Strategia Bancrofta - Robert Ludlum

O książce Witajcie w świecie Roberta Ludluma – w świecie agentów i szaleńców, którzy chcą rządzić światem, oraz międzynarodowych intryg! Agenci umierają samotnie… Taka praca. Todd Belknap, agent amerykańskiego Wydziału Operacji Konsularnych, nie chce się z tym pogodzić. I nie chodzi mu o własną śmierć. Jego pracodawcy spisali na straty Jareda Rineharta, który został uprowadzony podczas misji. Todd, któremu Jared wielokrotnie ratował życie, nie akceptuje ich decyzji i wbrew rozkazom postanawia odnaleźć przyjaciela. A w tropieniu jest najlepszy – nie przypadkiem koledzy nazywają go Ogarem. Mając przeciwko sobie tajemniczego Genesis i własną agencję, przemierza pół świata, leci do Estonii, Emiratów Arabskich i na Korfu. Po swojej stronie ma tylko Andreę Bancroft, członka zarządu fundacji charytatywnej realizującej własne kontrowersyjne plany wobec świata. Im bliżej celu, tym silniejsze rodzi się w Toddzie przekonanie, że jego dotychczasowe życie było marszem przez labirynt kłamstw.

ROBERT LUDLUM (1927–2001) Amerykański aktor, producent teatralny i pisarz. Zagrał w ponad 200 filmach telewizyjnych. Jako pisarz zadebiutował późno – mając 41 lat – powieścią Dziedzictwo Scarlattich. Od tej książki zaczęła się oszałamiająca kariera literacka twórcy gatunku nazwanego „thrillerem spiskowym”. Za jego życia ukazały się 24 powieści, sprzedane w ponad 300 milionach egzemplarzy, wśród nich tak znane jak Tożsamość Bourne’a, Krucjata Bourne’a, Mozaika Parsifala i Protokół Sigmy. Pośmiertnie – kilkanaście następnych, z których większość powstała na podstawie pozostawionych przez niego notatek i szkiców. Proza Ludluma była wielokrotnie ekranizowana, najsławniejszy jest cykl filmów z Mattem Damonem w roli śmiertelnie niebezpiecznego agenta Jasona Bourne’a.

Tego autora RĘKOPIS CHANCELLORA PROTOKÓŁ SIGMY KLĄTWA PROMETEUSZA PIEKŁO ARKTYKI CZWARTA RZESZA KRYPTONIM IKAR STRAŻNICY APOKALIPSY MOZAIKA PARSIFALA IMPERIUM AKWITANII RAPORT TARQUINA STRATEGIA BANCROFTA Jason Bourne TOŻSAMOŚĆ BOURNE’A DZIEDZICTWO BOURNE’A SANKCJA BOURNE’A MISTYFIKACJA BOURNE’A CEL BOURNE’A ŚWIAT BOURNE’A IMPERATYW BOURNE’A Dynastia Matarese TESTAMENT MATARESE’A SPADKOBIERCY MATARESE’A Paul Janson DYREKTYWA JANSONA ODYSEJA JANSONA Wkrótce ILUZJA SKORPIONA

Tytuł oryginału: BANCROFT STRATEGY

Copyright © Myn Pyn LLC 2006 All rights reserved Polish edition copyright © Wydawnictwo Albatros Andrzej Kuryłowicz s.c. 2015 Polish translation copyright © Lech Z. Żołędziowski & Anna Dobrzańska 2015

Redakcja: Beata Kołodziejska Zdięcie na okładce: copyright © Tim Robinson/Arcangel Images Projekt graficzny okładki: Wydawnictwo Albatros Andrzej Kuryłowicz s.c.

ISBN 978-83-7985-258-1

Wydawca WYDAWNICTWO ALBATROS ANDZRZEJ KURYŁOWICZ S.C. Hlonda 2a/25, 02-972 Warszawa www.wydawnictwoalbatros.com

Niniejszy produkt jest objęty ochroną prawa autorskiego. Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku osobę, która wykupiła prawo dostępu. Wydawca informuje, że publiczne udostępnianie osobom trzecim, nieokreślonym adresatom lub w jakikolwiek inny sposób upowszechnianie, kopiowanie oraz przetwarzanie

w technikach cyfrowych lub podobnych – jest nielegalne i podlega właściwym sankcjom. Przygotowanie wydania elektronicznego: Magdalena Wojtas, 88em

Spis treści Prolog Część pierwsza Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział Rozdział Część druga Rozdział Rozdział

8 9 10 11

Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział

15 16 17 18

Rozdział 19 Część trzecia Rozdział 20 Rozdział 21 Rozdział 22 Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział

23 24 25 26 27 28

Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31 Epilog

JAFFEIRA: …spotkałem ludzi sumienia mogących uleczyć przypadłości całej ludzkości. Thomas Otway A Plot Discovered (1682)

Więcej na: www.ebook4all.pl

Prolog

Berlin Wschodni, 1987 Jeszcze nie padało, ale ołowiane niebo groziło w każdej chwili ulewą i powietrze wisiało nieruchomo, jakby w oczekiwaniu nawałnicy. Młody mężczyzna przeszedł z Unter den Linden na Forum Marksa i Engelsa z olbrzymimi brązowymi posągami teutońskich ojców socjalizmu, wpatrzonych niewidzącymi oczyma w centrum miasta, a umieszczone za nimi kamienne fryzy ukazywały sceny z radosnego życia w komunizmie. Nie spadła jeszcze ani kropla, ale czuło się, że niebo niedługo się otworzy. To historyczna nieuchronność, pomyślał, sarkastycznie przywołując socjalistyczną nowomowę. Był myśliwym tropiącym ofiarę i znajdował się bliżej celu niż kiedykolwiek wcześniej. Tym ważniejsze było panowanie nad narastającym w nim podnieceniem. Wyglądem nie różnił się od miliona innych mieszkańców tego robotniczego raju. Był ubrany w ciuchy zakupione w Centrum Warenhaus, ogromnym domu towarowym przy Alexanderplatz, bo tego rodzaju tandety nie sprzedawano nigdzie indziej. Ale nie tylko ubiór upodabniał go do zwykłego mieszkańca Berlina Wschodniego. Zdradzał go też jego chód: powolny, nierzucający się w oczy, jakby ukradkowy chód człowieka nawykłego do dyscypliny. Nic w jego wyglądzie ani ruchach nie wskazywało na to, że zaledwie dobę wcześniej przybył tu z Zachodu, i jeszcze parę minut temu nic nie świadczyło o tym, by zwrócił czyjąś uwagę. Teraz jednak poczuł nagły przypływ adrenaliny. Odnosił wrażenie, że od pewnego czasu jego spacerowi po Karl Liebknecht Strasse towarzyszą za plecami znajomo brzmiące kroki. Wszystkie kroki brzmią podobnie i jednocześnie wszystkie różnią się od siebie ciężarem i rytmem, rodzajem zelówek i obcasów. Dźwięk kroków to pieśń miasta, powiedział któryś z instruktorów. Są czymś tak zwyczajnym, że przechodzą niezauważone, jednak dla wyszkolonego ucha mogą być równie rozpoznawalne jak głos. Czyżby się nie mylił? Nawet nie dopuszczał myśli, że ktoś może go śledzić. Na pewno się mylił.

Bo inaczej będzie musiał coś z tym zrobić. Todd Belknap, młody agent ultratajnej służby wywiadowczej amerykańskiego Departamentu Stanu, znanej pod nazwą Wydziału Operacji Konsularnych, zasłużył już sobie na reputację speca od znajdowania ludzi, którzy woleli pozostawać w ukryciu. Jak większość tropicieli, najbardziej lubił pracować samotnie. Gdy chodziło o prowadzenie inwigilacji podejrzanego, najlepiej sprawdzała się ekipa, i to im liczniejsza, tym lepiej. Jednak kiedy ktoś znikał i celowo się ukrywał, zwykła inwigilacja była na nic. W takich przypadkach do wyśledzenia obiektu z reguły używano wszelkich dostępnych środków, ale szefostwo OpKonu już dawno doszło do wniosku, że powierzenie zadania zdolnemu soliście może dać lepszy efekt. Działając samotnie, agent nie był skrępowany całą kosztowną infrastrukturą wywiadowczą i mógł swobodniej poruszać się w terenie. Mógł się kierować przeczuciami. Mógł działać na nosa. Nosa, który – o ile się nie mylił – miał go właśnie doprowadzić do celu: amerykańskiego eksagenta i renegata, Richarda Lugnera. Po wielu fałszywych alarmach Belknap był niemal pewien, że tym razem jest na właściwym tropie. Czyżby ktoś inny był na jego tropie. Tropiący zamieniał się w tropionego? Nagły obrót do tyłu mógłby wyglądać podejrzanie. Dlatego zatrzymał się, ziewnął i obojętnie przyjrzał ogromnym posągom, gotów do błyskawicznej oceny wszystkich znajdujących się w pobliżu. Poza siedzącym Marksem i stojącym Engelsem z brązu, którzy wpatrywali się w dal znad spatynowanych bród i wąsów, nie było nikogo. Dwa rzędy rosnących lip. Połać zapuszczonego trawnika. Po drugiej stronie długie gmaszysko z barwionymi w kolorze miedzi szybami, znane pod nazwą Pałac Republiki. Budynek był jak gigantyczna trumna, w której pochowano ducha narodu. Ale na placu nie było nikogo. Trochę go to uspokoiło. Czy na pewno coś za sobą słyszał? Wiedział, że człowiek w stanie stresu miewa różne zwidy, widzi w ciemnościach podejrzane cienie. Musi się opanować. Zbyt spiętemu agentowi łatwo jest błędnie ocenić sytuację, skupić się na wyimaginowanym niebezpieczeństwie i nie zauważyć rzeczywistego. Belknap instynktownie ruszył w stronę ponurego gmaszyska Pałacu Republiki, flagowego budynku w kraju. Mieścił się w nim nie tylko parlament NRD, ale także różnego rodzaju instytucje kulturalne i restauracje oraz niezliczone urzędy, oddające się niezliczonym biurokratycznym czynnościom. Było to ostatnie

miejsce, w którym odważono by się go śledzić, ostatnie, w którym jakiś obcokrajowiec odważyłby się szukać schronienia, i pierwsze, jakie przyszło Belknapowi do głowy, aby się upewnić, że nikt nie depcze mu po piętach. Ruch ten równie dobrze mógł się okazać natchnionym pomysłem, jak i szkolnym błędem żółtodzioba. Wkrótce się okaże. Przybrał obojętną minę pewnego siebie biurokraty i przeszedł obok strzegących wejścia strażników, którzy z kamiennymi twarzami zerknęli na jego podniszczony dowód osobisty. Minął masywne bramki obrotowe i wszedł do ogromnego, pachnącego środkiem dezynfekcyjnym holu, w którym całą jedną ścianę zajmowała ciągnąca się w nieskończoność tablica informacyjna z nazwami biur i instytucji, wyglądem przypominająca tablicę odlotów na lotnisku. Nie zatrzymuj się, nie rozglądaj, zachowuj się, jakbyś wiedział, co robisz, to wszyscy pomyślą, że tak właśnie jest. Mogli go uznać za… za kogo? Urzędnika niższego szczebla, który wraca z późnego lunchu? Za obywatela, który przyszedł zarejestrować nowy samochód? Skręcił w boczny korytarz, potem w następny i dotarł do wyjścia na Alexanderplatz. Oddalał się od budynku, uważnie przyglądając się odbiciom w lustrzanych szybach. Jakiś chudzielec w roboczych buciorach i z torebką z drugim śniadaniem. Biuściasta Frau z podpuchniętymi, skacowanymi oczami. Dwóch urzędasów z szarą cerą w szarych garniturach. Nikogo z nich nie znał, nikt w nim nie budził niepokoju. Ruszył wielką promenadą stalinowskiego neoklasycyzmu, znaną pod nazwą Karl-Marx-Allee. Po obu stronach szerokiej alei stały ośmiokondygnacyjne budynki, tworząc niekończący się ciąg bloków z elewacją z płyt z piaskowca, wysokimi oknami i kamiennymi balustradami nad sklepami na parterze. Co kawałek płyty zdobiły postacie uśmiechniętych robotników, którzy trzydzieści pięć lat wcześniej wznosili tę promenadę. Jeśli Belknap dobrze pamiętał lekcje historii, ci sami robotnicy w 1953 roku stanęli na czele rebelii przeciwko socjalistycznej władzy, a ich powstanie zostało bezlitośnie stłumione przez sowieckie czołgi. Ukochany przez Stalina tortowy styl architektoniczny napawał goryczą tych, którzy te torty musieli piec. Promenada była pięknym kłamstwem. Ohydnym kłamstwem natomiast był Richard Lugner, który sprzedał swój kraj i nie zrobił tego tanio. Uznał, że upadający tyrani Europy Wschodniej nigdy wcześniej nie byli tak zdesperowani jak obecnie, a ich desperacja dorównuje jego chciwości. Do zaoferowania miał tajną wiedzę amerykańskiego agenta, w tym nazwiska głęboko zakonspirowanych szpiegów w ich zorganizowanych na

sowiecką modłę siłach bezpieczeństwa. Jego zdrada stanowiła dla nich nie lada gratkę. Porozumiewał się z poszczególnymi przywódcami bloku wschodniego i przekazywał im próbki swej wiedzy. Po zweryfikowaniu autentyczności „towaru” – na przykład nazwiska któregoś z amerykańskich agentów, którego w danym kraju najpierw obserwowano, potem aresztowano i torturowano, a na koniec rozstrzeliwano – Lugner wyznaczał swoją cenę. Nie każdy dostawca pozostaje w dobrych relacjach ze swymi klientami, widać jednak Lugner odpowiednio się zabezpieczał. Zapewne umiał przekonać swych odbiorców, że w rękawie chowa jeszcze kilka kart i że jego zapas tajnej wiedzy na temat amerykańskich sekretów nie został w pełni wyczerpany. A dopóki tak było, posiadacza takich tajemnic należało chronić. Było więc całkiem oczywiste, że znaleziono mu lokum w gronie oficjeli Stasi i przedstawicieli enerdowskiej nomenklatury, którzy zamieszkiwali dzielnicę wciąż nazywaną robotniczą, choć prawdziwych robotników już dawno stąd wysiedlono do ciasnych klitek z betonowych prefabrykatów. Oczywiście Lugner nie siedział zbyt długo w jednym miejscu i nie dalej jak półtora miesiąca wcześniej rozminął się z Belknapem w Bukareszcie dosłownie o parę godzin. Belknap nie mógł sobie pozwolić, by się to powtórzyło. Przepuścił kilka zdezelowanych skod i przeszedł na drugą stronę jezdni tuż przed skrzyżowaniem, na wysokości wystawy zapyziałego sklepu z artykułami przemysłowymi. Czy ktoś przejdzie za nim? A może tylko mu się zdawało, że ktoś za nim idzie? Wszedł do sklepu, liche drzwi z pleksiglasu i emaliowanego aluminium zamknęły się za nim z hukiem, siedząca za kontuarem starsza kobieta z siwą zmatowiałą fryzurą i śladem wąsów pod nosem obrzuciła go niechętnym spojrzeniem, jakby był intruzem, który przerywa jej ważne zajęcie. W ciasnym wnętrzu wisiała woń oleju maszynowego, półki były zawalone artykułami, którymi nikt od dawna się nie zainteresował. Kobieta odprowadziła go posępnym wzrokiem do regału. Zaczął wybierać drobiazgi do przeprowadzenia domowego remontu: wiaderko, pojemnik gotowej mieszanki tynkarskiej, tubę zaprawy cementowej, szeroką szpachelkę. W mieście wymagającym wiecznych remontów tego typu przedmioty były czymś oczywistym i u nikogo nie mogły wzbudzić podejrzeń. Sprzedawczyni obrzuciła go kolejnym nieprzyjaznym spojrzeniem typu: klient-nigdy-nie-ma-racji i wzięła od niego pieniądze z taką miną, jakby przyjmowała zadośćuczynienie za wyrządzone jej krzywdy.

Wejście do bloku mieszkalnego okazało się dziecinnie proste, co jak na ironię brało się z przyzwyczajeń pilnowanych na każdym kroku obywateli. Wystarczyło odczekać chwilę, aż dwie obficie wyperfumowane Hausfrau z torbami pełnymi zakupów otworzą drzwi oznaczone tabliczką HAUS 435, by bez trudu wślizgnąć się za nimi do środka. Trzymane materiały i narzędzia budowlane nie tylko dodały Belknapowi autentyzmu, ale też wywołały porozumiewawcze uśmieszki na twarzach obu kobiet. Wysiadł z windy na siódmym piętrze, piętro wyżej niż one. Jeśli jego chuderlawy informator z przetłuszczonymi włosami mówił prawdę, znajdował się zaledwie parę metrów od celu swej misji. Serce zaczęło mu walić, zamieniając się w pełen oczekiwania tam-tam, którego bicia nie potrafił stłumić. Ale też Richard Lugner nie był zwyczajnym celem. Od dłuższego czasu udawało mu się wymykać z wszystkich zastawianych pułapek, jako że podczas służby w wywiadzie Stanów Zjednoczonych sam niejedną zastawił. W ciągu minionych osiemnastu miesięcy agenci amerykańskiej służby wywiadowczej odebrali wiele zgłoszeń od osób, które rzekomo widziały Lugnera, ale nie bardzo w nie wierzono. Sam Belknap przez ostatnie trzy miesiące podjął kilkanaście bezowocnych prób namierzenia swej ofiary i jego szefowie byli na tyle zdegustowani kolejnymi fałszywymi alarmami, że zapowiedzieli, iż nie interesuje ich nic poza NPI – naoczną i pewną identyfikacją. Tym razem jednak nie opierał się jedynie na domysłach i obserwacjach prowadzonych w kafejce czy poczekalni na lotnisku. Tym razem dysponował konkretnym adresem. Czy prawdziwym? Tego nikt nie mógł zagwarantować, lecz instynktownie – na nosa – czuł, że teraz mu się powiedzie. Uderzył na oślep i w coś trafił. Następne chwile będą kluczowe. Mieszkanie Lugnera – najwyraźniej duży elegancki apartament z oknami wychodzącymi na główną aleję i boczną uliczkę Koppenstrasse – znajdowało się na końcu długiego korytarza, z którego skręcało się w jeszcze jeden, znacznie krótszy korytarzyk. Belknap podszedł do drzwi i postawił obok nich wiaderko. Z daleka mógł wyglądać na robotnika, który przyszedł uzupełnić brakującą płytkę podłogową na korytarzu. Upewniwszy się, że jest sam, uklęknął z twarzą przy klamce – gałki były w tym kraju prawie nieznane – i wziął do ręki fiberoskop. Jeśli uda mu się uzyskać NPI, będzie mógł rozpocząć inwigilację obiektu i dać czas na sprowadzenie odpowiedniej grupy interwencyjnej. Przy „jeśli” stał wielki znak zapytania, ale tym razem był tak bliski celu, że mógł liczyć na sukces. Wszystko zaczęło się od wieczornej wizyty w toalecie na

dworcu kolejowym przy Friedrichstrasse, gdzie zaczepił jednego z tak zwanych Bahnhofboys, męskich prostytutek, obstawiających takie miejsca. Chłopcy ci byli dużo mniej chętni – i jak się okazało za dużo wyższą cenę – dzielić się informacjami. Belknap zawsze wierzył, że te same upodobania, które skłoniły Lugnera do przejścia na drugą stronę, w końcu go zdradzą. Gdyby został w Waszyngtonie, jego apetyt na młode ciała prędzej czy później doprowadziłby do skandalu, ponieważ był to apetyt niełatwy do zaspokojenia. Jako cieszący się specjalnymi względami gość krajów bloku wschodniego, Lugner mógł liczyć na pełną wyrozumiałość, o ile nie pomoc. Natomiast Bahnhofboys z racji funkcjonowania w państwie policyjnym musieli siłą rzeczy trzymać się razem i stanowić wspierającą się grupę. Belknap założył, że jeśli któremuś zdarzyło się „zabawiać” hojnego, gustującego w trzynastoletnich chłopcach Amerykanina z ospowatą twarzą, wiadomość o nim szybko się rozejdzie w całej społeczności. Trwało to długo i wymagało ze strony Belknapa zapewnień o zachowaniu dyskrecji, nie mówiąc o pokaźnym pliku marek, ale chłopak ostatecznie się zgodził i obiecał, że popyta wśród kolegów. Wrócił po dwóch godzinach ze skrawkiem papieru i triumfalnym uśmiechem na lekko krostowatej twarzy. Belknap pamiętał cuchnący skwaśniałym mlekiem oddech chłopaka i jego lepkie ręce, ale wszystko to było nieważne w porównaniu ze skrawkiem papieru, który wynagradzał wszelkie poświęcenia. Belknap ostrożnie wkręcił fiberoskop w otwór zamka. Jego palce nie były w tym zbyt biegłe, a nie mógł sobie pozwolić na żadne pomyłki. Za plecami usłyszał jakiś szmer, skrzypnięcie buta na posadzce. Odwrócił się i spojrzał prosto w wylot krótkiej lufy karabinka SKS. Dopiero później dostrzegł trzymającego go człowieka. Mężczyzna miał na sobie szaroniebieski mundur ze stalowymi guzikami, a pod prawym ramieniem walkie-talkie w beżowej plastikowej obudowie. Stasi, wschodnioniemiecka tajna policja. Zapewne strażnik przydzielony do pilnowania drogocennego Herr Lugnera. Prawdopodobnie siedział w mrocznej wnęce w korytarzu i dlatego Belknap wcześniej go nie zauważył. Powoli wstał z uniesionymi rękami, udając zdumienie i jednocześnie gorączkowo obmyślając następny ruch. Strażnik Stasi warknął coś do beżowego walkie-talkie, chrapliwie wymawiając spółgłoski jak rodowity berlińczyk. Przytrzymywał Belknapa jedną ręką,

w drugiej miał karabinek. Był skupiony na rozmowie, a to oznaczało, że przez krótką chwilę nie będzie przygotowany na nieoczekiwany atak. Pistolet Belknapa tkwił w kaburze przytroczonej do kostki. Postanowił udać, że się schyla, by pokazać strażnikowi niewinny zestaw remontowy, i jednocześnie sięgnie po znacznie groźniejsze narzędzie. W tym momencie usłyszał, że drzwi za jego plecami otwierają się, poczuł powiew cieplejszego powietrza i dostał potężny cios w szyję. Para silnych rąk zgniotła go w uścisku, rzuciła na podłogę i wciągnęła do środka, szorując jego twarzą po podłodze przedpokoju. Ktoś od razu przygniótł butem jego głowę do podłogi, niewidzialne ręce fachowo go obszukały i wyjęły niewielki pistolet z kabury przy nodze. Potem szybkim ruchem przeciągnięto go do sąsiedniego pomieszczenia i głośno zatrzaśnięto za nim drzwi. W pokoju panował mrok, zasłony były zaciągnięte i jedyne źródło światła stanowiło wąskie okienko wychodzące na boczną uliczkę. Jednak panujący za nim półmrok tylko nieznacznie rozjaśniał ciemności w środku. Chwilę potrwało, zanim wzrok Belknapa się przystosował. Jasna cholera! Czyżby cały czas mieli go na oku? Teraz potrafił już rozróżnić elementy otoczenia. Znajdował się w czymś w rodzaju gabinetu z podłogą pokrytą kosztownie wyglądającym tureckim dywanem, na ścianie wisiało lustro w hebanowej ramie, pod ścianą stało ogromne biedermeierowskie biurko. Za biurkiem stał Richard Lugner. Człowiek, którego nigdy wcześniej nie spotkał, ale którego twarz rozpoznałby wszędzie. Wąskie usta, dziobate policzki, pięciocentymetrowa łukowata blizna na czole niczym druga brew. Fotografie doskonale oddawały jego wygląd. Belknap dostrzegł jeszcze złośliwe czarne oczka Lugnera i potężną dubeltówkę w jego rękach. Mierzył w Belknapa, a wyloty luf przypominały wpatrzoną w niego dodatkową parę oczu. Po obu stronach biurka stało dwóch mężczyzn – sądząc po wyglądzie, sposobie trzymania broni i czujnym spojrzeniu, dobrze wyszkolonych zawodowych zabójców. Mierzyli w Belknapa z gotowej do strzału broni. Zapewne członkowie osobistej ochrony Lugnera, ludzie, których lojalności i kompetencjom mógł ufać. Pewnie opłacał ich z własnej kieszeni, a oni wiedzieli, że i ich pozycja zależy od jego losu. Dla kogoś w sytuacji Lugnera tego typu wydatek był w pełni

uzasadniony. Obaj ochroniarze przesunęli się i nie opuszczając broni, stanęli po bokach Belknapa. – Uparty z ciebie gnojek, co? – odezwał się w końcu Lugner. Mówił nosowym, nieco chrapliwym głosem. – Przyczepiłeś się do mnie jak kleszcz. Belknap milczał. Przewaga ogniowa przeciwnika była zbyt przygniatająca i profesjonalnie rozłożona, by mógł liczyć, że jakikolwiek nagły ruch z jego strony zmieni geometrię śmierci. – Matka usuwała nam kleszcze rozżarzoną główką zapałki. Bolało jak diabli, ale tego zasrańca bolało jeszcze bardziej. Jeden z ochroniarzy parsknął gardłowym śmiechem. – Och, nie zgrywaj niewiniątka – ciągnął zdrajca. – Mój dostawca towaru z Bukaresztu opowiedział mi o waszej rozmowie. Wyszedł z niej z ręką na temblaku. Nie wyglądał na zbyt uszczęśliwionego. Byłeś dla niego niedobry. – Ironiczne wydęcie warg. – Rękoczynami nigdy niczego się nie załatwi. Nie uważałeś na lekcjach wychowawczych w siódmej klasie? – Groteskowe puszczenie oka. – Szkoda, że nie znaliśmy się w siódmej klasie. Mógłbym cię paru rzeczy nauczyć. – Pieprz się – warknął Belknap. – Oj, nerwy, nerwy. Musisz się nauczyć panować nad emocjami, bo inaczej emocje zapanują nad tobą. No to powiedz mi, żółtodziobie, jak mnie tu znalazłeś? – Jego wzrok nagle stwardniał. – Będę musiał skrócić o głowę małego Ingo? – Wzruszył ramionami. – No cóż, smarkacz twierdził, że lubi ostrą jazdę. Obiecałem, że zabiorę go gdzieś, gdzie jeszcze nigdy nie był. Następnym razem przejdziemy na wyższy szczebel. Na najwyższy. Ale chyba nikt nie będzie protestował. Belknap mimo woli się wzdrygnął, obaj goryle tylko cicho parsknęli. – Nic się nie martw – rzekł zdrajca, udawanym pogodnym tonem. – Ciebie też zabiorę gdzieś, gdzie jeszcze nigdy nie byłeś. Strzelałeś kiedyś z bliska z taktycznej strzelby Mossberg kalibru zero czterysta dziesięć? Mam na myśli do człowieka. Bo ja tak. Nic się nie da z tym porównać. Belknap przeniósł spojrzenie z niezgłębionej czerni wylotu luf na niezgłębioną czerń oczu Lugnera. W tej samej chwili spojrzenie Lugnera powędrowało na ścianę za plecami pojmanego.

– Mogę cię zapewnić, że nikt nam nie przeszkodzi. Mury w tych blokach są cudownie grube. Miękki ołowiany śrut ledwie zadrapie tynk. Do tego jeszcze powłoka dźwiękochłonna, którą sam kazałem nałożyć. Nie chciałem przeszkadzać sąsiadom, gdyby któryś z Bahnhofboys za głośno jęczał. – Jego wargi rozchyliły się w obleśnym uśmieszku, obnażając porcelanowe zęby. – Ale wierz mi, w ciebie wpakuję dziś coś zupełnie innego. Mój mossberg zrobi ci w brzuchu całkiem sporą dziurę. Tak dużą, że mógłbyś przez nią przełożyć rękę na drugą stronę. Belknap spróbował się poruszyć, ale przytrzymały go ręce jak ze stali. Lugner spojrzał na swoich dwóch goryli wzrokiem telewizyjnego kucharza, który szykuje się do pokazania zaskakującej kulinarnej sztuczki. – Myślisz, że przesadzam? No to pozwól, że ci to zademonstruję. Nigdy w życiu nie doświadczyłeś czegoś takiego. – Rozległo się ciche pstryknięcie zwalnianego bezpiecznika. – I już nigdy więcej nie doświadczysz. Wydarzenia paru następnych sekund Belknap potrafił odtworzyć tylko w retrospekcji. Głośny brzęk pękającej szyby; zaskoczony Lugner zwraca twarz w lewo ku wąskiemu oknu; błysk wystrzału i ułamek sekundy później ognista smuga, jakby do mrocznego pokoju wpadł piorun, rozbłyskując w lustrze i metalowych powierzchniach; gejzer krwi z prawej skroni Lugnera; jego twarz zastygła w ostatnim grymasie. Lugner runął na podłogę i znieruchomiał, obok upadła strzelba jak laska upuszczona przez ofiarę nagłego wylewu. Jakiś strzelec wyborowy trafił go prosto w skroń. Ochroniarze odskoczyli na boki i skierowali broń ku wybitemu oknu. Czyżby atak snajpera? – Łap! – krzyknął jakiś głos z amerykańskim akcentem i przez pokój przeleciał pistolet, a Belknap odruchowo go złapał, wykorzystując sekundowe niezdecydowanie obu ochroniarzy, niepewnych, czy mają najpierw strzelać do więźnia, czy do napastnika, który w tym momencie przecisnął się przez wąską ramę okienną. Belknap padł na podłogę, niemal czując podmuch kuli tuż obok ramienia, i dwukrotnie strzelił do stojącego bliżej ochroniarza. Trafił go w klatkę piersiową. W sam środek celu, zgodnie ze standardową techniką strzelania w ruchu. Ale gdy cel znajduje się tak blisko, to nie wystarcza. Jedynie trafienie w centralny ośrodek nerwowy może natychmiast obezwładnić przeciwnika. Śmiertelnie ranny i obficie krwawiący ochroniarz zaczął strzelać na oślep,

a solidne mury wzmocniły huk wielkokalibrowych pocisków. Rozbłysk strzałów w mroku pomieszczenia aż oślepiał. Belknap strzelił po raz drugi i trafił ochroniarza w twarz. Pistolet – staromodny półautomatyczny walther, popularny wśród wielu byłych wojskowych, bo podobno nigdy się nie zacina – upadł na podłogę, a zaraz potem upadł jego właściciel. Snajper – wysoki, szczupły, ubrany w brunatny roboczy kombinezon, na którym lśniły odłamki szkła – uskoczył w bok, unikając strzału drugiego z ochroniarzy i samemu strzelając. Znów celnie i znów ze skutkiem śmiertelnym. Zapadła upiorna cisza, trwająca najdłuższe w życiu Belknapa sekundy. Mężczyzna, który przed chwilą wysłał na tamten świat Lugnera i jego ochroniarza, miał znudzoną minę. Nic nie wskazywało na to, że jego tętno choćby trochę przyśpieszyło. Spojrzał na Belknapa i spokojnym tonem powiedział: – Pewnie Stasi mieli strażnika w jakiejś wnęce na korytarzu. Co Belknap oczywiście powinien był przewidzieć. Nie po raz pierwszy musiał się skląć w duchu za swoją głupotę. – Ale nie sądzę, żeby tu przyszedł – mruknął. W ustach mu zaschło i mówił nieco chrapliwie. Czuł, jak w nodze drga mu mięsień niczym struna wiolonczeli. Poza szkoleniami jeszcze nie zdarzyło mu się patrzeć w otwór wymierzonej w siebie lufy. – Myślę, że ich plan zakładał pozostawienie mu pełnej swobody w… radzeniu sobie z niepożądanymi gośćmi. – Miejmy nadzieję, że miał dobrą sprzątaczkę – powiedział mężczyzna, strzepując okruchy szkła z kombinezonu. Na podłodze leżały trzy broczące krwią trupy, znajdowali się w sercu policyjnego państwa, a jemu jakby w ogóle się nie śpieszyło. – A tak przy okazji, nazywam się Jared Rinehart – dodał i wyciągnął rękę. Uścisk miał twardy, dłoń suchą. Z bliska Belknap dostrzegł, że na skórze Rineharta nie widać ani kropli potu, ani jeden włosek na głowie się nie poruszył. Był modelowym przykładem człowieka zachowującego zimną krew. W odróżnieniu od Belknapa, który był roztrzęsiony, o czym świadczył również jego wygląd. Szybkie zerknięcie w lustro utwierdziło go w tym. – Wszedłeś od frontu. Odważnie, ale dość nieostrożnie. Zwłaszcza że piętro wyżej miałeś puste mieszkanie. – Rozumiem – mruknął Belknap, odtwarzając w myślach akcję Rineharta i jego sprytną strategię. – Masz rację.

Rinehart był wysoki i chudy niczym Chrystus przedstawiany w malarstwie manierystycznym, miał długie kończyny i dziwnie uduchowione spojrzenie szarozielonych oczu. Poruszając się z kocią gracją, zrobił kilka kroków w stronę Belknapa. – Nie obwiniaj się, że nie zauważyłeś tego szpicla Stasi. I tak jestem pełen uznania dla tego, co udało ci się osiągnąć. Sam od paru miesięcy próbowałem namierzyć Lugnera, ale bez powodzenia. – Ale w końcu ci się udało – mruknął Belknap. „Kim ty, do diabła, jesteś”, cisnęło mu się na usta, jednak postanowił wstrzymać się z tym pytaniem. – Niezupełnie – powiedział jego wybawca. – Znalazłem nie jego, tylko ciebie. – Mnie? – Te kroki za plecami na Forum Marksa i Engelsa. Sztuczka ze zniknięciem godna prawdziwego profesjonalisty. Odbicie sylwetki chudego robociarza w bursztynowej szybie Pałacu Republiki. – Jestem tu tylko dlatego, że śledziłem ciebie. Byłeś dobry, muszę przyznać. Pies tropiący lisa, a ja za nim jak zdyszany myśliwy. – Zamilkł i rozejrzał się po pokoju. – Boże Święty, bałagan jak w pokoju hotelowym po wizycie szalonego rockmana. Ale myślę, że dopięliśmy swego, nie sądzisz? W każdym razie moi mocodawcy wcale się nie zmartwią. Lugner dawał taki zły przykład innym szpiegom. Żył jak panisko i pozwalał umrzeć. Ale teraz daje już dobry przykład. – Spojrzał na zwłoki Lugnera. – Zapłata za grzechy i tak dalej. Belknap też się rozejrzał. Krew sącząca się z trzech ciał wsiąkała w rudy dywan i utleniając się, przybierała jego rdzawy odcień. Belknap poczuł mdłości. – Skąd wiedziałeś, że powinieneś mnie śledzić? – Węszyłem, choć jeśli mam być szczery, bardziej wałęsałem się bez celu po bazarach, gdy dostrzegłem znajomą postać z Bukaresztu. Nie wierzę w zbiegi okoliczności, a ty? Równie dobrze mogłeś być jego kurierem. W każdym razie coś musiało cię z nim łączyć, więc warto było spróbować. Belknap przyglądał się mężczyźnie w milczeniu. – No i w ten sposób dochodzimy do kluczowego pytania – ciągnął Jared Rinehart. – Jesteś swój czy obcy? – Słucham? – To niegrzeczne, wiem. – Udawany grymas skruchy. – Jak rozmowa o sprawach zawodowych przy stole lub wypytywanie dopiero co poznanych, z czego żyją. Ale moje pytanie jest w pełni uzasadnione. Bo wolałbym wiedzieć, czy na przykład pracujesz dla Albańczyków. Mówiło się, że Lugner najsmaczniejsze

kąski zostawia dla konkurencji z bloku wschodniego, a wiesz jacy są Albańczycy, gdy podejrzewają, że ktoś ich robi w konia. Natomiast jeśli chodzi o Bułgarów, no cóż, lepiej w to nie wchodźmy. – Nie przerywając mówienia, wyjął z kieszeni chustkę i otarł brodę Belknapa. – Bo nie co dzień spotyka się taką mieszaninę zawziętości i głupoty. Więc dlatego pytam: jesteś dobrą czarodziejką czy złą wiedźmą? – Zamaszystym gestem podał chustkę Belknapowi. – Miałeś na brodzie plamkę krwi. Schowaj ją na pamiątkę. – Nie rozumiem – powiedział Belknap z niedowierzaniem i podziwem w głosie. – Przed chwilą ryzykowałeś życie, nawet nie wiedząc, czy jestem sprzymierzeńcem, czy wrogiem? Rinehart wzruszył ramionami. – Powiedzmy, że miałem nosa. Poza tym mogłeś być tylko albo jednym, albo drugim. Na dwoje babka wróżyła, przyznaję, ale kto nie ryzykuje, nie wygrywa. Aha, zanim odpowiesz, chcę, żebyś wiedział, że nieoficjalnie reprezentuję Departament Stanu. – Rany boskie. – Belknap próbował ogarnąć to myślami. – Też jesteś z OpKonu? Z sekcji Penteusz? – A więc jednak OpKon. – Rinehart się uśmiechnął. – Powinniśmy stosować jakiś umówiony uścisk rąk, nie uważasz? Albo nosić klubowe krawaty, choć musieliby pozwolić mi wybrać wzór. – Sukinsyny! – rzucił wściekle Belknap. – Dlaczego nikt mnie nie uprzedził? – Mamy cały czas być w niepewności, to ich filozofia. Jak spytasz chłopców z operacyjnego przy C Street, to ci powiedzą, że czasem stosują taką procedurę. Zwłaszcza w odniesieniu do solistów. Pojedynczych i niewspółdziałających z nikim tajnych agentów. Bąkną coś górnolotnego o operacyjnym rozdzieleniu. Wadą jest to, że możesz się potknąć o własny ogon. Zaletą, że nie wdajesz się w grupowe spory, nie maszerujesz na gwizdek, masz szerszy wachlarz możliwości działania. Właśnie w ten sposób spróbują ci to wytłumaczyć, ale założę się, że tak naprawdę ktoś coś zawalił. Palnął zwykłą głupotę. – Jego wzrok nie przestawał błądzić po pokoju i zatrzymał się na stojącym w rogu barku z mahoniu zdobionego srebrem. Podszedł bliżej i wziął do ręki jedną z butelek. – Dwudziestoletnia suvoborska śliwowica. Nieźle – powiedział z uznaniem. – Myślę, że obaj zasłużyliśmy na kropelkę. – Nalał do dwóch kieliszków i podał jeden Belknapowi. – Do dna!

Belknap zawahał się, ale wziął kieliszek i wypił, choć w głowie już i tak mu wirowało. Inny na miejscu Rineharta zostałby w punkcie obserwacyjnym, a uznawszy, że potrzebne jest czynne włączenie się do akcji, odczekałby, aż Lugner i jego goryle odłożą broń. Po jej użyciu, nie przed. Belknap zostałby pośmiertnie odznaczony, medal przyczepiono by do jego trumny, a Lugner albo zostałby ujęty, albo zabity. Drugi z uczestniczących w akcji agentów dostałby pochwałę i awans. Organizacje wyżej cenią rozwagę niż męstwo. Nikt nie miałby prawa oczekiwać, że ktoś wedrze się sam bez żadnego wsparcia do pomieszczenia z trzema uzbrojonymi wrogami. To przeczyło logice, nie mówiąc o standardowej procedurze operacyjnej. Co to za gość? Rinehart obszukał jednego z ochroniarzy, wyjął z jego kieszeni mały pistolet produkcji amerykańskiej – krótkolufowego colta – wysunął magazynek i zajrzał do środka. – Twój? – zapytał. Belknap mruknął twierdząco i Rinehart rzucił mu broń. – Masz wyrafinowany gust – powiedział. – Dziewięciomilimetrowe półpłaszczowe pociski z wydrążonym czubkiem, miedź na ołowianym rdzeniu. Idealna równowaga między rozerwaniem a penetracją, z całą pewnością niestandardowa amunicja. Brytyjczycy mawiają, że człowieka można poznać po butach. A ja twierdzę, że wszystkiego da się dowiedzieć z jego amunicji. – Ja też chciałbym się czegoś dowiedzieć – wtrącił Belknap, nadal z trudem składając fragmenty z ostatnich paru minut. – A co by się stało, gdybym nie był swój? – To sprzątaczka miałaby czwartego trupa do uprzątnięcia. – Rinehart położył mu rękę na ramieniu w uspokajającym geście. – Ale mogę ci powiedzieć coś o sobie. Szczycę się tym, że dla prawdziwych przyjaciół jestem prawdziwym przyjacielem. – I niebezpiecznym przeciwnikiem dla niebezpiecznych przeciwników, tak? – Widzę, że się rozumiemy. To jak, zmywamy się z tej prywatki w robotniczym pałacu? Poznaliśmy gospodarza i potraktowaliśmy go z należnym szacunkiem, wypiliśmy drinka, więc chyba możemy wyjść, nie urażając niczyich uczuć. Nigdy nie powinno się wychodzić jako ostatni. – Popatrzył na stężałe twarze trzech trupów. – Jak podejdziesz do okna, to zobaczysz platformę i rusztowanie, w sam raz na popołudniowe mycie okien, choć my to sobie chyba darujemy. –

Poprowadził Belknapa przez wybite okno na platformę zwisającą na linach z balkonu piętro wyżej. Z uwagi na wiecznie prowadzone tu naprawy i remonty było mało prawdopodobne, by ktoś z przechodniów w bocznej uliczce siedem pięter niżej zainteresował się nimi, nawet gdyby akurat tamtędy przechodził. Rinehart strząsnął kolejny okruch szkła ze swego brunatnego kombinezonu. – Teraz tak, panie…? – zaczął. – Belknap – powiedział agent, łapiąc równowagę na podeście. – Teraz tak, panie Belknap. Ile pan ma lat? Dwadzieścia pięć, dwadzieścia sześć? – Dwadzieścia sześć. I na imię mi Todd. Rinehart odwiązał koniec sznura, platforma drgnęła i szarpiąc, zaczęła zjeżdżać w dół. – Więc domyślam się, że jesteś w firmie od jakichś dwóch lat. Mnie za rok stuknie trzydzieści. Czyli mam ciut więcej doświadczenia. Dlatego ci powiem, co cię w tej robocie czeka. Przekonasz się, że większość naszych kolegów to miernoty. Tak jest we wszystkich tego typu organizacjach. Dlatego jeśli się natkniesz na kogoś naprawdę zdolnego, to miej się na baczności. Bo w biznesie wywiadowczym prawdziwy postęp zależy od garstki wybrańców. Tacy ludzie to prawdziwy skarb. Nie wolno dopuścić, żeby takie klejnoty gdzieś się zgubiły, coś je zarysowało czy zmiażdżyło. W każdym razie, jeśli ci zależy na naszej firmie. Dbanie o firmę oznacza dbanie o przyjaciół. – Przyglądał się Belknapowi szarozielonymi oczami. – Jest takie słynne powiedzenie brytyjskiego pisarza E.M. Forstera. Może je znasz. Forster powiedział kiedyś, że gdyby stanął przed wyborem: zdradzić przyjaciela czy ojczyznę, to ma nadzieję, że wystarczyłoby mu odwagi, by zdradzić swój kraj. – Coś sobie przypominam. – Belknap nie odrywał wzroku od ulicy, która na szczęście była pusta. – To twoja filozofia? – Poczuł na twarzy kroplę deszczu, pojedynczą, ale ciężką, zaraz po niej następną. – Wręcz przeciwnie. Wynikająca z tego lekcja brzmi: bądź ostrożny w doborze przyjaciół. – Kolejne przenikliwe spojrzenie. – Sztuka polega na tym, żeby nie musieć dokonywać takiego wyboru. Platforma zjechała na sam dół i obaj zeskoczyli na wąską uliczkę. – Zabierz wiaderko – rzekł Rinehart. Belknap wykonał polecenie i z miejsca docenił spryt kolegi. Kombinezon i kaszkiet Rineharta były doskonałym przebraniem w mieście pełnym robotników. Wiadro wyładowane remontowymi klamotami pozwalało Belknapowi w naturalny sposób się do niego dopasować.

Kolejna ciężka kropla deszczu rozprysła się na czole Belknapa. – Zaraz zacznie lać – stwierdził, wycierając czoło. – Zaraz wszystko się tu zacznie – mruknął enigmatycznie Rinehart. – I każdy w głębi serca to czuje. Okazało się, że Rinehart zna miasto jak własną kieszeń. Wiedział, które sklepy mają wyjścia na dwie strony, które zaułki łączą się z innymi i pozwalają dotrzeć do sąsiedniej ulicy. – To co myślisz o Richardzie Lugnerze po waszym krótkim spotkaniu? – spytał. Przed oczyma Belknapa stanęła dziobata, pełna okrucieństwa twarz zdrajcy. – Był czystym złem – rzucił krótko, zaskakując tym samego siebie. Rzadko używał takich słów, ale żadne inne tu nie pasowały. W pamięć wrył mu się widok dwóch otworów luf i jarzące się nad nimi złowrogie oczy Lugnera. – Co za język – parsknął Rinehart, kręcąc głową. – Nikt już tak nie mówi, ale rzeczywiście trudno go inaczej nazwać. Wydaje nam się, że jesteśmy zbyt wyrafinowani, by rzucać takie proste hasła jak zło. Wszystko musi podlegać analizie i stanowić efekt interwencji sił psychologicznych, społecznych lub historycznych. A wtedy, no cóż, na zło nie ma już miejsca, prawda? – Rinehart poprowadził kolegę podziemnym przejściem pod uliczną arterią, która przecinała plac na dwie części. – Wolimy nie rozmawiać o koncepcji zła, udając, że z tego wyrośliśmy. Ale nie byłbym taki pewny. Podejrzewam, że motywy są dużo bardziej przyziemne. Niczym dawni wyznawcy plemiennych fetyszów wierzymy, że nie wymawiając jakiegoś słowa, powodujemy, że nazywane nim zjawisko przestaje istnieć. – To przez tę jego twarz – mruknął Belknap. – Twarz, którą tylko Hellen Keller1 mogłaby pokochać. – Rinehart poruszył palcami, jakby odczytywał pismo Braille’a. – Miałem na myśli to, jak on patrzy. – Raczej patrzył – rzekł Rinehart, z naciskiem podkreślając czas przeszły. – Sam też się parę razy z nim spotkałem. Robił wrażenie. I tak jak powiedziałeś, emanował złem. Tyle że nie każde zło ma twarz. Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego w tym kraju żyje z takich ludzi jak Lugner. To też swoista forma zła. Monumentalna i bez twarzy. – Rinehart mówił spokojnym, jednostajnym tonem, ale w jego głosie i tak dało się słyszeć pasję. Był człowiekiem opanowanym, może najbardziej opanowanym, jakiego Belknap spotkał, ale nie cynicznym. Chwilę później zdał sobie sprawę z czegoś jeszcze. Gadatliwość Rineharta nie służyła tylko

przekazywaniu myśli. Miała też na celu uspokojenie i rozluźnienie młodszego kolegi, którego nerwy były naprężone jak postronki. Jego paplanina wynikała z życzliwości. Dwadzieścia minut później dwaj wyglądający na robociarzy mężczyźni podeszli do budynku ambasady w monumentalnym stylu Schinkela, sczerniałej od zanieczyszczeń. Z nieba coraz obficiej spadały wielkie krople deszczu, z chodnika unosił się stęchły zapach i Belknap z zazdrością pomyślał o kaszkiecie na głowie Rineharta. Trzej funkcjonariusze enerdowskiej milicji z posterunku po drugiej stronie ulicy wkładali nylonowe peleryny, by uchronić przed zamoknięciem trzymane w ustach papierosy. Obaj Amerykanie podeszli do bocznego wejścia, Rinehart szarpnął klapkę na rzepy i pokazał amerykańskiemu strażnikowi niebieski identyfikator. Krótkie kiwnięcie głową i strażnik bez słowa wpuścił ich obu za ogrodzenie wokół terenu ambasady. Kolejne ciężkie krople deszczu spadły na głowę Belknapa i asfalt dziedzińca, rozpryskując się w duże ciemne plamy. Za plecami usłyszeli szczęk zamykanej stalowej bramy. Jeszcze chwilę temu zaglądała im w oczy niemal pewna śmierć, teraz byli już bezpieczni. – Właśnie sobie uświadomiłem, że nie odpowiedziałem ci na pytanie – odezwał się Belknap. – Czy jesteś swój, czy obcy? Belknap skinął głową. – Więc ustalmy, że jesteśmy przyjaciółmi. – Poczuł nagły przypływ wdzięczności i sympatii do towarzysza. – I przydałoby mi się więcej takich przyjaciół. Chudzielec spojrzał na niego ciepło, a zarazem badawczo. – Może ci wystarczy jeden – odrzekł z uśmiechem. Później – wiele lat później – Belknap często myślał, jak krótkie i nieplanowane spotkanie może wpłynąć na dalsze losy człowieka. Takie przełomowe chwile dzielą całe życie na okres przed i po. Ale ustalenie tego jest możliwe dopiero w retrospekcji. Wtedy w głowie kołatała mu jedynie uporczywa i dość banalna myśl: on ci dziś ocalił życie. I naprawdę znaczyło to tylko tyle, że przywrócił mu normalność, by mógł wrócić do punktu wyjścia, do stanu poprzedniego. Nie wiedział – bo nie mógł tego wiedzieć – że w tym momencie jego życie uległo nieodwracalnej zmianie. Jego trajektoria w sposób niedostrzegalny a zarazem dramatyczny uległa odkształceniu.

Ledwie mężczyźni zdążyli się schronić pod oliwkowobrunatną markizą nad wejściem do ambasady, gdy laminowana tkanina aż zadudniła, a po bokach zaczęły ściekać strumienie wody. Ulewa wreszcie się rozpoczęła.

Część pierwsza

Rozdział 1

Rzym Wedle tradycyjnej wersji Rzym zbudowano na siedmiu wzgórzach. Janikulum, wzgórze wyższe od pozostałych, jest ósme. W starożytności poświęcone było kultowi Janusa – bóstwa wyjść i wejść; bóstwa o dwóch twarzach. Todd Belknap potrzebował obu. Na drugim piętrze willi przy via Angelo Masina, wielkiej neoklasycznej budowli z fasadami ze sztukaterią w kolorze ochry i białymi pilastrami, agent po raz piąty w ciągu ostatnich dziesięciu minut zerknął na zegarek. To nic takiego, takie rzeczy się zdarzają, uspokoił się w myślach. Ale nie tak miało być. Nikt tego tak nie zaplanował. Cicho przeszedł przez przedpokój, którego podłoga na szczęście była wyłożona terakotą, a nie skrzypiącymi deskami. Podczas renowacji usunięto przegniły drewniany strop, jaki został po poprzednim remoncie. Ciekawe, ilu takich renowacji dokonano od czasu budowy w osiemnastym wieku? Willa usytuowana w pobliżu akweduktu Trajana miała barwną przeszłość. W 1848 roku, podczas chwalebnych dni Risorgimento, mieściła się tu główna kwatera Garibaldiego. Zapewne z jego rozkazu piwnice powiększono i wykorzystano na podręczny skład broni. Obecnie willa nadal służyła do celów wojskowych, choć już nie tak chwalebnych. Należała do Khalila Ansariego, jemeńskiego handlarza bronią z najwyższej półki. Choć jego interesy okrywała mgła tajemnicy, analitykom OpKonu udało się ustalić, że Ansari jest jednym z głównych dostawców broni nie tylko w Azji Południowej, ale także w Afryce. Tym, co go wyróżniało spośród reszty, była jego tajemniczość, umiejętność zacierania śladów, ruchów i tożsamości. Aż do teraz. Belknap nie mógł wybrać lepszego – lub gorszego – momentu. Doświadczenie dwudziestu lat pracy wywiadowczej w terenie nauczyło go bać się szczęśliwych zbiegów okoliczności, które często zdarzają się za późno. Tak było na samym początku jego kariery w Berlinie Wschodnim. To samo zdarzyło się siedem lat później w Bogocie i teraz w Rzymie. Wszystko, co dobre, występuje w trójcy, powtarzał z przekąsem jego stary przyjaciel Jared Rinehart.

Wiadomo było, że Ansari jest w przededniu sfinalizowania kolejnej wielkiej dostawy broni, opartej na szeregu powiązanych z sobą transakcji między kilkoma uczestnikami. Z materiałów wywiadowczych wynikało, że szykuje się ogromna operacja o takim stopniu złożoności, że chyba tylko Khalil Ansari mógł to opanować i przeprowadzić. Osobowe źródła wywiadowcze donosiły, że ostateczne zatwierdzenie i podpisanie transakcji zaplanowano na dzisiejszy wieczór i że odbędzie się to z użyciem międzykontynentalnej łączności satelitarnej. W centrali uznano, że stosowane przez handlarzy bezpieczne łącza i najnowocześniejsza technika kodowania sygnału wykluczają użycie standardowych metod przechwytywania sygnałów, i dopiero odkrycie Belknapa wszystko zmieniło. Jeśli uda mu się umieścić pluskwę w odpowiednim miejscu, Wydział Operacji Konsularnych zdobędzie bezcenne informacje o tym, jak działa siatka Ansariego. Przy odrobinie szczęścia uda się ją wtedy rozpracować, a handlującego śmiercią multimiliardera spotka zasłużona kara. To była ta dobra wiadomość. Zła była taka, że Belknapowi udało się namierzyć Ansariego zaledwie parę godzin wcześniej i zabrakło mu czasu na przeprowadzenie skoordynowanej akcji. Było też za późno na zorganizowanie posiłków i uzyskanie zgody centrali na plan działania. Belknapowi nie pozostało nic innego, jak działać na własną rękę. Nie mógł przepuścić takiej okazji. Przypięty do bawełnianej koszulki identyfikator ze zdjęciem przedstawiał go jako Sama Nortona, jednego z architektów odpowiedzialnych za realizację odbywającej się właśnie renowacji willi, który był zatrudniony w brytyjskiej firmie architektonicznej, głównym wykonawcy prac remontowych. Uzasadniało to jego obecność w budynku, ale nijak nie mogło tłumaczyć bytności na drugim piętrze, a zwłaszcza w prywatnym gabinecie Ansariego. Jeśli ktoś go tu nakryje, będzie po wszystkim. Podobnie stanie się, jeśli ktoś znajdzie ochroniarza, którego pozbawił przytomności za pomocą maleńkiej strzałki umoczonej w karfentanilu i wpakował do schowka na szczotki na końcu korytarza. Będzie to znaczyło nie tylko koniec akcji, ale też jego samego. Belknap godził się z tym bez emocji, przyjmując grożące mu niebezpieczeństwo jako coś normalnego w jego zawodzie. Przeszukiwał gabinet handlarza bronią z czymś na kształt zawodowego dystansu, jakby się przyglądał swoim poczynaniom z pozycji neutralnego obserwatora wysoko nad sobą. Gdzie można bezpiecznie ukryć ceramiczny element mikrofonu kontaktowego? W stojącym na biurku wazonie z pojedynczą orchideą? Wazon posłużyłby jako naturalne pudło

rezonansowe. Ale także zostałby w pierwszej kolejności sprawdzony przez będącego na usługach Jemeńczyka specjalistę od wykrywania podsłuchów, tyle że dopiero rano. Rejestrator wciśnięć klawiszy – Belknap dysponował najnowszą wersją urządzenia – posłużyłby do zarejestrowania wiadomości pisanych na klawiaturze komputerowej na biurku Ansariego. W słuchawce rozległo się ciche brzęknięcie oznaczające impuls radiowy z maleńkiego czujnika ruchu ukrytego przez Belknapa w holu. Czyżby ktoś się zbliżał? Niedobrze. A właściwie fatalnie. To zakrawało na straszną ironię losu. Większą część minionego roku strawił na próbach odnalezienia Khalila Ansariego, a teraz zanosiło się, że to Khalil Ansari odnajdzie jego. Jasna cholera! Nie przewidział tego, że Ansari może wrócić tak wcześnie. W popłochu rozejrzał się po wyłożonym marokańską glazurą gabinecie. Właściwie jedynym miejscem mogącym posłużyć za kryjówkę była znajdująca się koło biurka wnęka z drzwiami z ażurowych listewek. Daleka od ideału. Belknap szybko wszedł do wnęki i ukucnął. W środku było gorąco i nieprzyjemnie duszno, na półkach stała cała bateria cicho szumiących routerów. Belknap w napięciu liczył sekundy. Miniaturowy czujnik ruchu był bardzo czuły i mogły go aktywować jakiś karaluch czy mysz. Pewnie fałszywy alarm. A jednak nie. Ktoś wszedł do gabinetu. Belknap zerknął przez ażurowe listewki i dostrzegł, że to sam Khalil Ansari, mężczyzna dzielnie dążący do idealnie kulistego kształtu. Wszystko w nim było zaokrąglone, zupełnie jakby zostało narysowane podczas ćwiczeń na lekcji rysunku. Nawet jego krótko przystrzyżona bródka miała zaokrąglone brzegi; usta, uszy, podbródek i policzki też były pucułowate i okrągłe. Miał na sobie biały jedwabny kaftan, który luźno okrywał jego krągłą sylwetkę. Jemeńczyk z wyrazem zaaferowania na nalanej twarzy podszedł do biurka i tylko jego oczy patrzyły bystro, omiatając pomieszczenie spojrzeniem ostrym jak samurajski miecz. Czyżby dostrzegł intruza? Belknap liczył, że pozostaje niewidoczny w mroku wnęki. Liczył na wiele rzeczy, które się nie sprawdzały. Jeszcze jedna pomyłka, i jego liczenie skończy się raz na zawsze. Jemeńczyk opadł ciężko na skórzany fotel, chwilę pogimnastykował palce i szybko wystukał coś na klawiaturze. Pewnie hasło dostępu. Belknap tkwił niewygodnie przykucnięty, czując, że kolana zaczynają protestować. Był dobrze po czterdziestce i stracił już młodzieńczą elastyczność kończyn, nie mógł sobie jednak pozwolić na najmniejszy ruch. Ciche chrupnięcie w stawach, i jego obecność

zostanie od razu wykryta. Gdyby przyszedł parę minut wcześniej lub gdyby Ansari pojawił się parę minut później, rejestrator przechwytujący impulsy wysyłane przez klawiaturę byłby już podłączony. Jednak teraz najważniejsze to wyjść cało z opresji. Czas na analizy i raporty przyjdzie później. Ansari poprawił się w fotelu i w skupieniu wpisał kolejną sekwencję znaków. Wyglądało na to, że rozsyła e-maile. Postukał palcami o blat i wcisnął przycisk ukryty w kasetce z palisandrową okładziną. Mogło to znaczyć, że zwołuje internetową telekonferencję. Może konferencja zostanie przeprowadzona kodowanym tekstem w stylu rozmów w chatroomie. Tak dużo mógłby się dowiedzieć, gdyby tylko… Było za późno na żale, ale ta myśl nie dawała mu spokoju. Pamiętał niedawne uczucie euforii, gdy wreszcie udało mu się wytropić ofiarę. To Jared Rinehart pierwszy nazwał go kiedyś Ogarem i tak już zostało. W pełni zasługiwał na tę ksywkę. Miał szczególny dar odnajdywania ludzi, którzy wcale sobie tego nie życzyli, ale większość jego sukcesów brała się po prostu z wytrwałości, choć ludzie nie bardzo chcieli w to wierzyć. Właśnie wytrwałości zawdzięczał to, że w końcu namierzył Khalila Ansariego po tym, jak całe ekipy tropicieli wracały z pustymi rękami. Stosując standardowe techniki, zaczynali kopać, ich szpadle natrafiały na kamienne podłoże, a oni się wycofywali, uznając dalsze wysiłki za bezcelowe. Ale nie on. Każda akcja była inna, każda wymagała innych proporcji logiki i fantazji. Żaden z tych dwóch elementów sam w sobie nie wystarczał. Komputery w centrali świetnie radziły sobie z przeszukiwaniem ogromnych baz danych, analizą rejestrów kontroli granicznej, monitorowaniem wykazów Interpolu i innych tego typu agencji, ale musiały wiedzieć, czego mają szukać. Można je było zaprogramować na rozpoznawanie i wyszukiwanie określonych ciągów parametrów, ale najpierw trzeba było te ciągi do nich wprowadzić. I co ważniejsze, komputery nie potrafiły wniknąć w myślenie poszukiwanego. Ogar umiał wywęszyć lisa po części dlatego, że potrafił po lisiemu myśleć. Rozległo się pukanie do drzwi i do gabinetu weszła młoda kobieta o ciemnych włosach i oliwkowej karnacji, ale raczej włoskiego niż lewantyńskiego pochodzenia. Prosty czarno-biały uniform nie był w stanie ukryć urody i pączkującej zmysłowości kogoś, w kim dopiero niedawno rozbudziła się fizyczna strona kobiecości. W rękach trzymała srebrną tacę z dzbankiem i małą filiżanką. Miętowa herbata, Belknap rozpoznał unoszący się w powietrzu aromat.

Handlarz śmiercią zażyczył sobie herbaty, lub szaju, jak ją nazywano na Bliskim Wschodzie. Rzadko kiedy przystępowano do interesów bez dzbanka tego napoju pod ręką i Khalil, który właśnie miał uruchomić długi łańcuch transakcji, pozostał wierny temu zwyczajowi. Belknap niemal się uśmiechnął. To właśnie znajomość takich drobiazgów pomagała mu tropić nawet najbardziej nieuchwytne ofiary. Niedawno tak było w przypadku Garsona Williamsa, naukowca z Los Alamos, który sprzedał sekrety nuklearne północnym Koreańczykom i zaraz potem zniknął. Przez następne cztery lata FBI próbowało go namierzyć, wreszcie sprawa trafiła do Belknapa, a ten w ciągu dwóch miesięcy go wytropił. Na podstawie inwentaryzacji miał słabość do marmite, popularnej poddanych korony brytyjskiej, słonawej drożdży. Williams polubił ją w czasach

opuszczonego domu ustalił, że Williams wśród Brytyjczyków oraz dawnych pasty do chleba, robionej z ekstraktu studiów doktoranckich w Oksfordzie.

Belknap znalazł w spiżarni trzy słoiki marmite. FBI wykazało się skrupulatnością i wszystkie przedmioty w domu poddało badaniom rentgenowskim, upewniając się, że nigdzie nie ukryto mikrofilmów. Ale agenci FBI nie myśleli jak Belknap. Fizyk musiał się ukrywać w gorzej rozwiniętych rejonach świata, gdzie nie przywiązywano tak wielkiej wagi do ewidencji ludności. Było to konieczne, bo północni Koreańczycy nie dysponowali możliwościami technicznymi pozwalającymi wyposażyć Williamsa w wysokiej jakości dokumenty, które przeszłyby kontrolę czujnych służb granicznych świata zachodniego. Dlatego Belknap zaczął poszukiwania od miejsc odwiedzanych przez Williamsa w celach urlopowych, doszukując się prawidłowości i skrywanych preferencji. Nastawił się na tropienie określonych miejsc i określonych preferencji konsumenckich. To pozwoliło mu wpaść na trop dostawcy wyselekcjonowanych artykułów żywnościowych do niewielkiego hotelu na uboczu. W ślad za dostawą w dziale zaopatrzenia hotelu zadzwonił telefon i namolny przedstawiciel handlowy w ramach badania „poziomu zadowolenia klienta” bez trudu ustalił, że zamówienie na marmite pochodziło nie od gościa hotelowego, lecz jednego z miejscowych mieszkańców. Dowód – jeśli to w ogóle można było nazwać dowodem – był śmiesznie mizerny, ale nie dla Belknapa, który jak zwykle działał na nosa. Gdy wreszcie w rybackiej wiosce nad zatoką Arugam na wschodnim wybrzeżu Sri Lanki doszło do bezpośredniej konfrontacji, Belknap był sam. Nie mógł żądać wysłania ekipy tylko dlatego, że jakiś Amerykanin zamówił w miejscowym hotelu partię słoików marmite. Przesłanka była zbyt wątła, by

można było uzasadnić podjęcie oficjalnej akcji. Jemu jednak wystarczyła. Kiedy w końcu stanął twarzą w twarz z Williamsem, fizyk był niemal wdzięczny, że został wytropiony. Jego okupiony tak wysoką ceną tropikalny raj szybko przemienił się – jak to zwykle w takich sytuacjach bywa – w piekło samotności i nudy. Jemeńczyk znów wystukał coś na klawiaturze, po czym wziął do ręki telefon komórkowy – niewątpliwie wyposażony w chip zapewniający automatyczne kodowanie rozmowy – i powiedział coś po arabsku. Jego głos brzmiał spokojnie, ale wyczuwało się w nim zniecierpliwienie. Zamilkł i po dłuższej chwili przeszedł na niemiecki. Spojrzał na służącą, która stawiała przed nim filiżankę z herbatą, a ona uśmiechnęła się, ukazując dwa rzędy idealnie równych białych zębów. Ansari obojętnie odwrócił wzrok i uśmiech zniknął z jej twarzy jak kamyk wrzucony do stawu. Odwróciła się i bezszelestnie wyszła z gabinetu. Perfekcyjnie dyskretna służba. Jak długo jeszcze? Ansari uniósł filiżankę do ust, pociągnął smakowity łyk i znów powiedział coś do słuchawki, tym razem po francusku. Tak, tak, wszystko zgodnie z planem. Uspokajające słowa, ale pozbawione konkretów. Wiedzieli, o czym rozmawiają, nie musieli nic wyłuszczać. Handlarz wyłączył telefon i napisał na klawiaturze kolejną wiadomość. Pociągnął łyk herbaty, odstawił filiżankę i nagle zadygotał, jakby doznał wstrząsu. Chwilę trwał bez ruchu, a następnie się pochylił, uderzył głową w klawiaturę i znieruchomiał. Umarł? Nie, to niemożliwe. A jednak. Drzwi do gabinetu znów się otworzyły i stanęła w nich służąca. Czy wpadnie w panikę, podniesie alarm, gdy ujrzy, co się stało? Nie tylko nie wpadła w panikę, ale praktycznie nie zareagowała. Szybkim krokiem podeszła do biurka i przytknęła palce do szyi Ansariego. Sprawdzała mu tętno i chyba go nie wyczuła. Potem włożyła białe bawełniane rękawiczki, uniosła ciało i usadowiwszy je w fotelu, nachyliła się nad klawiaturą i szybko coś napisała. Na koniec zabrała z biurka tacę z filiżanką i dzbankiem i wyszła z gabinetu, usuwając narzędzia zbrodni. Khalil Ansari, jeden z największych handlarzy bronią na świecie, został zamordowany, a Belknap był tego naocznym świadkiem. Ściślej mówiąc,

Ansariego otruto, a zrobiła to jego młoda służąca. Belknap z trudem podniósł się z kucek. W głowie mu szumiało jak w źle dostrojonym radioodbiorniku. To nie tak się miało skończyć. Potem dobiegło go ciche brzęczenie, które dobywało się ze stojącego na biurku interkomu. Co jeśli Ansari nie odbierze? Niech to wszyscy diabli! Tamten się zaniepokoi i podniesie alarm. A gdy to się stanie, nie będzie już ucieczki.

Bejrut, Liban „Paryż Bliskiego Wschodu” – tak niegdyś nazywano to miasto, podobnie jak Sajgon nazywano Paryżem Indochin, a wstrząsany konfliktami Abidżan – Paryżem Afryki, co bardziej było klątwą niż powodem do dumy. Mieszkańców, którzy zostali w tych miastach, można było zaś nazwać niedobitkami. Kuloodporny daimler lawirował w przedwieczornym ruchu na rue Maarad w śródmiejskiej dzielnicy Bejrutu znanej jako Dystrykt Centralny. Uliczne latarnie rozświetlały zakurzone ulice, jakby pokrywając je lśniącą glazurą. Daimler okrążył Place d’Etoile, który w zamyśle miał nawiązywać do paryskiego pierwowzoru, a stał się jedynie wiecznie zakorkowanym rondem, i pojechał dalej wśród odrestaurowanych zabytków z czasów imperium osmańskiego i rządów francuskich oraz wyrastających między nimi nowoczesnych biurowców. Samochód zatrzymał się pod szarobrunatną sześciopiętrową kamienicą, jedną z wielu w tej okolicy. Po grubych listwach wokół szyb limuzyny wprawne oko mogło poznać, że samochód jest pancerny, ale poza tym nie wyróżniał się niczym szczególnym. W końcu znajdowali się w Bejrucie. Nie było też nic szczególnego w tym, że z limuzyny wyskoczyło dwóch dobrze zbudowanych ochroniarzy w szarych luźnych garniturach, jakie preferują ci, którym obowiązki każą nosić nie tylko krawaty, lecz także ukrytą broń. Ale znajdowali się przecież w Bejrucie. A co można było powiedzieć o strzeżonym przez nich pasażerze? Każdy mógł poznać, że postawny mężczyzna w drogim i źle leżącym garniturze nie jest Libańczykiem. Jego narodowość była tak oczywista, że równie dobrze mógłby wymachiwać pasiasto-gwiaździstą chorągiewką.

Gdy szofer otworzył drzwi, Amerykanin wysiadł i czujnie się rozejrzał. Był wysokim mężczyzną po pięćdziesiątce, miał wyprostowaną sylwetkę i roztaczał wokół siebie naturalną wyniosłość kogoś, komu los dał przywilej urodzenia się w najpotężniejszym kraju świata, zmąconą jednak niepewnością obcego w obcym mieście. Trzymana w ręku walizeczka mogła nasuwać dalsze domysły, a przynajmniej skłaniać do pytań. Jeden z ochroniarzy, nieco niższy od kolegi, wszedł jako pierwszy do budynku; drugi, którego oczy ani na moment nie przestały penetrować otoczenia, stanął tuż obok Amerykanina. Jakże często ludzie chronieni i więzieni wyglądają podobnie. W holu do Amerykanina podszedł Libańczyk z krzywym uśmieszkiem na twarzy i czarnymi włosami przylizanymi tak gładko, jakby je układał na ropę naftową. – Pan McKibbin? – spytał, wyciągając rękę. – Ross McKibbin? Amerykanin skinął głową. – Jestem Muhammad – rzekł niemal szeptem Libańczyk. – Jak większość mieszkańców tego kraju – mruknął Amerykanin. Libańczyk niepewnie się uśmiechnął i poprowadził gościa wzdłuż szpaleru uzbrojonych ochroniarzy – postawnych, zarośniętych mężczyzn z bronią w lśniących kaburach na biodrach. Po ich nieufnych spojrzeniach i ogorzałych twarzach można było poznać, że wiedzą, jak łatwo da się zniszczyć cywilizację. Sami przez to przeszli i teraz opowiadali się po stronie czegoś trwalszego: handlu. Amerykanina wprowadzono do dużego pomieszczenia na piętrze, z białymi ścianami ozdobionymi sztukaterią. Na długim niskim stole stały filiżanki i dzbanki z kawą i herbatą, wyściełane krzesła nadawały miejscu elegancki salonowy wygląd, ale czuło się, że pomieszczenie służy do pracy, nie do spotkań towarzyskich. Ochrona została w czymś w rodzaju przedpokoju, a w pokoju czekała grupka lokalnych biznesmenów. Powitali mężczyznę występującego jako Ross McKibbin nerwowymi uśmiechami i szybkimi uściskami dłoni. Zjawili się tu, by ubić interes, i wiedzieli, że Amerykaninowi brak cierpliwości do tradycyjnej arabskiej etykiety i powolnego krążenia wokół tematu. – Jesteśmy bardzo wdzięczni, że zechciał pan się z nami spotkać – powiedział jeden z nich. Został przedstawiony jako właściciel dwóch kin i sieci sklepów spożywczych w Bejrucie i okolicach. – To dla nas zaszczyt pana gościć – dodał ktoś o wyglądzie urzędnika.

– Jestem tu w roli przedstawiciela, emisariusza – powiedział z wyższością w głosie Amerykanin. – Traktujcie mnie jak pośrednika. Niektórzy mają nadmiar pieniędzy, inni ich potrzebują. Moją rolą jest skontaktowanie jednych z drugimi. – Uśmiech zniknął z jego twarzy tak szybko, jakby wcisnął przycisk „wyłącz”. – Trudno dziś znaleźć zagranicznych inwestorów – rzucił któryś z biznesmenów. – Ale my nie z tych, co zaglądają darowanemu koniowi w zęby. – A ja nie jestem darowanym koniem – odparował McKibbin. Czekający w przedpokoju niższy z dwóch ochroniarzy Amerykanina podszedł bliżej drzwi, dzięki czemu mógł nie tylko słyszeć, ale i widzieć. Jednak i bez patrzenia można było łatwo ocenić układ sił w pokoju. Amerykanin najwyraźniej należał do pośredników, którzy nie wahają się naruszać międzynarodowe prawo w imieniu mocodawców chcących pozostać w ukryciu. Reprezentował zagraniczny kapitał wobec grupy lokalnych biznesmenów, u których chęć zdobycia funduszy była silniejsza niż skrupuły, jakie mogli mieć w związku z pochodzeniem pieniędzy. – Panie Yorum – rzekł McKibbin, zwracając się do mężczyzny, który jak dotąd się nie odezwał. – Pan jest bankierem, prawda? Jak by pan ocenił moje szanse na tym rynku? – Myślę, że każdy z obecnych chętnie podejmie współpracę – odrzekł mężczyzna. Jego spłaszczona twarz i małe nozdrza upodabniały go do żaby. – Mam nadzieję, że spojrzy pan na Mansur Enterprises przychylnym okiem – wtrącił jeden z obecnych. – Możemy się pochwalić bardzo wysoką stopą zysku od zainwestowanego kapitału. – Przerwał, błędnie interpretując niechętne spojrzenia kolegów jako niedowierzanie. – Naprawdę. Nasze księgi zostały poddane szczegółowemu audytowi. McKibbin spojrzał zimno na właściciela Mansur Enterprises. – Audytowi? Inwestorzy, których reprezentuję, wolą mniej sformalizowane podejście do księgowości. Zza okna dobiegł pisk opon, ale mało kto zwrócił na to uwagę. Mężczyzna się zarumienił. – Ależ oczywiście. Potrafimy być bardzo elastyczni, mogę pana zapewnić. Nikt nie mówił głośno o praniu pieniędzy, bo nie było takiej potrzeby. Szkoda czasu na zbędne wyjaśnienia celu spotkania. Zagraniczni spekulanci z nieudokumentowanymi zasobami gotówki szukali możliwości zainwestowania jej na niezbyt ściśle kontrolowanych rynkach w rodzaju Libanu, gdzie miejscowe

firmy mogły służyć za parawan, za którym odbywałyby się operacje prania brudnych pieniędzy. Wyprane pieniądze wypływałyby następnie w postaci legalnych zysków, z których większość trafiałaby do cichych wspólników; część pozostawałaby w firmach. Ale i tak wyczuwało się ogromną chciwość zmieszaną z niepokojem. – Zaczynam się zastanawiać, czy nie tracę czasu – powiedział McKibbin znudzonym tonem. – Chodzi o transakcję opartą na zaufaniu. A nie może być mowy o zaufaniu, jeśli brak szczerości. Bankier zdobył się na wątły uśmiech i zamrugał swymi żabimi oczami. W pełną skupienia ciszę wdarł się nagle tupot butów grupy mężczyzn, którzy wbiegli na piętro szerokimi schodami. Czyżby spóźnieni uczestnicy spotkania, a może… ktoś zupełnie inny? Wątpliwości rozwiał ostry terkot broni maszynowej za drzwiami. W pierwszej chwili zabrzmiało to jak odpalenie fajerwerków, ale trwało zbyt długo, a detonacje następowały zbyt szybko po sobie. Rozległy się zduszone krzyki – ludzie krzyczeli przez ściśnięte gardła, ich głosy zlewały się w pełen przerażenia chór. Potem drzwi się otworzyły i przerażenie ogarnęło całą salę, rozlewając się po niej gwałtowną falą. Mężczyźni w kefijach unieśli kałasznikowy i bez słowa zaczęli strzelać. W ciągu paru chwil sala zmieniła się w jatkę. Wyglądało to tak, jakby zdesperowany malarz chlusnął na białe ściany szkarłatną farbę, a podłogę zasłały unurzane w czerwieni manekiny. Spotkanie dobiegło końca.

Rzym Todd Belknap rzucił się do drzwi z podkładką do pisania w ręku i pobiegł długim korytarzem. Będzie musiał działać na bezczelnego. Pierwotnie planowana droga ucieczki – zejście na wewnętrzne podwórze i wyjście na zewnątrz przez rampę wyładunkową – nie była już możliwa. Skorzystanie z niej wymagałoby czasu, którego nie miał. Nie pozostało mu nic innego, jak zaryzykować wyjście najkrótszą drogą. Dotarł do końca korytarza i stanął. Na podeście piętro niżej dojrzał dwóch robiących obchód strażników. Przylgnął plecami do drzwi pokoju gościnnego

i odczekał, aż strażnicy się oddalą. Słyszał ich cichnące kroki, brzęk kluczy, trzaśnięcie drzwiami: odgłosy oddalającego się niebezpieczeństwa. Zszedł po cichu na dół i przywołując w pamięci plan budynku, otworzył wąskie drzwi na prawo od podestu. Wiedział, że prowadzą do tylnej klatki schodowej, co pozwoli mu uniknąć schodzenia na główny poziom willi i zmniejszy niebezpieczeństwo wykrycia. Ale ledwo zdążył przekroczyć próg, gdy wyczuł, że dzieje się coś złego. Poczuł niepokój, zanim sobie uświadomił, co jest jego przyczyną: podniesione głosy i tupot gumowych podeszew na posadzce. Korytarzem nie szła, lecz biegła grupa mężczyzn. Czyli nietypowo. To oznaczało, że śmierć Ansariego została wykryta. A to oznaczało, że w całym budynku ogłoszono alarm. To zaś oznaczało, że szanse Belknapa na ujście z życiem zmniejszają się z każdą minutą. A może już było za późno? Zbiegając schodami, usłyszał brzęczyk sygnalizujący zablokowanie stalowej kraty na końcu schodów. Włączono elektroniczny system alarmowy, który blokował wszystkie wejścia i wyjścia z budynku i przejmował kontrolę nad instalacją przeciwpożarową. Czy schody zamieniły się w pułapkę bez wyjścia? Zawrócił, ruszył schodami w górę i nacisnął klamkę drzwi na piętrze. Drzwi się otworzyły, a on wszedł do środka. Prosto w pułapkę. Na lewym ramieniu poczuł żelazny uścisk, w kręgosłup boleśnie wbiła mu się lufa pistoletu. Widać został wykryty przez czujnik ciepła i ruchu. Odwrócił gwałtownie głowę i napotkał kamienne spojrzenie mężczyzny, który ściskał go za ramię. Ktoś inny przykładał pistolet do jego pleców. Miał mniej odpowiedzialne zadanie, więc pewnie był podwładnym tego pierwszego. Belknap ponownie przyjrzał się mężczyźnie. Smagły, ciemnowłosy, gładko wygolony, trochę po czterdziestce. Mężczyzna w tym wieku korzysta z zebranych doświadczeń, a jego sprawność fizyczna nie jest jeszcze ograniczona wiekiem. Młodszego osiłka bez doświadczenia lub podstarzałego wygę dałoby się łatwej pokonać. Jednak wszystko w wyglądzie tego człowieka mówiło, że dokładnie wie, co robi. Jego twarz nie wyrażała ani zbytniej pewności siebie, ani strachu. Był groźnym przeciwnikiem ze stalowymi mięśniami, które w przebytych bojach stwardniały i nie wykazywały jeszcze oznak zmęczenia materiału. Był potężnie zbudowany, ale poruszał się sprężyście. Miał kanciastą twarz, zgrubienie u nasady nosa świadczyło, że kiedyś nos został złamany. Spod

krzaczastych brwi wyzierały oczy drapieżnika wpatrzonego w upolowaną ofiarę. – Zaraz, chwila, o co chodzi? – rzucił Belknap, starając się nadać głosowi ton zaskoczenia. – Jestem architektem nadzorującym remont, sprawdzam pracę podwykonawców. Jestem tu służbowo. Po prostu zadzwońcie do biura i sprawa się wyjaśni. Drugi ze strażników – ten, który wciskał mu lufę pistoletu w plecy – wysunął się zza niego i zaczął iść obok po prawej. Dwadzieścia parę lat, szczupły, brązowe przycięte na jeża włosy, lekko zapadnięte policzki. Strażnicy wymienili spojrzenia, ale żaden nie odpowiedział Belknapowi. – Może nie rozumiecie po angielsku. Pewnie w tym tkwi problem. Dovrei parlare in italiano… – Twoim problemem nie jest to, że nie rozumiem – powiedział starszy po angielsku z lekkim obcym akcentem, zwalniając nieco żelazny uścisk. – Twoim problemem jest to, że aż za dobrze wszystko rozumiem. Sądząc po akcencie, był chyba Tunezyjczykiem. – A zatem… – zaczął Belknap. – Chcesz mówić? Doskonale. Chętnie posłucham. Ale nie tu. – Strażnik na moment się zatrzymał i szarpnięciem przytrzymał więźnia. – Pogadamy w naszej pięknej stanza per gli interrogatori. W komorze przesłuchań w piwnicy. Zaraz tam pójdziemy. Słowa strażnika zmroziły Belknapa. Wiedział doskonale, o czym tamten mówi. Dokładnie przestudiował plany budynku i przebadał konstrukcję i wyposażenie komory, zanim jeszcze nabrał pewności, że to Ansari jest właścicielem willi. Nazywając rzeczy po imieniu, tak zwana komora przesłuchań była w rzeczywistości salą tortur wyposażoną w najnowsze urządzenia. W dokumentacji budowlanej nazywano ją totalmente insonorizzato – całkowicie dźwiękoszczelną. Materiały uszczelniające wyprodukowała na specjalne zamówienie firma holenderska. Dźwiękoszczelność osiągnięto dzięki ich gęstości i odizolowaniu pomieszczenia od reszty budynku. Komorę zawieszono i obłożono warstwą izolacyjną z polimerów; futryny były wyposażone w uszczelki z twardej gumy. Osoba znajdująca się w środku mogła wrzeszczeć, a człowiek stojący metr od drzwi nie usłyszałby żadnego dźwięku. Gwarantowała to właśnie bardzo zaawansowana dźwiękoszczelność. Wrzaski komory.

natomiast gwarantowało

bardzo

zaawansowane wyposażenie

Przestępcy zawsze starają się ukryć przed światem obraz i dźwięk swoich poczynań. Belknap zetknął się z tym już w Berlinie Wschodnim, dwie dekady temu. Wśród znawców tematu kluczem była poufność, bo dzięki niej można było dopuszczać się największych okrucieństw w samym środku niczego nieświadomej społeczności. Belknap wiedział też coś jeszcze. Jeśli zabiorą go do stanza per gli interrogatori, będzie po wszystkim. Po wszystkim, jeśli chodzi o akcję, i po wszystkim, jeśli chodzi o niego. Ucieczka z komory nie wchodziła w grę. Dlatego każda forma oporu, nawet najbardziej ryzykowna, była lepsza niż pogodzenie się z losem. Belknap miał tylko jedną przewagę nad swymi wrogami: to, że był tego świadom, a oni nie wiedzieli, że on wie. Być bardziej zdesperowanym, niż sądzą prześladowcy, to słaba przewaga, ale Belknap nie miał wyboru. Musiał zadowolić się tym, czym dysponował. Zrobił pełną ulgi minę. – To dobrze – powiedział. – Świetnie. Rozumiem, że jest to miejsce odpowiednio zabezpieczone. Róbcie, co uważacie za stosowne. Z przyjemnością odpowiem na każde wasze pytanie i w każdym miejscu. Tylko że… przepraszam, jak ci na imię? – Możesz mnie nazywać Yusef – burknął starszy ze strażników. Nawet ta zwyczajna odpowiedź zabrzmiała jak pełne groźby warknięcie. – Tylko że, Yusef, popełniacie błąd. Bo nic do mnie nie macie. – Belknap lekko się odprężył i opuścił ramiona, co miało uczynić go mniej groźnym fizycznie. Czuł, że mu nie wierzą, ale jego jedyną nadzieją było utrzymywanie ich w nieświadomości. Okazja nadarzyła się w chwili, gdy dla zaoszczędzenia czasu postanowili sprowadzić go głównymi, biegnącymi szerokim łukiem schodami, które były pokryte perskim chodnikiem, a nie tylną klatką z betonowymi schodkami. Kątem oka dostrzegł blask ulicznych latarni za matowymi szybami po obu stronach ogromnych drzwi wejściowych i od razu podjął decyzję. Jeden krok, drugi, trzeci – spróbował lekko wyszarpnąć rękę z uścisku strażnika na dowód zranionej godności, ale strażnik nie zareagował. Ot, beznadziejne trzepotanie się ptaszka w klatce. Zwrócił twarz do strażników, jakby chciał znów nawiązać rozmowę, pozornie zapominając o stopniach pod nogami. Chodnik ciągnął się przez całe schody i był podszyty miękką okładziną. To sprzyjająca okoliczność. Czwarty krok, piąty, szósty. Belknap potknął się w możliwie najbardziej przekonujący sposób, udając,

że nie trafił stopą na schodek. Poleciał lekko do przodu i upadł na lewe ramię, niepostrzeżenie amortyzując upadek prawą ręką. – Cholera! – krzyknął, wykrzywił twarz w grymasie bólu i osunął się jeszcze dwa stopnie. – Vigilanza fuori – mruknął do kolegi strażnik, który kazał nazywać się Yusufem. Obaj mieli tylko sekundę na podjęcie decyzji, jak powinni zareagować. Więzień był cenny, ale o jego wartości decydowały informacje, jakie uda się z niego wydobyć. Przedwczesne zabicie go mogło mieć poważne konsekwencje. Jednak oddanie strzału niezagrażającego życiu wymagało ogromnej precyzji, zwłaszcza gdy cel był w ruchu. A Belknap był w ruchu. Powoli, dźwigając się, oparł stopę jak na bloku startowym i rzucił się w dół. Pokonał kilkoma skokami resztę schodów i dopadł ogromnych palladiańskich drzwi. Jednak to nie drzwi były jego celem. Wiedział, że jak wszystko inne one też zostały automatycznie zablokowane. Tuż przed drzwiami Belknap zboczył ku ozdobnej, szerokiej na sześćdziesiąt centymetrów szybie w ołowianej oprawie, także nawiązującej do palladiańskiego stylu, tyle że znacznie od nich węższej. Władze miejskie Rzymu zabraniały dokonywania zmian w wystroju fasad zabytkowych budowli, w tym także ozdobnych szyb przy wejściu. Program renowacji willi przewidywał wymianę oryginalnych szyb na identycznie wyglądające tafle z kuloodpornej żywicy metakrylowej, ale ich wykonanie, powierzone zespołom rzemieślników i inżynierów, wymagało jeszcze wielu miesięcy pracy. Runął z impetem na szybę, wystawiając do przodu biodra i osłaniając twarz przed odłamkami szkła. Szyba puściła, z głośnym zgrzytem wypadła z ram i rozbiła na kamiennym podłożu przed domem. Zadziałało elementarne prawo fizyki. Energia kinetyczna jest wprost proporcjonalna do masy razy prędkość do kwadratu. Belknap szybko zerwał się i pognał prowadzącą od willi kamienną ścieżką. Tyle że jego prześladowcy byli tuż za nim. Usłyszał najpierw ich kroki, a zaraz potem strzały. Zaczął biec zygzakiem, by utrudnić im celowanie. Rozbłyski strzałów rozświetlały ciemność i Belknap słyszał, jak pociski odbijają się od posągów zdobiących podjazd do willi. Lawirując w ciemności, miał nadzieję, że nie trafi go nie tylko żadna wycelowana w niego kula, ale także przypadkowy rykoszet. Ciężko dysząc i nie myśląc o skaleczeniach, raptownie skręcił w stronę muru otaczającego posiadłość i przeskoczył na drugą stronę. Zwoje drutu kolczastego wczepiły się w tkaninę i rozdarły koszulę na pół. Przedzierając się

przez ogrody sąsiadujących z willą przedstawicielstw dyplomatycznych i muzeów przy via Angelo Masina, Belknap czuł, że lada chwila lewa kostka odmówi mu posłuszeństwa, a mięśnie i stawy zaczną protestować. Ale na razie adrenalina wyłączyła w jego ciele system sygnalizacji bólu. Był za to wdzięczny. I jeszcze za coś. Że w ogóle żyje.

Bejrut Salę konferencyjną wypełniał fetor posiekanych kulami ciał: krew zmieszana z treścią układów pokarmowego i wydalniczego. Zadający gwałt zmysłowi powonienia smród, jak w rzeźni. Stiuki na ścianach, elegancka skóra, kosztowne tkaniny – wszystko zbrukane wydzielinami ze zmasakrowanych ciał. Niższy z amerykańskich ochroniarzy czuł szarpiący ból w górnej części klatki piersiowej. Kula trafiła go w ramię i prawdopodobnie przebiła płuco, ale ranny nie stracił przytomności. Spod przymrużonych powiek obserwował masakrę uczestników spotkania i szalejących po sali napastników w kefijach. Tylko Ross McKibbin nie został rozszarpany kulami i jak sparaliżowany patrzył na rozgrywający się wokół niego dramat. Potem napastnicy zarzucili mu na głowę brunatny kaptur, szarpnęli i sprowadzili na dół po schodach. Z trudem łapiący powietrze ochroniarz, którego szara marynarka szybko nasiąkała krwią, usłyszał głuchy warkot. Zdołał jeszcze dojrzeć przez okno, jak napastnicy wpychają Amerykanina ze spętanymi rękami do vana i chwilę później samochód z rykiem silnika rozpływa się w zakurzonych nocnych ciemnościach. Ochroniarz wyciągnął z ukrytej kieszeni mały telefon komórkowy, z którego wolno mu było korzystać jedynie w sytuacjach awaryjnych. Jego szef z Wydziału Operacji Konsularnych bardzo na to nastawał. Palcami lepkimi od krwi wybrał jedenastocyfrowy numer. – Pralnia chemiczna Harrisona – odezwał się w słuchawce znudzony męski głos. Ochroniarz otworzył szeroko usta, starając się nabrać powietrza do poszarpanych kulami płuc. – Mają Polluksa – wydusił.

– Jeszcze raz – powiedział głos w słuchawce. Człowiek z centrali kazał powtórzyć wiadomość, być może w celu dokonania identyfikacji głosu, i agent w szarej popelinowej marynarce wykonał polecenie. Nie musiał podawać czasu ani miejsca akcji. W jego telefon wbudowano precyzyjny wojskowy GPS, który automatycznie informował nie tylko o dacie i godzinie transmisji, ale także określał geograficzne położenie dzwoniącego z dokładnością do trzech metrów. Dlatego centrala od razu wiedziała, skąd uprowadzono Polluksa. Nie wiedziano tylko dokąd.

Waszyngton – Niech to szlag trafi! – wrzasnął dyrektor operacyjny, a mięśnie jego karku wyraźnie nabrzmiały. Wiadomość trafiła do wydziału specjalnego BWA, Biura Wywiadu i Analiz amerykańskiego Departamentu Stanu, i w ciągu sześćdziesięciu sekund dotarła na sam szczyt drabinki służbowej. Wydział Operacji Konsularnych szczycił się sprawnością organizacyjną, zupełnie niepodobną do ociężałej i nieruchawej struktury większych agencji wywiadowczych, a co więcej, szefostwo OpKonu nie pozostawiło cienia wątpliwości, że akcja Polluksa ma najwyższy priorytet operacyjny. Stojący w progu gabinetu dyrektora młody pracownik sekcji operacyjnej – ciemna karnacja, przycięte krótko gęste czarne falujące włosy – wzdrygnął się, jakby wybuch szefa był wymierzony bezpośrednio w niego. – Jasna cholera! – krzyknął dyrektor, waląc pięścią w blat. Odsunął się z fotelem od biurka i wstał, na skroni pulsowała mu żyła. Nazywał się Gareth Drucker i choć nie spuszczał wzroku ze stojącego w drzwiach agenta, tak naprawdę go nie widział. Na razie. W końcu jednak skupił na nim wzrok i rzucił: „Szczegóły” takim tonem, jakim lekarz pogotowia pyta o tętno i ciśnienie pacjenta. – Właśnie przed chwilą dostaliśmy wiadomość. – Przed chwilą, czyli kiedy? – Jakieś półtorej minuty temu. Od naszego człowieka, który sam też mocno dostał. Pomyśleliśmy, że będzie pan chciał jak najprędzej o tym wiedzieć. Drucker nacisnął przycisk interkomu.

– Przyślij do mnie Garrisona – polecił niewidocznej asystentce. Był szczupłym mężczyzną o wzroście stu siedemdziesięciu pięciu centymetrów, którego jeden z kolegów przyrównał do żaglówki: będąc drobnej budowy, nadymał się, łapiąc wiatr w żagle. Właśnie musiało nieźle powiać, bo się cały nadął – klatka piersiowa, kark, a nawet oczy, które zdawały się pęcznieć za prostokątnymi szkłami okularów bez oprawek. Wydął usta, a jego wydęte wargi upodobniły się do podrażnionej dżdżownicy. Agent przesunął się, by przepuścić tęgiego sześćdziesięciolatka, który z impetem wparował do gabinetu Druckera. Przez żaluzje w oknach sączył się blask popołudniowego słońca, rozświetlając liche meble z rządowego rozdzielnika: biurko z blatem z płyty wiórowej, niechlujnie fornirowaną komodę z szufladami, szafkę na dokumenty z emaliowanej stali i obite spłowiałym aksamitem krzesła – niegdyś zielone, teraz bliżej nieokreślonego koloru. Podłogę pokrywała nylonowa wykładzina dywanowa, która od nowości miała kolor i fakturę błota, i jej wybór można było uznać nie tyle za przejaw dobrego gustu, ile za próbę kamuflażu. Lata wydeptywania niezliczonymi stopami nie poprawiły jej wyglądu. Mężczyzna spojrzał na agenta. – Gomez, tak? – rzucił. – Gomes. – To ci dopiero zmyłka. – Westchnął, popisawszy się wątpliwej jakości żartem. Grubas nazywał się Will Garrison i był szefem operacji w Bejrucie. Smagłe policzki młodzieńca lekko poczerwieniały. – To ja zostawię panów teraz – powiedział. Garrison spojrzał pytająco na Druckera, a ten kiwnął przyzwalająco głową. – Zostań – rzekł. – Będziemy mieć do ciebie pytania. Gomes wszedł do gabinetu z miną podwładnego wzywanego na dywanik i dopiero zniecierpliwione machnięcie ręką przez Druckera skłoniło go, by zdecydował się usiąść na jednym z zielonych – zielonkawych, niegdyś zielonych, bardziej zbliżonych do zieleni niż czegoś innego – krzeseł. – Co możemy z tym zrobić? – spytał Drucker. – Jak się dostaje kopa w jaja, to można się tylko zwinąć z bólu. To możemy zrobić. – Czyli daliśmy dupy. – Wybuch wściekłości wywołany wiadomością już minął i Drucker oklapł, przystosowując się wyglądem do steranego wiekiem gabinetu,

choć i tak był w nim najnowszym elementem, ponieważ funkcję dyrektora operacyjnego pełnił dopiero od czterech lat. – Jak cholera – potwierdził Will Garrison. Zachowywał się swobodnie, choć nie można mu było zarzucić braku szacunku dla szefa. Na kierowniczym stanowisku spędził więcej lat niż ktokolwiek z kolegów w OpKonie, co pozwoliło mu zebrać mnóstwo doświadczeń i osobistych kontaktów, często bezcennych. Gomes wiedział, że z upływem lat wcale nie złagodniał. Zawsze miał reputację twardziela i jeśli nastąpiły w nim jakieś zmiany, to na gorsze. Ludzie często powtarzali, że gdyby istniała skala twardości Mohsa w odniesieniu do ludzi, Garrison znalazłby się na jej szczycie. Charakteryzował się doskonałą pamięcią, wybuchowością i wystającą szczęką, która wystawała jeszcze bardziej, gdy wybuchał. Jego nastroje zaczynały się od „lekko wkurzony” i pięły w górę na skali rozzłoszczenia. Będąc w college’u w Richmond, Gomes kupił używany samochód z zepsutym radiem. Pokrętło częstotliwości stanęło na stacji nadającej heavy metal, a regulacja głośności utknęła w połowie zakresu, tak że można było tylko zrobić głośniej. Pomijając heavy metal, Garrison przypominał Gomesowi to radio. Na szczęście Drucker nie był formalistą i nie czepiał się podwładnych. Wszyscy koledzy Gomesa zgadzali się, że największym koszmarem biurowym jest zwierzchnik typu: lizać dupę górze, wyżywać się na dołach. Garrisonowi zdarzało się wyżywać na podwładnych, ale nie lizał dupy szefom. I jakimś cudem to działało. – Zabrali mu nawet buty i wyrzucili do rowu przy drodze – powiedział Drucker. – Szlag trafił nasz nadajnik GPS. Skurwiele nie są głupi. – Chryste Panie! – jęknął Garrison, po czym obrzucił Gomesa wściekłym spojrzeniem. – Co to za jedni? – warknął. – Nie wiemy. Nasz człowiek na miejscu doniósł, że… – Co? – przerwał mu Garrison. Gomes poczuł się jak podejrzany na przesłuchaniu. – Powiedział, że napastnicy wdarli się do budynku podczas spotkania, które zostało zorganizowane z… – Wiem, z kim było to pieprzone spotkanie – ponownie przerwał mu Garrison. – W każdym razie akcja była błyskawiczna. Włożyli mu kaptur na głowę, wrzucili do vana i odjechali. – A to łobuzy – rzucił z przekąsem Garrison.

– O napastnikach wiemy niewiele – rzekł Gomes. – Byli szybcy i bardzo brutalni. Strzelali do wszystkiego, co się ruszało. Mieli okutane głowy i broń automatyczną. Moim zdaniem to arabscy bojownicy. Garrison spojrzał na młodzieńca takim wzrokiem, jakim kolekcjoner motyli z długą szpilą w dłoni patrzy na nowy okaz. – Twoim zdaniem, taa? Drucker spojrzał na swojego szefa sekcji. – Wezwijmy tu Oakeshotta – powiedział, a ten rzucił polecenie przez interkom. – Mówię tylko… – zaczął Gomes, walcząc z drżeniem w głosie. Garrison założył ręce na piersi. – Naszego człowieka porywają w Bejrucie i twoim zdaniem zrobili to arabscy bojownicy – przerwał mu Garrison, przesadnie akcentując słowa. – Założę się, że w college’u należałeś do bractwa Phi Beta Kappa, co? – Nie uczyłem się greki – mruknął Gomes. Garrison parsknął pogardliwie. – Cholerny amator. Porwą kogoś w Pekinie, to pewnie od razu oświadczysz, że zrobił to jakiś Chińczyk. Niektóre sprawy są oczywiste. Jak cię spytam, jakim vanem go zabrali, to mi nie mów, że „takim na kołach”. Kapujesz, do kurwy nędzy? – Ciemnozielonym, zakurzonym, z firankami w oknach. Nasz człowiek mówi, że chyba to był ford. Do gabinetu wszedł wysoki i chudy mężczyzna z pociągłą twarzą i strzechą siwych włosów. Tweedowa marynarka w jodełkę wisiała na nim luźno. – Czyja to była operacja? – spytał Mike Oakeshott, zastępca dyrektora do spraw analiz, opadając na kolejne prawie zielone krzesło. Podkurczył długie nogi i założył na piersi wątłe ręce, składając się jak szwajcarski scyzoryk. – Wiesz dobrze czyja – burknął Garrison. – Moja. – Ty byłeś oficerem dowodzącym – powiedział Oakeshott. – Pytam, kto ją zaplanował. – Ja – powtórzył ponuro Garrison. Analityk przyjrzał mu się bez słowa. – Ja i Polluks – poprawił się Garrison. – Głównie on. – Znów pedałowanie tyłem, Will – rzekł Oakeshott. – Polluks jest doskonały w sprawach operacyjnych. Nie podejmuje zbędnego ryzyka. Weź to pod uwagę. Jaki był scenariusz? – dodał, przenosząc wzrok na Druckera.

– Cztery miesiące działał pod przykryciem – odparł Drucker. – Pięć – poprawił go Garrison. – Nazywał się Ross McKibbin i był amerykańskim biznesmenem chodzącym po zacienionej stronie ulicy. Udawał pośrednika szukającego wspólników do prania narkokasy. – To dobra przynęta na płotki. A jemu nie chodziło o płotki. – Święta prawda – potwierdził Drucker. – Polluks stosował strategię powolnej infiltracji. Nie polował na ryby. Polował na rybaków. Ta przynęta pozwoliła mu zająć miejsce na pomoście. – Już kapuję. To jak powtórka z George’a Habasza. – Oakeshott kiwnął głową. Analityk nie musiał przypominać im szczegółów. Na początku lat siedemdziesiątych przywódca palestyńskiego ruchu oporu George Habasz, zwany Doktorem, zwołał w Libanie potajemne spotkanie przywódców organizacji terrorystycznych z całego świata, w tym hiszpańskiej ETA, Japońskiej Czerwonej Armii, bandy Baader-Meinhof i irańskiego Frontu Wyzwolenia. Przez następne lata organizacja Habasza i generalnie Liban stały się mekką, do której zjeżdżali się terroryści z całego świata w poszukiwaniu broni. Dwa pistolety maszynowe Skorpion czeskiej produkcji, których użyto do zamordowania Aldo Moro, pochodziły z libańskiego rynku broni. Gdy aresztowano przywódcę Autonomii, włoskiego ugrupowania rewolucyjnego, z dwoma pociskami rakietowymi Strzała, Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny nie tylko przyznał się, że jest właścicielem pocisków, ale zażądał ich zwrotu. Jednak wraz z upadkiem muru berlińskiego libański rynek handlu bronią i kanały przerzutowe, jakimi organizacje ekstremistyczne z całego świata zaopatrywały się w narzędzia swego rzemiosła, zaczęły mocno podupadać. Tak było do niedawna, ale teraz Jared Rinehart i jego grupa obserwowali odradzanie się siatki. Kontakty znów ożywały. Świat zmienił się tylko po to, by ponownie się zmienić i powrócić na stare tory. Głośno chwalony nowy świat bardzo szybko się starzał, a analitycy wywiadu dostrzegali coś jeszcze. Zbrojne powstania stawały się coraz droższe i w Biurze Wywiadu i Analiz Departamentu Stanu oceniano, że Czerwone Brygady na utrzymanie swych pięciuset członków wydają rocznie równowartość stu milionów dolarów. Dzisiejsze grupy ekstremistyczne miały ekstremalne wymagania: przemieszczanie się samolotami, specjalnej jakości broń, okręty wojenne do transportu uzbrojenia, przekupywanie prominentów. Wszystko to składało się na ogromne sumy. Działający oficjalnie biznesmeni potrzebowali dostępu do szybkiej gotówki; tego samego potrzebowała

mniej liczna, ale znacząca liczba organizacji, które stawiały sobie za cel sianie spustoszenia i zamętu. Jared Rinehart vel Polluks obmyślił strategię włączenia się do gry po stronie nabywców. – Szpiegostwo to nie worek kartofli – rzekł sentencjonalnie Drucker. Oakeshott pokiwał głową. – Jak już mówiłem, Polluks należy do najlepszych. Miejmy tylko nadzieję, że tym razem nie przechytrzył sam siebie. – Był blisko, dobrze mu szło – powiedział Garrison. – Chcesz się wkraść w łaski środowiska bankowego, zacznij ostro pożyczać, a banki szybko cię namierzą, żeby ci się przyjrzeć. Polluks wiedział, że jednym z uczestników spotkania jest bankier z licznymi kontaktami. Był konkurentem, nie petentem. – Brzmi to tak, jakby było bardzo skomplikowane i bardzo kosztowne – zauważył Oakeshott. – Do siatki Ansariego nie przystępuje się, wypełniając deklarację członkowską. – Jasne. – Oakeshott kiwnął głową. – Zobaczmy, czy wszystko dobrze rozumiem. Tego samego wieczoru, kiedy Ansari siedzi w swojej cytadeli zła i finalizuje łańcuchową transakcję na dostawę broni średniego kalibru wartości trzystu milionów dolarów, kiedy wszystko ma ostatecznie dopiąć i podpisać kontrakt, nasz Jared Rinehart, znany także jako Ross McKibbin, zasiada w sali pełnej chciwych bejruckich sklepikarzy, po czym zostaje uprowadzony przez bandziorów z ręcznikami na głowach i kałaszami w rękach. Wszystko to tego samego wieczoru. Czy ktoś uważa, że to jedynie zbieg okoliczności? – Nie wiemy, co się naprawdę wydarzyło – powiedział Drucker, kładąc ręce na poręczy fotela, jakby szukał podparcia. – Coś mi się zdaje, że aż za dobrze odegrał rolę bogatego amerykańskiego biznesmana i to go zgubiło. Jego porywacze pewnie doszli do wniosku, że dostaną za niego wysoki okup. – Za agenta amerykańskiego wywiadu? – Oakeshott aż się wyprostował na krześle. – Za bogatego amerykańskiego biznesmena – powtórzył Drucker. – To powiedziałem. Porywanie zakładników jest w Bejrucie wciąż dość powszechne. Tym bandom bojowników potrzeba dużo forsy. A od Sowietów już jej nie dostają. Saudyjczycy też się wycofali. Z Syryjczyków zrobiły się sknery. Podejrzewam, że uwierzyli w jego przykrywkę i uprowadzili go jako takiego. Oakeshott znów pokiwał głową.

– No to macie niezły pasztet. Zwłaszcza w kontekście tego, co się dzieje na Kapitolu. – Chryste – mruknął Drucker. – A do tego jutro mam spotkanie z tą cholerną komisją senacką. – Wiedzą coś o tej operacji? – spytał Garrison. – W ogólnych zarysach. Z uwagi na wysokość budżetu nie było innego wyjścia. Pewnie zaczną dręczyć mnie pytaniami. A ja ni cholery nie mam żadnych odpowiedzi. – O jakim budżecie rozmawiamy? – spytał Oakeshott. Na pulsującej żyle na czole Druckera pojawiła się kropelka potu, lśniąc w promieniach słońca. – Półroczna operacja to kupa forsy. Nie mówiąc o kosztach osobowych. Mogą nam narobić dużo kłopotu. – Im szybciej coś zrobimy, tym szanse Polluksa wzrosną – wtrącił poważnym tonem Gomes. – W mojej opinii. – Słuchaj no, młody człowieku – burknął Garrison, obrzucając Gomesa złowrogim spojrzeniem. – Opinie są jak dziury w dupie. Każdy ma swoją. – Jeśli komisja Kirka dowie się, co się stało, to ja będę miał dwie – mruknął cicho Drucker. – I nie mówię o opiniach. Mimo wpadających przez okna promieni południowego słońca, w gabinecie zrobiło się jakby mroczniej. – Nie chciałbym się wymądrzać, ale czegoś tu nie rozumiem – powiedział Gomes. – Uprowadzili naszego człowieka, i to kluczowego gracza. Na miłość boską, przecież chodzi o Jareda Rineharta. Co z tym zrobimy? Zapadło milczenie i tylko Drucker obrzucił badawczym spojrzeniem obu swoich szefów działów, po czym przeniósł wzrok na młodzieńca. – Zrobimy najtrudniejszą rzecz pod słońcem – powiedział. – Zupełnie nic.

Rozdział 2

Andrea Bancroft upiła łyk wody ze szklanki. Miała wrażenie, jakby wszyscy jej się przyglądali, rozejrzała się niepewnie po sali i stwierdziła, że istotnie wszyscy na nią patrzą. Była w trakcie referowania proponowanej transakcji z MagnoCom, firmą powszechnie uważaną za ważnego przyszłościowego gracza w dziedzinie telekomunikacji i telewizji kablowej. Prezentacja stanowiła najpoważniejsze wyzwanie w dotychczasowej karierze dwudziestodziewięcioletniej analityczki rynku papierów wartościowych i dlatego podeszła do niego niezwykle sumiennie. Tym razem nie chodziło o zwykły przegląd sytuacji rynkowej. Miała do czynienia z transakcją o ściśle określonym harmonogramie działań. Z tej okazji ubrała się w swój najlepszy kostium od Ann Taylor, w śmiały, lecz nie wyzywający granatowo-czarny wzór. Jak dotąd szło nieźle i nawet siedzący na końcu sali Pete Brook, prezes Coventry Equity Group i jej szef, kiwał z uznaniem głową. Dla jej słuchaczy było ważne nie to, czy się dobrze bawi, ale czy rzetelnie wykonała swoją robotę, musiała jednak sama przyznać, że jej prezentacja jest profesjonalna. A nawet bardzo. Na pierwszych kilku slajdach przedstawiła przepływy gotówkowe, różnorodne źródła dochodów i kosztów, straty i wydatki kapitałowe, koszty stałe i zmienne ponoszone przez firmę w ciągu ostatnich pięciu lat. Andrea Bancroft od dwóch i pół roku pracowała w Coventry Equity na stanowisku młodszej analityczki. Dla tej pracy porzuciła studia doktoranckie i zdaniem Pete’a Brooka czekała ją świetlana przyszłość. Określenie „młodsza” miało się wkrótce zmienić na „starsza”, a jej zarobki miały szansę jeszcze przed końcem roku osiągnąć sześciocyfrową liczbę. Dużo większą niż jej dawni koledzy, którzy zdecydowali się na karierę akademicką. – Na pierwszy rzut oka widać, że mamy do czynienia z imponującym wzrostem dochodu i liczby klientów – powiedziała, zerkając na kolejny slajd na ekranie za swoimi plecami. Krzywe na wykresie pięły się ostro w górę. Coventry Equity Group odgrywało – jak to Brook lubił mówić – rolę swatki. Z jednej strony byli inwestorzy z gotówką, z drugiej rynki i ludzie umiejący z niej skorzystać. Zadaniem swatki było wyszukiwanie niedoszacowanych okazji, zwłaszcza na tak zwanym rynku PIPOP – prywatnych inwestorów w papiery

w obrocie publicznym – czyli sytuacji, w których fundusz hedgingowy w rodzaju Coventry mógł nabywać pakiety zwyczajnych akcji lub obligacji kapitałowych po obniżonej cenie. Zwykle dotyczyło to firm, które wpadły w tarapaty i potrzebowały szybkiego zastrzyku gotówki. MagnoCom zwróciło się z tym do Coventry, co zostało z entuzjazmem przyjęte przez menedżera do spraw relacji inwestorskich. Firma zdawała się być w doskonałej kondycji i jak wyjaśnił jej dyrektor naczelny, pieniądze potrzebne były nie do wybrnięcia z tarapatów, lecz skorzystania z nadarzającej się okazji przejęcia innej firmy. – Jak państwo sami widzą, wszystko pnie się ostro w górę – powiedziała Andrea. Herbert Bradley, pucułowaty menedżer do spraw nowych inwestycji, z aprobatą pokiwał głową. – Jak wam mówiłem, to nie jest małżeństwo z ogłoszenia – wtrącił, spoglądając na kolegów. – To prawdziwy związek z błogosławieństwem niebios. Andrea wyświetliła następny slajd. – Tyle że to, co widać na pierwszy rzut oka, nie stanowi pełnego obrazu – kontynuowała. – Spójrzmy na początek na wykaz tak zwanych kosztów jednorazowych. – Liczby pokazane na ekranie były porozmieszczane w kilkunastu różnych zapisach księgowych i zebrane razem rysowały dość jednoznaczny i niepokojący obraz. – Po wnikliwym przyjrzeniu się operacjom finansowym można stwierdzić, że firma nagminnie próbuje tuszować wymianę akcji za długi. – Ale po co? – odezwał się głos z głębi sali. – Dlaczego mieliby to robić? Pytanie zadał Peter Brook, który jak zwykle w chwilach podenerwowania rozmasowywał sobie kark. – I to jest pytanie za miliard czterysta milionów dolarów – odrzekła Andrea. Miała nadzieję, że jej słowa nie zabrzmią zbyt zuchwale. – Pozwólcie, że coś wam zademonstruję. – Następny obraz na ekranie składał się z dwóch slajdów nałożonych na siebie: jeden ukazywał dochody firmy, drugi liczbę klientów pozyskanych w tym samym czasie. – Te dwa wykresy powinny się z grubsza pokrywać, a tak nie jest. Oba rosną, to prawda, tyle że nie rosną równolegle wobec siebie. W jednym kwartale jeden wzrasta, podczas gdy drugi w tym samym okresie spada. Jakby były niezależnymi od siebie zmiennymi. – Jezu! – jęknął Brook. Po jego skonsternowanej minie można było poznać, że załapał. – Oszukują, tak?

– Niestety. Koszty pozyskiwania klientów są dla nich zabójcze, bo nowym klientom oferują olbrzymie rabaty i nikt nie chce przedłużać umów po wyższych stawkach. Dlatego na maszt wciągnęli dwie flagi z imponującymi liczbami: jedne dotyczą przyrostu liczby klientów, drugie przyrostu dochodów. Założyli, że popatrzymy na oba wykresy oddzielnie i uznamy je za przyczynę i skutek. Ale przyrost dochodów jest mydleniem oczu, bo został zniekształcony przez wymianę akcji za długi i ukrywanie strat wynikających ze wzrostu liczby klientów pod postacią tych tak zwanych kosztów jednorazowych. – Aż trudno uwierzyć – mruknął Brook, uderzając się w czoło. – A jednak. To zadłużenie jest jak wielki zły wilk, tylko że w sukience i kapturku na głowie. – I spodziewali się od ciebie usłyszeć: „Jakie masz piękne duże zęby, babciu” – powiedział Brook, zwracając się do Bradleya. Bradley obrzucił Andreę ponurym spojrzeniem. – Jest pani tego pewna, panno Bancroft? – Niestety. Jak pan wie, studiowałam historię. Pomyślałam więc, że może historia firmy rzuci na nią nieco więcej światła. Sięgnęłam daleko wstecz, do czasów sprzed fuzji z DyneCom. I już wtedy dyrektor firmy miał zwyczaj zabierać Jasiowi, żeby zapłacić Małgosi. Stare wino w nowej butelce. MagnoCom ma biznesplan z piekła rodem, ale zatrudniani przez nich finansiści są naprawdę sprytni, tyle że trochę pokręceni. – No cóż, panno Bancroft – powiedział posępnym tonem Bradley. – Ci finansiści natknęli się na godnego siebie przeciwnika. Właśnie uratowała mi pani tyłek, nie mówiąc o wyniku finansowym całej naszej firmy. – Uśmiechnął się i zaczął bić brawo. Widać uznał, że szybkie poddanie się w obliczu przytłaczającego argumentu też świadczy o męstwie. – Wszystko to i tak wyszłoby na jaw w formularzu Osiem K – zakończyła Andrea, zbierając papiery z mównicy i ruszając na swoje miejsce. – Tak, ale wtedy umowa byłaby już podpisana – wtrącił Brook. – No dobra, panie i panowie, to co z tego wszystkiego wynika? – Potoczył wzrokiem po zebranych w sali. – Że należy powierzyć Andrei sprawdzenie wszystkich naszych klientów – parsknął ktoś sarkastycznie. – Że na kablówce łatwo stracić – dorzucił ktoś inny.

– Że należy się oddać pod opiekę dzielnej Bancroft! – wykrzyknął kolejny żartowniś, jeden ze starszych analityków, który nie wykrył przekrętu przy pierwszym podejściu do propozycji z rynku PIPOP. Gdy ludzie zaczęli wstawać z miejsc, Brook podszedł do Andrei. – Dobrze się sprawiłaś, dziewczyno – powiedział. – Lepiej niż dobrze. Masz rzadki talent. Patrzysz na stertę dokumentów, w których z pozoru wszystko jest w porządku, i wiesz, kiedy coś jest nie tak. – Nie wiedziałam… – Ale wyczułaś pismo nosem. A potem, co nawet ważniejsze, zaparłaś się, żeby udowodnić swoją rację. Ta prezentacja wymagała długiego przekopywania się wzdłuż i wszerz. Założę się, że twój szpadel nie raz trafiał na skały. Jednak ty kopałaś dalej, bo czułaś, że w końcu na coś natrafisz. – W jego głosie był podziw, ale także czyste wyrachowanie. – No, coś w tym rodzaju – przyznała Andrea, czując lekki dreszczyk. – Jesteś naprawdę dobra. Wiem, co mówię. Odwrócił głowę w stronę jednego z członków kierownictwa i w tym momencie podeszła do nich sekretarka. – Panno Bancroft, telefon do pani – powiedziała i odchrząknęła. – Myślę, że powinna pani odebrać. Andrea ruszyła do swojego biurka, niemal płynąc w powietrzu na fali dumy i poczucia ulgi, że już po wszystkim. Nie zawahała się skopać tyłka, jak mawiał Pete Brook. Wyraz wdzięczności na jego twarzy był autentyczny, podobnie jak jego pochwały. Nie miała co do tego cienia wątpliwości. – Andrea Bancroft – rzuciła do słuchawki. – Nazywam się Horace Linville – przedstawił się dzwoniący, zresztą zbytecznie, bo już się tego dowiedziała z karteczki wręczonej przez sekretarkę. – Jestem adwokatem Fundacji Bancrofta. To od razu sprowadziło ją na ziemię. – Czym mogę służyć, mecenasie Linville? – No cóż… bardziej chodzi o to, czym my możemy służyć pani. – Obawiam się, że nie jestem niczym zainteresowana – odparła niemal opryskliwie. – Nie wiem, czy pani wiadomo, że niedawno zmarł pani kuzyn Ralph Bancroft. – Nie, nie miałem pojęcia – powiedziała nieco łagodniejszym tonem. – Przykro mi to słyszeć. – Ralph Bancroft? Znała go tylko ze słyszenia.

– Coś po sobie zostawił. Dość nietypowy zapis. Jest adresowany do pani. – Zapisał mi spadek? – Cedzenie słów przez adwokata zaczynało ją irytować. Linville zamilkł. – Rodzinne trusty są obwarowane raczej złożonymi warunkami, jak pani zapewne wiadomo – rzekł po chwili i znów zrobił przerwę, po czym zaczął rozwlekle tłumaczyć, jakby się obawiał, że zostanie źle zrozumiany. – Ralph Bancroft był członkiem rady powierniczej fundacji i jego śmierć spowodowała wakat. Statut ściśle określa, kto może być członkiem rady, oraz wskazuje wymagany procentowy udział członków rodziny Bancroftów we władzach fundacji. – Tak naprawdę nie uważam się za członka rodziny Bancroftów. – Jest pani z wykształcenia historykiem, prawda? Myślę, że zanim podejmie pani ostateczną decyzję, powinna pani poznać wszystkie szczegóły dotyczące swoich przodków. Niestety musimy trzymać się bardzo sztywnego harmonogramu i mamy mało czasu. Dlatego chciałbym panią odwiedzić i osobiście te szczegóły zaprezentować. Przepraszam za pośpiech, ale jak się pani przekona, sytuacja jest dość wyjątkowa. Mógłbym być u pani o wpół do siódmej wieczorem. – W porządku – powiedziała głuchym tonem Andrea. – Proszę. Horace Linville był mężczyzną o pospolitym wyglądzie, gruszkowatej głowie, ostrych rysach i niekorzystnej proporcji łysiny do owłosienia. Przyjechał do jej skromnego domku w Carlyle w Connecticut z kierowcą, który został w samochodzie. Linville miał z sobą metalową aktówkę z szyfrowym zamkiem. Andrea zaprowadziła go do pokoju i zwróciła uwagę, że nim usiadł, przyjrzał się fotelowi, jakby się upewniał, że nie ma nim kociej sierści. W jego obecności czuła się dziwnie skrępowana skromnym wyglądem swojego domu, wynajmowanym na roczną umowę w niezbyt drogiej dzielnicy raczej drogiego miasteczka. Carlyle leżało o parę stacji na linii kolejowej Metro North za daleko od Manhattanu, by można je było uważać za nowojorską sypialnię, ale część mieszkańców i tak codziennie dojeżdżała stąd do pracy. Andrea zawsze była dumna ze swojego adresu w Carlyle, jednak teraz nagle uzmysłowiła sobie, jak jej domek musi się prezentować w oczach kogoś z Fundacji Bancrofta. Musi mu się wydawać… taki marny. – Jak już panu mówiłam, naprawdę nie uważam się za członka rodziny Bancroftów – powiedziała, siadając na kanapie po drugiej stronie niskiej ławy.

– To bez znaczenia. Według obowiązujących w fundacji zasad i jej statutu jest pani pełnoprawnym członkiem rodu Bancroftów. A śmierć Ralpha Bancrofta, tak jak śmierć któregokolwiek członka rady, skutkuje pewnymi określonymi konsekwencjami. Także natury finansowej. Możemy to nazwać spadkiem, jeśli pani chce. W fundacji zawsze tak było. – Zostawmy historię na boku. Jak pan wie, pracuję w finansach, a w tej branży lubimy stawiać sprawy jasno i konkretnie. O jakiej kwocie mówimy? – Dwanaście milionów dolarów – powiedział, wolno mrużąc oczy. – Czy brzmi to wystarczająco jasno i konkretnie? Jego słowa rozwiały się niczym dym na wietrze. Co on powiedział? – Nie bardzo rozumiem. – Jeśli mnie pani do tego upoważni, mogę jutro do końca dnia pracy przelać tę kwotę na pani konto. Czy to wyjaśnia sprawę? – Otworzył aktówkę, wyjął plik papierów i rozłożył je na stoliku. Andrei tak wirowało w głowie, że była bliska omdlenia. – Co musiałabym w związku z tym zrobić? – wyjąkała. – Przyjąć na siebie obowiązki członka rady powierniczej w Fundacji Bancrofta, jednej z najbardziej podziwianych organizacji charytatywnych na świecie. – Linville zamilkł i chwilę odczekał. – Myślę, że mało kto uznałby to za zbyt uciążliwe. Przeciwnie, dla wielu byłby to zaszczyt i wyróżnienie. – Kompletnie mnie to zaskoczyło. Nie wiem, co mam powiedzieć. – Mam nadzieję, że nie uzna pani mojej rady za niestosowną – rzekł adwokat. – Ale wystarczy powiedzieć „tak”.

Waszyngton Will Garrison przygładził

dłonią

szpakowatą

czuprynę. Gdy

nie był

podenerwowany, jego oczy basseta i obwisłe policzki mogły nawet sprawiać sympatyczne wrażenie. Ale Belknap nie dawał się zwieść, tak jak nikt, kto znał Garissona bliżej. Istniało na to geologiczne wyjaśnienie: najtwardsze skały powstają w warunkach długotrwałego ciśnienia. – Co się, do diabła, wydarzyło w Rzymie, Kastor? – Dostałeś mój raport.

– Nie pieprz bzdur. – Garrison wstał, podszedł do szklanej ścianki oddzielającej jego gabinet od reszty biura i zasunął żaluzje. Gabinet przypominał kajutę kapitańską na statku: żadnych szpargałów luzem, żadnych zbędnych przedmiotów, wszystko poukładane i jakby przytwierdzone do podłoża. W gabinet mogła uderzyć nagła fala i nic by się w nim nie przesunęło. – Zainwestowaliśmy Bóg wie ile środków i wysiłku naszych ludzi w trzy kolejne operacje w sprawie Ansariego. Polecenie było jasne. Przedostać się do środka, dowiedzieć się, jak to działa, i podążyć za mackami tej ośmiornicy. – Garrison obnażył pożółkłe zęby. – Ale takie czekanie ci nie odpowiadało, co? Musiałeś natychmiast popisać się wynikiem, tak? – W ogóle nie wiem, o co ci chodzi – burknął Belknap, nieświadomie wykrzywiając twarz, bo przy każdym oddechu odczuwał ból. Przy skoku przez mur pękło mu żebro, miał też zwichniętą kostkę lewej nogi, która przy najlżejszym obciążeniu protestowała ostrym bólem. Ale nie miał nawet czasu pójść do lekarza. Parę godzin po wymknięciu się ochroniarzom Ansariego był już na rzymskim lotnisku, gdzie wsiadł do pierwszego z brzegu samolotu do Waszyngtonu. Zorganizowanie transportu samolotem wojskowym z baz w Livorno czy Vicenzy potrwałoby dużo dłużej. Po przylocie zdążył tylko umyć zęby, przyczesać włosy i popędził do centrali OpKonu przy C Street. – Ale tupetu ci nie brakuje, to przyznaję – rzucił Garrison, wracając na fotel. – Żeby się tak po prostu tu zjawić i odgrywać zatroskanego. – Nie wpadłem do ciebie na herbatkę i ciasteczka. Zacznij mówić z sensem – burknął ze złością Belknap. Choć od lat z powodzeniem z sobą współpracowali, nigdy nie nawiązała się między nimi nić osobistego porozumienia. Fotel skrzypnął pod ciężarem Garrisona, gdy się w nim rozparł. – Regulamin… musi cię to cholernie wkurzać, co? Jesteś jak Guliwer, któremu banda liliputów krępuje ruchy nićmi dentystycznymi, nie? – Will, do jasnej cholery… – Z twojego punktu widzenia szefostwo z roku na rok ma coraz większe wymagania – ciągnął stary oficer wywiadu. – Pewnie sobie wyobrażałeś, że wymierzasz sprawiedliwość, tak? Sprawiedliwość typu instant, jak kawa w proszku. Belknap pochylił się do przodu. Czuł zapach używanego przez Garrisona kremu do golenia Barbasol o ostrym miętowym zapachu.

– Przywlokłem tu dupę w nadziei, że uzyskam odpowiedzi na parę pytań. To, co się wczoraj wydarzyło, nie zostało opisane w żadnym pieprzonym podręczniku. Przynajmniej ja takiego nie znam. Każe to przypuszczać, że dzieje się coś jeszcze. Może ty wiesz coś, o czym mnie nie poinformowano. – Dobry jesteś. Moglibyśmy cię przemaglować i przekonać się, jak dobry. – Maglowaniem nazywano w żargonie badanie na poligrafie, wykrywaczu kłamstw. – Garrison, co jest, do cholery? – Belknap zaczynał czuć twardniejącą gulę w żołądku. – Musisz pamiętać, kim naprawdę jesteś – powiedział Garrison, z trudem ukrywając zjadliwy uśmieszek. – Bo my na pewno to pamiętamy. Czasy szybko się zmieniają i niekiedy trudno nadążyć. Dzisiaj Jamesa Bonda wysłaliby najpierw do Anonimowych Alkoholików, a potem zmusili do udziału w programie terapeutycznym dla seksoholików. Siedzę w tych sprawach dłużej od ciebie i dobrze pamiętam. W wywiadzie było kiedyś jak na Dzikim Zachodzie, teraz to już całkiem Oswojony Zachód. Kiedyś to były popisy dzikich kotów z dżungli, teraz to przedstawienie z Kotem w butach w roli głównej, nie sądzisz? – Co ty bredzisz? – Belknap poczuł ciarki na skórze. – Chcę ci tylko powiedzieć, że pamiętam, skąd się wziąłeś. Po tym, co się stało, wielu by pękło. Nawet ludzie bez twojej przeszłości. – Moja przeszłość jest tylko przeszłością i niczym więcej. – Jak ktoś powiedział, w amerykańskiej sztuce życia brak drugiego aktu. Przerwy między aktami też nie ma. – Garrison uniósł grubą teczkę z papierami i dramatycznym gestem rzucił ją na biurko. Upadła z głośnym klapnięciem. – Mam ci to wszystko szczegółowo wyjaśniać? Kiedyś nazywało się to temperamentem. Teraz mówią na to zarządzanie gniewem. – Mówisz o kilku epizodach. – Kilku, a John Wilkes Booth2 strzelił tylko raz, ale jak. – Kolejny żółtozębny uśmiech. – Pamiętasz tego bułgarskiego gnojka Drakulica? Do dziś nie może normalnie usiąść. – Osiem niespełna dwunastoletnich dziewczynek udusiło się w jego przyczepie, bo rodzicom zabrakło pieniędzy na opłacenie ich przeszmuglowania na Zachód. Widziałem ich zwłoki. Widziałem na ścianach tej przyczepy krwawe ślady wydrapane przez duszące się dzieci. To, że Drakulic w ogóle może usiąść, najlepiej świadczy o moim godnym podziwu opanowaniu.

– Ale tym razem dałeś dupy! Miałeś zebrać informacje o handlu bronią, nie odgrywać zasranego anioła zemsty. Pamiętasz Kolumbijczyka Juana Calderone? Bo my tak. – Zakatował na śmierć pięciu naszych informatorów. Stopił im twarze palnikiem acetylenowym. I zrobił to własnoręcznie. – Ale moglibyśmy go przycisnąć. Mógł pójść na współpracę i zacząć sypać. Mógł nam opowiedzieć wiele ciekawych rzeczy. – Możesz mi wierzyć, nie zrobiłby tego – powiedział z lodowatym uśmiechem Belknap. – Decyzja nie należała do ciebie. Belknap wzruszył obojętnie ramionami. – Nie wiesz, co naprawdę się stało z Calderone. Wszystko to tylko twoje domysły. – Moglibyśmy dojść przyczyny zgonu. Przeprowadzić dochodzenie. To ja podjąłem decyzję, żeby tego nie ciągnąć. Kolejne wzruszenie ramion. – Ja podjąłem swoją decyzję, ty swoją. O czym tu gadać? – Chcę tylko powiedzieć, że się to u ciebie powtarza. Parę razy puściłem ci to płazem. Wszyscy braliśmy w tym udział. Patrzyliśmy przez palce, bo masz pewne zalety, które cenimy. Jak wciąż powtarza twój kolega Jared, jesteś Ogarem. Jednak tym razem czuję, że spuszczenie cię z łańcucha było błędem. Twoje postępowanie w Rzymie mogło ci się zdawać słuszne, ale w rzeczywistości wcale takie nie było. Było bardzo niesłuszne. Belknap przez chwilę wpatrywał się w milczeniu w porytą zmarszczkami twarz zwierzchnika. W ostrym świetle halogenowej lampy jego policzki wyglądały jak pikowane. – Zacznij wreszcie gadać z sensem, Will – powiedział w końcu. – O co ci, do cholery, chodzi? – Po raz ostatni przekroczyłeś linię – rzekł Garrison, a jego ponury głos zabrzmiał jak zwiastun nadciągającej burzy. – Nie miałeś prawa zabijać Khalila Ansariego. •••

Horace Linville przyglądał się w milczeniu Andrei i gdy ta podnosiła wzrok znad czytanych dokumentów, za każdym razem napotykała jego spojrzenie. W tekście zawarte były definicje terminów i wytyczne postępowania w określonych przypadkach, jednak dla niej najważniejsze było to, że statut określał wymagany procentowy udział członków rodziny we władzach fundacji. To znaczyło, że wakat powstały po śmierci Ralpha Bancrofta jest do jej dyspozycji i objęcie go zależało wyłącznie od jej zgody. Z pełnieniem obowiązków członka rady powierniczej w rodzinnej fundacji wiązało się dodatkowe honorarium, które z każdym rokiem automatycznie rosło. – Fundacja szczyci się imponującym dorobkiem – powiedział po chwili Linville. – A pani jako członek zarządu byłaby współodpowiedzialna za to, by tak pozostało. Jeśli jest pani na to przygotowana. – Jak w ogóle można się przygotować na coś takiego? – Dobrym punktem wyjścia jest nazwisko Bancroft. – Linville spojrzał na nią znad połówek szkieł i lekko się uśmiechnął. – Bancroft – powtórzyła. Wyciągnął ku niej pióro. Wyraźnie nie przyjechał tu, żeby cokolwiek jej wyjaśniać. Przyjechał po podpis. W trzech egzemplarzach. Wystarczy powiedzieć „tak”. Gdy chwilę potem wyszedł z podpisanymi dokumentami, bezpiecznie schowanymi w metalowej aktówce, Andrea zaczęła nerwowo krążyć po pokoju. Była radośnie podniecona, ale jednocześnie pełna niepokoju. Dostała od losu niebywały prezent, a czuła się tak, jakby jej czegoś pozbawiono. W tym pozornym braku logiki tkwiła swoista logika. Jej życie – to życie, które znała i starała się po swojemu układać – ulegnie radykalnej zmianie, a to znaczyło, że coś straci. Ogarnęła wzrokiem swój pokój. Na fotelu z IKEA leżała ozdobna berberyjska narzuta, dodając mu charakteru. Prezentowała się bardzo elegancko, choć kupiła ją za grosze na pchlim targu. Niski stolik do kawy pochodził z Pier 1 i wyglądał na co najmniej dwa razy droższy, niż naprawdę kosztował. A ten wiklinowy komplet? No cóż, tego rodzaju meble widuje się w najzamożniejszych domach w Nantucket, nie? Nieważne, jak Horace Linville je widział. Ważne, co ona o nich myśli. Wmawiała sobie, że jej dom jest urządzony według kanonów niedbałej elegancji, ale widziany chłodnym okiem mógł wyglądać tylko niedbale. Dwanaście milionów dolarów. Dziś rano miała na koncie oszczędnościowym całe trzy

tysiące. Dla profesjonalnego finansisty dwanaście milionów dolarów w sensie obrotów na koncie funduszu, wielkości określonej transakcji czy transzy wymienialnych obligacji, to nie aż tak dużo. Ale w postaci jednorazowej wpłaty gotówkowej na prywatne konto? To wręcz nie mieściło się w głowie. Nie zdobyła się nawet na to, by wypowiedzieć tę kwotę na głos. Gdy spróbowała to zrobić w obecności mecenasa Linville’a, zaczęła nerwowo chichotać i musiała udać atak kaszlu, by to zamaskować. Dwanaście milionów dolarów! Brzęczało jej to w głowie niczym natrętny dżingiel, od którego nie sposób się uwolnić. Kilka godzin temu z satysfakcją myślała o tym, że zarabia osiemdziesiąt tysięcy dolarów rocznie i ma nadzieję niedługo osiągnąć sześciocyfrową kwotę. A teraz? Po prostu takie pieniądze nie pasowały do skromnego prywatnego świata Andrei Bancroft. Przyszła jej do głowy zabawna myśl, która się uczepiła jak natrętna mucha. Ludność Szkocji liczy około pięciu milionów. Czyli za te pieniądze mogłaby każdemu Szkotowi kupić po dwa opakowania rodzynków. Pamiętała chwilę, gdy Linville wręczył jej wieczne pióro. Cała zesztywniała i przez dłuższą chwilę nie była w stanie się podpisać. Czemu to było takie trudne? Nie przestawała krążyć po pokoju odrętwiała, uszczęśliwiona i dziwnie podniecona. Dlaczego tak trudno przyszło jej powiedzieć „tak”? Powróciły do niej słowa Linville’a. Dobrze jest być Bancroftem… Czyli kimś, kim całe życie starała się nie być. Co nie znaczyło, że miała z tym jakieś szczególne trudności. Gdy jej matka po siedmiu latach małżeństwa zerwała wszelkie kontakty z Reynoldsem Bancroftem, stała się nie tylko samotną matką wychowującą kilkuletnią córkę, ale także rodzinną czarną owcą. Tyle, że mogła się tego spodziewać. Z zapisu w intercyzie – na której zawarcie prawnicy rodziny Bancroftów nalegali i którą sami sporządzili – wynikało, że jako strona występująca o rozwód traci wszystko. Umowa nabierała mocy automatycznie i być może, co jej matka zauważyła kiedyś z gorzkim uśmiechem, miała odstraszać inne żony. Zostawienie ich obu bez środków do życia było najwyraźniej obojętne członkom rodzinnego klanu. Jednak matka nie żałowała swej decyzji. Małżeństwo z Reynoldsem Bancroftem okazało się nie tylko nieudane, ale było czymś znacznie gorszym, bo zatruło jej życie. Laura Parry była małomiasteczkową dziewczyną o wielkomiejskiej urodzie, która wbrew nadziejom nie przyniosła jej szczęścia. Romansującemu z nią młodemu paniczowi po ślubie wszystko nagle przeszło. Chyba poczuł się spętany, może wręcz

oszukany, jakby jej ciąża była częścią niecnego planu usidlenia go. Najpierw stał się nieznośny i odpychający, potem dręczył ją psychicznie. Córkę od początku traktował jak hałaśliwą dolegliwość. Zaczął dużo pić i Laura poszła w jego ślady, początkowo próbując dotrzymać mu towarzystwa, później równie bezskutecznie starając się bronić. Niektóre owoce na krzaku dojrzewają, kochanie, mawiała do Andrei. Inne tylko gniją. Ale w zasadzie wolała o tych sprawach nie rozmawiać i wkrótce obraz ojca zatarł się w pamięci Andrei. Reynolds, bliski kuzyn głowy rodu, mógł być tylko wyrzutkiem, gdy jednak okazało się, że wszyscy w rodzinie stanęli po jego stronie, Laura znienawidziła cały klan Bancroftów. Dlatego kwestią lojalności wobec matki było dla Andrei to, aby będąc jedną z Bancroftów, jednocześnie nią nie być. Czasami zdarzało się, że w jej publicznym liceum pod Hartford i później jeszcze częściej w college’u, ktoś na dźwięk jej nazwiska unosił brwi i pytał, czy jest jedną „z tych Bancroftów”, a ona zawsze zaprzeczała. – Z innych – mówiła z naciskiem. – Z całkiem innych. Zresztą tak właśnie czuła i dlatego przyjęcie bogactwa odrzuconego przez matkę było czymś w rodzaju zdrady. „Cenna zmora” – tak matka nazywała dziedzictwo Bancroftów, mając na myśli ich majątek. Wypisując się z klanu, wyrzekła się jednocześnie ich sposobu życia. Zrezygnowała z pławienia się w luksusie i możliwości zaspakajania każdej zachcianki. Co by teraz pomyślała o decyzji Andrei? O jej podpisie w trzech egzemplarzach? O jej „tak”? Andrea pokręciła głową, karcąc się w duchu za takie myślenie. To przecież nie to samo. Matka chciała się wyzwolić z nieudanego małżeństwa, które groziło utratą własnego ja. Może los próbował to zrekompensować i oddać następnemu pokoleniu to, co zabrał poprzedniemu? Może teraz to pomoże Andrei odnaleźć siebie? Nie mówiąc o tym, że Reynolds Bancroft mógł być draniem, ale Fundacja Bancrofta była niewątpliwie czymś wielce szlachetnym. No i co z jej założycielem, strategiem i głową rodziny? Czyż nie był Bancroftem? I niezależnie od tego, jak bardzo się starał unikać rozgłosu, fakt pozostawał faktem, że Paul Bancroft był nie tylko wielkim filantropem, ale też jednym z wielkich umysłów powojennej Ameryki, akademickim geniuszem i wybitnym moralistą, który teoretyczne zasady stosował w praktyce. Rodzina mająca w swych szeregach kogoś takiego

jak Paul Bancroft mogła być z tego dumna. Więc jeśli na tym polegało bycie Bancroftem – no cóż, mogła mieć tylko nadzieję, że temu sprosta. Nastrój i emocje Andrei falowały, cyklicznie wznosząc się i opadając. Zerknęła na siebie w lustrze i przed oczyma stanęła jej wymizerowana twarz matki. Ostatni obraz sprzed jej wypadku samochodowego. Może to nie najlepszy moment na siedzenie w samotności, pomyślała. Wciąż jeszcze była wewnętrznie rozbita po rozstaniu z Brentem Farleyem. Dziś powinna radośnie świętować, a nie rozpamiętywać bolesne wspomnienia. Kolacja z przyjaciółmi – oto czego potrzebowała. Wszyscy jej przyjaciele podobnie jak ona uważali, że najlepsze są nieplanowane imprezy, więc czemu nie spróbować? Wykonała parę telefonów, wyskoczyła do sklepu i nakryła stół dla czterech osób. Będzie bardzo kameralnie. Wszystkie upiory szybko znikną. To przecież oczywiste, że trudno jej się oswoić z tak nagłą zmianą. Ale, mój Boże, jeśli to nie jest okazja do świętowania, to co nią może być? ••• Todd Belknap zerwał się z krzesła. – Jaja sobie robisz?! – wykrzyknął. – Proszę cię – wycedził Garrison. – Co za szczęśliwy zbieg okoliczności, że obiekt ginie, nim zdążyłeś uruchomić podgląd. Bo w ten sposób nie istnieje żaden zapis tego, co się naprawdę wydarzyło. – Dlaczego, do diabła, miałbym go zabijać? – Belknap aż zesztywniał z oburzenia. – Przecież siedziałem już w gabinecie tego zasrańca, za chwilę miałem zainstalować podsłuch i podgląd na całą sieć. W ogóle nie myślisz. – Nie, to ty nie myślałeś. Byłeś zaślepiony wściekłością. – Taak? A niby dlaczego? – Nasze wady są zawsze odwrotną stroną naszych zalet. Miłość i lojalność od dupy strony zamieniają się w ślepą, destrukcyjną wściekłość. – Zimne spojrzenie szarych oczu Garrisona wwiercało się w Belknapa niczym sonda penetrująca jego wnętrzności. – Nie wiem, jaki cudem to do ciebie dotarło, ale się dowiedziałeś, co się stało z Jaredem. Uznałeś, że to sprawka Ansariego, i cię poniosło. Belknap zachwiał się, jakby dostał pięścią w twarz. – Co się z nim stało?

– Nie udawaj – burknął z niechęcią Garrison. – Jakbyś nie wiedział, że twojego kumpla uprowadzili w Bejrucie. Dowiedziałeś się i rzuciłeś na tego, kogo uznałeś za winnego. Zareagowałeś impulsywnie. A że przy okazji spieprzyłeś całą operację, to nieważne. Cały ty. – Jareda uprowadzili… Spojrzenie szarych podpuchniętych oczu ani na moment nie opuszczało twarzy Belknapa. – Będziesz się teraz zapierał, że nic nie wiedziałeś? Zawsze trzymaliście się tak blisko, jakby was łączyła niewidzialna nić. Jak dwie puszki na naprężonej lince, bez względu na to, w którym punkcie świata się znajdowaliście. Polluks i Kastor. Nie bez powodu tak was nazwali w OpKonie. Dwaj dzielni bliźniacy ze starożytnego Rzymu. Belknap siedział oniemiały i zdrętwiały, jak gdyby został uwięziony w bryle lodu. Musiał przypominać sobie, że ma oddychać. – Ale jeśli dobrze pamiętam, z nich dwóch tylko Polluks był nieśmiertelny – ciągnął ponuro szef wydziału. – Powinieneś mieć to na uwadze. To i jeszcze coś. Nie ma pewności, czy uprowadzenie Jareda miało jakiś związek z Ansarim. Mogła to zrobić każda z kilkunastu bojówek, jakie działają w rejonie doliny Bekaa. Mogli kupić jego kamuflaż. Jednak rozjątrzony wściekłością człowiek nie ma czasu myśleć, prawda? Postąpiłeś impulsywnie i w rezultacie tysiące operacyjnych roboczogodzin poszło na marne. Belknap z całej siły starał się panować nad nerwami. – Jared rozpracowywał finansowanie terroryzmu. Po stronie kupujących. – A ty po stronie sprzedających. Do czasu, aż wszystko spieprzyłeś. – Na pooranych bruzdami policzkach starego agenta pojawił się ironiczny uśmieszek. – Czy jesteś nie tylko głupi, ale też głuchy? – warknął Belknap. – Powtarzam, że Ansari był bliski sfinalizowania sprawy i wtedy go załatwili. A to coś znaczy. Chcesz mi powiedzieć, że wierzysz w zbiegi okoliczności? Jeszcze nie spotkałem szpiega, który by w nie wierzył. – Na chwilę zawiesił głos. – Zapomnijmy teraz o mnie. Trzeba porozmawiać o Jaredzie. O tym, jak go stamtąd wydostać. Możesz sobie prowadzić ile chcesz dochodzeń przeciwko mnie, chciałbym tylko, żebyś na tydzień się z tym wstrzymał. – Żebyśmy się mogli przekonać, co jeszcze możesz spieprzyć? Wciąż nie rozumiesz. Tej organizacji nie stać na kogoś takiego jak ty. Musimy się zajmować pracą, nie tobą, a ty wciąż nas obciążasz jakimiś swoimi dramatami.

Belknap zaczynał mieć dość. – Spróbuj sam się posłuchać, na litość boską! – Nie, to ty posłuchaj mnie. Już ci powiedziałem, że czasy się zmieniły. Cholerna komisja Kirka wtyka nam w dupę paluch w rękawiczce i grzebie. Rachunek zysków i strat nie przemawia już na twoją korzyść. Nie umiem nawet zliczyć strat, jakie przyniosła nam twoja bezmyślna zemsta w Rzymie. Stąd moja decyzja. Zostajesz zawieszony ze skutkiem natychmiastowym, a my wdrażamy przeciwko tobie śledztwo zgodnie z wszelkimi regułami. Sugeruję, żebyś okazał naszym śledczym pełną wolę współpracy. Jeśli zachowasz się przyzwoicie, możesz liczyć na rozsądne warunki zwolnienia. Zacznij podskakiwać, to się przekonasz, na co nas stać. Na przykład na postawienie ci zarzutów, nałożenie kar, może nawet więzienie. Wszystko odbędzie się jak w książce. – W jakiej książce? W Procesie Kafki? – Wylatujesz, Geronimo. Tym razem na dobre. Improwizacja, instynkt, twój sławetny nos. Kiedyś robiłeś na tym karierę, ale świat się zmienił, a ty zapomniałeś zmienić się wraz z nim. Potrzebna nam teraz srebrna kulka, nie burząca kula. Nikt już nie ufa twojej opinii. A to znaczy, że tobie też nie można ufać. – Musisz mi pozwolić robić to, co robię. Wyślij mnie tam, do cholery. Jestem wam potrzebny na miejscu. – Jak sierść na flądrze, kolego. – W tej chwili konieczna jest zmasowana akcja. Wyślij tam wszystkich, kogo się da. Im jest więcej myszy, tym lepiej da się myszkować. – Zawiesił głos. – Powiedziałeś: dolina Bekaa. Myślisz, że to mogła być jedna z bojówek Faraada? – Możliwe – rzekł posępnym tonem Garrison. – Niczego nie wykluczamy. Belknap poczuł dreszcz na plecach. Członkowie bojówek Faraada al-Hasaniego byli znani z brutalności. Miał przed oczyma zdjęcia ostatniego uprowadzonego przez nich Amerykanina, jednego z dyrektorów międzynarodowej sieci hotelowej. Te obrazy na zawsze wryły mu się w pamięć. – Pamiętasz, co zrobili Waldowi Ellisonowi? – przypomniał cicho. – Widzieliśmy te same zdjęcia. Na połowie jego ciała były ślady przypalania lutownicą, a jego na wpół strawione jądra znaleziono w żołądku. Zmusili go do ich połknięcia. Niemal cały nos miał zestrugany nożem. Nie śpieszyło się im. Zajmowali się nim wolno i systematycznie. Tak potraktowali Walda Ellisona i tak

samo potraktują Jareda Rineharta. Nie ma chwili do stracenia. Nie rozumiesz tego? Nie rozumiesz, co go czeka? Garrison przybladł, ale nie stracił rezonu. – Oczywiście, że rozumiem. – Zamilkł i po dłuższej chwili dodał zimno: – Żałuję tylko, że trafiło to na niego, nie na ciebie. – Słuchaj, do cholery. To twój problem. – Wiem. I się tym zajmuję. – Garrison wolno pokręcił głową. – Zbieraj swoje klamoty do pudeł, bo jak nie, to sam wylądujesz w pudle. Pakuj do pudeł, owijaj w firanki, wszystko mi jedno. Ale już cię tu nie ma. – Skup się, Will! Powinniśmy się zastanowić, jak wyciągnąć stamtąd Jareda. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że dostaniemy żądanie okupu, może nawet jeszcze dzisiaj. – Przykro mi, ale nic z tego – rzekł obojętnym tonem Garrison. – Zapadła decyzja, że nie podejmiemy żadnych działań. Belknap pochylił się tak blisko, że znów poczuł zapach kremu do golenia Garrisona. – Chyba żartujesz – syknął. Garrison wycelował w niego podbródek, jakby to była broń. – Posłuchaj, ty zasrańcu. Jared od prawie roku pracował nad uwiarygodnieniem postaci Rossa McKibbina. Włożył w to całą swoją wiedzę i umiejętności. Poszły na to tysiące roboczogodzin. Zastanów się. Gdyby teraz mocodawcy Rossa McKibbina ruszyli choćby palcem w jego obronie, byłoby to całkowicie sprzeczne z jego legendą. Handlarze narkotyków nie płacą okupów. To po pierwsze. A po drugie, tacy ludzie nie przeczesują doliny Bekaa przy użyciu setki agentów, żeby odnaleźć swojego wysłannika. Gdybyśmy to zrobili, byłoby to równoznaczne ze zdekonspirowaniem Rossa McKibbina. Przyznaniem, że jest amerykańskim agentem. A to groziłoby likwidacją nie tylko Jareda, ale całej siatki użytej do jego uwiarygodnienia. Drucker i ja rozważyliśmy wszystkie za i przeciw i doszliśmy do takich samych wniosków. Jeśli Ross McKibbin zostanie spalony, zagrozi to naszej służbie i jej licznym współpracownikom. Nie mówiąc już o budżecie operacyjnym w wysokości ponad trzech milionów dolarów. Pewien mądry człowiek powiedział kiedyś: „Nim coś zrobisz, dobrze się zastanów”. Należy najpierw wszystko dokładnie rozważyć i dopiero potem działać. To coś, czego ty nigdy nie rozumiałeś. Właściwe postępowanie nie polega na próbie wystrzelania wszystkich na prawo i lewo, tak jak ci się marzy.

Belknap walczył z narastającą w nim wściekłością. – Czyli twoim planem działania jest… brak planu działania, czy tak? Garrison zmierzył go pogardliwym wzrokiem. – Może za długo działałeś w terenie – burknął. – Coś ci powiem. Przeżyłem przesłuchania przed komisją Churcha na początku lat siedemdziesiątych i dobrze je zapamiętałem. Mówi się powszechnie, że to była pestka przy nowej komisji śledczej Kirka. Wszyscy w środowisku wywiadowczym poruszają się teraz po bardzo cienkim lodzie. – Nie do wiary, że w takiej chwili przejmujesz się waszyngtońskimi biurokratami. – Do agentów w terenie to nigdy nie trafia. Ale nasze biuro to też jest teren. Tak samo Kapitol. Tu też się wygrywa lub przegrywa bitwy. Nieprzyznanie budżetu przez Kongres oznacza koniec operacji. Nie potrzeba nam teraz, żeby kongresmani dowiedzieli się o jakichś wpadkach operacyjnych. I dlatego nie potrzeba nam takich jak ty. Tłumaczenia Garrisona budziły w Belknapie odrazę. Operacyjne roboczogodziny, środki budżetowe – to decydowało o „ostrożnym” podejściu do sprawy ze strony szefa sekcji. Jego rzekoma troska o bezpieczeństwo siatki w terenie była tylko zasłoną dymną, niczym więcej. Garrison od tak dawna był biurokratą, że już nie rozróżniał zagrożenia życia od zagrożenia budżetu. – Wstyd mi, że pracuję w tym samym zawodzie co ty – mruknął pogardliwie. – Zrozum, do cholery, że nie możemy zrobić nic, co by dodatkowo nie pogorszyło sytuacji. – We wzroku Garrisona pojawiły się groźne błyski. – Czy możesz choćby na chwilę przestać myśleć tylko o sobie? Myślisz, że Drucker woli siedzieć z założonymi rękami? Myślisz, że mnie się podoba sterczenie z palcem w dupie? Żaden z nas tego nie chce. To dla nikogo nie jest łatwa decyzja. Ale w tej sprawie panuje całkowita zgodność w kierownictwie. – Oderwał wzrok od Belknapa i zapatrzył się gdzieś daleko. – Nie oczekuję, że ogarniesz myślą całość sprawy, ale uwierz mi: nie możemy sobie pozwolić na podjęcie jakichkolwiek działań. Nie teraz. W Belknapie aż się gotowało, jakby szalał w nim huragan pędzący po pustkowiu i niszczący wszystko po drodze. Spróbuj zadrzeć z Polluksem, to Kastor dobierze ci się do tyłka! Gwałtownym ruchem zmiótł lampę i aparat telefoniczny z biurka Garrisona.

– Chyba sam nie wierzysz w te swoje zasrane tłumaczenia! – wrzasnął. – Bo Jared zasługuje od nas na coś lepszego. I to dostanie. – To koniec – oświadczył spokojnie Garrison. Jak to zwykle bywa, wściekłość dodała Belknapowi sił. A potrzebował jej tyle, ile tylko możliwe. Jared Rinehart, najwspanialszy facet, jakiego kiedykolwiek znał, nie raz ocalił mu życie. Przyszedł czas, by mu się odwdzięczyć. Belknap czuł, że Jaredowi grożą tortury, może właśnie teraz. Wiedział, że jego szanse na przeżycie maleją z każdą mijającą godziną. Wypadł jak burza z budynku w poczuciu buntu, od którego aż twardniały mu mięśnie. Wezbrały w nim gwałtowne emocje – furia, determinacja i coś niepokojąco podobnego do żądzy krwi. „To koniec”, oświadczył Garrison. „To koniec”, uznał Drucker. Belknap nie miał wątpliwości, że jego zwierzchnicy dramatycznie się mylą. To był dopiero początek.

Rozdział 3

Rzym Istniały pewne z góry ustalone procedury bezpieczeństwa i Yusef Ali – nadal odpowiedzialny za ochronę posesji przy via Angelo Masina – skrupulatnie się do nich stosował. Regularnie raportował wszystkie wydarzenia do ciasnego pokoju łączności na tyłach pierwszego piętra willi i robił to na podstawie mniej lub bardziej zakodowanych poleceń o różnym stopniu ważności, jakie do niego docierały. Jedno z nich wynikało niezbicie. Nieżyjący pan domu miał nad sobą innych panów, którzy wcześniej się nie ujawniali, ale teraz wszystkim zarządzali. Należało natychmiast naprawić powstały wyłom w systemie bezpieczeństwa, niepewne ogniwa usunąć, winnych niedopatrzeń – a takie niewątpliwie miały miejsce – ukarać. Dopilnowanie tego spadało na barki Yusefa Alego. Szefowie obdarzali go wielkim zaufaniem, a on musiał zrobić wszystko, by ich nie zawieść. Zapewnił ich o tym. Nie należał do ludzi unikających ryzyka, ale też nie zwykł ryzykować bez potrzeby. Yusef Ali wychował się w tunezyjskiej wiosce, raptem sto sześćdziesiąt kilometrów od wybrzeży Sycylii. Można było w ciągu poranka dotrzeć kutrem rybackim z cypla przylądka Bon w Tunezji do Agrigento lub Trapani, zależnie od prądów morskich, a w osadach w okolicach Tunisu włoskie liry były w równie powszechnym użyciu co dinary. Yusef od dziecka mówił płynnie po arabsku i włosku, bo musiał się targować z sycylijskimi handlarzami o ceny ryb z połowu ojca. W wieku kilkunastu lat uświadomiono mu, że istnieje bardziej opłacalny rodzaj importu i eksportu dla kogoś, komu można zaufać. We Włoszech kwitła produkcja broni ręcznej i kraj był jednym z największych na świecie eksporterów pistoletów, karabinów i amunicji, w Tunezji zaś funkcjonowała rozwinięta sieć profesjonalnych pośredników, którzy zajmowali się przerzutem broni tam, gdzie jej gwałtownie potrzebowano – w jednym roku mogło to być Sierra Leone, w innym Kongo lub Mauretania. Dzięki przemytowi zbędne stawały się certyfikaty użytkownika broni, jak i inne biurokratyczne wymysły eksportowe.

Handlu bronią nie można było zastopować za pomocą przepisów, tak jak nie da się zatrzymać prądów morskich przez wyrysowanie linii na mapie. Działało potężne prawo podaży i popytu, a północnoafrykańscy handlarze od wieków korzystali z tunezyjskich portów i było im obojętne, czy przedmiotem handlu jest sól, jedwab, czy proch strzelniczy. Yusef Ali sam stał się swoistym towarem eksportowym. Po raz pierwszy dał o sobie znać, gdy rozprawił się z kilkoma bandytami próbującymi przejąć partię pistoletów Beretta, której pilnował podczas transportu do miejsca przeznaczenia w pobliżu Badży. Yusef jako jeden z czterech strażników najętych do ochrony ładunku szybko się zorientował, że co najmniej dwóch jego kolegów jest w spisku z rabusiami. Widać było, że powiadomili ich o transporcie – zapewne za odpowiednim wynagrodzeniem – i podczas napadu jedynie udawali, że bronią towaru. Yusef natomiast udał, że się poddaje, i sam otworzył przyczepę i skrzynie, by pokazać napastnikom, że zawierają to, czego się spodziewali, po czym nagle przejechał po nich serią z pistoletu automatycznego. Bandyci padali kolejno jak świergotki i dzierzby na zakurzonym pustkowiu, na których Yusef godzinami ćwiczył celność oka. Po zastrzeleniu rabusiów skierował broń na swych przekupnych towarzyszy. Ich przerażone miny upewniły go, że się nie myli, i bez chwili namysłu ich też zastrzelił. Dostawa towaru odbyła się bez dalszych przeszkód, ale jego postępowanie przyniosło mu rozgłos i Yusef Ali stał się kimś. W wieku dwudziestu kilku lat zyskał nowego pracodawcę, który jak większość detalicznych handlarzy bronią na świecie należał do znacznie większej i dobrze zorganizowanej międzynarodowej siatki. Przynależność do niej pozwalała na działanie, a jakakolwiek próba buntu oznaczała szybki i bolesny koniec kariery. Jako pragmatycy do szpiku kości, handlarze nie mieli trudności z dokonaniem wyboru. Szefowie siatki korzystali ze swoich przywilejów i podbierali od podległych im handlarzy ludzi, na których talentach szczególnie im zależało. Yusef Ali wywodził się ze społeczności, gdzie feudalne podporządkowanie zwierzchnikowi było czymś naturalnym. Z wdzięcznością wziął udział w licznych szkoleniach, a coraz większa odpowiedzialność, jaką go obarczano, budziła w nim rosnące poczucie obowiązku. Ponadto, zdaniem nowego szefa, egzekwowaniu dyscypliny musiała towarzyszyć duża doza okrucieństwa. Przebywając w domu Ansariego, Yusef

nieraz miał okazję się przekonać, jak się karze tych, którzy nie dopełnili swych obowiązków. Niekiedy osobiście pomagał wynosić ich ciała. I znów go to czekało. Młodego ochroniarza znaleziono uśpionego i zamkniętego w komórce, co należało uznać za brak niezbędnej czujności z jego strony i potraktować jako niedopełnienie obowiązków. Yusef kazał mu szczegółowo opowiedzieć przebieg całego zdarzenia i kilkakrotnie to powtórzyć. Ochroniarz był zawstydzony swoją wpadką, ale się upierał, że w niczym nie zawinił. Należało przykładnie go ukarać. Yusef przyglądał się chłopakowi, który zwisał kilkadziesiąt centymetrów nad podłogą. Drugi koniec sznura, jaki obwiązano wokół jego szyi, był przymocowany do belki w komorze przesłuchań, ofiara miała ręce skrępowane na plecach. Dobrze, że trafiło na ciebie, a nie na mnie, pomyślał cierpko Tunezyjczyk. Młodzieniec bardzo wolno się dusił, jego twarz nabierała sinoczerwonej barwy, na wargach pojawiła się piana, z ust dobywało się ciche bulgotanie przeciskającego się przez ściśnięte gardło powietrza i zbierającej się śliny. Yusef z odrazą spojrzał na mokrą plamę w kroczu wisielca. Choć kark uległ już złamaniu, jeszcze się trochę pomęczy, nim umrze. W pełni przytomny, będzie konał jeszcze ze dwie godziny. Dość długo, by pomyśleć o tym, co się zrobiło, a czego nie. O karygodnym zaniedbaniu obowiązków. Yusef wiedział, że rano jego ludzie przyjdą tu po ciało i przekonają się, że on nie wybacza błędów. Że wymaga zachowania najwyższych standardów. Dostaną poglądową lekcję. Słabe ogniwa zostaną wymienione. Już on tego dopilnuje. ••• Andrea nalała sobie kieliszek wina i poszła na górę się przebrać. Chciała poczuć się normalnie, tyle że sens tej „normalności” zaczynał się jej wymykać. Czuła się trochę jak… jak Alicja w Krainie Czarów, która po wypiciu czarodziejskiej mikstury urosła do ogromnych rozmiarów. Dom Andrei miał teraz rozmiary domku dla lalek i pokoje wokół niej się skurczyły. W przedpokoju na górze potknęła się o leżący na podłodze rozsznurowany but do joggingu. Cholerny Brent Farley, pomyślała ze złością. No i dobrze, krzyżyk na drogę. Ta myśl sprawiłaby jej większą satysfakcję, gdyby to ona pierwsza zerwała, niestety tak się nie stało.

Kilka lat od niej starszy Brent był jak ona finansistą w Greenwich, a dokładnie wiceprezesem do spraw sprzedaży w wyspecjalizowanej firmie reasekuracyjnej. Miał płynną wymowę, głęboki tembr głosu, ubierał się elegancko, grał w squasha z takim zapałem, jakby od wyniku zależało jego dalsze życie, kilka razy dziennie sprawdzał kursy swojego pakietu akcji i podczas pseudoromantycznych randek bez przerwy zerkał na ekran swojego blackerry. Na tym tle tydzień temu doszło między nimi do ostrej scysji. „Poświęcałbyś mi więcej uwagi, gdybym zamiast mówić, wysyłała ci SMS-y”, burknęła. Siedzieli przy stoliku w restauracji i tak naprawdę chodziło jej tylko o to, żeby ją przeprosił, jednak on nie tylko tego nie zrobił, ale zareagował opryskliwie i doszło do kłótni. Brent zarzucił jej, że jest „prowincjonalną gąską”, i stwierdził, że go „dołuje” swoim zachowaniem. A potem w domu spokojnie spakował swoje rzeczy, wrzucił do czarnego sportowego audi i odjechał. Obyło się bez trzaskania drzwiami, rzucania przedmiotami i pisku opon. Nawet nie wyglądał na wściekłego i to chyba było najgorsze ze wszystkiego. Zachował się z pogardliwą wyższością, to prawda, ale nie był zły. Widać nie zasługiwała na jego złość. Widać była na to zbyt „prowincjonalna”. Otworzyła szafę. Czy po Brencie coś tu jeszcze zostało? Niczego nie zauważyła. Popatrzyła na swoje ubrania i poczuła ogarniający ją smutek. Na obłożonych gąbką wieszakach wisiał równy rząd kostiumów do pracy, wieczorowych sukien i weekendowych ubiorów we wszystkich odcieniach granatu, brzoskwini i beżu. Jej ciuchy – niezbyt liczne, ale bardzo starannie dobrane – stanowiły zawsze powód do dumy. Była stałą bywalczynią sklepów dyskontowych w rodzaju Filene’s Basement i niczym czapla polująca na ryby umiała wypatrzyć atrakcyjnie przeceniony ciuch z wyższej półki. Jak powtarzała swoim przyjaciółkom, kiedy się nie jest snobką na punkcie firmowych metek, zawsze da się upolować prawdziwą okazję. Wielu firmom ze średniej półki, takim jak Evan-Picone czy Bandolino, często zdarzały się naprawdę świetne kreacje, niemal niedające się odróżnić od wyrobów mistrzów, na których były wzorowane. I jeśli akurat nie narzekały na pracę lub nie użalały się na swoich mężczyzn, zawzięcie grały w grę „Zgadnij, ile to kosztowało?”, w której Andrea była mistrzynią. Kremowa jedwabna bluzka za trzydzieści dolców? Suzanne Muldower aż jęknęła. Widziała w Talbots identyczną za sto dziesięć. Andrea przejechała dłonią po wieszakach, czując mieszaninę smutku i zażenowania, z jaką się czasem przerzuca kartki

szkolnych albumów z fotografiami: ta bijąca z nich pretensjonalność, ta naiwność, te piegi. Suzanne Muldower, przyjaciółka o najdłuższym stażu, z którą znały się od jedenastego roku życia, przyszła jako pierwsza. Została zaproszona w ostatniej chwili, ale przyznała, że nie musiała zbyt dużo odwoływać, ponieważ zaplanowała na ten wieczór tylko randkę we troje: ona, kuchenka mikrofalowa i odtwarzacz DVD. Parę minut po niej zjawiła się Melissa Pratt, smukła blondynka z ambicjami aktorskimi, która zdaniem Andrei trochę za bardzo szpanowała. Towarzyszył jej Jeremy Lemuelson, od ośmiu miesięcy jej chłopak, krępy i niewysoki inżynier budownictwa lądowego z Hartford, który chwalił się posiadaniem dwóch oryginalnych stratocasterów sprzed lat. A ponieważ w wolnych chwilach malował, uważał się też za artystę. Andrea uprzedziła gości, że kolacja nie będzie zbyt wystawna – ot, gar fettucine z kupionym w sklepie pesto, parę przystawek z działu garmażeryjnego Carlyle Market oraz duża butelka Vouvray. – To co to za okazja? – spytała Suzanne po skosztowaniu makaronu i wydaniu obowiązkowych okrzyków zachwytu. – Powiedziałaś, że dziś świętujemy coś ważnego. – Spojrzała na Melissę. – A ja jej na to powiedziałam: „Pozwól, że ja o tym zdecyduję”. – Brent kupił ci pierścionek, zgadłam? – mruknęła Melissa i obrzuciła Suzanne spojrzeniem typu „a nie mówiłam?”. – Brent? Daj spokój – parsknęła Andrea, uśmiechając się i mrużąc oczy. Podczas studiów dzieliły mieszkanie i już wtedy Melissa wykazywała siostrzaną troskę o sercowe podboje i porażki Andrei. – Dostałaś awans – domyśliła się Suzanne. – Coś się piecze w piekarniku? – zaniepokoiła się Melissa. – Tylko bułka czosnkowa – odparła Andrea. – Ale ładnie pachnie, nie? – Pobiegła do kuchni i przyniosła nieco spieczoną bułkę. – Już wiem. Wygrałaś na loterii – rzekł Jeremy z ironicznym uśmieszkiem. Usta miał pełne nieprzeżutego jedzenia. – Blisko. – Dobra, dziewczyno, mów, co jest grane. – Suzanne sięgnęła przez stół i ścisnęła ją za rękę. – Nie męcz nas dłużej. – Ja już umieram z ciekawości – dodała Melissa. – Gadaj!

– No więc chodzi o to… – Andrea zerknęła na wpatrzone w siebie twarze i nagle ułożona w głowie informacja wydała jej się niezręczna i efekciarska. – Chodzi o to, że Fundacja Bancrofta postanowiła… sięgnąć po mnie. Chcą mnie dokooptować do rady powierniczej. – Ale numer! – wykrzyknęła Suzanne. – Będzie z tego jakaś forsa? – zainteresował się Jeremy, rozmasowując sobie odcisk na palcu wskazującym prawej ręki. – No więc tak, będzie – odrzekła. Cholerne dwanaście milionów dolarów. – Tak? – spytał zachęcająco Jeremy. – Naprawdę dużo. Miesięczne honorarium za członkostwo w radzie i… – Zawahała się, jednocześnie karcąc się w myślach za sztuczną skromność. – No dobra, więc słuchajcie, dają mi… Nie chciało jej to przejść przez gardło. Nie może im tego powiedzieć. Jeśli to zrobi, już nigdy nie będzie między nimi tak jak przedtem. Nie przemyślała tego dobrze. Ale z kolei nie powiedzieć im, zwłaszcza jeśli się potem dowiedzą z innych źródeł, byłoby nieeleganckie. Nie po raz pierwszy tego wieczoru ta niebotyczna kwota uwięzła jej w gardle. – No więc powiedzmy tyle, że oferują mi naprawdę wariackie pieniądze – wydusiła. – Naprawdę wariackie pieniądze? – powtórzyła Suzanne. – Więcej niż na chleb z masłem? – Czy to sytuacja z gatunku „nie mogę wam powiedzieć, bo potem musiałabym was zabić?” – dodała Melissa. Kiedyś dostała epizodyczną rólkę w operze mydlanej, w której padała taka kwestia. – Wiesz, z matmą jestem trochę na bakier – dorzucił Jeremy. – Czy „wariackie pieniądze” to więcej czy mniej od „góry szmalu”? – Słuchajcie, ona w końcu ma prawo do prywatności – rzuciła Suzanne z uśmiechem, od którego skwaśniałoby mleko. – Musimy to uszanować. – Dwanaście – powiedziała cicho Andrea. – Milionów. Przy stole zapadła cisza i tylko Jeremy zakrztusił się zbyt gwałtownie przełkniętą porcją makaronu. Przepłukał gardło łykiem wina i wymamrotał: – Jaja sobie robisz. – Żartujesz? To jakaś improwizacja? – rzuciła Melissa i zwracając się do Suzanne, dodała: – Wiesz, kiedy mieszkałyśmy razem i studiowałam aktorstwo,

Andrea pomagała mi w ćwiczeniach z improwizacji. Zawsze uważałam, że jest w tym lepsza ode mnie. Andrea pokręciła głową. – Sama nie mogę w to uwierzyć – bąknęła. – I tak oto gąsienica zamienia się w motyla – powiedziała Suzanne, której policzki pokryły się rumieńcem. – Dwanaście milionów dolarów – powtórzyła cicho Melissa, przeciągając sylaby, jak to robiła, gdy uczyła się roli. – Gratuluję! To cudownie. To wręcz niewia-ry-god-ne! – Jej ostatnie słowo rozrosło się do pięciu. – Toast! – wykrzyknął Jeremy, napełniając sobie kieliszek. Przy stole zapanowała radosna i luźna atmosfera, ale już przy kawie i likierze ich entuzjazm jakby nieco przygasł, ustępując miejsca – tak się Andrei przynajmniej zdawało – poczuciu zazdrości. Jej przyjaciele zaczynali już w myślach wydawać jej pieniądze i tworzyć równie dziwaczne, co banalne scenariusze z życia bogatych i sławnych. Jeremy opowiedział o pewnym bogaczu, u którego pracował w gospodarstwie jako nastolatek i który mimo swego majątku zachowywał się „zupełnie normalnie, jak jakiś zwykły gość”. W jego głosie można było usłyszeć ton pretensji, jakby Andrea nie mogła się mierzyć z tym bogaczem od butelkowania pepsi w Doylestown w Pensylwanii. W końcu, po kolejnej wzmiance o Donaldzie Trumpie i dwudziestoczterometrowym jachcie, Andrea spytała, czy nie mogliby porozmawiać o czymś innym. Suzanne obrzuciła ją spojrzeniem typu „kogo chcesz nabierać”. – A niby o czym mamy rozmawiać? – parsknęła. – Poważnie – odrzekła Andrea. – Powiedz, co u ciebie? – Nie traktuj mnie protekcjonalnie, kochana – rzuciła Suzanne z udawanym oburzeniem. Tyle że to niezupełnie tak, pomyślała Andrea. Jej przyjaciółka tylko udawała, że udaje oburzenie. A więc tak to teraz będzie. – Ktoś ma ochotę na herbatę ziołową? – spytała pogodnym tonem. Czuła, że za chwilę rozboli ją głowa. Suzanne przyglądała jej się w milczeniu. – Pamiętasz, jak zawsze powtarzałaś, że nie jesteś jedną z tych Bancroftów? – powiedziała po chwili bez złośliwości w głosie. – No więc przyjmij do wiadomości, że właśnie się nią stałaś.

••• W ciemnym pomieszczeniu, gdzie mrok rozpraszała jedynie niebieskawa poświata od płaskiego monitora, zręczne palce tańczyły po lekko wklęsłych klawiszach, zapełniając ekran szeregami słów i cyfr, które chwilę potem znikały. Żądania informacji. Polecenia podjęcia akcji. Płatności potwierdzone. Płatności anulowane. Gratyfikacje przyznane i wstrzymane. Kary i premie motywacyjne. Komunikaty przychodzące. Komunikaty wychodzące. Do komputera podłączonego do ogólnoświatowej sieci niezliczonych terminali docierały i były w nim generowane szeregi binarnych impulsów, całe lawiny zer i jedynek oznaczających bramki zamknięte lub otwarte, pojedynczo równie pozbawione znaczenia jak atomy, z których powstają potężne budowle. Polecenia formułowane i korygowane cyfrowo. Dane zbierane, korelowane i analizowane. Ogromne sumy przerzucane z miejsca na miejsce, cyfrowo przekazywane z jednej instytucji finansowej do drugiej i następnej, trafiające na numerowe konta ukryte w innych numerowych kontach. Kolejne polecenia, kolejni agenci w multipleksie kontaktów. Blask od ekranu wydobywał z mroku kontury twarzy, ale odbiorcy komunikatów nawet ich nie znali. Kierujący ich poczynaniami człowiek pozostawał ukryty przed ich wzrokiem, nieuchwytny niczym poranna mgła i daleki jak słońce, które ją rozpędza. Człowiekowi przy komputerze zabrzmiały w głowie słowa jednego ze starych spirituals: „On trzyma cały świat w dłoniach swych”. Stukot klawiszy niemal niknął w hałasie otoczenia, ale oznaczał wiedzę i działanie, pozwalając przekształcać to pierwsze w to drugie. Stukot kojarzący się z władzą. W lewym dolnym rogu klawiatury znajdowały się klawisze oznaczone COMMAND i CONTROL. Dla człowieka przy klawiaturze nie było w tym nic dziwnego. Wręcz przeciwnie, uznawał te nazwy za wyjątkowo trafne. Cichy stukot klawiszy był odgłosem zarządzania i kontroli. Wreszcie sesja zaszyfrowanych przekazów dobiegła końca. Zamykało ją jedno krótkie stwierdzenie: „Czas goni”. Czas – jedyny parametr, którym nie dawało się rządzić ani go kontrolować. Z czasem należało się liczyć i go szanować. Zręczne palce, cichy stukot klawiszy i podpis na znak, że sesja dobiegła końca. GENESIS.

Wśród setek ludzi na całej kuli ziemskiej imię to budziło respekt. Dla wielu kojarzyło się z szansą zaspokojenia chciwości. U innych mroziło krew w żyłach i brzmiało jak koszmar. Genesis. Początek. Tylko czego?

Więcej na: www.ebook4all.pl

Rozdział 4

Belknap przespał niemal cały lot do Rzymu – zawsze był dumny ze swej umiejętności spania na zapas, gdy tylko trafi się okazja – ale sen miał niespokojny i męczyły go koszmary z przeszłości. Dlatego, gdy wreszcie się przebudził, czarne myśli obsiadły go jak muchy padlinę. Tyle razy w życiu przegrał i nie chciał dopuścić do siebie myśli, że Rinehart też miałby się wpisać w ten znienawidzony schemat tracenia tych, na których najbardziej mu zależało. Czasami miał wrażenie, że wisi to nad nim jak klątwa z greckiej tragedii. Kiedyś jego życie zapowiadało się zupełnie inaczej. We wczesnym dzieciństwie stracił bliskich i obiecywał sobie, że pewnego dnia stworzy własną szczęśliwą rodzinę. Na chwilę wróciły wspomnienia, szybko się rozwiały w mrokach przeszłości, umykając przed jego wzrokiem, po czym nagle zalały go potężną bolesną falą. Ślub był cichy i skromny. Tylko garstka przyjaciół Yvette z Biura Wywiadu i Analiz Departamentu Stanu, w którym pracowała jako tłumaczka, i paru kolegów Belknapa. Jego rodzice zmarli dawno temu i nie miał żadnej bliskiej rodziny. Drużbą oczywiście był Jared i jego kipiąca radością życia obecność była istnym błogosławieństwem. Na zakończenie cudownego dnia noc poślubna w kurorcie w pobliżu Punta Gorda w Belize, gdzie polecieli na miesiąc miodowy. Patrzyli na siedzące na palmach papugi i tukany, przyglądali się delfinom i manatom baraszkującym w lazurowym oceanie i ze zdumieniem wsłuchiwali się w brzmiące jak ryk oceanu głosy wyjców, zanim udało im się zidentyfikować źródło. Przed lunchem wynajęli łódź i popłynęli na niewielką rafę widoczną w postaci białej kreski niecały kilometr od brzegu. Nurkując, ujrzeli po raz pierwszy magiczny podwodny świat. Jaskrawe kolory samej rafy, ale także bogactwo mieniących się tysiącem barw ryb. Yvette umiała je nazwać, i to w paru językach, co zawdzięczała ojcu dyplomacie, który przebywał na placówkach w niemal wszystkich najważniejszych stolicach w Europie. Z radością pokazywała mu fioletowe gąbki, najeżki, rogatnice, ryby papuzie – dziwaczne

stworzenia o dziwacznych nazwach. Gdy podpłynął do ryby przypominającej wyglądem japoński wachlarz w delikatne białe i pomarańczowe prążki, Yvette chwyciła go za rękę i pociągnęła za sobą ku powierzchni. – To skrzydlica, kochanie. Najlepiej podziwiać ją z daleka – powiedziała, a jej oczy rozbłysły jak skrzące się w słońcu krople wody. Wyjaśniła, że ryba może wbić kolce z groźną trucizną. – Wygląda zupełnie jak podwodny kwiat, prawda? Ale jak powiedział Baudelaire: Là où il y a la beauté, on trouve la mort. Czyli w wolnym tłumaczeniu: piękno i śmierć zawsze chodzą parami. Belize nie było rajem. Oboje wiedzieli, że w kraju jest dużo nędzy i przemocy, i to całkiem niedaleko stąd. Ale tu było pięknie i w tym pięknie tkwiła ich własna prawda. W każdym razie prawda o nich – wrażliwości na piękno i chęci poddawania się wzniosłym uczuciom. Przy tej rafie Belknap doświadczył czegoś, co chciał na zawsze w sobie zachować. Wiedział, że te skrzące się barwami, pełne wigoru ryby po wyjęciu z wody szarzeją i robią się wręcz brzydkie, i że jego wewnętrzna prawda też utonie w szarzyźnie codziennego życia. Więc ciesz się nią póki czas, mobilizował się w duchu. Wieczór tego dnia na rozświetlonej księżycową poświatą plaży: wspomnienie było zamglone i rozbite na drobne fragmenty. Nie potrafił wydobyć ich z pamięci, nie krwawiąc. Tylko pojedyncze obrazki. Yvette i on wygłupiają się na piasku. Nigdy w życiu nie czuł się taki wolny. Nigdy wcześniej i na pewno nigdy potem. Pamięta Yvette biegnącą ku niemu po piasku ich małej prywatnej plaży. Jest naga, jej włosy – jakimś cudem nadal złociste w srebrzystej poświacie – opadają na ramiona, tryska szczęściem, jakby promieniejąca wewnętrznym światłem. W ogóle nie zwrócił uwagi na niewielki rybacki kuter zakotwiczony kawałek od brzegu. Zauważył dopiero dwa maleńkie błyski światła na kutrze. Czy od razu wiedział, że to strzały, czy doszedł do tego dopiero później, próbując zrozumieć, co się stało: że to wystrzelona z kutra kula rozorała jej gardło, jej cudowne gładkie gardło, i że druga trafiła ją w klatkę piersiową? Dwa wielkokalibrowe pociski, które nie dały jej cienia szansy. Pocisków też nie widział, jedynie ich konsekwencje. Pamiętał, jak upadła na niego, jakby go chciała objąć, i jak przez chwilę nie mógł pojąć, co jej się stało. A potem usłyszał krzyk, niczym daleki gardłowy głos wyjca przypominający łoskot bijącej o brzeg fali, ale dużo głośniejszy, i nie od razu zdał sobie sprawę, że to on tak krzyczy. Piękno i śmierć chodzą parami.

Z pogrzebu w Waszyngtonie zapamiętał głównie to, że lało. Pastor coś mówił, ale on czuł się tak, jakby ktoś wyłączył mu dźwięk. Ubrany na ciemno mężczyzna z profesjonalnie posępną miną poruszał wargami, zapewne wypowiadając modlitwy i wygłaszając rytualne słowa pociechy. Co on miał wspólnego z Yvette? Nierzeczywistość tej sceny chwytała go za gardło. Raz po raz zapadał się w sobie, starał się przywołać tlące się w nim wspomnienie tamtej rafy koralowej, jednak nic z niego nie zostało. Miał tylko wspomnienie wspomnienia, ale to, co ważne, gdzieś się ulotniło, skryło w zakamarku twardej skorupy, by już nigdy nie pozwolić do siebie dotrzeć. Nie było Belize, plaży, Yvette, piękna ani ponadczasowej prawdy. Był tylko cmentarz, około dwunastu hektarów jaskrawej zieleni nad rzeką Anacostia. Gdyby nie pokrzepiająca bliskość Rineharta, pewnie by się rozsypał. Rinehart był jak skała. Jedyny mocny punkt oparcia w jego życiu. Opłakiwał Yvette razem z nim, ale jeszcze bardziej martwił się o przyjaciela. Jednak Belknap nie chciał, żeby się nad nim użalać, Rinehart to wyczuł i okraszał współczucie cierpkim poczuciem humoru. – Kastor, gdybym cię tak dobrze nie znał – powiedział kiedyś, kładąc mu rękę na ramiona i przyjaźnie obejmując, by w ten sposób zadać kłam swoim słowom – tobym powiedział, że przynosisz pecha. – Mimo szarpiącego nim bólu, Belknap nie tylko się uśmiechnął, ale nawet wydusił z siebie ciche parsknięcie. A potem Rinehart zajrzał mu głęboko w oczy. – Wiesz, że zawsze będę przy tobie, prawda? – powiedział. Tymi prostymi, wypowiedzianymi cichym, spokojnym głosem słowami składał dożywotnią przysięgę krwi, jak wojownik wojownikowi. – Tak, wiem – wymamrotał Belknap, bo słowa grzęzły mu w gardle. – Wiem. – I rzeczywiście tak było. Istniała między nimi niezłomna więź lojalności i honoru. I to też było głęboką prawdą. W Rzymie ta prawda będzie go podtrzymywała. Ci, którzy skrzywdzili Polluksa, nie będą bezpieczni, póki żyje Kastor. Występując przeciwko niemu, utracili prawo do czucia się bezpiecznymi. Więcej, utracili prawo do życia. •••

Limuzyna, która podjechała pod jej dom, była rażąco z innej bajki: MercedesBenz 560 SEL – długi, smukły, czarny. Na skromnej uliczce z małymi domkami i małymi podwórkami kłuł w oczy jak lipicański ogier. Ale na popołudnie wyznaczono posiedzenie zarządu, a dotarcie do siedziby fundacji w hrabstwie Westchester – jak jej wyjaśnił Linville – wymagało jazdy po bocznych, źle oznakowanych drogach. Dlatego postanowiono przysłać po nią samochód w obawie, że się może zgubić. Pod koniec dwugodzinnej jazdy szofer zaczął kluczyć po wąskich wiejskich drogach, które zapewne kiedyś służyły do przepędzania krów i dopiero niedawno zostały utwardzone. Drogowskazów było bardzo niewiele i choć Andrea próbowała zapamiętać trasę, wcale nie była pewna, czy udałoby się jej trafić bez niczyjej pomocy. Wioska Katonah, zaledwie sześćdziesiąt pięć kilometrów na północ od Manhattanu, była dziwaczną mieszaniną wiejskiej prostoty i bogactwa. Należąca do gminy Bedford osada przypominała dekorację teatralną do sztuki z czasów wiktoriańskich, jednak prawdziwa akcja toczyła się na jej zalesionych obrzeżach. To właśnie tam rodzina Rockefellerów miała swą wielką posiadłość, tam też mieszkał międzynarodowy finansista George Soros i grono miliarderów o nazwiskach bliżej nieznanych szerokiej publiczności. Z jakichś powodów żyjący w niewyobrażalnym luksusie bogacze uznali, że najlepiej im będzie w Katonah. Wioska nosiła imię indiańskiego wodza, od którego odkupiono ją w dziewiętnastym wieku, a duch handlu nieruchomościami, wiedzą i duszami, mimo panującej tu wiejskiej atmosfery, od tamtych czasów nie zanikł. Wyboista droga stanowiła wyzwanie nawet dla zawieszenia mercedesa klasy SEL. – Przepraszam, że trochę trzęsie – rzekł ze stoickim spokojem szofer. Jako dawne tereny rolnicze, które przestano uprawiać i które w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat z wolna porastały drzewami, okolica była słabo zalesiona. W końcu ich oczom ukazała się elegancka rezydencja w stylu georgiańskim z czerwonej cegły i z wykończeniami z portlandzkiego wapienia. Trzykondygnacyjna budowla z krytym łupkiem dachem mansardowym wyglądała imponująco, ale nie pretensjonalnie. – Piękna rezydencja – powiedziała cicho Andrea. – To? – Szofer zakasłał, by ukryć chichot. – To tylko portiernia. Budynek fundacji znajduje się niecały kilometr dalej.

Podjechali do czarnej bramy z grotami z kutego żelaza, jedno skrzydło otworzyło się i wjechali w szeroką lipową aleję. – O mój Boże! – wyrwało się Andrei kilka chwil później. To, co w pierwszej chwili wzięła za naturalne wzniesienie, okazało się ogromną, wygiętą w łuk budowlą z bloków kamiennych z krytym gontem dachem, starą, a jednocześnie niezwykłą. Pozbawiona gotyckiej strzelistości, ram okiennych z ołowiu, bocznych skrzydeł i dziedzińców, nie przypominała typowych angielskich wiejskich rezydencji. Zamiast tego dominowały w niej proste formy – stożki, kolumny i prostokąty – wykonane z drewna i lokalnego piaskowca, a ich intensywne odcienie rdzawej czerwieni, sepii i umbry powodowały, że budynek tak bardzo się wtapiał w otoczenie. Gdy znaleźli się bliżej i mogła w pełni docenić wielkość i wygląd posiadłości, w zdumienie wprawiła ją dbałość o każdy szczegół. Szerokie owalne werandy, ściany kryte ząbkowanym gontem, łagodnie asymetryczne kształty. Dom był ogromny, a jednocześnie tak pozbawiony ostentacji, że jego bryła zdawała się być wytworem natury, a nie ludzkich rąk. Wpatrywała się w niego z zapartym tchem. – Ten jest rzeczywiście piękny – potwierdził szofer. – Jednak doktor Bancroft mało z niego korzysta. Gdyby to od niego zależało, pewnie już dawno by go sprzedał i przeniósł się do pensjonatu ze śniadaniem. Ale podobno statut na to nie pozwala. – I Bogu dzięki. – Chyba po części należy teraz do pani. – Samochód wjechał na wysypany żwirem parking obok olbrzymiego budynku, Andrea wysiadła i na miękkich nogach ruszyła do wejścia. Weszła na niski ganek, otworzyła drzwi i wkroczyła do zalanego światłem holu. W powietrzu wisiał ledwo wyczuwalny zapach starego drewna i pasty do polerowania mebli. Niemal natychmiast zjawiła się przy niej kobieta z natapirowanymi włosami w kolorze miedzi, która powitała ją szerokim uśmiechem i wręczyła gruby segregator. – Porządek obrad – powiedziała. – Z radością witamy panią w zarządzie fundacji. – Jak tu pięknie – odrzekła Andrea, pokazując ręką hol. Kobieta energicznie kiwnęła głową, jednak ani jeden włosek w jej usztywnionej lakierem fryzurze nawet nie drgnął. – O ile wiem, zbudowano go w tysiąc dziewięćset piętnastym roku na podstawie projektu H.H. Richardsona, który nie doczekał realizacji. Trzydzieści lat

po jego śmierci na świecie toczyła się wojna i nasz kraj szykował się, by do niej dołączyć. To były ciężkie czasy, choć nie dla Bancroftów. No, to prawda, pomyślała Andrea. Czy nie słyszała o pewnym Bancrofcie, który zbił fortunę na dostawach amunicji podczas pierwszej wojny światowej? Jej historyczne zainteresowania nigdy nie obejmowały rodziny ojca, ale co nieco o tych sprawach wiedziała. Sala posiedzeń zarządu mieściła się na pierwszym piętrze, okna ze szprosami wychodziły na opadający tarasowo ogród, który olśniewał feerią barw. Andreę zaprowadzono do miejsca przy długim stole przypominającym stół bankietowy z czasów georgiańskich. Siedziało przy nim już kilkanaście osób, zapewne członków zarządu i kierownictwa fundacji. Na stoliku w rogu sali rozstawiono elegancki serwis do kawy i herbaty, towarzystwo przy stole cicho gawędziło. Udając, że z uwagą przegląda segregator, Andrea zdała sobie sprawę, że nie ma pojęcia, o czym rozmawiano. Padały nazwy klubów, o których nawet nie słyszała, wymieniano nazwy mogące oznaczać marki jachtów lub równie dobrze cygar, plotkowano o dyrektorach ekskluzywnych szkół z internatem, o których nic nie wiedziała. Drzwi w końcu sali się otworzyły i weszło kilku ubranych na ciemno mężczyzn w towarzystwie znacznie młodszego asystenta. Szmer rozmów przy stole gwałtownie przycichł. – To koordynatorzy programów fundacji – szepnął siedzący obok Andrei mężczyzna. – A to oznacza, że się będą przechwalać. – Andrea spojrzała na nieco pucułowatego sąsiada z mocno szpakowatą czupryną, na której gruba warstwa żelu zostawiła wyraźne bruzdy po grzebieniu. Jego mocno opalona twarz dziwnie kontrastowała z białymi, pozbawionymi owłosienia dłońmi, kosmyki włosów przy czole miały lekko pomarańczowy odcień. – Jestem Andrea – powiedziała. – Simon Bancroft. – Jego skrzeczący głos brzmiał zniewieściale. Szare oczy były pozbawione wyrazu, czoło i brwi dziwnie nieruchome. – Jesteś córeczką Reynoldsa, tak? – Był moim ojcem – odrzekła, celowo dokonując rozróżnienia, ale chyba nawet tego nie zauważył. Żadna córeczka Reynoldsa. Jeśli już, to córeczka Laury. Sukcesorka czarnej owcy. Od razu poczuła niechęć do siedzącego obok mężczyzny, jakby obudził w niej zew odwiecznej waśni rodowej, jednak ku jej zaskoczeniu szybko to minęło. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że najbardziej uwiera ją nie poczucie

wyobcowania, tylko dużo gorsze poczucie przynależności. Obca czy swoja? Więc kim właściwie jest? A jeśli to ona sama będzie musiała o tym zdecydować? ••• Spuścić ogara, pomyślał cierpko Belknap. Trzeba spuścić ogara z piekła rodem. W Rzymie każda klapa zamykająca właz kanalizacji jest oznakowana literami SPQR. Senatus Populusque Romanus – senat i lud Rzymu. Niegdyś litery te symbolizowały wielki gest polityczny, teraz jak wiele gestów politycznych stały się tylko zwykłym logo. Podważył klapę małym łomem i zszedł po drabince na chwiejną drewnianą kładkę na ścianie cuchnącego lochu o wysokości około sześciu i szerokości półtora metra. Ustawił latarkę na średnią jasność i omiótł światłem najbliższe otoczenie. Betonowe ściany połyskiwały milionem wodnych żyjątek, po ścianach pełzły wiązki kabli o grubości cygar, zwisając czarnymi, pomarańczowymi, czerwonymi, żółtymi i niebieskimi girlandami. Równolegle do kabli telefonicznych sprzed pięćdziesięciu lat biegły koncentryczne przewody z lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, a także nowoczesne światłowody, niedawno rozprowadzone przez miejskie firmy telekomunikacyjne Enel lub ACEA. Zapewne dla monterów w kombinezonach z logo Enela na plecach kolory kabli coś znaczyły, Belknap musiał działać po omacku. Na suficie kanału zbierały się krople wody, skapując na głowę w nieregularnych odstępach. Belknap zerknął na świecącą tarczę kompasu. Willa znajdowała się jakieś dwieście metrów dalej i przejście tego odcinka nie nastręczało żadnych trudności. Główny kanał biegł równo pod jezdnią. Nie da się powstrzymać kogoś, kto działa w dobrej sprawie, pomyślał. Ani w złej. Groźby i protesty Garrisona przeleciały przez niego niczym połknięta porcja nieświeżych małży. Czy w przeszłości zdarzyło mu się posunąć za daleko? Niewątpliwie. Belknap nie należał do tych, którzy na skrzyżowaniu czekają, aż zapali się zielone światło. Nie był dobry w przekładaniu papierków. Jak powiedział pewien wieszcz, łuk wszechświata jest długi, ale wygina się ku sprawiedliwości. Belknap mógł mieć tylko nadzieję, że się nie mylił. A gdy trzeba było za długo czekać na spełnienie przepowiedni, sam przystępował do jego wyginania.

Nie należał do ludzi skłonnych do introspekcji, ale nie miał co do siebie złudzeń. Potrafił być nadwrażliwy, popędliwy, a nawet brutalny. Zdarzały się sytuacje – na szczęście niezbyt częste – gdy wściekłość brała górę nad rozsądkiem i wtedy potrafił się zachowywać jak nawiedzony. Najbardziej ze wszystkiego cenił lojalność, która w jego życiu była siłą sprawczą. Nie umiał wyobrazić sobie niczego bardziej odrażającego niż brak lojalności, tyle że rzecz nie rozgrywała się jedynie w wyobraźni. Lojalność była dla niego czymś namacalnym, częścią jego osobowości. Ulica nad jego głową lekko zakręcała i okazało się, że w miejscu zakrętu brakuje około metra kładki. Na szczęście w porę to zauważył i przeskoczył wyrwę, ale jego narzędzia – łom i wyrzutnia kotwiczki – boleśnie uderzyły go w udo. Choć wyrzutnia była nieduża, a jej obudowa zrobiona z lekkiego polimeru, całość miała swój ciężar, a w dodatku trójzębna kotwiczka wciąż się wysuwała z trzymających ją rzepów. Wbrew pokrętnym zapewnieniom Garrisona instynkt podpowiadał Belknapowi, że między morderstwem Ansariego a uprowadzeniem Jareda Rineharta musi istnieć jakiś związek. Zresztą nie tylko instynkt. Przyjaciele Belknapa z Operacji Konsularnych – jego prawdziwi przyjaciele – nie zamierzali go skreślać tylko dlatego, że Garrisonowi odbiło, dzięki czemu od jednego z nich udało mu się uzyskać kilka ciekawych informacji wywiadowczych. Pochodziły z tak zwanych nieujawnionych kanałów, ściśle tajnych źródeł wywiadowczych i były – jak to kolega analityk z mocą podkreślił – wciąż niepotwierdzone. Istniały jednak pewne przesłanki wskazujące na to, że porywacze Rineharta działali z ramienia innej, dużo potężniejszej organizacji. Zawiadujący marionetkami są marionetkami innych zawiadujących. Morderstwo Ansariego pasowało do tego schematu – skrytobójczego przejęcia jego siatki przez kogoś potężniejszego. Do willi musiało być już niedaleko, ale kładka nie mogła go do niej wprowadzić. Kable wchodziły do willi przez przepustnicę z twardego PCV o zaledwie kilkucentymetrowej średnicy, rury wodno-kanalizacyjne biegły trzydziestocentymetrowym tunelem. Belknap przestudiował rysunki architektoniczne willi i mapy geologiczne terenu i znalazł inne rozwiązanie. Budowa czterystu kilometrów rzymskich akweduktów, z których tylko około pięćdziesięciu biegło po powierzchni ziemi, wymagała całej armii robotników, a ich pracą zarządzał Curator Aquarum – urzędnik miejski, odpowiedzialny za

dostawy wody. Tenże Curator pilnował, by akwedukty budowano, pamiętając o ewentualnych naprawach i bieżącej konserwacji. Dlatego w regularnych odstępach rozmieszczano w nich ówczesne odpowiedniki otworów rewizyjnych, które pozwalały szybko usuwać zatory. Niezliczone miejskie kanały pod ulicami współczesnego Rzymu w wielu miejscach przecinają się z pochylniami i szybami starożytnych akweduktów, w tym także akweduktu Trajana. Belknap ponownie sprawdził wskazania kompasu i czegoś w rodzaju pedometru – urządzenia do pomiaru przebytej odległości. Odczytując wskazania obu przyrządów, był w stanie dokładnie określić swoją pozycję. Zatrzymał się przed umocowaną na zawiasach klapą i skręcił w boczny tunel, którym biegły magistrale gazowa i wodna. Powietrze było ciężkie i duszne, ściany pokryte grubą warstwą pleśni i rosnącego od wieków grzyba. O ile poprzedni tunel biegł mniej więcej równolegle do jezdni, o tyle ten zaczął po chwili stromo opadać i Belknap z każdym krokiem zagłębiał się coraz bardziej pod ziemię. Powietrze w kanale stawało się coraz cięższe i coraz bardziej śmierdziało siarką. Tunel – choć tak naprawdę po tylu wiekach bardziej przypominał naturalną jaskinię z kruszącym się sklepieniem i przysypanym gruzem rumowiskiem pod nogami, niż wytwór ludzkich rąk – miejscami się zwężał, miejscami rozwidlał i dotarcie do punktu docelowego wymagało wielokrotnego zawracania i błądzenia w podziemnym labiryncie. Pewnie w niektórych z tych przejść od setek lat nie stanęła ludzka noga. Wpadła mu nawet do głowy nieprzyjemna myśl, że jeśli zgubi latarkę lub kompas, może już nigdy stąd nie wyjść i dopiero za nie wiadomo ile lat jego pokryty pleśnią szkielet zostanie odnaleziony przez następnego szalonego badacza podziemi. Włosy pod kaskiem miał tak mokre od potu, że musiał stanąć i obwiązać sobie czoło chustką jak bandaną, by pot nie zalewał mu oczu. W końcu, według swych obliczeń, znalazł się bezpośrednio pod willą, ale piętnaście metrów niżej, na poziomie dna studni. Zaznaczona na rysunku architektonicznym kratka burzowa w piwnicy willi nasunęła mu ten pomysł. Wyglądało na to, że kratki takie powszechnie występują w domach zbudowanych nad starożytnymi i już nieużywanymi kanałami, stanowiąc najprostszy sposób zabezpieczenia piwnic przed zalaniem podczas intensywnych opadów. By zapobiec ich zatykaniu, wyposażano je w szyby

biegnące w dół aż do miejsca, gdzie łączyły się z którymś ze starożytnych rzymskich tuneli. Belknap przesunął przełącznik na latarce na najsilniejszy strumień światła i omiótł ścianki tunelu. Po chwili latarka wydobyła z ciemności porośnięte zgrubienie na kamienistym dnie, a wysoko nad nim – tak wysoko, że musiał przytknąć do oczu małą cyfrową lornetkę – dojrzał kratę. Złożył zęby kotwiczki, skierował pneumatyczną wyrzutnię pionowo w górę i nacisnął spust. Z cichym cmoknięciem kotwiczka wystrzeliła z dyszy, ciągnąc za sobą dwie polipropylenowe linki. Brzęknięcie wysoko w górze oznaczało, że kotwiczka trafiła w kratkę i się w nią wczepiła. Belknap pociągnął lekko linki, upewniając się, że dobrze trzymają. Mocniejsze szarpnięcie spowodowało, że linki się rozwinęły i ułożyły w coś na kształt sznurowej drabinki. Sprawiała wrażenie bardzo wiotkiej i niepewnej, ale pozory myliły. Linki splecione z tysięcy żyłek były w stanie wytrzymać ciężar wielokrotnie większy od jego wagi. Zaczął się wspinać. Poprzeczne „szczeble” były rozmieszczone w odstępach co sześćdziesiąt centymetrów i po dotarciu do jednej trzeciej wysokości omsknięcie się nogi zaczynało grozić poważnymi konsekwencjami. Oczywiście cały wysiłek pójdzie na marne, jeśli się okaże, że w piwnicy ktoś jest i zauważy kotwiczkę, ale było to mało prawdopodobne. Ochroniarz pewnie robił rutynowy obchód pomieszczeń – tak naprawdę Belknap nawet na to liczył – ale tylko raz czy dwa razy na dobę. Stalowa krata, do której w końcu dotarł, okazała się bardzo masywna i musiała ważyć ze sto kilogramów. Tkwiła na miejscu pod własnym ciężarem i sznurowa drabinka nie dawała wystarczającego podparcia, by mógł ją unieść. Belknap poczuł gniecenie w żołądku. Dotarł tak daleko… był już tylko o krok od celu… Rozejrzał się po ściankach wokół miejsca, gdzie łączyły się z otworem ściekowym piwnicy. Zainstalowano w nim stalowy kołnierz w kształcie leja z grubej blachy i Belknapowi udało się łomem odgiąć go w dwóch miejscach na tyle, by na powstałych występach oprzeć stopy. Stanął na występach i zaczął przeć do góry, jednak pozycja była wyjątkowo niewygodna, łokcie miał uniesione powyżej ramiom, i krata ani drgnęła. Serce zaczęło mu walić jak młotem, nie tyle z wysiłku, co z poczucia zawodu. Nie mógł pozwolić, by przerodziło się to w chęć rezygnacji. Zaczął myśleć o Jaredzie więzionym przez siepaczy Ansariego i całkowicie zdanym na ich łaskę.

„Bądź ostrożny w doborze przyjaciół – powiedział kiedyś Jared – ale potem już nigdy ich nie zawiedź”. I Jared dotrzymywał słowa. Czy on też stanie na wysokości zadania? Belknap znał wielu, którzy oddali życie bez istotnej przyczyny, zarówno w kraju, jak i w terenie. Mac „Góra” Marin wyszedł cało z wielu ryzykownych operacji, ale zmarł w domu z powodu pęknięciu tętniaka mózgu. Mickey Dummett, człowiek, który miał na klatce piersiowej blizny po czterech ranach wlotowych od kul, zginął na skrzyżowaniu wiejskich dróg, bo kierowca kombi nie zauważył znaku stop. Alice Zahavi poniosła śmierć w trakcie operacji w terenie, od początku tak fatalnie pomyślanej, że gdyby nawet się udała i nikt by nie zginął, nie byłoby dla niej usprawiedliwienia. Wszyscy oni byli przyzwoitymi ludźmi, których los pokarał bezsensowną i niegodną śmiercią. Po prostu mieli pecha. Belknap głęboko westchnął. Jeśliby miał oddać życie za ocalenie kogoś takiego jak Jared Rinehart, byłaby to godna śmierć. W czasach, gdy bohaterstwo stało się cechą zagrożoną wyginięciem, mógł łatwo sobie wyobrazić gorsze rozstanie z życiem i niewiele lepszych. Napiął się i zaczął pchać każdym włókienkiem swych mięśni, władając siłą pochodzącą nie tylko od siebie samego, ale jakby z zewnątrz. Krata drgnęła. Pchnął ją w górę i w bok. Odsunął ciężki krąg na tyle, by wetknąć dłonie w szparę i dwiema rękami przesunąć go dalej. Twardy metal sunął po gładkiej betonowej powierzchni ciszej, niż się spodziewał. I oto czterdzieści minut po zaparkowaniu furgonetki znalazł się w pomieszczeniu, przed którym wcześniej tak zawzięcie się bronił. W komorze tortur zaprojektowanej i wyposażonej według osobistych i bardzo szczegółowych wskazówek Khalila Ansariego. Teraz mógł już tylko zrobić coś, co dla niego było zawsze najtrudniejsze. Bezczynnie czekać.

Katonah, stan Nowy Jork Gdy koordynatorzy programów rozpoczęli swój przegląd, Andrea starała się przede wszystkim udawać spokój i pewność siebie, jednak ich prezentacja szybko naprawdę przykuła jej uwagę. Można się było spodziewać, że ich wywody będą

nudne, ale ona z prawdziwym zainteresowaniem słuchała o szeroko zakrojonych poczynaniach fundacji. Dostęp do czystej wody i szczepienia w krajach Trzeciego Świata, walka z analfabetyzmem w Appalachach, próby całkowitego wyeliminowania polio w Afryce i Azji, programy dożywiania w gorzej rozwiniętych regionach świata. Każdy z koordynatorów szczegółowo prezentował nadzorowane przez siebie programy, omawiając budżet, plany na przyszłość i przewidywaną skuteczność. Język prezentacji był suchy i rzeczowy, nie poddawał się emocjom, ale tematyka wystąpień autentycznie chwytała za gardło, a programy miały zmieniać jakość życia tysiącom mieszkańców. Jeden z nich przewidywał budowę kanałów nawadniających w biednym rejonie, co miało zapewnić rozwój rolnictwa tam, gdzie ludzie dotąd przymierali głodem. Fotografie pokazywane na ściennym monitorze ilustrowały omawiane zamierzenia. Pustynia dosłownie zakwitała na nich kwiatami. Podobnie jak Fundacja Rockefellera, Fundacja Bancrofta miała biura regionalne na całej kuli ziemskiej, jednak zarząd sprawował ścisłą kontrolę nad kosztami ogólnymi i koordynatorzy w swych wystąpieniach wielokrotnie powoływali się na biznesową zasadę „optymalizacji stosunku wartości do kosztów”, co zapewniało przejrzystą wizję poczynań w organizacji typu non profit, zwłaszcza że wartością w tym przypadku było ratowanie życia i zapobieganie cierpieniom. Zważywszy jednak, kto stoi na czele fundacji, może nie jest to aż tak zaskakujące, pomyślała. Paul Bancroft, nazwisko wywołujące dreszcz i podziw. Doktor Bancroft zawsze lubił trzymać się w cieniu. Nie dla niego były bankiety w strojach wieczorowych i anonse tłustym drukiem w rubrykach towarzyskich w gazetach, choć i tak nie udawało się uniknąć szumu wokół jego wszechstronnych uzdolnień. Andrea pamiętała, jak na studiach w ramach seminarium z podstaw ekonomii musiała opanować zbiór wielozmiennych funkcji znany pod nazwą twierdzenia Bancrofta i jak ślęcząc nad nim, uzmysłowiła sobie, że ich twórcą jest jej krewny. Jeszcze przed trzydziestką doktor Bancroft wniósł poważny wkład do teorii gier i jej zastosowania w etyce. Jednak u podstaw fundacji legł bardziej praktyczny wymiar jego wiedzy: szereg znakomitych inwestycji i spekulacji kapitałowych zamienił spory rodzinny majątek w ogromną fortunę, przekształcając skromną fundację w organizację o światowym zasięgu.

O piętnastej prezentację rozpoczął niejaki Randall Heywood, kolejny koordynator programu, człowiek o czerwonosinej wysuszonej twarzy, sugerującej lata spędzone pod tropikalnym słońcem, i jajowatej czaszce z krótko przystrzyżoną ciemną czupryną. Kierował programem z zakresu medycyny tropikalnej, w ramach którego zamierzano sfinansować badania nad profilaktyką i leczeniem malarii. Na początek miano przekazać dziewięćdziesiąt milionów dolarów Instytutowi Medycznemu Howella, kolejne dziewięćdziesiąt grupie badawczej na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa. Heywood opowiedział krótko o „celach molekularnych”, programach szczepień i wyzwaniach wynikających z patogenu malarii oraz wspomniał o niedoskonałościach dotychczasowych szczepionek. Przytoczył też dane statystyczne, z których wynikało, że co roku około milion ludzi umiera przez najbardziej agresywnego pasożyta odpowiedzialnego za zachorowalność na malarię, zwanego Plasmodium falciparum. Milion istnień ludzkich. Dane statystyczne czy abstrakcja? Czy po prostu dramat. Heywood mówił niskim, dudniącym głosem z ponurą, jakby zachmurzoną miną. Jak poranne niebo zasnute burzowymi chmurami, pomyślała Andrea. – Co do wyników, no cóż, jak dotąd nie odnotowaliśmy przełomu. Nikt nie chce budzić fałszywych nadziei. W tej dziedzinie mamy do czynienia z całą masą wielkich nadziei i wielkich rozczarowań. Ale taka jest prawda. – Potoczył wzrokiem po siedzących przy stole, jakby zachęcał do zadawania pytań. Andrea odstawiła filiżankę z głośnym brzękiem, uznając, że stuknięcie porcelaną o porcelanę będzie grzeczniejsze od odchrząknięcia. – Przepraszam, jestem tu nowa, ale wcześniej nam mówiono, że fundacja działa w dziedzinach zaniedbywanych przez komercję. – Zawiesiła znacząco głos. – I szczepionki są tego przykładem – rzekł Heywood, kiwając ze zrozumieniem głową. – Szczepionka to więcej niż korzyść dla jednej osoby, bo moje zaszczepienie ma też znaczenie dla mojego sąsiada. Jako zaszczepiony nie rozsiewam patogenów, a społeczeństwo nie musi ponosić kosztów moich zwolnień chorobowych, absencji w szkole, hospitalizacji. Każdy ekonomista od ochrony zdrowia pani powie, że społeczna wartość programu szczepień może dwudziestokrotnie przewyższać koszt pojedynczej szczepionki. To dlatego władze chętnie w nie inwestują. W końcowym rachunku chodzi o dobro publiczne, podobnie jak w dziedzinie dbałości o publiczne standardy sanitarne, czystość

wody i temu podobne. Jednak w tym przypadku choroba jest największym zagrożeniem w najbiedniejszych rejonach świata, gdzie brakuje potrzebnych środków. W takich krajach jak Uganda, Botswana czy Zambia roczny budżet na ochronę zdrowia wynosi piętnaście dolarów na głowę. W naszym kraju to blisko pięć tysięcy. Andrea słuchała słów Heywooda, nie spuszczając z niego wzroku. Wodniste oczy bardzo kontrastowały z jego ciemną cerą, był potężnie zbudowany, miał wielkie dłonie i palce z paznokciami ogryzionymi do skóry. Dobrze znany jej typ mężczyzny. Strasznie męski… i strasznie nerwowy. – To istotnie pozwala na szersze spojrzenie na sprawę – powiedziała. – Chodzi o precyzyjne wyliczenie kosztów. Firmy farmaceutyczne są świetne w wymyślaniu nowych specyfików, ale tylko wtedy, gdy mają na nie zapewniony zbyt. Niestety brak finansowych bodźców do wydawania wielkich pieniędzy na prace nad lekarstwami dla ludzi, których nie stać na ich kupowanie. – I tu pojawia się Fundacja Bancrofta, czy tak? – I tu pojawiamy się my – rzekł Heywood, uroczyście kiwając głową. Ta nowa szybko łapie. – W zasadzie naszą rolą jest uruchomienie pompy ssącej i zmuszenie jej do pracy. Zawiesił głos i zaczął składać papiery, jednak okazało się, że Andrea jeszcze nie skończyła. – Proszę o wybaczenie – powiedziała. – Od lat pracuję w finansach komercyjnych, więc mogę mieć nieco skrzywiony ogląd. Ale czy zamiast stawiać z góry na określonego partnera, nie lepiej stworzyć program premiujący tę grupę badawczą, która pierwsza upora się z problemem? – Słucham? – Heywood potarł grzbiet nosa. – Ustawić worek złota na końcu tęczy. – Wokół stołu rozszedł się cichy szmer i Andrea poczuła, że się rumieni. Szkoda, że w ogóle się odezwałam, pomyślała. Ale przecież mam rację, nie? No chyba mam. – Wiem, że trudno jest kierować innowacjami. Ale sądzę, że istnieją setki laboratoriów i grup badawczych na uniwersytetach, w instytucjach non profit, w firmach biotechnologicznych, które mogłyby odnieść sukces, gdyby się tym zajęły. Wystarczyłoby obmyślić dla nich system zachęt, skłonić do konkurowania i dałoby się wykorzystać ich kreatywność. Sam pan mówił, że firmy farmaceutyczne i biotechnologiczne są świetne w wymyślaniu nowych specyfików. Więc może należałoby je włączyć do wyścigu i ustanowić nagrodę dla pierwszego na mecie? Na przykład

zagwarantować zakup miliona dawek skutecznej szczepionki po rozsądnej cenie. Stanowiłoby to też zachętę dla każdego potencjalnego inwestora, czyli faktycznie pomnażałoby wyłożone przez was kwoty. Na spalonej słońcem twarzy koordynatora pojawił się wyraz zniecierpliwienia. – Naszym zadaniem jest skłonić ludzi do startu w tym wyścigu. – I dobieracie takich zawodników, którzy waszym zdaniem mają największe szanse na zwycięstwo? – Otóż to. – Czyli na nich stawiacie. Koordynator nie odpowiedział i na sali zapadła cisza. Przerwał ją siedzący przy stole dystyngowanie wyglądający mężczyzna z bujną siwą czupryną. – A jaki model pani proponuje? – zapytał. – Coś w rodzaju loterii z nagrodami dla naukowców w dziedzinie medycyny? „Sprawdź los, może coś wygrałeś”, coś w tym rodzaju? – Mówił łagodnym, niemal przymilnym głosem. Wyzwanie tkwiło w treści jego słów, nie w tonie. Andrea Bancroft poczuła gorąco na twarzy. Facet się czepiał. Przypomniała sobie coś, co czytała w jednym z podręczników do historii. Uniosła wzrok i spojrzała mężczyźnie prosto w oczy. – A czy jest w tym coś nowego? W osiemnastym wieku rząd brytyjski wyznaczył nagrodę dla tego, kto wymyśli sposób pomiaru długości geograficznej na morzu. Jeśli pan o tym poczyta, to się okaże, że problem został rozwiązany i nagroda wypłacona. – Sięgnęła po filiżankę i zmusiła się do łyku herbaty, mając nadzieję, że nikt nie zauważy drżenia rąk. Siwowłosy mężczyzna obrzucił ją badawczym spojrzeniem. Rysy miał ostre i regularne, ale ciepła przydawały im piwne oczy. Był ubrany w ciemnoszarą tweedową marynarkę i wystającą spod niej, zapinaną na guziki kamizelkę w jodełkę, co nadawało mu nieco profesorski wygląd. Może jakiś konsultant naukowy? Spuściła wzrok i wpatrzyła się w filiżankę. No, nieźle sobie poczynasz, pomyślała ze złością. Jesteś tu pierwszy raz i od razu robisz sobie wrogów. Ale właściwie była tym wszystkim podekscytowana. Ci ludzie nie ograniczali się do mówienia o zmienianiu świata, jak to robią studenci pierwszych lat w akademikach. Oni naprawdę to robili, i robili to z głową. Byli zawzięci

i przebiegli. Jeśli kiedyś uda jej się spotkać doktora Bancrofta, będzie musiała uważać, żeby go nie zagłaskać. Koordynator zebrał papiery. – No cóż, z całą pewnością rozważymy pani sugestie – powiedział spokojnym, rzeczowym tonem. Bez lekceważenia, ale i bez specjalnego entuzjazmu w głosie. – No, no – mruknął jej opalony sąsiad, Simon Bancroft, jeśli dobrze zapamiętała. Obdarzył ją uśmieszkiem, który mógł równie dobrze oznaczać sarkazm, jak i podziw. Ogłoszono półgodzinną przerwę i wszyscy wstali od stołu. Część zeszła na dół, gdzie podano kawę i ciasteczka, inni krążyli grupkami po galerii lub rozsiedli się w fotelach pod parasolami na tarasie i wpatrywali w ekrany swoich blackberry i notebooków. Andrea nie dołączyła do żadnej z grup, czując nagle osamotnienie, jak uczennica w nowej szkole. Przecież nie wolno mi dołączyć do niewłaściwych ludzi, pomyślała z sarkazmem. Z zamyślenia wyrwał ją ciepły baryton. – Panno Bancroft? – Podniosła wzrok i ujrzała przed sobą mężczyznę w tweedowej marynarce i kamizelce. Twarz miał rozchmurzoną i patrzył na nią pogodnie. Musiał mieć około siedemdziesiątki, ale na jego twarzy nie było śladu zmarszczek, ruchy miał dziarskie. – Ma pani ochotę na spacer? Poszli wyłożoną łupkami ścieżką w dół kilku ukwieconych tarasów, przeszli mostkiem nad strumykiem i weszli w labirynt ligustrowych żywopłotów. – Jakbyśmy byli w innym świecie – zauważyła Andrea. – Ukrytym pośrodku jeszcze innego. Jak restauracja na Księżycu. – A, tam. Jedzenie świetne, ale brakuje atmosfery. Andrea parsknęła śmiechem. – Od jak dawna jest pan związany z Fundacją Bancrofta? – spytała. – Od dawna – odrzekł mężczyzna, stawiając sprężyste kroki po gałązkach. Sztruksowe spodnie i solidne skórzane półbuty, zauważyła Andrea. Styl profesorski, ale pełen elegancji. – Musiał ją pan polubić. – Pozwala mi nie pakować się w kłopoty. Chyba nie palił się do powrotu do tematu ich rozmowy, ale ona czuła po niej niesmak. – To jak? – spytała w końcu. – Zrobiłam z siebie idiotkę? – Myślę, że zrobiła pani osła z Randalla Heywooda. – Ale sądziłam…

– Co pani sądziła? Miała pani absolutną rację, panno Bancroft. Należy przyciągać, a nie odpychać. To może być najefektywniejszy sposób działania fundacji w dziedzinie badań medycznych. Pani analiza była warta wszystkich pieniędzy, że się tak wyrażę. – Mógłby pan to powtórzyć waszemu głównemu szefowi. Spojrzał na nią ze zdziwieniem. – A tak przy okazji, kiedy będę miała zaszczyt poznać doktora Bancrofta? – I w tym momencie jej zaświtało, że chyba coś palnęła. – Dobra, cofam pytanie. Mówił pan, że jak się pan nazywa? – Na imię mi Paul. – Paul Bancroft? – Aż ją zapiekło w gardle, jak przy niestrawności. – Niestety. Czuję, że jest pani zawiedziona. Bardzo mi przykro, panno Bancroft. – Na jego ustach błądził figlarny uśmieszek. – Andrea – poprawiła go szybko. – Czuję się jak skończona idiotka. – Jeśli tak wyglądają idiotki, to potrzeba nam ich jak najwięcej. Uważam twoje uwagi za bardzo trafne. Od razu wyróżniłaś się spośród tych mędrców przeżuwających każdą myśl. Myślę, że swoim wystąpieniem wielu zaimponowałaś. Nawet wobec mnie się postawiłaś. – Czyli odegrał pan rolę adwokata diabła. – Tak bym tego nie nazwał. Diabeł nie potrzebuje adwokata. Nie na tym świecie, panno Bancroft. ••• Yusef Ali, szef ochrony willi przy via Angelo Masina, obszedł róg ciemnego holu i omiótł potężnym strumieniem światła latarki wszystkie zakamarki. Nie mógł sobie pozwolić na jakiekolwiek niedopatrzenie, nawet teraz. A właściwie, zwłaszcza teraz. Od śmierci Ansariego wszystkich ogarnęła drętwota, Yusef wiedział jednak, że ich nowy pan będzie równie wymagający. Każdy obiekt był tylko na tyle bezpieczny, na ile skrupulatnie go pilnowano. W pomieszczeniu na tyłach willi Tunezyjczyk sprawdził na ekranach stan czujników wokół willi. Wszystkie pokazywały stan „normalny”, lecz Yusef Ali wiedział, że nic nie zastąpi ludzkiego oka. Urządzenia elektroniczne mogą pomagać, jednak nigdy nie wyręczą człowieka. Jego wieczorny obchód nie był jeszcze skończony.

Po zejściu do piwnicy dostrzegł, że coś jest nie tak. Drzwi do stanza per gli interrogatori były uchylone, palące się w środku światło rozświetlało mrok korytarza. Te drzwi nie miały prawa być otwarte. Z pistoletem w ręce podszedł do komory przesłuchań, pchnął drzwi, które bezszelestnie obróciły się na masywnych zawiasach, i wszedł do środka. W tej samej chwili światło zgasło, potężny cios wytrącił mu pistolet z prawej ręki, drugi równie potężny podciął nogi. Ilu jest napastników? Zdezorientowany nagłą ciemnością nie potrafił tego ocenić. Spróbował się zamachnąć i wtedy się okazało, że ręce ma skute. Kolejny silny cios w kark zwalił go na podłogę. A potem usłyszał plaśnięcie zamykających się drzwi komory przesłuchań. ••• – Dobrze, teraz to już naprawdę się pogubiłam – powiedziała Andrea Bancroft. Mężczyzna lekko wzruszył ramionami. – Po prostu byłem ciekaw, czy mając rację, będziesz obstawała przy swoim. – Popołudniowe słońce srebrzyście rozświetlało jego siwą czuprynę. – Aż nie mogę w to uwierzyć. Nie mogę uwierzyć, że tu jestem i rozmawiam z samym Paulem Bancroftem. Autorem sieci bayesowskich i twierdzenia Bancrofta. Z kimś, kto… o Boże, czuję się, jakbym była w szkole. Proszę mi wybaczyć. Znowu się wygłupiłam. Zachowuję się jak smarkula, która nagle spotkała Elvisa. – Znów poczuła, że się rumieni. – Obawiam się, że Elvis już nas na dobre opuścił. – Paul Bancroft zaśmiał się lekko i skręcił w dróżkę wyłożoną płytami chodnikowymi. Zagajnik przeszedł w otwartą łąkę z trawą usianą krwawnikami i bogactwem polnych kwiatów, jednak pozbawioną ostów, rzepów i trujących ziół. Niby dzika łąka, ale wolna od drażniących i niebezpiecznych chwastów. Jak wszystko w posiadłości Bancrofta, łąka dawała wrażenie naturalności i swobody, choć musiała być wynikiem wielu niewidocznych zabiegów pielęgnacyjnych udoskonalających naturę. – A jeśli chodzi o sprawy, o których wspominałaś. Czuję się trochę jak ktoś, kto we wczesnych latach sześćdziesiątych napisał kilka chwytliwych przebojów – rzekł Bancroft po chwili milczenia. – Z wiekiem coraz bardziej dochodzę do

wniosku, że prawdziwym wyzwaniem jest zastosowanie teorii w praktyce. Zaprzęgnięcie umysłu w służbę serca, nałożenie teoriom praktycznej uprzęży. – Ale dzięki tym teoriom zaszedł pan daleko. Począwszy od podstawowego pojęcia utylitaryzmu w etyce. Przekonajmy się, czy dobrze zapamiętałam. Postępuj tak, by jak najliczniejsza grupa odnosiła jak najwięcej korzyści. Paul cicho zachichotał. – Tak to zdefiniował Jeremy Bentham w osiemnastym wieku. O ile wiem, definicja pochodzi z rozpraw naukowca Josepha Priestleya i filozofa Francisa Hutchesona. Wszyscy zapominają, że współczesna ekonomia zajmuje się głównie maksymalizacją korzyści, a więc szczęścia. Odniesienie funkcji dobrobytu Marshalla i Pigou do aksjomatów neoutylitaryzmu powinno być czymś oczywistym. Andrea próbowała przypomnieć sobie wiadomości wyniesione na ten temat ze studiów – pospiesznie opanowywaną wiedzę przed egzaminami i potem równie szybko zapominaną. – Jeśli dobrze pamiętam, wedle legendy twierdzenie Bancrofta sformułował pan w ramach zadania domowego jeszcze w trakcie studiów. Przy okazji pisania pracy semestralnej na seminarium czy czegoś w tym rodzaju. Tak było? – No cóż, to prawda – odparł siwowłosy mężczyzna, którego pozbawiona zmarszczek twarz lśniła już kropelkami potu. – Jako młodzieniec byłem wystarczająco sprytny, by na to wpaść, ale niewystarczająco, by zdać sobie sprawę, że nikt przede mną tego nie zrobił i że ta myśl nie funkcjonuje od lat w tysiącach opracowań. W tamtych czasach problemy były łatwiejsze, bo miały rozwiązania. – A teraz? – Teraz tylko prowadzą do kolejnych problemów. Jak te rosyjskie matrioszki. Mam siedemdziesiąt lat i w przeciwieństwie do innych z trudem dostrzegam zalety takiego technicznego sprytu. – To tak, jakby się pan wypierał własnej przeszłości. O ile wiem, odznaczono pana medalem Fieldsa. – Medal był uważany za najbardziej prestiżowe wyróżnienie w dziedzinie matematyki, branżowy odpowiednik Nobla. – Za wczesne prace z dziedziny teorii liczb, jeśli dobrze pamiętam. W czasach, gdy pracował pan w Instytucie Badań Zaawansowanych. – Przez ciebie naprawdę czuję się staro – rzekł Paul z uśmiechem. – Medal do dziś leży w jakimś pudełku po butach. Jest na nim wyryty cytat z rzymskiego

poety Maniliusza: „Wznieść się poza granice ludzkich możliwości i przewodzić światu”. Niepokojąca maksyma. – I uczy skromności – dodała. Wiatr zaszumiał w wysokich trawach i Andreę przebiegł dreszcz. Zbliżali się do wyglądającego dość staro kamiennego muru przypominającego wyglądem odgraniczenia pastwisk w angielskim Cotswolds. – Jednak udało się panu wcielić w życie zasadę największego dobra dla najliczniejszej grupy odbiorców – powiedziała Andrea. – Własna fundacja bardzo to ułatwia. – Naprawdę tak myślisz? – Cień uśmiechu. Kolejny sprawdzian. – Nie, to nie jest łatwe – odrzekła po chwili zadumy. – Powstaje kwestia kosztu wyboru. Na co innego można by wydać pieniądze. A także kwestia późniejszych konsekwencji. – Czułem, że jest w tobie coś, Andreo. Potrafisz myśleć. Masz poczucie niezależności. Zdolność samodzielnego rozwiązywania problemów. A jeśli chodzi o to, co powiedziałaś, to dotknęłaś sedna sprawy. Późniejsze konsekwencje. Efekty odwrotne od zamierzonych. To pułapka, w którą wpada wielu ambitnych filantropów. Nasze największe zagrożenie. – Nikt nie chce być pediatrą ratującym życie małemu Adolfowi Hitlerowi. – Andrea pokiwała głową. – Otóż to. Czasem wysiłki podejmowane w ramach walki z biedą prowadzą do jeszcze większej biedy. Dostarczasz zboże głodującym, co doprowadza miejscowych rolników do bankructwa. W następnym roku głód jest jeszcze większy, bo Zachód już niczego nie dostarcza, a miejscowi rolnicy zjedli swoje zapasy ziarna siewnego. W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat wielokrotnie zetknęliśmy się z taką sytuacją. – Bancroft nie spuszczał z niej uważnego spojrzenia. – A co z chorobami? – spytała. – Bywają lekarstwa, które zwalczają symptomy zakaźnej choroby i jednocześnie przyczyniają się do jej roznoszenia. – Nie chciałabym być lekarzem, który chorej na tyfus kucharce podaje aspirynę po to, by mogła jak najszybciej wrócić do pracy w kuchni. – Mój Boże, dziewczyno, jesteś do tego stworzona. – Kurze łapki wokół jego oczu pogłębiły się, gdy się szeroko uśmiechnął.

Andrea poczuła, że znów się rumieni. Czyżby odzywało się w niej utracone dziedzictwo? – No, niech pan nie przesadza – bąknęła. – Twierdzę tylko, że masz zacięcie do myślenia o tych sprawach. Niepożądane konsekwencje przybierają różne formy i kształty. To dlatego w Fundacji Bancrofta musimy planować na pięć ruchów do przodu. Każde działanie wywołuje skutek, to prawda, ale ten skutek wywołuje inne skutki. A te kolejne. – Słuchając, czuła potęgę rozumu zaprzęgniętego do rozwiązywania trudnych problemów i zdecydowanego nie poddawać się trudnościom. – To musi paraliżować – powiedziała. – Człowiek zaczyna myśleć o różnych efektach ubocznych i traci ochotę, by cokolwiek robić. – Tyle że… – Bancroft wszedł jej w słowo ze swadą wytrawnego dyskutanta – to niczego nie załatwia. – Bo nierobienie niczego też ma swoje konsekwencje, tak? Bezczynności też towarzyszą uboczne efekty. – A to oznacza, że nie można postanowić, że się niczego nie postanowi. To nie była potyczka intelektualna. Ich rozmowa bardziej przypominała taniec: krok do przodu, krok do tyłu; krok do siebie, krok od siebie. Dla Andrei było to cudowne przeżycie. Rozmawiała o ważnych sprawach z jednych z najwybitniejszych umysłów i jakoś sobie radziła. A może tylko sobie pochlebia? Może jest jak kot mierzący się z lwem? W milczeniu podeszli na niewielki pagórek ukwiecony dzwonkami i jaskrami. Andrea czuła się jak w transie. Nigdy w życiu nie zetknęła się z kimś tak niezwykłym. Paul Bancroft miał pieniędzy jak lodu, ale mu na nich nie zależało. Interesowało go tylko, co za te pieniądze można zrobić, jeśli się je właściwie wykorzysta. W college’u i na uczelni Andrea zetknęła się z wykładowcami, którzy stawali na głowie, by publikować prace we właściwych periodykach i móc uczestniczyć we właściwych panelach naukowych na właściwych konferencjach. Z ludźmi nieustępliwie i zawzięcie dążącymi do zdobycia choćby najbardziej zwiędłego lauru. A tu miała przed sobą Paula Bancrofta, człowieka, który opublikował pracę o trwałym znaczeniu dla nauki i zrobił to w wieku, w którym odmawiano mu jeszcze sprzedaży alkoholu; człowieka w wieku dwudziestu paru lat przyjętego na członka Instytutu Badań Zaawansowanych, niegdyś matecznika Einsteina, Gödla i von Neumanna, i od lat najważniejszego ośrodka badań naukowych. Kilka lat później Bancroft sam zrezygnował z członkostwa, by

poświęcić całą energię swej fundacji i jej rozwijaniu. Był chodzącym po ziemi realistą o wielkim sercu. Zaiste nieczęste i budzące szacunek połączenie. Przy nim jej wszystkie życiowe ambicje jakby karlały. – Zatem pierwszym warunkiem czynienia dobra jest nie czynić zła – powiedziała w zadumie. Schodzili już po zboczu, Andrea usłyszała nagły trzepot i uniósłszy głowę, ujrzała zrywającą się do lotu parę dzikich kaczek o barwnym upierzeniu. Jak się okazało, po drugiej stronie pagórka znajdował się niewielki czysty staw o powierzchni około dwóch tysięcy metrów kwadratowych, z brzegami porośniętymi wodnymi liliami. Widać kaczki uznały, że bezpieczniej będzie przeczekać najście intruzów na gałęziach drzewa. – Boże, jakie śliczne! – wykrzyknęła Andrea. – To prawda. A jednak istnieje pewien gatunek ludzi, którzy nie potrafią na nie patrzeć bez sięgania po strzelbę. Paul Bancroft podszedł do brzegu, podniósł z ziemi kamyk i z chłopięcą wprawą puścił po powierzchni kaczkę. Kamyk dwukrotnie odbił się od wody i uderzył w przeciwległy brzeg. – Coś ci opowiem – powiedział. – Słyszałaś kiedyś o Inver Brass? – Inver Brass? Brzmi jak nazwa szkockiego jeziora. – I tym dokładnie jest, choć nie znajdziesz go na żadnej mapie. Ale to także nazwa grupy ludzi, początkowo tylko mężczyzn, którzy w tysiąc dziewięćset dwudziestym dziewiątym roku zjechali się tam z całego świata. Organizatorem tego zjazdu był pewien bardzo bogaty i bardzo ambitny Szkot, uczestnikami podobni mu ludzie z innych krajów. Grupka liczyła zaledwie sześciu mężczyzn, wszyscy byli bogatymi i wpływowymi idealistami chcącymi zmienić świat na lepsze. – Tylko tyle? – Myślisz, że to mało? – parsknął. – Ale tak, taki mieli zamiar i dlatego powołali do życia Inver Brass. A potem zaczęli słać ogromne kwoty pieniędzy do zagrożonych regionów świata, by ulżyć losowi ich mieszkańców. Zmniejszyć ich cierpienia, a przede wszystkim zwalczyć wynikającą z nędzy przemoc. Dawno, dawno temu w innym świecie. W gałęziach drzew po drugiej stronie stawu rozległo się piszczenie wiewiórki. – Tak się jednak złożyło, że ambicje założyciela Inver Brass kontynuowano po jego śmierci. W ciągu następnych dziesięcioleci Inver Brass regularnie się zbierało,

odnawiało szyki i tylko jedno się nie zmieniało: aktualny przywódca, tak jak założyciel, zawsze działał pod pseudonimem Genesis. – Ciekawy wzorzec – bąknęła Andrea. Wyszukała nieduży kamyk i też spróbowała puścić kaczkę, ale rzuciła pod złym kątem i kamyk tylko plusnął i znikł pod wodą. – Może bardziej przestroga – powiedział Bancroft. – Członkowie grupy nie byli nieomylni. A nawet bardzo omylni. Bo prawda jest taka, że jedno z ich działań w dziedzinie inżynierii ekonomicznej w sposób niezamierzony przyczyniło się do powstania faszystowskich Niemiec. – Chyba pan żartuje – powiedziała, wlepiając w niego wzrok. – Co w zasadzie zniwelowało całe dobro wynikające z ich innych działań. Myśleli o przyczynach i skutkach, a zapomnieli, że skutki też są przyczynami. Płynące po niebie chmury to zakrywały, to odsłaniały słońce. Andrea zamilkła. – Wyglądasz, jakbyś była… – Totalnie zdruzgotana – dokończyła za niego Andrea. I istotnie tak było. Mimo że dobrze znała historię, poraziła ją opowieść o Inver Brass i zaskoczyła obojętność, z jaką Bancroft o tym mówił. – Tym, że tak niewielka grupka ludzi mogła tak dramatycznie wpłynąć na bieg historii… – Zawiesiła głos. – Wiele zdarzeń nigdy nie trafia do podręczników historii. – Ale coś takiego! Od towarzyskiego spotkania nad szkockim jeziorem do powstania Trzeciej Rzeszy. Z czymś takim trzeba się oswoić. – I świetnie sobie z tym radzisz – szepnął starszy pan niemal poufale. – Łapiesz szybciej od większości ludzi, że nie zawsze jest łatwo czynić dobro. – Odwrócił głowę i powiódł wzrokiem ponad długim niskim murkiem z precyzyjnie spasowanych łupków. – Ta historia Inver Brass musi w panu siedzieć. – Siedzi i uczy skromności – rzekł, obrzucając ją spojrzeniem. – Jak mówiłem, trzeba zawsze myśleć do przodu. Chciałbym wierzyć, że Fundacja Bancrofta choć częściowo rozumie historyczną przyczynowość. Przekonaliśmy się, że jak w bilardzie sztos na wprost bywa często mniej skuteczny od sztosu z odbicia. – Puścił następną kaczkę i tym razem kamyk odbił się aż trzy razy. – Cała sztuka tkwi w nadgarstku – powiedział z uśmiechem. Miał siedemdziesiąt lat, ale zachowywał się jak dzieciak. Wziął na swoje barki największe ciężary świata, a mimo to była w nim jakaś niezwykła beztroska. – Pamiętasz okrzyk Woltera:

Écrasez l’infâme! Zmażcie tę hańbę. Ja też to powtarzam. Pytanie jednak jak? Często powtarzam, że robienie rzeczy słusznych nie zawsze jest łatwe. Andrea westchnęła. Chmury nad ich głowami przestały płynąć i zbiły się w jedną masę zakrywającą całe niebo. – Jakoś trudno mi to wszystko ogarnąć – powiedziała cicho. – Dlatego chciałbym, żebyś przyszła dziś do mnie na rodzinną kolację. – Pokazał ręką dom kilkaset metrów za kamiennym murkiem, którego zarys ledwie przezierał przez gęstwinę gałęzi. A więc Bancroft mieszka po sąsiedzku, z domu do fundacji ma raptem dwadzieścia minut spacerem. – To tak, jakby pan mieszkał na piętrze nad sklepem. – Andrea zachichotała. – Albo tuż obok. – Nie muszę dojeżdżać do pracy. A jak się śpieszę, to idę na skróty ścieżką do konnej jazdy. Czy to znaczy „tak”? – Dość rozwlekłe tak. Dziękuję. Z przyjemnością. – Myślę, że syn chętnie cię pozna. Ma na imię Brandon i ma trzynaście lat. Wszyscy mówią, że to okropny wiek, ale jakoś sobie z tym radzi. Zawiadomię Nualę, że będziesz na kolacji. Nuala to… no, zajmuje się nami. Między innymi. Myślę, że należałoby ją nazwać guwernantką. Ale brzmi to za bardzo po wiktoriańsku. – A do pana bardziej przemawia oświecenie? Parsknął głośnym śmiechem. To, że się jej udało rozśmieszyć wielkiego człowieka, spowodowało, że zalała ją fala nieopisanej radości. Znalazła się w obcym miejscu i wśród obcych ludzi, ale jakoś dziwnie czuła się tu jak w domu. „Jesteś do tego stworzona”, powiedział chwilę wcześniej jej sławny krewny. Andrea pomyślała o matce i poczuła nagły chłód w sercu. A jeśli to on ma rację? ••• Todd Belknap skuł strażnikowi ręce i nogi, kilkoma pociągnięciami noża rozciął na nim ubranie i przykuwszy nagiego łańcuchem do ciężkiego żeliwnego krzesła, ponownie zapalił światło. Obezwładnienie takiego osiłka wymagało szybkości i działania z zaskoczenia, a to były chwilowe przewagi. Dopiero skucie i przykucie do krzesła czyniły z nich coś trwalszego.

Oliwkowa cera więźnia w ostrym jarzeniowym świetle nabrała ziemistej barwy. Belknap stał przed nim i bez słowa patrzył, jak oczy Tunezyjczyka się rozszerzają i zaraz potem zwężają w miarę uświadamiania sobie, kto jest jego oprawcą. Yusef był zdumiony i przerażony. Intruz, którego kilka dni wcześniej prowadził do komory tortur, stał teraz nad nim w tejże komorze. Belknap omiótł wzrokiem stłoczone w lochu narzędzia tortur. Niektórych nie potrafił nawet nazwać, a jego wyobraźnia nie była na tyle chora, by się domyślać, do czego mogły służyć. Inne pamiętał z odwiedzin w muzeum Pusterla di Sant’Ambrogio w Mediolanie, gdzie znajdowała się budząca grozę kolekcja średniowiecznych narzędzi tortur. – Twój pan to niezły kolekcjoner – rzucił. Siedzący na krześle Tunezyjczyk spojrzał na niego hardo i Belknap pomyślał, że musi wyraźnie dać mu do zrozumienia, jak daleko zamierza się posunąć. Wiedział, że nagość pomoże więźniowi uzmysłowić sobie jego cielesną bezbronność. – Widzę, że macie tu nawet żelazną dziewicę – powiedział. – To mi się podoba. – Podszedł do skrzyni pełnej metalowych szpikulców, które stopniowo wbijały się w ciało zamkniętej wewnątrz ofiary, a jej wrzaski dodatkowo wzmacniała ciasna kapsuła. – Przejęta żywcem z inkwizycji. Rzecz w tym, że zainteresowanie średniowieczem twojego nieświętej pamięci pana nie brało się z fascynacji reliktami przeszłości. Bo pomyśl. Inkwizycja przetrwała stulecia. Tortury też. A to oznacza dekadę po dekadzie prób i błędów. Wiedzę opartą na doświadczeniu. Umiejętność gry na włóknach bólu w ludzkim ciele, jak na pieprzonych skrzypcach. Posiedli niewiarygodną wiedzę na ten temat. Nie mamy szans się z nimi równać. Część tej wiedzy przepadła na zawsze. Ale nie wszystko. Więzień na krześle tylko plunął w jego stronę. – I tak nic ci nie powiem – warknął swą lekko akcentowaną angielszczyzną. – Ale nawet nie wiesz, o co chcę cię spytać – parsknął Belknap. – Ja tylko chcę, żebyś podjął decyzję, nic więcej. Dokonał wyboru. To dla ciebie za trudne? Więzień obrzucił go nienawistnym spojrzeniem, ale nic nie odpowiedział. Belknap wyciągnął szufladę z mahoniowej komody i wyjął narzędzie służące do zrywania paznokci, znane pod nazwą turcas. Położył je w zasięgu wzroku więźnia na wyłożonej skórą tacy, obok umieścił stalowe cęgi, śrubowe imadło z kolcami do miażdżenia stawów palców u rąk i nóg i metalowy klin do

powolnego odrywania paznokci. Popularna w czasach inkwizycji tortura polegała na możliwie najwolniejszym wyciąganiu gwoździ wbitych w palce. Wskazał ręką zestaw lśniących narzędzi. – Wybieraj – rzucił krótko. Po czole więźnia powoli stoczyła się kropla potu. – No to cię wyręczę i sam wybiorę. Myślę, że powinniśmy zacząć od czegoś małego – rzekł pogodnym tonem Belknap i ponownie rozejrzał się po komorze. – Tak, już wiem. Co powiesz na gruszkę? – dodał, przyglądając się niewielkiemu obłemu przedmiotowi z długą śrubą wystającą jak szypułka owocu. Wziął go do ręki i podsunął pod oczy więźnia. La pera, jedno z najpopularniejszych narzędzi średniowiecznych tortur, wkładane do odbytu lub pochwy. Po wsunięciu zaczynano obracać śrubę, powodując, że z otworków na powierzchni gruszki wysuwały się szpikulce, kalecząc ofiarę od środka i zadając jej nieopisane cierpienia. – Masz ochotę spróbować gruszki? Bo myślę, że ona chętnie spróbuje ciebie. – Belknap nacisnął dźwignię w zagłębieniu żelaznego krzesła i pod więźniem otworzyła się umieszczona na zawiasach klapa siedziska. – Zobaczysz, jestem w tym dobry i pilny. Nie będę patrzył na zegarek, czy mój czas dobiegł końca. Poświęcę ci go tyle, ile będzie trzeba. Już taki jestem. A gdy rano cię tu znajdą… – Nie! – zaskowyczał więzień. Jego zlana potem skóra zaczynała wydzielać odór strachu. Wyglądało na to, że Belknap nie pomylił się w swych kalkulacjach. Więzień był przerażony zarówno perspektywą straszliwego bólu, jak i czekającym go upokorzeniem. – Nie przejmuj się, że narobisz sobie wstydu – rzekł Belknap surowo. – Cudowną zaletą tego miejsca jest to, że możesz krzyczeć najgłośniej i najdłużej, jak potrafisz. Nikt i tak cię nie usłyszy. I jak już powiedziałem, gdy rano cię tu znajdą… – Powiem wszystko, co chcesz wiedzieć – wyjęczał błagalnym tonem ochroniarz. – Powiem wszystko. – Ta pokojówka – warknął Belknap. – Kim jest i gdzie jest teraz? Ochroniarz zamrugał. – Ale jej tu nie ma. Myśleliśmy, że ty ją zabiłeś. Belknap uniósł brew. – Od kiedy tu pracowała? Kim jest?

– Od jakichś ośmiu miesięcy. Była dokładnie sprawdzona. Jestem tego pewny. Ma osiemnaście lat, nazywa się Lucia Zingaretti. Mieszka z rodziną na Zatybrzu. Stara rodzina. Biedna, ale szanowana. Bardzo pobożna. – Czyli taka, która potrafi bez oporu poddać się woli zwierzchniej władzy. Adres? – Na parterze przy via Clarice Marescotti. Ansari bardzo uważał, kogo wpuszcza do domu. Musiał. – Zniknęła tej nocy, gdy zabito Ansariego? Yusef Ali pokiwał głową. – Nigdy więcej jej nie widzieliśmy. – A ty? Od jak dawna pracowałeś dla Ansariego? – Od dziewięciu lat. – Musiałeś dużo o nim wiedzieć. – Dużo i mało. Wiedziałem to, co mi było potrzebne w służbie. Ale nic więcej. – Pewnego Amerykanina uprowadzono w Bejrucie tej samej nocy, kiedy zabito Ansariego – powiedział Belknap, wpatrując się uważnie w oczy Tunezyjczyka. – Czy to Ansari zaaranżował to porwanie? – Nie wiem. – Odpowiedź była szybka i rzucona obojętnym tonem. Nie zabrzmiała ani zbyt czujnie, ani pokrętnie. – Nic nam o tym nie mówiono. Belknap ponownie przyjrzał się oczom Tunezyjczyka i doszedł do wniosku, że tamten mówi prawdę. Nie uzyska więc żadnych skrótów, ale szczerze mówiąc, nie liczył na nie. Popytał więźnia jeszcze ze dwadzieścia minut, stopniowo budując w myślach obraz tego, co się dalej działo w domu przy via Angelo Masina. Obraz przypominał lekko rozmytą mozaikę z dużych kamieni. Yusefa poinformowano, że biznes jego nieżyjącego pana przechodzi w ręce kogoś nowego, ale że całe kierownictwo i służba pomocnicza pozostają niezmienione. Wyłom w systemie ochrony został zidentyfikowany i powód usunięty. Pracownicy ochrony mieli zachować czujność i czekać na dalsze instrukcje. Na temat wydarzeń w Bejrucie i dolinie Bekaa Yusef Ali nie miał żadnej dodatkowej wiedzy. Ansari robił tam interesy, to pewne, wszyscy o tym wiedzieli, ale on sam nigdy nie był w to zaangażowany. A jeśli chciało się zostać na służbie u Khalila Ansariego, nie zadawało się zbędnych pytań. Natomiast Yusef rzeczywiście odpowiadał za ochronę całej posesji przy via Angelo Masina, a to znaczyło, że podlegała mu również ta dziewczyna. Jedyny trop

możliwy do podjęcia przez Belknapa. Tunezyjczyk to wiedział i bez dalszych gróźb podał mu wszystkie namiary na jej rodzinę. W komorze robiło się coraz bardziej duszno i ciasno. W końcu Belknap spojrzał na zegarek. Wyciągnął od niego tyle, ile było do wyciągnięcia, nawet jeśli to nie było tyle, na ile liczył. Dopiero w tym momencie zdał sobie sprawę, że w lewej ręce wciąż trzyma gruszkę i że ją trzymał podczas całego przesłuchania. Odłożył ją na tacę i ruszył w stronę drzwi lochu. – Znajdą cię tu rano – rzucił przez ramię. – Zaraz, czekaj! – wykrzyknął ochroniarz. – Zrobiłem wszystko, co chciałeś. Nie możesz mnie tak zostawić. – Niedługo cię znajdą. – Nie uwolnisz mnie? – Nie mogę ryzykować. Jeszcze stąd nie wyszedłem. Przecież sam wiesz. – Ale musisz. – Yusef wpatrywał się w niego szeroko otwartymi oczami. – Może muszę, ale tego nie zrobię. Po paru długich sekundach wzrok Tunezyjczyka przygasł i w jego oczach pojawił się wyraz rezygnacji, może nawet rozpaczy. – To musisz przynajmniej jedno dla mnie zrobić – powiedział, wskazując głową swój pistolet, który wciąż leżał na podłodze komory. – Zastrzel mnie. – Powiedziałem ci, że jestem dobry i pilny w tej robocie. Ale nie aż tak. – Zrozum mnie. Byłem lojalnym sługą Ansariego, jego żołnierzem, i to dobrym. – Tunezyjczyk mówił zduszonym głosem i ze wzrokiem wbitym w podłogę. – Jeśli mnie tu znajdą, to będę zhańbiony i… i zrobią ze mnie kozła ofiarnego. – Chcesz powiedzieć, że zamęczą cię na śmierć? Tak jak ty to robiłeś z innymi? – Jared, co się teraz z tobą dzieje? Co ci dranie ci robią? Świadomość tego, jak mało zostało mu czasu, kładła się kamieniem na piersi. Yusef Ali nie próbował nawet protestować. Wiedział, jak bolesna i upokarzająca może być taka śmierć, bo nieraz zadawał ją innym. Jak taka powolna śmierć w męczarniach potrafi pozbawić resztek godności i dumy kogoś, kto godność i dumę ceni ponad wszystko. – Nie zasłużyłem na to – rzucił wyzywającym tonem. – Zasłużyłem na coś lepszego. Belknap obrócił pokrętło jak na drzwiach skarbca i bolce zasuw się cofnęły. Drzwi bezszelestnie się otworzyły i do środka wpadł powiew chłodniejszego powietrza.

– Proszę, zastrzel mnie – jęknął Tunezyjczyk. – Zrobisz mi przysługę. – Wiem – odrzekł obojętnym tonem Belknap. – I właśnie dlatego tego nie zrobię.

Rozdział 5

Andrea szła wijącą się wśród zarośli ścieżką do domu Paula Bancrofta z głową pełną nie do końca sprecyzowanych obaw. Powietrze pachniało lawendą, macierzanką i wetiwerią, porastającymi niską groblę dyskretnie rozdzielającą obie części posiadłości. Dom zdawał się pochodzić z tego samego okresu, co siedziba fundacji, i jak ona odznaczał się doskonałym zharmonizowaniem z otoczeniem. Wykonane ze starych cegieł i czerwonego piaskowca ściany wtapiały się w otoczenie tak mocno, że dopiero po podejściu i przyjrzeniu się z bliska widz uświadamiał sobie, jak duże fragmenty imponującej budowli były cały czas widoczne. W wejściu powitała ją kobieta w ubiorze gospodyni domowej. Miała około pięćdziesięciu lat, przetykane siwizną rude włosy i usianą piegami szeroką twarz. – Zapewne panna Bancroft? – spytała z ledwie słyszalnym irlandzkim akcentem kogoś, kto większość swego życia spędził w Ameryce. Zapewne Nuala, o której wspomniał Paul. – Pan zaraz zejdzie. Co mogę zaproponować do picia? Może coś do przegryzienia? – dodała, obrzucając Andreę taksująco-aprobującym spojrzeniem. – Chyba nie, dziękuję – odparła niepewnie Andrea. – Na pewno? Może choć kieliszek sherry? Pan pije tylko bardzo wytrawne, jeśli to pani nie przeszkadza. Na pewno nie taki ulepek, na jakim ja się wychowałam. – Bardzo proszę. – Służba w domu miliardera powinna być sztywna i zapięta na ostatni guzik, ale ta Irlandka zupełnie do tego obrazu nie pasowała. Sprawiała wrażenie rozluźnionej i swobodnej, co musiało być zasługą jej chlebodawcy. Paul Bancroft wyraźnie nie pochwalał ceremoniału. Nie chciał, by służba w jego domu była skrępowana i bała się własnego cienia. – Już się robi, jedno wytrawne sherry. A tak przy okazji, jestem Nuala. Andrea z uśmiechem podała jej rękę. Już zaczynała się tu dobrze czuć. Z kieliszkiem sherry w dłoni Andrea rozejrzała się po obrazach i rycinach, którymi obwieszono pokryte ciemną boazerią ściany westybulu i sąsiadującego z nim salonu. Potrafiła zidentyfikować niektóre z dzieł i ich twórców, inne, równie zachwycające, były jej zupełnie nieznane. Jej wzrok przyciągnął czarnobiały rysunek wyciągniętej na brzeg ogromnej ryby – tak wielkiej, że otaczający ją

rybacy z drabinkami i nożami wyglądali przy niej jak karzełki. Z pyska ryby wystawało kilkanaście mniejszych rybek, z rozciętego brzucha wypływało kilkanaście następnych. – Niezwykłe, prawda? – rozległ się za jej plecami głos Paula Bancrofta. Andrea stała tak zafascynowana rysunkiem, że nie dosłyszała jego kroków. – Czyje to? – spytała, odwracając głowę. – Rycina piórkiem Pietera Bruegela starszego, z tysiąc pięćset pięćdziesiątego szóstego roku. Zatytułowana Wielkie ryby zjadają małe rybki. Nie bawił się w niedomówienia i walił prosto z mostu. Kiedyś wisiała w Graphische Sammlung Albertina w Wiedniu. Ale tak jak ciebie, mnie też zafascynowała. – I połknął pan ją w całości. Paul Bancroft parsknął głośnym śmiechem. – Mam nadzieję, że nie przeszkadza ci wcześniejsza pora kolacji – powiedział. – Syn jest jeszcze w tym wieku, że obowiązuje go wczesne pójście do łóżka. Andrea czuła, że gospodarz bardzo chce, aby poznała jego syna, a jednocześnie jakby trochę się tego obawiał. Przypomniała sobie przyjaciółkę, która urodziła dziecko z zespołem Downa – łagodne, pogodne i uśmiechnięte, które matka kochała i z którego była dumna, a jednak czuło się, że w głębi duszy trochę się go wstydzi… i to stanowiło powód do jeszcze większego wstydu. – Ma na imię Brandon, prawda? – Tak, Brandon. Oczko w głowie tatusia. Trochę… nietypowy, można by rzec. Nieco odbiega od normy, ale wolę myśleć, że w tym dobrym sensie. Pewnie siedzi teraz na górze przy komputerze i mailuje do różnych nieodpowiednich adresatów. Paul Bancroft też miał w ręku mały kieliszek sherry, był bez marynarki, ale jego kamizelka w jodełkę wciąż nadawała mu nobliwy profesorski wygląd. – Witaj! – rzekł, wznosząc kieliszek w geście toastu. Usiedli w pikowanych skórzanych fotelach przed wygasłym kominkiem. Boazeria z orzechowego drewna, stary wysłużony perski dywan, podłoga z pociemniałego ze starości twardego drewna. Wszystko zdawało się być ponadczasowe i tchnęło spokojem, nadając całości wygląd luksusu, który odżegnuje się od nadmiernego luksusu. – Andrea Bancroft – powiedział głośno, jakby rozsmakowując się w brzmieniu jej nazwiska. – Paru rzeczy o tobie się dowiedziałem. Studia z historii gospodarczej, zgadza się? – Dwa lata na Yale. Dokładnie dwa i pół. Nie skończyłam pracy doktorskiej. – Sherry w kieliszku miało słomkowy kolor. Upiła łyk i usta i nozdrza wypełnił jej

intensywny aromat. Pachniało troszkę toffi i pysznie smakowało orzechami i melonem. – Nie dziwię się, zważywszy na twoją umysłową niezależność. To nie jest cecha szczególnie ceniona na uczelniach. Zbytnia niezależność umysłu rodzi niepokój, zwłaszcza wśród przyszłych guru, którzy nie do końca wierzą w to, co sami mówią. – Pewnie mogłabym utrzymywać, że chciałam się lepiej zakotwiczyć w realnym świecie. Jednak wstydliwa prawda jest taka, że rzuciłam studia, bo chciałam więcej zarabiać. – Przerwała wystraszona swoją odwagą. Świetnie ci idzie, koleżanko, pomyślała w popłochu. Teraz mu jeszcze opowiedz, jak w ostatni weekend jechałaś po dwie godziny w każdą stronę, żeby dotrzeć na fabryczną wyprzedaż nadwyżek produkcyjnych. – Ach, ale to zasoby finansowe kształtują nasze preferencje – odrzekł obojętnym tonem jej krewny. – Jesteś nie tylko bystra, ale także szczera. A te dwie cechy nie zawsze idą w parze. – Odwrócił głowę. – Myślę, że byłoby nielojalnością poddawać ostrej krytyce mojego świętej pamięci kuzyna Reynoldsa, lecz jak to napisał pod koniec osiemnastego wieku utylitarysta William Godwin: „Jakaż to magia tkwi w zaimku »mój«, że obala wyroki odwiecznej prawdy”. Okoliczności, w jakich Reynolds zostawił twoją matkę dopiero niedawno do mnie dotarły i wzbudziły moje oburzenie. Ale o tym porozmawiamy przy innej okazji. – Dziękuję – rzuciła Andrea, czując lekkie zmieszanie i chcąc jak najszybciej zmienić temat. Nie mogła się uwolnić od myśli o swojej szafie z przecenionymi ciuchami drogich marek, którymi lubiła szpanować i za które płaciła kartą, rzetelnie co miesiąc ją spłacając. Teraz zdawało się to takie miałkie. Ale czy gdyby nie jej żądza pieniądza, to zdecydowałaby się opuścić akademickie zacisze? Jej uczelniani doradcy zachęcali ją, by została. Oczekiwali, że zwiąże się na stałe z uczelnią, podejmie pracę dydaktyczną i będzie musiała szarpać się z takimi samymi decyzjami i poddawać takim samym kompromisom jak oni. Równocześnie jej studenckie zadłużenie niepokojąco rosło i Andrea czuła się przygnieciona rachunkami, których nie była w stanie płacić. Zadłużenie na karcie kredytowej spłacała każdorazowo w minimalnej kwocie i z przerażeniem obserwowała, jak z miesiąca na miesiąc coraz bardziej rośnie. Być może podświadomie marzyła o życiu, w którym czytania menu w restauracji nie będzie musiała zaczynać od kolumny z cenami; o życiu, które tak naprawdę przechodziło jej koło nosa.

Czuła dziwny bunt na myśl o tych wszystkich „rozsądnych” wyborach i kompromisach, jakich musiała dokonywać – i właściwie po co? Jej pensja młodszej analityczki rynku papierów wartościowych była znacznie wyższa od tego, co mogłaby zarabiać jako asystentka na uczelni, ale i tak było to śmiesznie mało. Tak się zatraciła w tych wszystkich wyprzedażach, że siebie też wystawiła na sprzedaż po obniżonej cenie. Uniosła wzrok i uświadomiła sobie, że Paul Bancroft coś do niej mówi. – Więc teraz wiem, jak to jest kogoś stracić. Śmierć żony zdruzgotała i mnie, i syna. To były dla nas bardzo trudne chwile. – Nie wątpię – szepnęła. – Po pierwsze, Alice była o dwadzieścia lat młodsza. To ona powinna była mnie pochować i chodzić w żałobie po mnie. Ale jakimś nieszczęśliwym trafem to ona wyciągnęła krótszą słomkę w piekielnej loterii genetycznej. W takich chwilach człowiek uzmysławia sobie, jak kruche jest ludzkie życie. Niewiarygodnie odporne. I niewiarygodnie kruche. – „Czyń swoje, nim zapadnie noc” 3, tak? – I to szybciej, niż się spodziewamy – powiedział cicho. – I nigdy nie daje się uczynić wszystkiego, nieprawdaż? – Pociągnął kolejny łyk słomkowożółtego sherry. – Musisz mi wybaczyć ten ponury nastrój. W tym tygodniu przypada piąta rocznica jej śmierci. Jedyna pociecha jest taka, że to, co mi po sobie zostawiła, jest dla mnie równie cenne. Dał się słyszeć tupot młodzieńczych nóg. Ktoś zbiegał ze schodów po dwa stopnie naraz, z łomotem lądując na podłodze. – O wilku mowa… – rzekł z uśmiechem Bancroft i zwrócił się twarzą do chłopca, który zatrzymał się w łukowatym wejściu do salonu. – Brandon, poznaj Andreę Bancroft. Najpierw dostrzegła czuprynę kręconych blond włosów chłopca, potem jego rumiane policzki. Miał przejrzyście błękitne oczy i regularne rysy po ojcu. Przyglądając mu się, uznała, że jest wyjątkowo urodziwy, jeśli nie wręcz piękny. Zwrócił ku niej głowę i wyciągnął rękę, radośnie się uśmiechając. – Brandon – rzucił. – Miło cię poznać. Jego głos nie nabrał jeszcze chłopięcej twardości, ale nie brzmiał dziecinnie. Gołowąs, jakby powiedzieli nasi ojcowie, ale już z wyraźnym meszkiem na górnej wardze. Jeszcze nie mężczyzna, ale już nie dziecko.

Uścisk jego dłoni był mocny i pewny; chłopiec wyglądał na odrobinę onieśmielonego, ale nie skrępowanego. Rozsiadł się w jednym z foteli, nie odrywając od niej wzroku. Nie było w nim śladu tłumionej wrogości wobec kogoś obcego, tak typowej dla dzieci w jego wieku. Sprawiał wrażenie autentycznie zaciekawionego. Andrea też była go ciekawa. Miał na sobie kraciastą niebieską koszulę wypuszczoną na szare spodnie z mnóstwem suwaków i kieszeni, dość typowe dla jego grupy wiekowej. – Ojciec podejrzewał, że siedzisz przy komputerze i wysyłasz maile do różnych nieodpowiednich adresatów – powiedziała. – Tak było? – Solomon Agronski spuścił mi straszne lanie – oświadczył pogodnie Brandon. – Robiliśmy dagi i całkiem się pogubiłem. Dał mi nieźle w kość. – To jakaś gra komputerowa? – Skąd, DAG to skrót od directed acyclic graph4. Wiem, to straszne nudy. – A ten Solomon Agronski…? – Andrea pytająco zawiesiła głos, nadal nic nie rozumiejąc. – Dał mi w kość – powtórzył Brandon. Paul Bancroft założył nogę na nogę. Wyglądał na rozbawionego. – Solomon jest jednym z najlepszych w kraju logików matematycznych. Kieruje Ośrodkiem Logiki i Obliczeń w Stanfordzie. Od pewnego czasu on i Brandon prowadzą z sobą ożywioną korespondencję, jeśli to właściwe słowo. Andrea próbowała ukryć zaskoczenie. Chłopcu było bardzo daleko do zespołu Downa. Brandon powąchał jej kieliszek i się skrzywił. – Fuj – parsknął. – Nie wolałabyś sprite’a zamiast tego? Bo ja się napiję. – Nie, dziękuję – odparła ze śmiechem. – Jak tam chcesz. – Chłopiec pstryknął palcami. – Wiem, co moglibyśmy zrobić. Porzucać do kosza. Paul i Andrea wymienili spojrzenia. – Obawiam się, że Brandon traktuje cię jako swoją koleżankę – rzekł Paul. – Nie, poważnie. Pokażesz mi swoje rzuty? Póki jest widno. Paul uniósł brew. – Brandon, Andrea dopiero co przyszła i nie jest odpowiednio ubrana do zajęć na boisku. – Może jak bym miała odpowiednie buty… – dodała niepewnie Andrea.

Chłopca ani trochę to nie zniechęciło. – Rozmiar? – rzucił. – Siedem i pół. – Czyli siódemka w rozmiarach męskich. Każdy kolejny rozmiar zwiększa się o jedną trzecią cala wobec poprzedniego, zaczynając od trzech i jedenastu dwunastych cala. Wiedziałaś o tym? – Brandon zna całą masę takich ciekawostek. – Ojciec lekko się skrzywił, ale nie ulegało wątpliwości, że jest dumny z syna. – A niektóre są nawet prawdziwe – parsknął chłopiec, po czym zerwał się z fotela i wykrzyknął: – Już wiem! Nuala nosi ósemkę! Chyba może być, nie? – Wybiegł z salonu i z oddali usłyszeli jego głos. – Nuala! Mogłabyś pożyczyć Andrei tenisówki? Bardzo ładnie proszę. Bardzo, bardzo, bardzo ładnie proszę! Paul Bancroft spojrzał z uśmiechem na Andreę. – Spryciarz z niego, co? – Jest… niezwykły – odrzekła ostrożnie. – Już ma tytuł międzynarodowego mistrza szachowego. Ja go uzyskałem dopiero w wieku dwudziestu dwóch lat. Mówiono wtedy, że jestem wybitnie uzdolniony, ale nawet nie ma porównania. – Międzynarodowy mistrz szachowy? Większość jego rówieśników spędza czas, grając w Grand Theft Auto na PlayStation. – Wyobraź sobie, że on też. Gra również ciągle w SimCity. Trzeba pamiętać, że Brandon to nadal dziecko. Jego stan umysłu pozwala mu sprawnie funkcjonować w wielu dziedzinach, ale… zresztą sama zobaczysz. To w końcu jeszcze dziecko. Kocha gry komputerowe i nienawidzi sprzątać w swoim pokoju jak każdy trzynastolatek. I chwała Bogu. – Musiał pan go uświadamiać, skąd się biorą dzieci? – Nie, ale zadał mi wiele trudnych pytań o molekularne podstawy embriologii. – Na jego twarzy pojawił się wyraz zadowolenia. – Takich jak on uważa się za wybryk natury. – Chyba rzeczywiście lubi brykać. – I ma przy tym dobre serce. Brandon wpadł jak burza z parą tenisówek i zielonymi spodenkami gimnastycznymi w rękach. Jego ojciec skrzywił się i spojrzał na Andreę. – Zdajesz sobie sprawę, że masz prawo mu odmówić – mruknął.

Przebrała się w łazience w holu. – Daję ci pięć minut – powiedziała do Brandona po powrocie. – Wystarczy, żebyś mógł się popisać. – W porządku. Chcesz zobaczyć, jak rzucam? – Do dzieła, kolego – rzekła poważnym tonem. – Wykaż się! Boisko – zwykła betonowa płyta z namalowanymi liniami – znajdowało się za domem i było od niego oddzielone wysokim ligustrowym żywopłotem. – Pokażesz mi stare strzały? – powiedział, rzucając piłkę zza linii rzutów trzypunktowych. Piłka trafiła w obręcz, ale nie wpadła do środka. Andrea podniosła ją i zrobiła szybki wsad. W liceum grała w koszykówkę i co nieco jeszcze pamiętała. – Może stare, ale wpadają – odcięła się. Brandon pokozłował do kosza i zebrał odbitą od tablicy piłkę. Brakowało mu wytrenowania i doświadczenia, ale jak na chłopca w jego wieku miał zaskakująco skoordynowane ruchy. Podpatrywał jej ruchy przy kolejnym celnym rzucie i od razu próbował je powtarzać. Za każdym rzutem był coraz bliższy trafienia. Gdy wrócili do domu – uparła się, że nie będą grali dłużej niż uzgodnione pięć minut – oboje mieli zaróżowione policzki. Zmieniła ubranie w małej ubikacji przy salonie – swoją drogą ciekawe, ile ich mają w tym domu? – i wróciła na skórzany fotel. Kolacja okazała się niezbyt wyszukana, ale pyszna. Zupa szczawiowa, kurczak z grilla z dzikim ryżem, miska zielonej sałaty. Paul Bancroft umiejętnie pokierował rozmową tak, że jakby od niechcenia powrócili do wcześniejszych tematów. – Jesteś wszechstronnie utalentowana – powiedział z uśmiechem. – Jak na to mówią? Dobre opanowanie piłki? Chyba właśnie to masz. Umiejętność przydatna nie tylko na boisku, ale i podczas dyskusji. – Wystarczy nie spuszczać piłki z oka – powiedziała Andrea. – Widzieć, co się ma przed sobą. Paul Bancroft przekrzywił głowę. – Czy to nie Huxley powiedział, że zdrowy rozsądek sprowadza się do tego, by dostrzegać to, co się ma przed oczami. Ale to nie do końca prawda. Lunatycy mają przed oczami jakieś omamy. Zdrowy rozsądek to dar dostrzegania tego, co inni mają przed oczami. Wtedy to coś staje się naszą wspólną sprawą. I co czyni ten dar czymś tak niepospolitym. – Jego głos nabrał powagi. – Gdy pomyśli się o historii naszego gatunku, to zdumiewa, jak zło pod postacią instytucji i praktyk

przez wszystkich uznawanych za niedopuszczalne pleniło się przez całe stulecia. Niewolnictwo. Wykorzystywanie kobiet. Surowe karanie za czyny dokonywane za obopólną zgodą i niepowodujące żadnych ofiar. W sumie mało budujący obraz. Dopiero dwieście lat temu Jeremy Bentham znalazł na to właściwą nazwę. Był jednym z niewielu przedstawicieli swojego pokolenia, którzy pasują do współczesnego rozumienia etyki. Naprawdę był jej ojcem. A wszystko zaczęło się od prostej utylitarystycznej koncepcji: zmniejszyć do minimum ludzkie cierpienia, zawsze przy tym pamiętając, że każdy człowiek to oddzielna całość. – Tak mój tata rozumie elemozynę – wtrącił Brandon, potykając się nieco na trudnym słowie. – Czy jak to się tam mówi. – Możesz to prościej nazywać dobroczynnością – przyszedł mu z pomocą ojciec. – Elemozyna bierze się od łacińskiego eleemosyna. Pierwotnie jałmużna. – Jasne. – Chłopiec kiwnął głową, zapisując w pamięci nowe dane. – Ale co z zasadą, że należy zawsze traktować innych jako cel, nigdy jako środek do osiągania celu? Paul uchwycił zdumione spojrzenie Andrei. – Ostatnio zaczytuje się w Kancie. Tak naprawdę, to niemiecki mistycyzm. Mózg od tego gnije, mówiłem ci. To nawet gorsze od Grand Theft Auto. Musieliśmy się zgodzić, że się z sobą nie zgadzamy. – Czyli nawet pana nie ominął problem z buntem nastolatka, tak? – powiedziała z uśmiechem Andrea. Brandon spojrzał na nią znad talerza i też się uśmiechnął. – Dlaczego uważasz, że to jest „problem”? – spytał. W tym momencie z daleka dobiegło pohukiwanie sowy. Paul Bancroft spojrzał w stronę okna, za którym rysowały się w oddali ciemne sylwetki drzew. – Jak mawiał Hegel, sowa Minerwy lata tylko o zmierzchu. – Czyli że mądrość przychodzi za późno – stwierdził Brandon. – Nie rozumiem tylko jak sowa mogła stać się symbolem mądrości. Sowa to tylko sprawna maszynka do zabijania, nic więcej. Tylko w tym jednym jest dobra. Lata niemal bezszelestnie. Słuch ma czuły jak radar. Widziałaś jakąś w locie? Kiedy się widzi, jak porusza tymi wielkimi skrzydłami, to ma się wrażenie, jakby ktoś wyłączył dźwięk. To dlatego, że jej postrzępione lotki wyciszają szum powietrza. – I nie słychać jej do chwili, aż jest za późno – dodała Andrea, przekrzywiając głowę.

– No, coś w tym rodzaju. Każdy szpon zaciska się z siłą dwustu kilogramów, więc jak już chwyci ofiarę, to koniec. Andrea pociągnęła łyk nalanego przez Nualę klasycznego orzeźwiającego rieslinga. – Czyli nie tyle symbol mądrości, ile śmierci – powiedziała. – W sensie racjonalizacji środków i celów jest bardzo skuteczna – wtrącił Paul. – Niektórzy taką skuteczność nazywają mądrością. – I pan do nich należy? – Nie, ale skuteczność jest ważna. Niestety zbyt często takie podejście uważane jest za przejaw braku serca, nawet jeśli się to dzieje w służbie dobra. Rozmawialiśmy wcześniej o niezamierzonych konsekwencjach. To naprawdę bardzo złożona sprawa. Bo jeśli rozumieć konsekwencjalizm jako konieczność osądzania czynów na podstawie wywoływanych przez nie skutków, to widać, że sprawy wykraczają poza prosty przypadek dobrego uczynku o negatywnych konsekwencjach. Bo powinniśmy także uwzględnić złe uczynki, które dają pozytywne skutki. – Być może – powiedziała w zadumie Andrea. – Tylko że pewne czyny same w sobie są odrażające. Na przykład nie sposób sobie wyobrazić, aby z zabójstwa Martina Luthera Kinga mogło wynikać coś dobrego. Paul Bancroft uniósł brwi. – Mam to potraktować jako wyzwanie? – Tak tylko mówię. Starszy pan łyknął wina. – Wiesz, kilkakrotnie zetknąłem się osobiście z doktorem Kingiem. Fundacja pomogła mu w paru kryzysach finansowych. Był naprawdę niezwykłym człowiekiem. Rzekłbym nawet, że kimś wielkim. Ale nawet on nie był wolny od pewnych osobistych ułomności. Drobnych, nieistotnych, lecz na tyle zauważalnych, że jego wrogowie mogli je rozdąć do nieproporcjonalnych rozmiarów. FBI zawsze chętnie babrało się w brudach na jego temat. Pod koniec życia Kinga grono jego zwolenników bardzo się skurczyło i systematycznie malało. Zamach uczynił z niego potężny symbol, ale gdyby żył, jego nauki miałyby znacznie mniejszy odzew. Jego śmierć podziałała pobudzająco. Tak naprawdę walnie się przyczyniła do zwycięstwa w walce o prawa obywatelskie. Prawo zabraniające dyskryminacji rasowej w osiedlach mieszkaniowych uchwalono dopiero na fali żałoby po tym tragicznym wydarzeniu. Amerykanie byli jego

śmiercią do głębi wstrząśnięci i w rezultacie Ameryka stała się lepszym miejscem do życia. Jeśli chcesz powiedzieć, że śmierć tego człowieka była tragedią, nie będę oponował. Jednak w wyniku śmierci jednego człowieka osiągnięto więcej niż dzięki życiu wielu innych. Czy nie można zatem uznać, że pozytywne konsekwencje jego śmierci z nawiązką zrekompensowały fakt zabójstwa? Andrea odłożyła widelec na stół. – Może jak się na zimno skalkuluje… – Dlaczego na zimno? – przerwał jej Bancroft. – Nigdy nie mogę pojąć, dlaczego kalkulowanie konsekwencji uważa się za coś zimnego. Ulepszanie świata brzmi dość abstrakcyjnie, ale przecież chodzi w nim o poprawę losu pojedynczych mężczyzn, kobiet i dzieci, z których wszyscy mają za sobą historie łapiące za serce i rozdzierające duszę. – Głos mu drżał i widać było, że głęboko wierzy w to, co mówi, i ma do tego bardzo emocjonalny stosunek. – Nie zapominaj, że na naszej małej planecie żyje siedem miliardów ludzi, z czego dwa miliardy osiemset milionów nie skończyło jeszcze dwudziestu czterech lat. To ich świat musimy zachować i ulepszyć. – Wzrok starego naukowca powędrował ku synowi, który z apetytem typowym dla chłopca w jego wieku zdążył już spałaszować całą zawartość talerza. – A to dla nas moralna odpowiedzialność najwyższej wagi. Andrea nie odrywała wzroku od gospodarza. Mówił z druzgocącą logiką i spojrzeniem jasnym jak jego argumenty. W mocy, z jaką głosił swoje prawdy, i w krętych ścieżkach, którymi podążały jego myśli, tkwiła jakaś magia. Inspiracją dla postaci Merlina z legendy o królu Arturze musiał być ktoś taki. – Tata zna się na liczbach – wtrącił Brandon, chyba nieco zmieszany wybuchem ojca. – Rozum nam podpowiada, że śmierć proroka może być dobrodziejstwem dla ludzkości. I na drugim końcu skali może się okazać, że na przykład wytępienie pchły piaskowej na Mauritiusie może mieć poważne konsekwencje dla całego ekosystemu. W obu przypadkach granicę między zabijaniem a niezapobieganiem śmierci wyznacza swoisty przesąd, nie uważasz? – Paul Bancroft nie przestawał mówić. – Dla umierającego nie ma znaczenia, czy umiera w wyniku naszej aktywności, czy naszej bezczynności. Wyobraź sobie, że wagonik wymyka się spod kontroli i pędzi po szynach. Jeśli nie przestawisz zwrotnicy, zabije pięć osób, jeśli ją przestawisz, zabije tylko jedną. Co zrobisz? – Przestawię zwrotnicę.

– I uratujesz życie pięciu osobom. Ale jednocześnie skierujesz wózek ku innej osobie ze świadomością, że w wyniku twojego działania zginie. Czyli w pewnym sensie dopuszczasz się zabójstwa. A gdybyś nic nie zrobiła, nie uczestniczyłabyś świadomie w niczyjej śmierci. Miałabyś czyste ręce. – Przerwał i uniósł głowę. – Nuala, znów przeszłaś samą siebie – powiedział do rumianolicej Irlandki, która postawiła na stole kolejną porcję dzikiego ryżu. – Chce pan powiedzieć, że to swoisty narcyzm – odezwała się cicho Andrea. – Czyste ręce, ale za to pięć niewinnych ofiar. Zły wybór. Rozumiem. – Rozum musi panować nad odczuciami. Można by powiedzieć, że pasje muszą się mieścić w granicach rozsądku. Bywa, że najszlachetniejsze postępowanie jest jednocześnie najbardziej odrażające. – Czuję się, jakbym znów uczestniczyła w uczelnianym seminarium. – Uważasz, że to akademickie rozważania? Czysto teoretyczne? No to nadajmy im rzeczywisty wymiar. – Paul Bancroft uśmiechnął się tajemniczo, jakby trzymał w zanadrzu jakąś niespodziankę. – A gdybyś dostała dwadzieścia milionów dolarów na poprawę losu swojego gatunku? – Pytanie z rodzaju „co by było gdyby”, tak? – Andrea pozwoliła sobie na blady uśmiech. – Niezupełnie. Nie mówię hipotetycznie. Chciałbym, żebyś na następnym posiedzeniu zarządu naszej fundacji zaproponowała program czy cel, na który wydasz dwadzieścia milionów dolarów. Obmyśl szczegółowo co i jak, a my to sfinansujemy. Pieniądze pójdą z mojego osobistego konta, więc nie będzie dyskusji ani sporów. Wystarczy twoje słowo. – Pan żartuje. Brandon spojrzał na nią z ukosa. – Z taty nie jest wielki żartowniś – powiedział. – Możesz mi wierzyć na słowo, że rzadko kogoś nabiera. – Dwadzieścia milionów dolarów – powtórzył Paul Bancroft. – Tylko na moje słowo? – powtórzyła z niedowierzaniem Andrea. – Tylko na twoje słowo. – Twarz starszego pana była śmiertelnie poważna. – Dokonaj mądrego wyboru. Każdego dnia o każdej godzinie jakiś wagonik wymyka się spod kontroli. Tylko że wybór nie ogranicza się do dwóch możliwości. Trzeba go skierować na jeden z tysiąca, może nawet dziesięciu tysięcy torów, a to, co spotkamy na każdym z nich, wcale nie jest takie jasne. Musimy to odgadnąć

z możliwie największą precyzją, odwołać się do całej naszej wiedzy i umiejętności przewidywania. I mieć nadzieję, że podejmujemy słuszną decyzję. – Jest tyle niewiadomych. – Niewiadomych? Może raczej nie do końca wiadomych? Niepełna wiedza to nie to samo co niewiedza. W oparciu o niepełną wiedzę można nadal przewidywać. I należy to czynić. – Ani na chwilę nie spuszczał z niej wzroku. – Więc wybierz mądrze. Przekonasz się, że podejmowanie słusznych decyzji nie zawsze jest łatwe. Andrei szumiało głowie, jakby była pijana, ale powodem tego na pewno nie było wypite wino. Jak wielu staje przed takim wyborem? Mogła na pstryknięcie palcami odmienić los tysięcy. Czuła w sobie niemal boską moc. Z zamyślenia wyrwał ją głos Brandona. – Hej, Andrea, co byś powiedziała na parę rzutów do kosza, zanim się ściemni?

Rzym Zatybrze, jak zwano dzielnicę na zachodnim brzegu Tybru, było dla wielu mieszkańców prawdziwym Rzymem z labiryntem średniowiecznych uliczek, które w dużej mierze oparły się dziewiętnastowiecznej modernizacji centrum miasta. Zaniedbanie plus patyna równa się prestiż? Czy tak to funkcjonuje? Istniały jednak zakątki, o których czas zapomniał, czy ściślej mówiąc, aż za dobrze pamiętał, i gdzie fala nowych pieniędzy zostawiła tylko wyrzucone na brzeg śmieci i gruz. Do tej kategorii należało mieszkanie na parterze po zacienionej stronie uliczki, gdzie mieszkała młoda Włoszka z rodzicami. Rodzina Zingaretti zaliczała się do rzymian od wielu pokoleń w tym sensie, że jej członkowie potrafili wymienić imiona przodków sprzed kilkuset lat, tyle że owi przodkowie niezmiennie należeli do klasy sług i biedaków. Zingaretti reprezentowali tradycję bez majestatu, rodowód bez historii. W Toddzie Belknapie, który zjawił się w domu przy Clarice Marescotti 14, z trudem dało się rozpoznać tego, kto kilka godzin wcześniej przedostał się do lochu w willi Ansariego. Był nienagannie ubrany, ogolony, wykąpany i pachnący, co odpowiadało włoskiemu wyobrażeniu oficjela. To musiało mu pomóc. Nawet jego amerykański akcent też mógł być przydatny. Włosi z reguły odnosili się nieufnie do rodaków i często mieli rację. Jednak rozmowa nie przebiegała zbyt gładko.

Ma non capisco! – Ale ja nic nie rozumiem, powtarzała ubrana na czarno matka dziewczyny. Wyglądała starzej od większości kobiet w jej wieku, ale też bardziej krzepko. Była – jak to się zwykło mówić o takich osobach – kobietą, która sobie radzi. Non c’è problema – dorzucał ojciec ze sterczącym brzuchem i pokrytymi odciskami wielkimi dłońmi ze zgrubiałymi paznokciami. Nie ma problemu. Ale problem był i kobieta to wiedziała. W każdym razie wiedziała więcej, niż dawała po sobie poznać. Siedzieli we trójkę w mrocznym pokoju z wiszącą w powietrzu wonią przypalonej zupy i pleśni. Od pokrytej niegdyś terakotą nierównej podłogi ciągnęło zimno. Podłoga była szara, jakby ją kiedyś pokryto zaprawą pod nowe płytki, które jednak nigdy nie dojechały. Pokój oświetlały lampy z żarówkami niskiej mocy i pożółkłymi ze starości i gorąca abażurami, ani jedno krzesło nie było od kompletu. Zingaretti byli dumną rodziną, ale ich mieszkanie na pewno nie stanowiło powodu do dumy. Rodzice Lucii zdawali sobie sprawę z jej urody, traktując ją jako potencjalne zagrożenie. Czuli, że może im wszystkim sprawić więcej bólu niż radości. Wiedzieli, że wokół tak pięknych dziewczyn kręcą się hordy pozbawionych skrupułów mężczyzn, którzy potem nagle znikają, zostawiając je we wczesnej i niechcianej ciąży. Lucia zapewniła ich jednak, że jej Arab – pracodawcę córki nazywali l’Arabo – jest człowiekiem bardzo religijnym i skrupulatnie przestrzega nakazów Proroka. Więc gdzie jest teraz? Gdy padło to kluczowe pytanie, rodzice Lucii nabrali wody w usta, twierdząc, że nic nie wiedzą. Czy chronili ją, bo wiedzieli, co zrobiła? Czy z jakiegoś innego powodu? Belknap czuł, że przełamie ich opór tylko wówczas, kiedy uda mu się ich przekonać, że grozi jej niebezpieczeństwo i nie wykrętami, a szczerością będą mogli jej pomóc. Nie było to łatwe. By wyciągnąć od nich informacje, musiał udawać, że sam wie więcej, niż wiedział. Powtarzał więc w kółko, że ich córka jest w niebezpieczeństwie – la vostra figlia è in pericolo – a oni mu nie wierzyli. Musiało to oznaczać, że są z nią w kontakcie i wiedzą od niej samej, że wszystko w porządku. Gdyby naprawdę gdzieś zniknęła, nie umieliby ukryć niepokoju, oni zaś tylko udawali, że nie wiedzą, gdzie jest, i uciekali w mętne wykręty. Mówiła, że wyjeżdża, ale nie powiedziała dokąd, może jej l’Arabo gdzieś ją wysłał. Nie, nie wiedzieli, kiedy ma wrócić.

Kłamali. Najlepiej świadczył o tym spokój, z jakim o tym mówili. Laicy są przekonani, że kłamców zdradza ich zdenerwowanie, jednak Belknap był zawodowcem i wiedział, że równie często zdradza ich pozorny spokój. I tak właśnie było w przypadku signora i signory Zingarettich. Odczekał, milcząc dłuższą chwilę, po czym przypuścił kolejny atak. – Kontaktowała się z wami, wiemy o tym – rzekł. – Powiedziała wam, że u niej wszystko w porządku. Córka tak uważa, ale ona nie zna całej prawdy. Nie wie, że grozi jej poważne niebezpieczeństwo. – Mówiąc to, przejechał palcem po gardle. – Jej wrogowie są bardzo groźni i są wszędzie. Ponure spojrzenia państwa Zingarettich świadczyły o tym, że to amerykańskiego intruza uważają za potencjalne niebezpieczeństwo dla córki, jednak w ich zachowaniu pojawiły się pierwsze oznaki wahania i niepokoju. Jeszcze ich nie przekonał, ale w kamiennym murze rzekomej niewiedzy pojawiła się pierwsza rysa. – Powiedziała wam, żebyście się o nią nie martwili – podjął na nowo, kując żelazo, póki gorące – ale zrobiła to, bo sama nie wie, co jej grozi. – A pan wie? – burknęła ubrana na czarno signora, wydymając usta na dowód niechęci i nieufności. Belknap nie mówił im całej prawdy, ale starał się, by jego wersja była możliwie najbardziej zbliżona do prawdziwej. Oświadczył, że pracuje w amerykańskiej agencji i uczestniczy w międzynarodowym dochodzeniu na wysokim szczeblu. W ramach dochodzenia wykryto nielegalną działalność l’Arabo i w rezultacie członkowie jego personelu stali się obiektem wendety ze strony bliskowschodniego rywala. Na dźwięk słowa „wendeta” oczy obojga Włochów lekko rozbłysły, wargi kobiety się poruszyły. To pojęcie dobrze znali i traktowali z należytym szacunkiem. – Nie dalej jak wczoraj widziałem zwłoki młodej kobiety, którą… – Belknap zawiesił głos i pokręcił głową, patrząc, jak oboje wytrzeszczają oczy. – To było naprawdę straszne. Wstrząsające. Pewne obrazy na zawsze pozostają w pamięci. I jak pomyślę, co zrobili tak pięknej młodej dziewczynie w wieku waszej córki, to aż czuję dreszcze. – Wstał z krzesła. – No cóż, zrobiłem, co mogłem. Będę o tym pamiętał. I wy też pamiętajcie. Zostawię was w spokoju. Więcej mnie nie zobaczycie. Boję się niestety, że także córki. Signora Zingaretti położyła dłoń na ręce męża. – Czekaj pan – mruknęła. Mąż obrzucił ją spojrzeniem, ale widać było, że to ona tu rządzi. Wpatrzyła się w Belknapa, jakby go chciała przejrzeć na wylot, wyczuć

jego charakter i zamiary. A potem podjęła decyzję. – Myli się pan. Lucia jest bezpieczna. Stale z nią rozmawiamy. Rozmawialiśmy z nią wczoraj wieczorem. – Gdzie ona jest? – Nie wiemy. Tego nam nie powiedziała. – Pionowe kreski na jej górnej wardze przypominały podziałkę na linijce. – Dlaczego? – Powiedziała nam tylko, że jest w bardzo fajnym miejscu – wtrącił brzuchaty ojciec dziewczyny. – Ale to musi zostać w tajemnicy. Nie wolno jej powiedzieć. Bo… bo tego wymagają jej warunki zatrudnienia. – Termini di occupazione. Uśmiechnął się niepewnie, nie wiedząc, czy to zaspokoi ciekawość Amerykanina, czy może jeszcze bardziej ją rozbudzi. – Lucia to mądra dziewczyna – dorzuciła matka. Na jej twarzy widać już było strach i mamrotała niewyraźnie, jakby mówiła z pełnymi ustami. – Umie zadbać o siebie – dodała, jak gdyby chciała samą siebie upewnić. – Rozmawialiście z nią wczoraj wieczorem – przypomniał Belknap. – Była cała i zdrowa – mruknął ojciec, a jego złożone na udach dłonie lekko zadrżały. – Da sobie radę – powtórzyła buńczucznie matka i Belknap pomyślał, że nie bardzo wiadomo, czy chce w ten sposób przekonać jego, czy bardziej samą siebie. ••• Belknap wyszedł na wybrukowaną kocimi łbami uliczkę i od razu zadzwonił do zaprzyjaźnionego carabiniere Gianniego Mattucciego, wiedząc dobrze, że we Włoszech, w tym także we włoskich organach porządku publicznego, wszystko załatwia się po znajomości. W krótkich słowach przedstawił mu swoją prośbę. Może Lucia rzeczywiście jest tak dyskretna, jak twierdzą jej rodzice, ale billingi niewątpliwie pozwolą poznać więcej szczegółów. Mattucci miał głos krzykliwy i mocny niczym młode włoskie wino. – Più lento! Wolniej! – zawołał. – Podaj mi nazwisko i adres. Zajrzę do miejskiej bazy danych i znajdę jej INPS. – Numer INPS był odpowiednikiem amerykańskiego numeru ubezpieczenia społecznego. – Wrzucę go do miejscowego rejestru połączeń telefonicznych. – Gianni, obiecaj mi, że to nie potrwa długo.

– Ach, ci Amerykanie – westchnął Gianni. – Wiecznie się śpieszą. Zrobię, co będę mógł, przyjacielu. – Zwykle to, co możesz, mi wystarcza – zapewnił go Belknap. – Wstąp gdzieś na espresso i poczekaj. Oddzwonię – rzekł policjant uspokajająco. Belknap nie zdążył nawet przejść dwóch przecznic, gdy telefon się odezwał. Dzwonił Mattucci. – Szybki jesteś – zauważył Belknap. – Bo właśnie dostaliśmy zgłoszenie z tego adresu, który podałeś! – wykrzyknął Mattucci podnieconym tonem. – Sąsiad zawiadomił, że słyszał strzały. W drodze są już dwa nasze radiowozy. Co jest grane? Belknapa jakby poraziło. – Chryste – jęknął. – Zaraz sprawdzę. – Nie! – zawołał Mattucci, ale Belknap już zdążył się rozłączyć i zawrócić biegiem do mieszkania, z którego chwilę wcześniej wyszedł. Okrążając narożnik, usłyszał pisk opon i serce zaczęło mu walić jak młotem. Drzwi do mieszkania na parterze stały otworem i Belknap wszedł do środka. Ściany pokoju były usiane śladami po kulach i rozbryzgami krwi. Widać ktoś go śledził. Nie było innego wytłumaczenia. Rozmawiał ze starszym małżeństwem o chronieniu córki przed niebezpieczeństwem, a sam sprowadził na nich śmierć. Znowu pisk opon na kocich łbach i trzaśnięcie drzwiami. Granatowe coupé z białym dachem, na którym umieszczono wielki numer dla helikopterów i trzy lampy. Na drzwiach widniał biały napis CARABINIERI z czerwonym pasem, jak na samochodzie wyścigowym. Nie było wątpliwości, że radiowóz i dwaj policjanci w mundurach, którzy z niego wyskoczyli, są prawdziwi. Jeden z nich krzyknął, żeby się nie ruszał. Belknap kątem oka dojrzał następny podjeżdżający radiowóz i zamachał gwałtownie rękami ku bocznej uliczce na znak, że tam uciekli sprawcy. A potem sam puścił się biegiem. Jeden z policjantów pobiegł za nim, drugi został na miejscu przestępstwa. Belknap miał nadzieję, że zasiał wystarczająco dużo wątpliwości w umyśle policjanta, by ten nie zaczął do niego strzelać. Musiał przecież wziąć pod uwagę, że może naprawdę gonić przestępcę. Omijając metalowe kontenery na śmieci i przemykając wśród zaparkowanych samochodów, Belknap kluczył tak, by nie dać policjantowi prostej linii widzenia.

Linii strzału. Umykał zygzakiem niczym ścigany zając. Zaczęły palić go mięśnie, a oddech stał się ciężki i rzężący. Prawie nie czuł podłoża pod gumowymi podeszwami skórzanych butów. W końcu udało mu się dobiec i wskoczyć do białej furgonetki bez okien, z wymalowanym na boku logo włoskiej poczty i napisem SERVIZIO POSTALE. Był to jeden z wielu pojazdów w dyspozycji Wydziału Operacji Konsularnych i choć Belknap nie miał upoważnienia do korzystania z niego, dostanie się do środka nie wymagało większego trudu. Na ogół tego typu pojazdy nie budzą specjalnego zainteresowania i Belknap miał nadzieję, że i tym razem tak będzie. Uruchomił silnik, pospiesznie ruszył z miejsca i wtedy we wstecznym lusterku dojrzał kolejny samochód policyjny – tym razem jeepa z napisem CARABINIERI i masywną budą z tyłu dla aresztantów. W tej samej chwili zabrzęczał jego telefon. W słuchawce zabrzmiał jeszcze bardziej podniecony głos Mattucciego. – Mów, co się dzieje! – zażądał, niemal wrzeszcząc. – Dostałem wiadomość, że to małżeństwo zostało zmasakrowane, w mieszkaniu są ślady strzelaniny. Strzelano z amunicji z wydrążonym czubkiem, jakiej używają amerykańskie siły specjalne. Słyszysz, co mówię? Z ząbkowanymi miedzianymi łuskami. Takimi, jak lubisz. Sprawa jest poważna. Belknap szarpnął kierownicą w prawo, skręcając w ostatniej chwili. Po lewej miał zielony długi przegubowy tramwaj, który ciągnął się przez pół ulicy i zasłaniał go przed wzrokiem jadących przeciwległym pasem. – Gianni, chyba nie sądzisz, że mógłbym… – Wkrótce zjawi się tam ekipa i zdejmą odciski palców. Jeśli znajdą twoje, nie będę mógł cię wybronić. – W słuchawce zapadła cisza. – Już teraz nie mogę – dodał i tym razem on pierwszy się rozłączył. Za Belknapem pojawił się następny samochód policyjny. Musieli go namierzyć, gdy wsiadał do furgonetki, ale nie miał już czasu na zmianę samochodu. Wciskając pedał gazu, przebił się przez gęsty ruch na Piazza San Calisto, wjechał w luźniejszą viale di Trastevere i pognał w stronę rzeki. Ścigający go radiowóz włączył syrenę i błyskające lampy. Nim dotarł do via Induno, do pościgu dołączył drugi wóz policyjny, osobowy citroën z napisem POLIZIA, wykonanym ukośnymi, niebiesko-białymi literami. Nie było cienia wątpliwości. Stał się celem policyjnej obławy. Coś poszło bardzo nie tak.

Wcisnął gaz do dechy i zaczął wyprzedzać wolniejsze pojazdy – taksówki, samochody osobowe, furgonetki dostawcze – i trąbiąc przeraźliwie, przeskoczył na światłach przy Piazza Porta Portese, zmieniając pasy ruchu. Przynajmniej udało mu się zgubić tych carabinieri w jeepie. Fasady z wapiennych płyt po lewej i prawej stronie ulicy zamieniły się w brudnoszarą smugę, przed sobą miał wąskie prześwity między jadącymi pojazdami, szybko pojawiające się i znikające szczeliny i szpary, które należało natychmiast wykorzystywać, bo inaczej się zamykały. Ucieczka ulicami miasta ma się nijak do rozważnego, zgodnego z przepisami przemierzania ulic. Dotarł do ciemnozielonego Tybru i wpadł z impetem na Ponte Sublicio w kierunku Piazza Emporio, mając nadzieję, że w razie czego zadziałają jego wyuczone odruchy. Są setki sposobów na popełnienie błędu i niewiele na ich uniknięcie. Drugi wóz policyjny, osobowy citroën, nagle znalazł wolny przesmyk i wyskoczył przed jego furgonetkę. Osaczali go. Jeśli się pojawi trzeci radiowóz, z czym należało się liczyć, jego szanse na ucieczkę dramatycznie zmaleją. Pierwotnie zamierzał dotrzeć do arterii biegnącej wzdłuż Tybru po wysokim, wysadzanym drzewami nabrzeżu, teraz jednak stało się to zbyt ryzykowne. Szarpnął kierownicę w prawo i furgonetka gwałtownie skręciła w Lungotevere Aventino, ulicę biegnącą wzdłuż rzeki po stronie Testaccio. Siła bezwładności rzuciła go w lewo, na szczęście wyprofilowane oparcie fotela i pas bezpieczeństwa złagodziły uderzenie w drzwi. Wykonał kolejny ostry skręt w pełną kafejek via Rubattino, wstrzymał oddech i wyskoczył z powrotem na via Vespucci, tyle że teraz pod prąd. Miał do przejechania zaledwie kilkaset metrów i będzie mógł skręcić w trasę szybkiego ruchu nad Tybrem, jednak najpierw musiał uniknąć czołowego zderzenia. Zawyły dziesiątki klaksonów poirytowanych kierowców, którzy starali się umykać przed pędzącą na nich białą pocztową furgonetką. Dłonie Belknapa były mokre od potu. Unikanie zderzenia z jadącymi z naprzeciwka samochodami wymagało nie tylko znakomitego manewrowania, ale także przewidywania obronnych zachowań innych kierowców. Najdrobniejszy błąd mógł się skończyć czołowym zderzeniem. Cały otaczający go świat sprowadzał się do jezdni z mnóstwem szarżujących na niego pojazdów, z których każdy mógł stanowić śmiertelne niebezpieczeństwo. Spróbował zbyt raptownie przeskoczyć z powrotem na jezdnię szybkiej drogi na

nabrzeżu i nisko zawieszone podwozie furgonetki poszorowało po krawężniku, sypiąc iskrami. Udało mu się szczęśliwie dojechać do następnego mostu, Ponte Palatino, i wykonać poślizgiem kolejny ostry skręt w Porta di Ripagrande. Wyjechawszy na prosty odcinek ulicy z anonimowo wyglądającymi gmachami, Belknap pomyślał, że może wreszcie odetchnąć, zaraz jednak zmienił zdanie, bo we wstecznym lusterku ujrzał aż sześć policyjnych radiowozów na sygnale. Jakim cudem tak szybko go namierzyli? A potem przypomniał sobie mieszczący się obok Piazzale Portuense wielki komisariat policji. Zjechał na lewą stronę i kawałek dalej skręcił w Clivio Portuense, jedną z bardziej przelotowych ulic w tym rejonie. Skręt był ostry i znów tylko pasy uratowały go od walnięcia w prawe drzwi. Radiowozy nie wyhamowały w porę i wszystkie pojechały prosto. Udało mu się je zgubić, przynajmniej na razie. Dojechał aż do via Parboni i skręcił w lewo. Widok przed nim kompletnie go zaskoczył, a myśli niemal zagłuszyło wycie syren, rzężenie silnika i pisk opon. Zdawało się to wręcz niemożliwe! Na skrzyżowaniu z via Bargoni ulicę zamykała policyjna blokada. Jak im się udało tak szybko ją ustawić? Wytrzeszczył oczy i stwierdził, że użyto w niej dwóch radiowozów i przenośnej drewnianej zapory. Może mógłby się przez nią przebić… Ale jakby znikąd, tuż za nim pojawił się nieoznakowany samochód miejskiej służby drogowej. Trzylitrowa lancia z turbodoładowaniem, specjalnie przeznaczona do szybkich pościgów. Belknap wcisnął gaz do końca, widząc, jak stojący przy blokadzie czterej rośli carabinieri w okularach przeciwsłonecznych w popłochu rozpierzchają się na boki. Szybko wrzucił luz, zaciągnął ręczny hamulec i w tym samym momencie skręcił kierownicę pół obrotu w lewo. Ustawiwszy furgonetkę poślizgiem w poprzek jezdni, za plecami usłyszał pisk opon potężnej lancii, która chcąc uniknąć kolizji z furgonetką, wykonała gwałtowny manewr, z hukiem wyrżnęła przodem w uliczny hydrant i znieruchomiała. Belknap zwolnił ręczny hamulec, wcisnął pedał gazu i wyprostował kierownicę. Furgonetka zadygotała i zza okien dobiegł głośny brzęk świadczący o tym, że gwałtowne naprężenie spowodowało odpadnięcie kołpaków. Moment obrotowy wału napędowego spowodował nagłe wstrzyknięcie oleju do silnika i we wstecznym lusterku zobaczył kłąb czarnego dymu ze swojej rury wydechowej. Zawrócił i natychmiast ruszył z powrotem via Bargoni – znowu pod prąd, tyle że

tym razem ulica była niemal pusta. Ustawiając blokadę i zatrzymując ruch, policja mimo woli ułatwiła mu ucieczkę. Skręcił w lewo w via Bezzi, wyskoczył na przelotową viale de Trastevere, przemknął obok budynku Autorità per l’Informatica nella Pubblica Amministrazione i zgubił pogoń. Dziesięć minut później mógł wreszcie posłuchać rady Gianniego Mattucciego i usiąść nad filiżanką espresso. Kryjąc wyczerpanie pod maską znudzonego turysty, zadzwonił do swego carabiniere. – Teraz możemy porozmawiać – rzucił obojętnie do słuchawki. Wiedział, że wielu zbiegów wpada, bo nie potrafi opanować nerwów i swym zachowaniem przyciąga uwagę otoczenia. Nie zamierzał popełnić tego błędu. – Ma che diavolo! Masz pojęcie, co tu się dzieje?! – wykrzyknął Mattucci poirytowanym głosem. – Powiedz mi wszystko, co wiesz o tej sprawie. – Ty pierwszy – odrzekł Belknap.

Rozdział 6

– Mówię poważnie – rzucił do słuchawki Hank Sidgwick i Andrea Bancroft z żalem pomyślała, że istotnie tak jest. – Mówię ci, że naprawdę przydałaby mu się ta forsa. Wyobrażała go sobie siedzącego przy biurku. Hank Sidgwick dobiegał czterdziestki, ale wyglądał jak reklamowy okaz amerykańskiego chłopca: niebieskie oczy, blond czupryna, postura zapaśnika wagi średniej i tylko zaczerwienione od słońca bruzdy na czole mogły zapowiadać problemy wieku średniego. Jakimś sposobem zawsze pachniał świeżym praniem. Był jej kolegą i przyjacielem z Coventry Equity Group, ale znali się dużo dłużej, bo za czasów studenckich spotykał się z jedną z jej przyjaciółek. – Masz ciekawe znajomości – powiedziała ostrożnie. Zawsze go lubiła i z początku jego telefon ją ucieszył, on zaś był zafascynowany jej opowieścią o przebiegu pierwszego posiedzenia zarządu fundacji. Dopiero po chwili zaczęła się zastanawiać, czy nie powiedziała za dużo. Formalnie rzecz biorąc, obiecała, że uzna przebieg i treść ustaleń zarządu za wiedzę „uprzywilejowaną i poufną”, najbardziej zniesmaczyła ją jednak nieprofesjonalna reakcja Hanka na jej opowieść o propozycji Paula Bancrofta. Kolega żony Hanka był niezależnym producentem filmów dokumentalnych i Hank od razu się zapalił. – Już on by wiedział, co zrobić z dwudziestoma milionami – rzucił bez chwili zastanowienia. Podobno filmowiec miał w planie dokument o artystach z East Village, uprawiających dziwaczną sztukę modyfikacji ciał ludzkich. Ona opowiada o ratowaniu ludzkich istnień, a jedyne, co mu przychodzi do głowy, to jakiś głupawy film? – Warto o tym pomyśleć – zakończył Sidgwick z udawaną obojętnością. – Tak, oczywiście – odrzekła bez przekonania. Czy nikt niczego nie rozumie? Ale nie chciała wyjść na snobkę i nie zamierzała okazywać oburzenia. Chciała, by wszyscy widzieli w niej tę samą starą Andreę, której nagłe bogactwo nie zawróciło w głowie. Tyle że już nią nie jestem i taka jest prawda. Zmieniłam się. Jestem kimś innym.

Tak, pora się z tym pogodzić i przestać udawać, pomyślała. Wszystko jest jakieś inne. Ledwo zdążyła odłożyć słuchawkę, gdy telefon znów zadzwonił. – Panna Bancroft? – odezwał się męski, lekko chropawy i jakby przytłumiony głos. – Tak – odparła, czując ukłucie niepokoju. – Dzwonię z Fundacji Bancrofta, z biura ochrony. Chciałem się tylko upewnić, że pamięta pani o obowiązku dochowania poufności. – Oczywiście. – Przyszła jej do głowy niedorzeczna myśl: zupełnie jakby słyszeli jej rozmowę i dzwonią, by ją skarcić, że nie zachowała dyskrecji. – Jest też parę innych spraw do omówienia z zakresu przepisów bezpieczeństwa i przestrzegania zasad. Ktoś od nas wkrótce panią odwiedzi, jeśli pani pozwoli. – Naturalnie – odrzekła, wciąż jeszcze czując nieprzyjemny dreszcz. Machinalnie objęła się rękami, jakby nagle zrobiło jej się zimno. Coś drobnego, ale niepokojącego zaczynało kiełkować w jej głowie i by o tym nie myśleć, zaczęła chodzić – a właściwie obijać się jak w sennym transie – po swym skromnym domu. Witaj w nowym życiu, pomyślała. Ale przecież nie będzie żyć tylko sobą. W tym rzecz. Zamierzała uczestniczyć we wspaniałym programie pomocy, czymś naprawdę wielkim i ważnym. Czarnoksiężnik Merlin jej to obiecał. „Wystarczy twoje słowo”, powiedział. Zatem jaki program może na nie zasługiwać? Jest tak dużo do zrobienia. Dostęp do czystej wody i gospodarka ściekami, co dla wielu jest kwestią życia i śmierci. Choroby takie jak AIDS czy malaria, niedożywienie. Problemy związane z globalnym ociepleniem i groźbą wyginięcia pewnych gatunków. Wiele znanych zagrożeń i drugie tyle rozpoznanych tylko częściowo. Jak najlepiej wykorzystać te pieniądze? Jak zapewnić maksymalną wydajność z każdego dolara? To rzeczywiście trudne. Więcej, to cholernie trudne. Bo jak powiedział Paul Bancroft, musi sama zrobić wszystkie wyliczenia, planując na pięć ruchów do przodu. Dwadzieścia milionów to za dużo na pewne pomysły i o wiele za mało na inne. Przebiegając w myślach różne scenariusze, czuła, jak w niej rośnie podziw dla osiągnięć Bancrofta. Rozległo się pukanie do drzwi i jej myśli rozwiały się niczym obłoczek dymu. Pod drzwiami stał nieznajomy mężczyzna z walizeczką w ręku, którego elegancki, dobrze skrojony garnitur nie był w stanie zamaskować mocno umięśnionej

postury. Pomyślała, że wygląda jak skrzyżowanie bankowca z… bramkarzem z dyskoteki. – Jestem z Fundacji Bancrofta – przedstawił się. Nie zaskoczyło jej to. – Przywiozłem papiery, o które pani prosiła. Pamiętała swoją wczorajszą prośbę, ale oczekiwała, że dokumenty zostaną jej dostarczone przez gońca lub przesyłką UPS. – Ach tak, oczywiście – rzuciła szybko. – Proszę wejść. – Mamy też do omówienia kilka spraw dotyczących procedur bezpieczeństwa. Mam nadzieję, że ktoś panią uprzedził o mojej wizycie. – Jego przyprószone siwizną włosy były rozdzielone równym jak pod linijkę przedziałkiem, miał kwadratową twarz o pospolitych rysach, był w trudnym do określenia wieku. Do tego stopnia, że nawet nie była pewna, który krzyżyk ma na karku. – Tak, ktoś dzwonił – potwierdziła. Mężczyzna wszedł do środka. Ruchy miał kocie, mięśnie grały mu pod drogą tkaniną garnituru. Otworzył walizeczkę i wręczył jej kilka kartonowych teczek. – Ma pani jakieś pytania co do procedur bezpieczeństwa w fundacji? Zaznajomiono panią z przepisami? – Wszystko dokładnie mi objaśniono. – To świetnie. Ma pani w domu krajalnicę? – Taką do sera? – Niszczarkę do dokumentów. – Jej żart go nie rozbawił. – Możemy dostarczyć pani model używany w Departamencie Obrony. A jeśli nie, to będziemy musieli prosić o zwrot tych dokumentów i wszelkich fotokopii do biura fundacji. – Nie ma sprawy. – To wynika z procedury. Jest pani u nas nowa, więc muszę przypomnieć o obowiązującej panią klauzuli poufności. – Proszę pana, pracowałam w finansach, więc umiem trzymać język za zębami. Mężczyzna zmierzył ją uważnym spojrzeniem. – Zatem rozumie pani, że nie wolno pani omawiać z obcymi jakichkolwiek zamierzeń fundacji. – Tak – rzuciła. Czuła rosnące podenerwowanie. – Bo łatwo się zapomina – powiedział mężczyzna z błyskiem w oku, który nie wydał jej się zbyt przyjazny. – A trzeba o tym pamiętać.

– Dziękuję. Zapamiętam. – Andrea starała się nic po sobie nie okazywać, ale znów poczuła nieprzyjemny dreszcz. Czy to możliwe, że fundacja ją podsłuchuje? Że wiedzą o jej rozmowie sprzed paru minut? Czy cały dom jest na podsłuchu? Bzdura. To tylko jakieś urojenia rozedrganego umysłu, uspokoiła się w myślach. Ale czy we wzroku mężczyzny nie było czegoś niepokojącego? Czy nie patrzył na nią z ironicznym uśmieszkiem, z dziwną poufałością? Nie, niemożliwe, coś sobie tylko ubzdurała. Mimo to miała na końcu języka pytanie, czy spotkali się kiedyś wcześniej, gdy mężczyzna, stojąc już w drzwiach, jakby sam do tego nawiązał. – Jest pani bardzo podobna do matki – rzucił. Powiedział to takim tonem, że jeszcze bardziej ją to zmroziło. Grzecznie i sucho mu podziękowała, po czym dodała: – Przepraszam, nie dosłyszałam pańskiego nazwiska. Mówił pan, że jak się nazywa? – Nie mówiłem – odrzekł obojętnie, po czym bez słowa pożegnania odwrócił się i ruszył do czekającej z pracującym silnikiem limuzyny. W tej samej chwili znów zadzwonił telefon. Dzwoniła Cindy Lewalski z biura nieruchomości Cooper Brandt Group. Oddzwaniała na prośbę Andrei o telefon, o której ta już niemal zapomniała. – Rozumiem, że jest pani zainteresowana mieszkaniem na Manhattanie, czy tak? – upewniła się agentka. Mówiła urzędowym, nieco zachrypniętym, ale przyjaznym głosem. – Zgadza się – odpowiedziała Andrea. Od zawsze marzyła o lofcie w Nowym Jorku i, do diabła, mając dwanaście milionów na koncie oszczędnościowym na dwa procent rocznie, mogła już sobie na to pozwolić. Nie zamierzała się pysznić, ale nie chciała nikogo zwodzić fałszywą skromnością, bo to by było jeszcze bardziej pretensjonalne. Mogła kupić za gotówkę mieszkanie w mieście, i to coś przyzwoitego. Coś naprawdę ładnego. Cindy Lewalski wpisała do komputera podstawowe dane nowej klientki, ustaliła z nią granice cenowe mieszkania i jej wymagania co do metrażu, lokalizacji i tak dalej. Na koniec upewniła się, że dobrze zapisała nazwisko Andrei. – Nie jest pani przypadkiem jedną z tych Bancroftów? – spytała. – Ma pani mój numer – odrzekła Andrea bez sekundy zastanowienia.

West End, Londyn Świat znał go jako Lukasa. Urodzony w Edynburgu gwiazdor rocka używał tego pseudonimu od czasu występów w zespole G7, więc jego pierwsza solowa płyta – i jedna z czterech platynowych – właśnie tak była zatytułowana. Ktoś sporządził statystykę dzieci o imieniu Lukas i okazało się, że od czasu jego wielkiej kariery ich liczba gwałtownie wzrosła. Zagorzali fani wiedzieli wprawdzie, że urodził się jako Hugh Burney, ale z tej wiedzy nic nie wynikało. Imię Lukas bardziej do niego pasowało, więc był Lukasem nawet we własnych myślach. Studio nagrań w budynku przy Gosfield Street, w którym niegdyś mieściła się żeńska szkoła, lśniło czystością i miało najnowszy sprzęt nagraniowy, jakże różniący się od tandety z początków jego kariery. Ale i tak pewne aspekty pracy w studiu pozostawały niezmienione, jak choćby słuchawki na uszach, które po dwudziestu minutach zaczynały go nieznośnie swędzić. Ściągnął je, nałożył ponownie i jego producent Jack Rawls odtworzył mu kolejną sekwencję linii basu. – To za ciężkie, człowieku – burknął Lukas. – Cały czas za ciężkie. – Przecież chyba nie chcesz, żeby to fruwało – obruszył się lekko Rawls. – Ten numer jest jak piknikowy kocyk na wietrze, który trzeba przytrzymać czymś ciężkim. Jak kamieniem do curlingu. – No, tylko że ty go przywaliłeś głazem. Za dużo tego, czaisz? – Ten fragment pracy artysty rockowego nie należał do najprzyjemniejszych. Po kilkudziesięciu minutach w studiu robiło się nieznośnie duszno – „gęsto”, jak mawiał Rawls – bo mechaniczne wentylatory hałasowały i na czas nagrania je wyłączano. Rawls siedział przed całą masą syntezatorów, jako że w dzisiejszych czasach granica między producentem a instrumentalistą ulegała zatarciu i Rawls – niegdyś klawiszowiec w zespole – łączył w sobie obie te funkcje. Lukas poszukiwał szerokiej panoramy dźwiękowej w wersji elektronicznej. Spotkali się z Rawlsem podczas studiów w Ipswich Art School i już wtedy zaczęli eksperymentować z korzystaniem z magnetofonów jako instrumentów. Sam szum czystej taśmy w głośniku mógł stanowić potężny efekt dźwiękowy i Lukas właśnie czegoś takiego teraz szukał. – Może spróbujemy trochę tak, trochę tak – zaproponował pojednawczo Rawls, co oznaczało, że zamierza trwać przy swoim.

– A może lepiej przykręć to o kreskę. – Lukas uśmiechnął się, prezentując swój słynny zniewalający uśmiech. Nie tym razem, kolego. Pracowali nad jego pierwszym albumem od dwóch lat i Lukas drobiazgowo pilnował wszystkich detali. Był to winien ludziom. Swoim fanom. Lukas nienawidził tego słowa, ale trudno. No bo jak nazwać tych, którzy kupują nie tylko każdy nowy album, ale także single? Którzy wymieniają się między sobą jego tak zwanymi garażowymi taśmami? Którzy znają jego muzykę lepiej od niego samego? Siedząca za szybą asystentka zaczęła gwałtownie wymachiwać rękami: telefon! Odmachał jej gestem: wal się! Przecież jej zapowiedział, że nie odbiera żadnych telefonów. Pracuje. Jego afrykańska trasa zaczynała się za dwa tygodnie, więc nie zostało zbyt dużo czasu na nagranie w studiu. Musi odbębnić większość zaplanowanych nagrań. Asystentka pojawiła się za szybą z telefonem w ręce. – Lepiej to odbierz – przekazała mu wyrazistym ruchem warg. Lukas zdjął słuchawki, wstał i przeszedł do pomieszczenia po drugiej stronie korytarza, w którym miał swoje prowizoryczne biuro. – Zgodzili się! – wrzasnął radośnie w słuchawce jego agent Ari Sanders. – O czym ty mówisz? – Osiemdziesiąt procent z biletów. W Madison Square Garden. Teraz się pewnie zastanawiasz, jak ten Ari Sanders to wykuglował? No pewnie, że się głowisz. Ale nic z tego. Magicy nie wyjawiają swoich sekretów! – Ari, jestem tylko tępym Szkotem. Musisz mi to wyłożyć jasno i przejrzyście. O czym ty, do cholery, mówisz? – Dobra, dobra, nie umiem ci niczego odmówić. Dostaliśmy cynk, że Garden musiało odwołać tę hip-hopową galę z powodu jakichś kłopotów z ubezpieczeniem. Dasz wiarę? No i nagle w ich grafiku robi się wielka dziura. Piątek wieczór, a w Garden nic się nie dzieje! Wyobrażasz to sobie? No i wtedy twój wierny rycerz przypuszcza atak. Napaść w biały dzień. Dzwonię do kierownika i mówię: jest jeden koleś, który potrafi wyprzedać całą salę w cztery dni, i to jest mój człowiek. Mam rację? Wystarczy, jak dacie reklamę w radiu: Nadzwyczajny koncert Lukasa! Gnojek o mało się nie zeszczał. Kupił z miejsca. Bomba, nie? – Pierwsze słyszę – rzekł z rezerwą Lukas.

– Och, musiałem to tak rozegrać. Chwyciłem go za jaja. A potem ścisnąłem jak trzeba. Mówię mu: Lukas od bardzo dawna nie miał w Stanach koncertu na żywo. Ale jeśli chcesz, żeby złamał dla ciebie swoje cholerne zasady, to musisz go należycie potraktować. Osiemdziesiąt procent z biletów dla niego. Tak mu zapodałem. Sukinsyn zaczyna zawodzić, że jeszcze nigdy nikomu nie dali więcej jak pięćdziesiąt procent i tak dalej, i tak dalej. W porządku, mówię, nie było rozmowy. „Zaraz, zaraz, daj mi pomyśleć”, jęczy. No to czekam i liczę w myślach: jedno Missisipi, dwa Missisipi… No i się złamał. Dasz wiarę? Złamał się, kutas jeden! Nowy Jorku, szykuj się na… Lukasa! – Słuchaj, Ari – odezwał się Lukas, czując, jak w jego żołądku wije się węgorz. – Nie bardzo wiem, czy… Ale Ariego Sandersa roznosił entuzjazm i jak zwykle był nie do powstrzymania. – Jesteś świętym, cholernym szkockim świętym! Te wszystkie twoje darmowe występy, które dajesz od trzech lat. Znaczy naprawdę, jak o tym pomyślę, to wzruszenie aż mi odbiera mowę. Te wszystkie sieroty i wdowy, którym pomogłeś. Czuję się przy tobie taki malutki. Taki malutki! Ta twoja Dziecięca Krucjata. Naprawdę wielka sprawa. Jak napisał „Time”, nikt nie zrobił więcej, by zwrócić uwagę świata na tych, którym dzieje się krzywda. Gwiazdor rocka wrażliwy na sprawy społeczne. Znaczy, kto by pomyślał? Ale, Lukas? – No? – Dość tego. Oczywiście, możesz sobie kochać swoje wdowy i sieroty. Ale sekret życia polega na zachowaniu właściwych proporcji. Musisz także okazać miłość tłumom swoich fanów. I musisz też dać wyraz miłości do biednego Ariego Sandersa, który co dzień nadstawia za ciebie karku na pierwszej linii frontu. – A co, dwadzieścia procent kasy, to nagle dla ciebie za mało? – Zrób to, proszę – jęknął Ari. – Dziś dokonałem historycznego wyczynu. I zrobiłem to dla ciebie. Osiemdziesiąt procent wpływów kasowych. Nawet papież tyle nie dostaje. – Przerwał, by zaczerpnąć powietrza. – No, ale w końcu, on nie dostał tylu nagród Grammy. – Zastanowię się – powiedział niepewnie Lukas. – Mam poustawiane te wszystkie koncerty dobroczynne i… – No to w pieprzonym Wagadugu będą rozpaczać przez jeden dzień. Zmień plany. Nie wolno ci tracić takiej okazji. – Oddzwonię… Niedługo do ciebie oddzwonię.

– Jezu, Lukas. Mówisz tak, jakby ci ktoś przystawiał spluwę do głowy. Lukas się rozłączył i stwierdził, że jest cały zlany potem. Chwilę później jego prywatna komórka odegrała frazę Jimiego Hendrixa. – Lukas przy telefonie – powiedział. W słuchawce zabrzmiał aż nadto znajomy głos: elektronicznie zniekształcony, odczłowieczony, wyprany z emocji. – Trzymaj się planu – syknął głos i Lukas pomyślał, że gdyby jaszczurki umiały mówić, pewnie tak właśnie by to brzmiało. Przełknął głośno ślinę. Miał wrażenie, jakby w gardle utkwił mu kamień. – Posłuchaj, zawsze robiłem, co chciałeś, ale… – Wciąż mamy tę taśmę wideo – zasyczał głos. Taśma wideo. Ta cholerna taśma. Dziewczyna przysięgała, że ma skończone siedemnaście lat. Skąd miał wiedzieć, że sobie dodała te kluczowe trzy lata? A tak wyszło na to, że dopuścił się gwałtu na nieletniej. Popełnił przestępstwo. Śmiertelnie groźne dla jego sponsorów, dalszej kariery, reputacji, małżeństwa. Nikt nie musiał mu o tym przypominać. Było paru muzyków, którym tego typu skandale specjalnie by nie zaszkodziły. Zwłaszcza tym, którzy celowo podtrzymywali wizerunek niegrzecznych chłopców. Ale Lukas do nich nie należał. Wręcz przeciwnie – niektórzy go nawet oskarżali o nadmierną ckliwość i przesłodzony wizerunek, o bycie świętszym od innych. Ci od razu by wywlekli na światło dzienne jego najmniejszą słabość. A gdyby wtrącił się prokurator i postawił zarzuty? Już widział te nagłówki w gazetach: LUKAS CIENKO ZAŚPIEWA PRZED SĄDEM. GWIAZDOR ROCKA OSKARŻONY O GWAŁT NA DZIECKU. ORGANIZATOR DZIECIĘCYCH KRUCJAT OSKARŻONY O PEDOFILIĘ. Może niektórym udałoby się wyjść z tego cało, ale nie jemu. – W porządku. Rozumiem – powiedział cicho. Najbardziej gnębiła go myśl, że telefon zadzwonił zaraz po jego rozmowie z Arim. Najwyraźniej kontrolowali wszystkie jego rozmowy i robili to już od trzech lat. Mógł się tylko domyślać, jak dużo z jego prywatnego i zawodowego życia jest monitorowane przez tych manipulatorów bez twarzy. Czasami miał wrażenie, że wiedzą o nim wszystko, kimkolwiek są. – Trzymaj się planu – powtórzył głos w słuchawce. – Zachowuj się jak należy. – Jakbym miał wybór – odrzekł Lukas drżącym głosem. – Jakbym miał jakikolwiek pieprzony wybór.

Dubaj, Zjednoczone Emiraty Arabskie Widok był jak z powieści Juliusza Verne’a: z arabskich piachów wyrastały potężne konstrukcje ze szkła i stali o kształtach przypominających statki kosmiczne. Tradycyjne arabskie bazary kuliły się w cieniu ogromnych centrów handlowych, arabskie łodzie żaglowe nazywane dau i wodne taksówki stały zacumowane obok wielkich frachtowców i statków wycieczkowych, na ulicznych straganach piętrzyły się sterty odtwarzaczy DVD i sprzętu do karaoke obok stert dywaników, wyrobów ze skóry i wszelakich ozdóbek. W Dubaju można znaleźć wszystko, poza adresem pocztowym. Budynek stał przy ulicy Szejka Zayeda i pewnie na jakimś oficjalnym planie miał przypisany numer, ale pocztę w Dubaju dostarczano według numerów skrytek pocztowych, nie numerów domów. Na międzynarodowym lotnisku, które zajmuje większą powierzchnię niż całe centrum miasta, Belknap wsiadł do brązowej taksówki i ulegając natarczywym żądaniom kierowcy, dopłacił za trzy niewykorzystane miejsca. Kierowca – chyba Pakistańczyk – w typowej kefiji w czerwono-białą kratę, przypominającej serwetę w tradycyjnej włoskiej restauracji, ani na chwilę nie przestał zachwalać miejscowych atrakcji, jednak swój główny przekaz reklamowy musiał powtórzyć trzykrotnie, nim Belknapowi udało się go zrozumieć. – Chce pan do wodny park Wild Wadi? Była to jedna z głównych atrakcji turystycznych – blisko pięciohektarowy zbiornik wodny. Taksówkarz zapewne dostawał prowizję od każdego dostarczonego klienta. Poruszając się w rozżarzonym jak piec hutniczy powietrzu i pod palącym słońcem, Belknap miał wrażenie, jakby się znalazł na obcej planecie bez naturalnych warunków do życia i musi się przemieszczać od jednego namiotu tlenowego do drugiego. Istotnie większość dubajskich superkonstrukcji powstała z myślą o stworzeniu całkowicie sztucznego środowiska: oazy ze stali, polaryzowanego szkła i freonu, zbiorowiska bram dziwnie niedostępnych, jeśli ktoś nie przyjechał na zakupy lub by się pławić w luksusie czekających na turystów rezydencji. Zależnie od charakteru wizyty przyjezdny natrafiał na tysiąc powitalnych mat pod nogami lub na tysiąc zamkniętych na głucho bram. Gianni Mattucci podał mu w Rzymie namiary, skąd dzwoniła do rodziców ta dziewczyna. Na miejscu się okazało, że podany adres nie odnosi się do domu

mieszkalnego ani hotelu, tylko do urzędu pocztowego, który obsługiwał cały rząd luksusowych hoteli przy plaży. Gdyby nie łagodny błękit zatoki, równie dobrze mógłby to być letni wypad do Las Vegas. Takie samo krzykliwe bogactwo, tak samo smukłe postmodernistyczne budowle, taka sama nieokiełznana ludzka pazerność w architekturze. A przecież w pobliskich wadi i pod piaszczystymi skarpami gnieździli się świątobliwi głosiciele Koranu, których życiową ambicją było ustanowienie globalnej ummy i pozbycie się tego, co dla nich stanowiło amerykańskie imperium. Pustynny Dubaj istniał dla przyjemności obcokrajowców, a jego rdzenni mieszkańcy marzyli o ich unicestwieniu, przez co panujący tu spokój był ulotny jak tęcza. – Nie do parku wodnego Wild Wadi – mruknął ostrzegawczo w stronę kierowcy, który już się rozpromienił na myśl o usidleniu kolejnego turysty. – Nie na kolację na statku wycieczkowym. Nie na pustynne pole golfowe. Nie! – Ale sahib… – I skończ z tym sahibem. Nie jestem żadnym pułkownikiem z książki Kiplinga. Taksówkarz niechętnie zatrzymał się pod niewielką sortownią poczty, Belknap wysiadł, dostał jak obuchem od nieznośnego żaru i szybko się cofnął. – Zaczekaj tu na mnie – polecił kierowcy, wyciągając ku niemu plik różowoniebieskich dirhamów, waluty obowiązującej w Emiratach. – Biorę też dolary – powiedział kierowca z nadzieją w głosie. – Pewno, że bierzesz. Po to jest Dubaj, nie? Na twarzy taksówkarza pojawił się chytry uśmieszek i Belknap przypomniał sobie arabskie porzekadło: Nigdy nie próbuj się dowiedzieć, co myśli wielbłąd o swoim poganiaczu. – Zaczekam – mruknął taksówkarz. Budynek sortowni był pomalowanym na biało, pozbawionym okien – z wyjątkiem zakratowanego okienka w drzwiach – bunkrem z betonu i reprezentował swym wyglądem architektoniczną przesadę w drugą stronę. Zbudowano go jednak nie z myślą o wywoływaniu zachwytu przyjezdnych, tylko obsługiwaniu kogo trzeba. To tu trafiała poczta adresowana do licznych skrytek pocztowych i stąd rozwożono ją wąską uliczką na tyłach pałaców stojących przy plaży. Belknap postanowił bazować na swoim wyglądzie oficjela w garniturze z niebieskiego tropiku i w białej koszuli. Od razu po wejściu zorientował się, że urząd nie został przystosowany do odwiedzin gości. Nie było w nim recepcji, nikt

nie siedział za ladą. Podłoga była pokryta antypoślizgowym laminatem w rodzaju tych, jakie widuje się w halach fabrycznych, za ladą znajdowała się hala sortowni, gdzie pracownicy rozkładali sterty przesyłek do drucianych koszy. Wszyscy wyglądali na Filipińczyków i Belknap musiał chwilę poszukać wzrokiem, by wyłuskać kogoś o wyglądzie kierownika. Gruby Arab z niezapalonym cygarem w paluchach jak serdelki siedział na stołku w kącie pomieszczenia, trzymając na kolanach sztywną podkładkę do pisania. Paznokcie grubasa połyskiwały w świetle jarzeniówek. Wyglądały na świeżo wypolerowane, być może nawet pokryte bezbarwnym lakierem. Liczne pierścienie wrzynały mu się w palce jak obrączki w szyje chińskich kormoranów do połowu ryb. Belknap postanowił grać na swój odmienny wygląd. Trzymając komórkę przy uchu, ostentacyjnie kończył rzekomą służbową rozmowę. – Tak jest, panie inspektorze. Doceniamy pańską pomoc. Proszę serdecznie pozdrowić od nas zastępcę gubernatora. Nie spodziewamy się w tej sprawie żadnych komplikacji. Do widzenia panu, panie inspektorze. – Odsunął telefon od ucha i władczym gestem przywołał do siebie upierścienionego grubasa. Zamierzał osiągnąć cel, nie tylko nie podszywając się pod miejscowego oficjela, ale wręcz podkreślając swoją inność. Odegra ważnego amerykańskiego agenta rządowego, który oczekuje, że wszyscy są na kiwnięcie palcem, i który wie, że setki traktatów i umów dwustronnych gwarantują mu rozliczne przywileje eksterytorialne. Kierownik podszedł z miną lekko naburmuszoną, ale widać też było służalczość. – Agent Belknap – powiedział Amerykanin, podając Arabowi stanowe prawo jazdy z Wirginii tak uroczystym gestem, jakby to był glejt do bram miasta. Arab udał, że wczytuje się w dokument, po czym go oddał i służbiście kiwnął głową. – Rozumiem – powiedział tonem mającym podkreślić, że zna swoje obowiązki i ma poczucie odpowiedzialności. – Jak pan widzi, reprezentuję DEA. W imieniu naszej antynarkotykowej służby mam do pana prośbę. – Tak, oczywiście. – Dało się zauważyć, że grubas bije się z myślami, czy nie powinien jednak zawiadomić szefa. – Chodzi mi o skrytkę pocztową jedenaście czterysta siedemnaście – rzucił Belknap tonem człowieka, który nie ma czasu do stracenia. – Potrzebny mi jej

fizyczny adres. – Nie przeprosił za oderwanie od pracy, nie powiedział „proszę” i nie ubarwił głosu przymilnością. Stanowczość tonu z góry rozwiewała wszelkie podejrzenia, wręcz nie zostawiała na nie miejsca. O nic nie prosił, nie zwracał się o zachowanie dyskrecji jak ktoś próbujący zdobyć informacje, do których nie ma prawa. Nic nie wskazywało na to, że Arab może się w ogóle zastanawiać, czy powinien spełnić żądanie agenta. Wręcz przeciwnie, agent żądał od niego czegoś, do czego miał prawo z racji swojej funkcji, a to rozwiewało wszelkie wątpliwości Araba. Nie mógł podjąć błędnej decyzji, bo nie było się nad czym zastanawiać. – Aha, to będzie w hotelu Palace – powiedział z ulgą kierownik, bo bał się, że pytanie może być dużo trudniejsze. – Jakieś dwa kilometry za rondem Al-Khaleej. – Zamachał ręką i Belknap zdał sobie sprawę, że mężczyzna rysuje w powietrzu charakterystyczną sylwetkę hotelu – coś na kształt wieloryba z centralną wieżą przypominającą wydłużony pysk. – To chciałem wiedzieć – oznajmił Belknap, co Arab powitał niemal z wdzięcznością. Tylko tyle? W drodze do taksówki Belknap dostrzegł w okienku drzwi zdumioną twarz grubasa, który z niedowierzaniem przyglądał się beżowemu pojazdowi. Niewątpliwie spodziewał się ujrzeć coś bardziej oficjalnego. Ale było mało prawdopodobne, żeby podzielił się z kimś swoimi wątpliwościami. Jeśli rzeczywiście popełnił błąd, lepiej tego nie rozpowiadać. – Teraz do park wodny Wild Wadi? – spytał z nadzieją taksówkarz. – Teraz do hotelu Palace – odparł Belknap. – Bardzo dobrze. Będzie pan miał zabawa jak wieloryb. – Taksówkarz rozdziawił szczerbate usta w zielonym uśmiechu od żucia czuwaliczki. Pojechali skrótem przez targ rybny, na którym wędrowni robotnicy w turkusowych szatach patroszyli ryby jak automaty, i dalej ulicą Szejka Zayeda z imponującymi wielkością i oryginalnością kolosami ze szkła i stali. Hotel Palace należał do najnowszych i najbardziej oryginalnych. „Ogon” wieloryba pełnił funkcję zadaszenia nad wejściem, taksówka zatrzymała się w dyskretnej odległości i Belknap pewnym krokiem wszedł do środka, jak ktoś pełniący ważną misję. No dobrze, i co dalej? W hotelu musiało być co najmniej siedemset pokoi i choć rozmowy Włoszki niewątpliwie przechodziły przez automatyczną centralę, musiał istnieć rejestr wszystkich połączeń telefonicznych. Tyle że kierownictwo hotelu okaże się na pewno dużo bardziej rozgarnięte od grubasa z sortowni.

Wszyscy tu przywykli do obcokrajowców, są dyskretni i wiedzą, czego przedstawiciele władzy mają prawo od nich żądać, a czego nie. Rozejrzał się po holu i szybko ogarnął wzrokiem wnętrze. Na środku ogromnej pustej przestrzeni stało wielkie akwarium z niebieskawego szkła, w środku nie było jednak żadnych egzotycznych stworzeń morskich. Zamiast nich w wodzie pływała skąpo odziana dziewczyna w stroju morskiej syreny z wodoodpornymi nakładkami na sutkach, niespiesznie okrążając akwarium w takt muzyki New Age z syntezatora. Jej powolne ruchy miały kreować atmosferę rozleniwienia i spokoju. Od czasu do czasu zaczerpywała powietrza przez rurkę w kolorze morskich wodorostów. Gdyby fundamentalistom muzułmańskim zdarzyło się kiedyś wejść do tego holu, ich najgorsze podejrzenia co do zachodniej dekadencji znalazłyby tu naoczne potwierdzenie, jednak było bardzo mało prawdopodobne, aby do tego doszło. Odległości we współczesnym świecie mierzy się nie w kilometrach czy milach, lecz w jednostkach dystansu społecznego. Ta enklawa należała do świata, w którym są też Cap d’Antibes, East Hampton, Positano i Mustique, i to z nimi tak naprawdę sąsiadował hotel Palace, zaś sąsiedztwo geopolitycznego terytorium o nazwie Bliski Wschód jest całkowicie przypadkowym geograficznym zbiegiem okoliczności. Gmach hotelu projektowali architekci z Londynu, Paryża i Nowego Jorku, szefem hotelowej restauracji był Hiszpan o międzynarodowej renomie. Nawet w recepcji i na stanowisku hotelowego portiera pracowali Brytyjczycy, oczywiście umiejący porozumiewać się we wszystkich głównych językach europejskich. Belknap usiadł w kącie na obitej granatową skórą kanapie, wziął do ręki komórkę i tym razem naprawdę zadzwonił. Połączenie uzyskał błyskawicznie. Pamiętał czasy, gdy połączeniom międzynarodowym towarzyszyły różnego rodzaju trzaski i zakłócenia, jakby szum fal przenosił się na biegnące po dnie oceanu kable telekomunikacyjne. W dzisiejszych czasach rozmowy telefoniczne z jednej rozwiniętej części świata do drugiej odbywały się z krystaliczną czystością – większą niż w przypadku lokalnych rozmów z jednej do drugiej dzielnicy Lagos. Belknap bez trudu rozpoznał głos Matta Gomesa, który odebrał telefon. Gomes też nie miał wątpliwości, kto do niego dzwoni. – Plotka głosi – rzekł młody urzędnik OpKonu – że w waszej rozmowie z Dzikim Billem Garrisonem wylały się kubły pomyj. Jak coś takiego się dzieje, na każdego z nas coś kapie. – Na każdego musi spaść trochę deszczu. Jak w tej piosence Pata Boone’a.

– Pata Boone’a? Chyba raczej Ink Spots, staruszku? – Potrzebuję przysługi, młodzieniaszku – powiedział Belknap, cały czas uważnie obserwując ruch w holu. Syrena w wielkim akwarium nie przestawała leniwie krążyć, zapewne mnożąc w głowie upływające godziny przez godzinową stawkę. Wyraz błogości na jej twarzy zaczynał jednak wyglądać na nieco wymuszony. – Dla zapewnienia najwyższej jakości obsługi, wszystkie rozmowy mogą być monitorowane – rzucił obojętnym tonem Gomes. – Wyobrażasz sobie, ile lat cyfrowych nagrań już mają? Monitorowanie jest łatwe, bo odbywa się automatycznie. Gorzej z odsłuchiwaniem. Nikt nie ma na to czasu. Zaryzykuję, że nikt się tobą specjalnie nie interesuje. – Ty ryzykujesz czy ja? „Bo gdy myślę o tobie, znów zaczyna padać”. – Chcę, żebyś zrobił dla mnie to, co Ink Spots. Załatw mi przykrywkę. – Czy możesz mnie zapewnić, że twoja prośba dotyczy oficjalnie autoryzowanej akcji? – spytał Gomes wyraźnie żartobliwym tonem. – Z ust mi to wyjąłeś – rzekł Belknap, a potem wyjaśnił Gomesowi, czego od niego oczekuje. Gomes miał u niego liczne długi wdzięczności i Belknap nie musiał mu o nich przypominać. W wielkich międzynarodowych sieciach hotelowych jest zawsze ktoś na usługach amerykańskich służb wywiadowczych. W hotelach zatrzymują się na krótszą czy dłuższą chwilę dziesiątki tysięcy podróżnych, i przestępcy, a nawet terroryści, często to wykorzystują, by się ukryć przed organami ścigania. W zamian za nieformalne sygnały ze strony kierownictwa hotelu CIA równie nieformalnie dzieli się z nim informacjami o niektórych gościach, potencjalnych zagrożeniach i tego typu sprawach. Belknap wiedział, że Gomes nie zadzwoni bezpośrednio do kierownictwa Palace. Zadzwoni do kogoś w centrali firmy holdingowej w Chicago, do której hotel należy, i dopiero ten ktoś porozumie się z dyrektorem hotelu w Dubaju. Pięć minut później komórka Belknapa cicho zawibrowała. Dzwonił Gomes, podając nazwisko zastępcy dyrektora hotelu Palace, którego uprzedzono, że zgłosi się do niego ktoś, komu należy okazać najdalej idącą pomoc. I tak też się stało. Zastępca dyrektora nazywał się Ibrahim Hafez i był wszechstronnie wykształconym mężczyzną po trzydziestce, zapewne synem hotelarza zarządzającego innym monumentalnym przybytkiem przyjemności dla gości emiratu. Pojawienie się Amerykanina nie zrobiło na nim większego

wrażenia. Usiedli w niewielkim gabinecie schowanym przed wzrokiem gości hotelowych. Panował w nim wzorowy porządek, na biurku leżał równo ułożony plik papierów i stały dwie fotografie, zapewne żony Hafeza i ich córeczki. Kobieta na zdjęciu była szczupła, miała świetliste oczy i uśmiechała się do obiektywu dość wyzywająco, a jednocześnie z jakąś dziwną nieśmiałością. Zastępcy dyrektora żyjącemu w świecie sztuczności jej wizerunek zapewne służył przypominaniu, że istnieje też inny świat. Hafez wpisał na klawiaturze numer telefonu w Rzymie i chwilę później na monitorze pojawiła się lista połączeń. Na rzymski numer dzwoniono sześć razy. – Może mi pan powiedzieć, skąd? Dziewczyna powiedziała rodzicom, że jest „w bardzo fajnym miejscu”, co można było uznać za poważne niedomówienie. Jeśli była gościem tego hotelu, traktowano ją tu po królewsku. – Chodzi panu o numer pokoju? – Zastępca dyrektora pokręcił głową. – Ale przecież… – Za każdym razem z innego – Postukał skuwką długopisu w rządki cyfr na ekranie. Jak to możliwe? – Czyli przenosiła się z pokoju do pokoju? Hafez spojrzał na niego pobłażliwie, jakby miał do czynienia z kimś nierozgarniętym, i ponownie pokręcił głową. Kliknął na kilka z wyświetlonych numerów pokoi i na ekranie pojawiły się dane zajmujących je gości: nazwisko, data zameldowania, data wymeldowania. W każdym pokoju mieszkał ktoś inny, za każdym razem samotny mężczyzna. – Chce pan powiedzieć, że… – A co pan myślał? – przerwał mu Hafez. Bardziej stwierdzenie faktu niż pytanie, w dodatku rzucone niezbyt przyjaznym tonem. Lucia Zingaretti pracowała jako prostytutka, tak zwana panienka do towarzystwa, i w tej roli bywała częstym i niewątpliwie drogim gościem hotelu Palace. Jeśli korzystała ukradkiem z telefonu – na przykład przy okazji wyjścia do łazienki – goście hotelowi pewnie nie próbowali nawet kwestionować dodatkowego kosztu połączeń telefonicznych. – Może pan mi podać nazwiska dziewczyn pracujących w hotelu? Hafez obrzucił go zimnym spojrzeniem.

– Chyba pan żartuje. W naszym hotelu nie tolerujemy takiego procederu. Skąd miałbym coś takiego wiedzieć? – Czyli przymykacie na to oko, tak? – Nie przymykam oka, bo na to nie patrzę. Bogaci ludzie Zachodu przyjeżdżają do nas, żeby się rozerwać, a my im w tym pomagamy na każdy możliwy sposób. Zapewne zauważył pan, że w basenie w holu cały dzień pływa szarmuta. – Po arabsku szarmuta oznacza dziwkę, ladacznicę, i Hafez wypluł to słowo z nieukrywanym obrzydzeniem. Do jego obowiązków służbowych należało dogadzanie gościom, spełnianie ich zachcianek, jednak nie zamierzał udawać, że pochwala ich zachowanie. Dostrzegł, że Belknap przygląda się fotografii jego żony, i jednym płynnym ruchem położył ją na biurku zdjęciem do dołu. Nie dlatego, że się poczuł urażony, lecz dlatego, że widok niezasłoniętej niczym twarzy jego żony nie był przeznaczony dla obcych oczu. Belknap nagle uzmysłowił sobie, skąd się bierze ta dziwna płochliwość w jej spojrzeniu: kobieta przywykła pojawiać się wśród obcych z zakwefioną twarzą. Fotografowanie się z niezakrytą twarzą i włosami równało się niemal pokazaniu nago w miejscu publicznym. I zapewne oboje tak uważali. – Tak, pierzemy po was zaplamione prześcieradła, myjemy toalety i zabieramy obrzydliwe odpadki po waszych miesiączkujących kobietach, wszystko to robimy i nawet się przy tym uśmiechamy. Ale nie oczekujcie po nas, że sprawi nam to przyjemność. Zostawcie nam choć tyle poczucia godności. – Dzięki za fatwę, ale potrzebne mi nazwiska. – Nie znam żadnych. – Zatem nazwisko kogoś, kto je zna. Jest pan zawodowcem, Ibrahimie. W tym hotelu nie dzieje się nic, o czym pan nie mógłby się dowiedzieć. Hafez westchnął. – Nasz boy hotelowy może coś wiedzieć – mruknął, wybierając na centralce pięciocyfrowy numer wewnętrzny. – Conrad, przyjdź do mojego biura – rzucił do słuchawki. W jego głosie znów słychać było odrazę. Zapewne Conrad był jednym z europejskich pracowników, narzuconych przez zagranicznych właścicieli, i dla Hafeza należał do tej samej kategorii, co zaplamione prześcieradła i zużyte podpaski. – Już lecę – odezwał się głos z irlandzkim zaśpiewem. Conrad okazał się drobnym młodzieńcem z kręconą rudą czupryną i aż nadto gorliwym uśmiechem.

– Ta jest, Bram! – zameldował się Hafezowi, szyderczo salutując do daszka czapki z napisem Palace Hotel na otoku. Hafez nie zareagował na jego drwinę. – Masz odpowiedzieć na wszystkie pytania tego pana – oznajmił surowym tonem. – Zostawiam was samych – dodał i skłoniwszy lekko głowę, wyszedł z pokoju. Belknap przystąpił do zadawania pytań i uśmieszki na twarzy Conrada zaczęły się pojawiać i znikać z irytującą częstotliwością. Towarzyszyły im miny od służalczej, przez zaciekawioną, po porozumiewawczą z obleśnym uśmieszkiem. Cały ten spektakl robił na Belknapie odrażające wrażenie. – To jakiej laseczki pan szukasz? – spytał w końcu Conrad. – Włoszki, młodej, ciemnowłosej. – O kurczę, ale pan masz ściśle określone wymagania. Gość, który wie, czego chce. To mi się podoba. – Widać jednak było, że nieco szarżuje i że wcześniejsza obecność Hafeza trochę go speszyła. – Znasz jakąś, która by pasowała? – No cóż – rzekł Conrad, obrzucając Belknapa badawczym spojrzeniem. – Tak się składa, że mam kogoś, kto by się akurat nadał. – Kiedy się mogę z nią zobaczyć? Conrad zerknął na zegarek. – Niedługo. – W ciągu godziny? – Da się załatwić. Za odpowiednią opłatą. A tak przy okazji, jeśli szukasz pan dobrej zabawy, to mogę też załatwić różne dodatki. Ekstazę, kokę, wzmocnioną marychę, cokolwiek. Wystarczy jedno słowo. – Jest teraz w hotelu? – A niby dlaczego pan o to pyta? – Próba uniku równoznaczna z odpowiedzią: „tak”. – Numer pokoju? – Bo jeśli chcesz pan urządzić trójkącik, to… Belknap zrobił krok w stronę drobnego Irlandczyka, chwycił go za kołnierz i uniósłszy parę centymetrów nad podłogę, przysunął twarz do jego twarzy. – Podaj mi ten cholerny numer – warknął. – Bo jak nie, to cię oddam pieprzonym Egipcjanom na przesłuchanie. Kapujesz? – O kurde! – jęknął Conrad. Zaczynało mu świtać, że to nie przelewki.

– Jak chcesz mataczyć w międzynarodowym śledztwie, to lepiej od razu poszukaj sobie adwokata. A jak nasi egipscy przyjaciele zaproponują ci elektrody na jaja, to się od razu zgódź. Bo ich inne pomysły są jeszcze gorsze. – Pokój czternaście pięćdziesiąt, proszę pana. Czternaste piętro, na lewo od głównych wind. Ja tylko proszę, żeby pan mnie do tego nie mieszał. – Zadzwonisz, żeby ich uprzedzić? – Po tym, co pan powiedział o elektrodach? Przypuszczam, że wątpię. – Parsknięcie miało wyrażać nonszalancję, było jednak tak wymuszone, że wyraziło coś wręcz przeciwnego. – To jak magiczne zaklęcie. Bardzo obrazowe. Belknap wyciągnął rękę. – Klucz służbowy – burknął. Irlandczyk z ociąganiem wręczył mu uniwersalną kartę do wszystkich drzwi, po czym w sposób charakterystyczny dla swej profesji cofnął się o krok i stanął, jakby liczył na napiwek. „Elektrody na jaja”, powiedział bezgłośnie Belknap, wymijając go. Niecałe cztery minuty później stał już pod drzwiami pokoju 1450, w dwóch trzecich wysokości głównej wieży hotelu. Przyłożył ucho do drzwi, ale z wewnątrz nie dochodziły żadne dźwięki. Ściany były solidne, zbudowane z najwyższej jakości materiałów. Wsunął kartę do szczeliny, lampka kontrolna zaświeciła się na zielono i Belknap obrócił gałkę. Za tymi drzwiami była Lucia Zingaretti, jego jedyny trop. Trzymaj się, Jared, szepnął w duchu, już po ciebie idę. ••• Andrea Bancroft przyszła z zamiarem uprzątnięcia biurka w Coventry Equity Group, jednak po chwili zastanowienia uznała, że na koniec może jeszcze skorzystać z urządzeń biurowych. Koledzy z żalem przyjęli jej decyzję o odejściu i na pewno nie będą mieli nic przeciwko temu, że ostatni dzień zorganizuje po swojemu. I było jeszcze coś. Wielokrotnie wracała myślami do uwagi jej bezimiennego gościa, że jest bardzo podobna do matki. Co to mogło znaczyć? A może zaczyna być obsesyjnie podejrzliwa? Może to przejaw spóźnionego żalu po śmierci matki? Gwałtowna reakcja na niespodziewany zapis Bancroftów? Może, ale chyba nie, nie jest przecież histeryczką. Nie jest tego typu osobą. Jednak sama nie była już taka pewna, jakiego typu osobą jest teraz.

Jesteś zawodowcem. Rób to, czego cię nauczono. Fundacja była zupełnie odmienną instytucją, organizacją non profit, a ją nauczono prześwietlać korporacje, badać prywatne i publiczne spółki, sprawdzać, co się kryje za sloganami reklamowymi w błyszczących prospektach i biuletynach prasowych. Ale może się też bliżej przyjrzeć Fundacji Bancrofta. Siedząc przed ekranem komputera przy swoim biurku, zaczęła grzebać w specjalistycznych bazach danych. By móc działać w Stanach Zjednoczonych, organizacja non profit, nawet prywatna jak Fundacja Bancrofta, musi spełniać określone wymogi statutowe i prawne, wśród nich jest obowiązek złożenia we władzach federalnych egzemplarza statutu, wewnętrznego regulaminu i wykazu wyższych urzędników fundacji wraz z ich numerami identyfikacyjnymi. Po dwóch godzinach ślęczenia nad dokumentacją Andrea zorientowała się, że fundacja jest – przynajmniej formalnie – zlepkiem odrębnych podmiotów prawnych, takich jak Nieruchomości Bancrofta, Filantropijny Trust Bancrofta, Rodzinny Trust Bancrofta i tak dalej, i tak dalej. Fundusze przepływały przez nie jak woda rurociągami. Wokół siebie widziała głowy kolegów – byłych kolegów, poprawiła się w myślach – pochylone nad biurkami i po raz pierwszy skojarzyło jej się to z ulem. Stukali w klawiatury komputerów, rozmawiali przez telefon i wykonywali dziesiątki innych czynności, posługując się dwoma czy trzema podstawowymi ruchami powtarzanymi przez cały dzień. Czym się od nich różnię, pomyślała. Przecież zachowuję się tak samo. Tylko w środku czuła się jakoś inaczej, nic więcej. Człowiek czuje się inaczej, kiedy wie, że to, co robi, ma sens. Z zamyślenia wyrwało ją brzęczenie komórki. – Hej, dziewczyno! – Głęboki baryton Brenta Farleya ociekał słodyczą. – To ja. – Czym ci mogę służyć? – odparła suchym jak pieprz tonem. – Masz chwilę? Bo wiesz, dręczy mnie to, w jaki sposób się rozstaliśmy. Powinniśmy porozmawiać, nie sądzisz? – I o czym mielibyśmy rozmawiać? – Utrzymanie lodowato uprzejmego tonu okazało się zaskakująco łatwe. – Andrea, nie bądź taka. Słuchaj, zdobyłem dla nas dwa bilety na… – Bardzo jestem ciekawa – przerwała mu – dlaczego tak nagle do mnie dzwonisz? Dlaczego akurat teraz?

– Dlaczego… dlaczego dzwonię? – zacukał się. – No… bez specjalnego powodu. – Powiedział to tak, że nie miała już wątpliwości, że kłamie. Dotarła do niego wiadomość. – Po prostu… tak jak mówiłem, po prostu pomyślałem, że powinniśmy pogadać. Może zacząć wszystko od nowa. Tak czy siak, powinniśmy się spotkać i porozmawiać. Bo nagle „prowincjonalna gąska” jest warta więcej, niż ty zarobisz przez całe życie, prawda? – Tak, powinniśmy byli porozmawiać – odrzekła spokojnie. – I chwała Bogu, właśnie to zrobiliśmy. Żegnam, Brent. I więcej do mnie nie dzwoń. Rozłączyła się, czując się pomszczona, podekscytowana, ale i dziwnie klapnięta. Podeszła do automatu z kawą i pomachała do Waltera Sachsa, biurowego guru od komputerów, który akurat był zajęty zażartą dyskusją z asystentką o batonach granola. Był prawdziwym geniuszem w swej zdecydowanie nie spełniał pokładanych w nim nadziei. Sachs satysfakcję z tego, że jest mu zupełnie obojętne, jak zarabia na robił świetnie, nie nastręczało mu to żadnych trudności i

dziedzinie, ale czerpał dziwną życie. Wszystko bardzo mu to

odpowiadało. – Cześć, Walt – rzuciła. – Tak ciężko pracujesz czy tak ciężko ci się zabrać do pracy? Zwrócił ku niej długą, prostokątną twarz i gwałtownie zamrugał, jakby mu coś wpadło pod szkła kontaktowe. – Opiekować się tutejszymi systemami mogę przez sen i lewą ręką. Twierdzę, że nawet zdrętwiała lewa ręka Walta Sachsa ze wszystkim sobie poradzi. Przepraszam, Andrea, ale czuję się dziś okropnie zero-jedynkowo. Pewnie zatrułem się tymi batonami. Czy wiedziałaś, że batony granola to w zasadzie nośniki syropu zbożowego? Czy wiesz, ile produktów na półkach w supermarkecie to nic innego, jak tylko nośniki syropu zbożowego? – Znów gwałtownie zamrugał, jakby powieki spełniały funkcję wycieraczek samochodowych. – Weźmy choćby keczup. – Do zobaczenia, Walt – parsknęła i zawróciła do swojego biurka ze styropianowym kubkiem kawy w ręce. Ściągnęła na ekran kolejne dokumenty, kolejne cyfrowe pliki. Rozgryzienie podzielonej jak plaster miodu struktury organizacyjnej fundacji było nie lada wyzwaniem. Zagłębiając się w nią, starała się zwracać uwagę na drobne

niedociągnięcia i powtarzające się schematy. Kiedy przeglądała akta z minionej dekady, ze zdumieniem stwierdziła, że wśród członków kierownictwa fundacji pojawiało się też nazwisko jej matki, Laury Parry Bancroft. To ją kompletnie zaskoczyło. Jak to możliwe, że jej matka – tak wrogo nastawiona do wszystkiego, co miało jakikolwiek związek z rodziną, do której weszła przez małżeństwo – była jedną z urzędniczek fundacji. Andrea wpatrzyła się w dokumenty na ekranie i wtedy zauważyła coś jeszcze dziwniejszego. Matka zrezygnowała z pracy w fundacji zaledwie na dzień przed wypadkiem, w którym zginęła.

Dubaj, Zjednoczone Emiraty Arabskie W puszystym fotelu z błękitnego aksamitu w kącie tonącego w półmroku pokoju siedział mężczyzna, na nim zaś smukła młoda kobieta. Na odgłos zatrzaskujących się za Belknapem drzwi, mężczyzna – około sześćdziesiątki, z ogoloną na łyso i poczerwieniałą od słońca głową, kępą blond włosów na klatce piersiowej i obwisłymi piersiami – gwałtownie drgnął, zrzucił kobietę na podłogę i zerwał się na równe nogi. – Panienka przechodzi pod nowe kierownictwo – warknął Belknap. – Co jest, do diabła? – Mężczyzna mówił po angielsku ze szwedzkim akcentem. Pewnie zląkł się, że został wystawiony i dziewczyna jest w zmowie z intruzem. Zapewne pomyślałby tak każdy uprawiający seksturystykę mężczyzna, niemający złudzeń co do granic ludzkiego draństwa. – Wynoś się z mojego… – Zmuś mnie – mruknął Belknap. Mężczyzna obrzucił go taksującym spojrzeniem. Był biznesmenem, przywykł do analizowania wszelkich za i przeciw i podejmowania odpowiednich decyzji, więc tym razem też tak zrobił. Chwycił portfel, kilka części swojej garderoby i ruszył do wyjścia. – Nie dostaniesz ani euro więcej – rzucił po drodze w stronę dziewczyny. Belknap się do niej odwrócił i stwierdził, że zdążyła się już podnieść z podłogi i okryć jedwabnym szlafrokiem. Stała przed nim z rękami skrzyżowanymi na piersiach. – Lucia Zingaretti? – upewnił się.

Skrzywiła twarz w grymasie zdumienia. Musiała wiedzieć, że zaprzeczanie będzie bezcelowe. – Kim pan jest? – rzuciła z gardłowym włoskim akcentem. Belknap zignorował pytanie. – Twoi rodzice nic nie wiedzą, co? – Co pan wie o moich rodzicach? – Wczoraj z nimi rozmawiałem. Bardzo się o ciebie martwią. – Rozmawiał pan? – powtórzyła grobowym tonem. – Tak jak ty. Ale ty ich tylko karmisz kłamstwami. Nie jesteś córeczką, za jaką cię mają. – Co pan wie o nich albo o mnie? – To przyzwoici ludzie. Ufni. Ludzie, których tacy jak ty wykorzystują. – Jak pan śmie mnie osądzać! – syknęła Włoszka. – Wszystko, co robię, robię dla nich! – Łącznie z zabójstwem Khalila Ansariego? Dziewczyna zbladła i opadła na niebieski fotel. – Obiecali mi dużo pieniędzy – jęknęła zduszonym głosem. – Moi rodzice całe życie ciężko pracowali i co z tego mają? Powiedzieli mi, że jak to zrobię, to już zawsze będą żyć w luksusie. – Oni? – Tak, oni – obruszyła się. – Ale ty zapewne też. I dokąd cię zawieźli? – Nie w takie miejsce jak to – powiedziała cicho. – Nie, jak obiecali. Do nory bardziej dla zwierząt niż dla ludzi. W jej głosie było niedowierzanie, że mogli ją aż tak oszukać. Dla Belknapa bardziej zaskakujące było to, że zostawili ją przy życiu. Musieli być bardzo pewni, że dziewczyna zachowa milczenie. Ciekawe dlaczego. – I to cię zdziwiło? – spytał łagodnie. Pokiwała ze smutkiem głową. – Powiedzieli, że mnie wysyłają do Dubaju, aż wszystko się uspokoi. Żebym na jakiś czas zniknęła z oczu. Dla mojego bezpieczeństwa. A po przyjeździe tu oświadczyli, że muszę pracować. Muszę na siebie zarabiać, bo inaczej trafię na ulicę albo mnie zabiją. Byłam bez grosza, bez dokumentów. – Więzili cię?

– Po jednym dniu zabrali mnie z hotelu i zawieźli do takiego wielkiego magazynu na przedmieściach Dubaju. Przykazali mi, co mam robić. Że klienci nie mogą się na mnie skarżyć, bo inaczej… – Głos jej się załamał. Była ofiarą seksualnego wyzysku i próbowała tłumić w sobie świadomość poniżenia, do którego ją zmuszono. – Ale obiecali, że po roku będę mogła z tym skończyć. Powiedzieli, że jak minie rok, będę mogła robić, co zechcę, bo już będę ustawiona do końca życia. Ja i cała moja rodzina. – Ty i twoi rodzice. – Belknap pokiwał głową. – Obiecali, że będziecie ustawieni do końca życia, a ty im uwierzyłaś? – Dlaczego miałam im nie wierzyć? – parsknęła ze złością. – A w co innego mogłam wierzyć? – Kiedy kazali ci otruć Ansariego, to ci nie powiedzieli, że skończysz jako luksusowa dziwka, prawda? – Zbyła pytanie milczeniem. – Już raz cię okłamali. Naprawdę sądzisz, że tym razem mówią prawdę? Lucia Zingaretti nadal milczała, ale Belknap widział na jej twarzy miotające nią sprzeczne uczucia. Bez trudu mógł sobie wyobrazić, co ją spotkało. Typowe zachowanie organizacji o rozgałęzionej działalności, z której każda gałąź kierowała się własnym interesem. W Dubaju urodę dziewczyny można było wykorzystać w usługach seksualnych dla bogatych turystów. Co więcej, w Rzymie była zwykłą służącą i w pojęciu wielu Arabów taka dziewczyna mogła być tylko szarmutą. Sama zresztą przyznała, że była wobec nich bezsilna. Wiedzieli, co zrobiła, i nie poczuwali się do wdzięczności, tak jak na to liczyła. W rezultacie znalazła się na ich łasce. – A ty wciąż ich chronisz? Ludzi, którzy zmuszają cię do życia w upodleniu. – Nie będzie mnie pan pouczał, co jest dla mnie upodleniem. – Lucia Zingaretti wydęła usta i wstała z fotela. – Na pewno nie pan. – Powiedz mi, co to za jedni? – Nie pana sprawa. – Powiedz mi, kim oni są – powtórzył z naciskiem. – Żebym się dostała w twoje łapy zamiast ich? Nie będę ryzykować. Myślę, że nie skorzystam, dziękuję bardzo. – Lucia, do cholery… – Co mam zrobić, żebyś sobie poszedł? – Jej ton stał się nagle zmysłowy i uwodzicielski. – Co mogę ci zaoferować?

Poruszyła ramionami i zsunęła szlafrok. Stała teraz przed nim zupełnie naga, a on czuł bijące od niej ciepło i zapach miodowej skóry. Piersi miała nieduże, ale idealnie kształtne. – Nic mi nie możesz zaoferować. – Skrzywił się. – Za swoje wdzięki możesz dużo kupić, ale nie mnie. Ja tej waluty nie przyjmuję. – Proszę – zamruczała jak kot i gładząc się po piersiach, zrobiła krok w jego stronę. Jej ruchy były zmysłowe, ale widać było, że tak naprawdę walczy o przeżycie. Patrzyła na niego uwodzicielsko spod przymrużonych powiek, które nagle rozwarły się w niemym przerażeniu. Na jej czole pojawiła się czerwona plamka, zaraz potem Belknap usłyszał za plecami ciche pyknięcie. W ułamku sekundy trwającym nieskończenie długo padł na podłogę i przetoczył się za wielkie łoże z narzutą. Ktoś strzelił z broni z tłumikiem. Uciszając Lucię Zingaretti na zawsze. Belknap spojrzał w stronę, skąd padł strzał, próbując złożyć tańczące mu przed oczami fragmenty w jeden obraz. Było ich dwóch… dwaj mężczyźni, obaj uzbrojeni w długolufowe pistolety z celownikami optycznymi. Obaj mieli krótkie ciemne włosy, jeden był ubrany w nylonową czarną kurtkę i patrzył zimnym wzrokiem rekina. Widać zaprawiony w boju strzelec o nie byle jakich umiejętnościach. Precyzyjny strzał z ręcznej broni przez całą długość pokoju w sam środek czoła przekracza możliwości wielu zawodowców. W lśniącej mosiężnej podstawie stojącej na podłodze lampy Belknap obserwował odbicie obu mężczyzn. Czujnie omiatali pistoletami wnętrze pokoju, nadal nie ruszając się od drzwi. Wykazywali się ostrożnością, jakiej Belknap na ich miejscu by nie wykazał. Przynajmniej jeden powinien był wykorzystać moment zaskoczenia i wpaść do pokoju. Ale i tak było jasne, że polują na niego. Ich misja zakończy się dopiero wtedy, gdy on też dostanie kulkę w głowę. Belknap wężowym ruchem wczołgał się pod łóżko na tyle daleko, by jeden z napastników znalazł się w zasięgu jego ręki, po czym z całej siły się zamachnął i zahaczył ręką o nogę mężczyzny. Posunięcie było ryzykowne, bo zdradzało jego kryjówkę. Napastnik runął ciężko na podłogę, Belknap wyszarpnął mu pistolet i natychmiast wystrzelił. Walka w bliskim kontakcie jest jak gra w szachy na czas. Kto zbyt długo myśli, ten przegrywa. Liczy się szybkość reakcji. Poczuł na twarzy

rozbryzg ciepłej krwi. Nieważne. Gdzie jest drugi? Ten, który się przesunął, by mieć w polu widzenia cały pokój? Belknap wsunął rękę pod tors leżącego i podrzucił bezwładne ciało. Nagłe poruszenie spowodowało, że drugi napastnik odruchowo otworzył ogień i jak było do przewidzenia, oddał kilka szybkich strzałów. W ten sposób nie tylko opróżnił magazynek, ale zdradził też swoją dokładną pozycję. Belknap przestawił zdobyczny pistolet na pojedynczy ogień i wystrzelił. Precyzja strzału jest ważniejsza od liczby wystrzelonych pocisków. Lepiej kilkakrotnie naciskać spust, niż zostać przyłapanym z pustym magazynkiem. Okrzyk bólu świadczył, że pocisk trafił, ale nie w jakiś ważny dla życia organ. A potem usłyszał brzęk rozbijanego szkła i z balkonu wtargnęło do pokoju kolejnych dwóch mężczyzn. Belknap wciągnął na siebie ciało pierwszego z napastników, przykrywając się nim jak manekinem. Czuł bijące od trupa ciepło i ostrą woń potu. Jego kompani nie mogli być pewni, że nie żyje – przynajmniej nie na pierwszy rzut oka – więc prawdopodobnie nie zaczną do niego strzelać. Wiedział, że zyska w ten sposób najwyżej parę sekund, ale tylko paru sekund potrzebował. Jeden z nowych napastników – wysoki, zwalisty i muskularny – miał na sobie kamizelkę kuloodporną i trzymał w rękach mały automat Heckler & Koch MP5 zwany „miotłą”, z którego wpakował serię pocisków w materac. Nikt kryjący się pod nim nie miał prawa tego przeżyć. Facet nieźle kombinuje, pomyślał Belknap, mierząc dokładnie na wysokość mostka. Dwa pojedyncze strzały w sekundowym odstępie. Obaj napastnicy byli podobnego wzrostu i nie musiał nawet korygować uniesienia lufy. Usłyszał szczęk magazynka, który ranny z pierwszej dwójki załadował do swojego pistoletu i o którym Belknap prawie zapomniał. Cholera, nie może sobie pozwalać na takie błędy! Błyskawicznym ruchem skierował lufę w jego stronę i nacisnął spust, wiedząc, że następne dwie dziesiąte sekundy zadecydują o sukcesie lub porażce. Patrzył, jak jego ostatni nabój trafia w szyję napastnika, a ten zwala się na podłogę. Gdyby Belknap był o te dwie dziesiąte sekundy wolniejszy, strzał padłby z pistoletu napastnika i to Belknap leżałby teraz martwy. Niepewnie dźwignął się nogi i potoczył wzrokiem po krwawym żniwie strzelaniny. W eleganckim pokoju hotelowym leżało czterech silnych młodych mężczyzn, których przez lata karmiono i szkolono, wydając na to masę pieniędzy.

Wszyscy czterej byli martwi, a wraz z nimi piękna młoda dziewczyna, która dopiero niedawno przestała być podlotkiem – oczko w głowie ciężko pracujących rodziców – i której świat nie dał szans na lepsze życie. Pięcioro ludzi zamienionych w ochłapy mięsa. Gdyby byli na zewnątrz, a nie w klimatyzowanym sanktuarium wewnątrz szklanego wieloryba, już by się zleciały muchy i zaczęły brzęczeć nad trupami. Belknap stawił czoło czterem dobrze uzbrojonym drabom i przeżył. Umiejętność walki w bezpośrednim kontakcie należała do rzadkości i Belknap okazał się w niej lepszy od swych przeciwników. Mimo to nie czuł się zwycięzcą, nie triumfował. Gnębiło go poczucie zmarnowanego życia. „Jeśli nie traktujemy śmierci z należytym szacunkiem, mawiał Jared, ona odpłaca się nam tym samym”. Następnych kilka minut poświęcił na obszukanie trupów napastników. Mieli w kamizelkach kuloodpornych portfele z fałszywymi dowodami tożsamości na tyle pospolitej, że można ją było bez trudu przybierać i porzucać. W wewnętrznej kieszonce kamizelki pierwszego zabitego natknął się na skrawek papieru, a właściwie wąskiej papierowej taśmy, na jakiej kasy sklepowe drukują paragony. Zwykłą prostą czcionką wydrukowano na niej rządek nazwisk. Obmył w łazience twarz z krwi i pospiesznie opuścił hotel. Usiadł za kierownicą wypożyczonego w pobliskim punkcie Hertza masywnego SUV-a i dopiero odjechawszy kawałek od hotelu, odważył się przyjrzeć liście nazwisk. Rozpoznał dwa z nich. Niedawno zamordowany reporter włoskiej gazety „La Repubblica” i paryski sędzia pokoju, którego zabójstwo jakiś czas temu opisywano w prasie. Czyżby lista ofiar przeznaczonych do likwidacji? Inne nazwiska nic mu nie mówiły, choć z dwoma wyjątkami. Jednym była Lucia Zingaretti. Drugim on sam.

Rozdział 7

Samodzielne dotarcie do siedziby Fundacji Bancrofta w Katonah okazało się zupełnie odmiennym doświadczeniem niż jazda w roli pasażerki. Andrea starała się zapamiętywać kolejne skręty, ale teraz i tak nie uchroniło jej to przed kilkoma pomyłkami i w rezultacie jazda trwała dużo dłużej, niż powinna. W drzwiach powitała ją kobieta z natapirowanymi miedzianymi włosami, która jednak tym razem wyglądała na nieco zaskoczoną jej wizytą. – Przyjechałam poszperać trochę w książkach – wyjaśniła Andrea. – Muszę się przygotować na następne posiedzenie zarządu. Zwróciłam uwagę na waszą imponującą bibliotekę na piętrze. – W końcu jest członkiem rady powierniczej fundacji. Prawdziwym celem jej wizyty było szukanie pomysłów na wykorzystanie dwudziestu milionów dolarów wspomnianych przez Paula Bancrofta, pomyślała jednak, że lepiej będzie nie wtajemniczać innych w szczegóły swojej misji. Ludzie mogliby to uznać za faworyzowanie jej, więc zachowanie dyskrecji wydawało się najwłaściwsze. – A poza tym przywiozłam dokumenty, które ktoś od was dostarczył mi wczoraj. – Ależ pani sumienna – powiedziała kobieta z przyklejonym do twarzy uśmiechem. – To wspaniale. Zrobię pani herbatę. Urzędnicy fundacji wyszli ze swych pokoi, aby się przywitać i zapewnić, że służą jej pomocą we wszelkich kwestiach. Wszyscy okazywali wielką troskliwość. Czyżby nieco zbyt wielką? Zbyt chętni do pomocy, jakby chcieli mieć oko na to, czym będzie się interesowała? Pierwsze dwie godziny Andrea spędziła na ślęczeniu nad danymi liczbowymi systemów wodno-kanalizacyjnych w krajach gorzej rozwiniętych. Musiała przyznać, że zarówno zakres informacji, jak i sposób prezentacji były imponujące. Książki i segregatory z aktami w czytelni ustawiono w równych szeregach na eleganckich regałach z drewna orzechowego, sięgających aż pod sufit. Kręcąc się po bibliotece, w pewnej chwili w jednym z kącików czytelniczych natknęła się na chłopaka z jasnymi kręconymi włosami i rumianymi policzkami. Brandon! Na kolanach trzymał kilka książek: monografię z przyrodoznawstwa, coś wyglądającego na rosyjską rozprawę z dziedziny teorii liczb i egzemplarz Uzasadnienie metafizyki moralności Kanta.

Lektury niezbyt pasujące do trzynastolatka. Dojrzał ją i twarz mu pokraśniała. Oczy miał podkrążone i wyglądał na zmęczonego. – Hej tam! – rzucił, uśmiechając się. – Hej tam – odpowiedziała. – Wpadłeś się trochę rozerwać? – Właściwie tak. Słyszałaś o motyliczce wątrobowej. Niesamowity pasożyt. Maleńka przywra o niezwykłym cyklu życiowym. – Czekaj, niech zgadnę. W dni powszednie dojeżdża do pracy w Nowym Jorku, potem przechodzi na emeryturę i na resztę dni przenosi się do Miami. – To nie ten gatunek, szanowna pani. Nie, ten pasożyt gnieździ się w odchodach ślimaka po to, by mrówki, które bardzo lubią ślimacze kupki, zechciały go łyknąć. Po dostaniu się do środka od razu wędruje do mózgu mrówki i praktycznie doprowadza ją do lobotomii. Programuje mrówkę tak, by wspięła się na czubek źdźbła trawy, paraliżuje jej żuwaczki i powoduje, że tkwi tam przez cały dzień. A wszystko po to, by mieć pewność, że w końcu mrówka zostanie zjedzona wraz z trawą przez jakąś owcę. – Hmm. – Andrea wykrzywiła twarz. – Programuje mrówkę tak, by dać się z nią połknąć owcy? Ciekawe. Widać każdy ma własne wyobrażenie dobrej zabawy. – Tak naprawdę chodzi o przedłużenie gatunku. Bo widzisz, dopiero w układzie trawiennym owcy motyliczka się rozmnaża. Więc gdy owca się wypróżnia, wydala na świat miliony jajeczek, z których wykluwają się kolejne pokolenia, wszystkie gotowe dać się połknąć mrówkom i zaprogramować ich zagładę. Motyliczka wątrobowa po prostu rządzi. – A ja z trudem ogarniam opowieści nawet o ptaszkach i pszczółkach – powiedziała Andrea, kręcąc z niedowierzaniem głową. Gdy jakiś czas później odkładała na półkę pudełko z CD-ROM-ami ze statystyką Światowej Organizacji Zdrowia w dziedzinie zachorowalności i śmiertelności w różnych krajach, zauważyła, że siwowłosa bibliotekarka bacznie jej się przygląda, i Andrea skinęła jej z uśmiechem głową. Kobieta wyglądała na sześćdziesiąt kilka lat, siwe włosy kontrastowały z jej zaróżowioną, nieco pucułowatą twarzą. Andrea nigdy wcześniej jej nie spotkała. Na biurku leżał arkusz samoprzylepnych etykietek, którymi oklejała pudełka z dyskami. – Przepraszam panią – odezwała się nieśmiało – ale bardzo mi pani kogoś przypomina. – Zawahała się. – Laurę Bancroft.

– To moja matka – odrzekła Andrea, czując ciarki. – Znała ją pani? – O, tak. Była bardzo miła. Zawsze miałam wrażenie, że ciągnie się za nią świeży powiew. – Akcent wskazywał, że kobieta może pochodzić z Marylandu lub Wirginii. Były w nim południowe naleciałości, ale także coś więcej. – Należała do tych osób, które dostrzegają innych. Wie pani, co mam na myśli? Dostrzegała takich jak my. Dla niektórych, na przykład dla jej byłego męża, sekretarki i urzędniczki stanowią wyposażenie pomieszczeń. Zauważyliby ich brak, ale tak naprawdę ich nie widzą. Pani matka była inna. Andrea pamiętała słowa faceta w szarym garniturze, który ją odwiedził: „Jest pani bardzo podobna do matki”. – Nawet nie wiedziałam, że tak aktywnie udzielała się w fundacji – powiedziała niepewnie. – Laura nigdy nie bała się mieć własnego zdania. Jak mówiłam, miała zawsze szeroko otwarte oczy i chyba naprawdę bardzo się zaangażowała w pracę w fundacji. Tak bardzo, że nawet odmówiła przyjęcia wynagrodzenia. – Coś takiego. – A ponieważ kadencja Reynoldsa w zarządzie dobiegła końca, nie groziło jej, że się spotkają. Andrea usiadła obok siwej bibliotekarki. Biło od niej budzące zaufanie babcine ciepło. – I wtedy mamie zaproponowali, żeby weszła do zarządu fundacji, tak? Mimo że z Bancroftami łączyło ją tylko powinowactwo, objęła stanowisko przewidziane dla członka rodziny, czy tak? – Sama pani wie, że w statucie wszystkie warianty są dokładnie opisane. Ale istotnie, tak to mniej więcej wyglądało. Domyślam się, że nic pani o tym nie powiedziała. – Nie, ani słowa – potwierdziła Andrea. – Specjalnie mnie to nie dziwi. – Bibliotekarka przeniosła wzrok na swoje samoprzylepne etykiety. – Nie chciałabym, żeby pani pomyślała, że żyjemy tu tylko plotkami, ale to i owo się słyszało o jej małżeństwie. Wcale się nie dziwię, że wolała panią chronić przed takimi brudami. Myślę, że się obawiała, że Reynolds znajdzie sposób, żeby się na pani odegrać, tak jak to robił z nią. – Zamilkła na chwilę, po czym dodała ze skruchą w głosie: – Przepraszam, wiem, że nie powinno się mówić źle o zmarłych, ale jak nie my, to kto? Nie potrzebuje pani mnie, by wiedzieć, że z pani ojca był kawał drania.

– Ale nadal nie bardzo rozumiem. Czego mama tak się obawiała? Bibliotekarka spojrzała na nią błękitnymi jak bławatki oczami. – Czasami jest tak, że gdy kobieta ma na głowie dziecko, to woli być świętsza od papieża. Inaczej musi za dużo wyjaśniać i odpowiadać na zbyt wiele pytań. Pojawiają się nadzieje, które potem zostają zniweczone. Sama jestem rozwiedzioną matką czworga dzieci. Cała czwórka jest już dorosła, więc mam do tego dystans. Myślę, że mama chciała panią chronić. Andrea przełknęła głośno ślinę. – I dlatego w końcu zrezygnowała? – spytała. – Chyba nie bardzo wiem, o czym pani mówi – odrzekła kobieta, uciekając wzrokiem w bok, jakby Andrea przekroczyła jakąś granicę. Spojrzała na nią chłodno i dodała: – A zatem czym mogę służyć? – Jej twarz wyrażała już tylko grzeczną obojętność. Andrea podziękowała i pospiesznie wróciła do swojego boksu, znów czując ciarki, ale także coś więcej: kiełkujące poczucie niepokoju. Czuła się trochę tak, jakby od lat żarzyły się w niej wątpliwości, które teraz ktoś rozdmuchiwał. „Laura nigdy nie bała się mieć własnego zdania”, stwierdziła bibliotekarka. Zapewne chciała w ten sposób podkreślić jej twardy charakter. „Należała do osób, które dostrzegają innych”. Ale co to naprawdę miało znaczyć, poza tym, że nie zadzierała nosa? Andrea ofuknęła się w myślach za swoją podejrzliwość i puszczanie wodzy fantazjom. „Pasje muszą się mieścić w granicach rozsądku”, powiedział Paul Bancroft. Powinna umieć poddawać swoje odczucia surowym wymogom racjonalności. Ale mimo najlepszych chęci nie potrafiła się uwolnić od podejrzeń, które opadły ją jak stado leśnych os: małych, ale dokuczliwych. I jakkolwiek by się starała, nie mogła się od nich opędzić. Próbowała skupić uwagę na stronie z almanachu WHO, ale bez rezultatu. Jej myśli bezustannie wracały do Fundacji Bancrofta. Zapewne w archiwum fundacji trzymają wewnętrzne raporty z działalności i są one dużo bardziej szczegółowe od sprawozdań składanych we władzach federalnych. Jeśli istnieją pisemne odpowiedzi na jej wątpliwości, mogą się znajdować w zbiorach archiwalnych w piwnicy, gdzie trzymają całą dokumentację prowadzonych akcji. Wychodząc ze skrzydła bibliotecznego, natknęła się znów na Brandona i czując na sobie jego spojrzenie, od razu się rozluźniła. – Szkoda, że nie mają tu boiska do kosza, bo mógłbym cię wyzwać na mały pojedynek jeden na jeden – rzucił i zachichotał.

– Innym razem. Teraz muszę trochę poszperać w archiwum. Niestety taka nudna papierkowa robota. Brandon pokiwał głową. – Wszystkie ciekawe rzeczy trzymają pod kluczem w klatkach. Pozamykane na cztery spusty, jak nieprzyzwoite pisemka. – A ty skąd to wiesz? – spytała udanie srogim tonem. Twarz chłopca rozjaśnił kolejny radosny uśmiech. Może był geniuszem, ale był też dorastającym chłopcem. Klatki. Rzeczywiście często je stosowano w niestrzeżonych i rzadko używanych archiwach. Musi do nich zajrzeć i tym razem zupełnie oficjalnie zwróci się w tej sprawie o pomoc. Ale nie do któregoś z wyższych rangą pracowników fundacji. Prędzej do jakiegoś młodego, szeregowego gryzipiórka. Przeszła ze skrzydła bibliotecznego przez jedno z pomieszczeń biurowych, minęła chłodziarkę wody pitnej i automat do kawy i podeszła do biurka, przy którym siedział dwudziestoparoletni mężczyzna zajęty sortowaniem poczty. Miał niezdrowo ziemistą cerę, czuprynę w mysim kolorze i pożółkłe od nikotyny palce. Andrea przedstawiła się, a on natychmiast skojarzył, że jest tą nową członkinią rady powierniczej fundacji, o której tyle słyszał. Czuł się wyróżniony, że ma okazję poznać ją osobiście. – No tak – rzekła po wymianie wstępnych uprzejmości. – Chciałam spytać, czy mógłby mi pan wyświadczyć przysługę. Jeśli to kłopot, proszę śmiało powiedzieć. Zgoda? – Ależ skąd, słucham – zapewnił ją chłopak. Przedstawił jej się jako Robby. – Rzecz w tym, że proszono mnie o przejrzenie pewnych dokumentów, wie pan, dotyczących powiernictwa w fundacji, a ja nieopatrznie zatrzasnęłam drzwi do archiwum w piwnicy – zmyśliła z miejsca bajeczkę. Nawet nie podejrzewała się o taką przebiegłość. – Strasznie mi z tego powodu wstyd. – Nie ma sprawy! – wykrzyknął młodzieniec, wyraźnie uradowany, że będzie mógł oderwać się na chwilę od przekładania poczty. – Oczywiście, że… że chętnie pani pomogę. – Rozejrzał się po biurze. – Na pewno któryś z moich szanownych kolegów dysponuje kluczem do archiwum. – Zajrzał do paru szuflad w biurkach i znalazł klucz. – Ratuje mi pan honor – powiedziała Andrea, wyciągając rękę. – Za chwilę go panu przyniosę.

– Nie, nie, pójdę z panią. Tak będzie prościej – zapewnił ją ochoczo Robby. Prawdopodobnie dostrzegł szansę na uraczenie się nieplanowanym dymkiem pod budynkiem. – Tak mi przykro, że zawracam panu głowę – bąknęła Andrea. Ale była mu wdzięczna, że pokazał jej drogę, bo zeszli na dół nie frontowymi schodami, tylko wąską klatką schodową na tyłach, która prowadziła stromo w dół. Archiwum nie przypominało typowej piwnicy i było elegancko urządzonym podziemiem, gdzie unosił się dyskretny zapach cytrynowej politury do mebli i zleżałego papieru, lekko przyprawiony wonią dobrego tytoniu fajkowego. Ściany były obłożone boazerią, podłogi pokryte elegancką wykładziną dywanową Wiltshire. Archiwum składało się z dwóch części, z których jedna – nazwana przez Brandona klatką – była oddzielona od reszty stalową kratą. Robby wpuścił Andreę do środka i zawrócił schodami na górę, nie próbując nawet kryć pośpiechu gnającego go do nikotynowego nałogu. Andrea została sama. Przed nią ciągnęły się długie rzędy czarnych, oznakowanych literami i cyframi segregatorów. Były ich setki i nie miała pojęcia, od czego zacząć. Wyciągnęła pierwszy z brzegu i przerzuciła zawartość. Fotokopie faktur za prace remontowe i konserwację terenu sprzed piętnastu lat. Wsunęła segregator na miejsce i sięgnęła do innej półki. Przypominało to trochę pobieranie próbek ziemi na chybił trafił. W końcu dotarła do dokumentów datowanych w miesiącu śmierci matki i zaczęła je czytać ze zwiększoną uwagą. Miała nadzieję, że natknie się na coś, co rzuci jej się w oczy, wyda czymś niezwykłym, jednak niczego takiego nie znalazła. W piątym z kolei segregatorze znajdowały się szczegółowe billingi na połączenia z głównej centrali w Katonah, w sąsiednim to samo, tylko za inny okres. Na końcu półki stał segregator z billingami za okres obejmujący datę śmierci matki, ale znów niczego szczególnego w nim nie znalazła. Jako ostatni w tym rzędzie stał segregator z billingami za ostatnie pół roku i właściwie bez żadnego konkretnego powodu Andrea wyjęła z niego listę połączeń za ostatni miesiąc i wsunęła do torebki. Przeszła do innej półki z segregatorami, potem do kolejnej. Jej uwagę zwróciło kilka dokumentów dotyczących ośrodka badawczego o nazwie Research Triangle Park w Karolinie Północnej. Pobieżnie przejrzała resztę półek, zatrzymując się dłużej tylko na segregatorach oznakowanych literami RTP.

Co to za ośrodek? Ukucnęła i zajrzała do kilku dokumentów z segregatorów RTP z najniższych półek. Część dotyczyła znaczących wydatków budżetowych na pozornie błahe sprawy, co świadczyło, że ośrodek był szczodrze finansowany. Szczodrze finansowany, a na posiedzeniu zarządu nawet o nim nie wspomniano. Więc na co szły te pieniądze? W zadumie uniosła głowę i z zaskoczeniem stwierdziła, że przygląda się jej ten sam rosły mężczyzną, który niedawno odwiedził ją w domu. Stał kilka kroków od niej, podpierając się pod boki. Musiał dopiero co przyjść, ale skąd wiedział, że ją tu znajdzie? Serce podeszło jej do gardła, postanowiła jednak zachować kamienny spokój. Wolno uniosła się z kucek i wyciągnęła ku niemu rękę. – Andrea Bancroft – powiedziała głośno i wyraźnie. – Jak zapewne pan pamięta. A pan…? – dodała, próbując przejść do ofensywy. – Ktoś służący pani pomocą – odrzekł obojętnym tonem. Czuła, że ją przewierca wzrokiem. I że jest tu, by ją pilnować, nie pomagać. – Nazbyt uprzejme z pana strony – stwierdziła lodowato. Mężczyzna wydawał się lekko rozbawiony jej wysiłkami. – Nie nazbyt. Zwyczajnie uprzejme. Zapadło długie milczenie. Nie była gotowa stanąć z nim do konfrontacji. Jeszcze nie. Musi najpierw porozmawiać z Paulem Bancroftem. Musi zadać mu parę pytań. A on będzie musiał na nie odpowiedzieć. Tylko, czy on zawiaduje wszystkim, co się dzieje w jego fundacji? Nieraz się zdarzało, że idealistów wykorzystują ludzie mający na uwadze dużo mniej szlachetne cele. Andreo, nie daj się ponosić fantazji, skarciła się w duchu. – Właśnie szykuję się do rozmowy z Paulem – powiedziała z naciskiem i lekko się uśmiechnęła. Chciała podkreślić swoją zażyłość z wielkim człowiekiem. A jedną ze spraw, o których pomówimy będzie to, czy naprawdę musi zatrudniać u siebie takich typów jak ty, dodała w myślach. – Wyjechał. – Tak, wiem – skłamała. – Zamierzałam do niego zadzwonić. – Uzmysłowiła sobie, że brzmi to tak, jakby się tłumaczyła. A przecież nie musi się temu człowiekowi z niczego tłumaczyć. – Wyjechał i jest nieosiągalny – powtórzył obojętnie. – Powinni byli pani powiedzieć.

Andrea starała się przez chwilę wytrzymać jego stalowe spojrzenie i ku swemu rozczarowaniu pierwsza odwróciła wzrok. – I kiedy wróci? – Na następne posiedzenie zarządu. – Jasne. – Andrea skinęła głową w poczuciu porażki. – Zresztą i tak już wychodziłam – dodała. – Zatem pozwoli pani, że odprowadzę ją do samochodu – rzekł mężczyzna z udawaną grzecznością. Nie odezwał się ani słowem do chwili, gdy dotarli na wysypany żwirem parking, na którym zostawiła swoje auto. Dopiero wtedy wyciągnął rękę i pokazał kilka plamek oleju pod samochodem. – Powinna się pani tym zająć – powiedział zatroskanym tonem i tylko jego zmrużone oczy przyglądały się jej zimno. – Dzięki, zrobię to – odparła. – Bo w samochodzie mogą się dziać różne groźne rzeczy. Niektóre mogą być nawet śmiertelnie niebezpieczne. Pani bardziej niż ktokolwiek powinna wiedzieć, co się może zdarzyć. Wsiadając do samochodu, Andrea czuła na całym ciele zimne dreszcze, jakby liznął ją aligator. „W samochodzie mogą się dziać różne groźne rzeczy”. Ot, przyjacielskie ostrzeżenie. Więc czemu zabrzmiało to jak groźba?

Dubaj, Zjednoczone Emiraty Arabskie – Czego się dowiedziałeś? – warknął Todd Belknap, kurczowo ściskając słuchawkę. – Niemal wszystkie nazwiska na tej liście coś łączy – odrzekł Matt Gomes. Belknap poznał po głosie, że jego rozmówca trzyma telefon tuż przy ustach i mówi bardzo cicho. – To mianowicie, że wszyscy nie żyją. I wszyscy zmarli w ciągu paru ostatnich tygodni. – Zamordowani? – Przyczyny śmierci są różne. Kilka niewątpliwych zabójstw, dwa samobójstwa, parę wypadków. Niektórzy z przyczyn naturalnych.

– Jestem gotów się założyć, że tak naprawdę wszystkie były zabójstwami. Tyle że niektóre lepiej zakamuflowanymi od innych. A Gianni? – Rozległy zawał serca. Kilka minut temu. – Chryste Panie! – jęknął Belknap. – Podałeś mi wszystkie nazwiska z tej listy? – Oczywiście – burknął Belknap i się rozłączył. Wszystkie z wyjątkiem jednego: Todda Belknapa. Co to znaczy? Najprościej byłoby założyć, że tych wszystkich ludzi siatka Ansariego lub jej nowi szefowie uznali za zagrożenie. Ale właściwie dlaczego? Czy w siatce nastąpił zamach stanu? A jeśli tak, jaki to może mieć związek z uprowadzeniem Jareda Rineharta, jeśli w ogóle? Czuł, jak skóra na głowie aż mu się marszczy z niepokoju. Lista. Miała wszelkie cechy wykazu spraw do załatwienia. Oczyszczenie terenu, co zwykle przeprowadza się przed jakąś ważną operacją. A to mogło znaczyć, że na znalezienie Polluksa zostało mu nawet mniej czasu, niż myślał. Mogło znaczyć, że już jest za późno. Coś go jeszcze trapiło. Przy tak brutalnej bezwzględności kierujących akcją darowanie życia młodej Włoszce i niezabicie jej od razu w Rzymie stawało się jeszcze bardziej niezrozumiałe. Dlaczego czekali z pozbyciem się jej aż do chwili jego przybycia? Czy jego przyjazd ich do tego zmusił? Czy była dla nich cenna w jakiś inny sposób, którego nie dostrzegał? To możliwe. Jednocześnie takie jej potraktowanie, choć niepojęte, dawało iskierkę nadziei. Nadziei, że Polluksa też pozostawiono przy życiu. Włoszka powiedziała, że mieszkała w starym magazynie przy Marwat Road i Belknap postanowił się tam udać. Może znajdzie kogoś, komu się zwierzyła? Może dozorca będzie dysponował informacjami, na których Belknapowi zależało? Zabrzęczał telefon komórkowy, który zabrał dowódcy komanda śmierci, i Belknap odebrał go, rzucając krótkie „Ta?”. Ze zdumieniem stwierdził, że głos w telefonie należy do kobiety mówiącej z amerykańskim akcentem. – Halo, czy to…? – głos w słuchawce zamarł. Belknap nic nie odpowiedział i po paru sekundach kobieta się rozłączyła, mrucząc coś przepraszająco. Szefowa zabójców? Autentyczna pomyłka? Z numeru w rejestrze połączeń przychodzących wynikało, że dzwoniła ze Stanów. Był pewny, że połączenie nie było przypadkowe. Raz jeszcze zadzwonił do Gomesa z prośbą o pomoc.

– Nie jestem twoim pieprzonym biurem zleceń, Kastor – obruszył się Gomes, gdy Belknap wyłuszczył mu sprawę i podał numer. – Kapujesz? – Pomóż bratniej duszy. Trochę mi się spieszy. Zbierz się w sobie i użyj swojej siły przebicia. Po prostu rozszyfruj mi ten cholerny numer, proszę. Gomes oddzwonił już po trzydziestu sekundach. – Dobra, kolego, mam nazwisko twojej bezimiennej pani. Sprawdziłem ją też w kartotece. – Może być pieprzoną księżniczką ciemności – mruknął ponuro Belknap. – Tak, no cóż. W każdym razie oficjalnie występuje pod nazwiskiem Andrea Bancroft. – Bancroft z tych Bancroftów? – A jak! Właśnie została członkiem rady powierniczej Fundacji Bancrofta. – Po czym dodał ironicznie: – To na czyim utrzymaniu jesteś teraz? Andrea Bancroft. Co ona może mieć wspólnego ze zlecaniem zabójstw? Jak wysoko jest w rodowej hierarchii? Czy może coś wiedzieć o uprowadzeniu Jareda Rineharta lub być w nie wręcz zamieszana? Tak dużo pytań, tak dużo niejasności. Ale Belknap nie wierzył w przypadkowe zbiegi okoliczności. To nie była pomyłka. Wszystko wskazywało na to, że Andrea Bancroft to niebezpieczna osóbka. A przynajmniej obraca się w niebezpiecznym towarzystwie. Zadzwonił do emerytowanego agenta, z którym od lat nie miał kontaktu. Ale trudno. Agent używał niegdyś kryptonimu Navajo Blue, a Navajo Blue miał u Belknapa dług wdzięczności. Po paru minutach jazdy ujrzał w oddali budowlę z gazobetonowych bloczków. Była odsunięta od głównej drogi i stała w grupie budynków bardziej wyglądających na opuszczone rudery niż działające zakłady przemysłowe. Wszystko zdawało się falować w rozżarzonym do białości powietrzu. Tak jak mówiła Włoszka, magazyn zamieniono w noclegownię dla prostytutek i zapewne kręcili się tu najróżniejsi ludzie. Jednak chyba nigdy nikt taki, jak Todd Belknap. ••• Andrea Bancroft znów stanęła na poboczu i zadzwoniła na drugi z najczęściej powtarzających się numerów w wykazie połączeń. Tym razem odezwała się szkółka ogrodnicza w New Jersey, gdzie zapewne kupowano rośliny do upiększania terenu. Andrea wykreśliła numer z listy i pomyślała, że musi

postępować bardziej systematycznie. Jeśli ograniczy się do dzwonienia na kolejne numery i sprawdzania, do kogo należą, daleko nie zajedzie. Gdy zadzwoniła na ten zagraniczny numer komórkowy, mężczyzna, który odebrał telefon, tylko bąknął coś pod nosem. Wyglądało to dosyć podejrzane, to prawda, ale nic jej to nie dało. Odłożyła billing i zaczęła dumać. Coś ją w tym wszystkim dręczyło, jakiś drobiazg. Tylko co? Wbrew samej sobie zaczęła grzebać w bolesnej pamięci nastolatki z czasu śmierci matki. Policjant zadzwonił do drzwi, by jej przekazać straszną wiadomość. Tyle że ona już wiedziała. Została zawiadomiona przez… kto to wtedy do niej zadzwonił? Działo się to wszystko ponad dziesięć lat temu. Ktoś zadzwonił i powiedział, że jej matka nie żyje. I nagle uświadomiła sobie, co ją tak uwierało w chropawym i stłumionym głosie mężczyzny dzwoniącego do niej z fundacji w sprawie przestrzegania dyskrecji, że aż poczuła ciarki. To był ten sam głos, który zawiadomił ją o śmierci matki. Wtedy bez zastanowienia założyła, że to ktoś z policji. Jednak policjant stojący pod drzwiami wyglądał na zaskoczonego, gdy mu o tym wspomniała. Może się myliła. Może coś sobie wymyśliła? Ale… we wspomnieniu tamtego wieczoru zawsze coś ją uwierało, jak paproch pod powieką. Poinformowano ją, że matka miała promil alkoholu we krwi, a przecież w ogóle nie piła. Kiedy Andrea to powiedziała, grzeczny policjant zadał jej wnikliwe pytanie, czy matka w przeszłości nie była alkoholiczką? Tak, ale potem przeszła kurację w AA i od lat nie miała w ustach kropli alkoholu. Policjant pokiwał głową i przyznał, że sam jest alkoholikiem na odwyku i dzień w dzień walczy z nałogiem. I wie, że niemal każdy, wcześniej czy później, zalicza wpadkę. Protesty Andrei zostały przez niego grzecznie, lecz stanowczo zignorowane. Policjant uznał ją za kochającą córkę, która nie chce spojrzeć prawdzie w oczy. „Kiedy to się stało?” – spytała siedemnastoletnia wówczas Andrea. „Jakieś dwadzieścia minut temu”, odrzekł policjant. „Nie, to musiało być wcześniej, zaprzeczyła, bo dzwonili do mnie już co najmniej pół godziny temu”. Pamiętała, że policjant obrzucił ją dziwnym spojrzeniem, ale niewiele więcej, bo wszystko utonęło w oceanie rozpaczy. Musi o tym opowiedzieć Paulowi Bancroftowi. Postanowiła, że musi z nim porozmawiać. A jeśli on o tym wie? Jeśli wie dużo więcej, niż mówi? Poczuła dudnienie w głowie.

Włączyła wycieraczki i dopiero po chwili uzmysłowiła sobie, że nie pada, a tym, co zamazuje obraz, są jej własne łzy. Zaczynasz fiksować, dziewczyno, ofuknęła się w duchu. Ale jednocześnie inny, dużo głębszy i posępniejszy głos mówił coś wręcz przeciwnego: A może nie fiksujesz, tylko właśnie zaczynasz rozumieć? Może zaczynasz docierać do prawdy? ••• Zwinne palce tańczyły po klawiaturze komputerowej. Palce znające swe zadanie i potrafiące szybko i bezbłędnie wydawać skomplikowane polecenia. Ze szmerem wciskanych klawiszy powstawała kolejna wiadomość e-mailowa. Jeszcze kilka stuknięć i wiadomość zostanie zaszyfrowana i wysłana na adres bezimiennego pośrednika z zagranicznym serwerem. Potem pośrednik usunie z niej wszelkie elementy umożliwiające identyfikację nadawcy, rozkoduje i wyśle do końcowego odbiorcy na adres e-mailowy o rozszerzeniu senat.gov. Za niecałą minutę komputer w biurze senatora Stanów Zjednoczonych piknie, sygnalizując nadejście wiadomości opatrzonej znanym mu podpisem. GENESIS. W ciągu następnych minut powstało i wyszło jeszcze kilka wiadomości i poleceń. Rządek cyfr spowodował przelanie pieniędzy z jednego konta liczbowego na inne konto liczbowe, naciśnięcie dźwigni naciskających inne dźwignie oraz pociągnięcie za sznurki pociągające inne sznurki. GENESIS. Dla niektórych to istotnie był początek. Dla innych mógł oznaczać początek końca. ••• Tom Mitchell był cały obolały. Tak zwykle czuł się po porcji ćwiczeń wysiłkowych lub po alkoholowym maratonie. Ale przecież nie ćwiczył, więc musi dojść prawdy drogą eliminacji. Mrugając z wysiłkiem, spojrzał w stronę kubła na śmieci pod zlewem. Był po brzegi wypełniony puszkami po piwie – „maluchami”, jak je nazywał jego australijski kumpel. Ile sześciopaków zmęczyli? Na myśl o tym aż go rozbolała głowa. Bez myślenia też go zresztą bolała.

Wiatr hałaśliwie uderzył siatkowymi drzwiami. Huk jak od granatu ogłuszającego, pomyślał. W drzwiach zabzyczała osa, ale dla niego brzmiało to jak pikujący myśliwiec z drugiej wojny światowej. A dźwięk telefonu, który zadzwonił nieco wcześniej, brzmiał jak syrena alarmowa przed nalotem. Może to zresztą był swoisty alarm. Zadzwonił Kastor i nie po to, by pożyczyć kubek cukru. Nieważne. Kastor nie należał do tych, którym się odmawia, i Tom Mitchell – Navajo Blue w czasach aktywnej służby – pomyślał, że wreszcie będzie mógł spłacić dług wdzięczności. Z Ogarem się nie zadzierało, to na pewno. Bo Ogar miał zęby, a jego ugryzienie było groźniejsze od szczekania. Zresztą idylla jego sielankowej emerytury w New Hampshire działała mu na nerwy. Nie nadawał się do spokojnego życia, co do tego nie było wątpliwości, a liczenie tylko na wódę jako źródło emocji, których tak mu brakowało na co dzień, było grubą przesadą. To Sheila znalazła ten dom zbudowany w technologii słupowo-belkowej, cokolwiek to znaczyło. Pod płytami wiórowymi znajdował się strop pokryty pięknymi deskami z prawdziwego drewna i Sheila była tak dumna ze swego znaleziska, jakby odkryła grobowiec Tutenchamona. Kawałek dalej ciągnęły się standardowe domy ze spadzistymi dachami w kształcie litery A, gówniane bungalowy i rozjechane przez samochody szopy pracze, każdy oblepiony chmarą bzyczących much. Ale za domem było dość pustego terenu, by od czasu do czasu mógł się wybrać na przechadzkę z krótkolufowym rugerem i zestrzelić z drzew kilka wiewiórek, które w jego mniemaniu reprezentowały Wietkong wśród miejscowych gryzoni. Zrobione przez niego karmniki były przeznaczone dla pierzastych przyjaciół, a te cholerne drzewne szczury wciąż się do nich dobierały. Lecz w jego prostym życiu emeryta nie to było najważniejsze. Trzydzieści lat włóczenia się po pieprzonym globie w służbie Wuja Sama – w tym całe miesiące bez kontaktu radiowego z resztą świata – i Sheila cierpliwie czekająca na jego powrót. Trzydzieści lat, a ściśle mówiąc trzydzieści jeden i pół, i jego żona przeżywająca wraz z nim wszystkie wzloty i upadki. Zawsze zachwycona jego powrotem i pamiętająca, by zbytnio nie narzekać, gdy za chwilę będzie znów musiał wyruszyć w drogę. I wreszcie mógł się jej odwdzięczyć za te wszystkie lata lojalności. Może teraz mieć męża przy sobie przez cały czas, jak trzeba, prawda? Mieszkają w wiejskiej samotni, o jakiej zawsze marzyli. Wokół kilka hektarów zieleni, w większości już spłaconych. Istny raj, pod warunkiem że komuś nie przeszkadza latające w lecie robactwo.

Sheila wytrzymała nieco ponad rok i dłużej nie była w stanie. Pewnie w ciągu tego roku spędziła w jego towarzystwie więcej czasu niż przez poprzednie trzy dekady. I najwyraźniej w tym tkwił problem. Próbowała mu tłumaczyć. Mówiła, że właściwie nigdy nie przywykła do dzielenia z kimś łóżka. Mówiła wiele różnych rzeczy. Mieszkając na ponad trzech hektarach dziczy w New Hampshire, mówiła, że potrzeba jej trochę miejsca dla siebie. Żadne z nich nie należało do zbyt gadatliwych, ale w przeddzień jej wyjazdu do Chapel Hill, gdzie mieszkała jej siostra, która znalazła Sheili niewielkie mieszkanie, parę godzin spędzili na rozmowie. „Nudzę się tu”, powiedziała Sheila. „Moglibyśmy założyć kablówkę”, powiedział Tom. Nigdy nie zapomni spojrzenia, jakim go wtedy obrzuciła. Było w nim głównie politowanie. Nie złość, tylko rozczarowanie. Tak się patrzy na starego psa, który napaskudził na podłogę. Sheila dzwoniła do niego regularnie raz w tygodniu i rozmawiała z nim trochę jak pielęgniarka z pacjentem. Zachowywała się jak odpowiedzialna dorosła osoba, która sprawdza, czy u jej podopiecznego wszystko w porządku. Czy nie narozrabiał i nie wpadł w jakieś tarapaty. A on się czuł jak samochód ustawiony na kołkach i z wolna rdzewiejący. Co zresztą w tych stronach nie było niczym niezwykłym. Wyjął dzbanek z ekspresu i napełnił kawą kubek z napisem, który kiedyś wydawał mu się zabawny: CZY W TEJ SKORUPIE WYGLĄDAM GRUBO? Wsypał czubatą łyżeczkę cukru. Nie musi się już liczyć z karcącym spojrzeniem Sheili. Może sobie wsypać tyle cukru, ile mu się podoba. W zgodzie z tutejszym stanowym motto: Żyj wolny lub umieraj! Silnik starego pick-upa marki Dodge zapalił bez problemu, ale po dwóch godzinach jazdy szosą wypita kawa przypomniała o sobie parciem na pęcherz i zgagą. Kilka postoi na stacjach benzynowych pozwoliło rozwiązać pierwszy problem, opakowanie tabletek Tum próbowało przewalczyć drugi. Tyłek mu ścierpł, co mogło mieć związek ze sterczącą sprężyną w fotelu. Powinien był zainwestować w specjalną podkładkę pod siedzenie, jakich używają kierowcy wielkich ciężarówek dla ochrony przed hemoroidami. ••• Dojazd do Carlyle w Connecticut zajął mu dobre cztery godziny i po nużącej podróży był w podłym nastroju. Pieprzone cztery godziny życia, które mógł

wykorzystać… jak? Nieważne. Cztery godziny to cztery godziny. „Zajmie ci to tylko chwilę”, powiedział Kastor, a cztery godziny to nie żadna chwila. Ale samo zadanie było dziecinnie proste. Nabrał takiej pewności już po kilku ruchach rozpoznawczych na Elm Street. Policja w Carlyle to kpina, a kobitka mieszkała w drewnianym domku dla lalek w stylu Cape Cod, bez jakichkolwiek zabezpieczeń. Ganek z drzwiami siatkowymi. Zwykłe szyby w oknach. Dom nieobrośnięty żadnymi krzewami, w których mogłyby się kryć urządzenia alarmowe. Nie zdziwiłoby go nawet, gdyby się okazało, że zostawia drzwi niezamknięte na klucz. Jednak cała akcja miała charakter czysto profesjonalny i nie przyjechał tu dla zabawy. Kastor nie prosiłby go o przysługę dla jakiegoś widzimisię. A skoro tak, przyszła pora na pokazówkę w wykonaniu Navajo Blue. Zaparkował kilkaset metrów od domu po drugiej stronie ulicy i wysiadł. Zrobił to z prawdziwą ulgą, że nie będzie musiał dłużej tkwić w smrodzie własnego pierdzenia i bekania. Miał na sobie klasyczny strój montera: szarą koszulę, szare spodnie z wyhaftowanym na klapce kieszeni słowem SERWIS i skórzany pas na narzędzia. Serwisant jak się patrzy i o to chodziło. Miał nie zwracać niczyjej uwagi poza klientem, który go z utęsknieniem wyczekuje. Wzdłuż Elm Street ciągnęły się prostokątne, równo przystrzyżone trawniki obrośnięte po bokach standardowymi krzewami ozdobnymi: berberysami, jałowcami, karłowatymi cisami i forsycjami – roślinnością niemal symbolizującą pasmo podmiejskiej zieleni, jakim był północny wschód stanu. Wyciągnął szyję i przyjrzał się domom po obu stronach ulicy. Jak okiem sięgnąć, wszędzie były tylko te cztery rodzaje roślinności i cztery style architektoniczne. A każdy mieszkaniec Stanów Zjednoczonych jest unikalny, nie? Navajo Blue dostrzegł pusty garaż, bez samochodu na podjeździe. W oknach domu żadnej twarzy. Nie ma nikogo. Na wszelki wypadek podszedł do drzwi i nacisnął dzwonek. Gdyby ktoś otworzył, powiedziałby, że pomylił adres. Ale zgodnie z oczekiwaniem nikt nie otworzył. Obszedł dom od tyłu i znalazł przepust, którym kable telefoniczny i antenowy wchodziły do środka. Nie ma lepszego miejsca na założenie podsłuchu. Urządzenie, którym chciał się posłużyć – jak większość emerytowanych agentów operacyjnych zostawił sobie całą masę tego typu zabawek – nie wyróżniało się niczym szczególnym, ale było wypróbowane i niezawodne. Uklęknął i wyjął z torby coś przypominającego wyglądem tester do kabli: małe czarne pudełko wielkości pilota do drzwi garażowych, wyposażone

w wyświetlacz LCD. Odciągnął wiązkę kabli, by je pod nie wsunąć, i namacał mały podłużny przedmiot, trochę jak mała bateria i dużo bardziej jak elektroniczny przechwytywacz sygnału. Co jest, do diabła? Przyjrzał mu się z bliska i stwierdził, że dotyk go nie mylił. Ktoś tu był przed nim. Na linię założono podsłuch, i to urządzenie znacznie nowszej generacji niż jego. Wszedł do środka tylnymi drzwiami – wystarczyło piętnaście sekund grzebania sprężystymi drucikami w dziurce od klucza, co nie stanowiło jego rekordu, ale wynik był niezły – i zaczął kręcić się po domu. Był ładnie, choć skromnie urządzony, czuło się w nim kobiecą rękę, ale bez przesady. Bez nadmiernej różowości i puszystych przytulanek. Jednocześnie nic też nie wskazywało na niegodziwe zwyczaje lokatorki. Fachowym okiem ocenił, że jest tu wiele dobrych miejsc na ukrycie pluskiew. Dobre miejsce musi spełniać dwa podstawowe warunki: gwarantować, że pluskwa nie zostanie wykryta, i jednocześnie zapewniać wysokiej jakości podsłuch. Na przykład można ukryć pluskwę w rurze i mieć pewność, że nikt jej tam nie znajdzie, tyle że nie uzyska się żadnych informacji. Musiało to być także miejsce gwarantujące, że nie zostanie przypadkowo przestawione lub zlikwidowane, na przykład wazon z bukietem kwiatów. Pomyślał, że bez trudu znajdzie minimum pół tuzina odpowiednich miejsc, poczynając od bliskiego ideału żyrandola w stołowym. Wszedł na krzesło i przyjrzał się mosiężnej obręczy, wokół której rozmieszczono rząd kinkietowych żarówek. Całkowicie poza zasięgiem wzroku z poziomu podłogi znajdował się otwór, przez który przechodził przewód elektryczny zasilający żarówki i w którym bez problemu da się zmieścić… Navajo Blue zamrugał z niedowierzaniem. Ktoś znów go uprzedził. Dla większości wyglądało to jak zaizolowana końcówka przewodu, ale nie dla niego. Wiedział dokładnie, co ma przed sobą, nie mówiąc o tym, że izolacja zakończona była szklanym siteczkiem. W ciągu następnego kwadransa znalazł jeszcze kilka dobrych miejsc na założenie podsłuchu, także już zajętych przez kogoś innego. Poczuł dygot i tym razem nie miało to nic wspólnego z kacem. Dom przy Elm Street 42 był jak jedno wielkie studio nagraniowe. Coś tu było bardzo nie w porządku. Jego instynkt samozachowawczy mógł być lekko przytępiony, ale i tak kazał mu natychmiast się stąd wynosić, a on skwapliwie go posłuchał. Wyszedł tylnymi

drzwiami i okrążył dom od przodu. Coś mu mignęło na sąsiednim podwórku, jakby ktoś go stamtąd obserwował, jednak gdy odwrócił głowę, nie było już nikogo. Przeszedł kilkaset metrów, wsiadł do pick-upa i odjechał. Kastor powiedział, że za parę godzin się odezwie. Już on mu wtedy powie, co myśli o tym wszystkim. Klimatyzacja pracowała na pełnych obrotach – nie pamiętał, by zostawił ją włączoną – i sięgnął do deski rozdzielczej, by trochę ją przykręcić. Odniósł wrażenie, że ledwo sięga do pokręteł. Jakby ktoś rozciągnął szoferkę i wszystko znajdowało się dużo dalej. Popołudniowe słońce też jakby się oddaliło i przygasło, co pewnie oznaczało, że się schowało za chmury, tyle że robiło się coraz ciemniej, a nawet najgrubsza warstwa chmur nie może zmienić dnia w noc. A mimo to wokół zapadała noc i to tak ciemna, że pomyślał o włączeniu świateł, i zaraz potem, że światła nic przecież nie dadzą. Zdążył zjechać na bok i stanąć, niemal natychmiast ogarnęły go nieprzeniknione ciemności. Chwilę później opuściła go też świadomość. Tuż za nim zatrzymał się granatowy sedan z przyciemnionymi szybami, z którego wysiadło dwóch mężczyzn. Obaj byli przeciętnej budowy i przeciętnego wzrostu, obaj mieli przeciętnie ciemne włosy o przeciętnej długości i gdyby nie zacięte miny i sprężyste ruchy, obaj reprezentowaliby idealnie przeciętny wygląd i przypadkowy obserwator mógł ich wziąć za braci, którymi zresztą byli. Jeden otworzył pokrywę silnika pick-upa i wyjął spod niej pusty pojemnik, który był podłączony do klimatyzacji, drugi otworzył drzwi szoferki po stronie kierowcy i wstrzymując oddech, wyciągnął bezwładne ciało. Jego brat miał odprowadzić pick-upa na podany adres w New Hampshire, przedtem jednak wspólnymi siłami przenieśli zwłoki do bagażnika sedana. Ciało miało wrócić do domu i zostać podrzucone w odpowiednim miejscu. – Masz pojęcie, że czekają nas cztery godziny jazdy – powiedział pierwszy z mężczyzn, chwytając zwłoki pod pachy. – Przynajmniej tyle możemy dla niego zrobić – odparł drugi, kiedy upychał je w bagażniku tak, by podczas jazdy nie obijały się o ścianki. Ułożyli ciało Navajo Blue wokół koła zapasowego, jakby się do niego tulił, i zatrzasnęli klapę. – Przecież sam nie pojedzie.

Rozdział 8

Trzymaj się, Polluks, myślał Belknap, już po ciebie jadę. Ale droga nie będzie prosta – z przyczyn, które Jared Rinehart rozumiał lepiej niż ktokolwiek inny. „Najkrótsza droga między dwoma punktami, rzekł kiedyś, to często parabola przechodząca w elipsę zakończoną hiperbolą”. Chciał przez to powiedzieć, że w świecie szpiegów metody pokrętne i dwuznaczne mogą się okazać równie skuteczne jak chodzenie na skróty i walenie prosto z mostu, a słowa te miały być dla Belknapa ostrzeżeniem. Choć akurat w tej szczególnej sytuacji Belknap nie miał wielkiego wyboru. W szarobrunatnym baraku mogła się równie dobrze mieścić hurtownia artykułów przemysłowych. Teren był ogrodzony płotem z pojedynczym drutem kolczastym na pokaz, który miał zniechęcać nieproszonych gości. Belknap wjechał na teren przez główną bramę i zaparkował na poboczu podjazdu. Do tego rodzaju miejsc nie było co zakradać się potajemnie i Belknap nawet tego nie próbował. To mogłoby im tylko dać do zrozumienia, że ma coś do ukrycia i działa z pozycji słabszego. A to przecież oni mieli coś do ukrycia. Uznał, że lepiej będzie sprawiać wrażenie pewnego siebie i nieustraszonego. Wysiadł z samochodu i natychmiast buchnął w niego przygniatający żar jak z rozpalonego pieca. Niemal podbiegł do najbliższych drzwi, czując, jak skóra pokrywa się pierwszymi kropelkami potu. Skierował się nie do bramy typu garażowego, do której prowadził asfaltowy podjazd, lecz do pomalowanych na biało wąskich stalowych drzwi po lewej. Pchnął je i odczekał chwilę, by jego wzrok przystosował się do panującego w środku półmroku. Wnętrze przypominało obozowisko uchodźców. Hala była ogromna i słabo oświetlona, podłogę pokrywały porozrzucane materace i śpiwory, wzdłuż jednej ściany ciągnął się rząd otwartych kabin prysznicowych, w których z nieszczelnych kranów kapała woda. Powietrze było przesycone zapachami jedzenia – taniej lokalnej siekaniny w kartonikach na wynos. I tłum dziewcząt i chłopców w szokująco młodym wieku. Część siedziała grupkami wokół filarów, inni drzemali rozciągnięci na materacach, reprezentując prawdziwie międzynarodową mieszankę. Po rysach dało się rozpoznać

przybyszów z Tajlandii, Birmy i Filipin, ale byli też Arabowie, czarnoskórzy mieszkańcy Afryki Subsaharyjskiej i miedzianoskórzy Hindusi. Było też trochę białych o rysach wskazujących na Europę Wschodnią. Widok nie zaskoczył Belknapa, ale i tak niemal go zemdliło. Młode dziewczyny i młodzi chłopcy, z których nędza uczyniła seksualnych niewolników. Niektórzy sprzedani przez własnych rodziców, innych pewnie nawet nie miał kto sprzedać. W jego kierunku ruszył wolno smagły, pucułowaty mężczyzna w białej przewiewnej koszuli i drelichowych szortach. Do paska miał przytroczone dwie skórzane pochewki z długim zakrzywionym nożem w jednej i walkie-talkie w drugiej. Idąc, lekko utykał. Był tu tylko dozorcą, a jego groźny wygląd sprawiał żałosne wrażenie, bo właściciele tego rodzaju przybytków nie potrzebują strażników do utrzymania w niewoli gromady bezbronnych dzieciaków. Niepotrzebne są zamki, sztaby ani łańcuchy, a Belknap nie mógłby ich stąd uwolnić, nawet gdyby bardzo chciał. Dla tych nieszczęśników prawdziwymi łańcuchami była nędza. Nawet gdyby ich wypuścić na ulice Dubaju, chwilę później zostaliby przejęci przez właściciela innego tego typu przybytku. Ich jedyną komercyjną wartością była uroda, o całej reszcie decydowała logika bezdusznych praw rynkowych. Nozdrza Belknapa wypełniła ostra woń chemikaliów, którymi chciano zneutralizować wyziewy ludzkich ciał. Otwory kloaczne w betonowej podłodze świadczyły, że hala jest tylko spłukiwana wodą z domieszką jakiegoś przemysłowego środka dezynfekcyjnego. Trzoda w chlewniach miała lepsze warunki do życia niż te dzieci. Dozorca rzucił coś po arabsku w stronę Belknapa, a gdy ten nie zareagował, podszedł bliżej i mocno akcentowaną angielszczyzną powiedział: – Tu nie wolno wchodzić. Masz stąd wyjść. Widać było, że bije się z myślami, czy nie sięgnąć po walkie-talkie – swoją jedyną prawdziwą broń – i nie wezwać pomocy. Ignorując jego słowa, Belknap spokojnie rozejrzał się po wnętrzu. Znajdował się w swoistym Hadesie – podziemnym świecie, z którego tylko niewielu uda się wyrwać bez poharatanej duszy. Ledwie garstka spośród kilkudziesięciu przebywających tu osób miała powyżej dwudziestu lat. W większości były to dwunasto- i trzynastoletnie dzieci, każde z własną tragiczną historią. Mimo panującej duchoty, poczuł zimne dreszcze. Na jego historię składały się heroiczne wyczyny z bronią w ręku w świecie szpiegów i zdrajców, ale czym one

były w porównaniu z tym koszmarem? Z potworną nędzą zmuszającą te dzieci do zamieszkiwania w tych warunkach i jeszcze bycia za to wdzięcznymi, bo przynajmniej miały czym wypełnić żołądki. Bo najbardziej upokarza życie w biedzie i nic nie upodla tak, jak wieczny głód. – Powiedziałem, masz stąd wyjść – powtórzył mężczyzna, chuchając na Belknapa nieświeżym, przesyconym czosnkiem oddechem. W grupce kilkunastoletnich smętnie wyglądających dziewcząt odezwały się głosy i dozorca natychmiast zwrócił ku nim głowę, coś warknął, po czym położył rękę na nożu i wykrzyczał wiązankę przekleństw w różnych językach. Widać dziewczęta złamały jakiś przepis tutejszego regulaminu. Na koniec wyjął nóż z pochewki i ponownie spojrzał na Belknapa. – Opowiedz mi o Włoszce – zażądał Belknap. Twarz dozorcy nie wyrażała żadnych emocji. Dziewczyny traktował jak stado bydła i ich nie rozróżniał, chyba że wedle jakichś wyjątkowo ordynarnych kryteriów. – Masz wyjść! – wrzasnął, robiąc kolejny krok w stronę Belknapa i sięgając po walkie-talkie. Belknap wyszarpnął mu je z pulchnej dłoni i jednym szybkim ruchem wbił sztywno wyprostowane palce w miękkie podgardle strażnika. Mężczyzna opadł na kolana, trzymając się za puchnącą szybko krtań. Belknap wymierzył mu ciężkim buciorem potężnego kopniaka w twarz i dozorca runął bez przytomności na podłogę, chrapliwie rzężąc. Belknap uniósł głowę i ujrzał wpatrzone w siebie kilkadziesiąt par oczu. Nie wyrażały aprobaty ani potępienia, jedynie zaciekawienie, jaki będzie jego następny ruch. Było w tych ludziach coś z bezwolnego stada owiec i Belknap poczuł do nich odrazę. Wypatrzył dziewczynę mniej więcej w tym samym wieku co Lucia Zingaretti. – Znasz Włoszkę? Ma na imię Lucia. Dziewczyna z tępym wyrazem twarzy pokręciła głową. Ani się od niego nie odsunęła, ani nie uciekła wzrokiem. Jedyne, o czym myślała, to dożyć końca dnia, a dla kogoś w jej sytuacji było to nie lada wyczynem. Spróbował z inną dziewczyną i jej reakcja była identyczna. Tym nieszczęsnym istotom wbito do głów, że cokolwiek zrobią, w ich życiu i tak nic się nie zmieni. A lekcji beznadziei nie daje się tak łatwo zapomnieć. Belknap przeszedł przez całą długość hali i przez wąskie okienko dostrzegł stojącą opodal niewielką szopę z betonowych bloczków. Wyszedł tylnymi

drzwiami, pokonał kilkadziesiąt metrów piachu i zarośli i dotarł do małego murowanego baraku. Zauważył, że drzwi są zaopatrzone w skobel do masywnej kłódki i że kłódka była niedawno używana. Na farbie pokrywającej stalowe drzwi widniało kilka zadrapań, a wyzierająca spod nich stal nie nosiła śladów rdzy i połyskiwała. Rysy musiały powstać bardzo niedawno. Pchnął drzwi i przyświecając sobie maleńką kieszonkową latarką, rozejrzał się po wnętrzu. Budowla miała kształt typowej szopy zazwyczaj budowanej z blachy, nie bloczków betonowych. Podłogę pokrywała gruba warstwa kurzu, ale w paru miejscach kurz został zmieciony – kolejny dowód na to, że ktoś niedawno tu był. Ale i tak minęło aż pięć minut, nim to w końcu wypatrzył. Nieduży, łatwy do przeoczenia napis na tylnej ścianie, jakieś trzydzieści centymetrów nad podłogą. Uklęknął i wpatrzył się w namalowane litery: POLLUX ADERAT. „Polluks tu był” po łacinie. Belknapowi aż zabrakło tchu, bo bez trudu rozpoznał staranny, drobny charakter pisma. I poznał też coś jeszcze. Napis wykonano krwią. Jared Rinehart tu był, tylko kiedy? I co ważniejsze, gdzie jest teraz? Ruszył biegiem z powrotem do głównej hali i zaczął gorączkowo wypytywać, czy ktoś w ciągu ostatnich kilku dni widział wysokiego Amerykanina. Odpowiedzią było milczenie i tępe spojrzenia. Z włosami przyklejonymi do spoconego czoła dochodził już do swojego SUV-a, gdy za plecami usłyszał chłopięce wołanie: „Proszę pan, proszę pan!”. Odwrócił się i ujrzał arabskiego chłopca z przyczernionymi kohlem powiekami. Mógł mieć co najwyżej jedenaście, dwanaście lat i mówił wysokim głosem jeszcze przed mutacją. Smakowity kąsek dla koneserów. Belknap zatrzymał się i spojrzał na niego wyczekująco. – Pan pyta o przyjaciel? – powiedział chłopiec. – Tak. Chłopiec zamilkł i wpatrzył się w Amerykanina tak, jakby go chciał przejrzeć na wylot; prześwietlić jego charakter i zamiary, potencjalne zagrożenia i korzyści. – Handlujemy? – Mów dalej. – Pan mnie zabierze do mój dom w Omanie. – I co dalej?

– Wiem, gdzie oni zabrali pana przyjaciel. A więc na tym miał polegać handel: informacja w zamian za transport. Ale czy można mu zaufać? Jeśli jest gotów zrobić wszystko, by wrócić do rodzinnej wioski w Omanie, może też być na tyle sprytny, by wszystko na poczekaniu zmyślić. – Gdzie? Chłopiec pokręcił głową, a jego kruczoczarne włosy zalśniły w promieniach słońca. Czernidło, którym obwiedli jego oczy, pewnie stanowiło regionalną specjalność, ale przez jego delikatne rysy przebijała stanowczość, wielkie błyszczące oczy patrzyły poważne. Nie, najpierw trzeba dotrzymać warunków transakcji handlowej. – Powiedz coś więcej – rzekł Belknap. – Przekonaj mnie, że mogę ci uwierzyć. Mający mniej niż sto czterdzieści centymetrów chłopiec postukał w maskę SUV-a. – Pan ma tu klimę – spytał? Belknap przyjrzał mu się uważnie, po czym bez słowa wsiadł i otworzył drzwi po stronie pasażera. Chłopiec wskoczył do środka, Belknap uruchomił silnik i po chwili obu owionęła fala chłodu. Chłopiec wyszczerzył białe zęby w radosnym uśmiechu i docisnął twarz do najbliższego wylotu powietrza. – Habib Almani, pan zna książę? – Jakiego księcia? – Każe mówić książę. Jeden pan z Omanu. Bardzo bogaty. Wielki pan. – Chłopiec rozłożył ręce, pokazując jak wielki. – On ma dużo rzeczy w Dubaju. Ma sklepy. Ma firmę transportową. Pływa dau. – Wskazał ręką szarobury magazyn. – To też jego. Nikt o tym nie wie. – Ale ty wiesz. – Mój ojciec jest mu winny pieniądze. Almani jest też beit, przywódca klanu. – I dlatego ojciec mu ciebie oddał. Chłopiec gwałtownie pokręcił głową. – Mój ojciec nigdy coś takiego nie zrobił. Odmówił. Ludzie Habiba Almaniego zabrali jego dzieci szybko, szybko po ciemku, ukradli nas. Co mój ojciec mógł zrobić? O nie wie, gdzie my jesteśmy. – A mój amerykański przyjaciel? – Widziałem, jak go tu przywieźli z zawiązanymi oczami. Vanem Habiba Almaniego. Użyli jego transportu. Używają też jego budynku dla chłopaków

i dziewczyn do wynajęcia. Habib Almani wszystko dla nich robi. A potem wywieźli tego wysokiego Amerykanina. Książę wszystko wie, bo tym rządzi. – Skąd to wiesz? – Moje imię jest Baz. Baz znaczy „sokół”. Sokoły dużo widzą. – Wlepił spojrzenie w Belknapa. – Pan jest Amerykanin, to pan tego nie rozumie. Ale biedny to nie znaczy głupi. – Masz rację. Podany przez Baza cel podróży oznaczał, że czeka ich droga przez pustynne bezdroża, więc jeśli kłamał… Ale chłopiec zdawał się rozumieć zarówno zagrożenia, jak i korzyści, a pewne szczegóły jego opowieści brzmiały aż nadto prawdziwie. – Pan mnie zabierze – powiedział błagalnym tonem – a ja pana zabiorę do niego. ••• W siedzibie SoftSystems Corporation w Portlandzie, rozległym kompleksie z czerwonej cegły i energooszczędnego szkła, który piszący o architekturze w „New York Timesie” nazwał kiedyś wytworem „portlandzkiego postmodernizmu”, nigdy nie narzekano na jakość serwowanej tu kawy. William Culp, założyciel firmy i jej dyrektor naczelny, miał zwyczaj żartować, że programista to maszynka do przerabiania kawy na kody. Zgodnie z tradycją Doliny Krzemowej, w pomieszczeniach firmy stały liczne automaty, a produkowany przez nie napój powstawał ze specjalnej mieszanki wysokogatunkowych odmian kawy. Ale i tak kawa serwowana w gabinecie Culpa nieco odstawała od zasady pierwszej wśród równych. Gatunkowi kona czy tanzańskiej peaberry nie można było nic zarzucić, jednak on najbardziej upodobał sobie gatunek zwany kopi luwak. Jego ziarna sprzedawano po sześćset dolarów za funt, a w ciągu całego roku na indonezyjskiej wyspie Celebes, skąd pochodziły dostawy, zbierano zaledwie dwieście pięćdziesiąt kilogramów. Większość trafiała na stoły smakoszy japońskich, ale Culpowi udało się zapewnić sobie ciągłość dostaw. Co było tak wyjątkowego w kopi luwak? Culp lubił szeroko o tym opowiadać. Ziarnami tego gatunku żywił się pewien drzewny torbacz znany z tego, że zawsze wybierał najdojrzalsze jagody kawy, po czym wydalał je w całości, nadal pokryte naturalną śluzowatą otoczką, nieco tylko zmienioną przez trawienne enzymy

torbacza. Miejscowi zbierali odchody torbacza i niczym poszukiwacze złota pracowicie wypłukiwali z nich ziarna, uzyskując kawę o najbardziej złożonym aromacie. Była treściwa, mocna, o lekko stęchłym karmelowym smaku i wyczuwalnej nucie czegoś, co można było tylko nazwać „posmakiem dżungli”. Culp właśnie delektował się filiżanką świeżo zaparzonej kopi luwak. Bob Donnelly, szef operacji, mężczyzna o posturze obrońcy futbolowego, którym zresztą był w college’u, przyglądał mu się z rozbawieniem. Miał na sobie rozpiętą pod szyją bladoniebieską koszulę z podwiniętymi rękawami, jako że w SoftSystems nie obowiązywał sztywny kod ubraniowy – jeśli w firmie pojawiał się ktoś w krawacie, z reguły był gościem – i generalnie hołdowano tu tradycji luzackiego wyglądu i zachowań rodem z Doliny Krzemowej. – Znów pijesz to swoje gówno – rzucił kąśliwie. Siedzieli w niedużej salce konferencyjnej sąsiadującej z gabinetem Culpa. – Nigdy się nie dowiesz, co tracisz – odrzekł z uśmiechem Culp. – Mnie to całkiem na rękę. Donnelly nie należał do grona „pionierów”, jak sami lubili się nazywać. Nie był jednym z szóstki chłopaków z hrabstwa Marin, którzy kilkadziesiąt lat temu dłubali w garażach w swoich atari, wymyślając prototyp współczesnej myszki komputerowej. Samej myszy jako „hardwarowego urządzenia peryferyjnego” nie dało się opatentować, ale oprogramowanie na połączenie jej z interfejsem już tak. W ciągu następnych lat niemal każdy pakiet softwarowy na sklepowej półce korzystał z własności intelektualnej opatentowanej przez Culpa i jego wspólników, a firma SoftSystems błyskawicznie rosła. Culp podarował rodzicom pakiet akcji, a ci sprzedali go za pokaźną kwotę w chwili, gdy cena jednej akcji przekroczyła sto dolarów. Culp w głębi duszy gardził ich strachliwą asekuracją. W ciągu następnych pięciu lat cena akcji potroiła się, czyniąc z Culpa miliardera przed skończeniem trzydziestu pięciu lat. Potem jednak członkowie pionierskiej paczki wykruszyli się, podejmując samodzielną działalność. Niektórzy otworzyli własne firmy, inni zaczęli trawić czas na kosztowne zabawki – szybkie jachty i prywatne odrzutowce. Culp pozostał wierny branży. Dawnych garażowych „pionierów” zastąpił ludźmi z dyplomami MBA i poza jednym paskudnym oskarżeniem o praktyki monopolistyczne, z którego z trudem udało się wyplątać, firma SoftSystems kroczyła od sukcesu do sukcesu. – To co sądzisz o przejęciu Prismatica? – zapytał Donnelly.

– Myślisz, że to dobry interes? Donnelly przegarnął palcami krótką, ale gęstą jak włosie dzika rudawą czuprynę i pokręcił głową. – Wyłącznie jako KiP. – Skrót KiP w ich żargonie oznaczał „kupić i pogrzebać”. Gdy analitycy SoftSystems natykali się na firmę dysponującą technologią mogącą stanowić konkurencję, zdarzało im się ją przejmować wraz z jej patentami i szybko wycofywać z rynku. Wprowadzenie nowego ulepszonego algorytmu do programu produkcyjnego SoftSystems mogło być bardzo kosztowną operacją, ale rynek tak naprawdę potrzebował rozwiązań tylko „wystarczająco dobrych”. – Wszystko policzyłeś? – upewnił się Culp, pociągając łyk mocnego naparu. Wyglądał jak podstarzały uczniak w okularkach w drucianych oprawkach, które prawie się nie zmieniły od czasów college’u, i z obfitą ciemnoblond czupryną, która od tamtych lat nie cofnęła się ani o milimetr. I tylko z bliska można było dostrzec siateczkę zmarszczek wokół oczu i bruzdy na czole. Pojawiały się przy unoszeniu brwi i nie od razu się wygładzały. Prawda była taka, że nie miał chłopięcego wyglądu, nawet gdy był chłopcem. Już we wczesnej młodości było w nim coś z mężczyzny w średnim wieku. Bawiło go, kiedy niektórzy – udając zaprzyjaźnionych – zwracali się do niego per Bill. Wszyscy naprawdę dobrze go znający wiedzieli, że od najmłodszych lat był zawsze Williamem. Nie Billem i nie Willem, nie Billym ani Willym, tylko Williamem. Kimś o imieniu wyraźnie dwusylabowym. – Mam tu wszystko – rzekł Donnelly. Streścił całą analizę finansową na jednej stronie. Wiedział, że Culp lubi, by podsumowania były naprawdę krótkie i konkretne. – To mi się podoba – mruknął Culp. – Rozliczenie w akcjach… Myślisz, że na to pójdą? – Możemy to zrobić na dwa sposoby. Zaproponujemy im więcej w akcjach, ale jeśli będą woleli gotówkę, nie ma sprawy. Znam ich głównych inwestorów w rodzaju Billy’ego Hoffmana, Lou Pariniego i paru innych. Będą się upierali przy szybkiej gotówce. Jak przyjdzie co do czego, zmuszą do tego szefostwo firmy. – Przepraszam, że przeszkadzam – powiedziała, wsuwając głowę, Millie Lodge, jedna z osobistych asystentek Culpa. – Pilny telefon. – Odbiorę tu – mruknął obojętnie Culp. Millie w milczeniu pokręciła głową. Niby nic nieznaczący gest wystarczył, by Culpowi ścisnął się żołądek.

Wziął ze sobą kawę, przeszedł do gabinetu i podniósł słuchawkę. – Mówi Culp – rzucił nagle ochrypłym głosem. Głos w słuchawce był aż nadto znajomy. Odrażający, elektronicznie zniekształcony, cichy, chrapliwy, pozbawiony ludzkich cech i nieznoszący sprzeciwu. Często myślał, że gdyby robale mogły mówić, pewnie tak by to właśnie brzmiało. – Czas na dziesięcinę – wysyczał głos. Culp poczuł zimny pot na plecach. Z doświadczenia wiedział, że jego rozmówca korzysta z telefonii internetowej i rozmowa jest niemożliwa do namierzenia. Dzwoniący mógł równie dobrze siedzieć piętro niżej, jak i w jakiejś norze na Syberii. Po prostu nie dało się tego sprawdzić. – Znów jakieś pieniądze dla tych dzikusów? – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Mamy przed sobą dokument datowany siedemnastego października, wymianę e-maili z tego samego popołudnia, wewnętrzną notatkę z dwudziestego pierwszego października i poufną wiadomość przesłaną do Rexell Computing Limited. Czy mamy wysłać kopie do Komisji Papierów Wartościowych. Dysponujemy też dokumentacją utworzenia poza granicami kraju spółki WLD Enterprises oraz… – Przestań, wystarczyło jedno słowo – wychrypiał Culp, dusząc w sobie jakąkolwiek chęć oporu. Każdy z tych dokumentów mógł skutkować ponownym oskarżeniem o niedozwolone praktyki monopolistyczne i wdrożeniem dochodzenia przez KPW oraz Departament Sprawiedliwości, co mogło kosztować firmę miliardy dolarów i na długo negatywnie wpłynąć na jej wycenę rynkową. Istniała nawet realna groźba, że firma uległaby rozbiciu na kilka mniejszych podmiotów, co oczywiście byłoby prawdziwą klęską, bo suma części byłaby zdecydowanie mniej warta od całości. Tak więc nikt nie musiał mu tego tłumaczyć. Sprawa była jasna jak słońce. Dlatego za pośrednictwem Dobroczynnego Trustu Williama i Jennifer Culpów już przekazał znaczące kwoty na leczenie chorób tropikalnych. Gdyby pewnego dnia cały cholerny kontynent afrykański utonął w oceanie, Culp nie mrugnąłby nawet okiem, tu jednak miał na głowie całe imperium, wobec którego miał zobowiązania. A jego wrogowie byli potężni, inteligentni i pozbawieni sentymentów. Culp wydał kupę forsy na to, by ich wyśledzić, nie dało to jednak żadnego rezultatu, jeśli nie liczyć paru ataków hakerskich na firmowe strony w sieci.

Ludziom się zdawało, że jest panem swego losu. Bzdura. Był jego prawdziwą ofiarą! No bo co tak naprawdę kontrolował? Spojrzał przez szybę na szefa operacji. Donnelly’emu urosła na nosie mała biała krosta i Culp poczuł gwałtowną chęć wyduszenia jej, przekłucia igłą. Twarz wykrzywił mu wredny uśmieszek. Pomyśleć tylko, co by się wtedy działo. Napotkał wzrok Millie Lodge. Millie znała wiele jego sekretów, ale nie miał cienia wątpliwości, że jest wobec niego bezwzględnie lojalna. I tylko te jej okropnie cuchnące perfumy, którymi wciąż się polewała. Wielokrotnie chciał jej o tym powiedzieć, ale jakoś nigdy do tego nie doszło. Nie bardzo umiał wymyślić sposób, jak to zrobić, żeby się kompletnie nie załamała. A teraz, po tylu latach, było to już praktycznie niemożliwe. No i proszę! William Culp, więzień cholernej wody kolońskiej Jeana Patou, czy jak to się tam, do diabła, nazywało. A może… może to właśnie Millie stoi za tym szantażem? Ponownie zmierzył ją wzrokiem, doszukując się w niej symptomów spiskowca. Nie, to bez sensu, nie jest na to dość przebiegła. Siedział, czując, że się w nim gotuje. Oto on, William Culp, Numer Trzeci na liście czterystu „Forbesa”, a te sukinsyny jakby nigdy nic trzymają go za jaja. I gdzie tu sprawiedliwość? – Komisja Europejska podejdzie bardzo nieprzychylnie do twojego zamiaru przejęcia Logiciel Lilles – wysyczał głos z piekieł – jeśli się dowie o twoich planach marketingowych odnośnie… – Na litość boską, powiedz po prostu, czego ode mnie chcesz – przerwał mu Culp pełnym rezygnacji głosem. Tak skowyczy pokonane zwierzę. – Wystarczy, jak mi powiesz. – Łyknął wystygłej kawy i skrzywił się. Smakowała obrzydliwie. Kogo on właściwie próbuje oszukiwać? Ta kawa naprawdę śmierdzi gównem.

Oman Płaska linia horyzontu potykała się o wystające skały, parowy i pojedyncze karłowate drzewa akacjowe. Daleko na północy widać było zamglone szczyty górskiego pasma Al-Hadżar. Nawierzchnia jednopasmowej szosy była miejscami przysypana czerwonawym piachem, stapiając się wyglądem z rozciągającą się wokół pustynią. W końcu droga przedarła się przez kamienistą przełęcz i doprowadziła ich do zazielenionego wąwozu ze zboczami porośniętymi palmami daktylowymi, pustynnymi oleandrami i wysokimi trawami.

Chwilami Belknap pozwalał sobie na odrywanie wzroku od drogi i podziwianie majestatycznego piękna przyrody, na moment zapominając o wszystkim, zaraz jednak myśl o Jaredzie przywoływała go do rzeczywistości. Zawodził człowieka – nie mógł się pozbyć tego nękającego uczucia – który jego nigdy nie zawiódł. Kogoś, kto nie tylko wielokrotnie ocalił mu życie, ale nie dopuścił też, by sam sobie zrobił krzywdę. Pamiętał, jak Jared go ostrzegł, że pewna kobieta, do której się zbliżył – zatrudniona w centrum zdrowia Waltera Reeda emigrantka z Bułgarii – może być aktywnym kretem i podlega potajemnej inwigilacji ze strony FBI. Dowody, jakie Jared mu wówczas przedstawił, były druzgocące. Ale o ile bardziej byłby zdruzgotany, gdyby w porę nie poznał prawdy? FBI z zasady nie informowało innych agencji o swych śledztwach w kraju i kariera Belknapa mogła lec w gruzach. Może zresztą powinien był zostać ukarany za swoją lekkomyślność. Jednak Rinehart nawet nie chciał o tym słyszeć. Na różne sposoby zawsze miał Belknapa na oku, jakby był nie tylko jego przyjacielem, ale także aniołem stróżem. Kiedy bliski kolega Belknapa, przyjaciel z dzieciństwa, zginął w wypadku samochodowym, Rinehart odbył długą drogę do Vermontu tylko po to, by dotrzymać Belknapowi towarzystwa i pomóc w zorganizowaniu pogrzebu. Dał mu odczuć, że nie jest sam i gdy przeżywa ciężkie chwile, Rinehart przeżywa je razem z nim. Kiedy dziewczyna Belknapa zginęła podczas akcji w Belfaście, Rinehart uparł się, że to on przekaże mu tragiczną wiadomość. Pamiętał, jak wtedy walczył z sobą, żeby się nie rozpłakać, a potem podniósł wzrok i zobaczył łzy w oczach Rineharta. „Bogu niech będą dzięki, że mam jeszcze ciebie, powiedział wtedy. Bo jesteś wszystkim, co mi zostało”. A teraz? Co mu teraz zostało? Zawodził jedynego prawdziwego przyjaciela, jakiego kiedykolwiek miał. Zawodził kogoś, kto jego nigdy nie zawiódł. SUV podskoczył na jakiejś nierówności i Belknap odwrócił wzrok od wznoszących się w oddali pofałdowanych szczytów w barwach ochry i żółci. Zatankował dwie godziny temu i zaczynał z niepokojem zerkać na wskaźnik paliwa. Przed nimi w oddali widać było gromadę lepianek przycupniętych u stóp zbocza, nad którymi krążyło kilka wielkich ptaków. – Sokoły! – wykrzyknął Baz, wyciągając rękę. – Twoi imiennicy, Baz – powiedział Belknap na znak, że go rozumie. Na początku podróży chłopiec dość dużo mówił, potem jednak zamilkł i Belknap się

niepokoił, czy jeśli wpadną w jakieś tarapaty, dzieciak zupełnie się nie rozsypie. Gdy tylko wyjechali z Dubaju, przejrzał się w lusterku pod osłonką przeciwsłoneczną i zaczął ścierać z oczu kohl, a Belknap podał mu chusteczkę. Twarz chłopca przejaśniała i dopiero teraz można było w pełni ocenić, jak wyglądał, zanim trafił na służbę u Habiba Almaniego. Baz powiedział, że jego ojciec chciał, by został imamem, a dziadek od małego uczył go na pamięć wersetów Koranu. Również dziadkowi, niegdyś handlarzowi z wybrzeża, zawdzięczał znajomość angielskiego. Chłopca zafascynowało radio na desce rozdzielczej i przez pierwsze pół godziny jazdy nie przestawał przeskakiwać ze stacji na stację. U podnóża zbocza, po drugiej stronie przypominającej gniazdo os lepianek w niecce wadi, stał duży namiot pokryty kremowym jedwabiem, który zdawał się szeleścić na lekkim wietrze. – To tu? – upewnił się Belknap. – Tak – potwierdził zduszonym głosem Baz. Widocznie książę Omanu był w środku i sprawował rządy, bo pod namiotem stała kolejka kilku mężczyzn w turbanach i diszdaszach. Wszyscy byli ogorzali od słońca i bardzo szczupli, niemal wychudzeni. Baz mówił, że Almani odbywa regularne wizytacje swego plemiennego regionu i najwyraźniej właśnie to robił, obdarowując podarkami miejscowych kacyków i wioskową starszyznę. Tak funkcjonował praktycznie feudalny porządek społeczny w krajach takich jak Oman. Belknap przepchnął się do namiotu i wszedł na rozciągnięty na ziemi jedwabny dywan. Na jego widok ktoś z obstawy księcia zamachał nerwowo rękami i zaczął coś wykrzykiwać po arabsku, a Belknap zdał sobie sprawę, że Arab ma do niego pretensje o to, że nie zdjął butów. To najmniejszy z twoich problemów, kolego, pomyślał w duchu. Baz mówił, że książę jest człowiekiem o pokaźnej tuszy, ale można to było uznać za duże niedopowiedzenie. Siedzący w namiocie człowiek był wręcz opasły. Miał nie więcej niż metr siedemdziesiąt wzrostu i ważył ze sto pięćdziesiąt kilogramów, co nie pozostawiało cienia wątpliwości, kto tu jest najważniejszy. Siedział na trzcinowym stołku jak na tronie, na dywanie u jego stóp leżał stos jarmarcznych ozdóbek do rozdawania odwiedzającej go starszyźnie. Właśnie któryś z nich zmierzał boso do wyjścia, ściskając w dłoni coś owiniętego w złocistą folię.

– Ty jesteś Habib Almani – powiedział Belknap. – Do usług szanownego pana – odrzekł mężczyzna, szarmancko zamiatając ręką i wlepiając w przybysza rozjarzony wzrok. Na palcach miał pierścienie z drogimi kamieniami, które lśniły i rzucały błyski, na szarfie wokół brzucha zwisał mu wysadzany brylantami handżar w małej ceremonialnej pochwie w kształcie litery L. Mówił przesadnie modulowaną angielszczyzną i Belknap pomyślał, że ze swym akcentem pasowałby bardziej do klubu Athenaeum w Londynie. – Gościmy tu tak niewielu Amerykanów. Proszę wybaczyć skromny i tymczasowy charakter mojego domostwa. Nie jesteśmy niestety w Maskacie. I czemuż to zawdzięczam zaszczyt pańskich odwiedzin? – Zimne spojrzenie małych oczek kontrastowało z grzecznym powitaniem. – Potrzebne mi informacje. – I szuka ich pan u skromnego omańskiego księcia? Może chce pan spytać o drogę? Jak dotrzeć do… najbliższej dyskoteki? – Głośno zarechotał i obrzucił obleśnym spojrzeniem mniej więcej trzynastoletnią dziewczynkę, która siedziała skulona w kącie namiotu. – Chciałabyś spędzić noc w dyskotece, nieprawdaż, mój kwiatuszku? – zagruchał do niej, po czym przeniósł wzrok na Belknapa. – Zapewne słyszał pan o arabskiej gościnności. Jesteśmy z niej znani na całym świecie. Powinienem obsypać pana darami i uczynię to z radością. Ale szczerze wyznam, że pobudził pan moją ciekawość. – Pracuję w amerykańskim Departamencie Stanu. Powiedzmy, na stanowisku badacza. Po nalanej twarzy mężczyzny przebiegł leciutki skurcz. – Ach, więc szpieg. Wspaniale. Wielkie manewry, jak za dawnych osmańskich czasów. – Samozwańczy książę upił łyk ze srebrnej filiżanki do herbaty, a Belknap stał na tyle blisko, by poczuć woń alkoholu. Whisky, chyba wysokogatunkowa szkocka. Książę był już wyraźnie wstawiony, bo wprawdzie nie bełkotał, ale wypowiadał słowa z przesadną starannością, jak ktoś bardzo się pilnujący i w ten sposób zdradzający swój stan. – Niedawno trafiła do ciebie pewna młoda Włoszka – powiedział Belknap. – Obawiam się, że nie wiem, o czym pan mówi. – Pracowała w twojej agencji handlu ludźmi. – Na brodę Proroka, dotyka mnie pan do żywego, obraża do głębi, narusza pan moje fundamenty, potrząsa pan belkami mojej… – Nie przeciągaj struny – przerwał mu Belknap groźnym warknięciem.

– Och, do diabła, jeśli szukasz włoskiej putta, to trafiłeś pod zły adres. Ale mogę ci zapewnić inne przyjemności. Mogę i to zrobię. Na co masz ochotę? Nazwij swoją truciznę. A może chcesz… tak, może chciałbyś mojego kwiatuszka? – Machnął ręką w stronę skulonej dziewczynki. – Możesz ją mieć. Nie na zawsze, ale możesz ją sobie zabrać na jazdę próbną. Taką jazdę próbną do raju! – Jesteś odrażający. – Och, po tysiąckroć przepraszam. Rozumiem. Masz inne upodobania. Nie musisz nic tłumaczyć. Wszystko rozumiem. Skończyłem Eton, a tam pederastia to niemal szkolny sport. Choćby tamtejsza Wall Game. Słyszałeś o Wall Game? Grają w to tylko w Eton. Musisz kiedyś odwiedzić igrzyska w dniu świętego Andrzeja i obejrzeć mecz Collegers przeciwko Oppidans 5. Trochę przypomina futbol, ale tylko trochę. Bo trochę się też różni. O ile wiem, ostatnia bramka w meczu w dniu świętego Andrzeja padła w tysiąc dziewięćset dziewiątym roku, uwierzysz? – A ty uwierz w to, łajdaku, że ci wyrwę łapę z korzeniami, jeśli mi nie powiesz prawdy? – syknął Belknap tak cicho, że tylko Almani mógł go dosłyszeć. – Ach, a więc lubimy ostrą jazdę, tak? – W jego służalczym tonie słychać było drwinę. – Tym też możemy ci służyć. Cokolwiek cię rajcuje! Cokolwiek ładuje twoje akumulatory! Wystarczy tylko, żebyś zawrócił i pojechał do Dubaju. Tam będę mógł ci służyć wszystkim… – Wystarczy jeden mój telefon, żeby tu przyleciało parę helikopterów i zabrało ciebie i całą twoją świtę gdzieś, skąd możesz już nigdy nie wyjrzeć. Wystarczy jeden mój telefon, żeby… – Ojej! – Omani swą upierścienioną ręką przytknął filiżankę do ust i jednym haustem wypił zawartość. – Wiesz, co ci powiem? Takiego jak ty doktor Spooner nazwałby kurnym dutasem 6. – Ostrzegałem cię. – A o co chodzi z tą makaroniarską dziwką? Wyświadczyłem tylko przysługę, nic więcej. Nie moja działka. Mówię ci to za darmo. Ktoś chciał jej się pozbyć i tyle. – Ktoś powiązany z grupą Khalila Ansariego. Nagle na twarzy księcia odmalował się niepokój. Ruchem ręki i warknięciem z gardłowym omańskim akcentem nakazał wszystkim opuszczenie namiotu, w tym także dwóm ponurym drabom, którzy cały czas stali po jego bokach, a zwisające im przy pasie kindżały wcale nie wyglądały na ozdoby. W namiocie została jedynie skulona w kącie dziewczynka. – Za długim językiem można zabić – burknął.

– Kto? – rzucił z naciskiem Belknap. – Powiedz mi, kto? – Khalil Ansari nie żyje – rzekł z posępną miną Almani. Mówił zrezygnowanym tonem i Belknap pomyślał, że ktoś jego pokroju nie pozbywa się tak łatwo ochrony. Widać jeszcze bardziej zależało mu na utrzymaniu wszystkiego w sekrecie. – Sądzisz, że tego nie wiem? – To i tak nie ma teraz znaczenia, nie? – wyseplenił z pijackim zaśpiewem Omańczyk. – On i tak nic nie kontrolował, w każdym razie pod koniec. Nowe kierownictwo, to i nowy maestro. – Zamachał rękami, jakby dyrygował orkiestrą. – Tam-ti-tam, tam-tamity-tamity-tam – zanucił jakąś melodyjkę, której Belknap nie rozpoznał. – W każdym razie ja i tak nie miałem wyboru. Tylko że typki z CIA nigdy tego nie kapują. Zawsze atakujecie takie jak my pionki, ale króle, królowe, wieże i konie zostawiacie w spokoju! – Jego ton uległ nagłej zmianie i niemal płaczliwie dodał: – No powiedz, co ja ci zrobiłem? Belknap zrobił krok do przodu. Podejrzewał, że w którymś momencie Almani został zwerbowany przez CIA. Można to było poznać po jego stosunku do Amerykanina: chciał go koniecznie kupić, by jego dawne powiązania nie skompromitowały go w oczach obecnych wspólników. W krajach Zatoki Perskiej dotyczyło to wielu w rodzaju tego dziwacznego księcia. – Nie chodzi tylko o Włoszkę – rzekł Belknap. – Opowiedz mi o tym wysokim Amerykaninie. Opowiedz o Jaredzie Rineharcie. Habib Almani wytrzeszczył oczy i wydął policzki, jakby zbierało mu się na wymioty. – Nie miałem pieprzonego wyboru, nie? – parsknął. – Pewnym ludziom i pewnym siłom nie da się powiedzieć „odwalcie się”. Nie miałem, cholera, wyboru. Belknap ujął jego pulchną białą dłoń i zaczął ściskać, coraz mocniej i mocniej. Na wykrzywionej twarzy księcia odmalował się wyraz bólu. – Mów, gdzie on jest – warknął Belknap. Przybliżył twarz i wrzasnął księciu prosto w twarz: – Gdzie? – Spóźniłeś się – syknął Almani. – Już go tu nie ma. Nie ma go w Emiratach. Już nie. Był w Dubaju, to prawda. Chcieli tylko, żeby go bezpiecznie przechować. A potem nagle go zabrali i wsadzili do prywatnego srebrzystego ptaka, rozumiesz? Twój koleś odleciał. – Dokąd, do cholery?

– Gdzieś do Europy, chyba. Ale wiesz, jak to jest z prywatnymi odrzutowcami. Zgłaszają jakiś plan lotu, a potem nie zawsze się go trzymają, nie? – Pytam dokąd? – Belknap zamachnął się i wymierzył Omańczykowi siarczysty policzek. Tłuścioch zsunął się ze stołka i przykucnął, ciężko dysząc. Najwyraźniej bił się z myślami, czy wezwać ochronę, i widać doszedł do wniosku, że lepiej nie. Był człowiekiem pozbawionym moralności i pełnym pychy, ale nie działał pochopnie. Szybko zdusił w sobie złość, zastępując ją urażoną dumą. – Już ci powiedziałem, że nie wiem, ty synu psa i wielbłąda – burknął. – Nie pytam o takie rzeczy. – Gówno prawda! – Belknap objął dłońmi nalaną szyję Almaniego. – Zdaje się, że nie wiesz, z kim masz do czynienia. Chcesz wiedzieć, co z tobą zrobię, jeśli nie zaczniesz mówić? Chcesz poczuć przedsmak? Chcesz? Twarz Almaniego przybrała sinoczerwony odcień. – Wykraczasz poza granice – wykrztusił. – Twój czas na pytania już się skończył. I jeśli myślisz, że zadrę… Belknap walnął go pięścią w twarz tak mocno, że ciosu nie zamortyzowała nawet dwucentymetrowa warstwa tłuszczu na kościach policzkowych. – Jesteś szalony, jeśli myślisz, że zadrę z Genesis – dokończył z naciskiem Almani. W jego alkoholowym zamroczeniu pojawiały się przebłyski myśli, które dobywały się niczym głos z dna studni. Genesis? Belknap wystawił łokieć i grzmotnął nim Omańczyka w szczękę. Z kącika ust pociekła strużka krwi, skapując z grubych warg i nadając jego twarzy grymas smutku. – Tracisz tylko czas – sapnął takim tonem, że nie jego słowa, ale sposób, w jaki je wypowiedział, przekonał Belknapa, że dalszy nacisk mija się celem. W głosie Omańczyka słychać było strach i determinację. – Genesis? Dysząc ciężko, Almani przywołał krzywy uśmieszek na obolałą od ciosów twarz. – On jest wszędzie, nie wiedziałeś? – On? – On. Ona. Ono. Oni. Rzecz w tym, że nikt tego nie wie. Z wyjątkiem tych paru nieszczęśników, którzy już tylko mogą błagać Allaha, by ich przed nim ustrzegł.

Więc mówię „on” dla wygody. Macza palce we wszystkim. Jego ludzie są wszędzie. Może nawet ty jesteś jednym z nich. – Tak sądzisz? – Nie, tak naprawdę, to nie. Jesteś zbyt przewidywalny w swoim postępowaniu. Należysz do ludzi z gatunku dwa plus dwa równa się cztery. Nie jesteś specem od kluczenia i intryg. Dlatego nie jesteś przeciwnikiem dla Genesis. Tylko tak naprawdę, kto nim jest? – Nic z tego nie rozumiem. Żyjesz w śmiertelnym strachu przed kimś, kogo nawet nie widziałeś? – Jak miliony ludzi od tysiącleci, choć rzadko z tak konkretnych powodów. Ale książę się nad tobą ulituje. Książę cię oświeci w sprawach życia i śmierci, ty durny, tępy naiwniaku. Możesz to zaliczyć do arabskiej gościnności. Albo nie. Ale potem nie mów, że cię nie ostrzegałem. Niektórzy twierdzą, że Genesis jest kobietą, córką niemieckiego przemysłowca, która przystała do radykałów z lat siedemdziesiątych w rodzaju Baader-Meinhof i Ruchu Drugiego Czerwca, tylko potem się odłączyła. Niektórzy uważają, że Genesis jest osobą publiczną, dyrygentem orkiestry, który jeździ po całym świecie i daje koncerty, a jednocześnie potajemnie utrzymuje żelazną dyscyplinę wśród ludzi niemających pojęcia o jego prawdziwej tożsamości. Jedni się upierają, że jest potężnie zbudowanym mężczyzną, inni, że wręcz karzełkiem. Słyszałem od jednych, że jest piękną kobietą, i od innych, że pomarszczoną staruchą. Słyszałem pogłoski, że Genesis urodził się na Korsyce, na Malcie, na Mauritiusie i w wielu innych miejscach na wschodzie, zachodzie, południu i północy. Niektórzy utrzymują, że pochodzi z samurajskiej rodziny i spędza większość czasu w klasztorze zen, inni twierdzą, że jego ojciec był biednym parobkiem w Afryce Południowej, a on sam został zaadoptowany przez bogatą burską rodzinę z wieloma kopalniami, które później odziedziczył. Jeszcze inni mówią, że jest Chińczykiem, niegdyś zaprzyjaźnionym z Dengiem. Według kolejnej wersji jest profesorem w Szkole Studiów Orientalnych i Afrykańskich w Londynie, ale nikt nie wie którym. Jeszcze inni… – Dość tego, zaczynasz bełkotać. – Chcę ci tylko uzmysłowić, że jest bardzo wiele różnych wersji, z których żadna nie została potwierdzona. Rządzi w krainie ciemności, która obejmuje cały świat, a mimo to jest on albo ona, albo ono, niewidzialny dla nikogo. Zupełnie jak ciemna strona księżyca.

– Co ty, do diabła…? – To cię całkowicie przerasta. Zresztą nas obu. Tyle że, na szczęście, ja to wiem. – Mogę cię równie łatwo zabić, jak na ciebie splunąć, zdajesz sobie sprawę? – Jasne, że mnie możesz zabić. Ale Genesis mógłby postąpić gorzej. Niewyobrażalnie gorzej. Och, te opowieści, które słyszałem. W jego legendzie jest ich pełno. – Bajki do opowiadania przy ognisku! – parsknął Belknap. – Plotki oparte na przesądach. O tym mówisz? – Historie opowiadane szeptem. Plotki, jeśli wolisz, ale takie, którym mam powody wierzyć. Bajki do opowiadania przy ognisku, mówisz? Genesis co nieco wie o ogniu, zapewniam cię. Pozwól, że ci opowiem historię innego księcia, nawiasem mówiąc, członka saudyjskiej rodziny królewskiej. Podobno ktoś od Genesis zwrócił się do niego z prośbą. Prośbą w imieniu samego Genesis, a ten dureń miał czelność odmówić. Wyobraził sobie, że może mu się postawić. – Habib Almani głośno przełknął ślinę. W promieniach słońca przedostających się przez szpary w jedwabiu i muślinie jego czoło lśniło kroplami potu, miękkie, pulchne dłonie miał mocno splecione. – Zniknął na tydzień, a potem go znaleźli w kontenerze na śmieci w Rijadzie. – Martwego? – Gorzej. Żywego. Z tego, co wiem, żyje do dziś w szpitalu w Rijadzie. I jest dokładnie w takim samym stanie, w jakim go znaleźli. – Omańczyk wychylił się do przodu z wyrazem przerażenia na twarzy. – Bo gdy go znaleziono, był sparaliżowany od szyi w dół. Jego rdzeń kręgowy został bardzo precyzyjnie przerwany, język chirurgicznie amputowany. Do tego wywołano u niego permanentny przykurcz powiek, zapewne za pomocą zastrzyku neurotoksyny. Nadążasz? Wywołano u niego paraliż powiek, tak że ma je na stałe zamknięte. Więc nie może się komunikować nawet za pomocą mrugnięć powiekami! – Nie miał innych obrażeń? – I to jest w tym najstraszniejsze. Ma pełną świadomość swojego stanu. Jest zupełnie unieruchomiony i skazany na życie w wiecznej ciemności. Własne ciało stało się dla niego grobową kryptą… a wszystko to jako ostrzeżenie dla innych. – Jezu Chryste – jęknął Belknap. – Allahu Akbar – powtórzył tym samym tonem Omańczyk. Belknap przyjrzał mu się spod zmrużonych powiek. – Skoro nigdy go nie widziałeś, to skąd wiesz, że to nie ja jestem Genesis?

Omańczyk zmierzył go wzrokiem. – A potrafiłbyś zrobić coś takiego? Wyraz twarzy Belknapa mówił sam za siebie. – I był też pewien znany z urody Kuwejtczyk. Spadkobierca naftowej fortuny. Miał ogromne powodzenie u kobiet. Podobno był tak piękny, że gdy wchodził do pomieszczenia, to zapadała głucha cisza. Któregoś dnia przeciwstawił się życzeniu Genesis. Gdy go znaleziono, wciąż żył, ale był praktycznie bez twarzy. Rozumiesz? Zdarto mu całą skórę z twarzy i… – Wystarczy – przerwał mu Amerykanin. – Do cholery, usłyszałem wystarczająco dużo. Chcesz mi powiedzieć, że Polluks dostał się w szpony Genesis? Habib Almani teatralnie wzruszył ramionami. – Czyż nie wszyscy tkwimy w jego szponach? – powiedział, po czym opuścił głowę i ukrył ją w dłoniach. Jakby się poddawał, jakby nic nie można było zrobić. – Do jasnej cholery, albo odpowiesz na moje pytania, albo ci poderżnę gardło, urwę jaja i wepchnę do środka. To niezbyt wymyślna tortura, ale zazwyczaj skuteczna. – Wyjął z kieszeni składany nóż i przystawił mu ostrze do gardła. Almani tylko patrzył zrezygnowany. – Nie mam więcej odpowiedzi – powiedział żałośnie. – Ani o Polluksie, ani o Genesis. Powiedziałem ci wszystko, co wiem. Belknap wpatrywał się w niego z napięciem. Czuł, że Omańczyk mówi prawdę i że nic więcej z niego nie wyciągnie. Wyszedł z namiotu w ponurym nastroju i stwierdził, że chłopiec czeka na niego przy SUV-ie. Pył niesiony znad pustyni zdążył już zmatowić jego lśniące czarne włosy. – Wsiadaj – rzucił Belknap. – Musi pan jeszcze coś zrobić – powiedział chłopak. Belknap spojrzał na niego w milczeniu, znowu czując, jak ogarniają go fale spiekoty. – W namiocie widział pan dziewczynkę? Ma trzynaście lat i jest niewolnicą księcia. Belknap skinął głową. – Tak, mała Arabka. – Musi pan wrócić i ją zabrać. Musi z nami jechać – rzekł Baz, biorąc się pod boki chudymi rękami na znak pełnej determinacji. Zaczerpnął głęboko powietrza

i wlepił wzrok w Belknapa, a jego oczy po raz pierwszy zwilgotniały. – To moja siostra.

Rozdział 9

Położona godzinę drogi od Buenos Aires Casa de Oro była czymś pośrednim między klasyczną hacjendą a renesansową willą z licznymi portalami i bogactwem złociście nakrapianych marmurów. Tego dnia goście zebrali się na krańcu wypielęgnowanego, lekko opadającego trawnika, by obserwować mecz polo rozgrywany na przylegającym do niego czterohektarowym ogrodzonym terenie. Kelnerzy w przedpołudniowych strojach bezustannie krążyli z tacami soków owocowych i kanapek. Starszego mężczyznę na elektrycznym wózku inwalidzkim obsługiwał młody Azjata, starsza kobieta z chirurgicznie wygładzonymi policzkami i tak wybielonymi zębami, że powinny należeć do kogoś o dużo młodszych i większych ustach, słuchała opowieści siwowłosego dostojnika, wydając entuzjastyczne piski. Niewielu gości zwracało uwagę na zawodników w żółtych kubrakach, białych kaskach i z długimi kijami w rękach. Konie parskały, wykonując nagłe zwroty i buchając kłębami pary w rześkim porannym powietrzu. Pięćdziesięcioparoletni mężczyzna ubrany w formalny letni strój – biały surdut ze szkarłatną szarfą – pociągnął głęboko nosem, wąchając niosącą się od pola woń ludzkiego i końskiego potu. Był biznesmenem o międzynarodowej renomie, w jego portfelu znajdowały się firmy telekomunikacyjne w niemal całej Ameryce Południowej, a skłonność do oceniania, ile by go kosztowało przejęcie kolejnej nieruchomości, stanowiła niemal jego drugą naturę. Choćby ta willa i otaczające ją sto dwadzieścia hektarów terenów zielonych. Nie miał powodu sądzić, by Danny Munoz nosił się z zamiarem sprzedaży swojej posiadłości, a on też nie zamierzał powiększać portfela swych nieruchomości, to mu jednak nie przeszkadzało się zastanawiać. Po prostu miał to we krwi. Jeden z kelnerów – nieco starszy od innych, przyjęty w ostatniej chwili na zastępstwo – podszedł do biznesmena. – Można panu dolać? – spytał z usłużnym uśmiechem. Mężczyzna tylko mruknął w odpowiedzi. Kelner napełnił szklankę ponchem limonkowo-melonowym, jasny meszek na jego ręce zalśnił w promieniach porannego słońca. Chwilę potem dyskretnie skrył się za rzędem wysokich włoskich cyprysów i wylał resztę płynu z dzbanka.

Niemal zdążył wrócić do willi, gdy pierwsze oznaki zamieszania na trawniku – nagła cisza, a zaraz potem pojedyncze krzyki i nawoływania – powiadomiły go, że zadanie zostało wykonane. – Ataque del corazón! – wykrzyknął ktoś. No, całkiem trafna diagnoza, uśmiechnął się w duchu mężczyzna w stroju kelnera. Rzeczywiście wyglądało to na atak serca i nawet koroner dojdzie do takiego wniosku. Chwilę potem przyłączył się do akcji ratunkowej, bo nie miał powodu tego nie robić. Zwłaszcza że ofiary i tak nie można już było uratować. ••• Andrea Bancroft odsunęła zamek błyskawiczny na czarnym futerale, wyjęła laptop i położyła go na przykrytym papierem stole. Oboje z Walterem Sachsem siedzieli w głębi jednego z najlepszych barów wegańskich w Greenwich, ulubionego przez Sachsa głównie dlatego, że mógł sobie z niego bezkarnie pokpiwać. Knajpka była niemal pusta i tylko od czasu do czasu kelnerka odrywała się od kieszonkowego wydania Wielkich nadziei, by do nich podejść i upewnić się, że niczego od niej nie chcą. – Właśnie go kupiłaś? – upewnił się Walter. – To całkiem udany model, chociaż za te pieniądze mogłaś znaleźć coś lepszego. Trzeba było mnie spytać. Walter Sachs podgalał brązowe poprzetykane siwizną włosy po bokach i zostawiał długie na czubku głowy, przez co jego pociągła twarz zdawała się jeszcze bardziej prostokątna, a mocno zarysowana szczęka z dołeczkiem w brodzie kontrastowała z wąską, nieco zapadniętą klatką piersiową. Miał też zupełnie płaskie pośladki i Andreę nawet krępowało, że dostrzega takie detale, jednak nie sposób było tego nie zauważyć. Nosił spodnie podciągnięte aż do pępka, ale z tyłu i tak mu trochę zwisały. Jakby wbrew powszechnemu stereotypowi maniaka komputerowego w okularach, Walter używał szkieł kontaktowych, lecz chyba nigdy do nich nie przywykł, bo oczy miał wiecznie lekko zaczerwienione i podrażnione. Może miał zbyt suche gałki oczne, a może wklęsłość soczewek nie była odpowiednio dobrana. Andrea nie zamierzała go o to pytać. – Nie kupiłam – powiedziała. – Kapuję – parsknął Walter. – Paserka kradzionymi rzeczami. – Coś w tym rodzaju. – Kiwnęła głową. – Jakbyś zgadł.

Spojrzał na nią ze zdumieniem. – Andrea… – Potrzebna mi twoja pomoc. W laptopie są pewne pliki, które chciałabym odczytać, tylko że są zakodowane. Ot i cała sprawa. Ile jeszcze chcesz wiedzieć? Walter podrapał się po brodzie i obrzucił ją ponurym spojrzeniem. – Jak najmniej. Mam nadzieję, że nie robisz czegoś, czego nie powinnaś robić. – Znasz mnie, Walter – mruknęła z niepewnym uśmieszkiem. – Kiedy zrobiłam coś, czego nie powinnam była zrobić? – W porządku. Ani słowa więcej. I dobrze, bo jak by mu to mogła wytłumaczyć? Nie umiała tego wytłumaczyć nawet sobie samej. Może jej podejrzenia były bezpodstawne, dręczyły ją jednak jak czerwone mrówki i musiała coś zrobić, by się od nich uwolnić. Lub dotrzeć za nimi do mrowiska. Decyzję podjęła szybko pod wpływem impulsu, jej realizacja wymagała długiego i skrupulatnego przemyślenia. Wykonała ryzykowny strzał w ciemno i podmieniła należący do księgowego Fundacji Bancrofta laptop HP na identyczny model, którego twardy dysk wcześniej wyczyściła. Liczyła na to, że księgowy uzna, iż dysk w jego laptopie padł, wgra zapasowe kopie danych i na tym sprawa się zakończy. Wypięcie laptopa z Ethernetu i odłączenie go od sieci zajęło jej niecałe dziesięć sekund. Księgowy był w tym czasie w jadalni piętro niżej, więc wszystko razem odbyło się bezszmerowo. Może jedynie poza gwałtownym biciem serca, jakie jej towarzyszyło w drodze przez parking z wykradzionym laptopem w plecaku. To nie było nawet wkraczanie do innego świata. Andrea Bancroft stawała się inną osobą. Nie wiedziała, czego się dowie o fundacji, ale dowiedziała się już bardzo dużo o sobie samej i wcale nie była pewna, czy ta wiedza ją cieszy. Walter zdążył już wejść do katalogu głównego. – Mnóstwo tu różnych śmieci. Głównie pliki z danymi – powiedział. – Zacznij od najświeższych – zaproponowała. – Wszystkie są tak samo zakodowane. – Mówiłam ci – potwierdziła, dolewając sobie Eliksiru Spokoju, a tak naprawdę herbaty rumiankowej, ale w barze wegańskim wszystko musiało się górnolotnie nazywać. Ceramiczny kubek był nieprzyjemnie szorstki, kiedy dotykała go ustami.

Walter przytrzymał wciśniętą kombinację klawiszy: Shift, Option i kilku, których Andrea nie dostrzegła, i zresetował komputer. Zamiast zwykłej strony startowej na ekranie pojawił się pojedynczy wiersz na wpisanie polecenia. Walter zszedł na poziom kodu maszynowego. Wpisał kilka wierszy poleceń i z aprobatą pokiwał głową. – Standardowe kodowanie – mruknął. – Według komercyjnego algorytmu RSA. – Da się je złamać? – To jak otwieranie puszki sardynek gołymi rękami – rzekł, mrużąc powieki. – Auuu. Długo to potrwa? – Trudno powiedzieć. Będę musiał zaaplikować mu C-plus-plus. Podłączyć drania do mojej Wielkiej Berthy. W krainie shareware można się natknąć na całkiem przyzwoite otwieracze do puszek. Skopiuję kilkanaście z tych plików i zacznę je bombardować. To jak wybijanie szyby kamieniami, żeby otworzyć drzwi od środka. W zasadzie mówimy o odwróceniu jednokierunkowego algorytmu po to, by uzyskać klin do wyciągnięcia modułu między dwiema tysiącdwudziestoczterobitowymi liczbami pierwszymi, a to trochę ryzykowne. Andrea przekrzywiła głowę. – Nie mam zielonego pojęcia, o czym mówisz – bąknęła. – Czyli pewnie znów mówię do siebie. Nie pierwszy raz. – Kochany jesteś. – Mam nadzieję, że nie wrzucasz mnie do wrzątku, co? – Oczywiście, że nie. Nigdy bym ci tego nie zrobiła. Co najwyżej do letniej wody. No, może do ciepłej. Ale ciepła ci nie przeszkadza, prawda? – Głęboko siedzisz, Andreo Bancroft. – Co to znaczy? Walter wydął wargi i wpatrzył się w kod maszynowy, który zaczynał zapełniać ekran. – A kto ci powiedział, że to do ciebie? – burknął. ••• Zapewne nie żyje. Navajo Blue spełnił prośbę Kastora i został zabity. To najbardziej prawdopodobne wytłumaczenie tego, że się nie odezwał, jak było umówione. Nie mówiąc już o tym, że nie odbierał telefonu z żadnego ze swoich numerów. Na myśl o tym w Belknapie wzbierała mieszanina bezsilności

i wściekłości, co, jak zauważył, przekładało się na jazdę z niebezpieczną szybkością. No bo co mu się udało zdziałać? Więcej złego niż dobrego. Po stronie plusów mógł tylko zapisać dostarczenie Baza i jego siostry do rodzinnej wioski, przyklejonej do różowego urwiska niczym szary porost. Ruszając w dalszą drogę, słyszał za sobą wycie i radosne okrzyki mieszkańców wioski, co spowodowało, że powrócił myślami do szemranego księcia i jego błyskotek. Cóż za wyzysk. Jakie moralne zepsucie. Jaki brak poszanowania dla ludzkiego życia na wypalonym słońcem pustkowiu, gdzie każdy przejaw życia był swoistym cudem. I co się teraz stanie z dwunastoletnim Bazem? Czy wyrośnie na imama, jak chciał jego dziadek? Czy stanie się ofiarą kolejnej epidemii zachorowań na cholerę lub tyfus? Albo fali miejscowej przemocy? Wyrośnie na terrorystę czy samarytanina? Czy zło, jakie go spotkało, wyda zatrute owoce w późniejszym życiu, czy przyczyni się do chęci czynienia dobra. Żadnej pewności. Chłopiec był bystry, wygadany, już teraz lepiej wykształcony niż większość jego wioskowych pobratymców. Być może ucieknie od otaczającej go ciemnoty, być może jego imię stanie się dużo lepiej znane od imion jego krewnych i znajomych. Ale znane z dobra czy zła? Niektórzy twierdzą, że odpowiedź na tak postawione pytanie zależy od tego, kto pyta. Ludzie ci podkreślają, że najgorsi terroryści we własnym środowisku bywają często bohaterami. „Niektórzy nas też uznaliby za terrorystów”, powiedział kiedyś Jared. Belknapa to oburzyło i burknął ze złością: „Dlatego, że eliminujemy złoczyńców?”. Jared pokręcił głową i odparł: „Nie, dlatego, że mają nas za złoczyńców”. Słowa przyjaciela nie były przejawem taniego relatywizmu. Są kłamstwa i prawdy. Są fakty i zmyślenia. „Jeśli ktoś ci wręcza monetę z dwiema reszkami to wiesz od razu, że próbuje wcisnąć ci fałszywkę, powiedział kiedyś. Ale wiesz też coś jeszcze”. „Mianowicie?”, spytał Belknap. „Że powinieneś obstawić reszkę”, odrzekł z bladym uśmiechem Jared. Wrócił myślami do opowieści Omańczyka o Genesis. Jego okrucieństwa wobec tych, którzy okazali mu nieposłuszeństwo. Czy Jared znalazł się w rękach tego potwora? Belknapa przeszły ciarki. I jak temu komuś udaje się utrzymywać tożsamość w tak głębokiej tajemnicy, a jednocześnie mieć tak ogromną władzę? Kraina cienia rozciągnięta na cały świat. Czując kwaśny posmak w przełyku, zjechał na pobocze i po raz trzeci w ciągu ostatniej godziny spróbował połączyć się z Gomesem, jednak młody agent

uczestniczył w jakiejś serii narad, a Belknap nie chciał zostawiać wiadomości nikomu innemu. Na szczęście tym razem Gomes był u siebie i Belknap wyjaśnił mu zaistniałą sytuację – brak odpowiedzi na telefony na wszystkie numery Navajo Blue – a on szybko uzyskał potwierdzenie najgorszych podejrzeń: rzeczywiście Thomas Mitchell nie żył. Do jego domu wysłano z Wellington w New Hampshire radiowóz policyjny i policjanci potwierdzili, że znaleźli go martwego. Czas zgonu określono na około siedem godzin wcześniej, przyczyna bez sekcji zwłok niemożliwa do ustalenia. Żadnego śladu udziału osób trzecich. W ogóle żadnych śladów. Poza tym, że to Belknap posłał go na śmierć. Wysłał go do domu Andrei Bancroft, by założył podsłuch, widać jednak nie docenił jej sprytu i okrucieństwa. Jej lub tych, którzy jej pilnowali. Popełnił błąd i przez niego zginął człowiek. Poprosił Gomesa o więcej informacji o Andrei Bancroft. Jej pozornie niewinny wizerunek mógł świadczyć o jej przebiegłości i podwójnym życiu. Była niewątpliwie inteligentna i bardzo majętna. Czy to możliwe, żeby to ona była Genesis? Belknap rzucił nazwy kilkunastu federalnych baz danych. – Chciałbym, żebyś sprawdził następujące rzeczy – oświadczył Gomesowi. Tym razem młody analityk nawet nie próbował protestować. Śmierć Navajo Blue należało pomścić. Ta kobieta musi stanąć przed wymiarem sprawiedliwości. Bo jak nie, to Belknap zajmie się nią po swojemu.

Część druga

Rozdział 10

Podczas dwugodzinnego lotu z lotniska Kennedy’ego na międzynarodowe lotnisko Raleigh-Durham w Karolinie Północnej Andrea Bancroft próbowała się zdrzemnąć, ale gonitwa myśli nie dawała jej usnąć. Był już wieczór, zanim Walterowi Sachsowi udało się złamać zabezpieczenia i mógł jej wręczyć CD-ROM z rozkodowanymi plikami. Zasiadła w domu do komputera i wpatrzyła się w nie z takim napięciem, że zapiekły ją oczy. Na płytce znalazły się notatki służbowe do personelu fundacji, kilkanaście arkuszy kalkulacyjnych Excel i pliki w formacie Oracle w kwestii „zarządzania cyklem życia aktywów”. Andrea mogła bez trudu do wszystkich wchodzić, jednak ich rozgryzienie zajęło jej trochę czasu i wymagało niemałego wysiłku. Prawdziwą zagadkę stanowił rejestr przelewów. Do zupełnie nieznanej instytucji o nazwie Research Triangle Park wpompowano setki milionów dolarów, a sądząc po kodzie podpisu, wszystkie przelewy autoryzował osobiście doktor Paul Bancroft. W sumie była to poukrywana pod różnymi tytułami największa pozycja budżetowa całej fundacji. A mimo to – jak raz jeszcze się upewniła – instytucja o takiej nazwie nie figurowała na żadnej mapie. W dokumentach fundacji udało jej się nawet znaleźć adres: Terrapin Drive Jeden. Andrea podejrzewała, że w rozciągającym się na blisko trzech tysiącach hektarów sosnowym lesie, zwanym Research Triangle Park, rzeczywiście znajduje się miejsce o takiej nazwie, jednak na żadnej mapie go nie zaznaczono. Sam Research Triangle Park też był swoistym dziwolągiem. Reklamował się hasłem: „Tam, gdzie spotykają się umysły świata”, nie było jednak jasne, do kogo ten teren należy. Poczta Amerykańska traktowała go na prawach oddzielnej gminy i choć miasto Durham rościło sobie wobec niego pretensje, Research Triangle Park nie należał do żadnego z okolicznych miasteczek. Na terenie RTP mieściło się centrum obliczeniowe, wyposażone w jeden z najpotężniejszych superkomputerów na świecie, a także kilka wiodących ośrodków badawczych wielkich koncernów farmaceutycznych oraz siedziby kilku think tanków. Całości nie dało się zakwalifikować ani jako własności prywatnej, ani publicznej, tylko jako swego rodzaju działalność typu non profit. Stworzył ją przed czterdziestu laty bliżej nieznany rosyjski emigrant, który podobno zbił majątek na tekstyliach

i kupił ten olbrzymi teren. W lesie funkcjonowały wielkie ośrodki badawcze firm z dziedziny high-tech i kilku instytutów naukowych, ale większość terenu – przynajmniej oficjalnie – pozostawała nietkniętym ludzką ręką leśnym ostępem. Czyżby prawda o RTP była w istocie bardziej skomplikowana? Gdyby tylko mogła o tym porozmawiać z Paulem Bancroftem, jednak nikt w fundacji nie potrafił powiedzieć, kiedy szef wróci, a ona nie chciała dłużej czekać. Jej myśli coraz bardziej skupiały się na zakładzie przy Terrapin Drive Jeden. Czyżby fundacja w ramach fundacji? I jeśli tak, czy Paul o tym wie? Czy jej matka czegoś się dowiedziała? Za wiele pytań, za dużo niepewności. Raz jeszcze odniosła wrażenie, jakby przysypany popiołem żar został rozdmuchany i na nowo buchnął żywym płomieniem, a ją coś do niego ciągnęło. Czy jak ćmę do ognia? Bezczynne siedzenie doprowadzało ją do szału. Może wizyta w Research Triangle Park będzie czystym szaleństwem, ale szaleństwem innego rodzaju byłoby też siedzenie z założonymi rękami. Może proste zwykłe fakty uspokoją jej rozgorączkowaną wyobraźnię. To przecież całkiem możliwe, że istnieje jakieś banalnie proste wytłumaczenie, które przeoczyła. Ale bezczynne siedzenie nad wykrytymi nieprawidłościami nic nie da. Nie przyniesie uspokojenia. Terrapin Drive Jeden. Była w bojowym nastroju, jednak gdy tylko wylądowała, wszystko wokół nabrało złowieszczego charakteru, nawet ogromne niebieskie litery RDU – oznakowanie lotniska w Raleigh-Durham. Sam port lotniczy był bezosobowo nowoczesny i stanowił jedną wielką dżunglę z lastriko, nie różniąc się od setek podobnych terminali w całym kraju. Właściwie była kłębkiem nerwów. Niemal każda twarz w zasięgu wzroku wydawała jej się podejrzana. Posunęła się nawet do tego, że przyjrzała się z bliska niemowlęciu w wózku, by się upewnić, że to żywe dziecko, a nie rekwizyt służący komuś, kto ją śledzi. Niemowlę zagaworzyło i Andrea oblała się rumieńcem ze wstydu. Weź się w garść, dziewczyno, ofuknęła się w myślach. Wszystkie potrzebne rzeczy spakowała do jednej podręcznej torby, którą upchnęła w schowku nad fotelem. Torba była zaopatrzona w kółka i pchając ją teraz przed sobą, Andrea ruszyła wprost do wyjścia. W hali przylotów stał tłumek oczekujących z ręcznie wypisanymi nazwiskami, wolących korzystać z chłodu klimatyzowanego wnętrza. Andrea telefonicznie ustaliła, że ktoś wyjedzie po nią na lotnisko, jednak wśród oczekujących nie było nikogo z tabliczką z jej

nazwiskiem. Już miała zrezygnować i ruszyć na postój taksówek, gdy do środka wpadł zdyszany facet z kartką papieru, na której było napisane: A. BANCROFT. Widać gdzieś utknął i parę minut się spóźnił. Pomachała do niego radośnie, od razu puszczając w niepamięć drobne spóźnienie. Kierowca, przystojny mężczyzna o ostrych rysach i szarych oczach, odmachał, wziął od niej torbę i poprowadził do granatowego buicka. Miał czterdzieści kilka lat i był dość masywnie zbudowany, ale poruszał się zwinnie i lekko. Chociaż nie, poprawiła się w myślach, nie tyle masywnie zbudowany, ile napakowany. Pewnie jakiś maniak ćwiczeń na siłowni. Czoło miał lekko zaczerwienione, jakby dopiero co zszedł ze słońca. Podała mu adres hotelu – Radisson w RTP – a on bez słowa ruszył z miejsca i gładko wyplątał się z labiryntu dróg wokół lotniska. Po raz pierwszy od wielu godzin Andrea poczuła lekkie odprężenie, jednak niemal od razu powróciły złowieszcze myśli. Jakże szybko marzenie może się przemienić w koszmar. Laura Parry Bancroft. Widok tego nazwiska napisanego na maszynie na kartach rejestru wstrząsnął nią, przywołując wciąż świeże i bolesne wspomnienia. Śmierć matki położyła się cieniem na całym życiu Andrei. Na ile może zaufać swoim przeczuciom i podejrzeniom? Może tylko podświadomie dzieli z matką jej złudzenia, kierowana miłością, lojalnością i żalem po jej stracie. Czy Bancroftowie naprawdę ją nękali, czy to ona sama się nękała, czując złość i zawód? Jak dobrze rozumiała matkę? Było tak wiele pytań, które chciałaby jej zadać. Tak wiele. Pytań, na które matka nigdy nie umiałaby odpowiedzieć. Tak dużo odeszło w niebyt przez ten wypadek. Świadomość tego bolała. Myśląc o tym, czuła ból w całym ciele. Auto podskoczyło na wyboju i Andrea po raz pierwszy się rozejrzała. Jechali wąską i niemal opustoszałą wiejską drogą, a kierowca wyraźnie zjeżdżał na prawe pobocze, zwalniał i… Coś tu było zdecydowanie nie w porządku. W chwili gdy samochód ostro zjechał na bok i zatrzymał się przy gęstym zagajniku, rzuciło nią gwałtownie na siedzeniu i pas bezpieczeństwa boleśnie werżnął jej się w ramię. Boże święty… to pułapka! Czy kierowca już wcześniej upatrzył to miejsce i przywiózł ją tu, wiedząc, że się nie połapie, zanim będzie za późno?

We wstecznym lusterku dojrzała wyraz twarzy kierowcy. Biła z niej taka nienawiść, że aż ją zatkało. – Weź wszystkie moje pieniądze, tylko nie rób mi krzywdy – rzuciła. – Chciałabyś – odwarknął pogardliwie. Poczuła na karku lodowate ukłucie strachu. Zdała sobie sprawę, jaką naiwnością jest sądzić, że kierowcy chodzi tylko o pieniądze. W dodatku wyglądał na prawdziwego osiłka. Jedyną jej bronią mogło być zaskoczenie. I nadzieja, że przeciwnik ją zlekceważy. Jakim najcięższym przedmiotem dysponuje? Szczotka do włosów, telefon komórkowy, pióro wieczne marki Cross, które dostała od matki w prezencie lata temu i… co jeszcze? Z trudem się opanowała i lewą ręką sięgnęła do kostki u nogi. Gdy ponownie uniosła wzrok, mężczyzna już się gramolił do niej przez oparcie fotela. Pomyślała, że jego ręce przez krótką chwilę będą zajęte zmaganiem się z niewygodną przeszkodą. Skurczyła się, by wyglądać na jeszcze mniejszą i jeszcze bardziej bezbronną. Z prawą dłonią zaciśniętą na bucie z wysokim obcasem gwałtownie zaatakowała, celując szpilką w twarz – a dokładniej w oczy – i jednocześnie wydając przenikliwy pisk. Prawie się udało. Szpilka była od jego oczu tylko parę centymetrów, gdy uchwycił jej rękę w stalowy uścisk dłoni i odciągnął od twarzy, ona zaś odruchowo – myślenie trwa zbyt długo – drugą ręką wyprowadziła cios prosto w nos. Pamiętała, jak jej ćwicząca sporty walki koleżanka z akademika mówiła, że napadnięte osoby często boją się uderzyć napastnika w twarz i stają się ofiarami własnego strachu przed okazaniem agresji. Masz mu wydłubać oczy, rozkwasić nos, zadać maksymalnie dużo bólu, brzmiało zalecenie trenera. Najgorszym twoim wrogiem jesteś ty sama, powtarzała jej Alison. Tak? Akurat! Jej najgorszym wrogiem był drań kierowca, który próbował ją zabić i który ponownie zrobił unik głową przed jej ciosem. Cokolwiek się ze mną stanie, pomyślała, rzucając się na drzwi i szarpiąc za klamkę, przynajmniej nikt nie powie, że się łatwo poddałam. Ale na drania nie było siły. Był silny i umiał przewidzieć każdy jej ruch. Unieruchomił ją, wciskając w siedzenie, i wrzasnął jej prosto w twarz. – Dlaczego zabiłaś Toma Mitchella?! Andrea zamrugała ze zdumienia, jednak to nie zniechęciło drania. Zaczął wykrzykiwać nieznane jej nazwiska. Mitchell. Navajo Blue. Gerald – a może Jared?

– Rinehart. Lawina nazwisk i oskarżeń. Nic z tego nie rozumiała. – Jak go, do cholery, zabiłaś? – Szybkim ruchem sięgnął do kieszeni, wyciągnął oksydowany pistolet i przyłożył do jej skroni. – Mam ochotę cię zastrzelić – warknął nienawistnie. – Spróbuj mnie przekonać, żebym tego nie zrobił. ••• Todd Belknap z wściekłością wpatrywał się w swoją ofiarę. Była dziką kotką i dała mu się nieźle we znaki, a ślady jej poczynań niewątpliwie dadzą jutro o sobie znać. Ale reagowała czysto instynktowne, w jej ruchach nie dostrzegł ani śladu wyszkolenia. To był jeden element niepasujący do układanki. Drugim było to, że sprawiała wrażenie autentycznie zdumionej jego pytaniami. Oczywiście mogła znakomicie udawać. Nic, czego się o niej dowiedział, nie wykluczało tego, że może być Genesis lub kimś od niego, ale jednocześnie nic na to nie wskazywało. Przyjrzał się jej uważnie, nie odejmując pistoletu od jej głowy. Naszła go jeszcze jedna wątpliwość, docierając do świadomości niczym ryba wypływająca z mętnej wody. Czy to wszystko nie odbywa się odrobinę za łatwo? Wykupiła bilet lotniczy na prawdziwe nazwisko, a to oznaczało, że trafi do bazy danych FAA 7. Skorzystała z usług świadczonych przez wystawcę jej platynowej karty kredytowej i zamówiła na lotnisko samochód z kierowcą, znów na prawdziwe nazwisko. Pozbycie się kierowcy było dziecinnie łatwe i sprowadziło się do wręczenia mu kilku banknotów i zmyślenia opowiastki o urodzinowej niespodziance dla jego klientki. Jeśli istotnie jest profesjonalistką, musiała być niezwykle pewna siebie. Więc może jest tylko zwykłym posłańcem, pionkiem niepoddanym specjalnemu przeszkoleniu i używanym jedynie do sporadycznych zleceń. Kimś, kogo amatorszczyzna ma świadczyć o niewinności. A może to wszystko jest pomyłką? Ale jeśli tak, to czemu ktoś dzwonił z jej telefonu na numer szefa grupy płatnych zabójców w Dubaju? Kobieta próbowała zapanować nad oddechem. Stwierdził, że jest całkiem ładna i nieźle wysportowana. Czyżby służyła za przynętę? Miał wiele pytań i potrzebował na nie odpowiedzi. – Mam do ciebie pytanie – powiedziała, odwzajemniając jego spojrzenie. – Kto cię nasłał? Jesteś z Fundacji Bancrofta? – Nikogo nie nabierzesz takimi pytaniami.

Wyraźnie zestresowana, łapczywie zaczerpnęła powietrza. – Skoro i tak masz mnie zabić, to chyba mam prawo dowiedzieć się prawdy – sapnęła. – Czy moją matkę też zabiliście? O czym ona, do cholery, bredzi? – Twoją matkę? – Laura Perry Bancroft. Zginęła dziesięć lat temu. Podobno w wypadku samochodowym. A ja w to uwierzyłam i zawsze tak myślałam. Ale teraz zaczynam mieć wątpliwości. Belknap nie potrafił opanować zdumienia. – Kim wy jesteście?! – krzyknęła łamiącym się głosem. – O co wam chodzi?! – O czym ty mówisz? – żachnął się Belknap. Tracił kontrolę nad sytuacją. – Wiesz, kim jestem, tak? – Jesteś Andrea Bancroft. – Zgadza się. Kto ci kazał mnie zabić? To moje ostatnie cholerne życzenie, rozumiesz? Jak ostatni papieros skazańca. Czy wy, płatni mordercy, nie macie swojego kodeksu honorowego? – Zamrugała szybko, by rozpędzić łzy. – Jak to mówią w filmach: „Skoro i tak masz umrzeć, to mogę ci szczerze wyznać, że…”. O nic więcej nie proszę. – Uśmiechnęła się przez łzy, ale widać było, że jest bliska histerii. Belknap pokręcił głową. – Muszę wiedzieć. Chcę wiedzieć. – Zaczęła gwałtownie dyszeć, a jej pełen napięcia szept przeszedł w krzyk. Już nie prosiła, ale żądała. – Muszę poznać prawdę. Belknap obojętnie wsunął pistolet do kabury pod pachą. – Na moje polecenie wczoraj z New Hampshire przyjechał człowiek i wszedł do ciebie do domu. Przed zachodem słońca już nie żył. – Na twoje polecenie? – parsknęła z niedowierzaniem. – Niby po co? Belknap wyjął komórkę odebraną zabójcy z Dubaju, wszedł w rejestr połączeń przychodzących i połączył się z numerem, z którego dzwoniono ze Stanów Zjednoczonych. W torebce Andrei odezwała się komórka. Belknap się rozłączył i telefon przestał dzwonić. – Ta komórka należała do dowódcy komanda śmierci. Natknąłem się na niego w Dubaju. Po co do niego dzwoniłaś? – A po co miałabym dzwonić. Nie dzwoniłam… – Andrea się zawahała. – To znaczy, tak. Mogłam zadzwonić na ten numer, ale nie miałam pojęcia, do kogo

należy. – Otworzyła torebkę i zaczęła w niej grzebać. – Nie tak szybko! – warknął ostrzegawczo i ponownie sięgnął po pistolet. Andrea znieruchomiała. – Widzisz tę kartkę? – bąknęła. Belknap zajrzał do torebki, lewą ręką wyjął złożony arkusz papieru i go rozprostował. Arkusz zawierał wykaz numerów telefonicznych. – To do ciebie dzwoniłam? – spytała. Belknap tylko pokręcił głową. – Dzwoniłam po kolei na te wszystkie numery – powiedziała z naciskiem. – W każdym razie na kilkanaście z początku listy. Jeśli mi nie wierzysz, sprawdź wykaz połączeń w moim telefonie. Numery, na które dzwoniłam, i czas. – Po co dzwoniłaś? – Bo… – Andrea zamilkła. – To skomplikowane – dodała po chwili. – To uprość – warknął. – Spróbuję, ale… – Z trudem zaczerpnęła powietrza. – Jest tak wiele spraw, o których sama nie wiem i których nie rozumiem. Spojrzenie Belknapa jakby nieco złagodniało. To jest nas już dwoje, pomyślał. – Nie wiem, czy mam ci wierzyć – rzucił niechętnie, ponownie chowając broń. – Ty zadzwoniłaś, ja odebrałem, ty się rozłączyłaś. Zacznijmy od tego. – Zgoda, zacznijmy od tego. Ktoś odkłada słuchawkę, a ty wyruszasz na drugi koniec świata i napadasz na niego z bronią w ręku? – Andrea wytrzymała jego świdrujące spojrzenie. – To już wolę nie pytać, co robisz, kiedy ktoś ci zabierze miejsce parkingowe. Mimo woli Belknap parsknął śmiechem. – Źle to zrozumiałaś. – Może oboje źle to rozumiemy. – Ale może jest sposób na dojście do sedna. – Jego głos znów nabrał ostrości. Wolno pokręciła głową, bardziej na znak niedowierzania niż niezgody. – Ustalmy fakty. Wysyłasz kogoś do mnie do domu, żeby sprawdził… co? Czy nie wyprułam bezprawnie metki z materaca? Przykro mi, ale nadal nic nie rozumiem. – Musiałem się upewnić, czy to ty stoisz za uprowadzeniem Jareda Rineharta. – A ten Jared to…? – Jared? – Bo trudno za tobą nadążyć bez robienia notatek.

Belknap skrzywił się wyraźnie zniecierpliwiony. – Wiesz, co ci powiem? Nieważne, czy ty to rozumiesz. – Nieważne dla kogo? – Ważne jest to, dlaczego ten numer telefonu występuje w tym wykazie. I tylko do tego jesteś mi potrzebna. – Oczywiście – mruknęła z cierpkim uśmieszkiem. Odrzuciła do tyłu burzę blond włosów i spojrzała na niego wyzywająco. – Tylko może najpierw mi przypomnij. Dlaczego w ogóle mam się tym przejmować? Wlepił w nią rozzłoszczony wzrok. – Do jasnej cholery… – zaczął i nagle zamilkł. Trudno było odmówić jej racji. Przecież nic nie wiedziała o jego roli w całej sprawie, zresztą o swojej chyba też nie. – Dobra, posłuchaj. W grę wchodzą względy bezpieczeństwa. Ściśle tajne informacje. Chciałbym móc ci powiedzieć więcej. – Chcesz powiedzieć, że jesteś dopuszczony do państwowych tajemnic, a ja nie? – Właśnie. – Bierzesz mnie za idiotkę? – Słucham? – Słyszałeś. Próbujesz zgrywać tajnego agenta? Daj spokój! Naprawdę nie sądzę, żeby oficerowie amerykańskiego wywiadu tak funkcjonowali. Na przykład, gdzie jest twój zespół? Dlaczego jesteś sam? Myślę, że się bawisz w Charlesa Bronsona z Życzenia śmierci, a ja przypadkiem w to wdepnęłam. Ale jeśli się mylę, to chętnie się z tobą spotkam w biurze twojej państwowej agencji wywiadowczej i odpowiem na wszystkie pytania twoich przełożonych. – Może zaczęliśmy od złej strony. – Belknap westchnął ciężko. – Och, tak sądzisz? A jakież to swoje towarzyskie faux pas masz na myśli? Czy może chodzi ci o wymachiwanie przy twarzy pistoletem i grożenie rozwaleniem głowy? A może to, że omal nie zmiażdżyłeś mi kości obojczyka? To może zajrzyjmy do poradnika dobrych manier Amy Vanderbilt i sprawdźmy, czy nie przekroczyłeś jej zaleceń. – Proszę, wysłuchaj mnie. Nie jestem obecnie w czynnej służbie. Wyczułaś mnie. Ale wcześniej byłem. Byłem agentem operacyjnym, rozumiesz? Nie oczekuję, że to wszystko od razu zrozumiesz, ale tak się składa, że wiem o tobie dość dużo, a ty o mnie nic. Jednak może, tylko może, będziemy w stanie wzajemnie sobie pomóc. – Jakież to urocze. Czyli wszystko gra, tak? – powiedziała tonem ociekającym sarkazmem. – Cholerny świr uważa, że możemy wzajemnie sobie pomóc. No to

otwierajmy szampana. – W jej oczach pojawiły się gniewne błyski. – Naprawdę uważasz mnie za świra? Przed dłuższą chwilę wpatrywała się w niego w milczeniu. – Nie – mruknęła w końcu cicho. – To dziwne, ale nie. A ty? – dodała. – Naprawdę myślisz, że uczestniczę w jakimś spisku w sprawie porwania twojego przyjaciela? – Mam ci powiedzieć prawdę? – Mogłoby to stanowić miłą odmianę. – Myślę, że raczej nie. Ale myślę też, że jest za wcześnie na pewność. – Jeszcze jeden, który nie może się zdecydować – parsknęła z udanym przejęciem. – To przekleństwo mojego życia. – Powiedz mi coś więcej o tej fundacji – powiedział Belknap. – Czym się zajmuje? – Czym się zajmuje? To Fundacja Bancrofta. Zajmuje się… dobrymi uczynkami. Globalną opieką zdrowotną, tego typu rzeczami. – To czemu spytałaś, czy jestem z fundacji? – Co? Przepraszam, w tej chwili jakoś trudno mi logicznie myśleć. – Położyła rękę na czole. – Nagle zaczęło mi się kręcić w głowie. Muszę wysiąść i łyknąć świeżego powietrza, bo inaczej zemdleję. Dużo dziś na mnie spadło. – W porządku. Przespaceruj się kawałek. – Mogła mówić prawdę, jednak Belknap miał poważne wątpliwości. Równie dobrze mogła chcieć zyskać na czasie, by zaplanować kontratak. Nie spuści jej z oka, gdy będzie się przechadzała po jodłowym zagajniku. Będzie gotów zareagować na każdy podejrzany ruch. Równocześnie nie chciał, żeby czuła się jego więźniem. Jeśli mówi prawdę, a instynkt mu podpowiadał, że w dużej mierze tak jest, lepiej będzie zdobyć jej zaufanie. Ruszyła boso zwrócona do niego plecami, stawiając równe pewne kroki. Okrążyła zagajnik i kiedy w drodze powrotnej zobaczył wyraz jej twarzy, od razu wyczuł, że coś kombinuje. Przebiegł myślami jej ruchy – które widział i których nie mógł widzieć – i w mgnieniu oka się domyślił. Miała z sobą torebkę, a w niej komórkę, zadzwoniła pod 911 i wszczęła alarm. – Jedziemy? – spytał. – Za chwilę – odrzekła. – Wiesz, trochę mnie boli brzuch. To przez ten stres. Muszę jeszcze chwilę odsapnąć. Jeśli pozwolisz.

– Dlaczego miałbym nie pozwolić? – Podszedł do niej, szybkim ruchem zatopił rękę w torebce i wyciągnął nieduży telefon komórkowy. Wcisnął dwa przyciski, wszedł w rejestr POŁĄCZENIA WYCHODZĄCE i spojrzał na wyświetlacz. Ostatnią rozmowę przeprowadzono z numerem 911. Rzucił telefon w jej stronę. – Wezwałaś na pomoc kawalerię. Ponownie wytrzymała jego spojrzenie. – Sam mówiłeś, że potrzebna ci pomoc, więc uznałam, że lepiej będzie zwrócić się do zawodowców. – W jej głosie dało się słyszeć lekkie drżenie. Niech to szlag trafi! Z oddali, choć nie nazbyt wielkiej, dobiegło ich wycie syreny policyjnego radiowozu. Belknap rzucił kluczyki na ziemię. – Coś niedobrze zrobiłam? – spytała z niepokojem w głosie, zwracając głowę ku szosie. Wycie syreny przybierało na sile.

Rozdział 11

Raleigh, Karolina Północna Andrea Bancroft dotarła do hotelu dwie godziny później, niż planowała. Z wycieczki do piekła, pomyślała ironicznie. Pamiętała, z jaką ulgą wsłuchiwała się w dźwięk syreny policyjnej, jak odwróciła głowę ku szosie i jak w tym czasie ponury typ gdzieś się zmył, bo gdy ponownie odwróciła głowę, już go przy niej nie było. Poczuła się nieswojo. Ulotnił się bezszelestnie: żadnego odgłosu kroków, sapania czy szmeru zarośli. W jednej chwili stał obok niej, w następnej już go nie było. Zupełnie jak w sztuczce magika. Na pewno dało się to łatwo wyjaśnić. Poczynając od tego, że ziemia była zasłana igliwiem, które doskonale tłumiło odgłos kroków. Poza tym facet twierdził że był agentem „operacyjnym”, cokolwiek to znaczy. Może znikanie jest jedną z umiejętności, których ich uczą. – Pani karta kredytowa – ponagliła ją recepcjonistka, młoda kobieta z zaczesanymi wysoko kasztanowymi włosami i śladami po trądziku na policzkach. Andrea wzięła od niej kartę i złożyła podpis na podsuniętym druczku. Nie zatrzymała się w Radissonie, jak pierwotnie planowała, ale w Doubletree. Mało prawdopodobne, by facet próbował znów ją nachodzić – jeśli ma odrobinę oleju w głowie, to powinien jej unikać jak ognia – ale taki elementarny środek ostrożności wydał się jej całkiem uzasadniony. Policja starała się sprawiać wrażenie bardzo przejętej, jednak widać było, że traktują jej wezwanie z dużą dozą sceptycyzmu, który jeszcze się pogłębił, gdy zaczęli wszystko sprawdzać. Oświadczyła, że przysłano po nią auto z kierowcą, jednak po wykonaniu paru telefonów okazało się, że samochód pochodzi z wypożyczalni. „Nie tylko to, pani Bancroft, ale z papierów wynika, że to pani osobiście go wypożyczyła”, dodał z przekąsem policjant. Potem przystąpili do zadawania pytań mających udowodnić, że z rzekomym „nieznajomym” coś ją jednak łączyło, a parę jej odpowiedzi tylko ich w tym utwierdziło. „Mówi pani, że tak po prostu zniknął? Jak to możliwe, że tak dużo

pani o nim wie, a nie zna nawet jego imienia?” Po godzinie spędzonej w dwudziestym trzecim posterunku przy Atlantic Avenue czuła się niemal jak sprawca, a nie ofiara napaści. Policjanci traktowali ją z typową kurtuazją południowców, ale Andrea czuła, że jest dla nich odstępstwem od normy. Obiecali przesłuchać personel wypożyczalni samochodów i zdjąć odciski palców w aucie i oświadczyli, że na wszelki wypadek wezmą też jej odciski, by ją wyeliminować z kręgu podejrzanych. Zobowiązali się, że zostanie powiadomiona, jeśli dowiedzą się czegoś nowego, jednak czuła, że chyba uważają ją za mitomankę. Pozwoliła boyowi hotelowemu zawieźć się na czwarte piętro, pokazać sobie, gdzie jest łazienka, a gdzie szafa, i wręczyła mu napiwek. Otworzyła torbę podróżną, rozwiesiła zawartość w szafie i spojrzała w stronę okna. Serce jej podeszło do gardła i potrzebowała chwili, by odzyskać dech. Ten facet. Ten ponury drab z pistoletem w garści. Był w jej pokoju. Jego sylwetka wyraźnie odcinała się na tle okna. Stał nieruchomo, z rękami założonymi na piersi. Wiedziała, że może rzucić się do ucieczki. Może się odwrócić i wybiec z pokoju. Ale facet stał zupełnie bez ruchu, jakby nie miał wobec niej złych zamiarów. Zwalczyła ogarniające ją uczucie paniki i uznała, że może jeszcze parę sekund zostać na miejscu. Nie pogorszy to jej sytuacji, a może się dowiedzieć czegoś istotnego. – Co ty tu robisz? – powiedziała głuchym tonem. Mogłaby go spytać, skąd się tu wziął, ale uznała, że lepiej sama spróbuje do tego dojść. Musiał stać za zsuniętą na boki ciężką kotarą już w chwili, gdy tu weszła. Mógł wcześniej obdzwonić ważniejsze hotele w okolicy, dowiedzieć się, że tu się jej spodziewają, po czym przy użyciu jakiejś prostej sztuczki ustalić, w którym pokoju zamieszka. Tak więc odpowiedź na pytanie „jak” nie była taka trudna. Dużo trudniejsza była odpowiedź na pytanie „po co”. – Po prostu kontynuuję od miejsca, w którym nam przerwano – odrzekł mężczyzna. – Nie zostaliśmy sobie właściwie przedstawieni. Nazywam się Todd Belknap. Andrea poczuła kolejną falę paniki. – Jesteś stalkerem – sapnęła. – Kim? – Masz na moim punkcie obsesję seksualną. – Pochlebiasz sobie – prychnął. – Nie jesteś w moim typie.

– No to… – Nie jesteś też uważną słuchaczką. – Ta twoja napaść z bronią w ręku trochę mnie rozkojarzyła – burknęła, mrużąc oczy. Ku jej zaskoczeniu strach zdawał się ją opuszczać i czuła się coraz pewniej. Wiedziała, że w każdej chwili może się rzucić do ucieczki, ale nie czuła się szczególnie zagrożona. Jeszcze coś z niego wyciągnij, poleciła sobie w myślach. – Słuchaj, przykro mi, że wezwałam gliny – skłamała. – Naprawdę? Bo mnie wcale. – Mówił głębokim barytonem pełnym spokoju i pewności siebie. – Coś mi to o tobie powiedziało. – Co? – Że tak głupio zachowuje się tylko nieświadomy niczego amator. Myślę, że nie próbujesz mnie nabierać. Już nie. Myślę, że to tobie zrobiono wodę z mózgu. Andrea milczała, ale w głowie aż jej huczało od myśli. W końcu się odezwała. – To teraz słucham. Powiedz mi jeszcze raz, do kogo należy ten telefon. Ten, którego numer znalazłam w billingach fundacji. – Należał do zawodowego mordercy. Profesjonalnego, doświadczonego zabójcy do wynajęcia. – Dlaczego ktoś z Fundacji Bancrofta miałby dzwonić do kogoś takiego? – To ty mi powiedz. – Nie wiem. – Ale zbytnio cię to nie zaszokowało. – Zaszokowało – powiedziała. – Może tylko… nie zbytnio. – No dobra. – Powiedziałeś, że byłeś agentem operacyjnym. Do kogo mogę zadzwonić w twoim dawnym miejscu pracy? – Chodzi ci o moje referencje? – Coś w tym rodzaju. A to problem? Przyjrzał się jej uważnie. – Więc zacznijmy od tego, że to ja zadzwonię do Fundacji Bancrofta i spytam, co ty tu robisz. A dokładniej w Research Triangle Park. W końcu pierwszą rezerwację zrobiłaś w hotelu Radisson w RTP. – To nie najlepszy pomysł – odparła. – Czyli mamy remis – rzekł z lodowatym uśmieszkiem Belknap. – Kończymy tę rozmowę.

– Czyżby? – Mężczyzna nawet nie drgnął. Wyglądało na to, że zdaje sobie sprawę, że jego kamienny spokój jest jedynym powodem, który ją powstrzymuje od rzucenia się do ucieczki. – Bo z mojego punktu widzenia nasza rozmowa jeszcze się nawet nie zaczęła. W ciągu minionych dwóch godzin miałem czas przemyśleć nasze wcześniejsze spotkanie pod nieco innym kątem. Facet grozi ci spluwą, a ty go pytasz, czy został nasłany przez Fundację Bancrofta. Jaki z tego wniosek? Że w fundacji jest coś, co cię niepokoi. Coś tak poważnego, że ci to nasuwa najgorsze obawy. Cokolwiek to jest, można śmiało przyjąć, że się wiąże z twoim nagłym wyjazdem do RTP. Zabukowałaś bilety w dniu wylotu. To dość nietypowe. Wygląda na to, że czegoś szukasz. Zupełnie jak ja. – Nie szukam tego, czego ty szukasz. – Ale te sprawy mogą się z sobą wiązać. – Może tak, może nie. – Póki się nie dowiem czegoś więcej, muszę się z tym zgodzić. Spróbujmy bliżej się przyjrzeć temu „może tak”. – Belknap machnął ręką w stronę krzesła. – Mogę usiąść? – To czyste wariactwo – jęknęła Andrea. – Przecież nawet nie wiem, kim ty naprawdę jesteś. Namawiasz mnie do podjęcia ryzyka, którego wcale nie muszę podejmować. – Mój przyjaciel Jared mawia: „Rzuć kości, bo inaczej nie będzie cię w grze”. Powiedzmy, że nasze drogi się rozejdą i nigdy więcej się nie spotkamy. Ale w ten sposób stracimy jedyną szansę na wyjaśnienie wspólnych wątpliwości. Chcę przez to powiedzieć, że utrata szansy jest tylko innym sposobem na jej podjęcie, często najgorszym z możliwych. – Pozwolę ci usiąść, ale uprzedzam: nie możesz w tym pokoju zostać – powiedziała Andrea po chwili namysłu. – Mam dla ciebie niespodziankę, Andreo Bancroft. Ty też nie możesz. ••• Para, która zameldowała się w pobliskim Marriotcie, nie użyła nazwisk Bancroft ani Belknap, a wynajęcie jednego pokoju nie miało podtekstu erotycznego i wynikało z prostych względów bezpieczeństwa. Mimo że nadal nie do końca sobie ufali, uznali się wzajemnie za sprzymierzeńców w poszukiwaniu prawdy i postanowili dociekać jej dalej wspólnie.

Jednak rozmowy niczego nie wyjaśniały i nadzieje na to, że ich wersje da się do siebie dopasować niczym dwa fragmenty układanki, szybko spełzły na niczym. Zamiast odpowiedzi, rodziło się coraz więcej pytań. Paul Bancroft. Czy to on jest Genesis? Z relacji Andrei wynikało, że jest uosobieniem niezwykłej szlachetności, choć mogło też być na odwrót. Jego ogromne środki finansowe w połączeniu z wybitnym intelektem mogły z niego czynić zarówno potężnego sprzymierzeńca jak i przeciwnika. – Czyli Genesis było pseudonimem tego gościa, który stworzył Inver Brass – powtórzył w zamyśleniu Belknap. – Chyba bardziej tytułem niż pseudonimem – poprawiła go Andrea. – Używali go potem kolejno wszyscy kierujący tą organizacją. – Inver Brass. Czy ktoś mógł to ponownie reaktywować? Andrea wzruszyła ramionami. – Czy tym kimś mógł być Paul Bancroft? – Pewnie tak. Choć wypowiadał się dość krytycznie o całej koncepcji i samym Genesis. Oczywiście to o niczym nie świadczy. – Mój przyjaciel mawiał, że wszyscy święci są winni do chwili, gdy udowodnią swoją niewinność – zauważył Belknap, który w tym czasie wyciągnął się na jednym z dwóch łóżek. – Cytował Orwella – powiedziała Andrea, która przysiadła na podróbce antycznego krzesła przy podróbce antycznego biureczka. Obok jej ręki leżała sterta kolorowych broszur, w których prezentowano atrakcje pobliskich Raleigh, Durham i Chapel Hill. We wszystkich uporczywie powtarzała się obietnica „dobrej zabawy dla całej rodziny”. – Wstrzymam się od oceny. Może jest jakieś niewinne wytłumaczenie. Może to tylko nieporozumienie. Może… – Wlepiła w niego badawcze spojrzenie. – Wszystko opiera się na twojej opowieści o człowieku z Dubaju. A ty mogłeś całą tę historię zmyślić. – Dlaczego miałbym zmyślać? – A skąd mogę wiedzieć? Po prostu wyliczam możliwości. Nie zajmuję stanowiska. – To przestań. – Co mam przestać? – Przestań nie zajmować stanowiska. Po skwaszonej minie i wojowniczo wysuniętym podbródku można było poznać, że Andrea ma tego dość.

– Posłuchaj, jest już późno. Idę wziąć prysznic, a ty mógłbyś w tym czasie zadzwonić i zamówić coś do jedzenia. Zjemy i… i coś wymyślimy. Tylko, do cholery, jeśli zamierzasz nadal mnie więzić, to przynajmniej zapewnij mi oddzielną celę. – Nie licz na to. Ale wierz mi, jesteśmy tu dla twojego dobra. Może ci grozić niebezpieczeństwo. Andrea ściągnęła gniewnie brwi. – Na litość boską… – Nic się nie martw. Nie użyję twojej szczoteczki do zębów. – Nie o tym mówię i sam to wiesz – burknęła. – Po prostu wolę mieć cię na oku. – Co ty powiesz? A może byś spytał, co ja wolę – rzuciła, zatrzaskując ze złością drzwi łazienki. Gdy dobiegł go szum prysznica, sięgnął po telefon i zadzwonił do starej znajomej z sekcji wywiadu elektronicznego OpKonu. Nazywała się Ruth Robbins, zaczęła karierę od pracy w biurze wywiadu i analiz Departamentu Stanu, Belknap ją tam wypatrzył i załatwił przejście do dużo bardziej prestiżowych Operacji Konsularnych. Dostrzegł w niej spryt, inteligencję i instynkt wykraczające daleko poza zwykłą umiejętność zbierania i korelowania danych. W pewnym sensie wyczuł w niej bratnią duszę, choć jej naturalnym środowiskiem było biuro z plątaniną kabli, łączami i komputerami. Obecnie była dość tęgą kobietą po pięćdziesiątce, znaną z ostrego i ciętego języka. Samotnie wychowała dwóch synów – jej mąż, wojskowy, zginął w wypadku podczas ćwiczeń – i po matczynemu przymykała oko na słabostki w zdominowanym przez mężczyzn środowisku, w którym przyszło jej pracować. – Kastor! – wykrzyknęła, usłyszawszy jego głos. – Zawsze cię chciałam spytać, czy ta twoja ksywa pochodzi od nazwy oleju? – Uszczypliwe słowa zostały jednak wypowiedziane ciepłym, przyjaznym tonem. Dzwonienie do niej do domu było wysoce niestosowne, ale Ruth bezbłędnie wyczuła, że stało się coś ważnego. – Poczekaj chwilę. – Choć wyraźnie przykryła słuchawkę dłonią, do uszu Belknapa i tak dobiegło jej wołanie. – Dość już tej telewizji, młody człowieku! Pora do łóżka, i bez gadania! – Zapadła chwila ciszy, po czym w słuchawce znów odezwał się jej głos. – To przy czym byliśmy? Belknap w kilku słowach objaśnił jej swoją obecną sytuację i wyłuszczył, co go dręczy. Usłyszał w słuchawce, jak na dźwięk słowa „Genesis” Ruth gwałtownie

wciąga powietrze. – Słuchaj, Kastor. Nie mogę o tym mówić przez telefon, ale tak, to hasło występuje w naszych bazach danych. Co nieco o tym wiemy. I istotnie, po latach ciszy przechwyciliśmy ostatnio pewne sygnały związane z Genesis. Znasz procedury obowiązujące w naszym biurze. Nawet gdybym chciała, nie mam do niego dostępu po godzinach. Ale jutro rano zrobię pełny przegląd danych. Tylko nie możemy o tym rozmawiać przez zwykły telefon. Pewnie i tak już zdążyłam złamać przepisy. – To musimy się spotkać. – Nie sądzę. – W głosie Ruth zabrzmiał niepokój. – Ruth, proszę. – Ryzykowałabym głową. Gdyby w obecnej sytuacji ktoś mnie zobaczył z tobą na lunchu, mogliby mi cofnąć certyfikat dostępu do tajnych materiałów. Skończyłabym, sortując bieliznę na obozie szkoleniowym. – Jutro w południe – rzekł Belknap. – Nie słuchasz mnie. – Rock Creek Park. Miejsce publiczne, całkiem bezpieczne. Krótkie spotkanie. Nikt nigdy się nie dowie. Pamiętasz ścieżkę do jazdy konnej przy wschodnim urwisku? Tam się spotkamy. Tylko się nie spóźnij. – Niech cię cholera, Kastor! – powiedziała z rezygnacją. Belknap wiedział, że Ruth Robbins jest miłośniczką jazdy konnej i często wykorzystuje przerwy na lunch na przejażdżki po parku Rock Creek, osiemsethektarowej zalesionej połaci dzikiej przyrody na północnozachodnich obrzeżach Waszyngtonu. Przezorniej było spotkać się w miejscu, które i tak odwiedzała. Gdyby ktoś ją tam namierzył, nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego i gdyby nawet ją przepytywano, mogłaby z ręką na sercu potwierdzić obecność w parku. A jednocześnie byli tu trudni do wytropienia. Mógł polecieć porannym samolotem na lotnisko Ronalda Reagana lub Dullesa i zjawić się na miejscu z dużym zapasem czasu. Wyciągnął się na kanapie i próbował zasnąć, jednak jego umiejętność usypiania na zawołanie ostatnio szwankowała. Leżał z otwartymi oczami w ciemnym pokoju, słuchając oddechu leżącej parę metrów dalej Andrei Bancroft. Ona też tylko udawała, że śpi, i obojgu się zdawało, że upłynęło kilka godzin, aż w końcu zmorzył ich sen. Śnił o swoich stratach. O Yvette, którą mu zabrano, zanim naprawdę stała się jego. O Louisie rozerwanej na strzępy podczas akcji w Belfaście. Przez zakamarki jego mózgu

przewinęła się cała procesja twarzy: kochanek i przyjaciół, których przeżył, kochanek i przyjaciół, którzy od niego odeszli. I tylko jeden Polluks trwał przy nim przez te wszystkie lata. Jared Rinehart – ten, który go nigdy nie zawiódł. Ten, którego on teraz zawodził. Belknap wyobraził go sobie, jak siedzi więziony, torturowany i opuszczony, ale – oby! – niepozbawiony resztek nadziei. Polluks wielokrotnie ratował życie Kastorowi, więc póki Kastorowi nie zabraknie tchu w piersiach, zrobi wszystko, by ocalić życie Polluksowi. Trzymaj się, Polluks. Już po ciebie idę. Droga może być kręta i długa, ale będę nią szedł tak długo, aż dojdę. ••• Rano przedstawił Andrei swój plan. – W porządku – oznajmiła. – Ja w tym czasie odwiedzę Terrapin Drive. Chcę się dowiedzieć, co odkryła moja matka. – Przecież nie wiesz, czy ma to jakiś związek z tą sprawą. Poruszasz się po omacku. – Nieprawda. Poruszam się w pełnym świetle. – Nie masz w tych sprawach doświadczenia. – W tych sprawach nikt nie ma doświadczenia. Ale z nas dwojga tylko ja jestem powiernikiem fundacji i tylko ja mogę formalnie uzasadnić swoje najście. – To nie jest właściwy moment. – Czy to znaczy, że działamy teraz według harmonogramu? – Pojadę tam z tobą, żeby ci pomóc. – Kiedy? – Później. Andrea obrzuciła go bacznym spojrzeniem, po czym niespodziewanie skapitulowała. – Dobra, zrobimy to po twojemu – powiedziała, kiwając głową. – Mam samolot o dziewiątej. Wrócę późnym popołudniem. Do tego czasu nie pakuj się w żadne kłopoty. Korzystaj z serwisu hotelowego i nie wyściubiaj nosa z pokoju, a wszystko będzie dobrze. – Jasne. – Ważne, żebyś przestrzegała reguł.

– Zrobię, jak sobie życzysz. Możesz być pewny. ••• „Zrobię, jak sobie życzysz”, zapewniła go potulnie i facet – ten cały Todd Belknap – chyba jej uwierzył. Z jego wzroku wyczytała, że dla niego jej priorytety się nie liczą, żadne jej argumenty go nie przekonają i cokolwiek by się działo, nic go nie powstrzyma od trzymania się własnego kursu. Arogancja tego pewnego siebie mięśniaka nie znała granic, ale to nie znaczy, że ma się nim przejmować. Gra szła o jej życie. A w ogóle, co to za jeden? Jego oficjalny status był bardzo niejasny. Z tego, co zdążyła z niego wyciągnąć, wynikało, że chyba słusznie wylali go z pracy w wywiadzie. Niemniej w podstawowych kwestiach nadal mu wierzyła. Ktoś z Fundacji Bancrofta dzwonił do bardzo, ale to bardzo złego człowieka, a to potwierdzało jej podejrzenia, że w fundacji jest ktoś postępujący według zupełnie odmiennych zasad. Kluczowym pytaniem nadal było, czy Paul Bancroft o tym wie. Albo górę wzięła w niej zawziętość, albo jej wczorajsze starcie z Belknapem w samochodzie zupełnie pozbawiło ją lęku, bo nie czuła strachu. Wzięła z wypożyczalni fioletowego forda cougara i ruszyła drogą, która przecinała Research Triangle Park, rozglądając się za odnogą o nazwie Terrapin Drive. Działka należąca do Fundacji Bancrofta miała ponad czterysta hektarów i ukrycie tak dużej posiadłości było niemożliwe. Nie da się zagubić czterystu hektarów lasu sosnowego… no, chyba że wśród trzech tysięcy hektarów takiego samego lasu. To było naprawdę irytujące. Przejechała całą główną drogę, po czym zaczęła się zapuszczać w odnogi prowadzące do poszczególnych ośrodków badawczonaukowych. Jechała nimi do końca, zawracała i wjeżdżała w kolejne. Wiedziała, że szukana posiadłość nie leży przy żadnej z głównych dróg stanowych czy międzystanowych. Południowy koniec trójkąta był najbardziej zagospodarowany, a to oznaczało, że cel jej poszukiwań leży gdzieś dalej na północ. Tu teren przecinała plątanina wąskich traktów, z których tylko część miała tablice informacyjne. Odnosiła nieodparte wrażenie, że już nie jedzie po terenie publicznym i jest intruzem na czyjejś prywatnej posiadłości. Kręciła się od paru godzin, praktycznie bez rezultatu. W końcu, po niezliczonych skrętach, zawracaniu i okrążaniu malutkich rond, natknęła się na pokrytą żwirem dróżkę

z tabliczką przedstawiającą zielonego żółwia. Terapenę – słodkowodnego żółwia z łapami połączonymi błonami pławnymi. O tym, że wreszcie trafiła, dodatkowo upewnił ją napis umieszczony pod wizerunkiem żółwia: ZAKAZ WJAZDU. Dróżka wiła się wśród starodrzewu. Co kilkanaście metrów pojawiały się tablice z zakazem wjazdu i innymi zakazami – polowania, łowienia ryb, spacerowania. Nie dało się ich nie zauważyć. Andrea się nimi nie przejęła. Po kilkuset metrach żwir ustąpił miejsca wąskiej i krętej, ale gładkiej jak stół utwardzonej drodze, która jednak nadal wiodła pośród nieskażonej niczym leśnej dziczy. Czyżby się myliła? Postanowiła się przekonać i wytrwać do końca. Na jazdę tą opuszczoną, niezaznaczoną na mapie leśną drogą zużyła już ćwierć baku, miała jednak nadzieję, że prędzej czy później dokądś ją ona doprowadzi i w końcu dotrze do celu. Miała rację. Już na pierwszy rzut oka w wyglądzie budynku było coś znajomego. Nie został zbudowany w tym samym stylu, co siedziba w Katonah, ale coś go z nią łączyło: sposób, w jaki budynek wtapiał się w otoczenie. Miała przed sobą niski rozłożysty pawilon z cegieł i szkła, który mimo to sprawiał imponujące wrażenie. Tak jak w Katonah, można było podejść całkiem blisko i w pierwszej chwili go przeoczyć – niewątpliwie był też całkowicie niewidoczny z powietrza – a potem go dojrzeć i zachwycić się jego subtelnym dostojeństwem. I tak jak w Katonah, miało się wrażenie, że ma się przed sobą wyrafinowaną, a jednocześnie pozbawioną ostentacji rezydencję. Obie budowle reprezentowały godny podziwu architektoniczny umiar i dyskrecję. Chrapliwy warkot potężnego silnika dał jej znać, że już nie jest sama. W lusterku wstecznym pojawiła się sylwetka potężnego czarnego range rovera, który tuż za nią gwałtownie odbił w lewo. Kolejny ostry manewr i samochód znalazł się tuż przy jej lewym boku. Spojrzała w tym kierunku, ale nie była w stanie dojrzeć, kto nim jedzie. Może uniemożliwiał to kąt padania promieni słonecznych, może mocno przyciemnione szyby. Wielki SUV zaczął bezceremonialnie spychać jej niewielkie auto w stronę budynku. Serce podeszło jej do gardła. Jednak po to właśnie tu przyjechała, nie? Zawsze uważaj, czego sobie życzysz… Oczywiście mogła dodać gazu i… i co? Walnąć w SUV-a ważącego dwukrotnie więcej od jej autka? Chyba nie odważą się coś jej zrobić? Range rover wyglądał na

pojazd patrolowy. Strażnicy musieli ją wziąć za kogoś obcego, zwykłego intruza. Próbowała się pocieszać, ale sama nie bardzo w to wierzyła. Chwilę później z range rovera wysiadło dwóch potężnie zbudowanych mężczyzn, którzy w sposób grzeczny, ale stanowczy wyciągnęli ją z samochodu. – Co wy, u diabła, wyprawiacie?! – wrzasnęła, uznając, że atak będzie skuteczniejszy od uległości. – Wiecie, kim jestem? Jeden z mężczyzn przypatrywał się jej w milczeniu i Andrea poczuła dreszcz na widok jego pokrytej plamami twarzy i krzaczastych brwi. – Doktor Bancroft czeka na panią – powiedział drugi mężczyzna, ujmując ją łagodnie, lecz zdecydowanie za łokieć i kierując do wejścia do budynku.

Rozdział 12

Istotnie tak było. Szklane drzwi zamknęły się za nią z cmoknięciem, a zza rogu korytarza wyłonił się uśmiechnięty Paul Bancroft i rozłożył ręce, jakby chciał ją objąć. Andrea patrzyła w milczeniu na jego lekko pomarszczoną w uśmiechu twarz i niezmącone niczym ciepłe spojrzenie, ale nie podeszła bliżej. Zupełnie nie wiedziała, w co ma wierzyć. – Boże święty, Andreo! – wykrzyknął filantrop. – Nigdy nie przestaniesz mnie zadziwiać. – Tam gdzie pan, tam ja – rzuciła sucho. – Jak zły grosz. – Nie ma złych groszy. Są tylko źle wykorzystywane – odrzekł pogodnie. – Witaj w fabryce. Wpatrywała się w jego twarz w poszukiwaniu śladów ironii lub złości, ale niczego takiego nie dojrzała. Bancroft aż tryskał radością i pogodą ducha. – Sam nie wiem, co mam bardziej podziwiać: twoją ciekawość, upór, zawziętość czy pomysłowość – ciągnął siwowłosy uczony. – Wystarczy ciekawość – powiedziała ostrożnie Andrea. – W tym jesteśmy zgodni. – Dostrzegam w tobie, moja droga, prawdziwe cechy przywódcze. – Ruchem dłoni o eleganckich długich palcach odprawił przysadzistego mężczyznę, który towarzyszył Andrei. – A jak się ma tyle lat co ja, to się człowiek zaczyna rozglądać za następcą. – Powiedzmy raczej regentem. – Masz na myśli to, że Brandon jest jeszcze nieletni? Wciąż liczę na to, że mój syn przejmie po mnie rodzinny interes, ale pewności nie mam. Więc gdy się spotyka kogoś o odpowiednich cechach, nie wolno tego ignorować – powiedział z błyskiem w oczach. Andrea poczuła suchość w gardle. – Pozwól, że cię oprowadzę – dodał pełnym serdeczności tonem. – Jest tu dużo do zobaczenia.

••• Todd Belknap policzył w myślach, że od czasu, gdy Ruth Robbins próbowała go przekonać, że jazda na grzbiecie konia – urządzeniu bez amortyzatorów i klimatyzacji – jest dobrą rozrywką, a nie ostatecznością, musiało minąć z dziesięć lat. Nigdy jej się to nie udało i Belknap nigdy nie przekonał się do koni, za to zawsze chętnie spędzał czas z Ruth Robbins. Dorastała w Stillwater w Oklahomie jako córka trenera licealnej drużyny futbolowej w środowisku, w którym trenerów futbolu traktowano jak koronowane głowy i niekiedy jak koronowane głowy wywożono na taczkach. Jej urodzona w Quebecu matka uczyła francuskiego w innym miejscowym liceum. Ruth miała wybitne zdolności do języków i najpierw nauczyła się francuskiego od matki, a potem jeszcze dwóch innych języków romańskich, hiszpańskiego i włoskiego. A gdy jako czternastolatka spędziła wakacje w Bawarii, całkiem przyzwoicie opanowała też niemiecki. Miała fioła na punkcie piłki nożnej, którą pokochała na równi z futbolem amerykańskim, i do wszystkiego podchodziła z mieszaniną entuzjazmu i lekkiej ironii. Jeżdżąc konno, zawsze używała siodła w stylu Dzikiego Zachodu. Nie hołdowała modom amazonek ze Wschodniego Wybrzeża. Była kolekcjonerką ludzkich opowieści. Miała w sobie coś takiego, co powodowało, że ludzie się przed nią otwierali. Nastolatki zwierzały się jej z miłosnych udręk; kobiety trzydziestoletnie opowiadały o małżeńskich problemach; starsze panie radziły się w sprawie kłopotów finansowych. Bywało, że na nie krzyczała, ale ich nigdy nie osądzała i nawet najbardziej kąśliwe uwagi wygłaszała przyjaznym tonem. Niemal dokładnie o dwunastej Belknap usłyszał stukot końskich kopyt na kamienistej ścieżce. Podniósł się ze skalnej półki i leniwie pomachał do wyłaniającej się zza zakrętu postaci na koniu. Kobieta zeskoczyła z grzbietu zwierzęcia i z ponurą miną przywiązała uzdę do cienkiego pnia drzewa. Parkowe ścieżki do jazdy konnej liczyły w sumie prawie osiemnaście kilometrów i ten fragment należał do najrzadziej odwiedzanych. Ruth Robbins zażartowała kiedyś, że nie ma piersi tylko biust, co zresztą zbytnio nie odbiegało od prawdy. Nie była gruba, ale zdecydowanie zażywna w staromodnym sensie tego słowa, takim, jakim określano dawne osadniczki – dziewiętnastowieczne matki jedenaściorga dzieci, wyruszające na Zachód konnymi furgonami. W jej wyglądzie było nawet coś rodem z Dzikiego Zachodu,

choć Belknap nie potrafił tego nazwać. W każdym razie nie chodziło o długie spódnice na halkach, bo tych nie nosiła. Stanęła obok Belknapa zwrócona twarzą w przeciwną stronę, by mogli mieć na oku całą okolicę i sprawdzać, czy nie dzieje się coś niepokojącego. – Zacznijmy od początku – rzuciła bez żadnych wstępów. – Siatka Ansariego. Tak naprawdę nic nie wiemy, ale z niepotwierdzonych doniesień wynika, że może chodzić o jakiegoś niezidentyfikowanego magnata finansowego z Estonii. – Ilu takich może być? – Zdziwiłbyś się. – Zachichotała. – Może to być ktoś, kogo jeszcze nie namierzyliśmy. I brzmi to całkiem prawdopodobnie. Po upadku imperium Sowieci zostawili w Estonii ogromne składy broni, która w przeważającej większości nie trafiła do estońskiej armii, co do tego nie ma wątpliwości. – W liściach dębów zaszumiał lekki wiaterek, niosąc z sobą zapach ziemi i końskiego potu. – Do czego potrzebowali arsenału w Estonii? Zwróciła ku niemu twarz. – Przypomnij sobie mapę. Zatokę Fińską uważano za obszar ważny strategicznie. Wszystkie towary dostarczane drogą morską do Sankt Petersburga, a ściślej mówiąc Leningradu, musiały przepływać przez tę zatokę. A stamtąd jest trochę ponad trzysta kilometrów na północ do Finlandii i tyle samo na południe do dobrej starej Estonii. Sama Estonia też miała duże znaczenie z uwagi na Zatokę Ryską, a właściwie cały Bałtyk. Wszelkie działania marynarki wojennej na Bałtyku musiały zahaczać o Estonię. W rezultacie Sowieci mieli tam ogromną bazę morską, a w zarządzaniu uzbrojeniem i zapleczem wojskowym nikt nie mógł się z nimi równać. Zapewne miało to więcej wspólnego z polityką Kremla niż czysto strategicznymi względami, ale gdy chodziło o rozdział wszelakich dóbr, rosyjscy marynarze zawsze byli pierwsi w kolejce. – Domyślam się, że prywatyzacja estońskiego arsenału nie odbyła się zgodnie z oficjalną polityką. – Jego wzrok spoczął na starym orzechu, z wolna duszonym przez oplatające go kudzu. – Był to przekręt na masową skalę w czasach chaosu, kiedy wielu ludzi na Wschodzie nie do końca rozumiało różnicę między kapitalizmem a rabunkiem. – Czyli co mamy? Twierdzisz, że Genesis jest estońskim oligarchą czy że estoński oligarcha jest tylko narzędziem w jego rękach? Jak to według ciebie wygląda?

– Powiedziałam ci wszystko, co wiem, a jest tego niewiele. Bardziej pogłoski i domysły niż twarda wiedza. To dziwne, ale siatka Ansariego jakoś nigdy nie przysłała nam prospektu reklamowego z opisem swojej działalności. – Jak Genesis pasuje do tego obrazu? Ruth lekko się skrzywiła. – Mój tata był zapalonym fotoamatorem. W piwnicy urządził sobie ciemnię. Od czasu do czasu się zdarzało, że któreś z nas, dzieciaków, wparowywało do ciemni w momencie, gdy wywoływał negatywy, i z jego wspaniałych ujęć futbolistów zostawały tylko ciemne smugi i plamy. Spuszczał nam wtedy lanie, i to zdrowe. Zmierzam do tego, że w tej sprawie też nie mamy żadnych wyraźnych obrazów. Same smugi i plamy. – A ja chcę wiedzieć, komu mam za to spuścić lanie – rzekł z naciskiem Belknap. – Ruth, porozmawiaj ze mną. Opowiedz mi o Genesis. – Genesis. W związku z tą legendą krąży wiele różnych opowieści. Bo widzisz, jest w niej coś mistycznego. Mówi się o kimś, kto się sprzeniewierzył Genesis i spędził dwa lata uwięziony w stalowej krypcie dopasowanej kształtem do ciała, karmiony tylko kroplówką. Przez ten cały czas swoboda jego ruchów była ograniczona do paru centymetrów. Po dwóch latach nastąpiła atrofia mięśni, całkowita utrata tkanki mięśniowej, i tak zmarł. Możesz to sobie uzmysłowić? Wyobraźnia godna Poego. Opowiem ci jeszcze inną historię. Pochodzi od naszych ludzi w Atenach. Według ich relacji ofiara Genesis należała do rodziny wielkich greckich armatorów, ale tak naprawdę nie chodzi tu o niego. Chodzi o jego matkę. Po stracie syna rozpaczała i była niepocieszona. Podobno czas leczy rany, ale nie w tym przypadku. Chciała stanąć twarzą w twarz z człowiekiem, który odebrał życie jej synowi, i nie przestawała o tym mówić. Nie mówiła o niczym innym. – Pragnęła zemsty. To zrozumiałe. – Nawet nie to. Wiedziała, że o zemście nie może być mowy. Chciała tylko zobaczyć twarz Genesis. Chciała mu spojrzeć prosto w oczy. Chciała zobaczyć coś, czego podobno nikt dotąd nie widział. I była tak zdeterminowana i tak dużo o tym mówiła, że pewnego dnia dostała wiadomość. – Wiadomość od Genesis? – Powiadomiono ją, że Genesis usłyszał o jej żądaniu i może je spełnić. Ale będzie ją to kosztowało. Ceną miało być jej życie. Taki był warunek. Mogła go albo przyjąć, albo odrzucić.

Belknap poczuł zimny dreszcz, którego przyczyną na pewno nie był lekki zefirek poruszający gałęziami. – I matka, która szalała z rozpaczy, zgodziła się – ciągnęła Ruth. – Przyjęła postawiony warunek. O ile wiem, wręczono jej telefon komórkowy i całą listę poleceń, co ma robić. Odbyła długą pielgrzymkę po różnych odosobnionych miejscach, po czym następnego dnia rano znaleziono jej ciało. Za biustonosz miała wetkniętą kartkę z własnoręcznie napisanym oświadczeniem, z którego wynikało, że istotnie widziała Tego, Którego Nikt Nie Może Ujrzeć i Przeżyć. Wszyscy się w ten sposób dowiedzieli, że Genesis dotrzymał słowa. A najdziwniejsze jest to – tak przynajmniej mówiono – że nie udało się ustalić przyczyny jej zgonu. Po prostu nie żyła i tyle. – Aż trudno w to uwierzyć. – Jestem skłonna się z tobą zgodzić. – Analityczka Operacji Konsularnych pokiwała głową. – To pieprzona miejska legenda, nic więcej. Słyszeliśmy wiele takich opowieści, ale żadnej nie udało się zweryfikować. A znasz mnie. Jeśli czegoś się nie da zweryfikować, to ja temu nie ufam. – Więcej jest rzeczy na ziemi i w niebie… – Być może. Być może. Ale liczę tylko to, co jest policzalne. Jeśli w lesie runie drzewo, a Ruth Robbins nie uzyska wiarygodnego potwierdzenia tego faktu z komórki wywiadowczej, to dla niej to drzewo stoi nadal. Belknap obrzucił ją przenikliwym spojrzeniem. – Opowiedz mi o Inver Brass. Ruth Robbins nagle zbladła i w jej wzroku pojawiła się dziwna martwota. Po paru sekundach z kącika ust wypłynęła strużka krwi, wyglądająca jak nieostrożne maźnięcie szminką i dopiero wtedy Belknap pojął, co się stało. Jej ciało zwiotczało, ale nim się osunęło na ziemię, Ruth już nie żyła. I tylko w promieniach południowego słońca skrzyła się szkarłatna strużka. ••• Paul Bancroft oprowadzał ją po swym zakładzie w Karolinie Północnej z niczym nieskrępowaną, niemal chłopięcą dumą. Prowadził ją korytarzami z podłogą wyłożoną lakierowaną klepką, biegnącymi wzdłuż ścian i przepierzeń z matowego szkła. Wszystko pięknie, ale co się tu mieści? I dlaczego on tu jest? Mignęły jej regały wypełnione papierową dokumentacją i skupiska terminali

komputerowych, z których dobywał się cichy szum niczym w centrum dowodzenia NASA. Oświetlenie było przytłumione, ale wszędzie jednakowo intensywne, jak w bibliotece z rzadkimi księgami i manuskryptami. W regularnych odstępach mijali prowadzące na niższy poziom schody z drewnianymi stopniami, stalowymi balustradami i wyłożonymi klepką podestami. Najwyraźniej główne pomieszczenia zakładu mieściły się pod ziemią. Siedzący przy komputerach ludzie w jednakowych kombinezonach obrzucali przechodzących obojętnymi spojrzeniami. – Zgromadziłem tu wspaniały zespół naprawdę wybitnych analityków, jeśli wypada mi to samemu stwierdzić – oświadczył Paul Bancroft, gdy dotarli do centralnej części budynku. Okna z listewkowymi żaluzjami i filtracyjnymi szybami przepuszczały ściśle kontrolowaną porcję promieni słonecznych. – I skrzętnie pan ich ukrył. – To prawda, są tu dość odosobnieni – potwierdził. – Ale zrozumiesz dlaczego, gdy wszystko ci wytłumaczę. Zatrzymał się i potoczył ręką wokół siebie. Przy stole w kształcie litery U, wokół którego ustawiono półkoliście komputery, siedziało kilka osób, zawzięcie o czymś dyskutując. Jedna z nich – niski mężczyzna z równo przyciętą czarną brodą, ubrany w granatowy garnitur z tropiku i bez krawata – na widok Bancrofta wstał od stołu. – Jakieś wiadomości z La Paz? – zapytał Bancroft. – Właśnie dokonujemy analizy porównawczej – odrzekł dyszkantem brodacz. Ręce miał delikatne, niemal kobiece. Andrea przyjrzała się ludziom siedzącym przy stole i znów doznała dziwnego uczucia, jakby była patrzącą w lustro Alicją z Krainy Czarów. – Właśnie oprowadzam swoją krewną Andreę po zakładzie – poinformował ich Bancroft i ponownie zwrócił ku niej twarz. – Większość z tych terminali jest podłączona równolegle do procesorów komputerowych, ale nie jednego superkomputera Cray XT3, tylko całej wielkiej baterii. Prawdopodobnie najszybszym komputerem na świecie jest obecnie superkomputer w Krajowym Laboratorium w Livermore, należącym do Departamentu Energii. Drugim jest podobno BlueGene produkcji IBM w Yorktown. Myślę, że nasz plasuje się na trzecim miejscu, łeb w łeb z komputerem w Sandii i podobnym na uniwersytecie w Groningen w Holandii. Mówimy o systemie komputerowym zdolnym wykonywać setki teraflopów na sekundę – setki bilionów obliczeń. Ten system jest

w stanie przeprowadzić ich więcej w ciągu jednej godziny, niż gdyby zebrać razem wszystkie obliczenia wykonane w ciągu pierwszego półwiecza nowoczesnych technologii komputerowych. Urządzenia o tej mocy obliczeniowej stosuje się do analizy genomów i proteomów, a także prognozowania nieuporządkowanych zjawisk sejsmicznych i modelowania wybuchów jądrowych, tego typu zjawisk. To, co modelujemy tu za ich pomocą, jest niemniej skomplikowane. Modelujemy horyzonty i kaskady zdarzeń, które rzutują na warunki życia siedmiu miliardów mieszkańców naszej planety. – Mój Boże! – sapnęła Andrea. – Próbujecie wypracować największe dobro dla największej liczby odbiorców… dokonać rachunku szczęścia. – To była zawsze chwytliwa fraza. Tyle że jak dotąd nikomu się to naprawdę nie udało. Zmienne niewiadome są po prostu zbyt złożone. Problemem pozostaje swoista eksplozja obliczeniowa. Ale dokonaliśmy znaczącego postępu i osiągnęliśmy pewne konkretne wyniki. To było marzenie wielu światłych umysłów od czasów oświecenia. – Oczy mu błyszczały. – Wyrażamy moralność za pomocą matematyki. Andrea słuchała oniemiała. – Wiesz, uważa się, że zasób ludzkiej wiedzy podwoił się na przestrzeni tysiąca pięciuset lat między, powiedzmy, narodzinami Chrystusa a renesansem. Między renesansem a rewolucją francuską uległ ponownemu podwojeniu. W ciągu stu dwudziestu pięciu lat między tą rewolucją a początkiem rewolucji przemysłowej i narodzinami samochodu wiedza znów się podwoiła. Według naszych najlepszych ocen w dzisiejszych czasach zasób wiedzy podwaja się co dwa lata. A jednocześnie poziom naszej moralności pozostaje niezmieniony. Możliwości techniczne naszego gatunku niewspółmiernie wyprzedziły nasze osiągnięcia etyczne. Te ogromne możliwości obliczeniowe, jakimi tu dysponujemy, stanowią w rzeczywistości coś w rodzaju umysłowej protezy, która w sztuczny sposób poszerza naszą intelektualną wydolność. Ale co jeszcze ważniejsze, nasze wszystkie algorytmy, analizy i modele komputerowe mogą stworzyć coś w rodzaju moralnej protezy. Nikt nie protestuje, gdy NASA lub zespół projektu poznania ludzkiego genomu skrzykują naukowców i gromadzą sprzęt komputerowy, by rozwiązywać stojące przed nimi problemy natury technicznej lub biologicznej. Czemu więc nie zająć się też bliżej sprawą dobrostanu naszego gatunku? I właśnie tym się tu zajmujemy. – Ale co to dokładnie znaczy? Co pan ma na myśli?

– Drobne interwencje mogą mieć wielkie konsekwencje. Próbujemy rozpracowywać kaskady zdarzeń, by móc planować takie interwencje. Przepraszam, pewnie to wszystko nadal brzmi dla ciebie zbyt abstrakcyjnie, prawda? – Można tak powiedzieć. W jego wciąż przyjaznym spojrzeniu pojawił się ślad twardości. – Będę musiał zaufać twojej dyskrecji. Z naszego programu nic by nie było, gdyby nasze poczynania trafiły do publicznej wiadomości. – Poczynania? Nadal mówi pan szyfrem. – A ciebie zapewne dziwi ta aura tajemniczości. I z grubsza biorąc, masz rację. Pewnie się dziwisz, dlaczego ściągnąłem tu tę grupę i trzymam ją poza zasięgiem radaru. Całkiem dosłownie, bez jakiegokolwiek śladu na mapie. Zastanawiasz się, co mam do ukrycia. Andrea przytaknęła. W głowie aż jej huczało od pytań, ale uznała, że im mniej będzie mówiła, tym dla niej lepiej. – To dość delikatna sprawa – rzekł Bancroft – ale kiedy ci opowiem, jak to wszystko się zaczęło, myślę że zrozumiesz, że było to konieczne. Poprowadził ją do cichej wnęki z widokiem na bujny ogród. Przez filtrujące światło szyby widać było strumyk ciurkający wśród zarośli i ukwieconych rabat. – Konieczne? – powtórzyła. – Zabrzmiało to groźnie. – Często jedynym sposobem na sukces akcji dobroczynnych w skorumpowanych reżimach jest zidentyfikowanie złoczyńców i szkodników oraz przekonanie ich, by się poddali i przestali przeszkadzać, choćby pod groźbą ujawnienia ich machinacji. Widzisz, od tego się zaczęło. – Jego melodyjny głos brzmiał uspokajająco, niemal hipnotycznie. Oparł się plecami o krzesło ze skóry na chromowanym stelażu i zapatrzył w dal. – Było to wiele lat temu. Fundacja właśnie zakończyła kosztowną budowę sieci wodociągowej w prowincji ZamoraChinchipe w Ekwadorze, która miała dostarczać zdrową wodę pitną dla dziesiątek tysięcy ubogich mieszkańców okolicznych wiosek, głównie z plemienia Keczua. I wtedy nagle, jak grom z jasnego nieba, uderzyła w nas wiadomość, że pewien skorumpowany minister tamtejszego rządu postanowił przejąć te tereny. Szybko się okazało, że zamierza je sprzedać pewnej firmie wydobywczej, przez którą od lat był opłacany. – To wstrętne.

– Andreo, byłem tam osobiście i widziałem szpitale pełne cztero-, pięcio-, sześcioletnich dzieci, które umierały tylko dlatego, że piły zatrutą wodę. Patrzyłem na zalaną łzami twarz matki, która straciła wszystkie pięcioro dzieci przez pasożyty i patogeny w tamtejszej wodzie. A takich matek jak ona były tysiące. I tysiące dzieci zarażonych, upośledzonych umysłowo i umierających. A wszystko to zupełnie niepotrzebnie. Wszystkiemu można było zapobiec. Wystarczyło tylko się zatroszczyć. Ale najwyraźniej wykraczało to poza możliwości tamtejszych władz. – Spojrzał na Andreę wilgotnymi od łez oczami. – Nasza koordynatorka w Zamorze natknęła się na informacje osobiście obciążające ministra. Przekazała je mnie, a ja nabrałem dużo powietrza i przystąpiłem do działania. – Wyraz jego piwnych oczu był ciepły, skupiony i śmiały. – Wykorzystałem te informacje tak, jak na to liczyła. Unieszkodliwiliśmy przekupnego ministra. – Nie rozumiem. To znaczy, co zrobiliście? Obojętnie pomachał ręką. – Szepnęliśmy słówko, gdzie trzeba. Tak, by dotarło do uszu właściwego najemnika. Zrobiliśmy krok do przodu, on zrobił krok do tyłu. W rezultacie tylko w tym jednym roku oznaczało to ratunek dla tysięcy ludzkich istnień. Postąpiłabyś inaczej? – Nie mieliście wyboru – odrzekła bez zastanowienia. – A zatem rozumiesz. – Pokiwał z zadowoleniem głową. – Aby móc zmieniać świat i zwiększać potencjał ludzkiego dobrobytu, filantropia musi być dostosowana do okoliczności. Wymaga myślenia strategicznego i nie może się ograniczać tylko do dobrych intencji. Ale zbieranie tego rodzaju informacji strategicznych – a niekiedy podejmowanie odpowiednich działań – wykracza poza kompetencje tradycyjnych koordynatorów akcji charytatywnych. I dlatego stworzyliśmy tu siedzibę oddziału specjalnego fundacji. – O której nikt nie wie. – Nikt nie może wiedzieć. Przeszkadzałoby to w osiąganiu rezultatów, o jakie nam chodzi. Ludzie staraliby się odgadywać i uprzedzać nasze działania, a potem uprzedzać działania innych, którzy próbowaliby odgadywać i uprzedzać ich działania. Wtedy istotnie doprowadzilibyśmy do obliczeniowej eksplozji. I tak mgliste horyzonty relacji przyczynowo-skutkowych stałyby się zupełnie nieprzejrzyste. – Ale czym jest ten ośrodek? Wciąż pan tego nie powiedział.

– Witaj w Grupie Theta – powiedział Bancroft, obrzucając ją uważnym, ale przyjaznym spojrzeniem. – Pamiętasz naszą rozmowę o niepożądanych konsekwencjach? O działaniach w dobrej wierze, które przynoszą negatywne skutki? Rozwiązywaniem właśnie tych problemów zajmuje się tutejsza ekipa. Tyle że na poziomie uszczegółowienia – dokładności i precyzji w zakresie szczegółów – jakiego nikt nigdy wcześniej nie stosował. Jesteś młodą, trzeźwo myślącą kobietą, Andreo, ale to nie znaczy, że nie masz serca. Wręcz przeciwnie, jesteś nią, bo masz i serce, i głowę i wiesz, że jedno bez drugiego nic nie znaczy. – Mówił to jakby w uniesieniu, z jego twarzy bił spokój zmieszany z głęboką troską o cierpienia innych. Czuła instynktownie, że ten człowiek nie kłamie, ale równocześnie przypomniała sobie słowa Belknapa, że w fundacji zrobiono jej wodę z mózgu. Przyjrzała się Bancroftowi i podjęła decyzję. Może ryzykowną, ale w pełni świadomą. – Wspomniał pan o podejmowanych interwencjach. Czy miał pan na myśli korzystanie przez Fundację Bancrofta z paramilitarnego komanda w Zjednoczonych Emiratach? – Starała się mówić spokojnie, ale czuła, jak jej wali serce. Wyglądało na to, że Bancrofta zaskoczyły jej słowa. – Chyba nie bardzo rozumiem – bąknął. Andrea podała mu fotokopię ostatniej strony wykazu połączeń telefonicznych i wskazała palcem numer zaczynający się od 0119714 – numeru kierunkowego Dubaju. – Proszę nie pytać, skąd to mam – powiedziała. – Proszę mi tylko wyjaśnić rozmowę z tym numerem. Bo ja na niego zadzwoniłam i połączyłam się z telefonem komórkowym… dowódcy tego komanda. Jakimś wojskowym typem. – Starała się mówić obojętnie i niezbyt precyzyjnie, ale głos i tak lekko jej się łamał. Nie chciała wspominać o Toddzie Belknapie, przynajmniej jeszcze nie teraz. Dręczyło ją zbyt wiele niewiadomych. Jeśli Bancroft jest w to zamieszany, zapewne wymyśli jakąś bajeczkę o pomyłce telefonicznej. Jeśli nie, będzie też chciał się dowiedzieć więcej, wyjaśnić sprawę. Rzucił okiem na numer i przeniósł na nią wzrok. – Nie spytam cię, Andreo, skąd o tym wiesz. Ufam ci i twojemu instynktowi. – Wstał, rozejrzał się i skinieniem ręki przywołał mężczyznę w ciemnym garniturze.

Nie spośród siedzących przy stole, ale kogoś całkiem nowego, kogo Andrea nawet nie zauważyła. Pszenicznie jasne włosy, opalona twarz, złamany nos, miękkie kocie ruchy. Bancroft wręczył mu wykaz numerów telefonicznych. – Scanlon – powiedział. – Przeszukaj bazę danych i sprawdź ten numer w Dubaju. Poinformuj mnie, czego się dowiedziałeś. Mężczyzna skinął głową i bez słowa się ulotnił. Bancroft wrócił na miejsce i obrzucił Andreę pytającym spojrzeniem. – I to wszystko? – spytała. – Na razie. Ktoś wspominał, że okazałaś zainteresowanie archiwum fundacji – dodał, nie odrywając od niej badawczego spojrzenia. – Sądzę, że oboje wiemy dlaczego. – W jego tonie nie było pretensji, nawet śladu niezadowolenia. Andrea milczała. – Chodziło ci o matkę, prawda? Odwróciła wzrok. – Tak wielu rzeczy o niej nie wiem. I tak wielu zaczynam się dowiadywać. O jej roli w fundacji. – Przerwała i spojrzała mu prosto w oczy. – O okolicznościach jej śmierci. – Czyli już wiesz, co się stało. – Paul Bancroft ze smutkiem zwiesił głowę. Jak najlepiej to rozegrać? Miała tylko nadzieję, że wypowiadając następne świadomie niedopowiedziane słowa, nie obleje się rumieńcem. – Bardzo ciężko to przeżyłam. Bancroft położył dłoń na jej ręce i po ojcowsku uścisnął. – Andreo, proszę. Nie wolno ci jej winić. Winić? O czym on, na litość boską, mówi? Czuła, jak wzbierające emocje tłuką się w niej niczym kamienie w bębnie wirówki. Mimo to trwała w milczeniu w nadziei, że w ten sposób skłoni rozmówcę do kontynuowania tematu. – Bo prawda jest taka – rzekł stary uczony – że to my jesteśmy odpowiedzialni za to, co się stało.

Rozdział 13

Andrea poczuła zawrót głowy i mdłości. – Kiedy odeszła z pracy w zarządzie… – zaczęła. – No właśnie. Gdy zarząd przegłosował wniosek o jej zwolnieniu, nikomu nie przyszło nawet do głowy, że twoja matka może tak zareagować. A powinno było. Kiedy o tym myślę, czuję ogromne wyrzuty sumienia. Podczas weekendowego spotkania rady powierniczej mocno popiła i straciła nad sobą kontrolę. Mnie przy tym nie było, ale znam relacje. Przykro mi. Wiem, jak musi ci być trudno tego słuchać. – Ważne, że słyszę o tym od pana – wykrztusiła Andrea. – Potrzebuję tego. – Zarząd przegłosował jej zwolnienie, moim zdaniem zbyt pochopnie. Laura była bardzo energiczną i zaangażowaną osobą. Tak dużo wnosiła do prac zarządu. I jeśli nawet miała jakieś słabości, cóż… kto z nas ich nie ma? Wniosek o złożenie rezygnacji musiał jej się wydać niezasłużoną karą. Była zła i przybita, ale czy można jej się dziwić? Zareagowała tak, jak należało się tego spodziewać. W Katonah nie trzymamy alkoholu pod kluczem, ona to wykorzystała i upiła się niemal do nieprzytomności. Andrea czuła łupanie w głowie. Niegdyś matka żartobliwie nazywała to swoim „balsamem”. Te wszystkie szklaneczki wypełnione kostkami lodu i wódką. Ale potem przestała. Od lat już nie piła. Raz na zawsze się z tym rozstała. Czyż nie? – Ktoś się zorientował, że zabrała kluczyki i pojechała samochodem. Natychmiast ruszyli za nią ludzie z naszej ochrony, żeby ją zatrzymać i bezpiecznie sprowadzić z powrotem – mówił wyraźnie poruszony Bancroft. – Niestety było już za późno. Przez chwilę oboje siedzieli w milczeniu. Paul Bancroft zdawał się rozumieć, że nie wolno jej popędzać, że potrzebuje czasu, by dojść do siebie. Wrócił mężczyzna z opaloną twarzą i pszenicznymi włosami, z wykazem numerów w dłoni. – Telefon jest zarejestrowany na Thomasa Hilla Greena juniora, panie prezesie – oświadczył służbistym tonem. – Attaché do spraw PR w amerykańskim konsulacie w Dubaju. Ściągniemy jego biogram.

– Brzmi to prawdopodobnie? – zwrócił się Bancroft do Andrei i widząc jej pełen powątpiewania wyraz twarzy, wskazał ręką czarny aparat telefoniczny na pobliskim stoliku i dodał: – To zadzwońmy do niego teraz, zgoda? Andrea wcisnęła guzik SPEAKER, po czym uważnie wybrała kolejne cyfry numeru. Po paru sekundach trzasków i chrobotów w głośniku rozległ się pogodny, niemal radosny głos. – Tommy Green przy telefonie. – Dzwonię z Fundacji Bancrofta – powiedziała Andrea. – Chciałabym rozmawiać z attaché do spraw PR w konsulacie generalnym. – I już się pani udało – zaćwierkał głos. – Czym mogę służyć? Chodzi pani o tę dzisiejszą konferencję w sprawie oświaty? – Przepraszam. Zaszła jakaś pomyłka z mojej strony. Jeszcze raz do pana zadzwonię. – Odłożyła słuchawkę. – Fundacja istotnie wspiera program oświatowy w krajach Zatoki Perskiej – wyjaśnił ostrożnie Bancroft. – Jeśli ktoś od nas do niego dzwonił, to zapewne w sprawie naszej akcji w Emiratach. Ale jeśli chcesz, mogę głębiej w tym pogrzebać. Dostajemy sygnały o „klonowaniu” numerów telefonicznych przez różnych oszustów. To sposób na przerzucanie na innych kosztów swoich rozmów. Spojrzenie Andrei powędrowało ku płynącemu za oknem strumykowi. – Nie, proszę nie robić sobie kłopotu – bąknęła. Chciała jeszcze spytać Bancrofta o tego bezimiennego mężczyznę, jednak nie bardzo umiała zdefiniować, co takiego ten człowiek powiedział lub zrobił, co tak ją zaniepokoiło. Próbowała sformułować w głowie zarzuty, ale nawet dla niej samej brzmiały one dość histerycznie. Słowa zamarły jej w ustach. – Wiesz, że możesz w każdej sprawie do mnie przyjść, prawda? – powiedział Bancroft. – Możesz o wszystko mnie pytać. – Dziękuję – rzuciła odruchowo. – Czujesz się teraz głupio. Ale się nie przejmuj. Na twoim miejscu też bym tak postąpił. Ktoś ci wręcza złotą monetę, próbujesz ją zębami i stwierdzasz, że jest prawdziwa. Natknęłaś się na coś, co cię zastanowiło, i chciałaś więcej się o tym dowiedzieć. I nie dałaś się zbyć byle czym. Gdyby to był egzamin, zdałabyś go z wyróżnieniem. – Egzamin? Czyli to miał być egzamin? – Wbrew samej sobie lekko podniosła głos.

– Tego nie powiedziałem – odrzekł z wahaniem filozof, lekko zaciskając wargi. – Ale wciąż zdajemy jakieś egzaminy. Co dzień, co tydzień, co rok. Musimy podejmować decyzje. Musimy dokonywać ocen. A w księdze brak odpowiedzi. Dlatego głupota, tak jak obojętność, jest złem. Przejawem lenistwa. W realnym świecie decyzje podejmujemy w warunkach niepewności. Towarzysząca im wiedza jest zawsze cząstkowa. Robisz coś i ponosisz tego konsekwencje. Nic nie robisz i też ponosisz konsekwencje. – Tak jak z tym wagonikiem, który się wymknął spod kontroli. – Dziesięć lat temu nie podjąłem działania i straciliśmy kogoś, na kim bardzo mi zależało. – Moją matkę – powiedziała Andrea, głośno przełykając ślinę. – Wiedziała o istnieniu…? – Thety? Nie. Ale przydałby się nam ktoś taki jak ona. – Patrzył na nią rozjarzonym wzrokiem. – Domyślam się, jak bardzo cię intryguje ten rozdział jej życia. Ale nie wolno ci się sugerować treścią oficjalnych protokołów. Twoja matka miała ważny i bardzo pozytywny udział w pracach fundacji, dużo ważniejszy, niż to może wynikać z tego rodzaju dokumentów. Musisz o tym pamiętać. – Zaczerpnął głęboko powietrza. – Laura. Myślę, że na swój sposób ją kochałem. Nie chcę przez to powiedzieć, że cokolwiek zaszło między nami. Ale była taka pełna życia i energii, taka dobra. Wybacz, nie powinienem zawracać ci tym głowy. – Nie jestem nią – powiedziała cicho Andrea. – Oczywiście. A mimo to, gdy tylko cię zobaczyłem, od razu wiedziałem, kim jesteś. Wiedziałem, bo widziałem w tobie ją. – Głos mu zadrżał i przez chwilę milczał. – A gdy przyszłaś do nas na kolację, to w pierwszej chwili było tak, jakbym miał przed sobą gasnącą poświatę w starym telewizorze. Niemal czułem jej obecność. Potem obraz się rozpłynął i ujrzałem ciebie taką, jaką jesteś. Andrea czuła, że zbiera jej się na płacz, i postanowiła za wszelką cenę do tego nie dopuścić. W co ma wierzyć? Komu zaufać? „Ufam twojemu instynktowi”, powiedział Paul Bancroft. A czy ona sama może mu zaufać? – Andreo, chcę ci coś zaproponować. Chcę, byś dołączyła do grona moich najbliższych doradców. Z twoją wiedzą i przenikliwością, twoją znajomością historii ekonomii idealnie się do tego nadajesz. Byłabyś dla nas bardzo przydatna. Dla nas i dla świata. – Wątpię.

– Już się przekonałaś, że uczucia nie są mi obce. Mirabile dictu. – Blado się uśmiechnął. – Ale jestem pasjonatem rozumu. Nie odbieraj tego źle: składam ci racjonalną propozycję. Nie mówiąc o tym, że nie jestem już młokosem, o czym tutejsi mądrale bez przerwy mi przypominają. Masz przed sobą szefa całego gospodarstwa, który już niedługo przestanie nim być. Szeregi trzeba uzupełniać przedstawicielami młodszego pokolenia. I nie da się tego zrobić przez ogłoszenie w prasie, prawda? Jak już wspomniałem, nikt nie może wiedzieć, co tu robimy. Nawet w samej fundacji niewielu pracowników doceniłoby reżim obowiązujący w tym ośrodku. – Reżim? Musiałabym najpierw dowiedzieć się więcej, co się tutaj dzieje. – I wkrótce się dowiesz. Przynajmniej mam taką nadzieję. To postępujący proces. Nie można wpuścić studenta w topologię algebraiczną, zanim nie pozna geometrii. Edukacja to proces ciągły. Nie da się zrozumieć informacji wyrwanej z kontekstu. Nowa wiedza bazuje na wiedzy posiadanej. Ale to mnie nie martwi. Już miałem okazję się przekonać, jak szybko się uczysz. – A zatem, czy nie powinien pan zacząć od wyłożenia swojego światopoglądu? – powiedziała Andrea nieco sarkastycznym tonem. – Nie, Andreo. Albowiem jest to także twój światopogląd. Strategia Bancrofta, którą już zdefiniowałaś najlepiej, jak można. – Czuję się, jakbym trafiła w nieznane. Z całą pewnością nie jesteśmy już w Kansas. – Posłuchaj mnie, Andreo. Posłuchaj swoich własnych słów, głosu rozsądku w twojej głowie i sercu. Dotarłaś do domu. – Do domu? – Próbowała się skupić. – Wie pan, jak pana słucham, to wszystko wydaje się takie proste i takie oczywiste, jak dwa plus dwa równa się cztery. Ale ja muszę myśleć po swojemu. – A ja chcę, żebyś myślała po swojemu. Potrzebni nam są ludzie, którzy umieją myśleć po swojemu i zadawać trudne pytania. – Tajna organizacja podejmująca tajne działania. A ja chcę wiedzieć, gdzie są tego granice. Czego nie jesteście gotowi robić? – W służbie dobra? Wierz mi, bywają sprawy, z którymi musimy się borykać. I dlatego twierdzę, że wszyscy wciąż zdajemy egzaminy. – To strasznie abstrakcyjna odpowiedź. – Na strasznie abstrakcyjne pytanie. – Więc proszę o więcej szczegółów.

– Wszystko we właściwym czasie. Powiedział to łagodnym, ale niedopuszczającym dyskusji tonem. Wpatrywała się w płynący przez zacienioną polanę strumyk, promienie słońca prześwitywały przez igliwie wysokich sosen. Przyszło jej do głowy, że rozłożyste gałęzie całkowicie zasłaniają widok tego miejsca z powietrza. Tyle tu było ukryte przed niepowołanymi spojrzeniami. Niewątpliwie także przed nią. Reżim. Poczynania. Interwencje. Andrea też miała do ukrycia coś. Rozumowanie Bancrofta brzmiało przekonująco, ale zarazem niepokojąco. Należał do ludzi, którzy nie wahają się wyciągać logicznych wniosków z własnych przesłanek, a żelazna logika jego przekonań mogła prowadzić do podejmowania działań całkowicie sprzecznych z prawem. Czy Paul Bancroft rzeczywiście nie wahałby się wziąć prawa w swoje ręce? Czy uznaje wagę jakichkolwiek reguł niewynikających z jego własnego zawiłego systemu moralności? – Nie podejmę z panem dyskusji – powiedziała w końcu. Jego argumentacja trafiała do niej tylko częściowo, postanowiła jednak udawać dużo bardziej przekonaną. Jedyną szansą na uzyskanie bliższych informacji, które jej pozwolą na rozwianie wszystkich wątpliwości w tę czy tamtą stronę, było znalezienie się w środku. Bo któż wie, jakie prawdy tkwią w ukrywanym przed światem imperium Bancrofta? – Nie jestem pewna, czy naprawdę się do tego nadaję. – Tylko nie zgadzaj się zbyt szybko, udawaj wahanie, pomyślała w duchu. – Więc będziemy musieli wzajemnie się dopasować. Ludzie miewają różne metody postępowania. I nie ma w tym nic złego, pod warunkiem że nie narusza to strategii Bancrofta. Mam nadzieję, że przynajmniej to przemyślisz. Czuła się trochę winna, że nie jest wobec niego całkiem szczera. Ale jeśli jest takim wzorem wszelkich cnót, za jakiego go miała, nic złego się nie stanie. – Nie mogłabym inaczej. – Tylko pamiętaj: robienie rzeczy słusznych nie zawsze jest łatwe – rzekł starszy pan, unosząc brew. Pamiętała jego słowa o złych uczynkach dających dobre skutki. Écrasez l’infâme! Zniszczyć zło! Wiedziała, że zbyt często walka ze złem prowadzi do jeszcze gorszego zła. – Chyba najbardziej obawiam się tego, że pana zawiodę – skłamała. Starała się nie dopuścić do drżenia głosu. – Pokłada pan we mnie tak wielkie nadzieje. Nie

jestem pewna, czy potrafię im sprostać. – Jesteś gotowa spróbować? Zaczerpnęła głęboko powietrza. – Tak, jestem gotowa – powiedziała, zmuszając się do lekkiego uśmiechu. Bancroft też się uśmiechnął, jednak w wyrazie jego twarzy pojawiło się coś nowego, jakby cień niepewności. Czyżby nie do końca uwierzył w jej zapał? Będzie musiała uważać. Może się okazać, że znajdzie się pod obserwacją. Ludzie Bancrofta na pewno od razu jej nie zaufają, co do tego nie miała wątpliwości. Dopuszczali ją do tajemnicy, a to czyniło z niej potencjalnego sprzymierzeńca lub potencjalnego wroga. Nie wolno jej zrobić nic, co by ich zaalarmowało. Przypomniała sobie mglistą przestrogę rzuconą przez bezimiennego mężczyznę w Katonah i jego słowa zawisły nad jej głową niczym przesłaniająca słońce ciemna chmura: „Pani bardziej niż inni powinna wiedzieć, co się może zdarzyć”.

Rozdział 14

Waszyngton Pucułowate policzki Willa Garrisona wydęły się w grymasie wściekłości. – To moja wina – rzucił szef operacyjny OpKonu. – Trzeba było wsadzić drania za kratki, kiedy mieliśmy ku temu okazję. Mike Oakeshott, zastępca dyrektora do spraw analiz, spróbował łagodnie zaoponować. – Ale Ogar… – Ogara należy unieszkodliwić! – prychnął ze złością Garrison. Obaj siedzieli w gabinecie dyrektora operacyjnego OpKonu, Garetha Druckera, którego wzrok nerwowo powracał do depeszy na biurku. Zasłużona analityczka OpKonu zastrzelona podczas przerwy na lunch. Ta wiadomość wstrząsnęłaby nim nawet wtedy, gdyby nie był osobiście zaprzyjaźniony z Ruth Robbins. Ale był i dlatego doznał podwójnego wstrząsu. Gareth chwycił do ręki ołówek, ale nie po to, by nim pisać, tylko żeby z wściekłością złamać go na pół. – I do tego na mojej pieprzonej wachcie! – Potoczył po kolegach dzikim wzrokiem. – To się stało na mojej pieprzonej wachcie! – Ale, przepraszam, co się takiego stało? – Chudy jak szczapa szef analityków zerwał się z krzesła, na którym siedział złożony jak scyzoryk, i szarpnął kosmyk swojej siwej czupryny. Ruth Robbins była podporą jego zespołu, jej śmierć była jego stratą i trochę po dziecinnemu czuł się urażony, że Garrison odbiera mu jego tragedię. Garrison odwrócił ku niemu głowę wciśniętą w ramiona. Wyglądał jak byk szykujący się do ataku. – Wiesz dobrze, że… – Że została zabita, tak, oczywiście. – Uchwycił spojrzenie Druckera. – Pytam: jak, co, dlaczego? – Nie komplikuj niepotrzebnie sprawy – warknął Garrison. – To oczywiste, że Belknapowi odbiło.

– Tak się przejął Polluksem, że zwariował? To chcesz powiedzieć? – Oakeshott objął swymi chudymi ramionami wiotki jak trzcina tors. – Prędzej oszalał z żądzy zemsty – odburknął Garrison, zirytowany ironią w głosie kolegi. – Gna go po świecie morderczy instynkt. Ma zwidy i sukinsyn morduje każdego, kto w jego chorej wyobraźni ma coś wspólnego ze zniknięciem Rineharta. Od tej włoskiej kurewki po biedną Ruth Robbins. Chryste Panie! Nikt nie może się czuć bezpieczny z tym bydlakiem. Oakeshott wyglądał na niezbyt przekonanego, ale wściekłość w głosie Garrisona robiła wrażenie. – Ty na pewno nie – mruknął. – Niech ten skurwiel tylko spróbuje – prychnął Garrison. Gareth Drucker przyglądał się obu podwładnym, nerwowo bębniąc palcami po blacie. – Trzeba oddzielić domysły od faktów – powiedział. Na jego czole pojawiła się pulsująca żyła. – Chłopcy z działu analiz wciąż przeglądają nagrania z kamer monitoringu przy wejściach i wyjściach z parku. Szukają, ale trochę to potrwa. – Nie mamy czasu czekać – zaprotestował Garrison. – Kurwa! – rzucił dyrektor operacyjny, co miało znaczyć, że jest tego samego zdania. – Myślę że mamy na niego wystarczająco dużo, żeby uruchomić ekipę odzysku. Niech go zgarną z użyciem wszelkich niezbędnych środków, ale z wyłączeniem środków ostatecznych. Chcę, żeby to dla każdego było jasne. Wszystko ma się odbywać zgodnie z przepisami. – Boisz się tej cholernej komisji Kirka – wtrącił Garrison. – Myślisz, że nie wiem? Drucker pokiwał głową. – Postępujemy zgodnie z zasadami Queensberry. Od czasu tamtej sprawy „środki ostateczne” nie wchodzą w grę. Wyłącznie odpowiednie procedury administracyjne. Postępujcie tak, jakby każde wasze posunięcie miało trafić pod lupę senatu, bo wszyscy wiemy… – Operacje to nie moja działka, więc mnie to nie dotyczy – przerwał mu Oakeshott – ale sami wiecie, że wielu naszych czuje wielki podziw dla Kastora. – Do czego zmierzasz? – żachnął się Drucker. – Chcesz mi powiedzieć, że moi ludzie nie wykonają mojego wyraźnego polecenia? – Nie wiedzą, jak ostatnio narozrabiał – bąknął Oakeshott. – Nie sądzę. To nadal ja kieruję tym pieprzonym cyrkiem.

– Mówię tylko, że powinieneś zachować ostrożność – rzekł Oakeshott. – Belknap ma tu przyjaciół, a przyjaciele mają zwyczaj ostrzegać przyjaciół. Jego też mogą. Dla wielu młodszych pracowników jest pieprzoną legendą. – Spojrzał na Druckera. – A ty jesteś tylko szeryfem. – Uniósł swe szczupłe dłonie w uspokajającym geście. – Mówię jedynie, że musimy być przygotowani na problemy z dyscypliną. – Nie mogę sobie pozwolić na jeszcze jedną wpadkę z tą pieprzoną komisją senacką na karku. Myślisz, że któryś z jego kolesi mógłby na nas donieść komisji? – Tego nie powiedziałem. Mówię tylko, że powinieneś zachować ostrożność. Drucker zmarszczył czoło. – Wobec tego nadajmy temu status operacji specjalnego znaczenia. Włączymy w to tylko członków sił specjalnych. W ten sposób nikt niepowołany się nie dowie. – Belknap wielokrotnie miał do czynienia z siłami specjalnymi – zauważył Oakeshott. – I dlatego użyjemy tylko ludzi niemających z tą sprawą nic wspólnego. Dotyczy to także personelu pomocniczego. Inne operacje, inne zabezpieczenia, więc nie będzie wymiany informacji. Oakeshott przekrzywił głowę. – To ci bardzo zawęzi wybór. – Wyznaczymy małą sprawną grupę interwencyjną. Nawet tak będzie lepiej. Ta akcja musi pójść jak w zegarku. Bo skurwiele z komisji Kirka już się zasadzili na niedźwiedzie. Właśnie się tego dowiedziałem podczas dzisiejszego lunchu z kolegami z innych agencji. – Wykrzywił twarz w uśmiechu. – A także tego, że od czasów Hoovera dużo zmieniło się na gorsze. Jeśli sobie wyobrażasz, że FBI wyciągnie jakiegoś haka i zmusi szacownego senatora Bennetta Kirka, żeby odpuścił, to się grubo mylisz. – Dzisiejsi federalni to banda mięczaków – warknął Garrison. – Nie umieliby znaleźć własnego tyłka za pomocą dwóch rąk i peryskopu. – Nikt nie twierdzi, że Kirk jest czysty jak świeży śnieg – ciągnął Drucker. – Ale wystarczy, że nie jest szczególnie brudny. Ponadto w tym mechanizmie kręci się już zbyt wiele kółek. – Podwójna przyjemność, podwójny ubaw – sapnął Garrison. Nie musiał dodawać, że Kirk koordynuje pracę zarówno niezależnej rady, jak i senackiej komisji śledczej. Jego wystąpienia, w których zapowiadał wykorzenienie wszelkich patologii z amerykańskich służb wywiadowczych oraz z firm

i organizacji pozarządowych, z jakich te służby korzystają, mocno rozjątrzyły media. Kirk nabrał zbyt wielkiego rozpędu, by można go było powstrzymać. Priorytetem dla wszystkich agencji szpiegowskich jest przetrwanie na dłuższą metę. Oficerowie wywiadu zaczęli ostatnio zachowywać się bez zarzutu w nadziei, że ich dawne grzeszki pójdą dzięki temu w zapomnienie. – Nie ma mowy o podpisaniu czegoś, co wolałbym, żeby nie trafiło do Kirka. Żeby to było jasne – mruknął Drucker. Raz jeszcze spojrzał na teczkę Ruth Robbins, po czym przeniósł wzrok na posiniałą ze złości twarz Garrisona. – Wyrażam zgodę na jego odzysk przez grupę interwencyjną sił specjalnych – powiedział po chwili milczenia. – Nic więcej. – A jeśli oni zawiodą, to zajmę się tym sam – dodał ponuro Garrison, dla którego cała sprawa stała się kwestią dumy zawodowej. Wysunął lekko podbródek dla podkreślenia, że milczenie Druckera uznaje za jego niemą zgodę. – Będziesz miał czyste ręce, Gareth. To był mój błąd. Jeśli będzie trzeba, sam go naprawię.

Research Triangle Park, Karolina Północna – Paul, możemy zamienić słówko? – powiedział mężczyzna z krótko przyciętą czarną bródką. Paul Bancroft podszedł do stołu konferencyjnego. – Oczywiście, o co chodzi? – Pani Bancroft jest teraz…? – W drodze do swojego hotelu. – Mam nadzieję, że się co do niej nie mylisz – bąknął niepewnie mężczyzna. Nazywał się George Collingwood i wiedział, że jego szef zwykle toleruje uwagi krytyczne pod swoim adresem, jednak tym razem chodziło o członka rodziny. A gdy rzecz dotyczy rodziny, trzeba postępować ostrożnie, nawet wobec Paula Bancrofta. – Wkrótce się okaże – odrzekł siwowłosy naukowiec. – Nie należy przyspieszać procesu… aklimatyzacji. Trzeba to robić krok po kroku. Tak jak to było z tobą. – Mówisz tak, jakby chodziło o pranie mózgu. – Chodzi o kult rozumu. Choć każdemu przydałaby się lekka przepierka. – Nie niepokoi cię ta jej zabawa w Nancy Drew?8

– Wręcz przeciwnie. Opadły ją wątpliwości, więc postanowiła je wyjaśnić. To jej pozwoli pójść dalej. Pozbyć się podejrzeń. To dobry pierwszy krok na drodze ku inicjacji. – Inicjacji do kultu rozumu. – Collingwood zdawał się delektować tą frazą. – No cóż, ty ją znasz najlepiej. Chodzi tylko o to, że komisja Kirka jest jak chmura burzowa nad horyzontem, z której w każdej chwili może spaść na nasze głowy nawałnica gradowa. – Zerknął na leżącą na stole teczkę z aktami senatora z Indiany. – Rozumiem i przyznaję, że mogę się co do niej mylić – rzekł beztrosko Paul Bancroft. – Jednak mam nadzieję, że nie. – Bądźmy optymistami, ale w granicach rozsądku. – Collingwood uśmiechnął się blado. Korpulentna kobieta z burzą czarnych włosów wcisnęła kilka przycisków na stojącej obok konsoli, w wyniku czego z dolnego poziomu wysunęła się z cichym bzyczeniem wąska metalowa taca i wsunęła do wnętrza jednej z gablot. Kobieta nazywała się Gina Tracy i była najmłodszą członkinią zespołu. Położyła rękę na wklęsłej szybie gabloty i chwilę odczekała, by bioskaner odczytał i zaakceptował odcisk jej dłoni. Boczna ścianka gabloty odskoczyła i kobieta zdjęła z tacy kilka teczek z dokumentami drukowanymi na specjalnym papierze, który błyskawicznie czerniał pod wpływem choćby najmniejszej dawki ultrafioletu, nawet tak małej, jaka występuje w zwykłym świetle żarowym czy fluorescencyjnym. Światło w ośrodku Theta przepuszczano przez precyzyjne filtry eliminujące długość fali krótszej od fal niebieskiej i fioletowej. W razie kradzieży dokumentacja ośrodka ulegała natychmiastowemu samozniszczeniu jak wyjęty z aparatu negatyw fotograficzny. – Ekipa jest już w drodze do La Paz – oświadczyła, podając Bancroftowi teczkę z dokumentacją rekultywacji ziemi w regionie. – Działa tam rzekomy aktywista społeczny, który organizuje strajki i rzuca naszym ludziom kłody pod nogi. Okazuje się, że jest opłacany przez miejscowego przedstawiciela francuskiego koncernu. – Jak było do przewidzenia. – Paul Bancroft pokiwał głową. – Spalimy go. Puścimy w obieg kopie jego dokumentacji finansowej, ujawnimy dokładne wpływy na jego konto bankowe. Jego mocodawcy zachowali się niezwykle prymitywnie. Na wszystkim figuruje jego nazwisko. Zostanie szybko skompromitowany. – Gina Tracy lekko się uśmiechnęła. – Kolejna ofiara NDNL. –

Używany przez personel ośrodka Theta kod NDNL był „najwyższego dobra dla największej liczby” beneficjentów. – Doskonale – powiedział z zadowoleniem Bancroft.

akronimem

od

– Sprawa umorzenia afrykańskich długów jest nieco bardziej skomplikowana, głównie ze względu na okropną biurokrację w Unii Europejskiej. Ale mamy na oku pewnego belgijskiego polityka. Jest dość nisko na europejskiej drabince, ale podobno ma świetne dojścia do decydentów na znacznie wyższych szczeblach. Jest bystry, pewny swego, pracowity i cieszy się ich zaufaniem. I jest zdecydowanym wrogiem umarzania jakichkolwiek długów krajom Trzeciego Świata. Prawdziwie zażarty ideolog. Burgess ma jego personalne dossier. – Zwróciła twarz ku siedzącemu obok koledze o ostrych rysach i włosach tak jasnych, że sprawiały wrażenie niemal białych. Mężczyzna nazywał się John Burgess i przed dołączeniem do Grupy Theta spędził dziesięć lat na stanowisku szefa działu śledczego w Kroll Associates. – Jest nie tylko ideologiem, ale także kawalerem. Bezdzietnym – wtrącił. – Jedno z rodziców nie żyje, drugie ma alzheimera. Przeprowadziliśmy symulację. Werdykt brzmi: możemy skrócić jego męczarnie… czy raczej męczarnie innych z nim. – Wszyscy się zgadzają? – upewnił się Bancroft. – Oba zespoły prowadziły samodzielne badania – potwierdził Collingwood. – I oba doszły do takich samych wniosków. Jutro rano się nie obudzi i świat bez niego będzie lepszym miejscem. Też w ramach NDNL, prawda? – Doskonale – rzucił sucho Bancroft. – A co do tego bankowca z Indonezji – mówił dalej Collingwood. – Z nim też poszło po naszej myśli. Wczoraj wieczorem dostał telefon i właśnie złożył rezygnację. – Zgrabnie – pochwalił Bancroft. W ciągu następnej półgodziny omówiono jeszcze kilka innych przypadków: upartego dyrektora kopalni w Republice Południowej Afryki; działacza religijnego w Gudźarat w Indiach; magnata telekomunikacyjnego w Tajlandii. Wszyscy byli źródłem wielkich i niepotrzebnych cierpień. Niektórych zmuszano do rezygnacji lub zmiany postępowania, tam zaś, gdzie nie można było użyć szantażu, do dzieła przystępowała elitarna grupa egzekucyjna, która działała tak, że śmierć zwykle wyglądała na wypadek lub zgon z przyczyn naturalnych.

Niekiedy członkowie Grupy Theta uciekali się do organizowania całego spektaklu, jak w przypadku śmierci Martina Luthera Kinga. Wszyscy się wtedy zgadzali, że jego śmierć to tragiczna konieczność mająca nadać ruchowi walki o prawa obywatelskie nowy impet. Lub gdy zorganizowali dwie katastrofy promów kosmicznych NASA po to, by doprowadzić do wstrzymania finansowania bezsensownego i bezużytecznego programu badań. Strata kilku istnień ludzkich przekładała się na ocalenie życia tysiącom ludzi i zaoszczędzenie miliardów dolarów na godniejsze cele. Ale musieli być ostrożni. Wprawdzie ich modele komputerowe były niesłychanie rozbudowane, jednak wszyscy zdawali sobie sprawę, że tego typu symulacje nie są niezawodne, i to niezależnie od mocy obliczeniowej komputera. Na koniec Bancroft i członkowie jego grupy wykonawczej przeszli do ostatniego i najtrudniejszego tematu. Chodziło o zaaranżowanie skomplikowanej katastrofy o wydźwięku politycznym, w wyniku której śmierć miała ponieść reprezentacja piłki nożnej jednego z krajów. Tamtejszy gubernator zaprosił do swej prywatnej posiadłości całą drużynę, która trzy dni wcześniej zdobyła Puchar Świata, na uroczyste przyjęcie dla uczczenia zwycięstwa. Za namową gubernatora reprezentacja miała przylecieć na miejsce jego prywatnym samolotem, ulubionym i pieczołowicie hołubionym zabytkiem z czasów drugiej wojny światowej, przypominającym o wojennym bohaterstwie ojca gubernatora. Wybuch w powietrzu miał pozbawić życia kilkunastu młodych ludzi i pogrążyć kraj w krótkotrwałej żałobie, ale jednocześnie odebrać gubernatorowi wszelkie szanse w wyznaczonych na następny dzień wyborach, ponieważ wiadomo było, że zwykli ludzie właśnie jego obarczą winą za tragiczną śmierć swych idoli. Był to sposób na niedopuszczenie do władzy skorumpowanego polityka i zapewnienie powodzenia jego skłonnemu do reform kontrkandydatowi. Realizacja planu oznaczała utratę piłkarskiej reprezentacji kraju i śmierć kilkunastu młodych ludzi. Podjęcie takiej decyzji było niesłychanie trudne, jednak za tę cenę kraj mógł bardzo wiele zyskać. Napływ dużej liczby zagranicznych inwestorów miał spowodować jego dynamiczny rozwój, a to oznaczało ratunek dla tysięcy ludzkich istnień. Bancroft przez dłuższą chwilę milczał. Takich decyzji nie podejmuje się łatwo. Potoczył wzrokiem po obecnych i zatrzymał go na Hermanie Liebmanie, najstarszym członku zgromadzenia. – A ty co o tym myślisz, Herm? – spytał cicho.

Liebman przeczesał palcami rzednącą siwą czuprynę. – Zawsze zwracasz się do mnie jako do tego, kto pamięta, kiedy sprawy nie poszły zgodnie z planem – powiedział z wyrzutem w głosie – Niewątpliwie gubernator to złodziej i łapówkarz. Wyjątkowa szuja. Ale wciąż mam w pamięci sprawę Ahmada Hasana al-Bakra. – Kogo? – zdziwiła się Tracy. – Prawdziwego zimnego drania. Bezwzględnego irakijskiego przywódcę, który w latach siedemdziesiątych rządził wspólnie z innym sunnickim sekularystą. Jeszcze cię wtedy nie było na świecie, ale Paul go pamięta. Zmagaliśmy się z tą sprawą i wszyscy analitycy jednomyślnie uznali, że z nich dwóch al-Bakr stanowi większe zagrożenie. W rezultacie wysłaliśmy do Iraku ekipę operacyjną. Był rok tysiąc dziewięćset siedemdziesiąty szósty i od strony technicznej chłopcy sprawili się bez zarzutu. Środkami chemicznymi wywołali u niego zawał serca, a pełnię władzy przejął jego dotychczasowy wspólnik, niejaki Saddam Husajn. – Nie był to nasz największy sukces. – Paul Bancroft pokiwał głową. – Mój też nie – ciągnął Liebman. – Paul jest zbyt taktowny, żeby to powiedzieć, ale to ja najgłośniej obstawałem przy tym, żeby pozbyć się al-Bakra. Tak wynikało z wszystkich naszych symulacji. – To było dawno temu – rzekł pojednawczo Bancroft. – Od tamtej pory jeszcze wyostrzyliśmy nasze algorytmy. Nie mówiąc o tym, że teraz korzystamy z komputerów o nieporównywalnie większej mocy obliczeniowej. Nie jesteśmy nieomylni, nigdy nie byliśmy. Ale w sumie zrobiliśmy z tej planety lepsze miejsce do życia. Dzięki nam tysiące kobiet i mężczyzn żyją i prowadzą lepsze, bardziej produktywne życie, a gdyby nie Theta, wszyscy umarliby w dzieciństwie. Nasza działalność jest jak zabieg chirurgiczny, Herm, i wiesz o tym równie dobrze jak my wszyscy. Użycie skalpela to też swoisty gwałt na ciele pacjenta. Jednak nie kroisz go bez ważnej przyczyny. Często życie pacjenta zależy od zabiegu chirurgicznego. Trzeba wyciąć złośliwy nowotwór, udrożnić zator, a czasem tylko zajrzeć do środka i sprawdzić, co się tam dzieje. Pacjenci czasami umierają, ale dużo więcej umiera z braku pomocy chirurgicznej. – Zwrócił twarz ku Burgessowi. – Jak na ironię, oglądałem ten finałowy mecz Pucharu Świata. To świetna, bardzo waleczna drużyna. Nie zapomnę wyrazu twarzy Rodrigueza, kiedy strzelił bramkę… – Uśmiechnął się do swoich wspomnień. – Ale przeprowadziliśmy rachunek zysków i strat. Mamy szansę doprowadzić do rządów rozumu i uczciwości w kraju, w którym przez złą politykę cierpią liczne grupy społeczne,

całe pokolenia. Nie wolno nam tego zaprzepaścić. To może być nasza najważniejsza decyzja w ciągu ostatnich lat. – Skoro o tym rozmawiamy, powiedzmy jeszcze parę słów o sytuacji tych dwunastu mężczyzn na pokładzie samolotu – powiedział Liebman. Mówiąc to, nie rzucał wyzwania szefowi. Po prostu wiedział, że Bancroft oczekuje od niego pełnej analizy konsekwencji ich planu, tak doraźnych, jak i długofalowych. – Dwunastu młodych ludzi. Trzech z nich ma żony, w tym Rodriguez, którego żona urodziła już dwie córeczki i znów jest w ciąży. Liczą, że tym razem będzie chłopiec. Wszyscy ci młodzi ludzie mają rodziców i niemal wszyscy dziadków. Ich śmierć pogrąży rodziny w głębokim i długotrwałym bólu. Można oczekiwać, że żałoba ogarnie cały naród. – I wszystkie te parametry zostały uwzględnione w modelach komputerowych – powiedział cicho Bancroft. – Nie odważylibyśmy się tego zrobić, gdyby korzyści nie były o tyle większe. Mieszkańcy tego umęczonego kraju, dzieci tego narodu, zasługują na naszą troskę. Nawet się nie dowiedzą, co się naprawdę stało, a już na pewno nie przez kogo, więc nigdy nam nie podziękują. Ale za cztery czy pięć lat będą mieli powody do wdzięczności. – NDNL – wymamrotał pod nosem Burgess, jakby wymawiał zaklęcie. – A, mam tu coś, co wam poprawi humory! – wykrzyknął Collingwood, unosząc kopię komunikatu prasowego wydanego przez Fundację Culpa. – William Culp finansuje w Kenii nową rundę próbnych szczepień na AIDS. – I potem na tego łajdaka spłyną wszystkie splendory – zauważyła ze złością Tracy. – To takie niesprawiedliwe. – Nie jesteśmy tu po to, by zbierać splendory – ofuknął ją Bancroft. Wiedział jednak, że nie powinien się zbytnio obruszać na takie słowa. Ludzie z Grupy Theta byli idealistami z krwi i kości. – A jeśli chodzi o tę drużynę piłkarską – powiedział, zwracając się do Liebmana. – Według ciebie podjąłem błędną decyzję? Liebman przez chwilę milczał, w końcu pokręcił głową. – Wręcz przeciwnie. Wiem, że podjąłeś słuszną. Najlepsze decyzje, najmądrzejsze, te które rzeczywiście zmieniają coś na lepsze, często są najboleśniejsze. Sam mnie tego nauczyłeś. Nauczyłeś mnie wielu rzeczy, a ja wciąż się jeszcze uczę. – To tak jak ja – rzekł doktor Bancroft. – Wiesz, Platon twierdził, że proces uczenia sprowadza się do zapamiętywania. W moim przypadku to na pewno

brzmi prawdziwie. Bo tak łatwo jest zapomnieć, jak moralnie ślepa bywa ludzkość. Rządy potrafią prowadzić politykę skutkującą śmiercią dziesiątków tysięcy obywateli i robią to z zimną krwią, jak choćby w przypadku źle zorganizowanej ochrony zdrowia. Po czym wydają miliony na śledztwo w sprawie jednego zabójstwa. – Odwrócił głowę. – Globalna śmiertelność na AIDS odpowiada katastrofom dwudziestu zapełnionych ludźmi jumbo jetów dziennie, a mimo to światowi przywódcy prawie tego nie zauważają. Za to śmierć jednego arcyksięcia potrafi zmobilizować całe narody do rozpoczęcia wojny światowej. Dziecko zostaje uwięzione w studni i na kilka dni przykuwa uwagę całego świata, natomiast masowa plaga głodu, która dziesiątkuje wielkie regiony, ustępuje w mediach miejsca wiadomości o złym zachowaniu jakiegoś celebryty. – To istotnie zdumiewające. – Tracy kiwnęła głową. – Nie, to przerażające – poprawił ją Bancroft, którego policzki nagle zapłonęły. – Żałosne jest to, że Grupa Theta, zamiast budzić podziw całego wdzięcznego świata, musi kryć się ze swymi dobrymi uczynkami – zauważył Collingwood. – Naprawdę tak myślę. – Przeniósł wzrok na doktora Bancrofta. – Czy ludzkość znała już takiego dobroczyńcę jak ty? To nie pochlebstwo, to fakt. Nasz komputer mógłby to potwierdzić. Mówiąc z ręką na sercu, czy istniała kiedyś organizacja, która zrobiła więcej dobra niż Grupa Theta? – I właśnie dlatego musimy się bronić – rzekł Burgess, kładąc dłonie na teczce Bennetta Kirka. – By móc dalej robić to, co robimy, potrzebujemy spokoju. A powiedzmy sobie szczerze, jest wielu takich, którzy z radością powitaliby nasz upadek. – I niekiedy to oznacza – dodał spokojnym i zarazem pewnym siebie tonem Bancroft – że w poczuciu obowiązku czynienia dobra musimy ich eliminować.

Rozdział 15

Należący do senatu biurowiec Harta między Constitution Avenue i Drugiej Ulicy liczy blisko dziewięćdziesiąt trzy tysiące metrów kwadratowych powierzchni biurowej na dziewięciu kondygnacjach, a całość jest wykorzystywana na potrzeby amerykańskiego senatu i jego personelu. Skład senatu w liczbie po dwóch senatorów na stan ustalono w chwili ustanowienia republiki, nie ograniczono jednak liczebności personelu pomocniczego i w rezultacie przekracza ona obecnie dziesięć tysięcy osób. Ażurowa marmurowa fasada budynku chroni okna przed słońcem, dumnym akcentem atrium z naturalnym doświetleniem jest monumentalne dzieło Alexandra Caldera Góry i chmury z czarnej stali i aluminium. Wokół atrium znajdują się szyby wind i połączone galeryjkami koliste schody. Dwupoziomowy apartament senatora Bennetta Kirka mieścił się na siódmej i ósmej kondygnacji i składał z eleganckich, choć nie nazbyt luksusowych pomieszczeń biurowych. Podłogi pokrywały orientalne dywany z klasycznym wzorem słoniowych łap, boazerię w części recepcyjnej wykonano z barwionego dębu, a nie orzecha, całość miała jednak solidny, dający poczucie władzy wygląd. Gabinet senatora prezentował się bardziej okazale i dostojnie, ale też dziwnie bezosobowo, jego umeblowanie zaś zdawało się wskazywać na to, że senator odziedziczył je po swoim poprzedniku i zapewne przekaże swojemu następcy. Philip Sutton, od ponad dziesięciu lat szef personelu senatora, oglądał na kanale publicznej telewizji kablowej transmisję obrad z sali plenarnej pięć pięter niżej. Czasami łatwiej mu było zlokalizować szefa za pośrednictwem telewizji, zwłaszcza ostatnio. Sutton spojrzał na zegarek. Senator wyszedł z posiedzenia jakąś minutę temu, więc zapewne za dwie, trzy minuty zjawi się w biurze. Wyłączył telewizor i spojrzał na swoje odbicie w pustym ekranie: niski, pucułowaty, łysiejący – z całą pewnością nie u szczytu fizycznej atrakcyjności. Paznokcie miał ogryzione do skóry. Tacy jak on nie mieli szans na żadne wybieralne stanowisko, nawet miejskiego hycla. Był urodzonym adiutantem, pomocnikiem z drugiego szeregu, nie przywódcą z pierwszego. Przyjmował do wiadomości ten stan rzeczy bez zbędnego żalu czy goryczy. Jeśli chciał się dowiedzieć, czego mu brakuje, wystarczyło spojrzeć na Bennetta Kirka i wszystko

było jasne. Senator ze swymi szerokimi barami, wąskim, niemal delikatnym nosem i srebrzystą czupryną, która zdawała się emanować własnym światłem, w tym momencie wchodził swym charakterystycznym swobodnym krokiem. Senator Kirk był człowiekiem inteligentnym, prostolinijnym, porywczym i niepozbawionym próżności. Sutton znał na pamięć wszystkie jego wady i słabostki, które jednak nie przeszkadzały mu go podziwiać. W Kirku dostrzegał nie tylko senatorski wygląd, ale także bijącą od niego precyzję celów i pewność w ich osiąganiu. Słysząc tak pretensjonalną opinię o sobie, senator Kirk zapewne by się obruszył, trudno jednak było znaleźć inne słowa na jego opisanie. – Phil, wyglądasz na zmęczonego – powiedział senator lekko schrypniętym głosem, obejmując Suttona ramieniem. – Ściślej mówiąc, wyglądasz tak, jakbyś się żywił żarciem z automatu. Kiedy wreszcie zrozumiesz, że Lunchables nie należą do Piątej Grupy Spożywczej?9 Sutton przyjrzał się twarzy szefa z uwagą, ale – miał nadzieję – niezbyt nachalnie. Nie chciał, żeby senator zamartwiał się stanem swojego zdrowia, ale na szczęście objawy choroby były jak dotąd prawie niewidoczne. Od wielu tygodni Sutton asystował mu w prowadzeniu ambitnego śledztwa, jednak senator i tak brał na siebie główny ciężar obowiązków. O wiele za dużo obowiązków. Nawet dla kogoś zupełnie zdrowego byłoby to nie lada obciążenie. – Chcesz teraz posłuchać o najnowszych propozycjach? – spytał Sutton. – Jeszcze nigdy tak wiele osób nie zgłaszało chęci pomocy. – Nie kuś mnie, chłopcze. – Senator opadł na odwrócony tyłem do okna skórzany fotel, z kieszeni spodni wyjął brązową plastikową buteleczkę i łyknął na sucho owalną żółtą tabletkę. – No więc tak. Dziś rano dzwonił Arch Gleeson, wiesz, ten były kongresman, a teraz oficjalny lobbysta Krajowego Stowarzyszenia Producentów Sprzętu Lotniczego. Nagle bardzo się zainteresowali zbieraniem funduszy na twoje przyszłe kampanie. – Ach, ci lobbyści z przemysłu obronnego. Subtelni jak szopy buszujące w śmietniku. – Rzeczywiście napomknął, że jeśli nie będziesz chciał skorzystać, to pójdą z tym do któregoś z wiarygodnych konkurentów. „Chcemy tylko pomóc, nic więcej”, powtarzał. Czyli daj nam sobie pomóc, bo jak nie, to… Do tego się to sprowadzało.

– Boją się, na co komisja może się natknąć w trakcie śledztwa. I jak wielki szum podniesiemy, gdy się na coś natkniemy. Ale trudno mieć do nich pretensje, że dbają o swoje interesy. – To bardzo po chrześcijańsku z twojej strony – rzucił Sutton z krzywym uśmiechem. – Inna firma zaproponowała zatrudnienie Amandy na stanowisku wiceprezes do spraw łączności korporacyjnej. – Żona senatora była nauczycielką angielskiego w liceum i oferta zatrudnienia jej stanowiła kolejną przejrzystą próbę wkupienia się w łaski szefa senackiej komisji śledczej. – Już wiem, co Amanda na to powie – parsknął senator. – Cóż, na subtelności im nie zbywa. – Z dużą pensją. Wspomnieli nawet o widełkach od do. – Spytaj ich, czy nie wzięliby mnie zamiast niej – mruknął senator z przekąsem. Od czasu powołania komisji Kirka propozycje z korupcją w tle napływały niemal codziennie. Zresztą Kirk też nie zaliczał się do świętych. Sutton kręcił nosem na udzielane przez senatora poparcie dla programu produkcji bioetanolu, co było polityczną przysługą dla pewnego ważnego sympatyka z agrobiznesu, choć jak każdy pracownik senatu zdawał sobie sprawę z określonych politycznych zobowiązań senatorów. Ale ogólnie rzecz biorąc, Kirk miał czyste ręce. I teraz czekała go za to nagroda. Żaden z nachodzących go handlarzy wpływów nie wiedział, że już nic nie może go powstrzymać ani odmiennie nastawić. Poza wąskim gronem najbliższych współpracowników i żoną Bennett Kirk nikomu nie ujawniał stanu swego zdrowia. Nikt nie wiedział, że wykryto u niego złośliwą i oporną na leczenie odmianę chłoniaka, który w chwili zdiagnozowania osiągnął już czwarte stadium. Wiadomo było, że Kirk nie dożyje terminu ubiegania się o stanowisko w następnej kadencji i zależy mu już tylko na spuściźnie, jaką po sobie zostawi. A spuścizny, na jakiej senatorowi Kirkowi zależało, nie dawało się kupić. Sutton tylko czasami wyczuwał, że nękają senatora chroniczne bóle, kiedy temu zdarzało się nie opanować krótkiego grymasu czy źle zamaskować skrzywienie twarzy. Na ogół jednak Bennett Kirk był zdecydowany ignorować swój stan i wszystkie jego symptomy aż do chwili, gdy choroba ostatecznie weźmie nad nim górę. – Jest coś jeszcze, przyznaj się – powiedział, wpatrując się w twarz Suttona. Poprawił się w fotelu i przełożył skrzyżowane nogi w poszukiwaniu wygodniejszej

pozycji, jednak żadnej nie dawało się za taką uznać. Uniemożliwiały to przerzuty do kości. Sutton na chwilę zamilkł, po czym pokiwał głową. – Tak, kolejny komunikat od Genesis. E-mail. – I ty tego popaprańca traktujesz poważnie? Szef personelu uroczyście pokiwał głową. – Już to omawialiśmy. Z poprzednich komunikatów wynika niezbicie, że Genesis ma dostęp do wielu tajemnic. Na pewno mamy do czynienia z jakimś dziwakiem, ale powinniśmy go traktować bardzo poważnie. – To jak brzmi najnowsze przesłanie od tego smarka ektoplazmy? Sutton podał senatorowi wydruk z poczty elektronicznej. – Genesis obiecuje dostarczyć nam informacje, w tym daty i nazwiska rzekomych świadków i sprawców. Niezły podarunek. – Pamiętaj o mojej zasadzie: darowanemu koniowi zawsze patrz w zęby. Tylko że jak koń jest niewidzialny, to trudno mu zajrzeć do pyska, nie? – Nie możemy tego przepuścić. To zbyt dobre. Zbyt cenne. Takiego materiału nigdy nie zdobędziemy własnymi siłami, choćbyśmy zatrudnili nie wiem ilu śledczych. Dzięki niemu będziemy mogli wykryć i rozbroić spisek, który zdaje się trwa dłużej niż twoja obecność w senacie. – Albo zostaniemy z gołymi tyłkami na deszczu. Bo to może być największa podpucha ze wszystkich. – On za dużo wie. Zna zbyt wiele sprawdzalnych i sprawdzonych szczegółów. – Wiesz, w polityce się mówi: uważaj na źródło swoich informacji. Nie lubię się zadawać z duchami. Boli mnie od tego brzuch. – Senator Kirk spojrzał Suttonowi prosto w oczy. – Najpierw muszę wiedzieć, kto to jest ten Genesis. Posunęliśmy się w tej kwestii choć trochę do przodu? Sutton nerwowo poruszył ramionami. – Jesteśmy w dość niezręcznej sytuacji. W normalnych okolicznościach moglibyśmy się z tym zwrócić do służb wywiadowczych. Problem jednak w tym, że to właśnie te służby są na celowniku twojego dochodzenia. – Myślę, że wielu z tych drani chętnie dopadłoby Genesis przede mną – mruknął Kirk. – Krąży pogłoska, że dopuszcza do spotkania z sobą pod warunkiem, że potem ci, którzy dostąpili tego zaszczytu, pozwolą się zabić – powiedział szef personelu. – Większość nie jest aż tak ciekawa.

– Chryste, mam nadzieję, że mnie nie nabierasz. – Senator wykrzywił usta w uśmiechu, który jednak nie sięgał jego oczu. – I że nie robi tego Genesis.

Urugwaj Javier Solanas poklepał się po pełnym brzuchu, wysączył z kufla ostatnią kroplę piwa i rozejrzał się po stole z poczuciem, że chyba nigdy nie czuł się szczęśliwszy. Był tak szczęśliwy, jak człowiek może tylko być. Jego skromne ranczo pod Paysandú nie było niczym specjalnym. W Urugwaju były tysiące większych i lepiej prosperujących, ale on je sam zbudował na trzech połączonych poletkach ziemi. On, syn zwykłego pasterza kóz! Przyjęcie nie było nawet na jego cześć. Chodziło o Elenę, od czterdziestu lat jego żonę, która dziś obchodziła urodziny. Ale to nawet lepiej, bo to znaczyło, że jego duma nie przyciągnie zawistnych spojrzeń. A nikt, nawet obdarzeni najgorszymi spojrzeniami, nie mogli przyczepić się do Eleny. Urodziła mu piątkę dzieci – trzy dziewczynki i dwóch chłopaków. Były już dorosłe i miały własne dzieci. Rodzina powiększyła się o trzech zięciów, z których dwóch autentycznie polubił. Tak więc czy można być szczęśliwszym? Stół był zastawiony talerzami i półmiskami do połowy już uprzątniętymi. Płaty wybornej urugwajskiej wołowiny upieczono na grillu i obficie polano ziołowo-czosnkowym sosem chimichurri. Javier przyrządził swoją specjalność, morcilla dulce, czyli krwawą kiszkę na słodko z orzechami i rodzynkami. Była też specjalność Eleny: nadziewana słodka papryka. Niemal wszystko zmieciono ze stołu i popito dużą ilością piwa. No i ta radość na twarzy jego urodziwej ciemnookiej żony, kiedy jej wręczał prezent – dwa bilety lotnicze! Zawsze marzyła o podróży do Paryża i jej marzenie właśnie się ziszczało. Mieli rezerwację na jutrzejszy samolot. – Nie trzeba było! – wykrzyknęła z miną wyraźnie przeczącą jej słowom: Bogu dzięki, że się na to zdobyłeś. Na tym polega bycie mężczyzną: siedzieć w gronie dzieci i wnuków i karmić je tak obficie, żeby nie były w stanie przełknąć następnego kęsa. Nieźle, jak na syna pasterza kóz! – Toast! – wykrzyknął Javier. – Już było siedem toastów – parsknęła córka Evita.

– Papciu! – zawołała starsza córka Marie, która siedziała przy stole z niemowlakiem przy piersi, nie spuszczając oka z buszującego w pobliżu kilkuletniego rozrabiaki. – Zabrakło nam jedzonka dla malucha. Pedro uwielbia tę przecieraną marchewkę. – Piwa też już nie ma – wtrącił mąż Evity, Juan. – Zabrakło też pepsi – dodała Evita. – Mogę pojechać do sklepu – zaoferował Juan. – Którym samochodem? – czujnie zapytał Javier. – Twoim? – W odpowiedzi Juana pojawił się nieśmiały znak zapytania. Javier bez słowa wskazał trzy puste butelki po piwie obok jego talerza. – Lepiej już sam pojadę – powiedział. – Proszę, nie jedź – zaprotestowała jego żona. – Za pięć minut wracam. Nawet nie zauważycie, że mnie nie ma. Wstał od stołu i ruszył do tylnych drzwi. Gdy pobierali się z Eleną, jego brzuch był płaski jak pampa, teraz musiał się wysilać, by dojrzeć własne stopy. Elena wprawdzie go uspakajała, mówiąc: „Mam cię więcej do kochania”, ale Javier zaczynał się zastanawiać, czy nie powinien trochę częściej się ruszać. Przecież jako głowa rodu powinien dawać dobry przykład. Wszedł do pomalowanego na zielono garażu – dawnego kurnika, ale tak sprytnie przebudowanego, że nikomu nie przychodziło nawet do głowy jego pierwotne przeznaczenie – i zamknąwszy za sobą boczne drzwi, zapalił światło. A potem nacisnął przycisk, który powinien wprawić w ruch podnoszoną bramę. Brama ani drgnęła. Nacisnął ponownie, nadal nic. Będzie musiał unieść ją ręcznie. Zrobił krok, ale poczuł się jakoś nieswojo. Raz i drugi głęboko odetchnął, jednak wciąż brakowało mu powietrza. Światło mignęło i zgasło. Dziwne, pomyślał Javier. Chociaż nie, to nie światło, to jego ogarnia ciemność. Jednocześnie poczuł, jak wiotczeją mu mięśnie, a on sam osuwa się bezwładnie na betonową podłogę. Wiedział, że na niej leży, całe jego ciało z krwi i kości. Uświadomił sobie, że na jego czole usiadła mucha i że zaraz zjawi się ich cała chmara, by się nim pożywić. Czuł, że powoli traci świadomość. To chyba atak serca? Albo udar? Choć inaczej to sobie wyobrażał. Tyle że zbyt dużo o takich sprawach nie myślał. Myśli zaczynały się rozpływać. A więc tak to wygląda, pomyślał. Szkoda, że nie mogę wrócić i im o tym opowiedzieć. Bo w sumie to nawet nie takie strasznie. Najważniejsze, żeby nie bać się ciemności.

Przytomność parowała z niego jak poranna rosa, do twarzy zlatywało się coraz więcej much i opadało na nią gęstą chmurą. ••• Za miedzą pola pszenicy, po drugiej stronie drogi, przykucnęło dwóch mężczyzn z lornetkami. – Myślisz, że bardzo cierpiał? – spytał jeden z nich. – Uduszenie azotem to lekka śmierć – odparł drugi, bardziej doświadczony. Używał nazwiska Smith, w każdym razie na czas wykonywania zlecenia. – Nie brak ci tchu, bo we krwi nie gromadzi się dwutlenek węgla. Brak ci tlenu, ale nawet nie wiesz, co się z tobą dzieje. To tak, jakby ci ktoś nagle zgasił światło. – Myślę, że człowiek zawsze wie, kiedy umiera – rzekł pierwszy, wysoki mężczyzna z jasnymi blond włosami, który używał nazwiska Jones. – Marco Brodz nie wiedział – zauważył Smith. – No, to prawda – potwierdził Jones. – Ale jak dostajesz w głowę pociskiem dużego kalibru, to nie masz na to czasu. Myślę, że to jest najłagodniejsza śmierć. – Obie są łagodne. W każdym razie szybko działające trucizny są łagodniejsze od tego, co szykuje nam natura. Na przykład rak, który cię zżera żywcem. Moja mama tak umarła i to było straszne. Albo jak cię miażdży atak serca. Mój tata opowiadał mi po swoim pierwszym zawale, jak to wygląda. Naturalna śmierć to koszmar. Taki sposób jest dużo lepszy. Tak, jak my to robimy. – Skąd wiedziałeś, że do garażu przyjdzie Javier, a nie ktoś inny? – Co ty, miałby pozwolić, żeby ktoś inny wsiadł do jego nowiutkiej bryki? Taki facet jak on? Najwyraźniej nie znasz dobrze tutejszych. – Smith nacisnął guzik na przestrojonym nadajniku radiowym i brama garażu podjechała do góry. Wymiana powietrza we wnętrzu garażu na czysty azot z butli płynnego gazu zajęła im blisko pół godziny. Do przywrócenia stanu pierwotnego wystarczy niecała minuta. Jones uniósł do oczu lornetkę i dostroiwszy ostrość, przyjrzał się leżącemu na betonowej podłodze mężczyźnie. W okolicy krocza widać było ciemną plamę moczu, twarz zakrywała chmura much. – W śmierci tak naprawdę nigdy nie ma dostojeństwa – zauważył. – Ale ten wygląda spokojnie, nie uważasz? Smith uniósł lornetkę i przyjrzał się Javierowi.

– Czy ja wiem, czy spokojnie? Trudno powiedzieć. Ale na pewno wygląda na martwego.

Raleigh, Karolina Północna Belknap wrócił do hotelu z głową pełną przewijających się obrazów. Szeroko rozwarte niewidzące oczy Ruth. Strużka połyskującej w słońcu krwi z kącika jej zwiotczałych ust. Jeszcze przed chwilą mówiła, oddychała, myślała, chwilę później już jej nie było. Zostało tylko pozbawione życia ciało. Choć nie, zostawiła po sobie coś więcej. Zostawiła dwóch młodych chłopców, teraz już zupełnie osieroconych, a także wspomnienia w głowach kolegów i znajomych, którym przyszło zetknąć się z tą niezwykłą kobietą, a której życie zakończyła kulka z precyzyjnie wymierzonej broni. Pocisk snajperski wystrzelony, sądząc po tym, jak bezgłośnie się to odbyło, z dość daleka przez kogoś o niemałych umiejętnościach strzeleckich. Belknap pewnie byłby następny, gdyby nie to, że zorientowawszy się, co się dzieje, natychmiast padł na ziemię i przeturlał się w zarośla. Dlaczego nasłano na nich snajpera? Kto to zrobił? Jak ich namierzono? Belknap próbował analizować to na zimno, ale był zbyt przybity. Był świadkiem śmierci już ilu kolegów? Nie mówiąc o ukochanej Yvette, o której pamięć starał się zagrzebać jak najgłębiej. Jak pojemnik z odpadami nuklearnymi, który spuszczają na dno pustynnej kopalni soli. Część jego samego – marzenie o kimś, kim mógłby być – została na zawsze pogrzebana razem z jego świeżo poślubioną żoną. Piękno i śmierć chodzą parami. Zjawił się w holu Marriott Raleigh punktualnie o szesnastej i po prawej stronie dojrzał Andreę Bancroft czekającą przy jednym z niskich stolików nad porcelanową filiżanką kawy. Miał nadzieję, że zastosowała się do jego poleceń i nie wyściubiła nosa z hotelu. Po tym, co się zdarzyło w Rock Creek, musiał martwić się nie tylko o swoje bezpieczeństwo, ale także jej. Z przyzwyczajenia omiótł wzrokiem cały hol, prześlizgując się po wnętrzu niczym wycieraczka samochodowa po mokrej szybie, i poczuł swędzenie na karku. Coś było nie w porządku. Nie mógł ostrzec Andrei, ponieważ skierowałby na nią uwagę wrogów, naraziłby ją na niebezpieczeństwo. Wiedział, że nie po nią tu przyszli, w przeciwnym razie już by jej tu nie było.

Musiał działać szybko, w sposób niekonwencjonalny i trudny do przewidzenia. Nie zawracaj, bo właśnie tego oczekują, przemknęło mu przez głowę, idź dalej, jakby nigdy nic. Przemierzył hol równym, pewnym krokiem, ani na moment się nie wahając. Kątem oka dostrzegł, że Andrea zrywa się od stolika. Pewnie pomyślała, że jej nie zauważył, i chciała zwrócić na siebie uwagę. Czyli odwrotnie, niż należało. Gwałtownie odwrócił głowę i spróbował dać jej sygnał oczami, patrząc na nią i przenosząc wzrok za nią. Udawaj, że mnie nie widzisz tak, jak ja nie widzę ciebie. Udawaj, że się nie znamy. Raźnym krokiem poszedł dalej i nie zatrzymując się przy recepcji ani nie podchodząc do wind, od razu skierował się do wahadłowych drzwi za stanowiskiem portiera, za którymi mieściła się przechowalnia bagażu. Pokrywający podłogę dywan zdobny we wzory lilijek ustąpił miejsca twardemu linoleum, zamiast żyrandoli pojawiły się świetlówki, ściany były obstawione regałami pełnymi bagaży. Puścił się biegiem, analizując w myślach zagrożenie. Właściwie co go tak zaalarmowało? Mężczyzna w holu, zwyczajnie wyglądający facet około czterdziestki w zwykłym szarym garniturze, siedzący z gazetą na fotelu przy niskim stoliku. Po drugiej stronie mężczyzna i kobieta, oboje około trzydziestki, przed nimi na stoliku biały porcelanowy dzbanek i dwie białe filiżanki. Nic, co zwróciłoby uwagę nieprofesjonalisty, ale Belknapa zaalarmowało to, że żadne z nich nawet nie spojrzało w jego kierunku. Zwykle ludzie reagują na pojawienie się w pobliżu kogoś obcego choćby zerknięciem. Ale ta para nie musiała. Już wcześniej go wypatrzyli przez szybę przy szerokich drzwiach obrotowych i teraz kobieta rzuciła tylko krótkie spojrzenie na mężczyznę trzymającego gazetę. Jednak odrobinę za nisko, niż gdyby ją naprawdę czytał. No i do tego jeszcze ich buty. Mężczyzna z gazetą miał nogi skrzyżowane w kostkach w taki sposób, że widać było zelówki zupełnie niepasujące do kosztownych skórzanych wierzchów. Były zrobione ze żłobkowanej gumy, nie ze skóry. Kobieta miała na sobie elegancką pastelową bluzkę i ciemną spódniczkę, lecz jej buty też były podzelowane gumą. Była starannie umalowana, miała włosy upięte nad karkiem i prezentowała się bardzo szykownie. Buty na gumowej podeszwie zupełnie nie pasowały do tego wyglądu. Belknap odnotował te rzeczy odruchowo, bo nazwanie ich i ułożenie w głowie potrwałoby znacznie dłużej. Znał tych ludzi. Nie osobiście, lecz

zawodowo, jakby charakterologicznie. Znał tryb ich szkolenia i wiedział, kto ich szkolił. Ktoś taki, jak on. Byli wrogami, ale co gorsza kolegami z pracy. Członkami grupy interwencyjnej wydziału Operacji Konsularnych. Musieli być. Świetnie wyszkolonymi, wykonującymi rozkazy zawodowcami. Ludzie tacy jak oni nie nawykli do porażek. Nie mieli powodu. Podczas swej kariery Belknap nieraz bywał członkiem takich grup i wiedział, że ich operacja zawsze przebiega szybko i pomyślnie. Ciekawe, skąd wiedzieli, że się tu pojawi? Ale nie było teraz czasu na zastanawianie się. W głębi pomieszczenia mieściły się drugie wahadłowe drzwi z niewielkim okienkiem. Belknap je pchnął i znalazł się w restauracyjnej kuchni. Kręciło się po niej kilku drobnych śniadoskórych mężczyzn z prostymi czarnymi włosami, zajętych sprzątaniem i szykowaniem produktów, jednak w gwarze rozmów, szumie wody w zlewach i brzęku aluminiowych rondli nikt nie zwrócił uwagi na jego wejście. Na stalowych wózkach przewożono pełne warzyw pojemniki wielkości beczek. W głębi kuchni znajdowało się tylne wejście, ale Belknap czuł, że musi być pilnowane przez strażnika. Jego uwagę przyciągnęły nieduże drzwi do windy, zapewne służącej do rozwożenia posiłków do pokoi. Za plecami usłyszał tupot. Widać Andrea nie odpuściła i pobiegła za nim. Znów dokładnie odwrotnie, niż powinna. Nie była profesjonalistką i nie zrozumiała tego, co próbował jej przekazać wzrokiem. I kolejny dźwięk. Trzask odbezpieczanego pistoletu. Z wnęki obok służbowej windy wyłonił się niski żylasty mężczyzna z wycelowanym w Belknapa pistoletem M9. Cholera! Nie tylko ona się pomyliła w ocenie. Widać kolejny członek grupy interwencyjnej czekał na niego przy kuchennej windzie. Andrea szarpnęła go za ramię. – Co się tu, u diabła, dzieje? – syknęła. Krępy mężczyzna o stalowym spojrzeniu oczu w szerokiej ogorzałej twarzy podszedł bliżej i wymierzył pistolet w Andreę. – A ta twoja przyjaciółka to kto? – burknął. – Jezu – jęknęła Andrea. – To się nie dzieje naprawdę. To nie może się dziać. W holu było ich troje. Nie pięcioro czy siedmioro, tylko troje. To musiało znaczyć, że do grupy interwencyjnej przydzielono wybranych ludzi ze służb specjalnych, weteranów akcji specjalnego znaczenia o najwyższym stopniu

dopuszczenia do spraw ściśle tajnych. Troje w holu znaczyło, że facet z czarnym pistoletem w garści musi być tu sam. Mógł w każdej chwili wezwać tamtych, ale jak dotąd tego nie zrobił. Pewnie chce, żeby cały splendor akcji ujęcia Belknapa spłynął na niego. Chciał, żeby było jasne, że opanował już w pełni sytuację, gdy zjawią się pozostali. – Pytałem, kim jest ta twoja przyjaciółka – powtórzył. – Przyjaciółka? – prychnął Belknap. – Lepiej niech ta zdzira za trzysta dolców za godzinę będzie przyjazna. Dla ciebie też może być. Dostrzegł w twarzy Andrei błysk zrozumienia. – Pieprz się, palancie! – wrzasnęła na Belknapa, nagle rozeźlona. – I dawaj mi moją kasę! – Z całej siły walnęła go w ramię. – Myślisz gnoju, że uda ci się wymigać? – Spojrzała na mężczyznę z pistoletem i warknęła: – A ty, na co się gapisz? Pomożesz mi czy nie? Pomóż mi zabrać mu portfel. Podzielimy się. – Zabłądziłaś na cudze podwórko – mruknął mężczyzna. Widać było jednak, że jest lekko zaskoczony i zdezorientowany. Belknap zauważył, że sięga po radiotelefon. – A to nie Burke cię tu przysłał? – zdziwiła się Andrea. – Lepiej zabieraj się do roboty. – Spróbuj się jeszcze raz ruszyć, szmato, to z kul zrobię ci implanty piersi – warknął mężczyzna. – Oboje ani drgnijcie. Nie będę się powtarzał. Jeden uzbrojony facet, jeden pistolet. Belknap zrobił krok do przodu i ustawił się tak, by zasłonić sobą Andreę. Gdyby koleś miał rozkaz go zastrzelić, już by to zrobił. Czyli do strzelania mogli uciec się tylko w razie, gdyby zagrożone było powodzenie całej misji. Zrobił kolejny długi krok w stronę mężczyzny i wsadził ręce do kieszeni spodni. – Chcesz mój portfel? O to ci chodzi? Dojrzał we wzroku tamtego błysk niepewności. Najważniejszą bronią każdego agenta są jego ręce i żaden profesjonalista dobrowolnie się jej nie pozbawia, chowając je do kieszeni, tak jak to zrobił Belknap. Gdyby próbował zbliżyć się z rękami uniesionymi na wysokość ramion, żylasty mężczyzna od razu by go przejrzał, bo takich sztuczek go uczono. Nawet z rękami uniesionymi wysoko w górze, Belknap też zostałby uznany za zagrożenie. Przeciwnik jest zawsze niebezpieczny, dopóki znajdujesz się w zasięgu jego rąk. – Powiedz Burke’owi, że jak chce, by mu płacić, to niech najpierw dopilnuje, żeby było za co. Żeby towar był wart zapłaty. – Belknap powiedział to

konfidencjonalnie, jak mężczyzna do mężczyzny. Jakby szukał u niego zrozumienia swojej sytuacji. – Ani kroku dalej! – ostrzegł go mężczyzna groźnym tonem, jednak widać było, że jego niepewność narasta. A jeśli to pomyłka, a jeśli to nie on? Belknap zignorował jego słowa. – Bo postaw się na moim miejscu – rzekł, robiąc kolejny krok. Był już na tyle blisko, że czuł papierosowy oddech i woń potu. – Chcę ci coś powiedzieć o twoim szefie, tylko nie chcę, żeby ta dziwka to słyszała. A potem nagłym ruchem zgiął się w pasie, wyrżnął czołem w twarz mężczyzny i zdążył mu wyrwać pistolet, nim tamten osunął się na podłogę. – Andrea, posłuchaj – rzucił naglącym tonem. – W holu siedziało troje agentów, którzy od razu by cię namierzyli. Jest bardzo prawdopodobne, że co najmniej jeden z nich zjawi się tu w ciągu najbliższych piętnastu sekund. Inni cię nie rozpoznają. Masz teraz zrobić dokładnie, co ci powiem. Ukląkł przy leżącym agencie, obszukał jego kieszenie i wyjął w połowie pełną paczkę cameli i jednorazową zapalniczkę. Andrea ciężko dyszała. Na chwilę opanowała w sobie strach i dała z siebie wszystko, by dobrze odegrać narzuconą jej rolę, jednak Belknap wiedział, że paraliżujący strach wkrótce powróci. – Schowaj je, dobrze? – powiedział, wręczając jej papierosy i zapalniczkę. Bez słowa skinęła głową. Nie spuszczając z niej wzroku, jakby chciał się upewnić, że jego słowa do niej docierają, zaczął mówić. – Wyjdź tylnymi drzwiami jak ktoś z pracowników, kto wychodzi na papierosa. Pięć kroków za drzwiami zatrzymaj się i stań twarzą do hotelu. Otwórz torebkę, wyjmij papierosa i zapal. Ten papieros to życiodajny tlen dla ciebie. A potem przejdź wolno w stronę ulicy, jakbyś chciała kupić następną paczkę. Nie zatrzymuj się. Pod południowym skrzydłem hotelu stoi rząd taksówek. Wsiądź do jednej z nich i każ się zawieźć do centrum Durham. Wysiądź w jakimś ruchliwym miejscu, na przykład gdzieś, gdzie jest dużo sklepów. – Proszę, pojedź ze mną – szepnęła. Belknap pokręcił głową. – Nie mogę tak po prostu stąd wyjść. Czekają na mnie. – To co z tobą będzie? Ten człowiek zamierzał cię… Z przechowalni bagażu dobiegł odgłos zbliżających się kroków.

– Marzysz o papierosie – powiedział. – Jego dym jest dla ciebie jak tlen. Idź już. Uniosła nieco ramiona i Belknap widział, że jego słowa do niej dotarły. Włożyła papierosy do torebki i bez słowa skierowała się do tylnego wyjścia. Był pewien, że potrafi odegrać powierzoną rolę. Da sobie radę. Co do siebie, nie był już taki pewny. Nacisnął przycisk i czekając na windę, słuchał rumoru przestawianych bagaży w przechowalni. Widać wyznaczono jedną osobę z trzech w holu do przetrząśnięcia pomieszczeń na tym piętrze. Rozsądne posunięcie. Pewnie agenci obserwujący wyjścia donieśli, że cel nie opuścił hotelu. Ponownie wcisnął przycisk windy. Tamten w ciągu paru sekund się przekona, że w przechowalni bagażu go nie ma, i ruszy dalej. Drzwi windy się otworzyły, Belknap wskoczył do kabiny i machinalnie nacisnął guzik czwartego piętra. Drzwi z oporami się zamknęły i kabina ruszyła. Przymknął oczy i próbując uspokoić tętno, zaczął rozważać swoje położenie. Musiał przyjąć niemal za pewnik, że jego wejście do windy zostało zauważone, a jeśli tak, prześladowcy mogą już za nim jechać innymi windami lub gnać na górę schodami. Puścił się biegiem po korytarzu, nerwowo rozglądając się za wózkiem z ręcznikami i pościelą, który stałby pod pokojem z otwartymi drzwiami. Jego przewaga nad prześladowcami – jeśli w ogóle taką miał – liczyła zaledwie sekundy. Jest, pokój z otwartymi drzwiami, a w nim pokojówka zmieniająca pościel. Poszewki zdjęte z poduszek, prześcieradło i poszwa rzucone na podłogę. Kobieta w niebieskim uniformie powitała go grzecznym „Dzień dobry panu” z silnym hiszpańskim akcentem. Musiała go wziąć za nowego gościa, bo szybko dodała: „Już kończę”. A potem nagle pisnęła ze strachu i Belknap już wiedział, że jego szczęście właśnie go opuściło. Odwrócił się i ujrzał wpadających do pokoju dwóch uzbrojonych mężczyzn. Jeden z nich chwycił pokojówkę za ramiona, wypchnął ją z pokoju i zastawił sobą drzwi. Belknap zmierzył wzrokiem obu agentów, starając się udawać spokój. Żaden nie należał do trójki z holu i żadnego nigdy wcześniej nie widział. Jeden wyglądał na Filipińczyka, ale miał długie kończyny i muskulaturę wykarmionego produktami zbożowymi Amerykanina. Zapewne owoc małżeństwa w bazie wojskowej, pomyślał Belknap. Drugi był jeszcze bardziej umięśniony, miał ciemniejszą skórę i ogoloną na zero, lśniącą jak heban czaszkę. Obaj trzymali

w rękach automaty z krótkimi lufami, plastikowymi nakładkami na rękojeści i długimi zakrzywionymi magazynkami. Po trzydzieści sztuk dziewięciomilimetrowej amunicji w każdym. Ustawione na ciągły ogień automaty były w stanie opróżnić magazynek w parę sekund. – Połóż się płasko na podłodze – powiedział bardzo spokojnie czarnoskóry mężczyzna. – Spleć dłonie za głową, skrzyżuj nogi w kostkach. Przecież sam wiesz. – Równie dobrze mógł być instruktorem nauki jazdy, który każe uczniowi zwolnić sprzęgło. – Zrób to teraz. Rinehart zawsze krzywił się z lekceważeniem na słowa Belknapa, że w jakiejś sprawie miał szczęście. „Czy nie przyszło ci do głowy, mówił, że twoje «szczęście» bierze się stąd, że wcześniej musiałeś mieć pecha, żeby się w tej sytuacji znaleźć?”. – Powtórzę instrukcje, ale tylko raz – rzekł mężczyzna, znów spokojnym tonem. Jakbym celował z automatycznej armaty w faceta z małym pistolecikiem w kieszeni, to też byłbym spokojny, pomyślał gorzko Belknap. – Nie musisz – mruknął. – Jako kolega po fachu chcę ci powiedzieć, że jak dotąd sprawiliście się chłopaki na medal. Ale gdybym pisał raport z omówieniem akcji, to pewnie wspomniałbym o amunicji. Hotelowe mury są z reguły bardzo cienkie. Domyślam się, że w magazynku masz standardową amunicję NATO, a to znaczy, że jednym pociskiem możesz przebić pół tuzina ścian. Masz tę armatę ustawioną na serie po trzy? Czy na pojedynczy ogień? Obaj mężczyźni wymienili spojrzenia. – Na ogień ciągły – odparł czarnoskóry agent. – Oj, to niedobrze. – Udało się zrobić pierwszy wyłom w murze: mężczyzna mu odpowiedział. Jego przeciwnicy byli absolutnie pewni swego i mieli ku temu powód w postaci ogromnej przewagi w uzbrojeniu. Jedyną szansą Belknapa było wykorzystanie tej przewagi dla siebie. – Nie pomyśleliście, co się może kryć za tymi ścianami. – Na podłogę, bo strzelam! – warknął czarnoskóry mężczyzna tonem kogoś, kto zabił już tylu ludzi, że jeszcze jeden więcej nie sprawi mu trudności. Jednocześnie duma zawodowa nie pozwalała mu na przełączenie ognia na automacie. Przecież nie może się przyznać do błędu wobec kolegi z branży. Belknap wiedział, że ma przed sobą grupę interwencyjną sił specjalnych i że największą szansę na przeżycie daje mu skapitulowanie. Ale interwencje sił specjalnych nie kończyły się przed sądem ani nie trafiały do gazet. Jeśli się podda, pewnie na wiele lat trafi do celi w tajnym więzieniu w Wirginii Zachodniej lub

bazie wojskowej na głuchej prowincji w Polsce. Aż tak bardzo mu nie zależało na przeżyciu, by kapitulacja stanowiła godną rozważenia alternatywę. – Po pierwsze, to bardzo nieodpowiedzialne z waszej strony, by prowadzić ciągły ogień w budynku pełnym przypadkowych osób – powiedział, też przyjmując ton instruktora nauki jazdy. – Kiedy zaczynałem w tym biznesie, wy dwaj ssaliście jeszcze smoczki, więc posłuchajcie pieprzonego głosu doświadczenia. Ogień ciągły na gipsowe ścianki hotelu? Raport po akcji praktycznie sam się pisze. Klasyczny błąd żółtodziobów. Do takiej akcji potrzeba małego pędzelka z wielbłądziego włosia, a nie cholernego wałka malarskiego. – Nie przerywając swej tyrady, przesunął się bliżej okna. – Dlatego pozwólcie sobie pomóc. Bo na szczęście mamy tu okno. – Ach, więc zauważyłeś – parsknął mężczyzna o wyglądzie Filipińczyka. – Ale czy za oknem nie lata przypadkiem żaden z gości hotelowych? – Kto was, do diabła, szkolił? – burknął Belknap. – Tylko mi nie mówcie, że ja. Nie, chyba bym zapamiętał wasze wredne gęby. Tak więc zanim przyjdzie wam się tłumaczyć przed Willem Garrisonem, dlaczego dwóch gości z automatami w garści musiało zakończyć interwencję strzelaniem do nieuzbrojonego człowieka – ubarwił swoje kłamstwo nazwiskiem, które mogli znać – co, jak wszyscy się zgadzamy, jest postępowaniem dalekim od ideału, pozwólcie zadać sobie pytanie. Na jaką odległość waszym zdaniem leci w powietrzu dziewięciomilimetrowy pocisk? – Nie jesteś naszym pieprzonym instruktorem – prychnął roślejszy z mężczyzn. – Pociski o dużej prędkości, jakie macie w swoich automatach, potrafią przelecieć ponad trzy kilometry. Ponad trzy tysiące metrów. Jeśli nawet przestawicie je na serie po trzy, trzeci pocisk będzie leciał w bardzo rozrzedzonym powietrzu, rozbitym przez pierwsze dwa. A teraz przyjrzyjmy się dokładniej trajektorii lotu takiego pocisku. – Odwrócił się do nich plecami i odsunął wąskie, sięgające sufitu drzwi na mały balkonik. – Hej, Denny – powiedział do partnera odkarmiony w Ameryce Azjata. – Już wiem, co napiszę w raporcie z akcji. Cel został zlikwidowany, bo strasznie mędził. Belknap zignorował jego przytyk. – Jak może zauważyliście, znajdujemy się na dość gęsto zabudowanym i zaludnionym terenie – powiedział, pokazując ręką biurowiec ze szkła i stali po drugiej stronie drogi i jednocześnie uważnie przyglądając się dużemu basenowi

pod balkonem. Dla zachowania prywatności kąpiących się, basen odgrodzono od ulicy gęstym żywopłotem z rododendronów. Czarnoskóry mężczyzna uśmiechnął się pogodnie, przykucnął i nadal celując w pierś swej ofiary, skierował lufę automatu nieco w górę. – Zmiana trajektorii to nic trudnego, nie? Opowiadasz jakieś bzdury. – Powinieneś lepiej się przyjrzeć – rzekł obojętnie Belknap. – Powinieneś zrobić to, co ja. – Wyszedł na balkonik i zmierzył wzrokiem odległość od budynku do basenu. – Palant próbuje grać na czas. – Drugi z mężczyzn zachichotał. – Próbuję was tylko czegoś nauczyć, chłopaczki – powiedział Belknap. – Bo jeśli chcesz strzelać z takiego przysiadu, Denny, to twój cel powinien znajdować się wyżej. – I jakby demonstrując zasadność tych słów, odwrócił się plecami do swoich prześladowców i wspiął na ponad metrową barierkę, której wysokość zapewne spełniała normy bezpieczeństwa dzieci. A co z bezpieczeństwem wiejących dorosłych, przemknęło mu przez myśl. Wykorzystując całą siłę naprężonych mięśni nóg, odbił się najdalej jak mógł i poszybował w powietrzu. Usłyszał za sobą serię brzmiącą tak, jakby ktoś uruchomił piłę łańcuchową. Ogień ciągły, opróżniający magazynki z szybkością ośmiuset pocisków na minutę, czyli nieco ponad dwie sekundy na trzydziestopociskowy magazynek. Jeśli słyszysz strzały, to znaczy że cię nie trafili. Nie przewidzieli jego manewru i całkowite zaskoczenie opóźniło ich reakcję o krytyczne ułamki sekund. Belknap leciał w dół, jednak wydawało mu się, że tkwi nieruchomo i to ziemia pędzi ku niemu, coraz bardziej rosnąc w oczach. Miał najwyżej trzy sekundy na maksymalne wyprostowanie ciała, żeby jak ostrze przeciąć powierzchnię wody. Z takich wysokości nie skacze się na główkę, ale nie miał czasu, by patrzeć w dół. Jeśli źle obliczył odległość i uderzy w beton, to i tak nic już nie będzie miało znaczenia. Musiał zakładać, że spadnie tam, gdzie zaplanował – w głębszy koniec basenu. Dla ciała spadającego z wysokości dwudziestu metrów woda wcale nie jest miękka i przyjazna. Jest twarda i stanowi trudną do przebicia przeszkodę, a im większą powierzchnią ciała się uderza, tym większy stawia opór i tym boleśniejsze jest uderzenie. Podczas szkolenia poznał podstawowy wzór matematyczny: współczynnik kształtu razy gęstość wody razy szybkość do kwadratu. „To tak, jakby wam ktoś przywalił dechą w bose stopy”, powiedział im profesjonalista od skoków ze skalnych urwisk do morza. W momencie zetknięcia z wodą szybkość, z jaką Belknap w nią uderzy, wyniesie prawie sześćdziesiąt pięć

kilometrów na godzinę. „Problemem nie jest spadanie, mówił specjalista. Problemem jest czyste wejście do wody”. Belknap nie mógł mieć wpływu na szybkość spadania ani na to, że woda jest ponad osiemset razy gęściejsza od powietrza. Jedynym członem wzoru, nad którym miał kontrolę, był kształt. Mógł się starać zmniejszyć współczynnik kształtu, trzymając stopy złączone razem i wyciągnięte jak do tańca na puentach, oraz wyprostować nad głową ręce ze złożonymi dłońmi. Kątem oka dostrzegł jadące pobliską drogą samochody i choć musiały się poruszać z szybkością co najmniej sześćdziesięciu kilometrów na godzinę, jemu się zdało, że ledwie pełzną. W ostatniej chwili przed uderzeniem w wodę zrobił głęboki wdech, napełnił płuca powietrzem i przygotował się na coś, na co nie sposób się przygotować. Uderzenie odczuł na całym ciele, w całym układzie kostnym, kręgosłupie, we wszystkich stawach i ścięgnach. Zdawało mu się, że ta chwila nigdy nie nadejdzie i że jego lot nigdy się nie skończy, paradoksalnie skończył się jednak szybciej, niż się tego spodziewał. Zrobił wszystko, by się na to przygotować, ale i tak kompletnie go to zaskoczyło. Po brutalnym zderzeniu z wodą poczuł, że docierają do niego inne wrażenia: ogarniający całe ciało chłód i łagodne muskanie wody, jakby przepraszającej go za brutalność pierwszego kontaktu i amortyzującej opadanie na dno. Wrażenie chłodu ustąpiło miejsca wrażeniu ciepła – dość nieprzyjemnego gorąca – a zaraz potem nad wszystkim przeważyło narastające poczucie, że się dusi. W głowie odezwał się dzwonek alarmowy: nie próbuj oddychać. Pod nogami poczuł twarde podłoże, dno basenu. Opadł jeszcze trochę, zgiął nogi w kolanach i z całej siły wybił się ku powierzchni, ponad cztery metry nad głową. Dopiero czując, że jest w stanie swobodnie poruszyć ręką koło głowy, otworzył usta i zaczerpnął powietrza. Szybciej, nie ma czasu, ponaglił się. Wygramolił się na brzeg basenu i przeturlał po kamiennym obramowaniu. Nawet nie spojrzał w stronę okna, z którego wyskoczył. Jego prześladowcy byli specami od walki w ciasnych pomieszczeniach, ale żaden nie był strzelcem wyborowym. Zresztą nie mieli karabinów snajperskich, a w okolicach basenu kręciło się zbyt wiele przypadkowych osób i otwarcie ognia z broni automatycznej nie wchodziło w rachubę. Z wysiłkiem dźwignął się na nogi. Czuł ból w dolnej połowie ciała, jakby była jednym wielkim siniakiem. Zamiast mięśni miał galaretę i gdy ledwo się wyprostował, nogi się pod nim ugięły i runął na ziemię. Nie! Nie podda się!

Organizm wypełniła adrenalina, naprężając kolejno włókna mięśni, jakby ktoś naciągał struny skrzypiec. Zerwał się do biegu. Nie był pewien, czy dałby radę iść, ale mógł biec. Wypatrzył niewielką szparę w żywopłocie z rododendronów i przedarł się na drugą stronę. Jego nasiąknięte wodą ubranie musiało ważyć co najmniej pięć kilo więcej, do tego jeszcze ogłuchł, o czym przekonał się chwilę później, gdy niemal wpadł pod samochód, którego w ogóle nie usłyszał. Widać woda dostała się do obu uszu. Pod stopami miał pozbawione czucia poduszki i idąc, nie czuł pod nimi asfaltu. Czuł jedynie bolesne kłucie i ogarniające całe ciało fale gorąca. Ale nie dał się złapać. Jeszcze nie. Nie został „odzyskany”. Jego przeciwnicy przegrali. Na razie. Przebiegł na drugą stronę ruchliwej drogi, wykorzystując parosekundowe odstępy między samochodami – gdyby się potknął i stracił choćby sekundę, zostałby uderzony zderzakiem nadjeżdżającego vana – i dalej przez następne skrzyżowanie. Wkrótce dotarł do szeregu niewielkich domków z wolno stojącymi garażami. Większość, ciemna i pozamykana, czekała na powrót właścicieli z pracy. Belknap zakradł się do jednego z garaży przez niezamknięte boczne drzwi i wyciągnął się na podłodze za stertą opon. Kiedy jego wzrok przyzwyczaił się do panującego wewnątrz półmroku, zaczął rozróżniać zarysy standardowych sprzętów ogrodowych: dmuchawa do liści, maszyna do pielenia, kultywator z zębami oblepionymi starą darnią. Dowody słomianego zapału do prac w ogrodzie. Te zabawki zostały kupione po niewątpliwie długim i starannym przemyśleniu oraz porównaniu cen, użyte kilka razy i porzucone na pastwę losu. Wciągnął w nozdrza znajomy zapach butwiejących opon i starego oleju silnikowego i usiłował usadowić się wygodnie. Zamierzał tu zostać tak długo, aż jego ubranie całkiem wyschnie. W okolicy było zbyt dużo kryjówek, by grupa interwencyjna miała zostać na miejscu, zwłaszcza po strzelaninie i przyciągnięciu niepożądanej uwagi. Belknap wiedział, że się rozproszą i zaczną działać w pojedynkę do chwili, gdy znów go namierzą. Musi po prostu zostać w ukryciu przez następne sześć godzin, atakowany napadami bólu nękającymi całe ciało, jakby było wielkim spróchniałym zębem. Ale na szczęście niczego sobie nie złamał, niczego nie zranił, a ból z czasem przejdzie. Przewijając w głowie film z ostatnich godzin, Belknap

pomyślał, że fizyczny ból szybko ustąpi miejsca czemuś, co zawsze w takich razach mu towarzyszyło: poczuciu wściekłości.

Rozdział 16

Los Angeles – Przykro mi, proszę pana – odezwał się ubrany na czarno, przysadzisty mężczyzna, stojący przed wejściem do najmodniejszego nocnego klubu na Sunset Boulevard, nieopodal Larrabee Street. Najwyraźniej robił tu za odźwiernego i bramkarza. – Dziś odbywa się tu prywatna impreza. Cobra Room był najbardziej ekskluzywnym lokalem w Los Angeles i facet miał dopilnować, żeby tak pozostało. Przychodzili tu głównie celebryci i ludzie, którzy na kilometr cuchnęli kasą. Obecność gapiów, pieczeniarzy i niedoszłych gwiazdeczek mogła sprawić, że poczują się nieswojo. Zwalisty koleś przez większość wieczoru powtarzał ze stanowczą uprzejmością różne warianty tej samej formułki: prywatne przyjęcie, wstęp wzbroniony. Tylko ci, którzy zyskali jego aprobatę, mogli ominąć kolejkę oczekujących i wejść do środka, jednak było ich niewielu. – Pani wybaczy – powiedział. – Dziś odbywa się tu prywatna impreza. Nie mogę pani wpuścić. – A zaraz potem: – Przepraszam pana. To prywatne przyjęcie. Wstęp wzbroniony. – Ale mam się tam spotkać z przyjacielem – tłumaczyli niedoszli imprezowicze, jakby liczyli, że oni jedni wpadli na ten pomysł, podczas gdy dziesiątki osób co wieczór próbowały tego samego fortelu. – Przykro mi. – Mężczyzna energicznie pokręcił głową. – Nie robimy żadnych wyjątków. Tleniona blondynka w wydekoltowanej sukience i podróbkach Jimmy’ego Choo sięgnęła do maleńkiej czarnej torebki z nadzieją, że napiwek załatwi sprawę. – Dziękuję, ale nie, proszę pani – uprzedził ją bramkarz. Już na pierwszy rzut oka widać było, że sama się uczesała; dobry fryzjer zapewniłby jej włosom bardziej naturalny wygląd. – Proszę się odsunąć. Mężczyzna, który nazywał siebie Jonesem, od pół godziny obserwował ruch przed wejściem do klubu zza przyciemnianych szyb lincolna town car, zaparkowanego nieco dalej po drugiej stronie ulicy. Jego towarzysz, Smith,

przygotował mu teren. Mężczyzna zerknął na zegarek. Miał na sobie czarne, prążkowane sztruksy, prążkowany bawełniany sweter od Helmuta Langa, zapinaną na zamek, jedwabną kurtkę i czarne tenisówki. Strój – typowy dla miejscowej śmietanki, która wyglądała niedbale nawet w najdroższych ciuchach – sam w sobie nie załatwi sprawy, ale z pewnością mu nie zaszkodzi. Nakazał kierowcy okrążyć kwartał i zatrzymać się tuż przed wejściem do klubu. Dopiero wówczas włożył na nos okulary Oakley i swobodnym krokiem ruszył w stronę drzwi. Niewiele umykało szeroko rozstawionym oczom bramkarza, co dodatkowo komplikowało całą sytuację. Nagle blondynka podbiegła do Jonesa. – O Boże, Trevor Avery! – pisnęła. – Muszę powiedzieć swoim przyjaciółkom. Uwielbiamy pana! – Uczepiła się mężczyzny w swetrze od Helmuta Langa i wyraźnie podekscytowana chwyciła go za rękę. – Niech pan zaczeka chwileczkę! Proszę, proszę! – Proszę pani – ostrzegł ją bramkarz. – Nie ogląda pan Venice Beach? – zwróciła się do niego, mając na myśli popularny wśród nastolatków program telewizyjny. – Nie – odparł stanowczo. – Proszę, mógłby zrobić nam pan zdjęcie moim telefonem? Byłoby cudownie! Jones odwrócił się do bramkarza. – Nienawidzę tego – mruknął. – Proszę wejść – rzucił tamten, odczepiając aksamitną linę od mosiężnego słupka i uśmiechając się do gościa. Decyzja była łatwiejsza, niż się tego spodziewał. – A pani – spiorunował blondynkę wzrokiem – niech się odsunie. Ale już. Mówiłem przecież, że to prywatne przyjęcie. Dziewczyna cofnęła się naburmuszona. Odchodząc, sięgnęła do torebki, żeby jeszcze raz dotknąć banknotu studolarowego, który dał jej Smith. Jones był w środku. Gdy jego wzrok przystosował się do panującego w klubie półmroku, zobaczył Eliego Little’a, miejscowego dewelopera, siedzącego w jednym z obitych czarnym winylem boksów. Jego siwe włosy świeciły w krwistoczerwonym świetle lamp. Towarzyszyli mu: młody reżyser, który niedawno zdobył główną nagrodę na Festiwalu Filmowym w Sundance, starej daty kierownik planu, będący u szczytu sławy muzyk i aktorka, która miała własny serial w HBO. Plotki, jakoby deweloper miał powiązania z przestępczością zorganizowaną, czyniły go jeszcze bardziej atrakcyjnym w oczach mieszkańców

Hollywood zafascynowanych wszystkim, co miało związek z tak zwaną „mroczną stroną”. Jones przeciął niewielki hol, żeby lepiej przyjrzeć się swojemu celowi. Deweloper, którego zwykle otaczał istny kordon ochroniarzy, gestykulował zamaszyście i czuł się komfortowo niczym ryba mająca dla siebie całe akwarium. Nie miał pojęcia, że w zbiorniku właśnie pojawił się rekin.

Dolny Manhattan, Nowy Jork Andrea Bancroft siedziała w taniej restauracji i sączyła trzecią dolewkę lurowatej kawy, którą kelnerka niechętnie nalewała z dzbanka firmy Pyrex. Wzrok miała utkwiony w chodnik. Gdyby nie logo Greengrove Diner i przyklejone do drzwi laminowane menu, widok na ulicę byłby całkiem niezły. Sama nie wybrałaby tego miejsca, ale Belknap lubił stawiać na swoim. Była zła i nie potrafiła tego ukryć. Wkraczała do innego świata. Świata podstępów i pułapek, gdzie ludzie chętnie sięgali po broń i równie chętnie strzelali. Świata, gdzie ludzkie życie było tanie, a prawda kosztowna. Zauważyła, że zbielały jej kłykcie, tak mocno ściskała kubek z kawą. Weź się w garść, zrugała się w myślach. Weź się w garść. To był świat Belknapa i on wiedział, jak w nim funkcjonować. Ale to nie był jej świat. A może jednak? Niepewność i strach uderzały w nią jak fale oceanu roztrzaskujące się o nabrzeże. Czy mogła zaufać Belknapowi? Czy stać ją było na to, żeby mu nie ufać? Przypomniała sobie, jak ją zasłonił przed uzbrojonym bandziorem i uratował swoimi działaniami i słowami. Jednak to o niego im chodziło. Ale dlaczego? Jego odpowiedzi były denerwująco ogólnikowe, lecz wynikało z nich, że został wrobiony. Z drugiej strony, czy nie tak tłumaczyli się wszyscy podejrzani? Andrea nie miała powodów, by mu wierzyć. Niemniej mu wierzyła. A co z Paulem Bancroftem? Czy to możliwe, że fundacja była zamieszana w porwanie, na którego punkcie Belknap miał obsesję? Paul zapewniał ją, że Grupa Theta powstała wyłącznie po to, żeby czynić dobro. I nie wiedzieć dlaczego, jemu także wierzyła. – Jestem zaskoczony, że się pojawiłaś. – Głos należał do Belknapa.

Odwróciła się i zobaczyła, że przysiadł się do niej. – Żartujesz? Po tym, jak świetnie się razem bawiliśmy? – rzuciła sarkastycznie, choć w głębi duszy wcale nie chciała być złośliwa. – Można tak powiedzieć. – Wzruszył ramionami. – Długo już pijesz tę kawę? – Piję? Ta lura nikogo nie postawiłaby na nogi. – Upiła kolejny łyk. – Nie widziałam, jak przyszedłeś. Belknap wskazał głową wejście dla personelu. – Mam nadzieję, że nikt poza mną tego nie zrobił. – Głos miał obojętny, niemal zadowolony, jednak Andrea wyczuwała, że jest podenerwowany. Omiótł wzrokiem wnętrze lokalu, zerknął na chodnik i ukradkiem spoglądał na sąsiednie stoliki. „Bóg widzi nawet małego wróbla, który spada na ziemię”, przypomniała sobie słowa starego spirytualisty. Przyszło jej do głowy, że Belknap też zobaczyłby wróbla. – To, co się stało w hotelu… przykro mi, nawet nie potrafię tego ogarnąć. – Chciała dodać: „Dzięki Bogu, że nic ci nie jest”, ale się powstrzymała. Sama chyba nie wiedziała dlaczego. – Rezerwacji dokonano na fałszywe nazwisko – powiedział Belknap swoim niskim, schrypniętym głosem. Miał na sobie oliwkowozieloną trykotową koszulkę polo, pod którą wyraźnie rysowały się mięśnie. – Nazywamy to legendą. Chroni cię przed światem zewnętrznym, ale nie przed wrogami, których masz w agencji. To byli ludzie z Wydziału Operacji Konsularnych. Kolejny łyk gorącej, pozbawionej smaku kawy. – Tamten facet na tyłach hotelu. Naprawdę myślałam, że mnie zastrzeli. Tacy ludzie… – Pokręciła głową. – Agent służb do zadań specjalnych. To ściśle tajny program. Oznacza, że nic nie wycieknie poza krąg zainteresowanych. Oprócz agentów w całym rządzie wie o tym może pięć, sześć osób. – Włącznie z prezydentem? – Czasem tak. Czasem nie. – A więc nienawidzisz kolesi, którzy zbyt szybko chwytają za broń. Chyba zaczynam cię lubić. Belknap pokręcił głową. – Może nie powinnaś. Widziałaś, do czego są zdolni, i byłaś przerażona. – Fakt – rzuciła. – Prawda wygląda tak, że sam jestem jednym z nich. No, może nie w tej chwili.

– Ale… – Lepiej, żebyś wiedziała, kim naprawdę jestem. Robiłem dokładnie to, co oni. Mógłbym być każdym z nich. – Pytanie nasuwa się samo. Skoro twoi kumple ci nie ufają, dlaczego, do cholery, ja miałabym ci ufać? – Nie mówiłem, że mi nie ufają. – Jego stalowoszare oczy wydawały się niemal szczere. – Mieli mnie spętać i wrzucić do klatki. To nie znaczy, że ich zdaniem jestem niegodny zaufania. Wręcz przeciwnie, może uważają, że jestem zbyt godny zaufania. To nie oni podejmują decyzje. Oni wykonują rozkazy. Nie chowam do nich urazy. Tak jak mówię, byłem jednym z nich. Z tą różnicą, że ja tropiłem sam. Sam dokonywałem zatrzymań. I byłem w tym całkiem niezły. – Tropiłeś? – Właśnie tym się zajmuję, Andreo. Odnajduję ludzi. Zwykle tych, którzy nie chcą, żeby ich znaleziono. – Jesteś w tym dobry? – Prawdopodobnie najlepszy – odparł. Nie zabrzmiało to jak przechwałki. Zupełnie, jakby podawał komuś swój wzrost albo datę urodzenia. – Twoi koledzy są tego samego zdania? Pokiwał głową. – Nazywają mnie Ogarem. Jak już mówiłem, na tym polega moja praca. Woń tanich perfum zapowiedziała pojawienie się kelnerki. Miała jasnorude włosy i mogłaby uchodzić za szczupłą, gdyby nie sterczące, wielkie jak melony piersi. Koszula jej mundurka była rozpięta do trzeciego guzika. – Co panu podać? – zwróciła się do Belknapa. – Jest Benny? – Taak. – Poproś, żeby zrobił te swoje grzanki francuskie z serem mascarpone – odparł. – A tak, jadłam je. Są pyszne – zapiszczała dziewczyna. – Pogadam z nim, dobra? – Jasne. – Belknap puścił do niej oko. – Zjemy dwie. Chwilę później powiedział coś tak cicho, że Andrea nie była w stanie rozróżnić poszczególnych słów; coś o kolesiu, z którym wolałby się nie spotkać, i prosił kelnerkę, żeby wyświadczyła mu przysługę.

– Będę miała go na oku – odparła ściszonym głosem i również puściła mu oko. Widoczny w kąciku ust koraloworóżowy język przywodził na myśl cukrowy pączek róży na ciastku. – Masz dar zjednywania sobie ludzi – powiedziała Andrea, zaskoczona swoim poirytowanym głosem. Chyba nie była zazdrosna? – Nie mamy zbyt wiele czasu – odparł Belknap. Odprowadził wzrokiem kelnerkę, ale kiedy spojrzał na Andreę, był znów w stu procentach profesjonalistą. Z jakiegoś powodu poczuła się rozczarowana. Cichym, spokojnym głosem opowiedziała mu, co wydarzyło się poprzedniego dnia. Jego twarz nie zdradzała żadnych emocji. Tylko, gdy wspomniała o telefonie do Dubaju, uniósł brew. – Jak to wytłumaczysz? – spytała. – Masz jakieś sensowne wytłumaczenie? – Magistrala przekierowała rozmowę. Jeśli mają dostęp do komputerów ISDN, wystarczy trzydzieści sekund. Ile czasu minęło między tym, jak podałaś numer, a wykonaniem połączenia? – Więcej niż pół minuty – odrzekła Andrea. – Chryste, nie wiem, co myśleć. To nie jest tak, że mam lepsze powody, by wierzyć w twoją historyjkę. – Która przypadkiem jest prawdziwa. – To ty tak twierdzisz. – Spuściła wzrok i zajrzała do kubka z kawą, jakby liczyła, że skrywa jakieś tajemnice. – I to, co powiedział o mojej matce… to całkiem prawdopodobne. Bardziej prawdopodobne niż inne możliwości. Tylko co, jeśli ma rację; jeśli walczę z wiatrakami i wytworami własnej wyobraźni? Nawet nie wiem, co ja tu z tobą robię. Balknap pokiwał głową. – Racjonalnie rzecz biorąc, nie powinno cię tu być. – A więc się ze mną zgadzasz. – Otrzymałaś dobre, solidne wytłumaczenie. Czemu nie miałabyś założyć, że jest prawdziwe? Uwierzyć we wszystko, co ci powiedzieli, i żyć długo i szczęśliwie. Kup mieszkanie w Tribece, o którym mi opowiadałaś. Powinnaś spotkać się z dekoratorem wnętrz i porozmawiać o próbkach. A zamiast tego siedzisz tu ze mną. – Mówiąc to, nachylił się w jej stronę. – Jak myślisz, dlaczego? Andrea poczuła pieczenie na twarzy. W ustach miała sucho. – Bo – ciągnął Belknap – mu nie uwierzyłaś. Upiła łyk wody z lodem. Chwilę później odstawiła pustą szklankę. – Jest coś, co nas łączy. Oboje wyczuwamy, kiedy rzeczy tylko pozornie trzymają się kupy. Dostałaś jasne, racjonalne wytłumaczenie. Ale nie wiedzieć

czemu nie dałaś mu wiary. Nie że jesteś pewna, co jest nie tak. Po prostu to wiesz. – Błagam, nie udawaj, że mnie znasz. – Tak tylko mówię. Prawda często bywa niedorzeczna. Wiesz o tym. Ktoś logicznie próbował wytłumaczyć ci coś, co budzi twój niepokój. A jednak intuicja podpowiada ci, żeby mu nie wierzyć. Gdyby było inaczej, nie siedziałabyś tu i nie piłabyś najgorszej kawy, jaką serwują na dolnym Manhattanie. – Może – odparła drżącym głosem. – A może po prostu byłam wdzięczna. – Sama wiesz, że to nieprawda. Po pierwsze, gdyby nie ja, nie potrzebowałabyś pomocy. Andrea przyjrzała się jego twarzy i próbowała sobie wyobrazić, co by o nim pomyślała, gdyby to było ich pierwsze spotkanie. Zobaczyłaby kogoś o surowej męskiej urodzie, dobrze zbudowanego i, tak, onieśmielającego. Jego mięśnie nie były wyćwiczone na siłowni; nie były wymodelowane, były napięte i twarde, mięśnie do pracy, nie na pokaz. Było w nim coś jeszcze: wymuszona kontrola kogoś, kto – gdyby tylko chciał – mógł wyrwać się spod kontroli. Brutal? Tak, w pewnym sensie. Ale nie tylko to. Cała jego osobowość miała w sobie coś potężnego. – Dlaczego za każdym razem, kiedy próbuję mieć o tobie dobre zdanie – zaczęła po chwili – niszczysz ten wizerunek? – Istnieje jezioro, którego wody są bardzo głębokie i mroczne. A twoja łódka jest bardzo mała. Ludzie wmawiają ci, że w jeziorze żyją jedynie śliczne, małe rybki. Ty jednak nie do końca im wierzysz. Jesteś przekonana, że na dnie czai się coś wielkiego i przerażającego. – Jezioro – zastanawiała się na głos Andrea. – Jak Inver Brass. A więc jak myślisz? Czy Paul Bancroft dolał wody do Inver Brass? Myślisz, że to on jest Genesis? – A ty? Jak myślisz? – Zastanawiam się. – Posłuchaj, musisz założyć, że wszystko co od niego usłyszałaś, jest kłamstwem. – Ale nie potrafię – powiedziała Andrea. – W pewnym sensie byłoby to zbyt oczywiste, a Paul Bancroft nie jest oczywistym człowiekiem. Myślę, że wiele z tego, co mi powiedział, jest prawdą. Prawdą, której nie jesteśmy w stanie do końca zrozumieć.

– Mówisz o człowieku z krwi i kości, nie o jakimś greckim bogu – warknął Belknap. – Nie znasz go. – Nie bądź taka pewna. Od dwudziestu pięciu lat tropię różnych dupków. Ale jak człowiek przejdzie do konkretów, okazuje się, że wszyscy są tacy sami. Andrea pokręciła głową. – On jest inny niż ludzie, których znasz. Musisz to wiedzieć. – Daruj sobie. Założę się, że jest jak każdy facet. – Jakież to subtelne, Todd – rzuciła z goryczą i poczuła, że się czerwieni. Pierwszy raz zwróciła się do niego po imieniu. Zastanawiała się, czy on też to zauważył. – Paul Bancroft to najcudowniejszy człowiek, jakiego ty i ja mieliśmy okazję spotkać. Pracując w Instytucie Badań Zaawansowanych, rozmawiał z najwybitniejszymi postaciami historycznymi: Kurtem Gödelem, Robertem Oppenheimerem, Freemanem Dysonem, a nawet Albertem Einsteinem, i wszyscy oni rozmawiali z nim jak równy z równym. Jakby był jednym z nich. – Przerwała, ale tylko po to, żeby zaczerpnąć powietrza. – Może sprowadzanie ludzi do swojego poziomu poprawia ci nastrój, jednak nie wiesz, jak niedorzecznie brzmisz, kiedy mówisz w ten sposób o Paulu Bankrofcie. – Zaskoczyło ją ożywienie, z jakim wypowiadała te słowa. Może wciąż miała nadzieję, że Bancroft zostanie oczyszczony z zarzutów; że jej lęki i podejrzenia okażą się bezpodstawne. A jeśli tak się nie stanie, jeśli Belknap popełnił błąd, nie doceniając Paula Bancrofta, było już po nim. – Uspokój się, do cholery – powiedział Belknap. – Po czyjej jesteś stronie? Wygląda na to, że Angole cię zastraszyli. Koleś musi być dobry w pociąganiu za sznurki. – Pieprz się – warknęła Andrea. – Zrozumiałeś cokolwiek z tego, co mówiłam o Grupie Theta? – Zrozumiałem wszystko i nieźle mnie to przestraszyło. Zadowolona? – O tyle o ile; przynajmniej wiem, że nie do końca straciłeś kontakt z rzeczywistością. Belknap spochmurniał. – Mówisz o kolesiu, który ma więcej kasy niż Sknerus McKwacz i szaloną wizję naprawy świata. Tacy ludzie zwykle wyrządzają więcej złego niż ci, którzy z natury są źli.

Andrea dała za wygraną i powoli pokiwała głową. Prawdę powiedziawszy, to właśnie utopizm doktora Bancrofta przerażał ją najbardziej. Słowa Belknapa, choć wypowiedziane w charakterystyczny dla niego, prymitywny sposób, były bliskie prawdy. Wielkie teorie, wspaniałe pomysły – to one były siłą napędową historii. Komuniści ze Świetlistego Szlaku w imię utopii wyrżnęli tysiące Peruwiańczyków; miliony straciły życie na polach śmierci w Kambodży. Idealizm zabijał równie skutecznie, jak nienawiść. – Nie wiem, do czego byłby zdolny, gdyby uznał, że cel uświęca środki – odparła. – Właśnie – zgodził się z nią Belknap. – Idę o zakład, że już dawno przekroczył granicę. Kombinuje, manipuluje, igra z przeznaczeniem. Tak jak powiedziałaś, zrobiłby wszystko, absolutnie wszystko, żeby znaleźć usprawiedliwienie dla swoich działań. – Nie sądzę jednak, żeby to on był Genesis. – Nie masz podstaw, żeby tak mówić. – Myślisz, że się mylę? – Nie – odparł, błądząc wzrokiem po ulicy. – Myślę, że masz rację. Myślę też, że jest częścią czegoś większego. Istnieje tu jakiś związek – przyjaciel czy wróg, współpracownik czy nemezis, albo ktoś zupełnie inny. Tak czy siak, jest jakiś związek. Albo skomplikowana pajęczyna związków. W każdym razie Jared Rinehart zaplątał się w nią. Możliwe, że twoja matka również. Andrea zadrżała. – Ale kim jest Genesis, jeśli nie Paulem Bancroftem? Belknap po raz kolejny rozejrzał się dookoła. – Kiedy byłem w Waszyngtonie, przyjaciółka powiedziała mi parę rzeczy na temat Genesis – zaczął niespiesznie. – Sądzą, że może to być ktoś z Estonii. Magnat, gangster, który dorobił się na prywatyzacji przemysłu państwowego. Co więcej, to ktoś, kto przejął kontrolę nad pokaźną częścią radzieckiego arsenału. Mówimy o pierwszoligowym handlarzu bronią. – Handlarzu bronią? – Zabrzmiało to niedorzecznie. Andrea obawiała się, że po raz kolejny Belknap sprowadzał przeciwnika do swojego poziomu. – Mówimy o kimś, kto ma kontakty na całym świecie. O człowieku, którego działanie ma globalny zasięg, z globalnymi ambicjami. To interes, który przekracza granice równie łatwo jak ptaki na niebie czy ryby w wodzie. Kto nadaje się do tego lepiej niż nasz Genesis?

– A Grupa Theta? Może powinieneś zapytać przyjaciółkę, jak ta grupa pasuje do tego opisu. Belknap zareagował, jakby go spoliczkowała. – Nie mogę – wyjaśnił, z trudem łapiąc oddech. – Zabili ją na moich oczach. – Boże – szepnęła. – Tak mi przykro. – Pewnego dnia ktoś inny pożałuje – rzucił lodowato. – Genesis. Niemal niezauważalnie skinął głową. – Może Grupa Theta próbowała go obalić. Może chcieli połączyć siły. Kto to wie? Tak czy siak, wytropię drania. On będzie wiedział, gdzie jest Jared Rinehart. Raczej prędzej niż później, zacisnę ręce na szyi tego potwora, a jeśli nie spodoba mi się to, co usłyszę, ukręcę mu łeb jak kurczakowi. – Wyciągnął muskularne ręce i zgiął palce. – Albo welociraptorowi. – Nieważne. Każdy kręgowiec ma szyję. – Estonia jest daleko stąd – zauważyła. – Genesis to globtroter. Jak cała Fundacja Bancrofta. Dzięki temu mogą być naturalnymi sojusznikami. Albo przeciwnikami. – Myślisz, że Genesis ma wspólników w fundacji? – To całkiem prawdopodobne. Po powrocie z Estonii będę wiedział więcej. – Dasz mi znać, prawda? – Tak – odparł. – A tymczasem trzymaj się z daleka od zbiegłych tajnych agentów. Same z nami kłopoty. – Zauważyłam. Ale pogrzebię trochę. Rozmawiałam z przyjacielem, który pracuje w nowojorskim Departamencie Podatków i Finansów. – I pewnie ten ktoś ma przyjaciół? – Fundację zarejestrowano w Nowym Jorku, więc pomyślałam, że dokumenty złożono w tym właśnie wydziale. Belknap po raz kolejny wyciągnął szyję, najwyraźniej rozglądając się za czymś niezwykłym. Czyżby coś zauważył? – No i? – zapytał. – Nie natrafiłam na żyłę złota ani nic takiego. Ale dowiedziałam się, że potrzeba kilkudziesięciu lat, żeby przejrzeć papiery, które tam składują. – Tam, to znaczy gdzie?

– We wnętrzu góry, w której wykryto złoża żelaza, w Rosendale, w stanie Nowy Jork – odpowiedziała Andrea. – I co z tego? Ludzie bez przerwy składają fałszywe papiery. – Na pewno. Jednak sprawa ma się inaczej w przypadku prywatnych akt, które są poddawane szczegółowej kontroli. To autentyczne dokumenty i muszą przedstawić faktyczny stan, przynajmniej do pewnego stopnia. Wiadomo, że nie zawierają całej prawdy, ale możemy w nich znaleźć jakiś punkt zaczepienia; coś, od czego będziemy mogli zacząć. Kelnerka przyniosła dwa talerze. Specjalne francuskie grzanki, które zamówił Belknap. – Przepraszam, że trwało to tak długo – wyjaśniła. – Benny musiał wyjść do sklepu naprzeciwko, żeby kupić mascarpone. Nie chciał cię rozczarować. – Benny nigdy mnie nie rozczarował – odparł Belknap. – Ona myśli, że jesteś gliniarzem, prawda? – spytała Andrea, kiedy kelnerka odeszła od stolika. – Myśli, że jestem gliniarzem, ale nie wie jakim. Może ma mnie za agenta federalnego. W tej kwestii jestem raczej mało konkretny. Najważniejsze, że lubią tu gliniarzy. – Bo nie mają nic do ukrycia. – A może dlatego, że mają. – A więc Doug pomoże mi dostać się do tego miejsca w Rosendale. – Chryste, papierkowa robota. – Gdzieś w przeszłości tej fundacji musi być jakaś szczelina. Jakiś słaby punkt. Wskazówka. Coś, co będziemy mogli wykorzystać. Zawsze znajdzie się coś takiego. – Tak, w książkach i filmach. W prawdziwym życiu często nie ma niczego takiego. Przykro mi, że akurat ode mnie musisz to usłyszeć, ale opowieści to jedno, a życie to drugie. Andrea pokręciła głową. – Myślę, że żyjemy opowieściami. Organizujemy wokół nich całe swoje życie. Pytasz mnie, kim jestem, a ja opowiadam ci historię. Jednak opowieści się zmieniają. Opowiedziałam sobie pewną historię o swojej matce. Kiedy historia zaczęła się rozpadać, załamałam się. Ty masz historię o Jaredzie Rineharcie i o tym, co dla ciebie zrobił. To ona sprawiła, że postanowiłeś go uratować, nawet za cenę własnego życia. Nie ma innego doświadczenia poza opowieściami.

– Przyszło ci kiedyś do głowy, że spędziłaś za dużo czasu w szkole? – spytał rozbawiony Belknap. – Zawdzięczam życie Jaredowi Rinehartowi. To wszystko. Nie komplikuj tego jeszcze bardziej. – Spojrzał na nią z powagą. – Zjedz grzankę. – Dlaczego? Nie zamawiałam jej. To typowe męskie zachowanie. Próbujecie narzucić nam swoją wolę poprzez jedzenie. – Zamrugała. – Chryste, zamieniam się w sekutnicę. – Czas na nas. – Wyprostował się. – Kto tak powiedział? – obruszyła się Andrea. Zaraz jednak zobaczyła jego minę i ciarki przeszły jej po plecach. – Koleś z FedExu po drugiej stronie ulicy – syknął Belknap przez zaciśnięte zęby. – Doręcza paczkę. – I co z tego? – Nie ta pora. FedEx nie doręcza przesyłek o szesnastej. – Położył na stole gotówkę i wstał. – Chodź za mną. Puścił oko do kelnerki, wszedł przez wahadłowe drzwi do kuchni i dalej, na malutkie betonowe podwórko na tyłach lokalu, gdzie stały przygotowane do odbioru butelki do recyklingu. Nieco dalej znajdowała się wąska uliczka. Przecisnęli się obok kontenera na śmieci i wyszli na sąsiednią ulicę. Belknap zatrzymał się na rogu przecznicy i wyjrzał zza budynku. Pozornie uspokojony pochylił się i otworzył drzwi ciemnozielonego forda mercury. – Wsiadaj – rzucił. Skręcili za rogiem, przez chwilę kluczyli ulicami miasta, aż w końcu włączyli się do ruchu na West Street. – Zaparkowałeś samochód przy hydrancie – odezwała się w końcu Andrea. – Wiem. – Skąd wiedziałeś, że nie dostaniesz mandatu i że go nie odholują? – Nie zauważyłaś druków mandatów na desce rozdzielczej, ale ktoś, kto pracuje dla miasta, od razu zwróciłby na nie uwagę. Co oznacza, że to samochód gliniarza i lepiej go zostawić. – To policyjny samochód? – Nie, zresztą druki też nie są prawdziwe. Ale niezawodnie spełniają swoją rolę. – Zerknął na nią. – Trzymasz się jakoś? – Nic mi nie jest. Przestań mnie o to pytać. – Spokojnie. Formułki w stylu „jestem kobietą, usłysz mój ryk” zachowaj na inną okazję. Rozumiem. Jesteś silna. Niezwyciężona. Jesteś kobietą.

– Dobrze już, dobrze, jestem przerażona. Jak, do cholery, twoi kolesie…? – To nie są moi kolesie. Tylko twoi. – Że co? – Nie wyglądali na ludzi z OpKonu. Raczej na takich, którzy stoją i obserwują. Moi przyjechaliby furgonetką U.S. Postal Service i byłoby ich więcej. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Myślę, że po twojej wizycie na Terrapin Drive twoi koledzy postanowili mieć cię na oku. Taki nieszkodliwy nadzór, żeby wiedzieć, co się święci. – Byłam ostrożna – oburzyła się. – Miałam otwarte oczy. Nie mam pojęcia, jak mnie tu wytropili. – To profesjonaliści. Ty nie. – Przepraszam. – Andrea oblała się rumieńcem. – Nie przepraszaj. Żyj i ucz się. Albo raczej ucz się i żyj. Chcesz się dostać do Rosendale, tak? – Zamierzałam przenocować w pobliskim hotelu. – Zawiozę cię tam. – Samochodem to dwie godziny drogi stąd – ostrzegła. Belknap wzruszył ramionami. – Mamy radio – powiedział. Nie słuchali jednak radia, kiedy jechali na północ autostradą Major Deegan ani kiedy zjechali na drogę międzystanową numer osiemdziesiąt siedem. Samochód był najmniej rzucającym się w oczy modelem, jaki udało mu się zdobyć. Balknap zapewnił Andreę, że nikt ich nie śledzi, a ona uspokajała się w duchu, że nikt nie miał powodu, żeby uprzedzać ich kolejny ruch. – Wczoraj mogliśmy zginąć – zauważyła, gdy kolejny raz poprawiał lusterko wsteczne. – To głupie, ale nie mogę przestać o tym myśleć. Mogliśmy zginąć. – Nie mów – odparł zjadliwie. Andrea utkwiła w nim wzrok, po raz kolejny próbując go rozgryźć. Był kipiącą gniewem plątaniną mięśni; na jego twarzy malowały się złość i frustracja. Miał grube palce ze zgrubiałymi paznokciami – ręce człowieka, który dostał nieźle w kość i który potrafił dać w kość innym. Wydawał się grubiański, a jednak… była w nim bystrość, przenikliwość, której nie potrafiła pojąć. Był wychudzony, obcesowy i przebiegły. Jak go nazywali? Chyba Ogar. Teraz rozumiała dlaczego. Miał w sobie psią zajadłość.

– A więc wydarza się coś takiego, że czujesz na szyi oddech śmierci, niemal zaglądasz jej w oczy, i myślisz: Tak, podoba mi się, jak przeżyłem swoje życie. A może myślisz coś innego? Belknap odwrócił się do niej. – Ja nie myślę – powiedział. – Nie myślisz – powtórzyła. – Właśnie. To klucz do sukcesu wszystkich tajnych agentów. Nie myśleć za wiele. Andrea zamilkła. W końcu nie ubiegał się o miejsce przy Algonkińskim Okrągłym Stole10. Zerkając na niego, zwróciła uwagę na materiał koszulki, który ciasno opinał umięśnione ramiona. Dłoń, którą trzymał kierownicę, choć zniszczona, wydawała się silna i pewna. Zastanawiała się, co by pomyślał o nim Brent Farley. Niemal widziała rozszerzone nozdrza Brenta i jego pogardliwe spojrzenie, ale przecież wystarczyło, żeby Belknap zbyt mocno uścisnął jego rękę, a nogi by się pod nim ugięły. Na samą myśl o tym uśmiechnęła się. – O co chodzi? – spytał. – O nic – odrzekła odrobinę za szybko. Co sądził na jej temat? Pewnie miał ją za rozpieszczoną paniusię z Connecticut, która wpakowała się w kłopoty i nie wie, jak się z nich wyplątać. A może uważał ją za wyrośniętą studentkę? – Wiesz – odezwała się kilka minut później – tak naprawdę nie należę do rodziny Bancroftów. – Już to mówiłaś. – Moja matka chciała mnie przed tym ochronić. Została skrzywdzona i chciała mi oszczędzić tego samego. Jest jednak coś, co ceniła w Bancroftach. Coś, czego nigdy nie rozumiałam. Ta fundacja wiele dla niej znaczyła. Żałuję, że nigdy o tym nie rozmawiałyśmy. Belknap pokiwał głową, ale się nie odezwał. Myślała na głos i wątpiła, czy w ogóle jej słuchał, lecz nie miało to znaczenia. I tak lepiej, niż miałaby mówić do siebie. – Paul powiedział, że ją kochał. „Na swój sposób” – tak właśnie to ujął. Jednak myślę, że rzeczywiście ją kochał. Była piękna, ale nie przypominała porcelanowej lalki. Była jak żywe srebro. Zuchwała. Zabawna. Pełna życia. I borykała się z problemami. – Piła.

– Naprawdę wierzyłam, że miała to już za sobą. Zaczęło się od Reynoldsa. Ale mniej więcej rok po tym, jak się rozwiedli, złożyła obietnicę. I tyle. Nigdy więcej nie widziałam jej z drinkiem. Chociaż było wiele rzeczy, o których nie miałam pojęcia. Tak wiele rzeczy, o które chciałabym ją zapytać. – Poczuła, że łzy napływają jej do oczu, i starała się je powstrzymać. Belknap spojrzał na nią beznamiętnym wzrokiem. – Czasami pytania są ważniejsze niż odpowiedzi. – Powiedz mi, czy ty w ogóle wiesz, co to strach? Znowu to samo spojrzenie. – Mówię poważnie. – Wszystkie zwierzęta wiedzą, co to strach – odparł. – Widzisz mysz, pręgowca, świnię albo lisa. Czy one myślą? Nie mam zielonego pojęcia. Czy mają świadomość? Raczej nie. Śmieją się? Wątpię. Czują radość? Kto to wie? Ale jedno jest pewne. Wszystkie odczuwają strach. – Tak. – Strach jest jak ból. Ból jest pożyteczny, bo informuje nas, że dotknęliśmy gorącego palnika albo wzięliśmy do ręki coś ostrego. Z drugiej strony, jeśli ciągle się czegoś boimy, jeśli nasz strach karmi się sam sobą, nie wynika z tego nic dobrego. Umniejsza naszą zdolność do normalnego funkcjonowania. Strach może ocalić ci życie. Albo je zniszczyć. Andrea powoli pokiwała głową. – Skręć na następnym zjeździe – odezwała się po chwili. Po pięciu kilometrach dotarli do Clear Creek Inn, w którym dokonała rezerwacji na wieczór. Poczuła niepokój i mrugając, rozejrzała się dookoła. Na parkingu, oparty o samochód, stał bezimienny osiłek z Fundacji Bancrofta. Chryste, nie! Serce waliło jej jak młotem; czuła przerażenie zmieszane z oburzeniem. Uświadomiła sobie, że chcą ją zastraszyć, i to ją rozwścieczyło. – Nie zatrzymuj się – poleciła ze spokojem. Bała się, ale postanowiła, że będzie stanowcza. Nie da się zastraszyć. Jej matka zasługiwała na coś więcej. Do cholery, ona również zasługiwała na coś więcej. Posłuchał jej bez wahania. Dopiero gdy wrócili na autostradę międzystanową, spojrzał na nią pytająco. – Chyba kogoś rozpoznałam. – Proszę, nie mów, że dokonałaś rezerwacji na prawdziwe nazwisko – rzucił Belknap.

– Nie, nie… posłużyłam się panieńskim nazwiskiem matki. – Mówiąc te słowa, poczuła się tak, jakby tonęła. – I to miało ich zmylić. A później podałaś numer własnej karty kredytowej. – Boże. Nie pomyślałam. – Chryste, kobieto – jęknął Belknap. – Już to przerabialiśmy. Kiedy zaczniesz myśleć? Andrea masowała skronie. – Jestem w samochodzie z kimś, kto równie dobrze może być wrogiem publicznym; z kimś, na kogo poluje rząd Stanów Zjednoczonych. Gdzie tu zdrowy rozsądek? – Nic nie mów. – Głos Belknapa przypominał mruczenie kontrabasu. – Mam nie łamać patriarchalnego dekretu o milczeniu? Nigdy. – Chcesz, żebyśmy się zatrzymali i odbyli rozmowę, która podniesie twoją świadomość? Proszę bardzo. Przykro mi, że utknęłaś tu ze mną. Jestem pewien, że wolałabyś Simone de Beauvoir, ale tak się składa, że jest nieosiągalna. – Simone de Beauvoir? – To… – Wiem, kto to taki. Po prostu zdziwiłam się, że ty wiesz. – Wiesz, między kolejnym czytaniem instrukcji obsługi SIG-Sauera… – Wzruszył ramionami. – Nieważne. Posłuchaj, ja… do diabła, sama już nie wiem. – Dawno nie słyszałem, żebyś powiedziała coś równie prawdziwego. – Sięgnął do opaski na nogawkę i wyciągnął podłużny przedmiot. Widząc to, wzdrygnęła się, on jednak tylko na nią spojrzał. Potrzebowała chwili, żeby uświadomić sobie, że to telefon komórkowy. Todd Belknap zadzwonił do Clear Creek Inn. – Dzwonię w imieniu panny Parry – zaczął służalczym, niemal zniewieściałym głosem. – Tak, rozumiem, że jeszcze się nie zameldowała. Prosiła, żeby powiadomić państwa, że coś ją zatrzymało i przyjedzie bardzo późno. Około pierwszej w nocy. Czy mogliby państwo przytrzymać rezerwację? Tak? Dziękuję. – Rozłączył się. Chciała zapytać dlaczego, ale jak przez mgłę zaczęła dostrzegać w tym pewien sens. Jeśli oddelegowali kogoś, żeby miał ją na oku, lepiej, aby ten człowiek został tam, gdzie jej z pewnością nie będzie. – Słuchaj i ucz się, dobrze?

Andrea pokręciła głową z politowaniem. – Wiem, muszę się do tego przyzwyczaić. Chociaż Bóg mi świadkiem, że wcale tego nie chcę. Belknap spojrzał na nią lekceważąco. Chwilę później skręcił gwałtownie, zjechał z drogi i zatrzymał się przed obskurnym przydrożnym motelem. Odwrócił się do niej. Halogenowe światło rzucało jaskrawe, ukośne smugi na jego kwadratową szczękę i grube rysy, szeroką pierś, stwardniałe dłonie, a także oczy, które patrzyły na nią jak na szczęśliwy zbieg okoliczności, instrument, który mógł wykorzystać przy okazji własnego śledztwa. – Dzisiejszą noc spędzisz tu. – Jeśli złapię pchły… Zaprowadził ją do plastikowego kontuaru, za którym stał Hindus. – W czym mogę pomóc? – spytał. Miał mocny hinduski akcent. – Jedna noc – rzucił zdawkowo Belknap. – Nie ma problemu. – Świetnie. – W głosie agenta wyczuwało się pośpiech. – Na nazwisko Boldizsar Csikszentmihalyi. B-o-l-d-i-z-s-a-r. C-s-i-k-s-z-e-n-t-m-i-h-a-l-y-i. Ręka recepcjonisty znieruchomiała po zapisaniu ledwie kilku liter. – Przepraszam, chyba się… Belknap uraczył go pełnym zrozumienia, pocieszającym uśmiechem. – Jak każdy. Obawiam się, że to węgierskie nazwisko. Pozwoli pan, że sam je zapiszę. Proszę mi wierzyć, zdążyłem się do tego przyzwyczaić. Mężczyzna niechętnie podsunął mu formularz meldunkowy, na którym Belknap złożył zamaszysty podpis. – Pokój czterdzieści trzy? – Zauważył klucz wiszący na haczyku za plecami recepcjonisty. – Dobrze, ale mogę… – Proszę się nie przejmować – przerwał mu agent. – Sam kiedyś zarządzałem hotelem. – Ostentacyjnie zajrzał do portfela i udał, że wpisuje w okienko formularza obok nazwiska numer prawa jazdy. Niemal nie odrywając długopisu od papieru, wypełnił rubryki dotyczące godziny przyjazdu, liczby gości i numeru karty kredytowej. Chwilę później zwrócił papier Hindusowi i mrugnął do niego porozumiewawczo. – Wszędzie jest tak samo. – Właśnie widzę – odparł tamten.

– Zapłacimy gotówką. Osiemdziesiąt dziewięć plus podatek, to daje dziewięćdziesiąt sześć dolarów pięćdziesiąt siedem centów. Jeśli nie ma pan nic przeciwko, zaokrąglimy do setki. – Mówiąc to, położył na kontuarze pięć dwudziestodolarowych banknotów. – A teraz proszę wybaczyć nam pośpiech, ale mojej żonie zaraz pęknie pęcherz; uparła się, że nie skorzysta z toalety na stacji benzynowej. Tak więc, gdyby zechciał pan dać nam klucz… – Tak, Boże, oczywiście. – Mężczyzna wręczył mu klucz do pokoju, a Andrea przyłapała się na tym, że rzeczywiście zachowuje się jak ktoś, kto musi pilnie skorzystać z toalety. Chwilę później byli już w pokoju. Odgłosy dochodzące z autostrady brzmiały niczym pomruki burzy, która zbliżała się i oddalała. W pokoju czuć było zatęchły dym papierosowy, brylantynę i chemiczny zapach środków czyszczących. – Gdybym była w czapce, zdjęłabym ją przed tobą. – Andrea zwróciła się do Belknapa. – Jesteś pierwszorzędnym kłamcą. – Nie przesadzajmy. Bliżej mi do LeRoya Neimana niż do Leonarda. – Nie przestajesz mnie zaskakiwać. – Andrea wzięła głęboki oddech. Poczuła jego zapach – mydło w płynie, którego użył w czasie ostatniego postoju, żeby umyć ręce i twarz, i detergenty, którymi pachniała jego koszula. Dzięki nim nie czuła się tak obca w tym skąpo oświetlonym pokoju. – Parszywe miejsce jak na spadkobierczynię ogromnej fortuny, co? – Wciąż o tym zapominam – odpowiedziała oschle, ale taka była prawda. – Lepiej dla ciebie – rzucił z powagą Belknap. – Przynajmniej na razie. Te pieniądze są jak urządzenie naprowadzające. Jeśli ludzie z Theta mają łeb na karku, będą wiedzieli, kiedy podejmiesz pieniądze, i na podstawie tego określą, gdzie wtedy byłaś. To nie to samo, co korzystanie z anonimowego konta w Liechtensteinie. Tak więc do czasu, aż wszystko zostanie załatwione, traktuj je, jakby były radioaktywne. – Źródło wszelkiego zła. Rozumiem. – To nie jest żart, Andreo. – Powiedziałam, że rozumiem – odrzekła odrobinę za cierpko. Nie patrzyła mu w oczy. – I co teraz? Zamierzasz trochę odpocząć? Zostać tu na chwilę, zanim znowu ruszysz w drogę? – Wiedziała, że to niedorzeczne. Przebywanie z nim narażało ją na niebezpieczeństwo, a jednak czuła się bezpieczniej, gdy był w pobliżu. Tymczasem Belknap odebrał jej zaproszenie jako sarkazm.

– Tego się boisz? – Pokręcił głową. – Bez obaw. Zaraz się stąd wynoszę. Nie to chciałam powiedzieć, pomyślała. Tylko co właściwie chciała powiedzieć? Chyba sama nie wiedziała. Stanął w drzwiach, jednak zanim je zamknął, odwrócił się i wbił w nią spojrzenie stalowoszarych oczu. – Jeśli dowiesz się czegoś, o czym powinienem wiedzieć, daj mi znać najszybciej, jak się da. Ja zrobię to samo. Zgoda? – Zgoda – powtórzyła przytłumionym głosem. Drzwi zamknęły się z cichym szczęknięciem i widziała przez okno, jak wsiada do samochodu. Oboje byli zgodni, że lepiej będzie, jeśli rano Andrea zadzwoni po taksówkę. Nagle poczuła się zagubiona. Uświadomiła sobie, że Belknap jest niebezpiecznym człowiekiem, który sprowadza na siebie kłopoty. A jednak, kiedy z nim była, czuła się bezpieczniej. Wiedziała, że to bez sensu, ale tak właśnie było. Poturbowane, naznaczone bliznami, muskularne ciało przywodziło na myśl twarde, skórzane poncho. Bystry, czujny wzrok bacznie wyglądał zagrożenia. Poczuła, że lęk ściska ją za gardło. On wiedział, jak radzić sobie ze strachem; jak wykorzystać go na własny użytek. Przynajmniej tak się jej wydawało. Jutro trafi do archiwum, gdzie największym niebezpieczeństwem będzie nuda. Co innego mogło ją tam spotkać? Śmierć z powodu tysięcy zadraśnięć papierem? Lepiej się prześpij, powiedziała do siebie w duchu. Przed tobą długi dzień. Z okna pokoju patrzyła na oddalające się tylne światła samochodu, którym odjechał Belknap. Jasne punkciki malały z każdą chwilą, aż w końcu zniknęły, pozostawiając po sobie jedynie wspomnienie.

Więcej na: www.ebook4all.pl

Rozdział 17

Todd Belknap znajdował się dziewięć tysięcy metrów nad Atlantykiem, ale myślami wracał do kobiety nazwiskiem Bancroft, którą zostawił w przydrożnym motelu. Było całkiem prawdopodobne, że już nigdy się nie spotkają, i miał tego świadomość. To kolejne przelotne spotkanie w życiu pełnym przelotnych spotkań, choć bardziej burzliwe od całej reszty. Odjeżdżając sprzed motelu, nie od razu opuścił szyby. We wnętrzu samochodu nadal czuło się jej delikatny cytrusowy zapach i Belknap nie chciał, by ulotnił się w rześkim nocnym powietrzu. Miał wrażenie, że dzięki niemu panuje nad ogarniającym go uczuciem przygnębienia. Powoli docierało do niego, że Andrea Bancroft budzi w nim niestosowne i nieodwzajemnione uczucia. Nie były to uczucia, które przyjmował z zadowoleniem; zbyt wielu ludzi, których wpuścił do swojego życia, odeszło. Przemoc, prześladująca go przez całe życie, z wyjątkowym okrucieństwem wybierała tych, którzy byli mu najbliżsi. W głowie, niczym odległe echo, usłyszał głos Yvette: Piękno i śmierć zawsze chodzą parami. Andrea spytała go, czy czuł strach. Wtedy się bał. Bał się o nią. Sen, który go zmorzył, przyniósł niewielkie wytchnienie. Obrazy kłębiły się w jego umyśle, ulotne i niematerialne niczym zjawy, a chwilę później prawdziwe jak to wszystko, czego doświadczył. Wrócił do Calí, żeby przeżyć jeszcze raz to, co wydarzyło się pięć lat temu. Pamiętał każdy szczegół, jakby to było wczoraj. Odgłosy, zapachy, widoki. Strach. Miał przechwycić ciężarówkę z bronią, jadącą do kartelu kolumbijskich narkoterrorystów. Jednak ktoś dał im cynk. Wszystko wskazywało na to, że jeden z informatorów działał na dwa fronty. Spod płachty na pace wyskoczyli ludzie z bandolierami pełnymi pocisków kalibru .308, zasypując gradem kul miejsca, w których ukrywali się Amerykanie. Nikt nie był przygotowany na coś takiego. Belknap siedział przyczajony w nieopancerzonym sedanie, podziurawionym pociskami o dużej prędkości.

Nagle gdzieś za plecami usłyszał charakterystyczną serię z długolufowej broni. Kolejne wystrzały następowały po sobie w dziesięciosekundowych odstępach, a warkot broni maszynowej ucichł jak nożem uciął. Wystarczyło zerknąć w pęknięte lusterko wsteczne, by zobaczyć, co się stało: uzbrojeni Kolumbijczycy nie żyli. Czterech mężczyzn opasanych pasami na naboje. Cztery strzały w głowę. Cisza nigdy nie brzmiała tak cudownie. Belknap wyciągnął szyję i zerknął na pobocze, w kierunku, z którego padły strzały. Na tle ciemniejącego nieba rysowała się szczupła, niemal wydłużona sylwetka trzymająca w dłoni strzelbę z lunetą. Na zawieszonym na szyi pasku wisiała lornetka. Polluks. Mężczyzna szedł długim, szybkim i odwrócił się do przyjaciela.

krokiem, pobieżnie ocenił

sytuację

– Muszę przyznać, że serce podeszło mi do gardła – wyznał Rinehart. – Wyobraź sobie, co ja czuję – odparł Belknap, nie wstydząc się swojej wdzięczności. – Też to widziałeś, co? Zadziwiające! Tapiranga ognista. Jestem pewien – czarny łepek, krótki dziób, niesamowity czerwony owal na skrzydle. Zdążyłem nawet zauważyć żółtą pierś. – Wyciągnął rękę i pomógł Belknapowi wysiąść z samochodu. – Wyglądasz, jakbyś mi nie wierzył, przyjacielu. Pokazałbym ci, gdyby nasi kolumbijscy kamraci nie narobili takiego hałasu. Przysięgam, że spłoszyli wszystkie ptaki w zasięgu słuchu. Co oni sobie myśleli? Belknap nie mógł opanować uśmiechu. – Co ty tu w ogóle robisz, Jared? Dopiero później Belknap odkrył, co tak naprawdę się wydarzyło. Grupa operacyjna B skręciła nie tam, gdzie powinna, i zgłosiła opóźnienie bazie w Calí; Rinehart, który monitorował sytuację z miejscowego konsulatu, obawiał się najgorszego: że główny informator był nie tyle niekompetentny, ile dopuścił się zdrady. Jednak nie usłyszał wówczas tego od Rineharta. Rinehart wzruszył tylko ramionami i rzucił: – Gdzie indziej człowiek mógłby zobaczyć tapirangę ognistą? •••

Belknap otworzył oczy, powiódł dookoła zamglonym wzrokiem, poczuł strumień powietrza z wylotu nad głową, dotknął pasa bezpieczeństwa i przypomniał sobie, gdzie się znajduje. Siedział w wyczarterowanym samolocie, którym chór Empire State Chorus leciał na Międzynarodowy Festiwal Chórów do Tallinna. Todd Belknap – nie, teraz nazywał się Tyler Cooper – podróżował jako urzędnik z programu wymiany kulturalnej organizowanej przez Departament Stanu. Jego dawny sojusznik i kolega z pracy – Żółwik Lydgate – znał dyrygenta i zorganizował wszystko. Lydgate zauważył, że loty czarterowe nie są tak dokładnie monitorowane, jak te przewoźników liniowych, a ponieważ w Estonii rozpoczyna się doroczny festiwal chórów, loty czarterowe do Tallina nie będą niczym niezwykłym. Wśród chórzystów krążyły pogłoski, że Departament Stanu może przeznaczyć środki finansowe na chór w ramach nowej inicjatywy pod nazwą „Społeczeństwo obywatelskie i sztuka”. Belknap był więc traktowany jak honorowy członek chóru. Jego obecność wyraźnie onieśmielała chórzystów, co bardzo mu odpowiadało. Kierował się nowymi zasadami. To, co wydarzyło się w Raleigh, sprawiło, że zrobił się jeszcze bardziej ostrożny. Koniec z rządowymi dokumentami. Będzie musiał pogrzebać w tajnym składzie nieoficjalnych dokumentów. Mieli je wszyscy szanujący się agenci – nie dlatego, że planowali żyć poza systemem albo zbiec, ale z powodu paranoi będącej nieodłącznym elementem ich pracy. Tyler Cooper był jednym z najlepiej strzeżonych i najbardziej udanych wcieleń Belknapa, i to właśnie w niego teraz się wcielił. Spróbował znowu zasnąć, ale piekielny śpiew chórzystów zagłuszał nawet ryk silników. Dyrygent, Calvin Garth, był mężczyzną o ufryzowanych na grecką modłę, rudawych włosach, dziwnie pełnych ustach i pulchnych, delikatnych rękach. Jego śmiech przywodził na myśl rżenie konia. Co gorsza, postanowił wykorzystać czas podróży na próby. Kiedy niektórzy chórzyści zaczęli narzekać, zamanifestował swoje oburzenie tak, że Patton byłby dumny, a Bear Bryant zzieleniałby z zazdrości. – Czy wy w ogóle macie pojęcie, o co toczy się gra? – pytał, krocząc w przejściu. – Myślicie, że jesteście weteranami. Paryż, Montreal, Frankfurt, Kair, Rio i tak dalej – tamte koncerty to tak naprawdę nic wielkiego. Dla prawdziwych chórzystów takie miejsca to druga liga. Rozgrzewka, nic więcej. Nie, to jest dopiero coś. To wasze być albo nie być. Za niespełna dwadzieścia cztery godziny waszą

publicznością będzie cały świat! Po latach uświadomicie sobie, że to być może najważniejsza rzecz, jaką zrobiliście w całym swoim życiu. Chwila, kiedy wstaliście, żeby zaśpiewać o wolności, i zostaliście wysłuchani. – Machał pulchnymi rękami, żeby wyrazić to, czego nie da się opisać słowami. – Popatrzcie na mnie. Wiecie, że pojechałbym wszędzie, aby być na bieżąco z tym, co dzieje się w kwestii śpiewu. Cóż, jeśli chodzi o sztukę chóralną, jest ona dla Estończyków tym samym, co hokej dla Kanadyjczyków albo piłka nożna dla Brazylijczyków. To niezwykle muzykalni ludzie. Tak więc, moi drodzy, musicie się pokazać z jak najlepszej strony. Jamal wie, o czym mówię. – Z czułością spojrzał na tenora z rzędami cienkich warkoczyków i złotym kolczykiem. – Tallin gości chóry i zespoły wokalno-taneczne z pięćdziesięciu krajów. Będą śpiewali stąd – dotknął ręką szyi – i stąd – położył rękę na sercu – i dadzą z siebie wszystko. Ale wiecie co? Słyszałem, do czego wy, panie i panowie, jesteście zdolni. Niektórym może się wydawać, że jestem zbyt wielkim perfekcjonistą. Cóż, posłuchajcie. Jestem grubianinem, bo mi zależy. Jedziemy na igrzyska chórów. I razem – rozciągnął wargi w delikatnym uśmiechu – razem stworzymy cudownie słodką muzykę. – Wyszarpnął nitkę z jasnobrązowej marynarki. Kiedy Belknap obudził się trzy godziny później, dyrygent nadal perorował, dając sygnały altom i basom. Młodzi mężczyźni i kobiety zostali usadzeni według barwy głosu. – Wy-raź-nie, panie i panowie! – błagał Garth. – Jeszcze raz! To Empire State Chorus, tu wszystko musi być idealne! Pasażerowie z uwagą przysłuchiwali się akcentowanej mierze taktu, po czym zaczęli: Przemierzamy planetę, niosąc głos wolności Żeby dać ludom świata odrobinę radości! Ponieważ wolność mieszka W sercu każdego człowieka… Drobiazgowy mężczyzna w jasnobrązowej marynarce uciszył ich. – Niewystarczająco dobrze! Osiemdziesięciu solistów, którzy śpiewają razem, to jeszcze nie chór. Adamie, Melisso, psujecie efekt. Ten fragment musi być zaśpiewany allargando. Zwalniamy, rozwlekamy – patrzcie na moją rękę. Amando, nie bądź taka naburmuszona! Eduardo, przyspieszasz, jakby to było

affrettando. Spieszy ci się gdzieś? W przyszłym tygodniu, Eduardo, wrócisz do pracy na stoisku z perfumami w Saks Fifth Avenue i wtedy będziesz mógł spieszyć się do woli. Ale w tym tygodniu reprezentujesz Stany Zjednoczone, prawda? W tym tygodniu reprezentujesz Empire State Chorus. Mówiłem poważnie. Wszyscy będziecie z siebie dumni. Eduardo, ty również sprawisz, że twoja przybrana ojczyzna będzie z ciebie dumna. Wiem o tym. – Przybrana? – Kilka rzędów dalej rozległ się zdumiony głos. – Urodziłem się w Queens. – I cóż to była za niesamowita podróż, prawda? – Gareth nie dawał za wygraną. – Jesteś inspiracją dla nas wszystkich. Jeśli jeszcze nauczysz się utrzymywać tempo tak jak wszyscy, wkrótce zaśpiewasz w stolicy sztuki chóralnej. A skoro już o tym mowa, musimy jeszcze przećwiczyć hymn narodowy Estonii. Moja rodzinna ziemia. Pamiętajcie, że on również jest częścią programu. – Zanucił fragment utworu. Głos miał piskliwy, nosowy i nieprzyjemny dla ucha. Ci, którzy nie potrafią śpiewać, pomyślał Belknap, prowadzą chóry. Chwilę później zaczęły sopranistki: Mu isamaa, mu õnn ja rõõm, Kui kaunis oled sa! Moja rodzinna ziemio, moje radości i szczęście, Jakżeś ty piękna! Belknap usiadł; serce waliło mu jak oszalałe. Była to ta sama nudna, marszowa pieśń, którą śpiewało pijane omańskie książątko. Próbował przypomnieć sobie kontekst. Chodziło o to, jak Ansari zaczął tracić kontrolę nad swoją siatką handlarzy bronią, o nowy zarząd. Pijany Omańczyk udawał, że jest dyrygentem. „Nowy maestro”, tak powiedział. Siatka Ansariego wpadła w ręce Estończyka. Estończyka, który – jeśli informacje zdobyte przez Robbins były prawdziwe – zdążył przejąć kontrolę nad ogromnym zimnowojennym arsenałem. Genesis? A może jeden z jego potężnych sojuszników? Idę po ciebie, pomyślał posępnie Belknap. Ogar zwęszył twój trop. Minęło sporo czasu, zanim ponownie udało mu się zasnąć. •••

Kiedy po dziewięciogodzinnym locie samolot wylądował na lotnisku w Tallinnie, Cal Garth trącił go łokciem. – Jesteśmy na miejscu – oznajmił. – To będzie prawdziwy dom wariatów. Widzi pan, doroczny festiwal chórów to coś w rodzaju wokalnych igrzysk olimpijskich. Wiedział pan, że większość mieszkańców Estonii śpiewa w chórach? Mają to we krwi. Przyjeżdża tutaj przeszło dwieście tysięcy chórzystów, a populacja Tallinna to zaledwie pół miliona ludzi. Zupełnie jakby to było nasze miasto. Jesteśmy Empire State Chorus i jesteśmy sobą. Kiedy Belknap dołączył do reszty stojącej w kolejce do odprawy celnej i paszportowej, zobaczył, że Garth nie żartował. Wokół niego tłoczyły się setki przyjezdnych, którzy chwilę temu zeszli z pokładów wypełnionych do ostatniego miejsca samolotów. Niektórzy trzymali w rękach nuty; większość miała w oku charakterystyczny dla chórzystów błysk. Belknap nie miał wątpliwości, że celnicy niespecjalnie przykładają się do kontroli. Tyler Cooper, rzekomy członek Empire State Chorus, został odprawiony machnięciem ręki po tym, jak jeden z urzędników rzucił okiem na jego paszport. – To graniczy z cudem – zwrócił się do niego Calvin Garth, kiedy czekali na transport – ale udało nam się załatwić dla ciebie pokój w hotelu Reval, nieopodal doków. – Jestem niezwykle zobowiązany – odparł Belknap. W autobusie do hotelu Garth usiadł obok agenta. – Mieliśmy się zatrzymać w hotelu Mihkli, ale mieszkają tam Łotysze, a to zabójcy – wyjaśnił, jak zwykle głośno i potoczyście. – Wolałem się nie martwić, że będą siedzieć z uszami przy ścianach, kiedy my będziemy ćwiczyć nasze numery. Przysięgam, nie masz pojęcia o oszustwach, jakich potrafią się dopuszczać ci chłopcy z chóru bałtyckiego. Wsypią ci do herbaty saletrę, jeśli ubzdurają sobie, że dzięki temu będą mieli nad tobą przewagę. Człowiek na każdym kroku musi na siebie uważać. Belknap wyglądał przez okno, za którym farmy z wiatrakami ustępowały miejsca typowym podmiejskim budynkom: stacjom benzynowym, zbiornikom z ropą i gazem ziemnym. – Brzmi nieciekawie – mruknął. Ich oczom ukazał się Tallinn. Zbitki barokowych budynków z czerwonymi dachami, iglice i wieże zegarowe kościołów, stary ratusz i kawiarenki z niebieskimi lub czerwonymi markizami. Niebieski tramwaj sunął po szynach

obsadzonych w wytartym bruku. Nad wejściem do jednego z barów Belknap dostrzegł zwiniętą flagę brytyjską. Wiszący niżej szyld głosił: NIMETA BAAR, a na szybie napisano kursywą Jack Lives Here. Żałosna próba podążania za rodzącą się anglofilią. Kolejny przykład zjawiska wszechobecnego w krajach rozwijających się: nostalgia za czymś, czego nawet się nie znało. – Nie masz pojęcia, Tyler – ciągnął Garth swoim przenikliwym, nosowym głosem, machając przy tym rękami. – To ciemna strona piosenki. Słyszałem opowieści, które przyprawiłyby cię o gęsią skórkę. Siedząca za nimi młoda kobieta wstała i przysiadła się do koleżanki kilka rzędów dalej. Belknap zastanawiał się, czy ją również głos dyrygenta przyprawiał o ból głowy, zwłaszcza po długim, męczącym locie. – Naprawdę? – spytał agent. – Poważnie, czasami lepiej nie wiedzieć, do czego są zdolni ci ludzie. Ale kiedy rozmawiam z moimi chórzystami, radzę im, żeby mieli się na baczności. Nienawidzę prawić im morałów, ale tu chodzi o stawki! Belknap posępnie pokiwał głową. W głosie tego mężczyzny było coś, co kazało mu się zastanawiać, czy dyrygent przypadkiem go nie nabiera. – Jak już mówiłem, jestem bardzo wdzięczny za zakwaterowanie mnie. To bardzo pomocne, jeśli weźmiemy pod uwagę nasze programy wymiany kulturalnej… Garth rozejrzał się dookoła. – Tertius prosił, żebym ci pomógł – wyszeptał. Tym razem jego głos brzmiał zupełnie inaczej. Nie było w nim zaśpiewu, przesadzonego ożywienia ani syczących spółgłosek. Ręce mężczyzny spoczywały na kolanach, jego twarz nie zdradzała żadnych emocji. Przemiana była zdumiewająca. – Doceniam to. Garth nachylił się w jego stronę, jakby chciał pokazać mu widoki. – Nie wiem, jakie masz plany, i nie chcę wiedzieć. – Głos miał niski i szorstki. – Ale zapamiętaj kilka rzeczy. Jak się pewnie domyślasz, estońskie służby wywiadowcze zostały utworzone i wyszkolone przez Sowietów. Dziś przypominają nakręcany zegar bez kluczyka. Niedofinansowane, cierpiące na niedobór ludzi. Musisz uważać na Policję Bezpieczeństwa. Jest lepiej dofinansowana i bardziej agresywna z powodu szerzącej się w kraju przestępczości zorganizowanej. Lepiej z nimi nie zadzieraj.

– Rozumiem. – Belknap był wyraźnie zdumiony. Podróżujący po świecie dyrygent. Idealna przykrywka. Pytanie tylko dla czego? Lydgate nie dał mu żadnych wskazówek, ale Belknap miał własne podejrzenia. Słyszał o emerytowanych szpiegach, którzy oferowali swoje usługi rozmaitym spółkom i pomagali utorować drogę nowym filiom w regionach świata, gdzie nie było rządów prawa. Regionach, gdzie wiedza doświadczonego szpiega mogła okazać się przydatna. Szefowie siatek szpiegowskich nie mieli nic przeciwko takim usługom, pod warunkiem że przestrzegano pewnych zasad. – Rozumiem – powtórzył. – W takim razie zrozum też to. – Głos Gartha przywodził na myśl cichy pomruk; jego oczy były niewzruszone. – Jeśli się sparzysz, nie przychodź do mnie. Bo nie chcę cię znać. Belknap skinął głową, odwrócił się i wyjrzał przez okno. Niebo miało przeszywający błękitny kolor. Mieszkańcy cierpiącego na brak słońca narodu wylegli na ulice, korzystając z pogodnej aury, jakby obawiali się, że w ciągu najbliższych miesięcy będzie ona towarem deficytowym. Było w tym jakieś piękno, głębia i historia. Ponure miesiące stawały się wylęgarnią dla handlarzy śmiercią, którzy karmili się mrokiem i czerpali korzyści ze zbieżności dwóch niemożliwych do wykorzenienia cech ludzkiej natury: przemocy i chciwości. ••• Ciemny pokój, w którym jedynym źródłem światła był ekran monitora. Cichy stukot klawiatury, na której tańczyły zwinne palce. Ciągi alfanumerycznych znaków spływały z klawiszy wprost na ekran, żeby zniknąć w niezwykle skomplikowanych, kryptograficznych algorytmach i pojawić się na monitorach odbiorców w dalekich krajach. Wysyłano i odbierano wiadomości. Wydawano i weryfikowano dyspozycje. Na podstawie cyfrowych poleceń przelewano pieniądze z jednego anonimowego konta na drugie, pociągano za sznurki, które uruchamiały lawinę kontaktów. Po raz kolejny Genesis zastanawiał się nad prostym oznakowaniem klawiszy: CONTROL. COMMAND. A także OPTION. No i, oczywiście, SHIFT.

Żeby zmienić bieg historii, potrzeba było czegoś więcej niż jednego klawisza. Ale gdyby wcisnąć kilka z nich w odpowiedniej kolejności, kto wie, co mogłoby się wydarzyć. Żeby się o tym przekonać, potrzeba będzie czasu. Dużo czasu. Bardzo, bardzo dużo czasu. Może nawet siedemdziesięciu dwóch godzin. ••• Tallinn był w przeszło czterdziestu procentach rosyjski. Stanowił pozostałość po imperium. Mieszkający tu Rosjanie nie należeli wyłącznie do klas uprzywilejowanych, byli wśród nich i tacy, którzy ledwie wiązali koniec z końcem. Społeczność rdzennych Rosjan stanowiła punkowa młodzież z irokezami i agrafkami w policzkach, kelnerzy w restauracjach, żołnierze żandarmerii wojskowej na stacjach kolejowych, biurokraci i biznesmeni. Część z nich stanowili byli aparatczycy. Dla nich to miejsce było malowniczą prowincją imperium rosyjskiego. Inni – jak mężczyzna, z którym miał spotkać się Belknap – byli stacjonującymi w Tallinnie członkami KGB, którzy po przejściu na emeryturę, zdecydowali się tam pozostać. Giennadij Czakwetadze był emerytowanym agentem KGB gruzińskiego pochodzenia. Dorastał w Moskwie i przeszło dwadzieścia lat służył na placówce w Tallinnie. Zaczynał skromnie jako specjalista w przechwytywaniu e-maili, jak przystało na kogoś, kto ukończył dwuletnie technikum i miał znajomości wśród urzędników państwowych. Miał toporne rysy twarzy wieśniaka: bulwiasty nos, mięsiste policzki, szeroko rozstawione oczy i nieznacznie cofniętą szczękę. Jednak tylko głupiec nie doceniłby go ze względu na maniery i aparycję. Kariera Czakwetadze szybko nabierała tempa. Kiedy Belknap spotkał go po raz pierwszy, stali po przeciwnych stronach wielkiego geopolitycznego podziału zwanego zimną wojną. Ale nawet wtedy mocarstwa miały wspólnych wrogów: terrorystów i buntowników dowodzonych przez ludzi, którym nie podobał się panujący porządek. Belknap szukał sowieckiego naukowca o kryptonimie POSHLUST, który zajmował się bronią i sprzedawał informacje Libijczykom i innym klientom. Amerykanie nie znali jego nazwiska, ale Belknap wpadł na pomysł, żeby pojechać z libijską delegacją na konferencję naukową do kurortu nadmorskiego o nazwie Paldiski, pięćdziesiąt kilometrów na zachód od Tallinna. Na miejscu doszło do spotkania między

człowiekiem, który – według informacji Belknapa – był członkiem Mukhabaratu, libijskich państwowych służb bezpieczeństwa, a radzieckim fizykiem Dmitrijem Baraszenkowem. Podczas dyskusji panelowej, w której brał udział Baraszenkow, Belknap włamał się do pokoju fizyka – uczestnicy zatrzymali się w podupadającym spa – i pobieżnie go przeszukał. To, co znalazł, wystarczyło, żeby potwierdziły się jego przypuszczenia. Kiedy opuścił pokój i szedł korytarzem wyłożonym płytkami w kolorze bieli i bursztynu, zaczepił go agent KGB o umęczonej twarzy prostaka. Giennadij. Dopiero później dotarło do Belknapa, że Giennadij mógł przyjść z obstawą, ale zdecydował, że lepiej będzie, jeśli pojawi się sam. Dla Sowietów POSHLUST był ni mniej, ni więcej tylko powodem do wstydu – jednym z nich, który wymknął się spod kontroli i robił interesy na boku, nie zważając na politykę państwa i dyplomację. Fakt, że przez ostatnie dwa lata nie udało im się go zidentyfikować, był irytujący – podobnie jak sposób, w jaki w końcu tego dokonali. – Czy rozmawiam z panem Ralphem Coganem, kierownikiem działu naukowego z Instytutu Politechnicznego Rensselaer? – zapytał go Czakwetadze. Belknap spojrzał na niego nierozumiejącym wzrokiem. – G.I. Czakwetadze – przedstawił się Rosjanin. – Ale może pan mówić do mnie Giennadij. – Uśmiechnął się. – Jeśli ja będę mógł mówić do pana Todd. Tak naprawdę jesteśmy kolegami po fachu. Jeśli pan jest pracownikiem instytutu, ja pracuję dla Kijowskiej Spółki Gazowej. – Kiedy otoczył Belknapa ramieniem, ten naprężył się niczym struna. – Pozwoli pan, że mu podziękuję. W imieniu obywateli Związku Radzieckiego. – Nie mam pojęcia, o czym pan mówi – powiedział Belknap. – Chodźmy, napijemy się herbaty – ciągnął agent. Guziki jego taniej granatowej koszuli niemal pękały pod naporem brzuszyska, a przykrótki krawat był przekrzywiony. – Proszę powiedzieć, polował pan kiedyś na dziki? W republice Gruzji to cudowny sport. Trzeba używać psów. Co najmniej dwóch ras. Psów tropiących, które potrafią zwietrzyć i wytropić dzika. Ale kiedy osaczymy już zwierzynę, co wtedy? Wówczas przydadzą się dzikarze. Dzikarze zatapiają kły w ryju dzika i nie pozwalają mu uciec. Pomniejsza umiejętność? Niewątpliwie. Ale niezbędna. Mężczyźni schodzili razem po schodach. Belknap doszedł do wniosku, że dalszy opór nie ma sensu.

– Szukamy POSHLUSTA, ale nie możemy go znaleźć. I nagle dowiadujemy się, że osławiony pan Belknap przyjeżdża do kurortu nadmorskiego tu, w Estonii. Jak to? Przed tobą, Todd, nie mam żadnych tajemnic, poza tymi, które mam. To nie twoja wina. Jeden z waszych urzędników dał ciała. Przypadkiem zduplikowali dokumenty niejakiego Ralpha Cogana. Gdy my tu sobie rozmawiamy, drugi Ralph Cogan przebywa właśnie w Bratysławie. Estoński procesor głupieje; na ekranie pojawia się zdjęcie i nie ma wątpliwości. To nikt inny jak Todd Belknap, ten sam, którego nazywają sobaka, Ogar. Kogo szuka? Czy to możliwe, że polujemy na tę samą osobę? Pożyjemy, zobaczymy. Na parterze Belknap zdecydował, że skorzysta z zaproszenia, napije się herbaty w towarzystwie agenta KGB i wyrobi sobie opinię na jego temat. – Tak więc jesteśmy panu niezmiernie wdzięczni. Ale teraz to pan ma powód, żeby nam podziękować. No bo co zamierzał pan zrobić z tą świnią, kiedy już zagoni ją pan w ślepy zaułek? Wy, Amerykanie, jesteście zbyt wrażliwi, żeby poradzić sobie z mokrom diełom, z mokrą robotą. A jednak musicie go zlikwidować. Problem jest rozwiązany. Po zakończeniu panelu nasz fizyk stanie przed sowieckim wymiarem sprawiedliwości. Pana zadanie dobiegło końca, jest pan czysty. Resztą zajmiemy się my, dobrze? Potwierdził pan, że POSHLUST to Dmitrij Baraszenkow, tak? Wystarczy, że powie pan „tak”, i każę go aresztować. Jakie jest więc pańskie ostatnie słowo? Belknap nie spieszył się z odpowiedzią. Przez kolejnych dwadzieścia lat obaj mężczyźni pozostawali ze sobą w kontakcie i choć ich spotkania nie były regularne, każde z nich zasługiwało na miano pamiętnego. Belknap wiedział, że agent KGB pisał raporty z ich spotkań; podejrzewał też, że nie były one szczegółowe. Kiedy imperium radzieckie zaczęło trząść się w posadach, a wpływy KGB zostały ograniczone, Belknap przypuszczał, że Gruzin zachował swe stanowisko, choć miał tak wiele masek, że Belknap nie mógł mieć pewności. Bywało, że legenda stawała się rzeczywistością. Znane były przypadki ludzi wyznaczonych przez KGB do odgrywania roli biznesmenów, którzy zrywali się ze smyczy przełożonych i poważnie zabierali się do robienia kariery. Belknap nie wiedział, czy Czakwetadze przeszedł na emeryturę; w końcu był już po siedemdziesiątce, a lata nadużywania alkoholu dawały o sobie znać. Wiedział również, że Czakwetadze zachowa pamiątki swej dawnej profesji – robili to wszyscy byli agenci KGB – podobnie jak żołnierze piechoty, którzy walczyli w drugiej wojnie światowej, zatrzymywali swoją broń.

Należąca do Czakwetadze chatka nad jeziorem Ülemiste znajdowała się kilka kilometrów na południe od Tallinna. Nie była to sielska okolica; niedaleko znajdowało się lotnisko, więc dźwięk odrzutowców rozbrzmiewał tu równie często, jak ptasie trele. Był to skromny, jednopoziomowy budynek kryty półkolistym gontem. Ze środka niczym uchwyt wyrastał komin z czerwonej cegły. Czakwetadze przyjął za punkt honoru nie okazywać zaskoczenia z faktu, że stary przyjaciel chce się z nim skontaktować. – Tak, przyjeżdżaj, przyjeżdżaj – powtarzał ze słowiańską gadatliwością, której nie przyćmiła estońska powściągliwość. Tuż po przyjeździe Belknapa Gruzin wpuścił go do domu i zaprowadził na betonowe patio, gdzie stały wysłużone krzesła z płóciennymi oparciami i stół z drewna klonu srebrzystego. Chwilę później wrócił z butelką wódki i dwoma kieliszkami, do których rozlał alkohol. – Obawiam się, że czeka mnie długi dzień – powiedział Belknap. – Będzie jeszcze dłuższy, jeśli nie wlejesz w siebie trochę tego odprężającego trunku – odparł Gruzin. – Szkoda, że nie przyjechałeś wcześniej. Przedstawiłbym cię swojej żonie. – Wyjechała z miasta? – Miałem na myśli kilka lat wcześniej, durak, nie kilka godzin. Raisa nie żyje od dwóch lat. – Rozsiadł się na krześle, pociągnął solidny łyk wódki i wskazał jezioro, nad którym niczym para znad talerza gorącej zupy unosiły się nitki mgły. – Widzisz ten wielki głaz na środku jeziora? Nazywa się Lindakivi. Według estońskich wierzeń wielki król Kalev poślubił Lindę, kobietę, która wykluła się z kurzego jaja. Linda miała zanieść ogromne głazy na jego grób, ale jeden wypadł jej z fartucha. Usiadła więc na nim i zapłakała. Tak oto powstało jezioro Ülemiste. Rozumiesz, z jej łez. – Wierzysz w to? – Wszystkie ludowe opowieści są prawdziwe – odpowiedział stanowczo Giennadij. – Mówi się też, że w jeziorze mieszka starzec Ülemiste. Jeśli go spotkasz, spyta: „Czy Tallinn jest już gotowy?”, na co ty musisz odpowiedzieć: „Nie, wiele jest jeszcze do zrobienia”. – A gdybym powiedział, że tak? – Zatopiłby miasto. – Gruzin zarechotał. – Sam widzisz, że diezinformacija to bardzo estońskie zajęcie. – Zamknął oczy i zwrócił twarz w kierunku, z którego

wiał delikatny wiatr. Chwilę później usłyszeli dźwięk przypominający bzyczenie komara, kiedy jeden z samolotów schodził do lądowania. – Dezinformacja to potężny oręż – przyznał Belknap. – Szukam innych. Giennadij otworzył jedno oko, a zaraz potem drugie. – Nie odmówię ci niczego, stary przyjacielu, poza tym, czego muszę ci odmówić. Belknap zerknął na zegarek. To był dobry początek. – Dziękuję, moj drug. – A zatem. – Oczy Gruzina były czujne, ale jego uśmiech niewymuszony. – O jakież to oburzające rzeczy przyszedłeś mnie prosić? ••• Archiwum przy Binnewater Road w Rosendale, niedaleko na północ od New Paltz, było starą kopalnią przekształconą w dobrze strzeżony magazyn. Kiedy taksówka podjechała pod wskazany adres, z zewnątrz niewiele było widać poza rozległą, czarną, plastikową matą – barierą, która chroniła przed wilgocią – rozciągniętą na piaszczystym pagórku. Andrea okazała swój dowód strażnikowi w budce i stalowa brama się otworzyła, pozwalając, by taksówka wjechała na parking. Wydawało się, że jest to parking nieprzynależący do żadnego budynku, ponieważ archiwum znajdowało się pod ziemią. Tutejsze gleby, jak się dowiedziała, obfitowały niegdyś w złoża wapienia, wyjątkowo cennego ze względu na niską zawartość magnezu, a przez to wykorzystywanego w produkcji cementu i betonu. Znaczna część fizycznej struktury współczesnego Manhattanu pochodziła z tych terenów. Budynek archiwum powstał na szczątkach jednej z tych kopalni cementu. To, co potocznie nazywano żelazną górą, w rzeczywistości było kopalnią wzmocnioną stalowymi konstrukcjami. Przy wejściu zdjęcie z dowodu osobistego Andrei zostało poddane szczegółowej kontroli. Jej przyjaciel z nowojorskiego Departamentu Podatków i Finansów telefonicznie potwierdził jej wizytę jako niezależnego audytora zakontraktowanego przez państwo w celu przeprowadzenia specjalnych badań. Przy drzwiach, za kontuarem oklejonym fornirem imitującym drewno, siedział mężczyzna o ciele w kształcie gruszki, z głęboko osadzonymi oczami, szerokimi, opadającymi ramionami i rzednącymi, błyszczącymi, czarnymi włosami. Na oko zbliżał się do czterdziestki. Mimo wydatnego brzucha jego twarz wydawała się

dziwnie wymizerowana; policzki miał zapadnięte, a skóra ciasno opinała czaszkę. W końcu niemal niechętnie mężczyzna wręczył jej identyfikator z paskiem magnetycznym. – Identyfikator otwiera wszystkie drzwi i windy – oświadczył tonem kogoś, kto regularnie udziela oficjalnych informacji. – Jest ważny przez osiem godzin od daty i godziny na stemplu. Należy go zwrócić przed upływem określonego czasu. Przy okazji kolejnej wizyty należy znowu wypełnić ten sam formularz i wznowić ważność identyfikatora albo załadować go ponownie. Proszę cały czas mieć go przy sobie. – Mówiąc to, postukał w plastik długim paznokciem. – W segmencie, do którego się pani wybiera, światła włączają się automatycznie. Proszę uważać na pracowników na wózkach elektrycznych. Trąbią jak wózki na lotniskach. Jeśli usłyszy pani trąbienie, proszę się odsunąć, bo wózki te poruszają się naprawdę szybko. Gdyby potrzebowała pani transportu, proszę skorzystać z jednego z telefonów i podać numer albo literę, pod którą ma podjechać. Rozumie pani? Jeśli już wcześniej odwiedzała pani żelazną górę, pewnie wie pani, jak to wszystko działa. Jeśli nie, lepiej, żeby pytała pani teraz. – Kiedy wstał, Andrea zobaczyła, że jest niższy, niż przypuszczała. – Jak duży jest ten obiekt? – Ma przeszło trzydzieści tysięcy metrów bieżących na trzech poziomach. – Mężczyzna ponownie przybrał głos przewodnika szkolnej wycieczki. – Powietrze jest monitorowane, z automatyczną regulacją dwutlenku węgla i kontrolą wilgotności. To nie miejska biblioteka. Jak już mówiłem, wolałaby się pani tu nie zgubić, i lepiej, żeby nie zgubiła pani identyfikatora. Przy każdej windzie znajduje się konsola komputerowa, dzięki której zlokalizuje pani współrzędne miejsc, które panią interesują. Znajdują się tam liczby albo litery odpowiadające danemu piętru, sektorowi, rzędowi i półce. Zawsze powtarzam, że łatwiej będzie, jeśli człowiek nauczy się, jak z tego korzystać, ale prawie nikt tego nie robi. – Dziękuję za zaufanie – powiedziała cicho Andrea. Wiedziała, że obiekty takie jak ten są duże, ale nie miała pojęcia, jak duże, aż do chwili, gdy weszła do przeszklonej windy i rozejrzała się dookoła. Archiwum przypominało podziemne miasto, ekspresjonistyczną fanaberię, coś w stylu Metropolis Fritza Langa. Katakumby epoki cyfrowej. Były tu mikrofiszki, mikrofilmy, dokumenty papierowe, historie chorób, taśmy zapasowe, wszelkiego rodzaju urządzenia do przechowywania danych; wszystko, co firmy i władze samorządowe musiały

zachować, i znacznie więcej. Wszystkie dokumenty, starannie skatalogowane i chronione, kończyły żywot tutaj, na rozległym cmentarzu ery informacyjnej. Andrea miała wrażenie, że ktoś narzucił jej na ramiona ciężki koc. Może tak działało na nią przyćmione światło, a może był to efekt osobliwego połączenia dwóch przeciwstawnych lęków: agorafobii i klaustrofobii – uczucie uwięzienia na ogromnej przestrzeni. Miejmy to już za sobą, pomyślała. Ruszyła niemającym końca betonowym korytarzem, podążając za białą linią i liczbami namalowanymi jasnoniebieską farbą: 3L 2:566-999. Identyfikator na szyi cicho komunikował jej obecność, włączając kolejne światła. Umieszczony w nim elektroniczny chip musiał reagować na sygnały radiowe. Powietrze było wolne od kurzu i chłodniejsze, niż się tego spodziewała. Zaczynała żałować, że nie zabrała z sobą swetra. Jak okiem sięgnąć, otaczały ją wysokie na cztery metry, sięgające sufitu, stalowe półki. Na końcu każdego osiemnastometrowego regału znajdowały się składane drabinki. Rozglądając się, uznała, że było to miejsce idealne dla czepiaków. Skręciła za rogiem i weszła w kolejną alejkę, zaskoczona, gdy światła migotały i zapalały się z trzaskiem, aktywowane przez ukryty w karcie czujnik. Po piętnastu minutach błądzenia wśród regałów znalazła pierwszą część dokumentów, których szukała. Minęła kolejna godzina, zanim natknęła się na coś, co zwróciło jej uwagę. Dane dotyczące obcych walut. Większość ludzi nie zwróciłaby na to uwagi, ale Andrea wiedziała, czego szuka. Kiedy organizacje wymieniały pokaźne sumy dolarów na inne waluty – przygotowując się do zakupów lub płatności w innych krajach – często ustanawiały zaporę chroniącą je przed niekorzystnymi wahaniami w wycenie waluty. Fundacja Bancrofta robiła to samo w nierównych odstępach czasu. Dlaczego? Zazwyczaj nabywcy własności i infrastruktury korzystali ze standardowych protokołów bankowości międzynarodowej, co ułatwiały najważniejsze instytucje finansowe świata. Zapory te poprzedzały operacje finansowe na wielką skalę. Tylko po co? We współczesnej gospodarce ogromna gotówka sugerowała zwykle nielegalne interesy. Może chodziło o łapówkę? A może o coś zupełnie innego? Zaczynała się czuć jak indiański tropiciel. Nie widziała zwierzyny, na którą polowała, ale dostrzegła kilka połamanych gałązek i tropy, tak więc wiedziała, gdzie jej szukać.

••• Trzydzieści metrów wyżej mężczyzna o głęboko osadzonych oczach wklepał na klawiaturze numer identyfikatora kobiety i na ekranie pojawiły się obrazy z pobliskich kamer. Kilkoma kliknięciami myszki powiększył obraz i obrócił go tak, by mógł odczytać czcionkę. Fundacja Bancrofta. W sytuacji takiej jak ta wytyczne były jasne. Pewnie nie chodziło o nic wielkiego. Wszystko wskazywało na to, że dziewczyna była jedną z nich; w końcu przecież nazywała się Bancroft. Ale nie płacili mu za myślenie. Płacili mu za to, żeby dawał im cynk. Hej, Kev, w ten sposób zarobisz mnóstwo kasy. No dobra, może nie mnóstwo, ale w porównaniu z groszami, które zarabiał w Secure Archive Inc., płacili całkiem nieźle. Podniósł słuchawkę i zamierzał wybrać numer, ale rozmyślił się i odłożył słuchawkę na widełki. Lepiej nie zostawiać śladów w pracy. Sięgnął po komórkę i wykonał połączenie. ••• Tego wieczoru fikcyjna przynależność Belknapa do chóru okazała się naprawdę przydatna. W rezydencji prezydenta odbywał się bankiet na cześć rozpoczynającego się właśnie Międzynarodowego Festiwalu Chórów. Empire State Chorus był jedną z grup, która miała wziąć udział w towarzyszącym temu wydarzeniu koncercie charytatywnym. Dla najważniejszych estońskich ministrów obecność była obowiązkowa. Dla Belknapa plan, który jeszcze niedawno był czystą mrzonką, zaczął nabierać realnych kształtów. Zmęczony z braku snu i po ciężkim posiłku złożonym ze smażonej wieprzowiny i kwasu chlebowego, Belknap jako ostatni wsiadł do autobusu, którym chórzyści jechali do pałacu Kadriorg, przy ulicy Weizenbergi, w północnej dzielnicy miasta. Usiadł obok młodzieńca o włosach koloru słomy, oczach spaniela i szerokim uśmiechu. Mężczyzna ciągle powtarzał słowa: „Delikatny jak wiersz, twardy jak stal”, pryskając śliną za każdym razem, gdy wymawiał literę „t”. Siedzące za nimi dwie alcistki śpiewały: Jakżeś ty piękna. Belknap przypiął do klapy marynarki plakietkę Empire State Chorus. Skoncentrowany na tym, by wmieszać się w tłum, przybrał taki sam, lekko rozmarzony, lekko oszołomiony wyraz twarzy, jaki zaobserwował u otaczających go chórzystów, nie wspominając o nerwowych uśmiechach.

Park otaczający pałac Kadriorg, podobnie jak większość estońskich wspaniałych budowli, był spuścizną po Piotrze Wielkim; bogactwem pozostałym po rosyjskiej dominacji. Wiele pawilonów przekształcono w muzea i hale koncertowe, jednak część główna pałacu pozostała oficjalną siedzibą prezydenta, wykorzystywaną przy okazji uroczystości państwowych, a dla Estończyków Międzynarodowy Festiwal Chórów był taką właśnie okazją. Największy budynek miał dwie zapierające dech w piersi kondygnacje. Okazały gmach, otynkowany na czerwono, zdobiły białe barokowe pilastry. Nieco dalej na wzgórzu w podobnym, choć nieco prostszym stylu, stał pałac prezydencki zbudowany w 1938 roku. Mimo czarnych chmur, które gromadziły się wówczas nad Europą, Estonia z nadzieją patrzyła w przyszłość. Konstytucja spisana po czterech latach dyktatury gwarantowała wolności demokratyczne. W efekcie nie przetrwała nawet roku. Nie powiodły się również desperackie próby zachowania neutralności państw bałtyckich. Budynek symbolizował złudne nadzieje. Może właśnie dlatego, zastanawiał się Belknap, był taki zachwycający. Do pałacu prowadził przypominający namiot tymczasowy hol, strzeżony przez ludzi uznawanych tu za ochronę. Belknap zauważył Calvina Gartha, który rozmawiał z ubranym w niebieski mundur pracownikiem ochrony, okazując mu dokumenty. Chwilę później członkowie chóru zostali wpuszczeni do środka. Belknap upewnił się, że jego plakietka jest dobrze widoczna. Mimo że był starszy od chórzystów o dobre dziesięć lat, przykleił do twarzy speszony uśmiech i uniknął dodatkowej kontroli. Hol pałacu zdobiły stiuki i misterna sztukateria przypominająca rzeźby. Belknap wymienił spojrzenia z młodymi mężczyznami i kobietami, udając, że podobnie jak oni jest oszołomiony otaczającym ich przepychem. Odetchnął z ulgą, kiedy zobaczył, że sala bankietowa, w której odbywało się przyjęcie, jest pełna ludzi. Stanął pod ścianą i pozorując, że ogląda portret carycy Katarzyny, dyskretnie odpiął plakietkę. To była najtrudniejsza część: przyjeżdżając do pałacu jako jedna osoba, musiał niezauważenie stać się kimś innym. Ale nie byle kim. Był teraz Rogerem Delamainem z Grinnell International. Przymilny uśmiech zniknął z jego twarzy zastąpiony podejrzliwym spojrzeniem, kiedy nerwowo rozglądał się dookoła. Choć już wcześniej miał okazję przyjrzeć się twarzom ministrów, wiedział, że będzie musiał improwizować. Nietrudno było rozpoznać prezydenta. Z krzaczastymi brwiami i grzywą siwych włosów wyglądał reprezentacyjnie, jak na głowę państwa przystało. Był wykształconym

mężczyzną mającym dar wygłaszania pompatycznych przemówień. Uśmiechając się, wyćwiczonym ruchem ściskał kolejne dłonie, choć – jak zauważył Belknap – był prawdziwym mistrzem uników. Co chwila odchodził od jednych gości, by powitać kolejnych. Robił to szybko, niemal niezauważenie, a krótkie, towarzyskie pogawędki nie pozwalały na wplątanie się w dłuższe rozmowy. Belknap podszedł nieco bliżej. Pytania traktowano jak dowcipne uwagi, na które reagowano pełnym zachwytu chichotem lub, w zależności od tonu głosu, jak ponure refleksje, które prezydent z całą pewnością weźmie sobie do serca. Uścisnąć dłoń, spojrzeć w oczy, uśmiechnąć się, odejść. Uścisnąć dłoń, spojrzeć w oczy, uśmiechnąć się, odejść. Facet był wirtuozem; estoński parlament nie popełnił błędu, wybierając go na to stanowisko. Premier, podobnie jak większość jego gabinetu, był ubrany na granatowo. Mniej uzdolniony od prezydenta w kwestii umykania rozmówcom, od dłuższego czasu prowadził rozmowę z korpulentną kobietą – niewątpliwie znakomitością ze świata muzyki – i choć kiwał głową z przesadnym entuzjazmem, wysyłał rozpaczliwe sygnały swoim współpracownikom. Minister kultury – mężczyzna o tłustej cerze i brwiach, które wyglądały, jakby ktoś namalował je szminką aktorską – prowadził ożywioną dyskusję z grupą ludzi z Zachodu i co chwila wybuchał śmiechem. Człowiek, którego szukał Belknap – wiceminister handlu – zachowywał się zupełnie inaczej. Trunek w jego kieliszku, ozdobionym plasterkiem limonki, z pewnością nie był mocniejszy od wody mineralnej. Oczy wiceministra były małe i zdawały się tonąć w cieniu wydatnego czoła z wdowim szpicem. Zamiast mówić, kiwał głową i nie poświęcał swoim rozmówcom zbyt wiele czasu. Nazywał się Andrus Pärt i zdaniem Giennadija Belknap powinien go poznać. Logika była prosta. Magnat, którego szukał, był wielki. Estonia była małym krajem. Giennadij zapewnił Belknapa, że Andrus Pärt znał wszystkie grube ryby w estońskim sektorze prywatnym; tym legalnym i nielegalnym. W małej nadbałtyckiej republice nikt nie prowadził interesów, nie idąc na kompromis z wysoko postawionymi członkami rządu. Andrus Pärt znał graczy i znał człowieka, którego ścigał Belknap. Agent wiedział o tym, kiedy tylko na niego spojrzał. Nos ogara, pomyślał. Teraz czekało go najtrudniejsze. Belknap lawirował między gośćmi, stąpając po drogich dywanach i jeszcze droższym parkiecie, aż znalazł się kilka metrów od wiceministra. Mina Pärta daleka była od przymilnych uśmiechów, które zwykle

widywało się na bankietach. Ten człowiek był tu służbowo. Dla polityka służalczy uśmiech był znakiem, że czas zakończyć rozmowę. Jednak Belknap nie mógł być nieuprzejmy. Wyraźnie spięty błysnął zębami i odwrócił się do wiceministra. – Szanowny pan Andrus Pärt, jeśli się nie mylę – zaczął. Akcent miał nijaki, zagadkowy, a angielszczyzna, którą się posługiwał, świadczyła o tym, że uczył się języka w najlepszych szkołach. – Zgadza się – odparł beznamiętnie wiceminister. Był jednak wyraźnie zaintrygowany. Nie było to spotkanie ludzi znających się na estońskiej polityce, a spokojny wzrok Belknapa zdradzał, że nie jest on zwykłym bywalcem bankietów. – Aż dziw bierze, że nie mieliśmy okazji się poznać – zauważył ostrożnie Belknap. Kolejny kąsek, który rozbudzi ciekawość Pärta. Uwaga sugerowała, że istniały powody, dla których powinni byli się znać. Pierwszy raz tego wieczoru na twarzy mężczyzny odmalowała się ciekawość. – Poproszono mnie, żebym to naprawił. – Czyżby? – Oczy Estończyka nie zdradzały żadnych emocji. – Mogę spytać dlaczego? – Proszę wybaczyć. – Belknap dopiero teraz wyciągnął rękę i zrobił to wyjątkowo szarmancko. – Roger Delamain. Wiceminister przebiegł wzrokiem po twarzach zgromadzonych. – Z Grinnell International – dodał znacząco Belknap. Nazwisko należało do dyrektora naczelnego Grinnell. Gdyby Pärt chciał go sprawdzić, znalazłby informacje dotyczące spółki, ale żadnego zdjęcia. – Grinnell – powtórzył Estończyk. Posłał Belknapowi znaczące spojrzenie. – Czyżby rozwijał pan talenty muzyczne? – Przelotny uśmiech, który przywodził na myśl nerwowy tik. – Może interesuje pana muzyka wojskowa? – To moja wielka pasja – odparł Belknap, zataczając ręką łuk. – Estońska tradycja śpiewania. Za nic w świecie nie przepuściłbym takiej okazji. – To dla nas powód do dumy – rzucił automatycznie Pärt. – Jestem również oddany innym estońskim tradycjom – dodał pospiesznie Belknap. – Obawiam się jednak, że nie jestem tu wyłącznie z powodu swoich amatorskich zainteresowań. Sam pan rozumie. Tak to już jest w Grinnell. Wychodzimy naprzeciw nagłym, nieprzewidywalnym potrzebom. Zamówienia spływają w ostatniej chwili i szefowie firmy, tacy jak ja, muszą czym prędzej się nimi zająć.

– Żałuję, że nie mogę pomóc. Belknap uśmiechnął się łagodnie. – Być może będzie pan mógł mi pomóc. ••• Po dwóch godzinach wpatrywania się w drobną czcionkę Andreę zaczęły piec oczy i rozbolała ją głową. Walcząc ze zmęczeniem, zanotowała na skrawku papieru kolumny liczb i dat. Może nie miały znaczenia. A może wręcz przeciwnie. W tej kwestii musiała zaufać intuicji, zgromadzić więcej informacji po powrocie na powierzchnię. Zerknęła na zegarek i pod wpływem chwili zdecydowała, że rzuci okiem na archiwa z kwietnia, kiedy zmarła jej matka. Najokrutniejszy z miesięcy. Cóż, przynajmniej dla niej. Zarchiwizowane akta spółki nie zawierały żadnej wzmianki na ten temat. Andrea oparła się o regał i zamyślona utkwiła wzrok w czarnych, plastikowych pudełkach stojących na półkach po przeciwnej stronie. Kątem oka dostrzegła jakiś ruch, a gdy się odwróciła, zobaczyła elektryczny wózek, który nadjeżdżał z zawrotną prędkością. Czy nie powinien zatrąbić? – pomyślała przelotnie, poczuła zastrzyk adrenaliny i uskoczyła w bok. Tymczasem wózek skręcił gwałtownie, podążając jej śladem. Zupełnie jakby – ale to przecież niemożliwe! – kierowca chciał ją przejechać. Krzyknęła, dostrzegając, że mężczyzna na wózku ma kask motocyklisty z przyciemnianym i opuszczonym wizjerem. Widziała w nim jedynie własne przerażone odbicie, które jeszcze bardziej potęgowało strach. W ostatniej chwili poderwała się z podłogi, wyskoczyła w górę, z całej siły chwyciła się metalowego regału i podciągnęła się, o włos unikając zderzenia z wózkiem. Dobry Boże! Wózek zatrzymał się, a prowadzący go mężczyzna zeskoczył na podłogę. Nie czekając na rozwój wydarzeń, Andrea pobiegła do końca regału, skręciła w lewo i wypadła na kolejny długi korytarz. Miała nadzieję, że labirynt półek zapewni jej schronienie. Chwilę później biegła następnym korytarzem, od czasu do czasu skręcając między rzędy półek i zapuszczając się coraz dalej w głąb rozległego, słabo oświetlonego magazynu. Wysoko unosiła kolana; momentami podeszwy skrzypiały na betonowej podłodze. W końcu zdyszana osunęła się na podłogę za filarem w rzędzie K, szeregu L, i w tej samej chwili – niech to szlag – nad jej głową zapalił się rząd halogenów, zalewając podłogę strumieniem światła. Równie

dobrze mogłaby postawić sobie na głowie policyjnego koguta. Identyfikator zapalał światła wszędzie tam, dokąd poszła. Nadstawiwszy uszu, usłyszała cichy szum elektrycznego wózka; znak, że mężczyzna w kasku podążał jej śladem. Usłyszała kroki, mniej więcej sześć metrów dalej. A więc był tu ktoś jeszcze. Wyciągnęła szyję i kątem oka zauważyła inną postać, ubraną w strój przypominający mundur i najwyraźniej uzbrojoną. Ten człowiek nie był tu, żeby jej pomóc. Jej świat stanął nagle na głowie. Przez całe życie uzbrojeni mężczyźni – zwykle policjanci – byli po jej stronie. Pracowali dla niej. Wiedziała, że nie każdy może powiedzieć to samo, ale w jej przypadku tak właśnie było. Tymczasem ci ludzie byli przeciwko niej i świadomość ta kłóciła się z wieloma rzeczami, które do tej pory brała za pewnik. Identyfikator. Chwyciła go i szarpnęła za smycz. To on ją zdradzał. Musiała się go pozbyć. Chyba że będzie umiała wykorzystać go do własnych celów? Zerwała się do biegu i pognała na koniec rzędu, klucząc między rzędami półek. Znajdowała się teraz gdzieś w szeregu P. Ukryła identyfikator w pudełku do przechowywania dokumentów i gdy włączyły się światła, wdrapała się na najwyższą półkę, przeskoczyła długi rząd metalowych pojemników do przechowywania taśm filmowych lub magnetycznych i pobiegła na drugi koniec rzędu, gdzie światła pozostawały zgaszone. Czy była wystarczająco cicho? Położyła się na najwyższej półce, niewidoczna, a przynajmniej taką miała nadzieję. Chwilę później wyciągnęła jeden z ciężkich pojemników, żeby móc obserwować, co dzieje się na dole. Pierwszy na miejscu pojawił się mężczyzna w mundurze. Kiedy jej nie zobaczył, pobiegł w stronę alejek po przeciwnej stronie. Niedługo potem wyraźnie podenerwowany wrócił do oświetlonego sektora i zaczął zaglądać na półki, szukając jej albo jej identyfikatora. – Dziwka pozbyła się identyfikatora – rzucił do krótkofalówki. Głos miał szorstki jak żwir. – To cholernie ryzykowna strategia. Mamy pozwolenie od Theta, żeby ją załatwić? Rozmawiając, szedł wzdłuż rzędu P, coraz bardziej zbliżając się do Andrei. Najważniejsze było teraz wyczucie czasu. Andrea chwyciła oburącz ciężki metalowy pojemnik i czekała na chwilę, gdy zagadkowa postać podejdzie do miejsca, które widziała, gdy czaiła się na górze. Wówczas z całej siły cisnęła go w dół.

Usłyszała zduszony krzyk. Kiedy się wychyliła, zobaczyła mężczyznę leżącego na podłodze, z głową przygniecioną pojemnikiem. Chryste, Andreo, coś ty narobiła? Dobry Boże! Ogarnęła ją fala mdłości i odrazy. To nie był jej świat. Andrea, którą znała, nie robiła takich rzeczy; to nie była ona. Ale jeśli jej napastnicy myśleli, że nie będzie próbowała się bronić, srogo się pomylili. „Mamy pozwolenie, żeby ją załatwić?” Słowa zmroziły ją jak lodowaty podmuch arktycznego wiatru. Poczuła wściekłość, która rozsadzała jej pierś. Nie, dupku, pomyślała, ale ja dostałam pozwolenie, żeby załatwić was. Zeszła na dół po drabinkach jak dziecko i przykucnęła obok mężczyzny. W kaburze przy pasie miał broń. Jej boki były płaskie, nie zaokrąglone, więc prawdopodobnie był to pistolet. Wyciągnęła go i przyjrzała się mu w świetle halogenów. Nigdy dotąd nie miała w ręku broni. Ale przecież posługiwanie się czymś takim nie mogło być trudne. Wiedziała, gdzie jest lufa, i uznała, że to dobry początek. Pamiętała z teledysków, że raperzy lubili trzymać broń z ukosa, choć nie wiedziała, czy ma to wpływ na trajektorię lotu kuli. Widziała zbyt wiele filmów, w których broń nie wypalała, bo ktoś zapomniał zwolnić blokadę spustu. Czy ten pistolet miał taką blokadę? Czy w ogóle był naładowany? Do diabła. Na rękojeści nie wydrukowano instrukcji obsługi, zresztą nie miała czasu, żeby ją przeczytać. Prawda wyglądała tak, że Andrea nie miała pojęcia, co się wydarzy, jeśli pociągnie za spust. Może nic. Może trzeba było odbezpieczyć broń. A może wystarczyło wycelować i strzelić. Albo jedno, albo drugie. Prawdopodobnie będzie z tego więcej szkód niż pożytku. Facet w kasku motocyklisty usłyszy, jak pociąga za spust, a kiedy broń nie wypali, zabije ją. Pobiegła na koniec regału i z ukrycia obserwowała nadjeżdżający wózek. Mężczyzna zaskoczył ją, kiedy zsiadł z wózka, ukrył się za filarem i zniknął. Minęło trzydzieści sekund, a ona nadal go nie wiedziała. Zwinęła się w kłębek na jednej z niższych półek i tak ukryta zaczęła nasłuchiwać. W końcu go usłyszała. Powoli wyciągnęła szyję, jednak to, co zobaczyła, sprawiło, że zamarła z przerażenia. Znalazł ją i szedł w jej stronę niespiesznym, równym krokiem. Andrea leżała bez ruchu niczym żaba, która nie wie, że została zauważona.

– Chodź do tatusia. – Facet w kasku był teraz znacznie bliżej. Trzymał w dłoni plastikowe urządzenie, na którego końcu jarzył się łuk elektryczny. Zgadywała, że jest to jakiś rodzaj paralizatora. Rzucił w jej stronę parę plastikowych kajdanek. – Trzymaj, możesz sama je sobie założyć. To ułatwi całą sprawę. Andrea leżała nieruchomo. – Wiesz przecież, że cię widzę – rzucił niemal żartobliwie. – Jesteśmy tu sami. Tylko ty i ja. A mnie się nigdzie nie spieszy. – Urządzenie iskrzyło w jego dłoni. Drugą ręką poluzował skórzany pas i zaczął masować sobie krocze. – No dalej, mała. Szef mówi, że w życiu liczą się przyjemności. – Postąpił kilka kroków do przodu. – Hej, suko, może zadbałabyś o to, żeby było mi dobrze? Bez zastanowienia pociągnęła za spust. Przeraził ją huk, który odbił się echem od ścian magazynu. Mężczyzna w kasku zatrzymał się, ale nie upadł ani nie wydał z siebie żadnego dźwięku. Czyżby nie trafiła? Strzeliła po raz drugi i trzeci. Trzeci strzał roztrzaskał osłonę kasku i mężczyzna runął na podłogę. Andrea zeszła z półki i na drżących nogach podeszła do człowieka, którego chwilę temu zastrzeliła. Rozpoznała go, rozpoznała krzaczaste brwi i pokrytą plamami skórę. Był jednym z mężczyzn, którzy wyciągnęli ją z samochodu w Research Triangle Park. „Mamy pozwolenie, żeby ją załatwić?” Jej ciałem wstrząsnął dreszcz. Spojrzała na nieruchome, pozbawione życia oczy człowieka, który leżał u jej stóp, zgięła się wpół i zwymiotowała. Gorąca, kwaśna treść żołądka wylała się z jej ust prosto na twarz mężczyzny. Kiedy to zobaczyła, znowu zebrało jej się na wymioty. ••• Muskularna ręka spoczęła na ramieniu estońskiego ministra. – Andrus! – zagrzmiał serdeczny głos. Należał do przysadzistego, hałaśliwego mężczyzny z kilkudniowym zarostem. W jego oddechu czuć było anyżowy zapach estońskiej wódki. – Chodź, poznaj Stephanie Berger. Pracuje w Poly-Gramie i jest zainteresowana otwarciem studia w Tallinnie. Może nawet stworzeniem tu centrum dystrybucyjnego. – Zwracał się do wiceministra po angielsku, przez wzgląd na Belknapa. Andrus Pärt spojrzał przepraszająco na agenta. – Cóż, szkoda. Powinien był pan uprzedzić mnie o swojej wizycie w Estonii.

– Wręcz przeciwnie, moi koledzy twierdzą, że to wielkie szczęście, że mogłem być tu, w Tallinnie, kiedy pojawił się kryzys. Szczęście dla nas, naturalnie. – Zniżył głos. – A może również dla pana? Wiceminister posłał mu badawcze, niespokojne spojrzenie. – Zaraz wrócę, panie… – Delamain – dokończył Belknap. Podszedł do długiego stołu nakrytego białym koronkowym obrusem, przy którym kelnerzy uwijali się jak w ukropie, przygotowując i wydając drinki, jednak przez cały czas miał oko na Andrusa Pärta. Wiceminister słuchał kobiety, potakując i od czasu do czasu błyskając porcelanowymi zębami. Położył rękę na ramieniu hałaśliwego mężczyzny – biznesmena i prawdopodobnie jednego z organizatorów bankietu – i wykonał gest, który mówił, że wkrótce będą mieli okazję dokończyć tę rozmowę. Nie od razu jednak wrócił do Belknapa. Zamiast tego wyjął z kieszeni komórkę i zniknął w sąsiednim pomieszczeniu. Kiedy wyszedł kilka minut później, sprawiał wrażenie dużo bardziej zadowolonego. – Panie Delamain – zaczął, wymawiając nazwisko z francuskim akcentem. – Dziękuję za pańską cierpliwość. Musiał zasięgnąć informacji, a przynajmniej poprosił któregoś ze swoich bliskich współpracowników, żeby zweryfikował nazwisko i związek niejakiego Rogera Delamaina z międzynarodową agencją ochrony Grinnell International. – Taka wymowa mojego nazwiska również mi pasuje – powiedział Belknap. – W towarzystwie osób anglojęzycznych wymawiam je z angielskim akcentem, a wiedziałem, że mówi pan po angielsku. Wśród osób, które mówią po francusku, zmieniam akcent na francuski. Potrafię się przystosować, zupełnie jak moja firma. Nasi klienci mają swoje wymagania. Ochrona rafinerii wymaga pewnych umiejętności. Ochraniając pałac prezydencki, musimy pokazać inną twarz. Niestety w tak niestabilnym świecie zapotrzebowanie na nasze usługi jest coraz większe. – Mówi się, że nieustanna czujność jest ceną wolności. – Prawie to samo powiedzieliśmy Cuprex Mining Company, kiedy się obudzili i odkryli, że rebelia Armii Bożego Oporu zagraża ich afrykańskim kopalniom miedzi. Nieustanna czujność i dwanaście milionów dolarów plus koszty bezpośrednie – oto cena wolności. – Pewnie jeszcze okazyjna. – Wiceminister wziął tartinkę ze srebrnej tacy, która niczym lśniąca tratwa unosiła się w morzu gości.

– I właśnie dlatego chciałem z panem porozmawiać. Oczywiście rozumie pan, że to bardzo nieoficjalna rozmowa. W tej chwili nie reprezentuję żadnej firmy. – Obaj jesteśmy na przyjęciu i jemy małe trójkątne kanapeczki z peklowanym mięsem. Czy może być coś bardziej nieoficjalnego? – Wiedziałem, że się dogadamy – rzucił konspiracyjnie Belknap. – Chodzi o pokaźne zamówienie na broń ręczną. – Domyślam się, że Grinnell ma stałego dostawcę. – Pärt badał sytuację. – Okazuje się, że przy takim popycie towar od stałych dostawców nie zawsze wystarcza. Niektórzy twierdzą, że jestem powściągliwy. Osobiście uważam, że jestem dokładny. Kiedy mówię „pokaźne”, mam na myśli… broń potrzebną do uzbrojenia pięciu tysięcy ludzi. Pärt aż zamrugał. – Cała nasza armia liczy piętnaście tysięcy żołnierzy. – W takim razie rozumie pan problem. – I wszystko po to, żeby chronić jakieś obiekty, kopalnie? – Ściągnął z niedowierzaniem czarne brwi. Jego przenikliwe, pytające spojrzenie napotkało beznamiętny wzrok Belknapa. – Panie ministrze, jeśli powierzy mi pan sekret, może być pan pewien, że nigdy go nie wyjawię. Mówię to zarówno w imieniu firmy, jak i własnym. Agencja ochrony nie ma racji bytu, jeśli nie zapracuje na reputację swoją wiarygodnością i dyskrecją. Rozumiem, że ma pan pytania, i mam nadzieję, że nie pomyśli pan o mnie źle, jeśli odmówię udzielenia odpowiedzi. Surowy wzrok wiceministra złagodniał i pojawiła się w nim aprobata. – Chciałbym, żeby moi rodacy byli równie dyskretni. Niestety muszę przyznać, że nie są oni tak skryci jak ty, Rogerze. – Rozejrzał się, jakby chciał się upewnić, że nikt ich nie podsłuchuje, po czym kontynuował: – Skąd to przypuszczenie, że będę w stanie ci pomóc? – Dano mi do zrozumienia, że może pan ułatwić tego typu transakcję. Nie muszę chyba mówić, że skorzystają na niej wszyscy zainteresowani. Chciwość na twarzy wiceministra była widoczna jak na dłoni; krążyła w jego żyłach niczym narkotyk, tak więc nie zastanawiał się długo. – Mówił pan, że chodzi o pokaźne zamówienie. – Pokaźne – powtórzył Belknap. Andrus Pärt chciał mieć gwarancję, że dostanie swoją działkę. – Które przekłada się na pokaźne zyski i dodatkowe korzyści dla… pośrednika.

– Jesteśmy małym krajem. – Pärt sprawdzał go, próbował wybadać. – Małym, ale bogatym w obyczaje. Jeśli się mylę i jeśli nie może skontaktować nas pan z odpowiednim człowiekiem, proszę powiedzieć od razu. Będziemy szukać dalej. Nie chcę zabierać panu czasu. – W domyśle: „Nie zabieraj mojego”. Wiceminister skinieniem ręki przywołał wysokiego, bladego dygnitarza. Zbyt długo rozmawiał z dyrektorem Grinnell International, co mogło wydać się podejrzane. – Rogerze, chętnie ci pomogę. Naprawdę. Daj mi chwilę, żebym mógł to przemyśleć. Niedługo znowu porozmawiamy. Po tych słowach Estończyk zniknął w tłumie kierowników chórów i pasjonatów muzyki. Chwilę później Belknap usłyszał jak woła: – Zestaw płyt z najlepszymi utworami festiwalowymi! Cóż za wspaniały pomysł! W tłumie zapanowało poruszenie, a zaraz potem rozmowy ucichły. Na podwyższeniu w drugim końcu sali pojawili się chórzyści Empire State Chorus. Uśmiechnięte od ucha do ucha barytony pstryknęły palcami i zaintonowały pieśń. Po kilku taktach ich śpiew brzmiał głośno i wyraźnie: W całym świecie Nie znajdę takiego miejsca Które pokochałbym tak jak ciebie Moja rodzinna ziemio! Belknap poczuł, że ktoś klepie go w ramię, a gdy się odwrócił, zobaczył wiceministra. – To nasz hymn państwowy – szepnął z uśmiechem Pärt. – Musi pan być bardzo dumny – odparł Belknap. – Niech pan nie będzie nieuprzejmy – wycedził minister przez zaciśnięte zęby. – Nie jestem nieuprzejmy. Raczej zniecierpliwiony. Możemy dobić targu? – Belknap mówił ściszonym głosem. Pärt przytaknął i dyskretnym ruchem głowy wskazał pobliski pokój. Tam będą mogli porozmawiać w spokoju, z dala od ciekawskich oczu. – Proszę wybaczyć – dodał konspiracyjnie Estończyk. – To dość nagła i niecodzienna sytuacja.

– Jak dla nas wszystkich – zapewnił Belknap. Wiceminister nadal był powściągliwy; najwyższy czas podnieść ciśnienie. – Mam wrażenie, że przysporzyłem panu więcej kłopotu, niż się tego spodziewałem. Myślę, że powinniśmy rozważyć inne możliwości. Dziękuję, że zechciał pan poświęcić mi swój czas. – Ukłonił się uprzejmie. – Źle mnie pan zrozumiał – powiedział z naciskiem Pärt. Dobrze wiedział, że dyrektor Grinnell International robi to, co większość biznesmenów: grozi, że się wycofa, aby jak najszybciej doprowadzić sprawę do końca. – Chcę panu pomóc. Myślę nawet, że byłoby to możliwe. – Pańska biegłość w posługiwaniu się trybem przypuszczającym jest godna podziwu. – Zabrzmiało to jak łagodna reprymenda. – Obawiam się jednak, że obaj marnujemy swój cenny czas. – W domyśle zabrzmiało to tak: Teraz to ty musisz przekonać mnie. – Wcześniej, Rogerze, wspomniałeś o zaufaniu i dyskrecji. Stwierdziłeś, że w twojej branży to podstawa. Podstawą mojej branży jest ostrożność. W tej kwestii musisz być wobec mnie wyrozumiały. Może zdarzyć się tak, że jeszcze mi za to podziękujesz. Salę bankietową wypełniły śpiewane na trzy głosy słowa: Niech błogosławi łaskawie wszystkim poczynaniom twoim… – Może obaj będziemy zmuszeni pójść na ugodę w sprawie zasad, którym hołdujemy. Pytał pan o stałych dostawców. Jestem przekonany, że taki światowy człowiek jak pan rozumie, że w tym biznesie, podobnie jak w każdym innym, może dojść do pewnych zawirowań. Bez wątpienia słyszał pan doniesienia o śmierci Khalila Ansariego. – Mówiąc to, przyjrzał się z uwagą twarzy Estończyka. – Na pewno rozumie pan, że w tej sytuacji cała sieć dystrybucji może pogrążyć się w chaosie, a na jej miejsce mogą pojawić się inne, zupełnie nowe. Andrus Pärt wydawał się skrępowany. Znał sytuację na tyle dobrze, by wiedzieć, że nie jest to temat do tak swobodnych rozmów – zwłaszcza gdy jest się politykiem. Musiał trochę pogrzebać, żeby upewnić się, że jego przeczucia są słuszne, ale nie chciał grzebać zbyt głęboko, żeby nie ubrudzić sobie rąk. Oto jak chciał to rozegrać. Belknap ważył teraz każde słowo. – Wiem, że jest pan człowiekiem mającym gust. Słyszałem, że pańska rezydencja w Paslepie to prawdziwe cudo. – To skromny dom, ale moja żona bardzo go lubi.

– Więc może polubi go jeszcze bardziej, kiedy kupi jej pan dwukrotnie większy dom. Pärt posłał mu długie spojrzenie. Był człowiekiem rozdartym między chciwością i niepewnością. – A może nie. – Belknap kolejny raz zaciął wędką, żeby zaczepić haczyk. – Niezmiernie miło mi się z panem rozmawiało, ale może już czas poszukać gdzieś indziej. Sam pan ostrzegał, że Estonia to mały kraj. Rozumiem, że chciał mi pan dać do zrozumienia, że duże ryby rzadko pojawiają się w małych sadzawkach. – Ukłonił się i ruszył w stronę drzwi, słysząc jak chór śpiewa: Kochana ojczyzno ma! Chwilę później rozległy się gromkie brawa, nieco stłumione, ponieważ niektórzy goście trzymali w rękach kieliszki, serwetki albo tartinki. Czyjaś ręka opadła na ramię Belknapa, a znajomy głos szepnął mu do ucha: – Estotek. Przy Rävala Puiestee – dodał wiceminister. – Tyle mógłbym się dowiedzieć, dzwoniąc na informację telefoniczną. – Zapewniam pana, że prawdziwy charakter tej firmy jest pilnie strzeżoną tajemnicą. Proszę obiecać, że nikomu pan o tym nie powie. – Ależ oczywiście – odparł Belknap. – Dyrektor nazywa się Lanham. – Dziwne nazwisko jak na Estończyka. – Ale nie jak na Amerykanina. Amerykanin. Belknap zmrużył oczy. – Przekona się pan, że ludzie z Estoteku są w stanie spełnić wasze oczekiwania – ciągnął Pärt. – Może jesteśmy małą sadzawką, ale niektóre z naszych ryb osiągają imponujące rozmiary. – Jestem pod wrażeniem – rzucił lodowato Belknap. – Pańskiej ojczyzny. Czy mam pozdrowić od pana tego Lanhama? Wiceminister wyglądał na zakłopotanego. – Czasami lepiej prowadzić interesy, nie spoufalając się ze sobą – odparł. – Powiem jasno. Nigdy osobiście nie spotkałem tego człowieka. – Wyprostował się, jakby chciał opanować drżenie ciała. – I niespecjalnie mi na tym zależy.

Rozdział 18

Biznesowa dzielnica Tallinna rzadko pojawiała się w broszurach turystycznych, a jednak wielu uważało ją za prawdziwe serce miasta. Natomiast sercem dzielnicy biznesowej był budynek, w którym miał swoją siedzibę Estotek, dwudziestopiętrowa konstrukcja ze szkła lustrzanego. Oddalony półtora kilometra od starego miasta biurowiec znajdował się ledwie przecznicę od tak charakterystycznych obiektów, jak hotel Reval Olümpia, dom handlowy Stockmann, nie mówiąc o kinie Coca-Cola Plaza czy oświetlonym neonami klubie nocnym Hollywood. Dzielnica niczym nie różniła się od dzielnic innych miast, dzięki czemu biznesmeni czuli się tu jak w domu. Okoliczne knajpki, hotelowe foyer i bary zapewniały dostęp do internetu. Ich przesłanie brzmiało: „Jesteśmy nowocześni, tak jak wy”, choć wyczuwalna w nim nuta desperacji umniejszała jego wiarygodność. Mimo późnej pory klub nocny Bonnie i Clyde – Belknap zauważył, że kolejną osobliwością Tallinna był fakt, że wszystkie nocne kluby uparcie nazywały się „nocnymi klubami” – pozostawał dobrze oświetlony. Tuż obok, sąsiadując z najwyższym hotelem, znajdował się salon Audi i Volkswagena. Miejscowi z pewnością pękali z dumy, mając w dzielnicy finansowej coś w rodzaju centrum handlowego. Bryłowaty budynek robił ponure wrażenie, jego fasada była zrobiona z białej emaliowanej stali. Gdyby go przenieść do jednego z pięciuset miast, wyglądałby tam równie dobrze, jak tu. Belknap wysiadł z taksówki i przez chwilę włóczył się po okolicy. Na wypadek, gdyby ktoś go obserwował, delikatnie chwiał się na nogach, udając pijanego biznesmena, próbującego przypomnieć sobie, w którym hotelu się zatrzymał. Adres znalazł dla niego Giennadij Czakwetadze. Nawet na emeryturze pozostał wpływowym człowiekiem i wykonał kilka dyskretnych telefonów do miejskich archiwistów. „Zapewniam pana, że prawdziwy charakter tej firmy jest pilnie strzeżoną tajemnicą”, poinformował go Andrus Pärt i mówiąc to, wcale nie przesadzał. Wyglądało na to, że Estotek jest estońską korporacją zarejestrowaną poza granicami kraju. Dokumentacja rejestracyjna firmy wykazywała jedynie jej krajowe aktywa, które nie miały większego znaczenia. Wszystko wskazywało na

to, że firma nie prowadzi żadnej działalności i nie ma dużych udziałów. Jej siedziba mieściła się w wynajętym lokalu na dziesiątym piętrze wieżowca w dzielnicy biznesowej. Opłat rejestracyjnych dokonywano w terminie. Krótko mówiąc, Estotek to firma wydmuszka, zarządzana tak, by nie musiano ujawniać prawdziwej natury jej zagranicznych filii. Belknap był zaintrygowany. – Nie muszą wykazywać nazwisk członków zarządu, dyrektorów? – spytał Giennadija. Jego pytanie wyraźnie rozbawiło Gruzina. – W cywilizowanym świecie pewnie by musieli. Ale w Estonii przepisy bezpieczeństwa i kodeksy finansowe stworzone zostały przez oligarchów. To cię rozbawi: w rubryce „nazwisko prezesa” widnieje nazwa innej firmy. Możesz zapytać, kim jest prezes tej firmy? To Estotek. Zupełnie jak w grafikach M.C. Eschera, co? W Estonii takie rzeczy są zgodne z prawem – dodał, chichocząc. Ludzka niegodziwość była dla niego źródłem pocieszenia. Belknap postawił kołnierz, by ochronić się od wiatru szalejącego w stalowoszklanym kanionie, którym było centrum Tallinna. Dobrze, że na zewnątrz było ciemno; nocą szkło lustrzane stawało się przezroczyste. Mimo to niełatwo było ocenić zabezpieczenia wieżowca. Osłonięte kamery telewizji przemysłowej zamontowano na rogach niższej części budynku, dzięki czemu pracownicy ochrony mogli obserwować chodnik i parking podziemny, z którego korzystali również pracownicy sąsiedniego biurowca. Pozostawało pytanie, jakie środki bezpieczeństwa zastosowano wewnątrz budynku. Jedno było pewne: tej nocy miał niepowtarzalną szansę wejść do biurowca niezauważony. Niewykluczone, że jutro wiceminister skontaktuje się ze swoimi ludźmi w Estoteku i poinformuje ich o rozmowie z dyrektorem Grinnell International. Istniały więc obawy, że tamci przejrzą jego podstęp i staną się czujni. Tymczasem Pärt był zajęty słuchaniem występów najlepszych chórzystów z całego świata, ściskaniem kolejnych rąk i uśmiechaniem się do gości. Fantazjował o nowej posiadłości wiejskiej i zastanawiał się, jak wytłumaczy się z niej przyjaciołom i współpracownikom. Belknap przeszedł na drugą stronę ulicy, wyciągnął płaską lornetkę polową i mrużąc oczy, próbował dostrzec pracownika ochrony pełniącego dyżur w holu budynku. Dopiero po chwili zobaczył smużkę dymu unoszącą się zza jednego z filarów. A zatem w holu był strażnik. Palił papierosa. I wyglądał na zmęczonego.

Amerykanin rzucił okiem na swoje odbicie. Ciemny garnitur pasował do roli, którą miał odegrać; czarna skórzana torba Gladstone – jej zawartość zdobył dzięki uprzejmości Giennadija – była nieco bardziej pękata od zwykłej aktówki, ale poza tym wszystko przedstawiało się jak należy. Wziął głęboki oddech, podszedł do wejścia, okazał identyfikator i przygotował się do wypełnienia formularza. Strażnik popatrzył na niego sennym wzrokiem i wcisnął przycisk otwierający drzwi. Miał pokaźny brzuch, który większość Estończyków nabywała z wiekiem – skutek jedzenia wieprzowiny, tłuszczów, placków i ziemniaków. Ostatni raz zaciągnął się papierosem i wrócił na swoje miejsce za granitowym blatem. – CeMines – rzucił Belknap. – CeMines Estonia. Piętro jedenaste. Strażnik obojętnie pokiwał głową; nietrudno było zgadnąć, o czym myśli. Cudzoziemiec, ale przecież w Tallinie było ich na pęczki. Rzadko się zdarzało, by ktokolwiek z CeMines, firmy farmaceutycznej, przychodził do biura o tak późnej porze, ale Giennadij zadzwonił do portierni i uprzedził strażnika w języku estońskim z wyraźnym rosyjskim akcentem, że należy spodziewać się gościa. Nagła awaria systemu wymagała interwencji technika. – Przyszedł pan usunąć awarię? – spytał ochroniarz łamaną angielszczyzną. – Czujniki wskazują na usterkę agregatu chłodniczego w lodówce do przechowywania materiału biologicznego. Cóż, taka praca – odparł z uśmiechem Belknap. Strażnik miał zdumione spojrzenie człowieka, który wyczerpał swoje możliwości posługiwania się językiem obcym. Tok jego rozumowania był jednak jasny: utrudniając życie bogatemu obcokrajowcowi, ryzykował utratę posady. Po chwili namysłu kazał Belknapowi wpisać się na listę gości, kciukiem wskazał mu drogę do windy i zapalił następnego papierosa. Niepokój Belknapa rósł w miarę, jak winda wjeżdżała coraz wyżej. Najtrudniejsze wciąż było przed nim.

Research Triangle Park, Karolina Północna Przemawiając, Gina Tracy nawijała na palec kosmyk czarnych włosów. – Spieprzono sprawę – oświadczyła. – Niestety. Najwyraźniej ludzie, których wysłaliśmy do Ameryki Południowej, zlikwidowali niewłaściwego Javiera

Solanasa. Dacie wiarę? – Ameryka Południowa wydawała się daleka od wyłożonych lakierowanym łupkiem podłóg i matowych szyb siedziby Theta, a jednak to tam podejmowano najważniejsze decyzje. Czasami Tracy czuła się tu jak w centrum kontroli lotów kosmicznych; jakby kierowała badaniami na innych planetach. – Mieli pozbyć się ekwadorskiego przedstawiciela handlowego. – Zerknęła na wiadomość, która pojawiła się na ekranie komputera. – Zamiast tego zdjęli Bogu ducha winnego ranczera o tym samym nazwisku. Niech to szlag. W panującej dookoła ciszy słychać było jedynie szum klimatyzatorów. – Oj, gewałt – burknął poirytowany Herman Liebman. Wiotka skóra na jego szyi zatrzęsła się. – A to podobno nasi najlepsi ludzie – ciągnęła Tracy. – Spece nad specami. Może powinniśmy byli skorzystać z usług miejscowych. Wykorzystać lokalne talenty. – Takie rzeczy się zdarzają – odezwał się George Collingwood, gładząc brodę. Krótkie, kręcone włosy miał starannie przystrzyżone. Ktoś kiedyś zauważył, że jego broda przypomina włosy łonowe i czasami, gdy Gina patrzyła na niego, nie była w stanie powstrzymać uśmiechu. Tak jak teraz. – Myśli pani, że to zabawne? – spytał, przekrzywiając głowę. – Tak, na swój mroczny, pełen goryczy sposób – zapewniła go. Poczuła na sobie spojrzenie załzawionych, jasnych oczu Johna Burgessa. – Masz na myśli kogoś konkretnego? – W sączącym się do środka świetle widać było ślady po grzebieniu w jego jasnych, niemal białych włosach. – Musimy zastanowić się, jak w przyszłości uniknąć takich sytuacji – odparła. – Nienawidzę czegoś takiego. – Jak my wszyscy – odezwał się Collingwood. – Muszę zacząć podchodzić do tego filozoficznie – przyznała Tracy. Wiedziała, że niektórzy widzą w nich chłodnych technokratów, gdy tak naprawdę lubili swoją pracę i każde niepowodzenie traktowali jak osobistą porażkę. – George ma rację. Nawet nam czasem powinie się noga. Człowiek za bardzo się angażuje i zapomina o szerszej perspektywie. Właśnie tak powiedziałby Paul. – Mówiąc to, spojrzała na niego. – Prawda? – Żałuję tego, co się stało – odezwał się Paul Bancroft. – Nawet bardzo. Wiem, że w przeszłości popełnialiśmy błędy, i wiem, że nie unikniemy ich w przyszłości. Pociesza mnie jednak myśl, że liczba popełnianych błędów mieści się w normie, którą sami ustanowiliśmy, i z czasem zaczyna spadać. To pokrzepiające. – Mimo wszystko – mruknął Liebman.

– Najważniejsze jest to, by pomyłki nie przyćmiły naszych sukcesów – ciągnął Bancroft. – Musimy patrzeć w przyszłość, nie oglądać się za siebie. Tak jak mówisz, Gino, musimy uczyć się na własnych błędach i zrobić wszystko, by w przyszłości nie dochodziło do podobnych pomyłek. Rachunek ryzyka ilustruje krzywa asymptotyczna. A to znaczy, że zawsze można coś poprawić. – Myślicie, że powinniśmy odesłać naszych chłopców, żeby sprzątnęli właściwego gościa? – spytał Burgess. – Nie ma mowy – odrzekł Collingwood. – To byłby zbyt duży zbieg okoliczności. Oczywiście, gdyby ktoś prowadził rejestr zgonów osób o nazwisku Javier Solanas, co jest raczej mało prawdopodobne. Mimo to lepiej nie ryzykować. Analiza zagrożeń wykaże, że nie jest to gra warta świeczki. A poza tym jakieś wieści? – Na pewno słyszeliście w wiadomościach o kobiecie z północnej Nigerii, którą mają ukamienować – powiedziała Tracy. – Wygląda na to, że wiejski sąd uznał ją za winną cudzołóstwa. Zupełnie jak w średniowieczu. Paul Bancroft ściągnął brwi. – Mam nadzieje, że nie zapominasz o ogólnej sytuacji – zauważył. – Nasi spece mogą to potwierdzić, ale sądzę, że po nagłośnieniu tej sprawy zmaleje liczba zakażeń wirusem HIV. To syndrom dziecka w studni 11. Światowe media skupiają się na jednej kobiecie o smutnych oczach i niemowlęciu, które trzyma na rękach. To przejmujące podobieństwo do Madonny z dzieciątkiem. Tymczasem średniowieczne prawo niepiśmiennych mułłów uchroni tysiące przed zakażeniem się wirusem HIV i powolną, bolesną śmiercią. Collingwood zamrugał. – To oczywista sprawa – wtrącił, spoglądając na Tracy. – Jak myślisz, dlaczego w krajach muzułmańskich wskaźnik zakażeń wirusem HIV jest taki niski? Kiedy swoboda seksualna jest karana i piętnowana, liczba zakażeń spada. Spójrz na mapę. Senegal ma najmniejszą zachorowalność spośród wszystkich krajów Czarnej Afryki. Dziewięćdziesiąt dwa procent tamtejszej ludności to muzułmanie. A teraz popatrz na ich sąsiada, Gwineę Bissau, gdzie muzułmanów jest o połowę mniej niż w Senegalu, a wskaźnik zakażeń wirusem HIV jest pięciokrotnie większy. Niech więc sobie kamienują, kogo chcą. – Mamy jeszcze jakieś wieści z tego regionu? – spytał Bancroft. Burgess przebiegł wzrokiem elektroniczną listę tematów. – A co z nigerskim ministrem górnictwa i energetyki? Tym, który blokuje ważne projekty pomocy?

– Daliśmy sobie z tym spokój, pamiętasz? – Gina Tracy wyglądała na poirytowaną. – Efekt domina. Już to przerabialiśmy. – Przypomnijcie mi, o co właściwie chodzi – poprosił Collingwood. – Cały ranek spotykam się ze specami od systemów. – Mam pokrótce przedstawić ci sytuację? Cóż, ogólnie rzecz biorąc, wygląda ona tak. – Burgess przerwał, próbując zebrać myśli. – Po pierwsze, minister Okwendo jest zbyt dobrze znany. Po drugie, jest całkiem prawdopodobne, że zastąpi go Mahamadou, minister finansów. Wszystko pięknie, pytanie tylko, kto zastąpi Mahamadou? Pół biedy, jeśli będzie to Sannu. Gorzej, jeśli wybiorą Seyniego. To mogłoby jeszcze bardziej skomplikować całą sytuację. Zamiast pozbywać się ministra górnictwa i energetyki, lepiej będzie pozbyć się wiceministra Dioriego. Nasi agenci donoszą, że zastępca Dioriego jest łagodnym człowiekiem. Jego ojciec był kleptokratą, ale syn jest wystarczająco bogaty, żeby nie musieć chcieć więcej. – Ciekawe – skwitował w zamyśleniu doktor Bancroft. – Ze strategicznego punktu widzenia Diori byłby najlepszym kandydatem. Ale przedstawmy sprawę drugiej grupie analityków i zobaczmy, czy oni również będą tego samego zdania. Warto wziąć pod uwagę opinię osób trzecich, o czym wielokrotnie przekonaliśmy się na własnej skórze. – Mówiąc to, posłał Liebmanowi wymowne spojrzenie. – To może zająć kilka dni – ostrzegł Burgess. – W krajach takich jak Niger, gdzie elita rządząca to raczej wąskie grono ludzi, nietrudno dokonywać analiz, nawet przy niewielkiej liczbie danych. Lepiej dmuchać na zimne. – To prawda – przyznał Liebman, splatając pod brodą pokryte plamami wątrobowymi dłonie. – W takim razie postanowione. – Bancroft spojrzał z powagą na Burgessa. – A jak idzie przejęcie siatki Ansariego? – spytał Liebman. – Zważywszy na to, ile włożyliśmy w to trudu, mam nadzieję, że nam się to opłaci. – Żartujesz? Wygląda na to, że to kolejne mistrzowskie posunięcie ze strony Paula – odparł Collingwood. – Sama integracja potrwa jeszcze jakiś czas, ale to normalne, gdy przejmuje się korporację. Wszystko wskazuje jednak na to, że dzięki temu zyskamy niezwykle cenne informacje o jej klientach. A wiedza to… – Klucz do czynienia dobra – dokończył Bancroft. – Wszystko, czego się dowiadujemy, ma służyć większemu dobru.

– Święta prawda. – Collingwood ochoczo pokiwał głową. – Na świecie pełno jest broni, która trafia do oferujących najwyższą cenę. Gorzej, jeśli mamy dwóch takich licytantów i obie strony wojny domowej są uzbrojone po zęby. W Angoli taka sytuacja trwała trzydzieści lat. To absurd. Teraz dostawy broni trafią do krajów i frakcji, które naprawdę jej potrzebują. Pomożemy zaprowadzić pokój w prowincjach cierpiących od dziesiątków lat, bo otrzymywały wystarczająco dużo broni, żeby były w stanie prowadzić wojnę, ale nie na tyle, żeby mogły ją wygrać. To najgorsza z możliwych opcji. – Nasi analitycy geopolityczni są w tej kwestii niezwykle zgodni – odezwał się Bancroft. – W przypadku wojny domowej, w której obie strony dysponują podobnymi siłami, szybkie i decydujące zwycięstwo jest lepsze z humanitarnego punktu widzenia niż przedłużający się konflikt. Nieważne, która ze stron wygra. Wzajemne oskarżenia i przerzucanie się odpowiedzialnością za to, kto zaczął cały ten bajzel, jest wielkim błędem. Teraz będziemy w stanie dokonać obliczeń, wybrać zwycięzcę i zagwarantować optymalne rozwiązania. To czyste szaleństwo, że siatka Ansariego wspierała górskie plemiona w Birmie. Przerzucała tam broń ręczną i marnej jakości artylerię, a wszystko było opłacone za pieniądze z handlu narkotykami. Latami podsycali konflikt z rządem Myanmaru, jakby mieli szansę na zwycięstwo. To straszne. To straszne dla tych plemion. Dla całego narodu. Nikt nie lubi represyjnych autorytarnych rządów, ale długotrwałe konflikty są jeszcze gorsze. Kiedy więc wojsko zaprowadzi porządek, skłonimy rząd to tego, żeby był mniej represyjny i bardziej dbał o swoich obywateli. – Chcesz powiedzieć, że rebelianci, z którymi kontaktował się Ansari, zamienią się stronami? – zapytał Liebman. – Kto wie więcej o tajnych składach broni plemion Wa czy Karenów niż ich byli dostawcy? Kto lepiej zna struktury partyzantki? Dajemy generałom rządu Myanmaru informacje zdobyte przez nasz wywiad i dostawę natowskiej broni. Miażdżąca przewaga jest w tym przypadku kluczowa. Zanim się zorientujemy, zaprowadzimy tam pokój. Z globalnej perspektywy czas rebeliantów dobiega końca. – Chyba że będzie to rebelia, na którą wyrazimy zgodę – rzucił Liebman. – Obalenie reżimu w otwartym konflikcie zbrojnym to zwykle ostateczność – dodał Collingwood, kiwając głową energicznie. – Ale jeśli zajdzie taka potrzeba. Zawsze to jakaś alternatywa. Poza tym nie przejęliśmy jeszcze wszystkich głównych siatek. Oczywiście przejęcie siatki Ansariego zapewnia nam bardziej

wymierne korzyści. Ostatecznie ludzie, którzy dbają o dobro innych, muszą dbać również o swoje bezpieczeństwo. – Mówiąc to, spojrzał na Bancrofta. – Chyba się ze mną zgodzisz, prawda? – Musimy być jak jeżozwierz – przyznał Bancroft. – Kiedy ktoś zaczyna nam zagrażać, nieważne za granicą czy tu, na miejscu, rozprawiamy się z nim. – Najlepiej jak umiemy – dodał starzejący się erudyta. Collingwood wymienił spojrzenia z Burgessem i Tracy. Zaczerpnął powietrza i zwrócił się do Bancrofta: – W takim razie, Paul, musimy porozmawiać o Andrei. – Rozumiem. – Paul, jesteś w to zaangażowany emocjonalnie. Wybacz mi moją bezpośredniość, ale musimy zdecydować o pewnych rzeczach. Najlepiej będzie, jeśli zajmą się nimi specjaliści. Andrea zaczęła sprawiać problemy. Swoim wyjazdem do Rosendale przekroczyła pewną granicę. Myślałeś, że posłucha głosu rozsądku. Teraz wiemy, że ją przeceniłeś. – A może jest odwrotnie? Może jej nie doceniłem? – W głosie Bancrofta pobrzmiewało coś, czego nie potrafił nazwać. – Twoja ocena była nieobiektywna. – Zawsze doszukujesz się w ludziach tego, co najlepsze – zauważyła Tracy. – To dobrze. Ale pamiętam, jak powtarzałeś, żebyśmy w świetle nowych dowodów nie bali się zmieniać swoich przekonań. Filtrowane światło sprawiło, że Paul Bancroft wydawał się starszy, niż był w rzeczywistości. – Chcecie, żebym przekazał komuś sprawę mojej krewnej? – Właśnie dlatego, że jest twoją krewną – odparła Tracy. Bancroft spojrzał przed siebie niewidzącym wzrokiem. – Nie wiem, co powiedzieć – przyznał. Czy jej się wydawało, czy wyczuła w jego głosie drżenie? Kiedy spojrzał na nich, miał poszarzałą twarz. – W takim razie nic nie mów. – W łagodnym głosie Burgessa pobrzmiewały szacunek i troska. – Dobrze nas wyszkoliłeś. Pozwól, że weźmiemy na swoje barki część obowiązków i zajmiemy się tą sprawą. – Sam zawsze powtarzasz – wtrącił Collingwood – że czasem trudno jest postępować jak należy.

– Przetrwanie cholernej komisji Kirka też nie będzie łatwe – wtrąciła Tracy. – Jesteś za młoda, żeby pamiętać posiedzenia komisji Churcha – zwrócił się do niej Herman Liebman. – Nie to, co Paul i ja. Takie rzeczy powtarzają się cyklicznie. – Tak jak monsuny – zauważył Collingwood. – Historyczny punkt widzenia na niewiele się przydaje, kiedy człowiek staje w obliczu prawdziwej nawałnicy. – Słuszna uwaga – zgodził się Bancroft, mrużąc oczy. – Wiedza to potęga. Bóg jeden wie, że dość się nagrzebaliśmy w przeszłości senatora. I cóż ciekawego znaleźliśmy? Collingwood odwrócił się do Johna Burgessa i posłał mu spojrzenie w stylu „ty mu to powiedz”. – Niewiele. – Burgess, były śledczy z Kroll Associates, wykrzywił twarz w uśmiechu. – Potrzebujemy czegoś naprawdę dużego, a póki co niczego takiego nie znaleźliśmy. Jeśli mam być szczery, to, co wiemy, nie nadawałoby się nawet na pierwszą stronę „South Bend Tribune”. Przysługi dla darczyńców? Jasne. Tyle że w polityce coś takiego nazywa się spełnianiem obietnic wyborczych. Nielegalne darowizny? Nie sądzę… czterokrotnie ubiegał się o urząd, a jego przeciwnicy dysponowali dużo większymi środkami. Kilkanaście lat temu jeden z nich postawił mu ten zarzut, ale szczegóły były tak skomplikowane, że eksperci prawni nie potrafili określić, czy w ogóle doszło do złamania prawa. Chodziło o pojedyncze datki od firm, w których większość udziałów miał CALPERS, kalifornijski fundusz emerytalny pracowników sektora publicznego. Jeśli obie firmy są oddziałami tego samego przedsiębiorstwa, to datki przekroczyły dozwolony pułap. – Nikły uśmiech. – Kiedy podczas konferencji prasowej jeden z dziennikarzy zapytał Bennetta Kirka o te zarzuty, polityk odparł: „Przepraszam, ale czy może pan wytłumaczyć to jeszcze raz?”, na co wszyscy wybuchnęli śmiechem. Tak zakończył się ten skandal. Co jeszcze? Niewykluczone, że dwadzieścia lat temu przespał się z kelnerką w Reno. Sama kobieta wszystkiemu zaprzeczyła, a nawet gdyby tego nie zrobiła, wątpię, żeby media zainteresowały się tą informacją. Dziennikarze traktują go jak świętego. W tej sytuacji musielibyśmy udowodnić, że facet molestował chłopców z chóru Harlem Boys. – Facet jest nieprzekupny – dodał Collingwood swoim melodyjnym głosem. – Zresztą na pewno słyszeliście o stanie jego zdrowia. Jest utrzymywany w tajemnicy, ale gdyby ludzie poznali prawdę, zapałaliby do niego jeszcze większą sympatią. Tymczasem skupia się na przyszłości. Wie, że nie dożyje kolejnych wyborów, ale pociągnie wystarczająco długo, żeby sprawiać nam kłopoty.

– Jest jak biblijny Samson – rzucił Burgess. – Jego choroba wcale nam nie pomaga. Facet ma się na tyle dobrze, żeby zburzyć filary i zwalić nam na głowy całą przeklętą świątynię. – Mówisz, że wiedza to potęga. – Collingwood posłał Bancroftowi wymowne spojrzenie. – Problem w tym, co wie komisja Kirka. Jakimś cudem senator wszedł w posiadanie informacji, których nie powinien był poznać, i stanowi realne zagrożenie dla naszego przedsięwzięcia. – I nadal nie wiemy, jak do tego doszło? – Bancroft patrzył na nich z uwagą, ale nie wydawał się zaniepokojony. Collingwood wzruszył ramionami. Gina Tracy była wyraźnie zniecierpliwiona. – Nadal nie rozumiem, dlaczego po prostu nie możemy się pozbyć senatora Kirka. Przyspieszyć tego, co wcześniej czy później i tak się wydarzy. Wyciągnąć drzazgę, która tak nas irytuje. Bancroft pokręcił smutno głową. – Widać, że się nad tym nie zastanawiałaś. – Wyobrażasz sobie burzę, jaka rozpętałaby

się wokół

tej sprawy?

Kontrowersje, jakie by to wywołało? – Collingwood posłał jej pełne dezaprobaty spojrzenie. – Cała ta sytuacja mogłaby okazać się groźniejsza niż sama komisja. – Do cholery, przecież jesteśmy Grupą Theta – upierała się ciemnowłosa kobieta. – Theta, jak thanatos. – Zerknęła na Burgessa. – To greckie słowo oznaczające śmierć, prawda? – Wiem o tym, Gino – odparł Burgess. – Ale obowiązują nas te same procedury oceny ryzyka, co na całym świecie. Tracy spojrzała na Bancrofta, jakby liczyła, że ją poprze. – Musi być coś, co moglibyśmy zrobić. – Zapewniam, że nie pozwolę, by jakiś podrzędny polityk z Indiany pokrzyżował nam plany – uspokoił ją Bancroft. – Możesz być tego pewna. Grupa Theta nie zaprzestanie swej dobroczynnej działalności. – Ekstremalna filantropia. – Burgess zachichotał. – Zupełnie jak sporty ekstremalne. – Nie żartuj, proszę, z dzieła mojego życia – upomniał go ze spokojem Bancroft. Ciszę zakłóciły pełne niepokoju głosy ze znajdującego się piętro niżej centrum łączności. Chwilę później na spiralnych schodach pojawił się blady mężczyzna. Jego ponura mina nie wróżyła niczego dobrego.

– Kolejna wiadomość od Genesis. – Znowu? – Tracy była wyraźnie przybita. Mężczyzna z centrum łączności wręczył Paulowi Bancroftowi kartkę. Zaraz potem zwrócił się do pozostałych: – Ci z dołu traktują to poważnie. Bancroft zerknął na wiadomość, zdumiony otworzył oczy i bez słowa podał kartkę Collingwoodowi. – Nie podoba mi się to – oświadczył Collingwood. Nawet nie próbował ukryć niepokoju. – Co o tym myślisz, Paul? Na twarzy Bancrofta malowało się skupienie. Ktoś, kto go nie znał, mógłby pomyśleć, że jest to twarz człowieka pogrążonego w zadumie; tymczasem jego najbliżsi współpracownicy wiedzieli, że to jego sposób na radzenie sobie w sytuacjach kryzysowych. – Cóż, przyjaciele, wygląda na to, że mamy na głowie ważniejsze zmartwienia – odezwał się w końcu. – Genesis stanowi coraz większe zagrożenie. – Będziemy musieli opuścić to miejsce – skwitował Collingwood, wpatrując się w kartkę. – Na jakiś czas zawiesić działalność i przenieść się gdzieś indziej. Może do ośrodka nieopodal Butler w Pensylwanii. Możemy to załatwić z dnia na dzień, bez większych problemów. – Nie podoba mi się to, że tak po prostu uciekamy – rzekł Liebman. – To długoterminowy projekt, Herm – odparł Bancroft. – Przejściowe niedogodności nie mają znaczenia, gdy stawką jest długotrwałe bezpieczeństwo. – Tylko dlaczego właśnie teraz? – zastanawiał się Liebman. – Kiedy przejmiemy siatkę Ansariego – Burgess zwrócił się do starszego analityka – nic nas nie powstrzyma. Znajdujemy się w fazie przejściowej. A to oznacza, że jesteśmy wyjątkowo narażeni na wszelkie ataki. Przetrwajmy to, a będziemy niezwyciężeni. – Świat będzie nasz – dokończył Collingwood. – Ale pozwolić, żeby Genesis… – Liebman wciąż wydawał się niespokojny. – Za pierwszym razem Inver Brass rozpadł się, bo przeliczył się z własnymi siłami – wyjaśnił Bancroft przejętym, niemal hipnotyzującym głosem. Kiedy odzyskał pewność siebie, kontynuował: – Genesis zrobi to znowu. Musimy przetrwać kilka najbliższych dni. Genesis zostanie zniszczony. – Albo my – rzucił Liebman, któremu najwyraźniej nie udzielił się jego optymizm.

– Czyżbyś zaczął wątpić jak Tomasz w ogrodzie oliwnym? Czyżbym stracił twoje zaufanie? – Twarz Bancrofta nie zdradzała żadnych uczuć. – Nigdy nie myliłeś się w sprawach najwyższej wagi – odpowiedział urażony Liebman. – To miłe, że tak mówisz. – W głosie Bancrofta wyczuwało się chłód. Liebman się zawahał, nim znowu zabrał głos. Po latach przyjaźni i lojalności mógł chyba pozwolić sobie na szczerość. Odchrząknął. – Ale Paul – odezwał się w końcu – zawsze musi być ten pierwszy raz. ••• Belknap wysiadł na jedenastym piętrze z miną zmęczonego długim lotem pasażera, na wypadek gdyby w kabinie zainstalowano jakieś kamery. Siedziba Estotek znajdowała się piętro niżej; poziom jedenasty należał do CeMines. Jak mówił Giennadij, CeMines była nowo powstałą firmą farmaceutyczną specjalizującą się w badaniach nad biomarkerami. Jej cel stanowiło wynalezienie prostych testów krwi, które w przypadkach pewnych nowotworów zastąpiłyby biopsje chirurgiczne. Firma szczyciła się tym, że jej działalność opiera się na „ścisłej współpracy przemysłu, środowisk akademickich i rządu”. Wielu partnerów, wiele kieszeni. Belknap wybrał jedno z trzech małych biur na piętrze, głównie dlatego, że prowadzona tu działalność miała najmniej poufny charakter, a co za tym szło, była najmniej strzeżona. Od siedziby CeMines oddzielały go już tylko stalowe drzwi z wąską szybką wzmocnioną cienką stalową siatką. Upewniwszy się, że na korytarzu nie ma żadnych kamer, Belknap włożył do zamka wąski klucz dynamometryczny i docisnął go, żeby zmaksymalizować czułość. Zaraz potem wsunął do zamka wytrych i szarpnął do siebie, chcąc odblokować wszystkie zapadki. Nic z tego. Spełniły się jego obawy – był to zamek dwustronny. Wcisnął górne zapadki i odwrócił wytrych, żeby zrobić to samo z dolnymi zapadkami. Dopiero po kilku minutach pełnej skupienia, żmudnej pracy, zamek ustąpił i drzwi się otworzyły. Żadnych alarmów. Tak jak przewidywał, biur, w których mieściły się działy finansowy i prawny firmy, strzegła wyłącznie ochrona budynku. W miejscach takich jak to rzadko dochodziło do włamań. Dlatego wystarczały podstawowe środki ostrożności.

Belknap zamknął za sobą drzwi. W pomieszczeniach panował półmrok rozświetlony jedynie zamontowanymi na ścianach fluorescencyjnymi paskami używanymi powszechnie w charakterze oświetlenia awaryjnego. Zaczekał, aż oczy przyzwyczają się do ciemności, i ostrożnie ruszył w głąb, przyświecając sobie latarką kieszonkową. Między stanowiskami pracy nie było ścianek działowych; wyjątek stanowiły zamknięte gabinety przy oknach. Szarą wykładzinę zdobiły duże romby. Po chwili zastanowienia wybrał miejsce, w którym kable komputerów i telefonów ginęły w podłodze. Jak w większości biurowców wybudowanych w ciągu minionego dziesięciolecia, także i tu pod podłogą znajdowała się prawdziwa plątanina kabli. Nie zdziwił się, gdy zobaczył płytki wykładzinowe o wymiarach sześćdziesiąt na sześćdziesiąt centymetrów, które tak ochoczo wykorzystywano w budownictwie. Ruchome panele ułatwiały dostęp do biegnącego pod podłogą okablowania. Belknap położył się na podłodze i uniósł płytkę, obok której zamontowano gniazdka elektryczne. Pod spodem znajdowała się stalowa krata, a pod nią kable. Jaka była odległość między piętrami? Wyjąwszy z torby łom, zaczął cicho i sprawnie podważać kolejne płytki. Do odkrytego otworu wsunął fiberoskop. Jego drugi koniec podłączył do kamery cyfrowej i po chwili na płaskim ekranie pojawił się migotliwy obraz. Kamera wyposażona w standardowy wtyk RCA miała zaledwie pół cala średnicy i pole widzenia o zasięgu sześćdziesięciu stopni. Niemal czterometrowy czarny kabel był podłączony do czarnej skrzynki, w której mały sprzęgacz przekształcał światło z tysięcy drobnych włókien w jednolity obraz. Zamontowane na końcu ksenonowe światełko rozświetlało ciemności, w miarę jak fiberoskop wsuwał się coraz głębiej pod podłogę. Belknap opuszczał kabel coraz niżej, omijając wszelkie przeszkody, aż fiberoskop oparł się o białą, nierówną powierzchnię – dźwiękochłonne płytki sufitowe pomieszczenia piętro niżej. Wcisnął przełącznik umieszczony z boku skrzynki. Z końcówki, do której przymocowano miniaturowy światłowodowy celownik, wysunął się pusty w środku trokar z hartowanej stali i chwilę później zaczął się obracać. Przypominało to wiercenie dziury szpilką. Kiedy wszystko było gotowe, wsunął kamerę do świeżo wywierconego otworu. Z początku widział jedynie irytujące prążki moiré; przez chwilę regulował obraz, aż w końcu na ekranie pojawiła się podłoga biura Estotek. Zobaczył standardowe wyposażenie: prostokątne biurka, czarne krzesła z owalnymi

siedziskami i oparciami, drukarki, komputery stacjonarne, aparaty telefoniczne, plastikowe segregatory na korespondencję. Raz i drugi poruszał kablem, do którego przymocowano kamerę, aż zobaczył to, czego szukał. Wbudowane przełączniki, widoczne tylko dla wprawnego oka, umieszczone w futrynach nad drzwiami. Działające na podczerwień detektory ruchu: małe plastikowe skrzynki zamontowane w obszarach o natężonym ruchu – w przejściach między boksami i wzdłuż długiego rzędu okien. Czujniki włączano tuż po tym, jak ostatni pracownicy opuszczali biuro, i w chwili obecnej to właśnie one stanowiły największy problem. Belknap rozpoznał model. Były to pasywne urządzenia, zaprojektowane tak, by wykrywać zmiany temperatury. Kiedy na chronionym obszarze pojawiał się obiekt emitujący podczerwień, czujniki reagowały, a zakłócony przepływ prądu w urządzeniu uruchamiał alarm. Belknap przyjrzał się im jeszcze raz. Wyglądały jak włączniki światła, na które zwykły obserwator nie zwróciłby uwagi. Soczewka Fresnela przepuszczała promieniowanie podczerwone przez specjalny filtr. Czujnik miał dwa elementy odbioru, dzięki którym nie reagował na zmiany temperatury wywołane światłem słonecznym, wibracjami i otoczeniem. Czynniki te wpływały na dwa detektory piroelektryczne jednocześnie; poruszający się obiekt uruchomiłby jeden z nich, a chwilę później drugi. Praktycznie nie było szans, żeby zszedł do biura, nie uruchamiając alarmu. Zresztą nawet by nie próbował. W pośpiechu zaczął wykręcać szesnaście śrub mocujących stalowe ramy – część solidnej kraty podtrzymującej podłogę. W końcu udało mu się wyjąć dwumetrowy segment w kształcie litery L. Widoczna w dziurze plątanina cienkich kabli przywodziła na myśl zasłonę z koralików. Usunięte płytki wykładzinowe, kratki i elementy mocowania tworzyły na podłodze niewielki stosik. Kilkoma cięciami obcęgów zrobił sobie miejsce, po czym zaczął opuszczać torbę Gladstone, aż zawisła kilkanaście centymetrów nad podłogą. Następnie sam przecisnął się przez okablowanie, minął przewody wentylacyjne i sztywne rury automatycznego systemu gaszenia pożaru. Wszedł do kanału umożliwiającego dostęp do systemu rur i przewodów i przyświecając sobie latarką kieszonkową, posuwał się po omacku. Zatrzymał się, gdy ledwie centymetry dzieliły go od płyt sufitowych niższego piętra, i szukając oparcia, przytrzymał się kabli. Ostrożnie opuścił się na płyty i położył się na metalowym szkielecie – belkach w kształcie

litery T, metalowych łącznikach i przewodach nośnych – chcąc zminimalizować nacisk. Sufit zaprojektowano tak, by wytrzymał ciężar człowieka, ponieważ konserwatorzy schodzili tu od czasu do czasu, żeby dokonać napraw. Tymczasem zrobione z włókna mineralnego płyty miały absorbować dźwięki, nie siłę. Gdyby spróbował na nich stanąć, zapadłyby się. Sięgnął w dół, częściowo odsunął płytę o wymiarach metr na metr – jeden z paneli sufitowych Estoteku – i otworzył skórzaną torbę. Kolejnej fazy infiltracji dokonają gryzonie. Wyciągnął z torby płócienny worek, w którym coś się poruszało, a gdy go rozwiązał, w przestrzeni pod podłogą rozległy się popiskiwania. Zaraz potem odwrócił worek do góry dnem. Jego zawartość – cztery białe szczury – wślizgnęły się przez otwór powstały po przesunięciu płyty i spadły trzy metry niżej na podłogę. Widząc to, Belknap odłożył płytę na miejsce i obserwował rozwój wypadków przez kamerę. Patrzył na małym ekranie, jak gryzonie biegają po podłodze, oszołomione i zdezorientowane. Skierował oko kamery w stronę najbliższego detektora ruchu. Zielona dioda pod kwadratową soczewką Fresnela zmieniła kolor na czerwony. Alarm został uruchomiony. Belknap zerkał to na zegarek, to na mały cyfrowy wizjer. Czterdzieści pięć sekund później w pomieszczeniu pojawił się mężczyzna w brązowym uniformie strażnika Estoteku. W jednej ręce trzymał mały pistolet, w drugiej dużą latarkę. Stał przez dłuższą chwilę, rozglądając się dookoła, zanim cichy pisk przemykającego po podłodze szczura zwrócił jego uwagę. Przyczyna i skutek. Najpierw uruchamia się detektor ruchu, zaraz potem pojawia się szczur, a chwilę później kolejny. Strażnik bąknął coś pod nosem i Belknap szedł o zakład, że było to przekleństwo, choć nie potrafił rozpoznać języka. Gdzieś kiedyś słyszał, że estoński obfituje w wulgaryzmy. Szczury nie jadły nic od kilku godzin, nie licząc oblanych czekoladą ziaren kawy. Były pobudzone i jeszcze bardziej ruchliwe niż zazwyczaj. Jako zwierzęta laboratoryjne nie miały umiejętności i instynktu przetrwania swoich dzikich kuzynów. Kolejny szczur pojawił się w zasięgu wzroku; strażnik niezdarnie rzucił się do przodu i próbował nadepnąć gryzonia grubą podeszwą. Przypominał dzieci, które ścigają gołębie na rynku miasta. Prawie mu się udało, ale zwierzę w ostatniej chwili zdołało uciec. Kolejna część zadania wymagała doskonałego wyczucia czasu. Wyciągając z worka ostatniego szczura, Belknap podniósł krawędź panelu sufitowego

i wcisnął pod niego głowę gryzonia. Zwierzę pisnęło jak oszalałe. Belknap obciął kawałek włókna światłowodowego i przywiązał je do tylnej łapki szczura. Następnie wsunął wijącego się gryzonia nieco głębiej do wąskiej szczeliny. Zwierzę wściekle drapało pazurami powietrze. Belknap uszczypnął je w ogon, by wydobyć z niego pisk. Strażnik odwrócił się i zobaczył szczurzy łepek wystający z obluzowanej płyty sufitowej. Na poszarzałej, pulchnej twarzy Estończyka odmalowało się zrozumienie: szkodniki – prawdopodobnie szczury laboratoryjne wykorzystywane przez firmę farmaceutyczną piętro wyżej – uciekły przez dziurę w suficie. – Kurat! Ema keppija! Kuradi munn! – Lawina niezrozumiałych przekleństw. Mężczyzna nie był w stanie ukryć swojej frustracji i zdenerwowania. Nie wydawało się jednak, że to z powodu alarmu. Chwilę później doszedł do wniosku, że to nie on powinien zajmować się problemem gryzoni, a pracownicy służb deratyzacyjnych. Zniknął na kilka minut, po czym wrócił do biura. Belknap dobrze znał standardowe procedury i jeśli mężczyzna ich przestrzegał, poszedł odwołać alarm. Były to normalne działania w przypadku, gdy za ochronę obiektu odpowiadali ludzie i sprzęt elektroniczny. Alarm w pierwszej kolejności powiadomił strażnika, który miał mniej więcej cztery minuty, żeby zbadać sytuację. Jeśli uznał, że był to fałszywy alarm – a w takich sytuacjach dziewięćdziesiąt procent alarmów uznawano za fałszywe – dezaktywował go. Jeśli mu się to nie udało, alarm był przekazywany dalej. Strażnik zachował się jak na profesjonalistę przystało. Zidentyfikował przyczynę fałszywego alarmu, chwilowo wyłączył czujniki ruchu w tej części budynku, samemu pozostając czujnym. Nie zamierzał przejmować się obecnością szczurów w budynku. Jutro z samego rana wezwie ekipę deratyzacyjną. Belknap teraz wiedział, że na miejscu jest tylko jeden strażnik. Gdyby było ich dwóch, facet już dawno zawołałby kolegę, choćby po to, żeby popatrzeć na szczury i chwilowo zabić nudę. Strażnik stał bezpośrednio pod nim. Wyglądał jak kolejna ofiara estońskiej kuchni, a jednak poruszał się z zadziwiającą zwinnością. Przez kilka sekund wpatrywał się w szczura rozpaczliwie przebierającego łapkami. Zaczął podskakiwać, próbując uderzyć gryzonia, ledwie kilka centymetrów od Belknapa, który podniósł panel sufitowy i ściskając w dłoni klucz francuski, szykował się do ewentualnego ataku. Wszystko rozgrywało się jakby w zwolnionym tempie.

W ciągu trwającej wieczność sekundy. Strażnik zadarł głowę i zobaczył, że cały panel przesunął się, odsłaniając czającego się w cieniu mężczyznę. Przez krótką chwilę mężczyźni patrzyli sobie w oczy. Na twarzy strażnika malowały się niepokój i zaskoczenie, a zaraz potem strach, gdy ciężki stalowy klucz z głuchym łoskotem trafił go prosto w czoło. Nieprzytomny runął bezwładnie na pokrytą wykładziną podłogę. Belknap wypchnął torbę przez otwór w suficie, a sam rozbujał się na belce, zeskoczył na biurko i potem na podłogę. Odczytał numer modelu najbliższego czujnika ruchu. Jeśli dobrze pamiętał ustawienia domyślne, urządzenie powinno na pięć minut przejść w stan uśpienia. Dwie z tych minut już minęły. Wypracowanym ruchem zdjął białą plastikową osłonkę. W systemach starej daty wystarczyło zablokować soczewkę, kiedy była wyłączona – na przykład kawałkiem tektury – i uniemożliwić jej ponowne uruchomienie. Jednak nowsze modele były wyposażone w czujniki blokady i uruchamiały alarm, jeśli wyczuły jakąkolwiek przeszkodę. Belknap wziął się do pracy, używając miniaturowego śrubokręta. Usunął maleńkie śrubki, którymi przymocowano wzmacniacz i komparator. Dopiero wówczas zobaczył cztery kable, których końce znikały w środku urządzenia. Dwa były częścią obwodu alarmowego; drobnym drukiem na izolacji zapisano kod 12VDC – napięcie prądu stałego. Belknapa interesowały jednak dwa pozostałe kabelki. Zdjął izolację i splótł je ze sobą. Zaraz potem założył z powrotem czujnik. To samo zrobił z pozostałymi dwoma urządzeniami w pomieszczeniu. Kiedy system znowu zacznie działać i wróci normalne zasilanie, czujniki nie będą funkcjonować prawidłowo. Akta! Giennadij wyjaśnił mu z grubsza, czego ma szukać. Najpierw jednak musiał je znaleźć. Zakładając, że w ogóle tu były. Dioda zasilania zaczęła migać, czyli system alarmowy w biurze został przywrócony. Belknap nerwowo pomachał ręką przed wbudowanym w ścianę czujnikiem. Światełko nadal pulsowało zielenią. Dezaktywacja przebiegła pomyślnie. Dokumenty, których szukał, były prawdopodobnie zamknięte w dużym, pozbawionym okien pomieszczeniu, w kluczowym miejscu biura. Ostrożnie podszedł do drzwi i przyjrzał się im z uwagą. Jeśli miał pewne wątpliwości, rozwiały się one na widok mnóstwa dyskretnych systemów alarmowych, począwszy od gumowej maty przypominającej zwykłą wycieraczkę. Z początku myślał, że miała zabezpieczać wykładzinę przed kołami wózków przemysłowych,

jednak po dokładniejszej inspekcji doszedł do wniosku, że jest to mata naciskowa. Między dwoma warstwami plastiku umieszczono metalowe paski, miejscami oddzielone od siebie gąbczastym materiałem. Wystarczyło wejść na matę, żeby paski zetknęły się z sobą i uruchomiły alarm. Belknap podniósł płytkę wykładzinową na końcu maty i przyświecając sobie latarką, dostrzegł podłączone do niej dwa cienkie kabelki. Przeciął jeden z nich, tym samym dezaktywując urządzenie. Gorzej będzie z wbudowanym włącznikiem podobnym do tego, który znalazł na drzwiach prowadzących na korytarz. Zamontowany na górze drzwi magnes trzymał przełącznik w futrynie w pozycji zamkniętej. Usunięcie magnesu powodowało zwolnienie włącznika i przerwanie obwodu. Belknap przysunął sobie krzesło i stanął na nim. Przebiegł palcami wzdłuż gładkiej malowanej futryny, aż wyczuł delikatną zmianę faktury. Kilkukrotnie postukał w to miejsce paznokciami i utwierdził się w przekonaniu, że pusty w środku metal ustępuje miejsca grubej stalowej płycie. Wyciągnął z torby butelkę acetonu i przetarł nim powierzchnię. Śrubokrętem zdrapał farbę, aż do miejsca gdzie śruby z płaskimi łebkami mocowały urządzenie do futryny. Sprytnie ukryte pod warstwą kitu, szpachlówki i farby było teraz widoczne jak na dłoni. Belknap ostrożnie zdjął chroniącą je stalową płytkę i zobaczył mały kontaktron, dwa giętkie metalowe paski w szklanym pojemniku zamkniętym dzięki magnesowi umieszczonemu na drzwiach. Szczypczykami zmiażdżył szklaną kapsułę, połączył metalowe paski i owinął je kawałkiem taśmy. Zamierzał popracować nad zamkiem, gdy w jego głowie pojawiła się pewna myśl. Założył, że na drzwiach zamontowano tylko jeden przełącznik. A może było ich więcej? Jeszcze raz przesunął palcami po stalowej futrynie, opukując ją paznokciami. I rzeczywiście natknął się na drugie urządzenie. A niech to! W myślach przeklął siebie i bogów, wdzięczny za tę jakże cenną chwilę wahania. Jak mógł być tak nieostrożny? Pewnymi, wyćwiczonymi ruchami zdemontował drugi przełącznik i po raz ostatni zbadał futrynę. Następnie sięgnął po klucz dynamometryczny i wytrych i zaczął majstrować przy zamku. Pięć minut później drzwi się otworzyły i Belknap wszedł do dusznego pomieszczenia o powierzchni półtora metra kwadratowego, które było pełne szafek na dokumenty. W jednej z wewnętrznych ścian zobaczył drzwi, jakby

wewnątrz pokoju znajdował się drugi, mniejszy. Choć może były to drzwi prowadzące na schody. Belknap zerknął na zegarek. Jak do tej pory nie napotkał żadnych większych trudności, jednak świadomość ta wcale go nie uspokajała. Wręcz przeciwnie, był jeszcze bardziej podenerwowany. Zbytnia pewność siebie mogła okazać się zgubna; pamiętał też, że żadna ważniejsza operacja nie przebiegała bez zakłóceń. Zamki w stalowych szafkach połączone z zamkami ryglowymi nie stanowiły dla niego problemu. Otworzył szuflady, wyciągnął stosy papierów i zaczął je przeglądać. Z upływem czasu był coraz bardziej poirytowany. Nie był ekspertem i nie wiedział, czego właściwie szuka. Żałował, że nie ma z nim Andrei, która pomogłaby mu to wszystko rozszyfrować. Otwierając szarpnięciami kolejne szuflady, w końcu natknął się na teczkę opatrzoną napisem R.S. LANHAM. Teczka była pusta. Nic nieznaczące nazwisko i pusta teczka – zupełnie jakby ktoś postanowił zakpić z jego starań. Ogar gonił własny ogon. Po dwudziestu minutach spędzonych nad dokumentami Belknapa zaczęło ogarniać znużenie. Tak, przydałaby mu się pomoc Andrei Bancroft; dokumenty korporacyjne – to było coś w sam raz dla niej. Zmusił się, żeby pozostać w pomieszczeniu, i w pośpiechu przeglądał standardowe dokumenty. Dopiero gdy natknął się na plik papierów opatrzonych pieczątką KOPIA, znalazł to, czego szukał. Była to zagraniczna dokumentacja dotycząca inkorporacji. Przebiegł po niej wzrokiem tak szybko, że początkowo w ogóle nie skojarzył nazwiska. Nazwiska człowieka, nie nazwy jakiejś firmy. Ale miał je przed sobą, zapisane czarno na białym: Nikos Stavros. Wypowiedział je na głos. Znał to nazwisko – należało do cypryjskiego magnata greckiego pochodzenia. Nikos Stavros był samotnikiem, a o liście jego spółek holdingowych rozsianych po całym świecie krążyły legendy. Belknap wiedział, że Stavros miał czterdzieści dziewięć procent udziałów w Estotek. Czy to Stavros był Genesis? Czy „Lanham” było jego fałszywym nazwiskiem? Ale Andrus Pärt mówił, że to Amerykanin. Jeśli rzeczywiście tak było, do kogo należała druga połowa firmy? I co właściwie kontrolował Estotek? Belknap patrzył na cienką przekładkę opatrzoną nagłówkiem SPÓŁKA i próbował cokolwiek zrozumieć. Zerwał się na równe nogi i pociągnął za klamkę wewnętrznych drzwi, które – na szczęście – nie były zamknięte. Włączył światło i w migotliwym blasku jarzeniówek zobaczył kolejne rzędy czarnych szafek na

dokumenty. Dziesięć minut później zaczął dostrzegać złożoność całego przedsięwzięcia; jakby dopiero teraz dotarło do niego, że ma do czynienia z ukrytą pod wodą górą lodową o nazwie Estotek. Po jedenastu minutach usłyszał strażników w korytarzu. Wypadł z pomieszczenia jak oparzony i zamarł na widok alarmu umieszczonego w futrynie wewnętrznych drzwi. Przecież nacisnął klamkę i drzwi aneksu się otworzyły. Nie spodziewał się jednak, że zainstalowano tu oddzielny system alarmowy. Cichy. Nawet w estońskim nie było tylu przekleństw, żeby wyrazić jego wściekłość na samego siebie. Chwilę później stanął twarzą w twarz z uzbrojonymi po zęby czterema strażnikami. Ci nie wyglądali jak pulchny mężczyzna w holu ani nieudolny strażnik w brązowym uniformie. To byli profesjonaliści, którzy mierzyli do niego z broni. Wykrzykiwali polecenia w różnych językach. Zrozumiał „stój!” i to, że kazali mu unieść ręce nad głowę. Dotarło do niego, że gra dobiegła końca. Strażnik, który mówił po angielsku, postąpił krok do przodu. Miał szorstką skórę i szczupłą twarz o ostrych rysach. Jego wzrok spoczął na wyrzuconych z szafek aktach. Mężczyzna rozciągnął usta w triumfalnym uśmiechu. – Dostaliśmy zgłoszenie o szczurach. – W jego angielskim wyczuwało się delikatny akcent. – No i proszę, złapaliśmy gryzonia, który dobrał się do naszego sera. Odwrócił się i powiedział coś do najmłodszego z kolegów, chłopaka po dwudziestce o krótko przystrzyżonych, żółtych włosach i umięśnionych, naznaczonych żyłami ramionach kulturysty. Posługiwał się którymś z języków słowiańskich; Belknap zrozumiał jedynie popularne serbskie nazwisko Drakulović – wszystko wskazywało na to, że tak właśnie nazywał się chłopak. – Historia korporacji… to takie moje hobby – odezwał się przytłumionym głosem Belknap. Zauważył, że strażnik, który mówił po angielsku, trzyma pistolet Giurza Wektor SR-1, radziecką broń, która była w stanie przebić kamizelkę kuloodporną, a nawet sześćdziesiąt warstw kevlaru. Umieszczone w magazynku pociski ze stalowym rdzeniem nie odbijały się rykoszetem. Belknap wiedział, że wejdą w jego ciało i przetną je jak kamyk powietrze. – Posłuchajcie, to nie jest tak, jak myślicie – dodał.

Strażnik gwałtownym ruchem uderzył go w twarz kolbą pistoletu. Cios przypominał kopnięcie muła. Belknap postanowił trochę poudawać, co wcale nie było takie trudne. Młócąc powietrze rękami, zatoczył się do tyłu i kątem oka zauważył pogardliwe spojrzenie mężczyzny. Facet najwyraźniej nie dał nabrać. Drugi cios trafił dokładnie tam, gdzie pierwszy – znak, że miał czynienia z profesjonalistą. Belknap utrzymał się na nogach, chociaż kolana pod nim ugięły. Instynkt podpowiadał mu, że nie jest to dobry czas na to, stawiać opór. To był popis siły; facet nie miał zamiaru pozbawiać przytomności. W końcu będą musieli go przesłuchać.

się do się by go

– Nawet nie drgnij – ostrzegł schrypniętym głosem. – Stój nieruchomo jak manekin. Belknap pokiwał głową. Jeden ze strażników roześmiał się i powiedział coś do młodzika z żółtymi włosami. Belknap zrozumiał niewiele poza imieniem chłopaka – Pavel. Chłopak podszedł do agenta i obszukał go, żeby upewnić się, że nie ma przy sobie żadnej broni. Wyciągnął małą metalową taśmę mierniczą z jego kieszeni i cisnął na bok. – Co tu robisz? – Twardziel, najwyraźniej przywódca grupy, przemawiał tonem człowieka, który liczy na to, że jego rozmówca okaże niesubordynację, a tym samym da mu pretekst, żeby go ukarać. Belknap milczał. W głowie miał gonitwę myśli. Strażnik o ostrych rysach podszedł do niego. Belknap czuł jego kwaśny, zalatujący wołowiną oddech. – Głuchy jesteś? – zapytał twardo. Zachowywał się jak podwórkowy chuligan, dla którego przemoc to chleb powszedni. Pod wpływem impulsu Belknap odwrócił się i napotkał spojrzenie najmłodszego strażnika. – Pavel! – Zaczął błagalnym, a zarazem karcącym głosem. – Powiedz im! Najstarszy z czterech ochroniarzy zmrużył oczy. Na jego twarzy konsternacja mieszała się z podejrzliwością. Pavel wydawał się zdumiony, jednak Belknap nie odwracał wzroku. – Obiecałeś mi, Pavel! Obiecałeś, że nie dojdzie do tego! Przysadzisty strażnik zerknął podejrzliwie na żółtowłosego osiłka. Lewe oko młodzika zamrugało. Oznaka zdenerwowania. Tak jak się spodziewał, mężczyźni nabierali podejrzeń.

Pavel mruknął coś, co zdaniem Belknapa zabrzmiało jak: „Nie wiem, o czym on mówi”. – Daj spokój – rzucił oburzony. Przypomniał sobie radę, której udzielił mu Jared Rinehart: „Podejrzenie, drogi Kastorze, jest jak rzeka; jeśli nie chcesz dać się porwać, musisz zmienić jej bieg”. Wspomnienie dodało Belknapowi sił. Wysunął szczękę i wyprostował ramiona, dzięki czemu wyglądał jak niewinny, pokrzywdzony człowiek. W głosie najstarszego strażnika pobrzmiewała groźba, choć trudno było odgadnąć, kogo próbuje zastraszyć. – Znasz tego człowieka? – zwrócił się do Belknapa. – Drakulovicia? – warknął agent. – Myślałem, że tak. Najwyraźniej się pomyliłem. – Belknap rzucił młodemu człowiekowi wściekłe spojrzenie. – Ty gnoju! – ryknął. – W co ty pogrywasz? Myślisz, że mój szef przymknie na to oko? – Improwizował, nakreślając scenariusz, który zaintryguje strażników, ale pozostanie dla nich tajemnicą. Wszystko po to, by zyskać na czasie. Teatralnie przewrócił oczami, słysząc, jak Pavel Drakulović zaprzecza wszystkiemu i zapewnia towarzyszy o swojej niewinności. Jego oburzenie, choć jak najbardziej autentyczne, wydawało się nieszczere. Agent zauważył, że dwaj strażnicy odsunęli się od kolegi i stanęli bliżej dowódcy. Drakulović był teraz wielką niewiadomą; żaden z mężczyzn nie chciał mieć z nim nic do czynienia, przynajmniej do czasu, aż sytuacja się wyjaśni. Chłopak nie przestawał protestować, dopóki najstarszy ze strażników go nie uciszył. I tym razem Belknap mógł jedynie domyślać się znaczenia słów, które brzmiały mniej więcej tak: „Zamknij się już. Pogadamy o tym później”. Belknap zadarł brodę. Czas podać kolejne nazwisko, które wprowadzi jeszcze większy zamęt. – Mówię wam, że Lanham nie będzie zadowolony z tego, co tu odwalacie. Ostatni raz wyświadczam mu przysługę. Strażnik z oczami czarnymi jak węgle nagle zrobił się ostrożny. – Coś ty powiedział? Belknap powoli wypuścił powietrze; jego umysł pracował na najwyższych obrotach. R.S. Lanham. Według Andrusa Pärta był Amerykaninem. Litera „R” mogła oznaczać Ronalda, Richarda, Rory’ego albo Ralpha, ale Robert wydawał się najbardziej prawdopodobny; imię należało do najpopularniejszych w Ameryce.

Robert mógł kazać zwracać się do siebie „Rob” albo „Bert”, albo w ogóle unikał zdrobnień, lecz jeśli Belknap miałby wybierać, postawiłby na Boba. – Wierzcie mi – ciągnął Belknap. – Gdybyście znali Boba Lanhama tak dobrze jak ja, wiedzielibyście, że to ostatni facet, z którym warto zadzierać. Czarnooki posłał mu ciekawskie spojrzenie. Zaraz potem podniósł do ust walkie-talkie i coś powiedział. – Szef zaraz przyjdzie – zwrócił się do Belknapa. Szef. Nie Nikos Stavros. A więc ten drugi. Ten ważniejszy. Człowiek, który posługiwał się nazwiskiem Lanham. Przypomniał sobie słowa Pärta: „Nigdy osobiście nie spotkałem tego człowieka. I niespecjalnie mi na tym zależy”. Dowódca grupy przemawiał do swojego towarzysza niskim, uspokajającym głosem, kątem oka zerkając na Belknapa. Nie ufali mu. Mimo to czarnooki odebrał Drakuloviciowi broń i schował ją do kieszeni. Na razie chłopak był na cenzurowanym i rozbrojenie go było najrozsądniejszą decyzją. Zaniepokojony Drakulović usiadł na niskim stołku w kącie; chciał powiedzieć coś jeszcze, ale uznał, że lepiej będzie, jeśli usunie się w cień. Belknap spojrzał na twarze pozostałych strażników. Ich dłonie pewnie ściskały broń, a obojętne twarze były twarzami zawodowców. Myśli kłębiły się w jego głowie, oczy patrzyły to w jedną, to w drugą stronę. Musisz się stąd wydostać. Przecież musi być jakieś wyjście. Ktoś nadchodził. Szef. Wypowiadane w pośpiechu słowa po estońsku, ale jeśli Belknap się nie mylił z amerykańskim akcentem. Chwilę później zewnętrzne drzwi się otworzyły i do pomieszczenia wszedł człowiek, który zarządzał Estotekiem, w towarzystwie dwóch młodych uzbrojonych blondynów. Jego czarne, farbowane włosy lśniły w świetle jarzeniówek. Dziobata twarz zdawała się utkana z cienia. Czarne jak węgiel, złośliwe oczy błyszczały niczym klejnoty. Cienka kreska ust przywodziła na myśl zabliźnioną ranę od noża. Belknap utkwił wzrok w pięciocentymetrowej bliźnie na czole mężczyzny, która wyglądała jak druga lewa brew. Miał wrażenie, że podłoga pod jego stopami kołysze się i wypiętrza. Kręciło mu się w głowie. Tylko mu się zdawało; to, co widział, nie mogło być prawdą. Zacisnął powieki i zaraz potem otworzył oczy. To nie mogła być prawda. A jednak. Zagadkowy estoński miliarder, człowiek, który przejął siatkę Ansariego, nie był mu obcy. Przed laty spotkali się w mieszkaniu przy Karl-Marx-

Allee w Berlinie Wschodnim. Wspomnienia powróciły i Belknap poczuł, że żołądek podchodzi mu do gardła. Leżący na podłodze kosztowny turecki dywan. Lustro w hebanowej ramie, masywne biurko w stylu biedermeier. Bliźniacze otwory w lufie śrutówki. Jego oczy. Richard Lugner. Tamtego dnia mężczyzna zginął. Belknap na własne oczy widział, jak umiera. A jednak stał przed nim. Cały i zdrowy. Żywy. – To niemożliwe! – wydusił na głos to, co tłukło mu się po głowie. Przebiegły wzrok tamtego nie pozostawiał cienia wątpliwości. – Dałbyś za to głowę? – zapytał Lugner znajomym nosowym głosem. W lewej ręce trzymał duży pistolet. – Ale przecież widziałem, jak umierasz!

Rozdział 19

– Widziałeś, jak umieram, prawda? – Lugner oblizał wargi jaszczurczym językiem, jakby chciał złowić muchę. – Sprawiedliwie więc będzie, jeśli i ja zobaczę twoją śmierć. Tyle że tym razem nie będzie to inscenizacja. Widzisz, z wiekiem stałem się prawdziwym miłośnikiem rzeczywistości. Zmądrzałem. W przeciwieństwie do pana, panie Belknap. Kiedy widzieliśmy się ostatni raz, byłeś młokosem. Za starym, żeby cię zerżnąć, ale i tak dałeś się wyruchać. – Wybuchnął suchym, przerażającym śmiechem. Belknap nabrał powietrza do płuc. Rozpoznał broń, którą Lugner trzymał w dłoni. Czarny, matowy, ze żłobioną komorą, zamkiem i lufą, dziewięciomilimetrowy steyr SPP. Mierzący prawie trzydzieści centymetrów pistolet maszynowy. – Obawiam się – ciągnął Lugner – że po tylu latach straciłeś młodzieńczą świeżość i stałeś się szorstki. Szorstki i zgorzkniały. – Zrobił krok do przodu. – Pory na twojej twarzy, żyły pod skórą, rysy… wszystko wydaje się grubo ciosane. Z każdym rokiem coraz mniej w tobie ducha, a coraz więcej mięsa. Coraz mniej duszy, a coraz więcej ciała. – Nie… nie rozumiem. – Jak na cztery miliardy lat ewolucji nie masz się czym pochwalić, prawda? – Richard Lugner zerknął na swoich uzbrojonych towarzyszy. – Panowie, oto jak wygląda człowiek pogodzony z własnym losem. – Po tych słowach odwrócił się do Belknapa. – Jesteś jak zwierzę w pułapce. Początkowo każde z nich – norka, lis, łasica czy gronostaj – walczy jak oszalałe. Drapie pazurami stalowe pręty, miota się i ciska, wyje i próbuje się wydostać. Mija dzień i myśliwy, który zastawił pułapkę, nie przychodzi. Zwierzę walczy, lecz stopniowo traci siły. Walczy i traci siły. Mija kolejny dzień i jeszcze jeden. Zwierzę słabnie z braku wody. Kuli się na dnie klatki. Czeka już tylko na śmierć. I nagle pojawia się myśliwy. Jednak zwierzę nie ma już sił. Otwiera oczy, ale nie rzuca się na swojego oprawcę. Bo pogodziło się z własnym losem. Nawet jeśli myśliwy wypuści je na wolność, zwierzę nie przeżyje, bo samo skazało się na śmierć. Pogodziło się z własną porażką. I nic już tego nie zmieni. – Przyszedłeś mnie uwolnić?

Sadystyczny uśmiech wykrzywił twarz Lugnera. – Przyszedłem uwolnić twoją duszę. Śmierć jest przeznaczeniem każdego człowieka. Twoje, dzięki mnie, dopełni się nieco szybciej. Nikt ci nie pomoże. Dowiedziałem się przypadkiem, że twoi pracodawcy wyrzekli się ciebie. Twoi byli koledzy spisali cię na straty. Jak myślisz, do kogo mógłbyś zwrócić się o pomoc? Grającego pod publiczkę senatora ze Środkowego Zachodu? Widmowego straszydła, którego nikt nie widział na oczy? Do Boga? A może raczej do szatana? – Chrapliwy śmiech. – Czas odłożyć na bok zabawki i pogodzić się z własną śmiercią. – Po tych słowach spojrzał na strażnika, który mówił po angielsku. – Ten dżentelmen opuści ten budynek. Strażnik uniósł brwi. – W worku na zwłoki. – Wąskie usta Lugnera rozciągnęły się nieco szerzej. – Skoro tak, przynieście więcej niż jeden. – Głos Belknapa był spokojny. – Jeśli chcesz, z chęcią wpakujemy cię w dwa worki. Agent zmusił się do głośnego i beztroskiego śmiechu. – Cieszę się, że zrozumiałeś dowcip. – Jeśli myślisz, że jesteś dowcipny, masz tylko w połowie rację – parsknął Belknap. – Ten żart dotyczy nas wszystkich. Osobiście nie wybrałbym was na towarzyszy swojej ostatniej podróży, ale to chyba jedna z tych rzeczy, na które nie mamy wpływu. Nie wyjdę stąd żywy, to prawda. Ale zapomniałem wspomnieć o jednym istotnym szczególe: nikt nie wyjdzie stąd żywy. Tak, nadtlenek acetonu to cudowna rzecz. Prawdziwa bomba. – Wyszczerzył zęby w uśmiechu, którego pozazdrościliby mu chórzyści Calvina Gartha. – Nudny jesteś – warknął Lugner, wydymając wargi. – Brak ci pomysłów. – Zobaczycie. Całe to miejsce jest obstawione ładunkami TATP. Z zapalnikiem czasowym. Miałem nadzieję, że do tego czasu już mnie tu nie będzie. Ale, jak widać, zostałem zatrzymany. A teraz przeznaczenie wyłoży na stół swoją ostatnią kartę. – Podniósł rękę i spojrzał na zegarek. – Wiem, że zginę, lecz pocieszam się myślą, że to samo czeka was. To daje mi pewną satysfakcję. Skoro zabiorę was ze sobą, oznacza to, że moje życie miało jakiś sens. – Nie obraża mnie fakt, że kłamiesz, ale że robisz to tak nieudolnie. Mógłbyś się chociaż trochę postarać. – Myślisz, że kłamię, bo świadomość, że wszedłeś w pułapkę rani twoją dumę. – Belknap powiedział to z szaloną radością w głosie. – Ha! Myślałeś, że nie

wiedziałem, który alarm uruchamiam? Masz mnie za amatora, ty dziobaty gnojku? – Nikogo nie nabierzesz – powiedział stanowczo Lugner. – Chyba czegoś nie rozumiesz. Ja mam to gdzieś. – Belknap przemawiał z wisielczym humorem człowieka prowadzonego na szafot. – Nie próbuję was przekonać. Po prostu was informuję. Przez wzgląd na dawne czasy. Zależy mi na tym, żebyś zrozumiał. Chcę, żebyś wiedział, dlaczego umrzesz. – A gdybym wyszedł? Żeby odegrać ten chory scenariusz. Belknap mówił powoli, sensownie, ostrożnie ważąc każde słowo. – Winda wróciła już na dół do holu. Sześćdziesiąt sekund, żeby się stąd wydostać, kolejne trzydzieści, żeby winda zdążyła wjechać na górę. Przykro mi. To trochę mało czasu dla kogoś takiego jak ty, zwłaszcza że utykasz. Ci panowie to dodatek specjalny. Dodadzą pikanterii całej sytuacji. Bo przecież tak naprawdę to sprawa między tobą a mną. Nie wydaje mi się, żeby dobrze mówili po angielsku. Tak więc chyba raczej nie będą próbowali ratować się ucieczką. A jeśli są naprawdę lojalni, chętnie zginą u boku swojego szefa. Jak hinduskie żony, które rzucają się w płomienie na stosy pogrzebowe swoich mężów. Takie estońskie sati. Tyle że tym razem mówimy o nadtlenku acetonu – nektarze dla boga piorunów. Czujesz ten zapach? Przypomina trochę zmywacz do paznokci. Ale ty to przecież wiesz. Czujesz go, prawda? – Postąpił parę kroków w kierunku Lugnera. – Może wspólnie policzymy sekundy, które pozostały do wybuchu? Wzrok Lugnera zdawał się przewiercać go na wylot, ale Belknap zauważył, że stojący po jego lewej jasnowłosy strażnik wyraźnie pobladł. Agent pomachał mu, jakby chciał się z nim pożegnać, i mężczyzna zerwał się do ucieczki. Jego towarzysz zamierzał zrobić to samo, ale Lugner strzelił mu prosto w twarz. Huk wystrzału był głośny, jednak zabrzmiał dziwnie głucho w małej, zamkniętej przestrzeni. Pozostali ochroniarze w osłupieniu patrzyli na Lugnera. Teraz! Podczas gdy jeden z mężczyzn spoglądał na zakrwawioną twarz zastrzelonego kompana, Belknap wykręcił mu rękę i wyrwał pistolet. Oddał dwa szybkie strzały, trafiając przysadzistego ochroniarza i jego kolegę. Kiedy Lugner odwrócił się w jego stronę, Belknap dał susa za jedną ze stalowych szafek. Pocisk przebił się przez stal i spowolniony przez stosy papierów zostawił wybrzuszenie po przeciwnej stronie. Belknap zauważył leżącą nieopodal taśmę mierniczą. Będziesz mógł wziąć wymiary na trumnę.

No dalej, myśl! Ostrzyżony na jeża mężczyzna o ramionach naznaczonych żyłami zrobi wszystko, żeby odzyskać broń; rzuci się na tego krępego, żeby wyciągnąć ją z kieszeni jego kurtki. Wyobraź to sobie! Wysunął rękę zza szafki i dwa razy strzelił na oślep. Wydawało się, że nie celuje w nic konkretnego, a jednak mierzył tam, gdzie – jak się spodziewał – będzie ostrzyżony na jeża strażnik. Sądząc po rozdzierającym okrzyku bólu, przynajmniej jedna kula trafiła do celu. Mężczyzna dyszał teraz jak ranne zwierzę, a świszczący oddech świadczył o tym, że w jamie opłucnej zbiera się powietrze. Pozostał już tylko Lugner. On jednak był bardziej przebiegły od swoich ludzi. Belknap zmusił się do trzeźwego myślenia. Co ja bym zrobił, będąc na jego miejscu? Na pewno nie byłby nadmiernie agresywny; zamiast tego przybrałby pozycję obronną, może by przykucnął, utrudniając zadanie przeciwnikowi. Przede wszystkim chciałby opuścić pomieszczenie i zamknąć drzwi, żeby – zakładając, że informacje o ładunkach wybuchowych były nieprawdziwe – pozbyć się wroga we właściwym czasie i tak, jak sam o tym zadecyduje. Już dawno zacząłby skradać się w stronę drzwi i prawdopodobnie próbowałby odwrócić jego uwagę. Sekundy wlokły się jak godziny. Gdzieś na lewo Belknap usłyszał dźwięk. Wiedziony instynktem chciał skierować się w tamtą stronę i strzelić, jednak uświadomił sobie, że dźwięk nie należy do człowieka. Prawdopodobnie Lugner zrobił z papieru kulkę i cisnął ją w drugi koniec pokoju, licząc, że zdekoncentruje przeciwnika. Belknap zerwał się na równe nogi i strzelił na oślep w stronę drzwi. Mierzył nisko, jakby próbował ustrzelić uciekającego kota. Chwilę później dał susa za stalową szafkę i próbował przypomnieć sobie, co właściwie zobaczył. Miał rację, Lugner był dokładnie tam, gdzie się go spodziewał. Tylko czy dostał? Belknap nie słyszał żadnego krzyku ani gwałtownego wdechu. Po kilku sekundach ciszy usłyszał opanowany głos Lugnera. – Jesteś naiwnym hazardzistą. Nikt jeszcze nie wygrał z kasynem. Był to głos człowieka, który ma pod kontrolą całą sytuację. Ale po co zdradzał swoje położenie? Był podłym łgarzem. W głowie Belknapa zaświtała pewna myśl. Głos Lugnera był zbyt opanowany, zbyt pewny siebie. Tak więc postrzelił go, być może śmiertelnie. To dlatego Lugner chciał wywabić go z kryjówki. Usłyszał, jak robi krok, a zaraz potem kolejny. Były to ciężkie, powolne kroki konającego człowieka. Konającego człowieka z bronią.

Belknap nałożył czarną, dzianinową czapkę na taśmę mierniczą i wystawił ją tuż nad krawędź szafki. Był to stary numer. Czapka albo hełm na kiju miały ściągnąć uwagę snajpera. Jednak Lugner był zbyt cwany, żeby dać się nabrać, i właśnie na to liczył w duchu Belknap. Miał nadzieję, że tamten strzeli w lewo, spodziewając się, że to właśnie w tym kierunku przetoczy się agent. Tymczasem Belknap wyskoczył jak diabeł z pudełka, niecały metr od czapki-przynęty. Tak jak myślał, Lugner mierzył nisko i w lewo. Pociągając za spust, agent dostrzegł na sadystycznej, wykrzywionej twarzy coś, co często wzbudzał, ale czego sam rzadko doświadczał: przerażenie. – Ja jestem kasynem – rzucił Belknap. – Niech cię… Pierwszy pocisk trafił Lugnera w gardło, przeszywając krtań i nie pozwalając mu dokończyć. Kula z łatwością przebiła ciało i wzmocnione stalowe drzwi. Smugi tętniczej krwi sprawiały, że Lugner odcinał się na tle bieli. Drugi strzał, wymierzony nieco wyżej, trafił mężczyznę w twarz, tuż obok nosa, tworząc w skórze trzecie nozdrze, przebijając kość i topiąc tkanki szpiku i móżdżku. Szok hydrostatyczny – tak fachowo nazywano to zjawisko. Jego wpływ na centralny układ nerwowy był natychmiastowy i nieodwracalny. ••• Dziesięć minut później Belknap wyszedł w pośpiechu w estońską noc. Przyjechał do Tallinna z nadzieją, że dowie się czegoś więcej. Tymczasem w jego głowie rodziły się kolejne pytania, a tajemnice mnożyły się jak grzyby po deszczu. Jaką rolę odgrywał w tym wszystkim Nikos Stavros? Richard Lugner vel Lanham. Czy to on był Genesis? A może był tylko kolejnym z jego pionków? Co naprawdę wydarzyło się tamtego pamiętnego dnia w 1987 roku, kiedy Belknap i Rinehart weszli do mieszkania Lugnera przy Karl-MarxAllee? Jedno było pewne: nic z tego, co wydarzyło się w Berlinie Wschodnim, nie było takie, jak mogłoby się wydawać. Czyżby Lugner sam wymyślił całe to przedstawienie? Belknap przełknął z trudem ślinę. Czy Jared Rinehart dał się oszukać tak jak on? A może on również – myśl ta wżarła się w umysł Belknapa niczym kwas – był częścią mistyfikacji? W przypadku Jareda wszystko wydawało się takie łatwe

i przypadkowe. Fakt, że pojawił się w najbardziej odpowiedniej chwili. Po co? Żeby uratować mu życie? A może po to, by pomóc Lugnerowi w ucieczce. Może cały ten teatrzyk miał na celu zakończenie poszukiwań? Zakręciło mu się w głowie i miał wrażenie, że chodnik pod jego stopami porusza się i wybrzusza. Jego najlepszy przyjaciel. Najbardziej zaufany sojusznik. Jared Rinehart. Belknap wmawiał sobie, że to przenikliwy wiatr wyciska mu z oczu łzy. Chciał myśleć o wszystkim, byle nie o tym, o czym musiał myśleć w tej chwili. Czy były inne operacje, w których został oszukany przez Jareda Rineharta? Jak często wyprowadzano go w pole i dlaczego? A może obaj padli ofiarą spisku? Jared Rinehart. Był dla niego tym, kim Polluks dla Kastora. Opoką. Jedyną osobą, na którą mógł zawsze liczyć. Nawet teraz widział jego twarz, widmową postać. Pamiętał jego powściągliwą serdeczność, inteligencję, wyjątkowe połączenie gorzkiego obiektywizmu, oddania i niczym niezmąconej równowagi. Był jego towarzyszem w dobrych i złych chwilach. Towarzyszem broni. Obrońcą. Wspomnienia przelatywały przed oczami Belknapa niczym obrazki w kineografie. Strzelanina w pokoju przy Karl-Marx-Allee i druga, na przedmieściach Calí. To tylko dwie z sytuacji, w których pomoc Jareda okazała się nieoceniona. Bądź rozsądny, zbeształ się w myślach. Rinehart był bohaterem, wybawcą, przyjacielem. A może kłamcą, manipulantem i spiskowcem zamieszanym w aferę tak nikczemną i brzemienną w skutki, że przekraczała ludzkie pojęcie. Co było bardziej prawdopodobne? Bądź rozsądny, upomniał się ponownie. Nagle przypomniał sobie radę, której udzielił Andrei Bancroft. Prawda często bywa niedorzeczna. Miał ochotę upaść na kolana, zwymiotować, zakryć uszy i wrzeszczeć wniebogłosy. Nie mógł sobie jednak na to pozwolić. Zamiast tego, po powrocie do domu położonego nad brzegiem jeziora, zmusił się, żeby stawić czoło własnym domysłom i zadać sobie pewne pytania. Miał wrażenie, że połyka potłuczone szkło. Kim naprawdę był Jared Rinehart?

Część trzecia

Rozdział 20

Lot z Tallinna na międzynarodowe lotnisko w Larnace na Cyprze minął bez przygód. Calvin Garth nie był zadowolony, kiedy Belknap oświadczył, że musi skorzystać z samolotu czarterowego – należało przygotować plany lotu, zadbać o logistykę – ale ostatecznie ustąpił. Czego się nie robi dla starych przyjaciół. Giennadij Czakwetadze też trochę kręcił nosem, lecz w końcu wziął na siebie papierkową robotę. Uruchomił kontakty w estońskim Ministerstwie Transportu i niemożliwe stało się możliwe. Podczas rozmowy z Andreą Bancroft Belknap widział gromadzące się nad ich głowami ciemne chmury. – Nie chcę teraz o tym rozmawiać – odparła, kiedy zapytał ją o wizytę w archiwach w Rosendale. – Muszę poukładać w głowie pewne rzeczy. – W jej głosie było coś niepokojącego, echa skrywanej traumy. Zastanawiał się, czy powiedzieć jej o Jaredzie i swoich obawach, ale się rozmyślił. To był jego problem; nie zamierzał nim obarczać Andrei. Opowiedział natomiast o Nikosie Stavrosie. Wiedział, że w tym przypadku jej doświadczenie i należyta staranność okażą się pomocne. Rozłączyła się i zadzwoniła ponownie za dziesięć minut z informacjami na temat udziałów Stavrosa i jego ostatniej działalności według dostępnych dokumentów biznesowych. Niepokoił go szorstki ton jej głosu. – Jeśli chodzi o archiwa w Rosendale – zaczął – powiedz mi przynajmniej, czy fundacja ma jakieś holdingi w Estonii? – Na początku lat dziewięćdziesiątych obejmowali patronatem programy badań prenatalnych, których celem było zmniejszenie umieralności wśród noworodków. Nic więcej. – Dziwnie mało tego. – Nie powiedziałabym. Tak samo jest z Łotwą i Litwą. Przykro mi. – Coś jeszcze wzbudziło twoje podejrzenia? – Mówiłam już, pracuję nad tym… – Teraz był pewien, że wyczuł w jej głosie drżenie. – Co się stało, Andreo? – Po prostu… musimy się spotkać.

– Niedługo wrócę. – Mówiłeś, że lecisz na Cypr, tak? Do Larnaki? Z lotniska Kennedy’ego są bezpośrednie loty. – Nie masz pojęcia, jakie to niebezpieczne. – Będę ostrożna. Byłam ostrożna. Rezerwując lot z Newark do San Francisco, użyłam karty kredytowej, na wypadek gdyby monitorowali moje konto. Potem poprosiłam przyjaciela, żeby zabukował na swoje nazwisko dwa miejsca w samolocie z lotniska JFK na paryskie Orly i podał mnie jako współpasażera. Moje nazwisko pojawi się na liście pasażerów, ale nie znajdą go w dokumentach finansowych. Prosto z Orly polecę do Larnaki lotem, w którym nie wszystkie miejsca będą zarezerwowane. Czterdzieści minut przed odlotem do Larnaki podejdę do okienka z paszportem i gotówką i kupię bilet. Ludzie bez przerwy decydują się na podróż w ostatniej chwili – śmierć w rodzinie, nagłe spotkanie biznesowe i takie tam. – Urwała. – Chcę tylko powiedzieć, że dobrze to przemyślałam. Potrafię to zrobić i zrobię to. – Cholera, Andreo. To niebezpieczne. – Pomyślał, że jeśli jego obawy dotyczące Jareda Rineharta się potwierdzą, już nigdzie nie będzie czuł się bezpieczny. – Zwłaszcza w Larnace. Zapuszczasz się na terytorium, którego nie znasz i do którego nie należysz. – A niby gdzie twoim zdaniem należę? Powiedz mi, gdzie jest bezpiecznie. Bo chciałabym wiedzieć. – Brzmiała, jakby lada chwila miała się rozpłakać. – Przylecę, żeby się z tobą spotkać, czy ci się to podoba, czy nie. – Proszę, Andreo, bądź rozsądna – powiedział. Kiepski dobór słów; nie pasowały ani do niej, ani do niego. – Widzimy się jutro po południu – odrzekła stanowczo. Perspektywa spotkania z nią cieszyła go i przerażała. Była amatorką, a Larnaka – jego Larnaka – mogła w każdej chwili zamienić się w pole śmierci, zwłaszcza jeśli dojdzie do konfrontacji z Genesis. Myśl o tym, że coś mogłoby się jej stać, zmroziła go. Gdybym nie wiedział, Kastorze, pomyślałbym, że przyniosłeś mi pecha. Odchyliwszy się w fotelu, Belknap pozwolił myślom kłębić się w jego głowie. Nikos Stavros. W wywiadach, których rzadko udzielał, mówił o tym, że zaraz po ukończeniu liceum zaciągnął się do cypryjskiej floty handlowej. Swojego ojca opisywał jako ciężko pracującego rybaka. Snuł barwne opowieści o połowach ryb w bezksiężycowe noce, o tym, jak oświetlał wodę lampą o mocy pięciuset watów

i zwabiał ławice makreli, które same wpadały do sieci. Nie wspomniał jednak, że jego ojciec był właścicielem największej floty rybackiej na Cyprze. Pominął również istotny fakt, że jego firma, Stavros Maritime, wzbogaciła się głównie na transporcie ropy naftowej dla największych firm naftowych. Tym, co odróżniało go od konkurentów z większą flotą, był dar przewidywania wszelkich działań na rynku kasowym. Jego tankowce były gotowe w każdej chwili przewieźć dwadzieścia pięć milionów baryłek ropy, a wartość ładunku zależała od gwałtownych wahań na rynku i kaprysów OPEC. Stavros był ceniony za umiejętność przewidywania takich chaotycznych zachowań; zbudował swoje imperium na przenikliwości przypisywanej najsprytniejszym spekulantom z Wall Street. Jego dochody pozostawały tajemnicą, ale mówiło się, że ma udziały w licznych holdingach ukrytych skrupulatnie pod istną lawiną prywatnych, nienotowanych spółek. Wszystko to było bardzo sugestywne, tylko o czym właściwie świadczyło? Jeśli pomyliłeś się co do Jareda Rineharta, to w kwestii czego jeszcze się pomyliłeś? To pytanie go przerażało. Może jego podróż przez życie wcale nie była podróżą, tylko zmanipulowanym marszem przez labirynt kłamstw. Miał uczucie, że jego determinacja i poczucie własnej wartości zostały stracone na zawsze. Karmił się wściekłością na to, co spotkało Jareda. Dla niego ryzykował i dla niego był gotów poświęcić własne życie. A teraz? Wszystko wskazywało na to, że tajemniczy Genesis to właśnie Jared Rinehart. Czy nie pojawiał się we wszystkich właściwych miejscach? Przebiegłość, ostrożność, mistrzowskie intrygi – wszystko to czyniło go idealnym kandydatem do tej roli. Nie przyjmował awansów, które przykułyby go do biurka, ograniczyły mobilność i zagrażały swobodzie podróżowania. I przez cały ten czas tworzył mroczne królestwo grozy. Krainę cieni, która obejmuje cały świat. Tymczasem jej twórca pozostaje anonimowy. Nikt nigdy go nie widział, nikt nie rozpoznał jego twarzy. Jak ciemna strona Księżyca. Czy Rinehart był zdolny do takich potworności? W głębi duszy Belknap nie chciał w to wierzyć. A jednak nie mógł wykluczyć takiej możliwości. Popadł w stan odrętwienia, w którym obrazy, skrawki informacji i pytania bez odpowiedzi szalały w jego głowie niczym burza piaskowa. Z zamyślenia wyrwał go hydrauliczny jęk podwozia samolotu. Dotarł na miejsce.

Cypr, trzykrotnie mniejszy od stanu Massachusetts, niezmiennie pozostawał obiektem fascynacji rywalizujących sił, które w 1974 roku podzieliły wyspę. Cyprowi bliżej było do Bejrutu niż do Aten, i to nie tylko pod względem geograficznym. Podczas gdy zamieszkiwany przez ludność turecką Cypr Północny klepał biedę, Cypryjczycy z Południa stworzyli dobrze prosperującą przystań, której siłą napędową były turystyka, usługi finansowe i transport. Cypr, państwo satelickie znajdujące się w strefie wpływów Grecji, dysponował sześcioma doskonałymi portami i flotą handlową z prawie tysiącem kontenerowców; nie wspominając o kolejnym tysiącu, który pływał pod banderami innych państw. Zważywszy na to, że na wyspie znajdowało się dwadzieścia lotnisk, stała się ona ważnym punktem przeładunkowym w handlu heroiną, która trafiała z Turcji do Europy. Był to również region, gdzie pranie brudnych pieniędzy miało się aż nazbyt dobrze. Amerykańscy turyści przybywali tu równie chętnie jak agenci DEA. Nazwa Larnaka wywodziła się od greckiego słowa sarcophagus – sarkofag. Było to jedno z najmniej urokliwych miast Cypru. Ulice przypominały labirynt, w którym odnajdywali drogę wyłącznie długoletni mieszkańcy – choć i oni nie nadążali za częstymi zmianami nazw – podczas gdy w północnej części miasta, w brudzie i nędzy, żyli libańscy imigranci. Otaczające Larnakę ziemie były spalone słońcem i jałowe. Lokalne restauracje zniknęły pod naporem międzynarodowych sieci, takich jak: KFC, McDonald’s czy Pizza Hut. Miasto przywodziło na myśl wybudowany na pustyni pasaż handlowy Bridgeport i miało tyle samo uroku. Roje moskitów zmieniały kąpiele słoneczne na plaży w wątpliwą przyjemność. Jednak przystanie ze skarłowaciałymi sosnami i długimi, przypominającymi ołówki kejami pełne były jachtów i frachtowców, z których niejeden należał do legendarnego armatora Nikosa Stavrosa. Po długiej chwili oczekiwania pod samolot podjechały aluminiowe schody, drzwi się otworzyły i Belknap stanął pod błękitnym cypryjskim niebem. Kontrola paszportowa była czystą formalnością. Nie odważył się ponownie wykorzystać dokumentów Tylera Coopera; musiał zaufać, że papiery, które załatwił mu Giennadij, były – zgodnie z tym, co mówił emerytowany szpieg – jak najbardziej w porządku. Na razie nie miał powodu przypuszczać, że jest inaczej. Podróż taksówką do miasta zajęła piętnaście minut. Potrzebował nieco więcej czasu, żeby upewnić się, że nikt go nie śledzi.

Czuł, że opada z sił pod palącym cypryjskim słońcem, które sprawiało, że wszystko wydawało się nienaturalnie jasne, tuszując brzydotę miasta i okolic. Do przylotu Andrei pozostało siedem godzin. Większość tego czasu poświęci, węsząc w okolicy rezydencji Stavrosa. Czy ktoś go śledził? Uznał, że raczej nie. Mimo to postanowił być ostrożny. Przez kolejną godzinę włóczył się po sklepach i straganach w starej, tureckiej dzielnicy, dwukrotnie się przebierając. Przymierzył kilka tanich kaftanów, zanim ostatecznie zdecydował się na strój zachodniego turysty – białą koszulę i spodnie khaki. Adres, który dostał, 500 Lefkara Avenue, był równie właściwy, jak zagadkowy. W końcu ustalił, że Nikos Stavros jest właścicielem całego wzgórza i przyległej plaży na przedmieściach Larnaki. Rezydencja z widokiem na morze przywodziła na myśl fortecę. Zwieńczone drutem kolczastym grube, wysokie mury zdawały się nie mieć końca. Rozmieszczone co dziesięć metrów kamery patrolowały okolicę. Widoczne na wodzie boje ostrzegały przed zabezpieczeniami w postaci siatek i lin. Tylko zrzucona z powietrza bomba mogła wstrząsnąć tym budynkiem; w innym razie był on praktycznie nie do zdobycia. Z pobliskiego wzgórza, piaszczystego wzniesienia porośniętego rachityczną roślinnością, dostrzegł soczyście zieloną trawę – z całą pewnością efekt intensywnego nawadniania. Dom był rozległą, trzypoziomową rezydencją w stylu lewantyńskim. Otynkowana na biało, z licznymi balkonami i ścianami szczytowymi, rozciągała się we wszystkich kierunkach, przypominając ogromną rozgwiazdę albo gigantyczne origami, którego symetrie były widoczne dopiero po bliższym przyjrzeniu się. Teren wokół willi zajmował powierzchnię prawie dwudziestu hektarów. Tuż obok domu znajdowały się wymyślne ogrody kwiatowe, przystrzyżone krzewy i zapewniające cień, sztucznie formowane cyprysy. Przez lornetkę Belknap dostrzegał kolejne obiekty: stajnie, basen, kort tenisowy. Nad tarasem ziemnym zauważył kilka niskich budynków, które wyglądem przypominały małe chatki i były niewidoczne z okien rezydencji – bez wątpienia budy dla psów stróżujących. Po zmroku to one patrolowały okolicę, a ich potężne szczęki były równie niebezpieczne jak pociski. Umundurowani strażnicy strzegli granic posiadłości; przyglądając się im bliżej, zobaczył, że mają przy sobie pistolety maszynowe. Przytłoczony tym widokiem, opuścił lornetkę. Przypomniał sobie, co mówił Giennadij o psach tropiących i gończych. Czyżby znalazł się w niewłaściwym

miejscu? Przekroczył granicę swoich umiejętności? Nawet gdyby udało mu się pokonać przeszkody i wejść na teren posesji, magnata strzegł oddział uzbrojonych ludzi. Opadło go zmęczenie. Jared Rinehart zwykł mawiać, że sytuacja jest beznadziejna, ale nie poważna. Wspomnienie jego głosu sprawiło Belknapowi niemal fizyczny ból, jakby wymiotował ługiem. To nie mogła być prawda. To musiała być prawda. To nie mogła być prawda. To musiała być prawda. Ta obracająca się szpula wątpliwości i pewności – potwierdzania i zaprzeczenia – rozpraszała go i wysysała z niego resztki sił. Po co w ogóle tu się znalazł? Przez ostatnie dziewięć dni skupiał się wyłącznie na tym, żeby uwolnić – albo pomścić – Jareda Rineharta. Powodowała nim pewność, która rozwiała się ubiegłego wieczoru. Teraz Ogar gonił za czymś innym, za czymś trudnym, nienaruszalnym i najważniejszym. Gonił za prawdą. Przypomniał sobie głos Andrei: „Powiedz mi, gdzie jest bezpiecznie”. Kraina cieni, która obejmuje cały świat. Nigdzie nie było bezpiecznie. Nigdzie nie będzie bezpiecznie. Chyba że Belknap o to zadba. Albo zginie, próbując. Oślepiał go blask słońca – w południe niebo było tak intensywnie lazurowe jak wody Morza Śródziemnego – ale równie dobrze świat mógłby pogrążyć się w mroku. Belknap szczycił się tym, że potrafił przejrzeć oszustwa, gdy tymczasem stał się ofiarą jednego z nich. Ściskało go w żołądku. Może nadszedł czas, żeby przyznać przed samym sobą, że jego starania były daremne. Pozwolić, żeby Genesis postawił na swoim? Z bólu zrodziło się w nim nowe poczucie determinacji. Rezydencja Stavrosa była strzeżona na wszelkie możliwe sposoby. Lecz z pewnością miała jakieś słabe punkty. Skłębiona mgła rozproszyła się, ustępując miejsca krystalicznej jasności umysłu. Po raz kolejny przypomniał sobie jedną z mądrości Jareda: „Jeśli nie ma innej drogi, spróbuj wejść frontowymi drzwiami”. Pół godziny później Belknap zajechał przed posesję wynajętym land roverem. Pryszczatemu strażnikowi przy zewnętrznej bramie przekazał wiadomość, którą tamten przekazał kolejnym wartownikom. Sam Belknap został przeszukany, podobnie jak jego wóz, i przepuszczony dalej. Zaparkował we wskazanym miejscu, na zacienionym, wysypanym żwirem parkingu, czystym i starannie wygrabionym jak japoński ogród. Przed drzwiami wejściowymi powtórzył tę

samą bajeczkę służącemu w eleganckim stroju. Wiadomość była prosta i potrafiła zdziałać cuda. „Powiedz panu Stavrosowi, że przysyła mnie Genesis”. I tym razem okazała się skuteczna. Służący, wychudzony mężczyzna po sześćdziesiątce, o nieco pożółkłej cerze i zapadniętych brązowych oczach, nie zaproponował mu niczego do picia ani nie wymienił z nim żadnych uprzejmości. Mówił po angielsku z delikatnym lewantyńskim akcentem, sprawiał wrażenie sztywnego i nadętego – kolejna pozostałość po czasach kolonialnej przeszłości. Sufit holu zdobiły misternej roboty mahoniowe kasetony; koralowym ścianom dodawała uroku kunsztowna boazeria. – Pan Stavros przyjmie pana w bibliotece – oświadczył służący. Kiedy się odwrócił, Belknap dostrzegł błysk małego lugera w wewnętrznej kieszeni czarnej marynarki. Wiedział, że nie był to przypadek; mężczyzna chciał, żeby go zobaczył. W bibliotece znajdowało się więcej dębowej boazerii niż półek na książki. Wiszący pod sufitem misternej roboty kryształowy żyrandol wyglądał, jakby zabrano go z jednego z weneckich pałaców, i prawdopodobnie tak właśnie było. Na razie miejsce wydawało się takie, jak je sobie wyobrażał: od mebli w stylu regencji, po obrazy dawnych mistrzów. Tymczasem Nikos Stavros różnił się od człowieka, którego obraz Belknap namalował w swojej głowie. Spodziewał się zobaczyć mężczyznę z wydatnym torsem, silnie zarysowaną szczęką, o przeszywającym spojrzeniu i silnym uścisku dłoni – typowego greckiego milionera lubiącego otaczać się pięknymi rzeczami, ale gdy było trzeba, niewzbraniającego się przed pracą w stoczni. Człowiek, który zerwał się na równe nogi i uścisnął mu dłoń mokrymi od potu, drżącymi rękami, był pozbawiony charakteru. Miał wodniste oczy i rozbiegany wzrok. Był drobnej budowy, z zapadniętą klatką piersiową, chudymi nadgarstkami i patykowatymi nogami chłopca. Rzednące, niemal pozbawione koloru włosy przypominały tłuste strąki przyklejone do czaszki. – Nikos Stavros? – Belknap uważnie przyjrzał się mężczyźnie. Stavros pogrzebał w uchu długim paznokciem małego palca. – Możesz odejść, Gajuszu – zwrócił się do służącego. – Porozmawiamy na osobności. Wszystko w porządku. – Ton jego głosu mówił jednak coś zupełnie innego. Ten człowiek był przerażony. – A więc jak mogę panu pomóc? – spytał Belknapa. – Mówię jak ekspedientka, prawda? – Wybuchnął krótkim, suchym śmiechem i nerwowo oblizał wargi. – Ale

poważnie. Cała moja kariera opiera się na współpracy. – Splótł palce, próbując opanować drżenie rąk. Belknap odwrócił się i zobaczył, że służący nie wyszedł, lecz stał w pogotowiu na progu biblioteki. Chwilę później drzwi do pokoju zamknęły się. Dopiero teraz zauważył, że od wewnątrz były obite pikowaną skórą w stylu z czasów Jakuba I. Belknap postąpił krok w stronę Stavrosa, który sprawiał wrażenie, jakby kulił się ze strachu. A jednak wpuścił go do swojego domu. Dlaczego? Odpowiedź była oczywista. Ponieważ czuł, że nie ma wyboru. Nie zamierzał ściągać na siebie gniewu Genesis. – Współpraca to jedno – rzucił szorstko Belknap. – A kolaboracja to coś zupełnie innego. – Rozumiem – odparł Stavros, który najwyraźniej niczego nie rozumiał. Był niesamowicie bogatym człowiekiem, a mimo to trząsł się ze strachu. Belknap był zdumiony. – Ja zawsze jestem chętny do kolaboracji. – Kolaboracji. – Tajny agent zmrużył oczy. – Z naszymi przeciwnikami. – Nie! – zaskomlał Stavros. – Nie. Nigdy! – Na najwyższych szczeblach zapadły decyzje. Wiemy już, które przedsiębiorstwa pozyskać, które filie przekształcić, a które spółki zamknąć. – Informacje przekazywane przez Belknapa były niejasne, ogólnikowe i wyczuwało się w nich groźbę; miały na celu zdezorientować Stavrosa i pomóc Belknapowi skojarzyć fakty. – Założę się, że nie była to łatwa decyzja. – Stavros energicznie pokiwał głową. Belknap zignorował jego słowa. – Porozmawiajmy o Estoteku – powiedział. Choć poruszał się po omacku, nie mógł pozwolić sobie na chwilę wahania i niepewności. Będzie drążył temat, zada odpowiednie pytania i jeśli zajdzie taka potrzeba, będzie improwizował. – Estotek – powtórzył Stavros, z trudem przełykając ślinę. – Brzmi jak nazwa pigułki antykoncepcyjnej. – Wydał z siebie zduszony chichot i po raz kolejny nerwowo oblizał spierzchnięte wargi. W lewym kąciku ust zebrała się biała ślina. Oto jak wyglądał zestresowany człowiek. Belknap zrobił kolejny krok w stronę cypryjskiego armatora. – Myślisz, że jesteś zabawny? Myślisz, że przyszedłem tu na towarzyskie pogaduszki? – Chwycił Stavrosa za białą jedwabną koszulę i szarpnięciem przyciągnął do siebie, jak ktoś, kto lada chwila straci nad sobą panowanie.

– Przepraszam – bąknął Cypryjczyk. – Jakie było pytanie? – Czy chciałbyś przez resztę życia siedzieć na wózku, obolały i paskudnie oszpecony? – Niech no pomyślę… Nie? – Stavros zaczął kasłać jak oszalały. Kiedy odwrócił się do Belknapa, twarz miał czerwoną jak burak. – Estotek. To firma fasadowa, prawda? Coś jak witryna sklepowa. Właśnie tak prowadzimy interesy. Ale pan przecież o tym wie. – Nie mówimy o tym, co wiem, tylko o twoim zachowaniu. – Dobrze. Rozumiem. – Stavros odwrócił się do barku i drżącymi rękami nalał sobie drinka. – Gdzie moje maniery? – Zreflektował się po chwili. – Powinienem najpierw zapytać, czy napije się pan czegoś. Proszę, niech pan to weźmie. – Wręczył Belknapowi szklaneczkę z grubym dnem. Belknap wziął ją i chlusnął jej zawartością w twarz swojego rozmówcy. Cypryjczyk zamrugał gwałtownie. Alkohol piekł go w oczy, które zaczęły łzawić. Jego zachowanie było skandaliczne, ale Belknap instynktownie wiedział, że musi sprawdzić, jak daleko może się posunąć. Tylko ktoś działający z ramienia nadzwyczajnej władzy mógł traktować w ten sposób człowieka pokroju Stavrosa. – Po co pan to zrobił? – jęknął Cypryjczyk. – Zamknij gębę, ty cholerna kupo gówna – warknął Belknap. – Więcej z ciebie szkody niż pożytku. Stavros zamrugał. – Jesteś z… – Właśnie wracam od Lanhama. – Nie rozumiem. – Zawiązano sojusz. Dokonano przejęcia. Należysz teraz do nas. Stavros otworzył usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. – Nawet nie próbuj kłamać – zagrzmiał agent. – Źle postąpiłeś. Igrałeś z ogniem i się doczekałeś. – Proszę, niczego im nie powiedziałem! Musi mi pan uwierzyć! To już było coś. – Komu? – Ci śledczy niczego się nie dowiedzieli. Nic im nie powiedziałem. – Mów dalej. – Nie ma o czym. – Co ty ukrywasz, do cholery?

– Przecież mówię. Słowa nie pisnąłem tym waszyngtońskim draniom w brązowych garniturach. Był ze mną tamten prawnik, którego polecał Lugner. John McTaggart, tak? Możecie go spytać. Te trutnie z komisji Kirka narobiły wiele hałasu, ale wykręcaliśmy się od odpowiedzi. – Tyle że to nie było twoje jedyne spotkanie z nimi, prawda? – Ależ tak! – Okrzyk lęku i oburzenia. – Musicie mi uwierzyć. – Teraz będziesz nam mówił, co mamy robić? – Nie! Nie chciałem, żeby tak to zabrzmiało! Nie zrozumcie mnie źle. – Znowu rozkazy. – Wytrąć go z równowagi. – Proszę. Nie wiem, skąd komisja Kirka zdobyła te informacje, ale na pewno nie ode mnie. Po co, do cholery, miałbym sypać? Jaki to ma sens? Przecież tu chodzi o mój tyłek. Mówili, że wyrejestrują moją flotę, jeśli uznają, że jestem winny obrazy Kongresu Stanów Zjednoczonych. Tak po prostu. Przypomniałem im, że jestem obywatelem Cypru! A oni w kółko gadali o jednej z moich amerykańskich filii. Ich uwagi były nie na miejscu i nie omieszkałem im o tym powiedzieć. – Rzeczywiście, chodziło o twój tyłek – rzucił Belknap. – I dlatego cię wyruchali. No już, przyznaj się. Tak będzie lepiej. Musimy usłyszeć to od ciebie. – Mylicie się. Spiąłem pośladki. Jestem Cypryjczykiem. My wiemy, co robić w takiej sytuacji. Nic im nie powiedziałem. Nie puściłem pary z ust. Proszę… McTaggart może to potwierdzić. Musicie… uwierzcie mi, proszę. Belknap nie odzywał się przez dłuższą chwilę. – Właściwie nie ma znaczenia, czy ci ufam. – Zniżył głos do szeptu. – Liczy się to, czy Genesis ci ufa. Słysząc te słowa, miliarder zbladł. Belknap działał instynktownie, wykorzystując podstawowy mechanizm paranoi. Jak dało do zrozumienia tłuste książątko w Omanie, znaczna część potęgi Genesis wynikała z faktu, że nikt nie wiedział, kto tak naprawdę ukrywa się za tym pseudonimem i kto jest na jego usługach. – Proszę – skomlał Cypryjczyk, wodząc dookoła rozbieganym wzrokiem. – Muszę skorzystać z toalety. Zaraz wrócę. – Rzucił się w stronę sąsiedniego pokoju i wybiegł przez wąskie drzwi. Co on kombinował? Nie zamierzał wzywać posiłków; już dawno mógł przywołać służącego jednym naciśnięciem guzika. A zatem chodziło o coś innego. Nagle już wiedział. Stavros zamierzał zadzwonić do swojego partnera w Tallinnie.

Kiedy minutę później Cypryjczyk wrócił, patrzył na Belknapa dziwnym wzrokiem. Zakiełkowało w nim mnóstwo wątpliwości, które przywodziły na myśl pustynną roślinność, która po deszczu budzi się do życia. – Richard Lugner… – Nie żyje – dokończył Belknap. – To prawda. Widzisz, próbował renegocjować warunki z Genesis. Niech to będzie dla ciebie nauczka. Blada twarz Stavrosa pobladła jeszcze bardziej. Stał sztywno. Jego biała koszula była pochlapana szkocką, ale pod pachami miała ciemne plamy potu. Zadrżał, czując na sobie wzrok Belknapa. – On… on… – Miał szczęście. Jego śmierć była szybka. Twoja taka nie będzie. A teraz życzę miłego dnia. – Wychodząc, Belknap spojrzał na niego z pogardą i chwilę później zatrzasnął za sobą ciężkie drzwi. Uczucie triumfu mijało, rozpływało się w morzu wątpliwości, a niebawem zastąpiła je myśl, że ranne zwierzęta są jeszcze bardziej niebezpieczne. Zjeżdżając land roverem z piaszczystej skarpy i jadąc dalej nadbrzeżną drogą, Belknap miał w głowie mętlik. Spotkanie ze Stavrosem okazało się niezwykle przydatne, o czym sam armator nie miał zapewne pojęcia. Belknap nie rozłożył go jeszcze na czynniki pierwsze. Jedno było pewne: Genesis był wrogiem, którego Stavros bał się jak ognia – wrogiem, którego należało udobruchać i ugłaskać, ale jednak wrogiem. Lugner nie był agentem Genesis; był jego przeciwnikiem. To dopiero niespodzianka. Czy istniał sposób, żeby nastawić ich przeciwko sobie? Niechętnie przyznał przed samym sobą, że z radością przyjmie pomoc Andrei i skorzysta z jej doświadczenia… może nawet jej potrzebował. Ale nie tylko jej pomocy. Może potrzebował Andrei. Jej błyskotliwego umysłu. Punktu widzenia. Umiejętności rozważania i zgłębiania sprzecznych pojęć. Tylko że tu chodziło o coś więcej, prawda? Choć próbował wybić jej z głowy pomysł z przyjazdem, w głębi duszy ucieszył się, kiedy go nie posłuchała. Zaplanował, że spotkają się w Livadhiotis Hotel Apartments przy Nikolaou Rossou. Jeśli samolot przyleci o czasie, powinna tam być za godzinę. W lusterku wstecznym zobaczył samochód, który wyjeżdżał z wąskiej, stromej drogi prowadzącej do posiadłości Stavrosa. Czyżby to był Stavros? Samochód skręcił w stronę przystani. Zachowując bezpieczną odległość, Belknap ruszył za nim. Przez rząd skarłowaciałych sosen zobaczył jak ktoś – nie Stavros – wysiada

z pojazdu i pewnym, zamaszystym krokiem idzie w stronę nabrzeża. Belknap podjechał bliżej. Mężczyzna był wysoki i szczupły, ale poruszał się z siłą i gracją kota górskiego. Przez chwilę rozmawiał z człowiekiem w budce na parkingu, a kiedy się odwrócił i wskazał swojego sedana, Belknapowi żołądek podszedł do gardła. Nie, to nie mogła być prawda! Krótkie brązowe włosy, długie kończyny, oczy ukryte za okularami przeciwsłonecznymi. Belknap znał te oczy, pamiętał ich smutne szarozielone spojrzenie, ponieważ znał tego człowieka. Jared Rinehart. Jego przyjaciel. Jego wróg. Kim był? Belknap musiał się tego dowiedzieć. Wyskoczył z samochodu i zanim dotarło do niego, co właściwie robi, puścił się biegiem w stronę parkingu. – Jared! – zawołał. – Ja-red! Wysoki mężczyzna odwrócił się, żeby na niego spojrzeć. Przerażenie w jego oczach było widoczne jak na dłoni. Po chwili Jared Rinehart rzucił się do ucieczki, biegnąc, ile tchu. – Proszę, zaczekaj! – zawołał za nim Belknap. – Musimy pogadać! Było to komiczne niedopowiedzenie. Jednak w sercu Belknapa nagromadziło się zbyt wiele emocji, a wśród nich nadzieja, że Rinehart będzie umiał to wszystko wytłumaczyć; sprawi, że jego życie znowu nabierze sensu, swoją logiką i zdrowym rozsądkiem wygładzi rysy, które powstały na ich przyjaźni. Zatrzymaj się, proszę. Tymczasem Rinehart gnał przed siebie, jakby Belknap zagrażał jego życiu. Z niewiarygodną szybkością zbiegł w dół długiego nabrzeża, jego nogi zdawały się nie dotykać desek. Belknap łapczywie chwytał do płuc powietrze. Chwilę później nieco zwolnił. Pomost kończył się nad wodą. Na litość boską, dokąd pobiegł Polluks? Głupie pytanie, na które zaraz potem uzyskał odpowiedź. Jared wskoczył do motorówki zacumowanej w pobliżu. Kluczyk był w stacyjce, zgodnie z zasadami, które obowiązywały na przystani, i nie oglądając się za siebie, Rinehart wypłynął na zielone wody zatoki Larnaka. Nie! Przez ostatnie dwieście godzin szukał tego człowieka. Teraz, kiedy miał go w zasięgu wzroku, nie zamierzał się poddawać. Wiedziony impulsem wskoczył do małej motorówki – Riva Aquarama, eleganckiej niczym ekskluzywny samochód sportowy, ze sterem z ciemnego,

polerowanego drewna i chromu oraz kadłubem z włókna szklanego. Odwiązał cumy od słupków i przekręcił kluczyk. Silnik zacharczał i zaskoczył. Konsola sterownicza wyglądała jak deska rozdzielcza starego, luksusowego samochodu: duże okrągłe zegary, jasnoniebieskie podziałki na czarnym tle, wtopione w ciemne, polerowane drewno; prążkowana, niebiesko-biała kierownica z chromowymi szprychami. Belknap dodał gazu. Pomruk zmienił się w ryk, któremu towarzyszyło bulgotanie, kiedy śruba napędowa zaczęła mielić wodę. Pomarańczowa igła na wskaźniku ciśnienia oleju gwałtownie podskoczyła do góry; wskazówka amperomierza wychyliła się do przodu. Motorówka nabierała prędkości, coraz wyżej podskakując na falach. Tylko gdzie się podział Rinehart? Wytężał wzrok, próbując dostrzec cokolwiek wśród niesionej wiatrem mgiełki i odbitych w wodzie promieni słońca, jednak przypominało to patrzenie przez kamerę termowizyjną na kogoś, kto zapala papierosa. Za dużo światła. Z brzegu woda wydawała się zwodniczo spokojna, tymczasem wysokie fale unosiły się i opadały niczym potężna pierś lewiatana, coraz wyższe i coraz bardziej spienione. W oddali, po prawej stronie, nad wypiętrzoną masą wody, dostrzegł Polluksa. Jego gibka postać górowała nad sterem. Piana przy dziobie i sterze rufowym świadczyła o tym, że zawracał i szykował się do jakiegoś manewru. Belknap nie zwalniał. W tym momencie była to czysta fizyka. Galia, na której płynął Rinehart, była większa, z dużą śrubą napędową zostawiającą szeroki, spieniony kilwater. Łódź, owszem, była większa i miała więcej mocy, ale nie szybsza. Mniej więcej na tym polegała różnica między sedanem a osiemnastokołową ciężarówką. Kolejna fala przesłoniła Belknapowi widok. Był teraz mniej więcej dwa i pół kilometra od brzegu, a fakt, że Rinehart zawracał po łuku, sprawiał, że odległość między nimi się zmniejszała. Dłonie Belknapa zaciskały się na sterze, serce waliło mu jak oszalałe. Nieuchronnie zbliżał się do Rineharta. Widział teraz jego profil, wysokie kości policzkowe i widoczne pod nimi cienie. Nie uciekaj przede mną! – Jared! – zawołał. Rinehart nie odpowiedział ani nawet się nie odwrócił. Czy usłyszał go pośród ryku silnika i huku spienionej wody? – Jared! Proszę!

Rinehart stał wyprostowany i nieruchomy ze wzrokiem utkwionym przed siebie. – Dlaczego? Jared? Dlaczego? – słowa wylały się z ust Belknapa niczym gniewny ryk samego oceanu. Warkot silnika Galii przybrał na sile, a zaraz potem ucichł zagłuszony przez inny dźwięk – basowe trąbienie syreny frachtowca. W tej samej chwili łódź Jareda podskoczyła na fali i wyrwała do przodu, gwałtownie zwiększając dzielący ich dystans. Ogromny statek płynął szlakiem żeglugowym z zatoki Akrotiri na zachód. Imponująca jednostka z czarnym kadłubem pod liberyjską banderą była jednym z tych olbrzymów, których teoretycznie nie sposób nie zauważyć, a które łatwo przeoczyć na linii horyzontu na otwartym morzu. Polluks skierował Galię w stronę dziobu frachtowca. Oszalał! Podpłynął niebezpiecznie blisko. Kiedy kolejna wysoka fala przesłoniła widok, Belknap zastanawiał się, czy rzeczywiście Jared zamierza popełnić samobójstwo, a gdy woda opadła, zrozumiał, do czego zmierza Rinehart. Nie zobaczył wraku. Nic. Jared dopiął swego, uciekł mu i ukrył się za frachtowcem. Belknap zbyt dobrze znał swoje żeglarskie możliwości, więc nie próbował podpłynąć do statku ani nawet zbliżyć się do pozostawionego przez niego kilwateru. Zamiast tego ominął go pod kątem, by móc obserwować morze. Stojąc w kokpicie, gwałtownie skręcił sterem w prawo i próbował dostrzec coś ponad mokrą przednią szybą. W końcu ustawił motorówkę pod właściwym kątem. Zauważył, że liberyjski kolos to masowiec przewożący rudę żelaza, sok pomarańczowy, nawozy lub paliwo. Po załadunku wszystkie wyglądały tak samo. Sam statek miał około czterdziestu tysięcy ton nośności i co najmniej sto pięćdziesiąt metrów długości. Dopiero teraz Belknap widział, co znajduje się po drugiej stronie. Spojrzał na morze, które mieniło się w promieniach słońca niczym piasek pustyni, i poczuł zimno pełzające mu po plecach. Jared Rinehart – jego przyjaciel albo wróg – zniknął. Kiedy wrócił na przystań, gonitwa myśli w jego głowie przypominała spienione fale. Czy Rinehart w ogóle został porwany? Czy to również było częścią skomplikowanej intrygi?

Wróciły dręczące podejrzenia. Myśl o tym, że jego najlepszy przyjaciel, jego bratnia dusza – tak, Rinehart był przecież dla niego tym, kim Polluks dla Kastora – zdradził go, była jak nóż wbity w serce. Po raz tysięczny szukał innego wytłumaczenia. Przypomniał sobie zbolałą twarz Jareda; twarz kogoś, dla kogo Belknap stanowił zagrożenie. Tylko dlaczego? Bo przejrzał jego podstęp? A może był inny powód? Pytania piętrzyły się i narastały, przyprawiając go o mdłości, które szarpały ciałem niczym choroba morska. W całym tym chaosie tylko jedna myśl niosła pocieszenie: świadomość, że Andrea już tu jest. Wiedział o tym, kiedy spojrzał na zegarek. W pracy rzadko mógł liczyć na towarzystwo i przeważnie działał sam. To dlatego Polluks stał się dla niego taki ważny. Agentów działających w terenie zniechęcano do zapuszczania korzeni, a ci, którzy nie potrafili pogodzić się z samotnością, szybko kończyli karierę. Człowiek jest w stanie tolerować pewne rzeczy, ale teraz, bardziej niż kiedykolwiek, Belknap potrzebował chwili spokoju i wytchnienia. Po raz kolejny zerknął na zegarek. Będzie czekała na niego w swoim pokoju. Nie będzie już sam. Jadąc do Livadhiotis Hotel Apartments przy Nikolaou Rossou, zmuszał się do patrzenia na drogę, ruch uliczny i inne samochody. Jego prędkość nie zależała od znaków drogowych, lecz od tego, co inni kierowcy uważali za normalne. Tak było szybciej i łatwiej. Wybierając hotel, nie kierował się standardem, ale bliskością głównych dróg. Obserwował liczne ciężarówki i furgonetki jadące w stronę portu lub lotniska. Wśród nich był żółto-czerwony van z logo DHL; kierowca wystawił przez okno owłosioną rękę, jakby podpierał dach pojazdu. Zielono-biała cysterna przewożąca płynny propan. Betoniarka z bębnem, który obracał się leniwie. Biała furgonetka Sky Café. Poczuł mrowienie na skórze i po raz kolejny spojrzał na zegarek. Źle postąpił, pozwalając jej przyjechać. Powinien był wybić jej to z głowy. Nie zrobił tego, ponieważ się uparła. A może dlatego, że podświadomie chciał, żeby tu przyjechała? Wisząca nad wejściem do hotelu szeroka brązowa markiza dumnie prezentowała jego nazwę wypisaną na płótnie literami stylizowanymi na wyryte w kamieniu. Przypięte do niej przypadkowo wybrane flagi dziewięciu państw miały dodać miejscu międzynarodowej renomy. Nad parterem wznosiły się trzy piętra z łukowatymi, niemal półkolistymi oknami. Pokoje miały aneksy kuchenne – dlatego zasługiwały na miano apartamentów – a hotel przesiąknięty był

znajomą wonią starej gąbki, charakterystyczną dla tanich mieszkań w gorącym klimacie. Mężczyzna na elektrycznym wózku inwalidzkim bąknął coś na powitanie. Jego poprzecinana siatką drobnych żyłek twarz błyszczała jak liście tropikalnych roślin. Sękate ręce wciąż wydawały się silne. Miał niepokojące spojrzenie – ukradkowe, a zarazem agresywne. Jednak Belknap za bardzo się spieszył, żeby zwracać uwagę na wydęte wargi kalekiego recepcjonisty. Wziął klucz – zgodnie ze starym europejskim zwyczajem przyczepiony do gumowej zawieszki i zostawiany w recepcji za każdym razem, gdy gość opuszczał hotel – i udał się do pokoju na piętrze, w którym zameldował się rano tuż po przyjeździe. Winda była mała i wolna. Kiedy wysiadł, na korytarzu panował półmrok. Dopiero po chwili przypomniał sobie, że światła włączają się automatycznie w odstępach czasowych. Jeszcze jeden sposób na to, by zaoszczędzić trochę grosza. W pokoju woń starej gąbki nasiliła się. Belknap zamknął za sobą drzwi. Zobaczył bagaż Andrei na podłodze obok komody z płyty pilśniowej oklejonej fornirem i poczuł coś jakby ulgę. Andrea pojawiała się w jego myślach częściej, niż potrafiłby to wytłumaczyć. Jej zapach, włosy, delikatna, lśniąca skóra. Nawet tu, za oceanem, nie był w stanie o nich zapomnieć. – Andrea! – zawołał. Drzwi do łazienki były otwarte, ale w pomieszczeniu było ciemno. Gdzie się podziewała? Może wyszła na kawę do jednej z pobliskich kafejek, żeby oswoić się ze zmianą strefy czasowej. Narzuta leżała zmięta, jakby przykryła się nią podczas drzemki. Nagle serce Belknapa zaczęło bić jak oszalałe; jak gdyby wyczuło coś, czego umysł agenta jeszcze nie zarejestrował. Na szafce nocnej leżała złożona na pół kartka papieru. List. Sięgnął po niego, przebiegł wzrokiem rzędy liter i poczuł strach zmieszany z wściekłością. Zmusił się, by jeszcze raz przeczytać notatkę, tym razem nieco wolnej. Jego żołądek ścisnął się w małą, twardą kulkę. Każde słowo potęgowało uczucie grozy. List napisano ołówkiem na hotelowej papeterii. Wszystko po to, żeby utrudnić ekspertyzę kryminalistyczną. Nie była to również wiadomość od porywaczy. „Przejęliśmy przesyłkę”, głosiła. „Życzymy miłego pobytu”. Jednak tym, co naprawdę zmroziło mu krew w żyłach, był podpis: GENESIS.

Rozdział 21

Dobry Boże! Czy Jared Rinehart pojawił się tylko po to, żeby odwrócić jego uwagę, w czasie gdy w hotelu dochodziło do porwania? Przerażenie Belknapa ustąpiło miejsca wściekłości – wściekłości na samego siebie. To on pozwolił, żeby coś takiego spotkało Andreę. Jednak ból i przyprawiające o mdłości poczucie winy były teraz luksusem, na który nie mógł sobie pozwolić. Na który ona nie mogła sobie pozwolić. Myśl, do cholery! Musiał pomyśleć. Została porwana niedawno, co oznaczało, że każda chwila była na wagę złota. Rachunek był prosty: im więcej czasu upłynęło od porwania, tym mniejsze były szanse, że uda się ją odnaleźć. Cypr to wyspa, którą przeklęto dziesiątki lat temu, rozdarta konfliktami, wrogością, korupcją i intrygami. Ale wyspa. Belknap miał niejasne wrażenie, że okoliczność ta odgrywa istotną rolę. Porywacze Andrei w pierwszej kolejności będą próbowali wydostać się z wyspy. Larnaka nie była może najbardziej ruchliwym portem na Cyprze, ale to tu znajdowało się największe lotnisko. Co ty byś zrobił? Belknap pomasował skronie, jak gdyby próbował wniknąć do umysłów porywaczy. Najważniejsza jest szybkość. Rosło w nim przekonanie, że wsadzą ją do samolotu. Nabrał powietrza i wypuścił je przez nos. Wśród zatęchłych zapachów pleśni i dymu papierosowego wyczuwał delikatną nutę cytrusów i bergamotki z perfum Andrei. Musiała tu być zaledwie chwilę temu. Wciąż jeszcze jest na wyspie. Musiał zaufać intuicji i zrealizować swój plan najszybciej, jak mógł. Zamrugał i nagle już wiedział. Furgonetka Sky Café. Wydawała się dziwnie nie na miejscu. Artykuły spożywcze i zaopatrzenie samolotów było przewożone wczesnym rankiem, tymczasem van jechał autostradą w kierunku lotniska po południu. Było to równie podejrzane jak pracujący o nietypowych godzinach koleś z FedExu. Przypomniał sobie dziwne mrowienie, które czuł, gdy coś było nie tak. Teraz to wrażenie wróciło. Andrea była w tamtej furgonetce. Lotnisko międzynarodowe w Larnace znajdowało się kilka kilometrów na zachód od hotelu. Musiał dotrzeć tam najszybciej, jak to możliwe. Liczyła się

każda sekunda. Nie miał czasu do stracenia. Zbiegł po schodach, pokonując po dwa, trzy stopnie naraz, i przeciął wyludniony hol. Tak jak się spodziewał, mężczyzna na elektrycznym wózku inwalidzkim zniknął. Belknap wsiadł do land rovera i uruchomił silnik, jeszcze zanim zamknął drzwi. Z piskiem opon wyjechał na drogę prowadzącą na lotnisko. Nie zważając na znaki informujące o ograniczeniu prędkości do osiemdziesięciu kilometrów na godzinę, zaczął lawirować między pojazdami. Międzynarodowy port lotniczy w Larnace był jedynym lotniskiem na świecie, z którego korzystało więcej prywatnych odrzutowców niż samolotów należących do linii lotniczych. Mając tę świadomość, Belknap Minąwszy stację odsalania, ciągi niebieskich i przemysłowych alembików, wjechał na teren gwałtownie skręcił obok wieży kontroli lotów –

wiedział, co należy robić. zbiorników, białych rur lotniska i chwilę później wysokiego, prostokątnego

budynku z przyciemnionego szkła i ciemnobrązowego kamienia. Widoczne nad wejściem masywne, niebieskie litery głosiły: LOTNISKO LARNAKA. Obsługiwano tu trzydzieści międzynarodowych linii lotniczych i trzydzieści linii czarterowych, jednak Belknapa nie interesowały ani jedne, ani drugie. Musiał minąć główne obiekty i dostać się do czwartego terminalu. Zaparkował przed jednym z mniejszych budynków i wbiegł do środka. Gumowe podeszwy mokasynów zapewniały przyczepność na starannie wyfroterowanej mozaice z beżowokoralowych płytek, kiedy mijał kolejne sklepy wolnocłowe pełne butelek wina, lśniących w zimnym świetle lamp fluorescencyjnych. Minął kolumny wyłożone małymi niebieskimi kafelkami. Kątem oka dostrzegał kolejne bramki, stanowiska odprawy i apatycznych strażników, którzy niemrawo wyrażali swoje niezadowolenie, sądząc, że biegnący na złamanie karku mężczyzna to pasażer obawiający się spóźnienia na lot. Spojrzał przez szklaną ścianę poczekalni na pas startowy i zobaczył gulfstreama G550. Prywatny samolot przystosowany do lotów długodystansowych. Na ogonie maszyny widniało niewielkie charakterystyczne logo Stavros Maritime – trzy przecinające się okręgi z zamkniętą w środku gwiazdą, turkusowe na żółtym tle. Silniki były już włączone – znak, że samolot lada chwila zacznie kołować i wzbije się w powietrze. Andrea była w środku. Był o tym przekonany. Odwrócił się, przebiegł obok jednej z niebieskich kolumn i zderzył się z umundurowanym strażnikiem.

– Bardzo przepraszam! – rzucił, przesadnie wymachując rękami. Ochroniarz był zły, ale wiedział, że lepiej nie zadzierać z VIP-ami, którzy często korzystali z lotniska. Zamiast tego bąknął coś po grecku, z pewnością przeklinając Amerykanina w swoim ojczystym języku. Nie zauważył, że właśnie skradziono mu walkie-talkie, które nosił przypięte do nylonowego paska. Udając zdyszanego, Belknap podszedł do rzędu automatów telefonicznych naprzeciw jednego ze stanowisk odprawy. Wybrał numer lotniska i poprosił o połączenie z wieżą kontroli. Niskim, gardłowym głosem odezwał się do mężczyzny, który w końcu podniósł słuchawkę. – W samolocie na pasie startowym przy terminalu czwartym jest bomba – oznajmił. – Ładunek podłączono do wysokościomierza. Czekajcie na dalsze instrukcje. – Po tych słowach się rozłączył. Teraz musiał wykonać dwa telefony do siedziby DEA w Nikozji – ostatniej podzielonej stolicy świata. Ostrożnie posługując się umówionymi hasłami i skrótami znanymi jedynie profesjonalistom, przekazał jednoznaczną wiadomość. Gulfstream szykujący się do odlotu z lotniska w Larnace ma na pokładzie duży transport tureckiej heroiny, przeznaczony na rynek amerykański. Belknap nie wiedział, kto zareaguje szybciej, wieża kontroli lotów czy DEA, ale start samolotu z pewnością zostanie wstrzymany. Zerknął na zegarek. Chociaż DEA miała biura w stolicy, wiedział, że ma także swoich ludzi na lotnisku w Larnace. Jak długo potrwa mobilizacja? Wyjął chusteczkę i dyskretnie przetarł słuchawkę. Spojrzał na gulfstreama. Strumień gorącego powietrza z silników, który zniekształcał widoczne za nim obiekty, zmniejszał się. Najwyraźniej pilot posłuchał rozkazów. Minęły dwie minuty. Trzy. Do samolotu podjechała furgonetka ze składaną rampą na dachu. Wkrótce dołączyła do niej kolejna. Chwilę później pojawiła się ciężarówka z płócienną plandeką, z której wysypali się cypryjscy żandarmi. W panującym chaosie Belknap dostrzegł mundury amerykańskich agentów DEA. Władze cypryjskie obiecały ścisłą współpracę z amerykańskim rządem w kwestii przemytu narkotyków i w zamian za wojskowe i finansowe wsparcie musiały przynajmniej udawać, że wywiązują się z umowy. Belknap rzucił się do stalowych drzwi prowadzących na pas do kołowania i okazał strażnikowi plastikowy identyfikator.

– DEA – burknął. Wskazał kciukiem zamieszanie na zewnątrz, minął stalową bramkę i skierował się w stronę kordonu funkcjonariuszy otaczającego samolot. Człowiek w jego sytuacji powinien unikać takich miejsc, ale on wiedział z doświadczenia, że podczas międzyagencyjnych akcji, takich jak ta, łatwo wtopić się w tłum. Trochę jak z wkręceniem się na wesele; każdy myśli, że należysz do drugiej rodziny. Poza tym, kto by się spodziewał owcy pośród wilków? Zgraja uzbrojonych i umundurowanych funkcjonariuszy stanowiła gwarancję, że nikt z zewnątrz się tu nie przedrze. Belknap odwrócił się do jednego z mężczyzn, którego zidentyfikował jako agenta DEA. – Bowers, ze stanowego – rzucił. Skrót mógł oznaczać pracownika Departamentu Stanu albo amerykańskiego agenta wykonującego tajną misję dla tego departamentu. Nie miało znaczenia, którą wersję wybierze tamten. Facet miał na sobie koszulkę khaki z okrągłą naszywką na ramieniu. Haft na górze głosił: AMERYKAŃSKI DEPARTAMENT SPRAWIEDLIWOŚCI, podczas gdy litery na dole układały się w napis: RZĄDOWA AGENCJA DO WALKI Z NARKOTYKAMI. Całości dopełniał wizerunek orła na tle błękitnego nieba z widocznym w dole pasem zieleni. Mężczyzna nosił odznakę, która identyfikowała go jako agenta specjalnego. – Wiecie, że maszyna należy do Nikosa Stavrosa? – spytał Belknap. Agent wzruszył ramionami i wskazał głową innego Amerykanina, prawdopodobnie swojego przełożonego. – Bowers – powtórzył Belknap. – Ze stanowego. Dostaliśmy cynk równo z wami. Dwieście trzydzieści pięć. – W biurokratycznym żargonie było to pilne wezwanie do akcji. – Mam obserwować całą sytuację. – McGee. Minutę temu Cypryjczycy przypuścili szturm. – Amerykanin miał przylizane jasne włosy, małe odstające uszy i opalone na czerwono czoło, policzki i nos. – Ktoś dał im znać, że na pokładzie znajduje się ładunek wybuchowy podpięty do wysokościomierza. – Z kabiny pilota dobiegało ujadanie psów. Drzwi się otworzyły i do wejścia podstawiono schodki. – Dostaliśmy cynk o przemycie heroiny. – Belknap udawał znudzonego. Wiedział, że nic nie wzbudza takich podejrzeń jak spoufalanie się i nadskakiwanie komuś. Agentów wydziału wewnętrznego zdradzała ich serdeczność. – Pewnie chodzi o kilka kilogramów gówna – rzucił blondyn, nieznacznie przeciągając samogłoski. – Pożyjemy, zobaczymy. – Mówiąc to, łypnął na

Belknapa. – Chyba wy – odparł Belknap. – Ja nie zamierzam sterczeć tu całe popołudnie. Dostaliście papiery samolotu? Mężczyzna zwlekał z odpowiedzią. – Czekamy – bąknął w końcu. – Czekacie? – Belknap zgromił go wzrokiem. – Jak będziecie działać w takim tempie, to się tu zestarzejemy. Agent DEA roześmiał się. – To żadna tajemnica. – Pytam tylko, czy potwierdziliście, że maszyna należy do Stavrosa. A co z pilotem? – Pracuje na pełen etat dla Stavrosa. Amerykanin pokiwał głową. – A oto i on. Pilot schodził po aluminiowych schodkach w asyście dwóch uzbrojonych cypryjskich agentów i głośno wyrażał swoje oburzenie. Belknap wyciągnął walkie-talkie i udając, że z kimś rozmawia, rzucił do odbiornika: – Tu Bowers. Potwierdzam, że pilot pracuje dla Stavrosa. – Mały teatrzyk dla agenta McGee. Jasnowłosy Amerykanin odbył szybką naradę z jednym z Cypryjczyków i odwrócił się do Belknapa. – Na razie nie znaleźli prochów, ale mają odurzoną pasażerkę. Belknap podniósł wzrok i zobaczył drobną kobietę, na wpół podtrzymywaną, na wpół wleczoną przez dwóch cypryjskich policjantów. To była Andrea. Dzięki Bogu! Na pierwszy rzut oka nic jej nie było, choć powieki jej opadały i ledwo trzymała się na nogach. Wszystko wskazywało na to, że została odurzona. Jej stan był kiepski, ale wkrótce się poprawi. Na płycie lotniska, obok zielonego pojazdu wojskowego, pilot wyrażał swoje zdumienie i zapewniał, że nie ma o niczym pojęcia. Jednak Belknap nie miał wątpliwości, że facet działał na zlecenie Stavrosa. Stavrosa, który z kolei działał na zlecenie kogoś innego. – Zastanawiam się, co to za jedna – odezwał się McGee, patrząc na odurzoną Andreę. – Nie wiecie? Bo my tak. To jankeska z Connecticut. Dziewczyna jest nasza. Wy macie pilota.

– Jak zwykle bierzecie to, co najlepsze – burknął McGee. Zabrzmiało to jak przyzwolenie. Belknap nie odpowiedział. Zamiast tego podniósł do ust walkie-talkie. – Zabieram dziewczynę. Za kilka godzin odstawimy ją do siedziby DEA w Nikozji. – Urwał, udając, że słucha czegoś w słuchawkach. – Nie – odparł. – Pokażmy chłopakom z DEA, jacy jesteśmy skuteczni. Może potrzebować lekarza. Wykorzystał ogólne zamieszanie, podszedł do Andrei i udając człowieka, który zna się na rzeczy, wziął ją pod łokcie i przejął od cypryjskiego żandarma. Wiedział, że w razie czego pozostali członkowie DEA będą suszyć głowę McGee, natomiast Cypryjczycy zostali poinstruowani, że w trakcie operacji podlegają Amerykanom. – Zadzwonię, kiedy wypełnię F-osiemdziesiąt trzy. – Belknap zwrócił się do McGee. – Komputer od razu wyłapie wszelkie nieścisłości. – Przemawiał tonem, który maskował zmęczenie wywołane tym, że podtrzymywał bezwładną Andreę. Chwilę później podprowadził ją do jednego z elektrycznych wózków, którymi część żandarmów przyjechała na płytę lotniska. Kierowca, Cypryjczyk o tępym wyrazie twarzy, najwyraźniej przywykł do słuchania rozkazów. Belknap usiadł na tylnym siedzeniu obok Andrei i wydał kierowcy proste, zwięzłe instrukcje. Mężczyzna odwrócił się do niego, jakby szukał potwierdzenia na jego pokerowej twarzy, i najwyraźniej je znalazł, bo zaraz potem wózek ruszył. Belknap zmierzył Andrei tętno; było wolne, ale wyczuwalne. Oddychała płytko, lecz regularnie. Została odurzona narkotykami, nie otruta. Nakazał kierowcy podjechać do czarnego land rovera i z jego pomocą posadził Andreę na tylnym siedzeniu. Dopiero wówczas odprawił go, salutując mu niedbale. Kiedy w końcu zostali sami, Belknap przyjrzał się jej zwężonym źrenicom. Andrea wydawała ciche niewyraźne dźwięki, coś jak pomruki albo pojękiwania. Kolejny dowód na to, że odurzono ją opiatami. Odjechał w pośpiechu i wynajął pokój w pierwszym napotkanym motelu – brzydkim, parterowym budynku z pustaków pomalowanych na kolor musztardowy, stylizowanym na przydrożny hotel. Zaniósł ją do pokoju i po raz kolejny sprawdził puls. Jej stan się nie zmieniał. Nadal była otumaniona. Położył ją na wąskim łóżku i przesunął palcami po luźnej bawełnianej sukience. Jego podejrzenia się potwierdziły. Pod lewą piersią wyczuł kwadratowy plaster nasączony fentanylem. Był to silny syntetyczny opioid. Plaster – stworzony

z myślą o chorych na raka i cierpiących na chroniczny ból – stopniowo uwalniał go do krwiobiegu, pięćdziesiąt mikrogramów na godzinę. Sądząc po stanie, w jakim znajdowała się Andrea, na jej ciele musiał znajdować się jeszcze jeden plaster. Belknap nie przestawał szukać, choć cała ta sytuacja wprawiała go w zakłopotanie. Drugi plaster przyklejony był do wewnętrznej strony uda. Ten również odkleił. Czy było ich więcej? Nie mógł ryzykować. Zdjął z niej ubranie i bieliznę i obejrzał nagie ciało. Po prawej stronie uda zobaczył mały ciemny siniak w kształcie owalu. Po bliższej inspekcji zauważył ślad po ukłuciu, jakby czyjaś niewprawna ręka wbiła jej w nogę grubą igłę. Czy tak właśnie obezwładniono ją w pokoju, z którego została uprowadzona? Ktoś wstrzyknął jej końską dawkę środka uspokajającego? Jeśli tak, musiała się bronić; w miejscach takich jak to zwykle nie robiono zastrzyków. Nie ułatwiałaś im zadania, co? – pomyślał z podziwem. Kontynuował inspekcję. Między pośladkami znalazł dwa kolejne plastry. Taka dawka środka wystarczyła, żeby otumanić ją na długie godziny, nie była jednak na tyle silna, żeby doprowadzić do śmierci. Kto jej to zrobił? Śladowe ilości fentanylu nadal mogły przenikać przez naskórek nawet po tym, jak usunął plastry. Nalał wody do wanny, położył w niej Andreę i obficie namydlił miejsca, w których przyklejono plastry. Była to intymna, a zarazem beznamiętna, kliniczna czynność. Użycie plastrów, aby na dłuższy czas obezwładnić ofiarę, to nic nowego. Bał się jednak pomyśleć, co jeszcze dla niej przygotowali. Przypomniał sobie historię człowieka, kompletnie unieruchomionego w stalowej skrzyni, którego Genesis przez dwa lata utrzymywał przy życiu dzięki kroplówce. Ruth Robbins nazywała to wyobraźnią godną Edgara Allana Poego. Belknap zadrżał. W ciągu następnej godziny Andrea powoli dochodziła do siebie. Wydawane przez nią dźwięki zaczynały przypominać angielskie słowa. Mówiła krótkimi zdaniami, z których jasno wynikało, że nie pamięta, co wydarzyło się po przyjeździe do hotelu. Nie dziwiło go to. Taka ilość narkotyku wywoływała amnezję wsteczną, usuwając z pamięci wszystko to, co wydarzyło się na krótko przed porwaniem, oraz to, co nastąpiło później. Teraz chciała jedynie spać. Jej organizm domagał się snu, żeby pozbyć się narkotyku. Belknap wiedział, że poruszenie na różnych szczeblach urzędniczych zepchnie jego przeciwników do defensywy. Przynajmniej przez jakiś czas Andrea będzie bezpieczna.

W przeciwieństwie do Nikosa Stavrosa. Zostawiwszy ją smacznie śpiącą na wąskim łóżku, wsiadł do land rovera i wrócił do willi armatora. Kręta droga wyglądała tak, jak ją zapamiętał, ale kiedy zajechał przed bramę, ze zdziwieniem stwierdził, że jest otwarta. Przed domem, którego terakotowe dachówki lśniły w promieniach zachodzącego słońca, zobaczył trzy samochody policyjne. Poznany wcześniej służący, Gajusz, był blady jak ściana. Facet z lotniska, McGee, rozmawiał z miejscowymi. Belknap wysiadł z samochodu, pozdrowił go skinieniem głowy i wszedł do domu. W bibliotece znalazł podziurawione kulami ciało Nikosa Stavrosa. Po śmierci magnat wydawał się jeszcze drobniejszy niż za życia, a jego nogi i ramiona jeszcze bardziej patykowate. Wokół niego zebrała się kałuża krwi. Oczy miał otwarte. Belknap rozejrzał się po pokoju. Misterna boazeria upstrzona była śladami po kulach. Podniósł zniekształcony kawałek ołowiu, który utkwił w drewnianym krześle, zważył go w dłoni i zmierzył jego średnicę. Nie były to kule, jakich używała miejscowa policja; były to pociski z miedzianym płaszczem i wycięciem na czubku, jakich używali amerykańscy agenci operacyjni, w tym on sam. Zupełnie jakby ktoś chciał go wrobić. Przez otwarte okno w korytarzu usłyszał, jak McGee rozmawia przez komórkę ze swoimi przełożonymi. Rozmowa dotyczyła szczegółów zabójstwa, broni i miejsca zdarzenia. Chwilę później Belknap usłyszał, jak agent DEA mówi ściszonym głosem: – Jest tu. – Chwila ciszy. – Nie, widziałem zdjęcie i mówię wam, że on tu jest. Kiedy wracał do land rovera, McGee odwrócił się w jego stronę, uśmiechnął się i pomachał do niego. – Hej – rzucił agent DEA. – Właśnie chciałem z tobą pogadać. – Głos miał przymilny, słodki. Belknap wsiadło do samochodu i odjechał z piskiem opon. We wstecznym lusterku zobaczył zamieszanie, które wybuchło wśród funkcjonariuszy. Powinni dostać pozwolenie, czy mają wszcząć pościg. Zanim je otrzymają, będzie już za późno. Przypomniał sobie rozmowę ze Stavrosem i jego przerażoną twarz. Zupełnie jakby magnat myślał, że śmierć we własnej osobie złożyła mu wizytę. Czyżby miał rację?

Rozdział 22

Amarillo, Teksas – To się nagrywa? – spytał z uśmiechem potężny Teksańczyk. Dokładał wszelkich starań, by stronić od ludzi, którzy go krytykowali, więc cieszył się, że dziennikarz – z „Forbesa” czy może raczej z „Fortune”? – nie przerywał mu wywodu. Ściana za jego plecami obwieszona była zdjęciami, na których polował, łowił ryby i jeździł na nartach. Oprawiona w ramki okładka czasopisma branżowego głosiła, że jest REKINEM NA RYNKU WOŁOWINY. – Bez obaw – odparł drobny brodacz w fotelu dla gości, stojącym naprzeciw mahoniowego biurka. – Zawsze mam przy sobie zapasowe baterie. – Jak raz zacznę gadać, nie potrafię przestać. – Człowiek raczej nie zostaje dyrektorem naczelnym jednego z największych przedsiębiorstw produkujących wołowinę, jeśli nie ma nic do powiedzenia. – Oczy drobnego człowieczka błysnęły za okularami w grubych oprawkach, kiedy się uśmiechnął. Nie jak większość dziennikarzy, z którymi Teksańczyk miał do czynienia. – Cóż, jak mawiał mój tatko: „Prawda jest wygadana”. Jeśli chodzi o plotki dotyczące sprzeniewierzenia pieniędzy z pracowniczego funduszu emerytalnego… to tylko plotki. Przedstawiona przeze mnie propozycja jak najbardziej leży w interesie akcjonariuszy. Wystarczy policzyć. Przecież akcjonariusze to też ludzie. Są wśród nich niezamężne ciotki i małe staruszki. Czy kiedykolwiek słyszał pan, żeby te grupy społeczne przejmowały się losem akcjonariuszy? Mężczyzna z magnetofonem pokiwał energicznie głową. – Nasi czytelnicy będą chcieli dowiedzieć się czegoś więcej na ten temat. Ale myślę, że najpierw, skoro mamy dobre światło, nasz fotograf zrobi panu kilka zdjęć. Dobrze? Szeroki uśmiech. – W takim razie bierzmy się do roboty. Myślę, że lewy profil jest lepszy. Drobny mężczyzna opuścił narożny gabinet Teksańczyka i wrócił w towarzystwie osiłka z kwadratową głową i krótkimi, jasnobrązowymi

włosami, w których na pierwszy rzut oka trudno było rozpoznać perukę. Facet miał ze sobą aparat fotograficzny i coś, co wyglądało jak futerał na trójnóg. Teksańczyk wyciągnął rękę. – Avery Haskin – przedstawił się. – Ale przecież pan to wie. Właśnie mówiłem pańskiemu koledze Jonesowi, że mam lepszy lewy profil. – Smith. – Osiłek uścisnął jego rękę. – Uwinę się najszybciej, jak się da. Może pan siedzieć tak jak teraz, przy biurku? – Pan tu rządzi – odparł Haskin. – Chociaż nie… to ja tu jestem szefem. – Zabawny koleś – skwitował Smith. Stając za plecami dyrektora naczelnego firmy Haskell Beef, otworzył futerał na stojak i wyciągnął pneumatyczny pistolet do uboju bydła. Teksańczyk odwrócił się i zobaczył, co Smith trzyma w dłoni. Momentalnie przestał się uśmiechać. – Co jest… – O, rozpoznaje pan to cacko. Jak mogłoby być inaczej? To przecież tym hodowcy bydła zabijają krowy. – Jasny szlag… – Radziłbym się nie ruszać – przerwał mu lodowato Smith. – Chociaż takie siedzenie też może okazać się błędem. – Posłuchajcie. Jesteście z organizacji ochrony praw zwierząt? Musicie coś wiedzieć. Zabicie mnie niczego nie zmieni. – Dzięki temu piętnaście tysięcy pracowników nie straci emerytury – odparł beztrosko Jones, drapiąc się po sztucznej brodzie. – Piętnaście tysięcy do jednego. Wystarczy policzyć. – Ale podoba mi się, że wziął nas pan za tych świrów od zwierząt – dodał Smith. – To pierwsze, co przychodzi do głowy, gdy ktoś wysyła na tamten świat szefa zakładów produkujących wołowinę, używając przy tym profesjonalnego sprzętu do uboju bydła. W każdym razie tak się nam wydaje. Coś takiego z całą pewnością naprowadzi śledztwo na fałszywy trop. – Pamiętasz polityka, którego załatwiliśmy w zeszłym roku w Kałmucji? – Jones i Smith wymienili spojrzenia. – Rząd sprowadził toksykologa aż z Austrii. Nikt nie potrafił tego rozgryźć. Ostatecznie uznano, że był to fatalny w skutkach przypadek zatrucia owocami morza. – Założę się, że nasz przyjaciel Avery nie przepada za owocami morza – rzucił Smith. – Jesteś dawcą organów, Avery?

– Co? – Pot perlił się na czole Teksańczyka. – Coś ty powiedział? – Teraz już jest – przypomniał koledze Jones. – Przeszło tydzień temu wypełniłem w jego imieniu formularze. – No i proszę – rzucił Smith, poprawiając metalowy trzpień pistoletu. – Prawdziwy grom z jasnego nieba, co? Idealny koniec dla hodowcy bydła. – Myślicie, że to zabawne? Jezu, błagam, słodki Jezu… – Kiedyś będziemy mieli z tego niezły ubaw – ciągnął ten, który trzymał broń. – Ubaw? Odbiło wam! – W podniesionym głosie Avery’ego Haskina słychać było wściekłość zmieszaną z niedowierzaniem. – Och, nie miałem na myśli ciebie – odparł Smith, pociągając za spust i wbijając trzpień głęboko w mózg Haskina. Utrata przytomności była natychmiastowa i nieodwracalna, jednak most i rdzeń przedłużony – ośrodki odpowiedzialne za oddychanie i bicie serca – pozostały nienaruszone. W szpitalu EKG potwierdzi, że dyrektor generalny znajduje się w stanie śmierci mózgowej. Wówczas zacznie się pobieranie organów. Pierwszorzędne mięsko, pomyślał Smith. Idealny koniec dla hodowcy bydła.

Nowy Jork Wszystkie wielkie miasta, w których bywał Belknap, otaczała pustynia industrialnych nieużytków i w tej kwestii Nowy Jork nie był wyjątkiem. Jadąc samochodem, widział po obu stronach szosy ogromne zbiorniki gazu ziemnego i fabryki z czerwonej cegły, puste i porzucone jak gigantyczne szkielety minionej epoki przemysłowej. Fabryki ustępowały miejsca magazynom w różnych stadiach zniszczenia i widmowym blokowiskom opustoszałych dzielnic. Z czasem zaczęły pojawiać się pierwsze dowody świadczące o obecności ludzi: przepusty zaśmiecone opakowaniami po jedzeniu na wynos, chodnik mieniący się odłamkami zielonego i brązowego szkła – szrapnelami alkoholizmu. Gdybyś był bezdomny, czułbyś się tu jak w domu, pomyślał Belknap. Gwałtownie zmieniał pasy ruchu i zbyt ostro kręcił kierownicą wypożyczonego wozu, chcąc odpędzić ogarniającą go senność. Andrea Bancroft, która do tej pory drzemała na siedzeniu pasażera, ziewnęła i zamrugała.

– Jak się czujesz? – spytał. Kiedy nie odpowiedziała, delikatnie nakrył dłonią jej rękę. – Wszystko w porządku? – Wciąż trochę ogłuszona po podróży – odparła. Prosto z Larnaki polecieli na międzynarodowe lotnisko Kennedy’ego, nie podróżowali jednak samolotem pasażerskim. Zamiast tego wsiedli na pokład odrzutowca DHL, pozbawionego okien samolotu towarowego, którego pilota Belknap znał od lat. To on zgodził się, żeby podróżowali na gapę. Wyczarterowany DC-8 wrócił do Tallinna, a Belknap nie miał pojęcia, jakie nazwiska trafiły na międzynarodową listę osób poszukiwanych, pilnie śledzoną przez komercyjnych przewoźników. Podróż samolotem towarowym rozwiązała kilka istotnych problemów. Wciąż jednak nie była to maszyna przystosowana do przewozu pasażerów. Poza kabiną pilota jedyne miejsca siedzące stanowiły ławki na zawiasach, przymocowane do wręgi, a wytłumienie i ogrzewanie były, nomen omen, niskich lotów. – Przepraszam, że musisz podróżować w takich warunkach – powiedział Belknap. – Ale inne opcje były jeszcze gorsze. – Nie narzekam. Przynajmniej przestałam wymiotować. – Twój organizm próbował pozbyć się resztek fentanylu. – Szkoda tylko, że musiałeś to oglądać. Niezbyt romantyczny widok. – Ci dranie mogli cię zabić. – Rzeczywiście. Muszę pamiętać, żeby wysłać ci specjalne podziękowania. Przynajmniej teraz znasz już wszystkie moje sekrety. Przez jakiś czas gadałam jak nakręcona. – Dzięki temu czas mijał szybciej. – Jego oczy się śmiały. – Dalej czuję się dziwnie wypompowana. – Cztery plastry nasączone fentanylem. Musiały ci nieźle dać popalić. – Cztery? – Mówiłem ci. Dwa na pośladkach, jeden pod lewą piersią i jeden po wewnętrznej stronie uda. Wszystkie wydzielały do twojego krwiobiegu potężną dawkę narkotyku. No i jeszcze ten paskudny siniak na udzie. Powinnaś na niego uważać. – Lepiej powiedz, jak ściągnąłeś ze mnie te wszystkie plastry. – Mówiąc to, oblała się rumieńcem. – A jak myślisz? Nie miałem pod ręką wykwalifikowanej pielęgniarki. – Jasne. Rozumiem. – Niewydolność oddechowa to raczej kiepska sprawa. Co miałem zrobić?

– Przecież się nie skarżę. Chryste, jestem ci wdzięczna, jak nie wiem co. – Ale jest ci głupio. To jakieś szaleństwo. – Wiem. Wiem. Po prostu… na pierwszej randce zwykle nie posuwam się tak daleko. Nie rozbieram się do rosołu. Belknap jechał ze wzrokiem utkwionym przed siebie. – Nadal nie pamiętasz, jak doszło do porwania? – zapytał po chwili. – Pamiętam, jak przyjechałam do Larnaki, zameldowałam się w hotelu przy Nikolaou Rossou. Reszta to czarna dziura. Chyba przez narkotyki. Później nie pamiętam prawie nic, tylko jakieś migawki, fragmenty obrazów. Może mi się tylko zdawało, ale przypominam sobie, że tuliłeś mnie do siebie. Godzinami. Wzruszył ramionami. – Chyba się bałem. – O mnie? – A to znaczy, że lepiej by było, gdybym trzymał się od ciebie z daleka. Dobry agent nie powinien się do nikogo przywiązywać. – Głos miał szorstki, ale na samo wspomnienie ścisnęło go w gardle. – Jared zawsze mi to powtarzał. – Myślisz, że Stavros wiedział, w co się pakuje? – Trudno powiedzieć. Pociągał za sznurki, ale sam był marionetką w rękach innych ludzi. Wygląda na to, że ktoś zbyt nierozważnie pociągnął za jego sznurki. – Czują się zagrożeni. – Niechcący nadepnęliśmy na linkę – odarł Belknap. – Fortepian miał spaść nam na głowy. – A ja grzebałam w archiwach firmy produkującej fortepiany. Belknap zerknął we wsteczne lusterko, przez cały czas obserwując sznur samochodów. Instynkt podpowie mu, czy ktoś siedzi im na ogonie. Spojrzał na idącą poboczem kobietę pochyloną nad sklepowym wózkiem pełnym butelek. Wtyczka? Raczej nie. Tylko ktoś, kto nie mył się od tygodni, mógł mieć tak splątane włosy. – Powiedziałaś mi, co wydarzyło się w Rosendale, więc przestań się tym zadręczać. – To, co zrobiłam… Czy takie rzeczy zmieniają człowieka? – spytała szeptem. – Tak, jeśli im na to pozwolisz. Zamknęła oczy. – Kiedy to się stało, czułam się, jakbym miała trafić do piekła. Jakbym przekroczyła granicę i trafiła do miejsca, z którego nie ma powrotu. Ale po tym,

co przydarzyło mi się w Larnace, już się tak nie czuję. Bo wiem, że istnieje zło, które nie gra według żadnych zasad. – Otworzyła oczy. Błysnęły wyzywająco. – Teraz wiem, że pójdę do piekła, tylko jeśli zawloką mnie tam siłą. I nie poddam się bez walki; będę kopać, drapać i wrzeszczeć. Spojrzał na nią z powagą. Zabiłaś dwóch ludzi, pomyślał. Dwóch mężczyzn, którzy chcieli zabić ciebie. Witaj w klubie. – Zrobiłaś to, co musiałaś. Ani więcej, ani mniej – powiedział na głos. – Myśleli, że jesteś słaba. Pomylili się. Dzięki Bogu. Oboje zostali głęboko zranieni, choć rany te nie były widoczne gołym okiem. Jednak Belknap wiedział, że czas potrzebny na lizanie ran tylko by ich spowolnił, a konsekwencje mogły być opłakane. Kiedyś i na to przyjdzie pora. – I co teraz? – spytała bezbarwnym głosem. – Czego szukamy? – Cholernej pajęczyny. – Na węźle drogowym w kształcie koniczyny Belknap wjechał na drogę stanową I-95 prowadzącą na południe. – A wiesz, czego zwykle można się spodziewać, kiedy człowiek widzi wielką pajęczynę? Gdzieś w pobliżu czai się wielki, tłusty pająk. – Odwrócił się i przyjrzał się jej uważnie. Cienie pod oczami Andrei przypominały żółte sińce. Była wykończona, ale nie wodziła dokoła przerażonym wzrokiem, jak ludzie po traumatycznych przeżyciach. To, co się wydarzyło, wstrząsnęło nią, lecz jej nie złamało. – Nadal jesteś na mnie zły, że przyleciałam na Cypr? – Jej orzechowe oczy zalśniły w świetle poranka. – Zły i zadowolony. Byłem tam, krążyłem wokół domu Stavrosa w samo południe, w największym upale. A ciebie tam nie było. I chociaż był środek dnia, czułem się, jakby była noc. Jakby wszystko spowijał mrok. – Mrok w samo południe – zastanawiała się na głos Andrea. – Mimo zmęczenia spojrzała na niego rozbawiona. – Niezły tytuł dla książki, nie sądzisz? – Słucham? – Nieważne. Kiepski żart. A więc, jaki mamy plan? – Wróćmy do tego, co powiedziałaś. O tym, że czują się zagrożeni. Bo to nie my stanowimy realne zagrożenie. Przeraża ich coś innego. Coś albo ktoś. Stavros się bał, ale nie mnie. Bał się tego, kogo jego zdaniem reprezentowałem. Genesis. Ale też bał się senatora Bennetta Kirka i komisji Kirka. Jego zdaniem Genesis i Kirka coś łączyło. – To możliwe, że Genesis działa poprzez komisję Kirka? – spytała Andrea. – Próbuję połączyć fakty. – Pokręciła głową. – Chryste. Amerykański senator

siedzący w kieszeni jakiegoś szaleńca? To dopiero myśl. – Nie sądzę, żeby Kirk siedział u kogokolwiek w kieszeni. Może być tak, jak mówisz, i Genesis go wykorzystuje. Działa poprzez niego. Karmi go historyjkami. – Chcesz powiedzieć, że senator jest narzędziem w jego rękach? Przecież to szaleństwo! Belknap zmienił pas i dodał gazu, żeby zobaczyć, czy nikt za nimi nie jedzie. – Chcę powiedzieć, że senator jest tu kluczowym graczem. Pewnie nawet sam o tym nie wie. Myślałem też o czymś, co powiedział Lugner. Coś o grającym pod publiczkę senatorze ze Środkowego Zachodu. Zastanawiałem się, czy Genesis nie wykorzystuje komisji Kirka; czy on – albo ona, albo ono – nie pozyskał komisji do własnych celów. – Kimkolwiek jest Genesis. – Andrea przez chwilę wierciła się na siedzeniu, aż w końcu znowu spojrzała na Belknapa. – To dlatego jedziemy do Waszyngtonu? – Dobrze, że jesteś na tyle przytomna, żeby czytać drogowskazy. – Czuję się jak Daniel w jaskini lwów. Jesteś pewien, że to najbezpieczniejsze rozwiązanie? – Wręcz przeciwnie. Jestem pewien, że w ogóle nie jest bezpieczne. A chcesz, żebym wybrał to najbezpieczniejsze? – Skąd – odparła bez wahania. – Chcę, żeby wszystko było jak należy. Nie jestem stworzona do życia w strachu. Nie nadaję się do tego. Chowanie głowy w piasek to nie w moim stylu. – W moim też nie. Wiesz, byłaby z ciebie świetna agentka rządowa. Może pieniądze nie są duże, ale za to możesz parkować, gdzie tylko chcesz. – Jeszcze raz zerknął w lusterko. Wyglądało na to, że nikt ich nie śledził. I-95 była najbardziej ruchliwą drogą na północnym wschodzie. Sama bliskość ludzi stanowiła naturalną ochronę. – Chcesz mnie zwerbować? – Andrea się przeciągnęła. – Mamy jakąś hipotezę operacyjną? Zastanówmy się jeszcze raz, czy to możliwe, żeby Paul Bancroft był Genesis. – A ty, co o tym myślisz? – Paul Bancroft to cudowny człowiek, wizjoner, idealista. Gorąco w to wierzę. Ale jest także niebezpieczny. – Powoli pokręciła głową. – Skrajność jego wizji sprawia, że jest ona przerażająca. Nie kieruje nim jednak próżność. Paul Bancroft nie pożąda pieniędzy ani władzy.

– Powiedziałbym, że człowiek, który próbuje narzucić reszcie świata swój system moralny, jest… – Czy nie zrobilibyśmy tego samego, gdybyśmy tylko mogli? Pamiętasz, co mówi Winston Smith w orwellowskim Roku 1984? „Wolność oznacza prawo do twierdzenia, że dwa i dwa to cztery. Z niego wynika reszta” 12. – Ale dwa i dwa to cztery. To działa. – Czyżby? Czy wolność polega na tym, żebyś ty mógł twierdzić, że to, co mówię ja, jest prawdą? Czy twoja wolność polega na tym, żebyś robił to, co moim zdaniem jest słuszne? Pomyśl, co za tym idzie. Jest wielu ludzi, którzy są przekonani o słuszności swoich zasad moralnych, tak jak o tym, że dwa i dwa to cztery. A co, jeśli się mylą? – Nie można wiecznie w siebie wątpić. Czasami, Andreo, trzeba bronić swojego stanowiska. – Przyznaję, Todd, nie można wiecznie w siebie wątpić. Ale jeśli ktoś inny ma definiować, czym jest moja wolność, wolałabym, żeby nie byli to ludzie, którzy są zawsze przekonani o własnej racji. Niepewność uczy nas dyscypliny. Nie dlatego, że jesteśmy niezdecydowani, ale dlatego, że mamy świadomość własnej omylności. Dzięki niej bierzemy pod uwagę to, że nasze osądy nie są ostateczne i możemy je zmieniać. – Jesteś krewną wielkiego myśliciela i mówisz tak samo, jak on. Może to ty jesteś Genesis? – Błagam cię – parsknęła. – Zakładając, że nie jest to Jack Rinehart – dodał posępnie. – Naprawdę myślisz, że to może być on? – Andrea spojrzała na drogę, która wiła się przed nimi jak niekończąca się szara rzeka. – Może. – Kiedy opowiadałeś, jak przed tobą uciekał i jak na ciebie patrzył, przypomniało mi coś, co usłyszałam od Paula Bancrofta. Powiedział, że zdrowy rozsądek to nie kwestia tego, co widzisz przed sobą, ale kwestia tego, co widzą przed sobą inni. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Genesis. Podejrzewasz, że to może być Jared Rinehart. – Odwróciła się do niego. – Może Jared Rinehart myśli to samo o tobie. Hotel Comfort Inn w pobliżu waszyngtońskiego centrum kongresowego przy Trzynasej Ulicy był budynkiem z czerwonej cegły, ze znajomą zielono-żółtą

markizą. Belknap poprosił o pokój na tyłach budynku. Z dwoma łóżkami. Pokój był mały i ciemny. Ze wszystkich okien roztaczał się widok na ceglane ściany. Właśnie czegoś takiego szukał. Po raz kolejny anonimowość miała zapewnić im bezpieczeństwo. Zjedli w restauracji typu fast food i przed powrotem do hotelu Andrea wstąpiła do punktu ksero z dostępem do internetu. Dla obojga było oczywiste, że będą spali w jednym pokoju. Nie chcieli się rozdzielać; nie po tym, co ich spotkało. Belknap widział, że coś trapi Andreę, i obserwował ją, szukając spóźnionych oznak reakcji na stres. – Chcesz porozmawiać o Rosendale? – spytał w końcu, kiedy oboje umyli zęby. Chciał, żeby wiedziała, że w każdej chwili jest gotów jej wysłuchać, ale nie nakłaniał jej do zwierzeń. – Oto… co się stało – odparła niezdecydowanie. – Ale czegoś mnie to nauczyło. – Wiem – przytaknął. – Chcę opowiedzieć ci, czego się nauczyłam. – Chętnie posłucham. Pospiesznie pokiwała głową. Widział, z jakim trudem zbiera się w sobie. – Musisz zrozumieć… w świecie badań na rzecz bezpieczeństwa jest coś, co nazywamy fazą surowych danych. Mniej więcej na tym etapie jestem teraz. Nawet w żółtawym blasku taniej lampy wyglądała oszałamiająco. – Wolisz, żebym zaczekał na zbindowany raport w błyszczącej okładce? Uśmiechnęła się, ale wzrok miała czujny, skupiony. – Zauważam pewne wzorce płatności. Na całym świecie. Ich terminy mogą sugerować, że ktoś próbuje manipulować wynikami wyborów. – Była skupiona; mówiła z coraz większym przekonaniem. – Chcesz powiedzieć, że ktoś chce wpłynąć na wyniki wyborów? Obsadzić stanowiska swoimi ludźmi? – Na razie nie mam dowodów, ale myślę, że coś jest na rzeczy. Domyślam się, że nie mogą powierzyć losu Partido por la Democracia zwykłym obywatelom. – Powoli, Andreo. Wytłumacz mi to wszystko krok po kroku. – Zaczęłam coś podejrzewać, kiedy znalazłam dokumenty zabezpieczające przed zmianami kursów wymiany walut. Szczegóły są tu bez znaczenia. Najważniejsze jest to, że Fundacja Bancrofta przelewała miliony dolarów na konta zagranicznych banków w różnych zakątkach świata. W Grecji, Filipinach, Nepalu, a nawet w Ghanie. Cóż, wygląda na to, że daty i miejsca nie były przypadkowe.

W każdym przypadku pokrywały się ze zmianą rządu. W tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym szóstym roku miliony dolarów zostały wymienione na fińskie marki, a chwilę później Finlandia miała nowego prezydenta. I wierz mi, nie było to spektakularne zwycięstwo. Facet pokonał swojego przeciwnika dwoma głosami, ale utrzymał się na stołku przez kolejne dwadzieścia pięć lat. Jeśli spojrzy się na wymianę dolarów na jeny, wygląda na to, że japońska Partia LiberalnoDemokratyczna mogła być jednym z głównych beneficjentów fundacji. Rozmaite wybory samorządowe doprowadziły do umocnienia władzy na szczeblu parlamentarnym. Sądząc po terminach przelewów, doszło do tego dzięki finansowemu wsparciu ze strony Fundacji Bancrofta. Chile, rok tysiąc dziewięćset sześćdziesiąty czwarty i zwycięstwo Eduarda Frei Montalva? Fundacja wymienia znaczne sumy pieniędzy na chilijskie peso. – Skąd to wiesz? – Są dowody na to, że wyciągali z wymiany pieniędzy maksimum korzyści, prawdopodobnie dlatego, że wymieniali na lokalną walutę dziesiątki milionów dolarów, a przecież fundacja nie była wówczas tak bogata, jak teraz. W tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym dziewiątym roku doszło do wymiany dolarów na ghańskie cedi. Zajrzałam do oficjalnych raportów fundacji i w tamtym okresie fundacja nie podejmowała w Ghanie żadnych inicjatyw. Ale mniej więcej w tym samym czasie przewodniczący Partii Postępu, Kofi A. Busia, został zaprzysiężony na premiera. Jestem pewna, że doszedł do władzy dzięki Paulowi Bancroftowi. Belknap zerknął na Andreę. – Czym się zajmował? – Zacznijmy od tego, kim był. Facet zrobił doktorat na Uniwersytecie Oksfordzkim, był profesorem socjologii na Uniwersytecie w Lejdzie, w Holandii. Założę się, że ludzie Bancrofta mieli go za swojaka, kosmopolitę działającego na rzecz wspólnego dobra. Wygląda jednak na to, że zawiódł swoich sponsorów, bo po dwóch latach rządów zmuszono go do dymisji, a dwa lata później już nie żył… – A ty myślisz, że Fundacja Bancrofta… – Może dlatego, że chodziło o zachodnią Afrykę i nikt nie patrzył im na ręce, zrobili to niechlujnie. Udało mi się wyśledzić serię operacji wymiany walut z marca tamtego roku. Jeśli się nie mylę, Bancroft kupił Busii Ghanę za dwadzieścia milionów dolarów. Wszystko wskazuje na to, że teraz chcą zrobić to samo w Wenezueli. Fundacja jest jak góra lodowa. Widzisz tylko jej wierzchołek. Reszta kryje się pod wodą. Wygląda na to, że kontrolują Narodowy Fundusz na

rzecz Demokracji. Tymczasem w oficjalnym raporcie przyznają wszystkie dotacje wenezuelskim ugrupowaniom politycznym. – Mówiąc to, wyciągnęła kartkę papieru i wręczyła ją Belknapowi. Fundacíon Momento de la Gente $64 000 Instituto de Prensa Sociedad – Wenezuela $44 500 Grupo Social Centro al Servicio de la Acción Popular $65 000 Acción Campesina $58 000 Asociación Civil Consorcio Justicia $14 412 Asociación Civil Justicia Alternativa $14 107 Belknap przejrzał listę. Andrea musiała wysłać dokument na swoją skrzynkę i wydrukowała go w punkcie ksero. – Pieniądze na drobne wydatki – mruknął. – Kieszonkowe. – To oficjalne subwencje. Dzięki nim możesz kupić nazwiska najbardziej wpływowych ludzi. Sądząc po danych dotyczących wymiany walut, domyślam się, że prawdziwe przelewy opiewały na setki tysięcy dolarów. – Chryste. Kupują sobie nowy rząd. – Wszystko dlatego, że ludzie nie są wystarczająco mądrzy, żeby samemu podejmować decyzje. Przynajmniej oni tak to widzą. – Pokręciła głową. – Wykorzystują do tego sieci komputerowe. Znam pewnego gościa, Waltera Sachsa, prawdziwego speca od komputerów. Pracuje w funduszu hedgingowym, w którym kiedyś i ja pracowałam. Jest trochę dziwny, ale to geniusz. – Mówisz o informatyku z funduszu inwestycyjnego? – Dziwne, wiem. Na swoim roku w MIT był w ścisłej czołówce. Dla niego to bułka z masłem. Znaczy mniej więcej tyle, że będzie się mógł poobijać. To geniusz, któremu brakuje ambicji. – Andreo, musisz uważać, z kim rozmawiasz i komu ufasz – powiedział ostro. – Dla ich i własnego dobra.

– Wiem. – Westchnęła. – Ale to takie cholernie frustrujące. Mamy tyle informacji, a tak mało wiemy. Theta. Genesis. Paul Bancroft. Jared Rinehart. Rzym. Tallinn. Handel bronią. Polityczne manipulacje. Zupełnie, jakbyśmy patrzyli na te wszystkie macki i wciąż nie wiedzieli, kto jest ośmiornicą. Przez kilka minut rozmawiali o tym, czego zdołali się dowiedzieć, jednak nic to nie dało. Zmęczenie i osłabienie zaćmiło ich umysły niczym czarna mgła, aż w końcu oboje uznali, że najwyższy czas położyć się spać. Belknap wybrał łóżko bliżej okna. Wspólny pokój z dwoma łóżkami. Były w nim intymność i pewien dystans. I wydawało się, że tak jest dobrze. Sen powinien nadejść szybko, ale tak się nie stało. Belknap budził się kilkukrotnie, patrząc w wykrzywioną nienawiścią twarz Richarda Lugnera. Innym razem widział Jareda Rineharta, który emanując nieziemskim blaskiem, przemierzał korytarze i zakamarki jego umysłu. „Zawsze będę przy tobie”, obiecywał na pogrzebie żony Belknapa. „Chcę, żebyś wiedział, przyjacielu, że zawsze możesz na mnie liczyć”, zapewniał go przez telefon kilka godzin po tym, jak Belknap dowiedział się, że Louisa zmarła w trakcie operacji w Belfaście. W życiu pełnym niestałości Jared Rinehart był jedyną stałą. Jego chłodna inteligencja, lojalność i błyskotliwe, momentami uszczypliwe poczucie humoru. Był przyjacielem, sojusznikiem, a nawet gwiazdą przewodnią. Pojawiał się zawsze tam, gdzie akurat był potrzebny, jakby wiedziony szóstym zmysłem. Jaka była prawda? Jeśli Belknap popełnił błąd, ufając Jaredowi, komu jeszcze mógł ufać? Skoro pomylił się w ocenie tego człowieka, to czy mógł ufać samemu sobie? Pytania przeszywały go niczym zimne stalowe ostrza. Owinięty wilgotną pościelą, wiercił się i przewracał z boku na bok, przez godzinę gapiąc się w sufit. Słyszał stłumione dźwięki ulicznego ruchu i głośny, wyraźny oddech Andrei. Z początku miarowy i głęboki, chwilę później płytki i urywany. Usłyszał, jak krzyczy przez sen. Wydawała stłumione okrzyki, a gdy odwrócił się w jej stronę, zobaczył, że macha rękami, jakby broniła się przed niewidzialnymi napastnikami. Podszedł do niej i dotknął jej twarzy. – Andreo – szepnął. Drgnęła niespokojnie i musiał przytrzymać ją za ręce. – Andreo – powtórzył.

Otworzyła oczy i mrugając, spojrzała na niego przerażonym wzrokiem. Dyszała, jakby biegła. – Już dobrze – uspokoił ją. – Miałaś koszmary. – Koszmary – powtórzyła sennym, leniwym głosem. – Obudziłaś się. Jesteś tu ze mną. Wszystko jest dobrze. – Przyćmione światło ulicznych latarni, które wciskało się do pokoju przez szpary w żaluzjach, kładło się na jej kościach policzkowych, skórze i ustach. Spojrzała na niego rozbudzonym, przytomnym wzrokiem, świadoma, że to, co usłyszała, to kłamstwo, które miało ją uspokoić. – Proszę – zwróciła się do niego. – Proszę, przytul mnie – wyszeptała. Odgarnął jej z czoła wilgotne włosy i otoczył ją ramionami. Jej szczupłe ciało było napięte niczym struna. Była ciepła, dzięki czemu i jemu zrobiło się ciepło. – Andreo – powiedział. Zaczerpnął powietrza, odurzony jej zapachem, ciepłem, bliskością. Jej twarz lśniła jak porcelana. – To nie koniec, prawda? – spytała. – Tego koszmaru? Przyciągnął ją do siebie, a ona przywarła do niego; początkowo ze strachu, a później delikatnie, z czułością. Zbliżył twarz do jej twarzy. – Andreo – wyszeptał, zanim zamknęła mu usta pocałunkiem i otuliła ramionami. Wkrótce potem ich ciała złączyły się w jedno prężące się, drżące i gorące ciało. W ten sposób wyrzekali się przemocy i śmierci, której byli świadkami, mówili „tak” światu pełnemu „nie”.

Rozdział 23

Nikt nie jest bardziej żądny rozgłosu niż senator z krótkim stażem, a kimś takim był Kenneth Cahill, świeżo upieczony senator z Nebraski. Podczas kampanii rozpisywano się o nim w miejscowych gazetach, nietrudno więc wyobrazić sobie, co czuł, gdy po wyborach przestano się nim interesować. Ludzie na stanowiskach publicznych rzadko cieszą się brakiem zainteresowania ze strony mediów. Było to dziecinnie proste posunięcie. Kiedy „John Miles” z Associated Press zadzwonił do jego biura, prosząc o udzielenie wywiadu na temat „kluczowych decyzji”, które Cahill forsował w Departamencie Spraw Wewnętrznych – pół miliona dolarów na modernizację oczyszczalni ścieków w Littleton oraz unowocześnienie systemu kanalizacji deszczowej w hrabstwie Jefferson – senator zareagował dokładnie tak, jak Belknap się tego spodziewał. Jego ludzie praktycznie zaproponowali, że wyślą po niego samochód. Tymczasem Belknap nieprzypadkowo wybrał agencję, dla której rzekomo pracował. Wiedział, że dziennikarze z Associated Press byli zwykle anonimowi, ale na wszelki wypadek zaznaczył, że nie pracuje w Waszyngtonie, tak by nikogo nie zdziwił widok nieznanej twarzy. Amerykańska agencja prasowa zatrudniała prawie cztery tysiące osób w dwustu pięćdziesięciu biurach, tak więc powiedzieć, że jest się jej pracownikiem, to jak powiedzieć, że pochodzi się z Nowego Jorku. Ludzie, którzy na co dzień pracowali w AP nie byli w stanie spamiętać swoich kolegów po fachu. Zresztą nikt z biura Cahilla nie zamierzał sprawdzać wiarygodności Belknapa. Dla młodego senatora rozgłos był jak tlen, a Cahill, który aż się palił, żeby na dłużej pozostać w gronie swoich szacownych kolegów, czuł, że zaczyna się dusić. „Miles” umówił się na spotkanie o piętnastej. Belknap pojawił się w holu Hart Building pięć minut przed umówionym czasem. Na szyi miał żółtą smycz z grubą, plastikową kartą z paskiem magnetycznym. Nad nazwiskiem John Miles widniał napis PRASA, zapisany tłustym, wyraźnym drukiem, kod weryfikacyjny, nazwa placówki, z którą współpracował, narodowość oraz zdjęcie. Profesjonalna robota. Strażnik miał drobną twarz o lekko spłaszczonych rysach, ciężkich powiekach i choć podejrzliwie mrużył oczy, był równie niebezpieczny jak szczeniak karmiony mlekiem matki. Kazał Belknapowi wpisać się na listę i przepuścił go machnięciem

ręki. Belknap włożył okulary w szylkretowych oprawkach, marynarkę i krawat. Miał też przy sobie teczkę, którą przepuszczono przez wykrywacz metali, nawet do niej nie zajrzawszy. Dookoła niego krzątali się ludzie regularnie bywający w Hart Building: lobbiści z K Street, bliscy współpracownicy senatorów, dziennikarze i kurierzy. Belknap wjechał windą na siódme piętro. Wysiadając, wykonał szybki telefon do sekretarza prasowego senatora Cahilla, informując go o swoim spóźnieniu. Wyjaśnił, że poprzedni wywiad nieco się przedłużył – historia była bardziej skomplikowana, niż mogłoby się wydawać – i że przybędzie na spotkanie najszybciej, jak się da. Następnie skręcił w lewo, w długi, przeszklony korytarz i wszedł do recepcji okazałego dwupoziomowego gabinetu należącego do senatora Kirka, człowieka o stażu pracy i doświadczeniu, o którym nieopierzony Cahill mógł tylko pomarzyć. Belknap wiedział, że Kirk będzie w swoim gabinecie; godzinę wcześniej brał udział w posiedzeniu komisji, a kolejne rozpoczynało się za czterdzieści pięć minut. – Przyszedłem na spotkanie z senatorem Kirkiem – poinformował siedzącą za biurkiem podstarzałą blondynkę. Ubrana skromnie w ciemnozielony żakiet i bluzkę ze stójką, wyglądała nie tyle na pretoriańską strażniczkę, ile na dyrektorkę prywatnej szkoły. Włosy farbowała na głęboki miodowy odcień – żadnych pasemek, nic szczególnego – a mimo to wzbudzała szacunek. – Obawiam się, że w harmonogramie pana senatora nie ma teraz żadnych spotkań. Proszę powtórzyć, jak się pan nazywa? Belknap się zawahał. Dlaczego wszystko szło tak opornie? Postępuj zgodnie z planem, upomniał się. Żeby wejść do gry, musisz rzucić kostką. – Nazywam się – odparł, z trudem przełykając słowa – Todd Belknap. – Todd Belknap – powtórzyła. Nazwisko nic jej nie mówiło. – Obawiam się, że senator jest bardzo zajęty, ale jeśli chciałby pan umówić się w późniejszym terminie, proponuję… – Chciałbym, żeby przekazała mu pani wiadomość. Proszę powiedzieć senatorowi, jak się nazywam. Niech mu pani powie… zakładam, że to poufna rozmowa… że jestem starszym oficerem w Wydziale Operacji Konsularnych i przyszedłem porozmawiać o Genesis. Kobieta wyglądała na zdezorientowaną. Czy człowiek, z którym rozmawiała, był fanatykiem religijnym, czy prawdziwą szychą w służbach wywiadowczych?

– Z pewnością mogę przekazać wiadomość – odparła niepewnie. Wskazała rząd podniszczonych foteli obitych brązową skórą i czekała aż usiądzie, zanim podniosła słuchawkę i zaczęła mówić ściszonym głosem. Belknap był pewien, że nie rozmawia z senatorem, tylko z jego najbliższym współpracownikiem. Spodziewał się tego. Chwilę później kobieta zerknęła za siebie na zamknięte drzwi oddzielające recepcję od gabinetu senatora. Po niespełna minucie do recepcji wszedł łysy, przysadzisty mężczyzna z paznokciami obgryzionymi do żywego ciała. Miał twarz białą jak brzuch ryby i promienny uśmiech. Jedynie delikatny tik zdradzał napięcie, które tak bardzo starał się ukryć. – Nazywam się Philip Sutton – przedstawił się. – Jestem szefem personelu senatora. Jak możemy panu pomóc? – Głos miał niski. – Wie pan, kim jestem? – Todd Beller? Czy może Bellhorn… Czy nie tak przedstawił się pan Jean? – Pozwoli pan, że oszczędzę nam obu czasu. – Belknap mówił ze spokojem, bez wyrzutu. – Wyszukał pan moje nazwisko w komputerze, inaczej byśmy nie rozmawiali. Założę się, że wyciągnął pan akta z bazy danych Departamentu Stanu. Ciekaw jestem, co pan znalazł. Kolejny tik szarpnął policzkiem Suttona. Mężczyzna chwilę z odpowiedzią. – Zapewne wie pan, że senator jest chroniony przez służby specjalne.

zwlekał

– Miło mi to słyszeć. – Przez wzgląd na naturę przesłuchań komisji. Otrzymywaliśmy rozmaite groźby. – Sutton już się nie uśmiechał. – Idąc tu, przeszedłem przez wykrywacz metali. Jeśli chce mnie pan przeszukać, proszę bardzo. W oczach mężczyzny pojawił się błysk. – Sęk w tym, że nie mamy żadnych dowodów na to, że wszedł pan do budynku – rzucił gniewnie. – A wolałby pan, żeby były? Sutton patrzył na niego przez chwilę. – Nie jestem pewien – odrzekł w końcu. – Czy senator spotka się ze mną? – Nie wiem. – To znaczy, że jeszcze nie podjął pan decyzji?

– Tak – przyznał korpulentny mężczyzna. Patrzył na swego rozmówcę czujnymi, jasnymi oczami. – Dokładnie to mam na myśli. – Jeśli jest pan pewien, że nie mamy o czym rozmawiać, proszę tylko powiedzieć. Nigdy więcej mnie pan nie zobaczy. Ale robiąc to, popełni pan błąd. Mężczyzna nie odpowiedział od razu. – Dobrze, proszę za mną. Porozmawiamy w moim biurze. – Zaraz potem dodał głośniej: – Chodzi o to, że wiele osób nie rozumie poglądów senatora na temat podtrzymywania cen na płody rolne. Chętnie skorzystam z okazji, żeby je wyjaśnić. ••• Fakt, że w Hart Senate Building zainstalowano elektroniczny system rozpoznawania twarzy, przeszedł bez większego echa. Było to nowatorskie rozwiązanie, choć z przeprowadzonych testów wynikało, że sprawdza się w dziewięćdziesięciu procentach przypadków. Kamery podłączone do lokalnej i zdalnej komputerowej bazy danych, pracowały w oparciu o wieloskalowy algorytm. Działając w trybie małej rozdzielczości, błyskawicznie rejestrowały pojawienie się obiektu w kształcie głowy i przestawiały się na tryb wysokiej rozdzielczości. Wystarczyło, że twarz była zwrócona pod kątem trzydziestu pięciu stopni do obiektywu, a obraz był automatycznie obracany i skalowany, tak by można go było porównać z informacjami przechowywanymi w bazie danych. Następnie obraz wideo analizowano z wykorzystaniem osiemdziesięcioczterobajtowego kodu – numerycznego zapisu ludzkiej twarzy, opartego na szesnastu punktach orientacyjnych – i porównywano z setkami tysięcy plików. System mógł porównać dziesięć milionów twarzy w dziesięć sekund, przypisując każdemu porównaniu wartość numeryczną. Jeśli była ona wystarczająco wysoka, system informował o wstępnej zgodności, a kamery zaczynały działać w najwyższej rozdzielczości. Jeśli zgodność została potwierdzona, informacje trafiały do operatorów. Dopiero wówczas eksperci porównywali oba obrazy, a wprawne ludzkie oko zastępowało analizę matematyczną. To właśnie działo się w tej chwili. Analitycy odtwarzali nagranie wideo i porównywali je ze zdjęciem, które pojawiło się na ekranie komputera. Nie było wątpliwości. Okulary i sztuczna broda nie oszukają komputera; analizowane

przez system punkty orientacyjne twarzy były praktycznie nie do zmienienia: kształt głowy, nosa, oczu. Kąt nachylenia brody, rozstaw oczu – czegoś takiego nie dało się zmienić, farbując włosy czy zakładając okulary. – Mamy zgodność – rzucił operator, otyły facet z obwisłym brzuchem, który większość dnia spędzał w ciemnym pokoju, godzinami opychając się chipsami kukurydzianymi. Miał na sobie kolorową hawajską koszulę i workowate spodnie. – No to wciśnij czerwony guzik i po sprawie. – I wszyscy zostaną poinformowani? – Ci, co muszą być poinformowani, zostaną poinformowani. Wszystko zależy od kolesia. Czasami to sprawa dla ochroniarzy z dołu albo zwykłych gliniarzy. Czasami ludzie z CIA albo FBI chcą mieć kogoś na oku, na przykład jakiegoś obcokrajowca, i nie chcą go spłoszyć. To nie nasze zmartwienie. – Po prostu wciśnij czerwony przycisk. – Odłożył do torebki garść chipsów Fritos i spojrzał na ekran. – Po prostu wciśnij czerwony przycisk. Fajne uczucie, co? Wciśnij go, a resztą zajmą się inni. ••• Mężczyzna w chryslerze stratus upił ostatni łyk kawy i delikatnie ścisnął w palcach papierowy kubek, jakie widywało się w Nowym Jorku – z niebieskim napisem wykonanym liternictwem stylizowanym na greckie: SŁUŻYMY CI Z PRZYJEMNOŚCIĄ. Następnie zmiażdżył go w dłoni w bezkształtną masę i wcisnął między poduszki fotela pasażera. Zawsze zostawiał w wypożyczonych samochodach jak największy bałagan; czasami wysypywał na siedzenia piasek i popiół z popielniczki. Dzięki temu miał pewność, że pracownicy wypożyczalni dokładnie odkurzą i wysprzątają wnętrze, usuwając resztki śladów. Patrzył, jak kobieta wychodzi z hotelu i znajdował przyjemność w tym osobliwym widoku: ptaszyna z klasą opuszczająca podrzędne gniazdo. Kobieta była nieumalowana i wyglądała, jakby celowo włożyła ubranie, które zakrywało jej figurę, zamiast ją podkreślać, ale nawet z tej odległości widział, że jest ładna. Justin Colbert uświadomił sobie, że się uśmiecha, choć takie zachowanie było nie na miejscu. Nie powinno się łączyć interesów z przyjemnością. Zresztą w tym przypadku harmonogram działań był inny. Podobnie jak stopień trudności. Nie było mowy o żadnym potknięciu. Nie tym razem.

Właśnie dlatego zwrócono się o pomoc do specjalisty. Właśnie dlatego zwrócono się o pomoc do Justina Colberta. Opuścił szybę po stronie kierowcy i zamachał mapą. – Proszę pani! – zawołał. – Przepraszam, że zawracam głowę, ale próbuję wrócić na drogę czterysta dziewięćdziesiąt pięć i… – Bezradnie wzruszył ramionami. Nieufnie rozejrzała się dookoła, ale najwyraźniej urzekła ją jego bezradność. Podeszła do samochodu. – Musi pan wjechać na sześćdziesiątkę szóstkę – wyjaśniła. – To kilka przecznic stąd, na północ. – A gdzie tu jest północ? – spytał Justin. Pora była jak najbardziej odpowiednia; nikt ich nie obserwował. Otarł się nadgarstkiem o jej ramię. – Auu! – krzyknęła. – Bransoletka zegarka… przepraszam. Posłała mu spojrzenie, w którym zdziwienie mieszało się z podejrzliwością i oszołomieniem poprzedzającym utratę przytomności. Cieszę się, że mogłem pomóc, pomyślał, chichocząc w duchu. Wysiadł z samochodu, jeszcze zanim osunęła się na ziemię, i chwycił ją za łokcie. Cztery sekundy później wsadził ją do bagażnika sedana i delikatnie go zamknął. Plastikowa płachta zabezpieczy wyłożone wykładziną dno przed płynami ustrojowymi. Pięć minut później jechał aleją Baltimore-Waszyngton. Za mniej więcej godzinę sprawdzi, co z dziewczyną, ale wiedział, że miała dość tlenu, by przetrwać podróż. Andrea Bancroft była warta więcej żywa niż martwa. Przynajmniej na razie.

Rozdział 24

Na siódmym piętrze Hart Building dwaj mężczyźni siedzieli naprzeciw siebie przy biurku i mierzyli się wzrokiem. Nie było innego wyjścia. Szef personelu senatora Kirka chciał wiedzieć, czy może zaufać Belknapowi. Nie wiedział jednak, jak często Belknap zadawał sobie pytanie, czy można zaufać Kirkowi. Tajny agent przejrzał Nexis, przeczytał standardowe profile i noty biograficzne i na ich podstawie próbował wyobrazić sobie senatora. Bez dostępu do plików OpKonu jego możliwości były ograniczone. Wiedział jedynie, że Kirk urodził się w South Bend, w zamożnej rodzinie rolniczej. Chodził do publicznych szkół, był przewodniczącym samorządu uczniowskiego, grał w hokeja i futbol, studiował na Uniwersytecie Purdue, ukończył prawo na Uniwersytecie w Chicago, odbywał aplikację w kancelarii sędziego federalnego i wrócił do Indiany, żeby podjąć pracę na wydziale prawa w South Bend. Cztery lata później został wybrany na sekretarza stanu Indiana, a następnie wicegubernatora. W końcu wystartował w wyborach do senatu i wygrał. Pracował w Komisji Bankowości, Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, Podkomisji Handlu Międzynarodowego i Finansów, w Komisji Sił Zbrojnych, a na początku obecnej kadencji został członkiem Nadzwyczajnej Komisji do spraw Wywiadu. Czy cokolwiek w jego wcześniejszej karierze zapowiadało kurs, który obrał, powołując komisję? Belknap szukał jakichkolwiek schematów. Na próżno. Jak większość senatorów ze Środkowego Zachodu, Kirk popierał projekt ustawy promującej wykorzystywanie etanolu jako zamiennika dla benzyny – etanol był produkowany z kukurydzy, która stanowiła jedną z głównych upraw regionu. Nie robił niczego, co mogłoby zaszkodzić interesom ConAgry i Cargillu. Jednak spoza zwyczajowych form dbania o swój elektorat i uprzejmości wyświadczanych ofiarodawcom wyłaniał się obraz człowieka umiarkowanego i pragmatycznego. Może był manipulatorem zbyt chętnie idącym na ustępstwa, byle tylko przeforsować swoje projekty ustaw. Lecz w coraz bardziej podzielonym środowisku uchodził za kogoś w rodzaju męża stanu. Nie było też dowodów, że zbił majątek, prowadząc podejrzane interesy. Belknap postanowił zaufać temu, co podpowiadała mu intuicja. Facet nie był łotrem ani czarnym charakterem. Był tym, kim się wydawał. Wierząc w to, Belknap ryzykował, ale było to ryzyko, które

postanowił podjąć. Poza tym, gdyby istniało drastyczne rozwiązanie – wejście tylnymi drzwiami do komisji Kirka – ktoś już by je wykorzystał. Dlatego właśnie Todd Belknap postanowił zrobić jedyną rzecz, na którą tylko on mógł się zdecydować: powiedzieć prawdę. Jeszcze raz wejść frontowymi drzwiami. Philip Sutton pochylił się w jego stronę nad zagraconym biurkiem. – Wszystko, co powiedział pan do tej pory, jest prawdą. Twierdzi pan, że próbują się pana pozbyć. Z dokumentów wynika, że jest pan na przymusowym urlopie. Data rozpoczęcia pracy, lata służby – wszystko się zgadza. – Nie bez powodu – rzekł Belknap. – Można by powiedzieć, że to pewnego rodzaju manipulacja. Ja uznałem, że jeśli powiem panu prawdę, szczerą i łatwą do zweryfikowania, zaufa mi pan chociaż trochę. Usta Suttona rozciągnęły się w uśmiechu. – Szczerość? Zajmuję się polityką. To paskudny, podły trik, do którego rzadko się uciekamy. – To wyjątkowa sytuacja wymagająca wyjątkowych środków – odparł Belknap. – Czy przeglądając raporty, natknął się pan na jakieś wzmianki o zatrzymaniu administracyjnym? Wystarczyło spojrzeć na twarz Suttona, żeby znać odpowiedź. – Wie pan, co to oznacza, prawda? – Domyślam się. To część pańskiej strategii opartej na prawdzie? – Widzę, że pan rozumie. Częścią tej strategii jest przyznanie się do niej. Sutton postanowił zrezygnować ze swojej zawodowej uprzejmości i wbił wzrok w Belknapa. – Proszę opowiedzieć mi o Genesis. – Chętnie, jeśli senator pozwoli – odparł sprytnie Belknap. Sutton wstał i wyszedł na korytarz; jak na człowieka o takiej tuszy poruszał się zadziwiająco lekko. Chwilę później wrócił i przywołał Belknapa skinieniem ręki. – Senator pana przyjmie. Gabinet Kirka znajdował się na końcu krótkiego korytarza, z którego wchodziło się do wąskich pomieszczeń. Belknap wszedł do dużego pokoju, pełnego ciemnych mebli krążących po gmachu senatu od czasu wieku pozłacanego, i w przeciwieństwie

do

gabinetów

użytkowanych

przez

asystentów

administracyjnych zajmował dwa poziomy. Przez wysokie okna wpadały do środka promienie słońca. Senator Bennett Kirk – wysoki gibki mężczyzna z charakterystyczną czupryną siwych włosów – stał, kiedy Belknap wszedł do gabinetu. Otaksował gościa z szybkością i przenikliwością doświadczonego polityka. Belknap czuł, jak szare oczy senatora wpatrują się w jego twarz, badając ją, oceniając i najwyraźniej czegoś w niej szukając. W spojrzeniu Kirka była jakaś łagodność, aprobata. Uścisk dłoni miał silny, ale nie przesadnie. – Cieszę się, że zechciał się pan ze mną spotkać, senatorze – zaczął Belknap. Z bliska twarz Kirka wydała mu się dziwnie wymizerowana, nie dlatego, że był zmęczony, ale dlatego, że starał się to ukryć. – Co ma mi pan do powiedzenia, panie Belknap? Zamieniam się w słuch. Choć niektórzy zarzucają mi, że potrafię tylko gadać. Belknap, chcąc nie chcąc, musiał się uśmiechnąć, oczarowany bezpośredniością swojego rozmówcy. – Nie oszukujmy się. Przyjął mnie pan tylko dlatego, że wspomniałem o Genesis. Tylko dzięki niemu przeszedłem przez te drzwi. – Obawiam się, że nie mam bladego pojęcia, o czym pan mówi. – Nie mamy czasu na takie zabawy – warknął Belknap. – Nie przyszedłem tu, żeby grać w remika. Kirk spojrzał na niego nieufnym wzrokiem. – W takim razie zobaczmy, z czym pan przyszedł. – Dobrze. Mam powody wierzyć, że ktoś ukrywający się pod pseudonimem Genesis chce zaszkodzić światu. Genesis – bez względu na to, kim jest – zagraża bezpośrednio panu. I innym. Musi pan uważać, żeby nie dać się mu wykorzystać. Senator i szef jego personelu wymienili spojrzenia. „A nie mówiłem”, zdawały się stwierdzać, choć Belknap nie był pewien, kto miał pretensje do kogo. – Proszę kontynuować. – W głosie Kirka wyczuwało się napięcie. – Co pan o nim wie? Belknap usiadł w fotelu, wyprostował się i opowiedział wszystko, co dotarło do jego uszu. – Brzmi dość niewiarygodnie – wtrącił senator kilka minut później. – Gdyby pan tak myślał, nie zgodziłby się pan na spotkanie. – Sęk w tym, że również słyszeliśmy te historie, a przynajmniej część z nich. Ogólnie mówiąc, mamy kiepskich informatorów.

– Przyznaję. – Tymczasem twierdzi pan, że Genesis groził panu osobiście. Jak to? Skoro powiedziało się „a”, trzeba powiedzieć „b”. Belknap odetchnął ciężko i pokrótce opowiedział, co wydarzyło się na Cyprze. – Mam nadzieję, że to zostanie między nami – dodał z naciskiem. – Rozumie się samo przez się. – Mimo wszystko chciałbym usłyszeć to od pana. – Rozumiem. – Senator uśmiechnął się sympatycznie, ale jego wzrok pozostał czujny. – A zatem co pan wie o Genesis? – Powiedziałem wystarczająco dużo – odparł ostrożnie Belknap. – Chciałbym wiedzieć, co pan o nim wie? Kirk się odwrócił. – Jak myślisz, Phil? Uważasz, że to odpowiednia pora, żebyśmy uchylili rąbka tajemnicy? – Próbował zażartować, jednak jego głos był podszyty niepokojem. Sutton wzruszył ramionami. – Chciałby pan poznać jego nazwisko, adres i numer ubezpieczenia? – spytał senator. – Tak. – Belknap wytrzymał jego spojrzenie. – My też. – Dystyngowany senator i pulchny, zaniedbany szef personelu wymienili kolejne długie spojrzenia. – Panie Belknap, intuicja podpowiada mi, że gra pan w otwarte karty. Ale w pańskich papierach jest wzmianka o zatrzymaniu administracyjnym. A to znaczy, że cofnięto panu zezwolenie na dostęp do tajnych informacji. – Wiedział pan o tym, jeszcze zanim zaczęliśmy rozmawiać. – Sam pan powiedział, że to poufna rozmowa. Ale może pan zwracać się do mnie jako do przewodniczącego Komisji do spraw Wywiadu. Ja muszę zwracać się do pana jako do zwykłego człowieka i obywatela Ameryki. Możemy tak zrobić? – spytał. – Poufność obowiązuje zarówno mnie, jak i pana, senatorze. Proszę mi wierzyć, znam tak wiele tajemnic państwowych, że cała ta gadka o zezwoleniu na dostęp do tajnych informacji jest biurokratycznym absurdem. Mówiąc wprost, sam jestem jedną z tych tajemnic. Cała moja służba to udział w rozmaitych tajnych operacjach. Sutton rzucił senatorowi ukradkowe spojrzenie. – Słusznie pan zauważył – zwrócił się do Belknapa.

– Faktem jest, że Genesis komunikuje się z nami wyłącznie przez pocztę elektroniczną – wyjaśnił Kirk. – Nasi ludzie nie są w stanie go namierzyć; przynajmniej tak twierdzą. Mamy jedynie podpis i mniej lub bardziej fragmentaryczne informacje. Wiemy o nim jedynie, że ukrywa się pod pseudonimem. Pyta pan, czy daję się wodzić za nos i wykorzystywać. Jak mogę odpowiedzieć? Ten człowiek to ktoś w rodzaju poufnego informatora; z tą różnicą, że dysponuje wyjątkową wiedzą na wyjątkowe tematy. Zawsze istnieje ryzyko dezinformacji, ale nie bierzemy niczego zbyt dosłownie. Wychodzimy z założenia, że informacje potwierdzą się bądź nie. Inne możliwości? Czyżby wyrównanie rachunków? Czemu nie? W każdym dochodzeniu zdarzają się jednostki, które dla własnych korzyści obrzucają błotem swoich przeciwników. To nic nowego. Jeśli w grę wchodzi interes publiczny, takie informacje są równie cenne jak każde inne. – Trudno było się nie zgodzić z takim argumentem. – Nie martwi pana, że nie wiecie, kto jest waszym głównym informatorem? – Pewnie, że martwi – warknął Sutton. – Ale nie o to chodzi. Nie można zamówić czegoś, czego nie ma w menu. – A więc nie przeszkadza wam, że układacie się z diabłem? – Diabłem, którego pan nie zna? – Sutton uniósł brew. – Dramatyzuje pan. Prosimy o konkrety. – W porządku – wycedził Belknap przez zaciśnięte wargi. – Czy przyszło wam o głowy, że pod pseudonimem Genesis ukrywa się Paul Bancroft? Senator i szef sztabu po raz kolejny wymienili ukradkowe spojrzenia. – Jeśli tak pan sądzi, to się pan myli – odparł Kirk. – Pomylił pan kota z myszą – dodał Sutton. – Genesis to śmiertelny wróg Bancrofta. Belknap zawahał się. – Zostaliście poinformowani o Grupie Theta? – Zdezorientowany poruszał się po omacku. – A więc o tym też pan wie – odezwał się po chwili senator. – Nasza wiedza na ten temat jest dość ogólna, ale Genesis zbiera informacje. Za kilka dni powinniśmy wiedzieć znacznie więcej. – Lepiej nie zadzierać z czymś tak potężnym i szanowanym jak Fundacja Bancrofta – wyjaśnił Sutton. – Chyba że człowiek jest obwieszony pasami pełnymi naboi. – Rozumiem.

– Cieszę się, że przynajmniej jeden z nas to rozumie – odparł senator Kirk. Nastała chwila ciszy. Każdy z mężczyzn starał się wyjawić jak najmniej i jednocześnie dowiedzieć się jak najwięcej. Taką równowagę łatwo było zachwiać. – Twierdzi pan, że nie można ustalić nadawcy tych wiadomości – zaczął Beknap. – Tak właśnie jest – rzucił Sutton. – I proszę, niech pan nie mówi o urządzeniach namierzających… już to przerabialiśmy. Wiadomości przechodzą przez serwer anonimizujący, jeden z tych przekaźników, którego zadaniem jest ukrywanie informacji o dostawcy usług internetowych, adresu IP i tym podobnych rzeczy. Tu trop się urywa. Przynajmniej tak nas zapewniono. – Pokażcie mi – rzucił Belknap. – Niby co? E-mail od Genesis? – Sutton wzruszył ramionami. – Bez względu na to, do jakich informacji miał pan dostęp, protokoły posiedzeń komisji są ściśle strzeżone. Zabezpieczone. Wydrukuję panu fragment, nie ma problemu. Ale nic to panu nie da. – Wstał, podszedł do stojącego na biurku komputera, wpisał ciąg haseł i minutę później drukarka laserowa z cichym pomrukiem wypluła pojedynczą kartkę papieru. Szef sztabu w milczeniu wręczył ją agentowi. Belknap zerknął na niemal pusty wydruk. 1.222.3.01.2.33.04 105.ATM2-0.XR2.NYC1.ALTER.NET (146.188.177.158) 164 ms 123 ms 142 ms Do: [email protected] Od: genesis Dane finansowe dotyczące wspomnianej firmy zostaną przesłane pod koniec tygodnia. – GENESIS – Nie należy do rozmownych – mruknął Belknap. – Wie pan, co to SMTP? – spytał Sutton. – Do niedawna sam nie wiedziałem. Ale trochę się poduczyłem. – Dla mnie to czarna magia – przyznał z uśmiechem senator. Podszedł do okna, podczas gdy Sutton odchrząknął wymownie.

– To coś jak poczta – wyjaśnił asystent o ziemistej cerze. – Albo odpowiednik oprogramowania. Zwykle podaje adres zwrotny. Ale w tym przypadku wygląda to tak, jakby wiadomość została wysłana ponownie przez jakiś serwer anonimizujący na Karaibach. Koniec kropka. Jak się dostała na anonimowy remailer? Nie sposób odpowiedzieć na to pytanie. Może pan oglądać te liczby pod cholernym mikroskopem elektronowym. To bez znaczenia. Nic to panu nie da. Belknap złożył kartkę i schował ją do kieszeni. – W takim razie nie będziecie mieli nic przeciwko, jeśli ją wezmę. – Proszę to potraktować jako gest dobrej woli – odrzekł Sutton. – Wzruszyła nas pańska szczerość. I desperacja. Jeśli można tak powiedzieć. – Prawda wyglądała nieco inaczej. Belknap wiedział, że szef sztabu chce zidentyfikować informatora równie mocno, jak on. – Mogę pana o coś zapytać? – Agent odwrócił się do senatora Kirka. – Jak to wszystko się zaczęło? Mam na myśli komisję Kirka i całe to zamieszanie. Przecież to masa roboty. Co pan z tego ma? – Chce pan powiedzieć, że nie jest to typowa pożegnalna zagrywka starzejącego się polityka? – Na pobrużdżonej twarzy senatora pojawił się uśmiech. – Cóż, prawdziwy ze mnie Cyncynat z South Bend, co? Politycy zawsze opowiadają o swojej służbie dla kraju. To retoryka stanowisk publicznych. Ale nie wszyscy kłamiemy, przynajmniej nie cały czas. Większość kongresmenów to ambitni ludzie. Są tu, bo lubią wygrywać, lubią odnosić publiczne zwycięstwa. Ukończyli studia, więc muszą spełniać się gdzieś indziej niż w samorządzie studenckim czy na boisku do futbolu. Są z natury niecierpliwi i nie mają ochoty tyrać przez dziesięć, piętnaście lat, żeby dotrzeć na szczyt w bankowości czy wymiarze sprawiedliwości, więc trafiają tutaj. Ale to miejsce zmienia ludzi, panie Belknap. Zmienia ich albo może ich zmienić. – W większości przypadków na gorsze. – Owszem. – Senator poprawił się w fotelu i Belknap miał wrażenie, że zobaczył grymas na jego twarzy. – Lecz to, co robimy, i to, kim jesteśmy, zależy nie tyle od charakteru, ile od okoliczności. Nie zawsze tak myślałem. Ale teraz tak myślę. Winston Churchill był wielkim człowiekiem. Jestem pewien, że niezależnie od czasów, w których przyszłoby mu żyć, pozostałby niezwykle utalentowaną jednostką. Był wielki, bo tego wymagały od niego okoliczności i dlatego, że sytuacja wymagała czegoś, czego on miał w nadmiarze. Miał rację w kwestii Niemiec. Jednak pomylił się w kwestii Indii. Nie rozumiał, że mieszkańcy kolonii

chcą być obywatelami własnego kraju. Determinacja, która w jednym przypadku chroniła go przed polityką ustępstw, w drugim powstrzymała go przed podjęciem słusznej decyzji i pójściem na kompromis. Proszę mi wybaczyć. Za bardzo się rozgadałem. – Jest pan w tym dobry. – Ryzyko zawodowe. Niech pan posłucha, możemy się sprzeczać, czy reforma wywiadu jest moimi Niemcami czy Indiami… nie zamierzam udawać, że jestem politykiem pokroju Winstona; obaj wiemy, że nie dorastam mu do pięt. Ale nie da się zaprzeczyć, że mamy tu problem. Niektórzy ludzie sprawujący nadzór nad służbami wywiadowczymi kładą uszy po sobie, przymykają oko na pewne sprawy i przestają dostrzegać problemy. Ze mną tak się nie stało. Im więcej wiedziałem, tym bardziej się martwiłem. Bo drewno, które na pierwszy rzut oka wydaje się zdrowe, jest spróchniałe i przeżarte przez termity. Możemy malować ten dom nieskończoną ilość razy, ale jeśli nie zerwiemy podłóg i nie zajrzymy za płyty gipsowo-kartonowe, będziemy częścią problemu. – Ale dlaczego pan? – upierał się Belknap. Sutton spojrzał wyczekująco na swego pracodawcę, zaintrygowany tym, co zaraz usłyszy. Usta Bennetta Kirka rozciągnęły się w uśmiechu, ale jego oczy pozostały poważne. – Jeśli nie ja, to kto? ••• Belknap opuścił gabinet senatora i był w połowie drogi do windy, kiedy uświadomił sobie, że coś jest nie w porządku. Skąd wiedział? Nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie; po prostu tak czuł. Biura Hart Building zbudowano wokół głównego atrium, wewnętrznego dziedzińca z windami po obu stronach. Kiedy wyszedł z dwupoziomowego apartamentu, rzucił okiem na rzeźbę Caldera, ale nie to przykuło jego uwagę. Wrażliwość doświadczonego agenta była niczym opuszki palców, które wyczują najdrobniejszą nierówność na idealnie gładkiej powierzchni. Obecność czterech mężczyzn w mundurach Gwardii Narodowej w holu, podczas gdy jeszcze niedawno było ich tylko dwóch. Mężczyźni rozstawieni na kilku piętrach, którzy na pierwszy rzut oka wyglądali na cywilów, po bliższym przyjrzeniu okazywali

się tajnymi agentami w cywilu. Za duża marynarka, zbyt czujne spojrzenie, zwykła czynność – przechodzień podziwiający rzeźbę Caldera – nienaturalnie rozciągnięta w czasie. Belknapowi ciarki przebiegły po plecach. Zobaczył dwóch mężczyzn wchodzących przez obrotowe drzwi głównego wejścia. Nie szli jak cywile, jeden dostosowywał się do kroku drugiego. Żaden z nich nie podszedł do strażnika, żaden nie skierował się do windy. Nie przyszli tu z wizytą, zajmowali stanowiska. Najwyraźniej trwała jakaś obława. Czyżby senator Kirk albo szef jego sztabu ogłosili stan pogotowia? Nie chciało mu się w to wierzyć. Żaden z nich nie wydawał się specjalnie podekscytowany czy zdenerwowany; podobnie jak pracownicy sąsiednich biur. Musiało być inne wytłumaczenie. Zakładał, że został zidentyfikowany przez elektroniczny system rozpoznawania twarzy, choć ludzie, którzy mieli go zatrzymać, nie wiedzieli, gdzie dokładnie go szukać. Dlatego czekali na niego w holu. Wiedzieli, że jest gdzieś w budynku, ale nie znali szczegółów. Jeśli miał jakąkolwiek szansę, żeby się stąd wydostać, musiał wykorzystać tę chwilową przewagę. I tak był w trudnej sytuacji, która pogarszała się z każdą upływającą minutą. Wyobraził sobie swoje położenie, jakby patrzył na fotografię lotniczą. Siódme piętro Hart Senate Office Building. Rozległy parking po drugiej stronie ulicy, na północ przy C Street. Kwartał w kształcie klina przecięty od południa przez Maryland Avenue. Na zachód park i klocowate budynki; im dalej na wschód, tym budynki stawały się mniejsze, oddzielone od siebie blokami i sklepami. Gdybyś tylko miał odrzutowy plecak i mógł stąd odlecieć… Rozważył inne opcje. Mógł doprowadzić do ewakuacji budynku, włączając alarm pożarowy albo dzwoniąc z informacją o podłożonej bombie. Mógł zaprószyć ogień w koszu na śmieci i spróbować zniknąć w spanikowanym tłumie. Jednak oni tylko na to czekali. Wyjścia ewakuacyjne będą strzeżone od zewnątrz; protokół bezpieczeństwa udaremni próby wszczęcia alarmu obejmującego cały budynek. Pracownicy ochrony przeprowadzą własne dochodzenie, zanim zarządzą ewakuację. Mimo to nie był kompletnie nieprzygotowany. Zawrócił w kierunku, gdzie jeśli dobrze pamiętał, widział drzwi z kółkiem i trójkątem – toalety. Zamknął się w kabinie, otworzył aktówkę i przebrał się w strój, który przyniósł ze sobą. Okulary i buty wylądowały w teczce. Kiedy wyszedł, miał na sobie standardowy mundur maskujący żołnierzy Gwardii Narodowej, których często widywano

w budynkach federalnych. Bluza i spodnie w zielono-szaro-brązowe plamy były autentyczne; tylko wprawne oko mogło zauważyć, że wysokie, czarne, sznurowane buty różnią się od tych będących na wyposażeniu armii. Miał też odrobinę za długie włosy, ale i to zauważyliby jedynie nieliczni. Musiał tylko pozbyć się aktówki. Kiedy udawał biznesmena, teczka dopełniała całości. Teraz pasowała jak kwiatek do kożucha. Szybko opuścił kabinę, starając się nie patrzeć na rząd luster nad umywalkami, i podszedł do stojącego przy drzwiach pojemnego kosza na śmieci. Rozejrzawszy się dookoła, aby upewnić się, że nikt go nie obserwuje, wyrzucił teczkę i przykrył ją stertą brązowych papierowych ręczników. Zanim ktoś ją znajdzie, minie trochę czasu. Chwilę później wyszedł na korytarz. Jego krok był sprężysty, pewny siebie – krok człowieka na służbie, nie kogoś, kto chce jak najszybciej opuścić budynek. Przy zachodniej ścianie, gdzie gmach łączył się z Dirksen Senate Office Building, wszedł na schody. Klatka schodowa w niczym nie przypominała nowoczesnych, półokrągłych schodów, które zdawały się wyrastać ze środka atrium, ale była wystarczająco szeroka. Na czwartym piętrze zauważył kolejnego strażnika. Mężczyznę o jasnej cerze i z gładko ogoloną głową, by ukryć postępujące łysienie. W przytroczonej do paska kaburze miał krótki pistolet bojowy, a na ramieniu półautomatyczny karabin M16A2 z plastikową kolbą. Broń była odbezpieczona. Za jednym pociągnięciem spustu wystrzeliwała trzy pociski. Z takiej odległości trzy pociski to naprawdę dużo. Belknap pozdrowił mężczyznę skinieniem głowy, patrząc mu w oczy, jednak nie zachęcając do rozmowy, która mogłaby okazać się katastrofą. Powodowany nagłym impulsem wyjął krótkofalówkę w obudowie z twardego plastiku, przypominającą standardowy wojskowy model, i udawał, że z kimś rozmawia. – Sprawdziłem szóste piętro. Ani śladu naszego gościa – rzucił głosem znudzonego zawodowca. – Zerknął na numer jednostki żołnierza i spytał: – Współpracujemy z jeden siedem jeden B? Mam wrażenie, że za dużo tu różnych jednostek. Straszny ścisk. Zrób z tym, co chcesz, pomyślał Belknap, schodząc piętro niżej. Ostatnie schody, prowadzące na parter, znajdowały się za stalowymi drzwiami z antypanicznym zamknięciem. Drzwi przeciwpożarowe. Otwarte. Ale zbrojone. Prostokątna, czerwono-biała tabliczka informowała: DRZWI PRZECIWPOŻAROWE. PROSIMY ZAMYKAĆ. NIE

BLOKOWAĆ. Kolejna ostrzegała: WYJŚCIE AWARYJNE. OTWARCIE DRZWI URUCHAMIA ALARM. Cholera! – pomyślał sfrustrowany. Serce waliło mu jak młotem. Odwrócił się i ruszył w stronę sąsiedniego korytarza. Po drodze naliczył trzech, może czterech agentów w cywilu. Żaden nawet się za nim nie obejrzał. Widzieli go, ale nie zwracali na niego uwagi; mundur maskujący naprawdę działał jak kamuflaż. Wprawdzie człowiek nie stawał się niewidzialny, ale doskonale pasował do sytuacji. Garstka ludzi wsiadała do windy jadącej na parter. To była jego szansa. Niewiele myśląc, w ostatniej chwili wszedł do środka. Stojąca obok młoda kobieta rozmawiała ściszonym głosem ze swoją koleżanką. – Mówię mu: „Jeśli tak to odbierasz, po co właściwie rozmawiamy?”. – Nie! – powiedziała z niedowierzaniem tamta. Starszy mężczyzna rozmawiał z młodszym współpracownikiem – sądząc z wyglądu, obaj byli prawnikami – o pozycji, którą należy „wykreślić, zanim dojdzie do porozumienia”. Belknap czuł na sobie ich wzrok. Wyczuwał też, że co najmniej jedna osoba w windzie nie jest cywilem. Był to potężnie zbudowany mężczyzna z umięśnionymi ramionami kulturysty. Miał krótkie, rude włosy i różowawą cerę, przez co z daleka wydawał się łysy. Najwyraźniej rzadko wkładał koszulę, którą miał na sobie w tej chwili: kołnierzyk ciasno opinał jego szyję i mimo krawata ostatni guzik był rozpięty. Mężczyzna – z całą pewnością agent – patrzył przed siebie nieruchomym wzrokiem i powoli, rytmicznie żuł gumę. Stojąc za nim, Belknap widział rozmazane odbicie jego twarzy w drzwiach ze stali nierdzewnej. Nie podnosił wzroku, wiedział, że kamery z obiektywem szerokokątnym zainstalowane w sufitach wind są podłączone do monitoringu. Musiał uważać, żeby nie patrzeć w ich stronę. Wrócił myślami do holu i próbował przypomnieć sobie geometrię pomieszczenia. Jak daleko jest od windy do wejścia głównego? Mniej więcej trzydzieści kroków. Przy odrobinie szczęścia powinno mu się udać. Belknap przysłuchiwał się rozmowom, odliczając sekundy, które dzieliły go od chwili, gdy winda zjedzie na parter, i starając się zachować spokój. Elektroniczny dźwięk. Mała dioda przy numerach pięter zmieniła kolor z czerwonego na zielony – znak, że dotarli na miejsce.

Drzwi się rozsunęły i wszyscy wyszli na polerowaną, łupkową podłogę głównego holu Hart Building. Jazda windą trwała może piętnaście sekund, jednak Belknap miał wrażenie, że spędził tam całą wieczność. Na moment został w tyle. Lepiej będzie, jeśli umięśniony agent nie zwróci na niego uwagi. Wystarczyła przelotna myśl, chwila zwątpienia – rzut oka na włosy, buty, drobne nieprawidłowości w umundurowaniu, jego obecność w windzie – i gra dobiegnie końca. Jednak rudowłosy agent zajął pozycję przy budce telefonicznej po drugiej stronie holu. Belknap nie miał wyjścia, musiał przejść obok niego. Zaczął iść – grube podeszwy butów dudniły głucho na wypolerowanej podłodze – patrząc prosto przed siebie, jakby zamierzał przejść do drugiego skrzydła budynku. Każdy, kto wychodził z gmachu, był poddawany kontroli. Belknap nie zamierzał zdradzać swoich intencji aż do ostatniej chwili. Zrobił piętnaście kroków. Osiemnaście. Minął kolejnych agentów w cywilu, kryjąc się za mundurem, kiedy mężczyzna w brązowym garniturze krzyknął nagle: – To on! – Zmrużył oczy i wskazał na Belknapa. – Gdzie?! – spytał kolejny tajniak. – Który to?! – zawołał strażnik trzymający oburącz karabin. – Gdzie?! – krzyknął Belknap, oglądając się za siebie, jakby mężczyzna w garniturze wskazał nie jego, ale kogoś za jego plecami. – Gdzie?! – powtórzył. Była to prosta sztuczka, dzięki której miał nadzieję zyskać kilka sekund. I jeśli te kilka sekund było wszystkim, na co mógł liczyć, nie miał zamiaru ich marnować. Zaledwie parę metrów dzieliło go od strażnika dyżurującego w holu budynku. Znając arogancję agencji wywiadowczej, można było mieć niemal pewność, że strażnik nie został poinformowany o całej operacji. Belknap zamierzał to wykorzystać. Podszedł do mężczyzny o spłaszczonej twarzy i ciężkich powiekach, który tkwił na swoim stanowisku przy liście wchodzących do budynku i przy monitorach. – Mamy tu wyjątkową sytuację – oświadczył Belknap. – Odwrócił się i wskazał mężczyznę w brązowym garniturze. – Jak ten człowiek się tu dostał? Ochroniarz spojrzał na niego surowym wzrokiem, udając, że kontroluje sytuację. Minęło siedem sekund, odkąd rozpoznano Belknapa. Nie miał broni – nie przeniósłby jej przez wykrywacz metali – dlatego jedyna możliwość w obecnej sytuacji to narobienie jak najwięcej zamieszania. W podręcznikach

instruktażowych takie działania nazywano socjotechniką. Problem polegał na tym, że większość jego przeciwników przeszła to samo szkolenie. Facet w brązowym garniturze był szybki i zwinny; sztuczki Belknapa ani trochę go nie zaskoczyły. Belknap zauważył kątem oka, że mężczyzna sięgnął po broń ukrytą w kaburze pod marynarką. Rozpoczęła się subtelna gra intencji. Gdyby Belknap zdradził się, że wie, że tamten ma broń, i odmówił wykonania rozkazów, agent w brązowym garniturze miał prawo do niego strzelić. Nie mógł jednak tego zrobić, jeśli Belknap nie widział pistoletu. Mając tego świadomość, Belknap odwrócił głowę i nie odrywając wzroku od strażnika przy biurku, ruszył w stronę mężczyzny w brązowym garniturze, który trzymał go na muszce. Teraz jego główną bronią był fakt, że jest nieuzbrojony; nieuzasadnione użycie siły w obecności jednego lub więcej świadków mogło zaszkodzić dalszej karierze, nawet w służbach specjalnych. – Masz jakiś problem, człowieku? – zwrócił się do faceta w garniturze. – Trzymaj ręce tak, żebym je widział – warknął tamten. Zaraz potem skinął na kogoś za plecami Belknapa. Odwróciwszy się, Belknap zobaczył rudzielca z windy, który zbliżał się do niego szybkim, długim krokiem. Kolejni trzej strażnicy sięgnęli po broń, choć wyglądali na zdezorientowanych. Wszystko odbywało się tak szybko i chaotycznie, że nie bardzo wiedzieli, do kogo powinni mierzyć. Podnosząc ręce, Belknap rozwiałby ich wątpliwości; postanowił więc, że tego nie zrobi. Przeanalizował sytuację. Dwóch agentów. Trzech strażników. Jeden nieuzbrojony umundurowany ochroniarz. Kilkanaście innych osób, głównie gości, z których większość wiedziała już, że coś jest na rzeczy, ale nie miała pojęcia co dokładnie. Belknap wyprostował się i oparł ręce na biodrach. Była to wojownicza postawa, choć nie niosła ze sobą żadnego zagrożenia. Nie był uzbrojony, ręce miał puste, palce rozluźnione. Nogi rozstawił na szerokość ramion. Była to postawa, która mówiła: Ja tu dowodzę. Policjanci uczyli się jej, żeby zamanifestować swój autorytet i pokazać, że kontrolują sytuację. Naturalnie było to kłamstwo. Belknap nie panował nad sytuacją. Nie budził grozy, wywoływał zdumienie. Obserwatorzy – w tym trzech strażników – nie będą świadkami aresztowania zbiega. Zobaczą umundurowanego mężczyznę, który upiera się, że jest wyższy rangą od człowieka w brązowym garniturze.

Niedorzeczność tej sceny sprawi, że nie będą w stanie prawidłowo zareagować na zmieniającą się dynamicznie sytuację, a na tym właśnie zależało Belknapowi. Zrobił kolejny krok w stronę mężczyzny w brązowym garniturze, patrząc mu prosto w oczy i ignorując broń. Słyszał kroki mięśniaka, niemal depczącego mu po piętach. Błąd, pomyślał Belknap. Znaczyło to, że lada chwila wszyscy trzej znajdą się w linii prostej, a w tej sytuacji pistolet kalibru .357, który rudy z całą pewnością miał już w dłoni, przynajmniej przez chwilę był bezużyteczny. Pocisk tego kalibru przeszyłby ciało Belknapa na wylot i trafił faceta w garniturze. Belknap wiedział, że przynajmniej przez kilka sekund rudzielec nic mu nie zrobi. Postąpił jeszcze krok w kierunku mężczyzny, który – tak jak się tego spodziewał – ani drgnął. Nie zamierzał okazywać słabości i cofać się przed Belknapem. Stali teraz pół metra od siebie, może nawet mniej. – Pytałem, czy masz jakiś problem? – Belknap powtórzył pozbawioną sensu zaczepkę. Nieznacznie odchylił się do tyłu i wypchnął biodra do przodu, udając oburzonego. Lufa pistoletu bojowego Beretta Cougar wbijała się w naprężone mięśnie jego brzucha. Belknap wiedział, że broń ma ośmiostrzałowy magazynek, bo jego dolna część wystawała nieco spod kolby. Agent w garniturze mógł strzelić do niego w każdej chwili, jednak Belknap nie dał mu powodu, a dziewięciomilimetrowy pocisk prawdopodobnie trafiłby rudowłosego. Chwila względnego bezpieczeństwa dobiegała końca. Mając tego świadomość, Belknap wykonał szybki skręt i uderzył głową w twarz agenta, miażdżąc mu nos. Wiedział, że mózg od jamy nosowej oddziela cienka, gąbczasta warstwa kości czaszkowej i tak potężny cios dotrze przez kość sitową aż do opony twardej. – Nie! – ryknął rudzielec, kiedy jego towarzysz osunął się na podłogę. Belknap usłyszał metaliczny szczęk naboju wprowadzanego do komory. Kolejne trzy, cztery sekundy były równie istotne jak te, które właśnie minęły. Belknap zobaczył przezroczysty płyn lśniący nad górną wargą mężczyzny i uświadomił sobie, że to płyn mózgowo-rdzeniowy. Od tej chwili nikt już nie wierzył, że człowiek w mundurze maskującym jest nieszkodliwy; w mgnieniu oka przestał być bronią, która nie mogła narobić szkód. Rzucił się do przodu i przypadł do leżącego u jego stóp człowieka, jakby czyjaś niewidzialna ręka powaliła go na ziemię. Chwycił berettę, która spoczywała w bezwładnej dłoni agenta. Przetoczył się, wysunął z cougara 8045 magazynek i schował go do kieszeni. Kiedy podniósł wzrok na rudego osiłka, ściskał w dłoni berettę.

Nastąpił impas: obaj mężczyźni trzymali się na muszce. Belknap płynnym ruchem poderwał się na nogi. – Meksykański impas – rzucił. Wśród przerażonych cywilów zapadła pełna wyczekiwania cisza; ostatnie sześć sekund uświadomiło im, że nie chodzi o zwykłe zakłócanie porządku publicznego. Mężczyźni i kobiety kucali, kuląc się ze strachu, albo zastygali w bezruchu niczym wiedzione instynktem zwierzęta. – Dobrze się zastanów – powiedział ten rudy, krzywiąc się. Dwanaście sekund, trzynaście, czternaście. Belknap zerknął na jednego ze strażników, który znajdował się w zasięgu jego wzroku. – Aresztujcie tego człowieka! – ryknął strażnik. Mundurowi mieli zatrzymać cel wskazany przez agenta w brązowym garniturze i jego rudowłosego kolegę. Tylko kto nim był? Dopóki nie mieli pewności, ich automatyczna broń była bezużyteczna. – Masz rację – przyznał Belknap. – Zobaczmy, czy masz też refleks. Łap. – Mówiąc to, cisnął w niego cougarem. Reakcja rudowłosego była dokładnie taka, jak się spodziewał. Opuścił rękę, w której trzymał glocka, i chwycił berettę. Belknap zyskał półtorej sekundy cennego czasu. Niczym atakująca kobra, chwycił długą lufę pistoletu i wyszarpnął go z dłoni przeciwnika. Glock był teraz w rękach Belknapa. W mgnieniu oka schował go za pas kamizelki ochronnej, tak by w każdej chwili mógł po niego sięgnąć. Rudzielec zamrugał. Zdezorientowany mierzył do Belknapa z cougara. Nie rozumiał, dlaczego facet odebrał mu broń i oddał swoją. Bezsensowne posunięcie. Był na tyle rozgarnięty, żeby zacząć się martwić. Belknap przemówił do niego niskim, poufałym głosem. – Posłuchaj mnie bardzo uważnie. Rób, co ci każę, a nic ci się nie stanie. – Ślepy jesteś, dupku? – spytał agent, machając mu przed nosem bronią. – Życie ci niemiłe? – Nie masz wrażenia, że jest odrobinę za lekki? – Belknap uśmiechnął się, wskazując głową cougara. Rumiana twarz rudzielca pobladła. – Załapałeś, czy mam ci to przeliterować? Wystarczy, że pociągnę za spust, a kawałek ołowiu przedziurawi ci pierś. Chyba widzisz lufę i wiesz, gdzie celuję. Domyślam się, że dość długo pracowałeś nad taką rzeźbą. Rozczaruj mnie,

a kolejne dwa, trzy lata spędzisz na rehabilitacji. Jakie pociski załadowałeś dziś rano? Federalne hydra-shoki, te paskudne zgrzybkowane cholerstwa? Cokolwiek to było, wyobraź sobie, jak wbija się w twoje ciało, miażdży organy wewnętrzne i rozrywa nerwy. – Mówił łagodnym, niemal pocieszającym tonem. – Zgaduję, że chciałbyś nadal tak wyglądać. Nic prostszego. – Nachylił się i spojrzał mu w oczy. – Wyprowadź mnie stąd. Wszyscy widzą, że celujesz mi w głowę, będą więc myśleli, że skułeś mnie jak jeńca wojennego. Teraz grzecznie krzykniesz tak, żeby wszyscy cię słyszeli, że opanowałeś sytuację i odpowiadasz za więźnia. Następnie wyprowadzisz mnie z budynku. – Oszalałeś – warknął rudowłosy osiłek, mimo to nie podniósł głosu. – Dać ci dobrą radę? Jeśli ten glock naładowany jest pociskami pełnopłaszczowymi, weź to na klatę i daj się postrzelić. Dostaniesz niezłą rentę, a przy odrobinie szczęścia kula minie kręgosłup i nie uszkodzi żadnych ważniejszych nerwów. Ale jeśli załadowałeś go pociskami dum-dum, które wnikając w ciało, deformują się i tworzą rozległe obrażenia… – Belknap wiedział, że właśnie tymi nabojami naładowany był glock. – Do końca życia będziesz zadawał sobie pytanie, dlaczego nie postąpiłeś rozważnie. Decyduj. Albo ja zdecyduję za ciebie. Rudowłosy agent zaczerpnął powietrza. – Mam go! – ryknął do strażników. – Zajmę się nim. Zróbcie przejście! – Kolejny głęboki oddech. Strach, który wykrzywiał mu twarz, sprawiał, że wyglądał na zniecierpliwionego. – Powiedziałem, do cholery, zróbcie przejście! Rola Belknapa ograniczała się do tego, że miał wyglądać na zrezygnowanego i pogodzonego z własnym losem. Odgrywanie jej przyszło mu zadziwiająco łatwo. Po wyjściu z budynku słyszał wykrzykiwane jeden po drugim rozkazy. Nie podnosił wzroku i tylko od czasu do czasu rzucał okiem na ustawione wzdłuż drogi blokady i wyczekujących w napięciu żołnierzy Gwardii Narodowej, którzy mierzyli do niego z karabinów. Rudzielec odegrał swoją rolę należycie; zwłaszcza że jedyne, co musiał robić, to zachowywać się jak profesjonalista, którym naprawdę był. Belknapowi zależało, żeby wszystko odbyło się jak najszybciej. W ciągu niespełna minuty. Z chwilą gdy osiłek – sądząc po nawoływaniach jego kolegów, nazywał się Diller – prowadził go do samochodu, najtrudniejsze miał już za sobą. Słuchając rozkazów Belknapa, który siedział na tylnej kanapie, uruchomił silnik i odjechał, zanim którykolwiek z uzbrojonych mężczyzn zdołał do nich

dołączyć. W pobliżu Maryland Avenue, kiedy samochód zatrzymał się na światłach, Belknap nachylił się i uderzył mężczyznę kolbą pistoletu, pozbawiając go przytomności. Zaraz potem wygramolił się z samochodu i pobiegł na stację metra, niecałe trzydzieści metrów dalej. Niebawem zjadą się tu inni, ale przewaga, którą miał, powinna mu wystarczyć. Wiedział, jak zniknąć w tłumie. Wsiadł do metra i stanął w przejściu między wagonami. Kołysząc się na boki i próbując utrzymać równowagę, zdjął wojskową bluzę i wyrzucił ją na pobocze torów. Chwilę później ostrym scyzorykiem rozciął bojówki. Uważał przy tym, żeby nie uszkodzić spodniej warstwy tkaniny i nie zgubić zawartości kieszeni. Mężczyzna, który wsiadł do metra, wyglądał jak żołnierz Gwardii Narodowej, jakich często widuje się w środkach komunikacji miejskiej. Człowiek, który wszedł do następnego wagonu, miał na sobie zieloną koszulkę i nylonowe spodnie od dresu. Wyglądał jak jeden z wielu niezwracających na siebie uwagi joggerów. Kiedy kolejka ruszyła w głąb podziemnego korytarza, Belknap musnął palcami złożoną kartkę papieru w prawej kieszeni spodni. Genesis. Możesz uciekać, pomyślał. Ale zobaczmy, czy potrafisz się ukryć.

Rozdział 25

Odbierz telefon, powtarzał w myślach Belknap, zresztą nie pierwszy raz. Proszę, odbierz telefon. Łącząca ich nić była cienka i delikatna. Ona miała numer jego komórki, a on jej. Ale on był w drodze do Filadelfii. Musieli wybrać jakieś bezpieczne miejsce, w którym mogliby się spotkać. Agenci konsularni nie spoczną, dopóki go nie dopadną. Odbierz telefon! Miał jej tyle do powiedzenia. Jadąc na północ drogą numer 95, wracał myślami do koszmarnej ucieczki z Hart Senate Office Building. Nie zdziwił się, gdy usłyszał w wiadomościach lokalnej stacji radiowej, że władze przeprowadzały „ćwiczenia” w niektórych budynkach rządowych. Ich celem było obnażenie słabych punktów systemu bezpieczeństwa. „Turyści i zwiedzający budynki senatu byli zaskoczeni, gdy okazało się, że biorą udział w pozorowanej akcji przeprowadzanej wspólnie przez Gwardię Narodową i służby specjalne”, skomentował pogodnie prowadzący. „Można powiedzieć, że nasze służby napędziły im niezłego strachu”. Kolejne z tysięcy kłamstw, pomyślał Belknap, radośnie podchwycone i bezmyślnie powtórzone przez coraz bardziej bezwolną czwartą władzę. Zjechał na pobocze, żeby odpocząć, i ponownie wybrał numer jej telefonu. W końcu po kilku sygnałach usłyszał charakterystyczny trzask – znak, że ktoś odebrał. – Andrea! Tak się martwiłem! – wyrzucał z siebie słowa. – Nie ma powodu do zmartwień. – Po drugiej stronie rozległ się dziwny męski głos. – Kto mówi? – Belknap poczuł się tak, jakby bryła lodu utkwiła mu w gardle. – Jesteśmy opiekunami Andrei. – Mężczyzna mówił z dziwnym, obcym akcentem; nie amerykańskim i nie angielskim. Belknap sam nie wiedział z jakim. – Co jej zrobiliście, do cholery? – Nic. Na razie. Tylko nie to, jęknął w duchu. Nerwy miał napięte jak postronki. Przypomniał sobie siniak na udzie Andrei, czerwony krwiak, ranę po nakłuciu, i zaklął pod nosem. Porywacze dobrze znali się na swojej robocie, robiąc

jej zastrzyk w tym miejscu, nieważne, jak zaciekle się broniła. I z pewnością potrzebowali do tego grubej igły. Istniało tylko jedno wytłumaczenie. Wszczepili jej coś pod skórę. Prawdopodobnie nadajnik wielkości kapsułki. Miniaturowy chip z GPS-em. – Powiedz mi coś! – rzucił błagalnie Belknap. – Dlaczego to robicie? – Byłeś nieostrożny. Genesis zdecydował, że najwyższy czas coś z tym zrobić. Wszedłeś mu w paradę. Ona zresztą też. – Powiedz tylko, czy żyje! – Tak. Chociaż wkrótce tego pożałuje. Potrzebujemy kilku dni, żeby wyciągnąć z niej wszystkie informacje. – Todd! Todd! – Głos w tle należał do kobiety. Był piskliwy, podszyty strachem. Głos Andrei. Krzyki ucichły jak nożem uciął. – Jeśli coś jej się stanie, przysięgam na Boga, że… – Daruj sobie te czcze pogróżki. Nigdy nie znajdziesz Genesis, więc jej też nie znajdziesz. Proponuję, żebyś udał się w jakieś spokojne miejsce i pomedytował nad własną arogancją. Może na cmentarzu nad brzegiem rzeki Anacostia. Jak widać, nie masz szczęścia w miłości. Ale proszę pamiętać, panie Belknap, każdy z nas decyduje o własnym szczęściu. – Kim jesteście? – Belknap czuł, jakby ktoś nadmuchiwał balon w jego piersi. Z trudem łapał powietrze. – Czego chcecie? – Nauczyć ogara chodzić przy nodze. – Suchy, bezbarwny śmiech. – Co? – Możliwe, że jeszcze się z tobą skontaktujemy. – Posłuchaj – Belknap cedził słowa przez zaciśnięte zęby. – Znajdę was. Wytropię. Odpowiecie za wszystko. Chcę, żebyście o tym wiedzieli. – Kolejne czcze pogróżki trójnogiego kundla. Wciąż nie rozumiesz. To świat Genesis. Ty po prostu w nim żyjesz. – Chwila ciszy. – Przynajmniej na razie. Po tych słowach porywacz Andrei się rozłączył. ••• Andrea otworzyła oczy i spojrzała na otaczającą ją biel. W głowie jej dudniło. Miała sucho w ustach. Pod powiekami czuła piasek. Gdzie była?

Wszędzie dookoła widziała jedynie biel. Po kilku minutach biel stała się mniej lekka i mglista, a zaczęła przypominać powierzchnię czegoś rzeczywistego, twardego i mocnego. Co to za miejsce? Była w Waszyngtonie, szła do pobliskiej kawiarni, kiedy… a teraz? Próbowała przyjrzeć się otoczeniu. Biały sufit z ukrytymi we wnękach świetlówkami, które emanowały zimnym, białym światłem. Podłoga, metr pod szpitalnym łóżkiem, na którym spała narkotycznym snem. Chciała wyjść z łóżka, tylko jak? Z trudem przypomniała sobie, a następnie wykonała kilka czynności koniecznych, żeby wstać: dźwignęła się, obróciła, spuściła nogi. Coś, co robiła każdego dnia, nawet się nad tym nie zastanawiając, przywodziło na myśl skomplikowaną operację. Przypomniała sobie lekcje jazdy konnej, kiedy była małą dziewczynką, i zsiadanie z końskiego grzbietu – płynny ruch zaczynający się od kilku komend. Uraz mózgu? Bardziej dowód na to, że środek uspokajający nie przestał jeszcze działać. Była wykończona. Miała ochotę dać za wygraną. Ale się nie poddała. Kiedy wstała, uklękła i uważnie obejrzała podłogę. Miała na sobie koszulę szpitalną, była boso i czuła pod stopami drewno. Podłogę zbudowano z desek grubych jak kadłub statku, pokrytych warstwą twardej białej substancji. Uderzyła w nią piętą, jednak nie rozległ się prawie żaden dźwięk; pod drewnem znajdowała się prawdopodobnie warstwa betonu. Po bliższym zbadaniu stwierdziła, że ściany wykonano z tego samego materiału i pokryto taką samą białą substancją podobną do farby epoksydowej używanej na statkach i do malowania fabrycznych podłóg, która tworzyła twardą, odporną na odpryskiwanie powłokę. Miałaby problem, żeby zdrapać ją śrubokrętem. A co dopiero paznokciami. Weź się w garść, Andreo. Zamknięte drzwi miały zawiasy od zewnątrz i maleńkie okienko z wizjerem. Obok, na suficie, zamontowano jeszcze jedną lampkę – zwykłą okrągłą jarzeniówkę, co powodowało, że całe pomieszczenie skąpane było w świetle. Środek bezpieczeństwa czy próba psychologicznego zastraszenia? Dokąd ją zabrali? Pomieszczenie miało sześć na sześć metrów, z małą wnęką, gdzie znajdowała się staromodna wanna z emaliowanego żeliwa i toaleta z nierdzewnej stali, podobna do tych, jakie widywała w filmach, których akcja rozgrywała się w więzieniu. Obejrzała uważnie łóżko. Prosta rama ze stalowych rurek.

Zblokowane kółka. Kilka otworów na stojaki do kroplówki. A więc była w szpitalu. Usłyszała hałas przed drzwiami i chwilę później w wąskim okienku pojawiły się czyjeś oczy. Patrzyła, jak drzwi się otwierają, widziała klucz w zamku, gdy strażnik naciskał klamkę ze stali nierdzewnej, i dostrzegła fragment korytarza z czerwonej cegły. Powtarzała sobie, że w tej sytuacji każdy szczegół może być ważny. Kiedy strażnik wszedł do pokoju, klamka z głuchym szczękiem wróciła do poprzedniej pozycji. Andrea nie znała się na zamkach, ale domyślała się, że to wyjątkowo skomplikowany mechanizm. Nawet gdyby więzień przemycił do środka wytrych, drzwi nie otworzyłyby się bez jednoczesnego naciśnięcia klamki. Należało przekręcić klucz i niemal jednocześnie nacisnąć klamkę, żeby w mechanizmie zadziałały sprężyny. Strażnik miał bladą cerę, perkaty nos, niezbyt wydatny podbródek z dołkiem i szeroko rozstawione jasnozielone oczy, które prawie nie mrugały, przez co przypominały Andrei oczy szczupaka. Był ubrany w oliwkowoszary mundur z grubym wojskowym pasem. – Stań pod przeciwległą ścianą – poinstruował ją, trzymając rękę na czarnym plastikowym urządzeniu, prawdopodobnie paralizatorze. Mówił jak człowiek z południa Stanów, który większość życia spędził na północy. Andrea zrobiła, co jej kazał, i stanęła pod ścianą naprzeciwko drzwi. Mężczyzna zajrzał pod łóżko, po czym wszedł do wnęki łazienkowej i dokonał szczegółowej inspekcji. – W porządku – uznał w końcu. – Nie ma szans, żebyś mogła się stąd wydostać, więc wyświadcz nam obojgu przysługę i nie zdemoluj tego miejsca. – Gdzie jestem? Kim ty jesteś? – Andrea odezwała się po raz pierwszy, odkąd mężczyzna wszedł do pomieszczenia. Głos miała silniejszy i bardziej opanowany, niż się tego spodziewała. Strażnik pokręcił głową. W jego oczach pogarda mieszała się z rozbawieniem. – Dostanę ubranie na zmianę? – Myślę, że da się to załatwić – odparł. A więc nie on tu dowodził. Byli inni i to ich rozkazy wykonywał. – Tylko po co? – Za dzień, dwa wypuścicie mnie stąd? – Próbowała odczytać godzinę na jego zegarku.

– Jasne. Można tak powiedzieć. – Wyglądał na rozbawionego. – Tymczasem radziłbym, żeby pojednała się pani ze swoim Bogiem. – Proszę – szepnęła. – Jak masz na imię? – Gdyby nawiązała z nim jakąkolwiek więź, może dowiedziałaby się czegoś więcej. Może przestałby traktować ją tak przedmiotowo. – Zapewniam, że to nie jest spotkanie parafialne. – Mężczyzna utkwił w niej spojrzenie rybich oczu. Andrea usiadła na łóżku, jedną ręką ściskając brzeg koca. – Przepraszam za pościel – ciągnął. – Nylon balistyczny, ciężkie płótno na zewnętrznych szwach. Nazywamy je kocami samobójców. Tylko to mieliśmy pod ręką. – Skąd pochodzisz? To znaczy, gdzie się urodziłeś? – Kolejna próba nawiązania kontaktu. Andrea nie zamierzała dać za wygraną. Powolny uśmiech wypełznął na twarz strażnika. – Wiem, do czego zmierzasz. Może i jestem z Południa, ale nie znaczy to, że jestem głupi. Za kilka godzin któryś z nas przyniesie coś do jedzenia. – Proszę… – Zamknij się w końcu. – Uśmiechnął się i zdjął czapkę. – Gdyby nie to, że jestem profesjonalistą, już dawno bym cię zerżnął, i wierz mi, wcale bym się z tobą nie cackał. – Włożył z powrotem czapkę. – Życzę miłego dnia. – Która godzina? – spytała Andrea, kiedy szedł w stronę drzwi. – Pytasz, ile czasu ci zostało? Niewiele – odparł. ••• Belknap silił się na swobodę, telefonując do przyjaciela Andrei, Waltera Sachsa z funduszu hedgingowego, w którym kiedyś ona także pracowała. Nie chciał go spłoszyć. Andrea ufała temu człowiekowi. Belknap również będzie musiał mu zaufać. Zgodził się spotkać z Sachsem w zaproponowanym przez informatyka miejscu, które okazało się małą restauracją ze zdrową żywnością w Greenwich, w stanie Connecticut. Sądząc po znikomej liczbie klientów, tutejsze specjały pozostawiały wiele do życzenia. Usiadłszy na tyłach lokalu, Belknap wyglądał mężczyzny w zielonej płóciennej marynarce.

W końcu zobaczył wysokiego gościa o pociągłej, trójkątnej twarzy i poprzetykanych siwizną, brązowych włosach, wygolonych po bokach niemal do skóry. Sachs miał dołek w brodzie i tułów, który wydawał się nieproporcjonalnie mały do reszty ciała. Belknap pozdrowił go machnięciem dłoni i mężczyzna zajął miejsce naprzeciw niego. Miał zaczerwienione i szkliste oczy, jak ktoś, kto pali trawkę, chociaż nie pachniał ziołem. – Jestem Walt – przedstawił się. – Todd – rzucił Belknap. – No proszę – Walter Sachs zakręcił palcem w powietrzu – czuję się jak w historii szpiegowskiej. Umawiam się na spotkania z nieznajomymi. A tak przy okazji, co u Andrei? – W porządku. Rozmawiamy, bo jej zdaniem można ci zaufać. – Kelnerka postawiła przed nimi talerz. – To na koszt firmy – oznajmiła. – Specjalność lokalu. Ciasteczka z chleba świętojańskiego. – Co to właściwie takiego ten chleb świętojański? – spytał Belknapa Walt. Może próbował przełamać pierwsze lody. – Nie mam pojęcia – odparł agent, próbując ukryć swoje zniecierpliwienie. Walter podniósł wzrok na kelnerkę. – Wie pani, zawsze się zastanawiałem, czym właściwie jest ten chleb świętojański? Kelnerka ubrana w koszulkę z niebielonej bawełny i workowate spodnie z surowego lnu posłała mu promienny uśmiech. – Chleb świętojański to strąki z drzewa karobowego. Nie zawierają tłuszczu ani kwasu szczawiowego, są bogate w błonnik i białko i nie powodują alergii. A przy tym smakują jak czekolada. – Wcale nie. – Walt spojrzał na nią z niedowierzaniem. – Ale podobnie. Wiele osób woli je od czekolady. – Niech pani wymieni choćby jedną. – Mówią, że to najlepsze naturalne ciastka. – Kto tak mówi? – Po prostu tak się mówi. – Kelnerka nie przestawała się uśmiechać. Sachs postukał palcem w jeden z ze sloganów zapisanych kursywą na menu. – Tutaj jest napisane, że „kto pyta, ten się rozwija”.

– Niech mu pani poda filiżankę naparu z pieprzu metystynowego – zaproponował Belknap. Czuł narastającą panikę i desperację, ale nie mógł przestraszyć mężczyzny ani zrazić go do siebie. Musiał zachować spokój i udawać, że nad wszystkim panuje. – Wolę uspokajającą herbatkę ziołową. – Sachs bawił się płatkiem ucha z widoczną dziurką po kolczyku. – Dla mnie to samo – zwrócił się do kelnerki Belknap. – A więc gdzie podziewa się Andrea? – spytał Walt. – Domyślam się, że nie ściągnąłeś mnie tu, bo padł ci twardy dysk. – Mówiłeś komukolwiek, gdzie idziesz? Ktokolwiek wie o naszym spotkaniu? – zapytał Belknap. – Wyraziłeś się w tej kwestii dosyć jasno. – To znaczy, że nikomu nie powiedziałeś? – Nie. Bramka logiczna: otwarte. Belknap wyjął z kieszeni kartkę, którą dostał od senatora Kirka i bez słowa wręczył ją Sachsowi. Informatyk rozłożył ją i strzepnął w powietrzu. – Lepka! – rzucił z odrazą. – Trzymałeś ją w tyłku czy co? Agent spiorunował go wzrokiem. – Marnujemy czas – warknął. – Przepraszam – dodał. – Chodzi o to, że… sprawa jest dość pilna. Sachs zerknął na kartkę. – Poczęstuj się ciastkiem – zaproponował, nie podnosząc wzroku na Belknapa. – Kod źródłowy e-maila. Coś ci to mówi? – Mam teorię, że nikt nie lubi ciastek z chleba świętojańskiego – ciągnął Sachs. – Chociaż mogę się mylić. W końcu są pokolenia, które nie przyszły jeszcze na świat. – Proszę, Walt, skup się. To ślepy zaułek czy nie? Informatyk parsknął. – Jak by to ująć? To jak ślepa uliczka w ślepym zaułku, w okolicy pełnej ślepych zaułków. – Wyciągnął automatyczny ołówek i zakreślił ciąg cyfr. – Nie znam bardziej ślepego zaułka. Wiesz, co to przekaźnik poczty anonimowej? – Mniej więcej. Z grubsza. Może mógłbyś mnie oświecić. Walt patrzył na niego przez chwilę. – E-maile przypominają zwykłe listy. Wędrują z jednego urzędu pocztowego do innego, przechodzą przez sortownię, aż w końcu trafiają na właściwą pocztę.

Zwykły e-mail w drodze do adresata zalicza od piętnastu do dwudziestu przystanków. W każdym z nich pozostawia po sobie znak, coś jak okruszek, i pobiera kod, rodzaj naklejki wizowej, mówiący o tym, którędy podróżował. Powiedzmy, że jesteś w Kopenhadze i używasz konta AT and T, żeby wysłać wiadomość do Sztokholmu. Twój e-mail będzie przeskakiwał z miejsca na miejsce, niewykluczone, że zahaczy o Schaumburg w Illinois i kilka innych sieci, zanim w końcu trafi do komputera twojego przyjaciela w Sztokholmie. Wszystko to potrwa kilka sekund. – Brzmi skomplikowanie – przyznał Belknap. – I tak trochę to uprościłem. W rzeczywistości ten jeden e-mail nie jest wysyłany jako jedna wiadomość. System rozrywa go na kawałki – mnóstwo małych pakietów; bo żeby trafił do odbiorcy, trzeba go zmniejszyć do rozmiaru przewodów, którymi podróżuje. Każdego dnia system przenosi miliardy wiadomości. Każdy z tych pakietów ma przypisany specjalny numer identyfikacyjny, tak by dało się je połączyć w całość. Większość ludzi nie zawraca sobie głowy informacjami w nagłówku, więc programy do obsługi poczty elektronicznej zwykle ich nie wyświetlają. Informacje te przychodzą jednak razem z e-mailem. Żeby je zobaczyć, trzeba wyświetlić podgląd kodu źródłowego. Wówczas można uruchomić prosty program, na przykład traceroute, który prześledzi kolejne etapy podróży wiadomości. – Jak bezpieczny jest system? – Korzystając ze standardowego dostawcy usług internetowych? Hakerzy żartują, że ISP znaczy tyle, co „internetowy szpiegowski program”. To najmniej bezpieczna forma komunikacji. Bez kodowania każda wiadomość jest jak pocztówka. Nadążasz? – Mówiąc to, zaczął kruszyć jedno z ciastek na coraz mniejsze kawałki. – No i należy pamiętać, że każdy komputer ma jedyny w swoim rodzaju podpis cyfrowy, wyjątkowy numer identyfikacyjny w systemie BIOS, podobnie jak każdy samochód ma niepowtarzalny numer VIN. Tak więc ustalenie adresu IP to dopiero początek. Jest mnóstwo programów, które automatycznie przechwytują i analizują dane przepływające w sieci. Urządzeń szpiegujących, o których rząd nie mówi publicznie. Ich wersje w sektorze publicznym są jeszcze bardziej skuteczne. Załóżmy, że jesteś genialnym programistą kodującym. Dla kogo będziesz pracował? Dla Agencji Bezpieczeństwa Narodowego za pięciocyfrową pensję? Wolne żarty. Zwłaszcza po tym, jak pogadasz z headhunterami z Cisco, Oracle albo Microsoftu, którzy przyjadą na spotkanie

swoimi porsche i będą kusić cię kupą szmalu, opcjami na zakup akcji i darmowym cappuccino. – Wróćmy do tego, co mówiłeś o bezpieczeństwie systemu… – A tak, o programach do przechwytywania danych. Widzisz, tak naprawdę wszystkie systemy poczty elektronicznej działają w ten sam sposób. SMTP to algorytm komunikacyjny, a POP, czyli protokół internetowy, pozwala odebrać pocztę. Ale użycie najlepszych programów do anonimowego przesyłania poczty tworzy coś w rodzaju tarczy gwarantującej niewidzialność. – Tarcza gwarantująca niewidzialność – powtórzył Belknap. – Cały czas mówimy o firmie, która automatycznie usuwa z e-maila dane nagłówkowe i przesyła go dalej, tak? – Nie, to tylko część procesu. – Sachs zdecydowanie pokręcił głową. – Coś takiego nie rozwiąże problemu, bo wtedy Wielki Brat mógłby monitorować przychodzące wiadomości. Jeśli to zwykła zabawa w kodowanie, to NASA jest względnie przyzwoita. Porządny anonimowy remailer wykorzystuje do tego całą sieć. Jeśli jesteś użytkownikiem, wysyłasz e-maile, używając programu jak Mixmaster, czegoś, co zaszyfruje twoją wiadomość, i ona dotrze do adresata po serii opóźnień. To tak, jakbyś wysyłał samogłoski siedem sekund po wysłaniu spółgłosek, przez co trafiają do celu w osobnych pakietach. Kolejna wiadomość zawiera instrukcje, jak poskładać je do kupy. W ten sposób nie jesteś w stanie określić, skąd wysłano e-maila. Kolejna rzecz to uwzględnienie funkcji „odpowiedz”. Każdy może usunąć z wiadomości dane nagłówkowe. Jak gdyby zamazać adres zwrotny. Odesłać wiadomość, tak by pozostała niewykrywalna, to dopiero sztuka. – I anonimowi nadawcy poczty elektronicznej to potrafią? – Ten tak – odparł z nieskrywanym podziwem Sachs. Postukał palcem ostatni ciąg cyfr. – Tę wiadomość odesłał Privex, jedna z najlepszych firm w branży. Rosyjski informatyk założył ją kilka lat temu na Dominice. To wyspa na Morzu Karaibskim. – Wiem, gdzie jest Dominika – odparł Belknap. – To raj podatkowy. – Obsługiwany przez wielki podmorski światłowód. Całe to miejsce jest okablowane. Może nie tak jak Stany, ale remailer z siedzibą w Ameryce to prawdziwa rzadkość. Nikt nie chce się użerać z przepisami dotyczącymi szyfrowania danych. – Jak więc go wytropimy? – spytał Belknap.

– Właśnie ci wyjaśniłem – odparł poirytowany Sachs. – Nie wytropimy go. To niemożliwe. Privex jest jak ogromna blokada drogowa. Maskuje adresy IP użytkowników swoimi adresami IP. Nie obejdziesz jej. – Daj spokój, Andrea mówiła mi, co potrafisz – namawiał go Belknap. – Jestem pewien, że coś wymyślisz. – Dalej nie powiedziałeś mi, gdzie ona jest. – W głosie Sachsa wyczuwało się niepokój. Belknap nachylił się. – Miałeś mi powiedzieć, jak zamierzasz przechytrzyć Privex. – Chcesz, żebym ci powiedział, że wróżka Zębuszka naprawdę istnieje, a Święty Mikołaj wchodzi do domów przez komin? Chętnie. Zwłaszcza że to może być prawda. To znaczy, szczerze w to wątpię, ale jestem jak najbardziej za. Jest niewiele rzeczy, co do których mam absolutną pewność. Ale to jedna z nich. Przez Privex przechodzą miliardy wiadomości. I nikt do tej pory nie złamał ich zabezpieczeń. Nigdy. Gdyby tak się stało, wiedzielibyśmy o tym. A wierz mi, wielu próbowało. Wykorzystywali metody statystyczne i wymyślne algorytmiczne gówna, żeby monitorować przesyłanie danych. Odpuść sobie. Privex dba o to, aby twoja wiadomość została poszatkowana do tego stopnia, że będzie praktycznie nie do odróżnienia. Mają specjalne programy do rotacji adresów IP, serwisy tunelowania usług i serwery, z których korzystają pierwszoligowi gracze. Na Boga, ich klientami są rządy różnych państw. Sam widzisz, że to nie są żarty. Belknap milczał przez moment. Nie do końca nadążał za wyjaśnieniami Sachsa. A jednak gdzieś z tyłu głowy świtała mu pewna myśl niczym maleńka, świetlista rybka w podwodnej jaskini. – Powiedziałeś, że siedziba Privexu znajduje się na Dominice. – Tak, serwery. – I nie da się ich zhakować? – Nie. – W porządku – rzucił Belknap po chwili. – W takim razie włamiemy się do nich. – Nie słuchasz mnie. Właśnie ci powiedziałem, że nie ma mowy o żadnym hakowaniu ani krakowaniu. To wirtualna forteca. – Właśnie dlatego zakradniemy się do środka. – Przecież mówię… – Mam na myśli prawdziwe włamanie do siedziby firmy.

– Prawdziwe… – Sachs nie dokończył, wyraźnie zdumiony tym, co usłyszał. – Nie nadążam. Belknapa to nie dziwiło. Żyli w zupełnie innych światach. Jego świat był pełen prawdziwych rzeczy i ludzi; rzeczywistość Sachsa przypominała wir danych elektronicznych, kaskady zer i jedynek. Był to świat wirtualnych ludzi i wirtualnych przedmiotów. Żeby znaleźć Andreę Bancroft, będą musieli połączyć siły. – Może Privex przypomina wirtualną fortecę – rzucił agent. – Tak jak chleb świętojański przypomina w smaku czekoladę. Ale gdzieś na Dominice jest bunkier pełen wirujących dysków magnetycznych, tak? – No… tak. – Dobrze więc. – Chyba nie liczysz na to, że zostawią otwarte drzwi, żebyśmy mogli wejść do środka? – Nigdy nie słyszałeś o włamaniu i wtargnięciu? – Jasne, że słyszałem. Tym właśnie zajmują się hakerzy. Przedzierają się przez zapory sieciowe, otwierają wytrychem wirtualne drzwi, kradną hasła i instalują systemy inwigilacji cyfrowej. Takie rzeczy dzieją się w każdej kawiarence internetowej. – Nie udawaj głupiego. – Belknap miał ochotę walnąć ręką w chybotliwy oklejony laminatem stół. – Zważywszy na to, że ukończyłem MIT z wyróżnieniem i nadal pracuję jako cholerny informatyk w funduszu hedgingowym w Coventry, wiele osób powiedziałoby, że wcale nie udaję – parsknął Sachs. – A gdyby ktoś wysłał ciebie na tę wyspę, wprost do siedziby Privexu? Czy gdzieś tam na serwerach albo na urządzeniach do przechowywania danych byłaby kopia tej wiadomości z danymi nagłówkowymi? – Wszystko zależy od tego, kiedy by ją wysłano – odparł Sachs. – Po siedemdziesięciu dwóch godzinach pliki są automatycznie usuwane. Do tego czasu przechowuje się kopie oryginałów, żeby przetworzyć odpowiedź. Prawdopodobnie mają tam multiterabajtową pamięć masową. Belknap odchylił się na krześle. – Wiesz co, Walt? Blado wyglądasz. Przydałoby ci się trochę słońca. Może za dużo grasz w gry komputerowe, gdzie za każdego zastrzelonego wroga dostajesz dodatkowe życie.

– Jak chcesz być dobry, musisz ćwiczyć – przyznał Walt. – Słoneczne Karaiby wzywają cię – powiedział Belknap. – Chyba ci odbiło – rzekł Sachs – jeśli myślisz, że dam się wciągnąć w coś takiego. Ile międzynarodowych przepisów masz zamiar złamać? Umiesz do tylu liczyć, bohaterze? – Nie chciałbyś zrobić czegoś wyjątkowego, o czym mógłbyś opowiadać swoim wnukom? – Belknap posłał mu szelmowskie spojrzenie. Znał mężczyzn pokroju Walta Sachsa i wiedział, że ten protestuje, by przekonać siebie, że to kiepski pomysł. – Założę się, że w pracy czekają na ciebie spartaczone arkusze kalkulacyjne. Nie wychylaj się, Walt, a niebawem będziesz się kwalifikował do darmowego ubezpieczenia dentystycznego. Po co ratować świat, skoro firma tak cię rozpieszcza? – Pewnie nie ma nawet bezpośrednich lotów na Dominikę – odezwał się Walt. – Dlaczego w ogóle o tym gadam? To szaleństwo. Nie tego mi w życiu trzeba. – Utkwił wzrok w jedynym ocalałym szarobrązowym ciastku na glinianym talerzu i zanurzył palec w okruchach innego. – Czy to będzie… niebezpieczne? – Bądź ze mną szczery, Walt – odparł agent. – Masz nadzieję, że odpowiem „tak” czy „nie”? – Nieważne, co powiesz – burknął informatyk – bo i tak w to nie wchodzę. Nawet o tym nie myślę. – A szkoda. Ponieważ muszę odszukać osobę, która wysłała tego e-maila. – Dlaczego? – Z wielu powodów. – Belknap wbił wzrok w Sachsa i zdecydował, że powie mu prawdę. – Oto jeden z nich – ciągnął, usiłując opanować drżenie głosu. – Skłamałem, mówiąc, że u Andrei wszystko w porządku. – Jak to? – Tak naprawdę nic nie jest w porządku. Andrea została porwana. To prawdopodobnie jedyny sposób, żeby ją uratować. – Wiedział, że wiadomość albo na dobre odstraszy informatyka, albo nakłoni go do współpracy. Żeby wejść do gry, musisz rzucić kostką. – Chryste. – W głosie Sachsa autentyczna troska mieszała się ze strachem i instynktem samozachowawczym. Jego zaczerwienione oczy zrobiły się jeszcze bardziej czerwone. – A więc to wszystko prawda. – Walt – zwrócił się do niego Belknap. – Musisz dokonać wyboru. Jedyne, co mogę powiedzieć, to, że ona cię potrzebuje.

– Czyli jak? Znajdziesz tego, kto napisał tę wiadomość, uratujesz Andreę i wszystko dobrze się skończy? – Drżącymi palcami podniósł ocalałe ciastko i odłożył je na talerz. – To zależy – odpowiedział Belknap. – Wchodzisz w to czy nie? ••• Nowojorskie mieszkanie Rolanda McGrudera na piątym piętrze w budynku bez windy przy Czterdziestej Czwartej – okolicy nazywanej niegdyś „Hell’s Kitchen”, zanim pośrednicy w handlu nieruchomościami zdecydowali, że w tej branży nazwa „Clinton” brzmi znacznie lepiej – było zagracone i nieposprzątane, podobnie jak pokój za kulisami, gdzie pracował. Często tłumaczył znajomym, że wszystko przez to, że jest scenografem. Honorowe miejsce zajmowała nagroda Tony Award za najlepszą charakteryzację teatralną. Tuż obok, na biurku, stała fotografia z autografem Nory „Niech Padną Trupem” Norwood, najlepszej jego zdaniem piosenkarki od czasów Ethel Merman. „Mojemu kochanemu Rolandowi – napisała okrągłym, pełnym zawijasów pismem – który sprawia, że wyglądam tak, jak się czuję. Dozgonnie wdzięczna!”. Kolejne zdjęcie, tym razem Elaine Stritch, opatrzono równie wylewną dedykacją. Było to powiedzenie, któremu hołdowali aktorzy starej daty: „Przyjaźnij się z charakteryzatorami, oni sprawią, że zawsze będziesz dobrze wyglądać”. Tymczasem młode gwiazdeczki bywały niemożliwe – władcze, chłodne, a nawet nieuprzejme. Traktowały Rolanda jak popychadło. Właśnie dlatego przestał pracować w branży filmowej. „Nie ma to jak ludzie show-biznesu”, głosiła stara piosenka. Ale Roland pracował z ludźmi niemającymi z tą branżą nic wspólnego. Nie rozdawali zdjęć z autografem. Zamiast tego kazali mu podpisywać rozmaite umowy poufności o złowieszczo brzmiących nazwach. Oni również mieli swoje sposoby, żeby okazać wdzięczność, i opłacali go sowicie za poświęcony im czas. Wszystko zaczęło się lata temu, kiedy został poproszony o przeprowadzenie cyklu szkoleń dla agentów rządowych, dotyczących podstawowych technik charakteryzacji. Choć był człowiekiem dyskretnym, jego umiejętności zyskały mu sławę w służbach wywiadowczych. Od czasu do czasu miewał niezapowiedzianych gości, od których za osobliwe wymagania otrzymywał koperty pełne pieniędzy. Niektórzy z nich byli nawet kimś w rodzaju stałych klientów.

Jak koleś, któremu właśnie pomagał. Metr osiemdziesiąt dwa, regularne rysy twarzy, szare oczy. Idealny materiał do pracy. – Mogę użyć wosku i zrobić nakładkę na zęby zachodzącą na górne dziąsła – wyjaśnił Roland. – Szkoda, bo przystojny z pana facet. Ale coś takiego znacząco zmieni kontur twarzy. A może niebieskie oczy? Mężczyzna pokazał mu paszport, według którego nazywał się Henry Giles i miał brązowe oczy. – Trzymajmy się tego – rzucił. – Brązowe oczy. Nie ma problemu. Użyję powłoki lateksowej. Trochę się marszczy, ale wygląda naturalnie i z pewnością doda panu lat. Możemy też popracować nad kącikami ust i odrobinę powiększyć nos. Jednak zachowamy umiar. Nie chcemy przecież, żeby ludzie podziwiali moją robotę. – Przede wszystkim mają nie zwracać na mnie uwagi – odparł gość. – Proszę zatem unikać słońca – ostrzegł Roland. – Trudno o materiały, które sprawują się dobrze w każdym świetle. – Z uwagą przyjrzał się twarzy mężczyzny. – Zrobię też nakładkę na żuchwę. Wosk ortodontyczny łatwo się formuje, tylko niech się pan nie spodziewa cudów. I proszę uważać, kiedy będzie pan z kimś rozmawiał. – Zawsze uważam. – W pańskiej pracy to chyba normalne. Mężczyzna zamrugał. – Dobry z ciebie człowiek, McGruder. Nie pierwszy raz jestem ci wdzięczny. – Miło mi to słyszeć. Ale proszę. Robię tylko to, za co mi płacą. – Uśmiechnął się zadowolony. – Jak to mówią: „Szczęśliwy ten, kto robi to, co kocha”. A może ten, kto potrafi pokochać to, co musi robić? Nigdy nie wiem, jak to idzie. Zresztą często mylę różne rzeczy. – Mówiąc to, włożył do mikrofalówki dwa kawałki wosku ortodontycznego. – Uporamy się z tym raz-dwa. – Doceniam. Naprawdę. – Tak jak powiedziałem, robię to, za co mi płacą. Godzinę później, kiedy mężczyzna wyszedł, McGruder nalał sobie wódki z sokiem żurawinowym i zrobił coś jeszcze, za co mu płacili. Zadzwonił do Waszyngtonu i chwilę później usłyszał w słuchawce znajomy głos. – Miałem dać cynk, jeśli pojawi się nasz wspólny znajomy. – Roland pociągnął długi łyk. – I niech pan zgadnie. Właśnie z nim skończyłem. Co chce pan wiedzieć?

Rozdział 26

Przesłona wizjera poruszyła się z cichym szczękiem. Ten sam strażnik co poprzednio. Jedna ręka na klamce, druga na kluczu i ciężkie drzwi się otworzyły. Andrea Bancroft uprzedziła jego rozkaz i stanęła pod przeciwległą ścianą. Za nim do pokoju wszedł drugi mężczyzna – wyższy, chudszy, starszy. Przez chwilę rozmawiali ściszonymi głosami, po czym strażnik wyszedł, żeby zająć miejsce przed drzwiami. Wysoki mężczyzna postąpił kilka kroków w stronę Andrei i otaksował ją spojrzeniem. Mimo wysokiego wzrostu poruszał się z kocią gracją. Był elegancki, nawet zbyt elegancki, a jego szarozielone oczy niemal przeszywały ją na wylot. – W archiwach w Rosendale zginęło dwóch mężczyzn – warknął. – Byłaś tam. Co się wydarzyło? – Myślę, że pan wie – odparła. – Co im zrobiłaś? – Głos miał donośny, beznamiętny i nie patrzył już na nią. – Potrzebujemy odpowiedzi. – Proszę mi powiedzieć, gdzie jestem – zażądała Andrea. – Do cholery… Mężczyzna przebiegł wzrokiem po ścianach, jakby czegoś szukał. – Po co poleciałaś na Cypr? – Zadał pytanie tak, jak gdyby to nie ona była jego adresatką. – Ukrywanie prawdy nic ci nie da. – Bez ostrzeżenia odrzucił z łóżka nylonowo-płócienny koc i przebiegł palcami wzdłuż zewnętrznych szwów. – Co, do diabła… Mężczyzna spojrzał na nią zmartwionym wzrokiem i przyłożył palce do ust. – Jeśli nie będziesz z nimi współpracować – mówił, nie patrząc jej w oczy – nie będą mieli powodu, żeby zachować cię przy życiu. Ci ludzie nie dają drugiej szansy. Jeśli wiesz, co dla ciebie dobre, proponuję, żebyś zaczęła mówić. Tak naprawdę wcale nie zwracał się do niej. Przemawiał z myślą o niewidocznych słuchaczach. Długimi palcami szarpnął drut sprytnie zaszyty pod materiałem i kilkoma pociągnięciami wysunął metr cienkiego srebrnego przewodu. Na jego końcu umieszczono małe kuliste urządzenie skrzętnie ukryte w rogu ciężkiego koca. – Dobrze – zagrzmiał. – A teraz siadaj i mów. Będę wiedział, jeśli zaczniesz kłamać. Widzisz, jest niewiele rzeczy, których bym o tobie nie wiedział.

Potrzymał w palcach czarną plastikową kulkę i ścisnął ją, aż pękła. Odwrócił się do Andrei i przemówił cichym, naglącym głosem. – Nie mamy zbyt wiele czasu. Kiedy nagranie się urwie, stwierdzą awarię. Ale już wcześniej ktoś może się zorientować, że coś jest nie tak. – Kim pan jest? Mężczyzna spojrzał na nią. Twarz miał ściągniętą ze strachu. – Więźniem, podobnie jak ty. – Nie rozumiem. – Powiedziałem im, że wiem, jak do ciebie dotrzeć. Że potrafię cię przesłuchać i znam twoje słabości. Tylko dlatego pozwolili mi tu wejść. – Ale dlaczego… – Prawdopodobnie dlatego, że wiedzą, kim jesteśmy. Jest coś, co nas łączy. – Posłał jej udręczone spojrzenie. – Widzisz, jestem przyjacielem Todda. Andrea otworzyła oczy ze zdumienia. – Mój Boże. Ty jesteś Jared Rinehart.

Waszyngton Wściekły Will Garrison siedział, milcząc w swoim biurze. Na ekranie monitora błyskał sygnał alarmowy, międzyagencyjna wiadomość natychmiast przekazywana przez wewnętrzną sieć komputerową Wydziału Operacji Konsularnych. Wkrótce potem została potwierdzona. Nazwisko podane przez nowojorskiego informatora trafiło na listę osób monitorowanych przez Federalny Zarząd Lotnictwa i machina została wprowadzona w ruch. „Henry Giles” przenosił się z miejsca na miejsce. Pewnie do głowy ci nie przyszło, że na to wpadniemy, Todd. A jednak Gareth Drucker był irytująco niezdecydowany, gdy Garrison przekazał mu najnowsze wieści. Jego oczy za prostokątnymi szkłami okularów bez oprawek wydawały się zamglone i dziwnie rozbiegane. Stał na tle żaluzji, skąpany w blasku popołudniowego słońca, i robił wszystko, by nie patrzeć Garrisonowi w oczy. – Tkwimy po uszy w gównie, Will. – Drucker wypuścił powietrze przez nos. – A ja nie wiem nawet, czyje to gówno.

– Do cholery, nie możemy siedzieć z założonymi rękami! – wybuchnął Garrison. – Musimy uderzyć i to już. – To ta przeklęta komisja Kirka. – Drucker cedził kolejne słowa. – Już dostałem po dupie za tę wpadkę w Hart Building. Jest czas, kiedy trzeba się wychylić, i jest czas, kiedy człowiek powinien siedzieć jak mysz pod miotłą. Polityczna intuicja podpowiada mi, że jeszcze jedna taka wpadka, i będziemy się tłumaczyć przez kolejne dwanaście miesięcy. – Chyba nie zamierzasz organizować następnej obławy? – Muszę się nad tym zastanowić. Oakeshott mówi, że ludzie Kirka są dziwnie opiekuńczy wobec naszego łobuza. Dotarły do Oakeshotta takie słuchy, a sam wiesz, że jest w dobrych stosunkach z chłopakami z Kapitolu. Pogadaj z nim. – Pieprzyć Oakeshotta – bąknął Garrison. – A jak umowa z Kirkiem? Kastor ma coś na nich? Czy tylko udaje pieprzonego informatora? Dyrektor operacyjny zacisnął usta. – Nie wiemy – odparł. – Ale wystarczy, że przekona tych, pożal się Boże, śledczych, że jest informatorem, a wtedy my damy mu popalić. Co ty na to? – Co ja na to? A co się stanie, jeśli po raz kolejny pozwolisz jakiemuś stukniętemu łobuzowi wprowadzić zamęt? Ten facet stanowi zagrożenie, wiesz o tym równie dobrze, jak ja. Czytałeś wewnętrzny raport z Larnaki. Sukinsyn zamordował prominentnego biznesmena, faceta, który nieraz sprawdził się w roli informatora. Belknap wymknął się spod kontroli. Kierują nim wściekłość i paranoja; zagraża każdemu, kto wejdzie mu w drogę. Cholera, ledwie cztery dni temu zginęła Ruthie Robbins! – Dostałem cynk od śledczych, że to nie Kastor ją zabił. Zastrzelono ją z ukrycia, a on nie jest snajperem. Zdaje się, że to, co wydarzyło się w Larnace, jest bardziej skomplikowane, niż nam się wydawało. Ludzie coraz bardziej interesują się Polluksem. Powinniśmy przygotować się na niespodzianki. W jego życiorysie jest kilka czarnych dziur, a my nie mamy pojęcia, co się w nich kryje. Domyślam się jednak, że nie piłeczki do golfa. – Szlag. Nic tylko psioczą i próbują odwrócić naszą uwagę. Szukają wiatru w polu. Dość już mam tego przeklętego kultu Kastora. Młode gnojki, które nie widzą tego, co mają pod nosem, i próbują dla wszystkiego znaleźć wytłumaczenie. Jak ten dzieciak Gomez. Powinni mu wręczyć wymówienie albo wysłać do pieprzonej Mołdawii.

– Masz na myśli młodszego analityka Gomesa? Fakt, facet zadaje pytania. Ale nie on jeden. Uwierz mi. Coś tu śmierdzi. Coś jest nie tak. – Zgadzam się. Coś jest nie tak. – I będzie, dopóki tego nie naprawię. Garrison nieco ochłonął, zanim wyszedł na korytarz i zajrzał do gabinetu młodszego członka zarządu operacyjnego. Krępy mężczyzna o brązowych włosach, ostrych rysach i opuchniętej twarzy obrócił się w fotelu, by na niego spojrzeć. Nazywał się O’Brien i na początku swojej kariery był protegowanym Garrisona. Jego biurko było zastawione zdjęciami rodziny, wśród których leżał nieregulaminowy komputer kieszonkowy. Może O’Brien nie był schludny, ale Garrison wiedział, że nadaje się do tej roboty. – Co słychać, Will? – Jak tam dzieciaki, Danny? – Garrison urwał, żeby przypomnieć sobie ich imiona. – Beth, Lane? Wszystko u nich w porządku? – Tak, Will. Co tam? – Chcę złożyć zamówienie na odrzutowiec. – Więc na co czekasz? – Chcę, żebyś ty to zrobił. Potrzebuję specjalnego dostępu. – Wolisz, żeby na dokumentach nie było twojego podpisu. – Właśnie. O’Brien z trudem przełknął ślinę. – Będę miał przez to kłopoty? – Za bardzo się martwisz. – Jak mówią prawnicy: „Nie odpowiedział pan na pytanie”. – Naprawdę nie mam czasu na zabawy. Operacja już się zaczęła. – Chodzi o Kastora? O’Brien może był powolny, ale nie głupi. – Widzisz, Danny – rzekł ze spokojem Garrison – wcześniej angażowaliśmy ludzi, prawda? Tym razem rozegram to inaczej. Jeden elitarny agent jak dobrze wycelowana strzała. – Kto? – spytał O’Brien. – Kto będzie pasażerem? Garrison uśmiechnął się kwaśno. Skóra na jego dziobatych policzkach napięła się. – Ja – odparł. Nie zamierzał łączyć przyjemnego z pożytecznym. Po zastanowieniu uświadomił sobie, że ma większe szanse dopaść Belknapa w pojedynkę.

Wieloosobowy zespół za bardzo rzucał się w oczy, a problemy z koordynacją mogły spowolnić jego działania. Garrison przypomniał sobie, jak Belknap sam jeden zatrzymał pewnego gościa, bo wiedział, że zorganizowana akcja „spłoszy zwierzynę”. Niechęć Drucknera działała na jego korzyść. – Ty? – O’Brien otworzył oczy ze zdumienia. – Mogę cię o coś zapytać, Will? Wszyscy wiedzą, że swego czasu byłeś legendarnym agentem operacyjnym. Ale masz już swoje lata i dotarłeś na sam szczyt. Nie możesz po prostu wysłać tam kogoś innego? Czy nie po to człowiek zostaje szefem, żeby siedzieć bezpiecznie w swoim gabinecie? Garrison odchrząknął znacząco. – Wiesz, co mówią. Chcesz, żeby coś było zrobione dobrze, zrób to sam. – Jesteś wymierającym gatunkiem – rzucił O’Brien, kręcąc głową. – Może to i lepiej. Zamierzasz lecieć… z wyposażeniem? Garrison skinął głową. – Na to też muszę złożyć zamówienie? Czy sam się tym zajmiesz? – Żołnierz zawsze sam pakuje swoje rzeczy, Danny. W Waszyngtonie byli tak blisko, tak cholernie blisko. I gdyby Garrison brał wówczas udział w akcji, sprawa byłaby zamknięta. Kastor jest przebiegłym sukinsynem, ale jeszcze nigdy nie przechytrzył Garrisona. Garrison siedział w tym wystarczająco długo, by przejrzeć każdą cholerną sztuczkę, każdy unik i podstęp. Nie aresztowało się kogoś takiego jak Belknap. Ktoś, kto tak myślał, prosił się o kłopoty. W przypadku takiego klienta jedynym rozwiązaniem była kulka w łeb. Koniec. Żadnego „ciąg dalszy nastąpi”. Koniec znaczył koniec. Żadnych kontynuacji jak w tych przeklętych serialach. Żadnego paplania. Tylko wojna. – Dokąd? – Na Dominikę. Pięćdziesiąt kilometrów na południe od Gwadelupy. Za niecałą godzinę chcę być w powietrzu. Ruchy, dzieciaku, ruchy. – Co jest na Dominice? – O’Brien już sięgał po telefon. – Nie wiem – mruknął pod nosem Garrison. – Ale się domyślam. ••• Jared Rinehart usiadł nieco bliżej. – Jest tyle rzeczy, które chciałbym ci wytłumaczyć.

– Gdzie jesteśmy? – Myślę, że gdzieś w północnej części stanu Nowy Jork. W jakiejś zapadłej dziurze. Ale równie dobrze gdzieś między Montrealem a Nowym Jorkiem. – Ciągle myślę, że to jakiś koszmar i że w końcu się obudzę. – Masz po części rację – powiedział Rinehart. – To rzeczywiście jest koszmar. Posłuchaj, nie mamy czasu. Musimy porozmawiać o Genesis. Todd wpadł na jego trop, prawda? Andrea pokiwała głową. – Muszę wiedzieć, czego dokładnie się dowiedział. Gdzie jego zdaniem ukrywa się Genesis? Spróbowała zebrać myśli. – Ostatnie, co pamiętam, to to, że wybierał się na spotkanie z senatorem Kirkiem. – Tak, wiemy. Ale musiał mieć jakieś pomysły, podejrzenia, przeczucia. Proszę, Andreo, to bardzo ważne. Na pewno coś mówił. – Był gotów poruszyć niebo i ziemię. Brał pod uwagę różne możliwości. Podejrzewał nawet, że to ty jesteś Genesis. Uwaga ta wyraźnie dotknęła Rineharta. – Albo Paul Bancroft, albo… ale myślę, że wiedział, że to żadna z tych osób, które przychodziły nam do głowy. W końcu chyba uznał, że to ktoś zupełnie inny. – Niewiele nam to da. Musisz poszukać w pamięci. Ufał ci przecież, prawda? – Oboje sobie ufaliśmy. – W takim razie na pewno musiał coś napomknąć. – Chcesz powiedzieć, że wiedział, ale trzymał to w tajemnicy przede mną? To nie tak. – Andrea spojrzała na swego rozmówcę i poczuła w żołądku dziwne łaskotanie. – Inaczej nie pojechałby na spotkanie z senatorem. – Tak, wiemy. Tylko kim jesteśmy „my” i skąd wiemy? – Jared – zaczęła – przepraszam, ale czegoś tu nie rozumiem. – W każdej chwili mogą po nas przyjść – upomniał ją. – Proszę, Andreo, skup się. – Czy jesteśmy zakładnikami Genesis? – O co ci chodzi? Wiedziała już. – To tamci chcą dowiedzieć się czegoś o Genesis, prawda. A ty im pomagasz.

– Oszalałaś! Tak, wiemy. – A może sam próbujesz ustalić, kto depcze ci po piętach? Ocena zagrożenia. Tak to nazywacie? Rzuciła się na niego, ale Rinehart chwycił ją za nadgarstek i rzucił na podłogę. Upadek był bolesny i Andrea z trudem dźwignęła się na nogi. Stali teraz naprzeciw siebie. Rinehart patrzył na nią z nieskrywaną nienawiścią. Udawany strach zniknął z jego twarzy, zastąpiony pogardą. – Jesteś piękną kobietą – odezwał się w końcu. – Przepraszam za tak kiepskie oświetlenie. – Obawiam się, że w tej chwili to najmniejsze z moich zmartwień. Jego uśmiech był wymuszony. – Masz rację. – Przypominał postać z obrazu Pontorma albo innego florenckiego malarza z szesnastego wieku. W jego napiętym niczym struna ciele drzemały pokłady siły. – Ale przecież każdy z nas ma do odegrania jakąś rolę. A twoja jest najważniejsza. – Miała wrażenie, że jego magnetyczne spojrzenie wysysa z niej duszę. – Proszę, usiądź. – Mówiąc to, wskazał łóżko. – I zanim coś głupiego przyjdzie ci do głowy, pamiętaj, że jestem profesjonalistą. – W jego dłoni niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zmaterializowała się mała metalowa igła. – Gdybym chciał, mógłbym wbić ci ją w kark, między drugim a trzecim kręgiem szyjnym. W ułamku sekundy. Niemcy mówią na to Fingerspitzgefühl. Niech nie zwiedzie cię fakt, że nie mam przy sobie całego arsenału. Nie jest mi potrzebny. – Jego oczy błysnęły wrogo. Chwilę później zamrugał, a na jego twarz wrócił ten sam wyraz udawanej uprzejmości. – Muszę przyznać, że na chwilę naprawdę dałam się nabrać. – Warto było spróbować. Najwyraźniej Todd ci ufa i jesteś jego pomocnicą. – Miał koci uśmiech, który odsłaniał zęby, ale nie był ani ciepły, ani szczery. – Zawsze miał słabość do inteligentnych kobiet. – Ale najwyraźniej nie dysponujesz wiedzą, która może nam się przydać. Jakoś wcale mnie to nie dziwi. – Czy ja i Todd stanowimy dla ciebie aż tak wielkie zagrożenie? – W zasadzie nie boimy się gróźb. Zwykle to my grozimy ludziom. I dotrzymujemy słowa. Teraz częściej niż w przeszłości. Siatka Ansariego należy do największych na świecie i jest nasza. Nikos Stavros odgrywał ważną rolę w handlu bronią i teraz my kontrolujemy Stavros Maritime. Podobnie jak innych

hurtowników broni. Mam świadomość, że wiesz co nieco na ten temat. W korporacyjnym slangu mówią na to fuzja. – Fuzja. Łączenie przedsiębiorstw o takim samym profilu działalności, żeby stworzyć potężnego gracza, który zdominuje rynek. Znam się na fuzjach. Coventry Equity wspierało kilka. – Nikomu nie przyszło do głowy, że to samo można zrobić w tak zwanej gospodarce równoległej, czyli na czarnym rynku. Myślę, że wyprowadziliśmy ich z błędu. A to znaczy, że stać nas na jeszcze więcej. – Kim są ci „my”? – Myślałem, że wiesz. – Theta. – To ledwie wierzchołek góry lodowej. – Kolejny wymuszony uśmiech. – Masz świadomość, czym możemy się stać? – Wiem tylko, że manipulujecie wyborami na całym świecie. – To działalność uboczna. Zresztą w niewielu krajach wybory mają teraz jakiekolwiek znaczenie. W większości zakątków świata broń liczy się bardziej niż urna wyborcza. Dlatego tak bardzo rośniemy w siłę. Sprawujemy skuteczną kontrolę nad przemocą rewolucyjną. To my zaopatrujemy w broń niepaństwowe siły zbrojne. Możemy zagwarantować stabilizację i wspierać reżimy, które inaczej zostałyby obalone. Możemy też destabilizować reżimy, które inaczej byłyby nietykalne. Oznacza to, że wkraczamy w zupełnie nową fazę operacji. Działamy ponad poziomem państwa narodowego. Wkrótce stanie się jasne, co stworzyliśmy – naszą własną Ligę Narodów. Andrea patrzyła w jego jasne, pełne determinacji oczy. – Dlaczego. Do czego zmierzacie? – Nie udawaj, że nie wiesz. Myślę, że doskonale rozumiesz. – Rozumiem tylko, że to ty jesteś Genesis. Dlatego chciałeś wiedzieć, czy Todd będzie w stanie cię wytropić. Szarozielone oczy Jareda Rineharta otworzyły się ze zdumienia. – Naprawdę myślisz, że to ja jestem Genesis? Źle kombinujesz. – Mówił teraz nieco głośniej, jakby coś go zdenerwowało. – Genesis to zło wcielone. To czynnik destrukcyjny. Andrea zastanawiała się nad tym, co powiedział. Miała mętlik w głowie. Genesis. Twój wróg. Kiedy się odezwała, głos miała łagodny, niemal serdeczny. – Ty się go boisz.

– Boję się uroku, jaki mają w sobie chaos i zniszczenie. Kto przy zdrowych zmysłach by się go nie bał? Genesis ma wszędzie swoich żołnierzy; cały czas rekrutuje najemników i szuka sojuszników… – Boisz się go. – Zapewniam cię, że Genesis to tchórz. Dlatego nikt go nie widział. – W takim razie jak przeprowadza rekrutację? W jaki sposób działa? – W dobie informacji to dziecinnie proste. Genesis zarzuca sieci na bezpiecznych kanałach dyskusyjnych w internecie i wyłapuje najemników, którzy komunikują się za pośrednictwem czatroomów. Wysyła im pieniądze i wynajmuje informatorów powiadamiających go o wszystkim na bieżąco. A ponieważ nikt nie wie, kim naprawdę jest, mamy do czynienia z powszechną paranoją. Chytrze to zaplanowano. – W głosie Rineharta podziw mieszał się z urazą. – Genesis to pająk na środku pajęczyny. Od czasu do czasu pada na nią promień światła i wówczas możemy ją zobaczyć. On sam ukrywa swoją twarz. Ale jego obecność nie zwiastuje dla świata niczego dobrego. Jego, ją, kimkolwiek jest, interesuje wyłącznie zniszczenie. – Bo Genesis chce zastąpić ciebie? – Może. Wkrótce dowiemy się więcej. Nasi najlepsi ludzie pracują nad tą sprawą. – Pozwolił sobie na słaby uśmiech. – Kiedy to się skończy, Genesis będzie znaczył tyle, co wybój na drodze. – Czego tak naprawdę chcesz? – Przecież wiesz. Bancroft mówił, że jesteś pojętną uczennicą. Myślał nawet, że możesz odegrać istotną rolę w organizacji. – Paul Bancroft… – Ależ oczywiście. Przecież to on założył Grupę Theta. Andrea poczuła, że żołądek podchodzi jej do gardła. – A wy chcecie, żeby miała własną armię. Wiesz, jak potwornie to brzmi? – Potwornie? Dziwi mnie, że tak niewiele nauczyłaś się od swojego krewnego kuzyna. Wszystko, co robimy, ma na celu służyć dobru ludzkości. W zepsutym, skorumpowanym świecie Grupa Theta jest orężem najprawdziwszego idealizmu. Andrea zadrżała na wspomnienie słów Maniliusza cytowanych przez Paula Bancrofta: „Wznieść się poza granice ludzkich możliwości i przewodzić światu”. – Cóż, naprawdę nie rozumiem, po co ta rozmowa. Po co tu jesteś? – Możesz mnie nazwać sentymentalnym głupcem. Ale chciałem cię poznać, zanim… – Odwrócił wzrok. – To oczywiste, że Todd Belknap cię uwielbia. Byłem

ciekaw, jaką jesteś osobą. Chciałem odbyć z tobą szczerą, swobodną rozmowę, żebyś wiedziała, że możesz rozmawiać ze mną równie szczerze i swobodnie. – Urwał. – Pewnie mi nie uwierzysz, ale na swój sposób zależy mi na Toddzie. Kocham go jak brata. – Masz rację – odparła Andrea. – Nie wierzę ci. – Jak brata. Co w moim przypadku jest dość osobliwym wyrazem uznania, zważywszy na to, że zabiłem swojego brata bliźniaka. Najgorsze jest to, że nie pamiętam już, dlaczego tak się stało. Oczywiście byłem wtedy ledwie dzieckiem. No, ale odbiegam od tematu. – Jesteś chory – rzuciła Andrea drżącym głosem. – Wręcz przeciwnie, tryskam zdrowiem. Ale wiem, co chcesz powiedzieć. Jestem… inny niż większość ludzi. – Gdyby Todd wiedział, kim naprawdę jesteś… – Znał tylko pewną wersję mnie. Ludzie są skomplikowani, Andreo. Moja przyjaźń z Belknapem była czymś, o co dbałem i nad czym pracowałem przez długi, długi czas, i jeśli trzeba było eliminować zagrożenia, robiłem to. Zagrożenia muszą być eliminowane. – Izolowałeś go od świata. – Głos Andrei przybrał niski, gardłowy ton. – Od ludzi. A kiedy ktoś zbliżył się za bardzo; kiedy Todd nawiązał z kimś prawdziwe relacje, ty… je niszczyłeś. Gdy pogrążał się w smutku, byłeś przy nim, żeby go pocieszać. – Mówiła coraz głośniej i gwałtowniej. – Myślał, że jesteś jedynym prawdziwym przyjacielem. A ty przez cały czas manipulowałeś nim, mordowałeś tych, których kochał. Te wszystkie akcje, kiedy rzekomo ratowałeś mu życie… one też były inscenizowane, prawda? Ten człowiek zrobiłby dla ciebie wszystko. A ty go zdradziłeś. – A jednak zależało mi na nim – powiedział łagodnie. – Podziwiałem go. Todd miał… ma… niezwykłe umiejętności. Nie ma człowieka, którego by nie wytropił. – I dlatego się go uczepiłeś. Opowiadał mi o tym, co wydarzyło się lata temu w Berlinie Wschodnim. Co to było… oferta specjalna dwa w cenie jednego? – Jesteś bystra. Tak się składa, że niedługo przed tym zwerbowałem Lugnera. Wiedziałem, że będziemy mogli go wykorzystać, i się nie pomyliłem. Mniej więcej w tym samym czasie zrozumiałem, że młody pan Belknap jest lepszy w odnajdywaniu ludzi niż Lugner w zapadaniu się pod ziemię. Lugner miał szansę tylko wtedy, jeśli udałoby mu się przekonać Ogara, że polowanie zakończyło się sukcesem. Potrzebował raportu o jego śmierci i zadbaliśmy o to, by go dostał.

– Ale ty zyskałeś coś więcej. Lojalność Ogara i jego oddanie. Mocne strony jego charakteru, które zamieniłeś w słabości. Pokiwał głową i się uśmiechnął. – Jestem rozsądnym człowiekiem. Dobrze mieć po swojej stronie takie talenty jak Todd. – Zadbałeś o to, kiedy był młodszym oficerem. Natychmiast rozpoznałeś, że ma umiejętności, których tobie brakowało i których mu zazdrościłeś. Umiejętności, które chciałeś wykorzystać. – Moja droga, czytasz we mnie jak w otwartej książce. – Tak jak w Prawdziwej historii morderstw Mansona. – Odraza zalewała jej umysł niczym gorąca ciecz. – Jak ty w ogóle ze sobą wytrzymujesz? – Nie oceniaj mnie. – Rinehart zamilkł na długą chwilę. – To dziwne… rozmawiam z tobą, tak jak zawsze chciałem rozmawiać z Belknapem. Nie sądzę, żeby potrafił mnie zrozumieć lepiej niż ty. Ale spróbuj, Andreo. Spróbuj. Nie zawsze „inny” oznacza „gorszy” albo „upośledzony”. Lata temu szukałem pomocy u bardzo szanowanego psychoterapeuty. Spędziłem u niego całe popołudnie. – Nie wyglądasz na takiego. – Byłem wówczas młody. Jak to mówią: „Wciąż szukałem siebie”. Tak więc siedziałem w przytulnym gabinecie przy West End Avenue na Manhattanie i wylewałem swoje żale. Mówiłem o wszystkim. Było we mnie coś, co mnie niepokoiło, albo raczej niepokoiło mnie to, że wcale mnie to nie niepokoiło, a wiedziałem, że powinno. Myślę, że najprościej będzie, jeśli ujmę to tak: urodziłem się bez moralnego kręgosłupa. Już jako dziecko miałem tego świadomość. Oczywiście nie od początku. Przekonywałem się o tym tak, jak człowiek odkrywa, że jest daltonistą. Uświadamiasz sobie, że ludzie widzą różnice, których ty nie dostrzegasz. – Jesteś potworem. Rinehart zignorował jej słowa. – Pamiętam, jak nasza suka labradorka miała szczeniaki. Wydawało mi się, że jest ich za dużo, by dała radę się wszystkimi opiekować, więc wziąłem jednego, żeby przeprowadzić na nim eksperymenty. Kiedy rozprułem mu nożem brzuch, zafascynowało mnie to, co znalazłem w środku. Pamiętam, że zawołałem brata, aby pokazać mu swoje odkrycie. Drobne wnętrzności wyglądały jak dżdżownice, a wątroba niczym się nie różniła od wątroby kurczaka. Nie czerpałem z tego żadnej sadystycznej przyjemności, kierowała mną czysta ciekawość. Lecz gdy mój

brat zobaczył, co zrobiłem, spojrzał na mnie jak na potwora. Z przerażeniem i odrazą. Nie rozumiałem, skąd taka reakcja. – Rinehart mówił jak nawiedzony. – Pojąłem to dopiero, gdy byłem starszy. Ale nigdy tego nie poczułem. Inni ludzie mieli zasady moralne, którymi kierowali się w życiu. Ja ich nie miałem. Uczyłem się zasad tak, jak inni uczą się etykiety, i ukrywałem przypadki, kiedy łamałem te zasady. Jak choćby śmierć mojego brata potrąconego rzekomo przez kierowcę, który zbiegł z miejsca wypadku. Trafiłem do tajnych służb tylko dlatego, że tak dobrze nauczyłem się maskować ten aspekt swojej osobowości. Skrytość i podstęp stały się moją drugą naturą. Andreę ogarnęły mdłości. – I opowiedziałeś to wszystko swojemu psychoterapeucie? Rinehart pokiwał głową. – Facet był bardzo wnikliwy. W końcu oznajmił: „Obawiam się, że nie mamy już czasu”. Po wszystkim udusiłem go swoim krawatem, kiedy siedział przy biurku. Tak na wszelki wypadek. Teraz zadaję sobie pytanie, czy wiedziałem, że go zabiję, kiedy decydowałem się na tę sesję? Myślę, że do pewnego stopnia tak, bo zadbałem o to, by nie zostawić w gabinecie odcisków palców. Umawiając się, podałem fałszywe nazwisko i tak dalej. Ta świadomość sprawiła, że mogłem całkowicie się przed nim otworzyć. – Tak jak przede mną. – Andrea z trudem wypowiedziała te słowa. – Myślę, że się rozumiemy – dodał uprzejmie Rinehart. – A jednak próbujesz mnie przekonać, że działasz w słusznej sprawie. Że Grupa Theta powstała, żeby czynić dobro. Naprawdę myślisz, że ktoś uwierzy w osądy socjopaty? – To aż taki paradoks? – Rinehart opierał się o ścianę naprzeciw metalowej pryczy. Wzrok miał skupiony, a mimo to dziwnie nieobecny. – Widzisz, tak oto doktor Bancroft zmienił moje życie. Bo intelektualnie bardzo chciałem poświęcić się dobrej sprawie. Chciałem czynić dobro, ale nie wiedziałem, czym ono jest, a zwykli ludzie kierują się w życiu tak skomplikowanymi zasadami, że czasami nie potrafiłem odgadnąć, co nimi powoduje. Potrzebowałem, by ktoś mną pokierował i pokazał mi, co jest właściwe, a co nie. I wtedy natknąłem się na prace doktora Paula Bancrofta. Andrea patrzyła na niego w milczeniu. – Człowieka, który kierował się w życiu banalnie prostym algorytmem, jasną, czytelną miarą – ciągnął. – Pokazał mi, że moralność wcale nie jest subiektywną

umiejętnością postrzegania. To prosta kwestia maksymalizowania przydatności, a intuicja potrafi sprowadzić człowieka na złą drogę. – Mówił z coraz większym ożywieniem, wzrok jednak miał skupiony. – Nie potrafię wytłumaczyć, jak bardzo byłem nim zauroczony, zwłaszcza gdy poznałem go osobiście. Nigdy nie zapomnę tego, co mi powiedział. „Porównaj się z człowiekiem, który powstrzymuje się przed obdzieraniem ze skóry przypadkowych nieznajomych, bo sama myśl o tym budzi w nim obrzydzenie. To jedynie moralność odrazy. Jeśli natomiast ty powstrzymujesz się od tego, to dlatego, że zastanawiałeś się nad aksjomatami i zasadami. Kto zatem osiągnął więcej z etycznego punktu widzenia?” Jego słowa były niczym dar. Jednak największym darem był rygorystyczny system moralny, który reprezentował. Rachunek szczęścia. – Nie mów! – Rozpędzony wagon. Znasz to, prawda? Kierujesz go na inne tory i zamiast pięciu osób zabije jedną. – Pamiętam – rzekła cierpko Andrea. – Właśnie tak powinniśmy postąpić. Oczywiście. Ale doktor Bancroft powiedział: „Wyobraź sobie, że jesteś transplantologiem. Odbierając życie obcemu człowiekowi i wykorzystując jego narządy, możesz uratować życie pięciu pacjentów”. Logicznie rzecz biorąc, co różni obie te sytuacje? Cóż, nic. Kompletnie nic, Andreo. – To ty nie widzisz różnicy. – Logika jest krystalicznie czysta. Kiedy weźmiesz ją sobie do serca, wszystko się zmienia. Dawne uprzedzenia odchodzą w zapomnienie. Doktor Bancroft był największym i najszlachetniejszym erudytą, jakiego spotkałem w swoim życiu. Dzięki jego filozofii zrozumiałem, że mogę się poświęcić dla wyższego dobra. Dała mi algorytm, który zastąpił to wszystko, czego brakowało w moim życiu. Powiem więcej, był niczym bioniczne oko. Uświadomił mi, że dokonując wyborów etycznych, powinniśmy kierować się rozumem, nie emocjami. Powiedział mi, że robienie tego, co należy, nie zawsze jest proste. Wymaga pracy. Todd powinien był ci wyjaśnić, że jestem tytanem pracy. – Paul mówił mi… – Andrea urwała. – Mówił, że każde życie się liczy. A moje? Co z moim życiem, do jasnej cholery? – Och, Andreo. To chyba jasne, że skoro wiesz o naszych operacjach, musimy przedsięwziąć nadzwyczajne środki. Wiedz jednak, że twoje życie będzie pod

wieloma względami równie istotne jak twoja śmierć – przemawiał łagodnie Rinehart. – Moja śmierć – powtórzyła tępo. – Wszyscy na tej pięknej planecie siedzimy w celi śmierci – ciągnął. – Wiesz o tym. Ludzie mówią o zabijaniu jak o jakiejś mistycznej obrzydliwości, gdy tak naprawdę jest to kolejny punkt w naszym harmonogramie zadań. – Kolejny punkt w naszym harmonogramie zadań. – A skoro już o tym mowa, masz krew grupy zero, tak? Bezmyślnie pokiwała głową. – Doskonale – rzucił. – Uniwersalny dawca. Chorujesz na zapalenie wątroby, HIV, kiłę, malarię, brodawczaki albo inne choroby przenoszone przez krew? – Wpatrywał się w nią oczami bazyliszka. – Nie – wyszeptała. – Mam nadzieję, że jadłaś. Trzeba dbać o organy, poziom żelaza i takie tam. Myślę, że wiesz, dlaczego nie podajemy ci środków uspokajających. Nie chcemy, żeby twoje narządy były nafaszerowane lekami, które oddziałują na ośrodkowy układ nerwowy. To niedobre dla biorców. Patrzę na kobietę będącą okazem zdrowia. Masz zasoby, dzięki którym można ocalić sześć osób. Patrzę na ciebie i oprócz krwi widzę zdrową wątrobę, serce, dwie nerki, rogówki, trzustkę, dwa zdrowe płuca i pewnie całe mnóstwo przeszczepów naczyniowych. Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że nie palisz. Andrea z trudem powstrzymywała mdłości. – Uważaj na siebie – powiedział, szykując się do wyjścia. – To ty na siebie uważaj, pokręcony gnoju – wychrypiała. Gdyby nie wściekłość, już dawno by się załamała. – Nie mówiłeś przypadkiem, że nie ma człowieka, którego Todd Belknap by nie wytropił? – Ależ tak. – Rinehart uśmiechnął się i zapukał w obite stalą drzwi. – I właśnie na to liczę.

Rozdział 27

Wspólnota Dominiki, nieregularny owal ziemi wciśnięty między Martynikę a Gwadelupę, była kiedyś brytyjską kolonią, przez co ucierpiała lokalna kuchnia. Na szczęście inne rzeczy rekompensowały to z nawiązką. Ten nowo powstały raj podatkowy – zaledwie w 1996 roku przyjęto tu ustawę umożliwiającą tworzenie międzynarodowych spółek biznesowych, która oferowała szczególne korzyści podatkowe – słynął ze swojej skuteczności i dyskrecji. Był państwem suwerennym, którego nie dotyczyły amerykańskie i europejskie przepisy, a zgodnie z ustawą ujawnianie danych osobowych, w tym również tych dotyczących przeszłości kryminalnej, było traktowane jako przestępstwo. Operacje wymiany walut przez fundusze nie podlegały kontroli, tak jak nikt nie sprawował nadzoru nad lokalnymi przedsiębiorstwami. Długa na pięćdziesiąt i szeroka na dwadzieścia pięć kilometrów wyspa szczyciła się gęstymi lasami, dolinami i wodospadami, a także poszarpaną linią brzegową. Chociaż liczyła ledwie siedemdziesiąt tysięcy mieszkańców – z których większość osiadła w stolicy, Roseau – infrastruktura elektryczna i komunikacyjna stały tu na bardzo wysokim poziomie. Ekologowie regularnie skarżyli się na rozmaite anteny umieszczone na szczytach gór w rezerwatach przyrody. Gdzie indziej wskaźniki świetlne irytowały płetwonurków. Według nich takie przejawy nowoczesności zakłócały iluzoryczną wizję rajskiej krainy szczęśliwości. Belknap nie miał takich złudzeń. Nie miał też ochoty podziwiać bujnej tropikalnej roślinności. Tuż po przylocie razem z Waltem Sachsem udali się do chaty oddalonej o mniej więcej trzysta metrów od głównego lotniska Melville Hall. Jaskrawożółte logo reklamowało chatę jako wypożyczalnię samochodów. – Nazywam się Henry Giles – przedstawił się Belknap. – Rezerwowałem u państwa samochód z napędem na cztery koła. – Zdjął nakładki dentystyczne, ale wciąż bolały go usta. – Samochód z napędem na cztery koła się zepsuł – oświadczył śpiewnie mężczyzna za kontuarem. – W styczniu, podczas karnawału. Od tamtego czasu nie jeździ jak trzeba. – Często pozwalacie ludziom rezerwować zepsute samochody? – odezwał się Sachs. Długa podróż nie wprawiła go w dobry nastrój.

– Musiała zajść pomyłka. Czasami moja żona odbiera telefon. Biedaczka, nie jest sobą od huraganu w tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym szóstym. – Belknap przyjrzał się mężczyźnie i zauważył, że jest on znacznie starszy, niż początkowo mu się wydawało. Gładko ogolona głowa błyszczała w upale, lepka od potu, czarna jak smoła skóra zdawała się niemal kleista. – Zatem, co proponujesz, przyjacielu? – Mam mazdę z napędem na dwa koła, chociaż czasami wydaje mi się, że w przypadku tego samochodu to za dużo powiedziane. – A czym ty jeździsz? – Ja? Tamtym starym jeepem. – W jego ustach słowo „jeep” zabrzmiało jak „dzip”. – Ile za wynajęcie? Mężczyzna gwizdnął z niezadowoleniem, ze świstem wciągając powietrze przez szparę w zębach. – Ale to moja bryka. – Ile chcesz, żeby była moja? Zaśpiewał sobie dwieście dolarów, zanim wręczył Belknapowi kluczyki do jeepa. – To dokąd się pan wybiera? – spytał, chowając pieniądze do kieszeni. – Co chce pan zobaczyć na tej rajskiej wyspie? Belknap wzruszył ramionami. – Zawsze chciałem zobaczyć Wrzące Jezioro. Wrzące Jezioro – geotermiczna osobliwość powstała na skutek zatopienia fumaroli – było jedną z miejscowych atrakcji. – W takim razie ma pan szczęście. Widzi pan, woda w jeziorze nie zawsze się gotuje. Przez większą część ubiegłego roku tylko parowała. Ale w tym jest gorąca jak diabli. Proszę uważać. – Będę pamiętał. Kiedy wyjechali na drogę, kierując się na południe w stronę Roseau, nastrój Walta jeszcze się pogorszył. – Ta twoja zabawa w żołnierzyki wpędzi mnie do grobu – marudził. – Ty przynajmniej umiesz się bronić. Belknap zerknął na niego, ale nic nie powiedział. Gałęzie uginające się pod ciężarem owoców – limonek, bananów i gujawy, widocznych zza gęstych woskowych liści – ocierały się o jeepa. W samochodzie

z niestabilnym zawieszeniem czuć było każdą nierówność. Soczysta zieleń krajobrazu aż kłuła w oczy. – Wiesz co? – Walt wydął wargi. – Zaczynam myśleć, że twoja rozruchowa pamięć ROM ma złą sumę kontrolną. – Domyślam się, że tam, skąd pochodzisz, to jakaś obelga – odparł Belknap. – Dokąd właściwie jedziemy? – Do Doliny Spustoszenia – odparł Belknap. – Żartujesz – bąknął Walt. – Popatrz na mapę. – A jednak nie żartujesz. – Sachs westchnął. Po dziesięciogodzinnej podróży – w San Juan przesiedli się do małego samolotu śmigłowego – czuli się brudni i zmęczeni. – Privex jest w Roseau – rzucił półgębkiem. – Nie. To tylko skrytka pocztowa. Siedziba firmy znajduje się tuż nad wioską Morne Prosper. – Skąd o tym wiesz? – Walt, przyjacielu. Tym właśnie się zajmuję. Odnajdywaniem różnych rzeczy. Privex ulokował się na zawietrznym stoku góry, ponieważ nie jest zależny wyłącznie od miejscowej sieci światłowodowej. Dysponuje również antenami satelitarnymi, które zasysają transmisje internetowe z nieba. – Ale jak… – Trzeba zrealizować dostawy. Rutery i serwery, przyciski i przełączniki: wszystkie te elementy internetowej architektury muszą być wymieniane według planu. Nie są przecież wieczne. – Rozumiem. Więc gdy EMC dostarcza części dla Connectrixu, ktoś musi je tu przywieźć. Kolesie z telekomunikacji nazywają to problemem ostatniej prostej. – Tak naprawdę to Cisco. Wykorzystują coś o nazwie Catalyst 6500 Series Supervisor Engine. – Ale skąd… – Skąd wiedziałem, że zamówią akurat coś takiego? Nie wiedziałem. Zamówiłem za nich. Zadzwoniłem do jednej z najlepszych firm ze sprzętem komputerowym, powiedziałem, że dzwonię z Dominiki, podałem im numer skrytki pocztowej i próbowałem złożyć zamówienie na serwery aplikacji i takie tam. Dostałem namiary na Cisco. Krótko mówiąc, dowiedziałem się, że wynajęli firmę dysponującą helikopterem, Zadzwoniłem więc do tej firmy.

żeby

dostarczała

części

na

Dominikę.

– I stąd znasz lokację. – Krótko mówiąc – powtórzył Belknap. – Niesamowite. – Mówiłem już, tym się zajmuję. – Gdzie to jest? – W górnej części doliny Roseau. – Stąd ten jeep – zauważył Walt. – Żeby wjechać na górę. – Pójdziemy pieszo. Tak będzie bezpieczniej. Jeep wzbudzi ciekawość. Idąc pieszo, dotrzemy na miejsce niezauważeni. – Rozumiem, że helikopter nie wchodzi w grę. Chryste. Nie tak reklamowałeś tę wyprawę. – Statek wycieczkowy też odpada – warknął Belknap. – Przykro mi. Po powrocie możesz ubiegać się o zwrot pieniędzy. – Posłuchaj. Będę w lepszym humorze, jak zjem coś i wezmę prysznic. – Nie teraz – rzucił Belknap. – Nie mamy czasu na postoje. – Chyba żartujesz. – Walt przeczesał palcami poprzetykane siwizną brązowe włosy. Wydawał się bardziej poirytowany niż jeszcze chwilę temu. – Ty… nie żartujesz. Dwadzieścia minut później Belknap ukrył jeepa w zagajniku flaszowców, których gęste, wiecznie zielone liście zapewniały doskonały kamuflaż. – Od tego miejsca idziemy na piechotę. Wyszli na gąbczasty grunt, a rozgrzane powietrze uderzyło ich w twarz. Belknap po raz kolejny zerknął na zegarek. Rzeczywiście kończył im się czas; stawką w tej grze było życie Andrei. Genesis mógł ją zabić w każdej chwili. Jeśli już tego nie zrobił. Poczuł w żołądku nieprzyjemny ucisk. Nawet nie dopuszczał do siebie takiej myśli. Zbeształ się w duchu i nakazał sobie wziąć się w garść. Dlaczego Genesis ją porwał? Może o czymś wiedziała? Może znała jakiś szczegół, na którym mu zależało, a który jej zdaniem wcale nie był ważny. A może – Belknap miał taką nadzieję – był to z jego strony akt desperacji. Tylko gdzie ją przetrzymywał? Co planował z nią zrobić? Nie chciał nawet myśleć o koszmarnych scenariuszach, z jakich słynął Genesis. Musiał skupić się na tym, co tu i teraz. Zwłaszcza że najbliższe kilka godzin stawiało przed nim wyjątkowo trudne zadanie. Noga za nogą.

Miejscami teren był grząski, gdzie indziej śliski i błotnisty, a im dalej szli, tym bardziej robił się stromy. Powietrze przesycone było zapachem siarki, który dobywał się ze szczelin wulkanicznych. Grube jak liny pnącza kołysały się przy drodze. Wysokie na trzydzieści metrów drzewa gumowe wznosiły się nad ich głowami. Splecione gałęzie tworzyły baldachim, który praktycznie nie przepuszczał światła. W pewnej chwili Walt krzyknął. Belknap odwrócił się i zobaczył ogromną żabę przycupniętą na pniu porośniętym zielonym fluorescencyjnym mchem. – Mówią na nie „górskie kurczaki” – wyjaśnił. – To prawdziwy przysmak. – Jeśli kiedykolwiek zobaczę coś takiego w menu Popeyes, pozwę ich. – Pokonali ledwie jedną trzecią drogi, a Walt dyszał jak maratończyk. – Nadal nie rozumiem, dlaczego nie mogliśmy podjechać samochodem – mruczał pod nosem. – Może jeszcze wynajmiemy trębacza, żeby obwieścił nasze przybycie? Mówiłem ci, chodzi o to, żeby nikt nas nie zauważył. Jadąc samochodem, bylibyśmy monitorowani przez dziesiątki elektronicznych urządzeń. Dziesięć minut później Sachs poprosił o postój. Belknap zgodził się na trzyminutowy odpoczynek, ale tylko dlatego, że miał w tym własny interes. Przez ostatnie kilkaset metrów miał wrażenie, że ktoś ich obserwuje. Najprawdopodobniej były to odgłosy zwierząt spłoszonych ich obecnością. Jeśli jednak rzeczywiście ktoś ich śledził, siedząc cicho, łatwiej usłyszą jego kroki. Wprawdzie nic się nie wydarzyło, ale wcale nie był dzięki temu spokojniejszy. Wiedział, że jeśli ich tropem podążał ktoś, kto miał w tej materii spore doświadczenie, dostosuje swoje kroki do nich, a gdy się zatrzymają, on również się zatrzyma. Nie, do diabła, pomyślał, tylko ci się wydaje. – Uważaj na węże – ostrzegł Sachsa, kiedy ruszyli dalej. – Widzę tylko jaszczurki i jętki – odparł, dysząc Walt. – Ale jaszczurek jest za mało, żeby uporały się z jętkami. – Jak się nad tym zastanowić, to dobry układ zarówno dla jaszczurek, jak i dla jętek. – A więc tylko ludzie dostają po tyłku – parsknął informatyk. Po chwili dodał: – Myślałem o tym, co powiedziałeś na temat Genesis. – Miałem taką nadzieję. – Chodzi o to, że nikt go nie widział i że on, ona albo kimkolwiek jest, komunikuje się wyłącznie za pośrednictwem internetu. Zupełnie, jakbyśmy mieli do czynienia z awatarem.

– Awatarem? To coś związanego z hinduizmem, tak? – Pierwotnie tak. Na przykład Kriszna jest awatarem Wisznu, doskonalszą formą duszy, która przybiera cielesny kształt, żeby nauczać inne, mniej doskonałe dusze. W dzisiejszych czasach terminem tym posługują się gracze komputerowi, mówiąc o swoich internetowych alter ego. – Czym? – Istnieją gry komputerowe dla wielu graczy. Niektóre z nich są naprawdę skomplikowane. Ludzie z całego świata logują się do systemu i grają razem z innymi albo przeciwko nim. Tworzą postaci, które są ich wirtualnymi odpowiednikami. – Coś jak pseudonimy sceniczne? – Cóż, to dopiero początek. Te postaci mogą być bardzo rozbudowane, skomplikowane. Mają historię i reputację, która wpływa na to, jak reagują na nie inni gracze. Zdziwiłbyś się, jak złożone potrafią być dzisiejsze gry. – Będę o tym pamiętał – powiedział Belknap – jeśli zostanę dotknięty porażeniem czterokończynowym. Tymczasem rzeczywisty świat jest dla mnie wystarczającym wyzwaniem. – Rzeczywistość jest przereklamowana – rzucił Sachs, próbując złapać oddech. – Może. Ale poparzy cię, jeśli nie będziesz ostrożny. – Chcesz powiedzieć, że zbliżamy się do Wrzącego Jeziora? – To niedaleko stąd – odrzekł Belknap. – Nie żartuję. Były tu przypadki poparzeń. Kilka osób nawet zmarło. Temperatura wody w jeziorze może gwałtownie wzrosnąć. Nie jest to gorąca kąpiel. – A ja liczyłem na odrobinę wytchnienia od tego przeklętego upału – bąknął Sachs. Minęła północ, gdy usłyszeli dzwoneczki wietrzne i uświadomili sobie, że dotarli do wioski. W oddali zobaczyli wąski, wysoki na dziewięćdziesiąt metrów wodospad białej wody. Usiedli na płaskowzgórzu, gdzie łagodny wietrzyk przynosił nieco ochłody. Lśniące w blasku księżyca anteny satelitarne przypominały bukiet kosmicznych kwiatów. – Stworzyli opartą na satelitach własną sieć. – Sachs był pod wrażeniem. – Prywatną wirtualną sieć. To najwyższej klasy sprzęt od Hughes Network Systems. Sam budynek był masywną konstrukcją z pustaków i betonu, pomalowaną na mdławo zielony kolor, dzięki czemu z daleka zlewał się z otaczającym go lasem. Z bliska przypominał przycupniętą na zboczu góry stację benzynową. Brukowany

parking okalały młode drzewka, mizerne w porównaniu z dziką roślinnością. Wijące się w górę zbocza przewody wysokiego napięcia i kable linii telefonicznej zbiegały się w przybudówce, w której zapewne znajdował się transformator. Gdzieś pod nią, w ziemi, był generator awaryjny napędzany silnikiem diesla. – Wiesz coś o tutejszych zabezpieczeniach? – Sachs nie mógł zapanować nad drżącym głosem. – Udało mi się co nieco dowiedzieć – odpowiedział Belknap. – Ogrodzenie pod napięciem? – Nie w takim gąszczu. Za dużo tu dzikich zwierząt. Od oposów, przez iguany, aż po dzikie psy. Zamiast ogrodzenia mieliby tu cholerny grill. Z tego samego powodu wokół obiektu nie zamontowano alarmów. Włączałyby się trzy razy na godzinę. – No to co, mają tam strzelca? – Nie. Kolesie, którzy zarządzają tym miejscem, wierzą w technologię. Mają najnowocześniejszy detektor ruchu; coś, co wyklucza obecność stróża. Problem z nocnymi stróżami polega na tym, że mogą się upić, zasnąć albo wziąć łapówkę; w przypadku zabezpieczeń technologicznych coś takiego nie wchodzi w grę. Tak właśnie rozumują. – Sam bym tak pomyślał – odparł Sachs. Wykorzystałbym heurystyczną metodę „wykryj-usuń”. Jak sobie z tym poradzimy? – Pewnie mają tam gorąco i mnóstwo wrażliwego sprzętu. A to znaczy, że muszą też mieć potężny system chłodzący. – Belknap wskazał biegnącą wzdłuż dachu aluminiową rurę i szeroką osłonę z pionowym okratowaniem. – Praktycznie nie ma tu żadnych okien. Zobacz. Tuż za tylnym wejściem znajdują się kondensator i wentylator, które pompują do środka chłodne powietrze. – Mówiąc to, machnął ręką. – To drugi koniec systemu wentylacji, tamtędy wylatuje gorące powietrze. Szerokie rury minimalizują opór. Wejdziemy na dach, odkręcimy kratownicę i wczołgamy się do środka. – Wtedy włączy się alarm. – Otóż to. – Zatem jeśli przestrzegane są protokoły bezpieczeństwa – ostrzegł Sachs – po piętnastu sekundach przełączy urządzenie w tryb automatycznego kasowania. Wszystkie pliki zostaną usunięte. Privex wolałby utracić dane, niż pozwolić, żeby coś wyciekło.

– Czyli musimy działać szybko. Odłączyć mózg, zanim aktywuje proces usuwania danych. To najważniejsze. Ludzie odpowiedzialni za ten ośrodek mieszkają w mieście. Dotarcie tu zajmie im pół godziny. Musimy przechytrzyć maszyny, nie ludzi. – I co teraz? Od razu mówię, że nie zamierzam zgrywać bohatera, jasne? – Jedyne, co musisz zrobić, to zaczekać, aż otworzę tylne drzwi, i natychmiast pakować się do środka. – A jak zamierzasz to zrobić? – Patrz i ucz się – burknął Belknap. Wyciągnął z plecaka sznurkową drabinkę i długą na sześćdziesiąt centymetrów teleskopową metalową rurkę. Rozłożył ją tak, że była znacznie dłuższa, i przekręcił, aż wysunęły się z niej dwa haki, tworząc kotwicę. Przez chwilę obserwował krawędź dachu, aż zauważył miejsce, z którego wychodziła biała rura. Zaraz potem zarzucił kotwicę. Zaczepiła się z metalicznym szczęknięciem. Nylonowa drabinka zwisała z niej niczym długi czarny szal. Kilkoma szarpnięciami sprawdził wytrzymałość i pospiesznie wspiął się na dach. Uklęknął przy kratce wentylacyjnej i szerokim śrubokrętem odkręcił śruby mocujące w czterech rogach. Delikatnie położył na dachu zdjętą osłonę. Wnętrze szerokiej aluminiowej rury pachniało stęchlizną, przepływ powietrza był jednak na tyle silny, że wyczuwało się delikatny wietrzyk. Głową naprzód wcisnął się do rury i zapierając się rękami i nogami niczym jaszczurka, zaczął pełznąć w dół. Po kilku metrach uderzyła go kompletna cisza i brak jakiegokolwiek światła. Słyszał tylko własny oddech spotęgowany przez metalową rurę. Pełzł coraz dalej w głąb czarnego tunelu, szukając rękami punktów zaczepienia i boleśnie manewrując ciałem, aż w końcu przecisnął się w miejscu, gdzie rura skręcała. W ciasnej, zamkniętej przestrzeni jego oddech wydawał się nienaturalnie głośny. W pewnej chwili zawisł głową w dół, stracił oparcie i ześlizgnął się kilka metrów. Tunel nieoczekiwanie się zwężał. Wyciągnął ręce, szukając punktu oparcia, ale poczuł pod palcami śliską, niemal tłustą powierzchnię. Zbyt późno zorientował się, że jest to łączenie między dwoma przewodami różnej szerokości. Nabrał do płuc powietrza, ale rozmiary przewodu nie pozwalały na swobodne oddychanie, tak więc musiał ograniczyć się do krótkich, płytkich wdechów. Czuł, że ogarnia go uczucie klaustrofobii. Przesunął się kilkadziesiąt centymetrów w dół. Myślał, że będzie zmuszony

kontrolować tempo, z jakim posuwał się na przód, tymczasem ścianki przewodu napierały na jego klatkę piersiową. Schowany w górnej kieszeni telefon komórkowy boleśnie wbijał mu się w żebra. Belknapowi udało się go wyciągnąć, ale urządzenie wyślizgnęło mu się z dłoni i roztrzaskało o niewidoczną powierzchnię gdzieś w dole. Czy uruchomi czujnik ruchu? Najwyraźniej tak się nie stało. Telefon był zbyt mały. Tymczasem problem Belknapa polegał na tym, że był zbyt duży. Utknął na dobre. Utknął. W tej chwili nie mógł pozwolić sobie na panikę. A jednak błahe myśli urastały w jego głowie do rangi wielkich problemów; na przykład w otaczającej go atramentowej ciemności nie potrafił powiedzieć, czy oczy ma otwarte, czy może zamknięte. Przypomniał sobie, że nie może być dalej niż trzy i pół metra od końca przewodu. Jego umysł pracował jak oszalały. Sachs to cywil, brakuje mu wiedzy, która przydaje się w realnym świecie. Jeśli Belknap utknie tu na dobre, Sachs nie będzie wiedział, jak go stąd wydostać. Zostanie tu do rana. Kto wie, jaki los spotka go, kiedy w budynku pojawią się ochroniarze wynajęci przez Privex. Do cholery, to jego wina. Cała ta operacja była ryzykowna – desperacja wzięła górę nad rozsądkiem. Zaimprowizował działanie, pomijając środki ostrożności. Nie przygotował planu awaryjnego. Chryste! Ze strachu zaczął się pocić, co jak się domyślał, mogło ułatwić mu przemieszczanie się we wnętrzu rury. Wypuścił powietrze, chcąc maksymalnie zmniejszyć obwód klatki piersiowej, i wijąc się jak wąż albo robak, zaczął posuwać się do przodu, dzięki nieznacznym ruchom rąk, nóg, a nawet palców. Wziął oddech i po raz kolejny poczuł, że metalowe ścianki przewodu napierają na jego klatkę piersiową. Czy gdyby utknął, byłby w stanie się jakoś wycofać? Miał wrażenie, jakby został pogrzebany żywcem. W jego głowie kłębiły się dziesiątki pomysłów na to, jak dostać się do budynku. Zaczął rzęzić, oddech miał płytki i świszczący, stres sprawił, że pęcherzyki płucne się obkurczyły. W dzieciństwie miewał ataki astmy i nadal pamiętał to uczucie. Jak gdyby maratończykowi kazano oddychać przez słomkę. Organizm dostawał za mało powietrza i, nie wiedzieć czemu, niedobór ten wydawał się gorszy, niż gdyby w ogóle go nie dostawał. Nie czuł się tak od kilkudziesięciu lat i teraz uczucie wróciło. Niech to szlag!

Śliski od potu, kręcąc się, pokonał kolejny metr. Krew pulsowała mu w uszach, ciśnienie niemal rozsadzało pierś. Jak u pana Boga za piecem, pomyślał z ironią. I nagle wyciągnięta ręka natrafiła na jakiś nieregularny kształt. Kratownica. Na drugim końcu rury. Naparł i poczuł, że krata ustępuje pod naciskiem dłoni. To przywróciło mu nadzieję. Uderzył nasadą dłoni i krata z brzękiem upadła na podłogę. Chwilę później rozległo się głośne pikanie. Chryste, detektor ruchu włączył się, kiedy on wciąż tkwił w metalowej tubie. Przy każdym wężowym ruchu biodra Belknapa boleśnie obijały się o ściany. Rytmiczne i nieprzerwane pikanie alarmu z każdą chwilą stawało się coraz głośniejsze. Wkrótce zmieni się w przeciągłe wycie, które uruchomi alarm w całym budynku. Milion wiadomości albo i więcej zostanie skasowanych. Ich podróż okaże się daremna, a ostatni trop ulegnie zniszczeniu. Wrzasnąłby, gdyby tylko mógł nabrać powietrza. ••• Andrea Bancroft zadrżała na wspomnienie kociego spojrzenia Jareda Rineharta i łatwości, z jaką przywdziewał kolejne maski. Jego umiejętność manipulowania ludźmi była przerażająca. Jednak jeszcze bardziej przerażające było jego prawdziwe oblicze. Dla niego Todd Belknap był narzędziem. Ale i czymś więcej; Rinehart miał niezdrową obsesję na punkcie człowieka, którym tak sprytnie manipulował. Nie było też wątpliwości, że boi się Genesis równie mocno, jak Todd. Jednak co tak naprawdę wywoływało ten strach? Dlaczego tu była? Krążyła po pokoju jak zwierzę w klatce, starając się rozniecić w sobie nadzieję, która słabym płomykiem tliła się w jej sercu. „Pesymizm umysłu, optymizm woli” – powtarzał wykładowca literatury hiszpańskiej i stary wiarus, który szanował przedwojennych komunistów i republikanów. Przypomniała sobie fragment wiersza hiszpańskiego poety Rafaela Garcii Adevy, którego utwory musiała tłumaczyć: El corazón es un prisionero en el pecho, encerrado en una jaula de costillas. La mente es una prisionera en el cráneo,

encerrada detrás de placas de hueso… Serce jest więźniem piersi, Zamkniętym w klatce żeber. Umysł jest więźniem czaszki, Zamkniętym za kościanymi płytkami… Słowa powróciły do niej, jednak nie przyniosły pocieszenia. Prawdziwy więzień wiedział przynajmniej, gdzie znajduje się jego więzienie. Ona nie miała pojęcia, gdzie ją przetrzymywano. Czy rzeczywiście była to północna część stanu Nowy Jork? Całkiem możliwe. Wiedziała tylko, że nie jest to prawdziwe więzienie; Rinehart nazwał to miejsce „klasztorem” i podejrzewała, że nie do końca był to żart. W opuszczonym klasztorze byłoby mnóstwo takich pomieszczeń i łatwo byłoby wyposażyć je tak, by uniemożliwić ewentualną ucieczkę. Może nie Toddowi. Ale przecież nie była Toddem Belknapem. Nie miała szans, żeby się stąd wydostać. Fizyczna niemożliwość. A przecież więzienie to nie tylko ściany i drzwi. To również ludzie, a tam, gdzie są ludzie, może wydarzyć się wiele niespodziewanego. Przypomniała sobie oczy strażnika. „Gdyby nie to, że jestem profesjonalistą, już dawno bym cię zerżnął, i wierz mi, wcale bym się z tobą nie cackał”. Spojrzała na świetlówkę przy drzwiach; jej nienawistny, sterylny blask przywodził na myśl lampy wykorzystywane podczas przesłuchań. Więzienie, które nie było więzieniem i w którym pewne rzeczy zdawały się prowizorką. Na przykład stara wanna, która zupełnie nie pasowała do tego pomieszczenia. Oświetlenie sufitowe przy drzwiach znajdowało się w zasięgu ręki; w prawdziwym więzieniu byłoby okratowane. Poza tym prawdopodobnie mogłaby się tu zabić, gdyby tylko chciała. Strażnik, który przyniósł jej „żarcie” – mężczyzna z owłosionymi przedramionami, o ogorzałej od słońca twarzy, z gęstą, krótko przyciętą czarną brodą – podał je nie na zwyczajnej tacy wielokrotnego użytku, lecz na aluminiowej tacce, na jakich sprzedawano mrożone obiady. Andrea umyła ją tylko po to, żeby zabić czas. Nie miała wątpliwości, że przy kolejnej wizycie tacka zostanie zabrana. Postanowiła napełnić wannę; zatkała odpływ gumowym korkiem i odkręciła oba kurki. Z kranu popłynęła woda z rdzą – dowód na to, że dawno nikt z niego

nie korzystał. Czekając, aż wanna się napełni, Andrea siedziała na pryczy i bezmyślnie skubała tacę, ze wzrokiem utkwionym w świetlówce przy drzwiach. Chwilę później wstała i podeszła do niej. Okrągła, fluorescencyjna rurka z zamkniętym obwodem prądu zmiennego. Elektryczność, która krążyła w kółko i nie miała nigdzie ujścia. Też jest tu uwięziona, pomyślała. Zaraz potem spojrzała na kawałek folii, który ściskała w palcach, i do głowy przyszła jej kolejna myśl. ••• Sześćdziesiąt trzy cholerne lata, pomyślał Will Garrison, a czuł się w terenie lepiej niż kiedykolwiek. Zaparkował toyotę land cruiser w wiosce, za sklepem monopolowym z pleksiglasową szybą zmatowiałą od słońca. Przestał pić dziesięć lat temu i niech to, był teraz w lepszej kondycji niż wtedy. Nie tracąc czasu, rozpoczął wspinaczkę. Podczas podróży przejrzał zrobione przez Agencję Bezpieczeństwa Narodowego zdjęcia satelitarne Dominiki, powiększone do tego stopnia, że był w stanie dostrzec pojedyncze liście palm i wskaźniki na antenie AT&T. Z lotu ptaka nietrudno było zauważyć budynek Privexu. Grube, czarne kable zbiegały się w małym, podobnym do bunkra obiekcie; na dachu widać było skupisko srebrnych anten satelitarnych. Cholera, Garrison musiał przyznać, że Kastor miał jaja. Zwłaszcza teraz, kiedy patrzył, jak wspina się na dach budynku. Kastor zamierzał otworzyć cenną szkatułkę, używając przeklętego łomu. Zadziwiające. Czemu myśmy o tym nie pomyśleli? Garrison ukrył się pośród ogromnych liści, na których krople wieczornej rosy błyszczały niczym brylanty. Musiał tylko zaczekać. Na wszelki wypadek miał przy sobie motrin, ale jak dotąd ból w kolanach nie dawał mu się we znaki. Belknap był już w budynku. Tylko patrzeć, jak z niego wyjdzie. Jednak nie zajdzie daleko. Z chwilą gdy Todd Belknap uwierzy, że wszystko idzie po jego myśli, że jest bezpieczny i nikt nie wie, gdzie go szukać, opuści gardę i odsłoni się… Ogar zostanie uśpiony. Garrison położył się na ziemi z karabinem snajperskim Barrett M98 przy policzku. Pomalowana w zielono-czarne barwy ochronne broń została wyposażona w tłumik i naładowana pociskami poddźwiękowymi. Te dwa

czynniki gwarantowały, że nikt w promieniu stu metrów nie usłyszy strzału. W przeszłości, jako młody żołnierz, Garrison wygrywał konkursy strzeleckie. Jednak kluczem do sukcesu było znalezienie odpowiedniej pozycji i to właśnie uczynił. Nawet dziesięciolatek dałby radę. Kiedy skończy z Belknapem, może zrobi sobie dzień, dwa wolnego i skorzysta z uroków wyspy. Słyszał, że warto zobaczyć Wrzące Jezioro. Zerknął na zegarek, przyłożył oko do celownika i czekał. Niedługo będzie po wszystkim. ••• Uspokoiwszy się nieco, Belknap odetchnął głęboko, zacisnął palce na krawędzi wylotu, jeszcze do niedawna zabezpieczonego metalową kratą, i przecisnął się przez otwór. Jego głowa i tułów wysunęły się pod dziwnym kątem i Belknap, dysząc, upadł na podłogę. Był w środku. Przeklęte pikanie przybierało na sile. Z trudem dźwignął się z podłogi i rozejrzał dookoła. W przygaszonym, srebrzystym świetle migały setki kolorowych diod LED. Piętnaście sekund do automatycznego kasowania danych. Rzucił się w stronę potężnej metalowej konstrukcji podobnej do gigantycznej lodówki – to stamtąd dochodził sygnał – i znalazł przewód zasilania. Kabel był gruby jak wąż i trzeba było nie lada siły, żeby wyciągnąć go z kontaktu. Po krótkiej przerwie irytujące pikanie rozległo się na nowo. Chryste, zasilanie akumulatorowe, które wystarczy, żeby uruchomić program kasujący dane. Ile czasu mu zostało? Sześć, pięć sekund? Podszedł do płaskiej skrzynki, w której ginął drugi koniec kabla. Pudełko miało wielkość metalowej sztabki i znajdowało się u podstawy olbrzymiego serwera sieciowego. Pikanie było tak głośne, że Belknap z trudem mógł zebrać myśli. Chwycił pudełko i szarpnął nim, wyrywając kolejną wtyczkę łączącą urządzenie z zasilaczem awaryjnym. Dźwięk ucichł. Błogosławiona cisza. Nogi ugięły się pod Belknapem, kiedy szedł w stronę drzwi. Odsunął cztery zasuwy, w które wyposażono osadzone w pustakach, ciężkie stalowe drzwi, otworzył je i gwizdnął cicho.

Sachs wpadł do środka. – Matko Boska – wydyszał. – Mają tu tyle mocy, że wystarczyłoby do zasilenia sieci całego systemu obrony Stanów Zjednoczonych. Boże, chętnie pobawiłbym się czymś takim. – Nie jeździmy skradzionym samochodem, Walt. Szukamy pieprzonej elektronicznej igły w stogu elektronicznego siana. Dlatego wyciągnij lupę. Potrzebuję cyfrowego odcisku palca. Może być częściowy. Ale nie wrócę do domu z pustymi rękami. Walt chodził po pomieszczeniu, grzebiąc w wysokich stojakach na serwery i rutery, pudełkach, które wyglądały jak odtwarzacze DVD i z których wychodziły setki cieniutkich kolorowych przewodów. W końcu zatrzymał się, patrząc na coś, co wyglądało jak duża czarna lodówka turystyczna. – Zmiana planów – oświadczył. – Mów. – Belknap spojrzał na niego pytająco. – Ile masz miejsca w tym swoim marynarskim worku? – Improwizujesz, Walt? – Widzisz w tym jakiś problem? – Nie – odparł Belknap. – Sprawiłeś, że właśnie odzyskałem nadzieję. Sachs przeczesał palcami krótko ostrzyżone włosy. – Patrzę właśnie na pięcioterabajtowy system przechowywania danych. Daj mi chwilę, a zrobię ci kopię wszystkiego, co tam jest. – Jesteś geniuszem, Walt – rzucił Belknap. – Powiedz mi coś, czego bym nie wiedział – odparł Sachs. ••• Will Garrison leniwie odgonił komara. Schodząc, połknął bez przepijania tabletkę przeciw malarii, ale nie pamiętał, po jakim czasie zaczyna działać. Spojrzał w celownik karabinu i tak długo poprawiał dwójnóg, na którym opierała się broń, aż siatka czerwonych punkcików znalazła się dokładnie na drzwiach, w których niebawem pojawi się Todd Belknap. Chcesz, żeby coś było zrobione dobrze, pomyślał, zrób to sam. Czy to nie była prawda?

Słodkich snów „Henry Gilesie”. Żegnaj, Kastorze. Pa, pa, Toddzie Belknapie. Wydało mu się, że gdzieś za plecami usłyszał trzask łamanej gałązki. Ale przecież to nie miało sensu. To nie mógł być Belknap. Nadal był w środku, podobnie jak ten amator, którego przyprowadził ze sobą. Kto jeszcze wiedział, że tu jest? Belknap nie miał wsparcia ani zespołu. Garrison obejrzał się przez ramię. Nic. Kompletnie nic. Zamierzał położyć palec z powrotem na spuście, kiedy kolejna gałązka trzasnęła za jego plecami, tym razem nieco bliżej. Znowu się odwrócił. W tej samej chwili poczuł, że coś zaciska się wokół jego szyi, piekąca obręcz wbiła się w ciało i pomyślał, że ciśnienie krwi rozsadzi mu czaszkę. Kątem oka dostrzegł napastnika. – Ty! – wydyszał, ale słowo zamarło na jego ustach. Zaraz potem mroki nocy zastąpiła głębsza, prawdziwsza czerń, która niosła z sobą koniec świadomości. ••• – Głupi królik – mruknął pod nosem Jared Rinehart, zwijając żyłkę garoty wokół jednego z drewnianych uchwytów. Staromodne urządzenie, jedno z niewielu, jakich nie zmieniła współczesna technologia. Żyłka nie była nawet mokra od krwi. Amatorzy często sięgali po wyjątkowo cienkie, stalowe struny. Prawidłowo wykonana garota nie wrzynała się w ciało, uciskała tętnicę szyjną, a także żyły wewnętrzną i zewnętrzną, odcinając odpływ i dopływ krwi do mózgu. Prawidłowo użyta pozwalała odwalić mokrą robotę i nie zmoczyć przy tym rąk. Jak w tym przypadku; jedynym płynem, który wypłynął z ciała szpiega, był mocz, którego plama barwiła nogawkę spodni. Rinehart zaciągnął ciało w dół zbocza. Nie musiał się martwić, że ktoś go usłyszy; brzęczenie milionów muszek, muchówek i rechotanie rzekotek drzewnych zagłuszało każdy dźwięk. Kiedy dotarł do szlaku wydeptanego w czerwonej wulkanicznej glebie, zdjął z Garrisona ubranie, poskładał je i włożył do plastikowego worka na śmieci, który upchnął w plecaku. Mógł zostawić ciało w zaroślach, ale miał lepszy pomysł. Wkrótce poczuł siarkowe wyziewy. Bujna dotąd roślinność przerzedziła się, stopniowo ustępując miejsca śliskiemu dywanowi porostów, mchów i traw. Znad widocznych tu i ówdzie otworów termicznych i kałuży bulgoczącego błota unosiły

się smugi pary, które w świetle księżyca zdawały się świecić upiornym srebrzystym blaskiem. Dziesięć minut później, idąc w niemal całkowitych ciemnościach, Rinehart spojrzał ponad leżącym na drodze głazem i zobaczył krąg mlecznobiałej wody niemal całkowicie zasłonięty przez wiszącą nad nim gęstą mgłę. Jezioro. Przerzucił ciało – nawet w tak skąpym świetle przedstawiało sobą wyjątkowo nieprzyjemny widok, z pomarszczonymi obwisłymi piersiami, żylakami i siwą szczeciną na plecach – przez krawędź z kruszejącego pumeksu. Odbiło się od stromego stoku i wpadło z pluskiem do wzburzonej, bulgoczącej wody. Po kilku godzinach gotowania się w gryzących siarkowych oparach ciało oddzieli się od szkieletu. Zęby i kości opadną na dno głębokiego na sześćdziesiąt metrów jeziora. Władze nie wyślą nurków do wody o tej temperaturze, nawet gdyby miały powód, a Rinehart szczerze wątpił, by tak się stało. Był z siebie zadowolony. W ten sposób da chłopakom z Wydziału Operacji Konsularnych do myślenia. Otworzył klapkę telefonu komórkowego i zadzwonił pod amerykański numer. Odbiór był idealny. – Wszystko idzie zgodnie z planem – oświadczył. Przez chwilę słuchał w milczeniu swojego rozmówcy, po czym spytał: – Will Garrison? Bez obaw. Powiedzmy, że zażywa gorącej kąpieli.

Rozdział 28

Widząc kałużę wody, która uformowała się pod drzwiami celi, strażnik pobiegł otworzyć. Wsunął klucz do zamka, nacisnął klamkę i wszedł do pomieszczenia. Suka pozwoliła, żeby wanna się przelała. Nie była to jego ostatnia myśl, ale jedna z ostatnich. Zdążył się jeszcze zdziwić, jak to jest, że nie trzyma już klamki, ale kurczowo się jej czepia. Zdumiony spoglądał na coś, co wyglądało jak pasek skręconej folii przyczepiony do klamki po wewnętrznej stronie drzwi i połączony z czymś w górze, czego nie był w stanie zobaczyć. Wiedział, że kałuża, w której stał, rzeczywiście powstała w wyniku przepełnienia się wanny, i zauważył nawet małe niebieskie logo na unoszącej się na wodzie papierowej paczuszce soli. Obrazy i myśli opadły go niczym biegnący do wyjścia spanikowany tłum; nie wiedział nawet, w jakiej kolejności się pojawiały. Było też wiele myśli, które się nie pojawiły. Nie pomyślał, że jedna dziesiąta ampera jest w stanie doprowadzić do zatrzymania akcji serca. Nie zauważył, że w pomieszczeniu jest ciemniej, niż było do tej pory, ponieważ świetlówka przy drzwiach została strzaskana. Palący, wibrujący ból przeszył ramię, pierś i nogi, niemal natychmiast pozbawiając go przytomności. Nie mógł więc zobaczyć, że jego wiotkie ciało blokowało drzwi, nie pozwalając im się zamknąć, nie czuł, że kobieta przeskoczyła nad nim, nie słyszał jej lekkich kroków, kiedy biegła co tchu w głąb klasztornego korytarza. ••• Andrea długimi, miękkimi krokami przemykała po wyłożonej płytkami podłodze, niemal jej nie dotykając. Element zaskoczenia działał teraz na jej korzyść. Jednak wiedziała, że wkrótce się to zmieni. Od czasu do czasu uwagę Andrei przykuwał jakiś szczegół tego osobliwego miejsca. Okrągła kolumna i sklepiony sufit, jakie widywało się w starych kaplicach. Kamienie, ciężkie belki, kafelki. Wyblakły, złocony grawerunek na jednej ze ścian i napisana cyrylicą

inskrypcja pod ikoną brodatego mężczyzny. A więc niegdyś był to klasztor prawosławny, ale strażnicy byli Amerykanami. Co z tego wynikało? Mężczyzna w burym khaki na końcu długiego korytarza podniósł wzrok, ocenił sytuację i sięgnął do wojskowego pasa po broń. Widząc to, Andrea wpadła do jednej z bocznych wnęk, czegoś w rodzaju zakrystii. Ta jednak okazała się ślepym zaułkiem. Czy na pewno? Zamknęła za sobą drzwi, ale w pomieszczeniu nie zrobiło się ciemniej. Wszędzie dookoła walały się ciężkie drewniane krzesła, które tworzyły bezładną plątaninę nóg i oparć. Wspiąwszy się na nie, zobaczyła wąskie przejście prowadzące do następnego wykładanego płytkami korytarza. Rzuciła się do przodu, przewracając stos krzeseł, i zacisnęła palce na kamiennej półce. Podciągnęła się i przecisnęła przez wąski otwór do czegoś w rodzaju wiaty. Sześć metrów ponad jej głową znajdował się sklepiony sufit; na prawo wysoki ceglany mur, zbyt wysoki, by się na niego wspiąć. Czuła jednak na twarzy powiew świeżego powietrza, słyszała śpiew ptaków i szelest liści. Pognała w kierunku światła i kiedy wybiegła zza rogu, jej płuca wypełniły się powietrzem, sprawiając, że poczuła się lekka jak piórko, gnana do przodu adrenaliną i nadzieją. Chwilę później zderzyła się z kimś, kto stanął jej na drodze, i oszołomiona upadła na podłogę. Zdyszany mężczyzna pochylił się nad nią. – Jaka matka, taka córka – rzucił, oddychając ciężko. Natychmiast go rozpoznała. Kierowca z mapą, którego pierwszy raz spotkała w Waszyngtonie. Człowiek, który ją porwał. Kędziory siwiejących włosów, oczy błyszczące jak oczka pluszowych zabawek, dziwnie małe usta i broda z dołkiem. – Nie dotykaj mnie – wydyszała, kaszląc. – Widzisz, twoja matka też nie popierała programu. Nie chciała umrzeć; nie obchodziło jej, że robi to w słusznej sprawie. W końcu musieliśmy wstrzyknąć etanol prosto do tętnicy pachwinowej. Ledwie mały ślad po ukłuciu. – Zabiłeś moją matkę. – Mówisz, jakby to było coś złego – parsknął mężczyzna. Bez ostrzeżenia wierzgnęła lewą nogą, próbując odbić się od wykładanej płytkami podłogi. Mężczyzna zareagował błyskawicznie i lewą nogą kopnął ją w brzuch. Znowu upadła na podłogę, dyszała. Chwycił ją od tyłu za szyję, prawą nogą unieruchamiając jej stopy. – Rusz się, a pęknie ci kręgosłup. To dość bolesna śmierć.

Żyły na szyi Andrei nabrzmiały do tego stopnia, że miała wrażenie, iż zaraz eksplodują. – Proszę – jęknęła. – Przepraszam. Zrobię, co tylko chcesz. Pomógł jej wstać i obrócił ją dookoła. Kątem oka zauważyła, że w ręce trzyma broń. Była czarna, a lufa wydała się jej jeszcze czarniejsza. – Navasky – warknął mężczyzna do miniaturowego walkie-talkie. – Na piętrze. – Brutalnie pchnął Andreę i siłą poprowadził z powrotem w głąb korytarza. Strażnik o woskowej skórze i bladych oczach szczupaka – pewnie Navasky – pojawił się na drugim końcu wąskiego przejścia. – Suka – warknął, przeciągając samogłoski, i sięgnął po paralizator. – Raczej córka suki – poprawił go tamten. – Lepiej, żeby szef się o tym nie dowiedział. – Może nie będzie musiał. Możemy zmienić harmonogram i wprowadzić ją w stan śpiączki. Wtedy nie będzie mogła kłapać dziobem. Obaj chwycili ją pod ręce. Andrea szarpała się i wyrywała, ale mężczyźni trzymali ją w żelaznym uścisku. – Ma charakterek – rzucił ten z Południa. – Powiedz, Justin, bo się na tym znasz, czy jak już będzie warzywkiem, dalej będzie wilgotna? – Jego oddech cuchnął stęchlizną. – Za seks odpowiada tyłomózgowie – odpowiedział pytany. – Do tego nie trzeba sprawnie funkcjonującej kory mózgowej. Odpowiedź brzmi „tak”, jeśli niczego nie spieprzymy. Andrea jeszcze raz spróbowała się uwolnić. Bez skutku. Nic to nie dało. – Co ty tu robisz?! – zawołał ten imieniem Justin do mężczyzny, który pojawił się na końcu korytarza. – Myśleliśmy, że jesteś z fundacji. – Dostałem wasz sygnał alarmowy! – odkrzyknął tamten. Pomachał miniaturową krótkofalówką, taką samą, jaką mieli tamci, i schował ją do kieszeni. – Nowy protokół. – W samą porę – rzekł z ulgą Navasky. Andrea przyglądała się wszystkiemu z rosnącym przerażeniem. Dwadzieścia metrów dalej stał potężnie zbudowany mężczyzna w dobrze skrojonym szarym garniturze. Ten sam bezimienny człowiek, który odwiedził ją w Carlyle i od tamtej pory śledził każdy jej krok. Zbir, który w swych zagadkowych groźbach zmuszał ją do milczenia.

Poczuła, że w obecności kolejnego uzbrojonego mężczyzny uścisk tamtych zelżał i – powodowana impulsem – rzuciła się do przodu. Tym razem wyrwała się im i nie widząc innej drogi ucieczki, pobiegła przed siebie. Jak w zwolnionym tempie zobaczyła, że mężczyzna w szarym garniturze sięga po broń ukrytą pod marynarką i mierzy w jej stronę. Jak umierać, to szybką śmiercią, pomyślała. Spojrzała w wylot lufy niczym zwierzę zahipnotyzowane przez kobrę i zobaczyła jęzor niebieskobiałego ognia, gdy mężczyzna dwukrotnie pociągnął za spust. W tej samej chwili ujrzała w jego oczach pełną spokoju pewność strzelca, który rzadko chybia. ••• Uniwersytet Yale, trzeci najstarszy uniwersytet w Stanach Zjednoczonych, został założony w 1701 roku, ale znaczna część jego murów – w tym gotyckie budynki, z którymi niezmiennie go kojarzono – nie miała nawet stu lat. Nowsze budowle, mieszczące wydziały naukowe i laboratoria badawcze, były oddalone od tak zwanego Starego Kampusu na wzór europejskich miast uniwersyteckich, gdzie kolejne budynki powstawały coraz dalej od centrum. Tym większym powodem do dumy pracowników wydziału informatyki było to, że mieścił się on w dziewiętnastowiecznym gmaszysku, którego wnętrze zostało gruntownie wyremontowane. Budynek Arthura K. Watsona był budowlą z czerwonej cegły. Zdobiła go łukowata fasada, będąca ukłonem w stronę wiktoriańskich ambicji i wiktoriańskiego poczucia wielkości. Gmach znajdował się naprzeciw cmentarza przy Grove Street i byli tacy, którzy twierdzili, że ma w sobie coś z grobowca. Belknapa ogarnęło złe przeczucie, gdy razem z Waltem Sachsem stał na chodniku po drugiej stronie ulicy. Po raz kolejny miał wrażenie, że jest obserwowany. Tylko przez kogo? Instynkt i umiejętności przeczyły sobie nawzajem. Jeśli rzeczywiście ktoś go śledził, jego manewry powinny to potwierdzić. Profesjonalna ostrożność zaczynała graniczyć z paranoją. – Powiedz jeszcze raz, jak nazywa się twój przyjaciel? – W głosie Belknapa wyczuwało się napięcie. Sachs westchnął. – Stuart Purvis. – Przypomnij mi, jak go poznałeś.

– Byliśmy kolegami z grupy. Teraz jest profesorem na wydziale informatyki. – Naprawdę ufasz temu gościowi? Spóźnia się już piętnaście minut. Jesteś pewien, że nie wisi na telefonie z ochroną kampusu? Sachs zamrugał. – Na pierwszym roku ukradł mi dziewczynę. Na drugim odwdzięczyłem mu się tym samym. Uznaliśmy, że jesteśmy kwita. To porządny facet. W latach sześćdziesiątych jego matka zasłynęła instalacjami artystycznymi z dźwigarów i belek, ale pokrzywionych i przypominających kształtem muszle. Niesamowita sprawa. To tak jakby Georgia O’Keeffe przerobiła Tilted Arc13. – Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Sachs trzymał w rękach nylonowy plecak. – Człowieku, chodzi o to, że mamy do czynienia z ogromną bazą danych. Prawdziwym oceanem danych, rozumiesz? Twój gówniany mały Dell nic tu nie pomoże. Stu tymczasem pomagał składać Beowulfa w Yale. To coś jak dwieście sześćdziesiąt centralnych procesorów połączonych ze sobą i tworzących ogromną, równoległą strukturę. To dopiero moc. Właśnie czegoś takiego potrzebujemy. – Podniósł wzrok. – Oto i on. – Pomachał. – Hej, Stu! – krzyknął do mężczyzny w białej koszuli, czarnych spodniach i skórzanych sandałach. Mężczyzna pod czterdziestkę odwrócił się i odmachał przyjacielowi. Grube czarne oprawki okularów były modne albo wprost przeciwnie, w zależności od stopnia poczucia humoru ich właściciela. Uśmiechnął się do starego kumpla. Między siekaczami miał kawałek sałaty. Tak więc okulary nie były modne. Stuart Purvis poszedł z nimi do pomalowanego zieloną emalią strzeżonego wejścia na tyłach Watson Hall. Prowadziło ono bezpośrednio do piwnicy, w której mieściły się główne laboratoria komputerowe. Belknap zauważył, że szyja profesora jest w czerwonych plamkach z wrośniętymi włoskami. Twarz miał gładko ogoloną, jednak widoczny zielonkawoszary cień świadczył o gęstym i mocnym zaroście. – A więc, stary, kiedy wspomniałeś, że chodzi o przysługę, pomyślałem, że chcesz, bym załatwił komuś pracę – zaczął Stu. – Ale coś mi mówi, że chcesz się przejechać na Grubej Bercie. To absolutnie zakazane. Gdyby kierownik się dowiedział… chwileczkę, przecież to ja jestem kierownikiem. Mamy tu pętlę nieskończoną. A może to tylko transakcja zagnieżdżona. Hej, słyszałeś dowcip o Billu Gatesie i wygaszaczu ekranu? Sachs przewrócił oczami.

– Prawdę mówiąc, słyszałem, a ty właśnie zdradziłeś puentę. – Cholera – bąknął Purvis. Szedł po betonowej podłodze, dziwnie utykając, i dopiero po chwili Belknap uświadomił sobie, że naukowiec ma protezę. – Powiedz mi Walt, geniuszu, o ilu terabajtach mówimy? – Spojrzał na Belknapa. – Na studiach nazywaliśmy go Waltem Geniuszem. Sachs uśmiechnął się od ucha do ucha. – Bo potrafiłem zdobyć numery telefonów najfajniejszych lasek. Purvis spojrzał na niego. – Lasek? Błagam. Miałeś szczęście, jeśli trafiał ci się jakiś fembot14. – Odwrócił się do Belknapa, chichocząc. – I jedyne, co dostawał, to numery seryjne. Piwnica budynku Watsona była ogromna i równomiernie oświetlona rozproszonym fluorescencyjnym światłem, które minimalizowało refleksy na ekranach monitorów. Patrząc na rzędy półek z szufladami ze stali nierdzewnej, Belknap pomyślał, że równie dobrze mogliby być w kostnicy. Tysiące małych wentylatorów chłodziło potężne procesory, robiąc biały szum. Purvis dokładnie wiedział, dokąd idzie. Mniej więcej w połowie głównego korytarza skręcił w prawo. – Zakładam, że chodzi o czteromilimetrową taśmę LTO – zwrócił się rzeczowo do Sachsa. – Raczej o SDLT. – Możemy zrobić cyfrową. W takich sytuacjach używamy zwykle Ultrium 960, ale Quantum SDLT też jest całkiem solidna. Sachs wyciągnął z plecaka ciężkie szpule i Purvis położył je na taśmowym autoloaderze, który wyglądał jak staromodny odtwarzacz kaset wideo. Wcisnął przycisk i taśma z piskiem zaczęła się obracać. – Krok pierwszy – oświadczył Purvis – to rekonstrukcja. Kopiujemy dane na format pamięci szybkiego dostępu, innymi słowy na dysk twardy – tłumaczył Belknapowi. – Wykorzystamy algorytm do korekcji danych, który sam napisałem. – Co znaczy, że ma więcej błędów niż zalet – zadrwił Walt. – Nadal nie rozumiesz, Walt. Te błędy to tak naprawdę zalety. – Była to oczywista aluzja do jakiejś sprzeczki sprzed lat. – A niech mnie! – wykrzyknął nagle. – Co my tu mamy? Szczegółowe dane powszechnego spisu ludności? Teraz rozumiem, dlaczego musieli użyć taśmy SDLT. – Podczas transportu zawartość mogła się trochę poprzestawiać – rzucił cierpko Sachs. – Innymi słowy licz się z tym, że niektóre pliki mogą być kodowane.

– Nie ma lekko, co, Walt? – Purvis wysunął szufladę z klawiaturą i zaczął pisać. Ekran zapełnił się liczbami, które zmieniły się w coś, co wyglądało jak wykresy na monitorze oscyloskopu. – Ja cię kręcę! Widzisz, przeprowadzamy tu analizę statystyczną, która klasyfikuje kody według pewnych częstotliwości charakterystycznych dla rozmaitych kryptosystemów. – Zerknął na Belknapa. – To tylko analiza statystyczna. Nie odczyta jej, ale określi język, w jakim zapisano dane. No, chodź do tatusia – mruknął pod nosem. – Właśnie tak. Już prawie cię mam. – Tym razem odwrócił się do Sachsa. – Taśma zaczyna się sześćdziesięcioczterobitowym kluczem. Prawdziwe dane chronione są pod zablokowanym szyfrem. To sparametryzowany algorytm. Coś jak prawa noga do przodu, lewa do tyłu, zanuć i obróć się. Albo coś jak praca z bitowym XOR-em i rotacją zmienną. Wtedy Bob staje się twoim wujkiem. Czy może wujem żony dalekiego kuzyna ze strony matki. W takich sytuacjach do akcji wkracza Beowulf. Muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem tego, co tu widzę. Genialny system zabezpieczeń. Fenomenalny. To znaczy do czasu, aż ktoś ukradnie taśmę z kopią zapasową. – Mogę wprowadzić parametry wyszukiwania? – spytał Walt. – Zwykle piszemy w Prologu. Ale jak chcesz, możemy przejść na Pythona. Nadal jesteś zwolennikiem Pythona? – Wiesz przecież, że tak. Purvis wzruszył ramionami i wstał. – Dobra, bierz się do roboty. Walt usiadł przy klawiaturze i zaczął pisać. – To trochę jak łowienie ryb pod lodem. – Purvis zwrócił się do Belknapa tonem starego wyjadacza. – Nie do końca widzisz, co robisz, i nie wiesz, co jest pod wodą. Ale wyrąbujesz przeręblę, zarzucasz przynętę i w pewnym sensie czekasz, aż ryby same się złowią. – Wierz mi, Stu, nikogo nie interesują te twoje niedorzeczne analogie – mruknął Walt. – Chcemy tylko poznać odpowiedzi. – Cóż, takie życie. Przychodzimy na świat, chcąc poznać odpowiedzi, a musimy się zadowolić bezsensownymi analogiami. – Mówiąc to, spojrzał ponad ramieniem Sachsa. – No proszę… i mamy branie! Albo tysiące brań, jeśli weźmiemy pod uwagę bity. – Można to jakoś przyspieszyć? – spytał Belknap. – Żartujesz? Ten system jest jak gepard na amfie. Poczuj tę moc, stary.

– Możemy wydrukować plik? – zapytał Sachs. Purvis parsknął. – Że niby na papierze? Jesteś taki staroświecki, Walt. Nie słyszałeś o biurach, gdzie nie używa się papieru? – Ta notatka trafiła chyba do kosza. – W porządku, marudo. Myślę, że w naszym skryptorium ostało się jeszcze kilku mnichów. – Pewnie tyłek też podcierasz sobie wirtualnym papierem – warknął Sachs. – Dobra już, dobra. Wydrukujemy to laserowo, ty fanatyku Gutenberga. – Purvis podrapał podrażnioną skórę na szyi, podszedł do drugiego pulpitu i wpisał jakieś instrukcje. W przyległej wnęce duża biurowa drukarka zaszumiała i wypluła pojedynczą kartkę papieru. – To wszystko? – spytał Belknap. Wydruk wyglądał niemal tak samo, jak ten, który dostał od szefa personelu senatora Kirka. Różnił się jedynie długością nagłówka. – Wygląda na to, że mamy rozwiązanie – oznajmił Purvis. – Musimy zbadać trasę – rzekł pospiesznie Walt. – I ją wydrukować. – To jak cyfrowy ping15 – wyjaśnił Belknapowi Purvis. – Coś jak sonar w starych filmach o łodziach podwodnych. Albo jak posyłanie gołębia pocztowego do długiego tunelu. Dolatuje do końca i wraca, żeby opowiedzieć, co widział po drodze, bo to nie tyle gołąb pocztowy, ile papuga! – Stu – obruszył się Sachs. – Mój znajomy nie będzie wypełniał ankiety „Jak oceniasz swojego nauczyciela?”. Potrzebujemy jedynie liczb. Niedługo potem kolejne trzy kartki wysunęły się z drukarki. – No to pięknie – rzucił Purvis, patrząc na pierwszą z nich. – Mamy trzydziestoośmiobitowe pakiety, z których każda robi po trzydzieści skoków. Zaraz wam powiem, do jakich miejsc. – Zakreślił kilka ciągów liczb. – Byliśmy w Perth Academic Regional Network na AS7571. Pokręciliśmy się po Canberze i Queensland, zatrzymaliśmy się w Rede Rio de Computadores w Brazylii, w Multicomie w Bułgarii, EntreNet w Kanadzie, Universidad Técnica Federico Santa María w Chile, Ropácek i SilesNet w Czechach, Azero w Danii, Transpac we Francji, SHE Informationstechnologie AG w Niemczech, Snerpa ISP na Islandii. Można dostać oczopląsu. Ktoś bawi się z nami w kotka i myszkę. – Im więcej przeskoków i pośredników, tym trudniej za nimi nadążyć – wyjaśnił Sachs.

– Tego nie poznaję. – Purvis wystukał na klawiaturze kolejny numer. – Aha! Japońskie MugotogoNet! ElCat w Kirgistanie! Aż dziw bierze, że ten mały pakiecik nie dostał turystycznej sraczki. Sachs spojrzał na ostatnią stronę wydruku i w jego oczach pojawił się błysk. Dla Belknapa była to jeszcze jedna lista zaszyfrowanych alfanumerycznych ciągów znaków: › hurroute (8.20.4.7) 2 ms * * › mersey (8.20.62.10) 3 ms 3 ms 2 ms › efw (184.196.110.1) 11 ms 4 ms 4 ms › ign-gw (15.212.14.225) 5 ms 5 ms 6 ms › port1br1-8-5-1.pt.uk.ibm.net (152.158.23.250) 34 ms 62 ms › port1br3-80-1-0.pt.uk.ibm.net (152.158.23.27) 267 ms 171 › nyor1sr2-10-8-0.ny.us.ibm.net (165.87.28.117) 144 ms 117 › nyor1ar1-8-7.ny.us.ibm.net (165.87.140.6) 146 ms 124 ms › nyc-uunet.ny.us.ibm.net (165.87.220.13) 161 ms 134 ms 143 › 10 105.ATM2-0.XR2.NYC1.ALTER.NET (126.188.177.158) 164 ms – Co nam to mówi, Walt? – zapytał Belknap. Był wyraźnie zniecierpliwiony. – Gdzie, do diabła, ukrywa się Genesis? Sachs zamrugał kilka razy. – Wygląda na to, że wiadomość wyszła stąd, ale… to znaczy, na pewno chodzi o stan Nowy Jork – odparł. – Stu? Sprawdź ten kod ISP. – Mówią, że lepiej podróżować z nadzieją, niż przybyć do celu – rzucił Purvis. – Pamiętasz moją byłą dziewczynę, która kiedy zaczynała czytać powieść, zaglądała na ostatnie strony, żeby wiedzieć, jak się skończy? Znajdowała w tym pocieszenie. – Stu, do jasnej cholery! – Ach – westchnął Purvis, kiedy system UNIX wyświetlił odpowiedź. – To tylko kilka godzin drogi stąd. W hrabstwie Bedford. – Tam, gdzie Katonah. – Głos Belknapa był cichy. – To bez sensu. – Mówiąc to, przypomniał sobie coś, co usłyszał w biurze senatora Kirka; coś o tym, że Genesis szukał czegoś w Fundacji Bancrofta. Czyżby rył tak głęboko, bo działał od środka? – Nie oblicza? – parsknął Purvis. – Nic to, mamy też numer seryjny BIOS. Jest jak tablica rejestracyjna komputera. To wszystko, co mogę zrobić.

– On ma rację, Todd – potwierdził Sachs. – To punkt zerowy naszych poszukiwań. – Mogę podłączyć już Beowulfa? – Purvis ziewnął. W centrum medycznym YaleNew Haven będą nieźle wkurzeni. Próbują wykorzystać go do odczytywania obrazów rezonansu magnetycznego. – Katonah. – Belknap zwrócił się do Sachsa. Przepełniała go zdumiewająca mieszanka nadziei, rozpaczy i niecierpliwości. – Jest jeszcze coś, do czego może nam się przydać ta „tablica rejestracyjna”? Muszę ustalić, gdzie dokładnie znajduje się ten komputer. – Posłuchaj – odparł Sachs – zostanę tu i spróbuję przeskanować komercyjne bazy danych. Może przy okazji trafię na jakiś trop. Ty lepiej zbieraj się do drogi. – Spojrzał na Purvisa. – Daj mu laptop bezprzewodowy, kompatybilny z omegą. – Nie jesteśmy pieprzoną Armią Zbawienia, Walt. – Po prostu zrób to, o co cię proszę. Dostaniesz go z powrotem. Purvis westchnął z rezygnacją i odłączył jeden z laptopów. – Nie wchodź na strony pornograficzne – ostrzegł agenta, patrząc na niego ponuro. – Sprawdzimy to. – Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy – powiedział Sachs do Belknapa. – Zadzwonię, jak tylko znajdziemy coś ciekawego. – Dobry z ciebie człowiek, Walterze Sachs – powiedział ciepło Belknap. Zaraz jednak skrzywił się na myśl o własnej nieostrożności. – Do diabła. Prawie zapomniałem. Straciłem komórkę na Dominice. Sachs skinął głową. – Weź moją – zaproponował, wręczając mu małą nokię. – I uważaj na siebie. – Uśmiechnął się półgębkiem. – W grze, w którą grasz, nie dostaniesz dodatkowego życia. – Może dlatego, że to nie gra – odparł ponuro Belknap. ••• Andrea wbiła wzrok w niebieskobiały płomień, który wystrzelił z lufy pistoletu, i krzyknęła przerażona. Strzały były głośne, wręcz ogłuszające, kiedy odbijały się echem od kamiennego korytarza. Tymczasem mężczyzna ze spokojem schował broń do kabury ukrytej pod doskonale skrojoną marynarką.

Andrea Bancroft była oszołomiona. Nadal żyła. Cała i zdrowa. To nie miało sensu. Odwróciła się i spojrzała na bezwładne ciała dwóch mężczyzn, którzy ją uprowadzili. Na czole każdego z nich, niczym trzecie oko, widniała mała czarna dziura. – Nie rozumiem – wydusiła. – To nie mój problem – rzekł z powagą mężczyzna. – Dostałem polecenie, żeby panią stąd zabrać. – Dokąd? Wzruszył szerokimi ramionami. – Dokądkolwiek sobie pani zażyczy. – Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, odwrócił się i ruszył korytarzem. Poszła za nim. Minęła niską bramę i zeszła po szerokich ceglanych schodach wprost na rozległy, krótko przystrzyżony trawnik. Kilkaset metrów dalej zobaczyła coś, co mogło uchodzić za plac zabaw, a w rzeczywistości było lądowiskiem dla helikopterów. Stały na nim cztery helikoptery; sądząc po wyglądzie, stare wojskowe modele. Z trudem dotrzymywała kroku nieznajomemu. – Gdzie jesteśmy? – Mniej więcej szesnaście kilometrów na północ od Richfield Springs. Może osiem kilometrów na południe od Mohawk. – Gdzie? – W północnej części stanu Nowy Jork. W miasteczku Jericho. Dziesięć lat temu grupa Theta kupiła ten klasztor od Kościoła prawosławnego. Za mało braci, żeby o wszystko zadbać. Historia jakich wiele. – Pomógł jej wejść na pokład helikoptera, zapiął pasy i wręczył słuchawki. Na białej maszynie widniało szafirowe logo ROBINSON, a także numer modelu R44 – drobne szczegóły, które wryły jej się w pamięć. – Niech pan posłucha – zaczęła. – Trochę się pogubiłam… – Drżała. – Moja matka… – Była wyjątkową osobą. – Mężczyzna położył dłoń na jej przedramieniu i mocno ścisnął. – Obiecałem kiedyś pani matce, że będę się panią opiekował. Wami obiema. Niestety, zawiodłem ją. Nie było mnie przy niej, kiedy mnie potrzebowała. – Andrea miała wrażenie, że głos mu się załamał. – Nie dopuszczę do tego po raz kolejny. Zamrugała, próbując zrozumieć to, co właśnie usłyszała. – Mówił pan, że dostał polecenie – odezwała się nagle. – Od kogo? Kto je wydał?

Spojrzał jej w oczy. – Genesis. A kto inny? – Ale w Fundacji Bancrofta… – Powiedzmy, że dostałem lepszą ofertę. – Nie rozumiem – powiedziała. – I tego proszę się trzymać – mruknął, uruchamiając silnik. Chwilę później śmigła ze świstem zaczęły ciąć powietrze. – A teraz? – spytał. – Dokąd? W grę wchodziły tylko dwie opcje. Mogła próbować ukryć się przed Paulem Bancroftem albo stanąć z nim twarzą w twarz. Mogła polecieć do Katonah albo uciec jak najdalej od tego miejsca. Nie wiedziała, co byłoby bardziej rozsądne. Wiedziała tylko, że dość ma uciekania i bycia ściganą. W jednej chwili podjęła decyzję. – Mamy wystarczająco paliwa, żeby polecieć do hrabstwa Bedford? – spytała. – Wystarczy jeszcze na powrót – zapewnił ją. – Nie zamierzam wracać – rzekła. Na poważnej twarzy mężczyzny pojawił się uśmiech. Był jak rysa na lodzie. – I tego proszę się trzymać – powtórzył. ••• Kolejny wynajęty samochód. Kolejna droga. Widoczna przez przednią szybę autostrada przywodziła na myśl niekończący się pas betonu, którego jedyną ozdobą były zalane smołą drobne pęknięcia i zniszczone, rdzewiejące barierki. Po obu stronach niczym brzegi rzeki wznosiły się łupkowe nasypy. Droga prowadziła dokładnie tam, gdzie chciał dotrzeć. Była odległością, którą musiał pokonać. Była jego wrogiem i przyjacielem. Jak Genesis? Minął zjazdy do Norwalk w stanie Connecticut, kiedy zadzwonił Sachs z nowymi informacjami. – Zrobiłem, jak mi kazałeś – oświadczył podekscytowany. – Właśnie skończyłem rozmawiać z działem obsługi klienta Hewlett-Packard. Udawałem speca od naprawy komputerów. Podałem numer BIOS, a oni wyszukali go w rejestrze sprzedaży. Nabywcą jest Fundacja Bancrofta. Ale to chyba żadna niespodzianka, co? Belknapowi żółć podeszła do gardła.

– Raczej nie – odpowiedział. Tylko co to znaczyło? Że to jednak Paul Bancroft jest Genesis? A może Genesis przeniknął do struktur fundacji? – Dobra robota, Walt. Posłuchaj, masz prywatny adres e-mailowy senatora Kirka? – Jasne, to adres, na który wysłano wiadomość. – Po pierwsze, chcę, żeby senator Kirk wysłał wiadomość ze swojego prywatnego konta. – Jeśli dobrze rozumiem, chcesz, żebym to ja wysłał wiadomość z jego prywatnego konta? – Dokładnie. Napisz, że będziesz używał systemu maskującego, żeby ze swojej strony zapewnić poufność. – Mogę użyć tunelu VPN. – W porządku. Napisz, że to pilne, i każ za półtorej godziny przygotować kanał dyskusyjny. Zapytaj, dlaczego ktoś nazwiskiem Todd Belknap węszył i pytał o Genesis. – Rozumiem – rzucił do słuchawki Walt. – Krótko mówiąc, chcesz zatrzymać Genesis w sieci. Zmusić go do korzystania z tego konkretnego komputera. W realu. – Powiedziałeś w realu? – Taak – mruknął Sachs. – Mówimy tak na prawdziwy świat. – Zamilkł na chwilę. – Myślisz, że to zadziała? – Nie wiem. Wiem tylko, że musi zadziałać. – Wiesz, co mówią: Nadzieja to żaden plan. – To prawda – rzekł posępnie Belknap. – Ale to jedyny plan, jaki mamy.

Midtown Manhattan Smith był zdziwiony i choć szczycił się tym, że w każdej sytuacji potrafił zachować zimną krew, musiał przyznać, że jest trochę poirytowany. Instrukcje, które otrzymał na swój komputer kieszonkowy, były, delikatnie ujmując, dość oględne. Zwykle dysponował szczegółowym opisem celu. Tym razem dyrektywy ograniczały się do lokalizacji i kilku zdjęć. Czyżby przestali mu ufać? A może zmienił się kierownik w wyniku roszad na stanowiskach, o których nie miał pojęcia? Czyżby zanosiło się na zmianę procedur?

Nieważne. Usiadł w ogródku kafejki przy Bryant Park i upił łyk cappuccino. Najpierw wykona powierzone mu zadanie, a dopiero potem wyrazi swoje obawy. Był przecież profesjonalistą. „Usiądź przy stoliku stojącym najbliżej rogu Szóstej Alei i Czterdziestej Drugiej”, brzmiały instrukcje. Cel pojawi się na niskim kamiennym murku, który biegnie przez park, oddzielającym obszary koncesyjne od parkingu na tyłach Nowojorskiej Biblioteki Publicznej. Miał użyć pióra. Mężczyzna pojawił się o wyznaczonej godzinie. Metr osiemdziesiąt, szczupły, włosy w kolorze piasku – tak jak go opisywano. Smith postanowił bliżej mu się przyjrzeć i niespiesznie, jak gdyby spacerował, ruszył w stronę murku. Cel podniósł na niego wzrok. Smith zamrugał. To nie był ktoś obcy. Wręcz przeciwnie. – Proszę, proszę, pan Jones – zwrócił się do niego. – Cóż za spotkanie. – Drogi panie Smith – odparł mężczyzna o włosach koloru piasku. – Czy to znaczy, że dostaliśmy to samo zlecenie? Smith wahał się przez chwilę. – To niebywałe, ale prawda jest taka, że to ty jesteś moim zleceniem. – Ja? – Jones nie wyglądał na przesadnie zdumionego. – Tak zakładam. Nie podano mi nazwiska. Ale tak, pasujesz do opisu. – Wiedział, że tożsamość celu była znana komisji Kirka. Nie wiedział jednak, jak doszło do takiej wpadki. Jakiś błąd ze strony Jonesa? W każdym razie zlecono eliminację celu, który został „spalony”. – To dziwne – oświadczył Jones. – Ale ty również pasujesz do opisu mojego zlecenia. Podobno skompromitowałeś się, a obaj znamy protokół bezpieczeństwa. – Nie sądzisz, że to jakieś nieporozumienie? – spytał przyjaźnie pan Smith, kręcąc głową. – Jakiś urzędas przypadkiem wklepał nazwisko agenta w rubrykę z nazwiskiem celu – powiedział mężczyzna o włosach koloru piasku. – No i proszę. Całkiem możliwe, że to zwykły urzędniczy błąd. Smith musiał przyznać, że istniała taka możliwość. Jednak zważywszy na nadzór i wysoki stopień zabezpieczeń operacyjnych, szczerze w to wątpił. Był przecież zawodowcem. – Cóż, przyjacielu – odezwał się. – Obaj dotrzemy do sedna sprawy. Pokażę ci wiadomość, która przyszła na mój komputer kieszonkowy. – Włożył rękę do

wewnętrznej kieszeni marynarki, ale to, co wyjął, przypominało długopis w stalowej obudowie. Po naciśnięciu końcówki z długopisu wystrzeliła mała strzałka. Jones spuścił wzrok. – Szkoda, że to zrobiłeś – powiedział, wyciągając strzałkę z piersi i zwracając ją właścicielowi. – Domyślam się, że to jad osy morskiej. – Obawiam się, że tak – odparł Smith. – Przykro mi. Pierwsze objawy pojawią się dopiero po kilku minutach. Ale jak wiesz, nie ma odwrotu. Nic nie można zrobić, kiedy jad trafi do krwiobiegu. – Cholera. – Jones wydawał się lekko poirytowany, jak ktoś, kogo denerwuje zadarta skórka przy paznokciu. – Muszę przyznać, że znosisz to ze zdumiewającą godnością – zauważył Smith. Niemal się rozrzewnił. – Wierz mi, nawet nie wiesz, jak bardzo mi przykro. – Wierzę – odparł Jones. – Bo mnie również jest bardzo przykro. – Przykro? Tobie? – Smith uświadomił sobie nagle, że od kilku minut poci się obficie, co w jego przypadku było dość niezwykłe. Światło słoneczne raziło go w oczy, jakby miał rozszerzone źrenice. Chwilę później poczuł zawroty głowy. Były to objawy zespołu antycholinergicznego, charakterystyczne dla wielu zatruć. – Cappuccino? – wykrztusił. Jones pokiwał głową. – Myślisz, że zawsze działam zgodnie z zasadami? Przykro mi. – Nie sądzę… – Na to też nie ma antidotum. To zmieszana z metylem pochodna ciguatoksyny. – Taka, której w ubiegłym roku użyliśmy w Kałmucji? – Dokładnie taka sama. – Boże drogi. – Wierz mi, nawet gdyby cię uratowali, żałowałbyś, że nie umarłeś. Czyni nieodwracalne spustoszenia w układzie nerwowym. Byłbyś trzęsącym się imbecylem podłączonym do respiratora. Cóż to za życie. – No cóż. – Smith czuł uderzenia gorąca i zimna, jakby przypalano go żywym ogniem, a zaraz potem wrzucano do wanny z lodem. Co do Jonesa, zauważył, że jego twarz poszarzała. Był to pierwszy objaw postępującej w zawrotnym tempie martwicy.

– To dość intymna sytuacja, nie sądzisz? – spytał Jones, przytrzymując się barierki. – Fakt, że zamordowaliśmy się nawzajem? – Hm, tak. Choć osobiście użyłbym innego słowa. – Potrzebny nam słownik synonimów – stwierdził Smith. – Albo… jak inaczej nazwać słownik synonimów? – Może obaj padliśmy ofiarami żartu – zauważył Jones. – Choć wcale mnie to nie bawi. Prawdę mówiąc… nie czuję się najlepiej. – Osunął się na ziemię. Powieki zaczęły mu drgać, a kończynami szarpnęły gwałtowne skurcze. Smith przysiadł obok niego na chodniku. – No to jest nas dwóch – wydyszał. Światło przestało go razić i przez chwilę wydawało mu się, że czuje się jakby lepiej. Ale tak nie było. Światło przestało go razić, bo pogrążył się w ciemności. Nie czuł i nie słyszał niczego. Zostało tylko poczucie nieobecności. Aż w końcu nawet ono go opuściło.

Rozdział 29

Katonah, Nowy Jork Belknap zaparkował w pewnej odległości od podjazdu, przeszedł przez kamienny mur i w promieniach zachodzącego słońca skierował się do budynku, w którym mieściła się siedziba Fundacji Bancrofta. Czuł się tak, jakby w środku lasu natknął się na zamaskowanego jumbo jeta. Z początku nie widział nic, ale już po chwili zobaczył coś tak wielkiego, że zastanawiał się, jak w ogóle mógł to przegapić. Było niedzielne popołudnie. Oficjalnie nikt tu nie mieszkał. Jednak Belknap nie był tego taki pewny. No i gdzie jest Andrea? Czy to możliwe, że przetrzymywano ją na terenie posiadłości? Przykucnął pod starą lipą, jakieś trzydzieści metrów od biurowca, zerknął na zegarek i otworzył bezprzewodowego notebooka, którego dostał od Stuarta Purvisa. Zgodnie z instrukcjami Sachsa zalogował się do czatroomu, wirtualnej przestrzeni do komunikowania się w czasie rzeczywistym. Sachs zrobił to, o co go prosił, i tak jak się tego spodziewali, Genesis postanowił spełnić prośbę senatora – zgodził się na rozmowę na kanale dyskusyjnym z użyciem tunelowania VPN. Nadeszła wyznaczona pora. Bezprzewodowy komputer był powolny, ale spełniał swoje zadanie. „Pojawiły się pytania o to, co łączy cię z Bancroftem”, napisał Belknap. Cichy dźwięk i w okienku pod spodem ukazał się ciąg słów. Sam pan powiedział, senatorze, że pańskim zadaniem jest „Znalezienie źródła zgnilizny i pozbycie się go”. Ja mogę jedynie wskazać panu właściwy kierunek. Belknap odpisał: „Muszę wiedzieć, czy informacje, którymi dysponujesz, nie są skażone metodą, dzięki której je uzyskałeś”. Odpowiedź nadeszła chwilę później. „Owoce zatrutego drzewa” to doktryna prawna. Dowody, których panu dostarczyłem, mają pomóc w prowadzonym przez pana śledztwie. Reszta

należy do pana. „Ale co ty będziesz z tego miał?”, napisał Belknap i ukradkiem zbliżył się do budynku. Zależy mi na tym, żeby położyć kres wielkiemu spiskowi. Tylko pan może tego dokonać. Belknap podkradł się jeszcze bliżej do budynku i napisał: „A jednak pańskie imię sieje postrach na całym świecie”. Moje imię, owszem. Choć moja renoma opiera się na tym, że ja nie istnieję. Serce Belknapa waliło jak oszalałe, gdy trzymając w dłoniach bezprzewodowy komputer, podszedł do głównego wejścia siedziby fundacji i zajrzał do środka przez szybkę w ołowianej ramce. Drzwi nie były zamknięte, więc wszedł do pogrążonego w mroku holu pachnącego olejkiem cytrynowym i starym drewnem. Gdzieś w oddali cicho grała muzyka. Instrumenty smyczkowe i organy – jakiś barokowy utwór. Wysłał kolejne pytanie i najciszej, jak mógł, podążył w kierunku, z którego dobiegały dźwięki muzyki. Idealnie położone parkiety nie skrzypiały pod perskimi dywanami. Drzwi do małego pokoju, z którego dochodziła muzyka, były uchylone. Belknap zobaczył wysokie oparcie fotela skąpane w bladej poświacie dużego monitora. Miał wrażenie, że w całym budynku słychać szaleńcze bicie jego serca. Ciche stukanie klawiszy i kilka sekund później na ekranie notebooka pojawiła się kolejna wiadomość. Nie można służyć więcej niż jednej sprawie naraz. Bo wszystkie są jednakowo ważne. Belknapowi włoski na karku stanęły dęba. Był w tym samym pokoju co Genesis. Kilka metrów od niego siedział mózg całej operacji, władca marionetek. W stojącym na półce odtwarzaczu CD rzewnie zawodziły flety, a zaraz potem Belknap usłyszał smutną liturgiczną muzykę i przejmujący mezzosopran. Bach,

uznał. Jedna z mszy? Jak przez mgłę przypomniał sobie wielkanocne nabożeństwo, w którym uczestniczył, i tytuł utworu: Pasja według św. Mateusza. Odłożył notebooka i sięgnął po broń ukrytą pod marynarką. Dopiero wtedy się odezwał. – Mówią, że każdy, kto cię zobaczy, umiera. – Mierzył z broni w oparcie fotela. – Chciałbym przekonać się, czy to prawda. – To dziecinada – odparł Genesis. Głos nie należał do mężczyzny. – Bajki. Jest pan na to za stary. – Osoba w fotelu powoli odwróciła się w jego stronę. To był chłopiec. Szczupły dzieciak z burzą kręconych włosów koloru słomy i rumianymi policzkami. Ubrany w koszulkę i szorty. Ile mógł mieć lat? Dwanaście? Trzynaście? – Ty jesteś Genesis? – W cichym głosie Belknapa wyczuwało się zdumienie. Chłopiec się uśmiechnął. – Niech pan nie mówi mojemu tacie. Nie żartuję. – Ty jesteś Genesis – powtórzył Belknap, jednak tym razem było to stwierdzenie. Pokój wirował powoli jak dziecięca karuzela w parku rozrywki. – Genesis to mój awatar. – Nie mówił dyszkantem, ale i nie głosem dorosłego mężczyzny. – A pan to pewnie Todd Belknap. Belknap zaniemówił i w milczeniu pokiwał głową. Zdawał sobie sprawę, że wstrzymuje oddech i gapi się na dzieciaka z rozdziawionymi ustami. – Proszę mówić mi Brandon. Brandon Bancroft. Nie ojciec. Syn. – Napije się pan sprite’a? – spytał chłopak. – Nie? Ja właśnie zamierzałem się napić.

Rozdział 30

– Gdzie mam wylądować? – Andrea usłyszała w słuchawkach głos mężczyzny; w panującym w helikopterze hałasie tylko tak mogli się z sobą komunikować. – Ma pani kilka lądowisk do wyboru. Dom? Biuro? – Dom – odpowiedziała Andrea. Zamierzała spotkać się z Paulem Bancroftem twarzą w twarz w jego domu. Podmuch wiatru przygiął źdźbła traw i zakołysał gałęziami drzew otaczających lądowisko. Kiedy płozy maszyny dotknęły ziemi, Andrea wygramoliła się z helikoptera i nie czekając, aż mężczyzna odleci, puściła się biegiem wzdłuż zarośniętej ścieżki, przeskoczyła kamienny murek niczym galopujący koń, przecięła zagajnik i pobiegła w stronę domu Paula Bancrofta. Poczuła zapach starego drewna i dywanów. Taki sam, jak go zapamiętała. Drzwi były otwarte i niewiele myśląc, wbiegła po schodach. Gabinet Paula Bancrofta był pusty. W sypialni zobaczyła niepościelone łóżko. Jakby wrócił wieczorem do domu i został pilnie wezwany do siedziby fundacji. Wiedziała tylko, że nie ma go w domu. ••• – Gdzie jest Andrea? – Głos Belknapa odzyskał dawną siłę, choć on sam jeszcze się nie uspokoił. – Kiedy pan wszedł, myślałem, że to ona. Powinna tu być lada moment. Jest świetna, prawda? – Tak – przyznał Belknap. Pokój znowu zawirował mu przed oczami. – Trochę pan blady. Na pewno nie chce pan sprite’a? – Nic mi nie jest. Brandon pokiwał głową. – Właśnie widzę. – Spuścił nieśmiało wzrok. – Chcieli skrzywdzić Andreę. Ale jeden z moich ludzi ustalił, gdzie ją przetrzymują. Poleciał po nią helikopterem. Powiedziała, żeby przywiózł ją tutaj.

Andrea? Bezpieczna? Tylko czy Belknap powinien w to wierzyć? Czy w ogóle powinien wierzyć temu dzieciakowi? Radość mieszała się ze strachem. – Lubi pan Bacha? – spytał chłopiec. – Lubię ten utwór – odrzekł Belknap. – Ja lubię różną muzykę, ale to zawsze na mnie działa. – Odwrócił się do klawiatury i zaczął wpisywać ciągi poleceń. Jego łopatki poruszały się pod cienkim materiałem koszulki. – Rozdziały dwudziesty szósty i dwudziesty siódmy Ewangelii według św. Mateusza. Wcisnął przycisk na pilocie i dźwięki ucichły. Chłopiec wyrecytował: „Około godziny dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem Eli, Eli, lama sabachthani?, to znaczy »Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?«” 16. Belknap spojrzał na niego z niepewnością. – Niech się pan nie martwi, nie mam kompleksu mesjasza – wyjaśnił Brandon. – Kiedy Jezus dorósł, dowiedział się, że jego ojcem jest Bóg. Ja dowiedziałem się, że mój ojciec bawi się w Boga. To zasadnicza różnica, prawda? – W Boga czy diabła. Trudno powiedzieć. – Czyżby? – Brandon spojrzał mu w oczy. – Mówią, że najbardziej szatańską rzeczą, jaką zrobił diabeł, było przekonanie ludzi, że nie istnieje. Szykując się na konfrontację z diabłem, trzeba odwrócić tę zasadę. – Przekonać ludzi, że coś, co tak naprawdę nie istnieje, jest prawdziwe – stwierdził Belknap. Czuł, że odzyskuje jasność umysłu. – A te opowieści… były tylko po to, żeby umocnić twój autorytet jako Genesis, tak? – No jasne. Grał pan kiedyś w gry komputerowe z wieloma graczami? Można tam stworzyć awatara, takie fikcyjne alter ego, i kierować jego losami. Pan coś o tym wie, prawda? W końcu to pan podszył się pod senatora K. Tak myślałem. Zatem Genesis był tylko elektroniczną legendą. Opowieścią ubarwioną historiami i plotkami, które kolejne osoby przekazywały sobie przez internet. – Ale tu chodziło o coś więcej, prawda? – zastanawiał się głośno Belknap. – Jako Genesis mogłeś przelewać pieniądze z jednego konta na drugie. Wynajmować ludzi, którzy nigdy cię nie widzieli, wydawać im polecenia, monitorować ich i nagradzać. Mogłeś naprawdę wiele. Tylko po co? Brandon nie odpowiedział od razu. – Kocham mojego tatę. W końcu jest moim tatą, prawda? – Ale nie tylko. Chłopiec smętnie pokiwał głową.

– Stworzył coś, co go przerosło. Coś… złego. – Ostatnie słowo wyszeptał. – Twój ojciec wierzy, że chęć czynienia dobra dla jak największej liczby ludzi usprawiedliwia każde działanie – skwitował Belknap. – Tak. – A ty w co wierzysz? – Że każde życie jest świętością. Nie dlatego, że jestem pacyfistą czy kimś takim. Zabijanie w samoobronie to zupełnie inna sprawa. Ale nie można w ciemno pozbawiać ludzi życia. Nie można usprawiedliwiać morderstwa liczbami. – Zatem miesiącami aranżowałeś różne wydarzenia, wysługiwałeś się ludźmi, którzy nigdy nie widzieli twojej twarzy, robiłeś przelewy, wydawałeś polecenia i monitorowałeś wyniki. Robiłeś to zdalnie, z użyciem cyfrowej technologii, tak by nie zostawiać śladów. A wszystko po to, żeby zlikwidować Grupę Theta? – Wielomiliardowa operacja. – Inver Brass do kwadratu – zażartował Belknap. – Wiedziałeś, że nazwa „Genesis” przerazi twojego staruszka. Komisja Kirka stworzyła ci możliwości. Zamierzałeś pozyskać dla siebie wsparcie amerykańskiego rządu, żeby raz na zawsze rozprawić się z Thetą. Gromadziłeś dane dotyczące ich działalności i podrzucałeś je członkom komisji śledczej. – Nic innego nie przyszło mi do głowy – odparł chłopiec. Patrząc na niego, Belknap pomyślał, że jest w nim ciekawa kombinacja pewności siebie i delikatności. – Proszę nie brać tego do siebie, ale czy mógłby pan schować pistolet? Nie znoszę, jak ktoś mierzy do mnie z czegoś takiego. Trochę to głupie, co? Belknap zapomniał, że wciąż trzyma w dłoni broń. – Przepraszam – bąknął. – Jestem niewychowany. – Położył pistolet na półokrągłym stoliku przy drzwiach i wszedł głębiej do pokoju. – Czy twój ojciec wie, co sądzisz o Grupie Theta? – Nie podoba mu się, że czytam Kanta, nie mówiąc o Biblii. Wie, że różnimy się w tej kwestii, ale nie wzruszają go moje argumenty. Trudno to wytłumaczyć. Jak już mówiłem, panie Belknap, kocham mojego tatę, ale… – Głos mu się załamał. – Czułeś, że musisz go powstrzymać – dokończył łagodnie Belknap. – Nikt inny nie mógł tego zrobić. To tak, jakbyś grał z nim w szachy online. – Kiedy pionkami są prawdziwi ludzie i ich życie, to już nie są szachy. – Masz rację. – Chodzi o to, że na początku myślałem, że groźby wystarczą.

– Groźby, że zdemaskujesz Grupę Theta przed komisją Kirka. – Tak. Ale to nie wystarczyło. Dlatego postanowiłem sporządzić szczegółowy raport – cyfrowe akta – o działalności grupy. Nie było łatwo, ale dałem radę. Dokument obnaża całą prawdę o Grupie Theta. – Mówisz, że ukończyłeś raport. Chłopiec pokiwał głową. – To znaczy, że wciskając kilka klawiszy, możesz wysłać go do wszystkich członków komisji Kirka. Wówczas cały ten mroczny twór ujrzy światło dzienne. Brandon przytaknął. – Najwyższy czas to zrobić, prawda? Genesis, trzynastoletni chłopiec. Belknap starał się zebrać myśli. – A zatem Jared Rinehart pracował dla twojego ojca. Nigdy nie miał nic wspólnego z Genesis. – Rinehart? Uchowaj Boże! Z tego, co słyszałem, to przerażający typ. Cieszę się, że nigdy się z nim nie spotkałem. – Aż do teraz. – Od strony drzwi dobiegł zimny, władczy głos.

Rozdział 31

Belknap odwrócił się i zobaczył wysokiego, chudego mężczyznę, który był jego najlepszym przyjacielem. Był dla niego tym, kim Polluks dla Kastora. Kiedy tak stał w drzwiach, jego ręce i nogi wydawały się wyjątkowo chude, a trzymany w dłoni pistolet kalibru .45 wyjątkowo duży. – W chwilach takich jak ta żałuję, że nie noszę kapelusza. – Rinehart zwrócił się do Belknapa. – Żebym mógł go przed tobą uchylić. – Jared… – wykrztusił Belknap. – Tym razem przeszedłeś samego siebie – ciągnął Rinehart. – Byłeś niesamowity. Zdumiewający. Dokładnie tak, jak się tego spodziewałem. I oto twoje wysiłki dobiegły końca. Teraz ja przejmuję kontrolę. – Mówiąc to, zerknął na chłopca i zwrócił się do niego z lodowatym uśmiechem: – Twój ojciec będzie tu lada chwila. – Co ja zrobiłem? – jęknął Belknap. Serce waliło mu jak młotem. – Chryste, co ja najlepszego zrobiłem? – Zrobiłeś to, czego nie mógł zrobić nikt inny. Brawo, mówię poważnie, Todd. Miałeś odwalić najgorszą robotę. Jeśli o mnie chodzi, jestem tylko leciwym dżentelmenem w bryczesach. Tego właśnie uczą się myśliwi. Jeśli chcesz upolować lisa, podążaj za ogarem. Muszę przyznać, że nie mielibyśmy pojęcia, gdzie zaszył się lis. Nie wpadlibyśmy na to nawet za milion lat. Ale teraz wszystko ma sens. – Wykorzystałeś mnie. Przez cały ten czas… – Wiedziałem, że nigdy mnie nie zawiedziesz, stary przyjacielu. Zawsze miałem nosa do talentów. Od samego początku wiedziałem, że jesteś kimś wyjątkowym. Biurokraci z Departamentu Stanu byli o ciebie zazdrośni. Nie wiedzieli, co z tobą zrobić. Lecz ja wiedziałem. Zawsze cię podziwiałem. Kształcony od samego początku. W Berlinie Wschodnim, w 1987 roku. – I przez cały ten czas… – wydusił Belknap. – Wiedziałem, z jakiej gliny jesteś ulepiony. Wiedziałem, na co cię stać. Lepiej niż ktokolwiek inny. Razem byliśmy niezwyciężeni. Jeśli się na coś uparłem, nie było rzeczy, której byśmy nie zrobili. Chcę myśleć o tym jak o naszym największym triumfie, nie tym ostatnim.

– Podpuściłeś mnie. Zarzuciłeś przynętę, a ja dałem się złapać. – Świadomość tego niczym cyklon siała spustoszenie w duszy Belknapa. – Wysłałeś mnie w pościg za Genesis, bo tylko tak mogłeś go odnaleźć. Przynęta. Belknap miał wrażenie, że powietrze w pokoju przypomina kleistą, duszącą substancję, gdy kolejne elementy układanki trafiały na swoje miejsce. Włoska dziewczyna. Omańskie książątko. Kto jeszcze? Wszyscy oni nieświadomie uczestniczyli w grze, w której to Rinehart rozdawał karty. Tylko rzeczywiste wydarzenia mogły utrzymać iluzję – uczestnicy nie mogli się dowiedzieć o strategii mistrza gry. To samo dotyczyło Kastora. Teraz, kiedy wszystko zrozumiał, czuł się, jakby ktoś ściskał mu głowę w imadle. W Tallinnie, gdzie odkrył prawdę o Lugnerze, zdrajcy i handlarzu bronią, iluzja stworzona przez Polluksa została narażona na szwank. Wprowadzono więc drobne poprawki, tak by Ogar nie zgubił tropu Genesis. Chryste, tym razem to Andrea była przynętą. Plan Rineharta wykorzystywał wszystko to, co czyniło Belknapa człowiekiem: jego uczucia, lojalność, poświęcenie. I jeśli twoje oko jest dla ciebie powodem grzechu, wyłup je i odrzuć od siebie! 17 Zdrada Rineharta sprawiła, że ogarnięty wściekłością i nienawiścią Belknap miał ochotę zabić w sobie wszelkie ludzkie uczucia. Ale nie! Nie stanie się potworem. Gdyby to zrobił, gdyby stał się taki jak Rinehart, przyznałby się do porażki. – Kiedy teraz patrzę na ciebie – zaczął cichym, spokojnym głosem – mam wrażenie, jakbym widział cię po raz pierwszy. – Widzę niechęć w twoich oczach. Jesteś na mnie zły? – Rinehart sprawiał wrażenie urażonego. Ciężki pistolet błyszczał mu w ręce. – Nie rozumiesz, że Grupa Theta nie miała wyboru? Byliśmy w niebezpieczeństwie, a jak wiesz, wszelkie próby wytropienia człowieka, który nam zagrażał, spełzały na niczym. – Byłeś asem w rękawie Thety – odparł Belknap. Niemal widział długi, kręty rząd kostek domina, jedna po drugiej przewracających się z cichym stukotem. – Agent amerykańskiego wywiadu, z dostępem do tajnych akt, mógł przekazywać im informacje, którymi dysponował rząd Stanów Zjednoczonych. A kiedy Theta chciała kogoś namierzyć, wymyślałeś wiarygodną bajeczkę i angażowałeś ludzi z Wydziału Operacji Konsularnych? Przez cały czas myślałem, że mnie wspierasz. – W jego głosie słychać było wściekłość, jakby miał wybuchnąć. – Wbiłeś mi nóż w plecy. Przeszedłeś na druga stronę, cholerny zdrajco!

– Mówienie o jednej i drugiej stronie jest naiwne. Miałem nadzieję połączyć obie te instytucje. Sprawić, że tak się wyrażę, by stały się jednym. Po co działać w sposób nieskoordynowany? Obaj z Paulem byliśmy zdania, że Theta i Wydział Operacji Konsularnych powinny ze sobą współpracować, jak dwa ramiona tego samego ciała. – Mówiąc to, zerknął na chłopca. – A skoro już o tym mowa, nie będę cię oszukiwał. Byłem zszokowany, gdy dowiedziałem się, kim naprawdę jest Genesis. To nie tylko cudowne dziecko, ale i syn marnotrawny. Zdrajca przy stole. Obcy u boku. Kto by pomyślał? Obcy u boku. Belknap spojrzał na Rineharta. Mistrz oszustwa i podstępu. Wirtuoz manipulacji. Zastanawiał się, w jakim stopniu jego życie było wyreżyserowane przez Rineharta? Nie mógł jednak pozwolić, by osobiste dramaty odwróciły uwagę od tego, co działo się tu i teraz. Gra szła o wysoką stawkę. Rzucił okiem na pistolet, który zostawił na półokrągłym stoliku, i zaklął w duchu. Broń była poza jego zasięgiem. Nie mógł tak po prostu się do niej zbliżyć, nie wzbudzając podejrzeń. – Tutaj! – krzyknął Rinehart, zerkając w stronę holu, i chwilę później do pokoju wszedł Paul Bancroft. Wyglądał, jakby wyciągnięto go z łóżka i w pośpiechu musiał wkładać spodnie khaki i sportową bluzę. W prawej ręce trzymał mały pistolet. Kłykcie miał zbielałe. – Poznaj swoją nemezis – rzucił Rinehart. – Człowieka odpowiedzialnego za nasze nieszczęścia. Starzejący się naukowiec rozdziawił usta ze zdumienia. – Mój syn – jęknął. – Przykro mi. – Głos Rineharta był cichy, niemal czuły. – Pismo Święte rozpoczyna się Księgą Rodzaju, a kończy Księgą Objawienia. Oto nasze objawienie. Paul Bancroft spojrzał na niego oczami otwartymi ze zdumienia. – Musiała zajść jakaś pomyłka. To nie może być prawda! – A jednak – rzekł Rinehart. – Nie widzisz? Teraz wszystko ma sens. To tłumaczy, skąd miał dostęp do twoich danych. Dlaczego… – To prawda, Brandonie? – wybuchnął Bancroft. – Brandonie, powiedz mi, czy to prawda? Chłopiec w milczeniu pokiwał głową. – Jak mogłeś mi to zrobić?! – ryknął Paul Bancroft. – Jak mogłeś próbować zniszczyć dzieło mojego życia? Po latach trudów i starań, by uczynić świat lepszym – organizowaniu, planowaniu, trosce – chciałeś tak po prostu obrócić to

wniwecz? Chciałeś przywrócić światu jego dawny porządek? Czy aż tak bardzo nienawidzisz ludzkości? Aż tak bardzo nienawidzisz mnie? – Kocham cię, tato – odparł ze spokojem Brandon. – To nie tak. Jared Rinehart odchrząknął. – To nie czas na ckliwe gadki. Obaj wiemy, co należy zrobić. – Proszę, Jaredzie! – rzucił błagalnie siwowłosy uczony. – Daj nam chwilę. – Nie. – Rinehart był nieprzejednany. – Jeszcze chwila, a twój syn wysłałby komisji Kirka dość informacji, żeby raz na zawsze mogli się z nami rozprawić. Żeby zniszczyć wszystko, czemu poświęciłeś życie. W takiej chwili musisz kierować się własnymi zasadami. – Ale… W głosie Rineharta pojawił się chłód. – Jeśli nie postąpisz teraz według własnych zasad, będzie to znaczyło, że całe twoje życie było jednym wielkim oszustwem. Największe dobro dla jak największej liczby ludzi… Sam mówiłeś, że to nadrzędny cel, że w tym wypadku nie może być mowy o żadnych kompromisach. Pamiętasz, czego nas uczyłeś? Na czym polega magia zaimka „mój”? Genesis jest twoim synem, ale to tylko jedno życie. Dla dobra projektu, któremu poświęciłeś się bez reszty, dla dobra całego świata, musisz je odebrać. Paul Bancroft podniósł drżącą rękę, w której trzymał rewolwer. – Albo jeśli wolisz, ja się tym zajmę – dodał Rinehart. Brandon, który wciąż siedział w fotelu, odwrócił się i popatrzył ojcu w oczy. W jego spojrzeniu były miłość, determinacja i rozczarowanie. – Nie swoją ścieżką podążę, lecz twoją, Panie. Bez względu na to, jak mroczna ona będzie – zaczął śpiewać piskliwym, łamiącym się altem. Po jego policzku potoczyła się łza. Belknap wiedział jednak, że Brandon płacze nie nad sobą, ale nad swoim ojcem. Teraz to on zabrał głos. – Chce powiedzieć, że nikt nie ma prawa bawić się w Pana Boga. – Mówiąc to, spojrzał na Paula Bancrofta. Arogancja i poczucie własnej wartości wypaczyły jego idealizm i zmieniły go w potwora. Paul Bancroft nie był bogiem. Był człowiekiem, który – Belknap nie miał co do tego żadnych wątpliwości – kochał swojego syna bardziej niż kogokolwiek na świecie. Zdruzgotany, udręczony, niemal sparaliżowany smutkiem Bancroft spojrzał na Rineharta.

– Posłuchaj. On zrozumie. W końcu zrozumie – powiedział Paul Bancroft, a chwilę później, wyraźnie zdenerwowany, z żarliwą elokwencją zwrócił się do syna: – Dziecko, mówisz, że każde życie jest święte. Ale to język religii, nie rozumu. My mówimy, że każde życie ma jakąś wartość. Że każde życie się liczy. Chcąc nadać temu sens, nie możemy bać się obliczeń. Musimy wiedzieć, ile ludzkich istnień jesteśmy w stanie uratować. Musimy mieć świadomość pozytywnych konsekwencji bolesnych działań. Rozumiesz to, prawda? – Mówił płynnie, zapamiętale, próbując obronić swój światopogląd przed sceptycyzmem, z jakim patrzył na niego własny syn. – Poświęciłem życie służbie ludzkości. Pragnąłem zmieniać świat na lepsze. Chciałem naprawić twój świat. Bo ty, synku, jesteś przyszłością. Brandon powoli pokręcił głową. – Niektórzy mówią, że nie chcą – ciągnął jego ojciec – by ich dzieci żyły w tak okrutnym świecie. Za mojego życia świat doświadczył wojen, ludobójstwa, gułagów, głodu, krwawych masakr i terroru. Dziesiątki milionów ludzi ginęły z powodu ludzkiej irracjonalności. Dwudziesty wiek miał być najwspanialszym wiekiem w historii ludzkości, a przejdzie do historii jako stulecie najgorszych potworności. Nie taki świat chciałem ci dać, moje najdroższe dziecko. Czy to źle? – Proszę, ojcze – jęknął chłopiec. – Z pewnością to rozumiesz. – Oczy Bancrofta zaszkliły się. – Mój synu, mój piękny synu. Każdy nasz czyn był logicznie i moralnie usprawiedliwiony. Naszym celem nie była władza ani chwała. Chcieliśmy, aby wszyscy na tym skorzystali. Nie oceniaj Grupy Theta przez pryzmat pojedynczych działań. Potraktuj je jako część większego projektu. Kiedy to zrobisz, zrozumiesz altruizm, który ją napędza. Grupa Theta to altruizm w najczystszej postaci. – Bancroft zaczerpnął tchu. – To prawda, czasami nie obejdzie się bez rozlewu krwi i bólu. To jak z operacją. Czy zabroniłbyś chirurgom wykonywania zawodu, tylko dlatego, że w czasie operacji są zmuszeni zadawać swym pacjentom ból? W takim razie, dlaczego… – To strata czasu – warknął Rinehart. – Z całym szacunkiem, nie przyszliśmy tutaj, żeby słuchać wykładu. – Ojcze – zaczął cicho Brandon. – Naprawdę usprawiedliwiłbyś cierpienie jednej osoby przyjemnością drugiej? – Posłuchaj… – Liczy się prawda. Manipulujesz ludźmi i okłamujesz ich, bo doszedłeś do wniosku, że coś takiego leży w ich interesie. Tyle że nie ty powinieneś o tym

decydować. Oszukując ludzi, coś im odbierasz. Traktujesz ich jak środek do osiągnięcia celu. Nikt nie dał ci takiego prawa, tato. Jeśli nie jesteś Bogiem, musisz brać pod uwagę to, że możesz się mylić. Że twoje teorie są błędne. Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty18. Oto słowa Chrystusa na krzyżu. Rinehart znowu odchrząknął. – Każde życie jest świętością – powtórzył Brandon. – Proszę, synu. – Paul Bancroft jeszcze raz próbował przemówić mu do rozsądku. – Kocham cię, tato. Naprawdę – rzekł chłopiec. Jego rumiane policzki i błyszczące oczy emanowały dziwnym spokojem. – Ale są wybory, których żaden człowiek nie ma prawa podejmować. Czyny, których żaden człowiek nie ma prawa się dopuszczać. – Nie słuchasz mnie, Brandonie… – Starzejący się naukowiec mówił teraz szybko. – Pytam tylko: A co, jeśli się mylisz? – Brandonie, proszę. – Oczy Paula Bancrofta błyszczały. Jednak głos chłopca był wyraźny i spokojny. – A co, jeśli od samego początku się myliłeś? – Synku, proszę… – Zrób to – wtrącił Rinehart. Wbił w Bancrofta spojrzenie stalowoszarych oczu i machnął ręką, w której trzymał broń. Był niewzruszony, stanowczy i praktyczny do bólu. Jego los zależał od tego, co się stanie z Genesis. – Tego wymaga twoja własna logika, Paul. Zastrzel chłopaka. Albo ja to zrobię. Rozumiesz? – Rozumiem – odparł cichym, drżącym głosem doktor Bancroft. Próbując powstrzymać łzy, podniósł rękę, w której trzymał broń, obrócił się o dwadzieścia stopni i pociągnął za spust. Na białej koszuli Rineharta, tuż pod mostkiem, rozkwitła plama czerwieni. Agent powiódł dookoła zdumionym wzrokiem, płynnym ruchem uniósł pistolet i strzelił. Rinehart był profesjonalistą. Kula trafiła Paula Bancrofta w czoło, zabijając go na miejscu. Stary człowiek osunął się na podłogę. Z gardła chłopca wydobył się zduszony krzyk. Brandon był blady jak płótno, jego twarz wykrzywiał paroksyzm bólu. Rinehart odwrócił się w jego stronę. Z lufy czterdziestkipiątki unosiła się smużka dymu. – Żałuję, że musiałem to zrobić – rzucił. – A nieczęsto czuję żal. – W jego głosie słychać było dziwne bulgotanie i Belknap zrozumiał, że płuca Rineharta powoli

wypełniają się płynem. Jeszcze piętnaście, dwadzieścia sekund i zacznie się dusić. – Odebrałem mu życie, żeby uczcić jego dzieło. On by zrozumiał. A teraz zrobię to, czego on nie był w stanie zrobić. Kiedy mówił te słowa, Belknap przyskoczył do chłopca i zasłonił go własnym ciałem. – To koniec, do cholery! – ryknął. Gdzieś na korytarzu rozległy się kroki. Rinehart pokręcił głową. – Myślisz, że cię nie zabiję, Todd? Żeby wejść do gry, musisz rzucić kostką. – Oczy miał szkliste, rozbiegane, ruchy sztywne i automatyczne. Chwilę później strzelił. Belknap poczuł palący ból w górnej części tułowia, tuż pod obojczykiem. Kuloodporna kamizelka zatrzymała pocisk, ale nie złagodziła siły uderzenia. Kilka centymetrów wyżej i strzał mógłby okazać się śmiertelny. Instynkt nakazywał Belknapowi ukryć się albo uciekać, ale nie mógł tego zrobić, nie narażając przy tym chłopca na niebezpieczeństwo. – Jak sobie chcesz, Todd. Przygotuj się, mój harcerzyku. Belknap sięgnął do tyłu, przytrzymał chłopca za sobą. – Umierasz, Jared. Wiesz o tym. To koniec. – Spojrzał Rinehartowi w oczy, jakby próbował dotrzeć do niego na jakimś innym poziomie i skupić na sobie całą jego uwagę. – Mówią, że każdy, kto zobaczy twarz Genesis, umiera – wycharczał Rinehart, wciąż mierząc do Belknapa. – Więc nie mogę powiedzieć, że nikt mnie nie ostrzegał. Ty zresztą też. – Jesteś trupem, Jared – rzucił Belknap. – Czyżby? Zawsze powtarzam, że należy trzymać ludzi w niepewności. Belknap wyczuł, że Brandon rzucił się gdzieś w bok i Rinehart nie może się zdecydować, kogo zastrzelić w pierwszej kolejności. Kobiecy głos. Głos Andrei. – Rinehart! – krzyknęła. Stanęła w drzwiach, chwyciła pistolet Belknapa i wycelowała w wysokiego agenta. Broń była odbezpieczona, wystarczyło pociągnąć za spust. Jared odwrócił głowę. – Ty – wycedził przez zaciśnięte zęby. Słowo zabrzmiało niczym jęk, skrzypienie gwoździa wyciąganego z deski.

– Jaką masz grupę krwi, Rinehart? – zapytała, po czym rozległ się huk wystrzału, który szarpnął ręką Andrei. Kula trafiła agenta wysoko w klatkę piersiową, na której pojawiła się czerwona plama. Belknap błądził wzrokiem po pokoju. Umrzesz w końcu? – pytał w duchu Rineharta. Proszę, czy mógłbyś w końcu umrzeć? Zauważył, że Brandon zaszył się w kącie. Siedział na podłodze, obejmując rękami kolana i kryjąc twarz w cieniu. Jedynie drżenie ramion zdradzało, że chłopiec płacze. Rinehart wciąż trzymał się na nogach. – Strzelasz jak dziewczyna – zakpił i odwrócił się do Belknapa. – Ona do ciebie nie pasuje – wyrzęził. Jego ciężki oddech przypominał ni to warczenie, ni to gulgotanie. – Jak one wszystkie. Andrea oddała kolejne dwa strzały. Krew i wnętrzności zbryzgały ekran monitora. Rinehart, nie odrywając wzroku od Belknapa, próbował podnieść broń, ale pistolet wyślizgnął mu się z ręki. Z kącika ust pociekła strużka krwi. Zakasłał dwukrotnie, wciągnął do płuc powietrze i zachwiał się na nogach, stopniowo tracąc kontrolę nad mięśniami. Belknap znał ten widok; tak wyglądał człowiek, który powoli tonął we własnej krwi. – Kastorze – wysapał Rinehart. Zanim upadł, zrobił chwiejny krok do przodu i sięgnął na oślep, jakby chciał udusić Belknapa albo go objąć.

Epilog

Minął rok i Andrea musiała przyznać, że przez ten czas wiele się zmieniło. Może świat nie był inny, ale w jej świecie dużo się wydarzyło. Podjęła decyzje, które ją zaskoczyły – które zaskoczyły ich oboje – jednak z perspektywy czasu wydawały się słuszne i nieuniknione. Nie mogła się poświęcić rozważaniom w stopniu, który by ją satysfakcjonował. Przekonała się, że bycie dyrektorem naczelnym Fundacji Bancrofta nie jest zajęciem z doskoku. Wymagało ogromnych starań, zwłaszcza jeśli chciała, żeby wszystko działało tak, jak sobie tego życzyła. Nie sposób było naprawić okrucieństw, których dopuściła się Grupa Theta. Ale jak ustalili wspólnie z mężem, sama fundacja odgrywała w świecie znaczącą rolę, a gdy wyeliminują wszelkie nikczemności, w jeszcze większym stopniu przysłuży się ludzkości. Kolejna decyzja była wynikiem szeregu spotkań z senatorem Kirkiem, obecnie już nieżyjącym. Wspólnie postanowili, że istnienie tego ohydnego wynaturzenia musi pozostać pilnie strzeżoną tajemnicą. Ujawnienie jej odbiłoby się negatywnie na organizacjach pozarządowych i instytucjach dobroczynnych na całym świecie, doprowadzając do ich destabilizacji. W rezultacie przez kolejne lata, jeśli nie dziesięciolecia, spotykałyby się z oskarżeniami i wrogością. Pozostali szefowie Theta, ci, którzy nie zdążyli zapaść się pod ziemię, zostali osądzeni w tajnych procesach zorganizowanych przez Urząd do spraw Służb Specjalnych i Nadzoru w Departamencie Sprawiedliwości. Uznano je za sprawę bezpieczeństwa narodowego. Wzrok Andrei spoczął na fotografiach na biurku. Przedstawiały dwóch najważniejszych mężczyzn w jej życiu. Ostatni raz widziała ich dziś rano, kiedy wychodziła do pracy, a oni grali w koszykówkę. Brandon rósł jak na drożdżach – skóra i kości, a do tego niezgrabny chód. Typowy czternastolatek. – Proszę tylko popatrzeć – oznajmił głosem komentatora sportowego, biegnąc w stronę kosza. Czarne adidasy, które miał na nogach, wydawały się dużo za duże w porównaniu z patykowatymi łydkami. – Oto jedyny w swoim rodzaju Brandon Bancroft! Rzuca! I zdobywa punkty! – Jego koszulka była wilgotna od potu. Ta, którą miał na sobie Todd, wyglądała znacznie gorzej. – Gdyby nie ten ból w piszczelach – rzucił Todd, utykając lekko i łapiąc piłkę. Odbił ją dwa razy od ziemi, odchylił się i wrzucił do kosza. Chropowata guma ze

świstem otarła się o nylonową siatkę. Brandon nazywał ten dźwięk „muzyką sfer”. Stojąca przy żywopłocie z ligustru Andrea pokręciła głową. – Zachowaj wymówki na gorsze czasy, kiedy przestaniesz trafiać, Todd. – Czuła na twarzy poranne słońce i przez chwilę myślała, że może to tylko ono ją ogrzewa, kiedy tak stoi i patrzy, jak grają. – Hej, nie krępuj się i pokaż, co potrafisz! – zawołał Brandon. – Dołącz do nas na minutkę albo dwie. – Tylko żadnych szpilek na boisku, droga pani – dodał Todd. Na jego twarzy czułość mieszała się z rozbawieniem. – Włóż adidasy, a będziesz świadkiem ostrej licytacji między drużyną Brandona a drużyną Todda. – Głos Brandona był teraz głębszy i bardziej doniosły. Jego brwi pociemniały i stały się gęstsze niż przed rokiem. Uśmiechnął się szeroko. Jego uśmiech pozostał taki sam. Zdaniem Andrei był to jeden z cudów świata. Nie pozwól, żeby ktokolwiek ci to odebrał, wypowiedziała w duchu cichą modlitwę. Patrząc na nich, pomyślała, że jest szansa, aby tak się stało. – Zawsze to miło, jak chcą cię zwerbować, ale muszę to jeszcze przemyśleć. – Odwróciła się, niemal zawstydzona swoim szczęściem. – Sęk w tym, że czekają na mnie w biurze. Dacie sobie radę? Jej mąż położył spoconą dłoń na wąskim ramieniu Brandona. – Hej – rzucił bez tchu. – O nas się nie martw. Zajmij się lepiej światem. Brandon potwierdził głową. – Potrafimy o siebie zadbać. ••• Było wczesne popołudnie i Andrea miała za sobą trzy spotkania na szczeblu dyrektorskim i dwie telekonferencje z kierownikami regionalnymi. W tej chwili dyrektor programowy przekazywał jej najświeższe wiadomości na temat kampanii zdrowotnych w Ameryce Południowej. Słuchała go, siedząc za biurkiem i kiwając zachęcająco głową. Po raz kolejny zerknęła na fotografie. Chromowana ramka odbijała jej twarz. Była inną osobą niż rok temu; nie musiała patrzeć w lustro, żeby się o tym przekonać. Widziała to po sposobie, w jaki odnosili się do niej ludzie. Miała

autorytet i pewność siebie osoby, która się usamodzielniła. Świadomość, że dzięki zasobom fundacji zmienia świat na lepsze i robi to we właściwy sposób – bo tylko taki wchodził w grę – dodawała jej skrzydeł. Szczyciła się przejrzystą działalnością fundacji. Niczego nie ukrywała, bo nie było czego ukrywać. – Urugwajski projekt posłużył za wzór – mówił kierownik południowoamerykańskiego programu regionalnego. – Spodziewamy się, że wiele fundacji i organizacji pozarządowych przyjrzy się naszej działalności i będzie chciało pójść w nasze ślady. – Noszący okulary siwowłosy mężczyzna o okrągłej twarzy miał stroskaną minę człowieka, który w ciągu dwudziestu lat pracy w fundacji widział dość cierpienia. Ale widział też, że cierpieniu temu można ulżyć. – Mam taką nadzieję – powiedziała Andrea. – W tej branży, jak w żadnej innej, naśladownictwo przynosi dobroczynne skutki. Najważniejsze, żeby nie spisać tych regionów na straty. Mogą się zmienić. Mogą zmienić się na lepsze. – Tak jak ona. Jej mąż i adoptowany syn również się zmienili. Choć byli do siebie zupełnie niepodobni, nawiązała się między nimi wyjątkowa więź. Obaj przez jakiś czas ubolewali nad tym, co utracili – Brandon swoje dzieciństwo, a Todd znaczną część dorosłego życia – lecz było coś jeszcze. Nikt nie mógł dorównać intelektualnie Brandonowi, ale jego dojrzałość emocjonalna – dobroć i wnikliwość – także była zdumiewająca. Dzięki temu dostrzegał w Toddzie coś, co przez większość ludzi pozostawało niezauważone. Dostrzegł wrażliwość i troskę o innych i odpowiedział na nie własną wrażliwością oraz pragnieniem, by ktoś o niego dbał. Chłopiec znalazł ojca, mężczyzna znalazł syna. Natomiast Andrea znalazła rodzinę. – Wiadomości z Gujany nie są tak pokrzepiające – mówił z troską dyrektor programowy. Miał na myśli plan szczepień, który próbowali realizować w regionach wiejskich. Ten temat szczególnie ją interesował. W ubiegłym miesiącu odwiedziła gujańską prowincję. Wciąż miała przed oczami indiańskie wioski nad rzeką Moruka, a życie i problemy, z jakimi codziennie zmagali się mieszkańcy, nie dawały o sobie zapomnieć. Widok wioski zdziesiątkowanej przez epidemię, której w dzisiejszych czasach można było zapobiec, budził w niej smutek i złość. – Nie rozumiem – rzekła. – Zaplanowaliśmy wszystko w najdrobniejszych szczegółach. – Miał to być książkowy przykład na to, w jaki sposób podnieść poziom zdrowia publicznego w regionach o kiepskiej infrastrukturze.

– Ta kampania ma ogromny potencjał, pani Bancroft – ciągnął mężczyzna. – Pani wizyta dała wszystkim nadzieję. – Nigdy nie zapomnę tego, co tam zobaczyłam – powiedziała. Jej słowa płynęły prosto z serca. – Niestety minister spraw wewnętrznych właśnie wycofał pozwolenie na kontynuację programu. Oświadczył, że każe deportować wszystkich pracowników służby zdrowia, których zatrudniliśmy. Zakazał też szczepień. – Chyba pan żartuje – oburzyła się. – Nie ma żadnego usprawiedliwienia… – Ma pani rację – przyznał posępnie siwowłosy mężczyzna. – Nie ma na to żadnego usprawiedliwienia. Tylko wyjaśnienie. Widzi pani, tak się składa, że Indianie, których życie chcemy ratować, są zwolennikami partii opozycyjnej. – Jest pan pewien, że o to chodzi? – spytała z odrazą. – Informacje pochodzą od naszych sojuszników w rządzie. – Patrzył na nią ze smutkiem. – To ohydne. Tysiące ludzi umrą tylko dlatego, że ten człowiek boi się demokracji. Jest skorumpowany do szpiku kości. To nie plotki. Znamy ludzi, którzy dysponują dowodami na to, że na jego zagraniczne konta wpływały znaczne sumy pieniędzy. – A to ciekawe. – Proponuję, żebyśmy dobrali się draniowi do tyłka. Niech wie, co jesteśmy w stanie udowodnić; zwłaszcza że mogłoby to zaszkodzić jego politycznej karierze. Naturalnie nie zrobimy tego bez pani pozwolenia. – Zamilkł na chwilę. – Pani Bancroft? Andrea milczała. Przypomniała sobie to, co zobaczyła miesiąc temu w Gujanie. Kobietę z plemienia Arawaków – o długich, lśniących czarnych włosach i wystraszonych, błyszczących oczach – która trzymała w ramionach dziecko. Pielęgniarka oprowadzająca Andreę po klinice w Santa Rosa, powiedziała jej szeptem, że chwilę temu dziecko zmarło na dyfteryt, a personel nie ma serca, żeby poinformować o tym matkę. Oczy Andrei zaszły łzami. W tej samej chwili kobieta podniosła wzrok, spojrzała na nią i zrozumiała, co się wydarzyło. Jej dziecko nie żyło. Z matczynego gardła wydobył się stłumiony szloch, jęk rozpaczy. – Taka szkoda – ciągnął dyrektor programowy łagodnym, przygnębionym głosem. – Wiem, co pani sądzi o tego typu sprawach. I w pełni się z panią zgadzam. Lecz, na Boga, to mogłoby odmienić sytuację w całym regionie… – Nie ma innego sposobu?

– Żałuję, ale nie. – Mężczyzna stanowczo pokręcił głową. A jednak coś w twarzy Andrei dodało mu otuchy i jego oczy rozbłysły. – Wie pani, jak to jest. Robienie tego, co należy, nie zawsze jest proste. – Spojrzał na nią z wyczekiwaniem. – To prawda – odrzekła cicho, walcząc ze sobą. – W porządku. Zróbmy to. Ten jeden raz, ale… zróbmy to.

1 Hellen Keller (1880–1968) – głuchoniema i niewidoma pisarka, która dzięki poświęceniu nauczycielki i własnemu uporowi skończyła studia i została pedagogiem, działaczką społeczną i literatką. Jej historię opowiada film Cudotwórczyni. 2 John Wilkes Booth (1838–1865) – zabójca prezydenta Abrahama Lincolna. 3 Trawestacja fragmentu Ewangelii według św. Jana, 9, 4. 4 Skierowany graf acykliczny. 5 Collegers – stanowiący elitę uczniowie College; Oppidans – uczniowie pozostałych „domów” w Eton. 6 William Archibald Spooner (1844–1930) – słynny wykładowca Oxford University. Od jego nazwiska pochodzi słowo spoonerism na określenie celowego przestawiania sylab (po polsku: gra półsłówek). 7 FAA – Federal Aviation Administration (Zarząd Ruchu Lotniczego). 8 Nancy Drew – kobieta detektyw, bohaterka powieści i filmów dla młodzieży. 9 Lunchables – sprzedawane w automatach zestawy jedzeniowe firmy Kraft; Piąta Grupa Spożywcza (5th Food Group) – firma marketingowo-reklamowa z Teksasu, specjalizująca się w bezpośredniej sprzedaży wykwintnych artykułów spożywczych. 10 Nazwa grupy artystycznej, która spotykała się w hotelu Algonquin przy Zachodniej Czterdziestej Czwartej Ulicy w Nowym Jorku. 11 W 1949 roku cała Ameryka żyła sprawą trzyletniej Kathy Fiscus, która wpadła do studni w San Marino, w stanie Kalifornia. Podobnie było w przypadku osiemnastomiesięcznej Jessiki McClure, która we wrześniu 1987 roku wpadła do studni w miejscowości Midland, w stanie Texas. 12 George Orwell, Rok 1984, tłum. Tomasz Mirkowicz, Muza SA, Warszawa 2005, s. 96. 13 Łuk z surowej stali umieszczony na środku Federal Plaza w Nowym Jorku. W 1989 roku rzeźba została usunięta, gdyż utrudniała poruszanie się w przestrzeni miejskiej. 14 Odmiana robota humanoidalnego przypominająca wyglądem dojrzałą kobietę.

15 Packet InterNet Groper – nazwa programu używanego w komputerowych, służącego do diagnozowania połączeń sieciowych. 16 Mt 27, 46, Biblia Tysiąclecia, Pallottinum, Poznań 2000. 17 Mt 18, 9, Biblia Tysiąclecia, Pallottinum, Poznań 2000. 18 Mt 26, 39, Biblia Tysiąclecia, Pallottinum, Poznań 2000.

sieciach