Stephanie Laurens - Cykl Cynsterowie 11 - Idealna narzeczona

Tytuł oryginału: The Ideal Bride

Projekt okładki: Beata Kulesza Damaziak Korekta: Alicja Chylińska Copyright © 2004 by Savdek Management Proprietory Ltd. Copyright © 2007 for the Polish translation Wydawnictwo BIS Published by arrangement with Avon Books, an imprint of HarperCollinsPublishers Inc. Ali rights reserved. ISBN 978-83-89685-91-9

Wydawnictwo BIS ul. Lędzka 44a 01-446 Warszawa tel. (0-22) 877-27-05, fax (0-22) 837-10-84 e-mail: [email protected] www.wydawnictwobis.com.pl Druk i oprawa: Białostockie Zakłady Graficzne SA

Rozdział 1 Późny czerwiec 1825 roku Posiadłość Eyeworth Manor, niedaleko Fritham w New Forest1, Hampshire Żona, żona, żona, żona. Michael Anstruther-Wetherby zaklął pod nosem. Od dwudziestu czterech godzin to słowo tłukło mu się po głowie. Od chwili, gdy opuścił weselne śniadanie Amelii Cynster, najpierw pobrzmiewało w rytm turkotu kół powozu, a teraz jednostajnego stukotu końskich kopyt. Zacisnął usta i wyprowadził Atlasa ze stajennego dziedzińca w kierunku podjazdu otaczającego dom. Gdyby nie pojechał do Cambridgeshire na ślub Amelii, teraz byłby już o krok bliżej chwili, gdy będzie mężczyzną zaręczonym. Jednak ten właśnie ślub był jedynym wydarzeniem, którego nie mógł opuścić - nawet nie przyszłoby mu to do głowy. Pomijając już fakt, że jego siostra Honoria, księżna St. Ives, była gospodynią przyjęcia, ślub stwarzał okazję do rodzinnego zjazdu, a Michael bardzo sobie cenił więzy rodzinne. Ostatnimi laty rodzinne koneksje niezmiernie mu pomagały, najpierw w zdobyciu w swoim okręgu 5 1

New Forest - królewskie tereny łowieckie ustanowione w 1079 roku przez Wilhelma Zdobywcę, początkowo głównie dla polowań na jelenie (wszystkie przypisy pochodzą od tłumacza).

mandatu posła2, a później we wspinaczce po drabinie kariery i zdobywaniu coraz wyższych stanowisk, choć to akurat nie stanowiło dla niego powodu do dumy. Dla Michaela rodzina zawsze była najważniejsza. Gdy jechał wokół swojego domu, solidnej trzypiętrowej rezydencji zbudowanej z szarego kamienia, jego wzrok - jak zawsze zresztą, gdy tędy przejeżdżał - powędrował ku pomnikowi od czternastu lat stojącemu na uboczu, mniej więcej w połowie drogi między domem a główną bramą. Był to zwykły kamień, a za nim rosły krzewy o ciemnozielonych liściach, wypełniające wolną przestrzeń między wysokimi drzewami; kamień upamiętniał miejsce, w którym jego rodzina - rodzice, młodszy brat i siostra spieszący do domu, by zdążyć przed burzą - zginęli w powozie przygniecionym przewracającym się drzewem. On i Honoria widzieli to z okna sali lekcyjnej. Może to tylko ludzka natura każe nam tak bardzo cenić to, co straciliśmy? Zszokowani, pogrążeni w rozpaczy i żałobie, zagubieni, wciąż jednak mieli siebie. Michael, wtedy niespełna dziewiętnastoletni, i Honoria wówczas szesnastolatka, musieli się rozstać, ale nigdy nie stracili ze sobą kontaktu - po tym, co ich spotkało, byli sobie nawet bliżsi niż kiedykolwiek. Potem jednak Honoria spotkała Diabła Cynstera - i teraz miała już własną rodzinę. Ściągnął lejce, by Atłas zwolnił, gdy zbliżał się do kamienia, Michael myślał o tym, że ona ma już swoją rodzinę, a on nie. W jego życiu wiele się działo, kalendarz pękał w szwach, jednak w rzadkich momentach, takich jak ten, Michael bardzo wyraźnie widział ów brak i czuł kłującą w serce samotność.

Zatrzymał się i popatrzył na kamień, potem zacisnął zęby i spojrzawszy przed siebie, spiął konia; Atlas ruszył z kopyta. Michael wprowadził go w równy cwał. Donośny dźwięk końskiego rżenia, który tłukł mu się po głowie i przypominał o rodzinnej tragedii, powoli cichł. Dziś Michael był zdecydowany zrobić pierwszy krok ku temu, by założyć rodzinę. Żona, żona, żona, żona. Wiejskie krajobrazy otaczały Michaela, brały go w ramiona bujnej zieleni, witały na polach, łąkach i lasach, które dla niego były ucieleśnieniem domu. Słoneczne promienie migotały wśród poruszanych wiatrem liści, a poza śpiewem ptaków i szmerem wiatru w koronach drzew, które zamykały się nad Michaelem jak baldachim, żaden inny dźwięk nie zagłuszał stukotu kopyt Atlasa. Droga, wąska i kręta, nie rozwidlała się w żadną stronę, lecz wiodła wprost do posiadłości, dopiero dalej łącząc się z szerszą drogą biegnącą na południe, do Lyndhurst. Opodal tego skrzyżowania inna droga wiodła na wschód, do wsi o nazwie Bramshaw i posiadłości Bramshaw House, miejsca, do którego zmierzał Michael. Już kilka miesięcy temu zdecydował, że wybierze się do Bramshaw House, ale po raz kolejny zajęły go sprawy wagi państwowej i problemy osobiste musiały zejść na boczny tor. Gdy zdał sobie sprawę, że nie pierwszy raz tak właśnie się dzieje, usiadł i napisał plan; ściśle się go trzymał, jak dotąd jedynym wydarzeniem, które ów plan zakłóciło, był ślub Amelii. Michael opuścił jednak weselne śniadanie na tyle wcześnie, by móc tu przyjechać. Jechał ku swemu przeznaczeniu. Z Somersham wyruszył wczesnym popołudniem; zatrzymał się na noc u przyjaciela w Basingstoke. Ni-

6 7 2

W Anglii wszystkie okręgi wyborcze są jednomandatowe.

komu nie wspominał, dlaczego jedzie do domu, jednak nie opuszczała go myśl o tym, po co tam jedzie. Wstał o brzasku, w domu był wczesnym przedpołudniem. Teraz dochodziła druga i nie zamierzał już dłużej odkładać wyjazdu do Bramshaw House. Kości zostały rzucone; cała sprawa, jeśli jeszcze nie jest zakończona, to przynajmniej rozpoczęta. Sprawy wyborców? Tak, możemy i tak to nazwać. Pytanie Amelii, jego odpowiedź, doskonała na swój sposób. Dla parlamentarzysty, który właśnie skończył trzydzieści trzy lata, wciąż pozostając kawalerem, a którego poinformowano, że jego kandydatura brana jest pod uwagę przy awansach na stanowiska ministerialne, małżeństwo zdecydowanie można było określić "sprawą wyborców". Pogodził się z tym, że musi się ożenić, w zasadzie od zawsze wiedział, że kiedyś to zrobi. Jak inaczej mógłby założyć rodzinę, której tak bardzo pragnął? Mijały lata, a jego pochwyciły sprawy związane z jego rozwijającą się karierą, bliskie związki z Cynsterami i wpływowymi osobami z towarzystwa; był coraz bardziej świadom głębi doświadczenia, do jakiego doprowadza małżeński stan, ale Michael miał coraz mniejszą ochotę, by dążyć do obranego celu. Teraz jednak nadszedł jego czas. Gdy parlament zamknął ostatnią przed latem sesję, Michael nie miał najmniejszych wątpliwości, że premier oczekuje od niego, że zimą wróci do Londynu z żoną u boku, a tym samym, przy wszelkich przesunięciach kadrowych w gabinecie premiera, które zazwyczaj odbywają się jesienią, będzie można brać jego kandydaturę pod uwagę. Od kwietnia zabrał się za poszukiwanie idealnej narzeczonej.

Michaela ogarnął spokój wiejskiego krajobrazu, ale w głowie wciąż słyszał jak refren żona, żona, żona; jego ton tym mniej był natrętny, im on bliżej był celu, do którego zmierzał. Łatwo było określić cechy i przymioty, które Michael chciałby odnaleźć w swej przyszłej żonie: musi być urodziwa i lojalna, wspierać go, być utalentowaną gospodynią i panią domu oraz osobą inteligentną, z pewną dozą humoru; jednak znalezienie takiego ideału to już zupełnie inna sprawa. Spędziwszy wiele godzin na balach i przyjęciach, Michael doszedł do wniosku, że najmądrzej zrobi, jeśli poszuka sobie żony, która będzie rozumiała, na czym polega polityka, a nawet więcej - na czym polega życie polityka odnoszącego sukcesy. Potem spotkał Elizabeth Mollison, a ściślej rzecz biorąc spotkał po raz kolejny, bo przecież znał ją całe życie. Jej ojciec, Geoffrey Mollison, był właścicielem Bramshaw House i wcześniej to właśnie on był posłem okręgu, który teraz reprezentował Michael. Mollison załamał się po nagłej śmierci żony i zrezygnował z miejsca w parlamencie, a stało się to dokładnie w chwili, gdy w świecie polityki pojawił się Michael, wspierany przez swego dziadka Magnusa Anstruther-Wetherby'ego i rodzinę Cynsterów. Wszystko to wyglądało na szczęśliwe zrządzenie losu; Geoffrey był mężczyzną niezwykle odpowiedzialnym i sumiennym, ulżyło mu więc, gdy okazało się, że swój mandat może przekazać w ręce kogoś, kogo zna. Mimo że Michael i Geoffrey należeli do dwóch różnych pokoleń i mieli zupełnie różne charaktery, szczególnie gdy chodziło o ambicje i aspiracje. Michael zawsze uważał Geoffreya za człowieka o miłym usposobieniu, który niezmiennie gotów jest innym nieść pomoc. 9

8

Michael miał nadzieję, że Geoffrey pomoże mu również tym razem i wesprze go w zamiarze poślubienia Elizabeth. W ocenie Michaela Elizabeth była bliska ideału. Wprawdzie jeszcze bardzo młoda - miała dopiero dziewiętnaście lat -jednak pochodziła z dobrej rodziny, nie były jej obce obowiązki pani domu i bez wątpienia została dobrze wychowana, a także, jak sądził Michael, umiałaby nauczyć się wszystkiego, co żona polityka powinna umieć. Była typową angielską pięknością o jasnych włosach, niebieskich oczach i alabastrowej cerze; jej smukła figura doskonale prezentowała się w modnych sukniach. Najważniejsze jednak wydawało się to, że Elizabeth dorastała w domu, w którym polityka zawsze była ważna, gdyż nawet po śmierci jej matki, gdy Geoffrey wycofał się z czynnego udziału w życiu publicznym, Elizabeth oddano pod opiekę jej ciotki Augusty, lady Cunningham, żony wysokiego rangą dyplomaty. Co więcej, jej młodsza ciotka, Caroline, była żoną ambasadora Królestwa Wielkiej Brytanii w Portugalii i wówczas Elizabeth spędziła wiele czasu w ambasadzie w Lizbonie, pod opiekuńczymi skrzydłami ciotki Caro. Elizabeth spędzała całe swe życie w domach polityków i dyplomatów; Michael był przekonany, że doskonale poradzi sobie z prowadzeniem jego domu. Oczywiście poślubienie Elizabeth jeszcze bardziej wzmocniłoby i tak już silną pozycję Michaela, a nie było to coś, na co można by ot tak machnąć ręką, szczególnie że wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały, że w przyszłości będzie się zajmował głównie polityką zagraniczną. W tej sytuacji żona, na której będzie mógł polegać i która zadba o domowe ognisko, to prawdziwy dar niebios. 10

Michael powtarzał w myślach, co powiedzieć Geoffreyowi. Nie chciał jeszcze oficjalnie prosić o rękę Elizabeth - najpierw powinni lepiej się poznać; jednak biorąc pod uwagę jego związki z rodziną Mollisonów, uznał, że najmądrzejszym rozwiązaniem jest wysondowanie, co o tym wszystkim myśli Geoffrey. Jeśli będzie przeciwny jego planom, nie ma sensu występować z oficjalnymi oświadczynami. Michael nie sądził, by Geoffrey mógł odmówić jego propozycji, ale nie zaszkodzi zapytać. Jeśli po dwóch lub trzech spotkaniach Elizabeth okaże się tak miłą i dobrze ułożoną osóbką, na jaką wyglądała, to Michael będzie mógł czynić postępy w swoich awansach, by wreszcie poprowadzić Elizabeth do ołtarza, na co jesień wydawała się najlepszym terminem. Wszystko to mogło wyglądać na wyrachowanie, ale Michael uważał, że bardziej odpowiada mu małżeństwo oparte na odwzajemnionym uczuciu niż na namiętności. Mimo jego związków z rodziną Cynsterów uważał, że nie jest taki sam jak oni - na przykład w sprawach małżeństwa. Cynsterowie są namiętni, stanowczy, władczy, wyniośli i aroganccy; Michael mógł uznać się za osobą stanowczą, ale już dawno temu nauczył się ukrywać arogancję; jako polityk nie mógł oddawać się dzikim namiętnościom. Był mężczyzną, który nie może pozwolić, by serce rządziło jego umysłem. Zwykłe małżeństwo z kobietą bliską ideału - tego właśnie potrzebował. Omówił te plany, a szczególnie osobę Elizabeth Mollison, ze swym dziadkiem, a także z ciotką, panią Harriet Jennet, wybitną gospodynią w domu polityka. Oboje poparli jego zamiary ze stanowczością typową dla Anstruther-Wetherbych. 11

Harriet prychnęła. - Cieszę się, że Honoria i całe to towarzystwo Cynsterów nie przewróciło ci w głowie. W twoim przypadku żona jest kimś zbyt ważnym, by o jej wyborze miał decydować kolor oczu. Michael miał poważne wątpliwości, czy w przypadku Cynsterów kolor oczu znajdował się wysoko w rankingu cech niewieścich, które były decydującymi czynnikami przy wybieraniu kandydatki na żonę… Inne fizyczne atrybuty, być może, ale kolor oczu… pomyślał Michael, lecz oczywiście ugryzł się w język. Magnus wygłosił kilka surowych komentarzy o głupocie ludzi, którzy pozwalają, by namiętność rządziła ich życiem. Dziwne było jednak to, że Magnus, który niemal codziennie namawiał Michaela, by zatroszczył się o sprawę ręki Elizabeth, w Somersham, na ślubie Amelii, nie wykorzystał tak doskonałej okazji, by na niego w tej kwestii naciskać... Z drugiej jednak strony historia rodziny tak się układa, że wszystkie śluby zawarte w Somersham to były małżeństwa z miłości. Małżeństwo, które chciał zawrzeć Michael, a nawet więcej, małżeństwo, które musiał zawrzeć, takowym jednak nie będzie. Może właśnie dlatego dziadek Michaela postanowił zaufać wrodzonej mądrości i w towarzystwie nie odzywać się na ten temat ani słowem. Droga wiła się między drzewami. Michael poczuł narastające dziwne zniecierpliwienie, ale trzymał równe tempo jazdy. Las się przerzedzał; spoglądając między pniami drzew i rosnącymi pomiędzy nimi gęstymi krzakami, widział pofałdowane pola wzdłuż drogi do Lyndhurst. Poczuł pewność, że robi to, co należy, to, co powinien, że nadszedł dla niego właściwy czas, by się oże-

nić, by założyć rodzinę, powołać do życia następne pokolenie, by zapuścić korzenie i zacząć następny etap życia. Droga wiła się; ledwie wyjechał z jednego zakrętu, zaraz pojawiał się następny. Drzewa i krzewy były na tyle gęste, że z oddali nie dochodziły żadne dźwięki; gdy do uszu Michaela dotarł turkot kół szybko jadącego powozu i tętent kopyt galopujących koni, pojazd był już niemal tuż obok niego. Czasu wystarczyło mu tylko na to, by ściągnąć lejce, nakazując Atlasowi odsunięcie się na skraj drogi, nim bryczka, przechylając się gwałtownie na boki i pędząc tak, jakby woźnica stracił nad nią kontrolę, wypadła zza zakrętu i przemknęła obok Michaela jak błyskawica, kierując się w stronę posiadłości. Lejce dzierżyła szczupła kobieta, blada jak śmierć, o zawziętym wyrazie twarzy; desperacko próbowała zapanować nad koniem. Michael zaklął i nim zdążył pomyśleć, zawrócił Atlasa i ruszył za nią. Gdy wreszcie zauważył, co właściwie robi, znów zaklął. Wypadki z udziałem powozów były dla niego najgorszym koszmarem; gdy pomyślał, że mógłby stać się świadkiem kolejnego, poczuł strach wpijający się w niego jak cierniowy kolec. Popędził Atlasa. Bryczka pędziła przed siebie, niemal unosiła się nad drogą. Koń wkrótce się zmęczy, ale droga prowadziła tylko do jednego miejsca, do jego posiadłości, a do niej było już bardzo blisko. Michael tutaj się urodził, tu też mieszkał przez dziewiętnaście lat. Znał każdy kamień na drodze prowadzącej do domu. Atlas nie był zmęczony, więc Michael puścił konia galopem. Dystans między nim a pędzącą bryczką zmniejszał się, ale nie wystarczająco szybko. 13

12

Wkrótce droga zmieni się w podjazd przed domem, który z kolei gwałtownie skręci prosto na podwórze przed schodami prowadzącymi do domu. Koń wejdzie w zakręt, ale nie bryczka; wywróci się, a kobieta z niej wypadnie... prosto na kamienie odgradzające klomby przed domem. Po raz kolejny klnąc pod nosem, popędził Atlasa. Koń natychmiast zareagował, jego kopyta zdawały się nie dotykać ziemi; z każdą sekundą zbliżał się do szaleńczo pędzącej bryczki. Niemal się z nią zrównał... Kątem oka dostrzegł bramę, którą minęli w ułamku sekundy. Nie było już czasu. Michael zebrał się w sobie i przeskoczył z Atlasa na bryczkę. Chwycił za oparcie siedziska i przerzucił przez nie ciężar ciała, z konieczności odpychając kobietę. Złapał lejce i mocno szarpnął. Kobieta krzyknęła, konie dziko zarżały. Michael z całych sił starał się ściągnąć lejce; nie miał czasu, by myśleć o czymkolwiek innym niż zatrzymanie konia - podjazd już się kończył. Kopyta pośliznęły się na żwirze; koń znów zarżał, szarpnął na boki, i się zatrzymał. Michael sięgnął do hamulca, ale było już za późno; impet odwrócił bryczkę. Jedynie szczęściu można zawdzięczać to, że się nie przewróciła. Kobieta wypadła na zewnątrz, prosto na trawnik, twarzą w kierunku ziemi. Michael wypadł tuż za nią. Na nią. Przez chwilę nie mógł się poruszyć; nie mógł nawet zaczerpnąć powietrza ani zebrać myśli. Poczuł, że jego ciało reaguje na to, co się stało, na milion sposobów. Smukłe ciało uwięzione pod nim, delikatne, a jednak żywiołowo kobiece, sprawiło, że w Michaelu obudziła się opiekuńczość, chyba tylko po to, by zaraz potem rozbudzić przerażenie i wściekłość 14

na to, co mogło się zdarzyć, na to, że tak bardzo się narażała. W Michaelu wzbierał strach, ciemny, drażniący, irracjonalny, dziwny, przemożny i głęboki. Narastał w nim, chwytał go za gardło, nie pozwalał myśleć o niczym innym. Zaszurały kopyta na żwirze. Michael się rozejrzał. Koń, ciężko dysząc, próbował się ruszyć, ale uniemożliwiała mu to bryczka; po chwili przestał się szarpać. Atlas zatrzymał się z drugiej strony trawnika i stał, spokojnie strzygąc uszami. - Oooch...! Leżąca pod Michaelem dama próbowała się obrócić, jednak on miał rękę przerzuconą przez jej plecy, a biodrem przygniatał jej uda. Musiał się podnieść. Odsunął się na bok i usiadł na trawie. Jego wzrok spoczął na kamiennym posągu stojącym nie dalej niż dwa metry od nich. Zabrzmiało mu w głowie rżenie przerażonych koni. Zacisnął zęby; wstał. Ponuro popatrzył na damę, która odwróciła się i usiadła. Pochylił się nad nią i bezceremonialnie wziął za rękę, pomagając wstać. - Ze wszystkich głupich, bezmyślnych... – Michael przerwał, starając się poskromić kipiącą w nim złość i irracjonalny strach, przegrał jednak tę bitwę z samym sobą. Oparł ręce na biodrach i wpatrywał się w przyczynę jego gniewu i strachu. - Jeśli nie potrafi pani zapanować na koniem, to nie powinna pani powozić - wycedził, nie przejmując się zupełnie, czy jego słowa nie urażą damy. Dosłownie centymetry dzieliły panią od poważnych obrażeń, jeśli nawet nie od śmierci! Przez chwilę zastanawiał się, czy kobieta nie jest głucha; nic nie wskazywało na to, by słyszała, co Michael do niej mówi. 15

Caroline Sutcliffe otrzepała odziane w rękawiczki dłonie, jednocześnie dziękując niebiosom, że miała je na sobie. Nie zwracając uwagi na stojącego przed nią postawnego mężczyznę kipiącego z wściekłości - nie miała pojęcia, kim jest, nie widziała także jeszcze jego twarzy - otrzepała spódnicę krzywiąc się na plamy z trawy, potem poprawiła gorset, rękawy i lekki szal. Wreszcie podniosła wzrok. Musiała podnieść wzrok jeszcze wyżej - mężczyzna był wyższy, niż przypuszczała, a także szerszy w ramionach. Oszołomienie, jakie wywołał, wskakując do jej bryczki, a potem ją przygniatając całym ciężarem ciała, znów powróciło, ale szybko się otrząsnęła. - Kimkolwiek pan jest, sir, dziękuję za pomoc, aczkolwiek była ona nieprzyjemna. - Ton głosu damy zimny, pewny siebie i wyniosły - wskazywał na księżną. Był to dokładnie ten ton, jakiego użyłaby księżna, zwracając się do pewnego siebie, aroganckiego mężczyzny. - Jednak... Popatrzyła na dżentelmena i szybko zamrugała; stał tyłem do słońca; ona była w pełnym świetle, a jego twarz nikła w cieniu. Uniosła więc dłoń i osłoniwszy oczy przed słońcem, bez najmniejszego zażenowania przyglądała się mężczyźnie, jego twarzy, która wyraźnie wskazywała na arystokratę. Patrycjuszowskie oblicze o szerokim czole i prostych ciemnych brwiach nad jasnymi oczami; gęste, ciemnobrązowe włosy i srebrne niteczki na skroniach sprawiały, że wyglądał bardziej dystyngowanie. Była to twarz bez wątpienia należąca do człowieka z charakterem. Była to twarz człowieka, którego chciała odnaleźć - po to tu przyjechała. - Michael? Michael Anstruther-Wetherby, prawda? 16

Michael popatrzył na kobietę - na burzę błyszczących włosów, tak puszystych, że rozwiewał je wiatr; na jej niebieskie oczy, lekko zadarty nos... - Caro. - To imię samo wydostało się z jego ust. Uśmiechnęła się do niego wyraźnie zadowolona. Przez chwilę w Michaelu wszystko zamarło... - Tak. Minęło już tyle lat, odkąd po raz ostatni rozmawialiśmy... - Jej spojrzenie trudno było nazwać; wyraźnie wracała myślami do przeszłości. - Na pogrzebie Camdena - przypomniał. Jej nieżyjący już mąż, Camden Sutcliffe, był legendą dyplomacji, ambasadorem Jego Królewskiej Mości w Portugalii, a Caro została jego trzecią żoną. - Masz rację, dwa lata temu... - Nie widywałem cię zbyt często w towarzystwie. - To prawda, nie widywał jej, sporo jednak o niej słyszał; w kręgach dyplomatycznych nazywano ją „wesołą wdówką". - Jak sobie radzisz? - Dziękuję, dobrze. Camden był dobrym człowiekiem i brakuje mi go, ale... - Caro lekko wzruszyła ramionami - między nami było ponad czterdzieści lat różnicy, więc w zasadzie od zawsze wiedziałam, że kiedyś tak to się właśnie skończy. Koń poruszył się, daremnie próbując pociągnąć bryczkę, ale hamulec trzymał mocno. To przywróciło ich do rzeczywistości. Oboje podeszli do zwierzęcia, Caro przytrzymała jego głowę, Michael rozplątał lejce, a potem sprawdził uprząż. Skrzywił się. - Co się stało? - Nie mam pojęcia. - Caro pogłaskała konia po pysku. Wracałam ze spotkania Stowarzyszenia Pań w Fordingham. Usłyszeli chrzęst kopyt na żwirze i oboje spojrzeli w stronę bramy. Zobaczyli szybko jadącą bryczkę, 17

a powożąca nią postawna dama pomachała do Michaela i Caro i zaraz skręciła w ich stronę. - Muriel nalegała, bym wzięła udział w tym spotkaniu, wiesz, jaka ona jest - szybko odezwała się Caro, a dzięki stukotowi kół bryczki jej słowa dotarły tylko do uszu Michaela. - Zaproponowała, że mnie podwiezie, ale uznałam, że jeśli pojadę sama, będę mogła zajrzeć do lady Kirkwright, więc wyjechałam wcześniej, potem wzięłam udział w spotkaniu i teraz Muriel i ja wracałyśmy niemal jednocześnie. Michael zrozumiał wszystko, co powiedziała Caro. Muriel była bratanicą Camdena, a przez to, że Caro była jego żoną, jakoby stała się także i bratanicą Caro, mimo że była od niej siedem lat starsza. Muriel także wychowała się w Bramshaw, z tym że w przeciwieństwie do tej dwójki, nigdy z Bramshaw nie wyjechała. Urodziła się i wychowała w posiadłości Sut-cliffe Hall na końcu wsi, a teraz mieszkała w samym jej środku, w Hedderwick Hall, posiadłości swojego męża, bardzo niedaleko od Bramshaw House, rodzinnego domu Caro. Ważniejsze jednak było to, że Muriel samozwańczo stała się najaktywniejszą działaczką miejscowej parafii i jej główną organizatorką, a funkcję swą piastowała od pięciu lat. Mimo że często zachowywała się w sposób nieznoszący sprzeciwu, wszyscy, włączając w to Michaela i Caro, cierpliwie znosili apodyktyczne zapędy Muriel z tej prostej przyczyny, że zajmowała się sprawami, którymi ktoś zająć się musiał. Muriel efektownie zatrzymała bryczkę na podjeździe. Była atrakcyjną kobietą, która mogła podobać się mężczyznom; jej wyprostowana sylwetka, wysoko uniesiona głowa i ciemne włosy bez wątpienia przykuwały uwagę.

Muriel wpatrywała się w Caro. - Wielkie nieba, Caro, wypadłaś z bryczki? Masz na sukni plamy z trawy. Nic ci się nie stało? - mówiła cicho, tak jakby nie do końca wierzyła własnym oczom. - Sposób, w jaki ruszyłaś! Nigdy bym nie uwierzyła, że udało ci się zapanować nad Henrym. - Bo mi się nie udało. - Caro wskazała na Michaela. - Na szczęście Michael jechał z przeciwnej strony; zawrócił, dogonił mnie, dzielnie wskoczył na bryczkę i jakoś zapanował nad koniem; to jemu udał się ten wyczyn. Michael popatrzył Caro w oczy i zobaczył, że czai się w nich uśmiech wdzięczności. Udało mu się go nie odwzajemnić. - Bogu niech za to będą dzięki. - Muriel odwróciła się w stronę Michaela i przywitała się z nim skinieniem głowy. - Michael, nie wiedziałam, że wróciłeś. Przyjechałem dziś rano. Domyślasz się, czemu Henry poniósł? Sprawdziłem uprząż i lejce i wygląda na to, że nie ma jakiegoś oczywistego powodu, dlaczego tak się stało. Muriel popatrzyła na konia. Nie wiem. Caro i ja wracałyśmy razem do domu i nagle Caro skręciła w stronę twojego domu; przejechała już jakiś kawałek, gdy Henry się spłoszył i pognał przed siebie. Caro skinieniem głowy potwierdziła słowa Muriel. Tak, właśnie tak to wyglądało. - Pogłaskała Henry'ego po pysku. - To bardzo dziwne, zazwyczaj jest łagodny jak baranek. Zawsze na nim jeżdżę, gdy tylko jestem w domu. No cóż, następnym razem, gdy będziemy się spo-tykać w Fordingham, pojedziesz ze mną, możesz być pewna. O mały włos nie dostałam zawału serca; myślałam, że znajdę cię tu połamaną i w kałuży krwi.

18 19

Caro nie odezwała się; patrzyła na Henry'ego spod zmarszczonych brwi. - Coś go musiało wystraszyć. - Może jeleń? - Muriel wzięła do rąk lejce. - Wzdłuż drogi krzaki są tak gęste, że nie wiadomo, co się za nimi może czaić. - To prawda - Caro pokiwała głową. - Ale Henry nie przestraszyłby się jelenia. - Rzeczywiście, masz chyba rację. Teraz na szczęście jesteś już bezpieczna, a ja muszę jechać. - Muriel spojrzała na Michaela. Rozmawialiśmy o parafialnym festynie, który mamy zamiar zorganizować; muszę się już teraz zająć przygotowaniami. Rozumiem, że weźmiesz w nim udział? Michael uśmiechnął się. - Oczywiście - odparł, jednocześnie starając się zapamiętać, że ma się dowiedzieć, kiedy odbywa się ów festyn. - Pozdrów ode mnie Hedderwicka oraz George'a, jeśli się z nim zobaczysz. Muriel skinęła głową. - Przekażę im twoje pozdrowienia. Wymieniły z Caro uprzejme uściski; Muriel spojrzała na bryczkę Caro blokującą drogę. - Zabierzmy Henry'ego do stajni - odezwał się Michael. Hardacre go obejrzy; zobaczymy, czy znajdzie coś, co mogło sprawić, że Henry poniósł. - Doskonały pomysł. Caro zaczekała, aż Michael zwolni hamulec w bryczce, potem pomachała Muriel i poprowadziła Henry'ego w kierunku stajni. Michael upewnił się, że bryczka jest cała; gdy droga była już wreszcie wolna, ukłonił się Muriel, która puściła konia kłusem w stronę bramy. Michael poszedł za Caro. Atlas cierpliwie stał z boku; Michael strzelił palcami i gniadosz wolnym krokiem do niego podszedł. 20

Chwyciwszy lejce, mężczyzna obwiązał je sobie wokół nadgarstka i ruszył szybszym krokiem. Spojrzał na Caro idącą obok Henry'ego, na tę część jej twarzy, którą widział zza głowy konia. Jej włosy lśniły w promieniach słońca, i choć nie całkiem było to zgodne z ówcześnie obowiązującą modą, wyglądały na tak miękkie, jakby błagały, żeby ich dotknąć. Zostajesz na lato w Bramshaw House? Caro spojrzała na Michaela. Przez jakiś czas - odparła, klepiąc Henry'ego. Krążę między domem Geoffreya tutaj, Augusty w Derby i Angeli w Berkshire. Mam także swój dom, w Londynie, ale jeszcze nikogo w nim nie gościłam. Michael ze zrozumieniem pokiwał głową. Geof-frey, Augusta i Angela byli jej rodzeństwem, dużo od niej starszym. Michael znów na nią spojrzał; uspokajająco szeptała coś Henryemu do ucha. Miał wrażenie, że wciąż jest w jakiś przedziwny sposób zdezorientowany, jakby był niezrównoważony bądź niespełna rozumu. A wszystko to miało coś wspólnego z Caro. Gdy spotkali się przelotnie dwa lata temu, niedawno owdowiała; ubrana była wówczas w czerń, twarz miała przesłoniętą welonem. Zamienili raptem kilka słów, ale Michael tak naprawdę ani jej wtedy nie widział, ani z nią nie porozmawiał. Przed śmiercią męża Caro spędziła kilkanaście lat w Lizbonie; w tamtym czasie Michaelowi zdarzało się widywać ją na balach, czasem ich ścieżki się krzyżowały, gdy Caro i Cam-den przyjeżdżali do Londynu, ale we wzajemnych kontaktach nigdy nie wyszli poza kurtuazyjne uprzejmości. Różnica wieku między nimi nie była duża, zaledwie pięć lat; znali się od dzieciństwa i ten czas, gdy w młodym człowieku kształtuje się charakter oboje 21

spędzili w New Forest, gdzie wszyscy się znali, to Michael miał wrażenie, że w ogóle Caro nie zna. Z pewnością jednak nie wiedział, że wyrosła na tak elegancką i pewną siebie damę. Stajennego Hardacre'a wywabił ze stajni chrzęst kół. Michael skinął na niego; Hardacre podszedł bliżej i z szacunkiem ukłonił się Caro, która obdarzyła go pogodnym uśmiechem. Gdy wprowadzili bryczkę na stajenny dziedziniec, Michael i Caro wyjaśnili, co się stało. Hardacre zmarszczył brwi, a że znał się na rzeczy, wnikliwie przyjrzał się koniowi i bryczce. Najlepiej będzie, jeśli państwo zastawią tu Henry'ego ze mną na jakąś godzinkę. Wyprzęgnę go i sprawdzę, czy wszystko jest w porządku. Śpieszysz się? - Michael spojrzał na Caro. - Jeśli tak, to mogę ci pożyczyć konia i powóz. Nie, nie - z uśmiechem odrzuciła jego propozycję. Przyda mi się godzinka spokoju. Michael podał jej ramię. Miałabyś ochotę na filiżankę herbaty? Z przyjemnością. Pozwoliła poprowadzić się w stronę domu. Wciąż jeszcze odczuwała niepokój, ale nie było w tym nic dziwnego, biorąc pod uwagę to, co się wydarzyło. Któż mógłby przypuszczać, że ta katastrofa tak dobrze się skończy? Czy pani Entwhistle nadal jest waszą gospodynią? Tak. Od lat nie zmienialiśmy służby. Caro popatrzyła przed siebie na solidną kamienną bryłę domu, na jego dwuspadowy dach i mansardowe okna. Szli przez sad, w cieniu drzew, wśród zapachu dojrzałych owoców. Między sadem a tyłem domu znajdował się pokaźnych rozmiarów ogród porośnięty ziołami i przecięty na pół ścieżką wyłożoną kamiennymi płytami. 22

- To właśnie ciągnie nas z powrotem do domu, prawda? Caro spojrzała na Michaela. - Rzeczy, które są niezmienne, zawsze nas uspokajają. Michael przyglądał się jej przez dłuższą chwilę. - Nigdy o tym nie myślałem, ale... masz rację. - Zatrzymał się, by przepuścić Caro przed sobą na wąskiej ścieżce. - Długo zamierzasz pozostać w Bramshaw? - Dopiero przyjechałam. W odpowiedzi na pełne przerażenia listy Elizabeth, mojej bratanicy. Myślę, że zostanę tu kilka tygodni. Dotarli do drzwi wejściowych. Michael pochylił się nieznacznie w stronę Caro, by je otworzyć, a robiąc to, nagle ze zdwojoną mocą odczuł jej obecność u swojego boku. Zdał sobie sprawę, jak bardzo jest kobieca, jak bardzo jej smukła sylwetka odziana w suknię z najwyższej jakości muślinu działa na jego zmysły. Znaleźli się w salonie, Michael dzwonkiem przywołał służbę; gdy zjawiła się Gladys, poprosił o herbatę. Caro stała przy wysokich oknach w głębi pokoju. Mamy takie ładne popołudnie. Może usiądzie my na tarasie, korzystając z pięknej pogody? Czemu nie? Michael szeroko otworzył wysokie przeszklone drzwi prowadzące na taras wyłożony kafelkami; podeszli do stolika z kutego żelaza i dwu krzeseł, które ustawiono w miejscu, gdzie słonecznych promieni nie zasłaniała bryła budynku i z którego mieli doskonały widok na rozlegle trawniki rezydencji. Michael odsunął krzesło dla Caro, potem usiadł obok. Nie pamiętam, czy macie kamerdynera? Nie. Kiedyś mieliśmy, ale przez jakiś czas w do mu w zasadzie nikt nie mieszkał i zrezygnowaliśmy 23

z niego. - Michael się skrzywił. - Chyba będę musiał poszukać nowego kamerdynera. - Myślę, że to dobry pomysł. - Wyraz twarzy Caro wyraźnie mówił, że miejscowy poseł z pewnością powinien mieć kamerdynera. - Ale jeśli się pośpieszysz, nie będziesz musiał daleko szukać. Michael pytająco spojrzał na Caro. - Pamiętasz Jeba Cartera? Mieszkał we wsi Firtham, ale wyjechał do Londynu, by uczyć się na kamerdynera pod okiem swojego wuja. Najwyraźniej dobrze mu tam szło, ale bardzo chciał wrócić w rodzinne strony, by móc opiekować się matką. Muriel zatrudniła właśnie jego. Niestety Carterowi, jak i wielu wcześniej, nie udało się sprostać jej wygórowanym oczekiwaniom, więc go zwolniła, i to nie da lej, jak wczoraj. Carter wrócił do matki. - Rozumiem. Myślisz więc, że powinienem go zatrudnić? - Myślę, że powinieneś sprawdzić, czy by ci odpowiadał. Znasz jego rodzinę i jego samego - Jeb jest do bólu uczciwy, a Carterowie zawsze byli dobrymi pracownikami. Michael pokiwał głową. - Wyślę mu wiadomość. - Nie. - Nagana w głosie Caro była łagodna, ale zdecydowana. - Jedź do niego i spotkaj się z nim. Michael popatrzył Caro w oczy i spuścił głowę. Niewiele było osób, od których przyjmowałby wskazówki, ale polecenia Caro w kwestiach takich tak ta były nie do zakwestionowania. Rzeczywiście, bez wątpienia była osobą najbardziej kompetentną, by dostrzec zainteresowanie Michaela osobą Elizabeth, jej bratanicy. Podano herbatę. Przyniosła ją sama pani Entwhistle, najwyraźniej po to, by móc zobaczyć Caro, któ-

ra podeszła do tych oględzin bardzo spokojnie, pytając panią Entwhistle o syna i komplementując wyborne ptysie podane do herbaty. Pani Entwhistle promieniała i wreszcie wycofała się z tarasu, wyraźnie zadowolona. Gdy Caro nalewała herbaty, Michael zastanawiał się, czy w ogóle to zauważyła i czy zachowała się tak celowo, czy też było to dla niej czymś najzupełniej naturalnym. Potem z uśmiechem podała mu filiżankę. Po prostu taka już jest - pomyślał. Pili herbatę, jedli ptysie i rozmawiali o wspólnych znajomych. Oboje poruszali się w tych samych kręgach i byli skoligaceni z osobami zarówno ze świata polityki, jak i dyplomacji. Rozmowa przychodziła im zaskakująco łatwo. Oboje mieli wprawę w prowadzeniu uprzejmej pogawędki; przychodziło im to z łatwością - umiejętność świadcząca o towarzyskim doświadczeniu. W istocie jednak Michael ustępował pierwszeństwa Caro; to, co mówiła, wyraźnie pokazywało, że jej przenikliwość i zdolność obserwowania ludzi znacznie przewyższają umiejętności Michaela w tej materii. Potrafiła zaglądać w ludzkie dusze i dopatrywać się prawdziwych motywów działania. W słońcu było bardzo przyjemnie. Michael przyglądał się swej towarzyszce, gdy wymieniali się nowinkami i ploteczkami. Aż biła od niej pewność siebie, ale nie taka, która błyszczy i oślepia; była to spokojna i wyważona pewność głoszonych poglądów. Okazała się niezwykle opanowaną kobietą, taką, która bez najmniejszego wysiłku promieniuje aurą spokoju. Michael zauważył, że w jej towarzystwie czas mija nadspodziewanie szybko. Odstawił filiżankę. - Jakie masz więc plany? 25

24

- Szczerze powiedziawszy, nie wiem. Gdy byłam pogrążona w żałobie, kilka miesięcy podróżowałam, więc w tej kwestii jestem w pełni usatysfakcjonowana i zaspokojona. W tym roku wzięłam udział w wielu przyjęciach - miło było znów spotkać przyjaciół, odnowić stare znajomości, ale... cóż, tym nie można wypełnić życia. Teraz zatrzymałam się u Angeli; nie jestem jeszcze pewna, co chcę zrobić z domem w Londynie, czy chcę znowu otworzyć go dla gości i w nim zamieszkać, brylować w towarzystwie jak wzorowa gospodyni, czy może zaangażować się w działalność charytatywną... Widzisz mnie w którejś z tych ról? Patrząc w jej szaroniebieskie oczy, Michael widział w nich otwarcie i szczerość, ale wiedział, że jest w nich jeszcze coś głębszego, coś, czego jeszcze nie rozumiał. - Nie. - Przyglądał się Caro, odprężonej, siedzącej na tarasie jego domu; naprawdę nie widział jej w żadnej innej roli, jak tylko tej jednej - żony ambasadora. - Działalność charytatywną zostaw Muriel, a brylowanie w towarzystwie zbyt by cię ograniczało. Caro zaśmiała się. - Wysławiasz się jak rasowy polityk – powiedziała z aprobatą w głosie. - Ale wystarczy już o mnie. Powiedz lepiej, co u ciebie? Spędziłeś ten sezon w Londynie? Był to wstęp, na który Michael czekał. - Tak, ale nie przewidziałem, że przeróżne komisje i projekty ustaw tak bardzo będą mnie zajmowały. - Michael rozwinął temat, zadowolony, że udało mu się zwrócić na siebie uwagę Caro, która będzie miała okazję stworzyć sobie obraz jego życia - życia polityka, który potrzebuje żony. Caro była kobietą zbyt mądrą i znającą się na rzeczy, by musiał wprost

o tym mówić; sama się domyśli, a gdy nadejdzie właściwa pora, będzie obok, by całą sytuację objaśnić Elizabeth i przekonać ją do pomysłu Michaela. Michael odnajdywał subtelną przyjemność w rozmowie z kimś, kto zna jego świat i rozumie wszystkie rządzące nim niuanse; przyjemność także sprawiało mu patrzenie na Caro - obserwowanie uczuć przemykających przez jej twarz, patrzenie na jej gesty i ruchy, tak eleganckie i wdzięczne, zauważanie błysku inteligencji i humoru w jej oczach. Caro także była zadowolona z tego, że Michael ją obserwuje, a i ona, spod gładkiej fasady damy, obserwowała go i czekała. Wreszcie Michael popatrzył jej w oczy i zapytał wprost: Dlaczego jechałaś w tę stronę? Droga wiodła tylko tutaj, do jego domu, i oboje dobrze o tym wiedzieli. Oczy Caro pojaśniały, a na jej twarzy pojawił się promienny uśmiech. - Dziękuję, że mi przypomniałeś, przez to wszystko zupełnie o czymś zapomniałam, a sprawa jest ważna. - Caro oparła się łokciami o stolik i obdarzyła Michaela urzekającym spojrzeniem. Jak już wspominałam, zatrzymałam się u Geoffreya, ale trudno się pozbyć starych nawyków. Znam wiele osób z różnych ministerstw i ambasad, którzy spędzają wakacje w okolicy, chciałam więc dziś wieczorem wydać kolację, ale... -jej uśmiech zmienił się z radosnego w zasmucony - brakuje mi jednego dżentelmena. Przyjechałam cię nakłonić, byś mi pomógł; byłoby dobrze, gdyby do stołu zasiadła równa liczba pań i panów. Ty przynajmniej rozumiesz, jak bardzo jest to ważne dla mego wewnętrznego spokoju. Michael był oczarowany i musiał się roześmiać.

26 27

- Zjawi się kilka osób z ambasady Portugalii, trzy z ambasady Austrii i... - Caro wymieniała osoby z listy gości; żaden polityk z prawdziwego zdarzenia nie mógłby sobie odmówić możliwości pojawienia się w takim towarzystwie. Michael także nie udawał, że ma taki zamiar, i się uśmiechnął. - Będę zachwycony, mogąc wyświadczyć ci tę przysługę. - Dziękuję. - Caro także się uśmiechnęła. Nagle usłyszeli tętent kopyt na podjeździe; oboje wstali, Hardacre przyprowadził Henry'ego, ponownie zaprzęgniętego do bryczki. Hardacre zobaczył ich i ukłonił się. - Teraz jest już w doskonałym stanie, nie powinna mieć pani z nim żadnych problemów. Caro sięgnęła po ozdobną torebeczkę i odeszła od stolika. Michael służył jej ramieniem i sprowadził po schodach tarasu. Pozwoliła, by Michael pomógł jej wsiąść na kozioł. Biorąc lejce, uśmiechnęła się do niego. - A więc do zobaczenia o ósmej; obiecuję, że nie będziesz się nudził. - Jestem o tym przekonany. - Ukłonił się i odsunął na bok. Caro strzeliła lejcami i Henry posłuchał; bryczka spokojnie potoczyła się w stronę bramy. Michael patrzył za odjeżdżającą Caro i zastanawiał się, skąd wiedziała, że będzie w swojej posiadłości, by mogła zaprosić go na kolację. To był pierwszy raz od miesięcy, gdy jest w domu... Łut szczęścia? A może, biorąc pod uwagę, że to Caro, to po prostu dobra organizacja? Hardacre, stojący obok Michaela, chrząknął. - Nie chciałem nic mówić przy pani Sutcliffe, nie miałoby to sensu. Ale ten koń... - Co z nim? 28

- Wydaje mi się, że poniósł, bo ktoś go trafił śrutem; znalazłem trzy niewielkie ślady na zadzie z lewej strony. Wyglądają jak ślady zrobione przez kamyki wystrzelone z procy. Michael zmarszczył brwi. Może dzieciaki się wygłupiały i zrobiły to dla hecy? - To byłyby bardzo niebezpieczne figle. Muszę powiedzieć, że nie przychodzi mi do głowy żaden dzieciak mieszkający w okolicy, który byłby na tyle głupi, by zrobić coś takiego. Hardacre miał rację - wszyscy w okolicy żyli z koni i wiedzieli, jakie mogłyby być skutki takiego zachowania. - Może gdzieś w sąsiedztwie są goście z Londynu; dzieciaki, które mogą nie wiedzieć... - Ano tak, to możliwe... - przyznał Hardacre. - W każdym razie nie widzę możliwości, by ktoś zrobił coś takiego po raz drugi, przynajmniej nie pani Sutcliffe. Oczywiście, że nie. To byłoby jak piorun uderzający dwa razy w to samo miejsce. Hardacre wrócił do stajni; Michael dłuższą chwilę stał, wpatrując się w stronę, w którą odjechała Caro, a potem wrócił na taras. Było już zbyt późno na odwiedziny u Geoffreya Mollisona, zwłaszcza że wszyscy pewnie mieli tam urwanie głowy, przygotowując kolację. Poza tym nie musi jechać teraz, skoro będzie brał udział w kolacji, a przez to miał okazję do rozmowy z Geoffreyem. Uspokoił się nieco i nie niecierpliwił się już tak bardzo; kolacja u Caro wydawała mu się raczej szan-są niż przeszkodą, gdyż takie wydarzenie będzie doskonałą okazją do zawarcia z nią bliższej znajomości i przypomnienia sobie, jaka jest Elizabeth, jego idealna narzeczona. 29

Był wdzięczny Caro; poszedł do domu, by rozpakować wieczorowy strój. * Wróg już tu jest! Nasza kampania się zaczęła. - Z pełnym triumfu uśmiechem Caro usiadła w obitym chintzem33 fotelu w salonie Bramshaw House. Tak, ale czy się uda? - Elizabeth przycupnęła na szezlongu; wyglądała bardzo ładnie w sukni z marszczonego muślinu w roślinny wzór i z włosami upiętymi w kok na karku. Wpatrywała się w Caro, a w jej dużych błękitnych oczach widać było miesza ninę niepokoju i nadziei. Czas tylko traci ten, kto rozmawia. Oczywiście, że się uda! - Caro skierowała trium fujący uśmiech ku swojemu sekretarzowi, Edwardowi Campbellowi, który siedział na szezlongu obok Elizabeth. Ów poważny, stateczny i odpowiedzialny dżentelmen liczył sobie dwadzieścia trzy wiosny i w żadnej mierze nie wyglądał na mężczyznę, który mógłby zawrócić Elizabeth w głowie. Caro jednak wiedziała, że powierzchowność może być bardzo zwodnicza. Na chwilę przestała się uśmiechać. - Zapewniam cię, że jeśli tylko dżentelmen taki jak Michael Anstruther-Wetherby uzna, że jesteś idealną kandydatką na jego żonę, to jedynym sposobem na uniknięcie sytuacji, w której będziesz musiała powiedzieć „nie", a potem trzymanie się swojego „nie" jak rzep psiego ogona, przy licznych naciskach - jedynym sposobem, by tego wszystkiego uniknąć, 30

3

Chintz - tkanina bawełniana o charakterystycznym nakrapianym deseniu, drukowanym lub malowanym.

jest przekonanie Michaela, że wasze małżeństwo to nie najlepszy pomysł, zanim on poprosi o twoją rękę. Mimo że jej słowa skierowane były do Elizabeth, Caro nie przestawała patrzeć na Edwarda. Jeśli ta para nie jest wystarczająco silna i zdeterminowana, ('aro chciała to zobaczyć, chciała to wiedzieć, i to na-lychmiast. Jeszcze pięć dni temu Caro spędzała beztroskie dni w Derbyshire u Augusty i spodziewała się pozostać tam przez całe lato; jednak dwa ponaglające listy ud Elizabeth, jeden do niej, drugi do Edwarda sprawiły, że oboje natychmiast przybyli do Hampshire. Elizabeth napisała przerażona perspektywą oświad-czzyn ze strony Michaela Anstruther-Wetherby'ego. Caro uważała, że to jakieś nieporozumienie - wiedziała, ile lat ma Michael i w jakich kręgach się obraca -ale Elizabeth szczegółowo zrelacjonowała jej rozmowę z ojcem, w której Geoffrey, przekonany, że jego córka nie żywi cieplejszych uczuć do żadnego z dżentelmenów, których spotkała w mieście w czasie sezonu, wygłaszał peany na cześć Michaela. A to było już mocno podejrzane, jednak nie dlatego, że Michael nie byłby owych peanów godzien, ale dlatego, że to Geoffrey je wygłosił. Edward także nie miał najmniejszych wątpliwości co do domysłów Elizabeth, ponieważ w drodze do Londynu zatrzymał się u przyjaciół, tak samo jak on będących sekretarzami i bliskimi współpracownikami wpływowych polityków. Z powodu tego wszystkiego, czego się dowiedział, do domu wrócił spięty i blady. Plotka głosiła, że Michael Anstruther-Wetherby jest kandydatem na ministra; szeptano również o jego stanie cywilnym i że zasugerowano mu, by uporał się z tą kwestią do jesieni. Wtedy też Caro o kolejne dwa dni opóźniła wyjazd z miasta, co wy31

starczyło, by pewnego ranka odwiedzić budzącą respekt ciotkę Michaela, panią Harriet Jennet. Rozmawiały jak żona polityka z żoną dyplomaty; Caro nie musiała nawet poruszać tematu matrymonialnych planów Michaela - Harriet nie zmarnowała okazji, by szepnąć jej słówko o tym, że Michaeł interesuje się osobą Elizabeth. Słowa Harriet w zupełności wystarczyły za potwierdzenie - sprawy miały się tak, jak przypuszczała Elizabeth, i była to poważna sprawa. Caro popatrzyła na bratanicę. Sama też kiedyś została żoną dyplomaty, kiedyś także była niewinną siedemnastolatką, która straciła głowę z powodu niezwykle wysublimowanej atencji, jaką obdarzył ją starszy - w jej przypadku dużo starszy - mężczyzna. Co prawda nie kochała wówczas nikogo innego, ale za żadne skarby świata nie życzyłaby żadnej młodej dziewczynie takiego związku jak ten. Mimo że sama nie poznała smaku miłości, dobrze rozumiała Elizabeth i Edwarda; poznali się w jej domu w Lizbonie. Caro nigdy ich ku sobie nie popychała, ale nigdy również nie stawała im na drodze. Uważała, że życie pokaże czy to, co ich łączy, jest miłością. Okazało się, że tak. Uczucie trwało już od ponad trzech lat i nic nie wskazywało na to, że cokolwiek może nim zachwiać. Caro od jakiegoś czasu zastanawiała się, jak może pomóc Edwardowi w przyśpieszeniu rozwoju kariery, przynajmniej na tyle, by mógł poprosić o rękę Elizabeth. Okazało się jednak, że nie jest to sprawa do załatwienia od ręki. Tymczasem najpierw trzeba zająć się ewentualnymi oświadczynami ze strony Michaela, najlepiej natychmiast. - Musisz zrozumieć - wyjaśniła - że gdy Michael już się oświadczy, znacznie trudniej będzie go nakło32

nić, żeby się wycofał, szczególnie zaś trudno będzie to zrobić właśnie tobie, córce Geoffreya. Najmądrzej więc będzie rozegrać wszystko tak, by propozycja ze strony Michaela w ogóle nie padła. A to oznacza, że będziemy musieli zrobić wszystko, by Michael zmienił zdanie. Edward popatrzył na Elizabeth. - Zgadzam się, to zdecydowanie najlepsze rozwiązanie taktyka, która najprawdopodobniej zadziała, a przy tym nie wyrządzi nikomu szkody. Elizabeth westchnęła. Dobrze. Masz rację. Co więc muszę zrobić? Caro uśmiechnęła się zachęcająco. Jeśli chodzi o dzisiejszy wieczór, musimy sprawić, by w głowie Michaela pojawiły się wątpliwości, czy faktycznie jesteś odpowiednią kandydatką na żonę. Nie musimy już dziś go do ciebie ostatecznie zniechęcić, ale zróbmy wszystko, żeby jeszcze raz to przemyślał. Cokolwiek jednak zrobimy, nasze postępowanie nie może być ani zbyt jawne, ani zbyt czytelne. - Zastanawiając się nad różnymi możliwościami, Caro zmrużyła oczy. - Gdy chce się manipulować opinią takiego dżentelmena jak Michael AnstrutherWetherby, kluczem do sukcesu jest zawsze subtelność i powściągliwość.

33

Rozdział 2 Wieczorem tego samego dnia, dziesięć po ósmej, Michael wszedł na schody prowadzące do Bramshaw House. Kamerdyner Catten dobrze go znał; poprowadził do salonu i zaanonsował jego przybycie, potem z szacunkiem się wycofał. Michael wszedł do długiego pokoju wypełnionego gwarem rozmów, które na chwilę umilkły; oczy Michaela śmiały się, a i w jego kierunku powędrowały uśmiechy zgromadzonych w salonie gości. Dostrzegła go Caro, siedząca przy kominku w towarzystwie kilku osób. Michael zatrzymał się o parę kroków od drzwi i zaczekał, aż Caro, szeleszcząc fal-banami jedwabnej sukni w perłowym kolorze, podejdzie, by się przywitać. Mój wybawiciel! - uśmiechając się, podała mu dłoń; potem ustawiła się obok niego tak, by mogła swobodnie obserwować gości. - Myślę, że znasz większość z tu obecnych, ale wątpię byś miał już okazję poznać przedstawicieli ambasady portugalskiej. - Rzuciła mu krótkie spojrzenie. - Pozwolisz? Oczywiście - odparł, a Caro poprowadziła go ku kilku osobom, w których towarzystwie przebywała przed chwilą. Pochyliła się w jego stronę i szepnęła: Ambasador i jego żona nadskakują wszystkim w Brighton, ale te obie pary są jeszcze bardziej wpływowe. - Gdy podchodzili do kominka, Caro uśmiechała się promiennie. - Książę i księżna Oporto - wskazała na ciemnowłosego dżentelmena o wymizerowanej twarzy i wysoką, także ciemnowłosą i rów34

nie wyniosłą damę. - Hrabia i hrabina Albufeira. -Tym razem Caro wskazała na ciemnowłosego dżen-telmena, ale różniącego się od pierwszego - był to korpulentny jegomość o błyszczących oczach i rumianych policzkach w kolorze wina, które miał w kieliszku oraz na przystojną, lecz poważną damę o brązowych włosach. - A to Ferdinand Leponte, krewny hrabiego. Proszę pozwolić, że przedstawię pana Michaela Anstruther-Wetherby'ego. Jest posłem z naszego okręgu. Witając się, zgromadzeni wymienili uprzejme ukłony. Caro podeszła do księcia Oporto i położyła dłoń na jego przedramieniu. - Myślę, że powinniście się panowie lepiej poznać. Popatrzyła na Michaela błyszczącymi oczami. - Słyszałam plotki, że w przyszłości pan Anstruther-Wetherby będzie spędzał znacznie więcej czasu w kręgach dyplomatycznych, jakże innych od tych czysto politycznych. Michael popatrzył na Caro, unosząc brew, ale nie był zbyt zaskoczony, że i do niej dotarły owe plotki. Chociaż gdy widzieli się wcześniej tego samego dnia, ani słowem nie wspomniała, że wie coś na ten temat. Interpretując spojrzenia, które wymienili Michael i Caro jako potwierdzenie jej słów, hrabia szybko podszedł do Michaela i zaczął z nim rozmowę; po chwili dołączy! do nich książę. Ich żony wyglądały na równie zainteresowane osobą Michaela, a kilka zręcznie zadanych pytań szybko pomogło ustalić jego rodzinne i towarzyskie koneksje. Michael był zadowolony, że udało im się nawiązać miłą konwersację i że może wysłuchać ich opinii w kwestiach, które uważali za najistotniejsze w kontaktach między Anglią i Portugalią. Skwapliwie korzystali z okazji, by właściwie ukierunkować opinię Michaela w tych kwestiach, by na nią 35

wpłynąć, nim zdążyła się ona naprawdę ukształtować. I zanim Michael się dowie, co w tej sprawie myślą ważniaki z Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Caro musnęła ramię Michaela i prosząc o wybaczenie, oddaliła się. Mimo że uwaga Michaela nieprzerwanie skupiona była na hrabim i księciu, widział, że Ferdinand Leponte podążył za Caro. Poza wymianą pozdrowień i uprzejmości Ferdinand, w przeciwieństwie do swych rodaków, zdawał się w najmniejszym stopniu nie interesować osobą Michaela. Wyglądał na mężczyznę około trzydziestoletniego, miał czarne włosy, duże ciemne oczy, piękny uśmiech i oliwkową cerę - i był wręcz oszałamiająco przystojny. Było w nim coś takiego, co nie pozostawiało wątpliwości, iż jest kobieciarzem. Wyglądał na typowego tak zwanego „bliskiego współpracownika" ambasady; zazwyczaj pozycja kogoś takiego w kręgach dyplomatycznych ograniczała się do posiadania dyplomatycznego paszportu. Ferdinand zdecydowanie był typem mężczyzny, który lubi otaczać się bogatymi i wpływowymi ludźmi i osiągać w ten sposób wymierne korzyści, ale tym razem to nie na hrabim mu zależało. Caro wróciła dziesięć minut później, by umiejętnie skupić na sobie uwagę Michaela i zabrać go ze sobą także do innych gości. Ferdinand nie odstępował jej na krok. Michael przeprosił Portugalczyków i wtedy też zauważył, że Ferdinand go obserwuje. Ukłonił się, jakby na pożegnanie, a Ferdinand uśmiechnął się nieszczerze. Gdy Caro wzięła Michaela pod rękę i poprowadziła do kolejnej grupy gości, Ferdinand natychmiast pojawił się obok niej. - Nie będziesz żartował z generała - syknęła Caro. 36

Michael spojrzał na nią i zorientował się, że mówiła do Ferdinanda, który uśmiechnął się z typowym dla południowców czarem. - Ale tak trudno mi się powstrzymać. Caro rzuciła mu krótkie ostrzegawcze spojrzenie, a gdy podeszli do osób stojących przy ścianie z długim rzędem okien, Caro rozpoczęła prezentację. Michael uścisnął dłoń generała Klebera z Prus, a potem habsburskiego ambasadora i jego żony, których już znał. Generał był starszym mężczyzną, dość bezceremonialnym i nieco obcesowym. Dobrze, że teraz mamy pokój, ale wciąż jeszcze jest wiele do zrobienia. Mój kraj jest zainteresowany budowaniem statków - zna się pan na stoczniach i budowie statków? Michael zaprzeczył i oddał się konwersacji z ambasadorem. Generał podkreślał, że Austria nie ma portów morskich, a co za tym idzie, nie ma floty ani marynarki wojennej. Michael zmienił temat rozmowy na dotyczący rolnictwa; zupełnie nie zaskoczył go fakt, że Caro wykorzystała tę chwilę, by odciągnąć od nich Ferdinanda. Wróciła kilka minut później, ale sama. Wybawiła Michaela, przedstawiając go kilku innym gościom: trzem angielskim dyplomatom i ich żonom, szkockiemu parlamentarzyście panu Driscollowi, jego żonie i dwóm córkom oraz przystojnemu irlandzkiemu parowi44, lordowi Sommerby, na którego krzywo patrzył pan Driscoll. Wreszcie, z uspokajającym uśmiechem, Caro poprowadziła Michaela do ostatniej grupy gości. Czułym 37

4

Par - członek Izby Lordów, izby wyższej brytyjskiego parlamentu.

skinieniem przywołała swojego brata; Michael uśmiechnął się i uścisnął Geoffreyowi dłoń. Geoffrey był postawnym mężczyzną, nieco przysadzistym, o spadzistych ramionach, które podkreślały, że jest człowiekiem noszącym ciężkie brzemię - Geoffrey od lat był posłem, a teraz zajmowanie się sprawami tak wielkiego kalibru okazało się ponad jego możliwości. Z tego, co wiem, to ty i Elizabeth spotkaliście się w Londynie. - Caro, z miłym uśmiechem na twarzy, wskazała na szczupłą młodą kobietę stojącą obok Geoffreya. Nareszcie. Owszem, spotkaliśmy się. - Michael ujął smukłą dłoń Elizabeth. - Panno Mollison - przywitał się. Zauważył ją, gdy tylko wszedł, ale był ostrożny, by nie okazać jakiegoś szczególnego zainteresowania jej osobą. Teraz próbował uchwycić jej spojrzenie i wybadać, jak Elizabeth na niego reaguje; jednak mimo że uśmiechnęła się do niego promiennie, a ich spojrzenia spotkały się na chwilę, nie mógł w jej błękitnych oczach odnaleźć zainteresowania swoją osobą. Wyraz jej oczu zmienił się niemal natychmiast w chwili, gdy Caro przedstawiła młodszego mężczyznę, stojącego jakby nieśmiało obok Elizabeth. Mój sekretarz, Edward Campbell. Był bliskim współpracownikiem Camdena, ale tak się przyzwy czaiłam polegać na jego pomocy, że uznałam, że jest zbyt cenny, by tak po prostu pozwolić mu odejść. Campbell rzucił Caro spojrzenie, jakby chciał przypomnieć, że jest tylko jej sekretarzem. Gdy Michael ściskał dłoń Campbella, miał przemożną ochotę zasugerować, że Campbell powinien mieć oko na Ferdinanda, ale powstrzymał się przed tą uwagą i zamiast tego zwrócił się ku sprawie, która w tej chwili była istotniejsza: ku Elizabeth Mollison. 38

Doszły mnie słuchy, że czeka cię awans - ode zwał się Geoffrey. O tym zadecyduje premier - Michael uśmiech nął się beztrosko - i nie sądzę, by zrobił to wcześniej niż jesienią. Zawsze trzyma wszystkie karty w ręku i nie po zwala nikomu do nich zajrzeć. Jak wygląda dziś spra wa irlandzka? Rozmowa z Geoffreyem o polityce była doskonałą przykrywką - rozmawiając z jej ojcem, mógł spokojnie obserwować Elizabeth, która stała obok i pa-trzyła na gości; nie wykazywała najmniejszego zain-teresowania toczącą się rozmową. Caro ujęła Campbella pod ramię i zaczęła krążyć między grupkami gości. Coś było nie tak... Michael zerknął na Caro, potem znów na Elizabeth, po czym ukradkiem przyjrzał się sukniom, jakie miały na sobie dwie inne damy, córki pana Dri-scolla; jedna miała suknię w kolorze jasnego różu, druga bladożółtą. Elizabeth zdecydowała się ubrać na biało. Wiele panien wybierało biel, szczególnie na pierwszy sezon. Pierwszy sezon Elizabeth dobiegi już końca, a mimo to... Biel do niej nie pasowała; w połączeniu z jasną cerą i jasnymi włosami efekt końcowy byt mizerny... Zwłaszcza że postanowiła uzupełnić toaletę biżuterią z diamentami. Michael zastanowił się nad tym, co zobaczył. Nigdy nie ośmieliłby się udzielać kobiecie rad dotyczących ubioru, ale potrafił odróżnić dobrze prezentującą się damę od wyglądającej źle i nieciekawie. W kręgach politycznych lego drugiego typu nie spotykało się zbyt często. W tej chwili patrzenie na Elizabeth nie należało do przyjemności. Pomijając już fakt, że wyglądała 39

blado i bezbarwnie, to połączenie niewinnej sukienki z ostentacyjnym blaskiem diamentów było zdecydowanie w złym guście. Michael zerknął na Caro. Perłowa suknia, idealnie udrapowana, zaznaczała kuszące krągłości jej ciała, a barwa materiału podkreślała jasną cerę, lecz o ciepłym odcieniu. Włosy Caro, pozostające w artystycznym nieładzie, błyszczały w blasku świec wszystkimi odcieniami brązu i złota, a srebro i perły odzwierciedlały srebrzysty odcień jej niebieskich oczu. Patrząc na Elizabeth, Michael nie mógł wprost uwierzyć, że Caro jej nie doradziła w kwestii ubioru na dzisiejszy wieczór, doszedł więc do wniosku, że pod przykrywką niewinności w Elizabeth kryła się jakaś wewnętrzna siła, na tyle uparta, by zignorować napomnienia Caro. Niepokój Michaela narastał. Upór i silna wola -czy to dobrze, że Elizabeth ma obie te cechy? A może niezbyt dobrze? Ta nieumiejętność przyjęcia rady? Wielu gości przybyło spóźnionych; Caro oprowadzała ich po salonie i przedstawiała, pełniąc honory pani domu. W chwili, gdy dwóch nowo przybyłych dżentelmenów rozmawiało z Geoffreyem, Michael zwrócił się do Elizabeth: Jeśli dobrze sobie przypominam, to spotkaliśmy się w maju na balu u lady Hannaford. Dobrze się ba wiłaś przez resztę sezonu? Och, tak! - oczy Elizabeth pojaśniały; odwróciła w stronę Michaela rozpromienioną twarz. - Bale były naprawdę wspaniałe, a ja uwielbiam tańczyć! Wszystkie inne rozrywki także były cudowne. No, może poza kolacjami. Często bywało nudno. Ale udało mi się zawrzeć wiele nowych przyjaźni. Znasz państwa Hartfordów? Melissę Hartford i jej brata Dereka? 40

Elizabeth zamilkła, najwyraźniej oczekując odpowiedzi. Michael poruszył się niespokojnie. Ach... nie. Podejrzewał, że Derek ma jakieś dwadzieścia lat, a Melissa jest jeszcze młodsza. Oboje stali się moimi najlepszymi przyjaciółmi! Wszędzie chodzimy razem, bawimy się i nawiązujemy nowe znajomości. Często dołącza do nas także Jennifer Rickards i jej kuzyni Eustace i Brian Hol-lings. - Elizabeth przestała na chwilę paplać i krzywiąc się, popatrzyła na drugi koniec pokoju. - Te dwie dziewczyny wyglądają na nieco zagubione, prawda? Lepiej dotrzymam im towarzystwa - powiedziała i obdarzywszy Michaela promiennym uśmiechem, jak gdyby nigdy nic odwróciła się na pięcie, nawet się z nim stosownie nie pożegnawszy. Michael patrzył za odchodzącą Elizabeth nieco... zdezorientowany. Traktowała go jak przyjaciela rodziny, w którego obecności ceremoniał jest zbędny, ale mimo wszystko... Usłyszał szelest jedwabiu; poczuł ulotny zapach fuksji drażniący zmysły. Caro położyła dłoń na jego ramieniu. Jej wzrok również powędrował w stronę Elizabeth. Potem Caro spojrzała na Michaela i jej twarz nieco zmienił grymas. - Wiem, ale nie myśl, że to był mój pomysł. Uśmiechnął się do niej. - Wcale tak nie pomyślałem. Caro westchnęła, spoglądając na Elizabeth. - Niestety uparła się na białą suknię i nie dała się przekonać do innej biżuterii niż diamenty - dla dodania sobie odwagi. Wiesz, należały do Alice. Alice była matką Elizabeth, żoną Geoffreya. - Odwagi? zdziwił się Michael. 41

Nie jest przyzwyczajona do tego rodzaju spotkań, więc przypuszczam, że chciała jakoś dodać sobie pewności siebie. Caro podniosła wzrok na Michaela; wyraz jej twarzy i błyszczące oczy zdawały się wiele mówić. - Ale to jej minie; to tylko zdobywanie umiejętności radzenia sobie na tego typu spotkaniach. Szybko się w tym odnajdzie. Caro wspięła się na palce, by móc patrzeć ponad tłumem gości. - Czy to...? Michael podążył za jej spojrzeniem i dostrzegł stojącego w progu Cattena. Nareszcie! - Caro rzuciła mu promienny uśmiech. - Wybacz mi, ale muszę zająć się kolacją. Michael popatrzył za oddalającą się dziewczynę, z wdziękiem wywiązującą się z obowiązków pani domu i zgrabnie dobierającą gości w pary zgodnie z uznanymi regułami pierwszeństwa. Towarzystwo składało się z angielskich i irlandzkich dygnitarzy oraz z cudzoziemców; zachowanie reguł procedencji było nie lada wyczynem, jednak Caro udało się to bez najmniejszego kłopotu. Podchodząc do pani Driscoll, by służyć jej ramieniem, Michael zastanawiał się, jak z takim zadaniem poradziłaby sobie Elizabeth. * Mam nadzieję, że jeszcze w tym roku spotkamy się w Edynburgu. - Pani Driscoll wzięła trochę zielo nej fasolki z półmiska, który przytrzymał dla niej Mi chael, potem wyjęła półmisek z jego rąk i podała go dalej. Z przyjemnością znów odwiedziłbym Edynburg, ale obawiam się, że premier może mieć inne plany. 42

Michael zabrał się za półmisek mięs. - Gdy obowiązki wzywają... - Ależ oczywiście, w tym towarzystwie wszyscy to rozumieją. - Pani Driscoll omiotła wzrokiem wszystkich zgromadzonych przy stole; Michael musiał przyznać jej rację. Biorąc pod uwagę fakt, że pani Driscoll widziała w osobie Michaela potencjalnego kandydata na męża dla jednej ze swoich córek, to i tak nadmiernie na niego nie naciskała, a rozmowa toczyła się gładko i bez dwuznaczności. Jednak jej uwaga była dość trafna: wszyscy zgromadzeni przy tym stole wiedzieli, jak wygląda świat polityki i dyplomacji, jak się zachowywać w tych doborowych i nieco osobliwych kręgach, pozostających pod silnym wpływem zmian na scenie politycznej. Michael czul się tu jak ryba w wodzie, zdecydowanie lepiej niż na innych spotkaniach towarzyskich. Mając panią Driscoll po prawej i hrabinę po lewej stronie, Michael nie mógł narzekać na brak ciekawego towarzystwa. Wszyscy pochłonięci byli rozmową, nad stołem unosił się przyjemny gwar. Michael zauważył, że trzy młodsze damy, Elizabeth i dwie córki państwa Driscoll, razem z dwoma młodszymi dżentelmenami, siedzą blisko siebie, mniej więcej w połowie długości stołu, a obok nich zasiadał Edward Campbell. Elizabeth zajmowała miejsce po przeciwnej stronie, Michael mógł więc obserwować, jak dziewczyna o czymś żywo opowiada, energicznie przy tym gęstykulując. Odwrócił się, by odpowiedzieć na pytanie zadane mu przez hrabinę. Nagły wybuch śmiechu skupił spojrzenia wszyst-kich zebranych na jednej osobie - na Elizabeth. I równie nagle śmiech umilkł; Elizabeth przycisnęła 43

palce do ust i spuściła wzrok; na jej j asne policzki wypłynął soczysty rumieniec. Jedna z panien Driscołł pochyliła się do swego sąsiada, by coś mu powiedzieć, Edward Campbell podjął wątek i tak zażegnano nieprzyjemną chwilę. Pozostali także wrócili do przerwanych rozmów. Ostatnim, który to zrobił, był Michael; patrzył jeszcze przez chwilę na Elizabeth, która pochyliwszy głowę, sięgnęła po kieliszek z winem. Zakrztusiła się. Jej kaszel znów zwrócił uwagę wszystkich. Kiedy udało się jej wreszcie odstawić kieliszek, szybko zdjęła z kolan serwetkę i pochyliła głowę. Edward Campbell, siedzący obok, poklepał ją po plecach. Powoli się uspokajała. Campbell o coś ją zapytał, najprawdopodobniej czy wszystko w porządku. Pokiwała głową. Zaraz potem wyprostowała się, uniosła głowę i wzięła głęboki oddech. Uśmiechając się blado, powiedziała półgłosem: - Proszę mi wybaczyć. Wino poleciało nie tam, gdzie trzeba. Wszyscy wokół uśmiechnęli się pobłażliwie i ponownie wrócili do przerwanych rozmów. Także Michael podjął przerwaną konwersację z hrabiną, lecz zorientował się, że jego myśli błądzą zupełnie gdzie indziej... Incydent z winem to nic strasznego, ale mimo wszystko... Jego wzrok powędrował na koniec stołu, tam gdzie siedziała Caro pogrążona w błyskotliwej rozmowie z księciem Oporto i generałem Kle-berem. Gdyby ona się zakrztusiła... Co prawda „gdyby" było mało prawdopodobne, ale jeżeli już stałoby się coś takiego, zdaniem Michaela Caro poradziłaby sobie w tej sytuacji z dużo większym wdziękiem. Tak jak powiedziała Caro, Elizabeth jest jeszcze bardzo młoda. Uśmiechnął się do hrabiny. 44

- Mam nadzieję, że w najbliższym czasie znów będę mógł przyjechać do Szkocji. Gdy całe towarzystwo na powrót zebrało się w salonie, Michael znów zaczął obserwować Elizabeth, ale tym razem już z pewnej odległości. Nadał otaczał ją wianuszek młodszych panien i dżentelmenów; najwyraźniej pełnienie obowiązków pani i pana domu powierzyła ciotce i ojcu, co nie dawało Michaelowi szan-sy na ocenę, jak ona sama poradziłaby sobie w tej roli. Był dziwnie sfrustrowany. Nie brał pod uwagę dotyczenia do grupy młodzieży. Nie czuł się jednym z nich. Już od wielu lat nie zajmowały go takie rozrywki jak wyścigi zaprzęgów. Bardzo jednak pragnął możliwie najlepiej poznać Elizabeth. Stał z boku, zastanawiając się, jak mógłby to zrobić, gdy niespodziewanie obok niego pojawiła się Caro. Wiedział, że jest blisko, zanim jeszcze do niego podeszła i wsunęła mu dłoń pod ramię. Zrobiła to tak naturalnie, jakby byli starymi przyjaciółmi, któ-rych nie dzielą żadne towarzyskie konwenanse. Mi-chael nagle się zorientował, że i on zachowuje się w stosunku do tej dziewczyny w ten sam sposób. - Hmm... - jej wzrok spoczął na Elizabeth - po-trzebuję trochę świeżego powietrza i myślę, że Elizabeth również. Uśmiechała się ciepło, ale w jej oczach widać było determinację. Poza tym chcę ją uwolnić od tego tłumu młodzieży. Naprawdę myślę, że powinna pospacerować i poznać kilka osób. - Ca-to ścisnęła Michaela za rękę. - Miałbyś ochotę na przechadzkę po tarasie? Michael uśmiechnął się, ale ostrożnie, by ukryć, jak bardzo ucieszyła go ta propozycja. 45

Prowadź. Poprowadziła go na drugi koniec pokoju, a tam kilkoma gładkimi zdaniami wywabiła Elizabeth z otaczającego ją kręgu młodzieży. Potem szeroko otworzyła szklane drzwi prowadzące na taras skąpany w księżycowej poświacie. Chodź! - Caro ruszyła raźnym krokiem, dając znak Elizabeth, by poszła za nimi. - Dobrze się czu jesz? Nie boli cię gardło? Nie. Naprawdę całkiem... Caro? - Ciche zawołanie sprawiło, że wszyscy troje odwrócili się. To był Edward Campbell. - Myślę, że lepiej będzie, jeśli... - wskazał dłonią na salon. Peste! - Caro przez chwilę patrzyła na Edwarda, a potem zerknęła na Elizabeth i Michaela. Wysunę ła dłoń spod jego ramienia i chwyciwszy Elizabeth za rękę, ułożyła jej dłoń na przedramieniu Michaela. - Idź. Przynajmniej do końca tarasu. Potem możesz wrócić i przećwiczyć na generale, co to znaczy być czarującą damą. -Tak, ale... Żadnego ale. - Caro już wchodziła do salonu. Machnęła dłonią w ich stronę; księżycowe światło odbiło się od pierścionków. - Idźcie już - rozkazała i podeszła do Edwarda; ujęła go pod ramię i weszli do salonu. Zostawiła go sam na sam z Elizabeth... Michael musiał powstrzymać się od uśmiechu. Caro była naprawdę niesamowita. Lepiej zróbmy to, co kazała - powiedział do swej towarzyszki i ruszyli przed siebie wolnym krokiem. Miło spędzasz lato? Elizabeth rzuciła mu krótki uśmiech pełen rezygnacji. 46

- Nie jest tak ekscytująco jak w Londynie, ale te-raz, gdy ciocia Caro jest tutaj, na pewno dużo się będzie działo. Będzie więcej osób, z którymi można się spotkać, i więcej rozrywek... - A więc lubisz poznawać nowych ludzi? Byłaby to wielce pożądana cecha u żony polityka. - O tak! Ale oczywiście tylko młodych - Elizabeth wydęła policzki. - Rozmowy ze starymi piernikami albo z ludźmi, z którymi nie ma się nic wspólnego, są strasznie uciążliwe. Ale ciocia Caro zapewnia mnie, że i tego się nauczę. - Zamilkła na chwilę, a potem dodała: - Chociaż przyznaję, że wolałabym nie być do tego zmuszona. - Znów obdarzyła Michaela cu-downym uśmiechem. Zdecydowanie bardziej wolałabym bawić się na przyjęciach, balach, rautach i nie martwić się tym, że trzeba porozmawiać to z tym, to z tamtym. Chcę się nacieszyć młodością. Michael zmrużył oczy. - Musisz pamiętać, jak wspaniale można spędzić czas w stolicy. - Elizabeth pochyliła się w jego stronę i podniosła ku niemu oczy, najwyraźniej się spodziewając, że uśmiechnie się i potwierdzi jej słowa. Ukończywszy studia w Oksfordzie, Michael pracował jako sekretarz kogoś ważnego; mieszkał w Lon-dynie i przypuszczał, że jego świat i świat, który opisywała teraz Elizabeth, są podobne. - Ach, tak... oczywiście - odpowiedział, jednocze-śnie przemilczawszy fakt, że było to już dość dawno temu. Zaśmiała się, jakby sobie z niej żartował. Przy końcu tarasu zawrócili; Elizabeth kontynuowała swą opowieść o cudownych miesiącach spę-dzonych w Londynie, o wydarzeniach i ludziach, któtych nie znał i którzy niewiele go interesowali. 47

Gdy na powrót znaleźli się przy przeszklonych drzwiach prowadzących do salonu, uświadomił sobie, że Elizabeth nie wykazała żadnego zainteresowania jego osobą - tym, co lubi, jego znajomymi i przyjaciółmi, jego życiem. Westchnął w duchu i zerknął na swą towarzyszkę. Nie traktowała go jak przyjaciela rodziny; było zdecydowanie gorzej - traktowała go jak wujka. Nie przyszło jej do głowy, że Michael mógłby... Nareszcie! - W drzwiach zjawiła się uśmiechnię ta Caro. - Na zewnątrz jest tak przyjemnie, powie trze jest cudownie aromatyczne, idealne na krótki spacer - powiedziała, idąc w ich stronę. Och, moja droga Caro, czytasz w moich my ślach... - powiedział Ferdinand. Caro odwróciła się gwałtownie. Szedł za nią, ale zamilkł, gdy tylko zauważył, że nie są tu sami. Pan Anstruther-Wetherby i Elizabeth wybrali się na miłą przechadzkę; właśnie wszyscy wracamy do salonu - poinformowała go cierpko. Ferdinand pokazał w uśmiechu olśniewająco białe zęby. Ezcelente! Mogą wrócić do salonu, a my pospa cerujemy. To było sprytne z jego strony. Nie miała wyjścia -ujęła go pod ramię. Wydaje mi się, panie Leponte, że pani Sutcliffe nie całkiem to miała na myśli - niespodziewanie oznajmił Michael. Sposób, w jaki wypowiedział te słowa, był bez zarzutu; w tonie głosu nie było niczego, co mogłoby Ferdinanda urazić, a mimo to zadźwięczała w jego głosie stal. Caro z trudem powstrzymała się przed poklepaniem Michaela po ramieniu i zapewnieniem go, że 48

gama świetnie daje sobie radę z takimi żigolakami jak Ferdinand. Pan Anstruther-Wetherby ma rację, nie mam czasu na przechadzki. Muszę wracać do gości - po wiedziała możliwie spokojnie. Ferdinand zacisnął usta, ale musiał się wycofać. Wiedząc, że będzie się dąsał, Caro nagle dostrzegła pewną możliwość i gwałtownie odwróciła się w stronę Elizabeth. Oczami dała jej znak i popchnęła w stronę Ferdinanda. Moja droga, wyglądasz na odświeżoną, może ty mogłabyś tu pomóc? Elizabeth najpierw się zdziwiła, ale zaraz potem uśmiechnęła się wyrozumiale. Ależ oczywiście. - Podeszła do Ferdinanda. Może mógłby pan zaprowadzić mnie do pańskiej notki, sir? Nie miałam zbyt wielu okazji, by z nią porozmawiać. Ferdinand był zbyt doświadczonym mężczyzną, by pokazać, jak bardzo jest rozczarowany; po krótkiej chwili wahania, uśmiechając się czarująco do swej nowej towarzyszki, ukłonił się elegancko i wyraził swój zachwyt dla zaistniałej sytuacji. Michael odsu-nął się na bok. Zrobił tylko krok, ale zarówno Ferdinand, jak i Caro to dostrzegli. Uśmiech na twarzy Ferdinanda lekko przygasł. - Zrobię nawet więcej, moja śliczna. Będę stał obok i... zaczął. Cokolwiek planował, Caro tego nie usłyszała - Fer-dinand pochylił się w stronę Elizabeth i zaczął szeptać. Zbyt dobrze znała Elizabeth - oraz Edwarda - by przypuszczać, że w tej sytuacji Ferdinand posunął się za daleko. Wkrótce oboje, wesoło się śmiejąc, zniknęli w głębi salonu. 49

Michael zręcznie potrafił ukrywać emocje, lecz Caro wystarczająco długo była żoną dyplomaty, by umieć odczytywać prawdziwe uczucia i emocje ludzi. Michael byt nie tylko sfrustrowany, ale też zdziwiony - i właśnie na to liczyła Caro. Chciała - i nie tylko ona - by raz jeszcze ocenił sytuację. Gdy podawała mu dłoń, powstrzymała się, by nie skrzyżować palców na szczęście. Książę wspominał, że chciałby z tobą porozma wiać. Michael przypomniał sobie, na czym polegają obowiązki dżentelmena, i odprowadził Caro z powrotem do salonu. Przez cały wieczór dbała, by był zajęty i trzymał się z dala od Elizabeth; nie miała jednak pewności, czy Michael zauważył, że z obiektem jego zainteresowania flirtuje Ferdinand, zręcznie zachęcany do jeszcze większych starań. Książę rzeczywiście chciał ponownie porozmawiać z Michaelem, któremu od pierwszych chwil udało się zrobić bardzo dobre wrażenie; od razu też pogrążyli się w dyskusji na jakieś bardzo ważne tematy. W czasie spotkań dyplomatów gospodyni nie ma zbyt wielu okazji, by się odprężyć - Caro starała się w miarę możliwości obserwować Michaela, ale gdy wieczór dobiegał już końca, nagle się zorientowała, że Michaela nigdzie nie ma. Wystarczył jeden szybki rzut oka na salon i Caro wiedziała, że nie ma również Geof-freya. Cholera! - Przykleiła uśmiech do ust i podeszła do Edwarda. - Teraz ty przejmujesz pałeczkę. Edwardowi zdarzało się już występować w charakterze jej zastępcy w czasie dużo poważniejszych kryzysów; więc tylko skinął głową i Caro szybko się od50

daliła. Obrzuciła salon uważnym spojrzeniem i upewniwszy się, że nie nadchodzi żadna katastrofa, wymknęła się do holu, gdzie natknęła się na Cattena. To właśnie on jej powiedział, że Michael jest z Geoffrey-em w jego gabinecie. Miała wrażenie, że zatrzymało jej się serce. Czy po tym wszystkim, co widział dzisiejszego wieczoru w wykonaniu Elizabeth, czy po tych wszystkich poważnych pytaniach, które w Michaelu powinny wywołać jej zachowanie, okaże się takim bęcwałem, by nadal obstawać przy swoim pomyśle? Nie mogła uwierzyć, że Michael mógłby być aż tak głupi. Niemal biegła do gabinetu Geoffreya. Zapukała, i nie czekając na odpowiedź, weszła do środka. - Geoffrey, co... Wystarczyło jedno spojrzenie, by poczuła ulgę: obaj mężczyźni stali przy biurku pochyleni nad jakąś mapą. Uczucie ulgi ukryła pod maską dezaprobaty. - Wiem, że nie jesteście przyzwyczajeni do tego typu imprez, ale to naprawdę nie czas wskazała na mapę - na sprawy wagi państwowej. Geoffrey uśmiechnął się przepraszająco. - Obawiam się, że tym razem nie chodzi nawet o politykę. Na dopływie rzeki powstał zator. Na wy-sokości Eyeworth Wood; właśnie pokazywałem Michaelowi, w którym miejscu. Z udawanym rozdrażnieniem Caro wzięła Geof-reya pod ramię. - I co ja mam z wami zrobić? - Udała, że się krzywi, patrząc na Michaela. - W każdym razie ty powinieneś wiedzieć to najlepiej. Michael uśmiechnął się i poszedł za Caro i Geofreyem, którzy już wychodzili z gabinetu. - Las w końcu należy do mnie. 51

Serce Caro przestało podchodzić jej do gardła; poprowadziła obu dżentelmenów z powrotem do salonu. Elizabeth odwróciła się i zauważyła całą trójkę, jej oczy płonęły. Caro uśmiechnęła się do niej niewinnie, a także upewniła się, że Michael nie będzie miał więcej sposobności, by porozmawiać z Geof-freyem na osobności - nie zostawiała brata samego ani na chwilę, a potem zabrała go, by porozmawiał z generałem Kleberem. Wieczór zbliżał się ku końcowi, goście stopniowo odjeżdżali; najdłużej na przyjęciu pozostali przedstawiciele korpusu dyplomatycznego, z natury rzeczy przyzwyczajeni do nocnego życia. Zebrali się pośrodku pokoju i wtedy odezwał się Ferdinand: Chciałbym zaprosić wszystkich, którzy mają na to ochotę, by wybrali się ze mną w jednodniowy rejs mo im jachtem. - Popatrzy! na twarze zgromadzonych, aż wreszcie jego wzrok spoczął na twarzy Caro. - Stoi zacumowany niedaleko stąd, w Southampton Water. Moglibyśmy pożeglować kilka godzin, a potem zna leźć jakieś miłe miejsce na obiad. Propozycja była nader wspaniałomyślna; kusiła wszystkich obecnych. Zadawszy kilka pytań, Caro upewniła się, że jacht jest na tyle duży, by wszyscy mogli się na nim bez kłopotu zmieścić. Ferdinand twierdził również, że załoga zajmie się przygotowaniem obiadu. Propozycja była zbyt kusząca, by ją odrzucić - i to nie tylko z tego jednego powodu. Kiedy wypływamy? Wszyscy się zgodzili, że pojutrze będzie doskonale; ostatnio pogoda dopisywała i nic nie wskazywało na to, że się zmieni, a dzień przerwy między przyjęciem a rejsem wydawał się dobrym rozwiązaniem. To doskonały pomysł - przyznała hrabina, a po tem zwróciła się do Caro: - Pomijając już wszystko 52

inne, wreszcie jacht zostanie wykorzystany lepiej niż do lej pory. Caro powstrzymała uśmiech. Szybko uzgodniono szczegóły; zgodził się na nie także Michael. Gdy wszyscy zbierali się już do wyjścia, Elizabeth pociągnęła Caro za rękaw. Odsunęły się na bok. O co chodzi? Elizabeth spojrzała na Michaela. Myślisz, że wystarczy to, co zrobiłyśmy? Jeśli chodzi o dzisiejszy wieczór, zrobiłyśmy Wszystko, co mogłyśmy zrobić w granicach rozsądku. Jeśli chodzi zaś o rejs, sama nie wymyśliłabym nic lepszego. To będzie doskonała okazja, byśmy mogły rozwinąć nasz plan. Ale... - spoglądając na Michaela, który rozma wiał z generałem Kleberem, Elizabeth wydęła usta. Myślisz, że to działa? Jeszcze nie poprosił o twoją rękę, a to w tej chwili najważniejsze. - Caro poklepała Elizabeth po ramieniu. - Niemniej jednak jutro też jest dzień i powinnyśmy się upewnić, że będzie miał się czym zająć - powiedziała i szeleszcząc falbanami sukni, podeszła do gości zbierających się już do wyjścia. Kilka słów powiedzianych na ucho hrabinie, cicha rozmowa z księżną i z żoną ambasadora i wszystko było ustalone. Albo prawie wszystko. Wychodząc z grupą gości frontowymi drzwiami, Michael znalazł się obok Caro. Wsunęła mu dłoń pod ramię i pochyliwszy się, powiedziała: - Zastanawiałam się, czy miałbyś ochotę wybrać się jutro z nami, to znaczy ze mną, Elizabeth, Edwardem i jeszcze kilkoma osobami - na wycieczkę do Southampton. Pomyślałam, że moglibyśmy spotkać się w mieście wczesnym przedpołudniem, pospacerować, wybrać się na obiad do „Delfina", 53

a przed powrotem do domu obejrzeć jeszcze stare mury obronne. - Caro uniosła brew. - Możemy liczyć na twoje towarzystwo? Oto kolejna - tym razem chyba lepsza - okazja, by obserwować Elizabeth, pomyślał. - Będę zachwycony, mogąc wam towarzyszyć. Michael nie zdawał sobie sprawy, że Caro zaplanowała wyprawę na zakupy. Ani że wybierze się z nimi także Ferdinand Leponte. Gdy o jedenastej zjawił się w Bramshaw House, zaproszono go, by dołączył do Caro, Elizabeth i Campbella w ich czteroosobowym powozie z rozkładaną budą. Dzień był ładny, słoneczny, wiała lekka bryza - wszystko wyglądało tak, jak powinno w dniu, na który zaplanowano wycieczkę. W Totton leżącym przy drodze do Southampton do ich czwórki dołączyli pozostali: księżna, hrabina, żona ambasadora i Ferdinand Leponte. Ferdinand, co łatwo było przewidzieć, próbował poprzesadzać towarzystwo, twierdząc, że Michael powinien dołączyć do starszych dam w dwukonnym powozie księżnej, ale Caro zdecydowanie odrzuciła jego sugestie. - Ferdinandzie, to tylko kilka kilometrów, nie warto robić zamieszania - powiedziała i czubkiem przeciwsłonecznej parasolki stuknęła woźnicę w ramię; powóz powoli ruszył. - Jedźcie za nami; zaraz dotrzemy na miejsce i wtedy już wszędzie będziemy chodzić razem. Caro oparła się wygodnie i zerknęła na siedzącego obok Michaela. Uśmiechnął się do niej, a w jego uśmiechu dostrzegła wdzięczność. Caro także 54

Uśmiechnęła się leciutko, potem popatrzyła przed siebie. Półgodzinna podróż minęła im na rozmowie o tym, en dzieje się w okolicy. Caro, Michael i Edward nie byli zbyt dobrze zorientowani, ale Elizabeth, zachęco-na przez współtowarzyszy podróży, wszystko im opowiadała. Michael z niekłamaną przyjemnością zauważył, że Elizabeth świetnie się orientuje w lokalnych wyda-rzeniach. - Następną ważną imprezą będzie festyn organizowany przez parafię - wyjaśniła. - Przypuszczam, że wszyscy będziemy musieli wziąć w nim udział, w przeciwnym razie Muriel nie da nam spokoju. - Fety zazwyczaj bywają zabawne. - To prawda, ale ja tak nienawidzę, gdy się mnie do czegoś zmusza. Caro wzruszyła ramionami; Michael, w głębi du-szy niezadowolony, podążył za jej spojrzeniem i także zaczął obserwować bezmiar wód Southampton Water. Zostawili powozy w zajeździe „Delfin" i dalej po-szli pieszo; szli wzdłuż High Street, ale potem panie bardzo chciały zajrzeć do sklepów przy French Stre-et i Castle Way. Panowie - cała trójka - ciągnęli się za nimi noga za nogą; zrozumieli, że podstępnie przeznaczono im rolę tragarzy. Edward, bez wątpienia najbardziej z nich wszystkich przyzwyczajony do tego typu wycieczek, wes-tchnął cicho i bez słowa sprzeciwu wziął sprawunki Caro i żony ambasadora; Michaelowi przypadło w udziale przewiązane szeroką różową wstążką pudło na kapelusze, które ze słodkim uśmiechem na ustach wręczyła mu Elizabeth. 55

Paplając między sobą, panie weszły do kolejnego sklepu; Michael zerknął na Ferdinanda. Objuczony dwiema bez gustu zapakowanymi zakupami wyglądał na mocno wyprowadzonego z równowagi i zdegustowanego; tak zresztą też się czuł. Spoglądając na Edwarda i na dość niewinnie wyglądające pakunki, które wręczyła mu Caro, Michael uniósł brwi. Edward zauważył jego spojrzenie i pokręcił głową. Obowiązująca tu etykieta mówi, że musisz trzymać wszystko, co ci podadzą; w przeciwnym razie panie poczują się bardzo zmieszane i nie będą wiedziały, co zrobić. Michael cały czas patrzył na Edwarda. Coś zmyślasz - powiedział, a Edward się uśmiech nął. Nim panie wreszcie zgodziły się, by wrócić do „Delfina", gdzie na zarezerwowanym specjalnie dla nich saloniku czekał obiad, Michael zmagał się z pudłem na kapelusze i jeszcze trzema paczkami, z których dwie przewiązane były wstążką. W całej tej sytuacji jedyną rzeczą, która poprawiała mu nastrój, było to, że Ferdinand pozostawał niemal niewidoczny za dziesięcioma pakunkami, które wręczyły mu ciotka i księżna. Gdy wreszcie zrzucili wszystkie sprawunki w sali w „Delfinie", Michael poczuł coś na kształt solidarności z Ferdinandem. Powiem, by zajęto się tymi paczkami - zapropo nował Edward. Dobrze - odparł Michael, a z tonu jego głosu jasno wynikało, że żadna inna możliwość nie wchodzi w grę. Ferdinand patrzył na nich wilkiem. Zasiedli do obiadu. Michael pomiędzy Elizabeth i Caro, a dalej Ferdinand; pozostała czwórka siedziała na ławie naprzeciw. Michael chciał zapytać Elizabeth o jej ambicje i plany, mając nadzieję, że tym 56

sposobem dowie się, jakie owa panna ma poglądy na małżeństwo, jednak dwie pierwsze uwagi, które rzucił, dziwnym trafem zmieniły się w rozmowę o ba-lach, przyjęciach i Londynie. Na domiar wszystkiego rozpraszały go księżna i hrabina, które usadowione naprzeciwko siebie, rozmawiały z ożywieniem, a ich uwagi i pytania kie-rowane do Michaela były ostre jak szpilki, trudne do zignorowania. Raz czy dwa wspomógł go Edward. Elizabeth cały czas wyglądała na nieobecną i po-grążoną we własnych myślach. Wreszcie podano deser i panie zwróciły całą uwa-gę na mleczny krem i pieczone gruszki. Michael wykorzystał tę chwilę i odwrócił się do Elizabeth, zaraz jednak poczuł dziwne ciepło po swojej drugiej stronie. To Caro przysunęła się do niego na ławie. Ogar-nął go gniew, gdy zrozumiał, że zrobiła to dlatego, iż z drugiej strony napierał na nią Ferdinand, zachowując się jak gbur i prostak. Dyplomatyczne skandale wybuchały z dużo mniej ważnych powodów. Michael utkwił spojrzenie w jego twarzy. - Panie Leponte, jakie konie trzyma pan w mie-ście? Araby? Ferdinand spojrzał na Michaela, jakby na chwilę stracił rezon. Po chwili zarumienił się nieco i odpowiedział. Michael nie przestawał zadawać mu pytań o konie, powozy, nawet o jacht, przez co skupiał na nim uwagę wszystkich obecnych do czasu, aż obiad dobiegł końca i zaczęto zbierać się do wyjścia. Wtedy też Caro lekko ścisnęła Michaela za rękę i był i o jedyny sygnał z jej strony, że jest mu wdzięczna za pomoc. A Michael poczuł przemożną radość. Po obiedzie planowali wybrać się na spacer wzdłuż starych murów obronnych miasta; widok 57

na Southampton Water55 i dalej na południe, w stronę Isle of Wight, pełen statków i stateczków, jak białych kropeczek na tle błękitnej wody, był doprawdy wspaniały. Wiatr rozwiewał falbany sukien i szarpał czepki i kapelusze; trudno było rozmawiać. Żona ambasadora wzięła Elizabeth za rękę; pochylone ku sobie próbowały jednak o czymś dyskutować. Księżna i hrabina szły obok podziwiając widoki, za nimi dreptała Caro, niedaleko obok niej kroczył Ferdi-nand. Michael miał dziwne wrażenie, że Ferdinand się przed nią płaszczy, że próbuje znów wkupić się w jej łaski, jakby wiedział, że przekroczył pewną niewidzialną granicę. Był niezwykle czarujący, więc najprawdopodobniej mogło mu się to udać.

Rozdział 3 Następnego dnia poranek wstał słoneczny i rześki. Zgodnie z sugestią Caro Michael zjawił się w Bram-shaw House. Caro, Elizabeth i Geoffrey usadowili się w powozie, a Michael i Edward jechali konno. Krótka wycieczka miała zaprowadzić ich do przystani, niedaleko na południe od Totton. 58

5

Southampton Water - część morza na północ od wyspy Isle of Wight i cieśniny Solent, znana na świecie z żeglarstwa jachtowego

Uśmiechając się do Michaela, Caro raz jeszcze zrewidowała ich plany na dzisiejszy dzień - oraz swój plan bitwy. Ferdinand, po fatalnym fa we pas, jakie zdarzyło mu się popełnić dzień wcześniej, usilnie sta-rał się ją zadowolić i zgodził się przyprowadzić jacht do najbardziej na północ wysuniętej części So-uthampton Water, dzięki czemu jego goście, a także i on sam, nie musieliby zbyt długo podróżować powozami przed wejściem na pokład. Skrócenie czasu jazdy wydawało się mądrą decy-zją. Jeśli Elizabeth spędzi jeszcze parę godzin w za-zasięgu wzroku Michaela, może zmienić jego wyobra-żenie o sobie, nad którym cała ich trójka tak ciężko pracowała. Gdy Elizabeth przebywała sama w obecności Mi-chaela lub gdy towarzyszył im tylko Edward lub Ca-ro, mogła zachowywać się w sposób, w jaki nie wy-padało jej zachowywać się w obecności innych chodziło przecież o to, by tylko Michael uwierzył w całą tę mistyfikację. Skoro jednak chciała w osta-tecznym rozrachunku wyjść za Edwarda i wspierać go w jego karierze, w towarzystwie nie mogła uchodzić za głupiutką paplę. A dyplomaci mają dobrą pamięć... Jedyne, na co mogła pozwolić sobie w towarzystwie, to drobne wpadki - tak jak na przykład diamenty do białej sukni czy zakrztuszenie się przy stole - które by kładziono na karb jej młodego wieku i wybaczono ze względu na brak doświadczenia. Jak dotąd wszystko szło nadspodziewanie dobrze. Caro była zadowolona, ale wiedziała, że nie mogą spocząć na laurach. Jeszcze nie teraz. Ich powóz z głośnym turkotem toczył się przez Totton, potem zjechali z głównej drogi i skierowali się w dół, ku nabrzeżu; zaraz też zauważyli dwa iden59

tyczne maszty jachtu Ferdinanda. Jeszcze tylko okrą żyli ostatnie wzgórze i już widzieli go w całej okazałości, spokojnie kołyszącego na falach tuż przy molo, gdzie czekała większość zaproszonych na rejs. Ambasador wraz z żoną wchodzili właśnie na pokład, gdy przy drewnianym podjeździe zatrzymał się z powóz z Bramshaw House. Podjazd zbudowano tuż przy brzegu we wschodniej części niewielkiej zatoki, z dala od tętniącego życiem portu na przeciwległym brzegu. Z tego molo korzystały niemal wyłącznie łodzie spacerowe. Michael zsiadł z konia i oddał go pod opiekę specjalnie na tę okazję wynajętego stajennego, na co dzień pracującego w tawernie w Totton, po czym otworzył drzwiczki powozu, uśmiechając się. Caro podała mu dłoń, a na jej twarzy malowały się niecierpliwość i wyczekiwanie. Przez chwilę czuła, jak silny jest uścisk jego dłoni, zaraz też pozwoliła Michaelo-wi, by pomógł jej wysiąść. Michael uchwycił spojrzenie Caro, potem zerknął na jacht. To jest coś, prawda? - odezwała się Caro. Michael znów na nią popatrzył. Nie spodziewałem się czegoś tak okazałego przyznał. - Jachty zazwyczaj nie są takie duże. Caro owinęła ramiona szalem. Z tego, co wiem, Ferdinand pływa nim między Anglią i Portugalią, więc statek musi opierać się atlantyckim falom. Są groźniejsze niż burze na kana le La Manche. Ruch w powozie za ich plecami przywołał Michaela do porządku; pomógł wysiąść Elizabeth. Caro podeszła do drewnianego trapu. Czekając na Edwarda i Geoffreya, obserwowała tych, którzy już byli na pokładzie; ucieszyła się, widząc panią Dri60

scoll i jej córki - to ona zaproponowała Ferdinando-wi, by i je zaprosił; najwyraźniej przychylił się do jej sugestii. Nie wiedziała jednak jeszcze, czy rodzi-na państwa Driscoll spełniła jej oczekiwania. Odwróciwszy się, zerknęła na Elizabeth, która w muślinowej sukni z roślinnym motywem, marszczonej przy brzegu, przy dekolcie i rękawach, przedstawiała piękny widok. W ręku trzymała idealnie pasującą do sukni przeciwsłoneczną parasolkę; jej strój wprost doskonale nadawał się na przyjęcie w ogrodzie lub każdą inną okazję pod gołym niebem, gdzie niewątpliwie zrobiłaby wrażenie na mężczyznach. Oczywiście żadna kobieta mająca choćby resztki zdrowego rozsądku nie włożyłaby czegoś takiego na rejs pełnomorskim jachtem. Caro dostrzegła aprobatę, niemą acz wyraźną, malującą się na twarzy Michaela na widok Elizabeth, Uśmiechnęła się sama do siebie - nim wrócą do domu, nie będzie już nią taki zachwycony. Spojrzeniem przywołała Edwarda, zostawiając Elizabeth samą w towarzystwie Michaela. A ten służył jej ramieniem i pomógł wejść po trapie. - Mam szczerą nadzieję, że wiesz,co robisz - powiedział cicho, przytrzymując Caro, która zachwiała się na stromym trapie. Mocniej uchwyciła Edwarda i zaśmiała się. - Och, człowieku małej wiary. Czy kiedykolwiek cię zawiodłam? - Nie, ale w tym wypadku moje wątpliwości nie dotyczą twojej osoby. - Tak? - Caro spojrzała najpierw na Edwarda, a potem w stronę idącej obok Michaela Elizabeth, z wdziękiem potykającej się przy wejściu na trap. - Nie, nie chodzi też o Elizabeth. Zastanawiam się po prostu, czy dobrze odczytujemy jego intencje. 61

Caro znów spojrzała na Edwarda. Masz na myśli Michaela? Nie tylko jego - Edward przybrał poważny wyrazn twarzy. Caro zauważyła Ferdinanda odgrywającego rolę uśmiechniętego, beztroskiego gospodarza czekającego u szczytu trapu. Był niezwykle przystojny, ale było w nim coś niebezpiecznego; wyglądał jak wilk szczerzący zęby. Caro także się uśmiechnęła i pokonawszy ostatnie stopnie, podała mu dłoń. Ferdinand ukłonił się dwornie, witając ją na pokładzie, po czym wyprostował się i uniósł jej dłoń do ust. Przybywasz jako ostatnia, moja droga, a to przywilej najważniejszych gości. Teraz możemy już wypłynąć. Caro gwałtownym ruchem wysunęła dłoń z uścisku Ferdinanda. Zaczekajmy, aż mój brat, jego córka i pan AnstrutherWetherby wejdą na pokład – powiedziała rozbawiona i skierowała uwagę Ferdinanda na Elizabeth. - Ona po raz pierwszy jest na pokładzie jachtu, z pewnością więc będzie to dla niej cenne doświadczenie. Przywitaj się z nimi - zakończyła i poklepawszy Ferdinanda po ramieniu, zostawiła go samego. Caro była świadoma poirytowanego spojrzenia, jakim obrzucił ją Ferdinand, gdy odeszła; tuż za nią podążył Edward. Oboje byli wytrawnymi żeglarzami i doskonale czuli się na lekko kołyszącym się pokładzie. Księżno. Hrabino. - Ukłonili się już obecnym gościom, potem Caro przywitała się z panami, by wreszcie zwrócić się do pani Driscoll: - Bardzo się cieszę, że pani i pani córki mogłyście dziś do nas dołączyć. Dokładnie tak, jak przewidziała Caro, obie panny Driscoll miały na sobie spacerowe suknie z diagona62

tu6, proste lecz bardzo gustowne, pozbawione wszelkich zbędnych przy takiej okazji ozdób. Suknia Caro, uszyta z brązowego jedwabiu, sięgała jej wysoko pod szyję, miała długie dopasowane rękawy i jedynie lekko rozszerzała się ku dołowi. Szal nie miał frędzli, u poza cienką koronkową lamówkę przy szyi i kie-szonką przy gorsecie strój nie posiadał falban i dodatków, którymi łatwo by było o coś na jachcie zahaczyć. W przeciwieństwie do stroju Elizabeth. Jakby na zawołanie, uwagę wszystkich przykuł kobiecy krzyk. Rąbek sukni Elizabeth zaczepił się w miejscu, gdzie trap łączył się z pokładem. Ferdi-nand miał zajęte ręce, pomagając swej towarzyszce utrzymać równowagę, więc Michael musiał ostrożnie przykucnąć na trapie, by odczepić materiał. Caro przywołała na twarz beztroski uśmiech i odwróciła się do pozostałych gości, by zaraz potem sze-rokim gestem zwrócić ich uwagę na ciągnącą się przed nimi połyskującą błękitem wodę, na jej pomarszczoną lekkim wiatrem powierzchnię. - Zapowiada się cudowny dzień! Miała rację, wyglądało na to, że dzień będzie na-prawdę piękny. Gdy Elizabeth, Michael i Geoffrey bezpiecznie znaleźli się na pokładzie, podniesiono trap i statek odcumował. Trzech smagłych marynarzy wspięło się na olinowanie i rozwinęło żagle, a jacht złapał wiatr. Przy głośnych „ochach" i „achach", z błyszczącymi z przejęcia oczami, goście zebrali się na dziobie i trzymając się lin, patrzyli na pędzące w ich stronę fale. Gdy statek nabierał prędkości, w powietrzu unosiła się mgiełka wody, co zmusiło panie, by odsu63 6

Diagonal - tkanina bawełniana lub wełniana o splocie tworzą-cym wyraźne, skośne prążki.

nęły się od relingu i skorzystały z krzeseł ustawio-nych za kabiną dziobową. Zostawiwszy Elizabeth samą sobie - oczywiście po wcześniejszym poinformowaniu jej, co ma robić - zdecydowana, by trzymać się z daleka zarówno od Michaela, jak i Ferdinanda, Caro wzięła Geoffreya pod ramię i zaczęli przechadzać się po pokładzie. Przyjemnie było spędzać czas z pozostałymi paniami i cieszyć się rejsem, gdy jacht gładko zmierzał ku zachodniemu wybrzeżu; poza jedną tylko chwilą, gdy przepływała obok nich duża jednostka handlowa, rejs przebiegał spokojnie. Gdy przechodzili obok miejsca, gdzie stali Michael, Elizabeth i panny Dri-scoll, Caro podsłuchiwała, o czym rozmawiają. Elizabeth perorowała, patrząc na towarzystwo błyszczącymi oczami. - O kolacjach nie warto nawet wspominać, ale tańce, szczególnie w rotundzie, są niezwykłe ekscytujące - nigdy nie można być pewnym, o kogo się człowiek otrze! Vauxhall77. Caro się uśmiechnęła. W kręgach politycznych i dyplomatycznych tamtejszych ogrodów nie ceniono zbyt wysoko. Idąc z Geoffreyem pod ramię, Caro zauważyła, że Elizabeth opiera się o linę, by utrzymać równowagę; gdy chciała się wyprostować, koronkowy mankiet sukni zahaczył o szorstką, konopną linę i jedna z sióstr Driscoll musiała jej pomóc. Już wcześniej Elizabeth próbowała rozłożyć przeciwsłoneczną parasolkę; Michael musiał najpierw pomóc ją przytrzymać, potem mocował się, by ją zamknąć, i wreszcie wytłumaczył Elizabeth, dlaczego nie może jej otworzyć. Caro zaryzykowała

przelotnie spojrzała na Michaela; wyglądał na lekko udręczonego, może nawet ponurego. Ukryła Uśmiech i dalej przechadzała się po pokładzie. Jako że Ferdinand musiał pełnić honory gospoda-rza, minie jeszcze jakiś czas, nim będzie mógł wyru-szyć za nią w pościg. Caro miała tego świadomość, Jednak była również przekonana, że będzie potrafiła sobie z nim poradzić. Jako żona Camdena Sutclif-fe'a, dużo młodsza od swego małżonka, od ponad dziesięciu lat była celem zdecydowanie bardziej doświadczonych uwodzicieli, hulaków, kobieciarzy i rozpustnych arystokratów; Ferdinand nie miał najmniejszych szans; w rzeczy samej, żaden mężczyzna ich nie miał Caro zupełnie nie była zainteresowana tym, co tak ochoczo jej oferowali. Nie oferowaliby jednak tak chętnie, gdyby wiedzieli... Geoffrey chrząknął. - Wiesz, moja droga, od jakiegoś czasu chciałem cię zapytać... - patrzył na nią uważnie spod krzaczastych brwi - ...czy jesteś szczęśliwa? Caro popatrzyła na niego zaskoczona. - To znaczy - ciągnął Geoffrey - nie jesteś przecież jeszcze taka stara i nie zapraszałaś jeszcze gości do domu w Londynie, i sama w nim nie mieszkasz, i... Cóż, tak się zastanawiałem... - Geoffrey wzru-szył ramionami. Uśmiechając się łagodnie, Caro poklepała brata po ramieniu. - Nikogo nie zapraszam do domu w Londynie i nie mieszkam w nim, bo sama jeszcze nie wiem, co z tym domem zrobić - nie wiem nawet, czy w ogóle chcę w nim mieszkać. Tyle mogła mu wyjaśnić. W rzeczywistości wypowiedzenie na głos tego, co czuła i myślała, tylko utrwaliło w niej niejednoznaczne odczucia dotyczące

64 65 7

Vauxhall - dzielnica w południowej części Londynu, tuż przy brzegu Tamizy, znana z terenów rekreacyjnych.

domu przy Half Moon Street. Razem z Camdenem korzystali z tego domu jako londyńskiej rezydencji. Stał w najelegantszej części miasta i nie był ani zbyt duży, ani za mały; na jego tyłach urządzono przyjemny ogród, a sam dom pełen był kunsztownie wykonanych antyków... Mimo wszystko jednak... Szczerze powiedziawszy, nie jestem pewna, co zrobię z domem. Lubiła ten dom, ale gdy teraz tam jeździła, nie czuła się w nim dobrze. Ja... hm, zastanawiałem się, czy rozważasz po wtórne zamążpójście. Nie. Nie mam zamiaru wychodzić za mąż - odparła Caro, patrząc na Geoffreya, który lekko się zarumienił; potem poklepał Caro po dłoni i popatrzył daleko przed siebie. Tak to już jest... Cóż, mam po prostu nadzieję, że jeśli jednak zmienisz zdanie, to tym razem będziesz bliżej nas - głos Geoffreya robił się szorstki. - Masz tu rodzinę... Geoffrey patrzył daleko przed siebie, Caro podążyła wzrokiem za jego spojrzeniem ku Ferdinandowi stojącemu przy sterze i wydającemu polecenia kapitanowi. Po prostu nie chcę, żebyś wyszła za jakiegoś ob cokrajowca, a na dodatek kanalię. Caro zaśmiała się i uspokajająco ścisnęła rękę Geoffreya. Naprawdę nie musisz się tym martwić. Ferdinand gra w jakieś swoje gierki, ale zupełnie mnie one nie interesują. Nie dam się w nie wciągnąć. Geoffrey popatrzył jej w oczy. To dobrze. Pół godziny później Caro dziękowała niebiosom, że Geoffrey raczej wcześniej niż później powie66

dział jej, co go niepokoi, a przez to dał jej szansę na rozwianie jego obaw nim Ferdinand wkroczy do akcji. Gdy Ferdinand skończył rozmowę z kapitanem, natychmiast skupił się na Caro. Zmyślnie zajął miej-sce Geoffreya u jej boku, a potem sprytnie odsunął ją od towarzystwa. Caro pozwoliła mu zabrać się na spacer po pokładzie z tego prostego powodu, że pozostawali w zasięgu wzroku wszystkich, co w oczywisty sposób ograniczało plany Ferdinanda. Moja droga Caro, skoro tak ci się podoba ta po dróż, to może zechciałabyś wrócić tu jutro i znów moglibyśmy wypłynąć. W prywatny rejs tylko dla nas dwojga. Caro udała, że się zastanawia; niemal czuła, że Ferdinand aż wstrzymał oddech; potem zdecydowanie pokręciła głową. - Zbliża się festyn parafialny. Jeśli się w niego nie zaangażuję, Muriel Hedderwick będzie niepocieszona. - Kim jest Muriel Hedderwick? - skrzywił się Ferdinand. W istocie to moja prawie bratanica, ale to nie zbyt precyzyjnie określa naszą zażyłość. Ferdinand nadal się krzywił, ale ośmielił się zapytać: Prawie bratanica? To oznacza, że jest bratanicą twojego zmarłego męża Camdena Sutcliffe'a? Owszem. Wyszła za mąż za dżentelmena nazwiskiem Hedderwick i mieszka... - Caro zgrabnie wy korzystywała historię życia Muriel, czym całkowicie zbiła Ferdinanda z pantałyku. Chciał dowiedzieć się jedynie tyle, ile potrzeba, żeby spróbować wykorzystać wpływ, jaki przypuszczalnie na Caro miała Muriel, a tym samym podstępem nakłonić ją, by jednak zgodziła się na jego propozycję rejsu we dwoje. 67

Biedny Ferdinand po raz kolejny srogo się rozczarował, a zanim zrozumiał, że Caro zabawiła się jego kosztem, niemal już dochodzili na dziób jachtu. Spojrzawszy w stronę Michaela i dziewcząt, Caro zauważyła, że wszyscy zgromadzili się przy relingu; widziała plecy Michaela i Edwarda i sukienki panien Driscoll. Edward szybko przywołał ją skinieniem dłoni; wraz z Ferdinandem podeszła do relingu. Proszę - odezwała się jedna z panien Driscoll weź moją chusteczkę. Biedactwo, to doprawdy straszne. Widząc Caro, druga z sióstr odsunęła się nieco. Edward z ponurym wyrazem twarzy szybko chwycił za rękę omdlewającą postać przechyloną przez reling. Ooooch! - jęknęła Elizabeth i był to doprawdy żałosny dźwięk. Z drugiej strony przytrzymywał ją Michael. Edward rzucił Caro pytające spojrzenie, ale i ona również wyglądała na zaskoczoną. O tym nie pomyśleli... Odwróciła się szybko w stronę Ferdinanda. Jest tu jakaś kabina? Miejsce, gdzie mogłaby poleżeć i odpocząć? Oczywiście. - Ferdinand ścisnął Caro za ramię. Zaraz każę coś przygotować. Zaczekaj! - Michael zwrócił się do Ferdinanda. Powiedz kapitanowi, żeby zawrócił. Jesteśmy teraz w Solent, a chyba powinniśmy wrócić na spokojniejsze wody, bliżej brzegu. Caro dopiero teraz zauważyła, że morze jest wzburzone; sama, przyzwyczajona do pokładów huśtających się pod jej stopami - to było nic w porównaniu z Atlantykiem - tak naprawdę nie zauważyła, że wypłynęli z osłoniętych od wiatru wód Southampton Wa-ter i zmierzali na południowy zachód w stronę Solent. 68

Spoglądając na prawie bezwładną Elizabeth, któ-rą przytrzymywał Michael, Ferdinand ukłonił się wytwornie i poszedł na kapitański mostek, po drodze wydając polecenia załodze. Niemal w tej samej chwi-li jeden z marynarzy pomknął do drzwi prowadzących na niższy pokład. Zaraz potem patrząc na Caro, Ferdinand zawołał po portugalsku: - Chodźcie! - i zniknął pod pokładem. Caro wymieniła spojrzenia z Michaelem i Edwar-dem, potem podeszła do relingu i zastąpiła Edwar-da. Głaszcząc Elizabeth po plecach, próbowała spoj-rzeć na jej twarz. - Nie martw się, kochanie. Zaraz zabierzemy cię na dół. Jak tylko się położysz, poczujesz się lepiej Elizabeth haustami chwytała powietrze, jak ryba wyciągnięta z wody; próbowała coś powiedzieć, ale jedynie słabo pokręciła głową i znów jęknęła. Wy-chyliła się przez burtę jeszcze bardziej niż przedtem; Michael musiał mocniej ją trzymać. Jest bliska omdlenia. Odsuńcie się - powiedział i wz.iął Elizabeth na ręce. - Caro, prowadź. Masz ra-cję, ona musi się położyć. Zniesienie Elizabeth w dół wąskimi schodkami nie było łatwe. Michaelowi udało się to przy pomocy Caro i Edwarda. Gdy wreszcie znaleźli się na dole, Caro, która szła pierwsza, zawołała do Edwarda podążającego za Michaelem: - Zimna woda, miska i jakieś ręczniki. Edward pokiwał głową, lecz minę miał ponurą. - Zaraz przyniosę. Caro odwróciła się szybko, by przytrzymać otwarte drzwi do kabiny. Michael pochylił się, przenosząc Elizabeth przez drzwi podszedł do piętrowej koi, którą szybko pościelił jeden z marynarzy, i położył Elizabeth. Znów jęknęła. Była bielsza niż przysło-

69

wiowe prześcieradło -jej jasna cera była niemal zielona. Zwymiotowała śniadanie. - Michael odsunął się i popatrzył w pełne troski oczy Caro. - Potrzebujesz czegoś jeszcze? Zagryzła wargi, potem pokręciła głową. Na razie nie, tylko wodę. Kiwnął głową i odwrócił się do drzwi. Zawołaj mnie, jeśli znów trzeba będzie ją prze nieść; nie da rady sama wejść po schodach. Caro nieprzytomnie wymamrotała podziękowanie, pochyliła się nad Elizabeth i odsunęła jej z czoła wilgotne kosmyki. Za Michaelem cicho zamknęły się drzwi. Caro rozejrzała się po kabinie, by się upewnić, że marynarz przygotowujący łóżko dla Elizabeth także wyszedł. Potem delikatnie rozpięła jej suknię. Elizabeth znów jęknęła. Już dobrze, kochanie, tylko poluzuję ci gorset. Edward przyniósł dzban z wodą i miskę. Caro odebrała je od niego w progu, nie wpuszczając go do kabiny. Wszystko z nią w porządku? - zapytał. Będzie dobrze. Nie przyszło mi do głowy, że mo że cierpieć na chorobę morską. Obrzuciwszy Caro pełnym niepokoju spojrzeniem, Edward zostawił ją samą z Elizabeth. Caro przemyła jej twarz i dłonie, potem dała jej się napić. Wciąż była bardzo blada, ale jej twarz nie wyglądała już tak chorobliwie. Opadła na poduszki, ciężko wzdychając i drżąc. Spróbuj zasnąć. - Caro owinęła klatkę piersiową i ramiona Elizabeth swoim szalem i znów odgarnęła z czoła wilgotne kosmyki włosów. - Cały czas przy tobie będę. 70

Nie musiała nawet patrzeć przez bulaje, by wiedzieć, że jacht zawrócił. Znów płynęli spokojnie, powoli wracając do zatoki. Elizabeth zapadła w drzemkę, Caro siedziała na jedynym krześle w kabinie. Po dłuższej chwili wsiała, by rozprostować kości, i podeszła do rzędu bulajów. Szeroko otworzyła jedno z okienek; do środka wpadła łagodna bryza; powietrze w kabinie poruszyło się. Otworzyła jeszcze dwa z pięciu okrągłych okienek. Potem usłyszała stukot i jakiś głośny plusk. Zerknęła na koję, ale Elizabeth się nie poruszyła. Wyjrzała więc przez okienko, patrząc w stronę brzegu. Kapitan rzucił kotwicę. Caro zastanawiała się przez chwilę, co powinna zrobić, i wreszcie zdecydowała, że nie może zostawić Elizabeth samej. Westchnęła i usiadła na krześle. Jakiś czas później usłyszała ciche pukanie. Otworzyła drzwi; na korytarzu stał Michael z tacą w ręce. - Campbell uznał, że właśnie na to miałybyście ochotę - powiedział, wskazując na przyniesiony obiad. - Jak się czuje Elizabeth? - Nadal śpi. - Caro sięgnęła po tacę, ale Michael się odsunął. - Jest ciężka. Postawił tacę na stole. Gdy się obudzi, spróbuj w nią coś wmusić. Nigdy nie miałam choroby morskiej. A ty? Ja też nie - Michael pokręcił głową - ale znam wiele osób, które na to cierpią. Jak się obudzi, będzie słaba i otumaniona. Teraz, gdy już wróciliśmy na spokojniejsze wody, powinna się poczuć lepiej, je śli coś zje. Caro pokiwała głową, patrząc na Elizabeth. Michael zawahał się, lecz po chwili znów się odezwał: 71

Geoffreya też trochę mdli. Zaskoczona Caro odwróciła się w stronę Micha ela, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami. To dlatego nie zszedł na dół zapytać, jak się czuje Elizabeth. Nie jest z nim tak źle jak z nią, ale le piej się czuje na powietrzu. Po twarzy Caro przebiegł cień niepokoju; Michael musiał stłumić w sobie nagłe pragnienie, by dotknąć jej czoła i odsunąć wszelkie złe myśli; ścisnął ją jedynie lekko za ramię. Nie martw się o Geoffreya, Edward i ja będzie my go mieć na oku. I tak już wystarczająco dużo wzięłaś na swoje barki - dodał wskazując na śpiącą Elizabeth. Caro także na nią popatrzyła. Po chwili milczenia Michael odwrócił się i gdy już był przy drzwiach, usłyszał ciche: Dziękuję. Uśmiechnął się i wyszedł. Na głównym pokładzie dołączył do pozostałych gości zgromadzonych wokół stołów, które uginały się pod ciężarem wybornych potraw przygotowanych przez załogę. Rozmawiał z generałem Klebe-rem, który poprzedniego dnia zwiedzał Bucklers Hard, centrum miejscowego przemysłu stoczniowego; potem Michael rozmawiał z księciem i z hrabią, dzięki czemu lepiej udało mu się zrozumieć punkt widzenia ich krajów na wiele spraw związany z handlem. Gdy posiłek dobiegł końca i załoga posprzątała za stołów, panie zgromadziły się przy kabinie dziobowej, by porozmawiać we własnym gronie, a większość panów znalazła się przy relingach, gdzie można było cieszyć się słońcem i piękną pogodą. Wiatr zmienił się w lekki zefirek, a odgłos fal lekko 72

uderzających o burtę przerywały jedynie skrzekliwe krzyki mew. Na jachcie zapanował spokój, tak typowy dla po-go popołudnia. Chwilowo Michael był na rufie sam. Ferdinand, pozbawiony towarzystwa Caro, początkowo się dą-sał, teraz jednak dopadł biednego Edwarda Camp-bella. Stali przy kabestanie. Michael był gotów założyć się o każde pieniądze, że Ferdinand próbował dowiedzieć się czegoś o Caro poprzez jej sekretarza, ale w tej kwestii nie wróżył mu powodzenia – mimo dość młodego wieku Campbell potrafił radzić sobie z takimi jak on; był na tyle doświadczony i tak oddany Caro, że Michael zyskał pewność, iż nie wyjawi żadnej istotnej informacji. Głęboko zaczerpnął powietrza; poczuł, jak płuca wypełniają mu się aż po brzegi. Oparł się o reling i popatrzył przed siebie. Na horyzoncie z wód wynu-rzał się Isle of Wight. - Masz, spróbuj tego. Jest łagodne w smaku. Głos Caro. Michael zauważył otwarte bulaje. Elizabeth musiała się obudzić. - Nie jestem pewna... - Nie kłóć się ze mną i chociaż spróbuj. Michael powiedział, że powinnaś jeść, i ma rację. Chyba nie chcesz znów zemdleć? - O Boże! Jak mam teraz spojrzeć mu w oczy? Je-mu i pozostałym? To takie upokarzające! - Nonsens! - Caro mówiła z ożywieniem. - Kiedy zdarzają się takie rzeczy, najlepszym sposobem na poradzenie sobie z nimi jest robienie wokół całej sprawy jak najmniejszego zamieszania. Nie moż-na było przewidzieć, że się rozchorujesz, ani tego uniknąć. Stało się i już. Należy przejść nad tym 73

do porządku dziennego, a nie robić z tego wydarzenie roku. Cisza przerywana była jedynie brzęknięciami sztućców o porcelanę... A więc... - po głosie Elizabeth można było po znać, że wracają jej siły - powinnam po prostu uśmiechać się, podziękować wszystkim i... I nie wracać do tego więcej. Tak, tak właśnie po winnaś postąpić. - Och. Wiesz, choroba morska to nie jest coś, na co po winna cierpieć żona dyplomaty - powiedziała, jakby w zadumie, Caro. Michael uniósł brwi; przypomniały mu się jego wcześniejsze przypuszczenia, że Caro może wiedzieć o jego zainteresowaniu osobą Elizabeth. - Cóż, musimy się po prostu upewnić, że Edward zainteresuje się czymś innym niż Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Edward? - Może Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. A może jakaś posada u Lorda Kanclerza8? Naprawdę musimy poważnie się nad tym zasta nowić. Najwyraźniej Caro odsunęła się od otwartych bu-lajów, bo jej głos brzmiał dużo słabiej. Rozmawiały z Elizabeth nadal, ale on nie słyszał już ani jednego wyraźnego słowa. Wolno ruszył ku sterburcie, tam oparł się o reling i wpatrując się w brzeg, próbował zrozumieć, o co w tym wszystkim chodzi. Najpierw myślał, że Caro 74 8

W brytyjskim systemie prawnym: prezes Sądu Najwyższego, przewodniczący Izby Lordów (izby wyższej parlamentu) i zwierzchnik wymiaru sprawiedliwości.

już wcześniej wiedziała o jego planach dotyczących Elizabeth i że mu pomagała, teraz jednak odkrył, że Wiedziała o związku Elizabeth i Campbella, i to ich otwarcie wspierała. Michael powstrzymał galopadę myśli i starał się skupić na jednej: co czuje, przywołując obraz Elizabeth jako żony Campbella, a nie swojej. Musiał przyznać, że W rzeczy samej Elizabeth i Edward naprawdę mogą do siebie pasować. Z pewnością nie czułby w ten spo-sób, gdyby naprawdę pragnął zdobyć Elizabeth i uczynić z niej swoją żonę. Może i nie jest Cynsterem, ale jego reakcja powinna być znacznie gwałtowniejsza. W tych okolicznościach właściwie o wiele bardziej martwiły go zaloty Ferdinanda wobec Caro niż zaloty Campbella wobec jej bratanicy. Patrząc wstecz na wydarzenia minionych trzech dni, od chwili, gdy wrócił do domu z zamiarem przyj-rzenia się Elizabeth jako potencjalnej kandydatce na żonę - a dokładniej mówiąc, od chwili, gdy Caro w tak dramatycznych okolicznościach ponownie po-jawiła się w jego życiu - sprawy toczyły się gładko, i to bez większych wysiłków z jego strony. Pewne okoliczności, które były pomocne w przyjrzeniu się Elizabeth, jakby działy się same. Patrząc wstecz... coraz częściej miał wrażenie, że Caro odgrywa rolę dobrej wróżki kierującej wyda-rzeniami; jednak dotyk jej magicznej różdżki był tak delikatny, tak mistrzowski, że nie mógł do końca być pewny, czy to faktycznie wpływa na wszystko, co się działo. Nie miał jednak wątpliwości, że w politycznych i dyplomatycznych gierkach Caro jest wytrawnym graczem. Pytanie więc brzmiało: w jaką grę Caro gra z nim? Może i nie jest Cynsterem, ale jest Anstruther-Wetherbym. I nie lubił, gdy nim manipulowano. 75

Wciągnięto kotwicę i jacht znów wolno płynął w stronę wschodniego wybrzeża. Caro uległa namowom Elizabeth, opuściła kajutę i udała się na główny pokład. Uniosła głowę i odetchnęła głęboko, napełniając płuca świeżym powietrzem. Uśmiechając się i spod przymrużonych oczu patrząc na słońce chylące się już ku zachodowi, odwróciła się i wpadła wprost na silny męski tors. Ten sam, na który już kiedyś wpadła. Mimo że doskonale wiedziała, kto to taki, zastanowiło ją, jak to możliwe, iż w przypadku Michaela jej zmysły zawsze odgadywały, że to właśnie on. A nawet więcej - jej zmysły chciały doświadczać jego siły, były głodne jego obecności. Już od kilku dni brała tego właśnie mężczyznę pod ramię i spacerowała u jego boku, wmawiając sobie, że robi to po to, by właściwie ukierunkować jego uwagę, ale czy to na pewno był jedyny powód? Na pewno nigdy wcześniej tak nie łaknęła kontaktu z żadnym mężczyzną. Spoglądając na niego, uśmiechnęła się przepraszająco. Chciała zrobić krok w tył, ale nagle jego ręce zacisnęły się wokół jej talii, przytrzymując ją, jakby w obawie przed upadkiem. Caro chwyciła go za ramiona; czuła, że jej tętno przyśpiesza, że serce wali jak szalone. Spojrzała w jego niebieskie oczy i przez chwilę nie mogła zebrać myśli, nie była pewna, co się dzieje... Jego spojrzenie było baczne. Uśmiechnął się; uścisk zelżał. Caro odzyskała równowagę. - Nic ci się nie stało?

76

- Nie, oczywiście że nie. - Z trudem oddychała, ale uśmiechnęła się w podziękowaniu. - Nie zauważyłam cię, słońce zaświeciło mi w oczy. - Szedłem właśnie zapytać, jak się miewa Eliza-beth. Michael wskazał w stronę dziobu jachtu. -Geoffrey coraz bardziej się niepokoi. - W takim razie lepiej od razu pójdę, by go uspokoić. - Caro powstrzymała w sobie chęć, by wziąć Michaela pod ramię i odwróciła się, lecz nim zdążyła odejść, służył jej ramieniem. Przysunęła się do niego tak, jak przysuwa się do mężczyzny kobieta, która mu ufa. - Czy Elizabeth już wydobrzała? Caro i Michael szli w stronę Geoffreya. - Czuje się znacznie lepiej, ale myślę, że powinna zostać w kabinie do czasu, aż przybijemy do brzegu. - Caro popatrzyła Michaelowi w oczy, ale nie znalazła w nich nic ponad to, że jego pytanie o zdrowie Elizabeth było przejawem uprzejmości, a nie prawdziwej troski. - Gdybyś mógł pomóc jej zejść z trapu, na pewno byłaby wdzięczna. - Oczywiście. - Michael ukłonił się i poprowadził Caro ku gościom stojącym na pokładzie w cieniu, który rzucała kabina dziobowa. Dla większości z nich dzień był bardzo przyjemny, nawet Geoffrey dobrze się bawił, jedynie zdrowie Elizabeth nieco go niepokoiło. Caro zapewniła wszystkich, że Elizabeth czuje się już dużo lepiej i z wrodzonym taktem umniejszyła wagę niemiłej przygody, która przydarzyła się jej bratanicy, a potem zgrabnie zmieniła temat rozmowy, jak najdalej odsuwając go od niedyspozycji dręczącej Elizabeth. Michael odparł się o burtę i obserwował Caro. Za-stanawiał się. Caro odrzuciła propozycję spaceru po pokładzie, którą złożył jej Ferdinand, i wybrała 77

towarzystwo ciotki i księżnej, by powspominać czas spędzony na portugalskim dworze. Godzinę później jacht zawinął do portu, wszyscy jego pasażerowie wysiedli i - dziękując i uśmiechając się - zajęli miejsca w czekających na nich powozach. Elizabeth i Caro były ostatnimi z pań, które weszły na trap. Michael, wraz z Caro i Edwardem, pomogli Elizabeth, wciąż jeszcze słabej, ale zdeterminowanej, by zachować resztki godności i wejść po wąskich schodkach z kabiny na pokład. Gdy stali u szczytu trapu, Elizabeth zatrzymała się i bardzo ładnie podziękowała Ferdinandowi, jednocześnie przepraszając za kłopot, jaki sprawiła. Obok niej stała Caro, a tuż za nią Michael. Ferdinand ukłonił się z galanterią i zapewnił, że doprawdy Elizabeth nie ma za co przepraszać, jednak przez cały czas spojrzenie jego ciemnych oczu biegło ku Caro. Potem wziął Elizabeth za rękę i wszedł na trap. Idąc zaraz za nią i zerkając ponad jej ramieniem, widział twarz Edwarda za każdym razem, gdy spoglądał na Elizabeth. Na jego obliczu malował się niepokój i było w tym coś bardzo osobistego. Michael wyraźnie czuł, że Elizabeth wspiera się dużo mocniej na ramieniu Edwarda niż na nim. Jeśli do tej pory miał jakiekolwiek wątpliwości, co łączy tych dwoje, w tym momencie zniknęły one bezpowrotnie. Z tego, co dostrzegł, Caro także ich nie miała. Sytuacja, w której Michael musiał towarzyszyć Elizabeth, zaowocowała tym, że Caro pozostała w towarzystwie Ferdinanda. Najpierw Edward i Elizabeth, zaraz potem Michael zeszli z trapu na molo, potem Edward odprowadził Elizabeth do powozu; Geoffrey już tam był. Michael zaczekał przy trapie na Caro i służył jej ramieniem. Wsparła się na nim, schodząc na ląd; Michael nie czekał, aż Caro ujmie go pod ramię, sam wziął jej dłoń i położył na swoim 78

ramieniu; potem, gdy Caro żegnała się z Ferdinan-dem, przykrył jej dłoń swoją. Ferdinand był wyraźnie niezadowolony, że pozbawiono go chwili sam na sam z Caro. Popatrzył Michaelowi hardo w oczy, niemal wyzywająco, musiał jednak zachować maskę człowieka cywilizowanego. Co więcej, nie miał inne-go wyjścia, jak tylko zaakceptować fakt, że dla Caro jest tylko miłym znajomym, nikim więcej. Michael nie miał pojęcia, jak Caro się to udało, ale to, co postanowiła, dało się słyszeć w tonie jej głosu i w uśmiechu, którym obdarzyła Ferdinanda wraz z podziękowaniem za rejs. Ani Michael, ani Ferdinand nie mieli najmniejszego problemu ze zinterpretowaniem tego, co chciała im powiedzieć. Ferdinand musiał uda-wać, że to akceptuje, chociaż wcale mu się to nie podobało, Michael zaś całym sercem popierał Caro. Mimo mistrzowskiego zachowania Caro, Ferdi-nand jeszcze się nie poddał.

Rozdział 4 Następnego ranka o jedenastej Michael wybrał się do Bramshaw House. Atlas, znów ujeżdżany co-dziennie, był rozbrykany jak źrebak. Michael pozwolił mu puścić się galopem. Nie zapowiedział się wcześniej. Poprzedniego dnia droga do domu z Totton była spokojna; Elizabeth, wciąż nienaturalnie blada, siedziała cicha i jakby 79

zamknięta w sobie. Michael i Edward zostali w tyle, by zapewnić Elizabeth niezbędne minimum prywatności. Rozstali się na rozjeździe do Bramshaw House. Michael nie przestał rozmyślać nad zachowaniem Caro. Narastało w nim podejrzenie, że ta kobieta nim manipuluje, że subtelnie popycha go w stronę, którą mu wybrała, podczas gdy Michaelowi wydawało się, że oboje zmierzają do tego samego celu. Spędził całe popołudnie na nowo przeżywając i odtwarzając w myślach wszystkie ich rozmowy. W normalnych okolicznościach, w politycznych i dyplomatycznych kręgach miałby się na baczności, ale w przypadku Caro po prostu nie przyszło mu do głowy, że powinien być czujny. Zdrada brzmiała zbyt mocno jak na określenie tego, jak się teraz czuł. Irytacja? Tak. To brzmiało znacznie lepiej. Oczywiście nie wiedział na pewno, czy Caro ćwiczyła na nim umiejętność manipulowania ludźmi. Istniał jednak pewien sposób, by się tego dowiedzieć. Znalazł Caro, Elizabeth i Edwarda w salonie. Zaskoczenie malujące się na twarzy Caro natychmiast przesłonił zachwyt; uśmiechnęła się promiennie i wstała. Michael ujął dłoń, którą mu podała. - Przejeżdżałem obok i postanowiłem wpaść, by powiedzieć Geoffreyowi, że udrożniliśmy już strumień płynący przez las. Och, ale Geoffreya nie ma... Wiem, Catten mi powiedział. Zostawiłem już dla niego wiadomość. - Michael odwrócił się, by przywitać Elizabeth i Edwarda, a potem popatrzył Caro w oczy. -Ja... Mamy taki piękny dzień. - Caro wskazała na okazałe okno, a za nim skąpane w słońcu trawniki. Uśmiechnęła się do Michaela z oszołamiającą pewnością siebie. - Masz rację, to doskonały poranek 80

na przejażdżkę; moglibyśmy odwiedzić Rufus Stone99; od lat tam nie byłam, a Edward nigdy go nie widział. Caro zamilkła dosłownie na sekundę i w tej chwili wtrąciła się Elizabeth. - Moglibyśmy wybrać się na piknik. Caro przytaknęła skwapliwie. - Oczywiście, czemu nie? - i poszła zadzwonić po służbę. - Zajmę się końmi, a wy w tym czasie będziecie mogły się przebrać - zaproponował Edward. - Dziękuję. - Caro spojrzała na Michaela, który spoważniał, jakby nagle coś przyszło mu do głowy. -To jak, masz ochotę spędzić dzień włócząc się po polach i lasach? Popatrzył w jej szeroko otwarte oczy; po raz kolejny spostrzegł, jak szczere i fascynujące wydawało się to spojrzenie. Każdy, kto oceniałby Caro po wyglądzie - jako w miarę ładną kobietę bez większych ambicji - popełniałby poważny błąd. Wybierając się do Bramshaw House, Michael nie miał zamiaru jechać na przejażdżkę ani piknik, a już na pewno niczego takiego nie sugerował. A mimo wszystko... Uśmiechnął się równie czarująco i zwodniczo jak Caro. Nic nie sprawiłoby mi większej przyjemności. Michael pozwolił Caro myśleć, że to ona panuje nad całą sytuacją. Doskonale! Caro odwróciła się, gdy w drzwiach pojawił się C atten. Szybko wydała stosowne polecenia, by przy81

9

Rufus Stone - obelisk znajdujący się w New Forest, upamiętniający śmierć króla Anglii Wilhelma II Rudego (ang. William II Rufus), który zginął w czasie polowania, ale domniemywa się, że był to zamach.

gotowano wszystko do pikniku. Elizabeth wymknęła się na górę, aby włożyć inną suknię. Michael uśmiechnął się przyjaźnie. Idź się przebrać, Caro, a ja pomogę Campbellowi przygotować konie. Spotkamy się przed domem. Caro przebrała się w strój do jazdy konnej; odetchnęła z ulgą, gdy do jej pokoju wśliznęła się Elizabeth, także już stosownie ubrana. Dobrze, że jesteś, już miałam posłać po ciebie Fenellę. A teraz pamiętaj, to ważne, żebyś nie przeceniła swoich możliwości: nie próbuj zachowywać się zbyt dziwnie ani nazbyt natrętnie. W zasadzie... - krzywiąc się, Caro poprawiła dopasowany gorset swego jeździeckiego stroju w kolorze kasztanowym - to naprawdę uważam, że najlepiej przysłużymy się twojej sprawie, jeśli dziś będziesz jak najbardziej starała się być sobą. Przejażdżka i piknik bez żadnego dodatkowego towarzystwa to miłe, niezobowiązujące spotkanie. Jeśli naprawdę będziesz głupio się zachowywała, to zacznie wyglądać podejrzanie. Elizabeth wyglądała na zdezorientowaną. Myślałam, że właśnie dlatego zaproponowałaś przejażdżkę, bym po raz kolejny pokazała, że zupełnie nie nadaję się na żonę dla Michaela. Nie zmienił jeszcze zdania, prawda? Myślę, że nie. - Caro sięgnęła po rękawiczki i pejcz. Zaproponowałam przejażdżkę, żeby nie przyszło mu do głowy zaproponować ci spaceru po ogrodzie. Och! - Elizabeth wyszła za Caro na korytarz. - A to właśnie zamierzał mi zaproponować? - zapytała zniżywszy głos. To albo coś podobnego. Bo po cóż by tu przyjeżdżał? - Caro włożyła rękawiczki. - Założyłabym się o mój naszyjnik z pereł, że chciał porozmawiać 82

na osobności albo z tobą, albo ze mną, a ani jedno, ani drugie nie jest dobrym pomysłem. Ostatnia rzecz, jaka jest nam teraz potrzebna, to dać się wciągnąć w jakiekolwiek osobiste rozmowy. Caro i Elizabeth zeszły na dół. Michael i Edward czekali na nie przy schodach przed domem. Każdy z nich trzymał za uzdę dwa konie. Josh, stajenny, przytraczał właśnie do siodeł torby, w które zapakowano produkty na piknik. Ku zaskoczeniu Caro Michael trzymał lejce jej szarej klaczy, Calisty, a nie lejce Oriona, na którym zazwyczaj jeździła Elizabeth. Ten widok sprawił, że stała się bardziej czujna. Jeśli Michael chce z nią porozmawiać, zamiast nadal szukać sposobności do spędzenia trochę czasu z Eliza-beth... Jedynym tematem, na jaki Michael mógłby chcieć rozmawiać z Caro, było doświadczenie Elizabeth w kręgach dyplomatycznych oraz to, co by powiedziała, gdyby się jej oświadczył. Starając się nie pokazać, o czym myśli, i zdecydowana, by zawrócić Michaela z drogi, którą najwyraźniej obrał, zeszła po schodach, uśmiechając się bez-trosko. Michael puścił lejce Atlasa, a lejce szarej kla-czy Caro owinął wokół wystającego łęku siodła. Zaczekał, aż dziewczyna podejdzie, i chwycił ją za nadgarstki, by pomóc jej usiąść w siodle. W tej samej chwili poczuł, że ciałem Caro wstrząsnął dreszcz, że na moment straciła oddech. Szybko zamrugała, skupiła wzrok na twarzy Michaela, a potem się uśmiechnęła, jakby nic się nie stało; ale wciąż z trudem łapała oddech. Patrząc jej w oczy, mocniej ścisnął jej nadgarstki -i znów poczuł, że Caro drży, ale że potrafi nad tym zapanować. Pomógł jej usiąść w siodle i podsunął strzemio- na. Po chwili wahania - Michael widział, że jest 83

zdezorientowana - wsunęła w nie stopy. On sam dosiadł Atlasa. Dopiero wtedy mógł swobodnie odetchnąć. Elizabeth i Edward już siedzieli w siodłach. Zapanował chwilowy chaos, bo wszyscy skierowali konie ku bramie wyjazdowej z posiadłości. - Chodźcie! Jedziemy już! - Śmiejąc się, Caro przejechała obok Michaela; Elizabeth i Edward popędzili za nią. Michaela w najmniejszym stopniu Elizabeth już nie interesowała. Kiedy dojechali do głównej drogi, Caro zwolniła, reszta ją dogoniła i dalej jechali już całą grupą. Najwyraźniej zamierzała zignorować swoją niespodziewaną reakcję na Michaela. Cieszyła się słonecznym dniem, bezchmurnym niebem, skowronkami na jego tle i intensywnym zapachem ściętej trawy unoszącym się nad skąpanymi w słońcu polami. Nigdy wcześniej nie była tak zadowolona z dyscypliny, której nauczyły ją minione lata; czuła się dogłębnie poruszona, jakby właśnie nastąpiło trzęsienie ziemi - wiedziała, że musi się chronić i to szybko. I skutecznie. Najpierw galopowali w stronę Cadnam, potem skręcili na południe, w obsadzoną drzewami drogę wiodącą do miejsca, gdzie Wilhelm II został trafiony strzałą w czasie polowania. Dopiero wtedy serce Caro zaczęło wracać do normalnego rytmu i zelżał ucisk w płucach. Miała świadomość tego, że wzrok Michaela ślizga się po jej twarzy, i to nie raz, lecz wielokrotnie; doskonale wiedziała, że pod tym beztroskim wyrazem twarzy człowieka, który ma ochotę cieszyć się pięk- nym dniem, ukrywa zaskoczenie. I że nie jest tak i do końca zadowolony. 84

To ostatnie ją cieszyło. Nie była także awc anges. Nie miała pojęcia, co wywołało tak potężną i niepokojącą reakcję, ale instynkt ostrzegł ją, że owa reakcja, a co za tym idzie także i Michael, to coś, czego najlepiej będzie unikać. A biorąc pod uwagę fakt, że Michael inte-esuje się Elizabeth, nie powinno to być trudne. Edward jechał po lewej stronie, Elizabeth po prawej. Droga przed nimi zaczęła się zwężać. Edwardzie - ściągając lejce Calisty, Caro spojrzała mu w oczy - czy udało ci się zapytać hrabinę o seńora Rodriguesa? Wybrała temat rozmowy, który zupełnie nie inte-resował Michaela, ale nim Edward zdążył zareagować, udało się to Michaelowi. Domyślam się, że hrabina zna staruszka? Caro zerknęła na Michaela i skinęła głową. Znam ją od lat; jest członkinią Stowarzyszenia, zresztą bardzo wpływową. Jak długo mieszkałaś w Lizbonie? Jakieś dziesięć lat? Mniej więcej. - Zdecydowana, by skierować rozmowę na wcześniej obrane tory, Caro uśmiechnęła się do Elizabeth. Elizabeth kilkakrotnie nas odwiedzała. Wzrok Michaela powędrował w kierunku Edwarda. -W ciągu ostatnich kilku lat? Tak. Domyślam się, że w życiu żony ambasadora z pewnością bez przerwy coś się działo. Teraz musisz czuć się nieco zagubiona. Caro ściągnęła lejce. Zapewniam cię, że życie żony ambasadora rzadko bywa serią rozrywkowych wydarzeń. – Uniosła brodę; poczuła, że na jej policzki wypływa rumieniec, że narasta w niej gniew. - Ciągle coś się w nim 85

dzieje, to prawda, ale... - Urwała i spojrzała na Michaela. Dlaczego, u licha, zareagowała na tak niedelikatny przycinek? Dlaczego ze wszystkich mężczyzn to właśnie on musiał poczynić taką uwagę? Postanowiła bardziej rozważnie kontynuować rozmowę. Jak na pewno wiesz, dbanie o kalendarz zajęć ambasadora należy do najważniejszych zadań jego żony. Przez wszystkie lata naszego małżeństwa była to właśnie moja rola. Myślałem, że to raczej Campbell się tym zajmował. Nie, Edward był asystentem Camdena, pomagał mu przy sprawach prawnych, rządowych i dyploma tycznych. Niemniej jednak miejsce, w którym tak na prawdę podejmuje się najważniejsze decyzje, gdzie bezpośrednio wpływa się na wydarzenia, to niezmien ne od lat salony i sale balowe ambasady. Innymi sło wy, gdy ambasador i jego asystenci pracują nad pla nem bitwy, to właśnie żona ambasadora zabezpiecza jej pole, na którym odbędą się wszystkie manewry. Znów była pewna siebie, jak zwykle opanowana, jakby zaskoczona, że na chwilę opuścił ją spokój. Jeśli plotki okażą się prawdziwe i już wkrótce dostaniesz posadę w Ministerstwie Spraw Zagranicz nych, musisz pamiętać, że bez odpowiedniej żony ambasador, niezależnie od tego jak kompetentny i zdolny, będzie miał bardzo trudne życie. Caro odwróciła się i chłodno spojrzała w oczy Michaela. Michael uśmiechnął się, ale uśmiech pojawił się tylko na jego ustach, nie dostrzegła go w jego oczach. Dokładnie to samo usłyszałem od kilku mini strów.

Caro wyglądała na zaskoczoną. Michael popatrzył przed siebie i uśmiechnął się szerzej, gdy zauważył, że SB

Elizabeth i Edward jadą przed nimi; droga się zwęża-łn, obok siebie mogły jechać jedynie dwa konie. - Każdy wie - powiedział cicho, by tylko Caro mogła go usłyszeć - że Camden Sutcliffe był doskonałym ambasadorem. Niewątpliwie rozumiał... - Michael urwał, bo zaskoczony zobaczył w oczach Caro taki ból, że na moment stracił dech w piersi. Natychmiast wyparowało mu z głowy wszystko, co chciał powiedzieć. - Caro? - wyciągnął rękę w jej stronę. - Nic ci nie jest? Odsunęła się, unikając dotyku. Popatrzyła przed siebie. - Dziękuję, czuję się świetnie - odparła, lecz jej glos był zimny. Michael nie próbował niczego więcej z niej wyciągać, nie mógłby... Mimo że mówiła spokojnie, wiedział, że musiało ją to wiele kosztować. Czuł, że powinien ją przeprosić, ale nie był pewien za co. Nim zdążył zastanowić się, jak naprawić to, co zepsuł, Edward i Elizabeth spięli konie i pogalopowali w stronę, gdzie droga zmieniała się w rozległą polanę. Uderzywszy klacz w boki, Caro ruszyła, by ich dogonić. Michael, nieco sfrustrowany, ruszył za nią. Polana był duża, gdzieniegdzie rosły dęby. Niemal na środku stał pomnik wzniesiony przez hrabiego De La Warr jakieś osiemdziesiąt lat wcześniej. Upamiętniał miejsce, gdzie 2 sierpnia 1100 roku poległ Wilhelm II. Mimo że był to decydujący moment w histo-rii Anglii, kamień był surowy i skromny. Stał samot-nie, otoczony głębokimi lasami. Edward zsiadł z konia. Nim zdążył podejść do Eli-zabeth, podjechała Caro i nieznoszącym sprzeciwu gestem nakazała Edwardowi, by się do niej zbliżył i pomógł właśnie jej. Zrobił to bez wahania. 87

Michael zeskoczył z konia i usłużył drugiej z dam Caro wskazała na obelisk i powiedziała coś do Edwarda; oboje ruszyli przez porośniętą trawą polanę w stronę kamienia. Michael i Elizabeth podążyli za nimi. Ta chwila wyznaczyła ich sposób zachowywania się na następną godzinę. Caro zdawała się świetnie bawić, uśmiechała się i zachęcała innych, by zachowywali się tak samo swobodnie. Jej zachowanie było jednak tak subtelne, że Michael musiał przyznać, iż tylko instynktownie wyczuwał w tym grę, mistrzowskie przedstawienie. Gdy obejrzeli pomnik i przypomnieli sobie historię o tym, jak Wilhelma zabiła strzała wystrzelona przez Waltera Tyrrella, jednego z jego towarzyszy na polowaniach, i jak doprowadziło to do objęcia tronu przez jego młodszego brata Henryka, a nie starszego Roberta, i gdy porozmawiali o tym, jak zabłąkana strzała może zmienić bieg historii, postanowili usiąść na rozłożonym kocu i sprawdzić, jakież to smakołyki zapakowała dla nich służba. Jak zwykle prowadziła ich Caro. Michael zachowywał się tak, jak sobie tego życzyła, bardziej by ją udobruchać i uspokoić, niż z jakiegokolwiek innego powodu. Robiąc użytek z maski, którą i on potrafił przywdziewać w towarzystwie, uśmiechał się i czarował Elizabeth; siedząc obok niej - naprzeciw Caro -rozmawiał z nią, o czym tylko chciała. Teraz Elizabeth nie próbowała go przekonać, że jest trzpiotką interesującą się jedynie balami i tańcem, lecz mimo że wyczuwał, że dziś Elizabeth naprawdę jest sobą i że nie ma w niej ukrytej głębi, ani nie jest osobą o skomplikowanym charakterze i że na żadnym poziomie nie jest w stanie się nią zainteresować. Przez cały ten czas jego uwagę przykuwała tylko Caro.

Po drugiej srtonie koca, oddzieleni od niego i Elizabeth masą jedzenia, Caro i Edward beztrosko rozmawiali, wymieniając się uwagami o starych przyjaciołach. Michael ocenił, że Edward musi być o jakieś cztery lata młodszy od Caro. Mimo że uważnie się im przyglądał, nie dostrzegł nic, co mogłoby wskazywać, że są kochankami bądź łączy ich uczucie. Campbell najwyraźniej podziwiał i szanował Caro, a bardziej niż ktokolwiek inny widział dowody, na których mógł oprzeć taką a nie inną ocenę Caro. Michael z doświadczenia wiedział, że asystenci polityków i dyplomatów są najwnikliwszymi obserwatorami i najlepszymi sędziami osób, dla których pracują. Michael odniósł wrażenie, że Edward postrzega ją jako swą mentorkę i że jest szczęśliwy i wdzięczny za możliwość uczenia się od niej; patrząc na stosunek Edwarda do Caro, Michael miał wrażenie, że i w nim rysuje się obraz Caro podobny do tego, jaki ma Edward. Nie było to jednak to, czego chciał się dowiedzieć i nie dlatego jego myśli cały czas krążyły wokół Caro. Zraniło ją coś, co powiedział, i schowała się za wizerunkiem osoby wyrafinowanej, który pokazywała światu. Szukając w niej wad i nie znalazłszy żadnej, przypomniał sobie, że od ponad dziesięciu lat udoskonalała swój wizerunek, i to w okolicznościach najlepszych z możliwych. Jak metalowa fasada, ta maska była nieprzenikniona - nikt nie mógł za nią zajrzeć. Nim z powrotem zapakowali resztki biesiady i strzepali z koca okruchy, przyjął do wiadomości, że jedyny sposób, by dowiedzieć się czegoś więcej o Caro, to zaczekać, aż sama zgodzi się mu powiedzieć. Albo zobaczy ją taką, jaką naprawdę jest. Michael zaczął się zastanawiać, dlaczego poznanie jej, dowiedzenie się, jaka naprawdę jest, stało się na-

89

gle dla niego aż tak istotne. Nic nie przychodziło mu do głowy, ale... Pokręcili się jeszcze chwilę przy koniach, pakując torby i przytraczając je do siodeł. Caro miała z tym pewne trudności, więc Michael ruszył w jej stronę, by pomóc, ale nagle klacz Caro poruszyła się i pchnęła ją zadem prosto na Michaela. Zetknęli się niemal całą długością swych ciał. Dłonie Michaela natychmiast odruchowo znalazły się na jej talii, by Caro nie upadła. Zamarła, wstrzymała oddech. Michael szybko ją puścił i zrobił krok w tył, boleśnie świadom własnej reakcji na jej bliskość. Ups! Przepraszam. - Caro uśmiechnęła się do niego prostodusznie, ale nie spojrzała Michaelowi w oczy i odsunęła się na bok, gdy sięgnął do lej ców, które od dłuższej chwili próbowała związać. Dziękuję. Teraz powinny się trzymać. - Wiążąc lejce, nie patrzył na Caro. Odsunął się, spoglądając na nią beztrosko, a potem podszedł do Elizabeth. Wciąż jeszcze mamy przed sobą kilka godzin do zachodu słońca - powiedział. - Może pojedziemy przez las, okrążymy Firtham i zajedziemy do mojej posiadłości w sam raz na popołudniową herbatę? Wszyscy popatrzyli po sobie. Tak, jedźmy - Elizabeth ochoczo przytaknęła. To będzie wspaniałe zakończenie miłego dnia. Michael poprawił się w siodle i cała czwórka skręciła w kierunku lasu. On, a także Caro i Elizabeth, znali drogę; jechali przez polany, od czasu do czasu puszczając się galopem, potem zwalniając, by spokojnie dojechać do następnej otwartej przestrzeni. Zawsze prowadziło to z nich, które akurat jechało jako pierwsze. Słoneczne promienie przenikały przez

%

gęste listowie, sprawiając, że droga wyglądała jak cętkowana. Zewsząd otaczał ich silny zapach lasu, a ciszę od czasu do czasu przerywał śpiew ptaków i szelest przemykających przez zarośla większych zwierząt. Nikt nie próbował nawet rozpoczynać rozmowy. Michaela cieszyło to przedłużające się milczenie, u Caro tylko wśród przyjaciół nie czuła się w obowiązku podtrzymywać rozmowy. Do posiadłości Michaela zajechali od strony południowej, wynurzając się z lasu Eyeworth Wo-od i zmierzając wprost do stajni. Hardacre zajął się końmi, a oni przeszli przez stary sad. Idąc korytarzem do frontowego holu, Caro obejrzała się na Michaela. Może pójdziemy na taras? Tam na pewno będzie wspaniale. Idźcie, ja powiem pani Entwhistle o herbacie. Pani Entwhistle już wcześniej słyszała, jak wchodzą. Perspektywa zajęcia się herbatką i poczęstunkiem dla gości bardzo ją ucieszyła. Znalazł Caro, Elizabeth i Edwarda siedzących na tarasie wokół stolika z kutego żelaza. Słońce, wciąż wysoko nad drzewami, oblewało taras złotym blaskiem. Patrząc na Caro, Michael przysunął dla siebie ostatnie krzesło i usiadł, tym razem także naprzeciwko niej. Wyglądała na odprężoną, ale nie był do końca pewien, czy faktycznie jest spokojna. - Caro mówiła mi, że słyszała plotkę, jakoby lord Jeffries miał zamiar odejść ze stanowiska. To prawda? - zagadnęła go Elizabeth. Lionel, lord Jeffries, został nominowany przez Izbę Handlu nie dalej niż rok temu, ale czas jego urzędowania naznaczony był serią niemiłych incydentów. 91

Tak. To nieuniknione po ostatniej gafie. Więc to prawda, że prosto w twarz powiedział belgijskiemu ambasadorowi, iż ten jest szantażystą i szalbierzem? - zapytała Caro. Zapłonęły jej oczy. Michael pokiwał głową. Spalił za sobą mosty, ale domyślam się, że było warto, by zobaczyć minę Rochefoucaulda. Widziałeś jego minę? Tak, byłem tam. Na Jowisza! - Edward gwizdnął. - Słyszałem, że asystenci Jeffriesa wychodzili z siebie - to musiało być coś niesamowitego. Gdy tylko Jeffries spojrzał na Rochefoucaulda, kości zostały rzucone. Nikt i nic nie mogło go po wstrzymać, nawet sam premier. Rozmawiali o ostatnim dyplomatycznym skandalu, gdy Jeb Carter przyniósł tacę z herbatą. Michael zerknął na Caro i pomyślał: powoli, krok po kroku... Był zdeterminowany, by się do niej zbliżyć, i zamierzał wykorzystać każdą sposobność, jaka tylko się nadarzy, by osiągnąć swój cel. Nalejesz? Caro sięgnęła po czajniczek, czarująco uśmiechając się do Cartera i pytając o zdrowie matki, nim wreszcie pozwoliła mu odejść. Carter, rumieniąc się, że ktoś o nim pamiętał, niemal uciekł z tarasu. Przecież to poprzedni lokaj Muriel! Ale Muriel niedawno go zwolniła. - Elizabeth znów wyglądała na zdezorientowaną. - Skąd go znasz? Caro uśmiechnęła się i wszystko wyjaśniła. - Jeb tak długo był w Londynie ucząc się na lokaja, że Elizabeth może go nie

pamiętać. Oczywiście Caro nie było tu jeszcze dłużej. Przypominała Elizabeth o innych rodzinach mieszkających w okolicy, o pracow92

nikach i ich rodzinach, i o tym, gdzie mieszkają i pracują teraz, kto kogo poślubił, kto umarł, a kto się wy-prowadził. Michael zastanawiał się, czy w ogóle zda-rza się jej o kimś zapomnieć. Taka pamięć do ludzi i szczegółów z życia to w politycznych kręgach praw-dziwe błogosławieństwo. Czas mijał im bardzo przyjemnie; wystygła herba-ta i zniknęły już ciasteczka pani Entwhistle, gdy na prośbę Caro Michael kazał przyprowadzić konie. Zeszli ze schodów tarasu i czekali na nie na dziedzińcu, gdy usłyszeli stukot kół powozu. Caro zatrzymała się na schodach. Uniosła rękę, by zobaczyć, kto nadjeżdża, i by słońce nie świeciło jej w oczy. Następstwa chwilowej słabości, która ją ogarnęła, gdy jechali do Rufus Stone, już ją opuściły. Uspokoiła się nieco; potem, gdy już była w swoim pokoju, z dala od Michaela, wyrzucała sobie, że w ta-ki sposób zareagowała. Poza tym dzień mijał mniej więcej tak, jak sobie tego życzyła. Wątpiła, czy udało się im w jakikolwiek sposób posunąć naprzód ich sprawę, jednak w żaden też sposób jej nie zaszkodzili. Michael nadal nie miał okazji poprosić o rękę Elizabeth, ani nawet z nią o tym porozmawiać. W sumie był to dobry dzień i Caro była z niego za-dowolona. W końcu pojawił się na dziedzińcu lekki jednokonny powóz. Siedziała w nim Muriel. Doskonale radziła sobie z powożeniem. Caro. Michael. Muriel przywitała się ze wszystkimi, po czym popatrzyła na Michaela. - Jutro wydaję kolację dla pań ze Stowarzyszenia, skoro jesteś w domu, przyjechałam, by i ciebie za-prosić; wiem, że panie bardzo się ucieszą, mogąc z tobą porozmawiać. 93

Przyjdź. Znasz już większość pań, które tam bę dą - powiedziała Caro, widząc wahanie Michaela. Mimo ich wcześniejszych nieporozumień musiała mu wybaczyć, choć Michael nie mógł o tym wiedzieć - teraz traktowała go wyrozumiale. Od tamtego bolesnego incydentu zachowywał się nadzwyczaj taktownie. Spojrzał na Muriel, jednocześnie bezbłędnie przywdziewając na twarz maskę rasowego polityka. Będę zaszczycony, mogąc zjeść z paniami kola cję. Od czasu, gdy ostatnio na takowej kolacji byłem, na pewno pojawiły się nowe członkinie. To prawda. - Muriel uśmiechnęła się uprzejmie; Stowarzyszenie było jej radością i dumą. - W tym ro ku dobrze nam się wiodło, ale wszystkiego o naszych dokonaniach dowiesz się jutro. Na dziedzińcu zjawił się Hardacre, prowadząc trzy konie. Muriel spojrzała na Caro. Jeśli jedziesz do domu, może zechciałabyś mi to warzyszyć? Mogłybyśmy szczegółowo omówić plan festynu. Czemu nie? Caro ruszyła w kierunku Calisty i nagle zdała sobie sprawę, że Muriel obserwuje wszystkich jak jastrząb swoją ofiarę; ostatnia rzecz, jaka im teraz była potrzebna, to rodzące się w głowie tej kobiety pytania dotyczące Michaela i Elizabeth. Michael stał mniej niż pół metra od niej. Było gorzej, niż się spodziewała; gdy jej dotknął, wstrząsnął nią dreszcz. Chwycił ją w talii, a Caro poczuła się słaba, oszołomiona, jakby w jakiś przedziwny sposób jego siła odebrała jej wszystkie siły. Michael się zawahał. Caro czuła się dziwnie mała, delikatna, krucha. Pochwycona w pułapkę. Cały jej

świat jakby się zmniejszył, czuła, że walące serce podchodzi jej do gardła. Michael uniósł ją i z łatwością posadził w siodle. Uścisk jego dłoni poluźnił się i dłonie zsunęły z jej talii. Przytrzymał jej strzemiona. Z trudem, ale udało jej się mu podziękować; miała wrażenie, jakby jej słowa dochodziły z bardzo daleka. Wsunęła stopy w strzemiona, potem poprawiła fałdy sukni. Wreszcie udało się jej odetchnąć. Spoj-rzała na Muriel. - Jedźmy. Michael odsunął się od Calisty. Edward i Elizabeth ruszyli zaraz za powozem. Michael patrzył za odjeżdżającą kawalkadą, aż zniknęła mu z oczu. Stał tak jeszcze przez kilka minut, a potem wrócił do domu. Rozdział 5 Teraz przynajmniej wiedział, dlaczego musi dowiedzieć się więcej - dużo więcej - o Caro. Następnego ranka siedział odprężony przy śniadaniu i zastanawiał się, dlaczego potrzebował tak dużo czasu, by właściwie odczytać znaki. Może dlatego, że to właśnie Caro i że znają od zawsze? Niemniej jednak teraz był już świadom przynajmniej jednej rze-czy, która sprawiała, że wciąż myśli o Caro.

94

95

Minęło już bardzo wiele czasu od chwili, gdy sam, całkowicie z własnej woli, bez najmniejszej nawet zachęty, pożądał kobiety, gdy naprawdę jej pragnął i chciał zdobyć, mimo że ona się ku niemu nie skłaniała. Mniej więcej tak właśnie odczytał reakcję Caro. Ona wyczuła to zainteresowanie, tę iskrę, która między nimi przeskoczyła, a która nie wymagała zastanawiania się, ani proszenia o pozwolenie. Reakcja Caro miała tę iskrę zgasić, a gdyby to okazało się niemożliwe, udawać, że nic się nie stało. Michael z doświadczenia wiedział, że jej plan nie może się udać. Jeśli tylko nadal będą przebywać w swoim towarzystwie, co pociąga za sobą fizyczny kontakt, to rodzące się między nimi pożądanie będzie coraz silniejsze, a iskry coraz gorętsze, aż pozwolą im zapłonąć. Jedyny problem, jaki w całej tej sytuacji dostrzegał Michael, to ten, że kobietą, o której wciąż myśli, jest Caro. Jej reakcja nie była dla niego niespodzianką. W przeciwieństwie do Ferdinanda znał właściwą interpretację jej przezwiska. „Wesoła wdówka", jak to nieraz bywa z angielskimi przezwiskami, było wyrażeniem o przewrotnym znaczeniu. W przypadku Caro, na zewnątrz faktyczne jawiła się jako wesoła wdówka, bo była panią domu ambasadora, ale prawdziwe znaczenie tego przezwiska mówiło, że o jej względy zabiegali najlepsi z najlepszych, ale ona nie pozwalała im zbliżyć się do siebie. Caro naprawdę była cnotliwą wdową, która nigdy nie pozwalała, by ktokolwiek pomyślał, że jest inaczej. Było to dokładnie coś przeciwnego niż to, co o przezwisku „wesoła wdówka" myśleli naiwniacy. Co oznacza, że Michaela czekał trudny czas. %

Popijając kawę, zastanawiał się, na jakie przeszko-dy może natrafić i jak ma pozostać dżentelmenem. Prawdziwe wyzwanie. Byłby to dyplomatyczny triumf najwyższego rzędu, nawet jeśli nikt nie miałby dowiedzieć się o jego suk-cesie. Ale oczywiście wszyscy się dowiedzą, to prze-cież część jego planu. Mógłby to zrobić; jest rasowym politykiem. Z pewnością będzie się broniła. Uznał, że najrozsądniej będzie zaczekać, aż znów odzyska pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa. Kiedy uzna, że Michael nie stanowi dla niej żadnego zagrożenia, przestanie trzymać go na dystans. Z takim postanowieniem poszedł do swojego gabi-netu, by zająć się czekającymi na niego od miesiąca rachunkami i innymi, mniej ważnymi dokumentami, które jego asystent sumiennie składał na biurku. Dwie godziny później nadal przedzierał się przez sterty papierzysk, gdy w drzwiach gabinetu zjawił się Carter. - Przyszła pani Sutcliffe, sir. - Która pani Sutcliffe? Caro czy jedna z bratanic jej męża? - Pani Caroline Sutcliffe, sir. Czeka w salonie. - Dziękuję, Carter. Gdy wszedł do salonu, Caro stała przy oknach wy-chodzących na frontowy trawnik. Słoneczne promienie migotały w jej puszystych włosach, wydobywając z nich głębię koloru: miedzi, rudości i złoci-stych brązów. Miała na sobie niebieską suknię o kilka tonów ciemniejszą niż oczy. Wspaniale podkreślała jej figurę. - Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. Przy-szłam, by cię wybadać i o pewne rzeczy zapytać. 97

Michael uśmiechnął się i wskazał Caro miejsce na szezlongu. - Jak mogę ci pomóc? Usiadła, poprawiając falbany sukni, i zaczekała, aż Michael, usiądzie na fotelu naprzeciw niej. Wykorzystała tę chwilę, by zebrać myśli i pozbyć się tego irracjonalnego strachu, który ją ogarniał za każdym razem, gdy pojawiał się obok niej ten mężczyzna. Nie rozumiała jego nagłej delikatności. Ledwie mieściło się jej w głowie, że po tych wszystkich łatach światowego życia, tu i teraz, w samym sercu Hamp-shire, stanie się obiektem takiego nieszczęścia. Zdeterminowana, by je pokonać, a przynajmniej zignorować, przyjęła pozę opanowania i pewności siebie. Zdecydowałam się wydać bal w wieczór poprze dzający parafialny festyn. Przyszło mi do głowy, że w okolicy jest tak wiele osób z Londynu, że jeśli zor ganizujemy bal, zaprosimy ich i zaproponujemy noc leg, to następny dzień będą mogli spędzić na festy nie, nim po południu rozjadą się do domów. - Caro zamilkła, a po chwili dodała: - Zdaje się, że to, co proponuję, to coś w rodzaju towarzyskiego spotka nia, którego punktem kulminacyjnym będzie bal, a festyn zgrabnym zakończeniem. A zatem cel, który ci przyświeca, to wykorzysta nie balu tak, by więcej osób przyszło na festyn, szcze gólnie tych, którzy na stałe mieszkają w Londynie, gdyż to mogłoby w znaczący sposób wpłynąć na suk ces przedsięwzięcia? -Tak. Cudownie było móc rozmawiać z kimś, kto dostrzegał nie tylko wydarzenia, ale też ich przyczyny i skutki, choć oczywiście festyn nie był jej najważniejszym celem. Po wczorajszej wycieczce zarówno Elizabeth, jak i Edward, stanowczo twierdzili, że spra98

wę z Michaelem trzeba zakończyć raz na zawsze -chcieli stworzyć sytuację, z której jasno by wynikało, że Elizabeth jest zupełnie niezdolna do wypełniania roli żony Michaela. Stąd też pomysł na wydarzenie towarzyskie dużej wagi, na którym zjawiłoby się wiele osobistości z kręgów polityki i dyplomacji, połą-czone z lokalnym znaczącym wydarzeniem. Oczywi-ście zorganizowanie czegoś takiego wymagałoby ogromu pracy i środków, a Elizabeth w tej kwestii była naprawdę nowicjuszką. Talenty Caro w tej mierze tym bardziej miały uwypuklić ignorancję Elizabeth. Michael patrzył na Caro z zainteresowaniem, lek-ko podszytym rozbawieniem. - Jestem pewien, że już zajęłaś się sprawami organizacyjnymi. Czy mogę jakoś ci pomóc? - Zastanawiałam się, czy zgodziłbyś się przenoco-wać u siebie kilku gości, którzy przyjadą z daleka -zapytała Caro, a potem nie czekając na odpowiedź, mówiła dalej: - Chciałam również zasięgnąć twojej opinii w sprawie listy gości - myślisz, że te niewielkie nieporozumienia między Rosjanami i Prusakami już ucichły? Caro w pełni kontrolowała sytuację, przygotowując sobie pole bitwy... Michael jej nie przerywał, z każdą chwilą coraz bardziej się upewniając, że jej monolog wcale nie jest tak nieskoordynowany, jak mu się początkowo wydawało. Niezależnie od tego, jaki cel ostatecznie jej przyświecał, spostrzeżenia były trafne, czasem nawet przenikliwe. Gdy zadawała mu konkretne pytanie, zawieszała głos, by dać szansę na odpowiedź, zawsze dotyczyło to zagadnienia, które było dyplomatycznym polem minowym, więc często wywoływało gorące dyskusje i wymagało dogłębnej debaty.

Cały czas obserwował swojego pięknego gościa, jednocześnie będąc świadomym, jak wielkim intelektualnym wyzwaniem będzie sprostanie Caro. Doskonale wiedział, że dzieje się znacznie więcej niż to, co było oczywiste dla nich obojga, ale był również przekonany, że Caro z całą stanowczością ignoruje przynajmniej jedno niebezpieczeństwo wynikające z ich znajomości. Gdy wreszcie powiedziała już wszystko, zapytała: To jak, pomożesz nam? Popatrzył jej w oczy. Pod dwoma warunkami. W jej przepięknych oczach błysnęły iskierki niepokoju, ale zaraz zatrzepotała rzęsami i uśmiechnęła się niewinnie. Warunkami? Dobry Boże! Pod jakimi warunkami? Michael uśmiechnął się, starając się wyglądać tak niewinnie, jak to tylko było możliwe. Po pierwsze, dzień jest zbyt piękny, by go spę dzać w domu, więc może porozmawiajmy o szczegó łach, spacerując po ogrodzie. A po drugie - Michael popatrzył Caro w oczy - zostań na obiedzie. Był pewien, że miała świadomość jego fizycznej bliskości, i że się do siebie zbliżali. Uśmiechnęła się szeroko. Dobrze, jeśli nalegasz. Z trudem się powstrzymał, by się nie roześmiać. Owszem, nalegam. Michael zadzwonił po Cartera, by wydać stosowne polecenia dotyczące obiadu, a jednocześnie dając Caro szansę ucieczki na taras. Gdy wyszedł tam za nią, stała na szczycie schodów zwrócona w stronę rozległych trawników. Dłonie miała splecione; zauważył, że lekko uniosły się jej ramiona, gdy wzięła głęboki oddech. 100

Michael stanął obok niej, a Caro niemal podsko-czyła. Popatrzył jej w oczy i służył ramieniem. - Przejdźmy się trawnikami, a potem przy żywopło-tach i będziesz mogła mi powiedzieć, ilu spodziewasz gości i kogo najlepiej byłoby zakwaterować u mnie. Pochyliwszy głowę, wsunęła rękę pod jego ramię; Michael powstrzymał się, by nie położyć dłoni na dłoni Caro. Zeszli ze schodów tarasu i zaczęli spacerować. Dopiero wtedy podniosła głowę i spoj-rzała na rząd drzew rosnących wzdłuż podjazdu i zmusiła się, by skupić myśli na niezliczonych szczegółach dotyczących organizacji balu. Nie chciała bo-wiem myśleć o mężczyźnie u jej boku, którego obecność tak bardzo ją rozpraszała. - Na pewno Szwedów, bo nie chcę cię obarczać obecnością generała Klebera; wszyscy Prusacy za-trzymają się w Bramshaw. Niemal na pewno zjawi się wielka księżna i będzie chciała zostać u mnie. Caro wymieniała po kolei osoby z listy gości; zmagania logistyczne pozwoliły jej jakoś poradzić sobie z bliskością Michaela, który nie dawał jej jednak po-wodów do dalszej paniki i zadawał inteligentne pytania, na które mogła udzielić odpowiedzi. Znał lub zdarzyło mu się spotkać większość osób, które Caro chciała zaprosić i był świadom związków i zależności pomiędzy poszczególnymi osobami. Szli ścieżką między drzewami, potem obeszli wokół gęsty żywopłot, by wreszcie wyjść na podjazd całkiem niedaleko tarasu, z którego rozpoczęli spacer. - Muszę ci się do czegoś przyznać - powiedział Michael, gdy wchodzili na taras. - Tak? Caro spojrzała na niego. Uderzyło ją straszliwe podejrzenie, które mógł zauważyć pod maską, jaką 101

starała się nosić w towarzystwie. Miała wrażenie, że coś ścisnęło jej płuca, że napina się każdy nerw w jej ciele. Wzrok Michaela wędrował po jej twarzy. Poza tym, że wymogła na mnie obietnicę, iż uro czyście otworzę festyn, Muriel zapomniała mi powie dzieć, kiedy to jest. Kiedy ma być ten festyn? Caro roześmiała się, poczuła, że napięcie ją powoli opuszcza. Za tydzień, licząc od jutra. Gdy znaleźli się na tarasie, Michael wskazał stolik z kutego żelaza, na którym wszystko było już przygotowane do obiadu. Czyli bal odbędzie się za tydzień, licząc od dzisiaj. Tak. - Caro usiadła na krześle, które dla niej od sunął. - Ciągle nie jestem jednak pewna, jak go na zwać. Michael wzruszył ramionami. Niech nazwa będzie prosta. Wszyscy i tak już bę dą mieli dość balów odbywających się w sezonie, ale latem, na wsi nie ma powodu zachowywać pełnego ceremoniału. Jeśli faktycznie tak zrobi, to będę miał masę czasu, by wymyślić i zaaranżować sytuacje, które spowodują, że noc balu mógłbym spędzić z Caro -pomyślał. Hm... Nawet jeśli mówimy o korpusie dyploma tycznym? - Uniosła brew. - Pewnie masz rację. Umilkła, by spróbować ciasta pani Entwhistle. A może - zamachała widelczykiem - zamiast ba lem nazwiemy to Letnią Zabawą? W Lyndhurst jest grupa muzyków, która będzie doskonale nadawała się na taką okazję. Są naprawdę dobrzy przy lżejszych, letnich imprezach i tańcach ludowych. - Oczy Caro lśniły; najwyraźniej już wyobrażała sobie, jak będzie wyglądał bal. - To będzie coś zupełnie innego...

Michael napił się wina, potem wzniósł kieliszek w jej stronę. Młode wino, najlepsze by skusić najbardziej wy bredne podniebienie. Caro popatrzyła na Michaela i uśmiechnęła się. Dokładnie. Tak, tak właśnie zrobimy. Następne pół godziny upłynęło im na omawianiu potencjalnych problemów, które mogą się pojawić, i sposobów ich rozwiązania. Oboje doskonale wie-dzieli, jakie to ważne, by wszystko przewidzieć i mieć plan poradzenia sobie z kłopotami, nim przybiorą niepokojące rozmiary. Listę gości Caro przygotowała z myślą o tym, by pokazać Michaelowi, że potrzebuje na żonę idealnej pani domu, która zarazem rozumie takie rzeczy, jak spory między rosyjskimi i pruskimi sąsiadami. Mogę więc na tobie polegać? Będziesz miał oko na Rosjan i Prusaków i nie pozwolisz, by skoczyli so bie do oczu? Chciałabym, żeby Edward miał bacze nie na wszystko, a i ja oczywiście też wszystkiego bę dę starała się dopilnować. Michael pokiwał głową. - Przypuszczam, że charge d'affaires10 tego Polaka na pewno nam pomoże. - Naprawdę? - Caro uniosła brew. - Zawsze wydawał mi się miłym człowiekiem, ale zupełnie pozbawionym wpływów i nieskutecznym w działaniu. - Pozory mylą. - Skoro jesteś tego pewien. - Caro odsunęła się na krześle i odłożyła serwetkę. - Teraz naprawdę muszę już wracać do domu i zająć się zaproszeniami. 10

charge d'affaires - przedstawiciel dyplomatyczny jakiegoś państwa w obcym państwie, akredytowany przy ministrze spraw zagranicznych. 103

102

- Odprowadzę cię do stajni. Caro sięgnęła po lekki szal, który przewiesiła przez oparcie krzesła. Miała zamiar zakryć nim włosy, ale nie zrobiła tego; gdy schodzili po schodach tarasu, trzymała szal w rękach, leniwie bawiąc się długą tkaniną, dzięki czemu zapobiegła sytuacji, w której Michael służyłby jej ramieniem. Przeszli przez skąpany w słońcu sad i Caro znów poczuła, że nie jest już tak spięta. Mimo tego dziwnego uczucia strachu, które zawsze zdawało się ją ogarniać, gdy Michael był w pobliżu, jej ostatni fortel zdawał się działać wręcz doskonale. Z pewnością Michael zauważy, że tak niewinna, stosunkowo niedoświadczona młoda dama jak Elizabeth nigdy nie będzie w stanie poradzić sobie z obowiązkami żony dyplomaty. Jeszcze jako narzeczona Camdena, Caro została rzucona na głęboką wodę - pojawiła się w kręgach dyplomatycznych, będąc do tego jeszcze mniej przygotowana niż Elizabeth. Do dziś pamiętała paraliżujący strach ściskający ją w żołądku; nikomu nie życzyłaby takich przeżyć, a już szczególnie swojej bratanicy. Ale z pewnością teraz Michael zda sobie sprawę... Caro wzięła głęboki oddech i uniosła głowę. - Elizabeth jest teraz na pikniku z państwem Dri-scoll i lordem Sommerbym. - Uśmiechnęła się do Michaela promiennie. Nienawidzi zajmować się zaproszeniami, wypisywaniem raz po raz tych samych rzeczy... Ale... Gdy Caro mówiła, wyczuł napięcie w jej głosie. Wyraźnie szukała sposobu, by zwrócić jego uwagę na młodość Elizabeth i jej brak doświadczenia, ale w taki sposób, by nie były to nazbyt oczywiste stwierdzenia. Michael nie miał najmniejszych wąt-

104

pliwości, że jest to główny cel jej wizyty, a może nawet całego balu; nie powątpiewał również i w to, że zachowanie Caro ma na celu powstrzymanie go przed poproszeniem o rękę Elizabeth, jednak jej manipulacje już go nie dotyczyły. Wszystko, co prowadziło Caro do celu - jej postawa, zachowanie, chwile milczenia, jej wrażliwość tak, teraz właśnie to go dotyczyło. Michael pomyślał o Elizabeth i Edwardzie, ale to potrzeba, by zwrócić na siebie jej uwagę, sprawiła, że sięgnął do dłoni Caro. Caro gestykulowała; gwałtownie chwycił jej rękę w powietrzu. Nie zdziwił się, gdy urwała w pół słowa. Zatrzymała się, odwróciła w stronę Michaela. Pa-trzyła na niego, źrenice miała rozszerzone, wstrzymała oddech. Michael także popatrzył jej w oczy. Doskonale wiedział, że teraz, gdy są ukryci w sadzie, nikt z domu nie może ich widzieć. Nie musisz tak się przejmować Elizabeth. Michael przesunął dłonią po jej dłoni, ścisnął palce; podszedł bliżej. Nie do końca zrozumiała jego gest. Nie musisz mnie już dłużej instruować w sprawie Elizabeth. - Uśmiechnął się. - Przekonałaś mnie... Jeszcze nikt nigdy w ten sposób nie zbił jej z pan-lałyku. Od jak dawna wie? Ta myśl wyzwoliła ją z hipnotyzującego wpływu, jaki miał na nią Michael. Zmrużyła oczy, skupiła się. Czy naprawdę miał na myśli to, o czym myślała? - Zmieniłeś zdanie? Nie będziesz starał się o rękę Elizabeth? - Zmieniłem zdanie. Nie będę starał się o rękę Elizabeth. - Uniósł jej dłoń i pocałował. - Elizabeth nie jest dla mnie idealną narzeczoną. 105

$Dotyk jego ust odczuła jako mrowienie, które prze-biegło jej po całej ręce; to odczucie najpierw było bar-dzo przytłaczające, ale potem zmieniło się w niezwy-kią ulgę, która zdawała się ogarniać całe jej ciało. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że nie była przekonana, czy potrafi ochronić Elizabeth i że a/ dotąd nie zdawała sobie sprawy, jak ważne stało się dła niej uchronienie jej przed nieszczęśliwym mał-żeństwem. Uśmiechnęła się beztrosko, zupełnie swobodnie, w żaden sposób nie próbując ukryć radości. Tak się cieszę. - Uśmiechnęła się jeszcze pro mienniej. - Wiesz, to nie mogło się udać. - Już wcześniej zdałem sobie z tego sprawę. - To dobrze. - Caro nie mogła przestać się uśmiechać; gdyby była młodsza, zatańczyłaby z radości. -Muszę już wracać. - I przekazać Elizabeth dobre wieści, pomyślała. Poszli w kierunku stajni. Potem czekali, aż Harda-cre przyprowadzi powóz. Uśmiech Caro... Był taki promienny. Michael cieszył się, że to za sprawą jego słów ten uśmiech pojawił się na jej twarzy. Przyjemnie było na nią patrzeć. Poczuł ciepło wokół serca; teraz cieszył się chwilą. Nadal mówiła o przygotowaniach do balu, ale teraz jej słowa były już pozbawione jakichkolwiek ukrytych motywów - wyrażała swoje myśli wprost. Michael słuchał jasnych sformułowań i zrozumiał, że był to znaczący krok w jej stronę. Pomachał jej na pożegnanie. Wiedział, że nie powiedziałby tego lepiej. Radość malująca się na jej twarzy była fascynująca - ogarnął ją prawdziwy zachwyt, który najwyraźniej nie pozwolił jej dostrzec, że wprawdzie Michael nie interesuje się już Elizabeth, ale interesuje się teraz kimś innym.

Kimś o wiele bardziej doświadczonym niż Elizabeth. Musiał przyznać, że z niecierpliwością czeka na kolację u Muriel.

- O, Michael, jesteś nareszcie! Niezwykle przystojny, w śliwkowej marynarce, ukłonił się na progu salonu. Uścisnął dłoń Muriel, potem się rozejrzał. - Pozwól, że przedstawię cię nowym członkiniom naszego Stowarzyszenia. - Muriel poprowadziła Mi-chaela w stronę grupki osób stojących przy otwartych drzwiach wychodzących na ogród za domem. -Pozwól, że przestawię ci panią Carlisle. Wraz z mężem niedawno przeprowadzili się do Minstead. Uśmiechając się jak rasowy polityk, Michael uścisnął dłoń pani Carlisle i natychmiast dowiedział się, że ona i mąż przeprowadzili się w te okolice z Brad-ford. Witał się z wszystkimi po kolei, poznając następne dwie osoby, które przeprowadziły się w te okolice i odświeżając znajomość z trzema innymi daniami, które znały go od lat. Mimo że nie głosowały11, tutaj, tak samo jak w innych okręgach, to właśnie kobiety były bardziej ak-tywne w pracy na rzecz społeczności lokalnej, organizując takie wydarzenia, jak na przykład parafialne fe-slyny i wspomagając instytucje takie jak sierocińce czy schroniska dla bezdomnych i bezrobotnych. Michael uważał ich starania i dobrą wolę za najważniejszy czynnik wspierający jego pozycję jako parlamen-tarzysty. W związku z tym nie było mu szkoda czasu na spotkania takie jak to; wręcz przeciwnie, był szczę11

107

W Anglii prawo głosu kobiety otrzymały w 1918 roku.

śliwy, mogąc skorzystać z okazji, jaką stworzyła mu Muriel. Właśnie był zajęty jak najlepszym wykorzystywaniem okazji, która się nadarzyła, gdy do pokoju weszła Caro. Michael stał przy komuniku, rozmawiając z dwoma dżentelmenami, twarzą zwrócony w stronę paleniska, gdy wewnętrzny głos nakazał mu spojrzeć w lustro wiszące nad gzymsem kominka. Caro stała w progu salonu, rozglądając się po wnętrzu. Ubrana w delikatną, prostą, lecz niezwykle stylową suknię ze wzorzystego jedwabiu, przyciągała spojrzenia wszystkich zebranych. Doskonałe pasowała do tego otoczenia. Na jej szyi i nadgarstku błyszczały perły, w ręku trzymała pasującą do nich torebeczkę; poza tym nie miała na sobie żadnej innej biżuterii, ale też żadnej nie potrzebowała. Udało się jej zlokalizować Muriel; uśmiechając się, ruszyła w jej stronę. Michael starał się rozmawiać o cenach zbóż, ale zaraz gładko zakończył konwersację i przeprosiwszy swoich rozmówców, poszedł, by zatrzymać Caro. Spłoszyła się lekko, gdy pojawił się obok niej, ale nikt tego nie zauważył, bo też nikt nie obserwował jej tak uważnie jak Michael. Wziął ją za rękę. - Zastanawiałem się, kiedy się zjawisz. - Wieczór jest tak piękny, że postanowiłam przyjść pieszo. Poznałeś już wszystkich? Głową wskazał na kilka osób stojących z boku. Nie rozmawiałem jeszcze z panią Kendall. Uchwycił spojrzenie Caro. - Będzie chciała opowie dzieć o domu dla chłopców. Chodź, pomożesz mi. Michael postanowił zachowywać się zgodnie ze swoim nowym planem; zastanawiał się, ile czasu zajmie Caro odgadnięcie, do czego zmierzał. 108

Caro czuła na plecach dziwne napięcie, jakby chciała obronić się przed dotykiem dłoni Michaela spoczywającej na jej ramionach; jednak wciąż się uśmiechając, wciąż promieniejąc, pochyliła lekko głowę. Jak sobie życzysz, ale nie mogę sobie wyobrazić, jakiej pomocy możesz potrzebować z mojej strony. Spojrzawszy na twarz Michaela, zauważyła, że przebiegł po niej szybki uśmiech - czy to tylko jej wyobraźnia, czy przez chwilę wyglądało to na uśmieszek drapieżnika? Jesteś jedyną osobą w tym pokoju, która na prawdę rozumie moje dowcipy - powiedział Micha el półgłosem. Zaśmiała się. Tak samo jak wcześniej, humor uspokoił jej napięte nerwy. Cieszyła się, że może mu towarzyszyć podczas rozmowy z panią Kendall na temat domu dla chłopców. Tego popołudnia, wracając z posiadłości Michaela, niemal biegła niesiona radością i wprost niewypowiedzianym uczuciem ulgi. Natychmiast zdała ze wszystkiego relację Elizabeth i Edwardowi; potem świętowali swój sukces wyborną herbatą, gratulując sobie i przyznając (dopiero teraz mogli to zrobić), że takie podchody i gierki prowadzone z Michaelem, choć niewinne i prowadzone dla jego dobra, wcale nie były przyjemne. Na szczęście on je zauważył i zgodził się z nimi, tym samym udzielając rozgrzeszenia. Caro była bardzo szczęśliwa; czuła się też oczyszczona z wszelkich zarzutów, które i tak w osta-tecznym rozrachunku okazały się niewygórowaną ceną za ich sukces. Godzina minęła zaskakująco szybko, a potem Muriel ogłosiła, że w jadalni podano kolację. Michael pomógł Caro nakładać na talerz paszteciki w ziołach 109

i krewetki w galarecie. Mimo że otaczało ich wiele osób, Caro miała wrażenie, że są tu tylko we dwoje. Rzuciła mu krótkie spojrzenie. O co chodzi? - zapytał mężczyzna. Caro popatrzyła na półmisek różyczek z kalafiora i ogórków. Powinieneś krążyć wśród gości i rozmawiać ze wszystkimi, a nie tylko stać u mojego boku. Dlaczego? Zmrużyła oczy. Doskonale wiesz, że jest to jedna z tych okazji, gdy parlamentarzysta powinien pracować na salonach. Uśmiech Michaela był szczery. Tak, wiem o tym. Caro nie zdecydowała się na ogórka i odsunęła się od stołu. Michael, nie odstawiając talerza na stół, ujął ją pod rękę i poprowadził w stronę długiego rzędu otwartych okien wychodzących na ogród. Nie widzę powodu, dla którego nie mielibyśmy krążyć wśród gości razem. Powód był taki, że za każdym razem, gdy Michael jej dotykał, wszystko w niej zamierało. Caro nie odezwała się ani słowem, a na jej twarzy malował się wyraz beztroski i odprężenia, choć musiała walczyć ze sobą, by ignorować sposób, w jaki jej zmysły gwałtownie reagowały na obecność Michaela. Doskonale wiedziała, jak silnym jest mężczyzną. Ratował ją przed upadkiem już dwukrotnie. Z jakiegoś nielogicznego, nieracjonalnego powodu jej zmysły szalały na samą myśl o tym, jaki mógłby być ten trzeci raz. Zatrzymali się przy oknie. Nim zdążyła zaprotestować, nim zdążyła powiedzieć to, co uważała za stosowne, pierwszy odezwał się Michael: - Potrzebuję twojej ochrony. 110

Ochrony? - Caro posłała mu spojrzenie, z które-go jasno wynikało, że nie ma zamiaru zaakceptować pokrętnego rozumowania, ani żadnego innego, które miałoby przemawiać do jej emocji. - Ze wszystkich tu obecnych osób ty najmniej potrzebujesz ochrony, wystarczy ci twoja erudycja. Michael roześmiał się, a Caro poczuła, że coraz lepiej panuje nad sytuacją. Nagle jednak zdała sobie uprawę, że przy nim - a prawdę powiedziawszy, tylko przy nim - nie zachowuje się z tak wyrafinowaną galanterią, jak w towarzystwie innych osób. Albo raczej może stara się, by tak było, ale niekoniecznie odnosi sukcesy. Rozmawiali, jedli, Caro raz po raz spoglądała na Michaela; on także ją obserwował. Dlaczego tak się mnie trzymasz? Jego oczy się śmiały. Myślałem, że to oczywiste - jesteś dużo milszą towarzyszką niż ktokolwiek inny w tym pokoju, a już na pewno milszą niż gospodyni przyjęcia, skądinąd bardzo pomocna. Caro nie mogła się nie zgodzić z tym ostatnim stwierdzeniem; działania Muriel nieraz przynosiły opłakane skutki. Mimo wszystko jednak Caro musiała pogrozić mu palcem. Sam doskonale wiesz, że ucieszyłeś się, gdy Muliel zorganizowała tę kolację, bo możesz zajmować się polityką bez najmniejszego wysiłku. - Nigdy nie mówiłem, że nie jestem jej z tego powodu wdzięczny, ale moja wdzięczność sięga dalej... - Hm! Co byś zrobił, gdyby Muriel nie zorganizowała tej kolacji?

111

Oczywiście poprosiłbym ciebie, byś ją zorgarapowała. Ignorując uśmiech Michaela, Caro prychnęła, ale Michael tylko udawał, że go to dotknęło. Nie pomogłabyś mi? Ze wszystkich sił starała się wyglądać jak uosobienie łagodności. Możliwe, że tak. Gdybym się nudziła. Ale teraz aż tak się nie nudzę, więc powinieneś być szczególnie wdzięczny Muriel. Nim skończyła mówić, wyraz oczu Michaela się zmienił; było w nich głębokie zamyślenie. - Prawdopodobnie powinienem coś zrobić z tymi terenami na południe od Lyndhurst... - Nie. - Caro zdała sobie sprawę, w którą stronę zmierza Michael, i jej reakcja była natychmiastowa. Michael wyglądał bardziej na zaintrygowanego niż dotkniętego. Wziął z jej dłoni pusty talerz. - Możemy porozmawiać o tym później. - Nie, nie możemy. Caro nie zamierzała ani przed nim, ani przed nikim innym odgrywać roli gospodyni dyplomatycznego przyjęcia. Może i lubiła doskonalić własne talenty, ale na pewno nie dla jakiegoś mężczyzny. Michael odstawił talerze. Caro była zaskoczona, widząc, jak bardzo zmienił się wyraz jego twarzy; był teraz poważny, a jego wzrok stał się jakby chłodniejszy. Jednak głos miał spokojny. - Możemy o tym porozmawiać i porozmawiamy, ale nie tu i nie teraz. Caro patrzyła teraz na mężczyznę, nie na polityka. Uśmiechnął się. 112

- Chodź, pomożesz mi w rozmowie z panią Harris. Ile - ona ma już dzieci? Przypominając sobie, że mimo drobnych niedoskonałości, które na własny użytek nazywała „zbyt pewnym siebie, typowo męskim zachowaniem", u boku Michaela zawsze czuła się dobrze, zgodziła się więc towarzyszyć mu podczas rozmowy z panią Harris, a następnie także z innymi osobami. Gdy dzięki podejrzliwym spojrzeniom starszej pani Tricket Caro zdała sobie sprawę, że Michael nale-gając na spędzenie czasu w jej towarzystwie, wywołu-je plotki, lecz zamiast się z nim spierać, wykorzystała fakt, że Muriel również znajduje się w grupie ich rozmówców i zwróciła się do niej niemal szeptem: - Dziękuję za bardzo miły wieczór. Muriel spojrzała na Caro zaskoczona. - Wychodzicie już? - Tak. Chciałam powiedzieć... Zdecydowałam się zorganizować bal dzień przed festynem. W okolicy przebywa obecnie wielu dyplomatów i pomyślałam sobie, że jeśli zostaną na noc, nazajutrz będą mogli przyjść na festyn, co na pewno wpłynie na frekwencję. - Aha... - Muriel wydawała się zaskoczona. - Rozumiem. Nie wyglądała na zachwyconą pomysłem Caro. Było tak zapewne dlatego, że nie wpadła na ten pomysł pierwsza. Caro poklepała ją po ramieniu. - Zostawiłam Elizabeth i Edwardowi sprawę zaproszeń, więc teraz muszę już iść i zająć się swoją pra-cą. Jeszcze raz dziękuję. Jutro przyślę ci zaproszenie. - Dziękuję. - Spojrzenie Muriel pobiegło gdzieś w bok. Wybaczcie mi teraz, ale obowiązki wzywają. Muriel się oddaliła, a Caro posłała uśmiech Michaelowi, który skończył właśnie rozmowę z panią Ellingham. 113

Idę do domu - powiedziała i ruszyła w stronę drzwi, ale Michael podążył w ślad za nią. Poprowadził ją do frontowego holu. Zauważył zdziwienie malujące się na jej twarzy. Odwiozę cię. To było stwierdzenie, nie propozycja. Świadczy! o tym stanowczy ton jego głosu. Obcasy Caro stukały o posadzkę w holu; zastanawiała się, jak to będzie - myślała o podróży jego powozem, o ciemnej nocy, balsamicznym powietrzu, silnym ciele Michaela tuż obok niej... - Nie, dziękuję. Wolę się przejść. Znaleźli się poza zasięgiem wzroku osób zgromadzonych w salonie. Nie wiem, czy nie uszło to przypadkiem twojej uwagi, ale jest już całkiem ciemno. Wzruszyła ramionami. - Przecież znam drogę. - Ile to jest, jakieś sto metrów do bramy posiadłości i potem jeszcze czterysta do samego domu? - Jesteśmy w Hampshire, nie w Londynie. Nic mi nie grozi. Michael spojrzał na lokaja Muriel stojącego przy drzwiach. - Proszę przyprowadzić mój powóz. - Oczywiście, sir. Lokaj pospieszył, by wykonać polecenie. - Ja nie... Dlaczego się ze mną spierasz? Caro uniosła brodę. - Nie pożegnałeś się z Muriel. Nim to zrobisz, bę-dę już w połowie drogi powrotnej. - Muriel poszła do jadalni. - Będziesz więc musiał ją tam znaleźć - odparła Caro uśmiechając się. 114

Odgłos za plecami kazał im się odwrócić. Hedder-wick, małżonek Muriel, właśnie wyszedł z biblioteki, Bez wątpienia wypił coś mocniejszego niż sherry, a teraz najwyraźniej wracał na przyjęcie. - Świetnie... - mruknął Michael pod nosem. -Hedderwick! zawołał. - Dobrze, że to ty. Muszę już, wyjść, a Muriel gdzieś zniknęła. Przekaż jej, proszę, podziękowania za wspaniały wieczór i przeproś, że nie pożegnam się z nią osobiście. Hedderwick, potężny mężczyzna, nieco przy kości, okrągłej łysej głowie, uniósł rękę na pożegnanie. - Wytłumaczę cię. Miło było znów cię zobaczyć. Mężczyzna ukłonił się Caro i ruszył w stronę salonu. - Widzisz jeszcze jakieś inne przeszkody natury to-warzyskiej? - O, tutaj jesteś, Hedderwick. Proszę, powiedz Muriel, że naprawdę doskonale się bawiłam, ale mu-szę wracać do Reginałda. Będzie się martwił, jeśli wkrótce się nie zjawię. Hedderwick szepnął uspokajająco, że oczywiście, wszystko Muriel przekaże. Z salonu wyłoniła się panna Trice. Chuda, niemal mizerna i dobroduszna dama, siostra miejscowego pastora, od wielu lat prowadziła mu gospodarstwo i była aktywną członkinią Stowarzyszenia Pań. Jej oczy błyszczały. Podeszła do Caro. Dziękuję ci, że to ty zrobiłaś pierwszy krok. Bardzo miło ze strony Muriel, że wydaje tę kolację, ale wiele z nas ma także inne zobowiązania. Caro uśmiechnęła się do panny Trice, a ta z kolei promiennym uśmiechem obdarzyła Michaela, a potem pożegnała się z obojgiem, niemal nie zatrzymując się w drodze do drzwi wyjściowych. Gdy wyszła, do ich uszu dotarł tętent kopyt i chrzęst kół na żwi-rowym podjeździe. 115

Dobrze - Michael chwycił Caro ze rękę - teraz możesz już przestać się ze mną spierać. Jest ciemno i ja też wychodzę, równie dobrze mogę cię odwieźć do do mu; zresztą Geoffrey na pewno by sobie tego życzył. Mimo pozornego spokoju malującego się na twarzy Michaela, Caro bez trudu mogła dostrzec w jego oczach złość. Pokręciła jedynie głową i wskazała na drzwi. Dobrze! Jedźmy więc! Michael czuł, że jego zachowanie jest jak najbardziej usprawiedliwione. Powóz już czekał. Gdy schodzili ze schodów, Caro coś cicho powiedziała. Wydawało mu się, że chyba „cholerni, pewni siebie mężczyźni!". Osiągnął to, co chciał, mógł więc jej słowa zignorować. Pomógł jej wsiąść do powozu, potem zajął miejsce obok Caro. I już po chwili para siwków ruszyła z krótkiego podjazdu domu Muriel. Naburmuszona Caro wreszcie się odezwała: - A co z panną Trice? Ona też idzie do domu pieszo, w zupełnych ciemnościach. - A plebania jest gdzie? Niecałe pięćdziesiąt metrów od drogi, a drzwi nie więcej niż dziesięć kroków od bramy. Zdaje się, że w odpowiedzi prychnęła, zdecydował się więc drążyć temat. Czy mogłabyś mi wyjaśnić, dlaczego tak bardzo nie chciałaś, żebym odwiózł cię do domu? Caro kurczowo trzymała się powozu, gdyż konie gwałtownie skręciły i wyjechały na drogę. Noc była bezksiężycowa. Dokładnie tak, jak przewidziała, kiedy brali zakręt Michael przysunął się do niej bliżej; jego uda dotknęły jej nóg; poczuła falę gorąca ogarniającego jej ciało. Powóz wyjechał na prostą, nogi się od siebie odsunęły, ale i tak cały czas była świa-

116

doma jego fizycznej bliskości. Emanującej od niego pewnej siebie męskości i siły. Jak łatwo było przewidzieć, znalazła się w kłopotliwym położeniu, z trudem oddychała, miała wrażenie, że napina się całe jej ciało. Męczyła się jak nigdy w życiu. Jak mogła wyjaśnić coś, czego sama nie rozumiała? Wstrzymała oddech gotowa skłamać. To po prostu dlatego, że... Popatrzyła przed siebie. Przed nimi w ciemności, niż przy drodze poruszały się jakieś ciemne sylwetki. Wytężyła wzrok. Dobry Boże! - Chwyciła Michaela za ramię i po czuła, że napiął mięśnie pod wpływem jej dotyku. Popatrz! - wskazała przed siebie. - Panna Trice! Dwie krzepkie postaci walczyły z drobną kobietą; dało się słyszeć na wpół stłumiony krzyk. Michael szarpnął lejcami i konie rzuciły się naprzód. Nagły tętent kopyt wyłaniający się z ciemności sprawił, że napastnicy podnieśli głowy. Caro dostrzegła pobladłe twarze, jeden z mężczyzn krzyknął. Puścili pannę Trice i rzucili się ku wąskiej ścieżce bie-gnącej między plebanią a sąsiednim domem. Ścieżka wiodła wprost do lasu. Michael ściągnął lejce, powóz zwalniał, kołysząc się gwałtownie tuż obok leżącej na skraju drogi panny Trice. Caro wyskoczyła nie czekając, aż powóz się zatrzyma. Słyszała, jak Michael zaklął, gdy przebiegła tuż przed końmi. Gdy dotarła do panny Trice, Michael zaciągnął hamulec i zeskoczył na ziemię. Tymczasem Caro ukucnęła i objęła pannę Trice, która usiłowała usiąść. - Nic się pani nie stało? Nie skrzywdzili pani? - Nie. Ja... Och! - Panna Trice z trudem oddychała. Wciąż leżąc na ziemi, oparła się na ramieniu Ca117

ro, ale ta nie miała siły, by ją podnieść; przytrzymał ją Michael i jednym silnym ruchem pomógł jej usiąść. Już dobrze. Uciekli. Wszyscy wiedzieli, że pościg nie ma sensu - nocą w lesie można ukryć pułk wojska. Panna Trice pokiwała głową. Zaraz wszystko będzie dobrze. Muszę tylko zła pać oddech. Nie popędzali jej; wreszcie znów skinęła głową. Już dobrze, spróbuję się podnieść. Caro się odsunęła, a Michael pomógł pannie Trice wstać. Zachwiała się, ale szybko złapała równowagę. Odprowadzimy panią do drzwi. Michael objął pannę Trice; Caro zauważyła, że dla starszej pani jego wsparcie było wielką pociechą. Atak nastąpił dosłownie parę metrów od bramy prowadzącej na teren plebanii. Gdy już zmierzali kamienną ścieżką do drzwi, Michael zapytał: Przypuszczam, że nie ma pani pojęcia, kim byli ci mężczyźni? Panna Trice pokręciła głową. Mogę przysiąc, że to nikt stąd. Myślę, że to jacyś marynarze śmierdzieli rybami, mieli szerokie ra miona i bardzo chrapliwe głosy. Do Southampton nie było daleko. Chociaż marynarze raczej nie zwykli zapuszczać się w głąb lądu, dziś najwyraźniej dwóch z nich to zrobiło z zamiarem zaatakowania jakiejś kobiety. Dotarli na próg plebanii. Michael zastanawiał się, czy gdyby nie nalegał na odwiezienie Caro do domu, to właśnie ona padłaby ofiarą napaści? I czy nie byłaby pierwszą kobietą idącą tego wieczoru tą drogą w kierunku wsi. W ciemności, sama. Bez nikogo u boku, kto mógłby ją uratować. 118

Rozdział 6

Po tym, co spotkało pannę Trice, Caro przynajmniej pozwoliła mu już bez dyskusji odwieźć się do domu. Gdy wstał poranek, Michael osiodłał Atlasa i jadąc w stronę Bramshaw House, po raz kolejny zastanawiał się nad wydarzeniami poprzedniego wieczoru. Odprowadzili pannę Trice na plebanię i oddali pod opiekę zszokowanego i zatroskanego - wielebnego Trice'a, któremu musieli ze szczegółami o wszystkim opowiedzieć. Odjechali upewniwszy się, że pannie Trice naprawdę nic się nie stało i nie ma potrzeby wzywać doktora. Caro była niemal nieprzytomna; gdy kilka minut później wjeżdżali w bramę Bramshaw House, nadal milczała. Droga od bramy do domu wiła się między starymi drzewami i o tej porze roku niemal na całej długości tonęła w ciemnościach. Michael zatrzymał powóz przy samych schodach; pomógł Caro wysiąść i odprowadził ją pod same drzwi. Dopiero tam wzięła głęboki oddech. Na jej twarz padało światło lampy z werandy i wtedy Michael zauważył, że wbrew swym przypuszczeniom, Caro nie wyglądała na zszokowaną. Była raczej zdziwiona, tak samo zresztą jak on. - Co za dziwna sprawa. - Masz rację. Catten otworzył drzwi. Caro podała Michaelowi rękę. Dziękuję, że mnie odwiozłeś. Jak się okazało, był to szczęśliwy zbieg okoliczności, zwłaszcza dla panny Trice. 119

Michael poczuł, że ogarnia go wściekłość. Oczywiście cieszył się, że przybyli na czas, by uratować pannę Trice, ale... Poczuł, że drżą jej ręce. Czekał cierpliwie, aż dziewczyna spojrzy mu w oczy. Powiedz o wszystkim Geoffreyowi. Zmrużyła oczy, słysząc, jakim tonem wypowie dział te słowa, ale skinęła głową. Oczywiście, że mu powiem. Obiecaj, że to zrobisz. Jej oczy zapłonęły. Naturalnie, że mu powiem. Co więcej, zamie rzam zrobić to natychmiast. Dobry Boże! Ci ludzie mogą ukrywać się gdzieś w okolicy. Skoro Elizabeth jest w domu, Geoffrey będzie chciał się upewnić, że wszyscy nasi ogrodnicy, drwale i cała służba pozosta ną czujni. Geoffrey na straży - to właśnie to, czego chciał Michael. Ugryzł się więc w język i przyjmując do wiadomości zapewnienia Caro, puścił jej dłoń. - Dobranoc. Pożegnała go wyniosłym skinieniem głowy. Michael pojechał do domu świadomy tego, że Caro nie odgadła jeszcze, jakie są jego prawdziwe zamiary. W przeciwnym razie nie kpiłaby z tego, że chce ją chronić. W jego rozumieniu ochranianie Caro było jego prawem, nie zaś uprzejmą propozycją, którą ona może kapryśnie przyjąć lub odrzucić. W tej sprawie Caro nie ma już wyboru, nie musi podejmować żadnych decyzji. Śpiew skowronka przywrócił go do rzeczywistości; było już widać w oddali wiejskie chaty. Michael ściągnął lejce i puścił Atlasa kłusem. Jeszcze wczoraj zamierzał zostawić sprawy samym sobie, pozwolić, by Caro zauważyła jego zainteresowanie w odpowiednim czasie - miał przecież 120

całe lato, by uczynić ją swoją narzeczoną. Nie było powodu, by się śpieszyć. Jednak nim po śniadaniu wstał od stołu, już wiedział, że takie podejście na nic się nie zda. A pomijając już wszystko inne, nagle odkrył, że ma więcej wspólnego ze swoim szwagrem, niż mu się wcześniej wydawało. To, że Diabeł chroniłby Honorię przed wszelkim niebezpieczeństwem, niezależnie od tego, czy ona by tego chciała, czy nie, było absolutnie pewne. Zdawał sobie sprawę, jak bardzo drażni to jego siostrę, ale równie dobrze wiedział, jak bezwzględny potrafi być Diabeł - i w tej kwestii faktycznie był bezwzględny i nieprzejednany. Michael często zastana-wiał się nad wewnętrznym przymusem, który kiero-wał jego szwagrem. W innych sprawach zazwyczaj zachowywał się jak niewolnik spełniający wszelkie zachcianki swej żony. Teraz i on zaraził się tą chorobą. Jest ofiarą tego samego wewnętrznego przymusu, który już dawno temu dostrzegł u Diabła. Spędził bezsenną noc, a nim tego ranka zjadł śniadanie, musiał wreszcie przyjąć do wiadomości, że dręczące go poczucie pustki nie ma nic wspólnego z głodem. Na szczęście Caro była już raz zamężna; niewątpliwie zamiary Michaela i jego uczucia przyjmie ze spokojem. Jednak to z kolei zakładało, że rozpoznała i zaakceptowała prawdziwych charakter jego zainteresowania. Michael jechał do Caro, by z nią porozmawiać, by upewnić się, że cokolwiek się między nimi wydarzy, będzie tego dogłębnie świadoma. Z tego też powodu chciał jej za żonę. Zostawiwszy Atlasa pod opieką stajennego Geof-freya, poszedł do domu od strony ogrodu. Gdy prze-

121

mierzał ostatni odcinek trawnika prowadzący wprost na taras, wyraźny choć odległy szczęk nożyc i szelest kazały mu spojrzeć w lewo. Jakieś pięćdziesiąt metrów dalej, w różanym ogrodzie stała Caro i z rozłożystych, gęstych krzewów obcinała zwiędłe kwiaty, po czym rzucała je na ścieżkę. Atakowanie krzewów sekatorem zdawało się bardzo satysfakcjonującym zajęciem - w dziwny sposób ją to uspokajało, łagodząc strach i irytację, które czuła za każdym razem, gdy pomyślała o Michaelu. A myślała o nim stanowczo zbyt często. Nie miała pojęcia, co to może zwiastować, nie miała żadnych wcześniejszych doświadczeń w tej mierze, do których mogłaby się odnieść; jednak intuicja ostrzegała ją, że porusza się po niepewnym gruncie. Już dawno temu nauczyła się ufać swojej intuicji. Odkrycie, że to, co dotyczy Michaela, zaczyna jej się wymykać spod kontroli, podkopało jej pewność siebie. Jej kapitulacja wczorajszego wieczoru, gdy doprowadzona do rozpaczy jego naleganiami pozwoliła się odwieźć do domu - co po fakcie okazało się mądrym posunięciem - była kolejnym powodem do niepokoju. Od kiedy bowiem stała się tak podatna na perswazje zbyt pewnych siebie i aroganckich mężczyzn? To prawda, Michael był wczoraj bardzo zdeter-mionowany, ale dlaczego mu uległa? Dlaczego się poddała? Nagle zamarła... I poczuła mrowienie. I ciepło. I narastającą ekscytację ogarniającą ją od stóp do głów. Podniosła wzrok. I zobaczyła swoją nemezis12. Michael. Obserwował ją. Zaklęła pod nosem po portu12

Nieubłagana sprawiedliwość, karząca butnych i zuchwałych. W mitologii greckiej bogini zemsty, sprawiedliwości i przeznaczenia.

122

galsku. Wpływ, jaki miał na nią ten człowiek - cokolwiek to było - tylko się pogłębiał. Teraz poczuła jego spojrzenie... Uśmiechnął się i ruszył w jej stronę. Starając się za wszelką cenę poskromić swoje krnąbrne zmysły, Caro odpowiedziała mu starannie wystudiowanym uśmiechem, takim, który był przyjazny i serdeczny, w sam raz na powitanie starego przy-jaciela, a jednocześnie jasno wyznaczający granicę ich znajomości. Dzień dobry. Szukasz Geoffreya? Wydaje mi się, że poszedł obejrzeć jakieś poła. Michael uśmiechnął się szerzej. Nie, nie szukam Geoffreya. Kilka długich kroków i już był niecałe pół metra od niej. Caro wyglądała na zaskoczoną, ale poczuła strach. Zaskoczył ją jeszcze bardziej - i przestraszył gdy wyjął z jej rąk sekator i ujął ją za dłoń. Przyszedłem do ciebie. Caro, dziękując niebiosom za ogrodowe rękawiczki, zaczekała, aż Michael dostrzeże, że nie będzie mógł pocałować jej dłoni. W jego błękitnych oczach błysnęło rozbawienie. Sprawnie rozsunąwszy zapięcie rękawiczki, pochylił głowę i złożył pocałunek niepokojąco mocny, niepokojąco gorący, zdecydowanie zbyt jednoznaczny - w miejscu, gdzie bił jej puls. Zakręciło jej się w głowie. Naprawdę? Zachowanie na twarzy wyrazu przyjacielskiej uprzejmości wymagało nie lada wysiłku. Zabrała dłoń - na szczęście nie musiała jej wyszarpywać. Naprawdę. Jesteś zajęta? Nie spoglądał na ogołocone krzewy, za co Caro, nczkolwiek niechętnie, przyznała mu kilka dodatko123

wych punktów. Dama jej pokroju odwiedzająca dom swojego brata... Jeśli wypełniała czas, przycinając różane krzewy, to oznaczało, że naprawdę nie miała nic pilniejszego do zrobienia. - Nie. - Zdecydowana, by podjąć wyzwanie, uśmiechnęła się do Michaela. - Masz jakieś sugestie dotyczące balu? Wyglądał na odprężonego. - W pewnym sensie. Chodź, przejdziemy się. Jest kilka spraw, które chciałbym z tobą omówić. Wrzucił sekator do stojącego na ziemi koszyka i służył jej ramieniem. Musiała je przyjąć, iść obok niego, a co więcej, zachowywać się tak, jakby zupełnie nie robił na niej wrażenia. Wszystko wewnątrz niej aż krzyczało; chłonęła jego fizyczną obecność, jego siłę i tę niepokojącą aurę męskości, która zdawała się - przynajmniej w jej rozgorączkowanej wyobraźni - chwytać ją jak w pułapkę. Spróbowała się otrząsnąć. Chodzi o Elizabeth. To ją zaskoczyło. - O Elizabeth? Zdaję sobie sprawę, że ty, to znaczy ty, Elizabeth i Campbell, wiedzieliście o moich zamiarach. Zasta nawiam się tylko skąd. Było to pytanie sensowne, aczkolwiek takie, które mógł zadać jedynie zaufanemu przyjacielowi. Caro spuściła wzrok, jednocześnie błyskawicznie zastanawiając się, ile może mu powiedzieć, decydując, że w tym przypadku najmądrzej będzie powiedzieć prawdę. - To może zaskakujące, ale to Geoffrey jako pierwszy nas zaalarmował. - Geoffrey? - Niedowierzanie w głosie Michaela nie było udawane. - Jak się dowiedział? Caro znów się uśmiechnęła, tym razem szczerze. 124

Wiem, że trudno w to uwierzyć, ale myślę, że nie wiedział nic o twoich zamiarach. Wydaje mi się a w tych okolicznościach nie rozmawiałam z Geoffreyem na ten temat - dąży! do osiągnięcia swoich ce lów. Gdy Elizabeth wróciła z Londynu i przyznała, że nie żywi cieplejszych uczuć do żadnego dżentelme na z towarzystwa, Geoffrey zaczął skłaniać się ku te mu, co - jak myślę - uważał za dobrą partię dla Eli zabeth. Próbował ją wybadać, ale... - Caro zerknęła na Michaela - ...Geoffrey wznoszący peany na cześć dżentelmena musiał wzbudzić jej podejrzenia. Szczególnie biorąc pod uwagę jej przywiązanie do Campbella. Caro uśmiechnęła się, podziwiając inteligencję swego rozmówcy. Właśnie. Na chwilę spojrzenie Michaela było odległe i nieobecne. Po chwili popatrzył na Caro. - Tak samo jak ja nie próbowałem wybadać Geof-freya w sprawie, w jakiej tu przyjechałem. - Oczywiście, że nie - Geoffrey nic by ci nie powiedział, raczej zaszyłby się w swoim gabinecie. - Co byłoby diablo dziwne. - Michael uchwycił spojrzenie Caro. Wygląda na to, że powinienem ci podziękować, iż powstrzymałaś mnie przed rozmową z Geoffreyem. To właśnie dlatego przyszłaś do mnie zaraz pierwszego dnia, jak tylko przyjechałem, prawda? Zdradziecki rumieniec wypłynął na jej twarz. Tak - przyznała, a potem wzruszyła ramionami. - Oczywiście nie zamierzałam pojawiać się w tak dramatycznych okolicznościach. Słowa Caro przypomniały mu o wcześniejszym incydencie; poczuł przebiegające po plecach dreszcze strachu, ale udało mu się nad nimi zapanować - przecież Caro stała obok, ciepła i kobieca, tuż przy nim.

125

Przeszli kilka kroków. Ale ty, ty wiesz dużo więcej o moich zamiarach. Jak się o nich dowiedziałaś? Michael zdecydował się na najprostszy sposób uzmysłowienia Caro, jakie są jego nowe zamiary, by i jej myśli mogły podążyć w tym samym kierunku. Elizabeth wysyłała rozpaczliwe listy do mnie i Edwarda; ja byłam wtedy u Augusty w Derbyshire. Oboje pomyśleliśmy, że musiała się pomylić, więc ja dąc na południe zatrzymaliśmy się w Londynie. I tam Edward dowiedział się o czekającym cię awansie i o tym, że premier zasugerował, iż powinieneś się ożenić. Odwiedziłam więc twoją ciotkę Harriet i to właśnie ona powiedziała mi o twoich zamiarach ty czących Elizabeth. - Rozumiem. Michael zapamiętał, że musi porozmawiać z ciotką. Nawiasem mówiąc, wyglądało na to, że Caro wiedziała już wszystko, co chciała wiedzieć o sytuacji, w jakiej się aktualnie znajduje, i o powodach, dla których potrzebował odpowiedniej kandydatki na żonę. Nie wiedział, co jeszcze miałoby mu dać dalsze wyjaśnianie sytuacji, przynajmniej nie słowami. Altanka nad niedużym jeziorkiem - miejsce, które obrał sobie na cel ich spaceru - wciąż jeszcze była daleko przed nimi. - Tak się cieszę, że zrozumiałeś - ty i Elizabeth nie pasowalibyście do siebie. Naprawdę się z tego cieszę i muszę przyznać, że mi ulżyło. Michael odwzajemnił uśmiech Caro mając nadzieję, że nie uśmiecha się zbyt lubieżnie. Miał zamiar wykorzystać wdzięczność Caro - oczywiście w jej najlepiej pojętym interesie. I swoim.

Wymyślał coraz to nowe tematy rozmów, by czymś ująć myśli Caro, nim znajdą się w altance gwarantu-jącej względne odosobnienie i spokój. - Przypuszczam, że masz pewne nadzieje dotyczą-ce Campbella. Musi awansować, zanim będą mogli z Elizabeth liczyć na błogosławieństwo Geoffreya. - To prawda. Zastanawiałam się nad rozmową z kilkoma osobami, zanim parlament ponownie się bierze po wakacyjnej przerwie. Jeśli będą jakieś przetasowania, to mogą okazać się dla nas korzystne. Michael zgodził się z Caro; nie widział też powoDU, by nie dodać: Jeśli chcesz, mogę wybadać Hemmingsa z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych; no i jest jeszcze Curlew z Urzędu Ceł. Na twarzy Caro pojawił się promienny uśmiech. - Mógłbyś to zrobić? Weszli po schodkach do altanki. Campbell jest doświadczony, ale skoro już tu je stem, poobserwuję go trochę, bym sam mógł go oce nić. Ale z przyzwoleniem twoim i Camdena wejście na kolejny szczebel drabiny nie powinno wymagać zbyt wiele wysiłku. Caro zaśmiała się nieco cynicznie. To prawda, ale na to potrzeba pewnych koneksji. Przeszli na drugą stronę altanki, gdzie otwarte łuki wsparte filarami i spięte niewysokimi barierkami wychodziły na jezioro; Caro z uśmiechem odwróciła się w stronę Michaela. Dziękuję. Zawahał się, ale podszedł do niej bliżej. Poczuła ucisk w płucach, który nasilał się z każ-dym jego krokiem, aż zakręciło się jej w głowie. W duchu nakazała sobie nie zachowywać się jak idiotka i za wszelką cenę ukryć swoją głupią wrażli-

126

127

wość... Gdyby Michael zdawał sobie z niej sprawę, byłoby to doprawdy krępujące... To przecież jest Michael - nie stanowi dla niej żadnego zagrożenia. Zmysły Caro nie chciały jednak słuchać rozumu. Im bardziej się do niej zbliżał, tym dokładniej mogła w oczach Michaela odczytać jego zamiary. Nagle zdała sobie sprawę, że zrzucił maskę dyplomaty i że patrzy na nią, jakby... Był coraz bliżej. Gdy dotarło do niej, co się tak naprawdę pomiędzy nimi dzieje, gwałtownie się odwróciła i wskazała na jezioro. Piękny widok, prawda? - powiedziała z trudem przez ściśnięte gardło. Spięta, czekała, co się stanie. Niemal drżała. Prawda. - Niski pomruk niemal sprawił, że po czuła rozkosz. Jej zmysły płonęły; Michael był jak płomień tuż za jej plecami, który zaraz ją pochwyci, uwięzi. Zaczęła ją ogarniać panika. A jeśli staniesz tutaj - Caro błyskawicznie zro biła krok w prawo - będziesz widział drugi brzeg je ziora, gdzie kwitną rododendrony powiedziała; nie śmiała jednak spojrzeć w stronę Michaela. A tutaj, patrz! Wskazała palcem na jezioro. - Kacza rodzina! Jest - przerwała, by policzyć - dwanaście kaczątek! Czuła napięcie; czekała, kątem oka obserwując ruch po lewej stronie. Nagle zdała sobie sprawę, że Michael zaszedł ją od prawej. Caro. Chciała krzyknąć, ale się powstrzymała. Była tak spięta, że kręciło się jej w głowie. Michael był tuż obok niej, z tyłu. Zrobiła krok w lewo i odwróciła się

128

gwałtownie. Opierając się plecami o bok łuku, wpa-trywała się w niego. Co? O co ci chodzi? Była tak przestraszona, że zmarszczenie brwi czy ominięcie go wzrokiem było ponad jej siły. Poza tym to był Michael... Oczy Caro wypełniło zaskoczenie i jakby ból. Michael stał zupełnie nieruchomo. Przyglądał się jej. Myśli Caro galopowały jak stado narowistych koni. Odniosła wrażenie, że Michael jest tak samo zadziwiony jak ona. Co ty sobie wyobrażasz? W tonie jej głosu zabrzmiało pytanie: dlaczego ją straszy? Dlaczego ją przeraża? Dlaczego niszczy tę wyjątkową przyjaźń, jaka ich łączy od łat? Michael westchnął. Nagle Caro zdała sobie sprawę, że Michael jest równie spięty jak ona. Tak się akurat składa, że próbowałem cię zmusić, byś stała spokojnie na tyle długo, bym mógł cię objąć. Jego odpowiedź sprawiła, że poczuła jeszcze większy strach. Nie mogła uwierzyć w to, co słyszy. Udało się jej jednak przywołać na twarz lodowato wyniosły wyraz, który tak bardzo był jej w tej chwili po-trzebny. Nie słyszałeś? Jestem "wesołą wdówką". Nigdy nie gram w takie gierki. - Caro usłyszała swoje włas ne słowa wypowiedziane zdecydowanym tonem, co dodało jej odwagi; wysoko uniosła głowę. - Ani z to bą, ani z żadnym innym mężczyzną. Michael nie poruszył się, ale cały czas przyglądał się Caro spod zmarszczonych brwi. Minęła dłuższa chwila, nim zapytał: Co każe ci myśleć, że interesują mnie jakieś gierki? 129

Zaczęło nękać ją męczące podejrzenie, że rozma-wiają o zupełnie różnych rzeczach. W oczach Micha-ela pojawił się błysk, który rozpoznała... Wykorzystał jej zakłopotanie. Caro zamarła. Nim zdążyła się odsunąć, Michael objął ją w talii. Nie mo-gła się ruszyć - plecami opierała się o kolumnę. Nie interesują mnie żadne gierki. Caro zadrżała pod jego dotykiem, ale strach, mi-mo że wciąż obecny, musiał walczyć z ogarniającym ją zdumieniem. Podniosła ręce, by powstrzymać Michaela, odsunąć, ale jej dłonie oparły się na jego piersi. Zignorował ten dziwnie prowokacyjny dotyk; cze-kał, dając jej czas, by się uspokoiła, by mogła przy-glądać się jego twarzy i przyjąć wreszcie do wiado-mości, że ją pochwycił, ale że nie jest taki, jak inni mężczyźni, którzy się za nią uganiają. Przecież dzia-ła na innej płaszczyźnie i inny ma cel. Widział, że sta-ra się być dzielna. Co więc cię interesuje? Uśmiechnął się i patrzył, jak jej wzrok skupia się na jego ustach. Pochylił głowę, zbliżył się do niej... Nie od razu się zorientowała. Po chwili zrozumiała... Wstrzymała oddech i pod-niosła wzrok. Mówię śmiertelnie poważnie. Oczy Caro zapłonęły; potem przymknęła powieki, a Michael ją pocałował. Przyciskając wargi do jej ust, spodziewał się chłodnego oporu, był gotów go odeprzeć i z nim walczyć. Ale zamiast oporu... Caro zamarła i nie odpowiedziała na jego pocałunek, ale też nie protestowała. Nie nastąpiło nic, co musiałby odpierać lub z czym walczyć. 130

Żadnych prób, by zachować rezerwę, ani tym bardziej, by się wyrwać z jego ramion. Zadnego chłodu, żadnej wyniosłości. Nic. Po pro-stu nic. W głowie Michaela pojawiły się ostrzegawcze my-śli, położyły swą powściągającą łapę na jego zamiarach. Zaskoczony, wolno, kusząco dotykał jej ust, próbując ocenić jej uczucia. Intuicja kazała mu nie wykonywać żadnych zbędnych ruchów, przynajmniej do chwili, aż jej zachowanie będzie dla niego w peł-ni zrozumiałe. Ta kobieta w jego ramionach... Gdyby nie wie-dział, że jest inaczej, pomyślałby, że jeszcze nigdy się nie całowała. Delikatnie muskał jej wargi... Było to jak tchnienie życia w posąg. Była chłodna, ale nie zimna, jakby czekała, aż ciepło przywróci ją do życia. Ten fakt skupił jego uwagę jak nic innego - a już na pewno jeszcze nigdy żad-na kobieta nie skupiła tak jego uwagi. To, co odkrywał przez pocałunek, przez jej coraz cieplejsze usta, wszystko, czego się dowiedział, dotykając ich różanej miękkości, gdy wreszcie oddała mu pocałunek, wszystko to nie pasowało do tego, co sobie wyobrażał i czego się spodziewał - czego mógł się spodziewać każdy mężczyzna. Cała jego uwaga skupiła się tylko i wyłącznie na Caro. Michael wiedział, że czekała, aż on przerwie pocałunek i pozwoli jej odejść. Zastanawiał się przez chwilę nie dłuższą niż uderzenie serca, a potem jeszcze mocniej przywarł do jej ust. Jeśli zbyt szybko pozwoli jej odejść... Był na tyle doświadczonym politykiem, by dostrzec niebezpieczeństwo. Nakłaniał więc ją i kusił, wykorzystywał wszystkie znane sobie sztuczki, by raz jeszcze oddała mu pocałunek. Jej dłonie poruszyły się niespokojnie na jego

131

piersi; potem chwyciła go za poły marynarki i gwałtownie go pocałowała, mocniej, bardziej zdecydowanie. Prawdziwy pocałunek. Mam cię. Michael zatapiał się w nim, biorąc i oddając nareszcie prawdziwe pieszczoty: pocałunek za pocałunek, kuszące dotknięcie za kuszące dotknięcie. Gdy Caro cała skupiała się na całowaniu, Michael ostrożnie rozluźnił uścisk wokół jej talii i powoli przesunął ręce biorąc ją w ramiona. Chciał, by tu właśnie się znalazła, bezpieczna, nim pozwoli jej uciec. Kręciło jej się w głowie. Sama nie wiedziała, jak mogła dać się pochwycić w pułapkę tego pocałunku. Nie potrafiła całować miała tego pełną świadomość - a jednak teraz była tu, z Michaelem, i... całowała go. Powinna przestać. Powiedział jej to nieco spanikowany głos wewnętrzny. Mówił też, że jeśli nie przestanie, będzie tego żałowała. Ale nigdy wcześniej nikt tak jej nie całował - tak delikatnie, tak... kusząco, tak jakby jej odpowiedź na pocałunek była właśnie tym, czego pragnie mężczyzna. Wszystko to było bardzo dziwne. Spośród wszystkich dżentelmenów, którzy się za nią uganiali, niewielu zbliżyło się do niej na tyle, by móc skraść choćby niewinny całus; ci właśnie pragnęli także innych, bardziej namiętnych pocałunków... Jednak jej odraza była natychmiastowa i głęboka - Caro wiedziała, co czuje i nigdy tego nie kwestionowała. Jednak teraz, w bezpiecznym otoczeniu jej rodzinnego domu, gdy Michael jest przy niej... Może to po prostu mieszanka czegoś dobrze znanego, swojskiego sprawiła, że zareagowała w typowy dla siebie sposób, że zamiast poczuć odrazę, otworzyła się na... 132

Na dziwne i odurzające pocałunki. Na kuszące i zwodnicze pocałunki. Dowiedziała się, jak kusząca, jak odurzająca, jak zwodnicza była ta chwila, gdy milimetr po milime-trze Michael zaczął się wycofywać, aż ich usta się rozłączyły. Caro uniosła powieki i popatrzyła w jego niebieskie oczy. Już mogła wziąć płytki oddech. I zauważyła, że wciąż otaczają ją ramiona Michaela - że nie ściska jej ani nie obłapia, ale trzyma w ramionach jak w pułapce. To wystarczyło, by doświadczyła czystego pragnienia szalonego, porywającego, nieokiełznanego -aby przysunęła się bliżej Michaela, wspięła na palce i dotknęła ustami jego ust. W chwili, gdy to zrobiła, poczuła, że sprawia mu to przyjemność i satysfakcję. Co ja wyrabiam? Nim zdążyła się odsunąć, uścisk ramion Michaela stał się silniejszy; trzymał ją blisko siebie i znów pocałował. Powolna, ciepła i zdecydowana pieszczota. Jego język dotknął jej ust, muskał, kusił... Zaciekawiona, kusząco rozchyliła wargi... Choć nie była do końca przekonana, że zrobiła to z własnej woli. Język Michaela dotykał wewnętrznej strony ust, już nie tak śmiało, ale zdecydowanie. Potem wsunął się dalej, odnalazł jej język, dotykał i pieścił... Poczuła ciepło rozchodzące się po ciele, łagodzące napięcie, oddalające wszelkie wahania, niepewność i strach. Wiedział, że Caro się odprężyła, że topnieją w niej ostatnie lody. Zmagał się z silnym pragnieniem, by wziąć więcej, by nalegać, ale poskromił je tak, że w ogóle nie zauważyła jego wewnętrznej walki. Racjonalny umysł mówił mu, że Caro musi być kobietą doświadczoną, ale jego intuicja wiedziała lepiej - ła133

two mógł ją przestraszyć. Teraz nie może dać jej najmniejszego pretekstu do ucieczki. To Michael był tym, który przerwał pocałunek, ale dostał swoją nagrodę - Caro była tak oszołomiona, że powrót do normalnego świata - świata, w którym była cnotliwą "wesołą wdówką" - chwilowo stracił na znaczeniu. Słysząc jej ciche westchnięcie, musiał bardzo się postarać, by ukryć uśmiech triumfu. Przytrzymał ją w ramionach aż poczuł, że odzyskała równowagę. I wtedy w jej oczach pojawiła się niechęć, narastała powoli, by wreszcie przesłonić je całkowicie. Caro zarumieniła się i odsunęła od Michaela -chciała zrobić krok w tył, ale przypomniała sobie, że to niemożliwe, bo tuż za jej plecami jest łuk; przesunęła się w bok. Musiał wypuścił ją z objęć. Próbował wyczytać coś z jej twarzy, chciał wiedzieć... Spojrzała na niego ostrzegawczo. - Więc teraz już wiesz. Minęła nie więcej niż sekunda. - Co wiem? Ruszyła w stronę drzwi altanki. Że nie umiem całować. Wolnym krokiem ruszył za nią. - Co więc robiliśmy jeszcze chwilę temu? - Słowa Michaela świadczyły o tym, że był zdziwiony i rozbawiony jednocześnie. - Domyślam się, że według twoich standardów niewiele. Nie umiem całować, nie wiem, jak to się robi. - Machnęła lekceważąco ręką. - Nie jestem w tym dobra. Zeszli ze schodów wprost na trawnik. Szła najszybciej, jak umiała. - Przypuszczam, że Geoffrey już wrócił... - Caro... 134

Tb jedno słowo niosło w sobie nie tylko uczucia, ale także obietnicę. Serce podskoczyło jej do gardła. Wiedziała, że ten mężczyzna to wytrawny polityk -nie może o tym zapominać. - Nie potrzebuję litości, więc mi tego oszczędź. - Nie. Caro odwróciła się gwałtownie w jego stronę. - Co? - Nie, nie oszczędzę ci tego; mam szczery zamiar cię nauczyć. Uśmiechnął się, a jego spojrzenie powędrowało w kierunku jej ust. Potrafię cię nauczyć. - Nie, to na nic. A poza tym... - Poza tym co? . . - Nieważne. Zaśmiał się. - Ważne. Zamierzam cię nauczyć. Całować i nie tylko. Caro chrząknęła, rzuciła mu złowieszcze, ostrzegawcze spojrzenie; szła coraz szybciej. Wycedziła pod nosem: - Cholerni, zbyt pewni siebie mężczyźni. - A co to miało znaczyć? - Mówiłam ci już: nieważne. Gdy doszli do domu, Caro odkryła, że Geoffrey właśnie wrócił. Z uczuciem przeogromnej ulgi zostawiła Michaela w towarzystwie swojego brata i uciekła. Do swojego pokoju. Rzuciła się na łóżko i zaczęła rozmyślać o tym, co się stało. To, że Michael ją pocałował - to, że tego chciał i że mu się udało było już wystarczająco dziwne, ale to, że oddała mu pocałunek? Co za wstyd. Podeszła do komody, nalała zimnej wody z dzbana do miski i opłukała twarz. Wycierając policzki, przypomniała sobie... Znów usłyszała lekko rozbawiony ton głosu Michaela. Powiedział, że ją na-

135

uczy, ale oczywiście tego nie zrobi. Powiedział tak tyl-ko, by powiedzieć cokolwiek w tej niezręcznej sytuacji. Caro usiadła na krawędzi łóżka. Mocno biło jej serce, czuła napięcie w całym ciele, ale także coś, czego nie znała. Próbowała zrozumieć coś z tego, co się stało, i co wtedy czuła. Gdy zadzwoniono na obiad, ocknęła się i spojrzała w lustro na toaletce po drugiej stronie pokoju. Widziała swoją twarz, delikatny uśmiech i palce, którymi bezwiednie dotykała ust. Zaklęła cicho pod nosem, wstała i poprawiwszy suknię, zeszła na dół.

Rozdział 7

Odtąd powinna go unikać, to jedyne rozsądne rozwiązanie. Z pewnością nie miała zamiaru spędzać długich godzin na rozmyślaniu, jak wyglądałaby nauka całowania z Michaelem jako nauczycielem. Czekało ją zorganizowanie balu dla wielu gości, których musiała gdzieś przenocować, a to oznaczało mnóstwo spraw do załatwienia i nieustanne zajęcie Nie miała czasu na rozmyślania. Tego wieczoru miała stawić się na kolacji w Lead-better Hall, gdzie lato spędzała delegacja Portugalczyków. 136

Posiadłość Leadbetter Hall leżała niedaleko Lyndhurst. Edward nie został zaproszony, ale w tych okolicznościach nie było w tym niczego za-skakującego. Kazała przygotować powóz na siódmą trzydzieści; kilka minut później opuściła swój pokój stosownie ubrana i uczesana; jej purpuroworóżowa jedwabna suknia idealnie układała się na sylwetce. Długi naszyjnik z pereł przeplatanych ametystami oplatał jej szyję i sięgał niemal do talii, a z uszu zwisały perłowoametystowe kolczyki w kształcie kropel. Taka sama biżuteria ozdabiała kunsztowny zło-ty grzebyk, który przytrzymywał zazwyczaj niesforne loki. Włosy Caro, gęste i sprężyste, które tak trudno było ujarzmić i stworzyć z nich jakąkolwiek modną fryzurę, były jej zmorą do czasu, gdy niezwykle wyniosła, lecz życzliwie usposobiona arcyksiężna poradziła jej, by przestała toczyć walkę z góry skazaną na przegraną i uczyniła z tego, co nieuniknione, pożytek, traktując niesforne włosy jak swój znak rozpoznawczy. Jej rada nie od razu zmieniła pogląd Caro na tę kwestię, ale stopniowo zaczęła zdawać sobie sprawę, że osobą, która najbardziej przejmuje się jej włosami, jest ona sama oraz że jeśli przestanie się nimi zadręczać i ze spokojem przyjmie sytuację taką, jaka jest - a nawet wykorzysta ją jako swój atut, jak zasugerowała arcyksiężna - to wtedy także i inni będą skłonni uznać niepowtarzalność jej urody. Teraz zaś, jeśli miałaby być szczera, to owa niepowtarzalność podtrzymywała ją na duchu; indywidualizm był czymś, czego chciała się trzymać. Podchodząc do schodów, słyszała szelest jedwabiu sukni; zerknęła w lustro upewniając się, że dobrze wygląda,

137

oparła na poręczy obleczoną w rękawiczkę dłoń i za-częła schodzić po stopniach powoli w dół. Zerknęła w stronę głównego holu, gdzie stał Catten, czekając, by otworzyć jej drzwi. Musiała wziąć udział w ostatniej walce - w korytarzu bie-gnącym wzdłuż schodów zauważyła burzę brązo-wych kręconych włosów i szerokie ramiona okryte elegancką marynarką. Michael ją zauważył i się uśmiechnął. Zwolniła kroku; widząc, jak ubrany jest Michael, zaklęła pod nosem. Nic już jednak nie mogła teraz zrobić, więc odwzajemniła uśmiech. Michael po-szedł do schodów, by służyć jej ramieniem. - Dobry wieczór. - Podając mu dłoń, cały czas miała przyklejony do twarzy uśmiech. - Domyślam się, że ty także zostałeś zaproszony na kolację do Lead-better Hall? - W rzeczy samej. Pomyślałem więc, że możemy pojechać jednym powozem. Z gabinetu wyłonił się Geoffrey. Doskonały pomysł, szczególnie, że te łajdaki, które napadły na pannę Trice, wciąż są na wolności. Caro uniosła brwi. - Nie sądzę, by napadli na powóz. - Skąd wiesz? - Geoffrey i Michael wymienili znaczące spojrzenia. Bez względu na wszystko, to najsen-sowniejsze rozwiązanie, by Michael pojechał z tobą. Niestety, tego argumentu nie sposób było podważyć. Poddając się temu, co nieuniknione - a poza tym, pomijając już wszelkie idiotyczne podejrzenia - to czego miała się obawiać? Caro uśmiechnęła się dyplomatycznie i pochyliła głowę. Macie rację. - Spojrzała na Michaela. - Jesteś gotowy? 138

- Oczywiście - uśmiechnął się, kładąc jej dłoń na swoim przedramieniu. - Chodźmy. Caro ukłoniła się dwornie Geoffreyowi i ze wszystkich sił starając się zapanować nad napięciem, które w niej narastało z powodu ich fizycznej bliskości, pozwoliła odprowadzić się do powozu. Zajęli miejsca naprzeciw siebie. Obserwował Caro poprawiającą suknię i wygładzającą ozdobiony srebrnymi cekinami szal. Lokaj zatrzasnął drzwiczki, powóz szarpnął i potoczył się wolno po żwirowym podjeździe. Wiesz, kto jeszcze został zaproszony na dzisiejszą kolację? Caro uniosła brew. I tak, i nie. Michael słuchał, gdy wymieniała spodziewanych gości, od czasu do czasu wtrącając dygresję, by podać mu w skrócie informacje, które są dla niego najważniejsze, a potem rozwodząc się nad tematami, co do których mogła przypuszczać, że przy kolacji poruszą je Portugalczycy. Siedząc w ciemnym powozie, Michael zastanawiał się, czy Caro zdaje sobie sprawę, że jej zachowanie jest dokładnie takie, jakiego oczekiwałby od swojej żony. Miała ogromną wiedzę, a ponadto doskonale wiedziała, jakie informacje są mu potrzebne. Powóz toczył się drogą obsadzoną drzewami, a Michael zadawał kolejne pytania i zachęcał Caro, by z nim współpracowała, i to zarówno w sposób, w jaki on sobie tego życzył, jak również w najwygodniejszy dla niej. I właśnie to drugie stanowiło jego prawdziwy cel. Oczywiście informacje, które mu przekazywała, z pewnością okażą się pomocne, ale jednocześnie dla Michaela najważniejsze było to, by Caro się uspokoiła. I by ją zachęcić do czerpania przyjemności z to139

warzystwa dyplomatów i polityków, w którym czuje się jak ryba w wodzie. W drodze powrotnej będzie miał wystarczająco dużo czasu, by poruszyć bardziej osobiste tematy. Michael doskonale zdawał sobie sprawę, że jeśli Caro miło spędzi wieczór, to w drodze do domu będzie w dużo lepszym nastroju i że będzie mu łatwiej wprowadzić w czyn swoje zamiary, postanowił więc zapewnić jej jak najlepszą zabawę. Do Leadbetter Hall dojechali na czas; ich powóz zatrzymał się tuż przy stopniach prowadzących do okazałych drzwi. W wysokim frontowym holu czekały już na nich hrabina i księżna. Panie wymieniły uściski komplementując nawzajem swoje toalety, a potem księżna zwróciła się do Michaela: - Bardzo się cieszymy, że przyjął pan zaproszenie, panie Anstruther-Wetherby. Mamy również nadzieję, że i w przyszłości będziemy się częściej spotykać. Michael ukłonił się i zapewnił księżną, że w pełni się z nią zgadza. Czuł na twarzy spojrzenie Caro, a odwracając się, by przywitać hrabinę, uchwycił jej pełne aprobaty spojrzenie. To tak, jakby uważała go za swojego protegowanego... Ukrył prawdziwe znaczenie swojego uśmiechu i zaprowadził Caro do salonu, służąc jej ramieniem, jak zwykle pewny siebie. Zatrzymali się w progu. Gdy goście ich spostrzegli, na chwilę umilkł szmer rozmów, potem jednak wszyscy wrócili do przerwanej konwersacji. Michael spojrzał na stojącą u jego boku Caro, która niemal drżała z niecierpliwości. Na jej twarzy malowały się pewność siebie i pogoda ducha, o których świadczyła także jej wyprostowana sylwetka. Michael znów poczuł przypływ pierwotnych emocji, zazdrość i chęć posiadania. 140

Caro jest kobietą, jakiej potrzebuje na żonę i któ-rą zamierza zdobyć. Raz jeszcze przywołując w myślach swój plan, od-wrócił się w stronę kominka. - Myślę, że najpierw książę i hrabia, prawda? - Bez wątpienia. Wystarczyło być przy jej boku, gdy krążyli po salonie, zatrzymując się przy kolejnych grupkach gości, witając się i wymieniając uprzejmości. Caro miała ra-cję, przewidując, kto będzie na kolacji; nie przewidziała jedynie obecności dwóch dżentelmenów z Ministerstwa Spraw Zagranicznych i jednego z Izby Handlu, oczywiście wraz z żonami. Wszyscy trzej natychmiast rozpoznali Michaela i każdy z nich postanowił wyjaśnić mu swoje powiązania z księciem, hra-bią i z wciąż jeszcze nieobecnym ambasadorem. W pewnej chwili przyłączył się do nich Ferdinand Leponte. - Leponte. - Michael i Ferdinand wymienili uprzejme ukłony, ale ze strony Ferdinanda ta uprzejmość podszyta była podejrzliwością. Wiedząc już, jaki jest Ferdinand, Michael postanowił, przynajmniej na zewnątrz, ignorować próby - mówiąc bez ogródek uwiedzenia jego przyszłej narzeczonej. Wywołanie dyplomatycznego incydentu z pewnością nie przysporzyłoby mu sympatii premiera. Ponadto budząca respekt reputacja Caro - czego Ferdinand jeszcze nie pojmował - była jasnym dowodem, że nie potrzebuje jego pomocy przy pozbyciu się Ferdinanda. Lepsi niż on już próbowali i polegli u bram. Rozmawiając z polskim charge d'affaires, Michael kątem oka obserwował rozsiewającego czar Ferdinanda. Musiał przyznać, że Ferdinand był w tej chwili rzeczywiście czarujący, co miało zwrócić uwagę Caro i odciągnąć ją od Michaela. Tymczasem dłoń młodej

141

kobiety wciąż spoczywała na jego ramieniu; nie poruszała palcami, nie cofnęła ręki - po prostu stali obok siebie. Z tego, co udało się Michaelowi zauważyć, Ferdinand nie robił zatem większych postępów. Twoje oczy, moja droga Caro, są jak srebrzyste księżyce na niebie twojej twarzy - odezwał się Ferdi nand. Caro uniosła brwi. Naprawdę? Dwa księżyce? Dość dziwne. W jej głosie zabrzmiało takie rozbawienie, że wystarczyłoby na zduszenie w zarodku wszelkich zapędów Ferdinanda. Michael spostrzegł, że w jego ciemnych oczach pojawił się błysk irytacji, a usta mężczyzny na chwilę wykrzywiły się w nieładnym grymasie; po krótkiej chwili jednak znów przybrał czarujący wyraz twarzy i zaczął zbierać się do kolejnego ataku. Michael mógł mu oczywiście powiedzieć, że to wszystko nie ma najmniejszego sensu. Caro trzeba brać z zaskoczenia; tylko tak można wedrzeć się poza jej mury obronne, a tam, strzec jej cnoty Michaelowi wciąż jeszcze nie udało się odgadnąć, dlaczego w jej sytuacji cnota wymagała tak czujnej ochrony. Murów obronnych, które wybudowała wokół siebie Caro, nie można było tak po prostu sforsować, a już na pewno nie w towarzystwie. Wracając do rozmowy z charge d'ajfaires, Michael potwierdził, że pan Kosminsky pojawi się na balu Caro i z chęcią zgodził się zadbać, by wzmiankowanego balu nie zakłóciły żadne nieprzewidziane okoliczności. Drobnej postury Polak wypiął pierś. To będzie dla mnie honor, jeśli będę mógł za dbać o spokój pani Sutcliffe. Słysząc swoje imię, Caro odwróciła się z uśmiechem w stronę Kosminskiego. 142

- Dziękuję. Wiem, że to pewne nadużycie, ale mimo wszystko... - szepnął do niej Polak. Caro gładko przyjęła zapewnienie Kosminskiego, że będzie jej wiernym sługą, przynajmniej w kwe-stiach związanych z balem. Stojący między nimi Michael w milczeniu przyglądał się zachowaniu Caro i bardzo mu się ono podobało. Potem spojrzał na Ferdinanda i znów zauważył, że jest niezadowolony. Zrozumiał, że Leponte, który postrzega go jako konkurencję w walce o względy Caro, nawet nie stara się ukryć przed Michaelem, że irytuje go lekceważenie, z jakim ona go traktuje. Zadbał jednak o to, by ukryć to przed samą Caro. Michael zaczął się nad tym zastanawiać. Kątem oka obserwował Ferdinanda, który tak taksująco przyglądał się Caro, że zupełnie nie mieściło się to w stereotypie cudzoziemskiego dyplomaty przebywającego na wakacjach i szukającego nieco rozrywki wśród sielankowych krajobrazów angielskiej wsi. * Podano do stołu. Goście dobrali się w pary i przeszli do olbrzymiej jadalni. Okazało się, że miejsce Michaela znajduje się blisko księcia i hrabiego. Portugalia od wieków była jednym z najbliższych sprzymierzeńców Anglii, więc zainteresowanie owych dżentelmenów osobą Michaela i ich chęć, by dowiedzieć się jak najwięcej o jego postawie, poglądach i by podzielić się z nim własnymi opiniami, były jak najbardziej zrozumiałe. Dużo mniej zrozumiałe wydawało się miejsce przeznaczone dla Caro - siedziała na końcu stołu, od Ferdinanda dzieliła ją osoba księżnej, po drugiej stronie miała wiekowego portugalskiego admirała, 143

a naprzeciwko - hrabinę. Mimo że przynajmniej jed-ną trzecią obecnych stanowili Anglicy, obok Caro nie było ani jednego przedstawiciela tej nacji. Oczywiście taka sytuacja wcale jej nie martwiła. Martwiła za to Michaela. Caro zdawała sobie sprawę, że posadzono ją w szczególnym miejscu. Gdyby żył Camden i gdyby przyszła z nim, wtedy oczywiście to miejsce byłoby jak najbardziej właściwe, wśród żon innych starszych dyplomatów. Niemniej jednak... Zastanawiała się, czy jej pojawienie się u boku Michaela nie wywoła niewłaściwych komentarzy, jednak zastanowiwszy się nad doświadczeniem księżnej i hrabiny, odrzuciła tę myśl. Gdyby podejrzewano, że łączy ją coś z Michaelem, ktoś z pewnością dyskretnie by o to zapytał. Nikt tego jednak nie zrobił, co oznaczało, że została posadzona w takim, a nie innym towarzystwie z jakiegoś innego powodu. Uśmiechała się i rozmawiała, na stole pojawiały się kolejne dania, a ona cały czas się zastanawiała, o co w tym wszystkim może chodzić. Ferdinand, po jej prawej stronie, był czarująco troskliwy i usłużny; po lewej - stary admirał Pilocet przysypiał, budząc się tylko po to, by przyjrzeć się potrawom, jako że każde z dań podawano osobno; a potem znów zapadał w drzemkę. Moja droga Caro, musisz spróbować tych małży. Zgodziła się, by Ferdinand nałożył jej na talerz coś, co było mieszanką małży i askalońskiego czosnku w ziołowym bulionie. Małże są oczywiście angielskie - Ferdinand wskazał widelcem na potrawę - ale cala potrawa po chodzi z Albufeiri13, moich rodzinnych stron. 13

Albufeira - miasto w Portugalii. 144

Coraz bardziej zaintrygowana jego uporem, Caro postanowiła dać się wciągnąć w tę grę. - Naprawdę? - Nadziewając małża na widelec, zamyśliła się na chwilę. - Czy mi się tylko wydaje, czy mieszkasz niedaleko swojego wuja i ciotki? - Caro włożyła sobie kęs do ust i patrzyła, jak wzrok Ferdi-nanda podąża ku jej wargom. - Ach... - na moment powrócił spojrzeniem do jej oczu. - Tak kiwnął głową i wbił wzrok w talerz. - My wszyscy, to znaczy moi rodzice, kuzyni, wujowie i ciotki mieszkamy tam razem w castello. Znów czarująco się uśmiechnął. - Stoi na klifie i rozciąga się z niego piękny widok na morze. - Z uczuciem popatrzył jej w oczy. Powinnaś nas kiedyś odwiedzić, Portugalia już zbyt długo cierpi z powodu twojej nieobecności. Zaśmiała się. Portugalia będzie musiała zacisnąć zęby i jakoś sobie poradzić z moją nieobecnością, nie zamierzam bowiem w najbliższej przyszłości opuszczać Anglii. Och, nie! - Na twarzy Ferdinanda malował się dramatyczny ból. To wielka strata, przynajmniej dla naszego niewielkiego zakątka globu. Caro uśmiechnęła się i zjadła ostatniego małża. Zebrano talerze i Ferdinand pochylił się w stronę Caro, przyciszając glos: Oczywiście wszyscy rozumiemy, że byłaś bardzo oddana ambasadorowi Sutcliffowi i nawet teraz czcisz jego pamięć. Ferdinand urwał, uważnie ją obserwując. Uśmiechając się, Caro sięgnęła po kieliszek z winem; napiła się i popatrzyła Ferdinandowi w oczy. To prawda. Nie była aż tak głupia, by ignorować Ferdinanda i oczywiście oceniając według angielskich standardów - jego teatralne zachowanie. Próbował, szu145

kał... Nie miała pojęcia czego. Był w tym dobry, ale Caro była lepsza - tak prowadziła rozmowę, że nie miał pojęcia o tym, co naprawdę czuła. A ona czekała, by zobaczyć, dokąd go to zaprowadzi. Spuścił wzrok, jakby coś udając... Tylko co, nieśmiałość? - Od dawna żywię do Sutcliffe'a szacunek niemal graniczący z fascynacją, był naprawdę wybornym dyplomatą. Ileż można by się nauczyć, śledząc jego życie, jego sukcesy, strategie... - Naprawdę? - Caro wyglądała na nieco rozbawioną, chociaż Ferdinand nie był pierwszym, który obrał taką taktykę. - Ależ tak! Tylko pomyśl o jego pierwszych poczynaniach, gdy objął posadę w Lizbonie, gdy Sutcliffe... Na stole pojawiło się kolejne danie, a Ferdinand dalej perorował na temat kariery Camdena. Caro cieszyła się, że jest tak zajęty i ma o czym mówić; sama go prowokowała. Okazało się, że jest znakomicie poinformowany o poczynaniach jej nieżyjącego męża. W wyważony sposób dodała kilka uwag od siebie i tym samym przeciągała rozmowę na temat Camdena, tymczasem na stole pojawiały się kolejne dania. Ferdinanda zaskoczyła księżna, która skończywszy posiłek zaprosiła damy do sąsiedniego salonu. Tam rozmowę z Caro zainicjowały księżna i hrabina. Czy tu lato zawsze jest takie gorące? - Księż na leniwie machała wachlarzem. Caro się uśmiechnęła. Szczerze mówiąc, w tym roku lato jest dość ła godne. Pierwszy raz gości pani w Anglii? Ruch wachlarza osłabł, ale tylko na chwilę. Tak. - Księżna odwzajemniła uśmiech. - Po przednie lata najczęściej spędzaliśmy w ambasadach Skandynawii. 146

- A więc nic dziwnego, że wydaje się paniom, iż jest gorąco. - To prawda - wtrąciła się hrabina, by zapytać: -Czy w tej okolicy zawsze przebywa latem tyle osób z kręgów dyplomatycznych? Caro skinęła głową. - Tak, zawsze jest tu pokaźna liczba osób związanych z ambasadami - to miła wiejska okolica, niedaleko Londynu, no i podróż drogą morską z wyspy Wight jest dość krótka. - Tak, rozumiem. - Hrabina napotkała spojrzenie Caro. - To oczywiście dlatego nas tutaj zaproszono. Caro uśmiechnęła się i zaczęła się zastanawiać. Po chwili milczenia skierowała rozmowę na inne tory, a księżna i hrabina, choć podjęły temat, wyglądały na niezadowolone, gdy poszła porozmawiać z innymi paniami - albo tak się tylko Caro wydawało. Panowie wrócili do salonu, nim zdążyła rozpytać o to i owo. Ferdinand był jednym z pierwszych, który się tu zjawił. Natychmiast zauważył Caro podszedł do niej z uśmiechem. Michael szedł kilka kroków za Ferdinandem; za-trzymał się tuż przy drzwiach i obserwował pokój -zauważył Caro przy oknie, stała w towarzystwie księżnej i hrabiny. Przez chwilę poczuła silny niepokój. Po drugiej stronie pokoju spostrzegła dwóch mężczyzn. Z tyłu stał Michael, a w jej stronę zmierzał Ferdinand, uśmiechając się lubieżnie; wyglądał jak ideał męskiej urody, rozsiewając wokół oszałamiający czar. Jednocześnie w jej stronę ruszył Michael. Jego atrakcyjność była dużo subtelniejsza. Ale nie siła. Szedł wolno, poruszał się z gracją, a mimo to znajdował się tylko kilka kroków za Ferdinandem.

147

Caro nie miała najmniejszych wątpliwości co do intencji Ferdinanda, ale to nie on poruszył jej zmysły. Mimo że się zmusiła, by patrzeć na Ferdinanda i ze swą zwykłą pewnością siebie odwzajemniła jego uśmiech, była nieskończenie bardziej świadoma obecności Michaela. W tej samej chwili, jakby ich ruchy zaplanował choreograf, księżna i hrabina wycedziły przeprosiny, delikatnie uścisnęły dłoń Caro na pożegnanie i się oddaliły. Mijając Ferdinanda, ledwie odpowiedziały na jego ukłon i podeszły do Michaela. Nie miał innego wyjścia, jak tylko zatrzymać się i z nimi porozmawiać. - Moja droga Caro, wybacz mi, ale jesteś... - Fer-dinand zrobił teatralny gest. - Wiesz kim, prawda? - Prawdę powiedziawszy, nie mam pojęcia - odparła. - A ty? Ferdinand wziął ją pod rękę. Moja obsesja dotycząca Camdena Sutcliffe'a i twoja obecność to sposobność, której nie mogę się oprzeć. - Zaczęli spacerować po salonie. Pochylił głowę w jej stronę, wyglądało więc na to, że są pogrążeni w jakiejś dyskusji, a biorąc pod uwagę towarzystwo zebrane w Leadbetter Hall, to, że ktoś im przerwie, było mało prawdopodobne. Na twarzy Caro malowało się skupienie. - Jeśli mogę, chciałbym zapytać o pewną rzecz, która zawsze mnie intrygowała. Dom Sutcliffe'a musiał być dla niego ważny, musiał - Ferdinand szukał właściwych słów - być miejscem, do którego wracał, gdzie odnajdywał spokój. Caro uniosła brwi. - Nie jestem pewna, czy w przypadku Camdena jego wiejski dom, odziedziczony po przodkach, odgrywał aż tak ważną rolę. Caro nie wiedziała, dlaczego Ferdinand obrał taką taktykę - z pewnością był to dość dziwny sposób 148

na uwiedzenie jej, ale rozmowa na ten temat świetnie zabijała czas, szczególnie jeśli jeszcze dzięki temu Ferdinand nie odważał się na bardziej bezpo-średni sposób uwiedzenia Caro. - Camden nie spędzał tu, w Sutcliffe Hall, wiele czasu, a już na pewno nie wtedy, gdy pracował w służbach dyplomatycznych. - Ale tutaj dorastał, prawda? A Sutcliffe Hall był nie tylko domem jego przodków, ale także należał do niego? - Tak. Ferdinand zmarszczył brwi. - Mówisz więc, że tylko okazjonalnie odwiedzał Sutcliffe Hall w czasie, gdy był ambasadorem? - Tak. Zazwyczaj jego wizyty były krótkie, trwały dzień lub dwa, rzadko tydzień. Ale po śmierci każdej z jego dwóch żon, moich poprzedniczek, wracał do Sutcliffe Hall na kilka miesięcy, więc przypuszczam, że prawdą jest, iż ten dom był dla niego schronieniem. - Caro zerknęła na Ferdinanda. Zgodnie ze swoim życzeniem, tu został pochowany, w starej kaplicy na terenie posiadłości. Ach tak! - Ferdinand kiwnął głową, jakby ta ostatnia wiadomość miała dla niego jakieś szczegól ne znaczenie. Ich uwagę zwróciło nagłe poruszenie wśród gości. część z nich zaczęła wychodzić z sali. Kłaniając się z daleka na pożegnanie dżentelmenowi z Izby Handlu i jego żonie, Caro nie zauważyła nagłej zmiany taktyki Ferdinanda, dopóki ten nie stanął przed nią, zasłaniając widok na salon, i pochyliwszy się, powiedział cicho: Droga Caro, mamy taką piękną letnią noc, chodź, przejdziemy się po tarasie. Instynktownie spojrzała w stronę tarasu. Jego otwarte przeszklone drzwi znajdowały się zaledwie kilka kro149

ków od miejsca, w którym stali. Ku swemu zaskoczeniu zauważyła, że Ferdinand tak sprawnie podprowadził ją do owych drzwi, że nawet tego nie spostrzegła. Intuicja natychmiast ją ostrzegła; w takich przypadkach z zasady nie ustępowała pola ani dosłownie, ani w przenośni, i to bardziej dlatego, by oszczędzić upokorzenia jej "uwodzicielom", niż ze względów bezpieczeństwa. Z takich sytuacji zawsze wychodziła zwycięsko i nie miała wątpliwości, że teraz też tak będzie. Jednak tym razem naprawdę była ciekawa, o co w tym wszystkim chodzi. Królewskim skinieniem głowy zgodziła się na propozycję Ferdinanda i pozwoliła mu poprowadzić się na wyłożony płytkami taras, teraz skąpany w księżycowej poświacie. Z drugiego końca pokoju Michael obserwował jej szczupłą postać znikającą za przeszklonymi drzwiami i zaklął pod nosem. Nie marnował czasu na zastanawianie się, o co może chodzić tamtemu mężczyźnie; zręcznie - a jego zręczność była cechą, na którą zwrócił uwagę sam premier - wyłączył się z rozmowy, którą prowadził z księciem i jego asystentem, rzekomo po to, by porozmawiać z dżentelmenami z Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Wybrał właśnie ich, gdyż stali w najdogodniejszym miejscu - niedaleko tarasu. Zgrabnie przemieszczając się między gośćmi, Michael wiedział, że księżna i hrabina obserwują go z rosnącym poruszeniem. Nim zdały sobie sprawę, że się nie zatrzyma na pogawędkę z grupą osób zgromadzonych przed drzwiami tarasu... Na tarasie zatrzymał się tylko na sekundę, by zlokalizować Caro i Ferdinanda, i ruszył w ich stronę. Stali niedaleko, przy balustradzie, trochę w cieniu, było ich jednak bardzo dobrze widać księżyc był prawie w pełni. 150

Ferdinand Leponte stał blisko Caro, która najwyraźniej podziwiała grę księżycowej poświaty i cienia na przystrzyżonych trawnikach. Nie dotykał jej, jednak jego dłoń zawisła w powietrzu, jakby miał taki zamiar, ale coś mu przeszkodziło. Caro była, jeśli nie odprężona, to bez wątpienia pewna siebie i jak zwykle spokojna. Napięcie, które ogarnęło Michaela, zaczęło mijać - najwyraźniej nie potrzebowała jego pomocy. Jeśli ktokolwiek potrzebował ratunku, to z pewnością Leponte. Ferdinand usłyszał kroki Michaela i odwrócił się w jego stronę. Był całkowicie zdezorientowany. Podchodząc na tyle blisko, by słyszeć ich rozmowę - a raczej monolog Caro na temat teorii architektury krajobrazu zaproponowanej przez Capabi-lity'ego Browna14 i jego zwolenników - Michael wszystko zrozumiał. Niemal było mu Ferdinanda szkoda. Caro wyczuła zbliżającego się Michaela; odwróciła się w jego stronę i uśmiechnęła. Właśnie wyjaśniałam panu Leponte'owi, że ten ogród został pierwotnie zaprojektowany przez Capability'ego Browna, a potem przerobiony przez Humphreya Reptona. To wspaniały przykład połączenia ich talentów, prawda? Michael uśmiechnął się leciutko. Bez wątpienia. Caro dalej mówiła o ogrodzie, a w drzwiach prowadzących na taras pojawiły się księżna i hrabina. Caro je zauważyła i zaraz przywołała skinieniem dłoni. Ni14

Capability Brown (1716-1783) - najznamienitszy angielski architekt krajobrazu, który zaprojektował ponad 170 parków; niektóre z nich istnieją z niezmienionym stanie do dnia dzisiejszego. 151

wecząc zamiar Ferdinanda, który chciał zostać z nią sam na sam, zmusiła go do wysłuchania takiego wykładu o ogrodnictwie, że nawet entuzjasta tematu miałby dość. Hrabina była na tyle świadoma tego, co się dzieje, że próbowała się wymknąć z tarasu, jednak Caro wzięła ją pod rękę i bezlitośnie szczegółowo zaczęła opisywać i wychwalać przeróżne teorie dbania o iglaki. Michael odsunął się i pozwolił Caro dokonać zemsty. Mimo że nigdy nie przekroczyła granic wyznaczonych przez etykietę, Michael był dziwnie pewny, że to właśnie ma być zemsta; jej ofiary również miały tego świadomość. Ferdinand wyglądał na zażenowanego, ale również ucieszonego, że przestał być wreszcie obiektem szczególnej uwagi Caro. Wreszcie księżna powiedziała, że musi wracać do salonu, by pożegnać się z wychodzącymi gośćmi. A Caro, wciąż entuzjazmując się kwestią ogrodów, zgodziła się z nią wrócić. Dziesięć minut później, gdy towarzystwo już się przerzedziło, Michael przerwał jej wywód: Mamy przed sobą długą drogę, powinniśmy zbie rać się do wyjścia. Jakby się ocknęła. Tak, myślę, że masz rację. Pięć minut później opuścili Leadbetter Hall. Ferdinand odprowadził ich do powozu. Caro na pożegnanie podała mu dłoń, a Ferdinand ukłonił się z dworskim szykiem. Z wielką niecierpliwością czekam na bal, który pani wydaje. Bardzo chciałbym też obejrzeć ogrody w Sutciiffe Hall i usłyszeć, jak pani opowiada o ich pięknie. Michael podziwiał odwagę i przytomność umysłu Ferdinanda - niewielu miałoby śmiałość zachować się 152

tak jak on. Jeśli jednak miał nadzieję, że uda mu się wyprowadzić Caro z równowagi, to zdecydowanie się pomylił. Uśmiechnęła się słodko i oznajmiła Ferdinandowi: Obawiam się, że źle zrozumiałeś zaproszenie: bal odbędzie się w Bramshaw House, a nie w Sutciiffe Hall. Zauważywszy zaskoczenie Ferdinanda, a potem jego kwaśną minę - nad którą zresztą szybko zapanował - Caro z wdziękiem pochyliła głowę. Czekam więc z niecierpliwością na kolejne spotkanie z tobą i twoją rodziną. Michael podał jej rękę i pomógł wsiąść. Caro usiadła przodem do kierunku jazdy; zaraz potem w drzwiach powozu pojawił się Michael. Z powodu panującego mroku nie mogła widzieć jego twarzy. Przesuń się. Caro nie miała innego wyjścia jak przesunąć się, aczkolwiek niechętnie, i pozwolić mu usiąść obok siebie. Kłótnia w obecności Ferdinanda, który wciąż stał przy powozie, byłaby niestosowna i poniżająca. Przesunęła się więc i Michael usiadł obok, o wiele zbyt blisko jak na jej gust. Lokaj zatrzasnął drzwi i chwilę później powóz ruszył. Ledwie zaczął toczyć się na żwirowym podjeździe, Michael zapytał: - Dlaczego Leponte był tak dotknięty faktem, że bal nie odbędzie się w Sutciiffe Hall? - Nie mam pojęcia. Wygląda na to, że fascynuje go osoba Camdena - dowiadywanie się, co wpłynęło na to, że Camden był tym, kim był. Leponte zafascynowany Camdenem? Michael zamilkł. Caro czuła ciepło promieniujące od jego potężnego ciała, mimo że ich uda się nie stykały. Jak zwykle przez jego bliskość czuła się szczególnie wątła i delikatna. 153

Wreszcie Michael znów się odezwał: Trudno mi w to uwierzyć. Caro także nie wierzyła w fascynację Ferdinanda jej zmarłym mężem. Lekko wzruszyła ramionami i zaczęła przyglądać się zmieniającym się za oknem krajobrazom. Ostatecznie Camden odniósł spory sukces. Nie zależnie od tego, czym zajmuje się obecnie Ferdi nand, myślę, że kiedyś będzie chciał zastąpić swoje go wuja. Może właśnie dlatego tu jest - żeby się cze goś nauczyć. Michael chrząknął i popatrzył przed siebie. Nic ufał Leponte'owi, nie jeśli chodzi o Caro; nie ufał mu pod żadnym względem. Uważał, że ten brak za-ufania ma swoje oczywiste źródło - to te pierwotne instynkty opiekuńcze, które wywołuje w nim Caro. Teraz jednak, w świetle tego, jak zachowały się księż-na i hrabina, i zważywszy na tę chwilę przy powozie, nie był już taki pewien, czy przypadkiem częściowo jego nieufność nie pochodzi z bardziej zawodowych pobudek. Mógłby zaakceptować i jakoś poradzić sobie z tym brakiem zaufania - a nawet je stłumić - ale tylko jeśli jego źródłem były osobiste pobudki; jest przecież wytrawnym politykiem. Nieufność wypływająca z zawodowej intuicji to zupełnie coś innego - zignorowanie jej, nawet na krótko, mogłoby się okazać zbyt niebezpieczne. Zauważywszy charakterystyczny budynek, szacując ile jeszcze czasu spędzą razem w powozie, Michael zerknął na Caro. - O czym ty i Leponte rozmawialiście przy stole? Caro oparła się o pluszowe poduszki i mimo panującego w powozie mroku starała się obserwować Michaela.

154

- Początkowo była to zwykła kurtuazyjna rozmowa, a potem Ferdinand zaczął wygłaszać peany na cześć Camdena Sutcliffe'a i jego kariery. Twierdzisz, że miał rację? We wszystkich tych aspektach, które poruszył, pewnością tak. Z tonu głosu Caro Michael mógł wywnioskować, że także i ona jest zdezorientowana. Nim zdążył o cokolwiek zapytać, mówiła dalej: - A potem gdy byliśmy już w salonie, Ferdinand zapytał o Sutcliffe Hall, teoretyzując, że dom musiał być dla Camdena bardzo ważny. - A był? - Michael także przyglądał się Caro minio mroku. Pokręciła głową. Raczej nie; nie wydaje mi się, żeby Camden tak o nim myślał. Nigdy nie zauważyłam u niego jakiegoś szczególnego przywiązania do Sutcliffe Hall. - Hmm... - Michael oparł się wygodnie i wziął Ca-ro za rękę. Drgnęły jej palce, dłoń dopiero po chwili przestala drżeć. Michael uścisnął ją mocniej, splatając palce z jej palcami. - Myślę - zaczął, powoli unosząc jej dłoń do ust - że w czasie balu i gdziekolwiek go jeszcze spotkamy, będę miał Leponte'a na oku. Czy czuł, jak bardzo jest spięta? Z bardzo wielu powodów - powiedział i pocało wał jej dłoń. Caro z trudem oddychała. Minęła dłuższa chwila, nim wreszcie podniosła wzrok. - Co...? Znów uniósł jej dłoń i ustami musnął palce, a potem patrząc jej w oczy dotknął jej palców czubkiem języka. Reakcja była silna i natychmiastowa. Zadrżała, przymykając oczy. Nim zdążyła je otworzyć, Michael 155

przysunął się do niej; objął dłonią jej policzek i przechylił głowę, by ją pocałować. Nim zdążyła zareagować, już ją całował - a ona ca-łowała jego. Potem puścił jej dłoń i zdecydowanym ruchem przyciągnął ją bliżej siebie. Tak samo jak po-przednio, Caro bezwiedne oparła ręce na jego torsie. Na chwilę zamarła, jakby chciała mu się oprzeć, ale pocałunek był coraz głębszy i jej opór minął bezpow-rotnie. Zamiast oporu, powoli i subtelnie, krok po kroku, Michaelowi udało się wydobyć z Caro nie tylko przy-zwolenie, ale także sprawić, by aktywnie w tym uczestniczyła. Początkowo wydawało się, że Caro wierzy, iż po pierwszym pocałunku Michael się wy-cofa - zapewne tego właśnie oczekiwała. Nie tylko tego nie zrobił, ale wyraźnie dał jej do zrozumienia, że zamierza nadal ją kusić. Nie bez wahania Caro w końcu się poddała. Jej usta były miękkie i słodkie. Poczuł się szczęśliwy, widząc jej chętną uległość. Jednocześnie wiedział, że jest przez Caro obserwowany, i że ona wciąż czuje się zdezorientowana, niemal zaskoczona... Nie rozumiał jednak dlaczego. Caro była dła niego czystą rozkoszą, którą się napawał, przedłużając w nieskończoność tę chwilę, tak jakby nigdy wcześniej czegoś podobnego nie przeżywał. Pieścił jej usta, domagał się ich, kusił, aż wreszcie tak drażnił, że zareagowała - i była to gwałtowna, zdecydowana reakcja, taka, jakiej pragnął, i taka, o której wiedział, że wreszcie nastąpi. Chciał tego i chciał jeszcze więcej - pragnął wszystkiego, co Caro może mu dać - ale jako znakomity taktyk wiedział, że w tym wypadku o każdy kolejny krok musi stoczyć zwycięską walkę. Wesoła wdówka niczego nie zamierzała mu oddać dobrowolnie.

To zapewne dlatego żadnemu z wielu mężczyzn, którzy próbowali ją zdobyć, to się nie udało. Zakłada-li, że łatwo im z nią pójdzie, pomijali więc wstępne zaloty i z reguły potykali się już na pierwszej przeszkodzie. Czyli na pocałunkach. Nawet jeśli faktycznie z jakiegoś tajemniczego powodu Caro wmówiła sobie, że nie potrafi się całować, trudno uwieść kobietę, która nie chce, by ją całowano. Michael czuł się już pewnie, jak zwycięzca. Jej piersi ocierały się o jego tors, a dłonie przesuwały po jego ramionach; potem zatrzymały się, zamarły... Powóz zwolnił, by po chwili skręcić w drogę prowadzącą do Bramshaw House. Oddychając ciężko, Caro odsunęła się od Michaela. - Cicho. - Michael ponownie ją objął. - Nie chcesz przecież zaszokować swojego woźnicy. Caro szeroko otworzyła oczy. - Co... W najbardziej skuteczny z możliwych sposobów przerwał jej pytanie. Mieli jeszcze przynajmniej sie-dem minut do Bramshaw House. Michael miał zamiar cieszyć się każdą z nich.

156

157

Rozdział 8

Następnego ranka Caro wstała z silnym postanowieniem odzyskania kontroli nad swoim życiem i zmysłami. Wyglądało na to, że Michael zamierza zapanować nad jednym i drugim. Nie miała zamiaru stać się częścią jego planu. Tak jak to się stało w drodze z Leadbetter Hall. Zmełła przekleństwo - a przeklinała swoją podatność na wpływ Michaela, którą właśnie w sobie odkryła, ciekawość, fascynację i wciąż tkwiącą w niej dziewczynkę, dzięki której Michael tak swobodnie sobie z nią poczyna i łatwo ją uwodzi. Caro zamknęła za sobą drzwi i poprawiwszy fałdy sukni, zeszła ze schodów. Śniadanie i początek nowego dnia to właśnie to, czego potrzebowała, by jej życie znów zmierzało we właściwym kierunku. Prawdopodobnie reagowała zbyt emocjonalnie. To przecież tylko pocałunek... Cóż, może niejeden, tylko kilka bardzo rozgrzewających pocałunków, ale nie jest to jeszcze powód do paniki. Może zresztą Micha-elowi już się to znudziło i nie ma się czym martwić. - A, tutaj jesteś, moja droga - przywitał ją Geof-frey siedzący u szczytu stołu. Caro skinęła głową Elizabeth i Edwardowi, pochylonym nad jakąś kartką. -Zaproszenie od Prusaków. Mnie także zaproszono, ale wolałbym nie... Mam inne sprawy do załatwienia. Zostawiam to tobie. Ostatnie zdanie zostało wypowiedziane z czułym uśmiechem, skierowanym zarówno do niej, jak i do Elizabeth. Geoffreya cieszyła towarzyska pozy158

cja jego rodziny, choć sam od śmierci Alice nie miał ochoty na rozrywki poza tymi najprostszymi. Catten odsunął krzesło dla Caro na drugim końcu slotu. Usiadła, sięgnęła po imbryczek, a drugą rękę wyciągnęła po zaproszenie. Nieoficjalny obiad na świeżym powietrzu - my ślę, że mają na myśli piknik. Caro spojrzała na kartkę. Hmm... Lady Kleber jest cioteczną siostrą arcyksiężnej, no i sama jest znamienitą osobą. Lady Kleber napisała osobiście, zapraszając, by dołączyli do, jak to określiła, „doborowego towarzystwa". Nie mogli oczywiście odmówić. Pomijając już fakt, że byłoby to nieuprzejme, żona generała po prostu odwzajemniała się Caro za jej gościnność. Ostatecznie to przecież Caro rozpoczęła cykl towarzyskich spotkań, by pomóc Elizabeth. Postanowiła się nie martwić; nie ma sensu uciekać od skutków czegoś, co sama wymyśliła. Jedyne, na co mogła mieć nadzieję, choć niemal na pewno próżną, to to, że Michaela nie ma na liście gości lady Kleber. - Możemy tam pójść? - Oczy Elizabeth błyszczały, a na jej twarzy wyraźnie malowała się chęć na zabawę. - Jest taki ładny dzień. - Oczywiście, że pójdziemy. - Caro znów zerknęła na zaproszenie. Crabtree House. To po drugiej stronie Eyeworth Wood - wyjaśniła Edwardowi. -Powozem zajmie nam to jakieś pół godziny, więc powinniśmy wyjechać w południe. - Każę wszystko przygotować. Caro jeszcze chwilę skubała tost i piła herbatę, potem wszyscy niemal równocześnie wstali do stołu każde poszło w swoją stronę - Geoffrey do gabinetu, Edward porozmawiać z woźnicą. Elizabeth udała się do pokoju muzycznego, by poćwiczyć 159

na fortepianie gamy i pasaże, ale Caro sądziła, że uczyniła to raczej po to, by Edward wiedział, gdzie ją znaleźć, a nie z powodu chęci doskonalenia stylu gry. Ta myśl, że Michael także będzie na owym pikniku pojawiła się w głowie Caro bez udziału jej woli; była niemal pewna, że ma rację, ale... Pokręciła głową. Stawała się coraz bardziej wyczerpana i znudzona, coraz bardziej podstępna - znaczniej bardziej niż za życia Camdena. Z żalem porzuciła tę desperacką myśl, która kiełkowała w jej głowie - nie ma przecież pewności, czy Michael faktycznie będzie u lady Kleber. Przecież kwestię odblokowania strumienia już z Geoffreyem omówił. * Skręcili w stronę podjazdu prowadzącego do Crabtree House tuż po wpół do pierwszej. Przed nimi zatrzymał się jeszcze jeden powóz; zaczekali, aż Ferdinand wysiądzie i pomoże wysiąść hrabinie, po czym podjechali pod frontowe schody. Caro od razu poszła przywitać się z gospodynią. Uścisnęły sobie z lady Kleber dłonie i wymieniły uprzejmości, Caro przeprosiła za nieobecność Geof-freya; potem przywitali się z hrabiną. - Proszę, wchodźcie - lady Kleber wskazała na dom. Najwygodniej będzie zaczekać na tarasie, aż przybędą pozostali goście. Caro szła obok hrabiny, wymieniając uprzejmości, Elizabeth towarzyszyła lady Kleber, a tuż za nimi kroczyli Edward i Ferdinand. Gdy Caro znalazła się na tarasie, zauważyła, że Edward wyjaśnia coś Ferdi-nandowi. Zaskoczyło ją, że Ferdinand nie stara się 160

zwrócić na siebie jej uwagi - najwyraźniej pamiętał, że Edward także był asystentem Camdena. Nieco rozbawiona poszła za hrabiną. Na tarasie krzesła i stoły ustawiono tak, by goście mogli podzi-wiać niewielki ogród na tyłach posiadłości i soczystą zieleń drzew znajdującego się za nim Eyeworth Wood. Do Caro i jej towarzyszki niebawem dołączyły Elizabeth i lady Kleber. Po chwili z domu wyłonił się generał i przywitawszy się z paniami, usiadł przy jedynym stoliku z Edwardem i Ferdinandem. Panie dyskutowały z ożywieniem; lady Kleber, hrabina i Caro rozmawiały o sezonie, poczynając od kwestii natury dyplomatycznej na najnowszej modzie kończąc. Caro cały czas jednak się zastanawiała, i to już od kilku godzin, czy Michael także został zaproszony. Nim zjawili się w Crabtree House, spodziewała się, że Michael przybędzie do Bramshaw House i zechce pojechać z nią jednym powozem, ale takie zachowanie zaskoczyłoby nawet Geoffreya - do Crab-tree House bliżej było z Eyeworth Manor niż z Bramshaw House. Aby do nich dołączyć, Michael musiałby nadłożyć drogi. Najwyraźniej nie spodobała mu się taka taktyka. Zakładając oczywiście, że został zaproszony. Caro usłyszała kroki obwieszczające, że przybyli kolejni goście, mianowicie polski charge d'affaires z żoną, synem i córką; Caro doceniła pomysł lady Kleber, by zaprosić także młodsze pokolenie - naturalnie zaraz dołączyli do Elizabeth i Edwarda, czym Ferdinand był wyraźnie zdegustowany. Nie miał innego wyjścia, jak tylko ukłonić się paniom i pozwolić Edwardowi odejść. Caro rozmawiała i obserwowała nieustannie napływających gości. Oczywiście nie pojawił się żaden 161

z Rosjan, ale wkrótce przybył ambasador Szwecji, Verolsadt, z żoną i dwiema córkami, a potem dwóch adiutantów generała z żonami. Lady Kleber była gospodynią obytą w kręgach dyplomatycznych, jak zawsze niezawodną, nie posiadała też żadnego dziwactwa, z których tak znany był ten sławny członek jej rodziny, powinna więc była zaprosić Michaela - nie tylko jako parlamentarzystę pochodzącego z tego właśnie okręgu. Lady Kleber na pewno słyszała już jakieś plotki... Mijały kolejne minuty. Rozmowa toczyła się gładko, ale Caro była coraz bardziej zaniepokojona. Jeśli Michael ma przenieść się do Ministerstwa Spraw Zagranicznych, musi bywać na spotkaniach takich jak to - mniej oficjalnych, prywatnych wydarzeniach towarzyskich, na których nawiązywały się osobiste kontakty. Michael powinien tu być - lady Kleber powinna była go zaprosić... Caro szukała pretekstu, by zapytać... - Ach, jest pan nareszcie, panie Anstruther-We-therby! Lady Kleber podniosła się z miejsca, a na jej twarzy pojawił się pełen zachwytu uśmiech. Caro zauważyła Michaela zmierzającego w stronę tarasu od strony stajni. Nie słyszała tętentu kopyt na podjeździe, Michael musiał więc przyjechać przez las. Patrzyła, jak wita się z lady Kleber, i poczuła narastający gniew, że tak się niepokoiła - najwyraźniej na dyplomatycznej scenie Michael nie potrzebował pomocników. Gdy tylko chciał, potrafił być niezwykle czarujący; Caro obserwowała go, jak uśmiecha się do hrabiny i składa pocałunek na jej dłoni. Dyskretnie przystojny, pewny siebie, subtelnie dominujący czar Michaela był dużo bardziej efektowny niż czar, który próbował rozsiewać wokół siebie Ferdinand.

162

Zerknęła właśnie na niego. Chyłkiem przemykał w jej stronę, starając się podejść do Caro jak najbliżej, w momencie gdy wszyscy zaczęli przemieszczać się w kierunku ogrodu. Caro szukała wzrokiem dro-gi ucieczki... I zdała sobie sprawę, że nie ma innego wyjścia niż... Spojrzała na Michaela; czy nie jest już zainteresowany uwiedzeniem jej? Michael czy Ferdinand - który z nich będzie lepszy? Lady Kleber wspominała, że piknik ma się odbyć na polanie w pobliskim lesie. Caro znała drogę -czekał ich krótki spacer i raczej nie będą sami... Los zdecydował za nią. Dzięki manewrowi, który, musiała to przyznać, okazał się prawdziwym majstersztykiem, była ostatnią osobą, z którą przywitał się Michael. Nareszcie! Jesteśmy już wszyscy, możemy więc iść i dobrze się bawić, prawda? - Uśmiechając się promiennie, lady Kleber wskazała ręką w stronę trawników i przegoniła z tarasu resztę gości. Michael dopiero co uścisnąwszy dłoń Caro, już nie puścił jej ręki. Uśmiechnął się, patrząc jej w oczy. Idziemy? Poczuła, że budzą się jej zmysły i tym razem nie tylko z powodu jego bliskości. W jego niebieskich oczach błysnęła stal, dłoń zacisnęła się na jej ręce, a to, że szukał jej towarzystwa... Michael najwyraźniej nie zrezygnował. Spojrzał na Ferdinanda. O, pan Leponte. Proszę do nas dołączyć. Ferdinand oczywiście chętnie przyjął jego zaproszenie, ale to Michael szedł z Caro pod rękę. Ruszyli wraz ze wszystkimi w stronę lasu i polany. Caro cały czas zastanawiała się, co Michael zamierza jaką nową taktykę obrał w stosunku do Ferdinanda. 163

Weszli między drzewa, na dobrze ubitą ścieżkę. Caro zauważyła, że ponad jej głową Michael spojrzał na Ferdinanda. Rozumiem, że jesteś pewnego rodzaju wielbicie lem Camdena Sutcliffe'a? Bezpośredni atak - choć w tych okolicznościach można się było spodziewać bardziej politycznego niż dyplomatycznego chwytu. Caro spojrzała na Ferdinanda - jego oliwkową cerę pokrył nieznaczny rumieniec. Mężczyzna skinął głową. - Właśnie tak, jak mówisz. Kariera Sutcliffe'a to wzór dla nas wszystkich, którzy staramy się odnaleźć swoje miejsce w świecie dyplomacji. - Ferdinand wi-dział spokojne spojrzenie Michaela. - Z pewnością się ze mną zgadzasz? W końcu Sutcliffe to przecież twój rodak. - To prawda - uśmiechnął się Michael - ale ja skłaniam się bardziej ku polityce niż dyplomacji. Michael uznał to za wyraźne ostrzeżenie. W poli-tyce wiele jest bezwzględnych ataków i nacisków, gdy tymczasem dyplomacja niejako z definicji to bardziej kwestia negocjacji. Wskazał głową na polskiego charge d'affaires. Jeśli naprawdę chcesz się czegoś dowiedzieć o Sutcliffie i tym, co go ukształtowało jako dyploma tę, to masz szczęście - pierwsza placówka, na którą go wysłano, była w Polsce, Kosminsky był wówczas młodszym asystentem w polskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych; jego zawodowa znajomość z Sutcliffe'em datuje się na rok 1786. Domyślam się, że i później, gdy Sutcliffe już opuścił Polskę, nadal pozostawali w kontakcie. Ferdinand utkwił spojrzenie w szykownym i eleganckim, choć drobnej postury, mężczyźnie, który rozmawiał z generałem Kleberem. Zawahał się na ułamek se164

kundy i już chwilę później, najzupełniej celowo, przybrał taki wyraz twarzy, by wyglądać na zachwyconego. Naprawdę? Jego twarz się rozjaśniła, ale oczy nie; były dziwnie beznamiętne. Michael nawet się nie starał, by jego uśmiech wydał się Ferdinandowi czarujący lub chociażby przyjazny. Naprawdę. Caro zrozumiała, co chciał przez to powiedzieć; ukradkowo uszczypnęła Michaela w rękę. W jego oczach dostrzegła nieme "Dlaczego?". Oczy Caro błysnęły ostrzegawczo, ale po chwili coś odwróciło jej uwagę, bo spojrzała w stronę lasu. Patrzcie! Sójka! Wszyscy się zatrzymali, wytężając wzrok, ale oczywiście nikt poza Edwardem nie dostrzegł ptaszka, co tylko oznaczało, że Edward jest nie tylko lojalny, ale także bystry. Z drugiej zaś strony miał pięć lat na to, by przyzwyczaić się do małych trików swojej chlebodawczyni. A Caro miała ich w zanadrzu całkiem sporo, Michael musiał to przyznać. Nim zdążyła wyjaśnić Ferdinandowi, co to jest sójka i dlaczego to takie ekscytujące, gdy uda się ją zauważyć (czego Ferdinand do końca nie rozumiał), zdążyli już dojść na miejsce planowanego pikniku. Natychmiast okazało się, że angielska wersja pikniku - kosze pełne jedzenia rozłożone na serwetach, a wokół nich koce - nie do końca została zaakceptowana przez Prusaków, gdyż przygotowany przez nich piknik wyglądał zgoła inaczej: na polanie stały krzesła, a z boku stół na kozłach uginający się pod ciężarem srebrnej zastawy i talerzy, sztućców, kieliszków, win i likierów w takich ilościach, że wystarczyłoby ich na oficjalny proszony obiad. Pośród tego wszystkiego umieszczono nawet srebrną paterę na owoce

165

i słodycze. Obok czekali w pogotowiu trzej lokaje i kamerdyner. Mimo oficjalnego charakteru pikniku, zgroma-dzonym udało się stworzyć miłą atmosferę, głównie dzięki zabiegom lady Kleber, której kompetentnie i z wdziękiem pomagały Caro, pani Kosminsky i, co było nieco zaskakujące, także hrabina. Ta ostatnia obudziła czujność Michaela. Coś wisia-ło w powietrzu, jakiś niewytłumaczalny, wciąż trwa-jący związek między Ferdinandem i Camdenem Sutcliffem, choć Michael nie wiedział jakiej natury. Dziwnie radosne zachowanie hrabiny kazało Michaelowi mieć Ferdinanda - jej kuzyna - na oku. Udawał, że nie dostrzega dwóch pierwszych prób zwrócenia na siebie jego uwagi. Trwając u boku Caro - do czego Caro zdawała się coraz bardziej przyzwyczajać - z talerzem w dłoni, przechadzał się od jednej grupki do drugiej, rozmawiając i delektując się pysz nościami przygotowanymi przez lady Kleber. Szybko się zorientował, jaki plan ma Caro. Ewi-dentnie chciała użyć swych rozległych kontaktów i jeszcze większych talentów, by przetrzeć mu szlak, by pomóc mu zrobić krok naprzód, do czegoś, co od lat było jej światem i w którym jeśli nawet nie rządziła, to na pewno miała coś do powiedzenia. Jej dobrowolne wsparcie, o które przecież nie prosił, sprawiło, że poczuł ciepło na sercu. Odsunął jednak to uczucie, żeby móc się nim później cieszyć, i skupił się na możliwie najskuteczniejszym wykorzystaniu okazji, które mu stworzyła, czyli na nawiązywaniu znajomości. Z pewnością na tym polegała międzynarodowa dyplomacja. Gdy wszystkie pyszności zniknęły ze stołu i lokaje zabrali się za sprzątanie zastawy, Michael poczuł, że ktoś delikatnie dotknął jego ramienia. Odwrócił się i spojrzał w ciemne oczy hrabiny. 166

Mój drogi panie Anstruther-Wetherby, czy mógłby mi pan poświęcić kilka chwil swojego cennego czasu? Hrabina uśmiechała się ze sporą dozą pewności siebie, a Michael nie mógł tak po prostu jej zignorować. - Zamieniam się w słuch, droga hrabino. - Bardzo dziwne powiedzenie. - Biorąc Michaela pod ramię, ruszyła w kierunku dwóch krzeseł stoją-cych na skraju polany. Usiądźmy może tutaj. Mam dla pana wiadomości od mojego męża i od księcia i muszę się wywiązać z powierzonego mi zadania. Michael miał pewne wątpliwości co do wagi owych wiadomości, ale gdy hrabina wspomniała o obowiązku, brzmiała dziwnie przekonująco. Mimo że był ciekaw, jakież to wieści, domyślał się, że jej zabieg miał na celu odciągnięcie go od Caro. Michael mógłby oczywiście spróbować pokierować wszystkim tak, by i Caro była obecna przy tej rozmowie, ale uznał to za zbyteczne, gdy zauważył, że Ferdinand jest pogrążony w rozmowie z Kosminskym. Polak drobnej postury był w swoim żywiole i zacięcie perorował, a Ferdinand jedynie grzecznie włączył się w wymianę poglądów. Michael odetchnął z ulgą. Hrabina utkwiła w nim przenikliwe spojrzenie. A teraz... * Caro zerknęła na Michaela pochylonego w stronę hrabiny, z uwagą słuchającego jej wywodów. Jesteś pewna, że nie chcesz iść? Popatrzyła na Edwarda, który wymownie spojrzał na Ferdinanda, a potem znów na Caro i uniósł brwi. 167

- Ach, nie. Podążyła wzrokiem za grupką młodzieży na ścieżce, która wiodła do urokliwej dolinki. Popołudnie było ciepłe, a powietrze ciężkie, pach-niało lasem. Większość starszych wiekiem gości wy-rażała zdecydowaną ochotę na poobiednią drzemkę. A w zasadzie wszyscy, poza panem Kosminskym i Ferdinandem oraz Michaelem i hrabiną, którzy pogrążeni byli w rozmowie. Myślę, że... usiądę z lady Kleber. Na Edwardzie jej strategia nie robiła większego wrażenia. Jesteś pewna? -Tak, tak. - Caro zamachała rękoma, każąc Edwardowi iść do Elizabeth i panny Kosminsky, które na niego czekały. - Baw się dobrze. Sama doskonale sobie poradzę z Ferdinandem. Ostatnie spojrzenie Edwarda wyraźnie mówiło: "W takiej scenerii?", ale wiedział, że nie ma sensu spierać się z Caro, dołączył więc do dziewcząt. W ciągu kilku minut grupa młodzieży zniknęła na ścieżce wśród drzew. Caro podeszła do lady Kleber oraz pań Kosminsky i Verolstadt. Ich rozmowa szybko stała się chaotyczna, przeskakiwały z tematu na temat, wreszcie wątek ostatecznie się urwał. Kilka minut później dało się słyszeć ciche chrapanie. Wszystkie trzy starsze panie miały zamknięte oczy, a ich głowy opadły na oparcia krzeseł. Caro szybko rozejrzała się po polanie; wyglądało na to, że większość gości przegrała walkę z ogarniającą ich sennością, tylko pan Kosminsky, Ferdinand, Micha-el i hrabina nie spali. Caro miała wybór - mogła albo udawać, że także zasnęła i stać się ofiarą zalotów tego z mężczyzn, 108

który podejdzie do niej jako pierwszy, jak do Śpiącej Królewny, by ją obudzić - a mogłaby założyć się o swój najcenniejszy naszyjnik z pereł, że któryś z nich tak by się właśnie zachował - albo... Wstała cicho i nie oglądając się za siebie, równie cicho, jak jakaś zjawa, przemknęła do lasu; tu była niewidoczna dla osób, które pozostały na polanie. To właśnie chciała osiągnąć. Nim dotarła nad stru-mień, odzyskała trzeźwość myślenia i spokój. Usiadła na płaskim kawałku skały ciepłym od słonecznych promieni i patrzyła na szemrzący strumień. Pomyślała, że to właśnie jest jej wyobrażenie Śpiącej królewny pochwyconej w pułapkę, zmuszonej, by czekać, aż zjawi się przystojny książę i złoży pocałunek na jej ustach... Naprawdę za bardzo przypomniało jej to sytuację, w której sama się znalazła, zrobiła więc to, co zrobiłaby na jej miejscu każda kobieta przy zdrowych zmysłach - nawet Śpiąca Królewna, gdyby tylko miała taką okazję - zerwała się na równe nogi i uciekła. Problem polegał na tym, że nie mogła uciec zbyt daleko i jeden z jej książąt - prześladowców mógłby zapędzić ją w kozi róg. Ponadto jeden z nich znał ten las lepiej niż ona, a co więcej, jeśli jej przeznaczeniem miało być złapanie przez księcia, to na którego powinna się zdecydować? W tym miejscu trudno byłoby jej zapanować nad Ferdinandem (w tej kwestii Edward miał rację), choć była przekonana, że Ferdinand miał niewielkie szanse na miłosne igraszki i na to, by stra-ciła dla niego głowę. Jeśli zaś chodzi o Michaela... Wiedziała, który z nich jest naprawdę niebezpieczny. Niestety ten, z którym czuła się zdecydowanie bezpieczniej. Prawdziwa łamigłówka - nawet mimo swego doświadczenia na takową nie była przygotowana. 169

Zaalarmował ją odgłos łamiącej się gdzieś w oddali gałązki; wytężyła słuch - tak, był to odgłos stąpa nia. Ktoś nadchodził ścieżką od strony polany. Szyli ko się rozejrzała - gęste zarośla pod starą brzozą da wały nadzieję na skuteczną kryjówkę. Szybko wspięła się na niewielką skarpę. Obeszła zarośla i odkryła, że w jednym miejscu nie sięgają-do pnia drzewa, lecz formują coś na kształt palisady osłaniając każdego, kto stanąłby pod brzozą. Za drzewem teren się wznosił, więc można ją było dostrzec, gdyby ktoś stał wyżej na wzniesieniu, ale je-śli stanie przed brzozą... Wśliznęła się w zarośla i oparłszy się plecami o pień drzewa, patrzyła w stronę strumienia. Niemal natychmiast dostrzegła mężczyznę idącego wzdłuż brzegu; wszystko, co mogła zauważyć przez gęste li-stówie, to ramię i kawałek ręki - za mało, by rozpoznać, kto to jest. Mężczyzna się zatrzymał; przypuszczała, że się rozgląda. Wyciągając szyję to w tę, to w tamtą stronę, starała się lepiej go widzieć. Mężczyzna poruszył się i Caro zdała sobie sprawę, że obserwował wzniesienie, miejsce, w którym stała. Zauważyła też jego marynarkę: granatową. Ferdinand. Michael miał na sobie brązową. Wstrzymała oddech, obserwując Ferdinanda... Dziecięca zabawa w chowanego nigdy nie była tak emocjonująca. Nie poruszała się, liście i ciężkie powietrze otulały ją jak koc, tłumiąc wszelkie dźwięki i ruch. Słyszała swój oddech, bicie serca... i nagle poczuła niepokojące poruszenie zmysłów, które gwałtownie się obudziły. Wiedziała, że Michael tu jest, zanim wyczuła, że cicho się do niej zbliża; zanim jego duża

170

dłoń objęła ją w talii. Nie przyciągnął jej do siebie, Caro nie przesunęła się ani o milimetr, ale nagle okazało się, że jest tuż obok, poczuła na plecach promieniujące od niego ciepło i siłę. Przedtem wstrzymywała oddech, teraz oddychać nie mogła. Ogarnęło ją ciepło, pojawiły się zawroty głowy. Położyła dłoń na obejmującej ją ręce Michaela; w odpowiedzi poczuła silniejszy uścisk. Pochylił głowę, jego usta znalazły się na jej wrażliwej skórze tuż pod uchem. Stłumiła drżenie; usłyszała szept, cichy, niski, gardłowy pomruk, niepozbawiony jednak pewnego rozbawienia: - Nie ruszaj się. Nie widział nas. Odwróciła głowę i zamierzała ostro odpowiedzieć: "Wiem", ale jej spojrzenie zderzyło się ze spojrzeniem Michaela, potem przesunęło się do jego warg, oddalonych od jej ust zaledwie o kilka centymetrów... Stali tak blisko siebie, że mieszały się ich oddechy; jeszcze bardziej zmniejszyli dzielącą ich odległość i wtedy Michael ją pocałował, a Caro oddała mu pocałunek, mimo że oboje doskonale wiedzieli, iż nie dalej jak kilka metrów od nich Ferdinand Leponte szuka Caro. Właśnie dlatego ich pocałunek był tak delikatny. Muskali się wargami, pieścili, cały czas nasłuchując. Wreszcie usłyszeli to, na co czekali: szpetne przekleństwo po portugalsku, a potem odgłos oddalających się kroków. Caro poczuła ulgę, odprężyła się. Nim udało się jej odzyskać trzeźwość myślenia, Michael wykorzystał chwilę, odwrócił ją i wziął w ramiona; rozchylił jej wargi i wsunął się w jej słodkie jak miód usta. Brał je w posiadanie, smakował, kusił, drażnił... A Caro była z nim, rozumiała go, podążała za nim, zadowolona z rosnącej między nimi intymności, któ171

rą pogłębiało każde ich spotkanie. Odbicie rosnące-go w nim pożądania, które, Michael był tego pewien, narastało także i w niej. O tym ostatnim Michael był przekonany, mimo że ze spojrzenia i zachowania Caro trudno było cokol-wiek wyczytać, a ona sama najwyraźniej chciała temu zaprzeczyć. Gdy sobie o tym przypomniał i gdy przypomniał sobie o swoim prawdziwym celu, dla którego próbu-je ją zdobyć, uznał, że potrzebują więcej prywatności i, aczkolwiek niechętnie, wycofał się z pocałunku. Widział emocje w jej zamglonych oczach, gdy wresz-cie udało się jej odzyskać trzeźwość umysłu. Wtedy też wyprostowała się i gwałtownie wysunęła z jego ramion, niemal go odpychając. Michaelowi udało się zachować poważny wyraz twarzy i wypuścił ją z objęć, ale chwycił za rękę, nie pozwalając odejść. Spojrzała na jego dłoń, a potem chłodno w oczy. Powinnam wracać na polanę. Michael uniósł brwi. Leponte czai się gdzieś w okolicy. Jesteś pewna, że chcesz ryzykować? Możesz się przecież na niego natknąć, sama, między drzewami... Jeśli do tej pory miał jakiekolwiek wątpliwości co do tego, co Caro sądzi o Ferdinandzie - czy są jakiekolwiek powody, by widzieć w nim rywala - to teraz zniknęły, rozwiały się jak popiół na wietrze, a spowodowała to wściekłość, jaką widział w oczach Caro. Nim zdążyła coś sensownego odpowiedzieć, odezwał się Michael: Szedłem właśnie, by sprawdzić staw i się upew nić, że strumień wartko płynie. Możesz pójść ze mną. Zawahała się, nie robiąc specjalnej tajemnicy z tego, że rozważa, co jest bardziej ryzykowne: spacer z nim 172

czy mimowolne natknięcie się na Ferdinanda. Micha-el nie miał ochoty na składanie jakichkolwiek obietnic, których nie zamierzał dotrzymać, milczał więc i czekał. Dobrze - odpowiedziała wreszcie Caro, krzy wiąc się nieco. Michael pokiwał głową, jednocześnie się odwracając, by nie widziała uśmiechu na jego twarzy. Trzymając się za ręce i pozostawiając innym opiekę nad towarzystwem drzemiącym na polanie, Michael i Caro ruszyli wzdłuż strumienia. W pewnym momencie Caro rzuciła mu podejrzliwe spojrzenie. Wydawało mi się, że mówiłeś Geoffreyowi, że strumień jest już udrożniony? Bo jest, ale skoro już tu jestem - Michael zerk nął na Caro - i nie mam nic lepszego do roboty, to pomyślałem, że się upewnię, iż raz na zawsze mamy ten problem z głowy. Szli przed siebie, zapuszczając się coraz głębiej w las. Miejscowi doskonale wiedzieli, gdzie jest staw, ale ponieważ znajdował się głęboko w Eyeworth Wood, w części lasu należącej do włości Michaela, wiele osób w ogóle nie miało pojęcia o jego istnieniu. Staw znajdował się w wąskiej dolince, a otaczająca go roślinność była tak gęsta, że ścieżka przez las wydawała się dużo łatwiejsza do pokonania. Po dziesięciu minutach spaceru po leśnych duklach znaleźli się nad brzegiem stawu, do którego wpadała woda z potoku; dzięki temu był na tyle głęboki, że jego powierzchnia wyglądała jak tafla szkła, nieruchoma i błyszcząca. O świcie i zmierzchu do wody ściągały leśne zwierzęta, duże i małe; w południe upał, który nie był tu wprawdzie tak dotkliwy, lecz wciąż odczuwalny, sprawiał, że okolice stawu 173

wyglądały na senne. Michael i Caro byli jedynymi nieśpiącymi istotami, jedynymi, które się tu teraz po-ruszały. Rozejrzeli się, napawając ciszą i pięknem okolicy a potem Michael, wciąż trzymając Caro za rękę, po-prowadził ją wzdłuż brzegu do miejsca, gdzie do sta-wu wpadał strumień. Strumień wesoło szemrał, a ów odgłos rozchodził się po lesie, przełamując ciszę jak delikatna melodia. Zatrzymawszy się u źródła, Michael wskazał na miejsce znajdujące się jakieś dziesięć metrów da-lej. Tam przewróciło się drzewo, wpadło do wody i powstało wielkie rumowisko, istna tama z liści i ga łęzi. Drzewo i większość liści wyciągnęliśmy; mam nadzieję, że strumień oczyści się sam. Caro patrzyła na swobodnie płynącą wodę. Wygląda na to, że już się oczyścił. Michael mocniej ścisnął Caro za rękę i zrobił krok w tył, pociągając ją za sobą, a potem bez ostrzeżenia puścił jej dłoń i szybkim ruchem objąwszy dziewczynę w pasie, podniósł ją, by po chwili postawić pod okazałym dębem. Oparł ją o pień i pocałował. Tym razem naprawdę mocno i głęboko. Na moment straciła oddech - wiedział, że chciałaby go odepchnąć i pokazać, jak bardzo jest oburzona - a potem całkowicie poddała się rozkoszy: przyjęła go; błyskawicznie obezwładniła ją namiętność. Zdawała się prosić o więcej. Wynikiem tego był pocałunek, a właściwie wiele następujących po sobie gorących pocałunków, które, ku wielkiemu zaskoczeniu Michaela, przerodziły się w zmysłową grę, w jaką jeszcze nigdy nie grał. Potrzebował dłuższej chwili i sporego wysiłku umysłu, nim zdał sobie sprawę, na czym polega ta różnica. 174

Caro może i nie miała dużego doświadczenia w całowaniu, ale niesłusznie uważała, że nie potrafi tego robić. Michael spodziewał się, że skoro pozwoliła na pocałunki, to chętnie będzie się uczyć - i faktycznie tak się stało. Czego jednak Michael się nie spodziewał, to jej podejścia do nauki. To była cała Caro. Do Michaela powoli docierało, że nie ma w niej ani krzty potulności; jeśli na coś się zgadzała, to idąc naprzód, zdecydowana i stanowcza; jeśli się nie zgadzała, równie stanowczo stawiała opór. Potulność, zgoda na cokolwiek bez prawdziwego zaangażowania? - to zupełnie nie było w stylu Caro. Zmusił ją, by stawiła czoło sytuacji i najwyraźniej zdecydowała się skorzystać z jego propozycji nauki całowania. W rzeczywistości wyglądało na to, że zamierzała nakłonić Michaela, by nauczył ją więcej - jej usta stawały się coraz bardziej wymagające. Władcze. Dopasowywała się do niego krok po kroku. Jeśli całkowite pochwycenie jego zmysłów, jeśli całkowite zatopienie się w pocałunku, jeśli coraz bardziej zdecydowana reakcja jego ciała były wszystkim, czym się kierowała, to faktycznie, nie musiał jej czegokolwiek więcej uczyć. Nagle przerwał pocałunek, pojmując jak niebezpiecznie natarczywe stawało się ogarniające go pożądanie i krew coraz szybciej krążąca w jego żyłach. Zaczekał, aż Caro uniesie powieki... Chciał wiedzieć, czy Caro jest tam, gdzie jego zdaniem była, i czy właściwie odczytywał jej reakcje. To, co zobaczył... najpierw było zaskakujące, potem wielce satysfakcjonujące. Oczy Caro rozświetlało niezwykłe zdumienie. Jej pełne usta były różowe, lekko nabrzmiałe, a na twarzy malowała się zaduma... Jednak dało się zauważyć, że jest szczęśliwa. 175

Odchrząknęła, a jej spojrzenie powędrowało w kierunku ust Michaela, szybko jednak podniosła wzrok i próbowała spojrzeć na niego spod zmarsz-czonych brwi. Chciała też się odsunąć, ale za pleca-mi miała pień drzewa. - Ja... Michael jej przerwał, dłonią zamknął usta; przysu-nął się bliżej, przypierając ją do pnia. Poczuł, że pal-ce Caro zacisnęły się na jego ramieniu, po chwili jed-nak uścisk zelżał. Miała zaprotestować, nalegać, by ją wypuścił i by wrócili na polankę, ale niekoniecznie chciała to zrobić. Michael gotów byl się założyć, że większość z jej zalotników tego właśnie nie zauważyła - Caro za-chowywała się zgodnie z towarzyskimi zasadami; by-ła prawdziwym ekspertem w naginaniu ich do wła-snych potrzeb, ale także czuła się zobligowana. Przez dziewięć lat była mężatką, przyzwyczaiła się więc do odrzucania wszelkich zaproszeń do flirtów i miłosnych igraszek; teraz jej reakcja była więc zro-zumiała - zachowywała się jak zwykle. Michaelowi udało się już udowodnić, że jedynym sposobem, by wedrzeć się za mury obronne, które wokół siebie wybudowała, było całkowite zignorowanie i zalotni-ków, i jej zasad. Po prostu musi działać i dać jej szansę na reakcję. Gdyby naprawdę chciała to wszystko przerwać, wal-czyłaby i opierałaby mu się. A teraz, gdy pocałunek Michaela był głębszy i bardziej natarczywy, Caro przywarła do niego i owinęła ręce wokół jego szyi. Przywarła do niego, zatopiła się w pocałunkach, które bezwstydnie mu oddawała i ignorowała cichut-ki głos rozsądku szepczący coraz ciszej gdzieś w głę-bi jej duszy, że to jest złe. Nie tylko złe, ale także na-prawdę niebezpieczne i głupie. Teraz jednak dała się 176

porwać fali radości, której nigdy wcześniej nie do-świadczyła. I nigdy nie spodziewała się doświadczyć. Michael naprawdę chciał ją całować. Nie raz, nie dwa razy, ale wielokrotnie. Co więcej, wydawało mu się, że Caro nie wie, czym jest ten rozwijający się w nim wewnętrzny przymus, który dostrzegała, ale rozumiala jako "pragnienie". Spragniony jej, spragniony jej ust, by je brać i sma-kować tak mocno, jak tylko mu na to pozwoli. Będzie ją kusił, aż mu na to pozwoli. Dla Caro jego pragnienie było najsilniejszą pokusą. Ale była zbyt mądra, żeby mu się do tego przyznać.

Pocałunki - a przynajmniej pocałunki z Micha-elem - nie napełniały jej już lękiem. Natomiast... Wsunęła ręce w gęste, kręcone włosy Michaela, zacisnęła dłonie, trzymając mocno, dzięki czemu mogła całować mocno, głęboko, z pasją. Czuła w sobie pragnienie, któremu pozwalała rosnąć; to pragnienie ją ogarniało i przenosiło się na Michaela. Wyszła temu naprzeciw, zachęcała go - czuła, jak jej ciało rozkosznie się napina, gdy Michael całował ją jeszcze głębiej. Jej ciało zdawało się rozgrzewać, czuła pod skórą płomienie pożądania... Czuła napięcie w piersi... Dotyk jego torsu unoszącego się tuż przy jej piersiach był uspokajający. Ale nie do końca. Michael nagle zaczął całować ją jeszcze mocniej, tak, że wprawiło ją to w zakłopotanie i wywołało uczucia, co do których nigdy nie miała podejrzeń, że mogą być tak silne i niepokojące. Caro poczuła, że jej piersi są obolałe; Michael odsunął się, chciała zaprotestować... Poluźnił uścisk, a dłoń 177

spoczywająca na talii dziewczyny przesunęła się wyżej... z jej talii na pierś. Już nie miała ochoty protesto-wać. Zamarła. Targnął nią strach... Dłoń Michaela zamknęła się na jej piersi, zdecy-dowana, władcza. Caro miała wrażenie, że pod tym dotykiem rozpada się na kawałki. Dziwny ból znik-nął, a potem na nowo rozgorzał. Zelżał, gdy Micha-el zaczął ją pieścić. Zachwiała się... Czuła się nie-pewnie, ale potem znów ogarnęło ją pożądanie, a Michael pocałował ją jeszcze głębiej. Caro poczuła, że fala pożądania gasi płomień stra-chu. W nauce całowania Michael odniósł sukces, może będzie mógł nauczyć ją czegoś więcej... Wiedział, w którym momencie pozwoliła mu na pieszczoty; nie było w niej strachu ani złośliwości, tylko wdzięczność. Potrzebował tego kontaktu tak samo jak ona. Pościła przez kilka lat, ale jego pożą-danie było w tej chwili dużo silniejsze... Obiecał sobie, że to zmieni - miał jasną wizję te-go, czego chce od Caro. Ale jeszcze na to nie czas. Tymczasem... Jego usta nie opuszczały jej warg. In-tuicja podpowiadała mu, by rozpiąć jej gorset i sma-kować jej wyborną gładką skórę, ale byli przecież w środku lasu i wkrótce musieli wracać na miejsce pikniku. Gdy o tym pomyślał, jego pocałunki stały się deli-katniejsze, aż wreszcie bez ostrzeżenia podniósł głowę, jednocześnie nie przestając dłonią pieścić jej piersi. Chciał wiedzieć, o czym myśli Caro i jak reaguje, żeby dobrze to rozegrać, gdy spotkają się następnym razem. Gdy następnym razem uda mu się pochwycić ją w ramiona. W tej chwili żadne z nich nie oddychało równym rytmem. Pierwszy krok w stronę bliskości i intymności został zrobiony, mówiły to ich spojrzenia. 178

Wzięła głęboki oddech i zabrała ręce z szyi Michaela i z jego ramion; spuściła wzrok; patrzyła na jego dłonie, duże i silne, pieszczące, na jego długie palce zataczające kółeczka wokół jej stwardniałych brodawek; czuła zmysłowe fale przyjemności. Jej lekka suknia z woalu nie stanowiła prawdziwej bariery dla jego palców. Caro wstrzymała oddech i zamknąwszy oczy odchyliła głowę w tył, opierając ją o pień drzewa. Potem zmusiła się, by otworzyć oczy i popatrzeć na szczupłą twarz Michaela. Gdyby mogła zmarszczyć brwi, zrobiłaby to, ale musiała zadowolić się beznamiętnym wyrazem twarzy. - Nie powiedziałam, że możesz... to zrobić. Michael znów zamknął dłoń na jej piersi. - Ale nie mówiłaś też, że nie mogę. Nareszcie udało się jej lekko zmarszczyć brwi; popatrzyła na niego zmrużywszy oczy. Czy próbujesz mi powiedzieć, że nie mogę już ci ufać? Twarz Michaela spoważniała, ale jego dłoń nie przestawała działać. Możesz mi ufać. Zawsze. Obiecuję. Ale obiecam ci coś jeszcze. Nie to, że będę zachowywał się tak, jak się tego spodziewasz spojrzenie Michaela powę drowało w stronę jej ust - ale tak, jak chcesz, tak, jak na to zasługujesz. Powinna zacząć się z nim spierać, ale Michael ją pocałował. Nie było przecież powodu, dla którego nie mogła tak po prostu zaakceptować wszystkiego, co się działo między nimi, dorosłymi przecież ludźmi. Mimo dominującego zachowania Michaela, nie czuła się przytłoczona. Była przekonana, że nigdy by jej nie skrzywdził ani nie zranił, że gdyby mu się opierała, puściłby ją... Zarówno jego słowa, jak 179

i czyny świadczyły o tym, że nie zamierza pozwolić jej tak po prostu go odrzucić, choćby nawet z powodu ograniczeń spowodowanych konwenansami. * Kręciło się jej w głowie, ale było to przyjemne uczucie; w całym ciele czuła ciepło. Nagle Michael przerwał pocałunek. Uniósł głowę i popatrzył gdzieś w bok, obok drzewa, pod którym stali. Caro odwróciła głowę, ale niczego nie mogła dostrzec. Michael zamarł; zamarło w nim wszystko poza czułymi palcami. Caro wstrzymała oddech, już chciała zapytać, co zauważył, ale w tej samej chwili ostrzegł ją spojrzeniem, by była cicho. Nagle Michael się poruszył, ale zrobił to bezszelestnie. Wykonał obrót o sto osiemdziesiąt stopni -teraz on opierał się o pień, a Caro, bezpieczna w jego ramionach, przywarła do niego plecami. Zerkając znad ramienia, zauważyła, że Michael patrzy w stronę stawu. Potem pochylił głowę i wyszeptał wprost do jej ucha: - To Ferdinand. Bądź cicho. Nie wie, że tu jesteśmy. Caro nie odezwała się ani słowem. Michael obser-wował okolicę, a mimo wszystko... Jego uwaga sku-piona była na czym innym. Jego palce nadal się po-ruszały na jej piersi, chociaż wolniej, ostrożniej. Co gorsza, jego druga dłoń powędrowała ku jej drugiej piersi. Bardzo trudno było jej zebrać myśli. Nie zamierzała jednak protestować. Mijały kolejne pełne napięcia minuty, wreszcie Michael nie musiał być aż tak czujny. Znów się nad nią pochylił i wyszeptał: 180

Idzie w przeciwną stronę. Dzielnie ignorując wędrówkę dłoni Michaela, Ca-ro odwróciła się i spojrzała w tę samą stronę; zauważyła Ferdinanda wchodzącego w głąb lasu po drugiej stronie stawu. Michael też to widział. Poluźnił uścisk, by wreszcie wypuścić ją z objęć. Caro odetchnęła nieco głębiej, znów ją pocałował - po raz ostatni. I obietnica - aż do następnego razu. - Powinniśmy już wracać. - Masz rację - kiwnęła głową. Ruszyli drogą wokół stawu; gdy doszli do ścieżki, która prowadziła wprost na polanę, Caro zerknęła na drugą stronę stawu, w stronę ścieżki, którą odszedł Ferdinand. - Poszedł złą drogą. - To dorosły człowiek - odparł Michael. - Tak, ale... - Caro spojrzała w stronę ścieżki. -Sam wiesz, jak łatwo jest zgubić się w lesie. A jeśli pójdzie gdzieś daleko i się zgubi, całe towarzystwo będzie tu tkwiło, próbując go znaleźć. Miała rację. Michael westchnął i wskazał w stronę feralnej ścieżki. Chodź. Nie mógł odejść daleko. Uśmiechnęła się przelotnie, widząc jego kapitulację, i poszła przodem, wskazując drogę. Jakieś pięćdziesiąt metrów dalej ścieżka zmieniała się w biegnące w dół zbocze poprzecinane wystającymi korzeniami drzew. Michael wyprzedził więc Caro i szedł pierwszy, podając jej rękę za każdym razem, gdy istniało niebezpieczeństwo utraty równowagi. Oboje skupiali się na ostrożnym stawianiu stóp na stromym zboczu, niewiele rozmawiali. Nagle usłyszeli ciche głosy. Zatrzymali się, patrząc przed sie-

181

bie. Oboje wiedzieli o jeszcze jednej niewielkiej polance leżącej nieopodal. Michael odwrócił się do Caro i przyłożył palec do ust. Caro kiwnęła głową, że rozumie. To wciąż była ziemia należąca do Michaela, ale nieogrodzona; Michael nigdy nie zabraniał miejscowym z niej korzystać. Teraz jednak oboje usłyszeli ukradkową rozmowę prowadzoną półgłosem. Najmądrzej było nie pchać się w sam środek wydarzeń, gdzie mogli być niemile widziani, szczególnie Michael z Caro u boku; na polanie było przynajmniej dwóch mężczyzn, a może więcej. Zeszli ze stromej ścieżki i ruszyli dalej, między drzewami. Zarośla były wystarczająco gęste, by ich zasłonić. Wreszcie dotarli do miejsca, gdzie zza dużego krzaka mogli obserwować polankę. Na polance Ferdinand rozmawiał z dwoma mężczyznami. Obaj byli drobnej budowy, o wyglądzie cwaniaczków i mieli na sobie wyświechtane ubrania z grubej wełny. Na pewno nie byli przyjaciółmi Ferdi-nanda, jednak ze sposobu, w jaki się do niego odnosili, można było wywnioskować, że dla niego pracowali. Michael i Caro przyszli zbyt późno, by usłyszeć cokolwiek z ich rozmowy poza zapewnieniami, że cwaniaczki zrobią wszystko, co im Ferdinand każe; potem po prostu ich odprawił i wrócił na ścieżkę, którą tu przyszedł od strony stawu. Michael i Caro stali w bezruchu, patrząc za nim, po czym dziewczyna pociągnęła Michaela za rękaw; odwrócił się na tyle szybko, że zobaczył, jak ci dwaj znikają na ścieżce prowadzącej do głównej drogi. Caro już otworzyła usta, ale Michael powstrzyma! ją ruchem dłoni. Czekali jeszcze chwilę. Dopiero gdy był pewien, że Ferdinand jest już tak daleko, iż nie 182

usłyszy ich głosów, opuścił rękę i popatrzył w szeroko otwarte oczy Caro. - O co w tym wszystkim chodzi? - Sam chciałbym wiedzieć. Wziął Caro za rękę i poprowadził ją z powrotem na ścieżkę. Na początku zastanawiałam się, czy to mogą być ci sami, którzy napadli na pannę Trice, tylko dlacze go Ferdinand z nimi rozmawiał? Teraz jednak myślę, że byli jacyś szczuplejsi. Jak myślisz? Michael przyznał jej rację. Tym razem byli mniej więcej w tej samej odległości jak wtedy, gdy zaatakowano pannę Trice. Ci dwaj tutaj, na polanie, byli także niżsi. Powiedział to Caro, a ona przyznała mu rację. Przez chwilę szli dość szybko; potem Michael odezwał się: Dlaczego Ferdinand, gdyby chciał zatrudnić ja kichś ludzi, miałby spotykać się z nimi w... cóż, w ta kiej tajemnicy? I dlaczego tutaj? Jesteśmy ładnych kilka kilometrów od Leadbetter Hall. Było to bardzo trafne pytanie. Nie mam pojęcia. Ich oczom ukazała się polanka, na której odbywał się piknik. Usłyszeli głosy - młodzież wróciła już ze swojej wycieczki, a starszyzna obudziła się z poobiedniej drzemki. Michael zszedł ze ścieżki, szukając odrobiny prywatności za rozległym krzakiem. Pociągnął ją za sobą, a Caro popatrzyła na niego zaskoczona. - Myślę, że spokojnie możemy założyć, że Ferdi-nandowi o coś chodzi, najprawdopodobniej o coś, czego książę i księżna mogą nie być świadomi albo czego mogą nie pochwalać. - Ale o co? Dopóki nie dowiemy się więcej, musimy mieć oczy szeroko otwarte i baczenie na wszystko. 183

Michael pocałował Caro. Ostatni pocałunek. Zrobił to celowo, chciał, by myślami znów wróciła do tego, co się między nimi dziś wydarzyło. Niestety, pocałunek miał dokładnie taki sam wpływ na niego... Zmełł w ustach przekleństwo. Pamiętaj, jeśli chodzi o Ferdinanda, musisz mieć się na baczności. Patrzyła mu w oczy, przyglądała się jego twarzy, a potem uśmiechnęła się uspokajająco i poklepała Michaela po ramieniu. Oczywiście że tak - powiedziała i odwróciwszy się na pięcie, wbiegła na ścieżkę i ruszyła w stronę polany. Michael, ze wzrokiem utkwionym w jej kusząco kołyszących się biodrach, zaklął pod nosem i ruszył za nią tak nonszalanckim krokiem, na jaki tylko było go w tej sytuacji stać.

Rozdział9

Michael zastanawiał się, czy powiedzieć Geoffrey-owi o swoich podejrzeniach dotyczących Ferdinanda. Spędził bezsenną noc, choć musiał przyznać, że nie do końca z powodu Ferdinanda. Potem, gdy jadł śniadanie, dostał liścik, w którym Geoffrey zapraszał go na kolację. Zaproszenie było darem niebios. Michael pojechał do Bramshaw House, gdy tylko słońce schowa184

ło się za czubkami drzew, a dzień zmienił się w balsamiczny wieczór. Gdy wczoraj wrócili z Caro na polankę, gdzie odbywał się piknik, Ferdinand właśnie przepytywał Edwarda; Michael chciał się dowie-dzieć, czym interesował się Leponte. Był przekonany, że Caro wszystkiego się dowie. Gdy przyjechał do Bramshaw House, poszedł prosto do stajni. Tam zostawił Atlasa, a potem wszedł do domu i znalazł Geoffreya w jego gabinecie.

Na piętrze Caro siedziała przy toaletce i bezwiednie przeczesywała palcami włosy. Była już przebrana do kolacji, choć dzisiejszego wieczoru nie wymagało to szczególnie eleganckiego stroju - miała być tylko rodzina. Jasnoróżowa jedwabna suknia już od dawna była jedną z jej ulubionych; działała na nią uspokajająco. Od przynajmniej dwudziestu czterech godzin była... roztargniona. Michael ją zaskoczył. Najpierw dlatego, że w ogóle wciąż chciał ją całować, a potem dlatego, że chciał więcej. Caro zaczynała podejrzewać, że może nadal chce więcej i że to całkiem możliwe, iż naprawdę jej pożąda. Pożądanie to rodzaj pragnienia, czyż nie? Sama myśl, że właśnie to dostrzegła u Michaela, i to w nim narastało, kiedy się całowali, była tak zaskakująca i pouczająca, że nie mogła jej zignorować. Czy to w ogóle możliwe? Czy Michael naprawdę, szczerze chce jej - pragnie jej - w ten sposób? Część jej jestestwa śmiała się z tego pomysłu, pogardliwie uznając to za wymysł chorej wyobraźni; jednak to drugie, wrażliwsze "ja" desperacko chcia-

185

ło, by wszystko okazało się prawdą. Sytuacja snucia takich rozważań była dla niej zupełnie nowa. Jedno wiedziała na pewno: po tym, co wydarzyło się nad stawem, musiała podjąć decyzję, czy brnąć w to dalej, czy go powstrzymać; powiedzieć tak czy nie. Jeśli Michael naprawdę będzie chciał więcej, czy powinna mu na to pozwolić? Taka decyzja dla dwudziestoośmioletniej wdowy po znacznie starszym mężu wywodzącym się z krę-gów politycznych teoretycznie była łatwa. Niestety w jej przypadku istniały pewne komplikacje bar-dzo ważne komplikacje - ale po raz pierwszy w ży-ciu Caro nie miała pojęcia, czy powinna odrzucić nadarzającą się sposobność i ta niepewność była dla niej czymś nowym. O tym właśnie rozmyślała cały dzień. Od dziesięciu lat, a w zasadzie od chwili, gdy wyszła za mąż, przeróżni dżentelmeni próbowali namówić ją na romans, ale teraz po raz pierwszy czuła, że naprawdę ją to kusi. Ci wszyscy inni... Nigdy nie była przekonana, czy ich pożądanie było prawdziwsze niż to, które czuł w stosunku do niej Camden, czy kierująca nimi motywacja nie była z gatunku tych przyziemnych, jak na przykład nuda albo tęsknota za dreszczem emocji, czy nawet względy polityczne. Żaden z nich nigdy tak naprawdę jej nie pocałował, nie tak, jak całował ją Michael. Michael nigdy nie pytał o pozwolenie. Jeśli dobrze go zrozumiała, to skoro nie powiedziała wprost "nie", to uznał jej milczenie za "tak". Takie podejście doskonale się sprawdzało i to w przypadku ich oboj-ga. Mimo zastrzeżeń, które miała, Michael nie uczy-nił niczego ani nie wciągnął jej w nic, czego by żało-wała. Wręcz przeciwnie. To, co robili, kazało jej my-śleć o tym, co może jeszcze zrobią. 186

Nie miała pojęcia, jak daleko Michael się posunie, nim straci nią zainteresowanie, ale jeśli naprawdę jej pragnie, jeśli naprawdę jej pożąda... Czy nie zasługiwała na to, by dowiedzieć się prawdy? Po domu rozszedł się dźwięk gongu wzywający do salonu. Caro rzuciła ostatnie spojrzenie w lustro, na włosy chwilowo-władzie i wyszła z pokoju. Zaplanowała, że później wróci do swoich rozmyślań -musi mieć przecież jakiś pomysł na to, jak traktować Michaela zanim następnym razem będzie chciał zo-stać z nią sam na sam.

Michael także usłyszał gong i porzucił podyktowa-ne najlepszymi intencjami niezbyt fortunne próby zaalarmowania Geoffreya i pokazania mu potencjal-nrgo niebezpieczeństwa grożącego Caro ze strony Ferdinanda Leponte'a. Jego wina, nie Geoffreya -nie potrafił przekazać mu argumentów na tyle przekonujących, by zdopingować go do działania. Mimo że Geoffrey od ponad dziesięciu lat był parlamentarzystą, nigdy nie natknął się na tę ciemną stronę polityki. Gdy Michael opisał mu niezdrowe zainteresowanie Ferdinanda życiem osobistym Cam-dena Sutcliffe'a, Geoffrey jedynie uniósł brwi i powiedział: - Bardzo dziwne - a potem napił się sherry i dodał: - Może George powinien oprowadzić go po Sutcliffe Hall. Po tym, co usłyszał, Michael nie wspominał już o spotkaniu Ferdinanda z dwoma nieznajomymi w lesie. Geoffrey najprawdopodobniej zasugerowałby, że uciekają przed bukmacherami z Southamp-ton. Mogła to być oczywiście prawda, choć Michael 187

uważał, że to mało prawdopodobne. Ferdinanda coś żywo interesuje, ale na pewno nie to, który koń wy-gra następne zawody w Derby. Zdając się na los, Michael zmienił temat i zaczął rozmowę dotyczącą miejscowych spraw, jednak żad-na z nich nie była pilna. - Dzwonią na kolację - Geoffrey podniósł się z fotela. Michael odstawił kieliszek i poszedł za Geoffrey-em; razem dotarli długim korytarzem do salonu. Caro już tam była, także Elizabeth i Edward. Ca-ro, początkowo zwrócona w stronę szezlonga, na którym siedziała Elizabeth, gdy usłyszała kroki, odwróciła się do drzwi. Najpierw zauważyła Geof-freya, dopiero potem Michaela. Zatrzepotała rzęsami i znów przeniosła wzrok na brata, jednak po-za trzepotem rzęs nie widać było żadnej innej ozna-ki zaskoczenia. Geoffrey ułatwił jej zadanie. Och, przepraszam moja droga, zupełnie wypadło mi to z głowy. Zaprosiłem Michaela, by zjadł dziś z nami kolację. Caro uśmiechnęła się; wyglądała na pewną siebie. - To wspaniale. - Wyciągnęła do Michaela rękę i spojrzała na Geoffreya. - A pani Judson...? - Pamiętałem, żeby jej powiedzieć. Geoffrey podszedł do Edwarda, by z nim zamienił kilka słów; Caro zmrużyła oczy, patrząc na plecy brata Michael uniósł jej dłoń do ust i pocałował. Poczuł sa-tysfakcję, wiedząc, że jej uwaga znów skupia się na nim. - Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko? - Oczywiście, że nie. Wolałaby mieć przed kolejnym spotkaniem więcej czasu na zastanowienie się nad tym, co się między nimi dzieje. Ale wyglądało na to, że została postawio188

na przed faktem dokonanym. Wiedziała jednak, że sobie poradzi - to przecież jej specjalność. Nie zostali zbyt długo w salonie; czas wypełniała im rozmowa o przygotowaniach do parafialnego festynu, a gdy zajmowali miejsca przy stole w jadalni, wciąż jeszcze omawiali zawody łucznicze - jeden z pomysłów Muriel. Kolacja minęła w przyjaznej atmosferze. Jak zwy-kle, gdy Caro była w Bramshaw House, pani Judson przechodziła samą siebie. Caro naprawdę jej współ-czuła: przez resztę roku pani Judson zajmowała się jedynie Geoffreyem, a on miał nieprawdopodobnie mał o wybredne podniebienie. Dzisiejszego wieczoru jedzenie było wyjątkowe, a rozmowa nader miła. Michael rozmawiał ze wszyst-kimi; Caro, jak również Geoffreyowi łatwo było trak-tować go jak kogoś bliskiego, niemal członka rodziny. Jako że zaproszenie go było pomysłem Geoffreya, nie wiedziała, czego ma się spodziewać, gdy wszyscy trzej panowie, twierdząc, że nie mają ochoty na por-to, wrócili do salonu wraz z paniami. Geoffrey zasugerował, że może któraś z pań mogłaby coś zagrać, i Elizabeth posłusznie usiadła do fortepianu. Caro także zagrała, ale szybko się wycofała, wie-dząc, że Geoffrey ma ochotę posłuchać Elizabeth; także Edward wolał, żeby grała Elizabeth, bo wtedy mógł stać obok i przewracać jej kartki z nutami. A to oznaczało, że Caro została w towarzystwie Michaela. Gdy na niego spojrzała, okazało się, że i on ją obserwuje. Uśmiechając się porozumiewawczo, służył jej ramieniem. - Chodź, przejdziemy się. Chciałem zapytać, co Leponte próbował wyciągnąć z Edwarda.

189

Słowa Michaela uświadomiły Caro, jak bardzo by-ła zaabsorbowana myśleniem o nim - zupełnie zapomniała o dziwnym zachowaniu Ferdinanda. Pozwoli ła wziąć się pod rękę i poprowadzić na drugi koniec długiego pokoju; starała się również zebrać myśli. Nie patrząc na Michaela, powiedziała cicho, tak by jej słowa zagłuszała wdzięczna melodia grana prze/, Elizabeth i by słyszał je tylko Michael: - Pytał o wiele dziwnych rzeczy, ale Edward mówił, że najbardziej interesowało go, czy Camden zostawił jakieś osobiste dokumenty: pamiętniki, listy, notatki, tego typu rzeczy. - A zostawił? Oczywiście. Caro zerknęła na Michaela. A możesz sobie wyobrazić ambasadora takiego for matu jak Camden, który nie prowadzi szczegółowych zapisków? - Masz rację. Ale dlaczego Leponte o to pytał? - Edward twierdzi, że był to podstęp, by się dowie-dzieć, gdzie te dokumenty mogą być. - Rozumiem, że podstęp się nie powiódł? - Naturalnie. - Zatrzymawszy się przy przeszklonych drzwiach prowadzących na taras, teraz otwartych, by do salonu wpadał orzeźwiający wieczorny wietrzyk, Caro wysunęła rękę spod ramienia Michaela. - Edwardowi można ufać - nic Ferdinandowi nie powiedział. O co jeszcze pytał Ferdinand? Ale szczegółowo. Caro przypomniała sobie poważną rozmowę z Edwardem. - Pytał, czy można uzyskać dostęp do tych dokumentów. Oczywiście po to, by wesprzeć badania nad karierą Camdena. - Oczywiście. - Michael zacisnął usta. - Nie wierzysz mu, prawda? 190

Nie. I ty też mu nie wierzysz. Caro spojrzała przed siebie niewidzącym spojrzeniem. Ferdinand od dawna znał Camdena, ale dopiero teraz zdradził, że się nim interesuje. Po dłuższej chwili Michael zapytał: - Gdzie są dokumenty Camdena? - W naszym londyńskim domu. - Jest zamknięty? Caro skinęła głową. Tak. Nie leżą na wierzchu w jego gabinecie, ani nigdzie, gdzie łatwo byłoby je znaleźć, więc... Michael zerknął na drugi koniec pokoju. Caro popatrzyła w tę samą stronę. Geoffrey siedział z zamkniętymi oczami; wyglądało na to, że zasnął; przy fortepianie Elizabeth i Edward wpatrywali się w siebie, nie zwracając uwagi na Boży świat. Micha-el zacisnął palce na łokciu Caro; nim zdążyła zare-agować, pociągnął ją w stronę tarasu. Nie masz przypadkiem zamiaru udostępnić Fer dinandowi tych dokumentów? Nie, oczywiście, że nie. Cóż... - Caro pozwoliła poprowadzić się wzdłuż tarasu. Przynajmniej do czasu, gdy się dowiem, czego dokładnie szuka Ferdinand i, co ważniejsze, dlaczego. Michael dostrzegł w jej słowach determinację; ucieszyło go, że Caro nie ufa temu mężczyźnie. - Ty pewnie będziesz najlepiej wiedziała; jak myślisz, co on chce znaleźć? - Nigdy nie czytałam pamiętników Camdena; myślę, że nikt ich nie czytał. A czego chce Ferdinand -któż to może wiedzieć? Wzruszyła ramionami. Skupiona na pytaniu Michaela, prawdopodobnie nie zauważyła, że opuścili już taras i znaleźli się na trawniku. 191

Czy naprawdę nie zauważyła, dokąd idą? Jestem pewna, że cokolwiek to jest, nie może być nic poważnego z punktu widzenia dyplomacji. - przechadzali się. Powoli zapadał zmierzch. - Minister wezwał Edwarda na przesłuchanie, gdy tylko wróciliśmy do Anglii, i to była najważniejsza sprawa, którą Edward i ja poruszaliśmy w rozmowie z Gillinghamem, następcą Camdena. Ostatnie tygodnie spędziliśmy w Lizbonie, by się upewnić, że Gillingham wie wszystko, co musi wiedzieć. Jestem pewna, że gdyby coś wtedy się stało. to albo on, albo Ministerstwo Spraw Zagranicznych skontaktowaliby się z Edwardem. Było to intrygujące pytanie, ale Michael czuł, że nie może na nią naciskać. Nie był tak głupi, by rzu-cać jej kłody pod nogi, jeśli miała za nim pójść. Pokiwał głową. - Trudno sobie nawet wyobrazić, cóż by to mogło być, Camden nie żyje już od dwóch lat. - To prawda. Odgadła, dokąd ją prowadził. Patrzyła w stronę altanki i ciemnej tafli jeziora po marszczonej od wiatru. Chmury przesuwały się i kłę-biły na ciemniejącym wieczornym niebie; wszystko tu zwiastowało rychłą burzę, jeszcze przed zmierzchem. Choć daleka, nieuchronnie się zbliżała. Przed nimi wyrosła bryła altany. Myślisz, że dokumenty Camdena są bezpieczne? -Tak. Caro patrzyła pod nogi, gdy doszli do schodków altany, i uniosła nieco rąbek sukni; Michael puścił jej łokieć i zaczął pierwszy wchodzić po schodach. Dokumenty są bezpieczne - dodała. Nagle zdał sobie sprawę, że Caro nie idzie za nim. Pobladła, a jej oczy pociemniały. Spoglądała na nie-go, wahając się. Wyciągnął do niej rękę.

192

- Chodź ze mną, Caro. Mimo coraz głębszego zmierzchu, patrzyli sobie w oczy. Przez chwilę Caro stała nieruchomo - a potem się zdecydowała. Suknię przytrzymywała już tylko jedną ręką, drugą podała Michaelowi, pozwalając mu poprowadzić się do wypełnionej mrokiem altanki. Potrzebowali tylko kilku sekund, by oczy przyzwy-czaiły się do ciemności. Ostatnie jasne plamy na niebie odbijały się w tafli jeziora i wpadały do tej części pomieszczenia, która znajdowała się najbliżej jezio-ra. Michael puścił dłoń Caro, a ona podeszła do jednej ze ścian altanki z dużym nieoszklonym oknem w kształcie łuku, pod którym znajdowało się szerokie siedzisko wyłożone miękkimi poduszkami. Doskonałe miejsce, by wygodnie usiąść i patrzeć na jezioro. Michael nie patrzył na jezioro, patrzył na Caro. Zatrzymał się blisko niej; Caro wzięła głęboki od-dech i odwróciła się w jego stronę. Wiedziała, że zbliża się burza; czuła wiatr lekko szarpiący jej wło-sy. Przyglądała się twarzy Michaela, zastanawiając się, dlaczego z nim wszystko jest inaczej; dlaczego, kiedy są sami, tutaj i nad stawem, wygląda to tak, jakby weszli na jakiś inny poziom, na którym wszystko jest możliwe, wszystko jest akceptowalne i właściwe, nawet to co nie jest możliwe, akceptowalne i wła-ściwe w normalnym świecie. Teraz jednak byli tutaj. Caro zrobiła krok w przód, zmniejszając dystans miedzy nimi; oparła dłonie na jego torsie, a potem przesunęła je na kark i zmusiwszy go, by pochylił głowę, pocałowała go. Poczuła, że Michael lekko się uśmiecha. Rozchylił jej usta, wypełnił językiem, zamknął ją w uścisku ramion. Jeszcze nigdy nie była tak pewna, że jest tam, gdzie chce być. 193

Ich usta stapiały się w jedno, oboje dawali i brali wiedząc, co może stać się ich udziałem. Poczuli ro snące między nimi pożądanie, które z każdą chwilą przybierało na sile. Tam, między nimi, było pragnienie Michaela, jego głód, prawdziwy, nieudawany, coraz silniejszy, coraz mniej skrywany. Jak jest silny? Ile to trwa? Wszystko to były palące pytania - i istniał tylko jeden sposób, by znaleźć na nie odpowiedź. Caro wyszła mu naprzeciw, a on ją kusił i drażnił, niemal wyzywając na pojedynek. Ze wszystkich sił starała się zapanować na drżeniem, gdy zetknęły się ich ciała; niemal zemdlała z poczucia ulgi, gdy poczuła jego dotyk i reakcję - natychmiastową, palącą, niemal brutalną. Potężną. Trzymał ją mocno w ramionach, a potem ręka Mi-chaela znalazła się na jej plecach, by przytulić ją jesz-cze bardziej, po czym prześliznęła się niżej, przez wcięcie w talii, i na biodra; przycisnął jej ciało do sie-bie, by mogła poczuć... Przez krótką chwilę Caro czuła, że wszystkie jej zmysły zamierają; przez krótką chwilę jej umysł nie chciał zaakceptować rzeczywistości, stanowczo nie chciał uwierzyć... Michael przysunął się do Caro celowo, by wywołać w niej pożądanie; uwodzicielsko na nią napierał; poczuła na brzuchu jego twardą męskość, a cieniutka jedwabna materia jej sukni nie stanowiła żadnej bariery, która by ją maskowała. Poczuła euforię. Zatapiała się w uścisku jego ramion chciwie zapamiętując każdy dotyk, który był jak balsam na jej stare rany, który był jak kusząca obietnica tego, co może się jeszcze wydarzyć.

194

Jego pożądanie było prawdziwe, nie miała co do tego żadnych wątpliwości; sama je w nim rozniecała. Więc mogą...? Czy Michael...? Czy to w ogóle możliwe? Jej piersi były nabrzmiałe, gorące, drżały. Otarła się o Michaela, równie umyślnie, jak on przedtem otarł się o nią, naciskając twardymi brodawkami na jego tors. Michael odczytał ten gest z niewypowiedzianą wręcz ulgą - jeszcze nigdy nie kierowało nim tak proste i silne pragnienie. Caro była jego i musiał ją mieć. I to już wkrótce. Może nawet dzisiejszej nocy... Odsunął tę myśl; wiedział, że nie może na nią naciskać i że jeśli jest wystarczająco mądry, nie zrobi tego. Tym razem grał w grę, która wymaga czasu, je-go cel oznacza całe życie; jest to cel zbyt delikatny, zbyt cenny, zbyt dla niego ważny - dla niego, jako mężczyzny, którym jest teraz i którym będzie - by w jakikolwiek sposób ryzykować. Jednak Caro otwo-rzyła przed nim pewną sposobność, z której nie zamierzał rezygnować. Zaskakująco trudne okazało się odsunięcie myśli od kuszącego ciała Caro na tyle, by mógł zastanowić się nad możliwościami, jakie się przed nim rysują. Przypomniał sobie o miejscu pod oknem. Pociągnął Caro za sobą, zapadli się w miękkie poduszki. Caro dłońmi objęła twarz Michaela, wpijając się ustami w jego wargi. Sięgnął do jej bioder, układając ją między swoimi udami ułożonymi w kształt litery "v". Znów ją pocałował, tym razem dużo chciwiej. Sięgnął na jej plecy i znalazł wstążki gorsetu. Wyjątkowo łatwo dały się rozwiązać. Potem chwycił Caro za ramiona i wyżej uniósł jej ręce, opierając je na swoich barkach, by móc dotknąć obu jej piersi. Caro zadrżała, a gdy ścisnął jej piersi, jęknęła. Spijał 195

ten dźwięk z jej ust ze szczerym zamiarem sprawienia, by znów jęknęła. Drżała z pożądania; zanurzała dłonie we włosach Michaela, potem przesunęła je na jego ramiona i ni-żej, na pierś, by wreszcie wsunąć je pod marynarkę i dotykać jego torsu. Michael sprawnie rozpiął malutkie guziczki z przodu jej gorsetu, rozsunął na boki delikatną tka-ninę i przez cienką materię halki objął dłońmi jej biust. Wstrzymała oddech, a potem zacisnęła dłonie na jego karku i pocałowała go z niemal desperackim zaangażowaniem. Jego pożądanie, prawie szaleńcze jeszcze narastało. Wyszedł na spotkanie jej chciwym ustom, a potem zaspokajał rozszalałe zmysły i jej. i swoje. W ciągu kilku chwili oboje byli rozgorączkowani oboje pragnęli więcej i więcej. O nic nie pytając, Mi-chael sięgnął do tasiemek przy halce i kilkoma po-ciągnięciami je rozwiązał, zuchwale zsuwając deli-katną tkaninę; położył dłonie na jej nagim biuście. Dotyk dłoni na nagiej skórze sprawił, że oboje za-drżeli. Ich reakcja, natychmiastowa i obopólna, jak włókna tej samej przędzy, nasilała się, bo oboje tego chcieli, oboje tego potrzebowali, w jakiś dziwny spo-sób desperacko się pożądali, pragnęli wszystkiego, co mogli sobie nawzajem dawać. Michael nie miał najmniejszych wątpliwości, że Caro pragnie tego samego co on, gdy rozsunął poły jej gorsetu i obnażył biust. Niemal ze czcią ujął w dłonie jej piersi, trzymał w rękach nabrzmiałe wzgórki i kciukami muskał twarde brodawki. Przerwał pocałunek i popatrzył w dół, na jej jasną skórę błyszczącą jak perła i delikatną jak najlepszej jakości jedwab. Gładkość jej skóry wywołała w nim ko-

lejną falę pożądania. Patrzył na nią i dotykał. Caro zadrżała i przymknęła oczy, napawając się jego do-tykiem. Doświadczyła już kiedyś czegoś podobnego, ale tym razem odczuwała wszystko dużo silniej. Ostatnim razem... Odsunęła na bok stare wspomnienia, zakopała je w otchłaniach pamięci, ignorowała, gdy próbowały się znów obudzić. Tym razem wszystko jest zupełnie inne. Otworzyła oczy i popatrzyła na twarz Michaela, na jego przystojne, choć surowe rysy. Michael cały był skupiony na niej, na jej piersiach... Nie były du-że, prawdę mówiąc raczej niewielkie, ale intensywności jego spojrzenia nie można było pomylić z ni-czym innym. Jakby czytając w myślach Caro, Michael powędrował spojrzeniem ku jej twarzy; uśmiechnął się... Nie przestając patrzeć jej w oczy, przesunął rękę na jej talię, a potem pochylił głowę. Caro wstrzymała oddech, gdyż usta Michaela do-tknęły jej biustu i kusząco przesuwały się po jej nabrzmiałych piersiach i twardych brodawkach. Michael zamarł, gdy poczuł, jak jej ciało reaguje na jego pieszczoty - tak jak jeszcze nigdy nie reagowało. Palce Caro bezwiedne zacisnęły się na jego ramionach, gdy poczuła na piersi jego ciepły oddech, a potem jego język. Dotykał jej i lizał; Caro ciężko oddychała. Powiedz moje imię. Zrobiła to, o co prosił. Wziął w usta jej sutek i zaczął ssać. Mocno. Niemal krzyknęła. Na chwilę oderwał usta od jej piersi. Nikt nas nie usłyszy - powiedział. Znów pochylił głowę i tak długo pieścił językiem i ustami jej piersi, aż zaczęła błagać, by przestał. Do197

196

piero wtedy wziął to, co z taką żarliwością mu dawa ła i sam dał jej wszystko, czego pragnęła. Wszystko, czego nigdy wcześniej nie miała. Był delikatny, ale silny i przekonujący, doświad-czony i świadomy tego, co robi. Chociaż najwyraźniej czerpał przyjemność z obdarzania Caro rozkoszą, nie pokazywał jej, co jest jego najważniejszym celem Caro zupełnie nie była zaskoczona, gdy dłoń Michaela przesunęła się z jej gorących piersi na brzuch. Dotykał go i przesuwał się niżej, delikatnie przez materię sukni głaszcząc kręcone włoski, aż wreszcie jego długie palce prowokacyjnie wsunęły się we wgłębienie u szczytu jej ud Tym, co ją zaskoczyło, była jej własna reakcja, go-raca fala, która ogarnęła jej ciało, napięcie w mięśniach, którego wcześniej nie czuła, nagłe pulsowanie, które pojawiło się między udami. Michael podniósł głowę; jego dotyk stawał się co-raz bardziej zdecydowany. Musnął wargami jej szyję, przesuwał się wyżej, językiem dotknął płatka ucha i pocałował ją w skroń. Caro? Pragnął jej, nie miała co do tego wątpliwości, ale.., Ja nie... Nie jestem pewna... Ta chwila przyszła wcześniej, niż się spodziewała; nie wiedziała, co powinna zrobić. Michael westchnął, ale zabrał dłoń z gorącego zagłębienia między jej udami, cały czas pieścił jej piersi, jednocześnie zastanawiając się nad jej słowami i nad tym, co intuicyjnie wyczuwały jego zmysły. Uznał, że Caro szczerze go pragnie, że gdyby poprosił, mogłaby... - Pragnę cię - powiedział wprost; nie musiał używać żadnych ozdobników. Z poważnego tonu wypowie-dzianych słów wyzierała prawda. Jego męskość stała

198

się gorąca i twarda, niemal na krawędzi bólu. Przez materiał sukni opuszkiem palca zataczał kręgi wokół jej kobiecości. - Chcę w ciebie wejść, moja słodka Ca-ro. Nie ma powodu, dla którego nie moglibyśmy... Caro słyszała jego słowa, gorące i uwodzicielskie zapadały jej w umysł. Wiedziała, że są prawdziwe. Michael mówił prawdę, ale... A jeśli ona się zgodzi, a wtedy... A jeśli mimo wszystko coś pójdzie nie tak? Jeśli znów jej się nie uda? Jeśli znów się pomyli? Czuła krew szumiącą w żyłach. Po raz pierwszy w życiu wiedziała, że to pożądanie, gorące i słodkie, że to, co czuje, to, co ją wypełnia i popycha, by się zgodziła, by po prostu przyzwalająco kiwnęła głową i pozwoliła mu na wszystko, wiedziała, że to właśnie jest pragnienie. Ale jeśli coś pójdzie nie tak, jak będzie się czuła? Jak spojrzy mu w oczy? Nie może. Gdy pieściła ją dłoń Michaela, gdy w każdym do-tyku czaiła się obietnica, gdy pożądanie jak krew rozchodziło się po całym jej ciele, tak trudno było się wycofać, tak trudno było zebrać siłę woli i powiedzieć "nie". Michael zdawał się domyślać, że podjęła decyzję, bo powiedział szybko, niemal desperacko: Możemy się pobrać kiedykolwiek zechcesz, ale na Boga, kochanie, pozwól mi w ciebie wejść. Jego słowa były jak lodowata fala, zatopiły jej pożądanie. Poczuła strach. Gwałtownie wyszarpnęła się z uścisku jego ramion; przerażona patrzyła na Michaela. Co powiedziałeś? - spytała słabym głosem. Wciąż kręciło jej się w głowie, ale nie było to już przyjemne uczucie. 199

Michael patrzył na zaskoczenie malujące się na jej twarzy i przypomniał sobie swoje ostatnie słowa. Na litość Boską, Caro, wiedziałaś, dokąd to zmierza. Chcę się z tobą kochać. Mocno i do końca. Wiele razy. Nie zdawał sobie sprawy, że to pragnienie tak bardzo się w nim rozrosło, ale teraz pożądanie trzymało go jak w potrzasku i nie zamierzało go wypuścić. Nie do chwili, gdy... Jej nagłe wahanie mu nie pomogło. Caro zamarła. Nie, nie chcesz się ze mną kochać; chcesz się ze mną ożenić. Jej oskarżenie było jak siarczysty policzek; był zupełnie zdezorientowany po tym, co od niej usłyszał. Patrzył na nią uważnie. Chcę i zamierzam zrobić i jedno, i drugie. Zmrużył oczy. - Jedno tylko raz, drugie wiele razy. Caro także zmrużyła oczy. Ale nie ze mną - odparła i sięgnęła do gorsetu, by go zapiąć. - Nie zamierzam znów wychodzić za mąż. Patrzył na wspaniałe krągłości jej piersi znikające za cienką tkaniną, ale równie dobrze mogła być to stal. Michaeł zmełł w ustach przekleństwo, zmusił się, by pomyśleć... Palcami przeczesał włosy. Ale co... To niedorzeczne! Nie sądzisz chyba, że uwierzę, iż w twoim mniemaniu uwodzę właśnie cie bie - siostrę mojego najbliższego sąsiada, siostrę by łego parlamentarzysty - i nie myślę o małżeństwie. Gdy zapinała gorset, trzęsły się jej ręce. Wiedział, że jest zdenerwowana, ale trudno mu było powiedzieć dlaczego. Ich spojrzenia się spotkały. Zmień taktykę. - Ton jej głosu był stanowczy i bezkompromisowy. Caro poprawiła suknię.

200

- Jestem wdową i myślałam, że chcesz mnie uwieść, a nie się ze mną ożenić. Jej głos wciąż brzmiał oskarżycielsko, jej oczy błyszczały. Michael wciąż był zdezorientowany. - Ale... Dlaczego nie możemy się pobrać? Na miłość Boską! Wiesz, że potrzebna mi jest żona, a ty je-steś idealną kandydatką. Caro gwałtownie odsunęła się od niego, ale zaraz przywdziała na twarz maskę spokoju. Tylko że ja nie chcę znów wychodzić za mąż. I nie zrobię tego. - Nagle Caro się odwróciła. - Roz wiązałeś tasiemki, to teraz je zawiąż, proszę. Jej głos drżał. Michael patrzył na jej zgrabne ple-cy i dłonie oparte na biodrach. Wiedział, że narasta w nim pokusa, by ją pochwycić, i niech się dzieje, co chce... Nagle Caro wydała mu się tak krucha... Michael wstał z siedziska, stanął tuż za nią i sznu-rował gorset. Złość i jeszcze silniejsza od niej fru-stracja wbiły pazury w jego duszę. - Powiedz mi tylko jedno. - Michael patrzył na tasiemki gorsetu. - Jeśli to, że wspomniałem o małżeń-stwie, tak cię zaszokowało, czy pomyślałaś o tym, co się między nami od jakiegoś czasu dzieje? Że dokąd nas to zaprowadzi? Caro stała wyprostowana, z wysoko podniesioną głową, i patrzyła przed siebie. Powiedziałam ci już. Jestem wdową. Wdowy nie muszą wychodzić za mąż, żeby... - zabrakło jej słów. - Żeby sobie pozwolić na romans? Caro zacisnęła zęby i kiwnęła głową. - Tak, myślałam, że właśnie o to w tym wszystkim chodzi. Michael zawiązał już prawie wszystkie tasiemki jej gorsetu; Caro nie chciała w tej chwili już niczego więcej, jak tylko odejść, wycofać się z godnością, 201

nim zawładną nią inne, zgoła silniejsze emocje Kręciło jej się w głowie tak bardzo, że poczuła mdłości. Ale ty jesteś "wesołą wdówką", nie angażujesz się w romanse. Tymi słowami Michael trafił w sedno i to w spo-sób, którego nie mógł przewidzieć. Caro na chwilę wstrzymała oddech, po czym odezwała się spokojnie. - Jestem bardzo wybredna w kwestii doboru męż-czyzn, z którymi chciałabym mieć romans. - Dłonie Michaela zamarły; Caro chciała odejść. - A skoro to nie jest cel, który chcesz osiągnąć... - Zaczekaj. Nie miała innego wyjścia; ten cholernik wsunął palce między tasiemki gorsetu; Caro syknęła znie-cierpliwiona. - Moim prawdziwym celem jest zdobycie ciebie. Głos Michaela był spokojny. Caro nie widziała jego twarzy, ale się domyśliła, że intensywnie nad czymś się zastanawiał. Zwilżyła usta. - Co chcesz przez to powiedzieć? Caro słuchała bicia własnego serca. Powietrze sta-wało się coraz cięższe, nadchodziła burza, ale nie by-ło to w stanie odwrócić jej uwagi od nawałnicy, któ-ra kłębiła się w jej wnętrzu, a którą wywołał ten silny mężczyzna stojący tuż za jej plecami. Wciąż trzymał ją za tasiemki przy gorsecie. Wtedy Caro poczuła, że Michael przysunął się bliżej i pochylił głowę, by wyszeptać jej coś wprost do ucha. Jego oddech pieścił jej szyję. Gdybyś mogła decydować, to jak by się potoczy ła nasza historia? Poczuła lekki dreszcz biegnący wzdłuż kręgosłupa. Gdybyś mogła decydować... Wstrzymała oddech i zrobiła krok naprzód, by ją wreszcie puścił. Zrobił to, choć niechętnie.

202

Jestem wdową. - Zrobiła dwa kroki i się zatrzy mała; splotła dłonie, uniosła wysoko brodę. - Ro mans między nami jest możliwy. Michael patrzył na nią przez dłuższą chwilę, Meszcie powiedział: - Chciałbym się upewnić, że dobrze cię zrozumiałem... Czyli ty, wesoła wdówka, zgadzasz się, by cię uwiedziono? - Zamilkł, a po chwili dodał: - Mam rację? Żałowała, że musi odpowiedzieć na to pytanie, ale wreszcie lakonicznie stwierdziła: - Tak. Przyglądał jej się w milczeniu; Caro nie mogła ni-czego wyczytać z jego twarzy, z powodu ciemności me widziała jego oczu. Gdy znów się odezwał, głos Michaela był czystym uwodzeniem, ale również pełen pretensji. Ja nie chcę mieć z tobą romansu, Caro, ja chcę cię poślubić. Nie powinna ukrywać pierwszej reakcji na jego słowa, tego odruchowego, głęboko w niej zakorzenionego strachu. Poczuła ucisk w płucach i napięcie w każdym zakątku ciała. Mimo panującej ciemności, Michael widział jej strach, niemal panikę. Zwalczył w sobie pokusę, by Wziąć tę kobietę w ramiona, by ją zapewnić, że... Że co? Nie chcę wychodzić za mąż i już nigdy za mąż nie wyjdę. Ani za ciebie, ani za nikogo innego. - Jej sło wa drżały z tłumionych emocji; znów musiała wstrzy mać oddech. - A teraz wybacz mi, proszę, ale muszę wracać do domu. Odwróciła się gwałtownie. - Caro... - Nie! - Uniosła wysoko głowę. - Proszę... Zapomnij o tym. Po prostu o tym zapomnij, to się nie uda. 203

Uniosła falbany sukni i wyszła z altanki, a potem pośpieszyła - niemal pobiegła - do domu. Michael stał w ciemnej altanie i patrząc na nadcią-gającą burzę, zastanawiał się, co, u diabła, poszło nie tak. * Później tej samej nocy, gdy wiatr wył za oknami i szarpał gałęziami drzew, Michael stał przy oknie w bibliotece ze szklaneczką brandy w ręce i patrząc na czubki drzew, myślał. O Caro. Nie rozumiał - nie potrafił nawet sobie wyobrazić - co może się kryć za jej awersją i jednoznacznym, nieodwołalnym odrzuceniem pomysłu małżeństwa. Wciąż pojawiał się w jego myślach wyraz twarzy Ca-ro, kiedy to po raz drugi powtórzył propozycję mał-żeństwa. Mimo to plany Michaela nie zmieniły się ani na jo-tę. Ożeni się z nią. Myśl, że Caro może nie zostać je-go żoną, była po prostu nie do przyjęcia. Był pewien, że Caro zostanie jego żoną, choć nie rozumiał, skąd ta pewność się bierze. W jakiś dziwny sposób wydarzenia tego wieczoru tylko utwierdziły go w tym prze-konaniu. Napił się brandy i niewidzącym wzrokiem popa-trzył za okno. Znów pogrążył się w myślach. Nigdy nie należał do mężczyzn, którzy cofają się przed no-wymi wyzwaniami, ale nawet w najbardziej szalonych snach nie przypuszczał, że przed takim wyzwaniem przyjdzie mu stanąć. Sprawy miały się tak: jego celem nie było uwiedze-nie Caro dla samego uwiedzenia - wyglądało jednak na to, że niemal udało mu się to uczynić albo udało by mu się, gdyby tylko zechciał; jego prawdziwym ce204

lem - jego Świętym Graalem - było uwiedzenie jej tak, by została jego żoną. Uśmiechnął się krzywo i osuszył szklaneczkę. Gdy jechał z Somersham z zamiarem znalezienia żony, nie spodziewał się, że będzie musiał stoczyć taką bi-twę - że dama, którą uzna za idealną kandydatkę, nie zgodzi się z radością na jego propozycję. To by było wszystko, jeśli chodzi o ślepą arogancję. Michael odwrócił się od okna i usiadł w fotelu. Odstawił na stolik pustą szklankę, oparł brodę na kciukach i patrzył przed siebie. Caro jest uparta i stanowcza. On jest jeszcze bardziej uparty i gotów na wszystko. Jedynym sposobem, by osłabić jej silny upór, było zaatakowanie jego źródła. Gdziekolwiek ono się znajdowało. Musi się tego dowiedzieć, a jedyne źródło wiedzy to Caro. Najlepsze rozwiązanie wydawało się oczywiste, a nawet proste. Najpierw musi dostać się do jej łóżka; dopiero wtedy dowie się wszystkiego, co ważne, i wtedy zrobi wszystko, co konieczne, by ją w tym łóżku zatrzymać.

205

Rozdział 10

Następnego popołudnia Caro siedziała przy oknie w saloniku i haftowała, a w drugim końcu pokoju Elizabeth i Edward grali w szachy. Nie była dziś dobrym kompanem; przez cały ranek starała się zająć myśli planowaniem parafialnego festynu, który miał się odbyć już za trzy dni; chodziła podenerwowana i zła. Zła na siebie, zła na Michaela. Powinna była przewidzieć, dokąd zmierzał ten człowiek. Celowo zaprezentowała swoje talenty to-warzyskie, żeby pokazać, jak bardzo brakuje ich Eli-zabeth - a tym samym skupiła uwagę Michaela na sobie. Przeklęty, zbyt pewny siebie mężczyzna' Dlaczego nie może po prostu chcieć... chcieć... dla czego nie chce po prostu romansu i wszystkiego, co z tym związane? Miała powód, by uważać, że nie jest typem kobic ty, która wzbudza w mężczyznach żądzę - tę pierwot ną, potężną, niedającą się okiełznać; wywoływała nieco inne uczucia i pragnienia, i to w tych mężczy-znach, którzy potrzebowali doświadczonej pani domu lub żony wyjątkowo dobrze wyedukowanej w zakresie dyplomatycznego savoir-vivre'u. Wyglądało na to, że mężczyźni jej potrzebowali, a nie pragnęli i pożądali. Takie było jej przeznaczenie. A ponieważ Michael sprawił, że po raz pierwszy w życiu uwierzyła, iż może być inaczej, wiedziała, że nigdy mu tego nie wybaczy. Zapamiętale wbijała igłę w materiał i ze wszystkich sił starała się uspokoić. Bała się, bo wiedziała, że dopóki Michael będzie myślał o poślubieniu jej, 206

groziło jej niebezpieczeństwo - i to dużo większe niż i iedykołwiek groziło Elizabeth. Caro uchroniła ją przed politycznym małżeństwem bez miłości, ale sama nie miała nikogo, kto by uchronił ją. Jeśli Michael oficjalnie poprosi o jej rękę i to z tych samych powodów, które odnosiłyby się do Eli-zabeth, jeszcze trudniej będzie mu odmówić. Jako wdowa teoretycznie sama mogła decydować o swoim życiu, ale zbyt długo żyła wśród polityków i dypłoma-tów, by wiedzieć, że w praktyce wygląda to zupełnie inaczej. Jeśli przyjmie jego oświadczyny, wszyscy będą się uśmiechać i jej gratulować; jeśli zaś mu odmówi... Zastanawiając się, jakie byłyby skutki takiego kroku, nie zrobiła nic, co mogłoby uspokoić jej skołatane nerwy. Rozplątywała jedwabne nici, gdy usłyszała kroki na korytarzu - nie był to powolny krok Geoffreya, ale chód bardziej zdecydowany... Poczuła, że szyb-ciej krąży jej krew w żyłach. Podniosła wzrok - dokładnie w chwili, gdy Michael, odziany w strój do jazdy konnej, pojawił się w drzwiach saloniku. Zauważył ją, krótkim spojrzeniem obrzucił Elizabeth i Edwarda, który popatrzył na niego zaskoczony. Michael jednak nie zatrzymał się ani na chwilę, uktonił się Edwardowi i Elizabeth, i zmierzał w stronę Caro. Pośpiesznie zebrała robótkę, nie dał jej zbyt wiele czasu. Wziął ją za rękę i zmusił, by wstała. - Musimy porozmawiać. Jedno spojrzenie w jego oczy wystarczyło, by doszła do wniosku, że jakakolwiek dyskusja jest bezcelowa. Sposób, w jaki odwrócił się i ruszył ku drzwiom bez zbędnych wyjaśnień, nie wypuszczając jej ręki, jedynie potwierdził ten wniosek. Znów przelotnie spojrzał na Edwarda i Elizabeth. 207

Wybaczcie nam, mamy kilka spraw do omówienia. Wyszli z saloniku; Caro nie odezwała się ani słowem. Michael kroczył zbyt szybko. Gdy dotarli do drzwi prowadzących do ogrodu, także się nie za-trzymał; i już po chwili szli ogrodową ścieżką. - Dokąd idziemy? - Caro odwróciła się w stronę domu. - Tam, gdzie nikt nie będzie nam przeszkadzał. - A gdzie to jest? Nie odpowiedział; w tej samej chwili weszli na trawniki; wtedy też Caro otrzymała odpowiedz na swoje pytanie: to jest w altance. Próbowała wyrwać rękę. Jeśli Elizabeth i Edward wyjrzą przez okno, zo baczą nas. A zobaczą nas, gdy będziemy wewnątrz altanki? - Nie, ale... To dlaczego się ze mną kłócisz? - Popatrzył na nią hardo. - Mamy pewne niedokończone sprawy, a to jest najlepsze miejsce na doprowadzenie ich do końca. Chyba że wolisz, byśmy dokończyli naszą "rozmowę" pośrodku trawnika...? Caro powiedziała sotto voce: - Cholerni, zbyt pewni siebie mężczyźni! - Co mówiłaś? - Nieważne! - Wskazała na altanę. - Chodźmy tam, jeśli tak bardzo ci na tym zależy. Unosząc nieznacznie suknię, weszła po schodkach. Jeśli Michael był tak zirytowany, na jakiego wyglądał, to ona była zirytowana jeszcze bardziej. Nigdy nie należała do osób, które lubią się sprzeczać, ale w tym wypadku zrobiłaby wyjątek. Michael ciągnął ją za sobą ku miejscu, gdzie tak długo stali poprzedniego wieczoru. Zatrzymał się, 208

gwałtownie odwrócił Caro twarzą w swoją stronę i ujął w obie dłonie jej twarz. I pocałował ją. Nie myślał o niczym. To był atak - bezpośredni i prosty, ale Caro poczu-ła, jak jej zmysły odpowiadają na ten pocałunek. Chwyciła Michaela za poły marynarki, by nie stracić równowagi - zakręciło jej się w głowie. Wiedziała, że pożądanie ogarnia ich oboje. Zatopiła się w nim, czując, jak narasta. Pocałunek stawał się coraz głębszy, ich usta stapiały się w jedno, języki wałczyły ze sobą w niemal desperackim pragnieniu, by dotykać, by brać - by mogli być ze sobą tak jak teraz, w ten nieziemski sposób. Michael wiedział, że w tej chwili Caro należy do niego, że temu nawet ona sama nie może zaprze-czyć. Wsunął dłoń w jej puszyste włosy. Drugą ręką objął ją w talii i przyciągnął blisko do siebie. Tak bliski kontakt, piersi oparte o tors, biodra o uda, jeszcze bardziej rozniecił ogień pożądania. Michael próbował go powstrzymać, obiecując sobie, że to nie na długo. Wiele wysiłku kosztowało go przerwanie pocałunku; wreszcie podniósł głowę. Te niedokończone sprawy...? Caro zatrzepotała rzęsami. Trwało to chwilę -chwilę, którą się rozkoszował - nim w jej oczach po-jawiło się zrozumienie. O czym chciałeś ze mną porozmawiać? Wiedział, że musi sobie poradzić, że rozmowa z Caro będzie teraz jak spacer po cienkiej linie - nie może się zachwiać. Powiedziałaś, że gdybyś mogła wybierać, wybra łabyś romans. - Zamilkł na moment, potem zaczął

209

mówić dalej: - Jeśli to wszystko, co masz mi do zaoferowania, to przyjmuję tę ofertę. Caro lekko zmrużyła oczy; była przyzwyczajona do ukrywania uczuć i emocji. - Chcesz przez to powiedzieć, że zapomnisz o pomyśle poślubienia mnie i wtedy moglibyśmy po prostu... - Być kochankami. Jeśli właśnie tego chcesz -wzruszył ramionami - to niech tak będzie. - Chcesz się ożenić, ale jesteś w stanie zaakceptować, że to nie ja będę panną młodą? Nie będziesz na mnie naciskał? Nie oświadczysz się, ani nie będziesz o tym rozmawiał z Geoffreyem ani z nikim innym? Michael pokiwał głową. Żadnych oświadczyn, żadnych manipulacji. Jed nak... - dostrzegł w jej oczach błysk niedowierzania i zdecydował, że musi jakoś sobie z tym poradzić ...żebyśmy się dobrze zrozumieli i nie było żadnych niedomówień. Jeśli w którymś momencie zmienisz zdanie. Cały czas chcę się z tobą ożenić. Moją propo zycję znasz, ale nie chciałbym, by ktokolwiek się o niej dowiedział, niech to pozostanie między nami. Jeśli w jakimkolwiek momencie zechcesz przyjąć moje oświadczyny, wystarczy, że mi o tym powiesz. Ta decyzja należy tylko i wyłącznie do ciebie. Caro rozumiała, co mówił do niej Michael, rozumiała nie tylko słowa, ale także decyzję, którą podjął. Wstrząsnęło nią to. Nie spodziewała się takiego obrotu sprawy, ledwie mogła uwierzyć w to, co się stało. Dlaczego? Musiała zapytać, musiała to wiedzieć. Michael patrzył na nią spokojnym wzrokiem, miał poważny wyraz twarzy. Jeśli odsunięcie na bok mojego wielkiego pra gnienia, jakim jest poślubienie cię, jest jedynym spo210

sobem, bym mógł cię mieć w łóżku, to tak, zrobię to nawet to. Caro poznała prawdę w chwili, gdy usłyszała słowa Michaela; wiedział, co mówi, i ważył każde słowo, a ona miała wrażenie, że jej serce przestało bić. Niemożliwe znów stało się możliwe... Nie wiedziała, co ma odpowiedzieć, w jej sercu pojawiła się nadzieja... Michael uniósł brew, niecierpliwie czekając na odpowiedź. A więc? Zgadzasz się na romans ze mną? Pochwycona w pułapkę spojrzenia jego niebieskich oczu znów poczuła, jakby zawirował świat. Pojawiła się przed nią nęcąca propozycja - los kusił ją nie tylko spełnieniem jednego z jej najskrytszych marzeń, ale także odsunięciem obaw, dając szansę, by wreszcie zniknęły, raz na zawsze, a były to obawy, które towarzyszyły jej przez ostatnich jedenaście lat. Nie wierzyła już, że kiedykolwiek się ich pozbędzie, aż do teraz... do chwili, gdy w jej życiu pojawił się Michael i sprawił, że ożyła, sprawił, że czuła się pożądana. Usłyszała swój własny, wyraźny głos: Tak. Objął ją w talii, a ona położyła dłonie na jego ra-mionach; pochylił głowę. Caro! Edward. Oboje zamarli. -Caro? Szedł w ich stronę. Lepiej, żeby miał naprawdę jakiś ważny powód, by cię wołać - syknął Michael przez zaciśnięte zęby. Nie wołałby mnie, gdyby go nie miał. Odsunęli się od siebie i odwrócili w stronę wejścia do altany, wciąż ukryci w jej mroku. Michael stał tuż za Caro; pochylił się w jej stronę.

211

Jeszcze jedna rzecz. Zaczęli iść wolnym krokiem naprzeciw Edwarda. - Mamy romans, więc jeśli po wiem "chodź ze mną", masz to zrobić i to bez dysku sji. Zgoda? Caro wiedziała, że jeśli naprawdę chce się w to za angażować i dowiedzieć się, co może się między nimi wydarzyć, to nie ma innego wyjścia. - Zgoda. - Caro? - Edward podszedł do schodków w chwili, gdy oni znaleźli się na ich szczycie. - O, tutaj jesteś. Co się stało? - Zbiegła po stopniach. Edward zerknął na podążającego za nią Michaela; skrzywił się lekko. Przyjechał George Sutcliffe razem z Muriel Hedderwick. Pytają o ciebie - wygląda na to, że wczoraj w nocy ktoś próbował się włamać do Sutcliffe Hall.

Pospieszyli do salonu, gdzie czekał na nich George, młodszy brat Camdena. Podczas gdy Camdena można było opisać jako "porażająco wręcz przystojnego", to ten przymiotnik nie odnosił się niestety do jego młodszego brata, teraz około sześćdziesięcioletniego jegomościa. George nie był także tak mądry jak Camden. Z wiekiem bracia stawali się coraz mniej do siebie podobni; pozostało pewne fizyczne podobieństwo, ale poza tym trudno było sobie wyobrazić dwóch bardziej różnych mężczyzn. George stał się ponurym wdowcem, który prowadził niemal pustelniczy tryb życia i rzadko się uśmiechał. Wyglądało na to, że jedyne sprawy, które go obchodziły, to ziemia oraz jego dwaj synowie i wnuki. Camden zmarł bezdzietnie, więc posiadłość Sutcliffe Hall przeszła w ręce George'a; mieszkał tam

także jego starszy syn David z żoną. Sutcliffe Hall był dużym, imponującym gmachem, wybudowanym w klasycznym stylu, choć wydawał się nieco zimny. Mimo że Muriel, córka George'a, już tam nie mieszkała, wciąż uważała Sutcliffe Hall za swój prawdziwy dom, nic więc dziwnego, że zjawiła się teraz w Bram-shaw House. Caro weszła do salonu, i George podniósł na nią wzrok. Skinął głową i chciał wstać z fotela, ale uśmiechnęła się i machnęła ręką na znak, by siedział. George. - Serdecznie uścisnęła jego dłoń, a po tem ukłoniła się Muriel siedzącej na szezlongu. George i Muriel witali się i wymieniali uprzejmości z Michaelem. Potem wszyscy zajęli miejsca na kanapach i krzesłach, oprócz Edwarda, który stanął pod ścianą. - Edward wspominał coś o włamaniu. - Caro pa-trzyła na George'a. - Co się stało? - Wczoraj w nocy, w czasie burzy, ktoś włamał się do pokoju dziennego w zachodnim skrzydle. Gdy żył Camden, zajmował pokoje w zachodnim skrzydle; pod jego nieobecność nikt z nich nie korzystał, zawsze czekały przygotowane na te kilka tygodni w roku, które spędzał w Sutcliffe Hall. George opowiadał, jak to jego dwaj wnukowie zauważyli sforsowane okno; z opisanych śladów wynikało, że ktokolwiek przeszukiwał pokoje, zrobił to bardzo dokładnie, chociaż z tego, co widzieli, nie zginęło nic wartościowego poza kilkoma bibelotami. Opowieść George'a przerwała Muriel: Musi chodzić o Camdena, o coś, co tam zostawił. George parsknął. Chodzi raczej o jakichś włóczęgów, którzy aku rat znaleźli się w okolicy. Szukali dachu nad głową

212

213

i zdecydowali się na miejsce, do którego mieli najbli żej. Nic strasznego się nie stało, ale zastanawiam się, czy to mogli być ci sami dwaj, którzy zaatakowali pannę Trice. - George spojrzał na Geoffreya. - Po myślałem, że muszę wam to wszystko opowiedzieć, byście mieli się na baczności. Caro zerknęła na Michaela. Tym razem prychnęła Muriel. A ja myślę, że najprawdopodobniej interesowało ich coś, co należało do Camdena, i dlatego nale gałam, byśmy tu przyjechali i o wszystkim wam opowiedzieli. - Zwróciła się do Caro: - Czy są tu jakieś rzeczy należące niegdyś do Camdena, którymi mogą interesować się obcy? Caro zastanawiała się, czy dotarły już do uszu Muriel pogłoski, że Ferdinand interesuje się życiem Camdena. Nie - odparła, a ton jej głosu nie zostawiał miejsca na żadne spory. - W Sutcliffe Hall nie ma nic wartościowego. Spojrzała na Edwarda, bezgłośnie nakazując mu, by się nie odzywał, nie próbował jej popierać, ani rozwijać tej myśli. Camden nigdy nie traktował Sutcliffe Hall, położonego na głębokiej prowincji Hamp-shire, jako swojego miejsca na ziemi. Caro i Edward wiedzieli, że to, co właśnie powiedziała, jest prawdą, ale poza nimi niewiele osób zdawało sobie z tego sprawę. Muriel najwyraźniej nie wiedziała, nie było-by więc w tym nic dziwnego, gdyby i Ferdinand wie-rzył, że osobiste zapiski i dokumenty Camdena pozo-stały w jego pokojach właśnie tutaj. Muriel skrzywiła się nieznacznie, niezadowolona z odpowiedzi Caro, ale nie miała innego wyboru jak tylko przyjąć do wiadomości to, co usłyszała. Caro kazała Edwardowi zadbać, by podano herbatę. Gdy już siedzieli z filiżankami, George, Michael i Geof214

frey rozmawiali o plonach, pogodzie i zyskach, a Caro z podziwu godną determinacją skierowała rozmowę z Muriel na temat festynu, zadając niezliczone pytania dotyczące ilości straganów, napojów i rozrywek. Po herbatce goście zaczęli zbierać się do wyjścia; Geoffrey wycofał się do swojego gabinetu. Caro razem z Michaelem i Edwardem przeniosła się do salonu. Siedziała tam już Elizabeth, której służba także podała herbatę. Gdy weszli, odstawiła filiżankę i odłożyła książkę, którą czytała. Słyszałam głos Muriel - zrobiła dziwny grymas i założyłam, że jeśli będę wam potrzebna, to mnie za wołacie. Caro machnęła ręką. Ależ oczywiście. - Usiadła na szezlongu i utkwi ła spojrzenie w Michaelu, który rozsiadł się w stoją cym naprzeciw fotelu. Edward przycupnął na porę czy krzesła. - Ci dwaj mężczyźni o cwaniaczkowatym wyglądzie, z którymi rozmawiał w lesie Ferdinand... Co o tym myślicie? Jacy dwaj mężczyźni? - zdziwił się Edward. Gdy Michael wszystko mu opowiedział, Edward z niepokojem spojrzał na Caro. - Myślisz, że Ferdinand ich wynajął, by się włamali do Sutcliffe Hall? - Myślę - stanowczo wtrącił się Michael - że nagłe zainteresowanie Ferdinanda dokumentami Camdena, jego późniejsze spotkanie z mężczyznami, których ani ja, ani Caro nie rozpoznaliśmy, a którzy zdecydowanie wyglądali podejrzanie, i wreszcie dwa dni później włamanie do Sutcliffe Hall, to wszystko może wyglądać jednoznacznie, ale trudno będzie cokolwiek udowodnić. Prawdę mówiąc, mogło być tak, jak mówił George - to mogli być włóczędzy szukający schronienia przed burzą. - Michael spojrzał na Ca215

ro. - Zachodnie skrzydło jest najbardziej oddalone, prawda? Kiwnęła głową. - Właśnie dlatego Camden tak je lubił, nikt z domowników ani służby mu nie przeszkadzał. - No właśnie. A ponieważ zachodnie skrzydło jest najbliżej lasu, to włóczędzy najprawdopodobniej weszliby właśnie tamtędy. Caro zrobiła dziwną minę. - Z tego, co mówisz, to może być zwykły zbieg okoliczności. - Nie przepadam za panem Lepontem, ale nie mamy wystarczających dowodów, by to jemu przypisywać włamanie. - Ale możemy mieć go na oku - ostrym tonem wtrącił się Edward. - Oczywiście, że tak. Choć nic na niego nie mamy, myślę, że to rozsądne rozwiązanie.

Michael i Edward spędzili kolejne pół godziny rozmawiając o włamaniu i rozważając, kto i jak mógł to zrobić. Uzgodnili, że trzeba powiadomić służbę w Bramshaw House, by byli czujni i zwracali uwagę, czy nie pojawiają się w okolicy obcy, a jako przyczynę postanowili podać właśnie włamanie do Sutcliffe Hall. - Leadbetter Hall jest zbyt daleko stąd, by mógł dostać się tam ktoś od nas, kto mógłby obserwować Ferdinanda Leponte'a wtrącił Michael. - Poza tym zbliża się bal i festyn, więc jest cala masa powodów, dla których Ferdinand może zjawiać się w Bramshaw House. Poza ostrzeżeniem połowy hrabstwa niewiele możemy zrobić. Edward pokiwał głową.

216

Bal będzie dla niego najlepszą okazją, by poszu kać tutaj, nie uważasz? Tak. I ani na moment nie możemy spuścić go z oka. Caro słuchała, zgadzała się z nimi, gdy poprosili ją o opinię, ale poza tym się nie odzywała. Przy organizacji balu miała wystarczająco dużo na głowie, by jeszcze przejmować się Ferdinandem. Zresztą wiedziała, że może tę sprawę zostawić w rękach Michaela i Edwarda. Słońce chowało się już za drzewami, gdy Michael wstał. Caro także wstała, patrząc jak Michael żegna się z Elizabeth i Edwardem; gdy odwrócił się do niej, podała mu dłoń i uśmiechnęła się. Do widzenia. Rozmowa o balu przypomniała jej, jak wiele jest jeszcze do zrobienia, ile rzeczy trzeba przygotować, o ile spraw zadbać. W tej chwili nie potrzebowała nie/ego, co odwracałoby jej uwagę od balu. Michael ujął jej dłoń, pocałował. Odwiedzę cię jutro po południu. Nie puszczał jej dłoni. Jutro będę bardzo zajęta - powiedziała cicho, by lylko on mógł usłyszeć jej słowa. - Jest jeszcze tyle rzeczy, które trzeba przygotować i przed balem, i przed festynem. Zatrzymując się przy drzwiach, popatrzył na nią uważnie. I tak będę tu jutro koło południa. - Jego słowa były jak obietnica, podkreślona jeszcze przenikliwym spojrzeniem. Znów uniósł jej dłoń do ust i pocało wał, cały czas patrząc jej w oczy. - Czekaj na mnie powiedział i skinąwszy głową, wyszedł. Stojąc przy drzwiach i słuchając jego kroków, Caro zastanawiała się, na co właściwie się zgodziła, przystając na romans? 217

To pytanie wracało do niej aż do następnego po-południa, gdy stała na tarasie, z rękoma opartymi na biodrach i piorunującym wzrokiem patrzyła na Michaela. Już otwierała usta... Bez żadnych kłótni, pamiętasz? Poirytowana, syknęła przez zaciśnięte zęby: - Ja... - Masz dokładnie pięć minut, by się przebrać w strój jeździecki. Będę na ciebie czekał przed do-mem, konie zaraz będą gotowe - powiedział i szyb-kim krokiem zszedł ze stopni tarasu, w stronę staj-ni. Caro stała przez chwilę z otwartymi ustami... Po-dejrzewała, że nie ma innego wyjścia, jak tylko speł-nić jego polecenie. Jeszcze nikt nigdy jej nie rozkazywał! Odwróciła się i złorzecząc pod nosem na męż-czyzn, wszystkich mężczyzn, tych zbyt pewnych sie-bie i pozostałych, zerwała z siebie fartuch, wpadła do kuchni, by sprawdzić, jak radzi sobie kucharz i pa-ni Judson, a potem popędziła na górę. Dziesięć minut później, pamiętając o ostatnich poleceniach, które ma wydać służbie, zauważyła Michaela, który zdecydowanym krokiem wchodził do domu. Zbiegła po schodach i wkładając rękawiczki, wpadła wprost na dużego silnego mężczyznę - jej zmysły rozpoznały go natychmiast. Już idę, idę! - zawołała. Gwałtownym ruchem wziął ją za rękę. - I bardzo dobrze. Zaskoczył ją. Musiała niemal biec, by za nim nadążyć i jednocześnie przytrzymywać suknię, by się o nią nie potknąć. 218

- To niedorzeczne! - narzekała. - Zgadzam się. Zatrzymał się przy osiodłanej klaczy, by pomóc Caro na nią wsiąść, ale nagle zamarł. - Miałaś już kiedyś romans? Zaskoczył ją tym pytaniem. - Nie! Oczywiście, że nie... - odpowiedziała, nim zdążyła pomyśleć. Michael pokiwał głową, jakby nieco posępnie. - Tak myślałem - powiedział i podsadził ją, by mogła dosiąść Calisty. Potem wskoczył na swojego wierzchowca. - A jakie to ma za znaczenie? - zapytała. - Niczego mi nie ułatwiasz. - Mówiłam ci już, że czeka nas bal, a potem festyn - naprawdę jestem zajęta. Po chwili jechali w stronę bramy. - Nie jesteś zajęta, po prostu jesteś nieodpowie dzialna i kapryśna, i szukasz wymówek, bo nie chcesz zaryzykować. Caro patrzyła przed siebie; nawet nie próbowała spojrzeć Michaelowi w oczy. - Jesteś najlepszym przykładem kogoś, kto działa efektywnie, Caro, więc nie sądź, iż uwierzę, że nie możesz znaleźć dla mnie dwóch godzin w popołu dnie przed niewielkim balem, którego organizacja nie jest dla ciebie niczym szczególnym. Miał rację, przynajmniej co do tego ostatniego -dla niej było to niewielkie przedsięwzięcie. Czy miał jednak rację także w innych kwestiach? Wiedziała, czego się boi - czy rana jest naprawdę tak głęboka, czy strach tak nią zawładnął, że - jak sugeruje Michael zupełnie odruchowo, nie myśląc, za wszelką cenę starała się unikać sytuacji, które mogłyby tę ranę otworzyć?

219

Zerknęła na Michaela. Obserwował ją, ale gdy spotkały się ich spojrzenia, zrozumiała, że on wcale nie chce na nią naciskać; wręcz przeciwnie, chce ją zrozumieć. Ale jak dotąd nie mógł. Serce zabiło jej mocniej; odwróciła wzrok i popatrzyła przed siebie Nie była pewna, czy chciałaby takiego zrozumienia. Przez dłuższą chwilę jechali równym tempem w milczeniu; Caro chrząknęła. - Faktycznie, może to tak wyglądać, że piętrzę przeszkody, ale zapewniam cię, że nie jest to moim zamiarem. Jestem tak samo jak ty zdecydowa-na na ten romans. - W taki razie nie będę się martwił - odparł. -I będę ignorował wszelkie przeszkody. Caro znów chrząknęła i popatrzyła przed siebie. Pogalopowali przez łąkę i las, i zaczęła czerpać z tego przyjemność. Niezależnie od tego, jakie głupio wątpliwości mógł rodzić w niej strach, Michael nic miał zamiaru pozwolić na uniki czy opór z jej strony. Wyglądało na to, że w walce ze strachem i swoimi obawami znalazła sprzymierzeńca. Ujechali już spory kawał drogi, gdy Caro zauważyła, że jadą do Rufus Stone. Zastanawiała się, czemu Michael wybrał właśnie to miejsce - zastanawiała się, co planuje. Zatrzymali się. Michael zsiadł pierwszy, przywi;^ zał konie, potem pomógł Caro. Podniosła wzrok, spotkały się ich spojrzenia. W oczach Michaela widziała fascynację jej osobą. Najpierw delikatnie musnął ustami jej skroń, by potem jeszcze niżej pochylić głowę, musnąć ucho i to słodkie zagłębienie poniżej. Pocałował ją. Gdy skończył, zapytała: Dlaczego przyjechaliśmy właśnie tutaj?

220

Może i byłby w stanie zawładnąć zmysłami Caro, ale jej umysł był zdecydowanie bardziej oporny. Wypuścił ją z objęć; wziął ją za rękę; poszli w stronę dużego kamienia. Gdy byliśmy tu ostatnim razem... Dokuczałem ci. Oczekiwałem jakiejś reakcji, ale tej, która nastą piła, nie potrafiłem zinterpretować. Teraz też nie potrafię. Rozmawialiśmy wtedy o życiu żony ambasa dora, a konkretnie o twoim życiu i o obowiązkach, jakie miałaś - przypomniał, ale Caro zachowała obojętny wyraz twarzy. Nie patrząc na Michaela, chciała cofnąć dłoń, ale on tylko mocniej zacisnął rękę. - Sa ma mnie wtedy uprzedzałaś, że każdy ambasador potrzebuje odpowiedniej żony, którą będzie dobrą gospodynią, a ja dodałem, że to samo dotyczy ministrów. - A potem jeszcze wspomniałem, że Camden był doskonałym ambasadorem. - Na te słowa dłoń Caro drgnęła. - Przywiozłem cię tutaj, żeby zapytać, co cię wtedy tak zdenerwowało. I dlaczego. Przez dłuższą chwilę Caro stała nieporuszona jak posąg, ale Michael widział na jej szyi pulsującą żyłkę. znów była zdenerwowana, ale tym razem w jakiś inny sposób... Albo w ten sam sposób, tyle że coś poruszyło ją dodatkowo. Wreszcie wzięła głęboki oddech. Ja... - Znów odetchnęła głęboko, uniosła głowę i popatrzyła gdzieś przed siebie. - Camden ożenił się ze mną, bo widział we mnie doskonały materiał na ambasadorową. Jej głos był zupełnie bezbarwny. - Nim się z tobą ożenił, zdążył już zrobić karierę w dyplomacji; był doświadczony i sprytny. Miał rację. - Wiem. To jedno słowo było tak naładowane emocjami, że aż drżał jej głos. Michael ścisnął jej drobną dłoń. 221

- Caro... - Nie odpowiedziała, więc dodał cicho: Nie zobaczę tego, jeśli mi nie pokażesz. - Nie chcę, żebyś widział! - Chciała machnąć rę-ką, ale Michael jej nie puszczał. - Och, na Boga! Po-zwól mi odejść. Nie uwolnię się od ciebie, prawda? Słowa Caro kazały Michaelowi poluźnić uścisk. Objęła się za ramiona i powoli ruszyła przed siebie. Czuła rosnące wzburzenie. Wciąż nie wiedział, o co w tym wszystkim chodzi Nie umiał zgadnąć. Wreszcie się odezwała: - Dlaczego chcesz wiedzieć? - Bo nie chcę po raz drugi cię zranić. - Michael ani chwili nie musiał zastanawiać się nad odpowie-dzią. Jego słowa kazały jej się zatrzymać. Zerknęła na niego, a potem znów zaczęła chodzić wokół wiel-kiego kamienia, do którego dotarli; odgradzał ich od siebie. Minęła kolejna pełna napięcia chwila, nim Caro znów się odezwała; mówiła cicho, lecz wyraźnie: - Byłam młoda, bardzo młoda... Miałam tylko siedemnaście lat. A Camden pięćdziesiąt osiem. Sam pomyśl. Pomyśl o pięćdziesięcioośmioletnim męż-czyźnie, światowym, doświadczonym, wciąż przystoj-nym i porażająco czarującym, a jednak bezwzględnym, który przekonuje siedemnastolatkę, by za nie-go wyszła. A ona nie przeżyła nawet swojego pierw-szego sezonu. Było mu bardzo łatwo przekonać ją do czegoś, co po prostu nie zaistniało. - Och, Caro. - Nie! Nawet nie próbuj się nade mną litować. Ja po prostu nie wiedziałam... - Urwała nagle, mach-nęła ręką i odwróciła się. - W każdym razie to już przeszłość... 222

Chciał jej powiedzieć, że koszmary przeszłości, je-śli się je odpowiednio pochowa w zakamarkach du-szy, nie straszą, nie potrafił jednak znaleźć odpo-wiednich słów. - Zazwyczaj nie jestem aż tak wrażliwa na tym punkcie, ale cała ta sprawa z tobą i Elizabeth... - Jej głos cichł. - Teraz już wiesz. Zadowolony? - Nie. Ale teraz przynajmniej rozumiem. Stanął za nią i objął ją w pasie. - Nie wiem, dlaczego chcesz to rozumieć. Odwrócił ją ku sobie, zamknął w uścisku ramion. - Ale ja wiem. I ty też się dowiesz. Jego usta znalazły się na ustach Caro. Nie całował jej zaborczo, ale kusząco, z łagodną perswazją. Przyjęła zaproszenie, choć nie od razu. Podążała za swoim nauczycielem. Aż oboje zapłonęli pożądaniem i to, co się działo, już nie wystarczało ani jej, ani jemu. C'aro poczuła, że zapada się w tę chwilę, która odsuwała chłód i strach, w tę rosnącą obietnicę do tego stopnia, że szkoda jej było nawet tej sekundy, kiedy Michael zrobił krok w tyl, by zerwać z siebie marynarkę i rzucić ją na trawę w cieniu olbrzymiego dębu. Potem sięgnął po Caro i pociągnął w dół; posłu-chała go bez oporów; pragnęła jego dotyku, bezgłośnego zapewnienia, które dawał jej z każdym pocałunkiem i z każdą coraz gorętszą pieszczotą. Jak zwykle nie pytał, czy może rozpiąć jej gorset, odsunąć halkę i obnażyć jej piersi - po prostu to zrobił. A potem smakował jej ciało wywołując w niej falę zmysłowych uniesień. Nie pytał, tylko po prostu sięgnął po jej spódnicę, zadarł ją i wsunął pod nią rękę. Najpierw palce Mi-chaela odnalazły jej kolano; potem przesunął się wyżej, pieszcząc wewnętrzną stronę jej ud. 223

Wiedziała, czego chce, ale gdy Michael dotknął włosków między jej nogami, pomyślała, że zaraz umrze, i to nie tylko z zachwytu, ale także niecierpli-wego wyczekiwania. Michael śmiało rozsunął jej uda, dotknął delikatnej nagiej skóry, a przez jego do-tyk Caro czuła, że jest gorąca i wilgotna. A potem dotyk Michaela stał się mocniejszy, bardziej zdecy-dowany. Przestał też całować jej piersi. Wsunął głę-boko w jej wnętrze jeden palec. Niemal straciła oddech, tak była świadoma, co Mi-chael z nią robi; stała się niemal bezwolna. Nim znów złapała oddech, Michael głaskał jej wnętrze, mocno i z rozmysłem. A potem pochylił głowę i znów ją pocałował, mocno i głęboko, jakby była hu-rysą, a on jej panem. Całowała go równie gorliwie, zachłannie, wymagająco i rozkazująco; kusiła go i drażniła, a on odpowiadał jej tym samym. Ich usta stapiały się w jedno, języki zmagały się ze sobą, a dłoń Michaela między udami Caro przyprawiała ją o utratę zmysłów. Desperacko pragnęła, by nie wiedział, by nie miał szansy się dowiedzieć, jak nowe są to dla niej doznania, jak nieopisanie podniecające i fascynujące są rzeczy, których dzięki niemu doświadcza. Nagle poczuła, że ogarnia ją przyjemność tak głęboka, że znika całe napięcie, a ona zapada się w wir doznań. Po raz pierwszy poczuła, że świat znika i pozostaje tylko ekstaza. Powoli wracała do rzeczywistości. Wiedziała już, czym jest fizyczna rozkosz i czego przez tyle lat nie znała. I na co czekała od zawsze. Caro uśmiechnęła się leniwie, po raz pierwszy z życiu fizycznie zaspokojona. Napawała się tą chwilą. Jej uśmiech powiedział mu wszystko. Michael zachwycił się nim. Wart był wszelkich wysiłków. Ach, 224

widzieć go na jej twarzy każdego ranka i każdej nocy. Był to uśmiech, na który Caro zasługiwała tak samo jak on. Była wąska, bardzo wąska, ale Camden nie żył już od dwóch lat, a i przedtem nie był najmłodszy. Gdy opuścił falbany jej sukni, zobaczył w jej oczach rozczarowanie. A co z tobą? Odnalazła go dłonią, był twardy jak skała. Gdyby nie siedział, jej subtelna pieszczota powaliłaby go na kolana. Chwycił ją za rękę, ale musiał zebrać w sobie wszystkie siły, by powiedzieć: - Nie tym razem. - Dlaczego? W jej rozczarowaniu, poza tym, co oczywiste, było coś jeszcze - było to rozczarowanie tak wyraźne, że nie mógł udawać, że go nie zauważa. Ponieważ mam inne plany. To prawda, ale nie zamierzał się nimi z nią dzielić. W jej oczach pojawiła się podejrzliwość. Jakie plany? Michael położył się na plecach. Nie musisz wiedzieć. Ale jeśli chcesz, możesz spróbować się dowiedzieć. Zachichotała. Uświadomił siebie, że Caro nie śmieje się zbyt często. * Mimo usilnych prób, Caro nie udało się dowiedzieć niczego o planach Michaela. Gdy wrócili do Bramshaw House, wezwały ją obowiązki, które przedtem porzuciła. Dopiero wieczorem, gdy przyłożyła głowę do poduszki, miała okazję zastanowić się 225

nad tym, co stało się na polanie, o tym, czego pra-gnie Michael i jak się przy nim czuła. W jej ciele znów obudziło się wspomnienie rozko-szy. To prawda, Camden dotykał ją w podobny spo-sób, ale nad tymi kilkoma nocami, gdy przyszedł do jej sypialni, spuściła zasłonę zapomnienia Przy mężu nigdy nie czuła podniecenia i rozkoszy, ja-kie czuła w ramionach Michaela; przy Camdenie jej ciało nigdy nie reagowało tak, jak przy Michaelu. Mimo ukrytego gdzieś w głębi serca niepokoju, który wciąż ją dręczył - że coś pójdzie nie tak, gdy nadejdzie chwila, na którą tak bardzo czeka - mimo tego wszystkiego czuła żądzę, wyczekiwanie, niemal przymus, by dalej w to brnąć, by uczyć się i doświad-czać tyle, ile będzie mogła. Tyle, ile zechce pokazać jej Michael. Jakiekolwiek plany ma Michael, niezależnie od wszystkiego, powinna się na nie zgodzić. Niezależnie od wszystkiego jest jedna, bardzo ważna rzecz, której musi się dowiedzieć.

Rozdział 11

Następnego dnia Michael wstał wcześnie rano. Czytając gazety i korespondencję, starał się zagłębić w najświeższe wiadomości, jakie dotarły do niego z Londynu, ale raz po raz okazywało się, że patrząc przed siebie, myśli o Caro. 226

Mówiła o przeszkodach, których nie ma zamiaru piętrzyć, a potem powiedziała mu o jednej gigantycznej przeszkodzie. Camden ożenił się z nią dla jej talentów i niezaprzeczalnych umiejętności. Wcale go to nie zasko-czyło. Jeśli jakikolwiek mężczyzna wie, jakie wrodzone umiejętności musi posiadać kobieta mająca zo-stać idealną panią domu, a potem potrafi je rozpoznać w niewinnej siedemnastolatce, to takim mężczyzną był właśnie Camden. Pochował przecież dwie równie utalentowane żony. Nie to jednak było problemem, tylko fakt, że Ca-ro tego nie rozumiała; myślała, że Camden żeni się nią z innych powodów, przypuszczalnie tych romantycznych, o których marzą młode damy, a tymczasem on... Z łatwością potrafił wyobrazić sobie Camdena, wykorzystującego swój czar, splendor i złożoną osobowość, by olśnić młodą damę, którą chciał mieć na własność. O tak, on mógł to zrobić, przekonać, pozwolić jej myśleć, że... Obiecałby wszystko, byle tylko dostać to, czego pragnął. Chciał Caro i dostał ją, ale wszystkie jego zabiegi okazały się tylko fałszywym pretekstem, by ją zdobyć. To właśnie tak bardzo ją zraniło; nawet po tych wszystkich latach rana nadal była świeża i tkliwa. Bardzo tkliwa. Zamierzał nie podejmować więcej tego tematu, ale nie żałował, że to zrobił. Cóż, teraz przynajmniej wiedział, z czym przyjdzie mu się zmierzyć, szczególnie że Caro doskonale zdawała sobie sprawę, że Michael naprawdę potrzebuje żony, i to szybko; wiedziała również, że potrzebuje dokładnie takiej żony, jakiej podówczas potrzebował Camden, czyli utalentowanej damy i pani domu. Przekonanie jej, by zgodziła się za niego wyjść, nie będzie łatwym zadaniem. 227

I w tym właśnie miejscu pojawia się owa gigantyczna przeszkoda - i wcale nie w rodzaju "jak zaciągnąć ją do łóżka", ale między Michaelem a jego ostatecznym celem. Zastanawiał się, co się stanie, jeśli posunie się za daleko; kto wie, co może się stać między wtedy i teraz? Może otworzyłaby się inna, prostsza droga do małżeństwa i nie musiałby w ogóle mierzyć się z tą przeszkodą. Plan miał jasny - powoli, krok po kroku, trzeba osiągnąć jeden cel, by przejść do następnego. Odsunąwszy wreszcie na bok myśli o Caro, próbował się skupić nad ostatnim listem od ciotki Harriet, Przeczytał pierwszy akapit, a potem jego myśli powędrowały do... Caro. Zaklął pod nosem, złożył list i rzucił go na stertę dokumentów piętrzących się na biurku. Pięć minut później siedział już na grzbiecie Atlasa i zmierzał do Bramshaw House. Organizowana przez Caro Letnia Zabawa, na której miało się stawić wiele osobistości świata dyplomacji, wcale nie okazała się skromnym, nieoficjalnym balem; mądrość i doświadczenie podpowiadały, że taki dzień nie jest najlepszą porą na odwiedziny u damy. Gdyby miał choć trochę rozsądku, zrobiłby wszystko tak, jak sobie zaplanował i starałby się nic rzucać w oczy, ale... Zdecydował, że pomijając już wszystko inne, nie byłoby uczciwe zostawiać Edwarda samego, by ten czuwał nad Caro. Geoffrey bez wątpienia zaszyje się w swoim gabinecie i nawet z niego nie wyjrzy aż do kolacji, powinien więc na miejscu być ktoś, kto ma szansę zapanować nad Caro, gdyby zaszła taka konieczność. Znalazł ją na tarasie; wydawała właśnie polecenia służbie, jak mają rozstawić na trawnikach stoły

228

i krzesła. Była tak zajęta, że nie zauważyła Michaela, dopóki ten nie objął jej w talii. - Och! Witaj! zerknęła na niego. Uśmiechnął się i cofnął rękę. Służba uwijająca się przy rozstawianiu stołów nie mogła tego widzieć. Caro syknęła ostrzegawczo. - Przyszedłeś nam pomóc? Michael westchnął zrezygnowany. - Co mam robić? - zapytał, i już po chwili okazało się, że powiedział to w złym momencie. Lista pilnych spraw była bardzo długa. Caro najpierw poprosiła go o pomoc przy wnoszeniu i wynoszeniu z pokoi dzien nych mebli; niektóre trzeba było tymczasowo umie ścić w innych miejscach. Lokaje walczyli z kredensami i innymi większymi sprzętami, Michael wraz z Edwardem i Elizabeth zajmowali się lampami, lu-strami i pozostałymi równie delikatnymi i cennymi przedmiotami. Niektóre trzeba było schować, inne gdzieś przenieść. Kolejna godzina minęła jak z bicza strzelił. Gdy Caro wreszcie była zadowolona z przygotowań wewnątrz domu, wróciła do ogrodu. Trzeba tam było rozstawić duży namiot; Michael szybko wymienił spojrzenia z Edwardem i zaraz zgłosili się na ochotnika. To zajęcie wydawało się łatwiejsze niż taszczenie ciężkich donic i ustawianie ich wzdłuż ścieżek. Elizabeth powiedziała, że im pomoże. Płótno do pokrycia namiotu leżało złożone na ziemi, a obok znajdował się - w częściach stelaż, liny i kołki do mocowania. Rozkładanie płótna poszło im całkiem dobrze, ale postawienie stelaża i rozpięcie na nim materiału nie było już takie łatwe. Namiot miał kształt sześciokąta, nie kwadratu i, jak się szybko okazało, był to spory kłopot. 229

Wreszcie Michaelowi udało się postawić do pionu jeden róg namiotu. Przyszła kolej na Edwarda. Teraz już w samej ko-szuli, bez marynarki, zerknął na płótno, posępnie pokiwał głową i zanurkował pod stos tkaniny. Zgubił się w ciągu kilku sekund. Słychać było tylko stłumione przekleństwa. Elizabeth z trudem powstrzymywała śmiech. - Zaczekaj, pomogę ci - powiedziała i także zanur-kowała pod płótno. Michael stał oparty o słup, który właśnie postawił, i patrzył na to wszystko pobłażliwie. - Dlaczego to tak długo trwa? - Podchodząc bli-żej, Caro usłyszała dochodzące spod zwojów mate-riału niedwuznaczne odgłosy. Oparła ręce na bio-drach. - Nie mamy czasu na takie głupoty - syknęła przez zaciśnięte zęby. Michael szybko objął ją w pasie i przytulił, nim zdążyła zaprotestować. Oparła się o niego, kładąc mu ręce na piersi. - Daj im chwilę, przecież nie zaburzy to twojego planu dnia. Chciał jeszcze dodać: "Nie pamiętasz już, jak to jest być młodym?", mając oczywiście na myśli "młodym i zakochanym", ale szybko przypomniał sobie, że Caro tego nie może pamiętać, bo nie wie, jak to jest. Ich usta stopiły się w namiętności. Namiot zasłaniał ich przed oczami służby kręcącej się po ogrodzie. Edward i Elizabeth nadal zmagali się z płótnem, ale od spodu. W końcu spod płótna wyłoniła się Elizabeth, otrzepując suknię i dzielnie tłumiąc chichot. Michael wypuścił Caro z objęć. Ale Elizabeth zauważyła jego rękę zsuwającą się z talii Caro; otworzyła szeroko oczy, wyraz jej twarzy zdradzał, że nagle zrozumiała... 230

Caro to spostrzegła i nerwowo klasnęła w dłonie, co było zupełnie do niej niepodobne. - Pośpieszcie się! Musimy zaraz skończyć. - Edward ustawił centralny słup we właściwym miejscu, trzeba go tylko podnieść - uśmiechnęła się Elizabeth. To dobrze. - Caro szybko odsunęła się od Mi chaela i zrobiła krok w tył, w stronę domu. - Do ro boty! - rozkazała i pobiegła do budynku. Michael popatrzył za nią, uśmiechając się pod nosem. Nie zwracał najmniejszej uwagi na podejrzenie malujące się na twarzy Elizabeth i gestem kazał jej podejść do słupa. Jeśli uda nam się postawić drugi narożny słup, to może wtedy będziemy mogli rozciągnąć dach. Gdy namiot stał wreszcie w całej okazałości, trójka pilnych robotników poszła pochwalić się Caro, a ona spojrzała na nich surowo. Trzeba pomóc pani Judson przy sztućcach i za stawie do obiadu i kolacji. I rozłożyć wszystko w na miocie. Caro surowo spojrzała na Elizabeth i Edwarda. - Wy dwoje możecie iść i jej pomóc. Młodzi uśmiechnęli się i bez słowa poszli do jadalni. Caro odprowadziła ich wzrokiem. - A ty pójdziesz ze mną. - Z przyjemnością - uśmiechnął się Michael. Caro chrząknęła i ruszyła z miejsca. Rozpraszał go widok jej kołyszących się bioder. Rozejrzał się więc szybko, czy w pobliżu nikogo nie ma, po czym przesunął dłonią po tych kuszących krągłościach. Wstrzymała oddech. Przystanęła, ale tylko na krótką chwilę. Michael nie zabrał ręki. Przestań. Dlaczego? - popatrzył na nią zdziwiony. - Ponieważ...

231

Znów przesunął dłonią po jej biodrze. Ponieważ żeby to przenieść, będziesz potrzebo wał obu rąk. Wskazała w stronę pokoju; Michael ze wszystkich sił starał się nie jęknąć, gdyż okazało się, że "to" ozn.i cza wielkie wazony pełne kwiatów. Dwie pokojówki właśnie kończyły je układać w piękne kompozycje. - Te dwa wazony trzeba zanieść do sali baloweji a resztę rozstawić w całym domu; Dora powie ci gdzie. Jak już się z tym uporasz, na pewno znajdę coś, dzięki czemu będziesz miał pełne ręce roboty. - A jeśli ci się nie uda, jestem pewien, że będę mógł coś ci podpowiedzieć. Caro prychnęła wyniośle. Michael znów patrzył na jej biodra, gdy oddalała się korytarzem; uśmiechnął się do siebie i zajął wazonami. Roznosząc je po całym domu miał wiele czasu na rozmyślanie i planowanie. Caro ostrzegała go, że kwiaty trzeba porozstawiać w różnych miejscach, w tym także na piętrze i w pokojach, gdzie na noc zatrzymają się goście. Większość miała przybyć późnym popołudniem, co wyjaśniało, dlaczego w całym domu panowała tak gorączkowa atmosfera. Michael miał teraz okazję dobrze poznać dom; oczywiście znał go już wcześniej, ale nigdy nie przyjrzał się tak dokładnie rozkładowi pomieszczeń. Zapamiętał, które pokoje przeznaczone są dla gości, z których obecnie korzysta rodzina i Edward, a które pozostają "nieużywane". Do tej ostatniej kategorii zaliczało się aż kilka. Kiedy skończył, zszedł na dół w poszukiwaniu Caro. Znalazł ją na tarasie; trzymała w ręce talerz pełen kanapek. Reszta wygłodniałych domowników i służby siedziała na trawie, na schodkach prowadzących na taras, na krzesłach, a nawet na stołach; wszy232

scy coś jedli i pili. Caro także. Michael stanął obok niej i poczęstował się kanapką z jej talerza. - Proszę bardzo - spojrzała na niego. - Myślałam, że już wyszedłeś. - Nie mógłbym wyjść, nie dając ci szansy na zaspokojenie mojego apetytu. Zrozumiała podwójne znaczenie jego słów, ale zachowała spokój i wskazała talerze pełne kanapek i dzbanki z lemoniadą stojące wzdłuż balustrady. Częstuj się. Uczynił to z ochotą, a potem wrócił do Caro. Przypomnę ci, że to powiedziałaś - wyszeptał. Później. * Michael został w Bramshaw House jeszcze przez godzinę i był bardzo pomocny; nawet Caro musiała to przyznać. Nie robił nic, by ją zdekoncentrować; po tym, co powiedział na tarasie, nie musiał już nic więcej dodawać - przez całe popołudnie Caro myślała o tej wymianie zdań. Stwierdziła, że ten mężczyzna to prawdziwy mistrz dwuznaczności - bez wątpienia rasowy polityk. Chciał powiedzieć, że później jej wyjaśni, co miał na myśli, czy że później jej przypomni, iż pozwoliła mu się częstować? Prawdopodobnie chodziło o to drugie. Ale nie chciała dłużej o tym myśleć; powinna skupić się na nadchodzącym wieczorze. Zatrzymała się jeszcze przed lustrem, by poprawić filigranowy stroik na głowie; wiedziała, że nie tylko czeka na dzisiejszy wieczór, ale że jest to przyjemnie podniecające oczekiwanie. Rzuciła ostatnie spojrzenie na suknię z błyszczącego jedwabiu w kolorze ecru i z zadowoleniem skon233

statowała, że suknia podkreśla jej kształty i wydoby-wa z włosów głębię kolorów: złota i brązu; poprawiła jeszcze wisior z topazem i pierścionki. Zadowolo-na z tego, co zobaczyła w lustrze, ruszyła do drzwi. Gdy podeszła do schodów, zauważyła, że Catten czeka w głównym holu. Gdy schodziła, poprawił ka-mizelkę i się wyprężył. Czy mam już uderzyć w gong, proszę pani? - Tak. Niech się już zacznie nasza Letnia Zabawa. Caro weszła do salonu, uśmiechając się promiennie. Michael stał przy kominku, obok niego Geoffrey Spojrzenie Michaela spoczęło na niej, gdy tylko poja-wiła się w drzwiach. Zatrzymała się na chwilę w progu. Moja droga, wyglądasz uroczo. Bardzo elegancko. - Geoffrey poklepał ją po ramieniu, gdy do nich podeszła. Odpowiedziała coś na komplement brata, ale pa-trzyła tylko na Michaela. Było coś niezwykłego w widoku dżentelme-na w wieczorowym stroju... Michaelowi także podobało się to, co widział; nie-mal pożerał ją wzrokiem. Jednocześnie zauważył, że Caro robi dokładnie to samo, że z uznaniem patrzy na jego szerokie ramiona i tors, na jego słuszny wzrost i długie nogi. W kruczoczarnej marynarce, mocno kontrastującej z nieskazitelną bielą koszuli i fularu, wydawał się dominować nad nią jeszcze bar-dziej niż zwykle, a tym samym sprawiał, że Caro czu-ła się szczególnie delikatna i kobieca. Geoffrey odchrząknął, wymamrotał pod nosem coś niezrozumiałego i zostawił ich samych. Caro się uśmiechnęła. - Czy i ty zamierzasz mi powiedzieć, że wyglądam uroczo i elegancko? 235

Michael także się uśmiechnął, ale jego oczy patrzyły na nią śmiertelnie poważnie. - Nie. Dla mnie wyglądasz... znakomicie. Michael włożył w to słowo znacznie więcej treści, niż, ze sobą niosło; i Caro rzeczywiście poczuła się znakomicie, poczuła się dokładnie tak, jak wyraziły to słowa Michaela. Wypełniło ją nieznane dotąd uczucie pewności siebie. - Dziękuję. - Pochyliła głowę i odwróciła się stronę drzwi. - Muszę przywitać gości. - Możesz przedstawić mnie tym, których jeszcze nie znam - odparł Michael, służąc jej ramieniem. Caro zawahała się; przypomniała sobie postano-wienie, by już nigdy wobec żadnego mężczyzny nie zachowywać się jak gospodyni i pani domu. Usłysza-ła głosy dobiegające od strony schodów; jeszcze kilka chwil i zjawią się goście. A jeśli zobaczą ją u boku Michaela...? I jego stojącego w drzwiach u jej boku... ? Tak czy siak, będą postrzegać Michaela jako tego, któremu udało się to, co nie udało się żadnemu innemu mężczyźnie. I będzie to prawda - coś przecież dla niej znaczył, był kimś więcej niż tylko znajomym, kimś więcej niż przyjacielem. Pochyliwszy głowę, Caro położyła dłoń na jego przedramieniu i pozwoliła mu pozostać u swojego boku, gdy goście pojawili się w drzwiach. Obiecał, że nie będzie nalegał, by za niego wyszła, i w tej kwestii mu ufała. Co więcej, większość gości, którzy przyszli na kolację, to obcokrajowcy, którzy i tak nie mieli wpływu na towarzystwo. Przyszło jej do głowy, że ludzie mogą postrzegać Michaela jako jej kochanka. Myślała jednak o tym

nie tylko ze spokojem, ale nawet z pewnym poruszeniem, bliskim uczuciu szczęścia. Jednak pierwszą osobą, która się pojawiła, był Ferdinand. Wystarczyło mu jedno spojrzenie na Mi-chaela i z trudem się powstrzymał, by nie patrzeć na niego wilkiem. Na szczęście zaraz za nim zjawili się kolejni goście i Ferdinand musiał się odsunąć na bok. Szybko zaangażował się w grzecznościowe rozmowy, zarówno z tymi z gości, którzy zostawali na noc w Bramshaw House, jak i tymi, którzy zostali zaproszeni na obiad przed balem. Od momentu, gdy zjawili się pierwsi goście, Caro nie miała chwili dla siebie, nie mówiąc już o zastana-wianiu się nad osobistymi kwestiami. Przekonała się, że Michael u jej boku może być bardzo użyteczny. W tym otoczeniu czuł się dużo swobodniej niż Geof-frey i Caro mogła na nim polegać - wiedziała, że błyskawicznie rozpozna potencjalnie niebezpieczne sytuacje i zajmie się nimi z wrodzonym taktem. To czyniło z nich zgrany duet. Zarówno Michael, jak i Caro doskonale zdawali sobie z tego sprawę, jednak Michael nie wykorzystał tego przeciwko niej; przeciwnie, każde spojrzenie, które wymieniali, dawało Caro poczucie spełnienia i satysfakcję; poczucie, że wszystko to, co się dzieje, jest właściwe. Nie miała jednak czasu, żeby się nad tym zastanawiać. Obiad dbanie, by wszystko przebiegało tak, jak powinno, przy jednoczesnym podtrzymywaniu uprzejmej konwersacji - wymagało od niej maksymalnego skupienia. Wieczór przebiegał w miłej atmosferze, bez najmniejszych zgrzytów, a potem cało towarzystwo przeniosło się do sali balowej. Caro doskonale obliczyła czas. Goście, którzy byli na obiedzie, mieli akurat czas na podziwianie kwiatów, przystrojonego girlandami tarasu, trawników, oświetlo236

nych lampionami ścieżek, namiotu, a w nim stołami i krzesłami. Gdy zjawili się goście, wszystko było dokładnie tak, jak być powinno. Michael znów stanął u boku Caro, gdy razem z Geoffreyem witała przybywających gości. Rzuciła mu krótkie spojrzenie, ale nie odezwała się, lecz po prostu skierowała nowo przybyłych w jego stronę upewniając się, że ma szansę z każdym zamienić kilka słów. Jako że tym razem niemal wszyscy, którzy się pojawiali, dobrze znali gospodarzy, nikt niczego nie podejrzewał, widząc Michaela u boku Caro: Geoffrey był byłym parlamentarzystą z ich okręgu, Caro jego siostrą, a Michael obecnym parlamentarzystą, wszystko więc wyglądało jak najnormalniej. Fala napływających gości powoli się zmniejszała. Michael dotknął ramienia Caro, wzrokiem wskazując na rosyjską delegację, którą chwilowo zatrzymał dla siebie Gerhardt Kosminsky. Michael uścisnął ramię Caro, a potem ją opuścił, torując sobie drogę przez tłum, zatrzymując się to tu, to tam, by porozmawiać z gośćmi i by wreszcie dotrzeć do rosyjskiej delegacji i zwolnić Kosminsky'ego. Umówił się, że jeden z nich cały czas będzie miał Rosjan na oku, przynajmniej do chwili, aż zacznie się beztroska zabawa. Kłaniając się najznamienitszemu z Rosjan, Orlo-vowi, Michael uznał, że teraz jego kolej, by zaopiekować się rosyjską delegacją. W międzyczasie zorganizowana przez Caro Letnia Zabawa zainteresowała tylu wysokich rangą dyplomatów, że gospodyni przez cały wieczór nie mogła narzekać na brak partnerów do tańca. Michael był na tyle wysoki, że bez trudu widział całą salę balową nad głowami tańczących; najpierw rozmawiając 237

z Rosjanami, potem z Prusakami, Austriakami i Szwedami, kątem oka cały czas śledził diadem wpięty we włosy Caro. Wciąż tańczyła. Widział też Ferdinanda podpierającego ścianę i również obserwującego Caro. W duchu życzył mu powodzenia - w tym otoczeniu, spełniając obowiązki pani domu, Caro nie dałaby się wytrącić z równowagi. Byłaby bezwzględna, gdyby ktokolwiek spróbował ją zatrzymać. Michael wiedział, gdzie przebiega granica. Potem raz jeszcze widział Ferdinanda, tym razem na-dąsanego, i domyślił się, że przystojny Portugalczyk właśnie się dowiedział, gdzie się ta granica znajduje. Bal to był właściwy czas i miejsce na wszystko, co zaplanował sobie Michael. Jedyny wymagający szczególnej uwagi punkt jego planu polegał na upewnieniu się, że gdy zabrzmią pierwsze nuty walca, będzie stał obok Caro i trzymał ją za rękę. Kiedy orkiestra zrobiła sobie przerwę, stanął obok podestu dla muzyków; dwa słowa i kilka gwinei zapewniły jego planowi powodzenie. Gdy zabrzmiały pierwsze takty walca, Michael ponownie znalazł się u boku Caro i sotto voce poinformował ją, jednocześnie kłaniając się, że między Rosjanami i Prusakami jak dotąd nie doszło do rękoczynów. Caro się uśmiechała; ulżyło jej, gdy usłyszała, jakie wieści przyniósł Michael. W tej samej chwili zabrzmiała muzyka. - Może zatańczymy, moja droga? Jakże mogłaby mu odmówić? Śmiejąc się, pozwoliła mu poprowadzić się na par-kiet. Zawirowała w tańcu. Patrzył na jej twarz, na jej śmiejące się oczy. Lecz stopniowo ich uśmiechy bladły, tak samo jak przyga-sała w nich świadomość, że wokół nich jest mnóstwo innych ludzi. 238

Wystarczyło jedno spojrzenie i Michael już wiedział, nad czym rozmyśla Caro: nad tym, że mimo iż znają się tak długo, po raz pierwszy tańczą razem walca. Zatrzepotała rzęsami; wracała do rzeczywistości... - Poprzednim razem to był jakiś ludowy taniec... Kiwnęła głową. - Tak, na balu u lady Arbuthnot. Nie mógł sobie przypomnieć. Jedyne, co wiedział, to że są tu i teraz, i że ta chwila jest tak inna. Nie chodziło tylko o walca, o to, że oboje byli doskonałymi tancerzami, że ich ciała bez najmniejszego wysiłku płynęły w takt muzyki. Było między nimi coś jeszcze, coś, co sprawiało, że tak do siebie pasowali. Caro była zafascynowana; wiedziała, że Michael czuje to samo. Zachwycała ją ta chwila, bo dotąd w jej życiu nie zdarzyło się nic, co zamknęłoby jej oczy i uszy, i uczyniło ją to tego stopnia nieczułą na zewnętrzne bodźce. Była jak więzień, ale dobrowolnie poddający się zniewoleniu. Jej ciało było czule na jego bliskość, na aurę męskiej siły, która go otaczała i promieniowała, którą ją pochwyciła, ale nie więziła, która była obietnicą zmysłowych rozkoszy. Prowadziły ją zmysły, a za nimi podążał rozum. Caro czuła się odprężona, lecz równocześnie podekscytowana. Świadomość tego, co się dzieje wokół, dotarła do nich dopiero wtedy, gdy muzyka zaczęła cichnąć. Caro zauważyła to w oczach Michaela; niechęć by przerywać taniec, którą w nich dojrzała, była odbiciem jej własnych odczuć. Zniknął mur między nimi, zaczęli rozmawiać, ale przez chwilę rozmowy były jak wieża Babel, pełne niezrozumiałych języków. A potem przebił się do ich uszu tubalny głos Cattena wzywający wszystkich 239

na kolację czekającą w namiocie, zapraszający do stołów, na krzesła i ławy, zachęcający do przecha-dzek po oświetlonych ścieżkach, do podziwia-nia piękna letniej nocy. Goście odwrócili się w stronę podwójnych prze-szklonych drzwi, teraz szeroko otwartych na taras. Zachwycony tłum wylał się z balowej sali wprost w cudownie balsamiczną noc. Caro i Michael zatrzymali się po drugiej stronie balowej sali, niedaleko głównych drzwi. Caro obser-wowała uważnie gości, upewniając się, że wszyscy podążają we właściwą stronę. Gdy z zadowoleniem zauważyła, że wszyscy doskonale zrozumieli wezwanie Cattena, podniosła wzrok na Michaela. Uśmiechnął się do niej; położył dłoń na jej dłoni. Chodź ze mną. Potrzebowała chwili, by zrozumieć, co Michael miał na myśli. Teraz? - przypatrywała mu się zaskoczona. - Nie mogę... Popatrzyła za maruderami znikającymi na tarasie, potem przeniosła wzrok na Michaela. Nie możemy... - Coraz szybciej biło jej serce. Zwilżyła wargi językiem. - Możemy? Uśmiechnął się. Nigdy się nie dowiesz, jeśli ze mną nie pójdziesz. * Michael trzymał ją za rękę. Weszli na piętro głów-nymi schodami. Nikogo po drodze nie zauważyli, ani nikt nie spostrzegł ich. Goście, rodzina i służba, wszyscy byli w ogrodzie albo biegali w tę i z powro-tern między namiotem a kuchnią. Skierowali się do małego saloniku na końcu kory-tarza na pierwszym piętrze. Michael otworzył drzwi 240

i puścił Caro przodem. Spodziewała się zobaczyć tam poprzykrywane dla ochrony przed kurzem krzesła, szezlong i kredens - z tego pokoju od lat nie korzystano. Jego okna wychodziły na boczną alejkę i sad. Pokój jednak był uprzątnięty, odkurzony, meble nie były poprzykrywane. Caro zapomniała o leżance. Szeroka, wygodna, teraz cała pokryta była miękkimi poduszkami. Michael przytulił Caro i pocałował. Teraz w ramionach Michaela wiedziała, że to jest właśnie to, czuła wzajemne pożądanie, rozpoznała je i przyjęła. Całował jej skroń, przesuwając się niżej, w zagłębienie ucha. Jednocześnie sprawnie rozsupłał wstążki jej gorsetu. - Zaufaj mi - wyszeptał. Powrót na dół, pod obstrzał tych wszystkich wścib-sktch spojrzeń, w pomiętej sukni, to nie był dobry pomysł. Nie, oczywiście, że nie, ale... Przesuwał dłońmi po krągłościach jej ciała, wędrując ku najwrażliwszym miejscom. Gdy rozpiął gorset, Caro wiedziała już, co Michael zrobi dalej. Ze wszystkich sił starała się odzyskać jasność myślenia. Jego duże dłonie zsunęły ramiącz-ka sukni z jej ramion; sięgnął do fałd sukni, która opadając, zatrzymała się na wysokości talii. Caro wstrzymała oddech, ale wyraz jego twarzy, gdy zsuwał jasną materię z jej bioder i gdy suknia z szelestem spadla na podłogę, stłumił wszelki pro-test. Blask jego oczu sprawił, że całe jej ciało się napięło. Góra halki podciągnięta była powyżej piersi; rąbek zsunął się do połowy ud, dotykając falbanki jedwabnych podwiązek. Jej ciało, jego krąglości i zaziębienia, jej włosy w szczytu ud były jedynie lekko przesłonięte półprzezroczystą tkaniną. 241

Oczy Michaela, gorące i śmiałe, błądziły po niej, niemal dotykając spojrzeniem. - Nie spodziewam się, że oszczędzisz mi nerwów i zdejmiesz to z siebie. - Spojrzeniem wskazał na halkę, a potem jego wzrok znów powędrował na twarz Caro, która bezwstydnie spojrzała mu w oczy, uno-sząc brew w niemym pytaniu. - Obawiam się, że jeśli jej dotknę powiedział cicho, a jego wzrok powędrował ku jej piersiom - to ją podrę. Na chwilę wdarła się między nich rzeczywistość -rozwaga i przyzwoitość, ale Caro szybko odepchnęła te myśli na bok. Zrozumiała, że Michael spodziewa się, iż jest kobietą bardziej doświadczoną, niż była w rzeczywistości. Zgadzając się na romans, decydu-jąc się na drogę, którą chciała obrać, i skupiając się na celu, który za wszelką cenę chciała osiągnąć, zdecydowała, że musi przyjąć jego reguły gry. Nie przewidziała jednak, że będzie to aż takie proste. Jednym szarpnięciem rozwiązał delikatne wstążeczki, uwalniając jej piersi spod halki. Dzieliła ich odległość nie większa niż szerokość dłoni. Halka swobodnie opadła jej na biodra. Caro jednym ruchem zsunęła ją na ziemię, na leżącą już u jej stóp suknię. Poczuła oblewającą ją falę gorąca, sekundę póź-niej Michael wyciągnął ręce w jej stronę, ale po-wstrzymała go. - Zaczekaj. Zamarł. Przez chwilę zakręciło się jej w głowie od władzy, jaką posiadała - jednym słowem i jednym gestem powstrzymała Michaela; cała jego męska siła, jego ciało, mięśnie i każdy nerw zamarły, czekając i pragnąc jej. 242

Gdy Caro to spostrzegła, poczuła ogarniające ją leszcze silniejsze pożądanie. Szybko pochyliła się, uwolniła z sukni i halki i położyła je na stojącym obok krześle. Sięgnęła do podwiązek. Nie. Zostaw. Rozkaz w tonie jego głosu powiedział jej więcej niż same słowa. Zamknął ją w uścisku ramion. Pochylił głowę i pocałował ją tak, że zniknęły wszelkie wątpliwości. Świat zawirował. Potem uścisk zelżał, a dłonie Michaela znów zaczęły błądzić po jej ciele. Rozpalały się ich zmysły. Chciała więcej - chciała czuć jego nagie ciało na swoim. Pragnienie stawało się tak silne, że dochodziło do granic bólu. Teraz twoja kolej - powiedziała, ciężko oddycha no i chwytając poły jego marynarki. Tylko to, nic więcej. - Obrócił słowo w czyn, zrzucając ubranie z ramion. - Na dole są goście, pa miętasz? - Ale to ja jestem naga. Uśmiechnął się. - Nie jesteś naga. Masz na sobie pończochy. - Ale... Pocałował ją. - Nie dziś, moja słodka Caro. - Ale... - Caro była zdezorientowana. Pomyśl o dzisiejszym wieczorze jako o drugim daniu na naszym zmysłowym bankiecie. Zmysłowy bankiet... To do niej przemawiało. Dłonie Caro znalazły ramiona Michaela, pod kamizelką i koszulą poczuła silne mięśnie, poczuła też jego dłonie na swoich nagich plecach. Jego usta znów kusiły jej wargi. 243

- Jesteś moją gospodynią, pamiętasz? Powiedziałem ci, że oczekuję, iż zaspokoisz mój apetyt, a ty odpowiedziałaś, bym się częstował. Więc bądź cicho, połóż się i ciesz się tym, co będę robił. Nie miała innego wyjścia - cokolwiek zaplanował na dzisiejszy wieczór, było to coś, czego jeszcze nigdy nie doświadczyła; tym bardziej jednak chciała iść za nim tam, gdzie ją poprowadzi. W jej umyśle nie rodziły się żadne wątpliwości. Lekko i swobodnie poddawała się Michaelowi, nie budowała obronnych murów, nie piętrzyła przeszkód, nie nakładała ograniczeń. Pozwoliła mu, by położył ją na łóżku; była odprężona i swobodna; odnalazł jej przyzwolenie w sposobie, w jakim ułożyła się na poduszkach u jego boku, dokładnie tak, jak sobie tego zażyczył. Oddawała mu się, poddawała jego pieszczotom. Michael odebrał jej zgodę nie tylko z poczuciem triumfu, ale także z czymś na kształt wdzięczności. Siebie, swoje pożądanie trzymał na wodzy, jednak jeśli Caro będzie nalegać... Coraz bardziej przekonywał się, że jeśli zechce go skusić, nie zdoła jej się oprzeć. Mógł się jednak zabezpieczyć przed taką ewentualnością, a kluczem to tego była jej bezradność. Zdecydował, że tak właśnie zrobi, świadom, że w przeszłości nigdy nie był narażony na takie niebezpieczeństwo. Caro zniewoliła jego zmysły; przy niej byl tak poruszony, jak jeszcze nigdy przy żadnej kobiecie. Trzymając jedną rękę na jej talii, przerwał poci łunek i pochylił głowę, by całować jej piersi. Nie pa-miętał, by kiedykolwiek wcześniej całe jego jestestwo było kiedykolwiek tak skupione, tak dogłębnie świa-dome smaku, dotyku i zmysłowych doznań. Oderwał usta od jej piersi i zastąpił je palcami, a pocałunkami znaczył ścieżkę do pępka. Tam się za-

244

trzymał, aż jej jęki stały się krótkie i urywane, a potem rozsunął jej nogi i przesunął się niżej. Poczuł, że to nią wstrząsnęło. Wpił się ustami w miękkie ciało. Nie mogła złapać oddechu, wsunęła palce w jego włosy. Uśmiechnął się w duchu do siebie i smakował ją, aż się nasycił. Aż do momentu, gdy nasycił i ją. Czuł jej zapach - słodki zapach jej ciała. Każde dotknięcie Michaela było celowe, zamie-rzone i zaplanowane - wszystko działo się po to, by osiągnąć cel. Oszałamiająca, cudowna, upajająca przyjemność. Z każdą mijającą minutą ów cel, do którego dążył Michael, stawał się dla Caro coraz wyraźniejszy. Pozwoliła się ponieść tej fali, unosić się wyżej i wyżej. A Michael dawał jej więcej i więcej... Krzyknęła. Potem, drżącymi jeszcze rękoma, sięgnęła do nie-go i chwyciła Michaela za ramiona. Teraz ty. Podniósł wzrok; patrząc jej w oczy próbował się uśmiechnąć, ale zupełnie mu to nie wyszło. - Nie dziś, moja słodka Caro. - Nie? Ale... - wpatrywała się w niego zaskoczona. - I tak już długo nas nie ma. - Michael odsunął się od niej i wstał. Poczuła się słaba, miała mętlik w głowie; patrzyła na niego wciąż zdumiona. Wziąwszy ją za nadgarstki, pomógł się jej podnieść z leżanki. Musisz się ubrać. Trzeba wrócić do salonu, nim znajdą się tam twoi goście. Może i miał rację, ale... Caro musiała się przyznać do rozczarowania. Wzięła z rąk Michaela halkę, pomógł jej włożyć suknię, potem sprawnie zawiązał gorset. Caro próbowała uporządkować fryzurę. - Zaczekaj. . 245

Poprawił diadem w jej włosach, doprowadzając je do ładu to tu, to tam; potem zrobił krok w tył i prze sunął wzrokiem po sylwetce Caro. Zatrzymał się na dekolcie i poprawił wisior z topazem. Jesteś pewien? Musnął jej usta pocałunkiem. O, tak. Gdy wreszcie znajdziesz się naga pode mną, będę potrzebował przynajmniej dwóch godzin.

Rozdział 12

Michael zdecydował, że najlepiej będzie, jeśli wrócą do sali balowej tylnymi schodami. Caro wciąż była nieco zdezorientowana, ale uśmiechahi się promiennie i pozwoliła Michaelowi poprowadzić się na dół. Byli na półpiętrze, w połowie drogi, gdy odgłos zamykanych drzwi kazał im się zatrzymać. Na dole, w korytarzu łączącym bibliotekę i gabinet Geoffreya z frontowym holem, zauważyli Ferdinan-da. Szedł pewnym krokiem; nagle się rozejrzał, ale nie popatrzył w górę. Michael i Caro stali bezszelestnie, czekając, aż Ferdinand zniknie. W końcu usłyszeli kroki cichnące w holu. Wymienili porozumiewawcze spojrzenia i ruszyli w dół. Drzwi, z których musiał wyjść Ferdinand, prowadziły do biblioteki. Gdy zeszli ze schodów, drzwi 246

znów się otworzyły i pojawił się w nich Edward. Wyszedł na korytarz i wtedy ich zauważył. Uśmiechnął się posępnie. Widzieliście? Caro kiwnęła głową. - Zakładam, że przeszukiwał bibliotekę? - zapytał Michael. - Ostrożnie i niezwykle sumiennie, przez ostatnie pół godziny. Obserwowałem go z zewnątrz. Caro zmarszczyła brwi. Wiem, że tam nic nie ma, ale może coś wziął? Albo szczególnie przyglądał się czemuś, co może być jakąś wskazówką, czego szuka? - Nie, ale książki przejrzał bardzo szybko. Gdybym miał zgadywać, powiedziałbym, że szukał folio, takich, które wyglądają jak książki, a tak naprawdę są teczkami na dokumenty czy listy. - Dokumenty Camdena. Caro chrząknęła. - Cóż, teraz przynajmniej już wie, że nic tu nie ma. - I że nic nie ma w Sutcliffe Hall. - Michael wziął Caro pod rękę i poprowadził w stronę sali balowej, skąd dochodziły do nich szmery rozmów gości, którzy wrócili już z ogrodu. Edward poszedł z nimi. W sali balowej Michael puścił Caro, która poszła na taras, bez wątpienia po to, by sprawdzić, czy udała się kolacja w blasku księżyca. Pozwolił jej odejść, a sam zatrzymał się w progu i badawczo przyglądał się zebranym; wreszcie udało mu się wypatrzyć Ferdinanda. Stojący obok Michaela Edward odezwał się cicho: Zastanawiam się, gdzie teraz Leponte będzie szukał. Masz rację. Musimy o tym pomyśleć. Edward pokiwał głową. 247

- Sprawdził już gabinet, ale będę miał go na oku, tak na wszelki wypadek. Michael planował, że gdy tylko nadarzy się taka okazja, spróbuje zająć miejsce Ferdinanda, ale rosyjski attache, prawdopodobnie przypadkowo, stał obok żony pruskiego ambasadora. Michaela wzywały obowiązki.

Powiedział: dwie godziny. Z tego, co usłyszała od Michaela, Caro wywnioskowała, że aby znaleźć odpowiedź na dręczące ją pytanie, będzie musiała czekać przynajmniej do następnego dnia po festynie. Miała ochotę wsiąść do powozu, pojechać do Eyeworth Manor, chwycić Michaela za fular i zaciągnąć go do... Dokąd? To był problem. Niestety, dzisiaj nie mogła się nad tym zastanawiać - musiała pomóc przy festynie i gościach, którzy zapewne tłumnie się zjawią. Pogoda dopisała; dzień wstał słoneczny, na błękitnym niebie nie pojawiła się najmniejsza nawet chmurka. Wiatr był na tyle lekki, że poruszał nieznacznie liśćmi drzew i łagodnie szarpał wstążkami, których użyto do dekoracji. Z powodu wczorajszej zabawy śniadanie podano późno. Gdy tylko się skończyło i goście się odświeżyli i posilili, Caro zebrała ich razem i przy pomocy Edwarda, Elizabeth i Geoffreya poprowadziła przez zacieniony podjazd w stronę drogi do wsi. Od wielu dziesięcioleci parafialny festyn odbywał się na łące za kościołem. Była to spora polana, z tyłu i z prawej granicząca z lasem; po lewej znajdowała się druga, mniejsza polanka, doskonale nadająca 248

się na miejsce postoju koni i powozów - pod uważnym spojrzeniem stajennego Muriel. Stragany rozstawione wokół polany pełne były dżemów, ciast i win domowej roboty oraz lokalnych wyrobów wszelakiego rodzaju; były tam drewniane rzeźby i obrazy, podkowy i przeróżne mosiężne ozdoby; szczególnie te ostatnie cieszyły się ogromną popularnością wśród obcokrajowców, tak samo zresztą jak akwarele panny Trice. Wszystko, co przygotowały panie ze Stowarzyszenia - ozdobne koronkowe serwety, wykończone koronką saszetki na chusteczki, haftowane obrusiki na tace, pokrowce na krzesła i cała masa innych rzeczy - zajmowało dwa długie stoły na kozłach. Caro zatrzymała się, by porozmawiać z panią Henry i panną Ellerton, które w tej chwili doglądały stoiska Stowarzyszenia. Rozmawiając, Caro obserwowała także pozostałych gości. Większość z nich wydawała się zachwycona, mogąc poznać coś zupełnie nowego i angielski styl życia. Szczególnie lady Kleber i generał wyglądali na zainteresowanych wszystkim, co dzieje się na festynie; zatrzymali się, by porozmawiać ze snycerzem. Odwracała się właśnie, gdy na polanie zjawił się Michael z pokaźną grupą Szwedów i Finów, któ-lych Caro zakwaterowała w jego posiadłości. Zatrzymywali się przy różnych straganach, a Caro pa-trzyła na Michaela czarującego panny Verolstadt, ale gdy dziewczęta oddaliły się idąc za rodzicami i wesoło machając przeciwsłonecznymi parasolkami, Michael nie poszedł ich śladem. Odwrócił się w stronę Caro. Poczuła wypełniające ją ciepło; jego uśmiech wyglądał na przeznaczony tylko dla niej. Podeszli do siebie. Uniósł jej rękę i bez słowa, pocałował. 249

Przywołał wspomnienia, o których niestosowne było myśleć w towarzystwie. Nie rób tego. Michael uśmiechnął się szeroko. Dlaczego? - Wziął ją pod rękę i poprowadził w stronę stołów z winami domowej roboty. - Wyglądasz rozkosznie, gdy się rumienisz. Rozkosznie. Oczywiście musiał użyć właśnie tego słowa. Caro zemściła się na nim, zmuszając, by kupił od pani Crabthorpe dwie butelki wina z czarnego bzu, a potem poprowadziła go wzdłuż stoisk i namówiła, by nabył dwie ozdobne serwety od panny Ellerton, która rumieniła się nawet bardziej niż Caro. Oczy Michaela śmiały się; co więcej, znosił to, że Caro tak nim komenderuje, aż zaczęło jej się to wyda-wać nieco podejrzane. Potem wpadli na panią Enl-whistle, która aż krzyknęła, widząc, ile rzeczy niesie ze sobą Michael, i stanowczo zażądała, by wszystko to jej zostawił. Wszystkie pakunki zniknęły w jej przepastnej torbie. - Ależ sir, to żaden kłopot. Jest tu Hardacre, on mi pomoże. - O, to dobrze. - Michael odetchnął z ulgą. - Go-ście nie będą już wracali do naszego domu, więc niech pani pamięta, o czym mówiłem wcześniej -może tu pani zostać, jak długo zechce, reszta służby także. Ja również wrócę bardzo późno. Ciężko pracowaliście, należy się wam teraz odrobina rozrywki. Pani Entwhistle uśmiechnęła się promiennie. Dziękuję, sir. Powiem o tym reszcie służby. Ma my okazję spotkać się z kuzynami, siostrzeńcami i bratanicami, porozmawiać spokojnie, nie martwiąc się o nic - to dla nas naprawdę wielka radość. Wiem, 250

że Carter bardzo się ucieszy, jeśli będzie mógł spędzić trochę czasu z matką. - Powiem mu, jeśli go spotkam, ale proszę rozgło-sić tę wiadomość. To tych słowach Michaela rozstali się z panią Entwhistle. Caro czuła jakieś dziwne wewnętrzne roze-drganie, ale nie znała jego przyczyny. Wtedy też zaważyła ich Muriel i natychmiast ruszyła do ataku. - Doskonałe! Jesteście w sam raz na czas, by ofi-cjalnie rozpocząć festyn. Muriel obrzuciła Michaela krytycznym spojrzeniem, jakby spodziewała się znaleźć coś, co należałoby poprawić, ale poddała się już po chwili. Caro z sa-tysfakcją ukryła uśmiech. Na tę okazję Michael był nienagannie ubrany w szytą na miarę marynarkę z brązowoszarego tweedu, do której założył prosty śnieżnobiały fular i kamizelkę z brązowego aksami-tu, a opięte bryczesy z koźlej skóry znikały w błysz-czących butach z cholewami. Wyglądał dokładnie tak, jak wyglądać powinien wśród tych ludzi, na któ-rych chciał zrobić wrażenie dżentelmena przyzwy-czajonego do obracania się w dobrym towarzystwie, ale który jest zarazem jednym z nich, przystępny, przyjazny i doceniający uroki życia na wsi. Czy Muriel naprawdę przypuszczała, że mógłby się nie sprawdzić? A co więcej, gdyby tak się stało, czy oczekiwałaby od Caro, że chciałaby coś w nim poprawić, zmienić? Zdecydowanym ruchem wsunęła dłoń pod ramię Michaela i skinieniem głowy wskazała na platformę do przewożenia ciężkich rzeczy stojącą przy straganach. - To ta platforma? - Och, tak! - Muriel popatrzyła w tę samą stronę. Chodźmy! 251

Gdy zauważyła wielebnego Trice'a, bezceremo-nialnie zaprowadziła do platformy także jego. Michael i Caro wymienili spojrzenia, które były pełne zrozumienia i taktownie ukrywanego rozba-wienia. Michael wspiął się na platformę, pomagając wielebnemu Trice'owi. Wkrótce dołączyła do nich Muriel. Była postawną kobietą, wyższą i potężniejszą od Caro. W ciemnozielonej sukni wyglądała impo-nująco i poważnie. Zwołała wszystkich donośnym głosem. W kilku słowach przypomniała długą histo-rię parafialnych festynów i ich cel, jakim była zbiór-ka pieniędzy na miejscowy kościół, a potem uprzej-mie, jednakowoż nieco wyniośle, podziękowała tym, którzy pomagali w organizowaniu festynu. Potem poprosiła wielebnego Trice'a, by przemówił do zebranych. W imieniu parafii i Wszechmogącego podziękował tym, którzy przygotowali festyn, i tym, którzy się na nim zjawili. Jako ostatni głos zabrał Michael. Natychmiast stało się jasne, że jest najbardziej utalentowanym ze wszystkich trzech mówców. Byt odprężony, mó-wił zwięźle mocnym głosem, pewny siebie. Chwalił ducha wspólnoty, odnosił się do jej siły i znaczenia, jakie ma, chwaląc wszystkich razem i każdego z osobna. Wystarczyło kilka słów Michaela, by zebrani poczuli ducha wspólnoty i zjednoczenia, by każdy poczuł się jej częścią. Potem odwołując się do ludowej mądrości, a więc subtelnie podkreślając, że jest jednym z nich, rozbawił tłum; przekrzykując śmiech zgromadzonych ogłosił, że to dla niego wielki honor i niniejszym oficjalnie ogłasza festyn za otwarty. Nacisk na słowo "oficjalnie" wywołał uśmiech na twarzach wszystkich zgromadzonych. 252

Caro jeszcze nigdy nie słyszała przemawiającego Michaela; teraz wiedziała, że miał talent. Naciski ze strony premiera, by Michael dołączył do jego gabinetu, gdzie jego elokwencja na pewno przysłużyłaby się rządowi, teraz wydały jej się w pełni uzasadnione. Obserwowała go, gdy chwilę rozmawiała z wielebnym Tricem, a potem z Muriel. Był politykiem, który mimo sporego sukcesu miał jeszcze przed sobą długą drogę. Posiadał predyspozycje, by stać się osobą naprawdę wpływową, ale musiał jeszcze je w pełni rozwinąć. Dla doświadczonego oka Caro było to najzupełniej oczywiste. Michael zeskoczył z platformy i dołączył do Caro; uśmiechnął się do niej i wziął za rękę. - Wiesz, że jesteś w tym naprawdę dobry? - To rodzinne. Caro uśmiechnęła się szeroko i popatrzyła gdzieś przed siebie; Michael wykorzystał tę chwilę, by za-stanowić się na komplementem, który usłyszał. Takie słowa z jej ust byłyby cenne w każdej chwili, ale teraz wydały mu się szczególnie wartościowe. Tłum gości wrócił do straganów i różnorodnych rozrywek, między innymi konkursu rzutu podkową, konkursu rąbania drewna i zawodów łuczniczych. Caro, mimo że nieczęsto tu bywała, była bardzo popularną osobą; gdy spacerowali, raz po raz ktoś podchodził, by się z nią przywitać. I z nim. Caro łatwo było zauważyć w tłumie dzięki letniej sukni w szerokie białe i złote pasy; nie miała kapelusza, a wokół szyi powiewał lekki jak piórko złoty szal chroniący jej jasną szyję przed słońcem. Wiele pań ze Stowarzyszenia zatrzymywało Caro i Michaela, gratulując pomysłu, by gości zaproszonych na bal zachęcić do przyjścia także na festyn, 253

co wyraźnie przyczyniło się do sukcesu dzieła Mu-riel. Michael trzymał się Caro z więcej niż jednego powodu przykuwała jego uwagę na wiele sposobów, Na szczęście odpowiedzialność za właściwy przebieg festynu spoczywała głównie na barkach Muriel. Caro była wolna. Michael czekał na właściwy moment, w między-czasie kupując trochę przekąsek i dwa kieliszki wi-na z gruszek od pani Hennessy. Nie dał po sobie poznać, że zaplanował coś jesz-cze. Ramię w ramię przechadzali się wśród tłumu gości, spotykając się z przyjaciółmi, zabawiając się nawzajem dowcipnymi uwagami i anegdotami, które dotyczyły świata, z którego oboje pochodzili. Caro miała coraz większą tego świadomość, coraz bardziej do niej docierało, jak jest swobodna i odprężona w towarzystwie Michaela. Rozmawiali z panem Carterem, który długo im dziękował za to, że Micha el zatrudnił jego syna. Michael odparł, że wszystko to zasługa talentów młodego Cartera, a tym samym rozwiał wątpliwości starego Cartera dotyczące umie-jętnosci jego syna. Obawy wzbudziła Muriel, która zwolniła go ze służby. Caro nie potrafiła powiedzieć Michaelowi, jaka to dla niej przyjemność przebywać w towarzystwie ko-goś, kto postrzega i pojmuje świat tak samo jak ona, jakie to ważne dzielić choćby tak drobne, ale jednak istotne sprawy z kimś, kto myśli i zachowuje się tak samo. Była to przyjemność budząca prawdziwe emocje, a nie jedynie intelekt; było to coś, co dawało jej wewnętrzne ciepło, poczucie wspólnoty i spełnienia. Przyzwyczajała się do tego, że wciąż jest u jej bo-ku. Zdawał się w całości skupiać na niej i jej przyjemnościach i wynajdywać sposoby, by ją rozbawić. Gdy-

254

by tak zachowywał się Ferdinand, oczekiwałby od niej, że zauważy jego starania i w jakiś sposób je odwzajemni, a gdy patrzyła na Michaela, miała wra-żenie, że wszystko to robi w najzupełniej naturalny, niewyrachowany sposób. Nowością było dla niej odkrycie, że ktoś się nią opiekuje, i to w tak dyskretny sposób. Michael zauważył Ferdinanda rozmawiającego z Georgem Sutcliffem. - Zastanawiam się - powiedział cicho - o co tym razem mu chodzi. Cokolwiek to jest, to znając małomówność Geore'a, wątpię, by Ferdinand dobrze się bawił w jego towarzystwie. Michael uniósł brwi. - To prawda. Jesteś pewna, że nie powinniśmy do nich podejść i wybawić go z opresji? - Kogo? George'a czy Ferdinanda? Zresztą nie-ważne, myślę, że możemy zostawić ich samych. Caro nie miała zamiaru psuć sobie dnia obecnością Ferdinanda, ani pozwolić, by znów próbował ją uwieść lub wyciągnąć informacje o dokumentach Camdena. Michael popatrzył na zegarek. Która godzina? - zapytała. - Dochodzi pierwsza. Zaczynają się zawody strzelania z łuku. Może pójdziemy popatrzeć? Caro uśmiechnęła się i wzięła Michaela pod ramię. Chodźmy. Wielu mężczyzn próbowało ją oczarować, ale ten dzień i przyjazne towarzystwo Michaela zauroczyło ją tak, jak jeszcze nie zauroczył jej żaden mężczyzna. Zawody strzeleckie powinny były już się rozpocząć, jednak ich uczestnicy - a wielu chciało spróbować swoich sił - musieli jeszcze uzgodnić kilka szczegółów dotyczących ich przebiegu. Zarówno Caro, jak 255

i Michaela pytano o zdanie, ale oboje byli zbyt do-świadczeni, żeby dać się wciągnąć w taką dyskusję Śmiejąc się, oświadczyli, iż nie mają pojęcia o łucz-nictwie, i wymieniwszy się znaczącymi spojrzeniami salwowali się ucieczką. Obeszli stragany. Tłum był gęsty, słońce stało wy-soko na niebie; Caro wachlowała się dłonią, żałując że nie wzięła wachlarza. Odejdźmy na chwilę na bok, muszę odetchnąć poprosiła. Michael natychmiast wyprowadził ją z tłumu Na polance stała wysoka brzoza. Caro oparła się o jej gładki pień i lekko przymknąwszy oczy, wysta-wiła twarz do słońca. - To naprawdę doskonały dzień na festyn, prawda? Wzrok Michaela błądził po jej twarzy. - Pomyślałem sobie dokładnie to samo. Pochylił się, by cicho dodać: - Miałem właśnie powiedzieć... Szszszuuuch... Bum! Zaskoczeni, podnieśli wzrok. I zamarli. Wpatry-wali się w strzałę, która utkwiła w pniu brzozy do-kładnie w miejscu, gdzie jeszcze sekundę wcześniej znajdowała się głowa Caro. Michael zamknął jej dłoń w swojej dłoni. W jej srebrzystych oczach malowały się szok, niedowierza-nie i strach. Drżała. Przytulił ją, by ochronić swoim ciałem. Wystarczy-ło jedno spojrzenie na tłum i cały ten zgiełk, by za-uważyć, że nikt ani nie słyszał, ani tym bardziej nie widział tego, co się stało. Chodź. Trzymając ją blisko siebie, ruszył z powrotem tam, gdzie kłębił się tłum gości, i gdzie mogła być bez-pieczna. Panowała nad sobą. 256

To na pewno był wypadek. - Zobaczymy. Ich oczom ukazał się plac przeznaczony na zawo-dy strzeleckie. Ferdinand, śmiejąc się, właśnie odłożył luk. Wyglądał na człowieka, który jest w doskonałym humorze. Caro chwyciła Michaela za ramię. - Nie wszczynaj awantury. Nie miałem takiego zamiaru. Zapanował nad sobą. Znał obu mężczyzn prowadzących zawody i widział, że żaden z nich nie jest na tyle bezmyślny, by pozwolić komukolwiek wypu-ścić strzałę w nieodpowiednim kierunku. Poza tym założył, a potem chciał to jeszcze potwierdzić, że wszystkie tarcze, do których mierzyli uczestnicy kon-kursu, ulokowano na skraju lasu. Nie było więc cienia szansy, by nawet jakaś zabłąkana strzała uderzyła w miejsce, gdzie stała Caro; wszystkie zmierzały dokładnie w przeciwnym kierunku. Ponadto tamta zabłąkana strzała miała pierzysko z ciemnych piór w paseczki, gdy tymczasem te, które wykorzystywano w konkursie, miały pióra białe. Chodź. - Michael pociągnął ją głębiej w tłum. Caro odetchnęła, ale cały czas trzymała się blisko Michaela. Zgadzasz się więc, że to był wypadek? - ode zwała się po kilku krokach, ale z tonu jej głosu łatwo było się domyślić, że próbuje przekonać samą siebie. Nie - odparł Michael, a Caro podniosła na niego wzrok. - To nie był wypadek, ale nie ma co teraz wszczynać awantury. Ktokolwiek to zrobił, na pewno nie stał w tłumie, tylko w lesie, i już dawno uciekł. Caro poczuła uścisk w piersi; miała wrażenie, że walące serce podchodzi jej do gardła. Przyjechali -

257

jednak kolejni goście. Trzeba było przystanąć to tu, to tam, by porozmawiać, tak jak na początku festynu. Przywdziali maski, które nosili na użytek towarzy-stwa; dzięki temu nikt nie zauważył, że są zdenerwo-wani. Jednak im dłużej rozmawiali, tym dłużej byli zmuszeni zachowywać się naturalnie i rozmawiać, prowadzić dysputy o życiu na wsi; im więcej czasu upływało od incydentu ze strzałą, tym bardziej się uspokajali i opuszczało ich przerażenie. Wreszcie Caro zdała sobie sprawę, że to napraw-dę musiał być wypadek - to na pewno jakiś chłopiec dokazujący gdzieś na skraju lasu, jak to czasie chłopcy mają w zwyczaju. Nie miał pojęcia, że może kogoś postrzelić. Było nie do pomyślenia - nie było powodu myśleć - że ktoś może chcieć ją skrzywdzić. Na pewno nie Ferdinand. Wyglądało na to, że na-wet Michael przyjął to do wiadomości. Dotarli na skraj polany. Dokąd idziemy? Cały czas trzymając ją za rękę, Michael zmierzał w stronę drugiej polanki, gdzie czekały konie i powozy. Zobaczysz. Wszystkiego pilnował stajenny Muriel. Michael go pozdrowił gestem i poszedł dalej, prowadząc C a ro do miejsca, gdzie stały konie. Tutaj. Zatrzymali się przy dziwnie znajomym gniadym koniu, a konkretnie przy jego zadzie. Michael wy-prowadził swojego wałacha i Caro poczuła, że intu-icja coś jej podpowiada. - Co...? Zamierzałem ci powiedzieć, nim w nieelegancki sposób przerwała nam strzała - zaczął patrząc jej w oczy. - Chodź ze mną.

258

Caro szeroko otworzyła oczy; patrzyła na niego naprawdę zszokowana. Co? Teraz? - Teraz. Michael jednym ruchem podsadził Caro na siodło. - Co... Ale... - Nie miała innego wyjścia, jak tylko złapać łęk, by utrzymać równowagę. Nim zdążyła zrobić lub powiedzieć cokolwiek innego, Michael wsunął stopę w strzemię i wskoczył na konia, siadając tuż za nią. Jedną ręką objął ją w talii. Gdy wyprowadzał wałacha z polanki, Caro zerknęła w stronę większej polany, gdzie trwał festyn. - Nie możemy tak po po prostu odjechać! - Owszem, możemy. Michael już wcześniej zaplanował i zorganizował wszystko tak, żeby to popołudnie należało do nich -a tego popołudnia dom stał pusty, nie było nawet służby. Wszyscy poszli na festyn i to na wiele godzin, szczęśliwi, że mogą przyjemnie spędzić dzień. Wyjechali na drogę tuż za wsią i skręcili do Bram-shaw House. Sam nie wiedział, ile z tych emocji, które kazały mu z determinacją trzymać się planu, podsycił incydent ze strzałą; w tej chwili nie próbował nawet zgadywać. Na pewno jakaś ich część brała się z przekonania, że powinien jak najszybciej zrobić wszystko, by Caro należała do niego i żeby miał prawo ją chronić. A jeśli ktoś będzie mnie potrzebował? Edward może... - Wie, że jesteś ze mną. - A Geoffrey? - Jak zwykle nie ma o niczym pojęcia, ale widział nas. - Michael skręcił w drogę prowadzącą do jego 259

posiadłości. - Jeśli będzie się odpowiednio długo zastanawiał, gdzie jesteś, domyśli się, że ze mną. Michael wiózł ją jak rycerz z pieśni średniowiecz-nego minstrela. Oto porywa pannę, której pragnie, wsadza na koń i zabiera gdzieś, gdzie będą sami i gdzie będzie mógł ją posiąść. Nie opuszczała jej ta myśl. Zatrzymali się na podjeździe przed Eyeworth Ma-nor. Michael zeskoczył z konia, pomógł jej zsiąść i szybko rozsiodłał Atlasa. Dwie godziny... Tak powiedział. Próbowała to sobie wyobrazić, ale nie potrafiła. Chodź. Chwycił ją za rękę i pociągnął w stronę sadu. Zapewne powinna była zaprotestować... Chrząk-nęła. Michael rzucił jej przez ramię krótkie spojrze-nie. - Oszczędzaj gardło i głos. - Dlaczego? - zdziwiła się Caro, próbując za nim nadążyć. - Ponieważ już wkrótce będziesz ich potrzebować. - Dlaczego? A ponadto nie możesz tak po prostu mnie tu ciągnąć, jak jakiś... jak jakiś jaskiniowiec. Michael się zatrzymał i wziął ją w ramiona. Mogę. I to właśnie robię - powiedział i pocałował ją. Pocałunkiem, który był jak burza poruszająca wszystkie jej zmysły, pozbawił zdolności logicznego myślenia i w zarodku stłumił najmniejszy nawet pro-test. Potem szybko ruszyli dalej. Gdy już tylko kilka kroków dzieliło ich od tylnych drzwi domu, Michael wziął Caro na ręce. Po chwili przekroczyli próg. Od-głos jego butów uderzających o kafelki w głównym holu roznosił się szerokim echem; wbiegł po scho-dach, pokonując po dwa stopnie. 260

Caro wpiła się w jego ramiona, czekała aż ją po-stawi na ziemi, ale on wciąż się nie zatrzymywał. Wyglądał na zdecydowanego i bezkompromisowego. Znaleźli się przed drzwiami na samym końcu koryta-rza; pchnął je nogą i wniósł Caro do środka, a potem w ten sam sposób zamknął pokój. Było to duże pomieszczenie; tylko tyle udało się Caro zauważyć; i to, że Michael niósł ją prosto do dużego łoża. Tam ją położył. Westchnęła. A potem westchnęła po raz drugi, gdy do niej dołączył, a materac ugiął się pod cięża-rem jego ciała. Ogień. Zdawał się przenikać z niego na nią i rozpalać jej spragnione zmysły. Jego usta poruszały się na jej ustach. Przesuwała dłonie po jego ciele i szarpała za ubranie, chcąc poczuć jego ciało pod spragnionymi palcami. Sięgnęła do guzików jego kamizelki i rozpięła je drżącymi dłońmi. Rozsunęła jej poły i położyła ręce na płóciennej koszuli, na twardych mięśniach, które osłaniała. Jej dotyk, głód jej palców zniewolił go. Michael przymknął oczy. Nagle Caro zamarła. Zaczęła się wahać. - Na Boga, nie przestawaj - jęknął i znów zaczął całować jej usta. I znów poczuł na sobie jej dłonie. Wsunęła je pod koszulę. Dotknęła go. Jej drobne spragnione palce przesuwały się po jego nagiej skórze. Michael nie mógł uwierzyć w ten ogień, który między nimi zapłonął, w moc pożądania, którą wywoływał w nim każdy jej sugestywny dotyk - dotyk, który kazał mu pragnąć. Jej pragnienie stawało się coraz głębsze.

261

Powstrzymując rosnące pożądanie, Michael pozwolił jej pierwszej zaspokoić rosnący apetyt. Udało mu się zerwać kamizelkę; potem rozwiązał fular i odrzucił na bok. Szukając po omacku, chwycił koszulę na tyle, by ją podciągnąć, a potem na moment przerwał pocałunek, by ją z siebie zdjąć. Caro go ponaglała. Zamknął oczy, by lepiej odczuwać przyjemność, jaką dawał mu jej dotyk, by odczuwać przyjemność płynącą ze sposobu, w jaki kładła dłonie na jego nagim torsie, w jaki go pieściła. Nie zamierzał protestować. Wsunął palce między tasiemki przy jej gorsecie. Zagłębiając się w namiętny pocałunek, sprawnie zdjął z niej suknię. Nie mógł już dłużej powstrzymać targającego nim pragnienia, by dotykiem badać jej smukłe ciało. By zaspokoić jej rozszalałe zmysły. By się jej uczyć, tak samo jak ona chciała uczyć się jego. By ją posiąść, tak jak ona chciała posiąść jego. Caro wyszeptała coś wprost w jego usta. Michael zamknął w dłoniach jej piersi, a Caro odpowiedziała jeszcze głębszym, wyraźnie zachęcającym pocałun-kiem. Dotykał jej zaborczo, przytrzymywał za bio-dra, by wreszcie wsunąć dłoń pod halkę i pieścić jej krągłe pośladki. Rozkoszował się jej gładką skórą, która cudownie reagowała na jego dotyk. Niemal eksplodował, ale zdołał nad sobą zapano-wać na tyle szybko, by przypomnieć sobie, że mają przecież dla siebie dwie godziny. Czas, by się sobą nacieszyć, by napawać się swoją obecnością. Znów wsunął dłoń we wspaniałe włosy Caro i ją pocałował, i to tak zachłannie, jak tego pragnął, i jak pragnęła tego ona, i było to dla nich obojga i prowokujące, i rozpustne. 262

Centymetr po centymetrze podnosił jej halkę, aż wreszcie przerwał pocałunek, by gwałtownym ruchem zdjąć ją przez głowę. Gdy tylko wyzwolił ją z tej ostatniej części garde-roby, jednym zwinnym ruchem położył swą kochan-kę na plecach, a sam pochylił się nad nią i sięgnął do jej brzucha. I popatrzył na skarb, jaki odkrył. Patrzył na piękno, smukłe krągłości i jedwabistą skórę w kolorze kości słoniowej. Było cudowne letnie popołudnie. Przez otwarte okno wpadał ciepły wiatr i pieścił ich, jakby jeszcze dodając energii ich rozgrzanym ciałom. Ścieżka, którą podążał Michael, wydała się Caro znajoma. Poddała mu się, dzielnie starając się stłumić jęk, aż Michael powiedział cicho, namiętnie: Krzycz, jeśli chcesz. Nikt cię nie usłyszy. Po za mną... Rozsunął jej nogi i dotknął jej, muskał śliską skó-rę; i nagle Caro poczuła niepewność. Otworzyła oczy i wyciągnęła do niego rękę. Michael zamarł, wstrzymał oddech, jakby jej dotyk sprawił mu ból. Jego oczy płonęły. Znalazła w sobie tyle siły, by powiedzieć: - Pragnę cię. Michael zadrżał. - Tak. Tym razem... Odsunął od siebie jej dłoń. - Zaczekaj. Usiadł. Usłyszała głuche uderzenie o podłogę najpierw jednego buta, potem drugiego. Rozpiął pasek, wstał, zsunął spodnie i znowu położył się obok niej.

263

Poczuła, że zasycha jej w ustach. Nie mogła oderwać od niego oczu, od dowodu na to, że nadal jej pożąda. Chwycił ją za rękę, odsunął się i położył się na niej, przyciskając ją swoim ciężarem do łóżka. - Powoli będziemy to robić dopiero następnym razem. Caro miała wrażenie, że traci oddech, serce pode-szło jej do gardła. Wreszcie nadeszła ta chwila Wreszcie dostanie jednoznaczną odpowiedź na swo-je pytanie. Czuła w środku pulsowanie. Dotknął jej twardą męskością i lekko nacisnął, potem wycofał się. Niemal krzyknęła. Wysunęła w jego stronę biodra w niemym zaproszeniu; zamknęła oczy i zagryzła wargi, z całych sił go pragnąc. Czekała spragniona, jak jeszcze nigdy wcześniej. Przycisnęła dłonie do jego pleców. Wszedł w nią jednym, mocnym pchnięciem. Zamknął oczy i napawał się każdym centymetrem jej gorącego wnętrza, przyjmującego go i zaciskającego się na nim. Poczuł, jaka jest wąska. I usłyszał jej jęk. Zaskoczony, oszołomiony, otworzył oczy i popatrzył na nią. W jednej chwili zrozumiał wszystko, co przed nim ukrywała, o czym nie mówiła, ani jemu, ani nikomu innemu. Wreszcie zrozumiał prawdę o jej przeszłości, zrozumiał, jakie naprawdę było jej małżeństwo. Czekała, leżąc bez tchu, napięta, zdenerwowana... Powoli, z rozmysłem wysunął się z niej na milimetr, a potem znów wsunął, mocno i do końca. Widział, że jej oczy płoną - ze zdumienia i przyjemności. Pochylił głowę i jego wargi spoczęły na jej ustach; wpadli w wir pocałunku. Nie oszczędzał jej, nie próbował być delikatny ani szarmancki. Był pewien, że nie tego od niego w tej 264

chwili oczekiwała; co więcej, nie było to coś, czego teraz pragnęła. Zatopił się w jej ciele, wchodził w nie głęboko. Wbijała mu paznokcie w plecy i ramiona, desperacko starając się go zatrzymać. Łkała, jęczała i szlochała z rozkoszy i szczęścia. Wypełniał ją sobą, dokładnie tak, jak oboje tego pragnęli. Zapanował nad nimi rytm jego ruchów, połączył ich rozgrzane ciała w orgii pierwotnej żądzy, która wciągała ich i panowała nad nimi. Nie była przestraszoną dziewicą, wręcz przeciwnie. Uczyła się szybko; w kilka chwil nauczyła się, jak przyjmować go w sobie, jak go zatrzymywać, jak doprowadzać do szaleństwa... Katharsis namiętności i zwykłego fizycznego pragnienia bliskości z drugą osobą. Michael miał więcej kobiet, niż był w stanie spamiętać, a wszystko to były doświadczone damy, a nawet kurtyzany; jednak gdy zatapiał się w ciele Caro, w jej ustach, gdy napawał się otwartością, z jaką mu się oddawała, wszystko to wydawało się nowe i tak różne od tego, czego wcześniej w życiu doświadczył. Znali się tak dobrze i to na tak wiele sposobów. Rozumieli się bez słów, niemal instynktownie... Ciało przy ciele, błądzące dłonie, zachłanne usta, pieszczące języki, westchnienia, rozgrzane lędźwie, pożądanie... Wszystko to wydawało się takie naturalne. Takie właśnie miało być. Bez żadnych masek, bez ukrywania czegokolwiek. Czyste pożądanie, które wypełniało i wciągało ich oboje, pochwyciło w swoje szpony i nagle zespoliło. Ich ciała płonęły popychane instynktowną żądzą. Caro przerwała pocałunek, jęknęła; próbowała złapać oddech.

205

Michael zaczął poruszać się w niej coraz szybciej i mocniej. Nagle wyprostowała się i jęknęła. Wstrząsał nią dreszcz spełnienia. Jej spełnienie wywołało jego spełnienie; przyszło szybko; z przeciągłym jękiem opadł na nią, zaspokojony i szczęśliwy.

Rozdział 13

Caro była szczęśliwa. Jego silne ciało przyciskało ją do łóżka. Wydawało się jej, że jeszcze nigdy nie czuła się tak dobrze. Jeszcze nigdy w życiu nie czuła z nikim takiego zjednoczenia, fizycznego i pod każdym względem. Wciąż wstrząsały nią dreszcze podniecenia, wciąż czuła w ciele resztki tego cudownego doznania, które stało się jej udziałem. To właśnie jest intymność. Coś znacznie potężniejszego, niż to sobie wcześniej wyobrażała. A także coś dużo bardziej... Nie wiedziała, jak to nazwać, ale po głowie tłukło się jej słowo "pierwotne". Uśmiechnęła się. Przez dłuższą chwilę po prostu leżeli wtuleni w siebie, spleceni w miłosnym uścisku; oboje wiedzieli, że żadne z nich nie śpi, ale potrzebowali tej chwili, by odzyskać siły, i to nie tylko fizyczne. Nagle jednak do świadomości Caro wdarła się myśl, że Mi chael odkrył jej sekret. 266

Wpatrując się w sufit, szukała odpowiednich słów, żeby właściwie wyrazić to, co chciała powiedzieć, że-by wyjaśnić mu, co czuje. Michael leżał z głową opar-tą na jej ramieniu, a Caro delikatnie, jakby niepewnie - tak czuły dotyk wciąż był dla niej czymś nowym wsunęła dłoń w jego włosy. - Dziękuję. Michael podniósł głowę i pocałował ją w ramię. - Za co? Za najpiękniejsze chwile w moim życiu? Nawet w łóżku był rasowym politykiem. - Nie musisz udawać. Wiem, że nie jestem szczególnie... - zabrakło jej słów, więc machnęła tylko teką. Pocałował ją najpierw w rękę, a potem złożył go-rący pocałunek we wnętrzu dłoni, by wreszcie delikatnie ją ugryźć w to wrażliwe miejsce tuż pod kciukiem, Nagle zrozumiała, że Michael jest wciąż w niej, twardy i gotowy. Zaskoczona, nie do końca pewna, co powinna teraz zrobić bądź powiedzieć, skupiła wzrok na jego twarzy. Uśmiechał się raczej pobłażliwie, jakby chciał powiedzieć, że ją rozumie. - Nie wiem, jaki problem miał Camden, ale - jak z pewnością czujesz - ja z tego powodu nie cierpię. Im dłużej Caro o tym myślała, tym bardziej stawało się to dla niej oczywiste. A Michael jakby jeszcze bardziej chcąc jej to uzmysłowić, nieznacznie się po-ruszył; zmęczenie, które ogarniało ich jeszcze kilka minut temu, zdawało się niknąć. - Pamiętasz - zaczął, lekko się w niej poruszając -co wcześniej mówiłem o dwóch godzinach? Zaschło jej w ustach, jej ciało znów na niego zareagowało, na obietnicę, którą dawał jej ten delikatny, powolny ruch. 267

Tak? Uśmiechnął się, a potem pochylił głowę, jakby do pocałunku. Myślę, że powinienem cię ostrzec, iż możemy potrzebować trzech godzin. Potrzebowali - potrzebowali trzech cudownych godzin. Podejmując na nowo grę, Michael poświęcił kolej-ne pół godziny, przekonując Caro, że raz to zdecydo-wanie za mało, by zaspokoić zarówno jego, jak i ją. Za oknem żar słonecznego popołudnia uśpił nawet owady, a w sypialni żar zgoła innego rodzaju wywo-ływał westchnienia i jęki. Nie chciał, by Caro biernie mu się poddawała. Gdy zajął się nią po raz trzeci, ich zbliżenie pełne by-ło intymnego odkrywania siebie nawzajem. Nie tylko otwarcie zachęcał Caro, by była tak rozpustna, jak tylko chce, tak lubieżna, jak w swoich najdzikszych snach, ale także kusił ją i prowokował, by posuwała się jeszcze dalej, by zapomniała o wszelkich ograni-czeniach i całkowicie poddała się chwili i pragnie-niom. Ani przez chwilę nie ukrywał przed Caro, jak bar-dzo jej pożąda, ani przez chwilę nie próbował jej oszukać co do natury targającego nim pragnienia. Gdy po raz kolejny drżała w jego ramionach z rozkoszy, a Michael klęczał między jej szeroko rozsuniętymi nogami i wchodził w nią, mocno i do końca, wtedy właśnie naprawdę dowiedziała się, czym jest wspólne przeżywanie namiętności, wzajemne dawanie i branie, zjednoczenie mężczyzny i kobiety sięgając dalej niż tylko w fizyczność. Na tę lekcję Caro czekała ponad dziesięć lat. Wszystko między nimi się zmieniło... Choć nie, może nie tyle zmieniło, co stało się głębsze i praw268

dziwsze, rozwinęło się w sposób, jakiego nie przewidzieli. Jednak wszystkie te zmiany sprawiły, że ostateczny cel Michaela stał się cenniejszy i bardziej pożądany. Gdy wreszcie przestało mu się kręcić w głowie, Michael podniósł Caro i ułożył ją wygodnie na poduszkach. Miała zamknięte oczy, leżała tak wyczer-pana, jakby nie żyła. Michael triumfował; delikatnie okrył ją jedwabną narzutą i wstał. Minęło kilka minut, nim zebrała w sobie wystarczająco dużo sił, by otworzyć oczy i zobaczyć, co robił. Słońce wciąż było wysoko, świeciło jeszcze nad czubkami drzew - musiało być po czwartej. Michael stał przy oknie. Miał na sobie spodnie, ale nic poza tym. Napił się czegoś z kieliszka, który trzymał w ręce. Postawa ciała, sposób, w jaki układały mu się ramiona powiedziały Caro, że coś jest nie tak. Zaczęło ją nękać niepokojące przeczucie. Zamknęła oczy... Znów poczuła na sobie jego ręce, jego palce chwytające ją za biodra. Otworzyła oczy i stanowczo odepchnęła od siebie strach. Jeśli dotąd nauczyła się czegoś o życiu, to na pewno tego, że trzeba stawiać czoło trudnościom; nigdy nic dobrego nie wychodzi z owijania w bawełnę. Usiadła na łóżku. Znów zakręciło jej się w głowie, ale szybko to opanowała. Podtrzymała narzutę, któ-ra zaczęła zsuwać się jej z piersi. Michael usłyszał, że się poruszyła, i spojrzał w jej slronę. O co chodzi? - zapytała półgłosem. Michael podszedł i zatrzymał się przy nogach łóżka, znów się napił; teraz widziała, że w kieliszku ma brandy. Ktoś próbuje cię zabić. 269

Zastanawiał się, jak Caro zareaguje na jego słowa i okazało się, że zgadł: patrzyła na niego i próbowa-ła uśmiechnąć się uspokajająco, ale już po chwili uśmiech na jej twarzy przybladł. Zrozumiała, że Mi-chael mówi poważnie. Zmarszczyła brwi. Dlaczego tak sądzisz? W duchu podziękował sam sobie, że trafił na inte-ligentną kobietę. Zastanów się nad kilkoma faktami. Po pierwsze tego dnia, gdy twój koń, Henry, poniósł i źle się to mogło skończyć, Hardacre znalazł dowód na to, że w Henry'ego ktoś trafił śrutem, najprawdopodobniej z procy. Caro ze zdziwienia aż otworzyła usta. - Co takiego? - Tak właśnie było. Wtedy wyglądało na to, że nie ma sensu mówić ci o tym; Hardacre i ja doszliśmy do wniosku, że po okolicy wałęsają się jakieś chłopa-ki, najpewniej nie stąd, było więc wysoce nieprawdopodobne, by znów coś takiego ci się przytrafiło. -Michael pokiwał głową. - I się nie przytrafiło. Ale stało się coś innego. Caro szukała w pamięci... - Ci mężczyźni, którzy napadli na pannę Trice -wyjaśnił. - Myślisz, że chodziło im o mnie? - Tylko pomyśl. Ty jako pierwsza wyszłaś z salonu. Gdyby nie ja i to, że się ze mną kłóciłaś... Przez to dłużej zostałaś w holu, i pierwsza wyszła panna Trice, a my pojechaliśmy powozem. To ty byłabyś pierwszą kobietą, która szła drogą w kierunku wsi. I w normalnych okolicznościach nie byłoby w pobliżu nikogo, kto mógłby ci pomóc. Rozumowanie Michaela było logiczne. Caro poczuła dreszcz przebiegający po plecach; szczelniej owinęła się narzutą.

270

- Ale jeśli chcieli na mnie napaść, choć nadal nie wiem dlaczego, skąd wiedzieli, że właśnie wychodziłam i że będę szła sama? - Przyszłaś sama, więc można było się domyślić, że róownież sama będziesz wracała, i faktycznie, zamierzałaś wracać sama. A drzwi do ogrodu były otwarte, każdy mógł się zakraść i cię obserwować. Pożegnałaś się z Muriel, a potem poszłaś do głównego holu - wszystko wskazywało na to, że zamierzasz wyjść. - Caro skrzywiła się, ale Michael ciągnął: - A teraz mamy strzałę uderzającą w drzewo, dokładnie w to samo miejsce, gdzie jeszcze chwilę wcześniej miałaś opartą głowę. Caro przyglądała się Michaelowi, wiedziała, że ma rację. Wciąż nie mogę w to uwierzyć. Nie ma powodu, by ktokolwiek... Tak czy inaczej, uważam, że nie ma innego wyj ścia, jak tylko przyjąć, że z powodu, którego jeszcze nie znamy, ktoś chce, jeśli nie zabić, to na pewno po ważnie cię zranić. Caro chciała się roześmiać, odsunąć tę myśl, nonszalancko ją zanegować, ale ton głosu Michaela, a jeszcze bardziej wyraz jego twarzy sprawiły, że nie potrafiła. Nie odezwała się ani słowem, a Michael pokiwał głlową, jakby przyjmując do wiadomości, że Caro się z nim zgadza, i opróżnił kieliszek. - Musimy coś z tym zrobić - powiedział. Caro zwróciła uwagę na liczbę mnogą "musimy". Jakaś część jej umysłu podpowiadała, że powinna się tym zmartwić, ale jakoś się nie zmartwiła. Nie była lednak również przekonana, czy myśl, że Michael będzie u jej boku, jest uspokajająca czy niepokojąca... Szybko rozważyła wszystkie za i przeciw, i podniosła wzrok na Michaela. 271

Pierwszą rzeczą, jaką musimy zrobić, to wrócić na festyn. Ubrali się i wyszli. Wziął ją za rękę, gdy przemierzali sad. Zapewne trzygodzinna erotyczna zabawa we dwoje nie mogła pozostać niezauważona przez towarzystwo, do którego wracali, ale Caro zupełnie się tym nie przejmowała. Ich nowa wzajemna bliskość dużo bardziej do niej przemawiała, była dużo bardziej intrygująca i ważna. Michael uległ naleganiom Caro, by odwieźć ją z powrotem na festyn w bardziej konwencjonalnym stylu. Zostawili powóz na mniejszej polance i dołączyli do tłumów wciąż przemieszczających się między stoiskami i przejętych ostatnimi wyprzedażami. Wyglądało na to, że nikt ich nie szukał, a nawet jeśli tak, to najwyraźniej nikt nie chciał czynić żadnych uwag. Caro miała wystarczająco dużo czasu na po-prawienie toalety. Jej wygląd nie mógł budzić zastrzeżeń. Gdy tylko na chwilę traciła czujność, na jej twarzy pojawiał się dziwny uśmieszek. I czuła się wy-czerpana. Rozmawiała to z tym, to z tamtym, jakby nie opuszczali z Michaelem festynu ani na chwilę. On cały czas był przy jej boku, jej dłoń spoczywała na jego przedramieniu. Czuła, że ochraniał ją jak nigdy nikt i miał na wszystko baczenie. Jakby na potwierdzenie jej przeczuć, gdy odeszli od stoiska snycerza, Michael mruknął: Portugalczyk już poszedł. Caro uniosła brwi. - A inni? Nie widzę żadnego z Rosjan ani Prusaków, pań stwo Verolstadt właśnie odjeżdżają. Michael gło wą wskazał na niewielką, rozbawioną grupkę zbiera-

jącą się gdzieś z boku. Podeszli do niej, by się pożegnać. Szwedzki ambasador i jego rodzina byli zachwyceni dniem spędzonym na festynie; żegnali się wylewnie, rozpływając się w podziękowaniach, życzeniach i obietnicach rychłego spotkania. Michael znów uważnie obserwował polanę. Nie ma już nikogo z obcokrajowców ani żadnego dyplomaty. Dochodziła już piąta, gdy całe towarzystwo uznało, że czas kończyć tak miły dzień. Caro westchnęła, uszczęśliwiona i zachwycona, że wszystko tak dobrze się udało, i to na wielu płaszczyznach. Powinnam pomóc paniom ze Stowarzyszenia spakować rzeczy z ich stoiska. - Zerknęła na Micha ela. - Ty też możesz nam pomóc. Bez słowa poszedł za Caro. Gdy podeszli do stoiska, pojawiła się Muriel i popatrzyła na nich wilkiem. O, tutaj jesteście. Szukam was już od dłuższego czasu. Caro szeroko otworzyła oczy, a Michael wzruszył ramionami. - Przechadzaliśmy się po polanie, żegnaliśmy zagraniczne delegacje i tak dalej. - Z tego, co wiem, to wszyscy już odjechali - zauważyła Muriel. - To prawda, ale wszyscy doskonale się bawili. -Caro była zbyt szczęśliwa, żeby się na Muriel obrazić, i chciała tą radością dzielić się z innymi. - Wszyscy bardzo pochlebnie wyrażali się o festynie. - Caro uśmiechała się do pań porządkujących stoisko Stowarzyszenia. A ponadto - wtrąciła się pani Humphreys chętnie kupowali różne rzeczy. Te dwie młode pan273

272

ny, Szwedki, kupowały prezenty dla przyjaciół; zawiozą je do Szwecji. Tylko pomyślcie! Nasze hafty na kredensach i toaletkach w szwedzkich domach! -wykrzyknęła, a potem rozwinęła się gorąca dyskusja o zaletach najnowszego pomysłu Caro. Caro pomogła poukładać w stosy ozdobne serwe-ty i obrusy, zgadzając się, że jeśli w przyszłym roku o tej porze także zatrzyma się w Bramshaw, to pomy-śli o festynie i połączeniu go z jakimś innym towarzy-skim wydarzeniem. Michael stał za Caro, obserwował polanę i opusz-czających ją ludzi. Wreszcie zauważył Edwarda i ski-nął na niego. Odsunął się od rozmawiających pań i powiedział cicho: Wcześniej ktoś strzelał do Caro. Michael zawsze doceniał dyplomatyczne talenty Edwarda, ale teraz jego uznanie jeszcze wzrosło, gdy ów tylko mrugnął w jego stronę, a potem odezwał się; również sotto voce: - I nie był to wypadek w czasie konkursu... ? - Wy-czytawszy odpowiedź z twarzy Michaela, Edward spoważniał. - Nie, oczywiście, że nie. Czy to mógł być Ferdinand? Nie on sam. Poza tym wątpię, by wystarczyło mu umiejętności na taki strzał, więc bardziej prawdopo dobne, że kogoś najął. Strzała leciała od strony tarcz, ale musiała być wypuszczona z lasu. Edward pokiwał głową. - To zaczyna wyglądać bardzo dziwnie. - To prawda. I jest coś jeszcze. Przyjdę jutro rano; o wszystkim porozmawiamy i zdecydujemy, co dalej. Edward popatrzył na Michaela. - Caro wie? - Tak. Ale musimy jej pilnować. I to od tej chwili, aż do momentu powrotu do domu. 274

* Michael nie mógł odwieźć Caro do Bramshaw House, wyglądałoby to nader dziwnie, skoro byli z nią Geoffrey, Edward, Elizabeth i służba, a poza tym podjazd prowadzący do ich domu znajdował się po drugiej stronie drogi. Michael ukradkowo spoglądał w ich stronę ze swojego powozu, zadowolony, że Caro jest już w polowie drogi do domu, otoczona tyloma osobami; nie zdarzyło się nic nieoczekiwanego, Michael mógł spokojnie wracać. Z jednej strony byl bardzo zadowolony, z drugiej zaś dręczyło go zupełnie inne uczucie. Następnego ranka pojechał do Bramshaw House zaraz po śniadaniu. Gdy Edward zobaczył go, nadchodzącego od strony ogrodu, odesłał Elizabeth, by sama poćwiczyła grę na fortepianie, i wyszedł Mi-chaelowi na spotkanie. Razem udali się do salonu. Caro jeszcze śpi - poinformował Michaela, a na jego twarzy pojawiła się troska. - Festyn musiał ją wykończyć i jeszcze ten upał... Michael starał się nie uśmiechnąć. Pewnie masz rację. Ale dzięki temu zyskaliśmy czas na omówienie wszystkiego, zanim się obudzi. Edward usiadł na szezlongu i ze skupieniem pochylił się w stronę Michaela zajmującego fotel vis-a-vis. Michael opowiedział mu mniej więcej to samo, co powiedział Caro poprzedniego dnia.

Gdy odziana w zwiewną, letnią suknię z muślinu w kolorze jasnej zieleni, zjadła w swoim pokoju późne śniadanie i zeszła na dół, nie zdziwiła się, że sły275

szy niski głos Michaela dochodzący zza drzwi saloni-ku. Uśmiechając się z rozmarzeniem, poszła w tam-tą stronę; w międzyczasie zauważyła, że w salonie Elizabeth ćwiczy na fortepianie. Zatrzymała się w drzwiach saloniku i zobaczyła Michaela i Edwarda pogrążonych w rozmowie; obaj na jej widok natychmiast wstali. Caro uśmiechnęła się do Edwrada i zdecydowanie bardziej znacząco do Michaela. Gdy spotkały się ich spojrzenia, do-strzegła błysk w jego oczach. Spokojnie usiadła na szezlongu i zapytała: - O czym rozmawiacie? - Zastanawialiśmy się, czy to Ferdinandowi o coś chodzi, czy też działa w czyimś imieniu - wyjaśnił Michael. - Muszę przyznać, iż trudno mi uwierzyć, że to, o co może chodzić Ferdinandowi, ma coś wspólnego z Camdenem. Owszem, znał go, to prawda, ale w świecie dyplomacji Ferdinand nic nie znaczy, to absolutne zero. - Spojrzała na Edwarda. - Zgodzisz się ze mną? Edward pokiwał głową. - Zakładałem, że z jego koneksjami wreszcie obej-mie jakieś stanowisko, ale w obecnej sytuacji... Spojrzał na Michaela. - Dla mnie to zwykły sługus. - Dobrze - wtrącił się Michael. - Skoro to sługus, to dla kogo pracuje? Caro wymieniła znaczące spojrzenia z Edwardem. Naprawdę nie wyobrażam sobie, że mógłby pra cować dla kogokolwiek poza swoją rodziną, a już na pewno nie w taki sposób: najpierw próbując mnie uwieść, potem pytając o dokumenty Camdena, wreszcie organizując włamanie do Sutcliffe Hall i przeszukując pokoje tutaj. Nieważne, kim jeszcze jest Ferdinand, ważne jest to, że należy do starej ary-

stokratycznej rodziny, a dla Portugalczyków honor rodziny jest dużo ważniejszy niż dla Anglików. Nie ryzykowałby w taki sposób. - Chyba że właśnie chciał bronić honoru rodziny -wtrącił Michael. - A coś takiego właśnie przyszło mi do głowy. Co wiesz o jego rodzie? - W Londynie spotkałem jedynie hrabiego i hrabinę, czyli wuja i ciotkę Ferdinanda. - Edward spojrzał na Caro. - Wydaje mi się, że książę i księżna pochodzą z Norwegii. Caro kiwnęła głową. Spotkałam kilku członków jego rodziny, którzy zajmują pośledniejsze stanowiska, ale hrabia i hrabi na to właśnie te dwie osoby, które obecnie cieszą się największym uznaniem na dworze. Są blisko króla... Caro urwała, a po chwili dodała: - Stale umacniali swoją pozycję w ciągu ostatnich dziesięciu lat, a już na pewno od czasu, gdy po raz pierwszy pojechałam do Lizbony. Wtedy byli zwykłymi urzędnikami, bez większego znaczenia. - Czyli to może być coś, co zniszczyłoby ich pozy-cję? - zapytał Michael. - To brzmi prawdopodobnie - odezwał się Edward, ale Caro siedziała pogrążona w myślach. - Caro? Ocknęła się i podniosła wzrok na Michaela. Tak się właśnie zastanawiałam... Pozycja hrabie go i hrabiny może być zagrożona, ale pewnie coś bym na ten temat od kogoś usłyszała... Chociażby od samego hrabiego lub hrabiny. - Ale nie w sytuacji, gdyby to było coś naprawdę bardzo poważnego - zauważył Edward. - To prawda. Przyszło mi jednak na myśl, że ani hrabia, ani hrabina nie są głową rodziny - a ta pozycja wiele znaczy.

276 277

A książę i księżna? - zapytał Michael. - Ferdinand sprawił, że tak sobie pomyślałam. Wcześniej nigdy nie spotkałam księcia i księżnej, dopiero w czasie sezonu w tym roku w Londynie, ale i tym razem przelotnie. Caro spojrzała na Edwarda, a potem na Michaela. - Powinnam była ich spotkać gdzieś w Lizbonie, a jestem pewna, że w Londynie widziałam ich po raz pierwszy. - A ja nawet sobie nie przypominam, by ktokolwiek o nich wspominał - odezwał się Michael. - Ja też nie - potwierdziła Caro. - Jeśli są głową rodziny, a rodzina jest blisko króla... Cóż, coś jest nie tak. Może potajemnie ich wygnano? Zapadła znacząca cisza, gdy wszyscy zastanawiali się nad taką możliwością. I wszyscy w milczeniu zaakceptowali, że istnieje taka możliwość. Wreszcie Michael zerknął na Caro, a potem na Edwarda. - Jeśli więc tak było, to powstaje pytanie za co, I czy właśnie to może mieć jakiś związek z obsesją Ferdinanda na punkcie dokumentów Camdena. - To drugie akurat łatwo sobie wyobrazić - zauważył Edward. - W rzeczy samej - zgodziła się Caro. - Camden utrzymywał kontakty dosłownie ze wszystkimi. Jednak mając dokumenty dotyczące jakiejś delikatnej sprawy, Camden trzymałby je razem z innymi oficjalnymi papierami, które teraz są albo w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, albo ma je nowy ambasador. - Ale Ferdinand o tym nie wie. - Prawdopodobnie nie. A to potencjalnie wyjaśnia powód jego poszukiwań. Edward zmarszczył brwi. To jednak nie wyjaśnia, dlaczego próbuje zranić ciebie.

278

Nie myślisz chyba, że...? - Caro popatrzyła na Edwarda, potem jej spojrzenie powędrowało z powrotem w stronę Michaela. - Nawet jeśli te ostatnie incydenty są próbą skrzywdzenia mnie, to jaki miałoby to związek ze światem dyplomacji, a już szczególnie z rodzinnymi sekretami Ferdinanda. Michael siedział nieruchomo i dopiero po chwili powiedział, spokojnie, lecz zdecydowanie: To dlatego że nie wiesz, nigdy nie wiedziałaś lub nie pamiętasz - albo z jakiegoś powodu nie zdajesz sobie sprawy - co ci ludzie myślą na temat stanu twojej wiedzy. Edward stanowczo pokiwał głową. Tak, to może właśnie o to chodzić. Zamiast się doszukiwać, co takiego może być w dokumentach Camdena, ktoś -jeśli nasze teoretyzowanie jest po prawne, to przypuszczalnie książę - uznał, że możesz znać ich sekret i w związku z tym trzeba cię uciszyć. Edward zamilkł na chwilę, jakby raz jeszcze zastanawiał się nad tym, co właśnie powiedział; potem znów pokiwał głową. - To ma sens. - Nie wydaje mi się - oświadczyła Caro równie stanowczo. - Caro... - zaczął Michael. - Nie! - Podniosła rękę. - Posłuchajcie! - zaczęła, ale umilkła na chwilę, słuchając dobiegającej z oddali muzyki. - Musimy się spieszyć, bo Elizabeth zaraz skończy ćwiczyć i na pewno się tu pojawi. Więc nie kłóćcie się ze mną. Michael zacisnął usta. Uznaliście, że owe trzy incydenty miały na celu skrzywdzenie mnie, ale czy aby na pewno? Czy to nie mogły być po prostu wypadki? Tylko pierwszy i trzeci bezpośrednio dotyczyły mojej osoby; czy w drugim przypadku także ja byłam celem, to już czyste spekula279

cje. Ci mężczyźni zaatakowali pannę Trice. Jeśli wysłano ich, by mnie porwali, to dlaczego napadli na nią? Michael ugryzł się w język; wiedział, że napastnicy tylko bardzo ogólnie wiedzieli, jak wygląda Caro. a w półmroku nietrudno było o pomyłkę. Nic nie po-wiedział, ale wymienili z Edwardem znaczące spojrzenia. Jeśli zaś chodzi o to trzecie zajście - ciągnęła Caro - to strzałę wypuszczono z lasu zbyt blisko tłumu zgromadzonego na festynie. Gdyby ktoś chciał zro bić coś takiego i trafić konkretną osobę, to łucznik musiałby być lepszy od Robin Hooda. Zwykły przy padek, że to właśnie ja tam stałam, nic więcej. Strzala nie ma nic wspólnego ze mną. Michael i Edward milczeli; wiedzieli, że w tej dys-kusji Caro nie pozwoli im wygrać, nie było więc sensu jej przekonywać, mimo iż obaj byli pewni, że mają ra-cję. Po prostu patrzyli na nią i w milczeniu słuchali. Nawet ty i Hardacre na początku myśleliście, że ten pierwszy epizod to wygłupy dzieciaków strzelających z procy. Mamy więc najprawdopodobniej dwa incydenty i jedną napaść. Owszem, uznaję, że napaść na pannę Trice to sprawa poważna, nie mamy jednak żadnych dowodów na to, że tym ludziom nie chodziło właśnie o nią. Prawdę powiedziawszy, nie ma powodu przypuszczać, że komukolwiek chodzi właśnie o mnie. Ostatnie słowa Caro wypowiedziała szczególnie zdecydowanym tonem, a potem popatrzyła na Michaela i Edwarda. Żaden z nich się nie odezwał. Caro zmarszczyła brwi. Już otworzyła usta, by coś dodać, ale w tej samej chwili w saloniku zjawiła się Elizabeth i Caro musiała przełknąć pytanie: "Co o tym myślicie?". Michael wstał i przywitał się z Elizabeth.

Rozmawiacie o festynie, czy o polityce i interesaach? Jedno i drugie - odparła Caro, także wstając; nie chciała, by Michael i Edward martwili Elizabeth swoimi przypuszczeniami. Ale wyczerpaliśmy już oba tematy i Edward jest wolny. A ja idę pospacero wać po ogrodzie. Michael podszedł do Caro i wziął ją za rękę. Doskonały pomysł. Po tych długich godzinach w tłumie i tłoku bez wątpienia tęsknisz za ciszą i spo kojem. Chodź, pospacerujemy razem. Odwrócił się w stronę drzwi. Dobrze - zgodziła się. - Ale - dodała już ciszej nie wybieram się w okolice altany. Sposób, w jakim Michael uśmiechnął się w odpowiedzi, wyraz jego twarzy, którego nie mogła dobrze widzieć w ciemnym korytarzu, nie wytrącił jej z równowagi. Gdy spacerowali ścieżkami, wzdłuż których w wielkiej obfitości rosły kwiaty, o tej porze roku bujnie kwitnące, czuła ogarniający ją spokój odgradzający ich od reszty świata. Nie mogę uwierzyć, że ktoś naprawdę chce mnie skrzywdzić. Wiem. Ale Edward i ja uważamy, że tak właśnie jest. Caro popatrzyła przed siebie. Michael wziął ją za rękę i powiedział spokojnie: Obaj się o ciebie martwimy, Caro. Zastanów się... Jeśli się okaże, że to my mieliśmy rację, a nie przedsięweźmiemy żadnych środków ostrożności, a tobie coś się stanie, ktoś by cię zranił albo zabi... Będziemy cię obserwować i czuwać nad tobą, ale tak, że nawet tego nie spostrzeżesz. Co on może wiedzieć...

280

281

- Czy więc będzie aż tak źle? Jednak w duchu czuła wdzięczność, że dał jej czas, by zastanowiła się nad tą nową dla siebie sytuacją. Jeszcze nikt nigdy nad nią nie czuwał z powodu, jaki przedstawił jej Michael. Camden był opiekuńczy, ale tylko dlatego, że stała się dla niego jedną z wartościowszych rzeczy, jaką posiadał. Edward był do niej przywiązany; związały ich te wszystkie lata spędzone z Camdenem, szacunek dla niego i pamięć o nim. Caro i on byli i przyjaciółmi i sprzymierzeńcami, nie dziwiła się więc, że zależy mu na jej bezpieczeństwie. Ale Michael... To prawda, była to także forma posiadania, ale ta-ka, która wyrosła nie tylko z uznania dla jej umiejęt-ności i talentów i chęci ich wykorzystania, lecz także z uznania dla niej jako kobiety. Tak. Dobrze. - Zgodziła się, nim zdążyła się głębiej nad tym wszystkim zastanowić, bo jej myśli już zaprzątało pragnienie, silne i gwałtowne - by dowie dzieć się czegoś więcej o uczuciach, które żywił do niej Michael, i by poznać prawdziwą naturę tego, co kazało mu ją chronić. Caro zatrzymała się i odwróciła twarzą w jego stronę; popatrzyła mu w oczy. - Spędzisz ze mną ten dzień? Chętnie. - Pochylił głowę, nieco zaskoczony. Nie chciałbym być teraz nigdzie indziej. Byli teraz oddzieleni od reszty świata gęstym żywo-płotem. Caro wtuliła się w ramiona Michaela, zaplotła ręce na jego szyi i pocałowała go, z zapałem zachęca-jąc, by podjął grę; z rozmysłem i umiejętnie go kusiła. Już wiedzieli, co się teraz stanie. Czuli pożądanie krążące w ich żyłach. Ich usta stapiały się w pocałun-ku, rozpalały w nich ogień. Michael oderwał się od jej ust, by szaleńczo całować jej skroń i wędrować w dół, do ucha, a potem szyi. 282

- W altance jest zbyt niebezpiecznie. - Michaelo-i drżał głos, ale był przekonujący. - Chodźmy do mnie do domu. Służba może będzie zdziwiona, ale na pewno zachowają to w tajemnicy. Z jego punktu widzenia nie miało to akurat żadne-go znaczenia; i tak zamierzał się z nią ożenić i to już wkrótce. Dużo ważniejsza i pilna była ich wspólna potrzeba prywatności. - Znam inne miejsce, gdzie możemy pójść. Michael zmusił umysł do pracy, ale nie potrafił sobie wyobrazić, co Caro może mieć na myśli... Do-strzegła to. - Zaufaj mi. - Jej oczy rozbłysły figlarnie. Wysunęła się z jego ramion i wzięła go za rękę. - Chodź ze mną. Nawet mu do głowy nie przyszło, by protestować. Caro była jak leśna nimfa wiodąca go na pokuszenie. Trzymając się za ręce, poszli przez ogród, by wreszcie go opuścić przez niewielką bramkę w żywopłocie, za którym roztaczała się łąka i na wpół dziki las. Ścieżka biegła pod drzewami, a potem przez polanę, na której rosła wysoka trawa, miejscami wdzie-rająca się także i na ścieżkę. Caro zdawała się podążać nią jakby instynktownie, nie szukała wzrokiem ani charakterystycznych miejsc, ani nie patrzyła pod nogi, lecz szła przed siebie, jedynie od czasu do czasu zerkając na przefruwające między drzewami ptaki i unosząc twarz w stronę słońca. Na jednej z polanek Michael zatrzymał się i wziął Caro w ramiona. Pocałował ją, rozbudzając w obojgu prawdziwą tęsknotę tęsknotę, której się uczył dzień po dniu. Wreszcie uniósł głowę i popatrzył na twarz Caro. - Dokąd mnie zabierasz? - zapytał Michael, jednocześnie składając pocałunek na opuszkach jej pal-

283

ców. - Gdzie jest twoja kraina niebiańskiej szczęśli-wości? Zaśmiała się radośnie, a potem pokręciła głową. To szczególne miejsce, nie znasz go. To piękna kraina. - Podniosła na chwilę wzrok. - Zupełnie nie z tego świata. - Uśmiechając się, popatrzyła przed siebie. Nie naciskał na nią dłużej; najwyraźniej chciała go zaskoczyć. Poprowadziła Michaela głębiej w las na-leżący do jej rodziny. Tutaj spędziła dzieciństwo znała te okolice jak własną kieszeń. Wiedział, gdzie są, ale... Nigdy tędy nie szedłem. Uśmiechnęła się. Niewiele osób zna tę drogę; to rodzinna tajemnica. Szli jeszcze jakieś dwadzieścia minut, aż wreszcie znaleźli się na wzniesieniu, za którym biegła w dół niewielka polana porośnięta trawą, sięgająca aż do brzegu strumienia. Usłyszeli szum wody, poczuli zapach trawy i rozproszonych w powietrzu kropelek wody. Uśmiechając się, Caro wskazała przed siebie. Tam właśnie idziemy. Tam cię zabieram. Po obu stronach łąki rósł las schodzący do stru-mienia i otaczający ze wszystkich stron niewielki do-mek, który stał na niewielkiej wysepce, w miejscu, gdzie rozszerzał się strumień. Do wysepki prowadził wąski drewniany mostek. Dom był stary, wybudowa-ny z kamienia, ale w doskonałym stanie. - Chodź. - Caro pociągnęła Michaela za rękę, a on posłusznie poszedł za nią. - Czyj on jest? - zapytał. - Należał do mojej matki. Pamiętaj, że była malar-ką. Uwielbiała to miejsce, mówiła, że tu jest dosko284

nałe światło, no i ten szum strumienia płynącego w stronę tamy... Tamy? Wskazała na prawo; gdy zeszli z łąki, dostrzegli wielkie rozlewisko. Michael nagle wszystko zrozumiał. Tama Geoffreya. Caro pokiwała głową. Michael wiedział, że tama istnieje, ale nigdy nie czuł potrzeby, by tu przychodzić. Strumień burzył się i szumiał, wpadając na tamę i rozlewisko; mimo że było lato i strumień nie płynął tak wartko jak zimą, musiał opływać wysepkę. Zatrzymali się parę kroków od mostka. Brzeg po obu stronach był wysoki, poziom wody jednak stosunkowo niski. Nawet jeśli strumień wylewał, jak choćby w czasie odwilży, to wyspa i tak pozostawała nietknięta. Gdyby strumień wylał, pod wodą znalazłaby się większa część łąki, a wyspa i dom pozostałyby nietknięte. Mostek był tak wąski, jak się Michaelowi z daleka wydawało. Uginał się pod własnym ciężarem. Jednak to nie most, ale domek przyciągał jego szczególną uwagę. Wyglądało na to, że ma jeden pokój z wieloma oknami. Drzwi, okiennice i ramy okien były pomalowane na jasny kolor; przed drzwiami kawałek ścieżki wyłożono kamieniami, a wokół rosły kwiaty. Domek nie tylko był w doskonałym stanie, ale nie był opustoszały - korzystano z niego. - Początkowo miała tu być niewielka ogrodowa al-tana powiedziała Caro i wysunąwszy dłoń z ręki Michaela, weszła na nieduży mostek. - Może tylko nieco solidniejsza, bo znajduje się tak daleko od domu. Mama uwielbiała to miejsce. - Idąc mostkiem, Caro wskazała na tamę i rozlewisko. - Cóż, możesz 285

sobie wyobrazić grę światła o wschodzie i zachodzie słońca, i w czasie burzy. - Przychodziła tu o wschodzie słońca? - Michael szedł za Caro, początkowo nieco niepewnie, ale mo-stek okazał się solidny. - O tak, to była jej kryjówka, jej własne szczegól-ne miejsce. Caro weszła na wysepkę, rozłożyła szeroko ręce, uniosła je i obróciła się wokół. - A teraz należy do mnie. Oblekasz pościel na łóżku? Caro się uśmiechnęła. Nie ja, robi to pani Judson. Była pokojówką mamy, gdy mama przyjechała tu po raz pierwszy, i zawsze dbała, by domek i ogród były w jak najlepszym stanie, żeby mama mogła z nich zawsze korzystać. Caro rozejrzała się, a potem wysunęła się z ramion Michaela i sięgnęła do klamki. - Gdy mama zmarła, wszyscy poza Geoffreyem, już nie żyli. A on z tego domku nie korzystał, więc poprosiłam, by przekazał go mnie. Caro weszła do środka i rozejrzała się po pokoju Michael stał w drzwiach, a promienie słońca otacza ły jego potężną sylwetkę jak aureola. Caro poczuła iskierki przebiegające jej po ciele. Poza panią Judson, która spędza tu piątkowe popołudnia, nikt więcej tutaj nie przychodzi. A to nie był piątek. Michael uśmiechnął się. Przyglądał się jej przez dłuższą chwilę, a potem zrobił krok w przód i za-mknął za sobą drzwi.

286

Rozdział 14

Objął ją, a Caro wtuliła się w jego ramiona, przysunęła się do niego, oparła o jego tors i przycisnęła usta do jego warg. Kusiła, prowokowała, nęciła. Jej zaproszenie było wyraźne. Zamknął ją w uścisku ramion, ich języki pieściły się wzajemnie. Westchnęła, nie przerywając pocałunku. Przez okna wpadały słoneczne promienie, w ich złotym blasku skąpane było całe wnętrze domu. Wiedzieli, że to dopiero początek - że nie muszą się spieszyć. Mieli dla siebie cały dzień. Do głowy Caro wdarły się wspomnienia z dzieciństwa, gdy bawiła się tutaj, a jej matka malowała, przypomniał się jej czas odkrywania, czas, który spędzała w ogrodzie, wśród kwiatów i liści, gdy widziała dziwne i różnorodne ob-razy stworzone farbą i pędzlem... Dziś Caro miała zamiar odkryć kolejny niezbadany ląd, właśnie tutaj, w miejscu z dzieciństwa. Dłonie Michaela błądziły po krągłościach osłoniętych delikatnym muślinem, jak gdyby na nowo się jej uczył. Ich usta oderwały się od siebie; przerwali pocałunek, by zaczerpnąć tchu. Caro czuła zachłanne palce Michaela rozwiązujące tasiemki przy gorsecie. Z zamkniętymi oczami rozkoszowała się tą chwilą; rozpiął jej suknię. Gdyby przyszli tu wiele lat temu, kiedy miała szesnaście lat - i gdyby wtedy wziął ją w ramiona i pocałował ją z tym samym ogniem, z jakim całował ją te-raz? Co by się stało? 287

Pytanie bez odpowiedzi; nie byli tymi, kim byli przez wszystkie te lata. Teraz Caro miała dwadzieścia osiem lat, stała się pewną siebie kobietą, a to odebrało jej niewinność, tym samym pozwalając, by poznawała swą nowo odkrytą zmysłowość i to, czym jest seks, czym jest erotyka i intymność, której do świadczała bez poczucia winy i żalu. A Michael... był mężczyzną, nie młodzieńcem z towarzystwa, ale mężczyzną - w kwiecie wieku, u szczytu swoich możliwości; jego pożądanie było dojrzałe. Rozpiął jej suknię i znów wziął ją w objęcia. Dzisiaj to ona go tu przywiodła, miała swój własny plan. Wczoraj z konieczności musiała podążyć za Mi-chaelem. Dzisiaj... miało być odwrotnie. Gdy dłonie Michaela znalazły się na jej ramio-nach, bez wahania zrzuciła z siebie suknię. Zrobiła krok w tył i wyzwoliła się z ubrania. Domek nie był duży, składał się tylko z jednego pokoju. Obok drzwi pod ścianą stała toaletka, a obok niej na żelaznym stojaku miska do mycia i dzban. Wzdłuż pozostałych ścian stały komody i ła-wy, i duże biurko, w sam raz dla artysty. Kominek zajmował połowę ściany naprzeciw drzwi. Środek pokoju zawsze pozostawał pusty, zarezerwowany na sztalugi mamy, które teraz złożono i ustawiono w kącie. W pokoju była jeszcze piękna leżanka, dwa krzesła i dwa niewielkie stoliki ustawione na wyłożo nej kaflami podłodze. Dzięki pani Judson, niezwykle oddanej matce Caro, nigdzie nie zalegał kurz. i wszystko było ustawione na swoich miejscach. - Zdejmij marynarkę. Był zbyt skupiony, by się uśmiechnąć. Zerwał z siebie marynarkę, gotów zagrać w każdą grę, jakiej tylko zażyczy sobie Caro.

299

Widząc jego posłuszeństwo, jej srebrzyste oczy po-jaśniały. Szła w jego stronę wolnym krokiem, koły-sząc biodrami. Michael patrzy! na jej wdzięki kuszą-co okryte jedynie lekką halką. - Kamizelkę też. Posłuchał jej. Odkładając na bok ubranie, zapytał: - Czy mogę wiedzieć, na jaką to przyjemność masz ochotę? Odłożyła marynarkę i kamizelkę na to samo krzesło, na którym leżała już jej suknia. Obawiam się, że nie mogę ci powiedzieć. - Jej uśmiech stawał się coraz bardziej znaczący. - Jeszcze nie. Caro podeszła do Michaela i zuchwale zaplotła mu ręce na szyi, by zaraz potem zmusić do tego, by pochylił głowę, i zaczęła go całować, długo i powoli, by rozpalić w nim ogień. Nagle przerwała pocałunek, odpychając go od siebie. Wciąż masz na sobie za dużo ubrań - skrzywiła się z dezaprobatą. - Dlaczego mężczyźni noszą więcej niż kobiety? To niesprawiedliwe. Michael odezwał się miękkim głosem: To prawda, ale w końcu i tak narobimy bałaganu. - Jak? Starał się wyglądać niewinnie, ale nie było to łatwe. - Mogę coś zasugerować? - Sugeruj. Ponętny ton głosu Caro wskazywał, że go przejrzała, ale i tak była ciekawa. Dostrzegł to w jej oczach. Zatrzymał się, by się upewnić, że jego wola jest wystarczająco silna, by podjąć tę erotyczną grę; czekał niecierpliwie; ogarniała go ochota, jakiej nie czuł od lat młodzieńczych. Michael uniósł brew, a Caro, nieco zaskoczona, pokiwała głową. 289

- Jeśli więc zamierzamy narobić bałaganu ...- Mi-chaelznów wyciągnął do niej ręce i objął ją w talii. Może więc zróbmy to od razu... Jak myślisz? Oparta głowę o jego ramię i wyszeptała: - Myślę... że powinniśmy korzystać z każdej sposobności, jaka się nadarzy... Mam rację? - Oczywiście. - Niski głos Michaela pełen był obietnic. Musnął wargami jej szyję, a potem wyszep-tał: - Czy powinniśmy przyjąć taką zasadę? Dłonie Michaela powoli przesuwały się coraz wy-żej, do piersi; Caro naprawdę było trudno zaczerp-nąć powietrza, by odpowiedzieć: - To wydaje mi się... właściwe. - Co więc powinnam... - szepnęła niemal nie oddychając teraz zrobić? - W tej chwili jedyne, co musisz robić, to czuć. -Odpowiedzią był namiętny szept. Nic prostszego. Wszystkie jej zmysły były już jak zahipnotyzowane zmysłową grą jego palców, które kusiły i pieściły. Jego namiętne, niespokojne ręce były wszędzie; czuta, że od dotyku robi się jej gorąco. Michael po-chylił głowę i zaczął całować jej szyję, dokładnie w miejscu, gdzie czuł pulsującą krew, a potem powoli przesuwał wargi wyżej. - Zdejmij buty. Caro spojrzała na swoje stopy i cały ciężar ciała przeniosła na jedną nogę, drugą zaś, obutą w zgrab-ny grecki sandałek, postawiła na krześle. Rzemyki sandała okalały kostkę i sięgały niemal do połowy łydki. Gdy się pochyliła, by je rozwiązać, jej ską-po odziane pośladki mocniej nacisnęły na lędźwie Michaela w mimowolnym, lecz niekoniecznie nie-chcianym zaproszeniu, z którego zamierzał skorzystać. Jego duża dłoń objęła ją za pośladek. Przesunę290

ła się dalej, palce odnalazły jej miękką kobiecość i ostrożnie się w nią wsunęły. Poczuła, że nie może odychać. Stała pochylona, z nogą opartą na krześle; zakręciło jej się w głowie. Rzuciła but na podłogę i nie czekając na dalsze polecenie, oparła na krześle drugą nogę i najszybciej jak umiała, zaczęła rozwiązywać rzemyki. Michael poruszył się; jego palce sięgnęły głębiej. Drugą ręką uniósł rąbek halki, odsłaniając jej pośladki i plecy, a potem pochylił się nad nią i składał gorące pocałunki wzdłuż kręgosłupa. Coraz niżej i niżej. Caro niemal przestała oddychać. Jego palce wciąż się w niej zanurzały, pieszcząc jej wilgotne wnętrze, ale tym razem już nie tak głęboko. Przez chwilę jego druga dłoń nie dotykała jej, a potem Caro poczuła, że przysunął się bliżej. Druga dłoń powróciła na jej biodro, a jego męskość, twarda i gorąca, dotknęła jej między udami, powoli wsuwając się w wilgotne wnę-trze. Caro z trudem łapała powietrze, pragnąc go coraz bardziej i bardziej. Michael pochylił się nad nią, ustami dotykając jej pleców. Napawała się tą chwilą i rosnącym pożądaniem -czystą namiętnością, która ogarniała jej ciało. Michael wysunął się z niej, by mogła się wyprostować. W chwili, gdy rzuciła drugi sandał na podłogę, Michael odezwał się cicho: - Zdejmij halkę. Opuszkami palców musnął jej biodra, by pokazać, żeby nie zmieniała pozycji. Caro stała tyłem do niego, świadoma, że Michael wciąż ma na sobie koszulę i fular. Rzuciła mu przelotne spojrzenie przez ramię. Sięgnęła do rąbka halki i powoli ściągnęła ją przez głowę. Michael wyjął jej cienki materiał z rąk i rzucił gdzieś w głąb pokoju. 292

Teraz... - szepnął jej prosto do ucha; poczuła jego oddech na szyi, w zagłębieniu poniżej ucha W tym jednym słowie kryła się obietnica czegoś zakazanego. Caro uśmiechnęła się w duchu, zachwycając się je-go oddaniem, tym że tak dba o jej pragnienia. Odwróć się. Zrobiła to z ochotą. Westchnęła i wyciągnęła rękę w stronę jego męskości; chwycił ją za nadgarstki. Nie tym razem. Trzymał ją mocno za ręce i dzięki temu mógł nie-co od siebie odsunąć, tak by swobodnie usiąść na krześle z szeroko rozsuniętymi udami. Potem pu-ścił jej dłonie, jednocześnie chwytając ją tak, by splo-tły się ich palce. - Tym razem to ty obdarzysz mnie rozkoszą. Kusił ją. Usiądź na mnie. Na wpół rozkaz, na wpół prośba. Caro nie była w stanie się uśmiechnąć, tak silne pożądanie zapanowało nad jej ciałem. Bez chwili wahania stanęła nad Michaelem w rozkroku i trzymając go za ręce, powoli osuwała się w dół, aż poczuła jego twardą męskość. Przyjemność, jaką dawało jej poczucie, że w nią wchodzi, że ją wypełnia, a ona może czuć każdy jego centymetr w sobie, była wręcz nie do opisania. Mi-chael i ich akt zjednoczenia wypełniły jej umysł i za-władnęły wszystkimi zmysłami. Patrzył na nią; nie próbował jej pocałować, tylko za-mknął oczy i westchnął. Chciał, żeby wiedziała, czego jeszcze doświadczy, i żeby jej zmysły były wolne. Była zbyt pewna siebie, by zadowolić się czymkol-wiek. Jej natura kazała uczyć się i doświadczać wszystkiego naraz. Biorąc pod uwagę ostateczny cel, 292

Michael był niezwykle zadowolony, że może jej w tym pomóc; szczęśliwy, że może pokazać jej cały wachlarz możliwości, które z pewnością sprawią jej przyjemność, a przez to przekonać ją, by spędziła z nim resz-ię życia, dzieląc owe przyjemności właśnie z nim. Nawet wtedy, gdy Caro poruszała się na nim w swoim własnym tempie, gdy wykorzystywała jego i iało, by sprawić przyjemność i sobie, i jemu, nawet wtedy ani na chwilę nie zapomniał o swoim najważniejszym celu. Skoro nauczyła się już tak wiele, teraz pozwoli jej eksperymentować. Westchnęła i zaczęła poruszać się wolniej, gdy na-gle dotarło do niej, że pośrodku pokoju, w środku dnia, jest całkiem naga, siedzi na nim i oddaje mu się, że są jak hurysa i jej pan. Jak niewolnica i jej właściciel. Chwycił ją za biodra, przejmując nad nią władzę. Caro jęknęła, a potem złapała go za ramiona i przysunęła się bliżej jego torsu. I wtedy oboje odlecieli w niebyt. Spleceni w uścisku, coraz wyżej i wyżej. Nie spodziewał się, że Caro zabierze go ze sobą w tę podróż, ale gdy poczuł, że zaciska się na jego męskości, wniknął w nią jeszcze głębiej. Żeby dotknąć słońca razem z nią. Żeby umrzeć i odrodzić się w eksplozji przyjemności. Żeby być z nią, zatapiać się w jej ciele, trzymać ją ramionach, gdy razem będą wracali do rzeczywistości. Nadeszło spełnienie - nie mogło być lepsze, ale oczywiście Michael zamierzał to sprawdzić. * - Powinnam była zabrać kosz piknikowy. Nie mógł się nie zaśmiać. 293

Podniosła głowę opartą na ramieniu Michaela. oparła się na jego torsie. - Nie jesteś głodny? - Jak wilk. - Uśmiechnął się i odsunął jej włosy z czoła. - Ale zadowolę się tobą. Ucieszyły ją te słowa, ale wyglądało na to, że tak-że zaskoczyły. Ty naprawdę lubisz... być ze mną. Poczuł nagły ucisk w sercu. Caro nie dopominała się o komplementy, ona próbowała zrozumieć. Caro... - opuszkami palców dotknął jej policzku - ja kocham być z tobą. Słysząc własne słowa, zrozumiał jak bardzo są prawdziwe zwyczajnie prawdziwe. Wolał być z nią niż gdziekolwiek indziej. Teraz i zawsze. Caro przechyliła głowę. Wydawało mu się, że sa-ma jeszcze nie wiedziała, co czuje. Żeby osiągnąć swój cel, Michael musiał sprawić, by Caro zmieniła zdanie. Ujął w dłonie jej twarz. Zawahała się, ale wyszep-tała: Ja też lubię być z tobą. Uśmiechnął się i pocałował ją, zadowolony z tej nuty zdumienia, które usłyszał w jej głosie. Wymieniali się spokojnymi, nienamiętnymi pocałunkami, długo i powolnie. Uśmiechnęła się, gdyż wyobraźnia zaczęła jej podsuwać przeróżne obrazy... Przez chwilę zastanawiała się, czy nie powinna zachowywać się bardziej powściągliwie, ale szybko odrzuciła tę myśl. Wiele jeszcze musi się nauczyć, doświadczyć, dowiedzieć się. Tyle ją w życiu ominęło, nie chciała teraz zmarnować już ani chwili. Wstała, wspierając się na jego ramionach. Teraz moja kolej. 294

Michaelowi drgnęły kąciki ust. -- Jak sobie życzysz. Przyglądała mu się przez chwilę. Zdejmij buty - nakazała Zauważyła, że się uśmiechnął. Gdy tylko buty znalazły się na podłodze, pozwolił, by go pociągnęła za ręce i wstał z krzesła, a wtedy Caro poprowadziła go w stronę leżanki. - Chcę, żebyś się rozebrał. Do końca. Popatrzył jej w oczy i zaczął rozwiązywać fular - Nie. - Caro chwyciła go za ręce. - Ja to zrobię. To było polecenie, któremu natychmiast się poddał. Już wczoraj widziała go bez koszuli, ale nie miała czasu nacieszyć oczu tym widokiem, a już na pewno nie tak jak teraz. Patrzyła na niego przesuwając dłonie po jego torsie, głaszcząc go i wędrując coraz niżej - na brzuch. Pod opuszkami palców poczuła napięte mięśnie. Na sekundę zerknęła w jego oczy, a potem lekko do-tknęła ustami brodawki jego piersi; przymknęła oczy i całowała... Delikatnie, kusząco... Czuła przemożną chęć, by poznawać jego ciało. Za dłońmi podążały usta. Potem uklękła przed nim i pieściła go wzdłuż linii kędzierzawych włosów, obok pępka i dalej w dół, w stronę erekcji, czekającej na przyjemność, którą mu da, czekającej na uwa-gę, którą jej poświęci. Zajęta poznawaniem go, była świadoma, że krew w jej żyłach krąży coraz szybciej. Wiedziała, że powoli, z każdą pieszczotą zanurzają się w odmętach pożądania, które wreszcie ich pochłoną, wciągną w wir. Michael nie spodziewał się, że Caro weźmie jego męskość do ust - nie spodziewał się, że ona wie... Poczuł, że traci oddech; zacisnął ręce na jej głowie. 295

radość.

Pociemniało mu w oczach. Czuł, że kręci mu się w głowie, ale czuł też przepełniającą go

Chęć, by wniknąć w jej gorące, zapraszające usta była przemożna; powstrzymywało go jedynie przeświadczenie, że teraz nie musi już dawać Caro żad-nych wskazówek. Potem dłonie Caro przesunęły się na jego poślad-ki. Najpierw delikatnie je pieściła, by po chwili moc-niej je chwycić, jednocześnie głębiej biorąc go w usta. Przez jedną, krótką chwilę wydawało mu się, że resztkami sił desperacko stara się utrzymać w rzeczy-wistym świecie, jakby wisiał nad przepaścią. Wystarczy. Z trudem rozpoznał własny głos. Odsunął Caro od siebie; pozwoliła mu na to i po-słusznie wstała. Popatrzyła mu w oczy, a na jej ustach błąkał się czarujący uśmiech. Światełko w jej sre-brzystych oczach było obietnicą długich godzin zmysłowych tortur. Nim Michael zdążył ochłonąć, opuszkami palców dotknęła jego torsu. Połóż się. Miała na myśli leżankę. - Na plecach. Położył się, a Caro usiadła na nim okrakiem. Leżanka była nieco szersza niż szezlong. Doskonale nadawała się do tego, co teraz robili. Michaela tylko krok dzielił od zupełnej utraty zmysłów. Nie wiedział, że kiedykolwiek jakakolwiek kobieta całkowicie zapanuje nad jego zmysłami, wolą i świadomością. Caro spróbowała i udało się jej, aż zupełnie stracił panowanie nad sobą, a jedyną myślą tłukącą się w jego głowie było przemożne pragnienie, by się z nią zjednoczyć. 296

Caro zaczęła pieścić nabrzmiałymi piersiami nagi lors Michaela. Jęknął. - Na miłość boską, zlituj się nade mną. Popatrzyła mu w oczy i musnęła jego policzek, ale po chwili jej dłoń mocniej dotknęła twarzy Michaela. Pochyliła się i językiem wtargnęła w jego usta, w tym samym momencie niżej przesuwając biodra. Wyprostowała ręce i uniosła ramiona, jednocześnie opuszczając się na niego i zamykając go w sobie. W śliskim, gorącym uścisku, jakiego jeszcze nie znał. Boże! To takich przyjemności jej brakowało... Początkowo robiła to, co wydało się jej oczywiste unosiła się i opadała na niego, ale potem zaczęła eksperymentować. Przesuwała biodra, raz po raz przyjmując go głębiej, to znów zataczając biodrami kółka... Uniosła powieki i spojrzała na Michaela, na jego ciało, twarde i silne, przyjmujące jej kołyszące się biodra, biorące ją i przyjmujące przyjemność, którą go obdarzała - przyjemność, którą widziała w jego oczach, w sposobie, w jaki na nią patrzył spod na wpół przymkniętych powiek. Jego dłonie leżały nieruchomo na jej udach, pozwalał jej na wszystko, na co miała ochotę, nie zatrzymywał. Była mu za to wdzięczna. Jakby zgadując jej myśli, Michael podniósł się i chwyciwszy za kark, pociągnął w swoją stronę, by mogły się spotkać ich usta. Chwycił jej biodro i zaczął poruszać się wraz z nią, w tym samym rozkołysanym rytmie. Bez przerwy. Coraz mocniej. Bardziej. Wyżej. Coraz szybciej. Aż Caro zaczęło kręcić się w głowie, aż na kawałki rozpadł się świat, a ją ogarnęły płomienie zmysło297

wych doznań, ostre jak brzytwa, przecinające ją go rącem, pożądaniem, spalające ją. I cała zniknęła w płomieniach spełnienia. I wiedziała, że to właśnie jest ekstaza. Michael chwycił ją i odwrócił tak, że znalazła się pod nim. Szeroko rozsunął jej uda, nogi zaplótł wo-kół pasa i wszedł w nią, mocno i gwałtownie. Była na niego bardziej otwarta niż kiedykolwiek wcześniej, bardziej mu poddana, bardziej jego. Jego rytmiczne ruchy poruszały jej zmysły, dokładnie tak, jak chciał tego Michael. Miała wrażenie, że jej ciało skrywa niezwykłą siłę; wykorzystała ja, nie tyle po to, by rzucić mu wyzwanie, ale by go zachęcać, by przekonać go, żeby nie przestawał, by wchodził w nią mocniej, głębiej, by się nie wahał. To właśnie robił, a efekt przeszedł jego najśmielsze oczekiwania. Pogrążyli się w ekstazie wspanialszej, głębszej i zdecydowanie potężniejszej niż którekolwiek z nich mogło sobie wyobrazić, a ich spojrzenia zdołały spotkać się tylko na chwilę, nim wciągnął ich wir doznań i oderwał od rzeczywistego świata. Wyczerpani opadli na leżankę. Powoli wracała im zdolność myślenia i realny świat wokół znów zaczął nabierać kształtów, ale żadne z nich nie miało sił na nic więcej, jak tylko pozostać w objęciach tej drugiej osoby. Oboje głęboko oddychali, serca wciąż waliły im jak młot. Michael pocałował rękę Caro i ułożył ją na swojej piersi. Jeszcze nigdy, przenigdy tak się nie zatracił w miłosnym zjednoczeniu z kobietą, nigdy jeszcze tak całkowicie się nie oddał. Teraz, zapadając w rozkoszny niebyt, wiedział, że jedyne, czego pragnie i czego wręcz desperacko potrzebuje, to tego, by stało się to jeszcze raz. 298

Musiał się upewnić, że ma na to szansę. Musiał się upewnić, że Caro przy nim będzie. Zawsze. I na zawsze. * Gdy się obudził, słońce było już wysoko i wnętrze domku upstrzone zostało plamami cienia oraz słonecznych promieni. Dzień był ciepły; to, że leżeli nadzy, nie stanowiło problemu, ale powietrze wewnątrz stało się ciężkie i parne. Caro spała przy bo-ku Michaela, odwrócona do niego plecami, z poślad-kami przyciśniętymi do jego ud. Uśmiechnął się, cie-sząc się tym widokiem i starając się go zapamiętać. Potem delikatnie odsunął się od Caro i wstał. Boso podszedł do okna, cicho stawiając kroki na rozgrzanych słońcem kaflach i odsunąwszy zasuwkę, szeroko je otworzył. Dobiegł go szmer strumienia, a potem śpiew ptaków. Odetchnął głęboko i się odwrócił. Do domku wpadła lekka bryza muskając jego ciało i zaprowadziła go z powrotem na leżankę. Patrzył na śpiącą Caro, na jej smukłe kształtne nogi, krągłe biodra, obfite piersi, na delikatne rysy jej twarzy, teraz nieco zaróżowionej. Wiatr lekko rozwiewał jej włosy. Caro wciąż spała. W ciągu ostatnich dwóch dni jego nasienie znalazło się w niej pięciokrotnie. Nie przedsięwziął żadnych środków ostrożności, nie starał się tego uniknąć; Caro zresztą też nie. Oczywiście jak dotąd jedyne te-go typu wydarzenia, o jakich kiedykolwiek myślała, to te z Camdenem, jej mężem. Intuicja, jakiś pierwotny instynkt kazał Michaelowi zostawić tę sprawę tak, jak jest, nie poruszać tego tematu... Jednak... Czy to uczciwe pozwolić na to, co może się stać, nie pytając 299

jej o zdanie? W sytuacji, gdy Caro nie jest tego świa-doma i nie wyraziła zgody? Jeśli jednak o tym wspo-mni... Na pewno wtedy czar pryśnie. Nawet nie wiedział, co Caro myśli o dzieciach. W jego umyśle pojawił się żywy obraz Caro z jego synem na ręce i z dwiema córeczkami uczepionymi jej spódnicy. Przez dłuższą chwilę stał, nie myśląc o niczym innym, ocknął się po chwili, zaskoczony niespokojny... czujny. Jeszcze nigdy żaden obraz pojawiający się w jego głowie nie sprawił, że na moment jego serce przesta-ło bić. Teraz już wiedział, czego tak desperacko pra-gnie, czego bez cienia wątpliwości chce. To rzecz naj-ważniejsza, najistotniejsza dla całego jego życia i dla jego przyszłości. Minęła dłuższa chwila, nim zaczął spokojnie od-dychać. Znów spojrzał na Caro. Decyzja została podjęta, ale wyglądało na to, że nie do końca przez niego. Nie wspomni jej o ryzyku zajścia w ciążę. Zrobi jednak wszystko, co w jego mocy, by ziścił się obraz, który przed chwilą ujrzał.

Caro obudziła się, czując opuszki palców Micha-ela delikatnie dotykające jej nagiej skóry. Uniosła powieki; zauważyła, że słońce jest jeszcze wysoko, na podłodze tańczą cienie, a przez okno, które mu siał otworzyć Michael, wpada ciepły wietrzyk. Leżała na boku, twarzą zwrócona w stronę komin-ka. Michael był tuż obok niej i palcami prawej dłoni muskał jej biodro. Uśmiechnęła się i przymknęła oczy, by lepiej delektować się ciepłem, które ją otaczało i tym delikatnym dotykiem. 300

Musiał wyczuć, że Caro inaczej oddycha, a może wyczuł jakieś napięcie w jej ciele; podparł się na łok-ciu. Uśmiechnęła się szerzej. Michael pochylił głowę i wtulił się w zagłębienie między szyją a obojczy-kiem, a potem złożył w tym miejscu długi pocałunek i powiedział cicho, niskim, gardłowym głosem: - Nie otwieraj oczu. Leż i pozwól mi się kochać. Jej piersi nabrzmiały i sutki stwardniały nim jesz-cze przesunęła się na nie dłoń Michaela. Potem podniósł jej rękę, by móc dotknąć jej piersi... Powolnie, leniwie... Jakby po raz kolejny je poznawał i oceniał. Każdy jego dotyk był spokojny, niespieszny. Dłonie Michaela przesunęły się na pośladki Caro. Już chciała się odwrócić, spodziewając się, że Mi-chael położy ją na plecach i rozsunie jej uda, ale ramieniem natknęła się na jego tors, a biodrem na jego lędźwie. - Nie tak - zamruczał, naciskając na jej plecy, a jego głos był tak głęboki i ponętny, że poczuła gorąco. Michael uniósł jej udo i przesunął biodro; wtedy go poczuła, był twardy i gorący. Naciskał na nią. A potem się w nią wsunął. Zacisnęła powieki, chciała zatrzymać ten moment, potem lekko westchnęła. Wtedy Michael się poruszył. Był to ruch powolny i uwodzicielski. Wpiła się palcami w jego udo. Wchodził w nią równymi ruchami, raz za razem, do chwili, gdy nie mogła już tego znieść, a z jej gardła wyrwał się krzyk. Każde jego pchnięcie było zdecydowane i pewne. Caro resztkami świadomości uchwyciła chwilę, gdy sam osiągnął szczyt, gdy ją puścił i gdy i jego ciało ogarnęła burza zmysłów. Leżał obok niej i oboje delektowali się cudownością tej chwili. 301

Rozdział15

Wracali do domu ścieżką, ciesząc się pięknym po-południem. Wymieniali znaczące spojrzenia, dotyka-li się lekko, ale niewiele rozmawiali; w tamtej chwili -chwili oderwanej od czasu i rzeczywistości, nie po-trzebowali słów. Caro nie mogła zebrać myśli - nie potrafiła sfor-mułować żadnej sensownej opinii o tym, co się właś-nie między nimi wydarzyło; nie potrafiła dopasować tych wspaniałych godzin do niczego, o czym w życiu słyszała czy co znała. Obok niej miarowym krokiem szedł Michael przytrzymujący gałęzie drzew, by mogła bezpiecznie pod nimi przejść. Gotów w każdej chwili ją złapać gdyby straciła równowagę. Był świadom zmiany, jaka zaszła, świadom zupełnie nowego układu i nowych uczuć, jakie go ogarnęły, i starał się wszystko to jak najlepiej zrozumieć. Przeszli przez przesmyk w żywopłocie; zmierzali w stronę tarasu. Nagle usłyszeli głosy, a po chwili zauważyli Muriel mówiącą coś do Edwarda, który wy-glądał na nieco udręczonego. Zobaczył nadchodzących; Muriel także popatrzyła w tę stronę. Wyprostowała się i zaczekała, aż Caro i Michael wejdą na stopnie tarasu. Gdy podeszli bliżej, oboje beztrosko uśmiechnięci, bez najmniejszego wysiłku powróciwszy do wizerunku, z jakiego znano ich w towarzystwie, Michael zauważył spojrzenie Muriel utkwione w Caro, teraz lekko zarumienionej. Nie wiedział, czy to z powodu tego, co robili, czy długiego spaceru i słonecznego

302

dnia. Nie wiedział też, co na ten widok pomyślała sobie Muriel. Nim zdążyła się odezwać, ujął jej dłoń. Dzień dobry, Muriel. Po raz kolejny muszę ci po gratulować festynu naprawdę wspaniały dzień i świetna frekwencja. Ty także musisz być zachwycona. Muriel pozwoliła Michaelowi uścisnąć sobie dłoń. Cóż, tak. Rzeczywiście byłam bardzo szczęśliwa, że wszystko tak dobrze poszło. - Ton jej głosu wyda wał się uprzejmy, lecz nieco protekcjonalny. Wymieniły z Caro ukłony, po czym Muriel mówiła dalej: Przyszłam zapytać, czy nie mieliście żadnych kło potów z delegacjami dyplomatów? Doprawdy rzadko się zdarza, że zaprasza się ich na tego typu imprezy; musimy ocenić, czy taka strategia przyniesie sukces, gdybyśmy chcieli w przyszłości zrobić coś podobnego. Muriel popatrzyła na Caro. Muszę przyznać, że trudno mi uwierzyć, iż ludzie z kręgów dyplomatycznych, szczególnie obcokrajow cy, uznali wydarzenie takie jak nasz festyn za ekscy tującą rozrywkę. Jako Sutcliffowie musimy dbać o naszą reputację i nie możemy pozwolić, by koja rzono nas z narzucaniem dyplomatom rozrywek, które okazują się dla nich nudne. Michael zachował powagę i uprzejmy wyraz twa-rzy, choć w środku wszystko się w nim zagotowało. Edward, który nie miał aż takiego doświadczenia w maskowaniu uczuć, zamarł. Oskarżenia Muriel -a wyglądało na to, że są to właśnie oskarżenia - były wprost oburzające. Caro jednak zaśmiała się tylko i było to zmyślne posunięcie. Zapewniam cię, Muriel, że nie masz się czym martwić. - Caro uspokajająco położyła rękę na ra303

mieniu Muriel. - Ci wszyscy dyplomaci, a szczegól-nie obcokrajowcy, byli zachwyceni! Wszyscy razem i każdy z osobna. Muriel zmarszczyła brwi. A nie mówili tak tylko dlatego, że chcieli być uprzejmi? Caro pokręciła głową. Tak naprawdę w nadmiarze to mają bale i cały ten blichtr, jakim są otoczeni, pełniąc oficjalne funk cje, a proste rozrywki i odpoczynek na wsi to dla nich cudowna odmiana. Uśmiechając się, gestem poprosiła Muriel, by zeszła z tarasu. Jestem przekonana, że Edward i Michael mnie poprą - Caro przywołała ich, by poszli za nią i Mu riel - i również przyznają, że z dyplomatycznego punktu widzenia wszystko przebiegło wręcz dosko nale, bez najmniejszego potknięcia. Muriel wpatrywała się w brukowaną ścieżkę. Odezwała się dopiero po chwili, beznamiętnym głosem: Nie masz więc żadnych sugestii, jak moglibyśmy udoskonalić nasz festyn? Caro zatrzymała się. Pokręciła głową. - Nie wiem, jak można poprawić coś, co jest wręcz doskonałe powiedziała, a w jej glosie zadźwięczała stal; potem popatrzyła Muriel w oczy i uśmiechnęła się wdzięcznie. - Zostaniesz na herbatę? - Nie, dziękuję; chciałabym odwiedzić pannę Tri-ce. Ci dwaj mężczyźni, którzy ją napadli... to takie straszne... Czuję, że to mój obowiązek służyć jej wszelkim wsparciem, by mogła przejść przez tę cięż ką próbę. Od dnia, gdy napadnięto na pannę Trice, wszyscy widzieli ją już kilkakrotnie i byli przekonani, między innymi z powodu jej dobrego nastroju i częstego 304

śladu.

uśmiechu, że "ciężka próba" nie pozostawiła w jej duszy

Pożegnali się z Muriel z wiele mówiącym poczuciem ulgi. Odprowadzę cię - zaproponowała Caro, scho dząc wraz z Muriel z tarasu w stronę otwartych drzwi salonu, a stamtąd do głównego holu. Edward wymienił znaczące spojrzenie z Michaelem i podążył za paniami; trzymał się lekko z tyłu, przybierając wyraz twarzy i postawę, które niewiele mówiły, niczym najlepszy z politycznych doradców. Michael został na tarasie; Caro i Edward wrócili w ciągu kilku minut. Edward popatrzył na Caro, marszcząc brwi. To prawda, ona jest o ciebie zazdrosna! Szkoda, że nie słyszałaś pytań, jakie mi zadawała, nim się zja wiliście! Caro uśmiechnęła się do Edwarda uspokajająco. Wiem, ale nie możesz brać sobie tego do serca. Edward nadal wyglądał na zbuntowanego, więc Caro mówiła dalej: - Tylko się zastanów... Zazwy czaj Muriel jest... Najlepiej chyba pasuje tu słowo "znamienita"... Zazwyczaj jest najznamienitszą w okolicy gospodynią i damą. Ale gdy ja przyjeżdżam do domu, choćby tylko na kilka tygodni, zajmuję jej miejsce, choć niczego w tym celu nie robię. To musi być irytujące. Szczególnie dla osoby - wtrącił się Michael o takim usposobieniu. Zawsze chce być w centrum zainteresowania. Caro pokiwała głową. Muriel bardzo łaknie zainteresowania i pozycji, ale musisz przyznać, że ciężko pracuje, by je zdobyć. Edward chrząknął. 305

W każdym razie - ciągnęła Caro - może ona nie miała ochoty na herbatę, ale ja mam. - Zerknęli na Michaela. - Jestem też głodna jak wilk. Michael podał jej ramię. Długie spacery po polach i lasach zazwyczaj tak się kończą. Nie mieli pojęcia, czy Edward im uwierzył, ale oboje byli na tyle doświadczeni, by wiedzieć, że nie mogą go o to zapytać. W mniejszym saloniku znaleźli Elizabeth, a po-tern wszyscy czworo zajęli się babeczkami i dżemem. Później Michael wstał i zaczął zbierać się do wyjścia, choć nader niechętnie. Caro popatrzyła mu w oczy; w jej spojrzeniu dostrzegł wahanie - czy go zaprosić na kolację? Zdecydowała - w odczuciu Michaela całkiem słusznie - że lepiej jednak nie. Cały dzień spędzili razem, potrzebowali teraz samotności, w każdym razie on jej potrzebował. Podejrzewał, że i Caro przyda się chwila spokoju. Oboje znali wartość spojrzenia na wydarzenia z odpowiedniej perspektywy. Caro odprowadziła go do drzwi saloniku i podała mu dłoń. - Dziękuję za nader... przyjemny dzień. Uniósł do ust jej dłoń i pocałował. - Cała przyjemność po mojej stronie. Uścisnął jej palce. Zauważyła ostatnie spojrzenie, jakie Michael wymienił z Edwardem, nim wyszedł z pokoju. Zmiana straży - było to dla niej jasne. Michael trwał przy niej cały dzień, teraz kolej na Edwarda i jego wieczorną straż. Uśmiechnęła się do siebie, ale nie powiedziała na ten temat ani słowa; bez protestów i kłótni zgodziła się na ich opiekę. Jeśli pilnowanie jej ich -

306

uszczęśliwiało i jeśli potrafili pilnować jej tak, by jej nie niepokoić, to nie widziała powodu do skarg czy protestów. * Następnego ranka, godzinę po śniadaniu, Caro siedziała na tarasie i słuchała gry Elizabeth na fortepianie, ćwiczącej jakąś szczególnie trudną sonatę. Edward został w salonie, by przewracać jej kartki z nutami, a Caro tylko uśmiechnęła się i poszła na ta-ras, by tam posiedzieć, ciesząc się rześkim porankiem. I pomyśleć. O Michaelu. I o sobie. Od chwili, gdy wczoraj Michael opuścił jej dom, nie myślała o nim - celowo. Wiedziała, że potrzebują dystansu, by wyraźniej widzieć to, co się między nimi dzieje, by móc to ocenić, przeanalizować i zrozumieć. Pomijając już wszystko inne, wczorajszy dzień był nader spokojny. Godziny spędzone z Michaelem były kojące, nietknięte żadnymi emocjonalnymi wstrząsami. Po prostu byli razem i pozwalali, aby to wszystko się działo. Wieczór również minął spokojnie, przy kolacji z Geoffreyem, Edwardem i Elizabeth, a potem zwyczajową chwilą w salonie przy muzyce i wreszcie wieczornym spacerem po ogrodzie w towarzystwie Edwarda i Elizabeth. Wreszcie Caro wróciła do swojej sypialni. W pewnym sensie była zaskoczona, że tak dobrze spała. Długie spacery przez pola i lasy - długie godziny w ramionach Michaela... Tego ranka wstała wypoczęta i chętna do działania. Po śniadaniu spędziła jakiś czas z panią Hudson, omawiając z nią sprawy domu, a wywiązawszy się 307

z tego obowiązku, mogła zwrócić myśli ku temu, co powoli stawało się jej obsesją. Michael. Tak, ale nie tylko on. Caro była już na ty-le dojrzałą i doświadczoną kobietą, by się nie zadu-rzyć, nie ulec fascynacji czarem i osobowością; nigdy zresztą nie była kobietą podatną na takie zaurocze-nia. Spędziwszy tyle lat w kręgach dyplomatycznych, gdzie tego typu atrybuty były rzeczą oczywistą, nie raz nawet przywdziewaną jak kostium, doskonale wiedziała, jak potrafią okazać się liche i nietrwałe; znała ich prawdziwą wartość. Jej fascynacja nie skupiała się na samym Micha-elu, ale na tym, co razem stworzyli. Chwilami było to tak intensywne, że miała wrażenie, iż może tego do-tknąć - było to coś, co powstało z połączenia ich dusz... Owinęła ramiona szalem i zeszła z tarasu na trawę. Tak trudno było dostrzec, co się dzieje; nie sposób było zaś nie dostrzec znaczenia emocji, zmysłowych doznań i tej przemożnej pewności, która ją ogarnia la, gdy była w jego ramionach. I by sprowadzić je do logicznego rozumowania, z którego można było wyciągnąć wnioski, wszystko nazwać i zaplanować... Zatrzymała się i popatrzyła w niebo. - Boże, pomóż mi. Naprawdę staję się zbyt podobna do Camdena. Pokręciła głową i poszła dalej; wzrok miała utkwiony w ziemię, ale nic nie widziała. Starała się zrozumieć, co rozwija się między nią a Michaelem... Logika nic tu nie pomoże. To, z czym miała do czynienia, nie poddawało się logice - tego akurat była pewna. Chodziło więc o emocje... Wyglądało na to, że znalazła rozwiązanie tej zagadki. Czułaby się znacz308

nie lepiej, gdyby wiedziała, dokąd to wszytko zmierza, w jakim kierunku zmierzają oni i ich związek, dokąd ich to zaprowadzi. Gdyby miała pozwolić emocjom się prowadzić... Przyspieszyła kroku. Znikąd pomocy. Nie potrafiła nazwać tego, co czuje. Nie dlatego, że nie była tego pewna, ale dlatego, że nie znajdowała słów, by to nazwać; żadnego punktu odniesienia, żadnego rozpoznaia, czym może być to uczucie, które stawało się wciąż silniejsze za każdym razem, gdy spotykała się z Michaelem. Nigdy jeszcze niczego podobnego nie czuła, ani w stosunku do Camdena, ani do żadnego innego mężczyzny, a już szczególnie nie w obecności żadnego innego mężczyzny. To była kolejna rzecz, której była pewna - Michael czuje to samo. Było to coś wspólnego, co wpływało na niego w wym samym stopniu, co na nią. I w podobny sposób. Oboje byli dojrzałymi ludźmi, zwiedzili kawał świata, wiedzieli, kim są, byli pewni swojej pozycji w społeczeństwie. A jednak to, co między nimi się rozwijało, było jak zupełnie nowy, nieodkryty ląd, z horyzontami, które dopiero się rysowały. Gdy pojawiało się przed nimi nowe wyzwanie, temperamenty obojga kazały im pewnym krokiem wejść na ten nowy ląd i badać, sprawdzać i oceniać sposobność, którą życie zdawało się im dawać. Caro była świadoma, że pojawiło się między nimi coś silniejszego niż zwykła fascynacja; to silne pragnienie, by iść naprzód i uczyć się; i coraz więcej rozumieć. A może... Przerwała ten potok myśli; ocknęła się nagle i zdała sobie sprawę, że stoi przed furtką, w miejscu,

gdzie kończy się ogród. Zaklęła pod nosem i obejrzała się za siebie. Nie zamierzała iść aż tak daleko, nie wiedziała, że tak bardzo oddala się od domu. By309

ła pogrążona w myślach, dlatego nogi same ją tu przywiodły. Jej cel był jasny, zdawała sobie jednak sprawę, że Edward, gdy tylko Elizabeth skończy sonatę, będzie jej szukał. Edward wiedział jednak o domku, jak również o tym, że Caro często tam chodzi. Gdy za-uważy, że nie ma jej w domu, domyśli się... Odwróciła się w stronę bramki i popatrzyła na ścieżkę wijącą się przez łąkę i dalej przez skrawek lasu... Drzewa nie rosły gęsto, nie było tam też ciem-no. Słońce stało wysoko, trudno więc byłoby sobie wyobrazić kogokolwiek tam się wałęsającego, kto chciałby niezauważenie ją postrzelić lub zaatakować. A tak naprawdę, po co ktoś miałby to zrobić? Pa-trząc na ścieżkę, nie potrafiła, choćby nawet próbo-wała ze wszystkich sił, wykrzesać z siebie ani odro-biny obawy czy strachu. Śrut, który trafił Hen-ry'ego, i strzała to z pewnością przypadkowe wyda-rzenia. Trzeba przyznać, że widmo strzały uderzają-cej w drzewo tuż obok jej głowy było przez chwilę przerażające - w uszach Caro wciąż pobrzmiewał głuchy odgłos uderzenia grotu w pień; wciąż pamiętała desperację i lodowaty strach, który chwycił ją za gardło, gdy poniósł Henry, a potem ratował ją Michael, ale nic się jej przecież nie stało. Jeśli zaś chodzi o napad na pannę Trice, było to coś strasznego i szokującego, ale tak naprawdę jej nie do-tknęło. Nie było powodu, by przypuszczać, że to ona miała być celem. Caro otworzyła bramkę. Intuicja jej nie zawiodła -czuła, że chce pójść do domku. Przypuszczalnie potrzebowała spędzić parę chwil w tym miejscu, by raz jeszcze przemyśleć to, co stało się wczoraj i by przedrzeć się przez wszystko to, co powierzchowne. I dotrzeć do sedna sprawy. Poza tym była pewna, że Mi310

chael wkrótce ją odwiedzi - będzie wiedział, dokąd poszła. Spuściła wzrok, ślepa na piękno otaczającej ją przyrody, szła przed siebie równym krokiem i powiodła do przerwanych wcześniej rozmyślań. Do tej najważniejszej z myśli - gdzie w ostatecznym rozra-chunku zaprowadzi ją romans z Michaelem? I czy jest to miejsce, do którego gotowa jest dotrzeć?

Michael zostawił Atlasa pod opieką stajennego Geoffreya i przez ogród poszedł w stronę domu. Spodziewał się, że Caro pojawi się na tarasie, by się z nim przywitać, ale zamiast Caro szybkim krokiem wyszła z salonu Elizabeth. Rozglądając się, zauważyła Michaela i pomachała do niego. Potem zerknęła w lewo. Michael także popatrzył w tym samym kie-runku. Od strony altany zbliżał się Edward; pomachał do Michaela i przyśpieszył kroku. Złe przeczucie, niezbyt silne, ale wyraźne, przebiegło Michaelo-wi dreszczem po plecach. Caro dokądś poszła... Była na tarasie, ale... zaczął Edward. Podeszła do nich Elizabeth. W domu jej nie ma. Pani Judson powiedziała, że najprawdopodobniej poszła w stronę rozlewiska. Edward spojrzał na Michaela. - Tam jest niewielki domek, nieraz się w nim zaszywała. Najprawdopodobniej jest tak i tym razem. - Musiała zniknąć niedawno - odezwała się Elizabeth - a do domku idzie się jakieś dwadzieścia minut. Michael pokiwał głową. Znam to miejsce. - Spojrzał na Edwarda. - Posta ram się ją dogonić. A jeśli jej tam nie ma, zaraz wrócę. 311

Michael ukłonił się Elizabeth i szybko odszedł ścieżką w stronę żywopłotu; dokładnie tą samą dro-gą, którą dzień wcześniej prowadziła go Caro. Do-tarł to furtki - nie była zamknięta, a pamiętał, że wczoraj ją zamknęli. Zupełnie go nie zdziwiło, że Caro miała w zwyczaju sama spacerować po okolicy. Tak samo jak on, większość czasu spędzała w balowych salach i na salonach. Po czymś takim zawsze potrzebny był spokój, wyciszenie. Doskonale ją rozumiał. Mimo wszystko jednak wolałby, żeby Caro nie była sama; i nie tylko teraz, gdy ktoś - z niezrozumiałych powodów - nastawał na jej życie. Potrzeba, by ją chronić, głęboko zakorzeniła się w duszy Michaela i stała się integralną częścią jego życia. Tak się stało i tak już będzie. Michaela znów ogarnęły dziwne przeczucia; po-czuł dreszcz przebiegający po plecach i przyspieszył kroku. Wspiął się na niewielkie wzniesienie i wtedy ją zauważył - miała na sobie jasną muślinową suknię, a burza włosów lśniła w promieniach słońca. Szła ścieżką w znacznej odległości od Michaela. Była zbyt daleko, żeby usłyszeć jego wołanie. Spodziewał się, że poczuje ulgę, gdy ją zobaczy, ale poczuł głównie napięcie - i gwałtowną potrzebę dogonienia jej. Nie było żadnej logicznej przyczyny takiego zachowania, a jednak posłuchał wewnętrznego głosu. Zrobił jeszcze kilka kroków i rzucił się biegiem. Nie spodziewał się, że ktoś może teraz zaatakować Caro; na pewno nie tutaj, nie na ziemi należącej do Geoffreya. Dlaczego więc czuł ten ucisk w piersi? Dlaczego ogarnął go niepokój? Wreszcie znalazł się na polanie i zobaczył Caro przechodzącą przez mostek; była mniej więcej w po-

łowie drogi. Szła spokojnie, patrząc pod nogi. Michael uśmiechnął się i uwolnił od niepokoju; zwolnił kroku. - Caro! Usłyszała go. Podniosła głowę; odwróciła się i chwyciła poręczy, jednocześnie przytrzymując szarpane wiatrem falbany sukni. Cudownie uśmiechnęła się na powitanie. Podniosła rękę, by do niego pomachać... Nagle barierka pękła. Caro dzielnie próbowała zachować równowagę, ale nie miała się czego przytrzymać. Pisnęła i runęła w dół, znikając w nurcie szybko płynącego strumienia, zmierzającego wprost do głębokich wód rozlewiska. Michaelowi serce podeszło do gardła. Rzucił się w szaleńczym biegu przez łąkę. Dopadł do brzegu i gorączkowo szukając wzrokiem Caro, zrzucił z nóg buty. Kiedy zobaczył ją na powierzchni, właśnie zrywał z siebie marynarkę; biały muślin unosił się na wo-dzie, blisko miejsca, gdzie strumień wpada do rozlewiska. Próbowała unieść ręce i utrzymać się na powierzchni. Próbowała płynąć, ale silny prąd wciągał ją pod wodę. Nie była dobrą pływaczką. Michael skoczył do wody; kilka zamaszystych ruchów ramionami wystarczyło, by niemal natychmiast znaleźć się blisko Caro. Starał się ocenić, w którą stronę spycha ją nurt. Caro znów pojawiła się na powierzchni, kilka me-trów od niego; starała się zaczerpnąć powietrza. Michael rzucił się w tamtym kierunku; coraz mocniej ciął ramionami wodę. Zobaczył biel sukni w ciemnej toni i zanurkował. Palcami chwycił skrawek materiału; macając po omacku, zacisnął pięść na tkaninie, ale pamiętał, że nie może jej szarpać - mokry muślin 313

312

po prostu by się podarł i rozpadł na kawałki. Zdesperowany raz jeszcze zanurkował i poczuł rękę Ca-ro; zacisnął dłoń na jej ramieniu. Walcząc z nurtem, próbował nie dać się wciągnąć w miejsce, gdzie łą-czyły się dwa prądy, opływające wyspę z dwóch stron i tam łączące się w jeden strumień. Tam woda pieni-ła się i kotłowała, płynąc z taką siłą, że z łatwością wciągnęłaby w odmęt Michaela, nie wspominając już o Caro. Dziewczyna była wyczerpana, starała się łapać po-wietrze. Michael powoli przyciągnął ją do siebie, z całych sił chwyciła go za ramiona, a on mógł objąć ją w pasie. Spokojnie. Nie szarp się. Caro zareagowała na jego głos, przestała się sza-motać. Nie umiem dobrze pływać. W jej głosie pobrzmiewała panika, ale widać było że walczy ze strachem. Nie próbuj płynąć, tylko się mnie trzymaj. Ja bę dę płynął. Rozejrzał się i zdał sobie sprawę, że jeśli chce ich bezpiecznie doholować do brzegu, to musi się kierować na spokojniejsze wody między jej dwoma prądami. Gdy znajdą się w tej względnie spokojniejszej części strumienia, bez problemu dotrą do wysepki. Trzymał ją jedną ręką; potem, znów walcząc z siłą nurtu, który chciał ją wciągnąć pod wodę, powoli zmierzał w obranym kierunku. Stopniowo żywioł wo-kół nich zaczął tracić na sile, aż wreszcie udało im się, dopłynąć do miejsca, gdzie woda była spokojniejsza. Odgarnął Caro z twarzy mokre włosy i popatrzył w jej srebrzyste oczy, teraz pełne strachu. Tylko się mnie trzymaj; doholuję nas na wyspę. 314

Płynął ostrożnie, uważając, by nie wpaść w rwący nurt opływający wysepkę; a potem, gdy już byli bli-sko brzegu, by ominąć wystające ostre skały. Caro z wysiłkiem podniosła głowę i westchnęła. - Po lewej stronie jest niewielki pomost; tylko tamtędy możemy bezpiecznie wyjść na brzeg. Michael rozejrzał się i zobaczył miejsce, o którym mówiła Caro - nie dalej niż metr od nich; kilka solidnych drewnianych szczebli pozwalało bezpiecznie się wspiąć na pomost od strony wody. Faktycznie była to jedyna droga. Michael dopiero teraz zauważył, że przez całe lata brzeg wysepki atakował wartki prąd strumienia i podmywały go powodzie, aż stał się stromy, niemal pionowy; nie było nawet czego się złapać, by wyjść na brzeg. Widział, że od pomostu do domu prowadzi wąska ścieżka. Michael mocniej przytrzymał Caro i zaczął płynąć w tamtą stronę. Nim dotarli do celu, Caro była wyczerpana, cała drżała. Po chwili leżeli już na pomoście, oddychając cięż-ko i starając się odzyskać siły. Michael niewidzącym wzrokiem wpatrywał się w niebo; Caro leżała z głową opartą na jego ramie-ni u. Po kilku minutach z trudem się nieco uniosła, by dotknąć jego policzka. Dziękuję. Nic nie odpowiedział, nie mógł. Chwycił ją za rękę i zamknął w uścisku swojej dłoni. Rozumiał, co mogło się stać... Było to uczucie przerażajace, o niezwykłej intensywności. Potem jednak znów poczuł Caro leżącą obok i cie pło jej ciała; poczuł ulgę. Wiesz - powiedziała cicho, z całych sił starając się zapanować nad drżeniem głosu - chyba masz rację. Ktoś próbuje mnie zabić.

315

Wreszcie udało im się wstać i powoli dotrzeć do domku. Caro nie pozwoliła Michaelowi wziąć się na ręce, ale musiała wesprzeć się na jego ramieniu. Gdy tylko znaleźli się wewnątrz, zaraz pozbyli się mokrych ubrań; na szczęście w domku była czysta woda i ręczniki - mogli zmyć z siebie błoto i wysu-szyć się. Michael wyżął ociekające wodą rzeczy i wy-wiesił w oknie, by wyschły na słońcu. Caro próbowała palcami rozczesać splątane wło-sy, a potem owinęła się szalami, które zimową porą zwykła nosić jej matka. Położyła się na leżance wtulona w Michaela. Objął ją i oparł podbródek na jej wilgotnych włosach. Chcieli być blisko siebie. Caro czuła jego troskę. Nie rozmawiali; zastana-wiała się nawet, czy Michael milczy z tego samego powodu, co ona milczała, gdyż się bała, że jeśli otworzy usta, nie powstrzyma emocji i zacznie mówić o tym, co czuje. Powoli mijały dreszcze wywołane mieszaniną stra-chu i chłodu; zniknęły dzięki bliskości Michaela i ciepłu, jakie od niego promieniowało. To on poruszył się pierwszy; westchnął i zaczął się podnosić. - Chodź - pocałował ją w skroń. - Ubierzmy się i wracajmy do domu. Musimy omówić wiele spraw, ale najpierw powinnaś wziąć gorącą kąpiel. Nie spierała się z nim. Włożyli na siebie wciąż jeszcze nieco wilgotne ubrania i ruszyli w drogę powrotną. Przejście przez mostek nie stanowiło problemu; choć był wąski, Caro szła nim tyle razy, że tak naprawdę nie potrzebowała bocznych barierek. Michael szedł tuż za nią, a gdy znaleźli się na drugim brzegu, przyjrzał się uważnie całej konstrukcji, by ocenić, co zostało uszkodzone. To, co zobaczył, 316

tylko potwierdziło jego przypuszczenia. Słupy podtrzymujące barierki zostały przecięte niemal na pół; trzymały się jedynie na wąskim paseczku drewna. To nie był przypadek, ale bezduszne, celowe działanie. Michael westchnął głęboko; Caro uchwyciła jego spojrzenie. - Zazwyczaj nie trzymam się barierki, tylko jak wchodzę na mostek. A ty? Przytrzymałeś się jej wczoraj? Michael próbował odtworzyć w myślach wydarzenia z poprzedniego dnia... I przypomniał sobie moment, w którym położył dłoń na słupie, w miejscu, gdzie zaczynał się mostek, niedaleko od poręczy, gdzie dziś chwyciła się Caro. - Tak - odparł, biorąc Caro za rękę. - Wszystko było w porządku. Czy ten, kto to zrobił, wiedział, że tylko Caro i pani Judson tu przychodzą? I czy wiedział, że skoro jest wtorek, to najprawdopodobniej mostkiem będzie przechodziła Caro? Wracali do domu tak szybko, jak tylko pozwalały im nadwątlone siły. Weszli od strony ogrodu. Zanim Michael zdążył cokolwiek powiedzieć, Caro rzuciła mu ostro: - Oczywiście, że nie chcę, by ktokolwiek oglądał mnie w takim stanie. Jej włosy po wyschnięciu w słońcu wyglądały na dwa razy gęściejsze, jeszcze bardziej puszyste i nieujarzmione. - Pójdę na górę tylnymi schodami. - A ja pójdę do domu się przebrać i potem spotkamy się w salonie.

317

Caro kiwnęła głową. Michael patrzył za nią przez chwilę, po czym sam udał się do saloniku. Liczył, że

drzwi będą otwarte i nie pomylił się. Elizabeth siedziała pod oknem z robótką w ręku, a Edward ślę-czał nad jakimiś dokumentami rozłożonymi na nie-wysokim stoliku. Michael zatrzymał się w drzwiach, nieco ukryty w cieniu, i tak, by nie zauważyła go Elizabeth, przywołał Edwarda. Ten natychmiast zerwał się z miejsca i podszedł do drzwi; na widok Michaela szeroko otworzył oczy ze zdziwienia. Wyszli na korytarz. - Co się, u licha, stało? Michael zwięźle mu wszystko opowiedział. Edward przysiągł, że zadba, by po gorącej kąpieli Caro zaraz ze-szła na dół do saloniku i tam została, bezpieczna w je-go i Elizabeth towarzystwie, aż do powrotu Michaela, Zadowolony, że zrobił wszystko, co w tej chwili mógł zrobić, Michael wyszedł z domu Caro i poje-chał do siebie, by pozbyć się wreszcie wilgotnych i brudnych ubrań.

Wrócił do Bramshaw House w ciągu dwóch godzin zdecydowany stanowczo wprowadzić w życie swój plan Gdy jechał do domu, brał kąpiel i przebierał się jednocześnie uspokajając panią Entwhistle i Cartera, i gdy potem jadł szybki obiad i jechał z powrotem do Bramshaw House, miał dużo czasu, by wszystko przemyśleć. Miał czas nie tylko to wszystko przemy-śleć, ale także dojść do pewnych wniosków. Pozwa-lały na podjęcie decyzji, co zrobić, by zdemaskować osobę, która stoi za czterema teraz Michael był już tego pewien - zamachami na życie Caro. Wszedł do saloniku w Bramshaw House. Caro rozpoznała go po krokach i nim zajrzał do pokoju, zdążyła wstać. Edward także podniósł się z krzesła. 318

Elizabeth wciąż zajęta robótką, posłała mu radosny uśmiech. - Zostawię was samych, byście mogli spokojnie porozmawiać - powiedziała i uśmiechając się, wyszła z saloniku. Caro skinęła w jego stronę i usiadła. - Nie chcę, by o tym wszystkim wiedziała i się mar-twiła, ani tym bardziej, żeby została w to wciągnięta, powiedziałam jej więc, że mamy do omówienia pewne polityczne sprawy i że biorąc pod uwagę ambicje i plany Edwarda, powinien z nami zostać. Edward posłał Michaelowi przeciągłe umęczone spojrzenie i usiadł. Michael zajął fotel naprzeciw Calu, gdyż chciał widzieć wyraz jej twarzy; często trudno było cokolwiek z niej wyczytać, ale biorąc pod uwagę, to mają omówić, chciał uchwycić tyle, ile się da. - Myślę - zaczął, zerkając na Edwarda - że mamy do czynienia z niepodważalnymi faktami. - Też mi się tak wydaje. - Edward pokiwał głową. Michael spojrzał na Caro. - Czy teraz już wierzysz, że ktoś celowo chce cię skrzywdzić? Caro popatrzyła na niego; po chwili wahania także potakująco skinęła głową. - Doskonale. A teraz pytanie, na które musimy znaleźć odpowiedź: kto może pragnąć twojej śmierci? - Nie mam wrogów. - Caro rozłożyła ręce. - Możemy przyjąć, że nic o nich nie wiesz, ale co z osobami, które mogą być nieprzychylnie do ciebie nastawione, ale nie z powodów osobistych? - Masz na myśli osoby mi niechętne z powodu Camdena i jego działalności? - Wiemy już o księciu Oporto - przytaknął Michael - i jego nagłym zainteresowaniu dokumentami Camdena. - Michael popatrzył na Edwarda, potem 319

z powrotem na Caro. - Czy możemy założyć, że ist-nieje jakiś ukryty powód, coś, co zagraża księciu, i że książę uważa, iż wystarczy pozbyć się ciebie i tym sa-mym pozbyć się problemu? Edward zastanawiał się tylko przez chwilę, potem stanowczo pokiwał głową. - Zdecydowanie jest to możliwe. - Spojrzał na Ca-ro. - Nie możesz się nie zgodzić, Caro. Wiesz tak sa-mo dobrze jak ja, co stanowi zagrożenie dla portu-galskiego dworu. A i morderstwa popełniano z mniej ważnych przyczyn. Caro spojrzała na Michaela i także przytaknęła. - Dobrze, książę to jeden z podejrzanych; a raczej nie sam książę, tylko ktoś z jego sługusów. - Albo sługusów Ferdinanda, tak też może być -poprawił ją Michael, a w jego słowach zabrzmiał ciężkie westchnienie. To prawda. Mamy więc potencjalne gniazdo żmij. Michaelowi drgnęły usta. Czy są jeszcze inne gniazda podobnej proweniencji? Caro wymieniła z Edwardem długie znaczące spojrzenie. Wreszcie Edward zdecydował się odpo-wiedzieć na pytanie: Szczerze powiedziawszy, o żadnym nie wiem. Z tonu jego głosu można było wywnioskować, że mówi prawdę, choć Michael zdawał sobie sprawę, że o niektórych sprawach Edward nie ma pojęcia. Ani ja. - Caro zawahała się, a potem dodała: Naprawdę. Patrzyła mu prosto w oczy i to przekonało Michaela, że mówiła prawdę. Ulżyło mu - dotąd bowiem się obawiał, że Caro będzie czuła się w obowiązku zachować dla siebie te fakty, które uzna za delikatne

320

sprawy natury dyplomatycznej. Nawet jeśli dla niej miałyby stać się potencjalnym źródłem zagrożenia. - Dobrze... Nie mamy żadnych bezpośrednich wrogów i tylko jednego z kręgów dyplomatycznych. A to prowadzi nas do osobistego życia Camdena. Co było w jego testamencie? Co odziedziczyłaś? Caro uniosła brwi. - Dom przy Half Moon Street i okrągłą sumkę w państwowych papierach wartościowych. - Czy w domu jest coś szczególnego? Czy ktoś, z jakiegoś powodu może chcieć go przejąć? - Ma znaczną wartość - prychnął Edward - ale rozumiem, że nie pytasz o sam dom, ale o to, co jest w nim, w środku. - Edward pochylił się i oparł łokciami o kolana. - Camden zapełnił dom antykami, an-tycznymi meblami i bibelotami. Cały ten zbiór uchodzi za pokaźny, nawet w światku kolekcjonerów. Michael uniósł brwi i zacisnął zęby, potem popatrzył na Caro. - Czy zgodnie z testamentem Camdena dom i wszystko, co się w nim znajduje, przechodzi całkowicie w twoje ręce, czy w momencie twojej śmierci wszystko to przechodzi na kogoś innego? - Naprawdę nie pamiętam. Może ty pamiętasz? -Caro popatrzyła na Edwarda, który przecząco pokręcił głową. - Poza tym, że ty dziedziczysz... Nie wydaje mi się, żebym wiedział cokolwiek więcej. - Masz kopię testamentu? - Tak, w domu przy Half Moon Street. - Razem z dokumentami Camdena? - Nie leżą w tym samym miejscu, ale tak, wszystkie jego dokumenty i testament są w tym samym domu. Michael szybko rozważył wszelkie możliwości, a potem spokojnie stwierdził: 321

- W tej sytuacji myślę, że musimy wrócić do Lon-dynu. I to natychmiast.

Rozdział 16

Ostatecznie problemem okazało się nie przekona-nie Caro, by pojechała do Londynu, ale przekonaniu Edwarda, by został w Bramshaw House. - Jeśli nie zostaniesz tutaj - ostrzegła go Caro -wtedy nie zostanie też tutaj Elizabeth. Nawet jeśli jej nie zabierzemy, zawsze znajdzie jakąś wymówkę, by zatrzymać się u Angeli lub Augusty. Może je odwie-dzać, kiedy zechce, gdyby na przykład potrzebowała wybrać się na zakupy, a ponadto ma teraz w Londynie wystarczająco dużo znajomych, żeby przekonać Geoffreya, by pozwolił jej jechać. I nieważne, co my o tym sądzimy, bo nas już tu nie będzie. A więc! Ca-ro urwała, by zaczerpnąć powietrza. Surowo popatrzyła na Edwarda, potem usiadła. - Ty, mój drogi, musisz zostać tutaj. - A zawsze myślałem, że jestem twoim cholernym sekretarzem. Edward zacisnął zęby; w tej sytuacji nie mógł zdobyć się na nic więcej. - Musisz zrozumieć, że moim obowiązkiem jest zawsze trwać przy Caro, więc lepiej by było, gdybym pojechał z wami do Londynu i pomógł ci jej pilnować. Edward zawzięcie omijał Caro wzrokiem, nie chciał patrzeć w jej zmrużone oczy. Michael westchnął.

322

- Niestety zgadzam się z Caro. - Udawał, że nie widzi zaskoczenia na jej twarzy. - Biorąc pod uwagę potencjalne zagrożenie, nie możemy w to wciągać Elizabeth. Wszyscy wiedzą, że to bratanica Caro; i Caro się o nią martwi. - Michael zamilkł na chwilę, cały czas jednak patrzył na Edwarda. - Twoja praca, jako sekretarza Caro, polega na pomaganiu jej. A w tym wypadku, choć to może dziwnie zabrzmi, najbardziej jej pomożesz, zostając tutaj i trzymając Elizabeth z dala od Londynu. Słowa Michaela zachwiały silnym postanowieniem Edwarda, by jednak upierać się przy wyjeździe razem z nimi. Michael dodał jeszcze cicho: - Cokolwiek jest w dokumentach Camdena lub w jego testamencie, nie możemy pozwolić, by ktokol wiek próbował Caro do czegokolwiek zmusić - nie możemy aż tak ryzykować. Wizja Elizabeth jako zakładniczki i karty przetargowej, by zmusić Caro do czegoś, do czego ów złoczyńca może chcieć ją zmusić, podziałała na wyobraźnię Edwarda i przeważyła szalę. Michael wiedział, że tak będzie - doskonale rozumiał i dylematy Edwarda, i jego decyzję. - Dobrze - zgodził się wreszcie Edward. - Zosta nę tutaj i dołożę wszelkich starań, by Elizabeth mia ła zajęcie. * Caro natychmiast zaczęła się pakować. Michael został w Bramshaw House na obiad, by pomóc Caro wytłumaczyć Geoffreyowi, dlaczego tak nagle wyjeżdża, i to na dodatek bez Edwarda. Jak można się było spodziewać, gdy Geoffrey się dowiedział, że Michael, który sam miał pewne spra323

wy do załatwienia w stolicy, zamierza jechać z Caro, zaakceptował jej wyjazd bez większych zastrzeżeń. Gdy tylko wstali od stołu, Michael wrócił do do-mu; musiał się spakować i dopilnować, by zadbano o wszystkie te sprawy, którymi należało się zająć podczas jego nieobecności. Caro, nim poszła na gó-rę dokończyć pakowanie, odprowadziła Michaela do głównego holu. Podała mu dłoń. Do jutra. Zobaczymy się rano. W jego ręku drobne palce Caro wydały się bardzo delikatne; złożył na nich krótki pocałunek. Będę o ósmej. Nie spóźnij się. Caro uśmiechnęła się i odwróciła w stronę schodów. Michael popatrzył za nią, a potem wyszedł z domu i skierował się w stronę stajni. * Trzy godziny później wrócił tą samą drogą. Było cicho. Zbliżała się północ; dom spowijała ciemność; nie było słychać żadnych odgłosów, poruszały się tylko cienie rzucane przez olbrzymie dęby rosnące wzdłuż podjazdu. Michael odwrócił się, w stronę dziedzińca i obszedł zachodnie skrzydło. Zbliżył się do sypialni Caro. Który to był pokój dowiedział się w dniu balu, gdy kazała mu wędrować po domu i przenosić różne rzeczy. Przed godziną skończył się pakować; miał zamiar położyć się i przespać, ale zamiast tego znalazł się tutaj... Przemykał w cieniu drzew, jak jakiś nieszczęśliwie zakochany Romeo, i sam nie wiedział, dlaczego to robi. Nie był przecież niedojrzałym młodzieńcem ogarniętym spazmami pierwszego

romansu, ale gdy chodziło o Caro, to uczucia, jakie w nim wywoływała, może nie tyle przyprawiały go o zawroty gło324

wy, ile zmuszały do czynów, których jego umysł ra-cjonalnego, doświadczonego polityka nie mógł do końca zrozumieć. Samo to, że nie potrafił się powstrzymać, by tu przyjść, było już ewidentnym odkryciem. Istniało ryzyko, że za bardzo się przed nią otworzy, a przez to stanie się zbyt wrażliwy. Teraz z trudem zauważał, że chciałby wiedzieć, iż Caro jest bezpieczna. Gdy wyciągnął ją z nurtu strumienia i odkrył przepiłowane barierki mostu, wiedział, że nie zazna spokoju, dopóki Caro nie będzie leżała obok niego, z głową wspartą na jego ramieniu. Noc, nieco chłodna, uspokajała go. Nic nie zakłó-cało nieruchomej ciszy w ogrodzie Bramshaw Ho-use. Michael zostawił Atlasa nieopodal na padoku, a siodło przewiesił przez płot pod drzewem. Teraz patrzył na przeszklone drzwi prowadzące z sypialni Caro na wąski balkon; od wewnątrz można było na niego wyjść tylko z jej pokoju, ale ponieważ znajdował się dokładnie nad wykuszowym oknem saloniku na parterze, z zewnątrz łatwo można było się na niego wspiąć. Michael spojrzał w lewo. Pamięć go nie oszukiwała; tuż obok balkonu rosło pnącze, stare i grube. Ściana wychodząca na zachód często skąpana była w słońcu; przez te wszystkie lata pnącze wyrosło do samego dachu. Michael opuścił zacienione miejsce pod drzewami i ostrożnie przeciął ścieżkę biegnącą wokół domu; przemknął między kwiatowymi rabatami i podszedł do pnącza. U podstawy miało niemal cal średnicy, by ło twarde i solidne. Michael spojrzał w górę, na bal

kon; westchnął i cze się rozwidlało. aby utrzymać jego ciężar.

postawił Modlił

nogę w miejscu, się, by było na ..

gdzie pną tyle mocne,

325

Caro już prawie zasypiała, gdy usłyszała tłumione przekleństwo. Nie było to słowo, którego używała... Do jej uszu dotarło dziwne szuranie. A potem kolejne stłumione przekleństwo. Usiadła na łóżku i popatrzyła w przeciwległy róg pokoju, w stronę przeszklonych drzwi prowadzących na balkon, które zostawiła otwarte, by do sypialni wpadł ciepły, letni wiatr. Koronkowa firanka falowała łagodnie, wszystko wyglądało jak zwykle... I wtedy usłyszała, jak coś - patyk albo gałązka - pęka, a potem ktoś bluzgnąl słowami, których nie potrafiłaby nawet powtórzyć. Serce podeszło jej do gardła. Wysunęła się spod pościeli. Na nocnym stoliku stał srebrny lichtarz, wysoki na jakieś trzydzieści centymetrów. Gdy poczuła w ręce jego ciężar, nieco ją to uspokoiło. Powoli podeszła do drzwi balkonowych; zatrzymała się na moment, a potem wyszła na zewnątrz. Ktokolwiek wspinał się po starej glicynii, należało go zaskoczyć. Nagle na balustradzie pojawiła się dłoń... Męska silna dłoń; widziała napięte mięśnie i ścięgna. Caro podniosła lichtarz i już zamierzała z całych sił uderzyć, gdy w słabym świetle księżyca zobaczyła złoty sygnet. Zaskoczona wpatrywała się w niego z niedowierzaniem. Nagle coś sobie przypomniała... Ta dłoń, ze złotym sygnetem na małym palcu, obejmowała jej nagą pierś. - Michael? - Opuściła lichtarz i przechyliła się przez balustradę. Mimo ciemności dostrzegła tak dobrze jej znane ramiona i głowę. - Co ty tu, u licha, robisz?

Najpierw wymamrotał coś zupełnie niezrozumiałego, a potem już wyraźniej powiedział: Odsuń się. Caro zrobiła dwa kroki w tył i patrzyła. Michael podciągnął się na rękach, przerzucił nogę przez ba-lierkę i usiadł na niej okrakiem. Dopiero wtedy mógł odetchnąć i popatrzeć na Caro, która przyglądała mu się szczerze rozbawiona. Wtedy też zauważył lichtarz w jej dłoni. - Co zamierzałaś z tym zrobić? - W niezbyt przyjemny sposób zaskoczyć tego, kto próbowałby wśliznąć się do mojej sypialni. Michaelowi usta drgnęły w uśmiechu. Tego nie przewidziałem. Michael przerzucił drugą nogę przez balustradę.

Wygląda na to, że w ogóle niczego nie przewidy wałeś, glicynia nie jest zbyt mocna - dodała Caro. Michael uśmiechnął się i wyjął świecznik z jej rąk. Właśnie zauważyłem. - Jak mam to wytłumaczyć Hendricksowi, ogrodnikowi Geoffreya? - zapytała Caro, jednocześnie zauważając spojrzenie Michaela przemykające się po jej ciele. - Nie będzie cię tutaj, gdy Hendricks przyjdzie o to zapytać - odpowiedział niejasno, a jego spojrzenie wciąż ją taksowało. Gdy dotarło do jej stóp, zawahał się, a potem wznów wzrokiem powędrował w górę. - A jakby to wyglądało, gdyby ktoś cię przyłapał? Parlamentarzysta wspinający się do okna sypialni damy... - Caro zamilkła i uniosła brew, z udawaną cierpliwością czekając na odpowiedź. Wyobrażałem sobie, że sypiasz w zapiętej pod szyję, bawełnianej koszuli. Caro wyniośle uniosła brodę i odwróciwszy się na pięcie, wróciła do pokoju.

326

327

Kiedyś tak bywało. To - wskazała na lekki jedwabny szlafroczek podkreślający jej kształty - był pomysł Camdena. Michael poszedł za nią i wreszcie udało mu się oderwać wzrok od zwiewnej tkaniny, która miękko opływała sylwetkę Caro, stwarzając pozory skromno-ści, a faktycznie będąc niemal przezroczystą. Pomysł Camdena? Nawet w ciemnościach mógł dostrzec jej sterczące sutki, podniecające krągłości piersi i bioder i długie nogi. Ramiona Caro były nagie, tak samo jak niemal całe plecy. Jedwab w kolorze kości słoniowej kuszą-co przesuwał się po pośladkach. Camden musiał być masochistą. Powiedział, że to tak na wszelki wypadek, gdyby w ambasadzie wybuchł pożar, a ja musiałabym ucie kać en deshabille. - Caro zatrzymała się i odwróciła w stronę Michaela. - Ale myślę, że bardziej chodziło o to, co pomyśli sobie służba; dotyczyło to raczej jego, a nie mnie. - Usta Caro wygięły się w uśmiechu, w którym widać było brak pewności siebie. - Mimo wszystko jednak - dodała cicho, poprawiając szlafro czek - nigdy mnie w tym nie widział. Michael popatrzył Caro w oczy i pochylił głowę. Głupiec. Pocałował ją; dotknęła jego policzka i popatrzyła mu w oczy. - Po co tu przyszedłeś? - Nie mogłem spać. Częściowo była to prawda. Pozwoliła Michaelowi przysunąć się bliżej. - I spodziewasz się, że w moim łóżku będziesz spał? Tak. - Od tej chwili i zawsze. - Gdy już sobie pofolgujemy... Michael pochylił głowę i pocałował Caro w ucho, a potem wyszeptał: - Gdy zaspokoję 328

już swoją żądzę i nasycę się tobą - uniósł głowę i popatrzył jej w oczy - wtedy na pewno będę spał dobrze. Z tobą, zaspokojoną, leżącą u mojego boku. Caro popatrzyła mu w oczy, uśmiechając się ponętnie. - Chodźmy więc lepiej do łóżka. - Wysunęła się z ramion Michaela, a jej wzrok powędrował na jego tors. - Będziesz musiał zdjąć ubranie. Chwycił ją za ręce, nim zdążyła zacząć tę swoją diabelską - z góry skazaną na porażkę - grę. Widok Caro w takim negliżu jak teraz - a wyglądało na to, że cała jej nocna bielizna podobna była to tego dzieła sztuki krawieckiej - nie mówiąc już o jej ciele w je-go ramionach, sprawił, że ogarnęło go ogromne podniecenie. Nie potrzebował już dodatkowej zachęty z jej strony. Rozbiorę się, a ty zdejmij z siebie tę kreację, bo jeśli jej dotknę, na pewno ją rozerwę. Gdy już będziemy nadzy, możemy przejść do rzeczy. Caro zaśmiała się cierpko. - Skoro jesteś pewien, że nie potrzebujesz pomocy... - Jestem pewien... - odparł. Zrobiła krok w tył. Michael wstrzymał oddech i przesunął się w stronę łóżka; pochylił się i sięgnął do butów. Caro, chwytając za fałdy nocnej koszulki, wyszeptała: - Zawsze myślałam, że te rzeczy szyje się po to, żeby mężczyźni mogli je szybko z kobiety zdjąć. - Te rzeczy - Michael zrzucił buty i sięgnął do fularu - szyje się po to, żeby doprowadzać mężczyzn do szaleństwa z pożądania do tego stopnia, że tracą zmysły i drą koszule nocne na strzępy. Caro znów się zaśmiała, zaskoczona, że w ogóle była w stanie się roześmiać, bo już czuła napięcie 329

w całym ciele. Dwa szybkie ruchy i pozbyła się przejrzystego cudeńka, które zsunęło się po jej ciele i opadło na podłogę u jej stóp. - Cóż, teraz nic ci już nie grozi. Michael pozbył się koszuli. - Co ty tam wiesz. Jego spojrzenie było jak płomień, pieszczący ją swoim gorącem. Ośmielona, Caro pochyliła się, pod-niosła szlafroczek i rzuciła go na stojący przy toalet-ce stołek. Michael odrzucił na bok koszulę, a potem, jakby desperacko, zerwał z siebie bryczesy. Cisnął je na pozostałe ubrania i wyciągnął ręce w stronę Caro. Wsunęła się w jego ramiona. Bez chwili wahania poddała się pragnieniu. Poddała się Michaelowi. Po chwili znaleźli się w łóżku. Ciężar jego ciała, przyniósł jej ulgę. Wszedł w nią głęboko, jednym mocnym pchnięciem. Był gwałtowny i niepohamowany, a jednak pano-wał nad sytuacją. Aż Caro dotarła na skraj tego, co tak dobrze już znała, i zaczęła wciągać ją fala ekstazy, by pochłonął ją całą. Z krzykiem, który spijał z jej ust, wprost ze szczy-tu runęła w jego ramiona. Potem leniwie położył się obok niej, odprężony i zaspokojony. Chwilę przed zaśnięciem, zdał sobie sprawę, że intuicja go nie zawiodła; to właśnie tutaj chciał spędzić noc: w łóżku Caro. Objął ją w talii, za-mknął oczy. I zasnął. * Rankiem musiał potajemnie się wymknąć, by nie natknąć się na pokojówki, ani w Bramshaw House, 330

ani w swojej posiadłości. Gdy wrócił do Bramshaw, gdzie miał się zjawić o ósmej, podróżny powóz Caro czekał już na dziedzińcu. Była już gotowa do drogi, ale pakowanie niezliczonej ilości pudeł i waliz dopiero się rozpoczęło. Z Mi-chaelem przybył jego stajenny. Michael dwie walizki rzucił na siedzenie powozu, a potem kazał je dołożyć do ogromnego bagażu Caro; następnie do niej podszedł. Stała w portyku, rozmawiając z Cattenem i swą nie tak już młodą pokojówką. Catten ukłonił się Michaelowi, pokojówka dygnęła, ale spojrzenie, które mu rzuciła, było surowe. Caro uśmiechnęła się promiennie i tak naprawdę Michaelowi w tej chwili tylko na tym zależało. Jak widzisz - Caro wskazała na lokajów znoszących jej bagaż do powozu - jesteśmy gotowi. To znaczy prawie gotowi. Nie powinno to zająć więcej niż pół godziny. Tego samego mniej więcej spodziewał się Michael. - Nieważne, i tak muszę porozmawiać z Edwardem. - Domyślam się, że pomaga Elizabeth w ćwiczeniach na fortepianie. - Znajdę go. Tak jak przewidział, zastał Edwarda w salonie. Elizabeth uśmiechnęła się do niego, ale nie przerwała gry. Edward napomknął, by wyszli na taras. Ostatnie instrukcje? Nie. - Michael zawahał się, ale po chwili dodał: - Chodzi raczej o dalsze plany. - Nim Edward zdążył cokolwiek odpowiedzieć, Michael kontynuował: -Zadam ci pytanie, na które oczywiście chciałbym uzyskać odpowiedź, ale jeśli uważasz, że z jakiegoś powodu nie możesz mi jej udzielić i zdradzić pewnych informacji, zrozumiem to. 331

Edward był utalentowanym politycznie asysten-tem. Jego „tak?" było dość wymijające. Wsunąwszy ręce do kieszeni, Michael popatrzył na rozciągające się przed nimi idealnie utrzymani trawniki. Związek Caro i Camdena jaki był? Po wyjaśnieniach Caro dotyczących jej nocnego stroju musiał to wiedzieć. Ostrożnie dobierał słowa, a jednak wyraźnie wskazywały na to, że Michael wie-dział, jaki ich związek z pewnością nie był. Co oczywiście prowadziło wprost do pytania, co w ogóle wie Michael. Obaj milczeli, cisza przeciągała się, ale nikt nie miał zamiaru jej przerywać. Michael nie oczekiwał że Edward od razu wyjawi mu jakieś sekrety z życia Caro i Camdena, ale miał nadzieję, że weźmie pod uwagę fakt, iż Camden już nie żyje, a Caro wręcz przeciwnie. Edward odchrząknął. Jak sam wiesz, bardzo troszczę się o Caro... zaczął, ale zaraz urwał; po chwili jednak znów zaczął mówić spokojnym głosem: - To zwyczajowa praktyka, by sekretarz przekazywał swojemu następcy wszelkie istotne informacje, także te dotyczące małżeństwa ambasadora. Powszechnie uważa się, że w pewnych okolicznościach może to się okazać istotne. Gdy objąłem stanowisko w Lizbonie, mój poprzednik poinformował mnie, że wszyscy w domu wiedzą, iż Caro i Camden nigdy nie dzielili łoża. W tym miejscu Edward urwał, ale zaraz podjął przerwany wątek: - Było wiadomo, że tak jest mniej więcej od początku ich małżeństwa, a w każdym razie od chwili, gdy Caro przyjechała do Lizbony. Edward znów urwał, a potem, choć nie bez oporów, 332

dodał: - Podejrzewano, że ich małżeństwo nigdy nie zostało skonsumowane. Minęła dłuższa chwila, nim Edward znów się odezwał: - Tak czy inaczej, przez wszystkie te lata, gdy był mężem Caro, Camden miał kochankę - tylko jedną i był to wieloletni związek, który zaczął się jeszcze przed małżeństwem z Caro. Powiedziano mi, że Camden wrócił do tej kobiety w niecały miesiąc po ślubie. Mimo całego doświadczenia Edward nie był w stanie ukryć dezaprobaty, co było widać w sposobie, w jaki dobierał słowa. Caro o tym wiedziała? Edward prychnął pod nosem, ale był w tym raczej smutek niż pogarda. - Jestem przekonany, że tak. Czegoś takiego... nie mogła nie zauważyć. Ale nigdy też ani słowem o tym nie wspomniała. Minęła kolejna dłuższa chwila; Edward odwrócił się w stronę Michaela, popatrzył najpierw na niego, pulem daleko przed siebie. Z tego, czego sam się dowiedziałem i co powie dział mi mój poprzednik, wiem, że Caro nigdy nie miała kochanka. Aż dotąd. Michael nie zamierzał niczego potwierdzać, ani niczemu zaprzeczać. Chwila milczenia przeciągała się. Michael spojrzał na Edwarda i pokiwał głową. Dziękuję. To mniej więcej chciałem wiedzieć. Jego słowa pewne rzeczy wyjaśniały, ale tym samym powstawało kolejne pytanie, na które odpowiedzi mogła mu udzielić jedynie Caro. Michael i Edward wrócili do salonu.

333

Poślesz po mnie - zapytał Edward - jeśli okaże się, że macie w Londynie jakieś kłopoty? Michael spojrzał na Elizabeth, ale ta pochłonięta była grą. Jeśli tylko okaże się, że lepiej przysłużysz się Caro tam niż tu, natychmiast dam ci znać. Edward westchnął. Prawdopodobnie sam to wiesz, ale tak czy siak muszę cię ostrzec. Miej oko na Caro. W wielu sprawach całkowicie można na niej polegać, ale nie zawsze rozpoznaje zagrożenie. Michael pokiwał głową. Elizabeth zagrała ostatnie takty, więc Michael, uśmiechając się uprzejmie jak rasowy polityk, podszedł by się z nią pożegnać.

Do Londynu dotarli późnym popołudniem. Było wilgotno i parno; zachodzące słońce odbijało się w oknach, a wysokie kamienne mury oddawały ciepło Był późny czerwiec; stolica wyglądała na wyludnioną, gdyż wiele osób spędzało ciepłe letnie tygodnie w wiejskich rezydencjach. Nawet w parku od czasu do czasu natknąć się można było jedynie na kilka osób, choć miejsce to wyglądało jak zielona oaza. Gdy skręcili w stronę Mayfair16, Michael czuł, że krew szybciej krąży mu w żyłach - bez wątpienia dla-tego, że wracali tam, gdzie zajmowano się polityką i gdzie podejmowano najważniejsze decyzje. Kiedyś powiedział to Caro - politykę miał we krwi. Siedząca obok Michaela Caro zaczęła się wiercić. wyglądać przez okno. Do Michaela nagle dotarło, że

Caro reaguje na siedzibę rządu z podobną uwagą i napięciem, z podobnym niecierpliwym wyczekiwaniem. Odwróciła się do Michaela. - Gdzie mam cię wysadzić? - A gdzie ty zamierzasz się zatrzymać? - U Angeli, na Bedford Square. -Angela jest w mieście? Caro wciąż się uśmiechała. Nie, ale w domu jest służba. - Wszyscy, czy tylko niezbędne osoby? Tylko ci najbardziej potrzebni; jest przecież śro dek lata. Michael zastanawiał się przez chwilę, a potem powiedział: - Myślę, że dla nas - dla nas obojga - byłoby naj-rozsądniej, gdybyśmy zatrzymali się w domu mojego dziadka na Upper Grosvenor Street. - Ale... - Caro wyjrzała przez okienko, gdy powóz zaczął zwalniać, i zobaczyła tabliczkę z nazwą ulicy; właśnie skręcali w Upper Grosvenor Street. Caro ogarnęło przeczucie, że jest nieświadomą wspólniczką wlanego porwania. Spojrzała na Michaela. - Nie możemy ot tak po prostu przyjechać do domu twego dziadka. Oczywiście, że nie. Dlatego dziś rano posłałem mu wiadomość. Powóz zwolnił i się zatrzymał. Mieszkam tu, gdy jestem w mieście, a Magnus rzadko wyjeżdża, więc w domu zawsze jest cała służ ba. Uwierz mi, gdy ci powtarzam, że zarówno Ma gnus, jak i cała służba ucieszą się, że tu zostajemy, i to oboje. Caro zmarszczyła brwi. Mam mieszkać pod dachem twojego dziadka, choć tylko ty i on jesteście w domu? To wbrew zasa dom przyzwoitości.

16

Mayfair - modna i droga dzielnica Londynu, zamieszkana głównie przez arystokrację. 334

335

Zapomniałem wspomnieć o Evelyn, kuzynce dziadka. Mieszka z nim i prowadzi mu dom; ma siedemdziesiąt lat. A poza tym jesteś przecież wdową. Myślę więc, że przyzwoitości stanie się zadość. - Głos Michaela był zdecydowany. - Pomijając już wszystko inne, w tym mieście nie ma ani jednej osoby, która śmiałaby rozgłaszać plotki, jakoby coś niestosownego działo się w domu Magnusa Anstruther-Wetherby'ego. Z tym ostatnim nie można było się spierać. Zaplanowałeś to. Michael uśmiechnął się i otworzył drzwi powozu. Nie była przekonana, czy to dobry pomysł, ale nie potrafiła znaleźć odpowiednich argumentów, by oprzeć się Michaelowi, podała mu więc dłoń i po-zwoliła, by pomógł jej wysiąść z powozu. Drzwi otworzył kamerdyner potężnej postury, uśmiechając się życzliwie. Dzień dobry, sir. Witamy w domu. -Dziękuję, Hammer. - Michael wpuścił Caro przodem. - To jest pani Sutcliffe. Zostanie u nas przez jakiś tydzień; w tym czasie mamy do załatwie-nia wiele spraw. Pani Sutcliffe - przywitał się Hammer, kłaniając się nisko; tak jak on sam był wysoki, tak niski był jego głos. - Jeśli czegoś będzie pani potrzebowała, wystarczy zadzwonić. To będzie prawdziwa przyjemność móc pani służyć. Caro uśmiechnęła się czarująco. Mimo pewnych obiekcji nie zamierzała niczego po sobie pokazać. - Dziękuję, Hammer. - Caro wskazała na powóz - Obawiam się, że będę musiała obciążyć cię znacz-ną ilością bagażu. - Bagaż zaraz znajdzie się w pani pokoju, mada-me. - Hammer spojrzał na Michaela. - Pani Logan uznała, że Zielony Pokój będzie odpowiedni. 336

głową.

Michael zaraz w myślach zlokalizował to miejsce i pokiwał

- Doskonały wybór. Jestem pewien, że pani Sut-cliffe będzie tam wygodnie. Na pewno. - Caro zerknęła na Michaela, próbując odgadnąć, co chodzi mu po głowie, ale na próż no. Zwróciła się więc do Hammera: - Moja pokojówka nazywa się Fenella, biegle mówi po angielsku. Jeśli mógłbyś pokazać jej mój pokój, to mogłabym zaraz zażyć kąpieli i przebrać się do kolacji. Hammer ukłonił się, a Caro wsunęła dłoń pod ramię Michaela. A teraz lepiej przedstaw mnie dziadkowi. Michael poprowadził ją do biblioteki, prawdziwego sanktuarium dziadka. Poznałaś go już, prawda? - Wiele lat temu - nie jestem pewna, czy będzie mnie pamiętał. Spotkaliśmy się w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. - Jestem pewien, że będzie pamiętał. - O, pani Sutcliffe - zagrzmiał Magnus, gdy tylko przekroczyła drzwi biblioteki. - Proszę mi wybaczyć, że nie wstaję. Cholerna podagra. To dla mnie prawdziwe utrapienie. - Magnus siedział w ogromnym fo-lelu przed wygaszonym kominkiem, a owiniętą bandażem stopę trzymał na podnóżku. Gdy Caro do nieco podchodziła, by się przywitać, obrzucił ją przenikliwym spojrzeniem niebieskich oczu. - To prawdziwa przyjemność znów cię zobaczyć, moja droga. Wyciągnął do niej rękę; podała mu dłoń i dygnęła. To prawdziwa przyjemność odnowić naszą znajo mość, sir. Spod krzaczastych brwi Magnus przenikliwie zerknął na Michaela. Ich spojrzenia się spotkały i Michael uśmiechnął się. 337

Magnus ujął dłoń Car o. Mój wnuk twierdzi, że będziemy mieli przyjemność gościć cię przynajmniej przez tydzień. Wypuścił rękę dziewczyny i znów oparł się w fote-lu, ani na chwilę jednak nie spuszczając wzroku z Caro. Jeśli jesteście tak mili, to rzeczywiście zostanę tu jakiś czas. Lekki uśmiech rozjaśnił twarz Michaela. Moja droga, jestem już starcem i obecność osoby młodej i pięknej zawsze jest dla mnie poruszająca. Musiała się uśmiechnąć. W takim razie - Caro usiadła na szezlongu, szeleszcząc suknią - będę zaszczycona, mogąc skorzystać z waszej gościnności. Magnus przyglądał się Caro bardzo uważnie; widział jej pewność siebie, jej spokój i szczerość zacho-wania. Uśmiechnął się. Dobrze więc, skoro mamy już za sobą wszystkie te uprzejmości, powiedzcie mi, o co w tym wszystkim chodzi. Magnus spojrzał na Michaela, a ten z kolei znacząco popatrzył na Caro. Zrozumiała, że jej pozostawił decyzję, czy wtajemniczać Magnusa w całą sprawę; z pewnym rozbawieniem zauważyła, że odkąd zdecydowali się przyjechać do Londynu, zupełnie nie miała czasu, by się zastana-wiać nad przyczynami, które kazały im tu przybyć. Caro popatrzyła na Magnusa i pomyślała o jego życiowym doświadczeniu i mądrości. Wygląda na to, że ktoś ma nieuczciwe zamiary wobec mojej osoby. Magnus zmarszczył brwi, a po chwili warknął:

338

Dlaczego?

- Przyjechaliśmy do Londynu - odparła Caro, zdejmując rękawiczki - właśnie po to, żeby się tego dowiedzieć. Michael i Caro opowiedzieli o wszystkim Magnusowi. Uspokoiło ich to, że zareagował podobnie jak oni a jego doświadczenie było doprawdy ogromne, więc skoro myśleli jak Magnus, to znaczy, że mieli rację. Tego samego wieczoru, a właściwie późno w nocy, gdy Fenella wreszcie zostawiła ją samą, Caro stała w oknie eleganckiej sypialni, urządzonej we wszystkich odcieniach zieleni, i patrzyła na otulony mrokiem Londyn. Widok był tak różny od tego, co widziała z okien Bramshaw House, ale i tu czuła się jak w domu; ciche, monotonne dźwięki pogrążonego we śnie miasta były jej tak samo dobrze znane, jak głęboka cisza, która w mroku nocy otulała wiejskie krajobrazy. Gdy tylko przyjechali, zaraz po rozmowie z Magnusem, Caro poszła wziąć kąpiel i odświeżyć się, a następnie w miłej atmosferze zjedli kolację. Polem, już w salonie, Magnus kiwał głową, gdy Michael przedstawiał mu ich plan, by wydobyć z domu przy Half Moon Street dokumenty Camde-na i jego testament. Caro musiała przyznać, że rezydencja przy Upper Grosvenor Street, pod czujnym okiem licznej służby Magnusa i przy stałej obecności starszego pana była zdecydowanie bezpieczniejszym miejscem do przechowywania tego lypu rzeczy niż niemal niezamieszkany dom przy Half Moon Street. Wiedzieli, co zrobić dalej. Caro nie miała żadnych skrupułów ani wątpliwości, czy zdemaskować i pokrzyżować szyki temu, kto chce ją skrzywdzić. Ktokolwiek to jest. 339

W tej sprawie czuła się pewnie. Jednak w sprawie tego, co działo się miedzy nią a Michaelem, była już zdecydowanie mniej pew-na siebie. Wtedy zmierzając w stronę domku mamy, miała nadzieję, że uda się jej dojść do jakichś wnio-sków, ale przeszkodził jej w tym zły los, prowokując w jej życiu wydarzenia, które zaprzątnęły myśli. Teraz jednak, gdy znów zaczęła się nad tym zastanawiać, zrozumiała, że w swoich wnioskach nie posunęła się dalej. Michael wciąż jej pożądał, a wszystko to - jak choćby jego niespodziewane zjawienie się w jej sypialni ubiegłej nocy - było tak poruszające i nowe, że poza tym niewiele więcej wiedziała. Nie widziała, dokąd ją to prowadzi. I dokąd prowadzi to jego. W domu panowała cisza; kroki Michaela usłyszała, zanim nacisnął klamkę i wszedł do jej sypialni. Na jej ustach pojawił się uśmiech, ale starała się go ukryć. Zastanawiała się, czy Michael do niej przyjdzie -i tak na wszelki wypadek włożyła kolejną ze swych zwiewnych nocnych koszul. Michael także się rozebrał; miał na sobie jedynie długi jedwabny szlafrok, luźno związany w pasie. Zdejmij to z siebie - rozkazał. A potem razem unieśli się ku słońcu, stopieni w jedno, by w końcu wrócić do realnego świata. Gdy już leżeli obok ciebie na łóżku, Caro powie-działa: - Robimy chyba coś wręcz skandalicznego - to przecież dom twojego dziadka. - Jego, nie mój. - To dlatego chciałeś, żebym zatrzymała się w tym domu? - To tylko jeden z powodów. - Poczuła, że Michael bawi się kosmykiem jej włosów, a potem pogłaskał 340

ją po szyi. - Cierpię na ten rodzaj bezsenności, o któ-rym wiedziałem, że będziesz potrafiła wyleczyć. Zachichotała. Zadowolona i odprężona ułożyła głowę na jego ramieniu. Michael zamknął oczy i równie zadowolony, zapadł w sen.

Rozdział 17

Caro wsunęła klucz do zamka frontowych drzwi domu przy Half Moon Street. - Nasza stara gospodyni, pani Simms, przychodzi dwa razy w tygodniu przewietrzyć pokoje i wytrzeć kurze, żeby wszystko było gotowe, gdybym zechciała wrócić. Michael wszedł za nią do przestronnego holu wyłożonego mozaiką z białych i czarnych, marmurowych kafli ozdobionych złotym deseniem. Wróciwszy do miasta, Caro nie od razu zdecydowała się tu przyjechać - najwyraźniej nawet nie brała tego pod uwagę. Zamykając drzwi, Michael rozejrzał się po holu, a Caro zatrzymała się w progu salonu. Podwójne drzwi były otwarte; Caro zajrzała tam i rzuciła krótkie oceniające spojrzenie, ale zaraz potem podeszła do kolejnych drzwi i je otworzyła. Michael zauważył boazerię z najwyższej jakości dębowego drewna, stoliki pod ścianami i ogromne 341

lustro. Pokój okazał się jadalnią, pośrodku której stał ogromny mahoniowy stół z pięknym błyszczącym blatem i komplet krzeseł, które nawet on, nic będąc specjalistą, ocenił jako francuskie antyki; nie wiedziat, ile mogą mieć lat, ale na pierwszy rzut oka było widać, że są wartościowe. Szedł za Caro, która zaglądała do kolejnych po koi. Wszystko, co tam widział, przedstawiało wartość muzealną, nawet dodatki i zdobienia, a mimo wszystko dom nie sprawiał wrażenia przepełnionego bibelotami czy przytłaczającego. Wyglądał jakby ktoś go stworzył z wielką miłością i pieczą, a także doskonałą wręcz wrażliwością na piękno. Z jakiegoś dziwnego powodu wyglądał jednak na dom, w którym rzadko się bywa. Gdy wchodzili na górę po imponujących schodach, Michael pomyślał, że Edward miał rację: dom i jego wyposażenie przedstawiały sporą wartość i zdecydowanie istnieją osoby, które za coś takiego potrafiłyby zabić. Dogonił Caro na szczycie schodów. - Najpierw testament. Caro zerknęła na niego i poprowadziła korytarzem, aż wreszcie skręcili do pokoju, który najwyraźniej był niegdyś gabinetem Camdena. Podeszła do biurka ustawionego przy ścianie i odsunęła obraz, który wyglądał na dzieło jednego z dawnych mistrzów. W ten sposób odsłoniła duży sejf wbudowany w ścianę. Michael rozglądał się po gabinecie, próbując wyobrazić sobie tu Camdena. Razem z Caro. Zazwyczaj gabinety bywały urządzone w mniej męskim stylu, ale ten świadczył o wyczuciu i smaku osoby, która go projektowała. Tak jak i w pozosta łych pokojach, wszystkie znajdujące się tu meble by-

342

ły antykami, wykonanymi z materiałów wyśmienitej jakości. Michael przyglądał się temu, oceniał, zastanawiał się; po raz kolejny dotarło do niego, że nie jest w stanie uzyskać jasnego obrazu związku Caro i Camdena. Wielokrotnie widywał ich razem na towarzyskich wieczorkach w kręgach dyplomatycznych, na kolacjach i przy innych tego typu okazjach. Nigdy nie podejrzewał, że ich małżeństwo to jedynie fasada. Te-raz już wiedział, że tak właśnie było, ale tutaj, w domu, Caro powiedziała mu, że przez te wszystkie lata Camden stworzył to wszystko dla niej... Trzymając złożony pergamin, Caro zatrzasnęła drzwiczki sejfu, uważnie go zamknęła i przesunęła obraz z powrotem na miejsce. Michael z niedowie-rzaniem pokręcił głową - może i Camden stworzył ten dom, ale to Caro do niego pasowała; ten dom był wspaniałą wizytówką jej talentów. Gdy tylko ta myśl zaświtała mu w głowie, Michael już wiedział, że ma rację. Jeśli jednak Camdenowi zależało na niej do tego stopnia, by tyle zainwestować - i to nie tylko pieniędzy - w stworzenie dla Ca-ro takiego dzieła sztuki, jakim był ten dom, to dlaczego jej nie tknął? Dlaczego jej nie kochał, chociażby w sensie fizycznym? I dlaczego zamiast Caro uwagę poświęcał kochance? Michael wziął z rąk Caro gruby plik dokumentów, który mu podała. Nie zmieszczą mi się do torebki. Wcisnął je do wewnętrznej kieszeni marynarki. Nie jestem prawnikiem. Nie przeszkadzałoby ci, gdybym polecił ekspertowi zbadać te dokumenty, że by się upewnić, czy nie ma w nich żadnych niespo dzianek? 343

Caro kiwnęła przyzwalająco głową. - To dobry pomysł. A dokumenty Camdena - Ca-ro wskazała na korytarz - są tam. Ku zaskoczeniu Michaela nie zaprowadziła go do kolejnego pokoju, ale zatrzymała się przed dwu-skrzydłowymi drzwiami, które stanowiły część wbu-dowanej w ścianę szafy. Otworzyła je szeroko, odsła-niając półki pełne równo poukładanych obrusów, ręczników i bielizny pościelowej. Caro sięgnęła na głębszą części półki i nacisnęła niewielką zapad-kę. Półki rozsunęły się bezszelestnie. Michael zrobił krok w tył i niebywale zaskoczony patrzył, jak Caro otwiera najpierw prawe, a potem lewe skrzydło mebla, tym samym otwierając wejście do niewielkiego pokoju pełnego regałów, a na nich równo poukładanych akt i kartotek. Odsunąwszy się, wskazała dłonią na pomieszczenie. - Dokumenty Camdena. - Dobrze, że zabraliśmy ze sobą dwóch lokajów. - To prawda. Dopiero teraz zrozumiał, dlaczego Caro nalegała, by poszły z nimi aż dwie osoby. Już po chwili Caro szła ścieżką przez ogród, by otworzyć bramę. Z tyłu budynku, na niewielkiej uliczce czekał największy powóz Magnusa. Michael koordynował przenoszenie dokumentów, Godzinę później, gdy dom przy Half Moon Street został ponownie zamknięty, wrócili na Upper Gros-venor Street i zaczęli rozpakowywać wszystkie zapiski Camdena Sutcliffe'a. Evelyn, cicha, lecz groźna starsza pani, którą Caro poznała przy kolacji poprzedniego wieczoru, zaproponowała, by złożyli wszystkie te rzeczy w niewielkim saloniku na pierwszym piętrze, znajdującym się niedaleko głównych schodów. 344

- To najbezpieczniejsze miejsce - zawyrokowała. -Zawsze jakiś lokaj albo pokojówka przechodzą obok drzwi do saloniku. Magnus coś mruknął, ale zgodził się z Evelyn. Wszystkie pudła zaniesiono więc na pierwsze piętro i równo poustawiano wzdłuż ścian, by Caro mogła je przejrzeć. Gdy lokaje wreszcie uporali się z robotą, popatrzyła, jaki ogrom pracy ją czeka, i westchnęła. Michael stał w drzwiach, oparty o framugę. Magnus w każdej chwili może ci pomóc. Caro znów westchnęła. Wiem, ale jeśli ktokolwiek ma czytać jego pry watne zapiski, to przez szacunek dla Camdena po winnam to być ja. Oczywiście jeżeli się dowiemy, że coś takiego tu w ogóle jest. Na parterze zadźwięczał gong. Caro się uśmiechnęła. - Jestem uratowana, dzwonią na obiad. Poprawiła nieznośny kosmyk włosów, wsunęła dłoń pod ramię Michaela i pozwoliła mu poprowadzić się na dół. * Po obiedzie zajęli się testamentem. Przeczytali go wszyscy, nawet Evelyn, która tak samo jak Magnus potrafiła być nieznośna, ale i ona była kobietą doświadczoną i mądrą. Nikt z nich nie był jednak prze-konany, czy na tyle zrozumieli prawniczy żargon, by móc pokusić się o jakąś opinię. - Najlepiej będzie poprosić o opinię eksperta - zawyrokował Magnus, a gdy Caro powtórzyła, że się na to zgadza, Michael wsunął testament z powrotem do kieszeni marynarki. 345

Potem znów poszedł z Caro do saloniku; kolejne pół godziny zeszło im na ustawianiu pudeł w jakiejś logicznej kolejności. Wreszcie Caro usiadła w fotelu z pierwszym otwartym pudłem stojącym u jej stóp. Popatrzyła na Michaela lekko rozbawiona. Odpowiedział uśmiechem. Nie, nie będę tu stał i patrzył, jak czytasz. - Poklepał się po piersi; zaszeleścił pergamin, który miał w kieszeni. - Tym się zajmę. Ale zapewniam cię, że zadbam, by testament sprawdzono dyskret nie. Dziękuję. Michael nie wyszedł jednak od razu; widać było, że się waha. Zapytał: - Zrobisz coś dla mnie? - Co takiego? - Zostań tu, bo tu jesteś bezpieczna. Obiecaj mi, że nie wyjdziesz z domu, nim wrócę. - Obiecuję. Michael patrzył na nią jeszcze przez chwilę, potem pożegnał się i wyszedł. * Nie musiał iść daleko - tylko do końca Upper Gro-svenor Street, gdzie ulica łączyła się z Grosvenor Square. Szedł wzdłuż południowego krańca placu, rozglądając się między damami, dziećmi i ich opiekunkami spacerującymi i bawiącymi się w centralnej części placu. Miał nadzieję, że uda mu się wypatrzeć znajome twarze, ale się rozczarował. Gdy jednak dotarł do drzwi imponującej rezydencji, modląc się, by jej właściciele byli w domu, los się do niego uśmiechnął. Michael chciał się widzieć z Diabłem. 346

Siedząc za biurkiem w swoim gabinecie, szwagier przywitał się z nim, unosząc wysoko brwi i uśmiecha-jąc się nieco drwiąco, iście po diabelsku. - O! Myślałem, że jesteś zajęty polowaniem na żonę. Co cię tu przywiodło? - Testament. - Michael rzucił dokument na biur-ko i usiadł naprzeciwko w fotelu. Diabeł popatrzył na złożony pergamin, ale nie wy-ciągnął w jego stronę ręki. - Czyj? Camdena Sutcliffe'a. Na te słowa Diabeł podniósł wzrok z papierów na swojego gościa. Przez chwilę uważnie przyglądał się Michaelowi, by wreszcie zapytać: Dlaczego? Michael wszystko mu opowiedział. Tak, jak się spodziewał, opowieść o tym, że ktoś próbował Caro zabić, przykuła uwagę jego wpływowego szwagra w szczególny sposób. W końcu sięgnął po testament. - Odpowiedź możemy więc znaleźć tutaj. - Albo w dokumentach Camdena. Caro właśnie je przegląda. Zastanawiałem się, czy twoi ludzie mogliby się temu przyjrzeć Michael ruchem głowy wskazał na testament - i skrupulatnie to zbadać. Michael mógł skorzystać z usług prawników kan-celarii, z której korzystał Magnus, ale oni byli tak starzy jak on sam. Z drugiej zaś strony Diabeł, książę St. Ives i głowa wpływowego klanu Cynsterów, a co za tym idzie, człowiek wciąż zaangażowany w przeróżne interesy, zatrudniał najlepszych prawników. Jeśli którykolwiek przedstawiciel tego zawodu był w stanie odkryć najmniejsze choćby zagrożenie, które na Caro mógłby ściągnąć testament Camdena, t o na pewno ten pracujący dla Diabła. 347

Przejrzawszy pobieżnie dokument, Diabeł poki-wał głową. Zaraz każę im się tym zająć. - Odłożywszy testament na bok, sięgnął po czystą kartkę. - Napiszę, że potrzebujemy tej ekspertyzy jak najszybciej. Dziękuję. - Michael wstał. - Jest Honoria? Na ustach Diabła pojawił się uśmiech. Jest i z pewnością już jej doniesiono, że przyszedłeś. - Diabeł popatrzył na Michaela i uśmiechnął się szeroko. Prawdopodobnie już czeka za drzwiami i rzuci ci się na szyję, jak tylko wyjdziesz z tego pokoju, Michael uniósł brwi. - I tak się dziwię, że tu nie weszła. - Trzymanie się na uboczu nie było podobne do Honorii, a Diabeł nie miał przed nią tajemnic. Roześmiał się i zaczął pisać list do prawników. Myślę, że ze wszystkich sił stara się nie wtrącać w twoje życie osobiste, ale ten wysiłek na pewno sporo ją kosztuje. Śmiejąc się, Michael odwrócił się do drzwi. Lepiej więc pójdę do niej, by ulżyć jej w tym cierpieniu. Diabeł podał mu rękę na pożegnanie. Dam ci znać, jak tylko się czegoś dowiem. Michael wyszedł z gabinetu Diabła i zamknąwszy za sobą drzwi, ruszył długim korytarzem w stronę' głównego holu. Mam szczerą nadzieję - usłyszał słowa siostry że zamierzałeś i ze mną się zobaczyć? Honoria stała na podeście olbrzymich schodów. Właśnie do ciebie szedłem. Wbiegł na schody, pokonując po dwa stopnie naraz, i serdecznie uściskał siostrę.

A teraz musisz wszystko mi opowiedzieć. Dla czego już wróciłeś do miasta? Oświadczyłeś się? 348

Michael się roześmiał. - Wszystko ci opowiem, ale nie tutaj. Honoria wzięła go za rękę i poszli do prywatnego salonu. - A teraz mów. Wszystko - zażądała. Więc wszystko jej opowiedział - nie było sensu czegokolwiek ukrywać; wystarczyłby mały wykręt czy wahanie, a Honoria i tak by to zauważyła i zażądała wyjaśnień. Zresztą i tak wyciągnęłaby prawdę albo od niego, albo od Diabła. Jedyna rzecz, jaką przemil-czał, i to zarówno w rozmowie z Honoria, jak i z Diabłem, to prawda dotycząca małżeństwa Caro. Nie wyjawił też wprost, że to właśnie Caro Sutcliffe jest kobietą, której oddał serce - nie musiał, Honoria z łatwością sama się tego domyśliła. Wieści o zakusach na życie Caro zmroziły Hono-rię - kiedyś były bliskim przyjaciółkami. Michael wyjaśnił jej, jak zamierzają sobie z tym poradzić. - Przyprowadź ją na popołudniową herbatkę - powiedziała, a po chwili zastanowienia dodała: - Dzisiaj jest już za późno, więc jutro. Michael wiedział, że może liczyć na siostrę, która weźmie jego stronę i taktownie tak będzie sterowała Caro, by ta przyjęła jego oświadczyny. Nie mógłby marzyć o lepszym sprzymierzeńcu. Poprosiłem ją, by za mnie wyszła, ale jeszcze się nie zgodziła. Cóż, będziemy musieli się zastanowić, co zrobić, by pomóc jej podjąć decyzję. - Wstała. - A teraz chodź i odpokutuj swoje: twoi siostrzeńcy i siostrze nica są w sali lekcyjnej. Był gotów z uśmiechem zapłacić i tę cenę.

349

Późny czerwiec w Londynie może być ciepły i duszny, ale jest również wolny od wszelkich towarzyskich zobowiązań. Zebrali się więc przy stole en familie - tylko Caro, Magnus, Evelyn i Michael, Przy posiłku opracowywali strategię działania. - Zaczęłam od pamiętników Camdena - odezwała się Caro. - Był niezwykle skrupulatny w swoich obserwacjach, więc możliwe, że zauważył i zanotował coś, co ktoś uważa teraz za śmiertelnie niebezpieczne. - Jak ci idzie? - zapytał Michael. - Bardzo powoli. Zaczęłam od pamiętników pisa-nych w chwili, gdy Camden po raz pierwszy objął sta-nowisko w Portugalii; wydało mi się, że to najlepsszy pomysł. - A co z listami? - Listami zajmę się później, jeśli niczego nie znaj-dę w pamiętnikach. Michael wiedział, że Magnus powstrzymuje się, by nie zaproponować jej pomocy; opowiedział o swojej wizycie u Diabła Cynstera i o tym, że Diabeł zgodził się użyczyć swych prawników. - Mógłbyś zrobić coś jeszcze. - Magnus popatrzył na Michaela spod krzaczastych brwi. - Podejrzewamy Portugalczyków; wygląda na to, że za włamaniem do Sutcliffe Hall stoi Leponte Wiemy też, że szperał w Bramshaw House. Myślę, że musimy się dowiedzieć, czy on albo ktoś z jego rodziny nie przyjechał do Londynu. - A jeśli nie - mruknął Magnus - to musimy ich obserwować. - To prawda. - Michael znów popatrzył na Caro. -Musimy coś wymyślić. W jaki sposób najlepiej dowie-dzieć się, czy któryś z Portugalczyków jest w Londynie? 350

Rzucali nazwiskami sekretarzy i asystentów. Michael wreszcie sporządził krótką listę. - Odwiedzę ich jutro i zobaczymy, czego uda mi się dowiedzieć. - Zdaje się - Caro oparła łokieć na stole i podparła podbródek na pięści - że mamy wiele kontak-tów w świecie polityki i dyplomacji, które możemy wykorzystać, i to nie tyle na oficjalnych, co raczej towarzyskich spotkaniach. Myślę, że wiele osób może nam pomóc i to nie tylko mówiąc, kto jest w mieście, ale także opowiadając nam swoje wspomnienia oraz to, co dzieje się teraz, o zmianach w Portugalii i wszędzie indziej. - Caro spojrzała na Magnusa. - Nie mamy pojęcia, jak daleko wstecz sięgają kontakty Camdena; nie wiemy też, co z tego nagle stało się istotne. - Caro na odmianę spojrzała na Michaela. - Ktoś może wiedzieć więcej, ale naprawdę nie mam pojęcia, jak możemy się o tym przekonać. Magnus kiwał głową. - To rozsądny plan, nawet jeśli jeszcze nie wiecie, dokąd może was to zaprowadzić. Pierwszą rzeczą, jaką musicie zrobić, to sprawić, by wasz powrót do Londynu był wszystkim wiadomy. - Biorąc pod uwagę, że mamy środek lata, towarzystwo jest nieco okrojone, a w związku z tym bardziej elitarne. - Caro uderzyła dłonią w stół. - Obwieszczenie, że jesteśmy w mieście, nie powinno być trudne, a w tym czasie możemy obserwować Portugalczyków i zająć się innymi możliwościami, jeśli takowe się pojawią. Michael uważnie przyglądał się Caro i zastanawiał się, czy już wie, dlaczego Magnusowi tak bardzo zależy na tym, by razem pojawiali się w towarzystwie. Jednak to Caro złożyła tę propozycję.

351

Może spotkajmy się jutro po obiedzie i wy mieńmy się informacjami; wtedy będziemy mogli doprecyzować nasze plany i zacząć bywać w towa rzystwie. Evelyn, opierając się na lasce, wstała z miejsca. - Jutro nie będzie mnie ani na porannej, ani na popołudniowej herbatce, idę z wizytą - uśmiechnęła się. - Może i jesteśmy starzy, ale wiemy, co jest czym i cfl się dzieje. Dowiem się, kto kogo gości w ciągu najbliższych kilku dni. - Dziękuję. - Caro także się uśmiechnęła i wstała. Podeszła do Evelyn i wzięła ją pod rękę. - To na pewno bardzo nam pomoże. Razem z Evelyn wyszły do salonu; po jakiejś godzinie wszyscy wrócili do swoich pokoi. Michael czekał, aż Hammer przyniesie karafkę, i napełnił kieliszki. Gdy Hammer wyszedł i zostali sami, wyczekująco popatrzył na Magnusa. Co wiesz o Camdenie Sutcliffie? * Półtorej godziny później Michael pomógł Magnusowi dotrzeć do jego pokoju i sam też udał się do swojej sypialni - po to, żeby się rozebrać, włożyć szlafrok i pójść do sypialni Caro. Wyjmując z fularu złotą szpilkę, zastanawiał się nad sposobem, w jaki Magnus przedstawił mu Camdena. Magnus oczywiście Camdena znał, ale niezbyt dobrze. Magnus miał już ponad osiemdziesiąt lat, był ponad dziesięć lat starszy od Camdena, ale mimo że przez wiele lat swojej politycznej kariery często był zaangażowany w sprawy dyplomacji, żadna z nich nie dotyczyła Portugalii w czasie, gdy Camden był tam ambasadorem. 352

Mimo wszystko Magnus jako doskonały obserwator kilkoma zdaniami zgrabnie opisał Camdena, przedstawiając go Michaelowi jako urodzonego dżentelmena i arystokratę, tak samo jak oni biorącego swój status za coś oczywistego, a co za tym idzie, niepróbującego na nikim zrobić wrażenia. Camden był jednak, jak to ujął Magnus, niezwykle wręcz czarujący i zawsze, z kimkolwiek by rozmawiał, doskonale wiedział, ile ze swego czaru odsłonić; Camden był mężczyzną, który stanowił mieszankę miłego usposobienia, taktu i świetnych manier, i wykorzystywał to, by służyć swojemu krajowi. Oraz by służyć samemu sobie. Magnus nakreślił w oczach Michaela obraz Camdena jako człowieka skoncentrowanego na swej osobie, który jednocześnie jest prawdziwym patriotą i zawsze lojalny. Ten portret pasował do opowieści Caro - Camden ożenił się z nią tylko po to, by zyskać utalentowaną panią domu - a także do tego, co Michaelowi opowiedział Edward, Geoffrey, George Sutcliffe i inni. To wszystko jednak nie rozwiązywało zagadki domu przy Half Moon Street. Michael włożył szlafrok. Postanowił na razie odsunąć na bok wszelkie myśli o Camdenie i poszedł do sypialni Caro - wdowy po Camdenie i swojej przyszłej żony. * Następnego dnia jeszcze przed obiadem Michael dowiedział się, że Ferdinand Leponte jest w Londynie. Wrócił na Upper Grosvenor Street i dołączył do wszystkich, którzy zebrali się już na obiad. Siadając, spojrzał na Caro. 353

Czegoś się dowiedziałeś. Co to jest? Zaskoczyła go - Michael wiedział, że niełatwo go przejrzeć; kiwnął jednak głową i podzielił się nowinami: - Nie ma z nim ani księcia, ani księżnej, ani hrabiego czy hrabiny - najwyraźniej nadal są w Hamp-shire. Jednak Ferdinand zostawił jacht i uroki Solen-tu i przyjechał do Londynu. Zatrzymał się w pokojach gościnnych przy ambasadzie. - Kiedy przyjechał? - zapytał Magnus - Wczoraj. - Przez szerokość stołu Michael wymieni! porozumiewawcze spojrzenia z Caro. - To wystarczy, by zjawić się w Bramshaw House, zapytać o mnie i dowiedzieć się, że pojechałam do stolicy. Michael sięgnął po kieliszek. Ja nie dowiedziałem się niczego interesującego A ty? Natknęłaś się na coś w dokumentach Camdena? Caro pokręciła głową. Wszystko to bardzo piękne, ale nie ma tam ani słowa o jakichkolwiek nikczemnych wydarzeniach, o czymkolwiek, co mogłoby teraz być potencjalnie niebezpieczne. Wszyscy spojrzeli na Evelyn; wyjęła z kieszeni kartkę i rozprostowała ją. Zrobiłam listę osób, które będą miały dziś gości - Podała papier Caro. - Myślę, że właśnie od tego powinniście zacząć. Caro, zerkając znad kartki, uśmiechnęła się z wdzięcznością. Dziękuję, świetnie się spisałaś. - Przez stół spojrzała na Michaela. - Twoja ciotka Harriet organizuje dziś wieczorek towarzyski. Mimo że nic nie dał po sobie poznać, była przekonana, że Michael myśli o ostatnim spotkaniu z ciot-

ką i późniejszym z nią spotkaniu Caro. Zdaniem Harriet, Michael ugania się za Elizabeth. To oczywiste, że powinniśmy się tam zjawić - po wiedziała Caro. Na twarzy Michaela pojawił się lekki grymas, ale nikt tego nie zauważył. Wkrótce wszyscy wstali od stołu i rozeszli się do swoich zajęć. Caro zatrzymała się w holu; w ręce trzymała kartkę od Evelyn i postukując w nią miarowo, planowała, co zrobi. Michael pomógł Magnusowi dojść do biblioteki i za-raaz wrócił do Caro. Popatrzył na jej szczupłą postać, na wysoko uniesioną głowę, wreszcie na skupienie malujące się na jej twarzy; dopiero po chwili zapytał: - Wracasz do przeglądania pamiętników? - Nie. Jeśli mamy rzucić się w wir zabawy, to po-trzebne mi będą nowe rękawiczki i pończochy. Myślę, że wybiorę się na Bond Street17. Na dziś mam już dość pisaniny Camdena. Czy pozwoliłaby, aby ktokolwiek zauważył, że jest smutna? Pójdę z tobą. Te słowa i jego reakcja były całkowicie instynktowne. Popatrzyła na niego zaskoczona. - Chcesz iść ze mną na Bond Street? ; - Jeśli tam właśnie się wybierasz, to i ja tam idę. Przez dłuższą chwilę patrzyła mu w oczy, a potem uśmiechnęła się nieznacznie i odwróciła w stronę schodów. Możemy więc iść już teraz, tylko muszę się przebrać. Michael westchnął bezgłośnie. Zaczekam w bibliotece.

17

Bond Street -jedna z głównych eleganckich ulic handlowych

354

Londynu. 355

* Czytał rozprawę na temat najnowszej historii Por-tugalii, gdy drzwi biblioteki otworzyły się i do środka zajrzała Caro. Michael wstał, a Magnus podniósł wzrok znad jakiegoś traktatu. Chrząknął i machnął ręką, każąc im już iść. W korytarzu Michael z prawdziwą przyjemnością patrzył na suknię, którą włożyła na siebie Caro -z nakrapianego woalu w delikatnym błękitnym kolo-rze o zimnym odcieniu. Pomyślał o lodzie w gorący letni dzień i oblizał usta. Caro z uśmiechem ruszyła w stronę frontowych drzwi, najwyraźniej świadoma efektu, jaki na Michaelu wywarły jej kołyszące się biodra odziane w takie cudo. Głęboko zaczerpnął powietrza, starał się wyglądać naturalnie, na odprężonego i beztroskiego. Wziął ją pod rękę. - Powóz powinien już czekać. Czekał. Ruszyli londyńskimi uliczkami. Do Bond Street nie było daleko i chwilę później ramię w ra-mię spacerowali po ulicy pełnej modnych sklepów. Caro zajrzała do dwóch - do jednego po rękawiczki i do drugiego, żeby kupić pończochy. W obu przypadkach Michael czekał na zewnątrz, w myślach dziękując niebiosom, że Caro nie należy do kobiet, które muszą zajrzeć do każdego mijanego sklepu. Ulica była mniej zatłoczona niż w czasie sezonu. Miło było spokojnie się przechadzać, kłaniając się znajomym. Większość osób z towarzystwa na lato wyjechała na wieś; ci którzy w mieście zostali, zostać musieli - zaangażowani w sprawy polityczne albo w inne temu podobne przedsięwzięcia. Caro przyciągała spojrzenia i kobiet, i mężczyzn. Miała swój styl - elegancki i wykwintny - który nie-

356

zwykle do niej pasował. Dziś jednak to, że tak wiele osób ją witało, wynikało głównie z faktu, że wiele pań spacerujących po Bond Street to były doświadczone damy i gospodynie, które uważały Caro za jedną spośród nich. Gdy pożegnali się wreszcie z lady Holland, jedną z liczących się w towarzystwie dam, Michael uniósł brew i spytał: - Chodziło tylko o rękawiczki i pończochy? - To była doskonała sposobność, by pokazać, że jesteśmy w mieście. Jeśli mamy pojawić się w towarzystwie, to panie muszą dowiedzieć się jako pierwsze. Skoro mówimy już o doskonałych sposobno ściach, zapomniałem wspomnieć Michael uchwy cił zaintrygowane spojrzenie Caro że Honoria prosiła, bym przyszedł z tobą na popołudniową her batkę. Zrozumiałem, że ma to być spotkanie na osobności - myślę, że Honoria nie chce teraz rzu cać się w oczy. Caro aż pojaśniała na twarzy. - Nie widziałam jej od lat, tak dawno nie rozmawiałyśmy. Chyba od śmierci waszych rodziców. W ubiegłym roku w czasie sezonu widziałam ją kilkakrotnie na balach, ale nie miałyśmy okazji, by tak naprawdę porozmawiać. Która godzina? Michael wyciągnął zegarek; wkładając go z powrotem do kieszonki, rozejrzał się. - Jeśli dojdziemy do rogu ulicy i stamtąd wrócimy do powozu, to możemy jechać prosto do Honorii i będziemy idealnie na czas. - Doskonale. - Caro położyła dłoń na przedramieniu Michaela. Zobaczymy, kogo jeszcze spotkamy. Przywitali się jeszcze z dwiema paniami, a potem, ku zaskoczeniu obojga, na ich drodze pojawiła się Muriel Hedderwick. 357

Caro. - Skinienie głowy było skierowane wyraź nie do Caro, dopiero później spojrzała na Michaela, który ujął jej dłoń i ukłonił się. Muriel także się z nim przywitała i zaraz zwróciła w stronę Caro. - Przyjechałaś na spotkanie? - Caro wiedziała, że Muriel raczej nie zjawia się w Londynie z innych po wodów. - Tak - odparła Muriel. - Na spotkanie Stowarzy-szenia na Rzecz Sierot. Wczoraj mieliśmy inaugura-cyjne spotkanie. Oczywiście naszym celem jest... Muriel żarliwie zaczęła objaśniać, na czym polega działalność Stowarzyszenia. Michael poruszył się niecierpliwie, ale Caro uszczypnęła go w rękę - nie było sensu jej przerywać, bo i tak powie wszystko, co zechce powiedzieć, a pró-by przerwania jej tylko przedłużą tyradę. Jej elokwencja wreszcie osłabła. - Jutro wieczorem odbędzie się zebranie komisji koordynacyjnej. A skoro jesteś teraz w Anglii, to my-ślę, że właśnie tego typu stowarzyszeniu mogłabyś poświęcić trochę czasu. Naprawdę zachęcałabym cię, żebyś przyszła; spotkanie zaczyna się o ósmej. - Dziękuję za zaproszenie - Caro uśmiechnęła się. - Postaram się przyjść. Z doświadczenia wiedziała, że w takim przypadku, wykręty zwykle nie działają na korzyść; gdyby odmó-wiła, twierdząc, że ma już inne plany i zobowiązania na ten wieczór, Muriel czułaby się w obowiązku namawiać ją tak długo, aż Caro złamałaby się i obiecała, że przyjdzie. Zapamiętała, że gdy następnym razem się spotkają, musi mieć przygotowane jakieś usprawiedliwienie. Caro poczuła spojrzenie Michaela, ale ścisnęła go za ręką, nakazując milczenie. Uśmiechnęła się 358

do Muriel, która jak zwykle wyniośle pokiwała głową. Spotykamy się w domu przy Alder Street 4, zaraz obok Aldgate. Michael nie był zbyt zadowolony; zerknął na Caro - nie znała Londynu aż tak dobrze, tylko te modne dzielnice zamieszkane przez arystokrację, co zresztą Caro potwierdziła pochylając głowę. Mam nadzieję, że uda mi się dotrzeć na spotka nie. To dobrze. - Muriel obdarzyła ich oboje iście królewskim spojrzeniem i zaczęła się żegnać. Michael musiał zwalczyć w sobie pokusę by oświadczyć Caro, że jeśli się wybiera do Aldgate, będzie musiała wziąć ze sobą krzepkiego lokaja; Muriel z pewnością uznałaby tę uwagę za niewybaczalnie bezczelną. Zaczekał więc, aż oddali się na tyle, by nie mogła ich słyszeć. - Nie pójdziesz na żadne spotkanie w pobliżu Aldgate. - Oczywiście, że nie. - Caro znów wzięła Michaela pod rękę i ruszyli przed siebie. - Jestem pewna, że w komisji jest wiele osób chętnych do działania i doskonale poradzą tam sobie beze mnie. Ale Muriel ma obsesję na punkcie tych wszystkich stowarzyszeń i organizacji i nie przyjmuje do wiadomości, że nie wszyscy są nimi równie zainteresowani. W takim razie chodźmy na herbatę - odparł Mi chael.

Było to dużo mniej poważne i dużo przyjemniejsze spotkanie niż zebranie Stowarzyszenia. Siedzieli nie w salonie, ale w mniej oficjalnym pokoju dziennym, 359

z którego rozpościerał się widok na taras z tyłu rezydencji przy Grosvenor Square, pili herbatę, zajadali się ciasteczkami i babeczkami, wspominając stare dzieje. Kilka sekund po tym, jak Honoria wzięła ją w ra-miona, Caro miała poczucie, jakby te wszystkie lata, w ciągu których się nie widziały, może nie tyle zniknęły, co stanowiły rodzaj mostu łączącego przeszłość i teraźniejszość. Honoria była od niej trzy lata starsza; w dzieciństwie były bliskimi przyjaciółkami, ale potem rodzice Honorii i Michaela zginęli w tragicznym wypadku i było to wydarzenie, które rozdzieliło Caro i Honorię nie tylko w sensie odległości. Caro przypuszczała jednak, że nadal były - i są -do siebie podobne. Honoria wydawała się bardziej stanowcza z ich dwójki, ale to Caro była pewniejsza siebie. Caro jako najmłodsza ukochana córka, została w Hampshire, spędziła dzieciństwo w Bramshaw Ho-use i mieszkała tam do chwili, gdy stanęła na nogi, wychodząc za Camdena. Podczas gdy Honoria była bardzo samotna, Caro została wrzucona na społeczne wyżyny i tam zmagała się z obowiązkami pani domu, które początkowo znacznie przekraczały jej możliwości - była na to wszystko po prostu zbyt młoda. Jakoś jednak poradziła sobie. Tak jak Honoria. Honoria przeszła do porządku dziennego nad latami spędzonymi u dalekich krewnych w różnych hrabstwach, nad latami, gdy w rzeczywistości nie miała nikogo poza Michaelem. Ale Caro była przekonana, że ten czas musiał pozostawić jakiś ślad na psychice przyjaciółki, podobnie jak tragiczny wypadek rodziców. Teraz jednak w oczach Honorii nie krył się nawet cień dawnego smutku - jej życie było pełne, bogate i wyraźnie ją satysfakcjonujące. 360

Wyszła za mąż za Diabła Cynstera. Znad filiżanki Caro zerknęła na mężczyznę rozmawiającego z Michaelem; panowie zajęli miejsca w fotelach naprzeciw szezlonga, na którym obok Honorii siedziała Caro. Po raz pierwszy miała sposobność uważniej przyjrzeć się Diabłu Cynsterowi. W towarzystwie nazwisko Cynster było synonimem określonego rodzaju dżentelmena, który ma określonego typu żonę. Honoria doskonale pasowała do owego modelu, a sam Diabeł był najlepszym przykładem mężczyzny o nazwisku Cynster - potężny, szczupły, o wyrazistych rysach. Nawet jego duże oczy o ciekawym odcieniu jasnej zieleni zdawały się przenikliwie patrzeć na świat. Caro jednak zauważyła, że za każdym razem, gdy spoglądał na Honorię, jego spojrzenie miękło i stawało się niezwykle czułe, a surowa twarz nabierała delikatniejszych rysów. Miał w sobie siłę i moc - jakby był do tego stworzony, nie tylko w sensie fizycznym, ale w każdym innym. I wykorzystywał to, Caro nie miała najmniejszych wątpliwości. Gdy rozmawiała z Honorią, wyczuwała głęboki, niemal namacalny związek i jedność dusz w spojrzeniach, jakie wymieniali, w przelotnym dotyku dłoni. Widać było, że są ze sobą szczęśliwi. Caro odstawiła filiżankę, sięgnęła po kolejną babeczkę i zapytała Honorię, kto z towarzystwa jest w mieście. Honoria pospieszyła z wyjaśnieniem, że wie od Michaela, jaki jest prawdziwy powód ich przyjazdu do Londynu. Aby uzyskać potrzebne nam informacje, wszyscy muszą wiedzieć, że tu jesteśmy. Honoria uniosła brwi. Jeśli tak się sprawy mają, to musisz wiedzieć, że dwa dni temu przyjechała Therese Osbaldestone. 361

Wybrane osoby zostały zaproszone, by pojawić się u niej jutro na porannej herbatce. Powinnaś tam ze mną pójść. Caro popatrzyła Honorii w oczy. Doskonale wiesz, że Therese zacznie mnie po uczać. A ty spróbujesz odwrócić jej uwagę. Honoria uniosła ręce. Ależ oczywiście. Ostatecznie, po cóż ma się przyjaciół? Caro się roześmiała. Diabeł i Michael wstali z miejsc. - Oddam ci testament twojego nieżyjącego męża. Moi ludzie nie znaleźli w nim niczego szczególnego, ale jest kilka spraw, które muszę omówić z Micha-elem, więc jeśli zechcecie nam wybaczyć, pójdziemy teraz do mojego gabinetu. - Powiedz mi, czy te "sprawy", które Diabeł ma omówić z Michaelem, mając coś wspólnego z testa-mentem, czy chodzi o coś zupełnie innego? - Zgaduję tak samo jak ty; Diabeł i Michael ma-ją przecież jakieś wspólne interesy. Ale podejrzewam, że te "sprawy" najprawdopodobniej dotyczą testamentu Camdena. - Honoria wzruszyła ramio-nami. - Zresztą to teraz nieważne, potem i tak wszystko wyciągnę z mojego męża, a ty możesz spróbować dowiedzieć się czegoś od Michaela. -Honoria wstała. - Chodź, chcę ci pokazać druga część mojego życia. Drzwi na taras były otwarte; Caro słyszała śmiech bawiących się na trawie dzieci. Wzięła Honorię pod rękę i razem wyszły na dwór. - Ile macie dzieci? - Troje. Satysfakcja i poczucie dogłębnego szczęścia, które zadźwięczało w głosie Honorii, dotknęły Caro. Zer362

knęła na przyjaciółkę. Jej twarz promieniała miłością i dumą. Na bujnym trawniku dokazywała trójka dzieciaków. Dwaj chłopcy o brązowych włosach dzierżyli w dłoniach drewniane miecze i pod czujnym spojrzeniem dwóch opiekunek udawali, że walczą. Jedna z niań bujała na nodze szkraba, również brązowowlosego. Honoria zaczęła schodzić ze stopni tarasu. Sebastian - czasem mówimy na niego Earith ma prawie pięć lat, Michael trzy, a Louisa skończyła roczek. Caro uśmiechnęła się. - Nie próżnowałaś. - Nie, to Diabeł nie próżnował - roześmiała się radośnie Honoria. Ciemnowłosy szkrab zauważył ich i zamachał pulchnymi rączkami. Mama! Żądanie było wyraźne. Ruszyły w stronę roześmianego malca i zaraz Honoria wzięła na ręce córeczkę, która zagruchała rozkosznie, objęła Honorię za szyję i przytuliła główkę pokrytą kręconymi włosami do ramienia mamy. Jej duże, jasnozielone oczy z niewiarygodnie długimi i podkręconymi rzęsami z zaciekawieniem patrzyły na Caro. - Wbrew pozorom - Honoria spojrzała na córkę -tu tkwi prawdziwe niebezpieczeństwo. Ojca już zdążyła sobie owinąć wokół małego palca, a jej bracia, jeśli akurat nie stają w szranki, są jak rycerze na każde jej zawołanie. - Bardzo rozsądna młoda dama - uśmiechnęła się Caro. Honoria zachichotała. Poradzi sobie w życiu.

363

Po chwili usłyszeli lament. Ała! Zrobiłeś to specjalnie! Spojrzenia wszystkich skupiły się na niedoszłym szermierzu; Michael leżał na ziemi, trzymając się za kolano. Sebastian stał nad nim i patrzył na bratu spode łba. - Nie uderzyłem cię w kolano, to byłoby niehono-rowe. Wszystko przez twój głupi miecz, sam uderzy-łeś się rękojeścią! - Nieprawda! Opiekunki stały nad chłopcami, niepewne, czy po-winny już interweniować, skoro ich podopieczni jesz-cze się nie pozabijali. Honoria tylko raz zerknęła na twarz starszego syna i szybkim ruchem umieściła małą Louisę w ramionach Caro. Jeszcze chwila, a padną niecenzuralne słowa, wtedy będę musiała wkroczyć. Nie mając innego wyjścia, Caro wzięła na ręce Louisę; dziewczynka była jak ciepły, miękki tobołek. Honoria pobiegła w stronę chłopców. - Spokój! Obydwaj! Co się tutaj dzieje? - Łaana! Caro popatrzyła na Louisę. Dziewuszka przyglądała się jej twarzy. - Łaana - powtórzyła, niemal wsadzając Caro do oczu pulchne paluszki; małymi rączkami dotknęła policzka, a potem pochyliła się, by popatrzeć na jedno, a potem na drugie oko Caro. Wyglądała na głęboko zafascynowaną tym, co widzi. - Ty, słodziutka, też masz piękne oczy - poinformowała ją Caro. To były oczy jej ojca, ale choć miały inny odcień i były delikatniejsze, jakby bardziej czarujące, wyda-ły się Caro... dziwnie znajome. Zastanowiła się 364

chwilę i zaraz sobie przypomniała. Uśmiechnęła się do Louisy. - Masz oczy babci. Louisa popatrzyła na włosy Caro i jej twarzyczkę rozświetlił szeroki uśmiech. - Łaana!!! Sięgnęła do loków; Caro wyprostowała się, czekając, aż mała ją boleśnie za nie pociągnie, ale zamiast tego poczuła małą delikatną rączkę przeczesującą długie pasma włosów. Na twarzy małej Louisy malował się zachwyt. Caro wiedziała, że powinna ją powstrzymać, jej włosy i tak były wystarczająco niesforne - ale... nie potrafiła. Z biciem serca patrzyła na małą zafascynowaną dziewczynkę. Oczy Louisy rozświetlał zachwyt z odkrywania czegoś nowego. Caro walczyła z całych sil, by w jej umyśle nie zakiełkowała ta myśl, ale nie zdołała jej powstrzymać... Czy kiedykolwiek będzie miała dziecko? Czy kiedyś będzie trzymała w ramionach swoje własne dziecko i doświadczała takiej zwykłej radości? W jej małżeństwie posiadanie dzieci nigdy nie wchodziło w grę. Mimo że była blisko związana z bratankami i bratanicami, widywała ich rzadko; nie pamiętała, by kiedykolwiek trzymała któreś na rękach, nawet gdy byli w wieku Louisy. Nigdy nie myślała o własnych dzieciach - nie pozwalała sobie na takie myśli, bo nie miałyby sensu. Ale teraz ciepłe ciałko Louisy w ramionach wzbudziło w niej tęsknotę i pragnienie, o którą nawet się nie podejrzewała. - Dziękuję. - Honoria podeszła do Caro. - Zapo-bieżono wojnie i przywrócono pokój. - Sięgnęła po Louisę; Caro podała jej małą i poczuła szarpnięcie - to Louisę wyrażała sprzeciw. Potem tak długo wyciągała rączki, aż Honoria pozwoliła jej pochylić 365

się w stronę Caro i złożyć na jej policzku soczystego całusa. Łaana! - obwieściła Louisa, wyraźnie zadowolona, i odwróciła się do mamy. Honoria uśmiechnęła się. - Uważa, że jesteś ładna. - A, o to chodzi! Odgłos kroków kazał im obu spojrzeć w stronę domu; na tarasie pojawili się Diabeł i Michael. Chłopcy zaraz ich zauważyli i z krzykiem, machając mieczami, popędzili w stronę tarasu i w kierunku męskiego towarzystwa. Uśmiechając się pobłażliwie, Honoria popatrzyła za siebie, by sprawdzić, czy opiekunki pozbierają po-rozrzucane zabawki, a potem wraz z Caro i Louisą na ręce ruszyły przez trawnik. Gdy tak szły wolnym krokiem, Caro próbowała pozbyć się myśli, która zakiełkowała jej w głowie. Po-branie się tylko po to, żeby mieć dzieci bez wątpienia jest równie złe jak pobranie się tylko po to, żeby zyskać gospodynię i panią domu. Nie mogła jednak powstrzymać się przed zerkaniem na Louisę. Oczy dziewczynki były duże, patrzyła na wszystko z zainteresowaniem; nie poważnie, ale otwarcie... Caro znów przypomniała sobie, dlaczego te oczy wydały się jej znajome. Mądre oczy, wiecznie młode i wszystkowidzące. Gdy doszły do stopni tarasu, Caro powiedziała cicho do Honorii: Masz rację, tu tkwi prawdziwe niebezpieczeństwo. Honoria jedynie się uśmiechnęła; spojrzała na najstarszego syna, stojącego obok ojca; prze-kazywał mu jakieś męskie sekrety. Michael rozma-wiał ze swoim imiennikiem. Zapamiętała, by polecić

366

służbie, żeby przygotowano dziś dodatkowy deser dla chłopców. Oczywiście dla Louisy też. Nawet gdyby próbowała, nie mogłaby lepiej załagodzić ich sporu.

Rozdział 18

- Co powiedział ci Diabeł o testamencie Camdena? - Caro tak usiadła w powozie, by móc widzieć twarz Michaela. - Dom bezpośrednio przeszedł na ciebie, zapisany jest na twoje nazwisko i po twojej śmierci nie wchodzi z powrotem w skład majątku Camdena ani nie przejmuje go nikt inny. Przechodzi w ręce twoich spadkobierców. - Moich spadkobierców... Czyli Geoffreya, Augusty i Angeli, a oni na pewno nie próbują mnie zabić. Czyli to nie w testamencie Camdena tkwi powód, dla którego ktoś próbuje mnie zabić. - Bezpośrednio nie. W testamencie jest jednak ogromna liczba zapisów dotyczących osób niespo-krewnionych. Diabeł zapytał, czy nie miałabyś nic przeciwko temu, by jego dwaj kuzyni przyjrzeli się tym zapisobiorcom. - Jacy kuzyni? - Caro zmarszczyła brwi. - I dlaczego? Gabriel i Lucyfer. - Kto? 367

368 - Rupert i Alasdair Cynsterowie. Caro przewróciła oczami. - Ależ mają przydomki. - Z tego, co wiem, to bardzo odpowiednie. - Naprawdę? A jak niby ta dwójka ma nam pomóc? - Gabriel jest ekspertem od inwestycji, pracuje dla Diabła i nikt z towarzystwa nie ma lepszych kontaktów w świecie wielkiej finansjery, wśród biznesmenów i bankowców. Lucyfer interesuje się antykami, głównie srebrami i biżuterią, ale jest ogólnie znanym ekspertem w tej dziedzinie. Po chwili milczenia Caro pochyliła głowę. Widzę, że w naszej sprawie akurat takie talenty mogą się przydać. Michaela zastanowił wyraz twarzy Caro. Sądziłem, że nie będziesz miała nic przeciwko temu, więc już się w twoim imieniu zgodziłem. A biorąc pod uwagę pochodzenie Gabriela i Lucyfe ra, dyskrecja jest zapewniona. Michael uchwycił spojrzenie Caro. - Jak się z tym czujesz? Caro pomyślała, że to pytanie bardziej dotyczyło jego. Przyjęła do wiadomości, że ktoś - w jej odczuciu jakaś nie do końca sprecyzowana osoba, której nigdy nie poznała - chce jej śmierci prawdopodobnie po to, by Caro nie wyjawiła czegoś, co zdaniem tej osoby wiedziała. Caro uważała jednak, że dom i to, co się w nim znajduje, nie ma z tą sprawą nic wspólnego. Michael jednak bez chwili wahania zdecydował się rzucić wyzwanie towarzystwu z Bond Street. Nietrudno było odgadnąć, dlaczego wymógł na niej obietnicę, że bez niego nie opuści domu Magnusa. Jeszcze nigdy nie zdarzyło się, by tak wiele osób wspólnie dbało o jej bezpieczeństwo. Była tym poruszona i wdzięczna, choć uważała to za zupełnie zbędne.

- Jeśli chcą dyskretnie się tym zająć, to ja nie mam nic przeciwko - powiedziała.

Tego wieczoru wkroczyła do salonu Harriet Jennet z Michaelem pod rękę. Nie byli zaproszeni, ale jako członek rodziny Michael mógł zawsze bez przeszkód odwiedzać Harriet, a Caro, jako uznana w towarzyskich kręgach postać ze świata dyplomacji, także nie notrzebowała zaproszenia. Spodziewała się, że w oczach Harriet dostrzeże choćby cień zaskoczenia, ale ta przywitała ją w pięk-nym stylu i jedyne, co można było w tym powitaniu do-strzec, to zrozumienie podszyte lekkim rozbawieniem. - Powiadomiłeś Harriet, że zjawimy się razem? -Caro uszczypnęła Michaela w ramię, gdy przeszli do salonu, w którym zebrała się sama śmietanka po-lityczno-towarzyska stolicy. - Ja? Nie. - A więc to Magnus. A ja tak czekałam, by zobaczyć zaskoczenie na twarzy Harriet. Przez te wszystkie lata chyba jeszcze nikomu nie udało się jej zaskoczyć. Spędzili miły wieczór wśród politycznej śmietanki towarzyskiej - oboje czuli się tu swobodnie. Pojawienie się Caro u boku Michaela bez wątpienia wywołało pewne spekulacje, ale dopóki przebywali wśród gości nikt nie śmiał o nic zapytać - towarzystwo, które zebrało się na przyjęciu u Harriet było na tyle obyte by nie wyciągać pochopnych wniosków. Około dwunastej wrócili na Upper Grosvenor Street zadowoleni, że tak łatwo udało im się zaznaczyć swoją obecność w Londynie wsrod elit. Kręgi dyplomatyczne były bardziej zróżnicowane - Caro zastanawiała się nad najbardziej efektywnym sposo369

bem powiadomienia także i tego światka o ich powrocie do stolicy. Później - co szybko stało się zwyczajem - Michael dołączył do Caro w jej sypialni i w jej łóżku. To, że Michael jej pożąda, nadal uważała nie tylko za rzecz wspaniałą i poruszającą, ale także zaskakiwało ją to. Nie potrafiła nawet pomyśleć -a cóż dopiero uwierzyć! - że to może trwać. Postanowiła więc cieszyć się chwilą, brać wszystko, co Michael chce jej dać, i odpłacać mu podobnym. Wszystko to działo się tak szybko od razu mu zaufała, oddała mu się. Wciąż jeszcze się z tym nie zmierzyła; nie zmierzyła się także z tym, co to wszystko oznacza, z tym, co czuje i dlaczego... Wszystko wyglądało tak, jakby była zupełnie inną osobą - jakby w ramionach Michaela stawała się całkiem inną kobietą.

Następnego ranka Honoria przyjechała po Caro swoim powozem i pojechały odwiedzić lady Osbal-destone w domu jej córki w Chelsea. Dom był stary, a z jego tarasu widać było rzekę. Zebrane tam damy z towarzystwa - same starsze panie lub wdowy - siedziały w słońcu, popijały herbatę i rozmawiały o świecie, jaki znały i w jakim się obracały. Caro musiała przyznać, że była to kolejna doskonała okazja, by ponownie ogłosić swój powrót do stolicy. Zajadając się delikatnymi kanapeczkami i herbatnikami, informowała wszystkich tych, którzy tylko chcieli wiedzieć, że obecnie rezyduje w domu Anstruther-Wetherbych przy Upper Grosvenor Street. W kozi róg zapędziła ją jedynie Therese Osbaldestone: 370

- Honoria powiedziała, że zatrzymałaś się u tego starego głupca, Magnusa Anstruther-Wetherby'ego. A dlaczegóż to właśnie w jego domu? Nikt inny nie śmiałby zadać takiego pytania w tak oburzająco bezpośredni sposób i również nikt inny nie nazwałby Magnusa Anstruther-Wetherby'ego "starym głupcem". Caro beztrosko machnęła ręką. - Byłam w Hampshire u mojego brata i musiałam wrócić do miasta - chodziło o pewne sprawy związane z majątkiem Camdena. Michael Anstruther-We-therby to nasz sąsiad, a jako że także jechał do Londynu w interesach, przyjechaliśmy razem. - Caro modliła się, by wyraz jej twarzy był tak niewinny, jak to tylko możliwe. - A ponieważ w moim domu przy Half Moon Street nie ma nawet służby, a Ange-la nadal jest na wsi, Michael zaproponował, bym za-t rzymała się przy Upper Grosvenor Street. Przez dłuższą chwilę Therese Osbaldestone przyglądała się Caro, a potem uniosła brwi. Naprawdę? Nie było więc nic szczególnego w tym, że wczoraj zjawiłaś się u Harriet pod rękę z Michaelem? Oboje chcieliśmy się tam wybrać. - Caro wzru szyła ramionami. Jedna brew Therese uniosła się jeszcze wyżej. Rozumiem. Caro obawiała się, że Therese naprawdę może wszystko rozumieć. Jednak po kolejnej, znaczącej chwili ciszy powiedziała: Sprawy związane z majątkiem Camdena? Myśla łam, że zostały załatwione już dawno. - Pojawiły się pewne kwestie dotyczące poszcze gólnych zapisów w testamencie - odparła Caro, jed nocześnie tonem głosu dając wyraźnie do zrozumie nia, że nie ma ochoty na dalszą dyskusję na ten temat. 371

Therese zdawała się przyjąć to do wiadomości i łagodnie dodała: Cieszyłam się, widząc cię w towarzystwie w ubie głym sezonie; to dobrze, że się nie chowasz. Według mnie - przygwoździła Caro spojrzeniem - powinnaś wykorzystywać swoje talenty i doświadczenie wszę dzie tam, gdzie jest to potrzebne. Na chwilę zapadła cisza, Caro także się nie odzywała; usta Therese drgnęły. A teraz powiedz mi, kto z kręgów dyplomatycz nych szuka rozrywek w Hampshire? Caro wszystko opowiedziała, wspominając także o Letniej Zabawie i o znikających powoli nieporozumieniach między Prusakami a Rosjanami. W swoim czasie Therese Osbaldestone była znaną w dyplomatycznych kręgach damą i panią domu -jej mąż był kolejno ministrem, ambasadorem i wybitnym mężem stanu. Zmarł niemal dziesięć lat temu, ale Therese nadal pozostawała w bliskim kontakcie z dawnymi wpływowymi znajomymi. Miała słabość do Caro, a i Caro miała słabość do Therese. Zawsze doskonale się rozumiały; rozumiały również wyzwania, jakie stawia świat dyplomacji - widziały go w sposób, w jaki nigdy nie mogli go pojąć ludzie nigdy do tego świata nienależący. Byli tam też Portugalczycy, w każdym razie część korpusu. Z tego, co wiem, ambasador jest w Brighton. Therese pokiwała głową. - Nie znam go zbyt dobrze, ale ty musisz całkiem dobrze znać wszystkich z ambasady portugalskiej. -Therese najwyraźniej miała ochotę na wspomnienia. - Portugalczycy to zawsze była specjalność Camde-na, nawet zanim objął tu swoje stanowisko. - Tak? - Caro nadstawiła uszu, gdyż Therese była rówieśnicą Camdena. 372

- Nie sądzę, by kiedykolwiek ci o tym powiedziano ale pozostawał w bliskich stosunkach z wieloma osobami związanymi z dworem i to z osobami na nie najwyższych stanowiskach. Zawsze podejrzewałam, że powierzono mu stanowisko ambasadora, by go zmusić do zachowania umiaru w tej kwestii, zanim wplątałby się w coś, czego mógłby żałować. - Coś, czego mógłby żałować? - Caro popatrzyła na Therese z nieudawanym zainteresowaniem, ale ta tylko pokręciła głową. Niedy nie poznałam szczegółów. Caro pomyślała, że w przeszłości Camdena rzeczywiście może być coś, co Portugalczycy tak bardzo chcieli zatuszować, że byli gotowi za to zabić. Po plecach przebiegł jej dreszcz. * Po powrocie na Upper Grosvenor Street i obiedzie z Magnusem i Evelyn - Michaela wciąż nie by-ło odwiedzał kluby dla dżentelmenów - Caro wróciła na górę i ponownie zajęła się przeglądaniem pamiętników Camdena. Słowa Therese na nowo przywróciły jej zapał do tej pracy rosło prawdopodobieństwo, ze gdzieś w tej stercie papierzysk zakopane jest coś, co stanowi zagrożenie dla jej życia. Tym bardziej frustrował ją fakt, że przedziera się przez zapisane drobnym pismem stronice tak powoli. Poza tym męczyło ją poczucie, że cała ta sprawa odciąga ją od rzeczy dużo ważniejszej - na przykład od tego, co dzieje się między nią i Michaelem oraz tego, co poczuła podczas wizyty w domu Honorii. I czy powinna porzucić tę myśl, która z taką mocą ją nawiedziła, gdy trzymała na rękach małą Louisę.

373

Wszystkie te sprawy - pomysły, koncepcje i uczu-cia - były dla niej zupełnie nowe. Chciała je zbadać, poznać, przemyśleć i zrozumieć, ale logicznie rzecz ujmując, odkrycie kto i dlaczego próbuje ją zabić, miało w tej chwili pierwszeństwo. Odłożyła pamiętnik na stertę podobnych, leżących obok krzesła, i westchnęła. Popatrzyła na rząd pudeł stojących wzdłuż ściany - dotąd przejrzała zawartość zaledwie dwóch. Potrzebna jej była pomoc. Może powinna wezwać do miasta Edwarda? Na pewno przyjechałby natychmiast i mogłaby mu powierzyć przeglądanie listów Camdena. Za Edwardem przyjechałaby jednak Elizabeth, a na to nie zamierzała pozwolić. Starała się ocenić, ile czasu potrzebuje, by przej-rzeć wszystkie papiery - odpowiedź na to pytanie była nader przygnębiająca: kilka tygodni. Komu mo-głaby zaufać? Wyglądało na to, że nie ma nikogo... Ależ jest! - zakrzyknęła i aż podskoczyła na krześle. Zaczęła się zastanawiać, rozważać wszystkie za i przeciw. Nie pamiętniki - w nich było zbyt wiele bardzo osobistych zapisków, ale listy... Jak go znam, to jest teraz w mieście... Caro po krótkim wahaniu zadzwoniła po służbę.

Dzień dobry. Czy zastałam wicehrabiego Breckenridge'a? Kamerdyner popatrzył na nią zaskoczony. Tak, proszę pani. Caro podała mu swoją wizytówkę i weszła do domu. Zaraz mu to pokaż, na pewno się ze mną zoba czy.

Rozglądając się, zauważyła otwarte drzwi do salonu. - Zaczekam tam, ale zanim pokażesz moją wizytówkę wicehrabiemu, powiedz, proszę, lokajom, że mogą zabrać te pudła. - Pudła? - Kamerdyner wybałuszył oczy na służbę trzymającą pokaźne pudła. Są przeznaczone dla wicehrabiego Breckenridge'a; będzie wiedział, o co chodzi, gdy tylko mnie zobaczy. - Caro gestem nakazała lokajom, by weszli do środka. - Jeśli jest tu jakiś gabinet albo bibliote ka, myślę, że najlepiej byłoby tam właśnie je złożyć. Kamerdyner nadal wyglądał na zszokowanego, ale po chwili otrząsnął się i dał za wygraną. Gabinet jego lordowskiej mości jest tam - po wiedział i uśmiechając się, poprowadził lokajów. Caro weszła do salonu. Rozejrzała się, a potem zdjęła rękawiczki i usiadła na sofie, by zaczekać na Timothy'ego. Pięć minut później drzwi otworzyły się i do salonu wszedł Timothy Danvers, wicehrabia Breckenridge we własnej osobie. Caro? Co się stało? Szeroko otwartymi oczami przyjrzała się jego potarganym włosom i ekstrawaganckiemu jedwabnemu szlafrokowi, który narzucił na pospiesznie zakładane bryczesy. Ze wszystkich sił starała się nie roześmiać. O mój Boże, chyba przyszłam w nieodpowied niej chwili. Timothy miał zaciśnięte usta; była przekonana, że zmełł w nich przekleństwo. Odwrócił się i zatrzasnął drzwi salonu, zostawiając za nimi żywo zainteresowanego całą sytuacją kamerdynera. Co ty tu, u diabła, robisz? Caro uśmiechnęła się; zamierzała go uspokoić, ale nie do końca potrafiła pozbyć się rozbawionego bły-

374

375

sku z oczu. Timothy miał trzydzieści jeden lat, był trzy lata od niej starszy i wręcz nieprzeciętnie przystojny: wysoki, barczysty i silny, lecz szczupły, z twarzą jak grecki bóg. Cechowała go też niezwykła wręcz gracja. Caro słyszała, jak mówiono o nim, że jest zbyt niebezpieczny dla każdej damy, która ma mniej niż siedemnaście lat. Dla Caro nie był więc niebezpieczny. Chciałabym prosić cię o przysługę, jeśli nie masz nic przeciwko. Timothy zmarszczył czoło. Jaką przysługę? - zapytał, a potem podszedł do Caro i nagle zatrzymawszy się, wziął ją za rękę. Ale najpierw powiedz mi, że przyjechałaś szczelnie owinięta peleryną, z twarzą zakrytą woalką i że miałaś na tyle rozsądku, by wziąć nieoznakowany powóz. Po raz kolejny Caro musiała walczyć ze sobą, by się nie uśmiechnąć. - Nie miałam ani peleryny, ani woalki, ale przyjechało ze mną dwóch lokajów. Musiałam ich zabrać, żeby wnieśli pudła. - Jakie pudła? - Z listami Camdena. - Caro usiadła wygodnie i patrzyła na Timothy'ego; potem gwałtownie potrząsnęła głową, jakby chciała pozbyć się rozpraszających ją myśli. - Przyjechałaś własnym powozem? - Nie, to powóz Magnusa Anstruther-Wether-by'ego, ale jest nieoznakowany. A gdzie jest teraz? Zaskoczona Caro uniosła brwi. Czeka oczywiście na ulicy. Timothy popatrzył na Caro, jakby nagle wyrosła jej druga głowa; potem zaklął i podszedł do dzwonka wzywającego służbę. Gdy tylko pojawił się kamerdyner, Timothy warknął:

Każ natychmiast przestawić powóz pani Sutcliffe na uliczkę za domem. Gdy tylko kamerdyner zniknął, Timothy surowo popatrzył na swojego niespodziewanego gościa. To cholernie dobrze, że nigdy nawet nie próbo wałaś zdradzić Camdena. Caro wyniośle uniosła brwi; kusiło ją, by zapytać Timothy'ego, skąd wie, że nie próbowała. Timothy usiadł w fotelu obok i popatrzył wprost na Caro. A teraz mów, o co chodzi. Dlaczego przywiozłaś tu listy Camdena? Wszystko mu opowiedziała; twarz Timothy'ego pochmurniała z każdym kolejnym zdaniem. Musi być ktoś, od kogo mogę się czegoś dowie dzieć... Caro nie podobało się spojrzenie Timothy'ego. Nie, nie możesz. - Nieznoszące sprzeciwu stwier dzenie z ust Caro kazało Timothy'emu spojrzeć na jej twarz. - Mogę to zrobić ja albo Michael, albo ktoś z Anstruther-Wetherbych, albo Therese Osbaldestone, ale nie ty. Nie masz żadnych dojść w kręgach dy plomacji. Gdybyś nagle się tam zjawił, wszyscy na tychmiast nabraliby podejrzeń. Dała mu chwilę, by ułożył to sobie wszystko w głowie, a potem powiedziała: Przyszłam, żeby cię prosić o pomoc, ale potrze buję czegoś, co tylko ty możesz mi zapewnić. - Ca ro zamilkła na krótką chwilę. - Dokumenty Cam dena. Odpowiedź na moje pytanie musi być gdzieś tutaj, ale tylko tobie ufam - nie mogę zaufać niko mu innemu. Ty, lepiej niż ktokolwiek inny, wiesz dlaczego. - Caro znów na moment zamilkła, ale pa-

trząc

Timothy'emu 376

w

oczy,

podjęła

wątek:

-

Ja

zaj

mę się czytaniem pamiętników - jest w nich masa 377

rzeczy, które zrozumieć mogę tylko ja, Edward i może jeszcze jeden z poprzednich sekretarzy Camdena. Listy to zupełnie inna sprawa: są kon-kretniejsze, bardziej oficjalne i jaśniejsze. Ty jesteś jedyną osobą, której mogę zaufać. Jeśli chcesz mi pomóc, przeczytaj te listy. Timothy był mężczyzną zdecydowanie przyzwyczajonym do działania, ale Caro doskonale wiedziała, że jest również mężczyzną wykształconym i inteligentnym. Po dłuższej chwili westchnął; nie był uszczęśliwiony, raczej zrezygnowany. - Szukamy czegoś, co nawiązuje do jakichś nielegalnych politycznych wydarzeń związanych z Portugalczykami - mam rację? - Tak. A z tego, co powiedziała Therese Osbalde-stone, wynika, że chodzi o coś, co miało miejsce, gdy tylko Camden objął stanowisko ambasadora albo niedługo później. Timothy pokiwał głową. - Natychmiast biorę się do roboty - powiedział, ale popatrzył w górę, w stronę piętra domu. - Przepraszam, nie pomyślałam... Przeszkodziłam ci... - Nie, to nic ważnego. Ty jesteś ważna i twój problem. - Timothy skrzywił się lekko, a potem popatrzył na nią uważnie. - Pomogę ci, ale pod jednym warunkiem. - Pod jakim warunkiem? - Że nigdy więcej tu nie przyjdziesz. Jeśli będziesz chciała się ze mną zobaczyć, wystarczy, że dasz mi znać, a ja przyjdę do ciebie. - Ależ to nonsens! - Caro wstała i zaczęła zakładać rękawiczki. Jestem wesołą wdówką, pamiętasz? Wszyscy w towarzystwie wiedzą, że nie dam tak łatwo się uwieść. Timothy stał bardzo blisko i patrzył jej w oczy; uśmiechnął się do niej w drapieżny sposób.

378

Wszyscy wiedzą - zamruczał uwodzicielsko - że ja się tak łatwo nie poddaję. Poklepała go po ramieniu. Zapewne tak właśnie jest, nie ma to jednak żad nego związku ze mną. Odwróciwszy się w stronę drzwi, Caro usłyszała, że Timothy zaklął pod nosem. A teraz możesz mnie odprowadzić do powozu. Otworzył przed nią drzwi. Jednak gdy Caro odwróciła się w stronę wyjścia, chwycił ją za ramię i odwrócił ku sobie. Jeśli naprawdę upierasz się przy odwiedzinach u największego rozpustnika i hulaki w mieście, mu sisz się nauczyć, jak postępować. Twój powóz czeka w uliczce za domem, by nikt go nie widział, ani nie wiedział, kiedy odjedziesz. Caro uniosła brwi, po raz kolejny walcząc ze sobą, by się nie roześmiać. Rozumiem. Timothy poprowadził ją wzdłuż korytarza, potem przez pokój na taras, a z tarasu na ścieżkę i do furtki w wysokim kamiennym murze na tyłach ogrodu. Otworzywszy ją, wyjrzał na uliczkę, rozejrzał się i dopiero wtedy pociągnął Caro za rękę - wprost do powozu. Pomógł jej wsiąść. Już miał się odsunąć, gdy Caro pochyliła się w jego stronę i powiedziała: Nawiasem mówiąc, bardzo lubię pawie. Timothy popatrzył na nią zaskoczony, a potem zerknął na swój jedwabny szlafrok. Następnym razem - powiedział przez zaciśnięte zęby - daj mi znać wcześniej! Drzwi powozu zatrzasnęły się ze złowieszczym trzaskiem, a furtka z głośnym hukiem. Caro oparła się wygodnie i zaczęła się śmiać; powóz potoczył się po brukowej ulicy. 379

380 Tego wieczoru mieli wybrać się z Michaelem na wieczorek towarzyski - niewielkie przyjęcie w konsulacie Korsyki, na którym będą obecni przed-stawiciele ambasady włoskiej i hiszpańskiej. Myślisz, że Hiszpanie mogą coś wiedzieć? - zapytała Caro, gdy powóz podskakiwał na wyboistej drodze. - Może w czasie wojen były jakieś incydenty? Michael wzruszył ramionami. Tego nie wiadomo. Jedyne co wiadomo, to że musimy uważnie się wszystkiemu przysłuchiwać. Jeśli ktoś jest tak zdesperowany, by tak dokładnie ukryć jakiś sekret, to musi być powód po temu, że właśnie teraz, po tylu latach, ktoś chce wrócić do tej sprawy. Caro pokiwała głową. To prawda. Może być tak, że dowiemy się czegoś w momencie, w którym najmniej będziemy się tego spodziewali. Siedzieli obok siebie, Michael trzymał Caro za rękę; miał podzieloną uwagę - jakby był szermierzem walczącym jednocześnie na dwóch frontach. Wydawało się, że najprawdopodobniej to Portugalczycy są tymi łajdakami, ale... Był u mnie wczoraj Diabeł. Rozmawiał z Gabrie lem i Lucyferem. Gabriel zgodził się, że zdecydowa nie należy z bliska przyjrzeć się tak długiej liście za pisów i spadkobierców; zaczął już uważniej obserwo wać poszczególne osoby i badać, czy istnieją powody do przypuszczeń, że mogą mieć jakieś plany wobec włości Camdena, a teraz twoich. Lucyfer najwidocz niej także zerknął na listę zapisów i uznał, że musi zobaczyć, jakie przedmioty znajdują się w twoim do mu przy Half Moon Street. Początkowo Diabeł przy puszczał, że Lucyfer chce po prostu zerknąć na ko-

lekcję, ale wyjaśnił mu, że fałszerstwo, przynajmniej w przypadku takich rzeczy, jak te, o których wspomina testament, to interes przynoszący wielkie zyski. Pomyślał, że może Camden niechcący dał się w to wciągnąć i nieświadomie dał się wykorzystać może uznał fałszywki za autentyki. Caro zmarszczyła czoło. - Nigdy nie przywiązywałam wielkiej wagi do kolekcji Camdena; gdy go poznałam, zajmował się tym już od wielu lat. To było po prostu "coś od zawsze". Ale wiem też, że handlował z osobami, które znał od lat i którym ufał. - Caro popatrzyła Michaelowi w oczy. - Nauczył się, że musi być bardzo ostrożny. Tak czy inaczej, masz coś przeciwko temu, by Lu cyfer przyjrzał się domowi? Caro pokręciła głową. Nie, myślę nawet, że to dobry pomysł. Im więcej rzeczy uznamy za takie, które nie mają z tym nic wspólnego... Michael ścisnął jej dłoń. No właśnie. Przypomniawszy sobie o kolejnym wątku ich śledztwa, Caro znów się odezwała: A tak nawiasem mówiąc to przypomniałam so bie o pewnym starym przyjacielu, któremu Camden bardzo ufał. Odwiedziłam go dzisiaj i poprosiłam, by przeczytał listy. Zgodził się. Powóz zatrzymał się przed wejściem do konsulatu Korsyki. Gospodyni przyjęcia czekała zaraz za drzwiami; Caro i Michael zostali przywitani z typową dla Kor-sykan życzliwością. Gości na przyjęciu nie było wielu - wyłącznie starannie wyselekcjonowane towarzystwo. Z zewnątrz 381

wydawało się, że spotkanie ma bardzo oficjalny cha-rakter, ale z czasem zapanowała bardziej swobodna atmosfera. Wszyscy wszystkich znali, wiedzieli kto czym się zajmuje i w jakie sprawy obecnie się angażuje; oczywiście jak zwykle grano w salonowe gierki, ale tym razem zupełnie otwarcie. Caro była jedyną osobą, która nie miała jasno określonej roli; scenę znała, ale czuła się dziwnie. Tym bardziej jednak była świadoma ról, jakie odgrywali pozostali goście, szczególnie zaś Michael. Mimo że wieczór był typowo dyplomatycznym wydarzeniem, znalazło się tu wielu urzędników administracji państwowej, z którymi do czynienia miał personel konsulatu, gdy zajmował się sprawami swojego kraju w Anglii. Każdy z tych dżentelmenów dokładał starań, by choć na chwilę zatrzymać się przy Michaelu i się upewnić, że Michael wie, kim są, czym się zajmują i jaki mają wpływ na politykę zagraniczną. W żadnym innym gronie, nawet wśród śmietanki towarzyskiej Londynu, poczta pantoflowa nie działała tak skutecznie. Wszyscy zauważyli obecność Caro u boku Michaela, ale nikt nie wiedział, co to może oznaczać. Caro i Michael przedstawiali się jako starzy przyjaciele rodziny i towarzystwo przyjęło to wyjaśnienie, przynajmniej z pozoru. Gdy ukłonił się im przedstawiciel hiszpańskiego korpusu dyplomatycznego, widać było, że Michael go nie kojarzy. Uśmiechając się, podała seńor Fer-nandesowi dłoń; gdy ten kłaniał się jej i komplementował toaletę, zmyślnie i gładko wplotła do rozmowy jego nazwisko, zajmowane stanowisko i kilka dygresji dotyczących jego przeszłości. Michael bez mrugnięcia okiem potrafił wszystkie te informacje wyłowić i wykorzystać. 382

Potem, gdy rozdzieliły ich osoby, które miały nadzieję na konwersację, Caro zaczęła się rozglądać, jakby zaalarmował ją szósty zmysł; zobaczyła żonę jednego ze starszych urzędników Ministerstwa Spraw Zagranicznych, która odciągała Michaela na bok, odsuwając go od grupy dyplomatów, z którymi rozmawiał. Było to dość niebezpieczne - potencjalny minister finansów rozmawiający na osobności z żoną człowieka, który również będzie walczył o stanowisko obecnie zajmowane przez Michaela - to najszybsza droga do spowodowania urazy i rozgoryczenia wielu osób z wyższych sfer. Caro wystarczyło jedno spojrzenie, by wiedzieć, że i Michael zdaje sobie sprawę, iż sytuacja jest niestosowna, nie potrafił jednak tak po prostu wyrwać się ze szponów owej damy. Caro uśmiechnęła się do zastępcy konsula Korsyki. - Proszę mi wybaczyć, muszę zamienić kilka słów z panem AnstrutherWetherbym. Wicekonsul zerknął na Michaela - nie potrzebował dalszych wyjaśnień; ukłonił się i uśmiechnął do Caro. Pan Anstruther-Wetherby to prawdziwy szczę ściarz. Nadal się uśmiechając, Caro zostawiła wicekonsu-la i spokojnym krokiem zmierzała w stronę Michaela. Tutaj jesteś! - Podeszła do niego z boku i wsunę ła rękę pod jego ramię, udając, że dopiero w tej chwili zauważyła jego towarzyszkę. - Lady Casey uśmiechnęła się - minęło już sporo czasu, odkąd miałam przyjemność po raz ostatni panią widzieć. Caro podała dłoń lady Casey. Ta popatrzyła na nią, najwyraźniej życząc sobie, by Caro jak najszybciej zniknęła, ale nie mając innego wyjścia, uścisnęła jej dłoń i także się uśmiechnęła. 383

- Moja droga pani Sutcliffe - lady Casey poprawiła szal na ramionach - myślałam, że na dobre wycofała się pani z życia dyplomacji. - Może i nie jestem już żoną ambasadora, ale wie pani, jak to jest... A poza tym - ciągnęła Caro - już raz dziś ktoś mi powiedział, że absolutnie nie powin-nam się chować ani unikać towarzyskich spotkań. Da-no mi do zrozumienia, że nadal powinnam brać udział w życiu dyplomacji - że jest to moim obowiązkiem. Lady Casey wyglądała tak, jakby chciała spierać się z tą opinią, jednak Caro, była żona ambasadora czy nie, pokonała ją kilkoma wiele mówiącymi dygresja-mi. Lady Casey szybko zrozumiała, że wycofanie się będzie w tej sytuacji najlepszym rozwiązaniem. Proszę mi wybaczyć, muszę wrócić do męża. Rozeszli się w przyjaznej atmosferze. W chwili, gdy tylko lady Casey oddaliła się na tyle, by nie móc ich słyszeć, Michael odetchnął. - Dziękuję. Próbowała mnie zmusić, bym przyjął zaproszenie na kolację. - Zaproszenie zupełnie nie na miejscu - oceniła Caro. - A ty? Rozmawiałeś na osobności z monsieur Hartingesem? Michael popatrzył na Caro. - Z jakim monsieur Hartingesem? - Z jednym z wyższych rangą sekretarzy ambasadora Francji. To mądry człowiek, daleko zajdzie i jest bardzo przyjazny. Rozumiem. Rzeczywiście powinienem go po znać. - To prawda. Stoi przy oknie i cały wieczór cię obserwuje, czekając na dogodny moment. - Prowadź więc. Zrobiła, o co poprosił. Następne dwadzieścia minut spędzili na rozmowie z Francuzem, który uważał,

że wszystkie dawne nieporozumienia należy puścić w niepamięć i zająć się handlem - była to najważniejsza kwestia, którą musiał zająć się przyszły minister finansów. Serdecznie pożegnali się z monsieur Hartingesem, a potem krążyli wśród pozostałych gości, tym razem jednak powoli zmierzając już do wyjścia. Powinnam porozmawiać z Jamiesonem, zanim wyjdziemy. Michael skinął w stronę patykowatego dżentelmena, który wyglądał na lekko umęczonego; witał się właśnie z gospodynią i kłaniając się, wyraźnie przepraszał za spóźnienie. To dziwne, że przyszedł tak późno - mruknęła Caro. Masz rację. Michael poprowadził ją do Jamiesona, podsekretarza w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Jamie-son zauważył ich, gdy skończyli rozmowę z żoną konsula, i ruszył w ich stronę. Przywitał się Caro, którą znał od lat, a potem z szacunkiem ukłonił się Michaelowi. - Sir. Michael uścisnął mu dłoń, a Jamieson trochę się odprężył. - Coś nie gra? - Do biura było włamanie, dlatego się spóźniłem. Ktoś przeszukał dwa składziki, w których nie ma nic, poza archiwaliami. Najdziwniejsze, że były to dokumenty z Lizbony. Caro zmarszczyła brwi. Dlaczego to takie dziwne? Ponieważ właśnie dotarła do nas informacja, że dwa tygodnie temu włamano się do naszej am basady w Lizbonie. Statek pocztowy miał opóźnienie

384

385

ze względu na sztorm, ale teraz już wiemy. Najpierw Lizbona, teraz tutaj. Za czasów Camdena nic takiego nie miało miejsca. Jamieson skupił spojrzenie na Caro. - Wiesz może, o co w tym wszystkim chodzi? Caro pokręciła głową. - Coś zginęło? Tutaj albo w Lizbonie? - Nie. - Jamieson spojrzał na Michaela. - Wszystkie dokumenty są ponumerowane, żaden nie zginął. Wiemy, że zostały przeszukane kartoteki, ale nic poza tym... - Jamieson wzruszył ramionami. - Nie ma tam nic użytecznego z dyplomatycznego punktu widzenia. Placówka w Lizbonie to moja działka, ale kartoteki, które przeszukano, dotyczą czasów sprzed mojej pracy w ministerstwie. Jednak Roberts, mój poprzednik, był człowiekiem w najwyższym stopniu skrupulatnym; nie wyobrażam sobie, że cokolwiek mogłoby mu umknąć. - Jakiego okresu dotyczą dokumenty, które przeszukano? zapytała Caro. - Tuż przed i tuż po tym, jak Camden objął urząd. Uważamy, że ktoś może szukać informacji dotyczących jakichś działań, które Camden, powiedzmy, powstrzymał - skrzywił się Jamieson. - Cieszę się, że się na was natknąłem, zamierzałem was odwiedzić w ciągu kilku dni, żeby zapytać, czy może coś wiecie. Jeśli przyjdzie wam do głowy jakieś wyjaśnienie tych włamań, dajcie mi znać. - Ależ oczywiście - odparła Caro i zaraz rozstali się z Jamiesonem. Wkrótce też opuścili konsulat.

- Wiesz - zaczął Michael, gdy później tego samego wieczoru dołączył do niej w jej sypialni i wziął ją

380

w ramiona - zaczynam się zastanawiać, czy ktoś przypadkiem nie wpadł w panikę z jakiegoś błahego powodu. Skoro nic nie ma w kartotekach Ministerstwa Spraw Zagranicznych... - Tb akurat - przyznała Caro, obejmując go za szyję - jest możliwe. - Wyczuwam jakieś „ale". Caro uśmiechnęła się nie dlatego, że było jej wesoło, ale dlatego, że po raz kolejny dostrzegła, jak przenikliwym i bystrym mężczyzną jest Michael. Znając Camdena, jego zamiłowanie do intryg i powiązania z portugalskimi elitami, równie możli we jest to, że w jego dokumentach jest coś, co na prawdę może wywołać zamęt. - Michael popatrzył w oczy Caro, a potem ciągnął: - Therese Osbaldestone przypomniała mi, jak bardzo Camden był osobiście zaangażowany w sprawy Portugalczyków, nawet zanim jeszcze nominowano go na stanowisko ambasadora. A biorąc to pod uwagę, równie dobrze może być tak, że naprawdę nic na ten temat nie ma w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Camden mógł uznać tę sprawę za osobistą, nie mającą nic wspólnego z ministerstwem, szczególnie jeśli to wszystko rozpoczęło się, zanim objął stanowisko. - Masz na myśli, że schował gdzieś wszystkie zapiski dotyczące tej sprawy? - Jeśli na światło dzienne nie wyszło nic, co mogłoby mieć wpływ na jego pracę, to tak. - Caro pokiwała głową. - Myślę, że mógł tak właśnie zrobić. - Ale jakaś wzmianka mogła zostać w jego dokumentach. To prawda. - Caro westchnęła. - Muszę bardziej przyłożyć się do przeglądania jego osobistych zapi sków, ale teraz przynajmniej wiem, w których pa miętnikach powinnam szukać. 387

W tamtej chwili jednak, w mroku nocy, gdy Mi-chael trzymał ją w ramionach, dokumenty Camde-na nie były najważniejsze. Caro wspięła się na palce. - Pocałuj mnie - powiedziała. Michael uśmiechnął się i ją pocałował, w pełni ko rzystając z zaproszenia, jednocześnie starając się za-pamiętać, by później zapytać, kim jest ten stary przy-jaciel Camdena, którego Caro poprosiła o przeczyta-nie listów. Z żadną kobietą nie dzielił dotąd takiego zjedno-czenia i nie potrafił już sobie wyobrazić, że z jakąś inną mogłoby łączyć go to, co łączy go z Caro. Z każ-dą mijającą nocą, z każdym dniem, każdym spotka-niem, na którym razem się zjawiali, z każdą godziną, którą ze sobą spędzali coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że są idealnie do siebie dobranymi połówkami jednej całości. Ta świadomość wstrząsnęła Michaelem, ale też przepełniła go dziwną radością. Nieważne, że Caro nie zmieniła jeszcze zdania i nie zgodziła się zostać jego żoną - wiedział, że w końcu się zgodzi, że nie ma innej możliwości. Droga między teraz a chwilą, gdy to wreszcie się stanie, wydawała się zacienio-na i niepewna - nie wiedział, jak długa będzie i jakie będą jej towarzyszyły wydarzenia, jednak jej zakoń-czenie było już wiadome i nieodwołalne. Później, nasycony i zadowolony, przyciągnął Caro do siebie; była senna i ułożyła się wygodnie u jego boku. Chciał o coś ją zapytać, ale... Nie mógł się skupić. Kto przepytywał cię o twoje powinności? Miał nadzieję, że nie był to Magnus. Therese Osbaldestone. - Zaspana Caro potarła policzkiem o jego ramię. - Ucieszyła się, że nie cho wam się po kątach i bywam w towarzystwie. 388

Michael zapamiętał, że powinien mieć oko na lady Osbaldestone - nie chciał, by pokrzyżowała mu plany, w jakikolwiek sposób naciskając na Caro. Gdyby miał jakiekolwiek wątpliwości, czy jej potrzebuje właśnie jej, Caro - u swojego boku, wydarzenia dwu poprzednich wieczorów rozwiałyby je bezpowrotnie. Takie rozważania dawały mu najsilniejszy bodziec - coraz silniejszą motywację, by to właśnie ją poślubić i to jak najszybciej, ale z drugiej strony te właśnie argumenty Caro odrzuciłaby w pierwszej kolejności. W tej kwestii nie mógł jej winić. Małżeństwo - im dłużej o tym myślał, im bardziej zastanawiał się nad nim jako nad pewną całością, tym bardziej doceniał to, że gdy poślubi Caro, ich małżeństwo będzie oparte na czymś więcej niż tylko na poczuciu obowiązku. Caro nie będzie miała żadnych obowiązków do wypełnienia; nie chciał, by była z nim z tego powodu. Z każdego innego powodu, ale nie dlatego. Gdy leżał w jej łóżku, z Caro śpiącą u jego boku, gdy słyszał jej oddech i czuł jej dotyk, gdy czuł ciepło jej nagiego ciała, jej kobiece kształty, obietnica tego, co nadejdzie, stawała się coraz wyraźniejsza, tak silna, że nie dałoby się jej wyrazić słowami. Był świadom, że coraz bardziej się niecierpliwi, ale był równie świadom tego, że czekanie jest w tej sytuacji najmądrzejszym rozwiązaniem; pozwoli jej samej podjąć decyzję, żadnego naciskania, żadnego ponaglania... Ta myśl tłukła mu się po głowie, gdy zasypiał. Może mógłby zrobić coś jeszcze.

Subtelne wpływanie na ludzi to chleb powszedni każdego polityka, a Michael był politykiem wybit389

nym. Przypomniał to sobie następnego ranka, gdy zostawił Caro w saloniku na piętrze, by nadal mogła przedzierać się przez notatki Camdena, a sam poszedł szybkim krokiem wzdłuż Upper Grosvenor Street ku Grosvenor Square. Żadnego naciskania, żadnych perswazji; są przecież inne sposoby... Pomijając już wszystko inne, czyny mówią więcej niż słowa i są bardziej przekonujące. Honoria była w domu; spotkali się w salonie. Za Honorią zaraz przybiegły dzieci; Michael posłusznie pochwalił nowe sportowe kije i piłki Sebastiana i małego Michaela, a potem kilka minut bawił się z Louise. Wreszcie zerknął na Honorię, która sprawnie wyekspediowała swoje latorośle do ogrodu, gdzie czekały na nich opiekunki. Nareszcie! - Stojąc w progu szklanych drzwi pro wadzących na taras, Honoria popatrzyła na Micha ela. - O co chodzi? Podszedł do siostry, która kątem oka obserwowała poczynania swoich dzieci. Chcę poślubić Caro, ale... - Michael urwał na chwilę, ale zaraz potem, także patrząc w stronę ogrodu, kontynuował temat: Jej małżeństwo z Camdenem opierało się na tym, że on potrzebował jej talentów, wszystkiego, co odczytał jako umiejętno ści niezbędne u żony dyplomaty. Oczywiście są to do kładnie te same umiejętności, które powinna mieć moja żona, ale to ostatnia rzecz na świecie, z powodu której chciałbym zaproponować Caro małżeństwo. - Rozumiem ją. Camden był sporo od niej starszy. - Masz rację. A co gorsza, było to w dużej mierze zaaranżowane małżeństwo, na którym skorzystał głównie on. Jednak początkowo Caro nie zdawała sobie z tego sprawy. Na twarzy Honorii pojawił się grymas. 390

O Boże... - zerknęła na Michaela - jeśli więc za proponujesz jej małżeństwo... Michael smutno pokiwał głową. Właśnie. Jeśli to będzie wszystko, co jej zapro ponuję, nie mam u Caro żadnych szans. - Westchnął, by wreszcie ubrać w słowa to, o czym myślał. - By ją zdobyć, muszę jej zaoferować więcej, dużo więcej. Popatrzył na Honorię, a ona patrzyła na niego. I właśnie dlatego tu jestem. Chciałem cię zapytać, dlaczego, skoro początkowo byłaś tak przeciwna, zdecydowałaś się przyjąć oświadczyny Diabła? Co przeważyło szalę? Honoria doskonale rozumiała, o co Michael pyta. Powędrowała myślami siedem lat wstecz, to tego lata, które teraz wydało się tak odlegle. Przypomniała sobie... Patrząc na ogród, szukała słów, by nazwać to, co kazało jej przyjąć oświadczyny Diabła i zgodzić się na to wyzwanie - by zmierzyć się z losem, który tak bezceremonialnie postawił go na jej drodze. Jak mogła wytłumaczyć Michaelowi czar i pokusę, jaka tkwi w miłości? W tym, co daje serce i co nieraz trzeba przyjąć wbrew zasadom i zdrowemu rozsądkowi? Zastanawiała się, jakich słów użyć, by mu odpowiedzieć. - Zmieniłam zdanie - powiedziała wreszcie - ponieważ Diabeł dał mi to, czego naprawdę potrzebowałam, i co zmieniło moje życie na takie, o jakim zawsze marzyłam. Spełnił moje marzenie i był gotów dać mi wszystko, co było dla mnie najważniejsze. Spojrzenie Honorii powędrowało w stronę dzieci. Czy powinna powiedzieć Michaelowi, że Caro chce mieć dzieci, że pragnie ich podobnie jak ona kiedyś ich pragnęła? Była to tęsknota, którą Caro skrywała, a której mogła domyślić się jedynie kobieta czująca kiedyś to samo. 391

Ale jeśli powie Michaelowi... Jest mężczyzną -czy będzie wiedział, jak wykorzystać tę wiedzę? Może pomyśleć, że sama obietnica posiadania dzieci wystarczy i nie dostrzeże jej skutków, które stanowić mogą dużo cenniejszy prezent? Mimo siostrzanych uczuć, które żywiła do Michaela, i pragnienia, by widzieć go szczęśliwym mężerr. damy, na jaką zasługuje, Honoria chciała również widzieć szczęśliwą Caro; chciała widzieć, jak je przyjaciółka z lat dziecinnych doświadcza tego samego szczęścia, które stało się jej, Honorii, udziałem. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnęła, to to, by pierwsze, niezbyt szczęśliwe małżeństwo Caro przesłoniło jej szanse na osiągnięcie prawdziwego szczęścia. Spojrzała na Michaela; zrozumiała, że mimo beznamiętnego wyrazu twarzy intensywnie zastanawia się nad tym, co mu powiedziała, próbuje zinterpretować jej słowa. Nie potrafię ci tego lepiej wytłumaczyć. To, co jest najważniejsze w życiu, będzie dla każdej kobiety czymś innym, ale danie jej właśnie tej jednej rzeczy, która wszystko uczyni możliwym, i bycie gotowym, żeby jej to dać, jest kluczowe. Michael popatrzył na Honorię i uśmiechnął się. - Dziękuję. - Mam nadzieję, że ci pomogłam. Michael wziął ją za rękę i lekko uścisnął. - Pomogłaś. Rzuciwszy ostatnie spojrzenie w stronę siostrzeńców i siostrzenicy z piskiem hasających po ogrodzie, ukłonił się na pożegnanie. Zostawię cię z twoim marzeniem. Honoria parsknęła, i zanim Michael zdążył wyjść z pokoju, znalazła się na tarasie.

Michael zatrzymał się jeszcze, by porozmawiać z Diabłem, ale ten nie miał dla niego żadnych nowych wiadomości. Potem wybrał się do klubu dla dżentelmenów, po drodze zastanawiając się nad tym, co usłyszał od Honorii. Gdy z nim rozmawiała, cały czas patrzyła na dzieci. Biorąc pod uwagę jego i Honorii przeszłość, to że lak wcześnie stracili rodzinę, bez trudu się domyślił, że dla Honorii dom, rodzina, a co za tym idzie dzieci, znaczyły bardzo wiele - były dla niej tak samo ważne, jak dla niego. Czy chciała mu powiedzieć, że były równie ważne dla Caro? Jeśli to właśnie próbowała mu uświadomić, dokąd go to zaprowadzi? I co jest największym marzeniem Caro?

Rozdział19

Wrócił na Upper Grosvenor Street tuż przed trzecią, nadal nie poczyniwszy większych postępów ani w ich śledztwie, ani w swych rozmyślaniach na temat pragnień i potrzeb Caro. Odsunął na bok obie te myśli i wbiegł po schodach przeskakując po dwa stopnie. Otworzył drzwi do saloniku i spojrzał na Caro pogrążoną w lekturze pamiętników Camdena. Podniosła wzrok. Włosy wokół jej głowy wyglądały jak aureola; wpadające przez okno promienie 393

392

słońca wydobywały jasne pasma i potęgowały sre-brzystość oczu. Oczu, które pojaśniały na jego widok. - Dzięki Bogu! - zamknąwszy pamiętnik, położyła go na stercie innych brulionów i podniosła ręce. -Naprawdę mam nadzieję, że przyszedłeś, by mnie stąd wyrwać. Michael wziął Caro za ręce i pomógł wstać z głębokiego fotela. Zaraz potem wziął ją w ramiona i pocałował. Całowali się długo, powoli i namiętnie; oboje wie-dzieli jednak, że nie mogą pozwolić, by teraz wybu-chło między nimi pożądanie. Ich usta odrywały się od siebie tylko po to, by po chwili znów się spotkać. Wreszcie Michael podniósł głowę; Caro westchnę-ła i otworzyła oczy. - Myślę, że musimy już iść. - Niestety musimy. - Michael zrobił krok w tył, uwalniając ją z objęć. - Lucyfer będzie na nas czekał. Umówili się, że tego właśnie dnia, o trzeciej, pokażą Lucyferowi dom przy Half Moon Street. Gdy przyjechali, już czekał, oparty o metalowe ogrodzenie. Uśmiechając się, podszedł do dorożki, pomógł Caro z niej wysiąść, a potem się ukłonił. Do usług, pani Sutcliffe. Cieszę się, że mogę pa nią poznać. Uśmiechnęła się. Dziękuję. I proszę mi mówić Caro. Lucyfer przywitał się z Michaelem, a potem wskazał w stronę schodów. Muszę wyznać, że bardzo chcę zobaczyć tę ko lekcję. Caro otworzyła drzwi i wprowadziła mężczyzn do głównego holu. 394

- Nie wiedziałam, że Camden był tak powszechnie znanym kolekcjonerem. - Nie był, ale gdy zacząłem o niego rozpytywać, okazało się, że wiele osób go zna, szczególnie ze względu na pewien ekscentryzm, który go charakteryzował, oczywiście jeśli chodzi o kolekcjonerstwo. -Lucyfer uważnie przyglądał się kredensowi i flakonowi, który na nim stal. - Większość ludzi zbiera jeden, określony rodzaj przedmiotów, a Camden zbierał wiele różnych rzeczy. - Lucyfer wskazał na okrągły stolik w holu i na lustro na ścianie. - Wszystko wybierał tak, aby zajmowało tu konkretne miejsce i spełniało określoną funkcję. Wszystko to jest unika-lowe; ten dom sam w sobie jest unikatowy. - Rozumiem. - Caro wprowadziła Lucyfera i Michaela do salonu i podeszła do okna, by odsunąć ciężkie kotary i wpuścić trochę światła. Natychmiast wydobyło wspaniałość mebli, odbiło się i załamywało w kryształach, podkreśliło piękno sreber. - Co więc chciałbyś zobaczyć? - Myślę, że większość pokoi. Powiedz, wiesz, z kim Camden robił interesy? Znam kilka nazwisk, ale zastanawiałem się, z usług których handlarzy antykami jeszcze korzystał. - Wainwright, Cantor, Jofleur i Hastings. Nie słyszałam innych nazwisk. - Jesteś pewna? - Tak. Camden nie chciał robić interesów z nikim więcej; kiedyś powiedział mi, że nie chce, by ktoś go oszukał i właśnie dlatego upierał się przy tych, którym ufał. Lucyfer pokiwał głową. Co do tej czwórki, to miał rację, możemy więc zapomnieć o możliwości fałszerstwa. Gdyby który kolwiek z nich odkrył, że sprzedał mu falsyfikat, na-

395

tychmiast zaproponowaliby zwrot pieniędzy. Jeśli kupował tylko i wyłącznie od nich, to możemy być pewni, że nie chodzi tu o tego typu szachrajstwo. Czyli nie chodzi o fałszerstwo. - Michael uniósł brwi. - Więc o jakie inne szachrajstwo może tu chodzić? Takie, które z każdą minutą wydaje mi się coraz bardziej prawdopodobne. Lucyfer rozejrzał się po salonie. Zaczekajcie, aż dokładniej obejrzę dom, a potem wszystko wam wyjaśnię. Caro posłusznie oprowadziła go po pokojach na parterze, odpowiadała na pytania, potwierdziła, że Camden zachował dokładne raporty ze wszystkicli zakupów. Gdy byli w jadalni i czekała na Lucyfera, który oglądał zawartość przeszklonej gabloty, zauważyła, że lichtarz, który zawsze stał pośrodku kredensu, został przesunięty w lewo. Poprawiła go i zastanowiła się, gdzie się znajdował, gdy kilka dni wcześniej zjawiła się tu z Michaelem po dokumenty. Była przekonana, że stał na swoim miejscu. Musiała być tu pani Simms. Nic nie zginęło, żadna inna rzecz nie została też przestawiona. Caro zapamiętała, by powiadomić ją, iż wróciła już do miasta, a potem odwróciła się w stronę Lucyfera: Chodź, pokażę ci pokoje na górze. Michael także poszedł za nimi, słuchając jednym uchem, o czym rozmawiają, i rozglądając się po do-mu. Nie patrzy! tak, jak Lucyfer, który przyglądał się z bliska wielu przedmiotom, ani tak, jak wówczas, gdy byli tu ostatnio. Z tego, co widział, chciał jak najwięcej dowiedzieć się o Caro, o tym, czego pragnie i potrzebuje, a czego dotąd nie miała. Czego brakuje w tym - na pierwszy rzut oka wspaniałym - domu? Pierwsze, co przyszło Michaelowi na myśl, to dzieci, ale gdy rozejrzał się uważniej i zastanowił, wie396

dział, że nie chodzi o małe istotki o pulchnych paluszkach biegające po korytarzu i zjeżdżające po poręczy eleganckich schodów. Ten dom był pusty - naprawdę pusty. Camden stworzył go dla Caro, Michael nie miał już co do tego żadnych wątpliwości, ale dom pozostał zimny, nikt nie włożył w niego serca, nie było w nim życia, tego pulsującego serca rodziny, które powinno go ożywiać i wypełniać radością. Piękna skorupa, nic więcej. Jedyną rzeczą, która mogła przywrócić tu życie, to ta, której Camden nie dał Caro; albo nie chciał, albo nie mógł. Co przywraca puls domowi, co sprawia, że nie jest to tylko rezydencja, ale prawdziwy dom? Michael stał w korytarzu na piętrze, Caro i Lucyfer wyszli z gabinetu; Lucyfer wskazał w stronę schodów. Chodźmy na dół. - Wyglądał na nieco ponurego. Wszyscy troje spotkali się w głównym holu. Widzę tu pewne niebezpieczeństwo, którym można wytłumaczyć ataki na Caro. Kolekcja jako ca łość nie stanowi większej pokusy, ale mogą ją stano wić poszczególne jej elementy - Sutcliffe miał dobre oko i wybierał przedmioty najwyższej jakości, wiele z nich to naprawdę wspaniałe rzeczy, które bez tru du mogą skusić jakiegoś fanatycznego kolekcjonera, takiego, który jak już raz coś zobaczy, to musi to mieć. Lucyfer popatrzył na Caro. Biorąc pod uwagę powód, dla którego Sutcliffe z taką pie czołowitością dobierał poszczególne elementy ko lekcji, wątpię, by zgodził się sprzedać którykolwiek z nich. Mam rację? Caro pokiwała głową. - Wiele razy namawiano go na sprzedaż kilku przedmiotów, ale było tak jak mówisz, gdy już zdobył 397

rzecz, która idealnie pasowała do jakiegoś miejsca, nie chciał jej sprzedać. Z jego punktu widzenia nie miałoby to sensu. To prawda. I w tym rzecz... - Lucyfer zerknął na Michaela. - Wśród kolekcjonerów są tacy, którzy, by zdobyć wymarzony okaz, gotowi są zignorować wszelkie zasady i prawo. Mają na tym punkcie obse sję i po prostu muszą mieć dany przedmiot, niezależ nie od tego, za jaką cenę i jakimi środkami. Michael zmarszczył czoło. - Dlaczego po prostu nie kupią go od Caro? - A sprzedałabyś? Caro milczała przez dłuższą chwilę. Nie. Camden stworzył ten dom i nie mogłabym tak po prostu pozbywać się pewnych jego elementów. Lucyfer popatrzył na Michaela. - Właśnie dlatego. Po prostu zakładają, że Caro i tak by tego nie sprzedała, i że ma na punkcie tego przedmiotu taką samą obsesję jak oni. - Dlaczego więc się nie włamią i po prostu tego nie ukradną? wtrącił się Michael. - Zamki może są solidne, ale dla zdeterminowanego złodzieja... - Nie zdobyliby tego, co chcą; choć są kolekcjonerzy, którzy nie cofnął się przed niczym - im zależy także na potwierdzeniu legalności przedmiotu, a to zgodnie z prawem mogą zdobyć tylko poprzez kupno. Zaskoczona Caro wpatrywała się w Lucyfera. Próbują mnie zabić, żeby zmusić, bym coś im sprzedała? Myślisz, że ktokolwiek odziedziczy po tobie dom, będzie miał takie same skrupuły? Twoi spadko biercy byliby bardziej skłonni sprzedać poszczególne przedmioty z kolekcji. Caro wysłuchała Lucyfera, potem popatrzyła na Michaela. 398

Geoffrey, Augusta i Angela sprzedaliby. Nie od razu, ale po jakimś czasie... - Tak. - Caro kiwnęła głową. - Sprzedaliby. - Gdy rozpytywałem o Camdena i ten dom, sam byłem zaskoczony, jak wiele osób wie o kolekcji i o tym, co dokładnie się na nią składa. - Lucyfer po raz kolejny rozejrzał się po wnętrzu. Zdecydowanie jest tu wiele przedmiotów, dla których ktoś może zabić.

Lista powodów, dla których ktoś może chcieć zamordować Caro, robiła się coraz dłuższa. Po spotkaniu w domu Caro przy Half Moon Street Lucyfer przyjął zaproszenie na herbatę przy Upper Grosvenor Street. Po czym znów zajął się śledztwem. Najpierw miał przyjrzeć się liście osób, które dziedziczą po Camdenie, a potem tymi, którzy mają kontakty w światku antykwariuszy; może ktoś słyszał o kimś, kogo określił mianem "fanatycznego kolekcjonera". Podczas kolacji omówili całą sytuację z Magnusem i Evelyn. Magnus był wyraźnie rozdrażniony, że nie może zrobić wiele więcej, jak tylko służyć radą i przyglądać się wszystkiemu z boku, i że w tej sytuacji jego kontakty, w tej chwili już tylko ze światem polityki, okazały się zupełnie bezużyteczne. To Evelyn zasugerowała Magnusowi, że powinni we dwoje odwiedzić starą lady Claypoole. - Jej mąż był ambasadorem w Portugalii przed Camdenem; lord Claypoole od dawna już nie żyje, ale Ernestine może pamiętać coś dla nas istotnego. Jest teraz w mieście, gości u swojej siostry. Zobaczymy, co nam powie. 399

Wszyscy się zgodzili, że to doskonały pomysł. Zo-stawiwszy Magnusa i Evelyn, by wszystko to zaplano-wali, Caro i Michael wyszli na wieczorne spotkania dwa wieczorki towarzyskie, pierwszy w ambasadzie Belgii, drugi u lady Castlereagh. Wchodząc do salonu w belgijskiej ambasadzie, Caro coś zauważyła. Trzymając Michaela pod ramię, pochyliła się w jego stronę. Czy tam, przy oknie, to nie Ferdinand? Michael spojrzał w tę stronę i zacisnął usta. - Tak. Myślisz, że powinniśmy go zapytać, co robi w mieście? - Chyba tak. Nim jednak udało im się przecisnąć przez tłum gości - musieli zatrzymywać się to tu, to tam, by się przywitać i zamienić kilka słów Ferdinand zniknął. Michael zadarł wysoko głowę i rozglądał się po salonie. - Nie ma go. - Zauważył nas i postanowił pośpiesznie się wycofać. Przebywając w towarzystwie, Caro uważała, by na jej twarzy nie malowały się negatywne uczucia. -Zastanawiam się, jak to świadczy o jego sumieniu? Michael uniósł brew. A on w ogóle ma sumienie? Wymownie wzruszając ramionami, Caro odwróciła się, by przywitać lady Winston, żonę gubernatora Jamajki, która szybkim krokiem zmierzała w ich stronę. Caro przedstawiła Michaela, a potem, gdy krążyli po salonie, cały czas była przy jego boku. Tak samo zresztą jak na przyjęciu u lady Castlereagh. Caro nie była pewna, czy ich niewypowiedziana decyzja, by działać razem, wynikała bardziej ze sposobu, w jaki zareagowała na to, że Michael jej potrzebował, czy z jego pragnienia, by mieć ją blisko siebie i chronić. 400

Ten wieczór nie odkrył żadnego z dawnych sekretów, które Portugalczycy mogli chcieć ukryć jeszcze głębiej, ale Caro stawała się coraz bardziej świadoma zupełnie innych rzeczy. Później, gdy wrócili na Upper Grosvenor Street, gdy Michael dołączył do Caro w jej sypialni, gdy połączyła ich rozkosz, gdy zanurzali się w oceanie przyjemności, aż wreszcie leżeli na łóżku wtuleni w siebie, zaspokojeni i szczęśliwi i nadchodził sen... wtedy Caro zatopiła się w myślach o tym, czego coraz bardziej stawała się świadoma. Myślała o Michaelu, o tym, że jej potrzebuje i to nie tylko w sensie fizycznym. Myślała o innej potrzebie, która wyrażała się w sposobie, w jaki Michael brał ją w ramiona, czasem w sposobie, w jaki ustami muskał jej włosy, w jaki przez sen obejmował ją w talii. W sposobie, w jaki chciał ją chronić. Odkrył się - pokazał, że była dla niego ważna. Kiedyś powiedział, że chce ją poślubić i że jego propozycja pozostaje aktualna, a jedyne, co Caro musi zrobić, to się zgodzić. Nie wierzyła, że cokolwiek może sprawić, by zmieniła zdanie, by raz jeszcze zastanowiła się, dlaczego czuje taką niechęć na myśl o małżeństwie, szczególnie z kolejnym politykiem. A jednak okazało się, że to pragnienie, które w nim widziała, kazało jej raz jeszcze wszystko przemyśleć. Michael miał w sobie siłę, wobec której jej zatwardziałe serce - serce, które celowo kiedyś uczyniła twardym nie mogło pozostać nieczułe. Nie była już przecież tak młoda, tak niewinna ani naiwna, żeby brać to wszystko za dobrą monetę, ani też by zachowywać się jak lata temu, nim doświadczenie nauczyło ją, że nie należy tak po prostu, bez zastanowienia odrzucać prezentów losu.

401

Takie prezenty nie są zbyt częste. A gdy się je dostaje... Czy byia przygotowana na to, by znów zaryzykować i pokochać polityka? Mężczyznę, którego czar był czymś wrodzonym i zupełnie naturalnym? Mężczyznę, którego siła przekonywania była istotną umiejętnością? Jednak to nie słowa Michaela ją przekonały, ale jego zachowanie oraz emocje, które nim kierowały. Caro ogarnęła senność, zaczęła ją pozbawiać zdolności logicznego myślenia. Ostatnia rzecz, jaka dotarła do jej świadomości, to bliskość Michaela, jego gorące, nagie ciało. Zaspokojony, leżał obok niej i troskliwie obejmował. To nie był Camden. Michael czuł, że Caro zasypia; sam jednak starał się zapanować nad ogarniającą go sennością - chciał zmierzyć się z problemami, chciał popatrzeć w przyszłość i dowiedzieć się, czego najbardziej pragnie jej serce i jakie są jej najskrytsze marzenia. Dom, rodzina, mąż, pozycja w świecie polityki i dyplomacji, pozycja żony polityka, żony ministra -scena, na której jej najwyższej próby umiejętności byłyby doceniane i podziwiane... Akurat to wszystko mógł jej dać, ale kluczowe pytanie pozostawało niezmienne: cóż to jest ta jedna jedyna rzecz, która mogłaby ją przekonać, by za niego wyszła? Michael nie potrafił już dłużej walczyć z sennością... Pochwyciła go, nie dając odpowiedzi.

Przez kilka kolejnych dni Caro wytrwale studiowała pamiętniki Camdena; zamiast pojawiać się u boku

402

Michaela na towarzyskich spotkania w najznamienitszych domach, zostawała w saloniku i czytała. Jeśli odpowiedź na pytanie, kto jej grozi, leży gdzieś w dokumentach Camdena, to wypada, żeby cała oddała się poszukiwaniom. Magnus i Evelyn najwyraźniej doskonale się bawili, udając się do lady Claypoole, by spróbować wydobyć z niej jakieś cenne informacje, chociaż szybko się okazało, że poza potwierdzeniem, iż w Lizbonie pod koniec kadencji jej męża faktycznie było jakieś zamieszanie, to starsza pani nie była im w stanie wiele pomóc. Niemniej jednak ta wizyta poprawiła humor Magnusowi i Evelyn, i taki był przynajmniej z niej pożytek. Michael nadal grał rolę człowieka, który wkrótce ma być mianowany na ministra spraw zagranicznych, z nadzieją, że może to na coś się przyda, a przy tym korzystał z okazji, że w związku z prawdopodobną nominacją tak wiele osób starała się zrobić na nim wrażenie i starał się dowiedzieć jak najwięcej o ostatnich wydarzeniach na portugalskim dworze. Rozpuszczał wici nie tylko w odpowiednich brytyjskich urzędach, ale także wśród dyplomatów hiszpańskich, francuskich, kostarykańskich, sardyńskich, belgijskich i włoskich. Każdy ma własne źródła informacji - każdy może wiedzieć coś istotnego. I był jeszcze przecież Ferdinand. Michael nie zapomniał ani o nim, ani o pracownikach portugalskiej ambasady, jednak Michael nie mógł działać bezpośrednio na jej terenie; z pomocą Diabła zorganizował grupę ludzi, których zadaniem było wniknięcie do ambasady, ale oczywiście takie działanie wymagało czasu. A Michael coraz bardziej niepokoił się, że czas to jest właśnie to, czego nie mają. 403

Wróciwszy pewnym późnym popołudniem na Up-per Grosvenor Street, wciąż nie posunąwszy się w śledztwie dużo dalej, a co gorsza wyczerpawszy już większość możliwości, Michael poszedł na górę i zatrzymał się w drzwiach, patrząc na Caro zagłębioną w lekturze. Podniosła wzrok i uśmiechnęła się do niego; wtedy podszedł bliżej. Westchnął, usiadł w fotelu, identycznym z tym, na którym siedziała Caro. -Nic? Michael pokręcił głową. Wiem, że cierpliwość to wielka cnota, ale... Caro uśmiechnęła się i wróciła do lektury. Michael nadal siedział w fotelu i patrzył na nią, dziwnie zadowolony, że Caro nie czuje przymusu, by go zabawiać, co zapewne czułaby na jej miejscu każda inna dama. Było to niezwykle przyjemne uczucie, że Caro tak go traktuje, że mogą tak po prostu być razem i nie oddzielają ich od siebie żadne konwenanse. Ta bliskość uspokoiła go, odsunęła na bok niecierpliwość i irytację. W oddali usłyszeli dzwonek do drzwi i szuranie kroków Hammera w holu. Minęła chwila, a potem zamknęły się frontowe drzwi i zaraz usłyszeli kroki kamerdynera na schodach. Pojawił się w otwartych drzwiach i ukłonił im obojgu, a potem podał Caro srebrną tacę, na której leżał list. Wiadomość dla pani, madame. Lokaj nie czekał na odpowiedź. Caro wzięła kartkę. Dziękuję, Hammer. Kamerdyner ukłonił się i odszedł. Kiedy przeczytała list, uśmiechnęła się i odłożyła go na bok. To od Breckenridge'a. Michael patrzył na nią zdumiony. 404

- Breckenridge'a? - Czy aby dobrze ją zrozumiał? -Wicehrabia Breckenridge, spadkobierca Brunswicka? - Ten sam. Mówiłam ci, że poprosiłam starego zaufanego przyjaciela Camdena, żeby przeczytał jego listy. Timothy właśnie napisał, że niczego jeszcze nie znalazł. Pewnie się bał, że osobiście zjawię się w jego domu i dlatego na wszelki wypadek do mnie napisał. Timothy? Zjawię się osobiście? Michael poczuł się, jakby dostał obuchem w łeb... Ale... Nie zrobiłabyś tego, prawda? Caro patrzyła na niego zaskoczona; Michael odchrząknął. - Nie zjawiłabyś się u niego osobiście, prawda? -zapytał ponownie, tym razem nieco ciszej. - Cóż, musiałam mu dostarczyć listy. A raczej musiałam udać się tam z dwoma lokajami, by je tam wnieśli. No a potem oczywiście musiałam mu wyjaśnić, czego ma szukać. Przez dłuższą chwilę Michael tylko na nią patrzył. - Zjawiłaś się sama w domu Breckenridge'a. -Głos Michaela brzmiał dziwnie, starał się nad nim zapanować, Caro zaś patrzyła na niego szczerze zdumiona. - Znam Timothy'ego od ponad dziesięciu lat, tańczyliśmy na moim weselu. A Camden znał go od lat trzydziestu. - Breckenridge nie ma jeszcze trzydziestu lat. - Ma trzydzieści jeden - sucho poinformowała go Caro. I jest jednym z większych hulaków i lubieżników w towarzystwie. Jeśli nie największym! - Michael ze rwał się z fotela i przeczesał palcami włosy; Caro po patrzyła na niego, mrużąc oczy. Nie zaczynaj. Michael zacisnął zęby. 405

- Na miłość boską! Nie możesz tak po prostu... zjawić się w domu mężczyzny takiego jak Brecken-ridge, jakbyś zjawiała się tam na poranną herbatkę! - Oczywiście, że mogę. A skoro już o tym wspomniałeś: nie zaproponował mi herbaty. Tego akurat mogę się domyślić. Caro uniosła brwi. Mam co do tego poważne wątpliwości. Teraz to, co mówisz, brzmi równie źle jak słowa Timothy'ego, gdy nalegał, bym opuściła jego dom tylnym wyj ściem. Zbytek troski, zupełnie niepotrzebny. Przypo mniałam jemu, pozwól, że przypomnę i tobie: jestem wdową o ustalonej reputacji i nikt w towarzystwie nie uwierzy, że mogłabym ulec umizgom jakiegoś lu bieżnika i hulaki. Tylko ty o tym wiesz... A poza tym ty nie jesteś żadnym lubieżnikiem. - Caro, posłuchaj... - Nie! - Podniosła rękę. - To ty mnie posłuchaj. Timothy to mój stary, dobry przyjaciel, któremu bezgranicznie ufam. Znam go od lat, był przyjacielem i wspólnikiem Camdena. A skoro wiem, jaki naprawdę jest Timothy i jaką ma reputację, zupełnie nie jest dla mnie groźny. A teraz - Caro wskazała na stertę pamiętników - bardzo się cieszę, że przysłał tę wiadomość, bo nie mam czasu, by go odwiedzić i samej się dowiedzieć, czy nie udało mu się czegoś znaleźć. I nie mam również czasu, by go marnować na jakieś idiotyczne kłótnie. - Caro wzięła do rąk kolejny pamiętnik. - Może więc zamiast bez powodu patrzeć na mnie spode łba, mógłbyś mi pomóc? Masz, przeczytaj to. Rzuciła mu brulion. Michael złapał go i zmarszczył czoło. - Chcesz, żebym to przeczytał? Caro zdążyła już otworzyć tom, który sama studiowała. 406

- Jestem pewna, że umiesz czytać równie dobrze jak Timothy. Jemu dałam listy, ale pamiętniki są dużo obszerniejsze. Caro spuściła wzrok, ale mówiła dalej, tym razem jednak łagodniejszym tonem: - Mimo że ufam Timothy'emu i wiem, że uważnie przeczyta listy, nikomu nie zdradzając ich treści, to w pamiętnikach są opisane sprawy, o których wiedzieć nie powinien. Caro pochyliła się nad pamiętnikiem. Michael bezwiednie ważył w dłoni tom, który mu podała. Był zbyt bystry, by nie zauważyć jawnej i bezwstydnej manipulacji w zachowaniu Caro - zaufała mu tam, gdzie nie ufała Breckenridge'owi - ale mimo wszystko... Po chwili Michael usiadł, otworzył pamiętnik i przejrzał kilka stron. - Czego mam szukać? - Jakiejkolwiek wzmianki o portugalskim dworze, nazwisk Leponte, Oporto lub Albufeira. Jeśli coś znajdziesz, pokaż mi to będę wiedziała, czy tego szukamy. Michael uważał, że odkrycie, iż dama, którą tak desperacko pragnie pojąć za żonę, zadaje się z największym lubieżnikiem i na dodatek uważa, że nie ma w tym nic niestosownego, wstrząsnęłaby każdym mężczyzną. Z pewnością wstrząsnęła nim do tego stopnia, że naprawdę zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem nie zaangażować kilku osób do pilnowania Caro; wiedział jednak, że takie postępowanie doprowadziłoby do kolejnej kłótni - kolejnej, w której nie miałby szans wygrać. Michael wiedział lepiej niż ktokolwiek inny, że Caro, jak sama mu powiedziała, w fizycznym sensie 407

nigdy nie uległa Breckenridge'owi ani żadnemu innemu mężczyźnie. W tej sytuacji może faktycznie reagował nazbyt emocjonalnie, ale mimo wszystko... Gdy Caro przebierała się do kolacji, Michael siedział w bibliotece i zagłębiał się w Burke's Peerage18. Timothy Martin Claude Danvers, wicehrabia Brec-kenridge, jedyny syn hrabiego Breckenridge'a. Potem typowy opis: Eton19, Oxford, członkostwo w klubach dla dżentelmenów. Michael szybko przerzucał kartki, szukając powiązań między rodziną Danversów, Elliotów - to rodzina matki wicehrabiego Breckenridge - i Sutcliffe'ów, ale nie znalazł żadnych związków, do których Caro czyniła aluzje. Usłyszawszy kroki na schodach, zatrzasnął opasłe tomisko i odstawił na półkę. Dodał Breckenridge'a do listy spraw, które musi zbadać następnego dnia, i poszedł do głównego holu.

Caro sama nie wiedziała, co ma myśleć o tym, że Michael jest zazdrosny o jej znajomość z Timothym. Z jej obserwacji wynikało, że zazdrośni mężczyźni mają tendencję do rozkazywania, wydawania poleceń, ograniczania wolności kobiet, o które są zazdrośni. Caro była - uważając, że to całkiem rozsądne -nieufna wobec zazdrośników. Tym razem jednak... 18Burke 's Peerage - znany ze swej wiarygodności przewodnik po arystokratycznych rodzinach Wielkiej Brytanii i Irlandii, którego pisanie rozpoczął w 1826 r. brytyjski genealog John Burke, a kontynuował jego syn sir John Bernard Burke; ostatnie, sto piąte wydanie, ukazało się w 1970 roku. 19Eton - założona w 1440 roku szkoła dla chłopców, głównie wysoko urodzonych, ciesząca się doskonałą reputacją. 408

Jeszcze nigdy żaden mężczyzna nie był o nią zazdrosny, co oczywiście mogło być irytujące, ale w pewnym sensie także intrygujące - na tyle, że cierpliwie znosiła milczenie Michaela w drodze do lady Osterley. Michael się nie dąsał - on po prostu cały czas to w sobie roztrząsał, zastanawiał się, myślał -i raczej o niej niż o Timothym. W końcu dotarli do domu lady Osterley. Uwaga Michaela była skupiona tylko i wyłącznie na Caro. Przywitali się z gospodynią, a potem przeszli do salonu i dołączyli do pozostałych gości. Salon w domu państwa Osterley pełen był polityków, w których żyłach płynęła błękitna krew. Poza tymi, których zazwyczaj można było spotkać przy takich okazjach, tym razem ich oczom ukazał się także Magnus, który przyjechał wcześniej niż Caro, razem z ciotką Michaela, Harriet Jennet, i Therese Osbalde-stone. Na przyjęciu byli także Diabeł i Honoria. - Lady Osterley to daleka krewna Cynsterów -wyjaśniła Honoria, gdy ucałowały się z Caro na powitanie. U lady Osterley było kilka osób, których Caro nie znała. Wraz z Michaelem spędziła kilka minut rozmawiając z Honorią i Diabłem, a potem obie pary rozeszły się w różne strony, by porozmawiać z innymi zaproszonymi gośćmi i odnowić stare znajomości. W salonie znajdowała się polityczna elita, czyli ci, którzy naprawdę mieli coś w tym kraju do powiedzenia, i byli to ludzie z obu stron sceny politycznej. Mimo że teraz władzę dzierżyła tylko część z nich, wszyscy przyjmowali za pewnik, że nieodległe wybory tę sytuację zmienią. Odnawianie starych kontaktów i nawiązywanie nowych przedstawianie się, zapamiętywanie twarzy, klubów, do których należą poszczególni dżentelmeni, 400

ich stanowisk - to był prawdziwy cel takich spotkań. Organizowano je dwa albo trzy razy do roku. - O co chodzi? - zapytał Michael, pochylając się w stronę zamyślonej Caro. - Towarzystwo zostało doskonale i z namysłem dobrane. Popatrzyła mu w oczy. - Nawet nie wszyscy ministrowie są obecni. - Niektórzy popsuli sobie reputację, a inni, choć przyznaję to z przykrością, to osoby o ciasnych umysłach, które raczej już się nie zmienią, a wiadomo, że szykują się zmiany. Caro pokiwała głową; przez ostatnie dwa lata, gdy nie musiała już się skupiać na wydarzeniach w Portugalii, z bliska obserwowała zmienne koleje losu na politycznej scenie. Reforma dotycząca referendum była tylko jednym z wyzwań, z którym musiał zmierzyć się rząd. Już niedługo nie będzie można rządzić bez pytania społeczeństwa o zdanie. Nadchodziły czasy, które wymagały podjęcia bardzo konkretnych działań. Polityka i dyplomacja to starzy znajomi. Doświadczenie Caro w jednej z tych dziedzin dawało jej doskonałą pozycję w tej drugiej. Nie miała problemu z poruszaniem się wśród tłumu, oczarowując wszystkich i pozwalając, by i ją oczarowywano, rozmawiając i jednocześnie zapamiętując, jakie odpowiedzi i reakcje powodują jej pytania. W tej dziedzinie także Michael nie potrzebował jej pomocy; tutaj był u siebie - nawet bardziej niż Caro; mógł jednak wykorzystać jej talenty - rozumiał nie tylko słowa, ale także niuanse, potrafił sprytnie temat podtrzymać albo rozpocząć rozmowę na inny, taki, który pozwoliłby mu dotrzeć do nowych informacji. Po rozmowie z lordem Colebatch i panem Harrisem z Ministerstwa Wojny Caro uchwyciła spojrze-

410

nie Michaela. Uśmiechy, które wymienili, były przelotne i bardzo osobiste. Michael pochylił się w jej stronę. Tworzymy doskonały zespół. - Colebatch nie chciał ci powiedzieć o swoich związkach z budową nowej linii kolejowej. - I nie powiedziałby, gdybyś nie zapytała. Skąd o tym wiedziałaś? - Zmieszał się, gdy napomknął o tym pan Harris; musiał być jakiś tego powód. - Caro zerknęła na Michaela. - I okazało się, że faktycznie jest. Ruszyli w kierunku kolejnych upatrzonych osób, z którymi zamierzali porozmawiać. Jak to zazwyczaj bywa przy tego typu okazjach, czas spędzony przed kolacją w salonie przedłużał się, a nawet, gdy wszyscy siedzieli już przy stole, kontynuowano rozmowy. Przy takiej okazji najważniejsze były nie dania, lecz informacje. Pomysły, sugestie, obserwacje - wszystko miało tu swoje miejsce, a w tym towarzystwie traktowano to z wielkim szacunkiem. Był to doprawdy wspaniały widok - szyk, powab, subtelna i wszechobecna elegancja, a także rzucające się w oczy bogactwo: pokryte złotem sztućce, naczynia z Sevre, błysk kryształów w nie najlepszej imitacji diamentów na szyjach pań. Wszyscy to zauważyli, ale niewielu miało tego świadomość. Dla gości najważniejsze było to, kto z kim rozmawia - dlaczego w ogóle tu są. Dla Caro stawało się to raczej męczące, ale także miłe; nie była na takim spotkaniu od ponad dwóch lat. Ku swojemu zaskoczeniu nie straciła entuzjazmu dla konwersacji, gdzie słowa i riposty padały jak ciosy, szybko i celnie. Jeśli w ogóle coś się w tej mierze zmieniło, to może to, że przyjemność z uczestnictwa w takim towarzystwie jeszcze wzrosła. 411

Pod koniec kolacji, gdy sączyła wino, by odetchnąć po długiej i prześmiesznej rozmowie z Georgem Can-ningiem, kątem oka dostrzegła lady Osterley - siedziała na samym końcu stołu i uśmiechając się, uniosła w stronę Caro kieliszek w niemym toaście, wyraźnie wyrażającym aprobatę. Caro także się do niej uśmiechnęła, zastanawiając się, czym sobie na to zasłużyła w jej oczach. Popatrzyła na gości zebranych wokół stołu i zrozumiała, że każda dama z towarzystwa, która miała ustaloną reputację - i władzę - zasiadała przy stole w takim sąsiedztwie, które pozwalało kontrolować siedzące wokół niej osoby, a tym samym zadbać, by nikt nie zrobił niczego „nie do pomyślenia". Caro też zaliczono do grona tych dam, które miały tu coś do powiedzenia. Gdy to zrozumiała, poczuła radość i satysfakcję. Pięć minut później lady Osterley wstała i poprowadziła damy z powrotem do salonu, pozwalając panom nad szklaneczką porto pomówić o sprawach dotyczących rządu. Panie miały swoje sprawy, równie ważne. Caro wchodziła do salonu jedna z ostatnich; czekała na nią Therese Osbaldestone, która natychmiast zastąpiła jej drogę; wzięła ją pod rękę i skinęła w stronę długiego rzędu otwartych okien wychodzących na balkon. - Przydałoby mi się trochę świeżego powietrza; chodź ze mną, pospacerujemy. Zaintrygowana Caro zwolniła kroku, by Therese mogła za nią nadążyć. Jak zwykle była doskonale ubrana - tym razem w kasztanową jedwabną suknię z wysoką stójką. Na jej zdeformowanych palcach błyszczały pierścienie. Chętnie wymachiwała laseczką, ale nie robiła tego często. Zadowolona ze swojego wyglądu, z pięknie udrapowanego eau de nil je-

412

dwabiu sukni i ozdobnego zielonego bursztynu osadzonego w srebrze, który ozdabiał jej szyję i nadgarstki, Caro poszła za Therese na wąski balkon; tam miały chwilę dla siebie - Caro byta przekonana, że Therese właśnie o to chodziło. Przewiesiła zdobioną srebrną laseczkę przez rękę i przytrzymała się balustrady. Zaczęła przyglądać się Caro - i to bardzo skrupulatnie. Caro szczerze i bez zażenowania popatrzyła w te czarne, świdrujące oczy - wiedziała, że wiele osób bardzo one peszą i że często Therese celowo tak wpatruje się w ludzi, by zbić ich z tropu. Therese uśmiechnęła się i popatrzyła na spowity ciemnością ogród. Wiele osób miałoby pewne obawy, ale oczywiście ty ich nie masz. Chciałabym pogratulować ci wyczucia. Jakiego wyczucia? Nim Caro zdążyła zapytać, Therese kontynuowała: Myślę, że zbyt często zapominamy pochwalić in nych, gdy widzimy, że obrali właściwą drogę. A gdy pojawiają się jakieś przeszkody i na nich się potyka ją, wtedy krytykujemy, zupełnie zapominając, że ich do niczego nie zachęcaliśmy wtedy, gdy najpewniej powinniśmy byli to zrobić. Możesz zastanowić się nad moim słowami, jeśli masz ochotę. A ponieważ nie mam zamiaru wtrącać się w twoje życie - There se zerknęła na Caro - to myślę, że kilka zachęcają cych uwag byłoby mile widzianych. Caro czekała. Może sobie tego nie przypominasz, ale byłam jedną z tych osób, które nie pochwalały twojego mał żeństwa z Camdenem. Jednak z czasem zmieniłam zdanie. Nie dlatego, że uważałam, iż Camden jest dla ciebie odpowiednim mężem, ale dlatego, że zro zumiałam, iż jest dla ciebie najlepszym mentorem. 413

Caro patrzyła na ciemny ogród. Jeśli się nie mylę - ciągnęła Therese cichym gło sem - porównanie z nauczycielem i uczniem dość trafnie opisuje twój związek z Camdenem. A co za tym idzie, chciałabym z największym entuzja zmem pochwalić twój powrót na pole bitwy. - Głos Therese brzmiał coraz mocniej. - Masz wielki talent, umiejętności i doświadczenie. I uwierz mi, że ten kraj ich potrzebuje. Czeka nas teraz burzliwy okres będziemy potrzebować mężczyzn prawych, odda nych ojczyźnie i na tyle odważnych, by stawili czoło trudnym sytuacjom. A ci mężczyźni będą potrzebo wali wsparcia... Kobiet takich jak my. Caro pozwoliła, by Therese dostrzegła w jej oczach zaskoczenie. Uznanie się za równą z Therese Osbaldestone - i to przez samą Therese - było wręcz niewiarygodne. I był to niewątpliwie zaszczyt. Sama Therese miała oczywiście tego świadomość. Wiesz dobrze, zawsze mówię to, co myślę, a two ja "właściwa droga", moja kochana Caro, to właśnie wieczory takie jak ten. Jest tu kilka dam, które potra fią sobie poradzić, i ty należysz do tej grupy. To dla nas ważne i, tak, wypowiadam się także w imieniu pozostałych pań, nadal pozostajesz w naszych krę gach. Wszystkie mamy szczerą nadzieję, że ponow nie wyjdziesz za mąż i będziesz wspierała jednego z dżentelmenów. Caro zaparło dech w piersi. Therese patrzyła na nią tak, że nie można było mieć najmniejszych wątpliwości co do szczerości jej słów ani ich wagi. To, moja droga, jest twoje prawdziwe życie - te właśnie kręgi, pozycja, która cię satysfakcjonuje i która daje ci prawdziwe spełnienie. Gdybym chcia ła, żeby zabrzmiało to melodramatycznie, powie działabym, że to twoje przeznaczenie.

414

Z czarnych oczu Therese trudno było cokolwiek wyczytać, a Caro doskonale wiedziała, że na jej twarzy malowały się tylko te uczucia, które chciała ujawnić. Mimo wszystko jednak jej zachowanie w stosunku do swojej osoby Caro odebrała jako życzliwość. Jakby na potwierdzenie domysłów Caro, Therese uśmiechnęła się i poklepała ją po ramieniu, a potem wzięła w dłoń laseczkę i wolno skierowała się z powrotem do salonu. Caro szła tuż obok. Były już niemal na progu, gdy Therese zatrzymała się; Caro podążyła wzrokiem za jej spojrzeniem - w kierunku Michaela, który właśnie wszedł do salonu w towarzystwie premiera i obecnego ministra spraw zagranicznych, George'a Canninga. - Jeśli się nie mylę - powiedziała cicho Therese -to twoja "fala" właśnie wraca. Chciałam cię zapewnić, że jesteś na dobrej drodze. Kiedy pojawi się ta sposobność, nie powinnaś jej przepuścić, ale nabrać odwagi i działać. Po tych słowach Therese dumnie uniosła głowę i dostojnym krokiem odeszła. Caro przez chwilę stała w bezruchu i zastanawiała się nad słowami Therese, ale po chwili uznała, że zastanowi się nad nimi później, a tymczasem podeszła do stojącej z boku grupy osób i natychmiast wróciła do swojej roli. Michael zauważył Caro, gdy podchodziła do grupy gości; bezwiednie wodził za nią wzrokiem, jednocześnie starając się koncentrować na rozmowie, którą toczyli trzej stojący obok niego dżentelmeni: Liverpool, Canning i Martinbury; nie próbował jednak się do niej włączyć. Wiedział, że Liverpool i Canning chcieli z nim pomówić, ale czekali, aż Martinbury zostawi ich samych. Caro wędrowała po salonie, wreszcie dołączyła do grupy gości, z którą rozmawiała Honoria. Widział 415

spojrzenia, które wymieniły jego siostra i jego kochanka; ucieszyło go to - zdobył kolejny dowód na to, jak bardzo Caro pasuje do jego życia. Uwagę Michaela przyciągnęło poruszenie wśród jednej z grup gości; Diabeł, w arogancko pewny siebie sposób, uwolnił się od towarzystwa dwóch starszych dam i dołączył do żony. Honoria stała do niego tyłem, jednak gdy Diabeł zaczął się do niej zbliżać, odwróciła się. Michael patrzył na twarz siostry, na jej uśmiech, od którego radowało się serce, bo widział, jak jej twarz promienieje szczęściem. Zerknął też na Diabła - na jego twarzy również malowało się uczucie tak głębokie i silne, że niemal przerażające. Po głowie Michaela tłukły się słowa Honorii: Dał mi tę jedyną rzecz, która była naprawdę dla mnie ważna. Michael początkowo myślał, że Honorii chodziło o bliskość fizyczną i szukał, co w tej mierze ważne jest dla Caro. Ale Honoria miała chyba na myśli coś innego - coś prostszego, bardziej ulotnego i jednocześnie dużo potężniejszego. Tę jedną rzecz, od której zależy wszystko inne. O, Harriet, miło cię widzieć, moja droga! Michael ocknął się i zobaczył Liverpoola witającego się z ciotką Harriet; Martinbury ukłonił się i odszedł. Canning także witał się z Harriet, gdy Liverpool zwrócił się do Michaela: Zjawiasz się jak zwykle we właściwym momen cie, właśnie chciałem porozmawiać z Michaelem. Cała trójka - Liverpool, Harriet i Canning - podeszli bliżej; przez krótką chwilę Michael miał wrażenie, że go przypierają do muru, ale Liverpool uśmiechnął się i nie był już taki pewien, czy faktycznie to wrażenie było tylko fantazją.

416

- Chciałem ci powiedzieć, mój chłopcze, że to nastąpi raczej wcześniej niż później. - Liverpool skinął w stronę Canninga, który podjął opowieść. - Przedłużające się negocjacje z Amerykanami raczej wykluczają mnie z tego kręgu, prawda? - Canning obciągnął kamizelkę. - Czas na świeżą krew. Zrobiłem, co było w mojej mocy, ale czas już przekazać pałeczkę. Harriet patrzyła na całą tę scenę sokolim wzrokiem, gotowa wkroczyć do akcji, gdyby pojawił się choć cień podejrzeń, że coś może pójść nie tak. Liverpool sapnął ciężko i popatrzył na drugi koniec pokoju. Już za kilka tygodni będziemy więc mieli wakat w rządzie i w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Chciałem, żebyś wiedział. Michael zachował kamienny wyraz twarzy. - Dziękuję, sir. - Caro Sutcliffe, co? - Liverpool popatrzył w stronę Caro; w jego oczach błysnęło coś, co wyglądało jak zachwyt. - Niezły wybór, mój chłopcze. To niezwykle utalentowana dama. - Liverpool, jowialny jak zwykle, znów spojrzał na twarz Michaela. - Cieszę się, że wziąłeś sobie moje rady do serca. W dzisiejszych czasach nieżonatemu mężczyźnie trudno o awans, no i partia nie ma teraz ochoty na takie rzeczy. A ty nie mogłeś lepiej wybrać. Z niecierpliwością będę czekał na zaproszenie na ślub. Mogę się go spodziewać w ciągu kilku tygodni, prawda? Michael uśmiechnął się i mruknął coś niezrozumiałego. Podejrzewał, że Harriet i tak usłyszała, co powiedział, i wiedziała, że z jego strony był to subtelny unik, jednak gdy po zwyczajowych uwagach i zapewnieniach rozchodzili się, Harriet uśmiech417

nęła się tylko i odeszła wsparta na ramieniu Can-ninga. Michaelowi ulżyło - udało mu się uciec i dołączyć do kolejnej grupy gości, by wreszcie zbliżyć się do osób, z którymi rozmawiała Caro. Gdy do niej podszedł, podniosła na niego wzrok; wystarczyło kilka słów i spojrzeń, by wprowadziła go w rozmowę, którą toczyła z panem Collinsem z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Ucieszyła się, gdy Michael do niej podszedł; uważała, że jest jeszcze wiele osób, z którymi powinien porozmawiać, nim wieczór dobiegnie końca, z uśmiechem pożegnali więc pana Collinsa. Jak to zazwyczaj bywa na tego typu przyjęciach, czas mijał, a rozmowy wciąż nie milkły; spacerowano po salonie, rozmawiając to z tym, to z tamtym. Wiele osób rzucało Caro spojrzenia pełne zainteresowania, czy wręcz zaintrygowania. Wreszcie zdała sobie sprawę, że jej związek z Michaelem musi być widoczny dla otoczenia; Therese Osbaldestone z pewnością nie była jedyną, której udało się to dostrzec. Jej słowa i pobrzmiewająca w nich niezaprzeczalna mądrość, kłębiły się jej w głowie i coraz bardziej zapadały nie tylko w umysł, ale i w serce. Gdy stała obok Michaela i bez najmniejszego wysiłku grała swoją rolę, jakaś część jej osoby zastanawiała się nad przyszłością, nad tym, co może się wydarzyć; starała się, niemal bez emocji, ocenić sytuację. To było właśnie życie, pozycja i cel, którego pragnęła i potrzebowała. Wszystko to widziała wyraźnie - należała do tego właśnie świata. Patrzyła na Michaela, na jego wyraźny profil i zastanawiała się, czy on o tym wie. W pewnym sensie chodziło w tym wszystkim o władzę - o władzę kobiet. Już kiedyś ją miała. Przy-

418

zwyczaiła się do niej i do satysfakcji, jaką jej dawała. Nauczył ją tego Camden - było to jej największe i najtrwalsze dziedzictwo; teraz zaangażowanie w polityczne i dyplomatyczne gry stało się dla niej czymś najważniejszym, czymś, co dawało jej szczęście i spełnienie. Therese Osbaldestone miała rację. Caro znów zerknęła na Michaela i musiała przyznać, że i w tej kwestii Therese miała rację. Będąc żoną Camdena, zawsze pozostawała w jego cieniu -Camden był znanym człowiekiem, uznanym ambasadorem. Michael zajmował zupełnie inne stanowisko i był zupełnie innym mężczyzną. Związek między nimi mógł być postrzegany jako pełne partnerstwo -jak związek dwojga ludzi, którzy są sobie równi i którzy się potrzebują. O tak, Therese miała rację. Caro poczuła, że nagle ogarnia ją świadomość tego, co się dzieje. Ale tym razem wszystko będzie inaczej. Znów spojrzała na Michaela, a gdy odwzajemnił spojrzenie, uśmiechnęła się i ścisnęła go za rękę; sekundę później poczuła, że i Michael mocniej ściska jej dłoń. Podeszli do kolejnej grupy rozmawiających osób, gdy zobaczyli, że Liverpool przywołuje ich skinieniem ręki. Michael ruszył w jego stronę i próbował pociągnąć ją ze sobą, ale Caro nie ruszyła się z miejsca. Nie - powiedziała. - Idź sam; może chodzić o coś poufnego. Dwie minuty później, gdy Caro spokojnie przysłuchiwała się toczącej się rozmowie, poczuła, że ktoś dotyka jej ramienia; odwróciła się i zobaczyła uśmiechniętą Harriet. Chciałam zamienić z tobą jeszcze kilka słów, Ca ro, a potem naprawdę muszę już iść. To był długi dzień. 419

Harriet mówiła szybko, a w jej słowach słychać było, że jest szczęśliwa. - Po prostu chciałam, żebyś wiedziała, jak bardzo jestem poruszona - a w zasadzie to nie tylko ja - tym, że wróciłaś, ale także tym, że towarzyszysz Michaelo-wi. - Położyła rękę na dłoni Caro, jakby chciała tym gestem potwierdzić swoje słowa. - To taka ulga; nie potrafię nawet wyrazić, jak bardzo się martwiłam, że Michael nigdy nie weźmie się do roboty. Założenia Harriet były oczywiste; Caro wystarczyło jedno spojrzenie na ciotkę Michaela, by odgadła, że Harriet na nią nie naciska. Jej promienne oczy i uśmiech na twarzy wyraźnie mówiły, że małżeństwo Michaela i Caro uznawała za coś oczywistego, za decyzję, która została już podjęta, choć nie była jeszcze ogłoszona. Harriet nie przestawała wyrzucać z siebie słów: - Oczywiście najbardziej martwiłam się upływającym czasem. - Caro popatrzyła zaskoczona, ale Harriet nie dała sobie przerwać: - Teraz, gdy Canning już oficjalnie zwolnił swoje stanowisko w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, nominacja zostanie ogłoszona we wrześniu, a jest już sierpień. - Mówiła tak szybko, że zaczynało jej brakować powietrza; zerknęła w stronę Michaela. - Zawsze zostawiał wszystko na ostatnią chwilę, ale teraz to już przesada. -Uśmiechnęła się i spojrzała na Caro. - Ale przynajmniej teraz to będzie twoje zadanie, by go pilnować.

420

Rozdział 20

Michael milczał, gdy jechali na przyjęcie u lady Osterley, a z kolei przez drogę powrotną milczała Caro, pogrążona w myślach. Michael także wydawał się czymś mocno zaabsorbowany, najprawdopodobniej nominacją; prawdopodobieństwo, że to właśnie on ją otrzyma, sprawiało, że miał w głowie mętlik. Gdy przyjechali na Upper Grosvenor Street, Magnus, który godzinę wcześniej opuścił dom lady Osterley, był już w domu. Na piętrze panowała cisza; weszli na górę, Michael lekko dotknął dłoni Caro, a potem zostawił ją u drzwi jej sypialni i poszedł do siebie, żeby się rozebrać. Caro weszła do swojego pokoju, a Fenella aż podskoczyła na krześle, na którym drzemała. Po raz pierwszy od chwili, gdy zjawiła się w tym domu, Caro miała czas dla siebie - wiedziała, że Michael nie przyjdzie do niej, dopóki nie usłyszy kroków Fenelli na schodach. Caro miała wiele spraw do przemyślenia; wszystko zdawało się spadać na nią w tym samym czasie, choć wiedziała, że w rzeczywistości wcale tak nie jest. Zastanawiała się nad tym wszystkim już od kilku dni, a nawet tygodni - czyli od chwili, gdy Michael pozostawił jej decyzję dotyczącą ślubu. Nie zrezygnował ze swego celu, ale uznał jej prawo do decydowania o sobie. W jej ręce przekazał władzę nad ich związkiem, a jej dłonie zamknął w swoich dłoniach. Dotąd jednak Caro nie miała świadomości jednej rzeczy: że w jej gestię przekazał także swoją karierę 421

- zrozumiała to i doceniła dopiero teraz, na przyjęciu u lady Osterley. Ubrana w lekką jak mgła nocną koszulę, z narzuconym na nią jedwabnym szlafrokiem, który, dla zachowania przyzwoitości, nie był zbyt przezroczysty, Caro stanęła przy niezasłoniętym kotarami oknie i patrzyła na ogród za domem; Fenella tymczasem układała jej rzeczy. Caro zaczęła się zastanawiać nad przyszłością -rozmyślała nad tym, czy powinna się poddać i dać się ponieść fali uczuć. Wyobrażała sobie, jak mogłoby to wyglądać, ważyła argumenty, przypominała sobie słowa Therese Osbaldestone; przypominała sobie wszystko to, co widziała tego wieczoru i czego się dowiedziała. Potem westchnęła ciężko i skierowała myśli na inne tory. Jej opór był zbyt silny, blizny za bardzo bolały, by znów miała wejść na tę ścieżkę - nie mogła zrobić tego po raz drugi. Poprzednim razem wszystko było takie złe. Nie miała jednak nic przeciwko małżeństwu, szczególnie przeciwko małżeństwu z Michaelem. Gdyby tylko mieli czas - wystarczająco dużo czasu, by mogła się upewnić, że to, co między nimi jest, naprawdę jest tym, o czym myślała; że to nieokreślone "coś" jest na tyle silne, a co ważniejsze, na tyle trwałe jak się wydawało - wtedy mogłaby widzieć siebie jako żonę Michaela. Nie było innych przeszkód - przeszkodą była ona sama i lekcja, której wcześniej udzielił jej los; jej wspomnienia i ich skutki, których nie mogła powstrzymać. Nie może znów zgodzić się na taki związek; nie może pozwolić, by znów popchnięto ją do ślubu, dając jej nadzieję za jedyną gwarancję. Za pierwszym razem nie opierała się i poddała fali, która ją unio422

sła; znalazła się na brzegu, na którym nigdy więcej nie chciałaby się znaleźć. Nie uważała, by życie z Camdenem było szczególnie ciężkie; nigdy nie mogła narzekać na niedostatek; ale była taka samotna... Jej małżeństwo wyglądało jak pusta muszla, tak samo jak dom przy Half Moon Street. To zapewne dlatego wciąż odkładała powrót na później - nieważne, jak ów dom był piękny, skoro wydawał się taki pusty. Nie było w nim niczego istotnego, niczego, na czym można byłoby oprzeć życie. Caro zauważyła, że Fenella dygnęła, oznajmiając tym samym, że wszystko już gotowe; Caro pełnym roztargnienia gestem pozwoliła jej odejść. Wciąż nie wiedziała, czy powinna uwierzyć w to, co się dzieje, i dalej w to brnąć. Mogłaby to zrobić, jeśli miłość - tak, Caro uważała, że to jest miłość - która się między nimi pojawiła, będzie trwała, będzie wzrastała i będzie na tyle silna, aby stać się kamieniem węgielnym całej jej przyszłości, a nie rozwieje się w ciągu miesiąca jak mgła, tak jak to było z Camdenem. Tym razem jednak ryzyko wydawało się dużo większe. Zadurzyła się w Camdenie jako młoda dziewczyna; tamto uczucie mogło przerodzić się w coś głębszego, ale tak się nie stało; w porównaniu z tym, co czuła teraz jako dwudziestoośmioletnia kobieta do Michaela, tamto uczucie było mrzonką. Porównywanie tych dwóch sytuacji byłoby wręcz śmieszne. Gdyby znów pozwoliła porwać się fali uczucia, a ich statek miłości by zatonął, nie podniosłaby się; zabolałoby ją to dużo bardziej niż postawa Camdena, który odwrócił się od niej już w kilka dni po ślubie. Usłyszała, że otwierają się drzwi do jej sypialni. Patrzyła, jak Michael idzie w jej stronę pewnym, spokojnym krokiem. 423

Była tylko jedna rzecz, którą w tej chwili musiała zrobić. Uniosła głowę i popatrzyła mu prosto w oczy. Muszę z tobą porozmawiać. Michael zwolnił kroku. Na stoliku obok łóżka stała tylko jedna świeca, ale zbyt daleko, by oświetlić twarz Caro i jej oczy. Nie spodziewała się, że spodoba mu się to, co zamierzała mu powiedzieć. Uważnie przyglądała się jego twarzy. O czym? O nas. Gdy po raz pierwszy zbliżyliśmy się do siebie, powiedziałeś mi, że to, czy się pobierze my, czy nie, to tylko i wyłącznie moja decyzja. Uznałam wtedy, że mówisz szczerze. Wiedziałam również o możliwej nominacji w ministerstwie i wy wieranych na ciebie naciskach, byś znalazł sobie żo nę. Założyłam wtedy, że, jak to zwykle w takich sy tuacjach bywa, oznacza to ogłoszenie zaręczyn mniej więcej w październiku. Dziś wieczorem do wiedziałam się, że Canning wkrótce zrezygnuje, co oznacza, że szybko trzeba będzie znaleźć kogoś na jego miejsce. - Caro podniosła wzrok na Micha ela. - Musisz więc ożenić się najpóźniej do połowy września. - Nie miałem o tym pojęcia aż do dzisiejszego wieczora. - Tak, no cóż... Niemniej jednak mamy problem. - Nim Michael zdążył zapytać, o jakim problemie mowa, Caro wzięła głęboki oddech, odwróciła się w stronę okna i powiedziała: - Nie wiem, czy mogę. Nie musiał pytać, co miała na myśli; poczuł żelazny uścisk gdzieś w trzewiach... Wyglądało na to, że Caro nie wykluczyła zaręczyn przed październikiem... Poczuł, że ogarnia go nadzieja, ale... Nie był do końca pewien, co się właściwie dzieje. 424

Podszedł bliżej i oparł się o framugę okna, by móc lepiej widzieć twarz Caro lekko oświetloną blaskiem księżyca. Miała zaciśnięte usta; wyglądała, jakby zmagała się z jakimś problemem nie do przezwyciężenia. To dało Michaelowi czas, by spokojnie zapytać: Dlaczego nie? Spojrzała na niego przelotnie, a potem znów odwróciła głowę w stronę okna. Powiedziałam ci, że małżeństwo z Camdenem wyprowadziło mnie z równowagi, ale nawet wtedy, gdy za niego wychodziłam, nie byłam ostatnim mato łem, wiedziałam, na czym to polega, i miałam do nie go sporo zastrzeżeń. Potrzebowałam więcej czasu, by upewnić się co do jego i swoich uczuć, ale Camden musiał się ożenić w czasie krótszym niż dwa miesią ce i wrócić do ambasady. I wtedy zgodziłam się, bo mnie przekonano. Dałam się temu porwać... A te raz, jedenaście lat później, znów rozważam poślubie nie polityka i znów ze względu na pilne sprawy natu ry politycznej muszę uznać, że wszystko jest dosko nale, że jest właśnie tak, jak być powinno. - Wstrzą snął nią dreszcz. - Zależy mi na tobie, i to bardzo. Doskonale o tym wiesz. Ale nawet dla ciebie - nawet dla tego, co mogłoby między nami być - nie mogę po raz drugi popełnić tego samego głupstwa. Michael wiedział, jaki problem męczy Caro; teraz jej słowa tylko to potwierdziły. - Nie pozwolę, by znów ktoś na mnie wpływał, gdy będę podejmowała tę decyzję; tym razem to ja ją muszę podjąć, sama, i muszę być jej pewna. - Co ci powiedziała Harriet? - Tylko to, że Canning odchodzi i to zaraz. Nie naciskała na mnie, ani ona, ani nikt inny. - Caro spojrzała w stronę ogrodu i

westchnęła. - Tym razem to 425

nie ludzie na mnie naciskają, ale wszystko inne; wszystkie te konkretne, namacalne rzeczy, ale także te nienamacalne - pozycja, rola, możliwości... Widzę, że wszystko to do siebie pasuje, ale... Poprzednim razem też wyglądało na to, że wszystko pasuje. Michael doskonale ją rozumiał; zerknął na Caro i ocenił, że jest na tyle spokojna, że może zadać pytanie: Nie wyobrażasz chyba sobie, że szukam innej kandydatki na żonę? Caro zacisnęła usta; przez dłuższą chwilę milczała. Powinnam założyć, że i tak może być. Dlaczego więc tego nie robisz? Westchnęła głęboko i nie patrząc na Michaela, po wiedziała cicho: Bo nie chcę, żebyś się ożenił z inną kobietą. Michaelowi ulżyło; oby tak dalej... Ale to nie o to chodzi! - Caro przeczesała dłoń mi włosy i odwróciła się od okna. - Ty musisz się oże nić w ciągu kilku tygodni, więc ja muszę się zdecydo wać - i nie potrafię! Nie w taki sposób! Michael chwycił Caro za rękę. - Mam jeszcze czas. - Ale nie mogę ci też obiecać, że za kilka tygodni radośnie zgodzę się zostać twoją żoną. - Nie ukrywała targającego nią niepokoju, tak silnego, że było to niemal cierpienie. - Nie mogę powiedzieć "tak". Ale nie chcę też powiedzieć "nie". Nagle Michael już wiedział, co jest dla Caro najważniejsze. Nie będziesz musiała mówić "nie" - zaczął i nim Caro zaczęła się z nim spierać, powiedział: - Nie bę dziesz musiała podejmować decyzji dopóty, dopóki nie będziesz jej pewna. - Ale... 426

Powiedziałem ci już na samym początku: żad nych nacisków, żadnej perswazji. To twoja decyzja: tylko i wyłącznie twoja. - Michael wreszcie dostrzegł prawdę. - Chcę, żebyś ją podjęła, ale między nami nie ma klepsydry z przesypującym się piaskiem. Uniósł jej dłoń do ust i pocałował. - Tym razem to bardzo ważne - dla ciebie, dla mnie, dla nas - byś to ty zdecydowała. Sama. Michael dopiero teraz zrozumiał, że jeśli Caro nie podejmie tej decyzji sama i bez wątpliwości, nigdy nie będzie mógł być pewien jej zaangażowania. Zrobię wszystko - dam ci wszystko - by tylko ci pomóc. - Głos Michaela był niski i cichy, a każde słowo wyważone. - Chcę wiedzieć, że decyzję, by zo stać moją żoną, podejmujesz świadomie, że napraw dę chcesz połączyć swoje życie z moim i że sama o tym decydujesz. Caro patrzyła na Michaela, a po jej oczach widać było, że jest zdezorientowana. - Nie rozumiem. Michaelowi drgnęły kąciki ust. - Nie dbam o nominację. Jej oczy zapłonęły; wydawało się jej, że Michael żartuje. Chciała zrobić krok w tył, ale ją powstrzymał. - Wiem, co mówię. - Popatrzył jej prosto w oczy. - Naprawdę. - Ale... Jesteś politykiem... to stanowisko w rządzie... - No dobrze, dbam o to, ale... - Michael wstrzymał oddech. Musi jej to wyjaśnić i musi zrobić to we właściwy sposób - inaczej Caro tego nie zrozumie i mu nie uwierzy. - Jestem politykiem, mam to we krwi, i przyznaję, że sukces na tym polu jest dla mnie ważny. Ale bycie politykiem to tylko część mojego życia i to nie ta najważniejsza. Ta druga część - właśnie ona 427

jest najważniejsza... Pomyśl o Diable. Spędza życie, zajmując się swoim księstwem, ale jest powód, dla którego to robi, który daje mu w życiu cel - to właśnie ta druga połowa. Honoria, rodzina. To właśnie dlatego robi to, co robi - stąd się bierze jego racja bytu. - A ty? To także odnosi się do mnie. Potrzebuję... ciebie i rodziny. To da mi punkt oparcia, podstawę - to da mi cel w życiu. Chcę, żebyś została moją żoną, chcę mieć z tobą dzieci, chcę, żebyśmy stworzyli dom i by li rodziną. Tego właśnie potrzebuję. - Michael po czuł, że głos mu więźnie w gardle, ale starał się mó wić dalej: - Jeśli utrata stanowiska z ministerstwie jest ceną, którą mam zapłacić za to, byś została mo ją żoną, to z chęcią ją zapłacę. Stanowisko nie jest dla mnie tak ważne, jak ty. Caro patrzyła Michaelowi w oczy; nie mogła wyczytać w nich nic więcej poza szczerością. - Naprawdę tak wiele dla ciebie znaczę? - Moja kariera to peryferie mojego życia, a ty jesteś w jego centrum. Bez ciebie cała reszta nie ma najmniejszego znaczenia. Wyznanie Michaela, jasne i oczywiste, zawisło między nimi. Caro czuła, że powinna zapytać: A twój dziadek? Twoja ciotka? To może dziwne, ale jestem pewien, że zrozu mieją; w każdym razie Magnus zrozumie na pewno. Caro zawahała się, ale musiała zadać i to pytanie: - Naprawdę aż tak bardzo mnie pragniesz? - Tak bardzo cię potrzebuję. Powaga tych słów wstrząsnęła nim tak samą jak nią. Ja... - Caro patrzyła w niebieskie oczy Micha ela. - Nie wiem, co powiedzieć. Nie musisz nic teraz mówić. - Michael ujął w dłonie jej twarz; kciukiem lekko głaskał jej poli-

423

czek. - Musisz po prostu w to uwierzyć. I uwierzysz. Michael pochylił głowę. - Nieważne, jak długo, ale będę na to czekał. Pocałował ją. Czy to był dotyk jej ręki, czy może to, że tak otwarcie rozmawiali o swoich potrzebach - tego Michael nie wiedział, ale czuł, że zaczyna płonąć, że znikają ostatnie opory, a jedyne, co zostaje, to narastający głód. Caro wyczuła w nim tę zmianę; sama też była już na tym nieznanym oceanie. Słowa Michaela uwolniły ją od skał, do których przykuła ją przeszłość. Jego dłoń zanurzyła się w jej włosach, potem objął ją za szyję. Trzymał ją mocno i głęboko całował; rozkoszował się miękkością jej ust. Druga dłoń Michaela odnalazła pierś Caro; poczuli ogarniające ich płomienie pożądania. Caro chwyciła go za ramiona; czuła, że kręci jej się w głowie, gdy dłonie Michaela coraz niespokojniej błądziły po jej ciele. Czuła rozkosz, która zaczynała krążyć w jej żyłach jak tajemny eliksir. Pojedynek ich ust i języków rozbudził w nich ogień. Byli siebie spragnieni, jej skóra płonęła; skóra Michaela była jeszcze gorętsza, mięśnie napięte w każdym miejscu, gdzie go dotykała. Nagle chwycił ją za ramiona i zerwał z niej delikatny szlafroczek, rzucając go na podłogę. Jedną rękę trzymał na jej biodrze i przyciskał ją do ściany, a potem drugą wsunął między ich ciała i przesunął w dół. Przez lekką materię dotknął włosów między udami Caro i zaczął je głaskać; potem przesunął palce głębiej. Caro oblizała usta; znalazła w sobie tyle siły, by się odezwać: - Weź mnie do łóżka. - Nie. - Głos Michaela był niski, mroczny. - Jeszcze nie teraz. 429

- Michael... Starała się go odepchnąć, ale nie odsunął się nawet o cal. - Tutaj. Teraz. Musiała mu na to pozwolić. Nie dał jej wyboru, pieszcząc ją, aż Caro poczuła, że rozpada się na kawałki. Michael rozpiął swój szlafrok, ujął Caro za uda i podniósł; trzymając ją, opartą o ścianę, wszedł w nią jednym mocnym pchnięciem. Jęknęła i odrzuciła głowę do tyłu. Czuła, jak ją wypełnia, czuła, jak się w nią wbija. Objęła go nogami. Wtedy Michael znów się w niej poruszył i poczuła ogarniające ją płomienie; w ciągu kilku sekund doprowadził ją do utraty zmysłów. Łkała, trzymała go za ramiona, z każdym szaleńczym pchnięciem całą sobą czując rosnące pożądanie i namiętność. Aż zaczęła płonąć. Miała wrażenie, że nawet opuszki jej palców spalają się w tej pożodze zmysłów. Wtedy Michael zaczął poruszać się w niej wolniej; wchodził w nią mocno i głęboko, ale już nie tak szybko. Podniósł głowę i odchylił się na tyle, by popatrzeć Caro w oczy. Z wysiłkiem je otworzyła. Pochwycił jej spojrzenie. Poruszył się w niej jeszcze raz i jeszcze raz. Mieszały się ich oddechy. - Nigdy, przenigdy się od ciebie nie odwrócę. -Michael powiedział to niskim, gardłowy głosem; w jego słowach brzmiała powaga przysięgi. - Ani dziś, ani jutro, ani nawet za pięćdziesiąt lat. Każde słowo podkreślał mocnym pchnięciem. - I nie proś mnie o to. Nie oczekuj, że to się stanie, nawet nie wyobrażaj sobie, że mogłoby się to stać. Pogrążyli się w morzu namiętności. 430

Michael desperacko starał się zapanować nad własnymi żądzami, ale poczuł, że Caro zaciska się na nim, potwierdzając, że nadszedł czas i na jego spełnienie. Nim zdążyła cokolwiek powiedzieć, Michael wycofał się i ostrożnie postawił ją na ziemi. - Akt pierwszy - odezwał się, ale jego głos był tak niski, tak gardłowy, że zastanawiał się, czy Caro w ogóle zrozumie jego słowa. Zaczekał, aż przestanie obejmować go nogami i zaraz wziął ją na ręce. Niosąc ją do łóżka, pochwycił jej spojrzenie. - Dzisiejszej nocy chcę więcej. Dużo więcej. Jej szeroko otwarte oczy powiedziały mu, że doskonale zrozumiała, co miał na myśli, że zrozumiała kierujący nim pierwotny instynkt. Gdy kładł ją na łóżku, nie czuł się cywilizowanym, wyrafinowanym człowiekiem. Ułożył ją tak jak chciał, na klęczkach, zwróconą tyłem do niego. Przeciągnął dłońmi po krągłościach pośladków, rozchylił je i wsunął się w jej gorącą kobiecość, cudowną jak raj. Było dokładnie tak, jak jej powiedział: domagał się więcej, chciał więcej, pragnął więcej. A ona oddawała mu się bez najmniejszych oporów. Jej i tak już poruszone zmysły rozbudzały się jeszcze bardziej z każdą kolejną pieszczotą. Biodra Caro kołysały się rytmicznie z każdym pchnięciem; odruchowo ustawiała je tak, by mógł wchodzić w nią jak najgłębiej; była nieokiełznana w swojej namiętności, zachęcała go, przyjmowała w sobie i przyciskała pośladki do jego lędźwi. Michael robił z nią, co chciał; pozwalał jej odczuwać wszystkie te pierwotne żądze, które Caro - i tylko Caro - w nim wywoływała.

431

Pragnął jej tak, że nie było w tym nic logicznego, nie było w tym zamysłu ani samoobrony. Dla Michaela nie było już życia bez niej. Rytm ich namiętności narastał, ani ona, ani on nie byli już w stanie nad tym zapanować. Pożądanie pochwyciło ich w swoje szpony, pasja wciągnęła w swą otchłań. A oni w niej płonęli. Gdy Caro osiągała szczyt, pociągnęła Michaela za sobą; tym razem poddał się bez oporów, z chęcią napawając się tą samą wspaniałością i cudownością chwili, poddając się jej. Poddając się Caro. Poddając się mocy, która ich złączyła, teraz i na zawsze. Mimo że byli razem już wiele razy, że wiele razy dzielili namiętność i rozkosz, Caro wciąż nie do końca rozumiała, skąd pochodzi siła, która nimi kieruje. Odtąd nie było już jego i jej, ale byli oni jako jedność. Właśnie taką cię chcę: nagą, leżącą w moim łóżku, moją, gdy tylko zechcę. - Głos Michaela był niski, gardłowy. - Chcę żebyś należała do mnie, chcę cię wypełniać moim nasieniem. Chcę, żebyś urodziła moje dzieci. Chcę, żebyś była przy mnie, gdy się zestarzeję. A ponieważ to właśnie sprowadza się do tego, że jesteś jedyną kobietą, którą pragnę za żonę, ciebie będę pragnął zawsze. Caro poczuła, że rośnie jej serce; cieszyła się, że Michael nie widzi jej twarzy, że nie widzi łez napływających jej do oczu i bezgłośnie spadających na poduszkę. A potem znów w nią wszedł i oboje odnaleźli wspólny odległy brzeg.

432

Rozdział 21

Następnego ranka Michael wyszedł z domu po raz pierwszy od wielu tygodni z uczuciem, jakby płynął w blasku słońca, a nie poruszał się we mgle. Teraz wreszcie wszystko widział wyraźnie... Caro była wszystkim, co się naprawdę dla niego liczyło; to już było nie tylko rozsądne, ale i uzasadnione, by całkowicie i bez ograniczeń oddać się chronieniu jej, by odsunąć na bok wszelkie zmartwienia i skupić się tylko na tej jednej rzeczy - na tym, by ją chronić, bo to stanowiło klucz do jego przyszłości. Gdy wychodził, Caro jeszcze spała - w ciepłym łóżku, bezpieczna w domu jego dziadka. Michael udał się do kilku klubów dla dżentelmenów, by spotkać się ze swoimi informatorami, ale niczego nowego się nie dowiedział. W Brooks zjadł obiad z Jamiesonem, który wciąż martwił się włamaniem, choć raczej nie tym, że w ogóle coś takiego miało miejsce, ale tym, że nie rozumiał przyczyny. Potem udał się na Grosvenor Square, pewien, że nie ma takiej informacji, do której można było dotrzeć, a którą by przeoczył. Diabeł wezwał go na spotkanie o trzeciej; w testamencie Camdena wśród zapisobiorców Gabriel znalazł coś dziwnego, a Lucyfer uznał, że trzeba się temu bliżej przyjrzeć. Pora na spotkanie była jak najodpowiedniejsza; Michael mógł opowiedzieć o tym, czego się dowiedział - a raczej czego się nie dowiedział - a Diabeł mógł mieć informacje dotyczące Ferdinanda i jego poczynań. Webster, kamerdyner Diabła, czekał, by otworzyć mu drzwi nim Michael zdąży zadzwonić; domyślił 433

się, że Honoria nic nie wiedziała o spotkaniu. Diabeł za wszelką cenę chciał trzymać ją z daleka od wszelkich niebezpiecznych gierek; teraz Michael w pełni to rozumiał, zresztą nie tylko to - rozumiał uczucia i emocje, o których nigdy by nie pomyślał serio - i że sam padnie ich ofiarą. Diabeł i Lucyfer czekali w gabinecie; Gabriel przyjechał chwilę później, gdy Michael zdążył już usiąść w jednym z foteli stojących przed wygaszonym kominkiem. Michael patrzył na twarze Cynsterów, do których tak się zbliżył - od dnia ślubu Honorii traktowali go jak jednego z nich. Pomaganie jeden drugiemu należało do niepisanej zasady rodu; nawet Michaelowi nie wydawało się dziwne, że odłożyli wszystko na bok i poświęcali czas i siły, by mu pomóc. Gabriel spojrzał na Michaela. Posłuchajmy najpierw, jakie ty masz wieści. Michael skrzywił się - powiedzenie, że niczego się nie dowiedział, nie zajęło mu dużo czasu. Leponte przyczaił się i stara się nie rzucać w oczy - odezwał się Diabeł. - Sligo jest pewien, że wynajął kogoś, by obserwował biura Ministerstwa Spraw Zagranicznych, ale Leponte jest ostrożny i korzysta z pośredników. Jeśli jednak chodzi o noc, w którą dokonano włamania, nikt go nie widział. Mógł ją spędzić w ambasadzie, ale oczywiście równie dobrze mógł jej tam nie spędzić. Jeśli szuka czegoś obciążającego jego rodzinę wtrącił się Michael - to najprawdopodobniej nie po zwoliłby nikomu innemu tego przeczytać. W Sutcliffe House mógł oczywiście poprosić kogoś, by mu to coś przyniósł, ale jeśli chodzi o budynki minister stwa, to wyniesienie całego archiwum... Diabeł pokiwał głową. 434

Musiałby sam to przejrzeć. I zapewne tak też zrobił, ale skoro i tak niezbyt często pojawia się na salonach, jego nieobecność tamtego dnia nie mo że uchodzić za ważny dowód. Wszyscy kiwali głowami, słysząc logiczny wywód Diabła, a potem zwrócili się w stronę Gabriela. Nie wiem, czy to ma jakieś znaczenie - odezwał się Gabriel - ale to cholernie dziwne. Sprawdziłem listę wszystkich zapisów w testamencie, które doty czyły wartościowych przedmiotów. Takich zapisów było dziewięć i wszystkie dotyczyły antyków - przed miotów, które Camden kolekcjonował przez ostat nie dziesięć lat. Wszystkie te rzeczy przedstawiały znaczną wartość. Osiem z nich przeszło w ręce ludzi, których Camden znał od lat - większość z czasów, gdy rozpoczynał karierę w dyplomacji. Tych ośmiu mężczyzn mieści się w kategorii starych, dobrych przyjaciół. Przekazałem listę Lucyferowi... - Cała ósemka to znani kolekcjonerzy - odezwał się Lucyfer. - Przedmioty, które każdy z nich otrzymał, idealnie pasują do ich kolekcji. Z tego, co zauważyłem w domu przy Half Moon Street, te darowizny nie powodują uszczerbku w kolekcji Camde-na. Najwyraźniej od samego początku uważał je za przedmioty, które później komuś sprezentuje, nic więc dziwnego, że znalazły się w jego testamencie. - A następnie ja - ponownie odezwał się Gabriel - po cichu zacząłem o nich wypytywać i dowiedziałem się, że żaden z tych, którzy coś po Camdenie odziedziczyli, nie potrzebuje gotówki. - Ani też żaden z nich nie ma w środowisku opinii człowieka, którego można by nazwać "fanatycznym kolekcjonerem" - dodał Lucyfer.

435

Tak więc osiem zapisów w testamencie ma sens i nie wywołuje żadnych podejrzeń - podsumował Michael. - A co z dziewiątym? - I tu właśnie zaczynają się dziać ciekawe rzeczy. -Gabriel popatrzył na Michaela. - Gdy pierwszy raz czytałem testament, nie zdałem sobie sprawy, jakie to ważne. Dziewiąty zapis określono jako "zestaw na biurko Ludwika XIV, oprawiony w marmur i złoto, inkrustowany szlachetnymi kamieniami". - Zauważcie - Lucyfer podjął wątek - że to nie jest taki zwykły zestaw na biurko, wykonany w czasach Ludwika XIV; to jest zestaw należący do Ludwika XIV. Wart fortunę. - A kto jest dziewiątym spadkobiercą? - zapytał Diabeł. - Ktoś, kto w testamencie figuruje jako T. M. C. Danvers. - Breckenridge? - Michael popatrzył na nich zdumiony. - On też jest kolekcjonerem? - Nie - odparł Lucyfer ponuro. - Nie jest. - Ale go znasz - odezwał się Gabriel. - Szukałem wszędzie, ale nigdzie nie udało mi się odnaleźć żadnych powiązań między Camdenem Sutcliffem a Breckenridgem, poza tym, że skądś się znali. - Caro mówiła, że znali się od trzydziestu lat, całe życie Breckenridge'a. - Michael zmarszczył czoło. -Dała mu do przeczytania listy Camdena i wyjaśniła, czego szukamy. Całkowicie mu ufa. Posępne miny na twarzach Cynsterów mówiły same za siebie. - Wyjaśniła może, co łączyło Sutcliffe'a i Breckenridge'a? - zapytał Diabeł. - Nie, ale na pewno nie było to nic, co miałoby związek z polityką albo dyplomacją. Gdyby Breckenridge był graczem na tym polu, wiedziałbym o tym; -

436

zapytam jednak Caro, skąd Camden znał Breckenridge'a. Michael spojrzał na Gabriela. - Jeśli nie jest kolekcjonerem, to czy motywem mogą być pieniądze? - Chciałbym powiedzieć, że tak, ale wszystko, czego się dowiedziałem, wskazuje na to, że jednak nie. Breckenridge dziedziczy po Brunswicku, a Brunswick ma pieniędzy jak lodu. W sprawach finansowych Breckenridge jest nieodrodnym synem swego ojca: inwestuje rozważnie, nawet jak na moje standardy, a jego przychody znacznie przewyższają wydatki. Breckenridge z pewnością ma wady, ale raczej nie chodzi o hazard, tylko o kobiety, a i w tej kwestii jest bardzo ostrożny. Nie znalazłem najmniejszego nawet śladu, by jakaś harpia zagięła na niego parol, a już na pewno nie do tego stopnia, by chcieć mu zaszkodzić. - Z tego, co słyszałem - mruknął Diabeł - Breckenridge ma opinię człowieka niebezpiecznego, któremu lepiej nie wchodzić w drogę. Nie ma powodu sądzić, że to szantażysta, ale nie wydaje mi się również, by mógł być ofiarą szantażysty. - Pionek, zmuszony, by wykończyć Sutcliffe'a? - To wysoce nieprawdopodobne. - Diabeł pokręcił głową. - Mamy więc arystokratę, którego coś łączyło z Sutcliffem, ale nie potrafimy wyjaśnić co, i który dostaje po nim w spadku niezłą fortunkę. - Michael zamilkł na chwilę, a potem dodał: - Musi być jakiś powód. Masz rację - zgodził się Diabeł. - A skoro wie my, że Portugalczycy próbują zatuszować coś z prze szłości Camdena, możemy również założyć, że chcą na zawsze uciszyć Caro; istnieje więc też taka możli wość, że zamachy na jej życie mają swoje źródło w czymś innym. 437

Na przykład w skarbach Sutcliffe'a. - Lucyfer wstał. - Musimy jak najszybciej dowiedzieć się, co łączyło Breckenridge'a i Sutcliffe'a. - Caro będzie to wiedziała. - Michael także wstał, a za nim pozostali. - Po prostu ją zapytam. Diabeł klepnął go po ramieniu. Gdybyś dowiedział się czegoś potencjalnie go obciążającego, daj nam znać. Michael kiwnął głową; Lucyfer otworzył drzwi i do pokoju wśliznęła się Honoria; zatrzymała się w progu i popatrzyła na wszystkich po kolei. - Dzień dobry panom - przywitała się dwornie. -A co my tutaj mamy? - O, jesteś. - Diabeł uśmiechnął się do Honorii i ukradkowo szturchnął Michaela, który ruszył ku drzwiom. Honoria odsunęła się, by mógł wyjść na korytarz; Diabeł wyprowadził Gabriela i Lucyfera na korytarz. - Właśnie do ciebie szedłem, żeby o wszystkim ci opowiedzieć. Michael obejrzał się na Honorię i Diabła, gdy wraz z Gabrielem i Lucyferem szedł już korytarzem; po wyrazie, jaki malował się na twarzy jego siostry poznał, że w ogóle mężowi nie wierzy, a jej "naprawdę?" potwierdziło przypuszczenia Michaela. Gdy zmierzali już do głównego holu, Michael usłyszał niski głos Diabła: Chodź, zaraz ci o wszystkim opowiem. Mógł sobie wyobrazić, jak zareagowała Honoria, ale nie dane mu było tego usłyszeć, bo chwilę później do jego uszu dotarł dźwięk zamykających za Honoria i Diabłem drzwi gabinetu. Zatrzymawszy się przy schodach, Michael, Lucyfer i Gabriel wymienili znaczące spojrzenia. Ciekawy jestem, ile jej powie - odezwał się Lu cyfer.

438

- Nie chciałbym się o to zakładać. - Gabriel pokręcił głową. Michael całkowicie się z nim zgadzał; pożegnał się też zaraz, zbiegł ze schodów i ruszył w stronę Upper Grosvenor Street. Jego myśli kierowały się na zgoła inne tory - ku misji, którą miał do spełnienia, i zaraz też zniknął z jego twarzy uśmiech.

Breckenridge. - Michael stanął przed Caro. Siedziała w fotelu w saloniku i czytała kolejny tom pamiętników Camdena. W domu było cicho i spokojnie, a pokoje skąpane w popołudniowym słońcu. Dostrzegł zaskoczenie w jej oczach. Znów powiedział obojętnym tonem: Breckenridge. Czuł dziwne napięcie; rozejrzał się po pokoju i podszedł do fotela stojącego naprzeciw Caro. Zamknęła spokojnie pamiętnik i zapytała: Timothy? A o co chodzi? Dotknęło go nieco, że nazwała Breckenridge'a po imieniu, ale starał się, by tego nie zauważyła, i odparł spokojnie: Powiedziałaś, że Breckenridge to stary, zaufany przyjaciel Camdena i że ich znajomość sięga czasów, gdy Breckenridge był jeszcze dzieckiem. Co ich łą czyło? Sprawdzaliśmy w testamencie Camdena listę spadkobierców. Wyjaśnił, czego dowiedzieli się Gabriel i Lucyfer, jak Diabeł śledził poczynania Ferdinanda i własne niepowodzenia, gdy próbował do wiedzieć się, czym i dlaczego interesują się Portugal czycy. Caro słuchała go spokojnie, nie przerywając ani słowem, ale gdy przedstawił w zarysie ich podejrze439

nia, że zamachy na jej życie mogą mieć coś wspólnego z kolekcją Camdena, zaczęła kręcić głową. - Nie mogę odrzucić takiej możliwości, że kogoś interesuje kolekcja Camdena, mogę cię jednak zapewnić - i niniejszym zapewniam - że jestem absolutnie przekonana, że Breckenridge nie ma z tym nic wspólnego - ani z nieuczciwymi zamiarami wobec kolekcji Camdena, ani z atakami na mnie. Aż tak mu ufasz? Wzięła Michaela za rękę i mocno ją ścisnęła. Wiem, że nie jest ci łatwo to zaakceptować i zro zumieć, ale ja wiem, że mogę aż tak zaufać Brecken ridge'owi. Minęła dłuższa chwila. Caro zauważyła w oczach Michaela, że decyduje właśnie, czy przyjąć jej oświadczenie. - Jaki jest, a raczej był, charakter związku między Camdenem a Breckenridgem? - zapytał. - Jest; wciąż jest, bo ten związek nadal trwa. A ponieważ niestety wiem wiele, nie mogę ci nic powiedzieć. Jak już udało wam się dowiedzieć, związek między Camdenem a Breckenridgem to sekret, z wielu ważnych powodów ukrywany przed światem, i nie moją rolą jest jego ujawnianie. Michael starał się przyjąć do wiadomości jej odpowiedź. Musiał uszanować to, że nie chciała złamać obietnicy. Musiał jej zaufać. Popatrzył jej w oczy i kiwnął głową. Dobrze, więc to nie Breckenridge. Caro poczuła, jak rośnie jej serce; nie zdawała sobie sprawy, że jego zaufanie aż tak wiele dla niej znaczy. Uśmiechnęła się, a Michael odwzajemnił uśmiech. Ile zostało nam jeszcze pamiętników? 440

Nie mogła tak po prostu powiedzieć, że zmieniła zdanie i że wyjdzie za niego; nie po tym, co się wydarzyło ostatniej nocy. Siedzieli w saloniku i czytali kolejne bruliony Camdena; część umysłu Caro skupiała się na towarzyskich wydarzeniach, które opisywał, ale część myślała o czymś zgoła innym. Zastanawiała się nad tym od chwili, gdy obudziła się tego ranka, rozleniwiona i wyczerpana, wśród wymiętej pościeli. Ta noc przyniosła kolosalne zmiany. Najwyraźniej nie widział potrzeby, by ją dalej przekonywać. Powiedział wszystko, co chciał jej powiedzieć. Wszystko, co musiał. Wszystko, co powinna wiedzieć. Caro podniosła wzrok na Michaela, który właśnie przełożył kolejną kartkę pamiętnika i czytał; przez dłuższą chwilę przyglądała się jego twarzy i całej postaci, podziwiała siłę i promieniującą od niego odpowiedzialność oraz zdecydowanie, które były tak integralną częścią jego osoby, że już mało kto zwracał na nie uwagę. Potem sama wróciła do czytania. Jednak w jej wnioskach wciąż jeszcze czegoś brakowało; zarówno on, jak i ona znajdowali się na nieznanym terytorium; żadne z nich nie przeżywało jeszcze czegoś takiego. Intuicja - którą doświadczenie nakazywało jej ignorować - podpowiadała jej, że jest coś jeszcze; coś, czego im brakowało, a co oboje chcieli mieć, znaleźć i o to zadbać, jeśli ich związek -którego oboje tak pragnęli i potrzebowali - ma przetrwać. Właśnie to ostatnie stało się teraz jej celem. Michael dał jej wolną rękę i pozwolił samej podjąć decyzję, jednocześnie stwarzając jej możliwość, by

441

wszystko sobie przemyślała i uporządkowała; nawet więcej pokazał jej, jakie to dla niego ważne, by ich związek był silny i miał solidne podstawy. Zamierzała wykorzystać tę szansę; chciała zaczekać, szukać tego najważniejszego elementu i go znaleźć. Michael dał jej do tego siłę.

Zeszli na dół, by zdać relację Magnusowi; gdy wracali na piętro, żeby się przebrać do obiadu, w holu pojawił się Hammer. - Wiadomość dla pani Sutcliffe - oznajmił i podszedł do nich spokojnym krokiem, ukłonił się i podsunął srebrną tacę, na której leżał list. - Przyniósł go jakiś młody chłopak, zapukał do tylnych drzwi. Zakładam, że nikt nie czeka na odpowiedź, bo chłopak zaraz zniknął. - Dziękuję, Hammer. Caro sięgnęła po list; na kopercie było jej nazwisko. To pewnie ktoś z ambasady portugalskiej. Jak myślisz? - spytała Michaela, gdy wspólnie zapoznali się z treścią korespondencji. Michael zastanowił się chwilę, patrząc na wyraźny, jakby urzędniczy charakter pisma i bardzo formalną, niemal dyplomatyczną wymowę listu: Jeśli pani Sutcliffe życzy sobie dowiedzieć się o przyczynach ostatnich wydarzeń, zaproszona jest na spotkanie z autorem niniejszego listu dziś wieczorem o godzinie ósmej, w jej domu przy Half Moon Street. Jeśli pani Sutcliffe zjawi się sama, - bądź ze względów bezpieczeństwa z towarzystwie pana AnstrutherWetherby'ego, piszący te słowa wyjawi jej fakty, które są mu znane. Jeśli jednak 442

zjawią się również inne osoby, nie będzie mógł narażać się na niebezpieczeństwo i przemówić. Pod listem znajdowały się zwyczajowe formuły -"z poważaniem" i tak dalej, ale co w tych okolicznościach nie było zaskakujące, list nie był podpisany. Michael wziął od niej zapisaną kartkę i wsunął do kieszeni. - Zgadzam się, to brzmi jak dzieło obcokrajowca i sekretarza. Popatrzył jej w oczy. - Sligo, majordo-mus Diabła, od jakiegoś czasu dyskretnie rozpowiada, co nas interesuje. - No i mamy efekt. Pójdziemy na to spotkanie, prawda? Jeden sekretarz, w dodatku obcokrajowiec, w moim domu - to chyba niezbyt wielkie ryzyko? Michael zachował niewzruszony wyraz twarzy; zastanawiał się nad odpowiedzią. Intuicja popychała go w jedną stronę, a doświadczenie i zdroworozsądkowa reakcja Caro w drugą. Pomijając wszystko inne, było już po siódmej - nawet gdyby zdołał zawiadomić któregoś z Cynsterów, nie zdążyliby zjawić się w domu Caro i mieć na wszystko baczenie przez nikogo niezauważeni. A gdyby z kolei autor listu ich zauważył... Niedoszły informator by zniknął. Dyplomatyczne gry mają takie same zasady jak wszystkie inne: zaufanie stanowi ich podstawę. Gdy weszli na piętro, odparł wreszcie: - Pójdziemy. Tylko ty i ja. - To dobrze. - Caro popatrzyła na lekką dzienną suknię, którą miała na sobie. - Muszę się przebrać. Michael zerknął na zegarek i kiwnął głową. A ja pójdę powiedzieć Magnusowi, co się dzieje i dokąd idziemy. Będę w bibliotece. 443

Za dwadzieścia ósma ich dorożka zatrzymała się przed domem przy Half Moon Street. Michael rozglądał się uważnie, ale była to modna dzielnica i latem, nawet o tej porze, wiele powozów i dorożek czekało przed domami, wiele też jechało ulicą; sporo dżentelmenów stało na chodnikach i rozmawiało, sporo osób spacerowało, pojedynczo lub w towarzystwie. Każdy z przechodniów, w każdej z dorożek mógł być ich informatorem. Caro otworzyła drzwi, Michael wszedł za nią do holu, cały czas pamiętając, że jest tu po to, by ją chronić. Ktokolwiek przyjedzie, by się z nimi spotkać, najprawdopodobniej nie okaże się groźny, chyba że jest to pułapka. Zastanowił się i nad taką możliwością, by wprowadzić w życie plan, który opracował z Magnusem. Sligo, kiedyś ordynans, a teraz majordomus Diabła, był bardziej doświadczony niż większość służących i Michael nie wahał się, by po niego posłać. Sligo miał przyjechać tuż przed ósmą i obserwować dom z zewnątrz; nawet jeśli ktoś go zauważy, nie domyśli się, że ten nieciekawy mężczyzna drobnej postury ma z nimi coś wspólnego. Jeśli zaś chodzi o wnętrze domu... Michael zacisnął rękę na laseczce; schowane w niej ostrze było ostre jak rapier. Caro otworzyła podwójne drzwi prowadzące do salonu. - Nie rozsuwaj zasłon. - Na dworze wciąż było jasno. Ktokolwiek to jest, nie będzie chciał ryzykować, że ktoś go zauważy. Caro skinęła głową; podeszła do kredensu i zapaliła świece na dwóch trójramiennych świecznikach. 444

Płomienie najpierw pełgały gwałtownie, potem uspokoiły się, otulając pokój ciepłym światłem. Caro postawiła jeden świecznik z boku kredensu, a drugi na gzymsie kominka. - Będziemy go przynajmniej widzieć. Nie było ciemno, ale światło świec ich uspokajało. Michael rozejrzał się po salonie; znów uderzyło go przekonanie, że ten dom jest jak pusta muszla, że czeka, by w nim zamieszkać i sprawić, by stał się żywy. Zerknął na Caro... Usłyszeli stłumiony jęk i jakby odgłos kamienia uderzającego w drewno. - To z dołu - syknęła cicho Caro. Michael poszedł do holu; przez chwilę zastanowił się, czy jej nie nakazać, by została w salonie, ale zaraz się zorientował, że to zupełnie bezcelowe, a wykłócanie się z nią teraz nic by nie dało. A poza tym przy jego boku będzie bezpieczniejsza. Korytarz za drzwiami był wąski i ciemny, ale względnie krótki; na końcu zakręcał w prawo pod kątem dziewięćdziesięciu stopni. Dochodziło stamtąd ciche szuranie. Michael bezszelestnie ruszył w tamtym kierunku. Caro dotknęła jego palców, a potem wskazała na prawo i w dół... Schody znajdowały się dokładnie za zakrętem korytarza. Michael zastanowił się, czy nie wyjąć z laseczki noża, ale metaliczny odgłos wysuwającego się ostrza rozszedłby się po pustym korytarzyku donośnym echem; poza tym, jeśli na dole była kuchnia, to nagi rapier w niewielkim pomieszczeniu mógłby być raczej niebezpieczny niż pomocny. Zacisnąwszy rękę na laseczce, zatrzymał się w rogu; dał się słyszeć wyraźny odgłos kroków. Michael sięgnął ręką w tył, Caro stała tuż za nim; wysunął się lekko na podest, jednocześnie przytrzymując ją za sobą. 445

Mężczyzna stojący na dole schodów spojrzał w górę; światło wpadające przez nieduże okienko nad drzwiami nie było wystarczająco jasne, by oświetlić jego twarz; jedyne, co widział Michael, to to, że mężczyzna był wysoki, szczupły i barczysty, i miał ciemne, lekko falujące włosy. Nie był to Ferdinand, ani nikt inny, kogo znał. Przez krótką chwilę wpatrywali się w siebie, a potem ów mężczyzna zaczął szybko wchodzić po schodach; Michael zaklął i ruszył w dół. Mężczyzna nie zauważył laseczki w dłoni Michaela, a ten trzymał ją na wysokości klatki piersiowej, by powstrzymać atak i zepchnąć napastnika ze schodów. Mocowali się przez chwilę, ale obaj stracili równowagę i runęli w dół. Spadli na wyłożoną kafelkami podłogę; popatrzyli po sobie i od razu wiedzieli, że żadnemu nic się nie stało. Skoczyli na równe nogi. Michael rzucił się w stronę mężczyzny, ale ten znów odparł atak. Michael musiał odskoczyć na bok, by na jego szczęce nie wylądowała pięść. Chwycił napastnika za poły marynarki; mocując się, obaj starali się zadać skuteczny cios. Michael usłyszał, że Caro coś krzyczy, ale nie zrozumiał słów - był zbyt zajęty unikaniem kolejnych ciosów. Próbowali nawzajem się przewrócić, ale byli silni, trzymali się w żelaznym uścisku... Lodowata woda ich otrzeźwiła. Odskoczyli od siebie gwałtownie. Natychmiast przestańcie! Obaj! Patrzyli na nią osłupiali. Pozwólcie, że was sobie przedstawię: Michael Anstruther-Wetherby Timothy, wicehrabia Breckenridge. Panowie popatrzyli po sobie. Na miłość boską! Uściśnijcie sobie dłonie. 446

Znów zerknęli na siebie, a potem Michael z lekkim ociąganiem wysunął dłoń w stronę Breckenrid-ge'a, a ten, również z ociąganiem, uścisnął ją. Michael patrzył na niego chłodno. Co tu robisz? - odezwał się spokojnie, ale w je go głosie pobrzmiewała groźba, której nie można by ło pomylić z niczym innym. Timothy przyglądał mu się, a potem spojrzał na Caro. Otrzymałem list. Ktoś pisał, że jesteś w niebez pieczeństwie i jeśli chcę dowiedzieć się czegoś wię cej, mam się spotkać z autorem listu właśnie tutaj, o ósmej. Było jasne, że Michael mu nie wierzy. Zazwyczaj nieomylna intuicja Timothy'ego znów zaczęła działać; przeniósł wzrok z Caro na Michaela, a potem znów popatrzył na nią. Skąd się tu wzięliście? O co w tym wszystkim chodzi? Ton jego głosu - pełen poirytowania i niepokoju powinien uspokoić podejrzenia Caro. Także dostałam liścik, całkiem podobny do two jego; przyszliśmy spotkać się z jego autorem. - Popa trzyła w stronę kuchni, na zegar, który zwykle nakrę cała pani Simms. - Jest za dziesięć ósma, a my jeste śmy tu, na dole, i się kłócimy. A na dodatek jesteśmy mokrzy. Pochyliwszy głowę, Timothy przeczesał palcami włosy, strzepując z nich krople wody. Michael nie spuszczał z niego oka. - Jak tu wszedłeś? - Mam oczywiście klucz.

Przestań! - Oczy Caro płonęły; Timothy starał się wyglądać na niewinnego, ale jak zwykle mu się to nie udało. Caro przeniosła wzrok na kamienną twarz 447

Michaela i wyjaśniła: - Jest powód, dla którego Ti-mothy ma klucz do tego domu i jest to powód, który bez obaw możesz zaakceptować. Michael ugryzł się w język. Największy hulaka i rozpustnik w Londynie ma klucz do domu jego przyszłej żony, a ona mu mówi, że to z powodu, który może bez obaw zaakceptować. Wskazał Brecken-ridge'owi schody. Breckenridge wyglądał na lekko rozbawionego; ruszył na górę, a Michael za nim. Caro zniknęła; gdy Michael i Breckenridge odwrócili się w stronę korytarza, już jej tam nie było; po chwili wyłoniła się z pokoju gospodyni. Zamknęła za sobą drzwi i poprowadziła ich z powrotem do głównego holu. Mam nadzieję, że człowiek, na którego czekamy, nie pukał właśnie wtedy, gdy byliśmy na dole; nie je stem pewna, czy dzwonek wciąż działa. Caro spojrzała na Timothy'ego, ale ten pokręcił głową. Ja też nie wiem, czy działa, czy nie; od dłuższego czasu tu nie przychodziłem. Weszli do salonu. Caro poprowadziła ich w stronę wygaszonego kominka; Michael miał świadomość, że Breckenridge raz po raz zerka to na Caro, to na niego. Zatrzymali się przed wspaniałym dywanem leżącym przed paleniskiem; zarówno Michael, jak i Timothy wciąż strzepywali z siebie kropelki wody. Nie powiedziałaś mu, prawda? Uniosła brwi i popatrzyła na Timothy'ego poirytowana. - Oczywiście, że nie. To twój sekret i jeśli ktokolwiek ma się o nim dowiedzieć, to tylko od ciebie. - Powiem ci - odezwał się Timothy do Michaela -ponieważ istnieje zapewne powód, dla którego Caro

448

chciałaby, żebyś o tym wiedział, a trudno inaczej wyjaśnić moją tutaj obecność... Camden Sutcliffe to mój ojciec. - W oczach Breckenridge'a błysnęły iskierki rozbawienia; zerknął na Caro. - Co oznacza, że Caro to moja... Sam nie jestem pewien. Macocha? Nieważne - stanowczo stwierdziła Caro. - Ale to wyjaśnia twój związek z Camdenem, z tym domem i tym, co ci zapisał w spadku. Nie domyślałeś się, prawda? Michael nie dał się wytrącić z równowagi. Nie było żadnych dowodów... - urwał, bo nagle wszystko zaczęło się układać w całość. Breckenridge się uśmiechnął. Masz rację, fakt ten był skrzętnie ukrywany i to przez obie strony. Moja matka, Panie świeć nad jej duszą, była ze swoim mężem bardzo szczęśliwa, ale to w Camdenie odnalazła to, co nazywała miłością swojego życia. Krótka to była miłość, ale... - Timo thy wzruszył ramionami. - Moja matka miała bardzo pragmatyczne podejście do życia: Camden był żona ty; ich romans miał miejsce w czasie jej krótkiej wi zyty w Lizbonie. Gdy mama wróciła do Anglii, powi ła ojcu - a w tym miejscu mam na myśli hrabiego Brunswicka - jego jedynego syna. Mnie. Breckenridge przeszedł obok Michaela i zbliżył się do kredensu, na którym stała karafka; spojrzał na Michaela i wskazał na szklaneczki. Gdy Michael skinął głową, Breckenridge nalał im obu brandy. - Pomijając już rzecz tak oczywistą jak dyskrecja, istnieje jeszcze taka kwestia, że gdyby nie było mnie, syna dziedziczącego po Brunswicku, jego tytuł i posiadłości wróciłyby do Korony, a z tego ucieszyłby się jedynie królewski skarbnik. - Breckenridge urwał na chwilę, by się napić. - Jednak mój ojciec to straszny służbista i pedant, do tego stopnia, że gdyby do449

wiedział się prawdy, mógłby poświęcić siebie i całą rodzinę, a mnie wydziedziczyć. Muszę jednak dodać, że decyzję, by o niczym mu nie mówić, podjęła moja matka; poinformowała jednak o moich narodzinach Camdena Sutcliffe'a. A ponieważ Camden nie miał innych dzieci, interesował się mną, ale zawsze z daleka. Gdy miałem szesnaście lat - Breckenridge spuścił wzrok, znów napił się brandy, a po chwili podjął opowieść - mama zabrała mnie w podróż do Portugalii. W Lizbonie w tajemnicy spotkaliśmy się z Camdenem, wówczas już znanym ambasadorem; wtedy oboje powiedzieli mi, że jest moim ojcem. -Na ustach Breckenridge'a pojawił się uśmiech. Oczywiście nigdy tak o nim nie myślałem; dla mnie ojcem zawsze był i będzie Brunswick. Gdy jednak dowiedziałem się o faktach, pojąłem wiele rzeczy, które wcześniej trudno było mi zrozumieć. I mimo że Camden wiedział, że moje synowskie posłuszeństwo i uczucia zawsze będą należały do Brunswicka - trzeba mu przyznać, że nigdy nawet nie próbował tego podważać - cały czas interesował się mną i moim majątkiem, i był bardzo pomocny. Nigdy nie ciągnęło mnie w stronę polityki czy dyplomacji; zamierzałem odziedziczyć majątek Brunswicka i kontynuować to, czym zajmował się on i jego przodkowie. Mimo to jednak Camden był... - Breckenridge popatrzył gdzieś daleko przed siebie. - Aż do śmierci Camdena dość często odwiedzałem go w Lizbonie. Poznawałem go coraz lepiej i wiele się dowiedziałem. - Timothy opróżnił szklaneczkę. - O sobie samym. Breckenridge odwracał się właśnie w stronę kredensu, by odstawić szkło, gdy zegar na kominku wybił ósmą; odgłos dużego zegara rozniósł się po całym pokoju. Wszyscy troje popatrzyli po sobie.

450

Caro zauważyła, że poruszyło się skrzydło drzwi salonu; wytężyła wzrok. Michael i Timothy zauważyli to i obaj się odwrócili. Z cienia wyłoniła się Muriel Hedderwick. Caro wpatrywała się w nią, naprawdę nie wiedząc, co ma o tym myśleć. Muriel szła powoli w jej stronę, uśmiechała się; potem stanęła pośrodku pokoju i podniosła rękę. Trzymała w niej jeden z pistoletów Camdena; bardzo powoli wycelowała w Caro. Nareszcie. W jej słowach słychać było nienawiść tak wielką, że nikt z obecnych się nie odezwał. Ciemne oczy Muriel błyszczały nieukrywaną satysfakcją. Nareszcie dwoje ludzi, których nienawidzę naj bardziej na świecie, jest zdanych na moją łaskę. Michael odwrócił się w stronę Muriel, jednocześnie przysuwając się bliżej Caro. - Dlaczego mnie nienawidzisz? - zapytał. - Nie ciebie! - Na twarzy Muriel malowała się pogarda. - Ich! Ruchem głowy wskazała na Caro i Breckenridge'a, ale pistolet w jej ręce ani drgnął. -Ci dwoje zabrali to, co mnie się słusznie należało. Michael spojrzał na Breckenridge'a i uchwycił jego równie zdumione spojrzenie. Caro zrobiła krok w przód. - Muriel... Nie! - jej wrzask wypełnił pokój. Breckenridge wykorzystał tę chwilę, by się odsunąć; Michael zaraz odgadł, co zamierza zrobić - nie lubił takich metod, ale nic lepszego nie przychodziło mu do głowy. Tylko mi nie mów, że się mylę - nie próbuj w ża den sposób tego wyjaśniać! - Furia w głosie Muriel zamieniała się w kpinę. 451

- Dotąd spotkałem cię tylko kilka razy. - Brecken-ridge ściągnął na siebie uwagę Muriel. - Jak to możliwe, bym cię w jakikolwiek sposób skrzywdził? - Zawsze byłeś jego oczkiem w głowie - wyrzuciła z siebie. Troszczył się o ciebie, rozmawiał z tobą. Przyznawał się do ciebie! Breckenridge zmarszczył czoło. - Camden? A co on ma do tego? - Teraz już nic - już za późno, by to naprawić. Ale on był także i moim ojcem, i wobec mnie też miał zobowiązania. Michael spojrzał na Caro i zauważył, że nią to wstrząsnęło. - Muriel... - Nie! - Oczy Muriel znów rozbłysły, ale tym razem złością. Myślicie, że to sobie wymyśliłam? Że twój drogi Camden nie okłamał swojej bratowej? -Popatrzyła na Breckenridge'a i uśmiechnęła się. -Widzicie, on zna prawdę. Caro zerknęła na Timothy'ego; on także przelotnie popatrzył jej w oczy. Potem uśmiechnął się promiennie. Teraz już rozumiem wszystkie te wzmianki w li stach od żony George'a do Camdena. Muriel pokiwała głową. Oczywiście. Mama powiedziała Camdenowi o moich narodzinach - nigdy nie kochała George'a, za to wręcz ubóstwiała Camdena. Urodziła George'owi dwóch synów, a potem zjawił się Camden, by pochować swą pierwszą żonę. Mama myślała, że to doskonały moment, ale Camden poślubił Helen i wrócił do Lizbony. A w Sutcliffe Hall urodziłam się ja. - Ja! Ja jestem pierworodną Camdena, ale nigdy nie zwracał na mnie uwagi, ani trochę. Nawet gdy o mnie mówił, to nigdy jak o swoim dziecku, zawsze 452

traktował mnie jak córkę George'a! - Oczy Muriel płonęły. A ja nią nie byłam; byłam jego córką córką Camdena. - Skąd się o mnie dowiedziałaś? - zapytał Timothy. Caro patrzyła na pistolet; Muriel trzymała go mocno, wciąż wycelowany w jej serce. Pistolet stanowił część pewnego kompletu był jeszcze jeden taki pistolet do pary. Miała nadzieję, że Timothy i Michael o tym wiedzą. Znała Muriel i wiedziała, że potrafi świetnie strzelać i że doskonale umie wszystko zaplanować: zorganizowała to tak, że cała ich trójka znajdowała się w tym domu; na pewno nie zdecydowałaby się zaatakować ich tylko jednym pistoletem, drugi zapewne trzymała gdzieś poza zasięgiem wzroku. - Przyszedłeś złożyć kondolencje, gdy zmarła Helen, i widziałam, jak spacerowałeś z Camdenem po ogrodzie. Nawet nie byliście do siebie podobni. -Muriel uśmiechała się szyderczo - ale gdy patrzyło się na was z profilu... Zauważyłam to wtedy i domyśliłam się, jaka jest prawda. Jeśli Camden mógł okłamać własną szwagierkę, to dlaczego nie innych? Ale mnie to nie obchodziło, wtedy jeszcze nie; byłam przekonana, że wreszcie teraz, gdy stracił Helen, był już przecież stary - że wreszcie wtedy otworzy ramiona na mnie. Nie obchodziło mnie, czy będzie nazywał mnie bratanicą czy córką, ale ja już przygotowywałam się do tej roli. - Muriel uniosła brodę. - Byłam doskonale przygotowana, by zostać panią domu w ambasadzie. Muriel powoli przeniosła wzrok na Caro; patrzyła na nią w tak morderczy sposób, że Timothy i Michael zesztywnieli. - Ale zamiast mnie - Muriel cedziła słowa, w których brzmiała nieskrywana nienawiść - ty przykułaś 453

jego wzrok. Uganiał się za tobą - dziewczyną młodszą niż jego własna córka, i do tego tak niedoświadczoną! Ze mną nie rozmawiał; ożenił się z tobą i zostałaś panią domu i gospodynią w ambasadzie zamiast mnie! Muriel kipiała z wściekłości; cała aż się trzęsła. Przez te wszystkie lata - całe lata! - słuchałam, jaka jesteś wspaniała, i to nie tylko od Camdena, ale od wszystkich. Nawet teraz pojawiasz się nie wiado mo skąd i wszystkie panie ze Stowarzyszenia są tobą zachwycone! Jedyne, o czym mówią, to twoje wspa niałe pomysły i o tym, jaka to ty jesteś wspaniała. I zapominają o mnie, a to ja jestem tą, która najciężej pracuje. To ja zawsze wszystko robię tak, jak trze ba, a ty pławisz się w mojej chwale! Muriel coraz bardziej podnosiła głos, aż przerodził się w falset. Caro była tak wstrząśnięta tym, co usłyszała, że nie dostrzegała nienawiści, która niemal kapała ze słów Muriel. Gdy wracałam ze spotkania w Fordingham, mia łam już dosyć; zrozumiałam, że muszę się ciebie po zbyć. Dzień wcześniej wzięłam procę Jimmy'ego Biggsa i woreczek ze śrutem; gdy jechałam za tobą do do mu, leżały w bryczce; nawet o nich nie pomyślałam, aż do chwili, gdy skręciłaś w stronę Eyeworth Manor - nadarzyła się doskonała okazja. - Muriel popatrzyła na Michaela. Ale ty ją uratowałeś. Myślałam, że to nie ma znaczenia, że są inne, może lepsze sposoby. Wynajęłam dwóch marynarzy, by ją porwali i się jej pozbyli, ale ty oczywiście ją zatrzymałeś i zamiast Caro dopadli pannę Trice. Potem nie mogłam już nikomu zaufać. Sama bym ją zabiła na festynie, ale nie - znów musiałeś mi przeszkodzić. Michael patrzył na Muriel z kamiennym wyrazem twarzy, jednocześnie świadomy, że Breckenridge z jego prawej strony coraz bardziej się odsuwa. 454

- A potem przepiłowałam poręcze przy mostku nad rzeką. Powinna była utonąć, ale to znów ty musiałeś ją uratować! - Oczy Muriel błyszczały. - Jesteś prawdziwym utrapieniem! - Spojrzała na Caro. -I dlaczego nie przyszłaś na spotkanie, które specjalnie dla ciebie zorganizowałam? Oczywiście nie spotkałabyś na nim żadnego komitetu, ale kilku panów, których specjalnie najęłam. Ale nie przyszłaś. O dziwo, Muriel zdawała się uspokajać; jej usta wygięły się w czymś, co było parodią uśmiechu. - Mogę ci to jednak wybaczyć; bo dzięki temu przyszłam tutaj i miałam okazję się rozejrzeć. Już wiele lat temu dorobiłam klucz, ale nigdy z niego nie korzystałam. - Ciemne oczy Muriel płonęły. - Gdy zobaczyłam to miejsce, zrozumiałam, że powinno być moje. Zasłużyłam na nie - zasłużyłam na miłość Camdena - ale dom dał tobie. A teraz ja go chcę. Breckenridge zrobił jeszcze jeden krok w tył. Muriel to spostrzegła; zrozumiała, co chce zrobić. Wszystko działo się jakby w zwolnionym tempie; Michael zauważył, że Muriel zmrużyła oczy, widział jej podjętą z zimną krwią decyzję, by strzelić; wiedział, że Muriel jest doskonałym strzelcem i że w ciągu kilku sekund Breckenridge będzie martwy - ten Breckenridge, który tak troszczył się o Caro, ten, który bez żadnej winy ze swojej strony miał stać się ofiarą nienawiści. A jego śmierć niczego by nie zmieniła - Muriel z pewnością miała drugi pistolet nabity i wycelowany. Michael sam nie wiedział, na co właśnie się decyduje. Rzucił się w stronę Breckenridge'a; odepchnął go, nim pistolet wystrzelił. Caro krzyknęła. Obaj upadli na podłogę; Michael zauważył, że Breckenridge szarpnął się gwałtownie - został tra455

fiony - ale wtedy sam uderzył się głową w ciężką metalową nogę eleganckiego szezlonga. Poczuł, że czaszkę rozsadza mu ból tak potężny, że aż go zemdliło. Udało mu się jednak nie stracić przytomności. Nie chciał przecież zostawić Caro samej naprzeciw Muriel. Poczuł, że Caro pochyla się nad nimi; klęknęła tuż obok. Poczuł, że dotknęła jego twarzy, a potem szyi, sprawdzając tętno. Rozluźniła mu fular. Jak przez mgłę usłyszał krzyk Caro: - Muriel, na miłość boską, pomóż mi! On krwawi. Przez chwilę zastanawiał się, o czym Caro mówi, ale zorientował się, że to Breckenridge'a miała na myśli. Potem przesunęła się w jego stronę, starając się zatamować krwawienie z rany, ale nie wiedział nawet, gdzie ta rana jest. Michael próbował otworzyć oczy, ale nie mógł; ból stępił wszystkie jego zmysły; poczuł, że traci przytomność i zapada w ciemność. Przestań. - Głos Muriel był zimny jak lód. - Ca ro, mówię poważnie. Caro zamarła, a potem powiedziała cicho: - Nie ma sensu zabijać Michaela. - Oczywiście, że nie. Ale zabiję go, jeśli nie zrobisz tego, co ci każę. Minęła dłuższa chwila, nim Caro zapytała: Co mam zrobić? Powiedziałam ci, że chcę mieć ten dom, zorgani zowałam więc wszystko tak, byś mogła sporządzić no wy testament. Czeka już na ciebie w biurze notariusza przy Horseferry Road 31. Notariusz to pan Atkins nie próbuj prosić go o pomoc, bo i tak ci nie pomoże. Gdy już podpiszesz testament, który dla ciebie przygo tował - jego kanceliści będą świadkami - da ci pewien przedmiot, który dla mnie będzie dowodem, że wszyst456

ko przebiegło tak, jak sobie życzyłam. Jeśli chcesz, żeby Michael przeżył, musisz mi ten przedmiot przynieść, powiedzmy, przed dziewiątą trzydzieści. Michael chciał powiedzieć Caro, że Muriel i tak nie puści ich żywych, ale nie był w stanie się odezwać. Muriel pomyślała jednak i o tym. - Nie musisz się martwić, że nie wypuszczę Michaela żywego, jeśli zrobisz to, o co proszę - chcę tylko tego, co mi się należy, a gdy tak się wreszcie stanie i ty będziesz już martwa, Michael nie będzie stanowił dla mnie żadnego zagrożenia - pochowa ciebie i Breckenridge'a, a mnie pozwoli odejść, bo jeśli tego nie zrobi, tym samym skrzywdzi wiele innych osób: Brunswicka i jego rodzinę, George'a, moich braci i ich rodziny - jeśli zdradzi, ofiar spuścizny po Camdenie będzie więcej. Michaelowi powoli wracała zdolność myślenia; mają szansę, niewielką, ale zawsze... Nie mógł jednak w tej chwili zrobić nic więcej, jak tylko mieć nadzieję, że Caro podejmie właściwą decyzję. Dotknęła jego policzka, potem poczuł, że wstaje z klęczek. A potem nie czuł już nic, ogarnęła go ciemność.

Rozdział 22

W głowie Caro kłębiły się przeróżne myśli. Była przyzwyczajona do awaryjnych sytuacji, ale nigdy do sytuacji tego typu. Przełknęła ślinę i popatrzyła 457

na zegar - miała mniej niż godzinę, by tu wrócić z przedmiotem, o którym wspominała Muriel. - Dobrze. - Nie miała czasu na kłótnie. - Horse-ferry Road 31, pan Atkins. - Właśnie tak. - Muriel drugim pistoletem wskazała na drzwi ten, z którego wcześniej strzeliła upadł na podłogę. - Idź już. Raz jeszcze spojrzawszy na Michaela i Timo-thy'ego leżących na podłodze, pomodliła się bezgłośnie i wyszła. Pospiesz się! - zawołała za nią Muriel i się roze śmiała. Caro zapanowała nad drżeniem i wybiegła z domu; zatrzasnęła za sobą drzwi i rozejrzała się po ulicy. Gdzie podziewają się wszystkie dorożki, gdy człowiek ich potrzebuje? Zbiegła po schodkach. Czy powinna pobiec na Pi-cadilly, gdzie jest mnóstwo dorożek, czy raczej od razu iść w kierunku Horseferry Road? Zatrzymała się na chodniku, a potem skręciła na północ, w stronę Grosvenor Square. Minęła trzy domy, gdy zatrzymał się przy niej czarny nieoznakowany powóz. Drzwiczki otworzył niewysoki, ale krzepki mężczyzna. Pani Sutcliffe? Jestem Sligo, proszę pani, na służbie u księcia St. Ives. Caro zatrzymała się zaskoczona, a potem podbiegła do powozu. - Dzięki Bogu! Natychmiast zabierz mnie do swojego pana! - Oczywiście, proszę pani. Jeffers, jedziemy do domu, jak najszybciej. Po drodze Sligo wyjaśnił, że Michael prosił go, by obserwował dom; Caro podziękowała i znów zaczęła się modlić. W kilka minut byli na Grosvenor Square

458

- dokładnie w chwili, gdy Diabeł i Honoria, w wieczorowych strojach, wychodzili z domu. Caro wyskoczyła z powozu, niemal z niego wypadła; złapał ją Diabeł. W kilka chwil wyrzuciła z siebie opowieść o tym, co się stało. Honoria znała Muriel; cała aż zbladła. - Dobry Boże! Diabeł popatrzył na żonę. - Zaraz poślij kogoś po Gabriela i Lucyfera; spotkamy się na południowym krańcu Half Moon Street. - Oczywiście. - Honoria popatrzyła na Caro i ścisnęła ją za rękę. Uważaj na siebie - powiedziała ciepło i szybko wróciła do domu. Diabeł pomógł Caro wsiąść z powrotem do powozu i zawołał do woźnicy: Horseferry Road 31. Jak najszybciej. - Usiadł obok Caro i wziął ją za rękę. - A teraz powiedz mi, co konkretnie Muriel mówiła o testamencie.

Wrócili na południowy kraniec Half Moon Street szybciej niż w pół godziny. Wręcz szaleńczo pędzili w tę i z powrotem, ale sprawę z notariuszem załatwili szybko i bezwzględnie. Zgodnie z sugestią Diabła, Caro odegrała rolę bezmyślnej niewiasty. Wsparta na ramieniu Sligo weszła do biura notariusza; Diabeł ukrył się za oknem. Obleśny urzędnik, wraz z równie obleśnym kancelistą, czekał na nią z przygotowanym testamentem. Caro podpisała dokument, kancelista i Sligo byli świadkami, a potem notariusz, zacierając ręce w obłudnym zachwycie, podał jej ów przedmiot dla Muriel - pióro sójki. 459

Gdy już miała je w dłoni, odwróciła się w stronę okna. Diabeł wpadł do biura, osłonięty czarną peleryną, wyrwał testament z rąk zaskoczonego notariusza i porwał go na kawałki. Minutę później byli z powrotem w powozie, a Caro trzymała piórko w zaciś-niętej dłoni. Wyglądała przez okienko powozu; zmierzchało już, niebo robiło się fioletowogranatowe. Na Picadil-ly powóz zatrzymał się za rogiem. Diabeł otworzył drzwiczki i rozejrzał się. Od strony kamiennego mu-ru zbliżyły się dwie postaci. Rozmawiały przyciszonymi głosami. Wszyscy byli przeciwni dostarczeniu Muriel piórka. Musi być jakiś lepszy sposób - nalegał Gabriel. Na prośbę Diabła Caro szczegółowo opisała, co wydarzyło się w salonie; Lucyfer pokręcił głową. - To zbyt ryzykowne, by tak po prostu tam wkroczyć. Musimy się upewnić, że Muriel wciąż jest w salonie. - Mam klucz do tylnych drzwi i bramy od strony ogrodu - rzekła Caro. - Zostań z Jeffersem - Diabeł polecił Sligowi i spojrzał na zegarek. - Podjedźcie pod dom dokładnie za piętnaście minut. Diabeł zatrzasnął drzwi powozu i wziął Caro pod rękę; poszli wąską ścieżką na tyłach domów przy Half Moon Street, a Lucyfer i Gabriel wraz z nimi. To tutaj. - Caro zatrzymała się przy furtce i otworzyła torebkę, by wyjąć z niej klucz; nagle Lu cyfer sięgnął do zasuwki i otworzył bramkę. Wszyscy popatrzyli na niego zaskoczeni. - Gospodyni musia ła zostawić ją otwartą. Było to możliwe, ale czy prawdopodobne? Gabriel i Lucyfer pierwsi poszli ogrodową ścieżką. Mimo że potężni, wszyscy Cynsterowie poruszali się

460

cicho i z gracją. Ogród był cały zarośnięty chwastami - Caro miała nająć ogrodnika, by się tym zajął. Popatrzyła przed siebie; Gabriel nagle zniknął, Lucyfer przykucnął, potem dał znak. Diabeł odciągnął Caro na bok, by ukryła się w cieniu wielkiego rododendronu. - Co się dzieje? - wyszeptała. - Ktoś tam jest - odpowiedział cicho Diabeł - ale zajmą się tym. Najpierw usłyszała coś jakby uderzenie i stłumione odgłosy szamotaniny, a zaraz potem Lucyfer i Gabriel wrócili, prowadząc ze sobą mężczyznę niemal tak wysokiego jak oni; miał zasłonięte dłonią usta i ręce wykręcone do tyłu. Mężczyzna popatrzył Caro w oczy; jego spojrzenie pałało gniewem i wściekłością. Caro wyszła z cienia i spiorunowała go wzrokiem. Ferdinand! Co ty tu, do diabła, robisz? Ferdinand stał przed nią z zawziętym wyrazem twarzy; Gabriel zabrał dłoń z jego ust. Widok Ferdinanda w otoczeniu trzech Cynsterów, w tej chwili śmiertelnie niebezpiecznych, stanowił doskonałą okazję, by uzyskać jasną odpowiedź na dręczące ją pytania: Nie mamy czasu do stracenia, Ferdinandzie. Po wiedz mi, o co w tym wszystkim chodzi. Natychmiast! Ferdinand zerknął na Lucyfera, potem mimo mroku poczuł na sobie wzrok Diabła. Zbladł i zerknął na Caro. O listy, które wiele lat temu pisywali książę i Sutcliffe. Książę został ułaskawiony i chce wrócić do domu, ale gdyby te listy kiedykolwiek wypłynęły... Znów zostałby wygnany. - Ferdinand zamilkł na mo ment, ale potem zaczął mówić jakby żarliwiej: - Sama wiesz, jak to jest na dworze, Caro, sama wiesz... 461

Caro podniosła rękę. - Tak, wiem. I tak możesz odzyskać te listy. Możemy je odnaleźć, jeśli tylko istnieją... - Caro spojrzała w stronę domu, jej myśli pobiegły ku Michaelowi i Timothy'emu. - Przyjdź do mnie jutro i zajmiemy się tym, teraz nie ma na to czasu - w domu dzieje się coś, co musimy powstrzymać. A teraz już idź, zobaczymy się jutro. Ferdinand miał ochotę chwycić ją za rękę i z głębi serca podziękować, ale Lucyfer w niezbyt elegancki sposób pociągnął go w stronę furtki. Zamek w drzwiach od strony ogrodu był dobrze naoliwiony; udało się bezgłośnie przekręcić w nim klucz, drzwi także łatwo się otworzyły. Caro zatrzymała się przed wejściem do holu i odwróciwszy się, zauważyła, że Ferdinand także za nimi idzie; trzymał się z tyłu, ale - co ważniejsze - był cicho. Salon to trzecie drzwi na prawo, blisko główne go wejścia - wyszeptała. Wszyscy kiwnęli głowami i wśliznęli się do środka. Z salonu nie dochodziły żadne odgłosy. Tuż przed podwójnymi drzwiami Diabeł położył ręce na ramionach Caro i zatrzymał ją; cicho przeszedł obok, szybko zajrzał do salonu i gestem kazał wszystkim się wycofać; ukryli się w pobliżu pomieszczeń dla służby. Siedzi w fotelu, twarzą odwrócona w stronę ko minka - powiedział cicho. - Ma w ręku pistolet, a drugi leży na podłodze obok fotela. Wygląda na to, że Michael nadal jest nieprzytomny. Spojrzał na Caro. - Breckenridge stracił dużo krwi. Caro wstrzymała oddech i starała się jak najwięcej usłyszeć; musiała ignorować strach, który uciskał ją w żołądku.

462

- Masz rację - niechętnie przyznał Gabriel - jeśli tam wtargniemy, gotowa jest wystrzelić, i nie wiemy, w kogo będzie celowała. - Musimy jakoś odwrócić jej uwagę - cicho odpowiedział Diabeł. Patrzyli jeden na drugiego, ale nic nie przychodziło im do głowy. Za kilka minut pod dom podjedzie powóz i Muriel będzie się spodziewała, że to Caro wraca do domu. Nagle z tyłu podszedł do nich Ferdinand i chwycił Gabriela za ramię. Mam pewien pomysł - odezwał się. - Ta kobieta z pistoletem to Muriel Hedderwick, prawda? - Caro kiwnęła głową, a Ferdinand kontynuował: - Czy zna waszą trójkę? - wskazał na Cynsterów, a gdy Caro przecząco pokręciła głową, uśmiechnął się. - Ale zna mnie. Mogę więc tam wejść i odegrać rolę "zwario wanego Portugalczyka", prawda? Pozwoli mi się do siebie zbliżyć, bo nie będzie widziała we mnie żadnego zagrożenia. I będę mógł zabrać jej pistolet. Caro natychmiast zrozumiała Ferdinanda - nie tylko to, co chciał zrobić, ale także dlaczego. Gdyby uratował Michaela i Timothy'ego, miałaby wobec niego dług wdzięczności. Cynsterowie nie wyglądali jednak na przekonanych, ale wszyscy trzej popatrzyli na Caro. A ona zdecydowanie kiwnęła głową. - Tak. Niech spróbuje. On może tam wejść, a my nie. - Zabierz pistolet, który trzyma; wejdziemy do salonu, jak tylko zobaczymy, że to ty masz go w ręce. W odpowiedzi skinąwszy jedynie głową, Ferdinand minął Cynsterów i podszedł do drzwi salonu; poprawił płaszcz, a potem uniósł głowę, wyprostował się i pewnym siebie, lekkim krokiem wszedł raźno do holu. 463

Caro?! zawołał. Gdzie jesteś? Pozostali cicho ruszyli za nim. Ferdinand podszedł do drzwi salonu, zajrzał, a potem uśmiechnął się szeroko i wszedł do środka. O, pani Hedderwick. Co za miła niespodzianka! Widzę, że i pani przyjechała ze wsi... Ostatnie słowo Ferdinand wypowiedział jakoś inaczej. Potem usłyszeli kobiecy glos, jakby zachłystujący się, a następnie odgłosy walki. Lucyfer i Gabriel, jak anioły śmierci, wkroczyli do akcji; Caro ruszyła zaraz za nimi, ale Diabeł chwycił ją w talii i odciągnął do tyłu. Wściekła Caro próbowała mu się wyrwać - Niech cię szlag, St. Ives! Puść mnie! - Wszystko w swoim czasie - odparł niewzruszenie. Usłyszeli strzał, który głośnym echem rozległ się po domu. Diabeł rzucił się w stronę drzwi. Natychmiast znalazł się obok Caro, na chwilę zastępując jej drogę i patrząc na salon; dopiero potem ją wpuścił i zaraz pospieszył za nią. Zauważyła, że Muriel zaciekle walczy; wszyscy trzej mężczyźni starali się ją powstrzymać. Drugi pistolet został kopniakiem odrzucony na bok, pod ścianę; podniósł go Diabeł. Ten, z którego wystrzelono, leżał u stóp Muriel. Caro upadła na kolana obok Michaela i Timo-thy'ego. Jak oszalała sprawdziła puls Michaela, poczuła, że jest równy i silny, ale Michael nie reagował na jej dotyk i głos. Sprawdziła też puls Timothy'ego - był bardzo słaby; mężczyzna cały był zalany krwią, która przesiąkła przez koszulę, marynarkę i teraz rozlewała się kałużą po podłodze, ale zdawało się, że rana w górnej części

464

klatki piersiowej przestała wreszcie krwawić. Caro chciała odsunąć fular, który wcześnie przycisnęła do rany, by to sprawdzić, ale Diabeł ją powstrzymał. - Lepiej to zostaw. Zawołał Lucyfera, by kazał Sligo sprowadzić lekarza. Zerkając znad ramienia, Caro zobaczyła, że Muriel siedzi w fotelu, a Gabriel związuje jej ręce i przywiązuje do mebla sznurem od zasłon. Obie kobiety popatrzyły na siebie przez całą szerokość pokoju; nagle Muriel zaczęła piszczeć i wrzeszczeć. Wszyscy czterej mężczyźni wzdrygnęli się na ten dźwięk; gdy na chwilę zamilkła, by zaczerpnąć powietrza, Gabriel zaklął, wyjął z kieszeni chusteczkę i zwinąwszy ją w kulkę, wepchnął Muriel do ust; zaczęła się szarpać, ale sznury trzymały mocno. Opadło z nich wreszcie napięcie. Mężczyźni odsunęli się nieco; Ferdinand poprawił marynarkę i podszedł do Caro. Spojrzał na Michaela i Timothy'ego, a potem podniósł wzrok na Diabła. Przeżyją? Diabeł obejrzał głowę Michaela, podniósł mu powieki; Caro wykorzystała tę chwilę i usiadła na ziemi, trzymając Michaela za głowę. Powinni przeżyć. Na szczęście pocisk ominął płuco. Ferdinand zawahał się, ale wreszcie wykrztusił: Myślę, że będzie lepiej, jeśli wasz lekarz mnie nie zobaczy. Siedząca na podłodze Caro podniosła wzrok na Ferdinanda. Pewnie masz rację. Przyjdź do mnie jutro, do do mu Anstruther-Wetherbych przy Upper Grosvenor Street - powiedziała i uśmiechnęła się do niego. To, co zrobiłeś, wymagało odwagi. 465

Ferdinand wzruszył ramionami. - Kobieta z pistoletem to nie jest wielki problem. Jeśli tylko nie jest wyśmienitym strzelcem. Uśmiech na twarzy Ferdinanda przygasł. To żart prawda? - Niestety, nie. - Caro pokręciła głową. Ferdinand zaklął pod nosem po portugalsku; spojrzał na Muriel wciąż szamoczącą się w fotelu. Dlaczego to zrobiła? Caro popatrzyła na Diabła. Obawiam się, że nigdy się tego nie dowiemy jest szalona. Pokiwał głową i wyszedł. Diabeł cały czas klęczał przy Michaelu i Timothym, a Gabriel usiadł na szez-longu i pilnował Muriel. Caro przyglądała się twarzy Michaela, jej rysom, które stały się nagle tak bliskie, i pogłaskała go po głowie. Zaraz też zjawił się Lucyfer z lekarzem. Caro podziękowała za to Bogu i zajęła się opieką nad dwoma mężczyznami, którzy byli najbliżsi jej sercu.

Ostatnia scena dramatu rozegrała się w bibliotece Magnusa. Cała rodzina, która miała z tą sprawą coś wspólnego, późnym wieczorem jeszcze tego samego dnia zebrała się, by usłyszeć smutną historię, by to wszystko zrozumieć i by wreszcie zapewnić sobie bezpieczeństwo. Michael siedział w fotelu, z głową opartą o jedwabną poduszeczkę; guz wielkości jajka z tylu głowy wciąż go bolał. Uniósł szklaneczkę i napił się -ale nie brandy, lecz likieru. Caro siedząca w drugim fotelu, tuż obok Michaela, poprosiła o tonik; wszyscy pozostali panowie pili brandy, ale ponieważ Caro 466

znajdowała się tak blisko, a i Honoria nie spuszczała z niego spojrzenia, Michael nie miał innego wyjścia, jak tylko napić się tego paskudztwa. W domu Magnusa zjawił się także Diabeł oraz Gabriel i Lucyfer z żonami, Alatheą i Phyllidą. Magnus siedział w swoim ulubionym fotelu i słuchał uważnie, gdy wszyscy razem odtwarzali wydarzenia ostatnich dni i starali się ułożyć je w jedną całość. Rozmowie przysłuchiwała się także Evelyn. Nie mogłam w to do końca uwierzyć, dopóki nie przypomniałam sobie, że Muriel jest świetnym strzelcem. - Caro spojrzała na Michaela. - Napraw dę jest świetna w tych wszystkich rzeczach, w jakich dziewczynki i kobiety raczej nie są dobre: w powoże niu, strzelaniu, łucznictwie. - Aha - mruknął Michael - i w strzelaniu z procy. - W tym też. - A więc gdy wróciłaś do Bramshaw - odezwała się Honoria Muriel powiedziała ci o spotkaniu pań ze Stowarzyszenia, nalegała, byś się na nim zjawiła, a potem, gdy miejscowe damy zaczęły, co zupełnie zrozumiałe, traktować cię jak gwiazdę, wtedy się wściekła? Caro poczuła na sobie spojrzenie Michaela. Myślę, że to była ostatnia kropla, która przela ła czarę goryczy. - Caro popatrzyła na wszystkich zebranych w bibliotece. Muriel zawsze uważała się za prawowitą panią Sutcliffe Hall; to ona była prawdziwą Sutcliffe, pierworodną Camdena moż na nawet powiedzieć, że dziedziczką jego talentów. Ale potem Camden, żeniąc się ze mną i czyniąc mnie panią domu, ją odsunął. Muriel ze wszystkich sił starała się być pierwszą damą w okręgu - to za wsze była jej pozycja. Mimo że rzadko tam bywa łam, wystarczyło, bym się pojawiła, a miejscowi za raz stawiali mnie na piedestale, zrzucając z niego 467

Muriel. To Camden ją ranił, ale za każdym razem, gdy ja się zjawiałam, było to jak sypanie soli na otwartą ranę. Michael ścisnął dłoń Caro. - To nie była twoja wina. - Nie. - Caro na chwilę spuściła wzrok, ale zaraz podniosła głowę i mówiła dalej: - Ale gdy postanowiła się mnie pozbyć, nie zamierzała spocząć, dopóki nie osiągnie zamierzonego celu. A potem zobaczyła dom i szansę na wyrównanie starych, trzymanych w tajemnicy rachunków z Timothym. I... - Niemniej jednak - Magnus popatrzył na Caro spod krzaczastych brwi - jej prawdziwym celem, tym człowiekiem, którego naprawdę chciała zranić, byl Camden. Z tym, że on już nie żyje. Ty i Breckenrid-ge byliście osobami, na które przeniosła nienawiść i żal. W tym wszystkim bardziej chodziło o konsekwencje swobodnego życia Camdena Sutcliffe'a niż o ciebie czy Breckenridge'a. Caro popatrzyła w stare, mądre oczy Magnusa. - Teraz jednak my - odezwał się Diabeł - musimy poradzić sobie z tymi konsekwencjami. - Spojrzał na Gabriela i Lucyfera, którzy odwieźli Muriel, wciąż zakneblowaną i związaną, do jej londyńskiego domu. - Jak to przyjął Hedderwick? - Nie spierał się z nami - odparł Gabriel. - Nie wyglądał nawet na specjalnie zaskoczonego. - Był zaskoczony tym, co zrobiła - dodał Lucyfer - ale nie tym, że wreszcie w ogóle coś zrobiła. - Musiał wiedzieć o jej obsesji - znów odezwał się Gabriel. Szybko przyjął do wiadomości nasze racje. To raczej cichy człowiek, ale wygląda na wystarczająco kompetentnego i zdecydowanego; nie pozostawiliśmy mu najmniejszych wątpliwości, co musi zrobić, by zapewnić sobie naszą dyskrecję.

- Podjął już jakieś kroki, by zapanować nad Muriel? Gabriel przytaknął. - Muriel jest niewiarygodnie silna, a biorąc pod uwagę jej umiejętności, zawsze będzie niebezpieczna. Hedderwick ma dom na zapadłej wsi, w Cornish, i tam chce ją trzymać; będzie pilnowana dzień i noc. Diabeł zerknął na Caro. Lekarz zostanie z Breckenridgem całą noc, tak na wszelki wypadek, choć jest przekonany, że Breckenridge całkowicie się z tego wyliże. Diabeł spojrzał na Michaela i uniósł brew. Michael pokiwał głową, skrzywił się z bólu, a potem znów ostrożnie oparł głowę o poduszkę. W tych okolicznościach musimy porozmawiać z Breckenridgem, a także z Georgem Sutcliffem, ale upublicznienie tych wieści nie ma sensu. Pomijając już szarganie pamięci Camdena Sutcliffe'a - mimo jego mankamentów natury osobistej, jako dyplomata sprawdził się świetnie - to każdy rodzaj oficjalnego załatwienia tej sprawy wywoła tylko wiele cierpienia i zamieszania, a także sprawi kłopot pozostałym członkom rodziny Sutcliffów i jeszcze większy Dan-versom. - Michael popatrzył po wszystkich zebranych, nikt nie zaprzeczył. - To i tak wystarczająco przykra historia, lepiej jeśli zakończy się w tym właśnie miejscu. Wszyscy zgodzili się z Michaelem i osuszyli szklaneczki. Spokojni, że wszystko skończyło się dobrze, opuścili dom Magnusa.

Michael obudził się w środku nocy, gdy cały świat spał. Wielki dom Magnusa pogrążony był w ciszy i ciemności. 468

469

Było mu ciepło, czuł też Caro tuż obok siebie. Uśmiechnął się, poczuł ogarniające go poczucie ulgi i radość. Głowa już go nie bolała; sięgnął do guza - wciąż dokuczał, gdy się go dotknęło, ale poza tym było to do wytrzymania. Caro, leżąca obok, poruszyła się; wyglądało na to, że usłyszała, iż Michael się obudził. Podniosła głowę i popatrzyła na jego twarz. - Jak się czujesz? - Dużo lepiej. - Popatrzył na nią, a potem pogłaskał po włosach i uśmiechnął się. - Twój likier zadziałał. Jej spojrzenie powiedziało: „A nie mówiłam?", ale nie odezwała się, patrzyła tylko w oczy Michaela, a potem przysunęła się bliżej i oparła na jego torsie. Jeśli już całkiem się obudziłeś i jesteś w pełni władz umysłowych, to chciałabym o coś cię zapytać. Michael ukrył niepokój, który nagle go ogarnął. -Caro była śmiertelnie poważna. Obudziłem się. O co chcesz zapytać? Zawahała się, ale zaraz wzięła głęboki oddech. - Jak szybko możemy się pobrać? - zapytała spokojnie. Podjęłam decyzję i wiem, czego chcę - nie ma już na co czekać. Oczywiście - Caro uniosła brew - jeśli ciągle jeszcze chcesz mnie poślubić. - Nie musisz nawet pytać. - Michael objął ją w talii osłoniętej kolejnym dziełem sztuki krawieckiej. -Ale... - Nie chciał kusić losu, lecz musiał to wiedzieć. - Co cię przekonało? - Ty. Ja. I widok Muriel celującej w ciebie z pistoletu. To... otworzyło mi oczy. Nagle zobaczyłam wszystko bardzo wyraźnie. Przekonałeś mnie, że powinnam za ciebie wyjść, że moje miejsce jest u twojego boku, ale czułam, że czegoś w tym wszystkim brakuje, jakiegoś najważniejszego elementu. -Uśmiechnęła się. Zdałam sobie sprawę, że to, cze470

go brakuje, to ja sama, a właściwie moja decyzja. Musiałam wykazać się odwagą i chwytać okazję, używając słów Therese Osbaldestone. I aż do momentu podjęcia tej decyzji, to, co było między nami, nie mogło się rozwijać. Muriel i jej groźby pokazały mi, co ryzykuję, jeśli nie podejmę tej decyzji - jeśli nie podejmę ryzyka. Życie jest po to, żeby żyć, a nie żeby nienawidzić; ale także nie jest po to, by je zmarnować. Ty i ja i tak zmarnowaliśmy już wiele lat. Teraz mamy szansę to zmienić. Razem możemy stworzyć rodzinę, wypełnić Eyeworth Manor dziećmi i radością; i oczywiście dom przy Half Moon Street - potrafię sobie wyobrazić, że tam mieszkamy, a ja jestem panią domu i pomagam ci dużo bardziej niż kiedykolwiek pomagałam Camdenowi. Razem możemy ukształtować naszą przyszłość tak, jak chcemy; cokolwiek będziemy robić, będziemy się wspierali... - Caro pochyliła lekko głowę. - To ryzyko, ale tak, warto je podjąć. - Uśmiechnęła się, podnosząc wzrok na Michaela. - I ja chcę je z tobą podjąć. Michael uśmiechnął się, poczuł, że opuszczają go resztki niepokoju. Dziękuję. - Objął ją i przytulił. - Możemy się po brać, kiedy tylko zechcesz. Nim Caro zdążyła o tym pomyśleć, Michael pochylił głowę, uniósł nieco jej brodę do góry i pocałował. I był to pocałunek, który szybko wymknął im się spod kontroli. Kilka minut później Caro odsunęła się od niego, oddychając ciężko. - A co z twoją głową? - Nic się nie stanie - jęknął Michael - jeśli po prostu usiądziesz. Michael odrzucił na bok pościel, chwycił ją za kolana i posadził na sobie. Potem westchnął i zamknął oczy. 471

Caro powoli oddychała, przyjmując go w siebie. I wszystko było dobrze. Bardzo dobrze.

Następnego ranka zajęli się "pozostałościami życia" Camdena. Gdy poprzedniego dnia zabrali Ti-mothy'ego do domu, Caro odszukała listy Camdena. Ferdinand zjawił się o siódmej, uzbrojony w listę dat, więc odnalezienie właściwych listów nie stanowiło kłopotu. Caro je przeczytała, upewniła się, że jest w nich nie tylko to, co chciał odzyskać Ferdinand, ale także wiele informacji, które mogłyby wywołać wielkie zamieszanie, a które dotyczyły zamachu stanu planowanego przez księcia wiele lat temu, kilka miesięcy przed objęciem przez Camdena posady ambasadora w Portugalii. Zadowolona, że w listach nie ma nic, co dotyczyłoby obecnego rządu brytyjskiego, Caro dała je Ferdinandowi. Dlaczego o nie po prostu nie poprosiłeś? Ferdinand najpierw spuścił wzrok, a potem uśmiechnął się ujmująco. Moja droga Caro, jesteś z tego znana... Gdybym cię o nie poprosił, przeczytałabyś listy, a potem mo że poczułabyś wewnętrzny przymus, by porozmawiać z kimś z Ministerstwa Spraw Zagranicznych... A to mogłoby się źle skończyć. Musiała zgodzić się z Ferdinandem; dla księcia stawka była i jest bardzo wysoka. Uśmiechając się do wszystkich po kolei, Ferdinand pożegnał się i wyszedł. Caro odwróciła się w stronę Michaela i uniosła brew. Jeśli nie masz nic przeciwko temu, chciałabym odwiedzić Timothy'ego, ale znając twoją opinię 472

na jego temat, domyślam się, że chciałbyś mi towarzyszyć? Dobrze się domyślasz. Poszli razem. Breckenridge leżał w łóżku, blady, słaby, ale w pełni przytomny; nie zmartwiło go w najmniejszym stopniu narzekanie Caro, dał też skusić się na jej likier, choć Michael widział desperackie błaganie w jego oczach i zrobiło mu się go żal. Gdy Caro zaproponowała, że może powinien wrócić do domu i odpocząć, skrzywił się, udając, że to z powodu bólu głowy. Caro zareagowała dokładnie tak, jak się tego spodziewał, czyli z głęboką troską. Za jej plecami Breckenridge przewrócił oczami, ale na szczęście był na tyle mądry, by się nie odezwać. Późnym popołudniem tego samego dnia, idąc do klubu dla dżentelmenów na spotkanie z Jamieso-nem, Michael raz jeszcze odwiedził Breckenridge'a. Tym razem Timothy już nie leżał, ale siedział w łóżku. Gdy zobaczył Michaela, uśmiechnął się blado. - Chyba powinienem ci podziękować. Nie miałem pojęcia, że Muriel tak dobrze strzela. - Tak myślałem, że możesz nie wiedzieć. Ale nie musisz się martwić - uratowałem cię ze względu na Caro. To dziwne uczucie powiedzieć ci coś takiego, ale wygląda na to, że ona cię ceni. Timothy oparł głowę na poduszce i uśmiechnął się. To prawda. Pamiętaj o tym na przyszłość. - Ti mothy przez chwilę przyglądał się Michaelowi, a po tem dodał: - Oczywiście nie uratowałbyś mnie, gdy byś wiedział, że robiąc to, sam możesz stracić przy tomność. Michael nie uśmiechnął się. Nigdy świadomie nie zostawiłbym Caro bez opieki. Oczy Timothy'ego lekko pojaśniały. 473

Tak myślałem. Michael był przekonany, że doskonale się rozumieją. - Po co więc przyszedłeś? - zapytał Timothy, jednocześnie sięgając po szklaneczkę, by napić się likieru Car o. - Żeby wykorzystać twoją wdzięczność - odparł Michael. - To może być moja jedyna szansa. Breckenridge uniósł brwi, obserwując Michaela, a potem wskazał mu krzesło. Czego chcesz? Michael odsunął się od framugi, o którą był oparty, i zamknął drzwi. Podszedł do krzesła, odwrócił je i usiadł na nim okrakiem, kładąc ręce na oparciu. Chcę wiedzieć, jak wyglądał związek Caro i Camdena. Timothy szeroko otworzył oczy. Aha... - Zawahał się, ale potem popatrzył na Michaela i odparł: - Przypuszczałem, że wiesz... - Że ich małżeństwo nie zostało skonsumowane? Tak, to wiem. Ale chcę wiedzieć dlaczego. - To akurat, jak często w takich przypadkach bywa, łatwo wyjaśnić: mianowicie dlatego, że wielki Camden Sutcliffe, kobieciarz jakich mało, porwał się z motyką na słońce. - Michael popatrzył na Timo-thy'ego zdziwiony, więc ten wyjaśnił: - Jeśli chodzi o kobiety, Camden był prawdziwym koneserem. Pożądał Caro od pierwszej chwili, gdy tylko na nią spojrzał, i to nie tylko ze względu na potencjał, jaki w niej rozpoznał, nie tylko ze względu na to, kim mogła się w przyszłości stać. Pożądał jej ze względu na wszystko. I to dlatego się z nią ożenił. Jednak doskonale zdawał sobie sprawę, że jest od niej czterdzieści lat starszy. Jeśli chodzi o kwestie erotyczne, tak się bał,

że nie będzie w stanie jej zadowolić, że w ogóle nie próbował. Jesteś tego pewien? - Michael wyglądał na za skoczonego. Timothy pokiwał głową. Sam mi o tym powiedział, już wiele lat po ich ślu bie. Po prostu nie mógł, nie z nią. Michael przełknął tę informację; wreszcie znów spojrzał na Timothy'ego. - Kochał ją? - Nie jestem pewien, czy Camden w ogóle wiedział, co to znaczy kochać, czy rozumiał to tak, jak rozumiesz to ty czy Caro. Był jej oddany, ale to była bardziej obsesja na punkcie jej możliwości, które mógł w niej odkryć i rozwinąć, i z którymi rzeczywiście tak postąpił. Ale miłość? - Timothy skrzywił się z dezaprobatą. Jeśli Camden kiedykolwiek kochał kogoś poza samym sobą, to przypuszczam, że mogłem to być ja. Michael uniósł brwi. - Dlatego, że jesteś do niego podobny? - On tak uważał. - Timothy pochylił głowę. Michael podejrzewał, że to kolejna z pomyłek Camdena. Nie wydaje mi się, by Caro kiedykolwiek dowie działa się, co kierowało jej mężem; przysiągłbym, że nigdy jej tego nie powiedział. To był dziwny człowiek zupełnie bezinteresowny i oddany, gdy chodziło o sprawy kraju, ale w sprawach osobistych był ego istą, człowiekiem skupionym na sobie. - Timothy do strzegł spojrzenie Michaela. - Gdybym wierzył, że to jakoś pomoże, sam powiedziałbym Caro, ale... Nie można zmienić przeszłości, uwierz mi. Trzeba to zo stawić w spokoju, tak jak jest. I tego właśnie nie mo-

474

475

gła zaakceptować Muriel. - Timothy uśmiechnął się. - Caro zawsze była mądrzejsza. Michael patrzył na Timothy'ego; po tonie jego głosu wiedział, że mówi prawdę. Timothy popatrzył gdzieś daleko przed siebie i znów napił się mikstury Caro. Jeszcze jedna rzecz. Zanim Hedderwick wyjedzie z Muriel, możesz mu o mnie powiedzieć? Wzdragam się na samą myśl, że jest moją przyrodnią siostrą, ale chciałbym wiedzieć, co się z nią dzieje. Michael zgodził się na prośbę Timothy'ego - wiedział, że Timothy może tego chcieć dla własnego bezpieczeństwa, choć z drugiej strony zaczynał też podejrzewać, że Timothy zamierzał Muriel chronić i zadbać o jej majątek i spuściznę. Mimo że nie był podobny do Camdena, w tej kwestii był nieodrodnym synem swojego ojca - to skomplikowana osobowość. Timothy się skrzywił. Mam dwie starsze siostry - a w zasadzie to przy rodnie siostry. Ledwie Timothy zdążył to powiedzieć, rozległo się pukanie do drzwi. Przyjechała lady Constance, proszę pana - za anonsował lokaj. - Słyszała o pana wypadku i chce się z panem widzieć. Timothy popatrzył na lokaja, a potem opadł na poduszki i jęknął. Z rozpaczy. Michael roześmiał się; wstał, uścisnął dłoń Timothy'ego i zapewniwszy go, że poinformuje o wszystkim Hedderwicka, pospiesznie wyszedł. Timothy wymamrotał coś nie do końca zrozumiałego o dezerterujących towarzyszach broni i zostawianiu przyjaciół w rękach wroga. Na schodach Michael minął się z lady Constance Rafferty, przystojną damą, która przybyła tu z pew-

ną misją do wypełnienia; wymienili ukłony, ale lady Constance nie zatrzymała się, zmierzając wprost do sypialni brata. Uśmiechając się, Michael opuścił dom Brackenridge'a, jego samego zostawiając pod czułą opieką ukochanej siostry.

Gdy późnym wieczorem dołączył do Caro w jej sypialni, a Caro stała wtulona w jego ramiona, uśmiechnął się do niej i opowiedział o odwiedzinach u Timothy'ego i wizycie lady Constance. Wyglądał już na zdrowszego. Domyślam się, że mając ciebie i swoją siostrę u boku, wyzdrowieje za dziwiająco szybko. Caro popatrzyła na niego, mrużąc oczy. - Pił mój likier? - Widziałem to osobiście. - Ha! I bardzo dobrze. - Caro przysunęła się do Michaela i ostrożnie wsunęła palce we włosy, delikatnie dotykając tyłu jego głowy. - Wciąż jeszcze boli? - Już nie tak bardzo jak przedtem. I już nie kręci mi się w głowie. Patrzyła mu w oczy, a jej uśmiech powoli wypełniała ponętna obietnica. - Może powinnam jakoś to zmienić? - Oczywiście, że tak. Myślę nawet, że to zalicza się do żoninych obowiązków. - Celowo użył tego sformułowania. - Nie rozmawialiśmy o szczegółach. Szczegóły - poinformował - zależą tylko i wy łącznie od ciebie. Będzie tak, jak zechcesz. I kiedy tylko zechcesz. Uśmiechnęła się.

476

477

- Wspominałeś, że możemy się pobrać, kiedy tylko zechcemy. - Bo tak jest. - Może powinniśmy pobrać się tak szybko, jak to tylko możliwe? Jej spojrzenie powędrowało w stronę jego ust. - Jest jakiś powód, by czekać? Michael wiedział, że powinni się spieszyć. - Za trzy dni. - Wcześniej! Roześmiała się; był to radosny, pozbawiony trosk śmiech, który dotąd słyszał zdecydowanie za rzadko. Jest środek lata, prawie nikogo nie ma w mie ście. A nigdy nam nie wybaczą, jeśli uciekniemy i zwiążemy się węzłem małżeńskim pod ich nieobec ność. Michael pomyślał o Honorii i jeszcze głośniej jęknął. Zaproszenia, organizowanie tego wszystkiego... A to oznacza dalsze opóźnienia. - Nie martw się, zajmę się tym - uśmiechnęła się Caro. Powiedzmy pod koniec przyszłego tygodnia... - Nagle jej uśmiech przyblakł, ale cały czas patrzyła mu w oczy. Ale... - Czy możemy wydać weselne śniadanie w Eyeworth Manor? - Oczywiście. Nie pytał dlaczego; uznał po prostu jej wybór. Gdy wychodziłam za mąż za Camdena, śniada nie odbyło się w Bramshaw House. Ale to już prze szłość, którą zostawiłam za sobą. Chcę, żeby nasz ślub był czymś nowym - bo dla mnie właśnie jest ta kim początkiem. To wejście na nową ścieżkę, z tobą. Patrzył w jej srebrzyste oczy, jasne, zdecydowane, stanowcze. Zastanawiał się, czy powiedzieć jej, czego dowiedział się od Timothy'ego, czy pomóc zrozumieć Caro, że fiasko jej pierwszego małżeństwa to nie jej wina, czy po prostu pozwolić o tym zapomnieć. 478

Właśnie podjęła decyzję - odcięła się od przeszłości, zatrzasnęła za nią drzwi. Była gotowa, by zacząć wszystko do nowa. Kocham cię. Lekko uniosła brwi; jej oczy pojaśniały. Wiem. Ja też cię kocham. Przynajmniej wierzę, że tak jest. Ale to musi być właśnie to uczucie, prawda? Wiedział, że Caro nie mówi o cieple, które między nimi narastało, rozgrzewając skórę, ale o tym, co je wywołuje, o tej mocy, która się objawiała między nimi każdego dnia, która była niemal namacalna i dzień po dniu coraz bardziej zbliżała ich do siebie. Tak - odparł i pochylił głowę, odnalazł jej usta, przyjął jej zaproszenie i zatopił się w pocałunku. Jak by chciał jej przez to powiedzieć, że Caro jest najbar dziej pożądaną kobietą na świecie. * Wzięli ślub w kościele we wsi Bramshaw. Zjawiło się wiele osób z towarzystwa, jak również z londyńskich elit. Mógł to być polityczny i dyplomatyczny koszmar, ale Caro i Honoria wszystkiego pilnowały, a poza tym mnogość osób z rodziny Cynsterów sprawiła, że nikt nie śmiał robić zamieszania i cała uroczystość przebiegła bez najmniejszych zgrzytów. Z kościoła pełnego gości Caro i Michael wpadli pod prawdziwy deszcz ziarenek ryżu sypanych na ich głowy, a potem przedarli się przez tłum, który nie zmieścił się w kościele, i wsiedli do czterokonnego powozu, który zabrał ich do Eyeworth Manor. W posiadłości Michaela odbyła się uroczystość weselna. Tłum był ogromny, a życzenia szczere; słońce cudownie świeciło, a Caro i Michael, trzymając się za ręce, spacerowali między gośćmi, witali się, dziękowali, rozmawiali. Tłum nie topniał aż do późnego

479

popołudnia. W pewnym momencie Caro zauważyła Timothy'ego - ze szklaneczką w dłoni siedział na murku otaczającym sad i uśmiechając się, patrzył na grupkę bawiących się dzieci. Caro pochyliła się w stronę Michaela, ustami musnęła policzek i popatrzyła mu w oczy; uśmiechnęła się z wdziękiem. Idę porozmawiać z Timothym. Michael nad jej głową zerknął w jego stronę. - A ja zabiorę Magnusa do domu; potem cię znajdę. Caro odeszła od Michaela - wiedząc jednak, że jakaś część jej osoby zawsze przy nim będzie - i usiadła obok Timothy'ego. Uśmiechnął się i uniósł szklaneczkę. Wspaniała uroczystość. - Popatrzył Caro w oczy, a potem ujął jej dłoń i pocałował. - Cieszę się, że je steś szczęśliwa - powiedział. Siedzieli w słońcu i patrzyli na bawiące się dzieci, a potem Caro przypomniała sobie, co ma powiedzieć Timothy'emu: - Hedderwick przysłał gratulacje; cały czas jest z Muriel w Kornwalii. To człowiek, który niewiele mówi, ale jest odpowiedzialny; myślę, że naprawdę kocha Muriel, choć ona chyba nigdy tego nie dostrzegała. - Albo nigdy jej to nie cieszyło. - Timothy wzruszył ramionami. To był jej wybór. - Odwróciwszy się w jej stronę, Timothy uśmiechnął się uwodzicielsko. - Ty przynajmniej miałaś na tyle rozsądku, żeby zacząć normalnie żyć. Caro uniosła brew. A co z tobą? Zaśmiał się. Jak doskonale wiesz, normalne życie to zawsze był mój cel nadrzędny. Podszedł do nich Michael. Mężczyźni ukłonili się sobie. Jak ramię? 480

Caro przysłuchiwała się rozmowie i uśmiechała się w duchu. Zupełnie nie byli do siebie podobni, ale wyglądało na to, że bez problemu potrafili nawiązać koleżeńskie stosunki, oparte na wzajemnym, typowym dla mężczyzn, szacunku. Muszę już iść - odezwał się w końcu Timothy. Chcę kilka następnych tygodni spędzić z Brunswickiem. - Pochylił się nad Caro i pocałował ją w poli czek. - Życzę wam obojgu dużo szczęścia - powie dział, a potem uśmiechając się po chłopięcemu, od szedł. Zdążył zrobić jakieś trzy kroki, zatrzymał się i popatrzył na Caro. - Gdy będziesz w mieście, nie przychodź, tylko mnie zawiadom. I tak już nadszarp nęłaś moją reputację. Caro zaśmiała się i kładąc dłoń na sercu, obiecała mu to. Michael zmarszczył czoło. - W jaki sposób mogłaś nadszarpnąć jego reputację? - Jego, nie moją. No dobrze, powinniśmy porozmawiać z panią Pilkington. Michael zapamiętał, by później wrócić do tego tematu. Znów spacerowali wśród tłumu gości, rozmawiali, przyjmowali życzenia i żegnali się. Wiele osób było z dziećmi, które teraz biegały po ogrodzie i sadzie, krzycząc, bawiąc się i rozrabiając. Michael złapał lecącą w jego stronę piłkę i odrzucił ją w stronę dzieci, a potem pochwalił grę chłopców. Patrząc na Michaela, Caro poczuła uścisk w sercu. Przypuszczała, że może być w ciąży, ale... Już sama ta myśl tak ją uszczęśliwiała, że z trudem powstrzymywała łzy. Powie mu, ale jeszcze nie teraz -w tej chwili powinni cieszyć się radością dnia dzisiejszego. Z uśmiechem na ustach czekała, aż Michael do niej wróci; potem znów wmieszali się w tłum, aż 481

Therese Osbaldestone przywołała ją nieznoszącym sprzeciwu gestem. - Zaczekam tutaj - odezwał się Michael. - Tchórz. Uśmiechnął się. - To prawda. Michael patrzył za nią i zauważył ostre spojrzenie Therese, ale udawał, że niczego nie dostrzegł. Podszedł do niego Gerrard Debbington. - Chciałem zapytać, czy ty i Caro zgodzilibyście się mi pozować. - Myślałem, że malujesz tylko pejzaże. - Michael popatrzył na niego zaskoczony; - To moja mocna strona, ale ostatnio odkryłem, że malowanie par to prawdziwe wyzwanie, którego jeszcze nie doświadczyłem. Zrozumiałem to, gdy zauważyłem rodzinny portret Patience i Vane'a. Dla mnie to coś jak inny wymiar, coś, czego w krajobrazach po prostu nie ma. - Popatrzył na Michaela. - Chciałbym namalować was razem. W was też jest ten szczególny wymiar; jeśli uda mi się to uchwycić, obraz będzie wspaniały. Michael popatrzył w stronę Caro, zastanawiając się, czy na obrazie udałoby się uchwycić to, co ich połączyło. Kiwnął głową. - Powiem jej. - Spojrzał na Gerrarda. - Może następnym razem, gdy będziemy w mieście? Zachwycony Gerrard zgodził się na ten termin; uścisnęli sobie dłonie. * Słońce powoli już zachodziło. Kolejna godzina upłynęła ma pożegnaniach; w Eyeworth Manor pozostał tylko Magnus i Evelyn. Najpierw odjechali

goście z Londynu, potem ci, którzy mieszkali w okolicy. Ostatni pożegnali się Diabeł i Honoria - zamierzali wrócić z dziećmi do stolicy, a potem na kilka tygodni wyjechać do Somersham. Caro i Michael oczywiście zostali zaproszeni na rodzinny zjazd latem i oczywiście zamierzali wziąć w nim udział. Gdy powóz księcia St. Ives wyjechał za bramę, Caro westchnęła - była szczęśliwa i zadowolona. Michael, równie zadowolony, popatrzy! na nią, na słoneczne promienie błyszczące w jej puszystych włosach. Uśmiechnęli się do siebie i popatrzyli na pobliski trawnik. To wszystko tutaj się zaczęło - pamiętasz? Trzymając się za ręce, podeszli do dużego kamie nia ulokowanego pośród przystrzyżonej trawy. - Nazwałeś mnie wtedy bezmyślną. - Przestraszyłaś mnie; wiedziałem, nawet wtedy, że nie mogę cię stracić. Wspomnienia nie zniknęły, ale już go nie dręczyły. Coś je przesłoniło - coś dużo silniejszego. Michael podniósł wzrok na dom. Ogarnęło go poczucie spełnienia, pewność i wyczekiwanie - wyczekiwanie na szczęście. Rodzina, którą stracił, to przeszłość; Caro to jego teraźniejszość i przyszłość. Znalazł swoją idealną narzeczoną - są razem i przyszłość należy do nich.

482