Sugg Zoe - Girl Online

Zoe Sugg (Zoella) to dwudziestopięcioletnia vlogerka z Brighton. Jej lifestyle’owe vlogi w serwisie YouTube zgromadziły miliony subskrybentów, a ich liczba stale się powiększa. W 2011 roku Zoe zdobyła nagrodę za Najlepszy Blog o Urodzie, a rok później zwyciężyła w plebiscycie na Najlepszą Vlogerkę w kategorii „Uroda” magazynu „Cosmopolitan”. Zoe otrzymała tytuł Najlepszej Brytyjskiej Vlogerki w plebiscycie 2013 Radio 1 Teen Awards, jak również tytuł Ulubionej Brytyjskiej Vlogerki w konkursie 2014 Nickelodeon Kids’ Choice oraz tytuł Lifestyle’owej Gwiazdy Mody i Urody w 2014 Teen Choice Awards.

Tytuł oryginału Girl Online First published 2014 Published by the Penguin Group Penguin Books Ltd, 80 Strand, London WC2R ORL, England www.penguin.com Text copyright © Zoe Sugg, 2014 All rights reserved. The moral law of the author has been asserted Przekład Olga Siara Redakcja i korekta Maria Brzozowska | textoria.pl, Dominika Pycińska, Lidia Kowalczyk Zdjęcie autorki na okładce Copyright © Zoe Sugg Zdjęcia z okładki cienie postaci © Moe Taninaka / EyeEm / Getty Images dziewczyna na plaży © Erica Bartel Photography / Getty Images aparat i morze © Amanda Mabel Photography / Getty Images; różowy shake © Dean Belcher / Getty Images chmury © Melissa King / Shutterstock; Empire State Building © Ben Peterson / Getty Images okno samolotu © Jasper James / Getty Images; tło © Tom Merton / Getty Images różowy laptop i akcesoria © Aleksandra Jamrowska Copyright © for this edition Insignis Media, Kraków 2015 Wszelkie prawa zastrzeżone

ISBN 978-83-63944-77-3

Insignis Media, ul. Szlak 77/228–229, 31-153 Kraków telefon / fax +48 (12) 636 01 90 | [email protected] www.insignis.pl | facebook.com/Wydawnictwo.Insignis twitter.com/insignis_media | instagram.com/insignis_media

Plik opracował i przygotował Woblink

woblink.com

Tę książkę chciałabym zadedykować wszystkim, dzięki którym jej powstanie stało się możliwe. Tym, którzy zasubskrybowali mój kanał, oglądali moje filmy i czytali mojego bloga, nieważne czy jeszcze w roku 2009, czy wczoraj. Wasze wsparcie jest dla mnie bezcenne. Brak mi słów, by wyrazić, jak bardzo kocham każdego z Was. Bez Was ta książka nie znalazłaby się w Waszych rękach.

22 listopada

Cześć wszystkim! Postanowiłam założyć bloga. Tego bloga. Chcecie wiedzieć dlaczego? Widzieliście kiedyś, jak ktoś potrząsa puszką coca-coli, a potem ją otwiera i po chwili wszystko jest w pianie? No, to właśnie tak się teraz czuję. Kłębi mi się w głowie tyle myśli, że zaraz chyba eksploduję, ale nie mam odwagi nic powiedzieć. Tata poradził mi kiedyś, żebym zaczęła pisać pamiętnik. Mówił, że to świetny sposób na wyrażanie swoich najskrytszych myśli. I że na stare lata będę się cieszyła z takiej pamiątki, bo dzięki niej „naprawdę docenię młodość”. Hm, najwyraźniej był nastolatkiem tak dawno, że już zapomniał, jak to naprawdę wygląda. Ale postanowiłam spróbować – zaczęłam pisać pamiętnik. Dotrwałam gdzieś do trzeciego wpisu, a później dałam sobie z tym spokój. Większość brzmiała mniej więcej tak: Dziś padał deszcz, zniszczyłam sobie nowe buty. Jenny myślała, czy nie urwać się z matematyki. Nie urwała się. Na chemii Johnowi Barry’emu leciała krew z nosa, bo wetknął sobie ołówek do dziurki. Śmiałam się z niego. Nie był zadowolony. Dziwnie wyszło. Dobranoc. Nie jest to dziennik Bridget Jones, prawda? Raczej zapiski kogoś, komu się nie chce. Szczerze mówiąc, pisanie w pamiętniku wydaje mi się trochę bez sensu. Chcę czuć, że gdzieś na świecie jest ktoś, kto będzie mógł przeczytać, co mam do powiedzenia. Dlatego postanowiłam założyć bloga – żeby mieć miejsce, w którym będę mogła pisać dokładnie to, co chcę, kiedy chcę i tak, jak chcę – ale do kogoś! I gdzie nie będę musiała się martwić, że to, co mówię, nie brzmi fajnie albo że wyjdę na idiotkę i stracę przyjaciół. I dlatego ten blog jest anonimowy. Żebym mogła tu być naprawdę sobą. Mój najlepszy przyjaciel, Wiki (tak w ogóle, to naprawdę nazywa się inaczej – nie mogę podać jego prawdziwego imienia, bo wtedy blog nie byłby anonimowy), powiedziałby, że to totalna wtopa, że potrafię być sobą tylko anonimowo. Ale co on może o tym wiedzieć? Nie jest nastolatką, która się wszystkim stresuje (Jest

za to nastolatkiem, którego stresują jego rodzice, ale to całkiem inna historia). Czasem zastanawiam się, czy nie stresuję się właśnie dlatego, że jestem nastolatką. Spójrzmy prawdzie w oczy – powodów do stresu jest całe mnóstwo. Dziesięć najważniejszych powodów do stresu dla nastolatek 1. Przez cały czas masz wyglądać idealnie. 2. A twoje hormony właśnie postanawiają zacząć świrować. 3. Co oznacza, że nigdy w życiu nie miałaś więcej pryszczy (przez co punkt 1 staje się niemożliwy do spełnienia!) 4. I to w momencie, kiedy po raz pierwszy w życiu możesz kupować sobie czekoladę, kiedy tylko chcesz (co jeszcze bardziej pogarsza sytuację z punktu 3!). 5. Nagle wszyscy zaczynają zwracać uwagę na to, jak się ubierasz. 6. A ubierać też masz się idealnie. 7. I oprócz tego umieć pozować jak supermodelka. 8. Żeby móc strzelić sobie selfie w stylizacji dnia. 9. Które wrzucisz później do internetu, żeby mogli je zobaczyć wszyscy twoi znajomi. 10. Oprócz tego masz być niesamowicie atrakcyjna dla płci przeciwnej (zmagając się równocześnie z punktami 1–9!). Wyobraźcie sobie, jak w tym momencie przeciągle wzdycham. Ale przecież nie mogę być jedyną nastolatką, która przeżywa coś takiego. Lubię wyobrażać sobie, że tak naprawdę wszystkie nastolatki przeżywają to samo co ja. I pewnego dnia, kiedy zrozumiemy, że w głębi duszy czujemy się tak samo, może przestaniemy wreszcie udawać kogoś, kim nie jesteśmy. To byłoby super. Ale zanim to nastąpi, będę pisać prawdę na tym blogu i udawać w „prawdziwym” życiu. Będę tu pisać to, co chcę, i byłoby naprawdę fajnie, gdybyście wy (kimkolwiek jesteście) robiły to samo. To może być nasze miejsce w internecie – bezpieczny zakątek, w którym będziemy mogły rozmawiać o tym, jak to naprawdę jest być nastolatką. Tu nie będziemy musiały nikogo udawać. Uwielbiam też robić zdjęcia (to niesamowite, że pozwalają utrwalić wyjątkowe chwile na zawsze, prawda? Piękne zachody słońca, przyjęcia urodzinowe, babeczki karmelowe z grubą warstwą lukru…), więc będę wrzucać dużo fotek. Oczywiście, nie będą to selfie, ze względu na moją anonimowość. OK, na razie to chyba wszystko. Dzięki, że to czytacie (o ile ktoś to w ogóle czyta!). Napiszcie w komentarzach, co o tym wszystkim myślicie.

Girl Online jest teraz offline xxx

Dziś

Patrzę na SMS od Elliota i wzdycham. Odkąd przyszłam na próbę kostiumową Romea i Julii (trzy godziny mojego życia, których już nigdy nie odzyskam), Elliot bombarduje mnie setkami dziwnych wiadomości o Szekspirze. Teoretycznie chodzi o to, żebym się mniej nudziła, ale komu potrzebna jest informacja, że Szekspir został ochrzczony w 1564 roku? Albo że miał siedmioro rodzeństwa? – Penny, czy mogłabyś zrobić zdjęcie, jak Julia wychyla się z przyczepy? Łapię szybko aparat i kiwam głową w stronę pana Beaconsfielda. – Oczywiście. Pan Beaconsfield prowadzi zajęcia teatralne w naszym liceum. To jeden z tych nauczycieli, którzy chcą „zakumplować się z dzieciakami” – układa włosy na żelu i każe mówić do siebie „Jeff”. To był jego pomysł, żeby nasza wersja Romea i Julii rozgrywała się w brooklińskim getcie, dlatego Julia wychyla się z przyczepy kempingowej, a nie z balkonu. Moja NPWS (Najlepsza Przyjaciółka w Szkole), Megan, uwielbia pana Beaconsfielda – ale nic dziwnego, skoro zawsze daje jej główne role w naszych sztukach. Mnie z kolei wydaje się trochę dziwny. Nauczyciele nie powinni chcieć zadawać się z nastolatkami. Powinni sprawdzać klasówki i martwić się wizytami z kuratorium czy co tam się robi w pokoju nauczycielskim. Wchodzę po schodkach z boku sceny i kucam pod Megan. Ma na głowie baseballówkę z napisem „SWAG”, a z szyi zwisa jej gruby złoty łańcuch z symbolem dolara. Prędzej

padłaby trupem, niż pokazałaby się w takim stroju gdziekolwiek indziej; to wszystko z miłości do pana Beaconsfielda. Już mam zrobić zdjęcie, kiedy słyszę syk przyjaciółki: – Tylko żeby mi nie było widać pryszcza. – Co? – pytam szeptem. – Mam pryszcza na nosie. Zrób tak, żeby go nie było widać na zdjęciu. – A. Okej. – Przechylam się w bok i robię zbliżenie. Światło z tej strony nie jest najlepsze, ale przynajmniej pryszcz znika z kadru. Pstrykam zdjęcie i odwracam się, żeby zejść ze sceny. W tym samym momencie zerkam na widownię. Jest pusta, nie licząc pana Beaconsfielda i dwóch asystentów reżysera. Instynktownie oddycham z ulgą. W tłumie czuję się tak dobrze jak Justin Bieber wśród paparazzi. Nie wiem, skąd ludzie biorą odwagę, żeby występować na scenie. Wystarczy, że wejdę na nią na kilka sekund, żeby pstryknąć zdjęcie, i już robi mi się nieswojo. – Dzięki, Pen – rzuca pan Beaconsfield, kiedy zbiegam po stopniach. To kolejny z jego dziwacznych zwyczajów – zwraca się do nas, używając ksywek. Lekka przesada, co? Może tak do mnie mówić rodzina, ale nie nauczyciele! Wracam do mojej bezpiecznej kryjówki z boku sceny i znów słyszę sygnał wiadomości.

Spoglądam na Olliego, który wpatruje się właśnie w Megan. – Lecz cicho! Co za blask strzelił tam z okna! – mówi z najgorszym nowojorskim akcentem w historii. Nie mogę powstrzymać westchnienia. Ollie ma jeszcze gorszy kostium niż Megan – wygląda w nim jak skrzyżowanie gościa kiepskiego talk-show ze Snoop Doggiem – ale nawet to nie zmienia faktu, że jest słodki. Elliot nie znosi Olliego. Uważa, że Ollie jest zakochany w sobie, i nazywa go Chodzącym Selfie, ale tak naprawdę wcale go nie zna. Elliot uczy się w szkole prywatnej w Hove; widuje Olliego tylko wtedy, kiedy natkniemy się na niego przypadkiem na plaży

albo w mieście. – Czy ja też nie powinienem mieć zdjęcia w tej scenie? – dopytuje się Ollie, kiedy wreszcie udaje mu się dobrnąć do końca kwestii. Nadal mówi z udawanym amerykańskim akcentem. Nie przestaje go używać, odkąd dostał tę rolę. Twierdzi, że wszyscy najlepsi aktorzy tak robią; podobno nazywają to metodą Stanisławskiego. – Jasna sprawa, Ollz – odpowiada pan „Mówcie mi Jeff”. – Pen? Odkładam telefon i znów wbiegam po schodkach. – Ustaw się tak, żeby uchwycić mój lepszy profil, dobra? – szepcze do mnie Ollie spod czapki z napisem „MACHO” z czarnych dżetów. – Pewnie – odpowiadam. – Yyy… czyli który? Ollie patrzy na mnie jak na wariatkę. – Po prostu ciężko się zorientować… – dodaję szeptem i czuję, jak robię się czerwona. Ollie nadal ma niezadowoloną minę. – Bo mnie podobają się oba – rzucam z rosnącą desperacją. O nie! Co ja wygaduję!? Prawię słyszę w głowie przerażony krzyk Elliota. Na szczęście w tym momencie twarz Olliego rozjaśnia uśmiech. Teraz wygląda naprawdę chłopięco i znacznie sympatyczniej. – Prawy – odpowiada i odwraca się znów w stronę przyczepy. – Masz na myśli… yyy… swoje prawo czy moje prawo? – pytam, żeby się upewnić. – Pośpiesz się, Pen. Nie będziemy tu czekać cały dzień! – woła pan Beaconsfield. – Chyba jasne, że moje – syczy Ollie, znów rzucając mi spojrzenie, jakbym była nienormalna. Nawet Megan patrzy na mnie teraz ze zmarszczonymi brwiami. Policzki mnie pieką, ale robię zdjęcie. Postanawiam darować sobie sprawdzanie światła, perspektywy i innych tego typu rzeczy, których zazwyczaj pilnuję – po prostu wciskam przycisk i zmywam się stamtąd najszybciej, jak się da. Po próbie – na której dowiedziałam się jeszcze od Elliota, że Szekspir ożenił się, mając zaledwie osiemnaście lat, i w sumie napisał trzydzieści osiem sztuk – idziemy całą grupą do barku JB’s na shaki i frytki.

Na deptaku wzdłuż morza Ollie zaczyna iść obok mnie. – I jak tam? – rzuca, znów usiłując brzmieć jak nowojorczyk. – Yyy… w porządku, dzięki – odpowiadam, a język natychmiast zaczyna mi się plątać. Teraz, kiedy Ollie przebrał się z gangsterskiego kostiumu Romea, wygląda jeszcze lepiej niż wcześniej. Dzięki swoim idealnie zmierzwionym blond włosom przypomina surfera. Niebieskie oczy lśnią mu jak morze w zimowym słońcu. Szczerze mówiąc, nie mam do końca pewności, czy jest w moim typie. Wygląda trochę zbyt idealnie, jak krzyżówka ślicznego członka boysbandu z umięśnionym sportowcem, ale rzadko się zdarza, żeby największy przystojniak z naszej szkoły poświęcał mi całą swoją uwagę, więc nie umiem powstrzymać zakłopotania. – Tak się zastanawiam… – zaczyna z uśmiechem. Natychmiast przychodzą mi do głowy różne zakończenia tego zdania: „…jak lubisz spędzać wolny czas?”, „…dlaczego nigdy dotąd cię nie zauważałem?”, „…czy chciałabyś się ze mną umówić?”. – …czy mógłbym rzucić okiem na to zdjęcie, które mi zrobiłaś? Chcę tylko sprawdzić, czy dobrze wyszedłem. – Aha… yyy… no tak. Pewnie. Pokażę ci je w JB’s. – I dokładnie w tym momencie wpadam do dziury. No dobrze, nie jest to jakaś wielka dziura i tak naprawdę nie wpadam do środka ani nic w tym rodzaju, ale potykam się i lecę do przodu, wyglądając przy tym równie atrakcyjnie i zwiewnie jak pijak w sobotnią noc. To jedna z rzeczy, której nie cierpię w Brighton, czyli moim mieście. Jest tu mnóstwo dziur, które tylko czekają, aż w nie wpadnę! Udaję, że nic się nie stało, i wydaje mi się, że na szczęście Ollie nic nie zauważył. W JB’s Ollie wsuwa się do boksu tuż obok mnie. Megan unosi brwi i od razu zaczynam się czuć tak, jakbym zrobiła coś złego. Wzbudzanie we mnie poczucia winy to jej specjalność. Odwracam się od niej i skupiam wzrok na świątecznym wystroju w barku – wstążkach zielonych i czerwonych włosów anielskich i mechanicznym Świętym Mikołaju, który wykrzykuje „Ho, ho, ho!” za każdym razem, kiedy ktoś przejdzie obok. Uwielbiam święta Bożego Narodzenia. W tych świętach jest coś, co zawsze mnie uspokaja. Po chwili znów odwracam się w stronę stolika. Na szczęście Megan wpatruje się teraz w swój telefon.

Palce zaczynają mnie świerzbić, bo wpada mi do głowy pomysł na nowy post na mojego bloga. Czasem wydaje mi się, że cała szkoła to wielki teatr, a my wszyscy mamy non stop trzymać się wyznaczonych ról. W tej sztuce, którą odgrywamy w prawdziwym życiu, Ollie nie powinien siedzieć obok mnie; powinien siedzieć obok Megan. Nie chodzą ze sobą ani nic takiego, ale na pewno są na tym samym szczeblu drabiny społecznej. A Megan NIGDY się nie potyka. Idzie przez życie bez najmniejszego wysiłku z tymi swoimi lśniącymi kasztanowymi włosami i nadąsaną miną. Na miejsca obok niej wsuwają się bliźniaczki Kira i Amara. Mają w sztuce nieme role, a Megan tak samo traktuje je w prawdziwym życiu – jak statystki na scenie, na której ona stoi w świetle reflektorów. – Podać wam coś do picia? – pyta uśmiechnięta kelnerka, zatrzymując się przy naszym stoliku z notesem w dłoni. – Byłoby super! – odpowiada głośno Ollie swoim udawanym amerykańskim akcentem, a ja mimowolnie kulę się z zażenowania. Wszyscy zamawiamy shaki – oprócz Megan, która bierze wodę mineralną – a potem Ollie odwraca się do mnie i mówi: – To jak, mogę zobaczyć? – Co? A, tak. Przez chwilę grzebię w torbie, szukając aparatu, a potem wyciągam go i zaczynam przeglądać zdjęcia. Kiedy dochodzę do fotki Olliego, podaję mu aparat. Wstrzymuję oddech, czekając na jego reakcję. – Nieźle – ocenia. – Wyszło naprawdę dobrze. – Och, pokaż mi moje – Megan wyrywa mu aparat i zaczyna wciskać na oślep przyciski, a ja cała się spinam. Zwykle nie mam problemu z dzieleniem się swoimi rzeczami – oddaję nawet połowę czekoladek z kalendarza adwentowego Tomowi – ale aparat to co innego. To najcenniejsze, co mam. Z nim czuję się bezpiecznie. – No nie mogę! Penny! – jęczy Megan piskliwym głosem. – Co to ma być? Wyglądam, jakbym miała wąsy! – Aparat z hukiem ląduje na stole. – Ostrożnie! – wołam. Megan patrzy na mnie ze złością, a potem znów łapie aparat i zaczyna wciskać różne przyciski. – Jak skasować to zdjęcie?

Wyrywam jej aparat trochę zbyt gwałtownie i jeden z jej sztucznych paznokci zahacza o pasek. – Au! Zepsułaś mi manikiur! – Ty mogłaś mi zepsuć aparat. – Tylko na tym ci zależy? – Megan wbija we mnie wściekłe spojrzenie. – To nie moja wina, że zrobiłaś takie paskudne zdjęcie. Mam w głowie gotową odpowiedź: „To nie moja wina, że kazałaś mi je zrobić w taki sposób, bo masz pryszcza”. Ale powstrzymuję się przed wypowiedzeniem jej na głos. – Pokaż – mówi Ollie, zabierając mi aparat. Kiedy zaczyna się śmiać, a Megan spogląda na mnie z jeszcze większą wściekłością, czuję znajomy ucisk w gardle. Próbuję przełknąć ślinę, ale to niemożliwe. Czuję się uwięziona w naszym boksie. „Proszę, tylko nie to, nie chcę znów się tak czuć”, błagam w duchu. Ale to na nic. Nagle robi mi się potwornie gorąco i z trudem łapię oddech. Mam wrażenie, jakby wszystkie gwiazdy filmowe ze zdjęć zawieszonych na ścianie utkwiły we mnie wzrok. Muzyka z szafy grającej wydaje mi się za głośna. Czerwone fotele – zbyt jaskrawe. Nie mogę nic na to poradzić, tracę kontrolę nad własnym ciałem. Pocą mi się ręce, a serce zaczyna walić jak oszalałe. – Ho, ho, ho! – woła mechaniczny Święty Mikołaj ustawiony przy drzwiach. Tylko że teraz jego głos nie brzmi wesoło. Brzmi groźnie. – Muszę już iść – mówię cicho. – A co ze zdjęciem? – jęczy Megan, odrzucając lśniące ciemne włosy za ramię. – Skasuję je. – A twój shake? – pyta Kira. Wyjmuję z portmonetki pieniądze i kładę je na stole. Mam nadzieję, że nikt nie widzi, jak trzęsą mi się ręce. – Niech ktoś z was go wypije. Właśnie sobie przypomniałam, że miałam pomóc w czymś mamie. Muszę wracać do domu. Ollie patrzy na mnie i przez sekundę mam wrażenie, że w jego wzroku widać prawdziwe rozczarowanie. – Będziesz jutro w mieście? – pyta. Megan wpatruje się w niego z drugiego końca stołu.

– Chyba tak. – Jest mi tak gorąco, że jego twarz rozmywa mi się przed oczami. Jeśli zaraz nie wydostanę się z tego boksu, na bank zemdleję. Muszę powstrzymywać się ze wszystkich sił, żeby nie wrzasnąć na Olliego, który zagradza mi drogę do wyjścia. – Spoko. – Ollie wysuwa się z boksu i podaje mi aparat. – To może się zobaczymy. – Okej. Jedna z bliźniaczek, nie mam pojęcia która, zaczyna pytać, czy dobrze się czuję, ale nie zatrzymuję się, żeby jej odpowiedzieć. Jakoś udaje mi się wydostać z barku na deptak. Słyszę pokrzykiwanie mewy, a potem piskliwy śmiech. W moim kierunku idzie chwiejnym krokiem grupa kobiet; wszystkie mają sztuczną opaleniznę i wysokie obcasy. Chociaż jest grudzień, są ubrane w landrynkoworóżowe koszulki, a jedna z nich ma naszyjnik ze znaczków „L”, oznaczających naukę jazdy. To kolejna rzecz, jakiej nie znoszę w Brighton – co piątek przeżywa oblężenie z powodu wieczorów panieńskich i kawalerskich. Przebiegam przez ulicę i idę na plażę. Wieje silny, lodowaty wiatr, ale właśnie tego teraz potrzebuję. Stoję na mokrych kamykach, patrzę w morze i czekam, aż fale, które uderzają o brzeg, a potem cofają się w ciemność, przywrócą mojemu sercu normalny rytm.

Większość dziewczyn trochę by się zdziwiła, gdyby po powrocie do domu zastała swoją mamę upozowaną na schodach w sukni ślubnej. Ja jestem do tego przyzwyczajona. – Cześć, kochanie – mówi, gdy tylko staję w drzwiach. – Co o tym myślisz? – Opiera się o poręcz i wyciąga rękę w dramatycznym geście, a długie kasztanowe loki opadają jej na twarz. Suknia ślubna jest w kolorze kości słoniowej, ma podwyższoną talię i lamówkę z koronkowych kwiatków wokół dekoltu. Wygląda przepięknie, ale jestem wciąż tak roztrzęsiona, że tylko kiwam głową w milczeniu. – To na ślub w stylu festiwalu muzycznego Glastonbury – wyjaśnia mama, schodząc po schodach. Całuje mnie na powitanie; jak zwykle pachnie różami i olejkiem z paczuli. – Fantastyczna, co? Totalnie w stylu dzieci kwiatów, prawda? – Mhm – odpowiadam. – Ładna. – Ładna? – Mama patrzy na mnie, jakbym zwariowała. – Ładna? Ta suknia nie jest zwyczajnie ładna, jest… jest majestatyczna. Jest boska. – To tylko suknia, kochanie – rzuca mój tata, który w tym momencie pojawia się w przedpokoju. Uśmiecha się do mnie, unosząc brwi. Ja też unoszę brwi. Chociaż z wyglądu jestem podobna do mamy, charakterem znacznie bardziej przypominam tatę – oboje twardo stąpamy po ziemi. – Jak ci minął dzień? – pyta, przytulając mnie. – Okej – odpowiadam i nagle zaczynam żałować, że nie mam już pięciu lat i nie mogę usiąść mu na kolanach i poprosić, żeby przeczytał mi bajkę. – Okej? – Tata odsuwa się o krok i obrzuca mnie uważnym spojrzeniem. – Okej, czyli dobrze, czy okej, czyli kiepsko? – Dobrze – zapewniam, bo nie chcę następnej sceny. Uśmiecha się. – To dobrze. – Będziesz mi mogła pomóc jutro w salonie, Pen? – pyta mama, przeglądając się w lustrze. – Jasne. O której?

– Po południu przez parę godzin, kiedy będę na ślubie. Mama i tata zajmują się planowaniem wesel. Ich firma nazywa się „Na dobre i na złe” i ma siedzibę w naszym mieście. Mama założyła ją po tym, jak rzuciła aktorstwo, żeby urodzić mojego brata Toma i mnie. Najbardziej lubi urządzać nietypowe wesela. I przymierzać wszystkie suknie ślubne z naszego salonu – chyba tęskni za noszeniem kostiumów. – Kiedy kolacja? – pytam. – Za jakąś godzinę – odpowiada tata. – Robię zapiekankę z mięsem. – Fajnie. – Uśmiecham się do niego i zaczynam się czuć trochę lepiej. Zapiekanka taty jest niesamowita. – Idę na chwilę na górę. – Okej – odpowiadają równocześnie moi rodzice. – Ha! Raz, dwa, trzy, moje szczęście! – woła mama, całując tatę w policzek. Wchodzę na piętro i mijam sypialnię rodziców. Z pokoju Toma słychać ostry hiphopowy beat. Kiedyś przeszkadzała mi jego głośna muzyka, ale odkąd studiuje, zaczęłam ją lubić – teraz to znak, że przyjechał do domu na święta. Naprawdę za nim tęskniłam, kiedy się nie widzieliśmy. – Cześć, Tom-Tom! – wołam, przechodząc obok jego drzwi. – Cześć, Pen-Pen! – odkrzykuje w odpowiedzi. Dochodzę do drugich schodów i wspinam się wyżej. Moja sypialnia jest na samej górze. Uwielbiam ją, chociaż jest mniejsza niż inne pokoje. Ma spadzisty sufit z drewnianymi belkami, przez co jest naprawdę urocza i przytulna, i leży tak wysoko, że przez okno dostrzegam na horyzoncie granatową linię morza. Nawet w nocy, kiedy nic nie widać, czuję jego bliskość. Morze mnie uspokaja. Włączam sznur lampek, którymi ozdobiłam lustro przy toaletce, i zapalam kilka świeczek o zapachu wanilii. Potem siadam na łóżku i biorę głęboki oddech. Teraz, kiedy jestem już w domu, wreszcie mam odwagę zastanowić się nad tym, co się stało w barku. Już trzeci raz zdarzyło mi się coś takiego i czuję, jak ze strachu ściska mnie w brzuchu. Za pierwszym razem miałam nadzieję, że to już się nie powtórzy. Za drugim liczyłam, że to zwykły pech. Ale teraz znów się tak poczułam… Zaczynam się trząść, więc naciągam na siebie kołdrę. Czekając, aż moje ciało się rozgrzeje, przypominam sobie nagle namiot z koców, który mama robiła mi, kiedy byłam mała. Potrafiłam godzinami leżeć tam

ze stosem książek i czytać przy świetle latarki. Lubiłam mieć kryjówkę, w której mogę schować się przed światem. Oczy mi się zamykają i mam ochotę wsunąć się pod kołdrę jeszcze głębiej, ale słyszę trzy głośne stuknięcia w ścianę sypialni. Elliot. Odrzucam kołdrę i pukam dwa razy w odpowiedzi. Elliot i ja mieszkamy obok siebie od zawsze. I to nie tylko drzwi w drzwi, ale ściana w ścianę, co jest naprawdę fajne. Kod z pukaniem wymyśliliśmy wieki temu. Trzy stuknięcia znaczą: „Mogę przyjść?”. Dwa stuknięcia to odpowiedź: „Jasne, przychodź od razu”. Wstaję i szybko przebieram się z mundurka w kombinezon w panterkę. Elliot nie znosi kombinezonów. Jego zdaniem człowieka, który je wynalazł, należałoby zwiesić z naszego mola głową w dół na sznurówkach. Elliot ma świetne wyczucie mody. Nie jest jej niewolnikiem; po prostu potrafi zestawić totalnie przypadkowe rzeczy w taki sposób, że efekt jest nieziemski. Uwielbiam robić mu zdjęcia w jego stylizacjach. Słysząc, jak trzaskają drzwi jego pokoju, zerkam szybko w lustro przy toaletce i wzdycham. Właściwie wzdycham za każdym razem, kiedy patrzę w lustro. To taki odruch. Spojrzenie w lustro – westchnienie. Spojrzenie w lustro – westchnienie. Tym razem nie wzdycham z powodu piegów, którymi obsypana jest moja twarz – nie widać ich w świetle świec. Powodem tego westchnienia są moje włosy. Jak to możliwe, że włosy Olliego potargane morską bryzą wyglądają supersłodko, a moje tak, jakbym wetknęła palce do gniazdka elektrycznego? Szybko przeciągam szczotką swoje loki, ale zaczynają się elektryzować jeszcze bardziej. Nie dość, że są rude – chociaż Elliot uparcie nazywa ten kolor truskawkowym blondem (z naciskiem na truskawkowy, a nie na blond) – to jeszcze nie można ich ułożyć. Gdyby chociaż były proste i gładkie jak włosy Megan, to dałoby się wytrzymać. Odkładam szczotkę. Elliot nie zwróci na nie uwagi. Widział mnie, kiedy chorowałam na grypę i przez tydzień nie mogłam umyć głowy. Słyszę dzwonek do drzwi, a potem głosy mamy i Elliota. Elliot będzie zachwycony jej suknią ślubną. Uwielbia moją mamę. A moja mama uwielbia Elliota – jak cała nasza rodzina. Można powiedzieć, że go adoptowaliśmy. Rodzice Elliota są prawnikami. Oboje bardzo ciężko pracują i nawet kiedy są w domu, zwykle ślęczą nad jakąś sprawą. Elliot jest przekonany, że został zamieniony przy urodzeniu i oddany niewłaściwym rodzicom. Kompletnie go nie rozumieją. Kiedy powiedział im, że jest gejem, jego tata stwierdził: „Nie martw się, synu, na pewno ci przejdzie”. Poważnie. Jakby można było z tego

wyrosnąć! Słyszę kroki Elliota na schodach, a potem drzwi mojego pokoju się otwierają. – Lady Penelopo! – woła. Jest ubrany w garnitur w stylu vintage w prążki i jaskrawoczerwone trampki, czyli jak na niego – dość zwyczajnie. – Lordzie Elliocie! – odpowiadam. (Większość ostatniego weekendu spędziliśmy, oglądając Downton Abbey na DVD). Elliot wpatruje się we mnie przez swoje okulary w czarnych oprawkach. – Okej, co się dzieje? Kręcę głową ze śmiechem. Czasem mogłabym przysiąc, że czyta mi w myślach. – O co ci chodzi? – Jesteś strasznie blada. I masz na sobie ten paskudny kombinezon. Wkładasz go tylko wtedy, kiedy masz doła. Albo pracę domową z fizyki. – Na jedno wychodzi – odpowiadam i siadam na łóżku. Elliot siada obok mnie ze zmartwioną miną. – Znów… znów miałam atak paniki. Elliot obejmuje mnie kościstym ramieniem. – Jak to? Kiedy? Gdzie? – W JB’s. Elliot prycha sarkastycznie. – Ha, wcale mnie to nie dziwi. Mają fatalny wystrój! Ale poważnie, co się stało? Opowiadam mu wszystko po kolei, ale z każdym słowem ogarnia mnie coraz większy wstyd. Teraz wydaje mi się, że to nie było nic takiego. – Nie wiem, czemu zadajesz się z Megan i Olliem – komentuje Elliot, kiedy kończę jęczeć o moich nieszczęściach. – Nie są tacy źli – odpowiadam lamersko. – To ja mam problem. Dlaczego wszystko mnie tak stresuje? Rozumiem, gdyby to był pierwszy raz, ale dziś… Elliot przechyla głowę w bok jak zwykle, kiedy się nad czymś zastanawia. – Może powinnaś napisać o tym na blogu. Tylko Elliot wie, że prowadzę bloga. Powiedziałam mu od razu, bo: a) mówię mu o

wszystkim i b) jest jedyną osobą, przy której jestem w stu procentach sobą, więc na blogu nie ma niczego, o czym i tak by już nie wiedział. Marszczę brwi. – Tak myślisz? Nie sądzisz, że to za poważna sprawa? – Wcale nie. Może poczujesz się lepiej, kiedy o tym napiszesz. Może jakoś poukładasz to sobie w głowie. Poza tym nigdy nie wiadomo: może twoi czytelnicy też przechodzili przez coś podobnego? Pamiętasz, jak napisałaś o swojej niezdarności? Kiwam głową. Jakieś pół roku temu zamieściłam notkę o tym, jak wpadłam do kosza na śmieci, a liczba moich czytelników w tydzień podskoczyła z dwustu dwóch do prawie tysiąca. Nigdy nie miałam więcej udostępnień. Ani komentarzy. Okazuje się, że nie jestem jedyną nastolatką na świecie, która przyszła na świat z genem niezdarności. – Może masz rację… Elliot patrzy na mnie i uśmiecha się. – Lady Penelopo, NA PEWNO mam rację.

15 grudnia

Ratunku!! Cześć, kochani! Wielkie dzięki za wasze cudowne komentarze o moich zdjęciach ze sklepu Snooper’s Paradise – cieszę się, że wam też podoba się jego dziwaczny styl. Ten post jest dla mnie bardzo trudny, bo chcę opowiedzieć o czymś naprawdę strasznym, co mi się ostatnio zdarzyło – i to nie pierwszy raz. Kiedy zaczęłam pisać bloga, obiecałam, że zawsze będę tu całkowicie szczera, ale wtedy nie miałam pojęcia, że Girl Online zdobędzie taką popularność. Nie mogę uwierzyć, że mojego bloga obserwują 5432 osoby – wielkie dzięki! Boję się otworzyć przed wami wszystkimi, ale Wiki mówi, że może dzięki temu poczuję się lepiej, więc postanowiłam spróbować. Jakiś miesiąc temu miałam wypadek samochodowy. Wszystko okej – nikt nie umarł ani nic. Ale i tak było to jedno z najgorszych doświadczeń w moim życiu. Wracaliśmy z rodzicami do domu. Było ciemno i jechaliśmy w takiej ulewie, że miałam wrażenie, jakby woda chlustała na nas falami. Tata włączył wycieraczki na pełne obroty, ale i tak nic nie było widać. Równie dobrze moglibyśmy jechać przez tsunami. Wjeżdżaliśmy właśnie na autostradę, kiedy jakiś samochód zajechał nam drogę. Nie jestem pewna, co się działo dalej. Myślę, że tata próbował zahamować i gwałtownie skręcić, ale było tak mokro i ślisko, że trafiliśmy na pas rozdzielczy. A potem nasz samochód dachował! Nie wiem jak wy, ale ja do tej pory widziałam to tylko na filmach. A na filmie samochód zazwyczaj wybucha tuż po dachowaniu albo wjeżdża w niego rozpędzona ciężarówka czy coś w tym stylu, więc w głowie miałam tylko jedną myśl: „Zaraz umrzemy”. Ciągle wołałam mamę i tatę, bo nie wiedziałam, czy wszystko z nimi dobrze, a oni ciągle wołali mnie, ale nie mogłam się do nich dostać. Byłam uwięziona na tylnym siedzeniu – sama i to do góry nogami. Na szczęście przeżyliśmy. Jakiś dobry człowiek zobaczył, co się stało, i zatrzymał się, żeby nam pomóc. Później przyjechały służby ratunkowe. Wszyscy byli bardzo mili. Wróciliśmy do domu radiowozem, a potem do świtu siedzieliśmy pod kołdrą na kanapie, popijając herbatę z cukrem. A teraz właściwie wszystko wróciło do normy. Rodzice nie rozmawiają już o wypadku, a na podjeździe stoi nowiutki, niepokiereszowany samochód. Wszyscy mi mówią: „Masz szczęście, że nic ci się nie stało”. To prawda. Wiem o tym. Problem polega na tym, że chociaż na zewnątrz nie widać żadnych siniaków ani zadrapań, czuję się tak, jakby coś we mnie pękło – w środku. Nie wiem nawet, czy to przez ten wypadek, ale od tamtej pory czasami ogarnia mnie jakaś dziwna panika. Kiedy coś mnie stresuje i nie mogę od tego uciec, zaczynam się czuć tak jak wtedy w samochodzie. Robi mi się gorąco, mam dreszcze i nie mogę oddychać. Miałam tak już trzy razy – i teraz naprawdę się boję, że znów się tak poczuję. I nie wiem, co robić. Mam nadzieję, że nie przeszkadza wam, że o tym piszę. Obiecuję, że za tydzień będę znów taka jak zawsze.

Wrzucę mnóstwo smakowitych zdjęć z czekoladowego raju, czyli Choccywoccydoodah! Ale jeśli ktoś z was przeszedł coś w tym rodzaju i macie jakieś pomysły, jak sobie z tym poradzić, to błaaagam – napiszcie o tym w komentarzach pod postem. Wystarczy, że jestem Największą Niezdarą Wszechświata. Nie chcę być też Największą Panikarą! Dzięki! Girl Online jest teraz offline xxx

Następnego dnia jak zwykle budzą mnie krzyki mew. Przez szpary w zasłonach do pokoju wpadają smugi bladego, zimowego światła. To dobrze. Ostatnio budzę się tak wcześnie, że na dworze jest jeszcze ciemno. Elliot miał rację – napisanie tego posta naprawdę mi pomogło. Siedziałam nad nim wczoraj w nocy, kiedy poszedł do domu. Na początku czułam się trochę dziwnie i głupio, ale już po kilku zdaniach nabrałam rozpędu i zaczęłam wyrzucać z siebie te wszystkie myśli i uczucia na temat wypadku, które dotąd w sobie dusiłam. Kiedy opublikowałam wpis, nie zaczekałam jak zwykle, żeby zobaczyć, czy ktoś go skomentuje albo udostępni. Zrobiłam się taka śpiąca, że tylko zamknęłam laptopa i poszłam spać. Czekając, aż moje ciało pogodzi się z faktem, że musi się obudzić i rozpocząć kolejny dzień, przecieram oczy i rozglądam się po pokoju. Mama i tata żartują, że tapety są w nim właściwie niepotrzebne, bo niemal każdy skrawek ścian pokrywają zdjęcia. Ostatnio, kiedy zabrakło mi miejsca na ścianach, zaczęłam przypinać fotografie do linki pod sufitem. Powiewają teraz nad moim łóżkiem jak chorągiewki. Na większości wygłupiamy się z Elliotem nad morzem, poprzebierani w jego ciuchy. Mam też w pokoju moje ulubione zdjęcie, na którym mama, tata i Tom siedzą wokół choinki z kubkami parującej kawy w dłoniach. To było w zeszłe Boże Narodzenie. Uwielbiam utrwalać takie wyjątkowe momenty. To zdjęcie przypomina mi też, co wydarzyło się chwilę później – kiedy mama zauważyła, że czaję się za rogiem z aparatem, zawołała mnie na kanapę i razem śpiewaliśmy kolędy, świetnie się przy tym bawiąc. Właśnie to najbardziej lubię w zdjęciach – pozwalają uchwycić i przeżyć raz jeszcze szczęśliwe chwile. Sięgam na szafkę nocną po telefon i włączam go. Po kilku sekundach ciszy zaczyna brzęczeć jak oszalały – odbiera nowe e-maile. Zaglądam do skrzynki pocztowej i widzę, że jest pełna powiadomień z bloga. W nocy pojawiło się mnóstwo komentarzy. Podnoszę laptopa z podłogi i otwieram go z walącym sercem. Chociaż prowadzę blog Girl Online już od roku, a moi czytelnicy są naprawdę mili i zostawiają mi naprawdę cudowne komentarze, nadal żyję w strachu, że któregoś dnia coś pójdzie nie tak. A co jeśli uznali, że

mój wczorajszy post był zbyt mocny, zbyt poważny? Ale jest dobrze – a właściwie jest świetnie. Przeglądając komentarze, widzę, że powtarzają się w nich takie słowa jak: „dziękuję”, „odważna”, „szczerość” i „uwielbiam”. Biorę głęboki oddech i zaczynam czytać je dokładniej. Po chwili mam łzy w oczach. Dziękuję, że się tym z nami podzieliłaś… Z tego, co piszesz, cierpisz na ataki paniki. Nie martw się, mnie też się zdarzają… Myślałam, że tylko mi… Teraz wiem, że nie jestem z tym sama… Na pewno jeszcze przeżywasz swój wypadek… Dziękuję za twoją szczerość… Będzie lepiej… Próbowałaś technik relaksacyjnych? Jesteś taka odważna, że o tym piszesz…

Czytam kolejne wpisy i robi mi się coraz przyjemniej, jakby ktoś otulił mnie miękkim, ciepłym kocem. Jakoś miło jest wiedzieć, że nie zwariowałam, a ataki paniki to prawdziwy problem. I mogę zrobić różne rzeczy, żeby bardziej nad sobą panować. Obiecuję sobie, że później poszukam o tym więcej informacji. Na dole otwierają się drzwi sypialni rodziców, a potem słyszę ciche kroki w korytarzu. Uśmiecham się na myśl o tym, że tata idzie przygotować swoje „Sobotnie Śniadanie”. Elliot i ja uważamy, że należą mu się wielkie litery i cudzysłów, bo to naprawdę wyjątkowe wydarzenie. Tata używa chyba wszystkich garnków i patelni w domu, żeby przyrządzić dla nas bekon, trzy rodzaje kiełbasek, smażone ziemniaki z cebulą i jajka na wszystkie możliwe sposoby. Do tego podaje grillowane pomidory z ziołami i stos najbardziej puszystych naleśników na świecie. Sama wizja tych pyszności sprawia, że zaczyna mi burczeć w brzuchu. Stukam w ścianę pięć razy – to w naszym kodzie pytanie: „Nie śpisz?”. Elliot od razu odpowiada trzykrotnym stuknięciem – „Mogę przyjść?”. Odpowiadam, pukając dwa razy, że może. Teraz mam wrażenie, jakby całe moje ciało rozjaśnił uśmiech. Wszystko będzie w

porządku. Moje ataki paniki miną, kiedy przestanę myśleć o naszym wypadku. Już niedługo zacznę się czuć normalnie. A teraz pora na „Sobotnie Śniadanie”! – Elliot, jajka w koszulkach czy jajecznica? – tata posyła Elliotowi wyczekujące spojrzenie. Jak zwykle w sobotni poranek jest ubrany w swój strój do gotowania: szarą bluzę z kapturem, spodnie dresowe i fartuch w niebiesko-białe pasy. – A jaka to jajecznica? – pyta Elliot. W każdych innych okolicznościach byłoby to dość głupie pytanie, ale przy moim tacie ma sens – jest znany z tego, że potrafi przyrządzić jajecznicę na dwieście sposobów. – Z poszatkowaną cebulką i odrobiną szczypiorku – odpowiada tata, imitując francuski akcent. Przy gotowaniu często udaje Francuza – wydaje mu się, że brzmi wtedy jak profesjonalny szef kuchni. – Piątka! – woła Elliot, podnosząc rękę. Tata przybija mu piątkę swoją drewnianą łyżką. – Poproszę jajecznicę. Elliot przyszedł w piżamie i jedwabnym szlafroku w bordowo-zielony turecki wzór. Wygląda w nim jak bohater jakiegoś starego filmu. Brakuje mu tylko fajki. Gdy nalewam sobie soku, do pokoju złazi Tom. To kolejny dowód na to, jak wspaniałe jest „Sobotnie Śniadanie” taty – mimo weekendu Tom zwlókł się z łóżka przed dziewiątą. Chociaż mam wątpliwości, czy naprawdę się obudził. – Dzień dobry – mówi odrobinę za głośno Elliot, żeby Tom go usłyszał. – Mhm – mruczy mój brat w odpowiedzi, opadając na krzesło, a potem opiera czoło na stole. – Kofeina dla pana Toma – oznajmia Elliot, nalewając mu kubek mocnej, czarnej kawy z dzbanka. Tom odrobinę unosi głowę, żeby móc upić łyk. – Mhm – mruczy znów z zaciśniętymi powiekami. Z kuchenki dobiega nas cudowny zapach skwierczącego bekonu. Zaczynam smarować kromkę chleba masłem, żeby przestać myśleć o tym, jaka jestem głodna. Jeszcze chwila, a ślina zacznie mi ciec po brodzie. – Dzień dobry! Dzień dobry! – woła mama, pojawiając się w pokoju. Jako jedyna schodzi ubrana, bo zaraz po śniadaniu otwiera salon. Jak zwykle wygląda

oszałamiająco. Ma na sobie prostą szmaragdową sukienkę, która świetnie pasuje do jej kasztanowych loków. Zawsze, kiedy wkładam coś zielonego, ogarnia mnie niemiłe uczucie, że wyglądam jak chodząca choinka, ale mamie jakoś udaje się uniknąć tego efektu. Obchodzi stół, całując każde z nas w czubek głowy. – Jak nastroje w ten piękny grudniowy poranek? – Dziękujemy, wszystko w jak najlepszym porządku – odpowiada Elliot swoim najbardziej arystokratycznym tonem. – Wybornie! – mama jest jeszcze bardziej wytworna. Podchodzi do taty i całuje go w kark. – Pięknie pachnie, kochanie. Tata odwraca się i obejmuje ją. Wszyscy odwracamy wzrok. To chyba dobrze, że moi rodzice nadal tak wspaniale się ze sobą dogadują – i nie siedzą godzinami w milczeniu jak rodzice Elliota – ale czasem ciężko się patrzy na ich czułości. – Nic się nie zmieniło? Możesz po południu pomóc Andrei w salonie? – pyta mama, siadając obok mnie. – Jasne. – Odwracam się do Elliota. – Chcesz połazić po sklepach w Lanes po śniadaniu? Tom wydaje z siebie bolesny jęk. Nienawidzi wszystkiego, co ma jakikolwiek związek ze strojami i z zakupami, i pewnie dlatego ma teraz na sobie ohydną pomarańczową koszulkę piłkarską i czerwone spodnie od piżamy. – Oczywiście – potwierdza Elliot. Nie mam wątpliwości, że jest moją bratnią duszą, chociaż nie jest moim bratem. – A potem pogramy na automatach na molo? – pytam z nadzieją. – Oczywiście, że nie – odpowiada Elliot, marszcząc brwi, a ja trzepię go w ramię serwetką. Kiedy mama wstaje, żeby wyjąć z szafki syrop klonowy, Elliot nachyla się do mnie i szepcze: – Ej, twój wczorajszy post był niesamowity. Widziałaś te wszystkie komentarze? Kiwam głową i uśmiecham się z dumą i zakłopotaniem. – Mówiłem ci, że dobrze pójdzie – przypomina zadowolony z siebie Elliot. – Co dobrze poszło? – pyta mama, wracając do stołu. – Nic – odpowiadam. – Titanic. Na dno – mówi Elliot.

Dwie godziny później stoimy z Elliotem przy jednym z automatów na molo. – Przykro mi – zaczyna Elliot, podnosząc głos, żeby przebił się przez brzęk monet – ale zupełnie nie rozumiem, o co chodzi w tej głupiej grze. Zu-peł-nie. Wrzucam kolejną dwupensówkę i zaciskam dłonie, patrząc, jak taca z monetami przesuwa się do przodu. Monety na brzegu tacy trzęsą się – ale nie spadają. Wzdycham żałośnie. – Ta gra jest jak Myspace, wiesz? Albo owsianka. Po prostu nie widzę w niej najmniejszego sensu! Wrzucam następną dwupensówkę i zaczynam śpiewać w duchu „La, la, la”, żeby zagłuszyć zrzędzenie Elliota. Tak naprawdę uwielbia narzekać na te automaty tak samo, jak ja uwielbiam na nich grać. Taca przesuwa się do przodu i wygląda na to, że znów przegrałam, ale potem jedna z monet na krawędzi spada, ciągnąc za sobą prawdziwą lawinę. Klaszczę z radości, patrząc na wysypujące się monety. – Tak! – wołam i ściskam Elliota, żeby jeszcze bardziej go zirytować. Krzywi się, ale widzę po jego oczach, które lśnią za okularami w czerwonych oprawkach, że musi się bardzo starać, żeby powstrzymać uśmiech. – Wygrałam! – wybieram pieniądze z tacy. – To prawda. – Elliot patrzy na monety w mojej dłoni. – Całe dwadzieścia pensów. To może odmienić twoje życie, na co je przeznaczysz? Przechylam głowę w bok. – No więc, najpierw zadbam o swoją rodzinę. Potem zafunduję sobie mini coopera – kabriolet. A później chyba kupię mojemu dobremu przyjacielowi Elliotowi trochę POCZUCIA HUMORU! – Wybucham śmiechem i robię unik przed jego udawanym ciosem. – Chodź, połazimy po Lanes, zanim będę musiała iść do pracy. Lanes to moja ulubiona część Brighton – oczywiście, nie licząc morza. To labirynt brukowanych uliczek i uroczych sklepików, w którym można się poczuć tak, jakby czas cofnął się o dwieście lat. – Wiedziałaś, że pub Cricketers’ Arms kiedyś nazywał się Laste and Fishcart? – pyta Elliot, kiedy przechodzimy obok tej starej knajpki. – Lasso? Fiszka? – pytam rozkojarzona, bo patrzę na dziewczynę, która idzie w naszą

stronę. Ma żółty filcowy kapelusz i wzorzysty kombinezon. Wygląda niesamowicie. Natychmiast mam ochotę zrobić jej zdjęcie, ale wyciągam aparat o sekundę za późno i znika za rogiem. – Nie, nie lasso i fiszka. Laste i Fishcart – prostuje Elliot. – Laste to jednostka miary oznaczająca dziesięć tysięcy śledzi, której używano, kiedy Brighton było wioską rybacką. – Okej, Wiki – odpowiadam z uśmiechem. Elliot naprawdę jest chodzącą Wikipedią. Nie mam pojęcia, jak udaje mu się pomieścić w głowie tyle faktów. Jego mózg musi być jak dysk twardy o pojemności sześciu terabajtów. (Bo taką pojemność ma obecnie największy dysk twardy na świecie – to kolejny fakt, który poznałam dzięki Elliotowi!) Czuję wibrowanie telefonu w kieszeni. SMS od Megan. Przypominam sobie, co się stało wczoraj w JB’s i od razu zasycha mi w gardle. Ale jej wiadomość jest zaskakująco miła.

Zupełnie o tym zapomniałam! Na początku tygodnia zaproponowałam, żeby przyszła do mnie nocować, tak jak kiedyś. Trochę żartowałam, a trochę chciałam wrócić do przeszłości, kiedy łatwiej było nam się przyjaźnić, a życie wydawało się cudownie nieskomplikowane. – Od kogo ten SMS? – pyta Elliot, kiedy mijamy jeden z wielu salonów jubilerskich w Lanes. Wystawa z półokrągłą, wypukłą szybą wygląda, jakby napęczniała od tych wszystkich srebrnych naszyjników, bransoletek i pierścionków, które musi pomieścić. – Od Megan – mamroczę pod nosem w nadziei, że Elliot mnie nie usłyszy. Albo się tym nie przejmie. – A czego ona od ciebie chce? – dziwi się. Czuję ucisk w dołku. – Och, wiesz, pytała tylko, czy nadal jesteśmy umówione na wieczór. Elliot wbija we mnie wzrok. – A co się dzieje dziś wieczorem?

Spuszczam oczy na wybrukowaną ulicę. – Zaprosiłam ją na nocowanie. – Nocowanie? Żartujesz? Jesteśmy w liceum! Patrzę na niego, czując, że się rumienię. – Wiem. Szczerze mówiąc, nie sądziłam, że będzie chciała przyjść. – To po co ją zapraszałaś? – Pomyślałam, że będzie fajnie – odpowiadam, wzruszając ramionami. – Hm – mówi Elliot. – Mniej więcej tak samo fajnie jak ja mam w domu z rodzicami. Dzięki, teraz jestem na nich skazany. – Przepraszam. – Wsuwam Elliotowi rękę pod ramię. Ma na sobie swój wełniany płaszcz, oczywiście z second handu. Materiał jest ciepły i miły w dotyku. – Nieważne – stwierdza Elliot, wzdychając ciężko. – Na poniedziałek muszę dokończyć wielki referat z historii, więc pewnie lepiej, żebym został wieczorem w domu. Hej, wiedziałaś, że w tamtym budynku był kiedyś szpital okulistyczny hrabstwa Sussex? Właśnie za to tak lubię Elliota – obraża się najwyżej na dziesięć sekund. Tacy powinni być wszyscy przyjaciele! Kiedy mijamy cukiernię Choccywoccydoodah, wychodzi z niej obejmująca się para i owiewa nas słodki zapach świeżo upieczonych ciasteczek. – Może wpadniemy do Tic Toc na gorącą czekoladę? – pytam. Mam jeszcze pół godziny, zanim będę musiała iść do salonu. – Yyy… a czy dziś w nocy wzejdzie księżyc? – odpowiada teatralnie Elliot. Otwiera drzwi i zaprasza mnie do środka zamaszystym gestem. W kawiarni jest ciepło i duszno. Mamy z Elliotem stuprocentową pewność, że w Tic Toc robią najlepszą gorącą czekoladę w całym Brighton. Wiemy, o czym mówimy, ponieważ przeprowadziliśmy na ten temat badania naukowe. Elliot idzie obejrzeć ciastka przy ladzie, a ja siadam przy stoliku i szybko odpisuję Megan.

– Słuchaj! – woła Elliot, podchodząc do stolika. – Jest nowy smak babeczek! – Oczy ma okrągłe jak spodki. – Malina i mokka. – Wow! – Chcesz? Kiwam głową. Chociaż jestem najedzona, ZAWSZE znajdę miejsce na babeczkę. – Okej. Pójdę zamówić. Elliot wraca do kolejki, a ja opieram się na krześle i rozkoszuję ciepłem panującym w kawiarni. Nagle drzwi Tic Toc otwierają się i do środka wchodzi jakiś chłopak. Poznaję go natychmiast – to starszy brat Olliego, Sebastian. Za nim w kawiarni pojawia się Ollie. Sięgam szybko po menu i udaję, że je przeglądam. Mam nadzieję, że mnie nie zauważy i usiądzie z bratem w rogu po drugiej stronie. Ale zaraz potem słyszę, jak krzesło przy stoliku obok szura po drewnianej podłodze. – Penny! Podnoszę wzrok i widzę przed sobą uśmiechniętego Olliego. A jedno jest pewne – ma przesłodki uśmiech. Dosiada się do mnie, a Sebastian staje naprzeciwko i mierzy mnie chłodnym spojrzeniem. Jest od nas dwa lata starszy i należy do najpopularniejszych – i najbardziej aroganckich – osób ze swojego rocznika. Zdobył mistrzostwo regionu w tenisie. Podobno kiedyś powiedział Andy’emu Murrayowi, że powinien popracować nad backhandem. Wcale by mnie nie zdziwiło, gdyby to była prawda. – Co chcesz? – rzuca krótko do Olliego. – Weźmiesz mi shake’a czekoladowego? – pyta Ollie. Sebastian robi taką minę, jakby brat poprosił go o kubek wymiocin. – Co? Może chciałbyś do niego jeszcze kolorową posypkę i rurkę czekoladową? Ollie przytakuje i pierwszy raz, odkąd go znam, wygląda na zawstydzonego. Sebastian kręci głową i wzdycha. – Ale z ciebie dzieciak. – Okej, w takim razie zamów mi kawę. – Ollie jest już cały czerwony. Dziwnie się czuję, patrząc na niego w takim stanie. Bardzo mi go szkoda. Sebastian podchodzi do lady i staje w kolejce za Elliotem, a ja zaczynam panikować. Nie wiem, jak Elliot zareaguje, kiedy zobaczy, że przysiadło się do nas Chodzące Selfie.

– Śmiesznie się składa, że na ciebie wpadłem – mówi Ollie, ściągając szalik. – Pół godziny temu napisałem do Megan, żeby podała mi twój numer. – Naprawdę? – zamiast normalnego głosu z mojego gardła wydobywa się jakiś skrzek. Chrząkam i próbuję jeszcze raz. – A dlaczego? – Teraz mój głos brzmi tak nisko, jakbym była mężczyzną. Spuszczam wzrok na obrus, żałując, że nie może w magiczny sposób ożyć i owinąć się wokół mnie, zanim znów się skompromituję. – Chciałem cię zapytać, czy nie poszłabyś ze mną jutro na lunch. Zerkam na Olliego, zastanawiając się, czy przypadkiem nie śnię. Może wszystko, co się dotąd wydarzyło, to tylko sen? Postanawiam to sprawdzić i szczypię się pod stołem w nogę – trochę za mocno. – Aua! Ollie patrzy na mnie zaniepokojony. – Co się stało? – Nic, tylko… – Wyglądałaś, jakby coś cię zabolało. – Zabolało. Bo właśnie… eee… – usiłuję wymyślić na poczekaniu jakieś wytłumaczenie. – Chyba coś mnie ugryzło. – Ugryzło? Ale co? – E… pchła? „NIE! NIE! NIE! NIE! NIE!”, dźwięczy mi w głowie. Ollie trochę się ode mnie odsuwa. – To znaczy, nie, n…nie pchła – jąkam się. – Przecież nie mam pcheł ani nic… Po prostu to było takie uczucie, jakby… Wiercę się z zakłopotania na krześle, a wtedy skórzana tapicerka wydaje głośny odgłos. Brzmi to tak, jakbym puściła bąka. – To nie ja, to moje krzesło! – wołam. Dlaczego, dlaczego musiałam usiąść na krześle z wbudowaną poduszką pierdziuszką? Przesuwam się znów na siedzeniu, próbując odtworzyć ten sam dźwięk, żeby udowodnić Olliemu, że mówię prawdę, ale teraz oczywiście krzesło odmawia współpracy.

Ollie patrzy na mnie w milczeniu. A potem pociąga nosem – naprawdę pociąga nosem i się krzywi. O nie – on myśli, że faktycznie puściłam bąka. Myśli, że mam pchły i puściłam bąka! Zaczynam się modlić o meteoryt, który spadnie na naszą kawiarnię, albo o apokalipsę zombie – wszystko mi jedno, byle tylko Ollie zapomniał o tym, co się właśnie stało. – O nie! Już tak późno? – wołam, nawet nie udając, że sprawdzam godzinę na zegarku albo na telefonie. – Muszę lecieć. Muszę iść do pracy. – Wstaję niezgrabnie od stolika. – A co z jutrem? – pyta Ollie. – Jasne. Spotkajmy się. Napisz do mnie. – Wreszcie udaje mi się powiedzieć coś, co nie brzmi idiotycznie. Co właściwie brzmi całkiem fajnie. Ale chwilę później, kiedy biorę swoją kurtkę i płaszcz Elliota, zaplątuję się we własny szalik i wpadam na kelnerkę, która niesie tacę grillowanych kanapek. Talerze i sztućce spadają z brzękiem na podłogę, a w kawiarni zapada potworna cisza. Czuję, że wszyscy na mnie patrzą. Jakimś cudem udaje mi się uniknąć kolejnych katastrof w drodze do Elliota. – Musimy już iść – mówię do niego przez zaciśnięte zęby. – Jak to? – marszczy brwi. – A co z naszym jedzeniem? – Weź babeczki na wynos i przynieś je do salonu. To nagły wypadek. Dzięki. Pa! A potem rzucam mu jego płaszcz i wybiegam na ulicę.

Mijają jakieś dwie godziny, zanim moje policzki odzyskują zwykłą temperaturę. Elliot uznał całą sytuację za niesamowicie zabawną. Jego zdaniem powinnam była odpowiedzieć Olliemu: „Kto czuje, ten produkuje!”. Ale on nic nie rozumie. Nigdy wcześniej nie zdarzyło mi się, żeby ktoś, kto mi się naprawdę podoba, chciał zaprosić mnie na randkę. Mogę się założyć, że w całej historii randek od początku świata żadna dziewczyna nigdy nie powiedziała chłopakowi, który chciał się z nią umówić, że ma pchły – i na pewno żadna nie puściła potem bąka! A dokładniej: nie brzmiała, jakby puściła bąka. Myślę, że nie można sobie wyobrazić gorszej reakcji! Rozglądam się po „Na dobre i na złe” z mojego miejsca za ladą. Andrea stoi przy wieszakach z sukniami i pomaga młodej kobiecie zdecydować, czy lepsze będzie wesele w stylu Barbie czy w stylu Kopciuszka. Jej narzeczony siedzi w fotelu w rogu salonu. Ma focha, odkąd usłyszał, że nie organizujemy wesel w stylu Formuły 1. Jest dopiero trzecia, ale na dworze już zaczyna się robić ciemno. Zmarznięci przechodnie mijają salon z ponurymi minami. Chociaż muszę pracować, cieszę się, że tu jestem. Szczerze mówiąc, w salonie nigdy nie czuję się jak w pracy. Mama stworzyła piękne miejsce, które dzięki migoczącym lampkom, świeczkom zapachowym i przyjemnej muzyce przypomina raczej wyspę wróżek. Wydaje mi się, że jako jedyny sklep w Brighton – a może w całej Wielkiej Brytanii – puszczamy muzykę ze starego gramofonu. Trzask igły na winylu pasuje do atmosfery salonu, zwłaszcza że nasza playlista składa się z klimatycznych piosenek miłosnych. Każdemu, kto przestąpi próg „Na dobre i na złe”, udziela się ten ciepły, błogi nastrój. Chyba że ktoś – tak jak ja – przed chwilą oświadczył chłopakowi, w którym się kocha od sześciu lat, że ma pchły. Postanawiam zająć myśli czymś innym niż moja „Kompromitująca historia o pchłach i bąkach” i idę obejrzeć wystawę. Mama zmienia wystrój co kilka tygodni, żeby pokazać najnowsze trendy weselne. Teraz tematem wystawy jest ślub w stylu Downton Abbey. Manekin w oknie ma na sobie białą, falbaniastą suknię z długimi rękawami i tak wysokim kołnierzem, że kojarzy się bardziej z bluzką. Zauważam, że broszka przypięta do kołnierza

trochę się przekrzywiła, więc wdrapuję się na górę i staję obok manekina, żeby ją poprawić. Kiedy się odwracam, by zeskoczyć na dół, zauważam na ulicy parę, która przygląda się wystawie. Kobieta wpatruje się w suknię ślubną i chociaż nie słyszę jej słów, poznaję po ruchu warg, że mówi: „O mój Boże!”. Wracając za ladę, słyszę dźwięczenie dzwoneczka nad drzwiami. Weszli do środka. – Jest po prostu prześliczna! – woła kobieta z silnym amerykańskim akcentem. Uśmiecham się do nich. – Dzień dobry, w czym mogę pomóc? Oboje odwzajemniają mój uśmiech – ich zęby są idealnie proste i lśniąco białe, jak klawisze pianina. – Chcielibyśmy się tylko dowiedzieć, czy organizujecie wesela za granicą? – pyta mężczyzna. Kiedy stają przy ladzie, uderza mnie zapach jego płynu po goleniu. Nie przypomina taniej wody kolońskiej, którą Tom pryska się przed wieczornym wyjściem; jest bardziej subtelny i pikantny. Pachnie, jakby był drogi. – Właściwie to nie jestem pewna – odpowiadam. Mama zorganizowała kilka zagranicznych wesel, ale dla przyjaciół. Nie zamierzam jednak zniechęcić potencjalnego klienta. – A o czym państwo myśleli? – Pobieramy się tuż przed Bożym Narodzeniem – zaczyna mężczyzna. Najwyraźniej zauważa zdumienie na mojej twarzy, bo dorzuca: – Tak, TYM Bożym Narodzeniem, czyli za tydzień! Ale dziś rano dowiedzieliśmy się, że nasz konsultant ślubny jednak nie ma czasu… – Uciekł z panną młodą z ostatniego wesela, jakie organizował! – dorzuca kobieta. Powstrzymuję uśmiech. Elliot i Tom uznaliby tę historię za megazabawną, ale ja mówię tylko: – Ojej. – To bardzo stresujące – opowiada kobieta. – Zwłaszcza że przyjechaliśmy do Wielkiej Brytanii w interesach i nie mamy czasu spotkać się z żadnym konsultantem ślubnym w kraju. – Myśleliśmy o tym, żeby wszystko odwołać – wchodzi jej w słowo mężczyzna. – Ale teraz zobaczyliśmy waszą cudną wystawę – ciągnie kobieta. – Po prostu

uwielbiam Downton Abbey… To wielki hit w Stanach. – Dlatego zastanawiamy się, czy nie chcielibyście przejąć organizacji naszego wesela – wyjaśnia mężczyzna. – Na pewno wyszłoby uroczo – dodaje jego narzeczona. Sfoszony mężczyzna w fotelu mamrocze coś pod nosem. – Oczywiście – odpowiadam szybko. – Właścicielką salonu jest moja mama, ale chwilowo jej nie ma. Czy mogę prosić o jakiś kontakt do państwa? Przekażę jej, żeby zadzwoniła, kiedy wróci. – Oczywiście. Nazywam się Jim Brady. Mężczyzna podaje mi wizytówkę. Widać, że dużo kosztowała: litery są wytłoczone na grubym, jedwabiście gładkim papierze. – A ja Cindy Johnson, już niedługo Brady – mówi kobieta z uśmiechem, podając mi równie elegancką wizytówkę. – Oczywiście salę mamy już zarezerwowaną, więc wystarczyłoby, gdybyście zajęli się wystrojem – wyjaśnia Jim. – Pobieramy się w hotelu Waldorf Astoria w Nowym Jorku – dorzuca Cindy i patrzy na mnie wyczekująco, więc domyślam się, że to bardzo dobrze. – Wspaniale – mówię z uśmiechem. – Och, wszyscy macie tu taki uroczy akcent! – Cindy odwraca się do Jima z roziskrzonym spojrzeniem. – Kochanie, jeśli będziemy mieli wesele w stylu Downton Abbey, to może powinniśmy złożyć przysięgę z brytyjskim akcentem? – Odwraca się z powrotem do mnie. – Czy to nie byłoby cudowne? – Tak, rzeczywiście – uśmiecham się do niej. Obrażony mężczyzna w fotelu spogląda na mnie i przewraca oczami. – Jak się nazywa ósma żona kucharza? – pyta mnie tata, gdy tylko wchodzę do salonu. Razem z Tomem siedzą rozwaleni na naszej narożnej kanapie i oglądają w telewizji mecz piłki nożnej, wyżerając popcorn z ogromnej miski. Zawsze tak to się kończy, kiedy zostają sami w domu. – Nie pytaj go – prosi Tom, posyłając mi błagalne spojrzenie. – Będziesz tego żałować aż do śmierci.

– Nie będzie – zaprzecza błyskawicznie tata. – Pen odziedziczyła po mnie wyrafinowane poczucie humoru. Jako jedyna, niestety! – Klepie kanapę, pokazując mi, żebym usiadła obok niego. Ma rację, rzeczywiście mamy takie samo poczucie humoru. Nie wiem tylko, czy jest wyrafinowane. – Nie wiem. Jak się nazywa ósma żona kucharza? – pytam, biorąc garść popcornu z miski. – Nieee! – wyje Tom, chowając głowę pod poduszkę. – Usmażona! Patrzymy na siebie z tatą i wybuchamy śmiechem. Tom jęczy spod swojej poduszki. – Jak było w salonie? – pyta tata, kiedy udaje się nam uspokoić. – Raczej spokojnie – odpowiadam i widzę, jak po twarzy taty przebiega cień niepokoju. Większość ludzi bierze ślub latem, więc zimą zawsze mamy najmniej klientów, ale w tym roku jest jeszcze gorzej niż zwykle. – Aha, ale para Amerykanów pytała, czy nie urządzilibyśmy ich wesela w Nowym Jorku. Wydawali się dość zdecydowani. Tata unosi brwi. – Naprawdę? – Tak, chcą mieć wesele w stylu Downton Abbey. Ale potrzebują kogoś najszybciej, jak się da. Mają termin tuż przed świętami, a ich konsultant ślubny uciekł z panną młodą ze swojego ostatniego wesela. Teraz Tom wybucha śmiechem. – Z czego się śmiejecie? – pyta mama od progu, zdejmując płaszcz. – Jak się nazywa ósma żona… – zaczyna tata. – Nie! – przerywa mu Tom. – Nie z tego się śmiejemy. Śmiejemy się z tego: dlaczego para Amerykanów musi odwołać swoje wesele? Mama patrzy na nas tak, jakbyśmy wszyscy zwariowali. Często jej się to zdarza. – Bo ich konsultant ślubny uciekł z panną młodą ze swojego ostatniego wesela! – Tom znów parska śmiechem. Mama siada obok mnie z jeszcze bardziej zdumioną miną. – O czym on mówi?

Opowiadam jej o Cindy i Jimie. – Pobierają się w hotelu, który nazywa się Waldorf Astoria – dodaję na koniec. Mama i tata unoszą brwi w tym samym momencie. – Waldorf Astoria? – powtarza rozmarzonym głosem tata. – W Nowym Jorku? – pyta mama z równie rozmarzonym wyrazem twarzy. – Tak. Wzięłam do nich numery. – Podaję mamie wizytówki Cindy i Jima. – Prosili, żebyś do nich zadzwoniła jak najszybciej. Wiem, że zwykle nie organizujemy ślubów za granicą, ale pomyślałam, że najlepiej będzie, jak sama z nimi porozmawiasz. Mam nadzieję, że dobrze zrobiłam. Mama i tata spoglądają na siebie, a potem uśmiechają się do mnie szeroko. – O tak, dobrze zrobiłaś, kochanie – mówi mama, przytulając mnie mocno. Rodzice zaczynają rozmawiać o hotelu Waldorf Astoria, a ja dostaję SMS-a. Elliot.

Szybko wstukuję odpowiedź.

Chwilę potem mój telefon znów brzęczy, ale tym razem dostaję wiadomość od nieznanego numeru.

Wpatruję się w telefon z niedowierzaniem. Ollie nadal chce się ze mną umówić, chociaż jestem Największą Niezdarą Wszechświata! Chociaż myśli, że mogę mieć pchły i cierpię na chroniczne wzdęcia! Chce iść ze mną na lunch! Do prawdziwej restauracji! Ale jazda… Chyba właśnie zaprosił mnie na randkę!

Niewiele rzeczy może zetrzeć uśmiech z twarzy dziewczyny, którą ktoś chyba właśnie zaprosił na randkę – ale na pewno należy do nich widok, jak jedna z jej najlepszych przyjaciółek siedzi na jej łóżku z tak drętwą miną, jakby zaraz miała umrzeć z nudów. Megan jest u mnie od dwudziestu minut – które ciągną się jak dwadzieścia dni – i jak na razie na wszystkie moje propozycje reaguje znudzonym wzruszeniem ramion albo cedzi przez zęby: „Nie, dzięki”. Po co w ogóle przychodziła, skoro ma zamiar strzelać focha przez całą noc? W końcu dociera do mnie, co się dzieje. To pewnie moja kara za to, co stało się wczoraj wieczorem w JB’s. Widocznie jeszcze mi nie wybaczyła, że złamałam jej paznokieć. Jestem sobą załamana. Chyba zwariowałam, że ją do siebie zaprosiłam. Jak mogłam choćby przez chwilę pomyśleć, że będzie tak jak kiedyś? Megan i ja przyjaźnimy się od pierwszego dnia szkoły, bo nauczycielka posadziła nas obok siebie. Szczerze mówiąc, na początku była to przyjaźń ze strachu. Przez całe wakacje martwiłam się, że nikt nie będzie się chciał ze mną zaprzyjaźnić i przez następnych SIEDEM LAT będę skazana na samotne tułanie się z klasy do klasy. Ale bardzo szybko polubiłyśmy się naprawdę i nie musiałam już martwić się swoim życiem towarzyskim. Moim ulubionym wspomnieniem, w którym występuje Megan, jest dzień, kiedy zdechł mój pies, Milo. Miałyśmy wtedy po dwanaście lat. (Oczywiście, śmierć Milo nie jest moim ulubionym wspomnieniem – to był jeden z najgorszych dni w całym moim życiu). Kiedy Megan się o tym dowiedziała, przyszła do mojego domu z torbą pełną prezentów, żeby mnie pocieszyć. Napisała nawet wiersz o Milo pod tytułem Słodkie łapki i dała mi oprawione zdjęcie, na którym ganiam go po parku. Taka była kiedyś – miła i troskliwa. Ale potem zaczęła interesować się aktorstwem i totalnie się zmieniła – zwłaszcza kiedy dostała pierwszą rolę w programie telewizyjnym. Nazywa to rolą w programie telewizyjnym, ale tak naprawdę wystąpiła w reklamie kleju. Musiała skleić ze sobą dwie kartki, uśmiechnąć się do kamery i powiedzieć: „Wow, ale się klei!”. Była na ekranie przez jakieś pięć sekund, ale opowiada o tym tak, jakby dostała główną rolę w filmie.

I od tamtej pory traktuje wszystkich z góry. Łącznie ze mną. Teraz za każdym razem, kiedy się widzimy, mam wrażenie, że jestem na rozmowie kwalifikacyjnej na stanowisko jej najlepszej przyjaciółki, i cały czas stresuję się, że powiem albo zrobię coś nie tak. Teraz też się tak czuję. – Okej… – mówię. – To co chcesz robić? – Nie wiem. – Megan rozgląda się po pokoju, a jej wzrok pada na jedno ze zdjęć na ścianie. – No nie! Po co zrobiłaś zdjęcie kamienia? Czuję, jak ściska mnie w żołądku. Na zdjęciu jest śnieżnobiały kamień z trzema otworkami. Elliot mówi, że kiedyś takie kamienie uważano za amulety. – Ten kamień przynosi szczęście – wyjaśniam. – Niby dlaczego? – Megan przygląda się zdjęciu krytycznie. – Bo ma dziurki. Rybacy zawsze zabierali je do swoich łodzi. Miały zapewnić im bezpieczeństwo. Megan uśmiecha się lekko. – Jesteś taka oryginalna, Penny! Zwykle lubię słyszeć, że jestem oryginalna. Ale kiedy Megan tak o mnie mówi, brzmi to jak najgorsza cecha na świecie. Mam ochotę jej wtedy przywalić. Zamiast tego ściskam mocno poduszkę i wzdycham. Jeśli tak dalej pójdzie, nie wytrzymam z nią całej nocy. Muszę jakoś uratować ten wieczór. – Może nałożymy sobie maseczki? – pytam z nadzieją. – Mam kilka saszetek tych truskawkowych maseczek, których kiedyś używałyśmy. – Nie, dzięki. Zerkam na ścianę i zastanawiam się, czy Elliot też siedzi na swoim łóżku. Czuję się okropnie na myśl, że może być kilka metrów ode mnie, a ja utknęłam na najgorszej imprezie z nocowaniem wszech czasów i nie mogę go zobaczyć ani z nim porozmawiać. Zbieram się, żeby jeszcze raz zapytać Megan, co chce robić, kiedy nagle ściąga buty i sadowi się wygodniej na łóżku. – Co ci odbiło wczoraj w barku? – pyta, patrząc znacząco na swój ułamany sztuczny paznokieć. – Dlaczego zachowywałaś się tak dziwnie? Przez chwilę próbuję wymyślić jakąś wymówkę. A potem przypominam sobie ostatni wpis na moim blogu i to, jak dobrze się poczułam, kiedy zwierzyłam się ze swoich ataków

paniki. Megan nic o nich nie wie. Ale może poczujemy się ze sobą swobodniej, jeśli będę szczera. Biorę głęboki oddech. – Jakiś czas temu miałam wypadek samochodowy z rodzicami, pamiętasz? Megan przez sekundę patrzy na mnie wzrokiem bez wyrazu. – A, no tak. – No, i od tamtej pory dostaję takich dziwnych ataków paniki i czuję się dokładnie tak samo jak wtedy, kiedy nie mogłam się wydostać z samochodu. Wiesz, robi mi się strasznie gorąco i mam wrażenie, jakbym nie mogła oddychać i… – Weź, nic mów o atakach paniki! – przerywa mi Megan. – Nie mogę uwierzyć, że szkolne przedstawienie jest już za dwa dni. Tak się boję, że dam ciała. – Wyluzuj. Jesteś tam najlepsza. – Poważnie? – patrzy na mnie, rozszerzając z przejęcia oczy w kolorze czekolady. – No właśnie, czyli sukces całego przedstawienia zależy tylko ode mnie. To naprawdę stresujące uczucie. Jeff powiedział, że przypominam mu młodą Angelinę Jolie. Jest totalnym słodziakiem, ale przez to stresuję się jeszcze bardziej. – Aha. No tak. Na pewno dobrze ci pójdzie. – Jest mi przykro i robię się na nią zła. Znów sprowadziła rozmowę na swój temat – chociaż próbowałam powiedzieć jej coś ważnego i osobistego. – Strasznie się cieszę, że tak świetnie do siebie pasujemy z Olliem – dodaje Megan. – Jeff powiedział, że jesteśmy jak Angelina Jolie i Brad Pitt w tym filmie, w którym wystąpili razem – no wiesz, wtedy, kiedy się w sobie zakochali. – Megan spogląda na mnie i rzuca mi kolejny wąski uśmieszek. – Bo wiesz, Ollie mówi mi wszystko. Czuję lekkie mdłości. – Aha, czyli… czyli wiesz o jutrze? Marszczy brwi. – O czym ty mówisz? Natychmiast oblewam się rumieńcem. – Zaprosił mnie na lunch. Prawie widzę, jak obracają się trybiki w jej mózgu, kiedy przetwarza tę informację. Czyli nic o tym nie wiedziała. Czyli Ollie jednak nie mówi jej wszystkiego.

– Umówił się z tobą? A gdzie? – Nadal ma na twarzy uśmiech, ale tak wymuszony, że szczęka prawie drży jej z napięcia. – W Lucky Beach, koło południa. – Tylko z tobą? Coś w jej zszokowanym wyrazie twarzy i tonie głosu, kiedy pyta: „Tylko z tobą?”, naprawdę mnie wkurza. Wiem, że Ollie jest dużo wyżej niż ja w głupiej Hierarchii Szkolnej Atrakcyjności i Ogólnej Fajności, ale jeśli jakiś chłopak zaprosił cię na randkę, to twoja przyjaciółka powinna chyba się cieszyć razem z tobą, a nie rozdziawić usta jak ryba wyrzucona na brzeg? Chyba że… – Lubisz Olliego? – wyrywa mi się, zanim jestem w stanie się powstrzymać. Megan mierzy mnie chłodnym spojrzeniem. – Jasne, że lubię Olliego. – Nie, chodzi mi o to, czy ci się podoba. Megan odrzuca głowę w tył i parska sztucznym śmiechem. – Coś ty. Jest dla mnie dużo za młody. Patrzę na nią i myślę w kółko: „Kim ty jesteś?”. Chociaż Megan była jedną z moich najlepszych przyjaciółek przez ostatnich sześć lat, teraz mam wrażenie, jakbym w ogóle jej nie znała.

Gdyby w Księdze rekordów Guinnessa była kategoria: „Najgorsza impreza z nocowaniem wszech czasów”, na pewno bym wygrała. Poważnie. Budzę się, kiedy na dworze jest jeszcze ciemno – a w niedzielę to kiepski pomysł – i leżę w łóżku, wysyłając telepatyczne wiadomości do Elliota przez ścianę sypialni. W dzieciństwie próbowaliśmy mieć te same sny. Myśleliśmy, skoro śpimy tak blisko siebie, to możemy trafić do tej samej gigantycznej bańki ze snami, wiszącej nad dachami naszych domów. Teraz próbuję mu powiedzieć: „To była koszmarna noc”. Megan śpi głęboko na rozkładanej kanapie w drugim końcu pokoju. Kiedy na nią patrzę, przychodzi mi do głowy pomysł na tytuł nowego wpisu: „Czy można wyrosnąć ze swojej najlepszej przyjaciółki?”. Czuję, jak wzbiera we mnie cała złość na Megan. Mam jej w sobie tyle, że trudno mi ją pomieścić. Strasznie mnie męczy, jeśli zdarza się to w chwili, gdy nie mogę niczego napisać. Kiedyś miałam świetny pomysł na post w trakcie klasówki z matematyki – byłam pewna, że to będzie najciekawszy i najzabawniejszy tekst na moim blogu. Ale potem utonęłam w morzu algebry i kiedy wyszłam z sali, przed oczami wirowały mi tylko dwie litery, x i y. Nadal nie mogę sobie przypomnieć, o czym miała być tamta notka. Nie chcę zapomnieć tego nowego pomysłu, więc biorę telefon z szafki nocnej i chowam się pod kołdrą. Wczoraj w nocy, kiedy szłyśmy spać – o wpół do dwunastej!!! – wyciszyłam dźwięki. Teraz widzę, że Elliot wysłał mi SMS-a tuż po północy.

Zaczynam wstukiwać odpowiedź.

Zaraz po tym, jak wysłałam tego SMS-a, słyszę ciche pukanie w ścianę. Najpierw sześć stuknięć, a potem trzy: „Kocham cię”. Mam zamiar odstukać, kiedy słyszę jęk Megan. – Co to za hałas? – Nie wiem – kłamię. – To ten twój sąsiad? Megan widziała się z Elliotem wiele razy. Niemożliwe, żeby nie wiedziała, jak się nazywa. Ogarnia mnie jeszcze większa niechęć do niej. – Nie wiem, czemu się z nim zadajesz – dorzuca. – Jest taki dziwny. Kładę się na rękach, żeby nie wyskoczyć z łóżka i nie przywalić jej z całej siły poduszką w głowę. – Przyniesiesz mi kawy? – pyta. – Okej. Chociaż właśnie obraziła mojego najlepszego przyjaciela, chociaż totalnie zepsuła wczorajszy wieczór i chociaż mam ochotę udusić ją poduszką, tak się cieszę z pretekstu, żeby uciec od niej na kilka minut, że natychmiast wyskakuję z łóżka i zakładam szlafrok. Na dole zastaję tatę przy kuchennym stole z kubkiem herbaty i gazetą. Jest rannym ptaszkiem tak samo jak ja. Ma potargane włosy po spaniu, a jego twarz pokrywa szary cień zarostu. – Hej – mówi na mój widok. – Jak tam nocowanie?

Spoglądam na niego, unosząc brwi. – Aż tak dobrze? Kiwam głową i idę nastawić czajnik. Kilka tygodni temu, kiedy robiliśmy razem spaghetti, opowiedziałam tacie, że ostatnio kiepsko się dogadujemy z Megan. – Tato? – Słucham. – Myślisz, że z przyjaźni można wyrosnąć? – No pewnie – uśmiecha się tata. – To zupełnie normalne, zwłaszcza w waszym wieku, kiedy tak się zmieniacie. – Pokazuje, żebym usiadła obok niego. – Opowiadałem ci kiedyś o Timothym Taylorze? Kręcę głową. – Przez całą podstawówkę był moim najlepszym przyjacielem. Zawsze trzymaliśmy się razem. Ale kiedy poszliśmy do gimnazjum, bardzo się zmienił i po prostu nie chciałem już spędzać z nim czasu. – Dlaczego? Co takiego zrobił? – Zaczął grać w rugby! – woła tata ze śmiechem. Ma obsesję na punkcie piłki nożnej i nie rozumie ludzi, którzy wolą rugby. – Ale mówiąc poważnie, to nie chodziło tylko o to. Zrobił się strasznie zarozumiały. Przestałem mieć z nim cokolwiek wspólnego. – I co było dalej? Pokłóciliście się? – Nie. Nasze drogi po prostu się rozeszły. I obaj zaprzyjaźniliśmy się z innymi ludźmi, z którymi więcej nas łączyło. Więc nie martw się jaśnie panią – przy tych słowach wskazuje sufit. – Wszystko będzie dobrze, czasem po prostu trzeba dać sobie z kimś spokój. – Dzięki, tato. – Wstaję i całuję go w czubek głowy. – Nie ma sprawy – śmieje się. – Kto by pomyślał, że potrafię być taki mądry z samego rana – i to po tak niskiej dawce kofeiny! Kiedy wracam do pokoju, Megan jest już ubrana. Po cichu się z tego cieszę – mam nadzieję, że to znaczy, że niedługo sobie pójdzie. – Twoja kawa – podaję jej kubek. Bierze go ode mnie, ale zamiast mi podziękować, mówi tylko: – To w co się ubierzesz na lunch z Olliem?

Patrzę na nią oszołomiona. Nasza koszmarna impreza z nocowaniem tak mnie zestresowała, że w ogóle się nad tym nie zastanawiałam. – Na twoim miejscu wybrałabym coś naprawdę na luzie. Chyba nie chcesz, żeby sobie pomyślał, że za bardzo się starasz. Pożyczyłabym ci moją bluzę z kapturem, ale moim zdaniem kiepsko ci w tym kolorze. – Upija łyk kawy i uśmiecha się do mnie słodko. – Jaka szkoda, że masz rude włosy. Nic do nich do końca nie pasuje, prawda? W tym momencie dociera do mnie, że jeśli chcę mieć choćby najmniejszą szansę na to, żeby spędzić miło poranek i cieszyć się na spotkanie z Olliem, muszę pozbyć się Megan. I to natychmiast. – Strasznie cię przepraszam, ale tata powiedział mi właśnie, że jestem potrzebna w salonie. Megan marszczy brwi. – W niedzielę? – Tak. Więc niestety musisz już iść. Megan wygląda na naprawdę zawiedzioną. – O, a chciałam pomóc ci się przygotować. Zmuszam się do uśmiechu. – W porządku, jakoś sobie poradzę. Patrzy na mnie, unosząc brwi. – Na pewno? – Tak, na sto procent. Okazuje się jednak, że jeśli chodzi o przygotowania do randki z Olliem, zupełnie sobie nie radzę. Pół godziny po wyjściu Megan mój pokój wygląda tak, jakby w szafie wybuchła bomba atomowa. W ferworze przymierzania i pośpiesznego zdzierania z siebie różnych rzeczy, zarzuciłam ubraniami każdy centymetr kwadratowy mojej sypialni. Patrzę na rajstopy w paski zwisające z żyrandola i wzdycham. W co ja mam się ubrać? To poważny problem. Ludzie w takiej sytuacji piszą do rubryk z poradami z prośbą o pomoc. Zwykle kiedy przeżywam jakikolwiek kryzys modowy, od razu idę z tym do Elliota, ale tym razem chodzi o Olliego. Nie wyobrażam sobie, żeby Elliot chciał się w to mieszać. Krążę po pokoju, wzdychając ciężko; humoru nie poprawia mi nawet widok morza na

horyzoncie. W końcu za godzinę mam być nad morzem, a ja NADAL NIE JESTEM UBRANA! Wtedy przychodzi mi do głowy pytanie: „Co bym założyła, gdyby to zależało tylko i wyłącznie ode mnie?”. Podchodzę do stosu ubrań obok fotela bujanego i wyciągam czarną, rozkloszowaną sukienkę w maleńkie fioletowe serduszka. Wkładam do niej kryjące czarne rajstopy. Lustro pokazuje, że sukienka leży na mnie idealnie, a moja talia wygląda w niej naprawdę wąsko. Już mam wsunąć na stopy parę balerinek, kiedy znów słyszę w głowie to samo pytanie: „Co bym założyła, gdyby to zależało tylko i wyłącznie ode mnie?”. Przetrząsam dno szafy w poszukiwaniu moich botków motocyklowych. Na wierzch narzucam czarną skórzaną kurtkę. Mam wrażenie, że słyszę, jak mój aparat woła: „Nie zapomnij o mnie!”. Wsuwam go do kieszeni. Już dawno temu nauczyłam się nigdy nie zostawiać go w domu. Właśnie w te dni, kiedy nie miałam go przy sobie, zawsze nadarzała się okazja na niesamowite zdjęcia. A kto wie, jaka okazja nadarzy się przy Olliem… Instynktownie rumienię się na myśl, że Ollie mógłby poprosić, żebym zrobiła nam zdjęcie razem. Chociaż nie znoszę selfie, wspólne zdjęcia par nie są takie złe… Okej, może trochę się rozpędziłam – ale każda dziewczyna ma chyba prawo być podekscytowana, kiedy chłopak, w którym się kocha, zaprosi ją na randkę?

Oczywiście, gdy tylko docieram na plażę, moja nowo odkryta pewność siebie zaczyna się rozwiewać. „A co, jeśli nie przyjdzie? Jeśli to był tylko głupi żart? Jeśli potknę się dokładnie w momencie, w którym będzie chciał mnie pocałować? Rany, a co, jeśli mnie pocałuje?! Nie wygłupiaj się, wcale cię nie pocałuje” – głos w mojej głowie prawie wpędza mnie w histerię. Postanawiam iść do kawiarni plażą. Mam nadzieję, że bliskość morza mnie trochę uspokoi. „Kamyki są mokre! Zaraz się przewrócisz! Przewrócisz się i będziesz chodzić z wodorostami przyklejonymi do siedzenia jak na urodzinowym grillu Toma”. Od razu zwalniam. Morze jest piękne i spokojne. Zimowe słońce skrzy się na wodzie jak warstwa brokatu. Biorę głęboki oddech, wciągając do płuc słone powietrze. A potem jeszcze jeden. „A co, jeśli narobi na ciebie mewa?!” – Zamknij się! – rzucam głośno, ale szybko podnoszę głowę, żeby sprawdzić, czy nie krążą nade mną żadne ptaki. Kiedy ją opuszczam, kilka kroków ode mnie stoi Ollie. – Skąd się tu wziąłeś? – to pierwsze, co przychodzi mi do głowy. – Przyszedłem – odpowiada, rzucając mi dziwne spojrzenie. – Wszystko okej? Wyglądałaś, jakbyś mówiła do siebie. – Co? A nie, ja tylko… ja tylko… śpiewałam. – Śpiewałaś? – Tak, no wiesz. Śpiewałam. Piosenkę. – Tak, wiem, na czym polega śpiewanie. – Jasne, że wiesz. Sorki. Sorki?!! Od kiedy ja mówię „sorki”?! Spędziłam z Olliem dokładnie dziesięć sekund, a on już na pewno myśli, że zwariowałam, bo śpiewam do siebie i mówię „sorki”. Lunch nie zapowiada się najlepiej. – Masz ze sobą aparat? – pyta. – Tak – odpowiadam, czując, że serce zaczyna mi szybciej bić. Czy już mnie poprosi, żebym zrobiła nam razem zdjęcie? – A dlaczego pytasz?

– Zastanawiałem się po prostu, czy nie zrobiłabyś mi kilku zdjęć tu, na plaży. Przydałyby mi się takie, wiesz, artystyczne fotki, na mój profil internetowy. A ty jesteś takim świetnym fotografem. – Posyła mi jeden ze swoich promiennych uśmiechów. – Aha. Okej. – Nie wiem, co o tym myśleć. Chyba nie po to chciał się ze mną spotkać? Nie, na pewno mówił wczoraj o lunchu. Czyli te zdjęcia to tylko taki dodatek. Dopiero wpadł na ten pomysł. „Przestań się tak denerwować”, mówię sobie i wyciągam z kieszeni aparat. – Pomyślałem, że moglibyśmy pstryknąć kilka na molo. – Jasne. Kiedy ruszamy plażą w kierunku mola, mija nas biegaczka, która uśmiecha się na nasz widok. Czuję przypływ szczęścia. Na pewno pomyślała, że Ollie i ja jesteśmy razem. Szkoda tylko, że nie czuję się z nim trochę swobodniej i przyjemniej. Szukam czegoś ciekawego – i niekompromitującego – do powiedzenia. – Pewnie jesteś bardzo dumny ze swojego brata. Ollie spogląda na mnie zdziwiony. – Dlaczego? – Bo tak dobrze gra w tenisa. Ollie mruczy coś pod nosem i wbija wzrok w morze. Jego twarz przybiera poważny wyraz. Światło pada na nią w taki sposób, że uwydatnia jego kości policzkowe. Super wyglądałoby to na czarno-białym zdjęciu. – Nie ruszaj się – mówię, włączając aparat. – Co? – Ollie marszczy brwi. – Nie zmieniaj wyrazu twarzy i spójrz znowu na morze. To będzie fajne zdjęcie. – A, w porządku. – Twarz Olliego natychmiast się rozpogadza. Odwraca ją znów w stronę morza. – Może być tak? – Idealnie. Robię zbliżenie i ustawiam się tak, żeby cień padał na jego twarz pod odpowiednim kątem, a potem wciskam migawkę. – Chodź, zobaczmy, jak wyszło. – Ollie pochyla się, żeby spojrzeć na ekran aparatu, a nasze głowy prawie się ze sobą stykają. Pachnie płynem po goleniu i miętą. Serce zaczyna mi walić w piersiach. – Wygląda naprawdę super. – Patrzy na mnie i uśmiecha się. Jego

oczy widziane z tak bliska są niemożliwie błękitne. Uświadamiam sobie, że gdyby chciał mnie teraz pocałować, prawie nie musiałby się ruszać. Patrzymy na siebie jeszcze przez sekundę. – Jesteś w tym naprawdę dobra, co? – mówi ciszej niż zwykle. – Dzięki. – Odwracam wzrok, zawstydzona, i czar pryska. Idziemy dalej. Mija nas następnych dwóch biegaczy. Kamyki chrzęszczą im pod stopami. – A może zrobisz mi jedno, na którym leżę? – pyta Ollie. – Wiesz, to byłoby coś trochę innego. – Pewnie. – Przed oczami pojawia mi się obraz, jak leżymy przytuleni na plaży. Robię się czerwona. Ollie kładzie się na kamykach. – Może zrobisz mi zdjęcie od góry? – Okej, może fajnie wyjść. – Staję obok Olliego i próbuję znaleźć dobre ujęcie, ale nie udaje mi się; kadr nie jest wystarczająco wyśrodkowany. – Chyba będę musiała stanąć dokładnie nad tobą – mówię. Ollie spogląda na mnie i uśmiecha się. Czuję, jak wzdłuż kręgosłupa przebiega mi przyjemny dreszcz. Ostrożnie przenoszę stopę nad jego ciałem i staję nad nim okrakiem. W obiektywie widzę roześmianą twarz Olliego. – Mam nadzieję, że nie zaglądasz mi pod sukienkę – żartuję. Ollie chichocze. – No jasne, że nie! Przez chwilę wydaje mi się, że udało mi się dokonać niemożliwego – flirtować z Olliem i nie wyjść na wariatkę. Ale chwilę później, dokładnie w momencie, kiedy robię mu zdjęcie od góry, kamyki zaczynają się rozsuwać i stopy rozjeżdżają mi się w przeciwnych kierunkach. Rozpaczliwie usiłuję złapać równowagę, ale to tylko pogarsza sytuację i nagle siedzę Olliemu na brzuchu. – Przepraszam! – wołam, usiłując wstać. Ollie ze śmiechem łapie mnie za nadgarstek. – Przestań. To było zabawne. Ty jesteś zabawna. Zerkam na niego podejrzliwie. Ale Ollie nie mówi tego tak, jak Megan swoje: „Jesteś taka oryginalna”. W jego ustach brzmi to jak komplement.

– Dzięki – odpowiadam. – O Boże! Co wy wyprawiacie? Na dźwięk głosu Megan oboje podskakujemy. Odwracam się i widzę, że stoi kilka metrów za nami, wpatrując się w nas z niedowierzaniem. Za jej plecami dostrzegam szeroko uśmiechnięte twarze bliźniaczek. – Ja… ja tylko robiłam Olliemu zdjęcie – wyjaśniam, jąkając się, z twarzą czerwoną jak pomidor. – I rozjechały mi się stopy. – No jasne. – Megan nie spuszcza ze mnie wzroku. Zauważam, że przebrała się z jeansów i bluzy, które miała na sobie, kiedy wychodziła ode mnie z domu. Teraz jest w obcisłej śliwkowej sukience i kozakach do kolan. Jakimś cudem udaje mi się zejść z Olliego, nie robiąc żadnemu z nas krzywdy. – Co wy tu w ogóle robicie? – mówi Megan, patrząc znacząco na Olliego. – Myślałam, że macie iść razem na lunch. – Skąd…? – Ollie wygląda na zawstydzonego. – To nic takiego, chciałem po prostu, żeby Penny zrobiła mi kilka zdjęć na profil internetowy. Megan odwraca się, żeby spojrzeć na mnie z triumfalnym uśmiechem. Wygląda, jakby chciała powiedzieć: „Widzisz, mówiłam ci, że to wcale nie randka”. – Robisz takie ładne zdjęcia – odzywa się Kira, podchodząc do mnie. – No – potwierdza Amara. – Podobało mi się to ze starym molo, które zrobiłaś na plastykę. Uśmiecham się do nich blado. – To gdzie planowaliście iść na lunch? – pyta Megan. Ollie wzrusza ramionami. – Szczerze mówiąc, jeszcze się nad tym nie zastanawiałem. Patrzę na niego zdezorientowana. – My wybieramy się właśnie do Nando’s – rzuca Megan słodkim głosem. – Chcecie dołączyć? – Pewnie – odpowiada Ollie po chwili. Czuję, jak mdli mnie ze złości, więc mocno kopię kamyki pod moimi stopami. Jeden z nich wylatuje wysoko do góry. Patrzę z przerażeniem, jak spada prosto na białego teriera,

który przechodzi obok nas. Pies skowyczy z bólu, a jego właściciel – staruszek z wyjątkowo krzaczastymi brwiami – rzuca mi rozgniewane spojrzenie. – Bardzo przepraszam! To był wypadek! – wołam. Mam ochotę dodać: „Bo sama jestem chodzącym wypadkiem”. Nie umiem się nawet wkurzyć tak, żeby się przy okazji nie skompromitować. – Penny! – woła Megan karcąco, jakby była moją mamą. – Biedny piesek! – Wiecie co, chyba pójdę do domu – mówię, usiłując powstrzymać się przed kopnięciem kamykiem w nią. – Tak? – Megan z trudem ukrywa radość. – A co z moimi zdjęciami? – pyta Ollie ze szczerym rozczarowaniem. Nie mogę się nawet zmusić, żeby na niego spojrzeć. – Wyślę ci je później – mamroczę. – No dobra, to do zobaczenia jutro w szkole – rzuca lekko Megan. Bliźniaczki żegnają się ze mną, a ja przygryzam wargę i ruszam plażą w przeciwnym kierunku. Nie wiem, czy jestem bardziej zła czy zdezorientowana. Ale jedno nie ulega wątpliwości: mam absolutnie dosyć Megan.

– Proszę, proszę, proszę, obiecaj mi, że wysłuchasz spokojnie wszystkiego, co mam do powiedzenia, i poczekasz ze złośliwymi komentarzami, aż skończę – błagam Elliota. Zdążyłam już wrócić do domu i wezwać go do siebie naszym sygnałem alarmowym, czyli dziesięcioma stuknięciami w ścianę. Elliot odchyla się na fotelu bujanym i gładzi się po brodzie, udając głęboką zadumę. – Czy to, co chcesz mi powiedzieć, ma jakiś związek z Mega-nudziarą i Chodzącym Selfie? – pyta. – Tak, ale mógłbyś nie mówić o nich nic niemiłego, dopóki nie skończę? Aha, zdanie: „A nie mówiłem” jest absolutnie zakazane. Elliot patrzy na mnie z przerażeniem. – Jak to? Zakazane na zawsze – czy dopóki nie skończysz opowiadać? – Na zawsze. Elliot wzdycha. – No okej, ale może będziesz musiała mnie zakneblować. – Ej! – Dobra, dobra, będę milczał jak grób. Siadam na łóżku po turecku i ze wzrokiem wbitym w kołdrę ponuro relacjonuję mu swoje smutne przygody, począwszy od Najgorszej Imprezy z Nocowaniem Wszech Czasów aż po niezapomniane słowa Olliego: „To nic takiego”. – „To nic takiego?” – powtarza Elliot, gdy tylko kończę mówić. – A nie… – Nie, nie mów tego! – wołam, zasłaniając uszy. – Poważnie, nie wytrzymam tego. Nie mogę uwierzyć, że naprawdę pomyślałam, że to ma być randka! – A jeśli chodzi o Mega-dziewkę…! – woła Elliot. Marszczę brwi. – Dziewkę? – Szekspir nazywał tak kobiety lekkich obyczajów.

– Aha, wszystko jasne. – Jest naprawdę podła – mówi Elliot, kręcąc głową z obrzydzeniem. – Nie mogę uwierzyć, że przyszła niezaproszona na twój lunch z Olliem. A nie… – Elliot! – Okej, okej – Elliot unosi ręce, jakby się poddawał. – Wiem, co powinnaś zrobić – mówi, uśmiechając się złośliwie. – Powinnaś przerobić zdjęcia Chodzącego Selfie w Photoshopie, dodając mu pryszcze i paskudną wysypkę. I może jeszcze dodatkowy nos… Patrzę na Elliota i zaczynam się uśmiechać. Już mam go przytulić, kiedy w domu rozlega się charakterystyczny dźwięk gongu. – O Boże! O Boże! – Elliot podrywa się z fotela i klaszcze w dłonie z radości. – Zebranie rodzinne! W naszym domu jest mnóstwo starych rekwizytów teatralnych, które mama zachowała na pamiątkę sztuk, w których kiedyś grała. Jednym z nich jest ogromny mosiężny gong, który wisi teraz w przedpokoju. Kiedy Tom i ja byliśmy młodsi, zawsze wynajdywaliśmy jakiś pretekst, żeby w niego uderzyć, więc w końcu rodzice wprowadzili zasadę, że gong służy tylko do zwoływania zebrań rodzinnych. Schodzę z łóżka i śmieję się z podekscytowanej miny Elliota. – Na pewno nie chodzi o nic ciekawego. Może będziemy rozmawiać o tym, kto jest za indykiem na świąteczny obiad. Elliot patrzy na mnie ze zdziwieniem. – Jak to? Przecież wszyscy jedzą indyka w święta. – Tak, ale w tym roku tata zastanawia się nad gęsią. Na twarzy Elliota maluje się przerażenie. – Nie może zrobić gęsi! To obrzydliwe! – Dlaczego? – Nie wiem, tak po prostu jest. Podchodzę do drzwi, a Elliot staje tuż za mną. – Rekao sam ti – szepcze mi do ucha. – Co to znaczy? – pytam. – „A nie mówiłem”, tylko że po chorwacku. Nie zabroniłaś mi mówić tego po

chorwacku! – woła, a potem jęczy, bo dźgam go w żebra. – Głosujemy za indykiem – oświadcza Elliot od progu, kiedy wchodzimy do kuchni. Mama, tata i Tom są przy stole. Rodzice wyglądają na podekscytowanych, za to mój brat siedzi zgarbiony, opierając głowę na rękach. – Co takiego? – pyta tata. – Na świąteczny obiad – wyjaśnia Elliot. – Wolimy indyka od gęsi. Bo o tym jest to spotkanie, prawda? O świątecznym obiedzie? – A! – mówi tata. – Nie. W zasadzie to nie, chociaż tak naprawdę to w pewnym sensie tak. – Spogląda na mamę i unosi brwi. Mama patrzy na Elliota i uśmiecha się smutno. – Niestety, w tym roku nie będziesz mógł przyjść do nas na obiad w święta, Elliot. – Co?! – pytamy równocześnie z Elliotem. – Nie będzie nas w domu – dodaje mama. – Co?! – Tom podnosi głowę ze stołu i dołącza do naszego chóralnego okrzyku. Patrzymy na mamę w szoku. – Jak to nie będzie nas w domu? – pyta Tom. – To gdzie będziemy? – Przenoszę wzrok z mamy na tatę i z powrotem. Rodzice spoglądają na siebie i uśmiechają się. – W Nowym Jorku! – odpowiadają razem. – No nie! – woła Tom, ale w jego głosie nie ma radości. Ja jestem zbyt zaskoczona, żeby móc cokolwiek z siebie wykrztusić. Elliot wygląda, jakby miał się rozpłakać. – Zgodziliśmy się zorganizować to wesele – wyjaśnia mama, uśmiechając się do mnie. – To w stylu Downton Abbey, w hotelu Waldorf. – O. Mój. Boże. – Elliot patrzy na mnie wytrzeszczonymi oczami. – Ty farciaro. Ale najdziwniejsze jest to, że nie czuję się farciarą. Robi mi się bardzo gorąco i zaczynają mi się pocić dłonie. Do Nowego Jorku leci się samolotem, a ja boję się teraz wsiąść nawet do samochodu. Nie chcę nigdzie wyjeżdżać. Wolę spędzić przyjemne, zwyczajne święta w domu. – Ja nie jadę – oświadcza Tom.

– Słucham? – Tata patrzy na niego zdziwiony. – Za tydzień przyjeżdża Melanie. Nigdzie teraz nie jadę. Nie widzieliśmy się kilka miesięcy. Melanie jest dziewczyną Toma. Wyjechała na semestr do Francji. A sądząc po łzawych statusach, jakie Tom publikuje ostatnio na Facebooku, mój brat naprawdę za nią tęskni. – Musisz z nami pojechać – mówi mama. Wygląda na zdenerwowaną. – Zawsze spędzamy święta razem. Tom kręci głową. – Jeśli chcecie spędzić je razem, musicie zostać w domu. – Tom – zaczyna tata ostrzegawczym tonem. – Ja też nie chcę jechać – rzucam cicho. – Jak to… przecież… – mama wbija we mnie wzrok. Jest tak rozczarowana, że czuję się okropnie. – Przecież mówimy o świętach w Nowym Jorku! Myślałam, że będziecie zachwyceni! – No właśnie – wtrąca się Elliot. – O co ci chodzi? Rzucam mu błagalne spojrzenie i w końcu dostrzegam w jego oczach błysk zrozumienia, jakby załapał, o co mi chodzi. Bierze mnie za rękę i ściska moją dłoń. – A w ogóle, to dlaczego musicie pracować w święta? – pyta Tom. – Bo potrzebujemy tych pieniędzy – odpowiada tata tak poważnym tonem, że wszyscy na niego patrzymy. – Zima jest naprawdę kiepska – dodaje mama. – To zlecenie spadło nam jak z nieba. Zapłacą nam więcej niż za dziesięć wesel w Wielkiej Brytanii. I pokryją wszystkie nasze wydatki. – Spogląda na mnie błagalnie. – Na pewno nie chcesz jechać? – Nie mogę – odpowiadam. – Muszę… – …napisać ważną pracę na angielski – podpowiada mi Elliot. – Stopień z tej pracy wpływa na ocenę końcową. – Właśnie! – wołam, uśmiechając się do niego z wdzięcznością, a potem odwracam się do rodziców. – Więc będę musiała nad nią pracować przez całe święta. Ale wy jedźcie. Poradzimy sobie. Tom mi przytakuje.

– Tak, jedźcie. Przecież możemy urządzić sobie wspólną gwiazdkę, jak wrócicie. Mama patrzy na tatę. – Sama nie wiem. Co ty o tym myślisz, Rob? – Myślę, że musimy się nad tym zastanowić – odpowiada tata. Jest tak samo zdenerwowany jak ona. Czuję się okropnie. Zastanawiam się, czy nie powiedzieć im prawdy – że robi mi się słabo na myśl o tym, że mogłabym dostać ataku paniki, uwięziona w samolocie tysiące mil nad ziemią. Ale nie jestem w stanie. Nie chcę ich martwić. Na pewno nie zostawiliby mnie samej na święta, gdyby wiedzieli, co się ze mną dzieje, i musieliby zrezygnować ze świetnie płatnego zlecenia. Najlepiej będzie, jak oni polecą do Ameryki, a ja zostanę tutaj. Mimo wszystko robi mi się smutno. Im bardziej boję się dostać ataku paniki, tym mniejszy staje się mój świat.

17 grudnia

Czy można wyrosnąć z najlepszej przyjaciółki? Cześć wszystkim! Po pierwsze, STRASZNIE wam dziękuję za cudne komentarze i rady, co zrobić, kiedy ogarnia mnie panika. To dziwne, ale odkąd wiem, że to mogą być ataki paniki, czuję się lepiej! Jesteście naprawdę super! ☺ Teraz tak: pamiętam, że obiecałam wam post na lżejszy temat, ale wydarzyło się coś, czym bardzo chciałabym się z wami podzielić. Kiedy byłam mała, miałam swój ulubiony płaszczyk. Był czerwony i miał czarne, błyszczące guziki w kształcie różyczek. A do tego futrzany kołnierz i futrzane mankiety. Kiedy go zakładałam, czułam się jak piękna księżniczka z dalekiego zimnego kraju, takiego jak Rosja albo Norwegia (w Norwegii jest zimno, prawda?). Tak uwielbiałam ten płaszcz, że nosiłam go bez przerwy, nawet kiedy zrobiło się cieplej. Potem pogoda się zmieniła i zaczęło być na niego za gorąco, ale ja wciąż nie chciałam go schować do szafy. Przez całe lato wisiał na oparciu mojego krzesła, żebym mogła na niego patrzeć każdego dnia. Następnej zimy płaszczyk zaczął być na mnie trochę za ciasny. Nie przejmowałam się tym, bo nie wyobrażałam sobie bez niego życia. Ale rok później tak urosłam, że nie mogłam już go dopiąć. Kiedy mama powiedziała, że musimy kupić mi nowy płaszcz na zimę, byłam załamana. Ale po jakimś czasie polubiłam swój nowy płaszczyk. Wprawdzie nie miał guzików w kształcie różyczek ani futrzanego kołnierza, ale był niebieskozielony, w kolorze morza. A później, gdy popatrzyłam na swój stary płaszcz, jego futrzany kołnierz wydał mi się trochę dziwaczny. Już nie miałam wrażenia, że jest mój, więc pozwoliłam mamie oddać go do sklepu z używanymi rzeczami. Teraz, kiedy spędzam czas z jedną z moich najbliższych przyjaciółek, mam wrażenie, że już do siebie nie pasujemy. Wszystko, co mówi, wydaje mi się złośliwe i przykre. Wszystko, co robi, wydaje mi się samolubne i dziecinne. Najpierw czułam się winna. Myślałam, że może to ja mówię albo robię coś nie tak. Ale potem przyszło mi do głowy, że może przyjaźnie przypominają czasem ubrania. Kiedy przestaje nam być w nich wygodnie, to nie znaczy, że coś źle zrobiliśmy. Mogliśmy po prostu z nich wyrosnąć.

Postanowiłam przestać trzymać się kurczowo przyjaźni, która mnie rani. Pozwolę, żeby się rozwiała i będę przyjaźnić się z tymi, przy których czuję się dobrze. A Wy? Macie przyjaciół, z których chyba wyrośliście? Chętnie poczytam o tym w komentarzach pod notką… Girl Online jest teraz offline xxx

Zwykle lubię poniedziałki. Wiem, wiem – jestem dziwna! Ale nic na to nie poradzę – początek kolejnego tygodnia zawsze wydaje mi się ekscytujący. To szansa, żeby zacząć wszystko od początku – dostajesz siedem całkiem nowych dni. Każdy poniedziałek jest jak mini-Nowy Rok… poza TYM poniedziałkiem. Ten poniedziałek wydaje mi się koszmarem i napawa mnie przerażeniem z CZTERECH powodów: 1. Właśnie sobie uświadomiłam, że wyrosłam z mojej najlepszej przyjaciółki – a dokładniej, że jej nie cierpię. 2. Muszę spędzić cały dzień z tą znielubioną przyjaciółką na próbach do jej sztuki. 3. Muszę spędzić cały dzień z chłopakiem, przed którym przez cały weekend robiłam z siebie idiotkę, bo on też występuje w tej sztuce. 4. Dziś premiera. Kiedy docieram do szkoły, czuję się maksymalnie zdołowana. – Pen! Świetnie, że jesteś! – woła pan Beaconsfield, gdy tylko wchodzę do sali. Wygląda na zdenerwowanego – zapomniał nawet ułożyć włosy na żel i grzywka opada mu smętnie na czoło. – Gdzie reszta? – pytam, rozglądając się po pustej sali. – Poszli na górę do pracowni teatralnej na ostatnią próbę, żeby dać nam – a właściwie tobie – czas ogarnąć scenografię. Patrzę na scenę. – A co jest z nią nie tak? – Mój przyjaciel grafficiarz niestety nawalił, więc potrzebuję twojej pomocy. Pan Beaconsfield od tygodni opowiadał, jak to jego znajomy artysta zajmie się naszą scenografią, żeby wyglądała jak autentyczna ulica w brooklińskim getcie. Powinnam się była domyślić, że nic z tego nie wyjdzie. Pan Beaconsfield nie ma pojęcia o street arcie. – Co mam zrobić? – pytam, kiedy wręcza mi plastikową torbę.

– Machnij jakieś graffiti na przyczepie i z tyłu sceny – rzuca pan Beaconsfield beztrosko, jakby prosił, żebym zamiotła podłogę. – Ja muszę wracać do reszty zespołu. Biedna Megan ma okropne problemy z zapamiętaniem swojej ostatniej kwestii. – Graffiti? – Zaglądam do torby. Jest w niej pełno puszek z farbą. – Ale jakie? Pan Beaconsfield robi się jeszcze bardziej zestresowany. – Nie wiem. Wymyśl kilka tagów czy coś w tym stylu. W końcu jesteś asystentką scenografa. Marszczę brwi. To prawda, że oprócz robienia zdjęć miałam pomóc przy scenografii, ale nigdy bym się nie zgłosiła, gdybym wiedziała, że będę musiała udawać Banksy’ego. W sumie trzy lata temu napisałam na ławce w parku „Kocham One Direction”. Ale to się chyba nie liczy. – Okej, to ja idę do pracowni teatralnej – mówi pan Beaconsfield, zgarniając swoje notatki z jednego z krzeseł. – Na pierwszej przerwie przyjdę zobaczyć, jak sobie radzisz. – I wymyka się z sali, zanim zdążę się odezwać. Wpatruję się w pustą ścianę z tyłu sceny. To jakiś obłęd! Jeśli zbliżę się do niej z puszką farby, na pewno nie wyjdzie z tego nic dobrego, a obiecałam sobie, że nie zaliczę dziś żadnych wpadek. Dlatego robię to, co zawsze w nagłym wypadku – piszę SMS-a do Elliota. Znamy swoje plany na pamięć i wiem, że ma właśnie łacinę. Zdaniem Elliota jego nauczyciel jest tak stary, że mówił po łacinie, zanim stała się martwym językiem, więc mam nadzieję, że nie zauważy, jak Elliot mi odpisuje.

Wysyłam SMS-a, wchodzę na scenę i staję przed przyczepą. Mogłabym poćwiczyć za nią robienie tagów. Jeśli mi nie wyjdzie, nikt na widowni tego nie zauważy, a jeśli jakimś

cudem odkryję w sobie talent do graffiti, to uratuję sztukę. Wyjmuję z torby puszkę farby i zdejmuję nakrętkę. Jakiego używałabym taga, gdybym była grafficiarzem? Nie mam pojęcia, więc postanawiam zamiast tego coś narysować. Tylko co? To musi pasować do nowojorskiego getta – i do Romea i Julii. Może złamane serce? Ostrożnie wciskam pompkę na górze puszki. Nic się nie dzieje. Wciskam ją jeszcze raz, znacznie mocniej, a wtedy ze środka tryska strumień jaskraworóżowej farby. Próbuję namalować serce, ale wychodzą mi raczej pośladki. Na szczęście dokładnie w tym momencie brzęczy mój telefon. To SMS od Elliota.

Czytając wiadomość od Elliota, oddycham z ulgą. Teraz wiem, jak rozwiązać problem, który wydawał się nierozwiązywalny, i to daje mi nadzieję. Może ten dzień nie będzie

jednak taki zły… I mam rację – reszta poniedziałku upływa zaskakująco gładko. Aktorzy siedzą z panem Beaconsfieldem w pracowni teatralnej, zawzięcie powtarzając tekst, a Tony, chłopak z naszego rocznika, który odpowiada za oświetlenie sceny, przychodzi na próbę techniczną i bez problemu udaje mu się wyświetlić jedno z moich zdjęć. Wygląda to niesamowicie. Z Megan widzę się dopiero po południu i wszystko jest w porządku. Napisanie notki znów pomogło mi uporządkować sobie wszystko w głowie. Odkąd pogodziłam się z tym, że wyrosłam z naszej przyjaźni, czuję znacznie mniejszą presję. Nawet spotkanie z Olliem nie robi na mnie większego wrażenia. Oboje z Megan są tak zdenerwowani występem, że skupiają się wyłącznie na powtarzaniu tekstu. Tuż przed podniesieniem kurtyny pan Beaconsfield zbiera nas wszystkich za kulisami. – Świetnie wam pójdzie – zapewnia. – I, jak mawia mój idol Jay Z, nie dajcie się sprowadzić na ziemię – sięgajcie chmur. Wszyscy wpatrujemy się w niego bez słowa. – Połamania nóg – mamrocze pod nosem. – Aha, Pen, na koniec przedstawienia zrobisz jeszcze jedno zdjęcie, kiedy obsada wyjdzie, żeby się ukłonić. Wskoczysz po prostu na scenę i pstrykniesz kilka fotek, okej? Czuję nagły przypływ strachu. To znaczy, że mam wejść na scenę przed salą pełną ludzi, a to NAJGORSZE, CO MOGĘ SOBIE WYOBRAZIĆ. Ale pan Beaconsfield biegnie już do kamerzysty sprawdzić, czy może zacząć kręcić, a wszyscy zajmują swoje miejsca. Wyciągam aparat z torby, siadam za kulisami i mówię sobie: „Wszystko będzie dobrze”. W końcu nie mam do zapamiętania żadnego tekstu. Wystarczy, że wejdę na scenę, zrobię zdjęcie i zejdę. Czego tu się bać…?

Sztuka przebiega bez żadnych wpadek. Wszyscy pamiętają swoje kwestie i wypowiadają je w odpowiednich momentach. Nawet akcent Olliego nie brzmi tak źle. Kiedy nadchodzi moment, w którym Julia umiera, słyszę, jak ludzie na widowni płaczą. Pan Beaconsfield zwołuje wszystkich na wspólny ukłon i patrzy na mnie z uśmiechem. – Wyszło super, prawda? Sama powiedz, dali czadu! – mówi zachwycony. Uśmiecham się do niego w odpowiedzi. – Byli niesamowici. – Nie rób zdjęcia, dopóki cała obsada nie ustawi się do ostatniego ukłonu, łącznie ze mną – szepcze. Kiwam głową i włączam aparat. Aktorzy kolejno wychodzą na scenę, żeby się ukłonić, a oklaski stają się coraz głośniejsze. Największy aplauz dostają Megan i Ollie. I chociaż jeszcze niedawno miałam ochotę przywalić Megan, udusić ją i kopnąć w nią kamieniem, mnie też udziela się podekscytowanie widzów. Jestem z niej naprawdę dumna. Brawa są teraz takie głośne, że czuję ich wibrowanie na skórze. Obsada ustawia się w rzędzie, a Megan zaprasza pana Beaconsfielda, żeby dołączył do aktorów – pan Beaconsfield unosi ręce w górę i udaje zaskoczonego, chociaż wcześniej dokładnie przećwiczyli tę scenę. Czekam, aż stanie na środku szeregu, a potem wchodzę na scenę. Strasznie się bałam tej chwili, ale wcale nie jest tak źle. Widownia jest zajęta oklaskiwaniem aktorów, więc właściwie czuję się niewidzialna… …dopóki nie stawiam ostatniego kroku, żeby zająć miejsce na środku sceny. Nagle mam wrażenie, że świat niebezpiecznie się przechyla – tyle że to nie świat, tylko ja. Przydeptuję sznurówkę mojego converse’a i lecę do przodu. Od razu wiem, że tym razem nie mam szans upaść z wdziękiem. Lecę za szybko i pod zbyt ostrym kątem, a jedyne, o czym myślę, to aparat, który trzymam w ręku. Nie mogę go zepsuć. Nie mogę pozwolić, żeby roztrzaskał się o podłogę. Dlatego ląduję w najdziwniejszej możliwej pozie – na łokciach, z pupą wypiętą w stronę widowni.

W sali rozlega się trzysta zdumionych okrzyków, po których zapada potworna cisza. Przerywa ją tylko pytanie, które dźwięczy mi w uszach: „Dlaczego tak mi zimno w pupę?”. Zerkam przez ramię i z przerażeniem zauważam, że spódnica zadarła mi się aż na plecy. Teraz przychodzi mi do głowy szereg dalszych pytań, a wszystkie zaczynają się od: „dlaczego”. „Dlaczego włożyłam rozkloszowaną spódniczkę?”, „Dlaczego zdjęłam czarne rajstopy, kiedy zrobiło mi się gorąco za kulisami?”, „Dlaczego, dlaczego ze wszystkich majtek, jakie mam w domu, wybrałam na dziś te najbardziej sprane i znoszone, i w dodatku w jednorożce?” Wciąż jestem na czworakach – z szoku i przerażenia nie mogę się ruszyć. A potem znów rozlega się aplauz – ale inny niż wcześniej. Te oklaski są kpiące, przerywane gwizdami i wybuchami śmiechu. Podnoszę wzrok i widzę, że Megan patrzy na mnie z niechęcią. Ktoś wyciąga do mnie dłoń. To Ollie. Na jego widok czuję się jeszcze bardziej upokorzona. Muszę się stąd wydostać. Muszę zejść z tej sceny. Ale zamiast wstać i zacząć biec, podejmuję kolejną straszną decyzję – schodzę ze sceny na czworakach. W zwolnionym tempie. A przynajmniej takie mam wrażenie. Zanim udaje mi się schować za kulisami, cała sala huczy od śmiechu. Wstaję chwiejnie, łapię torbę i uciekam. Biegnę przez całą drogę do domu. Wpadam zdyszana do przedpokoju i pędzę po schodach do sypialni, żeby na nikogo się nie natknąć, a potem rzucam się na łóżko. Jest mi tak wstyd – TAK WSTYD – że nie mam nawet siły opowiedzieć o wszystkim Elliotowi. Poczekam po prostu, aż zrobi mi się tak gorąco z zakłopotania, że całkiem się rozpuszczę. Wtedy już nigdy nie będę musiała wrócić do szkoły. Ale to przecież niemożliwe. „Jak ja się teraz pokażę w szkole? Co ja zrobię?” Sięgam do torebki po telefon. Spoglądam na ekran przez zmrużone powieki, bo boję się, że zobaczę mnóstwo kpiących wiadomości, ale na szczęście nie mam żadnych nowych SMS-ów. Włączam internet. Skoro nie mogę się poradzić Elliota, wybieram drugą najlepszą opcję i radzę się Google’a. „Jak przeżyć potworne upokorzenie?”, wpisuję w wyszukiwarkę. Czterdzieści cztery miliony wyników. Okej, w porządku, na pewno znajdę jakieś rozwiązanie. Klikam w pierwszy link, który przenosi mnie na portal o nazwie Pozytywnie zakręceni. „Zastanów się, jakie wnioski płyną z twojego upokorzenia”, radzi autor artykułu. „Każda sytuacja wygląda lepiej, kiedy zrozumiemy jej powód albo znaczenie”.

Hmm… Oto moje wnioski z dzisiejszej premiery: Wniosek numer 1: Zanim wyjdziesz na scenę przed trzystu widzów, sprawdź, czy masz zawiązane sznurówki. Wniosek numer 2: Rozwiązane sznurówki są poważnym zagrożeniem dla zdrowia – jeśli na nie nadepniesz, polecisz do przodu z takim impetem, że zadarta spódnica odsłoni ci cały tyłek. Wniosek numer 3: Jeśli wkładasz tak krótką spódnicę, że może odsłonić ci cały tyłek, i nadepniesz na rozwiązaną sznurówkę na scenie przed trzystoma widzami, pamiętaj przynajmniej, żeby mieć na sobie jak najmniej kompromitującą bieliznę. Wniosek numer 4: Nigdy, przenigdy, pod żadnym pozorem nie wkładaj majtek w kolorowe jednorożce. Wniosek numer 5: Nigdy, przenigdy, pod żadnym pozorem nie wkładaj majtek w kolorowe jednorożce, które są SPRANE i WYSTRZĘPIONE NA BRZEGACH ze starości – nawet jeśli to twoje najwygodniejsze majtki. Wniosek numer 6: Jeśli jesteś na tyle głupia, żeby włożyć stare, sprane i wystrzępione na brzegach majtki w kolorowe jednorożce, a potem przypadkiem pokazać je trzystu ludziom, nie schodź ze sceny na czworaka, powtarzam – NIE SCHODŹ ZE SCENY NA CZWORAKA – bo będą je dalej widzieli. Nie mam już życia w tej szkole! A portal Pozytywnie zakręceni kłamie. Teraz, kiedy wiem, dlaczego się skompromitowałam, czuję się milion razy gorzej. Wzdrygam się na samo wspomnienie tego wieczoru. Moje życie to jedna wielka katastrofa. Powinnam mieć na czole wytatuowane ostrzeżenie – takie jak na paczkach papierosów. To smutne, ale szczęśliwa i pewna siebie czuję się tylko na moim blogu. Odruchowo klikam ikonę bloga na ekranie telefonu. Notka o wyrastaniu z przyjaźni ma dwanaście nowych komentarzy. Przeglądam je i trochę się uspokajam. Znów wszystkie są miłe i wpierające.

Totalnie cię rozumiem. Mnie też zdarzyło się wyrosnąć z niektórych przyjaźni. Ja się z tobą zaprzyjaźnię. Sprawiasz wrażenie świetnej osoby. Jej strata, nie twoja. Wiem, że dziwnie to zabrzmi, ale jesteś jedną z moich najbliższych przyjaciółek.

Oczy wypełniają mi się łzami i przyciągam do siebie kolana. Na moim blogu jestem całkowicie szczera, jestem w stu procentach sobą – a czytelnikom chyba naprawdę się to podoba, więc raczej nie mogę być taka okropna. Poza tym żaden z nich nie widział mojej bielizny. Elliot mówi, że na Ziemi żyje dziś ponad siedem miliardów ludzi. Spośród nich wszystkich tylko jakieś trzysta osób widziało moje majtki w jednorożce. Są jak jeden mały kamyczek na całej plaży w Brighton. Okej, wiele z tych trzystu osób chodzi ze mną do szkoły, ale mimo wszystko na pewno szybko o tym zapomną. Układam się wygodnie na łóżku i zamykam oczy. „Miliardy ludzi nie widziały twoich majtek”, powtarzam w duchu, jakbym opowiadała sobie bajkę na dobranoc. „Miliardy ludzi nie widziały twoich majtek”. Śni mi się właśnie coś fajnego: gigantyczny kalendarz adwentowy z setkami okienek, gdy nagle budzi mnie powiadomienie o nowej wiadomości e-mail. Szukam po ciemku telefonu, żeby go wyłączyć, ale dźwięk powtarza się jeszcze raz. I jeszcze raz. Patrzę przez zmrużone powieki na budzik. Jest pierwsza w nocy. Dlaczego dostaję tyle e-maili o tej porze? Najpierw myślę, że ludzie komentują moje notki, ale kiedy otwieram skrzynkę, widzę, że wszystkie są z Facebooka. „Megan Barker oznaczył(a) cię w poście” – czytam w pierwszym. Następne informują, kto skomentował jej posta – wygląda na to, że zrobiła to już połowa obsady. Robi mi się naprawdę niedobrze, kiedy klikam w link i czekam, aż strona się załaduje. Film zaczyna się od ukłonu aktorów. A potem widzę, jak wchodzę na scenę i się potykam – i oblewa mnie zimny pot. Kamera robi zbliżenie dokładnie na moje majtki: widać nawet kawałek wystrzępionej nitki, która zwisa mi po wewnętrznej stronie uda. Rzucam telefon na podłogę. Masakra.

Zupełnie zapomniałam, że sztuka była nagrywana. To straszne. Albo jeszcze gorsze. Ze wstydu i przerażenia mam ciarki na całym ciele. Co ja teraz zrobię? „Weź głęboki oddech i zachowaj spokój”, mówię sobie. Mogę przecież skasować ten post, prawda? Biorę laptopa i włączam lampkę nocną. Telefon znów brzęczy. Przełykam ślinę i loguję się na Facebooka na komputerze. Mała czerwona ikonka w prawym górnym rogu pokazuje, że mam dwadzieścia dwa nowe powiadomienia. O nie! Już siedemnaście osób polubiło ten film. Zmuszam się, żeby przeczytać komentarze. „Uuuups!” – napisała Megan w swoim poście. Większość osób dorzuciła tylko „LOL” albo wstawiła emotikony z zawstydzonymi buźkami. A potem widzę komentarz Bethany, która grała w sztuce nianię: „Fuj, to było obrzydliwe!”. Pod spodem Ollie dopisał: „Według mnie to było całkiem urocze”. Chyba nigdy nie czułam się gorzej. Przesuwam kursor nad post i usuwam znacznik. Film natychmiast znika z mojej ściany, ale ciągle pojawia się w moich aktualnościach, bo członkowie obsady nadal go komentują i udostępniają. Jak Megan mogła mi to zrobić? Ja nigdy bym jej czegoś takiego nie zrobiła. Natychmiast wysyłam do niej prywatną wiadomość: „Proszę cię, skasuj ten film, OK?”. Siedzę i wpatruję się w ekran, czekając na odpowiedź, ale nic się nie dzieje. – No weź! – mamroczę pod nosem bez przerwy. Megan milczy. Po jakiejś półgodzinie ruch na Facebooku zamiera. Widać moi koledzy ze szkoły wreszcie poszli spać. Ja też powinnam spróbować się zdrzemnąć. Ale jak mam teraz zasnąć? Rano wszyscy zobaczą ten film. Czuję się tak, jakbym siedziała na bombie zegarowej i czekała, aż wybuchnie. Wiele godzin przewracam się z boku na bok, bez przerwy sprawdzając telefon. Stale odświeżam swój profil na Facebooku, bo mam nadzieję, że Megan zobaczyła moją wiadomość i skasowała ten film. O wpół do szóstej rano, kiedy zaczynam świrować ze zmęczenia, piszę do niej jeszcze raz, błagając ją o usunięcie filmu. Potem kładę się i zamykam oczy. Wszystko będzie dobrze, mówię sobie. Skasuje go, jak tylko się obudzi i przeczyta moje wiadomości. Kiedy na dworze zaczyna robić się jasno, wreszcie zapadam w niespokojny sen. A potem słyszę pukanie Elliota – puka bez przerwy, co w naszym kodzie oznacza sygnał 999. Przerażona podrywam się z łóżka. Odpukuję, żeby przyszedł. Telefon mi dźwięczy. SMS.

„Błagam, błagam, niech to będzie Megan”, mówię sobie w myślach, chwytając komórkę. Ale to Elliot.

Słyszę trzask frontowych drzwi jego domu i tupot kroków na chodniku, więc biegnę na dół, żeby go wpuścić. – Dopiero wstałaś? – pyta Elliot od progu. Kiwam głową. – Okej, nie panikuj, ale stało się coś strasznego – oświadcza poważnie. – W porządku, wiem, o co chodzi – odpowiadam. – Wiesz…? Mam nieodparte wrażenie, że Elliot jest odrobinę zawiedziony; naprawdę lubi przynosić złe wiadomości. – O film? – pytam, prowadząc go po schodach na górę. Kiedy przechodzimy przez pierwsze piętro, otwierają się drzwi sypialni moich rodziców i z pokoju wychodzi tata. Na widok Elliota kręci głową i uśmiecha się szeroko. – Jest siódma rano – zauważa. – Tak naprawdę to jest dopiero za minutę siódma, ale dzięki, panie P. – odpowiada Elliot, zerkając na zegarek. Tata unosi brwi i wzdycha. – Nie chodziło mi o to, która godzina. Miałem na myśli, że to trochę wczesna pora na wizytę, prawda? – Najlepsi przyjaciele pomagają sobie o każdej porze – mówi poważnie Elliot. Tata natychmiast spogląda na mnie z niepokojem. – Wszystko w porządku, kochanie? Wczoraj wieczorem pędziłaś do swojego pokoju, jakbyś musiała ugasić jakiś pożar. – Tak, nic mi nie jest – zapewniam. – To tylko…

– Nagły kryzys z pracą domową – kończy za mnie Elliot. – To te paskudne francuskie czasowniki. – Ale Penny nie uczy się francuskiego. – Tata wpatruje się we mnie, jakby próbował zobaczyć, co tak naprawdę jest grane. – Ona nie, ale ja tak – rzuca błyskawicznie Elliot. – Dlatego potrzebuję jej pomocy. – Aha. – Tata marszczy brwi i drapie się po głowie. Nie wygląda na przekonanego. – No dobrze, to kiedy poradzicie sobie z kryzysem francuskim, zejdźcie na dół na śniadanie. Robię jajka sadzone – mówi z amerykańskim akcentem – a poza tym musimy porozmawiać o Nowym Jorku. – Jasne! – wołam przez ramię i razem z Elliotem wbiegamy na drugie piętro. Zatrzaskuję za nami drzwi mojego pokoju. – Dlaczego mi nie powiedziałaś? – pyta Elliot. – Za bardzo się wstydziłam – opadam na łóżko. – A poza tym wszystko będzie okej. Wysłałam Megan kilka wiadomości, żeby skasowała ten film, więc mam nadzieję, że usunie go z Facebooka, jak tylko wstanie. Elliot patrzy na mnie zdumiony. – Kiedy ostatnio byłaś na fejsie? – Koło piątej rano. – Czuję, jak ściska mnie w żołądku. Mam dziwne wrażenie, że Elliot wie coś, czego ja nie wiem. I jakim cudem w ogóle widział ten film? Odznaczyłam się w poście Megan, więc nie powinien zobaczyć go w swoich aktualnościach; nie przyjaźni się z moimi kolegami ze szkoły. Otwieram laptopa i odświeżam Facebooka. O nie! Jakiś chłopak z niższej klasy oznaczył mnie w linku do filmu – który teraz jest na YouTube. Jestem też oznaczona w linku na nieoficjalnej facebookowej grupie naszej szkoły. Tam też ktoś wrzucił ten film. – Strasznie mi przykro, kochana – oświadcza Elliot grobowym głosem. – Ale wygląda na to, że rozprzestrzeniasz się wirusowo.

– Penny! – woła mama, gdy tylko wchodzę do kuchni. – Co się stało? Siadam przy stole i chowam twarz w dłoniach. Gdybym miała odrobinę więcej energii, wybuchłabym płaczem. – Rozprzestrzenia się wirusowo – oznajmia poważnym tonem Elliot, siadając obok mnie. – Wirusowo? – Tata odwraca się w moją stronę. – Coś mi się zdawało, że mizernie wyglądasz, kochanie. Chcesz gripex? – Nie, nie. Rozprzestrzenia się wirusowo w internecie – wyjaśnia Elliot. – Jak wtedy, kiedy po Twitterze krążył film z gołą Rihanną. – W internecie jest film, na którym jesteś goła? – Tata siada przy stole naprzeciwko mnie i patrzy mi w oczy tak poważnie jak nigdy dotąd. – Nie! – wołam. – Nie jest całkiem goła – uściśla Elliot po chwili namysłu. – W internecie jest film, na którym jesteś częściowo goła? – Tata podrywa się z miejsca, a potem znów opada na krzesło. Spogląda na mamę. Mama podchodzi do stołu, siada obok i bierze mnie za rękę. – Co się stało, kochanie? – pyta i to wystarcza, żebym się totalnie rozkleiła. – W… sieci… jest… film… na… którym… widać… mi… majtki… w… jednorożce! – udaje mi się wyszlochać. – A to w zasadzie jeszcze gorsze, niż gdyby była goła – dodaje Elliot. – Majtki w jednorożce? – Tata wygląda, jakby nie miał pojęcia, o czym mówimy. – Jakie znowu majtki w jednorożce? Jaki film? Czy ktoś może mi wytłumaczyć, co tu się dzieje? – Penny przewróciła się wczoraj na scenie, kiedy robiła zdjęcie, i pokazała majtki całej widowni – wyjaśnia Elliot. – Moje najgorsze majtki – szlocham. – To znaczy, tak naprawdę moje ulubione –

dlatego je założyłam – patrzę na mamę oczami pełnymi łez. – Były takie wygodne. Ale to już przeszłość. Teraz najchętniej bym je spaliła. – Co byś spaliła? – pyta zaspany Tom, wchodząc do kuchni. Ma rozczochrane włosy po nocy. – Swoje majtki w jednorożce – odpowiada Elliot. – Okej, najwyraźniej jeszcze się nie obudziłem – komentuje Tom, opadając ciężko na krzesło. – Czyli tak naprawdę nie jesteś GOŁA w tym filmie? – upewnia się tata. – Tak, to musi być sen – mruczy Tom, przymykając oczy i chowając twarz w dłoniach. Kręcę głową. – Okej, czyli nic takiego się nie stało, prawda? – pyta tata, patrząc na mnie z nadzieją. – To co, że przez sekundę widzieli twoje majtki? Na pewno już nikt o tym nie pamięta. – Błagam, niech ktoś mi powie, że śnię – mamrocze Tom z zamkniętymi oczami. – Nie przez sekundę – jęczę. – W internecie jest film, na którym wszystko widać z bliska i w zwolnionym tempie. Każdy będzie mógł sobie obejrzeć, jak się przewracam. A one są takie sprane i wystrzępione! – Co jest sprane i wystrzępione? – chce wiedzieć tata. Elliot i ja odpowiadamy równocześnie: – Jej majtki w jednorożce! – Moje majtki w jednorożce. – Ojej. – Mama przytula mnie do siebie. – Te, które nosisz, odkąd miałaś dwanaście lat? – Mamo! Rzuca mi zawstydzony uśmiech. – Przepraszam. Tom spogląda na nas zaspanymi oczami. – Czyli to nie jest sen, tak? – Obawiam się, że nie. – W porządku. – Tata kładzie obie dłonie na stole. – Kto zamieścił ten film w sieci? – Megan – odpowiadam.

– Megan-grena – mruczy Elliot. – Megan? – mama wygląda na naprawdę wstrząśniętą. – Tak, wrzuciła ten film na swojego Facebooka, a teraz ktoś zamieścił go na YouTube. Jest też na profilu szkoły na fejsie. – Znów zaczynam płakać na myśl o tym, że cała szkoła może obejrzeć moje majtki. Tom wbija we mnie wzrok. – Mówisz poważnie? Kiwam głową. – No dobrze. – Mój brat podnosi się z krzesła. Po jego senności nie ma już ani śladu. – Dokąd idziesz? – pyta mama, spoglądając na niego z niepokojem. – Do szkoły. Znajdę wszystkich, którzy wrzucili ten film do sieci, i zmuszę ich, żeby go skasowali. – Nigdy nie widziałam Toma w takim stanie. Jest wściekły. Mama zrywa się od stołu i łapie go za rękę. – Nie możesz tego zrobić, to już nie jest twoja szkoła! Tom patrzy na nią ze zmarszczonymi brwiami. – To co? Penny tam chodzi, a jest moją siostrą. Nie mogę siedzieć bezczynnie. Patrzę na niego z wdzięcznością. – W porządku, synu. Ja się tym zajmę. Ostatnie, czego nam teraz trzeba, to żebyś i ty miał przez to kłopoty. – Tata bierze mnie za rękę. – Nie martw się, kochanie. Zaraz pójdę do szkoły i załatwię, żeby zdjęli film ze swojej strony. Kręcę głową. – To nieoficjalny profil, nauczyciele go nie kontrolują. A film udostępniło już tyle osób, że i tak wszyscy go zobaczą. Wyobrażam sobie, że przychodzę do szkoły. Czuję na sobie spojrzenia kolegów, słyszę, jak się ze mnie śmieją – i nagle mam wrażenie, jakby ktoś wciągnął mnie pod wodę. Nie mogę oddychać, nie mogę przełknąć śliny, a całe moje ciało zaczyna się dziwacznie trząść. Po prostu nie mam siły na następną kompromitację. – Pen? Wszystko okej? – głos Elliota jest stłumiony, jakby dobiegał z daleka. Słowa rodziców i Toma mieszają się ze sobą. Słyszę tylko urywki zdań, jakby ktoś stale zmieniał stacje w radiu, szukając swojej ulubionej.

– Penny? – Pen? Kochanie? – Przynieś jej wody. – O Boże, ona zemdleje. Czuję, jak ktoś łapie mnie za ramiona. Ktoś silny. Tata. – Weź naprawdę wolny, głęboki oddech, kochanie. – Mama. – Napij się wody. – Tom. Zamykam oczy i wolno nabieram powietrza do płuc. I jeszcze raz. Wyobrażam sobie, jak morskie fale rozbijają się o brzeg, a potem cofają, rozbijają i cofają. Po chwili moje ciało przestaje się trząść. – Penny, co to było? – pyta mama. Jest taka zmartwiona, że znów mam ochotę się rozpłakać, ale boję się, że łzy wywołają nawrót ataku paniki, więc dalej skupiam się na oddechu. – Dobrze się czujesz? – dodaje tata. Nadal ściska mnie mocno za ramiona. To przyjemne uczucie. Jest jak kotwica, która trzyma mnie we właściwym miejscu. – Mam im powiedzieć? – pyta mnie cicho Elliot. Potakuję. Sama wciąż koncentruję się na oddechu, a Elliot opowiada mojej rodzinie o tym, że od naszego wypadku samochodowego zdarzają mi się ataki paniki. Mama i tata robią się bladzi jak ściana. – Przepraszam – to pierwsze słowo, które udaje mi się wykrztusić. Tata patrzy na mnie zdziwiony. – Co? Za co nas przepraszasz? – Mogłaś nam powiedzieć – mówi mama. – Nie chciałam was martwić. A poza tym myślałam, że za jakiś czas mi przejdzie. – Zrobić herbaty? – pyta Tom, ściągając na siebie nasze zdumione spojrzenia. Tom NIGDY nie proponuje, że zrobi herbaty. Uśmiecham się do niego i kiwam głową. – Dobrze, to po kolei – zaczyna tata oficjalnym tonem. – Po pierwsze, trzeba ci pomóc z tymi atakami paniki. – Tak, jest na nie mnóstwo sposobów – dodaje mama. – Znam świetne ćwiczenia oddechowe z czasów, kiedy dopadała mnie trema.

– Miałaś tremę przed występami? – pytam z niedowierzaniem. Trudno mi sobie wyobrazić, że moja superpewna siebie mama mogła się czegokolwiek bać. – No jasne. I to okropną. Czasem nawet wymiotowałam przed występem, ale udało mi się nad tym zapanować i tobie też się uda, kochanie. – No właśnie – potwierdza tata, uśmiechając się do mnie. – A ja zadzwonię do szkoły i powiem im, że jesteś chora. – Bierze mnie za rękę. – Myślę, że powinnaś odpuścić sobie lekcje do nowego roku, żeby sprawy trochę przycichły. W tym semestrze zostały jeszcze tylko dwa dni szkoły. Posyłam mu blady uśmiech. – Dzięki, tato. – A po trzecie – mówi, zerkając na mamę – chcemy, żebyś poleciała z nami do Nowego Jorku. Elliot wzdycha. Przestraszona zerkam na tatę. – Ale ja… – I zapraszamy też Elliota – przerywa mi tata. – O Boże! – Elliot rozdziawia usta tak szeroko, że widzę jego migdałki. – I tak planowaliśmy zaprosić dziś was oboje – mówi mama z uśmiechem. – A teraz, po tym wszystkim, masz jeszcze lepszy powód, żeby wyjechać. – To będą tylko cztery dni – tłumaczy nam tata. – Wylecimy w czwartek i wrócimy w sobotę, w Wigilię. – Patrzy na Toma z uśmiechem. – Więc mimo wszystko uda nam się spędzić Boże Narodzenie razem. Zerkam na Elliota. Uśmiecha się tak szeroko, jakby wygrał właśnie w totka. – Myślę, że taki wyjazd świetnie ci zrobi – ocenia mama. – Będziesz mogła na dobre zapomnieć o całej sytuacji i tym głupim filmie. – Właśnie. Kiedy wrócimy, będą święta i najgorsze już minie – mówi tata. – Coś w tym jest – zaczyna Elliot, ale w tym samym momencie dzwoni jego telefon. Elliot patrzy na ekran i marszczy brwi, a potem odbiera. – Cześć, tato… jestem u sąsiadów obok. A gdzie niby miałbym być?… Okej, okej, za chwilę wrócę. – Kończy rozmowę i patrzy na nas przepraszająco. – To był mój tata, zastanawiał się, czy wybieram się dziś do szkoły. Lepiej już pójdę. – Odwraca się i łapie mnie za obie dłonie. – Wiem, że denerwujesz się lotem, Pen, ale wszyscy pomożemy ci go przetrwać, prawda? – Spogląda

na moich rodziców, a oni kiwają głowami jak te pieski, które stawia się w samochodzie. – Oczywiście, że tak, kochanie – mówi mama z uśmiechem. – Możesz na nas liczyć – zapewnia tata. Telefon Elliota znów zaczyna dzwonić. – Halo, mamo… już powiedziałem tacie… jestem u sąsiadów obok… wracam za dwie sekundy. – Chowa telefon do kieszeni i wzdycha. – Moi rodzice naprawdę o niczym ze sobą nie rozmawiają! – Nagle robi przerażoną minę. – Och, mam nadzieję, że pozwolą mi z wami lecieć. A co, jeśli się nie zgodzą? – Nie martw się, kochanie – uspokaja go mama. – Przyjdę do was i porozmawiam z nimi. Jestem pewna, że nie będą mieć nic przeciwko temu. Tym bardziej że nasi klienci za wszystko płacą. Elliot uśmiecha się, a potem odwraca w moją stronę i patrzy na mnie z nadzieją. – To jak myślisz, Pen? Biorę głęboki oddech i odpowiadam mu uśmiechem. – Myślę, że lecimy do Nowego Jorku!

20 grudnia

Jak zmierzyć się ze swoim strachem Cześć wszystkim! Jeszcze raz wielkie dzięki za komentarze do mojej notki o przyjaźni. Wiem, że to zabrzmi dziwnie, bo nigdy żadnego z was nie poznałam w realu, ale naprawdę mam wrażenie, że jesteście moimi przyjaciółmi – zawsze piszecie takie miłe rzeczy, a wasze wsparcie dużo dla mnie znaczy. Okej, większość z was pewnie pamięta moją notkę o tym, że od czasu wypadku samochodowego zdarzają mi się ataki paniki. Za to w tym tygodniu miałam coś w rodzaju Momentu Szklanego Pantofelka. Wiki i ja nazywamy tak sytuacje, które na początku wyglądają naprawdę strasznie, ale w końcu prowadzą do czegoś naprawdę fajnego – jak wtedy, kiedy Kopciuszek gubi szklany pantofelek i dzięki temu odnajduje ją jej Książę z Bajki. W tym tygodniu zdarzyło mi się coś totalnie, absolutnie masakrycznego, przez co dostałam kolejnego idiotycznego ataku paniki. Ale wydaje mi się – mam nadzieję – że dzięki temu czeka mnie niesamowita przygoda. Za kilka dni wyjeżdżam i będę musiała polecieć tam samolotem. Bardzo się tym denerwuję, ale mam nadzieję, że jeśli dam sobie radę, jeśli uda mi się zmierzyć z moim strachem, to pozbędę się go raz na zawsze. Kiedy byłam mała, wierzyłam, że pod łóżkiem moich rodziców mieszka czarownica. Za każdym razem, kiedy mijałam ich sypialnię w drodze do mojego pokoju, biegłam najszybciej, jak potrafiłam, żeby nie wyleciała na swojej miotle i nie zamieniła mnie w ropuchę. Któregoś dnia tata zobaczył, jak przerażona pędzę korytarzem, więc zapytał, co się stało. Kiedy wszystko mu wyjaśniłam, kazał mi wejść do ich sypialni, wziął latarkę i oświetlił podłogę pod łóżkiem. Stało tam tylko stare pudełko po butach. Czasem trzeba stanąć twarzą w twarz ze swoim strachem, żeby zrozumieć, że tak naprawdę nie ma się czego bać. Nic ci się nie stanie – nikt nie zamieni cię w ropuchę. I właśnie to zrobię w tym tygodniu, kiedy wsiądę do samolotu. A wy?

Macie coś takiego, czego się boicie i z czym chcielibyście się zmierzyć? Może zrobimy to razem…? Napiszcie w komentarzach, co wywołuje w was strach i jak się z tym zmierzycie w tym tygodniu. Powodzenia! W następnej notce dam wam znać, jak mi poszło. Girl Online jest teraz offline xxx

– Wiesz, czego ci trzeba? – zaczyna Elliot, kiedy siadamy w kawiarni w hali odlotów. – Twojej własnej Sashy Fierce. – Kogo? – Serce wali mi jak oszalałe, kiedy rozglądam się po hali. Niedługo rozpocznie się boarding naszego samolotu. Będę musiała wejść do maszyny, która jakimś cudem utrzymuje się tysiące kilometrów nad ziemią i nie spada. A co jeśli… – Sashy Fierce – powtarza Elliot. – No wiesz, to alter ego Beyoncé. Zamienia się w nią na scenie. Marszczę brwi. – O czym ty mówisz? Elliot odchyla się na fotelu i prostuje swoje długie nogi. Jest ubrany w sweter z logo uniwersytetu Harvarda, oczywiście z second handu, rurki w paski i jaskrawozielone buty baseballowe, które idealnie pasują kolorem do oprawek jego okularów. Jak może być taki wyluzowany, skoro zaraz mamy wejść do gigantycznej metalowej puszki i szybować w powietrzu? – Kiedy Beyoncé zaczynała w branży muzycznej, była bardzo nieśmiała i zamknięta w sobie. Nienawidziła występować – opowiada Elliot. – Więc wymyśliła sobie alter ego: odważną i wyzywającą dziewczynę, którą nazwała Sasha Fierce. Za każdym razem, kiedy wychodziła na scenę, udawała Sashę. Dzięki temu mogła być pewna siebie i rzucać włosami. – Rzucać włosami? – No, wiesz… – Elliot majta głową w przód i w tył tak mocno, że jego okulary lądują na moich kolanach. – Okej – mówię, oddając mu okulary – ale niby jak ma mi to pomóc? – Musisz wymyślić własną wersję Sashy Fierce i udawać w samolocie, że nią jesteś. – Elliot gładzi się po brodzie jak zwykle, kiedy się nad czymś zastanawia. – Co powiesz na Sarah Savage? – Nie! Będę się czuła jak jakaś wariatka!

Zerkam na rodziców, którzy stoją w kolejce po kawę – i uspokajający napar z rumianku dla mnie. Chociaż strasznie zaschło mi w gardle, nie chcę, żeby wracali do stolika, bo kiedy już się napijemy, będziemy musieli wejść na pokład, a potem… – Okej, to może Connie Confident? Patrzę na Elliota z uniesionymi brwiami. – Żartujesz. Elliot wzdycha. – Okej, to sama coś wymyśl. Patrzę na kobietę, która idzie w naszym kierunku, ciągnąc za sobą małą, jaskraworóżową walizkę na kółkach. Jest ubrana w obcisłe szare dżinsy, czarne buty ze szpiczastymi noskami i piękną pelerynę. Wygląda świetnie, jest spokojna i sprawia wrażenie, jakby przychodziło jej to bez najmniejszego wysiłku. Nawet fryzurę ma nieskazitelną – elegancki czarny bob z lśniącymi mahoniowymi pasemkami. Kiedy mnie mija, zauważam, że ma naszyjnik z napisem „Strong”, czyli silna. Chyba Wszechświat próbuje mi coś pokazać, jak to zawsze mówi mama. – Strong – szepczę. Elliot spogląda na mnie. – Co? – Moje alter ego ma na nazwisko Strong. – A, okej. Tak, to pasuje. A jak ma na imię? Zastanawiam się przez chwilę. Jakie cechy powinno mieć moje alter ego oprócz siły? Chyba spokój. Ale jakie imię kojarzy się ze spokojem? Próbuję sobie przypomnieć, kiedy czuję się spokojna, i przed oczami staje mi obraz morza. – Ocean! – wyrywa mi się. Elliot znów przytakuje. – Ocean Strong. Silna jak ocean… Hm, tak, powinno zadziałać. „Ocean Strong”, powtarzam w myślach i nagle wyobrażam sobie komiksową superbohaterkę w obcisłym zielonym kombinezonie z peleryną i długimi kasztanowymi włosami, opadającymi na ramiona. „Jestem Ocean Strong”, mówię sobie, i wtedy dzieje się coś niesamowitego – zaczynam to czuć! Moje serce wraca do normalnego rytmu i mogę wreszcie przełknąć ślinę. „Jestem Ocean Strong”. Wyobrażam sobie, jak moje alter ego

surfuje na ogromnej fali w pozie superbohatera, mierząc spokojnym wzrokiem horyzont. W tym momencie mama i tata wracają do stolika z tacą. – Wszystko w porządku? – pyta mama, patrząc na mnie. – Tak – odpowiadam i udaje mi się nawet uśmiechnąć. Rodzice rozmawiają z Elliotem o Nowym Jorku i wszystkich miejscach, które chcą zobaczyć, a ja robię ćwiczenie oddechowe, którego nauczyła mnie mama, i dalej wyobrażam sobie Ocean Strong w najdrobniejszych szczegółach. Ocean Strong wsiadłaby do samolotu bez mrugnięcia okiem. Po prostu wkroczyłaby na pokład z wysoko podniesionym czołem, patrząc spokojnie przed siebie. Ocean Strong nie pozwoliłaby, żeby wypadek samochodowy zniszczył jej resztę życia. Byłaby nieustraszona i odważna i dalej walczyłaby ze złem. Nagle telefon wibruje mi w kieszeni, wyrywając mnie z moich rozmyślań. SMS od Megan.

Nie odzywała się do mnie przez cały tydzień. Chociaż od przedstawienia nie byłam w szkole, nie próbowała się dowiedzieć, czy wszystko ze mną okej. Nawet Ollie przysłał mi wiadomość na fejsie, żeby sprawdzić, jak się czuję. Nie przeprosiła mnie też za tamten film, chociaż usunęła go ze swojego profilu. Wyłączam telefon i chowam go do torebki. Co zrobiłaby Ocean Strong, gdyby ktoś wrzucił do sieci filmik, na którym robi z siebie idiotkę? Wyobrażam sobie, jak moje alter ego zbywa to śmiechem, a potem wskakuje na deskę surfingową i rusza na poszukiwanie następnej przygody. I nagle dzieje się coś dziwnego – zaczynam czuć się naprawdę dobrze. Ostatnio spotkało mnie trochę niefajnych rzeczy, ale się nie poddałam. A teraz lecę do Nowego Jorku przeżyć wielką przygodę. Może i jestem niezdarną panikarą z fatalnym gustem do bielizny, ale właśnie robię coś fantastycznego. I sama też jestem całkiem spoko – w końcu nazywam się Ocean Strong.

Na szczęście nasza czwórka ma miejsca obok siebie w środkowej części samolotu, więc siedzę wciśnięta między Elliota a tatę. Najpierw czuję się przy nich bezpiecznie, ale kiedy samolot włącza silniki, znów ściska mnie mocno w gardle. – Opowiedz mi coś jeszcze o Ocean Strong… – szepcze mi Elliot do ucha. – Ma świetną deskę surfingową – mówię, wpijając palce w podłokietniki. – Nieźle – stwiedza Elliot z uznaniem. – Myślę, że przydałoby jej się też jakieś powiedzonko. Przez megafon rozlega się głos pilota: – Personel pokładowy, przygotować samolot do startu. – Jest niski i zdecydowany. Przypomina mi głos taty, a to mnie uspokaja. – Jak to? – pytam Elliota. – No wiesz. Batman mówi: „Do Batmobilu, Robinie!”, a Sędzia Dread: „Ja jestem prawem!”. – Aha. Okej. Słyszę ryk silników, a samolot zaczyna się toczyć do przodu. Zamykam oczy i usiłuję wymyślić jakieś powiedzonko dla Ocean Strong. – Wojownicze Żółwie Ninja mówiły: „Cowabunga”… Otwieram oczy i piorunuję Elliota wzrokiem. – Nie będę miała powiedzonka „Cowabunga”! Samolot zaczyna pędzić po pasie startowym. Przypomina mi się, jak nasz samochód ślizgał się na mokrej drodze i słyszę krzyk mamy. Odwracam się, żeby na nią spojrzeć, ale rozmawia uśmiechnięta z tatą. – To może: „Hej, mała, patrz na moją klatę?” – proponuje Elliot. – A czyj to tekst? – Johny’ego Bravo. Wybucham śmiechem.

– Ocean Strong nie może mieć takiego samego powiedzonka jak Johny Bravo! – To może: „Mój pajęczy zmysł coś wyczuwa?” – rzuca Elliot z uśmiechem. Teraz śmieję się, chociaż równocześnie jestem przerażona. Samolot unosi się, zostawiając ziemię w dole. – Wszystko okej? – pyta szeptem Elliot, przykrywając moją dłoń swoją. Kiwam głową, zaciskając zęby. – Odwracaj moją uwagę. Znasz jeszcze jakieś powiedzonka? Elliot patrzy na mnie roziskrzonym wzrokiem. – Jasne! Zanim samolot kończy się wznosić, znam już slogan każdego superbohatera, od Kapitana Ameryki po Wolverina. – Dobrze się czujesz, Penny? – tata patrzy na mnie z niepokojem. Uśmiecham się do niego. Przychodzi mi do głowy, że jestem najszczęśliwszą dziewczyną na świecie, bo mam mamę, tatę i Elliota… Teraz muszę jeszcze tylko przeżyć ten lot. Elliot okazuje się wymarzonym towarzyszem podróży. Po prostu gada bez przerwy przez sześć godzin. Nawet kiedy oglądamy razem film, przez cały czas rzuca zabawne komentarze. Chwilami trochę się denerwuję, na przykład kiedy włącza się napis: „Zapiąć pasy” albo kiedy wpadamy w lekkie turbulencje, ale skupiam się wtedy na oddechu i wyobrażam sobie Ocean Strong. Kiedy przygotowujemy się do lądowania, oprócz strachu czuję dreszcz podekscytowania. Lecimy coraz niżej, pasażerowie na miejscach przy oknach przyklejają nosy do szyb, ale ja wbijam wzrok w oparcie fotela przede mną. „Jestem silna jak ocean”, powtarzam sobie bez końca. Potem czuję lekkie szarpnięcie i jesteśmy na ziemi. Mam ochotę rozpłakać się ze szczęścia i ulgi. – Udało się – szepczę do Elliota. – Jesteśmy na miejscu. Wstając z fotela, wyglądam przez okienko. Widok zapiera mi dech w piersiach. Wszystko wydaje się takie amerykańskie – od srebrnych ciężarówek po mężczyzn w granatowych czapeczkach baseballowych i bojówkach, którzy pracują przy kole samolotu obok naszego. Elliot uśmiecha się od ucha do ucha.

– Jesteśmy w Nowym Jorku – szepcze podekscytowany. – Jesteśmy w Nowym Jorku… Naszej radości nie zmniejsza nawet to, że odprawa celna zajmuje nam prawie dwie godziny. Stojąc w kolejce po taksówkę, szczerzymy się do siebie z Elliotem jak nienormalni i kręcimy głowami z niedowierzaniem. – Nie mogę uwierzyć, że naprawdę tu jesteśmy – powtarza Elliot bez przerwy, klaszcząc w dłonie. Patrzę, jak żółte taksówki odjeżdżają w pośpiechu z pasażerami i mam wrażenie, jakbyśmy wysiedli z samolotu na środku planu filmowego. Wszystko wydaje się takie inne, a jednocześnie takie znajome. Tylko biedna mama nie wygląda na zbyt podekscytowaną; od wyjścia z samolotu wydzwania do różnych osób w sprawie wesela. Teraz rozmawia z Sadie Lee – kobietą, która odpowiada za catering. Okazuje się, że jest jakiś problem ze zdobyciem przepiórczych jaj do menu w stylu Downtown Abbey. – No dobrze, to będzie musiało wystarczyć – mówi, chodząc tam i z powrotem obok nas. – Tylko nie zapomnij o sosie do puddingu chlebowego. Tata podchodzi i kładzie dłoń na jej ramieniu, a mama wtula się w niego. Przestraszona i zaaferowana podróżą całkiem zapomniałam, że ona przyjechała tu do pracy. Staję przy nich i przytulam się do nich obojga. W końcu przychodzi nasza kolej. – Dokąd jedziemy? – pyta kierowca, wyskakując z taksówki. Ma śniadą cerę, czarny sweter, dżinsy i poważny wyraz twarzy. – Prosimy do Waldorf Astoria – odpowiada tata, a Elliot znów klaszcze w dłonie. – To najlepszy dzień mojego życia! – woła. Taksówkarz patrzy na niego, jakby zwariował, a potem zauważa górę naszych walizek: same stroje weselne zajmują dwie wielkie skrzynie. – Rany! – komentuje. – Na pewno nie potrzebujecie furgonetki? Mama uśmiecha się do niego przepraszająco. Taksówkarz zaczyna wrzucać nasze walizki do bagażnika, mamrocząc coś pod nosem. – Nie martw się – mówi mi cicho Elliot. – Nowojorscy taksówkarze MUSZĄ być nieuprzejmi. On tylko udaje. Taksówkarz prostuje się i wbija wzrok w Elliota. – Coś ty powiedział?

Elliot prawie podskakuje ze strachu. – Nic, nic, mówiłem tylko, że nowojorscy taksówkarze tylko tak udają. – Co udają? – No… że są nieuprzejmi dla klientów. – Elliot patrzy w ziemię, jakby miał nadzieję, że go pochłonie. – Ja niczego nie udaję, synu – warczy taksówkarz. – Wsiadać. Jakoś udaje nam się zmieścić w taksówce. Boję się nawet spojrzeć na Elliota, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Jestem totalnie podekscytowana – rozpiera mnie energia i mam wrażenie, że zaraz eksploduję. Kiedy taksówka wyjeżdża z lotniska, znów zapiera mi dech w piersiach. Wszystko jest takie ogromne – od szerokiej autostrady po gigantyczne billboardy ustawione wzdłuż drogi. – To jak, padał już u was śnieg? – tata zagaduje taksówkarza zgodnie z typową brytyjską zasadą: kiedy nie wiesz, co powiedzieć, zapytaj o pogodę. – Nie – odpowiada nasz kierowca. – Jak jeździsz, idioto?! – krzyczy, wychylając się przez okno, kiedy drogę zajeżdża mu jakaś ciężarówka. Zaciskam pięści tak mocno, że paznokcie wbijają mi się we wnętrza dłoni. Mama i Elliot, między którymi siedzę, natychmiast kładą mi ręce na kolanach. Zamykam oczy i myślę o Ocean Strong. Kiedy dojeżdżamy do centrum Nowego Jorku, mam wrażenie, że oczy wyskoczą mi z orbit od tych wszystkich niesamowitych widoków. Spodziewałam się drapaczy chmur, ale nie sądziłam, że one naprawdę sięgają nieba. I nie wiedziałam, że wśród nowoczesnych budynków zachowało się tyle starych kamienic. W każdej przecznicy, jaką mijamy, między przeszklonymi wieżami stoi wciśnięty przynajmniej jeden zniszczony kamienny kościółek. A jeszcze bardziej fascynujący są ludzie. Chodniki są pełne biznesmenów i osób szukających prezentów na święta. Gdy tylko skupię się na jakiejś ciekawej postaci, zauważam następną. Patrzę, jak piękna kobieta w grafitowej garsonce i błękitnych adidasach bez najmniejszego wysiłku toruje sobie drogę przez zatłoczony chodnik i nagle znika w pijalni soków. Potem mój wzrok pada na młodego Latynosa z czerwonymi włosami, który wychodzi z księgarni wielkości hangaru lotniczego i ginie w tłumie. Policjant je hot doga na skrzyżowaniu, a zakonnica w granatowym habicie płynie przez otaczający ją chaos z takim spokojem, jakby wpadła w trans. Wszędzie, gdzie spojrzę,

widzę okazję na niesamowite zdjęcie. Nawet hałas wydaje się tu głośniejszy – słyszę chór syren, klaksonów i ludzkich krzyków. Podekscytowany Elliot ściska mnie za ramię. A potem wreszcie dojeżdżamy na Park Avenue. Aleja jest tak szeroka, że światła uliczne wiszą nad nią na ogromnych słupach, kołysząc się lekko na wietrze. Są w tym samym żółtym kolorze co taksówki, których na jezdni jest najwięcej. Oczy robią mi się coraz większe na widok wspaniałych nowojorskich hoteli. Jedyna myśl w mojej głowie to: „Zrobię tu niesamowite zdjęcia…”. Kiedy zatrzymujemy się przed naszym hotelem, nawet tata z wrażenia nie wie, co powiedzieć. Fasada z szarego kamienia wydaje się ciągnąć bez końca. Po obu stronach ogromnych drzwi obrotowych stoją wysokie choinki, migoczące czerwonymi i złotymi lampkami. Kojarzą mi się z wartownikami na straży. Wysiadam z taksówki i czuję na czubku nosa dotyk czegoś zimnego. Spoglądam w górę i zauważam, że zaczął padać śnieg. Na razie delikatnie prószy: w powietrzu wiruje kilka płatków, które wyglądają, jakby wymknęły się z chmury, żeby sprawdzić, co się dzieje. – Dzień dobry pani! Odwracam się i widzę uśmiechniętego portiera w najelegantszym uniformie, jaki można sobie wyobrazić. Odpowiadam nieśmiałym uśmiechem. – Dzień dobry. – Witamy w Waldorfie – mówi, podchodząc do nas, żeby pomóc nam z bagażami. Patrzę na choinki z połyskującymi lampkami i płatki śniegu skrzące się w powietrzu jak srebrny pył i już nie czuję się jak w filmie – teraz czuję się jak w bajce. Gdy wchodzimy za portierem do hotelu, ściskam kciuki, żeby dobrze się skończyła.

Wyobraźcie sobie najcudowniejszy, najbardziej luksusowy i odjechany pałac z bajki, jaki jest w stanie wyczarować wasz mózg. Jeśli dorzucicie jeszcze więcej marmuru, złota, żyrandoli i różnych innych pięknych rzeczy, to może uzyskacie coś odrobinę zbliżonego do hotelu Waldorf Astoria. – Wow! – woła Elliot, rozglądając się po lobby. – Nie ma porównania z zajazdem w Hastings, co, dzieciaki? – pyta tata, mrugając do nas. Jestem zbyt oszołomiona, żeby się roześmiać. Mama wygląda na odrobinę przerażoną. – Trudno to wszystko ogarnąć – szepcze do taty. I nie jestem pewna, czy mówi o lobby, całym hotelu, czy weselu, które ma zorganizować. W drodze do naszych pokojów Elliot i ja wyglądamy jak dwie złote rybki – bezgłośnie otwieramy i zamykamy usta, a jedyne słowo, które jesteśmy w stanie wykrztusić, to „wow”. Nasze pokoje, połączone ze sobą wewnętrznymi drzwiami, są tuż obok pokoju mamy i taty. – Przydałyby nam się takie w domu – woła do mnie Elliot przez drzwi. – Ale byłoby super, gdybym mógł po prostu przejść od siebie do ciebie bez wychodzenia na dwór! – Byłoby fajnie – przyznaję, przysiadając na skraju łóżka. Mój pokój wygląda, jakby był częścią ogromnej rezydencji. Wszystkie meble są z lśniącego mahoniu, a krzesła, biurko i łóżko mają pięknie rzeźbione nóżki. W wystroju dominują kolory złoty i bordowy – w życiu nie wybrałabym ich do swojej sypialni w domu, ale tu wyglądają idealnie. Aksamitne zasłony zwieszają się od sufitu aż do podłogi, przewiązane szerokimi szarfami. – O Boże, czy to…? – podrywam się z łóżka i pędzę do okna. Elliot biegnie za mną.

– Empire State Building! – woła zdyszany. Wpatrujemy się razem w nowojorski horyzont. Odwracamy się do siebie i przez chwilę patrzymy sobie w oczy, a potem oboje zaczynamy podskakiwać z radości jak małe dzieci w Boże Narodzenie. Przez resztę popołudnia mama i tata są zajęci spotkaniami z Cindy, Jimem i kierowniczką do spraw cateringu. Elliot i ja teoretycznie powinniśmy odsypiać podróż i różnicę czasu przed wieczornym wyjściem, ale jesteśmy zbyt podekscytowani, żeby zasnąć. Zamiast tego robimy sobie legowisko z poduszek na moim łóżku i skaczemy po kanałach amerykańskiej telewizji. Elliot szuka też ciekawostek o hotelu Waldorf Astoria na swoim laptopie. Mój wciąż tkwi głęboko w walizce. Postanowiłam nie wyjmować go stamtąd przez całą podróż. Wyłączyłam też internet w telefonie. Chcę naprawdę poczuć, że od ludzi z mojej szkoły i Smutnej Historii o Majtkach w Jednorożce dzieli mnie cały ocean. – Hej, Pen, posłuchaj tego! – Elliot zaczyna czytać z ekranu. – Waldorf Astoria stworzyło dwóch skłóconych kuzynów, Waldorf i Astor, którzy zbudowali konkurencyjne hotele. – Odwraca się do mnie ze śmiechem. – A potem, kiedy się pogodzili, połączyli je korytarzem. – Serio? – No! – Elliot czyta dalej. – Och, ale to był inny budynek. Ten powstał w 1931 roku. Pierwotny wyburzono, żeby zrobić miejsce na Empire State Building. Oboje wyglądamy przez okno i znów mam ochotę poprosić kogoś, żeby mnie uszczypnął, bo wydaje mi się, że to sen. – Nie uwierzysz – mówi Elliot, patrząc na mnie z oczami rozszerzonymi ze zdumienia. – To w tym hotelu wymyślono obsługę pokojową! – Żartujesz? – Nie. I… i… – Elliot nie może ukryć podekscytowania – …był tu podziemny peron kolejowy! – Jak to? – Dla VIP-ów, którzy nie chcieli, żeby ktoś wiedział o ich przyjeździe! Na przykład dla prezydenta! – Elliot wpatruje się we mnie z zachwytem. – Och, Pen, uwielbiam to miejsce! Ostatecznie zamawiamy jedzenie do pokoju, bo, jak to ujął Elliot: „Skoro w tym hotelu

wynaleźli obsługę pokojową, niegrzecznie byłoby z niej nie skorzystać”. Bierzemy sałatkę waldorf, bo ona też powstała właśnie tutaj, i wielką pizzę margheritę. Po jedzeniu robię się bardzo śpiąca, ale wtedy wracają rodzice. Tata jak zwykle jest wcieleniem spokoju, za to mama wygląda na bardzo zestresowaną. – Zostało jeszcze tyle do zrobienia! – jęczy, rzucając się na łóżko. – Wiedziałam, że trzeba było przyjechać wcześniej. – Wszystko będzie w porządku – zapewnia tata, posyłając jej pocieszający uśmiech. – Jutro mamy cały dzień, żeby wszystko załatwić. A Sadie Lee to prawdziwy skarb. – Tak, jest cudowna. Jej pudding chlebowy smakuje po prostu bosko. – Mama odwraca się do mnie. – Cindy i Jim pytali, czy nie chciałabyś zrobić trochę zdjęć z przygotowań. Na wesele zamówili profesjonalnego fotografa, ale powiedzieli, że miło byłoby mieć pamiątkę z tego, jak szykujemy przyjęcie i nadajemy wszystkiemu klimat Downton Abbey. I chcieliby też, żebyś zabrała aparat na wesele – żeby uchwycić różne momenty, które zawodowcowi mogłyby umknąć. – Naprawdę? – ściska mnie w brzuchu z radości. – Ale czemu właśnie ja? – Pokazałam im twoje zdjęcia z innych wesel i byli pod dużym wrażeniem. Tata kiwa głową i uśmiecha się z dumą. – Naprawdę. – I słusznie – ocenia Elliot. – Penny robi super zdjęcia. Robi mi się bardzo przyjemnie. – Wow. Kiedy mam zacząć? – Jutro, kiedy będę wszystko przygotowywać – odpowiada mama. – Nie martw się, Elliot – dodaje tata. – Dziewczyny będą pracować, a my możemy trochę pozwiedzać. Masz ochotę na rundkę po muzeach? Elliot spogląda na tatę i z zaskoczeniem zauważam, że ma łzy w oczach. – Ale czad… – mówi cicho. – Jesteście naprawdę niesamowici. Strasznie wam dziękuję, że mnie ze sobą zabraliście. – Och, kochanie! – woła ze śmiechem mama. – Nie ma za co. I wszyscy zgniatamy Elliota w uścisku.

Następnego ranka budzi mnie pukanie. – Pen, nie śpisz? Najpierw zaczynam się zastanawiać, jak to możliwe, że słyszę głos Elliota tak wyraźnie przez ścianę sypialni… Ale potem uchylam powieki i widzę kątem oka wykrochmaloną białą pościel i pluszowy bordowy dywan – i wszystko sobie przypominam. Jestem w hotelu Waldorf Astoria. Jestem w Nowym Jorku. Przetrwałam lot samolotem! – Nie – odpowiadam, siadając w łóżku. Elliot wpada przez drzwi łączące nasze pokoje. – Obudziłem się wieki temu – oznajmia. – Jestem zbyt podekscytowany, żeby leżeć w łóżku. Patrzę na zegar – przespałam dziesięć godzin bez przerwy! Po tych wszystkich bezsennych nocach w domu to dla mnie wielkie osiągnięcie. Elliot sadowi się w nogach mojego łóżka i otwiera laptopa. – Okej, wiem, że nie chciałaś wchodzić do sieci, dopóki nie wrócimy, ale musisz coś zobaczyć. Natychmiast robi mi się niedobrze. – Nie, Elliot, proszę cię. Nie pokazuj mi nic o tym głupim filmie. Chcę o nim na razie zapomnieć. Elliot kręci głową i uśmiecha się. – Nie chodzi o film, tylko o twój blog. Patrzę na niego ze zdziwieniem. – O czym ty mówisz? – O tym, że znów podbiłaś internet, moja droga – ale tym razem będziesz z tego zadowolona. – Jak to? – przysuwam się do niego na łóżku i odwracam laptopa tak, żeby widzieć

ekran. Jest na nim moja notka o mierzeniu się ze swoim strachem. – Zjedź niżej – mówi Elliot. Zjeżdżam niżej. Pod notką jest 327 komentarzy. – Coooo? – wpatruję się w ekran oszołomiona. Nigdy nie miałam tylu komentarzy. Nigdy. – Wszyscy piszą o tym, czego się boją – wyjaśnia Elliot – i jak się z tym zmierzą. I udostępniają twoją notkę. Zobacz, ile osób obserwuje bloga. Patrzę na liczbę po prawej stronie ekranu. – Dziesięć tysięcy? – Dokładnie dziesięć tysięcy siedemset piętnaście osób. Zszokowana, odchylam się na łóżku. – O, wow. – Powinnaś przeczytać te komentarze, Pen. Niektóre są totalnie wzruszające. Jedna dziewczyna mówi, że postawi się koledze z klasy, który się z niej wyśmiewa, a inna, że przestanie bać się dentysty. No weź, Pen, ten to naprawdę musisz przeczytać. – Elliot szuka na stronie komentarza, o który mu chodzi. – Zobacz – odwraca znów ekran w moją stronę. Cześć, Girl Online. Ja boję się trochę czegoś innego niż wszyscy na tej stronie. Szczerze mówiąc, jeszcze nikomu o tym nie mówiłam. Ale skoro ty masz odwagę zmierzyć się ze swoim strachem po wypadku samochodowym, to ja też powinnam stawić czoło mojemu. Boję się mojej mamy. Chociaż właściwie, to nie do końca jej… Boję się jej picia. Odkąd straciła pracę, pije coraz więcej i nienawidzę widzieć jej w tym stanie. Robi się strasznie zła, wszystko ją denerwuje i zawsze na mnie krzyczy. Ale nie tego boję się najbardziej. Najbardziej boję się, że już mnie nie kocha. Pewnie brzmi to megagłupio, ale zachowuje się zupełnie inaczej – jakby już jej nie zależało na niczym i na nikim – nawet na mnie. Ale po twojej notce mam ochotę coś zmienić. Dziś opowiem mojej cioci, jak się z tym czuję. Wiem, że to niczego nie naprawi, ale może ciocia coś mi doradzi i może poczuję się lepiej, kiedy z kimś o tym porozmawiam. Strasznie ci dziękuję, że jesteś taka odważna i że inspirujesz nas, żebyśmy też byli odważni. Buziaki, Pegasus Girl xxx

Patrzę na Elliota, a oczy mam pełne łez. – Wow. – Wiem. A teraz spójrz na to – zjeżdża na sam dół komentarzy. To znowu ja. Chciałam ci tylko dać znać, że powiedziałam o wszystkim cioci i była naprawdę kochana. Przyszła do mojej mamy i zaprosiła nas, żebyśmy u niej trochę pomieszkały. Mama w ogóle się na mnie nie zdenerwowała – była bardzo smutna, przeprosiła mnie i obiecała, że zwróci się gdzieś po pomoc.

Dzięki, Girl Online, miałaś rację – czasem trzeba stanąć twarzą w twarz ze swoim strachem, żeby zrozumieć, że tak naprawdę nie ma się czego bać. Ściskam cię mocno, Pegasus Girl xxx

Łzy ciekną mi po policzkach. Ocieram je i patrzę na Elliota. – Nie mogę uwierzyć, że… że coś, co napisałam… – Czaję. – Elliot otacza mnie ramieniem. – Jestem z ciebie bardzo dumny, Ocean Strong. Przytulam się do niego. – Dzięki, Elliot. Elliot kręci głową: – Dzięki, Waldorfie Wild. Unoszę brwi ze zdziwieniem. – To moje nowe alter ego. Nic nie przebije „Sobotniego Śniadania” taty, ale śniadaniu w Waldorfie niewiele brakuje. Kiedy wszyscy mamy brzuchy pełne chrupiącego bekonu i naleśników z jagodami i syropem klonowym (które jemy z jednego talerza – brzmi dziwnie, ale smakuje naprawdę dobrze), mama i ja idziemy do sali, w której odbędzie się wesele, a tata i Elliot ruszają zwiedzać miasto. Chociaż jestem podekscytowana i dumna, że mam robić zdjęcia Cindy i Jimowi, trochę zazdroszczę chłopakom. Mam nadzieję, że później będę miała trochę wolnego czasu; nie mogę się doczekać, żeby rozejrzeć się po Nowym Jorku. Już w progu sali weselnej rzucam mamie zachwycone spojrzenie. – Mamo, wygląda idealnie! Kiwa głową z uśmiechem. – Wiem. Dzięki portretom na ścianach, pluszowym dywanom i antykom sala hotelowa zamieniła się w plan serialu Downton Abbey. Mama odkłada swój firmowy organizer na mały stolik przy drzwiach, a ja instynktownie włączam aparat. Notes z napisem „Na dobre i na złe” leży tuż obok pięknej zabytkowej lampy, która świetnie wpisuje się w styl wesela. Robię zbliżenie, żeby widać było napis na okładce, i pstrykam zdjęcie. – W tej sali wezmą ślub – mówi mama, pokazując rzędy krzeseł o pozłacanych

oparciach, ustawionych przed dużym kominkiem. – A potem, po ceremonii, goście przejdą do jadalni na ucztę weselną. – Dlaczego mówi się „uczta weselna”? – pytam, podchodząc za mamą do ogromnych drzwi w drugim końcu pomieszczenia. – Nie jestem pewna – mówi mama. – Pewnie dlatego, że chodzi o to, żeby uczcić nowo zawarte małżeństwo. Postanawiam zapytać o to później Elliota; on będzie wiedział. – Wow! – Podwójne drzwi prowadzą do jeszcze piękniejszej sali zastawionej okrągłymi stołami. Z sufitu zwieszają się ogromne staroświeckie żyrandole z żarówkami stylizowanymi na świeczki. Każdy stolik ozdabia cudowny bukiet z ostrokrzewu i białych róż. A na drugim końcu sali stoi długi stół udekorowany chorągiewkami ze wzorem flagi brytyjskiej w kolorze sepii. Wygląda to naprawdę pięknie – mam wrażenie, że jestem w Anglii. – Mamo, to niesamowite! Patrzy na mnie z nadzieją. – Tak myślisz? – Oczywiście! – Witam, witam! A to musi być panna Penny. Odwracam się i widzę, jak przez niewielkie drzwi na końcu sali wchodzi kobieta z długimi siwymi włosami zebranymi w kok, ubrana w golf i eleganckie spodnie. Chociaż na pewno jest już po sześćdziesiątce, robi niezwykłe wrażenie: ma bardzo wysokie kości policzkowe i kasztanowe oczy. Jej piękna ciemnoczerwona szminka kontrastuje z jej porcelanową cerą. – Cześć, Sadie Lee! – woła mama. – Tak, to właśnie Penny. – Miło mi – mówi Sadie Lee, uśmiechając się do mnie z roziskrzonym wzrokiem. – Dużo o tobie słyszałam. Zanim mam szansę odpowiedzieć, tonę w jej uścisku. Ślicznie pachnie – czuję kojącą mieszankę mydła i cynamonu. – Jak się spało? – pyta Sadie Lee, patrząc to na mamę, to na mnie. – Świetnie – zapewniam. – Niestety, byłam zbyt zdenerwowana, żeby się wyspać – przyznaje się mama.

Sadie Lee patrzy na nią z uśmiechem. – Kochanie, nie ma się czym denerwować. Wspaniale sobie radzisz. Albo, jak to mawiają w Downton Abbey: będzie wprost wybornie. – Sadie Lee odrzuca głowę w tył i wybucha ciepłym, gardłowym śmiechem. Są ludzie, w których można się zakochać w kilka sekund. Sadie Lee na pewno do nich należy. – Penny będzie fotografować nasze przygotowania dla Bradych – wyjaśnia mama. – Świetny pomysł. – Sadie Lee uśmiecha się do mnie. – Słuchaj, zaraz zaczynam piec ciasta na wesele, więc jeśli chcesz, to zapraszam ze mną do kuchni. Możesz tam zrobić kilka zdjęć. – Wspaniale – mówi mama. Spogląda na mnie. – Poradzisz sobie, Pen? Muszę tylko sprawdzić, czy kostiumy kelnerów będą pasować, okej? – Jasne. Mama wychodzi, a ja idę za Sadie Lee do kuchni. Dziwnie się czuję, przechodząc ze staroświeckiej sali do nowoczesnego pomieszczenia z lśniącymi blatami ze stali nierdzewnej i ogromnymi piecami. – Większość jedzenia przygotujemy jutro – wyjaśnia Sadie Lee. – Ale pomyślałam sobie, że upiekę dziś przynajmniej ciasta. Urządzamy tradycyjny brytyjski podwieczorek. – Nikt pani nie pomaga? – pytam, rozglądając się po pustej kuchni. – Nie, nie, nie dziś. Ale jutro będę miała do dyspozycji cały zespół kucharzy. Robię Sadie Lee kilka zdjęć przy pieczeniu i jedno zbliżenie jej książki kucharskiej, oprószonej mąką. Potem postanawiam przejść z aparatem do jadalni, ale wychodzę z kuchni złymi drzwiami i trafiam do innej wielkiej sali z drewnianym parkietem. Pod ścianami stoją okrągłe stoliki. Już mam wyjść, kiedy z drugiego końca pokoju dobiega mnie cichy dźwięk gitary. Jest tak ciemno, że widzę tylko zarys sylwetki osoby, która siedzi na scenie. Skradam się po wykładzinie wzdłuż parkietu, żeby się jej lepiej przyjrzeć. Kiedy podchodzę bliżej sceny, gitara brzmi głośniej i słyszę czyjś głos. Śpiewa tak cicho, że nie rozumiem słów, ale piosenka brzmi pięknie i bardzo, bardzo smutno. Podchodzę na palcach jeszcze bliżej i w końcu widzę chłopaka, który siedzi na scenie po turecku, plecami do mnie, i gra na gitarze. Otacza go sprzęt muzyczny – bębny, keyboard i mikrofon na stojaku.

Jest w tej scenie jakaś magia i nie mogę się powstrzymać, żeby nie włączyć aparatu i nie zrobić jeszcze kilku kroków w jego kierunku. Ustawiam ostrość i wciskam migawkę, ale ku mojemu przerażeniu okazuje się, że zapomniałam wyłączyć flesz i scenę zalewa jego światło. – Hej! – Tajemniczy wokalista podrywa się z podłogi i odwraca, zasłaniając dłońmi twarz. – Co ty tu robisz?! – krzyczy z bardzo silnym nowojorskim akcentem. – Kto cię tu przysłał? – Przepraszam… nie mogłam się powstrzymać… wyglądałeś tak… – Na szczęście w tym momencie udaje mi się ugryźć w język i uchronić przed Totalną Wtopą. Zmieniam taktykę. – Robię zdjęcia przed weselem, które odbywa się tu jutro. Lepiej ty powiedz, co tu robisz! Grasz na weselu? – Na weselu? – zerka na mnie przez palce. Na nadgarstku ma wytatuowaną pięciolinię i nuty. – Tak. Ćwiczysz przed występem? – Podchodzę trochę bliżej sceny, a on cofa się o krok, jakby się mnie bał. – Na twoim miejscu nie śpiewałabym jutro tej piosenki. Stoi bez ruchu, nadal zasłaniając twarz dłońmi. – Dlaczego? – Nie za bardzo nadaje się na wesele. To znaczy, jest piękna, przynajmniej ten kawałek, który słyszałam, ale brzmi strasznie smutno i wydaje mi się, że to nie pasuje na taką okazję, wiesz? Chodzi o coś bardziej w stylu piosenki z Dirty Dancing. Ona zawsze świetnie się sprawdza na weselach. Pokazywali u was Dirty Dancing? Odsuwa ręce od twarzy i wpatruje się we mnie, jakby się zastanawiał, czy przyleciałam z obcej planety. Wreszcie widzę, jak wygląda, i jestem w szoku. Nie zdziwiłabym się, gdyby nad moją głową pojawił się dymek z napisem: „WOW!”. Elliot nazywa takich chłopaków rock-ciachami: ciemne, potargane włosy, ostro zarysowane kości policzkowe, sprane dżinsy i znoszone buty. – Tak, pokazywali u nas Dirty Dancing – mówi, ale jego głos brzmi teraz dużo łagodniej – jakby walczył ze sobą, żeby się nie roześmiać. – Nawet go u nas nakręcili. W Ameryce. – A, no tak, jasne. – Znów czuję znajomy ucisk w żołądku. Nawet tu, w Nowym Jorku nie jestem bezpieczna. Moja kompromitacja może mieć teraz skalę

MIĘDZYNARODOWĄ. Ale później zalewa mnie dziwne uczucie – połączenie siły i zdecydowania. Nie zrobię z siebie idiotki w tej podróży. Nawet gdyby to miało znaczyć, że nie będę rozmawiać z nikim oprócz Elliota, mamy i taty. Nawet gdyby to miało znaczyć, że nie będę rozmawiać z totalnym rock-ciachem – i to rock-ciachem z Nowego Jorku. – Okej, to nie będę ci przeszkadzać. Sorry i powodzenia jutro – mówię i odwracam się, czując, jak policzki płoną mi ze wstydu.

– Nie występuję na weselu – mówi, zanim zdążę ruszyć się z miejsca. Nieruchomieję. – Nie występujesz? – Nie. Odwracam się znów, żeby na niego spojrzeć. Uśmiecha się do mnie, unosząc jeden kącik ust. Wygląda naprawdę słodko, bo robią mu się dołeczki w policzkach. – To co tu robisz? – Lubię włamywać się do hoteli i grać bardzo smutne piosenki w salach weselnych – odpowiada z jeszcze szerszym uśmiechem. – Ciekawa ścieżka kariery – komentuję. – Owszem – przyznaje. – Ale kiepskie zarobki. „A co, jeśli jest nienormalny? – szepcze mój wewnętrzny głos. – Może być nowojorskim psycholem. Może naprawdę włamał się do hotelu? Może powinnam zastosować areszt obywatelski? Czy w amerykańskim prawie jest w ogóle coś takiego jak areszt obywatelski? Aaaaaa! Co ja mam robić?” Ale nie wygląda, jakby był nienormalny. Z tym uśmiechem wydaje się bardzo miły, ale jednak… – Martwisz się czymś? – pyta. – Tak się zastanawiam… – Nad czym? – Nie jesteś… nienormalny, co? Wybucha głośnym śmiechem. – Nie. To znaczy jestem, ale w fajny sposób. Odkryłem, że życie jest dużo ciekawsze, jeśli człowiek czasami trochę wariuje. Kiwam głową. Rozumiem to w stu procentach. – Jak masz na imię? – pyta, podnosząc gitarę z podłogi i odkładając ją na stojak.

– Penny. – Penny. – W jego ustach moje imię brzmi naprawdę dobrze. – Cześć. Jestem Noah. A sądząc po akcencie, jesteś z Anglii, tak? – Tak. – Fajnie. I robisz zdjęcia? – Tak, to znaczy… na razie to moje hobby, ale mam nadzieję, że kiedyś to będzie mój zawód. Moja mama zajmuje się oprawą wesela w hotelu, a państwo młodzi poprosili mnie, żebym sfotografowała przygotowania. A ty, co tu robisz, tak naprawdę? – Tak naprawdę? – przechyla głowę w bok, nadal się do mnie uśmiechając. Potwierdzam. – Moja babcia też pracuje przy tym weselu. – Twoja babcia? – Tak, Sadie Lee. Zajmuje się cateringiem. – No tak, już ją poznałam. – Oddycham z ulgą. „Nie jest nienormalny. Poznałam jego babcię. Jego babcia jest świetna. Areszt obywatelski odwołany”. – Podrzuciłem ją rano i powiedziała, że mogę się trochę pokręcić po hotelu, jeśli nie będę nikomu przeszkadzał – wyjaśnia dalej Noah. – Przyszedłem tu z kuchni, a potem zobaczyłem gitarę i nie mogłem się powstrzymać. Musiałem koniecznie na niej zagrać. – Czyli jesteś muzykiem? Rzuca mi dziwny uśmiech. – Nie, nie do końca – po prostu gram, kiedy mam trochę czasu. Jesteś może głodna? – Co? A, tak, trochę. Zeskakuje ze sceny. Im bliżej do mnie podchodzi, tym bardziej mi się podoba. Oczy ma ciemnobrązowe, jak Sadie Lee – a kiedy się uśmiecha, tańczą mu w nich iskierki, tak jak jego babci. Czuję się dziwnie lekka, jakbym miała w środku pierze i w każdym momencie mogła unieść się w powietrze. – To chodźmy do Sadie Lee po coś do jedzenia. Ale najpierw – patrzy mi prosto w oczy – czy mogłabyś powiedzieć „pomidor”? – Co? – „Pomidor”. Proszę cię, zrób to dla mnie.

Uśmiecham się i kręcę głową. To prawda, jest nienormalny, ale w fajny sposób. – No dobra. Pomidor. – Ha! – klaszcze w dłonie z zachwytem. – Po-miii-dor – powtarza. – Świetnie to brzmi z brytyjskim akcentem. Okej, to chodź – mówi i rusza w stronę kuchni. W środku pachnie teraz obłędnie. Jeden blat zastawiony jest tacami pełnymi tartaletek z dżemem i mini-muffinek gotowych do włożenia do pieca, a drugi – tacami już upieczonych pyszności. Sadie Lee stoi przy ogromnym zlewie i myje miskę. – Cześć, babciu! – woła do niej Noah. – Masz może coś, czego trzeba spróbować? Umieramy z Penny z głodu! – Noah! – Sadie Lee wita go z taką radością, jakby nie widziała go od wielu lat. – Penny! – dodaje, kiedy mnie zauważa. – Czyli już się poznaliście. – Tak, Penny mnie przyłapała, jak udawałem, że będę śpiewał na weselu. Sadie Lee wygląda na zdezorientowaną. – Udawałeś, że będziesz śpiewał na weselu? Ale przecież… – Nieważne. Musiałabyś przy tym być – przerywa jej Noah, a potem mruga do mnie i znów odwraca się do Sadie Lee. – Co tam masz? – rzuca tęskne spojrzenie na jeszcze ciepłe tartaletki. – O nie, nie ma mowy – oświadcza Sadie Lee, trzepiąc go ścierką. – To na wesele. – Jak to, wszystkie? – Tak, wszystkie. Ale jak chcecie… W tym momencie do kuchni wpada mama. – Stało się coś strasznego! – krzyczy. Noah i Sadie Lee spoglądają na nią zaniepokojeni, ale ja się nie martwię. Mama tak samo reaguje, kiedy przypali sobie tosta. – A co? – pytam. – Zepsuła się tiara – wyjaśnia. Zerka z ciekawością na Noah, a potem znów przenosi wzrok na mnie. – Pękła na pół, a Cindy upiera się, że musi mieć autentyczną edwardiańską tiarę. Nie wiem, co robić! Zostawiłam wiadomości w kilku butikach, ale… – Jej telefon dzwoni, więc przyciska słuchawkę do ucha. – Halo? Tak, tak, dziękuję, że pan oddzwonił. Szukam tiary z epoki edwardiańskiej. Potrzebuję jej na jutro na wesele, więc to dosyć pilne.

Obserwujemy ją w milczeniu. – Tak? A ile kosztuje? I w jakim jest stanie? Och, to doskonale. Dziękuję. Tak, dziś po południu. Dziękuję, do widzenia. – Mama oddycha z ulgą. – W porządku – mówi. – Mają odpowiednią tiarę na Brooklynie. – Nagle uśmiech zastyga jej na twarzy. – Ale jak ja pojadę na Brooklyn, skoro zaraz jest przymiarka sukienek dla dziewczynek, które mają rzucać kwiaty? I muszę jeszcze sprawdzić, co z tortem. I spotkać się z Cindy i Jimem! – wyrzuca ręce do góry. – Nie ma problemu – mówi Sadie Lee swoim kojącym południowym akcentem. – Noah może ją odebrać. – Pewnie – potwierdza Noah. – Noah jest moim wnukiem – wyjaśnia Sadie Lee. – Och, strasznie przepraszam – mówi mama, wyciągając rękę do Noah. – Z tego wszystkiego nawet się nie przedstawiłam. – Nic się nie stało – zapewnia Noah, ściskając jej dłoń. – Gdzie dokładnie jest ten sklep? Mama zapisuje mu adres, a Noah odwraca się do mnie. – Penny, chcesz pojechać ze mną i przy okazji obejrzeć Brooklyn? Serce podskakuje mi w piersi z podekscytowania. Patrzę na mamę. – Mogę, mamo? Fajnie byłoby się stąd na chwilę wyrwać. Mama prawie nie zwraca na mnie uwagi; jest zajęta czytaniem SMS-a. – Jasne, jasne. Podchodzę do niej i biorę ją za ręce. – Wszystko będzie dobrze – mówię cicho. Uśmiecha się do mnie z wdzięcznością. – Dzięki, kochanie. Zadzwonię do tego sklepu i podam dane mojej karty kredytowej, żeby nie sprzedali tej tiary komuś innemu, zanim dojedziecie. Masz, weź to, na dworze jest zimno. – Ściąga swoją kurtkę i daje mi ją, a potem mówi do Sadie Lee i Noah: – Dzięki, kochani. – Nie ma sprawy – odpowiada Noah, a potem uśmiecha się do mnie. – Zapraszam, milady – rzuca z zabawnym brytyjskim akcentem. – Powóz już czeka.

Przy windach towarowych Noah staje jak wryty. – Czekaj, zapomniałem coś powiedzieć Sadie Lee. Zaraz wrócę. Patrzę, jak biegnie z powrotem do kuchni, a mój mózg przechodzi w tryb układania nowego statusu na Facebooka: „Penny Porter jedzie na Brooklyn z nowojorskim superciachem prosto z magazynu »Rolling Stone«”. Kręcę głową i wybucham śmiechem. Mnie się nie zdarzają takie rzeczy. Jestem dziewczyną, która potyka się o własne nogi, mówi chłopakom, że ma pchły, i pokazuje całemu światu swoje najgorsze majtki – i to w zbliżeniu. Może to tylko sen. Może tak naprawdę cały czas śpię w Brighton. Może ciągle trwa noc po premierze. Może… – W porządku, idziemy. – Noah wypada z kuchni z szerokim uśmiechem i wyciąga do mnie rękę. Trzyma w dłoni dwie muffinki Sadie Lee. – Nawet nie zauważy, że ich brakuje – mówi zadowolony. – Możemy zostać oficjalnymi testerami jedzenia weselnego. Przecież państwo młodzi nie chcieliby wykończyć swoich gości nieświeżym ciastem. – Na pewno by nie chcieli. – Gryzę muffinkę, która jest tak lekka i puszysta, że prawie rozpływa mi się w ustach. – O, wow! – Wiem. Sadie Lee piecze najlepsze ciasta w Nowym Jorku, a może nawet na całym świecie. – Noah wciska przycisk windy. – Okej, to opowiedz mi o swoim najfajniejszym dniu w życiu. Patrzę na niego nierozumiejącym wzrokiem. – Proszę? Śmieje się: – Ale masz słodki akcent. Przyjeżdża winda i wsiadamy do środka. Oczywiście, to najgorszy możliwy moment na jazdę windą – stoimy obok siebie w bardzo małym, dobrze oświetlonym pomieszczeniu i nie mam najmniejszych szans ukryć rumieńca na policzkach. – Jaki był najfajniejszy dzień w twoim życiu? – powtarza Noah. Wyciąga z tylnej kieszeni spodni wełnianą czapkę i wciska ją na głowę.

– To znaczy… w całym życiu? – Tak. Nie mogę zebrać myśli. Winda mija kolejne piętra, a mi się wydaje, że patrzę na zegar, który odmierza czas, jaki mi został, żeby coś wykombinować: 20, 19, 18… Jaki był najfajniejszy dzień w moim życiu? 17, 16, 15… Nagle przychodzi mi do głowy odpowiedź i tak bardzo chcę przerwać ciszę, że rzucam bez zastanowienia: – Dzień Magicznej Tajemnicy! – Słucham? – Noah patrzy na mnie zdziwiony. O nie. Teraz twarz piecze mnie tak, jakby naprawdę płonęła. – Dzień Magicznej Tajemnicy – mamroczę, wbijając wzrok w licznik pięter. 10, 9, 8… – A co to jest Dzień Magicznej Tajemnicy? 5, 4, 3… – Moi rodzice wymyślili go, kiedy ja i mój brat byliśmy jeszcze mali. Obchodziliśmy go raz w roku. Winda zatrzymuje się w podziemiach. Drzwi się otwierają, ale Noah nie rusza się z miejsca. – A co się działo w Dzień Magicznej Tajemnicy? – pyta. Zbieram się na odwagę i zerkam na niego. Dziwne. Wygląda na naprawdę zainteresowanego. – Wiesz, zawsze przypadał w zwykły dzień tygodnia i mogliśmy nie iść wtedy do szkoły. Tata piekł wielki Magiczny Tajemniczy Tort, który jedliśmy na śniadanie, obiad i kolację. To była pierwsza zasada: w Dzień Magicznej Tajemnicy na każdy posiłek musiało być ciasto. Była też druga zasada: trzeba było wybrać się w Magiczną Tajemniczą Podróż. Noah uśmiecha się. – Jak w piosence Beatlesów? – Tak. Nasi rodzice wyjmowali mapę, a jedno z nas z zamkniętymi oczami wybierało cel podróży. A potem jechaliśmy tam w poszukiwaniu przygody. Drzwi windy zasuwają się, więc Noah szybko wciska przycisk, żeby je otworzyć. – Dzień Magicznej Tajemnicy musiał być super – mówi melancholijnie. Wychodzimy z windy. Jesteśmy teraz na ogromnym parkingu podziemnym.

– Był super – odpowiadam. Cieszę się, że nie zraziła go nasza dziwaczna tradycja rodzinna. – Strasznie mi się podobało, że to nasza tajemnica. Wszyscy byli w szkole albo w pracy, a my opychaliśmy się ciastem i mieliśmy przygody. I podobało mi się, że nigdy nie wiedzieliśmy, kiedy wypadnie ten dzień. Rodzice robili nam niespodziankę. – Czyli to było takie Boże Narodzenie z zaskoczenia? – pyta Noah. Uśmiecham się do niego. – Dokładnie. Nawet w słabym świetle na parkingu widzę, że Noah jest pod wrażeniem. – Ale nie możesz nikomu powiedzieć, że o tym wiesz – dodaję. – Zawsze musieliśmy trzymać to w sekrecie przed wszystkimi, bo rodzice mówili w szkole, że jesteśmy chorzy. Noah kiwa głową. – Pierwsza zasada Dnia Magicznej Tajemnicy: nie rozmawiajcie o Dniu Magicznej Tajemnicy – mówi śmiertelnie poważnym tonem. – Dokładnie. Noah uśmiecha się. – I co, nadal go obchodzicie? – Nie, i to od dawna – wyjaśniam ze śmiechem. – Chyba z niego wyrośliśmy. Noah marszczy brwi. – Jak można wyrosnąć z Dnia Magicznej Tajemnicy? Jak można wyrosnąć z ciasta i przygód? – No tak – śmieję się. Noah wyjmuje z kieszeni dżinsów kluczyki do samochodu i wciska przycisk. Lśniący czarny pikap zaparkowany przed nami trąbi i błyska światłami. – Ile masz lat? – pyta Noah. – Piętnaście, prawie szesnaście. – Mój wewnętrzny głos natychmiast zaczyna panikować. „Po co powiedziałaś »prawie szesnaście«? Teraz pomyśli, że ci się podoba. Teraz pomyśli, że…” – Aha, a ja osiemnaście – mówi Noah. – Czyli na pewno nie wyrośliśmy jeszcze z ciasta i przygód. Gdy zbliżamy się do samochodu, odruchowo podchodzę do drzwi od strony pasażera.

Noah idzie za mną. – To może urządzimy sobie dziś Dzień Magicznej Tajemnicy? – pyta konspiracyjnym szeptem. Wpatruję się w niego. – Poważnie? Kiwa głową i rozgląda się wokół, jakby chciał sprawdzić, czy nikt nas nie podsłuchuje. – Jedliśmy już ciasto, a teraz mogę cię zabrać w Magiczną Tajemniczą Podróż po Brooklynie. Nie mogę powstrzymać uśmiechu. – Niesamowity pomysł! – Wypasiooooony – poprawia mnie z silnym nowojorskim akcentem. – Jesteś teraz w Wielkim Jabłku, więc musisz powiedzieć: „Wypasiooooony pomysł”. – Wypasioooony pomysł – powtarzam, otwierając drzwi. Noah patrzy na mnie zdziwiony. – Chcesz prowadzić? – Co? Nie. Dlaczego miałabym… Aha. – Zaglądam do pikapa i widzę, że w środku wszystko jest na odwrót, więc tak naprawdę stoję po stronie kierowcy. Ale jakimś cudem udaje mi się nie umrzeć ze wstydu. – Sorry, zapomniałam, że jeździcie tu po złej stronie. – Mijam Noah i podchodzę do drugich drzwi. – Ej, to nie my jeździmy po złej stronie! – woła do mnie przez samochód. – To wasza strona jest lewa – dosłownie! Na siedzeniu pasażera leży sfatygowany notes, więc podnoszę go i siadam. Dziwnie się czuję po tej stronie samochodu, nie mając przed sobą kierownicy. – O, czekaj, już to zabieram! – woła Noah, wsuwając się na swoje miejsce. Bierze ode mnie notes i wrzuca go do schowka. Ciekawe, jakie kryje w sobie tajemnice. Może Noah jest początkującym pisarzem. Albo poetą. Trochę mi wygląda na poetę z tymi potarganymi włosami i wielkimi, ciemnymi oczami. Rozglądam się po samochodzie i znów ogarnia mnie dziwne wrażenie, że jestem w jakimś równoległym Wszechświecie. Na desce rozdzielczej leży mnóstwo opakowań na płyty CD i kostek gitarowych, a z lusterka wstecznego zwisają czarne koraliki. Pikap Noah zdecydowanie wygląda jak samochód rock-ciacha.

– Większość świata jeździ po prawej stronie – mówi Noah, wkładając kluczyk do stacyjki. – Właściwie tylko wy, Brytyjczycy, jeździcie po lewej. – Nawet jeśli większość świata coś robi, to jeszcze nie znaczy, że to dobry pomysł – odpowiadam, zapinając pasy. – A wojny, obowiązkowa fizyka w szkole i… wiśniowa cola? Zły pomysł, zły pomysł, zły pomysł. – Wiśniowa cola? – Noah patrzy na mnie i unosi brwi. – Bardzo zły pomysł! – wyjaśniam, krzywiąc się. – Smakuje jak lekarstwo. Dopiero kiedy Noah wyjeżdża na Park Avenue, uświadamiam sobie, że wsiadłam do samochodu bez śladu paniki. Okazuje się, że ostro zarysowane kości policzkowe, słodki uśmiech i dołeczki działają jeszcze lepiej niż alter ego i ćwiczenia oddechowe. Ale przed pierwszym dużym skrzyżowaniem zaczynam się trochę trząść w środku. Wczoraj w taksówce było okej, bo siedziałam z tyłu wciśnięta między Elliota a mamę, ale teraz, na przednim siedzeniu – w dodatku po stronie kierowcy – czuję się bezbronna i przestraszona. – Studiujesz? – pytam, chwytając się krawędzi siedzenia. – Nie, zawiesiłem na trochę studia. – Masz rok przerwy? – Coś w tym stylu. Okej, panno Penny, jakim byłabyś instrumentem muzycznym? Zaczynam rozumieć, że Noah nie jest fanem zwykłych pytań. – Instrumentem muzycznym? – Mhm. Z lewej strony mija nas z zawrotną prędkością taksówka, a mnie robi się słabo. Ale zamykam oczy i próbuję udawać, że nie jedziemy samochodem i w każdej chwili nie grozi nam śmierć. – Wiolonczelą – odpowiadam dlatego, że to mój ulubiony instrument. – No tak, wiadomo – komentuje Noah. Uchylam powieki na tyle, żeby zerknąć na niego kątem oka. – Jak to? – Bo wiolonczele są piękne i tajemnicze. – I wtedy dzieje się coś niesamowitego: Noah się rumieni. – W każdym razie, nie jesteś ciekawa, jakim ja byłbym instrumentem? – pyta chwilę później, znów spokojny i opanowany. Ogarnia mnie dziwne uczucie. Jakby właśnie zdarzyło się coś ważnego. Tylko nie jestem pewna co.

– Jakim byłbyś instrumentem muzycznym? – pytam posłusznie. – Dziś chyba trąbką. – Dziś? – Tak. Mam fazy na różne instrumenty. Wczoraj na pewno był dzień bębnów, ale dziś czuję się bardziej jak trąbka. – No tak – mówię, chociaż tak naprawdę nic nie rozumiem. – A dlaczego byłbyś trąbką? – Bo trąbki zawsze brzmią, jakby były szczęśliwe. Posłuchaj. – Włącza radio, a samochód wypełnia dźwięk trąbki. Chociaż nie rozpoznaję utworu, znam kolekcję płyt taty na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że to jazz. Noah ma rację: trąbka brzmi bardzo radośnie, jakby nie miała żadnych zmartwień. Noah ścisza muzykę i patrzy na mnie. – Niedługo dojedziemy do Mostu Brooklińskiego. Widziałaś go już? – Nie, jesteśmy tu dopiero od wczoraj. Właściwie nic jeszcze nie widziałam. – Nic? – Noah znów na mnie spogląda, a ja znów kręcę głową. – W takim razie masz szczęście, że dziś Dzień Magicznej Tajemnicy, co? Otwieram usta, żeby mu odpowiedzieć, kiedy zza rogu wyjeżdża samochód, który pędzi teraz prosto na mnie. – O nie! – wołam, zasłaniając twarz ze strachu. Noah zaczyna się śmiać. – Wszystko w porządku. On może jechać tą stroną. Pamiętaj, że to wy jeździcie po złej stronie. Siedzę jak sparaliżowana, bo przypomina mi się tamta przeraźliwie zimna, mokra noc: wirowanie samochodu, krzyk mamy, świat widziany do góry nogami. „Spokojnie – upomina mnie mój wewnętrzny głos. – Nie panikuj. Pomyśl o Ocean Strong”. Ale głos jest zbyt cichy i po chwili tonie w zgrzycie hamulców i moim wrzasku, kiedy wołam rodziców. Przygryzam dolną wargę, żeby się nie rozpłakać. Ale nic nie pomaga; ten wypadek mnie prześladuje. Nie mogę o nim zapomnieć. Nagle oblewa mnie fala gorąca. Nie mogę przełknąć śliny. Muszę natychmiast wysiąść z tego samochodu. Zaraz umrę. – Pewnie ciężko się patrzy na drogę, kiedy wszystko jest na odwrót – ciągnie Noah. Dzwoni mi w uszach, więc jego głos wydaje się cichy i przytłumiony.

Zaciskam powieki i wpijam palce w siedzenie. Czuję, jak po rozpalonej twarzy płyną mi łzy, i mam ochotę zawyć z rozpaczy. „Dlaczego nie mogę się pozbyć tego uczucia? Dlaczego ciągle mi się to zdarza? Dlaczego nie mogę zapomnieć o tym wypadku?”

– Hej? Wszystko w porządku? – nagle głos Noah staje się głośniejszy. Próbuję skinąć głową, ale nie mogę się ruszyć. Czuję, jak samochód skręca, a potem się zatrzymuje. Ostrożnie otwieram oczy. Wjechaliśmy w jakąś boczną uliczkę, wzdłuż której ciągną się drapacze chmur. Noah patrzy na mnie z prawdziwym niepokojem. – Prze… przepraszam – udaje mi się wyjąkać. Zaczynam szczękać zębami. Przed chwilą umierałam z gorąca, teraz trzęsę się z zimna. Noah sięga na tylne siedzenie i wyciąga koc w szkocką kratę. – Proszę – mówi, kładąc mi go na kolanach. Naciągam koc pod szyję i ciasno się nim owijam. – Dzięki. – Co ci się stało? – pyta tak cichym i zmartwionym głosem, że muszę się powstrzymywać z całych sił, żeby nie wybuchnąć płaczem. – Przepraszam – powtarzam. Nie potrafię wykrztusić nic więcej. Noah odgarnia włosy z twarzy i przygląda mi się uważnie. – Daj spokój. Nie masz za co przepraszać. Co się stało? Nadal wstrząsają mną silne dreszcze. Jestem sobą totalnie rozczarowana. Nie mogę uwierzyć, że znowu mi się to zdarzyło, chociaż przetrwałam podróż samolotem. Czy tak będzie wyglądać reszta mojego życia? Czy już zawsze będę mieć te idiotyczne ataki paniki? Noah otwiera schowek i zaczyna czegoś w nim szukać. Po chwili wyjmuje baton czekoladowy. – Potrzebujesz cukru – mówi, po czym rozwija batonik z papierka i podaje mi. Zmuszam się, żeby go ugryźć. Noah ma rację: kiedy czekolada rozpuszcza mi się na języku, zaczynam się czuć odrobinę lepiej. – Prze… – Jeśli jeszcze raz powiesz „przepraszam”, będę ci musiał włączyć ulubioną balladę

country Sadie Lee – grozi Noah – a uwierz mi, tego byś nie chciała. Jej tytuł to Spuściłeś moje biedne serce w toalecie rozpaczy. Rzucam mu słaby uśmiech. – Okej, to nie przepraszam. – W porządku. A teraz powiedz mi, co ci się stało? – Jakiś… jakiś czas temu miałam wypadek samochodowy i od tamtej pory dostaję idiotycznych ataków paniki. Strasznie cię prze… – Nie kończ tego zdania! Spoglądam na Noah. Nadal wygląda na bardzo przejętego. – To kiepsko – ocenia. – Mogłaś coś powiedzieć. Zanim wsiedliśmy do samochodu. – Wiem, ale szczerze mówiąc… zapomniałam. Tak dobrze się bawiłam… – Naprawdę? Patrzę na Noah i potakuję. Uśmiecha się lekko, a potem jego twarz znów przybiera poważny wyraz. – To co chcesz zrobić? Zostawiamy gdzieś samochód i jedziemy dalej metrem? Odprowadzić cię do hotelu? – Nie. – Chociaż jeszcze nie doszłam do siebie po ataku paniki, jedno wiem na pewno: nie chcę, żeby moja przygoda z Noah już się skończyła. Przez chwilę siedzimy w ciszy – to znaczy, nowojorskiej ciszy, przerywanej syrenami, klaksonami i krzykami w tle. Ale wcale nie jestem zakłopotana. Chociaż właśnie zaliczyłam zjazd przy chłopaku, który mi się podoba, i to jakąś godzinę po tym, jak go poznałam, nie czuję się jak z Olliem w kawiarni albo na plaży. Z jakiegoś dziwnego powodu nie skręca mnie ze wstydu. Noah ma w sobie coś takiego, że przy nim nie boję się być sobą. – Mam pomysł – mówi Noah, przerywając wreszcie milczenie. Patrzę na niego z nadzieją. – Może zostaniemy w samochodzie, tylko będę jechał bardzo wolno i mówił ci, co zamierzam zrobić. Czyli przed zakrętem uprzedzę cię, że zbliżamy się do zakrętu, a jeśli zobaczę coś, co może cię wystraszyć, też ci o tym powiem. – Okej – zgadzam się.

– Kiedyś ci to przejdzie. – Co? – To uczucie. Uwierz mi. Znasz powiedzenie „Czas leczy rany”? Kiwam głową. Noah przekręca się na fotelu, żeby siedzieć na wprost mnie. – Kiedy usłyszałem je pierwszy raz, strasznie mnie wkurzyło. Myślałem, że ludzie tak mówią tylko po to, żebym poczuł się lepiej. Ale to prawda. Czas leczy rany. Przejdzie ci. Mówi to z taką pewnością i patrzy na mnie w taki sposób, że wierzę mu bez cienia wątpliwości. – Dziękuję – szepczę. – Nie ma za co. – Włącza silnik. – Okej, to jak, ruszamy? – Tak – mówię, próbując brzmieć zdecydowanie. Zaczynamy powolną podróż przez Manhattan, a Noah nie milknie ani na chwilę. Brzmi jak przewodnik, tylko że zamiast opowiadać o zabytkach mówi, że „odbija w lewo” albo że „zaraz wjedziemy na skrzyżowanie”. Kiedy dojeżdżamy na Most Brookliński, zaczynam mieć poczucie, że udało mi się trochę opanować stres – jakbym upchnęła go do walizki i usiadła na niej, żeby się domknęła. I bardzo się z tego cieszę, bo most robi niesamowite wrażenie. Po obu stronach ma ogromne gotyckie łuki, które wyglądają jak brama jakiegoś starego zamku, i oplatają go stalowe dźwigary, przez co masz wrażenie, że jedziesz przez długą klatkę – dla mnie to dobrze, bo czuję się dużo bezpieczniej. Widok zapiera dech w piersiach. – W porządku? – pyta Noah, kiedy jesteśmy mniej więcej w połowie mostu. Kiwam głową, zapatrzona w linię horyzontu. Na Manhattanie większość budynków jest z lustrzanego szkła albo białego kamienia, ale panorama Brooklynu to głównie brązy i czerwienie, które na tle bezchmurnego błękitnego nieba wyglądają jak jesienne liście. – Witam w moim rodzinnym mieście – mówi Noah, kiedy zbliżamy się do ostatniego łuku mostu. Odwracam się w jego stronę. – Mieszkasz tu? – Dokładnie. I jak ci się podoba?

– Bardzo. Kojarzy mi się z jesienią. – „Dlaczego to powiedziałaś? Dlaczego nie możesz mówić normalnych rzeczy?!”, wrzeszczy na mnie natychmiast mój wewnętrzny głos. – Przez kolory? – pyta Noah. – Tak. – Oddycham z ulgą, że wie, co miałam na myśli. – Rozumiem. Twoje włosy też kojarzą mi się z jesienią. Patrzę na niego pytająco. – Jesień ma najlepsze kolory. Odwracam wzrok, ale nie mogę powstrzymać uśmiechu. Zjeżdżamy z mostu, a Noah dalej objaśnia mi szczegółowo trasę, zapowiadając wszystkie zakręty i skrzyżowania, aż w końcu wjeżdżamy do dużo spokojniejszej dzielnicy, gdzie ulice są węższe i obsadzone drzewami. Zaczynam się naprawdę odprężać. – Dziękuję – mówię, patrząc przez okno na szereg wysokich kamienic z piaskowca. – Już mi lepiej. Noah uśmiecha się do mnie. – Nie ma sprawy. Chodźmy po tiarę, a potem przystąpimy do dalszej części Magicznej Podroży. – Dobry plan. Noah skręca w małą uliczkę z mnóstwem uroczych kafejek i sklepików, która wygląda jak amerykańska wersja Lanes. Parkuje i odwraca się do mnie z uśmiechem. – Na pewno wszystko w porządku? – Tak, na sto procent. Sięga na tylne siedzenie po znoszoną skórzaną ramoneskę i wciąga ją na siebie. Potem rozgląda się po ulicy, jakby coś sprawdzał, i wysiada z samochodu. Idę za nim. Przyjemnie jest poczuć znów grunt pod nogami. Biorę głęboki oddech, zaciągając się zimnym, rześkim powietrzem. – Sklep jest tam – mówi Noah, pokazując miejsce przed nami. Kiedy mijamy antykwariat, drzwi się otwierają i na ulicę wychodzi jakaś dziewczyna. Uśmiecha się do Noah, jakby go znała, ale on nie reaguje i idzie dalej. – Chyba minęliśmy twoją znajomą – mówię, podbiegając, żeby za nim nadążyć. – Słucham? – Noah ma rozkojarzony wyraz twarzy. – Tamtą dziewczynę – mówię i odwracam się. Dziewczyna nadal stoi przed

antykwariatem i patrzy za nami. – Nie, raczej nie. – Noah stawia kołnierz kurtki, żeby ochronić się przed zimnem. – Jesteśmy na miejscu. Stoimy przed sklepem, który nazywa się „Zagubieni w czasie”. Jego wystawa jest pełna zabytkowych skarbów. Noah otwiera drzwi i zaprasza mnie gestem do środka. Czuję się, jakbym weszła do jaskini Aladyna. Otaczają mnie przedmioty, którym natychmiast mam ochotę zrobić zdjęcie – stara maszyna do szycia, gramofon, wieszaki z mnóstwem starych ubrań. Elliot byłby zachwycony. Czuję ukłucie tęsknoty i zastanawiam się, jak się bawi z tatą. Nie mogę się doczekać, aż się z nim zobaczę i opowiem mu o Noah. Idąc za Noah przez sklep, zauważam piękną porcelanową lalkę w aksamitnej granatowej sukni z koronkowym kołnierzykiem, pożółkłym już ze starości. Ma długie, jedwabiste włosy w dokładnie takim samym kasztanowym odcieniu jak moje – i kilka piegów na nosie! Lalka siedzi na stosie starych książek z główką przechyloną w bok, przez co wygląda naprawdę smutno. Od razu sięgam po aparat i robię jej zdjęcie. Kiedy błyska flesz, Noah podskakuje i odwraca się, żeby na mnie spojrzeć, ale natychmiast się rozluźnia. – Wygląda tak smutno – mówię. – Ciekawe, jak tu trafiła. Na pewno tęskni za właścicielką. – Podnoszę lalkę i wygładzam jej sukienkę. – Nie lubię myśleć o porzuconych zabawkach. Kiedy byłam młodsza, chciałam założyć dla nich sierociniec. Ale sprawy wymknęły się spod kontroli, bo próbowałam ratować wszystkie zabawki z każdego kiermaszu szkolnego i second handu, do którego trafiłam. – „Przestań bredzić”, syczy mój wewnętrzny głos. Odkładam lalkę z powrotem na stos książek. – Mam to samo – mówi Noah. Zerkam na niego z nadzieją. – Tak? – No. Tylko z instrumentami. Nie mogę znieść widoku gitary porzuconej w sklepie z używanymi rzeczami. Instrumenty są po to, żeby na nich grać. – A zabawki po to, żeby się nimi bawić. – Właśnie. Patrzymy na siebie i uśmiechamy się, a mnie ogarnia dziwne uczucie, jakby jakaś niewidzialna część mnie właśnie połączyła się z niewidzialną częścią Noah. Idziemy razem do kasy w głębi sklepu. Za ladą siedzi starszy mężczyzna z

niesamowitymi wąsami. Czyta książkę. – Tak? – mówi, nie podnosząc nawet wzroku. – Przyjechaliśmy odebrać tiarę – wyjaśnia Noah, spoglądając na kartkę, którą dała mu moja mama. – Na wesele. – Doprawdy? – Mężczyzna powoli odkłada książkę i zerka na nas znad okularów. Noah i ja patrzymy na siebie. Mam ochotę się roześmiać. – Nie jesteście trochę za młodzi na ślub? – Sprzedawca dalej się w nas wpatruje. – To nie nasze wesele – mówi Noah. – Nie, nie bierzemy ślubu! – wołam odrobinę za głośno. Noah marszczy brwi. – Chcesz powiedzieć, że nie wyszłabyś za mnie? – Nie… ja… tak… to znaczy… – Moja twarz zaczyna się mienić wszystkimi odcieniami czerwieni. – W końcu jesteśmy razem już… – Noah milknie, żeby spojrzeć na zegarek – …godzinę i pięćdziesiąt siedem minut. – Przykro mi – odpowiadam, wchodząc w rolę. – Wiem, że to dużo czasu, ale nie jestem jeszcze gotowa na takie zobowiązanie. Noah przenosi wzrok na sprzedawcę i wzdycha. – Złamała mi serce! Mężczyzna przygląda się nam, unosząc siwe brwi. Potem kręci głową, wstaje i znika na zapleczu. Patrzymy na siebie z Noah. – Dokąd on poszedł? Noah wzrusza ramionami. – Twoje okrucieństwo musiało go naprawdę przerazić. Pewnie szlocha teraz na zapleczu. Pewnie… – Proszę bardzo. – Mężczyzna wraca z płaskim kwadratowym pudełkiem. Kładzie je na ladzie i otwiera. W środku na bladoróżowym atłasie leży piękna tiara z kremowych pereł w kształcie kropli – wygląda jeszcze lepiej niż ta, która pękła. Oddycham z ulgą, myśląc o mamie i o Cindy.

– Jest idealna – mówię. Noah potakuje. – Moja mama już za nią zapłaciła kartą kredytową, prawda? – pytam sprzedawcy. – Zgadza się. – Zamyka pudełko i wkłada je do papierowej torebki. – Dziękujemy – mówimy chórem z Noah. – Nie ma za co – rzuca mężczyzna i wraca do swojej książki. – Miłego dnia! – woła jeszcze Noah sztucznie serdecznym głosem. Mężczyzna nie odpowiada ani słowem. – Wow, sympatyczny facet – szepczę sarkastycznie w drodze do wyjścia. – To właśnie ten słynny nowojorski urok – odpowiada szeptem Noah. Podchodzę do drzwi, żeby je otworzyć, ale czuję, że Noah sięga z tyłu ręką, żeby mnie wyręczyć. – Nie martw się, nie wszyscy tacy jesteśmy – dodaje. A mówi to w taki sposób, że nie wiem dlaczego, ale czuję, jak po plecach przebiega mi dreszcz podekscytowania.

Na zewnątrz lodowaty chłód pomaga mojemu sercu wrócić do normalnego rytmu. Niebo zaczynają zasnuwać białe chmury, a ludzie mijają nas w pośpiechu, kuląc się na zimnym wietrze. – Jesteś głodna? – pyta Noah. Kiwam głową. Teraz, kiedy zaczęłam o tym myśleć, po prostu umieram z głodu. – Okej, znam świetne miejsce. Można tam zjeść i przeżyć przygodę, dwa w jednym. – Patrzy na mnie z uśmiechem, a mnie znów przeszywa dreszcz. – No, no, jedzenie i przygoda – żartuję, żeby opanować to dziwne uczucie. – Dokładnie. Idealne miejsce na Dzień Magicznej Tajemnicy. – W takim razie musimy tam pójść jak najszybciej. W drodze do samochodu znów widzę dziewczynę z antykwariatu. Stoi teraz przed kawiarnią i rozmawia przez telefon. Kiedy nas zauważa, zaczyna wpatrywać się w Noah. – To ta dziewczyna, którą wzięłam za twoją znajomą – mówię. Noah zerka na nią i naciąga czapkę głębiej na czoło. – Nie mam pojęcia, kto to jest – mruczy pod nosem i przyspiesza kroku. Kiedy ją mijamy, zerkam na nią. – Miałam rację! – woła zaaferowana do słuchawki, ale wciąż nie spuszcza z oczu Noah. Wtedy zaczynam rozumieć, co się dzieje. Noah wygląda tak niesamowicie, że pewnie stale przytrafiają mu się takie rzeczy. Przyciąga dziewczyny jak magnes. Czuję ukłucie żalu. Co ja sobie wyobrażam? Po co zaczynam marzyć o kimś takim jak Noah? Przecież on może mieć dziewczynę. NA PEWNO ma dziewczynę. Jak chłopak z takimi kośćmi policzkowymi i takim uśmiechem mógłby nie mieć dziewczyny? – Co taka smutna? – pyta Noah w samochodzie. – Nie jestem smutna – rzucam najbardziej beztrosko, jak potrafię, wyglądając przez okno. Dziewczyna z antykwariatu idzie w naszą stronę, trzymając przy uchu telefon.

– Okej, to jedziemy – mówi Noah i szybko rusza. Odruchowo zaciskam dłonie na siedzeniu. Na szczęście w tym momencie dzwoni mama i odwraca moją uwagę od tego, co się dzieje na drodze. – Macie ją? – pyta od razu, nawet się ze mną nie witając. – Tak i jest śliczna – zapewniam. – Jeszcze lepsza niż poprzednia. Słyszę, jak oddycha z ulgą. – Chcielibyśmy pójść teraz na lunch – dodaję, modląc się, żeby nie potrzebowała mojej pomocy w hotelu. – Słucham? Och, kochanie, poczekaj chwilę, dobrze? – Jasne. Słyszę wybuch dziecięcego śmiechu. – Na stołach się nie tańczy! – woła ostrym tonem mama. – Przepraszam, Penny, to dziewczynki od kwiatów – energia je wprost rozpiera. Co mówiłaś? – Mogę pojechać na lunch z Noah? – Nie! – krzyczy mama. – Nie ubrudźcie sukienek czekoladą! Och, Penny, jeśli ich matki niedługo nie wrócą, to po prostu oszaleję. Oczywiście, córeczko, idźcie na lunch. Przed chwilą dostałam SMS-a od taty, poszli z Elliotem do kina na Times Square, więc nie spiesz się. I baw się dobrze – rzuca zazdrośnie. Piski w tle stają się jeszcze głośniejsze. – Dzięki, mamo. Kocham cię. – Ja ciebie też, córeczko. Nie! Nie jedzcie kwiatów! Jedziemy teraz przez bardziej przemysłową dzielnicę. Od czasu do czasu między budynkami miga mi rzeka. – Wszystko tam w porządku? – pyta Noah. – Tak. Moja mama chyba zaraz dostanie załamania nerwowego, ale powiedziała, że mogę wrócić, kiedy chcę. – Świetnie. – Noah zerka na mnie. – To znaczy świetnie, że masz trochę czasu, a nie że twoja mama się denerwuje. Ale nie martw się – przy Sadie Lee nie można się naprawdę załamać. Nikt nie potrafi pocieszyć tak jak ona. Śmieję się z ulgą. – To chyba babcia idealna.

– O tak. – Noah mówi to tak poważnie, że patrzę na niego, ale jego twarz jest bez wyrazu. Wzrok ma wbity w drogę. – Okej, na tym skrzyżowaniu skręcę w lewo – rzuca – i będziemy właściwie na miejscu. – Aha. Otaczają nas teraz ponure magazyny, a ulice są niemal puste. Nie widzę żadnego miejsca, w którym można dobrze zjeść i przeżyć fajną przygodę, ale może za rogiem kryje się jakaś ciekawa uliczka pełna second-handów i kawiarni. Zamiast tego rozciąga się tam przemysłowa pustynia zastawiona śmietnikami. Noah parkuje przed budynkiem, który wygląda na opuszczony magazyn. Spękane ze starości ściany pokrywają wyblakłe graffiti, przypominające stare tatuaże. Większość okien zamiast szyb ma blachę falistą, a pozostałe są zakratowane. Nawet nieliczne drzewa wyglądają na zabiedzone; nagie powykręcane gałęzie odcinają się na tle beżowych budynków. – Wiem, że okolica wygląda niespecjalnie – Noah ujmuje to zbyt oględnie jak na mój gust – ale w środku jest zupełnie inaczej. – W środku? Tam? – wpatruję się w budynek. Takie miejsca widywałam dotąd tylko w najstraszniejszych horrorach. Zwykle czaili się w nich totalni psychole z karabinami maszynowymi. A w jednym filmie – z piłą łańcuchową. Noah wybucha śmiechem. – Spodoba ci się. Uwierz mi. Odwracam się, żeby na niego spojrzeć. Może jednak jest nienormalny w niefajny sposób. – Ale c… co to za miejsce? – jąkam się. – Zabieram cię do prywatnej kawiarni. Kawiarni dla artystów – wyjaśnia. No dobrze, przyznaję – teraz jestem ciekawa. – Naprawdę? – Tak. Nikt nie wie, że tu jest. Nigdzie jej nie reklamują. Można tu wejść tylko na zaproszenie. – To skąd o niej wiesz? – Chociaż intryguje mnie kawiarnia dla artystów, do której ktoś musi cię wprowadzić, nadal nie jestem do końca przekonana. – Mój tata miał tu kiedyś studio – wyjaśnia Noah, wyjmując kluczyk ze stacyjki. – Cały

budynek zajmują artyści. Wszystko zaczęło się w latach siedemdziesiątych, kiedy stał pusty. Sporo artystów urządziło tu sobie squat. Później, w latach dziewięćdziesiątych, kiedy władze chciały go zburzyć, środowisko artystyczne zorganizowało protest, a burmistrz przyznał budynkowi specjalny status. – Wow. – To jest prawdziwy Nowy Jork – mówi smutno Noah. – Właśnie takie budynki. A przy okazji, to moje ulubione miejsce na świecie – dodaje. Na myśl, że przyprowadził mnie do swojego ulubionego miejsca na świecie, znów ogarnia mnie to dziwne, przyjemne uczucie. – Uznałem, że idealnie pasuje do Dnia Magicznej Tajemnicy: nikt o nim nie wie i mają tu ciasto. – Jest idealne – zapewniam, a Noah się uśmiecha. Wysiadamy z samochodu i owiewa nas lodowaty wiatr. Zaczynam się trząść. – Zimno ci? – pyta Noah. – Trochę. – Proszę. – Stoję jak wryta, kiedy Noah ściąga swój szalik i owija mi nim szyję. Jest tak blisko mnie, że nie mam odwagi podnieść wzroku. A potem to robię i przez ułamek sekundy patrzymy sobie prosto w oczy. I wtedy – klik! – następna część mnie łączy się z częścią Noah. – Chodź – kładzie mi delikatnie dłoń ma plecach i prowadzi mnie do luki w metalowym ogrodzeniu wokół budynku. Schodzimy po stromym nasypie porośniętym chwastami i kępkami trawy do ogromnych metalowych drzwi. Na ścianie obok nich jest klawiatura domofonu. Noah wciska kilka klawiszy i po chwili słychać szczęk zamka. Otwiera drzwi i zaprasza mnie do środka. Stoimy teraz na betonowym korytarzu oświetlonym ostrym, migotliwym światłem fluorescencyjnych jarzeniówek, a mój wzrok przyciąga graffiti na ścianach. W niczym nie przypomina wyblakłych tagów na zewnątrz. Patrzę na prawdziwe dzieła sztuki: murale ciągną się przez cały korytarz. Nagle drzwi w ścianie naprzeciwko otwierają się i podchodzi do nas jakaś kobieta. Jest ubrana w długą batikową sukienkę, a włosy ma zaplecione w setki warkoczyków ozdobionych koralikami. Wygląda tak wesoło i sympatycznie, że od razu czuję się lepiej. – Noah! – woła na nasz widok.

– Cześć, Dorothy, jak tam? – Świetnie. Właśnie się dowiedziałam, że na wystawie w centrum pokażą dwa moje obrazy. – Super! – Noah ściska ją, a potem odwraca się do mnie. – To moja przyjaciółka Penny. Przyjechała aż z Wielkiej Brytanii. Chciałem zabrać ją na lunch w jakieś wyjątkowe miejsce. Dorothy rzuca mi ciepły uśmiech. – W takim razie dobrze trafiliście. Witamy w Nowym Jorku, kochanie. – Dziękuję. – Okej, zobaczymy się później. Idę właśnie na spotkanie do galerii. Dobra robota, Noah. Jestem z ciebie taka dumna! – Dorothy przytula Noah i rusza do wyjścia. Noah wygląda na bardzo zawstydzonego. – Chodźmy coś zjeść – mówi. Idę za nim do drzwi na końcu korytarza, za którymi kryją się schody. – Kawiarnia jest w piwnicy – wyjaśnia, przytrzymując drzwi, żebym mogła przejść. – Dlaczego Dorothy jest z ciebie dumna? – pytam, kiedy schodzimy po betonowych stopniach. – Tak tylko żartowała – odpowiada Noah. – Jak to? – Chyba dlatego, że przyszedłem z tobą. Patrzę na niego nierozumiejącym wzrokiem. – Bo jesteś dziewczyną – dodaje. Zaczyna się rumienić. – Zawsze mi powtarza, że powinienem mieć dziewczynę… To znaczy, wiesz, nie mówię, że jesteś moją dziewczyną – dodaje pospiesznie i robi się jeszcze bardziej czerwony. – Nie – odpowiadam i patrzymy na siebie przez ułamek sekundy. Potem Noah wzrusza ramionami i idziemy dalej. Czuję, jak zalewa mnie fala ciepła, której nie potrafię powstrzymać. Bo chociaż Noah jest rock-ciachem i chociaż mieszka w innym kraju, i to na innym kontynencie, a ja za dwa dni wracam do domu i pewnie już nigdy go nie zobaczę, to mam ochotę skakać z radości. Nie ma dziewczyny.

Na dole Noah prowadzi mnie do następnych drzwi. – Na początku będzie bardzo ciemno – uprzedza. – Okej? Kiwam głową, ale chyba wyglądam na przestraszoną, bo bierze mnie za rękę. – Nie bój się – mówi. – Musi być ciemno, wtedy efekt jest najlepszy. – Okej – odpowiadam, chociaż nie mam pojęcia, o co mu chodzi. Ale naprawdę czuję się okej. Jego dłoń jest taka ciepła i silna, że nic nie mogłoby mnie teraz wytrącić z równowagi. – Gotowa? – pyta. – Tak. Słyszę, jak włącza jakiś przycisk, i nagle otacza nas niezwykły podwodny świat. Przynajmniej takie mam wrażenie. Korytarz wygląda jak dno morza. Na czarnych ścianach lśnią namalowane ryby i muszle, między którymi wiją się szmaragdowe pasma wodorostów. – To specjalna farba, która świeci w ultrafiolecie – wyjaśnia Noah. – Na suficie są ultrafioletowe żarówki – dodaje i spogląda na mnie z nadzieją. – Podoba ci się? – Bardzo mi się podoba – mówię, obracając się powoli wokół, żeby nic mi nie umknęło. Każda ryba, każda muszla, każdy najdrobniejszy szczegół wygląda jak miniaturowe dzieło sztuki. To niesamowite. – Jak się teraz czujesz? – pyta cicho Noah. Odwracam się, żeby na niego spojrzeć. – Jak się teraz czuję? – Tak. Mój tata mówił, że warto się zawsze zastanowić, jakie uczucia budzi w nas sztuka. Patrzę znów na połyskujące ściany. – Czuję spokój. I mam wrażenie, jakbym znalazła się w jakimś magicznym świecie, jakbym zamieniła się w syrenę. – Ciemność sprawia, że mam odwagę powiedzieć

dokładnie to, co myślę, zamiast cenzurować samą siebie, żeby wydać się mu fajniejsza. – Nawet wyglądasz jak syrena – mówi Noah. – Naprawdę? – Tak. Masz takie długie, kręcone włosy. Uśmiecham się. Zawsze miałam kompleks na punkcie moich włosów – że są za rude, za długie, za bardzo kręcone. Ale teraz pierwszy raz w życiu zaczynam myśleć, że są właśnie takie, jakie powinny być. – Ale trochę się cieszę, że nie masz ogona pokrytego łuskami – dodaje Noah, ściskając moją dłoń. A no tak, czy wspomniałam, że wciąż trzyma mnie za rękę? Znów czuję w brzuchu przyjemne łaskotanie, jakby mnóstwo podekscytowanych motyli zatrzepotało w środku skrzydłami. – Tak, ja też jestem z tego zadowolona – odpowiadam cicho. – Chodź. Chcę ci coś pokazać. – Noah prowadzi mnie dalej korytarzem, udającym dno morskie. Mijamy namalowaną skrzynię, z której wysypuje się złoto, i starą kotwicę z wyrytym napisem „Titanic”. – Widzisz tamtą rozgwiazdę? – Noah wskazuje ręką soczyście turkusowe stworzonko z uśmiechniętą buzią. – Tak. – To moje dzieło. – Co? Naprawdę? Sam to wszystko zrobiłeś? – patrzę na niego ze zdumieniem. – Nie ja, tylko mój tata. Ale pozwolił mi namalować jedną rozgwiazdę. Miałem wtedy jakieś dziesięć lat. – Ale super. – No. Nie pozwolił mi zobaczyć niczego w ultrafiolecie, dopóki nie skończył pracować nad całością. Chcesz wiedzieć, dlaczego wprowadziłem cię tu po ciemku? Kiwam głową. – Bo tak samo wprowadził mnie tu mój tata. Nigdy tego nie zapomnę. – Noah uśmiecha się, ale w jego oczach jest smutek. – Wcale się nie dziwię. Ja też nigdy tego nie zapomnę – odpowiadam. Patrzy na mnie przez moment i wydaje mi się, że chce mi o czymś powiedzieć, ale

potem puszcza moją dłoń. – Chodź, znajdziemy coś na lunch. Idę za nim wzdłuż magicznego dna morskiego, zastanawiając się, o czym pomyślał przed chwilą Noah. Na końcu korytarza widzę rysunek ośmiornicy. Jej macki lśnią wszystkimi kolorami tęczy. Kiedy podchodzimy bliżej, słyszę stłumione głosy i brzęk sztućców. Noah odwraca się do mnie z uśmiechem. – Jesteś gotowa? – Tak. Chwyta wypukły nos ośmiornicy i przekręca go. W tej samej chwili uchylają się przed nami ukryte drzwi. Nos ośmiornicy okazał się klamką. Noah pokazuje mi, żebym poszła za nim. Nie mam pojęcia, czego się spodziewać. Czuję się jak Alicja w Krainie Czarów, kiedy wpadła do króliczej nory. Nie zdziwiłabym się, gdyby za tymi drzwiami czekała nas herbatka u Szalonego Kapelusznika. – O, wow! – Wchodzę za Noah do ciemnej kawiarni, usiłując ogarnąć wzrokiem całą przestrzeń. Widzę masywne drewniane stoły i mnóstwo starych krzeseł nie od kompletu. Na środku każdego stołu migoczą świeczki wetknięte do butelek po winie ze stopionym woskiem na ściankach. To jedyne źródło światła, nie licząc kilku rozstawionych niedbale lamp. Ciemnoczerwone ściany są obwieszone zdjęciami i obrazami. Kawiarnia nie tylko niesamowicie wygląda, lecz także niesamowicie pachnie – pomidorami, ziołami i świeżo upieczonym chlebem. – Lubisz makaron? – pyta Noah. Kiwam głową, zbyt zajęta rozglądaniem się po tym cudownym wnętrzu, żeby się odezwać. – Fajnie. Dają tu najlepszy makaron w mieście. Szef kuchni jest Włochem, to prawdziwy mistrz. Usiądźmy tutaj. – Noah prowadzi mnie do stolika w małej wnęce. Siadamy na miękkiej skórzanej sofie i uśmiechamy się do siebie. – Szczęśliwego Dnia Magicznej Tajemnicy! – mówi Noah. – To najlepszy Dzień Magicznej Tajemnicy, jaki można sobie wymarzyć – odpowiadam. – Ale jeszcze się nie skończył. Noah podnosi ze stolika małe menu i przysuwa się do mnie, żebyśmy mogli je razem

przejrzeć. Znów uświadamiam sobie, jak blisko siebie siedzimy, i tak mnie to rozprasza, że litery rozmywają mi się przed oczami. – Polecam lasagne, są niesamowite – mówi Noah. Spoglądam na niego, a w dymku nad moją głową pojawiają się słowa: „POCAŁUJ MNIE”. Przez ułamek sekundy Noah patrzy mi w oczy, a potem przysuwa leciutko twarz do mojej i zastanawiam się, czy myśli o tym samym co ja. Ale potem do naszego stolika podbiega jakiś mężczyzna i chwila mija. – Noah, stary! – woła. Jest wysoki, szczupły i ubrany w luźne dżinsy i skejtowski Tshirt. – Dawno cię nie widziałem. Co się z tobą działo? – No wiesz, miałem dużo spraw na głowie – odpowiada Noah. Mężczyzna uśmiecha się do niego. – Nie wątpię. – Penny, to jest Antonio. Antonio, to Penny. Przyjechała aż z Wielkiej Brytanii, żeby zjeść u ciebie lunch, więc lepiej daj z siebie wszystko, żebyś jej nie rozczarował. – Naprawdę? W takim razie musicie spróbować moich nowych klopsików. – Antonio przysiada na brzegu naszego stolika i pochyla się nad nami. – Sos z suszonych pomidorów to tajny przepis mojej praprababki. Tylko we Włoszech można zjeść coś podobnego. – W porządku, przekonałeś mnie. – Noah odwraca się w moją stronę. – Co o tym myślisz, Penny? – Brzmi pysznie. Antonio zerka na Noah z uśmiechem. – Stary, ale uroczy akcent. Noah kiwa głową, a ja się rumienię. Antonio znika w kuchni, a ja rozglądam się jeszcze raz po kawiarni. Oprócz nas siedzi w niej tylko kilku gości – sami hipsterzy w wąskich dżinsach i spranych T-shirtach, pochyleni nad laptopami albo pochłonięci rozmową. To najbardziej wyluzowana restauracja, jaką widziałam w życiu. – Świetne miejsce – dzielę się moimi myślami. – Wiedziałem, że ci się spodoba – odpowiada Noah. – Tak? A skąd?

– Bo mnie się podoba. Unoszę brew. – Mamy ze sobą wiele wspólnego. – Naprawdę? – Naprawdę. – Znów mam wrażenie, że zaraz wydarzy się coś wyjątkowego, na przykład, że powie mi o czymś ważnym, ale on odsuwa się ode mnie na sofie. – Muszę iść do łazienki. Zaraz wracam. Patrząc za nim, próbuję poukładać sobie w głowie wszystko, co się dotąd stało. To bardzo dziwne. W teorii taka chodząca katastrofa jak ja, czyli dziewczyna, która pokazuje majtki całej szkole, nie ma szans znaleźć się w takim miejscu z takim chłopakiem. Ale Noah i ja z jakiegoś powodu do siebie pasujemy, więc czuję się z nim całkowicie naturalnie. W tym momencie postanawiam nie martwić się już żadnymi „teoriami”. Jakaś dziewczyna podchodzi do starej szafy grającej w rogu sali i wrzuca do niej monety. Chwilę później słyszę początek piosenki What a Wonderful World i czuję się niesamowicie szczęśliwa, jakby każda komórka mojego ciała zamieniła się w spadającą gwiazdę. To ulubiona piosenka taty. Włącza ją zawsze, kiedy coś świętujemy. Jest idealna. Cały ten dzień jest idealny. Czuję, jak do oczu napływają mi łzy szczęścia. – Dam ci pensa za twoje myśli – mówi Noah po powrocie do stolika. – Moje myśli są warte dużo więcej – odpowiadam, uśmiechając się. – Tak? – Noah wsuwa się z powrotem na sofę i siada tuż obok mnie. – A ile? – Niestety, chyba cię nie stać. – Serio? – Tak. Noah posyła mi uśmiech. – Ja ci powiem, o czym myślę, za pensa. – Naprawdę? – Przetrząsam torebkę w poszukiwaniu portfela, a potem wręczam mu jednopensówkę. – To słucham. – Myślałem o tym, jak się cieszę, że dziś rano podrzuciłem Sadie Lee do pracy. I że zostałem chwilę dłużej, żeby pograć na tej gitarze. Serce zaczyna mi walić w piersi.

– Tak? – Tak. To była świetna gitara. – Aha… Rzuca mi znaczący uśmiech, a potem odwraca wzrok.

– Teraz ty – mówi Noah, oddając mi pensa. – Słucham? – Teraz ty. Weź pensa i powiedz, o czym myślisz. – Przecież już ci tłumaczyłam, że moje myśli są dużo droższe. – O nie. – Noah marszczy brwi. – Kiedy ktoś powie ci, o czym myśli, ty też musisz to zrobić za taką samą cenę. Takie są zasady. – Są jakieś zasady? – Robię oburzoną minę, ale w środku cała się trzęsę ze zdenerwowania. Nie mogę mu przecież powiedzieć, że chciałam, żeby mnie pocałował. Wyszłabym na wariatkę. Muszę wymyślić coś innego. Niestety, improwizowanie przed chłopakami nie jest moją najmocniejszą stroną, co udowodniłam już nie raz. „Ani słowa o pchłach”, rozkazuję sobie w duchu. – To o czym myślałaś? – pyta Noah, wskazując głową monetę w mojej dłoni. Nie mam pojęcia, co odpowiedzieć. Jedyne, co mi przychodzi na myśl, to prawda. – Myślałam o tym, że ten dzień jest idealny. – „No co ty, chcesz go wystraszyć?”, krzyczy mój wewnętrzny głos. – Naprawdę? – czuję, jak Noah się do mnie przysuwa. Potakuję, ale boję się na niego spojrzeć, żeby się nie okazało, że źle zrozumiałam jego zachowanie. – Myślę, że… – zaczyna Noah. – Yo! Wasze klopsy! Na dźwięk głosu Antonia oboje podskakujemy. Szef kuchni kładzie na stole dwa parujące talerze. W każdych innych okolicznościach byłabym zachwycona, ale teraz nienawidzę tych głupich klopsów, sosu z sekretnego przepisu, a nawet sprężystych gałązek bazylii. Czemu nie mógł ich przynieść minutę później? Czemu Noah nie dokończył tego, co chciał powiedzieć? Ale to nie wszystko: Antonio stoi koło nas przez CO NAJMNIEJ PIĘĆ MINUT i opowiada nam, że pomidory z ogródka jego praprababci były niesamowite, a

ludzie zjeżdżali się z całego Neapolu tylko po to, żeby spróbować jej wyjątkowego sosu. Kiedy wreszcie wraca do kuchni, po naszym magicznym nastroju nie ma już ani śladu. Próbuję nawinąć spaghetti na widelec, ale kiedy wkładam go do ust, połowa makaronu zaczyna się zsuwać. Oczywiście dokładnie w tej samej chwili spogląda na mnie Noah. – Jak ci smakują klopsiki? – pyta. – Mmm, są pyszne – mamroczę, usiłując bez powodzenia ukryć fakt, że z ust zwisa mi kilka centymetrów makaronu, który wygląda jak wijące się robaki. Gdy Noah opuszcza wzrok na swój talerz, próbuję wciągnąć spaghetti. W tym samym momencie kończy się piosenka z szafy grającej, więc ciszę wypełnia okropne siorbnięcie. MOJE okropne siorbnięcie. A w dodatku wciągane nitki ochlapują mi twarz sosem pomidorowym. Noah spogląda na mnie. Ale nie zaczyna się ze mnie wyśmiewać i nie wygląda, jakby się wstydził, że siedzi przy tym samym stoliku co ja. Zamiast tego bierze widelec, nawija na niego spaghetti i sam też wciąga makaron do ust. Kropla sosu ląduje mu na środku czoła. Patrzymy na siebie i wybuchamy śmiechem. Teraz czuję, że Noah nie jest tylko niesamowicie przystojnym rock-ciachem – jest kimś, kogo naprawdę lubię, a to wydaje mi się dużo ważniejsze. – Poczekaj – mówi, biorąc swoją serwetkę. – Pomogę ci. – Przysuwa się bliżej i delikatnie wyciera mi sos pomidorowy spod oka. A potem znad oka. A potem z czoła. A potem z podbródka. A potem z górnej wargi. A potem z dolnej wargi. A potem… – Ej! – wołam, patrząc na niego. – Naprawdę upaćkałam się sosem na całej twarzy? – Nie, po prostu lubię wycierać dziewczynom twarz serwetką. To taki mój fetysz. Nie martw się, mój psychiatra mówi, że to nieszkodliwe. Ze śmiechem podnoszę własną serwetkę i wycieram mu sos z czoła. – O, widzę, że masz tak samo – śmieje się Noah. – Mówiłem ci, że mamy ze sobą wiele wspólnego. Oboje odkładamy serwetki i jemy dalej. Całe moje ciało wypełnia czysta, niepohamowana radość. Nawet w palcach u nóg czuję przyjemne mrowienie. – Twój tata dalej maluje? – pytam, bo chcę dowiedzieć się o Noah jak najwięcej. Nie odpowiada od razu, więc odwracam się, żeby na niego spojrzeć. Przestał jeść i siedzi ze wzrokiem wbitym w swój talerz. – Nie, już nie. Mój tata… mój tata nie żyje. I mama też.

Odkładam sztućce. Czuję się okropnie. – Strasznie mi przykro. Nie wiedziałam. – W porządku. Nic się nie stało. – Ale widzę, że bardzo mu smutno, więc jestem na siebie wściekła, że zadałam to pytanie. – Zmarli cztery lata temu, więc wiesz, mogę już o tym rozmawiać. – Aha. – W pierwszym momencie nie mam pojęcia, co powiedzieć. Nie umiem sobie nawet wyobrazić, jak to jest stracić mamę albo tatę, a on stracił oboje rodziców. Na samą myśl przebiega mnie dreszcz. – Czyli mieszkasz z Sadie Lee? – Tak, i z moją młodszą siostrą, Bellą. – Masz siostrę? – Tak. – Jego twarz natychmiast łagodnieje. – Ile ma lat? – Cztery. Prawie pięć. – Cztery? Przecież… – Była bardzo mała, kiedy umarli. – Och, to straszne! – Tak. Ale Sadie Lee świetnie zastępuje jej mamę, a ja staram się być najlepszym starszym bratem na świecie. – Odsuwa talerz i patrzy mi prosto w oczy. – Zginęli w górach, w lawinie. Po ich śmierci zacząłem patrzeć na świat zupełnie inaczej. Miałaś kiedyś niesamowicie piękny sen, który nagle zamienił się w koszmar? Kiwam głową. Ostatnio większość moich snów tak się kończy. – Tak wyglądało wtedy moje życie. Przed wypadkiem rodziców świat był bezpieczny i przyjazny, a po nim stał się przerażający. Dlatego rozumiem w stu procentach, jak się czułaś dziś w samochodzie. Po wypadku zrozumiałaś, jak kruche może być życie. – Tak! Noah przysuwa się bliżej. – Okej, powiem ci coś, czego się naprawdę wstydzę, ale trudno, w końcu dopiero co widziałem, jak zachlapałaś sobie twarz sosem pomidorowym praprababci Antonia. – Zaczyna się bawić rogiem swojej serwetki. – Po tym, jak mama i tata zginęli, stale byłem niespokojny. Cały czas się bałem, że zaraz coś się stanie Belli albo Sadie Lee, dlatego kiedy mnie z nimi nie było, bez przerwy dzwoniłem, żeby sprawdzić, czy wszystko z nimi

w porządku. W końcu zaczęło mnie to strasznie męczyć. Nie mogłem się wyluzować, dopóki nie byliśmy wszyscy razem. Tylko wtedy czułem się bezpieczny. – Dalej tak masz? – Nie, na szczęście już nie. Sadie Lee domyśliła się, że coś jest ze mną nie tak, i zapisała mnie do terapeutki. – I to ci pomogło? Noah przytakuje. – Dokładnie. Terapia i pisanie. Przed oczami staje mi zniszczony notes z samochodu. – Pisanie? O czym? – O moich myślach, o moich lękach i tak dalej. To prawdziwa ulga, przelać wszystko na papier. Przypominam sobie, jak się czułam po napisaniu ostatniej notki, i kiwam głową. – Pamiętasz, jak powiedziałem ci w pikapie, że czas leczy rany? – Tak. – Sadie Lee powiedziała mi to po śmierci moich rodziców. Wtedy strasznie się na nią wkurzyłem, ale miała rację. Czas naprawdę pomaga. – Noah bierze mnie za rękę i uśmiecha się. – Kiedyś przestaniesz myśleć o swoim wypadku. Nie będziesz się bać do końca życia. Powiedzieć ci, co mi poradziła moja terapeutka? Naprawdę mi to pomogło. – Pewnie. Powiedz. – Nie walcz z tym. – Jak to? – Kiedy czujesz, że ogarnia cię panika, nie walcz z nią, bo wtedy będzie jeszcze gorzej. Powiedz sobie wtedy: „Okej, zdenerwowałam się, ale nie ma w tym nic złego”. – I to pomaga? – Mnie pomogło. Na terapii miałem sobie wyobrażać, gdzie skupia się strach w moim ciele, jaki ma kolor i kształt. A później terapeutka mówiła: „Teraz posiedź z nim chwilę i obserwuj, co się stanie”. – I co się działo? – Znikał.

– Wow. Przez chwilę oboje milczymy. – Okej, nie tak planowałem nasz wspólny lunch – mówi Noah, rzucając mi skruszone spojrzenie. – Przepraszam. – Nie wygłupiaj się, jest świetnie. To, co opowiedziałeś, naprawdę mi pomaga. Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo. Strasznie się bałam, że jestem jakaś nienormalna. – Nie jesteś nienormalna. To znaczy jesteś, ale w fajny sposób. Uśmiecham się do niego. – Nawzajem. W torbie zaczyna mi dzwonić telefon. Nie chcę teraz z nikim rozmawiać. Wolałabym zostać tu, sam na sam z Noah, ale nie mogę. – Przepraszam, lepiej odbiorę. Może to moja mama z następnym kryzysem weselnym. – Jasne – odpowiada Noah. Ale na ekranie wyświetla się informacja, że dzwoni Elliot. Mam wyrzuty sumienia, ale przełączam go na pocztę głosową. Później mu wszystko wytłumaczę. Na pewno mnie zrozumie. Chowam telefon do torby. – Wszystko w porządku. To tylko Elliot. – Elliot? – Mój najlepszy przyjaciel. Przyjechał z nami do Nowego Jorku. Poszedł zwiedzać miasto z moim tatą. – Na pewno nie chcesz do niego oddzwonić? – Nie, wszystko okej. Niedługo się z nim zobaczę. – Spoko – rzuca Noah z uśmiechem. – Yo! Yo! Yo! I jak klopsy? SERIO?! Antonio znów staje przy naszym stoliku i uśmiecha się do nas szeroko. Mam ochotę utopić go w sekretnym sosie jego praprababci. – Rewelacja – zapewnia Noah. – Tak, były pyszne – potwierdzam przez zaciśnięte zęby. – Wspaniale! – Antonio przysiada na rogu naszego stolika, a ja muszę powstrzymać jęk niezadowolenia. – Noah, stary, ostatnio jesteś mocno zajęty, co?

– Mhm. – Noah wyjmuje z kieszeni portfel. – Sorry, ale musimy już lecieć. Muszę odwieźć Penny. Wyciąga z portfela pieniądze, a Antonio zaczyna sprzątać nasze talerze. – Jasne, okej, ale wpadnij niedługo, słyszysz? Fajnie cię tu znów widzieć. Noah kiwa głową i wstaje od stolika. Idąc za nim do wyjścia, czuję, jak ulga walczy we mnie z rozczarowaniem. Smutno mi, że wychodzimy z tego magicznego miejsca, ale jestem zadowolona, że znów będę miała Noah tylko dla siebie. Żegnamy się z Antoniem i wychodzimy na podwodny korytarz. Tym razem Noah nie zapala od razu światła. – Naprawdę się cieszę, że mogłem się z tobą wybrać w Magiczną Tajemniczą Podróż, Penny – mówi tak cicho, że prawie go nie słyszę. – Ja też się cieszę – odpowiadam szeptem. A potem, kiedy sięga do włącznika światła, jego dłoń lekko muska moją. To tylko przelotne dotknięcie, ale całe moje ciało przeszywa dreszcz.

Kiedy wychodzimy na zewnątrz, mam wrażenie, jakbym obudziła się z głębokiego snu. Mrużę oczy i przecieram powieki w bladym zimowym słońcu. Patrzę na Noah, a on patrzy na mnie. Czuję się zupełnie inaczej niż wcześniej. Jakbyśmy weszli do tego starego magazynu jako dwie zupełnie odrębne osoby, a wyszli połączeni jakąś niewidzialną nicią. Noah uśmiecha się do mnie. – Chcesz jeszcze coś zobaczyć? Potakuję, ale w tym samym momencie zaczyna mu dzwonić telefon. Wyjmuje komórkę z kieszeni. – To Sadie Lee – mówi, a potem odbiera. – Cześć, babciu! Tak, wszystko dobrze. A co się dzieje? Aha, okej. Nie ma sprawy, zaraz będę. – Kończy rozmowę i wzdycha. – Wszystko okej? – pytam, ale mam złe przeczucia. – Tak, ale musimy już wracać. Twoja mama chce zobaczyć tiarę, a Bellę trzeba odebrać z przedszkola, więc muszę podrzucić Sadie Lee. – Noah zaczyna nerwowo wiercić stopą w chodniku. – Zobaczymy się jeszcze przed twoim wyjazdem? Do kiedy zostajesz w Nowym Jorku? – Tylko do niedzieli. – Ogarnia mnie strach. Jutro cały dzień i całą noc będę zajęta na weselu, a lot powrotny mamy w niedzielę rano. Nie zdążę się z nim spotkać. – Do której w niedzielę? – Wylatujemy z samego rana. – Wbijam wzrok w ziemię. – No nie! Czyli już się nie spotkamy? Przytakuję, ale w głowie aż huczy mi od pytań. Jak to możliwe? Wreszcie udało mi się spotkać zabawnego, sympatycznego chłopaka, z którym świetnie się dogaduję, i mogę spędzić z nim tylko jeden dzień? To strasznie niesprawiedliwe. – Okej, w takim razie będę musiał wymyślić, jak przyjechać do Anglii na wakacje – rzuca Noah z uśmiechem. Odwzajemnienie go kosztuje mnie mnóstwo wysiłku. Potem wracamy do samochodu i wsiadamy do środka.

Jestem tak rozżalona i rozczarowana, że przez całą drogę do hotelu siedzę przygaszona. Na pozór wszystko jest w porządku. Noah znów wyjaśnia mi zawiłości trasy i rozmawiamy o różnych sprawach bez znaczenia, ale cały czas myślę tylko o tym, jakie to niesprawiedliwe. Kiedy zatrzymujemy się na parkingu podziemnym w hotelu, mam wrażenie, że zaraz wybuchnę płaczem. – Wiesz, co to jest punkt zwrotny? – pyta Noah, wyłączając silnik. Kręcę głową. – To taki moment na początku filmu, kiedy w życiu bohatera dzieje się coś, co zmienia je na zawsze. Widziałaś Harry’ego Pottera, prawda? Potakuję. – W tym filmie punktem zwrotnym jest chwila, kiedy Hagrid mówi Harry’emu, że kiedyś będzie wielkim czarodziejem, i przekazuje mu zaproszenie do Hogwartu. – Aha, okej. Noah spuszcza wzrok, jakby się czegoś wstydził. – Wydaje mi się, że dla mnie jesteś nim ty. – Czym? Czarodziejem? – Nie! Punktem zwrotnym. Zerkam na niego ukradkiem. W półcieniu na parkingu jego kości policzkowe są zarysowane jeszcze mocniej. – Jak to? – pytam, bo trudno mi uwierzyć, że dobrze go zrozumiałam. – Wydaje mi się, że to początek czegoś fajnego. Siedzimy razem w milczeniu. – A mnie się wydaje, że moim punktem zwrotnym jesteś ty – odpowiadam z nieśmiałym uśmiechem. Kiedy wracamy do sali weselnej, dziwi mnie, że ani mama, ani Sadie Lee nie zauważają we mnie żadnej zmiany. Jestem taka podekscytowana i pełna energii, że zaraz chyba zacznę świecić jak jedna z ryb z podwodnego muralu. Ale obie są zbyt zajęte dekorowaniem tortu weselnego figurkami z masy cukrowej, przedstawiającymi młodą parę w ubraniach z lat dwudziestych.

– Elliot i tata już wrócili – mówi mama. – Są w swoich pokojach. – Okej. – Patrzę na Noah, a on patrzy na mnie i czuję się tak, jakby przeskoczyła między nami iskra elektryczna. – Możemy teraz pojechać po Bellę? – pyta Sadie Lee. Robi mi się smutno, że Noah odjeżdża, ale mój żal łagodzi inna myśl: jesteśmy swoimi punktami zwrotnymi. A to znaczy, że jeszcze go zobaczę. – Okej – mówi Noah, rzucając mi porozumiewawczy uśmiech. – Fajnie było się z tobą pokręcić po mieście. – Z tobą też. – Czuję, że się rumienię. Noah unosi ręce, jakby chciał mnie przytulić, ale ja z jakiegoś totalnie idiotycznego powodu, który zna tylko Bóg Żenujących Zdarzeń, przybijam mu żółwika. Nigdy wcześniej nie przybiłam nikomu żółwika. – O! – Widząc moją uniesioną pięść, Noah uderza w nią własną zaciśniętą dłonią, a potem łapie mnie za rękę i przyciąga do siebie, aż nasze ramiona się stykają, jakbyśmy byli gangsta-raperami. – Zadzwonię do ciebie później – szepcze mi do ucha. Kiwam głową z nadzieją, że nie zauważy moich czerwonych policzków. A potem wychodzi razem z Sadie Lee. Zanim mam czas pokazać mamie tiarę, dzwoni jej telefon. – Cześć, Cindy! – woła, patrząc na mnie z uniesionymi brwiami. – Tu masz tiarę – bezgłośnie poruszam wargami, kładąc pudełko na blacie. – Idę do pokoju. Wychodzę z kuchni przez salę weselną. Zanim zdążę złapać windę, dostaję SMS-a od Noah.

Natychmiast zaczynam wstukiwać odpowiedź.

Patrzę na SMS-a i marszczę brwi. Trzy buziaki to znacznie za dużo. Zwłaszcza że on mi żadnego nie wysłał. Kasuję wszystkie iksy. Teraz SMS wygląda jakoś oschle i nieprzyjemnie. Dodaję uśmiechniętego emotikona. Ale z nim wiadomość robi się zbyt dziecinna. Może zamiast tego puszczę mu oczko…? Nie, nie, teraz jest za bardzo dwuznacznie. Kasuję emotikona ze zmrużonym okiem i dopisuję P, skrót od Penny. Teraz mam wrażenie, że dokładnie skopiowałam jego wiadomość. Mój SMS musi być oryginalny i na luzie. Przegapiam trzy windy, bo ciągle stoję w miejscu, wpisując i kasując odpowiedzi do Noah. Co mam napisać, żeby wydać mu się oryginalna i dojrzała, ale nie wyjść na nadgorliwą albo sztywną? Ostatecznie wybieram tekst: „To JA dziękuję. Penny” i dodaję rysunek uniesionego kciuka. Wydaje mi się to świetnym pomysłem aż do chwili, kiedy wciskam przycisk „wyślij”. W pokoju od razu biegnę do drzwi łączących mnie z sypialnią Elliota. – Elliot, jesteś tam? Otwieram je na oścież. Elliot leży na łóżku na brzuchu, pogrążony w głębokim śnie. Ostrożnie zamykam drzwi, kładę się na łóżku i wbijam wzrok w sufit. Chcę cieszyć się tym uczuciem jak najdłużej. Zamykam oczy i przytulam do siebie poduszkę, przypominając sobie każdy moment tego cudownego dnia. „Dziękuję, dziękuję, dziękuję”, szepczę do Boga Punktów Zwrotnych. Ale później zdaję sobie sprawę, że jestem zbyt podekscytowana, żeby zasnąć, więc idę do walizki i wyciągam z niej laptopa. Trzymam się z daleka od skrzynki mailowej i portali społecznościowych – od razu wchodzę na mojego bloga i loguję się na stronie. Pod notką o mierzeniu się ze swoim strachem jest już ponad czterysta komentarzy. Zostawiam lajki pod wszystkimi i odpowiadam dziewczynie, która bała się picia swojej mamy. Potem otwieram okno nowej notki i zaczynam pisać.

22 grudnia

Od strachu do bajki Cześć wszystkim! Wow, jesteście tacy niesamowici. Przed chwilą czytałam wasze komentarze pod moją ostatnią notką i mam łzy w oczach – ale to łzy szczęścia. Zanim zaczęłam pisać tego bloga, czułam się bardzo samotna. Wydawało mi się, że nikt tak naprawdę mnie nie rozumie (oprócz Wiki). Ale czytając wasze komentarze, zrozumiałam, że wy mnie rozumiecie – a są was setki, a może nawet tysiące (!). I czuję się z tego powodu bardzo szczęśliwa. I niesamotna (jest w ogóle takie słowo…?!). Teraz wiem, że nawet jeśli komuś się wydaje, że na całym świecie tylko jemu jest czasem bardzo ciężko, to się myli. Dziękuję, że tak szczerze piszecie mi o tym, czego się boicie – i tak odważnie stawiacie temu czoła. Koniecznie dajcie znać, co będzie dalej, bo to na pewno doda otuchy innym czytelnikom. A teraz słuchajcie… Kiedy zmierzyłam się ze swoim strachem i wsiadłam do samolotu, spotkało mnie coś niezwykłego. Coś naprawdę niesamowitego. I chcę się tym z wami podzielić, bo Moment Szklanego Pantofelka, o którym już wam pisałam, wydarzył się naprawdę. Wyglądał inaczej, niż się spodziewałam – nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że wszystko się tak potoczy! Zaczęłam się nawet zastanawiać, czy kiedy mierzymy się ze swoim strachem, nie trafiamy do jakiegoś magicznego równoległego Wszechświata, w którym wszystko jest możliwe – bo słuchajcie: poznałam chłopaka. Chłopaka, który naprawdę mi się podoba. I wydaje mi się, że też mu się podobam! Wszystkim nowym czytelnikom tego bloga (przy okazji – dzięki, że tu jesteście!!) polecam moje wcześniejsze notki Bez szans na randkę i Otchłań rozpaczy – zobaczycie, że mnie po prostu nie zdarzają się takie rzeczy. Nigdy!

Jestem dziewczyną, która przy chłopakach potyka się o własne nogi i zaczyna wygadywać bzdury. Może niektórzy mnie lubią, ale żadnemu się nie podobam. Chcą się ze mną tylko przyjaźnić. Albo mi dokuczać. Albo się ze mnie nabijać. Ale dziś rano poznałam chłopaka, któremu chyba naprawdę się podobam. (Będę go nazywać Chłopakiem z Brooklynu). A to niesamowite uczucie, bo nie muszę przy nim udawać kogoś, kim nie jestem. Nie muszę udawać, że jestem fajna. Jestem w stu procentach sobą – a on nadal mnie lubi. Jechaliśmy dziś razem samochodem i stało się coś strasznego: zaczęłam panikować – przy nim. Ale nie uznał mnie za wariatkę. Był naprawdę kochany i dał mi bardzo dobrą radę, którą chcę się z wami podzielić. Po pierwsze, powiedział mi, że czas leczy rany i nic nie trwa wiecznie, nawet najgorsze przeżycia. Sam dobrze o tym wie, bo kilka lat temu stracił dwie bardzo ważne osoby. Powiedział mi też, że kiedy je stracił, zaczął się bardzo bać, że straci też innych ludzi, których kocha. W końcu poszedł do terapeutki, która doradziła mu, co ma robić, kiedy ogarnia go lęk. Generalnie chodzi o to, że kiedy zaczynacie czuć strach albo niepokój, nie powinniście z tym walczyć. Zamiast tego lepiej po prostu… obserwować to uczucie w swoim ciele. Czyli tak: jeżeli ze strachu zaczyna was boleć głowa albo robi się wam niedobrze, albo nie możecie oddychać, spróbujcie wyobrazić sobie ten strach jako prawdziwy kształt i nadajcie mu jakiś kolor. A potem powiedzcie sobie, że macie prawo się bać i nie ma w tym nic złego. Kiedy pozwolicie sobie poczuć strach, on zacznie się rozpływać. Jeszcze nie testowałam tego sposobu, ale Chłopak z Brooklynu mówił, że bardzo mu to pomogło. Kochani, jeśli pisaliście w komentarzach o swoim strachu przed różnymi rzeczami, może sami spróbujecie tak zrobić następnym razem, kiedy go poczujecie? Ja też spróbuję, a później możemy porównać wrażenia na blogu. Nie wiem, jak potoczy się moja znajomość z Chłopakiem z Brooklynu – zostaję tu jeszcze tylko do jutra – chlip! :( Ale czuję, że wydarzyło się między nami coś wyjątkowego. Dlatego nie mogę uwierzyć, że to już koniec. Że więcej go nie zobaczę. W końcu Książę z Bajki nie zapomniał o Kopciuszku, prawda? W całym królestwie szukał dziewczyny, na którą będzie pasował szklany pantofelek. Bo kiedy znajdziecie kogoś, kto lubi was za to, jacy jesteście naprawdę, i kogo wy lubicie za to, jaki on jest naprawdę, musicie zrobić wszystko, co w waszej mocy, żeby go nie stracić.

Strasznie was wszystkich kocham i jestem wam bardzo wdzięczna za pomoc i wsparcie. Piszcie dalej o tym, jak mierzycie się ze swoim strachem – i wierzcie dalej w bajki. Girl Online jest teraz offline xxx

– Na Godzillę, dziewczyno, co się z tobą działo? Otwieram oczy i widzę nad sobą Elliota w okularach z oprawkami w pasy i gwiazdy z amerykańskiej flagi. – Która godzina? – mamroczę, zerkając w kierunku okna. Na dworze jest ciemno, a nowojorski horyzont migocze jak wystawa jubilera. Musiałam przespać resztę popołudnia. – Idealna, żebyś mi opowiedziała, co się z tobą działo. – Elliot opada ciężko na moje łóżko. – Kim jest Chłopak z Brooklynu? – Aha. – Patrzę na laptopa, który leży obok mnie na poduszce, i wszystko sobie przypominam. Najwyraźniej Elliot przeczytał nową notkę. – Poznałam go dzisiaj. Jego babcia organizuje catering na wesele. – I co, zakochałaś się w nim? – Nie, tylko… Elliot wyjmuje z kieszeni telefon i zaczyna czytać z ekranu: – „Bo kiedy znajdziecie kogoś, kto lubi was za to, jacy jesteście naprawdę i kogo wy lubicie za to, jaki on jest naprawdę, musicie zrobić wszystko, co w waszej mocy, żeby go nie stracić”. Krzywię się z zakłopotania. Moje słowa, czytane najbardziej sarkastycznym głosem Elliota, brzmią dziwacznie. Poza tym teraz, po drzemce, to wszystko wydaje mi się jakieś nierealne, jakby to był tylko sen. – Piłaś coś? – Elliot patrzy na mnie znad okularów jak surowy lekarz. – Nie! – To może trafiłaś do jakieś sekty i przeszłaś pranie mózgu? – Nie! – W takim razie jak możesz być zakochana w tym chłopaku, skoro dopiero go poznałaś? – Nie jestem w nim zakochana. – Rozczarowanie rozlewa się po moim ciele jak lodowata mgła. – Spędziliśmy razem większość dnia i naprawdę między nami zaiskrzyło. –

Boże, teraz brzmię jak jakaś rozanielona hollywoodzka aktoreczka, która udziela wywiadu Oprah Winfrey. Elliot marszczy brwi tak mocno, że zaraz spadną mu okulary. – Zaiskrzyło między wami? – Tak. Mamy ze sobą wiele wspólnego. – Okej, to ile on ma lat? – Osiemnaście. – Gdzie studiuje? – Nie studiuje. – O, a co robi? – Nic. Nie wiem. Chyba zrobił sobie rok przerwy. – Zaczynam się czuć tak, jakby przesłuchiwali mnie rodzice Elliota, zawodowi prawnicy. – Okej, czyli poznałaś swoją bratnią duszę, ale nie wiesz nawet, co robi. – Spędziłam z nim tylko kilka godzin. Elliot rzuca mi porozumiewawczy uśmieszek. Robię się naprawdę wkurzona. Dlaczego jest taki okropny? A ja nie mogłam się doczekać, aż mu opowiem o Noah. – Nie rozmawialiśmy o takich rzeczach – wyjaśniam. – Tak? A twoi rodzice o nim wiedzą? – Nie! Niby o czym mieliby wiedzieć? – Patrzę na Elliota z przerażeniem: lepiej niech im nic nie mówi. – To chyba coś ważnego, skoro powiadomiłaś o tym cały internet. Siadam wyprostowana i wbijam w niego wściekłe spojrzenie. – Nie powiadomiłam o tym całego internetu. Napisałam notkę na moim blogu, to wszystko. Pomyślałam, że może komuś pomóc zmierzyć się ze swoim strachem. Dał mi kilka naprawdę dobrych rad. Elliot patrzy na mnie z taką samą wściekłością. – A co z moją pomocą w samolocie? Czemu nie napisałaś o tym? Nagle rozumiem, o co tu chodzi. Elliot jest zazdrosny, bo nie wspomniałam o nim w notce. – Elliot, przecież zawsze o tobie bloguję. Pamiętasz, jak pomogłeś mi wybrać sukienkę

na szkolną zabawę? Albo jak nauczyłeś mnie dziesięciu sposobów, jak upaść z gracją? Było o tym na blogu, prawda? Ale Elliot dalej patrzy na mnie obrażony. – Nie mogę uwierzyć, że nie powiedziałaś mi o nim, zanim napisałaś nową notkę – mruczy pod nosem. – Gdybym to ja spotkał kogoś, kto lubi mnie za to, jaki jestem naprawdę, tobie powiedziałbym o tym pierwszej. Teraz czuję się naprawdę okropnie. Pochylam się do niego i dotykam jego ramienia. – Próbowałam ci powiedzieć. Cały dzień nie mogłam się doczekać, aż z tobą porozmawiam, ale spałeś, kiedy wróciłam do pokoju. Elliot patrzy mi w oczy. – Mogłaś mnie obudzić. I mogłaś oddzwonić. – Przepraszam. – Rozczarowanie przytłacza mnie teraz tak mocno, że trudno mi oddychać. – Ale nie masz się czym przejmować. Pewnie już nigdy go nie zobaczę. Zapada długie, nienaturalne milczenie, a potem Elliot przykrywa dłonią moją dłoń. – Ja też przepraszam. Po prostu kiedy zobaczyłem twoją nową notkę, poczułem się trochę dziwnie. Jakbym już nie był dla ciebie ważny. – Zawsze będziesz dla mnie ważny. Jesteś moim najlepszym przyjacielem – przyciągam Elliota do siebie i przytulam go. Chociaż pogodziliśmy się z Elliotem, mimo wszystko czuję się trochę przygnębiona. Tak bardzo chciałam z nim wszystko omówić, przeżyć mój magiczny dzień jeszcze raz, a teraz nie mogę, bo nie chcę go zdenerwować. Ale zanim któreś z nas ma szansę znów się odezwać, słychać pukanie do drzwi. – Halo, córeczko! – woła tata z udawanym amerykańskim akcentem, z którym brzmi jeszcze gorzej niż Ollie. – Idziemy coś zjeść? Kolacja mogła być naprawdę świetna. Wylądowaliśmy w Chinatown w restauracji Wesołe Pałeczki, gdzie cała obsługa zachowywała się tak, jakby występowała w pantomimie. Ze wszystkiego robili wielkie przedstawienie, zaczynając od tego, jak pomogli nam zdjąć płaszcze, aż po sposób, w jaki przynieśli nasze jedzenie do stolika. Ale ja przez cały wieczór nie mogłam się odprężyć. Chociaż Elliot w sumie zachowywał się jak zwykle, a mama wreszcie przestała się martwić weselem i zaczęła się na nie cieszyć, ja myślałam

tylko o tym, że źle zrobiłam, pisząc o Noah. Reakcja Elliota totalnie wytrąciła mnie z równowagi. Odkąd zaczęłam pisać Girl Online, nigdy nie skrytykował żadnej notki. Może naprawdę przesadziłam i zrobiłam z siebie idiotkę, pisząc o naszym spotkaniu w taki sposób. Może za dużo sobie po nim obiecywałam. Może tylko mi się wydawało, że tak dobrze dogadujemy się z Noah. Gdy wracamy do hotelu, jestem już zdecydowana: jak tylko dostanę się do komputera, natychmiast skasuję tę notkę. Przy każdym kroku, jaki stawiamy na korytarzu wyłożonym pluszową wykładziną, dźwięczy mi w uszach jedno słowo: „Skasować, skasować, skasować”. – Pen, coś stoi przed twoimi drzwiami – mówi mama. „Skasować, skasować, skasować”. – Słucham? – Zamawiałaś obsługę pokojową? – pyta tata. – Trochę dziwna ta obsługa pokojowa – mruczy pod nosem Elliot. Podnoszę wzrok i widzę, że na podłodze przed moimi drzwiami stoi brązowe tekturowe pudełko. – O-o! Myślicie, że to może być bomba?! – woła Elliot, patrząc na nas wytrzeszczonymi oczami. Marszczę brwi. – Po co ktoś miałby zostawić bombę przed moim pokojem? Elliot wzrusza ramionami. – Nie wiem. Może nie ty jesteś prawdziwym celem zamachowców. Może wybrali twój pokój losowo. Kręcę głową. Chociaż jestem jedną z najbardziej pechowych osób na świecie i wypadki zdarzają mi się wyjątkowo często, to wydaje mi się, że bomba zostawiona bez żadnego powodu przed moim pokojem byłaby już przesadą. – To nie bomba – orzeka tata. – Pewnie ktoś zostawił tu paczkę przez przypadek. Możemy zadzwonić do recepcji i sprawdzić, czy coś o tym wiedzą. Ojej… Patrzę, jak tata podnosi pudełko. – Co się stało? – To jednak dla ciebie – zobacz.

Serce natychmiast zaczyna mi walić jak oszalałe. Czy to prezent od Noah? Kto jeszcze wie, że tu jestem? Podchodzę do taty i biorę od niego pudełko. Na górze jest odręcznie wypisana kartka: „Dla Penny, Szczęśliwego Dnia-Wiesz-Czego! N.” – Kto ci to przysłał? – pyta tata z podejrzliwą miną. – Noah – mamroczę pod nosem i natychmiast się rumienię. – Kto? – dopytuje się tata. – Noah – powtarzam. – Tak, to usłyszałem, ale kim jest Noah? – To wnuczek Sadie Lee – wyjaśnia mama. – Penny pojechała z nim dziś po nową tiarę. – A co jest w pudełku? – pyta tata, unosząc brwi. – Nie wiem – odpowiadam. Wszyscy wpatrują się we mnie, czekając, aż je otworzę. – Idę spać – mówię. – Jestem bardzo zmęczona. Tata spogląda na mamę i znów unosi brwi, a ona uśmiecha się do niego i kręci głową, jakby chciała powiedzieć: „Wszystko w porządku”. Oddycham z ulgą. – Do zobaczenia rano – rzucam, wyciągając w pośpiechu z torebki kartę elektroniczną, żeby otworzyć pokój. – Z samego rana – podkreśla mama. – Ale… – zaczyna Elliot. – Dobranoc! – wołam, wpadam do pokoju i zatrzaskuję za sobą drzwi, zanim któreś z nich zdąży coś dodać. Serce łomocze mi w piersi. Co to może być? Sprawdzam, czy Noah nie wysłał mi jakiegoś SMS-a, ale nic od niego nie ma. Otwieram pudełko i zaglądam do środka. Pierwsze, co widzę, to masa jedwabistych kasztanowych włosów. Z ust wyrywa mi się stłumiony okrzyk – to lalka ze sklepu! Zauważam też kopertę przyklejoną taśmą po wewnętrznej stronie wieczka. Otwieram ją i wyciągam kartkę. Droga Penny, więc tak, wróciłem do tamtego sklepu, a kiedy przechodziłem obok tej lalki, powiedziała mi, że jej największym marzeniem jest zostać adoptowaną przez

miłą brytyjską dziewczynę ze ślicznymi włosami i takimi samymi piegami jak jej. Była taka przekonująca, że nie mogłem jej odmówić – chociaż to oznaczało drugą rozmowę z Najbardziej Nieprzyjemnym Sprzedawcą Świata w ciągu jednego dnia. Tym razem powiedział do mnie: „Synu, nie uważasz, że jesteś trochę za stary, żeby się bawić lalkami?”. Odpowiedziałem, że mam nadzieję, że kiedyś będę we właściwym wieku na małżeństwo, lalki albo cokolwiek innego. Ale nie udało mi się go rozbawić. Załączam też kawałek słynnego diabelskiego ciasta Sadie Lee (żeby mieć pewność, że zastosujesz się do zasad Dnia Magicznej Tajemnicy i zjesz ciasto do każdego posiłku). N. Wyciągam z pudełka zabawkę i wielki kawał ciasta, zawinięty w folię aluminiową. Sadzam lalkę na poduszce. Już wygląda na znacznie szczęśliwszą – w jej szklanych zielonych oczach widzę radość. Potem znów przebiega mnie przyjemny dreszcz, a stres, który męczył mnie cały wieczór, zaczyna mijać. Noah jest naprawdę kochany i naprawdę mnie lubi. Jednak nie wymyśliłam sobie, że do siebie pasujemy.

Właśnie mam zamiar napisać SMS-a do Noah, kiedy słyszę delikatne pukanie do drzwi, które dzielą mnie od pokoju Elliota. – Pen, mogę wejść? – pyta mój najlepszy przyjaciel. – Jasne – odpowiadam. Drzwi otwierają się, a Elliot skrada na palcach do mojego łóżka. Jest ubrany w piżamę, a na głowie ma czapeczkę drużyny baseballowej New York Yankees. Przyszedł bez okularów, przez co jego twarz wydaje się jeszcze szczuplejsza niż zwykle. – Cześć – mówi, omiatając łóżko wzrokiem, wyraźnie ciekawy, co było w pudełku. Nagle zauważa lalkę. – No nie! – woła. – To ci przysłał? Potakuję i chociaż próbuję nie dać po sobie nic poznać, czuję, że mimowolnie zaczynam się uśmiechać. – Jest piękna! – Elliot siada na łóżku i bierze lalkę do rąk. – Wiem. Zobaczyliśmy ją dziś w sklepie ze starociami, kiedy pojechaliśmy odebrać tiarę. Powiedziałam mu, że zawsze mi smutno, kiedy widzę porzucone zabawki. Napisał, że chciała, żebym ją adoptowała. – Rumienię się ze wstydu i czekam, aż Elliot zacznie się z tego wyśmiewać, ale on nic nie mówi. Patrzy tylko z uśmiechem na lalkę, gładząc ją po włosach. – Spójrz na jej sukienkę. Na pewno jest z ery wiktoriańskiej. Wiesz, ile kosztowała? Kręcę głową. – Na pewno nie była tania. To nie Barbie, moja droga. – Wiem. – Weź przestań! Przysłał ci też to ciasto? – Na widok ciasta czekoladowego Elliot wybałusza oczy jeszcze bardziej. – Tak. Upiekła je jego babcia. Jest świetną kucharką. Elliot odkłada lalkę na poduszkę i uśmiecha się do mnie. – Okej, okej, zaczynam rozumieć, dlaczego to była miłość od pierwszego wejrzenia.

No, dalej. – Ale co? – Opowiedz mi wszystko ze szczegółami. Wchodzimy pod kołdrę, a ja opowiadam mu o moim magicznym dniu z Noah. Kiedy dochodzę do tego, jak musnął moją dłoń, Elliot zaczyna wymachiwać rękami z podekscytowania. Postanawiam jednak nie mówić mu nic o punkcie zwrotnym – chcę, żebyśmy wiedzieli o tym tylko ja i Noah. – A niech to! – woła Elliot, kiedy wreszcie kończę moją opowieść. – Jeśli tacy są chłopcy z Brooklynu, to emigruję tam najszybciej, jak się da. Wybucham śmiechem, a potem odrywam kawałek ciasta Sadie Lee i wkładam go do ust. Ciasto jest tak puszyste, że przypomina w dotyku aksamit. – Przepraszam, że wcześniej marudziłem – kaja się Elliot. – Teraz totalnie rozumiem, czemu się tak cieszyłaś. Kiedy to mówi, przypominam sobie o notce. Byłam taka zaaferowana specjalną przesyłką od Noah, że całkiem zapomniałam ją skasować. – W porządku – odpowiadam. – Powinnam ci była o wszystkim powiedzieć, zanim wrzuciłam to na bloga. Patrzymy na siebie i uśmiechamy się, a mnie zalewa poczucie ulgi, że między nami znów jest normalnie. – Okej, to idę, żebyś mogła trochę pospać – mówi Elliot, wstając z łóżka. – Masz przed sobą wielki dzień. – Strasznie żałuję, że spędziliśmy razem tak mało czasu. – Nic się nie stało. Świetnie się bawiłem z twoim tatą. Jutro idziemy zobaczyć Statuę Wolności, a potem przejdziemy szlakiem duchów. – Szlakiem duchów? – Tak. Będzie grubo. Można nawet zwiedzić ukryty grobowiec dwudziestu tysięcy ofiar żółtej gorączki. Zaczynam się śmiać. – To… chyba fajnie? Kiedy Elliot wraca do swojego pokoju, biorę swój telefon i koc z łóżka, a potem

podchodzę do fotela przy oknie. Widok znów zapiera mi dech w piersiach. I znów nie mogę uwierzyć, że to naprawdę moje życie. Owijam się kocem i sadowię wygodnie na fotelu. Potem wciskam numer Noah i zieloną słuchawkę. Po każdym długim terkocie amerykańskiego dzwonka robię się bardziej zdenerwowana. Na szczęście Noah odbiera po trzech sygnałach. – Hej – mówi cicho. – Hej. Bardzo ci dziękuję za lalkę. – Nagle czuję się dziwnie, jakby moje słowa były zbyt oficjalne, zbyt uprzejme. – Cała przyjemność po mojej stronie. A teraz powiedz mi, panno Penny, czy jesteś może przy oknie? – Tak! Tuż przy oknie. – Widziałaś dziś księżyc? – Nie, zaczekaj. – Otwieram okno i wyglądam na zewnątrz. Tuż nad Empire State Building wisi ogromny, idealnie okrągły księżyc. Ale to nie jego rozmiar ani kształt najbardziej mnie zachwycają, tylko jego kolor. Lśni bursztynowym blaskiem. – Boże, wygląda niesamowicie! Dlaczego jest taki pomarańczowy? – Myślałem, że może kosmici pomalowali go sprayem czy coś takiego, ale zdaniem Sadie Lee to przez zanieczyszczenie atmosfery. – Aha. To chyba bardziej mi się podoba teoria o kosmitach. – Mnie też. Okej, słuchaj. Skoro już zrobiłaś ze mną coś bardzo dziwnego… – Jak to? – Rzadko kupuję porcelanowe lalki, wiesz? Wybucham śmiechem. – …to wydaje mi się, że powinniśmy się jeszcze raz zobaczyć, zanim wyjedziesz – kończy Noah. – Bardzo bym chciała…Tylko kiedy? – Może zajrzę do ciebie po weselu? Sadie Lee mówi, że do północy powinno się skończyć. Zaplanowałem coś naprawdę fajnego. Od razu myślę o moich rodzicach. Jakoś nie wyobrażam sobie, żeby pozwolili mi zwiedzać Nowy Jork o północy z chłopakiem, którego dopiero poznałam. – I nie martw się, nie będziemy musieli wychodzić z hotelu – dodaje Noah, jakby czytał

mi w myślach. – Byłoby super – odpowiadam tak szybko, że te moje słowa praktycznie się ze sobą zlewają. Owijam się ciaśniej kocem i wyobrażam sobie, że jestem w ramionach Noah. – Okej, to do zobaczenia jutro – mówi cicho Noah. – Tak. Do zobaczenia jutro. – Dobranoc, Penny. – Dobranoc, Noah. Odkładam telefon i biorę głęboki oddech. A potem wyglądam przez okno i patrzę na Nowy Jork i wielki, niesamowity księżyc. Czuję się zupełnie inaczej niż wcześniej – ale nie tylko dlatego, że poznałam Noah i jestem w Nowym Jorku. Pierwszy raz mam wrażenie, że moje życie należy do mnie – że to ja decyduję o swoim przeznaczeniu. Przestałam tylko reagować na to, co robią i mówią wszyscy wokół mnie. Spotkanie z Noah było punktem zwrotnym w moim życiu i teraz wreszcie sama piszę dla siebie scenariusz.

Następnego dnia budzę się w nastroju radosnego oczekiwania. Zanim zdążę otworzyć oczy, wiem już, że dziś ma się zdarzyć coś cudownego, chociaż jeszcze nie pamiętam co. A potem wszystko sobie przypominam. Noah – zobaczę się z Noah. Otwieram oczy i widzę przed sobą twarz mojej lalki. W nocy musiała się przesunąć, bo teraz leży naprzeciwko mnie na poduszce. – Dzień dobry! – mówię do niej, bo jestem tak podekscytowana, że mogę rozmawiać nawet z lalką. – Dobrze ci się spało? Wyobrażam sobie, jak lalka odpowiada: „Właściwie to nie, spało mi się okropnie, bo nie mogę zamknąć oczu. Jak myślisz, jak się śpi z otwartymi oczami?”. Okej, chyba muszę już wstać. Biorę prysznic, a potem siadam na łóżku po turecku w turbanie z ręcznika na mokrych włosach i otwieram laptopa. Zdenerwowana czekam, aż strona z blogiem się załaduje. A co, jeśli czytelnicy uznali, że moja ostatnia notka jest głupia i bez sensu? A co, jeśli zostawili mi jakieś negatywne komentarze? Ale niepotrzebnie się martwiłam – komentarze są jeszcze milsze niż wcześniej, w większości pojawiają się ikonki serduszek i prośby, żebym napisała więcej o Chłopaku z Brooklynu. Wybieram się właśnie do Elliota, sprawdzić, czy już wstał, kiedy dostaje SMS-a. „Proszę, proszę, proszę, niech będzie od Noah!”, błagam w myślach. Biorąc telefon z szafki, zauważam, że lalka wpatruje się we mnie ze swojego miejsca na poduszce. Wyobrażam sobie, jak woła: „Och, prooooszę!”. Biorę głęboki oddech i próbuję zachować spokój, ale kiedy widzę, że wiadomość rzeczywiście jest od Noah, znów czuję motyle w brzuchu.

Odpisuję od razu.

Podchodzę do okna i odsuwam zasłony. Z nieba sypią się pierzaste płatki śniegu. Budynki w dole wyglądają jak obsypane cukrem pudrem.

Chociaż boję się, że to będzie najdłuższy i najnudniejszy dzień w historii świata, bo nie mogę się doczekać spotkania z Noah, to wesele okazuje się całkiem dobrą zabawą. Kiedy zaczynają się schodzić pierwsi goście, sala zaczyna naprawdę wyglądać jak przeniesiona żywcem z serialu Downton Abbey. Mężczyźni prezentują się bardzo szykownie w czarnych i szarych frakach z włosami zaczesanymi w tył. A kobiety wyglądają oszałamiająco. Stroje z początku lat dwudziestych przypominają dzieła sztuki – to atłasowe suknie zdobione koronką i misternie wyszyte perłami w cudownych, zgaszonych kolorach, takich jak lawenda, szmaragd czy śliwka. Nawet dzieci są w strojach z epoki. W swoich ubraniach z falbanami i butach zapinanych na guziczki przypominają porcelanowe lalki. Nie mogę powstrzymać ukłucia zazdrości, kiedy zerkam na swój kostium służącej – zwykłą czarną, wykrochmaloną trapezową sukienkę, przewiązaną jeszcze mocniej wykrochmalonym białym fartuszkiem. Profesjonalny fotograf robi drużbom i gościom upozowane zdjęcia, a ja krążę po sali z moim znacznie mniejszym aparatem i pstrykam fotki z zaskoczenia. Mam już kilka uroczych zbliżeń na ozdoby niektórych sukienek; robię też przesłodkie zdjęcie, na którym dwie dziewczynki od sypania kwiatków szepczą sobie na ucho jakieś sekrety. A potem, kiedy

ktoś ogłasza przyjazd panny młodej, a goście pędzą zająć miejsca, robię naprawdę romantyczny portret Jima, gdy lekko stremowany, pełen nadziei (a przy tym niesamowicie przystojny) czeka na Cindy. Ostatecznie zdecydowali nie składać przysięgi małżeńskiej z brytyjskim akcentem, z czego bardzo się cieszę. Ich śluby są pięknie napisane i brzmią bardzo szczerze. Dodali od siebie różne zabawne obietnice, na przykład Cindy obiecała nie narzekać, że Jim ogląda mecze baseballowe, a Jim zapewniał, że pokocha programy reality show. Kiedy ceremonia dobiega końca, jestem już totalnie rozczulona. Goście zaczynają siadać do stołów, a mama odciąga mnie na bok. Uśmiecha się od ucha do ucha, a w jej oczach lśnią wesołe iskierki. – Pen, nigdy nie zgadniesz, co się stało! Dostałam propozycję zlecenia – mam zorganizować przyjęcie. Tu, w Nowym Jorku. – Jak to? Kiedy? – W przyszłym tygodniu. – Mama zerka na stół nowożeńców. – Rozmawiała ze mną druhna, ta pulchna kobieta z mnóstwem włosów, wiesz która? – Tak. – Dzień przed Sylwestrem obchodzi trzydzieste urodziny i zapytała, czy nie pomogłabym jej zorganizować imprezy w stylu modsów i rockersów. – Wow! Ale… przecież jutro wracamy do domu. I co teraz? – Robi mi się bardzo przykro na myśl, że mama zostanie tutaj i będziemy musieli spędzić Boże Narodzenie bez niej. – Powiedziała, że zapłaci za to, żebyśmy wszyscy mogli zostać tu dłużej, spędzić Boże Narodzenie i Nowy Rok w Nowym Jorku. Zapłaci też za przebukowanie naszych lotów. To naprawdę bogaci ludzie, Pen, pieniądze to dla nich żaden problem. Stoję jak wryta, próbując zrozumieć to, co właśnie usłyszałam. – Zostajemy tu na Boże Narodzenie? Mama kiwa głową. – Tak. Już dzwoniłam do twojego taty, nie ma nic przeciwko temu. Zaczynam się cieszyć, ale mój mózg dalej szuka problemów. To wszystko brzmi zbyt pięknie, żeby mogło być prawdziwe. – A co z Tomem? I co z Elliotem?

– Elliot też może zostać – odpowiada mama z uśmiechem. – To znaczy, mam nadzieję, że może. Będę musiała zadzwonić do jego rodziców. A Tom sobie poradzi. Dziś rano przysłał mi SMS-a z pytaniem, czy może spędzić Boże Narodzenie z Melanie i jej rodziną. Jestem teraz taka podekscytowana, że mam ochotę zatańczyć kankana na środku sali jadalnej. Ale nie robię tego – za dużo tam przeszkód, o które mogłabym się potknąć. Spędzę w Nowym Jorku Boże Narodzenie i Nowy Rok. Będę mogła zobaczyć się z Noah. To najpiękniejsza chwila mojego życia – nic nie przebije tej wiadomości. – A Sadie Lee zaprosiła nas na Boże Narodzenie do siebie, na Brooklyn – dodaje mama i od razu okazuje się, że nie miałam racji, bo ta wiadomość przebiła poprzednią i teraz życie wydaje mi się jeszcze trylion razy piękniejsze. Elliot i tata dołączają do nas wieczorem, kiedy zaczynają się tańce. Elliot wygląda fantastycznie w garniturze w stylu retro i fularze. Spoglądam na mój strój służącej i wzdycham. Na pewno nie wybrałabym go na spotkanie z Noah. Czuję się w nim fatalnie, ale przynajmniej pasuję do stylu przyjęcia. Wszyscy ustawiamy się wokół parkietu, żeby zobaczyć, jak Cindy i Jim tańczą pierwszy raz jako mąż i żona. Panna młoda przebrała się w cudną prostą sukienkę ozdobioną u dołu frędzlami. Jest uszyta z błyszczącego srebrnobłękitnego atłasu, który mieni się w migoczącym świetle jak kamień księżycowy. Zespół zaczyna grać pierwsze nuty piosenki Unchained Melody, a mnie przeszywa przyjemny dreszcz, bo przypominam sobie, że wczoraj na tej samej scenie siedział po ciemku Noah. Do północy zostały jeszcze tylko trzy godziny. Zerkam na ozdobny zegar na ścianie i czuję się jeszcze bardziej jak Kopciuszek – tylko że zamiast bać się północy, ja nie mogę się jej doczekać. – Penny, dlaczego się nie przebrałaś? – szepcze mi do ucha mama. Patrzę na nią zdziwiona. – Jak to? W co miałam się przebrać? Mama marszczy brwi. – Wydawało mi się, że mówiłam ci o sukience. Nie powiedziałam ci o sukience? Patrzę na nią zdziwiona. – O mój Boże! Byłam taka zajęta, że całkiem o tym zapomniałam! – Mama łapie mnie za ramię. – Na dole, w moim pokoju, jest dla ciebie sukienka.

– Jaka sukienka? Mama uśmiecha się do mnie. – Zobaczysz. – Myślałam, że mam być ubrana w stylu Downtown Abbey? – I będziesz. – Mama podaje mi kartę elektroniczną do swojego pokoju z tajemniczym uśmiechem. – Okej. Odwracam się – i szybko robię zdjęcie, jak jedna z dziewczynek od kwiatów wczołguje się pod stół, ściskając w dłoni udko kurczaka. Wchodzę do pokoju rodziców i od progu wybucham śmiechem. Strona taty jest praktycznie pusta, nie licząc biografii jakiegoś sportowca na stoliku nocnym i walizki opartej o ścianę. Za to strona mamy wygląda, jakby przeszło przez nią tornado, które niosło ze sobą ubrania i kosmetyki. Toruję sobie drogę przez ten chaos i podchodzę do łóżka. Na kapie leży piękna sukienka. Jest uszyta ze szmaragdowego jedwabiu i ozdobiona ślicznymi frędzlami z koralików. Obok niej leży opaska na włosy do kompletu i para czarnych butów. Nie mogę uwierzyć, że to naprawdę dla mnie, ale na wieszaku jest kartka z napisem: „Dla Penny”. Jestem taka podekscytowana, że trudno mi złapać oddech. I właśnie wtedy zaczynam słyszeć w głowie starego, dobrego przyjaciela – mój wewnętrzny głos. „A co, jeśli sukienka nie będzie na ciebie pasować? A co, jeśli będziesz w niej głupio wyglądać?” Ale kiedy podnoszę sukienkę i przyglądam się jej dokładniej, trudno mi sobie wyobrazić, żeby ktokolwiek mógł w niej głupio wyglądać. Zsuwam z siebie wykrochmalony strój służącej i wciągam na siebie to cudo. Materiał jest tak delikatny, że kiedy muska moją skórę, dostaję gęsiej skórki. Patrzę na swoje odbicie w lustrze, a z ust wyrywa mi się stłumiony okrzyk. Sukienka leży na mnie idealnie i wyglądam w niej tak dorośle i tak… tak INTERESUJĄCO jak jakaś dawna gwiazda filmowa. Zakładam buty, a potem zastanawiam się, co zrobić z włosami. Do stroju służącej zebrałam je w kok, ale ta fryzura nie pasuje do tej sukienki. Rozpuszczam włosy i biorę szczotkę z toaletki mamy. Kiedy udaje mi się je rozczesać, zaplatam dwa warkocze i upinam je wokół głowy, a potem wkładam opaskę. Na koniec

siadam przy toaletce mamy, maluję na powiece kreskę eyelinerem i poprawiam tusz na rzęsach. Jeszcze tylko odrobina pudru i perfum i jestem gotowa. Podchodzę znów do lustra, żeby sprawdzić efekt końcowy. Nagle przypomina mi się, jak szykowałam się na spotkanie z Olliem. Byłam wtedy taka zdenerwowana i niepewna siebie. Teraz patrzę na swoje odbicie i nie mogę przestać się uśmiechać. Trudno uwierzyć, że od tamtej pory minął dopiero tydzień – mam wrażenie, jakby to było w innym życiu. Czuję się jak zupełnie inna osoba. Łapię torebkę i wychodzę z pokoju.

Kiedy wracam na salę weselną, rodzice siedzą z Elliotem przy stoliku w rogu. – Córeczko! – woła mama. Tata patrzy na mnie z rozdziawionymi ustami. – Wyglądasz… – Frędzlastycznie! – wykrzykuje Elliot. – Dzięki! – Obracam się, a koralikowe frędzle u dołu sukienki wirują wokół mnie. Potem dosiadam się do stolika. – Strasznie ci dziękuję, mamo. – Moja mała córeczka dorasta – wzdycha smętnie tata. – Tato! – wołam, rumieniąc się ze wstydu. – Okej, spróbuję jeszcze raz dodzwonić się do rodziców – mówi Elliot. – Trzymajcie kciuki i wszystko, co się da, żeby pozwolili mi zostać na Boże Narodzenie. Mama i ja od razu ściskamy kciuki. Tata ściska brzeg stołu. – Sadie Lee powiedziała mi, że Noah przyjdzie, żeby się z tobą zobaczyć – mówi mama, kiedy Elliot odchodzi od stołu. Przytakuję. – Hm, chyba lepiej, żebym poznał tego Noah – mówi tata. – Poznasz – odpowiada mama. – Spędzimy z nim Boże Narodzenie. Na sam dźwięk tych słów przebiega mnie dreszcz. Ale chwilę później orientuję się, że to mój telefon wibruje. Dostałam SMS-a od Noah.

Mama i tata wstają, żeby zatańczyć.

– To był Noah – mówię. – Już jest. Mogę spotkać się z nim w kuchni? – Oczywiście – odpowiada mama. – Przyprowadź go tutaj – rzuca tata przez ramię, prowadząc mamę na parkiet. – Cindy i Jim na pewno nie będą mieli nic przeciwko temu. Wymykam się do kuchni, gdzie Sadie Lee wyciera jeden z ogromnych stalowych blatów. Przez cały dzień prawie jej nie widziałam, bo tkwiła tu bez przerwy, pilnując wydawania posiłków. – Cześć – mówię. – Cześć, kochanie. – Sadie Lee odwraca się do mnie z promiennym uśmiechem. Jest trochę zarumieniona, a z jej koka wymknęło się kilka siwych kosmyków, ale nadal wygląda elegancko. Obrzuca mnie spojrzeniem od stóp do głów. – No, no, wyglądasz uroczo! – Dziękuję, to mój strój wieczorowy. – Bardzo ci w nim do twarzy, to na pewno. Pokaż mi się. – Sadie podchodzi bliżej, żeby przyjrzeć się dokładniej zdobieniom na sukience. – Wyglądasz jak moja babcia na zdjęciu, które mam w domu. Była jedną z pierwszych kobiet, które ubierały się w tym stylu. Ojej! Noah chyba zaniemówi z wrażenia, kiedy cię zobaczy. Na wzmiankę o Noah natychmiast się rumienię. Nagle czuję się bardzo onieśmielona. – Właśnie wysłał mi SMA-a, że już tu jest, na parkingu. Sadie Lee rzuca mi porozumiewawczy uśmiech. – Wiem. Jedzie na górę. – Dziękuję za zaproszenie na święta. – Och, kochanie, nie ma za co. Uwielbiam mieć dom pełen gości w Boże Narodzenie. Będzie tak, jak… – urywa, ale domyślam się, że wspomina rodziców Noah. – Tak mi przykro z powodu… z powodu tego wypadku – mówię cicho, mając nadzieję, że nie popełniłam nietaktu. Sadie Lee posyła mi smutny uśmiech. – Noah ci powiedział? Przytakuję. – Naprawdę zawróciłaś mu w głowie, wiesz? Uśmiecham się do niej.

– Ja… ja też bardzo go lubię. Sadie Lee podchodzi bliżej, a jej głos staje się bardziej napięty. – Tak się cieszę, że poznał kogoś, z kim może porozmawiać. Jest pod… – Hej, co słychać? Wow! Odwracam się i widzę, że Noah patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami. – A nie mówiłam? – Sadie Lee trąca mnie łokciem. – Zaniemówił z wrażenia. – Wyglądasz… zjawiskowo! – mówi Noah, wciąż stojąc jak wryty przy drzwiach. – Dziękuję – odpowiadam nieśmiało. – Ty też. Noah jest ubrany w wąskie czarne dżinsy i znoszoną ramoneskę, spod której wystaje mu jasnoszara bluza z kapturem. Włosy ma bardziej błyszczące niż wczoraj, jakby właśnie je umył, a jego oczy są jeszcze bardziej czekoladowe, niż zapamiętałam. Kiedy zaczyna się uśmiechać, na policzkach pojawiają się znów dołeczki. Wygląda tak słodko, że nie mogę się zdecydować, czy się do niego przytulić, czy zrobić mu zdjęcie. – Masz wszystko? – Noah zerka na Sadie Lee, a potem znów przenosi wzrok na mnie. – Pewnie, że tak – odpowiada jego babcia, wyciągając spod blatu wiklinowy kosz piknikowy. – Zachodzę właśnie w głowę – zaczyna Noah arystokratycznym tonem – czy nie zechciałaby pani zaszczycić mnie swoim towarzystwem na pikniku. – Pikniku? – Tak, ale nie jakimś tam zwykłym pikniku – dodaje z błyskiem w oku. – Czyżby? – pytam, przybierając taki sam ton. – Owszem. Mam na myśli piknik w świetle księżyca. Czuję bolesne ukłucie w sercu. Mama i tata na pewno nie pozwolą mi wyjść z hotelu. – Na sekretnym tarasie na dachu – ciągnie Noah. – Tuż za kuchnią. – Naprawdę? – Naprawdę. Sadie Lee chichocze. – Byłabym wielce zobowiązana – odpowiadam. Spoglądam na Sadie Lee. – Powie pani moim rodzicom, gdzie poszłam? Są na weselu i pewnie właśnie kompromitują się na parkiecie.

– Oczywiście, kochanie. – Sadie Lee patrzy zaniepokojona na Noah. – Ale czy ona nie zamarznie na dworze w tej sukience? – Nie martw się, babciu, pomyślałem o wszystkim. – Dlaczego mnie to nie dziwi? – śmieje się Sadie Lee. – W porządku, bawcie się dobrze! Tylko nie trzymaj jej tam za długo. Nie chcemy przecież, żeby jej rodzice pomyśleli, że ktoś ją porwał. Sadie Lee idzie na salę weselną i zostawia nas samych. – No to… – zaczyna Noah, podchodząc do mnie z koszem. – No to… – powtarzam. Jestem taka zakłopotana, że spuszczam wzrok na podłogę. – Gdybyś mogła zaprosić na piknik jakąś fikcyjną postać, to kogo byś wybrała? Od razu zaczynam się uśmiechać. Zaskakujące pytania Noah to świetny sposób na przełamanie lodów. – Augustusa Watersa z książki Gwiazd naszych wina – mówię. – Żeby mógł dalej żyć. – Dobra odpowiedź – ocenia Noah. – Ja wybrałbym tego mazgaja ze Zmierzchu. Żeby go zabić. Zaczynam się śmiać i spoglądam na Noah, a kiedy nasze oczy się spotykają, czuję w środku dziwny ucisk. Jest tak silny, że trudno mi złapać oddech. Noah uśmiecha się i odwraca wzrok. – Fajnie cię znów zobaczyć. – Nie ma za co – odpowiadam. Nie wiem, czemu to mówię. A raczej wiem: bo jestem Międzynarodową Mistrzynią Kompromitacji, którą przeklął Bóg Żenujących Zdarzeń. – Nie ma za co? – Nie… – Czyli jest za co? – Noah przechyla głowę w bok i uśmiecha się do mnie. – Nie, tylko… ja po prostu… nie… nie chciałam tego powiedzieć. Nie wiem, czemu… – odwracam się lekko, żeby nie dostał poparzeń trzeciego stopnia od żaru, jaki bucha z mojej twarzy. – Chciałam powiedzieć, dziękuję. – Nie ma za co! – odpowiada głośno Noah i oboje wybuchamy śmiechem. – Chodź – mówi, prowadząc mnie w stronę drzwi, które wyglądają, jakby kryły za sobą zwykłą szafkę. Okazuje się, że ciągnie się za nimi wąski korytarz, prowadzący do wyjścia

awaryjnego. – Sadie Lee powiedziała mi o tym miejscu – wyjaśnia Noah. – Pracownicy kuchni chodzą tu na papierosa. – Rzuca mi nieśmiały uśmiech. – Wiem, że piknik w palarni może się wydawać kiepskim pomysłem, ale nie martw się, znajdziemy sposób, żeby było fajnie. I chociaż wolałbym, żebyś nie zasłaniała niczym tej sukienki, lepiej, żebyś nie dostała tam zapalenia płuc – dodaje, wyciągając z torby polarową bluzę. Jest tak wielka, że sięga mi prawie do kolan. – Hm. – Noah marszczy brwi. – Dlaczego na tobie wygląda dużo lepiej niż na mnie? I w ten prosty sposób skutecznie dodaje mi pewności siebie. Otwiera drzwi ewakuacyjne i wychodzimy na duży, płaski, betonowy dach, otoczony wysokimi metalowymi barierkami. Noah prowadzi mnie do wnęki w ścianie i rozkłada na ziemi koc w szkocką kratę ze swojego samochodu. – Pani pierwsza, madame – mówi, pokazując, żebym usiadła. Sam siada naprzeciwko mnie, otwiera kosz i wyciąga z niego termos, dwa kubki, dwa talerze, eleganckie sztućce i różne paczuszki zawinięte w folię aluminiową. Ślinka mi cieknie, kiedy patrzę, jak je rozwija i wyjmuje śliczne ręcznie robione kanapki, truskawki w czekoladzie i ciasteczka. Na koniec wyciąga z kosza dwie świece i pudełko zapałek. – To pewnie pomysł Sadie Lee – mówi z uśmiechem. – Straszna z niej romantyczka. Zapala świece i przez chwilę patrzymy na siebie z uśmiechem, a potem odwracamy wzrok. – Miałem nadzieję, że noc będzie bezchmurna – mówi Noah, patrząc na zachmurzone niebo. – Chciałem, żebyśmy mogli patrzeć na księżyc. – Nieważne. Jest idealnie. Z dołu dobiega nas nowojorski zgiełk, ale jesteśmy tak wysoko, że syreny i klaksony brzmią prawie jak cichy śpiew ptaków. – Tak sobie myślałem… – zaczyna Noah, odkręcając termos. Wypuszczona ze środka para kłębi się w zimnym powietrzu. – Może moglibyśmy do siebie pisać, kiedy wrócisz do domu… i rozmawiać przez Skype’a… i na Facebooku? – Patrzy na mnie i wzdycha. – Penny, straszna szkoda, że już jutro wyjeżdżasz. Uśmiecham się. Najwyraźniej Sadie Lee nie powiedziała mu, że zostajemy. Zastanawiam się, czy zrobiła to specjalnie, żeby usłyszał to ode mnie.

– Za to ty wyglądasz, jakbyś się z tego cieszyła – zauważa Noah. – Nie cieszę się z tego – zaprzeczam z jeszcze szerszym uśmiechem. – Naprawdę? Szkoda, że nie widzisz swojej twarzy! – Nie cieszę się z tego, że wyjeżdżam. Cieszę się z tego, że NIE wyjeżdżam. A przynajmniej nie jutro. Mama organizuje przyjęcie w Nowym Jorku na dzień przed Sylwestrem. Zostajemy do Nowego Roku. Noah otwiera usta ze zdziwienia. – Żartujesz? – Nie. – Chodź tu – pokazuje, żebym usiadła bliżej niego. Idę przez koc na czworakach. Gdy tylko jestem wystarczająco blisko, Noah chwyta mnie za rękę. Kręci mi się w głowie z podekscytowania. – A chcesz wiedzieć, co jest najlepsze? – pytam. – To nie jest najlepsze? – Nie, najlepsze jest to, że Sadie Lee zaprosiła nas do was na Boże Narodzenie. Noah zaczyna się śmiać. – Tak, to rzeczywiście jest w tym wszystkim najlepsze. – A potem robi się poważny. Patrzy na mnie i znów czuję dziwny ucisk w dołku. – No to… – No to… – powtarzam, a serce prawie wyrywa mi się z piersi. Siedzi tak blisko, że widzę maleńką plamkę atramentu na jego policzku. Ściska mocniej moją dłoń, przez co przyciąga mnie jeszcze bliżej, aż nasze twarze dzieli kilka centymetrów. „Zaraz mnie pocałuje! Pocałuje mnie zaraz? Co ja mam robić?” Zamykam oczy, żeby przestać panikować. I nagle czuję na ustach delikatne muśnięcie jego warg i odwzajemniam pocałunek. Jakimś cudem wiem, co robić. Potem Noah puszcza moją dłoń i czuję, jak zamyka mnie w ramionach i przyciąga jeszcze bliżej do siebie. Pocałunek staje się mocniejszy, a ja mam wrażenie, że się rozpływam w jego uścisku. I wtedy dzwoni mój telefon. Nie odbieram, a Noah przytula mnie mocno. – Widzisz, mówiłem ci: jesteś moim punktem zwrotnym – szepcze. Kiwam głową i odsuwamy się od siebie, chociaż nasze nogi nadal się ze sobą stykają. – Lepiej sprawdzę, kto dzwonił – mówię. Martwię się, że tata się zdenerwował, bo

poszłam gdzieś sama z Noah. Ale nieodebrane połączenie jest od Elliota. Łączę się z pocztą głosową i słucham nagranej wiadomości. „Penny! Gdzie jesteś? Twoja mama mówi, że wymknęłaś się gdzieś ze swoim Księciem z Bajki. Proszę cię, przyjdź, jak tylko odsłuchasz moją wiadomość, okej? Zabierz go ze sobą, Bradym na pewno to nie będzie przeszkadzać. Zdarzyła się katastrofa. Moi głupi rodzice nie chcą mi pozwolić zostać. Każą mi wracać na święta, samemu, czaisz?! – Elliot przez chwilę milczy, a mnie ściska się serce. – Chyba, że… Penny, wrócisz ze mną?”

Najwyraźniej po mojej twarzy widać, jaka jestem wstrząśnięta, bo kiedy chowam telefon do torebki, Noah patrzy na mnie zaniepokojony. – Co się stało? – pyta. – Wyglądasz, jakbyś właśnie usłyszała, że Święty Mikołaj nie istnieje… tak przy okazji, on istnieje, to tylko złośliwa plotka, wymyślona przez dorosłych, żeby zepsuć nam zabawę. Śmieję się, ale mój śmiech brzmi, jakby był wymuszony. – Dzwonił mój przyjaciel, Elliot – wyjaśniam. – Musi jutro wracać. Rodzice nie pozwalają mu dłużej zostać. Chcą, żeby wrócił na święta. Noah wzdycha. – To kiepsko. Oboje siadamy, a Noah podnosi termos. – Napijesz się zimowej herbatki? Kiwam głową, chociaż nie jestem pewna, czym jest „zimowa herbatka”. Myślę tylko o pytaniu Elliota: czy wrócę razem z nim? Nie wiem, co zrobić. Chociaż smutno mi na myśl, że Elliot miałby sam lecieć do domu, to jeszcze smutniej byłoby mi zostawić tu mamę, tatę i Noah. Noah podaje mi kubek. Upijam łyk. Nigdy nie piłam herbaty o takim smaku. Jest cytrynowa i słodka jak gorąca lemoniada. – Pyszna – mówię. – Kolejna specjalność Sadie Lee – wyjaśnia Noah. – Pochodzi z Karoliny Południowej, a tam wszyscy to piją w lecie, tylko z kostkami lodu. To jej nowojorska, zimowa wersja. Biorę następny łyk i próbuję odzyskać piknikowy nastrój, ale to na nic. Nie mogę przestać myśleć o Elliocie. Patrzę na Noah. – Możemy wrócić na przyjęcie? Elliot był naprawdę zdenerwowany. Powiedział, że musi ze mną porozmawiać.

Przez twarz Noah przemyka cień rozczarowania i czuję się okropnie. Ale nie mogę zostawić Elliota, kiedy mnie potrzebuje, zwłaszcza że wczoraj tak się na mnie rozzłościł. – Jasne. Słuchaj, idź sama. Ja wrócę do domu. – Nie! To znaczy, nie możesz iść ze mną? Nie chcę, żebyś już wracał do domu. Noah wybucha śmiechem. – Nie mogę przyjść niezaproszony na czyjeś wesele. A poza tym zobaczymy się jutro. – Tak, ale państwo młodzi na pewno nie będą mieli nic przeciwko temu. Są bardzo sympatyczni. Mogę im powiedzieć, że jesteś wnuczkiem Sadie Lee. Mogę im powiedzieć, że jesteś na weselu ze mną. Noah unosi brwi i uśmiecha się zawadiacko. – Z tobą, co? – Tak. Proszę cię, wróćmy razem. – Słuchaj. Kiedy przyszedłem tu dziś wieczorem, myślałem, że musimy się pożegnać. Teraz wiem, że zostajesz jeszcze tydzień, więc wszystko jest okej. Mogę poczekać do jutra. Idź do swojego przyjaciela. Nie będę wam przeszkadzał. – Wcale byś nie przeszkadzał, tylko… Noah kładzie mi palec na ustach. – Ciii. – A nasz piknik… – Kiedy będziesz mieszkać u mnie w domu, będziemy mogli urządzać sobie pikniki codziennie – uśmiecha się do mnie. – Pomóż swojemu przyjacielowi. Wzdycham. – Okej. – Ale najpierw… Noah przyciąga mnie do siebie i znów całuje, głaszcząc po włosach. – Wow! – woła, kiedy wreszcie musimy się od siebie oderwać, żeby nabrać powietrza. – Świetny pocałunek – mówię, bo przecież nie mogę się powstrzymać, żeby nie powiedzieć czegoś głupiego w tak ważnej chwili. – Tak – potwierdza Noah z błyskiem rozbawienia w oku. – To moja specjalność. Śmieję się i odwracam wzrok. I chociaż jestem cała czerwona, wcale się tym nie

przejmuję. Właśnie na tym polega różnica, kiedy jestem z Noah: mogę być Międzynarodową Mistrzynią Kompromitacji, ale to nieważne, bo jemu to nie przeszkadza. – Chodź – mówi teraz. – Odprowadzę cię. Kiedy wracam na wesele, usta ciągle mnie mrowią od pocałunków. Ale gdy zauważam Elliota, mrowienie zaczyna mijać i czuję, jak ściska mi się serce. Siedzi sam przy stoliku i wygląda na totalnie załamanego. – Gdzie byłaś? – pyta, kiedy się do niego przysiadam. – Przepraszam, Noah urządził dla nas piknik i… – Piknik? – Tak, ale nie martw się, bo… – A gdzie on jest? – przerywa mi Elliot, patrząc w stronę drzwi. – Poszedł do domu. – Co? Dlaczego? Nie musiał tego robić. Mówiłem, żebyś go zabrała. – Nie chciał przyjść na wesele niezaproszony. – Przecież nikomu by to nie przeszkadzało, jest wnukiem pani od cateringu. – Wiem, ale… nieważne, co się stało? Co powiedzieli twoi rodzice? – Dostali szału. – Elliot spuszcza wzrok na stół i zaczyna skubać obrus. – Powiedzieli, że nie ma mowy, żebym został tu na święta, bo nie takie były nasze uzgodnienia. Jakby to była jakaś sprawa, nad którą pracują. Wolą, żebym przyleciał do domu sam, zamiast zostać tu z wami, bo chcą mieć rodzinne święta. Ale… – Elliot robi pauzę dla większego efektu – …powiedzieli, że jeśli wrócisz ze mną, to możesz przyjść na Boże Narodzenie do nas. – Aha… ale… – No proszę, powrót córki marnotrawnej! – woła tata, opadając ciężko na krzesło obok mnie. Jest czerwony i zdyszany. Najwyraźniej kiedy mnie nie było, dał z siebie wszystko na parkiecie. Mama siada obok niego. Nie wygląda na tak zmęczoną jak tata, bo nadal jest świetną tancerką – to dzięki pracy w teatrze. – Penny, a gdzie Noah? – Pojechał do domu – mówię. Mama marszczy brwi.

– Już? Dlaczego nie zaprosiłaś go, żeby do nas dołączył? Jestem pewna, że Bradym by to nie przeszkadzało. W końcu jest wnukiem Sadie Lee. Dżizas, mam już totalnie dosyć tego tekstu! – Wszystko w porządku. Musiałam pogadać z Elliotem o jego rodzicach. – No tak. – Tata kręci głową, patrząc na Elliota. – Co za szkoda. Święta bez ciebie to nie będzie to samo. Elliot wzdycha, a potem odwraca się do mnie. – I co zdecydowałaś, Pen? – Nie wiem. – Spoglądam na zatłoczony parkiet, jakbym szukała tam natchnienia. Jak mam się z tego wyplątać, nie raniąc uczuć Elliota? – Co zdecydowała? A w jakiej sprawie? – pyta tata. – Moi rodzice powiedzieli, że Penny może spędzić święta z nami, jeśli jutro wróci razem ze mną. – Elliot rzuca tacie spojrzenie pełne nadziei. Patrzę na mamę, a ona unosi brwi. Skupiam się najmocniej, jak potrafię, żeby przesłać jej telepatyczną wiadomość, błagając ją w myślach, żeby nie pozwoliła mi wracać. – Och, sama nie wiem… – zaczyna mama. – Wiem, że świąteczne potrawy z supermarketu nie mogą się równać z epicką ucztą w wykonaniu twojego taty – mówi Elliot, odwracając się w moją stronę – ale w tym roku twój tata i tak nie wyda epickiej uczty, prawda? Zjecie świąteczny obiad w hotelu. – Ale… – zaczynam. – Nie spędzamy Bożego Narodzenia w hotelu – poprawia go mama delikatnie. – Będziemy u Sadie Lee. Elliot wytrzeszcza oczy ze zdziwienia. – U Sadie Lee? – Tak – potwierdza mama – u pani, która organizuje catering na wesele. Zaprosiła nas na święta do siebie. – Aha. Rozumiem – mówi Elliot chłodno. – I naprawdę chcemy, żeby Penny spędziła je z nami – dodaje cicho tata. – No właśnie, i tak będzie nam ciężko bez Toma – wyjaśnia mama. Czuję przypływ ulgi. Teraz nie muszę mówić Elliotowi, że nie chcę z nim wracać, mogę

zrzucić winę na rodziców. – Okej, rozumiem – mówi cicho Elliot. – Zostajemy tu tylko tydzień – pocieszam go. – Osiem dni – precyzuje szybko Elliot. – Okej, osiem dni. Możemy rozmawiać przez Skype’a. – Na pewno nie będziesz zbyt zajęta? – mruczy Elliot pod nosem. – Hej, to nasza piosenka! – woła tata, kiedy zespół zaczyna grać When a Man Loves a Woman. Podrywa się z krzesła i wyciąga rękę do mamy. – Madame, czy uczyni mi pani ten zaszczyt? – Ależ będzie mi bardzo miło – odpowiada mama, podając mu dłoń. Patrzę z uśmiechem, jak wracają na parkiet. To dziwne, bo ostatnio naprawdę mnie drażniło, kiedy okazywali sobie publicznie uczucia, jakby należeli do zamkniętego Klubu Par, do którego nigdy nie będę mogła dołączyć. Ale teraz ich widok kojarzy mi się z Noah. Na myśl o nim robi mi się gorąco. – Lepiej pójdę do pokoju i zacznę się pakować – mówi Elliot, wyrywając mnie z zamyślenia. – Pomogę ci – proponuję, bo z całego serca chcę jakoś poprawić mu humor. – Może urządzimy sobie nocną wyżerkę? Mam mnóstwo piknikowego jedzenia. – Nie mam na nic ochoty – odpowiada Elliot. – Nawet na truskawki w czekoladzie? – Przyniósł ci truskawki w czekoladzie? Przytakuję nerwowo, bo nie wiem, jak Elliot na to zareaguje, biorąc pod uwagę jego aktualny nastrój. – Weź, czy ten facet ma jakieś wady? – Na pewno ma ich całe tony – odpowiadam, chociaż wcale nie jestem o tym przekonana. – Hm. Okej, to chodźmy. Dopiero, kiedy udaje nam się spakować walizkę Elliota, humor zaczyna mu się poprawiać. – Przepraszam – mówi, rzucając się na łóżko. – Po prostu byłem zawiedziony, że nie spędzę świąt razem z wami. Ale pewnie nawet lepiej, że muszę wracać do domu. Gdybym

tu został, musiałbym robić za przyzwoitkę. – Wcale nie. – Siadam obok niego. – Słuchaj, fakty są takie, że mieszkamy z Noah jakieś dziesięć tysięcy mil od siebie… – Dokładnie cztery tysiące. – Okej, cztery tysiące, ale i tak dzieli nas cały ocean, więc to nie wpłynie w żaden sposób na naszą przyjaźń. To tylko… tylko… – Wakacyjny romans? – podpowiada mi Elliot. – Tak, wakacyjny romans. Elliot uśmiecha się szeroko, ale mnie przychodzi do głowy niepokojąca myśl. Przez wszystkie lata naszej przyjaźni jeszcze nigdy go nie okłamałam.

Czytałam kiedyś artykuł o tym, że każdy sen ma ukryte znaczenie. Na przykład jeśli śni ci się, że biegniesz po wzgórzu, ale nie możesz dobiec na szczyt, to znaczy, że coś cię blokuje w jakimś obszarze twojego życia, a jeśli masz koszmar, że wypadają ci zęby, to znaczy, że czujesz się bardzo niepewnie – albo że jesteś w ciąży…? Nie pamiętam. W każdym razie można pójść do kogoś w rodzaju specjalisty od snów, który przeanalizuje twój sen i powie ci, jakie ma znaczenie. Kiedy budzę się w Wigilię, zastanawiam się, co taki specjalista powiedziałby o tym, co śniło mi się tej nocy. W moim śnie byłam uwięziona w pociągu z Megan i Olliem, a przed każdą stacją spiker ogłaszał przez megafon jakiś kompromitujący fakt z mojego życia. Zamiast powiedzieć: „Proszę państwa, zbliżamy się do…”, mówił coś w rodzaju: „Czy wiedzieli państwo, że Penny Porter pokazała kiedyś całemu światu majtki?”. A Megan i Ollie przez cały czas siedzieli naprzeciwko mnie i mieli z tego wielki ubaw. I za każdym razem, kiedy próbowałam wstać i wysiąść, zmuszali mnie, żebym usiadła. A potem krzesło, na którym siedziałam, zamieniło się w ciasto, więc całą pupę miałam usmarowaną polewą czekoladową. Siadam w łóżku i włączam lampkę nocną. Nienawidzę snów. Nienawidzę tego, że można zapomnieć o przykrych wydarzeniach i ludziach, którzy cię skrzywdzili, a potem zobaczyć je znów we śnie. Biorę z poduszki porcelanową lalkę i przytulam ją mocno do siebie. To dziwne, że przypomnieli mi się Megan i Ollie. Nagle mam ochotę sprawdzić Facebooka i YouTube, żeby zobaczyć, czy ludzie nadal rozmawiają o moim filmie. Ale na szczęście udaje mi się powstrzymać. Po co miałabym to sobie robić? Zwłaszcza że odkąd tu przyjechałam, wyrzuciłam to wszystko ze swoich myśli. Rozglądam się po pokoju z ukłuciem żalu. To mój ostatni poranek w hotelu Waldorf Astoria. Pewnie zabrzmi to dziwnie, ale przywiązałam się do tego miejsca. To tu moje życie zamieniło się w bajkę. To tu wreszcie zrozumiałam, że mogę kontrolować, co się ze mną dzieje. Postanawiam zrobić trochę zdjęć mojemu pokojowi, żebym mogła zapamiętać go na zawsze. Najpierw pstrykam swoje niepościelone łóżko z porcelanową lalką, usadowioną na

stosie poduszek. Później fotografuję pokój z różnych ujęć. Na koniec robię kilka zdjęć widoku za oknem i jedno fotela z kocem zarzuconym na oparcie – nie chcę zapomnieć tej nocy, kiedy rozmawiałam z Noah przez telefon, a księżyc zrobił się pomarańczowy. Kiedy odkładam aparat, czuję się dużo lepiej, jakbym patrząc na pokój przez obiektyw, sama zobaczyła wszystko z właściwej perspektywy. Megan i Ollie, szkolne przedstawienie… to wszystko należy do przeszłości. A ja muszę się skupić na tu i teraz, czyli na Nowym Jorku i Noah. Ogarnia mnie taka radość, że mam ochotę tańczyć. Łapię pilota i włączam telewizor. MTV puszcza piosenki świąteczne, więc zaczynam wirować po pokoju w rytm Santa Claus is Coming to Town. Tańczę i tańczę, dopóki nie pozbywam się z myśli ostatniej resztki tamtego koszmaru. Potem rzucam się na łóżko i posyłam uśmiech mojej lalce. – Wesołych świąt… – szepczę do niej zdyszana. Na szczęście tego ranka Elliot znów jest sobą – wita mnie we wspaniałym nastroju. – Mam nowy plan – zdradza mi szeptem przy śniadaniu. – I to plan tak nikczemny, że zawstydziłby samego Człowieka Zagadkę. – Jaki? – odszeptuję, polewając naleśniki syropem klonowym. – Zatytułowałem go: „Dziesięć sposobów, jak zniszczyć święta moim okropnym rodzicom” – odpowiada z błyskiem w oku. – Kiedy z nimi skończę, będą żałowali, że nie zostałem w Nowym Jorku. Zaczynam się śmiać. – Co chcesz zrobić? – Po pierwsze: powiem im, że postanowiłem rzucić szkołę i wstąpić do komuny hipisowskiej. Po drugie: powiem im, że od teraz będę reagować wyłącznie na moje nowe hipisowskie imię, Kropla Deszczu. Kiedy Elliot dochodzi do dziesiątego punktu swojego nikczemnego planu („Powiem im, że mam chłopaka harleyowca, który nazywa się Hank”), oboje pękamy ze śmiechu. Mama i tata, którzy do tej pory byli zajęci omawianiem następnego przyjęcia, wpatrują się w nas z zaskoczeniem. – Co was tak śmieszy? – pyta tata z uśmiechem. – Chyba nie chcę wiedzieć – mówi mama.

– Uwierz mi, naprawdę nie chcesz – odpowiadam, uśmiechając się do Elliota. Po śniadaniu zostawiamy nasze bagaże w recepcji i odwozimy Elliota na lotnisko. Kiedy taksówka podjeżdża pod terminal, patrzę na Elliota z niepokojem. – Dasz sobie radę? Lecisz sam tak daleko. – Właściwie to nie mogę się już doczekać – uśmiecha się Elliot. – Myślę, że nada mi to aurę tajemniczości. Już sobie wyobrażam, jak wszyscy pasażerowie zadają sobie pytania: kim jest ten młody człowiek, który podróżuje sam? Co się za tym kryje? Śmieję się i kręcę głową. – No tak, na pewno jesteś na to odpowiednio ubrany. Elliot ma na sobie swój ulubiony garnitur z second-handu z ciemnoszarego materiału w prążki, do tego wyglancowane półbuty i zegarek z dewizką. Całość wieńczy czapeczka baseballowa drużyny New York Yankees. Jakimś cudem na nim wygląda to świetnie. – Będę za tobą tęsknił, lady Penelopo. – Przytula mnie mocno. – Ja za tobą też. – Miłego wakacyjnego romansu. – Oj, weź. – Nie, mówię poważnie. – Elliot odsuwa się i patrzy na mnie. – Zasługujesz na trochę dobrej zabawy po tym wszystkim, co ostatnio przeszłaś. Łzy napływają mi do oczu. – Dziękuję. – A jak wrócisz, czekam na szczegółową relację. – Okej – śmieję się. A potem słyszymy, że zaczyna się odprawa jego lotu. Patrzę, jak przechodzi przez bramkę z dziwaczną mieszaniną smutku, że wyjeżdża, i podekscytowania tym, co będzie dalej. – Wszystko w porządku? – pyta tata, przytulając mnie do siebie. Kiwam głową. – Właśnie dostałam SMS-a od Sadie Lee – mówi mama. – Kazała powiedzieć wam obojgu, że przed chwilą upiekła dla nas blachę brownies i możemy przyjechać, kiedy nam wygodnie.

Czuję, jak wibruje mi telefon. Kiedy widzę nową wiadomość od Noah, serce bije mi mocniej.

Uśmiecham się i odpisuję od razu.

Na początku nie wiem, o jaką Bellę chodzi, ale potem sobie przypominam: Noah ma siostrę. W drodze na lotnisko tak się skupiłam na podtrzymywaniu Elliota na duchu, że w ogóle się nie denerwowałam, ale powrót do hotelu po nasze walizki to już zupełnie inna historia. Kiedy podjeżdżamy pod Waldorfa, mam ochotę wyskoczyć z taksówki i dojść na Brooklyn na piechotę. Wchodzę do hotelu, żeby rozejrzeć się ostatni raz po lobby, i próbuję wziąć się w garść. – Dasz sobie radę – mówię do siebie po cichu. – Jesteś Ocean Strong. – Ale bez

Elliota moje super alter ego nie działa. Myślę o tym, że siedzi teraz sam w samolocie, i czuję ucisk w piersi. A potem przypominam sobie o ćwiczeniu, o którym opowiedział mi Noah. – Gotowa, Pen? – pyta tata, podchodząc do mnie z boyem hotelowym, który ciągnie za sobą wózek pełen naszych bagaży. – Tak. W taksówce od razu próbuję poczuć, w którym miejscu w ciele skupia się mój niepokój. Jak zwykle ściska mnie w gardle. Zamykam oczy i zaczynam wyobrażać sobie ten strach, jego kolor i kształt. Widzę czerwoną pięść, która zaciska mi się na szyi. Na początku czuję się jeszcze gorzej i mam ochotę otworzyć oczy, ale zmuszam się do wzięcia głębokiego oddechu i po prostu pozwalam jej być tam, gdzie jest. Nic się nie dzieje. Nadal ściska mnie w gardle, uczucie napięcia nie zniknęło, ale nie stało się też silniejsze. Biorę następny głęboki oddech. „Wszystko okej”, mówię do czerwonej pięści na mojej szyi. „Nie przeszkadza mi, że tu jesteś”. Biorę jeszcze jeden głęboki oddech. Słyszę w tle, że rodzice rozmawiają z taksówkarzem, ale jestem taka skoncentrowana, że nie rozumiem poszczególnych słów. Próbuję znów wyobrazić sobie ściskającą mnie pięść – tym razem jest raczej różowa niż czerwona. I trochę mniejsza. „Wszystko okej”, powtarzam. Reszta mojego ciała zaczyna się odprężać. Teraz mam wrażenie, jakbym miała na gardle zaciśnięty mały supełek. Biorę następny oddech i teraz jest mi dużej łatwiej. „Wszystko okej”, powtarzam sobie bez przerwy. „Wszystko okej”. Nadal skupiam się na obrazie supła, który powoli się rozmywa, aż w końcu robi się biały jak śnieg i znika. – Penny, spójrz na most – mówi mama, trącając mnie łokciem. Otwieram oczy i widzę, że jesteśmy już na Moście Brooklińskim i zaraz wjedziemy pod pierwszy łuk. Po drugiej stronie rzeki rysuje się brookliński horyzont: solidne brązowe budynki na tle bladego nieba. Mój strach rozwiał się jak chmura, przesuwająca się na tle słońca. Kiedy docieramy na Brooklyn, taksówka wjeżdża w boczną uliczkę wysadzaną po obu stronach drzewami. Wszystkie domy mają cztery piętra i są z piaskowca. Stajemy przed kamienicą w połowie ulicy. Strome schodki prowadzą do czerwonych drzwi, ozdobionych bożonarodzeniowym wieńcem z ostrokrzewu i jemioły. U szczytu schodów stoi miniaturowy kamienny Święty Mikołaj, który uśmiecha się do nas z góry.

– Och, jak tu uroczo! – mówi mama, jakby czytała mi w myślach. Ale kiedy wysiadam z taksówki, znów zaczynam się bać. „A co, jeśli nie będziemy się już dogadywać z Noah? A co, jeśli dziwnie będzie spędzać razem święta?” Na szczęście nie mam czasu zbyt długo torturować się tymi myślami, bo drzwi się otwierają, a z domu wybiega mała dziewczynka. Jej lśniące brązowe włosy są skręcone tak mocno, że otaczają jej twarz idealnymi lokami. Dziewczynka spogląda na nas nieśmiało ogromnymi orzechowymi oczami. – Przyjechaliście na gwiazdkę? – pyta z najsłodszym nowojorskim akcentem, jaki słyszałam. – O tak – odpowiada tata. Na schody wychodzi Sadie Lee w sukience przewiązanej oprószonym mąką fartuszkiem. – Dzień dobry! – woła do nas. – Witamy, witamy! Noah pojawia się za nią, a nasze spojrzenia od razu się spotykają. – Hej – mówi cicho. – Hej – odpowiadam. A potem zaczynam się mocować z moją walizką, żeby ukryć zakłopotanie. – Pomogę ci – mówi Noah, zeskakując po stopniach. Zatrzymuje się przed tatą. – Dzień dobry, jestem Noah – mówi, wyciągając rękę. – Miło mi cię poznać, Noah – odpowiada tata, ściskając mu dłoń. – Jestem Rob. Oddycham z ulgą: jak na razie idzie dobrze. – To ty jesteś Penny? – pyta mnie Bella, kiedy wchodzę po schodach za Noah. – Tak, to ja. A ty musisz być Bella. Dziewczynka kiwa głową i uśmiecha się nieśmiało, a potem odwraca się do Noah. – Miałeś rację, Noah. – Ciii – ucisza ją natychmiast Noah. – W czym miałeś rację? – pytam. – Naprawdę wygląda jak syrena – dodaje Bella. – Ej! Mówiłaś, że umiesz dochować tajemnicy! – woła Noah, mrugając do mnie. Dom Noah wygląda jak plan amerykańskiego filmu familijnego. Przedpokój jest

wielkości salonu. W kącie przy schodach stoi piękny zegar. Noah i Sadie Lee prowadzą nas do ogromnej, ale bardzo przytulnej kuchni po lewej stronie od wejścia. W powietrzu unosi się słodki zapach brownie. – Okej, wy będziecie spać w pokoju gościnnym – mówi Sadie Lee do mamy i taty. – A Penny może być w pokoju z Bellą. – Musisz spać na górze na moim łóżku piętrowym – oświadcza mi poważnie Bella. – Ja nie lubię tam spać, bo boję się, że spadnę. – Pewnie, chętnie będę spała na górze – odpowiadam, uśmiechając się do niej. Bierze mnie za rękę. – Chcesz zobaczyć mój pokój? – Jasne. – Patrzę na Noah, a on uśmiecha się do mnie. – Okej, ale wracajcie szybko. Pamiętajcie, że mamy do ubrania choinkę! – No tak! – piszczy Bella i zaczyna ciągnąć mnie za rękę. – Chodź, idziemy. Pokój Belli jest na drugim piętrze domu. Bella prowadzi mnie przez korytarz do drzwi, na których przyklejona jest kartka z napisem: KOSMITOM WSTĘP WZBRONIONY (I ŚWINIOM TEŻ). – Noah zrobił dla mnie ten znak – wyjaśnia Bella. – Nie lubię kosmitów. Ani świń. Teraz nie wejdą do mojego pokoju. – Dobry pomysł – mówię, próbując z całych sił powstrzymać uśmiech. Sypialnia Belli jest chyba najfajniejszym pokojem dziecięcym, jaki widziałam w życiu. Na najdłuższej ścianie jest mural ze słynnymi postaciami z bajek, od Królewny Śnieżki i jej krasnoludków aż po słonika Dumbo i Czerwonego Kapturka. – Tatuś mi to namalował, kiedy się urodziłam – mówi Bella, kiedy zauważa, że na niego patrzę. – Ale teraz mój tatuś jest w niebie. – Bardzo mi przykro – odpowiadam, kucając przed nią. – Moja mamusia też – dodaje Bella rzeczowym tonem. – Wydaje mi się, że może być teraz aniołem. – Na pewno – mówię. – To moje łóżko. – Bella pokazuje mi łóżko piętrowe przy ścianie po drugiej stronie pokoju. Dolne posłanie otacza zasłonka.

– Fajne! – mówię szczerze. – Uwielbiam zasłony. – Ja też – odpowiada Bella. – Czasami udaję, że śpię w namiocie. Podoba mi się twój głos. – Dziękuję. – Brzmi jak głos księżnej Kate. Uwielbiam księżną Kate. Stawiam walizkę w rogu i otwieram ją, żeby wyjąć sweter. – To twoja lalka? – pyta Bella, kiedy zauważa porcelanową lalkę między moimi ubraniami. – Tak. – Ale faaajna! – Bella podbiega do swojego łóżka i nurkuje między zasłonki. Po chwili wychodzi z piękną szmacianką. – To jest Rosie – mówi, przysuwając swoją lalkę do mojej. – Mogą się zaprzyjaźnić? – Oczywiście, że mogą. – Wciągam sweter przez głowę. – Cześć, jestem Rosie – mówi Bella piskliwym głosikiem, który ma należeć do jej lalki. – Jak się nazywa twoja lalka? – pyta, odwracając się do mnie. – Och. Nie ma imienia. – Nie ma imienia? – Bella patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami, jakbym wyrządziła mojej lalce największą krzywdę, jaką można sobie wyobrazić. – Może ty ją jakoś nazwiesz? – proponuję, żeby odzyskać jej sympatię. – No dobrze. – Bella przez chwilę marszczy brwi, a potem podnosi moją lalkę. – Jestem Księżniczka Jesieni – mówi wytwornym głosem. – Noah mówi na ciebie „Jesień” – zdradza mi szeptem. – Tylko miałam nic nie mówić. Kochasz Noah? – przechyla główkę w bok. – Och, wiesz co, dopiero się poznaliśmy, więc… – Myślę, że on cię kocha – przerywa mi Bella. – Wczoraj w nocy pisał o tobie piosenkę. Nigdy nie pisze piosenek o innych dziewczynach. Babcia powiedziała, że zachowywał się, jakby był zakochany. A zakochanie znaczy, że ma się kogoś w sercu. Sprawdziłam to w Google’u. Tym razem nie umiem się powstrzymać i wybucham śmiechem. A im dłużej się śmieję, tym trudniej mi przestać. Ze szczęścia kręci mi się w głowie. Noah ma dla mnie pieszczotliwe przezwisko. I pisał o mnie piosenkę! A Sadie Lee powiedziała, że

zachowuje się, jakby był zakochany! Bella też zaczyna chichotać. Śmieje się tak mocno, że loczki podskakują jej wokół twarzy. – No dobrze, a co się tu dzieje? Na dźwięk głosu Noah obie podskakujemy… i śmiejemy się dalej. – Nie mów mu – szepcze roześmiana Bella. – Nie powiem – odszeptuję. – Dziewczyny, pomożecie mi ubrać choinkę czy nie? – Tak, tak, tak! – woła Bella i wybiega z pokoju. – Wygląda na to, że się zaprzyjaźniłyście – ocenia Noah, patrząc na mnie badawczo. Kiwam głową i podchodzę do niego. – Tak się cieszę, że tu jesteś – mówi. – Ja też – odpowiadam i przez chwilę wydaje mi się, że zaraz mnie pocałuje. Ale Bella wpada z powrotem do pokoju i łapie nas za ręce. – No choooodźcie! Noah uśmiecha się do mnie i wzrusza przepraszająco ramionami, a moje serce wypełnia uczucie, któremu podejrzanie blisko do miłości.

Choinka w salonie sięga sufitu i jest tak rozłożysta, że zajmuje prawie całe okno wykuszowe. Jej gęste, lśniące igły wypełniają cały pokój cudownym żywicznym zapachem. Rodzice wychodzą na awaryjne zakupy świąteczne, a Noah, Bella i ja zaczynamy dekorować drzewko. Wyciągamy ze starej skrzyni najpiękniejsze bombki i ozdoby, jakie kiedykolwiek widziałam. Okazuje się, że właściwie każda ma swoją historię. Wieszamy je na choince, a Sadie Lee siada obok nas w fotelu bujanym i opowiada: „Moja mama kupiła mi tego Mikołaja, kiedy skończyłam szesnaście lat. Ten bałwanek należał do waszego pradziadka – dał mu na imię Stanley. Tego renifera dostałam na parafialnej imprezie świątecznej, kiedy mieszkałam jeszcze w Charlston”. W końcu wszystkie bombki trafiają na choinkę. – Nie zapomnij o tym – mówi Sadie Lee, wręczając Belli jakieś pudełko. – Laski z cukru! – woła Bella. W pudełku jest mnóstwo cukrowych lasek w zielono-czerwono-białe paski. Są lśniące i pachną miętą. Zaczynamy ostrożnie wieszać je na gałązkach choinki. – Mniam! – mówi Bella, wsuwając jedną do ust. – Ej, panno Piggy! – upomina ją Noah z uśmiechem. – Musiałam to zrobić – usprawiedliwia się Bella. – Sama mi wpadła do buzi. Wszyscy wybuchamy śmiechem, a Noah częstuje mnie laską z cukru. Smakuje tak samo jak landrynki, które jemy w Brighton. – Teraz anioł? – pyta Bella babcię. – Oczywiście, kochanie. Noah wyjmuje ze skrzyni paczuszkę opakowaną w czerwoną bibułę i rozwija ją ostrożnie. W środku leży piękny anioł z falującymi blond włosami w długiej sukni z jasnego jedwabiu. Na plecach ma skrzydła z delikatnego złotego materiału. Noah wchodzi na krzesło i ostrożnie umieszcza anioła na czubku choinki. Bella zaczyna klaskać w dłonie z podekscytowania.

– Babciu, babciu, mogę włączyć światełka? Proszę! – No pewnie, wnusiu. Wszyscy patrzymy, jak Bella znika za choinką. – Wesołych świąt! – woła, a choinka zaczyna mienić się migoczącymi złotymi światełkami. Jest taka piękna, że nie mogę wykrztusić ani słowa. – Wesołych świąt – szepcze mi do ucha Noah, obejmując mnie w talii. Przytulam się do niego z myślą, że to będzie najlepsze Boże Narodzenie w moim życiu. Dopiero po południu uświadamiam sobie, że ja też nie mam dla nikogo prezentów. Noah nie ma ochoty za zakupy, więc idę na pobliski bazarek z Saddie Lee. Dla mamy wybieram świeczkę o zapachu dyni i różne sole do kąpieli, dla taty – amerykańską książkę kucharską, dla Belli – książkę o księżniczkach, a dla Sadie Lee po kryjomu kupuję zestaw pięknie rzeźbionych drewnianych łyżek. Postanawiam poszukać prezentu dla Noah w sklepie muzycznym, ale kiedy wchodzę do środka, zdaję sobie sprawę, że nie mam pojęcia, jakiej słucha muzyki. A to przypomina mi, jak mało o nim wiem, i ogarnia mnie chwilowa panika. Jak to możliwe, że jestem taka zauroczona kimś, kogo dopiero poznałam? To nie ma sensu. Zerkam nieśmiało na Sadie Lee. – Jaką muzykę lubi Noah? Sadie Lee wybucha śmiechem. – Ten chłopak lubi każdy rodzaj muzyki. Mówię poważnie: on nawet w gwiździe pociągu usłyszy melodię! Ale gdybym miała coś dla niego wybrać, to poszukałabym czegoś starego, na płycie winylowej. Uwielbia winyle. Idę na tył sklepu, gdzie stoi mnóstwo pudeł z płytami. Przeglądam je z uśmiechem, wdychając ich zapach. Jest prawie tak przyjemny jak zapach książek. Prawie, ale trochę mniej. W końcu wybieram płytę artysty, który nazywa się Big Bill Broonzy, tylko dlatego, że podoba mi się jego imię. Idę z nią do kasy, żeby zapłacić. – Świetny wybór – chwali mnie sprzedawca z szerokim uśmiechem. – Dziękuję – odpowiadam. Jestem z siebie bardzo dumna, że poszłam do sklepu ze starymi płytami na Brooklynie i dokonałam „świetnego wyboru”. Nawet, jeśli to był całkowity przypadek. Mężczyzna uśmiecha się jeszcze szerzej.

– Fajny akcent. Skąd jesteś? – Z Anglii. – No nie! – Łapie mnie za rękę i z entuzjazmem ściska mi dłoń. – Teraz będę miał udany cały dzień. Patrzę na jego siwiejące dredy i łańcuch ze srebrną czaszką, zwisający mu z szyi. Wygląda bardzo interesująco. – Czy mógłby pan…? Czy mogłabym…? Czy zgodzi się pan, żebym zrobiła panu zdjęcie? Znów się do mnie uśmiecha. – Och, no pewnie, moja droga. Jak mam się ustawić? – Wypina pierś do przodu. – Najlepiej tak jak wcześniej, kiedy patrzył pan na płytę – mówię. Mężczyzna odtwarza poprzednią pozę, a ja robię zdjęcie. – Dziękuję. – Nie ma sprawy. – Podaje mi wizytówkę ze stosu na ladzie. – A kiedy wrócisz do Anglii, powiedz wszystkim, że poznałaś Chudego Danielsa. – Powiem – odpowiadam, zachwycona swoją nową pewnością siebie. Nie jestem już głupią uczennicą, której nic nie wychodzi. Zamieniłam się w osobę, która wybiera świetne płyty w brooklińskich sklepach z płytami i robi zdjęcia ludziom z takimi ksywkami jak „Chudy Daniels”. Nic nie może mi popsuć nastroju – nawet to, że gdy chwilę później robię krok do tyłu, prawie wywracam stojak z płytami. Kiedy wracamy z Sadie Lee do domu, w salonie mama bawi się z Bellą w księżniczki, a w kuchni tata i Noah przygotowują sałatkę na jutrzejszy świąteczny obiad, pękając przy tym ze śmiechu. To dobrze – a nawet bardzo dobrze. – Pomyślałam, że zrobię dziś na kolację coś lekkiego – mówi Sadie Lee, zakładając fartuszek. – Lepiej nie przesadzić przed jutrzejszą ucztą. – Dobry plan – zgadza się tata. – Powiedz tylko, czy mogę ci w czymś pomóc. – Oczywiście – odpowiada Sadie Lee. – Planowałam sałatkę Cezara z kurczakiem. – Tak się składa, że to jedna z moich specjalności – oznajmia tata z dumą. – To prawda – potwierdzam. – Nie mogę się doczekać. – Przykro mi – mówi Sadie Lee, odwracając się do mnie. – Obawiam się, że nie

będziesz z nami jadła. – Zgadza się – potwierdza Noah. – Jak to? – Patrzę na Sadie Lee, potem na tatę, a potem na Noah. Wszyscy uśmiechają się, jakby mieli przede mną jakiś sekret. – Dlaczego nie będę z wami jadła? – Nie chcemy ci zepsuć apetytu przed świętami – wyjaśnia Noah. – Uznaliśmy, że najlepiej będzie, jeśli przez następne dwadzieścia cztery godziny będziesz pościć – dodaje tata. – Słucham?! Noah wybucha śmiechem. – Nie denerwuj się tak. Nie zjesz tu kolacji dlatego, że zrobimy drugie podejście do pikniku. – Wszystko już gotowe? – pyta go Sadie Lee. Noah kiwa głową i bierze mnie za rękę. – Więc jeśli zechce mi pani towarzyszyć, madame, zaprowadzę panią na nasz koc piknikowy. Patrzę na wszystkich ze śmiechem. – No nie, jesteście okropni! Idę za Noah do przedpokoju, a potem schodzimy do piwnicy. Przypomina nasz salon w Anglii – wygląda jak miejsce, w którym naprawdę można odpocząć. Stoją tu dwie miękkie kanapy z poduszkami i kocami, a na ścianie wisi ogromny telewizor. Dwie kolorowe lampy lava na stolikach przy kanapach zalewają pokój pomarańczową poświatą. Piwnica Noah jest jednak dużo większa niż nasz salon, bo ciągnie się pod całym domem. Na drugim końcu majaczy mi zarys stołu bilardowego. Przed kanapami leży koc w szkocką kratę, zastawiony talerzami z fantastycznym jedzeniem piknikowym. – Niesamowicie to wygląda – mówię, odwracając się do Noah. – Wiesz, pomyślałem, że po wczorajszym wieczorze muszę naprawdę się postarać – odpowiada z uśmiechem. Siadamy po dwóch stronach koca. – Jak tam twój przyjaciel, doleciał do domu bez problemów? – pyta Noah.

Nagle uświadamiam sobie, że odkąd tu przyjechaliśmy, ani razu nie spojrzałam na telefon. Elliot powinien już wylądować. Zostawiłam komórkę w torbie na górze i zastanawiam się, czy po nią nie pójść, ale nie chcę drugi raz przerywać naszego pikniku, zwłaszcza że Noah włożył tyle wysiłku w przygotowania. – Tak, chyba tak. – To dobrze. – Noah zerka na telewizor, a później patrzy znów na mnie. – Tak się zastanawiałem… – Nad czym? – Chodzi o to, że kiedy moi rodzice jeszcze żyli, mieliśmy swoją wigilijną tradycję. Bardzo chciałbym ci ją pokazać. – No pewnie. A co robiliście? – Zawsze oglądaliśmy razem film To wspaniałe życie. To jeden z moich ulubionych filmów wszech czasów, więc odpowiadam bez wahania: – Pewnie, obejrzyjmy go! Noah włącza film i siadamy na podłodze, opierając się o kanapę. Przed nami leży koc z piknikowymi pysznościami. Zawsze uwielbiałam czarno-białe filmy. Mają niezwykły klimat i wydają się znacznie bardziej dramatyczne niż kolorowe, tak jak czarno-białe zdjęcia. Noah przysuwa się do mnie, dopóki nasze ramiona się nie stykają. Chyba nic nie mogłoby mi sprawić większej przyjemności. Siedzimy tak aż do sceny pod koniec filmu, kiedy James Stewart stoi na moście i woła do swojego anioła stróża, że nie chce umierać, że chce żyć i zobaczyć swoją żonę i dzieci. Nagle czuję, że Noah się ode mnie odsuwa. Odwracam się, żeby na niego spojrzeć. W migającym świetle telewizora widzę, że ma mokry policzek – jakby uronił łzę. – Noah? Wszystko w porządku? Szybko wyciera twarz wierzchem dłoni. – Tak, pewnie. Chyba coś wpadło mi do oka. Siedzę bez ruchu. Nie wiem, co powinnam zrobić albo powiedzieć. I wtedy dociera do mnie, ile musi znaczyć dla Noah ten film. Przesuwam się tak, żeby siedzieć na wprost niego. – Myślałeś o… myślałeś o swoich rodzicach?

Noah przez chwilę nie reaguje, a potem potakuje, uciekając wzrokiem. – Dżizas, świetny sposób, żeby zaimponować dziewczynie, Noah – mruczy pod nosem – zacząć przed nią płakać. Nie jestem pewna, jak się zachować. Po chwili Noah zerka na mnie i uśmiecha się kącikiem ust. Ale kiedy nasze spojrzenia się spotykają, znów odwraca wzrok, zawstydzony. Mam ochotę go przytulić, ale nie wiem, czy on by tego chciał. – Wszystko w porządku, naprawdę – zapewniam go, kładąc mu delikatnie dłonie na ramionach. – Myślałem, że nic mi nie będzie – mówi Noah. Nadal na mnie nie patrzy. – Myślałem, że miło będzie znów obejrzeć ten film… – To pierwszy raz od…? Kiwa głową. Chcę go pocieszyć, ale nie umiem znaleźć właściwych słów. To, co przeszedł, jest takie okropne, takie poważne, że chyba żadne słowa na świecie tu nie pomogą. Noah wzdycha. – To był totalnie głupi pomysł. – Wcale nie. Uważam, że to był bardzo fajny pomysł. – Tak myślisz? Dlaczego? – Bo oglądając ten film, możesz wspominać swoich rodziców. I poczuć się tak, jakby wciąż żyli. Na ekranie James Stewart pędzi teraz przez śnieg, życząc wszystkim po drodze wesołych świąt. – W tym momencie moja mama zawsze zaczynała płakać jak dziecko – mówi Noah, śmiejąc się smutno. – A tata zawsze scałowywał jej łzy. Bez zastanowienia pochylam się i całuję twarz Noah. Czuję na wargach słoność jego łez. – Wszystko w porządku – szepczę, przytulając go mocno. – Wszystko w porządku.

– Penny! Penny! Już był! Głos Belli wyrywa mnie ze snu. Siadam w łóżku i przecieram oczy, usiłując dojrzeć coś w ciemności. Nagle oślepia mnie wąski strumień światła latarki, więc mrugam zdezorientowana. – Już był! – powtarza Bella. Latarka oświetla teraz jej małą buzię, wpatrzoną we mnie uważnie. Dziewczynka stoi na szczycie drabinki na końcu mojego łóżka. – Kto już był? – Mikołaj! – Aha. – Kładę się z powrotem i uśmiecham, patrząc na sufit. – Obudź się! – woła Bella. – Musimy sprawdzić, co nam przyniósł. – Okej. Już idę. Sięgam pod poduszkę po telefon, żeby zobaczyć, która godzina. Piąta trzydzieści! Przy okazji zauważam, że dostałam nową wiadomość, i oddycham z ulgą. Wczoraj w nocy, zanim wreszcie sprawdziłam komórkę, Elliot wysłał mi aż trzy SMS-y o locie do domu i o tym, jak nienawidzi swoich rodziców. Czułam się okropnie, że tak późno mu odpisałam. Ale kiedy otwieram skrzynkę, okazuje się, że wiadomość jest od Olliego.

Co? Dlaczego Ollie do mnie pisze? I dlaczego nie może się doczekać, aż wrócę? Potem przypominam sobie naszą sesję na plaży. Pewnie chce, żebym zrobiła mu więcej zdjęć. Nieważne. Chowam telefon z powrotem pod poduszkę.

– Złaź, leniuchu! – woła mnie z dołu Bella. Czuję, jak dźga materac od spodu. – Okej, okej. Schodzę po drabince i zaglądam za zasłonkę do łóżka Belli. Siedzi po turecku, oświetlając latarką dwie skarpety rozłożone przed sobą. Na widok tajemniczych wybrzuszeń i kształtów w ich wnętrzu ogarnia mnie dziecięce podekscytowanie. Ze Świętego Mikołaja chyba nigdy do końca się nie wyrasta. – Myślałam, że w tym roku nic nie dostanę – wyznaje Bella, kiedy siadam na jej łóżku. – Jak to? Dlaczego? – Zrobiłam coś naprawdę niegrzecznego w szkole – szepcze – i myślałam, że Mikołaj to widział, ale chyba nic nie zauważył. – Aha. Wiesz co, jestem pewna, że Mikołajowi nie przeszkadza, jeśli czasami jesteś niegrzeczna. Trudno być grzeczną przez cały czas. – Coś o tym wiem! – oświadcza Bella z teatralnym westchnieniem, a ja mam ochotę natychmiast ją adoptować. Po obejrzeniu zawartości naszych skarpet – w swojej znalazłam kolorowe słodycze, kule do kąpieli o słodkim zapachu i pięknego szklanego aniołka – udaje mi się przekonać Bellę, że powinnyśmy się jeszcze przespać. Jakimś cudem przyznaje mi rację. Później leżę po ciemku, ale nie mogę zasnąć. W głowie kłębi mi się za dużo myśli. Wiadomość od Olliego wytrąciła mnie z równowagi, poza tym martwię się, że Elliot mi nie odpisał. W Wielkiej Brytanii jest już południe, więc to bardzo dziwne, że nie przysłał mi SMS-a z życzeniami. Mam nadzieję, że nie wkurzył się, że tak długo mu nie odpowiadałam. Noah ciągle mnie wczoraj przepraszał za to, że zrobiło mu się tak smutno z powodu rodziców. W końcu musiałam mu przypomnieć, że poryczałam się przy nim godzinę po tym, jak się poznaliśmy, więc tylko wyrównaliśmy rachunki. Ale mam wrażenie, że stało się coś więcej. Kiedy przy kimś płaczesz, kiedy pokazujesz mu to, co boli cię najbardziej, to znaczy, że naprawdę mu ufasz. To strasznie dziwne – chociaż nadal wiem o Noah bardzo mało, to w głębi duszy czuję się tak, jakbym znała go od zawsze. Czy to mają na myśli ludzie, kiedy mówią, że poznali swoją bratnią duszę? Nagle mam ochotę napisać nową notkę. Wymykam się z łóżka, zakradam na palcach do walizki i wyjmuję laptopa. Bella śpi twardo, zwinięta w kłębek na swoim materacu, przytulając nowego misia od Mikołaja. Przykrywam ją delikatnie kołdrą, a potem wracam

z laptopem na górę i loguję się na bloga.

25 grudnia

Wierzycie w bratnie dusze? Cześć wszystkim! Wesołych Świąt! Mam nadzieję, że niezależnie od tego, gdzie i z kim je spędzacie, upływają wam miło. Wielu z was prosiło, żebym napisała więcej o Chłopaku z Brooklynu, a mnie bardzo przydałyby się wasze rady, więc wam o nim opowiem. Niektórzy wierzą, że każdy ma swoją bratnią duszę – kogoś stworzonego właśnie dla siebie. Zawsze wydawało mi się to bardzo fajne i romantyczne, ale nigdy nie sądziłam, że uda mi się poznać własną. To znaczy potrafiłam sobie wyobrazić, że gdzieś wśród siedmiu miliardów ludzi na naszej planecie istnieje chłopak, który idealnie do mnie pasuje, ale byłam pewna, że z moim szczęściem mieszka gdzieś w środku Puszczy Amazońskiej albo na pustyni w Etiopii, więc nigdy się nie spotkamy. A potem poznałam Chłopaka z Brooklynu. I stała się najdziwniejsza rzecz na świecie. Chociaż znam go dopiero od kilku dni, to z wielu powodów, i to WAŻNYCH powodów, mam wrażenie, jakbym znała go od zawsze. Więc nadal nie wiem, jaki jest jego ulubiony zespół ani jakie lody smakują mu najbardziej, ale wiem, że mogłabym powiedzieć mu wszystko. I wiem, że mogę się przed nim rozpłakać i pokazać mu swoje słabości, a on nie będzie mnie oceniał. I wiem, że on może rozpłakać się przede mną i pokazać mi swoje słabości, i ja też nie będę go oceniać – tylko polubię go jeszcze bardziej. Tak mi trudno opisać, jak się teraz czuję. Chyba najlepiej określić to tak: kiedy jesteśmy razem, mam wrażenie, że spotkałam swoją drugą połówkę. Czuję się jak Kopciuszek przy Księciu z Bajki. Albo jak Barbie przy Kenie. (Hm, to chyba nie jest najlepszy przykład, ale wiecie, co mam na myśli). Wiecie, o co mi chodzi? Czuliście się tak kiedyś? Myślicie, że on może być moją bratnią duszą?

Czy to możliwe, że miałam takie szczęście, żeby spotkać drugą połówkę bez wyprawy do lasu deszczowego albo na pustynię? Dajcie znać w komentarzach, co o tym myślicie. Ściskam mocno, Girl Online jest teraz offline xxx PS Jeśli się jeszcze nie domyśliliście, to nadal jestem w Nowym Jorku! Możemy tu zostać aż do Nowego Roku. I mieszkamy u Chłopaka z Brooklynu!!! Bajki naprawdę mogą zamienić się w rzeczywistość. ☺

Publikuję notkę i zaczynam zasypiać, ale budzi mnie sygnał wiadomości. Szukając telefonu, myślę najpierw o Elliocie, ale SMS jest od Noah.

Dowody na to, że Noah jest moją bratnią duszą 1. Mogę przy nim płakać. 2. On może płakać przy mnie. 3. Za każdym razem, kiedy go widzę, mam wrażenie, że coraz bardziej do siebie pasujemy.

4. Tworzymy komplet. (Jak komplet zasłon, tylko w naszym przypadku jest to bardziej romantyczne!) 5. Kiedy z samego rana pisze, żebym spotkała się z nim w kuchni, nie panikuję, jak wyglądam rozczochrana i bez makijażu. Po prostu wciągam mój kombinezon w panterkę i schodzę na dół. W kuchni pachnie wspaniale, bo Sadie Lee i tata połączyli swoje kulinarne siły. Noah siedzi przy okrągłym sosnowym stole w rogu, ubrany w koszulkę baseballową i spodnie od dresu. Kiedy mnie zauważa, posyła mi uśmiech, od którego robią mu się dołeczki w policzkach, i odsuwa krzesło obok siebie. – Wesołych świąt, Penny! – mówi, kiedy siadam. – Fajny strój. – Dziękuję. Uznałam, że wzór w panterkę będzie idealnie pasował na Boże Narodzenie, bo to pantera śnieżna – śmieję się. – Wesołych świąt. – Penny! – wołają chórem tata i Sadie Lee, odwracając się do mnie od ogromnego piekarnika. – Wesołych świąt! Gdybyśmy występowali w świątecznym filmie familijnym, to dzisiejszy poranek byłby uroczym montażem słodkich scen z melodią Jingle Bells w tle. Wszyscy oglądamy swoje prezenty, śmiejąc się i żartując przy śniadaniu. Potem Noah i ja budujemy dla Belli księżniczkę ze śniegu w ogrodzie za domem. Tata dołącza do nas i urządzamy sobie bitwę na śnieżki. Mama i ja pomagamy Sadie Lee obrać jakiś milion brukselek. Byłoby idealnie, gdyby nie to, że cały dzień nie miałam kontaktu z Elliotem. Wcześniej próbowałam do niego zadzwonić, ale od razu włączyła się poczta głosowa. W Nowym Jorku dochodzi druga po południu, czyli w Londynie jest już wieczór. Dlaczego Elliot jeszcze nie życzył mi wesołych świąt? Kiedy nakrywamy z Noah stół do obiadu, kolejny raz sprawdzam komórkę. – Wszystko w porządku? – pyta Noah. – Tak, tylko trochę się martwię, bo Elliot nie odzywa się cały dzień. – Chowam telefon z powrotem do kieszeni i rozkładam serwetki przy każdym nakryciu. – Może po prostu miło spędza święta? Parskam śmiechem. – Z jego rodzicami to niemożliwe. Elliot zawsze mówi, że jego rodzice nie znają

znaczenia słów „dobra zabawa”. Noah ustawia na środku stołu solniczkę i pieprzniczkę w kształcie Świętych Mikołajów. – Na pewno niedługo napisze. Nagle uświadamiam sobie, że odkąd tu jesteśmy, ani razu nie widziałam Noah z telefonem w ręku. – Dlaczego nigdy nie używasz komórki? – pytam i natychmiast robi mi się głupio, że jestem taka wścibska. – Robię sobie odwyk przez święta – odpowiada Noah z uśmiechem. Patrzę na niego pytająco. – Od internetu i komórki. Powinnaś kiedyś spróbować. Poczujesz się naprawdę wolna. Marszczę brwi. Chociaż mam za sobą przykre doświadczenie z filmem o Straszliwych Majtkach w Jednorożce, nie mogę sobie wyobrazić życia bez internetu i telefonu. – I jak, przyjmujesz wyzwanie? – pyta Noah. – Wyłączysz komórkę? Śmieję się. – Okej, ale jeśli zacznę się trząść albo mieć inne dziwne symptomy, to natychmiast ją włączę. – Jasne. – Twarz Noah przybiera poważny wyraz. – Wiesz, czasem naprawdę nienawidzę internetu. Przestaję rozkładać serwetki i patrzę na niego. – Dlaczego? Wzdycha. – Nie jest… – Skończyliście? – Mama wchodzi do pokoju z kieliszkiem wina w dłoni. Ma rozpuszczone włosy i lekkie rumieńce. Cieszę się, że wreszcie udało jej się odprężyć. – Właściwie to tak – mówi Noah. – Z drogi, śledzie, indyk jedzie! – woła tata, wchodząc do pokoju z ogromnym pieczonym indykiem na srebrnej tacy. Wyłączam telefon i siadam do stołu. Świąteczny obiad jest taki pyszny, że wpadamy na pomysł, żeby każdy, kto powie:

„Mniam!”, musiał dorzucić się do zbiórki na cele dobroczynne. Kiedy kończymy deser – a właściwie cztery desery – na stole leży już dwadzieścia siedem dolarów. – Prezenty! Czas na prezenty! – woła Bella, podrywając się od stołu. Ale my tylko patrzymy po sobie z uniesionymi brwiami. – Nie mam siły się ruszyć – mówi Noah, rozparty na krześle. – Zaraz chyba pęknę. – Ja też – przyznaje tata i spogląda na mamę. – Coś czuję, że będziesz musiała zanieść mnie na barana, kochanie. – Nie ma mowy! – śmieje się mama. Ale w końcu udaje nam się jakoś doczłapać do salonu, gdzie Bella już sortuje prezenty pod choinką. – Dostałam dużo więcej prezentów niż ty – uprzedza mnie poważnym tonem – ale to dobrze, bo jestem dzieckiem, a kilka dni temu w wiadomościach powiedzieli, że Boże Narodzenie jest dla dzieci, prawda, babciu? – Tak, kochanie – odpowiada ze śmiechem Sadie Lee. – Jeśli dostanę coś, co mi się nie spodoba, to ci to oddam, okej? – Bella bierze mnie za rękę i ściska mi mocno dłoń. – Jesteś kochana – mówię śmiertelnie poważnie – ale nic się nie martw, mnie to nie przeszkadza. Bella uśmiecha się i wraca do stosu swoich prezentów. Noah i ja wymieniamy się prezentami na końcu. Kiedy rozwija płytę, ogarniają mnie wątpliwości. A co, jeśli mu się nie spodoba? A co, jeśli to kiepska płyta? Może Chudy Daniels się pomylił i to wcale nie był „świetny wybór”? Ale Noah uśmiecha się, widząc okładkę, więc myślę, że jednak dobrze zdecydowałam. – Skąd wiedziałaś? – Patrzy na mnie oczami rozszerzonymi ze zdziwienia. – Uwielbiam muzykę tego gościa. Od dawna marzyłem o tym albumie. – Spogląda pytająco na Sadie Lee. – Ja jej nie powiedziałam – odpowiada z uśmiechem jego babcia. Noah i ja patrzymy na siebie, a ja dodaję w myślach następny punkt do listy dowodów na to, że jesteśmy swoimi bratnimi duszami: „Wiem dokładnie, co dać mu pod choinkę”. Noah wyciąga płytę z okładki, żeby ją powąchać, a potem wręcza mi mój prezent, opakowany w papier i kilka warstw taśmy klejącej.

– Przepraszam za tę taśmę – mruczy pod nosem. – Pakowanie prezentów nie jest moją najmocniejszą stroną. – Nic nie szkodzi – zapewniam i próbuję rozerwać papier, ale nie udaje mi się, bo taśmy jest za dużo. – Yyy… czy ktoś ma nóż? W końcu udaje mi się rozpakować paczuszkę przy pomocy ostrej końcówki korkociągu. W środku jest piękny album w twardej oprawie z czarno-białymi fotografiami Nowego Jorku. – Pomyślałem, że skoro interesujesz się fotografią i w ogóle… – Widzę po jego spojrzeniu pełnym nadziei, że bardzo mu zależy, żeby prezent mi się spodobał. – Jeśli wolisz bardziej nowoczesną fotografię, mogę go oddać i wymienić. Mogę… – Nie, jest cudowny. Najbardziej lubię właśnie czarno-białe zdjęcia. Są jak ulotne chwile z przeszłości, zatrzymane na kliszy na zawsze. Patrzymy na siebie i znów czuję tę bliskość, jakbyśmy już się znali. Mam ogromną ochotę go pocałować. Niestety, otaczają nas nasze rodziny. Noah chyba czyta mi w myślach, bo wstaje i pyta: – Chcesz coś do picia? A przynajmniej wydaje mi się, że o to pyta. Tak bardzo chcę go pocałować, że rozumienie słów przychodzi mi z trudem. Kiwam głową i wychodzę za nim z salonu. Na szczęście wszyscy są zbyt zajęci oglądaniem prezentów, żeby to zauważyć. W przedpokoju Noah zatrzymuje się przy zegarze. Mam wrażenie, że ogromne wahadło kołysze się w rytm mojego serca. – Penny, ja… – zaczyna Noah. Patrzy mi w oczy, a ja pierwszy raz nie wstydzę się i nie odwracam wzroku. – Penny – powtarza, ujmując moją twarz w dłonie. A potem się całujemy i czuję się tak, jakby całe moje ciało i cały świat obróciły się w gwiezdny pył.

Przez resztę dnia korzystamy z Noah z każdej okazji, żeby całować się po kryjomu, jakbyśmy wymyślili nową wersję gry w chowanego – grę w całowanego. Kiedy wreszcie wdrapuję się do łóżka, czuję się pijana ze szczęścia. To były najlepsze święta w moim życiu – tylko że… rzucam ostatni raz okiem na telefon – Elliot nadal nic do mnie nie napisał. Następnego ranka budzi mnie lekkie pukanie w drzwi sypialni. Schodzę po cichu po drabince. Bella leży u siebie, wtulona między Rosie a Księżniczkę Jesieni, a jej loki rozsypane na poduszce wyglądają jak aureola. Zakradam się na palcach do drzwi i otwieram je. W korytarzu stoi uśmiechnięty Noah. – Ubieraj się. Wychodzimy – szepcze. – Co? Ale… która godzina? – Dochodzi siódma. – Rano? – Pewnie, że rano! Włóż coś ciepłego. I zabierz ze sobą aparat. Spotkamy się w kuchni. Wciągam dżinsy, buty i najcieplejszy sweter, jaki zabrałam, a potem schodzę do kuchni. Noah stoi przy blacie i chowa do torby dwa termosy. Pokój wypełnia cudowny zapach świeżo zaparzonej kawy. – Okej, to ruszamy – zarządza na mój widok. – Ale dokąd? – Dzisiejszy poranek to chyba jedyny moment w całym roku, kiedy Nowy Jork naprawdę śpi – mówi Noah, kładąc na stole kuchennym kartkę z napisem: „WYSZLIŚMY NA SPACER, NIEDŁUGO WRACAMY, N. & P.” – Uznałem, że to świetna okazja, żeby pokazać ci okolicę. – Bierze mnie za rękę. – Chcę, żebyś poznała lepiej Brooklyn, bo to moje miejsce – dodaje cicho. – A poza tym pomyślałem sobie, że będziesz chciała zrobić zdjęcia bez tłumu ludzi, którzy wchodzą ci w kadr. Uśmiecham się do niego.

– Dziękuję. Poranek jest idealny. Wszystko pokrywa świeża warstwa śniegu, która tłumi odgłosy miasta. Noah pokazuje mi swoją starą szkołę, ulubioną kawiarnię i sklep, do którego mama zabierała go w każdą sobotę i gdzie przepuszczał całe kieszkonkowe na komiksy i słodycze. Potem zabiera mnie do pobliskiego parku. Oprócz mężczyzny, który spaceruje z psem daleko od nas, jesteśmy tam sami i na śniegu odciśnięte są tylko nasze ślady. Noah siada na jednej z huśtawek i wbija wzrok w horyzont. – Tata zawsze mi mówił, że jeśli rozhuśtam się wystarczająco wysoko, mogę wylądować w kosmosie – mówi cicho. – A ja mu wierzyłem! – śmieje się. – Rany, huśtałem się z całych sił, usiłując dosięgnąć kosmosu. – Odwraca się, żeby na mnie spojrzeć. – Dlaczego wierzymy rodzicom we wszystko, co powiedzą? Siadam na huśtawce obok niego. – Bo ich kochamy? Bo chcemy im wierzyć? Kiedy byłam mała, mama mówiła mi, że każdej nocy, kiedy zasypiam, moje zabawki ożywają. Rano, kiedy się budziłam, zaglądałam do namiotu i wszystkie były w innych pozycjach, niż je zostawiłam. – Do jakiego namiotu? Śmieję się. – Kiedyś miałam w nogach łóżka namiot z koców. Tam najbardziej lubiłam się bawić. Czułam się w nim bezpiecznie. Moja mama musiała się zakradać do środka każdej nocy, żeby poprzestawiać zabawki. Myślę, że to dobrze, że rodzice opowiadają nam takie rzeczy. Dzięki nim życie staje się bardziej magiczne. – Może i tak. Ale kiedy to, co nam mówią, się nie spełnia… – urywa, a jego czoło przecina zmarszczka. – Wtedy musimy sami znaleźć coś magicznego, w co uwierzymy. Noah spogląda na mnie i uśmiecha się. – Tak, to mi się podoba. – Przekręca się na huśtawce tak, żeby być tuż obok mnie. – Wierzę w ciebie, Penny – mówi, patrząc mi w oczy. – Ja w ciebie też. Siedzimy przez chwilę, wpatrzeni w siebie, a potem Noah odpycha się na huśtawce. – Chodź, sprawdzimy, jak wysoko uda nam się dolecieć! – krzyczy. Nie dosięgamy kosmosu, ale udaje nam się zobaczyć dach domu Noah po drugiej

stronie parku. Kiedy wreszcie wracamy na ziemię, oboje mamy rumieńce i chichoczemy z radości. Noah podbiega do równoważni i wskakuje na nią nogami. – Jestem królem zamku! – krzyczy. Jest w tym momencie taki szczęśliwy i słodki, że od razu sięgam po aparat. – Muszę zrobić ci zdjęcie! – wołam. – Wyglądasz tak śmiesznie. – Hm, nie chodziło mi o to, żeby wyglądać śmiesznie – mówi Noah, marszcząc brwi. – Naprawdę? – pytam, wciskając migawkę. – A jak chciałeś wyglądać? – Sam nie wiem. – Noah zeskakuje na ziemię. – Jak ktoś zadumany? Tajemniczy? – Podchodzi bliżej i staje tuż przede mną. – Jak chłopak, którego mogłabyś chcieć na przykład pocałować? Serce zaczyna mi bić tak szybko, że czuję, jak drżą mi żebra. – Och, tak też wyglądasz – odpowiadam cicho. Noah patrzy na mnie. – Naprawdę? – Tak. Śnieżna cisza otula nas ze wszystkich stron jak ciepły koc. A kiedy Noah delikatnie odgarnia mi włosy z twarzy i pochyla się, żeby mnie pocałować, wydaje mi się, że jesteśmy jedynymi ludźmi na całej planecie. Dopiero po południu dostaję wreszcie wiadomość od Elliota, ale kiedy ją czytam, czuję bolesne ukłucie w sercu.

Wpatruję się w ekran. To wszystko? Żadnych wykrzykników, emotikonów i całusów? Od razu wiem, że coś jest nie w porządku. Muszę do niego zadzwonić. Kiedy wszyscy oglądają Czarnoksiężnika z krainy Oz, wymykam się do pokoju Belli i wdrapuję na moje łóżko. Na szczęście tym razem odbiera.

– Elliot, co się stało? – Jak to, co się stało? – Twój SMS był taki obojętny. – Och, może gdybyś miała za sobą Gwiazdkę z piekła rodem, też by ci wszystko zobojętniało. Budzi się we mnie iskierka nadziei, że jest zły na swoich rodziców, a nie na mnie. – Dlaczego nie oddzwoniłeś? Ani do mnie nie napisałeś? Zapada długie milczenie. Tak długie, że zaczynam się zastanawiać, czy nas nie rozłączyło. – Nie chciałem ci przeszkadzać – mówi w końcu Elliot cichym głosem. – Przeszkadzać? W czym? Elliot znów milczy. – Powiedziałaś mi, że to tylko wakacyjny romans. Teraz ja nie wiem, co powiedzieć. – On… ja… to… jeszcze nie wiem, co nas łączy. – Na blogu nie miałaś takich wątpliwości. – Nieprawda. Dlatego o tym napisałam, bo nie jestem pewna, bo nie wiem, co o tym myśleć. – Więc wolisz porozmawiać o tym z tysiącami obcych ludzi niż ze mną? – Nie, tylko… nie ma cię tutaj. – No tak, nie ma mnie. – El, proszę cię. – Słuchaj, pogadamy o tym, jak wrócisz, okej? – Okej. To do zobaczenia w przyszłym tygodniu. – Tak. Do zobaczenia. Kończąc rozmowę, mam łzy w oczach. Dlaczego, dlaczego, dlaczego zawsze coś musi być nie tak? Dlaczego nawet wtedy, kiedy dzieje się coś niesamowitego, coś innego od razu musi się zepsuć? Nigdy wcześniej nie pokłóciłam się z Elliotem – nigdy nie byliśmy nawet blisko kłótni. A teraz mam wrażenie, że go tracę, i nie wiem dlaczego. I wtedy przychodzi mi do głowy okropna myśl. A co, jeśli nie będzie chciał się już ze mną

przyjaźnić, jak wrócę? Będę tysiące mil od Noah i nie będę miała najlepszego przyjaciela. Zostanę całkiem sama. Przytulam do siebie poduszkę i zaczynam płakać. – Nie bądź smutna – na dźwięk piskliwego głosiku prawie spadam z łóżka ze strachu. Odwracam się i widzę Księżniczkę Jesieni przy drabince na końcu łóżka. Po chwili wyłania się zza niej Bella i wchodzi na moje łóżko. – Kiedy robi ci się smutno, pomyśl o trzech rzeczach, które dają ci szczęście. Wtedy przegonisz smutek – radzi mi, sadzając Księżniczkę Jesieni obok siebie. – Noah powiedział mi to kiedyś, jak było mi smutno z powodu mamy i taty. – Świetny pomysł – mówię, ocierając łzy z twarzy. – No to spróbuj – mówi Bella, wpatrując się we mnie. – Słucham? – Powiedz, jakie trzy rzeczy dają ci szczęście? – Ty – odpowiadam od razu. – Przy tobie jestem bardzo szczęśliwa. Bella się rozpromienia. – Okej, to jedna rzecz. Co jeszcze? – Mieszkanie w tym domu. – A trzecia rzecz? – Noah – odpowiadam, rumieniąc się. – On też jest z tobą szczęśliwy. – Naprawdę? – Pewnie. Cały zeszły tydzień był ponurakiem, ale odkąd cię poznał, znów się uśmiecha. – To dobrze. – Mam wielką ochotę zapytać, czemu był wcześniej ponurakiem, ale wydaje mi się, że nie powinnam. – Ja też jestem przy tobie szczęśliwa – wyznaje mi nieśmiało Bella. – Och, dziękuję. – I Księżniczka Jesieni też, prawda, Księżniczko Jesieni? Bella podnosi lalkę. – O tak – odpowiada piskliwym głosikiem, machając lalką. – Jestem przy niej bardzo szczęśliwa, chociaż nie nadała mi imienia.

Patrzę na Bellę i wybucham śmiechem. Wszystko będzie dobrze. Wyjaśnimy sobie wszystko z Elliotem, jak tylko wrócę do domu, ale teraz muszę jak najlepiej wykorzystać czas, który spędzam z Noah i Bellą, i Księżniczką Jesieni.

31 grudnia

Liczą się ludzie, nie miejsca Kiedyś wybraliśmy się z moją rodziną na wycieczkę do miejscowości o nazwie Cow Roast. Niestety, okazało się, że nie ma tam nic oprócz jednego rzędu domów, pubu (który był zamknięty) i stacji benzynowej. Wtedy mój tata udzielił nam naprawdę fajnej rady. Powiedział, że nie liczy się samo miejsc, liczą się ludzie, z którymi je zwiedzasz. Jeśli są gotowi przeżyć razem przygodę, to wszędzie będziesz się dobrze bawić. My świetnie się bawiliśmy tamtego dnia w Cow Roast – graliśmy w chowanego w pobliskim lesie i poznaliśmy staruszkę, która zaprosiła nas na herbatę i babeczki. Chociaż Nowy Jork jest jednym z najmniej nudnych miejsc na świecie, to zwiedzanie go z Chłopakiem z Brooklynu było jeszcze bardziej ekscytujące. A najdziwniejsze jest to, że przez cały tydzień, jaki tu spędziłam, nie zobaczyłam ani jednej atrakcji turystycznej. Zamiast tego Chłopak z Brooklynu pokazał mi swoje ulubione miejsca, o których nikt nie wie. Wczoraj pojechaliśmy na plażę w New Jersey i chociaż nikogo tam nie było w zimową pogodę, nasza wyprawa okazała się magiczna. Napisaliśmy swoje imiona na piasku i wypiliśmy gorącą czekoladę z termosów, i zrobiłam świetne zdjęcia deptakowi. A w dodatku wytrzymałam jazdę samochodem tam i z powrotem bez ataku paniki! Pewnej nocy byliśmy w galerii sztuki, która nazywa się Framed, bo Chłopak z Brooklynu słyszał, że jest tam świetna wystawa fotografii. Jej tematem była nadzieja, a każdy fotograf zinterpretował ją w inny sposób. Na moim ulubionym zdjęciu mała dziewczynka stała z buzią przyklejoną do wystawy sklepu z zabawkami. Ale najlepsze w tej wystawie było to, że zobaczyłam ją z Chłopakiem z Brooklynu: przyjaźni się z właścicielem galerii, dlatego mogliśmy ją zobaczyć w nocy, kiedy mieliśmy ją tylko dla siebie. (Co okazało się dobre z jeszcze innego powodu: nikt nie zobaczył, jak potknęłam się o jakiś sznur na podłodze. Okazało się, że ten sznur to dzieło sztuki współczesnej zatytułowane Wąż. Według mnie powinni zmienić tytuł na Zagrożenie dla zdrowia i życia). Więc mój tata na pewno miał rację – najbardziej liczą się ludzie, z którymi zwiedzasz jakieś miejsce. Chłopak z Brooklynu pokazał mi bardziej prywatną i osobistą stronę Nowego Jorku, której sama nigdy bym nie odkryła. A jak to jest u was? Czy macie takie osoby, z którymi każde miejsce staje się ciekawsze i bardziej ekscytujące? Życzę wam wszystkim świetnego Sylwestra! Ze świetnymi ludźmi! Girl Online jest teraz offline xxx

Dawniej ludzie traktowali czas jak prawdziwą osobę. Nazywali go Ojciec Czas. Według Elliota, Ojciec Czas był starym mężczyzną z długą siwą brodą, który zawsze nosił ze sobą klepsydrę. Ja doszłam do wniosku, że musiał też mieć naprawdę złośliwe poczucie humoru. Pomyślcie o tym. Kiedy dzieje się coś strasznego – siedzicie na egzaminie z algebry albo dentysta boruje wam ząb, albo przewracacie się na scenie i pokazujecie całej widowni bieliznę – czas tak się wlecze, że każda sekunda wydaje się trwać godzinę. Za to kiedy dzieje się coś naprawdę wspaniałego – na przykład pierwszy raz się zakochujecie – czas mija tak szybko, że zanim zdążycie się zorientować, upływa cały tydzień. Jest sylwestrowy poranek. Jutro wyjeżdżamy. Jutro wyjeżdżamy, a ja rozstaję się z chłopakiem, w którym chyba się zakochałam. Od Bożego Narodzenia moja lista dowodów na to, że Noah jest moją bratnią duszą, ciągle się wydłużała. Nie pisałam już o tym na blogu – nie chciałam ryzykować, że znów zdenerwuję Elliota. Ale na liście w mojej głowie znalazły się takie punkty jak: • oboje lubimy książki z zaskakującym zakończeniem • zabiera mnie do wyjątkowych miejsc, do których sama nigdy bym nie trafiła • wiem dokładnie, dokąd bym go zabrała, gdyby przyjechał kiedyś do Brighton • podobają mu się moje zdjęcia i uważa, że mogłabym mieć wystawę w galerii • kiedy to mówi, czuję się utalentowana, pewna siebie i silna • też nie znosi robić sobie selfie • oboje uwielbiamy chrupiące masło orzechowe • przez niego mówię takie rzeczy jak: „oboje uwielbiamy chrupiące masło orzechowe”! A jutro będę musiała się z nim pożegnać, przelecieć na drugą stronę oceanu i wrócić do moich sztucznych znajomych, z którymi tak naprawdę się nie lubię, i mojego najlepszego przyjaciela, który prawie się do mnie nie odzywa. Leżę na łóżku i wpatruję się w sufit, czując, jak przepełnia mnie smutek.

Kiedy nie mogę go już dłużej znieść, wstaję i schodzę na dół. Przechodząc przez przedpokój, słyszę głos Sadie Lee, dobiegający z kuchni. – Nie uważasz, że powinieneś jej powiedzieć? – Nie! – odpowiada Noah tak zdecydowanie, że staję jak wryta. – Nie chcę wszystkiego zepsuć. Jest tak fajnie… – Dzień dobry, Penny! – wzdrygam się na dźwięk głosu taty, który wita się ze mną ze szczytu schodów. No nie! Słyszę, jak krzesło w kuchni się odsuwa, a chwilę później w wejściu pojawia się Noah. – Cześć, Penny. Cześć, Rob. Chcecie naleśniki? – A czy papież jest katolikiem? – odpowiada tata, zbiegając na dół. Zmuszam się, żeby uśmiechnąć się do Noah, ale idąc za nim do kuchni, nie mogę przestać myśleć o tym, co podsłuchałam. O czym oni mówili? Czy to o mnie wspomniała Sadie Lee? A jeśli tak, to co jej zdaniem powinien powiedzieć mi Noah? To pytanie męczy mnie cały dzień, przez co jeszcze bardziej się denerwuję jutrzejszym wyjazdem. Zabierając się za straszliwy proces pakowania mojej walizki, zaczynam szukać w pamięci jakichś wskazówek, że Noah może coś przede mną ukrywać. Przez cały czas, jaki spędziłam w jego domu, nie poznałam żadnego z jego przyjaciół. Wydaje mi się też, że nikt się z nim nie kontaktował, ale z drugiej strony, urządził sobie przecież odwyk od komórki. I nadal nie jestem do końca pewna, co robi przez ten rok, kiedy nie studiuje. Wspominał coś o pracy na pół etatu w jakimś sklepie w centrum, ale mówił o tym w czasie przeszłym. Siadam z westchnieniem na mojej walizce. Znów to samo: szukam problemów, zamiast skupiać się na dobrych rzeczach. Noah zabrał mnie do galerii sztuki. Tam przedstawił mnie swoim przyjaciołom. Nie zrobiłby tego, gdyby miał coś do ukrycia. Przecież nie wiem nawet, czy Sadie Lee mówiła o mnie. Fakty są takie, że zostało mi jeszcze tylko kilka godzin w Nowym Jorku. Nie mogę ich zepsuć swoimi głupimi obawami. Po południu siadamy wszyscy przy kuchennym stole, żeby zagrać w Monopoly – wszyscy oprócz Belli, która bawi się lalkami pod stołem. – Cieszysz się na Sylwestra na Times Square, Pen? – pyta tata, wręczając wszystkim pieniądze. Kiedy gramy w Monopoly, tata zawsze jest bankierem. I zawsze wygrywa. Być może te dwa fakty mają ze sobą jakiś związek. – Tak – odpowiadam, chociaż tak naprawdę wcale się na to nie cieszę.

Idziemy na Times Square, żeby powitać tam Nowy Rok, ale gdy tylko zegar wybije północ, skończy się rok, w którym poznałam Noah, a zacznie ten, w którym muszę się z nim rozstać. Zbiera mi się na płacz, więc skupiam się na sprawdzaniu, czym amerykańska plansza do gry różni się od brytyjskiej. Ale trudno ekscytować się faktem, że nazwy są inne, kiedy serce pęka mi z żalu. Noah bierze mnie za rękę pod stołem. Patrzę na niego i uśmiecham się. – Wszystko okej? – pyta bezgłośnie. Kiwam głową. – Dobrze widzę, że trzymacie się za ręce – woła spod stołu śpiewnym głosem Bella. Zerkamy na siebie z Noah i wybuchamy śmiechem. – Wiesz co, tak sobie myślałem… – mówi Noah do Sadie Lee. – Może pójdziesz ze wszystkimi na Times Square, a ja zaopiekuję się Bellą. – Nikt nie musi się mną opiekować! – krzyczy Bella. – Jestem już duża! – W porządku, zostanę z dużą Bellą, którą nikt nie musi się opiekować – poprawia się Noah. – Zasługujesz na sylwestrowe wyjście, babciu. Sadie Lee wpatruje się w niego zdumiona. I ja też. Dlaczego proponuje, że zostanie w domu, skoro to nasza ostatnia noc razem? – A co z Penny? – pyta Sadie Lee. Mam ochotę krzyknąć: „No właśnie, a co ze mną!?”. – Pomyślałem sobie, że może Penny chciałaby mi pomóc zaopiekować się Bellą? – Noah spogląda na mnie z nadzieją. Uśmiecham się z ulgą. Wolę spędzić ostatnią noc z Noah w domu niż stać w tłumie ludzi na Times Square. – Mną się nie trzeba opiekować! – woła znowu Bella. – Okej, pomóc mi nie opiekować się Bellą – prostuje Noah. – Ale czy Penny zrezygnuje z Sylwestra na Times Square? – pyta Sadie Lee, patrząc na mnie. – Nie ma problemu – zapewniam. – Tak naprawdę wolę tu zostać. – Tak? – Tata spogląda na mnie i unosi brwi. Modlę się o cud do Boga Naiwnych Rodziców.

– Martwisz się tym tłumem ludzi? – pyta mama, patrząc na mnie z niepokojem. Wstrzymuję oddech. Nie mogę uwierzyć, że moja modlitwa została wysłuchana. – Tak – odpowiadam i teoretycznie wcale nie kłamię. Naprawdę nie lubię tłumów. – Może lepiej, żebyśmy wszyscy zostali dziś w domu – proponuje mama. – Musimy jutro wcześnie wstać, żeby zdążyć na samolot. – Nie! – wyrywa mi się trochę za głośno. Milczę przez chwilę, żeby się uspokoić. Nie chcę się przed nią zdradzić. – Czułabym się okropnie, gdybyście zostali z mojego powodu, a poza tym nie musicie mi współczuć. Naprawdę wolę zaopiekować się Bellą. Bella wyłania się spod stołu z rozgniewaną miną. – Nie trzeba się mną opiekować! – oświadcza z rękami na biodrach. Parskam śmiechem i wciągam ją na kolana. – Wiem. Przepraszam. – Bella przytula się do mnie, a ja otaczam ją ramionami. – Będę za tobą bardzo tęsknić, Penny – mówi. – Ja za tobą też – odpowiadam z udawanym amerykańskim akcentem. Wszyscy wybuchają śmiechem, a tata kiwa głową. – No dobrze, skoro jesteś pewna, że tak wolisz – mówi. Patrzę na niego z uśmiechem. – Tak, jestem pewna. – Chyba niczego w moim życiu nie byłam bardziej pewna. Kiedy mama, tata, Sadie Lee i jej przyjaciółka Betty wyruszają na Times Square, Noah pyta Bellę, co chciałaby teraz robić. Przechyla główkę w bok, zastanawiając się nad tym przez chwilę, a potem odpowiada: – Możemy pobawić się w księżniczki? – No nieźle – śmieje się Noah. – A kim ja mam być? Księżniczką Noah? Bella kręci głową. – Nie, głuptasie. Ty jesteś Księciem Rocka. – Dobra rola – dodaję. – Okej – zgadza się Noah, chociaż nie wygląda na zadowolonego. – A Penny będzie Księżniczką Jesieni, a ja będę Księżniczką Bellą Trzecią. Noah zerka na mnie i unosi brwi.

– A co się stało z Bellą Pierwszą i Bellą Drugą? – Zabiła je świnia z kosmosu. Przygryzam dolną wargę, żeby nie wybuchnąć śmiechem. – To idź po swoją gitarę – mówi Bella do Noah. Nagle uświadamiam sobie, że od naszego pierwszego spotkania nie widziałam, jak gra na gitarze. – A ty, Penny, musisz się ubrać jak księżniczka. – Chyba nie mam żadnych ubrań dla księżniczki. – A tamta sukienka? – pyta Noah. – Ta, którą miałaś na weselu. – A, no tak. Biegnę na górę do pokoju rodziców i znajduję ją w bagażu mamy. Tym razem nie zakładam butów ani opaski na włosy. Jestem boso i pozwalam, żeby włosy opadły mi luźno na ramiona. Kiedy wracam do salonu, Noah siedzi na brzegu kanapy, strojąc piękną czarną gitarę z perłową podstrunnicą. – Okej, nadal wyglądasz zjawiskowo – mówi na mój widok. – Och, dziękuję, Książę Rocka. – Nie ma za co, Księżniczko Jesieni. Bella, która przebrała się w prześliczną fioletową sukienkę z atłasu, patrzy na mnie i klaszcze w dłonie. – Ale będzie fajnie! – Odwraca się do Noah. – Zagraj jej tamtą piosenkę. – Którą piosenkę? – No tamtą – mówi Bella, rzucając mu znaczące spojrzenie. – Przecież wiesz, piosenkę, którą o niej napisałeś. Noah robi się czerwony. – O nie, nie mogę, nie jest jeszcze skończona. Może zagram piosenkę z Krainy lodu? Bella widziała Krainę lodu jakieś siedemdziesiąt milionów razy – wyjaśnia mi z uśmiechem. Bella znów klaszcze w dłonie. – Tak! Zaśpiewaj Mam tę moc. Proszę!

Noah gra kilka akordów, a potem zaczyna śpiewać. Bella tańczy po pokoju ze swoim misiem. – Kocham tę piosenkę! – woła do mnie, zdyszana. A słuchając, jak Noah ją śpiewa, ja też się w niej zakochuję. Jego głos jest naprawdę piękny, delikatny i schrypnięty. Taki głos naprawdę zwraca uwagę. Zerkam na niego i widzę, że śpiewając, bacznie się we mnie wpatruje. Może śpiewa ją do mnie? Może naprawdę wierzy w te słowa? Kiedy dochodzi do wersu o tym, że dawny strach znika na zawsze, patrzy prosto na mnie i czuję, jak wzdłuż pleców przebiega mi dreszcz. – Zatańcz ze mną – prosi Bella, ściągając mnie z kanapy. Biorę ją za ręce i zaczynamy wirować, coraz szybciej i szybciej. Mam wrażenie, że głos Noah niesie nas ze sobą i czuję się silna, niepokonana, nieustraszona i wolna. Czuję, że jestem w nim zakochana po uszy.

Po dwóch godzinach śpiewania, tańczenia i odgrywania skomplikowanych scenariuszy, w których piękne księżniczki i Książę Rocka musieli stawiać czoła inwazji świń z kosmosu, Bella ledwo trzyma się na nogach ze zmęczenia. – Ktoś tu chyba powinien pójść spać – mówi Noah, odkładając gitarę. – Nie! – woła Bella, ale bez większego przekonania, bo kładzie mi głowę na kolanach. – Wiesz co, może Penny przeczyta ci bajkę na dobranoc, a ja tu trochę posprzątam. – Dobra! – Bella od razu podrywa się na nogi. Noah patrzy na mnie z uśmiechem. – Nie spiesz się – mówi. – Muszę tu przygotować kilka rzeczy. Biorę Bellę na ręce. – Idziemy, Księżniczko Bello Trzecia. Kiedy Bella leży już w łóżku, kładę Księżniczkę Jesieni na poduszce obok niej. – Smutno mi będzie, jak wyjedziesz – mówi Bella zmęczonym głosikiem. – Mnie też będzie bardzo smutno – odpowiadam, gładząc ją po włosach. – Tak sobie myślę, może Księżniczka Jesieni powinna zostać z tobą? Bella otwiera szeroko oczy. – Naprawdę? Uśmiecham się. – Tak. Myślę, że tu będzie szczęśliwsza. – Chyba tak. A zawsze, jak będzie mi smutno, że cię nie ma, będę mogła pobawić się Księżniczką Jesieni. – No właśnie. – Wsuwam lalkę pod kołdrę obok Belli i zaczynam jej opowiadać bajkę o księciu Williamie i księżnej Kate, którzy musieli uratować królową przed inwazją świń z kosmosu. W końcu zasypia. Całuję ją w czoło i już mam wyjść z pokoju, kiedy wchodzi do nas Noah. – Dobra robota – szepcze, widząc, że zasnęła. – Dam jej tylko buziaka na dobranoc.

Zobaczymy się w piwnicy. Kiwam głową, czując, jak od stóp do głów przeszywa mnie dziwne uczucie, podekscytowanie pomieszane ze strachem. Noah i ja wreszcie będziemy sami. Kiedy schodzę do piwnicy, widzę, że na drugim końcu pokoju migocą jakieś światełka. Najpierw myślę, że to lampki na choince, ale kształt się nie zgadza. Mijam kanapy i orientuję się, że światełka są zawieszone na stole bilardowym. Tyle że nie wygląda on już jak stół bilardowy, bo jest zarzucony kocami i owinięty sznurami lampek. Słyszę na schodach kroki Noah. – Zbudowałem ci namiot – wyjaśnia. – Pamiętam, jak mówiłaś, że w dzieciństwie to było twoje ulubione miejsce, w którym czułaś się bezpiecznie, więc … – urywa z zawstydzoną miną. Nagle do oczu napływają mi łzy. – Czy to był głupi pomysł? – pyta Noah, zaglądając mi w twarz. – No nie, przecież ty płaczesz. Okej, to był głupi pomysł. Przepraszam. Prze… – Nie – przerywam mu. – To jedna z najmilszych rzeczy, jakie ktokolwiek dla mnie zrobił. Noah uśmiecha się do mnie. – Naprawdę? – Tak. – Patrzę na niego. – Dziękuję, że mnie słuchasz. Że pamiętasz, co ci opowiadam. Noah marszczy brwi. – Czemu miałbym nie pamiętać? – Łapie mnie za rękę. – Poczekaj, aż zobaczysz, co jest w środku. Zaczynam się śmiać i podchodzę za nim do namiotu. Do jednego z koców przypiął kartkę z napisem

Noah odchyla koc i pokazuje, którędy mam wejść. Przykucam i wczołguję się na kolanach do środka. Podłoga jest zarzucona kolorowymi poduszkami, a brzegi namiotu oświetla

sznur lampek, które na zmianę zapalają się i gasną. W jednym rogu leży taca z babeczkami Sadie Lee, a w drugim stoi dzbanek lemoniady i dwie szklanki. – Świetny namiot – mówię, kiedy Noah wczołguje się za mną do środka. – Na pewno ci się podoba? – Patrzy na mnie uważnie, jakby chciał sprawdzić, czy mówię mu prawdę. – Tak! Jest dużo lepszy niż moje namioty z dzieciństwa. Po pierwsze, nie było w nich lampek. Noah uśmiecha się. – Ani… – urywam, zawstydzona. – Ani czego? Patrzy mi w oczy. Jesteśmy tak blisko siebie, że czuję na twarzy jego oddech. – Ani przystojnego księcia. – Spuszczam wzrok. – Penny? Zaglądam mu znów w oczy. Ma bardzo poważną minę. – Tak? – Naprawdę cię lubię. – Ja też cię naprawdę lubię. – Ale ja cię NAPRAWDĘ lubię. Lubię cię tak bardzo, że może nawet cię… Patrzę na Noah, marząc, żeby dokończył to zdanie. – …kocham – szepcze. Kiwam głową, biorąc go za rękę. – Ja też lubię cię tak bardzo, że może nawet cię kocham. Noah zaczyna się śmiać. – W filmach brzmi to jakoś lepiej. Ja też się śmieję. – To prawda. Ale nie wszystko musi brzmieć jak w filmach. A potem Noah obejmuje mnie i przyciąga do siebie. – Tak mi smutno, że wyjeżdżasz – szepcze mi do ucha. – Mnie też. – Wtulam się w niego i opieram mu głowę na ramieniu. – Ale to nie koniec, wiesz?

Odsuwam się, żeby na niego spojrzeć. Potargane włosy wiją mu się wokół twarzy i muszę się powstrzymać, żeby ich nie dotknąć. – Wymyślę jakiś sposób, żeby odwiedzić cię w Wielkiej Brytanii, a ty możesz tu przyjeżdżać, kiedy tylko chcesz. A wcześniej będziemy rozmawiać w sieci. Dla ciebie jestem nawet gotowy przerwać mój odwyk od internetu – mówi z uśmiechem. – Jestem zaszczycona – zapewniam. – I słusznie – odpowiada. A potem zaczyna mnie całować. Czuję pocałunki leciutkie jak muśnięcie skrzydeł motyla z boku szyi, a potem na twarzy: na powiekach, na czubku nosa, aż wreszcie nasze usta spotykają się ze sobą, a nasz pocałunek jest taki namiętny i pełen znaczenia, że nie chcę, żeby się kiedykolwiek skończył. Nagle coś zaczyna piszczeć. Wyplątuję się z objęć Noah i patrzę na niego przerażona. – Co to? – Przepraszam, to mój zegarek. Nastawiłem budzik na północ, żebyśmy nie przegapili Nowego Roku. – Noah przyciąga mnie znów do siebie. – Szczęśliwego Nowego Roku, Penny – mówi. – Szczęśliwego Nowego Roku, Noah – odpowiadam z nadzieją, że taki właśnie będzie. Noah delikatnie przechyla mnie, aż leżymy obok siebie na poduszkach, a kiedy przytula mnie do siebie, zaczynam błagać w duchu Ojca Czas, żeby zlitował się nad nami i zatrzymał wszystkie zegary na świecie, bo wtedy nasze pocałunki będą mogły trwać bez końca.

Jedno jest pewne. Nienawidzę Ojca Czasu. Nienawidzę go bardziej niż agresywnych dzieciaków w szkole, egzaminów i piklowanej cebuli. W końcu mieliśmy z Noah tylko godzinę dla siebie, zanim wszyscy wrócili do domu. Godzinę, która upłynęła tak szybko jak nanosekunda. Kiedy zamykam oczy i przypominam sobie, co się stało, skóra zaczyna mnie mrowić w miejscach, których dotykał Noah, i czuję się tak, jakbyśmy znów byli razem. Może nie udało mi się zatrzymać czasu, ale przynajmniej potrafię się w nim cofnąć do namiotu. Robię to teraz, czekając w przedpokoju, aż rodzice zniosą swoje bagaże. Siedzę na walizce z zamkniętymi oczami, przypominając sobie, jak Noah gładził mnie po włosach i plecach. – Dam ci pensa za twoje myśli. Otwieram oczy i widzę, że Noah patrzy na mnie z drugiego końca przedpokoju. – Myślałam o namiocie – przyznaję, rumieniąc się. – Ja też. Nie mogę przestać o nim myśleć. – Noah podchodzi bliżej i bierze mnie za ręce. – Może zejdź na dół i się w nim schowaj? Powiem twoim rodzicom, że porwały cię świnie z kosmosu i muszą wrócić bez ciebie. Uśmiecham się smutno. – Niestety, nie mogę. Obejmuje mnie, a ja kładę mu głowę na ramieniu. Pasuje tam idealnie. Bo my też idealnie do siebie pasujemy. To takie niesprawiedliwe. – Wszystko będzie dobrze – szepcze mi do ucha. – Wszystko będzie dobrze. Ale ja nie jestem pewna. Przecież mieszkamy tak daleko od siebie. Przez całą drogę na lotnisko mam wrażenie, jakby rosła mi w gardle jakaś gula. Rodzice jadą samochodem Sadie Lee z Bellą, a ja jestem w pikapie z Noah. Noah nie musi mnie nawet uprzedzać o swoich manewrach – jestem tak sparaliżowana smutkiem, że nie mam siły na atak paniki. Kiedy podjeżdżamy na parking przy lotnisku, Noah odwraca się do mnie. – Słuchaj, Penny, nie wejdę z wami do terminala, okej? Publiczne pożegnania nie są

moją najmocniejszą stroną. Wolę powiedzieć ci to, co mam do powiedzenia, tutaj, kiedy jesteśmy tylko we dwoje. Czuję lekkie ukłucie rozczarowania. Noah sięga do wewnętrznej kieszeni kurtki i wyciąga z niej nieopisaną płytę kompaktową. – Mam coś dla ciebie. Coś, co zrobiłem właśnie dla ciebie. Biorę płytę i patrzę na niego z nadzieją. – Czy to… czy to ta piosenka, o której mówiła Bella? Policzki Noah robią się czerwone. – Może… – śmieje się. – Okej, tak, to ona. Nagrałem ją na komputerze, więc jakość nie jest najlepsza, ale chcę, żebyś ją miała. Chcę, żebyś wiedziała, co czuję. Patrzę na odtwarzacz w jego samochodzie. – Mogę ją teraz włączyć? Noah śmieje się i kręci głową. – O nie! – wciska mi płytę do rąk. – Posłuchaj jej, jak wrócisz do domu. Dzięki temu od razu po powrocie dostaniesz ode mnie wiadomość. Zaczynam czuć się troszkę lepiej. Biorę Noah za rękę. – Dziękuję. Ojej, ale ja nie mam nic dla ciebie. – I tak dałaś mi bardzo dużo – ściska moją dłoń. – Nawet nie wiesz ile. Wiesz, zanim cię poznałem, było mi bardzo… Urywa, bo Sadie Lee parkuje na miejscu obok nas. – Nieważne – kończy, wzdychając. Kładzie mi dłoń na policzku. – Penny, lubię cię tak bardzo, że może nawet cię kocham. – Ja też lubię cię tak bardzo, że może nawet cię kocham. – Czuję, jak moje serce wypełnia nadzieja. Przecież miłość potrafi pokonać każdą przeszkodę, prawda? A skoro potrafi pokonać każdą przeszkodę, to pokona też Ocean Atlantycki. Słyszę, jak otwierają się drzwi samochodu Sadie Lee. Mamy coraz mniej czasu. Noah przyciąga mnie do siebie i zaczynamy się całować. – Mówiłam wam, że się kochają – mówi głośno Bella, stając tuż obok pikapa. Przez cały lot powrotny trzymam się tej ostatniej rozmowy z Noah jak emocjonalnej tratwy

ratunkowej. Za każdym razem, kiedy robi mi się smutno albo ogarnia mnie niepokój, przypominam sobie, ile się wydarzyło, odkąd wyjechałam z Wielkiej Brytanii. Czuję się jak zupełnie inna osoba. Ale tym razem nie muszę udawać, że jestem kimś innym – nie potrzebuję alter ego, które będzie superbohaterem. Tym razem dobrze mi z tym, jaka jestem naprawdę. Kiedy wpadamy w turbulencje, zaczynam przypominać sobie w myślach wszystko, co udało mi się osiągnąć od wyjazdu: nauczyłam się trochę panować nad swoimi atakami paniki, byłam pół-oficjalnym fotografem na amerykańskim weselu, chodziłam po sklepach z płytami na Brooklynie, spędziłam pierwsze Boże Narodzenie w Stanach Zjednoczonych, zakochałam się. ZAKOCHAŁAM SIĘ! I chociaż patrzę, jak ikonka samolotu na ekranie przede mną powoli oddala się coraz bardziej od Ameryki, czyli od Noah, mimo wszystko czuję się dobrze. Z jakiegoś powodu jestem pewna, że sobie poradzimy. Kiedy lądujemy, ulga, że udało nam się bezpiecznie dolecieć, jeszcze wzmaga moją nową pewność siebie i chociaż jestem wykończona, czuję się zdeterminowana jak nigdy wcześniej. Wyjaśnię wszystko z Elliotem. Będę oszczędzać pieniądze, które zarobię w „Na dobre i na złe”, żeby mieć na lot do Nowego Jorku. Nie będę się przejmować tym głupim filmem i nie będę się przejmować Megan ani Olliem. Zostawiam swoje poprzednie życie za sobą, zrzucam starą skórę tak jak wąż. Wyobrażam sobie, jak dryfuje gdzieś na środku Oceanu Atlantyckiego. Docieramy do domu tuż po północy. Wszystko wygląda inaczej. Obco. Dekoracje świąteczne wydają się smętne i ponure, a w domu panuje straszny ziąb. Rodzice nastawiają herbatę, a ja idę prosto do swojej sypialni. Muszę posłuchać płyty od Noah. Rzucam się na łóżko i w tej samej chwili rozlega się pukanie w ścianę. Elliot! Wstrzymuję oddech, wsłuchując się w jego wiadomość, żeby odcyfrować jej znaczenie. Sześć stuknięć, przerwa, trzy stuknięcia. „Kocham cię”. Zalewa mnie poczucie ulgi. Nie pisaliśmy do siebie od Bożego Narodzenia. Nigdy nie mieliśmy takiej przerwy w kontaktach. Zanim mam czas odpowiedzieć, puka coś jeszcze. „Mogę przyjść?” Szybko wysyłam mu wiadomość naszym kodem: „Jasne, przychodź od razu”. Płytę mogę przesłuchać później. Najpierw muszę pogodzić się z Elliotem. Trzaskają drzwi jego domu, a ja kładę się z powrotem na łóżku i wbijam wzrok w sufit. Słyszę, jak tata wpuszcza Elliota, a potem cichy szmer ich głosów i kroki Elliota na schodach. Moje

życie wraca do swojego starego rytmu. Liczę sekundy do chwili, kiedy drzwi się otworzą. Jedna, dwie, trzy, cztery… – Penny! – zdyszany Elliot wpada do pokoju. – Przepraszam. Tak za tobą tęskniłem. Wszystko w porządku? Z tobą… i z nami? Siadam i uśmiecham się do niego. – No pewnie. – Och, dzięki Bogu! – Elliot siada w nogach mojego łóżka. – Przepraszam, że byłem wtedy taki okropny. Ale nie masz pojęcia, pod jaką byłem presją. Przeżyłem piekło. Zgadnij, jaki prezent dostałem od rodziców. Wzruszam ramionami. – Karnet na mecze rugby. Rugby! Przecież wiedzą, że nienawidzę rugby. I to z całego serca. – Elliot unosi ręce z rozpaczą. – Po co dawać swojemu jedynemu synowi prezent, który na pewno mu się nie spodoba? Po co? Ale to nie wszystko. Moi rodzice uznali, że to dobry pomysł, zjeść na świąteczną kolację serowe fondue. Błagam cię. Taki kicz sprawdzał się może w latach siedemdziesiątych. Patrzę na niego z niedowierzaniem. – Och, Elliot. – Wiem. Nie ma dla nich ratunku. Ani nadziei. – Elliot patrzy na mnie i wzdycha. – No, dawaj. – Słucham? – Opowiedz mi o Księciu z Bajki. – Mówisz poważnie? – Przyglądam się badawczo jego twarzy, szukając na niej jakiegoś znaku, że wcale tego nie chce. Elliot uśmiecha się do mnie. – Tak, mówię poważnie. Więc opowiadam Elliotowi ogólnie o moim tygodniu z Noah, pomijając wszystkie ckliwe momenty, których mógłby mi zazdrościć. Na koniec patrzę na niego wyczekująco. Elliot ma nieprzenikniony wyraz twarzy. – A jak się czujesz teraz? Skoro wiesz, że już nigdy się nie zobaczycie? – Wszystko będzie dobrze. Coś wymyślimy.

Elliot marszczy brwi. – Ale co? On jest w Nowym Jorku, a ty w Brighton. – Tak, wiem. – Próbuję z całych sił nie tracić nadziei. – Ale możemy się odwiedzać. – Jednak w oczach Elliota widzę wątpliwość, a to podważa moją wiarę, że wszystko jakoś się ułoży. Oboje milczymy. Zaczynam naprawdę żałować, że mu cokolwiek powiedziałam. – Masz jego zdjęcie? – pyta Elliot, przerywając ciszę. Kiwam głową, wyjmuję z torby aparat i przewijam do zdjęcia Noah w parku. – To było drugiego dnia świąt, kiedy pokazywał mi swoją dzielnicę. Elliot przygląda się zdjęciu, a ja szukam na jego twarzy jakiejś oznaki uznania. Tak bardzo bym chciała, żeby polubił Noah i wspierał nasz związek. – Fajny – mówi, ale w jego głosie wyczuwam lekkie napięcie. – Wygląda trochę znajomo. Pewnie przez kości policzkowe jak u Johnny’ego Deppa. – Oddaje mi aparat. – Słuchaj, pójdziesz jutro ze mną do miasta? Postanowiłem kupić sobie koszulę w kratę, żeby pasowała mi do mojego nowego kapelusza kowbojskiego. Czyli to wszystko – koniec rozmowy o Noah. Elliot opowiada mi o tym, że przyszedł czas, żeby „zamerykanizował” swój styl, ale ja czuję się bardzo zawiedziona. Myślałam, że mój najlepszy przyjaciel będzie się cieszyć, że kogoś poznałam. Myślałam, że będzie się chciał o nim jak najwięcej dowiedzieć. Po prostu nie rozumiem, z czym Elliot ma problem. Zwłaszcza teraz, kiedy jestem w domu, tysiące mil od Noah. Jestem tysiące mil od Noah. Czuję, jak ogarnia mnie fala smutku, ale w tym samym momencie dostaję SMS-a. Elliot nie przerywa swojego monologu, a ja sięgam po telefon i otwieram wiadomość.

Uśmiecham się z ulgą. – Mam sobie pójść? – pyta Elliot, zerkając znacząco na telefon.

– Co? – pytam rozkojarzona, bo zaczynam układać w głowie odpowiedź dla Noah. – Chcesz, żebym sobie poszedł? – A. Wiesz co, jestem trochę zmęczona po podróży. Elliot wstaje. – Okej. To do jutra. – Jasne. Kiedy drzwi za Elliotem się zamykają, wysyłam Noah SMS-a.

Zapalam pomarańczowo-cynamonową świeczkę, którą dostałam od Sadie Lee na święta, i włączam moje lampki. Mój telefon znów wibruje.

Otwieram pudełko i wyjmuję płytę. Nagle zaczynam się denerwować. Nastawiłam się na romantyczną balladę, ale może napisał o mnie coś śmiesznego? Na przykład że uwielbiam chrupiące masło orzechowe? „Ogarnij się”, mówię sobie w duchu, wkładając płytę do odtwarzacza. Włączam przycisk „play” i od razu się uspokajam. Już od pierwszego dźwięku gitary wiem, że piosenka będzie piękna. Siadam na podłodze i opieram się o łóżko. Nagle zauważam w opakowaniu po płycie małą, złożoną karteczkę. Rozkładam ją, gdy Noah zaczyna śpiewać. Na kartce jest test piosenki. Czytam go, wsłuchując się w głos Noah. JESIENNA DZIEWCZYNO Jesienna dziewczyno, przy tobie wszystko się zmieniło, nadałaś zimie złoty blask. Nie wiedziałem, dokąd iść,

a ty mnie znalazłaś dziś. Twój cudowny śmiech przywrócił mojemu życiu sens. Jesienna dziewczyno, przy tobie wszystko się zmieniło, nawet księżyc lśni bursztynem. Teraz, gdy jesteś daleko, tak mi ciebie brak. Pod moimi powiekami zostawiłaś swój znak. Płomień włosów, skóry blask, uścisk ramion. Tęsknię tak… Jesienna dziewczyno, przy tobie wszystko się zmieniło, przy tobie wszystko się zmieniło, przy tobie wszystko się zmieniło… Kiedy piosenka się kończy, robi mi się gorąco, jakby moje ciało ogarnął płomień tej cynamonowej świeczki. Noah napisał ją dla mnie. Napisał te piękne słowa dla mnie. O mnie. Biorę telefon i wysyłam mu SMS-a. Dopisuję mnóstwo całusów, bo wiem, że mu to nie będzie przeszkadzać.

Odpisuje od razu.

Już mam odpisać, kiedy dostaję następną wiadomość.

Tej nocy przed zaśnięciem słucham piosenki wiele razy i wyobrażam sobie, że znów jestem w jego namiocie i leżę w ramionach Noah, otulona ciepłym światłem lampek. I pierwszy raz od dawna nie mam żadnych koszmarów.

2 stycznia

SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU! Cześć! Mam nadzieję, że wszyscy miło spędziliście Święta Bożego Narodzenia. Jestem już w domu. A ponieważ właśnie zaczął się zupełnie nowy rok, pomyślałam, że fajnie będzie napisać notkę o postanowieniach noworocznych. W drodze powrotnej przeczytałam w samolocie artykuł o tym, że najlepiej wybrać tylko trzy postanowienia noworoczne, bo wtedy ma się znacznie większą szansę, że uda się ich dotrzymać. Myślę, że to prawda! Dawniej uwielbiałam robić postanowienia noworoczne – spisywałam ich całe mnóstwo na wielu stronach w zeszycie. A potem w lutym okazywało się, że udało mi się wypełnić tylko jedno z nich (w dodatku wcale nie to, żeby jeść mniej czekolady). Czułam się wtedy jak totalny nieudacznik i zupełnie przestawałam się starać. Dlatego w tym roku zrobię tylko trzy postanowienia i myślę, że fajnie będzie, jak wy też wybierzecie trzy i napiszecie mi o nich w komentarzach pod wpisem. Będziemy mogli sobie pisać, jak nam idzie – tak jak pod postem o mierzeniu się ze strachem. Ja pierwsza. W tym roku moje trzy postanowienia to: Po pierwsze: Być szczęśliwa Po drugie: Zmierzyć się ze swoim strachem Po trzecie: Wierzyć w siebie Okej, pisząc to, coś sobie uświadomiłam. Gdyby nie Chłopak z Brooklynu, w ogóle bym o tym nie pomyślała. Tak naprawdę już pomógł mi pracować nad ich dotrzymaniem. STRASZNIE za nim tęsknię, ale wasze komentarze pod moją poprzednią notką naprawdę mi pomogły. Bardzo dziękuję wszystkim, którzy napisali, że jakoś nam się ułoży. Gdybym mogła dopisać po kryjomu jeszcze jedno postanowienie, to chciałabym też w to uwierzyć. I dziękuję wszystkim, którzy napisali, jak ich fajni znajomi sprawiają, że nawet najzwyklejsze miejsca stają się ciekawe. Świetnie mi się o nich czytało. Aha, niektórzy z was prosili, żebym zamieściła zdjęcie Chłopaka z Brooklynu. Bardzo mi przykro, ale niektóre

rzeczy muszą pozostać prywatne. Mam nadzieję, że to zrozumiecie. Szczęśliwego Nowego Roku, kochani – nie mogę się doczekać, aż przeczytam o waszych postanowieniach. Girl Online jest teraz offline xxx

Publikuję notkę, a potem siadam przy toaletce i zaczynam się szykować na spotkanie z Elliotem. Jest prawie południe, a rodzice pojechali na megazakupy do supermarketu, bo w lodówce nie zostało prawie nic do jedzenia. Tom wrócił do domu i kończy na dole jakąś pracę na studia. Wszystko wokół mnie wraca do stanu sprzed naszego wyjazdu do Nowego Jorku – ale ja nie zamierzam. W tle leci piosenka Noah, a ja przyglądam się swojemu odbiciu w lustrze. Na pozór jestem tą samą osobą – nadal mam piegi na nosie, a moje włosy nie zmieniły nagle koloru – ale patrzę na siebie zupełnie inaczej. Jak w filmie z zaskakującym zwrotem akcji na końcu, kiedy okazuje się, że dobry bohater w rzeczywistości jest zły. Tylko że w moim przypadku okazało się, że wcale nie jestem żałosna ani brzydka. Teraz widzę, że te rzeczy, których wstydziłam się w moim wyglądzie, sprawiają, że mam w sobie coś z jesieni. Nie muszę już pokrywać moich piegów grubą warstwą podkładu. Ani związywać włosów, żeby ukryć, że są rude. Mogę zostawić je rozpuszczone i być z nich dumna. Kiedy spojrzałam na siebie oczami Noah, zobaczyłam, jak wyglądam naprawdę. Zerkam na zdjęcie Noah, które przykleiłam u góry lustra. Wydrukowałam je dziś rano zaraz po przebudzeniu, żebym mogła na niego patrzeć, kiedy chcę. – Dziękuję – szepczę do jego uśmiechniętej twarzy. Sięgam po szczotkę, żeby rozczesać włosy, kiedy wibruje mi komórka. Od razu myślę, że to Noah, ale kiedy otwieram skrzynkę, serce mi zamiera – nie, drży ze strachu. Wiadomość jest od Megan.

Wpatruję się w ekran komórki. I nagle zdaję sobie sprawę, że to jedna z tych chwil, kiedy trzeba przejść od teorii do praktyki. Jeśli naprawdę się zmieniłam, to muszę się zacząć

inaczej zachowywać. Megan dała mi taką okazję. Wciskam przycisk „odpowiedz” i odpisuję jej.

Chwilę później dostaję następnego SMS-a, a serce zaczyna mi walić tak mocno, że mam wrażenie, jakby zaraz miało wyskoczyć przez gardło.

Biorę głęboki oddech i zaczynam pisać.

Bębnię palcami w blat toaletki, czekając na jej odpowiedź. Wyobrażam sobie, jak odrzuca włosy za ramiona i wydyma usta. Wydaje mi się teraz taka głupia i dziecinna. Mam wrażenie, że podróż na drugi koniec świata pozwoliła mi zobaczyć wszystko wyraźniej; jakbym obejrzała swoje życie z lotu ptaka i wreszcie zauważyła to wszystko, co musi się w nim zmienić. Ciszę przerywa sygnał nowej wiadomości.

Co?! Wpatruję się w ekran telefonu. Po wszystkim, co dla mnie zrobiła? Tym razem

odpowiadam bez cienia zdenerwowania. Tym razem jestem wściekła.

Wciskam przycisk „wyślij” i chociaż strasznie trzęsą mi się ręce, jestem z siebie naprawdę dumna. I wtedy uświadamiam sobie, że właśnie za jednym zamachem dotrzymałam wszystkich trzech postanowień noworocznych. Zmierzyłam się ze swoim strachem przed Megan, uwierzyłam w siebie, a teraz czuję się bardzo szczęśliwa. Odświeżam stronę swojego bloga i widzę, że mam już dwa komentarze. Cześć, Girl Online! Szczęśliwego Nowego Roku! Moje trzy postanowienia to: 1. Być dumną z tego, jak wyglądam 2. Czytać więcej książek 3. Jeść mniej słodyczy Amber xx

Szybko wstukuję odpowiedź. Dzięki, Amber. Powodzenia – szczególnie ze słodyczami! xx

Zjeżdżam niżej, żeby przeczytać następny komentarz, a to, co widzę, totalnie mnie załamuje. Ja mam w tym roku tylko jedno postanowienie – nigdy nie stawiać internetu wyżej od prawdziwego świata.

Nie martwi mnie sam komentarz, tylko nick pod nim: Waldorf Wild. Elliot odezwał się na moim blogu. Nigdy dotąd tego nie robił. To była taka nasza niepisana zasada od samego

początku, żebym mogła pozostać anonimowa. Poza tym ten komentarz na pewno jest o mnie. Wpatruję się w ekran, zastanawiając się, dlaczego to napisał. Pewnie dlatego, że znów wspomniałam w notce o Noah. Ale co mam jego zdaniem zrobić, skoro on zachowuje się tak dziwnie? Moi czytelnicy przynajmniej mnie wspierają. Ich to ciekawi. Ktoś dzwoni do drzwi. Elliot miał przyjść dopiero o pierwszej. Czuję iskierkę nadziei. Może głupio mu z powodu tego komentarza. Może przyszedł wcześniej, żeby mnie przeprosić. Słyszę Toma i drugi męski głos, a potem odgłos kroków na schodach i pukanie do mojej sypialni. Odkładam laptopa na toaletkę i biorę głęboki oddech, próbując się przygotować psychicznie na rozmowę z Elliotem, a potem wołam: „Proszę!”. Ale nawet sto głębokich oddechów nie przygotowałoby mnie na taki rozwój wypadków, bo do pokoju wchodzi Ollie. – Ollie! – Cześć, Penny. – Zakłopotany Ollie przestępuje z nogi na nogę i przeczesuje dłonią zmierzwione blond włosy. – Mam nadzieję, że nie przeszkadza ci, że przyszedłem. Twój brat powiedział, że mam wejść na górę. – Aha. – Wpatruję się w niego przez chwilę, nie mając pojęcia, co powiedzieć. Po co tu przylazł? Jest taki speszony i nieśmiały, że chyba sam się nad tym zastanawia. – Chodź, siadaj – mówię w końcu, wskazując mój fotel. Ollie staje obok niego. Wydaje się naprawdę skrępowany. Trzyma w ręku płaską paczuszkę, owiniętą w papier świąteczny. Kiedy widzi, że się jej przyglądam, wyciąga ją do mnie. – Przy… przyniosłem ci prezent. – Naprawdę? – Nie potrafię ukryć zdziwienia. Biorę od niego prezent i kładę go na łóżku. – Siadaj… to znaczy, chcesz usiąść? Ollie siada. – Wyglądasz zupełnie inaczej – mówi. – Wyglądasz świetnie. Chociaż nie mówię, że wcześniej nie wyglądałaś świetnie. Okej, co się tu dzieje? Nagle ogarnia mnie okropne przeczucie. Czy to Megan go do mnie przysłała? Może to jej misterny plan, żeby zemścić się za moje SMS-y? Ale to

niemożliwe. Ollie pojawił się u mnie zdecydowanie za szybko. I jest zbyt speszony. – Dziękuję – mamroczę pod nosem. – I jak, dobrze się bawiłaś? – pyta. – Tak, było wspaniale. – Na samą myśl o Nowym Jorku i Noah robię się spokojniejsza. To dziwna sytuacja, ale wszystko w porządku. Poradzę sobie. – To dobrze. – Ollie spuszcza wzrok. – Słuchaj, bo… przyszedłem do ciebie, bo… chciałem się z tobą zobaczyć, zanim wrócimy do szkoły, żeby cię przeprosić. Patrzę na niego zdumiona. – Za co? – Za to, co się stało po premierze. Chociaż to nie ja wrzuciłem i udostępniałem ten film – dodaje szybko. Kiwam głową, bo przypominam sobie jego komentarz, że jego zdaniem wyglądałam uroczo. – Ale bardzo mi przykro, że był w sieci. I że przez niego nie chodziłaś do szkoły. Szukam w jego twarzy jakiegoś znaku, że kłamie, ale wygląda, jakby mówił szczerze i był naprawdę zaniepokojony. – Wiesz, Penny, lubię cię. Zdaję sobie sprawę, że szczęka naprawdę opadła mi z wrażenia. – Muszę iść do łazienki. Nie wiem, czemu to mówię – to znaczy wiem – bo chcę koniecznie chociaż na chwilę wyjść z pokoju, żeby zebrać myśli. Ale mimo wszystko, brzmi to dziwnie. – Aha. Okej. – Zaraz wrócę – obiecuję. Wybiegam z pokoju, zanim ma szansę znów się odezwać. Zamknięta w łazience, zaczynam chodzić tam i z powrotem – a to dosyć trudne w pomieszczeniu, które ma jakieś dwa metry długości. Ollie mnie lubi. Robię dwa kroki. Jak to, lubi? To znaczy, czy ja mu się PODOBAM? O nie! Z ust wyrywa mi się głośny jęk, kiedy przypominam sobie moją rozmowę z Noah. Wszystko naprawdę się zmieniło, odkąd wróciłam z Nowego Jorku, bo przecież tyle lat marzyłam, żeby Ollie powiedział mi coś takiego. Tyle nocy przeleżałam w łóżku,

wyobrażając sobie, jak Ollie mógłby mi powiedzieć, że mnie lubi. Ale nigdy, przenigdy nie wierzyłam, że to się naprawdę wydarzy. I nigdy, przenigdy bym nie pomyślała, że jeśli jakimś cudem do tego dojdzie, to… nie zrobi to na mnie żadnego wrażenia. Wszystkie sceny w mojej wyobraźni kończyły się namiętnym pocałunkiem. Ale kiedy poznałam Noah, zrozumiałam, że uczucie do Olliego było zwykłym zadurzeniem. Nie opierało się na rzeczywistości, tylko na moich fantazjach. Ale to nie jest żadna fantazja. Ta sytuacja jest całkiem prawdziwa i muszę się nią natychmiast zająć. Ochlapuję twarz zimną wodą i patrzę na swoje odbicie w lustrze. „Poradzisz sobie z tym” – mówię do niego. Kiedy wracam do sypialni, z lekkim niepokojem zauważam, że Ollie siedzi na moim łóżku. – Błagam, nie mów, że ty też się w nim kochasz – mówi, pokazując zdjęcie Noah na moim lustrze. – Co? – W Noah Flynnie. Megan bez przerwy zachwyca się nim i tą głupią piosenką o moście. Powtarzam jej, że on jest totalnie zakochany w Leah Brown, ale mnie nie słucha. Nagle wszystko zaczyna się dziać w dziwnie zwolnionym tempie, tak jak podczas naszego wypadku samochodowego. Chwytam za oparcie krzesła, żeby nie stracić równowagi. – O czym ty mówisz? Ollie znów wskazuje moje zdjęcie. – O tym piosenkarzu, Noah Flynnie. Ty też się w nim kochasz?

Skupiam wzrok na Olliem i próbuję się uspokoić. Mój świat wcale nie wywrócił się właśnie do góry nogami. Na pewno można to jakoś logicznie wyjaśnić. – Ja… ja go znam. Ollie uśmiecha się do mnie. – Tak, jasne. – Naprawdę. Poznałam go w Nowym Jorku. Siadam przy toaletce, czując, że mój mózg nie nadąża z przetwarzaniem informacji. Dlaczego Ollie zapytał, czy się w nim kocham? I o co mu chodziło z Leah Brown? Leah Brown jest megaznaną gwiazdą pop. Ollie pochyla się w moją stronę. Wyraźnie mu zaimponowałam. – Poważnie? Kiwam głową. – Wow, Megan będzie ci strasznie zazdrościć, jak jej powiesz. I jaki był? – Ollie patrzy na mnie teraz wybałuszonymi oczami, jakbym przed chwilą powiedziała, że poznałam prezydenta Stanów Zjednoczonych. – Był… jest naprawdę miły. Poczekaj, bo nie zrozumiałam tego, co powiedziałeś wcześniej… o nim i o Leah Brown… – A, spotykają się ze sobą. Podobno napisał o niej piosenkę na swój następny album czy coś takiego. Ollie informuje mnie o tym tak beztrosko, że prawie mam ochotę się roześmiać. To wszystko wydaje się takie absurdalne. I niewiarygodne. Chociaż właściwie… Nagle z przerażeniem przypominam sobie podsłuchaną rozmowę Noah z Sadie Lee. Czy to o tym miał jej zdaniem mi powiedzieć? Ale to niemożliwe. To zbyt poważne. Niemożliwe, żeby Noah był sławny i miał dziewczynę, zwłaszcza znaną na całym świecie, olśniewająco piękną dziewczynę. Przecież bym o tym wiedziała. To na pewno jakiś zbieg okoliczności. – Jesteś pewien, że to on? – pytam.

Ollie wstaje i przygląda się zdjęciu dokładniej. – Tak, na sto procent. Ma taki sam tatuaż na nadgarstku. – Odwraca się i patrzy na mnie badawczo. – Czemu o to pytasz? Skoro go znasz, to przecież wiesz, że to Noah Flynn. – Tak, tylko… – nagle zdaję sobie sprawę, że Noah nigdy mi nie powiedział, jak ma na nazwisko. – Tylko nie czuję się najlepiej – kończę, siadając na łóżku. – Ojej. – Ollie kładzie mi dłoń na ramieniu, a ja wzdrygam się pod jego dotykiem. – Myślę, że powinieneś już pójść. – Jak to… przecież… przed chwilą nic ci nie było. – Tak, ale teraz coś mi jest. – Mam w nosie, że jestem nieuprzejma. Chcę się go stąd jak najszybciej pozbyć. Muszę to wszystko wyjaśnić. – Aha. Okej. Ale ja chciałem… chciałem zapytać, czy… Jak to możliwe, że Noah jest znanym piosenkarzem? To nie ma sensu. Chociaż z drugiej strony ma to ogromny sens. Jego głos brzmi niesamowicie. I napisał dla mnie piosenkę. Ale po co miałby pisać dla mnie taką piosenkę, jeśli umawia się z kimś innym? – Może chciałabyś pójść kiedyś na pizzę albo coś takiego? – Co? – patrzę na Olliego z przerażeniem. – Penny, nie denerwuj się. Wiem, co do mnie czujesz – wyjaśnia. – Wiem o tym od wielu lat. Megan mi powiedziała. Okej, teraz mam wrażenie, że występuję w horrorze, który z minuty na minutę staje się coraz straszniejszy. – I wydaje mi się, że chyba… wiesz, wydaje mi się, że wreszcie poczułem do ciebie to samo. WRESZCIE? On tak na serio? – Musisz już iść – mówię opryskliwie. – Okej, ale czy to znaczy, że się zgadzasz? – Ollie patrzy na mnie z nadzieją. – Nie! To znaczy, że się nie zgadzam. Przykro mi. A teraz możesz już iść? Zapada okropna cisza. Ollie mierzy mnie przez chwilę spojrzeniem, a potem mówi tylko: – W porządku. To do zobaczenia w szkole. – Okej. – Odpowiadam z roztargnieniem i praktycznie wypycham go za drzwi.

Po jego wyjściu idę prosto do mojego laptopa, wylogowuję się z bloga i googluję nazwisko Noah Flynn. To musi być jakiś idiotyczny błąd. Nie wiem, jak to się stało, ale Ollie musiał się pomylić. – O nie! – Zasłaniam usta dłonią, patrząc na wyniki wyszukiwania. Obok drugiego pojawia się zdjęcie. To Noah z gitarą w rękach. Klikam ten link, czując bolesny ucisk w dołku. Nagłówek głosi: „Sony podpisuje kontrakt z internetową sensacją Noah Flynnem”. Otwieram artykuł i czytam z niedowierzaniem. Okazuje się, że mniej więcej dwa lata temu Noah zaczął wrzucać na YouTube’a swoje piosenki. Niedługo potem jego kanał subskrybowało ponad milion osób. Kilka miesięcy temu wytwórnia Sony podpisała z nim kontrakt. Czuję przypływ dumy, czytając, jak jakiś dyrektor mówi o „świeżym talencie” Noah i o tym, jak się cieszy, że będą mogli wydać jego pierwszy album. Ale potem przypominam sobie, co Ollie powiedział o Noah i Leah Brown. To nie może być prawda. Leah Brown jest megagwiazdą. Taką, która podróżuje prywatnym odrzutowcem, występuje na wielkich festiwalach i daje koncerty na stadionach, wyprzedając komplet miejsc. Tom i jego przyjaciele widzieli ją w zeszłym roku na Festiwalu na Wyspie Wight. Drżącymi palcami wpisuję do wyszukiwarki Noah Flynn i Leah Brown. Strona z wynikami zapełnia cały ekran; większość linków prowadzi do amerykańskich serwisów plotkarskich. Wszystkie są mniej więcej sprzed miesiąca i mówią to samo: Leah Brown i Noah Flynn są parą. Ze stresu prawie nie mogę oddychać. Mniej więcej w połowie ekranu widzę link do Twittera Leah Brown. Relaks z @noahflynn w Venice Beach

Wchodzę na jej profil z walącym sercem. W ostatnim wpisie życzy fanom Szczęśliwego Nowego Roku. Jest też tweet promujący jej nowy singiel. A potem… czytam, trzęsąc się na całym ciele. Wesołych Świąt @noahflynn nie mogę się doczekać, kiedy cię zobaczę po powrocie z LA xo

Zjeżdżam niżej. Nie mogę przestać czytać, chociaż ból jest nie do zniesienia. Z moim kochanym @noahflynn na świątecznym przyjęciu sony xo

Do tego tweeta dołączone jest zdjęcie, na którym Leah Brown stoi za Noah, oplatając go

ramionami. Ma datę na dzień przed tym, jak poznaliśmy się z Noah. Kiedy to widzę, naprawdę zbiera mi się na wymioty. Wchodzę na profil Noah, szukając dalszych obciążających dowodów, ale są na nim tylko trzy tweety, wszystkie o jego kontrakcie płytowym. Patrzę na jego zdjęcie na moim lustrze i czuję, jak do oczu napływają mi gorące łzy wściekłości. Jak mógł mi to zrobić? Jak mógł tak przekonująco kłamać bez mrugnięcia okiem, wiedząc przez cały czas, że ma dziewczynę? I to nie jakąś tam dziewczynę, tylko celebrytkę, która jest w nim szaleńczo zakochana. I jak Sadie Lee mogła mi o tym nie powiedzieć? Telefon wibruje – nowy SMS. Przez jedną przerażającą chwilę myślę, że to Noah. Co mam mu powiedzieć? Co mam teraz zrobić? Podnoszę telefon drżącymi rękami. Ale wiadomość jest od Elliota.

Wpatruję się w ekran komórki. Więc wcale nie jest mu przykro z powodu tego komentarza. Nie chce się ze mną nawet zobaczyć. Założę się, że gdyby wiedział o tym nowym zwrocie akcji, przyleciałby jak na skrzydłach. Nagle ogarnia mnie wściekłość. Cieszę się, że Elliot nie chce się spotkać. Cieszę się, że nie muszę mu opowiedzieć, co się wydarzyło, i widzieć na jego twarzy radości. Mam wrażenie, że całe moje życie rozpadło się na kawałki. Czuję, jak zaczynają mnie opuszczać wszystkie siły, jakie w sobie zgromadziłam. Wchodzę do łóżka, zakopuję się pod kołdrą i wybucham płaczem. Nie mogę powstrzymać łez, bo ciągle przychodzą mi do głowy następne dowody, że Noah mnie okłamywał. Ta dziewczyna, która gapiła się na niego, kiedy szliśmy po tiarę. Co ona powiedziała do komórki? „Miałam rację”? Miała rację, że co? Że to on? A później podeszła do nas, kiedy wsiedliśmy do samochodu. A Noah bardzo szybko odjechał. Może zorientował się, że go rozpoznała? Ale przecież zabrał mnie do galerii i przedstawił swoim przyjaciołom. Po co by to robił, jeśli we wszystkim mnie okłamywał? Ale teraz nawet to zaczyna mi się wydawać podejrzane. Kiedy tamta kobieta, którą spotkaliśmy na

korytarzu, powiedziała, że jest z niego dumna, na pewno chodziło jej o kontrakt z wytwórnią płytową. To nie miało nic wspólnego z tym, że przyprowadził ze sobą dziewczynę. Skłamał mi w żywe oczy. Jest mi tak gorąco z szoku i zażenowania, że czuję się, jakbym miała gorączkę. Ale nie mogę zatrzymać swoich rozbieganych myśli i uświadamiam sobie następne okropne rzeczy. To, jak Noah uciął rozmowę z Antoniem w kawiarni i zabrał mnie stamtąd, zanim skończyliśmy lunch. Wiję się ze wstydu, kiedy przypominam sobie, jaka byłam wtedy szczęśliwa, że chce spędzić więcej czasu tylko ze mną. Tak naprawdę nie chciał, żeby jego kłamstwo się wydało. Myślę o tym, jak przytulił mnie w tym ciemnym korytarzu i jaki wyjątkowy wydawał mi się tamten moment. Mój wstyd zastępuje furia. – Kłamczuch! – krzyczę, wyskakując z łóżka. Podchodzę do toaletki, ściągam jego zdjęcie z lustra i drę je na kawałki. – Kłamczuch! Kłamczuch! Kłamczuch! Opadam na ziemię, szlochając. Naprawdę myślałam, że uwolniłam się od mojej klątwy, że ktoś może mnie zaakceptować i pokochać, kiedy jestem sobą. Ale wszystko opierało się na kłamstwie i oszustwie. Po co pisałam o tym na blogu! Powiedziałam światu, że się zakochałam i poznałam swoją bratnią duszę. Co ja sobie wyobrażałam!? Następnych kilka godzin spędzam zwinięta w kłębek w łóżku. Nie mam siły się ruszyć. Nie mam siły na nic poza płakaniem w poduszkę. Na szczęście rodzice myślą, że odsypiam różnicę czasu, więc zostawiają mnie w spokoju. W końcu, kiedy dzień zamienia się w noc, a mój pokój znów tonie w ciemności, czuję się na tyle silna, żeby zmierzyć się ze światem. A przynajmniej z moim pokojem. Zrzucam kołdrę i wpatruję się w sufit. Fakty wyglądają tak, że nawet gdybym chciała, nie mogę zostać w łóżku na zawsze. Muszę się pogodzić z tym, co się stało. Włączam telefon i natychmiast słyszę powiadomienie o nowej wiadomości. SMS od Noah. Czuję, jak przebiega mnie zimny dreszcz.

Patrzę na ekran z niedowierzaniem. Jak on to robi, że jest taki wyluzowany? Jak może wysyłać mi takie wiadomości, skoro ma dziewczynę? Ale nie mam nawet siły być na niego zła. Jestem wykończona. Płacząc i trzęsąc się ze zdenerwowania, wstukuję odpowiedź.

Marszczę brwi. Dlaczego napisałam, że go przepraszam? Za co niby miałabym go przepraszać?! Kasuję ostatnie słowo i od razu wysyłam wiadomość, żebym nie miała czasu się rozmyślić. Potem znów wyłączam telefon i wracam do łóżka. Zakopując się pod kołdrą, przypominam sobie, co powiedziała mi Bella, kiedy przyłapała mnie, jak płakałam przez Elliota. Kiedy robi ci się smutno, pomyśl o trzech rzeczach, które dają ci szczęście, wtedy przegonisz smutek. Usiłuję coś wymyślić, ale jedyne, co mi przychodzi do głowy, to mój blog. W tym momencie to jedyna rzecz, która przynosi mi coś na kształt szczęścia. Na blogu piszą do mnie ludzie, którzy mnie rozumieją. Na blogu mogę być sobą w stu procentach, a wszyscy mnie za to kochają i wspierają w moich decyzjach. Czuję, jak budzi się we mnie drobna iskierka nadziei. Rano napiszę notkę o tym, co się stało. Nie zdradzę żadnych szczegółów, ale powiem wszystkim, że Chłopak z Brooklynu okazał się totalnym ściemniaczem. Moi czytelnicy będą wiedzieli, co powinnam zrobić. Pomogą mi to przetrwać. Muszą mi pomóc.

Budzę się przed wschodem słońca i jestem totalnie zdezorientowana. Która godzina? Jaki dziś dzień? W jakim jestem kraju? A potem czuję, jak ściska mnie w żołądku. Wydarzyło się coś okropnego, ale jeszcze nie pamiętam co. Mdłości stają się silniejsze, kiedy przypominam sobie, skąd to uczucie: Noah. Zaciskam powieki i próbuję znów zasnąć, żebym mogła o tym zapomnieć jeszcze na chwilę. Ale nic z tego. Głowę mam pełną bolesnych myśli. Noah mnie okłamał. Okłamywał mnie we wszystkim. Jest zawodowym muzykiem. Ma kontrakt z wytwórnią płytową. I dziewczynę. Dziewczynę, która kiedyś zajmowała honorowe miejsce na ścianie mojego brata – oczywiście w postaci plakatu, bo inaczej byłoby to naprawdę dziwne. To wszystko wydaje mi się takie nierealne. Jestem zwykłą uczennicą z Brighton. Najbliższy kontakt z celebrytą miałam tego dnia, kiedy minęliśmy z Elliotem Fatboy Slima w sklepie Snooper’s Paradise, a ja kichnęłam z wrażenia i moja guma do żucia wylądowała na jego płaszczu. Nie miewam przygód miłosnych z Amerykanami, którzy podbili YouTube i umawiają się z Leah Brown. Jak to się mogło stać? Siadam wyprostowana w łóżku i wpatruję się w ciemność. Czy to wszystko było kłamstwem? Czy Noah się mną bawił? Czy tylko zajmowałam mu czas do powrotu Leah Brown? Czułam, że to nie ma sensu. Albo jest największym ściemniaczem na świecie, albo istnieje jakieś inne wyjaśnienie całej sytuacji. Wtedy przypominam sobie, co mu napisałam w ostatniej wiadomości. Ciekawe, co odpisał? Sięgam po telefon i włączam go. Dostaję powiadomienie o nowych wiadomościach i nowych e-mailach. Krzywię się, myśląc o mojej radosnej noworocznej notce. A potem krzywię się jeszcze bardziej, bo uświadamiam sobie, że będę musiała powiedzieć czytelnikom, że Chłopak z Brooklynu okazał się jednym wielkim oszustem. Biorę głęboki oddech i sprawdzam najpierw SMS-y. Są dwa i oba od Noah. Pierwszego przysłał mi zaraz po tym, jak napisałam, że nie chcę się już z nim kontaktować.

Druga wiadomość przyszła o 5.30 rano, czyli – sprawdzam zegar w telefonie – niecałą godzinę temu.

Coooo?! Zamykam tego SMS-a i otwieram go jeszcze raz, żeby się upewnić, że nic mi się nie przywidziało, ale tekst się nie zmienił. Niby za co ON jest taki zły NA MNIE? I dlaczego napisał, że mi ufał? Przecież to nie ja kłamałam. To nie ja miałam przez cały czas dziewczynę. Zaślepiona wściekłością wstukuję na klawiaturze odpowiedź.

Czuję, jak w żyłach pulsuje mi adrenalina, kiedy wciskam przycisk „wyślij”. Prawie natychmiast słyszę powiadomienie o nowym SMS-ie. „Nie udało się wysłać wiadomości”. Czytam jego SMS-a jeszcze raz. Czyli naprawdę zmienił już numer. Zerwał ze mną kontakt. Ale dlaczego…? I wtedy do mnie dociera. Zorientował się, że przejrzałam jego kłamstwa, więc zaczął się bronić. Wow! Opieram się o zagłówek, zdumiona, że tak się co do niego pomyliłam. Pewnie martwił się, że Leah Brown o wszystkim się dowie. Jakbym mogła do niej zadzwonić i powiedzieć, „Cześć, Leah, nie znasz mnie, bo jestem tylko zwykłą

uczennicą z Brighton, ale kiedy ty spędzałaś święta w Los Angeles, ja zakochiwałam się w twoim chłopaku w Nowym Jorku”. Moja złość i oburzenie zamieniają się w żal. Jak to się mogło stać? Jak to możliwe, że Noah i ja nie mamy już ze sobą żadnego kontaktu, chociaż rozpoczęliśmy nowy rok razem w magicznym namiocie? Czuję pod żebrami dziwny, kłujący ból, jakby serce pękło mi na pół. Próbuję odwrócić swoją uwagę od wzbierających mi w oczach łez i otwieram skrzynkę mailową. Mam 237 nowych wiadomości. Przeszywa mnie iskierka szczęścia. Pewnie czytelnicy bloga wpisują w komentarzach swoje postanowienia noworoczne. Ale okazuje się, że ponad połowa e-maili to powiadomienia z Twittera. Robię się trochę niespokojna. Założyłam konto na Twitterze tylko po to, żeby wrzucać linki do nowych notek i obserwować ulubionych fotografów i innych blogerów. Nigdy nie dostaję tylu powiadomień. Klikam jedno z nich z ciekawości. @girlonline22 jesteś obrzydliwa

Co?! Klikam następne. @noahflynn zdradza @leahbrown z brytyjską blogerką @girlonline22. WTF?!!

Zaczyna mnie ogarniać panika. Kim są ci ludzie? Dlaczego to wszystko piszą? Skąd o tym wiedzą? Wchodzę na mój profil na Twitterze i zaczynam przeglądać wiadomości. Część tweetów w rodzaju „Czy to prawda? Czy Chłopak z Brooklynu to Noah Flynn?” jest od stałych czytelników bloga. Kilka mniej zorientowanych osób zapytało: „Kim jest Noah Flynn?”. Ale resztę wiadomości zostawili mi zupełnie obcy ludzie, a ich tweety są straszne. omg, @leahbrown nie ma się w ogóle czym martwić! @girlonline22 jest brzydka jak noc Szukasz swoich 5 minut sławy @girlonline22? Nienawidzę niedyskretnych ludzi @girlonline22 #zeroklasy

I tak dalej, i tak dalej. W końcu dochodzę do wpisu z amerykańskiego portalu plotkarskiego Celeb Watch. Kiedy kota nie ma: pod nieobecność Leah Brown Noah Flynn robi skok w bok z brytyjską blogerką @girlonline22

Klikam link do ich strony i z przerażeniem czytam zamieszczony na niej artykuł. TYLKO NA CELEB WATCH! Kiedy Leah Brown wyjechała na Boże Narodzenie do rodziny w Los Angeles, jej nowy chłopak Noah Flynn znalazł dla niej zastępstwo pod jemiołą – brytyjską blogerkę Penny Porter, znaną jako Girl Online.

Wpatruję się w ekran sparaliżowana ze strachu. Wiedzą, jak się nazywam. Skąd wiedzą, jak się nazywam? Penny szczegółowo opisywała na blogu swoją znajomość z Noah, nazywając go pieszczotliwie Chłopakiem z Brooklynu. Zupełnie nie przejmowała się tym, że Noah jest obecnie w związku z Leah Brown. Najwyraźniej niektórzy zrobią wszystko, żeby przez chwilę znaleźć się w blasku reflektorów. Noah, lepiej na siebie uważaj, kiedy Leah wróci do Nowego Jorku!

Pod tekstem jest pięćdziesiąt sześć komentarzy. Zjeżdżam kursorem niżej, żeby zobaczyć pierwszy z nich. Ale suka!

Widzę, że ktoś na niego odpowiedział. Wątpię, żeby zrobiła to dla pieniędzy. Wydaje się dość sympatyczna. To on jest ściemniaczem, który zdradza dziewczynę, kiedy ta wyjeżdża z miasta. Tak, ale przecież musiała wiedzieć, że on ma dziewczynę.

Jak to, wydaję się sympatyczna? Skąd mieliby to wiedzieć? Wracam do artykułu i zauważam, że zamieścili linka do mojego bloga. Kiedy w niego klikam, otwiera się mój pierwszy post o Noah. Wstydzę się, czytając go teraz, kiedy znam prawdę. Przewijam ekran do najnowszych komentarzy. Tak, tylko Książę z Bajki nie zdradzał swojej dziewczyny, a Kopciuszek nie była biczą.

Oniemiała z przerażenia, zjeżdżam jeszcze niżej i czytam podobne komentarze. Kilku stałych czytelników zapytało też „Czy to prawda?”. Na samym dole zauważam komentarz od Pegasus Girl.

Droga Penny, wiem, że pewnie się tym nie przejmiesz, ale muszę ci coś powiedzieć. Małżeństwo moich rodziców rozpadło się dlatego, że tata odszedł do innej kobiety. Tak się cieszyłam, że znalazłaś kogoś dla siebie i się w nim zakochałaś, ale nie można odbijać chłopaka innej dziewczynie. W ten sposób ranisz ludzi. Przepraszam, wiem, że wtrącam się w nie swoje sprawy, ale to dla mnie bardzo ważne i musiałam to napisać. Chyba nie mogę już czytać twojego bloga. Pegasus Girl

Znów słyszę powiadomienie ze skrzynki mailowej. Kolejnych pięć wiadomości, w których czytam, że jacyś obcy ludzie piszą o mnie na Twitterze. Klikam jeden z linków, ale rzuca mi się w oczy słowo „nienawidzę”, więc szybko go zamykam. Siadam na brzegu łóżka, wpatrując się z przerażeniem w swój telefon. Wyobrażam sobie, jak ludzie na całym świecie czytają o mnie i piszą złośliwe wiadomości na mój temat. Ludzie, których nie znam. Ludzie, którzy mnie nigdy nie widzieli. Oni wszyscy wiedzą, kim jestem. Wiedzą, jak się nazywam. I znają mojego bloga. A co będzie, jeśli się dowiedzą, gdzie mieszkam? I przyjdą do mojego domu? Dostaję dreszczy, a po twarzy zaczynają mi płynąć łzy. Co ja mam teraz zrobić? Jutro będę musiała wrócić do szkoły. Jak ja spojrzę wszystkim w oczy? Czuję, jak ściska mnie w gardle. Nie mogę oddychać. Mam wrażenie, że się kurczę. Staję się coraz mniejsza. Potrzebuję pomocy. Ktoś musi mi pomóc. Ale nie mogę się ruszyć. Moje ręce i nogi są ciężkie jak kamienie. Patrzę na drzwi i wydaje mi się, że są strasznie daleko. Nie dam rady do nich dojść. Co teraz? Wyobrażam sobie, jak tłum ludzi idzie środkiem drogi pod mój dom. Jak rozbijają namioty na podjeździe. Jak rzucają w moje okno kamieniami i wymachują transparentami pełnymi wyzwisk. Teraz już nigdzie nie mogę się czuć bezpieczna. Moi czytelnicy mnie znienawidzą. Wszyscy mnie znienawidzą. Zaczynam szlochać. Jeszcze nigdy nie czułam się taka przerażona i taka samotna. Czuję coraz większy ucisk w głowie, jakby zaciskało się na niej imadło. Nic nie widzę. Nie mogę przełknąć śliny. Nie mogę oddychać.

– Penny! Penny! Co ci jest? Wszystko w porządku? – Mama wbiega do mojego pokoju i zapala światło. Leżę zwinięta w kłębek obok łóżka. Dlaczego jestem na podłodze? Co się stało? – Rob! Rob! Chodź szybko! – woła mama. Potem czuję, jak klęka przy mnie i chwyta mnie za ramiona. – Już dobrze, kochanie, już dobrze. Szlocham teraz na całe gardło. Słyszę to, ale czuję się dziwnie oderwana od rzeczywistości, jakby wcale nie chodziło o mnie, jakbym patrzyła na wszystko z dystansu. – Możesz usiąść? – pyta cicho mama. Słyszę tupanie na schodach. – Co się dzieje? – pyta tata. – Ojej, Pen, co się stało? Czuję, jak jego silne ramiona zamykają się wokół mnie, i jakoś znajduję w sobie siłę, żeby usiąść i wtulić się w niego. Nie mogę przestać płakać. Chciałabym znów być małym dzieckiem i nie musieć się już niczym martwić. – Co się stało? – tata powtarza pytanie łagodnym głosem. – Czy to był…? Miałaś następny atak paniki? – dopytuje się mama. Słyszę ją za sobą, a potem czuję, jak otula mnie kołdrą. Kiwam głową, bo nie mogę wydusić z siebie ani słowa, zbyt mocno szczękam zębami. – Czego się przestraszyłaś? – pyta tata. Przytula mnie mocno do siebie. Chciałabym zostać tak już na zawsze, bezpieczna w jego ramionach i przykryta kołdrą. – Nie wiem – mamroczę. – Po prostu stresuję się, że jutro mam wrócić do szkoły. Czuję, jak mięśnie taty napinają się. – Chodzi o ten film? Ktoś zamieścił coś jeszcze w internecie? Bo jeśli tak, to… – Nie. Wszystko okej. Coś sobie ubzdurałam. To ze zmęczenia. Pewnie jeszcze nie odespałam różnicy czasu. – Hm. – Mama nie wydaje się przekonana. Ale nawet spanikowana i oszołomiona, jedno wiem na pewno – nie mogę ich tym

obarczać. Nie chcę ich denerwować. Będę musiała znaleźć jakiś sposób, żeby sama sobie poradzić. – Może zrobić ci herbaty? – proponuje mama. – Tak, poproszę. – A co powiesz na śniadanie? – pyta tata. – Usmażyć ci naleśniki? Kiwam głową, chociaż nie jestem zbyt głodna. Kładę się do łóżka. Rodzice otulają mnie kołdrą, upewniają się, czy wszystko ze mną w porządku, a potem schodzą na dół. Po ich wyjściu natychmiast biorę laptopa, loguję się na bloga i kasuję wszystkie posty o Noah. Potem wyłączam możliwość dodawania komentarzy. Od razu czuję się odrobinę lepiej, jakby udało mi się zamknąć drzwi przed hejterami. Później wracam na Twittera. Dostałam dwadzieścia nowych powiadomień, ale nie sprawdzam ich. Zamiast tego grzebię w ustawieniach i w końcu udaje mi się znaleźć opcję usuwania profilu. Na ekranie pojawia się okienko z napisem: „Czy jesteś pewny, że chcesz usunąć konto?”. Wciskam „tak” z całej siły. Kolejne zamknięte drzwi. Wchodzę też na Facebooka i tak samo jak na Twitterze ignoruję wszystkie nowe powiadomienia i dezaktywuję konto. Potem zamykam laptopa i wbijam wzrok w ścianę. Panika powoli mija i kiedy trochę rozjaśnia mi się w głowie, zaczynam się zastanawiać: Jak to się stało? Kto doniósł portalowi Celeb Watch o mnie i Noah? I o moim blogu? W pierwszej chwili myślę, że to musiał być Ollie. Tylko on wie, że Noah to Noah Flynn. Ale przecież dopiero przed chwilą powiedziałam mu, że w ogóle go znam. Nie wspomniałam nic o tym, co się między nami wydarzyło. Poza tym niemożliwe, żeby Ollie wiedział o moim blogu. Jedyną osobą, która o nim wie, jest Elliot. Robi mi się niedobrze. Elliot na pewno by mnie nie wydał. Chociaż… dziwnie reagował na każdą wzmiankę o Noah. A wczoraj zamieścił na blogu złośliwy komentarz. Nigdy bym nie pomyślała, że zrobi coś takiego, więc może… Ale przecież Elliot nie wiedział, kim naprawdę jest Noah. A może jednak wiedział…? Przypomina mi się, jak pokazałam mu jego zdjęcie. Powiedział wtedy, że wygląda znajomo. Może go rozpoznał, tylko mi się nie przyznał? Może właśnie dlatego tak szybko zmienił temat? Boże, czy to przez Elliota nienawidzi mnie cały internet? Wpatruję się w ścianę sypialni, wyobrażając

sobie, jak po drugiej stronie Elliot wysyła anonimową wiadomość do Celeb Watch. Wszystko zaczyna mi się układać w jedną, potworną całość. Elliot był zazdrosny o to, że spotykam się z Noah i piszę o nim na blogu. Potem zobaczył jego zdjęcie, zrozumiał, kim jest Noah, i wykorzystał to, żeby nas skłócić. Pewnie odwołał wczorajsze spotkanie dlatego, że już to sobie zaplanował. W dodatku nie odezwał się do mnie od tamtej pory. Jeszcze nigdy się nie zdarzyło, żeby Elliot tak długo milczał. Zawsze przynajmniej stukał w ścianę. A przecież musi wiedzieć, co się dzieje w sieci. Przypominam sobie, jak szybko zareagował, kiedy Megan wrzuciła na Facebooka ten idiotyczny film, na którym widać mi majtki. Wysłał mi SMS-a, żeby mnie ostrzec, i od razu do mnie przyszedł. A tym razem w ogóle się ze mną nie skontaktował. Kiedy dociera do mnie to wszystko, czuję się tak, jakbym dostała z całej siły w brzuch. Najpierw Noah, a teraz Elliot. Noah poznałam niedawno, więc przynajmniej mogę sobie wytłumaczyć, że po prostu bardzo się co do niego pomyliłam. Ale co z Elliotem? Elliot i ja znamy się od zawsze. To mój najlepszy przyjaciel. Albo były najlepszy przyjaciel. Czuję, że zaraz znów wybuchnę płaczem, ale w tym momencie do pokoju wchodzi mama. Stawia mi kubek herbaty na szafce nocnej i siada na łóżku. – Na pewno nie stresujesz się czymś innym, kochanie? Może chcesz o tym porozmawiać? Kręcę głową. Nie odzywam się, bo nie chcę zacząć szlochać. – Okej, ale gdybyś zmieniła zdanie, to wiesz, gdzie mnie znaleźć. Uśmiecham się do niej, ale kosztuje mnie to całą energię, jaka mi jeszcze pozostała. Mama wychodzi, a ja leżę z zamkniętymi oczami, dopóki tata nie przynosi mi naleśników. – Skorzystałem ze specjalnego przepisu Sadie Lee – mówi z uśmiechem. Czuję kolejne ukłucie bólu na myśl o tym, jak polubiłam Sadie Lee. Babcia Noah to jeszcze jedna osoba, która mnie oszukała. Tata wymusza na mnie obietnicę, że krzyknę, jeśli będę go potrzebować, i wychodzi. Natychmiast odstawiam naleśniki i znów wpatruję się w przestrzeń pustym wzrokiem. Czuję się taka odrętwiała i wyczerpana. Chciałabym nie wychodzić z łóżka, dopóki sytuacja się nie uspokoi. O ile kiedykolwiek się uspokoi. Za każdym razem, kiedy słyszę powiadomienie o nowej wiadomości e-mail, przeszywa mnie strach. W końcu wyłączam komórkę i chowam ją razem z laptopem na dnie szafy pod

stosem ubrań. Przez moment czuję się bezpiecznie, jakby teraz już nikt nie mógł mnie dopaść. Ale potem zaczynam sobie wyobrażać, że złośliwe wiadomości piętrzą się w mojej szafie coraz wyżej, tylko czekając, żeby się na mnie wysypać, kiedy wreszcie otworzę drzwi. Znów ogarnia mnie panika, ale tym razem pamiętam, co mam robić. Zamykam oczy i szukam jej w swoim ciele. Po chwili znajduję w klatce piersiowej wielką czarną kulę strachu. „Wszystko w porządku”, zapewniam ją (i siebie). „Wszystko w porządku”. I zamiast panikować i usiłować o niej nie myśleć, zaczynam ją sobie wyobrażać wewnątrz siebie. Jest czarna, gęsta i przerażająca. Biorę głęboki oddech przez nos i powtarzam głośnym szeptem: „Wszystko w porządku”, a kula zaczyna się odrobinę kurczyć. Nagle zdaję sobie sprawę, że wszystko naprawdę jest w porządku. Ten strach mnie nie zabije. I wtedy przychodzi mi do głowy następna myśl: to, co się teraz dzieje, też mnie nie zabije. Owszem, to bardzo trudna i bolesna sytuacja, ale jakoś ją przeżyję. „Wszystko w porządku”. Biorę jeszcze jeden oddech. Strach znów się kurczy. Teraz ma rozmiar piłeczki tenisowej i powoli zmienia kolor, z czarnego staje się szary, potem biały, aż w końcu jest złoty. Biorę następny oddech. Słyszę krzyk mewy za oknem. Myślę o morzu i udaje mi się nawet lekko uśmiechnąć. „Wszystko w porządku”. Potrafię się opanować. Wyobrażam sobie, że siedzę na plaży, a całe moje ciało wypełniają złote promienie słońca. „Wszystko w porządku”. Siedzę z zamkniętymi oczami przynajmniej godzinę, skupiając się na oddechu i wsłuchując w okrzyki mew. Potem słyszę pukanie. – Pen, mogę wejść? – pyta Tom. Otwieram oczy i prostuję plecy. – Jasne. Od razu poznaję po jego minie, że wie o wszystkim. Jeszcze nigdy nie patrzył na mnie z taką troską. – Przed chwilą byłem w sieci – mówi, przysiadając na końcu mojego łóżka. – Czy to prawda? Czy ty i Noah Flynn…? Spuszczam wzrok. – To jest ten Noah, o którym opowiadali rodzice? Ten, u którego mieszkaliście? Potakuję, a potem patrzę mu w oczy.

– Ale ja nie wiedziałam, kim on jest, naprawdę. Nigdy o nim nie słyszałam. A ty? – Ja go znam. Czytałem na jakimś portalu muzycznym, że podpisał kontrakt z tą samą wytwórnią co Leah Brown i że są parą. Nic ci nie powiedział? – Nie! Przecież nie zaczęłabym się spotykać z kimś, kto ma dziewczynę. Tom marszczy brwi. – Czyli cię okłamał? Kiwam głową. – Skąd się o nas dowiedziałeś? – To news dnia na Facebooku. I na Twitterze. I na Tumblrze. I na… – Okej, okej. – Widziałaś, co piszą ludzie? Znów kiwam głową i czuję, jak do oczu napływają mi piekące łzy. – Tom, nie wiem, co mam zrobić. Strasznie się boję. Tom bierze mnie za rękę. – Wszystko będzie okej, siostrzyczko. Wyjaśnimy to. Jak się o was dowiedział ten portal? – Nie wiem. Ktoś im musiał powiedzieć. – Ale kto? Wzruszam ramionami. Nie mogę zdradzić się przed Tomem, że podejrzewam Elliota, dopóki nie będę mieć absolutnej pewności. – Okej, to nie jest teraz najważniejsze. Najważniejsze, żebyśmy przedstawili w sieci twoją wersję wydarzeń. Natychmiast wpadam w panikę. – O nie. Nie mogę. Już nigdy nie wejdę online. Nie dam rady. Tom patrzy mi prosto w oczy. – Pamiętasz tego chłopaka z mojej szkoły średniej, Jonathana Price’a, który na początku się mnie czepiał i rozpuszczał o mnie różne plotki? – Tego, który zabierał ci lunch? – Tak. Pamiętasz, jak udawałem, że jestem chory, żeby rodzice pozwalali mi nie chodzić do szkoły?

– Tak. – Aż w końcu powiedziałaś mi: „Jeśli nie wrócisz do szkoły, nikt się nie dowie, że on kłamie” – mówi Tom wysokim, piskliwym głosikiem. – Tak powiedziałam? Tom kiwa głową. – Tylko chyba nie brzmiałam przy tym jak Smerfetka. Tom uśmiecha się do mnie. – Właśnie że tak. Ale miałaś rację. Dużo osób radziło mi wtedy, co mam zrobić, ale posłuchałem tylko ciebie. I dzięki tobie wróciłem do szkoły. Wpatruję się w niego zdziwiona. – Naprawdę? – Tak. Bo miałaś rację. Gdybym nie wrócił, tylko dalej ukrywał się w moim pokoju, wszyscy by mu uwierzyli – uśmiecha się. – I nigdy by się nie dowiedzieli, jakim jestem cudownym, utalentowanym i fantastycznym człowiekiem. Odwzajemniam jego uśmiech. – I do tego skromnym. – To też. A teraz sama jesteś w takiej sytuacji. Jeśli się schowasz i pozwolisz, żeby ktoś wygadywał o tobie te wszystkie bzdury, świat nigdy się nie dowie, jaka jesteś wspaniała. Moje oczy znów wypełniają się łzami. – Tom! – To prawda. Jesteś wspaniała. Wiesz, że zawsze stanę po twojej stronie, ale naprawdę uważam, że powinnaś sama coś powiedzieć. Przedstawić własną wersję wydarzeń. – Tom robi swoją poważną minę, zwykle zarezerwowaną na udawane kłótnie z tatą. – A potem podać mi adres do tego Noah Flynna, żebym mógł pojechać do Nowego Jorku, czy gdzie on tam mieszka, i go zamordować. Parskam śmiechem. – Mówię poważnie, Pen. To znaczy, w tej części o przedstawieniu twojej wersji wydarzeń. – W porządku, zastanowię się nad tym.

– Nie zastanawiaj się, tylko to zrób. Poczujesz się znacznie lepiej. Tak jak ja, kiedy wróciłem do szkoły i powiedziałem Jonathanowi Price’owi, gdzie może sobie wsadzić swoje plotki. – Tom ściska mnie mocno. – Kocham cię, siostrzyczko. – Ja ciebie też. Tylko nie mów rodzicom, co się stało, okej? Wiesz, co myślą o internecie. Nie chcę, żeby się martwili. – Okej. Nie wracam jeszcze na uniwerek, zostanę kilka dni dłużej. Może do czegoś ci się przydam. – Naprawdę? Ale nie będziesz miał przez to kłopotów? – E tam, ja nigdy nie mam żadnych kłopotów. – Tom uśmiecha się, a ja czuję, jak zalewa mnie fala wdzięczności. Chociaż straciłam Noah i Elliota, moja rodzina zawsze będzie przy mnie. A to najlepsza rodzina na świecie.

Po wyjściu Toma robię sobie gorącą kąpiel. Przetrząsam koszyczek z kulkami do kąpieli, aż znajduję tę z napisem „Niebiański relaks”. Kiedy pachnąca woda rozgrzewa mi ciało, ogarnia mnie jakiś dziwny spokój. Nadal jest mi ciężko i smutno, ale nie czuję się już bezradna. Zanurzam głowę, a moje włosy unoszą się na powierzchni wody. „Wyglądasz jak syrena”, słyszę w głowie echo słów Noah z podwodnego korytarza i natychmiast siadam w wannie. Wykręcam włosy, a myśli znów wypełniają mi pytania bez odpowiedzi. „Jak to możliwe, że wydawał się taki miły i szczery? Jak mógł mnie okłamywać z taką łatwością? Jak mógł mi to zrobić?” Ale zmuszam się, żeby przestać się nad tym zastanawiać. Nieważne, jak to się stało. Stało się i już. Wychodzę z wanny i wcieram mój ulubiony balsam nawilżający. Potem wkładam najwygodniejszy szlafrok i wracam do sypialni. Włączam lampki, ale kojarzą mi się z namiotem, który Noah zrobił dla mnie w Sylwestra, więc chwilę później je gaszę i zamiast nich zapalam lampkę nocną. Przez ścianę słyszę trzaśnięcie drzwi w sypialni Elliota. Nie chcę być smutna z powodu Noah, dlatego skupiam się na złości na Elliota. Na pewno już zobaczył, co się dzieje w sieci, ale nadal nie zastukał w ścianę, nie napisał ani nie zadzwonił. Chyba że próbował się ze mną skontaktować, kiedy się kąpałam. Czuję, jak rozpala się we mnie iskierka nadziei. Idę do szafy po telefon, ale nie mam żadnych nowych wiadomości, więc nadzieja znika i znów zastępuje ją złość. To musiał być on. Myślę o tym, co powiedział mi Tom, i nagle już wiem, co powinnam zrobić. Nie mogę się dłużej chować w swoim pokoju. Muszę do niego pójść i mu wygarnąć. Dopiero na podjeździe przed domem Elliota uświadamiam sobie, że nie byłam tu od wielu lat. Nie pamiętam nawet, jaki dźwięk ma dzwonek w domu mojego najlepszego przyjaciela. Kiedy go wciskam, rozlega się głośne ding-dong. Zaczynam się denerwować. Słyszę kroki, a potem drzwi się otwierają. Tata Elliota patrzy na mnie tak, jakbym oderwała go od najciekawszej czynności na świecie. Na wszystkich tak patrzy, nawet na swojego syna, i to przez cały czas. – Tak? – pyta takim głosem, jakby nie wiedział, kim jestem.

– Czy Elliot jest w domu? – Chwileczkę – wzdycha. – A potem zamyka drzwi, zostawiając mnie na zimnie. – Elliot! – wrzeszczy. – Ktoś do ciebie! Słyszę stłumiony głos mojego przyjaciela, ale nie rozumiem, co mówi. Drzwi znów się otwierają, ale tym razem ponownie stoi w nich tata Elliota. – Niestety, w tej chwili nie może podejść. – Słucham? Ale… – Dziękuję. Do widzenia. – I to wszystko. Tata Elliota zatrzaskuje drzwi i znika. Wracam do domu i wpadam jak burza do swojego pokoju. Teraz ogarnia mnie prawdziwa furia. Wpatruję się w ścianę sypialni, żałując, że nie ustaliliśmy z Elliotem kodu na to, co mam mu do powiedzenia: „Nienawidzę cię, ty głupi tchórzu!”. Ale nie mogę wystukać niczego w tym rodzaju, bo nigdy nie było nam to potrzebne. Jeszcze nigdy się nie pokłóciliśmy. To pierwszy raz. Siadam na łóżku i desperacko rozglądam się po pokoju. Dlaczego Elliot mi to zrobił? Nie rozumiem, dlaczego zachował się tak okropnie, a teraz mnie unika. Przecież kiedyś będziemy musieli się spotkać. Mogłabym obserwować jego dom przez okno, żeby go zaskoczyć, jak tylko wyjdzie na zewnątrz. Ale to byłoby głupie. Potem mam pomysł, żeby wywiercić w ścianie dziurę, przez którą mu przywalę, ale to byłoby jeszcze głupsze. W końcu nurkuję do szafy po telefon i piszę do niego SMS-a.

Wciskam „wyślij” i znów robi mi się smutno. „Nie jestem sama”, przypominam sobie. Mam przecież mamę, tatę i Toma. „Nie jestem sama”. Ale czuję się bardzo samotna, jakbym straciła coś ważnego. Wpatruję się w telefon, czekając na odpowiedź. Cisza. Wkurzam się jeszcze bardziej. Jak Elliot i Noah mogli mnie tak zranić, a potem zerwać ze mną kontakt? A potem robię najgorszą możliwą rzecz. Wyciągam z szafy laptopa i wchodzę do sieci. Najpierw sprawdzam profil Elliota na Twitterze, żeby zobaczyć, czy coś ostatnio

napisał. Nie jestem do końca pewna, czego szukam: dowodu, że był w sieci, złośliwego komentarza na mój temat… Ale ostatni tweet zamieścił w Boże Narodzenie. Najgorsze. Święta. W. Życiu.

Nie mogę zobaczyć, co pisał na Facebooku, bo musiałabym reaktywować swoje konto, więc zamiast tego wchodzę na jego Instagram. Nie wrzucił nic nowego od ostatniego dnia w Nowym Jorku, dlatego patrzę na nasze selfie przy śniadaniu. Oboje szczerzymy się do komórki znad butelki syropu klonowego. Przez chwilę żałuję, że nie mogę magicznie cofnąć się w czasie do tamtej chwili, żeby wszystko potoczyło się inaczej. Ale potem czuję ukłucie złości. To nie moja wina, że tak się między nami popsuło. A później robię coś naprawdę głupiego. Googluję hasło „Noah Flynn”. Teraz pojawiam się we wszystkich najświeższych wynikach wyszukiwania. Zauważam też nowy link do portalu Celeb Watch: Noah Flynn załamał się po śmierci rodziców. Klikam w niego drżącymi palcami. Noah Flynn musi naprawdę żałować, że zdecydował się na skok w bok z brytyjską blogerką Penny Porter, znaną jako Girl Online. Oto kolejne informacje, ujawnione przez Penny na jej blogu: cztery lata temu Noah miał depresję po tragicznej śmierci rodziców. Czy to dlatego podejmuje nienajmądrzejsze decyzje w okresie świąt? Czy nadal próbuje sobie poradzić z tą stratą? Rzecznik gwiazdy odmówił komentarza. Leah Brown również nie wypowiada się na temat burzy, jaka rozpętała się w internecie wokół jej związku. Girl Online skasowała wszystkie notki o Chłopaku z Brooklynu, ale można śmiało powiedzieć, że na dyskrecję jest już za późno.

Pod spodem jest link do artykułu pod tytułem: Girl Online zdradza ulubione miejsca Noah Flynna w Nowym Jorku. Nie otwieram go. Nie mam siły. Jestem zbyt wstrząśnięta tym, co właśnie przeczytałam. O czym oni mówią? Noah wcale nie miał depresji. Czy oni mogą po prostu wymyślać sobie takie rzeczy? Potem przypomina mi się moja notka o mierzeniu się ze swoim strachem. Było w niej o ćwiczeniu, o którym opowiedział mi Noah. Oblewam się rumieńcem. Ale ja wcale nie napisałam, że miał depresję. Nie wspomniałam ani słowem o jego rodzicach. Wyjaśniłam tylko, że stracił kogoś bliskiego. Wpatruję się w ekran z niedowierzaniem. Jak oni mogą to robić? Jak mogą tak przekręcać czyjeś słowa? Wracam do wyników wyszukiwań, czując, jak poczucie winy walczy we mnie ze złością. Przewijam listę linków w dół, dopóki nie zauważam tekstu, który mrozi mi krew w żyłach: Dziewczyna, z którą Noah Flynn zdradził Leah Brown – chociaż trudno w to uwierzyć!

Link przenosi mnie na portal YouTube do filmu, na którym przewracam się na scenie. Jak oni to znaleźli? Ale nie trzeba być do tego geniuszem. Wystarczyło wygooglować moje imię i nazwisko. To smutne, ale nie licząc bloga Girl Online, do dziś moja obecność w internecie ograniczała się do tego głupiego filmu. Teraz są pod nim już tysiące komentarzy. Mówię sobie, że powinnam zamknąć laptopa i schować go z powrotem do szafy, ale mój mózg najwyraźniej przeszedł w tryb autodestrukcji, bo zaczynam je czytać. „Fuj, to obrzydliwe” i „Ale się urządziła” to najmilsze teksty pod filmem. Reszta komentarzy jest taka okropna, że nie mogę uwierzyć w to, co czytam. Najwyraźniej fani Leah Brown zaczęli prowadzić przeciwko mnie zorganizowaną kampanię. – Penny, jedzenie na stole! – woła mama z dołu. Z ust wyrywa mi się jęk rozpaczy. Mam ochotę odkrzyknąć, że nie jestem głodna, ale wtedy rodzice zaczną się o mnie martwić, więc zwlekam się na dół, przez cały czas myśląc o Elliocie. Musiałam go naprawdę zranić, skoro tak mnie potraktował. Skoro zakończył naszą przyjaźń w taki sposób. Wchodzę do kuchni i siadam na krześle. – Wszystko w porządku? – Pytanie zadaje mama, ale cała moja rodzina wpatruje się we mnie z niepokojem. – Tak. Tak, wszystko okej. – Dostałam następne zlecenie w Nowym Jorku – mówi mama, siadając obok mnie. – Mam zorganizować bal walentynkowy. – Spogląda na mnie podekscytowana. – Próbowałam się skontaktować z Sadie Lee, żeby zapytać, czy zajmie się cateringiem, ale nie odbiera. – Nic dziwnego – rzuca pod nosem Tom. Rzucam mu ostrzegawcze spojrzenie i kręcę głową. – Słucham? – mama patrzy na niego zdziwiona. Tom spuszcza wzrok na talerz. – Nic nie mówiłem. Mama znów odwraca się do mnie. – Świetna wiadomość, prawda? Znów będziemy mogli tam polecieć. Mam ochotę wrzasnąć na całe gardło: „To wcale nie jest świetna wiadomość! To najgorsze, co mogło się wydarzyć! Jeśli pojawię się teraz w Ameryce, to pewnie mnie tam zlinczują!”. Ale jakoś udaje mi się skinąć głową.

Rodzice rozmawiają o tym, że amerykańskie zlecenia przynoszą firmie coraz więcej zysków, a ja próbuję wmusić w siebie odrobinę lasagne, chociaż mam wrażenie, że jedzenie staje mi w gardle. Jakie to dziwne. Kiedy Megan zamieściła w internecie film z premiery, wydawało mi się, że to najgorsze, co może mnie spotkać, bo cała szkoła zobaczy moją bieliznę. A teraz zobaczy ją cały świat. Dzięki Elliotowi naprawdę rozprzestrzeniam się wirusowo. Jak czarna śmierć. Albo ospa wietrzna. Fantastycznie. Udaje mi się zjeść połowę lasagne, zanim czuję, że muszę natychmiast wrócić do swojego pokoju. Na szczęście rodziców pochłania dyskusja o pomysłach na bal walentynkowy, więc nie zauważają, ile zostawiłam na talerzu. Od razu po wejściu do sypialni sprawdzam telefon, żeby zobaczyć, czy Elliot mi odpisał, ale nie mam żadnych nowych wiadomości. – Okej! – oświadczam obrażonym głosem w kierunku ściany. Niestety, znów włącza mi się ten sam dziwny instynkt autodestrukcji i zaczynam przeglądać zdjęcia w aparacie. Kiedy dochodzę do portretu Noah, mam ochotę go skasować, ale z jakiegoś powodu nie mogę tego zrobić. Oglądam dalej, aż dochodzę do zdjęć mojego pokoju w hotelu Waldorf Astoria. Na początku mam wrażenie, że to był tylko sen, że nigdy tam nie nocowałam. Ale potem rzucają mi się w oczy różne szczegóły. Koc na fotelu. Pomarańczowy księżyc. Księżniczka Jesieni na poduszce. To się rzeczywiście wydarzyło. To była prawda. Nawet jeśli Noah kłamał, to ja przecież cały czas byłam sobą. Spałam w tym pokoju. Siedziałam w tym fotelu. I pierwszy raz w życiu poczułam, że moje życie należy do mnie. W tym momencie wpada mi do głowy pewien pomysł. Wyjmuję z aparatu kartę pamięci i wkładam ją do laptopa. Zaznaczam zdjęcia pokoju hotelowego i drukuję, a potem przyczepiam wokół lustra w toaletce, tworząc z nich ramkę. Przyglądam się każdemu zdjęciu po kolei. To, jak się czułam w tym pokoju, było po części zasługą Noah. Ale w większości sama na to zapracowałam. Postanowiłam zmierzyć się ze swoim strachem i polecieć do Nowego Jorku. Postanowiłam w siebie uwierzyć. Postanowiłam zaufać Noah i zakochać się w nim. Jestem dobrym człowiekiem. Nieważne, co o mnie piszą w internecie. Ja znam prawdę o sobie, bo to moje życie, a nie tych złośliwych komentatorów. Okej, może nie będziemy żyli z Noah długo i szczęśliwie, ale to nie znaczy, że kiedyś nie spotkam kogoś, z kim mi się to uda. Moje życie może być takie,

jak sobie wymarzę – dopóki będę pamiętać, że należy do mnie. A nie do nich. Zauważam w lustrze swoje odbicie. Wyglądam na bardzo zmęczoną, a od płaczu mam przekrwione oczy. Ale rozpuszczam włosy i potrząsam nimi. Nadal podoba mi się, że są rude. Nawet jeśli komplementy Noah były kłamstwem, ja wciąż akceptuję to, jak wyglądam. Wyłączam laptopa i telefon, a potem idę spać.

Następnego ranka po przebudzeniu od razu siadam przy toaletce i przyglądam się jeszcze raz zdjęciom zatkniętym za ramę lustra, przywołując dobre wspomnienia, tak jakbym ładowała sobie baterie. Po jakichś dziesięciu minutach jestem gotowa, żeby zejść na dół. Tom zdążył już wstać. Czeka na mnie przy stole w kuchni. – Podwiozę cię do szkoły – oznajmia na mój widok. – I będę czekał w samochodzie przez cały dzień na wypadek, gdybyś mnie potrzebowała. – Jak to? Zwariowałeś? – Wręcz przeciwnie. – A nie będziesz umierał z nudów? Tom uśmiecha się do mnie. – Pewnie będę. Zabiorę ze sobą laptopa, bo muszę skończyć pracę na zajęcia. Odwzajemniam jego uśmiech. – Dziękuję. Tom otacza mnie ramieniem. – Wiem, że dasz sobie radę. Wchodząc do szkoły, powtarzam w duchu jego słowa jak mantrę. „Dam sobie radę. Dam sobie radę”. Czuję się tak, jakbym miała nad głową neon z napisem „CISZA”, bo gdy idę korytarzem, wokół mnie milkną wszystkie rozmowy. Ale cisza wcale mi nie przeszkadza. Wszystko jest lepsze od złośliwości, jakie czytałam na swój temat w internecie. Nawet kiedy inni uczniowie szturchają się nawzajem na mój widok i zaczynają się na mnie gapić, nie robi to na mnie większego wrażenia. To naprawdę bardzo dziwne, bo w szkole zawsze czułam się niewidzialna, jakbym żyła w cieniu Megan. Ale teraz jest inaczej. Wszędzie, gdzie się pojawię, wszyscy zwracają na mnie uwagę. Nawet ci ze starszych klas wiedzą, kim jestem. Idąc do mojej sali, myślę o tym, że przed budynkiem w samochodzie taty czeka Tom. Strasznie się cieszę, że nie przekonałam go, żeby wrócił do domu. W sali na mój widok też zapada cisza. Wszyscy milkną i wpatrują się we mnie. Ale to

nic. Droga przez szkołę była jak rozgrzewka przed tą chwilą. I przynajmniej nie zobaczę się z Megan i Olliem aż do zajęć teatralnych, bo są w innych grupach. Podchodzę do ławki obok Kiry i Amary. Obie patrzą na mnie tak, jakby wyrosła mi druga głowa. – Cześć – mówię najspokojniej i najpewniej, jak potrafię. – O, cześć – odpowiada Amara. – Jak tam? – Wygląda na naprawdę zainteresowaną moim samopoczuciem. – W porządku – odsuwam krzesło i siadam. – Na pewno? – dopytuje się Kira, pochylając się w moją stronę. Kiwam głową i zagryzam wargę. Ich wyraźna troska sprawia, że mam ochotę się rozpłakać. Uświadamiam sobie, że wszyscy na nas patrzą, i zaczynają mnie piec policzki. Kira przysuwa swoje krzesło jeszcze bliżej. – Czy to prawda? Ty…? – Nie. – Nie? – szepcze Amara, wymieniając z Kirą zdziwione spojrzenie. – Nie. Ktoś naopowiadał temu portalowi jakichś bzdur. – Czyli nie jesteś Girl Online? – pyta Amara. – Jestem. Byłam. Ale cała reszta to kłamstwo. Było zupełnie inaczej. – Nie mogę uwierzyć, że jesteś Girl Online. Uwielbiam Girl Online – mówi Kira z uśmiechem. – Znalazłam twojego bloga kilka miesięcy temu, kiedy szukałam w Google’u informacji o sklepie Snooper’s Paradise. Twoja notka o wybojach była strasznie śmieszna! – Ja też uwielbiam Girl Online – dodaje Amara, kiwając głową z entuzjazmem. – Naprawdę? – Czuję, jak nieśmiało wstępuje we mnie nadzieja. Są takie miłe. W ogóle mnie nie osądzają za to, co się stało. Bliźniaczki przysuwają krzesła do mojej ławki. – Czyli Chłopak z Brooklynu to ktoś inny? – pyta Kira. Biorę głęboki oddech. – Nie. To Noah Flynn, ale… – tak się wstydzę, że nie mogę tego z siebie wykrztusić – …ale ja nie wiedziałam, kim on jest. Nie powiedział mi, że jest muzykiem, a ja nigdy o nim nie słyszałam.

– Ja też nie – wtrąca Amara. Kira kręci głową i wzdycha. – Czyli cię oszukał? Przytakuję. Zastanawiam się, ile upłynie czasu, zanim przestanie mi być niedobrze na myśl o kłamstwach Noah. Amara kładzie dłoń na mojej dłoni. – To okropne. Przełykam ślinę. Nie mogę się teraz rozpłakać. Wszyscy na mnie patrzą. – Kiedy się dowiedziałyśmy, nie mogłyśmy w to uwierzyć – opowiada Kira. – Powiedziałam Megan, że to niemożliwe, żebyś coś takiego zrobiła. Nie wierzyłam nawet, że jesteś Girl Online. Ale potem wszyscy zaczęli o tym pisać w sieci, więc… – No dobrze, moje drogie potwory, święta się skończyły. Proszę o spokój. – Odwracamy się i widzimy, że w drzwiach sali stoi nasz nauczyciel, pan Morgan. Bliźniaczki przysuwają krzesła do swojej ławki i sięgają do toreb po zeszyty, ale ja siedzę bez ruchu, bo cały czas dźwięczą mi w uszach słowa Kiry: „Powiedziałam Megan, że to niemożliwe, żebyś coś takiego zrobiła. Nie wierzyłam nawet, że jesteś Girl Online. Ale potem wszyscy zaczęli o tym pisać w sieci… Ale potem wszyscy zaczęli o tym pisać w sieci…”. Nie jestem w stanie skupić się na lekcji. Myślę tylko o tym, skąd Megan wiedziała o moim blogu, skoro nie przeczytała o nim w internecie. Ollie mógł jej powiedzieć, że poznałam Noah, ale przecież nie miał pojęcia, że jestem Girl Online. Przez chwilę zastanawiam się, czy Elliot mnie przed nią nie wydał, ale to naprawdę niemożliwe. A skoro Megan wiedziała o blogu i o Noah, zanim usłyszała o nich reszta świata, to może właśnie ona opowiedziała o tym tamtemu portalowi? Lekcja ciągnie się niemiłosiernie, ale w końcu rozlega się dzwonek, a ja natychmiast staję przy ławce bliźniaczek. – Kiedy Megan powiedziała wam o blogu? – We wtorek wieczorem – odpowiada Kira, pakując rzeczy do torby. – Byłyśmy w kawiarni i pokazała nam go w telefonie. Nie wiedziała, że już go czytamy. – Mam nadzieję, że będziesz pisać dalej – dodaje Amara. – Wiesz, kiedy trochę się uspokoi. Twoje posty są świetne. Posyłam jej słaby uśmiech.

– A co powiedziała o… o Noah? – Powiedziała, że zdradził z tobą Leah Brown. – Strasznie jej nagadałam, kiedy z tym wyjechała – mówi Kira z nieśmiałym uśmiechem. – Powiedziałam, że nie mogłabyś zrobić czegoś takiego. A przynajmniej nie specjalnie. Odwzajemniam jej uśmiech. – Dzięki. – Szczerze mówiąc, nie wiem, czy jeszcze lubię Megan – dodaje Kira. – Nie mogłam uwierzyć, że wrzuciła ten film z premiery na Facebooka. Nagle mam wielką ochotę uściskać Kirę, ale za bardzo się boję, że wybuchnę płaczem. – Szybciej, dziewczyny. Nie śpieszycie się na następną lekcję? – Pan Morgan woła nas spod tablicy. – Widzimy się na lunchu? – pyta Amara. Kiwam głową. – Nie martw się, zaopiekujemy się tobą – obiecuje Kira. – Pewnie. W końcu jesteś Girl Online – dodaje Amara. – A my jesteśmy twoimi największymi fankami. Rozmowa z bliźniaczkami poprawia mi humor… na jakieś dwie minuty, bo tyle zajmuje mi dojście do sali teatralnej. Idąc korytarzem, czuję, jak ściska mnie w żołądku na myśl o spotkaniu z Megan i Olliem. Spóźniam się i wszyscy są już w środku, ale nie widzę żadnego z nich w sali. – Pen! – woła pan „Mówcie mi Jeff”, gdy tylko wchodzę do sali. – Jak tam? Od razu widzę, że on też wie o wszystkim. Czuję na sobie dwadzieścia kilka par oczu, więc przywołuję z pamięci obraz mojego pokoju w hotelu Waldorf i mówię sobie w duchu, że to moje życie, a nie ich, i że tylko ja wiem, co się naprawdę wydarzyło. – Dobrze – odpowiadam, a w drodze do mojej ławki uświadamiam sobie, że byłam prawie całkiem szczera. Kiedy przychodzi pora na lunch, czuję się jeszcze lepiej. Megan i Olliego nie ma dziś w szkole, a ci, których docinków najbardziej się obawiałam, odnoszą się do mnie z niechętnym szacunkiem. Może dlatego, że nie wiedzą do końca, jak się zachować. A może

Leah Brown nie ma po prostu zbyt wielu fanów w mojej szkole. Tak czy inaczej, Kira i Amara są dla mnie kochane, a inni zostawiają mnie w spokoju. Przed końcem przerwy wymykam się do Toma. Zasnął z czołem na kierownicy, więc pukam w szybę, żeby go obudzić. – Co się stało? – pyta od razu z zaniepokojonym wyrazem twarzy. – Wszystko okej, możesz jechać do domu – mówię. Przeciera oczy. – Na pewno? – Tak, nikt się mnie nie czepia. Poważnie. Jedź do domu. Wyśpij się porządnie… w swoim łóżku. Tom marszczy brwi. – Okej, ale nie będę ściszał telefonu, więc gdybyś mnie potrzebowała, po prostu zadzwoń, a ja zaraz przyjadę. Uśmiecham się. – Jasne. Patrzę, jak Tom odjeżdża, i już mam wrócić do szkoły, kiedy czuję, jak w kieszeni swetra wibruje mi komórka. Wyjmuję ją i widzę, że dostałam SMS-a od Elliota. Otwieram go z walącym sercem.

Szukam w tekście wiadomości jakichś wskazówek, z których mogłabym wywnioskować, czy to Elliot mnie wydał. Nie znajduję ich, więc postanawiam zapytać go o to wprost.

Elliot tego nie zrobił. Nie sprzedał mnie portalowi plotkarskiemu. Zalewa mnie fala ulgi, ale czuję się też winna, że w ogóle go o to posądzałam.

Zaczynam iść w kierunku plaży, po drodze wstukując na komórce odpowiedź.

Elliot stoi oparty o automat do gry, a ja od razu widzę po nim, że stało się coś złego. Jest ubrany w ogromną bordową puchówkę, gigantyczne zielone kalosze i wielką czapę ze sztucznego futra, ale tym razem jego dziwaczna stylizacja nie wygląda fajnie. – Co się stało? – mówimy równocześnie. – Raz, dwa, trzy, moje szczęście! – wołamy znów dokładnie w tym samym momencie. Patrzymy na siebie przez chwilę, a potem wybuchamy śmiechem. Ale śmiech zaraz zamienia się w płacz, a Elliot mocno mnie przytula. – Nie mogę oddychać – mamroczę, usiłując odsunąć twarz od jego monstrualnej kurtki. – Przepraszam. Przepraszam. – Elliot cofa się o krok. – Pen, strasznie cię przepraszam. – Za co? – pytam, bo tli się we mnie jeszcze ostatnia iskierka podejrzeń. – Za ten głupi komentarz pod twoją notką o postanowieniach noworocznych. Zachowałem się jak totalny idiota, ale w domu działo się tyle rzeczy. Muszę ci wszystko opowiedzieć. Patrzę mu w oczy. – Naprawdę uciekłeś? Elliot kiwa głową z poważnym wyrazem twarzy. – Niestety. Od dziś jestem bezdomny. Nie mam dachu nad głową. Jestem kolejną zagubioną duszą, która tuła się po ulicach. – Przecież jest środek zimy. Zamarzniesz na śmierć. – A jak myślisz, dlaczego tak wyglądam? – Elliot wskazuje na swój dziwny strój. – Nie ubrałem się jak biedny rosyjski rybak dla zabawy. Próbuję uniknąć hipotermii! – Ale dlaczego uciekłeś? – Tata powiedział, że mnie wydziedziczy, jeśli znajdę sobie kiedyś chłopaka. – Elliot odwraca się ode mnie i wbija wzrok w automat do gry. Migające lampki oświetlają mu twarz, rysując na niej fantazyjne wzory. – Jak to? – patrzę na niego przerażona.

Elliot spogląda na mnie. W oczach lśnią mu łzy. – Powiedział, że nie mogę mieszkać dalej pod jego dachem, jeśli kiedykolwiek zostanę – Elliot zgina palce, kreśląc w powietrzu cudzysłów – praktykującym homoseksualistą. A wczoraj rano zrobiło się jeszcze gorzej i zabrał mi laptopa i telefon. – Co? Ale dlaczego? – Bo ubzdurał sobie, że poznałem kogoś w Ameryce, i nie chciał, żebym się z nim kontaktował. – A czemu tak pomyślał? – Pamiętasz mój plan, jak zepsuć rodzicom święta? Kiwam głową. – Harleyowiec Hank? – Tak. Ten punkt miał nieprzewidziane skutki uboczne. – O nie. – Powiedziałem do mojego taty: „Nie możesz odciąć nastolatkowi dostępu do internetu. To tak, jakbyś odciął mu dopływ powietrza”. – I co on na to? – Jest prawnikiem. Tak długo cytował różne ustawy, aż w końcu odechciało mi się z nim dyskutować. Chyba właśnie wtedy do nas przyszłaś. – Elliot marszczy brwi. – Dlaczego nie zastukałaś w ścianę? I czemu wysłałaś mi taką okropną wiadomość? Przez ten komentarz na blogu, tak? Przepraszam, Penny. Byłem taki zazdrosny i zachowywałem się okropnie. Patrzę na niego ze zdziwieniem. – Jak to zazdrosny? O co? – O Noah. I o ciebie. – Zawstydzony Elliot odwraca wzrok. – Czego mi zazdrościłeś? – Tego, że masz tak łatwo. Spotykasz kogoś, kto ci się podoba, a twoim rodzicom to nie przeszkadza. I jeszcze mówią: „Hej, spędźmy z nim Boże Narodzenie!”. Możesz się zakochać, a potem żyć długo i szczęśliwie jak Kopciuszek. Jeżeli ja kiedykolwiek spotkam mojego Księcia z Bajki, zostanę wydziedziczony. – Och, Elliot – przytulam go z oczami pełnymi łez. Przez cały ten czas nie przyszło mi

do głowy, że Elliot może się tak czuć. Nie wiedziałam, jak mu ciężko. – I nienawidzę siebie za to, że wyżywałem się na tobie – szlocha mi w ramię Elliot. – Jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Moją jedyną prawdziwą przyjaciółką. A ja nie umiałem się cieszyć twoim szczęściem. Ale strasznie się bałem, Pen. Dalej się boję, że on mi ciebie zabierze. Nie mogę powstrzymać sarkastycznego prychnięcia. Elliot marszczy brwi. – Co? – Nie masz się czym martwić. – Dlaczego? – Elliot wyciera oczy i przygląda mi się uważnie. Wzdycham. – Czyli nie widziałeś, co się stało? – Gdzie? – W internecie? – Nie. Mówiłem ci, dopiero przed chwilą odzyskałem moje rzeczy. Włamałem się do gabinetu taty, kiedy był w pracy, i je zabrałem. – Okazało się, że Noah jest muzykiem. Elliot patrzy na mnie nic nierozumiejącym wzrokiem. – Znanym muzykiem. To znaczy, znanym w Ameryce. A poza tym… – urywam, bo z trudem przechodzi mi to przez gardło – …spotyka się z Leah Brown. Elliotowi opada szczęka. – Co? Z Leah Brown? Tą Leah Brown, która jest na szczycie listy przebojów? Kiwam głową. – Tą Leah Brown, która śpiewa Do You Wanna Taste My Candy?, ten hit? Tą Leah Brown? Znów kiwam głową, a do oczu napływają mi łzy. – Masakra! – Elliot wpatruje się we mnie, a ja zauważam, że na jego twarzy nie ma ani śladu radości, tylko szok i przerażenie, i znów czuję się okropnie, że w niego zwątpiłam. – O Boże, Pen. Ale jak… jak mu się udało to przed tobą ukryć? Więc opowiadam mu o różnych drobnych wskazówkach, na które po prostu nie

zwróciłam uwagi. O dziewczynie przed sklepem ze starociami, o podsłuchanej rozmowie Noah z Sadie Lee, o tym, jak rzadko pokazywał się ze mną publicznie. Elliot bez przerwy kręci głową. – A co z tym wszystkim, co napisałaś na blogu? O tym, że jest twoją bratnią duszą? – Pomyliłam się. – Kiedy to mówię, muszę powstrzymać szloch. – A teraz cały świat się o nas dowiedział, bo ktoś sprzedał naszą historię portalowi z plotkami o celebrytach. I wszyscy wiedzą, że piszę bloga. – Ale skąd? Mówiłaś Noah o Girl Online? – Nie. Powiedziałam tylko tobie. Elliot wbija we mnie zranione spojrzenie. – Czekaj. – Wyciąga komórkę z kieszeni i szuka czegoś w skrzynce odbiorczej. – Myślałaś, że to ja się wygadałem! – Bo tylko ty wiedziałeś o blogu. A przynajmniej tak mi się wydawało… – Kto jeszcze mógł o nim wiedzieć? – Megan. Elliot unosi brwi tak wysoko, że prawie dotykają jego włosów nad czołem. – Co? Ale skąd? Chyba jej nie powiedziałaś? – Nie. Ale może coś zobaczyła wtedy, kiedy u mnie nocowała. Albo… – Albo co? – Albo Ollie jej powiedział. Elliot marszczy brwi. – A skąd Ollie miałby wiedzieć o Girl Online? – Przyszedł do mnie we wtorek. Był w moim pokoju. Mógł zobaczyć bloga na laptopie. Elliot wpatruje się we mnie wybałuszonymi oczami. – Okej, możemy się umówić, że moja odpowiedź na wszystkie twoje rewelacje zaczyna się od głośnego: COOO? Kiwam głową ze śmiechem. – No to co Chodzące Selfie robiło w twoim pokoju? – Chciał się ze mną zobaczyć. Przyniósł mi prezent pod choinkę. – Prezent pod choinkę? Jaki?

– Właściwie to nie wiem. Nawet go nie otworzyłam. To Ollie powiedział mi, że Noah jest muzykiem. Zobaczył jego zdjęcie na moim lustrze i go rozpoznał. – Co… ale… o Boże! – Elliot łapie mnie za rękę. – Okej, przykro mi, ale uważam, że powinniśmy siedzieć przy tej rozmowie. I mieć przed sobą dwa czekoladowe shaki, bo inaczej chyba zemdleję z wrażenia. – Idziemy do Choccywoccydoodah? – mówimy równocześnie, a potem znów wołamy w tym samym momencie: – Raz, dwa, trzy, moje szczęście! Biorę Elliota pod ramię – a raczej próbuję go wziąć pod ramię, co jest trudne przez jego monstrualną puchówkę – i idziemy na molo. I chociaż wieje lodowaty wiatr, czuję, jak w moim wnętrzu rozlewa się kojące ciepło. Nie musiałam się wczoraj tak martwić. Wcale nie jestem sama. Mam moją rodzinę i bliźniaczki, a poza tym odzyskałam fantastycznego najlepszego przyjaciela.

W drodze do kawiarni humor poprawia mi się jeszcze bardziej. Żaden z koszmarnych scenariuszy, które przyszły mi wczoraj do głowy, jednak się nie spełnił. Przeszliśmy właśnie przez całe miasto i nikt mnie nie rozpoznał ani za mną nie krzyczał. Jeżeli jeszcze uda mi się unikać internetu przez najbliższy rok, to jakoś sobie poradzę. Zamawiamy shaki i siadamy w głębi lokalu. Zwykle lubię mieć widok na drzwi, żeby obserwować ludzi, ale dziś jest inaczej. Dziś instynktownie siadam tyłem do reszty sali – na wszelki wypadek. – Wiesz co, Penny, Noah nie wie, co stracił – mówi Elliot, rozpinając puchówkę. – Ty kiedyś o nim zapomnisz i zaczniesz spotykać się z kimś innym, ale skoro on jest takim ściemniaczem, to nigdy nie będzie naprawdę szczęśliwy. Kiwam głową, chociaż jeszcze nie do końca w to wierzę. – Dzięki. Strasznie się cieszę, że cię mam. I wiesz co? Nieważne, jak to wszystko się potoczy. Nawet jeśli jakimś cudem spotkam kiedyś prawdziwego Księcia z Bajki, to i tak nikt mi cię nie zastąpi. Zawsze będę potrzebować mojego najlepszego przyjaciela. Spoglądam na Elliota z nadzieją, ale on marszczy brwi. – No proszę – mówi, zaciskając usta jak zwykle, kiedy coś go naprawdę zdenerwuje. Najpierw wydaje mi się, że patrzy na mnie, ale później orientuję się, że wbił wzrok w coś za moimi plecami. Odwracam się i widzę, jak do lady podchodzą Megan i Ollie, zatopieni w rozmowie. Czuję nagły przypływ paniki. Co ja mam im powiedzieć? Co ja mam zrobić? Ale okazuje się, że nie muszę robić nic, bo Elliot natychmiast zrywa się z miejsca. – Hej, Mega-biczo! – woła do Megan. Megan i Ollie odwracają się i zauważają nas – i w tym momencie jestem już pewna, że to oni za wszystkim stoją. Na mój widok robią się zakłopotani, jakby czuli się winni. – Może się do nas dosiądziecie? – proponuje Elliot. – Nie, nie, właśnie wychodzimy – odpowiada Megan. Wygląda na bardzo zdenerwowaną.

– To dziwne, bo mógłbym się założyć, że dopiero weszliście. – Elliot rusza w ich kierunku, więc wstaję i biegnę za nim. – Cześć, Penny – rzuca pod nosem Ollie, nie patrząc na mnie. – To ty rozpuszczasz o mnie plotki? – pytam, wpatrując się w Megan. Ona też unika mojego spojrzenia i spuszcza wzrok na podłogę. Podchodzę o krok bliżej. – Pytałam, czy to ty rozpuszczasz o mnie plotki? – Jakie PLOTKI? – syczy Megan. – Że próbujesz odbić chłopaka innej dziewczynie? – Nie próbowałam nikomu odbić chłopaka – odpowiadam. – Nie wiedziałam, kim on jest. Nie wiedziałam, że się z kimś spotyka. – Ta, jasne. – Megan patrzy na mnie pogardliwie. – Jeśli nie chciałaś, żeby ktoś się o tym dowiedział, to po co pisałaś o nim na swoim głupim blogu? – Mój blog jest anonimowy. To znaczy, był anonimowy, dopóki się o nim nie dowiedziałaś. – Odwracam się do Olliego. – Zobaczyłeś, że jestem zalogowana, kiedy byłeś u mnie w pokoju, tak? Ollie nie odpowiada, ale robi się czerwony. Wpatruję się w niego z niedowierzaniem. – Grzebałeś mi w laptopie? – Leżał na wierzchu – broni się Ollie. – Chciałem coś poczytać, jak byłaś w łazience. – Wiesz, Penny, jesteś ostatnią osobą, która może teraz krytykować innych – rzuca wyniośle Megan. – Słuchaj – zaczyna Elliot, odwracając się do niej – chodzisz na jakieś zajęcia dodatkowe z bycia totalną biczą czy przychodzi ci to naturalnie? – Nie mam ci nic do powiedzenia – oświadcza lodowato Megan. – To dobrze, bo ja mam ci mnóstwo do powiedzenia, więc cieszę się, że nie będziesz mi przerywać. – Elliot podchodzi do niej bliżej. Ich twarze dzieli teraz kilka centymetrów. – Jesteś jedną z najbardziej kostycznych (sprawdź sobie w słowniku), obmierzłych (sprawdź sobie w słowniku), głupich (to słowo powinnaś znać) osób, jakie spotkałem w życiu. I gdyby nie to, że właśnie bardzo zraniłaś moją najlepszą przyjaciółkę, nie marnowałbym na ciebie ani jednego paskala (sprawdź sobie w słowniku) oddechu. Megan odwraca się do Olliego. – Pozwolisz mu tak do mnie mówić?

Ollie patrzy na nią, jakby nie wiedział, o co jej chodzi. Elliot parska śmiechem. – No weź. Przecież on się cały czas zastanawia, czy to dobry moment na selfie. – Spogląda na Olliego. – Tak przy okazji, odpowiedź brzmi: nie. To fatalny moment. Ale nieważne, o czym to ja mówiłem? – Przenosi znów wzrok na Megan. – A tak: nie mam najmniejszych wątpliwości, że jesteś jedną z najbrzydszych osób, jakie kiedykolwiek widziałem. Megan wyraźnie się wzdryga. Elliot kiwa głową. – To prawda. Jesteś taka zgryźliwa i sztuczna, że aż tryska ci to z porów jak ropa. Megan wciąga głośno powietrze. W tym momencie z kuchni wychodzi kelnerka z tacą, na której stoją nasze shaki. – Och – mówi zaskoczona, widząc nas przy ladzie. – Wszystko w porządku. Wypijemy je tutaj! – woła Elliot. – Z przyjaciółmi. Patrzę na niego, a on mruga do mnie ukradkiem. Kelnerka stawia tacę na ladzie, a potem znika w kuchni. – Gotowa? – pyta mnie cicho Elliot, kiedy odwracamy się po szklanki. – Gotowa – odpowiadam. Bierzemy nasze shaki, odwracamy się i oblewamy nimi Megan i Olliego. Gdyby na olimpiadzie była dyscyplina „synchroniczne rzucanie shake’ami”, zdobylibyśmy złoto. Megan i Ollie stoją jak wryci, a lepki, brązowy płyn kapie im z głów na ubrania. – Okej – mówi Elliot do Olliego. – TEN moment byłby idealny na selfie. – Potem odwraca się do mnie. – Lepiej już stąd chodźmy. – Dobra. – Ale przed wyjściem staję tuż obok Megan. – Jesteś żałosna – mówię jej. – I nie tylko ja tak myślę. A później wychodzimy z Elliotem na dwór i biegniemy przed siebie. Zatrzymujemy się dopiero przy dworcu. Łapię się za bok, usiłując złapać oddech. – Boże, to było totalnie epickie! – woła zdyszany Elliot. – Często zastanawiałem się, jak się na nich zemścić, ale miałem dużo gorsze pomysły. – Zastanawiałeś się, jak się na nich zemścić?

– No pewnie. Ale nigdy nie wymyśliłem nic aż tak fajnego – mówi z zachwytem, a potem nagle smutnieje. – Co się stało? – Z tego wszystkiego zapomniałem, że uciekłem z domu. Patrzymy na bezdomnego, który leży na progu stacji. Twarz i ubranie ma czarne od brudu. – Na pewno nie będziesz spał dziś na dworze – oświadczam. – Idziemy do mnie. Moi rodzice nie będą mieć nic przeciwko temu, że u nas zanocujesz. Właśnie wczoraj mówili, jak im ciebie brakuje, odkąd wyjechałeś z Nowego Jorku. – Naprawdę? – Tak. A potem może namówimy tatę, żeby porozmawiał z twoimi rodzicami. Wiesz, że świetnie sobie radzi w trudnych sytuacjach. On będzie wiedział, co robić. Tata wie dokładnie, co robić. W domu opowiadamy mu, co się stało, a on mówi Elliotowi, że może u nas zostać, ile będzie chciał, a potem idzie porozmawiać z jego rodzicami. Okazuje się, że mama Elliota bardzo się zdenerwowała, kiedy przeczytała jego list pożegnalny – który zajął pięć stron A4, więc należałoby go raczej nazwać ESEJEM pożegnalnym – i postanowiła, że przeprowadzi poważną rozmowę z mężem, kiedy ten wróci z pracy. Wieczór upływa nam na jedzeniu pizzy i oglądaniu starych odcinków serialu Przyjaciele. Od czasu do czasu zerkamy na siebie, szepczemy „Dżizas, pamiętasz akcję z shake’ami?” i wybuchamy śmiechem. Znów jest między nami normalnie i strasznie się z tego cieszę. Tylko że przez cały czas czuję głęboko w środku ogromny smutek, którego nie da się wyleczyć śmiechem ani nawet największą pizzą na świecie. Około ósmej przychodzi tata Elliota i pyta syna, czy mogą chwilę porozmawiać. Idą do kuchni, a ja siedzę w salonie jak na szpilkach. Ale nie słyszę podniesionych głosów, a w pewnej chwili rozlega się nawet śmiech. W końcu Elliot wyłania się z kuchni z nerwowym uśmiechem na twarzy. – Wracam do domu – zdradza mi szeptem. – Powiedział, że mogę korzystać z laptopa i telefonu. – A co z…? – rzucam Elliotowi znaczące spojrzenie.

– Powiedział, że pójdzie do jakiegoś „specjalisty” – Elliot robi cudzysłów w powietrzu – który pomoże mu zaakceptować „moją orientację”. – Wow. Ale wiesz, może się wyrobi. Elliot wybucha śmiechem. – Albo się wyrobi, albo ja nie wyrobię. – Przytula mnie mocno. – Kocham cię, Pen. – Ja też cię kocham. Po wyjściu Elliota parzę sobie rumianek i zabieram kubek do swojego pokoju. To był dzień pełen wrażeń. Na myśl o tym, jak czułam się wczoraj, wyrywa mi się głośne westchnienie ulgi. Tom miał rację. Świetnie mi to zrobiło, że w końcu zmierzyłam się ze światem i powiedziałam Megan i Olliemu, co o nich myślę. Mój wzrok pada na nieotwarty prezent gwiazdkowy od Olliego. Ciekawe, co mi dał. Podnoszę paczuszkę z podłogi i rozrywam papier. W środku jest ramka ze zdjęciem… Olliego. To jedna z fotek, które zrobiłam mu na plaży. Nie mogę powstrzymać śmiechu. Kto daje dziewczynie w prezencie swoje zdjęcie? Od razu przychodzi mi na myśl Noah i jego niespodzianki: Księżniczka Jesieni, album fotograficzny, piosenka. Za każdym razem pomyślał o mnie, a nie o sobie – tak powinno się wybierać prezenty. Znów zalewa mnie fala bólu i niedowierzania. Wydawał się taki szczery, taki troskliwy. Wrzucam zdjęcie Olliego do kosza na śmieci i podchodzę do odtwarzacza płyt. Nie rozumiem, jak to się mogło stać, ale to nieważne; stało się i muszę sobie jakoś poradzić. Wyjmuję płytę z wieży i chowam ją do opakowania razem z odręcznie napisanym tekstem piosenki. Staję z nią nad koszem, ale z jakiegoś powodu nie mogę jej wyrzucić, więc zamiast tego postanawiam wcisnąć ją pod stos ubrań w szafie. Kiedy wsuwam rękę między ciuchy, wyczuwam znajomy kształt – mojego laptopa. Czy naprawdę zmierzyłam się ze światem, skoro dalej boję się wejść online? Wyciągam komputer i patrzę na niego przez chwilę. „Słuchaj, to nic strasznego”, mówię sobie w duchu, udając Ocean Strong. Idę z laptopem na łóżko i loguję się do skrzynki mailowej. Skasowałam konto na Twitterze i Facebooku i wyłączyłam możliwość komentowania moich notek, więc nowych wiadomości nie jest dużo, ale zauważam e-mail od portalu Celeb Watch. Otwieram go ze ściśniętym żołądkiem. Od: [email protected]

Do: [email protected] Temat: OGROMNA SZANSA – WYWIAD NA WYŁĄCZNOŚĆ Hej! Pewnie już wiesz, że na naszym portalu pojawiły się ostatnio informacje o twojej znajomości z Noah Flynnem. Bardzo chcielibyśmy przedstawić naszym 5,3 milionom czytelników twoją wersję wydarzeń. Za wywiad na wyłączność o związku z Noah Flynnem Celeb Watch zapłaci ci 20 tysięcy dolarów, a obecność na naszej stronie znacznie zwiększy popularność twojego bloga, nie mówiąc już o potencjalnych kontraktach reklamowych.

Wpatruję się w ekran i nie mogę uwierzyć w to, co czytam. Teraz chcą poznać moją wersję wydarzeń? Po tym, jak napisali o mnie te wszystkie bzdury? I naprawdę myślą, że wezmę od nich pieniądze, skoro tak mnie potraktowali? Mam ochotę napisać im dokładnie, co o nich myślę, ale potem wpadam na lepszy pomysł. Wylogowuję się z poczty i wchodzę na swojego bloga.

4 stycznia

Od bajki do horroru Cześć, Większość z was pewnie już wie, że przez ostatnich kilka dni w internecie dużo się mówi o mnie i o moim blogu. Dużo i bardzo źle. Obcy ludzie zamieszczają totalne kłamstwa na mój temat i obrażają mnie w sieci. A portale plotkarskie piszą o mnie artykuły, chociaż nikt nawet się nie pofatygował, żeby sprawdzić, czy mają cokolwiek wspólnego z rzeczywistością. Ci ludzie mnie nie znają. Nikt z was mnie nie zna. Nikt z was nie ma pojęcia, co się naprawdę wydarzyło. A mimo to uważacie, że macie prawo to komentować i mnie wyzywać. Tylko tu byłam całkowicie szczera. O to chodziło w moim blogu – chciałam mieć miejsce, w którym będę mogła być w stu procentach sobą. Wszystko, co napisałam w notkach, jest prawdą. Albo tym, co sama uważałam za prawdę. Nie znałam prawdziwej tożsamości Chłopaka z Brooklynu. Wiedziałam, że ma na imię Noah i że lubi muzykę, ale nie miałam pojęcia, że podpisał kontrakt z wytwórnią płytową – ani że spotyka się z kimś innym. Gdybym o tym wiedziała, nigdy bym się nim nie zainteresowała. Zostałam oszukana. Mam złamane serce. A do tego jeszcze ktoś dowiedział się o tym blogu i zdradził, kim jestem. Kiedy to wszystko na mnie spadło, miałam wrażenie, jakby cały świat zwalił mi się na głowę. Przez długi czas ten blog był jedynym miejscem, w którym czułam się bezpiecznie – myślałam, że mogę tu napisać o moich najskrytszych uczuciach i nikt mnie nie będzie oceniał.

Ale przez ostatnich kilka dni przekonałam się, jaki płytki bywa internetowy świat. W tym świecie ludziom wydaje się, że ukryci za swoimi ekranami i nickami mogą wygadywać okropne rzeczy o kimś, kogo nawet nie znają. A portalom takim jak Celeb Watch wydaje się, że mogą publikować sensacyjne artykuły bez sprawdzenia, czy te sensacje są prawdą. Dziś Celeb Watch skontaktował się ze mną po raz pierwszy od chwili, kiedy ukazał się tekst na mój temat. Dostałam propozycję udzielenia wywiadu na wyłączność o moim „związku z Noah Flynnem”. Zaproponowali mi za niego 20 tysięcy dolarów. Napisali też, że taki wywiad zwiększy popularność mojego bloga. Jakbym chciała, żeby mój blog był znany dzięki bandzie oszustów. Prawda jest taka, że nigdy nie zdradziłabym nikogo za pieniądze, a już na pewno nie kogoś, kogo kocham. Nawet jeśli bardzo mnie zranił. Więc na zakończenie ostatniej notki na tym blogu mam wam do powiedzenia jeszcze jedno. Za każdym razem, kiedy zamieszczacie coś w internecie, macie wybór. Może to być coś, przez co świat stanie się lepszy, albo coś, przez co świat stanie się gorszy. Ja na blogu Girl Online starałam się pisać tak, żeby świat stawał się lepszy. I przez jakiś czas chyba mi się udawało. Dlatego następnym razem, kiedy postanowicie napisać komentarz, udostępnić zmianę statusu albo wrzucić linka, zastanówcie się – czy dzięki temu świat stanie się lepszy? Jeśli odpowiedź brzmi: „nie”, lepiej tego nie róbcie. Świat jest już wystarczająco smutny. Nie pogarszajcie sytuacji. Nie będę tu więcej pisać. Ale chciałabym bardzo podziękować wszystkim na tym blogu, którzy do tej pory sprawiali, że mój świat stawał się lepszy – nigdy was nie zapomnę… Penny Porter, czyli Girl Online xxx

Następnego dnia budzi mnie walenie w ścianę – to Elliot wysyła mi zakodowany komunikat: „Mogę przyjść?”. Odpowiadam: „Tak”, przecieram oczy i zerkam na budzik. Jest dopiero 6.30 rano, więc od razu robię się niespokojna. Co jeszcze mogło pójść nie tak? Zaspana zwlekam się po schodach, żeby mu otworzyć. – Słuchaj, wiem, że chciałaś skończyć z blogiem – zaczyna Elliot, przepychając się obok mnie w drzwiach. – Skończyłam. Na zawsze. – Tak, tak, na wieki wieków, nieważne! – woła podekscytowany Elliot, wymachując komórką. – Ale jest coś, co według mnie powinnaś zobaczyć. Wpatruję się w niego z niedowierzaniem. – Czy to ma jakiś związek z tą całą aferą z Noah? Bo jeśli tak, to nie chcę na to patrzeć. Elliot uśmiecha się. – Trochę tak, ale naprawdę warto. Uwierz mi. – Lepiej, żebyś miał rację – wzdycham i biorę od niego telefon. Na ekranie wyświetla się profil Elliota na Twitterze. – Masz swój własny hashtag – wyrzuca z siebie jednym tchem. – Co? – Patrzę na tweety. Wszystkie kończą się tekstem #KochamyCieGirlOnline. – Jest jeszcze #TakDlaGirlOnline i #ChcemyGirlOnline – oświadcza Elliot z dumą. – Po twojej wczorajszej notce Twitter oszalał. Zaczynam czytać. Wszystkie tweety są naprawdę miłe – ludzie piszą, jak im brakuje mojego bloga, i radzą mi, żebym się nie przejmowała hejterami. A potem zauważam wpis @PegasusGirl. Przepraszam, że cię skrytykowałam. Proszę wróć! #ChcemyGirlOnline

Elliot patrzy na mnie z zachwytem.

– Niesamowite, prawda? – Tak. Nie. Nie wiem. – I naprawdę nie wiem. Po tym wszystkim, co się wydarzyło wcześniej, internet zaczął mnie przerażać i nie jestem pewna, czy chcę tam wrócić, zwłaszcza że nie będę już anonimową Girl Online. – Myślisz, że światem online rządzi fałsz, ale jest w nim też prawda – mówi Elliot. – Ty pisałaś prawdę na swoim blogu. – Pokazuje na komórkę. – I oni też piszą prawdę. Kochają cię. Przez cały piątek i sobotę zastanawiam się, co zrobić z blogiem, a Elliot relacjonuje mi postępy kampanii hashtagowej. W niedzielę budzą mnie pierwsze okrzyki mew, a potem nie mogę już zasnąć. W końcu postanawiam wstać i pójść z aparatem na plażę. Robienie zdjęć zawsze pomaga mi poukładać sobie wszystko w głowie. W kuchni natykam się na tatę. – Wychodzisz gdzieś? – pyta, patrząc na mnie z zaskoczeniem. – Tak, pomyślałam, że zrobię trochę zdjęć na plaży, dopóki nikogo tam nie ma. – Biorę banana z misy z owocami i wsuwam go do kieszeni. – Ile ci to zajmie? – Nie wiem. Jakąś godzinę, może dwie. Tata marszczy brwi. – Okej, a potem wracasz prosto do domu? – Tak, a czemu pytasz? – Po prostu zastanawiam się, kiedy zacząć przygotowywać lunch – odpowiada i chowa się za swoją gazetą. Już mam wyjść, kiedy w kuchni pojawia się mama. – Penny! Dlaczego tak wcześnie wstałaś? – Nie mogłam spać. – Marszczę brwi. – A ty, dlaczego tak wcześnie wstałaś? Pamiętasz, że jest niedziela? W niedzielę mama zwykle nie wstaje przed dziesiątą; to jedyny dzień, kiedy może się porządnie wyspać. – Ja też nie mogłam spać. Wzruszam ramionami. – Okej, to ja idę. Będę za trochę.

– Za trochę, czyli kiedy? Gdzie idziesz? – pyta mama. – Na plażę, robić zdjęcia. Wrócę koło południa. – Okej, tylko daj znać, jeśli będziesz chciała pójść gdzieś jeszcze – mówi tata, zerkając na mnie znad gazety. – Jasne. Pa. Dopiero przed domem uświadamiam sobie, że pewnie nadal się o mnie martwią po moim ostatnim ataku paniki, więc piszę do taty:

Może trochę się uspokoi, jeśli będzie wiedział, gdzie dokładnie jestem. Plaża jest całkiem pusta. To jeden z tych ponurych styczniowych dni, kiedy na świecie królują wszelkie możliwe odcienie szarości. Ale mi to nie przeszkadza. Lubię być sama nad morzem. Czuję się wtedy tak, jakby plaża była moim prywatnym ogrodem. Chowam się przed wiatrem za głazem i patrzę na fale. I nagle mnie samą zalewa fala – fala żalu. Teraz, kiedy wreszcie przestałam się martwić innymi rzeczami – Elliotem, blogiem, szkołą, Megan i Olliem – wróciły do mnie wszystkie wspomnienia o Noah. Siedzę tak całą wieczność, myśląc o tym, co się między nami wydarzyło. Nie czuję już złości. Czuję tylko smutek. W końcu zmuszam się, żeby wstać. Muszę pomyśleć o czymś innym. O czymś, co mnie nie rani. Biorę do ręki aparat i idę na stare molo. Uwielbiam stare molo w Brighton. Jest spróchniałe i poczerniałe, przez co wygląda jak dekoracja z jakiegoś dawnego horroru. A dziś, owiane wiatrem i obmywane falami, wydaje mi się jeszcze bardziej tajemnicze. Słyszę za sobą ostry gwizd, jakby ktoś próbował przywołać psa. Kucam i robię zbliżenie na molo. Przychodzi mi do głowy, że fajnie byłoby zauważyć w obiektywie bladą sylwetkę ducha ponad konstrukcją. Gwizd rozlega się jeszcze raz, tym razem jest dłuższy i bardziej natarczywy. Może ktoś zgubił psa? A może pies wbiegł do morza? Odwracam się, ale nikogo nie widzę. I nagle na szczycie głazu, za którym

siedziałam, miga mi przed oczami coś kolorowego. I coś brązowego. Instynktownie kieruję obiektyw w tym kierunku i włączam zoom. – Jak to…? Mrugam i znów zaglądam w obiektyw. Na szczycie głazu siedzi Księżniczka Jesieni. Ale to przecież niemożliwe. Zostawiłam ją Belli w Nowym Jorku. Ruszam plażą w tamtą stronę, a kamyki trzeszczą mi pod stopami. Na pewno da się to jakoś wyjaśnić. Musiałam się pomylić. Ale im bliżej podchodzę, tym większą mam pewność, że to ona. Widzę jej sukienkę z niebieskiego aksamitu, kremowe policzki i kasztanowe włosy, szalejące na wietrze. Zatrzymuję się o kilka kroków od głazu i rozglądam się wokół siebie. To musi być jakiś żart. Ale kto by się ze mnie tak nabijał? I po co? Może rodzice przywieźli mi lalkę w swoim bagażu? Może to oni ją tam posadzili? Tylko po co mieliby to robić? To bez sensu. Staję plecami do głazu i patrzę na plażę, ale nie ma na niej nikogo oprócz mnie. I wtedy słyszę chrzęst kroków na kamykach za sobą, więc odwracam się z impetem. – O Boże! Obok głazu stoi Noah. Pewnie wcześniej za nim kucał. Jest ubrany w skórzaną kurtkę, czarne dżinsy i znoszone buty, a na czoło ma naciągnięty kaptur bluzy. – Bella powiedziała mi, że twoja lalka za tobą tęskni – mówi, wskazując głową Księżniczkę Jesieni. Nie mogę wydusić z siebie ani słowa. Jestem przekonana, że coś mi się przywidziało, że to się nie dzieje naprawdę. Noah robi krok w moją stronę, a ja instynktownie się cofam. – Muszę z tobą porozmawiać – mówi napiętym głosem. – Ale… ja nic z tego nie rozumiem. – Czuję na twarzy podmuch zimnego wiatru i nagle wracam do rzeczywistości. – Dlaczego… dlaczego mnie okłamałeś? Noah spuszcza wzrok na kamyki. – Przepraszam. Chciałem powiedzieć ci prawdę, ale bałem się, że wszystko zepsuję. Co? Moje zdumienie ustępuje złości. – No tak, pewnie gdybyś mi powiedział, że masz już dziewczynę, to raczej nie byłabym zachwycona. Noah wciska dłonie do kieszeni dżinsów.

– Nie mam dziewczyny. I wtedy też nie miałem. – Boże. – Teraz jestem naprawdę wściekła. – Naprawdę przyleciałeś aż tutaj, żeby dalej kłamać? – Nie… ja wcale… ja wcale nie kłamię. – Kłamiesz! Widziałam wszystko w internecie. Wszystkie tweety, artykuły i… Noah przerywa mi. – To same bzdury. – Co? Nawet to, co Leah Brown wypisuje o tobie na Twitterze? – Tak! Zwłaszcza to. Wbijam w niego wzrok pełen niedowierzania. Jak może mi kłamać w żywe oczy? Chyba nie myśli, że mu uwierzę? – Dlaczego „zwłaszcza to”? Noah w końcu patrzy mi w oczy. – Jej ostatnia płyta to była porażka. Nikt jej nie kupił. Wytwórnia zaczęła panikować. Kiedy podpisali ze mną kontrakt, marketingowcy uznali, że powinniśmy udawać, że jesteśmy zakochani. Powiedzieli, że nasze płyty będą się wtedy lepiej sprzedawać. Nie chciałem mieć z tym nic wspólnego, ale obiecywali, że wystarczy ustawka z fotografami i kilka tweetów. Ale nie mogłem się zmusić, żeby o tym napisać – mówi cicho. – To byłaby totalna ściema. Czułem się okropnie. Myślałem nawet, żeby przestać dla nich nagrywać, ale nie mogłem, bo podpisałem już kontrakt. Nie miałem wyjścia. W końcu uznałem, że trudno, przecież i tak z nikim się nie umawiam. A potem pojawiłaś się ty. Wpatruję się w Noah, usiłując coś z tego zrozumieć. – Czyli ty i Leah nie jesteście… – Nie! I nigdy nie byliśmy. – Czyli nie było jej przykro po tym, co się stało? – Nie – śmieje się Noah. – Na początku się wkurzyła i powiedziała, że przeze mnie wyszła na idiotkę, ale potem jej płyta zaczęła się świetnie sprzedawać, bo wszystkim było jej strasznie żal, więc szybko przestała narzekać. – Nie mogę uwierzyć, że wytwórnia płytowa mogła cię zmusić do czegoś takiego. Noah wzrusza ramionami.

– Wiem. Okazuje się, że w tej branży to bardzo częste. Czuję, że złość zaczyna mi mijać. – To dlaczego po prostu mi o tym nie powiedziałeś? Noah wzdycha. – Chciałem ci powiedzieć. Sadie Lee stale mnie błagała, żebym to zrobił, ale ja się bałem. – Czego? – Że cię stracę. – Wbija wzrok w morze. – Kto chciałby się spotykać z chłopakiem, który udaje, że ma inną dziewczynę? A poza tym tak trudno znaleźć kogoś… komu nie chodzi tylko o to, żeby zostać sławnym. Zaczynam się śmiać i czuję, jak rośnie we mnie nadzieja, że wszystko będzie dobrze. Noah tu jest. W Brighton. Na plaży, kilka kroków ode mnie. Nie ma dziewczyny. Nie spotyka się z Leah Brown. Nigdy się z nią nie spotykał. Ale… – A dlaczego tak się na mnie wkurzyłeś? Dlaczego zmieniłeś numer telefonu? Noah przestępuje z nogi na nogę. – Myślałem, że opowiedziałaś o nas temu portalowi. Myślałem, że chodziło ci tylko o wypromowanie bloga. – Ale ja przecież nawet nie wiedziałam, kim jesteś. W Wielkiej Brytanii prawie nikt o tobie nie słyszał. To znaczy, poza moim bratem, ale on lubi muzykę, której nikt nie słucha. – Dzięki! – Czekaj, nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało… Noah uśmiecha się do mnie, a ja mam motyle w brzuchu na widok dołeczków w jego policzkach. – W porządku. Po prostu nie wiedziałem, co o tym myśleć, i chyba spanikowałem. A potem w internecie napisali, że miałem depresję po śmierci rodziców… i zdradzili wszystkie moje ulubione miejsca w mieście. Jestem bardzo skryty. Miałem wrażenie, że wszyscy mnie atakują. – No tak, znam to uczucie. Noah patrzy na mnie z niepokojem. – I jak sobie z tym radzisz?

– Dobrze. To znaczy, odkąd jestem na odwyku od internetu. Noah zaczyna się śmiać. – Czyli nie widziałaś mojego nowego filmu na YouTube? Kręcę głową. – Jak chcesz, to ci pokażę, ale musisz podejść bliżej. Nagle czuję się onieśmielona. Noah tu jest. Naprawdę tu jest. I wszystko wygląda inaczej, niż mi się wydawało. Wszystko jest w porządku. Chyba. Siadamy za głazem, a Noah wyjmuje z kieszeni komórkę, znajduje film na YouTube i włącza przycisk „play”. Na ekranie pojawia się miniaturowy Noah. – Ostatnio w sieci pojawiło się mnóstwo bzdur na mój temat – mówi. – Nie znam się za dobrze na Twitterze i tak dalej, więc będę się trzymał tego, co mi wychodzi. Ta piosenka będzie pierwszym singlem z mojej nowej płyty. Jej tytuł to Jesienna dziewczyna i jest o jedynej dziewczynie, jaką kochałem w życiu. – A potem zaczyna śpiewać. Śpiewa moją piosenkę. Noah, który siedzi obok mnie, chrząka i zaczyna się wiercić na kamykach. – Przepraszam, że ci nie powiedziałem – mówi cicho. – Już okej. – Naprawdę? – odwraca się i patrzy mi w oczy. Odwzajemniam jego spojrzenie. – Tak. – Kiedy przeczytałem twoją ostatnią notkę, poczułem się jak skończony idiota. – Dlaczego? – Jak mogłem cię podejrzewać, że opowiedziałaś o mnie jakiemuś portalowi plotkarskiemu. Wszystko działo się tak szybko, że po prostu spanikowałem i nie wiedziałem, co o tym myśleć. Kiwam głową. – Ja też. – No i tak. – No i tak. Przykrywa moją dłoń swoją ciepłą i silną dłonią.

– Możemy zacząć wszystko od nowa? – I być dla siebie przyjaciółmi? Kręci głową. – Nie, punktami zwrotnymi. – Okej – odpowiadam ze śmiechem. Noah uśmiecha się do mnie. – Bo wiesz, nie każdej dziewczynie mówię: „Lubię cię tak bardzo, że może nawet cię kocham”. – Nawet Leah Brown? – pytam z uśmiechem. – Leah Brown nie powiem tego nigdy! – Przysuwa się bliżej. – Mogę cię pocałować? – Tak, poproszę. Noah ujmuje moją twarz w dłonie. – Rany, brytyjskie dziewczyny są takie uprzejme. Całujemy się, ale jakoś tak nieśmiało, ostrożnie. – Skąd się tu wziąłeś? – pytam. – Przyleciałem samolotem. – Nie, tu, na plaży. – A. Twój tata mnie podwiózł. – Jak to? Moi rodzice wiedzieli, że przyjeżdżasz? Noah kiwa głową. – Tak. Powiedziałem im, że to ma być niespodzianka. – I była! Noah rzuca mi zaniepokojone spojrzenie. – Wiedzą o wszystkim. Najpierw poprosiłem Sadie Lee, żeby nic im nie mówiła. Ale potem, kiedy się trochę uspokoiłem i zrozumiałem, co się naprawdę stało, zadzwoniłem do twojego taty zapytać, czy mogę cię odwiedzić, i jakoś tak wyszło. Przepraszam, myślałem, że sama im powiedziałaś. – Nie ma za co. Teraz już wszystko się wyjaśniło. Prawda? – spoglądam na niego, a on kiwa głową. – Przejdziemy się trochę? – proponuje.

– Pewnie, bardzo chętnie. – Próbuję się podnieść, ale tracę równowagę, przewracam się… i przelatuję na drugą stronę głazu. Gdybym była kaskaderem w filmie akcji, pewnie wyglądałabym niesamowicie, ale raczej nie pasuje to do romantycznego spotkania, na którym godzę się z chłopakiem. – Nic ci nie jest?! – woła do mnie Noah. Wstaję chwiejnie, cała czerwona ze wstydu. – Świetnie się przeturlałaś, też tak chcę. – Noah bierze mały rozbieg, a potem rzuca się bokiem przez głaz. Wpada na mnie i lądujemy na plaży, splątani rękami i nogami. Wybuchamy śmiechem, a wtedy ostatnie resztki napięcia między nami znikają bez śladu. – Strasznie za tobą tęskniłem, Punkcie Zwrotny – szepcze Noah. Tym razem nasz pocałunek wcale nie jest ostrożny. Tym razem, kiedy mnie całuje, czuję się tak, jakbym wróciła do domu.

Chciałabym podziękować wszystkim pracownikom wydawnictwa Penguin, dzięki którym ukazała się moja pierwsza powieść, szczególnie Amy Alward i Siobhan Curham, które towarzyszyły mi na każdym etapie tej drogi. Jestem bardzo wdzięczna mojemu menedżerowi Donowi Smalesowi (czyli Dombledorowi), najmilszemu i najbardziej troskliwemu człowiekowi na świecie, który pomógł mi nabrać pewności siebie i jest przy mnie na (najczęściej) dobre i na (od czasu do czasu) złe. Podziękowania należą się też Maddie Chester i Natalie Loukianos, czyli mojej menedżerce i mojej producentce, które pilnują, żebym dotrzymywała wszystkich terminów i nawet kiedy się z tym ociągam, są dla mnie ciepłe i serdeczne. Muszę też podziękować Alfiemu Deyesowi za to, że dzielnie znosił te wszystkie wieczory, kiedy bez końca czytałam i przerabiałam moją książkę, i za to, że mnie przytulał, gdy się nią stresowałam. Nie mogę zapomnieć o mojej rodzinie – mamie, tacie, braciszku, kochanych babciach i fantastycznym dziadku – którzy trzymali za mnie kciuki i popierali każdą moją decyzję z uśmiechem na twarzy. Mam nadzieję, że są ze mnie bardzo dumni. Dziękuję też wszystkim przyjaciołom – starym i nowym, online i offline. Każdy z nich codziennie inspiruje mnie do tego, żebym dalej robiła to, co kocham, i czuję ogromną wdzięczność za to, że są obecni w moim życiu. Na koniec muszę jeszcze podziękować mojej psiapsiółce Louise, która od czterech lat dba o to, żeby moją twarz rozjaśniał uśmiech. Razem z nią łatwiej mi było sobie poradzić z tym całym szaleństwem w miłych i trudnych chwilach. Tak wielu ludzi pomogło mi dotrzeć do końca tej cudownej podróży. Obiecuję, że kiedyś uściskam was wszystkich i powiem wam osobiście, jacy jesteście wspaniali (nawet gdyby miało mi to zająć mnóstwo czasu). WIELKIE DZIĘKI, Zoe Sugg