SW-063 - Trylogia Thawna 03 - Ostatni rozkaz - Zah n Timothy

OSTATNI ROZKAZ TIMOTHY ZAHN

4

Wszystkim, dziêki którym te ksi¹¿ki powsta³y, a szczególnie: Annie Zahn, Betsy Mitchell, Lucy Autrey Wilson i naturalnie temu, od którego wizji wszystko siê zaczê³o, George’owi Lucasowi

5

6

ROZDZIA£



Szybuj¹cy w ciemnoœciach kosmicznej pustki imperialny niszczyciel gwiezdny „Chimera” obróci³ siê swym spiczastym dziobem w stronê odleg³ej o trzy tysiêczne roku œwietlnego bladej gwiazdy. Statek szykowa³ siê do bitwy. – Wszystkie systemy wykazuj¹ pe³n¹ gotowoœæ, panie admirale – zameldowa³ oficer ³¹cznoœciowy ze swego stanowiska po lewej stronie mostka. – Zaczê³y siê zg³aszaæ jednostki wchodz¹ce w sk³ad zespo³u uderzeniowego. – To dobrze, poruczniku. – Wielki admira³ Thrawn skin¹³ g³ow¹ w kierunku oficera. – Proszê mnie poinformowaæ, kiedy ju¿ wszystkie siê zamelduj¹. Kapitanie Pellaeon? – S³ucham, panie admirale? – Pellaeon studiowa³ twarz zwierzchnika, szukaj¹c w niej oznak niepokoju, który sam w tej chwili odczuwa³. To nie by³o po prostu jeszcze jedno taktyczne uderzenie na pozycje Rebeliantów – zwyk³y rajd na konwój z zaopatrzeniem czy nawet trudny do koordynacji, ale poza tym niezbyt skomplikowany atak nêkaj¹cy, wymierzony w jak¹œ pozbawion¹ wiêkszego znaczenia bazê planetarn¹. Oto po blisko miesi¹cu gor¹czkowych przygotowañ mia³a siê w³aœnie rozpocz¹æ precyzyjnie przez Thrawna zaplanowana kampania, której celem by³o ostateczne zgniecenie Rebelii. Ale jeœli nawet admira³ odczuwa³ niepokój, to starannie go ukrywa³. – Rozpocz¹æ odliczanie – poleci³ Pellaeonowi. Jego g³os by³ tak spokojny, jakby Thrawn zamawia³ obiad. – Tak jest. – Kapitan odwróci³ siê do tylnego ekranu holograficznego, na którym widnia³y pomniejszone czterokrotnie wizerunki blisko dziesiêciu mê¿czyzn. – Panowie: czasy startu. „Wojownik”: trzy minuty.

7

– Przyj¹³em. – Kapitan Aban skin¹³ g³ow¹. Pod mask¹ regulaminowego zachowania nie uda³o mu siê ukryæ radoœci z perspektywy zadania potê¿nego ciosu Rebeliantom. – Pomyœlnych ³owów, „Chimero”. W chwili gdy na „Wojowniku” w³¹czono pola ochronne, odcinaj¹c ³¹cznoœæ dalekiego zasiêgu, hologram zamigota³ i znik³. – „Niez³omny”: cztery i pó³ minuty. – Przyj¹³em. – Kapitan Dorja stukn¹³ piêœci¹ w otwart¹ d³oñ w starodawnym mirsafijskim geœcie zwyciêstwa. W chwilê póŸniej on tak¿e znikn¹³ z ekranu. Pellaeon zerkn¹³ na notes elektroniczny. – „Mœciciel”: szeœæ minut. – Jesteœmy gotowi, „Chimero” – odpar³ cicho kapitan Brandei. W jego g³osie zabrzmia³a jakaœ niepokoj¹ca nuta… Pellaeon podniós³ wzrok. Na pomniejszonych czterokrotnie w stosunku do rzeczywistoœci obrazach holograficznych trudno by³o dojrzeæ jakiekolwiek szczegó³y, ale wyraz twarzy dowódcy „Mœciciela” nie pozostawia³ ¿adnych w¹tpliwoœci. Mê¿czyzna pa³a³ ¿¹dz¹ zemsty. – To jest wojna, kapitanie Brandei – wtr¹ci³ Thrawn, który wyrós³ nagle obok Pellaeona – a nie okazja do za³atwiania osobistych porachunków. – Znam moje obowi¹zki, panie admirale – stwierdzi³ oschle Brandei. – Czy aby na pewno, kapitanie? Zaciêta twarz dowódcy „Mœciciela” powoli ³agodnia³a. – Tak, panie admirale. Jestem odpowiedzialny wobec Imperium i pana osobiœcie, a tak¿e wobec statków i ludzi pod moim dowództwem. – W³aœnie. Innymi s³owy, ma pan obowi¹zki wobec ¿ywych, a nie wobec umar³ych. – Tak jest, panie admirale – odpar³ regulaminowo Brandei, choæ w jego oczach nadal p³on¹³ ogieñ. – Niech pan o tym nigdy nie zapomina, kapitanie – ostrzeg³ go Thrawn. – Na wojnie zdarzaj¹ siê ró¿ne chwile, ale mo¿e byæ pan pewien, ¿e Rebelianci zap³ac¹ z nawi¹zk¹ za zniszczenie „Tyrana” w czasie potyczki ko³o Floty Katañskiej. Nast¹pi to jednak w ramach naszej ogólnej strategii, a nie w wyniku czyjejœ prywatnej zemsty. – Jego jarz¹ce siê oczy zwêzi³y siê nieco. – A ju¿ na pewno nie w wyniku prywatnych dzia³añ jednego z kapitanów, który jest moim podw³adnym. Mam nadziejê, ¿e wyra¿am siê dostatecznie jasno. W twarzy Brandei drgn¹³ jakiœ miêsieñ. Pellaeon nigdy nie uwa¿a³ dowódcy „Mœciciela” za cz³owieka specjalnie b³yskotliwego, ale nawet Brandei potrafi³ zrozumieæ skierowan¹ doñ groŸbê. – Tak, panie admirale, ca³kiem jasno.

8

– To dobrze. – Thrawn spogl¹da³ na niego jeszcze przez chwilê, po czym skin¹³ g³ow¹. – Podano ju¿ panu czas startu, prawda? – Tak jest, panie admirale. „Mœciciel” siê odmeldowuje. Thrawn przeniós³ wzrok na Pellaeona. – Proszê kontynuowaæ, kapitanie – rzuci³ i odwróci³ siê do niego plecami. – Tak jest. – Pellaeon ponownie zerkn¹³ na notes elektroniczny. – „Nemezis”… Ju¿ bez ¿adnych k³opotów dotar³ do koñca listy. Nim znikn¹³ ostatni hologram, zd¹¿y³y siê te¿ zg³osiæ wszystkie statki wchodz¹ce w sk³ad zespo³u uderzeniowego „Chimery”. – Jak dot¹d wszystko przebiega bez ¿adnych opóŸnieñ – oznajmi³ Thrawn, gdy kapitan wróci³ na swoje stanowisko. – „Jastrz¹b” zameldowa³, ¿e transportowce prowadz¹ce wystartowa³y zgodnie z planem; liny holownicze spisuj¹ siê bez zarzutu. A przed chwil¹ przechwyciliœmy wys³any z uk³adu Ando sygna³ z proœb¹ o pomoc. „Wojownik” wraz ze swoim zespo³em uderzeniowym stawi³ siê na czas, pomyœla³ Pellaeon. – Czy ktoœ odpowiedzia³ na ich proœbê, panie admirale? – Rebeliancka baza na Ord Pardron. Ciekawe, jak¹ pomoc im wyœl¹. Kapitan pokiwa³ g³ow¹. Rebelianci ju¿ tyle razy doœwiadczyli na w³asnej skórze taktyki stosowanej przez Thrawna, ¿e z pewnoœci¹ potraktuj¹ atak na Ando jako pozorowany i odpowiednio do tego zareaguj¹. Jednak z drugiej strony, nie mog¹ tak po prostu zlekcewa¿yæ zespo³u uderzeniowego z³o¿onego z niszczyciela gwiezdnego i oœmiu pancerników z Floty Katañskiej. Zreszt¹ to i tak nie mia³o wiêkszego znaczenia. Wyœl¹ parê statków na Ando przeciw „Wojownikowi”, parê kolejnych na Filve przeciw „Mœcicielowi”, kilka dalszych na Krondr przeciw „Nemezis” i tak dalej, i tak dalej… w chwili gdy „Strza³a Œmierci” zaatakuje sam¹ bazê, na Ord Pardron pozostan¹ jedynie resztki os³ony, a w przestrzeñ pobiegnie stamt¹d rozpaczliwe wo³anie o posi³ki. I w³aœnie tam skieruj¹ siê wszystkie statki, które tylko Rebelianci zdo³aj¹ zebraæ. A wtedy Imperium bêdzie mog³o bez problemu osi¹gn¹æ swój prawdziwy cel. Pellaeon spojrza³ przez przedni iluminator na widoczn¹ w oddali centraln¹ gwiazdê uk³adu Ukio. Gdy po raz kolejny uœwiadomi³ sobie skalê podstêpu, na którym opiera³ siê ca³y plan, niepokój œcisn¹³ mu gard³o. Zgodnie z powszechnym mniemaniem, jedynym sposobem na opanowanie zaawansowanej cywilizacyjnie planety wyposa¿onej

9

w naziemne generatory pól ochronnych – zdolnych wytrzymaæ nawet najbardziej zmasowany atak prowadzony przy u¿yciu dzia³ turbolaserowych i torped protonowych – by³o wysadzenie na krañcach takiej planety oddzia³ów desantowych, które posuwaj¹c siê w g³¹b l¹du, dotar³yby w koñcu do generatorów i uszkodzi³y je. Jednak na tak zdobywanych planetach zniszczenia spowodowane dzia³aniem si³ naziemnych, a nastêpnie atakiem z kosmosu, by³y zawsze ogromne. Alternatywa – polegaj¹ca na u¿yciu setek tysiêcy ¿o³nierzy w konwencjonalnej ofensywie l¹dowej, która mog³a siê przeci¹gn¹æ na ca³e miesi¹ce, a nawet lata – te¿ nie by³a lepsza. A opanowanie planety przy wzglêdnie niewielkich zniszczeniach i z nietkniêtymi generatorami uwa¿ano z wojskowego punktu widzenia za absolutnie niemo¿liwe. Jednak dzisiaj – wraz z upadkiem Ukio – mia³a upaœæ i ta teoria. – Przechwyciliœmy rozpaczliw¹ proœbê o pomoc z Filve, panie admirale – zameldowa³ oficer ³¹cznoœciowy. – Ord Pardron znów wysy³a posi³ki. – Œwietnie. – Thrawn spojrza³ na zegar. – Jeszcze jakieœ siedem minut i mo¿emy ruszaæ. – Jego usta zacisnê³y siê w ledwo dostrzegalnym wyrazie irytacji. – Lepiej sprawdŸmy, czy nasz egzaltowany mistrz Jedi jest gotów, by wykonaæ swoj¹ czêœæ zadania. Pellaeon ukry³ grymas niezadowolenia na wspomnienie Joruusa C’baotha – niezrównowa¿onego klona zmar³ego wiele lat temu mistrza Jedi Jorusa C’baotha – który przed miesi¹cem og³osi³ siê jedynym prawdziwym dziedzicem Imperium. Podobnie jak Thrawn, tak¿e kapitan nie mia³ najmniejszej ochoty z nim rozmawiaæ. Nie pozostawa³o mu jednak nic innego, jak zg³osiæ siê na ochotnika – inaczej za chwilê i tak otrzyma³by odpowiedni rozkaz. – Pójdê do niego, panie admirale – powiedzia³, podnosz¹c siê z miejsca. – Dziêkujê, kapitanie – odpar³ Thrawn; tak jakby Pellaeon mia³ jakiœ wybór… Gdy kapitan wyszed³ z krêgu oddzia³ywania ustawionych na mostku isalamirów, natychmiast us³ysza³ w umyœle niecierpliwe wezwanie. Mistrz C’baoth nie móg³ siê doczekaæ rozpoczêcia operacji. Zebrawszy siê w sobie, Pellaeon ruszy³ w stronê kabiny dowodzenia admira³a Thrawna. Id¹c na dó³, zmaga³ siê z presj¹ psychiczn¹ wywieran¹ nañ przez przynaglaj¹cego go do poœpiechu C’baotha. Pomieszczenie, w którym zwykle panowa³ pó³mrok, teraz by³o zalane jasnym œwiat³em. – Proszê wejœæ, kapitanie – przywo³a³ Pellaeona mistrz Jedi. Starzec siedzia³ poœrodku podwójnego krêgu monitorów. – Czeka³em na pana.

10

– Ca³kowicie poch³onê³y mnie sprawy zwi¹zane z pozosta³ymi elementami operacji – odpar³ ch³odno oficer. Usi³owa³ ukryæ niechêæ do starca, choæ doskonale wiedzia³, ¿e jego wysi³ki s¹ z góry skazane na niepowodzenie. – Naturalnie. – Uœmieszek, który pojawi³ siê na twarzy C’baotha, œwiadczy³ dobitniej ni¿ jakiekolwiek s³owa, ¿e starca bardzo bawi niepewnoœæ Pellaeona. – Zreszt¹ to niewa¿ne. Rozumiem, ¿e wielki admira³ Thrawn jest ju¿ wreszcie gotowy? – Prawie. Nim ruszymy, chcemy odci¹gn¹æ jak najwiêcej si³ z Ord Pardron. – A wiêc nadal zak³ada pan, ¿e Nowa Republika bêdzie tañczyæ tak, jak jej zagra admira³ Thrawn? – prychn¹³ mistrz Jedi. – Tak siê stanie. Wielki admira³ dok³adnie przestudiowa³ psychikê naszych przeciwników. – Przestudiowa³ ich sztukꠖ odparowa³ C’baoth z kolejnym prychniêciem. – Mo¿e siê to okazaæ wielce u¿yteczne w chwili, gdy Nowej Republice pozostan¹ do walki ju¿ tylko artyœci. W krêgu monitorów odezwa³ siê brzêczyk, wybawiaj¹c Pellaeona od koniecznoœci udzielenia odpowiedzi. – Ruszamy – wyjaœni³ starcowi i zacz¹³ odliczaæ w myœlach siedemdziesi¹t szeœæ sekund, które mia³ potrwaæ lot w kierunku Ukio. Stara³ siê nie dopuœciæ do tego, aby s³owa mistrza Jedi zasia³y w jego umyœle w¹tpliwoœci. On te¿ nie rozumia³, jak Thrawn tylko na podstawie dzie³ sztuki potrafi tak zg³êbiaæ tajniki psychiki poszczególnych ras, ale w przeciwieñstwie do C’baotha tyle razy by³ œwiadkiem tego, jak przewidywania admira³a sprawdza³y siê co do joty, ¿e nabra³ zaufania do jego wyczucia w tych sprawach. Zreszt¹ tak naprawdê mistrz Jedi nie by³ zainteresowany powa¿n¹ wymian¹ zdañ na ten temat. Od miesi¹ca, czyli od momentu kiedy og³osi³ siê jedynym spadkobierc¹ Imperatora, toczy³ sw¹ prywatn¹ wojnê z Thrawnem, próbuj¹c podkopaæ jego autorytet i zasugerowaæ, ¿e prawdziwe wnikniêcie w psychikê innych jest mo¿liwe tylko dziêki Mocy – a tym samym, dokonaæ tego mo¿e tylko on, C’baoth. Jeœli chodzi o Pellaeona, to nie da³ siê starcowi przekonaæ. W koñcu Imperator te¿ potrafi³ w ogromnym stopniu korzystaæ z Mocy, a nie zdo³a³ przewidzieæ swojej œmierci pod Endorem. Jednak uwagi rzucane nieustannie przez mistrza Jedi sprawi³y, ¿e w umys³ach oficerów Thrawna, szczególnie tych mniej doœwiadczonych, zaczyna³y kie³kowaæ w¹tpliwoœci. By³ to dla kapitana jeszcze jeden powód, dla którego dzisiejszy atak po prostu musia³ siê powieœæ. Ca³y plan opiera³ siê bowiem w równym

11

stopniu na klasycznych zasadach taktyki, co na dokonanej przez wielkiego admira³a interpretacji ukiañskiego etosu kulturowego – na niezachwianym przekonaniu Thrawna, ¿e w najni¿szej warstwie psychiki Ukianie œmiertelnie boj¹ siê wszystkiego, co niemo¿liwe. – Któregoœ dnia siê pomyli – przerwa³ rozmyœlania Pellaeona C’baoth. Kapitan zacisn¹³ usta. Kiedy uœwiadomi³ sobie, ¿e starzec potrafi tak bez wysi³ku przenikn¹æ jego myœli, œcierp³a mu skóra na plecach. – Widzê, ¿e nie rozumie pan, co to znaczy poszanowanie czyjejœ intymnoœci – warkn¹³. – Imperium to ja, kapitanie Pellaeon. – W oczach C’baotha pojawi³y siê fanatyczne b³yski. – Pañskie myœli s¹ czêœci¹ pañskiej s³u¿by dla mnie. – S³u¿ê tylko wielkiemu admira³owi Thrawnowi – odpar³ Pellaeon. – Jeœli pan chce, mo¿e pan sobie w to wierzyæ. – Mistrz Jedi siê uœmiechn¹³. – Ale teraz do rzeczy. Zajmijmy siê powa¿nymi sprawami, sprawami naprawdê istotnymi dla Imperium. Chcê, ¿eby po skoñczonej bitwie przes³a³ pan pewn¹ wiadomoœæ na Wayland. – Zawieraj¹c¹ naturalnie informacjê o pañskim niezw³ocznym tam przybyciu – wtr¹ci³ kapitan ironicznie. Starzec ju¿ od blisko miesi¹ca zapowiada³, ¿e wkrótce wróci do swego dawnego domu na Waylandzie i przejmie nadzór nad urz¹dzeniami do klonowania, pozostawionymi przez Imperatora w skarbcu w górze Tantiss. Jak na razie by³ zbyt zajêty podkopywaniem pozycji Thrawna, by uczyniæ coœ wiêcej w tym celu. – Niech siê pan nie martwi, kapitanie Pellaeon – powiedzia³ C’baoth z niejakim rozbawieniem. – Kiedy przyjdzie na to czas, rzeczywiœcie wrócê na Wayland. I w³aœnie dlatego po bitwie przeœle pan tam rozkaz, by stworzono dla mnie klona. To bêdzie bardzo specjalny klon. Wczeœniej bêdzie musia³ to zaaprobowaæ wielki admira³ Thrawn – pomyœla³ natychmiast Pellaeon, ale nie wiadomo dlaczego g³oœno spyta³: – Jaki to ma byæ model? – Kapitan, zdziwiony swoim pytaniem, zamruga³ powiekami. Powtórzy³ w myœlach ostatnie s³owa; tak, rzeczywiœcie je wypowiedzia³. Starzec ponownie siê uœmiechn¹³; bawi³o go zmieszanie Pellaeona. – Po prostu chcê mieæ s³u¿¹cego – oznajmi³. – Kogoœ, kto bêdzie tam czeka³ na mój powrót. Stworzonego z jednej z pami¹tkowych zdobyczy Imperatora – o ile siê nie mylê, próbka ta nosi numer B-2332-54. Naturalnie zobowi¹¿e pan dowódcê garnizonu do zachowania ca³kowitej dyskrecji. Nie zrobiê tego. – Dobrze – us³ysza³ swój g³os Pellaeon. DŸwiêk tego s³owa zupe³nie go zaskoczy³: przecie¿ wcale tak nie myœla³. Wrêcz przeciwnie: gdy

12

tylko bitwa dobiegnie koñca, osobiœcie poinformuje Thrawna o tym drobnym incydencie. – I niech ta rozmowa pozostanie miêdzy nami – rzuci³ leniwie mistrz Jedi. – Kiedy pan wype³ni mój rozkaz, natychmiast zapomni pan o ca³ej sprawie. – Oczywiœcie – pokiwa³ g³ow¹ kapitan. Chcia³, ¿eby starzec da³ mu wreszcie spokój. O, z ca³¹ pewnoœci¹ zawiadomi o wszystkim Thrawna. Wielki admira³ ju¿ bêdzie wiedzia³, co z tym zrobiæ. Odliczanie dosz³o do zera i na g³ównym monitorze œciennym pojawi³a siê planeta Ukio. – Powinniœmy w³¹czyæ monitor taktyczny, mistrzu C’baoth. – Jak pan sobie ¿yczy – machn¹³ rêk¹ starzec. Pellaeon siêgn¹³ ponad podwójnym krêgiem monitorów, nacisn¹³ odpowiedni klawisz i na œrodku pokoju pojawi³ siê hologram taktyczny. „Chimera” mknê³a ponad równikiem po s³onecznej stronie planety w kierunku wysokiej orbity; dziesiêæ pancerników z Floty Katañskiej, wchodz¹cych w sk³ad grupy operacyjnej, rozdziela³o siê w³aœnie, by zaj¹æ zewnêtrzne i wewnêtrzne pozycje obronne; od ciemnej strony planety nadlatywa³ „Jastrz¹b”, maj¹cy pe³niæ funkcjê ubezpieczaj¹c¹. Pozosta³e statki, g³ównie transportowce i inne jednostki handlowe, znika³y w³aœnie w niewielkich lukach, jakie na krótko czyni³a dla nich w polu ochronnym Stacja Kontroli Naziemnej. W odleg³oœci jakichœ piêædziesiêciu kilometrów od powierzchni Ukio unosi³a siê mglista niebieskawa skorupa. Na hologramie rozb³ys³y czerwono dwa punkty œwietlne – to transportowce prowadz¹ce z „Jastrzêbia”; wygl¹da³y tak samo niewinnie jak reszta statków, które na gwa³t szuka³y jakiegoœ schronienia. Transportowce wraz z holowanymi przez nie czterema niewidzialnymi towarzyszami. – Niewidzialnymi tylko dla tych, którzy nie maj¹ oczu, by ich zobaczy栖 mrukn¹³ C’baoth. – A zatem teraz jesteœ ju¿ w stanie dostrzec nawet te statki? – rzuci³ szyderczo Pellaeon. – Twoje umiejêtnoœci Jedi rzeczywiœcie rozwijaj¹ siê w osza³amiaj¹cym tempie. Mia³ nadziejê, ¿e zirytuje starca – choæby troszeczkê. Jego wysi³ki okaza³y siê jednak ja³owe. – Umiem zobaczyæ ludzi, którzy s¹ w œrodku tych waszych cennych pól maskuj¹cych – stwierdzi³ ³agodnie C’baoth. – Widzê ich myœli i kierujê ich pragnieniami. Jakie¿ znaczenie ma przy tym sam metal. Kapitan skrzywi³ siê nieznacznie. – Podejrzewam, i¿ jest wiele rzeczy, które nie maj¹ dla ciebie znaczenia – zauwa¿y³.

13

K¹tem oka dostrzeg³, ¿e starzec siê uœmiecha. – To, co nie ma znaczenia dla mistrza Jedi, nie jest tak¿e istotne dla œwiata. Transportowce i zamaskowane kr¹¿owniki by³y ju¿ blisko pola ochronnego planety. – Gdy tylko przejd¹ przez pole, natychmiast odrzuc¹ liny holownicze – przypomnia³ C’baothowi Pellaeon. – Czy jesteœ gotowy? Mistrz Jedi wyprostowa³ siê na krzeœle i zmru¿y³ oczy. – Czekam na rozkazy wielkiego admira³a – rzuci³ ironicznie. Kapitan popatrzy³ na opanowan¹ twarz starca i przeszed³ go dreszcz. Stanê³a mu przed oczami scena, kiedy to C’baoth po raz pierwszy zastosowa³ kierowanie na odleg³oœæ umys³ami innych ludzi. Przypomnia³ sobie ból, jaki odmalowa³ siê wtedy na twarzy starca; ten wyraz niemal agonalnego napiêcia, kiedy wszystkimi si³ami walczy³ o to, by nie straciæ kontaktu z cz³onkami za³óg. Nie minê³y jeszcze dwa miesi¹ce od chwili, gdy Thrawn stwierdzi³ z przekonaniem, i¿ C’baoth nigdy nie bêdzie stanowi³ zagro¿enia dla Imperium, poniewa¿ nie jest w stanie przez d³u¿szy okres utrzymaæ koncentracji. Ale najwyraŸniej od tego czasu starzec opanowa³ tê umiejêtnoœæ. A zatem stanowi³ dla Imperium zagro¿enie, i to bardzo powa¿ne. Rozwa¿ania Pellaeona przerwa³ brzêczyk interkomu. – Kapitanie Pellaeon? Staraj¹c siê odsun¹æ od siebie niepokój zwi¹zany z mistrzem Jedi, mê¿czyzna siêgn¹³ ponad rzêdem monitorów i nacisn¹³ jakiœ guzik. Przynajmniej w tej chwili Flota Imperialna potrzebowa³a C’baotha. A jemu, na szczêœcie, ona te¿ by³a potrzebna. – Jesteœmy gotowi, admirale – powiedzia³. – Czekajcie w pogotowiu – poleci³ Thrawn. – Za chwilê transportowce odrzuc¹ liny holownicze. – Ju¿ je odrzuci³y – rzek³ starzec. – Kr¹¿owniki nabra³y rozpêdu… i poruszaj¹ siê w kierunku wyznaczonych pozycji. – SprawdŸ, czy s¹ ju¿ poni¿ej pola planetarnego – rozkaza³ admira³. Po raz pierwszy na twarzy C’baotha pojawi³ siê dawny wyraz napiêcia. Zreszt¹ nic dziwnego; od kr¹¿owników oddziela³o „Chimerê” pole maskuj¹ce, które blokowa³o te¿ pracê czujników na tych statkach. Aby siê dowiedzieæ, gdzie te jednostki dok³adnie s¹, mistrz Jedi musia³ precyzyjnie zlokalizowaæ umys³y, z którymi nawi¹za³ kontakt. – Wszystkie cztery statki znajduj¹ siê ju¿ poni¿ej pola planetarnego – poinformowa³. – Dok³adnie siê upewnij. Jeœli siê mylisz, mistrzu C’baoth…

14

– Nie mylê siê, wielki admirale Thrawn – przerwa³ mu ostro starzec. – Zrobiê w tej bitwie to, co do mnie nale¿y. A pan niech siê zajmie swoj¹ dzia³k¹. Przez chwilê interkom milcza³. Pellaeon skrzywi³ siê, wyobra¿aj¹c sobie, jak¹ minê musi mieæ teraz admira³. – A wiêc dobrze, mistrzu C’baoth – rozleg³ siê w koñcu z nadajnika spokojny g³os Thrawna. – Przygotuj siê do wype³nienia swojego zadania. Da³o siê s³yszeæ ciche szczêkniêcie: admira³ uruchomi³ kana³ ³¹cznoœci. – Tu imperialny niszczyciel gwiezdny „Chimera” do starszyzny Ukio – powiedzia³ Thrawn. – W imieniu Imperium obwieszczam, ¿e uk³ad Ukio ponownie znajduje siê we w³adaniu Imperium, podlega jego prawu i jest chroniony przez si³y zbrojne. Wy³¹czcie wasze pole ochronne, wezwijcie do baz wszystkie jednostki militarne i przygotujcie siê do przekazania w³adzy. Nie by³o ¿adnej odpowiedzi. – Wiem, ¿e odbieracie tê wiadomoœæ – ci¹gn¹³ wielki admira³. – Jeœli nie udzielicie odpowiedzi, uznam, i¿ odrzucacie proœbê Imperium. A wtedy bêdê zmuszony u¿yæ si³y. Znowu cisza. – Wysy³aj¹ kolejn¹ wiadomoœæ – Pellaeon us³ysza³ g³os oficera ³¹cznoœciowego. – Zdaj¹ siê bardziej podenerwowani ni¿ przy pierwszej. – Przy trzeciej z pewnoœci¹ ca³kiem strac¹ g³owꠖ rzuci³ Thrawn. – Przygotujcie siê do pierwszej fazy ostrza³u. Mistrzu C’baoth? – Kr¹¿owniki s¹ gotowe, admirale – odpar³ starzec. – Ja tak¿e. – Oby rzeczywiœcie tak by³o – rzek³ Thrawn z ukryt¹ groŸb¹ w g³osie. – Jeœli nast¹pi jakieœ przesuniêcie w czasie, to ca³e widowisko oka¿e siê zupe³nie bezu¿yteczne. Dzia³o turbolaserowe numer trzy: na mój sygna³ rozpocz¹æ pierwsz¹ seriê strza³ów. Trzy… dwa… jeden… ognia! Na hologramie taktycznym widaæ by³o, jak z umieszczonych na burcie „Chimery” dzia³ turbolaserowych wystrzeli³a podwójna smuga zielonego ognia i pomknê³a w stronê planety. Salwy uderzy³y w niebieskaw¹ powierzchniê pola planetarnego. Gdy energia wi¹zki turbolaserowej uleg³a rozproszeniu, smugi rozbryznê³y siê nieco i – odbite od pola ochronnego – ponownie poszybowa³y w kierunku przestrzeni kosmicznej… Dok³adnie w tym samym momencie dwa zamaskowane kr¹¿owniki, które uprzednio dosta³y siê poni¿ej pola planetarnego i teraz unosi³y siê na silnikach manewrowych, odda³y strza³y. Turbolaserowe wi¹zki z sykiem pomknê³y przez atmosferê w stronê dwóch najwiêkszych powietrznych baz obronnych Ukio.

15

Tak¹ w³aœnie sekwencjê zdarzeñ obserwowa³ Pellaeon. Ukianom, którzy nie mieli pojêcia o istnieniu zamaskowanych kr¹¿owników, musia³o siê wydawaæ, i¿ oddane przez „Chimerê” salwy bez problemu pokona³y nieprzenikliwe dot¹d pole ochronne planety. – Nadawana przez nich trzecia wiadomoœæ zosta³a nagle przerwana – zameldowa³ oficer ³¹cznoœciowy z wyraŸn¹ ironi¹. – Chyba zdo³aliœmy ich zaskoczyæ. – UtwierdŸmy ich w przekonaniu, ¿e to nie by³ dla nas jedynie ³ut szczêœcia – powiedzia³ Thrawn. – Przygotujcie siê do drugiej serii strza³ów. Mistrzu C’baoth? – Kr¹¿owniki s¹ gotowe. – Dzia³o turbolaserowe numer dwa: na mój sygna³ rozpocz¹æ drug¹ seriê strza³ów. Trzy… dwa… jeden… ognia! Ponownie wystrzeli³y z „Chimery” zielone smugi i znów zamaskowane kr¹¿owniki z wielk¹ precyzj¹ odda³y swoje salwy. – Dobra robota – pochwali³ Thrawn. – Mistrzu C’baoth, przesuñ kr¹¿owniki na pozycje wyznaczone do oddania trzeciej i czwartej serii strza³ów. – Jak pan ka¿e, admirale. Pellaeon bezwiednie skuli³ siê w sobie. Czwarta seria strza³ów mia³a zostaæ wycelowana w dwa z trzydziestu zachodz¹cych na siebie generatorów ukiañskiego pola planetarnego. Przypuszczenie tego ataku oznacza³oby, i¿ Thrawn porzuci³ swój g³ówny zamiar, jakim mia³o byæ przejêcie systemu obronnego planety bez uszkadzania go. – Halo, imperialny niszczyciel gwiezdny „Chimera”. Tu Tol dosLla ze starszyzny Ukio – dolecia³ z g³oœnika interkomu nieco dr¿¹cy g³os. – Prosimy, byœcie zaprzestali bombardowania Ukio. Chcemy uzgodniæ warunki kapitulacji. – Moje warunki s¹ bardzo proste – rzek³ Thrawn. – Zaczniecie od wy³¹czenia pola ochronnego planety i pozwolicie wyl¹dowaæ moim oddzia³om. Nastêpnie przeka¿ecie im kontrolê nad generatorami pola i nad ca³¹ broni¹ typu ziemia-przestrzeñ. Wszystkie pojazdy zbrojne wiêksze od œmigaczy zostan¹ skierowane do wydzielonych baz wojskowych, gdzie nadzór nad nimi bêdzie sprawowaæ Imperium. Choæ, naturalnie, zasadniczo nadal bêdziecie suwerenni – w waszych rêkach pozostanie ca³y system polityczny i spo³eczny. O ile, oczywiœcie, wasi ludzie bêd¹ siê nale¿ycie sprawowaæ. – A kiedy ju¿ te zmiany zostan¹ wprowadzone w ¿ycie? – Wtedy staniecie siê czêœci¹ Imperium i bêdziecie zobligowani do przestrzegania wynikaj¹cych z tego faktu praw i obowi¹zków.

16

– Nie zostaniemy obarczeni zwiêkszonym podatkiem wojennym? – spyta³ podejrzliwie dosLla. – Nie bêdzie przymusowego poboru do wojska naszej m³odzie¿y? Pellaeon wyobrazi³ sobie z³owieszczy uœmiech, który niew¹tpliwie zagoœci³ teraz na twarzy wielkiego admira³a. Nie, Imperium ju¿ nigdy wiêcej nie bêdzie siê musia³o k³opotaæ przymusow¹ rekrutacj¹. Zapewnia mu to zgromadzona przez Imperatora kolekcja komór do klonowania spaarti, któr¹ ma obecnie w swoim posiadaniu. – OdpowiedŸ na pañskie drugie pytanie brzmi: nie. A co siê tyczy pierwszego, bêdzie to zale¿a³o od okolicznoœci – oznajmi³ Ukianinowi Thrawn. – Niew¹tpliwie zdajecie sobie sprawê z tego, ¿e wiêkszoœæ kontrolowanych przez Imperium planet p³aci w tej chwili zwiêkszony podatek wojenny. Niemniej jednak istniej¹ pewne wyj¹tki i jest wysoce prawdopodobne, ¿e wasz wk³ad w wojnê ograniczy siê jedynie do zwiêkszenia produkcji ¿ywnoœci i pe³niejszego wykorzystania waszych zak³adów przetwórczych. Rozmówca wielkiego admira³a przez d³u¿sz¹ chwilê milcza³. Pellaeon uœwiadomi³ sobie, ¿e dosLla nie jest g³upcem i doskonale rozumie, jakie plany wi¹¿e z jego planet¹ Thrawn. Najpierw Imperium przejmie bezpoœredni¹ kontrolê nad systemem obronnym ziemia-przestrzeñ; nastêpnie zacznie nadzorowaæ sposób rozdzia³u ¿ywnoœci, zak³ady przetwórstwa spo¿ywczego, a wreszcie farmy i rozleg³e pastwiska; i w bardzo krótkim czasie ca³a planeta zostanie zepchniêta do roli zaplecza ¿ywnoœciowego dla imperialnej machiny wojennej. Ukianin wiedzia³ jednak, i¿ alternatyw¹ jest staæ bezradnie z boku i patrzeæ, jak jego planeta jest bezlitoœnie i doszczêtnie niszczona. – Halo, „Chimera”, w geœcie dobrej woli wy³¹czymy planetarne pole ochronne – rzek³ w koñcu prowokacyjnie dosLla, choæ w jego g³osie da³o siê te¿ wyczuæ nutê rezygnacji. – Ale zanim przeka¿emy generatory i broñ ziemia-przestrzeñ imperialnym si³om zbrojnym, chcemy uzyskaæ jak¹œ gwarancjê bezpieczeñstwa dla mieszkañców Ukio i ich ziem. – Naturalnie – rzuci³ Thrawn bez cienia satysfakcji, któr¹ niechybnie zdradzi³oby w takiej chwili wiêkszoœæ imperialnych dowódców. Pellaeon nie mia³ najmniejszych w¹tpliwoœci co do tego, i¿ by³ to zabieg kurtuazyjny, zaplanowany równie starannie jak ca³y atak. Stworzenie starszyŸnie ukiañskiej okazji do tego, by mog³a siê poddaæ z godnoœci¹, bez w¹tpienia os³abi jej opór wobec zwierzchnictwa Imperium a¿ do czasu, gdy na jakikolwiek sprzeciw bêdzie ju¿ za póŸno. – Zaraz wyœlê swojego przedstawiciela, który przedyskutuje z waszym rz¹dem szczegó³owe warunki – ci¹gn¹³ admira³. – Zak³adam, i¿ nie macie nic przeciwko temu, by nasze si³y zajê³y tymczasem wstêpne pozycje obronne? 2 – Ostatni rozkaz

17

– Nie zg³aszamy sprzeciwu – powiedzia³ dosLla z oci¹ganiem, wzdychaj¹c przy tym nieznacznie. – Wy³¹czamy pole ochronne. Widoczna uprzednio na monitorze niebieskawa mgie³ka teraz siê rozp³ynê³a. – Mistrzu C’baoth, niech kr¹¿owniki przesun¹ siê gdzieœ dalej – rozkaza³ Thrawn. – Nie chcemy, by wpad³y na nie jakieœ statki desantowe. Generale Covell, mo¿e pan przyst¹piæ do przetransportowania pañskich ludzi na powierzchniê Ukio. Niech zajm¹ rutynowe pozycje obronne wokó³ wszystkich celów. – Zrozumia³em, panie admirale – zameldowa³ Covell nieco ura¿onym tonem. Pellaeon uœmiechn¹³ siê pod nosem. Dopiero dwa tygodnie temu najwy¿si dowódcy armii i floty zostali wtajemniczeni w zwi¹zany z gór¹ Tantiss projekt produkcji klonów; Covell by³ jednym z tych, którzy nie zdo³ali siê jeszcze w pe³ni oswoiæ z t¹ nowin¹. Jego sceptyczne nastawienie mog³o mieæ tak¿e zwi¹zek z tym, ¿e spoœród kompanii, które mia³ w³aœnie sprowadziæ na planetê, trzy sk³ada³y siê wy³¹cznie z klonów. Na hologramie taktycznym pojawi³a siê pierwsza fala statków desantowych i stanowi¹cych ich eskortê myœliwców, które w³aœnie opuœci³y hangary „Chimery” i „Jastrzêbia”. Wszystkie ruszy³y w stronê obranych uprzednio celów. Za³ogi statków desantowych, które mia³y niebawem przyst¹piæ do wykonania imperialnych rozkazów, sk³ada³y siê wy³¹cznie z klonów. Parê minut temu doskonale wywi¹za³y siê ze swojego zadania na spowitych polem maskuj¹cym kr¹¿ownikach. Pellaeon zmarszczy³ brwi, gdy¿ nagle przysz³a mu do g³owy niepokoj¹ca myœl. Czy¿by C’baoth by³ w stanie tak sprawnie kierowaæ ogromn¹ za³og¹ dlatego, ¿e sk³ada³a siê ona jedynie z wariantów oko³o dwudziestu ró¿nych umys³ów? Czy te¿ dlatego – co wydawa³o siê jeszcze bardziej niebezpieczne – i¿ Joruus C’baoth tak naprawdê sam by³ klonem? Tak czy inaczej, czy nie oznacza³o to przypadkiem, ¿e projekt Tantiss daje starcowi konkretne atuty w jego walce o w³adzê? Takie niebezpieczeñstwo wydawa³o siê ca³kiem realne. Kolejna sprawa, na któr¹ bêdzie musia³ zwróciæ uwagê Thrawnowi. Kapitan zerkn¹³ na starca, poniewczasie przypominaj¹c sobie, ¿e w obecnoœci mistrza Jedi niczyje myœli nie s¹ jego prywatn¹ w³asnoœci¹. Ale C’baoth, umyœlnie czy te¿ nie, nawet na niego nie spojrza³. Z zamglonymi oczami i œci¹gniêt¹ twarz¹ wpatrywa³ siê nieruchomo przed siebie. Na jego ustach zacz¹³ igraæ lekki uœmiech. – Mistrzu C’baoth?

18

– Oni tam s¹ – wyszepta³ starzec ochryp³ym g³osem. – S¹ tam – powtórzy³ ju¿ nieco g³oœniej. Pellaeon obrzuci³ zdumionym spojrzeniem hologram taktyczny. – Kto i gdzie? – spyta³. – S¹ na Filve – oznajmi³ C’baoth i z szaleñczym b³yskiem w oku spojrza³ na kapitana. – Moi Jedi s¹ na Filve. – Mistrzu C’baoth, upewnij siê, ¿e kr¹¿owniki zajê³y skrajne pozycje – rozleg³ siê surowy g³os Thrawna. – A potem zdaj mi raport z przebiegu ataków pozoruj¹cych… – Moi Jedi s¹ na Filve – przerwa³ mu starzec. – Co mnie obchodz¹ twoje ataki? – C’baoth… Mistrz Jedi wy³¹czy³ interkom machniêciem rêki. – No, Leio Organo Solo – wyszepta³ ³agodnie – teraz jesteœ moja. „Sokó³ Milenium” skrêci³ gwa³townie w prawo, w ostatniej chwili umykaj¹c imperialnemu myœliwcowi; ogieñ wrogich dzia³ laserowych razi³ wœciekle pust¹ przestrzeñ, nie mog¹c dosiêgn¹æ republikañskiego transportowca. W wyniku raptownego manewru statkiem porz¹dnie zatrzês³o; zacisn¹wszy mocno zêby Leia Organa Solo patrzy³a, jak jeden z eskortuj¹cych „Soko³a” pojazdów celnym strza³em zamieni³ imperialny myœliwiec w chmurê ognistego py³u. Widoczne przez klapê kabiny niebo zawirowa³o, gdy republikañski transportowiec powróci³ na w³aœciwy kurs. – Uwaga! – jêkn¹³ siedz¹cy za plecami ksiê¿niczki Threepio, gdy z warkotem silników zacz¹³ siê ku nim zbli¿aæ kolejny myœliwiec Imperium. Ostrze¿enie by³o zbyteczne: z pozoru niezgrabny „Sokó³” ju¿ ustawia³ siê tak, by stworzyæ odpowiedni¹ pozycjê strzeleck¹ dla umieszczonego pod kad³ubem dzia³a laserowego. Mimo i¿ drzwi kabiny pilota by³y zamkniête, Leia us³ysza³a s³aby odg³os potê¿nego okrzyku wojennego Wookiech i parê sekund póŸniej imperialny pojazd podzieli³ los swego poprzednika. – Dobry strza³, Chewie – zawo³a³ do interkomu Han Solo, ponownie wyrównuj¹c lot maszyny. – Wedge? – Ci¹gle jestem z wami – rozleg³ siê natychmiast g³os Antillesa. – Na razie mamy spokój, ale ju¿ leci w naszym kierunku kolejna fala myœliwców Imperium. – Tak. – Han zerkn¹³ na ¿onê. – No, kochanie, decyzja nale¿y do ciebie. W dalszym ci¹gu masz zamiar tu wyl¹dowaæ? Threepio wyda³ z siebie krótkie, elektroniczne westchnienie. – Ale¿ kapitanie Solo, nie sugeruje pan chyba…

19

– Zamknij siê, Z³ota Tyczko – przerwa³ mu Han bez ogródek. – Leia. Ksiê¿niczka popatrzy³a przez klapê kabiny na imperialny niszczyciel gwiezdny i osiem pancerników widocznych na tle obleganej przez nie planety. Wrogie statki st³oczy³y siê wokó³ Filve jak minoki doko³a nie os³oniêtego generatora mocy. To mia³a byæ jej ostatnia misja dyplomatyczna przed narodzeniem bliŸni¹t: krótki wypad, maj¹cy na celu u³agodzenie zaniepokojonych w³adz Filve i przekonanie planet w tym sektorze, ¿e Nowa Republika jest zdecydowana ich broniæ. Chyba nie bardzo siê to powiod³o… – Nie ma szans, byœmy zdo³ali siê tam dosta栖 stwierdzi³a niechêtnie. – A nawet gdyby siê to uda³o, w¹tpiê, ¿eby Filvianie odwa¿yli siê na wy³¹czenie pola planetarnego, by nas tam wpuœciæ. Lepiej siê st¹d zabierajmy. – Œwietny pomys³ – mrukn¹³ Han. – Wedge? Wycofujemy siê. Trzymajcie siê blisko nas. – Zrozumia³em. Musicie nam daæ kilka minut na skalkulowanie skoku w nadprzestrzeñ. – Nie zawracajcie sobie g³owy – rzuci³ Solo, odwracaj¹c siê do komputera nawigacyjnego. – Podamy wam odpowiednie wspó³rzêdne. – Dobra – rzek³ Antilles. – ¯elazny Dywizjon: szyk os³onowy. – Wiesz, zaczynam ju¿ mieæ dosyæ tego wszystkiego – oznajmi³ ¿onie Han, znów siadaj¹c twarz¹ do przyrz¹dów. – O ile siê nie mylê, mówi³aœ, ¿e ci twoi Noghri mieli ciê wreszcie zostawiæ w spokoju. – To nie ma nic wspólnego z Noghrimi – potrz¹snê³a g³ow¹ Leia, czuj¹c nagle jakiœ niesprecyzowany niepokój. Czy¿by siê jej wydawa³o, czy te¿ oblegaj¹ce Filve imperialne statki rzeczywiœcie zaczê³y zmieniaæ szyk? – To wielki admira³ Thrawn urz¹dza sobie zabawê przy pomocy pancerników z Ciemnej Flotylli. – Tak – przyzna³ cicho Solo i ksiê¿niczka a¿ siê skuli³a, s³ysz¹c, jak wielka gorycz zabrzmia³a w jego g³osie. Mimo i¿ wszyscy gor¹co przekonywali Hana, ¿e jest inaczej, on w dalszym ci¹gu uwa¿a³, i¿ jest osobiœcie odpowiedzialny za to, ¿e bezpañskie statki z Floty Katañskiej – zwanej Ciemn¹ Flotyll¹ – trafi³y w rêce Thrawna, a nie Nowej Republiki. – Nie s¹dzi³em, ¿e zdo³a je tak szybko doprowadziæ do u¿ytku – doda³ po chwili, ustawiaj¹c „Soko³a” ty³em do Filve, a przodem do pustki kosmosu. Leia z trudem prze³knê³a œlinê. Dziwny niepokój nadal nie ustêpowa³. – Mo¿e ma dostatecznie du¿o komór klonuj¹cych spaarti, by oprócz ¿o³nierzy wyprodukowaæ te¿ in¿ynierów i techników. – To rzeczywiœcie zabawna myœl – rzuci³ Han. Ksiê¿niczka wyczu³a, ¿e jego tak¿e coœ zastanowi³o. – Wedge – zawo³a³ do nadajnika – zerknij w stronê Filve i powiedz, czy ja mam jakieœ przywidzenia.

20

Z g³oœnika rozleg³o siê zdumione westchnienie Antillesa. – Chodzi ci o to, ¿e ca³a Flota Imperium przerwa³a atak i rusza w nasz¹ stronê? – W³aœnie. – To chyba nie jest przywidzenie – stwierdzi³ Wedge. – Najwy¿szy czas st¹d zmykaæ. – Tak – wycedzi³ Solo. – Mo¿liwe. Leia obrzuci³a mê¿a zdziwionym spojrzeniem. Coœ w g³osie Hana j¹ zastanowi³o… – Han? – Filvianie na pewno wezwaliby pomoc przed podniesieniem pola planetarnego, prawda? – zwróci³ siê Solo do ksiê¿niczki. Mia³ zamyœlony wyraz twarzy. – Tak – rzek³a ostro¿nie Leia. – A najbli¿sza baza Nowej Republiki to Ord Pardron, tak? – To prawda. – Dobra. ¯elazny Dywizjon: zmieniamy kurs nieco w prawo. Trzymajcie siê blisko mnie. Han nacisn¹³ jakiœ klawisz na tablicy przyrz¹dów i „Sokó³” wszed³ w ostry skrêt. – Uwa¿aj! – rzuci³ ostrzegawczo Wedge. – W ten sposób kierujemy siê znowu ku grupie imperialnych myœliwców. – Nie zalecimy a¿ tak daleko – zapewni³ go Solo. – A oto nasz nowy kurs. – Wyrówna³ lot maszyny w nowo obranym kierunku i zerkn¹³ na tylny monitor kontrolny. – Dobrze: wci¹¿ nas œcigaj¹. Ze stoj¹cego za jego plecami komputera nawigacyjnego rozleg³o siê pikniêcie informuj¹ce o tym, ¿e wspó³rzêdne do skoku w nadprzestrzeñ s¹ ju¿ gotowe. – Wedge, mamy dla ciebie te wspó³rzêdne – oznajmi³a Leia, siêgaj¹c do nadajnika. – Poczekajcie chwilꠖ przerwa³ jej Antilles. – Mamy towarzystwo z prawej. Ksiê¿niczka spojrza³a we wskazanym kierunku i poczu³a nag³y ucisk w gardle. Nadci¹gaj¹ce myœliwce Imperium zbli¿a³y siê bardzo szybko i by³y ju¿ na tyle blisko, ¿e mog³y przechwyciæ ewentualn¹ wiadomoœæ skierowan¹ przez „Soko³a” do jego eskorty. Podanie teraz Wedge’owi wspó³rzêdnych skoku w nadprzestrzeñ by³oby otwartym zaproszeniem do tego, by po drugiej stronie czeka³ na nich imperialny komitet powitalny. – Mo¿e ja móg³bym pomóc, Wasza Wysokoœæ – zaofiarowa³ siê natychmiast Threepio. – Jak pani wiadomo, umiem siê biegle komunikowaæ

21

na ponad szeœæ milionów sposobów. Móg³bym na przyk³ad przes³aæ kapitanowi Antillesowi te wspó³rzêdne w handlowym jêzyku burdist lub vaathkree… – A potem przes³a³byœ mu t³umaczenie? – ostudzi³ go Han. – Naturalnie… – Android urwa³ nagle. – O rety – powiedzia³ z zak³opotaniem. – No, nic siê nie martw – rzuci³ Solo. – Wedge, dwa lata temu by³eœ na Xyquine, prawda? – Tak. Rozumiem. Manewr Krakena? – W³aœnie. Zaczynamy na dwa: raz, dwa. Przez klapê w kabinie pilota Leia zobaczy³a, ¿e republikañskie myœliwce ustawiaj¹ siê wokó³ „Soko³a” w jakimœ skomplikowanym szyku. – Co nam to da? – spyta³a. – Mo¿liwoœæ ucieczki – odpar³ Han, ponownie zerkaj¹c na tylny monitor kontrolny. – WeŸ te wspó³rzêdne, dodaj dwa do ostatniej cyfry ka¿dej liczby i przeœlij wynik Wedge’owi. – Rozumiem – pokiwa³a g³ow¹ ksiê¿niczka i zabra³a siê do pracy. Zmiana drugiej cyfry nie wp³ynie znacz¹co na zmianê kierunku ich ucieczki, a w zwi¹zku z tym Imperium bez w¹tpienia nabierze siê na tê sztuczkê; jednoczeœnie ta drobna korekta sprawi, ¿e ewentualna ob³awa bêdzie czeka³a dobre kilka lat œwietlnych od faktycznego celu. – Sprytne. A ten manewr myœliwców by³ jedynie przykrywk¹ dla ca³ej operacji? – Dok³adnie. Postronnemu obserwatorowi wydaje siê, ¿e tylko o to chodzi³o. To taka ma³a sztuczka, któr¹ wymyœli³ Pash Kraken po nieudanej akcji w okolicach Xyquine. – Solo jeszcze raz spojrza³ na tylny monitor. – Chyba mamy dostateczn¹ przewagê, by siê z nimi jeszcze trochê pobawiæ. – To nie skaczemy w nadprzestrzeñ? – zaniepokoi³a siê Leia. Natychmiast stanê³a jej przed oczami pewna niemi³a historia: szalona ucieczka z Hoth, kiedy to siedzia³ im na karku Darth Vader i ca³a jego flota, a w krytycznym momencie okaza³o siê, ¿e uk³ad napêdu nadprzestrzennego jest zepsuty… – Nie martw siê, kochanie – rzuci³ Han, zerkaj¹c na ni¹ spod oka. – Dzisiaj napêd nadprzestrzenny dzia³a doskonale. – Miejmy nadziejꠖ mruknê³a bez przekonania. – Dopóki nas œcigaj¹, nie stanowi¹ zagro¿enia dla Filve – ci¹gn¹³ Solo. – I im dalej ich st¹d odci¹gniemy, tym wiêcej damy czasu posi³kom, które maj¹ nadejœæ z Ord Pardron. Ksiê¿niczka ju¿ otwiera³a usta, ¿eby coœ odpowiedzieæ, ale przeszkodzi³ jej oœlepiaj¹co zielony b³ysk salwy, która dos³ownie o milimetry minê³a kad³ub „Soko³a”.

22

– Wiesz co, myœlê, ¿e daliœmy im ju¿ dostatecznie du¿o czasu – oznajmi³a mê¿owi. Poczu³a, jak ukryte w jej wnêtrzu dzieci dr¿¹ z niepokoju. – Czy mo¿emy siê st¹d wreszcie wynieœæ? Kolejny strza³ odbi³ siê od górnej pow³oki ochronnej statku. – Tak, chyba masz racjꠖ przyzna³ Solo. – Wedge? Jesteœ gotów, by opuœciæ to przyjêcie? – W ka¿dej chwili – zameldowa³ Antilles. – Ruszajcie. Polecimy za wami, gdy tylko trochê oczyœcimy teren. – Dobra. – Han uj¹³ dŸwignie napêdu nadprzestrzennego i poci¹gn¹³ je delikatnie do siebie. Widoczne przez klapê kabiny gwiazdy ust¹pi³y miejsca œwietlnym smugom. Byli ju¿ bezpieczni. Leia nabra³a g³êboko w p³uca powietrza i powoli je wypuœci³a. Czu³a, ¿e bliŸniêta w dalszym ci¹gu s¹ podenerwowane i postanowi³a siêgn¹æ do nich umys³em, by je uspokoiæ. Czêsto przychodzi³o jej do g³owy, ¿e to zupe³nie niepowtarzalne doznanie dotykaæ umys³ów istot, które zamiast s³ów i obrazów pos³uguj¹ siê jedynie uczuciami i doznaniami. By³o to coœ zupe³nie innego ni¿ kontakt z umys³ami Hana, Luke’a czy innych przyjació³. A tak¿e coœ skrajnie ró¿nego od dotyku tajemniczego umys³u, który z daleka koordynowa³ atak imperialnych si³ zbrojnych. Drzwi za plecami Leii rozsunê³y siê i do kabiny wszed³ Chewbacka. – NieŸle strzela³eœ, Chewie – pochwali³ Wookiego Solo, gdy potê¿ny futrzak opad³ na miejsce pasa¿era po lewej stronie kabiny, obok Threepia. – Mia³eœ jakieœ k³opoty z dŸwigni¹ poruszaj¹c¹ dzia³o w poziomie? Chewbacka zaprzeczy³ burkliwie. Na chwilê utkwi³ w ksiê¿niczce badawcze spojrzenie ciemnych oczu, po czym wymrucza³ jakieœ pytanie. – Nic mi nie jest – zapewni³a Chewiego Leia, t³umi¹c ³zy, które nie wiadomo dlaczego nap³ynê³y jej nagle do oczu. – Naprawdê. Zerknê³a na mê¿a, który tak¿e patrzy³ na ni¹ przenikliwym wzrokiem. – Coœ ciê zaniepokoi³o? – spyta³. – To by³ tylko zwyk³y atak Imperium. Nie ma siê czym przejmowaæ. – Nie o to chodzi, Han – potrz¹snê³a g³ow¹ ksiê¿niczka. – Tam by³o coœ jeszcze. Jakby… – Znów pokrêci³a g³ow¹. – Sama nie wiem. – Mo¿e to by³o coœ podobnego do niemocy, jak¹ odczu³a pani pod Endorem – podsun¹³ skwapliwie Threepio. – No, wtedy jak pani zas³ab³a, gdy ja i Chewbacka naprawialiœmy… Wookie warkn¹³ ostrzegawczo i android urwa³ raptownie, ale by³o ju¿ za póŸno.

23

– Nie, pozwól mu mówi栖 odezwa³ siê Solo, spogl¹daj¹c na ¿onê z podejrzliwoœci¹ i niepokojem. – Co to by³a za niemoc? – Han, to naprawdê nic takiego – zapewni³a Leia, bior¹c go za rêkê. – Na orbicie, któr¹ pocz¹tkowo obraliœmy nad Endorem, w pewnym momencie znaleŸliœmy siê w miejscu, gdzie eksplodowa³a Gwiazda Œmierci. Przez kilka sekund odczuwa³am blisko siebie obecnoœæ Imperatora. To wszystko. – Ach, to wszystko – powtórzy³ Solo ironicznie, gromi¹c Chewbackê wzrokiem. – Martwy Imperator usi³uje ciê z³apaæ w swoje sid³a, a ty nawet nie uwa¿asz za stosowne mi o tym powiedzieæ? – Nie gadaj g³upstw – zbeszta³a go ksiê¿niczka. – Naprawdê nie by³o powodu do niepokoju: wszystko szybko siê skoñczy³o i nie mia³am ju¿ dalszych sensacji. Mówiê serio. Zreszt¹ w okolicach Filve odczuwa³am coœ zupe³nie innego. – Mi³o mi to s³ysze栖 rzuci³ Han, nie daj¹c za wygran¹. – A czy po powrocie da³aœ siê przebadaæ lekarzom? – No, w zasadzie nie mia³am ani chwili wolnej… – Doskonale. W takim razie zrobisz to zaraz, jak wrócimy na Comscant. Leia z westchnieniem pokiwa³a g³ow¹. Zna³a ten ton; a poza tym sama nie by³a pewna, co w tej sytuacji nale¿y zrobiæ. – Dobrze, o ile znajdê na to czas. – Postarasz siê o to, kochanie – oznajmi³ rozkazuj¹co Solo. – A jak nie, to ka¿ê Luke’owi, gdy tylko wróci, zamkn¹æ ciê w centrum medycznym. Mówiê powa¿nie. Ksiê¿niczka œcisnê³a mê¿a za rêkê, w tej samej chwili czuj¹c ucisk w sercu. Luke, sam gdzieœ daleko na terytorium Imperium… Ale z nim wszystko by³o w porz¹dku. Nie mog³o byæ inaczej. – Dobrze – zwróci³a siê do mê¿a. – Dam siê przebadaæ. Obiecujê. – Doskonale – powiedzia³, przygl¹daj¹c siê jej badawczo. – A co takiego odczu³aœ tam, na Filve? – Nie wiem. – Zawaha³a siê na chwilê. – Mo¿e to by³o uczucie podobne do tego, jakiego Luke doœwiadczy³ na „Katanie”. Wiesz, kiedy na statku wyl¹dowa³a grupa imperialnych klonów. – Tak – rzuci³ Han z pow¹tpiewaniem. – Mo¿liwe. Chocia¿ te pancerniki by³y bardzo daleko. – Ale na pewno by³o na nich du¿o wiêcej klonów. – Tak, mo¿liwe – powtórzy³ Solo. – No có¿… chyba zabierzemy siê z Chewiem do reperowania tego jonowego stabilizatora topnikowego, nim ca³kiem wysi¹dzie. Kochanie, poradzisz sobie tutaj sama?

24

– Oczywiœcie – zapewni³a Leia, ciesz¹c siê, ¿e ta niepokoj¹ca rozmowa dobieg³a wreszcie koñca. – Mo¿ecie spokojnie iœæ. O innej ewentualnoœci wola³a w tej chwili nie myœleæ. Od dawna kr¹¿y³y plotki, ¿e Imperator by³ w stanie u¿ywaæ Mocy do sprawowania bezpoœredniej kontroli nad swoimi si³ami zbrojnymi. Jeœli ów mistrz Jedi, którego Luke spotka³ na Jomarku, posiada³ tê sam¹ umiejêtnoœæ… Ksiê¿niczka pog³adzi³a rêk¹ brzuch, koncentruj¹c siê na drzemi¹cych w jej wnêtrzu maleñkich umys³ach. Nie, teraz zdecydowanie nie mia³a ochoty siê nad tym zastanawiaæ. – Zak³adam – powiedzia³ Thrawn z w³aœciwym sobie spokojem – ¿e zechcesz siê jakoœ wyt³umaczyæ. C’baoth powoli, z namaszczeniem podniós³ g³owê znad podwójnego rzêdu monitorów w kabinie dowodzenia i spojrza³ na wielkiego admira³a. Na wielkiego admira³a, a tak¿e – z nie skrywan¹ pogard¹ – na isalamira rozci¹gniêtego na stela¿u przewieszonym przez ramiê Thrawna. – A czy ty, admirale, tak¿e masz coœ na swoje wyt³umaczenie? – spyta³ hardo. – Przerwa³eœ atak pozoruj¹cy na Filve – rzek³ Thrawn, ignoruj¹c pytanie starca. – A nastêpnie pos³a³eœ ca³¹ flotê w bezsensowny poœcig donik¹d. – A ty, wielki admirale, nie zdo³a³eœ sprowadziæ do mnie moich Jedi – odparowa³ C’baoth. Pellaeon z niepokojem zauwa¿y³, ¿e mistrz Jedi stopniowo podnosi g³os. – Ty, twoi ograniczeni Noghri, ca³e Imperium: wszyscy zawiedliœcie. – Czy¿by? – rzuci³ Thrawn, mru¿¹c swoje czerwone, gorej¹ce oczy. – A czy to tak¿e nasza wina, ¿e nie uda³o ci siê zatrzymaæ Luke’a Skywalkera, kiedy dostarczyliœmy ci go na Jomark? – To nie wy go dostarczyliœcie – zaprzeczy³ ¿ywo starzec. – Sprowadzi³em go tam dziêki Mocy… – To wywiad Imperium rozpuœci³ pog³oskê, ¿e powróci³ Jorus C’baoth i ¿e widziano go na Jomarku – przerwa³ mu admira³ lodowatym tonem. – Zawióz³ ciê tam statek Imperium; to nasi ludzie zbudowali i wyposa¿yli dla ciebie dom; to imperialni in¿ynierowie skonstruowali zamaskowan¹ wyspê, która s³u¿y³a ci za l¹dowisko. My jako Imperium zrobiliœmy to, co do nas nale¿a³o, by Skywalker wpad³ w twoje rêce. To ty nie potrafi³eœ go przy sobie zatrzymaæ. – Nie! – warkn¹³ C’baoth. – Skywalker opuœci³ Jomark dlatego, ¿e Mara Jade wymknê³a siê wam spod kontroli i zwróci³a jego umys³ przeciwko mnie. I zap³aci mi za to. S³yszysz? S³ono mi za to zap³aci.

25

Thrawn przez chwilê milcza³. – Ca³¹ flotê skierowan¹ do ataku na Filve rzuci³eœ w poœcig za „Soko³em Milenium” – powiedzia³ w koñcu, odzyskawszy panowanie nad sob¹. – Czy uda³o ci siê schwytaæ Leiê Organê Solo? – Nie – mrukn¹³ starzec. – Ale to nie dlatego, ¿e ona nie chce do mnie przyjœæ. Chce. Tak samo zreszt¹ jak Skywalker. Admira³ wymieni³ szybkie spojrzenia z Pellaeonem. – Ona chce do ciebie przyjœæ? – spyta³. – Bardzo – odpar³ C’baoth z b³ogim uœmiechem. Jego g³os straci³ nagle stanowczoœæ, sta³ siê prawie marzycielski… – Chce, abym uczy³ jej dzieci – ci¹gn¹³, omiataj¹c wzrokiem kabinê dowodzenia – bym przekaza³ im tajniki nauki Jedi. Bym je ukszta³towa³ na swój w³asny obraz. Poniewa¿ to ja jestem jedynym mistrzem. – Ponownie spojrza³ na Thrawna. – Musisz j¹ do mnie przyprowadziæ, wielki admirale – rzek³ z powag¹ i b³aganiem w g³osie. – Musimy j¹ uwolniæ od ograniczeñ, jakich doœwiadcza wœród ludzi, którzy boj¹ siê jej Mocy. Jeœli tego nie zrobimy, zniszcz¹ j¹. – Naturalnie, ¿e to zrobimy – powiedzia³ Thrawn ³agodnie. – Ale musisz zostawiæ to zadanie mnie. Potrzebujê jeszcze trochê czasu. C’baoth w zamyœleniu zmarszczy³ brwi, odruchowo siêgaj¹c po ukryty pod d³ug¹ brod¹ medalion. Patrz¹c na niego, Pellaeon poczu³ nag³y dreszcz. Wielokrotnie by³ ju¿ œwiadkiem podobnych scen, ale jakoœ nie móg³ siê przyzwyczaiæ do nag³ych zmian nastroju tego szalonego klona. Wiedzia³, ¿e problem ten dotyczy wszystkich wczesnych eksperymentów z klonami: trwa³e rozchwianie uczuciowe i emocjonalne, odwrotnie proporcjonalne do d³ugoœci cyklu produkcji danego duplikatu. Nie ocala³o zbyt wiele prac naukowych z czasów wojen klonowych, ale kapitan natkn¹³ siê na jak¹œ rozprawkê, której autor dowodzi³, i¿ ¿aden klon, wyhodowany w okresie krótszym ni¿ rok, nie bêdzie dostatecznie zrównowa¿ony, by prze¿yæ poza œciœle kontrolowanym œrodowiskiem. Bior¹c pod uwagê zniszczenia, jakie spowodowali w ca³ej galaktyce, Pellaeon zawsze zak³ada³, ¿e mistrzowie klonowania znaleŸli w koñcu choæby czêœciowe rozwi¹zanie tego problemu. A czy uda³o im siê ustaliæ w³aœciw¹ przyczynê szaleñstwa – to ju¿ zupe³nie inna kwestia. Bardzo mo¿liwe, i¿ dopiero Thrawn bêdzie tym, który to zrozumie. – A wiêc dobrze, admirale – odezwa³ siê nagle C’baoth. – Dam panu jeszcze jedn¹ szansê. Ale ostrzegam: ta bêdzie ju¿ naprawdê ostatnia. Potem wezmê sprawy w swoje rêce. – Patrz¹ce spod krzaczastych brwi oczy b³ysnê³y z³owieszczo. – I jeszcze jedno: jeœli nie jest pan w stanie wype³niæ tak prostego zadania, to byæ mo¿e dojdê do przekonania, ¿e nie zas³uguje pan na to, by dowodziæ si³ami zbrojnymi Imperium.

26

W oczach Thrawna zap³on¹³ gniew, ale admira³ jedynie sk³oni³ nieznacznie g³owê. – Przyjmujê twoje wyzwanie, mistrzu C’baoth. – To dobrze. – Starzec ostentacyjnie rozpar³ siê na swoim krzeœle i zamkn¹³ oczy. – A teraz mo¿e pan odejœæ, admirale. Chcia³bym trochê pomedytowaæ i zaplanowaæ przysz³oœæ dla moich Jedi. Przez d³u¿sz¹ chwilê Thrawn patrzy³ na starca nie widz¹cymi oczyma. W koñcu przeniós³ wzrok na Pellaeona. – Kapitanie, pójdzie pan ze mn¹ na mostek – rozkaza³. – Chcê, by pan dopilnowa³ prac dotycz¹cych systemu obronnego na Ukio. – Tak jest, panie admirale – rzuci³ Pellaeon, rad z tego, ¿e nie bêdzie ju¿ musia³ dotrzymywaæ towarzystwa mistrzowi Jedi. Przystan¹³ na chwilê, gdy¿ nagle uderzy³a go pewna myœl. Chyba by³a jakaœ sprawa, o której zamierza³ porozmawiaæ z Thrawnem? By³ niemal pewien, ¿e tak. To mia³o jakiœ zwi¹zek z C’baothem, klonami i operacj¹ Góra Tantiss… Ale teraz wypad³o mu to z g³owy. Odsun¹³ od siebie tê kwestiê, wzruszaj¹c ramionami. We w³aœciwym czasie na pewno wszystko sobie przypomni. Obszed³ kr¹g monitorów i ruszy³ za swoim dowódc¹ w stronê wyjœcia.

27

ROZDZIA£

Miejsce to nazywa³o siê Kalius saj Leeloo, Miasto B³yszcz¹cego Kryszta³u z Berchest, i ju¿ od pocz¹tku istnienia Starej Republiki by³o uwa¿ane za jeden z najwspanialszych cudów galaktyki. Ca³e miasto by³o ni mniej, ni wiêcej, tylko jednym gigantycznym kryszta³em; powsta³o na przestrzeni eonów ze s³onych kropli ciemnoczerwonych wód morza Leefari, które podmywa³o brzegi niewysokiego urwiska. Istnienie miasta zapocz¹tkowali miejscowi rzemieœlnicy berchestiañscy, którzy przez dziesi¹tki lat z mozo³em wyciosywali je z bry³y kryszta³u; póŸniej kontrolê nad powolnym rozrastaniem siê osady przejêli ich potomkowie. W czasach œwietnoœci Starej Republiki Kalius stanowi³o jedn¹ z najwiêkszych atrakcji turystycznych. Miliony istot, które siê tamtêdy przewija³y, by podziwiaæ osza³amiaj¹ce piêkno miasta i ca³ej galaktyki, zapewnia³y jego mieszkañcom dostatnie ¿ycie. Ale zamêt, jaki zapanowa³ podczas wojen klonowych, a nastêpnie – po ich zakoñczeniu – powstanie Imperium, niemal ca³kowicie zahamowa³y ruch turystyczny. W zwi¹zku z tym Kalius by³o zmuszone szukaæ innych Ÿróde³ utrzymania. Na szczêœcie, przemys³ turystyczny zostawi³ w spadku utarte szlaki handlowe pomiêdzy Berchestem a wiêkszoœci¹ licz¹cych siê uk³adów w galaktyce. By³o wiêc zupe³nie oczywiste, ¿e Berchestianie postanowili przekszta³ciæ swoje miasto w centrum handlowe; i mimo i¿ Kalius nie dorównywa³o poziomem Svivrenowi czy Ketaris, w du¿ej mierze im siê to uda³o. Jedyny problem polega³ na tym, ¿e owo centrum handlowe le¿a³o w czêœci galaktyki kontrolowanej przez Imperium. Na zat³oczonej ulicy pojawi³ siê oddzia³ szturmowców; w otoczeniu kanciastych, ciemnoczerwonych budynków ich bia³e zbroje przybra³y czerwonawy odcieñ. Luke Skywalker skrzêtnie usun¹³ im siê z drogi i mocniej naci¹gn¹³ kaptur na oczy. Nie wyczuwa³ w szturmowcach ja-

28

kiejœ wzmo¿onej czujnoœci, ale na terenie Imperium nie by³o sensu ryzykowaæ. ¯o³nierze przeszli obok, obdarzaj¹c go zaledwie przelotnymi spojrzeniami. Z cichym westchnieniem ulgi Luke powróci³ do kontemplowania uroków miasta. Ponura obecnoœæ szturmowców i cz³onków za³óg Floty Imperialnej, którzy mieli akurat przerwê przed nastêpnym lotem, a tak¿e przemytników, którzy krêc¹c siê w poszukiwaniu pracy nadawali osadzie pseudohandlowy charakter, dziwnie kontrastowa³a z sielankowym piêknem miasta. Gdzieœ poœród tego spokojnego piêkna czai³o siê znacznie wiêksze niebezpieczeñstwo ni¿ szturmowcy. Grupa klonów. W ka¿dym razie tak przynajmniej uwa¿a³ wywiad Nowej Republiki. Pracowite badania nad tysi¹cami imperialnych komunikatów, które uda³o mu siê przechwyciæ, pozwoli³y wyci¹gn¹æ wniosek, ¿e Kalius i uk³ad Berchestu to jeden z punktów przerzutu nowej fali ludzkich duplikatów, którymi zaczêto obsadzaæ statki i wojskowe promy transportowe, wchodz¹ce w sk³ad floty wojennej wielkiego admira³a Thrawna. Tê falê nale¿a³o powstrzymaæ, i to jak najszybciej. A to oznacza³o koniecznoœæ odnalezienia komór do klonowania i zniszczenia ich. W zwi¹zku z tym najpierw trzeba by³o – znaj¹c punkt przerzutu – ustaliæ, sk¹d owe klony przybywaj¹, a przede wszystkim upewniæ siê, czy istotnie trafiaj¹ do Kalius. Dwie przecznice dalej, zza rogu wy³oni³a siê grupka mê¿czyzn ubranych w szaty handlarzy svivreñskich; tak jak to czyni³ ju¿ wielokrotnie w ci¹gu ostatnich dwóch dni, Luke siêgn¹³ ku nim Moc¹. Wystarczy³a zaledwie chwila, by stwierdziæ, ¿e handlarzy nie otacza owa dziwna aura, jak¹ wyczu³ wokó³ klonów, które zaatakowa³y ich na pok³adzie „Katany”. Ale jednoczeœnie jego uwagê przyku³o coœ innego; coœ, czego omal nie przegapi³ w powodzi myœli i emocji ludzi i obcych, które wirowa³y wokó³ niego niczym ziarenka piasku w czasie pustynnej burzy. Skywalker wyczu³ trzeŸwy, ch³odno kalkuluj¹cy umys³, z którym – by³ tego pewien – mia³ ju¿ wczeœniej do czynienia, ale z powodu unosz¹cej siê miêdzy nimi mgie³ki psychicznych zak³óceñ nie umia³ go teraz zidentyfikowaæ. Za to posiadacz tego umys³u by³ w pe³ni œwiadomy obecnoœci Luke’a w Kalius. Co wiêcej, w³aœnie go obserwowa³. Na twarzy Skywalkera pojawi³ siê grymas niepokoju. By³ sam na terytorium wroga. Swój statek zostawi³ dwa kilometry dalej, na miejskim l¹dowisku, a jego jedyn¹ broñ stanowi³ miecz œwietlny, który – w razie koniecznoœci jego u¿ycia – natychmiast zdradzi³by to¿samoœæ jego w³aœciciela. Wszystko to sprawia³o, ¿e Luke nie czu³ siê tutaj zbyt pewnie.

29

Ale mia³ do dyspozycji Moc… I wiedzia³, ¿e ktoœ go œledzi. A zatem nie by³ tak ca³kiem bez szans. Parê metrów na lewo od niego znajdowa³o siê wejœcie do d³ugiego, pó³koliœcie sklepionego tunelu, który stanowi³ czêœæ mostu przeznaczon¹ dla pieszych. Luke skrêci³ w tunel i przyspieszy³ kroku. Wczeœniej przegl¹da³ mapy miasta i teraz stara³ siê sobie przypomnieæ, dok¹d prowadzi ten most. W koñcu doszed³ do wniosku, ¿e na drug¹ stronê lodowatej rzeki, ku wy¿ej po³o¿onej czêœci miasta, gdzie mieszkali lepiej sytuowani obywatele i sk¹d roztacza³ siê widok na morze. Wyczu³, ¿e œledz¹cy go osobnik tak¿e wszed³ za nim do tunelu; a kiedy Skywalker odsun¹³ od siebie zaciemniaj¹cy jego umys³ zgie³k zat³oczonych rejonów targowych, uda³o mu siê wreszcie zidentyfikowaæ tajemniczego cz³owieka. Okaza³o siê, ¿e nie jest a¿ tak Ÿle, jak siê obawia³. Ale nie by³o te¿ tak ca³kiem ró¿owo. Luke z westchnieniem zatrzyma³ siê. Postanowi³ zaczekaæ. Sklepione przejœcie przez rzekê, delikatnie zakrzywione tak, ¿e nie by³o widaæ jego pocz¹tku ani koñca, nadawa³o siê na konfrontacjê równie dobrze jak ka¿de inne miejsce. Pod¹¿aj¹cy za Skywalkerem osobnik dotar³ w³aœnie do zakrêtu i, jakby spodziewaj¹c siê, ¿e jego ofiara bêdzie tam na niego czekaæ, zatrzyma³ siê w takim miejscu, by nie byæ widocznym. Jedi siêgn¹³ umys³em na zewn¹trz i wy³owi³ odg³os wyci¹ganego blastera… – Wszystko w porz¹dku – zawo³a³ cicho. – Jesteœmy sami. Mo¿esz wyjœæ. Tajemniczy osobnik waha³ siê przez u³amek sekundy; Luke wyczu³ u niego lekkie zdziwienie. Po chwili zza rogu wy³oni³ siê Talon Karrde. – Widzê, ¿e œwiat nie wyczerpa³ jeszcze wszystkich sposobów, by mnie zadziwi栖 stwierdzi³ przemytnik. Lekko skin¹³ Luke’owi g³ow¹ na powitanie i schowa³ blaster do kabury. – Z twojego zachowania wywnioskowa³em, ¿e jesteœ szpiegiem Nowej Republiki. Choæ muszê przyznaæ, i¿ zupe³nie siê nie spodziewa³em, ¿e to w³aœnie ciebie tutaj przyœl¹. Skywalker przyjrza³ siê uwa¿nie swemu rozmówcy, staraj¹c siê okreœliæ jego nastawienie. Kiedy ostatnio widzia³ Karrde’a tu¿ po bitwie o Flotê Katañsk¹, przemytnik zaznaczy³, ¿e on i jego ludzie chc¹ zachowaæ w tej wojnie neutralnoœæ. – I co zamierza³eœ zrobiæ, gdy siê ju¿ upewnisz? – Nie mia³em zamiaru ciê zdradziæ, jeœli o to pytasz – odpar³ Karrde, zerkaj¹c w g³¹b tunelu. – Je¿eli nie masz nic przeciwko temu, to mo¿e st¹d pójdziemy. Berchestianie nie zwykli prowadziæ d³ugich rozmów na mostach, a poza tym w tunelu g³os siê niesamowicie niesie.

30

A jeœli u wylotu tunelu czeka zasadzka? To niewa¿ne: zanim tam dotr¹, Luke zdo³a to wyczuæ. – Jeœli o mnie chodzi, nie ma sprawy. – Skywalker odsun¹³ siê nieco i puœci³ Karrde’a przodem. Przemytnik pos³a³ mu ironiczny uœmiech. – Nie ufasz mi, co? – zauwa¿y³. Min¹³ Luke’a i ruszy³ w g³¹b tunelu. – To pewnie wp³yw Hana – rzuci³ przepraszaj¹co Jedi i do³¹czy³ do Karrde’a. – Jego albo twój. Albo mo¿e Mary. Wyczu³ nag³¹ zmianê w umyœle przemytnika, jakby pospiesznie st³umiony przejaw troski i niepokoju. – Skoro ju¿ mowa o Marze, to jak ona siê czuje? – Ju¿ prawie wydobrza³a – oznajmi³ Skywalker. – Lekarze twierdz¹, ¿e leczenie takich lekkich obra¿eñ uk³adu nerwowego nie jest trudne, ale wymaga czasu. Nie patrz¹c na Luke’a, Karrde pokiwa³ g³ow¹. – Dziêkujê, ¿e siê tak ni¹ zajêliœcie – powiedzia³ z nut¹ zazdroœci. – Nasz szpital nie by³by w stanie sprostaæ temu zadaniu. Jedi zby³ podziêkowania machniêciem rêki. – Przynajmniej tyle mogliœmy zrobiæ w zamian za pomoc, której nam udzieliliœcie przy Flocie Katañskiej. – Mo¿e i tak. Dotarli w³aœnie do koñca tunelu i znaleŸli siê na ulicy mniej zat³oczonej od tej, któr¹ niedawno opuœcili. Przed sob¹ widzieli wystaj¹ce zza okolicznych budynków bogato rzeŸbione wie¿e siedziby rz¹du. Luke siêgn¹³ Moc¹ ku umys³om przechodniów, ale nie wyczu³ nic podejrzanego. – Idziesz w jakieœ konkretne miejsce? – zwróci³ siê do Karrde’a. – W³óczê siê trochê po mieœcie – rzuci³ wymijaj¹co przemytnik. – A ty? – Tak samo – stwierdzi³ Skywalker równie niedba³ym tonem. – I masz nadziejê zobaczyæ jak¹œ znajom¹ twarz? Albo dwie, a raczej trzy, cztery, piêæ…? A zatem Karrde wiedzia³ albo siê domyœla³, po co Luke tutaj przyby³. W³aœciwie Skywalker nie czu³ siê nawet zdziwiony. – Jeœli tu s¹, to ich znajdꠖ odpar³. – Masz mo¿e jakieœ informacje, które mog³yby mi w tym pomóc? – Mo¿liwe, ¿e tak. A ty masz dosyæ pieniêdzy, by za nie zap³aciæ? – Bior¹c pod uwagê twoje stawki, to pewnie nie – rzek³ Jedi. – Ale móg³bym otworzyæ dla ciebie kredyt, kiedy wrócê. – Jeœli w ogóle wrócisz – odparowa³ przemytnik. – Zwa¿ywszy na to, ile oddzia³ów imperialnych dzieli ciê od bezpiecznego terytorium, w tej chwili nie nazwa³bym ciê bezpieczn¹ inwestycj¹.

31

– W przeciwieñstwie do przemytnika, który na liœcie œciganych przez Imperium osób zajmuje pierwsze miejsce? – zauwa¿y³ Skywalker, unosz¹c brwi. – Tak siê sk³ada, ¿e Kalius jest jednym z nielicznych miejsc w imperialnej czêœci galaktyki, gdzie jestem bezpieczny – odpar³ z uœmiechem Karrde. – Gubernator Berchestu jest moim dobrym znajomym, a co wa¿niejsze, ju¿ od lat zaopatrujê go w pewne niezbêdne towary, których tylko ja mogê mu dostarczyæ. – Broñ? – Nie biorê udzia³u w waszej wojnie, Skywalker – przypomnia³ mu ch³odno przemytnik. – Jestem neutralny i chcê, by tak pozosta³o. S¹dzi³em, ¿e jasno da³em to do zrozumienia tobie i twojej siostrze, kiedy siê ostatnio widzieliœmy. – O tak, wyrazi³eœ siê bardzo jasno – przyzna³ Luke. – Mia³em jedynie nadziejê, ¿e wydarzenia ostatniego miesi¹ca sk³oni³y ciê do zmiany zdania. Twarz Karrde’a nawet nie drgnê³a, ale Jedi wyczu³ w mê¿czyŸnie niemal mimowoln¹ zmianê nastawienia. – Nie bardzo podoba mi siê to, ¿e wielki admira³ Thrawn ma dostêp do urz¹dzeñ klonuj¹cych – przyzna³. – To mo¿e spowodowaæ, i¿ w przysz³oœci bêdzie mia³ jeszcze wiêksz¹ w³adzê, a tego ¿aden z nas by nie chcia³. Ale wydaje mi siê, ¿e wasza strona reaguje na tê sytuacjê zbyt nerwowo. – Zupe³nie nie rozumiem, jak mo¿esz to nazywaæ „nerwow¹ reakcj¹” – oburzy³ siê Skywalker. – Imperium ma w swoim posiadaniu wiêkszoœæ z dwustu pancerników Floty Katañskiej, a teraz dodatkowo dysponuje nieograniczon¹ liczb¹ klonów, aby obsadziæ je za³ogami. – „Nieograniczona” to nie jest zbyt adekwatne okreœlenie – zaoponowa³ Karrde. – Jeœli klony maj¹ byæ na tyle zrównowa¿one psychicznie, by mo¿na im by³o powierzyæ statki wojenne, to nie da siê ich hodowaæ zbyt szybko. O ile dobrze pamiêtam star¹ zasadê, to proces klonowania nie mo¿e byæ krótszy ni¿ jeden rok. Przed nimi przesz³o przez ulicê piêciu Vaathkrich. Jak dot¹d Imperium klonowa³o wy³¹cznie ludzi, ale na wszelki wypadek Luke postanowi³ sprawdziæ i tê grupkê. Nie wyczu³ jednak nic podejrzanego. – Twierdzisz, ¿e na wyhodowanie jednego klona potrzeba roku? – To jest absolutne minimum – przytakn¹³ przemytnik. – Przegl¹da³em dokumenty sprzed wojen klonowych. Sugeruj¹ one, ¿e lepiej, aby by³ to okres od trzech do piêciu lat. Oczywiœcie, proces ten trwa krócej ni¿ normalny cykl rozwojowy cz³owieka, ale nie ma powodów do paniki.

32

Skywalker podniós³ wzrok na oœwietlone s³oñcem, rzeŸbione wie¿e; ich ciemnoczerwone kontury odcina³y siê ostro na tle nap³ywaj¹cych od strony morza sk³êbionych bia³ych chmur. – A co byœ powiedzia³, gdybym ciê poinformowa³, ¿e klony, które nas zaatakowa³y na „Katanie”, zosta³y wyhodowane w okresie krótszym ni¿ rok? – To zale¿y na ile krótszym – wzruszy³ ramionami Karrde. – Pe³ny cykl wynosi³ piêtnaœcie do dwudziestu dni. Szef przemytników zatrzyma³ siê raptownie. – Co takiego?! – zwróci³ siê do Luke’a, wlepiaj¹c w niego zdumione spojrzenie. – Piêtnaœcie do dwudziestu dni – powtórzy³ Jedi, przystaj¹c obok Karrde’a. Przez d³u¿sz¹ chwilê obaj mê¿czyŸni mierzyli siê wzrokiem. Potem przemytnik odwróci³ g³owê i ruszy³ przed siebie. – To niemo¿liwe – stwierdzi³. – Musieliœcie pope³niæ jakiœ b³¹d. – Mogê ci dostarczyæ kopiê wyników badañ. Karrde pokiwa³ g³ow¹ w zadumie, patrz¹c przed siebie nie widz¹cym wzrokiem. – To by przynajmniej t³umaczy³o Ukio. – Ukio? – zainteresowa³ siê Luke. – Tak. Pewnie ostatnio nie otrzymywa³eœ ¿adnych wiadomoœci. Dwa dni temu Imperium przypuœci³o równoczesne ataki na cele w sektorach Abrion i Dufilvian. Powa¿nemu uszkodzeniu uleg³a baza wojskowa w Ord Pardron; Imperium zdo³a³o te¿ przechwyciæ uk³ad Ukio. Jedi poczu³ nerwowy skurcz w ¿o³¹dku. Ukio by³o jednym z piêciu najwiêkszych producentów ¿ywnoœci w ca³ej Nowej Republice. Skutki ataku dla samego sektora Abrion… – Czy w uk³adzie Ukio zanotowano du¿e zniszczenia? – Wygl¹da na to, ¿e ¿adnych – odpar³ Karrde. – Moi informatorzy twierdz¹, ¿e pola ochronne i broñ ziemia-przestrzeñ pozosta³y nietkniête. Niepokój Skywalkera jeszcze siê pog³êbi³. – S¹dzi³em, i¿ taki wyczyn jest niemo¿liwy. – Umiejêtnoœæ dokonywania rzeczy niemo¿liwych by³a jedn¹ z cech, dziêki którym otrzymywa³o siê tytu³ wielkiego admira³a – zauwa¿y³ cierpko szef przemytników. – Szczegó³y ataku s¹ jeszcze dosyæ niejasne; dobrze by³oby zobaczyæ, jak mu siê to w³aœciwie uda³o. A zatem Thrawn zagarn¹³ pancerniki z Floty Katañskiej; ma te¿ klony, którymi mo¿e je obsadziæ; a teraz znalaz³ tak¿e sposób, by zapewniæ tym klonom ¿ywnoœæ. 3 – Ostatni rozkaz

33

– To nie jest jedynie przygotowanie do kolejnej serii ataków – powiedzia³ wolno Luke. – Imperium szykuje siê do rozpoczêcia walnej ofensywy. – Rzeczywiœcie tak to wygl¹da – przyzna³ Karrde. – I zdaje mi siê, ¿e bêdziesz mia³ pe³ne rêce roboty. Jedi przyjrza³ mu siê uwa¿nie. G³os i wyraz twarzy przemytnika nadal by³y bardzo spokojne, ale ch³opak wyczu³, ¿e u jego rozmówcy pojawi³ siê teraz cieñ niepewnoœci. – I to wszystko nie zmieni³o twojego nastawienia? – spróbowa³ go sprowokowaæ. – Nie zamierzam siê przy³¹czyæ do Nowej Republiki, Skywalker – stwierdzi³ Karrde, potrz¹saj¹c g³ow¹. – I to z wielu powodów. Niema³e znaczenie ma tu fakt, ¿e nie ufam niektórym osobnikom z waszego rz¹du. – Wydaje mi siê, ¿e Fey’lya zosta³ dostatecznie skompromitowany… – Mia³em na myœli nie tylko Fey’lyꠖ przerwa³ mu szef przemytników. – Wiesz równie dobrze jak ja, jaki stosunek maj¹ do przemytników Kalamarianie. Teraz, kiedy Ackbara przywrócono do funkcji radnego i g³ównego dowódcy si³ zbrojnych, wszyscy w moim fachu znów bêd¹ musieli mieæ siê na bacznoœci. – Och, daj spokój! – zniecierpliwi³ siê Luke. – Chyba nie s¹dzisz, ¿e Ackbar ma teraz czas, by sobie zawracaæ g³owê przemytnikami? – Pewnie nie – uœmiechn¹³ siê krzywo Karrde. – Niemniej jednak nie zamierzam ryzykowaæ. Znowu znaleŸli siê w martwym punkcie. – A wiêc dobrze – rzuci³ Jedi. – Spójrzmy na tê sprawê wy³¹cznie pod k¹tem interesów. Chcielibyœmy znaæ posuniêcia i plany Imperium, a podejrzewam, ¿e ty pilnie je obserwujesz. Czy mo¿emy kupiæ od ciebie te informacje? Szef przemytników rozwa¿a³ przez chwilê propozycjê. – To da³oby siê za³atwi栖 powiedzia³ ostro¿nie. – Ale tylko pod warunkiem, ¿e do mnie bêdzie nale¿a³a ostateczna decyzja co do tego, jakie informacje wam przekazujê. Nie zgadzam siê na przekszta³cenie mojej grupy w oficjaln¹ ga³¹Ÿ wywiadu Nowej Republiki. – W porz¹dku – odpar³ Skywalker. Spodziewa³ siê osi¹gn¹æ coœ wiêcej, ale to i tak by³o lepsze ni¿ nic. – Kiedy tylko wrócê, otworzê dla was kredyt. – Mo¿e powinniœmy zacz¹æ od bezpoœredniej wymiany informacji? – zaproponowa³ Karrde, rozgl¹daj¹c siê po otaczaj¹cych ich kryszta³owych budynkach. – Co w³aœciwie sk³oni³o waszych ludzi do bli¿szego przyjrzenia siê Kalius?

34

– Mam lepszy pomys³ – stwierdzi³ Luke. Odczu³ dochodz¹cy z oddali s³aby, ale wyraŸny sygna³. – Mo¿e najpierw spróbujê siê upewniæ, ¿e klony rzeczywiœcie tu s¹. – Gdzie? – spyta³ ostro szef przemytników. – Gdzieœ tam – odpar³ Jedi, wskazuj¹c rêk¹ na wprost i nieco w prawo. – Jakieœ pó³ kilometra st¹d… Zreszt¹ trudno dok³adnie powiedzieæ. – Wewn¹trz tych wie¿ – doszed³ do wniosku Karrde. – Bezpiecznie ukryte przed wzrokiem ciekawskich. Zastanawiam siê, jak mo¿na by siê tam dostaæ, ¿eby to sprawdziæ? – Chwileczkê… One s¹ w ruchu – oznajmi³ Skywalker. Zmarszczy³ czo³o z wysi³ku, staraj¹c siê nie straciæ z nimi kontaktu. – Kieruj¹ siê… w nasz¹ stronê, ale niezupe³nie. – Pewnie wioz¹ je na l¹dowisko – podsun¹³ szef przemytników. Rozejrza³ siê doko³a i wskaza³ rêk¹ w prawo. – Prowadzi tam ulica Mavrille; to dwie przecznice st¹d. Id¹c umiarkowanie szybko, tak aby nie rzucaæ siê w oczy, przemierzyli tê odleg³oœæ w trzy minuty. – Zapewne korzystaj¹ z jakiegoœ pojazdu do przewozu towarów albo z lekkiego transportowca – podj¹³ Karrde, kiedy znaleŸli ju¿ bezpieczne miejsce. Mogli stamt¹d spokojnie obserwowaæ ulicê, nie nara¿aj¹c siê na to, ¿e bêd¹ ich potr¹caæ spiesz¹cy poboczem piesi. – Ka¿dy pojazd ju¿ z wygl¹du œwiadcz¹cy o tym, ¿e nale¿y do wojska, zwraca³by zbyt du¿¹ uwagê. Luke pokiwa³ g³ow¹. Pamiêta³ z mapy, ¿e Mavrille by³a jedn¹ z niewielu ulic w Kalius, któr¹ wyrzeŸbiono na tyle szeroko, ¿e mog³y z niej korzystaæ pojazdy. Dlatego nieustannie panowa³ na niej wzmo¿ony ruch. – Szkoda, ¿e nie mam przy sobie lornetki – westchn¹³. – Mo¿esz mi wierzyæ: ju¿ i tak dostatecznie rzucasz siê w oczy – zauwa¿y³ szef przemytników. Wyci¹gn¹³ szyjê, staraj¹c siê coœ dojrzeæ przez t³um przechodniów. – I co tam s³ychaæ? – Z ca³¹ pewnoœci¹ tu zmierzaj¹ – odpar³ Jedi. Siêgn¹³ Moc¹ na zewn¹trz, próbuj¹c wy³owiæ umys³y klonów z ca³ej rzeszy otaczaj¹cych go istnieñ. – Przypuszczam, ¿e jest ich dwadzieœcia, mo¿e trzydzieœci. – W takim razie to musi byæ pojazd do przewozu towarów – doszed³ do wniosku Karrde. – O, w³aœnie taki nadlatuje, tu¿ za t¹ ciê¿arówk¹ powietrzn¹ marki Trast. – Widzê go. – Skywalker wzi¹³ g³êboki oddech, staraj¹c siê zebraæ w sobie wszystkie umiejêtnoœci Jedi. – To one – szepn¹³. Poczu³, ¿e przeszed³ go dreszcz. – Dobra – mrukn¹³ przemytnik. – Patrz uwa¿nie: mo¿e zostawili coœ otwarte dla wentylacji.

35

Pojazd do przewozu towarów zbli¿a³ siê ku nim na silnikach manewrowych. Naraz zatrzyma³ siê raptownie przy najbli¿szej przecznicy, poniewa¿ kierowca jad¹cej przed nim ciê¿arówki powietrznej przypomnia³ sobie nagle, ¿e w³aœnie tu musi skrêciæ. Ciê¿arówka zaczê³a ostro¿nie skrêcaæ w poprzeczn¹ ulicê, tamuj¹c ca³y ruch. – Zaczekaj tu – rzuci³ Karrde i znikn¹³ w t³umie przechodniów zd¹¿aj¹cych w tamtym kierunku. Luke bacznie obserwowa³ okolicê, czujny na najmniejsz¹ choæby oznakê tego, ¿e zostali zauwa¿eni i rozpoznani. Jeœli ca³a ta sytuacja by³a misternie zastawion¹ pu³apk¹ na szpiegów spoza planety, to teraz powinno siê to wyjaœniæ. Ciê¿arówka zdo³a³a w koñcu wykonaæ skrêt i pojazd do przewozu towarów ciê¿ko ruszy³ naprzód. Min¹³ Skywalkera i po kilku sekundach znikn¹³ za jednym z ciemnoczerwonych budynków. Luke wycofa³ siê w boczn¹ uliczkê i czeka³; po chwili wróci³ Karrde. – Dwa przewody wentylacyjne by³y otwarte, ale niewiele przez nie widzia³em – poinformowa³ towarzysza, dysz¹c ciê¿ko. – A ty? – Ja te¿ nic nie zobaczy³em – potrz¹sn¹³ g³ow¹ Jedi. – Ale to by³y klony. Jestem tego pewien. Przez moment przemytnik przygl¹da³ mu siê uwa¿nie, po czym nieznacznie skin¹³ g³ow¹. – No dobrze. I co teraz? – Wrócê na statek i spróbujê wystartowaæ z planety przed nimi. Jeœli zdo³am ustaliæ ich wektor w nadprzestrzeni, to mo¿e siê dowiemy, dok¹d siê udaj¹. – Uniós³ wymownie brwi. – Choæ oczywiœcie dwa wspó³pracuj¹ce ze sob¹ statki mia³yby wiêksze szanse, by je wyœledziæ. – Mam nadziejê, ¿e mi wybaczysz, i¿ odrzucê twoj¹ propozycjꠖ uœmiechn¹³ siê lekko Karrde. – Latanie w duecie z agentem Nowej Republiki bardzo trudno by³oby nazwaæ postaw¹ neutraln¹. – Zerkn¹³ sponad ramienia Luke’a na ulicê za jego plecami. – Zreszt¹ i tak chcê najpierw sprawdziæ, sk¹d przybywaj¹. Mo¿e uda mi siê ustaliæ, gdzie je hoduj¹. – Dobry pomys³ – przyzna³ Skywalker. – Lepiej ju¿ pójdê na l¹dowisko i przygotujê mój pojazd do startu. – Bêdziemy w kontakcie – obieca³ szef przemytników. – Dopilnuj, ¿eby ten kredyt dla nas by³ w miarê hojny. Gubernator Staffa, stoj¹cy przy szczytowym oknie centralnej wie¿y rz¹dowej numer dwa, opuœci³ lornetkê i parskn¹³ z satysfakcj¹. – Fingal, to z ca³¹ pewnoœci¹ by³ on – zwróci³ siê do ma³ego cz³owieczka, który sta³ obok niego. – Nie ma co do tego najmniejszych w¹tpliwoœci. To by³ Luke Skywalker we w³asnej osobie.

36

– S¹dzi pan, ¿e widzia³ transport specjalny? – spyta³ Fingal, nerwowo postukuj¹c w swoj¹ lornetkê. – Oczywiœcie, ¿e tak – burkn¹³ Staffa. – Uwa¿asz, ¿e krêci³ siê ko³o ulicy Mavrille dla przyjemnoœci? – Ja tylko myœla³em… – Lepiej nie myœl, Fingal – przerwa³ mu ostro gubernator. – Nie masz do tego odpowiednich predyspozycji. Niespiesznie podszed³ do biurka, schowa³ lornetkê do szuflady i odszuka³ w notesie elektronicznym wytyczne wielkiego admira³a Thrawna. W skrytoœci ducha uwa¿a³, ¿e s¹ to dosyæ osobliwe wskazówki; jeszcze dziwniejsze ni¿ tajemnicze, prowadzone przez najwy¿sze dowództwo Imperium przerzuty oddzia³ów wojskowych przez Kalius. Ale w obecnych warunkach nie by³o wyboru. Gubernator móg³ tylko mieæ nadziejê, ¿e Thrawn wie, co robi. A nawet jeœli nie wiedzia³, by³a to jego – a nie Staffy – sprawa i tylko to siê liczy³o. – Wyœlij wiadomoœæ na imperialny niszczyciel gwiezdny „Chimera” – poleci³ Fingalowi. Usadowi³ siê na krzeœle i pchn¹³ notes elektroniczny w drugi koniec biurka. – Zakoduj j¹ wed³ug podanych tu wskazówek. Poinformuj wielkiego admira³a Thrawna, ¿e Skywalker by³ w Kalius i ¿e osobiœcie widzia³em go w pobli¿u transportu specjalnego. Dodaj te¿, ¿e zgodnie z wytycznymi wielkiego admira³a pozwolono mu spokojnie opuœciæ Berchest. – Tak jest, panie gubernatorze – odpar³ Fingal, wpisuj¹c rozkaz do swojego notesu elektronicznego. Jeœli nawet fakt, ¿e rebeliancki szpieg móg³ siê swobodnie poruszaæ po terytorium Imperium, wyda³ siê ma³emu cz³owieczkowi dziwny, to nie da³ on tego po sobie poznaæ. – A co z tym drugim mê¿czyzn¹, panie gubernatorze? Z tym, który towarzyszy³ Skywalkerowi? Staffa wyd¹³ wargi. Cena za g³owê Talona Karrde’a wynosi³a obecnie niemal piêædziesi¹t tysiêcy – mnóstwo pieniêdzy nawet dla cz³owieka, który otrzymywa³ pensjê gubernatora planety i mia³ dodatkowe, zwi¹zane z t¹ funkcj¹, wp³ywy. Od samego pocz¹tku wiedzia³, ¿e przyjdzie taki dzieñ, gdy w jego najlepszym interesie bêdzie le¿a³o to, by zerwaæ ³¹cz¹ce go z Karrde’em potajemne stosunki handlowe. I mo¿e to by³ w³aœnie ten moment. Ale nie, nie teraz, gdy galaktyka wci¹¿ by³a objêta wojn¹. Mo¿e póŸniej, kiedy zwyciêstwo stanie siê bardziej oczywiste i bêdzie mo¿na polegaæ na prywatnych Ÿród³ach dostaw. Ale jeszcze nie teraz. – Ten drugi mê¿czyzna jest bez znaczenia – oznajmi³ Fingalowi. – To specjalny agent, którego wys³a³em, by pomóg³ nam wystawiæ tego

37

szpiega Rebeliantów. Nie zawracaj sobie nim g³owy. A teraz do roboty: zakoduj i wyœlij tê wiadomoœæ. – Tak jest, panie gubernatorze – rzek³ podw³adny i ruszy³ w stronê wyjœcia. Drzwi siê rozsunê³y… A kiedy Fingal w nich znika³, Staffie wyda³o siê, ¿e w oczach ma³ego cz³owieczka pojawi³ siê na u³amek sekundy dziwny b³ysk. Ale to musia³ byæ efekt padaj¹cego z sekretariatu œwiat³a. Oprócz niez³omnej lojalnoœci wobec swego gubernatora, najwa¿niejsz¹ zalet¹ Fingala by³ ca³kowity brak wyobraŸni. Staffa wzi¹³ g³êboki oddech, staraj¹c siê zapomnieæ o Fingalu, rebelianckich szpiegach, a nawet wielkich admira³ach. Rozpar³ siê wygodnie na krzeœle i zacz¹³ planowaæ, jak wykorzysta now¹ partiê towaru, któr¹ ludzie Karrde’a w³aœnie roz³adowywali na l¹dowisku.

38

ROZDZIA£

!

Powoli, jakby wspinaj¹c siê po d³ugich, ciemnych schodach, Mara Jade obudzi³a siê z g³êbokiego snu. Otworzy³a oczy, rozejrza³a siê po ³agodnie oœwietlonym pokoju i zaczê³a siê zastanawiaæ, gdzie siê, u licha, znajduje. By³o to niew¹tpliwie pomieszczenie szpitalne: œwiadczy³y o tym monitory informuj¹ce o aktualnym stanie chorego, sk³adane przepierzenia i inne ³ó¿ka wielofunkcyjne, stoj¹ce wokó³ tego, na którym sama le¿a³a. Ale to nie by³ szpital Karrde’a – a przynajmniej nie ten, który zna³a. Jednak¿e wystrój pomieszczenia wyda³ jej siê dziwnie znajomy. By³a to standardowa imperialna sala rehabilitacyjna. Wygl¹da³o na to, ¿e w tej chwili jest sama, ale wiedzia³a, ¿e to nie potrwa d³ugo. Po cichu zsunê³a siê z ³ó¿ka i uklêk³a na pod³odze, staraj¹c siê jednoczeœnie oceniæ swój stan fizyczny. Nie odczuwa³a ¿adnego bólu ani zawrotów g³owy. Nie dostrzeg³a te¿ wyraŸnych œladów obra¿eñ. Na³o¿ywszy kapcie i le¿¹cy przy ³ó¿ku szlafrok, ruszy³a w stronê drzwi. Przygotowa³a siê psychicznie na to, ¿e uciszy albo obezw³adni ewentualn¹ stra¿, która mog³aby siê za nimi czaiæ. Dotknê³a automatycznej blokady i kiedy drzwi siê rozsunê³y, jednym skokiem znalaz³a siê w przedpokoju… Zatrzyma³a siê raptownie, nieco zdezorientowana. – O, czeœæ, Mara – powita³ j¹ z roztargnieniem Ghent, na chwilê odrywaj¹c wzrok od koñcówki komputera, przy której siedzia³. – Jak siê czujesz? – Ca³kiem nieŸle – odpar³a. Utkwi³a w ch³opaku zdumione spojrzenie, nerwowo przebiegaj¹c w myœlach g¹szcz mglistych wspomnieñ. Ghent: jeden z pracowników Karrde’a i najprawdopodobniej najlepszy specjalista od ³amania szyfrów w ca³ej galaktyce. Fakt, ¿e siedzia³ przy

39

koñcówce komputera, wskazywa³ na to, ¿e nie s¹ wiêŸniami; no, chyba ¿e ten, kto ich pojma³, by³ tak bezgranicznie g³upi, ¿e nie wiedzia³, i¿ cz³owiekowi, który zna siê na ³amaniu szyfrów, nie nale¿y pozwalaæ zbli¿aæ siê do komputera, nawet na odleg³oœæ metra. Ale czy nie wys³a³a Ghenta do siedziby Nowej Republiki na Coruscant? Tak, oczywiœcie. Zrobi³a to z polecenia Karrde’a, a potem zebra³a czêœæ jego ludzi i polecia³a z nimi na tê bitwê o Flotê Katañsk¹. Tam zaœ walczy³a na swoim Z-95 przeciwko imperialnemu niszczycielowi gwiezdnemu… I musia³a siê katapultowaæ… I tak sprytnie pokierowa³a swoim fotelem katapultowym, ¿e znalaz³a siê na linii ra¿enia dzia³a jonowego, co spowodowa³o przepalenie siê uk³adów potrzebnych do podtrzymywania ¿ycia – pozosta³a w przestrzeni kosmicznej, skazana na dryfowanie bez koñca. Rozejrza³a siê woko³o. Wygl¹da³o na to, ¿e owo „bez koñca” nie trwa³o tak d³ugo, jak siê obawia³a. – Gdzie jesteœmy? – spyta³a, choæ w³aœciwie domyœla³a siê odpowiedzi. Ghent natychmiast potwierdzi³ jej domys³y. – W dawnym Pa³acu Imperialnym na Coruscant – oznajmi³, marszcz¹c lekko brwi. – W skrzydle szpitalnym. Musieli ci odbudowaæ czêœæ w³ókien nerwowych. Nie pamiêtasz? – Nie bardzo – wyzna³a Mara. Ale kiedy ostatecznie rozwia³a siê spowijaj¹ca jej umys³ mgie³ka, powoli wszystko zaczê³o do siebie pasowaæ. Jej fotel katapultowy ze zniszczonym uk³adem do regulacji sk³adu powietrza; i ta dziwna, mglista nieœwiadomoœæ, kiedy zapada³a w sen w ciemnoœciach kosmosu. Musia³o jej zabrakn¹æ tlenu, nim j¹ znaleŸli i odstawili na statek. Nie. Nie znaleŸli, tylko znalaz³. Istnia³ tylko jeden cz³owiek, który by³by w stanie odnaleŸæ w pustce kosmosu, pomiêdzy pozosta³oœciami po bitwie, dryfuj¹cy samotnie uszkodzony fotel katapultowy. Luke Skywalker, ostatni z rycerzy Jedi. Cz³owiek, którego zamierza³a zabiæ. MASZ ZABIÆ LUKE’A SKYWALKERA! Mara zatoczy³a siê raptownie w ty³ i opar³a o framugê drzwi. Nogi siê pod ni¹ ugiê³y, gdy przebrzmia³y jej w g³owie s³owa Imperatora. Kiedy jej mistrz zgin¹³ pod Endorem, znajdowa³a siê tutaj, na tej planecie, w tym budynku. £¹cz¹c siê z umys³em Imperatora, widzia³a, jak Luke Skywalker go pokona³, co sprawi³o, ¿e ca³e jej ¿ycie leg³o w gruzach. – Widzê, ¿e ju¿ siê pani obudzi³a – odezwa³ siê jakiœ nowy g³os. Mara otworzy³a oczy. Z przeciwleg³ego koñca pomieszczenia zbli¿a³a

40

siê do niej kobieta w œrednim wieku, ubrana w fartuch lekarski. Tu¿ za ni¹ drepta³ robot medyczny typu Emde. – Jak siê pani czuje? – Dobrze – odpar³a dziewczyna. Nagle ogarnê³a j¹ przemo¿na chêæ, ¿eby siê rzuciæ na tê kobietê. Ci ludzie – ci wrogowie Imperium – nie mieli prawa przebywaæ w pa³acu Imperatora… Odetchnê³a spokojnie, staraj¹c siê zapanowaæ nad uczuciem nienawiœci. Lekarka umilk³a, a na jej twarzy pojawi³ siê wyraz zawodowej troski. Ghent tak¿e oderwa³ siê na chwilê od swego komputera i utkwi³ w Marze zdziwione spojrzenie. – Przepraszam – szepnê³a. – Chyba ci¹gle jeszcze jestem nieco zdezorientowana. – To zrozumia³e – pokiwa³a g³ow¹ lekarka. – W koñcu przez miesi¹c le¿a³a pani w ³ó¿ku. – Miesi¹c?! – zdumia³a siê dziewczyna. – No, prawie miesi¹c – poprawi³a siê kobieta. – Przez jakiœ czas przebywa³a pani tak¿e w komorze bakta. Proszê siê nie martwiæ: w przypadku odbudowy uk³adu nerwowego k³opoty z krótkotrwa³¹ pamiêci¹ s¹ rzecz¹ normaln¹, ale niemal zawsze ustêpuj¹ po zakoñczeniu leczenia. – Rozumiem – rzuci³a Mara machinalnie. Miesi¹c. Straci³a tutaj ca³y miesi¹c. A w tym czasie… – Kiedy tylko poczuje siê pani na si³ach, mo¿e siê pani przenieœæ do apartamentu goœcinnego na górze, który specjalnie dla pani przygotowaliœmy – ci¹gnê³a lekarka. – Chce pani mo¿e, ¿ebym sprawdzi³a, czy jest gotowy? – By³abym pani wdziêczna – rzek³a dziewczyna, spogl¹daj¹c na swoj¹ rozmówczyniê. Kobieta wyjê³a i uruchomi³a komunikator; kiedy rozpoczê³a rozmowê, Mara podesz³a do Ghenta. – Jak tam wojna w czasie tego ostatniego miesi¹ca? – spyta³a. – No, Imperium jak zwykle przysporzy³o Republice trochê k³opotów – odpar³ ch³opak, wskazuj¹c rêk¹ w stronê nieba. – W ka¿dym razie ludzie tutaj s¹ bardzo poruszeni. Ackbar, Madine i ca³a reszta biegaj¹ jak szaleni. Staraj¹ siê odeprzeæ czy te¿ przerwaæ akcje przeciwnika… Coœ w tym rodzaju. Dziewczyna wiedzia³a, ¿e nic wiêcej nie zdo³a z Ghenta wydobyæ na temat najœwie¿szych wydarzeñ. Oprócz fascynacji przemytniczym trybem ¿ycia, ch³opak mia³ tylko jedn¹ pasjꠖ ³amanie kodów komputerowych. Zmarszczy³a brwi, dopiero teraz przypominaj¹c sobie, po co w ogóle Karrde kaza³ jej przys³aæ tutaj Ghenta. – Chwileczkꠖ rzuci³a. – Ackbar jest z powrotem u w³adzy? To znaczy, ¿e ju¿ zdo³a³eœ go oczyœciæ z zarzutów? – Jasne. Ten tajemniczy bankowy depozyt, z powodu którego Fey’lya narobi³ tyle ha³asu, to by³o jedno wielkie oszustwo. Ci faceci,

41

którzy w³amali siê do systemu bankowego, jednoczeœnie dokonali przelewu. Zreszt¹ byli to pewnie ludzie z wywiadu imperialnego – w ca³ym oprogramowaniu znalaz³em œlady ich szperania; udowodni³em to w dwa dni po przybyciu na Coruscant. – Domyœlam siê, ¿e byli zadowoleni. A dlaczego jeszcze tu siedzisz? – No… – Przez chwilê Ghent nie bardzo wiedzia³, co ma powiedzieæ. – Po pierwsze, nikt siê tu jeszcze po mnie nie zjawi³. – Jego twarz rozjaœni³ promienny uœmiech. – A poza tym jest tu jeszcze taki sprytny szyfr, którego ktoœ u¿ywa do przesy³ania informacji Imperium. Genera³ Bel Iblis twierdzi, ¿e Imperium nazywa swego informatora ród³em Delta i ¿e wiadomoœci pochodz¹ z samego pa³acu. – I poprosi³ ciê, ¿ebyœ z³ama³ ten szyfr – pokiwa³a g³ow¹ Mara, a jej usta wykrzywi³ dziwny grymas. – Przypuszczam, ¿e nie zaproponowali ci ¿adnej zap³aty, co? – No… – Ghent wzruszy³ ramionami. – Mo¿e i coœ tam proponowali, ale naprawdê nie pamiêtam. Lekarka z powrotem przypiê³a komunikator do pasa. – Za chwilê zjawi siê tu pani przewodniczka – zwróci³a siê do Mary. – Dziêkujꠖ rzuci³a dziewczyna. Ugryz³a siê w jêzyk, ¿eby nie powiedzieæ kobiecie, i¿ zapewne umia³aby siê lepiej poruszaæ po Pa³acu Imperialnym po omacku ni¿ jakikolwiek ich przewodnik za dnia. Jednak¿e wiedzia³a, ¿e tylko uprzejmoœci¹ zdo³a wydêbiæ od nich statek; a wtedy razem z Ghentem bêd¹ mogli siê st¹d wynieœæ i od¿egnaæ od prowadzonej przez Rebeliantów wojny. Za plecami lekarki otworzy³y siê drzwi i do pokoju wsunê³a siê wysoka kobieta o bia³ych w³osach. – Witaj, Maro – powiedzia³a, uœmiechaj¹c siê oficjalnie. – Nazywam siê Winter i jestem osobist¹ asystentk¹ ksiê¿niczki Leii Organy Solo. Cieszê siê, ¿e ju¿ odzyska³a pani si³y. – Ja tak¿e siê cieszꠖ stwierdzi³a Mara, staraj¹c siê, by zabrzmia³o to uprzejmie. Znowu ktoœ z krêgu Skywalkera. Tylko tego jej brakowa³o. – Zgadujê, ¿e to pani jest moj¹ przewodniczk¹? – Pani przewodniczk¹, asystentk¹ i kto tam jeszcze bêdzie pani potrzebny przez kilka nastêpnych dni – rzek³a Winter. – Ksiê¿niczka Leia prosi³a mnie, bym zaopiekowa³a siê pani¹ do czasu, gdy ona i kapitan Solo wróc¹ z Filve. – Nie potrzebujê asystentki ani opiekunki – oznajmi³a Mara. – Jest mi potrzebny jedynie statek.

42

– Ju¿ siê tym zajê³am – poinformowa³a j¹ Winter. – Mam nadziejê, ¿e wkrótce uda mi siê coœ dla pani znaleŸæ. A tymczasem pozwoli pani, ¿e zaprowadzê pani¹ do jej apartamentu. Dziewczyna powstrzyma³a grymas. Uzurpatorzy z Nowej Republiki ³askawie oferuj¹ jej goœcinê w miejscu, które niegdyœ by³o jej domem. – To bardzo mi³o z pani strony – powiedzia³a, pilnuj¹c siê, by nie zabrzmia³o to ironicznie. – Ghent, idziesz z nami? – IdŸcie same – odpar³ ch³opak z roztargnieniem, nie spuszczaj¹c oczu z ekranu komputera. – Chcê jeszcze coœ tutaj skoñczyæ. – Mo¿e tu spokojnie zostaæ – zapewni³a j¹ Winter. – Têdy, proszê. – Wysz³y z pokoiku i kobieta skierowa³a siê w g³¹b pa³acu. – Ghent ma swoj¹ kwaterê tu¿ obok pani apartamentu – oznajmi³a, kiedy sz³y korytarzem. – Ale zdaje mi siê, ¿e w ci¹gu ca³ego miesi¹ca by³ tam mo¿e ze dwa razy. Zorganizowa³ sobie czasow¹ pracowniê w poczekalni przed sal¹ rehabilitacyjn¹, ¿eby mieæ pani¹ na oku. Mara uœmiechnê³a siê mimo woli. Ghent, który przez dziewiêædziesi¹t procent czasu b³¹dzi gdzieœ myœlami i nie wie o bo¿ym œwiecie, nie wydawa³ jej siê idealnym typem pielêgniarza czy ochroniarza. Ale w koñcu liczy³y siê intencje. – Dziêkujê, ¿e siê o mnie tak troszczycie – zwróci³a siê do Winter. – Przynajmniej tyle mogliœmy zrobiæ w dowód wdziêcznoœci za to, ¿e pomog³a nam pani w bitwie o Flotê Katañsk¹. – To by³ pomys³ Karrde’a – rzuci³a krótko dziewczyna. – Dziêkujcie jemu, a nie mnie. – Ju¿ to zrobiliœmy. Ale pani tak¿e ryzykowa³a ¿ycie i nie zapomnimy o tym. Mara spojrza³a spod oka na bia³ow³os¹ kobietê. Czyta³a zapiski Imperatora na temat wszystkich przywódców Rebelii, ³¹cznie z Lei¹ Organ¹, ale imiê Winter nic jej nie mówi³o. – Od jak dawna towarzyszy pani Organie Solo? – spyta³a. – Wychowa³am siê razem z ni¹ na dworze królewskim na Alderaanie – wyjaœni³a Winter, a na jej ustach pojawi³ siê gorzki grymas. – W dzieciñstwie by³yœmy przyjació³kami i kiedy Leia zaczê³a stawiaæ pierwsze kroki na arenie politycznej, ojciec ksiê¿niczki przydzieli³ jej do pomocy w³aœnie mnie. Od tej pory nieustannie jej towarzyszê. – Nie przypominam sobie, bym cokolwiek o pani s³ysza³a w szczytowej fazie rebelii – dr¹¿y³a ostro¿nie Mara. – Wiêksz¹ czêœæ wojny przepracowa³am w dziale zaopatrzenia, przenosz¹c siê z planety na planetê. Jeœli moim kolegom uda³o siê pod jakimœ

43

pretekstem wprowadziæ mnie do wybranego magazynu czy sk³adu, to potem by³am w stanie sporz¹dziæ dla nich mapê przedstawiaj¹c¹ rozmieszczenie towarów, które ich interesowa³y. Nastêpuj¹ce po naszej wizycie naloty by³y dziêki temu szybsze i ³atwiejsze. Jade pokiwa³a g³ow¹ ze zrozumieniem. – A wiêc to pani by³a owym Namierzaczem, tajemniczym szpiegiem o doskona³ej pamiêci. – Istotnie, tak brzmia³ jeden z moich pseudonimów – potwierdzi³a Winter, marszcz¹c nieznacznie czo³o. – W ci¹gu lat mia³am ich jednak wiêcej. – Rozumiem – rzuci³a dziewczyna. Przypomnia³a sobie, ¿e przed bitw¹ pod Yavinem w raportach wywiadu czêsto pojawia³y siê wzmianki na temat tajemniczego Rebelianta zwanego Namierzaczem. Pamiêta³a zagorza³e dyskusje dotycz¹ce jego czy te¿ jej to¿samoœci. Zastanawia³a siê, czy ludzie zajmuj¹cy siê t¹ spraw¹ byli kiedykolwiek blisko prawdy. Dotar³y w³aœnie do kilku wind sieciowych, znajduj¹cych siê na ty³ach Pa³acu Imperialnego. By³o to jedno z wiêkszych unowoczeœnieñ, jakie Imperator wprowadzi³ w starannie stylizowanej, antycznej budowli, kiedy j¹ przej¹³. Oszczêdza³o licznych wêdrówek w górê i w dó³ po szerokich schodach w bardziej uczêszczanej czêœci pa³acu… A ponadto maskowa³o szereg innych, poczynionych przez Imperatora udoskonaleñ. – To na czym w³aœciwie polega problem ze zdobyciem dla mnie statku? – spyta³a Mara, gdy jej przewodniczka nacisnê³a guzik przywo³uj¹cy windê. – Problem stanowi Imperium. Przypuœci³o na nas zmasowany atak i byliœmy zmuszeni wykorzystaæ dos³ownie wszystkie statki, zarówno lekkie transportowce, jak i najwiêksze jednostki. Na twarzy Jade pojawi³ siê grymas niepokoju. Zmasowane ataki przeciwko wiêkszym si³om wroga nie by³y w stylu wielkiego admira³a Thrawna. – Jest a¿ tak Ÿle? – Rzeczywiœcie sytuacja nie przedstawia siê zbyt ró¿owo – odpar³a Winter. – Nie wiem, czy pani ju¿ s³ysza³a, ale uprzedzili nas w przejêciu Floty Katañskiej. Kiedy przybyliœmy na miejsce, zd¹¿yli ju¿ œci¹gn¹æ niemal sto osiemdziesi¹t pancerników. Jeœli siê do tego doda ich nowe, niewyczerpane Ÿród³o ¿o³nierzy i cz³onków za³óg, to ³atwo zauwa¿yæ, ¿e szala zwyciêstwa niepokoj¹co przechyli³a siê na ich stronê. Dziewczyna pokiwa³a g³ow¹, czuj¹c nieprzyjemny smak w ustach. A wiêc posuniêcia Imperium by³y jednak realizacj¹ starannego planu Thrawna.

44

– A zatem omal nie straci³am ¿ycia na pró¿no? – Jeœli to pani¹ pocieszy, wielu ludzi w³aœnie tak je straci³o – rzek³a Winter, uœmiechaj¹c siê sk¹po. Przyby³a kabina windy. Wesz³y do œrodka i kobieta nacisnê³a odpowiedni guzik, by mog³y siê dostaæ do mieszkalnej czêœci pa³acu. – Ghent wspomina³ mi coœ o k³opotach sprawianych przez Imperium – stwierdzi³a Mara, gdy winda ruszy³a w górê. – Powinnam siê by³a domyœliæ, ¿e jeœli coœ dotar³o do niego przez mgie³kê, w której siê nieustannie porusza, to sprawa musi byæ powa¿na. – „Powa¿na” to niezbyt adekwatne okreœlenie – zauwa¿y³a Winter ponuro. – W ci¹gu ostatnich piêciu dni w³aœciwie straciliœmy kontrolê nad czterema sektorami, a los kolejnych trzynastu wisi na w³osku. Najwiêkszym ciosem by³a strata fabryk ¿ywnoœci na Ukio. Dok³adnie nie wiadomo, jak to siê sta³o, ale zdo³ali przej¹æ uk³ad z nienaruszonym systemem obronnym. – Czy¿by ktoœ z dowództwa zaspa³? – skrzywi³a siê dziewczyna. – Ze wstêpnych raportów wynika, ¿e nie. – Kobieta zawaha³a siê na chwilê. – Kr¹¿¹ s³uchy, ¿e Imperium u¿y³o nowej superbroni, która siê przebi³a przez pole ochronne planety Ukio. Wci¹¿ staramy siê uzyskaæ jakieœ konkretne dane. Mara nerwowo prze³knê³a œlinê. Stanê³a jej przed oczami wizja os³on widmowych ze starej Gwiazdy Œmierci. Podobna broñ w rêkach genialnego stratega, jakim by³ wielki admira³ Thrawn… Odpêdzi³a od siebie tê myœl. To nie by³a jej wojna. Karrde obieca³, ¿e bêd¹ siê trzymaæ z dala od tego wszystkiego. – W takim razie spróbujê siê skontaktowaæ z Karrde’em – zdecydowa³a. – Mo¿e on zdo³a kogoœ przys³aæ, by nas st¹d zabra³. – To pewnie szybszy sposób ni¿ czekanie na to, a¿ zwolni siê któryœ z naszych statków – przyzna³a Winter. – Pani szef zostawi³ kartê danych z nazwiskiem cz³owieka, przez którego mo¿e pani przes³aæ wiadomoœæ. Powiedzia³, ¿e pani bêdzie wiedzia³a, jakiego szyfru u¿yæ. Winda zatrzyma³a siê na piêtrze przeznaczonym dla goœci rz¹dowych. By³a to jedna z nielicznych czêœci pa³acu, w której Imperator w okresie sprawowania przez siebie w³adzy nie dokona³ ¿adnych zmian. Ze wzglêdu na staromodne drzwi na zawiasach i rêcznie rzeŸbione, egzotyczne drewniane sprzêty, spaceruj¹c po tym piêtrze mia³o siê wra¿enie, jakby nagle czas siê cofn¹³ o tysi¹c lat. Imperator zazwyczaj rezerwowa³ te apartamenty dla wys³anników, których wspomnienie owych minionych dni nape³nia³o sentymentem, a tak¿e dla tych, na których starannie podtrzymywana wiêŸ z przesz³oœci¹ mog³a zrobiæ wra¿enie.

45

– Po bitwie o Flotê Katañsk¹ kapitan Karrde zostawi³ dla pani trochê ubrañ i rzeczy osobistych – oznajmi³a Winter. Przekrêci³a klucz w rzeŸbionych drzwiach i otworzy³a je. – Jeœli o czymœ zapomnia³, proszê mi daæ znaæ, a postaram siê to za³atwiæ. A oto karta danych, o której wspomina³am – doda³a, wyjmuj¹c p³aski przedmiot z kieszeni tuniki. – Dziêkujꠖ odpar³a Mara. Bior¹c kartê do rêki, westchnê³a g³êboko. Apartament, w którym siê znalaz³a, by³ niemal w ca³oœci wykonany z drzewa fijisi sprowadzonego z Kardooine; owion¹³ j¹ delikatny zapach i natychmiast przenios³a siê myœlami do œwietlanych dni Imperium, kiedy cieszy³a siê szacunkiem i uznaniem… – Czy mogê pani jeszcze w czymœ pomóc? Wizja wspomnieñ siê rozp³ynê³a. Przed ni¹ sta³a Winter… a Imperium dawno ju¿ utraci³o swoj¹ œwietnoœæ. – Nie, dziêkujê. – Gdyby pani czegoœ potrzebowa³a, proszê zawiadomiæ oficera dy¿urnego – rzek³a kobieta, wskazuj¹c rêk¹ biurko. – PóŸniej bêdê do pani dyspozycji; teraz jednak ma siê odbyæ posiedzenie Rady, w którym muszê wzi¹æ udzia³. – Naturalnie. Proszê sobie nie przeszkadzaæ. Bardzo pani dziêkujê. Winter pos³a³a Marze krótki uœmiech i wysz³a. Dziewczyna jeszcze raz wci¹gnê³a g³êboko zapach drzewa fijisi i definitywnie odpêdzi³a od siebie myœli o przesz³oœci. By³a tu i teraz; a jej imperialni nauczyciele czêsto jej powtarzali, ¿e przede wszystkim nale¿y siê wtopiæ w otoczenie. A to oznacza³o, ¿e nie powinna wygl¹daæ jak uciekinierka z bloku szpitalnego. Karrde wybra³ dla niej ca³kiem niez³y zestaw ubrañ: quasi-wizytow¹ sukienkê, dwa zestawy nie rzucaj¹cych siê w oczy ubrañ, jakie z powodzeniem mog³a nosiæ na tysi¹cu planet, nie zwracaj¹c przy tym na siebie uwagi, i cztery wygodne kombinezony, które zazwyczaj zak³ada³a na pok³adzie statku. Siêgnê³a w³aœnie po jeden z nich, ubra³a siê i zaczê³a przegl¹daæ pozosta³e rzeczy, które zostawi³ jej szef. Przy odrobinie szczêœcia… I zak³adaj¹c, ¿e Karrde by³ przewiduj¹cy… Znalaz³a to, czego szuka³a: przypinan¹ do przedramienia kaburê na jej ma³y blaster. Naturalnie samego blastera nie mia³a – zabra³ go kapitan „£owcy” i Imperium wcale nie mia³o zamiaru szybko go zwróciæ. Przetrz¹sanie arsena³u Nowej Republiki w poszukiwaniu podobnego te¿ nie przynios³oby zapewne rezultatu. Mara mia³a jednak ochotê poprosiæ o to Winter tylko po to, ¿eby zobaczyæ jej reakcjê. Na szczêœcie istnia³o inne wyjœcie. Ka¿de mieszkalne piêtro Pa³acu Imperialnego by³o wyposa¿one w sporych rozmiarów bibliotekê. W ka¿dej z tych bibliotek znajdowa³

46

siê zestaw kilku kasetek opatrzonych tytu³em: „Szczegó³owa historia Corvis Minor”. Zwa¿ywszy na to, jak nieciekawa by³a historia Corvis Minor, szanse na to, ¿e ktoœ wyci¹gnie z pó³ki w³aœnie tê kasetkê, by³y naprawdê niewielkie. Zreszt¹ doskonale siê sk³ada³o, gdy¿ wcale nie by³o w niej kart danych. Blaster ró¿ni³ siê nieco od tego, który zabra³o Marze Imperium. Ale by³ na³adowany i zmieœci³ siê w ma³ej kaburze – a to by³o najwa¿niejsze. Teraz bez wzglêdu na to, jak potocz¹ siê losy wojny czy wewnêtrzne rozgrywki Nowej Republiki, przynajmniej bêdzie mog³a walczyæ. Nagle zastyg³a w bezruchu, z pust¹ kasetk¹ katalogow¹ w rêku. Dopiero teraz przysz³o jej do g³owy niepokoj¹ce pytanie: co Winter mia³a na myœli, mówi¹c o niewyczerpanym Ÿródle ¿o³nierzy i cz³onków za³óg? Czy¿by któryœ z uk³adów Nowej Republiki przeszed³ na stronê Imperium? Czy te¿ mo¿e Thrawn odkry³ jak¹œ nieznan¹ dot¹d planetê, z której powo³uje nowych rekrutów? Przy okazji bêdzie musia³a kogoœ o to spytaæ. Najpierw jednak powinna zaszyfrowaæ wiadomoœæ dla Karrde’a i przes³aæ j¹ wskazanemu przez niego cz³owiekowi. Im szybciej zdo³a siê st¹d wydostaæ, tym lepiej. Odstawi³a na miejsce pust¹ kasetkê na karty danych i czuj¹c na lewym przedramieniu pokrzepiaj¹cy ciê¿ar blastera, skierowa³a siê z powrotem do swojego apartamentu. Thrawn oderwa³ swe gorej¹ce, czerwone oczy od dosyæ ohydnie wygl¹daj¹cych dzie³ sztuki jakiejœ obcej rasy. Eksponaty by³y umieszczone na podwójnym krêgu monitorów otaczaj¹cych jego fotel w kabinie dowodzenia. – Nie – powiedzia³. – To ca³kowicie wykluczone. C’baoth powoli odwróci³ siê od holograficznej statuetki wostroidzkiej, której siê w³aœnie przygl¹da³. – Nie? – powtórzy³ pytaj¹co, a jego g³os odbi³ siê w pomieszczeniu gromkim echem. – Co to znaczy: nie? – To s³owo jest ca³kowicie jednoznaczne – odpar³ Thrawn lodowatym tonem. – Zreszt¹ wystarczy tylko popatrzeæ na sytuacjê w wojsku. Nie mamy wystarczaj¹cej liczby statków i ¿o³nierzy, by przypuœciæ frontalny atak na Coruscant; brakuje nam tak¿e linii dostawczych i baz niezbêdnych do tego, ¿eby przeprowadziæ tradycyjne oblê¿enie. W takich warunkach uderzenie by³oby bezcelowe i przynios³oby jedynie straty. I dlatego nie zaatakujemy. Twarz mistrza Jedi pociemnia³a z gniewu.

47

– Miej siê na bacznoœci, wielki admirale Thrawn – rzek³ z groŸb¹ w g³osie. – Ja rz¹dzê Imperium, a nie ty. – Czy¿by? – odparowa³ admira³. Siêgn¹³ rêk¹ w ty³ i pog³adzi³ isalamira, który wisia³ na stela¿u ustawionym za jego plecami. Starzec wyprê¿y³ siê dumnie, a jego oczy zab³ys³y z nag³ej wœciek³oœci. – Ja rz¹dzê Imperium! – zawo³a³ donoœnym g³osem. – Bêdziecie mnie s³uchaæ albo zginiecie! Pellaeon dyskretnie wsun¹³ siê nieco g³êbiej w bezpieczn¹ strefê wokó³ isalamira, gdzie nie dociera³a Moc. W chwilach kiedy C’baoth siê kontrolowa³, wydawa³ siê znacznie bardziej pewny siebie i bardziej opanowany ni¿ kiedykolwiek przedtem; jednak gwa³towne wybuchy w³aœciwego klonom szaleñstwa stawa³y siê coraz czêstsze i coraz groŸniejsze. Jego zachowanie przypomina³o wahad³o, które przy ka¿dym kolejnym ruchu coraz bardziej siê odchyla, a¿ wreszcie zbyt du¿a si³a odœrodkowa powoduje jego zniszczenie. Jak dot¹d mistrz Jedi nikogo jeszcze nie zabi³ ani nic nie zniszczy³. Ale Pellaeon by³ pewien, ¿e do tego dojdzie – by³a to tylko kwestia czasu. Bardzo mo¿liwe, ¿e Thrawn pomyœla³ o tym samym. – Jeœli mnie zabijesz, to przegrasz wojnꠖ przypomnia³ C’baothowi. – A je¿eli przegrasz wojnê, to Leia Organa Solo i jej bliŸniêta nigdy nie bêd¹ twoje. Starzec zrobi³ krok w stronê fotela admira³a, a w jego oczach zap³on¹³ jeszcze wiêkszy gniew… Nagle C’baoth jakby skuli³ siê w sobie. – Nigdy nie oœmieli³by siê pan zwracaæ w ten sposób do Imperatora – powiedzia³ z rozdra¿nieniem. – Wrêcz przeciwnie – rzek³ admira³. – A¿ cztery razy oznajmia³em Imperatorowi, ¿e nie zamierzam traciæ ¿o³nierzy i statków na walkê z wrogiem, którego jeszcze nie jestem w stanie pokonaæ. – Tylko g³upcy zwracali siê w ten sposób do Imperatora – zaœmia³ siê szyderczo C’baoth. – G³upcy albo ci, którym obrzyd³o ju¿ ¿ycie. – Imperator te¿ tak s¹dzi³ – przyzna³ wielki admira³. – Kiedy pierwszy raz odmówi³em wykonania jego rozkazu, nazwa³ mnie zdrajc¹ i powierzy³ dowództwo nad moimi si³ami zbrojnymi komu innemu. – Thrawn pog³adzi³ d³oni¹ swego isalamira. – Ale kiedy ta armia uleg³a zniszczeniu, zmieni³ zdanie i potem bra³ sobie do serca moje uwagi. C’baoth przez d³u¿sz¹ chwilê wpatrywa³ siê badawczo w admira³a; w tym czasie wyraz twarzy starca zmienia³ siê kilkakrotnie – jakby mistrz nie by³ w stanie kontrolowaæ swoich myœli i uczuæ.

48

– Móg³by pan przynajmniej powtórzyæ to posuniêcie z Ukio – odezwa³ siê wreszcie. – Tê sztuczkê z os³oniêtymi polem maskuj¹cym kr¹¿ownikami i zsynchronizowanymi salwami z dzia³ turbolaserowych. Móg³bym panu w tym pomóc. – To bardzo mi³o z twojej strony, mistrzu C’baoth – odpar³ Thrawn. – Ale takie dzia³anie by³oby, niestety, strat¹ czasu. Przywódcy Rebeliantów na Coruscant nie poddaliby siê tak ³atwo jak wieœniacy z Ukio. Nawet gdybyœmy zdo³ali idealnie zgraæ w czasie nasz¹ operacjê, zauwa¿yliby w koñcu, ¿e uderzaj¹ce w ziemiê wi¹zki turbolaserowe to nie s¹ salwy z „Chimery” i wyci¹gnêliby w³aœciwe wnioski. – Wskaza³ rêk¹ wype³niaj¹ce pokój holograficzne statuetki. – Za to z mieszkañcami i przywódcami Wostri sprawa ma siê zupe³nie inaczej. Podobnie jak Ukianie bardzo boj¹ siê tego co nieznane i w ich pojêciu niemo¿liwe. Wa¿ne jest tak¿e to, ¿e maj¹ sk³onnoœæ do wyolbrzymiania plotek o gro¿¹cym im niebezpieczeñstwie. Fortel z zamaskowanymi kr¹¿ownikami tam powinien siê powieœæ. Twarz mistrza Jedi znów poczerwienia³a. – Wielki admirale Thrawn… – Ale jeœli chodzi o Organê Solo i jej bliŸniêta – wpad³ mu w s³owo Thrawn – to mogê ich panu dostarczyæ w ka¿dej chwili. Z³oœæ, która zaczyna³a ogarniaæ starca, nagle gdzieœ wyparowa³a. – Jak mam to rozumieæ? – spyta³ niepewnie. – Uwa¿am, ¿e zaatakowanie Coruscant i uprowadzenie stamt¹d Organy Solo si³¹ jest niewykonalne – wyjaœni³ admira³. – Ale mo¿na tam wys³aæ ma³¹ grupê, której z pewnoœci¹ uda siê j¹ porwaæ. Ju¿ poleci³em wywiadowi, aby zebra³ w tym celu dru¿ynê komandosów. Przygotowania nie powinny potrwaæ d³u¿ej ni¿ jeden dzieñ. – Dru¿yna komandosów – skrzywi³ siê C’baoth. – Chyba nie muszê panu przypominaæ, ¿e Noghri wielokrotnie ju¿ pana zawiedli w tej kwestii. – To prawda – przyzna³ Thrawn z dziwn¹ zawziêtoœci¹ w g³osie. – I dlatego Noghri nie bêd¹ brali udzia³u w tej akcji. Pellaeon pos³a³ admira³owi zdumione spojrzenie, a nastêpnie odruchowo zerkn¹³ w stronê drzwi prowadz¹cych do pomieszczenia przed kabin¹ dowodzenia, gdzie czeka³ milcz¹cy goryl Thrawna, Rukh. Od kiedy lord Darth Vader podstêpnie wci¹gn¹³ naiwnych Noghrich do wiecznej s³u¿by na rzecz Imperium, szaroskórzy obcy zawsze stawiali sobie za punkt honoru osobiste uczestnictwo w ka¿dej misji. Jeœli zostan¹ wy³¹czeni z zadania – zw³aszcza z zadania o takiej randze – mog¹ to odebraæ jako policzek albo jeszcze coœ gorszego. 4 – Ostatni rozkaz

49

– Panie admirale? – szepn¹³. – Nie jestem pewien… – PóŸniej o tym porozmawiamy, kapitanie – przerwa³ mu prze³o¿ony. – Teraz chcia³bym siê jedynie dowiedzieæ, czy mistrz C’baoth jest naprawdê przygotowany na to, by otrzymaæ swoich m³odych Jedi? – Uniós³ nieznacznie granatowoczarne brwi. – Czy te¿ mo¿e woli tê sprawê przedyskutowaæ? – Czy mam to potraktowaæ jak wyzwanie, admirale? – uœmiechn¹³ siê sk¹po starzec. – Mo¿esz to rozumieæ, jak chcesz – oznajmi³ Thrawn. – Ja chcê jedynie zwróciæ uwagê na to, ¿e m¹dry taktyk rozwa¿a koszty danej operacji, zanim przyst¹pi do jej rozpoczêcia. BliŸniêta Organy Solo mog¹ siê narodziæ lada dzieñ, a to znaczy, ¿e bêdziesz siê musia³ zaj¹æ równoczeœnie dwójk¹ noworodków oraz sam¹ Organ¹ Solo. Jeœli nie jesteœ pewien, ¿e zdo³asz sobie ze wszystkim poradziæ, to lepiej bêdzie od³o¿yæ tê operacjê na póŸniej. Pellaeon skuli³ siê w sobie, spodziewaj¹c siê kolejnego wybuchu klonowego szaleñstwa. Ale – ku jego zaskoczeniu – nic takiego nie nast¹pi³o. – Jedyny problem le¿y w tym, admirale – odezwa³ siê cicho C’baoth – czy imperialni komandosi zdo³aj¹ siê uporaæ z dwójk¹ nowo narodzonych dzieci. – A wiêc dobrze – skin¹³ g³ow¹ Thrawn. – Za trzydzieœci minut mamy siê spotkaæ z reszt¹ floty; wtedy przesi¹dziesz siê na „Strza³ê Œmierci”, by pomóc w ataku na Wostri. A kiedy wrócisz na „Chimerꔠ– ponownie uniós³ brwi – twoi Jedi ju¿ powinni tu na ciebie czekaæ. – Doskonale, admirale Thrawn – rzek³ starzec. Znów siê wyprostowa³ i przyg³adzi³ swoj¹ d³ug¹ bia³¹ brodê. – Ale ostrzegam pana: jeœli tym razem mnie pan zawiedzie, to konsekwencje nie bêd¹ dla pana przyjemne. – Odwróci³ siê, spokojnym krokiem przemierzy³ pokój i znikn¹³ za drzwiami. – To zawsze taka ulga – mrukn¹³ pod nosem Thrawn, kiedy drzwi siê zamknê³y. Pellaeon zwil¿y³ nieco spierzchniête usta. – Z ca³ym szacunkiem, panie admirale… – Martwi siê pan o to, ¿e obieca³em wydostaæ Organê Solo z najlepiej strze¿onego miejsca na terenie opanowanym przez Rebeliantów? – podsun¹³ admira³. – Mówi¹c prawdê, tak – przyzna³ kapitan. – Pa³ac Imperialny uchodzi za fortecê nie do zdobycia. – Istotnie – potwierdzi³ Thrawn. – Ale to Imperator takim go stworzy³… I podobnie jak w innych sprawach, kilka sekretów na temat pa³acu zachowa³ dla siebie. Dla siebie i dla grupki swoich wybranych.

50

Pellaeon obrzuci³ prze³o¿onego zdumionym spojrzeniem. Sekrety… – Jak, na przyk³ad, informacje o tajemnych przejœciach? – odwa¿y³ siê zasugerowaæ. – W³aœnie – obdarzy³ go uœmiechem Thrawn. – I teraz, kiedy wreszcie mamy pewnoœæ, ¿e Organa Solo przez jakiœ czas nie ruszy siê nigdzie z pa³acu, warto spróbowaæ pos³aæ tam dru¿ynê komandosów. – Ale nie Noghrich? Admira³ utkwi³ wzrok w otaczaj¹cych ich holograficznych rzeŸbach. – Coœ jest nie w porz¹dku z Noghrimi, kapitanie – powiedzia³ cicho. – Jeszcze nie wiem co, ale wiem, ¿e coœ jest nie tak. Wyczuwam to w ka¿dej rozmowie z naczelnikami Honoghr. Pellaeon cofn¹³ siê myœlami do tej dziwnej sceny, która mia³a miejsce miesi¹c temu: wówczas przyby³ na pok³ad „Chimery” skruszony wys³annik noghryjskich naczelników i ¿a³osnym tonem poinformowa³ o tym, ¿e podejrzany o zdradê Khabarakh zdo³a³ im uciec. I jak dot¹d, mimo podjêtych starañ, nie uda³o im siê go uj¹æ. – Mo¿e ci¹gle siê niepokoj¹ z powodu tej historii z Khabarakhiem – podsun¹³. – I powinni – rzek³ ch³odno Thrawn. – Ale tu chodzi o coœ wiêcej. I dopóki siê nie dowiem, co to dok³adnie jest, bêdê traktowa³ Noghrich podejrzliwie. – Pochyli³ siê i nacisn¹³ dwa guziki na swoim stanowisku. Holograficzne rzeŸby zniknê³y, ustêpuj¹c miejsca mapie taktycznej, na której by³y zaznaczone tereny, gdzie obecnie toczono bitwy. – Teraz jednak musimy rozwa¿yæ dwie bardziej pal¹ce kwestie – podj¹³, opadaj¹c z powrotem na fotel. – Po pierwsze, musimy czymœ zaj¹æ naszego coraz bardziej aroganckiego mistrza Jedi, który mylnie mniema, ¿e ma prawo rz¹dziæ moim Imperium. I temu w³aœnie ma s³u¿yæ Organa Solo i jej bliŸniêta. Pellaeon pomyœla³ o wszystkich nieudanych próbach schwytania Organy Solo. – A jeœli i ta dru¿yna zawiedzie? – No có¿, wypadki siê zdarzaj¹. Ale mimo i¿ mistrz C’baoth ma du¿¹ w³adzê, a do tego jest nieobliczalny, mo¿emy nim jednak manipulowaæ. – Wskaza³ rêk¹ mapê taktyczn¹. – W tej chwili najwa¿niejsze jest jednak to, by nasz plan bitewny nie uleg³ spowolnieniu. Jak dot¹d kampania jest prowadzona mniej wiêcej zgodnie z planem. Rebelianci stawili opór wiêkszy, ni¿ siê spodziewaliœmy, w sektorach Farrfin i Dolomar, ale inne zaatakowane przez nas uk³ady uzna³y zwierzchnictwo Imperium. – Nie wydaje mi siê, aby te zdobycze by³y trwa³e – zauwa¿y³ Pellaeon. – S³usznie – przytakn¹³ Thrawn. – Wszystko zale¿y od tego, czy nasze wojska bêd¹ w tych rejonach doœæ silne i widoczne. A w tym

51

celu musimy zadbaæ o to, by nasze zasoby klonów wci¹¿ siê niezak³ócenie pomna¿a³y. Admira³ umilk³. Pellaeon utkwi³ wzrok w mapie taktycznej, gor¹czkowo szukaj¹c w myœlach jakiegoœ stwierdzenia, którego Thrawn wyraŸnie od niego oczekiwa³. Komorom klonuj¹cym spaarti, które od dziesiêcioleci pozostawa³y w ukryciu w prywatnym skarbcu Imperatora na Waylandzie, nic chyba nie zagra¿a³o. By³y zakopane u podnó¿a góry, strzeg³ ich imperialny garnizon i otaczali nastawieni wrogo wobec obcych tubylcy. Ponadto o ich istnieniu nie wiedzia³ nikt oprócz najwy¿szych dowódców Imperium. Nagle zamar³. Najwy¿si dowódcy Imperium; a wœród nich… – Mara Jade – powiedzia³. – Wraca do zdrowia na Coruscant. Czy ona mo¿e coœ wiedzieæ na temat skarbca? – To dobre pytanie – przyzna³ admira³. – Istnieje du¿e prawdopodobieñstwo, ¿e nie; ja zna³em wiele sekretów Imperatora, a przecie¿ odnalezienie Waylandu kosztowa³o mnie sporo wysi³ku. Nie mo¿emy jednak ryzykowaæ. Pellaeon skin¹³ g³ow¹, z trudem opanowuj¹c dr¿enie. Dziwi³ siê, ¿e admira³ wybra³ do tej misji ludzi z wywiadu. W przeciwieñstwie do typowych dru¿yn komandosów oddzia³y wywiadu by³y szkolone w zakresie tak niewojskowych posuniêæ jak zabójstwa… – Czy jedna dru¿yna otrzyma rozkaz wykonania obu zadañ, panie admirale, czy te¿ poœle pan tam dwie grupy? – Jedna dru¿yna powinna wystarczy栖 odpar³ Thrawn. – Oba zadania s¹ ze sob¹ w du¿ym stopniu powi¹zane, wiêc taka decyzja wydaje mi siê rozs¹dna. Poza tym unieszkodliwienie Jade wcale nie oznacza, ¿e musimy j¹ zabiæ. – Na twarzy Pellaeona pojawi³ siê wyraz zdziwienia, ale nim kapitan zd¹¿y³ otworzyæ usta, by spytaæ admira³a, co w³aœciwie przez to rozumie, Thrawn nacisn¹³ jakiœ guzik na swojej tablicy kontrolnej i w miejsce holograficznej mapy taktycznej pojawi³a siê mapa sektora Orus. – Myœlê, ¿e tymczasem warto utwierdziæ naszych wrogów w przekonaniu co do szczególnego znaczenia Kalius saj Leeloo. Czy otrzymaliœmy ju¿ kolejny raport od gubernatora Staffy? – Tak, panie admirale – rzek³ Pellaeon i wyj¹³ swój notes elektroniczny. – Skywalker opuœci³ planetê w tym samym czasie co podstawiony przez nas transport i najprawdopodobniej pod¹¿y³ jego œladem. Jeœli to siê potwierdzi, to dotrze do uk³adu Poderis za jakieœ trzydzieœci godzin. – Doskonale – ucieszy³ siê Thrawn. – Zanim znajdzie siê na Poderis, niew¹tpliwie przeœle meldunek na Coruscant. Jego póŸniejsze znik-

52

niêcie na pewno przekona Rebeliantów, ¿e trafili na szlak przerzutu naszych klonów. – Tak, panie admirale – rzuci³ kapitan. Postanowi³ zachowaæ dla siebie wszelkie w¹tpliwoœci dotycz¹ce realnych szans na to, by Skywalker naprawdê znikn¹³. Thrawn zapewne wiedzia³, co robi. – Jeszcze jedno, panie admirale. Oprócz raportu nades³anego przez Staffê otrzymaliœmy jeszcze inn¹ wiadomoœæ, zaszyfrowan¹ wed³ug klucza, jakiego u¿ywa wywiad. – Tak, od pomocnika gubernatora, Fingala – pokiwa³ g³ow¹ Thrawn. – Cz³owiek tak niepewny jak Staffa a¿ siê prosi o to, by mu przydzieliæ jakiegoœ cichego obserwatora. Czy by³y jakieœ rozbie¿noœci pomiêdzy tymi dwoma raportami? – Tak, w jednej kwestii. W drugim meldunku znalaz³ siê szczegó³owy opis cz³owieka, z którym spotka³ siê Skywalker. Staffa twierdzi³, ¿e by³ to wys³any przez niego agent; tymczasem Fingal utrzymuje, ¿e tym cz³owiekiem by³ w istocie Talon Karrde. – Ciekawe. – Thrawn westchn¹³ w zadumie. – Czy Fingal próbowa³ jakoœ wyt³umaczyæ obecnoœæ Karrde’a w Kalius? – Jego zdaniem istniej¹ dowody na to, ¿e gubernator Staffa od kilku lat prowadzi z nim nielegalne interesy handlowe – zakomunikowa³ Pellaeon. – Fingal donosi, ¿e mia³ zamiar zatrzymaæ Karrde’a celem przes³uchania go, ale nie móg³ tego zrobiæ, by nie sp³oszyæ Skywalkera. – Tak… – mrukn¹³ admira³. – No có¿, zrobi³, co móg³. I jeœli rzeczywiœcie chodzi³o tylko o przemyt, to nic wielkiego siê nie sta³o. Niemniej jednak nie mo¿emy pozwoliæ na to, by jacyœ przemytnicy krêcili siê ko³o naszych spraw i byæ mo¿e przypadkowo odkryli nasze tajemnice. A Karrde ju¿ zd¹¿y³ udowodniæ, ¿e mo¿e przysporzyæ nie lada k³opotu. – Przez chwilê Thrawn spogl¹da³ w milczeniu na mapê sektora Orus. Potem przeniós³ wzrok na Pellaeona. – Teraz jednak musimy zaj¹æ siê czym innym. Kapitanie, proszê obraæ kurs na uk³ad Poderis; chcê, by „Chimera” znalaz³a siê tam za czterdzieœci godzin. – Uœmiechn¹³ siê krzywo. – I proszê poinformowaæ dowódcê tamtejszego garnizonu, i¿ oczekujê nale¿ytego przyjêcia, gdy siê tam zjawimy. Mo¿e za dwa lub trzy dni bêdziemy mieli niespodziewany upominek dla naszego kochanego mistrza Jedi. – Tak jest. – Pellaeon zawaha³ siê na chwilê. – Panie admirale… Co siê stanie, jeœli uda nam siê dostarczyæ C’baothowi Organê Solo i jej bliŸniêta, a on zdo³a je ukszta³towaæ tak, jak tego pragnie? Wtedy bêdziemy siê musieli zmagaæ z czworgiem Jedi, a nie z jednym, jak dotychczas. A mo¿e nawet z piêciorgiem, jeœli uda nam siê schwytaæ na Poderis Skywalkera.

53

– Nie ma powodu do obaw – potrz¹sn¹³ g³ow¹ Thrawn. – Ukszta³towanie Organy Solo czy Skywalkera bêdzie kosztowaæ C’baotha wiele czasu i wysi³ku. Jeszcze d³u¿ej potrwa, nim dzieci dorosn¹ na tyle, by stanowiæ dla nas jakiekolwiek zagro¿enie, bez wzglêdu na to, co bêdzie z nimi robi³. A nim do tego wszystkiego dojdzie – w oczach admira³a pojawi³y siê z³owrogie b³yski – zawrzemy z naszym mistrzem Jedi stosowny uk³ad co do tego, jak ma wygl¹daæ podzia³ w³adzy w Imperium. – Zrozumia³em, panie admirale – wydusi³ Pellaeon, z trudem prze³ykaj¹c œlinê. – To dobrze. W takim razie jest pan wolny, kapitanie. Proszê wróciæ na mostek. – Tak jest, panie admirale. – Pellaeon odwróci³ siê i ruszy³ w stronê wyjœcia. Czu³, ¿e ma œciœniête gard³o. Doskonale rozumia³ intencje Thrawna. Admira³ zawrze z C’baothem uk³ad albo… zabije go. O ile mu siê to uda. Kapitan nie chcia³by siê zak³adaæ co do wyniku tej konfrontacji. Zreszt¹, mówi¹c prawdê, w ogóle nie chcia³by byæ w pobli¿u, kiedy do niej dojdzie.

54

ROZDZIA£

"

Poderis by³o jedn¹ z planet, które w spisach okreœlano mianem „marginalne”. Planety te skolonizowano nie z powodu cennych zasobów naturalnych czy dogodnej lokalizacji, ale wy³¹cznie dlatego, ¿e koloniœci postawili to sobie za punkt honoru. Z dziesiêciogodzinnym, wywo³uj¹cym dezorientacjê cyklem obrotowym; z nizinnym ukszta³towaniem bagnistego terenu, co spowodowa³o skupienie osadników na rozleg³ym archipelagu wysokich p³askowy¿ów; z pionowym nachyleniem osiowym planety, sprawiaj¹cym, ¿e ka¿dej wiosny i jesieni szala³y tam silne wiatry – Poderis z pewnoœci¹ nie nale¿a³o do miejsc, gdzie móg³by siê zapuœciæ przygodny wêdrowiec. Tamtejsi mieszkañcy byli uparci i niezale¿ni; tolerowali przybyszów, ale nigdy nie przejawiali zainteresowania rozgrywkami politycznymi tocz¹cymi siê poza ich planet¹. Wszystkie te okolicznoœci czyni³y Poderis idealnym miejscem do przerzutu nowej fali imperialnych klonów. A jednoczeœnie wymarzonym punktem, gdzie Imperium mog³o zastawiæ pu³apkê. Cz³owiek, który œledzi³ Luke’a, by³ niski i nijaki; z powodzeniem móg³by siê wtopiæ niemal w ka¿de otoczenie. Dobrze te¿ wykonywa³ swoj¹ pracê, co œwiadczy³o o wieloletnim doœwiadczeniu w imperialnym wywiadzie. Ale naturalnie jego umiejêtnoœci nie obejmowa³y œledzenia rycerzy Jedi. Luke wyczu³ jego obecnoœæ niemal w tej samej chwili, gdy nieznajomy zacz¹³ go obserwowaæ, a po minucie by³ ju¿ w stanie wy³owiæ go z t³umu. Pozostawa³ jednak problem, co z nim zrobiæ. – Artoo? – powiedzia³ cicho Skywalker do komunikatora, który dyskretnie przypi¹³ do szerokiego ko³nierza swej zakoñczonej kapturem szaty. – Mamy towarzystwo. To chyba Imperium. Z komunikatora rozleg³o siê ciche pikniêcie wyraŸnie zmartwionego Artoo, po czym robot gwizdn¹³ pytaj¹co.

55

– Nie, w niczym nie mo¿esz pomóc – odpar³ Luke, domyœlaj¹c siê treœci pytania. Jednoczeœnie po¿a³owa³, ¿e nie ma z nim Threepia, który móg³by t³umaczyæ wypowiedzi swego kolegi. Zawsze mniej wiêcej siê domyœla³, co mówi Artoo, ale w tej sytuacji domys³y mog³y siê okazaæ niewystarczaj¹ce. – Czy ktoœ krêci siê ko³o transportowca? Albo w ogóle w pobli¿u l¹dowiska? Robot zaprzeczy³ zdecydowanymi piskami. – Có¿, wkrótce siê tam zjawi¹ – ostrzeg³ go Jedi. Przystan¹³ na chwilê, by obejrzeæ witrynê jakiegoœ sklepu. Zauwa¿y³, ¿e œledz¹cy go osobnik zrobi³ jeszcze parê kroków, po czym, znalaz³szy jakiœ pretekst, tak¿e siê zatrzyma³. Fachowiec w ka¿dym calu. – Przygotuj maszynê do lotu na tyle, na ile to mo¿liwe bez zwracania niczyjej uwagi. Chcia³bym wystartowaæ natychmiast, jak siê tam znajdê. Artoo zaszczebiota³ na znak, ¿e wszystko zrozumia³. Luke uniós³ rêkê do szyi, wy³¹czy³ komunikator i omiót³ okolicê szybkim spojrzeniem. Przede wszystkim musi zgubiæ depcz¹cego mu po piêtach szpicla, nim Imperium podejmie przeciwko niemu bardziej otwarte dzia³ania. A w tym celu musi jakoœ odwróciæ uwagê nieznajomego… Piêædziesi¹t metrów z przodu dostrzeg³ w t³umie mê¿czyznê ubranego w szatê podobn¹ krojem i kolorem do jego stroju; doszed³ do wniosku, ¿e jest to doskona³a okazja. Spokojnie zacz¹³ iœæ w jego stronê, staraj¹c siê nie daæ po sobie poznaæ, ¿e siê spieszy. Mê¿czyzna dotar³ do skrzy¿owania w kszta³cie litery T i skrêci³ w prawo. Skywalker przyspieszy³ nieco kroku, czuj¹c jednoczeœnie, ¿e œledz¹cy go osobnik zaczyna podejrzewaæ, i¿ zosta³ zauwa¿ony. Powstrzymuj¹c siê, ¿eby nie zacz¹æ biec, Jedi skrêci³ spokojnie za róg. Ulica, na której siê znalaz³, niczym siê nie ró¿ni³a od innych w tym mieœcie: by³a szeroka, wy³o¿ona kamieniami, dosyæ zat³oczona, a po jej obu stronach bieg³ rz¹d budynków z szarego kamienia. Skywalker odruchowo siêgn¹³ Moc¹ na zewn¹trz, sprawdzaj¹c najbli¿sz¹ okolicê i dalszy teren… Nagle wstrzyma³ oddech. W znacznej odleg³oœci przed sob¹, ale za to bardzo wyraŸnie, wyczu³ niewielkie plamy ciemnoœci, gdzie nie dociera³y jego zmys³y Jedi. Zupe³nie jakby Moc, która dostarcza³a mu informacji, w niewyjaœniony sposób, przestawa³a istnieæ… Albo mo¿e coœ blokowa³o jej dzia³anie. A to oznacza³o, ¿e nie by³a to zwyczajna zasadzka na zwyczajnego szpiega Nowej Republiki. Ludzie z Imperium doskonale wiedzieli, ¿e on tu jest, i przybyli na Poderis wyposa¿eni w isalamiry. I jeœli czegoœ szybko nie wymyœli, to go schwytaj¹.

56

Jeszcze raz zerkn¹³ na otaczaj¹ce go budynki: niewysokie, w wiêkszoœci dwupiêtrowe budowle, ze zdobionymi fasadami i strojnymi parapetami dachowymi. Domy na prawo od niego tworzy³y zwarty szereg, natomiast pierwszy budynek zaraz za skrzy¿owaniem po przeciwnej stronie ulicy mia³ zniekszta³con¹ fasadê, co sprawia³o, ¿e miêdzy nim a s¹siedni¹ budowl¹ istnia³a w¹ska szczelina. Nie by³a to mo¿e wymarzona kryjówka – i dzieli³a go od niej spora odleg³oœæ – ale nie mia³ wyboru. Pêdem przebieg³ na drug¹ stronê ulicy, podœwiadomie obawiaj¹c siê, ¿e nim dotrze do kryjówki, wpadnie w rêce Imperium. Wœlizgn¹³ siê jednak szczêœliwie w szczelinê. Przykucn¹³, pozwalaj¹c, by Moc wype³ni³a jego miêœnie, i skoczy³. Ucieczka na dach nie by³a jednak taka prosta. Parapet okaza³ siê g³adki i pochy³y, i na u³amek sekundy Luke dos³ownie zawis³ w powietrzu, staraj¹c siê namacaæ d³oñmi jakiœ punkt zaczepienia. W ostatniej chwili znalaz³ odpowiednie miejsce, z wysi³kiem podci¹gn¹³ siê do góry i wyl¹dowa³ p³asko na dachu. Zd¹¿y³ w ostatnim momencie. Kiedy ostro¿nie wyjrza³ sponad krawêdzi dachu, zobaczy³ wybiegaj¹cego zza rogu œledz¹cego go mê¿czyznê, rozpychaj¹cego przechodniów, którzy akurat znaleŸli siê na jego drodze. NajwyraŸniej dalsze maskowanie siê uzna³ za zbyteczne. W jego rêku pojawi³ siê komunikator i nieznajomy powiedzia³ do niego coœ, czego Skywalker nie zdo³a³ us³yszeæ… Z pobliskiej przecznicy wy³oni³ siê szereg ubranych w bia³e pancerze szturmowców. Ka¿dy z nich trzyma³ na wysokoœci piersi blaster, a na ramionach stela¿ z rozci¹gniêtym na nim ciemnym isalamirem. ¯o³nierze utworzyli kordon na koñcu ulicy. By³a to starannie zaplanowana i dobrze zrealizowana pu³apka; i Skywalker mia³ zaledwie jakieœ trzy minuty, by siê przenieœæ na drug¹ stronê dachu i zejœæ na dó³, nim Imperium siê zorientuje, ¿e zdo³a³ im siê wymkn¹æ. Odsun¹³ siê powoli od krawêdzi i odwróci³ g³owê, by zobaczyæ, co siê znajduje po drugiej stronie domu. Ale po drugiej stronie domu nie by³o nic. Jakieœ szeœædziesi¹t centymetrów od niego dach siê raptownie urywa³ nad strom¹ œcian¹, która bieg³a sto metrów w dó³ i ginê³a w mg³ach unosz¹cych siê nad rozci¹gaj¹cym siê poni¿ej trzêsawiskiem. Luke popatrzy³ w lewo i w prawo, ale wszystkie okoliczne budynki mia³y tê sam¹ konstrukcjê. Pope³ni³ b³¹d, który móg³ siê okazaæ fatalny w skutkach. Zaprz¹tniêty œledz¹cym go mê¿czyzn¹, zupe³nie zapomnia³ o tym, ¿e zawêdrowa³ na obrze¿a p³askowy¿u. Stroma, wysoka œciana by³a jedn¹ z masywnych barier ochronnych, które zaprojektowano po to, by szalej¹ce nad planet¹

57

silne sezonowe wiatry przelatywa³y ponad miastem, nie czyni¹c ¿adnych szkód. Skywalker zdo³a³ siê wymkn¹æ z zarzuconej przez Imperium sieci… by siê przekonaæ, ¿e nie ma dok¹d pójœæ. – Œwietnie – mrukn¹³ pod nosem. Z powrotem przesun¹³ siê do wystêpu dachu i wyjrza³ na ulicê. Do pierwszego oddzia³u szturmowców do³¹czyli w³aœnie kolejni ¿o³nierze i wszyscy razem zaczêli przeszukiwaæ z³apanych w ob³awie ludzi. Od strony skrzy¿owania w kszta³cie litery T nadesz³y dwa nowe oddzia³y szturmowców, którzy zamknêli drugi koniec ulicy. Œledz¹cy uprzednio Skywalkera szpicel wyci¹gn¹³ blaster i zacz¹³ siê przepychaæ w kierunku mê¿czyzny ubranego w szatê z kapturem, podobn¹ do tej, któr¹ nosi³ Luke. Mê¿czyzna w szacie z kapturem… Jedi zagryz³ wargi. Sztuczka, któr¹ zamierza³ wykonaæ, nie bêdzie niczym mi³ym dla zupe³nie niewinnego przechodnia. Ale z drugiej strony Imperium dok³adnie wiedzia³o, kogo szuka, i chcia³o go dostaæ ¿ywym. Luke wiedzia³, ¿e wystawienie Bogu ducha winnego cz³owieka na œmiertelne niebezpieczeñstwo by³oby zachowaniem nie do przyjêcia dla rycerza Jedi. Mia³ jednak nadziejê, ¿e postawienie go w sytuacji trudnej, ale nie zagra¿aj¹cej ¿yciu, nie jest ju¿ tak wielkim wykroczeniem. Zacisn¹³ zêby, siêgn¹³ Moc¹ na zewn¹trz i wyrwa³ blaster z rêki szpicla. Przeniós³ go tu¿ ponad g³owami przechodniów i umieœci³ w d³oni mê¿czyzny w szacie z kapturem. Imperialny szpieg krzykn¹³ coœ w stronê szturmowców; pocz¹tkowo triumfalny okrzyk szybko jednak przerodzi³ siê w ostrzegawczy pisk. Koncentruj¹c w sobie ca³¹ Moc, Skywalker obróci³ lufê blastera w kierunku jego w³aœciciela i wypali³. Strza³ poszybowa³ ponad t³umem, nie rani¹c nikogo – Luke nie by³ w stanie wycelowaæ dok³adnie w szpicla. Ale i ten niecelny strza³ dostatecznie poruszy³ szturmowców. Ci, którzy porównywali twarze przechodniów ze zdjêciami w identyfikatorach, natychmiast porzucili swoje zajêcie i zaczêli siê przeciskaæ przez t³um w stronê mê¿czyzny z blasterem. Natomiast ¿o³nierze, którzy blokowali oba wyloty ulicy, posunêli siê naprzód, by os³aniaæ swoich kolegów. Dla mimowolnego sprawcy ca³ego zamieszania tego ju¿ by³o za wiele – zreszt¹ trudno mu siê dziwiæ. Cisn¹³ na ziemiê blaster, który nie wiadomo sk¹d znalaz³ siê w jego d³oni, przeœlizgn¹³ siê miêdzy os³upia³ymi gapiami i znikn¹³ w w¹skiej uliczce. Skywalker postanowi³ d³u¿ej nie czekaæ. Kiedy szturmowcy przyjrz¹ siê uwa¿niej twarzy uciekaj¹cego mê¿czyzny, zrozumiej¹, ¿e zasz³a

58

pomy³ka. A do tego czasu Luke musi ju¿ zejœæ z dachu i czym prêdzej pobiec na l¹dowisko. Podsun¹³ siê do krawêdzi swojej w¹skiej kryjówki i spojrza³ w dó³. Widok, który ukaza³ siê jego oczom, nie by³ zbyt obiecuj¹cy. Œciana zbudowana po to, by wytrzymaæ wiej¹ce z prêdkoœci¹ dwustu kilometrów na godzinê wiatry, by³a idealnie g³adka. Istnienie choæby najmniejszych wypuk³oœci by³o wykluczone, bo mog³yby one spowodowaæ niebezpieczeñstwo powstania wirów powietrznych. Nie dostrzeg³ te¿ ¿adnych okien, drzwi dla zaopatrzenia ani innych otworów. To jednak nie stanowi³o dla niego problemu: jeœli zaistnieje taka potrzeba, to wytnie sobie dziurê w œcianie za pomoc¹ miecza œwietlnego. Za wszelk¹ cenê musia³ siê wymkn¹æ imperialnej ob³awie, nim szturmowcy zaczn¹ go szukaæ na dobre. Obejrza³ siê za siebie. Nie mia³ ani chwili do stracenia. W drugim koñcu miasta, gdzie le¿a³o oficjalne l¹dowisko, pojawi³y siê na niebie skutery powietrzne, które niebawem zaczn¹ pewnie kr¹¿yæ nad niewysokimi budynkami miejskimi. Nie móg³ niepostrze¿enie zeœlizgn¹æ siê z powrotem z dachu na ulicê. Nie by³ w stanie czo³gaæ siê wzd³u¿ krawêdzi œciany ochronnej na tyle szybko, by umkn¹æ przed skuterami. Pozostawa³a mu wiêc tylko jedna droga ucieczki: w dó³. Ale niekoniecznie prosto w dó³. Zerkn¹³ na niebo. S³oñce planety Poderis zbli¿a³o siê ju¿ do linii horyzontu, szybko dokonuj¹c swojego cyklicznego, dziesiêciogodzinnego okr¹¿enia. W chwili obecnej œwieci³o prosto w oczy pilotów nadlatuj¹cych skuterów powietrznych, ale za piêæ minut ca³kowicie schowa siê za widnokrêgiem. Ludziom Imperium nic ju¿ nie bêdzie utrudnia³o prowadzenia poszukiwañ, za to w mroku, jaki niebawem zapadnie, ostrze miecza œwietlnego natychmiast bêdzie siê rzuca³o w oczy. Teraz albo nigdy. Skywalker wyci¹gn¹³ swój miecz œwietlny i zapali³ go, pilnuj¹c przy tym, by z nadlatuj¹cych pojazdów nie by³o widaæ zielonego ostrza. Samym jego koñcem wykona³ w stromej œcianie p³ytkie, biegn¹ce prawoskoœnie naciêcie. Jako ¿e szata Luke’a by³a wykonana z dosyæ lichego materia³u, oderwanie jednego rêkawa, w który nastêpnie owin¹³ lew¹ d³oñ, zajê³o mu dos³ownie chwilê. Os³oniête palce z ³atwoœci¹ zmieœci³y siê w wy¿³obieniu, które wczeœniej zrobi³; ponadto rowek by³ na tyle szeroki, ¿e d³oñ mog³a siê swobodnie przesuwaæ wzd³u¿ jego krawêdzi. Mocno chwyciwszy siê œciany, Jedi przy³o¿y³ koniuszek miecza œwietlnego do koñca rowka i zeœlizgn¹³ siê z dachu. Przytrzymuj¹c siê koniuszkami

59

palców lewej d³oni krawêdzi szczeliny i ¿³obi¹c sobie drogê mieczem œwietlnym, który dzier¿y³ w wyci¹gniêtej daleko prawej rêce, Skywalker zgrabnie posuwa³ siê w dó³ masywnej œciany. By³o to prze¿ycie uskrzydlaj¹ce i przera¿aj¹ce zarazem. Cofn¹³ siê myœlami w przesz³oœæ: przypomnia³ sobie wiatr, który go smaga³, gdy wpad³ w sam œrodek Miasta w Chmurach na Bespinie; i to, jak zaledwie parê minut póŸniej zawis³ pod miastem, trzymaj¹c siê dos³ownie na samych koniuszkach palców; a potem stanê³a mu przed oczami scena, kiedy to kompletnie wyczerpany le¿a³ na pod³odze drugiej Gwiazdy Œmierci, pomimo bólu wyczuwaj¹c bezsiln¹ wœciek³oœæ Imperatora, którego Vader cisn¹³ w czeluœæ kosmosu, skazuj¹c tym samym na œmieræ. Luke szybko przesuwa³ siê po g³adkiej powierzchni bariery ochronnej, zbli¿aj¹c siê do jej krawêdzi i rozci¹gaj¹cej siê za ni¹ pustej przestrzeni… Uniós³ g³owê, mru¿¹c przy tym oczy przed smagaj¹cym mu twarz wiatrem i obejrza³ siê za siebie. Widzia³ teraz wyraŸnie œmiertelne trzêsawisko, które zbli¿a³o siê ku niemu w zawrotnym tempie. Zsuwa³ siê coraz ni¿ej i ni¿ej… a¿ w koñcu w ostatnim momencie zmieni³ nieco po³o¿enie swego miecza œwietlnego. Biegn¹ca w dó³ koleina przybra³a nagle kierunek poziomy i kilka sekund póŸniej Luke zatrzyma³ siê ³agodnie. Przez chwilê, zwisaj¹c niebezpiecznie na jednej rêce, stara³ siê z³apaæ oddech i uspokoiæ wal¹ce serce. Zerkn¹³ w górê i w ostatnich promieniach zachodz¹cego s³oñca zobaczy³ wy¿³obiony przez siebie rowek, biegn¹cy ukoœnie w lewo. Jedi oceni³, ¿e znajduje siê teraz ponad sto metrów w prawo od miejsca, gdzie rozpocz¹³ swoj¹ ucieczkê. Mia³ nadziejê, ¿e jest to wystarczaj¹cy dystans, by siê znaleŸæ poza zasiêgiem imperialnej ob³awy. Zreszt¹ wkrótce bêdzie mia³ okazjê siê o tym przekonaæ. S³oñce ju¿ ca³kowicie zniknê³o za lini¹ horyzontu, kryj¹c w ciemnoœciach drogê, któr¹ uciek³ Skywalker. Poruszaj¹c siê ostro¿nie, aby nie nadwerê¿yæ palców, które ju¿ ostatkiem si³ trzyma³y siê skalnego wy¿³obienia, Luke przyst¹pi³ do wycinania otworu w barierze ochronnej. – Nadszed³ raport od dowódcy szturmowców, panie admirale – oznajmi³ Pellaeon. Skrzywi³ siê, czytaj¹c wiadomoœæ, która pojawi³a siê na ekranie jego komputera. – Wygl¹da na to, ¿e Skywalkera nie ma w rejonie otoczonym przez kordon ¿o³nierzy. – Wcale mnie to nie dziwi – stwierdzi³ Thrawn ponuro, zerkaj¹c na swoje monitory. – Wielokrotnie przestrzega³em wywiad, aby nie lekce-

60

wa¿y³ doskonale rozwiniêtych zmys³ów i intuicji Skywalkera. Jak widaæ, nie wziêli sobie tego do serca. – Tak, panie admirale. – Kapitan nerwowo prze³kn¹³ œlinê. – Ale wiemy, ¿e on tam by³ i nie móg³ zajœæ zbyt daleko. Szturmowcy utworzyli drugi kordon i przeszukuj¹ dom po domu. Thrawn nabra³ g³êboko powietrza w p³uca, po czym spokojnie je wypuœci³. – Nie – powiedzia³ opanowanym tonem. – Skywalker nie ukry³ siê w ¿adnym z budynków. To nie w jego stylu. Ta sztuczka z wystawionym na wabia mê¿czyzn¹ i z blasterem… – Spojrza³ na Pellaeona. – On wszed³ na górê, kapitanie. Na dachy domów. – Wywiadowcy ju¿ to sprawdzaj¹ – poinformowa³ Pellaeon. – Jeœli jest gdzieœ na dachu, to na pewno go zauwa¿¹. – Doskonale. – Wielki admira³ nacisn¹³ jakiœ prze³¹cznik na konsoli dowodzenia, przywo³uj¹c holograficzn¹ mapê tej czêœci p³askowy¿u. – A co z t¹ barier¹ ochronn¹ na zachodniej krawêdzi miasta? Czy mo¿na po niej zejœæ? – Nasi ludzie twierdz¹, ¿e nie – potrz¹sn¹³ g³ow¹ Pellaeon. – Jest zbyt g³adka i zbyt stroma, a na dole nie ma ¿adnego wystêpu ani poprzecznej œciany. Jeœli Skywalker wspi¹³ siê na dachy domów po tamtej stronie ulicy, to wci¹¿ tam musi byæ. Albo u podnó¿a p³askowy¿u. – Byæ mo¿e. Proszê rozkazaæ jednemu ze zwiadowców, by przeszuka³ ten teren. A co ze statkiem Skywalkera? – Wywiad wci¹¿ próbuje ustaliæ, który statek nale¿y do niego – wyzna³ kapitan. – Maj¹ jakieœ problemy z zapisem danych. Powinniœmy otrzymaæ tê informacjê za kilka minut. – Tyle ¿e z powodu nieuwagi ich agenta nie mamy ju¿ czasu d³u¿ej czeka栖 wycedzi³ admira³. – Zostanie zdegradowany o jeden stopieñ. – Tak jest – rzuci³ Pellaeon i zapisa³ rozkaz w swym notesie elektronicznym. Dosyæ ciê¿ka kara, chocia¿ mog³o byæ du¿o gorzej. Lord Vader z pewnoœci¹ udusi³by nieszczêœnika. – Samo l¹dowisko jest naturalnie otoczone. Thrawn potar³ w zadumie brodê. – To zapewne strata czasu – powiedzia³ z namys³em. – Chocia¿ z drugiej strony… – Odwróci³ g³owê i spojrza³ przez iluminator w dó³, na obracaj¹c¹ siê wolno planetê. – Proszê odwo³aæ ¿o³nierzy, kapitanie. Wszystkich oprócz klonów: ci niech zajm¹ pozycje w pobli¿u statków, które wywiad wytypowa³ jako mog¹ce nale¿eæ do Skywalkera. – Nie bardzo rozumiem, panie admirale – zamruga³ oczami Pellaeon. Thrawn spojrza³ na podw³adnego z dziwnym b³yskiem w oku.

61

– ¯o³nierze tworz¹cy kordon wokó³ l¹dowiska nie maj¹ dostatecznie du¿o isalamirów, by powstrzymaæ rycerza Jedi, kapitanie. A zatem nie bêdziemy nawet próbowaæ. Pozwolimy mu wystartowaæ, a potem „Chimera” przechwyci jego statek. – Tak jest, panie admirale – rzek³ Pellaeon, marszcz¹c brwi. – Ale w takim razie… – Po co zostawiamy klony? – dokoñczy³ za niego Thrawn. – Bo podczas gdy Skywalker przedstawia dla nas du¿¹ wartoœæ, nie mo¿emy powiedzieæ tego samego o jego astrorobocie. – Uœmiechn¹³ siê sk¹po. – Chyba ¿e heroiczne wysi³ki Skywalkera, by uciec z Poderis, utwierdz¹ go w przekonaniu, ¿e naprawdê têdy wiedzie szlak przerzutu naszych klonów. – Aha – zrozumia³ wreszcie Pellaeon. – I wtedy znajdziemy jakiœ sposób, by pozwoliæ robotowi wróciæ do Rebeliantów? – W³aœnie – przytakn¹³ Thrawn, a wskazuj¹c rêk¹ stanowisko swego podw³adnego, doda³: – Rozkazy czekaj¹, kapitanie. – Tak jest, panie admirale. – Pellaeon odwróci³ siê do swego komputera i kiedy zacz¹³ przekazywaæ rozkazy wielkiego admira³a, ogarnê³o go dziwne podniecenie. Mo¿e tym razem naprawdê zdo³aj¹ wreszcie pojmaæ Skywalkera. Kiedy Luke wpad³ do swego ma³ego transportowca i zaplombowa³ za sob¹ drzwi, Artoo œwiergota³ niespokojnie. – Czy wszystko gotowe do lotu? – zawo³a³ Jedi przez ramiê, pêdz¹c do kabiny pilota. Robot zapika³ twierdz¹co. Skywalker opad³ na fotel pilota i zapinaj¹c pasy, szybkim spojrzeniem obrzuci³ przyrz¹dy. – Dobra. W takim razie lecimy. W³¹czy³ silniki manewrowe i poderwa³ maszynê z ziemi, ostro skrêcaj¹c w prawo. Natychmiast wystartowa³y za nim dwa œcigacze i pospieszy³y jego œladem w stronê krawêdzi p³askowy¿u. – Artoo, uwa¿aj na te œcigacze – rzuci³ Luke. Sam skupi³ uwagê na szybko zbli¿aj¹cej siê krawêdzi miasta i na znajduj¹cej siê ponad ni¹ przestrzeni powietrznej. Walka z klonami, które strzeg³y lotniska, by³a zaciêta, ale zastanawiaj¹co krótka. Albo Imperium powierzy³o dowodzenie jakiejœ zupe³nie niekompetentnej osobie, albo te¿ celowo pozwolono mu odlecieæ. Dyskretnie kieruj¹c go ku prawdziwej pu³apce… W dole mignê³a krawêdŸ p³askowy¿u. Skywalker zerkn¹³ na wsteczny monitor kontrolny, aby siê upewniæ, ¿e miasto jest ju¿ za nim, po czym w³¹czy³ g³ówny napêd podœwietlny.

62

Transportowiec pomkn¹³ w górê jak oparzony mynok, zostawiaj¹c œcigacze daleko w tyle. Dobiegaj¹ce z konsoli oficjalne wezwanie do zatrzymania siê przerodzi³o siê w zdumiony skowyt, gdy Jedi wy³¹czy³ komunikator. – Artoo? Czy tam z ty³u wszystko w porz¹dku? Robot zaszczebiota³ twierdz¹co, a po chwili na ekranie komputera Luke’a wyœwietli³o siê pytanie. – Tak, to z ca³¹ pewnoœci¹ by³y klony – potwierdzi³ Skywalker grobowym tonem, czuj¹c, ¿e przeszywa go niemi³y dreszcz. Aura, jaka otacza³a produkowane przez Imperium duplikaty ludzkie, by³a tajemnicza i pe³na grozy. – Powiem ci coœ jeszcze, Artoo – doda³. – Ludzie Imperium wiedzieli, ¿e to w³aœnie mnie œcigaj¹. Szturmowcy mieli na plecach isalamiry. Robot gwizdn¹³ przeci¹gle, po czym zagrucha³ pytaj¹co. – Tak, to ca³e ród³o Delta – przytakn¹³, czytaj¹c uwagê swego towarzysza. – Leia powiedzia³a mi, ¿e jeœli nie uda siê szybko zlikwidowaæ tego przecieku, to zaproponuje przeniesienie siedziby rz¹du z Pa³acu Imperialnego, a mo¿e nawet w ogóle z Coruscant, w inne miejsce. Chocia¿ jeœli mianem ród³a Delta Imperium okreœla³o jakiegoœ cz³owieka albo obcego, a nie na przyk³ad szalenie trudny do wykrycia system pods³uchu w samym pa³acu, to przeprowadzka i tak nic tu nie da. Z wymownego milczenia robota Luke wywnioskowa³, ¿e Artoo pomyœla³ o tym samym. Majacz¹ca w oddali linia horyzontu, ledwie widoczna na tle nocnego, ale rozjaœnionego gwiazdami nieba, wyraŸnie przybra³a teraz postaæ krzywej. – Artoo, lepiej zacznij obliczaæ wspó³rzêdne naszego skoku w nadprzestrzeñ – rzuci³ przez ramiê Skywalker. – Pewnie bêdziemy musieli zmykaæ st¹d w poœpiechu. Zaczeka³ na szczebiotliwe potwierdzenie przyjêcia rozkazu ze stanowiska robota, po czym znowu skupi³ swoj¹ uwagê na widnokrêgu. Zdawa³ sobie sprawê z tego, ¿e za lini¹ horyzontu mo¿e siê czaiæ ca³a flotylla niszczycieli gwiezdnych, których nie s¹ w stanie wykryæ przyrz¹dy na jego myœliwcu, a które tylko czekaj¹ na to, by w stosownej chwili przypuœciæ na niego atak. Byæ mo¿e nie s¹ w stanie wykryæ ich przyrz¹dy myœliwca, ale przecie¿ istnieje szansa, ¿e uda siê to dziêki jego zmys³om Jedi. Przymkn¹³ oczy, staraj¹c siê uspokoiæ swój umys³ i siêgn¹³ Moc¹ na zewn¹trz… Wyczu³ niebezpieczeñstwo u³amek sekundy wczeœniej, ni¿ poinformowa³o go o tym przeraŸliwe popiskiwanie Artoo. Zobaczy³ imperialny

63

niszczyciel gwiezdny, ale bynajmniej nie zbli¿a³ siê on z tej strony, z której Luke siê go spodziewa³. Nadlatywa³ z ty³u, poruszaj¹c siê po orbicie tu¿ na granicy atmosfery, co pozwala³o na rozwijanie du¿ej prêdkoœci, a jednoczeœnie zapewnia³o os³onê w postaci planety. – Trzymaj siê! – krzykn¹³ Skywalker, w³¹czaj¹c awaryjn¹ moc silników. Ale by³ to zabieg zupe³nie bezcelowy, z czego zarówno on, jak i przeciwnik zdawali sobie sprawê. Niszczyciel gwiezdny zbli¿a³ siê bardzo szybko, a promienie œci¹gaj¹ce ju¿ próbowa³y namierzyæ statek Luke’a. I za kilka sekund niechybnie go dostan¹. Jego albo przynajmniej transportowiec… Jedi b³yskawicznie odpi¹³ pasy, otwieraj¹c jednoczeœnie zamaskowan¹ tablicê rozdzielcz¹ i naciskaj¹c ukryte tam trzy guziki. Pierwszy prze³¹cznik uruchomi³ autopilota o ograniczonym dzia³aniu. Drugi odblokowa³ umieszczon¹ na tyle statku wyrzutniê torped protonowych, która rozpoczê³a kanonadê w kierunku niszczyciela gwiezdnego. Trzeci w³¹czy³ mechanizm samozniszczenia transportowca. Myœliwiec Luke’a czeka³, ustawiony dziobem naprzód, w znajduj¹cej siê tu¿ za kabin¹ pilota czêœci statku przeznaczonej do przewozu towarów. Wygl¹da³ zupe³nie jak jakieœ dziwaczne metalowe zwierzê, ciekawie wystawiaj¹ce ³eb ze swej kryjówki. Skywalker jednym skokiem znalaz³ siê w kabinie myœliwca, omal nie zawadzaj¹c przy tym g³ow¹ o niski sufit transportowca. Artoo ju¿ zd¹¿y³ umoœciæ siê w swoim gniazdku i teraz, pogwizduj¹c sobie cichutko, prze³¹cza³ uk³ady maszyny ze stanu spoczynku na pe³n¹ gotowoœæ. Jedi ledwie zdo³a³ zapi¹æ pasy i na³o¿yæ he³m kosmiczny, gdy robot oznajmi³, ¿e myœliwiec jest gotowy do lotu. – Dobra – stwierdzi³ Luke. Lew¹ rêkê po³o¿y³ na specjalnym prze³¹czniku, wmontowanym w tablicê rozdzielcz¹. – Jeœli ma nam siê udaæ, to musimy ten manewr wykonaæ w odpowiednim momencie. B¹dŸ w pogotowiu. Ponownie przymkn¹³ oczy, pozwalaj¹c, by przep³ynê³a przez niego Moc. Ju¿ raz bra³ udzia³ w podobnej konfrontacji z Imperium: myœliwiec przeciwko niszczycielowi gwiezdnemu. By³o to wtedy, gdy próbowa³ odszukaæ mistrza Jedi C’baotha. Wówczas tak¿e zastawiono na niego pu³apkê, z czego jednak nie zdawa³ sobie sprawy a¿ do czasu, gdy wysz³a na jaw szatañska zmowa C’baotha z Imperium. W tamtej bitwie ocali³y go umiejêtnoœci, odrobina szczêœcia i Moc. Tym razem, jeœli specjaliœci na Coruscant dobrze wykonali swoj¹ pracê, szczêœcie by³o ju¿ wbudowane w myœliwiec. Pogr¹¿ony g³êboko w Mocy, wyczu³ zamkniêcie siê promienia œci¹gaj¹cego pó³ sekundy wczeœniej, ni¿ to faktycznie nast¹pi³o. Poci¹gn¹³ za prze³¹cznik i kiedy transportowiec podskoczy³ w potê¿nym uœcisku promienia

64

œci¹gaj¹cego, jego przednia czêœæ wylecia³a w powietrze, pozostawiaj¹c po sobie jedynie chmurê metalicznych okruchów. Moment póŸniej, wyrzucony przez wmontowan¹ w pok³ad wyrzutniê spomiêdzy b³yszcz¹cych resztek, wy³oni³ siê republikañski myœliwiec. Przez d³u¿sz¹ chwilê wydawa³o siê, ¿e mimo zaciemniaj¹cej wszystko mgie³ki utworzonej z cz¹stek transportowca, promieñ œci¹gaj¹cy bêdzie w stanie zatrzymaæ tak¿e myœliwiec… Ale uœcisk zaraz zel¿a³, a w koñcu ust¹pi³ ca³kowicie. – Jesteœmy wolni! – krzykn¹³ Luke do Artoo. Obróci³ myœliwiec i z ogromn¹ prêdkoœci¹ pogna³ ku przestrzeni kosmosu. – Zrobiê unik: trzymaj siê. Ponownie obróci³ maszynê. W tej samej sekundzie tu¿ obok klapy z przezroczystej stali przemknê³y dwie smugi jaskrawozielonego œwiat³a. W sytuacji kiedy promienie œci¹gaj¹ce nie mia³y ju¿ ¿adnych szans, Imperium najwyraŸniej postanowi³o go po prostu zestrzeliæ. Obok myœliwca mignê³a kolejna wi¹zka zielonych p³omieni; Artoo jêkn¹³ ¿a³oœnie, gdy strza³y przepali³y pole ochronne i uderzy³y w spód myœliwca. Jedi znów siêgn¹³ Moc¹ na zewn¹trz, pozwalaj¹c, by prowadzi³a jego rêce spoczywaj¹ce na tablicy kontrolnej… Gdy nadszed³ odpowiedni moment, Luke uj¹³ dŸwigniê napêdu nadprzestrzennego i poci¹gn¹³ j¹ do siebie. Myœliwiec przyspieszy³ do pseudoruchu i znikn¹³ bezpiecznie w nadprzestrzeni. Przez chwilê dzia³a turbolaserowe „Chimery” strzela³y jeszcze bezcelowo w miejsce, gdzie siê przed chwil¹ znajdowa³. W koñcu umilk³y. Pellaeon wypuœci³ wstrzymywane dot¹d powietrze, boj¹c siê spojrzeæ w kierunku stanowiska dowodzenia Thrawna. Ju¿ drugi raz Skywalker zdo³a³ umkn¹æ z podobnej pu³apki… Poprzednio jeden z ¿o³nierzy przyp³aci³ swój b³¹d ¿yciem. Pozosta³a czêœæ za³ogi tak¿e o tym pamiêta³a. W grobowej ciszy, jaka teraz zapad³a na mostku, wyraŸnie da³ siê s³yszeæ szelest munduru wstaj¹cego z krzes³a admira³a. – No c󿠖 odezwa³ siê Thrawn podejrzanie spokojnym tonem. – Trzeba przyznaæ, ¿e Rebelianci s¹ nad wyraz pomys³owi. Widzia³em ju¿ niegdyœ podobn¹ sztuczkê, ale nie by³a a¿ tak skuteczna. – Tak, panie admirale – powiedzia³ Pellaeon, bezskutecznie usi³uj¹c ukryæ swoje zdenerwowanie. K¹tem oka zauwa¿y³, ¿e Thrawn mu siê przygl¹da. – Niech siê pan uspokoi, kapitanie – przemówi³ ³agodnie wielki admira³. – Skywalker stanowi³by mi³y upominek dla naszego mistrza 5 – Ostatni rozkaz

65

C’baotha, ale jego ucieczka nie jest ¿adn¹ tragedi¹. G³ównym celem tego przedsiêwziêcia by³o utwierdzenie Rebeliantów w przekonaniu, ¿e istotnie odkryli szlak przerzutu klonów. I ten cel zosta³ osi¹gniêty. Nieznoœny ucisk w piersiach Pellaeona nieco zel¿a³. Jeœli wielki admira³ nie by³ z³y z tego powodu… – To jednak nie oznacza bynajmniej – podj¹³ Thrawn – ¿e zamierzam przejœæ do porz¹dku dziennego nad dzia³aniami za³ogi „Chimery”. Proszê ze mn¹, kapitanie. Pellaeon podniós³ siê z miejsca, czuj¹c, ¿e znów przyt³acza go niemi³y ciê¿ar. – Tak jest, panie admirale. Thrawn pod¹¿y³ ku schodom znajduj¹cym siê w tylnej czêœci mostka i zszed³ do pomieszczenia dla za³ogi w prawej czêœci statku. Min¹³ ¿o³nierzy siedz¹cych przy swoich konsolach i sztywno stoj¹cych za ich plecami oficerów, a¿ wreszcie zatrzyma³ siê przy stanowisku do obs³ugi promienia œci¹gaj¹cego na prawej burcie. – Pañskie nazwisko – powiedzia³ cicho do mê¿czyzny, który sta³ tam wyprostowany s³u¿biœcie. – Chor¹¿y Mithel. – Twarz nieszczêœnika by³a blada, ale opanowana, zupe³nie jak u cz³owieka, który szykuje siê na œmieræ. – Proszê mi opowiedzieæ, co siê sta³o. – Panie admirale, w³aœnie uda³o mi siê zamkn¹æ transportowiec w uœcisku promienia œci¹gaj¹cego, gdy statek eksplodowa³, rozpadaj¹c siê na setki obojêtnych na dzia³anie promienia œci¹gaj¹cego cz¹steczek. – Mê¿czyzna nerwowo prze³kn¹³ œlinê. – System namierzania próbowa³ obj¹æ je wszystkie jednoczeœnie i siê pogubi³. – I co pan wtedy zrobi³? – Ja… panie admirale, zdawa³em sobie sprawê z tego, ¿e jeœli bêdê czeka³, a¿ cz¹steczki rozprosz¹ siê samoistnie, to myœliwiec, o który nam chodzi³o, ju¿ dawno znajdzie siê poza naszym zasiêgiem. I dlatego sam postanowi³em je rozproszyæ, przestawiaj¹c promieñ œci¹gaj¹cy na opcjê „powierzchnia przezroczysta”. – Ale to nie zda³o egzaminu. Z ust Mithela wyrwa³o siê ciche westchnienie. – Nie, panie admirale. Uk³ad blokowania promienia œci¹gaj¹cego na konkretnym celu nie by³ w stanie sobie z tym poradziæ i ca³kiem przesta³ dzia³aæ. – Tak. – Thrawn nieznacznie przechyli³ g³owê na bok. – Mia³ pan teraz trochê czasu, ¿eby przemyœleæ swoje dzia³anie. Czy wpad³ pan mo¿e na jakieœ rozwi¹zanie, które by³oby lepsze w tej sytuacji?

66

– Nie, panie admirale. – Wargi m³odego cz³owieka zadr¿a³y. – Bardzo mi przykro, ale nic takiego nie przychodzi mi do g³owy. Nie przypominam sobie tak¿e, by w podrêczniku by³a jakakolwiek wzmianka na ten temat. – To prawda – zgodzi³ siê Thrawn. – Nic tam nie ma. W ci¹gu ostatnich kilkudziesiêciu lat proponowano kilka metod radzenia sobie z chmur¹ odpornych na dzia³anie promienia œci¹gaj¹cego cz¹stek, ale wszystkie okaza³y siê niepraktyczne. Pañska propozycja by³a jedn¹ z ciekawszych, szczególnie jeœli siê zwa¿y na fakt, ¿e mia³ pan bardzo niewiele czasu na podjêcie decyzji. To, ¿e manewr ten siê nie powiód³, w ¿adnym razie nie umniejsza pana dokonania. Na twarzy Mithela pojawi³ siê wyraz nieœmia³ego niedowierzania. – Panie admirale…? – Imperium potrzebuje szybkich i twórczych umys³ów, chor¹¿y – oznajmi³ Thrawn. – Dlatego awansujê pana do stopnia porucznika… Pañskie pierwsze zadanie bêdzie polega³o na znalezieniu skutecznego sposobu radzenia sobie z chmur¹ odpornych na dzia³anie promienia œci¹gaj¹cego cz¹stek. Poniewa¿ raz im siê powiod³o, Rebelianci mog¹ próbowaæ tej sztuczki po raz drugi. – Tak jest, panie admirale. – Mithel odetchn¹³ ciê¿ko i jego twarz nabra³a nieco rumieñców. – Bardzo panu dziêkujê. – Moje gratulacje, poruczniku Mithel – powiedzia³ Thrawn i odwróci³ siê do Pellaeona. – Przekazujê panu dowodzenie na mostku, kapitanie. Niech „Chimera” powróci na pierwotny kurs. Gdyby mnie pan potrzebowa³, bêdê w swojej kabinie. – Tak jest, panie admirale – wydusi³ Pellaeon. Przez d³u¿sz¹ chwilê sta³ nieruchomo obok œwie¿o upieczonego porucznika, patrz¹c za odchodz¹cym Thrawnem. Wiedzia³, ¿e wszyscy ¿o³nierze na mostku odczuli lêk, ale i podziw zarazem. Wczoraj za³oga „Chimery” szanowa³a wielkiego admira³a i ufa³a mu. Od dziœ ¿o³nierze bêd¹ gotowi oddaæ za niego ¿ycie. I po raz pierwszy od piêciu lat kapitan naprawdê uœwiadomi³ sobie, ¿e stare Imperium przeminê³o. Teraz narodzi³o siê nowe, z wielkim admira³em Thrawnem na czele. Republikañski myœliwiec tkwi³ zawieszony w czerni kosmosu, ca³e lata œwietlne od jakiejœ masy wiêkszej ni¿ ziarenko py³u. Luke mia³ wra¿enie, ¿e jest to powtórka sytuacji po pierwszej potyczce z niszczycielem gwiezdnym, kiedy to zawis³ bezradnie w przestrzeni, a w koñcu zosta³

67

znaleziony przez Talona Karrde’a i Marê Jade, i wyl¹dowa³ na planecie Myrkr. Na szczêœcie te dwa zdarzenia by³y do siebie podobne, ale nie identyczne. Ze znajduj¹cego siê za plecami Skywalkera stanowiska robota dolecia³o nerwowe œwiergotanie. – Daj spokój, Artoo – uspokaja³ go Jedi. – Nie jest tak Ÿle. I tak nie zdo³alibyœmy dolecieæ na Coruscant bez tankowania. Po prostu zrobimy to nieco wczeœniej. Robot mrukn¹³ coœ w odpowiedzi, wyraŸnie oburzony. – Ale¿ Artoo. Przecie¿ traktujê ciê powa¿nie – zapewnia³ go cierpliwie Luke. Od znajduj¹cego siê nad robotem komputera nawigacyjnego za¿¹da³ jakiejœ informacji. – Zobacz: to jest lista miejsc, do których mo¿emy siê dostaæ choæby z po³ow¹ ogniw mocy, którymi jeszcze dysponujemy. Widzisz? Przez chwilê robot zastanawia³ siê nad przedstawion¹ mu list¹ i Skywalker skorzysta³ z okazji, by samemu lepiej siê jej przyjrzeæ. Ewentualnych miejsc l¹dowania rzeczywiœcie by³o sporo, ale problem polega³ na tym, ¿e nie wszystkie by³y bezpieczne dla samotnego myœliwca Nowej Republiki. Po³owa z nich znajdowa³a siê pod bezpoœrednim zwierzchnictwem Imperium, a wiêkszoœæ pozosta³ych albo sk³ania³a siê w jego stronê, albo stara³a siê zachowaæ polityczn¹ neutralnoœæ. Ale przecie¿ nawet na planetach kontrolowanych przez Imperium w systemie czujników musia³y istnieæ luki, przez które samotny myœliwiec móg³by siê przeœlizgn¹æ. Luke chcia³ wyl¹dowaæ w jakimœ odosobnionym miejscu, pieszo udaæ siê do portu kosmicznego i za resztê imperialnych pieniêdzy, które mu jeszcze zosta³y, zakupiæ potrzebne ogniwa paliwowe. Pewien problem stanowi³oby przetransportowanie ich na myœliwiec, ale i z tym na pewno by sobie poradzi³ przy pomocy Artoo. Robot wysun¹³ piskliwie jak¹œ propozycjê. – Tak, Kessel to nie jest z³e miejsce – przyzna³ Jedi. – Chocia¿ sam nie wiem… Ostatnio s³ysza³em, ¿e na czele rz¹du wci¹¿ stoi tam Moruth Dole, a Han nigdy mu zbytnio nie ufa³. Mo¿e lepiej polecimy na Fillsving albo nawet… Urwa³, gdy¿ nagle wpad³a mu w oko nazwa planety, której wspó³rzêdne Leia wprowadzi³a do jego komputera pok³adowego dos³ownie w ostatniej chwili, nim Luke wyruszy³ na tê misjê. Honoghr. – Mam lepszy pomys³, Artoo – powiedzia³ wolno Skywalker. – Odwiedzimy Noghrich.

68

Za jego plecami rozleg³ siê pe³en zdumienia i niedowierzania pisk. – Och, daj spokój – upomnia³ go Luke. – Leia i Chewie byli tam i wrócili cali i zdrowi, prawda? Zreszt¹ Threepio tak¿e – doda³. – Nie chcia³byœ chyba, ¿eby Threepio mówi³, i¿ ba³eœ siê polecieæ w miejsce, gdzie nawet on siê odwa¿y³. Robot mrukn¹³ coœ w odpowiedzi. – To nie ma znaczenia, ¿e nie mia³ wyboru – stwierdzi³ stanowczo Jedi. – Liczy siê to, ¿e tam by³. Artoo jêkn¹³ ¿a³oœnie i zagrucha³ z rezygnacj¹. – Jesteœ bardzo odwa¿ny – próbowa³ dodaæ mu otuchy Skywalker. Na komputerze nawigacyjnym zacz¹³ obliczaæ kurs na Honoghr. Zreszt¹ Leia i tak chcia³a, ¿ebym ich odwiedzi³. Tym sposobem zabijemy dwie jaszczurki wydmowe jednym ciosem. Artoo wyda³ z siebie jeszcze jeden niepewny pisk i umilk³… I nawet Luke, który w pe³ni ufa³ opiniom siostry, przyzna³ w duchu, ¿e to porównanie nie by³o chyba najszczêœliwsze.

69

ROZDZIA£

#

Na monitorku notesu elektronicznego pojawi³y siê ostatnie s³owa raportu z bitwy w uk³adzie Wostri. – Wci¹¿ nie mogê w to uwierzy栖 pokrêci³a g³ow¹ Leia, odk³adaj¹c notes na stó³. – Gdyby Imperium mia³o superbroñ, która mog³aby siê przedrzeæ przez pole ochronne planety, to u¿ywa³oby jej w ka¿dym atakowanym przez siebie uk³adzie. To musi byæ jakaœ sztuczka czy z³udzenie optyczne. – Zgadzam siꠖ powiedzia³a cicho Mon Mothma. – Problem polega na tym, jak przekonaæ o tym pozosta³ych cz³onków Rady i ca³e Zgromadzenie, nie wspominaj¹c ju¿ o rz¹dach innych uk³adów. – Musimy rozwik³aæ zagadkê tajemniczych ataków na Ukio i Wostri – stwierdzi³ Ackbar jeszcze bardziej chropawym g³osem ni¿ zwykle. – I to szybko. Leia ponownie schyli³a siê po swój notes elektroniczny, zerkaj¹c przy tym na admira³a. Powieki przykrywaj¹ce ogromne oczy Kalamarianina by³y nienaturalnie ciê¿kie, a jego ³ososiowa twarz wyraŸnie przyblad³a. Ackbar by³ zmêczony, wrêcz wycieñczony… A ¿e przez galaktykê przewala³a siê potê¿na ofensywa Imperium, nie zanosi³o siê na to, by mia³ wkrótce odpocz¹æ. Zreszt¹ na ka¿dego z nich czeka³o wiele pracy. – Wiemy ju¿, ¿e wielki admira³ Thrawn ma zdolnoœæ rozumienia mentalnoœci swoich przeciwników – przypomnia³a ksiê¿niczka. – Czy by³ w stanie przewidzieæ, jak szybko siê poddadz¹ Ukianie i mieszkañcy Wostri? – Na przyk³ad w porównaniu z Filvianami? – Mon Mothma pokiwa³a w zadumie g³ow¹. – Ciekawa uwaga. To mo¿e wskazywaæ na fakt, ¿e tego z³udzenia nie mo¿na utrzymywaæ zbyt d³ugo. – Albo ¿e jest to operacja wysokoenergoch³onna – doda³ Ackbar. – Jeœli Imperium znalaz³o sposób na to, by skutecznie skupiaæ na polu

70

ochronnym niewidzialn¹ energiê, to zabieg ten móg³by os³abiæ jakiœ fragment pola na okres wystarczaj¹co d³ugi, ¿eby przez powsta³¹ szczelinê przedosta³ siê strza³ z dzia³a turbolaserowego. Jednak¿e taka operacja wymaga³aby ogromnej mocy. – Powinna by siê tak¿e zaznaczyæ jako zachwianie energetyczne pola ochronnego – zauwa¿y³a Mon Mothma. – W informacjach, które otrzymaliœmy, nie pojawia siê jednak ¿adna wzmianka na ten temat. – Nasze informacje mog¹ byæ nieœcis³e – odparowa³ admira³. – Mog³o te¿ manipulowaæ nimi Imperium – doda³, spogl¹daj¹c znacz¹co na radnego Borska Fey’lyê. – Takie rzeczy ju¿ siê zdarza³y. Leia tak¿e zerknê³a na Fey’lyê, zastanawiaj¹c siê, czy niemal jawne obra¿anie jego ludzi nie sprawi, ¿e Botañczyk przerwie wreszcie milczenie, które sam sobie narzuci³. Ale Fey’lya siedzia³ bez ruchu, wlepiwszy wzrok w stó³. Nie odzywa³ siê, na nic nie reagowa³, byæ mo¿e nawet nie myœla³. Ksiê¿niczka przypuszcza³a, ¿e Botañczyk nabierze w koñcu na tyle odwagi, by siê swobodnie wypowiadaæ i ¿e choæ czêœciowo odbuduje sw¹ dawn¹ pozycjê na arenie politycznej. Teraz jednak, kiedy jeszcze wszyscy mieli œwie¿o w pamiêci fa³szywe oskar¿enia, jakie wysuwa³ przeciwko Ackbarowi, Fey’lya odbywa³ swoist¹, w³aœciw¹ Botañczykom pokutê. Leiê ogarnê³a bezsilnoœæ i poczu³a skurcz w ¿o³¹dku. Po raz kolejny nieustêpliwoœæ Botañczyków w sprawach polityki, wyra¿aj¹ca siê dewiz¹: „wszystko albo nic”, odbija³a siê negatywnie na ca³ej Nowej Republice. Kilka miesiêcy wczeœniej zarzuty Fey’lyi przeciwko Ackbarowi kosztowa³y wszystkich wiele czasu i energii; teraz, kiedy Rada powinna wykazaæ maksimum przenikliwoœci i zaradnoœci, w czym i Fey’lya tak¿e móg³by mieæ swój udzia³, Botañczyk gra³ rolê milcz¹cego mêczennika. Zdarza³y siê dni – a tak¿e d³ugie ciemne noce – kiedy ksiê¿niczka skrycie rozpacza³a, ¿e nigdy nie zdo³a utrzymaæ Nowej Republiki w ca³oœci. – Naturalnie ma pan racjê, admirale – stwierdzi³a Mon Mothma z westchnieniem. – Potrzebujemy wiêcej informacji, i to jak najszybciej. – W dalszym ci¹gu nasz¹ najwiêksz¹ szans¹ jest organizacja Talona Karrde’a – zauwa¿y³a Leia. – Przemytnicy maj¹ kontakty zarówno po naszej, jak i po imperialnej stronie. A z ostatniego meldunku Luke’a wynika, ¿e Karrde jest zainteresowany wspó³prac¹ z nami. – Nie mo¿emy siê zdawaæ na widzimisiê jakiegoœ przemytnika – burkn¹³ Ackbar i wyd¹³ wargi w wyrazie dezaprobaty. – A co z genera³em Belem Iblisem? Przecie¿ w koñcu przez kilka lat prowadzi³ indywidualn¹ wojnê przeciwko Imperium. – Genera³ ju¿ przekaza³ nam swoich agentów – odpar³a Mon Mothma, a jej twarz lekko drgnê³a. – Ale jeszcze nie zostali w pe³ni zintegrowani z nasz¹ siatk¹ wywiadowcz¹.

71

– Nie chodzi mi o jego agentów – rzek³ admira³. – Mia³em na myœli samego genera³a. Dlaczego go tutaj nie ma? Ksiê¿niczka zerknê³a na przewodnicz¹c¹ Rady i poczu³a kolejny skurcz w ¿o³¹dku. Garm Bel Iblis by³ jednym z tych ludzi, którzy przyczynili siê do po³¹czenia pojedynczych grup oporu w Sojusz Rebeliantów. Przez szereg lat wraz z Mon Mothm¹ i przyrodnim ojcem Leii, Bailem Organ¹, tworzy³ tajemnicze trio przywódców. Ale kiedy Organa i jego ludzie zginêli na Alderaanie w wyniku ataku Gwiazdy Œmierci – i w miarê jak Mon Mothma zaczê³a zagarniaæ dla siebie coraz wiêksz¹ w³adzꠖ Bel Iblis wyst¹pi³ z Sojuszu i zacz¹³ dzia³aæ na w³asn¹ rêkê. Od tego czasu prowadzi³ prywatn¹ wojnê z Imperium… a¿ do chwili, gdy w³aœciwie przez przypadek spotka³ siê ze swoim rodakiem, Koreliañczykiem Hanem Solo. To w³aœnie na usiln¹ proœbê Hana Bel Iblis, wraz ze swymi szeœcioma pancernikami, przyby³ na pomoc Nowej Republice podczas bitwy o Flotê Katañsk¹. Mon Mothma, witaj¹c go po latach, mówi³a o koniecznoœci pogrzebania dawnych uraz, po czym szybko wys³a³a genera³a na obrze¿a Nowej Republiki do pracy nad umocnieniem systemów obronnych w odleg³ych uk³adach. Tak daleko od Coruscant, jak to tylko by³o mo¿liwe. Leia nie dojrza³a jeszcze do tego, aby pos¹dzaæ przewodnicz¹c¹ Rady o mœciwoœæ; ale we w³adzach Nowej Republiki byli tacy, którzy pamiêtali Bela Iblisa i jego geniusz taktyczny… I czêœæ z nich nie mia³a bynajmniej z³udzeñ co do pobudek kieruj¹cych dzia³aniem Mon Mothmy. – Doœwiadczenie genera³a jest potrzebne na froncie – stwierdzi³a spokojnie kobieta. – Jego doœwiadczenie jest potrzebne tak¿e tutaj – odparowa³ Ackbar, ale ksiê¿niczka wyczu³a w jego g³osie rezygnacjê. Admira³ sam dopiero co wróci³ z inspekcji systemów obronnych w uk³adach Farrfin i Dolomar, a rano mia³ wyruszyæ na Dantoine. W sytuacji, kiedy machina wojenna Imperium zosta³a wprawiona w ruch, Nowa Republika nie mog³a sobie pozwoliæ na to, by najlepszych dowódców liniowych zatrzymywaæ w biurach, na ty³ach frontu. – Rozumiem pañski niepokój – powiedzia³a nieco ³agodniej Mon Mothma. – Kiedy sytuacja na tamtych obszarach siê ustabilizuje, zamierzam sprowadziæ genera³a z powrotem i powierzyæ mu kierownictwo nad planowaniem taktycznym naszych posuniêæ. Jeœli w ogóle zdo³amy ustabilizowaæ tê sytuacjꠖ doda³a w duchu ksiê¿niczka, ponownie czuj¹c skurcz w ¿o³¹dku. Jak dot¹d ofensywa posuwa³a siê dok³adnie tak, jak to sobie Imperium zaplanowa³o…

72

Nagle Leia przerwa³a swoje rozmyœlania, bo uœwiadomi³a sobie, ¿e to, co od jakiegoœ czasu odczuwa³a, to nie by³y skurcze ¿o³¹dka… Teraz znowu Ackbar zabra³ g³os. – Przepraszam – przerwa³a mu ksiê¿niczka, ostro¿nie podnosz¹c siê z krzes³a. – Przykro mi, ¿e panu przeszkadzam, ale muszê zejœæ na oddzia³ medyczny. – BliŸniêta? – spyta³a Mon Mothma, szeroko otwieraj¹c oczy. – Myœlê, ¿e ju¿ na nie czas – skinê³a g³ow¹ Leia. Sala porodowa by³a pomalowana na ciep³y be¿owy kolor. Oœwietla³ j¹ szereg nak³adaj¹cych siê na siebie, przesuwaj¹cych siê œwiate³. Ich ruch zosta³ uprzednio zsynchronizowany z tempem przep³ywu fal w mózgu Leii. W teorii mia³o to pomóc jej siê odprê¿yæ i skoncentrowaæ, ale po dziesiêciu godzinach nieustannego wpatrywania siê w ow¹ plejadê œwiate³, Leia stwierdzi³a, ¿e ca³y ten zabieg przesta³ odnosiæ zamierzony skutek. Pojawi³ siê kolejny skurcz, jeszcze silniejszy od poprzedniego. Ksiê¿niczka odruchowo u¿y³a Mocy, staraj¹c siê zastosowaæ metody powstrzymywania bólu, jakich uczy³ j¹ Luke. Proces rodzenia stwarza³ jej okazjê do wypróbowania umiejêtnoœci Jedi. I by³o to coœ wiêcej ni¿ tylko zapanowanie nad bólem. Wszystko dobrze, pomyœla³a uspokajaj¹co, siêgaj¹c myœl¹ do maleñkich umys³ów w jej wnêtrzu. Wszystko dobrze. Mama jest z wami. Niewiele to pomog³o. Dzieci by³y przera¿one: nie rozumia³y, dlaczego nagle jakieœ tajemnicze si³y œciskaj¹ ich drobniutkie cia³ka i popychaj¹ ku nieznanemu; ich nie rozwiniête jeszcze umys³y dr¿a³y niespokojnie. Zreszt¹ uczciwie trzeba stwierdziæ, ¿e ich ojciec by³ w niewiele lepszym stanie. – Dobrze siê czujesz? – spyta³ Han, chyba po raz setny od chwili, kiedy tu przyszli. Mocniej œcisn¹³ ¿onê za rêkê – tak¿e po raz setny chc¹c jej dodaæ otuchy, kiedy znów skuli³a ramiona. – Na razie tak – zapewni³a go Leia. Kiedy skurcz ust¹pi³, rozluŸni³a ramiona i odwzajemni³a uœcisk mê¿a. – Za to ty nie wygl¹dasz zbyt dobrze. – O tej porze zwykle ju¿ œpiꠖ za¿artowa³ Han, robi¹c do niej minê. – Tak, to pewnie o to chodzi – zgodzi³a siê ksiê¿niczka. Od kiedy poród rozpocz¹³ siê na dobre, Han by³ niezmiernie podenerwowany, ale za wszelk¹ cenê stara³ siê tego nie okazywaæ. Leia podejrzewa³a, ¿e robi³ to ze wzglêdu na ni¹, a nie z obawy o to, i¿ ucierpi na tym jego reputacja. – Bardzo mi przykro.

73

– Nic siê nie martw. – Solo zerkn¹³ ku ty³owi ³ó¿ka, gdzie krêci³ siê lekarz i dwa roboty medyczne. – Wygl¹da na to, ¿e zbli¿amy siê do finiszu, kochanie. – Mam nadziejꠖ wyzna³a Leia, z trudem wypowiadaj¹c ostatnie s³owo, gdy¿ w³aœnie zacz¹³ siê kolejny skurcz. – Och… – Dobrze siê czujesz? – spyta³ natychmiast Han, z coraz wiêkszym trudem staraj¹c siê ukryæ zdenerwowanie. Ksiê¿niczka skinê³a g³ow¹: przez chwilê mia³a tak œciœniête gard³o, ¿e nie mog³a z siebie wydusiæ ani s³owa. – Obejmij mnie, Han – szepnê³a, kiedy uda³o jej siê wreszcie odezwaæ. – Po prostu mnie obejmij. – Jestem przy tobie – rzek³ cicho, wsuwaj¹c rêkê pod jej ramiona. Ledwie go s³ysza³a. Ukryte w jej ciele ma³e istotki, które razem z Hanem powo³ali do ¿ycia, zaczê³y siê poruszaæ… i nagle ich dr¿¹cy niepokój przerodzi³ siê w bezgraniczny strach. Nie bójcie siê, zwróci³a siê do nich w myœlach. Nie bójcie siê. Wszystko bêdzie dobrze. Jestem tutaj. Ju¿ nied³ugo bêdziecie tu, przy mnie. W³aœciwie nie spodziewa³a siê ¿adnej reakcji – umys³y dzieci by³y jeszcze zbyt s³abo rozwiniête, by zrozumieæ coœ tak abstrakcyjnego jak s³owa czy pojêcia odnosz¹ce siê do przysz³oœci. Ale i tak dalej przemawia³a do nich uspokajaj¹co, staraj¹c siê otoczyæ przestraszone maleñstwa swoj¹ mi³oœci¹ i spokojem. Nast¹pi³ kolejny skurcz – wêdrówka ku œwiatu zewnêtrznemu by³a nieodwo³alna… I nagle, ku bezgranicznej radoœci Leii, jeden z maleñkich umys³ów siêgn¹³ ku niej w sposób, w jaki ¿adne z bliŸni¹t nie odpowiedzia³o dot¹d na jej milcz¹ce czu³oœci. Strach dziecka nieco os³ab³ i ksiê¿niczka wyobrazi³a sobie, ¿e maleñstwo œciska drobn¹ r¹czyn¹ jej palec. Tak, zwróci³a siê do dziecka. Jestem twoj¹ mam¹ i jestem przy tobie. Filigranowy umys³ jakby zacz¹³ rozwa¿aæ to oœwiadczenie. Leia w dalszym ci¹gu przemawia³a do niego ³agodnie w myœlach i w pewnym momencie poczu³a, ¿e uwaga dziecka skierowa³a siê ku czemuœ innemu. Dosz³a do wniosku, ¿e to dobry znak: jeœli istotka zdo³a³a siê na chwilê oderwaæ od tego, co siê z ni¹ dzia³o… Nagle ze zdziwieniem stwierdzi³a, i¿ przera¿enie w umyœle drugiego maleñstwa tak¿e zaczê³o s³abn¹æ. W umyœle, który – jak s¹dzi³a – nawet nie zauwa¿y³ jeszcze jej obecnoœci… Kiedy siê póŸniej nad tym spokojnie zastanowi³a, uzna³a, ¿e sprawa by³a zupe³nie oczywista, a nawet w pewnym sensie nieunikniona. Ale w tamtej chwili to odkrycie j¹ zadziwi³o i wzburzy³o na tyle, ¿e przeszy³

74

j¹ dreszcz. BliŸniêta, które rozwija³y siê w niej obok siebie, jednoczeœnie razem wzrasta³y w Mocy, by³y ze sob¹ niejako zespolone – i to w sposób, jakiego Leia nigdy nie bêdzie w stanie w pe³ni zrozumieæ. By³a to najbardziej napawaj¹ca dum¹, a zarazem najboleœniejsza chwila w jej ¿yciu. By³o jej dane przez moment ujrzeæ przysz³oœæ – zobaczyæ, jak jej dzieci razem wzrastaj¹ i umacniaj¹ siê w Mocy… a jednoczeœnie zdaæ sobie sprawê, ¿e jest taki obszar w ich ¿yciu, do którego nigdy nie bêdzie mia³a dostêpu. Skurcz ust¹pi³ i wspania³a, a zarazem zaprawiona gorycz¹ wizja przysz³oœci zniknê³a, pozostawiaj¹c jedynie gdzieœ na dnie umys³u bolesn¹ plamkê. Znak ten by³ tym boleœniejszy, ¿e nagle Leia ze wstydem uœwiadomi³a sobie, i¿ ogarniêta samolubnym uczuciem ani przez chwilê nie pomyœla³a o tym, ¿e Han bêdzie uczestniczy³ w ¿yciu swych dzieci w jeszcze mniejszym stopniu ni¿ ona. Raptownie ocknê³a siê z zadumy – jej oczy porazi³o jasne œwiat³o. Odruchowo œcisnê³a mê¿a mocniej za rêkê. – Co siê…? – To ju¿ – rzuci³ cicho Solo, odwzajemniaj¹c uœcisk ¿ony. – Pierwsze maleñstwo ju¿ widaæ. Ksiê¿niczka zamruga³a powiekami i czêœciowo wyobra¿one œwiat³o zniknê³o, gdy jej psychiczny kontakt z dzieæmi zosta³ przerwany. Jej dzieci, których oczy dotychczas mia³y do czynienia jedynie z przyæmion¹, s³ab¹ poœwiat¹… – Zgaœcie to œwiat³o – wydysza³a. – Jest zbyt jasne. Oczy dzieci… – Wszystko w porz¹dku – uspokoi³ j¹ lekarz. – Ich oczy siê przyzwyczaj¹. No dobrze: jeszcze jedno parcie. Po chwili pierwsze dziecko opuœci³o ³ono matki. – Mam jedno – oznajmi³ Han zd³awionym g³osem. – To jest… – wyci¹gn¹³ szyjꠖ to jest nasza córka. – Spojrza³ na ¿onê i na jego napiêtej twarzy pojawi³ siê krzywy uœmiech, który Leia tak dobrze zna³a. – Jaina. Ksiê¿niczka skinê³a g³ow¹. – Jaina – powtórzy³a. Wyda³o jej siê, ¿e imiona, które wczeœniej wybrali dla swoich dzieci, nigdy jeszcze nie brzmia³y tak, jak w tej chwili. – A co z Jacenem? – No, wygl¹da na to, ¿e bardzo mu spieszno do siostry – za¿artowa³ lekarz. – Proszê siê przygotowaæ do parcia… Ma³y sprawia wra¿enie, jakby sam chcia³ siê wyczo³gaæ. No dobrze: przyj! Leia wziê³a g³êboki oddech. Wreszcie – po dziesiêciu godzinach porodu i dziewiêciu miesi¹cach ci¹¿y – zbli¿a³a siê do koñca. Nie. Nie do koñca. To by³ dopiero pocz¹tek.

75

Kilka minut póŸniej po³o¿yli jej na piersiach bliŸniêta… i kiedy popatrzy³a na nie, a potem na mê¿a, sp³yn¹³ na ni¹ niezwyk³y spokój. Wiedzia³a, ¿e gdzieœ tam wœród gwiazd toczy siê wojna; ale dla niej w tej chwili œwiat przedstawia³ siê zupe³nie normalnie. – Uwa¿aj, dowódco – rozleg³ siê w s³uchawkach g³os Dziesi¹tego. – Coœ ci siedzi na ogonie. – Widzꠖ powiedzia³ Wedge, rzucaj¹c swój myœliwiec ostro w bok. Imperialny pojazd przemkn¹³ obok, pluj¹c przy tym wœciekle ogniem dzia³ laserowych. Spróbowa³ powtórzyæ manewr Wedge’a, ale lec¹cy tu¿ za nim myœliwiec republikañski celnym strza³em rozwali³ go na kawa³ki. – Dziêki, Ósmy – rzek³ Antilles. Otar³ pot z czo³a i zerkn¹³ na przyrz¹dy. Wygl¹da³o na to, ¿e przynajmniej w tej chwili w ich rejonie by³o spokojnie. Wolno obróci³ maszynê i szybkim spojrzeniem ogarn¹³ pole bitwy. Sytuacja przedstawia³a siê gorzej, ni¿ siê spodziewa³. Gorzej nawet, ni¿ piêæ minut temu. Z nadprzestrzeni wy³oni³y siê dwa kolejne niszczyciele gwiezdne klasy A i ustawi³y siê niedaleko jednego z trzech ocala³ych kalamariañskich kr¹¿owników gwiezdnych Nowej Republiki pod takim k¹tem, by znaleŸæ siê poza jego polem ra¿enia. A jednoczeœnie w odleg³oœci umo¿liwiaj¹cej spokojne strzelanie do bezbronnego kr¹¿ownika… – ¯elazny Dywizjon: zmieniæ kurs na dwa-zero-dwa przecinek osiem – rozkaza³. Skierowa³ swój myœliwiec w stronê zagro¿onego statku Nowej Republiki, zastanawiaj¹c siê jednoczeœnie, jak, u licha, Imperium zdo³a³o czegoœ takiego dokonaæ. Wykonanie tak dok³adnego skoku by³o trudne nawet w najbardziej dogodnych warunkach; podobny manewr podczas zamieszania bitewnego wydawa³ siê w³aœciwie niemo¿liwy. By³ to kolejny dowód na to, ¿e Imperium posiad³o umiejêtnoœæ doskona³ej koordynacji swoich si³. Z gniazda robota astronawigacyjnego rozleg³o siê ostrzegawcze pikanie: czujniki wskazywa³y na to, ¿e myœliwiec znajduje siê obecnie zbyt blisko du¿ej masy, by wykonaæ skok w nadprzestrzeñ. Wedge rozejrza³ siê ze zdziwieniem i w koñcu dostrzeg³ kr¹¿ownik przechwytuj¹cy, trzymaj¹cy siê z dala od w³aœciwego pola bitwy. Wygl¹da³o na to, ¿e Imperium nie chce, by jakiemukolwiek statkowi Nowej Republiki uda³o siê umkn¹æ przedwczeœnie z miejsca starcia. Antilles zauwa¿y³ nadlatuj¹ce z przodu myœliwce imperialne z niszczyciela gwiezdnego klasy V. – Utworzyæ szyk Porkinsa – zarz¹dzi³. – Uwa¿ajcie na tych z flanki. Kr¹¿ownik gwiezdny „Orthavan”. Tu ¯elazny Dywizjon; lecimy wam na pomoc.

76

– Zostañ na miejscu, dowódco ¯elaznych – odpowiedzia³ Wedge’owi chropawy g³os Kalamarianina. – Maj¹ nad nami zbyt du¿¹ przewagê. Nie mo¿ecie nam pomóc. Antilles zgrzytn¹³ zêbami. Kalamarianin najprawdopodobniej mia³ racjê. – Mimo wszystko spróbujemy – rzek³ twardo. Zbli¿aj¹ce siê do nich myœliwce imperialne znajdowa³y siê ju¿ niemal w polu ra¿enia. – Trzymajcie siê. – ¯elazny Dywizjon: tu Bel Iblis – w³¹czy³ siê do rozmowy nowy g³os. – Wstrzymajcie atak. Na mój znak odsuniecie siê trzydzieœci stopni w lewo. Wedge z trudem siê pohamowa³, by nie powiedzieæ czegoœ, za co pewnie postawiono by go pod s¹d wojenny. Osobiœcie wyznawa³ zasadê, ¿e jeœli statek siê jeszcze nie rozpad³, to ci¹gle istnieje szansa na to, by go uratowaæ. Jednak Bel Iblis by³ najwyraŸniej innego zdania. – Tak jest, generale – odpar³ z ciê¿kim westchnieniem Antilles. – ¯elazny Dywizjon: przygotowaæ siê. – ¯elazny Dywizjon: …teraz! Pos³usznie, choæ niechêtnie, Wedge przesun¹³ w bok swój myœliwiec typu X. Pojazdy imperialne tak¿e zmieni³y kurs i pod¹¿y³y za nimi… Nagle piloci Imperium zupe³nie stracili g³owy… Z potê¿nym rykiem, który by³o wyraŸnie s³ychaæ nawet w wype³nionej rozrzedzonymi gazami przestrzeni kosmicznej, w miejscu, które przed chwil¹ zwolni³ dywizjon Wedge’a, przemknê³a ustawiona w szyk bojowy grupa republikañskich myœliwców typu A. Imperialne pojazdy, które nadal jeszcze wykonywa³y poprzedni manewr, by³y zupe³nie bezradne. Nim zd¹¿y³y z powrotem sformowaæ zaporê, republikañskie myœliwce minê³y je i pe³n¹ par¹ lecia³y w kierunku kr¹¿ownika gwiezdnego. – W porz¹dku, dowódco ¯elaznych – odezwa³ siê Bel Iblis. – Teraz wasza kolej. Oczyœæcie im ty³y. Na ustach Antillesa pojawi³ siê nieznaczny uœmiech. Powinien by³ siê spodziewaæ czegoœ takiego po tak wytrawnym dowódcy. – Zrozumia³em, panie generale. ¯elazny Dywizjon: ruszamy na wroga! – A kiedy ju¿ siê z nimi rozprawicie, przygotujcie siê do odwrotu – doda³ ponuro Bel Iblis. Wedge zamruga³ powiekami i uœmiech znik³ z jego twarzy. Do odwrotu? Zwróci³ swoj¹ maszynê w stronê myœliwców Imperium i omiót³ wzrokiem teren, gdzie toczy³a siê g³ówna bitwa. Kilka minut wczeœniej uœwiadomi³ sobie, ¿e sytuacja wygl¹da Ÿle. Teraz widzia³ wyraŸnie, ¿e zanosi siê na katastrofê. Si³y Bela Iblisa zosta³y uszczuplone o piêæ spoœród piêtnastu du¿ych statków, którymi

77

dysponowa³ na pocz¹tku bitwy; a i te pozosta³e okr¹¿one przez ponad dwadzieœcia nieustannie je nêkaj¹cych niszczycieli gwiezdnych i pancerników – w wiêkszoœci broni³y siê ostatkiem si³. Wedge przeniós³ wzrok na nadci¹gaj¹ce w ich kierunku myœliwce imperialne i k¹tem oka zauwa¿y³ majacz¹cy za nimi kr¹¿ownik przechwytuj¹cy. Kr¹¿ownik przechwytuj¹cy, który wytwarza³ sto¿ek pola grawitacyjnego, uniemo¿liwiaj¹cy okr¹¿onym wykonanie skoku w nadprzestrzeñ… Za chwilê ¯elazny Dywizjon siedzia³ ju¿ na ogonach imperialnych pojazdów; Antilles nie mia³ wiêc czasu na dalsze rozmyœlania. Starcie by³o gwa³towne, ale krótkie – najwyraŸniej nag³e pojawienie siê myœliwców typu A wytr¹ci³o imperialnych pilotów z równowagi. Po up³ywie trzech, a mo¿e czterech minut ¯elazny Dywizjon znów by³ wolny. – Co teraz, dowódco ¯elaznych? – spyta³ Drugi, kiedy dywizjon, oddaliwszy siê od szcz¹tków rozbitych statków, ponownie sformowa³ szyk. Wedge z niepokojem zerkn¹³ w stronê „Orthavana”. Jeœli sztuczka Bela Iblisa siê nie powiod³a… Na szczêœcie obawy Antillesa okaza³y siê p³onne. Niespodziewana szar¿a myœliwców typu A zajê³a uwagê niszczycieli gwiezdnych klasy V na tyle, ¿e kalamariañski kr¹¿ownik zyska³ nieco swobody i zdo³a³ przyj¹æ pozycjê umo¿liwiaj¹c¹ atak. Zarówno potê¿ne dzia³a turbolaserowe, jak te¿ dzia³a jonowe „Orthavana” pracowa³y pe³n¹ par¹, niszcz¹c systemy obronne imperialnych statków i wal¹c w ich kad³uby. Na oczach Wedge’a ze œrodkowej czêœci kad³uba pobliskiego niszczyciela gwiezdnego wytrysn¹³ gejzer rozgrzanego gazu i statek, nagle wprawiony w ruch rotacyjny, zacz¹³ siê oddalaæ. Kryj¹c siê pod kad³ubem uszkodzonego i niegroŸnego ju¿ niszczyciela, kr¹¿ownik gwiezdny wycofa³ siê z pola bitwy i skierowa³ siê ku kr¹¿ownikowi przechwytuj¹cemu. – Kurs na „Orthavana” – rozkaza³ Antilles. – Mo¿e mu byæ potrzebna os³ona. Ledwie zd¹¿y³ wypowiedzieæ te s³owa, gdy tu¿ obok „Orthavana” z nadprzestrzeni wy³oni³y siê niespodziewanie dwa pancerniki. Wedge na moment wstrzyma³ oddech, ale na szczêœcie kr¹¿ownik gwiezdny porusza³ siê na tyle szybko, ¿e pancerniki zd¹¿y³y jedynie oddaæ w jego kierunku kilka bez³adnych salw. Republikañski statek min¹³ jednostki wroga, nie zatrzymuj¹c siê; a kiedy pancerniki rzuci³y siê w pogoñ za nim, dywizjon myœliwców typu A powtórzy³ wypróbowany ju¿ wczeœniej manewr ofensywny. Po raz kolejny, dziêki elementowi zaskoczenia, ich dzia³ania przynios³y nieproporcjonalnie du¿e efekty. Nim Imperium pchnê³o do boju swoje myœliwce, „Orthavan” znajdowa³ siê ju¿ tak daleko, ¿e pancerniki nie mia³y szans go doœcign¹æ.

78

I Imperium w pe³ni zdawa³o sobie z tego sprawê. Wedge us³ysza³ dobiegaj¹ce z ty³u popiskiwanie robota astronawigacyjnego: przygotowuj¹c siê do skoku w nadprzestrzeñ, odleg³y kr¹¿ownik przechwytuj¹cy wy³¹czy³ generatory tworz¹ce studniê grawitacyjn¹ i sztuczne pole grawitacyjne zaczê³o znikaæ. Kr¹¿ownik przechwytuj¹cy… Dopiero teraz Wedge zrozumia³, na czym tak naprawdê polega³a jego rola. Myli³ siꠖ te niszczyciele gwiezdne klasy V wcale nie musia³y siê uciekaæ do jakichœ tajemniczych metod koordynacyjnych, aby siê wy³oniæ z nadprzestrzeni tak blisko kr¹¿ownika gwiezdnego. Po prostu lecia³y zgodnie z podanym im przez kr¹¿ownik przechwytuj¹cy wektorem i w momencie gdy dociera³y do krawêdzi sto¿ka pola grawitacyjnego by³y œci¹gane z nadprzestrzeni. To odkrycie wywo³a³o grymas na twarzy Antillesa. Dawno temu wpajano mu, ¿e przecenianie umiejêtnoœci wroga mo¿e byæ równie niebezpieczne co ich niedocenianie. Na przysz³oœæ bêdzie musia³ o tym pamiêtaæ. – Blokuj¹ce mo¿liwoœæ skoku nadprzestrzennego pole grawitacyjne zosta³o wy³¹czone – rozleg³ siê w s³uchawkach g³os Bela Iblisa. – Wszystkie jednostki: potwierdziæ odbiór i przygotowaæ siê do odwrotu. – Tu ¯elazny Dywizjon: potwierdzam przyjêcie rozkazu – oznajmi³ Antilles. Skierowa³ maszynê na obrany ju¿ wczeœniej kurs odwrotu i z bolesnym grymasem przyjrza³ siê temu, co pozosta³o z g³ównej grupy, która bra³a udzia³ w bitwie. Nie by³o najmniejszych w¹tpliwoœci co do tego, ¿e Republikanie przegrali, i to z kretesem. A legendarny geniusz taktyczny Bela Iblisa zdo³a³ ich jedynie uchroniæ przed druzgoc¹c¹ klêsk¹. Pora¿ka ta bêdzie zapewne kosztowaæ Republikê utratê kolejnego uk³adu. – ¯elazny Dywizjon: ruszajcie! – Tak jest – westchn¹³ Wedge. Poci¹gn¹³ za dŸwigniê napêdu nadprzestrzennego… A kiedy gwiazdy zamieni³y siê w œwietlne smugi, przysz³a mu do g³owy pocieszaj¹ca myœl: niedocenianie Imperium – przynajmniej w najbli¿szej przysz³oœci – nie powinno stanowiæ dla niego problemu.

79

ROZDZIA£

$

Œwietlne smugi ponownie zamieni³y siê w gwiazdy i „Szalony Karrde” wyszed³ z nadprzestrzeni. Dok³adnie przed nim znajdowa³o siê maleñkie bia³e s³oñce uk³adu Chazwy, niezbyt wyró¿niaj¹ce siê na jasnym tle otaczaj¹cych je gwiazd. Nieco z boku widnia³a sama Chazwa – ciemna kula w cieniutkiej, jasnej otoczce. W ciemnoœciach kosmosu tu i ówdzie mo¿na by³o dostrzec œwiat³a odlatuj¹cych z planety i przylatuj¹cych na ni¹ statków. Znakomit¹ wiêkszoœæ stanowi³y transportowce i kr¹¿owniki transportowe, dla których Chazwa by³a wygodnym punktem tranzytowym. Oprócz nich da³o siê te¿ zauwa¿yæ kilka imperialnych statków wojennych. – No, to jesteœmy na miejscu – zagai³ rozmowê siedz¹cy w fotelu drugiego pilota Aves. – A tak nawiasem mówi¹c, Karrde, to uwa¿am ten pomys³ za poroniony. – Byæ mo¿e – stwierdzi³ szef przemytników. Obra³ kurs wprost na planetê i sprawdzi³ monitory kontrolne. Wszystko w porz¹dku: reszcie grupy te¿ uda³o siê tu dotrzeæ. – Ale jeœli imperialny szlak przerzutu klonów naprawdê wiedzie przez sektor Orus, to w garnizonie na Chazwie powinna siê znajdowaæ jakaœ wzmianka na ten temat. A je¿eli ktoœ przypadkiem nie zachowa³ nale¿ytej ostro¿noœci, to mo¿e jest tam równie¿ informacja o miejscu, z którego klony pochodz¹. – Nie mia³em na myœli szczegó³ów tej akcji – rzek³ Aves. – Chodzi mi o to, ¿e g³upot¹ by³o w ogóle siê w to wszystko pakowaæ. To jest wojna Nowej Republiki, a nie nasza, niech wiêc Republikanie sami prowadz¹ poszukiwania. – Gdybym mia³ pewnoœæ, ¿e sobie z tym poradz¹, na pewno bym siê w to nie miesza³ – odpar³ Karrde. Wyjrza³ przez prawy iluminator: w stronê „Szalonego Karrde’a” zbli¿a³ siê kolejny transportowiec. – Ale wcale nie jestem pewien, czy im siê to uda.

80

– Wci¹¿ nie bardzo chce mi siê wierzyæ w podane przez Skywalkera liczby – burkn¹³ Aves. – Wydaje mi siê, ¿e gdyby naprawdê mo¿na by³o tak szybko hodowaæ klony, to dawni mistrzowie klonowania na pewno by z tego skorzystali. – Mo¿liwe, ¿e to zrobili – zauwa¿y³ Karrde. – O ile mi wiadomo, nie zachowa³y siê z tego okresu ¿adne informacje na temat technik klonowania. Wszystkie zapiski, które widzia³em, dotycz¹ o wiele wczeœniejszych eksperymentów, jeszcze sprzed wojny. – No tak… – Aves pokrêci³ g³ow¹. – Ale i tak wola³bym nie mieæ z tym do czynienia. – Mo¿e siê okazaæ, ¿e nie mamy w tej kwestii wielkiego wyboru. – Karrde wskaza³ rêk¹ zbli¿aj¹cy siê do nich transportowiec. – Chyba ktoœ chce nam z³o¿yæ wizytê. Mo¿esz mi podaæ jego numer identyfikacyjny? – Jasne. – Aves obrzuci³ transportowiec szybkim spojrzeniem, po czym odwróci³ siê do swoich przyrz¹dów. – Nie mam tu o nim ¿adnej wzmianki. Chwileczkê… Tak, zmienili swój kod identyfikacyjny. To wygl¹da na prosty zabieg nak³adkowy. Zobaczymy, czy magiczny dekoder Ghenta sobie z tym poradzi. Wzmianka na temat Ghenta sprawi³a, ¿e Karrde powêdrowa³ myœlami na drugi koniec galaktyki, na Coruscant, gdzie pod opiek¹ Nowej Republiki zostawi³ dwójkê swoich wspó³pracowników. Jeœli przewidywania tamtejszych lekarzy siê sprawdzi³y, to Mara powinna ju¿ powróciæ do zdrowia. Zapewne niebawem spróbuje siê z nim skontaktowaæ. Postanowi³, ¿e gdy tylko za³atwi¹ to, po co tu przyjechali, sprawdzi, czy nie ma dla niego jakiejœ wiadomoœci. – Mam – oznajmi³ triumfalnie Aves. – No, no, Karrde, to chyba twój stary znajomy. „Dumny Kerm” i jego niezbyt szacowny w³aœciciel, Samuel Tomas Gillespi. – Coœ podobnego! – zdziwi³ siê szef przemytników i przyjrza³ siê uwa¿nie statkowi, który znajdowa³ siê teraz zaledwie sto metrów od nich. – Lepiej siê dowiedzmy, czego on chce. – Ustawi³ nadajnik na po³¹czenie kierunkowe o krótkim zasiêgu. – Tu Talon Karrde do „Dumnego Kerma” – powiedzia³. – Gillespi, nie siedŸ tak. Przywitaj siê. – Czeœæ, Karrde – odezwa³ siê znajomy g³os. – Chyba siê nie gniewasz, ¿e nim siê przywita³em, chcia³em siê najpierw dowiedzieæ, z kim mam do czynienia, co? – Sk¹d¿e znowu – zapewni³ go szef przemytników. – A tak przy okazji, masz ³adn¹ nak³adkê na swoim kodzie identyfikacyjnym. – Jak widaæ, mog³aby byæ lepsza – zauwa¿y³ cierpko mê¿czyzna. – Nam by³o jeszcze daleko do rozpracowania twojego kodu. Co ty tu robisz? 6 – Ostatni rozkaz

81

– W³aœnie mia³em ciê spytaæ o to samo. Wydawa³o mi siê, ¿e zamierza³eœ siê wycofaæ? – I zrobi³em to – potwierdzi³ Gillespi ponuro. – Ca³kowicie zaniecha³em prowadzenia interesów. Kupi³em sobie spory kawa³ek ziemi na cichej planecie, gdzie mog³em sobie patrzeæ, jak rosn¹ drzewa i trzymaæ siê z dala od wszelkiego zamieszania. To miejsce nazywa³o siê Ukio. Mówi ci coœ ta nazwa? Siedz¹cy obok Karrde’a Aves pokrêci³ g³ow¹, mrucz¹c coœ pod nosem. – Tak, s³ysza³em coœ ostatnio na temat tej planety – przyzna³ szef przemytników. – By³eœ tam podczas ataku Imperium? – By³em tam w czasie ataku, w czasie kapitulacji i jeszcze przez pewien okres znosi³em okupacjꠖ mrukn¹³ Gillespi. – Mówi¹c prawdê, mia³em doskona³y widok na pole bitwy. Mogê ciê zapewniæ, ¿e bombardowanie wygl¹da³o naprawdê imponuj¹co. – Mo¿e móg³byœ coœ na tym zarobi栖 rzuci³ Karrde, myœl¹c nad czymœ intensywnie. Wiedzia³, ¿e Nowa Republika nie uzyska³a jeszcze szczegó³owych informacji na temat tego, co naprawdê zasz³o na Ukio. Dok³adny zapis ataku móg³ siê okazaæ bezcenny dla republikañskich taktyków. Móg³ te¿ przynieœæ spor¹ sumkê zarówno naocznemu œwiadkowi, jak i temu, kto do niego dotar³. – Czy robi³eœ mo¿e jakieœ zapiski w czasie ataku? – Zarejestrowa³em krótki fragment bombardowania na karcie danych z mojej lornetki. A dlaczego pytasz? – Bardzo prawdopodobne, ¿e móg³bym znaleŸæ na to kupca – oznajmi³ Karrde. – Mo¿e to zrekompensuje ci nieco poniesione straty. – W¹tpiê, by twój kupiec by³ w stanie zap³aciæ za to odpowiedni¹ kwotꠖ prychn¹³ Gillespi. – Karrde, wprost trudno w to uwierzyæ, naprawdê. Ju¿ nie mówiê o Svivrenie, ale nawet zdobycie Ukio powinno im zaj¹æ nieco wiêcej czasu. – Imperium ma spore doœwiadczenie w podbijaniu planet – przypomnia³ mu szef przemytników. – Masz szczêœcie, ¿e w ogóle uda³o ci siê wyjœæ z tego ca³o. – Co do tego masz racjꠖ przyzna³ mê¿czyzna. – Dziêki Faughnowi i Rappaporowi w ostatniej chwili umkn¹³em przed szturmowcami. Ale wczeœniej pojawili siê robotnicy, których wys³ano po to, by zmienili moj¹ ziemiê w pola uprawne. Mówiê ci, te ich nowe klony mog¹ przyprawiæ cz³owieka o gêsi¹ skórkê. – Jak to? – spyta³ Karrde, posy³aj¹c Avesowi szybkie spojrzenie. – Co to znaczy: jak to? – oburzy³ siê Gillespi. – Nie jestem zwolennikiem tego, by ludzie schodzili z taœmy produkcyjnej. Wielkie dziêki.

82

A jeœli ju¿ tak musi byæ, to na pewno nie podoba mi siê, ¿e t¹ fabryk¹ zarz¹dza Imperium. Trzeba by³o widzieæ tych facetów, którzy ustawiali zapory na drogach – mówiê ci, od razu przechodzi³ cz³owieka dreszcz. – Nie w¹tpiê. Co masz zamiar robiæ po opuszczeniu Chazwy? – Mówi¹c prawdê, jeszcze nie bardzo wiem, po co w ogóle tam jadꠖ odpar³ gorzko Gillespi. – Mia³em zamiar skontaktowaæ siê za poœrednictwem informatora z Braskiem i zapytaæ, czy nie zechcia³by nas do siebie przyj¹æ. A co, masz jak¹œ lepsz¹ propozycjê? – Kto wie? Mo¿emy zacz¹æ od wys³ania do mojego kupca tej karty danych z twojej lornetki. Zap³acê ci z kredytu, który dla mnie otworzy³. A potem… Mam pewien pomys³, który móg³by ciê zainteresowaæ i… – Mamy towarzystwo – wtr¹ci³ Aves. – Dwa statki imperialne, lec¹ w tê stronê. Zdaje siê, ¿e to fregaty klasy lansier. – Oho! – mrukn¹³ Gillespi. – Mo¿e wcale nie wydostaliœmy siê z Ukio tak niepostrze¿enie, jak mi siê wydawa³o. – Podejrzewam, ¿e poluj¹ raczej na nas – stwierdzi³ Karrde. Zacisn¹wszy usta, zmieni³ kurs tak, aby unikn¹æ spotkania z przybyszami. – Mi³o siê z tob¹ gawêdzi³o, Gillespi. Jeœli masz ochotê dokoñczyæ tê rozmowê, to spotkajmy siê za osiem dni w uk³adzie Trogana. Wiesz, gdzie to jest. – Bêdê tam na pewno, ale nie wiem, czy ty dasz radê tam dotrzeæ. Jeœli nie, to nie daj im siê zbyt ³atwo. Karrde przerwa³ po³¹czenie. – Nie ma mowy – mrukn¹³ pod nosem. – No dobra, tylko spokojnie… Skierowa³ statek nieco w lewo, staraj¹c siê przy tym stwarzaæ wra¿enie, ¿e zamierza omin¹æ planetê i obraæ nowy wektor nadprzestrzenny. – Czy mam zaalarmowaæ pozosta³ych? – spyta³ Aves. – Jeszcze nie – odpar³ szef przemytników. Szybkim spojrzeniem obrzuci³ monitory kontrolne i zacz¹³ obliczaæ na komputerze nawigacyjnym wspó³rzêdne skoku w nadprzestrzeñ. – Wolê od³o¿yæ tê misjê na póŸniej, ni¿ wdawaæ siê w bitwê z dwoma wojowniczo nastawionymi imperialnymi fregatami klasy lansier. – Tak… – powiedzia³ wolno Aves. – Karrde… Oni nie zmieniaj¹ kursu. Szef przemytników podniós³ g³owê. Aves mia³ racjê: ¿aden ze statków imperialnych nawet nie drgn¹³. Oba w dalszym ci¹gu lecia³y wed³ug pierwotnie obranego kursu. Wprost na „Dumnego Kerma”… Mê¿czyŸni wymienili niepewne spojrzenia. – Co robimy? – spyta³ Aves.

83

Jego szef popatrzy³ na imperialne jednostki. „Szalony Karrde” dysponowa³ sporymi mo¿liwoœciami bitewnymi, a ludzie Karrde’a nale¿eli do najzdolniejszych. Jednak statki, które przylecia³y z nim na Chazwê, by³y wyposa¿one w uzbrojenie przydatne w walce z nieprzyjacielskimi myœliwcami. Dwie fregaty klasy lansier by³y dla nich zbyt silnym przeciwnikiem. Nagle „Dumny Kerm” zrobi³ gwa³towny ruch. Raptownym zrywem wykona³ coœ na kszta³t kojograñskiego manewru unikowego i przy du¿ej prêdkoœci zmieni³ kurs, ustawiaj¹c siê pod ostrym k¹tem do dotychczasowego kierunku lotu. Jednak imperialne fregaty nie da³y siê zmyliæ i momentalnie znalaz³y siê tu¿ za nim. Dziêki temu Karrde mia³ zupe³nie woln¹ drogê. Móg³ swobodnie polecieæ na Chazwê, wydostaæ dane z komputera garnizonowego i opuœciæ uk³ad, nim wrogie fregaty zd¹¿y³yby wróciæ. Szybko i bez problemu, a i w³adze Nowej Republiki z pewnoœci¹ by³yby zadowolone. Ale Gillespi by³ starym znajomym… A w hierarchii wartoœci Karrde’a kolega po fachu sta³ wy¿ej ni¿ jakiœ galaktyczny rz¹d, z którym zreszt¹ nie mia³ nic wspólnego. – Wygl¹da na to, ¿e Gillespiemu nie uda³o siê wydostaæ z Ukio tak niepostrze¿enie, jak s¹dzi³ – stwierdzi³ szef przemytników. Obróci³ „Szalonego Karrde’a” i w³¹czy³ interkom. – Lachton, Czin, Korvis: na³adujcie dzia³a turbolaserowe. Wkraczamy do akcji. – A co z innymi statkami? – zainteresowa³ siê Aves, który przed chwil¹ w³¹czy³ pola ochronne i uruchomi³ monitor taktyczny. – Najpierw musimy zwróciæ na siebie uwagê wroga – oznajmi³ Karrde. Trzej mê¿czyŸni przy dzia³ach zameldowali gotowoœæ bojow¹. Szef przemytników wzi¹³ g³êboki oddech i w³¹czy³ pe³n¹ moc silników. Dowódcy fregat nie dali siê zaskoczyæ. Kiedy „Szalony Karrde” ruszy³ w ich kierunku, jeden ze statków momentalnie przerwa³ poœcig za „Dumnym Kermem” i odwróci³ siê w stronê nadci¹gaj¹cego nieprzyjaciela. – Chyba nas zauwa¿yli – rzek³ Aves zduszonym g³osem. – Czy teraz mogê ju¿ wezwaæ pozosta³ych? – Dobra – rzuci³ Karrde. Nastawi³ swój nadajnik na po³¹czenie kierunkowe o krótkim zasiêgu. – Gillespi, tu Karrde. – Tak, widzê ciꠖ dobieg³ go g³os kolegi. – Co ty w³aœciwie robisz? – Chcê ci pomóc. – Jedna z fregat uruchomi³a dwadzieœcia poczwórnych dzia³ laserowych i na „Szalonego Karrde’a” posypa³ siê grad zielonych b³ysków. Przemytnicy odpowiedzieli ogniem z dzia³ turbolaserowych, ale ich trzy salwy wygl¹da³y doœæ ¿a³oœnie w porównaniu z kanonad¹ wro-

84

ga. – No dobra, tego ju¿ zwi¹zaliœmy ogniem. Lepiej siê st¹d zabieraj, nim ten drugi zdo³a ciê namierzyæ. – To wy zwi¹zaliœcie go ogniem? – prychn¹³ ironicznie Gillespi. – S³uchaj, Karrde… – Powiedzia³em, wynoœ siê st¹d! – zdenerwowa³ siê Karrde. – Nie zdo³amy go blokowaæ zbyt d³ugo. Nie martw siê o mnie, nie jestem tu sam. – Ju¿ nadchodz¹ posi³ki – poinformowa³ go Aves. Szef przemytników zerkn¹³ na wsteczny monitor kontrolny: istotnie, zbli¿a³a siê grupa piêtnastu transportowców. Wszystkie skierowa³y swe dzia³a na imperialn¹ fregatê, która niespodziewanie znalaz³a siê w opa³ach. Z nadajnika rozleg³o siê pe³ne podziwu gwizdniêcie. – Rzeczywiœcie nie ¿artowa³eœ – zauwa¿y³ Gillespi. – Nie, nie ¿artowa³em – rzuci³ szef przemytników. – A teraz ju¿ zabieraj siê st¹d, dobrze? – Zdradzê ci pewien sekret, Karrde – zaœmia³ siê g³oœno Gillespi. – Ja te¿ nie jestem tu sam. Poprzez bij¹cy w „Szalonego Karrde’a” ogieñ dzia³ laserowych szef przemytników dostrzeg³ œwiat³a oko³o dwudziestu statków, które, zboczywszy z poprzednich kursów, zebra³y siê w gromadê, by jak g³odne barabele rzuciæ siê na drug¹ fregatê imperialn¹. – No, Karrde – podj¹³ znowu Gillespi – coœ mi siê wydaje, ¿e tym razem ¿aden z nas nie zrobi interesu na Chazwie. A zatem mo¿e dokoñczymy tê rozmowê gdzie indziej? Powiedzmy, za osiem dni? – Z przyjemnoœci¹ – uœmiechn¹³ siê Karrde. Z powrotem skierowa³ wzrok na przeciwnika i uœmiech znik³ z jego twarzy. Standardowa za³oga fregaty liczy³a oœmiuset piêædziesiêciu cz³onków; a wnosz¹c z tego, jak sprawnie statek powstrzymywa³ nieprzyjaciela, domyœla³ siê, ¿e by³a kompletna. Przemknê³o mu przez myœl pytanie, ilu z tych ludzi zosta³o wyprodukowanych w fabryce klonów wielkiego admira³a Thrawna. – A tak przy okazji, Gillespi – doda³ – jeœli po drodze spotkasz naszych ch³opaków, to zaproœ ich na to spotkanie. Myœlê, ¿e mo¿e ich zainteresowaæ to, co mam im do powiedzenia. – Nie ma sprawy. Do zobaczenia za osiem dni. Karrde wy³¹czy³ komunikator. A wiêc za³atwione: Gillespi przeka¿e tê wiadomoœæ wszystkim wiêkszym grupom przemytniczym; a w jego ustach to luŸne zaproszenie przybierze niebawem formê niemal rozkazu stawienia siê na to spotkanie. A zatem na Troganie znajd¹ siê wszyscy – albo prawie wszyscy. Teraz musi siê jedynie zastanowiæ, co w³aœciwie zamierza im powiedzieæ.

85

Wielki admira³ Thrawn opad³ na oparcie swojego fotela. – No dobrze, panowie – powiedzia³. Jego wzrok przesun¹³ siê kolejno po czternastu mê¿czyznach, którzy luŸnym pó³kolem otaczali jego stanowisko dowodzenia. – Czy s¹ jakieœ pytania? Zamykaj¹cy z jednej strony pó³kole, niedbale wygl¹daj¹cy mê¿czyzna zerkn¹³ na pozosta³ych. – Nie ma pytañ, panie admirale – oznajmi³ zdecydowanym tonem wojskowego, który zabrzmia³ dziwnie w ustach niechlujnego cywila. – Kiedy mamy wyruszyæ? – Trwaj¹ w³aœnie przygotowania waszego transportowca – odpar³ Thrawn. – Wyruszycie od razu, kiedy tylko bêdzie gotowy. Jak pan s¹dzi, kiedy zdo³acie przeszukaæ Pa³ac Imperialny? – Licz¹c od dzisiaj, nie wczeœniej ni¿ za szeœæ dni – rzek³ mê¿czyzna. – Nim wyl¹dujemy na Coruscant, chcia³bym jeszcze zahaczyæ o kilka innych portów; rebeliancka s³u¿ba bezpieczeñstwa bêdzie na nas patrzeæ przychylniej, jeœli damy jej mo¿liwoœæ sprawdzenia, sk¹d lecimy. Chyba ¿e pan chce, abyœmy dotarli tam szybciej. Gorej¹ce oczy Thrawna nieco siê zwêzi³y i Pellaeon bez trudu odgad³, o czym myœli admira³: Mara Jade tkwi sobie bezpiecznie w g³ównej siedzibie Rebeliantów i mo¿e nawet w tej w³aœnie chwili wyjawia im lokalizacjê skarbca Imperatora na Waylandzie… – Czas odgrywa kluczow¹ rolê w tej operacji – zwróci³ siê Thrawn do dowódcy komandosów. – Ale sam poœpiech na nic siê nie zda, jeœli zostaniecie zdemaskowani jeszcze przed dostaniem siê do pa³acu. Pan prowadzi tê akcjê, majorze Himron. Panu wiêc pozostawiam podjêcie decyzji. – Tak jest, panie admirale – mê¿czyzna skin¹³ g³ow¹. – Bardzo dziêkujê za zaufanie. Nie zawiedziemy pana. – Wiem o tym, majorze – uœmiechn¹³ siê nieznacznie Thrawn. – Mo¿ecie odejœæ. – Czternastu mê¿czyzn odwróci³o siê i w milczeniu opuœci³o pokój. – Wydawa³ siê pan zaskoczony, kapitanie, niektórymi z moich poleceñ – zauwa¿y³ admira³, gdy drzwi siê za nimi zamknê³y. – Tak, rzeczywiœcie, panie admirale – przyzna³ Pellaeon. – Naturalnie wszystko to brzmia³o bardzo rozs¹dnie – doda³ pospiesznie. – Ja po prostu nie bra³em pod uwagê takiego zakoñczenia tej operacji. – Musimy byæ przygotowani na ka¿d¹ ewentualnoœæ – oznajmi³ Thrawn, naciskaj¹c jakiœ guzik na swojej konsoli. Œwiat³a przygas³y i na œcianach kabiny dowodzenia pojawi³y siê holograficzne malowid³a i szkice. – To sztuka ludu Mrisst – wyjaœni³ Pellaeonowi. – Jeden z najbardziej intryguj¹cych przypadków na ca³ym cywilizowanym obszarze

86

galaktyki. W ich kulturze nie mo¿na znaleŸæ ani jednego, pochodz¹cego z okresu przed wizyt¹ dziesi¹tej ekspedycji alderaañskiej, trójwymiarowego dzie³a sztuki. – Ciekawe – zainteresowa³ siê szczerze Pellaeon. – Czy¿by to wynika³o z jakichœ braków w ich percepcji? – Wielu ekspertów wci¹¿ jest tego zdania – rzek³ admira³. – Ja jednak uwa¿am, ¿e to efekt pewnych czarnych plam w kulturze, po³¹czonych z niezwykle subteln¹, ale siln¹ harmonijnoœci¹ spo³eczeñstwa. Bêdziemy mogli wykorzystaæ ten splot cech. Pellaeon spojrza³ na hologramy i poczu³ skurcz w ¿o³¹dku. – Bêdziemy atakowaæ Mrisst? – Niew¹tpliwie ju¿ dojrzeliœmy do tego – zauwa¿y³ Thrawn. – A maj¹c tam swoj¹ bazê, bêdziemy mogli uderzaæ w samo serce Rebelii. – Tyle ¿e Rebelianci z pewnoœci¹ zdaj¹ sobie z tego sprawꠖ zauwa¿y³ ostro¿nie kapitan. Jeœli natarczywe ¿¹dania C’baotha, by zaatakowaæ Coruscant, dotar³y wreszcie do uszu wielkiego admira³a… – Gdy tylko wykonamy choæby najmniejszy ruch w stronê Mrisst, przeprowadz¹ zmasowany kontratak, panie admirale. – W³aœnie – rzuci³ Thrawn, uœmiechaj¹c siê z ponur¹ satysfakcj¹. – Co oznacza, ¿e gdy bêdziemy wreszcie gotowi, by wci¹gn¹æ w zasadzkê flotê z sektora Coruscant, Mrisst z powodzeniem pos³u¿y nam za przynêtê. Jeœli wyjd¹ nam na spotkanie, to z miejsca ich rozbijemy. A je¿eli jakimœ cudem zwêsz¹ podstêp, to zyskamy bazê blisko ich siedziby. Tak czy inaczej, bêdzie to triumf Imperium. – Ponownie siêgn¹³ do swojej tablicy i miejsce holograficznych dzie³ sztuki zajê³a taktyczna mapa gwiezdna. – Jednak¿e ta bitwa jest jeszcze spraw¹ przysz³oœci – powiedzia³. – Teraz naszym g³ównym celem jest stworzenie silnej armii, która zapewni nam ostateczne zwyciêstwo. A jednoczeœnie ca³y czas powinniœmy podcinaæ korzenie Rebelii. – I atak na Ord Mantell ma temu w³aœnie s³u¿y栖 pokiwa³ g³ow¹ Pellaeon. – Z pewnoœci¹ zasieje pewien niepokój w okolicznych uk³adach – przyzna³ Thrawn. – A poza tym ograniczy nieco nacisk statków rebelianckich na linie zaopatrzeniowe naszych stoczni. – Bardzo by siê to przyda³o – stwierdzi³ kapitan z ponur¹ min¹. – Z ostatniego raportu z Bilbringi wynika, ¿e zapasy gazu tibañskiego w tamtejszej stoczni skurczy³y siê drastycznie. Podobnie zreszt¹ ma siê sprawa z hfredium i kammris. – Wyda³em ju¿ rozkaz, aby garnizon na Bespinie zwiêkszy³ tempo produkcji gazu tibañskiego – oznajmi³ admira³ i nacisn¹³ jakiœ guzik na

87

swoim komputerze. – A co siê tyczy metali, to wywiad poinformowa³ mnie ostatnio, ¿e namierzy³ dogodnie po³o¿one magazyny. Na ekranie komputera pojawi³ siê wspomniany raport i Pellaeon pochyli³ siê, by go przeczytaæ. Dotar³ w³aœnie do miejsca lokalizacji tych zapasów… – I to maj¹ byæ wed³ug wywiadu dogodnie po³o¿one magazyny?! – Rozumiem, ¿e jest pan innego zdania – rzek³ ³agodnie Thrawn. Pellaeon ponownie zerkn¹³ na raport i na jego twarzy pojawi³ siê grymas niepokoju. Kiedy Thrawn potrzebowa³ wg³êbiarek do operacji w stoczni na Sluis Van, Imperium zaatakowa³o pracuj¹cy na supergor¹cej planecie Nkllon, krocz¹cy zespó³ kopalniany Landa Calrissiana. Tamten nalot kosztowa³ Imperium ponad milion godzin ludzkiej pracy. Najpierw trzeba by³o uodporniæ niszczyciel gwiezdny „Mœciciel” na wysok¹ temperaturê, panuj¹c¹ na po³o¿onej niedaleko s³oñca tej planety orbicie Nkllonu; potem wiele zachodu poch³onê³a reperacja powsta³ych uszkodzeñ. – Myœlê, ¿e to zale¿y od tego, panie admirale – zacz¹³ – na jak d³ugo trzeba bêdzie wyeliminowaæ z walki niszczyciel gwiezdny, który zostanie wyznaczony do tej akcji. – To s³uszna uwaga – przyzna³ Thrawn. – Ale na szczêœcie tym razem nie bêdziemy musieli anga¿owaæ ¿adnych niszczycieli gwiezdnych. Trzy z naszych nowo pozyskanych pancerników powinny w zupe³noœci wystarczyæ do zneutralizowania si³ obrony na Nkllonie. – Ale przecie¿ pancernik nie zdo³a… Aha… – Pellaeon urwa³ nagle, zrozumiawszy, na czym polega ca³y plan. – Nie musi byæ na tyle du¿y, by siê oprzeæ dzia³aniu s³oñca. Jeœli nasi ludzie zdo³aj¹ przej¹æ jeden ze statków-tarcz, które eskortuj¹ na planetê przylatuj¹ce i odlatuj¹ce jednostki, to pancernik zmieœci siê pod parasolem ochronnym. – W³aœnie – potwierdzi³ Thrawn. – A przechwycenie takiego statku nie powinno stanowiæ wiêkszego problemu. Pomimo swych imponuj¹cych rozmiarów statek-tarcza to w koñcu tylko parasol ochronny, uk³ady ch³odz¹ce i niewielka kabina steruj¹ca, w której mieœci siê ca³a za³oga. Szeœæ jednostek bojowych z pe³n¹ za³og¹ powinno sobie z nim szybko poradziæ. Pellaeon pokiwa³ g³ow¹, nie odrywaj¹c wzroku od raportu. – A co siê stanie, je¿eli Calrissian sprzeda swoje zapasy, nim dotr¹ tam nasze si³y? – Nie sprzeda – zapewni³ go admira³. – Na rynku cena metali dopiero co zaczê³a rosn¹æ, a ludzie pokroju Calrissiana zawsze czekaj¹, licz¹c na to, ¿e mo¿e bêdzie jeszcze wy¿sza.

88

Chyba ¿e Calrissiana ogarnê³o nagle poczucie obywatelskiego obowi¹zku i postanowi³ sprzedaæ towar przyjacio³om z rz¹du Nowej Republiki, nawet po ni¿szej cenie. – Radzi³bym jednak, panie admirale, aby tê akcjê przeprowadzono jak najszybciej. – Dziêkujê za radê, kapitanie – rzek³ Thrawn, uœmiechaj¹c siê nieznacznie. – Tak siê z³o¿y³o, ¿e zosta³a ona ju¿ rozpoczêta. Do ataku przyst¹piono jakieœ dziesiêæ minut temu. Pellaeon uœmiechn¹³ siê z przymusem. Mia³ nadziejê, ¿e któregoœ dnia zrozumie ostatecznie, i¿ nie ma spraw, których by wielki admira³ nie wzi¹³ pod uwagê. – Tak jest, panie admirale. Thrawn rozsiad³ siê wygodnie w fotelu. – Proszê wróciæ na mostek, kapitanie, i przygotowaæ statek do skoku w nadprzestrzeñ. Czeka na nas Ord Mantell.

89

ROZDZIA£

%

Dochodz¹ce z tablicy kontrolnej pikanie wyrwa³o Luke’a z lekkiej drzemki. Strz¹sn¹wszy sen z powiek, obrzuci³ szybkim spojrzeniem przyrz¹dy. – Artoo? – zawo³a³, przeci¹gaj¹c siê przy tym na tyle, na ile mu pozwala³a ciasna kabina. – Ju¿ prawie jesteœmy na miejscu. Przygotuj siê. W odpowiedzi us³ysza³ nerwowe œwiergotanie. – Co ty, Artoo, nie denerwuj siê. – Skywalker stara³ siê uspokoiæ robota. Zacisn¹³ palce na dŸwigni napêdu nadprzestrzennego myœliwca i pozwoli³, by przep³ynê³a przez niego Moc. Ju¿ niemal czas… Teraz! Poci¹gn¹³ za dŸwigniê i œwietlne smugi zaraz ust¹pi³y miejsca gwiazdom. Dok³adnie przed sob¹ ujrzeli planetê Noghrich, Honoghr. Artoo gwizdn¹³ cichutko. – Wiem – rzuci³ Luke, ale i jemu zrobi³o siê trochê s³abo. Leia uprzedzi³a go, czego mo¿e siê spodziewaæ, ale mimo tego ostrze¿enia widok planety, która w³aœnie ukaza³a siê jego oczom, by³ dla niego szokiem. Spod cienkiej warstwy bia³ych chmur przebija³a p³aska, jednostajnie br¹zowa powierzchnia. Leia powiedzia³a, ¿e ten kolor nadaje jej trawa kholm – lokalna roœlina honoghryjska, w której Imperium dokona³o genetycznych zmian, by doprowadziæ do zniszczenia roœlinnoœci planety. Ów podstêp, w po³¹czeniu ze starannie limitowan¹ pomoc¹, której udziela³ tubylcom najpierw Vader, a potem Thrawn, zapewni³ Imperium cztery dekady oddanej s³u¿by Noghrich. Jeszcze nawet w tej chwili w ró¿nych zak¹tkach galaktyki noghryjskie Komanda Œmierci walczy³y i umiera³y za tych, których cyniczna perfidia i udawana litoœæ uczyni³y ich lud niewolnikami. Œwiergotanie Artoo kaza³o Skywalkerowi oderwaæ wzrok od niemego pomnika bezwzglêdnoœci Imperium. – Nie wiem – wyzna³, gdy na ekranie komputera pojawi³o siê t³umaczenie pytania robota. – ¯eby to stwierdziæ, musielibyœmy wys³aæ tam

90

najpierw grupê specjalistów od ekologii i ochrony œrodowiska. Chocia¿ nie wygl¹da to zbyt obiecuj¹co, co? Robot gwizdn¹³ przeci¹gle – ale elektroniczny wyraz zak³opotania przerodzi³ siê nagle w pe³en przera¿enia pisk. Jedi poderwa³ g³owê dok³adnie w momencie, gdy szybki bojowy statek patrolowy przelatywa³ nad jego myœliwcem. – Chyba nas zauwa¿yli – stwierdzi³, sil¹c siê na spokój. – Miejmy nadziejê, ¿e to Noghri, a nie Impe… – Halo, myœliwiec gwiezdny: podaj swój kod identyfikacyjny – odezwa³ siê z komunikatora niski, miaukliwy g³os. Luke w³¹czy³ nadajnik, jednoczeœnie siêgaj¹c Moc¹ na zewn¹trz, do patrolowca, który w³aœnie zawróci³ i przyj¹³ pozycjê bojow¹. Nawet z tej odleg³oœci powinien wyczuæ, czy w kabinie obcego statku znajduje siê cz³owiek. Jego zmys³y nie sygnalizowa³y obecnoœci istoty ludzkiej, doszed³ wiêc do wniosku, ¿e za sterami najprawdopodobniej siedzi Noghri. I mia³ nadziejê, ¿e siê nie myli. – Tu Luke Skywalker – powiedzia³. – Syn Dartha Vadera, brat Leii Organy Solo. Przez d³u¿sz¹ chwilê nie by³o ¿adnej odpowiedzi. – Po co tu przyby³eœ? Zwyk³a ostro¿noœæ podpowiada³a Luke’owi, ¿e nie powinien mówiæ o braku ogniw paliwowych w myœliwcu, nim siê nie dowie, jaki stosunek maj¹ do niego i do Nowej Republiki przywódcy Noghrich. Ale Leia kilkakrotnie mówi³a o tym, jak wielkie wra¿enie zrobi³o na niej poczucie honoru i prostolinijna uczciwoœæ tutejszego ludu. – Podstawowe Ÿród³o zasilania w moim statku uleg³o zniszczeniu – wyzna³ otwarcie. – S¹dzi³em, ¿e bêdziecie mogli mi pomóc. – Nara¿asz nas na wielkie niebezpieczeñstwo, synu Vadera – sykn¹³ cicho Noghri. – Statki imperialne przylatuj¹ na Honoghr o najró¿niejszych porach dnia i nocy. Jeœli ciê zauwa¿¹, wszyscy na tym ucierpimy. – Rozumiem – rzek³ Skywalker i zrobi³o mu siê nieco l¿ej na sercu. Skoro Noghri obawiali siê, ¿e zostanie zauwa¿ony przez statki imperialne, to widocznie nie odrzucili definitywnie proœby Leii o to, by wyst¹pili przeciwko Imperium. – Je¿eli chcecie, to mogê zaraz wyjechaæ. Wstrzyma³ na chwilê oddech, s³ysz¹c za plecami ¿a³osny jêk Artoo. Jeœli Noghri przyjm¹ jego deklaracjê, to nie jest pewne, czy przy obecnym poziomie zasilania zdo³aj¹ dotrzeæ w jakieœ inne miejsce. NajwyraŸniej tok rozumowania noghryjskiego pilota by³ bardzo podobny.

91

– Lady Vader wiele ryzykowa³a dla dobra mego ludu – oznajmi³. – Nie mo¿emy pozwoliæ na to, byœ nara¿a³ swoje ¿ycie. Leæ za mn¹, synu Vadera. W miarê naszych skromnych mo¿liwoœci postaramy siê zapewniæ ci bezpieczeñstwo. Z tego, co mówi³a Leia, wynika³o, ¿e na Honoghr istnia³ tylko jeden niewielki obszar, na którym mog³o rosn¹æ coœ oprócz spreparowanej przez Imperium trawy kholm. Khabarakh i matrah z klanu Khim’bar umieœcili ksiê¿niczkê, Chewbackê i Threepia w jednej z tamtejszych wiosek, i dziêki sprytowi oraz odrobinie szczêœcia uda³o im siê ukryæ przybyszów przed wnikliwym wzrokiem Imperium. Leia poda³a Luke’owi lokalizacjê Czystego L¹du wraz ze wspó³rzêdnymi samego uk³adu… Pod¹¿aj¹c za statkiem patrolowym w stronê powierzchni planety, Skywalker rych³o uœwiadomi³ sobie, ¿e kieruj¹ siê gdzieœ indziej. – Dok¹d lecimy? – spyta³ noghryjskiego pilota, gdy zeszli poni¿ej poziomu chmur. – W stronê rejonu, który jest przysz³oœci¹ naszej planety – odpar³ obcy. – Aha – mrukn¹³ Luke pod nosem. Daleko z przodu rysowa³y siê postrzêpione ³añcuchy górskie, które wygl¹da³y jak prêgi grzbietowe dwóch stoj¹cych naprzeciwko siebie, jadowitych smoków z Tatooine. – Czy wasza przysz³oœæ jest w tych górach? – Podobnie jak lady Vader, a jeszcze wczeœniej lord Vader – ponownie sykn¹³ obcy – ty tak¿e umiesz czytaæ w duszach Noghrich. Jedi wzruszy³ ramionami. W tym wypadku by³ to w³aœciwie tylko celny strza³. – Dok¹d siê teraz kierujemy? – Inni zaprowadz¹ ciê na miejsce – rzek³ pilot. – Ja muszê ciê tu opuœciæ. ¯egnaj, synu Vadera. Moja rodzina na d³ugo zachowa w pamiêci zaszczyt dzisiejszego dnia. – Patrolowiec gwa³townie poderwa³ siê w górê i z powrotem skierowa³ siê na obrze¿a uk³adu… Dok³adnie w tej samej chwili, zupe³nie nie wiadomo sk¹d, wy³oni³y siê dwa pojazdy podniebne w pe³nym rynsztunku bojowym i zajê³y miejsca po bokach myœliwca Luke’a. – Witamy ciê, synu lorda Vadera – odezwa³ siê z komunikatora nowy g³os. – Jesteœmy zaszczyceni, ¿e mo¿emy ciê eskortowaæ. Proszê za nami. Jeden z pojazdów podniebnych wysun¹³ siê naprzód, by wskazywaæ drogê; drugi zaœ przesun¹³ siê na koniec konwoju, by ubezpieczaæ ty³y. Skywalker trzyma³ siê w œrodku, staraj¹c siê dojrzeæ, dok¹d zmie-

92

rzaj¹. Z miejsca, z którego patrzy³, zbocza gór wydawa³y siê równie nieurodzajne jak reszta planety. Artoo zaszczebiota³ z o¿ywieniem i na ekranie komputera pojawi³a siê wiadomoœæ. – Rzeka? – zdziwi³ siê Luke i wyjrza³ przez os³onê myœliwca. – Gdzie…? Aha, ju¿ widzê. Wyp³ywa spomiêdzy dwóch ³añcuchów górskich, tak? Robot zapika³ twierdz¹co. Kiedy siê nieco zbli¿yli do tego miejsca, Skywalker zauwa¿y³, ¿e rzeka p³ynie bardzo wartko; widoczne w wielu miejscach bia³e spienione ba³wany wskazywa³y na obecnoœæ podwodnych ska³. To zapewne z ich powodu prze³om pomiêdzy dwoma stokami skalnymi by³ tak ostry i g³êboki. Kilka minut póŸniej znaleŸli siê po drugiej stronie górskiego ³añcucha. Prowadz¹cy ca³y orszak pojazd podniebny skrêci³ w lewo, uniós³ siê lekko ponad podgórze i znikn¹³ za jedn¹ z wy¿szych turni. Jedi pod¹¿y³ za nim, uœmiechaj¹c siê lekko na wspomnienie pewnej sytuacji sprzed lat. „Masz lecieæ dok³adnie wzd³u¿ tego rowu…” Przeprowadzi³ myœliwiec na drug¹ stronê wzgórz i znalaz³ siê w cieniu górskich szczytów. A jednoczeœnie w zupe³nie innym œwiecie. Teren wzd³u¿ brzegów rzeki pokryty by³ œwie¿¹ zieleni¹. Artoo gwizdn¹³ przeci¹gle, daj¹c wyraz swemu zdumieniu. – To s¹ roœliny – stwierdzi³ Luke, uœwiadamiaj¹c sobie natychmiast, jak bezsensownie zabrzmia³y jego s³owa. Oczywiœcie, ¿e to by³y roœliny; ale znaleŸæ tak¹ oazê roœlinnoœci na Honoghr… – To jest przysz³oœæ naszej planety – oznajmi³ jeden z towarzysz¹cych Skywalkerowi pilotów z odcieniem dumy w g³osie. – Przysz³oœæ, któr¹ zapewni³a nam lady Vader. Proszê dalej, synu lorda Vadera. L¹dowisko znajduje siê przed nami. Okaza³o siê, ¿e za l¹dowisko s³u¿y³ ogromny p³aski wystêp skalny, wystaj¹cy czêœciowo ponad spienione wody rzeki, która na d³ugoœci jakichœ dwóch kilometrów p³ynê³a wartkim nurtem po dnie w¹wozu. Bacznie obserwuj¹c groŸne ba³wany w dole, Luke posadzi³ myœliwiec na skalnej pó³ce. Na szczêœcie l¹dowisko okaza³o siê wiêksze, ni¿ siê wydawa³o z wysokoœci piêædziesiêciu metrów. Pojazdy podniebne zaczeka³y, a¿ Skywalker wyl¹duje, po czym zawróci³y i polecia³y w g³¹b w¹wozu. Jedi prze³¹czy³ wszystkie uk³ady pojazdu w stan spoczynku i rozejrza³ siê doko³a. Zauwa¿y³, ¿e roœlinnoœæ nie jest tak jednobarwna, jak wczeœniej s¹dzi³. Mo¿na by³o rozró¿niæ co najmniej cztery odcienie zieleni tworz¹ce równomierny wzór, który z ca³¹ pewnoœci¹ nie by³ przypadkowy. W jednym

93

miejscu do rzeki schodzi³a rura, której drugi koniec wêdrowa³ do góry i gin¹³ poœród roœlinnoœci. Skywalker domyœli³ siê, ¿e ta rura s³u¿y do nawadniania pola. Kiedy spojrza³ w dó³ rzeki, zobaczy³ w odleg³oœci kilku metrów od l¹dowiska ma³¹, ukryt¹ pod wisz¹c¹ ska³¹, chatkê. Tu¿ przed jej drzwiami stali dwaj Noghri: jeden mia³ skórê stalowoszar¹, drugi znacznie ciemniejsz¹. Po chwili obaj ruszyli w stronê Luke’a. – To chyba komitet powitalny – rzuci³ Jedi do Artoo, otwieraj¹c os³onê kabiny myœliwca. – Ty siê st¹d nie ruszaj, s³yszysz? Masz siê st¹d nie ruszaæ. Jeszcze wpadniesz do wody, jak w czasie tej pierwszej wizyty na Dagobah, i bêdziesz mia³ szczêœcie, jeœli uda nam siê znaleŸæ wszystkie twoje czêœci. Nie musia³ powtarzaæ tego polecenia dwa razy. Robot nerwowym pikaniem potwierdzi³ przyjêcie rozkazu, po czym, zaniepokojony, zada³ jakieœ pytanie. – Tak, jestem pewien, ¿e s¹ do nas nastawieni przyjaŸnie – uspokoi³ go Skywalker. Zdj¹³ he³m i podniós³ siê z fotela. – Nie martw siê, nie bêdê daleko odchodzi³. – Zeskoczy³ z myœliwca i skierowa³ siê w stronê gospodarzy. Dwaj Noghri dotarli ju¿ do krawêdzi pó³ki-l¹dowiska i zatrzymawszy siê, obserwowali Luke’a w milczeniu. Zbli¿aj¹c siê do nich, Jedi skrzywi³ siê w duchu; siêgn¹³ Moc¹ na zewn¹trz w nadziei, ¿e uda mu siê cokolwiek wyczytaæ z umys³ów obcych. – Witam was w imieniu Nowej Republiki – powiedzia³, kiedy znalaz³ siê ju¿ na tyle blisko, ¿e Noghri mogli go us³yszeæ mimo szumu p³yn¹cej w dole wody. – Jestem Luke Skywalker, syn Dartha Vadera i brat Leii Organy Solo. Tak jak mu poleci³a Leia, wyci¹gn¹³ przed siebie lew¹ rêkê d³oni¹ do góry. Starszy Noghri wysun¹³ siê do przodu i pochyli³ nad ni¹ g³owê. Jego nozdrza dotknê³y skóry Skywalkera i Jedi z trudem siê powstrzyma³, by nie cofn¹æ rêki przed delikatnym ³askotaniem. – Witam ciê, synu Vadera – rzek³ obcy, prostuj¹c siê. Obaj Noghri padli jednoczeœnie na kolana, rozk³adaj¹c ramiona na boki w geœcie uszanowania, który opisywa³a Leia. – Jestem Okhevam z klanu Bakh’tor. S³u¿ê naszemu ludowi tutaj, w miejscu gdzie zbudujemy przysz³oœæ naszej planety. Twoja wizyta to dla nas zaszczyt. – Jestem prawdziwie ujêty wasz¹ goœcinnoœci¹ – powiedzia³ Skywalker, kiedy obaj Noghri podnieœli siê z ziemi. – A twój towarzysz to…? – Jestem Khabarakh z klanu Khim’bar – oznajmi³ m³odszy z obcych. – Klan Vaderów zaszczyci³ mnie teraz sw¹ obecnoœci¹ po raz drugi. – Khabarakh z klanu Khim’bar – powtórzy³ cicho Jedi, ciekawie przygl¹daj¹c siê swemu rozmówcy. A wiêc to by³ ten m³ody noghryjski

94

komandos, który najpierw siê nara¿a³, przywo¿¹c Leiê na Honoghr, a potem ofiarnie broni³ jej przed wielkim admira³em Thrawnem. – Dziêkujê ci za pomoc, jak¹ okaza³eœ mojej siostrze Leii. Ja i moja rodzina jesteœmy twoimi d³u¿nikami. – Nie macie wobec nas ¿adnego d³ugu, synu Vadera – rzek³ Okhevam. – To raczej lud Noghrich pozostaje waszym d³u¿nikiem. Postawa Khabarakha z klanu Khim’bar jedynie zapocz¹tkowa³a sp³acanie tego d³ugu. Luke pokiwa³ g³ow¹, nie bardzo wiedz¹c, co powiedzieæ. – Nazwa³eœ to miejsce przysz³oœci¹ waszej planety? – rzuci³ pytaj¹co, chc¹c zmieniæ temat. – To jest przysz³oœæ, któr¹ podarowa³a ludowi Noghrich lady Vader – stwierdzi³ Okhevam, szerokim gestem rêki wskazuj¹c ca³¹ dolinê. – Dziêki jej wspania³emu darowi oczyœciliœmy tê ziemiê z truj¹cych roœlin Imperium. Pewnego dnia bêdziemy tu mieli dosyæ jedzenia, by wy¿ywiæ ca³y nasz lud. – To wygl¹da naprawdê imponuj¹co – powiedzia³ Skywalker z przekonaniem. Na otwartej przestrzeni ca³a ta zielonoœæ na tle br¹zowej trawy kholm od razu rzuca³aby siê w oczy jak s³oñ poœród mrówek. Ale jako ¿e tutaj by³a ukryta pomiêdzy dwoma ³añcuchami górskimi i mo¿na j¹ by³o zobaczyæ jedynie bezpoœrednio z góry, istnia³a du¿a szansa, ¿e przylatuj¹ce na planetê statki imperialne nigdy nawet nie domyœl¹ siê jej istnienia. Rzeka dostarcza³a wody w obfitoœci, a nieco ni¿sza szerokoœæ geograficzna sprawia³a, i¿ sezon wegetacji roœlin by³ tu trochê d³u¿szy ni¿ na obszarze Czystego L¹du. Gdyby jednak sprawy przybra³y bardzo z³y obrót, pewna liczba odpowiednio rozmieszczonych ³adunków wybuchowych mog³a uczyniæ zaporê na rzece albo zburzyæ fragment skalnych stoków, grzebi¹c w ten sposób wszelkie œlady istnienia tej cichej rebelii przeciwko Imperium. Trzeba dodaæ, ¿e na zaprojektowanie i zbudowanie tego kompleksu Noghri mieli zaledwie miesi¹c. Nic wiêc dziwnego, ¿e Thrawn, a jeszcze wczeœniej Vader, uznali tê rasê za u¿ytecznych poddanych. – To lady Vader sprawi³a, ¿e sta³o siê to mo¿liwe – powiedzia³ Okhevam. – Nie bardzo mamy ciê czym ugoœciæ, synu Vadera. Ale to, co posiadamy, jest tak¿e twoje. – Dziêkujꠖ skin¹³ g³ow¹ Skywalker. – Ale jak ju¿ nadmieni³ pilot statku patrolowego, moja obecnoœæ na Honoghr stawia was w niebezpiecznym po³o¿eniu. Jeœli dostarczycie mi zapasowych ogniw paliwowych do mojego statku, od razu st¹d odlecê. Naturalnie zap³acê za nie. – Nie przyjmiemy ¿adnej zap³aty od syna lorda Vadera – oznajmi³ Okhevam, oburzony t¹ propozycj¹. – Bêdzie to jedynie sp³ata skromnej czêœci d³ugu, jaki ci¹¿y na naszym ludzie.

95

– Rozumiem – rzuci³ Jedi, t³umi¹c westchnienie. Oczywiœcie Noghri mieli dobre intencje, ale w koñcu bêd¹ siê musieli wyzbyæ tego poczucia winy z powodu s³u¿by na rzecz Imperium. Ludy i istoty znacznie bardziej doœwiadczone ni¿ oni tak¿e dawa³y siê zwieœæ jego podstêpom. – Chyba musimy siê najpierw zorientowaæ, czy macie czêœci, które bêd¹ pasowa³y do mojego statku. Jak to zrobimy? – To ju¿ zosta³o za³atwione – powiedzia³ Khabarakh. – Pojazdy podniebne zanios¹ wiadomoœæ o tym, czego ci potrzeba, do portu kosmicznego w Nystao. Ogniwa mocy i mechanicy, którzy je zainstaluj¹, dotr¹ tu przed zapadniêciem nocy. – A do tego czasu s³u¿ymy ci goœcin¹ – doda³ Okhevam, zerkaj¹c przy tym spod oka na Khabarakha. Mo¿e uwa¿a³, ¿e to on, jako starszy, powinien prowadziæ rozmowê. – To dla mnie zaszczyt – odpar³ Luke. – ProwadŸcie. Chata pod wisz¹c¹ ska³¹ by³a naprawdê bardzo ma³a. Wiêkszoœæ miejsca zajmowa³y dwa w¹skie ³ó¿ka, niski stó³ i wymontowane z ma³ego statku urz¹dzenia do przechowywania i przygotowywania jedzenia. Ale przynajmniej by³o tu ciszej ni¿ na zewn¹trz. – W czasie pobytu na Honoghr to bêdzie twój dom – zwróci³ siê do goœcia starszy Noghri. – My z Khabarakhiem bêdziemy trzymali stra¿ przed drzwiami, w³asnym ¿yciem broni¹c twojego bezpieczeñstwa. – To nie bêdzie konieczne – zapewni³ ich Skywalker. Rozejrza³ siê po izbie: urz¹dzono j¹ tak, by mog³a s³u¿yæ za sta³e mieszkanie. – Jeœli wolno spytaæ: co wy tutaj robicie? – Ja opiekujê siê tym miejscem – wyjaœni³ Okhevam. – Obchodzê tê ziemiê, ¿eby sprawdziæ, czy roœliny dobrze rosn¹. A Khabarakh z klanu Khim’bar… – Zerkn¹³ na m³odszego rodaka i Luke odniós³ wra¿enie, ¿e w spojrzeniu czai siê odrobina ponurej weso³oœci. – Khabarakh z klanu Khim’bar jest uciekinierem. Do dziœ szuka go wiele statków. – Naturalnie – rzuci³ Skywalker z wymownym uœmiechem. W obliczu groŸby wielkiego admira³a, ¿e Khabarakh zostanie poddany przez Imperium wnikliwemu przes³uchaniu, najwa¿niejsze by³o to, by m³ody komandos „uciek³” z aresztu i na jakiœ czas znikn¹³ z oczu. Równie wa¿ne by³o to, by wieœæ o oszustwie Imperium dotar³a do wszystkich, rozrzuconych po ca³ej galaktyce oddzia³ów noghryjskich komandosów. Oba te cele ³atwo dawa³y siê po³¹czyæ. – Czy chcesz mo¿e coœ zjeœæ albo trochê odpocz¹æ? – zatroszczy³ siê Okhevam. – Nie, dziêkujê. Niczego mi nie potrzeba – odpar³ Jedi. – Myœlê, ¿e najlepiej zrobiê, jeœli wrócê na statek i zacznê wymontowywaæ te zu¿yte ogniwa.

96

– Czy mogê ci w czymœ pomóc? – zaofiarowa³ siê Khabarakh. – Tak, bardzo proszꠖ zgodzi³ siê Skywalker. Wprawdzie ¿adnej pomocy nie potrzebowa³, ale doszed³ do wniosku, ¿e im szybciej Noghri sp³ac¹ ten swój wydumany d³ug, tym lepiej. – W takim razie chodŸmy. Zestaw z narzêdziami jest na statku. – Nadesz³a kolejna wiadomoœæ z Nystao – zakomunikowa³ Khabarakh. Zupe³nie nie zauwa¿ony, podszed³ w ciemnoœciach do Luke’a, który siedzia³ oparty plecami o swój myœliwiec. – Kapitan imperialnego statku postanowi³ dokonaæ tam pomniejszych napraw. Szacuje, ¿e prace potrwaj¹ dwa dni. – Zawaha³ siê na chwilê. – Naczelnicy klanów przesy³aj¹ ci, synu Vadera, swoje przeprosiny. – Nie macie mnie za co przeprasza栖 rzek³ Jedi. Uniós³ g³owê i popatrzy³ na widoczn¹ spod skrzyd³a myœliwca czêœæ nieba, którego ciemnoœæ rozjaœnia³y nieliczne gwiazdy. A zatem bêdzie tu musia³ tkwiæ przez dwa dni. – Przyje¿d¿aj¹c tu wiedzia³em, ¿e coœ takiego mo¿e siê zdarzyæ. I bardzo mi przykro, ¿e jeszcze d³u¿ej bêdê dla was ciê¿arem. – Twoja obecnoœæ nie jest dla nas ciê¿arem. – Dziêkujê za wasz¹ goœcinnoœæ. – Skywalker skin¹³ g³ow¹. – Jak s¹dzê, nie ma ¿adnych przes³anek, by podejrzewaæ, ¿e zauwa¿yli mój statek? – A czy syn Vadera nie wiedzia³by, gdyby tak siê sta³o? – rzuci³ Noghri. Luke uœmiechn¹³ siê w ciemnoœci. – Nawet rycerze Jedi maj¹ swoje ograniczenia, Khabarakhu. Bardzo trudno jest wyczuæ niebezpieczeñstwo na odleg³oœæ. Jednak zaraz pomyœla³, ¿e z ca³¹ pewnoœci¹ jest z nim Moc. Przecie¿ ten kr¹¿ownik móg³ siê pojawiæ w znacznie bardziej niefortunnym momencie: móg³ na przyk³ad zastaæ noghryjskich mechaników w drodze do lub z doliny albo zaskoczyæ Luke’a w chwili, gdy bêdzie wzbija³ siê w przestrzeñ kosmosu. Czujny kapitan z pewnoœci¹ by siê tym zainteresowa³ i wtedy ta dolina by³aby stracona. Skywalker bardziej wyczu³, ni¿ us³ysza³ niewielkie poruszenie i po chwili Khabarakh usiad³ obok niego. – To nie wystarczy, prawda? – spyta³ cicho Noghri. To miejsce. Naczelnicy klanów nazywaj¹ je nasz¹ przysz³oœci¹. Ale ono ni¹ nie jest. – To prawda – przyzna³ niechêtnie Luke. – Wykonaliœcie tu wspania³¹ pracê i z pewnoœci¹ miejsce to pomo¿e wam wy¿ywiæ wasz lud. Ale przysz³oœæ samego Honoghru… Nie znam siê na tym, Khabarakhu, ale to, co widzia³em, ka¿e mi obawiaæ siê, ¿e tej planety nie da siê uratowaæ. 7 – Ostatni rozkaz

97

Noghri sykn¹³ cicho przez zêby, ale odg³os ten niemal zupe³nie uton¹³ w szumie rzeki. – Wypowiedzia³eœ g³oœno niepokoje wielu Noghrich. Mo¿liwe, i¿ nikt tak naprawdê nie wierzy³, ¿e mo¿e byæ inaczej. – Pomo¿emy wam znaleŸæ nowy dom – obieca³ Jedi. – W ca³ej galaktyce jest wiele planet. Znajdziemy dla was miejsce, gdzie bêdziecie mogli zacz¹æ wszystko od pocz¹tku. – Ale to nie bêdzie Honoghr – sykn¹³ ponownie Khabarakh. – Nie – szepn¹³ Skywalker zd³awionym g³osem. Przez d³u¿sz¹ chwilê obaj milczeli. Luke nas³uchiwa³ odg³osów rzeki i serce mu siê œciska³o z litoœci dla Noghrich. Ale nie by³ w stanie zmieniæ tego, co siê sta³o z ich planet¹. Istotnie, nawet Jedi mieli swoje ograniczenia. Powietrze zafalowa³o nieznacznie i Khabarakh podniós³ siê z ziemi. – Czy jesteœ g³odny? – zwróci³ siê do Skywalkera. – Jeœli tak, to mogê przynieœæ coœ do jedzenia. – Tak, bardzo proszê. Noghri siê oddali³. T³umi¹c westchnienie, Luke opar³ siê wygodniej o p³ozê myœliwca. Ju¿ sam fakt, ¿e wie o istnieniu problemu, którego nie potrafi rozwi¹zaæ, by³ dla niego trudny. A w dodatku ugrz¹z³ tu na dwa dni i przez ten czas wszystko doko³a bêdzie mu przypominaæ o jego niemocy. Podniós³ wzrok na nieliczne gwiazdy widoczne na niebie. By³ ciekaw, co o tej ca³ej sytuacji myœli Leia. Czy ona tak¿e uœwiadamia sobie, ¿e sprawy na Honoghr zasz³y ju¿ na tyle daleko, ¿e planety nie da siê uratowaæ? Czy te¿ mo¿e mia³a jakiœ pomys³, jak j¹ ocaliæ? Albo mo¿e tak by³a zaprz¹tniêta koniecznoœci¹ doraŸnej pomocy, ¿e nie wybiega³a myœl¹ tak daleko w przysz³oœæ? Nagle ponownie ogarnê³o go poczucie winy, wywo³uj¹c bolesny grymas na jego twarzy. Daleko st¹d, na Coruscant, Leia mia³a niebawem urodziæ bliŸniêta. Byæ mo¿e nawet ju¿ siê to sta³o. Naturalnie by³ z ni¹ Han, ale on, brat, tak¿e chcia³ byæ przy tym. Skoro jednak nie móg³ towarzyszyæ jej osobiœcie… Odetchn¹³ g³êboko i postara³ siê rozluŸniæ wszystkie miêœnie. Kiedyœ, na Dagobah, ju¿ raz uda³o mu siê siêgn¹æ Moc¹ w przysz³oœæ. Zobaczy³ swoich przyjació³ i ich losy. Wtedy mia³ za przewodnika Yodê… Gdyby jednak uda³o mu siê znaleŸæ odpowiedni sposób, móg³by ujrzeæ sw¹ siostrzenicê i siostrzeñca. Powoli, maksymalnie koncentruj¹c swoje myœli i wolê, siêgn¹³ Moc¹ ku przysz³oœci…

98

Leia klêcza³a w ciemnoœciach, œciskaj¹c w d³oniach swój blaster i miecz œwietlny. Jej serce t³uk³o siê z przera¿enia i rozpaczy. Tu¿ za ni¹ sta³a Winter, kurczowo przyciskaj¹c do piersi dwie kruche i bezbronne istotki. Czyjœ g³os – to by³ chyba g³os Hana – przepojony z³oœci¹ i pe³en rozpaczy. Gdzieœ w pobli¿u znajdowa³ siê Chewbacka – zdawa³o mu siê, ¿e gdzieœ w górze – a przy nim Lando. Wokó³ nich kr¹¿y³y jakieœ mroczne postacie; w ich umys³ach czai³a siê groŸba i zimne, mordercze pragnienia. Rozleg³ siê strza³ z blastera… Potem kolejny… I drzwi otworzy³y siê gwa³townie… – Leia! – wymamrota³ Luke. Jego cia³o drgnê³o nagle, gdy wizja prys³a jak bañka mydlana. Jeszcze raz mignê³a mu przed oczami ca³a scena i znów otoczy³a go ciemna, honoghryjska noc. Postaæ bez twarzy, która – wy³oniwszy siê z mrocznego z³a – zaczê³a siê zbli¿aæ do jego siostry i jej dzieci… Postaæ, której towarzyszy³a Moc… – Co siê sta³o? – odezwa³ siê tu¿ obok niego podenerwowany g³os. Skywalker otworzy³ oczy i zobaczy³ klêcz¹cych przed nim Khabarakha i Okhevama. Ich twarze rodem z koszmaru oœwietla³a nik³a smuga œwiat³a z ma³ej latarki. – Widzia³em Leiꠖ oznajmi³ dr¿¹cym g³osem. – Ona i jej dzieci by³y w niebezpieczeñstwie. – Wzi¹³ g³êboki oddech, staraj¹c siê nieco roz³adowaæ przyt³aczaj¹ce go napiêcie. – Muszê wracaæ na Coruscant. Dwaj Nohghri wymienili szybkie spojrzenia. – Ale jeœli niebezpieczeñstwo zagra¿a im teraz…? – rzuci³ pytaj¹co Okhevam. – Nie – potrz¹sn¹³ g³ow¹ Jedi. – Ta wizja odnosi³a siê do przysz³oœci. Ale nie wiem dok³adnie, kiedy to siê stanie. Khabarakh dotkn¹³ ramienia towarzysza i przez chwilê obcy rozmawiali cicho w swoim jêzyku. Wszystko w porz¹dku – powtarza³ sobie Luke, przebiegaj¹c w myœlach æwiczenia uspokajaj¹ce rycerzy Jedi. – Wszystko w porz¹dku. W tej wizji by³ Lando; dok³adnie pamiêta³, ¿e widzia³ Landa. A jeœli siê nie myli³, to Calrissian w dalszym ci¹gu przebywa³ na Nkllonie i dogl¹da³ swojej kopalni w Mieœcie Nomadów. To zaœ oznacza³o, ¿e Skywalker zd¹¿y wróciæ na Coruscant, nim nast¹pi atak na Leiê. A mo¿e ju¿ siê to sta³o? Czy jego wizja by³a prawdziwym obrazem przysz³oœci? Czy te¿ rozwój wydarzeñ mo¿e zniekszta³ciæ to, co widzia³? „Trudno coœ zobaczy栖 powiedzia³ mistrz Yoda o wizji Luke’a na Dagobah. – Przysz³oœæ jest w ci¹g³ym ruchu”. A jeœli ktoœ z tak g³êbok¹ znajomoœci¹ Mocy jak Yoda nie by³ w stanie rozwiaæ w¹tpliwoœci…

99

– Jeœli chcesz, synu Vadera, to nasi komandosi przechwyc¹ ten imperialny statek – zaproponowa³ Okhevam. – Jeœli za³oga zostanie szybko zg³adzona, to nie zd¹¿y przes³aæ wiadomoœci, która by obarcza³a win¹ Noghrich. – Nie mogê wam na to pozwoli栖 potrz¹sn¹³ g³ow¹ Skywalker. – To jest zbyt niebezpieczne. Nie sposób zagwarantowaæ, ¿e nie zdo³aj¹ przes³aæ meldunku. Okhevam wyprê¿y³ siê dumnie. – Jeœli lady Vader jest w niebezpieczeñstwie, Noghri zdecyduj¹ siê podj¹æ to ryzyko. Luke spojrza³ na nich i ogarnê³o go dziwne uczucie. Wyraz twarzy obcych siê nie zmieni³; ale w u³amku sekundy zmieni³ siê stosunek Skywalkera do nich. Noghri nie byli ju¿ dla niego jedynie kolejn¹ obc¹ ras¹ – nagle stali siê jego przyjació³mi. – Kiedy po raz ostatni mia³em tak¹ wizjê, bez zastanowienia ruszy³em na pomoc moim przyjacio³om – powiedzia³ cicho. – Ale nie doœæ, ¿e im nic nie pomog³em, to jeszcze omal nie zniweczy³em ich szans na ucieczkê. – Zerkn¹³ na swoj¹ sztuczn¹ d³oñ i ponownie ogarnê³o go upiorne wspomnienie przeszywaj¹cego mu nadgarstek miecza Vadera… – Straci³em te¿ znacznie wiêcej. – Ponownie podniós³ wzrok na swoich rozmówców. – Nie chcê drugi raz pope³niæ tego samego b³êdu. Nie zamierzam ryzykowaæ ¿ycia ludu Noghrich. Poczekam, a¿ statek imperialny sam st¹d odleci. Khabarakh wyci¹gn¹³ rêkê i delikatnie dotkn¹³ jego ramienia. – Nie martw siê o bezpieczeñstwo twoich bliskich, synu Vadera. Lady Vader nie da siê ³atwo pokonaæ. Przecie¿ jest przy niej Wookie Chewbacka. Skywalker popatrzy³ na gwiazdy nad ich g³owami. Rzeczywiœcie, maj¹c do obrony Hana, Chewiego i ca³¹ Stra¿ Pa³acow¹, Leia powinna sobie poradziæ z ka¿dym normalnym intruzem. Ale w wizji Luke’a pojawi³a siê ta niewyraŸna postaæ. Osoba, w której wyczuwa³ Moc… Na Jomarku mistrz Jedi, C’baoth, a¿ nazbyt wyraŸnie da³ mu do zrozumienia, ¿e chce dostaæ Leiê i jej dzieci. Czy pragn¹³ ich tak bardzo, by zdecydowaæ siê osobiœcie polecieæ po nich na Coruscant? – Na pewno zwyci꿹 – powtórzy³ Khabarakh. Skywalker z oci¹ganiem skin¹³ g³ow¹. – Wiem – rzuci³, staraj¹c siê, by zabrzmia³o to przekonuj¹co. Nie by³o sensu, by wszyscy siê tym zamartwiali.

100

Ugaszono ostatnie ognie, za³atano ostatnie mikropêkniêcia, ostatni chorzy zostali odwiezieni do szpitala… Lando Calrissian, ow³adniêty jednoczeœnie uczuciem wœciek³oœci i rezygnacji, sta³ przy oknie w swojej prywatnej kabinie dowodzenia. Mia³ œwiadomoœæ tego, ¿e to ju¿ koniec. Najpierw Miasto w Chmurach na Bespinie, a teraz Miasto Nomadów na Nkllonie. Po raz drugi Imperium odebra³o mu coœ, co stworzy³ w³asnym trudem: projektowa³, konstruowa³ w pocie czo³a, wspó³uczestnicz¹c w budowie – a teraz wszystko to zamieni³o siê w proch. Na jego biurku odezwa³ siê brzêczyk. Lando podszed³ do konsoli, pochyli³ siê nad ni¹ i nacisn¹³ guzik komunikatora. – Calrissian, s³ucham – powiedzia³, pocieraj¹c d³oni¹ czo³o. – Panie Calrissian, tu Bagitt z maszynowni – odezwa³ siê zmêczony g³os. – W³aœnie wysiad³ ostatni uk³ad napêdowy. Na twarzy Landa pojawi³ siê bolesny grymas; ale po stratach, jakie myœliwce imperialne zada³y jego krocz¹cej kopalni, wiadomoœæ ta nie by³a w zasadzie zaskoczeniem. – Czy jest jakaœ szansa, ¿eby zreperowaæ tyle silników, byœmy znowu mogli ruszyæ? – spyta³. – Wczeœniej musielibyœmy otrzymaæ ca³y transportowiec czêœci zamiennych – odpar³ Bagitt. – Bardzo mi przykro, ale po prostu jest zbyt wiele zepsutych lub przepalonych elementów. – Rozumiem. W takim razie niech pan skieruje swoich ludzi do pilnowania urz¹dzeñ wytwarzaj¹cych sztuczn¹ atmosferê. – Tak jest, proszê pana. Jeszcze s³ówko… Bardzo pana przepraszam, ale kr¹¿¹ plotki, ¿e zosta³a zerwana wszelka ³¹cznoœæ z innymi uk³adami. – To tylko chwilowe k³opoty – uspokoi³ go Lando. – W³aœnie trwaj¹ prace naprawcze. Mamy te¿ wystarczaj¹co du¿o czêœci zapasowych, by zbudowaæ dwa nowe nadajniki. – Tak, proszê pana – rzek³ Bagitt nieco bardziej optymistycznym tonem. – Có¿, w takim razie pójdê chyba do urz¹dzeñ wytwarzaj¹cych sztuczn¹ atmosferê. – Proszê mnie o wszystkim na bie¿¹co informowa栖 poleci³ mu Calrissian. Wy³¹czy³ komunikator i z powrotem podszed³ do okna. Mieli dwadzieœcia dni, jedynie dwadzieœcia dni do czasu, gdy Nkllon wykona powolny obrót, a oni znajd¹ siê w pe³nym œwietle s³onecznym. A wtedy to, czy dzia³aj¹ silniki, stacja ³¹cznoœci czy nawet urz¹dzenie wytwarzaj¹ce sztuczn¹ atmosferê, zupe³nie straci znaczenie. Kiedy s³oñce zacznie siê powoli wy³aniaæ zza widnokrêgu, wszystkich, którzy pozostan¹

101

do tego czasu w Mieœcie Nomadów, spotka bardzo szybka i bardzo gor¹ca œmieræ. Dwadzieœcia dni. Lando spojrza³ przez iluminator na nocne niebo. Omiót³ wzrokiem konstelacje gwiezdne, które podziwia³ w wolnych chwilach. Jeœli tutejsi mechanicy zdo³aj¹ w ci¹gu najbli¿szych dni zreperowaæ nadajnik dalekiego zasiêgu, to bêd¹ mogli wezwaæ pomoc z Coruscant. Bez wzglêdu na to, na ile atak Floty Imperialnej uszkodzi³ statki-tarcze na obrze¿ach uk³adu, technicy z Nowej Republiki powinni daæ sobie radê z naprawieniem przynajmniej jednego z nich na tyle, by móg³ odbyæ ostatni¹ podró¿ do œrodka uk³adu. Sprawa nie bêdzie ³atwa, ale przy odrobinie szczêœcia… Nagle rozmyœlania Calrissiana przerwa³y jaskrawe œwiat³a statku-tarczy, który niespodziewanie pojawi³ siê niemal dok³adnie nad jego g³ow¹. Mê¿czyzna odruchowo zrobi³ krok w stronê biurka, by zaalarmowaæ stanowiska ogniowe. Jeœli to znowu Imperium, które wróci³o, by siê z nimi ostatecznie rozprawiæ… Zatrzyma³ siê raptownie. Nie. Nawet jeœli to by³o Imperium, to trudno. Nie mia³ ju¿ myœliwców, by je pos³aæ przeciwko wrogowi. W ca³ym mieœcie nie ocala³o te¿ ¿adne stanowisko obronne. Nie by³o sensu niepokoiæ innych, skoro i tak nic ju¿ nie mogli zrobiæ. Nagle z nadajnika odezwa³y siê jakieœ trzaski. – Miasto Nomadów, tu genera³ Bel Iblis – zagrzmia³ znajomy g³os. – Czy mnie s³yszycie? Lando rzuci³ siê do konsoli. – Generale, tu Lando Calrissian – rzek³ z wymuszon¹ swobod¹. – Czy to pan jest za tym statkiem-tarcz¹? – Tak, to my – potwierdzi³ Bel Iblis. – Byliœmy w³aœnie na Qat Chrystak, kiedy odebraliœmy wasz sygna³ alarmowy. Bardzo mi przykro, ¿e nie zd¹¿yliœmy tu dotrzeæ na czas. – Ja równie¿ ¿a³ujꠖ powiedzia³ Calrissian. – Jak siê przedstawia sprawa statków-tarcz na obrze¿ach uk³adu? – Obawiam siê, ¿e to jedna wielka ruina – wyzna³ genera³. – Te pañskie statki-tarcze s¹ zbyt du¿e, by je mo¿na by³o doszczêtnie zniszczyæ, ale Imperium wyrz¹dzi³o wiele szkód. Mam wra¿enie, i¿ w chwili obecnej jedynie ta jednostka nadaje siê do lotu. – Có¿, to i tak rozwa¿ania czysto akademickie – zauwa¿y³ Lando. – Miasto Nomadów i tak jest stracone. – Nie ma ¿adnych szans, by je ponownie uruchomiæ? – Nie zd¹¿ymy tego zrobiæ w ci¹gu dwudziestu dni, a po tym czasie znajdziemy siê w pe³nym s³oñcu – wyjaœni³ ponuro Calrissian. – Mo¿e

102

zdo³alibyœmy je wkopaæ na tyle g³êboko w ziemiê, by przetrwa³o okres, kiedy Nkllon bêdzie zwrócony do s³oñca, ale do tego celu by³by nam potrzebny ciê¿ki sprzêt, którego nie mamy. – A mo¿e spróbujemy je ca³kowicie ewakuowaæ z Nkllonu i przeprowadziæ naprawê w jakimœ innym uk³adzie? – zaproponowa³ Bel Iblis. – Fregata szturmowa i kilka solidnych podnoœników powinno sobie z tym poradziæ. Oczywiœcie pod warunkiem, ¿e zdo³amy uruchomiæ drugi statek-tarczê. – I uda nam siê przekonaæ admira³a Ackbara, by wycofa³ z walk jedn¹ fregatꠖ przypomnia³ Lando. – Racja – przyzna³ genera³. – No, pora chyba, bym us³ysza³ najgorsze wieœci. Co wpad³o w rêce Imperium? – Wszystko – odpar³ Calrissian z ciê¿kim westchnieniem. – Ca³e nasze zapasy. Hfredium, kammris, dolovit – sam pan wie. Zabrali wszystko, co zdo³aliœmy wydobyæ. – Du¿o tego by³o? – Urobek czterech miesiêcy ciê¿kiej pracy. Wed³ug obecnych cen rynkowych nieco ponad trzy miliony. – Nie mia³em pojêcia, ¿e to miejsce jest tak wydajne – stwierdzi³ Bel Iblis po chwili milczenia. – Tym bardziej musimy spróbowaæ nak³oniæ Coruscant do pomocy, ¿ebyœcie mogli znowu podj¹æ pracê. Ilu ludzi ma pan w mieœcie? – Niespe³na piêæ tysiêcy – rzek³ Lando. – Ale niektórzy s¹ powa¿nie ranni. – Mam spore doœwiadczenie w transporcie rannych – rzuci³ ponuro genera³. – Proszê siê nie martwiæ, weŸmiemy ich na pok³ad. Chcia³bym, ¿eby pan wyznaczy³ grupê, która tu zostanie i zajmie siê uruchomieniem statków-tarcz. Wszystkich pozosta³ych przewieziemy na Qat Chrystak. Stamt¹d bêdzie pan móg³ spokojnie nawi¹zaæ ³¹cznoœæ z Coruscant i oficjalnie poprosiæ o pomoc. – Nie s¹dzi³em, ¿e s¹ jeszcze jakieœ spokojne miejsca, z których mo¿na nadawaæ proœby o pomoc – mrukn¹³ Calrissian. – To prawda, ¿e ci na Coruscant maj¹ mnóstwo spraw na g³owie – przyzna³ Bel Iblis. – Ale œmiem twierdziæ, ¿e istniej¹ spore szanse, i¿ pañska proœba nie zginie gdzieœ z powodu ba³aganu. Lando zagryz³ wargi. – A mo¿e w ogóle ominiemy ten ba³agan. Niech mnie pan zawiezie na Coruscant, bym móg³ z nimi porozmawiaæ osobiœcie. – Ale to dodatkowo opóŸni pana proœbê o piêæ dni potrzebnych na podr󿠖 zauwa¿y³ Bel Iblis. – Czy mo¿e pan sobie na to pozwoliæ?

103

– Lepiej przeznaczyæ piêæ dni na podró¿, ni¿ siedzieæ bezczynnie na Qat Chrystak i zastanawiaæ siê, czy moja wiadomoœæ w ogóle opuœci³a ju¿ centrum ³¹cznoœci – odparowa³ Calrissian. – Potrzebujemy piêciu dni na dostanie siê na Coruscant; ze dwa dni trzeba poœwiêciæ na przekonanie Leii, by po¿yczy³a mi statek i podnoœniki; a potem jeszcze dziesiêæ dni na to, by tu wróciæ i zrobiæ, co trzeba. – W sumie siedemnaœcie dni. Ledwie zmieœci siê pan w czasie. – Nie mam lepszego pomys³u. A pan? – C󿠖 prychn¹³ cicho Bel Iblis. – I tak mia³em zamiar polecieæ wkrótce na Coruscant, wiêc równie dobrze mogê to zrobiæ teraz. – Dziêkujê, generale. – Nie ma za co. Lepiej niech pan zacznie przygotowywaæ swoich ludzi: kiedy tylko znajdziemy siê w cieniu planety, wyœlemy po was nasze wahad³owce. – Dobrze. Do zobaczenia. Lando wy³¹czy³ nadajnik. Zdawa³ sobie sprawê z tego, ¿e to bêdzie trudne przedsiêwziêcie, ale realnie rzecz bior¹c, nie mia³ innego wyboru. Zreszt¹ nawet jeœli odmówi¹ mu pomocy, to i tak warto pojechaæ teraz na Coruscant. Zobaczy Leiê, Hana i ich nowo narodzone bliŸniêta. Mo¿e nawet uda mu siê spotkaæ z Lukiem albo Wedge’em. Wyjrza³ przez iluminator i skrzywi³ usta w bolesnym grymasie. Na Coruscant przynajmniej nie bêdzie musia³ siê obawiaæ imperialnych ataków. W³¹czy³ interkom i przyst¹pi³ do wydawania rozkazów zwi¹zanych z ewakuacj¹.

104

ROZDZIA£

&

Jacen zasn¹³ w po³owie obiadu, ale Jaina wci¹¿ jeszcze jad³a. Le¿¹c na boku, ostro¿nie, by nie oderwaæ córeczki od piersi, Leia przesunê³a siê na ³ó¿ku i ponownie siêgnê³a po swój notes elektroniczny. O ile siê nie myli³a, ju¿ co najmniej cztery razy zaczyna³a czytaæ tê sam¹ stronê. – Za pi¹tym razem bêdzie lepiej – rzuci³a ironicznie, woln¹ rêk¹ g³aszcz¹c g³ówkê dziewczynki. Jaina – poch³oniêta o wiele pilniejszymi sprawami – nie odpowiedzia³a. Przez chwilê Leia wpatrywa³a siê w córkê. Pomimo zmêczenia na nowo poczu³a zachwyt nad tymi maleñkimi r¹czkami, które delikatnie przebiera³y po jej ciele; nad pokryt¹ krótkimi czarnymi w³osami g³ówk¹; nad filigranow¹ twarzyczk¹, która w czasie jedzenia przybiera³a taki skupiony wyraz. Nad tym nowym ¿yciem, które by³o tak kruche, a jednoczeœnie tak zdumiewaj¹co prê¿ne. I to ona i Han powo³ali je do istnienia. Han stworzy³ te dwie maleñkie istotki. W przeciwleg³ym koñcu pokoju otworzy³y siê prowadz¹ce do salonu drzwi. – Witaj, kochanie – powiedzia³ cicho Solo. – Wszystko w porz¹dku? – Tak – szepnê³a. – Tylko znowu mamy obiad. – Te dzieci s¹ ¿ar³oczne jak wyg³odniali Wookie – zauwa¿y³ Han. Podszed³ do ³ó¿ka i szybkim spojrzeniem ogarn¹³ sytuacjê. – Jacen ju¿ skoñczy³? – Pewnie mia³ ochotê tylko coœ przek¹si栖 stwierdzi³a ksiê¿niczka. Odwróci³a g³owê, by popatrzeæ na le¿¹ce za jej plecami dziecko. – Najprawdopodobniej za godzinê znów bêdzie g³odny. – Mog³yby jeœæ w tym samym czasie – rzuci³ Solo. Usiad³ ostro¿nie na brzegu ³ó¿ka i delikatnie wsun¹³ koniuszek palca wskazuj¹cego w d³oñ

105

Jacena. Maleñka r¹czka odruchowo zacisnê³a siê na jego palcu. Leia zerknê³a na mê¿a dok³adnie w momencie, gdy na jego twarzy pojawi³ siê tak charakterystyczny, krzywy uœmiech. – Bêdzie z niego silny ch³opak. – Powinieneœ poczuæ uœcisk tak¿e z tej strony – rzek³a ksiê¿niczka, spogl¹daj¹c na Jainê. – Czy Lando jest jeszcze na dole? – Tak, on i Bel Iblis wci¹¿ rozmawiaj¹ z admira³em Draysonem – potwierdzi³ Han. Woln¹ rêkê po³o¿y³ na ramieniu ¿ony. Mi³o by³o czuæ jego dotyk przez cienk¹ koszulê nocn¹; by³o to niemal tak mi³e jak œwiadomoœæ, ¿e m¹¿ nieustannie o niej myœli. – W dalszym ci¹gu usi³uj¹ go nak³oniæ do tego, by wys³a³ na Nkllon kilka statków. – I jak im idzie? Solo delikatnie poruszy³ uwiêzionym w r¹czce Jacena palcem, cmokaj¹c przy tym cichutko. – Nie najlepiej – wyzna³. – ¯eby podnieœæ z ziemi Miasto Nomadów, potrzeba statku wielkoœci fregaty szturmowej. A Drayson nie jest zbyt skory do tego, by odwo³aæ z frontu tak du¿¹ jednostkê. – Czy zwróci³eœ mu uwagê na to, jak bardzo s¹ nam potrzebne metale, które Lando tam wydobywa? – Wspomnia³em o tym, ale ten argument nie zrobi³ na nim wiêkszego wra¿enia. – Draysona trzeba umieæ odpowiednio podejœæ. – Leia zerknê³a na Jainê. Dziewczynka jeszcze jad³a, ale powieki ju¿ jej zaczê³y opadaæ. – Mo¿e kiedy Jaina zaœnie, zejdê na dó³ i spróbujê jakoœ pomóc Landowi. – Jasne – rzuci³ Han ironicznie. – Kochanie, nie obraŸ siê, ale zasypiaj¹c na stole, nic nie wskórasz. – Mi³o, ¿e siê o mnie troszczysz, ale nie jestem a¿ tak zmêczona – odpar³a ksiê¿niczka, robi¹c obra¿on¹ minê. – A poza tym œpiê tyle samo co ty. – Na pewno nie – zaprzeczy³ Solo. Zdj¹³ rêkê z ramienia ¿ony i pog³adzi³ po policzku Jainê. – Ja zawsze ucinam sobie krótk¹ drzemkê podczas tych nocnych karmieñ. – W ogóle niepotrzebnie wtedy wstajesz – stwierdzi³a Leia. – Równie dobrze Winter albo ja mo¿emy wyj¹æ dzieci z ko³yski. – No, ³adnie – rzuci³ Solo z udawanym oburzeniem. – By³em potrzebny, dopóki dzieci siê nie urodzi³y, a teraz idê w odstawkê, tak? Dlaczego mnie po prostu nie rzucisz? – Ale¿ Han! Przecie¿ ja ciebie bardzo potrzebujꠖ próbowa³a go uspokoiæ Leia. – Dopóki wiêkszoœæ robotów pe³ni s³u¿bê na stanowiskach obronnych i mamy dwójkê ma³ych dzieci, które trzeba przewijaæ, zawsze bêdziesz tu potrzebny.

106

– Och, œwietnie – burkn¹³ mê¿czyzna. – A ju¿ myœla³em, ¿e mnie po prostu rzucisz. – Na to jest ju¿ o wiele za póŸno – zapewni³a z uœmiechem ksiê¿niczka, g³adz¹c rêkê mê¿a. – Wiem, ¿e chcesz mi pomóc – doda³a, z powrotem przybieraj¹c powa¿ny ton. – I naprawdê to doceniam. Ale po prostu czujê siê winna. – Nie powinnaœ – powiedzia³ Han, œciskaj¹c ¿onê za rêkê. – Pamiêtaj, ¿e jako by³y przemytnik jestem przyzwyczajony do funkcjonowania o dziwnych porach dnia i nocy. – Jego spojrzenie powêdrowa³o ku drzwiom prowadz¹cym do pokoju Winter. – Winter posz³a ju¿ spaæ? – Nie, jeszcze nie wróci³a – odpar³a Leia, siêgaj¹c umys³em w stronê s¹siedniego pomieszczenia. O ile siê nie myli³a, pokój ci¹gle by³ pusty. – Coœ tam robi na dole, ale nawet nie wiem co. – Ale ja wiem – rzek³ Solo w zamyœleniu. – Siedzi w bibliotece i szpera w starych archiwach Sojuszu. Ksiê¿niczka odwróci³a g³owê i spojrza³a badawczo na mê¿a. – Jakieœ k³opoty? – spyta³a. – Nie wiem. Winter raczej siê nie zwierza ze swoich myœli. Przynajmniej nie mnie. Ale coœ j¹ gnêbi. Leia wyczu³a za drzwiami czyj¹œ obecnoœæ. – O, ju¿ wróci³a – zakomunikowa³a Hanowi. – Mo¿e ze mn¹ zechce porozmawiaæ na ten temat. – Powodzenia – mrukn¹³ Solo. Ostatni raz œcisn¹³ rêkê ¿ony i wsta³. – Chyba zejdê na dó³. Mo¿e zdo³am jakoœ wspomóc Landa w rozmowie z Draysonem. – Powinniœcie mu raczej zaproponowaæ partyjkê sabaka – podsunê³a ksiê¿niczka. – Zagrajcie o statki, jak kiedyœ ty i Lando o „Soko³a”. Mo¿e uda wam siê wygraæ fregatê szturmow¹. – Co, graæ z Draysonem? – prychn¹³ Han. – Dziêki, ale nie wiedzielibyœmy, co zrobiæ z wygran¹ flot¹. Pa, kochanie. Zobaczymy siê póŸniej. – Dobrze. Kocham ciê, Han. – Wiem – oznajmi³ z szelmowskim uœmiechem i wyszed³. Leia z westchnieniem poprawi³a siê na poduszce, odwracaj¹c siê lekko w stronê pokoju swej towarzyszki. – Winter? – zawo³a³a cicho. Przez chwilê nic siê nie dzia³o, po czym drzwi otworzy³y siê bezg³oœnie. – S³ucham, Wasza wysokoœæ? – powiedzia³a Winter, wchodz¹c do sypialni. – Jeœli masz woln¹ chwilkê, to chcia³abym z tob¹ porozmawiaæ.

107

– Naturalnie – zgodzi³a siê kobieta i wesz³a do pokoju wdziêcznym krokiem, którego Leia zawsze tak jej zazdroœci³a. – Zdaje mi siê, ¿e Jacen œpi. Czy mam go przenieœæ do ko³yski? – Tak, proszꠖ skinê³a g³ow¹ ksiê¿niczka. – Han wspomina³ mi, ¿e prowadzisz jakieœ poszukiwania w starych archiwach Sojuszu? Wyraz twarzy Winter siê nie zmieni³, ale Leia wyczu³a nieznaczn¹ zmianê w jej ruchach i umyœle. – Tak, rzeczywiœcie. – Mogê spytaæ, czego tam szukasz? Kobieta delikatnie wziê³a z ³ó¿ka Jacena i zanios³a go do ko³yski. – Mam wra¿enie, ¿e odkry³am w pa³acu agenta Imperium – stwierdzi³a. – I próbowa³am to potwierdziæ. Ksiê¿niczka poczu³a, ¿e w³osy staj¹ jej dêba. – Kto to taki?! – Nie chcia³abym nikogo oskar¿aæ, dopóki nie zdobêdê wiêcej informacji – odpar³a Winter. – Mogê siê przecie¿ myliæ. – Rozumiem twoje skrupu³y, ale jeœli ¿ywisz jakieœ podejrzenia, które pomog³yby nam rozszyfrowaæ ród³o Delta, to musimy natychmiast o tym wiedzieæ. – To nie ma nic wspólnego ze ród³em Delta – potrz¹snê³a g³ow¹ kobieta. – A przynajmniej nie bezpoœrednio. Ona jest tu zbyt krótko. Leia zmierzy³a sw¹ towarzyszkê badawczym spojrzeniem, staraj¹c siê rozszyfrowaæ jej myœli. Umys³ Winter wype³nia³ niepokój, a jednoczeœnie usilne pragnienie, by nie rzucaæ pochopnych oskar¿eñ. – Czy chodzi o Marê Jade? – spyta³a ksiê¿niczka. Kobieta wyraŸnie siê zawaha³a. – Tak, ale jak ju¿ wspomnia³am, nie mam na to ¿adnych dowodów. – A co w³aœciwie masz? – Niewiele – wyzna³a Winter, otulaj¹c Jacena kocem. – W zasadzie moje podejrzenia wzbudzi³a jedynie krótka rozmowa, któr¹ odby³am z Jade, odprowadzaj¹c j¹ ze szpitala do apartamentów na górze. Zapyta³a mnie, co robi³am w szczytowym okresie Rebelii, wiêc opowiedzia³am jej o wspó³pracy z dzia³em zaopatrzenia. Wtedy zidentyfikowa³a mnie jako Namierzacza. Leia siêgnê³a pamiêci¹ wstecz – w owym czasie Winter mia³a tyle pseudonimów… – Czy siê myli³a? – Nie, rzeczywiœcie przez krótki czas u¿ywa³am tego pseudonimu. I o to w³aœnie chodzi. Znano mnie jako Namierzacza jedynie przez kilka tygodni na Averamie. Zanim wywiad imperialny rozbi³ tamtejsz¹ komórkê.

108

– Rozumiem – powiedzia³a wolno ksiê¿niczka. – A Mara nie wspó³pracowa³a z Averystami? – Tego nie wiem. Pozna³am zaledwie kilka osób z tej grupy. Dlatego w³aœnie szpera³am w archiwach: mia³am nadziejê, ¿e znajdê gdzieœ pe³n¹ listê. – W¹tpiê. Lokalne komórki tego typu prawie nigdy nie sporz¹dza³y list cz³onków. Gdyby taka informacja wpad³a w rêce Imperium, by³oby to równoznaczne z wyrokiem œmierci na wszystkich dzia³aczy. – Wiem. – Winter unios³a g³owê znad ko³yski. – A zatem znajdujemy siê w martwym punkcie. – Mo¿liwe – stwierdzi³a Leia w zamyœleniu, staraj¹c siê przypomnieæ sobie wszystko, co wiedzia³a na temat Mary. Z tego, co s³ysza³a, Jade nigdy nie wspomina³a o swojej wczeœniejszej wspó³pracy z Sojuszem, co mog³oby potwierdzaæ tezê Winter. Ale z drugiej strony niespe³na dwa miesi¹ce temu prosi³a Luke’a o to, by pomóg³ jej wydostaæ Karrde’a z wiêzienia na okrêcie flagowym wielkiego admira³a. W zwi¹zku z tym by³o ma³o prawdopodobne, aby sama pracowa³a jako agentka Imperium. – S¹dzê, ¿e bez wzglêdu na to, po czyjej stronie Mara sta³a w przesz³oœci – powiedzia³a wolno ksiê¿niczka, zwracaj¹c siê do swej towarzyszki – to obecnie sprawy przedstawiaj¹ siê inaczej. Teraz s³u¿y jedynie Karrde’owi i jego organizacji. – Czy to przenikliwoœæ Jedi, Wasza Wysokoœæ? – uœmiechnê³a siê sk¹po Winter. – Czy te¿ opiera pani swoj¹ opiniê jedynie na doœwiadczeniu dyplomatycznym? – I jedno, i drugie. Myœlê, ¿e z jej strony nic nam nie grozi. – Oby mia³a pani racjê. – Winter wskaza³a rêk¹ dziewczynkê. – Czy przenieœæ Jainê do ³ó¿eczka? Leia spojrza³a na córkê. Oczy dziewczynki by³y mocno zamkniête, a maleñkie usteczka w dalszym ci¹gu porusza³y siê tak, jakby coœ ssa³y. – Tak, bardzo proszꠖ odpar³a, g³adz¹c delikatnie policzek córki. – Czy na dole wci¹¿ jeszcze trwa to przyjêcie z okazji przyjazdu delegacji z Sarkan? – spyta³a, wyci¹gaj¹c siê na ³ó¿ku, by nieco rozprostowaæ zasta³e miêœnie. – Kiedy tamtêdy przechodzi³am, by³o jeszcze w toku – oznajmi³a kobieta. Wziê³a Jainê na rêce i u³o¿y³a j¹ w ko³ysce obok Jacena. – Mon Mothma prosi³a, by – jeœli to mo¿liwe – pokaza³a siê tam pani chocia¿ na chwilê. – Nie w¹tpiê, ¿e jej na tym zale¿y – stwierdzi³a ksiê¿niczka. Wsta³a z ³ó¿ka i podesz³a do szafy. Jedn¹ z wa¿niejszych zalet faktu, i¿ mia³a pod opiek¹ nowo narodzone bliŸniêta, by³o to, ¿e zawsze mog³a siê skutecznie wymówiæ od udzia³u w jakichœ nudnych, reprezentacyjnych

109

spotkaniach rz¹dowych, które – jak zawsze uwa¿a³a – by³y w du¿ej mierze strat¹ czasu. A teraz Mon Mothma na nowo próbowa³a j¹ wci¹gn¹æ w ten zwariowany ko³owrót. – Ale bêdê musia³a j¹ zawieœæ – doda³a g³oœno. – Mam w tej chwili wa¿niejsze sprawy do za³atwienia. Czy mo¿esz popilnowaæ dzieci? – Oczywiœcie. A gdzie pani bêdzie, jeœli to nie tajemnica? Ksiê¿niczka wybra³a z szafy jakiœ strój, który bardziej ni¿ jej koszula nocna nadawa³ siê do tego, by siê pokazaæ miêdzy ludŸmi, i zaczê³a siê przebieraæ. – Postaram siê czegoœ dowiedzieæ o przesz³oœci Mary Jade – odpar³a. – A jak zamierza siê pani do tego zabraæ? – zdumia³a siê jej towarzyszka. – Spytam o to j¹ sam¹ – wyjaœni³a Leia, uœmiechaj¹c siê leciutko. Sta³ przed ni¹ z twarz¹ czêœciowo ukryt¹ pod kapturem. Mimo dziel¹cej ich nieskoñczenie wielkiej odleg³oœci jego ¿ó³te oczy œwidrowa³y j¹ a¿ do bólu. Porusza³ wargami, ale jego s³owa ginê³y w ochryp³ym wyciu alarmów, które nape³nia³o Marê przera¿eniem. Pomiêdzy ni¹ a Imperatorem pojawi³y siê dwie postacie: ciemny, wysoki Darth Vader i ni¿szy, odziany w czarn¹ tunikê Luke Skywalker. Zwróceni twarzami do siebie, stanêli przed Imperatorem i zapalili miecze œwietlne. Ostrza mieczy skrzy¿owa³y siê ze sob¹: oœlepiaj¹co czerwone spotka³o siê z oœlepiaj¹co zielonym. Mê¿czyŸni przygotowywali siê do walki. I nagle, zupe³nie nieoczekiwanie, ostrza siê rozdzieli³y… Obaj niedoszli przeciwnicy wydali wspólny, pe³en nienawiœci okrzyk, który na moment zag³uszy³ nawet wycie syren, i rzucili siê z mieczami na Imperatora. Mara us³ysza³a swój krzyk, kiedy próbowa³a pospieszyæ na pomoc mistrzowi. Ale dzieli³a ich zbyt wielka odleg³oœæ, a jej cia³o by³o dziwnie niemrawe. Krzyknê³a jeszcze raz, próbuj¹c choæby odwróciæ uwagê napastników, ale ani Vader, ani Skywalker zdawali siê jej nie s³yszeæ. Podbiegli do Imperatora z dwóch stron… Kiedy unieœli w górê miecze, dostrzeg³a, ¿e jej mistrz patrzy na ni¹. Odwzajemni³a jego spojrzenie; za wszelk¹ cenê pragnê³a siê odwróciæ, by nie patrzeæ na zbli¿aj¹c¹ siê tragediê, ale nie by³a w stanie wykonaæ ¿adnego ruchu. W spojrzeniu jej pana jak w kalejdoskopie k³êbi³y siê uczucia – ból, strach i gniew; ale uczucia te zmienia³y siê zbyt szybko, by mog³a je w siebie wch³on¹æ. Imperator uniós³ rêce i pos³a³ w swoich wrogów kaskady niebieskobia³ego ognia. Obaj mê¿czyŸni zachwiali siê nieco i w Marze zrodzi³a siê nadzieja, ¿e tym razem fina³

110

bêdzie inny. Ale nie. Vader i Skywalker wyprostowali siê i, ponownie wydawszy okrzyk wœciek³oœci, unieœli wysoko miecze œwietlne… Nagle z oddali doszed³ j¹ odleg³y odg³os grzmotu… Mara raptownie ocknê³a siê z drzemki, omal nie spadaj¹c przy tym z krzes³a. Odetchnê³a g³êboko, staraj¹c siê odpêdziæ wywo³ane snem emocje: ból, gniew i poczucie osamotnienia. Tym razem nie dane jej by³o jednak dojœæ do siebie w samotnoœci. Niejasno czu³a za drzwiami czyj¹œ obecnoœæ; i kiedy bezszelestnie zsunê³a siê z krzes³a i przyjê³a pozycjê bojow¹, powtórnie rozleg³ siê odg³os grzmotu z jej snu – w rzeczywistoœci ciche pukanie. Przez d³u¿sz¹ chwilê rozwa¿a³a, czy nie bêdzie lepiej udaæ, ¿e jej tu nie ma, i zaczekaæ, a¿ stoj¹ca za drzwiami osoba odejdzie. Uœwiadomi³a sobie jednak, ¿e przez szparê w staromodnych, zawieszonych na zawiasach drzwiach na pewno przebija na korytarz œwiat³o z jej pokoju. Zreszt¹, jeœli trafnie wyczuwa³a, kto stoi za drzwiami, to na nic siê nie zdadz¹ takie sztuczki. – WejdŸ – zawo³a³a. Drzwi siê otworzy³y… ale osob¹, która siê w nich ukaza³a, nie by³ Luke Skywalker. – Witaj, Maro – skinê³a g³ow¹ Leia Organa Solo. – Czy nie przeszkadzam? – Nie, sk¹d¿e – odpar³a uprzejmie dziewczyna, powstrzymuj¹c grymas niezadowolenia. W tej chwili nie mia³a najmniejszej ochoty na towarzystwo, a ju¿ szczególnie na odwiedziny ze strony kogoœ, kto by³ w jakikolwiek sposób zwi¹zany ze Skywalkerem. Ale dopóki razem z Ghentem byli zmuszeni tu tkwiæ, nie powinna jawnie ignorowaæ osoby tak wp³ywowej jak Organa Solo. – Przegl¹da³am w³aœnie najœwie¿sze raporty z frontu. Proszê, niech pani wejdzie. – Dziêkujꠖ rzek³a Leia, wchodz¹c do pokoju. – Parê minut temu te¿ przegl¹da³am te raporty. Dzia³ania wielkiego admira³a niew¹tpliwie dowodz¹, ¿e Imperator s³usznie post¹pi³, pok³adaj¹c zaufanie w jego umiejêtnoœciach. Dziewczyna obrzuci³a ksiê¿niczkê badawczym spojrzeniem, zastanawiaj¹c siê, na ile Skywalker wtajemniczy³ swoj¹ siostrê w jej sprawy. Ale oczy Organy Solo by³y zwrócone za okno, ku œwiat³om le¿¹cej w dole stolicy. Mara nie wyczu³a w tonie Leii sarkazmu czy ironii. – Tak, Thrawn by³ jednym z najlepszych – stwierdzi³a. – B³yskotliwy i pomys³owy, a przy tym ¿¹dny sukcesów. – Mo¿e chcia³ w ten sposób udowodniæ, ¿e w niczym nie ustêpuje innym wielkim admira³om – podsunê³a Leia. – Wszyscy wiemy, jakie

111

uczucia ¿ywi³ Imperator do obcych, a przecie¿ Thrawn legitymuje siê mieszanym pochodzeniem. – Niew¹tpliwie mia³o to jakiœ wp³yw na jego postawꠖ przyzna³a dziewczyna. Organa Solo zrobi³a jeszcze jeden krok w stronê okna, wci¹¿ odwrócona do Mary plecami. – Czy dobrze pani zna³a wielkiego admira³a? – spyta³a. – W³aœciwie nie – rzuci³a ostro¿nie Jade. – Kilkakrotnie by³am przy tym, jak Karrde rozmawia³ z nim przez nadajnik, a raz osobiœcie odwiedzi³ nasz¹ bazê na Myrkrze. Przez jakiœ czas bardzo siê interesowa³ ¿yj¹cymi na tej planecie isalamirami. Karrde szacuje, ¿e w sumie statki imperialne wywioz³y stamt¹d piêæ czy szeœæ tysiêcy tych zwierz¹t. – Chcia³abym wiedzieæ, czy zna³a go pani w czasie wojny – powiedzia³a Leia, odwracaj¹c siê w koñcu do Mary. Dziewczyna wytrzyma³a jej spojrzenie. Jeœli Skywalker opowiedzia³ siostrze o wszystkim… Ale je¿eli tak by³o, to dlaczego nie zamkniêto jej jeszcze w celi? Nie: Organa Solo najwyraŸniej chcia³a j¹ wybadaæ. – Sk¹d mia³abym go znaæ w czasie wojny? – odparowa³a. Leia nieznacznie wzruszy³a ramionami. – Ktoœ zasugerowa³, ¿e niegdyœ byæ mo¿e s³u¿y³a pani Imperium. – A pani chcia³a siê co do tego upewniæ, nim mnie wtr¹ci do wiêzienia? – Chcia³am siê dowiedzieæ, czy nie dysponuje pani jakimiœ informacjami, które mog³yby siê okazaæ pomocne w walce z wielkim admira³em – sprostowa³a ksiê¿niczka. – Nic takiego nie ma – prychnê³a Mara. – Nie w przypadku Thrawna. On nie dzia³a wed³ug utartych schematów; nie ma te¿ ¿adnych ulubionych strategii ani dostrzegalnych s³aboœci. Przygl¹da siê wnikliwie swoim wrogom i opracowuje ataki, wykorzystuj¹c ich s³abe punkty. Nie nara¿a niepotrzebnie swego wojska i umie siê wycofaæ, kiedy staje siê jasne, ¿e przegrywa. Co zreszt¹ zdarza siê nader rzadko, o czym sami mogliœcie siê przekonaæ. – Unios³a wymownie brwi. – Czy to coœ pani pomog³o? – zakoñczy³a ironicznie. – Mówi¹c prawdê, tak – rzek³a Leia. – Jeœli uda nam siê wykryæ s³aboœci, które Thrawn zamierza wykorzystaæ, to byæ mo¿e bêdziemy w stanie przewidywaæ jego posuniêcia. – To nie jest takie proste – zauwa¿y³a Mara. – Nie, ale przynajmniej wiemy, od czego zacz¹æ – uœmiechnê³a siê lekko Organa Solo. – Dziêkujê za pomoc. – Nie ma za co – odpar³a odruchowo dziewczyna. – Czy mia³a pani do mnie jeszcze jak¹œ sprawê?

112

– Nie, raczej nie – stwierdzi³a ksiê¿niczka, kieruj¹c siê ku drzwiom. – Muszê siê trochê przespaæ, nim bliŸniêta znów siê obudz¹. Zreszt¹ pani te¿ pewnie bêdzie chcia³a pójœæ niebawem do ³ó¿ka. – A zatem w dalszym ci¹gu mogê siê swobodnie poruszaæ po pa³acu? – Naturalnie – uœmiechnê³a siê ponownie Leia. – Bez wzglêdu na to, co pani dawniej robi³a, jest dla mnie jasne, ¿e obecnie nie wspó³pracuje pani z Imperium. Dobranoc. – Odwróci³a siê w stronê drzwi i ujê³a rêk¹ za klamkê… – Mam zamiar zabiæ pani brata – oznajmi³a dziewczyna. – Czy mówi³ pani o tym? Organa Solo na u³amek sekundy znieruchomia³a. Mara wyczu³a, ¿e pod pozornym spokojem Leii, wypracowanym przy pomocy technik Jedi, czai siê przera¿enie. Rêka, któr¹ ksiê¿niczka uprzednio po³o¿y³a na klamce, teraz opad³a bezw³adnie. – Nie, nic mi nie mówi³ – powiedzia³a, wci¹¿ stoj¹c do dziewczyny plecami. – A czy mogê spytaæ dlaczego? – Zrujnowa³ moje ¿ycie – oznajmi³a Mara, zastanawiaj¹c siê jednoczeœnie, dlaczego w ogóle o tym mówi Organie Solo. Wspomnienie dawnych lat boleœnie od¿y³o w jej pamiêci. – Nic pani o mnie nie wie: s³u¿y³am Imperium i, co wiêcej, by³am nawet osobist¹ agentk¹ samego Imperatora. Sprowadzi³ mnie tu, na Coruscant, do Pa³acu Imperialnego, i nauczy³ wype³niaæ jego wolê w ca³ej galaktyce. By³am w stanie us³yszeæ wo³anie w ka¿dym zak¹tku Imperium i umia³am przekazywaæ jego rozkazy wszystkim, pocz¹wszy od oddzia³u szturmowców, a skoñczywszy na wielkim moffie. Mia³am w³adzê, pozycjê, i wiedzia³am, po co ¿yjê. Znano mnie jako Rêkê Imperatora i otaczano takim samym szacunkiem jak jego. A pani brat mnie tego wszystkiego pozbawi³. – Bardzo mi przykro – rzuci³a Leia, odwracaj¹c siê do swej rozmówczyni. – Ale nie by³o innego wyjœcia. ¯ycie i wolnoœæ milionów istnieñ… – Nie zamierzam z pani¹ na ten temat dyskutowa栖 przerwa³a jej Mara. – I tak pani nie zrozumie, przez co przesz³am. Wzmianka o tragicznych przejœciach wywo³a³a na twarzy ksiê¿niczki bolesny grymas. – Myli siê pani – szepnê³a. – Rozumiem to doskonale. – Dziewczyna utkwi³a w niej wzrok, ale w jej spojrzeniu nie by³o nienawiœci. Leia Organa Solo z Alderaanu, której kazano patrzeæ, jak pierwsza Gwiazda Œmierci zamienia jej planetê w py³… – Pani mia³a przynajmniej dok¹d pójœæ – mruknê³a w koñcu Jade. – Mia³a pani tê ca³¹ Rebeliê oraz niezliczon¹ rzeszê przyjació³ i sprzymierzeñców. A ja nie mia³am nikogo. 8 – Ostatni rozkaz

113

– To musia³o byæ trudne. – Jakoœ to prze¿y³am – skwitowa³a krótko Mara. – Czy teraz ka¿e mnie pani zamkn¹æ w wiêzieniu? – Z uporem pani powtarza, ¿e powinnam pani¹ zamkn¹æ w wiêzieniu – stwierdzi³a Leia, lekko unosz¹c brwi. – Czy tego w³aœnie pani chce? – Ju¿ pani mówi³am, ¿e chcê zabiæ pani brata. – Czy¿by? – rzuci³a Organa Solo. – Czy naprawdê pani tego chce? Wargi dziewczyny wykrzywi³ ironiczny uœmieszek. – Proszê go tu sprowadziæ, to tego dowiodê. Ksiê¿niczka przyjrza³a jej siê badawczo i Mara odczu³a delikatny dotyk s³abo jeszcze rozwiniêtych zmys³ów Jedi. – Z tego, co mówi³ Luke, wynika, ¿e ju¿ kilkakrotnie mia³a pani okazjê go zabi栖 zauwa¿y³a Leia. – Ale nigdy z niej pani nie skorzysta³a. – To nie wynika³o z niezdecydowania – odpar³a dziewczyna, ale i jej samej ta myœl nie dawa³a spokoju. – Po prostu zawsze by³y to sytuacje, w których potrzebowa³am go ¿ywego. Ale to siê zmieni. – Byæ mo¿e – rzek³a Organa Solo, w dalszym ci¹gu nie spuszczaj¹c oczu z twarzy swej rozmówczyni. – A mo¿e tak naprawdê to nie pani pragnie jego œmierci? – Jak mam to rozumieæ? – zaniepokoi³a siê Mara. Wzrok Leii powêdrowa³ za okno; ksiê¿niczka zamyœli³a siê g³êboko. – Parê miesiêcy temu by³am na Endorze – oznajmi³a. Marê przeszed³ zimny dreszcz. Ona tak¿e by³a na Endorze – zawióz³ j¹ tam wielki admira³ Thrawn… – i dok³adnie pamiêta³a, jaka atmosfera panuje w miejscu, gdzie zgin¹³ Imperator. – I…? – rzuci³a nagl¹co, a w jej g³osie da³o siê wyczuæ napiêcie. – Przecie¿ pani wie, o czym mówiê – stwierdzi³a Organa Solo, nie przestaj¹c siê wpatrywaæ w œwiat³a imperialnej stolicy. – Nad tym miejscem w dalszym ci¹gu kr¹¿y cieñ Imperatora, jego wœciek³oœæ i nienawiœæ. Niczym… ach, sama nie wiem. – Niczym niewidoczna, ale wci¹¿ nie zmazana krwawa plama, która znaczy miejsce jego œmierci – powiedzia³a cicho Jade, a przed oczami stanê³a jej sugestywna wizja. Przenios³a wzrok na Leiê; spojrzenia obu kobiet siê spotka³y. – Tak – potwierdzi³a ksiê¿niczka. – Takie w³aœnie odnios³am wra¿enie. Mara odetchnê³a g³êboko, staraj¹c siê odpêdziæ od siebie mroczne myœli. – A co to ma wspólnego ze mn¹? Organa Solo zmierzy³a j¹ przenikliwym spojrzeniem. – Myœlê, ¿e pani wie.

114

MASZ ZABIÆ LUKE’A SKYWALKERA! – Nie – rzuci³a Mara, czuj¹c, ¿e nagle zasch³o jej w ustach. – Pani siê myli. – Czy aby na pewno? – spyta³a ³agodnie Leia. – Sama pani mówi³a, ¿e by³a pani w stanie us³yszeæ wo³anie Imperatora z ka¿dego zak¹tka galaktyki. – S³ysza³am jego g³os – odparowa³a dziewczyna. – Nic poza tym. – Pani oczywiœcie wie najlepiej – wzruszy³a ramionami Organa Solo. – Ale myœlê, ¿e warto siê nad tym zastanowiæ. – Z pewnoœci¹ to zrobiꠖ stwierdzi³a sztywno Jade. – Jeœli to ju¿ wszystko, mo¿e pani odejœæ. Leia skinê³a g³ow¹, nie okazuj¹c irytacji tym, ¿e odprawiono j¹ jak s³u¿¹c¹. – Dziêkujê pani za pomoc. PóŸniej jeszcze porozmawiamy. – Uœmiechnê³a siê na po¿egnanie, otworzy³a drzwi i wysz³a. – Nie licz na to zbytnio – mruknê³a Mara pod nosem. Z powrotem odwróci³a siê do biurka i opad³a na krzes³o. To trwa ju¿ zbyt d³ugo. Jeœli Karrde nie ma czasu skontaktowaæ siê ze swoim poœrednikiem, to ten poœrednik sam bêdzie musia³ wydostaæ st¹d j¹ i Ghenta. Wyci¹gnê³a kartê danych z kodem i poleci³a komputerowi, by j¹ pod³¹czy³ do nadajnika dalekiego zasiêgu. Na ekranie natychmiast wyœwietli³a siê odpowiedŸ: PO£¥CZENIE NIEMO¯LIWE DO ZREALIZOWANIA. SYSTEM £¥CZNOŒCI DALEKIEGO ZASIÊGU CHWILOWO NIECZYNNY. – No, piêknie – burknê³a. – A kiedy go znowu uruchomi¹? NIE SPOSÓB STWIERDZIÆ. POWTARZAM: SYSTEM £¥CZNOŒCI DALEKIEGO ZASIÊGU CHWILOWO NIECZYNNY. Kln¹c pod nosem, dziewczyna wy³¹czy³a koñcówkê komputera. Wygl¹da³o na to, ¿e tego wieczora wszystko sprzysiêg³o siê przeciwko niej. Wziê³a do rêki elektroniczny notes, który wczeœniej przegl¹da³a; po chwili od³o¿y³a go z powrotem i wsta³a z miejsca. By³o bardzo póŸno, ju¿ raz zasnê³a na biurku i jeœli mia³a choæ trochê oleju w g³owie, to powinna daæ sobie z tym spokój i po³o¿yæ siê do ³ó¿ka. Podesz³a do okna, opar³a siê o rzeŸbion¹ drewnian¹ framugê i spojrza³a na rozci¹gaj¹ce siê a¿ po widnokr¹g œwiat³a miasta. Spróbowa³a zebraæ myœli. Nie. To niemo¿liwe. Niemo¿liwe, absurdalne i nie do pomyœlenia. Organa Solo mog³a sobie do woli snuæ te swoje m¹dre spekulacje. Po piêciu latach ¿ycia z tym ciê¿arem Mara by³a chyba w stanie okreœliæ w³asne myœli i uczucia. Chyba umia³a odró¿niæ fikcjê od rzeczywistoœci.

115

Chocia¿… Stanê³a jej przed oczami wizja ze snu. Imperator wpatruj¹cy siê w ni¹ z gorycz¹ i zawziêtoœci¹, gdy Vader i Skywalker zwrócili siê przeciwko niemu. W jego ¿ó³tych oczach widaæ by³o nieme, ale wyraŸne oskar¿enie: to jej nieudolnoœæ w kryjówce Jabby Hutta, gdzie nie uda³o jej siê zg³adziæ Skywalkera, by³a przyczyn¹ nieszczêœcia. Ten wybuch bezsilnej wœciek³oœci mistrza, gdy zawis³y nad nim ostrza dwóch mieczów œwietlnych… I ostatni krzyk, który nieustannie dzwoni³ jej w uszach. MASZ ZABIÆ LUKE’A SKYWALKERA! – Przestañ! – warknê³a, z ca³ej si³y uderzaj¹c g³ow¹ o framugê okienn¹. Wizja natychmiast prys³a, ustêpuj¹c miejsca chwilowemu bólowi. Przez parê sekund Mara sta³a nieruchomo, ws³uchuj¹c siê w przyspieszone bicie w³asnego serca. W jej g³owie k³êbi³y siê najró¿niejsze myœli i uczucia. Imperator niew¹tpliwie pragn¹³by œmierci Skywalkera… Ale Organa Solo nie mia³a racji. Po prostu musia³a siê myliæ. To sama Mara chcia³a zabiæ Luke’a, a nie jakiœ duch z przesz³oœci. Gdzieœ na drugim koñcu miasta rozb³ys³o wielobarwne œwiat³o, rzucaj¹c kolorowe blaski na okoliczne domy i chmury w górze. Nag³a feeria barw wybi³a dziewczynê z zamyœlenia. Zegar w starej Sali Zgromadzeñ zacz¹³ wybijaæ godzinê, tak jak to robi³ przez ostatnie trzysta lat. Œwiat³o ponownie zamigota³o, teraz nieco inaczej, i zgas³o. By³o wpó³ do pierwszej. Pogr¹¿ona w rozmyœlaniach, Mara nawet sobie nie uœwiadamia³a, ¿e zrobi³o siê tak póŸno. A w gruncie rzeczy nie dosz³a przez ten czas do ¿adnych konstruktywnych wniosków. Równie dobrze mog³a pójœæ spaæ i postaraæ siê przynajmniej na jakiœ czas zapomnieæ o wszystkim. Z g³êbokim westchnieniem odwróci³a siê od okna… I zamar³a. Na dnie umys³u w³aœnie odezwa³ siê dzwonek alarmowy. Gdzieœ w pobli¿u czai³o siê jakieœ niebezpieczeñstwo. Wyci¹gnê³a z kabury swój maleñki blaster i nadstawi³a uszu. Nie by³o jednak s³ychaæ nic podejrzanego. Zerknê³a w stronê okna, zastanawiaj¹c siê, czy ktoœ jej przypadkiem nie obserwuje z ukrycia, i zaczê³a siê bezszelestnie posuwaæ w stronê drzwi. Przy³o¿y³a do nich ucho i znów zaczê³a nas³uchiwaæ. Przez chwilê nic siê nie dzia³o; ale niebawem doszed³ j¹ odg³os zbli¿aj¹cych siê kroków, ledwie s³yszalny przez grube drewno. By³ to ten rodzaj chodu, który niezmiennie kojarzy³ jej siê z zawodowymi ¿o³nierzami: cichy, a zarazem zdecydowany. Zastyg³a w pe³nym napiêcia oczekiwaniu; ale nieznani osobnicy minêli jej drzwi, nawet nie zwalniaj¹c kroku i oddalili siê w g³¹b korytarza.

116

W myœlach policzy³a do dziesiêciu, czekaj¹c, a¿ nieznajomi znajd¹ siê dostatecznie daleko. Potem ostro¿nie otworzy³a drzwi i wyjrza³a na zewn¹trz. Dostrzeg³a czterech mê¿czyzn ubranych w mundury Stra¿y Pa³acowej, którzy posuwali siê naprzód w szyku rombowym. Dotarli w³aœnie do poprzecznego korytarza i zwolnili kroku. Mê¿czyzna id¹cy na czele grupki rozejrza³ siê badawczo doko³a, po czym nieznacznie skin¹³ rêk¹ na pozosta³ych i wszyscy zniknêli za rogiem. Poszli w kierunku klatki schodowej, któr¹ mo¿na siê by³o dostaæ na dó³, do centralnej czêœci pa³acu, albo te¿ na górê, gdzie znajdowa³a siê wie¿a i apartamenty sta³ych mieszkañców. Wpatruj¹c siê w g³¹b korytarza, Mara poczu³a, ¿e zmêczenie zupe³nie j¹ opuœci³o. Szyk rombowy, ewidentna ostro¿noœæ, charakterystyczny gest rêki i jej przeczucie niebezpieczeñstwa – wszystko to dowodzi³o jednego: do pa³acu przenikn¹³ wywiad imperialny. Odwróci³a siê w stronê biurka, ale zaraz siê zatrzyma³a, kln¹c pod nosem. Z pewnoœci¹ cz³onkowie grupy specjalnej w pierwszym rzêdzie zajêli siê komputerem pa³acowym i systemem ³¹cznoœci. Jeœli spróbuje wszcz¹æ alarm, sp³oszy intruzów. Jeœli chce ich powstrzymaæ, musi to zrobiæ osobiœcie. Mocno zacisnê³a rêkê na blasterze, wymknê³a siê z pokoju i cicho pod¹¿y³a za mê¿czyznami. Dotar³a do rogu i w³aœnie zamierza³a dyskretnie sprawdziæ teren, gdy tu¿ za plecami us³ysza³a cichy szczêk odbezpieczanego blastera. – No dobra, Jade – rzuci³ jej ktoœ prosto do ucha. – Tylko spokojnie. Zabawa skoñczona.

117

ROZDZIA£

'

Admira³ Drayson opad³ na oparcie fotela i pokrêci³ przecz¹co g³ow¹. – Bardzo mi przykro, panowie – powtórzy³ chyba po raz dziesi¹ty, zwracaj¹c siê do Calrissiana i Bela Iblisa. – Po prostu nie mo¿emy ryzykowaæ. Lando wzi¹³ g³êboki oddech, staraj¹c siê wykrzesaæ z siebie resztki cierpliwoœci. Drayson obojêtnym tonem skazywa³ na zatracenie owoc jego ciê¿kiej pracy. – Admirale… – Ryzyko nie jest a¿ tak wielkie, admirale – wpad³ mu w s³owo Bel Iblis z kurtuazj¹, na któr¹ Calrissiana nie by³o ju¿ staæ. – Wskaza³em panu co najmniej osiem miejsc, z których moglibyœmy bezpiecznie odwo³aæ fregatê. By³aby wy³¹czona ze s³u¿by przez niespe³na dziesiêæ dni. – Jeœli wielki admira³ Thrawn dalej bêdzie dzia³a³ w takim tempie, to w ci¹gu dziesiêciu dni zdo³a opanowaæ kolejne trzy sektory – prychn¹³ Drayson. – Czy chce mu pan u³atwiæ przejêcie czwartego? – Mówimy o jednej fregacie, admirale, a nie o tuzinie kr¹¿owników czy orbitalnej stacji bojowej – zauwa¿y³ Calrissian. – Do jakich zabiegów musia³by siê uciec Thrawn, by obecnoœæ lub nieobecnoœæ jednej fregaty szturmowej mia³a decydowaæ o wygranej lub pora¿ce? – A czego zdo³a³ dokonaæ przy u¿yciu jednego transportowca z uk³adem podporz¹dkowania w silnie bronionej stoczni? – odparowa³ Drayson. – Panowie, spójrzmy prawdzie w oczy: kiedy ma siê do czynienia z kimœ takim jak Thrawn, normalne zasady postêpowania trac¹ racjê bytu. Bardzo mo¿liwe, ¿e ca³a ta historia jest misternie utkan¹ intryg¹, któr¹ dostrze¿emy dopiero wtedy, gdy ju¿ bêdzie za póŸno. Takie rzeczy ju¿ siê zdarza³y. Na twarzy Calrissiana pojawi³ siê grymas rozczarowania; chocia¿ w zasadzie nawet nie bardzo móg³ winiæ Draysona za takie rozumowa-

118

nie. Kilka miesiêcy temu, kiedy razem z Hanem trafili do zakonspirowanej bazy wojskowej Bela Iblisa, sam by³ niemal przekonany, i¿ ca³e to przedsiêwziêcie jest jedynie przewrotnym planem Thrawna, stworzonym wy³¹cznie z myœl¹ o nich. I dopiero po bitwie o Flotê Katañsk¹ zyska³ ca³kowit¹ pewnoœæ, ¿e jest inaczej. Ca³e to zdarzenie by³o dla niego cenn¹ lekcj¹. – Panie admirale, wszyscy zgadzamy siê co do tego, ¿e Thrawn jest genialnym taktykiem – powiedzia³, starannie dobieraj¹c s³owa. – Ale nie mo¿emy wychodziæ z za³o¿enia, ¿e wszystko, co dzieje siê w galaktyce, jest czêœci¹ uknutej przez niego gigantycznej intrygi. Zagarn¹³ moje zapasy metali i wy³¹czy³ z u¿ytku Miasto Nomadów. Najprawdopodobniej to wszystko, co chcia³ osi¹gn¹æ. – Obawiam siê, panie Calrissian, ¿e w tym wypadku stwierdzenie „najprawdopodobniej” nie wystarczy – pokrêci³ g³ow¹ Drayson. – Jeœli zdo³a mi pan udowodniæ, ¿e Imperium nie wykorzysta braku jednej fregaty szturmowej, to rozwa¿ê, czy jej panu nie po¿yczyæ. – Ale¿ admirale… – I na pana miejscu stara³bym siê nie eksponowaæ zbytnio powi¹zañ z kopalni¹ na Nkllonie – doda³ Drayson, zbieraj¹c swoje notatki. – Wielu z nas wci¹¿ pamiêta o tym, ¿e to pañskich wg³êbiarek u¿y³ Thrawn podczas ataku na stoczniê Sluis Van. – Ale to w³aœnie dziêki Calrissianowi i jego wiedzy na temat wg³êbiarek atak siê nie powiód³ – przypomnia³ spokojnie Bel Iblis. – Znalaz³oby siê wielu takich, którzy pamiêtaj¹ tak¿e o tym. – Sugeruje pan, ¿e Thrawn tak naprawdê zamierza³ ukraœæ te statki? – odparowa³ Drayson, wstaj¹c z miejsca. – Osobiœcie uwa¿am, ¿e wy³¹czenie ich z walki w zupe³noœci go zadowoli³o. A teraz panowie wybacz¹, ale muszê siê zaj¹æ dowodzeniem. Kiedy admira³ wyszed³, Lando westchn¹³ z rezygnacj¹. – No to koniec – rzuci³, zbieraj¹c swoje notatki. – Proszê siê nie martwi栖 próbowa³ go pocieszyæ Bel Iblis. Wsta³ z krzes³a i przeci¹gn¹³ siê. – Tu chodzi nie tyle o pana i Miasto Nomadów, co o mnie. Drayson zawsze uwa¿a³, ¿e przeciwstawienie siê Mon Mothmie to niemal tyle samo co kolaboracja z Imperium. I najwyraŸniej w dalszym ci¹gu jest tego zdania. – Zdawa³o mi siê, ¿e pan i Mon Mothma doszliœcie jakoœ do porozumienia – stwierdzi³ Lando, podnosz¹c siê z miejsca. – W zasadzie tak – wzruszy³ ramionami senator. Okr¹¿y³ stó³ i skierowa³ siê do drzwi. – Prawie tak. Zaproponowa³a mi powrót do Nowej Republiki, ja przyj¹³em to zaproszenie i pozornie wszystko jest dobrze.

119

Ale wspomnienia nie umar³y. – Nieznacznie skrzywi³ usta. – I muszê przyznaæ, ¿e moje odejœcie z Sojuszu po zniszczeniu Alderaanu mog³o zostaæ przyjête nieco bardziej dyplomatycznie. Mieszka pan na piêtrze dla goœci rz¹dowych? – Tak, a pan? – Ja równie¿. ChodŸmy, odprowadzê pana. Wyszli z sali konferencyjnej i skierowali siê ³ukowato sklepionym korytarzem w stronê wind sieciowych. – Myœli pan, ¿e on zmieni zdanie? – zagadn¹³ Lando. – Drayson? – Bel Iblis pokrêci³ g³ow¹. – Nie s¹dzê. Jeœli nie uda nam siê wydostaæ z centrum dowodzenia Mon Mothmy i nak³oniæ jej do wys³uchania pana, to pozostaje tylko mieæ nadziejê, ¿e w ci¹gu najbli¿szych dni wróci na Coruscant Ackbar. Pomijaj¹c ju¿ znaczenie Miasta Nomadów, uwa¿am, ¿e admira³ ma wobec pana pewien d³ug wdziêcznoœci. Calrissianowi stanê³a przed oczami ta nieprzyjemna scena, kiedy oznajmi³ Ackbarowi, ¿e rezygnuje ze stopnia genera³a. – Wdziêcznoœæ nic tu nie pomo¿e, jeœli Ackbar dojdzie do wniosku, ¿e Thrawn szykuje jakiœ podstêp – powiedzia³ g³oœno. – Ju¿ raz siê sparzy³, przy okazji Sluis Van. – To prawda – przyzna³ genera³. Zerkn¹³ w g³¹b poprzecznego korytarza, który w³aœnie mijali, a kiedy siê z powrotem odwróci³, Lando dostrzeg³ na jego twarzy cieñ niepokoju. – A wszystko jeszcze dodatkowo komplikuje obecnoœæ tego ród³a Delta, które Imperium zainstalowa³o w pa³acu. To, ¿e Thrawn nie wi¹¿e obecnie z Nkllonem ¿adnych konkretnych planów, nie oznacza bynajmniej, i¿ dowiedziawszy siê, co zamierzamy zrobiæ, naprêdce czegoœ nie wymyœli. – Nie musi siê dowiedzie栖 stwierdzi³ Calrissian. – Wie pan, to ród³o Delta nie jest wszechwiedz¹ce. Mimo jego dzia³alnoœci Han i Leia zdo³ali przeprowadziæ kilka wa¿nych misji. – Co po raz kolejny dowodzi wyj¹tkowej prê¿noœci ma³ych grup. Niemniej jednak dobrze by³oby jak najszybciej zlokalizowaæ i wyeliminowaæ ten przeciek. Kiedy mijali nastêpny korytarz, Bel Iblis omiót³ go badawczym spojrzeniem. Tym razem na jego twarzy wyraŸnie pojawi³ siê wyraz niepokoju. – Coœ nie w porz¹dku? – spyta³ cicho Lando. – Nie jestem pewien. Ale nie s¹dzi pan, ¿e w tej czêœci pa³acu powinni byæ jacyœ stra¿nicy? Calrissian rozejrza³ siê niespokojnie. Rzeczywiœcie, oprócz nich nie by³o tu ¿ywej duszy.

120

– A mo¿e tego wieczora z uwagi na przyjêcie dla goœci z Sarkan wszystkich oddelegowano na dó³? – Wczeœniej ich tu widzia³em – stwierdzi³ genera³. – Po wyjœciu z mego apartamentu natkn¹³em siê co najmniej na dwóch stra¿ników. Lando obejrza³ siê za siebie i poczu³ nieprzyjemny dreszcz. – W takim razie co siê z nimi sta³o? – Nie mam pojêcia. – Bel Iblis wzi¹³ g³êboki oddech. – Podejrzewam, ¿e nie jest pan uzbrojony? Calrissian pokrêci³ przecz¹co g³ow¹. – Blaster zostawi³em w pokoju. Nie s¹dzi³em, ¿e mo¿e mi byæ tutaj potrzebny. – I pewnie nie bêdzie – rzek³ uspokajaj¹co senator. Rozgl¹daj¹c siê doko³a, wsun¹³ praw¹ d³oñ pod kurtkê. – Wyjaœnienie tej sytuacji jest zapewne proste i zupe³nie niewinne. – Na pewno – rzuci³ Calrissian, wyjmuj¹c komunikator. – Zadzwonimy do centrali i dowiemy siê, o co chodzi. – W³¹czy³ nadajnik… i natychmiast go wy³¹czy³, gdy¿ z g³oœnika rozleg³ siê cichy pisk œwiadcz¹cy o tym, ¿e rozmowy s¹ zak³ócane. – Obawiam siê, ¿e wyjaœnienie tej zagadki nie jest jednak takie proste – stwierdzi³ ponuro. Po¿a³owa³, ¿e nie ma w rêku blastera. – I co teraz? – Musimy znaleŸæ jakiœ sposób, by zaalarmowaæ Stra¿ Pa³acow¹ – zdecydowa³ Bel Iblis, rozgl¹daj¹c siê woko³o. – No dobrze. Windy sieciowe na nic siê nam w tej chwili nie zdadz¹, obs³uguj¹ jedynie piêtra mieszkalne. Ale na koñcu korytarza znajduj¹ siê schody, które prowadz¹ do centralnej czêœci pa³acu. Spróbujemy siê tam dostaæ. – W porz¹dku. Ale najpierw wst¹pmy mo¿e do mojego pokoju po blaster. – Dobry pomys³ – zgodzi³ siê genera³. – Miniemy windy sieciowe… Schody s¹ tam. Za³atwimy to szybko i po cichu. Na schodach, podobnie jak w korytarzu, nie by³o ¿ywego ducha. Ale wychodz¹c z klatki schodowej, senator zatrzyma³ siê raptownie i ostrzegawczo uniós³ d³oñ. Lando przysun¹³ siê do niego i wyjrza³ zza rogu. Przed nimi, posuwaj¹c siê ostro¿nie w g³¹b korytarza, sz³a samotna, szczup³a kobieta o ognistorudych w³osach, z ma³ym blasterem gotowym do strza³u. By³a to Mara Jade. Bel Iblis niemal bezszelestnie wyj¹³ swój blaster i ruszaj¹c za ni¹, gestem rêki nakaza³ Calrissianowi, by szed³ za nim. Nim dziewczyna dotar³a do koñca korytarza, znaleŸli siê tu¿ za ni¹. Mara zatrzyma³a siê i ostro¿nie wyjrza³a zza rogu…

121

– No dobra, Jade – powiedzia³ cicho genera³, unosz¹c blaster. – Tylko spokojnie. Zabawa skoñczona. Przez u³amek sekundy Lando by³ pewien, ¿e Mara spróbuje im siê jakoœ przeciwstawiæ. Odwróci³a g³owê i spojrza³a przez ramiê na swoich oponentów… – Calrissian! – zawo³a³a; w jej g³osie zabrzmia³a wyraŸna ulga, a jednoczeœnie skrywany niepokój. – W pa³acu s¹ szpiedzy Imperium przebrani za Stra¿ Pa³acow¹. W³aœnie widzia³am czterech z nich. – Ciekawe – mrukn¹³ Bel Iblis, przygl¹daj¹c jej siê badawczo. – A dok¹d pani sz³a? – Pomyœla³am, ¿e warto by siê dowiedzieæ, co knuj¹ – odpar³a z sarkazmem. – Chcecie mi pomóc, czy nie? Senator ostro¿nie wyjrza³ zza rogu. – Nikogo tu nie widzê. Pewnie ju¿ zeszli na dó³. Stawiam na centrum dowodzenia albo na to przyjêcie dla goœci z Sarkan. – Nie – zaprzeczy³ energicznie Lando, który zd¹¿y³ ju¿ poj¹æ ca³¹ sytuacjê. – Oni nie zeszli na dó³: poszli na górê. Chc¹ dostaæ bliŸniêta Leii. Mara zaklê³a pod nosem. – Masz racjê. Thrawn obieca³ je temu szalonemu C’baothowi. Na pewno to o nie im chodzi. – Mo¿liwe – stwierdzi³ Bel Iblis. – Panie Calrissian, gdzie jest pañski pokój? – Za tamtymi drzwiami – oznajmi³ Lando i wskaza³ g³ow¹ do ty³u. – Niech pan weŸmie swój blaster – rozkaza³ genera³, ponownie wychylaj¹c siê dyskretnie zza rogu. – Wy oboje pójdziecie tym korytarzem do g³ównych schodów. Sprawdzicie, czy dotarli ju¿ na górê. Mo¿e uda wam siê ostrzec Leiê i jej mê¿a. Ja zejdê na dó³ i spróbujê œci¹gn¹æ jakieœ posi³ki. – Niech pan uwa¿a: u podnó¿a schodów mogli zostawiæ tyln¹ stra¿ – rzuci³a ostrzegawczo Jade. – Wy na pewno natraficie na kogoœ na górze – stwierdzi³ Bel Iblis. – Uwa¿ajcie na siebie. – Senator znowu wyjrza³ zza rogu i po chwili ju¿ go nie by³o. – Zaczekaj tu – zwróci³ siê Lando do Mary. – Zaraz wrócê. – Tylko siê pospiesz. – Jasne. Calrissian pobieg³ w stronê swego pokoju. Otwieraj¹c drzwi, zerkn¹³ na Jade. Dziewczyna sta³a tam, gdzie j¹ przed chwil¹ zostawi³ i ukradkiem spogl¹da³a w g³¹b poprzecznego korytarza. Na jej twarzy malowa³o siê napiêcie, ale jednoczeœnie wyraz jakiejœ dziwnej pustki.

122

Ta twarz… Jakoœ dziwnie znajoma. Lando by³ pewien, ¿e ju¿ j¹ kiedyœ widzia³, ale nie móg³ przywo³aæ z pamiêci czasu ani miejsca tego spotkania. Odpêdzi³ od siebie te myœli. Bez wzglêdu na to, kim Mara by³a w przesz³oœci, nie mia³ teraz czasu, by to roztrz¹saæ. Hanowi, Leii i ich dzieciom grozi³o œmiertelne niebezpieczeñstwo… I to w³aœnie on i Jade mieli ich przed tym uchroniæ. Odwróci³ siê i pospiesznie wszed³ do pokoju. Leio Organo Solo! Leio Organo Solo! ObudŸ siê. Jesteœ w niebezpieczeñstwie. ObudŸ siê. Leio Organo Solo, obudŸ siê… Ksiê¿niczka obudzi³a siê raptownie. Po g³owie wci¹¿ jeszcze ko³ata³o jej siê echo tego uporczywego wo³ania. Zaspana, przez parê sekund nie mog³a sobie przypomnieæ, gdzie w³aœciwie jest. W napiêciu bada³a oczami i zmys³ami Jedi ciemny pokój, staraj¹c siê dociec, gdzie siê znajduje. Kiedy opuœci³y j¹ resztki snu, w pe³ni zda³a sobie sprawê z tego, ¿e jest w swoim apartamencie w Pa³acu Imperialnym. Œpi¹cy obok niej Han mrukn¹³ coœ cicho, przewracaj¹c siê z boku na bok; w drugim koñcu pokoju spa³y w ko³ysce przytulone do siebie bliŸniêta; w s¹siednim pomieszczeniu spa³a Winter – niew¹tpliwie przewija³y jej siê teraz w sennych marzeniach perfekcyjnie wyraŸne obrazy zapisane w jej pamiêci. Zaœ przed drzwiami apartamentu… Zmarszczy³a brwi. Wyczuwa³a na zewn¹trz czyj¹œ obecnoœæ: przed drzwiami sta³a grupka co najmniej piêciu czy szeœciu osób. Zsunê³a siê z ³ó¿ka, machinalnie chwytaj¹c z pod³ogi blaster i miecz œwietlny. To pewnie nic powa¿nego – mo¿e po prostu kilku stra¿ników pa³acowych zatrzyma³o siê na chwilê, by uci¹æ sobie krótk¹ pogawêdkê przed dalszym obchodem. Ale jeœli tak by³o, to ³amali kilka podstawowych zasad reguluj¹cych zachowanie personelu na s³u¿bie. Bêdzie musia³a jakoœ dyplomatycznie, a zarazem surowo ich upomnieæ. St¹paj¹c cicho po grubym dywanie, wymknê³a siê z sypialni i przemierzaj¹c pokój goœcinny, skierowa³a siê w stronê drzwi wyjœciowych. Jednoczeœnie przebiega³a w myœlach techniki Jedi, maj¹ce na celu wyostrzenie zmys³ów. Jeœli nie wychodz¹c z pokoju, zdo³a rozpoznaæ g³osy poszczególnych stra¿ników, to rano bêdzie mog³a porozmawiaæ z ka¿dym z nich z osobna. Nie dotar³a jednak do drzwi. Znajdowa³a siê w³aœnie w po³owie salonu, gdy dziêki wyostrzonemu s³uchowi zarejestrowa³a dochodz¹ce z przodu ciche buczenie. Nadstawi³a uszu, staraj¹c siê nie zwracaæ uwagi na

123

³omotanie w³asnego serca. Odg³os by³ cichy, ale bardzo wyraŸny i Leia mia³a pe³n¹ œwiadomoœæ tego, ¿e ju¿ kiedyœ s³ysza³a coœ podobnego. Po chwili uda³o jej siê zidentyfikowaæ ten niepokoj¹cy dŸwiêk: by³o to buczenie elektronicznego urz¹dzenia do otwierania zamków. Ktoœ chcia³ siê w³amaæ do ich apartamentu. Ksiê¿niczka sta³a jak sparali¿owana. Nagle, ku jej przera¿eniu, zamek w drzwiach ust¹pi³ ze szczêkiem. By³o ju¿ za póŸno na ucieczkê. Zreszt¹ nie mia³a dok¹d uciekaæ. Na szczêœcie budowniczowie wie¿y pomyœleli o tego rodzaju niebezpieczeñstwach. Leia unios³a blaster i, maj¹c nadziejê, ¿e mechanizm wci¹¿ jeszcze dzia³a, dwukrotnie strzeli³a w drzwi. Drewno, które pos³u¿y³o za ich budulec, nale¿a³o do najtwardszych i najbardziej wytrzyma³ych w ca³ej galaktyce, i jej strza³y zapewne utknê³y gdzieœ w jednej czwartej gruboœci. Ale to wystarczy³o: umieszczone w nich czujniki zarejestrowa³y atak. Odg³os strza³ów nie zd¹¿y³ jeszcze przebrzmieæ w uszach ksiê¿niczki, gdy po wewnêtrznej stronie pokoju opad³y z ³oskotem wykonane z grubego metalu drzwi zabezpieczaj¹ce. – Leia? – dobieg³ j¹ z ty³u podenerwowany g³os Hana. – Ktoœ próbuje siê tutaj w³ama栖 poinformowa³a mê¿a. Odwróci³a siê b³yskawicznie i podbieg³a do Hana, który sta³ w drzwiach sypialni z blasterem gotowym do strza³u. – Uda³o mi siê w porê zamkn¹æ drzwi zabezpieczaj¹ce, ale to ich nie powstrzyma. – W ka¿dym razie nie na d³ugo – przyzna³ Solo, obrzucaj¹c ¿onê przenikliwym spojrzeniem. – IdŸ do sypialni i zawiadom pa³acowe s³u¿by specjalne; ja spróbujê ich tu jakoœ zatrzymaæ. – Dobrze. Ale b¹dŸ ostro¿ny: to na pewno coœ powa¿nego. Ledwie wypowiedzia³a te s³owa, gdy ca³y pokój zadr¿a³. Napastnicy najwyraŸniej zrezygnowali z dyskrecji i postanowili rozwaliæ zewnêtrzne drzwi na kawa³ki. – Tak, to rzeczywiœcie coœ powa¿nego. – Han pokiwa³ ponuro g³ow¹. – Zaalarmuj Winter i Threepia i weŸcie bliŸniêta. Musimy coœ szybko postanowiæ. Pierwszy odg³os, który odbi³ siê g³uchym echem w ³ukowato sklepionej klatce schodowej, móg³ byæ odg³osem strza³u z blastera – Mara nie umia³a tego stwierdziæ ze stuprocentow¹ pewnoœci¹. Ale dŸwiêk, który rozleg³ siê kilka sekund póŸniej, nie pozostawia³ ju¿ najmniejszych w¹tpliwoœci. – No, no – mrukn¹³ Calrissian. – Robi siê weso³o. Na schodach rozleg³o siê echo kolejnego strza³u.

124

– To mi wygl¹da na blaster ciê¿kiego kalibru – stwierdzi³a Jade, uwa¿nie nas³uchuj¹c. – Pewnie nie uda³o im siê cichaczem otworzyæ drzwi. – Albo rzeczywiœcie chodzi im jedynie o bliŸniêta – zauwa¿y³ Lando grobowym tonem i odsun¹³ siê od rogu, przy którym siê zatrzymali. – ChodŸmy. – Poczekaj – rzuci³a dziewczyna, chwytaj¹c go za rêkê. Badawczym spojrzeniem obrzuci³a przestrzeñ przed sob¹. Szerokie schody koñczy³y siê na pó³piêtrze ciosan¹ z kamienia balustrad¹. Te, które bieg³y dalej w górê po obu stronach pó³piêtra, by³y spiralnie skrêcone i znacznie wê¿sze. – Ten taras to wymarzone miejsce dla tylnej stra¿y, a nie chcia³abym s³u¿yæ za tarczê strzelnicz¹. Calrissian burkn¹³ coœ pod nosem z dezaprobat¹, ale nie ruszy³ siê z miejsca. Chwilê póŸniej ucieszy³ siê ze swojej decyzji. – Masz racjê, na lewo od schodów ktoœ stoi – szepn¹³. – To znaczy, ¿e po prawej stronie te¿ ktoœ powinien by栖 stwierdzi³a Mara. Us³yszeli echo kolejnego strza³u z blastera. Dziewczyna omiot³a badawczym spojrzeniem zakamarki kamiennej balustrady; wiedzia³a, ¿e ludzie ze s³u¿b specjalnych lubi¹ trzymaæ siê w cieniu… – Rozstawili te¿ po jednym stra¿niku po obu stronach schodów g³ównych – doda³a. – Jakieœ dwa metry od krawêdzi. – Tak, widzê ich. Nie pozbêdziemy siê ich ³atwo. – Lando obejrza³ siê za siebie, na biegn¹ce w górê schody. – No, Belu Iblisie, przyjdŸ wreszcie. – Tak, lepiej, ¿eby siê pospieszy³ – zawtórowa³a mu dziewczyna. Zerkaj¹c ostro¿nie na czterech szpiegów imperialnych, stara³a siê odtworzyæ w pamiêci szczegó³y konstrukcyjne wie¿y. – Drzwi Organy Solo nie wytrzymaj¹ zbyt d³ugo. – A tylna stra¿ z pewnoœci¹ zdo³a nas przez ten czas powstrzyma栖 przytakn¹³ Calrissian. – Chwileczkꅠ– sykn¹³ cicho przez zêby. – Zaczekaj tu, mam pewien pomys³. – Dok¹d idziesz? – spyta³a Jade, gdy Lando odsun¹³ siê od rogu. – Do g³ównego hangaru – odpar³, kieruj¹c siê ku schodom. – Jakiœ czas temu Chewie naprawia³ tam „Soko³a”. Jeœli wci¹¿ tam jest, to mo¿emy spróbowaæ wyci¹gn¹æ ich na zewn¹trz wie¿y. – Niby jak? – docieka³a dziewczyna. – Wie¿a ma okna z pancernego szk³a; próbuj¹c je rozwaliæ, pozabijasz tych, którzy s¹ w œrodku. – Nie bêdê musia³ rozwalaæ okien – uœmiechn¹³ siê chytrze Calrissian. – Leia ma miecz œwietlny. Zajmij siê tymi facetami, dobra? Pêdem zbieg³ po schodach i znikn¹³ Marze z oczu. – Dobra – mruknê³a za nim i z powrotem skupi³a swoj¹ uwagê na czaj¹cych siê przy schodach agentach. Czy ju¿ zauwa¿yli j¹ i Landa?

125

Pewnie tak. Ale w takim razie facet stoj¹cy na lewo od schodów by³ najwyraŸniej zbyt ods³oniêty, by po prostu otworzyæ do niej ogieñ. Có¿, w takim razie chêtnie siê do tego dostosuje. Prze³o¿y³a blaster do lewej rêki, opar³a nadgarstek o kant œciany i wycelowa³a… Nag³y strza³ z przeciwleg³ej klatki schodowej trafi³ w œcianê tu¿ nad jej blasterem; na d³oñ Mary posypa³y siê rozgrzane kawa³eczki kamiennego muru. – Psiakrew! – warknê³a, cofaj¹c rêkê i strz¹saj¹c od³amki. A zatem chcieli j¹ wzi¹æ sposobem? Dobrze: ona te¿ ma na nich sposób. Poprawi³a uchwyt na blasterze i ostro¿nie podsunê³a siê do rogu… Ocali³o jej ¿ycie nag³e przeczucie niebezpieczeñstwa. Upad³a na jedno kolano i niemal w tej samej chwili miejsce, gdzie przed u³amkiem sekundy znajdowa³a siê jej g³owa, przeciê³y oddane prosto z przodu dwa strza³y z blastera. Natychmiast pad³a na pod³ogê i, le¿¹c na boku, odtworzy³a tor lotu pocisku. Korytarzem biegn¹cym naprzeciwko schodów bezszelestnie zbli¿a³o siê do niej dwóch mê¿czyzn. Przekrêcaj¹c siê z boku na brzuch, odda³a dwa szybkie, ale niecelne strza³y. Ujê³a blaster w obie rêce i, staraj¹c siê nie zwracaæ uwagi na padaj¹ce coraz bli¿ej strza³y, wycelowa³a w napastnika po prawej stronie i dwukrotnie strzeli³a. Mê¿czyzna drgn¹³ i zwali³ siê na pod³ogê; odruchowo zacisn¹³ rêkê na spuœcie blastera i przez chwilê chaotyczne strza³y razi³y sufit. Dziewczyna nakierowa³a lufê blastera na drugiego napastnika. Tu¿ obok ucha Mary rozleg³ siê œwist strza³u, a po chwili kolejny – jeszcze bli¿ej, gdy nieprzyjacielowi uda³o siê lepiej namierzyæ jej pozycjê… Niespodziewanie przestrzeñ nad g³ow¹ dziewczyny wype³ni³ deszcz ognia z blasterów. Posuwaj¹cy siê w jej stronê agent Imperium natychmiast run¹³ ciê¿ko na ziemiê. Odwróciwszy g³owê, Jade zobaczy³a, ¿e z do³u biegnie po schodach szeœciu stra¿ników pa³acowych z blasterami gotowymi do strza³u. Za nimi pod¹¿a³ Bel Iblis. – Nic pani nie jest?! – zawo³a³ z niepokojem. – Nie, wszystko w porz¹dku – mruknê³a, odsuwaj¹c siê nieco od rogu. A by³ ju¿ po temu najwy¿szy czas, gdy¿ czaj¹cy siê na pó³piêtrze ludzie Imperium, zauwa¿ywszy, ¿e ich atak z zaskoczenia spali³ na panewce, otworzyli gwa³towny ogieñ. Mara podnios³a siê z pod³ogi, staraj¹c siê kryæ przed strza³ami. – Calrissian zszed³ na dó³, do hangaru – poinformowa³a genera³a, przekrzykuj¹c huk kanonady. – Tak, wiem. Spotkaliœmy go na schodach. – Senator skin¹³ g³ow¹ na stra¿ników. – A co siê tutaj dzia³o?

126

– Dwóch goœci trochê siê spóŸni³o na przyjêcie – odpar³a dziewczyna, wskazuj¹c korytarz. – Pewnie wracali z dzia³u ³¹cznoœci. Ich przyjaciele na pó³piêtrze starali siê odwróciæ moj¹ uwagê, by tamci mogli mnie podejœæ. I prawie im siê to uda³o. – Cieszê siê, ¿e wszystko zakoñczy³o siê pomyœlnie – stwierdzi³ Bel Iblis. – Poruczniku? – zwróci³ siê do mê¿czyzny stoj¹cego za plecami Mary. – Sprawa jest powa¿na – oznajmi³ podniesionym g³osem oficer Stra¿y Pa³acowej. – Ju¿ rozkazaliœmy sprowadziæ ze zbrojowni dzia³ko blasterowe; kiedy tylko tu dotrze, wykurzymy ich z pó³piêtra. Ale do tego czasu mo¿emy ich jedynie wi¹zaæ ogniem i mieæ nadziejê, ¿e pope³ni¹ jakiœ b³¹d. Bel Iblis pokiwa³ w zadumie g³ow¹ i zacisn¹³ usta. W jego oczach malowa³o siê napiêcie. Mara dobrze zna³a ten wyraz twarzy, chocia¿ widywa³a go niezwykle rzadko, i to jedynie u najwytrawniejszych dowódców wojskowych – by³o to skupienie wodza, który ma pos³aæ swoich ludzi na œmieræ. – Nie mo¿emy czeka栖 oznajmi³ stanowczo, choæ z wyraŸnym napiêciem w g³osie. – Ci na górze z pewnoœci¹ otworz¹ do tego czasu drzwi pokoju Leii. Musimy siê z nimi rozprawiæ od razu. Dowódca oddzia³u stra¿y wzi¹³ g³êboki oddech. – Tak jest. No dobra, ch³opaki, s³yszeliœcie, co powiedzia³ pan genera³. Spróbujmy znaleŸæ jak¹œ os³onê i ruszajmy. – Nie zd¹¿¹ ich w porê za³atwi栖 rzuci³a cicho Jade, podchodz¹c do Bela Iblisa. – Zdajê sobie z tego sprawꠖ rzek³ senator zd³awionym g³osem. – Ale im wiêcej ich teraz sprz¹tniemy, tym ³atwiej poradzimy sobie z tymi, którzy zejd¹ z góry. – Spojrza³ w g³¹b korytarza i niemal szeptem doda³:  – Kiedy bêd¹ mieli zak³adników. Umilk³y ostatnie strza³y z blasterów, rozleg³ siê jakiœ metaliczny ³oskot i po chwili zapad³a cisza. – O rety! – jêkn¹³ Threepio ze swojego k¹ta, gdzie siê zaszy³, aby jak najmniej rzucaæ siê w oczy. – Zdaje mi siê, ¿e puœci³y drzwi bezpieczeñstwa. – Dobrze, ¿e tu jesteœ, by nam o tym powiedzie栖 stwierdzi³ Han poirytowanym tonem. Gor¹czkowym spojrzeniem obrzuci³ pokój Winter. Leia wiedzia³a, ¿e nic ju¿ nie wymyœli: wszystko, co mog³oby stanowiæ jak¹œ os³onê, zosta³o wykorzystane. £ó¿ko i komodê Winter przysunêli do dwojga drzwi wychodz¹cych z pokoju; szafê zaci¹gnêli pod okno i u³o¿yli na boku, aby s³u¿y³a za prowizoryczn¹ barykadê. I to ju¿ by³o wszystko.

127

Pozostawa³o im jedynie bezczynnie czekaæ, a¿ napastnicy wedr¹ siê do œrodka przez jedne lub drugie drzwi. Ksiê¿niczka odetchnê³a g³êboko, staraj¹c siê uspokoiæ ³omotanie serca. Od czasu pierwszego ataku na Bimmisaari zd¹¿y³a siê ju¿ przyzwyczaiæ do tego, ¿e Imperium poluje na ni¹, by j¹ porwa栖 nie by³a to mo¿e mi³a œwiadomoœæ, ale po tylu latach tocz¹cej siê nieustannie wojny jakoœ siê z tym oswoi³a. Tym razem jednak by³o inaczej. Tym razem Imperium nie polowa³o na ni¹ i jej nie narodzone dzieci, ale chcia³o porwaæ jej niemowlêta. Ludzie Thrawna zamierzali odebraæ jej te maleñstwa i ukryæ tak, by ju¿ nigdy nie zdo³a³a ich odnaleŸæ. Zacisnê³a rêkê na mieczu œwietlnym. Nie. Tak siê nie stanie. Nie dopuœci do tego. Z zewn¹trz dolecia³ dŸwiêk pêkaj¹cego drewna. – No, to ju¿ po kanapie – mrukn¹³ Han. Us³yszeli kolejny trzask… – A teraz posz³o krzes³o. Zreszt¹ i tak nie s¹dzi³em, ¿e te meble ich powstrzymaj¹. – W ka¿dym razie warto by³o spróbowa栖 zauwa¿y³a ksiê¿niczka. – Tak – prychn¹³ Solo. – Pamiêtasz? Ju¿ dawno ci mówi³em, ¿e powinniœmy sobie kupiæ wiêcej mebli. Leia uœmiechnê³a siê blado i œcisnê³a mê¿a za rêkê. W trudnych sytuacjach Han zawsze potrafi³ roz³adowaæ napiêcie. – Nic takiego nie mówi³eœ. Poza tym i tak wiecznie jesteœ poza domem. – Spojrza³a na Winter, która siedzia³a na pod³odze pod oknem z pancernego szk³a. Na rêkach trzyma³a przytulone do niej bliŸniêta. – Co z nimi? – Chyba siê budz¹ – poinformowa³a szeptem kobieta. – Tak, rzeczywiœcie – potwierdzi³a ksiê¿niczka. Jednoczeœnie siêgnê³a do nich umys³em, staraj¹c siê dodaæ im otuchy. – Postaraj siê, ¿eby by³y cicho – rzuci³ pó³g³osem Han. – Nie chcielibyœmy u³atwiaæ zadania tym facetom za drzwiami. Leia skinê³a g³ow¹ i poczu³a, ¿e na nowo ogarnia j¹ strach. Z obu sypialni – ich i Winter – mo¿na by³o wyjœæ jedynie do salonu; a zatem szanse na to, ¿e napastnicy od razu wybior¹ drzwi, za którymi kryj¹ siê ich ofiary, by³y jak jeden do dwóch. Gdyby siê pomylili i zdecydowali rozwaliæ drzwi do s¹siedniej sypialni, oblê¿eni zyskaliby trochê czasu. Nie by³o to mo¿e wiele, ale te dodatkowe kilka minut mog³o zadecydowaæ o ich ¿yciu lub œmierci. Od strony ich pokoju dobieg³ odg³os strza³u z ciê¿kiego blastera; ksiê¿niczka odetchnê³a swobodniej. Ale tylko na chwilê. U³amek sekun-

128

dy póŸniej dŸwiêk siê powtórzy³; tym razem dochodzi³ jednak zza drzwi sypialni, w której siê znajdowali. Stan¹wszy przed dylematem, które drzwi wybraæ, napastnicy postanowili rozwaliæ jedne i drugie. Leia skierowa³a wzrok na mê¿a; ich spojrzenia siê spotka³y. – To i tak nieco spowolni ich dzia³ania – próbowa³ uspokoiæ Leiê Han, choæ sam czu³ siê raczej niepewnie. Musz¹ podzieliæ si³ê ognia. Mamy jeszcze trochê czasu. – Gdybyœmy chocia¿ wiedzieli, jak go wykorzysta栖 westchnê³a ksiê¿niczka, rozgl¹daj¹c siê bezradnie po pokoju. Lata przemieszczania siê po ca³ej galaktyce z rebelianck¹ Sekcj¹ Zaopatrzenia i Zdobywania Informacji nauczy³y Winter podró¿owania bez zbêdnego baga¿u i w sypialni nie by³o ju¿ dos³ownie nic, co mogliby wykorzystaæ. Na zewn¹trz posypa³ siê kolejny grad strza³ów, a potem rozleg³ siê cichy trzask. Drewniane drzwi sypialni d³ugo nie wytrzymaj¹ tej kanonady, a potem napastnikom pozostan¹ ju¿ do sforsowania jedynie wewnêtrzne drzwi bezpieczeñstwa. Leia z rosn¹c¹ panik¹ po raz kolejny omiot³a wzrokiem pokój. Szafa, ³ó¿ko, komoda – nic wiêcej. Pozosta³y jedynie drzwi bezpieczeñstwa, okna z pancernego szk³a i go³e œciany. Go³e œciany… Nagle przypomnia³a sobie o mieczu œwietlnym, który kurczowo œciska³a w d³oni. – Han, a mo¿e po prostu wyjdziemy st¹d? – zaproponowa³a, czuj¹c nag³y przyp³yw nadziei. – Za pomoc¹ miecza œwietlnego mogê wyci¹æ w œcianie przejœcie do nastêpnego apartamentu. I wcale nie musimy na tym poprzestaæ: nim rozwal¹ te drzwi, my bêdziemy ju¿ w drugiej czêœci pa³acu. – Tak, mnie to te¿ przysz³o do g³owy – odpar³ Solo zd³awionym g³osem. – Szkopu³ w tym, ¿e oni pewnie równie¿ o tym pomyœleli. Leia z trudem prze³knê³a œlinê. Tak, wys³annicy Imperium z pewnoœci¹ s¹ przygotowani na taki manewr. – To mo¿e w takim razie zejdziemy na dó³? – nie dawa³a za wygran¹. – Albo pójdziemy na górê? S¹dzisz, ¿e przysz³o im do g³owy, i¿ moglibyœmy uciec przez sufit? – Widzia³aœ przecie¿ Thrawna w akcji – ostudzi³ jej zamiary Han. Ksiê¿niczka westchnê³a ciê¿ko i poczu³a, ¿e opuszczaj¹ j¹ resztki nadziei. Han mia³ racjê. Jeœli wielki admira³ osobiœcie zaplanowa³ ten atak, to równie dobrze mogli od razu otworzyæ drzwi bezpieczeñstwa i siê poddaæ. Bez wzglêdu na to, co teraz wymyœl¹, ka¿dy ich ruch zosta³ ju¿ zawczasu przewidziany i na ka¿d¹ okazjê wróg mia³ opracowany odpowiedni plan dzia³ania. 9 – Ostatni rozkaz

129

– Nie – powiedzia³a g³oœno, krêc¹c energicznie g³ow¹. – On nie jest nieomylny. Ju¿ zdarza³o nam siê go przechytrzyæ i teraz te¿ mo¿emy tego dokonaæ. – Spojrza³a na Winter i dzieci wci¹¿ œpi¹ce pod oknem w jej ramionach. Okno… – Dobrze – doda³a w zamyœleniu. – A jeœli wyjdziemy st¹d przez okno? – Przez okno, ale dok¹d?! – zdumia³ siê Solo. – Wszystko jedno. – Blastery na zewn¹trz ³omota³y teraz w drzwi bezpieczeñstwa. – Na górê, na dó³, w bok – wszystko jedno. Han w dalszym ci¹gu nie by³ przekonany. – Kochanie, chyba wiesz, ¿e te œciany to g³adki kamienny mur. Nawet Chewie nie móg³by siê po nich wspi¹æ bez specjalnego sprzêtu. – Dlatego w³aœnie nie przyjdzie im do g³owy, ¿e moglibyœmy tamtêdy uciec – stwierdzi³a Leia, ponownie zerkaj¹c na okno. – Mo¿e uda mi siê wyci¹æ mieczem œwietlnym jakieœ oparcie dla r¹k i nóg… – Urwa³a i utkwi³a czujny wzrok w oknie. To nie by³a gra œwiate³: rzeczywiœcie dostrzeg³a na zewn¹trz reflektory zbli¿aj¹cego siê statku. – Han… Solo odwróci³ siê we wskazanym kierunku. – No, no – mrukn¹³. – Towarzystwo siê powiêksza. Œwietnie, nie ma co. – A mo¿e to pomoc? – podsunê³a niepewnie ksiê¿niczka. – W¹tpiꠖ pokrêci³ g³ow¹ Han, wpatruj¹c siê w zbli¿aj¹ce siê œwiat³a. – Zaczêli strzelaæ dopiero kilka minut temu. Zaraz, zaraz… Leia spojrza³a przez okno. Œwiat³a statku zaczê³y wyraŸnie mrugaæ i ksiê¿niczka bezskutecznie stara³a siê dopasowaæ nadawan¹ wiadomoœæ do kodu, który zna³a… – Kapitanie Solo! – odezwa³ siê Threepio, wyraŸnie podekscytowany. – Jak panu wiadomo, umiem siê biegle porozumiewaæ w ponad szeœciu milionach ró¿nych form komunikacji… – To Chewie – przerwa³ mu Han. Podniós³ siê z ziemi i stan¹wszy przed oknem, zacz¹³ machaæ obiema rêkami. – …i ten sygna³ przypomina szyfr, jakiego zawodowi gracze w sabaka u¿ywaj¹ w sytuacji, gdy… – ci¹gn¹³ Threepio. – Musimy rozwaliæ to okno – oznajmi³ Solo, zerkaj¹c szybko na drzwi. – Leia? – Jasne. – Ksiê¿niczka od³o¿y³a blaster i œciskaj¹c w rêku miecz œwietlny, wsta³a z pod³ogi. – …gdy przeciwnicy oszukuj¹ w grze… – Zamknij siê, Z³ota Tyczko – warkn¹³ Solo, prêdko pomagaj¹c Winter z bliŸniêtami w ramionach odsun¹æ siê od okna. Reflektory statku zbli¿a³y siê szybko i w s³abej poœwiacie miasta Leia mog³a ju¿ teraz roz-

130

poznaæ sylwetkê „Soko³a”. Nagle przypomnia³a jej siê zasadzka na Bpfassh, kiedy Noghri – aby j¹ porwa栖 u¿yli na przynêtê fa³szywego „Soko³a”. Ale przecie¿ Imperium nie wpad³oby chyba na pomys³, by pos³u¿yæ siê szyfrem stosowanym przez graczy w sabaka…? Chyba ¿e… Jednak w tej chwili to i tak nie mia³o wiêkszego znaczenia. Wola³a stawiæ czo³o nieprzyjacio³om na pok³adzie ich statku, ni¿ siedzieæ tu z za³o¿onymi rêkami i czekaæ, a¿ sami po ni¹ przyjd¹. A poza tym nim wejd¹ na pok³ad, powinna wyczuæ, czy na statku jest Chewbacka, czy te¿ nie. Podesz³a do okna, zapali³a miecz œwietlny i unios³a go do góry… W tej samej chwili us³ysza³a za plecami potê¿ny huk i drzwi bezpieczeñstwa ust¹pi³y z ³oskotem. Leia odwróci³a siê raptownie. Poprzez k³êby dymu dostrzeg³a dwóch mê¿czyzn, którzy odsunêli komodê i przypadli do ziemi. W tej samej chwili Han z³apa³ j¹ za rêkê i œci¹gn¹³ na pod³ogê. Rzêsisty deszcz ognia zaporowego spad³ na œcianê i na okno. Ksiê¿niczka pospiesznie zgasi³a miecz œwietlny i chwyci³a blaster. Skulony za szaf¹ Han, nie zwa¿aj¹c na niebezpieczeñstwo, zacz¹³ siê ostrzeliwaæ. W drzwiach pojawi³o siê czterech kolejnych napastników i gwa³towny atak na szafê jeszcze przybra³ na sile. Leia zacisnê³a zêby i, korzystaj¹c z wieloletniej praktyki i Mocy, tak¿e otworzy³a ogieñ. Jednoczeœnie ani na chwilê nie opuszcza³a jej œwiadomoœæ, ¿e ich obrona jest najzupe³niej daremna. Im d³u¿ej trwa³a ta strzelanina, tym wiêksze by³y szanse na to, ¿e jakaœ zb³¹kana seria zrani któreœ z dzieci… Nagle, zupe³nie nieoczekiwanie, poczu³a w swoim umyœle czyj¹œ obecnoœæ – jakby ktoœ próbowa³ jej coœ zasugerowaæ; by³a to swoista proœba czy raczej ¿¹danie, aby… Leia wziê³a g³êboki oddech. – Przestañcie! – zawo³a³a, przekrzykuj¹c bitewny ha³as. – Przerwaæ ogieñ. Poddajemy siê. Kanonada nieco os³ab³a, a po chwili blastery umilk³y na dobre. Ksiê¿niczka po³o¿y³a broñ na wierzchu pogruchotanej szafy i unios³a rêce do góry. Dwaj napastnicy podnieœli siê ostro¿nie z pod³ogi i ruszyli w jej kierunku. Leia stara³a siê nie patrzeæ na mê¿a, na którego twarzy malowa³o siê zdumienie i niedowierzanie. Na skutek skoncentrowanego ognia Stra¿y Pa³acowej balustrada w pobli¿u prawej czêœci schodów w jednej chwili zamieni³a siê w chmurê kurzu i kupê kamieni. Czaj¹cy siê na pó³piêtrze wys³annicy Imperium tak¿e odpowiedzieli ogniem, rani¹c jednego ze stra¿ników. Mara wyjrza³a

131

ostro¿nie zza rogu, próbuj¹c coœ dojrzeæ poprzez stos ruin i oœlepiaj¹ce b³yski blasterów. Chcia³a sprawdziæ, czy w tym ca³ym zamieszaniu uda³o im siê sprz¹tn¹æ ¿o³nierza Imperium, na którego polowali. Okaza³o siê, ¿e tak. Z tumanu dymu wy³owi³a zarys jego osmalonego cia³a. – Jednego ju¿ za³atwili – poinformowa³a Bela Iblisa. – Zosta³o jeszcze trzech. – No i ci wszyscy tam na górze – przypomnia³ mê¿czyzna z ponur¹ min¹. – Miejmy nadziejê, ¿e legendarne szczêœcie Hana obejmie tak¿e Leiê, dzieci i wszystkich, których porywacze wezm¹ jako zak³adników. – Ju¿ po raz drugi wspomina pan o zak³adnikach – zauwa¿y³a dziewczyna. – Tarcza z zak³adników to dla nich jedyna szansa na to, by siê st¹d wydosta栖 stwierdzi³ senator, wzruszaj¹c ramionami. – Jestem pewien, ¿e zdaj¹ sobie z tego sprawê. Ewentualnie mog¹ jeszcze próbowaæ uciec w górê, ale ju¿ poleci³em Calrissianowi, by zebra³ garstkê myœliwców, które zamkn¹ przestrzeñ powietrzn¹ nad pa³acem. W sytuacji kiedy zablokowaliœmy windy, pozostaj¹ im jedynie te schody. Wpatruj¹c siê w genera³a, Mara nagle poczu³a, ¿e przeszy³ j¹ zimny dreszcz. Z powodu poœpiechu i ogólnego zamieszania, jakie zapanowa³y w zwi¹zku z ca³¹ spraw¹, nie mia³a nawet czasu, by g³êbiej rozwa¿yæ to, co zasz³o. Ale teraz s³owa Bela Iblisa i jej w³asne, odleg³e wspomnienia sprawi³y, ¿e ujrza³a wszystko w innym œwietle. Przez d³u¿sz¹ chwilê trwa³a w zamyœleniu, rozwa¿aj¹c, czy to, co przysz³o jej do g³owy, jest prawd¹, czy tylko jej wymys³em. Ale wszystko do siebie pasowa³o i jawi³o siê jej jako logiczna, b³yskotliwie zaplanowana akcja, nosz¹ca wyraŸne znamiona ingerencji wielkiego admira³a Thrawna. Tak to nale¿a³o rozumieæ. I wszystko by siê uda³o… gdyby nie jedno drobne przeoczenie. Thrawn najwyraŸniej nie wiedzia³, ¿e ona tu jest. Albo po prostu nie wierzy³, ¿e naprawdê by³a Rêk¹ Imperatora. – Nied³ugo wrócꠖ rzuci³a do Bela Iblisa i pogna³a w g³¹b korytarza. Skrêci³a w jego boczn¹ odnogê i zaczê³a siê bacznie przygl¹daæ biegn¹cemu pod sufitem rzeŸbionemu fryzowi. Gdzieœ tu powinien siê znajdowaæ dyskretny znak, którego szuka³a. Tak. Zatrzyma³a siê w miejscu, które dla postronnego obserwatora niczym nie ró¿ni³o siê od innych. Rozejrza³a siê bacznie po korytarzu. Nawet jeœli Skywalker i Organa Solo tak g³adko zaakceptowali jej przesz³oœæ, to nie mia³a w¹tpliwoœci co do tego, ¿e inni nie potraktowaliby tej wiadomoœci tak beztrosko. Ale na korytarzu nie by³o ¿ywego ducha.

132

Siêgnê³a rêk¹ do fryzu i wsunê³a dwa palce w odpowiednie zag³êbienia, czekaj¹c, a¿ ciep³o jej d³oni przeniknie do umieszczonych tam czujników. Po chwili fragment œciany otworzy³ siê z cichym szczêkiem. Dziewczyna wœlizgnê³a siê do œrodka, zasunê³a za sob¹ p³ytê œcienn¹ i rozejrza³a siê doko³a. Tajne przejœcia Imperatora, zbudowane mniej wiêcej równolegle do szybów wind sieciowych, z koniecznoœci w¹skie i ciasne. Ale wyposa¿ono je w odpowiednie oœwietlenie, wentylatory poch³aniaj¹ce kurz i œciany dŸwiêkoch³onne. A co wa¿niejsze, id¹c têdy mog³a omin¹æ przyczajonych na pó³piêtrze agentów Imperium. W ci¹gu dwóch minut przeby³a trzy kondygnacje i znalaz³a siê przy zamaskowanych drzwiach, które wychodzi³y na piêtro Organy Solo. Chc¹c siê przygotowaæ do walki, kilka razy odetchnê³a g³êboko, po czym wymknê³a siê na korytarz. Jako ¿e trzy piêtra ni¿ej toczy³a siê za¿arta walka, Mara podejrzewa³a, ¿e w pobli¿u apartamentu Leii zastanie dodatkow¹ tyln¹ stra¿. I rzeczywiœcie, nie myli³a siê: odwróceni plecami do niej, pod œcian¹ klêczeli dwaj mê¿czyŸni w uniformach Stra¿y Pa³acowej, jakie wczeœniej widzia³a u ich kompanów. Ca³¹ uwagê skupili na obserwowaniu koñca korytarza. Dochodz¹cy z przeciwnej strony huk ognia z ciê¿kich blasterów ca³kowicie zag³usza³ odg³os jej cichych kroków i mê¿czyŸni najprawdopodobniej w ogóle nie zdawali sobie sprawy z obecnoœci osoby, z której rêki parê sekund póŸniej ponieœli œmieræ. Mara b³yskawicznie sprawdzi³a, czy przeciwnicy istotnie zostali ca³kowicie wyeliminowani z walki, i pospieszy³a korytarzem w kierunku apartamentu Organy Solo. Dotar³a tam i w³aœnie zaczê³a siê przedzieraæ przez resztki roz³upanych zewnêtrznych drzwi, gdy dochodz¹cy ze œrodka ³oskot strza³ów z blastera zag³uszy³a potê¿na eksplozja. Zacisnê³a zêby, s³ysz¹c, ¿e kanonadzie napastników odpowiedzia³y blastery obroñców. Je¿eli nie szukaj¹c ¿adnej os³ony, wpadnie teraz do apartamentu, czeka j¹ niechybna œmieræ. Jeœli z kolei bêdzie siê poruszaæ zbyt ostro¿nie, to ktoœ w œrodku mo¿e zgin¹æ, nim Mara zd¹¿y oddaæ strza³. Chyba ¿e… Leio Organo Solo, zawo³a³a w myœlach, siêgaj¹c Moc¹ na zewn¹trz jak wtedy, gdy Calrissian poszed³ do swojego pokoju po blaster. Nie by³a jednak przekonana, czy ksiê¿niczka j¹ us³yszy. To ja, Mara. Zachodzê ich od tylu. Poddajcie siê. Czy pani mnie s³yszy? Poddajcie siê. Poddajcie siê. Poddajcie siê. Przystaj¹c przy zewnêtrznych drzwiach, us³ysza³a wo³anie Leii, która stara³a siê przekrzyczeæ huk broni. – Przestañcie! Przerwaæ ogieñ. Poddajemy siê.

133

Jade ostro¿nie wsunê³a g³owê do pokoju i zobaczy³a napastników: czterech sta³o lub klêcza³o przy osmalonych framugach drzwi sypialni, z blasterami skierowanymi na obroñców. Dwóch pozosta³ych, nieco bardziej w œrodku, w³aœnie podnosi³o siê z pod³ogi. ¯aden z imperialnych agentów nawet nie patrzy³ w jej kierunku. Dziewczyna uœmiechnê³a siê krzywo, starannie wycelowa³a broñ i otworzy³a ogieñ. Zdo³a³a powaliæ dwóch mê¿czyzn, nim pozostali w ogóle zdali sobie sprawê z jej obecnoœci. Trzeci pad³, próbuj¹c siê odwróciæ w jej stronê. Czwarty ju¿ prawie sk³ada³ siê do strza³u, gdy salwa z sypialni pozbawi³a go ¿ycia. Piêæ sekund póŸniej by³o ju¿ po wszystkim. Z ca³ej grupy napastników ocala³ tylko jeden, ale jego stan by³ bardzo ciê¿ki. – S¹dzimy, ¿e to dowódca – poinformowa³ Hana Bel Iblis, gdy szli korytarzem w stronê skrzyd³a szpitalnego. – Wstêpnie ustaliliœmy, ¿e jest to niejaki major Himron. Ale bêdziemy to mogli potwierdziæ dopiero wtedy, gdy odzyska przytomnoœæ. O ile w ogóle j¹ odzyska. Solo pokiwa³ g³ow¹ i rzuci³ szybkie spojrzenie dwóm rozgl¹daj¹cym siê badawczo stra¿nikom, których w³aœnie mijali. Jeœli nawet ten wypadek nie zaowocuje ¿adnymi konkretnymi posuniêciami, to przynajmniej przyczyni siê niew¹tpliwie do zwiêkszenia czujnoœci Stra¿y Pa³acowej. Zreszt¹ by³ ju¿ po temu najwy¿szy czas. – Czy wie pan mo¿e, jak dostali siê do œrodka? – O to w³aœnie zamierzam go zapytaæ w pierwszej kolejnoœci. Ten mê¿czyzna le¿y na oddziale intensywnej terapii. Têdy, proszê. Kiedy Han i Bel Iblis dotarli do drzwi pokoju chorego, zastali tam Landa i jednego z lekarzy. – Wszyscy cali i zdrowi? – zainteresowa³ siê Calrissian, lustruj¹c przyjaciela wzrokiem. – Wys³a³em na górê Chewiego; mnie kazali zostaæ tu z wiêŸniem. – Wszyscy czuj¹ siê dobrze – uspokoi³ go Solo. – Spotka³em Chewbackê na górze; w³aœnie pomaga Leii i Winter zainstalowaæ siê w innym apartamencie. A tak w ogóle dziêkujê, ¿e przyszliœcie nam z pomoc¹. – Nie ma za co – mrukn¹³ Lando. – Zw³aszcza ¿e mogliœmy siê jedynie wszystkiemu bezczynnie przygl¹daæ. Szkoda, ¿e nie przeci¹gnêliœcie tej strzelaniny jeszcze ze dwie minuty d³u¿ej. – Mo¿esz mieæ pretensje do Mary – rzuci³ Han. – To ona zakoñczy³a przedstawienie, a nie ja.

134

– W³aœnie, Mara – rzuci³ Calrissian i twarz mu spochmurnia³a. – O co ci chodzi? – zdziwi³ siê Solo. – Sam nie wiem – potrz¹sn¹³ g³ow¹ Lando. – Jest w niej coœ, co nie daje mi spokoju. Pamiêtasz tê sytuacjê w bazie Karrde’a na Myrkrze, tu¿ przed tym, jak musieliœmy ukryæ siê w lesie z powodu pojawienia siê Thrawna? – Powiedzia³eœ wtedy, i¿ zdaje ci siê, ¿e sk¹dœ j¹ znasz – stwierdzi³ Han. Ta uwaga i jemu g³êboko zapad³a w pamiêæ. – Przypomnia³eœ sobie sk¹d? – Jeszcze nie – mrukn¹³ Calrissian. – Ale wiem, ¿e ju¿ jestem blisko. Solo popatrzy³ na Bela Iblisa i na lekarza, przypominaj¹c sobie jednoczeœnie, co kilka dni póŸniej us³ysza³ od Luke’a. Kiedy opuszczali Myrkr, Skywalker powiedzia³, ¿e Mara bez ogródek oznajmi³a mu, i¿ chce go zabiæ. – Bez wzglêdu na to, gdzie j¹ kiedyœ widzia³eœ, teraz ona jest po naszej stronie. – Tak – rzuci³ Lando z ponur¹ min¹. – Mo¿liwe. Genera³ przywo³a³ ich gestem rêki. – ChodŸcie, spróbujemy go obudziæ. Weszli na oddzia³ intensywnej terapii. £ó¿ko, na którym le¿a³ ranny, otacza³o pó³ tuzina lekarzy i robotów medycznych, a ponadto trzech najlepszych oficerów ze s³u¿b specjalnych Ackbara. Na znak Bela Iblisa jeden z lekarzy pochyli³ siê i zacz¹³ coœ robiæ przy opatrunku na ramieniu imperialnego ¿o³nierza; kiedy Han i Lando stanêli przy ³ó¿ku, ranny zakas³a³ nagle i otworzy³ oczy. – Majorze Himron? – odezwa³ siê jeden z oficerów. – Czy pan mnie s³yszy? – Tak – wydysza³ agent Imperium i kilkakrotnie zamruga³ powiekami. Omiót³ spojrzeniem otaczaj¹cych go ludzi… Solo odniós³ wra¿enie, ¿e nagle sta³ siê bardziej czujny. – Tak – powtórzy³ g³oœniej. – Wasz atak siê nie powiód³ – poinformowa³ go oficer. – Wszyscy pañscy ludzie zginêli i nadal nie mamy pewnoœci, czy pan bêdzie ¿y³. Himron westchn¹³ i przymkn¹³ oczy, ale jego twarz w dalszym ci¹gu by³a napiêta. – Có¿, to jest wojna – stwierdzi³. – Majorze, jak dostaliœcie siê do pa³acu? – spyta³ Bel Iblis, pochylaj¹c siê nad rannym. – To ju¿ chyba… nie mo¿e nikomu zaszkodzi栖 wyszepta³ Himron. Oddycha³ teraz z wyraŸnym wysi³kiem. – Tylne drzwi… zrobione… w tym samym czasie… co system tajnych przejœæ. Zamykane od wewn¹trz. Ona nas wpuœci³a.

135

– Ktoœ was wpuœci³ do œrodka? – o¿ywi³ siê genera³. – Kto? Himron otworzy³ oczy. – Nasz cz³owiek w pa³acu… Nazywa siê… Jade. Bel Iblis pos³a³ Hanowi zdumione spojrzenie. – Mara Jade? – Tak. – Himron ponownie zamkn¹³ oczy i odetchn¹³ g³êboko. – To specjalna… agentka Imperium. Kiedyœ nazywano j¹… Rêk¹ Imperatora. Umilk³ i jakby g³êbiej zapad³ siê w ³ó¿ko. – Generale, to na razie wszystko, na co mogê pozwoli栖 oznajmi³ lekarz prowadz¹cy. – Chory potrzebuje spokoju i musimy go doprowadziæ do równowagi. Mo¿e za parê dni nabierze si³, by odpowiedzieæ na dalsze pytania. – Nic nie szkodzi – rzuci³ jeden z oficerów i ruszy³ w stronê drzwi. – I tak powiedzia³ nam tyle, ¿e wiemy, od czego zacz¹æ. – Chwileczkꠖ zawo³a³ Han, pod¹¿aj¹c za nim. – Dok¹d pan idzie? – A jak pan myœli? – odparowa³ oficer. – Mam zamiar aresztowaæ Marê Jade. – Na jakiej podstawie? Opieraj¹c siê na s³owach agenta Imperium? – On nie ma innego wyboru, Solo – rzek³ cicho Bel Iblis, k³ad¹c rêkê na ramieniu Hana. – W przypadku tak powa¿nego oskar¿enia trzeba zastosowaæ areszt tymczasowy. Proszê siê nie martwiæ, wyjaœnimy tê sprawê. – Mam nadziejꠖ rzuci³ ostro Solo. – Agentka Imperium! Na moje oko to tam na górze zastrzeli³a co najmniej trzech napastników… – Urwa³, dostrzeg³szy minê Calrissiana. – Lando? Przyjaciel powoli przeniós³ na niego wzrok. – Mam – powiedzia³ cicho. – Ju¿ wiem, gdzie j¹ widzia³em. By³a jedn¹ z nowych tancerek u Jabby Hutta na Tatooine, kiedy szykowaliœmy siê, ¿eby ciê stamt¹d odbiæ. – U Jabby? – powtórzy³ Han, marszcz¹c brwi. – Tak. I nie jestem pewien… ale zdaje mi siê, ¿e podczas tego ca³ego zamieszania przed wyruszeniem do wielkiej groty Karkoona prosi³a Jabbê, by mog³a z nami jechaæ na jego statku wycieczkowym. A w zasadzie nie tyle by³a to proœba, co usilne b³aganie. Solo zerkn¹³ na nieprzytomnego majora Himrona. Rêka Imperatora? Luke te¿ mówi³, ¿e chcia³a go zabiæ… Odpêdzi³ od siebie tê myœl. – Nie obchodzi mnie, gdzie kiedyœ by³a. Dzisiaj zastrzeli³a tych ¿o³nierzy imperialnych, którzy wdarli siê do naszego apartamentu. ChodŸ, pomo¿emy siê rozlokowaæ Leii i bliŸniêtom. A potem spróbujemy siê dowiedzieæ, o co tu w³aœciwie chodzi.

136

ROZDZIA£



Kawiarnia „Szemrz¹cy Wir” na Troganie by³a dla Karrde’a jednym z najlepszych przyk³adów na to, jak mo¿na zmarnowaæ dobry pomys³, jeœli siê go do koñca nie przemyœli. Po³o¿ona na wybrze¿u jednego z najgêœciej zaludnionych zak¹tków Troganu kawiarnia zosta³a zbudowana wokó³ ska³y zwanej Kielichem. By³ to fragment skalnego, podmywanego przez morze, urwiska w kszta³cie misy. Szeœæ razy dziennie potê¿ne przyp³ywy i odp³ywy na Troganie sprawia³y, ¿e woda wewn¹trz skalnej misy albo siê podnosi³a, albo opada³a gwa³townie, tworz¹c przy tym spieniony wir. Jako ¿e stoliki kawiarniane rozmieszczono równomiernie wokó³ krawêdzi misy, rozpoœciera³ siê z nich widok zapieraj¹cy dech w piersiach – a zatem luksus wizyty w kawiarni wi¹za³ siê równoczeœnie z mo¿liwoœci¹ obserwowania wspania³ego, choæ groŸnego ¿ywio³u. Niew¹tpliwie to swoiste po³¹czenie trafia³o w gusta milionów ludzi i obcych, którzy siê tamtêdy przewijali. Tak przynajmniej s¹dzili projektanci „Szemrz¹cego Wiru” i ci, którzy ich popierali. Niestety, inicjatorzy powstania kawiarni przeoczyli w swoich planach trzy kwestie: po pierwsze fakt, ¿e takie miejsce ju¿ z za³o¿enia stanowi atrakcjê turystyczn¹ i jest zale¿ne od koniunktury na tym rynku; po drugie, jeœli odwiedzaj¹cym opatrzy siê ju¿ widok samego wiru, otwarte urwisko w œrodku kawiarni w zasadzie uniemo¿liwia przekszta³cenie tego miejsca w jakiœ inny lokal rozrywkowy; a po trzecie, jeœli nawet dosz³oby do przebudowy kawiarni, to ³oskot fal wokó³ Kielicha i tak zag³uszy³by ewentualne wystêpy. Mieszkañcy Kalius saj Leeloo na planecie Berchest przekszta³cili swoj¹ nie wykorzystan¹ atrakcjê turystyczn¹ w centrum handlowe. Mieszkañcy Troganu po prostu porzucili „Szemrz¹cy Wir”. – Ci¹gle czekam na to, ¿e ktoœ wreszcie kupi i przebuduje to miejsce – stwierdzi³ Karrde, spogl¹daj¹c na puste sto³y i krzes³a. Razem

137

z Avesem lawirowali miêdzy sto³ami, zmierzaj¹c w stronê Kielicha i czekaj¹cej tam na nich osoby. Wygl¹d kawiarni œwiadczy³ o tym, ¿e ju¿ od kilku lat nikt o ni¹ nie dba, ale miejsce nie by³o jeszcze bardzo zrujnowane. – Ja te¿ lubi³em tu przychodzi栖 wyzna³ Aves. – Trochê tu by³o g³oœno, ale obecnie niemal wszêdzie jest g³oœno. – No, to przynajmniej utrudnia³o pods³uchiwanie tocz¹cej siê przy s¹siednim stoliku rozmowy – zauwa¿y³ Karrde. – I ju¿ chocia¿by z tego powodu by³a to dobra kawiarnia. Witaj, Gillespi. – Czo³em, Karrde. – Gillespi powita³ kolegê skinieniem g³owy, po czym wsta³ od stolika i poda³ mu rêkê. – Ju¿ zacz¹³em siê zastanawiaæ, czy w ogóle siê zjawisz. – Przecie¿ zebranie ma siê rozpocz¹æ dopiero za dwie godziny – przypomnia³ mu Aves. – Daj spokój – rzuci³ Gillespi, uœmiechaj¹c siê chytrze. – Od kiedy to Talon Karrde przybywa na umówione spotkanie w ostatniej chwili? Choæ mogliœcie sobie oszczêdziæ k³opotu: moi ludzie ju¿ wszystko tu sprawdzili. – Mi³o mi to s³ysze栖 odpar³ Karrde. To jednak wcale nie oznacza³o, ¿eby zamierza³ zwolniæ swoich ludzi z wykonania tej samej roboty. W sytuacji kiedy œciga³o go Imperium i nieca³e dwadzieœcia kilometrów st¹d mieœci³ siê imperialny garnizon, wiêcej czujnoœci nie zaszkodzi. – Masz listê goœci? – Tak, proszê. – Gillespi wrêczy³ koledze elektroniczny notes. – Niestety, nie jest tak d³uga, jak siê spodziewa³em. – Nic nie szkodzi – zapewni³ go Karrde, przebiegaj¹c wzrokiem nazwiska zaproszonych. Rzeczywiœcie, nie by³o ich wiele, ale za to znalaz³y siê wœród nich najwiêksze osobistoœci œwiata przemytniczego. Brask, Par’tah, Ellor, Dravis – to grupa Billeya; sam Billey ostatnimi czasy siê nie pokazywa³. Dalej Mazzic, Clyngunn ZeHetbra, Ferrier… Karrde spojrza³ ostro na Gillespiego. – Ferrier? – rzuci³ pytaj¹co. – Niles Ferrier, ten z³odziej statków kosmicznych? – Tak, ten sam. On te¿ zajmuje siê przemytem. – Ale jednoczeœnie pracuje dla Imperium. – Podobnie jak my wszyscy – wzruszy³ ramionami Gillespi. – A z tego, co ostatnio s³ysza³em, ty równie¿. – Nie mówiê o przemycie towarów na planety kontrolowane przez Imperium. Mam na myœli bezpoœredni¹ wspó³pracê z wielkim admira³em Thrawnem, jak na przyk³ad sprowadzenie na jego rozkaz cz³owieka, który wskaza³ mu miejsce postoju Floty Katañskiej.

138

Twarz Gillespiego nieco spochmurnia³a. Mo¿e przypomnia³ sobie swoj¹ szalon¹ ucieczkê z Ukio tu¿ przed atakiem, do którego Imperium u¿y³o w³aœnie pancerników z Floty Katañskiej. – To sprawka Ferriera? – Tak, i zdaje siê, ¿e zrobi³ to z wielk¹ satysfakcj¹ – rzek³ Karrde, po czym w³¹czy³ komunikator. – Lachton? – Na posterunku – natychmiast rozleg³ siê z nadajnika g³os Lachtona. – Jak przedstawiaj¹ siê sprawy w garnizonie? – Zupe³nie jakby mieli w tej kostnicy wolny dzieñ – za¿artowa³ informator. – Od co najmniej trzech godzin nikt stamt¹d nie wyje¿d¿a³ ani nikt nie wje¿d¿a³. – Coœ takiego! Ciekawe… – skomentowa³ Karrde, unosz¹c brwi w wyrazie zdziwienia. – A ruch powietrzny? Mo¿e coœ siê dzia³o w samym garnizonie? – ¯adnych lotów ani najmniejszego poruszenia na terenie obozu – zapewni³ Lachton. – Karrde, ja nie ¿artujê. To miejsce wygl¹da jak wymar³e. Musieli im przywieŸæ jakieœ nowe hologramy dydaktyczne czy coœ w tym stylu. – Tak, na pewno o to chodzi – stwierdzi³ szef przemytników, uœmiechaj¹c siê nieznacznie. – No dobra, nie spuszczaj oka z garnizonu. Gdyby tylko coœ siê zaczê³o dziaæ, natychmiast mnie zawiadom. – Zrozumia³em. Przerywam po³¹czenie. Karrde wy³¹czy³ komunikator i z powrotem przypi¹³ go do pasa. – ¯o³nierze Imperium twardo siedz¹ w swoich koszarach – poinformowa³ towarzyszy. – Wygl¹da na to, ¿e nawet nie wyœciubiaj¹ stamt¹d nosów. – Przecie¿ chyba o to w³aœnie nam chodzi – zauwa¿y³ Gillespi. – Nie mog¹ nam przeszkodziæ w spotkaniu, jeœli tkwi¹ w swoich barakach. – To prawda – skin¹³ g³ow¹ Karrde. – Ale z drugiej strony, nigdy nie s³ysza³em, by imperialny garnizon po prostu mia³ dzieñ wolny. – Racja – przyzna³ Gillespi. – Chyba ¿e na skutek wielkiej kampanii Thrawna te wszystkie trzeciorzêdne garnizony maj¹ za ma³o ludzi. – Tym bardziej powinni codziennie patrolowaæ okolicê, by zamanifestowaæ swoj¹ si³ê. Ktoœ taki jak Thrawn na pewno stara³by siê o to, by faktyczne braki nadrobiæ mydleniem oczu przeciwnikowi. – Mo¿e powinniœmy odwo³aæ to spotkanie – podsun¹³ Aves, zerkaj¹c niespokojnie w stronê wejœcia. – Mo¿e coœ tu na nas szykuj¹. Karrde spojrza³ sponad ramienia Gillespiego na podmywaj¹c¹ œciany Kielicha spienion¹ wodê. Za niespe³na dwie godziny woda siê uspokoi i opadnie do najni¿szego poziomu – dlatego w³aœnie na tê porê wyznaczy³

139

zebranie. Jeœli teraz wszystko odwo³a i przyzna siê przed grubymi rybami ze œwiatka przemytniczego, ¿e z powodu Imperium Talon Karrde boi siê nawet cieni… – Nie – wycedzi³ przez zêby. – Zostajemy. W koñcu gdyby do czegoœ dosz³o, nasi goœcie te¿ nie bêd¹ siedzieæ z za³o¿onymi rêkami. A poza tym, w razie jakichœ oficjalnych posuniêæ Imperium powinniœmy zostaæ natychmiast ostrze¿eni. – Uœmiechn¹³ siê sk¹po. – W zasadzie to nawet warto podj¹æ pewne ryzyko, by siê przekonaæ, co oni knuj¹. – Mo¿e w ogóle nic nie knuj¹ – wzruszy³ ramionami Gillespi. – Mo¿e uda³o nam siê tak skutecznie wyprowadziæ w pole wywiad imperialny, ¿e nawet siê nie dowiedzieli o naszym spotkaniu. – To trochê niepodobne do naszego kochanego wywiadu imperialnego – zauwa¿y³ Karrde, rozgl¹daj¹c siê doko³a. – No, do spotkania zosta³y nam jeszcze dwie godziny. Zobaczmy, co da siê tutaj zrobiæ, dobra? Wys³uchali jego przemówienia w milczeniu, siedz¹c przy sto³ach pojedynczo lub w ma³ych grupkach… Skoñczywszy, Karrde rozejrza³ siê doko³a. Zrozumia³, ¿e ich nie przekona³. Brask podsumowa³ wprost jego wyst¹pienie: – Mówisz dobrze, Karrde – stwierdzi³, mlaskaj¹c cienkim jêzykiem. – Nawet z przejêciem, jeœli to s³owo w ogóle do ciebie pasuje. Ale nieprzekonuj¹co. – Czy¿by, Brask? – odparowa³ szef przemytników. – Naprawdê ciê nie przekona³em, czy te¿ mo¿e jedynie nie zdo³a³em pokonaæ twoich oporów co do wyst¹pienia przeciwko Imperium? Brask nie chcia³ daæ po sobie poznaæ, ¿e to stwierdzenie wywar³o na nim jakieœ wra¿enie, ale jego dziobata, szarozielona twarz – jedyna widoczna spod pancerza czêœæ cia³a – sta³a siê jeszcze bardziej szara. – Imperium dobrze p³aci za przemycane towary – oznajmi³. – Czy za niewolników równie¿? – spyta³a ostro Par’Tah w œpiewnym jêzyku Ho’Din. Gdy wykrzywi³a usta w charakterystycznym dla ludu Ho’Din wyrazie pogardy, jej g³owa z wê¿owatymi wypustkami zako³ysa³a siê lekko. – A za ofiary porwania? Jesteœ taki sam jak Jabba Hutt. Jeden z ochroniarzy Braska poruszy³ siê niespokojnie na krzeœle. Karrde wiedzia³, ¿e ten cz³owiek razem z Braskiem uciek³ od przymusowej s³u¿by u Jabby Hutta, kiedy Luke Skywalker i jego sprzymierzeñcy rozprawili siê z g³ow¹ tej organizacji. – Nie mówi³abyœ tak, gdybyœ zna³a Hutta – burkn¹³ ochroniarz, nerwowo stukaj¹c palcem w stó³.

140

– Nie przybyliœmy tutaj, ¿eby siê k³óci栖 wtr¹ci³ pospiesznie Karrde, nim Par’Tah i jej towarzysze zd¹¿yli zabraæ g³os. – A w³aœciwie po co tu przybyliœmy? – odezwa³ siê Mazzic. Wygodnie rozparty, siedzia³ miêdzy Gotalem o g³owie zakoñczonej rogami a eleganck¹, ale pozbawion¹ wyrazu kobiet¹ z w³osami zaplecionymi w misterne warkoczyki owiniête wokó³ szeœciu wielkich, lakierowanych igie³. – Wybacz, Karrde, ale to brzmi jak mowa agitacyjna w stylu Nowej Republiki. – W³aœnie, i Han Solo tak¿e mówi³ coœ podobnego – doda³ Dravis, k³ad¹c nogi na stó³. – Billey ju¿ powiedzia³, ¿e nie jest zainteresowany transportowaniem towarów Nowej Republiki. – To zbyt niebezpieczne – stwierdzi³ Clyngunn, potrz¹saj¹c swoj¹ d³ug¹ brod¹ w czarno-bia³e pasy. – Bardzo niebezpieczne. – Tak? – rzuci³ Karrde z udawanym zdziwieniem. – A dlaczego niby mia³oby to byæ niebezpieczne? – Chyba sobie stroisz ¿arty – warkn¹³ ZeHetbra, ponownie potrz¹saj¹c brod¹. – Imperium atakuje obecnie statki Nowej Republiki z tak¹ zaciek³oœci¹, ¿e, startuj¹c, za ka¿dym razem nara¿asz siê na to, i¿ wpadniesz w jego szpony. – A zatem twierdzicie, ¿e potêga Imperium staje siê coraz wiêkszym zagro¿eniem dla naszych interesów? – O nie – odezwa³ siê Brask, machaj¹c palcem tu¿ przed nosem Karrde’a. – Nie przekonasz nas do swojego projektu, obracaj¹c nasze s³owa przeciwko nam. – Ale¿ Brask, przecie¿ ja nie przedstawi³em tu ¿adnego projektu – zaprotestowa³ Karrde. – Zaproponowa³em jedynie, byœmy przekazali Nowej Republice wszelkie po¿yteczne informacje, na jakie natkniemy siê w trakcie naszej normalnej pracy. – I nie s¹dzisz, ¿e Imperium uzna, i¿ takie dzia³ania s¹ nie do przyjêcia? – spyta³ Brask. – A od kiedy to liczymy siê ze zdaniem Imperium? – odparowa³a Par’Tah. – Od czasu kiedy dowództwo obj¹³ wielki admira³ Thrawn – odci¹³ siê natychmiast Brask. – S³ysza³em ró¿ne opowieœci o tym strategu, Par’Tah. To on sprawi³, ¿e moja planeta znalaz³a siê pod jarzmem Imperium. – W takim razie masz wystarczaj¹ce powody po temu, by mu siê przeciwstawi栖 zauwa¿y³ Gillespi. – Jeœli teraz siê obawiasz tego, co mo¿e ci zrobiæ Thrawn, to pomyœl tylko, co siê stanie, gdy ca³a galaktyka znów znajdzie siê pod panowaniem Imperium. – Jeœli nie bêdziemy wystêpowaæ przeciwko niemu, to nic nam siê nie stanie – upiera³ siê Brask. – Za bardzo zale¿y mu na naszych us³ugach.

141

– Ciekawa teoria – odezwa³ siê za ich plecami jakiœ nowy g³os. – Ale od razu mogê ci powiedzieæ, ¿e nie warta nawet funta k³aków. Karrde skierowa³ wzrok na mówi¹cego. By³ nim wysoki, dobrze zbudowany, brodaty mê¿czyzna o ciemnych w³osach. W zêbach trzyma³ nie zapalone cygaro. – A ty jesteœ…? – rzuci³ pytaj¹co, choæ w³aœciwie by³ pewien, ¿e zna odpowiedŸ. – Niles Ferrier – odpar³ mê¿czyzna. – I z miejsca mogê was zapewniæ, ¿e pilnowanie jedynie w³asnego nosa na nic siê nie zda. Je¿eli Thrawn zechce skorzystaæ z waszych us³ug, to i tak bêdziecie musieli uczyniæ zadoœæ jego ¿¹daniom. – Ale on przynajmniej dobrze p³aci – wtr¹ci³ Mazzic, delikatnie g³aszcz¹c rêkê swej towarzyszki. – Tak przynajmniej s³ysza³em. – Tak s³ysza³eœ? – warkn¹³ Ferrier. – A czy s³ysza³eœ tak¿e, ¿e porwa³ mnie z Nowej Kowii i skonfiskowa³ mój statek? A potem wyprawi³ mnie z paskudn¹ misj¹ na zaminowanym statku wywiadu imperialnego? Aha, i spróbuj zgadn¹æ, jaka kara mi grozi³a za ewentualne niewype³nienie jego poleceñ. Karrde w milczeniu rozejrza³ siê doko³a, ws³uchuj¹c siê w delikatny szum wody w Kielichu. Solo zupe³nie inaczej przedstawi³ udzia³ Ferriera w tej akcji; a szef przemytników bardziej ufa³ relacji Hana ni¿ tego z³odzieja statków. Chocia¿, oczywiœcie, istnia³a mo¿liwoœæ, ¿e Solo opacznie zinterpretowa³ tamte zdarzenia. A poza tym, jeœli historyjka Ferriera mia³a mu pomóc w przekonaniu pozosta³ych przemytników, ¿e nale¿y siê przeciwstawiæ Imperium… – Czy zap³acono ci za twoje us³ugi? – chcia³ wiedzieæ Mazzic. – Oczywiœcie, ¿e tak – prychn¹³ Ferrier. – Ale nie o to chodzi. – A mnie w³aœnie o to chodzi – stwierdzi³ Mazzic, ponownie zwracaj¹c siê do Karrde’a. – Przykro mi, Karrde, ale jeszcze nie us³ysza³em sensownego argumentu, który by mnie przekona³, ¿e powinienem nadstawiaæ karku. – A co z nowymi klonami Imperium? – przypomnia³ mu szef przemytników. – Czy to ciê nie martwi? – Nie jestem zbyt szczêœliwy z tego powodu, to prawda – przyzna³ Mazzic. – Ale wydaje mi siê, ¿e to problem Nowej Republiki, a nie nasz. – A kiedy siê to stanie tak¿e naszym problemem? – odezwa³a siê Par’Tah. – Kiedy Imperium zast¹pi wszystkich przemytników swoimi klonami? – Nikt nas nie zast¹pi ¿adnymi klonami – rzek³ Dravis. – Wiesz, Karrde, Brask ma racjê. Imperium za bardzo zale¿y na naszych us³u-

142

gach, by mia³o nas niepokoiæ… O ile, oczywiœcie, nie opowiemy siê po ¿adnej ze stron. – W³aœnie – zawtórowa³ mu Mazzic. – Jesteœmy ludŸmi interesu i na tym koniec; i chcia³bym, ¿eby tak zosta³o. Jeœli Nowa Republika bêdzie w stanie zap³aciæ za informacje wiêcej ni¿ Imperium, to chêtnie jej je sprzedam. A jeœli nie… – wzruszy³ ramionami. Karrde pokiwa³ g³ow¹, godz¹c siê ju¿ w duchu z pora¿k¹. PóŸniej spróbuje porozmawiaæ z Par’Tah i mo¿e jeszcze z którymœ z pozosta³ych przemytników. Myœla³ o Ellorze – Duryjczyk jak dot¹d nie bra³ udzia³u w rozmowie, co w systemie porozumiewania siê jego rasy czêsto oznacza³o zgodê. Ale reszta zebranych nie by³a przekonana, a naciskanie na nich w tym momencie mog³oby ich jedynie zirytowaæ. Mo¿e póŸniej zdadz¹ sobie sprawê z realnej groŸby, jak¹ niesie ze sob¹ ekspansja Imperium. – No dobrze – powiedzia³. – Myœlê, ¿e teraz sta³o siê ju¿ jasne, jakie jest wasze zdanie w tej kwestii. Dziêkujê, ¿e zechcieliœcie mi poœwiêciæ swój czas. Mo¿e spotkamy siê jeszcze raz, kiedy… Nagle, zupe³nie niespodziewanie, ca³y ty³ Kielicha wylecia³ w powietrze. – Nie ruszaæ siê! – zawo³a³ ktoœ przez tubê. – Padnijcie twarz¹ do ziemi i niech nikt siê nie rusza! Wszyscy jesteœcie aresztowani przez Imperium. Karrde popatrzy³ ponad g³owami swego nagle zamar³ego w bezruchu audytorium w kierunku tylnej czêœci budynku. Poprzez unosz¹cy siê dym i kurz dostrzeg³ oko³o trzydziestu ¿o³nierzy imperialnych, którzy w dwóch szeregach przedzierali siê przez resztki dopiero co zburzonej tylnej œciany kawiarni. Oba skrzyd³a os³ania³o po dwóch szturmowców w bia³ych pancerzach. Za nimi, ledwie widoczne w zamglonym powietrzu, zawis³y w pozycji bojowej dwa rydwany dowodzenia. – A wiêc jednak zjawili siê na spotkanie – szepn¹³. – I to z ca³ym orszakiem – doda³ zd³awionym g³osem siedz¹cy tu¿ obok Gillespi. – Chyba mia³eœ racjê w kwestii tego Ferriera. – Mo¿liwe. – Karrde zerkn¹³ na domniemanego winowajcê, podœwiadomie spodziewaj¹c siê, ¿e zobaczy na jego twarzy triumfalny uœmiech. Ale mê¿czyzna nie patrzy³ w jego stronê. Jego wzrok by³ zwrócony nieco w bok, nie na zbli¿aj¹cych siê ¿o³nierzy, ale na pozosta³¹ z prawej strony czêœæ muru. Karrde pod¹¿y³ za jego spojrzeniem… Zobaczy³, ¿e od œciany odrywa siê jakiœ czarny cieñ i stara siê dyskretnie zajœæ od ty³u strzeg¹cych skrzyd³a formacji szturmowców.

143

– A mo¿e wcale nie – zwróci³ siê do Gillespiego, wskazuj¹c g³ow¹ cieñ. – Spójrz… Tu¿ ponad ramieniem Ellora. Gillespi odetchn¹³ gwa³townie. – A có¿ to jest, u licha? – Myœlê, ¿e Defel, nieod³¹czny towarzysz Ferriera. Solo mi o nim opowiada³. To na pewno on – stwierdzi³ szef przemytników. – Niektórzy nazywaj¹ podobne do niego istoty upiorami. Wszyscy gotowi? – Tak – rzek³ Gillespi, a pozostali zawtórowali mu cichymi mrukniêciami. Karrde powiód³ wzrokiem po zebranych przemytnikach i ich wspó³pracownikach, staraj¹c siê uchwyciæ spojrzenia ka¿dego z nich choæ na u³amek sekundy. Zauwa¿y³, ¿e zaskoczenie przemytników szybko przeradza siê w z³oœæ… i ¿e w nich tak¿e budzi siê wola walki. Upiór dotar³ w³aœnie do szeregu zbli¿aj¹cych siê ¿o³nierzy imperialnych i nagle jeden ze szturmowców zwali³ siê z nóg, padaj¹c na swego towarzysza. Id¹cy najbli¿ej ¿o³nierze natychmiast zwrócili w tym kierunku swoje karabiny, wypatruj¹c niewidocznego przeciwnika. – Teraz – rzuci³ cicho Karrde. K¹tem oka dostrzeg³, ¿e znad krawêdzi Kielicha wy³oni³y siê d³ugie lufy dwóch dzia³ blasterowych BlasTech A 280. Za chwilê posypa³ siê z nich grad ognia. Pierwsza salwa z³ama³a œrodek szyku imperialnego, k³ad¹c pokotem kilku ¿o³nierzy, podczas gdy reszta rozpaczliwie szuka³a jakiejœ os³ony wœród pustych sto³ów i krzese³. Karrde zrobi³ krok naprzód, przewróci³ na bok najbli¿szy stó³ i przyklêkn¹³ za nim. By³ to w³aœciwie zbyteczny œrodek bezpieczeñstwa. ¯o³nierze imperialni zwrócili na chwilê uwagê w stronê przeciwn¹ ni¿ ta, w której znajdowali siê ich niedoszli wiêŸniowie… Nim Karrde zd¹¿y³ wyci¹gn¹æ broñ, ca³a kawiarnia rozjarzy³a siê ogniem blasterów. Brask i jego ochroniarze w ci¹gu zaledwie piêciu sekund rozprawili siê z jedn¹ dru¿yn¹, ra¿¹c ¿o³nierzy zmasowanym ogniem. Niew¹tpliwie œwiadczy³o to o tym, i¿ Brask nie zapomnia³, ¿e sam by³ kiedyœ najemnikiem. Grupa Par’Tah skoncentrowa³a siê na drugim koñcu imperialnego szeregu; jej cz³onkowie mieli broñ mniejsz¹ i nie tak groŸn¹ jak pos³uguj¹cy siê ciê¿kimi karabinami blasterowymi ludzie Braska, ale i taka w zupe³noœci wystarczy³a, by sparali¿owaæ wroga. Dravis, Ellor i Clyngunn, korzystaj¹c z zas³ony ogniowej, rozprawili siê po kolei z pozosta³ymi ¿o³nierzami. A Mazzic, nie zwa¿aj¹c na gro¿¹ce mu ze strony imperialnych ¿o³nierzy niebezpieczeñstwo, zaj¹³ siê unosz¹cymi siê ponad krawêdzi¹ Kielicha rydwanami dowódców. Karrde uzna³, ¿e to doskona³y pomys³.

144

– Aves! Fein! – zawo³a³, staraj¹c siê przekrzyczeæ huk strzelaniny. – Skupiæ ogieñ na rydwanach! Ze ska³y za jego plecami dosz³y go krzyki potwierdzaj¹ce odbiór rozkazu i dzia³a blasterowe z krawêdzi Kielicha obra³y nowy cel. Wysun¹wszy nieco g³owê ze swojej kryjówki, szef przemytników dostrzeg³ k¹tem oka towarzyszkê Mazzica… Jej w³osy, uprzednio zaplecione w warkoczyki, opada³y teraz bez³adnie na ramiona, a bezbarwna przedtem twarz by³a obecnie pe³na napiêcia. Z niezwyk³¹ dok³adnoœci¹ kobieta rzuca³a w³aœnie w jednego z ¿o³nierzy imperialnych ostatni¹ ze swych ogromnych, lakierowanych igie³. Któryœ z towarzyszy zabitego wychyli³ siê z ukrycia i wycelowa³ w kobietê broñ, ale za chwilê run¹³ martwy, gdy jego pierœ przeszy³a seria z blastera Karrde’a. Nagle w stó³, za którym przycupn¹³ szef przemytników, trafi³y dwa strza³y, zmuszaj¹c mê¿czyznê, by przylgn¹³ do ziemi. Karrde us³ysza³ dochodz¹cy spoza Kielicha potê¿ny odg³os eksplozji, a zaraz po nim kolejny… Za chwilê by³o ju¿ po wszystkim. Mê¿czyzna ostro¿nie wychyli³ siê zza swojej os³ony. Pozostali zrobili to samo, trzymaj¹c broñ w pogotowiu i rozgl¹daj¹c siê uwa¿nie po otaczaj¹cym ich pobojowisku. Clyngunn zwiesi³ rêkê w nienaturalnej pozie; drug¹ usi³owa³ wyci¹gn¹æ zza pasa banda¿. Tunika Braska by³a w kilku miejscach przepalona, a widniej¹cy pod ni¹ pancerz osmalony i popêkany. – Wszyscy cali i zdrowi?! – zawo³a³ Karrde. Mazzic wyprostowa³ siê sztywno i nawet z tej odleg³oœci by³o widaæ, ¿e gor¹czkowo zaciska rêkê na blasterze. – Trafili Liszmꠖ oznajmi³ grobowym tonem. – On nawet nie strzela³. Karrde przeniós³ wzrok na le¿¹ce u stóp Mazzica, przywalone szcz¹tkami sto³u, nieruchome cia³o Gotala. – Bardzo mi przykro – powiedzia³ szczerze. Zawsze czu³ sympatiê do ludu Gotalów. – Mnie równie¿ – stwierdzi³ Mazzic. Schowa³ blaster do kabury i skierowa³ na szefa przemytników rozpalony wzrok. – Ale Imperium bêdzie ¿a³owaæ jeszcze bardziej. No dobra, Karrde: mia³eœ racjê. Gdzie mogê rozpocz¹æ swoj¹ dzia³alnoœæ? – Podejrzewam, ¿e gdzieœ daleko st¹d – odpar³ Karrde, wyci¹gaj¹c komunikator. Spojrza³ na p³on¹ce rydwany: nie dostrzeg³ tam ¿adnego poruszenia, ale niechybnie by³a to tylko kwestia czasu. – Na pewno wezwali posi³ki. Lachton, Torve, jesteœcie tam? – Na posterunku – natychmiast rozleg³ siê z g³oœnika g³os Torve’a. – Co to by³a za awantura? 10 – Ostatni rozkaz

145

– Imperium dosz³o do wniosku, ¿e chce jednak wzi¹æ udzia³ w zabawie – rzek³ ponuro szef przemytników. – Przys³a³o tutaj dwa rydwany. Widaæ jakieœ poruszenie w waszym rejonie? – U mnie nie – zakomunikowa³ Torve. – Nie wiem, sk¹d przyszli, ale na pewno nie od strony portu kosmicznego. – U mnie te¿ nie – w³¹czy³ siê do rozmowy Lachton. – W garnizonie w dalszym ci¹gu jest cicho jak w grobie. – Miejmy nadziejê, ¿e to siê nie zmieni przez kilka najbli¿szych minut. Zawiadomcie pozosta³ych. Wracamy na statek. Karrde wy³¹czy³ komunikator i rozejrza³ siê doko³a. Gillespi w³aœnie pomaga³ Avesowi i Feinowi zejœæ z krawêdzi Kielicha; za nimi widaæ by³o pl¹taninê lin, dziêki którym utrzymywali siê tu¿ poni¿ej krawêdzi ska³y. – Dobra robota, ch³opaki – pochwali³ podw³adnych Karrde. – Dziêkujê. – Ca³a przyjemnoœæ po naszej stronie – mrukn¹³ Aves. Wypl¹ta³ siê z uprzê¿y i odebra³ od Gillespiego swój blaster. Mimo i¿ woda opad³a akurat do najni¿szego poziomu, fale sprawi³y, ¿e obaj mê¿czyŸni byli przemoczeni a¿ do kolan. – Chyba powinniœmy siê st¹d zbieraæ, co? – Tak, i to jak najprêdzej – potwierdzi³ szef przemytników i zwracaj¹c siê do reszty zebranych, doda³:  – No, panowie, do zobaczenia w przestrzeni kosmicznej. W pobli¿u „Szalonego Karrde’a” nie czeka³a na nich ¿adna zasadzka; nikt nie rzuci³ siê za nimi w poœcig; na orbicie nie czai³ siê ¿aden imperialny niszczyciel gwiezdny. Mog³oby siê wydawaæ, ¿e incydent w „Szemrz¹cym Wirze” by³ jedynie zbiorow¹ halucynacj¹. Oczywiœcie, jeœli by siê pominê³o niemal ca³kowite zniszczenie kawiarni, spalone rydwany i bardzo namacalne oparzenia. A tak¿e œmieræ Gotala. – To jakie mamy plany? – spyta³ Dravis. – Chcesz, ¿ebyœmy ci pomogli dowiedzieæ siê, sk¹d pochodz¹ te klony, tak? – Tak – potwierdzi³ Karrde. – Wiemy, ¿e linia przerzutu biegnie przez Poderis, a zatem powinniœmy najpierw sprawdziæ sektor Orus. – Kiedyœ bieg³a przez Poderis – sprostowa³ Clyngunn. – Thrawn móg³ ju¿ zmieniæ szlak. – Ale zapewne pozostawi³ jakieœ œlady, które mog¹ nas doprowadziæ do Ÿród³a – odpar³ Karrde. – To co, umowa stoi? – Moja grupa jest z tob¹ – wtr¹ci³ pospiesznie Ferrier. – I jeœli chcesz, Karrde, to mogê siê postaraæ o jakieœ dobre statki dla twoich ludzi.

146

– Kto wie, mo¿e skorzystam z twojej propozycji. Co z tob¹, Par’Tah? – Pomo¿emy ci w poszukiwaniach – oznajmi³a gniewnie Par’Tah. Karrde nigdy jeszcze nie widzia³ jej tak wzburzonej. Œmieræ Gotala dotknê³a j¹ niemal tak mocno jak Mazzica. – Imperium musi dostaæ nauczkê. – Dziêkujê. A ty, Mazzic? – Zgadzam siê z Par’Tah – rzek³ ch³odno mê¿czyzna. – Ale uwa¿am, ¿e ta nauczka powinna byæ nieco bardziej spektakularna. Wy zajmijcie siê tropieniem klonów; my z Ellorem planujemy coœ innego. Karrde zerkn¹³ na Avesa, ale ten jedynie wzruszy³ ramionami. – Jeœli chce oberwaæ po ³apach, to chyba nie mamy prawa go zatrzymywa栖 mrukn¹³. – No dobra – rzuci³ Karrde do nadajnika, tak¿e wzruszaj¹c ramionami. – Powodzenia. Tylko nie porywajcie siê z motyk¹ na s³oñce. – Nie martw siꠖ odpar³ Mazzic. – No, zabieramy siê st¹d. Do zobaczenia póŸniej. Widoczne w rogu prawego iluminatora dwa statki drgnê³y w pseudoruchu i zniknê³y w nadprzestrzeni. – No, Brask, pozostajesz ju¿ tylko ty – zauwa¿y³ Karrde. – Jaka jest twoja decyzja? Z g³oœnika rozleg³o siê przeci¹g³e, g³oœne westchnienie – jeden z nieprzet³umaczalnych pomruków Brubbyjczyków. – Nie mogê wyst¹piæ przeciwko wielkiemu admira³owi Thrawnowi – powiedzia³ wreszcie Brask. – Przekazuj¹c informacje Nowej Republice, œci¹gn¹³bym na siebie jego gniew i nienawiœæ. – Ponownie da³o siê s³yszeæ g³êbokie westchnienie. – Ale nie bêdê wam przeszkadza³ w waszych poczynaniach ani te¿ nie wydam was Imperium. – Uczciwie postawi³eœ sprawꠖ stwierdzi³ Karrde, kiwaj¹c g³ow¹. Mówi¹c prawdê, nawet tego siê po Brasku nie spodziewa³: w koñcu Brubbyjczycy panicznie bali siê Imperium. – No dobrze. W takim razie spróbujemy siê jakoœ zorganizowaæ. Mo¿e spotkajmy siê nad Chazw¹, powiedzmy, za piêæ dni. ¯yczê wszystkim powodzenia. Przemytnicy potwierdzili odbiór i roz³¹czyli siê, po czym kolejno wykonali skoki w nadprzestrzeñ. – To chyba koniec z nasz¹ neutralnoœci¹ – zauwa¿y³ Aves z ciê¿kim westchnieniem, sprawdzaj¹c komputer nawigacyjny. – Mara dostanie sza³u, kiedy siê o tym dowie. A tak w ogóle, to kiedy ona wraca? – Gdy tylko znajdê sposób, by j¹ tu œci¹gn¹æ – odpar³ Karrde, czuj¹c nagle wyrzuty sumienia. Od czasu gdy dosta³ wiadomoœæ, ¿e Mara i Ghent s¹ gotowi, by do nich do³¹czyæ, minê³o ju¿ kilka dni. A nim ta

147

informacja do niego dotar³a, te¿ na pewno up³ynê³o trochê czasu. Mara pewnie wœcieka³a siê ju¿ z niecierpliwoœci. – Po tym, jak Imperium podnios³o stawki za nasze g³owy, w okolicach Coruscant zapewne czeka na nas ze dwudziestu ³owców nagród. Aves poruszy³ siê niespokojnie. – Myœlisz, ¿e w³aœnie o to tutaj chodzi³o? ¯e jakiœ ³owca nagród dowiedzia³ siê o naszym spotkaniu i da³ znaæ Imperium? Szef przemytników zapatrzy³ siê na gwiazdy. – Mówi¹c prawdê, zupe³nie nie wiem, co o tym myœle栖 wyzna³. – £owcy nagród zazwyczaj nie powiadamiaj¹ w³adz, zanim dobij¹ targu. Z drugiej strony, kiedy Imperium decyduje siê na przeprowadzenie akcji, robi to bardziej umiejêtnie. – Chyba ¿e po prostu ludzie Imperium trafili tu za Gillespim i nie wiedzieli, ¿e my te¿ tu jesteœmy – podsun¹³ Aves bez przekonania. – Dlatego uznali, ¿e wystarcz¹ im trzy dru¿yny ¿o³nierzy i dwa rydwany. – Taka ewentualnoœæ oczywiœcie istnieje – przyzna³ Karrde. – Chocia¿ trudno uwierzyæ, by ich wywiad móg³ przeoczyæ coœ takiego. Poproszê naszych ludzi na Troganie, by siê spróbowali czegoœ po cichu dowiedzieæ. Mo¿e zdo³aj¹ ustaliæ, sk¹d przyby³a ta jednostka i kto poinformowa³ Imperium o naszym spotkaniu. A tymczasem musimy zaplanowaæ poszukiwania klonów. Bierzmy siê do roboty. Pellaeon zauwa¿y³, ¿e kiedy szturmowcy prowadzili Nilesa Ferriera na mostek, z³odziej statków uœmiecha³ siê pod nosem; by³ to filuterny, pe³en samozadowolenia, uœmiech œwiadcz¹cy o tym, ¿e Ferrier nie ma zielonego pojêcia, dlaczego w ogóle œci¹gniêto go na „Chimerê”. – Ju¿ jest, panie admirale – szepn¹³ kapitan. – Wiem – odpar³ spokojnie Thrawn, wci¹¿ stoj¹c plecami do z³odzieja statków. Spokojnie, aczkolwiek w jego gorej¹cych, czerwonych oczach p³on¹³ gniew. Pellaeon skrzywi³ siê w duchu na myœl o tym, co mia³o nast¹piæ. To nie bêdzie mi³a rozmowa. Szturmowcy z Ferrierem doszli do fotela dowodzenia, na którym siedzia³ Thrawn, i zatrzymali siê. – Panie admirale, Niles Ferrier – oznajmi³ dowódca szturmowców. – Zgodnie z pañskim rozkazem. Przez d³u¿sz¹ chwilê admira³ siedzia³ nieruchomo i Pellaeon zauwa¿y³, ¿e uœmiech na twarzy z³odzieja statków nieco przygas³. – Dwa dni temu by³eœ na Troganie – przemówi³ wreszcie Thrawn, nadal siedz¹c ty³em do Ferriera. – Spotka³eœ siê tam z dwoma ludŸmi

148

poszukiwanymi obecnie przez Imperium: z Talonem Karrde’em i Samuelem Tomasem Gillespim. Nak³oni³eœ tak¿e ma³¹ i nie przygotowan¹ grupê operacyjn¹ pod dowództwem niejakiego porucznika Reynola Koska, by przeprowadzi³a brawurowy atak na zgromadzonych przemytników; atak, który siê nie powiód³. Czy to wszystko prawda? – Tak, oczywiœcie – skin¹³ g³ow¹ Ferrier. – Dlatego w³aœnie nada³em tê wiadomoœæ, ¿eby pan wiedzia³… – W takim razie chcia³bym us³ysze栖 przerwa³ mu Thrawn, odwracaj¹c siê na krzeœle – co masz na swoj¹ obronê? Bo jeœli nic, to nie widzê powodu, by ciê natychmiast nie skazaæ na œmieræ. – Co takiego? – z³odziej statków rozdziawi³ usta ze zdziwienia. – Ale… przecie¿ wkrad³em siê w ³aski Karrde’a. Teraz on mi ufa… Rozumie pan? O to mi w³aœnie chodzi³o. Mogê wyœledziæ resztê jego bandy i wszystkich ich panu dostarczy慠– urwa³ i z trudem prze³kn¹³ œlinê. – Jest pan osobiœcie odpowiedzialny za œmieræ czterech szturmowców i trzydziestu dwóch ¿o³nierzy imperialnych – ci¹gn¹³ Thrawn. – A tak¿e za unicestwienie dwóch rydwanów i ich za³óg. Ferrier, ja nie jestem taki sam jak Vader i nie posy³am moich ludzi na œmieræ lekk¹ rêk¹. A jeœli ju¿ zgin¹, to nigdy nie puszczam tego p³azem. Twarz winowajcy wyraŸnie poblad³a. – Proszê pana… Admirale… Wiem, ¿e wyznaczy³ pan nagrodê za ca³¹ grupê Karrde’a w wysokoœci prawie… – Ale wszystko to jest niczym w porównaniu z totaln¹ katastrof¹, jak¹ spowodowa³eœ – ponownie wpad³ mu w s³owo Thrawn. – Nasz wywiad poinformowa³ mnie o spotkaniu szefów grup przemytniczych ju¿ cztery dni temu. Wiedzia³em, gdzie i kiedy ono siê odbêdzie, zna³em te¿ listê spodziewanych goœci. I ju¿ wczeœniej wyda³em garnizonowi na Troganie wyraŸny rozkaz – wyraŸny rozkaz, Ferrier – ¿eby ich zostawiono w spokoju. Pellaeon zauwa¿y³, i¿ twarz Ferriera zrobi³a siê tak blada, jakby odp³ynê³a z niej ostatnia kropla krwi. – Pan…? Ale… panie admirale… ale… ja nie rozumiem. – Nie w¹tpiꠖ stwierdzi³ Thrawn grobowym tonem. Skin¹³ rêk¹ i stoj¹cy przy jego krzeœle Rukh zrobi³ krok naprzód. – Chocia¿ sprawa jest ca³kiem prosta. Znam tych przemytników, Ferrier. Uwa¿nie przygl¹da³em siê ich poczynaniom i specjalnie postara³em siê o to, by w ci¹gu ostatniego roku choæ raz spotkaæ siê z ka¿dym z nich osobiœcie. ¯aden nie chce mieæ nic wspólnego z t¹ wojn¹ i jestem przekonany, ¿e gdyby nie ten zaaran¿owany przez ciebie atak, opuœciliby Trogan w przekonaniu, i¿ nie anga¿uj¹c siê po ¿adnej ze stron, mog¹

149

sprawê po prostu przeczekaæ. – Ponownie skin¹³ na Rukha, w którego rêku nagle b³ysn¹³ nó¿. – Twoje dzia³ania sprawi³y, ¿e zjednoczyli siê przeciwko Imperium – ci¹gn¹³ cicho admira³ – niwecz¹c tym samym moje wysi³ki, by temu w³aœnie zapobiec. – Utkwi³ w Ferrierze swe gorej¹ce oczy. – A ja nie lubiê, gdy moje starania id¹ na marne. Wzrok z³odzieja statków wêdrowa³ nerwowo od Thrawna do b³yszcz¹cego ostrza w rêce Rukha, a jego bia³a jak p³ótno twarz przybra³a teraz szary odcieñ. – Bardzo mi przykro, panie admirale – zdo³a³ wydusiæ. – Ja nie chcia³em… to znaczy… proszê mi daæ jeszcze jedn¹ szansê, dobrze? Ju¿ ostatni raz. Dostarczê panu Karrde’a… Przysiêgam. Co ja mówiê… Do diab³a z Karrde’em. Sprowadzê panu ich wszystkich. Zabrak³o mu s³ów i sta³ teraz bezradnie, wyraŸnie za³amany. Thrawn przetrzyma³ go jeszcze przez kilka sekund. – Jesteœ nêdznym g³upcem, Ferrier – odezwa³ siê w koñcu. – Ale nawet g³upcy czasem na coœ siê przydaj¹. Dam ci jeszcze jedn¹ szansê. Ale to bêdzie twoja ostatnia szansa. Mam nadziejê, ¿e mnie rozumiesz? – Tak, panie admirale, rozumiem doskonale – odpar³ mê¿czyzna, nerwowo kiwaj¹c g³ow¹. – To dobrze. – Thrawn da³ znak i nó¿ znikn¹³ z rêki Rukha. – Na pocz¹tek powiedz mi dok³adnie, jakie maj¹ plany. – Oczywiœcie. – Ferrier odetchn¹³ g³êboko. – Karrde, Par’Tah i Clyngunn maj¹ siê spotkaæ… od dzisiaj to chyba bêdzie za trzy dni… nad Chazw¹. Aha, wiedz¹, ¿e szlak przerzutu pañskich nowych klonów biegnie przez sektor Orus. – Czy¿by? – rzek³ spokojnie Thrawn. – I zamierzaj¹ temu przeszkodziæ? – Nie, chc¹ siê jedynie dowiedzieæ, sk¹d te klony pochodz¹. Wtedy poinformuj¹ o tym Now¹ Republikê. Brask siê, co prawda, do nich nie przy³¹czy³, ale zapowiedzia³, ¿e nie bêdzie ich powstrzymywa³. Dravis chce siê najpierw porozumieæ z Billeyem i dopiero wtedy da im odpowiedŸ. A Mazzic i Ellor planuj¹ coœ specjalnego, ale nie powiedzieli co. Zbrak³o mu s³ów czy tchu i urwa³. – No dobrze – stwierdzi³ wielki admira³ po chwili milczenia. – A wiêc zrobimy tak: ty i twoi ludzie spotkacie siê z Karrde’em i ca³¹ reszt¹ nad Chazw¹, tak jak by³o planowane. Zawieziesz Karrde’owi prezent: statek bojowy, który ukrad³eœ ze stacji patrolowej na Hiszim. – Z wmontowanym uk³adem podporz¹dkowania, prawda? – Ferrier skwapliwie pokiwa³ g³ow¹. – Tak, ja te¿ o tym myœla³em: daæ im parê lewych statków, ¿eby…

150

– Karrde naturalnie dok³adnie obejrzy ten podarunek – przerwa³ mu Thrawn, którego cierpliwoœæ by³a wystawiona na ciê¿k¹ próbê. – I dlatego statek ma byæ w idealnym stanie. Dasz go tylko po to, by Karrde nabra³ do ciebie zaufania. Jeœli to w ogóle jeszcze jest mo¿liwe… Z³odziej statków skrzywi³ siê nieznacznie. – Tak jest, panie admirale. A potem? – Bêdziesz mnie na bie¿¹co informowa³ o poczynaniach Karrde’a – oznajmi³ Thrawn. – A ja od czasu do czasu bêdê ci przesy³a³ dalsze rozkazy, które ty wykonasz niezw³ocznie i bez pytania. Rozumiemy siê? – Jasne. Proszê siê nie martwiæ, admirale. Mo¿e pan na mnie liczyæ. – Mam tak¹ nadziejê. – Thrawn spojrza³ wymownie na Noghriego. – W przeciwnym razie bêdê musia³ pos³aæ do ciebie z wizyt¹ Rukha, a bardzo nie chcia³bym tego robiæ. Chyba wyrazi³em siê dostatecznie jasno, prawda? Z³odziej statków tak¿e zerkn¹³ na szaroskór¹ istotê i nerwowo prze³kn¹³ œlinê. – Tak, proszê pana. – To dobrze. – Admira³ ponownie obróci³ swój fotel ty³em do Ferriera. – Dowódco, proszê odprowadziæ naszego goœcia na statek i dopilnowaæ, by on i jego ludzie odlecieli na statku bojowym, który dla nich przygotowa³em. – Tak jest, panie admirale – rzuci³ dowódca szturmowców. Tr¹ci³ Ferriera ³okciem i ca³a grupa ruszy³a w kierunku wyjœcia. – Rukh, idŸ z nimi – poleci³ swojemu gorylowi Thrawn. – Ten z³odziejaszek ma ciasny umys³ i chcê, by wyje¿d¿aj¹c st¹d, myœla³ jedynie o tym, co go czeka, jeœli znów pokrzy¿uje mi plany. – Tak, mój panie – rzek³ Noghri i bezszelestnie pod¹¿y³ za Ferrierem. – Co pan o tym myœli, kapitanie? – zwróci³ siê Thrawn do Pellaeona. – Sytuacja nie przedstawia siê zbyt ró¿owo, admirale – stwierdzi³ Pellaeon. – Ale mog³o byæ gorzej. Jeœli daæ wiarê Ferrierowi, to mamy potencjaln¹ mo¿liwoœæ namierzenia grupy Karrde’a. A tymczasem Karrde i jego sprzymierzeñcy bêd¹ pod¹¿ali fa³szywym tropem, który przygotowaliœmy z myœl¹ o Nowej Republice. – A w koñcu siê tym znudz¹ i ka¿dy znów pójdzie w swoj¹ stronꠖ doda³ Thrawn, mru¿¹c w zamyœleniu swe gorej¹ce oczy. – Zw³aszcza gdy zaczn¹ odczuwaæ straty finansowe spowodowane odst¹pieniem od interesów z Imperium. Choæ to oczywiœcie bêdzie wymagaæ czasu. – Ale co jeszcze mo¿emy zrobiæ? – spyta³ Pellaeon. – Skorzystaæ z propozycji Ferriera i podsun¹æ im lewe statki?

151

– Przysz³o mi do g³owy lepsze i bardziej satysfakcjonuj¹ce rozwi¹zanie, kapitanie – powiedzia³ z uœmiechem wielki admira³. – Jestem pewien, ¿e pozostali przemytnicy dojd¹ w koñcu do wniosku, ¿e ten atak na Troganie by³ wyj¹tkowo nieprzekonuj¹cy. Jeœli odpowiednio spreparujemy trochê dowodów, to mo¿e uda nam siê ich przekonaæ, ¿e to Karrde sta³ za tym wszystkim. – Karrde? – zdziwi³ siê Pellaeon. – A dlaczegó¿ by nie? – rzuci³ Thrawn. – Ca³e to zdarzenie jawi³oby siê wtedy jako podstêpna i raczej toporna próba przekonania zebranych, ¿e jego obawy co do zagro¿eñ p³yn¹cych ze strony Imperium s¹ uzasadnione. Karrde straci³by wtedy w ich oczach tyle, ¿e przestaliby siê z nim liczyæ. Co wiêcej, jest bardzo mo¿liwe, i¿ wyrêczyliby nas w pojmaniu go. – Niew¹tpliwie warto siê nad tym g³êbiej zastanowiæ, panie admirale – stwierdzi³ dyplomatycznie Pellaeon. Osobiœcie uwa¿a³ jednak, ¿e w trakcie trwania g³ównej ofensywy nie nale¿a³o traciæ czasu na wymyœlanie sposobów, jak siê zemœciæ na jakimœ nêdzniku z pó³œwiatka. Bêd¹ siê tym mogli spokojnie zaj¹æ, gdy zetr¹ na proch Rebeliantów. – Niech mi bêdzie wolno przypomnieæ, admirale, ¿e mia³ pan podj¹æ decyzjê co do dalszych losów tej wstrzymanej kampanii niedaleko Ketaris. Thrawn uœmiechn¹³ siê pod nosem. – Pañskie oddanie s³u¿bie jest godne podziwu, kapitanie. – Odwróci³ g³owê i wyjrza³ przez boczny iluminator. – Czy s¹ ju¿ jakieœ wieœci z Coruscant? – Jeszcze nie, panie admirale – odpar³ Pellaeon. Dla pewnoœci sprawdzi³ jednak ostatnie zapisy w dzienniku pok³adowym. – Ale jak pan zapewne pamiêta, Himron mówi³, ¿e musz¹ najpierw zawin¹æ do kilku portów, by nie wzbudzaæ podejrzeñ. Mo¿e nast¹pi³o jakieœ opóŸnienie. – Mo¿liwe. – Thrawn siê odwróci³ i kapitan dostrzeg³ w jego twarzy pewne napiêcie. – Chocia¿ ich milczenie mo¿e byæ spowodowane zupe³nie czym innym. No, ale nawet jeœli nie uda nam siê zdobyæ bliŸni¹t dla naszego kochanego mistrza Jedi, to podejrzenie rzucone na Marê Jade przez majora Himrona powinno sprawiæ, ¿e ta dziewczyna przestanie byæ dla nas niebezpieczna. A to jest w tej chwili najwa¿niejsze. – Poprawi³ siê na krzeœle. – Niech pan obierze kurs na pole bitwy pod Ketaris, kapitanie. Wyruszymy tam, gdy tylko wyprawimy st¹d Ferriera.

152

ROZDZIA£



Hanowi uda³o siê wreszcie dogoniæ krêpego mê¿czyznê, gdy ten skrêca³ w Wielki Korytarz. Wyraz jego twarzy wyraŸnie wskazywa³ na to, ¿e siê spieszy, a do tego jest w z³ym humorze. To jednak Hana nie zra¿a³o: sam równie¿ mia³ nie najlepszy nastrój. – Pu³kowniku Bremen – zagadn¹³, doganiaj¹c mê¿czyznê. W³aœnie mijali pierwsze ze smuk³ych, purpurowo-zielonych drzew ch’hala, które ros³y po obu stronach Wielkiego Korytarza. – Chcia³bym z panem zamieniæ kilka s³ów. – Jeœli chodzi o Marê Jade, Solo – rzuci³ pu³kownik z irytacj¹ – to nawet nie chcê o tym s³yszeæ. – W dalszym ci¹gu obowi¹zuje j¹ areszt domowy – nie dawa³ za wygran¹ Han. – Chcê wiedzieæ dlaczego. – Tak? Có¿, pewnie ma to jakiœ zwi¹zek z imperialnym atakiem sprzed dwóch dni, nie s¹dzi pan? – stwierdzi³ ironicznie wojskowy. – Bardzo mo¿liwe – przytakn¹³ Solo, tr¹caj¹c jedn¹ z ga³¹zek drzewa ch’hala, która zanadto wystawa³a z szeregu. W miejscu gdzie ga³¹Ÿ ³¹czy³a siê z pniem, ³agodn¹ grê kolorów pod przezroczyst¹ kor¹ zm¹ci³a eksplozja czerwieni; jaskrawa barwa faliœcie rozbieg³a siê po pniu, po czym czerwieñ stopniowo przyblad³a. – Mam wra¿enie, ¿e wszystko zale¿y od tego, na ile bierzemy sobie do serca rozsiewane przez Imperium plotki. Bremen zatrzyma³ siê raptownie i skierowa³ na Hana wzburzony wzrok. – Solo, czego pan w³aœciwie ode mnie chce? – rzuci³ ostro. Drzewo, które Han przed chwil¹ dotkn¹³, ponownie eksplodowa³o czerwieni¹, a siedz¹cy w drugim koñcu korytarza, pogr¹¿eni w rozmowie dyplomaci podnieœli pytaj¹co g³owy. – Proszê siê przez chwilê przyjrzeæ

153

faktom. Jade wiedzia³a o ukrytych tylnych drzwiach i tajnych przejœciach – sama to przyzna³a. Wkroczy³a do akcji, nim podniesiono alarm – to równie¿ potwierdzi³a. – Lando i genera³ Bel Iblis te¿ tam byli – zauwa¿y³ Han, czuj¹c jednoczeœnie, ¿e lada chwila opuszcz¹ go resztki kurtuazji, której z takim trudem nauczy³a go Leia. – A ich nie kaza³ pan zamkn¹æ. – W ich przypadku sprawa przedstawia siê zupe³nie inaczej, nie s¹dzi pan? – zareplikowa³ Bremen. – Calrissian i Bel Iblis zd¹¿yli siê zas³u¿yæ dla Nowej Republiki i maj¹ ludzi, którzy zaœwiadcz¹ o ich niewinnoœci. Czego nie mo¿na powiedzieæ o Jade. – Oboje z Lei¹ mo¿emy za ni¹ œwiadczy栖 oznajmi³ pospiesznie Solo, staraj¹c siê nie myœleæ o tym, ¿e Mara chcia³a zabiæ Luke’a. – Czy to nie wystarczy? A mo¿e jest pan na ni¹ wœciek³y za to, ¿e wykona³a za was robotê? Han powiedzia³ o jedno zdanie za du¿o. Twarz Bremena zrobi³a siê tak purpurowa, jak chwilê wczeœniej pieñ drzewa ch’hala. Pu³kownik a¿ zesztywnia³ ze wzburzenia. – To, ¿e pomog³a zastrzeliæ kilku rzekomych agentów Imperium, jeszcze o niczym nie œwiadczy – rzek³ lodowatym tonem. – W sytuacji gdy za wszystkie sznurki poci¹ga wielki admira³ Thrawn, ca³a ta akcja mog³a byæ jedynie przemyœln¹ intryg¹, maj¹c¹ na celu przekonanie nas o tym, ¿e Jade jest po naszej stronie. Có¿, przykro mi, ale nie dam siê tak ³atwo zwieœæ. Dziewczyna zostanie poddana wnikliwej obserwacji: gruntownie przejrzymy jej dane oraz spróbujemy siê dowiedzieæ maksymalnie du¿o o jej przesz³oœci i ewentualnych kontaktach. Ponadto odbêdzie kilka sesji z oficerami œledczymi. – Œwietnie – prychn¹³ Han. – Jeœli jeszcze nie jest po naszej stronie, to te zabiegi niew¹tpliwie j¹ do tego zachêc¹. – Nie robimy tego, by zyskaæ na popularnoœci – powiedzia³ Bremen, pr꿹c siê dumnie. – Robimy to, by zapewniæ bezpieczeñstwo obywatelom Nowej Republiki, w tym tak¿e pañskim dzieciom. Przypuszczam, ¿e radna Organa Solo bêdzie obecna na naradzie z Mon Mothm¹; jeœli ma jakieœ uwagi czy propozycje, to tam bêdzie je mog³a przedstawiæ. Ale do tego czasu nie chcê s³yszeæ ani s³owa na temat Jade. Od nikogo, a zw³aszcza od pana. Czy wyrazi³em siê dostatecznie jasno, kapitanie Solo? Han westchn¹³ ciê¿ko. – Tak. Oczywiœcie. – To dobrze. – Bremen odwróci³ siê i pod¹¿y³ w g³¹b korytarza. Solo patrzy³ za nim ponuro. – Umiesz sobie radziæ z ludŸmi, co? – odezwa³ siê tu¿ obok niego znajomy g³os.

154

Han obejrza³ siê, mile zdziwiony. – Luke! Kiedy wróci³eœ? – Jakieœ dziesiêæ minut temu – odpar³ Skywalker i skin¹³ g³ow¹ w stronê wylotu korytarza. – By³em w waszym apartamencie i Winter powiedzia³a mi, ¿e oboje zeszliœcie na dó³ na jak¹œ nadzwyczajn¹ naradê. Mia³em nadziejê was z³apaæ, nim wejdziecie do œrodka. – Mówi¹c prawdê, ja nie zosta³em zaproszony – wyzna³ Solo, zerkaj¹c na oddalaj¹cego siê szybko Bremena. – A Leia zatrzyma³a siê na chwilê przed pokojem Mary. – Tak, Mara… – Znalaz³a siê na w³aœciwym miejscu, kiedy potrzebowaliœmy jej pomocy – przypomnia³ przyjacielowi Han. – A mnie tu nie by³o – skrzywi³ siê Luke. – Nie to mia³em na myœli – ¿ywo zaprotestowa³ Solo. – Wiem, ale sam ¿a³ujê, ¿e mnie tu nie by³o. – C󿅠– Han wzruszy³ ramionami, nie bardzo wiedz¹c, co powinien w tej sytuacji powiedzieæ. – Nie mo¿esz tu wiecznie tkwiæ, ¿eby jej broniæ. Od tego ma mnie. – Racja – rzuci³ Jedi z uœmiechem. – Zapomnia³em. Han obejrza³ siê przez ramiê. Zaczêli siê ju¿ pojawiaæ ró¿ni politycy i ich doradcy, ale wci¹¿ nigdzie nie by³o widaæ Leii. – ChodŸmy, coœ j¹ musia³o zatrzymaæ. Mo¿e spotkamy j¹ gdzieœ po drodze. – Dziwiê siê, ¿e pozwalasz jej samej chodziæ po pa³acu – stwierdzi³ Skywalker, kiedy z powrotem ruszyli wzd³u¿ szeregu drzew ch’hala. – Nie powiedzia³bym, ¿e jest sama – rzek³ Han z ironi¹ w g³osie. – Od czasu tego ataku Chewie ani na moment nie spuszcza jej z oczu. W nocy ten futrzak nawet œpi pod naszymi drzwiami. – Musicie czuæ siê bezpiecznie. – Tak. Dzieci pewnie bêd¹ mia³y alergiê na w³osy Wookiech. – Solo zerkn¹³ na przyjaciela. – A tak w³aœciwie to gdzie ty siê podziewa³eœ? Z twojej ostatniej wiadomoœci wynika³o, ¿e powinieneœ tu byæ trzy dni temu. – Tak, ale nada³em ten meldunek, nim utkn¹³em na… – Luke urwa³, rzucaj¹c badawcze spojrzenia na ludzi, od których zaroi³o siê teraz na korytarzu. – PóŸniej ci powiem. Dowiedzia³em siê od Winter, ¿e wobec Mary zastosowano areszt domowy, tak? – Tak, i wygl¹da na to, ¿e trochê to potrwa – mrukn¹³ Han. – Przynajmniej do czasu, kiedy uda nam siê przekonaæ tych z kontrwywiadu, ¿e ona jest czysta.

155

– Tak… – powiedzia³ Skywalker z wahaniem. – Có¿, to mo¿e nie byæ takie proste, jak by siê wydawa³o. – Dlaczego? Jedi przez chwilê jakby wa¿y³ coœ w sobie. – Poniewa¿ Mara przez wiêksz¹ czêœæ wojny by³a osobist¹ wspó³pracowniczk¹ Imperatora. – To jakiœ ¿art – rzuci³ Han, kompletnie zbity z tropu. – Nie, bynajmniej – potrz¹sn¹³ g³ow¹ Skywalker. – W jego imieniu podró¿owa³a po ca³ym Imperium i wykonywa³a najrozmaitsze zadania. Nazywali j¹ Rêk¹ Imperatora. Tak w³aœnie nazwa³ Marê ten ranny major. – No, piêknie – rzek³ g³oœno Solo, odwracaj¹c g³owê w drug¹ stronê. – Po prostu cudownie. Mog³eœ nam chocia¿ o tym powiedzieæ. – Nie s¹dzi³em, ¿e to takie wa¿ne. Ale jedno jest pewne: teraz bez w¹tpienia nie stoi po stronie Imperium. – Skywalker spojrza³ znacz¹co na Hana. – A poza tym chyba wiêkszoœæ z nas ma na swoim sumieniu sprawki, które chcielibyœmy ukryæ przed innymi. – Nie podejrzewam, by Bremen i ci jego zapaleñcy chcieli tak to potraktowa栖 stwierdzi³ Solo ponuro. – Có¿, bêdziemy musieli ich jakoœ o tym przekona慠– urwa³ raptownie. – Co siê sta³o? – zaniepokoi³ siê Han. – Nie wiem – powiedzia³ wolno Jedi. – Ale w³aœnie odczu³em jakieœ dr¿enie Mocy. Solo poczu³ nerwowy skurcz w ¿o³¹dku. – Jakieœ niebezpieczeñstwo? – Nie. – Skywalker zmarszczy³ czo³o w zamyœleniu. – Raczej zdziwienie czy niepokoj¹ce odkrycie. – Popatrzy³ na przyjaciela. – I… nie jestem pewien, ale to chyba pochodzi³o od Leii. Solo po³o¿y³ rêkê na blasterze i rozejrza³ siê bacznie po korytarzu. Leia by³a gdzieœ na górze z dawn¹ agentk¹ Imperium… i coœ zdziwi³o j¹ na tyle, ¿e Luke zdo³a³ to wyczuæ. – Myœlisz, ¿e wypada nam biec? – spyta³ cicho. – Nie – odpar³ Skywalker. Han zauwa¿y³, ¿e bezwiednie przebiera palcami po rêkojeœci miecza œwietlnego. – Ale mo¿emy iœæ szybkim krokiem. Za drzwiami rozleg³ siê st³umiony g³os robota-stra¿nika G-2RD. Mara z ciê¿kim westchnieniem zamknê³a notes elektroniczny i rzuci³a go na stoj¹ce przed ni¹ biurko. Podejrzewa³a, ¿e s³u¿bom specjalnym znudz¹

156

siê w koñcu te uprzejme, ³agodne przes³uchania. Ale na razie nic na to jeszcze nie wskazywa³o. Siêgnê³a Moc¹ na zewn¹trz, staraj¹c siê zidentyfikowaæ swego goœcia. Mia³a nadziejê, ¿e nie jest to znowu ten paskudny Bremen. To nie by³ Bremen. Dziewczyna ledwie zd¹¿y³a st³umiæ w sobie odruch zdziwienia, gdy drzwi siê otworzy³y i do œrodka wesz³a Leia Organa Solo. – Witaj, Maro – skinê³a g³ow¹ ksiê¿niczka. Nim robot-stra¿nik zamkn¹³ za ni¹ drzwi, Jade dostrzeg³a w korytarzu nieszczêœliw¹ twarz Wookiego. – Wpad³am tylko na chwilê, ¿eby zobaczyæ, jak siê pani miewa. – Czujê siê œwietnie – burknê³a dziewczyna, wci¹¿ nie bardzo wiedz¹c, czy to lepiej, czy te¿ gorzej, ¿e zamiast Bremena odwiedzi³a j¹ Organa Solo. – Co to by³o za zamieszanie za drzwiami? – Ktoœ ze Stra¿y Pa³acowej najwyraŸniej zdecydowa³, ¿e nie mog¹ odwiedzaæ pani jednoczeœnie dwie osoby, chyba ¿e jedn¹ z nich jest któryœ ze stra¿ników – wyjaœni³a Leia, krêc¹c g³ow¹ z irytacj¹. – Chewie musia³ zostaæ na zewn¹trz i nie by³ zbyt szczêœliwy z tego powodu. – Domyœlam siê, ¿e mi nie ufa? – Proszê sobie tego nie braæ zbytnio do serca – rzek³a ksiê¿niczka. – Sama pani wie, jak powa¿nie Wookie traktuj¹ ten swój dozgonny d³ug wdziêcznoœci. Chewie wci¹¿ jeszcze jest wytr¹cony z równowagi faktem, ¿e niewiele brakowa³o, a straci³by nas wszystkich w wyniku akcji tej grupy porywaczy. Podejrzewam, ¿e w chwili obecnej bardziej ufa pani ni¿ komukolwiek innemu w ca³ym pa³acu. – Mi³o wiedzieæ, ¿e w ogóle ktoœ mi ufa – rzuci³a Jade z gorycz¹. – Mo¿e powinnam go poprosiæ, ¿eby pogada³ z pu³kownikiem Bremenem. – Maro, bardzo mi przykro z tego powodu – westchnê³a Leia. – Za kilka minut bêdziemy mieli na dole zebranie i po raz kolejny spróbujê ich nak³oniæ do tego, by pani¹ zwolnili. Ale w¹tpiê, by Mon Mothma i Ackbar siê na to zgodzili, nim s³u¿by specjalne wyjaœni¹ tê sprawê. A kiedy siê dowiedz¹, ¿e naprawdê by³am Rêk¹ Imperatora… – Powinnam by³a mocniej naciskaæ Winter, by zdoby³a dla mnie jakiœ statek. – Gdyby pani st¹d wyjecha³a, to ja i bliŸniêta bylibyœmy teraz w rêkach Imperium – zauwa¿y³a cicho Organa Solo. – I pewnie wieŸliby nas w prezencie temu szalonemu mistrzowi Jedi. Mara zacisnê³a wargi. Trudno jej by³o sobie wyobraziæ, by kogoœ móg³ spotkaæ gorszy los. – Ju¿ mi pani dziêkowa³a – mruknê³a. – Powiedzmy, ¿e jest mi pani d³u¿na jedn¹ przys³ugê i dajmy ju¿ temu spokój, dobrze?

157

– Zdaje mi siê, ¿e jestem pani d³u¿na du¿o wiêcej – uœmiechnê³a siê ksiê¿niczka. – Proszê o tym pamiêtaæ, kiedy zabijê pani brata – rzek³a Jade, patrz¹c jej prosto w oczy. Leia nawet nie drgnê³a. – W dalszym ci¹gu chce go pani zabiæ? – Nie mam ochoty rozmawiaæ na ten temat – uciê³a dziewczyna. Wsta³a z krzes³a i podesz³a do okna. – Czujê siê œwietnie, pani stara siê mnie st¹d wydostaæ i wszyscy s¹ zadowoleni z tego, ¿e wybawi³am pani¹ z r¹k C’baotha. Ma pani do mnie jeszcze jak¹œ sprawê? Czu³a, ¿e Organa Solo przygl¹da jej siê badawczo. – W zasadzie nie – odpar³a. – Ale chcia³abym wiedzieæ, dlaczego pani to zrobi³a? Mara patrzy³a bezmyœlnie za okno, czuj¹c, ¿e przez mur obojêtnoœci, który z takim trudem wokó³ siebie zbudowa³a, próbuj¹ siê przebiæ jakieœ gwa³towne uczucia. – Nie wiem – powiedzia³a, dziwi¹c siê jednoczeœnie swojej szczeroœci. – Rozmyœla³am nad tym w samotnoœci przez te ostatnie dwa dni, ale nadal nie wiem. Mo¿e… – Wzruszy³a ramionami. – Chyba mia³o to jakiœ zwi¹zek z tym, ¿e Thrawn próbowa³ odebraæ pani dzieci. Przez d³u¿sz¹ chwilê Leia milcza³a. – Maro, gdzie by³ pani dom? – spyta³a w koñcu. – Nim Imperator sprowadzi³ pani¹ na Coruscant? – Nie wiem – odpar³a dziewczyna po chwili zastanowienia. – Pamiêtam pierwsze spotkanie z Imperatorem i podró¿ tutaj jego prywatnym statkiem. Ale nie mam ¿adnych wspomnieñ zwi¹zanych z miejscem, sk¹d pochodzê. – A pamiêta pani, ile mia³a pani wtedy lat? – Nie bardzo. By³am na tyle du¿a, by z nim rozmawiaæ i zrozumieæ, ¿e mam zostawiæ dom i z nim wyjechaæ. Ale nie mogê sobie przypomnieæ ¿adnych szczegó³ów. – A rodzice? Czy ich pani pamiêta? – Tak, trochê. Jawi¹ mi siê jako niewyraŸne cienie. – Zawaha³a siê na u³amek sekundy. – Ale mam wra¿enie, ¿e nie chcieli, bym wyje¿d¿a³a. – Podejrzewam, ¿e Imperator nie zostawi³ im w tej kwestii ¿adnego wyboru – stwierdzi³a Organa Solo z nag³¹ tkliwoœci¹ w g³osie. – A pani, Maro? Czy mia³a pani mo¿liwoœæ wyboru? Dziewczyna uœmiechnê³a siê z wysi³kiem, staraj¹c siê powstrzymaæ ³zy, które nagle nap³ynê³y jej do oczu.

158

– A wiêc do tego pani zmierza³a. Myœli pani, ¿e ryzykowa³am ¿ycie w obronie pani dzieci, bo i mnie zabrano z domu w ten sam sposób? – A czy tak by³o w istocie? – Nie – rzuci³a Jade bezbarwnym g³osem, zwracaj¹c twarz ku Leii. – To nie by³o tak. Po prostu nie chcia³am, by wpad³y w rêce tego szalonego C’baotha. I na tym poprzestañmy. – W porz¹dku – powiedzia³a ksiê¿niczka tonem, który wskazywa³ na to, ¿e nie bardzo wierzy s³owom Mary. – Ale gdyby chcia³a pani kiedyœ na ten temat porozmawiaæ… – To wiem, gdzie pani szuka栖 dokoñczy³a za ni¹ dziewczyna. Wci¹¿ nie do koñca rozumia³a, dlaczego mówi Leii o tym wszystkim, ale gdzieœ w g³êbi serca czu³a dziwn¹ ulgê, mog¹c porozmawiaæ z kimœ na ten temat. Mo¿e robi³a siê zbyt ckliwa. – I w ka¿dej chwili mo¿e pani do mnie przyjœæ – doda³a z uœmiechem Organa Solo, wstaj¹c z miejsca. – Muszê zejœæ na dó³ na to spotkanie. Dowiem siê, co nowego zdzia³a³y te klony Thrawna. – Jakie klony? – zdziwi³a siê Mara. – Jak to, pani nic nie wie? – tym razem Leia by³a zaskoczona. – A o czym niby mia³abym wiedzieæ? – Imperium znalaz³o gdzieœ komory klonuj¹ce spaarti i teraz produkuje ca³e rzesze klonów, których u¿ywa do walki z nami. Jade wpatrywa³a siê w ksiê¿niczkê rozszerzonymi oczami, czuj¹c na plecach nieprzyjemny dreszcz. Klony… – Nikt mi o tym nie mówi³ – wyszepta³a. – Bardzo mi przykro. By³am przekonana, ¿e wszyscy o tym wiedz¹. Niemal przez ca³y miesi¹c by³o to w pa³acu g³ównym tematem rozmów. – Le¿a³am w szpitalu – rzuci³a machinalnie Mara. Klony… Teraz, kiedy Imperium mo¿e nimi obsadziæ Flotê Katañsk¹ i ma za przywódcê genialnego stratega, jakim jest wielki admira³ Thrawn, znów dojdzie do wojen klonowych. – Racja, zupe³nie o tym zapomnia³am – przyzna³a Organa Solo. – Tyle siê wtedy dzia³o. – Spojrza³a niespokojnie na swoj¹ rozmówczyniê. – Dobrze siê pani czuje? – Tak – wydusi³a Jade. Nagle z si³¹ pioruna opad³y j¹ wspomnienia: las… góra… ukryty i œciœle tajny magazyn prywatnych skarbów Imperatora… I ogromna sala pe³na komór do klonowania. – No dobrze – rzek³a Leia. Zapewnienie Mary ewidentnie jej nie przekona³o, ale nie chcia³a jej naciskaæ. – W takim razie zobaczymy siê póŸniej. – Siêgnê³a rêk¹ do klamki…

159

– Niech pani zaczeka. Ksiê¿niczka odwróci³a siê od drzwi. – Tak, s³ucham? Mara wziê³a g³êboki oddech. Ju¿ samo istnienie tego miejsca by³o otoczone wielk¹ tajemnic¹ i wiedzia³a o nim zaledwie garstka ludzi – Imperator wielokrotnie to podkreœla³. Ale skoro Thrawn dysponowa³ teraz wci¹¿ rozrastaj¹c¹ siê armi¹, któr¹ zamierza³ rzuciæ przeciwko galaktyce… – Zdaje mi siê, ¿e wiem, gdzie znajduj¹ siê te komory spaarti Thrawna. Dziewczyna wyraŸnie odczu³a, ¿e ta wiadomoœæ by³a dla ksiê¿niczki prawdziwym wstrz¹sem. – Gdzie? – spyta³a Organa Solo, z trudem opanowuj¹c dr¿enie g³osu. – Imperator mia³ tajny skarbiec – wyjaœni³a Jade, z wysi³kiem wypowiadaj¹c s³owa. Stanê³a jej przed oczami pomarszczona twarz starca; jego ¿ó³te oczy patrzy³y na ni¹ oskar¿ycielsko… – Mieœci³ siê on pod gór¹ na planecie, któr¹ nazywa³ Wayland – nie mam pojêcia, czy ona w ogóle mia³a jak¹œ oficjaln¹ nazwê. Tam w³aœnie przechowywa³ wszystkie swoje prywatne pami¹tki, skarby i oryginalne wytwory techniki, które – jak s¹dzi³ – pewnego dnia mog³y mu siê przydaæ. W jednej ze sztucznie wydr¹¿onych jaskiñ urz¹dzi³ fabrykê klonów, któr¹ – o ile siê nie mylꠖ przyw³aszczy³ sobie od jednego z mistrzów klonowania. – Czy ta fabryka by³a dobrze wyposa¿ona? – Bardzo dobrze – odpar³a Jade, wzdrygaj¹c siê przy tym. – Na miejscu znajdowa³ siê kompletny system ¿ywienia klonów, a ponadto uk³ad umo¿liwiaj¹cy kszta³towanie osobowoœci powstaj¹cych duplikatów i ich szkolenie jeszcze w okresie dojrzewania. – Ile tam by³o komór? – Dok³adnie nie wiem. By³y poustawiane w kolistych rzêdach, tworz¹c coœ w rodzaju stadionu sportowego, i wype³nia³y ca³¹ jaskiniê. – Ale ile mog³o byæ tych komór? – nalega³a Leia. – Tysi¹c, dwa tysi¹ce, dziesiêæ? – S¹dzê, ¿e co najmniej dwadzieœcia tysiêcy – oznajmi³a Mara. – A mo¿e nawet wiêcej. – Dwadzieœcia tysiêcy – powtórzy³a ksiê¿niczka z kamienn¹ twarz¹. – I z komory co dwadzieœcia dni wychodzi jeden klon. – Co dwadzieœcia dni?! – zdumia³a siê Jade. – Ale¿ to niemo¿liwe! – Wiem, ale Thrawn to w³aœnie robi. Orientuje siê pani, gdzie le¿y Wayland? – By³am tam tylko raz i Imperator sam prowadzi³ statek. Ale gdybym mia³a przed sob¹ mapy i komputer nawigacyjny, mog³abym odnaleŸæ tê planetê.

160

Organa Solo wolno pokiwa³a g³ow¹ i Mara wyczu³a, ¿e przez umys³ ksiê¿niczki przelatuj¹ w szalonym tempie ró¿ne myœli. – Zobaczê, co da siê zrobiæ. A tymczasem… – Leia spojrza³a dziewczynie prosto w oczy. – Proszê nikomu nie mówiæ, o czym przed chwil¹ rozmawia³yœmy. Nikomu. Thrawn w dalszym ci¹gu otrzymuje informacje z pa³acu… A ta wiadomoœæ mog³aby kosztowaæ pani¹ ¿ycie. – Rozumiem – skinê³a g³ow¹ Jade. Nagle w pokoju zrobi³o siê jakby ch³odniej. – No dobrze. Spróbujê tu œci¹gn¹æ wiêcej stra¿y, oczywiœcie, jeœli uda mi siê to zrobiæ, nie wzbudzaj¹c niczyich podejrzeñ. – Umilk³a na chwilê i przechyli³a g³owê na bok, jakby czegoœ nas³uchiwa³a. – Lepiej ju¿ pójdê. Nied³ugo zjawi¹ siê tu Han i Luke, a to nie jest odpowiednie miejsce na naradê wojenn¹. – Jasne – szepnê³a Mara, odwracaj¹c g³owê w stronê okna. Koœci zosta³y rzucone: nieodwracalnie stanê³a po stronie Nowej Republiki. Po stronie Luke’a Skywalkera. Cz³owieka, którego musia³a zabiæ. Tej nocy zwo³ali naradê wojenn¹ w gabinecie Leii – by³o to jedyne miejsce, co do którego mieli pewnoœæ, ¿e jak dot¹d ród³o Delta nie ma do niego dostêpu. Luke wszed³ do pokoju i rozejrza³ siê doko³a, myœl¹c o dziwnym splocie wydarzeñ, który sprawi³, ¿e te osoby pojawi³y siê w jego ¿yciu. Han i Leia: siedz¹ razem na kanapie, ciesz¹c siê wspólnie chwil¹ spokoju, nim znów ich rozdzieli rzeczywistoœæ ogarniêtej wojn¹ galaktyki. Chewbacka: usadowi³ siê miêdzy nimi a drzwiami i z broni¹ gotow¹ do strza³u czuwa nad tym, by znów nie zawieœæ i dobrze wype³niæ obowi¹zki zwi¹zane z dobrowolnie przyjêtym na siebie dozgonnym d³ugiem wdziêcznoœci. Lando: pilnie wpatruje siê w ekran komputera Leii i wyœwietlan¹ na nim aktualn¹ listê cen rynkowych. Threepio i Artoo: rozmawiaj¹ cichutko w k¹cie, wymieniaj¹c zapewne najœwie¿sze informacje i ploteczki robotów. I wreszcie Winter: przycupnê³a skromnie w drugim k¹cie i dogl¹da œpi¹cych bliŸni¹t. Jego przyjaciele. Jego rodzina. – No i co? – odezwa³ siê Han. – Zbada³em uwa¿nie teren wokó³ gabinetu i nie zauwa¿y³em ¿adnych istot ¿ywych ani robotów – odpar³ Skywalker. – A jak siê przedstawia sytuacja tutaj? – Poprosi³am porucznika Page’a, by osobiœcie sprawdzi³, czy w pokoju nie ma ¿adnego pods³uchu – poinformowa³a Leia. – I od tego czasu nikt tu nie wchodzi³. Powinniœmy byæ zatem bezpieczni. 11 – Ostatni rozkaz

161

– To œwietnie – rzuci³ Solo. – Czy teraz mo¿emy siê wreszcie dowiedzieæ, o co chodzi? – Tak – rzek³a ksiê¿niczka i Luke wyczu³, ¿e jego siostra zbiera siê na odwagê. – Mara przypuszcza, ¿e wie, gdzie siê znajduje imperialna fabryka klonów. Han wyprostowa³ siê nieco i pos³a³ szybkie spojrzenie Landowi. – Gdzie? – Na planecie, któr¹ Imperator nazywa³ Waylandem – powiedzia³a Organa Solo. – Zdaje siê, ¿e to jego prywatna nazwa, bo nie znalaz³am tego miejsca na ¿adnej z oficjalnych map. – Co to takiego, stara fabryka któregoœ z dawnych mistrzów klonowania? – zainteresowa³ siê Skywalker. – Mara twierdzi, ¿e mieœci siê tam skarbiec Imperatora. Mam wra¿enie, ¿e jest to jednoczeœnie magazyn sprzêtu i przechowalnia trofeów. – Tajemne gniazdo szczura – skomentowa³ Han. – To do niego podobne. Gdzie le¿y ta planeta? – Mara nie zna wspó³rzêdnych – rzek³a ksiê¿niczka. By³a tam tylko raz, ale s¹dzi, ¿e mog³aby odnaleŸæ to miejsce. – Dlaczego wczeœniej nic o tym nie wspomnia³a? – spyta³ Lando. – Wygl¹da na to, ¿e dopiero ode mnie dowiedzia³a siê o klonach – odpar³a Leia, wzruszaj¹c ramionami. – Nie zapominaj o tym, ¿e kiedy wszyscy rozmawiali na ten temat, ona przechodzi³a w szpitalu regeneracjê uk³adu nerwowego. – Mimo wszystko nie bardzo chce mi siê wierzyæ, ¿e nie dotar³a do niej ¿adna wzmianka dotycz¹ca tej sprawy – upiera³ siê Calrissian. – Mo¿e rzeczywiœcie jest to dziwne, ale nie niemo¿liwe – odparowa³a ksiê¿niczka. – W oficjalnych raportach, do których mia³a dostêp, nigdy nie wspominano o klonach. A Mara nie nale¿y do osób, które maj¹ w pa³acu wielu przyjació³. – Trzeba przyznaæ, ¿e na to wyznanie wybra³a sobie stosowny moment – zauwa¿y³ Lando. – Podejrzanie stosowny moment. Najpierw krêci siê po pa³acu, praktycznie przez nikogo nie kontrolowana. Potem demaskuje j¹ dowódca jakiejœ imperialnej dru¿yny komandosów i dziewczyna zostaje aresztowana. A teraz nagle mami nas Waylandem i chce, byœmy j¹ uwolnili. – A kto powiedzia³, ¿e ona chce, byœmy j¹ uwolnili? – rzuci³a Leia, nieco zaskoczona tym wywodem. – A czy nie taka w³aœnie jest jej propozycja? ¯e zaprowadzi nas na Wayland, jeœli j¹ st¹d wydostaniemy? – dr¹¿y³ Calrissian.

162

– Ona o nic nie prosi³a – zaoponowa³a Organa Solo. – A ja proponujê jedynie to, by przemyciæ do jej pokoju komputer nawigacyjny, ¿eby mog³a zlokalizowaæ za jego pomoc¹ Wayland. – Obawiam siê, ¿e to nie wystarczy, kochanie – potrz¹sn¹³ g³ow¹ Han. – Wspó³rzêdne Waylandu to dopiero pocz¹tek: potem trzeba bêdzie znaleŸæ sam skarbiec, a planeta jest na tyle du¿a, ¿e mo¿na go na niej doskonale ukryæ. – Szczególnie, jeœli Imperator nie chcia³, by ktokolwiek odnalaz³ jego skarby – doda³ Luke. – Lando ma racjê. Bêdziemy musieli j¹ wzi¹æ ze sob¹. Solo i Calrissian wlepili w niego zdumiony wzrok; nawet Leia zdawa³a siê zaskoczona. – Chyba nie chcesz powiedzieæ, ¿e wierzysz w to wszystko? – wydusi³ wreszcie Lando. – Obawiam siê, ¿e nie mamy wielkiego wyboru – odpar³ Skywalker. – Im d³u¿ej bêdziemy zwlekaæ, tym wiêcej Imperium wyprodukuje klonów, które rzuci przeciwko nam. – A co z tym œledztwem, które rozpocz¹³eœ? – przypomnia³a Organa Solo. – W kwestii przerzutu klonów przez uk³ady Poderis i Orus? – To by wymaga³o du¿o czasu – rzek³ Jedi. – A dziêki Marze dotrzemy do Ÿród³a klonów o wiele szybciej. – Jeœli ona mówi prawdꠖ zauwa¿y³ ponuro Calrissian. – Bo jeœli k³amie, to znajdziesz siê w œlepej uliczce. – Albo trafisz jeszcze gorzej – popar³ go Han. – Thrawn ju¿ raz zaaran¿owa³ twoje spotkanie z tym C’baothem. To mo¿e byæ kolejna pu³apka. Luke powiód³ wzrokiem po twarzach przyjació³, ¿a³uj¹c, ¿e nie umie im wyjaœniæ motywów swej decyzji. Gdzieœ w g³êbi serca ¿ywi³ przekonanie, ¿e to bêdzie w³aœciwe posuniêcie; ¿e tam w³aœnie prowadzi jego droga. Podobnie jak w przypadku tego decyduj¹cego pojedynku miêdzy Vaderem a Imperatorem: zarówno Mara, jak i on musieli siê tam znaleŸæ w tym samym czasie. – To nie jest pu³apka – powiedzia³ w koñcu. – A przynajmniej nie ze strony Mary. – Jestem tego samego zdania – oznajmi³a cicho Leia. – I myœlê, ¿e masz racjê co do tego, ¿e powinniœmy j¹ ze sob¹ zabraæ. Han poruszy³ siê niespokojnie na krzeœle i spojrza³ groŸnie na ¿onê. Potem pos³a³ piorunuj¹ce spojrzenie Luke’owi, a wreszcie ponownie zwróci³ wzrok na Leiê. – Czy to znowu jedna z tych kretyñskich sztuczek Jedi? – burkn¹³.

163

– Poniek¹d tak – przyzna³a ksiê¿niczka. – Ale przede wszystkim proste, logiczne rozumowanie. Jestem pewna, i¿ Thrawn tylko dlatego do³o¿y³ tylu starañ, by nas utwierdziæ w przekonaniu, i¿ Mara by³a w zmowie z tymi imperialnymi komandosami, ¿e chce, byœmy nie uwierzyli w jej opowieœæ o Waylandzie. – Jeœli tak myœlisz, to powinnaœ tak¿e wzi¹æ pod uwagê fakt, i¿ Thrawn musia³ siê liczyæ z tym, ¿e jego plan spali na panewce – zauwa¿y³ Lando. – Niew¹tpliwie wielki admira³ rozwa¿y³ wszystkie ewentualnoœci – odpar³a ksiê¿niczka. Jej twarz drgnê³a. – I tak jak powiedzia³eœ, Han, chodzi tu tak¿e o pewn¹ intuicjê Jedi. W czasie tego ataku dwukrotnie mia³am kontakt z umys³em Mary: najpierw kiedy mnie obudzi³a, a potem, kiedy zasz³a od ty³u tych komandosów. Spojrza³a na Luke’a i Skywalker wyczu³, ¿e jego siostra wie o tym, i¿ Jade chce go zabiæ. Mara nie darzy nas zbytni¹ sympati¹ – powiedzia³a g³oœno – ale w pewnym momencie to siê przestaje liczyæ. Ona doskonale rozumie, jaki los spotka³by nasz¹ galaktykê, gdyby ponownie wybuch³y wojny klonowe, i nie ma ochoty do tego dopuœciæ. – Jeœli zechce mnie zaprowadziæ na Wayland, to z ni¹ pojadꠖ oznajmi³ stanowczo Luke. – I nie proszê was o to, byœcie jechali ze mn¹. Chcia³bym jedynie, abyœcie pomogli mi nak³oniæ Mon Mothmê do tego, by j¹ uwolni³a. – Zawaha³ siê na u³amek sekundy. – I ¿yczcie mi szczêœcia. Przez d³u¿sz¹ chwilê w pokoju panowa³a cisza. Han, zmarszczywszy czo³o, wpatrywa³ siê w pod³ogê, œciskaj¹c w d³oniach rêkê Leii. Lando w milczeniu g³adzi³ w¹sy. Chewbacka przebiera³ palcami po swojej broni, mrucz¹c coœ pod nosem. Wciœniêty w k¹t Artoo pogwizdywa³ sobie cichutko. Jedno z bliŸni¹t – Luke odniós³ wra¿enie, ¿e by³ to Jacen – zap³aka³o przez sen i Winter w uspokajaj¹cym geœcie pog³adzi³a dziecko po plecach. – Nie mo¿emy porozmawiaæ o tym z Mon Mothm¹ – odezwa³ siê w koñcu Solo. – Zacznie wszystko za³atwiaæ w oficjalnym trybie i nim ktoœ wreszcie podejmie jak¹œ decyzjê, bêdzie o tym wiedzia³o pó³ pa³acu. Jeœli Thrawn zechce uciszyæ Marê na dobre, to bêdzie mia³ po temu dostatecznie du¿o czasu. – A czy jest jakieœ inne wyjœcie? – spyta³a niespokojnie Organa Solo. – Lando ju¿ o tym wspomina³: sami j¹ st¹d wydostaniemy. Leia spojrza³a z przestrachem na Luke’a. – Ale¿ Han! Nie mo¿emy tego zrobiæ! – Naturalnie, ¿e mo¿emy. Kiedyœ razem z Chewiem musieliœmy wydostaæ z r¹k Imperium jednego faceta i wszystko znakomicie siê uda³o.

164

Chewbacka zamrucza³ ponuro. – Ale¿ naprawdê siê uda³o – zaprotestowa³ Solo, gromi¹c Wookiego wzrokiem. – To nie by³a nasza wina, ¿e w tydzieñ póŸniej znów go ujêli. – Nie to mia³am na myœli – stwierdzi³a ksiê¿niczka napiêtym g³osem. – Mówimy tu o posuniêciu wysoce nielegalnym, granicz¹cym niemal ze zdrad¹. – Kochanie, ca³a Rebelia by³a posuniêciem wysoce nielegalnym, granicz¹cym ze zdrad¹ – przypomnia³ Han, klepi¹c ¿onê po kolanie. – Kiedy prawo jest z³e, to siê je ³amie. Leia nabra³a g³êboko powietrza w p³uca i powoli je wypuœci³a. – Masz racjꠖ przyzna³a w koñcu. – Masz racjê. Kiedy przystêpujemy do dzia³ania? – My, to znaczy ty, nie bêdziesz bra³a w tym udzia³u – zdecydowa³ Solo. – Zrobimy to we dwóch z Lukiem. Ty i Chewie zostaniecie tutaj, w bezpiecznym miejscu. Chewbacka zacz¹³ mruczeæ z niezadowoleniem, ale urwa³ w pó³ s³owa. Ksiê¿niczka spojrza³a na Wookiego, potem na Luke’a… – Han, nie musisz jecha栖 odezwa³ siê Skywalker, wyczuwaj¹c niepokój siostry. – Mara i ja mo¿emy to zrobiæ sami. – Co, chcecie we dwójkê opanowaæ ca³¹ fabrykê klonów? – prychn¹³ Solo. – Nie mamy wielkiego wyboru – zauwa¿y³ Jedi. – Dopóki ród³o Delta wci¹¿ jeszcze dzia³a, nie ma zbyt wielu ludzi, którym mo¿emy ufaæ. A ci, do których mamy zaufanie, wype³niaj¹ w³aœnie wa¿n¹ misjê obronn¹. – Gestem rêki ogarn¹³ ca³y pokój. – A zatem jest nas tylko garstka. – No i dobrze. Ale jest pewne, ¿e trzy osoby bêd¹ mia³y wiêksze szanse ni¿ dwie – rzek³ Han. Luke zerkn¹³ na siostrê. W jej oczach czai³ siê strach o ¿ycie mê¿a; ale Skywalker wyczu³, ¿e w g³êbi ducha – aczkolwiek niechêtnie – ksiê¿niczka aprobuje decyzjê Hana. Leia doskonale rozumia³a, jak ogromne znaczenie ma ta misja i by³a zbyt doœwiadczonym ¿o³nierzem, by nie dostrzec, ¿e propozycja jej mê¿a jest sensowna. Albo mo¿e – podobnie jak Solo – nie chcia³a, by Luke jecha³ sam z kobiet¹, która postanowi³a go zabiæ. – No dobrze, Han – zdecydowa³. – A zatem wybierzemy siê tam we trójkê. – Mo¿e raczej w czwórkꠖ rzek³ Lando z westchnieniem. – Starania o pomoc w uratowaniu mojego Miasta Nomadów posuwaj¹ siê tak opieszale, ¿e chyba nie mam tu nic do roboty. Zreszt¹ mi³o by by³o trochê siê na nich odegraæ.

165

– Œwietny pomys³, stary – ucieszy³ siê Solo. – Witamy na pok³adzie. – No dobrze, Chewie, a tobie o co chodzi? – zwróci³ siê do Wookiego. Luke pos³a³ obroñcy Leii zdumione spojrzenie. Dotychczas nie zauwa¿y³, by Chewbackê coœ drêczy³o, ale teraz wyczu³ niepokój w jego myœlach. – Chewie, co z tob¹? Przez d³u¿sz¹ chwilê Wookie mamrota³ coœ pod nosem, ale w koñcu – wyraŸnie siê oci¹gaj¹c – wyjawi³ przyjacio³om swoje troski. – Chewie, naprawdê bardzo byœmy chcieli, ¿ebyœ pojecha³ z nami – zapewni³ go Han. – Ale ktoœ musi tu zostaæ, by siê zaopiekowaæ Lei¹. Chyba ¿e uwa¿asz, i¿ Stra¿ Pa³acowa stanie na wysokoœci zadania? Wookie krótko, ale treœciwie wyrazi³ swoj¹ opiniê na temat Stra¿y Pa³acowej. – Masz racjꠖ przytakn¹³ Solo. – I dlatego w³aœnie zostaniesz. Skywalker zerkn¹³ na siostrê. Ich spojrzenia siê spotka³y i Luke zrozumia³, ¿e Leia tak¿e dostrzeg³a dylemat, przed jakim stan¹³ Wookie. Chewie przyj¹³ na siebie dozgonny d³ug wdziêcznoœci wobec Hana i myœl o tym, ¿e Solo mia³ siê wystawiæ pod jego nieobecnoœæ na tak wielkie niebezpieczeñstwo, by³a dla niego bardzo bolesna. Ale Leia i bliŸniêta tak¿e znajdowa³y siê teraz pod jego opiek¹ i równie niewyobra¿alne by³o dla Wookiego to, ¿e móg³by je zostawiæ w pa³acu nie strze¿one. Bezskutecznie szukaj¹c w myœlach jakiegoœ wyjœcia z tej sytuacji, Luke dostrzeg³ nagle radosny b³ysk w oczach siostry. – Mam pewien pomys³ – odezwa³a siê niepewnie ksiê¿niczka. Wszyscy wys³uchali jej z uwag¹, a Chewbacka, ku zdumieniu Hana, natychmiast przysta³ na propozycjê Leii. – Chyba ¿artujesz? – rzuci³ Solo. – To tylko ¿art, prawda? Tak… to na pewno ¿art. Bo jeœli wam siê wydaje, ¿e zostawiê ¿onê i dzieci… – Han, to jedyne rozwi¹zanie – próbowa³a go uspokoiæ ksiê¿niczka. – W przeciwnym razie Chewie bêdzie bardzo cierpia³. – Ju¿ mu siê zdarza³o cierpieæ. Poradzi sobie z tym. Daj spokój… Luke, wyt³umacz jej. – Przykro mi, Han – potrz¹sn¹³ g³ow¹ Skywalker. – Ale uwa¿am, ¿e to dobry pomys³. – Zawaha³ siê na moment, ale zaraz doda³ z nutk¹ satysfakcji w g³osie. – To chyba jedna z tych kretyñskich sztuczek Jedi… – Bardzo zabawne – burkn¹³ Solo. Ponownie rozejrza³ siê po pokoju. – Lando? Winter? Odezwijcie siê wreszcie. – Nie patrz tak na mnie, Han – rzek³ Calrissian, unosz¹c w górê rêce. – W tej kwestii nie mam nic do powiedzenia.

166

– Jeœli o mnie chodzi, to zdajê siê na wyczucie ksiê¿niczki Leii – doda³a Winter. – Je¿eli uwa¿a, ¿e bêdzie bezpieczna, to jestem sk³onna jej wierzyæ. – Masz kilka dni, by siê oswoiæ z t¹ myœl¹ – wtr¹ci³a Organa Solo, nim Han zd¹¿y³ otworzyæ usta. – Mo¿e zdo³amy ciê do tego czasu przekonaæ. Jej m¹¿ mia³ niezadowolony wyraz twarzy, ale skin¹³ potakuj¹co g³ow¹. – Tak. Jasne. Przez d³u¿sz¹ chwilê panowa³o milczenie. – Czy to ju¿ wszystko? – spyta³ w koñcu Lando. – Tak – odpar³a Leia. – Musimy zaplanowaæ nasz¹ wyprawê, wiêc lepiej weŸmy siê do roboty.

167

ROZDZIA£



Na zamontowanym w rogu pomieszczenia stanowisku ³¹cznoœci rozleg³ siê brzêczyk interkomu. – Karrde? – da³ siê s³yszeæ zmêczony g³os Dankina. – Zbli¿amy siê do uk³adu Bilbringi. Za piêæ minut wyjdziemy z nadprzestrzeni. – Zaraz u was bêdziemy – odpar³ Karrde. – Dopilnuj, by obs³uga zajê³a miejsca przy dzia³ach turbolaserowych: nigdy nie wiadomo, na co mo¿emy siê natkn¹æ. – Dobra – rzuci³ Dankin. – Przerywam po³¹czenie. Karrde zgasi³ interkom i wy³¹czy³ umieszczone na biurku urz¹dzenia do odczytywania zaszyfrowanych wiadomoœci. – Zdaje siê, ¿e Dankin jest zmêczony – skomentowa³ siedz¹cy po drugiej stronie biurka Aves, odk³adaj¹c swój notes elektroniczny. – Na pewno nie bardziej ni¿ ty – rzek³ szef przemytników. Po raz ostatni przebieg³ wzrokiem ekran, po czym wy³¹czy³ komputer. Raport od jego ludzi na Anchoronie, podobnie jak wszystkie wczeœniejsze, nie przyniós³ nic nowego. – Widocznie ju¿ zbyt d³ugo nie braliœmy podwójnych wart i wszyscy zd¹¿yli od nich odwykn¹æ – doda³, zerkaj¹c na Avesa. – Bêdê musia³ je w³¹czyæ do programu najbli¿szych æwiczeñ. – Za³oga z pewnoœci¹ bêdzie tym zachwycona – stwierdzi³ Aves z przek¹sem. – Za nic nie chcielibyœmy, by ludzie myœleli, ¿e jesteœmy miêkcy. – Mog³oby to wp³yn¹æ negatywnie na nasz image – przyzna³ Karrde, wstaj¹c z miejsca. – ChodŸmy, póŸniej skoñczymy to przegl¹daæ. – Jeœli to siê w ogóle na coœ przyda – mrukn¹³ Aves. – Jesteœ pewien, ¿e ci ¿o³nierze, których Skywalker zauwa¿y³ na Bercheœcie, to by³y klony? – Skywalker by³ tego pewien – rzek³ szef przemytników, kiedy opuœcili gabinet i skierowali siê w stronê mostka. – Chyba nie chcesz zasugerowaæ, ¿e szlachetny Jedi mnie ok³ama³?

168

– Nie, nie twierdzê, ¿e k³ama³ – potrz¹sn¹³ g³ow¹ Aves. – Ale zastanawiam siê, czy ca³a ta sprawa nie by³a z góry ukartowana. Mo¿e Thrawn naprowadzi³ nas na ten trop, by odwróciæ nasz¹ uwagê od faktycznej linii przerzutu. – Mnie te¿ to przysz³o do g³owy – przyzna³ Karrde. – Nawet jeœli wzi¹æ pod uwagê zobowi¹zania, jakie ma wobec nas gubernator Staffa, to odnios³em wra¿enie, ¿e zbyt ³atwo dostaliœmy siê do uk³adu, a potem równie ³atwo go opuœciliœmy. – Ale nie wspomnia³eœ o swoich w¹tpliwoœciach podczas spotkania na Chazwie, kiedy zleca³eœ ka¿demu wykonanie zadania. – Jestem pewien, ¿e pozosta³ym te¿ przysz³a do g³owy podobna myœl – stwierdzi³ szef przemytników. – Niew¹tpliwie uznali te¿, ¿e jeœli jest wœród nas agent Imperium, to najlepiej zrobimy, utwierdzaj¹c go w przekonaniu, i¿ wierzymy w podstêp wielkiego admira³a. Jeœli to rzeczywiœcie jest podstêp. – I je¿eli jest wœród nas agent Imperium – zauwa¿y³ Aves. Karrde uœmiechn¹³ siê nieznacznie. – Gdybyœmy mieli trochê bruallki, moglibyœmy zjeœæ bruallki z Menkoro… – …gdybyœmy mieli Menkoro – dokoñczy³ Aves ich stare powiedzenie. – W dalszym ci¹gu uwa¿asz, ¿e Ferrier pracuje dla Thrawna? – Twierdzi³ co prawda, ¿e by³ zmuszony do wspó³pracy z Imperium w sprawie Floty Katañskiej, ale Solo mówi³ coœ zupe³nie przeciwnego – rzek³ Karrde, wzruszaj¹c ramionami. – I dlatego kaza³eœ Torve’owi odprowadziæ ten statek bojowy do uk³adu Roche? – Tak – potwierdzi³ szef przemytników. Na chwilê po¿a³owa³, ¿e nie ma przy nim Mary. Aves by³ dobrym kompanem, ale trzeba mu by³o wyjaœniaæ rzeczy, które Mara w lot by pojê³a. – Znam tam paru Verpinów, którzy maj¹ wobec mnie pewne zobowi¹zania. Jeœli coœ z tym statkiem jest nie w porz¹dku, to na pewno to wykryj¹. – Otworzy³y siê drzwi prowadz¹ce na mostek i weszli do œrodka. – Jak siê przedstawia sytuacja? – spyta³, spogl¹daj¹c przez iluminator na cêtkowane niebo nadprzestrzeni. – Wszystkie systemy wykazuj¹ pe³n¹ gotowoœæ – odpar³ Dankin, ustêpuj¹c Avesowi miejsca przy sterach. – Balig, Lachton i Korvis s¹ przy dzia³ach turbolaserowych. – Dziêkujꠖ rzuci³ Karrde, siadaj¹c obok Avesa w fotelu drugiego pilota. – Nie odchodŸ daleko, Dankin; bêdziesz dzisiaj kapitanem. – To dla mnie zaszczyt – rzek³ Dankin z przek¹sem i zaj¹³ miejsce przy stanowisku ³¹cznoœci.

169

– Jak s¹dzisz, co tu jest grane? – spyta³ Aves, kiedy ju¿ przygotowa³ statek do wyjœcia z nadprzestrzeni. – Nie mam pojêcia – wyzna³ Karrde. – Par’Tah mówi³a, ¿e Mazzic zasugerowa³ jedynie, bym wpad³ po spotkaniu na Chazwie do uk³adu Bilbringi. – Pewnie chodzi o tê widowiskow¹ lekcjê dla Imperium, o której on i Ellor wspominali na Troganie – stwierdzi³ Aves z westchnieniem. – Nie s¹dzê, by mi siê to mia³o spodobaæ. – Pamiêtaj tylko, ¿e cokolwiek siê zdarzy, my bêdziemy jedynie postronnymi obserwatorami – przypomnia³ mu Karrde. – Po prostu zawijaj¹cy do portu transportowiec z oficjalnie zatwierdzonym ³adunkiem kondensatorów z Koensar. Wszystko jak najbardziej legalnie. – Bêdzie problem, jeœli zechc¹ siê temu przyjrzeæ z bliska – zauwa¿y³ Aves. – No dobra, lecimy. – Przesun¹³ do przodu dŸwigniê napêdu nadprzestrzennego i za iluminatorem pojawi³y siê œwietlne linie, które zaraz przybra³y postaæ gwiazd. A wœród gwiazd ujrzeli ukoñczone do po³owy statki, pojazdy naprawcze i budowlane oraz dryfuj¹ce w przestrzeni platformy stoczniowe. I – niemal dok³adnie na wprost „Szalonego Karrde’a” – potê¿n¹, naje¿on¹ rozmaitymi rodzajami broni stacjê bojow¹ Golan II. Znajdowali siê w imperialnej stoczni na Bilbringi. Dankin gwizdn¹³ cicho. – Spójrzcie na te nowe modele – rzek³ z zachwytem. – Imperium nie traci czasu, co? – Nie, bynajmniej – przyzna³ Karrde. – Podobnie jak nie traci czasu na Ord Trasi czy w Yadze Mniejszej. I jeœli Thrawn wk³ada³ w produkcjê klonów choæby po³owê energii, z jak¹ budowa³ statki wojenne… – Halo, nowo przyby³y transportowiec: tu stacja kontroli lotów na Bilbringi – przerwa³ jego rozmyœlania dobiegaj¹cy z komunikatora oficjalny g³os. – Podaj swój kod identyfikacyjny, nazwê macierzystego portu i cel wizyty. – Dankin… – szeptem ponagli³ kolegê Karrde. Dankin skin¹³ g³ow¹. – Tu transportowiec „Rekin” z Valrar – powiedzia³ pospiesznie do nadajnika – pod dowództwem kapitana Abela Quillera. Mamy ³adunek transformatorów dla doku numer czterdzieœci siedem. – Przyj¹³em – rzek³ oficer. – Zaczekaj na potwierdzenie. Aves tr¹ci³ Karrde’a w ramiê i wskaza³ na widniej¹c¹ przed nimi stacjê bojow¹. – Spuszczaj¹ statek bojowy – oznajmi³. – I to dok³adnie w kierunku „Szalonego Karrde’a”.

170

– Trzymaj kurs – poleci³ mu pó³g³osem szef przemytników. – Mo¿e chc¹ po prostu sprawdziæ, jak zareagujemy. – Albo spodziewaj¹ siê jakichœ k³opotów – podsun¹³ Aves. – Albo w³aœnie ju¿ po fakcie doprowadzaj¹ stoczniê do porz¹dku – wtr¹ci³ Dankin. – Jeœli Mazzic ju¿ tu by³… – Halo, transportowiec „Rekin”: zostañcie tam, gdzie jesteœcie – odezwa³ siê ponownie oficer z kontroli lotów. – Wysy³amy grupê inspekcyjn¹, by sprawdzi³a wasze papiery przewozowe. Dankin w³¹czy³ nadajnik. – Dlaczego, czy coœ jest nie w porz¹dku? – spyta³ ze zdziwieniem, ale tak¿e z nutk¹ irytacji w g³osie. – S³uchajcie, muszê tu za³atwiæ swoje interesy i nie mam czasu na jakieœ biurokratyczne bzdury. – W takim razie mo¿e wolisz, byœmy od razu po³o¿yli kres twej dzia³alnoœci handlowej? – rzuci³ opryskliwie oficer. – A jeœli to ci nie odpowiada, to radzê, byœ siê przygotowa³ na przyjêcie naszych ludzi. – Zrozumia³em – burkn¹³ Dankin. – Mam tylko nadziejê, ¿e siê pospiesz¹. – Koniec po³¹czenia. Dankin zerkn¹³ na szefa. – I co teraz? – Przygotujemy siê na przyjêcie tej grupy inspekcyjnej – stwierdzi³ Karrde, omiataj¹c spojrzeniem rozleg³¹ stoczniê. Jeœli Mazzic trzyma siê wstêpnego planu, który przekaza³ Par’Tah, to powinien siê tu wkrótce zjawiæ. Nagle coœ przyku³o jego wzrok. – Aves, sprawdŸ, co to jest – poleci³ podw³adnemu, wskazuj¹c skupisko nieregularnych, ciemnych punkcików dryfuj¹cych w centralnej czêœci stoczni. – To mi nie wygl¹da na statki. – Rzeczywiœcie, to nie s¹ statki – potwierdzi³ kilka sekund póŸniej Aves. – Zdaje siê, ¿e s¹ to œredniej wielkoœci asteroidy, ka¿da o œrednicy oko³o czterdziestu metrów. Spróbujê je policzyæ… Jest ich dwadzieœcia dwie. – Dziwne – stwierdzi³ Karrde, zerkaj¹c na ekran komputera kontrolnego, który Aves obróci³ w jego stronê. Doko³a asteroid krêci³o siê oko³o trzydziestu pojazdów pomocniczych i mniej wiêcej tyle samo ubranych w odpowiednie kombinezony robotników z obs³ugi technicznej. – Jestem ciekaw, co te¿ Imperium robi z tyloma asteroidami? – Mo¿e coœ z nich wydobywa? – podsun¹³ niepewnie Aves. – Chocia¿ nigdy nie s³ysza³em, ¿eby ktoœ œci¹ga³ do stoczni ca³¹ asteroidê. – Ja te¿ nie – pokrêci³ g³ow¹ Karrde. – Ale zastanawiam siê, czy to przypadkiem nie ma jakiegoœ zwi¹zku z now¹ tajemnicz¹ superbroni¹ Thrawna, której u¿y³ w ataku na Ukio i Wostri.

171

– To by t³umaczy³o, dlaczego tak zaostrzyli œrodki bezpieczeñstwa – stwierdzi³ Aves. – Skoro ju¿ o tym mowa, to ten statek bojowy wci¹¿ siê zbli¿a. Przyjmiemy ich na pok³ad? – Nie widzê innego wyjœcia, chyba ¿e masz zamiar zawróciæ i uciec – rzek³ szef przemytników. – Dankin, na ile zdo³aj¹ siê obroniæ nasze papiery przewozowe? – S¹ ca³kiem niez³e – powiedzia³ wolno Dankin. – Wszystko zale¿y od tego, czy coœ podejrzewaj¹, czy te¿ jest to zwyk³a ostro¿noœæ. Karrde, spójrz jakieœ czterdzieœci stopni w lewo. Widzisz ten na wpó³ ukoñczony imperialny niszczyciel gwiezdny? Szef przemytników obróci³ siê na krzeœle. Budowa gwiezdnego niszczyciela znacznie przekroczy³a ju¿ po³owê: brakowa³o jedynie nadbudowy z mostkiem dowodzenia i paru fragmentów przedniej czêœci statku, gdzie mieœci³y siê dzia³a. – Widzê go. A o co chodzi? – Panuje tam jakieœ dziwne poruszenie… Dankin nawet nie dokoñczy³ zdania, gdy¿ niespodziewanie ca³a prawa czêœæ niszczyciela wylecia³a w powietrze. Aves gwizdn¹³ przeci¹gle. – Sprz¹tnêli jeden statek wojenny – powiedzia³, kiedy kolejna eksplozja unicestwi³a przedni¹ czêœæ kad³uba. – Myœlicie, ¿e to Mazzic? – Chyba nie ma co do tego w¹tpliwoœci – stwierdzi³ Karrde. Przywo³a³ na swoim monitorze kontrolnym zbli¿enie obrazu. Przez chwilê na tle buchaj¹cych p³omieni by³o widaæ szeœæ pojazdów wielkoœci transportowców, które pospiesznie kierowa³y siê na obrze¿a stoczni. – Ale zdaje mi siê, ¿e nieco przedobrzy³ sprawꠖ doda³, ponownie zerkaj¹c na gwiezdny niszczyciel. W stronê p³on¹cego statku ju¿ zd¹¿a³a grupka pojazdów ratunkowych, a tu¿ za nimi trzy dywizjony imperialnych myœliwców. Nagle pêdz¹ca w stronê niszczyciela chmara myœliwców zmieni³a tor lotu i imperialne pojazdy pomknê³y za uciekaj¹cymi transportowcami. – Zauwa¿yli ich – rzuci³ Karrde ponuro, staraj¹c siê b³yskawicznie oceniæ sytuacjê. Imperium mia³o znaczn¹ przewagê liczebn¹ i bojow¹ nad grup¹ Mazzica, i wszystko wskazywa³o na to, ¿e sytuacja jeszcze siê pogorszy, nim przemytnicy zdo³aj¹ siê wyrwaæ z zat³oczonej stoczni i wykonaæ skok w nadprzestrzeñ. Trzy dzia³a turbolaserowe „Szalonego Karrde’a” mog³yby nieco wyrównaæ szanse, ale – niestety – ca³a akcja toczy³a siê zbyt daleko, by ich pomoc mog³a znacz¹co zawa¿yæ na ostatecznym rezultacie. – Pomo¿emy im? – spyta³ pó³g³osem Aves. – W zasadzie nie powinniœmy nawet kiwn¹æ palcem – stwierdzi³ szef przemytników. Zleci³ komputerowi nawigacyjnemu, by zacz¹³ wy-

172

liczaæ wspó³rzêdne skoku w nadprzestrzeñ. – Pomagaj¹c im w tej sytuacji, zachêcimy ich jedynie do tego, by planowali wiêcej takich nierozwa¿nych akcji. Jednak nie mo¿emy tu chyba tak bezczynnie siedzieæ. – W³¹czy³ interkom. – Korvis? – Na posterunku. – Na mój rozkaz otworzysz ogieñ do tego zbli¿aj¹cego siê statku bojowego – poleci³ mu Karrde. – Balig i Lachton, wy skierujcie dzia³a na stacjê bojow¹. A ty, Aves, w tym samym czasie obrócisz statek o… – Karrde, zaczekaj – przerwa³ mu Dankin. – Popatrz: piêædziesi¹t stopni w lewo. Odwróciwszy g³owê, mê¿czyzna zauwa¿y³, ¿e z kierunku, w którym ucieka³a grupa sabota¿owa Mazzica, wy³oni³y siê z nadprzestrzeni dwa koreliañskie statki bojowe. Pêdz¹ce za uciekinierami imperialne myœliwce zmieni³y kurs, by stawiæ czo³o nowemu zagro¿eniu, ale zosta³y natychmiast rozgromione. – No, no – mrukn¹³ Karrde. – Mo¿e plan Mazzica nie by³ a¿ tak z³y, jak mi siê wydawa³o. – To na pewno ludzie Ellora – stwierdzi³ Aves. – Racja – skin¹³ g³ow¹ szef przemytników. – Koreliañskie statki bojowe to nie w stylu Mazzica, a ju¿ na pewno nie na jego kieszeñ. Ta strategia znacznie bardziej pasuje do legendarnego rozmachu Duryjczyków. – Zdaje mi siê, ¿e koreliañskie statki bojowe to nawet dla Ellora by³by zbyt du¿y wydatek – skomentowa³ Dankin. – S¹dzisz, ¿e ukrad³ je Nowej Republice? – „Ukrad³” to takie nie³adne s³owo – upomnia³ go ³agodnie Karrde. – Pewnie traktuje je jedynie jako nieformaln¹ po¿yczkê. Statki Nowej Republiki czêsto korzystaj¹ z licznych duryjskich baz naprawczych, rozrzuconych wzd³u¿ g³ównego szlaku handlowego, a Ellor prowadzi z niektórymi pok¹tne interesy. – Za³o¿ê siê, ¿e tym razem zamawiaj¹cy nie bêdzie zbyt zadowolony z us³ugi – rzuci³ ironicznie Aves. – A tak nawiasem mówi¹c, czy w dalszym ci¹gu chcemy atakowaæ ten imperialny statek bojowy? – Nie, ju¿ nie. – Karrde niemal na œmieræ o tym zapomnia³. – Korvis, Balig, Lachton: roz³adujcie dzia³a turbolaserowe. Ca³a reszta: odwo³aæ alarm i przygotowaæ siê na przyjêcie tej imperialnej inspekcji. Zaczeka³ na potwierdzenie odbioru rozkazu, po czym z powrotem odwróci³ siê do Avesa. – Nie bêdziemy atakowaæ? – spyta³ niepewnie przemytnik, wpatruj¹c siê w szefa ze zdumieniem. – Nawet w tej sytuacji? – Wskaza³ g³ow¹ w lewo, gdzie przez iluminator widaæ by³o gwa³town¹ wymianê ognia.

173

– To, co tam siê dzieje, absolutnie nie ma nic wspólnego z nami – oznajmi³ Karrde, posy³aj¹c Avesowi niewinne spojrzenie. – Jesteœmy niezale¿nym transportowcem i wieziemy ³adunek transformatorów. Ju¿ zd¹¿y³eœ zapomnieæ? – No tak, ale… – A wracaj¹c do rzeczy, dobrze by³oby siê dowiedzieæ, jaki bêdzie wynik tego nalotu – ci¹gn¹³ Karrde. Ponownie spojrza³ na widoczne przez iluminator uciekaj¹ce statki. Jako ¿e bezpoœredni kurs wyjœciowy ubezpiecza³y jednostki bojowe Ellora, a wiêksze statki imperialne znajdowa³y siê zbyt daleko, by zd¹¿yæ je na czas powstrzymaæ, wygl¹da³o na to, ¿e grupa Mazzica nie bêdzie mia³a wiêkszego problemu z wydostaniem siê ze stoczni. – Przys³uchuj siê ich rozmowom w eterze; obserwuj, jak bêd¹ przebiega³y prace porz¹dkowe po nalocie i jakie œrodki bezpieczeñstwa podejmie Imperium. Spróbuj te¿ oceniæ, jakie straty faktycznie ponieœli. O, tego typu rzeczy. Aves wyraŸnie nie zosta³ przekonany, ale wiedzia³, ¿e nie nale¿y podejmowaæ dyskusji w tej kwestii. – Jeœli uwa¿asz, ¿e nam siê to uda – rzuci³ z pow¹tpiewaniem. – No wiesz, chodzi mi o to, ¿e wyznaczono nagrodê za pojmanie nas. – To jest chyba ostatnie miejsce, gdzie spodziewa³by siê nas zastaæ jakiœ imperialny dowódca – uspokoi³ go Karrde. – I w³aœnie dlatego nikt nas tu nie bêdzie szuka³. – A ju¿ z pewnoœci¹ nie na statku dowodzonym przez kapitana Abela Quillera – wtr¹ci³ Dankin. Odpi¹³ pasy i wsta³ z fotela. – Niecierpliwy i napuszony, tak? – Tak – potwierdzi³ szef przemytników. – Tylko nie przesadŸ z tym puszeniem siê. Chodzi nam o to, by wzbudziæ w nich pogardê, a nie wrogoœæ. – Jasne – skin¹³ g³ow¹ Dankin i opuœci³ mostek. Wzrok Karrde’a ponownie powêdrowa³ ku tl¹cym siê szcz¹tkom niszczyciela gwiezdnego, który nawet nie doczeka³ siê ukoñczenia. Rzeczywiœcie by³a to spektakularna lekcja pogl¹dowa i Karrde z pewnoœci¹ gor¹co by j¹ odradza³ Mazzicowi i Ellorowi, gdyby spytali go o zdanie. Ale nie zrobili tego i wykonali swój akt odwetu. Konflikt z Imperium przybra³ teraz znacznie ostrzejsz¹ formê ni¿ po zdarzeniu na Troganie. Bo wielki admira³ Thrawn nie puœci tej akcji p³azem i z pewnoœci¹ da szybk¹ i gwa³town¹ odpowiedŸ. A jeœli zdo³a dociec, ¿e sprawc¹ ataku by³ Mazzic… a od Mazzica dotrze do niego… – Nie bêdziemy mogli na tym poprzesta栖 rzuci³ jakby do siebie. – Bêdziemy siê musieli jakoœ zorganizowaæ. Wszyscy razem. – Co takiego? – spyta³ Aves.

174

Karrde spojrza³ na podw³adnego, na jego szczer¹, pe³n¹ zdumienia twarz. Aves by³ na swój sposób sprytny, ale nie mia³ za grosz geniuszu ani intuicji. – Nie, nic – powiedzia³ z uœmiechem, staraj¹c siê, by nie zabrzmia³o to z³oœliwie. Odwróci³ siê, by popatrzeæ na bêd¹cy coraz bli¿ej imperialny statek bojowy. I obieca³ sobie w duchu, ¿e kiedy tylko to siê skoñczy, odnajdzie i œci¹gnie do siebie Marê. Na ekranie komputera wyœwietli³y siê ostatnie linijki tekstu i Thrawn podniós³ wzrok na stoj¹cego przed nim sztywno mê¿czyznê. – Czy mo¿e pan coœ dodaæ do tego raportu, generale Drost? – spyta³ opanowanym tonem. Zbyt opanowanym, zdaniem Pellaeona. Gdyby to Pellaeon tu dowodzi³, na pewno nie by³by tak spokojny. Ale sta³ jedynie w milczeniu u boku wielkiego admira³a i spogl¹da³ przez iluminator „Chimery” na sczernia³y wrak, który nie tak dawno by³ niemal ukoñczonym, niezwykle kosztownym imperialnym niszczycielem gwiezdnym; i mia³ ochotê ukrêciæ Drostowi ³eb, na co ten zreszt¹ sobie zas³u¿y³. I by³ tego w pe³ni œwiadomy. – Nie, panie admirale – odpar³ genera³ dr¿¹cym g³osem. Thrawn przez chwilê mierzy³ mê¿czyznê wzrokiem, po czym wyjrza³ przez iluminator. – Czy mo¿e mi pan podaæ jakiœ powód, dla którego mia³bym pana utrzymaæ w funkcji dowódcy? Z ust Drosta wydoby³o siê cichutkie westchnienie. – Nie, panie admirale – powiedzia³ znowu. Przez dobr¹ minutê ciszê zak³óca³o jedynie buczenie pracuj¹cych na mostku „Chimery” urz¹dzeñ. Pellaeon zerkn¹³ na kamienn¹ twarz Drosta, zastanawiaj¹c siê, jaka kara spotka genera³a. W najlepszym wypadku podobna historia powinna kosztowaæ Drosta utratê stopnia i s¹d wojenny pod zarzutem karygodnego zaniedbania. A w najgorszym… Có¿, niekompetencjê mo¿na by³o ukaraæ tak, jak to zawsze robi³ lord Vader. Rukh ju¿ sta³ w pogotowiu za krzes³em Thrawna. – Proszê wróciæ na kwaterê, generale – rzek³ wreszcie admira³. – „Chimera” odleci st¹d za oko³o trzydzieœci godzin. Do tego czasu ma pan zaprojektowaæ i wcieliæ w ¿ycie nowy system ochrony stoczni. Wtedy równie¿ podejmê decyzjê co do pañskich dalszych losów. Drost pos³a³ szybkie spojrzenie Pellaeonowi, potem ponownie przeniós³ wzrok na Thrawna.

175

– Tak jest, panie admirale. Nie zawiodê pana po raz drugi. – Mam tak¹ nadziejꠖ rzuci³ Thrawn z ukryt¹ groŸb¹ w g³osie. – Mo¿e pan odejœæ. Genera³ skin¹³ g³ow¹ i odwróci³ siê, a w jego ruchach na nowo pojawi³o siê zdecydowanie. – Jest pan niezadowolony, kapitanie. Pellaeon zmusi³ siê do tego, by spojrzeæ prosto w gorej¹ce oczy prze³o¿onego. – Spodziewa³em siê bardziej zdecydowanej reakcji. – Na swój sposób Drost jest dobrym ¿o³nierzem – odpar³ spokojnie admira³. – Jego g³ówna s³aboœæ polega na tym, ¿e zbyt ³atwo popada w samozadowolenie. Ale wydaje mi siê, ¿e – przynajmniej na jakiœ czas – zosta³ z tego wyleczony. Kapitan spojrza³ na widniej¹cy w dali wrak. – To dosyæ kosztowna lekcja – zauwa¿y³ z gorycz¹. – Tak – przyzna³ Thrawn. – A ponadto dok³adnie obrazuje, dlaczego nie chcia³em prowokowaæ przemytników. – To byli przemytnicy? – zdumia³ siê Pellaeon. – S¹dzi³em, ¿e to sabota¿ ze strony któregoœ oddzia³u Rebeliantów. – Drost te¿ tak uwa¿a – stwierdzi³ wielki admira³. – Ale metoda i sposób przeprowadzenia akcji znacznie siê ró¿ni³y od zwyczajów Rebeliantów. Jestem raczej sk³onny podejrzewaæ o to Mazzica; choæ dostrzeg³em te¿ sporo elementów duryjskich, które sugeruj¹, ¿e tak¿e grupa Ellora by³a w to zamieszana. – Ach tak – powiedzia³ w zadumie kapitan. To stawia³o ca³¹ sprawê w zupe³nie innym œwietle. – Rozumiem, ¿e poka¿emy im, jaka jest kara za niepokojenie Imperium? – Niczego bym bardziej nie pragn¹³ – rzek³ Thrawn. – I gdyby Imperium by³o u szczytu swej potêgi, ani chwili bym siê nie waha³. Ale, niestety, w obecnej sytuacji taka reakcja mog³aby nam zaszkodziæ. Utwierdzilibyœmy przemytników w niechêci do nas; co wiêcej, moglibyœmy tak¿e sprawiæ, ¿e najgorszy element z ca³ej galaktyki zacz¹³by siê do nas odnosiæ z jawn¹ wrogoœci¹. – Ich pomoc i us³ugi nie s¹ nam teraz tak bardzo potrzebne – zauwa¿y³ Pellaeon. – Nasze zapotrzebowanie na przestêpców rzeczywiœcie spad³o – przyzna³ admira³. – Ale to jeszcze nie oznacza, ¿e mo¿emy z nich ca³kowicie zrezygnowaæ. Jednak w gruncie rzeczy nie to jest najwa¿niejsze. Niebezpieczeñstwo polega na tym, ¿e ci ludzie z marginesu doskonale umiej¹ sobie radziæ w oficjalnych krêgach bez pozwoleñ na tak¹ dzia³alnoœæ. Aby ich

176

utrzymaæ z dala od miejsc typu Bilbringi, musielibyœmy przeznaczyæ do tego celu znacznie wiêcej ludzi, ni¿ mo¿emy sobie teraz na to pozwoliæ. Pellaeon zgrzytn¹³ zêbami. – Doskonale to rozumiem, panie admirale, ale nie mo¿emy im tak po prostu darowaæ tego ataku. – I nie darujemy – obieca³ cicho Thrawn, a w jego oczach pojawi³y siê z³owrogie b³yski. – A kiedy ju¿ zdecydujemy siê na odpowiedŸ, bêdzie to z jak najwiêksz¹ korzyœci¹ dla Imperium. Obróci³ swój fotel tak, aby znaleŸæ siê twarz¹ do centrum stoczni. – A tymczasem… – WIELKI ADMIRALE THRAWN! Ca³ym mostkiem wstrz¹sn¹³ potê¿ny okrzyk, który odbi³ siê w pomieszczeniu gromkim echem. Pellaeon obróci³ siê raptownie, odruchowo siêgaj¹c po blaster, którego nie nosi³. Z rozwian¹ brod¹ i p³on¹cymi oczami, zamaszystym krokiem zbli¿a³ siê ku nim Joruus C’baoth. Z ca³ej jego postury bi³a taka wœciek³oœæ, ¿e mia³o siê wra¿enie, i¿ zmiecie wszystko na swej drodze. Na pod³odze przy wejœciu na mostek le¿a³o bezw³adnie dwóch szturmowców martwych, lub mo¿e tylko nieprzytomnych. Pellaeon nerwowo prze³kn¹³ œlinê. Wyci¹gn¹wszy rêkê, stwierdzi³ z zadowoleniem, ¿e do oparcia fotela wielkiego admira³a jest przymocowana rama z isalamirem. Nagle rama uciek³a mu spod rêki, gdy Thrawn obróci³ krzes³o, by znaleŸæ siê twarz¹ w twarz z mistrzem Jedi. – Chcia³eœ ze mn¹ porozmawiaæ, mistrzu C’baoth? – Oni zawiedli, Thrawn – warkn¹³ starzec. – S³yszysz? Twoi komandosi zawiedli! – S³yszꠖ spokojnie skin¹³ g³ow¹ admira³. – Co zrobi³eœ z moimi stra¿nikami? – doda³, spogl¹daj¹c w stronê nieruchomych szturmowców. – To moi stra¿nicy – oburzy³ siê C’baoth i jego g³os ponownie zagrzmia³ potê¿nie na ca³ym mostku. Mimo i¿ wszyscy znali ju¿ tê sztuczkê, i tak wypad³o to imponuj¹co. – Moi! To ja dowodzê Imperium, wielki admirale Thrawn, a nie ty. Thrawn spojrza³ w lewo, gdzie sta³ oficer odpowiedzialny za lew¹ burtê statku. – Proszê siê skontaktowaæ z izb¹ chorych – rozkaza³ podw³adnemu. – Niech przyœl¹ lekarza. Na chwilê serce w Pellaeonie zamar³o z obawy, ¿e C’baoth zaprotestuje albo – co gorsza – pozbawi ¿ycia tak¿e oficera ³¹cznikowego. Ale wygl¹da³o na to, ¿e starzec skupi³ ca³¹ swoj¹ uwagê na admirale. – Twoi komandosi zawiedli, Thrawn – powtórzy³ z³owró¿bnie spokojnym tonem. 12 – Ostatni rozkaz

177

– Wiem. Zginêli wszyscy oprócz majora, który dowodzi³ ca³¹ grup¹. – W takim razie przyszed³ czas, bym ja siê tym zaj¹³ – oznajmi³ Jedi, pr꿹c siê dumnie. – Zawieziesz mnie na Coruscant. I to natychmiast. – Dobrze, mistrzu C’baoth – skin¹³ g³ow¹ Thrawn. – Zapakujemy mój specjalny ³adunek, a potem wyruszymy. Starzec wyraŸnie by³ zaskoczony tak¹ odpowiedzi¹. – Co takiego? – rzuci³ ostro, marszcz¹c czo³o. – Powiedzia³em, ¿e gdy tylko specjalny ³adunek trafi na „Chimerê” i na pozosta³e statki z konwoju, wyruszymy na Coruscant – powtórzy³ admira³. C’baoth skierowa³ badawczy wzrok na Pellaeona, staraj¹c siê wyczytaæ w oczach kapitana informacjê, której nie mog³y rozszyfrowaæ jego zmys³y Jedi. – Co to znowu za sztuczka? – warkn¹³, ponownie spogl¹daj¹c na Thrawna. – To nie jest ¿adna sztuczka – zapewni³ go admira³. – Doszed³em do wniosku, ¿e nag³e uderzenie w samo serce Rebelii bêdzie najlepszym sposobem, by zachwiaæ morale wroga i przygotowaæ go na nastêpn¹ fazê kampanii. I to w³aœnie bêdzie to uderzenie. C’baoth wyjrza³ przez iluminator i omiót³ spojrzeniem rozleg³y obszar stoczni na Bilbringi. Jego wzrok pad³ na sczernia³y kad³ub niszczyciela gwiezdnego, a potem na asteroidy skupione w centralnej czêœci stoczni… – Czy to one? – spyta³ ostrym tonem, wskazuj¹c palcem asteroidy. – Czy to jest ten pañski ³adunek specjalny? – Jesteœ mistrzem Jedi – rzek³ Thrawn – wiêc sam mi powiedz. Starzec zgromi³ admira³a wzrokiem i Pellaeon na chwilê a¿ wstrzyma³ oddech. Kapitan wiedzia³, ¿e Thrawn droczy siê z C’baothem i by³a to – w jego mniemaniu – raczej niebezpieczna gra. Jedynych ludzi, którzy dok³adnie wiedzieli, co admira³ zamierza zrobiæ z tymi asteroidami, chroni³y obecnie isalamiry. – A wiêc dobrze, wielki admirale Thrawn – odpar³ starzec. – Zrobiê to. C’baoth odetchn¹³ g³êboko i przymkn¹³ oczy. Na jego twarzy odmalowa³ siê ogromny wysi³ek umys³owy, jakiego Pellaeon dawno u niego nie widzia³. Kapitan przygl¹da³ siê mistrzowi Jedi, zastanawiaj¹c siê, co starzec zamierza zrobiæ… Nagle zrozumia³. Na zewn¹trz, wokó³ asteroid, krêci³y siê setki oficerów i techników pracuj¹cych nad projektem, i ka¿dy z nich snu³ jakieœ w³asne przypuszczenia co do ca³ej operacji. C’baoth kolejno siêga³ do ich umys³ów, staraj¹c siê odczytaæ ich myœli i u³o¿yæ z nich jedn¹ kompletn¹ ca³oœæ…

178

– Nie! – zawo³a³ nagle, ponownie zwracaj¹c na Thrawna ciskaj¹ce gromy oczy. – Nie mo¿esz zniszczyæ Coruscant. Najpierw muszê dostaæ moich Jedi. Thrawn potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Nie mam zamiaru niszczyæ Coruscant… – K³amiesz! – przerwa³ mu gwa³townie starzec, oskar¿ycielsko wymachuj¹c palcem. – Zawsze mnie ok³amujesz. Ale dosyæ ju¿ tego. Dosyæ! Teraz ja dowodzê Imperium i ca³¹ jego armi¹. Uniós³ rêce nad g³owê; wokó³ nich rozjarzy³y siê b³êkitne ogniki. Pellaeon skuli³ siê mimo woli, przypominaj¹c sobie b³yskawice, które C’baoth cisn¹³ na nich w krypcie na Waylandzie. Ale tym razem gromy siê nie posypa³y. Mistrz Jedi sta³ bez ruchu, obejmuj¹c rêkami puste powietrze i patrzy³ nie widz¹cym wzrokiem w przestrzeñ. Kapitan obrzuci³ go zdumionym spojrzeniem i ju¿ mia³ zapytaæ starca, o co mu w³aœciwie chodzi, gdy przypadkiem zerkn¹³ w lewo, na za³ogê obs³uguj¹c¹ lew¹ czêœæ statku. ¯o³nierze siedzieli wyprostowani sztywno na swoich krzes³ach, rêce z³o¿yli nieruchomo na kolanach i pustym wzrokiem wpatrywali siê w konsole. Widoczni w g³êbi oficerowie byli równie sztywni, nieporuszeni i na wszystko obojêtni. Za³oga obs³uguj¹ca praw¹ czêœæ statku i ¿o³nierze na tyle mostku znajdowali siê w podobnym stanie. Pellaeon zauwa¿y³ równie¿, ¿e liczne monitory, na których powinny siê pojawiaæ aktualne raporty z innych czêœci statku, tak¿e jakby zamar³y. Tej w³aœnie chwili kapitan obawia³ siê nieustannie od czasu ich pierwszej wizyty na Waylandzie. C’baoth przej¹³ dowodzenie nad „Chimer¹”. – Imponuj¹ce – przerwa³ grobow¹ ciszê Thrawn. – Naprawdê bardzo imponuj¹ce. I co teraz proponujesz? – Chyba nie muszê siê powtarza栖 rzek³ starzec g³osem dr¿¹cym z napiêcia. – Wezmê ten statek na Coruscant, by zabraæ moich Jedi, a nie po to, ¿eby ich zniszczyæ. – Podró¿ st¹d na Coruscant potrwa co najmniej piêæ dni – zauwa¿y³ ch³odno admira³. – I w ci¹gu tych piêciu dni bêdziesz musia³ utrzymaæ kontrolê nad trzydziestoma siedmioma tysi¹cami cz³onków za³ogi „Chimery”. A w³aœciwie jeszcze d³u¿ej, je¿eli chcesz, by u kresu tej podró¿y stoczyli walkê. A jeœli ponadto zdecydujesz, ¿e potrzebne nam bêd¹ jakieœ pojazdy wspomagaj¹ce, to liczba ta znacznie siê powiêkszy. – W¹tpisz w potêgê Mocy, admirale Thrawn? – prychn¹³ pogardliwie mistrz Jedi. – Nie, bynajmniej – odpar³ admira³. – Ale zwracam ci uwagê na problemy, jakie ty i Moc bêdziecie musieli rozwi¹zaæ, jeœli nie zmienisz

179

zdania. Czy wiesz, na przyk³ad, gdzie stacjonuje broni¹ca Coruscant flota i ile oraz jakie statki j¹ tworz¹? Czy zastanowi³eœ siê nad tym, jak unieszkodliwisz orbitalne stacje bojowe i naziemny system obronny? Czy wiesz, kto jest obecnie odpowiedzialny za obronnoœæ planety i w jaki sposób u¿yje dostêpnych w danej chwili si³? Czy wzi¹³eœ pod uwagê pole energetyczne Coruscant? Czy wiesz, jak najefektywniej spo¿ytkowaæ mo¿liwoœci strategiczne i taktyczne imperialnego niszczyciela gwiezdnego? – Starasz siê zam¹ciæ mi w g³owie – rzuci³ oskar¿ycielsko C’baoth. – Twoi, a raczej moi ludzie znaj¹ odpowiedzi na te wszystkie pytania. – Na niektóre z nich rzeczywiœcie tak – przyzna³ Thrawn. – Ale ty nie bêdziesz w stanie nauczyæ siê odpowiedzi, a przynajmniej nie wszystkich i nie w tak krótkim czasie. – Mam do dyspozycji Moc – powtórzy³ starzec z irytacj¹. Ale Pellaeon dostrzeg³ w jego tonie jakby b³agaln¹ nutê. Niczym dziecko, które wpada w z³oœæ, choæ wie, ¿e nic w ten sposób nie zyska… – Nie – rzek³ ponownie admira³, ale tym razem ju¿ ³agodnie. Mo¿e i on zauwa¿y³ zmianê w tonie Jedi. – Galaktyka nie jest jeszcze gotowa na to, byœ stan¹³ na jej czele, mistrzu C’baoth. PóŸniej, kiedy zostanie ju¿ przywrócony ³ad i porz¹dek, przeka¿ê ci j¹, byœ ni¹ w³ada³ wedle swej woli. Ale ten czas jeszcze nie nadszed³. Przez d³u¿sz¹ chwilê starzec sta³ nieruchomo, jedynie widoczne pod gêst¹ brod¹ usta porusza³y siê nieznacznie. A¿ wreszcie, z wyraŸnym oci¹ganiem, opuœci³ rêce; i w tym samym momencie ca³y mostek wype³ni³y zduszone westchnienia, pojêkiwania i szuranie butów po metalowym pok³adzie – za³oga zosta³a uwolniona z mocy mistrza Jedi. – Nigdy nie przeka¿esz mi Imperium – zwróci³ siê C’baoth do Thrawna. – Na pewno nie z w³asnej woli. – To mo¿e w du¿ej mierze zale¿eæ od tego, czy bêdziesz w stanie utrzymaæ to, co w³aœnie staram siê odbudowa栖 stwierdzi³ admira³. – I co nie da siê odbudowaæ bez ciebie? – Ty jesteœ mistrzem Jedi – zauwa¿y³ Thrawn, unosz¹c brwi. – Spójrz w przysz³oœæ i powiedz, czy widzisz powstanie nowego Imperium beze mnie? – Widzê wiele mo¿liwych wersji przysz³oœci – rzek³ starzec. – I nie we wszystkich prze¿yjesz. – Wszyscy ¿o³nierze s¹ zdani na tak¹ niepewnoœæ – pokiwa³ g³ow¹ admira³. – Ale nie o to pyta³em. C’baoth uœmiechn¹³ siê blado. – Nie myœl sobie, wielki admirale Thrawn, ¿e moje Imperium nie mog³oby siê bez ciebie obyæ. Tak naprawdê nie mog³oby siê obyæ jedy-

180

nie beze mnie. – Leniwym wzrokiem obrzuci³ mostek, po czym wyprostowa³ siê dumnie. – Ale na razie cieszy mnie, ¿e poprowadzisz moje si³y do bitwy. – Spojrza³ ostro na Thrawna. – Mo¿esz dowodziæ, ale nie wolno ci zniszczyæ Coruscant. Najpierw muszê dostaæ moich Jedi. – Jak ju¿ wczeœniej mówi³em, nie mam zamiaru niszczyæ Coruscant – oznajmi³ admira³. – Strach i spadek morale, jakie wywo³a oblê¿enie, znacznie lepiej pos³u¿¹ moim celom. – Naszym celom – poprawi³ go starzec. – Proszê o tym nie zapominaæ, admirale. – Ja o niczym nie zapominam, mistrzu C’baoth – zripostowa³ spokojnie Thrawn. – To dobrze – rzek³ starzec równie spokojnym tonem. – W takim razie mo¿e pan wróciæ do wype³niania swoich obowi¹zków. Gdyby mnie pan potrzebowa³, to bêdê zajêty rozmyœlaniem. Rozmyœlaniem nad przysz³oœci¹ mojego Imperium. Odwróci³ siê i spokojnym krokiem opuœci³ mostek. Pellaeon odetchn¹³ g³êbiej, dopiero teraz uœwiadamiaj¹c sobie, ¿e przez ca³y czas wstrzymywa³ oddech. – Admirale… – Niech siê pan skontaktuje z „Niez³omnym”, kapitanie – rozkaza³ Thrawn, ponownie obracaj¹c swój fotel w stronê przyrz¹dów. – Niech pan powie kapitanowi Dorji, ¿e na najbli¿sze szeœæ godzin bêdê potrzebowa³ piêciuset dodatkowych ludzi. Pellaeon zerkn¹³ w lewo, na znajduj¹c¹ siê tam czêœæ za³ogi. Niektórzy z jej cz³onków siedzieli w miarê przepisowo na swoich stanowiskach, gdzieniegdzie jakiœ oficer sta³ dosyæ prosto, opieraj¹c siê o œcianê. Ale znakomita wiêkszoœæ ¿o³nierzy pok³ada³a siê bezsilnie na krzes³ach, a oficerowie chwiali siê na nogach lub nawet le¿eli na pod³odze i dr¿eli. – Tak jest, panie admirale – rzuci³ kapitan i podszed³ do swojego krzes³a, by w³¹czyæ komunikator. – Czy od³o¿y pan tê operacjê na Coruscant? – Jedynie na tak d³ugo, jak to bêdzie naprawdê konieczne – rzek³ Thrawn. – Historia wci¹¿ idzie naprzód, kapitanie. Ci, którzy nie s¹ w stanie nad¹¿yæ, zostan¹ w tyle i bêd¹ wszystko obserwowaæ z daleka. – Obejrza³ siê na drzwi, za którymi znikn¹³ C’baoth. – A tym, którzy stan¹ nam na drodze – doda³ cicho – nic nie bêdzie dane zobaczyæ.

181

ROZDZIA£

!

Przybyli na Coruscant w samym œrodku nocy. By³o ich dziesiêciu. Przebrani za Jawasów wœlizgnêli siê niepostrze¿enie tajnym wejœciem, które Stra¿ Pa³acowa starannie zaplombowa³a, a które Luke teraz równie starannie otworzy³. Dyskretne przedostanie siê na wie¿ê nie stanowi³o ¿adnego problemu – nikt nie zd¹¿y³ siê jeszcze rozeznaæ w gmatwaninie ukrytych przejœæ Imperatora. W milczeniu wsunêli siê za Lukiem do apartamentu… Han po raz pierwszy w ¿yciu znalaz³ siê twarz¹ w twarz z istotami, które Leia wybra³a do ochrony jej i jej dzieci przed Imperium. By³a to grupa Noghrich. – Witamy ciê, lady Vader – odezwa³ siê chropawym g³osem pierwszy z szaroskórych obcych, po czym pad³ na pod³ogê i roz³o¿y³ rêce. Inni zrobili to samo. Mo¿na by siê spodziewaæ, ¿e wykonanie tego gestu w w¹skim wejœciu do apartamentu oka¿e siê niemo¿liwe czy choæby niezrêczne – ale w przypadku Noghrich wcale tak to nie wygl¹da³o, co niew¹tpliwie œwiadczy³o o ich wyj¹tkowej zrêcznoœci. – Jestem Kakhaim, wojownik z klanu Eikh’mir – ci¹gn¹³ Noghri z twarz¹ tu¿ przy pod³odze. – Stojê na czele stra¿y honorowej Mal’ary’ush. Pragniemy ci s³u¿yæ i strzec twojego bezpieczeñstwa, nawet za cenê naszego ¿ycia. – Mo¿ecie wsta栖 rzek³a Leia iœcie królewskim tonem. Han zerkn¹³ ukradkiem na ¿onê i zauwa¿y³, ¿e wyraz jej twarzy i ca³a postawa s¹ równie uroczyste. Zazwyczaj taki w³adczy stosunek natychmiast budzi³ w nim odruch sprzeciwu i buntu, ale u Leii to go nie razi³o. – Jako Mal’ary’ush przyjmujê wasz¹ s³u¿bê. Noghri podnieœli siê z pod³ogi równie bezszelestnie, jak wczeœniej na ni¹ padli.

182

– To mój zastêpca, Mobvekhar z klanu Hak’khar – oznajmi³ Kakhaim, wskazuj¹c Noghriego stoj¹cego po jego prawej stronie. – On bêdzie dowodzi³ drug¹ stra¿¹. – Mój m¹¿, Han Solo – dope³ni³a prezentacji ksiê¿niczka, wskazuj¹c rêk¹ na Hana. Kakhaim zwróci³ ku niemu twarz i Solo zmusi³ siê do tego, by odsun¹æ d³oñ od blastera. – Witamy ciꠖ rzek³ obcy chropawym g³osem. – Jesteœmy zaszczyceni, mog¹c poznaæ ma³¿onka lady Vader. „Ma³¿onka?”. Han pos³a³ Leii zdumione spojrzenie. Jej twarz nadal by³a powa¿na, ale Solo zauwa¿y³, ¿e na jej ustach igra pe³en rozbawienia uœmiech. – Dziêkujꠖ mrukn¹³. – Mnie równie¿ mi³o was poznaæ. – Khabarakhu. – Ksiê¿niczka wyci¹gnê³a rêkê do nastêpnego z Noghrich. – Cieszê siê, ¿e ciê znowu widzê. Mam nadziejê, ¿e matrah twojej rodziny czuje siê dobrze? – Tak, bardzo dobrze, pani – odpar³ obcy i wyst¹piwszy z szeregu, uj¹³ d³oñ Leii. – Przesy³a ci pozdrowienia, a tak¿e ponownie zapewnia o swoim oddaniu. Drzwi za plecami Noghrich siê otworzy³y i do œrodka wszed³ Chewbacka. – Jakieœ k³opoty? – spyta³ go Han, ciesz¹c siê, ¿e coœ zak³óci³o te powitalne uprzejmoœci. Wookie zamrucza³ przecz¹co i zlustrowa³ wzrokiem grupkê obcych. Zauwa¿y³ Khabarakha i podszed³, by siê z nim przywitaæ. – Kogo oprócz ciebie mamy chroniæ, lady Vader? – chcia³ wiedzieæ Kakhaim. – Moj¹ towarzyszkê, Winter, i moje bliŸniêta – odpar³a ksiê¿niczka. – ChodŸcie, poka¿ê ich wam. Ruszy³a w stronê sypialni, a Kakhaim i Mobvekhar zajêli miejsca u jej boku. Reszta obcych rozproszy³a siê po apartamencie, zwracaj¹c szczególn¹ uwagê na œciany i drzwi. Chewbacka i Khabarakh razem skierowali siê do pokoju Winter, prowadz¹c po cichu jak¹œ rozmowê. – W dalszym ci¹gu nie jesteœ zadowolony, prawda? – odezwa³ siê Luke, staj¹c tu¿ za plecami Hana. – Mówi¹c prawdê: nie – przyzna³ Solo, spogl¹daj¹c za Chewback¹ i Khabarakhiem. – Ale chyba nic nie da siê na to poradziæ. – Ty i Chewie moglibyœcie tutaj zosta栖 podsun¹³ Skywalker, wzruszaj¹c ramionami. – Lando, Mara i ja sami mo¿emy pojechaæ na Wayland.

183

– A mo¿e lepiej weŸcie Noghrich ze sob¹ – rzuci³ cierpko Han. – Tam przynajmniej nie musielibyœcie siê martwiæ o to, ¿e ktoœ ich zauwa¿y. – Tutaj te¿ nikt nas nie zobaczy – oznajmi³ mu tu¿ nad uchem miaukliwy g³os. Solo a¿ podskoczy³ i obróci³ siê raptownie, k³ad¹c rêkê na blasterze. Tu¿ obok jego ramienia sta³ Noghri, choæ Han chwilê temu móg³by przysi¹c, ¿e w pobli¿u nie ma ¿adnego z tych niewysokich obcych. – Czy zawsze tak siê podkradacie do ludzi? – rzuci³ ostro. – Proszê mi wybaczyæ, ma³¿onku lady Vader – rzek³ Noghri, sk³aniaj¹c g³owê. – Nie chcia³em nikogo uraziæ. – To wspaniali myœliwi – szepn¹³ Luke. – Tak, s³ysza³em o tym – odpar³ Han, odwracaj¹c siê do przyjaciela. Umiejêtnoœci Noghrich rzeczywiœcie by³y imponuj¹ce, ale nie by³ do koñca przekonany, ¿e ci obcy faktycznie s¹ w stanie ochroniæ Leiê i dzieci. – S³uchaj, Luke… – Han, oni s¹ w porz¹dku – rzuci³ cicho Skywalker. – Naprawdê. Leia ju¿ raz zawierzy³a im swoje ¿ycie. – Tak… – mrukn¹³ Solo, staraj¹c siê odsun¹æ od siebie wizjê ¿ony i dzieci w rêkach Imperium… – Nie mieliœcie ¿adnych k³opotów na lotnisku? – Najmniejszych – zapewni³ go Jedi. – Wedge i jeszcze kilku pilotów z ¯elaznego Dywizjonu czeka³o tam w charakterze eskorty, a Chewie podprowadzi³ statek pod os³onê. Nikt te¿ nie widzia³, jak wchodziliœmy do pa³acu. – Mam nadziejê, ¿e zaplombowa³eœ za sob¹ drzwi? Jeœli dostanie siê do œrodka kolejny oddzia³ imperialny, to Leia bêdzie mia³a pe³ne rêce roboty. – Drzwi s¹ zamkniête, ale nie zaplombowane – odpar³ Luke. – Kakhaim je za nami zaplombuje. Han obrzuci³ przyjaciela zdumionym spojrzeniem. – Chcesz powiedzieæ, ¿e mamy iœæ ju¿ teraz? – spyta³ podejrzliwie. – A widzisz jakiœ lepszy moment? – odparowa³ Skywalker. – No wiesz, Noghri ju¿ tu s¹, a „Sokó³” czeka za³adowany i gotowy do drogi. A poza tym a¿ do rana nikt najprawdopodobniej nie zauwa¿y nieobecnoœci Mary. Solo spojrza³ sponad ramienia Luke’a na Leiê, która w³aœnie wy³oni³a siê z sypialni w eskorcie Noghrich. Musia³ przyznaæ, ¿e Skywalker ma racjê, ale jednoczeœnie liczy³ na to, ¿e bêd¹ mieli z ¿on¹ trochê czasu dla siebie. Tylko ¿e przez ten czas Imperium zd¹¿y wyprodukowaæ jeszcze wiêcej klonów…

184

– No dobrze – mrukn¹³ gderliwie, robi¹c niezadowolon¹ minê. – Jasne. Czemu nie? – Wiem, o czym myœlisz – rzuci³ Jedi wspó³czuj¹co. – I bardzo mi przykro. – Nie ma sprawy. Jak masz zamiar to zrobiæ? – Ja i Lando pójdziemy wydostaæ Marꠖ odpar³ Luke, ponownie przybieraj¹c zasadniczy ton. Zauwa¿y³, ¿e Han nie jest teraz w nastroju do odbierania wyrazów wspó³czucia. – Ty i Chewie weŸmiecie „Soko³a” i po nas przylecicie. I nie zapomnijcie zabraæ robotów. – Jasne – rzuci³ Solo, krzywi¹c siê z niesmakiem. Nie doœæ na tym, ¿e jest zmuszony zostawiæ Leiê i bliŸniêta, by siê w³amaæ do kolejnej imperialnej fortecy, to musi jeszcze wlec ze sob¹ tego przem¹drza³ego Threepia z jego trzês¹c¹ siê, metalow¹ g³ow¹. Coraz lepiej, nie ma co! – Masz ten rygiel ograniczaj¹cy, który przygotowa³ Chewie? – Tak, tutaj – skin¹³ g³ow¹ Skywalker, klepi¹c siê po kieszeni. – Wiem te¿, gdzie go przymocowaæ. – Tylko go nie zgub – przestrzeg³ Han. – Jeœli raz rozdra¿nisz robota wartowniczego, to potem bêdziesz musia³ urwaæ mu g³owê, by go uciszyæ. – Rozumiem. Spotkamy siê w miejscu, gdzie ukryliœmy statek Noghrich. Chewbacka wie, gdzie to jest. – Luke siê odwróci³ i ruszy³ w stronê drzwi. – Powodzenia – powiedzia³ pó³g³osem Solo. Odwracaj¹c siê, drgn¹³… – A na co ty siê gapisz? – rzuci³ ostro. Stoj¹cy przed nim Noghri sk³oni³ g³owê. – Nie chcia³em ciê uraziæ, ma³¿onku lady Vader – zapewni³ gor¹co i powróci³ do studiowania œciany. Han skrzywi³ siê z niechêci¹ i rozejrza³ siê w poszukiwaniu Leii. Dobrze, wyjedzie dziœ w nocy; ale najpierw musi siê po¿egnaæ z ¿on¹. I to na osobnoœci. Imperator uniós³ rêce i pos³a³ w swoich wrogów kaskady niebieskobia³ego ognia. Obaj mê¿czyŸni zachwiali siê w wyniku tego ataku i w Marze zrodzi³a siê nadzieja, ¿e tym razem fina³ bêdzie inny. Ale nie. Vader i Skywalker wyprostowali siê i wydawszy elektronicznie brzmi¹cy okrzyk wœciek³oœci, unieœli wysoko miecze œwietlne… Mara obudzi³a siê raptownie i machinalnie wsunê³a rêkê pod ³ó¿ko w poszukiwaniu blastera, którego tam nie by³o. Ci¹gle jeszcze s³ysza³a okrzyk ze snu. By³ to sygna³ alarmowy nadawany przez robota wartowniczego, który sta³ za drzwiami. Ale alarm ucich³ nagle…

185

Po przeciwnej stronie pokoju zamek w drzwiach puœci³ z cichym szczêkiem. Dziewczyna namaca³a pod ³ó¿kiem notes elektroniczny, który czyta³a przed snem… i kiedy drzwi siê otworzy³y, cisnê³a nim z ca³ej si³y w stoj¹c¹ w nich ciemn¹ postaæ. Prowizoryczny pocisk nie zdo³a³ dosiêgn¹æ celu. Tajemniczy osobnik uniós³ rêkê i notes po prostu zawis³ w powietrzu. – Maro, wszystko w porz¹dku – szepn¹³, wchodz¹c do pokoju. – To tylko ja, Luke Skywalker. Dziewczyna zmarszczy³a w napiêciu brwi, siêgaj¹c umys³em w kierunku intruza. Rzeczywiœcie, by³ to Skywalker. – Czego chcesz? – spyta³a ostro. – Przyszliœmy, ¿eby ciê st¹d wydosta栖 odpar³ Jedi. Podszed³ do biurka i zapali³ ma³¹ lampkê. – Pospiesz siê, musisz siê ubraæ. – Czy¿by? – rzuci³a szyderczo, mru¿¹c oczy, które jeszcze nie zd¹¿y³y przywykn¹æ do œwiat³a. – A mo¿e powiesz mi ³askawie, dok¹d mamy iœæ? – Jedziemy na Wayland – oznajmi³ lekko zdziwionym tonem. – Powiedzia³aœ Leii, ¿e zdo³asz odnaleŸæ to miejsce. – Istotnie, tak jej powiedzia³am – przyzna³a dziewczyna, posy³aj¹c mu zdumione spojrzenie. – Ale czy kiedykolwiek twierdzi³am, ¿e was tam zaprowadzê? – Maro, musisz to zrobi栖 rzek³ Skywalker. W jego g³osie zabrzmia³a nuta gor¹cego idealizmu, który j¹ w nim zawsze tak denerwowa³. Tym samym tonem przekona³ j¹ na Jomarku, by nie zabija³a tego szalonego Joruusa C’baotha. – Grozi nam wybuch nowych wojen klonowych. Musimy temu zapobiec. – No to zapobiegaj – odparowa³a. – To nie jest moja wojna, Skywalker. Ale doskonale zdawa³a sobie sprawê z tego, ¿e wymówi³a te s³owa odruchowo. Od chwili gdy powiedzia³a Organie Solo o skarbcu Imperatora, ustawi³a siê w tej wojnie po stronie tych ludzi, niejako godz¹c siê na to, ¿e zrobi wszystko, o co j¹ poprosz¹. Nawet gdyby to mia³o oznaczaæ, ¿e bêdzie musia³a osobiœcie zawieŸæ ich na Wayland. Dysponuj¹c dobrze wyæwiczonymi zmys³ami Jedi, Skywalker musia³ to odczuæ. Na szczêœcie mia³ tyle taktu, by jej tego nie powiedzieæ prosto w oczy. – No dobra – mruknê³a, spuszczaj¹c nogi z ³ó¿ka. – Poczekaj za drzwiami; zaraz bêdê gotowa. Ubieraj¹c siê, mia³a czas na to, by dziêki pewnemu opanowaniu Mocy zlustrowaæ teren. Dlatego te¿, kiedy wysz³a z pokoju, widok czekaj¹ce-

186

go razem ze Skywalkerem Calrissiana nie zaskoczy³ jej. Jednak¿e zadziwi³ j¹ stan, w jakim znajdowa³ siê robot wartowniczy. S¹dz¹c po tym, jak nagle urwa³ elektroniczny wrzask, spodziewa³a siê zastaæ robota w kawa³kach; ten jednak sta³ nietkniêty przy drzwiach, dr¿¹c nieznacznie z mechanicznej z³oœci czy mo¿e frustracji. – Za³o¿yliœmy mu rygiel ograniczaj¹cy – wyjaœni³ Luke, odpowiadaj¹c na nieme pytanie Mary. Przyjrzawszy siê uwa¿niej, dziewczyna dostrzeg³a p³askie urz¹dzenie przymocowane do boku robota. – Nie s¹dzi³am, ¿e mo¿na uciszyæ robota wartowniczego. – Nie jest to ³atwe, ale Han i Chewie znaj¹ pewien sposób – odpar³ Skywalker, kiedy wszyscy troje skierowali siê w stronê wind sieciowych. – Doszli do wniosku, ¿e to u³atwi w³amanie do wiêzienia. W³amanie do wiêzienia. Mara zerknê³a z boku na Skywalkera i nagle ujrza³a ca³¹ tê sprawê w zupe³nie innym œwietle. Oto Luke Skywalker, rycerz Jedi, bohater Rebeliantów, ostoja i… I w³aœnie ten cz³owiek przeciwstawi³ siê przed chwil¹ wszystkim cz³onkom w³adz Nowej Republiki, ³¹cznie z Mon Mothm¹, aby j¹, Marê Jade, wydostaæ z wiêzienia. Jak¹œ przemytniczkê, wobec której nie ma ¿adnych zobowi¹zañ, a która na dodatek zapowiedzia³a, ¿e go zabije. A wszystko dlatego, ¿e wiedzia³, co nale¿y zrobiæ. I mia³ nadziejê, i¿ ona mu w tym pomo¿e. – Niez³a sztuczka – rzuci³a pó³g³osem. Zerknê³a w boczny korytarz, który w³aœnie mijali, czujna na ewentualn¹ obecnoœæ stra¿ników. – Muszê poprosiæ Solo, ¿eby mnie jej nauczy³. Calrissian posadzi³ skuter powietrzny w miejscu, które wygl¹da³o na stare, prywatne l¹dowisko. „Sokó³ Milenium” ju¿ tam sta³, a wyraŸnie podenerwowany Chewbacka czeka³ na nich przy otwartym luku. – Najwy¿szy czas – stwierdzi³ Solo, kiedy Mara ukaza³a siê za Skywalkerem w drzwiach kabiny pilota. Dziewczyna zauwa¿y³a, ¿e ledwie zd¹¿yli wejœæ na pok³ad, statek ju¿ oderwa³ siê od ziemi. Widocznie Han musia³ byæ równie zdenerwowany co Wookie. – No dobra, Maro, dok¹d lecimy? – Obierz kurs na Obroa-skai – odpar³a Jade. – To by³o podczas tej podró¿y ostatnie miejsce, gdzie siê zatrzymaliœmy przed dotarciem na Wayland. Mam nadziejê, ¿e zd¹¿ê odtworzyæ resztê trasy, nim tam dolecimy. – Oby – rzuci³ Han i pochyli³ siê, by wstukaæ odpowiednie dane do komputera. – Lepiej zapnijcie pasy: gdy tylko znajdziemy siê w odpowiedniej odleg³oœci od planety, wykonamy skok w nadprzestrzeñ.

187

Mara usiad³a za jego plecami w fotelu dla pasa¿era, a Luke zaj¹³ miejsce obok niej. – Jaki oddzia³ uderzeniowy ze sob¹ zabieramy? – spyta³a, zapinaj¹c pasy. – Znasz jego sk³ad – burkn¹³ Solo. – Ty, ja, Luke, Lando i Chewie. – Ach tak – szepnê³a, nerwowo prze³ykaj¹c œlinê. Ich piêcioro przeciwko systemowi obrony, jakim Thrawn zabezpieczy³ swoj¹ najwa¿niejsz¹ bazê wojskow¹. Wspaniale. – Jesteœ pewien, ¿e nie postêpujemy w tej sytuacji niehonorowo? – zagadnê³a z sarkazmem w g³osie. – Na Yavinie wcale nie by³o nas du¿o wiêcej – zauwa¿y³ Han. – Podobnie zreszt¹ jak pod Endorem. Spojrza³a groŸnie na ty³ jego g³owy, chc¹c wzbudziæ w sobie gniew i nienawiœæ. Ale czu³a jedynie nieznaczny i dziwnie odleg³y ból. – Twoja pewnoœæ siebie dzia³a niesamowicie uspokajaj¹co – stwierdzi³a zgryŸliwie. – Zaskakuj¹c przeciwnika, mo¿na zyskaæ spor¹ przewagꠖ rzek³ Solo, wruszaj¹c ramionami. – Przypomnij mi, ¿ebym ci kiedyœ opowiedzia³ o tym, jak uda³o nam siê wydostaæ z Hoth. – Za nimi otworzy³y siê drzwi i do kabiny wszed³ Chewbacka. – Czy tam ju¿ wszystko w porz¹dku? – zwróci³ siê do niego Han. Wookie zarycza³ coœ w odpowiedzi, co mia³o zapewne oznaczaæ potwierdzenie. – To dobrze. SprawdŸ szybko amortyzatory aluwialne: niedawno coœ w nich iskrzy³o. Da³ siê s³yszeæ kolejny krótki ryk i Wookie wróci³ do pracy. – Aha, Luke, ¿ebym nie zapomnia³ – doda³ Solo. – Ty jesteœ odpowiedzialny za te roboty tam z ty³u. Nie chcê widzieæ, ¿e Threepio przy czymœ majstruje, chyba ¿e bêdzie z nim Chewie albo Lando. Jasne? – Jasne – zapewni³ przyjaciela Skywalker. A widz¹c pytaj¹ce spojrzenie Mary, wyjaœni³:  – Threepio ma niekiedy za du¿o czasu i w zwi¹zku z tym zainteresowa³ siê majsterkowaniem. – Tyle ¿e nie bardzo mu to wychodzi – stwierdzi³ cierpko Han. – No dobra, Chewie, przygotuj siê. Teraz… Poci¹gn¹³ za dŸwignie napêdu nadprzestrzennego. Widoczne przez iluminator gwiazdy ust¹pi³y miejsca œwietlnym smugom… i ju¿ byli w drodze. Ich piêcioro w drodze ku imperialnej warowni, któr¹ mieli zamiar zdobyæ. Mara zerknê³a na Skywalkera. I pomyœleæ, ¿e jedyn¹ osob¹, która jej ufa³a, by³ cz³owiek, którego musia³a zabiæ.

188

– Han, dowodzisz po raz pierwszy od czasu twojej rezygnacji – przerwa³ ciszê Luke. – Tak – rzuci³ Solo przez zêby. – I miejmy nadziejê, ¿e nie ostatni. – Kapitanie, przyby³a grupa bojowa „Wojownika”! – zawo³a³ w stronê mostka „Chimery” oficer ³¹cznoœciowy. – Kapitan Aban melduje, ¿e wszystkie statki s¹ gotowe do bitwy i czeka na ostatnie rozkazy. – Proszê mu je przekazaæ, poruczniku – poleci³ Pellaeon, spogl¹daj¹c na widoczn¹ za iluminatorem now¹ grupê œwiate³ pozycyjnych, które siê w³aœnie pojawi³y po prawej stronie statku. Kapitan stara³ siê st³umiæ w sobie narastaj¹ce poczucie zagro¿enia, obezw³adniaj¹cego niczym k³êby truj¹cego dymu. To bardzo dobrze, ¿e Thrawn wybra³ do swojej akcji na Coruscant – która mia³a mieæ formê wiêkszego ataku z doskoku – sam¹ œmietankê imperialnych si³ zbrojnych; Pellaeona martwi³ jednak fakt, ¿e ów nalot wcale mo¿e siê tam nie skoñczyæ. Na pok³adzie „Chimery” by³ C’baoth, a ostatnimi czasy jego jedynym pragnieniem by³o pojmanie Leii Organy Solo i jej bliŸni¹t. Starzec ju¿ udowodni³, ¿e potrafi przej¹æ ca³kowit¹ kontrolê nad „Chimer¹” i jej za³og¹, i sztuczka ta spowodowa³a opóŸnienie ca³ej akcji o kilka godzin. Gdyby C’baoth postanowi³ zrobiæ coœ takiego ponownie w trakcie trwania bitwy pod Coruscant… Pellaeon wzdrygn¹³ siê na wspomnienie straszliwej pora¿ki Imperium pod Endorem. Uleg³a tam zag³adzie druga Gwiazda Œmierci, a tak¿e superniszczyciel gwiezdny Vadera „Egzekutor”, a na jego pok³adzie sam kwiat imperialnych oficerów. Jeœli ingerencja C’baotha doprowadzi do podobnej klêski… Jeœli Imperium straci zarówno wielkiego admira³a Thrawna, jak i swój najlepszy niszczyciel gwiezdny… to byæ mo¿e ju¿ nigdy nie zdo³a siê podnieœæ po takim ciosie. Kapitan wci¹¿ jeszcze spogl¹da³ przez iluminator na gromadz¹ce siê woko³o si³y zbrojne, gdy us³ysza³ za plecami szmer niepokoju. Jeszcze zanim siê odwróci³, odgad³, co go wywo³a³o. Na mostku zjawi³ siê C’baoth. Krzes³o dowodzenia Pellaeona i rozci¹gniêty na nim isalamir znajdowa³y siê kilkanaœcie d³ugich kroków od miejsca, w którym kapitan sta³ – zbyt daleko, by móg³ siê tam zbli¿yæ, nie wzbudzaj¹c przy tym podejrzeñ. W pobli¿u nie by³o te¿ ¿adnego z pozosta³ych, rozmieszczonych na mostku isalamirów. Zreszt¹ nie wypada³o, ¿eby Pellaeon zmyka³ na oczach swojej za³ogi jak przestraszone zwierzê, nawet gdyby mistrz Jedi mu na to pozwoli³.

189

A jeœli C’baoth postanowi go sparali¿owaæ, tak jak to zrobi³ z reszt¹ za³ogi na Bilbringi… Kapitana przeszed³ zimny dreszcz. Widzia³ raporty lekarzy na temat tych, którzy wtedy trafili do szpitala, i wcale nie mia³ ochoty doœwiadczyæ tego samego. Pomijaj¹c ju¿ ból i zwi¹zane z ca³¹ spraw¹ rozchwianie emocjonalne, takie publiczne upokorzenie wp³ynê³oby bardzo negatywnie na jego pozycjê jako dowódcy statku. Mia³ nadziejê, ¿e zaspokoi ¿¹dania starca, nie musz¹c zachowywaæ siê ulegle i s³u¿alczo. Odwróci³ siê twarz¹ do zbli¿aj¹cego siê mistrza Jedi; przemknê³a mu przez g³owê myœl, czy Imperator rozpocz¹³ swoje starania o w³adzê w ten w³aœnie sposób, bazuj¹c na ludzkim lêku przed poni¿eniem. – Mistrzu C’baoth – skin¹³ z powag¹ g³ow¹. – W czym mogê ci pomóc? – Chcê, ¿eby natychmiast przygotowano dla mnie statek – oznajmi³ starzec. W jego oczach p³on¹³ jakiœ dziwny ogieñ. – O odpowiednio du¿ym zasiêgu, bym móg³ dotrzeæ nim na Wayland. – Na Wayland? – zdumia³ siê Pellaeon. – Tak – potwierdzi³ C’baoth i wyjrza³ przez iluminator. – Ju¿ dawno mówi³em wam, ¿e obejmê tam dowództwo. I teraz w³aœnie przyszed³ na to czas. Kapitan zebra³ siê w sobie. – Mia³em wra¿enie, ¿e zgodzi³eœ siê towarzyszyæ nam w ataku na Coruscant… – Zmieni³em zdanie – przerwa³ mu ostro starzec. Ostro, ale z wyraŸnym roztargnieniem. – Czy coœ siê sta³o na Waylandzie? – zainteresowa³ siê Pellaeon. C’baoth spojrza³ na niego i kapitan odniós³ wra¿enie, ¿e mistrz Jedi tak naprawdê dopiero teraz go zauwa¿y³. – To, co siê dzieje na Waylandzie, to nie pañska sprawa, kapitanie Pellaeon – stwierdzi³. – Pan ma jedynie za zadanie przygotowaæ dla mnie statek. – Ponownie wyjrza³ przez iluminator. – Czy te¿ sam mam go sobie wybraæ? Uwagê Pellaeona zwróci³o jakieœ poruszenie na tyle mostka: w³aœnie przyby³ ze swej prywatnej kabiny dowodzenia wielki admira³ Thrawn, by nadzorowaæ ostatnie przygotowania do ataku na Coruscant. Kapitan zauwa¿y³, ¿e Thrawn szybkim spojrzeniem gorej¹cych czerwonych oczu obrzuci³ ca³¹ scenê; dostrzeg³ obecnoœæ C’baotha i na moment zatrzyma³ wzrok na twarzy Pellaeona. Nastêpnie skin¹³ g³ow¹ i zaraz podszed³ do niego szturmowiec nios¹cy na plecach ramê z isalamirem. Razem ruszyli naprzód.

190

Mistrz Jedi nawet nie zada³ sobie trudu, ¿eby siê odwróciæ. – Ma pan przygotowaæ dla mnie statek, admirale – rzek³ g³oœno. – Chcê jechaæ na Wayland. I to natychmiast. – Coœ podobnego – rzuci³ Thrawn, podchodz¹c do Pellaeona. Szturmowiec zaj¹³ miejsce dok³adnie poœrodku miêdzy mê¿czyznami i kapitan znalaz³ siê wreszcie w sferze oddzia³ywania isalamira, gdzie nie dociera³a Moc. – A czy wolno spytaæ dlaczego? – Mam po temu swoje powody – odpar³ tajemniczo C’baoth. – Czy chce je pan zakwestionowaæ? Przez d³u¿sz¹ chwilê Pellaeon obawia³ siê, ¿e Thrawn podejmie rzucone mu wyzwanie. – Bynajmniej – rzek³ w koñcu admira³. – Jeœli chcesz jechaæ na Wayland, to naturalnie mo¿esz to zrobiæ. Poruczniku Tschel? – S³ucham, panie admirale? – odezwa³ siê stoj¹cy w lewej czêœci mostka m³ody oficer, pr꿹c siê s³u¿biœcie. – Niech siê pan skontaktuje ze „Strza³¹ Œmierci” – rozkaza³ Thrawn. – Proszê poinformowaæ kapitana Harbida, ¿e gwiezdny galeon „Draklor” ma siê od³¹czyæ od swojej grupy i przejœæ pod moje rozkazy. Ma na nim byæ tylko za³oga; ja dostarczê ¿o³nierzy i pasa¿erów. – Tak jest, panie admirale – rzek³ Tschel i podszed³ do stanowiska ³¹cznoœci. – Nie prosi³em o ¿o³nierzy, Thrawn – stwierdzi³ starzec. Jego twarz wyra¿a³a zarówno rozdra¿nienie, jak i podejrzliwoœæ. – Ani o innych pasa¿erów. – Ju¿ od jakiegoœ czasu planowa³em wys³aæ genera³a Covella, by obj¹³ dowództwo nad garnizonem w górze Tantiss – oznajmi³ admira³. – Chcia³em te¿ wzmocniæ si³y stacjonuj¹cych ju¿ tam ¿o³nierzy. I myœlê, ¿e to bêdzie doskona³a okazja. C’baoth popatrzy³ na Pellaeona, potem ponownie przeniós³ wzrok na Thrawna. – Zgoda – powiedzia³ wreszcie. – Ale to bêdzie mój statek, a nie Covella. Ja bêdê wydawa³ rozkazy. – Oczywiœcie, mistrzu C’baoth – uspokoi³ go admira³. – Poinformujê o tym genera³a. – Dobrze. – Starzec porusza³ nerwowo widocznymi pod d³ug¹ bia³¹ brod¹ ustami i kapitan przez chwilê siê obawia³, ¿e C’baoth znów straci panowanie nad sob¹. Mistrz przechyli³ g³owê na bok, ale za moment siê uspokoi³. – Dobrze – powtórzy³ oschle. – Bêdê w swoim pokoju. Proszê mnie zawiadomiæ, gdy mój statek bêdzie ju¿ gotowy. – Wedle ¿yczenia – skin¹³ g³ow¹ Thrawn.

191

Mistrz Jedi pos³a³ im obu przeszywaj¹ce spojrzenia, po czym odwróci³ siê i odszed³. – Kapitanie, proszê zawiadomiæ genera³a Covella o tej zmianie planów – zwróci³ siê Thrawn do Pellaeona, obserwuj¹c, jak C’baoth przemierza mostek. – W komputerze znajduje siê lista ¿o³nierzy i cz³onków za³ogi, którzy maj¹ s³u¿yæ za wzorce do klonowania; adiutanci Covella maj¹ dopilnowaæ, by wszyscy ci ludzie znaleŸli siê na pok³adzie „Draklora”. A razem z nimi kompania najlepszych ¿o³nierzy genera³a. Pellaeon spojrza³ z boku na Thrawna, marszcz¹c brwi. Wojska Covella – a tak¿e sam genera³ – zosta³y przydzielone do tego, by wspomóc si³y uderzeniowe na Qat Chrystak. – Myœli pan, ¿e góra Tantiss znajduje siê w niebezpieczeñstwie? – spyta³. – Nie s¹dzê, by istnia³o jakieœ powa¿ne zagro¿enie – odpar³ admira³. – Choæ oczywiœcie jest mo¿liwe, ¿e nasz jasnowidz¹cy mistrz Jedi rzeczywiœcie coœ dostrzeg³ – chocia¿by jakiœ niepokój wœród tubylców. Lepiej nie ryzykowaæ. Pellaeon spojrza³ przez iluminator na gwiazdê, która by³a s³oñcem Coruscant. – Czy to mo¿e mieæ jakiœ zwi¹zek z Rebeliantami? – To ma³o prawdopodobne. Dotychczas nic nie wskazuje na to, by cokolwiek wiedzieli o istnieniu Waylandu, nie mówi¹c ju¿ o jakiejœ wymierzonej przeciw temu miejscu akcji. Je¿eli zaistnieje taka sytuacja – o ile w ogóle siê to zdarzy – powinniœmy siê o tym dowiedzieæ odpowiednio wczeœnie. – Poprzez ród³o Delta. – A tak¿e normalnymi kana³ami wywiadu. – Thrawn uœmiechn¹³ siê nieznacznie. – Wci¹¿ nie daje panu spokoju fakt, ¿e otrzymuje pan informacje ze Ÿród³a, którego pan nie zna, prawda? – Tak, w pewnym sensie jest to prawda – przyzna³ kapitan. – Niech pan to potraktuje jako sposób budowania pañskiego zaufania – stwierdzi³ Thrawn. – Pewnego dnia przeka¿ê ród³o Delta w pañskie rêce. Ale jeszcze nie teraz. – Tak jest, panie admirale. – Pellaeon odwróci³ g³owê, spogl¹daj¹c w kierunku, gdzie niedawno znikn¹³ mistrz Jedi. Ca³y czas nie dawa³a mu spokoju jakaœ myœl zwi¹zana z C’baothem i Waylandem… – Coœ pana niepokoi, kapitanie – zagadn¹³ go Thrawn. – Nie podoba mi siê to, ¿e on bêdzie w œrodku góry Tantiss, admirale – stwierdzi³ Pellaeon, potrz¹saj¹c g³ow¹. – Nie umiem powiedzieæ dlaczego, ale jakoœ mi siê to nie podoba.

192

Thrawn pod¹¿y³ za jego wzrokiem. – Ja bym siê tym nie martwi³ – powiedzia³ cicho. – A w³aœciwie to jest to raczej wyjœcie z sytuacji ni¿ problem. – Nie bardzo rozumiem? – Wszystko w swoim czasie, kapitanie – rzek³ admira³ z uœmiechem. – No, ale teraz przejdŸmy do spraw bie¿¹cych. Czy okrêt admiralski jest gotów? Pellaeon odpêdzi³ od siebie drêcz¹ce go myœli. Teraz, kiedy mieli przed sob¹ centrum Rebelii, nie by³o czasu na jakieœ nieokreœlone lêki. – „Chimera” oczekuje na pañskie rozkazy, admirale – odpar³ s³u¿biœcie. – Doskonale. – Thrawn powiód³ wzrokiem po mostku, po czym znowu spojrza³ na podw³adnego. – Niech siê pan upewni, czy reszta si³ uderzeniowych te¿ jest gotowa i proszê zawiadomiæ dowódców, ¿e zaczekamy, a¿ „Draklor” oczyœci teren. – Wyjrza³ przez iluminator. – A potem – doda³ cicho – przypomnimy Rebeliantom, czym naprawdê jest wojna.

13 –

193

ROZDZIA£

"

Mara i Luke stali w milczeniu, czekaj¹c, a¿ zbli¿y siê do nich ciemna postaæ ubrana w p³aszcz z kapturem, z mieczem œwietlnym w d³oni. Za ni¹ widaæ by³o starca; oczy p³onê³y mu szaleñstwem, a z jego r¹k tryska³y niebieskie b³yskawice. Osobnik w p³aszczu zatrzyma³ siê i podniós³ broñ. Luke odsun¹³ siê od Mary i uniós³ swój miecz œwietlny; jego umys³ wype³nia³ strach i przera¿enie… W pokoju rozleg³o siê dochodz¹ce z korytarza wycie syren alarmowych, wybijaj¹c Leiê ze snu; senny koszmar rozproszy³ siê w mozaikê wyrazistych obrazów. W pierwszej chwili ksiê¿niczka pomyœla³a, ¿e alarm ma zwi¹zek z Lukiem i Mar¹; potem przemknê³o jej przez g³owê, ¿e do pa³acu dosta³ siê kolejny oddzia³ imperialnych komandosów. Ale kiedy rozbudzi³a siê na tyle, by rozpoznaæ natê¿enie sygna³u alarmowego, uœwiadomi³a sobie, ¿e sytuacja przedstawia siê jeszcze gorzej. Na Coruscant przypuszczono atak. Le¿¹ce w drugim koñcu pokoju bliŸniêta zaczê³y p³akaæ. – Winter! – zawo³a³a Leia. Chwyci³a ubranie i skierowa³a ku dzieciom pe³ne otuchy i pocieszenia myœli. Winter ju¿ sta³a w drzwiach i koñczy³a siê w³aœnie ubieraæ. – To alarm bitewny – poinformowa³a, przekrzykuj¹c wycie syren. – Wiem – stwierdzi³a ksiê¿niczka, przewi¹zuj¹c siê paskiem. – Muszê natychmiast iœæ do centrum dowodzenia. – Rozumiem – rzek³a Winter, wpatruj¹c siê uporczywie w jej twarz. – Czy dobrze siê pani czuje? – Po prostu mia³am dziwny sen – odpar³a Leia, pospiesznie wk³adaj¹c pó³buty. Przenikliwa Winter zawsze coœ takiego zauwa¿y, nawet

194

w najwiêkszym zamieszaniu. – Luke i Mara toczyli z kimœ walkê. I nie wydaje mi siê, by liczyli na zwyciêstwo. – Jest pani pewna, ¿e to by³ tylko sen? Ksiê¿niczka zagryz³a wargi, sznuruj¹c buty. – Nie wiem – przyzna³a niechêtnie. Jeœli to nie by³ sen, a wizja Jedi… – Nie, to musia³ byæ sen – powiedzia³a z przekonaniem. – Ju¿ z przestrzeni Luke by³by w stanie stwierdziæ, czy jest tam C’baoth albo jakiœ inny Ciemny Jedi. W takim wypadku nie ryzykowa³by kontynuowania tej misji. – Mam nadziejꠖ rzuci³a Winter. Ale nie zabrzmia³o to zbyt przekonuj¹co. – Nie martw siê tym – próbowa³a j¹ pocieszyæ Leia. – To by³ pewnie tylko z³y sen, sprowokowany dŸwiêkiem alarmu. – I wyrzutami sumienia – doda³a w duchu, ¿a³uj¹c, ¿e w ogóle pozwoli³a Hanowi i Luke’owi jechaæ na Wayland. – Zajmij siê bliŸniêtami, dobrze? – Bêdziemy ich pilnowaæ. „Bêdziemy?” Ksiê¿niczka rozejrza³a siê ze zdziwieniem, dopiero teraz dostrzegaj¹c Mobvekhara i dwóch innych Noghrich, którzy zajêli miejsca w cieniu otaczaj¹cym ko³yskê. Mia³a pewnoœæ, ¿e kiedy sz³a do ³ó¿ka, nie by³o ich tam; a zatem musieli siê tu wœlizgn¹æ z salonu w chwili, gdy tylko rozleg³ siê alarm. I ona tego nie zauwa¿y³a. – Mo¿e pani iœæ bez obaw, lady Vader – zapewni³ j¹ z powag¹ Mobvekhar. – Pani potomkom nie stanie siê ¿adna krzywda. – Wiem – odpar³a Leia z przekonaniem. Chwyci³a z szafki komunikator, przez chwilê waha³a siê, czy nie zasiêgn¹æ jakichœ informacji, ale w koñcu wsunê³a urz¹dzenie do kieszeni: personel centrum dowodzenia na pewno nie mia³ teraz czasu wyjaœniaæ ca³ej sytuacji jakiemuœ cywilowi. Zreszt¹ i tak wkrótce siê dowie, co siê dzieje. – Wrócê tak szybko, jak to bêdzie mo¿liwe – zwróci³a siê do Winter i chwyciwszy miecz œwietlny, wysz³a z pokoju. Na korytarzu roi³o siê od najrozmaitszych osobników. Niektórzy gnali gdzieœ pospiesznie w swoich interesach, inni krêcili siê w kó³ko zdezorientowani, dopytuj¹c siê stra¿ników, co siê dzieje. Leia minê³a stra¿ników i, przeciskaj¹c siê miêdzy grupkami ¿ywo dyskutuj¹cych ludzi, do³¹czy³a wreszcie do garstki jeszcze potarganych po œnie adiutantów wojskowych, którzy spieszyli w stronê wind sieciowych. Kiedy ksiê¿niczka tam dotar³a, pe³na ju¿ kabina akurat szykowa³a siê do odjazdu; dwaj mê¿czyŸni, rozpoznawszy radn¹ Organê Solo, natychmiast ust¹pili jej miejsca. Drzwi siê zamknê³y, niemal przycinaj¹c dwóch ubranych w br¹zowe szaty Jawasów, którzy w ostatniej chwili bezczelnie wepchnêli siê do œrodka, i winda ruszy³a w dó³.

195

Ca³e ni¿sze piêtro pa³acu przeznaczono na operacje wojskowe; na krañcach znajdowa³y siê biura oficerów pomocniczych, dalej gabinety Ackbara, Draysona i innych dowódców, a w samym centrum obszar o najwiêkszym znaczeniu strategicznym. Ksiê¿niczka zameldowa³a siê przy stanowisku kontrolnym, minê³a dwóch potê¿nych stra¿ników-Wookiech i przez automatycznie otwierane drzwi wesz³a do centrum dowodzenia. Minê³o zaledwie kilka minut od chwili, gdy rozleg³ siê alarm, a po sali ju¿ krz¹ta³a siê ca³a rzesza ledwie rozbudzonych oficerów i adiutantów, którzy pospiesznie zajmowali swoje pozycje bojowe. Jeden rzut oka na g³ówny monitor kontrolny wystarczy³, by stwierdziæ, ¿e to poruszenie by³o w pe³ni uzasadnione: w Sektorze Czwartym, wokó³ wektora jeden-jeden-szeœæ, pojawi³o siê osiem imperialnych kr¹¿owników przechwytuj¹cych. Wytwarzane przez nie sto¿ki nadgeneruj¹ce zak³ócenia pola grawitacyjnego, blokowa³y wszelki ruch wokó³ rejonu Coruscant. Na oczach Leii w centrum grupy pojawi³y siê nowe statki: jeszcze dwa kr¹¿owniki przechwytuj¹ce oraz eskorta z³o¿ona z oœmiu pancerników z Floty Katañskiej. – Co tu siê dzieje? – odezwa³ siê tu¿ za jej plecami jakiœ obcy g³os. Odwróciwszy siê, ksiê¿niczka zobaczy³a m³odego mê¿czyznꠖ a w³aœciwie jeszcze ch³opca – który sta³, drapi¹c siê po zmierzwionej czuprynie, wpatrzony w hologram taktyczny. W pierwszej chwili go nie pozna³a, ale zaraz otworzy³a siê jakaœ klapka w jej pamiêci. To Ghent, przys³any przez Karrde’a cz³owiek od ³amania szyfrów; mia³ im pomóc w rozgryzieniu tego elektronicznego w³amania do banku, dziêki któremu Imperium zdo³a³o pogr¹¿yæ admira³a Ackbara. Zupe³nie zapomnia³a, ¿e ch³opak wci¹¿ tu jest. – Zaatakowa³o nas Imperium – wyjaœni³a. – Aha – rzuci³. – Czy wolno im zrobiæ coœ takiego? – Mamy wojnꠖ przypomnia³a mu ³agodnie Leia. – A w czasie wojny mo¿esz zrobiæ wszystko, jeœli tylko druga strona nie zdo³a ciê powstrzymaæ. A tak w ogóle, to jak siê tu dosta³eœ? – No, jakiœ czas temu rozszyfrowa³em kod wejœciowy. – Ghent machn¹³ niedbale rêk¹, nie spuszczaj¹c oczu z monitora kontrolnego. – Ostatnio nie mia³em zbyt wiele do roboty. Nie mo¿ecie ich powstrzymaæ? – Naturalnie spróbujemy – stwierdzi³a ponuro ksiê¿niczka, rozgl¹daj¹c siê po sali. W przeciwleg³ym koñcu, za konsol¹ dowodzenia, dostrzeg³a genera³a Rikana. – Nie pl¹cz siê pod nogami i niczego nie dotykaj. Zrobi³a dwa kroki w kierunku Rikana, gdy nagle rozjaœni³o jej siê w g³owie. Ghent, który rozszyfrowa³ wysoce skomplikowany kod wejœciowy, gdy¿ nie mia³ nic lepszego do roboty…

196

Odwróci³a siê raptownie i chwyci³a ch³opaka za ramiê. – Wiesz co, lepiej chodŸ ze mn¹ – powiedzia³a, popychaj¹c go w stronê drzwi z napisem SZYFROWNIA, które znajdowa³y siê w bocznej czêœci centrum dowodzenia. Wstuka³a swój kod dostêpu i drzwi siê rozsunê³y. By³o to pomieszczenie, do ostatniego wolnego skrawka wype³nione przez komputery, urz¹dzenia dekoduj¹ce i wspó³pracuj¹ce z nimi roboty. – Kto tu dowodzi? – spyta³a Leia, kiedy kilka g³ów odwróci³o siê w jej stronê. – Ja – odpar³ mê¿czyzna w œrednim wieku, z insygniami pu³kownika. Odsun¹³ siê od jednego ze stanowisk, zajmuj¹c tym samym ca³e wolne miejsce na œrodku pokoju. – Jestem radna Organa Solo – przedstawi³a siê ksiê¿niczka. – To jest Ghent, cz³owiek doskonale znaj¹cy siê na ³amaniu szyfrów. Czy móg³by wam siê na coœ przydaæ? – Nie wiem – stwierdzi³ pu³kownik, taksuj¹c ch³opaka wzrokiem. – Ghent, rozszyfrowa³eœ kiedykolwiek jakiœ imperialny kod bitewny? – Nie. – Nigdy nawet ¿adnego nie widzia³em. Ale za to uda³o mi siê rozszyfrowaæ kilka normalnych kodów wojskowych. – Które? – Jeden nazywa³ siê Lepido – powiedzia³ Ghent, a jego oczy zamgli³y siê nieco. – Aha, kiedy mia³em dwanaœcie lat, rozpracowa³em kod o nazwie ILKO. Ten by³ naprawdê trudny: rozszyfrowanie go zajê³o mi prawie dwa miesi¹ce. Ktoœ z obecnych gwizdn¹³ cicho. – Czy to dobrze? – spyta³a Leia. – O tak – zaœmia³ siê pu³kownik. – ILKO by³ jednym z najlepszych szyfrów imperialnych, u¿ywanym do przekazywania danych pomiêdzy Coruscant a miejscem budowy pierwszej Gwiazdy Œmierci na Horuz. My sami potrzebowaliœmy niemal miesi¹ca, by go z³amaæ. – Skin¹³ na Ghenta. – PodejdŸ tu, synu, mamy dla ciebie wolne stanowisko. Jeœli podoba³o ci siê ILKO, to bêdziesz zachwycony kodami bitewnymi. Twarz ch³opaka od razu pojaœnia³a i wychodz¹c z powrotem do centrum dowodzenia, Leia zauwa¿y³a, ¿e Ghent ju¿ przeciska siê miêdzy konsolami. Tymczasem bitwa rozpêta³a siê na dobre. W œrodku luki utworzonej przez kr¹¿owniki przechwytuj¹ce wy³oni³o siê z nadprzestrzeni szeœæ imperialnych niszczycieli gwiezdnych. Podzieliwszy siê na dwie grupy, pospieszy³y w stronê znajduj¹cych siê w po³owie orbity dwóch potê¿nych stacji bojowych Golan III. Przed nimi

197

lecia³y imperialne myœliwce, kieruj¹c siê na obroñców, którzy w³aœnie wystartowali z powierzchni Coruscant, a tak¿e zaczêli siê wy³aniaæ ze stoczni powietrznej po³o¿onej na niskiej orbicie. Na g³ównym monitorze taktycznym pojawi³y siê pierwsze b³yski ognia z dzia³ turbolaserowych, gdy obie strony zbli¿y³y siê na odleg³oœæ strza³u. Kiedy Leia dotar³a do Rikana, genera³ sta³ kilka kroków od g³ównej konsoli dowodzenia. – Ksiê¿niczko – powita³ j¹ uroczystym skinieniem g³owy. – Generale – odpowiedzia³a takim samym gestem i natychmiast skierowa³a wzrok na monitory kontrolne. Pole energetyczne Coruscant by³o podniesione, rozmieszczone na powierzchni planety si³y obronne szybko zajmowa³y w³aœciwie pozycje bojowe, a ze stoczni powietrznej wy³ania³a siê w³aœnie druga fala myœliwców typu X i typu B. A przed umieszczonym na podniesieniu krzes³em dowodzenia sta³ admira³ Drayson, burkliwie wydaj¹c rozkazy ka¿demu, kto znalaz³ siê w zasiêgu jego wzroku. – Drayson? – zdumia³a siê ksiê¿niczka. – Ackbar pojecha³ na inspekcjê w rejon Ketaris – rzek³ ponuro Rikan. – A zatem g³ównym dowódc¹ jest teraz Drayson. Leia spojrza³a na centraln¹ mapê taktyczn¹ i poczu³a nieprzyjemny skurcz w ¿o³¹dku. Drayson w zasadzie zna³ siê na rzeczy… ale w konfrontacji z wielkim admira³em Thrawnem zwyk³a znajomoœæ rzeczy nie wystarcza³a. – Czy flota w ca³ym sektorze zosta³a zaalarmowana? – Wys³aliœmy do wszystkich wiadomoœæ przed w³¹czeniem pola ochronnego – odpar³ Rikan. – Ale niestety Imperium najpierw uderzy³o w stacjê utrzymuj¹c¹ ³¹cznoœæ z rejonem poza orbit¹, wiêc nie sposób powiedzieæ, czy ta informacja do nich dotar³a. ¯eby siê tego dowiedzieæ, musielibyœmy wy³¹czyæ pole ochronne. Drêcz¹ce ksiê¿niczkê uczucie niepokoju pog³êbi³o siê jeszcze bardziej. – A zatem to nie jest tylko manewr maj¹cy sprawiæ wra¿enie, ¿e œci¹gaj¹ tu flotê z ca³ego sektora – stwierdzi³a. – W przeciwnym razie zostawiliby stacjê ³¹cznoœci w spokoju, ¿ebyœmy mogli w dalszym ci¹gu wzywaæ pomocy. – To prawda – przyzna³ Rikan. – Nie wiem, co Thrawn knuje, ale niew¹tpliwie chodzi mu o nas. Leia w milczeniu pokiwa³a g³ow¹, nie spuszczaj¹c oczu z hologramu taktycznego. Niszczyciele gwiezdne dotar³y w³aœnie do zewnêtrznej strefy ognia stacji bojowych i czerñ przestrzeni kosmicznej rozœwietla³y

198

teraz liczne salwy z dzia³ turbolaserowych. Poza g³ównym polem ra¿enia pancerniki i inne statki pomocnicze formowa³y kr¹g wokó³ niszczycieli gwiezdnych, by je ochroniæ przed lec¹cymi ku nim obroñcami. Na g³ównej mapie taktycznej wystrzeli³a w górê smu¿ka bladego œwiat³a: by³ to strza³ z naziemnego dzia³a jonowego, oddany w stronê niszczycieli gwiezdnych. – To strata energii – mrukn¹³ pogardliwie Rikan. – S¹ daleko poza zasiêgiem naszego ognia. Leia doskonale wiedzia³a, ¿e nawet gdyby nie by³y, to wyzwalany elektronicznie ³adunek rozrywaj¹cy mia³by takie same szanse trafiæ w gwiezdne niszczyciele, w które zosta³ wymierzony, jak i w jedn¹ ze stacji bojowych. Dzia³a jonowe s³ynê³y z tego, ¿e rzadko kiedy trafia³y precyzyjnie do celu. – Dowodzenie musi przej¹æ ktoœ inny – zdecydowa³a, rozgl¹daj¹c siê po centrum dowodzenia. Gdyby uda³o jej siê znaleŸæ Mon Mothmê i nak³oniæ j¹ do tego, by przekaza³a dowodzenie Rikanowi… Nagle jej spojrzenie spoczê³o na stoj¹cej pod œcian¹ kobiecie, która wpatrywa³a siê w g³ówn¹ mapê taktyczn¹. Sena Leikvold Midanyl, pierwszy doradca genera³a Garma Bela Iblisa… A jego cechowa³o znacznie wiêcej ni¿ tylko zwyk³a znajomoœæ sztuki wojennej. – Zaraz wrócꠖ rzuci³a Rikanowi i zaczê³a siê przeciskaæ przez t³um. – Radna Organa Solo – powita³a j¹ z sarkazmem Sena. – Kazano mi siê nie pl¹taæ i stan¹æ gdzieœ z boku. Czy mo¿e mi pani powiedzieæ, co tu siê dzieje? – Potrzebujemy Garma – rzuci³a Leia, rozgl¹daj¹c siê woko³o. – Gdzie on jest? – Na galerii obserwacyjnej – odpar³a Sena, wskazuj¹c g³ow¹ pó³kolisty balkon nad tyln¹ czêœci¹ centrum dowodzenia. Ksiê¿niczka zerknê³a w górê. Na galerii zgromadzili siê t³umnie przedstawiciele najró¿niejszych ras – w wiêkszoœci byli to cywile z rz¹du, którzy mogli z bliska obserwowaæ poczynania wojskowe, choæ nie mieli prawa wstêpu do w³aœciwego centrum dowodzenia. Z boku siedzia³ samotnie Bel Iblis, wpatruj¹c siê w napiêciu w g³ówne ekrany kontrolne. – Niech go pani œci¹gnie na d󳠖 poleci³a Senie Leia. – Jest nam tu potrzebny. – On nie zejdzie na d󳠖 stwierdzi³a Sena z cichym westchnieniem. – Chyba ¿e poprosi go o to Mon Mothma. To jego s³owa. Ksiê¿niczka poczu³a nerwowy skurcz w ¿o³¹dku. Bel Iblis nale¿a³ do ludzi wyj¹tkowo dumnych, ale teraz nie by³o czasu na prywatne porachunki. – Nie mo¿e teraz odmówiæ. Jest nam potrzebny.

199

– Ju¿ próbowa³am go przekona栖 potrz¹snê³a g³ow¹ Sena. – Ale nie chcia³ mnie s³uchaæ. Leia westchnê³a g³êboko. – Mo¿e mnie pos³ucha. – Mam nadziejê. – Kobieta wskaza³a rêk¹ monitor, na którym w³aœnie pojawi³ siê jeden z pancerników Bela Iblisa. Wy³oni³ siê ze stoczni, by do³¹czyæ do ca³ej rzeszy myœliwców, koreliañskich statków bojowych i fregat eskortowych, które mknê³y na spotkanie wroga. – To „Tropiciel” – oznajmi³a. – Na jego pok³adzie s¹ moi synowie, Peter i David. – Niech siê pani nie martwi – dotknê³a jej ramienia Leia. – Sprowadzê go tutaj. Kiedy ksiê¿niczka tam dotar³a, centralna czêœæ galerii by³a ju¿ nieŸle zat³oczona, ale w pobli¿u Bela Iblisa by³o jeszcze sporo miejsca. – Witaj, Leio – odezwa³ siê, kiedy do niego podesz³a. – S¹dzi³em, ¿e jesteœ tam, na dole. – Powinnam tam byæ… i pan tak¿e. Potrzebujemy pana… – Masz przy sobie komunikator? – przerwa³ jej ostro. – Tak – odpar³a, spogl¹daj¹c na niego ze zdziwieniem. – Wyjmij go. I to szybko. Skontaktuj siê z Draysonem i ostrze¿ go przed tymi dwoma kr¹¿ownikami przechwytuj¹cymi. Leia zerknê³a na g³ówn¹ mapê taktyczn¹. Dwa imperialne kr¹¿owniki, które do³¹czy³y do reszty póŸniej, wykonywa³y jakieœ skomplikowane manewry, ustawiaj¹c swoje mgliste sto¿ki pola grawitacyjnego w poprzek jednej ze stacji bojowych. – Thrawn wypróbowa³ na nas tê sztuczkê na Qat Chrystak – ci¹gn¹³ genera³. – U¿ywa kr¹¿ownika przechwytuj¹cego, by okreœliæ granicê mo¿liwego skoku z nadprzestrzeni, a nastêpnie prowadzi statek wzd³u¿ wektora przeciêcia, by go wreszcie œci¹gn¹æ z nadprzestrzeni w dok³adnie wybranym przez siebie miejscu. Drayson musi wys³aæ na flanki jakieœ statki, by czeka³y w pogotowiu na niespodziankê, jak¹ szykuje dla nas wielki admira³. – Ale nie mamy tu ¿adnej jednostki, która mog³aby siê zmierzyæ z kolejnym niszczycielem gwiezdnym – zauwa¿y³a ksiê¿niczka, nerwowo szukaj¹c w kieszeni komunikatora. – Nie chodzi o to, by siê z nim zmierzy栖 wyjaœni³ Bel Iblis. – Bez wzglêdu na to, jaki statek œci¹gnie tu Thrawn, pojawi siê on zupe³nie œlepy, z wy³¹czonym polem ochronnym i bez mo¿liwoœci ustalenia celu. Jeœli nasze statki bêd¹ na miejscu, zdo³amy swobodnie do ka¿dej wrogiej jednostki oddaæ jeden strza³. I mo¿e on mieæ kluczowe znaczenie.

200

– Rozumiem – rzuci³a Leia. W³¹czy³a komunikator i wybra³a numer operatora na centrali. Mówi radna Leia Organa Solo. Mam piln¹ wiadomoœæ dla admira³a Draysona. – Admira³ Drayson jest zajêty i nie wolno mu przeszkadza栖 odezwa³ siê elektroniczny g³os. – To sprawa najwy¿szej wagi. Jako cz³onek Rady nalegam na natychmiastowe po³¹czenie mnie z Draysonem. – Pozytywny wynik analizy g³osu – rzek³ operator. – Po³¹czenie cz³onka Rady nie mo¿e zostaæ zrealizowane z uwagi na pogotowie wojenne. Mo¿e pani zostawiæ admira³owi Draysonowi wiadomoœæ. Leia zacisnê³a zêby i szybkim spojrzeniem obrzuci³a mapê taktyczn¹. – W takim razie proszê mnie po³¹czyæ z g³ównym adiutantem Draysona. – Porucznik Dupre jest zajêty i nie wolno… – Anulowa栖 rzuci³a ostro ksiê¿niczka. – Po³¹cz mnie z genera³em Rikanem. – Genera³ Rikan jest zajêty… – Za póŸno – powiedzia³ cicho Bel Iblis. Leia zerknê³a na monitor. Dok³adnie tak jak to przewidzia³ genera³, w miejscu gdzie nie mog³y ich dosiêgn¹æ pociski z republikañskich stacji bojowych, wy³oni³y siê z nadprzestrzeni dwa niszczyciele gwiezdne klasy V. Odda³y po kilka potê¿nych salw i b³yskawicznie zawróci³y, tak ¿e stacja i statki bojowe obroñców zdo³a³y siê jedynie zdobyæ na kilka niegroŸnych strza³ów. Widoczna na hologramie taktycznym niebieskawa mgie³ka, przedstawiaj¹ca pole ochronne stacji bojowej, rozb³ys³a gwa³townie, by dopiero po chwili odzyskaæ sw¹ normaln¹ barwê. – Drayson nie jest dla niego godnym przeciwnikiem i tyle – westchn¹³ Bel Iblis. Leia zaczerpnê³a g³êboko powietrza. – Garm, musi pan zejœæ na dó³. – Nie mogꠖ mê¿czyzna potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Dopóki Mon Mothma mnie o to nie poprosi, nie mogê tego zrobiæ. – Zachowuje siê pan jak dziecko – rzuci³a ostro ksiê¿niczka, rezygnuj¹c z dyplomatycznych podchodów. – Nie mo¿e pan pozwoliæ, by ludzie umierali tylko dlatego, ¿e pan ¿ywi do niej jak¹œ osobist¹ urazê. Genera³ utkwi³ w Leii wzrok; odwzajemniwszy jego spojrzenie, ksiê¿niczka dostrzeg³a w jego oczach ból. – Nie rozumiesz, Leio. Tu nie chodzi o mnie, ale o Mon Mothmê. Po tylu latach wreszcie zrozumia³em, dlaczego ona tak postêpuje. Zawsze mi siê wydawa³o, ¿e stara siê skupiæ w swoim rêku jak najwiêksz¹ w³adzê jedynie z ¿¹dzy w³adzy. Ale siê myli³em.

201

– A zatem dlaczego ona tak postêpuje? – spyta³a ostro ksiê¿niczka, nie bardzo maj¹c ochotê rozmawiaæ w tej chwili o Mon Mothmie. – Dlatego, ¿e we wszystkim, co robi, chodzi o czyjeœ ¿ycie – powiedzia³ cicho Bel Iblis. – A ona panicznie boi siê powierzyæ los swych ludzi komuœ innemu. Leia utkwi³a w generale zdumiony wzrok… i ju¿ otwiera³a usta, by siê z nim nie zgodziæ, gdy nagle stanê³y jej przed oczami liczne zdarzenia z ostatnich kilku lat. Przypomnia³a sobie te wszystkie misje dyplomatyczne, na które posy³a³a j¹ Mon Mothma, nie zwa¿aj¹c na to, ¿e Leia musi przerwaæ swoje szkolenie Jedi ani te¿ nie przyjmuj¹c do wiadomoœci faktu, ¿e tak czêste wyjazdy nara¿aj¹ na szwank ¿ycie rodzinne ksiê¿niczki. Uœwiadomi³a sobie, jak wielkie zaufanie pok³ada³a przewodnicz¹ca Rady w Ackbarze i garstce swoich najbli¿szych wspó³pracowników, i jak stopniowo przenosi³a koniecznoœæ decydowania o najwa¿niejszych sprawach na barki coraz mniejszej grupki osób. Na barki tych nielicznych, co do których mia³a pewnoœæ, ¿e dobrze siê wywi¹¿¹ z powierzonego sobie zadania. – I dlatego w³aœnie nie mogê tak po prostu zejœæ na dó³ i przej¹æ dowodzenia – przerwa³ milczenie Bel Iblis. – Dopóki ona mnie nie zaakceptuje – i to szczerze – jako osoby, której mo¿e ufaæ, nie bêdzie w stanie przekazaæ mi ¿adnej realnej w³adzy w Nowej Republice. Zawsze bêdzie kr¹¿y³a gdzieœ w pobli¿u, zerkaj¹c mi przez ramiê, czy przypadkiem nie pope³niam jakichœ b³êdów. Ona nie ma na to czasu, ja cierpliwoœci i wynik³e z tego powodu spiêcia fatalnie odbi³yby siê na ka¿dym, kogo ta sprawa w jakikolwiek sposób dotyczy. – Skin¹³ g³ow¹ w kierunku centrum dowodzenia. – Kiedy zdecyduje siê mi zaufaæ, bêdê gotów podj¹æ s³u¿bê. Ale na razie lepiej bêdzie dla wszystkich, jeœli pozostanê na uboczu. – Dla wszystkich, z wyj¹tkiem tych, którzy w³aœnie gin¹ w walce – przypomnia³a ch³odnym g³osem Leia. – Garm, proszê pozwoliæ, ¿e siê z ni¹ skontaktujê. Mo¿e zdo³am j¹ nak³oniæ, by poprosi³a pana o przejêcie dowodzenia. – Jeœli bêdziesz musia³a j¹ do tego nak³aniaæ, Leio, to siê nie liczy – potrz¹sn¹³ g³ow¹ Bel Iblis. – Ona sama musi podj¹æ tak¹ decyzjê. – Mo¿e ju¿ j¹ podjê³a – rozleg³ siê tu¿ za ich plecami g³os Mon Mothmy. Ksiê¿niczka odwróci³a siê, zdumiona. Ca³¹ uwagê skupi³a na Belu Iblisie i nawet nie zauwa¿y³a, kiedy przewodnicz¹ca Rady podesz³a do nich. – Mon Mothmo… – wyszepta³a. Czu³a siê niezrêcznie, gdy¿ przy³apano j¹ na tym, ¿e rozmawia na czyjœ temat za plecami tej osoby. – Ja…

202

– Wszystko w porz¹dku, Leio – rzek³a kobieta. – Generale Belu Iblisie… Genera³ wsta³ z miejsca i spojrza³ jej prosto w oczy. – S³ucham? Mon Mothma zebra³a siê w sobie. – Na przestrzeni lat wynik³o miêdzy nami wiele nieporozumieñ, generale. Ale to by³o dawno temu. Niegdyœ tworzyliœmy zgrany zespó³ i nie widzê ¿adnego powodu, by nie mog³o tak byæ znowu. Kobieta umilk³a, wyraŸnie siê wahaj¹c; i nagle Leia uœwiadomi³a sobie, jakie to by³o dla niej niezmiernie trudne. Jak Mon Mothma musia³a siê czuæ upokorzona, staj¹c twarz¹ w twarz z cz³owiekiem, który niegdyœ siê od niej odwróci³, i bêd¹c zmuszon¹ otwarcie przyznaæ, ¿e potrzebuje jego pomocy. Jeœli Bel Iblis pozostanie nieugiêty i bêdzie czeka³, a¿ przewodnicz¹ca Rady wypowie s³owa, które on chce us³yszeæ… Ale ku zdumieniu ksiê¿niczki genera³ wyprostowa³ siê s³u¿biœcie. – Mon Mothmo – powiedzia³ oficjalnym tonem – ze wzglêdu na wyj¹tkow¹ sytuacjê proszê o pozwolenie na objêcie dowodzenia obron¹ Coruscant. Zmarszczki wokó³ oczu przewodnicz¹cej Rady wyraŸnie siê wyg³adzi³y i kobieta cicho odetchnê³a z ulg¹. – By³abym bardzo wdziêczna, gdybyœ zechcia³ to zrobiæ, Garm. – W takim razie przyst¹pmy do rzeczy – odpar³ z uœmiechem. Razem ruszyli w stronê schodów prowadz¹cych na piêtro dowodzenia. A Leia z now¹ si³¹ zda³a sobie sprawê z w³asnych ograniczeñ; uœwiadomi³a sobie, ¿e pewnie nawet w po³owie nie zrozumia³a tego, co siê w³aœnie wydarzy³o na jej oczach. D³uga i niebezpieczna przesz³oœæ, jaka by³a udzia³em zarówno Mon Mothmy, jak i Bela Iblisa, stworzy³a miêdzy nimi swoist¹ wiêŸ, przejawiaj¹c¹ siê we wzajemnym zrozumieniu daleko g³êbszym, ni¿ ksiê¿niczka mog³a osi¹gn¹æ nawet dziêki swoim zmys³om Jedi. Leia dosz³a do wniosku, ¿e byæ mo¿e w³aœnie owo wzajemne zrozumienie by³o prawdziw¹ si³¹ Nowej Republiki. Si³¹, która zapewni lepsz¹ przysz³oœæ ca³ej galaktyce. O ile zdo³aj¹ przetrwaæ kilka najbli¿szych godzin. Zacisn¹wszy zêby, ksiê¿niczka pospieszy³a za Mon Mothm¹ i Belem Iblisem. Obok „Chimery” przemknê³y dwa koreliañskie statki bojowe, bombarduj¹c ogniem dzia³ turbolaserowych okalaj¹ce mostek niszczyciela gwiezdnego pole ochronne. Natychmiast rzuci³ siê za nimi w pogoñ

203

dywizjon myœliwców imperialnych, stosuj¹c manewr okr¹¿aj¹cy Rellisa, by uniemo¿liwiæ wrogowi zajêcie pozycji strzeleckich. W oddali Pellaeon zauwa¿y³ fregatê eskortow¹, która ustawi³a siê na przeciêciu wektora wyjœciowego obu koreliañskich statków bojowych, os³aniaj¹c w ten sposób ich ty³y. – Dywizjon A-4 przemieœciæ siê do sektora dwadzieœcia dwa – rozkaza³ kapitan. Mia³ wra¿enie, ¿e jak do tej pory bitwa przebiega pomyœlnie. – Odlatuj¹ – rzuci³ stoj¹cy obok niego Thrawn. Pellaeon szybkim spojrzeniem zlustrowa³ okolicê. – Gdzie? – spyta³. – Szykuj¹ siê do odwrotu – odpar³ admira³, wskazuj¹c jeden z uczestnicz¹cych w bitwie pancerników rebelianckich. – Niech pan spojrzy, ten pancernik zajmuje pozycjê maj¹c¹ os³aniaæ odwrót. O, proszê: ten drugi robi to samo. Kapitan przyjrza³ siê wnikliwie manewruj¹cym pancernikom. W dalszym ci¹gu nie widzia³ nic szczególnego, ale jeszcze nigdy siê nie zdarzy³o, by Thrawn siê pomyli³ w takiej kwestii. – Zamierzaj¹ opuœciæ stacje bojowe? – Przede wszystkim w ogóle nie powinni byli œci¹gaæ do ich obrony tych statków – prychn¹³ cicho admira³. – Golañskie platformy obronne s¹ w stanie wytrzymaæ wiêcej, ni¿ siê wydawa³o ich poprzedniemu dowódcy naziemnemu. – Ich poprzedniemu dowódcy naziemnemu? – Tak – potwierdzi³ Thrawn. – Gdybym mia³ zgadywaæ, powiedzia³bym, ¿e nasz stary przeciwnik koreliañski w³aœnie przej¹³ dowodzenie obron¹ Coruscant. Zastanawiam siê, dlaczego to trwa³o tak d³ugo. Pellaeon wzruszy³ ramionami, œledz¹c wzrokiem tocz¹c¹ siê bitwê. Wielki admira³ mia³ racjê: obroñcy rzeczywiœcie zaczêli siê wycofywaæ. – Mo¿e musieli go obudziæ. – Mo¿liwe. – Thrawn obrzuci³ leniwym spojrzeniem pole bitwy. – Widzi pan, ten Koreliañczyk proponuje nam dwie ewentualnoœci: zostaæ tu i walczyæ ze stacjami bojowymi albo zejœæ za obroñcami ni¿ej, gdzie znaleŸlibyœmy siê w polu ra¿enia dzia³ rozmieszczonych na powierzchni planety. Ale na szczêœcie – doda³ z b³yskiem w oku – mamy jeszcze trzecie wyjœcie. Kapitan skin¹³ g³ow¹. Ca³y czas siê zastanawia³, kiedy Thrawn ods³oni swoj¹ now¹, genialn¹ broñ oblê¿nicz¹. – Tak, panie admirale – powiedzia³. – Czy mam rozkazaæ, by uruchomiono promieñ œci¹gaj¹cy?

204

– Zaczekamy, a¿ Koreliañczyk wycofa swoje statki nieco g³êbiej – rzek³ Thrawn. – Nie chcia³bym, by to przegapi³. – Zrozumia³em – rzuci³ Pellaeon. Podszed³ do swojego stanowiska, usiad³ na krzeœle i poprosi³ o potwierdzenie, czy asteroidy i promienie œci¹gaj¹ce w hangarze s¹ gotowe. A potem ju¿ tylko czeka³ na rozkaz wielkiego admira³a. – No dobrze – powiedzia³ Bel Iblis. – „Tropiciel”: rozpocznij odwrót; os³aniaj te fregaty eskortowe na lewo od ciebie. Dowódco Czerwonych: uwa¿aj na te imperialne myœliwce przechwytuj¹ce. Leia z zapartym tchem obserwowa³a monitor taktyczny. Tak, to by³ w³aœciwy krok. Nie chc¹c siê nara¿aæ na ogieñ dzia³ naziemnych, Imperium pozwala³o obroñcom wycofaæ siê w stronê Coruscant. W tej sytuacji zagro¿one by³y ju¿ tylko dwie stacje bojowe, ale okaza³y siê one znacznie bardziej wytrzyma³e, ni¿ siê Leii dot¹d wydawa³o. A i to niebezpieczeñstwo zostanie wkrótce oddalone – wielki admira³ z pewnoœci¹ nie bêdzie czeka³ na przybycie floty z ca³ego sektora. Bitwa powoli zbli¿a³a siê do koñca. Jakoœ zdo³ali j¹ przetrwaæ. – Generale Bel Iblis? – odezwa³ siê oficer, siedz¹cy przy jednym ze stanowisk kontrolnych. – Czujniki namierzy³y coœ dziwnego w hangarze „Chimery”. – Co to takiego? – spyta³ Bel Iblis, podchodz¹c do konsoli. – Z odczytu wynika, ¿e uruchomiono promienie œci¹gaj¹ce – odpar³ oficer, wskazuj¹c na monitorze jedn¹ z wielobarwnych plam widocznych na sylwetce niszczyciela gwiezdnego. – Ale to coœ pobiera znacznie wiêcej energii. – Mo¿e wypuszczaj¹ jednoczeœnie ca³y dywizjon myœliwców? – podsunê³a Leia. – Nie s¹dzꠖ stwierdzi³ oficer. – Zreszt¹ to kolejna zagadka: z naszych obserwacji wynika, ¿e z hangaru w ogóle nie wydosta³y siê ¿adne statki. Stoj¹cy obok ksiê¿niczki Bel Iblis ca³y zesztywnia³. – Skalkulowaæ wektor wyjœciowy – rozkaza³. – Do wszystkich statków: skierowaæ tam czujniki w poszukiwaniu spalin. Zdaje mi siê, ¿e „Chimera” w³aœnie wypuœci³a statek otoczony polem maskuj¹cym. Któryœ z ¿o³nierzy zakl¹³ siarczyœcie. Leia spojrza³a na g³ówny monitor taktyczny, czuj¹c nagle ucisk w gardle. Przypomnia³a sobie tê krótk¹ rozmowê, jak¹ ona i Han przeprowadzili niegdyœ z Ackbarem. Admira³ by³ wtedy œwiêcie przekonany – co sprawi³o, ¿e i ona w to uwierzy³a –

205

i¿ fakt, ¿e zastosowanie pola maskuj¹cego uniemo¿liwia statkowi komunikowanie siê z otoczeniem, a przez to jest zbyt niebezpieczne dla u¿ytkownika, eliminuje pole maskuj¹ce jako efektywn¹ broñ. Jeœli jednak Thrawn zdo³a³ jakoœ obejœæ ten problem… – Znowu strzelaj¹ – oznajmi³ oficer obs³uguj¹cy czujniki. – I jeszcze raz. – Ze „Strza³y Œmierci” tak¿e otworzyli ogieñ – wtr¹ci³ inny oficer. – I znowu. – Zawiadomiæ stacje bojowe, by namierzy³y i ostrzeliwa³y te wektory – poleci³ Bel Iblis. – Tak blisko niszczycieli gwiezdnych, jak to tylko mo¿liwe. Musimy siê dowiedzieæ, co Thrawn knuje. Ledwie zd¹¿y³ wypowiedzieæ te s³owa, gdy ca³y monitor kontrolny rozb³ys³ œwiat³em. Jedna z fregat eskortowych, znajduj¹ca siê w pobli¿u pierwszego z szacowanych wektorów ruchu, nagle stanê³a w p³omieniach. Statek zacz¹³ obracaæ siê gwa³townie doko³a w³asnej osi, a z jego tylnej czêœci bucha³ p³on¹cy gaz. – Kolizja! – poinformowa³ ktoœ zdenerwowanym g³osem. – Fregata eskortowa „Kos” zderzy³a siê z jakimœ nieznanym obiektem. – Zderzy³a siê? – powtórzy³ Bel Iblis. – To nie by³ strza³ z dzia³a turbolaserowego? – Urz¹dzenia telemetryczne zarejestrowa³y zderzenie dwóch cia³ fizycznych – pokrêci³ g³ow¹ oficer. Leia ponownie zerknê³a na monitor kontrolny: spowity k³êbami p³on¹cych gazów „Kos” walczy³ o to, by odzyskaæ jako tak¹ równowagê. – Pole maskuj¹ce podobno sprawia, ¿e taki statek jest co prawda niewidoczny, ale za to nie ma ¿adnego kontaktu ze œwiatem zewnêtrznym – powiedzia³a ksiê¿niczka. – Jak oni manewruj¹? – Mo¿e wcale nie manewruj¹ – stwierdzi³ Bel Iblis z ponur¹ podejrzliwoœci¹ w g³osie. – Stanowisko taktyczne: namierzyæ nowy trop od punktu zderzenia z „Kosem”. Przyjmijcie, ¿e obiekt jest bezw³adny; obliczcie prêdkoœæ, z jak¹ dosz³o do zderzenia, bior¹c pod uwagê odleg³oœæ od „Chimery”. I nie zapomnijcie uwzglêdniæ lokalnego pola grawitacyjnego. Prawdopodobn¹ lokalizacjê przekazaæ „Tropicielowi”; niech otworzy ogieñ, gdy tylko dostanie wspó³rzêdne. – Tak jest – rzuci³ jeden z poruczników. – Przekazujemy dane do „Tropiciela”. – Chocia¿ nie, wstrzymaæ ten ostatni rozkaz – poleci³ genera³, unosz¹c rêkê. – Przeka¿cie „Tropicielowi”, by u¿ywa³ jonowych. Powtarzam: tylko dzia³ jonowych. ¯adnego ognia turbolaserowego. – Ma pan zamiar wzi¹æ ten statek w ca³oœci? – zdziwi³a siê Leia.

206

– Tak, chcia³bym go dostaæ w ca³oœci – potwierdzi³ Bel Iblis. – Ale nie s¹dzê, by to by³ statek. Umilk³. Na monitorze taktycznym widaæ by³o, ¿e dzia³a jonowe „Tropiciela” odda³y pierwsze salwy. Pancernik – tak jak to Thrawn przewidzia³ – otworzy³ ogieñ. Ale Pellaeon z niejakim zdziwieniem zauwa¿y³, ¿e do akcji przyst¹pi³y jedynie dzia³a jonowe. – Panie admirale? – Tak, widzꠖ odpar³ Thrawn. – Ciekawe… Mia³em racjê, kapitanie: tam na dole rzeczywiœcie dowodzi nasz stary koreliañski przeciwnik. D³u¿ej ju¿ nie da nam siê wodziæ za nos. Pellaeon pokiwa³ g³ow¹, zrozumiawszy nagle ca³¹ sytuacjê. – Próbuje rozwaliæ pole maskuj¹ce asteroidy. – I wzi¹æ j¹ nietkniêt¹. – Admira³ nacisn¹³ jakiœ guzik na swoim stanowisku. – Przednie dzia³a turbolaserowe: zlokalizowaæ asteroidê numer jeden. Strzelaæ wy³¹cznie na mój rozkaz. Kapitan pochyli³ siê nad swoim powiêkszonym monitorem. Pancernik namierzy³ swój cel i promienie dzia³ jonowych ginê³y teraz w przestrzeni, wnikaj¹c w pole maskuj¹ce, które zreszt¹ nie mog³o ju¿ d³ugo wytrzymaæ tej kanonady… Nagle gwiazdy w tym rejonie zniknê³y i przez d³u¿sz¹ chwilê panowa³a kompletna ciemnoœæ: pole maskuj¹ce uleg³o zniszczeniu. Potem, równie niespodziewanie, oczom wszystkich ukaza³a siê niczym nie os³oniêta asteroida. Dzia³a jonowe przerwa³y ogieñ. – Za³ogi dzia³ turbolaserowych, wstrzymajcie ogieñ jeszcze przez chwilꠖ powiedzia³ Thrawn. – Niech siê najpierw dobrze przyjrz¹… Ognia! Pellaeon wyjrza³ przez iluminator. Od „Chimery” oderwa³a siê smuga zielonego œwiat³a, kieruj¹c siê ku widocznemu w dali celowi. Sekundê póŸniej pojawi³ siê tam s³aby b³ysk, powtórzony nieco jaœniej na jego monitorze kontrolnym. Po chwili nast¹pi³a kolejna salwa, a po niej nastêpna i jeszcze nastêpna… – Przerwaæ ogieñ – rozkaza³ wielki admira³ z wyraŸn¹ satysfakcj¹. – Niech sobie sami radz¹ z tymi, które jeszcze zosta³y. Hangar: meldowaæ o liczbie oddanych strza³ów. – Naliczyliœmy siedemdziesi¹t dwa, panie admirale – poinformowa³ oficer dy¿urny nieco dr¿¹cym g³osem. – Ale bocznik Ÿród³a

207

zasilania zrobi³ siê ju¿ bia³y. Nie damy rady strzelaæ dalej na sucho, bo mo¿e ulec zniszczeniu bocznik albo nawet sam miotacz promieni œci¹gaj¹cych. – Przerwaæ ogieñ na sucho – poleci³ Thrawn. – Przeka¿cie innym statkom, ¿eby zrobi³y to samo. Ile w sumie oddano strza³ów, kapitanie? Pellaeon odszuka³ odpowiedŸ. – Dwieœcie osiemdziesi¹t siedem – poinformowa³ wielkiego admira³a. – Zak³adam, ¿e wszystkie dwadzieœcia dwie asteroidy zosta³y wypuszczone w przestrzeñ? – Tak jest, panie admirale – zapewni³ kapitan. – Wiêkszoœæ z nich w ci¹gu pierwszych dwóch minut. Nie sposób jednak sprawdziæ, czy zajê³y zaplanowane uprzednio orbity. – Konkretne orbity nie maj¹ znaczenia – powiedzia³ Thrawn z przekonaniem. – Liczy siê tylko to, ¿e asteroidy s¹ gdzieœ w przestrzeni doko³a Coruscant. Pellaeon uœmiechn¹³ siê pod nosem. O tak, s¹ tam z ca³¹ pewnoœci¹… A w dodatku Rebelianci s¹dz¹, ¿e jest ich znacznie wiêcej. – Czy teraz mo¿emy st¹d odlecieæ, admirale? – Tak – potwierdzi³ Thrawn. – Przynajmniej na jakiœ czas Coruscant jest wy³¹czone z wojny. Drayson skin¹³ g³ow¹ pu³kownikowi operacyjnemu i wycofa³ siê ku ma³ej grupce, która czeka³a na niego niedaleko za konsolami. – Ju¿ otrzymaliœmy ostateczne liczby – powiedzia³ g³ucho. – Nie maj¹ ca³kowitej pewnoœci, czy czegoœ nie przeoczyli poœród pozosta³oœci po bitwie, ale i tak doliczyli siê… dwustu osiemdziesiêciu siedmiu. – Dwustu osiemdziesiêciu siedmiu? – powtórzy³ genera³ Rikan, rozdziawiaj¹c usta ze zdumienia. – W³aœnie tak – potwierdzi³ Drayson. – I co teraz robimy? – doda³, spogl¹daj¹c na Bela Iblisa z niejakim wyrzutem. Jakby to wszystko by³a jego wina, pomyœla³a Leia. Bel Iblis potar³ w zamyœleniu policzek. – Na pocz¹tek chcia³bym powiedzieæ, i¿ sytuacja nie jest tak z³a, jak by siê mog³o wydawa栖 stwierdzi³. – Z tego, co s³ysza³em, pole maskuj¹ce jest niezwykle drogie i nie bardzo sobie wyobra¿am, by Thrawn zdo³a³ zebraæ fundusze na trzysta takich pól. Zw³aszcza ¿e nawet mniejsza ich liczba z powodzeniem by tu wystarczy³a. – S¹dzi pan, ¿e oni udawali, i¿ wypuszczaj¹ kolejne promienie œci¹gaj¹ce? – spyta³a ksiê¿niczka.

208

– To niemo¿liwe – zaoponowa³ Rikan. – Uwa¿nie obserwowa³em tablicê czujników i te miotacze z ca³¹ pewnoœci¹ czerpa³y energiê. – Admirale – Bel Iblis zwróci³ siê do Draysona – pan wie znacznie wiêcej na temat niszczycieli gwiezdnych ni¿ reszta z nas. Czy taki zabieg jest mo¿liwy? Drayson zapatrzy³ siê w przestrzeñ; jego duma zawodowa natychmiast przyæmi³a osobist¹ niechêæ do starego Koreliañczyka. – Tak, to mo¿liwe – przyzna³ w koñcu. – Od miotacza promieni œci¹gaj¹cych mo¿na poprowadziæ dodatkowy bocznik albo do kondensatora pr¹du, albo do jakiegoœ urz¹dzenia rozpraszaj¹cego w innej czêœci statku. To pozwoli³oby na przepuszczenie przez miotacz znacznej energii, podczas gdy on sam nic by nie robi³. – Czy istnieje jakiœ sposób, by odró¿niæ taki zabieg od faktycznego wypuszczenia asteroidy? – zainteresowa³a siê Mon Mothma. – Z takiej odleg³oœci? – Drayson potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Nie. – W³aœciwie to nie ma wiêkszego znaczenia, ile ich tam jest – zauwa¿y³ Rikan. – W koñcu ich orbity zaczn¹ siê obni¿aæ i jeœli choæ jedna asteroida uderzy w ziemiê, nast¹pi katastrofa. Dopóki ich nie usuniemy, nie mo¿emy ryzykowaæ wy³¹czenia pola ochronnego planety. – Problem w tym, jak je zlokalizowa栖 przyzna³ ponuro Drayson. – I sk¹d bêdziemy wiedzieæ, ¿e to ju¿ wszystkie. K¹tem oka Leia zauwa¿y³a, ¿e do ich grupki podszed³ pu³kownik Bremen z wyraŸnie œci¹gniêt¹ twarz¹. – W dalszym ci¹gu uwa¿am, ¿e mog³o byæ gorzej – powtórzy³ Bel Iblis. – Flota z sektora mo¿e w ci¹gu kilku godzin naprawiæ stacjê ³¹cznoœci przekazuj¹c¹ meldunki poza planetê, wiêc przynajmniej dalej bêdziemy mogli kierowaæ st¹d obron¹ Nowej Republiki. – Bêdziemy te¿ mogli podnieœæ alarm na ca³¹ galaktykꠖ odezwa³ siê Bremen. – Uciek³a Mara Jade. Mon Mothma syknê³a g³oœno. – Jak? – spyta³a. – Z czyj¹œ pomoc¹ – poinformowa³ Bremen grobowym tonem. – Robot-stra¿nik zosta³ unieruchomiony jakimœ ryglem domowej roboty. Ma te¿ wymazany ten fragment pamiêci. – Kiedy to siê sta³o? – chcia³ wiedzieæ Rikan. – Nie wiêcej ni¿ kilka godzin temu. – Bremen rozejrza³ siê po centrum dowodzenia. – Od chwili kiedy odkryto w³amanie, wzmocniliœmy stra¿e na piêtrze dowodzenia; s¹dziliœmy, ¿e mog¹ planowaæ jakiœ sabota¿ zgrany w czasie z atakiem Imperium. 14 – Ostatni rozkaz

209

– Nie jest wykluczone, ¿e jeszcze to zrobi¹ – stwierdzi³ Bel Iblis. – Czy zaplombowaliœcie wszystkie wyjœcia z pa³acu? – Jak skrzyniê ze skarbami przemytnika – odpar³ Bremen. – Chocia¿ w¹tpiê, by tu jeszcze byli. – Musimy mieæ co do tego ca³kowit¹ pewnoœæ – oznajmi³a Mon Mothma. – Pu³kowniku, niech pan zorganizuje grupê, która gruntownie przeszuka pa³ac. – Oczywiœcie – skin¹³ g³ow¹ Bremen. Leia zebra³a siê w sobie, wiedz¹c, ¿e to, co ma do zakomunikowania, nie zostanie zbyt dobrze przyjête. – Proszê siê nie trudziæ, pu³kowniku – powiedzia³a, dotykaj¹c ramienia mê¿czyzny, który ju¿ siê odwróci³ do wyjœcia. – Mary tu nie ma. Wszyscy obecni zwrócili na ni¹ zdumione spojrzenia. – Sk¹d o tym wiesz? – spyta³ Bel Iblis. – Bo tej nocy opuœci³a Coruscant. Razem z Hanem i Lukiem. Przez d³u¿sz¹ chwilê panowa³a cisza. – Nawet siê zastanawia³em, dlaczego Solo nie przyszed³ z tob¹ do gabinetu wojennego – rzek³ stary Koreliañczyk. – Mo¿e zechcesz nam powiedzieæ, o co tu chodzi. Ksiê¿niczka zawaha³a siê na moment; ale przecie¿ ¿adna z tych osób nie mia³a nic wspólnego z przeciekiem informacji przekazywanych przez ród³o Delta. – Mara podejrzewa, i¿ wie, gdzie mo¿e siê znajdowaæ imperialna fabryka klonów. Uznaliœmy, ¿e warto to sprawdziæ. – Uznaliœmy? – burkn¹³ Drayson. – A kto to s¹ ci my? – Moja rodzina i najbli¿si przyjaciele – odpar³a Leia, patrz¹c mu prosto w oczy. – Jedyni ludzie, co do których mogê mieæ ca³kowit¹ pewnoœæ, ¿e nie przekazuj¹ informacji Imperium. – To jest wielka zniewaga… – Dosyæ, admirale – przerwa³a mu spokojnie Mon Mothma. Spokojnie, choæ jej twarz przybra³a ostrzejszy wyraz. – Ewentualne reprymendy mog¹ zaczekaæ na póŸniej. Bez wzglêdu na to, czy posuniêcie to by³o rozwa¿ne, czy te¿ nie, pozostaje faktem, ¿e oni s¹ ju¿ w drodze i musimy siê zastanowiæ, jak mo¿emy im pomóc. Leio? – Najwa¿niejsze, byœmy udawali, ¿e Mara w dalszym ci¹gu tu jest – rzek³a ksiê¿niczka, czuj¹c, ¿e jest jej ju¿ trochê l¿ej na sercu. – Powiedzia³a mi, i¿ by³a na Waylandzie tylko raz i nie ma pojêcia, jak d³ugo zajmie jej odtworzenie trasy. Im wiêksz¹ zyskaj¹ przewagê, tym mniej czasu zostanie Imperium na umocnienie tam swoich pozycji.

210

– A jeœli nawet znajd¹ to miejsce, to co? – zainteresowa³a siê Mon Mothma. – Spróbuj¹ je zniszczyæ. Na chwilê zapad³o milczenie. – Sami? – rzuci³ Drayson. – Tak, chyba ¿e ma pan na zbyciu jak¹œ flotê, któr¹ mo¿na by im podes³a栖 odparowa³a Organa Solo. – Leio, nie powinnaœ by³a tego robi栖 pokrêci³a g³ow¹ Mon Mothma. – Nie bez porozumienia z Rad¹. – Gdybym postawi³a tê sprawê w Radzie, Mara mog³aby ju¿ teraz nie ¿y栖 powiedzia³a ksiê¿niczka bez ogródek. – Gdyby dotar³a do Imperium wiadomoœæ, ¿e Jade potrafi odszukaæ Wayland, nastêpny oddzia³ komandosów nie poprzesta³by jedynie na próbie zdyskredytowania jej. – Rada stoi poza wszelkimi podejrzeniami – stwierdzi³a Mon Mothma lodowatym tonem. – A czy wszyscy doradcy cz³onków Rady tak¿e? – odciê³a siê Leia. – Albo taktycy, oficerowie pomocniczy i pracownicy biblioteki? Gdybym zaproponowa³a Radzie atak na Wayland, wszyscy ci ludzie wczeœniej czy póŸniej by siê o tym dowiedzieli. – I nie tylko oni – pokiwa³ g³ow¹ Bel Iblis. – Ona ma racjê, Mon Mothmo. – Ja nie szukam winnego – powiedzia³a cicho przewodnicz¹ca Rady. – Nie chodzi mi te¿ o to, by broniæ swojej pozycji. Obawiam siê jedynie, ¿e to naprawdê móg³ byæ spisek… A wtedy twój m¹¿ i brat, Leio, przyp³ac¹ to ¿yciem. – Tak, to tak¿e wziêliœmy pod uwagꠖ rzek³a ksiê¿niczka, z trudem prze³ykaj¹c œlinê. – Ale doszliœmy do wniosku, ¿e warto zaryzykowaæ. Zreszt¹ nikt inny nie móg³by tego zrobiæ. Przez d³ug¹ jak wiecznoœæ minutê nikt siê nie odzywa³. W koñcu Mon Mothma poruszy³a siê nerwowo. – Musi pan porozmawiaæ ze wszystkimi, którzy wiedz¹ o znikniêciu Mary, pu³kowniku – zwróci³a siê do Bremena. – Je¿eli zdo³amy siê dowiedzieæ, gdzie le¿y Wayland, postaramy siê ich jakoœ wspomóc. – Pod warunkiem ¿e bêdziemy mieli pewnoœæ, i¿ to nie jest pu³apka – doda³ Drayson surowym tonem. – Naturalnie – zgodzi³a siê Mon Mothma, unikaj¹c wzroku Leii. – Teraz nic wiêcej nie mo¿emy dla nich zrobiæ. Zajmijmy siê lepiej bardziej pal¹cymi problemami, które stoj¹ przed nami tu, na Coruscant: to znaczy kwesti¹ obrony i odnalezienia tych zamaskowanych asteroid. Generale Bel Iblis…

211

Ktoœ dotkn¹³ niepewnie ramienia Leii. Odwróciwszy siê, ksiê¿niczka zobaczy³a przed sob¹ Ghenta. – Czy ju¿ po wszystkim? – spyta³ szeptem. – Tak, bitwa ju¿ siê skoñczy³a – odpar³a, spogl¹daj¹c na Mon Mothmê i pozosta³ych. Wszyscy z o¿ywieniem dyskutowali na temat asteroid, ale w koñcu ktoœ niechybnie zauwa¿y, ¿e Ghent nie ma tu prawa wstêpu. – ChodŸmy st¹d – rzuci³a, popychaj¹c ch³opaka w stronê wyjœcia. – Opowiem ci o tym na zewn¹trz. Jak ci siê podoba³y imperialne kody bitewne? – Och, s¹ ca³kiem niez³e – stwierdzi³. – Chocia¿ ci faceci z szyfrowni nie dali mi siê zbytnio wykazaæ. Nie znam tak dobrze jak oni tutejszych maszyn. Poza tym zastosowali jakiœ g³upi dryl. Leia uœmiechnê³a siê pod nosem. Eksperci Nowej Republiki opracowali najlepszy ich zdaniem schemat dekoduj¹cy, a Ghent nazwa³ go g³upim drylem. – Ludzie przyzwyczajaj¹ siê do sprawdzonych sposobów postêpowania – oznajmi³a dyplomatycznie. – Mo¿e za³atwiê ci spotkanie z osob¹ odpowiedzialn¹ za ca³y dzia³ i wtedy bêdziesz mia³ okazjê przedstawiæ swoje sugestie. – Nie. – Ghent machn¹³ rêk¹. – Tym wojskowym nie spodoba³by siê mój sposób postêpowania. Nawet Karrde’a to czasem denerwuje. A tak przy okazji, wie pani o tym nadajniku pulsacyjnym, który gdzieœ tu pracuje? – To ten, którego u¿ywa ród³o Delta? – Ksiê¿niczka pokiwa³a g³ow¹. – Kontrwywiad usi³uje go zlokalizowaæ od czasu, gdy tylko zacz¹³ nadawaæ. Ale to jest jakieœ dziwactwo o zmiennej czêstotliwoœci i ró¿nych fazach, wiêc jak dot¹d nie mieli szczêœcia. – Uhm… – Ch³opak zastanawia³ siê nad tym przez chwilê. – No có¿, to problem techników. Ja siê na czymœ takim nie znam. – Nic nie szkodzi – rzek³a Leia. – Na pewno zdo³asz nam pomóc w inny sposób. – Tak – mrukn¹³ Ghent, wyci¹gaj¹c z kieszeni kartê danych. – W ka¿dym razie… proszê. Organa Solo obrzuci³a kartê zdumionym spojrzeniem. – Co to jest? – Szyfr do odczytywania informacji z tego nadajnika pulsacyjnego. – Co takiego?! – Leia stanê³a jak wryta. Ch³opak tak¿e siê zatrzyma³ i popatrzy³ na ni¹ niewinnie. – Szyfr, którego u¿ywa to dziwactwo o zmiennej czêstotliwoœci. W koñcu uda³o mi siê go rozpracowaæ.

212

– Tak po prostu? – nie mog³a siê nadziwiæ ksiê¿niczka. – Wzi¹³eœ szyfr i go rozpracowa³eœ? – No, tak jakby – wzruszy³ ramionami Ghent. – Wie pani, pracowa³em nad tym ca³y miesi¹c. Leia utkwi³a wzrok w karcie, któr¹ trzyma³a w rêku; nagle ogarnê³o j¹ dziwne i nie ca³kiem przyjemne podniecenie. – Czy ktoœ jeszcze wie, ¿e to masz? – spyta³a cicho. Ch³opak potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Myœla³em, by oddaæ to przed wyjœciem temu pu³kownikowi, który tam by³, ale akurat z kimœ rozmawia³. Szyfr do odczytania ród³a Delta… I ród³o Delta nie wie, ¿e oni to maj¹. – Nikomu o tym nie mów – przykaza³a ch³opakowi Organa Solo. – Pamiêtaj: nikomu. Ghent zdawa³ siê zdziwiony, ale jedynie wzruszy³ ramionami. – Oczywiœcie. Jak pani sobie ¿yczy. – Dziêkujꠖ szepnê³a Leia, wsuwaj¹c kartê danych do wewnêtrznej kieszeni. Wiedzia³a, ¿e ma przy sobie klucz do ród³a Delta. Teraz musi jedynie znaleŸæ odpowiedni sposób, by go wykorzystaæ. I to znaleŸæ jak najszybciej.

213

ROZDZIA£

#

Warownia Hijarna niszcza³a ju¿ od tysi¹ca lat, gdy tego niemego, opuszczonego stró¿a wyludnionej planety odkry³a pi¹ta ekspedycja alderaañska. Ta ogromna bry³a niewiarygodnie twardego czarnego kamienia wznosi³a siê na wysokim urwisku góruj¹cym nad dolin¹, która wci¹¿ jeszcze nosi³a œlady masowej zag³ady. Dla niektórych tajemnicza warownia by³a tragicznym pomnikiem: symbolem desperackiej próby obrony oblê¿onej planety. Inni uznawali j¹ za ponur¹ i z³owieszcz¹ przyczynê zarówno oblê¿enia, jak i zag³ady planety. Karrde’owi – przynajmniej na razie – ta forteca s³u¿y³a za dom. – Ty to umiesz siê urz¹dziæ, Karrde – skomentowa³ Gillespi. Po³o¿y³ nogi na brzegu zapasowego stanowiska ³¹cznoœci i rozejrza³ siê dooko³a. – A tak w ogóle, to jak znalaz³eœ to miejsce? – Widnieje w starych zapiskach – odpar³ szef przemytników, nie spuszczaj¹c oczu z ekranu komputera, na którym trwa³a w³aœnie operacja rozszyfrowywania meldunku. Po chwili na monitorze wyœwietli³a siê mapa gwiezdna, a obok króciutki tekst… – To raport Clyngunna? – spyta³ Gillespi, wskazuj¹c g³ow¹ ekran komputera. – Jak wida栖 mrukn¹³ Karrde, wyjmuj¹c kartê danych. – Niewiele tego, co? – Wystarczy. Nie dostrzegli najmniejszych œladów transportu klonów ani na Poderis, ani na Chazwie, ani na Joiol. Gillespi opuœci³ nogi na ziemiê i wsta³ z miejsca. – Có¿, w takim razie to koniec – stwierdzi³. Podszed³ do stoj¹cego z boku stolika, na którym ktoœ postawi³ tacê z owocami, i wzi¹³ jeden z owoców driblis. – Wygl¹da na to, ¿e szlak przerzutu klonów przez sektor Orus opustosza³. O ile Imperium w ogóle przewozi³o tamtêdy klony.

214

– Zwa¿ywszy na brak jakichkolwiek œladów, podejrzewam, ¿e chodzi o to drugie – przyzna³ Karrde. Wyj¹³ jedn¹ z kart, które otrzyma³ od swojego cz³owieka na Bespinie, i wsun¹³ j¹ do czytnika. – Zreszt¹ i tak musieliœmy siê tego jakoœ dowiedzieæ. Pomijaj¹c ju¿ dodatkowe korzyœci, mo¿emy siê teraz spokojnie skoncentrowaæ na rozpatrywaniu innych ewentualnoœci. – Tak… – powiedzia³ z oci¹ganiem Gillespi, wracaj¹c na swoje miejsce. – Wiesz co, Karrde, ca³a ta sprawa wydaje mi siê trochê dziwna. No wiesz, chodzi mi o to, ¿e przemytnicy odwalaj¹ robotê szpiegów. I nie ma z tego wielkich zysków. – Ju¿ wam mówi³em, ¿e dostaniemy czêœciowy zwrot kosztów od Nowej Republiki. – Tyle ¿e my nie mamy im nic do sprzedania – zauwa¿y³ Gillespi. – A jeszcze nie s³ysza³em, ¿eby ktoœ p³aci³ za brak dostawy. Karrde obrzuci³ kolegê wnikliwym spojrzeniem. Gillespi wydoby³ z zanadrza groŸnie wygl¹daj¹cy nó¿ i odkroi³ nim cz¹stkê owocu driblis. – Tu nie chodzi o zap³atꠖ przypomnia³ szef przemytników – a o prze¿ycie w œwiecie podbijanym przez Imperium. – W twoim wypadku mo¿e i tak – rzek³ Gillespi. Przez chwilê mierzy³ kawa³ek owocu wzrokiem, po czym w³o¿y³ go do ust. – Masz i tak du¿o dodatkowych dochodów, wiêc mo¿esz sobie pozwoliæ na to, by na jakiœ czas zarzuciæ prowadzenie interesów. Ale reszta z nas musi op³acaæ swoich ludzi i mieæ za co kupiæ paliwo do statków. Pieni¹dze przestaj¹ nap³ywaæ i nasi podw³adni robi¹ siê niemili. – A zatem ty i pozostali chcecie pieniêdzy? Gillespi zebra³ siê w sobie. – Ja chcê pieniêdzy, ale inni chcieliby siê z tego wycofaæ. W zasadzie Karrde móg³ siê spodziewaæ takiego obrotu sprawy. Gwa³towna z³oœæ na Imperium, wywo³ana atakiem w „Szemrz¹cym Wirze”, nieco os³ab³a i na plan pierwszy zaczê³y siê wysuwaæ interesy dnia codziennego. – Imperium w dalszym ci¹gu stanowi zagro¿enie – powiedzia³. – Nie dla nas – stwierdzi³ bez ogródek Gillespi. – Od czasu tego zajœcia na Troganie Imperium w ¿aden sposób nie okaza³o, ¿eby by³o nami zainteresowane. Nie przeszkadza³o nam krêciæ siê po rejonie Orus; nawet nie œciga³o Mazzica po tym ataku w stoczni na Bilbringi. – A zatem mimo wstêpnej prowokacji nas ignoruj¹. Czy przez to czujesz siê bezpiecznie? Gillespi z namaszczeniem odkroi³ sobie kolejny kawa³ek owocu.

215

– Nie wiem – wyzna³. – Niekiedy wydaje mi siê, ¿e Brask ma racjê, twierdz¹c, ¿e jeœli zostawimy Imperium w spokoju, to i ono nie bêdzie nas niepokoiæ. Ale jednoczeœnie nie mogê zapomnieæ o tej armii klonów, która œciga³a mnie, kiedy uciek³em z Ukio. Czasami myœlê, ¿e mo¿e Thrawn jest po prostu zbyt zajêty Now¹ Republik¹, by sobie teraz zawracaæ nami g³owê. – On zawsze znajdzie czas na to, by siê z kimœ rozprawiæ, jeœli naprawdê tego chce – zaoponowa³ Karrde. – Je¿eli nas teraz ignoruje, to tylko dlatego, ¿e uzna³ takie postêpowanie za najlepszy sposób na st³umienie opozycji. W nastêpnej kolejnoœci zaproponuje nam kontrakty przewozowe i bêdzie udawa³, ¿e wszyscy znów jesteœmy dobrymi przyjació³mi. Gillespi zmierzy³ go przenikliwym spojrzeniem. – Rozmawia³eœ z Par’Tah? – Nie. A dlaczego pytasz? – Dwa dni temu powiedzia³a mi, ¿e zaoferowano jej kontrakt na dostarczenie do imperialnej stoczni na Ord Trasi ³adunku silników podœwietlnych. – Czy przyjê³a tê propozycjê? – spyta³ Karrde, krzywi¹c siê z niesmakiem. – Twierdzi³a, ¿e w dalszym ci¹gu ustala szczegó³y tej transakcji. Ale znasz Par’Tah: ona zawsze ledwo wi¹¿e koniec z koñcem. Pewnie nie mo¿e sobie pozwoliæ na to, ¿eby powiedzieæ: nie. Szef przemytników z powrotem odwróci³ siê do komputera, czuj¹c w ustach gorycz pora¿ki. – Chyba nie mogê jej nawet za to wini栖 stwierdzi³. – A co z pozosta³ymi? – Tak jak mówi³em, koñcz¹ nam siê pieni¹dze – odpar³ Gillespi, z zak³opotaniem wzruszaj¹c ramionami. – Musimy je sk¹dœ braæ. W ten sposób niepewna koalicja, któr¹ Karrde usi³owa³ stworzyæ, zaczyna³a siê rozpadaæ. I to bez jednego strza³u ze strony Imperium. – W takim razie sam bêdê musia³ dalej ci¹gn¹æ tê sprawꠖ oznajmi³, wstaj¹c z miejsca. – Dziêki za pomoc. Podejrzewam, ¿e chcia³byœ siê teraz zaj¹æ interesami. – Hej, Karrde, nie obra¿aj siꠖ upomnia³ go Gillespi. Zjad³ ostatni kawa³ek owocu i podniós³ siê z krzes³a. – Masz racjê: z tymi klonami to powa¿na sprawa. Jeœli zechcesz wynaj¹æ do swoich poszukiwañ moje statki i ludzi, to z przyjemnoœci¹ ci pomogê. Ale po prostu nie mogê sobie pozwoliæ na to, by dalej pracowaæ za darmo. W razie czego po prostu daj mi znaæ. – Odwróci³ siê w stronê drzwi…

216

– Zaczekaj – powstrzyma³ go szef przemytników. Przysz³a mu do g³owy pewna œmia³a myœl. – A jeœli znajdê sposób, ¿eby op³aciæ was wszystkich, to myœlisz, ¿e reszta te¿ z nami zostanie? – Nie rób ze mnie wariata, Karrde – powiedzia³ Gillespi, mierz¹c kolegê podejrzliwym spojrzeniem. – Przecie¿ ty nie masz tyle forsy. – Ja nie mam. Ale Nowa Republika tak. I podejrzewam, ¿e w obecnej sytuacji Republikanie byliby zadowoleni, maj¹c na swych us³ugach parê dodatkowych statków. – Co to, to nie. – Gillespi zdecydowanie pokrêci³ g³ow¹. – Przykro mi, ale nie nadajê siê na najemnika. – Nawet gdyby do twoich zadañ mia³o nale¿eæ wy³¹cznie zbieranie informacji? – nie da³ siê zbiæ z tropu Karrde. – Mia³em na myœli jedynie ten rodzaj pracy, któr¹ wykonywaliœcie ostatnio w sektorze Orus. – Trudno sobie wymarzyæ lepsze zlecenie – zaœmia³ siê szyderczo Gillespi. – Ale pozostaje jeszcze pewien maleñki problem: jak znaleŸæ w Nowej Republice kogoœ tak g³upiego, by zechcia³ zap³aciæ stawkê najemnika zwyk³emu szpiegowi. – Mówi¹c prawdê, wcale nie zamierza³em ich o tym informowa栖 uœmiechn¹³ siê chytrze szef przemytników. – Czy mia³eœ kiedyœ okazjê poznaæ mojego wspó³pracownika, Ghenta? Przez parê sekund Gillespi wpatrywa³ siê w kolegê zdumionym wzrokiem, ale po chwili zrozumia³ intencje Karrde’a. – Nie oœmieli³byœ siê tego zrobiæ. – Niby dlaczego? – w ten sposób jeszcze oddamy im przys³ugê. Po co im zawracaæ g³owê ca³¹ t¹ skomplikowan¹ ksiêgowoœci¹, kiedy oni staraj¹ siê przetrwaæ wojnê? – A poniewa¿ i tak musieliby nam zap³aciæ, kiedy ju¿ znajdziemy dla nich to centrum klonowania… – W³aœnie – pokiwa³ g³ow¹ Karrde. – Mo¿emy to potraktowaæ jako zaliczkê za pracê, któr¹ wkrótce wykonamy. – Zreszt¹ oni i tak dowiedz¹ siê o tym dopiero wtedy, kiedy ju¿ bêdzie po wszystkim – zauwa¿y³ Gillespi z nutk¹ ironii w g³osie. – Pozostaje jeszcze pytanie, czy Ghent zdo³a wyci¹gn¹æ od nich te pieni¹dze? – Bez problemu – zapewni³ go szef przemytników. – Zw³aszcza ¿e w tej chwili przebywa w³aœnie w Pa³acu Imperialnym na Coruscant. I tak mia³em siê tam niebawem wybraæ, ¿eby wydostaæ stamt¹d Marê; powiem mu wiêc, ¿eby rozgryz³ szyfr do kartoteki floty z któregoœ sektora i wpisa³ nas na listê. Gillespi ze œwistem wci¹gn¹³ powietrze.

217

– Muszê przyznaæ, ¿e jest to pewne wyjœcie. Nie wiem jednak, czy to wystarczy, by zatrzymaæ pozosta³ych. – W takim razie bêdziemy musieli ich o to zapyta栖 stwierdzi³ Karrde, podchodz¹c z powrotem do biurka. – Co s¹dzisz o zaproszeniu ich na spotkanie za, powiedzmy, cztery dni? – Spróbuj – wzruszy³ ramionami Gillespi. – Co masz do stracenia? Szef przemytników nagle spowa¿nia³. – Z wielkim admira³em Thrawnem nie ma ¿artów – przypomnia³ koledze. Wieczorny wiatr owiewa³ kruszej¹ce mury i kamienne kolumny zniszczonej warowni. Od czasu do czasu zawodzi³ cichutko, natrafiwszy na jak¹œ niewielk¹ dziurê czy szczelinê. Karrde siedzia³ oparty plecami o jeden z filarów i, wpatruj¹c siê w ostatnie przeb³yski zachodz¹cego s³oñca, s¹czy³ wolno p³yn ze swego kubka. D³ugie cienie, k³ad¹ce siê na rozci¹gaj¹cej siê u stóp fortecy pooranej bliznami równinie, zaczyna³y powoli bledn¹æ: ciemna noc rozpoczyna³a sw¹ nieub³agan¹ wêdrówkê przez planetê. Wszystko to niejako symbolizowa³o proces, w jaki tocz¹ca siê w galaktyce wojna dosiêg³a wreszcie samego Karrde’a. Mê¿czyzna wypi³ jeszcze jeden ³yk, po raz kolejny nie mog¹c siê nadziwiæ absurdalnej sytuacji, w jakiej siê znalaz³. Oto on: inteligentny, wyrachowany, raczej samolubny przemytnik, który zdo³a³ zrobiæ karierê dziêki temu, i¿ nie miesza³ siê do ¿adnych rozgrywek politycznych. Co wiêcej: przemytnik, który sobie poprzysi¹g³, ¿e bêdzie trzyma³ swych ludzi z dala od tej wojny. A jednak w jakiœ niewyt³umaczalny sposób tkwi³ teraz w samym œrodku wojennej gor¹czki. I nie koniec na tym: za wszelk¹ cenê stara³ siê poci¹gn¹æ za sob¹ innych przemytników. Z niejak¹ irytacj¹ potrz¹sn¹³ g³ow¹. Wiedzia³, ¿e mniej wiêcej w okresie bitwy pod Yavinem taka sama historia przytrafi³a siê Hanowi Solo. Pamiêta³, jak niezmiernie bawi³o go to, ¿e Solo stopniowo coraz bardziej daje siê wci¹gaæ w zarzucone przez Sojusz Rebeliantów sieci zobowi¹zañ i odpowiedzialnoœci. Kiedy teraz spogl¹da³ na ca³¹ sprawê ze œrodka sieci, wszystko to wcale nie wydawa³o mu siê ju¿ tak zabawne. Po drugiej stronie zdewastowanego dziedziñca rozleg³ siê s³aby odg³os chrzêszcz¹cego ¿wiru. Karrde odwróci³ siê i b³yskawicznym spojrzeniem omiót³ stoj¹cy tam rz¹d kolumn, k³ad¹c jednoczeœnie rêkê na blasterze. W tej chwili w warowni nie powinno byæ nikogo oprócz niego. – Sturm? Drang? – zawo³a³ cicho.

218

W odpowiedzi dolecia³ go znajomy ni to rechot, ni to prychniêcie i mê¿czyzna odetchn¹³ z ulg¹. – Tu jestem! – zawo³a³ do zwierzêcia. – ChodŸ do mnie. Rozkaz nie by³ konieczny. Vonskr ju¿ zmierza³ w jego kierunku, manewruj¹c miêdzy filarami. Pysk zwiesi³ nisko i gwa³townie wymachiwa³ sztywnym ogonem. Karrde doszed³ do wniosku, ¿e to pewnie Drang: z dwójki zwierz¹t Drang by³ bardziej towarzyski, a Sturm lubi³ w nieskoñczonoœæ przeci¹gaæ jedzenie posi³ków. Vonskr zatrzyma³ siê tu¿ obok mê¿czyzny. Ponownie prychn¹³ – tym razem ¿a³oœnie – i przycisn¹³ pysk do wyci¹gniêtej rêki Karrde’a. Istotnie, by³ to Drang. – Tak, rzeczywiœcie jest bardzo cicho – powiedzia³ szef przemytników, g³adz¹c d³oni¹ pysk zwierzêcia i wra¿liwe na pieszczoty miejsca za uszami. – Ale pozostali nied³ugo wróc¹. Pojechali jedynie sprawdziæ inne statki. Drang jeszcze raz prychn¹³ ¿a³oœnie i przysiad³ przy krzeœle swego pana, wpatruj¹c siê badawczo w le¿¹c¹ u podnó¿a warowni równinê. Ale widocznie nie dostrzeg³ tego, czego szuka³. Po chwili warkn¹³ przeci¹gle i po³o¿y³ g³owê na kamieniu. Jego uszy poruszy³y siê niespokojnie, ale – w braku jakiegoœ interesuj¹cego dŸwiêku – i one zaraz opad³y. – Tam w dole te¿ jest spokojnie – przyzna³ z powag¹ mê¿czyzna, g³adz¹c sierœæ vonskra. – Jak myœlisz, co siê tam sta³o? Drang nie odpowiedzia³. Karrde zerkn¹³ na szczup³y, umiêœniony grzbiet zwierzêcia, po raz kolejny zastanawiaj¹c siê nad natur¹ tych drapie¿ników, które – tak po prostu, a mo¿e nawet przez w³asn¹ arogancjꠖ postanowi³ oswoiæ. Zastanawia³ siê, czy w ogóle bra³by pod uwagê tak¹ ewentualnoœæ, wiedz¹c, ¿e s¹ to zapewne jedyne zwierzêta w ca³ej galaktyce, które poluj¹ przy u¿yciu Mocy. W pierwszej chwili konkluzja ta mog³a siê wydawaæ œmieszna, a nawet niedorzeczna. Wra¿liwoœæ na Moc nie by³a czymœ zupe³nie obcym, ¿eby wymieniæ ju¿ choæby dwa przyk³ady. Gotalowie dysponowali pewnym – choæ w³aœciwie bezu¿ytecznym – aspektem Mocy, a mówi³o siê tak¿e, ¿e i Dinogwinowie posiadaj¹ tê sam¹ w³aœciwoœæ. Ale przedstawiciele tych dwóch ras byli istotami rozumnymi, ciesz¹cymi siê wysokim poziomem inteligencji i samoœwiadomoœci, które by³y niezbêdne do korzystania z Mocy. Fakt, ¿e w ten sposób u¿ywa³y Mocy nierozumne zwierzêta, by³ czymœ zupe³nie nowym. Ale taki wniosek pozwoli³y mu wysnuæ dopiero wydarzenia ostatnich miesiêcy. Przypomnia³ sobie, jak dziwnie jego zwierzaki zareagowa³y na pojawienie siê w jego bazie na Myrkrze Luke’a Skywalkera.

219

Podobnie nieoczekiwana i zupe³nie nowa by³a ich reakcja na osobê Mary na pok³adzie „Szalonego Karrde’a” tu¿ przed tym, jak dziewczyna mia³a nag³e przeczucie, które pozwoli³o im w porê uciec przed imperialnym kr¹¿ownikiem przechwytuj¹cym. Poza tym Mara i Skywalker kilkakrotnie w czasie swej trzydniowej wêdrówki przez las na Myrkrze spotkali siê z daleko gwa³towniejsz¹ reakcj¹ ze strony vonskrów. Skywalker by³ rycerzem Jedi. Mara wykaza³a siê pewnymi umiejêtnoœciami charakterystycznymi dla Jedi. A co jeszcze ciekawsze, mo¿na siê by³o w koñcu pokusiæ o wyjaœnienie dziwnego zjawiska wytwarzanych przez isalamiry obszarów, gdzie nie dzia³a³a Moc: mo¿e isalamiry na Myrkrze stara³y siê w ten sposób broniæ czy te¿ maskowaæ przed drapie¿nymi vonskrami. Drang raptownie podniós³ g³owê i nadstawi³ uszu. Karrde tak¿e wytê¿y³ s³uch… W parê sekund póŸniej us³ysza³ daleki odg³os zbli¿aj¹cego siê wahad³owca. – Wszystko w porz¹dku – uspokoi³ vonskra. – To Czin i pozostali wracaj¹ ze statku. Drang jeszcze przez chwilê siedzia³ sztywno wyprostowany, po czym – jakby zdecydowawszy siê zawierzyæ s³owom pana – ponownie po³o¿y³ pysk na ziemi. Karrde podejrzewa³, ¿e vonskrowi ta opustosza³a dolina wydawa³a siê jeszcze cichsza ni¿ jemu. – Nie martw siꠖ stara³ siê dodaæ otuchy zwierzêciu, ponownie drapi¹c je za uszami. – Nied³ugo st¹d wyjedziemy. I obiecujê ci, ¿e nastêpne miejsce, do którego siê udamy, bêdzie têtni³o ¿yciem, abyœ mia³ siê czemu przys³uchiwaæ. Uszy Dranga poruszy³y siê nieznacznie, ale mo¿e by³ to jedynie efekt drapania. Szef przemytników po raz ostatni obrzuci³ spojrzeniem zabarwiony kolorami zachodz¹cego s³oñca krajobraz. Potem wsta³ i poprawi³ umocowany na biodrach pas z broni¹. W³aœciwie nie by³o ¿adnego konkretnego powodu, ¿eby ju¿ wchodziæ do œrodka warowni. Zaproszenia dla przemytników zosta³y wczeœniej napisane, zaszyfrowane i przes³ane do adresatów, i teraz Karrde’owi pozostawa³o ju¿ tylko czekaæ na odpowiedzi od nich. Ale nagle poczu³ siê samotny. Jeszcze bardziej samotny ni¿ parê minut wczeœniej. – ChodŸ, Drang – zwróci³ siê do zwierzêcia, jeszcze raz g³adz¹c je po grzbiecie. – Ju¿ czas wejœæ do œrodka. Wahad³owiec wyl¹dowa³ na pod³odze hangaru „Chimery” z g³oœnym sykiem gazów z otwartych zaworów. Czekaj¹cy na dole szturmowcy czym

220

prêdzej zajêli pozycje wokó³ opadaj¹cej rampy. Pellaeon tkwi³ nieruchomo u boku Thrawna, krzywi¹c siê z powodu nieprzyjemnego zapachu wyzwalanych przy l¹dowaniu gazów. Gor¹co ¿a³owa³, ¿e tym razem znowu nie wie, co nowego obmyœli³ wielki admira³. Zreszt¹ cokolwiek to by³o, kapitan przeczuwa³, ¿e nie bêdzie mu siê to podobaæ. Thrawn móg³ sobie mówiæ, jak niezwykle przewidywalni s¹ ci przemytnicy, i mo¿e dla niego istotnie tacy byli, ale Pellaeon ju¿ niejednokrotnie mia³ do czynienia z tymi ludŸmi z marginesu i jeszcze nigdy siê nie zdarzy³o, by jakaœ transakcja odby³a siê dok³adnie tak, jak j¹ zaplanowano. Poza tym, przyczynkiem do ¿adnego z tamtych interesów nie by³ zuchwa³y atak na imperialn¹ stoczniê. Rampa dosiêg³a wreszcie pod³ogi i zatrzyma³a siê nieruchomo. Dowódca szturmowców zajrza³ do wnêtrza wahad³owca i skin¹³ g³ow¹… W towarzystwie dwóch ubranych na czarno ¿o³nierzy floty wiêzieñ zszed³ na pok³ad. – Ach, kapitan Mazzic – powiedzia³ pogodnie Thrawn, kiedy szturmowcy otoczyli przybysza ciasnym krêgiem. – Witam na pok³adzie „Chimery”. Przepraszam za to nieco teatralne wezwanie i wszelkie k³opoty wynik³e ze zmian w pana napiêtym harmonogramie pracy. Ale s¹ pewne kwestie, których nie mo¿na omówiæ inaczej ni¿ w bezpoœredniej rozmowie. – Jest pan niezwykle zabawny – warkn¹³ Mazzic. Pellaeon pomyœla³, ¿e zachowanie przemytnika dziwnie nie pasuje do wizji Mazzica jako uprzejmego, wyrafinowanego mê¿czyzny opisanego w imperialnej kartotece. Chocia¿ z drugiej strony ju¿ sama œwiadomoœæ tego, ¿e jest siê przes³uchiwanym przez Imperium, ka¿dego mo¿e pozbawiæ dobrych manier. – Jak mnie pan znalaz³? – Ale¿ kapitanie – upomnia³ go spokojnie wielki admira³. – Czy naprawdê pan s¹dzi³, ¿e zdo³a siê pan przede mn¹ ukryæ? – Karrde’owi siê to uda³o – odparowa³ Mazzic. Za wszelk¹ cenê stara³ siê robiæ dobr¹ minê do z³ej gry, ale jego skute kajdankami rêce porusza³y siê nerwowo. – Jeszcze go pan nie dosta³, prawda? – Przyjdzie czas i na Karrde’a – rzek³ Thrawn. Jego g³os nadal by³ spokojny, ale pojawi³a siê w nim jakaœ ostrzejsza nuta. – Ale teraz nie rozmawiamy o nim: mówimy o panu. – O tak, nie w¹tpiê, ¿e nie mo¿e siê pan ju¿ tego doczeka栖 burkn¹³ Mazzic, machaj¹c zakutymi w kajdanki rêkami. – Miejmy to ju¿ za sob¹. – Pan mnie nie zrozumia³, kapitanie – stwierdzi³ admira³, nieznacznie unosz¹c brwi. – Nie œci¹gn¹³em tu pana, by go ukaraæ. Znalaz³ siê pan tutaj po to, byœmy mogli oczyœciæ panuj¹c¹ miêdzy nami atmosferê.

221

Przemytnik, któremu ju¿ cisnê³a siê na usta kolejna zuchwa³oœæ, by³ wyraŸnie zdumiony. – O czym pan mówi? – spyta³ podejrzliwie. – Mówiê o tym ostatnim incydencie w stoczni na Bilbringi – wyjaœni³ Thrawn. – Proszê nie zaprzeczaæ: wiem, ¿e to pan i Ellor zniszczyliœcie ten nie dokoñczony niszczyciel gwiezdny. I normalnie Imperium wymierzy³oby za taki postêpek niezwykle surow¹ karê. Ale w tych szczególnych warunkach jestem gotów puœciæ to p³azem. – Nie bardzo rozumiem – zdziwi³ siê szczerze Mazzic. – To bardzo proste, kapitanie. – Admira³ wykona³ jakiœ gest i jeden z eskortuj¹cych wiêŸnia szturmowców zacz¹³ zdejmowaæ mu kajdanki. – Pañski atak na Bilbringi by³ aktem odwetu za podobn¹ napaœæ na zgromadzonych na Troganie przemytników, gdzie i pan by³ obecny. I wszystko by³oby w porz¹dku, gdyby nie fakt, ¿e ani ja, ani ¿aden z wy¿szych oficerów Imperium nie wyda³ rozkazu do tego ataku. A ¿eby ju¿ powiedzieæ ca³¹ prawdê, to dowódca otrzyma³ wyraŸne polecenie, aby w ¿aden sposób nie ingerowaæ w to spotkanie. – I pan s¹dzi, ¿e ja w to uwierzê? – prychn¹³ Mazzic. – A wierzy pan w to, ¿e by³em a¿ tak nierozwa¿ny, by pos³aæ na tê misjê nie przygotowany oddzia³ bojowy? – spyta³, a w jego oczach pojawi³y siê dziwne b³yski. Przemytnik przez chwilê mierzy³ wielkiego admira³a wzrokiem. W jego spojrzeniu nadal czai³a siê wrogoœæ, ale teraz pojawi³o siê tak¿e coœ na kszta³t zadumy. – Zawsze uwa¿a³em, ¿e zbyt ³atwo uda³o nam siê stamt¹d uciec – mrukn¹³ pod nosem. – A zatem siê rozumiemy – stwierdzi³ Thrawn, odzyskuj¹c panowanie nad sob¹. – Sprawa zosta³a wyjaœniona. Wahad³owiec z powrotem zabierze pana do bazy. – Uœmiechn¹³ siê nieznacznie. – A raczej do awaryjnej bazy na planecie Lelmra, dok¹d niew¹tpliwie zd¹¿yli ju¿ uciec pañscy ludzie. Jeszcze raz przepraszam za wszelkie niedogodnoœci. Mazzic rozejrza³ siê po hangarze. Jego twarz wyra¿a³a zarazem podejrzliwoœæ, i¿ to jakaœ kolejna sztuczka, i nadziejê, ¿e admira³ mówi jednak prawdê. – I ja mam w to uwierzyæ? – rzuci³ niepewnie. – Mo¿e pan sobie wierzyæ, w co tylko pan zechce – oznajmi³ Thrawn. – Ale proszê pamiêtaæ o tym, ¿e mia³em pana w swoim rêku… i pozwoli³em odejœæ wolno. ¯yczê mi³ego dnia, kapitanie. – Admira³ siê odwróci³… – To kto w³aœciwie napad³ na nas na Troganie? – zawo³a³ za nim Mazzic. – Jeœli to nie byli ¿o³nierze Imperium, to kto?

222

– To ¿o³nierze Imperium – rzek³ Thrawn, odwracaj¹c siê do swego rozmówcy. – Nasze informacje s¹ jeszcze niepe³ne, ale ze wstêpnych ustaleñ wynika, ¿e porucznik Kosk i jego ludzie chcieli sobie na boku trochê dorobiæ. – Ktoœ ich wynaj¹³, ¿eby nas zaatakowali? – nie posiada³ siê ze zdumienia przemytnik. – Imperialnych ¿o³nierzy? – Nawet ¿o³nierze Imperium nie s¹ na tyle idealni, by móc siê zawsze oprzeæ pokusie wziêcia ³apówki – stwierdzi³ wielki admira³ z g³êbok¹ pogard¹. – Tym razem przyp³acili zdradê w³asnym ¿yciem. Proszê dopilnowaæ, aby osoba czy te¿ osoby odpowiedzialne za ten atak zap³aci³y tak¹ sam¹ cenê. – A pan wie, kto to by³? – docieka³ Mazzic. – S¹dzê, ¿e tak. Ale jak na razie nie mam jeszcze ¿adnych dowodów. – Proszê mnie jakoœ naprowadziæ na w³aœciwy trop. – Niech pan sam wyci¹gnie odpowiednie wnioski – zaœmia³ siê ironicznie Thrawn. – ¯yczê mi³ego dnia, kapitanie. Odwróci³ siê i szybkim krokiem ruszy³ w stronê sklepionego przejœcia, prowadz¹cego do czêœci naprawczych i us³ugowych statku. Pellaeon zaczeka³, a¿ Mazzic i jego eskorta z powrotem udadz¹ siê na wahad³owiec, po czym pospieszy³ za admira³em. – S¹dzi pan, ¿e dostatecznie zasugerowa³ mu pan odpowiedŸ, admirale? – spyta³ cicho. – To nie ma wiêkszego znaczenia, kapitanie – zapewni³ go Thrawn. – Zrobiliœmy wszystko, co trzeba; i jeœli Mazzic sam nie bêdzie w stanie wskazaæ Karrde’a, to niew¹tpliwie uda siê to któremuœ z szefów pozosta³ych grup przemytniczych. Zreszt¹ zawsze bezpieczniej jest powiedzieæ za ma³o ni¿ za du¿o. Niektórzy ludzie ju¿ z za³o¿enia odnosz¹ siê podejrzliwie do zbyt ³atwo zdobytych informacji. Za ich plecami wahad³owiec uniós³ siê z pok³adu i skierowa³ ku przestrzeni kosmosu. Zaœ z przeciwnej strony wy³oni³a siê uœmiechniêta postaæ. – Dobra robota, admirale – skomplementowa³ Thrawna Niles Ferrier, przesuwaj¹c cygaro w drugi k¹cik ust. – Najpierw napêdzi³ pan Mazzicowi stracha, a potem puœci³ go pan wolno. Na pewno d³ugo nie zapomni tego spotkania. – Dziêkujê, Ferrier – rzuci³ cierpko admira³. – Twoje pochwa³y wiele dla mnie znacz¹. Na chwilê uœmiech na twarzy z³odzieja statków nieco przyblad³, ale potem Ferrier zdecydowa³ siê potraktowaæ tê uwagê dos³ownie. – Dobra – powiedzia³. – To jakie s¹ nasze dalsze plany?

223

Oczy Thrawna rozjarzy³y siê na dŸwiêk s³owa „nasze”, ale admira³ nie zrobi³ ¿adnej uwagi. – Ostatniej nocy Karrde nada³ seriê meldunków, z których jeden uda³o nam siê przechwyci栖 poinformowa³ Ferriera. – Moi ludzie jeszcze pracuj¹ nad tym, by rozszyfrowaæ tê wiadomoœæ, ale to nie mo¿e byæ nic innego, jak tylko zaproszenie na kolejne spotkanie. Kiedy ju¿ ustalimy jego czas i miejsce, damy ci znaæ. – A wtedy ja tam pojadê i pomogê Mazzicowi rozszyfrowaæ Karrde’a – pokiwa³ g³ow¹ z³odziej statków. – Nic podobnego – zaoponowa³ ¿ywo admira³. – Masz siedzieæ w k¹cie i nie zabieraæ g³osu. Ferrier jakby skuli³ siê w sobie. – Dobra. Jasne. Thrawn przez parê sekund mierzy³ go wzrokiem. – Bêdziesz mia³ natomiast za zadanie dopilnowa栖 podj¹³ po chwili – by pewna karta danych znalaz³a siê w posiadaniu Karrde’a. Najlepiej, jeœli umieœcisz j¹ w jego gabinecie na statku: tam z pewnoœci¹ Mazzic rozpocznie swoje poszukiwania. Admira³ skin¹³ rêk¹. Jeden z oficerów podszed³ do Ferriera i wrêczy³ mu kartê danych. – Aha – uœmiechn¹³ siê chytrze z³odziej statków, bior¹c kartê do rêki. – Rozumiem. To pewnie zapis transakcji Karrde’a z tym porucznikiem Koskiem, prawda? – Istotnie – potwierdzi³ Thrawn. – To, a tak¿e dodatkowe dowody, które ju¿ zamieœciliœmy w danych Koska, powinny przekonaæ pozosta³ych przemytników, ¿e Karrde nimi manipulowa³. Spodziewam siê, ¿e to w zupe³noœci wystarczy. – Tak, to jest rzeczywiœcie paskudna zgraja. – Ferrier obróci³ w d³oniach kartê danych, zawziêcie ¿uj¹c przy tym cygaro. – No dobra. W takim razie muszê siê jedynie dostaæ na pok³ad „Szalonego Karrde’a”… – Urwa³ w po³owie zdania, widz¹c wyraz twarzy Thrawna. – Nie – powiedzia³ cicho wielki admira³. – Wrêcz przeciwnie, masz siê trzymaæ jak najdalej od statku i prywatnych, naziemnych pomieszczeñ Karrde’a. Co wiêcej, podczas pobytu w jego bazie nigdy nie mo¿esz byæ sam. Z³odziej statków ze zdziwienia zamruga³ powiekami. – Tak, ale… – Bezradnie uniós³ do góry kartê danych. Pellaeon us³ysza³, ¿e z ust stoj¹cego obok niego admira³a doby³o siê ciê¿kie westchnienie, œwiadcz¹ce o tym, ¿e Thrawn traci ju¿ resztki cierpliwoœci.

224

– Kartê danych umieœci na pok³adzie „Szalonego Karrde’a” twój Defel. – Ach tak, tak – ucieszy³ siê Ferrier. – Pewnie uda mu siê wœlizgn¹æ na statek, a potem z niego wydostaæ tak, by nikt go nie widzia³. – Oby tak siê sta³o – rzuci³ ostrzegawczo wielki admira³, przybieraj¹c nagle lodowaty ton. – Bo ja nie zapomnia³em o tym, jak¹ rolê odegra³eœ w œmierci porucznika Koska i jego ludzi. Jesteœ d³u¿nikiem Imperium, Ferrier. I ten d³ug musi zostaæ sp³acony. Ledwie widoczna spod gêstej brody twarz z³odzieja statków nieco poblad³a. – Zrozumia³em, panie admirale. – To dobrze. Pozostaniesz na swoim statku do czasu, a¿ moi ludzie rozszyfruj¹ miejsce spotkania z Karrde’em. Potem ruszysz w drogê. – Jasne – odpar³ Ferrier, wsuwaj¹c kartê danych do swojej tuniki. – A co bêdê robi³, kiedy oni ju¿ rozprawi¹ siê z Karrde’em? – Bêdziesz móg³ siê zaj¹æ swoimi sprawami – stwierdzi³ Thrawn. – Zawiadomiê ciê, gdybyœ znowu by³ mi potrzebny. – Jasne – powtórzy³ z³odziej statków dr¿¹cymi wargami. Pellaeon wiedzia³, ¿e Ferrier powoli zaczyna sobie uœwiadamiaæ, jak wielki jest jego d³ug wzglêdem Imperium.

15 –

225

ROZDZIA£

$

Powierzchnia planety, która ukaza³a siê ich oczom – podobnie zreszt¹ jak powierzchnie wszystkich innych planet, które Han dotychczas widzia³ – by³a mozaik¹ zieleni, b³êkitu i odrobiny bieli. Od reszty planet ró¿ni³a siê jedynie tym, ¿e nie mia³a swojej nazwy. Nie mia³a tak¿e portu kosmicznego ani urz¹dzeñ orbitalnych. Nie by³o na niej miast ani fabryk energii, ani innych statków. W³aœciwie nie by³o tu niczego. – Czy to tu? – zagadn¹³ Marê Solo. Dziewczyna nie odpowiedzia³a. Odwróciwszy siê, Han zauwa¿y³, ¿e Jade nieruchomo wpatruje siê w widniej¹c¹ w dole planetê. – To w koñcu tu czy nie tu? – powtórzy³, nieco zniecierpliwiony. – Tak – oznajmi³a g³ucho Mara. – Jesteœmy na miejscu. – To dobrze – stwierdzi³ Han, przygl¹daj¹c siê jej ze zdziwieniem. – Œwietnie. Masz zamiar nam powiedzieæ, gdzie jest ta góra? Czy te¿ bêdziemy tak lataæ w kó³ko, a¿ w koñcu zobaczymy, sk¹d wydobywa siê ogieñ? Dziewczyna jakby otrz¹snê³a siê z zadumy. – To jest gdzieœ w po³owie drogi miêdzy równikiem a biegunem pó³nocnym – odpar³a. – W pobli¿u wschodniej krawêdzi g³ównego kontynentu. Samotna góra, wystaj¹ca ponad las i ³¹ki. – Dobra – rzuci³ Solo. Wstuka³ dane do komputera z nadziej¹, ¿e czujniki nie sp³ataj¹ mu figla i nie zawiod¹ go. Jade i tak zrobi³a ju¿ mnóstwo uszczypliwych uwag na temat jego „Soko³a”. Za plecami Hana rozsunê³y siê drzwi kabiny i do œrodka weszli Lando i Chewbacka. – No i jak? – spyta³ Calrissian. – Czy to ta planeta? – Jesteœmy na miejscu – oznajmi³a Mara, nim Solo zd¹¿y³ otworzyæ usta.

226

Chewbacka zamrucza³ pytaj¹co. – Nie, zdaje siê, ¿e to naprawdê jest zak¹tek, do którego jeszcze nie dotar³a cywilizacja – potrz¹sn¹³ g³ow¹ Han. – Nigdzie nie dostrzeg³em ¿adnych Ÿróde³ energii ani œladów ³¹cznoœci radiowej. – A bazy wojskowe? – zainteresowa³ siê Lando. – Jeœli nawet tu s¹, to nie mogê ich znaleŸæ – rzek³ Solo. – Ciekawe – mrukn¹³ Calrissian, zerkaj¹c sponad ramienia Mary. – Nie ufa³bym jednak wielkiemu admira³owi. – To miejsce zaprojektowano jako tajny magazyn – przypomnia³a z przek¹sem Jade. – A nie jako pokazow¹ reklamê imperialnego sprzêtu. W okolicy nie by³o ¿adnych garnizonów ani centrów dowodzenia, które Thrawn móg³by zaj¹æ. – A zatem, jeœli ma tutaj jakieœ si³y, to s¹ one ukryte wewn¹trz góry? – spyta³ Han. – Tak, a oprócz tego jest zapewne kilka patroli naziemnych wokó³ niej – stwierdzi³a dziewczyna. – Ale te jednostki nie dysponuj¹ dywizjonami bojowymi ani ciê¿k¹ broni¹, której mog³yby u¿yæ przeciwko nam. – To mi³a odmiana – zauwa¿y³ cierpko Lando. – Chyba ¿e Thrawn sam postanowi³ wybudowaæ tu kilka garnizonów – podsun¹³ Solo. – Na wszelki wypadek lepiej na³adujcie z Chewiem dzia³a. – Racja. Calrissian i Wookie wyszli z kabiny pilota. Han skierowa³ statek ku powierzchni planety, po czym w³¹czy³ czujniki. – Jakieœ k³opoty? – zainteresowa³a siê Mara. – Nie, nic siê nie dzieje – uspokoi³ j¹ Han, wpatruj¹c siê uwa¿nie w monitory kontrolne. Nie by³o widaæ nic niepokoj¹cego. – Kiedy tu lecieliœmy, kilka razy odnios³em wra¿enie, ¿e coœ siê ko³o nas krêci. – Calrissianowi te¿ siê wydawa³o, ¿e coœ zobaczy³, kiedy zmienialiœmy kurs nad Obroa-skai – oznajmi³a Jade, spogl¹daj¹c na monitory. – Mo¿e to jakiœ obiekt, który skutecznie zak³óca pracê czujników? – Albo po prostu b³¹d aparatury – zasugerowa³ Solo. – Te urz¹dzenia techniczne sprawiaj¹ nam ostatnio trochê k³opotów. Dziewczyna pochyli³a siê do przodu i wyjrza³a przez prawy iluminator. – Czy to mo¿liwe, ¿e ktoœ leci tu za nami z Coruscant? – A kto wiedzia³, ¿e tu przylecimy? – odparowa³ Han. Nie, z ca³¹ pewnoœci¹ nic tam nie by³o. To musia³ byæ tylko wytwór jego wyobraŸni. – Czy widzia³aœ du¿¹ czêœæ tego tajnego magazynu? Mara powoli oderwa³a wzrok od iluminatora, ale wcale nie wygl¹da³a na przekonan¹.

227

– W zasadzie tylko to, co znajduje siê na trasie od wejœcia do sali tronowej na szczycie – odpar³a. – Ale wiem, gdzie jest to pomieszczenie z komorami spaarti. – A generatory mocy? – Nigdy ich nie widzia³am, ale obi³o mi siê o uszy, ¿e system ch³odzenia pobiera wodê z rzeki op³ywaj¹cej pó³nocno-wschodni stok góry. Pewnie musz¹ siê mieœciæ gdzieœ w tym rejonie. Solo zagryz³ wargi. – A g³ówne wejœcie jest po stronie po³udniowo-zachodniej – zauwa¿y³. – Jedyne wejœcie – poprawi³a go Jade. – Tylko tamtêdy mo¿na siê dostaæ do wnêtrza góry i z powrotem na zewn¹trz. – Ju¿ wiele razy s³ysza³em podobne zapewnienia. – Ale tym razem jest to prawda – uciê³a ostro. – Dobra – stwierdzi³ Han, wzruszaj¹c ramionami. Nie by³o sensu siê o to k³óciæ. A przynajmniej do czasu a¿ sami obejrz¹ dok³adnie to miejsce. Drzwi kabiny siê rozsunê³y i, obejrzawszy siê przez ramiê, Solo zobaczy³ w nich Luke’a. – No, ch³opcze, jesteœmy na miejscu. – Wiem – rzek³ Skywalker, przystaj¹c za plecami Jade. – Mara mi o tym powiedzia³a. Han obrzuci³ dziewczynê zdumionym spojrzeniem. Z tego, co zauwa¿y³, Mara przez ca³¹ podró¿ starannie unika³a Luke’a, co wcale nie by³o ³atwe na statku wielkoœci „Soko³a”. Zreszt¹ Jedi stara³ siê pójœæ jej na rêkê i schodzi³ jej z drogi, co te¿ nie by³o proste. – Ona ci powiedzia³a, tak? – Dajmy ju¿ temu spokój – zakoñczy³ dyskusjê Skywalker i spojrza³ na widniej¹c¹ przed nimi planetê. – A wiêc to jest Wayland? – Tak, to jest Wayland – potwierdzi³a krótko Jade. Odpiê³a pasy i wyminê³a Luke’a. – Bêdê na tyle statku – rzuci³a przez ramiê. – Wy dwoje tak dobrze ze sob¹ wspó³pracujecie – skomentowa³ Solo, gdy drzwi kabiny zamknê³y siê za dziewczyn¹. – ¯ebyœ wiedzia³ – odparowa³ Jedi, siadaj¹c na miejscu drugiego pilota, które Mara przed chwil¹ zwolni³a. – Trzeba nas by³o widzieæ na pok³adzie „Chimery”, kiedy szliœmy ratowaæ Karrde’a. Dobrze jest mieæ u boku tak¹ osobê. – Chyba nie wtedy, gdy chce ci niepostrze¿enie wbiæ nó¿ w plecy – zauwa¿y³ Han, zerkaj¹c na przyjaciela spod oka. – Jestem sk³onny zaryzykowa栖 oznajmi³ Skywalker, uœmiechaj¹c siê pod nosem. – To pewnie jedna z tych kretyñskich sztuczek Jedi.

228

– Luke, to wcale nie jest œmieszne – upomnia³ go Solo. – Ona nie zrezygnowa³a z zamiaru, ¿eby ciê zabiæ. Jeszcze na Coruscant powiedzia³a o tym Leii. – Z czego wnoszê, ¿e tak naprawdê wcale nie chce tego zrobi栖 stwierdzi³ Skywalker. – Ludzie nie maj¹ zwyczaju informowaæ wszystkich doko³a o swych morderczych zamiarach. A ju¿ na pewno nie mówi¹ o tym rodzinie przysz³ej ofiary. – Jesteœ gotów zaryzykowaæ swoje ¿ycie? Luke nieznacznie wzruszy³ ramionami. – Ju¿ to zrobi³em. „Sokó³” posuwa³ siê teraz w najbardziej zewnêtrznych warstwach atmosfery planety i komputer zdo³a³ wreszcie ustaliæ prawdopodobn¹ lokalizacjê góry Tantiss. – Jeœli chcesz znaæ moje zdanie, to uwa¿am, ¿e to nie jest dobry moment, by ryzykowa栖 oznajmi³ Han przyjacielowi. Szybkim spojrzeniem ogarn¹³ mapê kontroln¹ i doszed³ do wniosku, ¿e najlepiej bêdzie zejœæ nad planetê dok³adnie od po³udnia: wtedy las zapewni im os³onê zarówno przy l¹dowaniu, jak i przy dalszej wêdrówce. – Masz jakieœ propozycje? – zainteresowa³ siê Jedi. – Tak, mam pewien pomys³ – wyzna³ Solo, obieraj¹c kurs na widoczn¹ w dali górê. – Zostawimy Marê w „Sokole”, na l¹dowisku. – ¯yw¹? Han zda³ sobie sprawê z tego, ¿e zdarza³y siê w jego ¿yciu chwile, kiedy to pytanie wcale nie brzmia³o zabawnie. – Oczywiœcie, ¿e ¿yw¹ – odpar³ sztywno. – Istnieje mnóstwo sposobów, by j¹ powstrzymaæ, aby siê do niczego nie miesza³a. – I naprawdê s¹dzisz, ¿e ona siê na to zgodzi? – Nikt jej nie bêdzie pyta³ o zdanie. – Nie mo¿emy tego zrobiæ, Han – potrz¹sn¹³ g³ow¹ Skywalker. – Ona musi to doprowadziæ do samego koñca. – Niby co? – burkn¹³ Solo. – Atak na fabrykê klonów, czy próbê zabicia ciebie? – Nie wiem – powiedzia³ cicho Luke. – Mo¿e jedno i drugie. Przed wst¹pieniem do Sojuszu Rebeliantów Han nigdy nie pa³a³ szczególn¹ mi³oœci¹ do lasów. Nie mo¿na jednak powiedzieæ, by ich zdecydowanie nie lubi³. Po prostu przeciêtny przemytnik nie poœwiêca lasom zbyt wiele uwagi. Zazwyczaj Solo odbiera³ towar lub dostarcza³ go do portów takich jak Mos Eisley czy Abregado-rae; a jeœli ju¿ czasami

229

zdarzy³o mu siê umówiæ w lesie, to pozwala³, aby klient obserwowa³ las, on zaœ obserwowa³ klienta. W efekcie Han wyrobi³ w sobie przekonanie, i¿ wszystkie lasy s¹ w zasadzie niemal jednakowe. Dopiero zwi¹zek z Sojuszem zmieni³ jego nastawienie. Na Endorze, Korstris, Fedje i w kilkunastu innych miejscach na w³asnej skórze przekona³ siê, ¿e ka¿dy las jest inny: ma zupe³nie niepowtarzaln¹ roœlinnoœæ, inne zwierzêta i jeszcze ca³¹ masê niespodziewanych utrudnieñ, które staj¹ na drodze przybysza. To jeszcze jedna z tych dziedzin, co do których Sojusz nauczy³ go wiêcej, ni¿ on sam chcia³ wiedzieæ. Skal¹ swojej odrêbnoœci las na Waylandzie w niczym nie ustêpowa³ innym lasom. Pierwszy problem, który przed nimi stan¹³, polega³ na tym, jak pomimo niezwykle gêstych koron drzew posadziæ statek na ziemi tak, by nie zostawiæ przy tym dziury, któr¹ musia³by dostrzec ka¿dy imperialny pilot patroluj¹cy okolicê. Uda³o im siê znaleŸæ miejsce po z³amanym drzewie. Han wprowadzi³ w nie statek bokiem; manewr ten by³o znacznie trudniej wykonaæ w silnym polu grawitacyjnym planety ni¿ na asteroidzie. Kolejne wyzwanie stanowi³a druga warstwa koron drzew, z której istnienia Solo zda³ sobie sprawê dopiero wtedy, gdy pokonywa³ pierwsz¹. Nim uda³o mu siê wyrównaæ lot „Soko³a”, œci¹³ wierzcho³ki kilku ni¿szych drzew, a wreszcie – ³ami¹c po drodze mnóstwo krzewów – zdo³a³ posadziæ maszynê na ziemi. – £adne l¹dowanie – skomentowa³ cierpko Lando, rozcieraj¹c st³uczone ramiê, kiedy Han wy³¹czy³ silniki manewrowe. – Przynajmniej uk³ad czujników wci¹¿ jest na swoim miejscu – stwierdzi³ Solo, posy³aj¹c przyjacielowi wymowne spojrzenie. – Nigdy mi tego nie zapomnisz, co? – skrzywi³ siê Calrissian. Han wzruszy³ ramionami i poleci³ czujnikom, by ustali³y, jakie formy ¿ycia wystêpuj¹ w najbli¿szej okolicy. Najwy¿szy czas siê przekonaæ, z czym bêd¹ mieli tu do czynienia. – No dobrze – rzuci³ gderliwie Lando. – Nastêpnym razem to ja zniszczê generator pola energetycznego, a ty wprowadzisz statek w gardziel Gwiazdy Œmierci. To wcale nie by³o œmieszne. Jeœli Imperium ma w swoim posiadaniu dostatecznie du¿o dawnych zasobów i informacji, to Thrawn mo¿e siê pokusiæ o zbudowanie kolejnej Gwiazdy Œmierci. – My ju¿ jesteœmy gotowi – oznajmi³ Luke, wsuwaj¹c g³owê do kabiny pilota. – Jak to wszystko wygl¹da? – Nie tak Ÿle – odpar³ Solo, odczytuj¹c dane z monitora kontrolnego. – Namierzy³em ca³¹ masê zwierz¹t, ale trzymaj¹ siê z daleka. – Jak du¿e s¹ te zwierzêta? – zainteresowa³ siê Calrissian. Pochyli³ siê, by zerkn¹æ na ekran komputera.

230

– I ile ich jest w jednej grupce? – doda³ Skywalker. – Mniej wiêcej piêtnaœcie – poinformowa³ go Solo. – Gdyby zasz³a taka potrzeba, na pewno sobie z nimi poradzimy. ChodŸmy siê trochê rozejrzeæ. Mara i Chewbacka czekali przy luku w towarzystwie obu robotów. Dla odmiany Threepio zachowywa³ teraz ca³kowite milczenie. – Na pocz¹tek pójdziemy ja i Chewie – zdecydowa³ Han, wyci¹gaj¹c swój blaster. – Reszta z was ma siê st¹d nie ruszaæ. Nacisn¹³ umieszczone przy wyjœciu guziki kontrolne; drzwi luku siê rozsunê³y, ukazuj¹c opadaj¹c¹ rampê, która z cichym szelestem opar³a siê o pokryt¹ suchymi liœæmi ziemiê. Staraj¹c siê patrzeæ we wszystkich kierunkach jednoczeœnie, Solo ruszy³ w dó³. Nie zd¹¿y³ jeszcze dojœæ do koñca rampy, gdy zauwa¿y³ pierwsze zwierzê: szare, z bia³ymi cêtkami na grzbiecie, o d³ugoœci mniej wiêcej dwóch metrów. Przycupnê³o przy pniu jakiegoœ drzewa i ma³ymi jak paciorki oczami bacznie obserwowa³o przybysza. S¹dz¹c z wygl¹du zêbów i pazurów, musia³ to byæ drapie¿nik. Stoj¹cy obok Chewbacka zarycza³ cicho. – Tak, widzê go – szepn¹³ Solo. – A gdzieœ w pobli¿u jest czternaœcie nastêpnych. Wookie zarycza³ ponownie, gestykuluj¹c przy tym. – Masz racjꠖ stwierdzi³ Han, przygl¹daj¹c siê uwa¿nie drapie¿nikowi. – Rzeczywiœcie wygl¹da jakoœ znajomo. Trochê jak te pantaki z Mantessy, co? Chewbacka zastanawia³ siê przez chwilê, po czym zamrucza³ przecz¹co. – Có¿, póŸniej spróbujemy rozwik³aæ tê kwestiê. Luke? – Tu jestem – dolecia³ od strony luku g³os Skywalkera. – Razem z Mar¹ zacznijcie znosiæ na dó³ sprzêt – zarz¹dzi³ Solo, nie spuszczaj¹c wzroku z drapie¿nika. Rozmowa zdawa³a siê w ¿aden sposób nie przeszkadzaæ zwierzêciu. – Zacznijcie od skuterów powietrznych. Ty, Lando, bêdziesz nas os³ania³ ze statku. Miej oczy szeroko otwarte. – Dobra – rzek³ Calrissian. Z góry da³y siê s³yszeæ stukniêcia i szczêkniêcia, kiedy Luke i Mara zwolnili z dwóch pierwszych skuterów powietrznych blokady zak³adane na czas transportu, po czym rozleg³o siê ciche buczenie wprawionych w ruch silników manewrowych. Nagle z gwa³townym trzaskiem ³amanych ga³êzi i chrzêstem gniecionych liœci drapie¿nik skoczy³ do ataku.

231

– Chewie! – zd¹¿y³ krzykn¹æ Han. Zwierzê ju¿ spada³o mu na g³owê. Solo natychmiast wystrzeli³, trafiaj¹c napastnika w pierœ. W ostatniej chwili zd¹¿y³ siê odsun¹æ; martwe cielsko zwali³o siê na ziemiê tu¿ obok niego. Chewbacka na ca³y g³os wznosi³ okrzyki wojenne Wookiech, strzelaj¹c przy tym na wszystkie strony, gdy¿ zza drzew wypad³y kolejne drapie¿niki. Od strony luku tak¿e rozleg³o siê wo³anie i pad³ kolejny strza³. K¹tem oka Solo zauwa¿y³, i¿ zbli¿a siê ku niemu kolejne zwierzê i to tak szybko, ¿e nie zdo³a ju¿ unikn¹æ jego szponów. Zas³oni³ rêk¹ twarz, staraj¹c siê przy tym jak najbardziej odchyliæ g³owê do ty³u. U³amek sekundy póŸniej run¹³ na ziemiê, gdy¿ drapie¿nik zwali³ siê na niego ca³ym swym ciê¿arem. Han odczu³ wielki ucisk i przeszywaj¹cy ból, gdy ostre szpony przebi³y jego kamizelkê ochronn¹… Niespodziewanie ciê¿ar ust¹pi³. Han opuœci³ rêkê i zobaczy³, ¿e zwierzê wpad³o w³aœnie na rampê i zamierza wtargn¹æ na pok³ad „Soko³a”. Uniós³ siê nieco i wystrzeli³; jednoczeœnie tak¿e ktoœ ze œrodka statku odda³ strza³. Chewbacka warkn¹³ ostrzegawczo. Wci¹¿ le¿¹c na plecach, Solo odwróci³ g³owê i zobaczy³, ¿e wielkimi susami zbli¿aj¹ siê do niego jeszcze trzy drapie¿niki. Dwoma szybkimi strza³ami powali³ jednego z nich i w³aœnie usi³owa³ wycelowaæ w nastêpnego, gdy tu¿ przed jego oczami pojawi³y siê nogi w d³ugich czarnych butach. Zwierzêta w pó³ skoku natrafi³y na liniê jaskrawozielonego œwiat³a i runê³y na ziemiê. Han obróci³ siê na brzuch i poderwawszy siê b³yskawicznie na nogi, rozejrza³ siê doko³a. Przed nim, na ugiêtych nogach, gotowy do ataku, sta³ Luke z mieczem œwietlnym. Po drugiej stronie rampy Solo dostrzeg³ Chewbackê, a wokó³ niego trzy martwe cêtkowane drapie¿niki. Zerkn¹³ na le¿¹ce u jego stóp zabite zwierzê. Dopiero teraz móg³ mu siê spokojnie przyjrzeæ… – Uwa¿aj! Tam s¹ jeszcze trzy – ostrzeg³ go Skywalker. Obejrzawszy siê, Han zdo³a³ wypatrzyæ dwa drapie¿niki ukryte miêdzy pniami drzew. – Te ju¿ nie bêd¹ nas niepokoiæ. Czy któryœ z nich zdo³a³ dostaæ siê na statek? – ¯adnemu siê to nie uda³o – odpar³ Luke. – Co wy w³aœciwie zrobiliœcie, ¿e zdecydowa³y siê nas zaatakowaæ? – My nic nie zrobiliœmy – rzek³ Solo, przypinaj¹c blaster do pasa. – To ty i Mara w³¹czyliœcie skutery powietrzne. Chewbacka zarycza³ z przejêciem, przypominaj¹c sobie nagle przebieg wypadków.

232

– Masz racjê, stary – pokiwa³ g³ow¹ Han. – To w³aœnie wtedy przypuœci³y atak. – Co to za zwierzêta? – spyta³ Jedi. – Nazywaj¹ je garralami – rozleg³ siê z góry rampy g³os Mary. Nie wypuszczaj¹c blastera z rêki, dziewczyna przykucnê³a i uwa¿nie zlustrowa³a wzrokiem le¿¹ce obok Chewiego martwe cielska. – Imperium u¿ywa³o ich zamiast psów zwiadowczych, zw³aszcza wokó³ garnizonów na silnie zalesionych terenach pogranicznych, gdzie patrole z robotów wywiadowczych nie zdawa³y egzaminu. Podobno w ultradŸwiêkach wytwarzanych przez silniki manewrowe jest coœ, co im przypomina dŸwiêki wydawane przez jeden z gatunków zwierz¹t, na które poluj¹. To ich przyci¹ga jak magnes. – A wiêc dlatego tu na nas czeka³y – stwierdzi³ Luke. Zgasi³ miecz œwietlny, ale nadal trzyma³ go w pogotowiu. – Silniki manewrowe u¿ywane na statkach potrafi¹ us³yszeæ z odleg³oœci wielu kilometrów – oznajmi³a Mara. Zeskoczy³a z rampy, przycupnê³a obok jednego z martwych garrali i woln¹ rêkê wsunê³a mu w futro na szyi. – Co oznacza, ¿e jeœli za³o¿ono im czujniki radiowe, to w górze Tantiss ju¿ wiedz¹, ¿e tu jesteœmy. – Bomba – mrukn¹³ Han, przyklêkaj¹c przy martwym garralu u swoich stóp. – Czego mamy szukaæ? Jakiejœ opaski na szyi? – Pewnie tak – powiedzia³a Jade. – Ale sprawdŸcie te¿ nogi. Przez kilka minut trwa³y gor¹czkowe poszukiwania; jednak ¿adne ze zwierz¹t nie mia³o na sobie czujnika. – To pewnie potomkowie grupy, któr¹ tu sprowadzono, by strzeg³a góry – stwierdzi³ Lando. – A mo¿e to jest w³aœnie ich prawdziwy dom – rzek³a Mara. – Nigdy nie widzia³am, by podawano nazwê ich macierzystej planety. – Tak czy inaczej mamy k³opoty – zauwa¿y³ Solo, spychaj¹c z rampy „Soko³a” cia³o ostatniego zwierzêcia. – Jeœli nie mo¿emy skorzystaæ ze skuterów powietrznych, to znaczy, ¿e bêdziemy musieli iœæ pieszo. Z góry dobieg³ ich cichy, elektroniczny pomruk. – Bardzo pana przepraszam – odezwa³ siê Threepio – ale czy to siê tyczy tak¿e mnie i Artoo? – Tak, chyba ¿e umiecie lataæ… – Bo… proszê pana… mam wra¿enie, ¿e Artoo nie jest specjalnie przystosowany do wêdrówki po lesie – oznajmi³ kurtuazyjnie android. – I jeœli nie mo¿emy u¿yæ platformy baga¿owej, to mo¿e uda³oby siê zaaran¿owaæ coœ innego?

233

– Bêdziecie szli pieszo tak jak wszyscy – uci¹³ dyskusjê Han. Nie mia³ ochoty strawiæ ca³ego dnia na handryczeniu siê z Threepiem. – Ju¿ raz zrobiliœcie to na Endorze, teraz mo¿ecie ten wyczyn powtórzyæ. – Na Endorze nie musieliœmy iœæ a¿ tak daleko – pó³g³osem przypomnia³ przyjacielowi Luke. – Od góry dziel¹ nas jakieœ dwa tygodnie marszu. – Nie jest a¿ tak Ÿle – stwierdzi³ Solo, szybko robi¹c w myœlach obliczenia. – Najwy¿ej osiem lub dziewiêæ dni. Mo¿e nieco d³u¿ej, jeœli po drodze napotkamy jakieœ k³opoty. – O, k³opoty nas nie omin¹ – rzuci³a cierpko Mara. Usiad³a na rampie i po³o¿y³a sobie blaster na kolanach. – Tego mo¿emy byæ pewni. – S¹dzisz, ¿e tubylcy nie bêd¹ zbyt goœcinni? – spyta³ Lando. – Spodziewam siê, ¿e powitaj¹ nas z ³ukami gotowymi do strza³u – odparowa³a dziewczyna. – S¹ tutaj dwa gatunki mieszkañców: Psadanie i Mynerysze. Ale ani jedni, ani drudzy nie pa³ali zbytni¹ sympati¹ do ludzi, nawet jeszcze przed zajêciem góry Tantiss przez Imperium. – Có¿, przynajmniej nie bêd¹ po stronie Imperium – zauwa¿y³ Calrissian. – To niewielka pociecha – burknê³a Jade. – A jeœli ju¿ sobie z nimi jakoœ poradzimy, to nieustannie bêd¹ nas nêkaæ drapie¿niki. Bêdziemy mieli szczêœcie, jeœli uda nam siê dotrzeæ na miejsce w ci¹gu dwunastu czy trzynastu dni. Han omiót³ wzrokiem las; coœ zwróci³o jego uwagê. Coœ bardzo niepokoj¹cego… – A wiêc szacujemy czas naszej podró¿y na dwanaœcie dni – powiedzia³. Nagle wyda³o mu siê niezwykle wa¿ne, by wyruszyæ st¹d jak najprêdzej. – Bierzmy siê do roboty. Lando, Mara: podzielcie sprzêt, który trzeba bêdzie nieœæ. Chewie: wyci¹gnij wszystkie pude³ka z ¿ywnoœci¹ z zestawów awaryjnych; to powinno nam zapewniæ wystarczaj¹co du¿o jedzenia. Luke: ty weŸ roboty i idŸcie têdy – wskaza³ rêk¹ kierunek. – Spróbujcie znaleŸæ jak¹œ drogê. Mo¿e koryto wysch³ego strumienia: jesteœmy ju¿ na tyle blisko góry, ¿e coœ takiego powinno tu byæ. – Naturalnie, proszê pana – ochoczo przyst¹pi³ do wykonania zadania Threepio, maszeruj¹c po rampie w dó³. – ChodŸ, Artoo. Rozleg³ siê zbiorowy pomruk aprobaty i wszyscy ruszyli do wyznaczonych zadañ. Solo skierowa³ siê w stronê rampy, ale zaraz siê zatrzyma³, czuj¹c na ramieniu rêkê Luke’a. – Coœ nie w porz¹dku? – spyta³ Skywalker. – Pamiêtasz te garrale, które nas obserwowa³y? – Han wskaza³ g³ow¹ las. – Ju¿ ich nie ma.

234

Jedi obejrza³ siê za siebie. – Czy wszystkie odesz³y jednoczeœnie? – Nie wiem. Nie widzia³em, kiedy odchodzi³y. – S¹dzisz, ¿e to jakiœ imperialny patrol? – podsun¹³ Luke, k³ad¹c rêkê na mieczu œwietlnym. – A mo¿e po prostu stado tych zwierz¹t, na które – jak mówi³a Mara – poluj¹ garrale. Jak s¹dzisz? Skywalker g³êboko nabra³ powietrza w p³uca, na chwilê je zatrzyma³, po czym powoli wypuœci³. – Nie wyczuwam w pobli¿u niczyjej obecnoœci – powiedzia³. – Ale mo¿e po prostu s¹ zbyt daleko. Myœlisz, ¿e powinniœmy przerwaæ tê misjê? – Jeœli to zrobimy, to stracimy nasz¹ najlepsz¹ szansê – odpar³ Solo, potrz¹saj¹c g³ow¹. – Kiedy siê dowiedz¹, ¿e znaleŸliœmy ich fabrykê klonów, nie bêd¹ ju¿ mieli powodu udawaæ, i¿ jest to jakaœ zapomniana baza w œrodku lasu. Kiedy tu wrócimy z posi³kami, bêdzie ju¿ na nas czeka³a ca³a flota z kilkoma niszczycielami gwiezdnymi. – Te¿ tak uwa¿am – skrzywi³ siê Skywalker. – I masz racjê: jeœli rzeczywiœcie namierzyli „Soko³a”, to powinniœmy st¹d jak najprêdzej znikn¹æ. Czy masz zamiar wys³aæ na Coruscant wspó³rzêdne Waylandu, nim st¹d ruszymy? – Sam nie wiem. – Han zerkn¹³ na góruj¹cy nad nimi statek, staraj¹c siê nie myœleæ o tym, ¿e Imperium znów mo¿e dostaæ „Soko³a” w swoje ³apy. – Je¿eli jest tam jakiœ patrol, to nie zdo³amy nastroiæ nadajnika tak, by wiadomoœæ go ominê³a. Tym bardziej, ¿e to urz¹dzenie ostatnio kiepsko funkcjonuje. – Rzeczywiœcie, sprawa wygl¹da doœæ ryzykownie – stwierdzi³ Jedi, tak¿e zerkaj¹c w górê. – Jeœli popadniemy w jakieœ tarapaty, to nie bêd¹ mieli pojêcia, gdzie pos³aæ za nami oddzia³y wsparcia. – Jeœli z kolei nadamy wiadomoœæ i imperialny patrol j¹ przechwyci, to k³opoty murowane – mrukn¹³ Solo. – Jestem otwarty na wszelkie propozycje. – A mo¿e zaczekam tu kilka godzin i je¿eli do tego czasu nie pojawi siê tu ¿aden patrol, to zaryzykujê przes³anie meldunku – podsun¹³ Luke. – Wykluczone. Musia³byœ potem podró¿owaæ sam, a istnieje du¿e prawdopodobieñstwo, ¿e w ogóle byœ nas nie znalaz³. – Jestem sk³onny zaryzykowaæ. – Ale ja nie – rzuci³ ostro Han. – Poza tym za ka¿dym razem, kiedy sam gdzieœ siê wypuszczasz, wci¹gasz mnie w jakieœ k³opoty. Skywalker uœmiechn¹³ siê smutno.

235

– Czasami rzeczywiœcie tak to wygl¹da. – No dobra, tracimy tylko czas. Rusz siê i znajdŸ jak¹œ drogê. – W porz¹dku – westchn¹³ Jedi. Ale nie wydawa³ siê bardzo zmartwiony. Mo¿e sam zdawa³ sobie sprawê z tego, ¿e jego pomys³ nie by³ jednak zbyt dobry. – Threepio, Artoo: chodŸcie. Ruszamy. Najtrudniejsza by³a pierwsza godzina. Ledwie widoczne, przypominaj¹ce œcie¿kê przejœcie, które znalaz³ Artoo, koñczy³o siê œlepo w ciernistych krzewach ju¿ po stu metrach. To ich zmusi³o do przebijania siê przez niezwykle gêste poszycie leœne, w wyniku czego naruszyli nie tylko roœlinnoœæ planety, ale rozdra¿nili te¿ jakieœ szeœciono¿ne stworzenia metrowej d³ugoœci. Wywi¹za³a siê kilkuminutowa, pe³na napiêcia walka. Na szczêœcie zêby i szpony atakuj¹cych zwierz¹t by³y stworzone do tego, by radziæ sobie ze znacznie mniejszym ³upem; dziêki temu ca³a awantura zakoñczy³a siê jedynie œladem zêbów na lewej nodze Threepia; nikt nie odniós³ powa¿niejszych obra¿eñ. Po odejœciu napastników android u¿ala³ siê nad sob¹ nieproporcjonalnie d³ugo i g³oœno w stosunku do g³êbokoœci otrzymanej rany, co prawdopodobnie w kilka minut póŸniej spowodowa³o atak pokrytego br¹zowymi ³uskami zwierzêcia. Oddany przez Hana szybki strza³ z blastera nie zdo³a³ powstrzymaæ drapie¿nika, w zwi¹zku z czym Luke musia³ u¿yæ miecza œwietlnego, by odci¹æ napastnika od ramienia Threepia. Po tej historii robot sta³ siê jeszcze bardziej p³aczliwy i Solo zacz¹³ groziæ, ¿e zostawi go w lesie samego, do czasu a¿ go kiedyœ znajd¹ s³u¿by sprz¹taj¹ce. Szczêœliwie w³aœnie wtedy natknêli siê na wyschniête koryto jakiegoœ strumienia, na co ca³y czas liczyli. W ³atwiejszym terenie i nie niepokojeni przez dzikie zwierzêta poruszali siê znacznie szybciej. Dziêki temu do zmierzchu zdo³ali ujœæ prawie dziesiêæ kilometrów. – Ta okolica przywodzi na myœl takie mi³e wspomnienia, co? – zagadnê³a Mara, uœmiechaj¹c siê ironicznie. Zdjê³a z pleców niesiony baga¿ i rzuci³a go na ziemiê obok jednego z niewysokich krzewów porastaj¹cych brzeg strumienia. – Zupe³nie jak na Myrkrze – przyzna³ Skywalker. Za pomoc¹ miecza œwietlnego wyci¹³ kolejny z ciernistych krzewów, z którymi zd¹¿yli siê ju¿ dobrze zapoznaæ w ci¹gu ostatnich kilku godzin. – Wiesz, w zasadzie nigdy jeszcze nie mia³em okazji siê dowiedzieæ, co tam zasz³o po naszym wyjeŸdzie. – To, czego mo¿na siê by³o spodziewa栖 odpar³a dziewczyna. – Zdo³aliœmy opuœciæ bazê niemal w ostatniej chwili przed przybyciem

236

robotów krocz¹cych Thrawna. A potem i tak omal nie wpadliœmy w jego rêce, bo Karrde upar³ siê, ¿eby obserwowaæ z ukrycia ca³¹ akcjê. – I dlatego w³aœnie nam pomagasz? – spyta³ Jedi. – Bo Thrawn wyda³ na Karrde’a wyrok œmierci? – S³uchaj, Skywalker, od razu wyjaœnijmy jedn¹ kwestiꠖ burknê³a Jade. – Pracujê dla Karrde’a, a on wyraŸnie powiedzia³, ¿e bêdziemy trzymaæ siê z dala od tej waszej wojny. Jestem tu jedynie dlatego, ¿e wiem co nieco o erze wojen klonowych i nie mam ochoty, by jakaœ banda ludzkich duplikatów o twarzach bez wyrazu znów próbowa³a podbiæ ca³¹ galaktykê. Ty zaœ jesteœ tu wy³¹cznie dlatego, i¿ sama nie zdo³am zamkn¹æ tej fabryki. – Rozumiem. – Luke wyci¹³ drugi krzew i zgasi³ miecz œwietlny. U¿y³ Mocy, by podnieœæ oba krzewy i po³o¿yæ je w ³o¿ysku wyschniêtego strumienia. – Có¿, jeœli ktoœ naprawdê bêdzie chcia³ nas dostaæ, to to go nie powstrzyma – stwierdzi³, przygl¹daj¹c siê prowizorycznej barykadzie. – Ale przynajmniej opóŸni atak. – Nie na d³ugo – rzek³a Mara. Wyjê³a tabliczkê ¿ywnoœciow¹ i zaczê³a j¹ rozpakowywaæ. – Miejmy nadziejê, ¿e to nie jest jedno z tych szczêœliwych miejsc, gdzie noc¹ zbieraj¹ siê wszystkie drapie¿niki. – W razie czego czujniki Artoo powinny je namierzyæ, nim podejd¹ zbyt blisko – zakomunikowa³ Skywalker. Ponownie zapali³ miecz œwietlny i wyci¹³ jeszcze dwa krzewy. W³aœnie mia³ zgasiæ swój miecz, gdy wyczu³ nag³¹ zmianê w nastawieniu dziewczyny. Odwróciwszy siê, zauwa¿y³, ¿e Jade wpatruje siê w jego miecz œwietlny z dziwnie nieobecnym wyrazem twarzy, zupe³nie zapomniawszy o tym, ¿e trzyma w rêku jedzenie. – Maro? Dobrze siê czujesz? Dziewczyna odwróci³a wzrok z min¹ winowajcy. – Jasne – wyszepta³a – œwietnie. – Pos³a³a mu szybkie spojrzenie i ugryz³a du¿y kês tabliczki ¿ywnoœciowej. – No dobra. – Luke zgasi³ miecz œwietlny i u¿y³ Mocy, by dopiero co œciête krzewy tak¿e po³o¿yæ na prowizorycznej barykadzie. Doszed³ do wniosku, ¿e wci¹¿ nie jest to jeszcze wystarczaj¹ca ochrona. Mo¿e gdyby przeci¹gn¹³ miêdzy drzewami kilka lian… – Skywalker? – Tak? Mara wpatrywa³a siê w niego uporczywie. – Muszê ciê o coœ zapyta栖 powiedzia³a. – Tylko ty jeden to wiesz. Jak zgin¹³ Imperator? Luke przyjrza³ siê uwa¿nie twarzy dziewczyny. Nawet w s³abym œwietle widzia³ wyraŸnie, ¿e w jej oczach czai siê ból wywo³any gorzkim

237

wspomnieniem luksusowego ¿ycia i widoków na wspania³¹ przysz³oœæ, które odebrano jej w czasie bitwy pod Endorem. Ale oprócz bólu by³a tam tak¿e silna determinacja: bez wzglêdu na to, ile cierpienia jej to przysporzy, Mara rzeczywiœcie chcia³a znaæ prawdê. – Imperator próbowa³ mnie nak³oniæ, bym przeszed³ na ciemn¹ stronꠖ zacz¹³ Jedi, przywo³uj¹c z pamiêci bolesne wspomnienia. Ma³o brakowa³o, by to on zgin¹³ tego dnia zamiast Imperatora. – I prawie mu siê to uda³o. Zamierzy³em siê, by zadaæ mu cios, ale zamiast tego wda³em siê w walkê z Vaderem. Zapewne Imperator uwa¿a³, ¿e jeœli zabijê w z³oœci Vadera, to w ten sposób otworzê siê na dzia³anie ciemnej strony. – I dlatego w koñcu porwa³eœ siê na niego? – rzuci³a oskar¿ycielsko Jade, a w jej oczach zap³on¹³ nagle gniew. – Obaj zwróciliœcie siê przeciwko niemu… – Chwileczkꠖ przerwa³ jej Skywalker. – Po tym pierwszym ciosie ju¿ go nie atakowa³em. – Co ty mówisz? – spyta³a surowo Mara. – Widzia³am, jak to zrobiliœcie. Obaj ruszyliœcie na niego z uniesionymi mieczami. Sama to widzia³am. Luke wpatrywa³ siê w ni¹ ze zdumieniem… Po chwili wszystko zrozumia³. Mara Jade, Rêka Imperatora, by³a w stanie us³yszeæ g³os swego mistrza w ka¿dym zak¹tku galaktyki. W momencie swej œmierci Imperator nawi¹za³ z ni¹ kontakt psychiczny i dziewczyna by³a œwiadkiem ca³ej sceny. Tylko ¿e jakoœ opacznie j¹ odebra³a. – Maro, nie ruszy³em przeciwko niemu – zapewni³ dziewczynê. – Imperator ju¿ mia³ mnie zabiæ, kiedy Vader go chwyci³ i wrzuci³ do otwartego szybu. Nawet gdybym chcia³, to i tak nie móg³bym nic zrobiæ: wci¹¿ by³em na wpó³ sparali¿owany na skutek gromów, którymi mnie porazi³. – Jak to: nawet gdybyœ chcia³? – rzek³a szyderczo Jade. – Przecie¿ chyba po to w³aœnie uda³eœ siê na Gwiazdê Œmierci? – Nie – potrz¹sn¹³ g³ow¹ Skywalker. – Poszed³em tam, by spróbowaæ zawróciæ Vadera z ciemnej strony. Mara odwróci³a siê do niego plecami; Luke wyczu³, ¿e jest bardzo wzburzona. – Dlaczego mia³abym ci wierzyæ? – spyta³a w koñcu. – A dlaczego ja mia³bym k³amaæ? – odparowa³ Jedi. – Choæ to nie zmienia oczywiœcie faktu, ¿e gdyby mnie tam nie by³o, Vader nie wyst¹pi³by przeciwko Imperatorowi. I w tym sensie zapewne rzeczywiœcie jestem odpowiedzialny za jego œmieræ. – Tak, istotnie jesteœ za ni¹ odpowiedzialny – potwierdzi³a szorstko. Ale nim to powiedzia³a, wyraŸnie siê zawaha³a. – I bêdê o tym pamiêtaæ.

238

Luke w milczeniu pokiwa³ g³ow¹, czekaj¹c, ¿e dziewczyna powie coœ jeszcze. Ale ona milcza³a, wiêc po d³u¿szej chwili z powrotem odwróci³ siê do krzewów. – Na twoim miejscu nie przesadza³abym z tym – odezwa³a siê Jade tu¿ za jego plecami. Jej g³os znów by³ ch³odny i opanowany. – Chyba nie chcesz, byœmy tkwili uwiêzieni na tak niewielkim terenie, w razie gdyby coœ zdo³a³o siê przedrzeæ przez tê barykadê. – Racja – stwierdzi³ Skywalker. Zrozumia³ zarówno wypowiedziane s³owa, jak i zawarty w nich ukryty sens. Musieli wykonaæ pewn¹ pracê i dopóki ona nie by³a skoñczona, Mara wci¹¿ potrzebowa³a go ¿ywego. A kiedy ju¿ wykonaj¹ swoje zadanie, dziewczyna bêdzie musia³a stan¹æ przed dylematem: wype³niæ swoje przeznaczenie, czy te¿ obraæ jak¹œ inn¹ drogê? Luke zgasi³ miecz œwietlny i, min¹wszy Marê, ruszy³ w kierunku pozosta³ych towarzyszy, którzy w³aœnie rozbijali obóz. Musia³ sprawdziæ, jak siê maj¹ roboty.

239

ROZDZIA£

%

Drzwi do Sali Zgromadzeñ siê otworzy³y i na Wielki Korytarz zacz¹³ siê wysypywaæ t³um istot ró¿nych gatunków oraz robotów. Ich pojawieniu siê towarzyszy³ gwar rozmów, prowadzonych – jak zwykle – w ca³ej gamie ró¿nych jêzyków. Zbli¿aj¹c siê do tej rozgadanej gromady, Leia zerknê³a na id¹c¹ obok niej Winter i skinê³a g³ow¹. Nadszed³ czas, by odegra³y swoje przedstawienie. – Czy pojawi³o siê coœ nowego, o czym powinnam wiedzieæ? – zwróci³a siê ksiê¿niczka do swej towarzyszki, kiedy znalaz³y siê ju¿ na skraju wype³niaj¹cego Wielki Korytarz t³umu. – Otrzymaliœmy niezwyk³¹ wiadomoœæ uzupe³niaj¹c¹ raport z Pantolominu – odpar³a Winter, jakby od niechcenia omiataj¹c wzrokiem otaczaj¹ce ich istoty. – Jakiœ ³owca ³upów twierdzi, ¿e zdo³a³ przenikn¹æ do stoczni imperialnej na Ord Trasi i proponuje nam sprzeda¿ informacji dotycz¹cych tamtejszych planów budowy. – Nieraz mia³am ju¿ do czynienia z ³owcami ³upów – stwierdzi³a Organa Solo, staraj¹c siê nie rozgl¹daæ doko³a. Wystarczy³o, ¿e Winter to robi³a: dziêki swej doskona³ej pamiêci jej towarzyszka bêdzie pamiêtaæ wszystkich, którzy znaleŸli siê na tyle blisko, by us³yszeæ ich rozmowê. – Dlaczego pu³kownik Derlin uwa¿a, ¿e mo¿emy mu ufaæ? – Wcale nie jest tego pewien – rzek³a Winter. – Ale dla zachêty ten przemytnik przekaza³ nam darmow¹ wiadomoœæ: w stoczni znajduj¹ siê podobno trzy imperialne niszczyciele gwiezdne, które maj¹ zostaæ ukoñczone w ci¹gu miesi¹ca. Pu³kownik Derlin i dowódca liniowy Harleys opracowuj¹ w³aœnie plan, który ma na celu sprawdzenie tej informacji. Kobiety opuœci³y ju¿ Wielki Korytarz i sz³y teraz obok grupki istot, które nie rozdzieli³y siê jeszcze, by pójœæ do swoich biur czy innych sal konferencyjnych.

240

– Sprawa wygl¹da powa¿nie – powiedzia³a Leia, sumiennie wyg³aszaj¹c przygotowane wczeœniej kwestie. – Mam nadziejê, ¿e ten przemytnik nie ulotni siê gdzieœ bez œladu. – W raporcie nie by³o ¿adnych szczegó³ów, ale w za³¹czniku pojawi³o siê pytanie, czy nie znamy kogoœ, kto prowadzi interesy z Imperium i móg³by po¿yczyæ statek. Ostatnia z wa¿niejszych osobistoœci skrêci³a w boczny korytarz, zostawiaj¹c je w korytarzu same z ca³¹ rzesz¹ techników, pomocników, pracowników administracji i z paroma mniej znacz¹cymi cz³onkami rz¹du Nowej Republiki. Ksiê¿niczka obrzuci³a ka¿dego z obecnych szybkim spojrzeniem i dosz³a do wniosku, ¿e nie ma sensu dalej odgrywaæ przedstawienia. Zerkn¹wszy na sw¹ towarzyszkê, ponownie skinê³a g³ow¹ i obie kobiety ruszy³y w stronê wind sieciowych. Aby w nale¿ytej tajemnicy przeprowadziæ ca³y projekt, potrzebne im by³o miejsce, gdzie Ghent móg³by siê roz³o¿yæ ze swoim sprzêtem. ZnaleŸli taki k¹cik, studiuj¹c oryginalne plany pa³acu. By³o to zapasowe pomieszczenie, u¿ywane niegdyœ do przechowywania ogniw paliwowych, a teraz ju¿ od wielu lat zamkniête i zaplombowane. Znajdowa³o siê ono na piêtrze dowodzenia, pomiêdzy dzia³em zaopatrzenia wojska a centrum dowodzenia myœliwców. Za pomoc¹ miecza œwietlnego Leia wyciê³a z korytarza dla s³u¿b zaopatrzeniowych nowe wejœcie; Bel Iblis pomóg³ im doprowadziæ tam przewody zasilaj¹ce i linie ³¹cz¹ce z g³ównym komputerem, a Ghent zainstalowa³ swój program dekoduj¹cy. Mieli wszystko, czego potrzebowali. Oprócz efektów. Kiedy obie kobiety dotar³y do tej tajnej pracowni, Ghent siedzia³ na jedynym krzeœle, jakie znajdowa³o siê w pomieszczeniu. Nogi po³o¿y³ na brzegu biurka z urz¹dzeniem dekoduj¹cym i w zamyœleniu patrzy³ przed siebie. Zauwa¿y³ pojawienie siê goœci dopiero wtedy, gdy Leia i Winter wesz³y ju¿ do œrodka i zamknê³y za sob¹ drzwi. – Och… dzieñ dobry – powiedzia³, z g³uchym ³oskotem opuszczaj¹c nogi na pod³ogê. – Proszê, nie tak g³oœno – upomnia³a go ksiê¿niczka, a na jej twarzy pojawi³ siê grymas niepokoju. Oficerowie pracuj¹cy po drugiej stronie cienkich œcian uznaj¹ zapewne, ¿e te dziwne ha³asy dochodz¹ z przyleg³ych biur. Ale ktoœ w koñcu mo¿e nabraæ podejrzeñ. – Czy genera³ Bel Iblis ju¿ przyniós³ najnowsze meldunki? – spyta³a. – Tak, jak¹œ godzinê temu – potwierdzi³ Ghent, mówi¹c teraz ledwie s³yszalnym szeptem. – W³aœnie skoñczy³em je rozszyfrowywaæ. Nacisn¹³ jakiœ klawisz i na ekranie komputera wyœwietli³y siê odkodowane wiadomoœci. Leia stanê³a za krzes³em ch³opaka i zaczê³a czytaæ. 16 – Ostatni rozkaz

241

Szczegó³y planowanych posuniêæ wojskowych; dos³owne przekazy rozmów prowadzonych przez wysokiej rangi dyplomatów; najciekawsze fragmenty kr¹¿¹cych po pa³acu plotek – jak zwykle ród³o Delta przekaza³o ca³y wachlarz informacji, od tych najistotniejszych po zupe³nie trywialne. – To jedna z naszych rozmów – zauwa¿y³a Winter, wskazuj¹c jakieœ miejsce na monitorze. Organa Solo odczyta³a wyszczególnion¹ wiadomoœæ: nie potwierdzony raport wywiadu z uk³adu Bpfassh, sugeruj¹cy, i¿ „Chimerê” i jej statki wspomagaj¹ce widziano w pobli¿u Anchoronu. To rzeczywiœcie by³ zapis jednej z prowadzonych przez nie rozmów. – Ile osób j¹ s³ysza³o? – zwróci³a siê ksiê¿niczka do swej towarzyszki. – Tylko czterdzieœci siedem – odpar³a Winter i natychmiast zaczê³a wertowaæ notes elektroniczny Ghenta. – To mia³o miejsce wczoraj po po³udniu tu¿ przed trzeci¹, podczas drugiej sesji Zgromadzenia; Wielki Korytarz by³ wtedy dosyæ pusty. Leia skinê³a g³ow¹ i ponownie odwróci³a siê do monitora. Zanim jej towarzyszka sporz¹dzi³a listê œwiadków tej rozmowy, Organa Solo zidentyfikowa³a jeszcze dwie spreparowane przez nie wiadomoœci. Nim Winter zdo³a³a siê z nimi uporaæ, Leia znalaz³a piêæ kolejnych. Winter wrêczy³a Ghentowi pierwsze trzy listy i zajê³a siê przygotowywaniem nastêpnych. – To ju¿ chyba wszystko – stwierdzi³a ksiê¿niczka. – Przepuœæmy te dane przez ten twój program testuj¹cy. – Dobra. – Ch³opak odwróci³ siê do swojej konsoli, jeszcze raz zerkn¹wszy przedtem z podziwem na Winter. Ju¿ trzeci dzieñ realizowali swoje zadanie, a wci¹¿ nie móg³ zrozumieæ, jak to mo¿liwe, ¿e ta kobieta pamiêta ka¿dy szczegó³ ze wszystkich piêædziesiêciu jednominutowych rozmów. – Dobra, zobaczmy, co tu mamy. Korelacje… w porz¹dku. Uzyskaliœmy dwieœcie dwadzieœcia siedem mo¿liwoœci. Wygl¹da na to, ¿e s¹ to g³ównie technicy i pracownicy administracji. Ale jest te¿ garstka dyplomatów z innych planet. – Jest ma³o prawdopodobne, by któraœ z tych osób mia³a dostêp do wszystkich informacji – potrz¹snê³a g³ow¹ Leia, wskazuj¹c rêk¹ monitor komputera. – To musi byæ ktoœ na wy¿szym szczeblu… – Chwileczkꠖ przerwa³ jej Ghent, unosz¹c palec. – Chcecie grub¹ rybê? Proszê bardzo: radny Sian Tev z Sullust. Ksiê¿niczka utkwi³a w ekranie zdumiony wzrok. – To niemo¿liwe. On by³ jednym z pierwszych przywódców Sojuszu Rebeliantów. Wydaje mi siê równie¿, ¿e to on œci¹gn¹³ do nas Nien

242

Nunba i jego prywatny dywizjon bojowy, kiedy Imperium zmusi³o ich do opuszczenia uk³adu Sullust. – Ja nic o tym nie wiem – ch³opak wzruszy³ ramionami. – Wiem tylko, ¿e on s³ysza³ wszystkie piêtnaœcie spreparowanych wiadomoœci, które siê znalaz³y w nadajniku ród³a Delta. – To nie mo¿e byæ radny Tev – odezwa³a siê Winter, jakby z roztargnieniem, w dalszym ci¹gu przegl¹daj¹c notes Ghenta. – Nie by³ œwiadkiem ¿adnej z tych szeœciu ostatnich rozmów. – Mo¿e s³ysza³ je któryœ z jego doradców – podsun¹³ ch³opak. – Tev nie musia³ byæ tam osobiœcie. – Nie – potrz¹snê³a g³ow¹ kobieta. – Jeden z jego doradców by³ w pobli¿u, ale tylko podczas jednej z rozmów. Co wiêcej, radny Tev by³ œwiadkiem dwóch rozmów poprzedniego dnia, ale nie zosta³y one nadane przez ród³o Delta. O dziewi¹tej piêtnaœcie rano i o drugiej czterdzieœci piêæ po po³udniu. Ghent przywo³a³ na komputerze odpowiednie listy. – Ma pani racjꠖ potwierdzi³. – Nie przysz³o mi do g³owy, ¿eby sprawdzaæ dane pod tym k¹tem. Bêdê chyba musia³ opracowaæ lepszy program testuj¹cy. Prowizoryczne drzwi za plecami Leii otworzy³y siê i stan¹³ w nich Bel Iblis. – Tak myœla³em, ¿e ciê tu zastanꠖ powiedzia³, witaj¹c ksiê¿niczkê skinieniem g³owy. – Jeœli mia³abyœ ochotê popatrzeæ, to informujê ciê, ¿e w³aœnie zamierzamy rozpocz¹æ operacjê „Gwiezdny Py³”. By³ to najnowszy projekt, maj¹cy zlokalizowaæ pozostawione przez Thrawna na orbicie doko³a Coruscant asteroidy. – Tak, chêtnie – odpar³a Organa Solo. – Winter, kiedy ju¿ z tym skoñczycie, bêdê czeka³a w gabinecie dowodzenia. – Dobrze, Wasza Wysokoœæ. Leia i Bel Iblis wyszli z pomieszczenia i gêsiego ruszyli w¹skim korytarzem dla s³u¿b zaopatrzeniowych. – Czy ju¿ coœ znaleŸliœcie? – spyta³ przez ramiê genera³. – Winter w dalszym ci¹gu przegl¹da wczorajsz¹ listꠖ rzek³a ksiê¿niczka. – Jak dot¹d mamy oko³o stu trzydziestu ewentualnoœci. – Zwa¿ywszy na to, jak wiele osób pracuje w pa³acu, powiedzia³bym, ¿e to swego rodzaju postêp – pokiwa³ g³ow¹ Bel Iblis. – Mo¿liwe. – Leia zawaha³a siê na chwilê. – Przysz³o mi do g³owy, ¿e ten plan przyniesie efekty tylko wtedy, jeœli ród³o Delta to jedna osoba. Je¿eli jest to ca³a grupa, to w ten sposób nigdy nie zdo³amy poznaæ jej cz³onków.

243

– Mo¿e i tak – rzuci³ genera³. Ale jakoœ nie bardzo chce mi siê wierzyæ w to, ¿e mamy a¿ tylu zdrajców. Mówi¹c prawdê, trudno mi uwierzyæ, ¿e mamy choæby jednego. Zawsze uwa¿a³em, ¿e ród³o Delta to jakiœ nieznany system rejestruj¹cy. Po prostu coœ, czego Stra¿ Pa³acowa nie zdo³a³a jeszcze zlokalizowaæ. – Sama widzia³am, jak stra¿ przeprowadza³a kontrole i nie bardzo wiem, jak mog³aby coœ przeoczy栖 stwierdzi³a Organa Solo. – Niestety, ja te¿ nie umiem tego wyjaœniæ. Kiedy przybyli do centrum dowodzenia, genera³ Rikan i admira³ Drayson stali przy g³ównej konsoli. – Ksiê¿niczko – powita³ j¹ uroczyœcie Rikan. – Zjawi³a siê pani w odpowiedniej chwili. Leia zerknê³a na g³ówny monitor taktyczny, na którym widaæ by³o, jak stary transportowiec oderwa³ siê od grupy statków strzeg¹cych dalekiej orbity i ostro¿nie zacz¹³ siê posuwaæ w kierunku planety. – Jak nisko ma zejœæ? – zainteresowa³a siê Organa Solo. – Mamy zamiar zacz¹æ tu¿ powy¿ej pola ochronnego planety – wyjaœni³ Drayson. – Przeprowadzone po bitwie badania wykazuj¹, ¿e wiêkszoœæ zamaskowanych asteroid zajê³a najprawdopodobniej miejsca na niskiej orbicie. Leia skinê³a g³ow¹. A jako ¿e te asteroidy mog³yby siê naj³atwiej przedostaæ do œrodka, gdyby wy³¹czyli pole planetarne, wiêc tym bardziej nale¿a³o zacz¹æ w³aœnie od nich. Transportowiec zbli¿a³ siê powoli, poruszaj¹c siê z niezgrabnoœci¹ w³aœciw¹ zdalnie sterowanemu statkowi. – No dobrze – powiedzia³ Drayson. – Kontrola transportowca numer jeden: odci¹æ dop³yw mocy i przygotowaæ siê do wypuszczenia na mój znak ³adunku. Gotowi… Wy³adowaæ. Przez chwilê nic siê nie dzia³o. Nagle z rufowej czêœci statku buchn¹³ tuman b³yszcz¹cego py³u, posuwaj¹c siê leniwie œladem transportowca. – Dajcie wiêcej tego py³u – poleci³ Drayson. – „Tropiciel”: przygotuj siê do wypuszczenia ujemnych promieni jonowych. – Ca³y py³ ju¿ opad³ z transportowca – zameldowa³ jeden z oficerów. – Kontrola transportowca numer jeden: wycofajcie stamt¹d statek – rozkaza³ Drayson. – Tylko powoli – mrukn¹³ Bel Iblis. – Nie chcemy ¿³obiæ w tym pyle œladów spalin. Drayson spojrza³ na Koreliañczyka z irytacj¹. – Niech siê pan nie denerwuje – rzuci³ ze skrywan¹ niechêci¹ w g³osie. – Czy mamy ju¿ jakieœ odczyty?

244

– Nawet bardzo wyraŸne, panie admirale – poinformowa³ siedz¹cy przy konsoli oficer. – Pomiêdzy punktem dziewiêæ-trzy a dziewiêæ-osiem odczyt na wszystkich pasmach czêstotliwoœci. – Dobrze – skin¹³ g³ow¹ Drayson. – Miejcie to ca³y czas na oku. „Tropiciel”? – „Tropiciel” melduje swoj¹ gotowoœæ, panie admirale – oznajmi³ inny oficer. – Wypuœciæ ujemne promienie jonowe – rozkaza³ Drayson. – Najni¿sze mo¿liwe natê¿enie. Zobaczmy, jak to dzia³a. Leia spojrza³a na ekran komputera. B³yszcz¹ce cz¹steczki py³u zaczê³y zbijaæ siê razem, kiedy jony z silnika oddalaj¹cego siê transportowca utworzy³y gdzieniegdzie w œwiec¹cej chmurze przypadkowe pole elektrostatyczne. K¹tem oka dostrzeg³a, ¿e na g³ównym monitorze kontrolnym pojawi³a siê omiataj¹ca ca³¹ chmurê niewyraŸna linia promienia jonowego, który na³adowywa³ wszystkie cz¹steczki py³u takim samym ³adunkiem, aby odpycha³y siê wzajemnie… I nagle chmura py³u, która uprzednio ju¿ zaczê³a siê scalaæ, znów uleg³a rozproszeniu, rozprzestrzeniaj¹c siê na ca³y monitor jak potê¿ny, otwieraj¹cy siê kielich jakiegoœ egzotycznego kwiatu. – Przerwaæ ogieñ – poleci³ Drayson. – Zobaczymy, czy to wystarczy. Przez d³u¿sz¹ chwilê kwiat ci¹gle jeszcze siê otwiera³ i ksiê¿niczka zda³a sobie sprawê z tego, ¿e z napiêciem wpatruje siê w b³yszcz¹c¹ mgie³kê. Zwa¿ywszy na to, jak ogromna przestrzeñ ich otacza³a, istnia³o bardzo ma³e prawdopodobieñstwo, by od razu pierwszy wypuszczony ³adunek znalaz³ siê na drodze którejœ z orbituj¹cych wokó³ planety asteroid. A gdyby nawet tak siê sta³o, to i tak niewiele by³oby widaæ na monitorze kontrolnym. Jedynie na u³amek sekundy przed rozpadniêciem siê pole maskuj¹ce jakby owija³o wokó³ siebie œwiat³o i promienie wysy³ane przez czujniki, co sprawia³o, ¿e spod b³yszcz¹cego py³u nawet nie by³oby wyraŸnie widaæ czarnej plamy. – Panie admirale, chmura zaczyna siê rozprasza栖 zameldowa³ oficer ze stanowiska czujników. – WskaŸnik rozproszenia siêga chwilami dwunastu. – To dzia³anie wiatru s³onecznego – szepn¹³ Rikan. – Tak jak przewidywaliœmy – przypomnia³ mu Drayson. – Kontrola transportowca numer dwa: zaczynajcie. Od przebywaj¹cych na orbicie statków oderwa³ siê kolejny transportowiec i zacz¹³ schodziæ w stronê powierzchni planety. – To nie jest chyba najszybszy sposób – skomentowa³ cicho Bel Iblis. – Istotnie – przyzna³ Rikan. – Szkoda, ¿e straciliœmy ten sprzêt, który mieliœmy do dyspozycji pod Svivrenem. Bardzo by nam siê teraz przyda³.

245

Leia potakuj¹co pokiwa³a g³ow¹. Krystaliczne eliminatory pola grawitacyjnego, które zaprojektowano tak, by mog³y z odleg³oœci tysiêcy kilometrów zlokalizowaæ grupê statków odpornych na dzia³anie czujników, idealnie nadawa³yby siê do tego zadania. – Zdawa³o mi siê, ¿e nasz wywiad zauwa¿y³ gdzieœ inny zestaw tych urz¹dzeñ – stwierdzi³a ksiê¿niczka. – Uda³o mu siê zlokalizowaæ a¿ trzy takie zestawy, ale problem polega na tym, ¿e wszystkie znajduj¹ siê w przestrzeni kontrolowanej przez Imperium – odpar³ Rikan. – Ja jednak wci¹¿ nie jestem przekonany, i¿ te krystaliczne eliminatory pola grawitacyjnego zda³yby tu egzamin – rzek³ Bel Iblis. – Obawiam siê, ¿e w tak niewielkiej odleg³oœci od Coruscant oddzia³ywanie grawitacyjne planety zak³óci³oby odczyty uzyskane z badañ asteroid. – Bez w¹tpienia by³aby to trudna operacja – przyzna³ Rikan. – Ale myœlê, ¿e to najlepszy sposób. Umilkli, gdy¿ widoczny na monitorze kontrolnym drugi transportowiec dotar³ w³aœnie do strefy, gdzie – jak s¹dzono – znajdowa³y siê zamaskowane asteroidy, i powtórzy³ ten sam schemat dzia³ania co jego poprzednik. Ale i tym razem bez ¿adnych efektów. – Ten wiatr s³oneczny nieŸle da siê nam we znaki – stwierdzi³ Bel Iblis, kiedy trzeci transportowiec wyruszy³ ze swoj¹ misj¹. – Mo¿e w nastêpnym rzucie powinniœmy zastosowaæ wiêksze cz¹steczki. – Albo przeprowadzaæ tê operacjê w nocy – zasugerowa³ Rikan. – To by przynajmniej wyeliminowa³o… – Turbulencje! – zawo³a³ oficer obs³uguj¹cy stanowisko czujników. Wektor jeden-jeden-siedem na cztery-dziewiêæ-dwa. Wszyscy natychmiast rzucili siê do konsoli czujników. Na samym skraju wci¹¿ rozprzestrzeniaj¹cej siê drugiej chmury py³u pojawi³a siê niewyraŸna, pomarañczowa linia oznaczaj¹ca turbulencjê wywo³an¹ przez kontakt z niewidoczn¹ asteroid¹. – Namierzyæ j¹ – rozkaza³ Drayson. – „Tropiciel”: otwórzcie ogieñ. Na monitorze kontrolnym pojawi³y siê czerwone linie, kiedy dzia³a turbolaserowe pancernika zaczê³y ostrzeliwaæ przypuszczalny tor ruchu asteroidy. Ksiê¿niczka w napiêciu obserwowa³a monitor, nerwowo zacisn¹wszy rêce na oparciu krzes³a oficera czujnikowego… Nagle oczom zgromadzonych ukaza³a siê bry³a skalna, powoli dryfuj¹ca miêdzy gwiazdami. – Wstrzymaæ ogieñ – poleci³ Drayson. – Dobra robota, panowie. „Obroñco”, teraz kolej na ciebie. WeŸ tam swoj¹ dru¿ynê techników… – Urwa³. Na ciemnej powierzchni asteroidy pojawi³a siê pajêczyna cienkich linii; na u³amek sekundy wszystkie rozb³ys³y jaskrawo, po czym

246

zniknê³y. – „Obroñca”: odwo³ujê ten ostatni rozkaz – warkn¹³ Drayson. – Wygl¹da na to, ¿e wielki admira³ nie ¿yczy sobie, by ktoœ oprócz niego ogl¹da³ jego zabawki. – Przynajmniej znaleŸliœmy jedn¹ z nich – zauwa¿y³a Leia. – To zawsze coœ. – Tak… – rzuci³ Rikan z sarkazmem. – Zosta³o nam ju¿ niespe³na trzysta. Organa Solo pokiwa³a g³ow¹ i ruszy³a w stronê wyjœcia. To trochê potrwa, wiêc równie dobrze mo¿e wróciæ do Winter i Ghenta… – Zderzenie! – zawo³a³ oficer ze stanowiska czujników. Ksiê¿niczka odwróci³a siê b³yskawicznie. Widoczny na monitorze kontrolnym trzeci transportowiec obraca³ siê gwa³townie, zbaczaj¹c przy tym z kursu; jego zniszczona rufa stanê³a w ogniu, a ³adunek b³yszcz¹cego py³u rozpryskiwa³ siê na wszystkie strony. – Czy mo¿e pan namierzyæ tê asteroidê? – zapyta³ szorstko Drayson. Rêce oficera œlizga³y siê po ca³ej tablicy czujników. – Odczyt negatywny: niewystarczaj¹ce dane. Mogê jedynie okreœliæ sto¿ek prawdopodobieñstwa. – Dobrze – zgodzi³ siê admira³. – Do wszystkich statków: otworzyæ ogieñ. Systematycznie bombardowaæ wskazany sto¿ek. – Na monitorze taktycznym pojawi³ siê sto¿ek, a w chwilê póŸniej obraz salw z dzia³ turbolaserowych odleg³ej floty. – Rozszerzyæ sto¿ek do obszaru piêædziesiêcioprocentowego prawdopodobieñstwa – poleci³ Drayson. – Stacje bojowe: bombardowaæ zewnêtrzny sto¿ek. Chcê, ¿eby cel zosta³ znaleziony. Dalsze s³owa zachêty nie by³y potrzebne. Nad Coruscant rozpêta³a siê istna burza ogniowa; salwy z dzia³ turbolaserowych i torpedy protonowe gêsto razi³y sto¿ek prawdopodobieñstwa. Strefa celu rozszerza³a siê stopniowo, w miarê jak komputery wylicza³y mo¿liwe drogi niewidzialnej asteroidy; w odpowiedzi statki i stacje bojowe tak¿e korygowa³y pierwotny cel. Ale nic tam nie by³o… Po kilku minutach Drayson przyzna³ siê do pora¿ki. – Do wszystkich jednostek: przerwaæ ogieñ – zarz¹dzi³ zmêczonym g³osem. – Dalsza kanonada nie ma sensu; straciliœmy tê asteroidê. Sytuacja nie wymaga³a w³aœciwie ¿adnych wyjaœnieñ. Wszyscy w milczeniu obserwowali, jak uszkodzony transportowiec – teraz ju¿ daleko poza zasiêgiem promieni œci¹gaj¹cych floty – posuwa³ siê wolno w stronê pola planetarnego ku czekaj¹cej go tam zag³adzie. Uszkodzona rufa musnê³a pole i obok p³on¹cych gazów z silników pojawi³y siê teraz

247

ostre bia³oniebieskie b³yski zniszczonych wi¹zañ atomowych. Oderwaniu siê rufy towarzyszy³a s³aba eksplozja; potem, gdy dziób uderzy³ w pole planetarne, niebo rozjaœni³o siê kolejnym b³yskiem; gdy zacz¹³ siê rozpadaæ kad³ub, na tle p³omienia mo¿na by³o zobaczyæ ciemne od³amki. S³abn¹cy ogieñ rozb³ys³ raz jeszcze, po czym definitywnie zgas³. Leia, patrz¹c na gasn¹ce p³omienie, przebiega³a w myœlach æwiczenia uspokajaj¹ce Jedi i stara³a siê nie dopuœciæ do siebie uczucia z³oœci. Pozwalaj¹c sobie na nienawiœæ w stosunku do Thrawna, zaciemni³aby tylko swój umys³. Co gorsza, taka nienawiœæ mog³aby byæ niebezpiecznym krokiem ku ciemnej stronie. Wyczu³a nieznaczne poruszenie za plecami. Odwróciwszy siê, zobaczy³a obok siebie Winter. Kobieta wpatrywa³a siê w g³ówny monitor, a w jej oczach pojawi³ siê odwieczny ból. – Wszystko w porz¹dku – zapewni³a j¹ ksiê¿niczka. – Na pok³adzie nikogo nie by³o. – Wiem – szepnê³a Winter. – Ale w³aœnie przypomnia³am sobie inny transportowiec, który w taki sam sposób uleg³ zniszczeniu nad Xyquine. To by³ statek pasa¿erski… – Wziê³a g³êboki oddech i Leia zauwa¿y³a, ¿e jej towarzyszka z wielkim trudem próbuje odsun¹æ od siebie zawsze ¿yw¹ przesz³oœæ. – Kiedy tylko Wasza Wysokoœæ tu skoñczy, chcia³abym z pani¹ porozmawiaæ. Organa Solo spróbowa³a przenikn¹æ wystudiowan¹ obojêtnoœæ kobiety i dotkn¹æ jej umys³u. Wiadomoœci, które mia³a jej przekazaæ Winter, z ca³¹ pewnoœci¹ nie by³y pozytywne. – Od razu z tob¹ pójdꠖ zdecydowa³a. Wysz³y z centrum dowodzenia, minê³y windy sieciowe i korytarzem dla zaopatrzenia dotar³y do ich tajnego pokoju. Wieœci rzeczywiœcie nie by³y dobre. – To niemo¿liwe – potrz¹snê³a g³ow¹ Leia, po raz kolejny czytaj¹c analizê Ghenta. – My wiemy, ¿e w pa³acu jest jakiœ przeciek. – Sprawdzi³em to na wszelkie mo¿liwe sposoby i rezultat jest za ka¿dym razem ten sam – oznajmi³ ch³opak. – Przeanalizowa³em wszystkie informacje nadane przez ród³o Delta zarówno w odniesieniu do osób, które je s³ysza³y, jak i do tych, które ich nie s³ysza³y; przeanalizowa³em te¿ wszystkie informacje nie nadane przez ród³o Delta, staraj¹c siê je jakoœ powi¹zaæ z tymi, którzy je s³yszeli, a tak¿e z tymi, którzy ich nie s³yszeli; i odpowiedŸ jest za ka¿dym razem ta sama: kompletne zero. Ksiê¿niczka za¿¹da³a odtworzenia w notesie elektronicznym ca³ej procedury; lista nazwisk kurczy³a siê z ka¿dym przeprowadzanym testem, a¿ wreszcie znik³a zupe³nie.

248

– W takim razie ¯ród³o Delta to wiêcej ni¿ jedna osoba – stwierdzi³a. – Sprawdzi³em i tê ewentualnoœæ – rzek³ Ghent, rozk³adaj¹c bezradnie rêce. – Wygl¹da ma³o prawdopodobnie. Wyniki s¹ takie, ¿e musia³aby to byæ grupa co najmniej piêtnastu osób, a przecie¿ pa³acowy kontrwywiad nie mo¿e byæ a¿ tak kiepski. – W takim razie ród³o Delta pods³uchuje i selekcjonuje wiadomoœci do przes³ania. Nadaje tylko czêœæ z tego, co us³yszy. Ch³opak w zamyœleniu potar³ policzek. – Tak, to jest mo¿liwe – rzuci³ bez przekonania. – Chocia¿ nie wiem. Niech pani tylko popatrzy na niektóre z tych g³upot, które przes³a³. Ot, choæby w tej ostatniej partii: znalaz³ siê tu zapis rozmowy jakichœ dwóch Arkonek, z których jedna opowiada drugiej, jak zamierza nazwaæ swoje pisklêta. Albo ten goœæ ma kiepsk¹ pamiêæ, albo te¿ wybiera informacje wed³ug jakiegoœ zwariowanego klucza. Drzwi siê otworzy³y i do pokoju wszed³ Bel Iblis. – Widzia³em, jak wychodzi³aœ – zwróci³ siê do Leii. – Czy ju¿ coœ znaleŸliœcie? Organa Solo bez s³owa poda³a mu notes elektroniczny. Genera³ najpierw zerkn¹³ na niego pobie¿nie, potem jednak przeczyta³ wnikliwie wyniki testów. – Ciekawe – powiedzia³ w koñcu. – Albo analiza jest z³a, albo Winter zaczyna zawodziæ pamiêæ… albo te¿ ród³o Delta siê zorientowa³o, ¿e jesteœmy na jego tropie. – Z czego pan to wnosi? – spyta³a ksiê¿niczka. – Bo nie nadaje ju¿ wszystkiego, co us³yszy – odpar³ Bel Iblis. – Coœ musia³o wzbudziæ jego podejrzenia. Leia siêgnê³a myœl¹ do wszystkich zaplanowanych wczeœniej rozmów, które przeprowadzi³y z Winter. – Nie… – rzek³a z namys³em. – Nie wierzê w to. – Nigdy nie wyczu³am choæby cienia podejrzliwoœci czy z³ej woli. – W takim razie musimy przyj¹æ, ¿e mamy tu ca³e gniazdo szpiegów – wzruszy³ ramionami Koreliañczyk. – Chocia¿, chwileczkê… Nie jest a¿ tak Ÿle, jak by siê mog³o wydawaæ. Jeœli za³o¿ymy, ¿e szpieg nie od razu zorientowa³ siê, i¿ jesteœmy na jego tropie, to mo¿emy wykorzystaæ informacje z pierwszych dwóch dni, co znacz¹co skróci listê podejrzanych. Organa Solo poczu³a nerwowy skurcz w ¿o³¹dku. – Ale¿ Garm, mówimy tu o ponad stu zaufanych obywatelach Nowej Republiki. Nie mo¿emy tak po prostu oskar¿yæ o zdradê tylu osób. Oskar¿enia rzucane przez radnego Fey’lyê na admira³a Ackbara narobi³y dosyæ zamieszania, a to by³oby znacznie gorsze.

249

– Wiem o tym, Leio – odpar³ twardo Bel Iblis. – Ale nie mo¿emy ju¿ d³u¿ej pozwalaæ na to, by Imperium bezkarnie wykrada³o nasze tajemnice. Jeœli podsuniesz mi jakieœ inne rozwi¹zanie, to chêtnie na nie przystanê. Ksiê¿niczka zagryz³a wargi, gor¹czkowo szukaj¹c jakiegoœ wyjœcia z sytuacji. – Pamiêta pan, co mi pan powiedzia³ w drodze do centrum dowodzenia? ¯e zawsze pan uwa¿a³, i¿ ród³o Delta to jakiœ nieznany nam system rejestrowania danych? – Jeœli tak, to musi siê on mieœciæ w Wielkim Korytarzu – oznajmi³a Winter, nim genera³ zd¹¿y³ otworzyæ usta. – Tam w³aœnie mia³y miejsce wszystkie rozmowy, które zosta³y nadane. – Jesteœ pewna? – spyta³ Bel Iblis. – Najzupe³niej – potwierdzi³a kobieta. – Ka¿da z nich. – W takim razie to musi byæ tam – stwierdzi³a Organa Solo, czuj¹c, ¿e ogarnia j¹ podniecenie. – Komuœ uda³o siê umieœciæ system rejestrowania informacji w Wielkim Korytarzu. – Nie zapalaj siꠖ przestrzeg³ j¹ genera³. – Wiem, ¿e to dobrze brzmi, ale to nie takie proste. Systemy wykorzystuj¹ce mikrofon posiadaj¹ okreœlone w³aœciwoœci; wszystkie one s¹ doskonale znane naszemu wywiadowi i z pewnoœci¹ taki mikrofon zosta³by wykryty podczas przeszukiwania terenu. – Chyba ¿e siê dezaktywizuje w obecnoœci kontrwywiadu – podsun¹³ Ghent. – Ju¿ widzia³em podobne systemy. – Ale w takim razie musia³oby to byæ coœ, co chocia¿ w minimalnym stopniu ma zdolnoœæ podejmowania decyzji – potrz¹sn¹³ g³ow¹ Bel Iblis. – Ka¿dy twór posiadaj¹cy inteligencjê zbli¿on¹ do inteligencji robota by³by… – Chwileczkê! – przerwa³ mu ch³opak, mocno podekscytowany. – To w³aœnie to. ród³o Delta nie jest osob¹: jest robotem. Leia skierowa³a wzrok na starego senatora. – Czy to mo¿liwe? – Nie wiem – powiedzia³ wolno genera³. – Zainstalowanie u robota wtórnego oprogramowania do szpiegowania jest oczywiœcie mo¿liwe. Ale problem w tym, jak ukryæ takie oprogramowanie przed rutynow¹ kontrol¹ s³u¿b pa³acowych i jak potem unikaæ przeprowadzanych przez kontrwywiad okresowych kontroli. – To musia³by byæ robot, który ma uzasadniony powód do tego, by siê krêciæ po Wielkim Korytarzu – stwierdzi³a ksiê¿niczka w zamyœleniu. – A jednoczeœnie mo¿e bez wzbudzania podejrzeñ opuœciæ teren, kiedy kontrwywiad przeprowadza swoj¹ kontrolê.

250

– A z uwagi na to, ¿e przez Wielki Korytarz przewijaj¹ siê t³umy, te kontrole s¹ dosyæ czêste – przyzna³ Bel Iblis. – Ghent, czy móg³byœ siê pod³¹czyæ do danych Stra¿y Pa³acowej i œci¹gn¹æ informacjê o tym, w jakich godzinach przeprowadzano te kontrole w ci¹gu ostatnich trzechczterech dni? – Jasne – rzuci³ ch³opak, wzruszaj¹c ramionami. – Ale to mi zajmie kilka godzin. Chyba ¿e mogê nie zwa¿aæ na to, czy mnie zauwa¿¹. – Co o tym myœlisz? – zwróci³ siê genera³ do Leii. – Na pewno nie chcielibyœmy, ¿eby go z³apali – odpar³a Organa Solo. – Ale z drugiej strony nie mo¿emy sobie pozwoliæ na to, aby ród³o Delta krêci³o siê swobodnie po pa³acu d³u¿ej ni¿ to konieczne. – Wasza Wysokoœæ? – odezwa³a siê Winter. – Bardzo przepraszam, ale wydaje mi siê, ¿e w sytuacji gdy kontrole s¹ tak czêste, wystarczy, byœmy obserwowali Wielki Korytarz. Zobaczymy, które roboty siê wycofuj¹, gdy pojawia siê kontrwywiad. – Myœlê, ¿e warto spróbowa栖 zdecydowa³ Bel Iblis. – Ghent, ty siê zajmij danymi Stra¿y Pa³acowej. Leia, Winter – chodŸmy. – Ju¿ id¹ – z ukrytego w d³oni Leii komunikatora rozleg³ siê cichy g³os Winter. – Jesteœ pewna, ¿e to Stra¿ Pa³acowa? – da³ siê s³yszeæ g³os Bela Iblisa. – Tak – zapewni³a kobieta. – Widzia³am, jak pu³kownik Bremen wydawa³ rozkazy. Stra¿nicy maj¹ ze sob¹ roboty i ca³y sprzêt. – W takim razie: uwaga – szepnê³a ksiê¿niczka. Ukradkiem podnios³a rêkê do ust, maj¹c przy tym nadziejê, ¿e troje Kubazów siedz¹cych po przeciwnej stronie ustawionego do konwersacji krêgu foteli nie zauwa¿y jej dziwacznego zachowania. – Obserwujcie bacznie wszystkich. Uzyska³a ciche potwierdzenie zarówno od swej towarzyszki, jak i od genera³a. Z powrotem po³o¿y³a rêkê na kolanie i rozejrza³a siê doko³a. Mieli teraz realn¹ szansê zdemaskowania ród³a Delta. W³aœnie zakoñczy³o swoje obrady Zgromadzenie, a niebawem mia³o siê rozpocz¹æ posiedzenie Rady, wiêc w Wielkim Korytarzu t³oczy³a siê ca³a rzesza wy¿szych urzêdników. Urzêdników, a tak¿e ich doradców, pomocników i robotów. Leia zawsze wiedzia³a, ¿e w Pa³acu Imperialnym jest wiele robotów. Teraz jednak uœwiadomi³a sobie, ¿e w gruncie rzeczy nie zdawa³a sobie sprawy z tego, ¿e jest ich tu a¿ tak wiele. Z miejsca, gdzie siedzia³a, widaæ by³o ca³kiem sporo robotów dyplomatycznych 3 PO; wiêkszoœæ z nich towarzyszy³a dyplomatom z innych planet, ale kilka krêci³o

251

siê w pobli¿u wa¿niejszych pa³acowych osobistoœci. Nad t³umem, na silnikach manewrowych, unosi³a siê grupa niewielkich, przypominaj¹cych owady robotów sprz¹taj¹cych SPD, które systematycznie czyœci³y umieszczone naprzemiennie w œcianach okna z r¿niêtego szk³a i rzeŸby. Pod przeciwleg³¹ œcian¹ przemkn¹³ szereg robotów MSE, uwa¿aj¹cych na to, ¿eby nie daæ siê podeptaæ. Dostarcza³y one adresatom wiadomoœci zbyt skomplikowane, by mo¿na je by³o nadaæ przez komunikator lub te¿ na tyle wa¿ne, ¿e nie nadawa³y siê do elektronicznego przes³ania do adresata. Przy drugim w rzêdzie zielono-purpurowym drzewie ch’hala mo¿na by³o chwilami zobaczyæ przez t³um robota sprz¹taj¹cego MN-2 E, który ostro¿nie usuwa³ zesch³e liœcie. Którego z nich, zastanawia³a siê ksiê¿niczka, Imperium przemieni³o w szpiega? – Zaczynaj¹ – poinformowa³a cicho Winter. – Wchodz¹ na Wielki Korytarz… Nagle z komunikatora dolecia³ dziwny szum, jakby Winter przykry³a mikrofon rêk¹. Potem nast¹pi³a seria zd³awionych odg³osów i Leia ju¿ siê zastanawia³a, czy nie pójœæ wyjaœniæ tej sprawy, kiedy z komunikatora odezwa³ siê mêski g³os. – Radna Organa Solo? – Tak – powiedzia³a niepewnie. – Kto mówi? – Porucznik Machel Kendy ze Stra¿y Pa³acowej – przedstawi³ siê mê¿czyzna. – Czy jest pani œwiadoma tego, ¿e pani rozmowa jest przez kogoœ pods³uchiwana? – To nie jest pods³uch, poruczniku – zapewni³a go ksiê¿niczka. – Prowadziliœmy rozmowê we troje, razem z genera³em Belem Iblisem. – Rozumiem – rzuci³ Kendy, nieco rozczarowany. Zapewne s¹dzi³, ¿e wpad³ na œlad ród³a Delta. – Jestem zmuszony prosiæ, aby pañstwo przerwali na kilka minut rozmowê. Zamierzamy w³aœnie przeprowadziæ kontrolê w Wielkim Korytarzu i w tym czasie wszelkie po³¹czenia radiowe przeszkadza³yby nam w badaniu. – Rozumiem – rzek³a Organa Solo. – Zaczekamy, a¿ skoñczycie. Wy³¹czy³a komunikator i przypiê³a go sobie do pasa. Serce zaczê³o waliæ jej jak m³otem. Obracaj¹c siê na krzeœle, jakby od niechcenia usiad³a tak, aby widzieæ ca³y koniec Wielkiego Korytarza. Jeœli jest tu gdzieœ robot-szpieg, to gdy tylko zauwa¿y, ¿e w drugim koñcu korytarza rozpoczê³a swoj¹ pracê grupa z kontrwywiadu, niebawem siê tutaj pojawi. Do unosz¹cych siê nad g³owami t³umu robotów sprz¹taj¹cych do³¹czy³a nowa grupa robotów SPD; posuwaj¹c siê wzd³u¿ korytarza, metodycznie sprawdza³y wy¿sze fragmenty œcian i ró¿ne zakamarki sklepionego

252

sufitu w poszukiwaniu mikrofonów czy systemów rejestruj¹cych, które ktoœ móg³ tam ewentualnie umieœciæ po ostatniej kontroli. Dok³adnie pod nimi szed³ porucznik Kendy i jego dru¿yna; przedzieraj¹c siê przez t³um dyplomatów, szli ca³¹ szerokoœci¹ korytarza, uwa¿nie obserwuj¹c monitory niesionych na ramionach czujników. Cala dru¿yna dotar³a do tego miejsca, gdzie siedzia³a Leia, minê³a je i, bez przeszkód dobrnê³a do koñca korytarza. Tam stra¿nicy zatrzymali siê, czekaj¹c, a¿ roboty typu SPD i przemykaj¹ce pod œcianami roboty MSE skoñcz¹ swoj¹ czêœæ badania i do³¹cz¹ do nich. Nastêpnie ca³y zespó³ kontrolny siê przegrupowa³ i znikn¹³ w g³êbi hallu, zmierzaj¹c w kierunku biur Rady Wewnêtrznej. I ju¿ by³o po wszystkim. Ca³y Wielki Korytarz zosta³ dok³adnie przeczesany, a wynik kontroli by³ wyraŸnie negatywny… Ani jeden robot nie umkn¹³ w obawie przed badaniem. K¹tem oka ksiê¿niczka dostrzeg³a jakieœ poruszenie. Ale to jedynie robot sprz¹taj¹cy MN-2 E, którego ju¿ wczeœniej widzia³a, przyturla³ siê do drzewa ch’hala, wyrastaj¹cego z pod³ogi w pobli¿u jej fotela. Cmokaj¹c sobie cichutko, wsun¹³ miêdzy ga³êzie delikatne macki, wyszukuj¹c zesch³e lub obumieraj¹ce liœcie. Obumieraj¹ce… Zupe³nie jak ich teoria. Leia z westchnieniem wyci¹gnê³a zza pasa komunikator. – Winter? Garm? – Jestem, Wasza wysokoœæ – natychmiast da³ siê s³yszeæ g³os Winter. – Ja tak¿e – doda³ Bel Iblis. – Co siê dzia³o? – Absolutnie nic – odpar³a Organa Solo, potrz¹saj¹c g³ow¹. – Jeœli siê nie mylê, ¿aden z robotów nawet nie drgn¹³. Przez chwilê panowa³o milczenie. – Rozumiem – powiedzia³ w koñcu genera³. – Có¿… mo¿e naszego robota po prostu tu dzisiaj nie ma. Musimy pos³aæ Winter, aby razem z Ghentem dopisali do naszej listy roboty. – Co ty na to? – zwróci³a siê Leia do swej towarzyszki. – Mogê spróbowa栖 rzuci³a kobieta z wahaniem. – Ale trudno bêdzie zidentyfikowaæ poszczególne roboty. Zewnêtrznie ka¿dy robot dyplomatyczny w zasadzie niczym nie ró¿ni siê od innych. – Zrób, co w twojej mocy – rzek³ Bel Iblis. – Szpieg znajduje siê gdzieœ w pobli¿u. Czujê to. Ksiê¿niczka wstrzyma³a oddech, siêgaj¹c na zewn¹trz zmys³ami Jedi. Nie mia³a – jak genera³ – wyostrzonej intuicji ¿o³nierza; nie umia³a te¿ jeszcze wykorzystaæ swych umiejêtnoœci Jedi w takim stopniu jak Luke, ale ona tak¿e wyczuwa³a bliskoœæ ród³a Delta. By³o coœ dziwnego w Wielkim Korytarzu…

253

– Myœlê, ¿e ma pan racjê. Winter, najlepiej od razu siê tym zajmij. – Oczywiœcie, Wasza Wysokoœæ. – Pójdê z tob¹, Winter – zaofiarowa³ siê Bel Iblis. – Chcê zobaczyæ, jak siê posuwaj¹ próby z operacj¹ „Gwiezdny Py³”. Leia wy³¹czy³a komunikator i opad³a na oparcie fotela. Mimo i¿ mocno siê przed tym broni³a, zaczê³o j¹ ogarniaæ zmêczenie i zniechêcenie. U¿ycie do zdemaskowania ród³a Delta rozpracowanego przez Ghenta szyfru wydawa³o siê takim dobrym pomys³em. Ale jak dot¹d wszystkie tropy prowadzi³y donik¹d. A czasu by³o coraz mniej. Nawet jeœli zdo³aj¹ utrzymaæ w sekrecie pracê Ghenta – co wcale nie by³o takie pewne – ka¿da kolejna pora¿ka nieuchronnie przyspiesza³a moment, w którym ród³o Delta dostrze¿e w koñcu ich dzia³ania i zamilknie. A wtedy bezpowrotnie zniknie szansa na zidentyfikowanie dzia³aj¹cego wœród nich szpiega Imperium. By³aby to prawdziwa katastrofa. I nie z powodu samego przecieku – wywiad Imperium wyci¹ga³ od nich informacje od samego pocz¹tku istnienia Sojuszu Rebeliantów i jakoœ to prze¿yli. Daleko bardziej niebezpieczne dla Nowej Republiki by³o to, ¿e ju¿ samo istnienie ród³a Delta wywo³a³o w pa³acu wci¹¿ pog³êbiaj¹c¹ siê atmosferê podejrzliwoœci i nieufnoœci. Oskar¿enia radnego Fey’lyi przeciwko admira³owi Ackbarowi wykaza³y, do czego prowadzi taka podejrzliwoœæ wewn¹trz delikatnej koalicji wielu ró¿nych ras tworz¹cych Now¹ Republikê. Gdyby siê okaza³o, ¿e w krêgu najwy¿szych urzêdników naprawdê znajduje siê agent Imperium… Siedz¹cych w drugim koñcu krêgu troje Kubazów podnios³o siê ze swoich miejsc. Okr¹¿yli drzewko ch’hala i krz¹taj¹cego siê przy nim robota MN-2 E, i zniknêli w p³yn¹cym korytarzem t³umie. Ksiê¿niczka z³apa³a siê na tym, ¿e wpatruje siê w robota, który – nieustannie cmokaj¹c – wsuwa³ akurat ostro¿nie miêdzy ga³êzie ramiê manipulatora, by dosiêgn¹æ ma³ej kêpki zesch³ych liœci. Na u³amek sekundy stan¹³ jej przed oczami imperialny robot-szpieg, z którym mia³a do czynienia na planecie Noghrich, Honoghr. Jego obecnoœæ omal nie zakoñczy³a siê dla niej katastrof¹, a dla pozosta³ej przy ¿yciu garstki prawdziw¹ masakr¹. Jeœli Bel Iblis mia³ racjê… Jeœli ród³o Delta rzeczywiœcie by³o jedynie robotem, a nie œwiadomym zdrajc¹… Zreszt¹ to i tak nie by³oby wielk¹ pociech¹. Imperium nie zdo³a³oby przecie¿ przemyciæ do pa³acu robota-szpiega bez pomocy z wewn¹trz. Stra¿ Pa³acowa zawsze dok³adnie sprawdza³a ka¿dego robota, który wchodzi³ do pa³acu, i to bez wzglêdu na to, czy przybywa³ tu na sta³e, czy tylko na pewien czas; a zatem dok³adnie wiedzia³a, czego szukaæ.

254

Ukryty wtórny program szpiegowski by³by widoczny od razu, jak eksplozja czerwieni na tle bladego pnia drzewa ch’hala… Nie przestaj¹c wpatrywaæ siê w drzewo, Leia zmarszczy³a brwi, zapominaj¹c, o czym przed chwil¹ myœla³a. Na smuk³ym pniu pojawi³a siê kolejna czerwona plama; rozp³ynê³a siê faliœcie po ca³ej jego powierzchni, po czym znów zla³a siê z jasnoró¿owym t³em. Potem przez drzewo przep³ynê³a nastêpna jaskrawa fala, a po niej kolejna i jeszcze jedna, zupe³nie jak krople s¹cz¹cej siê wody. Wszystkie by³y podobnej wielkoœci; i wszystkie bra³y pocz¹tek z tego samego miejsca na pniu. I to dok³adnie wtedy, kiedy robot MN-2 E wydawa³ z siebie kolejne mlaœniêcia. Nagle ksiê¿niczka poczu³a siê tak, jakby wylano na ni¹ wiadro zimnej wody. Dr¿¹cymi palcami siêgnê³a do pasa i wybra³a numer g³ównego operatora. – Tu radna Organa Solo – przedstawi³a siê. – Chcia³abym rozmawiaæ z pu³kownikiem Bremenem ze Stra¿y Pa³acowej. Proszê mu powiedzieæ, ¿e znalaz³am ród³o Delta. Musieli siê wkopaæ prawie osiem metrów w g³¹b, nim znaleŸli to, czego szukali: d³ug¹, grub¹, zniszczon¹ ze staroœci tubê, do po³owy ukryt¹ w palowym korzeniu drzewa ch’hala. Z jednej strony wchodzi³o do niej tysi¹c cieniutkich rureczek przynosz¹cych informacje z góry, a z drugiej wychodzi³o w³ókno z bezpoœredni¹ transmisj¹. Potem strawili godzinê na dok³adnych oglêdzinach i sporz¹dzeniu wstêpnego raportu, nim Bremen da³ siê wreszcie przekonaæ o prawdziwoœci ich odkrycia. – Nasi technicy twierdz¹, ¿e nigdy jeszcze nie widzieli czegoœ podobnego – zakomunikowa³ Leii, Belowi Iblisowi i Mon Mothmie szef Stra¿y Pa³acowej, gdy stali wokó³ wyrwanego z korzeniami drzewa ch’hala. – Ale wygl¹da na to, ¿e ca³y mechanizm jest wzglêdnie prosty: ka¿dy nacisk wywierany na pieñ drzewa – w tym tak¿e napór spowodowany falami dŸwiêkowymi – zapocz¹tkowuje proces niewielkich zmian chemicznych w wewnêtrznej warstwie kory. – I to w³aœnie jest przyczyn¹ zmiany i rozp³ywania siê kolorów? – spyta³a Mon Mothma. – Tak – skin¹³ g³ow¹ Bremen, krzywi¹c siê nieznacznie. – Kiedy siê teraz na to patrzy, wszystko wydaje siê oczywiste: te zmiany kolorów i ich konfiguracji nastêpuj¹ tak szybko, ¿e mo¿e to byæ jedynie efektem procesów biochemicznych. A wszczepione w pieñ drzewa cieniutkie rureczki nieustannie badaj¹ te chemikalia i przesy³aj¹ informacje do

255

modu³u umieszczonego w g³ównym korzeniu. Ten modu³ odbiera dane chemiczne, zamienia je z powrotem na dane zebrane na skutek nacisku, a nastêpnie przetwarza na jêzyk mówiony. Jakiœ inny modu³ – byæ mo¿e umieszczony g³êbiej w korzeniu – sortuje poszczególne rozmowy i w ten sposób powstaje materia³ gotowy do zakodowania i wys³ania w eter. To wszystko. – Mikrofon organiczny – powiedzia³ Bel Iblis ze zrozumieniem. – Bez ¿adnych widocznych elementów elektronicznych, które móg³by wykryæ kontrwywiad. – Ca³y zespó³ mikrofonów organicznych – sprostowa³ Bremen, spogl¹daj¹c wymownie na podwójny rz¹d drzew rosn¹cych wzd³u¿ œcian Wielkiego Korytarza. – Natychmiast siê ich pozbêdziemy. – Taki genialny plan – nie mog³a siê nadziwiæ Mon Mothma. – I tak bardzo w stylu Imperatora. Zawsze siê zastanawia³am, w jaki sposób zdobywa³ informacje, które wykorzystywa³ w senacie przeciwko nam. – Potrz¹snê³a g³ow¹. – Wygl¹da na to, ¿e nawet po œmierci dzia³a na nasz¹ szkodê. – No, przynajmniej w ten sposób ju¿ nas nie bêdzie niepokoi³ – zauwa¿y³ genera³. – Pu³kowniku, œci¹gnijmy tu jak¹œ dru¿ynê do wykopywania tych drzew.

256

ROZDZIA£

&

W oddali, po drugiej stronie zniszczonej równiny, ukaza³ siê b³ysk odbitego œwiat³a. – To Mazzic – oznajmi³ Karrde. Gillespi odwróci³ siê od bufetu i mru¿¹c oczy, spojrza³ ponad wal¹c¹ siê œcian¹ warowni. – W ka¿dym razie ktoœ tu leci – stwierdzi³. Odstawi³ swój kubek i talerz z zimnym bruallki, które w³aœnie zajada³, i wytar³ rêce w tunikê. Nastêpnie wyj¹³ lornetkê i przy³o¿y³ j¹ do oczu. – Tak, to on – potwierdzi³. – Zabawne, s¹ z nim jeszcze jakieœ dwa statki. Karrde ze dziwieniem popatrzy³ w tamtym kierunku. – Jeszcze dwa statki? – Zobacz – powiedzia³ Gillespi, wrêczaj¹c mu lornetkê. Szef przemytników uniós³ j¹ do oczu. Rzeczywiœcie, zbli¿a³y siê do nich trzy pojazdy: zgrabny jacht powietrzny i dwa groŸnie wygl¹daj¹ce statki o zupe³nie nieznanej konstrukcji. – Myœlisz, ¿e zabra³ ze sob¹ jakichœ goœci? – zagadn¹³ Gillespi. – Nic nie wspomina³ o goœciach, kiedy kilka minut temu zameldowa³ siê Avesowi – rzek³ Karrde. Kiedy to mówi³, dwa lec¹ce po bokach jachtu statki opuœci³y szyk, zni¿y³y siê nad równinê i zniknê³y w jednym z przecinaj¹cych j¹ g³êbokich w¹wozów. – Lepiej to sprawdziæ. – Masz racjꠖ zgodzi³ siê szef przemytników. Odda³ lornetkê koledze i wyj¹³ komunikator. – Aves? Masz kody identyfikacyjne nadlatuj¹cych statków? – Jasne – natychmiast odezwa³ siê Aves. – Wszystkie poda³y fa³szywe kody, ale rozszyfrowaliœmy je jako „Têczê”, „Harpuna” i „Drapie¿nika”. 17 – Ostatni rozkaz

257

Karrde skrzywi³ siê nieznacznie. Sylwetki statków mog³y wygl¹daæ obco, ale ich nazwy by³y mu dobrze znane. Jeden z nich to prywatny transportowiec Mazzica, a dwa pozosta³e to jego ulubione bombowce. – Dziêkujꠖ rzuci³ i wy³¹czy³ komunikator. – No i co? – chcia³ wiedzieæ Gillespi. – To tylko Mazzic – odpar³ szef przemytników, przypinaj¹c do pasa komunikator. – Co z nim? – us³yszeli g³os Nilesa Ferriera. Karrde odwróci³ siê i zobaczy³, ¿e z³odziej statków stoi przy barze, trzymaj¹c w d³oni pokaŸn¹ porcjê pra¿onych orzechów pirki. – Powiedzia³em, ¿e do nas leci – odrzek³. – To dobrze – skin¹³ g³ow¹ Ferrier. W³o¿y³ do ust orzech i g³oœno go rozgryz³. – Najwy¿szy czas. Wreszcie bêdzie mo¿na zacz¹æ to spotkanie. Odszed³ wolnym krokiem, ca³y czas chrupi¹c orzechy. Po drodze skin¹³ g³ow¹ Dravisowi i Clyngunnowi. – Myœla³em, ¿e nie mia³eœ ochoty go tu ogl¹da栖 szepn¹³ Gillespi. – To prawda. Ale widocznie nie wszyscy byli tego samego zdania. – Chcesz powiedzieæ, ¿e ktoœ go tu zaprosi³? Ale kto? – Nie mam pojêcia – wyzna³ Karrde, obserwuj¹c Ferriera. Z³odziej statków podszed³ w³aœnie do grupy Ellora, która zebra³a siê w k¹cie. – Nie wiedzia³em, jak o to zapytaæ pozosta³ych, by sobie nie pomyœleli, ¿e jestem ma³ostkowy, podejrzliwy albo apodyktyczny. Zreszt¹ to pewnie nic powa¿nego. Mo¿e ktoœ doszed³ do wniosku, ¿e wszyscy, którzy brali udzia³ w tym pierwszym spotkaniu na Troganie, nadal s¹ zaanga¿owani. – Nawet jeœli nie zostali zaproszeni? Szef przemytników wzruszy³ ramionami. – Mogli to potraktowaæ jako zwyk³e przeoczenie. Zreszt¹ zwrócenie na to uwagi w obecnej chwili mog³oby jedynie wywo³aæ tarcia. Niektórzy ju¿ i tak zdaj¹ siê byæ ura¿eni tym, ¿e wzi¹³em w swoje rêce prowadzenie ca³ej operacji. Gillespi wsun¹³ do ust ostatni kawa³ek bruallki. – Tak… mo¿e to rzeczywiœcie nic powa¿nego – rzuci³ ponuro. – A mo¿e wrêcz przeciwnie. – Mamy oko na ewentualnych nieproszonych goœci – przypomnia³ mu Karrde. – Jeœli Ferrier zawar³ jakiœ uk³ad z Imperium, to odpowiednio wczeœnie zauwa¿ymy ich przybycie. – Mam nadziejꠖ mrukn¹³ Gillespi, lustruj¹c stó³ w poszukiwaniu kolejnego k¹ska. – Nienawidzê nie mieæ pe³nego ¿o³¹dka. Szef przemytników uœmiechn¹³ siê pod nosem; i ju¿ mia³ zamiar siê odwróciæ, kiedy z jego komunikatora rozleg³o siê pikanie. Natychmiast wyj¹³ i w³¹czy³ urz¹dzenie, jednoczeœnie spogl¹daj¹c w niebo.

258

– Tu Karrde – rzuci³ do nadajnika. – Mówi Torve – da³ siê s³yszeæ mêski g³os… Z tonu swego rozmówcy szef przemytników od razu wywnioskowa³, ¿e coœ jest nie w porz¹dku. – Czy móg³byœ przyjœæ na chwilê na dó³? – Oczywiœcie – odpar³ Karrde, siêgaj¹c rêk¹ do ukrytego w kaburze blastera. – Czy mam kogoœ przyprowadziæ? – Nie ma potrzeby, nie organizujemy tu ¿adnego przyjêcia. To znaczy³o: posi³ki ju¿ s¹ w drodze. – Zrozumia³em – stwierdzi³ szef przemytników. – Zaraz tam bêdê. Wy³¹czy³ komunikator i z powrotem przypi¹³ go do pasa. – Jakieœ k³opoty? – zagadn¹³ Gillespi, przygl¹daj¹c siê znad kieliszka koledze. – Mamy jakiegoœ intruza – oznajmi³ Karrde, rozgl¹daj¹c siê po dziedziñcu. Wygl¹da³o na to, ¿e ¿aden z pozosta³ych przemytników ani ich towarzyszy nie patrzy w jego stronê. – Czy móg³byœ mieæ ca³e towarzystwo na oku? – Jasne. Czy mam zwracaæ na kogoœ szczególn¹ uwagê? Karrde zerkn¹³ na Ferriera, który zostawi³ ju¿ Ellora i zmierza³ teraz w kierunku Par’Tah i towarzysz¹cych jej Ho’Dinów. – Dopilnuj, ¿eby Ferrier st¹d nie wyszed³. G³ówna baza by³a usytuowana trzy poziomy poni¿ej ocala³ych górnych piêter warowni, w dawnej kuchni i pomieszczeniach na zapleczu wysoko sklepionego hallu – najprawdopodobniej s³u¿¹cego niegdyœ za salê balow¹. „Szalony Karrde” zosta³ ulokowany w samej sali balowej; mo¿e nie by³o to zbyt przestronne miejsce dla tak du¿ego statku, ale za to doskonale s³u¿y³o za ca³kiem niez³¹ kryjówkê. Co wiêcej, w razie potrzeby mo¿na siê by³o stamt¹d szybko ewakuowaæ. Kiedy Karrde dotar³ do podwójnych drzwi, czeka³ tam ju¿ na niego Fynn Torve i piêciu cz³onków za³ogi „Gwiazdy Pó³nocy” z blasterami gotowymi do strza³u. – Meldujcie. – Mamy wra¿enie, ¿e ktoœ tam jest – rzek³ Torve ponuro. – Czin wyprowadzi³ vonskry na spacer i zauwa¿y³, ¿e w cieniu, wzd³u¿ po³udniowej œciany, coœ siê porusza. Opuszczona rampa „Szalonego Karrde’a” by³a zwrócona w³aœnie w kierunku tej œciany. – Czy ktoœ jest obecnie na statku? – Lachton pracowa³ przy dodatkowym stanowisku dowodzenia. Aves powiedzia³ mu, ¿eby twardo siedzia³ na mostku, z blasterem wycelowanym w drzwi, dopóki nie œci¹gniemy wiêcej ludzi. Czin zgarn¹³ parê

259

osób z „Etherwaya” i zacz¹³ z nimi przeszukiwaæ pokoje po³udniowe; Dankin robi to samo w czêœci pó³nocnej. – W takim razie nam zosta³ statek – pokiwa³ g³ow¹ szef przemytników. – Wy dwaj – skin¹³ rêk¹ na dwóch cz³onków za³ogi „Gwiazdy Pó³nocy” – zostaniecie tutaj i bêdziecie pilnowaæ drzwi. A my wejdziemy do œrodka. Tylko ostro¿nie. Otworzyli jedno skrzyd³o podwójnych drzwi i wœlizgnêli siê do œrodka. Dok³adnie przed sob¹ ujrzeli ciemny zarys rufy „Szalonego Karrde’a”; jakieœ sto piêædziesi¹t metrów za nim, przez zniszczon¹ œcianê warowni, przeœwieca³ gdzieniegdzie b³êkit nieba Hijarny. – Szkoda, ¿e nie mamy tu lepszego oœwietlenia – mrukn¹³ Torve, rozgl¹daj¹c siê doko³a. – Tu wcale nie jest tak ³atwo siê schowaæ, jak by siê wydawa³o – uspokoi³ go Karrde i wyj¹³ komunikator. – Dankin, Czin: tu Karrde. Meldujcie. – Jak dot¹d w kabinach pó³nocnych nic nie znaleŸliœmy – natychmiast da³ siê s³yszeæ g³os Dankina. – Pos³a³em Korvisa po przenoœny zestaw czujników, ale jeszcze nie wróci³. – Tutaj te¿ nic, kapitanie – doda³ Czin. – No dobra – rzuci³ szef przemytników. – Idziemy od prawej strony statku w kierunku wejœcia. W razie potrzeby dajcie nam zas³onê ogniow¹. – Jesteœmy gotowi, kapitanie. Karrde z powrotem wsun¹³ komunikator za pasek i wzi¹wszy g³êboki oddech, ruszy³ naprzód. Przeszukali statek, salê balow¹ oraz wszystkie biura i magazyny, ale nikogo nie znaleŸli. – Musia³em chyba mieæ przywidzenie – powiedzia³ markotnie Czin, kiedy wszyscy, którzy brali udzia³ w poszukiwaniach, zebrali siê u podnó¿a rampy prowadz¹cej na „Szalonego Karrde’a”. – Bardzo mi przykro, kapitanie. Naprawdê bardzo mi przykro. – Nie martw siꠖ rzek³ szef przemytników, rozgl¹daj¹c siê po sali balowej. Mimo i¿ nikogo nie znaleŸli, ci¹gle towarzyszy³o mu uczucie niepokoju. Mia³ wra¿enie, ¿e ktoœ patrzy na nich i siê œmieje… – Ka¿demu z nas zdarza siê czasem pomyliæ. O ile to by³a pomy³ka. Torve, jesteœ pewien, ¿e przeszukaliœcie z Lachtonem ca³y statek? – Ka¿dy metr szeœcienny – oznajmi³ Torve zdecydowanym tonem. – Jeœli ktoœ zdo³a³ siê wœlizgn¹æ na „Szalonego Karrde’a”, to musia³ siê stamt¹d wymkn¹æ przed naszym przyjœciem. – A te pana vonskry? – zagadn¹³ jeden z cz³onków za³ogi „Gwiazdy Pó³nocy”. – Czy one umiej¹ tropiæ?

260

– Tylko jeœli siê poluje na isalamiry albo na Jedi – odpar³ Karrde. – Có¿, nawet je¿eli ktoœ tu by³, to najwyraŸniej ju¿ sobie poszed³. Mo¿e jednak uda³o nam siê go sp³oszyæ, zanim wykona³ to, po co siê tu zjawi³. Torve, wzmocnij stra¿e na ca³ym terenie. I niech Aves zaalarmuje oficerów dy¿urnych na pok³adzie „Gwiazdy Pó³nocy” i „Etherwaya”. – Racja – rzuci³ Torve, siêgaj¹c po komunikator. A co z naszymi goœæmi na górze? Czy ich tak¿e mamy ostrzec? – A co to, jesteœmy ich matkami, czy jak? – prychn¹³ któryœ z pozosta³ych cz³onków za³ogi. – To du¿e ch³opaki; sami umiej¹ siê o siebie zatroszczyæ. – Z pewnoœci¹ tak, ale przybyli tu na moje zaproszenie i dopóki s¹ pod naszym dachem, mamy obowi¹zek zapewniæ im bezpieczeñstwo – upomnia³ go ³agodnie szef przemytników. – Czy to dotyczy tak¿e tego, kto nas³a³ intruza, którego zauwa¿y³ Czin? – spyta³ Lachton. – To bêdzie zale¿a³o od tego, jakie zadanie mia³ ów intruz – stwierdzi³ Karrde, spogl¹daj¹c na swój statek. A skoro mowa o goœciach, to by³ ju¿ najwy¿szy czas, by do nich wróciæ. Mazzic na pewno ju¿ do³¹czy³ do pozosta³ych, a nie tylko Ferrierowi by³o spieszno, by zacz¹æ spotkanie. – Lachton, gdy tylko Korvis dotrze tu ze skanerami, szczegó³owo sprawdŸcie ca³y statek. Zacznijcie od zewnêtrznej czêœci kad³uba. Nasz goœæ móg³ nam zostawiæ jakiœ prezent, a nie chcia³bym odlecieæ st¹d z urz¹dzeniem naprowadzaj¹cym czy bomb¹ wstrz¹sow¹ na pok³adzie. Gdybyœcie mnie potrzebowali, bêdê na górze w sali konferencyjnej. Zostawi³ podw³adnych ich obowi¹zkom, po raz kolejny odczuwaj¹c brak Mary Jade. W najbli¿szych dniach bêdzie musia³ znaleŸæ czas na to, by polecieæ na Coruscant i wydostaæ stamt¹d j¹ i Ghenta. Zak³adaj¹c, ¿e pozwol¹ mu to zrobiæ. Jego informatorzy przechwycili ostatnio bardzo enigmatyczn¹ i niepokoj¹c¹ wiadomoœæ, ¿e jak¹œ kobietê przy³apano na Coruscant na wspó³pracy z imperialnym oddzia³em komandosów, który siê tam przedosta³. Bior¹c pod uwagê wyraŸn¹ niechêæ Mary do wielkiego admira³a Thrawna, by³o ma³o prawdopodobne, aby zdecydowa³a siê udzieliæ jakiejkolwiek pomocy jego Imperium. Ale z drugiej strony, wielu zwolenników Nowej Republiki zaczyna³o popadaæ w swoist¹ histeriê wojenn¹ i Jade ze swoj¹ mroczn¹ przesz³oœci¹ doskonale nadawa³a siê do tego, by j¹ o coœ podobnego oskar¿yæ. By³ to zreszt¹ kolejny powód, dla którego jak najszybciej powinien j¹ wydostaæ z Coruscant. Kiedy dotar³ na górny dziedziniec, okaza³o siê, ¿e Mazzic istotnie ju¿ tam jest. Sta³ w towarzystwie Ho’Dinów i z o¿ywieniem rozprawia³ o czymœ z Par’Tah. Uwodzicielsko wystrojona kobieta-ochroniarz, któr¹

261

mia³ ze sob¹ na Troganie, trzyma³a siê pó³ kroku od ca³ej grupy, staraj¹c siê nie rzucaæ w oczy. Podobnie jak dwóch mê¿czyzn tu¿ za jej plecami. I czterech, którzy stali parê metrów dalej. I jeszcze szeœciu rozproszonych po zakamarkach dziedziñca. Karrde przystan¹³ na chwilê w bramie; gdzieœ na dnie jego umys³u rozleg³ siê dzwonek alarmowy. To, ¿e Mazzic wzi¹³ ze sob¹ dwa statki bojowe, aby chroni³y go po drodze – to by³a jedna sprawa. Ale fakt, ¿e na przyjacielskie spotkanie przywióz³ tak liczn¹ obstawê, rzuca³ na ca³¹ sytuacjê zupe³nie inne œwiat³o. Albo imperialny atak na Troganie sprawi³, ¿e sta³ siê nad wyraz nerwowy… albo te¿ nie przyby³ na spotkanie w przyjacielskich zamiarach. – Hej, Karrde! – zawo³a³ Ferrier, kiwaj¹c na niego rêk¹. – Czy mo¿emy wreszcie zacz¹æ to spotkanie? – Oczywiœcie – odpar³ szef przemytników, przywo³uj¹c na twarz jak najserdeczniejszy uœmiech. Teraz by³o ju¿ za póŸno na to, by móg³ dla równowagi œci¹gn¹æ tu paru swoich ludzi. Pozosta³o mu mieæ nadziejê, ¿e Mazzic jest po prostu ostro¿ny. – Witaj, Mazzic. Dziêkujê ci za przybycie. – Nie ma sprawy – rzuci³ ch³odno mê¿czyzna, nie odwzajemniaj¹c uœmiechu gospodarza. – W przyleg³ym pokoju przygotowaliœmy wygodniejsze siedzenia – powiedzia³ Karrde, wskazuj¹c rêk¹ w lewo. – Proszê wszystkich za mn¹… – Mam lepszy pomys³ – przerwa³ mu Mazzic. – Co powiedzia³byœ na to, byœmy przeprowadzili spotkanie na pok³adzie „Szalonego Karrde’a”? Szef przemytników popatrzy³ na niego. Twarz Mazzica by³a opanowana i nieprzenikniona. NajwyraŸniej nie chodzi³o mu jedynie o zachowanie bezpieczeñstwa. – A czy mogê spytaæ dlaczego? – Chcesz powiedzieæ, ¿e masz przed nami coœ do ukrycia? – odparowa³ Mazzic. – Naturalnie, ¿e mam pewne rzeczy, które chcia³bym ukry栖 rzek³ Karrde, pozwalaj¹c sobie na sk¹py uœmiech. – Podobnie jak Par’Tah, Ellor czy ty. W koñcu w interesach konkurujemy ze sob¹. – A zatem nie wpuœcisz nas na pok³ad „Szalonego Karrde’a”? Szef przemytników powiód³ wzrokiem po twarzach zgromadzonych. Gillespi, Dravis i Clyngunn spogl¹dali po sobie zdumieni, nie wiedz¹c, o co tu chodzi. Z twarzy Par’Tah trudno by³o coœ wyczytaæ, ale kobieta wydawa³a siê dziwnie niespokojna. Ellor ca³kowicie unika³ jego wzroku. A Ferrier…

262

Ferrier uœmiecha³ siê chytrze. Nie otwarcie – stara³ siê raczej ukryæ ten uœmiech – ale to wystarczy³o. Wystarczy³o w zupe³noœci. I dopiero teraz, poniewczasie, Karrde zrozumia³, ¿e tym, co Czin zauwa¿y³ – i czego nie uda³o im siê potem z³apa栖 by³ Defel Ferriera. Ludzie Mazzica byli tu, na górze. Jego ludzie znajdowali siê trzy piêtra ni¿ej, strzeg¹c statku i bazy przed kimœ, kogo dawno ju¿ tam nie by³o. A wszyscy goœcie czekali na jego odpowiedŸ. – „Szalony Karrde” stoi na dole – oznajmi³. – Proszê za mn¹. Kiedy ca³a grupa zesz³a na dó³, Dankin i Torve rozmawiali akurat przy rampie prowadz¹cej na statek. – Witaj, kapitanie – powiedzia³ Dankin, wyraŸnie zdziwiony. – W czym mo¿emy pomóc? – Nie potrzebujemy pomocy – odpar³ Karrde. – Zdecydowaliœmy siê odbyæ spotkanie na pok³adzie mojego statku, i to wszystko. – Na pok³adzie statku? – powtórzy³ Dankin, szybkim spojrzeniem omiataj¹c przyby³y t³umek. WyraŸnie mu siê nie spodoba³o to, co zobaczy³. I nic dziwnego: wœród szefów organizacji przemytniczych, ich doradców i ochroniarzy od razu rzuca³a siê w oczy liczna obstawa Mazzica. – Przepraszam… ale nie zosta³em o tym poinformowany – doda³, jakby od niechcenia dotykaj¹c kciukiem pasa z broni¹. – To by³a decyzja podjêta w ostatniej chwili – rzek³ Karrde. K¹tem oka zauwa¿y³, ¿e na wykonany przez Dankina znak do sali balowej zaczyna œci¹gaæ, staraj¹c siê dyskretnie okr¹¿yæ wszystkich zebranych, reszta jego ludzi. – Tak… jasne – rzuci³ Dankin, robi¹c przy tym wra¿enie zak³opotanego. – Chocia¿ statek nie jest przygotowany na coœ takiego. No, sam wiesz, jak wygl¹da nasza kwatera… – Nie obchodzi nas wystrój wnêtrz – przerwa³ mu Mazzic. – Proszê siê odsun¹æ: mamy pewne sprawy do za³atwienia. – Oczywiœcie… rozumiem – powiedzia³ Dankin. By³ coraz bardziej zak³opotany, ale nie ruszy³ siê z miejsca. – Chodzi o to, ¿e w œrodku akurat pracuje zespó³ specjalistów z czujnikami; jeœli po pok³adzie zacznie siê krêciæ tak du¿o osób, to im uniemo¿liwi prowadzenie badañ. – No i co z tego? – ¿achn¹³ siê Ferrier. – A tak w ogóle to kim ty jesteœ, ¿e tak siê tu rz¹dzisz? Dankin nie zd¹¿y³ odpowiedzieæ na tê zaczepkê. Twarz Karrde’a owion¹³ zapach perfum i szef przemytników poczu³, ¿e wbija mu siê w bok twarda lufa blastera. – Niez³a sztuczka, Karrde – powiedzia³ Mazzic – ale nic z tego. Odwo³aj ich. I to ju¿.

263

Mê¿czyzna ostro¿nie obejrza³ siê przez ramiê. Jego spojrzenie napotka³o ch³odny, stanowczy wzrok wystrojonej kobiety-ochroniarza Mazzica. – A jeœli tego nie zrobiê? – To bêdziemy mieli strzelaninꠖ oznajmi³ Mazzic bez ogródek. – W tym miejscu. Przez grupê przeszed³ cichy pomruk. – Czy ktoœ zechce mi wyjaœniæ, o co tu w³aœciwie chodzi? – spyta³ niepewnie Gillespi. – Wyjaœniê to, kiedy znajdziemy siê na statku – rzek³ Mazzic, nie spuszczaj¹c oczu z Karrde’a. – Je¿eli wszyscy prze¿yjemy. Ale to bêdzie zale¿a³o od naszego gospodarza. – Nie oddam ci moich ludzi – rzuci³ cicho szef przemytników. – A przynajmniej nie bez walki. – Nie obchodz¹ mnie twoi ludzie – stwierdzi³ Mazzic. – Ani twój statek, ani te¿ twoja organizacja. To jest sprawa osobista, która dotyczy ciebie i mnie. A tak¿e naszych kolegów przemytników. – W takim razie za³atwmy to jak najszybciej – zaproponowa³ Dankin. – My zrobimy tu miejsce, ty mo¿esz wybraæ rodzaj broni… – Nie mówiê o jakiejœ g³upiej prywatnej zemœcie – przerwa³ mu Mazzic. – Tu chodzi o zdradê. – O co?! – oburzy³ siê Gillespi. – S³uchaj, Mazzic… – Zamknij siê, Gillespi – wpad³ mu w s³owo mê¿czyzna, gromi¹c go wzrokiem. – No i co, Karrde? Karrde powiód³ wzrokiem po zebranych. Nie mia³ tu sprzymierzeñców; nie mia³ przyjació³, którzy stanêliby w jego obronie bez wzglêdu na to, jakie wydumane oskar¿enia przygotowali przeciwko niemu Mazzic i Ferrier. Nawet jeœli darzyli go jakimœ szacunkiem, nawet jeœli coœ mu zawdziêczali – to ju¿ zd¹¿yli o tym zapomnieæ. Bêd¹ patrzeæ, jak jego wrogowie go powal¹… A potem ka¿dy z nich przyw³aszczy sobie czêœæ organizacji, któr¹ on z takim trudem stworzy³. Ale nim to siê stanie, towarzysz¹cy mu ludzie i inne istoty wci¹¿ s¹ jego wspó³pracownikami. I nadal jest za nich odpowiedzialny. – W mojej kwaterze zmieœci siê tylko osiem osób – zwróci³ siê spokojnie do Mazzica. – Wszyscy doradcy, ochroniarze i twoja obstawa bêd¹ musieli zostaæ na zewn¹trz. Czy rozka¿esz im, by zostawili moich ludzi w spokoju? Przez d³u¿sz¹ chwilê Mazzic przygl¹da³ mu siê badawczo, po czym nieznacznie skin¹³ g³ow¹. – O ile nikt ich nie sprowokuje, to sami nie bêd¹ nikogo zaczepiaæ. Szada, zabierz mu blaster. Karrde… prowadŸ.

264

Szef przemytników spojrza³ na Dankina i Torve’a, i kiwn¹³ g³ow¹. Z wyraŸnym oci¹ganiem mê¿czyŸni odsunêli siê od rampy i Karrde ruszy³ w górê. A tu¿ za nim grupka ludzi, których jeszcze nie tak dawno temu mia³ zamiar zjednoczyæ przeciwko Imperium. Powinien by³ mieæ wiêcej rozumu. Zajêli miejsca w pokoju s³u¿¹cym za kwaterê kapitana statku; Mazzic umieœci³ Karrde’a na krzeœle w rogu pomieszczenia, podczas gdy pozostali usiedli doko³a sto³u przodem do gospodarza. – No dobrze – stwierdzi³ szef przemytników. – Jesteœmy na pok³adzie statku; i co teraz? – Chcê przejrzeæ twoje karty danych – oznajmi³ Mazzic. – Wszystkie. Zaczniemy od tych, które trzymasz w swoim biurze. – Tymi drzwiami i do koñca korytarza po prawej stronie – wyjaœni³ Karrde, wskazuj¹c g³ow¹ w ty³. – Kody dostêpu? – Nie ma. Ufam swoim ludziom. Mazzic wykrzywi³ nieznacznie usta. – Ellor, idŸ po nie. Przynieœ te¿ ze dwa notesy elektroniczne. Duryjczyk bez s³owa wsta³ i wyszed³. – Mo¿e w tym czasie przedstawiê wam propozycjê, z powodu której zaprosi³em was na Hijarnꠖ odezwa³ siê szef przemytników, chc¹c przerwaæ niezrêczn¹ ciszê. – Ty to masz tupet, Karrde – prychn¹³ Mazzic. – Tupet i styl. Ale mo¿e posiedzimy chwilê w milczeniu, dobra. Karrde spojrza³ na wycelowany w niego blaster. – Jak sobie ¿yczysz. Po chwili wróci³ Ellor, nios¹c szufladê pe³n¹ kart danych; na ich szczycie le¿a³y dwa notesy elektroniczne. – Dobrze – powiedzia³ Mazzic, kiedy Duryjczyk zaj¹³ miejsce obok niego. – Daj jeden notes elektroniczny Par’Tah i zacznijcie przegl¹daæ te karty. Oboje wiecie, czego szukaæ. – Od razu na pocz¹tku chcia³bym zaznaczy栖 wtr¹ci³ Ellor – ¿e to wszystko mi siê nie podoba. – Mnie równie¿ – zawtórowa³a mu Par’Tah. Wypustki na jej g³owie wi³y siê niczym zaniepokojone wê¿e. – Otwarta walka z konkurentem to element prowadzenia interesów. Ale to jest co innego. – Tu nie chodzi o interesy – sprostowa³ Mazzic. – Oczywiœcie, ¿e nie – rzek³ Karrde. – Ju¿ powiedzia³, ¿e moja organizacja go nie interesuje. Pamiêtacie?

265

– Nie próbuj ³apaæ mnie za s³owa – ostrzeg³ go Mazzic. – Nienawidzê tego, tak samo jak nienawidzê, gdy ktoœ wodzi mnie za nos. – Ja nikogo nie wodzê za nos – odpar³ spokojnie szef przemytników. – W tej sprawie od samego pocz¹tku ze wszystkimi postêpujê uczciwie. – Mo¿liwe. W³aœnie po to tu jesteœmy, by siê o tym przekonaæ. Karrde powiód³ wzrokiem po siedz¹cych doko³a sto³u. Przypomnia³ sobie, jaki chaos zapanowa³ w œwiecie przemytniczym po rozpadzie organizacji Jabby Hutta. Wszystkie grupy z ca³ej galaktyki rzuci³y siê ³apczywie, by zbieraæ resztki: wyrywano sobie statki, ludzi, kontrakty, niekiedy walcz¹c o nie zaciekle. Zw³aszcza wiêksze organizacje ca³kiem sporo zyska³y na œmierci Hutta. Zastanawia³ siê, czy Aves zdo³a sobie z nimi poradziæ. Aves i Mara. – ZnaleŸliœcie ju¿ coœ? – niecierpliwi³ siê Mazzic. – Je¿eli coœ tam bêdzie, to damy ci zna栖 oznajmi³a Par’Tah. Z jej tonu mo¿na by³o wywnioskowaæ, ¿e jest niezadowolona z ca³ej tej sytuacji. – Czy móg³byœ mi przynajmniej powiedzieæ, co ja takiego rzekomo zrobi³em? – zwróci³ siê Karrde do Mazzica. – Tak, ja te¿ chcia³bym siê wreszcie dowiedzie栖 zawtórowa³ mu Gillespi. Mazzic opad³ na oparcie swojego krzes³a i opar³ rêkê z broni¹ o udo. – To bardzo proste – zacz¹³. – Zdaje siê, ¿e ten atak na Troganie, w wyniku którego zgin¹³ mój przyjaciel Liszma, zosta³ zainscenizowany. – Jak to: zainscenizowany? – chcia³ wiedzieæ Dravis. – Tak to. Ktoœ wynaj¹³ porucznika Imperium i jego oddzia³, ¿eby nas zaatakowa³. – Oddzia³y imperialne nie pracuj¹ jako najemnicy – mrukn¹³ g³ucho Clyngunn. – Ale ta grupa tak w³aœnie zrobi³a – powtórzy³ Mazzic. – Kto ci to powiedzia³? – zainteresowa³ siê Gillespi. Mazzic uœmiechn¹³ siê nieznacznie. – Najlepiej poinformowane Ÿród³o, jakim jest wielki admira³ Thrawn. Przez chwilê wszyscy milczeli, zaskoczeni tym, co w³aœnie us³yszeli. Dravis pierwszy odzyska³ g³os. – Nie ¿artuj! Tak po prostu ci o tym powiedzia³? – Z³apali mnie, kiedy krêci³em siê w pobli¿u uk³adu Joiol, i zawieŸli mnie na „Chimerꔠ– powiedzia³ Mazzic, ignoruj¹c ironiczny ton kolegi. – Po tym incydencie w stoczni na Bilbringi s¹dzi³em, ¿e czekaj¹ mnie ciê¿kie chwile. Ale Thrawn oznajmi³, ¿e œci¹gn¹³ mnie do siebie tylko po to, by oczyœciæ atmosferê; twierdzi³, ¿e nikt z Imperium nie wyda³

266

rozkazu do ataku na Troganie i ¿e nie oni ponosz¹ za to odpowiedzialnoœæ. A potem puœci³ mnie wolno. – Zasugerowawszy wczeœniej, ¿e to mnie nale¿y winiæ za ten atak? – podsun¹³ Karrde. – Nie wymieni³ ciebie wprost – odpar³ Mazzic. – Ale kto jeszcze móg³by coœ zyskaæ, nastawiaj¹c nas wrogo do Imperium? – Nie zapominaj, ¿e mamy tu do czynienia z wielkim admira³em – odrzek³ szef przemytników. – Z wielkim admira³em, który lubuje siê w opracowywaniu zawi³ych i d³ugofalowych planów. A ponadto jest osobiœcie zainteresowany tym, ¿eby mnie zniszczyæ. – Nie opieram siê wy³¹cznie na s³owach Thrawna, Karrde – uœmiechn¹³ siê Mazzic z przymusem. – Nim tu przyby³em, jeden z moich przyjació³ poszpera³ nieco w wojskowych aktach Imperium i przekaza³ mi szczegó³owe dane na temat przygotowañ do ataku na Troganie. – Imperium mog³o wprowadziæ do swoich akt odpowiednie informacje – zauwa¿y³ Karrde. – Jak ju¿ powiedzia³em, nie opieram siê wy³¹cznie na ich s³owach – powtórzy³ Mazzic. – Ale jeœli tak¿e tutaj znajdziemy œlady œwiadcz¹ce o zawarciu tej umowy – uniós³ nieco blaster – bêdzie to chyba koronny dowód. – Rozumiem – mrukn¹³ szef przemytników, spogl¹daj¹c na Ferriera. A wiêc po to w³aœnie ten z³odziej statków przys³a³ tu swojego Defla: ¿eby podrzuci³ ów koronny dowód dla Mazzica. – Podejrzewam, ¿e teraz jest ju¿ za póŸno, by wspomnieæ o tym, ¿e na kilka minut przed twoim przybyciem mieliœmy tu w bazie jakiegoœ nieproszonego goœcia. – Jasne! – zaœmia³ siê szyderczo Ferrier. – Niez³a sztuczka, ale trochê za póŸno. – Za póŸno na co? – zdziwi³ siê Dravis. – On po prostu próbuje teraz rzuciæ podejrzenie na kogoœ innego i tyle – stwierdzi³ pogardliwie z³odziej statków. – Chce, ¿ebyœcie pomyœleli, ¿e to jeden z nas podrzuci³ mu tê kartê danych. – Jak¹ kartê danych? – podchwyci³ natychmiast Gillespi. – Nie znaleŸliœmy ¿adnej karty danych. – W³aœnie j¹ znaleŸliœmy – powiedzia³ cicho Ellor. Karrde zerkn¹³ na Duryjczyka. Jego p³aska twarz mia³a zaciêty wyraz i nie sposób by³o wywnioskowaæ, co myœli, podaj¹c notes elektroniczny Mazzicowi. Mazzic wzi¹³ notes i jego twarz tak¿e spochmurnia³a. – A wiêc to tak – rzek³ cicho, k³ad¹c notes elektroniczny na stole. – Có¿… chyba nie potrzebujemy wiêcej wyjaœnieñ. – Chwileczkꠖ zaoponowa³ Gillespi. – Wrêcz przeciwnie. Wróæmy jeszcze do tego intruza: by³em z Karrde’em na górze, kiedy jego ludzie go zaalarmowali.

267

– No dobra – wzruszy³ ramionami Mazzic. – Gramy dalej. Co z tym intruzem, Karrde? Co zobaczyliœcie? Szef przemytników pokrêci³ g³ow¹, staraj¹c siê nie patrzeæ na lufê wycelowanego w niego blastera Mazzica. – Niestety nic. Czin mia³ wra¿enie, ¿e zauwa¿y³ jakieœ poruszenie w pobli¿u statku, ale nikogo nie uda³o nam siê z³apaæ. – Nie dostrzeg³em tam zbyt wielu miejsc, gdzie ktoœ móg³by siê schowa栖 zauwa¿y³ Mazzic. – Cz³owiek rzeczywiœcie nie – przyzna³ Karrde. – Chocia¿ wtedy nie przysz³o nam do g³owy, jak wiele cieni jest wzd³u¿ œcian i w pobli¿u drzwi. – Chcesz powiedzieæ, ¿e to by³ mój upiór, tak? – wtr¹ci³ Ferrier. – To klasyczne posuniêcie: rzuciæ kilka aluzji dla zaciemnienia obrazu ca³ej sytuacji. Daj sobie spokój, Karrde: to ci siê nie uda. Szef przemytników przyjrza³ siê uwa¿nie z³odziejowi statków: popatrzy³ na jego zaciêt¹ twarz, na niespokojne oczy…i nagle uœwiadomi³ sobie, ¿e myli³ siê co do zmowy, której pad³ ofiar¹. Ferrier i Mazzic nie wspó³pracowali ze sob¹ w tej kwestii. Najprawdopodobniej to sam Ferrier, kierowany przez Thrawna, pracowa³ nad tym, by go skompromitowaæ. Co oznacza³o, ¿e Mazzic szczerze uwierzy³ w to, i¿ Karrde zdradzi³ ich wszystkich. To z kolei kaza³o przypuszczaæ, ¿e istnieje jeszcze szansa, by go przekonaæ, i¿ by³o inaczej. – Jednak spróbujꠖ oznajmi³ szef przemytników i zwróci³ siê do Mazzica. – Czy naprawdê uwa¿asz, ¿e by³bym na tyle nieostro¿ny, by zostawiæ dowód mojej zdrady w miejscu, gdzie ka¿dy móg³by go znaleŸæ? – Nie wiedzia³eœ, ¿e bêdziemy go szuka栖 wtr¹ci³ pospiesznie z³odziej statków, nie daj¹c Mazzicowi dojœæ do g³osu. – Ach, wiêc ju¿ mówisz „my” – powiedzia³ Karrde, wymownie unosz¹c brwi. – No co, Ferrier, ty i Mazzic jesteœcie w zmowie? – On ma racjê, Karrde: nie próbuj zaciemniaæ obrazu ca³ej sytuacji – odezwa³ siê Mazzic. – Myœlisz, ¿e Thrawn zada³by sobie tyle trudu tylko po to, by doprowadziæ do twojego upadku? Móg³ to zrobiæ od razu na Troganie. – Na Troganie nie móg³ mnie tkn¹æ – potrz¹sn¹³ g³ow¹ szef przemytników. – Nie chcia³ tego robiæ na oczach was wszystkich. Ryzykowa³by, ¿e wyst¹pi przeciwko niemu ca³y œwiatek przemytniczy. Ta metoda jest znacznie lepsza: zniszczy mnie, zdyskredytuje udzielane przeze mnie ostrze¿enia na jego temat, a jednoczeœnie zachowa wasz¹ ¿yczliwoœæ i gotowoœæ do us³ug. Clyngunn pokrêci³ swoj¹ kud³at¹ g³ow¹.

268

– Nie. Thrawn nie jest taki jak Vader. Nie traci³by swoich oddzia³ów w ataku z góry skazanym na pora¿kê. – Zgadzam siê z tob¹ – rzek³ Karrde. – Ja te¿ jestem zdania, ¿e to nie on wyda³ rozkaz do ataku na Troganie. Uwa¿am, ¿e ktoœ inny zaplanowa³ tê akcjê, a Thrawn próbuje teraz do maksimum wykorzystaæ ten fakt. – Spodziewam siê, ¿e i za to win¹ zechcesz obarczyæ mnie? – burkn¹³ Ferrier. – Ja nikogo nie oskar¿am – przypomnia³ mu ³agodnie szef przemytników. – Mo¿na by pomyœleæ, ¿e masz nieczyste sumienie. – Proszê: znowu próbuje wszystko zagmatwa栖 stwierdzi³ z³odziej statków. Rozejrza³ siê po twarzach kolegów, po czym znowu skierowa³ wzrok na Karrde’a. – W zasadzie ju¿ niemal otwarcie oskar¿y³eœ mojego upiora o to, ¿e pod³o¿y³ tu kartê danych. – To ty to zasugerowa³eœ, a nie ja – sprostowa³ szef przemytników, wpatruj¹c siê badawczo w Ferriera. Szybkie myœlenie z pewnoœci¹ nie by³o mocn¹ stron¹ z³odzieja statków i nerwy ju¿ zaczê³y mu dawaæ znaæ o sobie. Gdyby uda³o siê go jeszcze trochê przycisn¹æ… – A skoro ju¿ o tym mowa, to gdzie jest twój Defel? – Na moim statku – rzuci³ bez namys³u Ferrier – który stoi w zachodniej czêœci dziedziñca, razem z innymi maszynami. Siedzi tam, od kiedy wyl¹dowaliœmy. – Dlaczego? – Jak to, dlaczego? – zdumia³ siê z³odziej statków. – Poniewa¿ jest jednym z cz³onków za³ogi. – Chodzi³o mi o to, dlaczego nie czeka przed „Szalonym Karrde’em” razem z innymi ochroniarzami? – A kto powiedzia³, ¿e on jest moim ochroniarzem? – Tak mi siê wydawa³o – wzruszy³ ramionami szef przemytników. – W koñcu na Troganie wystêpowa³ w³aœnie w tej roli. – Tak, rzeczywiœcie – doda³ powoli Gillespi. – Sta³ przy œcianie, sk¹d od razu móg³ zaatakowaæ ¿o³nierzy Imperium, gdy tylko siê pojawili. – Jakby wiedzia³, ¿e maj¹ tam przyjœæ – dokoñczy³ jego myœl Karrde. Twarz Ferriera pociemnia³a. – S³uchaj, Karrde… – Dosyæ tego – wpad³ mu w s³owo Mazzic. – To nie s¹ ¿adne dowody, Karrde, i ty doskonale o tym wiesz. A poza tym co Ferrier móg³by zyskaæ na zaaran¿owaniu takiego ataku? – Mo¿e chcia³ siê wykazaæ w walce z oddzia³em imperialnym – podsun¹³ szef przemytników. – Mia³ nadziejê, ¿e to rozwieje nasze podejrzenia co do tego, ¿e wspó³pracuje z Imperium.

269

– Mo¿esz sobie mówiæ, co chcesz – rzuci³ Ferrier i wskaza³ palcem le¿¹cy na stole obok Mazzica notes elektroniczny. – Ale z tej karty danych wynika, ¿e to nie ja wynaj¹³em Koska i jego ludzi, ale ty. Osobiœcie uwa¿am, ¿e ta rozmowa… – Chwileczkꠖ przerwa³ mu Mazzic. – A sk¹d wiesz, co jest na tej karcie danych? – Ty nam to powiedzia³eœ – odpar³ rezolutnie z³odziej statków. – Mówi³eœ, ¿e szukamy tu œladów œwiadcz¹cych o… – Nigdy nie wymieni³em nazwiska tego porucznika. W pokoju zapad³a nagle g³ucha cisza… Widoczna ponad brod¹ czêœæ twarzy Ferriera wyraŸnie poblad³a. – Musia³eœ je wymieniæ. – Nie – powtórzy³ Mazzic. – Nie zrobi³em tego. – Nikt nie wymieni³ jego nazwiska – warkn¹³ Clyngunn. Z³odziej statków pos³a³ mu pe³ne wœciek³oœci spojrzenie. – To szaleñstwo! – zawo³a³, ponownie zbieraj¹c siê na odwagê. – Wszystkie dowody wyraŸnie wskazuj¹ na Karrde’a, a wy chcecie go puœciæ wolno tylko dlatego, ¿e gdzieœ us³ysza³em nazwisko tego Koska? Mo¿e któryœ ze szturmowców zawo³a³ dowódcê w czasie walki: sk¹d mogê wiedzieæ? – Có¿, jeszcze prostsze pytanie – odezwa³ siê Karrde. – Powiedz nam, sk¹d siê dowiedzia³eœ o dacie i miejscu tego spotkania, skoro nie zosta³eœ na nie zaproszony? – Ty go nie zaprasza³eœ? – zdziwi³ siê Mazzic. Szef przemytników pokrêci³ przecz¹co g³ow¹. – Nigdy mu tak naprawdê nie ufa³em, od kiedy dowiedzia³em siê, jak¹ rolê odegra³ w przejêciu przez Thrawna Floty Katañskiej. W ogóle nie znalaz³by siê na Troganie, gdyby nie fakt, ¿e Gillespi postanowi³ niezobowi¹zuj¹co zaprosiæ na to spotkanie w³aœciwie wszystkich. – No, Ferrier? – ponagli³ go Dravis. – Masz mo¿e zamiar twierdziæ, ¿e to któryœ z nas ciê tu zaprosi³? W k¹cikach oczu z³odzieja statków pojawi³y siê linie œwiadcz¹ce o tym, ¿e mê¿czyzna jest mocno zdenerwowany. – Przechwyci³em wiadomoœæ, któr¹ wys³a³eœ do Mazzica – mrukn¹³ pod nosem. – Rozszyfrowa³em j¹ i doszed³em do wniosku, ¿e powinienem tu byæ. – Szybko sobie poradzi³eœ z tym szyfrem – zauwa¿y³ Gillespi. – A u¿yliœmy naprawdê dobrych kodów. Naturalnie zatrzyma³eœ kopiê pierwotnej, zaszyfrowanej wiadomoœci? – Nie muszê tu siedzieæ i wys³uchiwaæ tego wszystkiego – warkn¹³ Ferrier, wstaj¹c z miejsca. – To Karrde ma byæ tu s¹dzony, a nie ja.

270

– Usi¹dŸ, Ferrier – poleci³ mu cicho Mazzic. Jego blaster nie by³ ju¿ wycelowany w Karrde’a. – Ale to on jest wszystkiemu winien – upiera³ siê z³odziej statków. Wyci¹gn¹³ praw¹ rêkê, oskar¿ycielsko wskazuj¹c palcem szefa przemytników. – To on… – Uwa¿ajcie! – krzykn¹³ Gillespi. Ale ju¿ by³o za póŸno. Wymachuj¹c energicznie praw¹ rêk¹, aby odwróciæ uwagê obecnych, lew¹ Ferrier siêgn¹³ za pas i teraz trzyma³ j¹ wyci¹gniêt¹ przed siebie. Mia³ w niej detonator termiczny. – No dobra, rêce na st󳠖 warkn¹³. – Mazzic, rzuæ broñ. Mazzic powoli od³o¿y³ blaster na stó³. – Nie uda ci siê st¹d wymkn¹æ, Ferrier – wycedzi³ przez zêby. – Szada i moja obstawa rozedr¹ ciê na strzêpy. – Nawet nie zdo³aj¹ do mnie strzeli栖 stwierdzi³ z³odziej statków, siêgaj¹c po blaster Mazzica. – Upiorze! ChodŸ tutaj! Drzwi za jego plecami rozsunê³y siê bezszelestnie i do pokoju wsun¹³ siê w milczeniu czarny cieñ. Czarny cieñ z czerwonymi oczami i ledwie widocznymi d³ugimi bia³ymi k³ami. Clyngunn rzuci³ ze z³oœci¹ jakieœ zehetbrañskie przekleñstwo. – A wiêc Karrde mia³ racjê. Wyda³eœ nas Imperium. Ferrier zignorowa³ jego uwagê. – Pilnuj ich – rozkaza³ cieniowi. Cisn¹³ w jego stronê blaster Mazzica i wyj¹³ w³asny. – ChodŸ, Karrde: idziemy na mostek. – A jeœli odmówiê? – spyta³ szef przemytników, nie ruszaj¹c siê z miejsca. – Zabijê was wszystkich i wezmê statek – stwierdzi³ krótko Ferrier. – Mo¿e od razu powinienem to zrobiæ: Thrawn z pewnoœci¹ dobrze mi zap³aci za ca³¹ bandê. – Racja – rzek³ Karrde i podniós³ siê z miejsca. – Têdy. Dotarli na mostek bez ¿adnych przeszkód. – Ty pilotujesz – zarz¹dzi³ z³odziej statków. Szybkim spojrzeniem obrzuci³ przyrz¹dy i blasterem popchn¹³ Karrde’a w kierunku steru. – Œwietnie; przypuszcza³em, ¿e statek bêdzie gotowy do drogi. – Dok¹d lecimy? – spyta³ szef przemytników, zajmuj¹c miejsce za sterem. Przez iluminator dostrzeg³ kilku swoich ludzi, którzy ch³odno mierzyli siê wzrokiem z obstaw¹ Mazzica, nie maj¹c pojêcia, ¿e ich kapitan znajduje siê w kabinie pilotów. – Na pocz¹tek na zewn¹trz, do góry i przed siebie – oznajmi³ Ferrier, wskazuj¹c blasterem zniszczon¹ œcianê warowni.

271

– Rozumiem – odpar³ Karrde. Praw¹ rêk¹ wystuka³ dla komputera polecenie, by wyœwietli³ raport o gotowoœci statku do lotu, lew¹ zaœ jakby od niechcenia po³o¿y³ na kolanie. W³aœnie na wysokoœci kolan, tu¿ poni¿ej g³ównej konsoli, znajdowa³a siê tablica z kontrolkami zewnêtrznych œwiate³ statku. – A co potem? – A jak ci siê wydaje? – odparowa³ Ferrier. Podszed³ do stanowiska ³¹cznoœci i obrzuci³ je szybkim spojrzeniem. – Wyniesiemy siê st¹d. Czy jakieœ inne statki te¿ maj¹ w³¹czone nadajniki? – „Gwiazda Pó³nocy” i „Etherway” – odpar³ Karrde. Trzykrotnie w³¹czy³ i wy³¹czy³ pozycyjne œwiat³a statku. Przez iluminator dostrzeg³ zdziwione twarze odwracaj¹cych siê w ich stronê ludzi. – Mam nadziejê, ¿e nie zamierzasz odlecieæ zbyt daleko? – A co, boisz siê, ¿e ukradnê twój cenny transportowiec? – zaœmia³ siê z³odziej statków. – Nie uda ci siê go ukraœæ – oznajmi³ szef przemytników, patrz¹c Ferrierowi prosto w oczy. – Najpierw go zniszczê. – To czcza gadanina w ustach kogoœ, kto siê znajduje po z³ej stronie blastera – rzuci³ pogardliwie z³odziej statków, wymachuj¹c broni¹. – Ja nie ¿artujꠖ ostrzeg³ go Karrde. Jeszcze raz w³¹czy³ œwiat³a pozycyjne i pozwoli³ sobie na przelotne spojrzenie w iluminator. Ostrzegawczo w³¹czone œwiat³a i widok Ferriera trzymaj¹cego go na muszce zapewne pozwol¹ zebranym wywnioskowaæ, co siê tu dzieje. Tak¹ mia³ przynajmniej nadziejê. W przeciwnym razie nie zapowiedziany odlot „Szalonego Karrde’a” niechybnie wywo³a strzelaninê. – No pewnie – burkn¹³ z³odziej statków i usiad³ obok niego w fotelu pilota. – Wyluzuj siê: nie musisz byæ bohaterem. Niczego bym bardziej nie pragn¹³, jak odebraæ ci „Szalonego Karrde’a”, ale mam dosyæ rozumu i nie bêdê próbowa³ pilotowaæ takiego statku z po³ow¹ za³ogi. Nie, bêdziesz musia³ jedynie odstawiæ mnie na mój statek. Wyniesiemy siê st¹d i przeczekamy gdzieœ do czasu, a¿ ca³a sprawa przycichnie. – Po raz ostatni obrzuci³ wzrokiem monitory kontrolne i skin¹³ g³ow¹. – No dobra. Ruszajmy. Szef przemytników w napiêciu w³¹czy³ silniki manewrowe i skierowa³ statek do przodu, ca³y czas obawiaj¹c siê, ¿e w oczekuj¹cym na zewn¹trz t³umie doradców i ochroniarzy mo¿e wybuchn¹æ strzelanina. Ale nikt nie otworzy³ ognia i Karrde bez przeszkód przeprowadzi³ maszynê przez wyszczerbion¹ kamienn¹ krawêdŸ i dalej na zewn¹trz. – Tak… nikogo ju¿ tam nie ma – rzuci³ Ferrier, jakby od niechcenia. – Pewnie pognali do swoich statków, ¿eby puœciæ siê za nami w pogoñ. – Nie wydajesz siê tym zmartwiony.

272

– Bo nie jestem. Musisz mnie jedynie dowieŸæ na mój statek nieco przed nimi. Chyba mo¿esz to zrobiæ. Karrde spojrza³ na wymierzony w niego blaster. – Zrobiê, co siê da. Uda³o siê to bez problemu. Kiedy „Szalony Karrde” wyl¹dowa³ na potrzaskanych kamieniach obok przebudowanego koreliañskiego statku bojowego, inne pojazdy zaczê³y siê dopiero wy³aniaæ z bram prowadz¹cych do g³ównej czêœci fortecy i mog³y tu dotrzeæ nie wczeœniej ni¿ za dwie, trzy minuty. – Wiedzia³em, ¿e zdo³asz to zrobi栖 skomplementowa³ Karrde’a z ironi¹ z³odziej statków, po czym podniós³ siê i w³¹czy³ interkom. – Upiorze? Otwórz drzwi. Zabieramy siê st¹d. Nie by³o odpowiedzi. – Upiorze? S³yszysz mnie? – Przez jakiœ czas nic nie bêdzie s³ysza³ – zagrzmia³ z interkomu g³os Clyngunna. – Jeœli chcesz go zobaczyæ, to bêdziemy ci musieli go przynieœæ. Ferrier z wœciek³oœci¹ wy³¹czy³ interkom. – Dureñ. Powinienem by³ wiedzieæ, ¿e takiemu g³upiemu upiorowi nie mo¿na powierzyæ wa¿nego zadania. A tak w ogóle to powinienem by³ was od razu zabiæ. – Mo¿liwe – stwierdzi³ Karrde. Skin¹³ g³owê w stronê iluminatora, przez który widaæ by³o zbli¿aj¹cych siê ludzi z obstawy. – Ale chyba nie masz teraz czasu, by naprawiæ swój b³¹d. – Bêdê to musia³ zrobiæ póŸniej – odparowa³ z³odziej statków. – Chocia¿ tob¹ mogê siê zaj¹æ od razu. – Ale pod warunkiem, ¿e chcesz umrzeæ razem ze mn¹ – ostudzi³ go szef przemytników. Odchyli³ siê nieco na krzeœle, by pokazaæ Ferrierowi, ¿e lew¹ rêkê trzyma na jednym z prze³¹czników umieszczonych na tablicy znajduj¹cej siê na wysokoœci jego kolan. – Ju¿ ci powiedzia³em, ¿e wolê zniszczyæ statek, ni¿ ci go oddaæ. Przez d³u¿sz¹ chwilê wydawa³o mu siê, ¿e Ferrier zaryzykuje mimo wszystko. Ale w koñcu mê¿czyzna z wyraŸnym oci¹ganiem zmieni³ cel i dwukrotnie strzeli³ w tê czêœæ konsoli, która s³u¿y³a do kierowania ogniem statku. – Innym razem, Karrde – powiedzia³ i podszed³ do drzwi mostka. Kiedy siê otworzy³y, szybko wyjrza³ na zewn¹trz i wyœlizgn¹³ siê z kabiny. Szef przemytników nabra³ g³êboko powietrza w p³uca, po czym powoli je wypuœci³. Zwolni³ dŸwigniê œwiate³ l¹dowania, któr¹ ca³y czas trzyma³ w dolnej pozycji, i wsta³ z miejsca. Piêtnaœcie sekund póŸniej 18 – Ostatni rozkaz

273

zobaczy³ przez iluminator Ferriera, który samotnie bieg³ w stronê swojego statku bojowego. Uwa¿aj¹c, by nie dotkn¹æ wypalonej na konsoli dziury, Karrde w³¹czy³ interkom. – Tu Karrde – powiedzia³. – Mo¿ecie odbarykadowaæ drzwi; Ferrier ju¿ sobie poszed³. Czy jest wam mo¿e potrzebny lekarz albo ktoœ do pomocy przy wiêŸniu? – Ani jedno, ani drugie – uspokoi³ go Gillespi. – Defel zapewne œwietnie umie siê podkradaæ, ale marny z niego stra¿nik wiêzienny. A zatem Ferrier tak po prostu go tu zostawi³, tak? – Mo¿na siê by³o tego po nim spodziewa栖 stwierdzi³ szef przemytników. Widoczny przez iluminator statek bojowy Ferriera akurat uniós³ siê na silnikach manewrowych, kieruj¹c siê na zachód. – W³aœnie startuje. Ostrze¿ wszystkich, ¿eby nie wychodzili na zewn¹trz: zdaje siê, ¿e on coœ knuje, by uniemo¿liwiæ nam poœcig. Istotnie tak by³o. Ledwie Karrde wypowiedzia³ te s³owa, gdy z unosz¹cego siê statku wystrzeli³ ogromny pojemnik. Na tle rozjaœnionego nag³ym b³yskiem œwiat³a na niebie pojawi³a siê gwa³townie siê rozprzestrzeniaj¹ca spl¹tana metalowa sieæ. Po chwili rozci¹gnê³a siê nad dziedziñcem i opad³a na ziemiê; w miejscach gdzie dotknê³a zaparkowanych statków, pojawi³y siê iskry. – Sieæ Connera. – Karrde us³ysza³ za plecami g³os Dravisa. – Typowa sztuczka z³odziei statków. Odwróci³ siê. Dravis, Par’Tah i Mazzic stali w drzwiach, spogl¹daj¹c przez iluminator na odlatuj¹cy pojazd Ferriera. – Mamy mnóstwo ludzi poza zasiêgiem sieci – przypomnia³ Karrde kolegom. – Spalenie jej nie powinno zaj¹æ du¿o czasu. – Nie mo¿emy pozwoliæ, ¿eby Ferrier uciek³ – rzek³a twardo Par’Tah, wykonuj¹c w stronê oddalaj¹cego siê statku bojowego charakterystyczny dla Ho’Dinów gest pogardy. – Nie ucieknie – zapewni³ j¹ szef przemytników. Maszyna Ferriera lecia³a ju¿ ponad równin¹, daleko poza zasiêgiem dzia³ statków przykrytych sieci¹. – „Etherway” i „Gwiazda Pó³nocy” czekaj¹ w pogotowiu, na pó³noc i na po³udnie st¹d. – Zwróci³ siê do Mazzica, unosz¹c wymownie brwi. – Ale s¹dzê, ¿e w obecnej sytuacji Mazzic ma pierwszeñstwo. Mazzic uœmiechn¹³ siê sk¹po. – Dziêkujꠖ powiedzia³ cicho i wyj¹³ komunikator. – Griv, Amber: leci do was statek bojowy. Zaopiekujcie siê nim. Karrde ponownie wyjrza³ przez iluminator. Pojazd Ferriera dotar³ ju¿ prawie do linii horyzontu i zacz¹³ wznosiæ siê ku górze… Dwa statki

274

bojowe Mazzica wystartowa³y ze swej kryjówki i rzuci³y siê za nim w poœcig. – Chyba jestem ci winien przeprosiny – odezwa³ siê Mazzic, staj¹c tu¿ obok niego. – Zapomnij o tym – potrz¹sn¹³ g³ow¹ szef przemytników. – Albo lepiej nie: zapamiêtaj to sobie jako lekcjê na temat tego, jak wielki admira³ Thrawn za³atwia interesy. I ile tak naprawdê znacz¹ dla niego ludzie tacy jak my. – Nie martw siê, bêdê o tym pamiêta³ – rzek³ cicho Mazzic. – To dobrze. No, a teraz ka¿my naszym ludziom zaj¹æ siê t¹ sieci¹: chyba wszyscy chcielibyœmy opuœciæ Hijarnê, nim Imperium siê zorientuje, ¿e plan Thrawna zawiód³. – W oddali, tu¿ ponad lini¹ horyzontu, rozb³ys³o na chwilê jaskrawe œwiat³o. – A tymczasem – doda³ Karrde – przedstawiê wam moj¹ propozycjê.

275

ROZDZIA£

'

– No dobra – zwróci³ siê Han do Landa. Przesun¹³ rêk¹ po krawêdzi lewej nogi Artoo w poszukiwaniu lepszego uchwytu. – Przygotuj siê. Robot coœ zaœwiergota³. – Przypomina wam, ¿ebyœcie byli ostro¿ni – przet³umaczy³ Threepio. Android sta³ w pewnej odleg³oœci od nich, podryguj¹c nerwowo. – Pamiêtajcie, ¿e ostatnim razem… – Nie upuœciliœmy go celowo – warkn¹³ Solo. – Je¿eli woli zaczekaæ na Luke’a tutaj, to proszê bardzo. Artoo ponownie zaœwiergota³. – Mówi, ¿e to nie bêdzie konieczne – oznajmi³ Threepio z o¿ywieniem. – Ufa wam bez zastrze¿eñ. – Mi³o nam to s³ysze栖 stwierdzi³ Han. Niestety, nie znalaz³ lepszego uchwytu dla r¹k. Przy okazji bêdzie musia³ na to zwróciæ uwagê in¿ynierom z fabryki automatów. – Lando, uwaga: podnoœ. Obaj mê¿czyŸni szarpnêli mocno, tak ¿e Hana a¿ zabola³ kark, i wyci¹gnêli robota z pl¹taniny korzeni, które nie wiadomo w jaki sposób okrêci³y siê wokó³ jego kó³. – Gotowe – rzuci³ Calrissian, kiedy w miarê delikatnie postawili Artoo na zasypanym liœæmi dnie koryta wysch³ego strumienia. – No i jak on siê czuje? Teraz wyjaœnienia trwa³y nieco d³u¿ej. – Mówi, ¿e tym razem dosz³o jedynie do niewielkich uszkodzeñ – rzek³ Threepio. – G³ównie natury kosmetycznej. – Co znaczy, ¿e rdzewieje – mrukn¹³ Solo. Odwróci³ siê i roztar³ sobie kark. Piêæ metrów w dó³ strumienia Skywalker za pomoc¹ miecza œwietlnego ostro¿nie wycina³ przejœcie w g¹szczu grubych lian, które zagradza³y im drogê. Obok niego przycupnêli Chewbacka i Mara; trzymali

276

w pogotowiu broñ, gotowi w ka¿dej chwili strzeliæ do podobnych do wê¿y stworzeñ, które niekiedy wyskakiwa³y nagle, gdy dosiêg³o ich ostrze miecza œwietlnego. Podobnie jak i o innych rzeczach na Waylandzie, dowiedzieli siê o nich dopiero tutaj. Otrzepuj¹c z r¹k ostatnie kawa³ki kwaœnego korzenia drzewa, Lando podszed³ do Luke’a. – Zabawne miejsce, co? – skomentowa³. – Powinienem by³ bli¿ej podprowadziæ „Soko³a” – utyskiwa³ Han. – Albo przesun¹æ go w g³¹b planety, gdy siê okaza³o, ¿e nie mo¿emy u¿yæ skuterów powietrznych. – Gdybyœ to zrobi³, to teraz, zamiast walczyæ z kwaœnymi korzeniami i ¿yj¹cymi na pn¹czach wê¿ami, musielibyœmy pewnie uciekaæ przed patrolami Imperium – zauwa¿y³ Calrissian. – Osobiœcie uwa¿am, ¿e to by³ dobry wybór. – Chyba rzeczywiœcie – przyzna³ niechêtnie Solo. Gdzieœ w pobli¿u rozleg³ siê jakiœ skomplikowany gwizd, któremu zaraz odpowiedzia³o nastêpne gwizdniêcie. Zerkn¹³ w tamtym kierunku, ale zza pl¹taniny krzaków, lian i dwóch poziomów drzew niczego nie dostrzeg³. – Nie wydaje mi siê, ¿eby to by³ drapie¿nik – rzuci³ Lando. – Mo¿e masz racjê. – Han obejrza³ siê przez ramiê: Threepio przemawia³ ³agodnie do Artoo, ogl¹daj¹c jego œwie¿e oparzenia kwasem. – Hej, Niziutki, w³¹cz swoje czujniki. Artoo pos³usznie wyci¹gn¹³ swoj¹ ma³¹ antenkê i zacz¹³ j¹ obracaæ na wszystkie strony. Przez d³u¿sz¹ chwilê cmoka³ coœ do siebie, po czym zaœwiergota³ g³oœno. – Mówi, ¿e w promieniu dwudziestu metrów nie ma ¿adnych du¿ych zwierz¹t – przekaza³ Threepio. – A dalej… – Nie mo¿e nic odczytaæ z powodu gêstej roœlinnoœci – dokoñczy³ za niego Solo. Od jakiegoœ czasu ka¿da rozmowa z robotem wygl¹da³a tak samo. – Dziêki. Artoo schowa³ swój czujnik i powróci³ do przerwanej rozmowy z Threepiem. – Jak myœlisz, gdzie one wszystkie siê podzia³y? – zagadn¹³ Calrissian. – Drapie¿niki? – Han potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Nie mam zielonego pojêcia. Mo¿e posz³y tam, gdzie s¹ tubylcy. Lando rozejrza³ siê woko³o, oddychaj¹c cicho przez otwarte usta. – Han, to mi siê nie podoba. Do tej pory ju¿ na pewno wiedz¹, ¿e tu jesteœmy. Na co oni czekaj¹? – Mo¿e Mara myli³a siê co do nich – podsun¹³ Solo z pow¹tpiewaniem w g³osie. – Mo¿e Imperium mia³o ju¿ dosyæ dzielenia planety z kimœ innym i zlikwidowa³o ich.

277

– Có¿ za pocieszaj¹ca myœl – zauwa¿y³ Calrissian. – Ale to w dalszym ci¹gu nie t³umaczy, dlaczego drapie¿niki nas ignoruj¹ od dwóch i pó³ dnia. – Istotnie – zgodzi³ siê Han. Czu³, ¿e Lando mia³ racjê: ktoœ ich ca³y czas obserwowa³. WyraŸnie to czu³. Ktoœ albo coœ. – Mo¿e te, które ocala³y w pierwszym starciu, da³y znaæ pozosta³ym, by zostawi³y nas w spokoju. – Te zwierzaki by³y g³upsze ni¿ bry³y kamienia i dobrze o tym wiesz – prychn¹³ Lando. – Tak sobie tylko pomyœla³em – wzruszy³ ramionami Solo. Widoczna przed nimi zielona poœwiata zgas³a; to Luke zgasi³ miecz œwietlny. – Chyba da siê ju¿ przejœæ – poinformowa³ przyjació³. – Zdo³aliœcie wyci¹gn¹æ Artoo? – Tak, z nim wszystko w porz¹dku – oznajmi³ Han, podchodz¹c do Skywalkera. – Jakieœ wê¿e? – Tym razem nie. – Jedi wskaza³ mieczem œwietlnym jedno z drzew rosn¹cych przy brzegu strumienia. – Ale wydaje mi siê, ¿e ledwie co uniknêliœmy walki z kolejn¹ grup¹ drapie¿nych ptaków. Solo spojrza³ we wskazanym kierunku. Na jednej z ni¿szych ga³êzi znajdowa³o siê gniazdo wielkoœci sporego talerza, wykonane z gliny i trawy. Poprzedniego dnia Threepio niechc¹cy potr¹ci³ takie gniazdo i Chewbacka wci¹¿ jeszcze leczy³ rany, które te drapie¿ne ptaki zdo³a³y zadaæ jego lewemu ramieniu, nim je odpêdzono za pomoc¹ blastera i miecza œwietlnego. – Tylko nie dotykaj! – rzuci³ ostrzegawczo. – Wszystko w porz¹dku: gniazdo jest puste – uspokoi³ go Luke, dotykaj¹c trawiastego talerza koniuszkiem miecza œwietlnego. – Musia³y siê gdzieœ st¹d wyprowadziæ. – Tak… – powiedzia³ wolno Han i zrobi³ krok w stronê gniazda. – Rzeczywiœcie. – Coœ nie w porz¹dku? Solo popatrzy³ na przyjaciela. – Nie – rzuci³, staraj¹c siê, by zabrzmia³o to normalnie. – Wszystko dobrze. A dlaczego pytasz? Stoj¹cy za plecami Skywalkera Chewbacka warkn¹³ g³ucho. – Ruszajmy st¹d – doda³ Han, nim Jedi zd¹¿y³ otworzyæ usta. – Chcia³bym ujœæ jeszcze kawa³ek drogi, nim siê œciemni. Luke, ty i Mara weŸmiecie roboty i pójdziecie przodem. Chewie i ja bêdziemy os³aniaæ ty³y. Jedi nie da³ siê zwieœæ zapewnieniom Hana – mo¿na to by³o wyczytaæ z jego twarzy – ale jedynie skin¹³ g³ow¹. – Dobrze. Threepio, idziemy.

278

Ruszyli w dó³ strumienia i android – jak zwykle – ca³y czas zrzêdzi³. Lando pos³a³ Hanowi przeci¹g³e spojrzenie, ale bez sprzeciwu pod¹¿y³ za nimi. Stoj¹cy obok Hana Chewbacka zarycza³ pytaj¹co. – Musimy siê po prostu dowiedzieæ, co siê sta³o z tymi drapie¿nymi ptakami – poinformowa³ go Han, spogl¹daj¹c na gniazdo. Nie wygl¹da³o na zniszczone, na pewno nie by³o atakowane przez drapie¿ne zwierzê. – No, Chewie, umiesz wyczuæ œwie¿e miêso z odleg³oœci dziesiêciu metrów, i to pod wiatr. Zacznij w¹chaæ. Okaza³o siê, ¿e umiejêtnoœci ³owieckie Wookiego nie by³y a¿ tak bardzo potrzebne. Jeden z ptaków le¿a³ pod krzakiem zaraz po drugiej stronie drzewa; skrzyd³a mia³ szeroko rozpostarte i sztywne. Nie ¿y³. – Co o tym myœlisz? – spyta³ Solo, kiedy Chewbacka ostro¿nie podniós³ martwego ptaka. – Jakiœ drapie¿nik? Chewie zamrucza³ przecz¹co. Wysun¹³ s³u¿¹ce mu do wspinaczki szpony i delikatnie zbada³ nimi ciemnobrunatn¹ plamê, widoczn¹ na piórach tu¿ pod lewym skrzyd³em. Znalaz³ naciêcie i ostro¿nie wsun¹³ w nie jeden szpon. Po chwili warkn¹³ g³ucho. – Jesteœ pewien, ¿e to by³ nó¿? – zdziwi³ siê Han, ogl¹daj¹c ranê. – A nie jakiœ szpon? Wookie zamrucza³ ponownie, zwracaj¹c przy tym uwagê na oczywisty dowód: gdyby ptaka zabi³o jakieœ drapie¿ne zwierzê, to zosta³yby z niego tylko pióra i koœci. – Racja – przyzna³ cierpko Solo, kiedy Chewbacka z powrotem po³o¿y³ martwego ptaka pod krzakiem. – No, to chyba musimy przestaæ siê ³udziæ, ¿e tubylcy nas jeszcze nie zauwa¿yli. Zreszt¹ musz¹ byæ gdzieœ blisko. Chewie burkliwym tonem zada³ narzucaj¹ce siê pytanie. – Nie mam pojêcia – odpar³ Han. – Mo¿e chc¹ nas jeszcze wybadaæ. Albo czekaj¹ na posi³ki. Wookie zaoponowa³ mrukniêciem i wskaza³ na ptaka. Solo przyjrza³ mu siê ponownie: rzeczywiœcie, sposób, w jaki zadano ranê, œwiadczy³ o tym, ¿e w momencie œmierci ptak mia³ rozpostarte skrzyd³a. A to oznacza³o, ¿e zabito go w locie. Jednym pchniêciem. – Masz racjê, oni nie potrzebuj¹ ¿adnych posi³ków – stwierdzi³. – ChodŸ, musimy do³¹czyæ do pozosta³ych. Solo chcia³, ¿eby szli a¿ do zapadniêcia zmroku, ale po kolejnym starciu miêdzy robotem astronawigacyjnym Skywalkera a g¹szczem kwaœnych pn¹czy da³ za wygran¹ i zarz¹dzi³ postój.

279

– To co zrobimy? – spyta³a Mara, kiedy Luke po³o¿y³ obok niej swój plecak i rozprostowa³ zmêczone ramiona. – Bêdziemy musieli go nieœæ? – Myœlê, ¿e nie – odpar³ Jedi. Obejrza³ siê za siebie, gdzie Calrissian i Wookie po³o¿yli Artoo na boku i majstrowali coœ przy jego ko³ach. – Chewie uwa¿a, ¿e zdo³a go doprowadziæ do porz¹dku. – Powinieneœ go zamieniæ na coœ, co umie chodziæ nie tylko po p³askim metalowym pok³adzie. – Czasem mia³bym ochotê to zrobi栖 wyzna³ Skywalker, siadaj¹c obok dziewczyny. – Ale tak w ogóle Artoo radzi sobie ca³kiem nieŸle. Szkoda, ¿e nie widzia³aœ, jaki kawa³ pustyni przemierzy³ pierwszej nocy, kiedy go dosta³em. Mara popatrzy³a na Hana, który rozk³ada³ swój materac, k¹tem oka zerkaj¹c na otaczaj¹cy ich las. – Mo¿e raczysz mi powiedzieæ, o czym tam z ty³u rozmawialiœcie z Solo? Czy te¿ jest to coœ, o czym nie powinnam wiedzieæ? – Han i Chewie znaleŸli jednego drapie¿nego ptaka z tego pustego gniazda – odpar³ Luke. – Z tego w pobli¿u drugiego g¹szczu lian, przez który musieliœmy siê dzisiaj przedzieraæ. Ptak zosta³ zabity no¿em. Jade nerwowo prze³knê³a œlinê. Przypomnia³y jej siê opowieœci, które s³ysza³a, gdy by³a tu z Imperatorem. – To pewnie Mynerysze – stwierdzi³a. – Cieszyli siê opini¹ mistrzów w walkach na no¿e. – A czy mieli jakiœ okreœlony stosunek do Imperium, negatywny b¹dŸ pozytywny? – Ju¿ ci mówi³am, ¿e nie lubili ludzi, i to od czasu przybycia pierwszych kolonistów, na d³ugo przed tym, jak Imperator znalaz³ ich planetê. Spojrza³a na Luke’a, ale on nie patrzy³ w jej stronê. Skupiony, wpatrywa³ siê przed siebie ze zmarszczonym czo³em. Mara wziê³a g³êboki oddech, staraj¹c siê jak najdalej siêgn¹æ Moc¹ na zewn¹trz. Odg³osy i zapachy lasu przeniknê³y ³agodnie do jej umys³u, wplataj¹c siê w rytm têtni¹cego wokó³ ¿ycia. Drzewa, krzewy, zwierzêta, ptaki… I nagle, na krawêdzi œwiadomoœci, dostrzeg³a czyjœ umys³. Obcy, nieprzenikniony… ale jednak umys³. – Jest ich czterech – powiedzia³ cicho Skywalker. – Nie, piêciu. Dziewczyna zmarszczy³a brwi, koncentruj¹c siê na tym jednym odczuciu. Skywalker mia³ racjê: by³ tam wiêcej ni¿ jeden umys³. Ale Mara nie umia³a wy³owiæ ka¿dego z nich z osobna. – Spróbuj poszukaæ jakichœ cech charakterystycznych – szepn¹³ Luke. – Tego, na ile te umys³y ró¿ni¹ siê miêdzy sob¹. To najlepszy sposób, by je zanalizowaæ.

280

Jade zastosowa³a siê do jego wskazówek i z niejakim zdziwieniem odkry³a, ¿e Skywalker mia³ racjê. Wy³owi³a drugi umys³, potem trzeci… Ale niespodziewanie straci³a z nimi kontakt. Spojrza³a ostro na Luke’a. – Nie wiem – powiedzia³ wolno, wci¹¿ siê koncentruj¹c. – Nast¹pi³ chwilowy przyp³yw uczucia, i nagle odwrócili siê i odeszli. – Mo¿e nie wiedzieli, ¿e tu jesteœmy – podsunê³a Mara niepewnie, od razu uœwiadamiaj¹c sobie, jak bardzo jest to nieprawdopodobne. Jako ¿e Wookie rycza³ na wszystko, co siê do nich zbli¿y³o, a robot dyplomatyczny jêcza³ z ka¿dego innego powodu, by³o doprawdy cudem, ¿e ca³a planeta nie zosta³a jeszcze zawiadomiona o ich przybyciu. – Nie, na pewno wiedzieli – rzek³ Jedi. – Mówi¹c prawdê, jestem niemal pewien, ¿e w³aœnie szli do nas, kiedy… – Potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Chcia³em powiedzieæ, ¿e zostali sp³oszeni. Ale to nie ma najmniejszego sensu. – Mo¿e œci¹gnêliœmy na siebie jakiœ imperialny patrol? – zasugerowa³a Jade, spogl¹daj¹c na podwójn¹ warstwê koron drzew nad ich g³owami. – Nie. – Skywalker by³ co do tego przekonany. – Gdyby w pobli¿u znajdowali siê jacyœ inni ludzie, wiedzia³bym o tym. – Za³o¿ê siê, ¿e to ci przychodzi bez k³opotu – mruknê³a dziewczyna. – To tylko kwestia æwiczeñ. Mara spojrza³a na niego spod oka. Wyczu³a w jego g³osie jak¹œ dziwn¹ nutê. – Co chcesz przez to powiedzieæ? – Nic szczególnego – odpar³, wykrzywiaj¹c nieznacznie wargi. – Tylko… pomyœla³em o bliŸniêtach Leii. Uœwiadomi³em sobie, ¿e kiedyœ bêdê musia³ przyj¹æ na siebie rolê ich nauczyciela. – I nie wiesz, kiedy masz to zrobiæ? Luke potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Martwiê siê o to, czy w ogóle bêdê umia³ je wyszkoliæ. – A co ty bêdziesz mia³ do zrobienia? – wzruszy³a ramionami Jade. – Nauczysz je, jak czytaæ w umys³ach innych ludzi, przesuwaæ przedmioty i pos³ugiwaæ siê mieczem œwietlnym. Przecie¿ chyba to samo robi³eœ ze swoj¹ siostr¹? – Tak – przyzna³. – Ale wtedy myœla³em, ¿e to ju¿ ca³a wiedza. A to dopiero pocz¹tek. Bêd¹ silne Moc¹, ale ta si³a poci¹ga za sob¹ odpowiedzialnoœæ. Jak mam im to przekazaæ? Jak nauczyæ je m¹droœci, wspó³czucia i tego, ¿e nie wolno im nadu¿ywaæ Mocy? Luke patrzy³ przed siebie, na las, i Mara mia³a okazjê przyjrzeæ mu siê z profilu. W jego ustach to nie by³a jedynie s³owna zabawa: Skywalker

281

mówi³ powa¿nie. Zobaczy³a w nim teraz heroicznego, szlachetnego, nieomylnego Jedi, jakiego wczeœniej nie zna³a. – A jak w ogóle mo¿na nauczyæ kogoœ takich rzeczy? – powiedzia³a. – Chyba tylko w³asnym przyk³adem. Przez chwilê Luke zastanawia³ siê nad tym, po czym niechêtnie skin¹³ g³ow¹. – Chyba tak. Jakie szkolenie Jedi odebra³aœ z r¹k Imperatora? MASZ ZABIÆ LUKE’A SKYWALKERA! – Wystarczaj¹ce – rzuci³a krótko dziewczyna. Stara³a siê zag³uszyæ w sobie dŸwiêk pobrzmiewaj¹cych w jej umyœle s³ów i zd³awiæ chwilowe uczucie nienawiœci, które siê wraz z nimi pojawi³o. – Nauczy³ mnie wszystkich podstaw. A co, chcesz sprawdziæ moj¹ m¹droœæ, czy wspó³czucie? – Niczego nie bêdê sprawdza³. – Zawaha³ siê na chwilê. – Ale skoro od góry Tantiss dzieli nas jeszcze kilka dni drogi, mo¿e warto by by³o przejœæ to szkolenie od nowa. No wiesz, taka swoista powtórka. Mara spojrza³a na niego i przeszed³ j¹ lodowaty dreszcz. Skywalker mówi³ o tym zbyt niedbale… – Czy widzia³eœ mo¿e, co nas czeka? – spyta³a podejrzliwie. – Nie – odpar³, ale w jego g³osie znowu by³o wahanie. – Kilka scen i obrazów, które nie mia³y sensu. Po prostu wydaje mi siê, ¿e by³oby dobrze, gdybyœ jak najbardziej uzbroi³a siê w Moc, nim tam wejdziemy. Odwróci³a od niego g³owê. MASZ ZABIÆ LUKE’A SKYWALKERA! – Przecie¿ ty tam bêdziesz – zauwa¿y³a. – Dlaczego jeszcze ja mam byæ silna Moc¹? – ¯ebyœ mog³a wype³niæ to, co bêdzie twoim przeznaczeniem – oznajmi³ cicho, ale stanowczo. – Do zachodu s³oñca mamy jeszcze jak¹œ godzinê. Lepiej zacznijmy od razu. Wedge Antilles zaj¹³ swoje miejsce na d³ugiej pó³kolistej ³awie, obok innych dowódców dywizjonów myœliwskich. Rozejrza³ siê po centrum dowodzenia kr¹¿ownika gwiezdnego. Ju¿ zgromadzi³ siê spory t³um, a wci¹¿ przybywa³y nowe osoby. Ackbar musia³ widocznie mieæ w planie coœ wielkiego. – Czeœæ, Wedge – rozleg³ siê nad jego uchem czyjœ g³os. – Fajnie, ¿e ciê widzê. Antilles odwróci³ siê, mile zdziwony. Obok niego usiad³ Pash Kraken, syn legendarnego genera³a Airena Krakena, jeden z najlepszych dowódców dywizjonów myœliwców.

282

– Pash, co za niespodzianka! Myœla³em, ¿e jesteœ w sektorze Atrivis i pilnujesz centrum ³¹cznoœci na obrze¿ach Nowej Republiki. – Masz nieaktualne informacje – stwierdzi³ Kraken ponuro. – Generis pad³o trzy dni temu. – Nie wiedzia³em o tym – rzuci³ Wedge przepraszaj¹co, wpatruj¹c siê w kolegê. – Du¿e straty? – Tak. Przejêli ca³e centrum ³¹cznoœci, i to prawie nietkniête, a ponadto wiêkszoœæ sk³adów z zaopatrzeniem dla floty z tego sektora. Za to nie zostawiliœmy im ¿adnych statków, z których mogliby zrobiæ jakiœ u¿ytek. A wycofuj¹c siê stamt¹d, sprawiliœmy im tyle k³opotu, ¿e genera³ Kryll zdo³a³ wydostaæ ze szponów Imperium Traviê Chan i jej ludzi. – No, to ju¿ coœ – zauwa¿y³ Antilles. – Jak was pokonali: dziêki przewadze liczebnej czy zastosowaniu odpowiedniej taktyki? – Jedno i drugie – skrzywi³ siê Pash. – Nie s¹dzê, by Thrawn by³ tam osobiœcie, ale niew¹tpliwie zaplanowa³ ca³y atak. Mówiê ci, Wedge, te jego klony przyprawiaj¹ mnie o gêsi¹ skórkê jak nic innego w ca³ej galaktyce. Walczyæ z nimi, to zupe³nie tak, jakby siê walczy³o ze szturmowcami: to samo wœciek³e poœwiêcenie, ta sama precyzja walki ch³odnych automatów. Jedyna ró¿nica polega na tym, ¿e one s¹ teraz wszêdzie, a nie tylko w oddzia³ach specjalnych. – Racja – przytakn¹³ Antilles. – W czasie pierwszego ataku na Qat Chrystak musieliœmy pokonaæ dwa dywizjony myœliwców pilotowanych przez te dziwad³a. Nie mia³em pojêcia, ¿e imperialne myœliwce nadaj¹ siê do takich sztuk, jakie te klony tam wyprawia³y. Pash pokiwa³ g³ow¹ ze zrozumieniem. – Genera³ Kryll s¹dzi, ¿e na wzorce do klonowania Thrawn wybiera swych najlepszych ludzi. – Musia³by byæ g³upi, ¿eby tego nie robiæ. A co z Varthem? Uda³o mu siê uciec? – Nie wiem – wyzna³ Kraken. – W czasie odwrotu straciliœmy z nim kontakt. Ale ci¹gle mam nadziejê, ¿e zdo³a³ siê przebiæ przez okr¹¿enie z drugiej strony i do³¹czy³ do któregoœ z oddzia³ów na Fedje czy Ketaris. Wedge’owi stanê³o przed oczami tych parê sytuacji, kiedy posprzecza³ siê z Varthem; zwykle chodzi³o o czêœci zapasowe czy czas naprawy. Varth by³ zgorzknia³ym, despotycznym cz³owiekiem, ale posiada³ jeden talent, dla którego wszyscy tolerowali jego wady: choæ posy³a³ swoje myœliwce do ró¿nych niebezpiecznych akcji, to zawsze umia³ je odzyskaæ. – Na pewno siê z tego wygrzebie – powiedzia³ Antilles. – Jest zbyt przekorny, by straciæ maszynê i zgin¹æ tylko dlatego, ¿e tak siê spodoba³o Imperium.

283

– Mo¿liwe. – Pash wskaza³ g³ow¹ œrodek pomieszczenia. – Wygl¹da na to, ¿e zaraz zaczynamy. Gwar rozmów ucich³. Wedge odwróci³ siê. Przy centralnej tablicy holograficznej sta³ admira³ Ackbar, a obok niego genera³ Krix Madine i pu³kownik Bren Derlin. – Oficerowie Nowej Republiki – uroczyœcie powita³ zebranych Ackbar i powiód³ po ca³ej sali swymi ogromnymi oczami Kalamarianina. – ¯adnemu z was nie trzeba przypominaæ o tym, ¿e w ci¹gu ostatnich tygodni wojna przeciwko pozosta³oœciom Imperium z tego, co nazywaliœmy akcjami porz¹dkowymi, przerodzi³a siê w walkê o nasze przetrwanie. W chwili obecnej wci¹¿ jeszcze mamy przewagê pod wzglêdem œrodków technicznych i osobowych; ale lada moment sytuacja mo¿e ulec zmianie. Trudniejsze do uchwycenia, ale nie mniej wa¿ne jest to, w jaki sposób wielki admira³ Thrawn próbuje os³abiæ nasze zdecydowanie i zachwiaæ morale. Ju¿ najwy¿szy czas, byœmy dali Imperium zdecydowany odpór. – Spojrza³ na Madine’a. – Generale Madine. – Zak³adam, ¿e wszyscy panowie s³yszeli o nowatorskiej formie oblê¿enia, jak¹ Imperium zastosowa³o wokó³ Coruscant – zacz¹³ Madine, delikatnie uderzaj¹c o lew¹ d³oñ trzyman¹ w prawej rêce wskazówk¹. – Ludzie zajmuj¹cy siê usuwaniem zamaskowanych asteroid poczynili pewne postêpy; ale ¿eby naprawdê mogli dokoñczyæ tê pracê, potrzebuj¹ krystalicznego eliminatora pola grawitacyjnego. I my mamy za zadanie im go dostarczyæ. – To jakaœ farsa – mrukn¹³ Pash. – Cicho – odszepn¹³ Wedge. – Wywiad zlokalizowa³ trzy takie urz¹dzenia – ci¹gn¹³ Madine. – Oczywiœcie wszystkie znajduj¹ siê na terenach kontrolowanych przez Imperium. Naj³atwiej by³oby wydostaæ eliminator z Tangrene, gdzie urz¹dzenie to pomaga Imperium strzec nowej potê¿nej bazy, która w³aœnie tam powstaje. W pobli¿u krêci siê wiele statków towarowych i jednostek pomagaj¹cych w budowie, ale jest tam stosunkowo ma³o pojazdów bojowych. Do za³óg statków towarowych zdo³aliœmy przemyciæ kilku naszych ludzi, którzy melduj¹, ¿e z powodzeniem mo¿na zaatakowaæ to miejsce. – Ca³a ta sytuacja bardzo przypomina sytuacjê pod Endorem – zauwa¿y³ jakiœ oficer siedz¹cy na ³awce s¹siaduj¹cej z ³awk¹ Wedge’a. – Sk¹d mo¿emy mieæ pewnoœæ, ¿e to nie pu³apka? – Mówi¹c prawdê, jesteœmy niemal pewni, ¿e to w³aœnie jest pu³apka – oznajmi³ Madine, uœmiechaj¹c siê nieznacznie. – I dlatego zamiast na Tangrene polecimy w³aœnie tu. Nacisn¹³ jakiœ guzik i ze œrodka sto³u

284

wy³oni³ siê projektor; w powietrzu ponad nim ukaza³ siê jakiœ schemat. – To stocznia imperialna na Bilbringi – wyjaœni³. – I wiem, co sobie wszyscy w duchu myœlicie: stocznia jest du¿a, dobrze broniona i co te¿, u licha, to nasze dowództwo sobie wyobra¿a? OdpowiedŸ jest prosta: stocznia jest du¿a, dobrze broniona, ale jednoczeœnie jest to ostatnie miejsce, gdzie Imperium mog³oby siê spodziewaæ naszego ataku. – Co wiêcej, gdyby nam siê powiod³o, to w znacznym stopniu ograniczylibyœmy imperialne mo¿liwoœci budowania nowych statków – doda³ Ackbar. – Obalilibyœmy tak¿e mit o nieomylnoœci wielkiego admira³a Thrawna. Zak³adaj¹c oczywiœcie, ¿e Thrawn jest w ogóle omylny. Wedge przez chwilê siê zastanawia³, czy nie powiedzieæ tego g³oœno, ale w koñcu siê rozmyœli³. Pewnie wszystkim innym te¿ to ju¿ przysz³o do g³owy. – Ca³a operacja bêdzie siê sk³ada³a z dwóch czêœci – podj¹³ Madine. – Poniewa¿ nie chcemy ca³kowicie zawieœæ si³ imperialnych, które szykuj¹ na nas pu³apkê na Tangrene, pu³kownik Derlin bêdzie mia³ za zadanie stworzyæ wra¿enie, ¿e istotnie to miejsce jest celem naszego ataku. A w tym czasie my we dwóch z admira³em Ackbarem zajmiemy siê organizacj¹ w³aœciwego rajdu na Bilbringi. Czy s¹ mo¿e jakieœ pytania? Przez chwilê panowa³o milczenie. Potem Pash podniós³ rêkê. – A co siê stanie, jeœli Imperium siê zorientuje, ¿e planujemy atak na Bilbringi, a kompletnie przegapi przygotowania prowadzone na Tangrene? – Bylibyœmy tym niezmiernie rozczarowani – uœmiechn¹³ siê sk¹po Madine. – No dobrze, panowie, musimy zorganizowaæ zespó³ uderzeniowy. Bierzmy siê do pracy. W sypialni by³o ciemno, ciep³o i cicho; zza okna dochodzi³y nik³e odg³osy spowitego noc¹ miasta, a z drugiego koñca pokoju jeszcze cichszy szmer oddechów œpi¹cych dzieci. Leia ca³a zamieni³a siê w s³uch i wpatruj¹c siê w sufit, stara³a siê zrozumieæ, co j¹ obudzi³o. – Czy mogê w czymœ pomóc, lady Vader? – da³ siê s³yszeæ dochodz¹cy z cienia ko³o drzwi cichy g³os Noghriego. – Nie, Mobvekharze, dziêkujꠖ odpar³a ksiê¿niczka. Nie wyda³a ¿adnego dŸwiêku, a zatem Noghri musia³ zauwa¿yæ zmianê w jej oddechu. – Przepraszam, nie chcia³am ciê przestraszyæ. – Wcale mnie pani nie przestraszy³a – zapewni³ j¹ Mobvekhar. – Czy coœ pani¹ niepokoi?

285

– Sama nie wiem – stwierdzi³a. Teraz wszystko zaczê³o jej siê przypominaæ. – Mia³am… Nie, to w³aœciwie nie by³ sen. Bardziej podœwiadome widzenie. Jakby szukaj¹cy swego miejsca kawa³ek uk³adanki. – Wie pani, co to by³ za kawa³ek? – Nawet nie wiem, z której uk³adanki – potrz¹snê³a g³ow¹ Leia. – Czy mia³o to jakiœ zwi¹zek z oblegaj¹cymi nas kamieniami na niebie? – dr¹¿y³ Noghri. – Czy z misj¹, w której bierze udzia³ pani ma³¿onek i syn lorda Vadera? – Nie jestem pewna – rzek³a Organa Solo. Zmarszczy³a czo³o, staraj¹c siê skoncentrowaæ na otaczaj¹cej j¹ ciemnoœci i przebieg³a w myœlach techniki wzmacniania krótkotrwa³ej pamiêci, których nauczy³ j¹ Luke. Powoli na wpó³ zapomniane obrazy z jej wizji zaczê³y nabieraæ ostroœci… – To by³o coœ, co powiedzia³ Luke. Nie. To by³o coœ, co powiedzia³a Mara. O czymœ, co Luke zrobi³. Oni jakoœ do siebie pasuj¹… Nie wiem, w jakim sensie… ale wiem, ¿e to jest wa¿ne. – W takim razie znajdzie pani odpowiedŸ – rzuci³ Mobvekhar z przekonaniem. – Pani jest lady Vader, Mal’ary’ush lorda Vadera. Zdo³a pani osi¹gn¹æ ka¿dy cel, który sobie pani wyznaczy. Leia uœmiechnê³a siê w ciemnoœci. To nie by³y tylko puste s³owa. Mobvekhar i inni Noghri naprawdê w to wierzyli. – Dziêkujꠖ powiedzia³a. Wziê³a g³êboki oddech i poczu³a, jak wstêpuj¹ w ni¹ nowe si³y. Tak, na pewno jej siê uda. Jeœli ju¿ nie z innego powodu, to choæby dlatego, by usprawiedliwiæ zaufanie, jakie pok³adaj¹ w niej Noghri. W drugim koñcu pokoju wyczu³a niepokój i rosn¹cy g³ód, co oznacza³o, ¿e bliŸniêta niebawem siê obudz¹. Siêgnê³a po swoj¹ podomkê, która le¿a³a obok czêœciowo wsuniêtego pod poduszkê miecza œwietlnego. Bez wzglêdu na to, jak wa¿ny jest ów kawa³ek uk³adanki, na który w³aœnie siê natknê³a, musia³ poczekaæ do rana.

286

ROZDZIA£



Ostatni ocala³y statek rebeliancki drgn¹³ w pseudoruchu i znikn¹³ w nadprzestrzeni… Po trzydziestu czterech godzinach walki serce sektora Kanchen znalaz³o siê wreszcie w rêkach Imperium. – Proszê zwolniæ flotê z pe³nej gotowoœci bojowej, kapitanie – rozkaza³ Thrawn z ponur¹ satysfakcj¹ w g³osie, wygl¹daj¹c przez iluminator. – Niech statki zajm¹ takie pozycje, by mog³y bombardowaæ ca³¹ planetê, a kapitan Harbid niech przeka¿e rz¹dowi Xa Fel nasze warunki kapitulacji. – Tak jest, panie admirale – odpar³ Pellaeon, wstukuj¹c rozkaz do komputera. Thrawn obróci³ siê nieco w jego stronê. – Proszê te¿ przes³aæ na statki jeszcze jedn¹ wiadomoœæ – doda³. – Dobra robota. Kapitan uœmiechn¹³ siê pod nosem. Tak, wielki admira³ naprawdê wiedzia³, jak postêpowaæ ze swymi ludŸmi. – Tak jest – rzuci³, i nada³ ostatni¹ wiadomoœæ. Na jego stanowisku zapali³a siê lampka: w³aœnie odkodowano jakiœ priorytetowy meldunek. Pellaeon przywo³a³ tekst na komputerze i przebieg³ go wzrokiem… – Raport z Tangrene? – spyta³ Thrawn, nie odrywaj¹c oczu od le¿¹cej pod nimi bezbronnej planety. – Tak, admirale. Rebelianci przys³ali do uk³adu dwa kolejne transportowce. Czujniki dalekiego zasiêgu sugeruj¹, ¿e po drodze zostawi³y na obrze¿ach uk³adu jakiœ ³adunek, ale jak dot¹d wywiad nie zdo³a³ ustaliæ, co to by³o i gdzie siê znajduje. – Niech nie dr¹¿¹ tej sprawy – poleci³ Thrawn. – Nie chcemy sp³oszyæ naszej zwierzyny. Pellaeon skin¹³ g³ow¹, po raz kolejny nie mog¹c siê nadziwiæ temu, jak wielki admira³ doskonale umie czytaæ w umys³ach swych przeciwników.

287

Jeszcze dwadzieœcia godzin temu by³ gotów przysi¹c, ¿e Rebelianci nie zdecyduj¹ siê zaanga¿owaæ tylu si³ w bitwie tylko po to, by przej¹æ krystaliczny eliminator pola grawitacyjnego. Ale wygl¹da³o na to, ¿e tak w³aœnie zamierzaj¹ post¹piæ. – Nap³ywaj¹ tak¿e raporty, ¿e rebelianckie statki ukradkiem przemykaj¹ siê w okolice Tangrene – doda³, ponownie przebiegaj¹c wzrokiem otrzymany meldunek. – Statki wojenne, myœliwce, jednostki wspieraj¹ce: ca³y wachlarz pojazdów. – Dobrze – rzuci³ Thrawn. Ale w jego g³osie, a tak¿e w sposobie, w jaki splót³ rêce za plecami, da³o siê wyczuæ pewne roztargnienie i niepokój. Na stanowisku Pellaeona pojawi³a siê kolejna wiadomoœæ: rz¹d Xa Fel zaakceptowa³ warunki Harbida. – Meldunek ze „Strza³y Œmierci”, admirale – poinformowa³ kapitan. – Xa Fel siê podda³o. – Wcale mnie to nie dziwi – stwierdzi³ Thrawn. – Proszê zawiadomiæ kapitana Harbida, ¿e ma siê zaj¹æ operacj¹ l¹dowania i rozmieszczeniem oddzia³ów wojskowych. A pan, kapitanie, na czas zabezpieczania ca³ego systemu obronnego planety przegrupuje flotê w szyk defensywny. – Tak jest. – Pellaeon utkwi³ wzrok w plecach prze³o¿onego. – Czy coœ jest nie w porz¹dku, panie admirale? – Nie wiem – powiedzia³ wolno Thrawn. – Bêdê w mojej prywatnej kabinie dowodzenia, kapitanie. Proszê przyjœæ do mnie za godzinê. – Odwróci³ siê i pos³a³ Pellaeonowi sk¹py uœmiech. – Mo¿e wtedy bêdê ju¿ zna³ odpowiedŸ na to pytanie. Gillespi skoñczy³ czytaæ i poda³ notes elektroniczny siedz¹cemu po drugiej stronie sto³u Mazzicowi. – Nigdy nie przestaniesz mnie zadziwiaæ, Karrde – rzuci³ na tyle g³oœno, by inni mogli go us³yszeæ pomimo panuj¹cego w kawiarni gwaru. – A tak w ogóle sk¹d ty bierzesz te informacje? – Ze œwiata – odpar³ szef przemytników, robi¹c szeroki gest rêk¹. – To mi niewiele wyjaœnia – poskar¿y³ siê Gillespi. – Chyba o to w³aœnie chodzi³o – stwierdzi³ z ironi¹ Mazzic, oddaj¹c notes Karrde’owi. – Przyznajê, to bardzo interesuj¹ce. Pytanie tylko, czy mo¿emy w to wierzyæ. – Sama informacja jest pewna – rzek³ szef przemytników. – Mo¿emy natomiast dyskutowaæ nad moj¹ interpretacj¹ tego faktu. – Nie wiem – potrz¹sn¹³ g³ow¹ Mazzic. – To mi wygl¹da na jakiœ desperacki krok.

288

– Nie nazwa³bym go desperackim – zaoponowa³ Karrde. – Powiedzia³bym raczej, ¿e jest to powrót do œmia³ych posuniêæ, z jakich zawsze s³yn¹³ Sojusz Rebeliantów. Osobiœcie uwa¿am, ¿e i tak za póŸno zdecydowali siê na ten krok: nie powinni byli tak d³ugo zajmowaæ pozycji defensywnych. – To nie zmienia faktu, ¿e jeœli im siê nie powiedzie, to strac¹ mnóstwo statków – zauwa¿y³ Mazzic. – Je¿eli wierzyæ tym danym, to jest to liczba równa stanowi liczebnemu floty z ca³ych dwóch sektorów. – To prawda – przyzna³ szef przemytników. – Ale jeœli im siê powiedzie, to odnios¹ nad Thrawnem znacz¹ce zwyciêstwo, co zdecydowanie podniesie ich morale. Nie wspominaj¹c ju¿ o zdobyciu krystalicznego eliminatora pola grawitacyjnego. – Tak, to druga strona medalu – w³¹czy³ siê do rozmowy Gillespi. – A tak w³aœciwie, to po co im ten eliminator? – Przypuszczalnie ma to jakiœ zwi¹zek z tym, ¿e od kilku dni Coruscant jest zamkniête dla ruchu cywilnego – wyjaœni³ Karrde. – Ale nie wiem nic wiêcej na ten temat. Mazzic opad³ na oparcie krzes³a i zmierzy³ szefa przemytników przenikliwym spojrzeniem. – Od³ó¿my na chwilê kwestiê samego urz¹dzenia i tego, na co jest im ono potrzebne – powiedzia³. – Co, twoim zdaniem, powinniœmy zrobiæ w tej sytuacji? Karrde wzruszy³ ramionami. – Wygl¹da mi na to, ¿e Nowa Republika za wszelk¹ cenê chce zdobyæ taki krystaliczny eliminator pola grawitacyjnego. Jeœli Republikanie s¹ gotowi o niego walczyæ, to zak³adam, ¿e jeszcze chêtniej by za niego zap³acili. – To brzmi rozs¹dnie – stwierdzi³ Mazzic. – To co, chcesz, ¿ebyœmy siê pojawili na Tangrene, nim oni tam dotr¹? – Niezupe³nie – pokrêci³ g³ow¹ szef przemytników. – Pomyœla³em sobie, ¿e kiedy wszyscy bêd¹ zajêci walk¹ na Tangrene, my moglibyœmy zwin¹æ taki eliminator z Bilbringi. Uœmiech znik³ z twarzy Mazzica. – Chyba ¿artujesz…? – To wcale nie jest z³y pomys³ – zauwa¿y³ Gillespi, powoli mieszaj¹c ruchami kubka resztki swego napoju. – Wœlizgniemy siê tam, nim siê zacznie atak, zgarniemy urz¹dzenie i uciekniemy. – W obecnoœci po³owy floty imperialnej? – ostudzi³ go Mazzic. – Daj spokój, widzia³em, jak¹ si³¹ ognia tam dysponuj¹. – Podejrzewam, ¿e bêd¹ tam mieli jedynie szcz¹tkow¹ obronꠖ rzek³ Karrde, unosz¹c wymownie brwi. – Chyba ¿e naprawdê uwa¿asz, 19 – Ostatni rozkaz

289

i¿ Thrawn nie przewidzi ataku Rebeliantów na Tangrene i siê do niego odpowiednio nie przygotuje. – Racja – przyzna³ Mazzic. – Imperium nie mo¿e sobie pozwoliæ na to, by Nowa Republika odnios³a tam nad nim zwyciêstwo. – Zw³aszcza na Tangrene – pokiwa³ g³ow¹ szef przemytników. – To w³aœnie tam genera³ Bel Iblis zdo³a³ je kiedyœ pokonaæ. Mazzic mrukn¹³ coœ pod nosem i ponownie przysun¹³ do siebie notes elektroniczny. Karrde pozwoli³ mu jeszcze raz w spokoju przeczytaæ wiadomoœæ i jej analizê, a sam, jakby od niechcenia, rozejrza³ siê po kawiarni. W pobli¿u g³ównego wejœcia Aves i porucznik Gillespiego, Faughn, siedzieli przy jednym ze stolików, skutecznie wtopiwszy siê w t³um. W drugim koñcu kawiarni, przy tylnych drzwiach, kobieta-ochroniarz Mazzica, Szada, odgrywa³a rolê hostessy flirtuj¹cej z Dankinem i Torve’em; ca³¹ scenê z przekonuj¹c¹ po¿¹dliwoœci¹ obserwowali dwaj inni ludzie Gillespiego, Rappapor i Oszay. Dodatkowa ochrona, uzbrojona i w ka¿dej chwili gotowa do akcji, zajmowa³a jeszcze trzy stoliki w ró¿nych miejscach kawiarni. Tym razem ¿aden z przemytników nie chcia³ ryzykowaæ w razie pojawienia siê wys³anników Imperium. – To nie bêdzie proste – odezwa³ siê w koñcu Mazzic z przestrog¹ w g³osie. – Thrawn by³ wœciek³y z powodu akcji, któr¹ tam przeprowadziliœmy. Prawdopodobnie do tej pory przebudowali ju¿ ca³y system bezpieczeñstwa. – Tym lepiej – stwierdzi³ szef przemytników. – Jeszcze nie znaleŸli w nim s³abych punktów. Decydujesz siê wzi¹æ udzia³ w tej operacji czy nie? Mazzic utkwi³ wzrok w notesie elektronicznym. – Móg³bym siê na to zdecydowa栖 mrukn¹³ – ale tylko pod warunkiem, ¿e zdo³asz siê upewniæ, kiedy bêdzie mia³o miejsce uderzenie na Tangrene. Kiedy zaatakujemy Bilbringi, chcia³bym, aby Thrawn by³ przynajmniej o sto lat œwietlnych od nas. – To nie powinno stanowiæ wiêkszego problemu – rzek³ Karrde. – Wiemy, w których uk³adach Nowa Republika gromadzi swoje si³y. Poœlê tam paru moich ludzi; trochê powêsz¹ i zobaczymy, co nam to da. – A je¿eli nie zdo³aj¹ siê niczego dowiedzieæ? – I tak muszê poprosiæ Ghenta, aby wci¹gn¹³ nas na listê p³ac – uœmiechn¹³ siê chytrze szef przemytników. – Dopóki przebywa na Coruscant, móg³by tak¿e sprawdziæ plany wojenne Nowej Republiki. Przez chwilê Mazzic w milczeniu mierzy³ go zdumionym spojrzeniem. Potem jego czo³o nagle siê wyg³adzi³o i mê¿czyzna zaœmia³ siê cicho. – Wiesz, Karrde, nigdy jeszcze nie widzia³em, ¿eby ktoœ tak zgrabnie dzia³a³ na dwa fronty. Dobra. Wchodzê w to.

290

– Bardzo siê cieszê. A co z tob¹, Gillespi? – Widzia³em ju¿ klony Thrawna w akcji – przypomnia³ mê¿czyzna ponuro. – Naturalnie, przy³¹czam siê. A jeœli nam siê uda, to mo¿e zdo³am odzyskaæ te tereny, które Imperium ukrad³o mi na Ukio. – Wstawiê siê za tob¹ u w³adz Nowej Republiki – obieca³ szef przemytników. – No dobrze. Zabieram „Szalonego Karrde’a” na Coruscant, ale zostawiê tu Avesa, który bêdzie koordynowa³ dzia³ania mojej czêœci grupy uderzeniowej. Kiedy siê do niego zg³osicie, przeka¿e wam plan operacji. – W porz¹dku – rzuci³ Mazzic. Wszyscy mê¿czyŸni wstali od stolika. – Wiesz, Karrde, chcia³bym byæ w pobli¿u, kiedy Nowa Republika rozszyfruje twoje posuniêcia. Bez wzglêdu na to, czy dadz¹ ci medal, czy te¿ ciê rozstrzelaj¹, bêdzie to niew¹tpliwie wielkie widowisko. – Sam chcia³bym tam wtedy by栖 uœmiechn¹³ siê szef przemytników. – Panowie, ¿yczê wam mi³ego lotu, i do zobaczenia na Bilbringi. Jaskrawozielona salwa z dzia³a turbolaserowego wystrzeli³a w dó³ z majacz¹cego w znacznej odleg³oœci niszczyciela gwiezdnego. Rozprysnê³a siê nieco w zetkniêciu z niewidocznym polem ochronnym planety, a nastêpnie kawa³ek dalej pojawi³a siê znowu, pod¹¿aj¹c w dó³… – Stop – powiedzia³ admira³ Drayson. Taœma zastyg³a w bezruchu; zatrzymana w kadrze na g³ównym monitorze mglista smuga ognia laserowego wygl¹da³a nienaturalnie i topornie. – Przepraszam za jakoœæ zapisu w tym miejscu – rzek³ Drayson. Podszed³ do ekranu i postuka³ weñ cienk¹ wskazówk¹. – Obrazu zarejestrowanego przez lornetkê nie da siê ju¿ bardziej poprawiæ, poniewa¿ zawodz¹ algorytmy koryguj¹ce. Niemniej jednak s¹dzê, ¿e wszyscy widz¹, co siê tu dzieje. Salwa z niszczyciela gwiezdnego w istocie nie przebija pola planetarnego Ukio. To, co wygl¹da na kontynuacjê tej samej smugi ognia laserowego, tak naprawdê jest drugim strza³em, oddanym z zamaskowanego pojazdu, który znajduje siê wewn¹trz pola. Leia przyjrza³a siê niewyraŸnemu obrazowi. Dla niej ta interpretacja wcale nie wydawa³a siê taka oczywista. – Jest pan pewien? – spyta³a. – Najzupe³niej – odpar³ Drayson, dotykaj¹c wskazówk¹ pustej przestrzeni pomiêdzy rozpryskuj¹c¹ siê salw¹ a widoczn¹ dalej smug¹ zielonego ognia. – Mamy analizê spektrum i energii samych promieni, ale ta luka jest ju¿ wystarczaj¹cym dowodem. Tu w³aœnie znajdowa³ siê ten drugi statek; s¹dz¹c z rozmiarów, najprawdopodobniej by³ to lekki kr¹¿ownik klasy Karrak. – Opuœci³ wskazówkê i powiód³ wzrokiem po

291

siedz¹cych wokó³ sto³u osobach. – Innymi s³owy: nowa superbroñ Imperium jest niczym innym jak tylko niezwykle sprytnym oszustwem. Ksiê¿niczka przypomnia³a sobie spotkanie w apartamencie admira³a Ackbara, kiedy to oskar¿ano go o zdradê. – Ackbar jakiœ czas temu ostrzega³ mnie i Hana, ¿e wielki admira³ znajdzie sposób, by u¿yæ przeciwko nam pola maskuj¹cego. – Chyba wszyscy jesteœmy tego samego zdania – pokiwa³ g³ow¹ Drayson. – Tak czy inaczej, to powinno po³o¿yæ kres tej konkretnej sztuczce. Wyœlemy alarm do oddzia³ów naziemnych wszystkich planet: gdyby Imperium jeszcze raz spróbowa³o zastosowaæ ten manewr, wystarczy jedynie skoncentrowaæ ogieñ na miejscu, gdzie salwa z dzia³a turbolaserowego rzekomo przenika pole planetarne. – Oszustwo czy nie, to by³o jednak imponuj¹ce przedstawienie – skomentowa³ Bel Iblis. – Umiejscowienie zamaskowanego statku i synchronizacja strza³ów by³y wprost perfekcyjne. Jak myœlisz, Leio: bra³ w tym udzia³ ten szalony Jedi, z którym Luke mia³ tak niemi³e przejœcia na Jomarku? – Chyba nie ma co do tego ¿adnych w¹tpliwoœci – stwierdzi³a Organa Solo, czuj¹c nieprzyjemny dreszcz. – Podobny stopieñ koordynacji mogliœmy te¿ zaobserwowaæ we wczeœniejszych kampaniach Thrawna, a wiemy od Mary, ¿e C’baoth i Thrawn wspó³pracuj¹ ze sob¹. Przywo³anie w rozmowie imienia Jade by³o b³êdem. Atmosfera w pokoju nieco och³od³a i zebrani zaczêli niespokojnie wierciæ siê na krzes³ach. Wszyscy wiedzieli, co kierowa³o Lei¹ przy podejmowaniu decyzji o uwolnieniu Mary, ale nikt nie popiera³ tego posuniêcia. Bel Iblis jako pierwszy przerwa³ niezrêczne milczenie. – Sk¹d otrzymaliœmy ten zapis z lornetki, admirale? – Od tego przemytnika, Talona Karrde’a – wyjaœni³ Drayson, spogl¹daj¹c wymownie na ksiê¿niczkê. – To kolejny cz³owiek z zewn¹trz, który przyby³ tu, oferuj¹c cenne informacje, z których nie by³o ¿adnego po¿ytku. – To nieuczciwe – rzuci³a zapalczywie Leia. – To, ¿e straciliœmy Flotê Katañsk¹, nie by³o win¹ Karrde’a. – Utkwi³a wzrok w radnym Fey’lyi, który siedzia³ w milczeniu przy stole, odprawiaj¹c swoj¹ prywatn¹, w³aœciw¹ Botañczykom pokutê. Gdyby Fey’lya nie stara³ siê tak za wszelk¹ cenê przej¹æ w³adzy… Ponownie spojrza³a na Draysona. – To nie by³a niczyja wina – doda³a cicho, odsuwaj¹c od siebie resztki niechêci, jak¹ czu³a do Fey’lyi. Œwiadomoœæ w³asnej pora¿ki by³a dla Botañczyka parali¿uj¹ca. Nie mog³a pozwoliæ na to, by ow³adn¹³ ni¹ gniew, który uczyni³by to samo z ni¹.

292

– S¹dzê, ¿e Leia chcia³a powiedzie栖 zacz¹³ Bel Iblis, chrz¹kaj¹c niepewnie – ¿e bez pomocy Karrde’a moglibyœmy straciæ wiêcej ni¿ tylko Flotê Katañsk¹. Bez wzglêdu na to, co sobie myœlicie o przemytnikach w ogóle czy o Karrdzie w szczególnoœci, jesteœmy jego d³u¿nikami. – Ciekawe, ¿e pan to mówi, generale – zauwa¿y³ Drayson z ironi¹ w g³osie. – Karrde najwyraŸniej jest tego samego zdania. W zamian za ten zapis i jeszcze parê pomniejszych informacji szpiegowskich podj¹³ ca³kiem pokaŸn¹ sumê ze specjalnego kredytu Nowej Republiki. – Ponownie spojrza³ na Leiê. – Z kredytu, który, o ile mi wiadomo, otworzy³ dla niego brat radnej Organy Solo. Dowódca Sesfan, przedstawiciel Ackbara w Radzie, zwróci³ na ksiê¿niczkê swe ogromne oczy Kalamarianina. – Jedi Skywalker zatwierdzi³ wyp³aty dla przemytnika? – zdumia³ siê. – Tak – potwierdzi³ Drayson. – Naturalnie bez niczyjej wiedzy. Oczywiœcie natychmiast zamkniemy ten kredyt. – Nic podobnego – odezwa³a siê spokojnie siedz¹ca u szczytu sto³u Mon Mothma. – Niewa¿ne, czy Karrde jest oficjalnie po naszej stronie, czy te¿ nie, ale z ca³¹ pewnoœci¹ chce nam pomóc. I dlatego warto go op³acaæ. – Ale on jest przemytnikiem – oburzy³ siê Sesfan. – Han tak¿e by³ przemytnikiem – przypomnia³a mu Leia. – Podobnie jak kiedyœ Lando Calrissian. A obaj zostali genera³ami. – Ale najpierw siê do nas przy³¹czyli – odparowa³ Sesfan. – A Karrde nie zdoby³ siê na taki krok. – To nie ma znaczenia – rzek³a Mon Mothma. Jej g³os nadal by³ spokojny, ale niezwykle stanowczy. – Potrzebujemy jak najwiêcej sojuszników, wszystko jedno czy zdeklarowanych, czy te¿ niezale¿nych. – A mo¿e on usi³uje nas wywieœæ w pole – podsun¹³ Drayson ponuro. – Zdobywa nasze zaufanie takimi rzeczami jak ten zapis z lornetki, ¿eby móc póŸniej przekazywaæ nam fa³szywe informacje. A jednoczeœnie nieŸle na tym zarabia. – Najpierw musielibyœmy zauwa¿yæ przejawy takiej dwulicowoœci – stwierdzi³a Mon Mothma. – Ale nie wierzê, by tak by³o. Luke Skywalker jest rycerzem Jedi… i najwyraŸniej ufa temu Karrde’owi. Zreszt¹ w chwili obecnej powinniœmy siê raczej skoncentrowaæ na tych aspektach przysz³oœci, które le¿¹ w naszych rêkach. Admirale Drayson, czy ma pan ostatni meldunek dotycz¹cy przygotowañ do operacji na Bilbringi? – Tak – skin¹³ g³ow¹ Drayson i wyci¹gn¹³ kartê danych. Wsun¹³ j¹ do otworu czytnika i w tym samym momencie Leia us³ysza³a obok siebie

293

ciche pikanie. Winter odpiê³a od pasa komunikator i pó³g³osem nawi¹za³a rozmowê. Ksiê¿niczka nie us³ysza³a jej s³ów, ale wyczu³a nag³¹ zmianê w nastawieniu swej towarzyszki. – Jakieœ k³opoty? – spyta³a szeptem. – Czy mogê prosiæ wszystkich o uwagê? – odezwa³ siê Drayson przesadnie podniesionym g³osem. Leia z powrotem odwróci³a g³owê w jego stronê czuj¹c, ¿e siê rumieni. Winter odsunê³a krzes³o i bezszelestnie podesz³a do drzwi. Drayson spojrza³ na ni¹ groŸnie, ale najwyraŸniej uzna³, ¿e nie warto siê w tej sytuacji odwo³ywaæ do zwyczajowej zasady posiedzenia zamkniêtego. Pod dotykiem Winter drzwi siê rozsunê³y i czyjaœ rêka poda³a kobiecie kartê danych. Drzwi ponownie siê zamknê³y… – No? – rzuci³ admira³ nagl¹co. – Rozumiem, ¿e ta sprawa nie mog³a zaczekaæ? – Z pewnoœci¹ mog³a – rzek³a ch³odno Winter, mierz¹c go wynios³ym spojrzeniem. Wróci³a na swoje miejsce i spokojnie usiad³a. – Dla pani, Wasza Wysokoœæ – zwróci³a siê do Leii, wrêczaj¹c jej kartê danych. – Wspó³rzêdne planety Wayland. Po sali przeszed³ szmer zdziwienia. – Nadspodziewanie szybko – zauwa¿y³ Drayson podejrzliwie. – Mia³em wra¿enie, ¿e znacznie trudniej bêdzie znaleŸæ to miejsce. Ksiê¿niczka wzruszy³a ramionami, staraj¹c siê zag³uszyæ w³asny niepokój. Ona te¿ by³a tego zdania co admira³. – Widocznie wszystko posz³o ³atwiej, ni¿ siê spodziewaliœmy. – Poka¿ nam ten materia³ – poleci³a Mon Mothma. Leia wsunê³a kartê do czytnika i przywo³a³a obraz. Na g³ównym monitorze ukaza³a siê mapa jakiegoœ sektora. Obok kilku gwiazd widnia³y znajome nazwy. W samym centrum, otoczony grup¹ bezimiennych gwiazd, b³ysn¹³ czerwieni¹ jeden z uk³adów. Na dole mapy znajdowa³o siê parê danych dotycz¹cych planety i kilka linijek tekstu. – A zatem to jest gniazdo tego szczura Imperatora – mrukn¹³ Bel Iblis. Pochyli³ siê nieco do przodu, by lepiej widzieæ obraz. – Zawsze by³em ciekaw, gdzie on ukrywa te wszystkie interesuj¹ce rzeczy, które tajemniczo znika³y z oficjalnych sk³adów i magazynów. – Jeœli to naprawdê jest to miejsce – zauwa¿y³ burkliwie Drayson. – Zak³adam, ¿e mo¿e pani potwierdziæ, i¿ ta informacja rzeczywiœcie pochodzi od kapitana Solo? – zwróci³a siê do Winter Mon Mothma. Towarzyszka Leii waha³a siê przez chwilê. – Ta wiadomoœæ niezupe³nie pochodzi od niego – wyzna³a. – Jak to: niezupe³nie od niego? – zdumia³a siê ksiê¿niczka. – W takim razie od Luke’a? Twarz Winter lekko drgnê³a.

294

– Mogê jedynie powiedzieæ, ¿e Ÿród³o jest wiarygodne. Przez chwilê panowa³o milczenie, gdy¿ wszyscy starali siê jakoœ przetrawiæ to, co us³yszeli. – Wiarygodne – powtórzy³a Mon Mothma. – Tak. Przewodnicz¹ca Rady spojrza³a ukradkiem na Leiê. – Rada nie jest przyzwyczajona do tego, by coœ przed ni¹ ukrywano – stwierdzi³a. – Chcê wiedzieæ, sk¹d pochodz¹ te wspó³rzêdne. – Bardzo mi przykro – rzuci³a cicho Winter. – To nie jest mój sekret, bym mog³a go wyjawiæ. – A czyj to jest sekret? – Tego te¿ nie mogê powiedzieæ. Twarz Mon Mothmy pociemnia³a z gniewu. – To nie ma znaczenia – wtr¹ci³ Bel Iblis, nim zd¹¿y³a siê odezwaæ. – A przynajmniej nie w tej chwili. Nawet jeœli na tej planecie istotnie znajduje siê centrum klonowania, to i tak nic nie mo¿emy z tym zrobiæ, dopóki nie dobiegnie koñca operacja na Bilbringi. – Nie wyœlemy im ¿adnych posi³ków? – spojrza³a na niego Organa Solo. – To niemo¿liwe – mrukn¹³ Sesfan, potrz¹saj¹c sw¹ wielk¹ g³ow¹ Kalamarianina. – Wszystkie dostêpne statki i ludzie s¹ ju¿ zaanga¿owani w atak na Bilbringi. Ju¿ i tak zbyt wiele rejonów i uk³adów jest pozostawionych bez ochrony. – Zw³aszcza ¿e nie mamy nawet pewnoœci, czy to rzeczywiœcie jest w³aœciwe miejsce – doda³ Drayson. – Równie dobrze mo¿e to byæ zastawiona przez Imperium pu³apka. – To nie jest ¿adna pu³apka – zaoponowa³a ¿ywo ksiê¿niczka. – Mara ju¿ nie pracuje dla Imperium. – To tylko pani zdanie… – To te¿ nie ma znaczenia – przerwa³ mu Bel Iblis, chc¹c po³o¿yæ kres narastaj¹cej k³ótni. – Leio, proszê spojrzeæ na dó³. Wszystko wskazuje na to, ¿e uda³o im siê wyl¹dowaæ niepostrze¿enie. Czy naprawdê chcia³abyœ zaprzepaœciæ ten element zaskoczenia, wysy³aj¹c za nimi kolejny statek? Ksiê¿niczka poczu³a nerwowy skurcz w ¿o³¹dku. Niestety, senator mia³ racjê. – W takim razie mo¿e nale¿a³oby od³o¿yæ atak na Bilbringi? – zasugerowa³ Fey’lya. Leia spojrza³a na niego ze zdziwieniem, niejasno zdaj¹c sobie sprawê z tego, ¿e inni robi¹ to samo. Praktycznie Botañczyk zabra³ g³os po

295

raz pierwszy od czasu, gdy jego starania o przejêcie w³adzy zakoñczy³y siê tak niechlubnie w trakcie bitwy o Flotê Katañsk¹. – Obawiam siê, ¿e to nie wchodzi w grê, radny Fey’lyo – oznajmi³a Mon Mothma. – Abstrahuj¹c ju¿ od tego, ¿e musielibyœmy wstrzymaæ wszystkie przygotowania, uwa¿am, i¿ przede wszystkim konieczne jest zlikwidowanie tych zamaskowanych asteroid, które wisz¹ nam nad g³owami. – Dlaczego? – nie dawa³ za wygran¹ Fey’lya. Futro na karku i na ramionach nieznacznie zafalowa³o mu z podniecenia. – Chroni nas pole planetarne. Nasze zapasy wystarcz¹ na wiele miesiêcy. Mo¿emy siê swobodnie porozumiewaæ z ca³ym obszarem Nowej Republiki. Czy¿by chodzi³o tylko o to, ¿e nie chcemy siê wydawaæ s³abi i bezbronni? – Nowa Republika przywi¹zuje du¿¹ wagê do tego, jak nas postrzegaj¹ inni – przypomnia³a mu przewodnicz¹ca Rady – I myœlê, ¿e s³usznie. Imperium rz¹dzi przy u¿yciu si³y, siej¹c wœród poddanych strach; my natomiast staramy siê byæ dla innych wzorem i inspiracj¹. Nie mo¿emy sobie pozwoliæ na to, by nas odbierano jak tchórzy, którzy kryj¹ siê tutaj w lêku o w³asne ¿ycie. – Tu chodzi o coœ wa¿niejszego ni¿ budowanie w³asnego wizerunku – upiera³ siê Fey’lya; futro na tyle jego g³owy nieco oklap³o. – Lud Botañczyków zna³ Imperatora, jego pragnienia i ambicje; zna³ je pewnie lepiej ni¿ wszyscy ci, którzy nie byli jego s³ugami i poddanymi. W tym skarbcu znajduj¹ siê rzeczy, które ju¿ nigdy nie powinny ujrzeæ œwiat³a dziennego: broñ i urz¹dzenia, które Thrawn pewnego dnia znajdzie i u¿yje przeciwko nam, jeœli go przed tym nie powstrzymamy. – Ale powstrzymamy – zapewni³a go Mon Mothma. – I to ju¿ wkrótce. Najpierw jednak musimy zniszczyæ stoczniê na Bilbringi i zdobyæ krystaliczny eliminator pola grawitacyjnego. – A co bêdzie z kapitanem Solo i bratem radnej Organy Solo? Wokó³ ust przewodnicz¹cej Rady pojawi³y siê g³êbokie zmarszczki. Leia widzia³a, ¿e pomimo wojskowego, ch³odnego rozumowania, Mon Mothma wcale nie chce zostawiæ jej bliskich na pastwê losu. – W tej chwili mo¿emy im jedynie pomóc, kontynuuj¹c nasze plany – stwierdzi³a cicho. – Skupiaj¹c uwagê Thrawna na rzekomym ataku na Tangrene. – Spojrza³a na Draysona. – W³aœnie to mieliœmy omówiæ. Admirale? Drayson ponownie podszed³ do g³ównego monitora. – Zacznê od przedstawienia obecnego stanu przygotowañ do operacji pozoruj¹cej na Tangrene – powiedzia³, przywo³uj¹c na monitorze odpowiedni obraz. Ksiê¿niczka zerknê³a ukradkiem na Fey’lyê; wyraz jego twarzy i faluj¹ce futro zdradza³o, ¿e Botañczyk nadal jeszcze jest podekscytowany.

296

Zastanawia³a siê, co takiego znajduje siê wewn¹trz góry, czego Fey’lya tak bardzo siê obawia³ w rêkach Thrawna. Mo¿e zreszt¹ lepiej, ¿e nie wiedzia³a. Pellaeon wszed³ do s³abo oœwietlonego przedpokoju prowadz¹cego do prywatnej kabiny dowodzenia Thrawna. Zlustrowa³ wzrokiem pomieszczenie. Gdzieœ tu czeka³ Rukh, gotowy do prowadzenia w³aœciwych Noghrim gierek. Kapitan zrobi³ krok w stronê drzwi wiod¹cych do królestwa wielkiego admira³a, potem nastêpny… Nagle poczu³ czyjœ oddech na karku. Odwróci³ siê raptownie, unosz¹c rêce w niemal zapomnianym odruchu samoobrony, jakiego uczono go w akademii. Ale nikogo przy nim nie by³o. Ponownie rozejrza³ siê doko³a, szukaj¹c miejsca, gdzie móg³by siê schroniæ Noghri… – Kapitanie Pellaeon – rozleg³ siê miaukliwy koci g³os tu¿ za jego plecami. Pellaeon znów odwróci³ siê na piêcie, ale i tym razem nikogo nie dostrzeg³. Ponownie obieg³ wzrokiem œciany w poszukiwaniu nie istniej¹cej os³ony, a Rukh po raz kolejny zaszed³ go od ty³u. – Admira³ pana oczekuje – oznajmi³ Noghri, wskazuj¹c swym ma³ym, groŸnym no¿em g³ówne drzwi. Kapitan spojrza³ na niego z wœciek³oœci¹. Poprzysi¹g³ sobie w duchu, ¿e pewnego dnia przekona Thrawna, i¿ wielki admira³ Imperium nie potrzebuje u swego boku aroganckiego goryla jakiejœ obcej rasy. A kiedy to siê stanie, z najwiêksz¹ przyjemnoœci¹ osobiœcie zabije Rukha. – Dziêkujꠖ burkn¹³ i wszed³ do œrodka. Spodziewa³ siê, ¿e pokój Thrawna jak zwykle bêdzie wype³niony eklektyczn¹ kolekcj¹ dzie³ sztuki jakiejœ rasy obcych – i nie pomyli³ siê. Tym razem wystawa mia³a jednak nieco inny charakter: nawet nie znaj¹cy siê na rzeczy Pellaeon móg³ stwierdziæ, ¿e zgromadzone tu eksponaty reprezentuj¹ dwa ró¿ne style. Dzie³a sztuki ci¹gnê³y siê wzd³u¿ przeciwleg³ych œcian kabiny, a pomiêdzy nimi znajdowa³ siê ogromny hologram taktyczny przedstawiaj¹cy Tangrene. – Niech pan wejdzie, kapitanie – zawo³a³ siedz¹cy wewn¹trz podwójnego krêgu monitorów Thrawn, kiedy Pellaeon zatrzyma³ siê niepewnie w drzwiach. – Czy s¹ jakieœ wiadomoœci z Tangrene? – Rebelianci w dalszym ci¹gu ustawiaj¹ swe si³y w pozycjach uderzeniowych – zakomunikowa³ Pellaeon, pod¹¿aj¹c miêdzy rzeŸbami a hologramem taktycznym w stronê wielkiego admira³a. – Pakuj¹ siê bezwiednie w nasz¹ pu³apkê.

297

– Bardzo mi³o z ich strony. – Thrawn wskaza³ rêk¹ w prawo. – To sztuka Kalamarian – wyjaœni³. – Co pan o niej s¹dzi? Kapitan zatrzyma³ siê przed podwójnym krêgiem monitorów i szybkim spojrzeniem omiót³ eksponaty. Wyda³y mu siê równie odra¿aj¹ce i prymitywne jak sami Kalamarianie. – Bardzo interesuj¹ca – powiedzia³ g³oœno. – Prawda? – przyzna³ skwapliwie admira³. – Zw³aszcza te dwie rzeŸby: zosta³y wykonane przez samego admira³a Ackbara. Pellaeon zmierzy³ wzrokiem wskazane eksponaty. – Nie wiedzia³em, ¿e Ackbar interesuje siê sztuk¹. – Nie jest to jego wielka pasja – rzek³ Thrawn. – Te rzeŸby powsta³y dosyæ dawno temu, zanim siê przy³¹czy³ do Rebeliantów. Niemniej jednak pozwalaj¹ dobrze poznaæ jego charakter. Podobnie jak te – doda³, machaj¹c rêk¹ w lewo. – To dzie³a sztuki wybrane niegdyœ osobiœcie przez naszego koreliañskiego przeciwnika. Kapitan przyjrza³ siê eksponatom z pewnym zainteresowaniem. A zatem senator Bel Iblis osobiœcie wybra³ te rzeŸby? – Gdzie one siê znajdowa³y? W jego gabinecie w dawnym senacie Imperium? – Te – zacz¹³ wielki admira³, wskazuj¹c najbli¿ej stoj¹ce rzeŸby – zosta³y wziête z jego domu; tamte z jego prywatnego statku. Wywiad natkn¹³ siê na ten zapis w danych zdobytych podczas naszego ostatniego rajdu na bazy danych w uk³adzie Obroa-skai. A zatem Rebelianci w dalszym ci¹gu zmierzaj¹ w kierunku naszej pu³apki, tak? – Tak, panie admirale – potwierdzi³ Pellaeon, rad, ¿e rozmowa wraca na znajomy mu temat. – Otrzymaliœmy jeszcze dwa meldunki, z których wynika, ¿e Rebelianci œci¹gaj¹ statki wsparcia na obrze¿a uk³adu Draukyze. – Ale nie otwarcie. – Przepraszam? – zdziwi³ siê kapitan. – Mia³em na myœli to, ¿e trzymaj¹ swoje przygotowania w najwiêkszej tajemnicy – wyjaœni³ Thrawn w zadumie. – Po cichu zwalniaj¹ statki wsparcia i pojazdy wywiadu z innych zadañ; przemieszczaj¹ i przegrupowuj¹ floty w sektorach, by zwolniæ ze s³u¿by wiêksze statki – tego typu posuniêcia. Nic nie robi¹ otwarcie. Zawsze nasz wywiad musi z du¿ym trudem sk³adaæ fragmenty tej uk³adanki. – Podniós³ wzrok na podw³adnego i jego czerwone oczy zaœwieci³y w pó³mroku. – Niemal tak, jakby Tangrene rzeczywiœcie by³o ich prawdziwym celem. – A pan twierdzi, ¿e nie jest? – Tak w³aœnie twierdzê, kapitanie – rzek³ wielki admira³, spogl¹daj¹c na dzie³a sztuki.

298

Pellaeon zerkn¹³ na hologram Tangrene. Wywiad by³ pewien na dziewiêædziesi¹t cztery procent, ¿e to jest w³aœnie cel Rebeliantów. – Ale skoro nie zamierzaj¹ uderzyæ na Tangrene, to… gdzie? – W miejsce, gdzie w normalnych warunkach najmniej byœmy siê ich spodziewali – odpar³ Thrawn i nacisn¹³ jakiœ guzik na swojej konsoli. Hologram Tangrene znikn¹³, a w jego miejsce… – Bilbringi?! – Pellaeon nie posiada³ siê ze zdumienia. – Ale¿ admirale, to jest… – Szaleñstwo? – Thrawn uniós³ granatowoczarne brwi. – Oczywiœcie, ¿e tak. Szaleñstwo ludzi i obcych, którzy przekonali siê na w³asnej skórze, ¿e nie mog¹ siê ze mn¹ zmierzyæ otwarcie. I dlatego postanowili obróciæ przeciwko mnie moj¹ przenikliwoœæ i umiejêtnoœci taktyczne. Udaj¹, ¿e wpadaj¹ w moj¹ pu³apkê, maj¹c nadziejê, ¿e zauwa¿ê przebieg³oœæ ich posuniêæ i uznam je za szczere. A wtedy, gdy ja bêdê sobie gratulowa³ trafnego rozeznania sytuacji – wskaza³ rêk¹ hologram Bilbringi – oni przygotuj¹ w³aœciwy atak. Kapitan spojrza³ na dzie³a sztuki, które niegdyœ nale¿a³y do Bela Iblisa. – Mo¿e zanim odwo³amy jakiekolwiek oddzia³y z Tangrene, zaczekamy na potwierdzenie tej informacji? – zasugerowa³ niepewnie. – Moglibyœmy zintensyfikowaæ dzia³alnoœæ wywiadu w rejonie Bilbringi. Albo mo¿e ród³o Delta by³oby w stanie to potwierdziæ? – Niestety, ród³o Delta zosta³o uciszone – oznajmi³ Thrawn. – Ale nie potrzebujemy ¿adnego potwierdzenia. Taki jest prawdziwy plan Rebeliantów i nie zamierzam budziæ ich czujnoœci, rzucaj¹c do akcji wzmocnione si³y wywiadu. Wydaje im siê, ¿e zdo³ali mnie oszukaæ. Naszym nadrzêdnym celem jest w tej chwili dopilnowanie, by nie przestali w to wierzyæ. – Uœmiechn¹³ siê z³owieszczo. – Poza tym, kapitanie, to nie ma znaczenia, czy rozgromimy ich pod Tangrene, czy te¿ pod Bilbringi. To naprawdê nie ma najmniejszego znaczenia.

299

ROZDZIA£



Jakieœ pó³tora metra przed Mar¹ unosi³ siê w powietrzu str¹k nasienny w kszta³cie odwróconej spirali, prowokuj¹c j¹ do tego, by go œciê³a. Wpatrywa³a siê w niego posêpnie; jednoczeœnie pewnie, choæ nieszablonowo, trzyma³a w rêkach gotowy do ciosu miecz œwietlny Skywalkera. Ju¿ dwukrotnie nie uda³o jej siê trafiæ w str¹k; nie chcia³a chybiæ po raz trzeci. – Nie spiesz siꠖ pouczy³ j¹ Luke. – Skup siê i pozwól, by przep³ynê³a przez ciebie Moc. Staraj siê przewidzieæ ruch str¹ka. £atwo mu tak mówiæ, pomyœla³a cierpko dziewczyna. W koñcu to on kieruje tym str¹kiem. Str¹k prowokuj¹co przysun¹³ siê nieco do niej… I nagle Mara poczu³a, ¿e ma ju¿ dosyæ tej gry. Siêgnê³a Moc¹ na zewn¹trz i zaczê³a kontrolowaæ str¹k. Na chwilê go unieruchomi³a; wisz¹c w powietrzu zdo³a³ jedynie drgn¹æ nieznacznie, a ju¿ Jade trafi³a mieczem w sam jego œrodek. – Proszꠖ powiedzia³a, gasz¹c miecz œwietlny. – Zrobi³am to. Spodziewa³a siê, ¿e Skywalker bêdzie z³y. Ale ku jej zdziwieniu i niema³ej irytacji wcale tak siê nie sta³o. – Doskonale – pochwali³ j¹ Jedi. – Bardzo dobrze. Niezwykle trudno jest podzieliæ uwagê pomiêdzy dwie odrêbne czynnoœci: jedn¹ natury psychicznej, drug¹ – fizycznej. A ty sobie z tym poradzi³aœ. – Dziêki – mruknê³a i cisnê³a miecz œwietlny w stronê pobliskich krzaków. Broñ zawróci³a w powietrzu i wyl¹dowa³a w wyci¹gniêtej rêce Luke’a. – Na tym koniec? – doda³a pytaj¹co. Skywalker obejrza³ siê przez ramiê. Solo i Calrissian pochylali siê w³aœnie nad robotem dyplomatycznym, który przesta³ ju¿ narzekaæ na ukszta³towanie terenu, roœlinnoœæ i zwierzêta Waylandu, ale za to zacz¹³

300

siê uskar¿aæ na dolegliwoœci nóg spowodowane nieustann¹ wêdrówk¹ po drobnych kamieniach. Artoo kr¹¿y³ w pobli¿u z wyci¹gniêt¹ antenk¹ uk³adu czujnikowego, wydaj¹c przy tym ró¿ne pocieszaj¹ce dŸwiêki. Parê kroków dalej Wookie szpera³ w jednym z pakunków, zapewne w poszukiwaniu jakiegoœ potrzebnego mu narzêdzia. – Chyba mamy jeszcze czas na parê dodatkowych æwiczeñ – oznajmi³ Jedi, zwracaj¹c siê do Mary. – Twoja technika jest bardzo interesuj¹ca: Obi-wan nigdy nie uczy³ mnie, ¿e mo¿na u¿yæ samego koniuszka ostrza. – Imperator wyznawa³ zasadê, ¿e nale¿y korzystaæ ze wszystkiego, co siê znajduje pod rêk¹ – odpar³a. – To mnie wcale nie dziwi – skomentowa³ cierpko Luke, po czym wyci¹gn¹³ przed siebie miecz œwietlny. – Spróbujmy czegoœ innego. Postaraj siê wzi¹æ ode mnie broñ. Dziewczyna siêgnê³a Moc¹ na zewn¹trz i wyrwa³a miecz ze s³abego uchwytu Skywalkera. Przemknê³o jej przez g³owê, co te¿ Luke by zrobi³, gdyby najpierw spróbowa³a zapaliæ miecz. Nie by³a pewna, czy zdo³a³aby sobie poradziæ z czymœ tak ma³ym jak prze³¹cznik, ale warto by by³o spróbowaæ choæby po to, by zobaczyæ, jak rycerz Jedi odsuwa siê przed ostrzem. A gdyby go niechc¹cy zabi³a… MASZ ZABIÆ LUKE’A SKYWALKERA! Œcisnê³a mocno miecz œwietlny. Jeszcze nie teraz – powiedzia³a twardo wewnêtrznemu g³osowi. – Jeszcze go potrzebujê. – No dobra – burknê³a. – Co teraz? Skywalker nie zd¹¿y³ odpowiedzieæ, gdy¿ za jego plecami Artoo zacz¹³ piszczeæ nerwowo. – O co chodzi? – spyta³ ostro Han, b³yskawicznie wyjmuj¹c z kabury blaster. – Mówi, ¿e w³aœnie zauwa¿y³ tam z boku coœ, co warto bli¿ej zbada栖 przet³umaczy³ Threepio, wskazuj¹c rêk¹ w lewo. – Zdaje mi siê, ¿e mówi³ o jakimœ g¹szczu lian. Chocia¿ mogê siê myliæ: te wszystkie obra¿enia spowodowane kwasem… – ChodŸ, Chewie, pójdziemy to sprawdzi栖 przerwa³ mu Solo. Podniós³ siê z miejsca i zacz¹³ siê wspinaæ na niewysoki brzeg strumienia. Skywalker poczu³ na sobie wzrok Mary. – ChodŸmy – powiedzia³ i ruszy³ za przyjació³mi. Nie musieli iœæ daleko. Tu¿ za pierwszym szeregiem drzew, ukryta za krzakami, znajdowa³a siê kolejna pl¹tanina lian podobna do tych, przez jakie musieli sobie wycinaæ drogê w ci¹gu ostatnich kilku dni.

301

Tyle ¿e ten g¹szcz by³ ju¿ przeciêty. Przeciêty, a nastêpnie podwi¹zany z boku jak gruba, spl¹tana lina. – To chyba k³adzie kres dyskusji, czy ktoœ nam pomaga w drodze – zauwa¿y³ Calrissian, ogl¹daj¹c jeden z przeciêtych koñców. – Chyba masz racjꠖ przyzna³ Han. – ¯aden drapie¿nik nie potrafi³by ich tak podwi¹zaæ. Chewbacka warkn¹³ coœ gard³owo i poci¹gn¹³ za jeden z krzaków zas³aniaj¹cych g¹szcz lian. Ku zdziwieniu Mary, krzak da³ siê wyj¹æ z ³atwoœci¹. – Nie zada³by te¿ sobie trudu, by to zamaskowa栖 doda³ Lando, kiedy Wookie odwróci³ krzak korzeniem do góry. – To mi wygl¹da na naciêcia wykonane no¿em. Podobnie zreszt¹ jak te na lianach. – I jak rany tego drapie¿nego ptaka, którego znaleŸliœmy wczoraj – przypomnia³ ponuro Solo. – Luke? Mamy jakieœ towarzystwo? – Wyczu³em obecnoœæ paru tubylców – rzek³ Skywalker. – Ale oni nigdy nie podchodz¹ do nas zbyt blisko. – Obejrza³ siê na robota dyplomatycznego, który niecierpliwie czeka³ na nich na dnie wyschniêtego strumienia. – Myœlisz, ¿e to mo¿e mieæ jakiœ zwi¹zek z robotami? – Jak na Endorze, kiedy ci mali, w³ochaci Ewokowie myœleli, ¿e Threepio jest bogiem? – prychn¹³ Han. – Coœ w tym stylu – pokiwa³ g³ow¹ Jedi. – Mo¿e zbli¿aj¹ siê na tyle, by us³yszeæ Artoo albo Threepia. – Mo¿liwe. – Solo rozejrza³ siê doko³a. – Kiedy oni siê pojawiaj¹? – Przewa¿nie o zachodzie s³oñca – odpar³ Luke. – Przynajmniej tak by³o do tej pory. – Daj mi znaæ, kiedy znowu siê pojawi¹ – poprosi³ przyjaciela Han. Schowa³ blaster do kabury i zacz¹³ schodziæ po brzegu w dó³, na dno strumienia. – Chyba ju¿ najwy¿szy czas, byœmy odbyli wspólnie jak¹œ rozmowê. ChodŸcie, ruszamy. Robi³o siê coraz ciemniej; ledwie zd¹¿yli rozbiæ na noc obozowisko, kiedy Skywalker odczu³ znajomy niepokój. – Han? – zawo³a³ cicho. – Ju¿ tu s¹. Solo pokiwa³ g³ow¹ i postuka³ Landa w ramiê, wyjmuj¹c jednoczeœnie blaster. – Ilu ich jest? Luke skoncentrowa³ swój umys³ na obcych, staraj¹c siê wy³owiæ z ogólnego wra¿enia elementy charakterystyczne. – Chyba piêciu lub szeœciu. Nadchodz¹ z tej strony – wskaza³ rêk¹ w bok.

302

– Mówisz tylko o pierwszej grupie? – spyta³a Mara. O pierwszej grupie? – zdziwi³ siê w duchu Jedi, ponownie siêgaj¹c umys³em na zewn¹trz. Dziewczyna mia³a racjê: za pierwsz¹ grupk¹ obcych pod¹¿a³a nastêpna. – Tak, chodzi³o mi tylko o pierwsz¹ grupꠖ potwierdzi³. – W drugiej… tam te¿ jest piêæ lub szeœæ osób. I nie jestem pewien, ale to mo¿e byæ inna rasa ni¿ ci obcy na przedzie. Han zerkn¹³ na Landa. – Co o tym myœlisz? – Wcale mi siê to nie podoba – stwierdzi³ Calrissian, nerwowo przebieraj¹c palcami po lufie blastera. – Maro, jak te rasy ze sob¹ ¿yj¹? – Nie najlepiej – rzek³a Jade. – Kiedy tu by³am, wprawdzie prowadzili ze sob¹ handel i jakieœ inne interesy; ale kr¹¿y³y te¿ opowieœci o trójstronnych wojnach, jakie toczyli miêdzy sob¹ nawzajem i kolonistami ludzkiej rasy. Chewbacka zasugerowa³ burkliwie, ¿e byæ mo¿e obcy jednocz¹ siê przeciwko nim. – To rzeczywiœcie radosna myœl – rzuci³ cierpko Solo. – Luke, jakie jest twoje zdanie? Skywalker wytê¿y³ si³y, ale bez skutku. – Przykro mi – powiedzia³. – W ich umys³ach k³êbi siê mnóstwo uczuæ, ale nie jestem w stanie ich rozszyfrowaæ. – Zatrzymali siê – zakomunikowa³a Mara, marszcz¹c czo³o z wysi³ku. – Obie grupy. – No, to by chyba by³o na tyle – skrzywi³ siê Han. – Lando, Mara: wy tu zostaniecie pilnowaæ obozu. Luke, Chewie: chodŸcie, sprawdzimy, kto to jest. Podeszli w górê skalistym brzegiem i zag³êbili siê w las. Starali siê przy tym poruszaæ jak najciszej pomiêdzy gêstymi krzakami i zaœcielaj¹cymi ziemiê zesch³ymi liœæmi. – Czy ju¿ wiedz¹, ¿e do nich idziemy? – spyta³ szeptem Solo, odwracaj¹c siê przez ramiê. Skywalker siêgn¹³ Moc¹ na zewn¹trz. – Nie jestem w stanie tego stwierdzi栖 oznajmi³. – Ale nie podchodz¹ bli¿ej. Chewbacka mrukn¹³ coœ, czego Luke nie dos³ysza³. – Mo¿liwe – rzek³ Han. – Chocia¿ musieliby byæ naprawdê g³upi, ¿eby odbywaæ naradê wojenn¹ tak blisko swego celu. Nagle Luke zauwa¿y³ przed sob¹ i nieco na lewo jakiœ cieñ kryj¹cy siê za grubym pniem drzewa.

303

– Uwaga! – rzuci³ ostrzegawczo, zapalaj¹c z sykiem miecz œwietlny. W bladozielonym odblasku ostrza mignê³a niewysoka postaæ, ubrana w dopasowany strój z kapturem. Cieñ zanurkowa³ pospiesznie za drzewo, w ostatniej chwili umykaj¹c z linii ognia; oddany przez Hana strza³ z blastera wypali³ spor¹ dziurê z jednej strony pnia. Salwa z broni Chewiego rozleg³a siê u³amek sekundy póŸniej, od³upuj¹c czêœæ pnia z drugiej strony. Poprzez chmurê py³u i kawa³eczków drzewa widaæ by³o, jak nieznajomy ucieka zza raptownie kurcz¹cej siê os³ony, by siê skryæ za innym, grubszym pniem. Solo wycelowa³ w tê stronê blaster, ale w tej samej chwili rozleg³o siê dziwne œwiergotanie, niczym tajemniczy œpiew kilkunastu egzotycznych ptaków… Chewbacka wyda³ z siebie g³oœny ryk, który wyra¿a³ zarówno zrozumienie, jak i ulgê; jednoczeœnie koñcem swej broni tr¹ci³ blaster Hana, co sprawi³o, ¿e oddany przez niego strza³ by³ zupe³nie niecelny. – Chewie…! – warkn¹³ Solo z oburzeniem. – Nie… on ma racjꠖ uspokoi³ przyjaciela Luke. Nagle on tak¿e poj¹³ ca³¹ sytuacjê. – Ty… stój! Rozkaz nie by³ konieczny. Mroczna postaæ ju¿ siê zatrzyma³a i nieznajomy sta³ teraz bezbronny na otwartej przestrzeni; mimo lekkiej poœwiaty z zapalonego miecza Skywalkera nie sposób by³o dostrzec jego twarzy, ukrytej pod kapturem. Rycerz Jedi zrobi³ krok w stronê nieznajomego. – Jestem Luke Skywalker – przedstawi³ siê oficjalnie. Brat Leii Organy Solo, syn lorda Dartha Vadera. A kim ty jesteœ? – Jestem Ekrikhor z klanu Bakh’tor – da³ siê s³yszeæ chropawy g³os Noghriego. – Witam ciê, synu Vadera. Ekrikhor zaprowadzi³ ich na poblisk¹ polankê, le¿¹c¹ zaledwie dwadzieœcia metrów dalej w kierunku, jaki pierwotnie obra³ Luke. Rzeczywiœcie zastali tam dwie rasy obcych: stali w dwóch piêcioosobowych grupkach za grubym, zwalonym pniem drzewa. Przed pniem znajdowali siê jeszcze dwaj Noghri w swych szatach maskuj¹cych, z kapturami odrzuconymi na plecy. O k³odê sta³a oparta niewielka lampka przenoœna, która niejako rozdziela³a dwie grupki. W s³abym œwietle Han zdo³a³ wy³owiæ zarysy obcych, znajduj¹cych siê najbli¿ej. To, co zobaczy³, nie wprawi³o go w dobry nastrój. Cz³onkowie grupy po prawej stronie byli o g³owê wy¿si od stoj¹cych naprzeciwko nich Noghrich, a jednoczeœnie o g³owê ni¿si od Hana. Odziani w ciê¿kie, wykonane z kamiennych p³ytek szaty, wygl¹dali jak chodz¹ce s³upy skalne. Cz³onko-

304

wie grupy po lewej stronie wzrostem niemal dorównywali Chewbacce; ka¿dy z nich mia³ cztery rêce, a ich b³yszcz¹ca, niebieskokryszta³owa skóra przywiod³a Hanowi na myœl br¹zowawe istoty, które pierwszego dnia ich pobytu na Waylandzie zaatakowa³y Threepia i trzeba by³o je zastrzeliæ. – PrzyjaŸnie wygl¹daj¹ca paczka – mrukn¹³ do Luke’a, kiedy dotarli ju¿ do ostatnich drzew dziel¹cych ich od polanki. – To Mynerysze i Psadanie – wyjaœni³ Ekrikhor. – Chc¹ wam stawiæ opór. – A wy ich od tego ca³y czas odwodzicie? – spyta³ Skywalker. – Chcieli wam stawiæ opór – powtórzy³ Noghri. – Nie mogliœmy na to pozwoliæ. Zatrzymali siê na skraju przecinki. Z piersi obcych doby³ siê pomruk, który bynajmniej nie brzmia³ przyjaŸnie. – Mam wra¿enie, ¿e nie jesteœmy tu mile widziani – rzuci³ Solo. – Luke? – W dalszym ci¹gu nie jestem w stanie wyczytaæ w ich umys³ach nic konkretnego – potrz¹sn¹³ g³ow¹ Jedi. – O co tu w³aœciwie chodzi, Ekrikhorze? – Zasugerowali, ¿e chcieliby z nami porozmawia栖 odpar³ Noghri. – Najprawdopodobniej chc¹ zdecydowaæ, czy wydaæ wam bitwê. Han obrzuci³ tubylców szybkim spojrzeniem. Wygl¹da³o na to, ¿e wszyscy maj¹ no¿e; zauwa¿y³ równie¿ dwa ³uki, ale nie dostrzeg³ ¿adnej bardziej nowoczesnej broni. – Niech lepiej maj¹ nadziejê, ¿e zdo³aj¹ tu œci¹gn¹æ ca³¹ armiꠖ stwierdzi³. – Wolelibyœmy w ogóle nie walczyæ z nimi – upomnia³ go ³agodnie Skywalker. – Jak masz zamiar siê z nimi porozumieæ? – Kiedy budowano skarbiec we wnêtrzu góry, jeden z nich nauczy³ siê trochê u¿ywanego przez Imperium jêzyka basic – rzek³ Ekrikhor, wskazuj¹c Mynerysza stoj¹cego najbli¿ej lampki. – On spróbuje odegraæ rolê t³umacza. – Chyba mamy lepsz¹ propozycjê. – Luke spojrza³ porozumiewawczo na Hana. – Jak myœlisz? – Warto spróbowa栖 zgodzi³ siê Solo, wyjmuj¹c komunikator. Zreszt¹ i tak by³ ju¿ najwy¿szy czas, by Threepio na coœ siê wreszcie przyda³. – Lando? – S³ucham? – natychmiast da³ siê s³yszeæ z komunikatora g³os Calrissiana. – ZnaleŸliœcie tych obcych? – Tak, znaleŸliœmy – odpar³ Han. A przy okazji niespodziankê. Niech Mara przyprowadzi tu Threepia; jeœli bêd¹ szli prosto, to wyjd¹ dok³adnie na nas. 20 – Ostatni rozkaz

305

– Zrozumia³em. A co ze mn¹? – Nie s¹dzê, byœmy mogli mieæ jakieœ k³opoty – oznajmi³ Solo, ponownie omiataj¹c wzrokiem tubylców. – Ty i Artoo mo¿ecie zostaæ na miejscu i pilnowaæ obozowiska. Aha, je¿eli zobaczycie w pobli¿u niewysokich facetów w strojach maskuj¹cych i z mnóstwem zêbów, to nie strzelajcie. Oni s¹ po naszej stronie. – To doskonale – powiedzia³ cierpko Lando.  – Tak myœlê. Czy coœ jeszcze? Han spojrza³ na stoj¹cych w mroku obcych; wszyscy wpatrywali siê w niego badawczo. – Tak, trzymaj za nas kciuki. Mo¿e uda nam siê przekabaciæ na nasz¹ stronê paru obcych. Jeœli nie, to czeka nas mnóstwo k³opotów. – Jasne. Mara i Threepio ju¿ s¹ w drodze. Powodzenia. – Dziêki. – Solo wy³¹czy³ komunikator i przypi¹³ go sobie do pasa. – Ju¿ tu id¹ – poinformowa³ Luke’a. – Nie musicie sami strzec obozu – rzek³ Ekrikhor. – Noghri siê tym zajm¹. – Nie ma sprawy – rzuci³ Han. – Ju¿ i tak robi siê tu t³oczno. – Spojrza³ Ekrikhorowi prosto w oczy. – A wiêc mia³em racjê. Rzeczywiœcie ktoœ tu za nami lecia³. – Tak – skin¹³ g³ow¹ Noghri. – I bardzo proszê, wybacz nam ten podstêp, ma³¿onku lady Vader. Ja i moi towarzysze czuliœmy, ¿e to nie jest ca³kiem honorowe postêpowanie, ale Kakhaim z klanu Eikh’mir ¿yczy³ sobie, byœmy ukrywali przed tob¹ nasz¹ obecnoœæ. – Dlaczego? Ekrikhor ponownie sk³oni³ nisko g³owê. – Kakhaim z klanu Eikh’mir wyczu³ w apartamencie lady Vader, ¿e jest pan wobec nas wrogo nastawiony. By³ zdania, ¿e nie zechce siê pan zgodziæ na to, by w podró¿y towarzyszyli panu Noghri. Solo spojrza³ na Luke’a i zauwa¿y³, ¿e ch³opak z trudem powstrzymuje uœmiech. – Có¿, kiedy zobaczysz Kakhaima, powiedz mu, ¿e ju¿ dobre trzy lata temu da³em za wygran¹ w kwestii przyjmowania pomocy – zwróci³ siê do Ekrikhora. – A skoro ju¿ mowa o wrogoœci, to mo¿esz sobie darowaæ tego „ma³¿onka lady Vader”. Mów do mnie Han albo Solo. Albo kapitanie. Albo jak tam sobie chcesz. – Mo¿e Han z klanu Solo – podsun¹³ pó³g³osem Skywalker. – To jest odpowiednie – rozpromieni³ siê Ekrikhor. – Prosimy ciê o wybaczenie, Hanie z klanu Solo. Han zgromi³ Luke’a spojrzeniem.

306

– Myœlê, ¿e przyjêli ciê w swoje szeregi – stwierdzi³ Jedi, ponownie staraj¹c siê powstrzymaæ uœmiech. – Tak… – mrukn¹³ Solo. – Wielkie dziêki. – Trochê wzajemnych kontaktów nigdy nie zaszkodzi – zauwa¿y³ Luke. – Pamiêtasz Endor? – Trudno by³oby zapomnie栖 warkn¹³ Han, wykrzywiaj¹c usta. To prawda, ¿e Ewokowie – te ma³e futrzane kulki – odegrali swoj¹ rolê w ostatecznej bitwie przeciwko drugiej GwieŸdzie Œmierci. To jednak nie zmienia³o faktu, ¿e to, i¿ uczyniono go cz³onkiem ich plemienia, by³o jedn¹ z najg³upszych rzeczy, przez jakie musia³ przejœæ w ¿yciu. Ewokowie pokonali ¿o³nierzy imperialnych dziêki wielkiej przewadze liczebnej. Noghri, z drugiej strony… – Ilu was tu jest? – zwróci³ siê do Ekrikhora. – Oœmiu – odpar³ Noghri. – Maszerowaliœmy dwójkami z przodu, z ty³u i po bokach waszej grupy. Solo pokiwa³ g³ow¹, czuj¹c jednoczeœnie pewn¹ zazdroœæ i jakby mimowolny respekt wobec tych istot. Bêd¹c zaledwie w oœmiu, po cichu zabijali lub odstraszali drapie¿niki i tubylców. I to zarówno dniem, jak i noc¹. A oprócz tego znajdowali jeszcze czas, by oczyszczaæ im drogê z drapie¿nych ptaków czy ¿yj¹cych na pn¹czach wê¿y. Spojrza³ na stoj¹cego obok niego Ekrikhora. Nie, tym razem proces bratania siê z tymi obcymi istotami nie wydawa³ siê taki niedorzeczny. Za ich plecami rozleg³o siê znajome szuranie. Han odwróci³ siê i po chwili zobaczy³ na skraju polanki z³ot¹ postaæ Threepia. Pó³ kroku za nim, z blasterem gotowym do strza³u, sz³a Mara. – Panie Luke! – zawo³a³ android. W jego tonie jak zwykle pobrzmiewa³a pewna ulga pomieszana z niepokojem, a zarazem w³aœciwa mu pedanteria. – Tu jestem, Threepio – odezwa³ siê Skywalker. – Chyba mo¿esz pos³u¿yæ nam za t³umacza? – Zrobiê co w mojej mocy – zapewni³ android. – Jak panu wiadomo, umiem siê biegle porozumiewaæ w ponad szeœciu milionach form komunika… – Widzê, ¿e znaleŸliœcie tubylców – wpad³a mu w s³owo Jade, szybkim spojrzeniem omiataj¹c stoj¹c¹ przy œciêtym pniu drzewa grupkê. Jej wzrok spocz¹³ na Ekrikhorze… – A przy okazji ma³¹ niespodziankꠖ doda³a, dyskretnie wycelowuj¹c blaster w Noghriego. – Wszystko w porz¹dku, on jest naszym przyjacielem – zapewni³ dziewczynê Luke, siêgaj¹c do jej blastera. – Nie wydaje mi siꠖ rzek³a Mara, odsuwaj¹c rêkê z broni¹ w bok. – To s¹ Noghri. Oni pracuj¹ dla Thrawna.

307

– Ju¿ nie jesteœmy jego s³ugami – oznajmi³ Ekrikhor. – To prawda, Maro – potwierdzi³ Jedi. – Mo¿liwe – rzuci³a Jade. W dalszym ci¹gu nie by³a przekonana, ale zmieni³a nieco po³o¿enie blastera i nie trzyma³a ju¿ Noghriego na muszce. Stoj¹cy najbli¿ej zwalonej k³ody Mynerysz wyj¹³ z trzymanego na ramieniu worka coœ, co wygl¹da³o jak wypchany drapie¿ny ptak. Cicho mrucz¹c pod nosem, po³o¿y³ ów przedmiot przed sob¹, obok lampki przenoœnej. – Co to takiego? – spyta³ Han. – Kolacja? – Nazywaj¹ je satna-chakka – wyjaœni³ Ekrikhor. – To jest gwarancja pokoju na czas trwania spotkania. S¹ ju¿ gotowi, by zaczynaæ. Ty, robocie Threepio, chodŸ ze mn¹. – Oczywiœcie – odpar³ android, ale nie wydawa³ siê zadowolony ca³¹ t¹ sytuacj¹. – Panie Luke…? – Pójdê z tob¹ – uspokoi³ go Skywalker. – Han, Chewie: wy zostañcie tutaj. – Nie mam nic przeciwko temu – stwierdzi³ Solo. Prowadz¹c ze sob¹ wyraŸnie oci¹gaj¹cego siê Threepia, Luke i Noghri ruszyli w stronê œciêtego pnia. G³ówny Mynerysz uniós³ obie rêce nad g³owê, d³oñmi zwróconymi do œrodka. – Bidaesi charaa – powiedzia³ zadziwiaj¹co œpiewnym g³osem. – Lyaunu baremaa dukhnu pheri. – Obwieszcza nadejœcie nieznajomych – wyjaœni³ Threepio. – Zapewne chodzi mu o nas. Obawia siê jednak, ¿e ponownie przyniesiemy jego ludowi niebezpieczeñstwo i k³opoty. Id¹cy obok Hana Chewbacka rzuci³ mrukliwie jak¹œ ironiczn¹ uwagê. – Nie, rzeczywiœcie nie s¹ w nastroju na przyjazn¹ pogawêdkꠖ przyzna³ Solo. – Nie grzesz¹ te¿ dyplomacj¹. – Przynosimy waszemu ludowi nadziejꠖ oznajmi³ mediator ze strony Noghrich. – Jeœli pozwolicie nam przejœæ, uwolnimy was spod panowania Imperium. Threepio przet³umaczy³ tê deklaracjê; Han mia³ wra¿enie, ¿e nawet œpiewne s³owa jêzyka Myneryszów brzmi¹ w wykonaniu androida pedantycznie i nienaturalnie. Jeden z ubranych w ciê¿kie szaty Psadan wykona³ taki gest, jakby coœ sieka³, i doby³ z siebie zd³awiony krzyk, w którym od czasu do czasu pobrzmiewa³y jakieœ spó³g³oski. – Mówi, ¿e w umys³ach Psadan ¿yje wiele wspomnieñ – prze³o¿y³ Threepio. – Wygl¹da na to, ¿e ju¿ niejednokrotnie sk³adano im podobne propozycje, ale nic siê nigdy nie zmieni³o.

308

– Witajcie w prawdziwym œwiecie – mrukn¹³ pod nosem Solo. Luke uciszy³ go wymownym spojrzeniem. – Threepio, poproœ go, ¿eby to wyjaœni³ dok³adniej – zwróci³ siê do robota. Android us³ucha³; cichym krzykiem odpowiedzia³ Psadaninowi, wtr¹caj¹c niekiedy t³umaczenie na jêzyk Myneryszów, aby pokazaæ, ¿e i to potrafi. Wyjaœnienia Psadanina trwa³y kilka minut; nim skoñczy³, Hana zaczê³y ju¿ boleæ uszy. – A wiêc… – zacz¹³ Threepio. Przechyli³ g³owê na bok i przybra³ uczony ton, którego Solo zawsze tak nienawidzi³. – Jest wiele szczegó³ów… ale teraz przeka¿ê tylko te najistotniejsze – doda³ pospiesznie, zapewne widz¹c minê jednego z Noghrich. – Ludzie, którzy przybyli tu jako koloniœci byli pierwszymi najeŸdŸcami. Wypêdzili tubylców z czêœci ich ziem i zatrzymali siê dopiero wtedy, gdy ich ciskaj¹ce pioruny ³uki i metalowe ptaki – to naturalnie ich okreœlenia – zaczê³y szwankowaæ. Znacznie póŸniej zjawi³o siê tu Imperium, które – jak wiemy – zainstalowa³o siê w zakazanej górze. Wielu tubylców przymuszono do niewolniczej pracy przy realizacji projektu, a innych wypêdzono z ich ziem. Kiedy budowniczowie odeszli, na ich miejsce przyby³ cz³owiek, który nazywa³ siebie Stra¿nikiem Góry; on tak¿e rz¹dzi³ miejscow¹ ludnoœci¹. W koñcu zjawi³ siê ktoœ, kto kaza³ siê okreœlaæ mistrzem Jedi i w bitwie, w której rozb³ys³o ca³e niebo, pokona³ Stra¿nika Góry. Przez pewien czas miejscowe ludy mia³y nadziejê, ¿e odzyskaj¹ wolnoœæ, ale mistrz Jedi œci¹gn¹³ do siebie ludzi i tubylców, i kaza³ im mieszkaæ razem w cieniu zakazanej góry. W koñcu ponownie zjawi³o siê Imperium. – Threepio znów odchyli³ g³owê w ty³. – Jak widaæ, panie Luke, jesteœmy jedynie ostatnimi w d³ugim szeregu najeŸdŸców. – Tyle ¿e my nie jesteœmy najeŸdŸcami – zauwa¿y³ Skywalker. – Przybyliœmy tu, by ich uwolniæ spod panowania Imperium. – Rozumiem, panie Luke, ale… – Wiem, ¿e rozumiesz – przerwa³ robotowi Jedi. – Im to powiedz. – Tak, naturalnie – rzuci³ android i przyst¹pi³ do t³umaczenia. – Moim zdaniem wcale nie mieli tak Ÿle – szepn¹³ Han do Chewiego. – Niektórym nacjom Imperium zabiera³o ca³e planety. – Prymitywne ludy zawsze tak reaguj¹ na przybyszów – stwierdzi³a Mara. – Poza tym zazwyczaj d³ugo przechowuj¹ wszelkie wspomnienia. – Mo¿e i tak… S¹dzisz, ¿e ten mistrz Jedi, o którym mówili, to by³ nasz C’baoth? – A któ¿ by inny? – odpar³a ponuro dziewczyna. – To pewnie tutaj znalaz³ go Thrawn.

309

– Myœlisz, ¿e on tu teraz jest? – spyta³ Solo, czuj¹c nerwowy skurcz w ¿o³¹dku. – Niczego nie wyczuwam – powiedzia³a wolno Mara. – Ale to wcale nie znaczy, ¿e nie mo¿e tu wróciæ. Ponownie zabra³ g³os g³ówny Mynerysz. Han omiót³ wzrokiem polankê. Czy inni Mynerysze i Psadanie obserwowali z ukrycia tê naradê? Luke nie wspomina³ o ¿adnych posi³kach, ale tubylcy musieliby byæ g³upi, ¿eby nie mieæ obstawy. Chyba ¿e towarzysze Ekrikhora ju¿ siê nimi zaopiekowali. Jeœli rozmowa przybierze z³y obrót, to mo¿e siê okazaæ, ¿e warto mieæ przy sobie Noghrich. Mynerysz umilk³. – Przykro mi, panie Luke – rzuci³ Threepio przepraszaj¹co – ale oni twierdz¹, i¿ nie maj¹ ¿adnego dowodu na to, ¿e jesteœmy inni od naszych poprzedników. – Rozumiem ich obawy – pokiwa³ g³ow¹ Skywalker. – Zapytaj ich, jak mo¿emy ich przekonaæ, ¿e mamy dobre intencje. Android zaj¹³ siê t³umaczeniem; w tej samej chwili Wookie mocno tr¹ci³ Hana w ramiê. – O co chodzi? – spyta³ Solo. Chewbacka wskaza³ g³ow¹ w lewo, wycelowuj¹c jednoczeœnie w tê stronê broñ. Han pod¹¿y³ za jego wzrokiem… – Oho… – Co siê sta³o? – zaniepokoi³a siê Mara. Solo otworzy³ usta, ale nie mia³ czasu jej odpowiedzieæ. ¯ylasty drapie¿nik, którego Chewie zauwa¿y³, jak podkrada³ siê miêdzy ga³êziami drzew, szykowa³ siê w³aœnie do skoku na zajêt¹ rozmow¹ grupkê. – Uwaga! – krzykn¹³ g³oœno Han i uniós³ blaster. Chewbacka by³ jednak szybszy. Z charakterystycznym dla Wookiech okrzykiem poluj¹cego myœliwego wystrzeli³, niemal przepo³awiaj¹c czaj¹ce siê zwierzê. Drapie¿nik zwali³ siê z ga³êzi na zesch³e liœcie i znieruchomia³. Ze stoj¹cej obok œciêtego pnia grupki Myneryszów doby³ siê z³owrogi pomruk. – Uwa¿aj, Chewie – ostrzeg³ Wookiego Han, kieruj¹c blaster na tubylców. – To by³ chyba b³¹d – rzek³a Jade z napiêciem w g³osie. – Nie powinno siê u¿ywaæ broni podczas konferencji pokojowej. – Ale nie powinno siê te¿ chyba pozwoliæ na to, by jej uczestnicy zostali po¿arci – odparowa³ Solo. Obok Myneryszów piêciu Psadan za-

310

czê³o siê trz¹œæ nerwowo; Han mia³ nadziejê, ¿e koledzy Ekrikhora kontroluj¹ teren. – Threepio, powiedz im to. – Oczywiœcie, kapitanie Solo – wydusi³ android. S³ychaæ by³o, ¿e jest zdenerwowany nie mniej ni¿ on. – Mulansaar… G³ówny Mynerysz przerwa³ mu, gwa³townie machaj¹c dwiema lewymi rêkami. – Ty! – rzuci³ œpiewnie w ³amanym basicu, wymachuj¹c w stronê Hana wszystkimi czterema koñczynami. – On ma ³uk ciskaj¹cy pioruny? Solo obrzuci³ go zdumionym spojrzeniem. Oczywiœcie, ¿e Chewbacka mia³ broñ; podobnie jak ka¿dy z cz³onków wyprawy. Zerkn¹³ na Wookiego… i nagle wszystko zrozumia³. – Tak – zwróci³ siê do Mynerysza, opuszczaj¹c blaster. – To nasz przyjaciel. My nie mamy niewolników tak jak Imperium. Threepio zacz¹³ t³umaczyæ wypowiedŸ Hana, ale Mynerysz ju¿ wyjaœnia³ coœ swoim przyjacio³om. – Dobre posuniêcie – pochwali³a pó³g³osem Mara. – Mnie to nie przysz³o do g³owy. Ale masz racjê: ostatni Wookie, jakich tu widzieli, byli niewolnikami Imperium. – Miejmy nadziejê, ¿e zauwa¿¹ tê ró¿nicꠖ rzek³ Solo. Mynerysze i Psadanie dyskutowali ze sob¹ jeszcze przez kilka minut. Pocz¹tkowo Threepio próbowa³ t³umaczyæ na bie¿¹co, ale ju¿ niebawem by³ zmuszony ograniczyæ siê do przekazywania jedynie najwa¿niejszych myœli. Wygl¹da³o na to, ¿e Mynerysze zaczêli dochodziæ do wniosku, i¿ rysuje siê przed nimi szansa na to, by siê wyzwoliæ przede wszystkim spod panowania Imperium, ale tak¿e by siê pozbyæ samego mistrza Jedi. Psadanie ¿ywili do Imperium niechêæ nie mniejsz¹ ni¿ Mynerysze, ale obawiali siê konfrontacji z C’baothem. – Nie prosimy was o to, byœcie walczyli razem z nami – oznajmi³ Luke, kiedy ponownie zdo³a³ dojœæ do g³osu. – To jest nasza bitwa i sami damy sobie radê. Prosimy was jedynie o to, byœcie pozwolili nam swobodnie przejœæ przez wasze terytorium do zakazanej góry i byœcie obiecali, ¿e nas nie wydacie w rêce Imperium. Threepio przet³umaczy³ tê wiadomoœæ na obydwa jêzyki i Han z niepokojem czeka³, ¿e ponownie wybuchnie k³ótnia. Ale nic takiego nie nast¹pi³o. G³ówny Mynerysz uniós³ swe górne koñczyny, dolnymi zaœ wzi¹³ wypchanego ptaka i wrêczy³ go Skywalkerowi. – Zdaje mi siê, ¿e on ofiarowuje nam bezpieczn¹ podró¿, panie Luke – oznajmi³ android z nadziej¹ w g³osie. – Chocia¿ mogê siê myliæ; ich dialekt zachowa³ siê mniej wiêcej w pierwotnej formie, ale ich gesty i ruchy s¹ czêsto…

311

– Podziêkuj mu w naszym imieniu – poleci³ robotowi Luke. Wzi¹³ z r¹k tubylca wypchanego ptaka, sk³aniaj¹c przy tym g³owê. – Powiedz mu, ¿e przyjmujemy ich goœcinnoœæ. Dodaj te¿, ¿e nie bêd¹ ¿a³owaæ, i¿ nam pomogli. – Generale Covell? – z interkomu w kabinie pilota wahad³owca rozleg³ siê s³u¿bisty, wojskowy g³os. – Za kilka minut powinniœmy siê znaleŸæ na powierzchni. – Zrozumia³em – rzek³ Covell. Wy³¹czy³ interkom i odwróci³ siê do jedynego pasa¿era wahad³owca. – Ju¿ prawie jesteœmy na miejscu. – Tak, s³ysza³em – rzuci³ C’baoth z niejakim rozbawieniem, które genera³ natychmiast odczu³ w swoim umyœle. – Proszê mi powiedzieæ, generale Covell, to pocz¹tek czy koniec naszej podró¿y? – Naturalnie pocz¹tek – odpar³ mê¿czyzna. – Podró¿, w któr¹ wyruszyliœmy, nie bêdzie mia³a koñca. – A co z wielkim admira³em Thrawnem? Covell w zadumie zmarszczy³ czo³o. Nigdy jeszcze nie s³ysza³ tego pytania, a przynajmniej nie w takiej formie. Ale kiedy siê zastanowi³, przysz³a mu do g³owy odpowiedŸ; teraz zreszt¹ znajdowa³ w swoim umyœle odpowiedzi na wszystkie pytania. – To jest pocz¹tek koñca wielkiego admira³a Thrawna – oznajmi³. C’baoth zaœmia³ siê cicho i jego weso³oœæ natychmiast zagoœci³a tak¿e w umyœle Covella. Genera³ rozwa¿a³, czy nie zapytaæ starca, co go tak rozbawi³o, ale znacznie przyjemniej by³o siedzieæ wygodnie w fotelu i po prostu siê œmiaæ. A poza tym dok³adnie wiedzia³, co jest powodem tej weso³oœci. – Wie pan, prawda? – pokiwa³ g³ow¹ mistrz Jedi. – Oj, generale, generale. To czysta ironia losu, co? Od samego pocz¹tku, od tego pierwszego spotkania w moim mieœcie, wielki admira³ Thrawn mia³ odpowiedŸ w zasiêgu rêki. A jednak nawet teraz wci¹¿ jest jeszcze daleki od zrozumienia. – Czy chodzi o w³adzê, mistrzu C’baoth? – spyta³ Covell. To by³ znany temat i nawet bez tajemniczych podpowiedzi w jego umyœle wiedzia³, co ma mówiæ. – Istotnie, generale Covell – przyzna³ starzec z powag¹. – Ju¿ na samym pocz¹tku powiedzia³em mu, ¿e prawdziwa w³adza nie polega na podbijaniu odleg³ych planet ani na toczeniu bitew i wojen, ani te¿ na t³umieniu anonimowych rebelii. – Uœmiechn¹³ siê, a jego wzrok rozœwietli³ umys³ Covella. – Nie, generale – podj¹³ cicho. – To… to jest prawdziwa w³adza. Trzymaæ ¿ycie kogoœ drugiego w swoim rêku. Mieæ mo¿noœæ kierowania jego losami, myœlami i uczuciami. Rz¹dziæ jego

312

¿yciem i decydowaæ o jego œmierci. – Uniós³ d³oñ w wystudiowanym, teatralnym geœcie. – Panowaæ nad jego dusz¹. – To coœ, czego nie potrafi³ zrozumieæ nawet sam Imperator – przypomnia³ mu Covell. Genera³ ponownie odczu³ w swoim umyœle g³êbok¹ przyjemnoœæ. Tak mi³o by³o patrzeæ na to, jak mistrz bawi siê swoj¹ gr¹. – Nawet Imperator – przyzna³ C’baoth w zadumie, patrz¹c przed siebie nie widz¹cymi oczami. – On, podobnie jak wielki admira³, mierzy³ sw¹ moc tym, jak daleko siêga³a jego w³adza. I to go zgubi³o, co zreszt¹ móg³bym mu przepowiedzieæ. Bo gdyby on naprawdê panowa³ nad Vaderem… – Potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Pod wieloma wzglêdami by³ g³upcem. Ale mo¿e takie w³aœnie by³o jego przeznaczenie. Mo¿e taka by³a wola wszechœwiata, bym tylko ja, ja jeden to zrozumia³. Bo tylko ja mam zarówno wolê przejêcia w³adzy, jak i si³ê, by to zrobiæ. To na pocz¹tek… choæ oczywiœcie to nie wszystko. Covell skin¹³ g³ow¹, niespokojnie prze³ykaj¹c œlinê. To by³o bardzo nieprzyjemne, kiedy C’baoth tak go zostawia³, choæby tylko na chwilê. Zw³aszcza kiedy towarzyszy³o temu owo dziwne uczucie osamotnienia… Ale naturalnie mistrz o tym wiedzia³. – Czy boli pana moja samotnoœæ, generale Covell? – spyta³, rozjaœniaj¹c umys³ wojskowego kolejnym uœmiechem. – Tak, to naturalne, ¿e pana boli. Ale proszê byæ cierpliwym. Nadchodzi czas, kiedy bêdzie nas wielu. A kiedy to siê stanie, ju¿ nigdy wiêcej nie bêdziemy samotni. Niech pan uwa¿a. Covell wyczu³ w oddali czyj¹œ obecnoœæ dok³adnie tak, jak ostatnio zawsze j¹ wyczuwa³: przefiltrowan¹, wyostrzon¹ i ukszta³towan¹ przez perfekcyjny umys³ mistrza. – Widzi pan, mia³em racjꠖ powiedzia³ C’baoth, siêgaj¹c Moc¹ na zewn¹trz, by bli¿ej zbadaæ to uczucie. – Ju¿ tu s¹. Oboje: Skywalker i Jade. – Uœmiechn¹³ siê do Covella. Oni bêd¹ pierwsi, generale, pierwsi z ca³ej rzeszy. Przyjd¹ do mnie, a kiedy uka¿ê im prawdziw¹ w³adzê, zrozumiej¹ j¹ i przy³¹cz¹ siê do nas. Jego oczy ponownie zasnu³y siê mgie³k¹. – Myœlê, ¿e Jade bêdzie pierwsza – doda³ w zadumie. – Skywalker ju¿ raz mi siê opar³ i oprze siê po raz kolejny; ale klucz do jego duszy ju¿ teraz czeka na mnie w tej górze na dole. Z Jade sprawa przedstawia siê zupe³nie inaczej. Widzia³em j¹ podczas moich medytacji: widzia³em, jak przysz³a i uklêk³a u moich stóp. Ona bêdzie moja, a potem i Skywalker pójdzie w jej œlady. Tak siê stanie. Ponownie siê uœmiechn¹³. Covell odwzajemni³ jego uœmiech, rad z zadowolenia mistrza i z tego, ¿e pojawi¹ siê inni, by rozgrzewaæ jego umys³.

313

Nagle w umyœle genera³a zapanowa³a ca³kowita ciemnoœæ. Nie odczuwa³ ju¿ samotnoœci, a przynajmniej nie w taki sam sposób jak przed chwil¹. Za to wype³ni³a go dziwna pustka… W pewnym momencie odniós³ wra¿enie, jakby jego broda poderwa³a gwa³townie do góry jego g³owê. Przed nim sta³ C’baoth, patrz¹c mu prosto w oczy. – Generale Covell! – zagrzmia³. Dziwne by³o brzmienie jego g³osu. Covell s³ysza³ ten g³os, choæ w³aœciwie nie by³o go s³ychaæ. A przynajmniej nie tak jak zwykle. – Czy pan mnie s³yszy? – S³yszê ciê, mistrzu – odpar³ mê¿czyzna. Jego g³os tak¿e brzmia³ jakoœ dziwnie. Genera³ utkwi³ wzrok za plecami starca, w ciekawym wzorze linii na œcianie wahad³owca. Nagle ktoœ nim potrz¹sn¹³. – Niech pan na mnie spojrzy! – rozkaza³ C’baoth. Covell us³ucha³. Dziwne: tak naprawdê mistrza wcale przed nim nie by³o. – Jesteœ tu jeszcze? Twarz starca zmieni³a siê nieznacznie. Pojawi³o siê na niej coœ, co – o ile Covell siê nie myli³ – nazywano uœmiechem. – Tak, generale, jestem tutaj – powiedzia³ odleg³y g³os. – Nie dotykam ju¿ pana umys³u, ale w dalszym ci¹gu jestem pañskim mistrzem i nadal ma mi pan byæ pos³uszny. Pos³uszny. Có¿ za dziwny pomys³ – pomyœla³ Covell. Tak jakby to nie by³o czymœ naturalnym. – Mam ci byæ pos³uszny? – Post¹pi pan wedle moich wskazówek – rzek³ starzec. – Przeka¿ê panu rzeczy, które trzeba powiedzieæ, i pan je s³owo w s³owo powtórzy. – Dobrze – zgodzi³ siê Covell. – A jeœli to zrobiê, wrócisz do mnie? – Tak – obieca³ mistrz. – Pomimo zdrady wielkiego admira³a Thrawna. Dziêki pana pos³uszeñstwu, dziêki temu, ¿e robi pan to, co ka¿ê, wspólnie zniszczymy jego zdradê. A potem nic ju¿ nas nigdy nie rozdzieli. – Ju¿ nie bêdzie tej pustki? – Nie, ale tylko jeœli zrobi pan to, co powiem. Nieco póŸniej zjawili siê inni mê¿czyŸni. C’baoth ca³y czas sta³ u jego boku, a on powtarza³ s³owa, które mu mistrz przekazywa³. Potem wszyscy razem dok¹dœ poszli; nastêpnie mê¿czyŸni odeszli, a zaraz po nich oddali³ siê tak¿e mistrz. Covell siedzia³ w miejscu, gdzie go zostawili, wpatruj¹c siê we wzory na œcianie i nas³uchuj¹c panuj¹cej woko³o pustki. W koñcu zapad³ w sen.

314

W oddali rozleg³ siê dziwny, ptasi gwizd; natychmiast usta³o brzêczenie owadów i odg³os krêc¹cych siê po okolicy zwierz¹t. Ale wygl¹da³o na to, ¿e nie ma ¿adnego bezpoœredniego niebezpieczeñstwa i ju¿ po chwili spowity noc¹ las o¿y³ na nowo. Mara usadowi³a siê wygodniej przy pniu drzewa; rozprostowa³a bol¹cy kark, ¿a³uj¹c przy tym, ¿e ta ca³a historia nie dobieg³a jeszcze koñca. – Nie musisz ca³y czas czuwa栖 rozleg³ siê tu¿ obok jej ramienia cichy, miaukliwy g³os. – My bêdziemy was strzegli. – Dziêki – rzuci³a krótko dziewczyna. – Jeœli to wam nie zrobi ró¿nicy, to wykonam swoj¹ robotê – Wci¹¿ nam nie ufasz, prawda? – odezwa³ siê Noghri po chwili milczenia. W gruncie rzeczy wcale siê nad tym nie zastanawia³a. – Skywalker wam ufa – powiedzia³a g³oœno. – Czy to nie wystarczy? – Nie szukamy pochwa³ – oznajmi³ obcy. – Chcemy mieæ jedynie szansê, by sp³aciæ swój d³ug. Wzruszy³a ramionami. Najpierw z ukrycia strzegli ich obozowiska, prze³amali pierwsze lody w kontaktach z Myneryszami i Psadanami, a teraz znowu pilnowali ich obozowiska. – Jeœli to d³ug wobec Nowej Republiki, to muszê przyznaæ, ¿e spisujecie siê doskonale – stwierdzi³a. – Zorientowaliœcie siê w koñcu, ¿e Thrawn i Imperium ca³y czas was oszukiwali? Rozleg³o siê ciche szczêkniêcie, jakby zgrzyt ostrych zêbów. – Wiedzia³aœ o tym? – S³ysza³am jakieœ plotki – rzek³a Jade. Zda³a sobie sprawê z tego, ¿e ten temat jest potencjalnie bardzo niebezpieczny, ale siê tym zbytnio nie przejê³a. – A w³aœciwie bardziej ¿arty. Nigdy dok³adnie nie wiedzia³am, co z tego by³o prawd¹. – Zapewne wszystko – rzuci³ niemal szeptem Noghri. – Tak. Widzê, jak ¿ycie i œmieræ moich braci bawi³y tych, którzy nas niewolili. Ale przekonamy ich, ¿e to wcale nie by³o takie zabawne. ¯adnej dzikiej wœciek³oœci, ¿adnej fanatycznej nienawiœci – jedynie prosta, ch³odna determinacja. Trudno sobie wyobraziæ coœ bardziej niebezpiecznego. – Jak zamierzacie to zrobiæ? – spyta³a. – Kiedy nadejdzie w³aœciwy czas, Noghri zwróc¹ siê przeciwko tym, pod których jarzmem cierpieli. Niektórzy na planetach kontrolowanych przez Imperium, inni na statkach transportowych. I przybêdzie tu piêæ grup. – Wiedzieliœcie o Waylandzie? – zdumia³a siê Jade.

315

– Do czasu, kiedy nas tu przyprowadzi³aœ, nie – odpar³ obcy. – Ale teraz ju¿ wiemy. Wys³aliœmy wspó³rzêdne Waylandu do tych, którzy czekaj¹ na Coruscant. Do tej pory oni na pewno dali ju¿ znaæ pozosta³ym. – Pok³adacie w nas spore zaufanie, co? – prychnê³a cicho Mara. – Nasze misje wzajemnie siê uzupe³niaj¹ – zapewni³ j¹ Noghri, a jego miaukliwy g³os zabrzmia³ nieco bardziej srogo. – Wy wyznaczyliœcie sobie zadanie zniszczenia fabryki klonów. I nie w¹tpimy w to, ¿e z pomoc¹ syna Vadera na pewno wam siê to powiedzie. My zaœ postawiliœmy sobie za cel zlikwidowanie ka¿dej, choæby najmniejszej rzeczy, która przypomina³aby o obecnoœci Imperatora na Waylandzie. Zapewne by³y to ostatnie pami¹tki po Imperatorze w ca³ej galaktyce. Dziewczyna kilkakrotnie rozwa¿y³a tê myœl, zastanawiaj¹c siê przy tym, dlaczego nie odczuwa ¿adnej z³oœci ani ¿alu. Mo¿e po prostu by³a zmêczona. – To œmia³y plan – powiedzia³a g³oœno. – A kto jest tym synem Vadera, który ma siê tu pojawiæ i nam pomóc? Przez chwilê panowa³o milczenie. – Syn Vadera ju¿ jest z wami – rzek³ Noghri, wyraŸnie zdziwiony. – S³u¿ysz mu, podobnie jak i my. Mara odwróci³a w ciemnoœci g³owê w stronê swego rozmówcy… i nagle serce zamar³o jej w piersiach. – Masz na myœli… Skywalkera? – Nie wiedzia³aœ o tym? Jade spojrza³a na pogr¹¿on¹ we œnie postaæ, le¿¹c¹ nie dalej ni¿ metr od niej i poczu³a jakieœ okropne odrêtwienie. W koñcu, po tylu latach, dopasowa³a ostatni fragment tej niejasnej uk³adanki. Imperator nie chcia³ œmierci Skywalkera ze wzglêdu na Luke’a – mia³ to byæ natomiast ostateczny akt zemsty wymierzony przeciwko jego ojcu. MASZ ZABIÆ LUKE’A SKYWALKERA! W ci¹gu zaledwie paru chwil, wszystko, co traktowa³a jako nieod³¹czn¹ czêœæ siebie – jej nienawiœæ, jej misja, ca³e jej ¿ycie – pogr¹¿y³o siê nagle w zamêcie. MASZ ZABIÆ LUKE’A SKYWALKERA! MASZ ZABIÆ LUKE’A SKYWALKERA! MASZ ZABIÆ LUKE’A SKYWALKERA! – Nie – wyszepta³a przez zaciœniête zêby. – Nie tak. To musi byæ moja decyzja, moje powody. Ale g³os w jej umyœle brzmia³ nadal. Mo¿e prowokowa³ go do tego jej opór i niepos³uszeñstwo; a mo¿e sta³a siê na niego bardziej wyczulona za spraw¹ g³êbszego poznania Mocy, które w ci¹gu ostatnich kilku dni umo¿liwi³ jej Skywalker.

316

MASZ ZABIÆ LUKE’A SKYWALKERA! MASZ ZABIÆ LUKE’A SKYWALKERA! Z tob¹ sprawa przedstawia siê zupe³nie inaczej, Maro Jade. Dziewczyna podskoczy³a raptownie, uderzaj¹c siê przy tym ty³em g³owy o pieñ drzewa. Kolejny g³os; ale ten nie pochodzi³ z jej wnêtrza. Pochodzi³ z… Widzia³em ciê podczas moich medytacji – ci¹gn¹³ spokojnie g³os. Widzia³em, jak przysz³aœ i uklêk³aœ u moich stóp. Bêdziesz moja, a potem i Skywalker pójdzie w twoje œlady. Tak siê stanie. Mara potrz¹snê³a energicznie g³ow¹, staraj¹c siê odpêdziæ od siebie te s³owa i myœli. Drugi g³os jakby siê zaœmia³; nagle s³owa i œmiech zniknê³y, a ich miejsce zaj¹³ daleki, ale uporczywy ucisk w jej umyœle. Zacisnê³a zêby i spróbowa³a siê wyrwaæ spod jego wp³ywu. I niejasno ponownie us³ysza³a, ¿e g³os œmieje siê z jej wysi³ków… W pewnym momencie ucisk zel¿a³ niespodziewanie, a sta³o siê to tak nagle, ¿e Mara z trudem z³apa³a oddech. – Nic ci nie jest? – spyta³ cicho Skywalker. Dziewczyna opuœci³a g³owê. Luke uniós³ siê na jednym ³okciu i zwróci³ ku niej pogr¹¿on¹ w mroku twarz. – Ty te¿ to s³ysza³eœ? – Nie s³ysza³em s³ów, ale czu³em ten ucisk. Jade podnios³a wzrok na korony drzew. – To C’baoth – stwierdzi³a. – On tu jest. – Tak – przyzna³ Skywalker. Mara wyczu³a w jego g³osie pewn¹ obawê. Nic dziwnego: ju¿ raz spotka³ siê z C’baothem na Jomarku i ma³o brakowa³o, a da³by mu siê omotaæ. – I co teraz robimy? – spyta³a Mara, dr¿¹c¹ rêk¹ ocieraj¹c pot, który wyst¹pi³ jej wokó³ ust. – Przerywamy nasz¹ misjê? – Jak? – wzruszy³ ramionami Luke. – Od góry Tantiss dziel¹ nas zaledwie dwa lub trzy dni drogi. Powrót na „Soko³a” trwa³by znacznie d³u¿ej. – Tyle ¿e Imperium ju¿ wie, ¿e tu jesteœmy. – Mo¿e tak, a mo¿e nie – powiedzia³ wolno Jedi. – Czy ten kontakt z tob¹ tak¿e zakoñczy³ siê raptownie? Dziewczyna zmarszczy³a brwi… i nagle pojê³a ca³¹ sytuacjê. – Myœlisz, ¿e otoczyli go isalamirami? – Albo przypiêli mu taki stela¿, jakiego u¿ywa³aœ na Jomarku. Tak czy inaczej mo¿na by z tego wnosiæ, ¿e jest ich wiêŸniem. Mara przeanalizowa³a tê ewentualnoœæ. Jeœli istotnie tak by³o, to byæ mo¿e C’baoth nie zamierza³ mówiæ tym, którzy go wiêzili, o zbli¿aj¹cych siê do góry najeŸdŸcach.

317

Przysz³a jej do g³owy inna myœl. Dziewczyna spojrza³a ostro na Skywalkera. – Czy wiedzia³eœ, ¿e C’baoth ma zamiar siê tu zjawiæ? – docieka³a. – Czy dlatego w³aœnie chcia³eœ, bym sobie przypomnia³a moje szkolenie Jedi? – Nie wiedzia³em, ¿e tu bêdzie – odpar³ Luke. – Ale wiedzia³em, ¿e w koñcu bêdziemy musieli jeszcze raz siê z nim spotkaæ. Sam to powiedzia³ na Jomarku. Dziewczyna zadr¿a³a. Uklêk³aœ u moich stóp… – Skywalker, ja nie chcê siê z nim spotkaæ. – Ja te¿ nie – rzuci³ cicho. – Ale myœlê, ¿e musimy. – Luke westchn¹³ ciê¿ko, a nastêpnie podniós³ siê ze swojego materaca. – Mo¿e siê teraz trochê przeœpij – zaproponowa³, podchodz¹c do Mary. – Ja i tak ju¿ siê rozbudzi³em, a ty przyjê³aœ na siebie si³ê tego uderzenia. – Dobrze – zgodzi³a siê Jade. By³a zbyt zmêczona, by oponowaæ. – Zawo³aj mnie, gdybym ci by³a potrzebna. – Oczywiœcie. Wyminê³a Calrissiana i Wookiego, i wsunê³a siê pod swój koc. Ostatni¹ rzecz¹, któr¹ zarejestrowa³a przed pogr¹¿eniem siê w sen, by³ znajomy g³os na dnie jej umys³u. MASZ ZABIÆ LUKE’A SKYWALKERA!

318

ROZDZIA£

Raport z góry Tantiss przyszed³ noc¹ i kiedy Pellaeon zjawi³ siê rano na mostku, ju¿ tam na niego czeka³. „Draklor” dotar³ na Wayland mniej wiêcej o czasie, czyli jakieœ szeœæ godzin wczeœniej. Wy³adowa³ pasa¿erów, a nastêpnie – zgodnie z rozkazami – wyruszy³ do uk³adu Valrar. Genera³ Covell odmówi³ przejêcia dowodzenia a¿ do czasu, gdy na Waylandzie zacznie siê rozwidniaæ… Kapitan zmarszczy³ brwi. Odmówi³ przejêcia dowodzenia? To do Covella niepodobne. – Kapitanie Pellaeon? – przywo³a³ go oficer ³¹cznoœciowy. – W³aœnie otrzymujemy przekaz holograficzny od pu³kownika Selida z Waylandu. Wiadomoœæ jest oznaczona jako pilna. – Proszê j¹ wyœwietliæ na ekranie holograficznym w tyle mostka – poleci³ Pellaeon, wstaj¹c z fotela i kieruj¹c siê na ty³. – Zawiadomcie te¿ wielkiego admira³a… Chocia¿ nie – urwa³, widz¹c, ¿e Thrawn i Rukh ju¿ s¹ na schodach prowadz¹cych na tyln¹ czêœæ mostka. Thrawn tak¿e go dostrzeg³. – Czy coœ nie w porz¹dku, kapitanie? – Pilna wiadomoœæ z Waylandu, panie admirale – poinformowa³ prze³o¿onego Pellaeon, wskazuj¹c ekran holograficzny. Ju¿ pojawi³ siê na nim wizerunek imperialnego oficera; mimo i¿ obraz przedstawia³ sylwetkê pomniejszon¹ czterokrotnie, Pellaeon zauwa¿y³ podenerwowanie na twarzy mê¿czyzny. – Pewnie chodzi o C’baotha – rzuci³ ponuro wielki admira³. Dotarli przed ekran holograficzny i Thrawn skin¹³ oficerowi g³ow¹. – Pu³kowniku Selid, tu wielki admira³ Thrawn. Proszê meldowaæ. – Admirale – powiedzia³ Selid, pr꿹c siê s³u¿biœcie. – Z przykroœci¹ muszê pana powiadomiæ o nag³ej œmierci genera³a Covella.

319

– Jak to siê sta³o? – spyta³ Pellaeon, otwieraj¹c usta ze zdziwienia. – Jeszcze nie wiemy, kapitanie – odpar³ Selid. – Wygl¹da na to, ¿e zmar³ we œnie. Lekarze w dalszym ci¹gu przeprowadzaj¹ testy, ale na razie mog¹ jedynie stwierdziæ, i¿ du¿e fragmenty mózgu genera³a Covella po prostu przesta³y funkcjonowaæ. – Tkanka mózgowa nie przestaje funkcjonowaæ tak po prostu, pu³kowniku – zauwa¿y³ Thrawn. – Musi byæ po temu jakiœ powód. – Tak, panie admirale. – Selid skrzywi³ siê nieznacznie. – Bardzo mi przykro, admirale: nie to mia³em na myœli. – Wiem – uspokoi³ go Thrawn. – A co z reszt¹ pasa¿erów? – Lekarze w³aœnie badaj¹ wszystkich i jak dot¹d nie znaleŸli niczego niepokoj¹cego. A w³aœciwie badaj¹ tych, którzy s¹ jeszcze w garnizonie. Oddzia³y genera³a Covella – ci ¿o³nierze, którzy przybyli razem z nim na „Draklorze” – zd¹¿y³y siê rozproszyæ poza terenem góry, zanim odkryto œmieræ genera³a. – Jak to, ca³a grupa? – zdziwi³ siê Pellaeon. – Ale po co? – Nie wiem, kapitanie – wyzna³ Selid. – Genera³ Covell wyda³ taki rozkaz. No, to by³o po ogólnym spotkaniu, zanim jeszcze umar³. – Mo¿e lepiej nam pan opowie wszystko od pocz¹tku, pu³kowniku – za¿¹da³ Thrawn. – Po kolei i dok³adnie. – Tak jest, panie admirale. – Selid przez chwilê zbiera³ myœli. – Genera³ Covell i wszyscy inni zostali przywiezieni na powierzchniê planety jakieœ szeœæ godzin temu. Chcia³em mu od razu przekazaæ dowodzenie garnizonem, ale on odmówi³. Potem oznajmi³, ¿e musi przeprowadziæ poufne spotkanie ze swoimi oddzia³ami w jednej z mes oficerskich. – Z jakimi oddzia³ami? – chcia³ wiedzieæ Thrawn. – Z ca³ym garnizonem? – Nie, admirale, tylko z tymi, które przyby³y z nim na „Draklorze”. Powiedzia³, ¿e musi im przekazaæ jakieœ specjalne rozkazy. – Zdaje mi siê, ¿e mia³ na to mnóstwo czasu na pok³adzie swojego statku? – rzuci³ pytaj¹co Pellaeon, spogl¹daj¹c na prze³o¿onego. – To prawda – przyzna³ Thrawn. – Tak by siê wydawa³o. – Mo¿e to by³ pomys³ C’baotha, admirale – podsun¹³ Selid. – Od kiedy wysiedli z wahad³owca, ani na krok nie odstêpowa³ genera³a. I ca³y czas jakby coœ do niego mrucza³. – Aha – rzek³ Thrawn w zadumie. Jego g³os brzmia³ spokojnie, ale by³a w nim jakaœ nuta, która przyprawi³a Pellaeona o dr¿enie. – A gdzie jest teraz mistrz C’baoth? – Na górze, w dawnych apartamentach Imperatora – oznajmi³ Selid. – Genera³ Covell za¿¹da³, by je dla niego otwarto.

320

– Czy¿by nie dzia³a³ tam wp³yw isalamirów? – spyta³ szeptem Pellaeon. – W¹tpiꠖ potrz¹sn¹³ g³ow¹ Thrawn. – Wed³ug moich wyliczeñ ca³a góra i czêœæ przyleg³ych terenów powinny stanowiæ obszar, gdzie nie dociera Moc. I co siê potem sta³o, pu³kowniku? – Genera³ przez jakieœ piêtnaœcie minut rozmawia³ ze swymi oddzia³ami – podj¹³ Selid. – Kiedy wyszed³, oznajmi³ mi, ¿e wyda³ ¿o³nierzom tajne rozkazy, które pochodz¹ bezpoœrednio od pana, admirale, i ¿e mam w niczym nie przeszkadzaæ. – I potem ¿o³nierze opuœcili górê? – Najpierw zabrali jeszcze z jednego z magazynów narzêdzia i materia³y wybuchowe. Przed wyruszeniem w drogê spêdzili tak¿e kilka godzin na terenie garnizonu. Jak to okreœli³ genera³, zapoznawali siê z jego rozplanowaniem. Kiedy ju¿ odeszli, C’baoth odprowadzi³ genera³a do jego kwatery, a nastêpnie dwaj moi szturmowcy odprowadzili C’baotha do apartamentów Imperatora. Zarz¹dzi³em w pozosta³ej czêœci garnizonu porz¹dek nocny i to ju¿ by³o wszystko. A rano oficer dy¿urny znalaz³ genera³a martwego. – A zatem w momencie œmierci Covella C’baoth nie by³ przy nim? – zainteresowa³ siê Thrawn. – Nie, admirale. Choæ lekarze s¹ zdania, ¿e zmar³ nied³ugo po jego wyjœciu – rzek³ Selid. – I do tego czasu C’baoth nieustannie mu towarzyszy³? – Tak, panie admirale. Pellaeon zerkn¹³ ukradkiem na Thrawna. Wielki admira³ patrzy³ gdzieœ w pustkê; jego gorej¹ce, czerwone oczy by³y teraz w¹skie jak szparki. – Proszê mi powiedzieæ, pu³kowniku, jakie wra¿enie zrobi³ na panu genera³ Covell? – No… – Selid siê zawaha³. – Muszê przyznaæ, ¿e by³em nieco rozczarowany. – To znaczy? – Po prostu genera³ by³ inny, ni¿ siê spodziewa³em, admirale – rzek³ Selid, wyraŸnie zak³opotany. Pellaeon wcale go za to nie wini³: krytykowanie jednego wy¿szego oficera w obecnoœci drugiego zdecydowanie k³óci³o siê z etykiet¹ wojskow¹. Zw³aszcza jeœli chodzi³o o dwie ró¿ne ga³êzie si³ zbrojnych. – Wyda³ mi siê… jakby nieobecny; nie znajdujê lepszego s³owa. Da³ mi do zrozumienia, ¿e podjête przeze mnie œrodki bezpieczeñstwa s¹ niewystarczaj¹ce i ¿e wprowadzi daleko id¹ce zmiany. Nie chcia³ mnie jednak w nie wtajemniczyæ. Mówi¹c prawdê, w ogóle 21 – Ostatni rozkaz

321

bardzo ma³o ze mn¹ rozmawia³. Zreszt¹ nie chodzi³o tylko o mnie: zagadywany przez innych oficerów, bardzo szybko ucina³ wszelkie rozmowy. Naturalnie mia³ do tego prawo i mo¿e by³ po prostu zmêczony. Ale to jakoœ nie pasowa³o do tego, co o nim wczeœniej s³ysza³em. – Tak, to rzeczywiœcie zupe³nie nie w jego stylu – przyzna³ Thrawn. – Czy ekran holograficzny w dawnej sali tronowej Imperatora dzia³a, pu³kowniku? – Tak. Choæ nie jestem pewien, czy C’baoth przebywa w samej sali tronowej. – Na pewno tak – stwierdzi³ Thrawn lodowatym tonem. – Proszê mnie z nim po³¹czyæ. – Tak jest, admirale. Wizerunek Selida znikn¹³ z ekranu, a na jego miejsce pojawi³ siê symbol oczekiwania na po³¹czenie. – Myœli pan, ¿e C’baoth zrobi³ coœ Covellowi? – spyta³ cicho Pellaeon. – Nie znajdujê innego wyt³umaczenia – rzek³ Thrawn. – Podejrzewam, ¿e nasz ukochany mistrz Jedi próbowa³ przej¹æ kontrolê nad umys³em Covella, byæ mo¿e nawet chcia³ zast¹piæ ca³e jego fragmenty swoim. Kiedy znaleŸli siê w zasiêgu dzia³ania isalamirów, straci³ z mózgiem Covella bezpoœredni kontakt, a z samego genera³a zosta³o tak niewiele, ¿e nie by³ w stanie zbyt d³ugo utrzymywaæ siê przy ¿yciu. – Rozumiem. – Pellaeon odwróci³ g³owê w drug¹ stronê, czuj¹c nag³y przyp³yw z³oœci. Ostrzega³ Thrawna przed C’baothem i przed tym, co ich mo¿e spotkaæ z jego strony. I to niejednokrotnie. – Co pan zamierza z tym zrobiæ? Nim wielki admira³ zd¹¿y³ odpowiedzieæ, symbol oczekiwania znikn¹³ z ekranu; ale zamiast normalnego, czterokrotnie pomniejszonego obrazu, z ekranu spojrza³a na nich ogromna twarz starca. Pellaeon mimowolnie zrobi³ krok w ty³. Thrawn natomiast nawet nie drgn¹³. – Dzieñ dobry, mistrzu C’baoth – odezwa³ siê spokojnie. – Widzê, ¿e odkry³eœ prywatn¹ regulacjê hologramu Imperatora? – Wielki admira³ Thrawn – powita³ go C’baoth ch³odnym i aroganckim tonem. – Czy tak w³aœnie nagradza pan moj¹ pracê na rzecz zaspokojenia pañskich ambicji? Zdrad¹? – Jeœli mo¿na mówiæ o jakiejœ zdradzie, to tylko z twojej strony, mistrzu C’baoth – oznajmi³ Thrawn. – Co zrobi³eœ z genera³em Covellem? C’baoth zignorowa³ jego pytanie.

322

– Nie tak ³atwo zdradziæ Moc, jak siê panu wydaje – powiedzia³. – I proszê nie zapominaæ, admirale: wraz z moim upadkiem nast¹pi i pañski kres. Przewidzia³em to. Umilk³ i przez parê sekund spogl¹da³ groŸnie to na Pellaeona, to na Thrawna. Wielki admira³ odczeka³ chwilê, po czym spyta³: – Czy ju¿ skoñczy³eœ? Starzec zmarszczy³ czo³o i na jego nienaturalnie powiêkszonej twarzy wyraŸnie odmalowa³y siê niepewnoœæ i niepokój. Mimo ca³ego wra¿enia, jakie robi³o powiêkszenie hologramu, mia³o ono swoje s³abe punkty. – Na razie tak. Czy chcia³by mi pan przedstawiæ jak¹œ nêdzn¹ bajeczkê na swoj¹ obronê? – Nie mam powodu, ¿eby siê broni栖 stwierdzi³ Thrawn. – To ty siê upar³eœ, ¿eby jechaæ na Wayland. A teraz powiedz mi, co zrobi³eœ genera³owi Covellowi. Przez moment obaj mê¿czyŸni mierzyli siê wzrokiem. C’baoth podda³ siê pierwszy i zanosi³o siê na to, ¿e starzec zaraz siê za³amie. Ale po chwili podniós³ dumnie g³owê; znów by³ aroganckim mistrzem Jedi. – Genera³ Covell by³ mój, wiêc mog³em zrobiæ z nim to, na co tylko mia³em ochotꠖ oznajmi³. – Podobnie jak z ca³ym moim Imperium. – Dziêkujꠖ rzek³ Thrawn. – To wszystko, co chcia³em wiedzieæ. Pu³kowniku Selid? Ogromn¹ twarz C’baotha zast¹pi³ pomniejszony wizerunek Selida. – S³ucham, admirale? – Rozkazy, pu³kowniku – zwróci³ siê do niego Thrawn. – Przede wszystkim, mistrz C’baoth bêdzie od tej chwili przebywa³ w areszcie. Mo¿e siê swobodnie poruszaæ po apartamentach i sali tronowej Imperatora, ale nie wolno mu stamt¹d wychodziæ. Naturalnie wszystkie stanowiska sterowania na tych piêtrach maj¹ zostaæ od³¹czone. Po drugie, proszê siê dowiedzieæ, gdzie dok³adnie wewn¹trz góry widziano oddzia³y genera³a Covella, nim wyruszy³y w teren. – Mo¿e zapytamy bezpoœrednio tych ¿o³nierzy? – podsun¹³ Selid. – Zapewne maj¹ przy sobie komunikatory. – Nie jestem pewien, czy mo¿emy ufaæ ich odpowiedziom – oznajmi³ Thrawn. – Z tym zreszt¹ wi¹¿e siê mój trzeci rozkaz. ¯aden z oddzia³ów, który opuœci³ górê na polecenie genera³a Covella, nie mo¿e zostaæ do niej ponownie wpuszczony. – S³ucham, admirale? – rzuci³ pytaj¹co Selid, wyraŸnie zbity z tropu. – Dobrze pan s³ysza³. Za kilka dni przyjedzie po nich inny transportowiec i wtedy wszyscy zostan¹ zabrani z planety. Ale do tego czasu pod ¿adnym pozorem nie wolno im wejœæ z powrotem do wnêtrza góry.

323

– Taak jest, panie aadmirale – rzek³ Selid, j¹kaj¹c siê przy tym nerwowo. – Ale… panie admirale, co ja mam im powiedzieæ? – Mo¿e im pan powiedzieæ prawdꠖ odpar³ cicho Thrawn. – ¯e ich rozkazy nie pochodzi³y od genera³a Covella, a ju¿ na pewno nie ode mnie, ale od zdrajcy Imperium. Dopóki wywiad nie pozna szczegó³ów, na ca³ej grupie bêdzie ci¹¿y³ zarzut o nieœwiadomy udzia³ w zdradzie. To ostatnie s³owo jakby zawis³o miêdzy nimi w powietrzu. – Zrozumia³em, panie admirale – wydusi³ w koñcu Selid. – To dobrze. Naturalnie zostaje pan przywrócony do funkcji dowódcy garnizonu. Czy s¹ jakieœ pytania? – Nie, panie admirale. – Pu³kownik wyprê¿y³ siê s³u¿biœcie. – To dobrze – powtórzy³ Thrawn. – W takim razie mo¿e siê pan zaj¹æ swoimi obowi¹zkami. „Chimera” przerywa po³¹czenie. Postaæ Selida zniknê³a z ekranu. – Myœli pan, ¿e bezpiecznie bêdzie zostawiæ tam C’baotha? – zagadn¹³ Pellaeon. – Chyba w ca³ym Imperium nie ma bezpieczniejszego miejsca – zauwa¿y³ wielki admira³. – Przynajmniej jeszcze nie teraz. – Nie bardzo rozumiem? – Jego przydatnoœæ dla Imperium gwa³townie dobiega koñca, kapitanie – oznajmi³ Thrawn. Odwróci³ siê i ruszy³ w stronê g³ównej czêœci mostka. – Chocia¿ musi jeszcze odegraæ ostatni¹ rolê w naszym d³ugofalowym procesie konsolidacji w³adzy. – Przystan¹³ u wylotu korytarzyka prowadz¹cego do stanowiska dowodzenia. – C’baoth jest szalony, co do tego obydwaj siê zgadzamy. Ale to szaleñstwo kryje siê w jego umyœle, a nie w ciele. – Sugeruje pan, byœmy stworzyli jego klona?! – Pellaeon otworzy³ szeroko oczy. – A czemu nie? Oczywiœcie nie w samej górze Tantiss, zwa¿ywszy na panuj¹ce tam warunki. No i nie w tempie, na jakie pozwala tamtejsza fabryka: to jest dobre dla produkowania techników i pilotów myœliwców, ale nie zda egzaminu w przypadku tak delikatnej struktury. Wyobra¿am sobie, ¿e trzeba by przenieœæ takiego klona do czasów dzieciñstwa, a potem pozwoliæ mu dojrzewaæ w normalnym tempie przez dziesiêæ czy piêtnaœcie lat. Naturalnie trzeba by stworzyæ dla niego odpowiednie warunki wychowawcze. – Rozumiem – rzuci³ Pellaeon, z trudem panuj¹c nad swoim g³osem. M³ody C’baoth – a mo¿e dwóch, dziesiêciu, dwudziestu takich C’baothów, poruszaj¹cych siê swobodnie po ca³ej galaktyce… Chyba nie zdo³a siê tak od razu oswoiæ z t¹ myœl¹. – Gdzie za³o¿y³by pan tê drug¹ fabrykê klonów?

324

– W jakimœ absolutnie bezpiecznym miejscu – rzek³ Thrawn. – Mo¿e na którejœ z planet w Nieznanych Terytoriach, gdzie niegdyœ s³u¿y³em Imperatorowi. Kiedy rozniesiemy Rebeliantów pod Bilbringi, poleci pan wywiadowi, by zacz¹³ szukaæ w³aœciwego miejsca. Wargi kapitana zadr¿a³y mimowolnie. Tak: ten niebezpieczny, dziwny atak na Bilbringi. Z powodu tego nieszczêsnego C’baotha zd¹¿y³ zapomnieæ o najwa¿niejszej sprawie dnia. A raczej o swoich obawach w tej kwestii. – Admirale, jestem zmuszony panu przypomnieæ, ¿e dowody wskazuj¹ na to, i¿ przewidywanym celem ataku nadal jest Tangrene. – Jestem œwiadom tych dowodów, kapitanie – stwierdzi³ Thrawn. – Niemniej jednak Rebelianci zjawi¹ siê ko³o Bilbringi. – Leniwie powiód³ wzrokiem po mostku; nic nie mog³o ujœæ uwagi jego czerwonych, gorej¹cych oczu. I wszyscy cz³onkowie za³ogi o tym wiedzieli. Przy ka¿dym stanowisku, od pulpitu kontrolnego, a skoñczywszy na bocznych konsolach, ¿o³nierze wzdychali i wiercili siê niespokojnie, wiedz¹c, ¿e ich dowódca patrzy na nich. Chcieli mu siê pokazaæ z jak najlepszej strony. – I my tak¿e – doda³ wielki admira³, zwracaj¹c siê do Pellaeona. – Proszê obraæ kurs na Bilbringi, kapitanie. I przygotujmy siê na spotkanie z naszymi goœæmi. Wedge opró¿ni³ do koñca swój kubek i odstawi³ go na poplamiony blat ma³ego drewnianego stolika. Jednoczeœnie rozejrza³ siê po gwarnym barze Nocny Smok. Miejsce by³o tak samo zat³oczone jak przed godzin¹, kiedy tu przyszed³ w towarzystwie Jansona i Hobbiego; teraz jednak zmieni³a siê nieco klientela. Wiêkszoœæ m³odych ludzi – zarówno par, jak i grup – opuœci³a ju¿ bar, a zamiast nich zaczêli nap³ywaæ znacznie starsi i zdecydowanie bardziej zaniedbani osobnicy. Pojawienie siê ludzi z marginesu by³o niechybnym znakiem, ¿e czas ju¿ opuœciæ tê spelunê. Inni cz³onkowie ¯elaznego Dywizjonu tak¿e zdawali sobie z tego sprawê. – Chyba czas ju¿ iœæ? – zasugerowa³ Hobbie. W kawiarnianym gwarze jego g³os by³ ledwie s³yszalny. – Racja. – Wedge skin¹³ g³ow¹. Podniós³ siê z krzes³a, szukaj¹c w kieszeni monety, która pokry³aby koszt ostatniej kolejki. By³ w cywilnym ubraniu, którego nie znosi³. Ale przecie¿ nie móg³ w³óczyæ siê po mieœcie w mundurze Nowej Republiki, i to z charakterystycznymi pagonami ¯elaznego Dywizjonu. Znalaz³ wreszcie w³aœciw¹ monetê i rzuci³ j¹ na œrodek sto³u. W tym czasie jego koledzy tak¿e zd¹¿yli ju¿ wstaæ z miejsc.

325

– Dok¹d teraz? – spyta³ Janson. Skuli³ nieco ramiona, by rozprostowaæ miêœnie pleców. – Myœlê, ¿e z powrotem do bazy – odpar³ Antilles. – To dobrze – mrukn¹³ Janson. – Do rana ju¿ i tak pozosta³o niewiele czasu. Wedge skin¹³ g³ow¹ i ruszy³ w kierunku wyjœcia. Naturalnie ranek zaœwita, kiedy przyjdzie na to pora, ale oni du¿o wczeœniej musz¹ opuœciæ planetê i pospieszyæ na odleg³e miejsce spotkania w pobli¿u stoczni na Bilbringi. Zaczêli siê przeciskaæ miêdzy zat³oczonymi stolikami. Jakiœ wysoki, chudy mê¿czyzna odsun¹³ krzes³o, uderzaj¹c przy tym Antillesa w nogi, i chwiejnie wsta³ z miejsca. – Uwaga – wymamrota³ be³kotliwie. Obróciwszy siê nieco, obj¹³ Wedge’a ramieniem, jednoczeœnie wieszaj¹c siê na nim niemal ca³ym swym ciê¿arem. – Ostro¿nie, przyjacielu – burkn¹³ Antilles, z trudem odzyskuj¹c równowagê. K¹tem oka zauwa¿y³, ¿e Janson podszed³ do mê¿czyzny z drugiej strony i podtrzyma³ go… – „Ostro¿nie” to dobre s³owo – szepn¹³ nieznajomy. Jego g³os nie brzmia³ ju¿ be³kotliwie, a rêka zacisnê³a siê mocniej na ramieniu Wedge’a. – A teraz wszyscy czterej wyjdziemy: pomo¿ecie pijanemu cz³owiekowi wyjœæ z baru. Antilles zesztywnia³. Wyœledzeni, przyparci do muru i z³apani… Przez zwyczajne wyjœcie do miasta wpakowali siê w powa¿ne k³opoty. Jako ¿e on i Janson podtrzymywali mê¿czyznê, jedynie Hobbie mia³ woln¹ rêkê, by w razie potrzeby wyci¹gn¹æ broñ. Ale ten cz³owiek z pewnoœci¹ mia³ w pobli¿u jak¹œ obstawê. Nieznajomy musia³ wyczuæ niepokój Wedge’a. – Hej, spokojnie – upomnia³ go cicho. – Nie pamiêtasz mnie? Antilles zerkn¹³ na cz³owieka, który opiera³ o niego swoj¹ g³owê. Jego twarz nie wyda³a mu siê znajoma; chocia¿ z tak bliskiej odleg³oœci nie umia³by pewnie rozpoznaæ nawet w³asnej matki. – A powinienem? – spyta³ szeptem. Mê¿czyzna, jak przysta³o na pijanego, zatoczy³ siê. – Tak mi siê wydaje – powiedzia³ ura¿onym tonem. – Jeœli siê razem z kimœ atakowa³o niszczyciel gwiezdny, to mo¿na by siê chyba spodziewaæ, ¿e ten ktoœ ciê zapamiêta. Zw³aszcza je¿eli siê to dzia³o w œrodku kosmicznej pustki. Wedge dok³adniej przyjrza³ siê twarzy mê¿czyzny. „W œrodku kosmicznej pustki…?”.

326

I nagle skojarzy³. Flota Katañska i ludzie Talona Karrde’a, zjawiaj¹cy siê niespodziewanie, by pomóc im w walce z si³ami Imperium. A potem pospieszna prezentacja na pok³adzie kr¹¿ownika gwiezdnego… – Aves? – To nie by³o takie trudne, co? – ucieszy³ siê jego rozmówca. – Mówi³em, ¿e jeœli tylko spróbujesz, to na pewno sobie przypomnisz. No, a teraz ju¿ chodŸmy, wolno i spokojnie. I starajmy siê nie zwracaæ na siebie wiêcej uwagi ni¿ to konieczne. Antilles doszed³ do wniosku, ¿e nie pozostaje mu chyba nic innego jak tylko us³uchaæ; ale posuwaj¹c siê w stronê wyjœcia, ca³y czas szuka³ wzrokiem jakiejœ okazji, by siê wypl¹taæ z tej sytuacji. Karrde i jego ludzie podobno zgodzili siê dostarczaæ informacji Nowej Republice, ale to wcale jeszcze nie oznacza³o, ¿e s¹ sojusznikami. A jeœli na przyk³ad Imperium ich jakoœ zaszanta¿owa³o… albo po prostu przekupi³o… Jednak zd¹¿yli dotrzeæ do drzwi, a ¿adna okazja ucieczki siê nie nadarzy³a. – Têdy – powiedzia³ Aves. Przesta³ ju¿ graæ pijanego i ruszy³ w g³¹b s³abo oœwietlonej, niemal wyludnionej ulicy. Janson spojrza³ na Wedge’a i uniós³ pytaj¹co brwi. W odpowiedzi Antilles wzruszy³ nieznacznie ramionami i pod¹¿y³ za Avesem. Mo¿e to rzeczywiœcie by³a jakaœ pu³apka, ale w tej chwili zwyk³a ciekawoœæ wziê³a górê nad nieokreœlonym lêkiem. Coœ siê dzia³o, a on chcia³ siê dowiedzieæ, o co chodzi. Nie musia³ siê nad tym zbyt d³ugo zastanawiaæ. Dwa domy za Nocnym Smokiem Aves skrêci³ nagle i znikn¹³ w ciemnych drzwiach. Wedge wszed³ za nim, podœwiadomie spodziewaj¹c siê zobaczyæ wycelowany w siebie tuzin blasterów. Ale Aves by³ sam. – I co teraz? – spyta³ Antilles, kiedy Janson i Hobbie do³¹czyli do nich. Aves skin¹³ g³ow¹ w kierunku ulicy. – Patrzcie. Jeœli siê nie mylê… O, ju¿ tu idzie. Wedge wyjrza³ ostro¿nie zza drzwi. Ulic¹, tu¿ obok niego, przemkn¹³ Aqualisz o twarzy morsa. W przelocie zajrza³ w g³¹b sieni; zwolni³ nieznacznie kroku, ale zaraz siê zreflektowa³ i poszed³ normalnym krokiem dalej. Min¹³ wejœcie… Po chwili da³ siê s³yszeæ g³uchy ³oskot i nagle Aqualisz z powrotem znalaz³ siê w drzwiach. Nieprzytomnego i bezw³adnie zwisaj¹cego osobnika podtrzymywa³o dwóch mê¿czyzn o ponurych twarzach. – Jakieœ k³opoty? – spyta³ Aves.

327

– Nie – mrukn¹³ jeden z mê¿czyzn, niezbyt delikatnie rzucaj¹c Aqualisza na pod³ogê w koñcu korytarza. – S¹ bardzo podli, ale nie maj¹ za grosz rozumu. – Ten wcale nie by³ taki g³upi – stwierdzi³ Aves. – Antilles, przyjrzyj mu siê dobrze. Mo¿e nastêpnym razem zdo³asz rozpoznaæ œledz¹cego ciê szpiega Imperium. – Szpieg Imperium? – powtórzy³ Wedge, mierz¹c wzrokiem obcego. – Albo wolny strzelec – wzruszy³ ramionami Aves. – To równie niebezpieczne. Antilles spojrza³ na niego, staraj¹c siê zachowaæ obojêtny wyraz twarzy. – Chyba powinniœmy wam podziêkowa栖 powiedzia³. Jeden z kolegów Avesa, zajêty przeszukiwaniem ubrania Aqualisza, zaœmia³ siê cicho. – S¹dzê, ¿e tak – stwierdzi³ Aves. – Gdyby nie my, to w najbli¿szym raporcie wywiadu imperialnego zostalibyœcie nieŸle obsmarowani. – Pewnie tak – przyzna³ Wedge, wymieniaj¹c szybkie spojrzenia z Hobbiem i Jansonem. Przecie¿ w koñcu taki by³ zamys³ tego posuniêcia: do³o¿yæ wszelkich starañ, by utwierdziæ wielkiego admira³a Thrawna w przekonaniu, i¿ Tangrene w dalszym ci¹gu jest celem ataku Nowej Republiki. – Co zamierzacie z nim zrobiæ? – zwróci³ siê do Avesa. – Zaopiekujemy siê nim. Nie martw siê, w najbli¿szym czasie nie bêdzie wysy³a³ ¿adnych raportów. Antilles pokiwa³ g³ow¹. Jeden wieczór poszed³ kompletnie na marne. Choæ oczywiœcie mi³o by³o siê dowiedzieæ, ¿e ludzie Karrde’a w dalszym ci¹gu s¹ po ich stronie. – Jeszcze raz dziêkujꠖ powtórzy³, tym razem z przekonaniem. – Jestem waszym d³u¿nikiem. – A chcesz od razu sp³aciæ swój d³ug? – zagadn¹³ Aves, przechylaj¹c g³owê na bok. – Jak? – spyta³ ostro¿nie Wedge. – Szykujemy pewn¹ robotꠖ rzek³ Aves, niedba³ym gestem wskazuj¹c na niebo. – Wiemy, ¿e wy te¿. I by³oby dobrze, gdybyœmy mogli wystartowaæ w czasie, gdy Thrawn bêdzie poch³oniêty waszymi dzia³aniami. – Jak to, chcesz, ¿ebym ci powiedzia³, kiedy siê zaczyna nasza operacja? – zdziwi³ siê Antilles. – A dlaczego nie? Jak ju¿ wspomnia³em, i tak wiemy, ¿e coœ szykujecie. Powtórka przedstawienia Bela Iblisa i tego typu rzeczy. Wedge ponownie zerkn¹³ na swoich pilotów, zastanawiaj¹c siê, czy i oni dostrzegaj¹ paradoksalnoœæ zaistnia³ej sytuacji. Oto ca³y wieczór

328

rozsiewania przez nich delikatnych aluzji poszed³ na marne, a tu nagle zostali poproszeni wprost o potwierdzenie informacji o tajnej akcji. Nawet wystawiona na wabia dru¿yna pu³kownika Derlina nie mog³aby sobie wymarzyæ lepszej sytuacji. – Bardzo mi przykro – powiedzia³ wolno, staraj¹c siê, aby w jego g³osie faktycznie zabrzmia³ ¿al – ale wiecie, ¿e nie mogê wam udzieliæ tej informacji. – Niby dlaczego? – dr¹¿y³ cierpliwie Aves. – Jak mówi³em, i tak ju¿ wiemy na ten temat bardzo du¿o. Jeœli chcesz, mogê ci to udowodniæ. – Nie tutaj – rzuci³ szybko Antilles. Celem ich dzia³ania mia³o byæ rozsiewanie poszlak, a nie sprawianie, by budzi³y one a¿ tak silne podejrzenia. – Ktoœ móg³by us³yszeæ. – Majorze, musimy ju¿ wraca栖 szepn¹³ Janson, delikatnie stukaj¹c go w ramiê. – Przed wyruszeniem czeka nas jeszcze mnóstwo pracy. Dobry, stary Janson; Wedge bardzo potrzebowa³ takich s³ów. – Wiem, wiem – odpar³. – Aves, zatrzymasz siê tu jakiœ czas? – Móg³bym. A dlaczego pytasz? – S³uchaj, zrobimy tak: porozmawiam z dowódc¹ mojej jednostki i postaram siê za³atwiæ dla ciebie zaœwiadczenie, ¿e jesteœ godzien zaufania w sprawach najœciœlej tajnych. Wyraz twarzy przemytnika wyraŸnie wskazywa³ na to, co Aves myœli o tej propozycji. – Warto spróbowa栖 powiedzia³ jednak dyplomatycznie. – Kiedy mo¿na siê spodziewaæ odpowiedzi? – Nie mam pojêcia – wyzna³ Wedge. – Wiesz, on, podobnie jak i my wszyscy, jest bardzo zajêty. Ale tak czy inaczej dam ci znaæ. Gdybyœ jednak nie mia³ ode mnie wiadomoœci w ci¹gu dwudziestu oœmiu godzin, to znaczy, ¿e ju¿ siê nie odezwê. Antilles mia³ wra¿enie, ¿e przemytnik uœmiechn¹³ siê nieznacznie, choæ mog³o to byæ jedynie z³udzenie wywo³ane panuj¹cym w sieni pó³mrokiem. – W porz¹dku – rzuci³ Aves mrukliwie. – To chyba lepsze ni¿ nic. Mo¿esz zostawiæ wiadomoœæ u barmana pracuj¹cego na nocn¹ zmianê w kawiarni Dona Laza. – Dobra. Musimy ju¿ lecie栖 po¿egna³ go Wedge. – Jeszcze raz dziêki. Razem ze swoimi pilotami wyszed³ z sieni i przeci¹³ ulicê. Dopiero kiedy znaleŸli siê dwie przecznice od tamtego miejsca, Hobbie zabra³ g³os. – Dwadzieœcia osiem godzin, co? – powiedzia³. – NieŸle to wykombinowa³eœ.

329

– Te¿ tak uwa¿am – przyzna³ skromnie Antilles. – Wyruszaj¹c st¹d po up³ywie tego czasu, dotarlibyœmy akurat na wielk¹ bitwê o Tangrene. – Miejmy tylko nadziejê, ¿e on zamierza sprzedaæ tê informacjê Imperium – mrukn¹³ Janson. – By³oby g³upio, gdyby ca³y wieczór poszed³ na marne. – Nie martw siê, na pewno j¹ sprzeda – prychn¹³ Hobbie lekcewa¿¹co. – W koñcu jest przemytnikiem; na co innego by³aby mu ona potrzebna? Wedge wróci³ pamiêci¹ do bitwy o Flotê Katañsk¹. Mo¿e Karrde i jego banda istotnie byli tylko ludŸmi z marginesu, zawsze gotowymi daæ siê przekupiæ temu, kto wiêcej zap³aci, ale w g³êbi serca wcale w to nie wierzy³. – Wkrótce siê przekonamy – zwróci³ siê do Hobbiego. – ChodŸcie: jak Janson zauwa¿y³, czeka nas mnóstwo pracy.

330

ROZDZIA£

!

Na ekranie pojawi³a siê ostatnia strona tekstu, a po niej notka: KONIEC STRESZCZENIA NA ZADANY TEMAT. DALSZE POLECENIA? – Anuluj – rzuci³a Leia. Opad³a na oparcie krzes³a i wyjrza³a przez okno. Znowu œlepa uliczka. W podobnym miejscu urwa³ siê te¿ poprzedni trop, i jeszcze wczeœniejszy. Ksiê¿niczka zaczyna³a nabieraæ przekonania, ¿e badaj¹cy archiwa bibliotekarze mieli racjê: nawet je¿eli w Starej Bibliotece Senatu znajdowa³y siê jeszcze jakieœ informacje na temat technik klonowania z okresu wojen klonowych, to by³y one schowane tak g³êboko, by nikt nie zdo³a³ do nich nigdy dotrzeæ. W drugim koñcu pokoju wyczu³a oznaki powracaj¹cej œwiadomoœci. Wsta³a, podesz³a do ko³yski i popatrzy³a na swoje dzieci. Jacen rzeczywiœcie ju¿ siê obudzi³: gaworzy³ cichutko i z zainteresowaniem ogl¹da³ swoje paluszki. Le¿¹ca obok niego Jaina jeszcze spa³a; pulchne wargi rozchyli³a nieznacznie, tak ¿e z ka¿dym oddechem powietrze cichutko œwiszcza³o. – Czeœæ, maleñki – szepnê³a Leia do syna. Wyjê³a go z ko³yski i przytuli³a do siebie. Spojrza³ na ni¹ i, natychmiast zapominaj¹c o swoich palcach, obdarzy³ j¹ cudownym uœmiechem bezzêbnych ust. – No, dziêkujꠖ powiedzia³a, odwzajemniaj¹c uœmiech dziecka i g³adz¹c je po policzku. – ChodŸ, zobaczymy, co s³ychaæ w wielkim œwiecie. Zanios³a ma³ego do okna. W dole widaæ by³o têtni¹ce rytmem póŸnego ranka miasto. Pojazdy naziemne i skutery powietrzne ha³aœliwie pêdzi³y w ró¿nych kierunkach jak oszala³e owady. Za miastem po³yskiwa³y oœlepiaj¹co w porannym s³oñcu pokryte œniegiem wierzcho³ki gór Manarai. Na widocznym za nimi, intensywnie niebieskim niebie nie by³o ani jednej chmurki; a dalej… Zadr¿a³a. Dalej znajdowa³o siê pole ochronne planety, a tak¿e niewidoczne, œmiercionoœne asteroidy Imperium.

331

Z zamyœlenia wyrwa³o j¹ gruchanie Jacena. Zerknê³a na syna i zobaczy³a, ¿e ch³opczyk wpatruje siê w ni¹ z – jak jej siê wydawa³o – niepokojem. – Wszystko w porz¹dku – rzuci³a uspokajaj¹co. Mocniej przytuli³a dziecko do siebie i zaczê³a je delikatnie ko³ysaæ. – Wszystko w porz¹dku. Znajdziemy je co do jednej i wszystkich siê pozbêdziemy. Nic siê nie martw. Drzwi za plecami ksiê¿niczki siê otworzy³y i do pokoju wesz³a Winter; przed ni¹ unosi³a siê w powietrzu lataj¹ca taca. – Wasza wysokoœæ – powita³a cicho Leiê. – Pomyœla³am, ¿e mo¿e chcia³aby siê pani czegoœ napiæ. – Tak, bardzo dziêkujꠖ odpar³a Organa Solo, wdychaj¹c dobywaj¹cy siê z dzbanka na tacy mi³y aromat przyprawianej zio³ami pariszy. – Co siê dzieje na dole? – Nic ciekawego. – Winter popchnê³a tacê w kierunku ma³ego stolika i zaczê³a zdejmowaæ z niej naczynia. – Od wczorajszego rana ekipom poszukiwawczym nie uda³o siê znaleŸæ ¿adnych nowych asteroid. O ile dobrze zrozumia³am, to genera³ Bel Iblis sugerowa³, ¿e byæ mo¿e wszystkie ju¿ uprz¹tniêto. – Nie podejrzewam, by admira³ Drayson w to uwierzy³. – Nie – przyzna³a Winter. Wyci¹gnê³a w stronê ksiê¿niczki dymi¹cy kubek, czekaj¹c, a¿ Leia u³o¿y Jacena tak, by mieæ jedn¹ rêkê woln¹. – Ani on, ani Mon Mothma. Organa Solo skinieniem g³owy podziêkowa³a swej towarzyszce i wziê³a kubek z jej r¹k. Mówi¹c prawdê, sama nie bardzo w to wierzy³a. Nawet je¿eli wyprodukowanie pól maskuj¹cych istotnie by³o tak drogie, to nie mog³o jej siê pomieœciæ w g³owie, by Imperium zada³o sobie tyle trudu dla wypuszczenia mniej ni¿ siedemdziesiêciu zamaskowanych asteroid. A z powodzeniem mog³o ich byæ dwa razy tyle. Te dwadzieœcia jeden, które znaleŸli, z pewnoœci¹ nie wyczerpywa³y ich liczby. – Jak siê posuwaj¹ badania? – spyta³a Winter, nape³niaj¹c swój kubek. – W ogóle siê nie posuwaj¹ – musia³a wyznaæ ksiê¿niczka. Mia³a wra¿enie, ¿e omawiaj¹ jeden nierozwi¹zywalny problem po drugim. – Ale to mnie chyba nie powinno dziwiæ. Wyznaczeni przez Radê specjaliœci przejrzeli ju¿ wszystkie zapiski i niczego nie znaleŸli. – Ale pani jest Jedi i ma pani Moc. – Widocznie mam jej za ma³o – potrz¹snê³a g³ow¹ Leia. – A przynajmniej nie a¿ tyle, by mog³a mnie doprowadziæ do w³aœciwego archiwum. Je¿eli w ogóle jest takie archiwum. Ju¿ wcale nie jestem tego pewna.

332

Przez minutê popija³y w milczeniu. Organa Solo delektowa³a siê delikatnym smakiem gor¹cej pariszy, boleœnie œwiadoma tego, ¿e nie wiadomo, kiedy bêdzie mia³a okazjê piæ j¹ ponownie. Korzeñ, z którego sporz¹dzano ten napój, trzeba by³o importowaæ spoza planety. – Wczoraj rozmawia³am z Mobvekharem – oznajmi³a Winter, jakby czytaj¹c w jej myœlach. – Mówi³, ¿e wspomina³a mu pani o jakiejœ wskazówce. To mia³o zwi¹zek z czymœ, co powiedzia³a Mara Jade. – Z czymœ, co powiedzia³a Mara i co Luke zrobi³ – potwierdzi³a Leia. – Tak, pamiêtam; i w dalszym ci¹gu uwa¿am, ¿e gdzieœ musi byæ klucz do rozwi¹zania tej zagadki. Tylko nie jestem w stanie okreœliæ, o co w tym wszystkim chodzi. – Rozleg³o siê pikanie komunikatora. – Wiedzia³am, ¿e to nie potrwa d³ugo – westchnê³a ksiê¿niczka. Odstawi³a kubek i odpiê³a od pasa komunikator. Mon Mothma obieca³a jej, ¿e bêdzie mia³a ca³y ranek wolny, ale najwyraŸniej postanowi³a nieco skorygowaæ tê obietnicê. – Radna Organa Solo – powiedzia³a Leia do mikrofonu urz¹dzenia. Ale to nie by³a Mon Mothma. – Tu centrala ³¹cznoœci – oznajmi³ s³u¿biœcie czyjœ g³os. – Tu¿ przed lini¹ patrolowców znajduje siê cywilny transportowiec o nazwie „Szalony Karrde”. Kapitan nalega na to, by rozmawiaæ bezpoœrednio z pani¹. Czy zechce pani z nim porozmawiaæ, czy te¿ mamy go po prostu przepêdziæ z uk³adu? A wiêc Karrde zdecydowa³ siê wreszcie przyjechaæ po swoich ludzi. Albo te¿ s³ysza³ jakieœ plotki i postanowi³ osobiœcie siê pokrêciæ w okolicy Coruscant. Tak czy inaczej sytuacja by³a niezrêczna. – Lepiej mnie z nim po³¹czcie – poleci³a oficerowi z kontroli. – Dobrze. Da³o siê s³yszeæ ciche szczêkniêcie. – Witaj, Karrde – powiedzia³a ksiê¿niczka. – Tu Leia Organa Solo. – Witam pani¹ – rozleg³ siê w odpowiedzi uwa¿ny, opanowany g³os. – Mi³o pani¹ znowu s³yszeæ. Mam nadziejê, ¿e otrzymaliœcie moj¹ przesy³kê. Ksiê¿niczka dopiero po chwili skojarzy³a, o co chodzi. Ach, tak: zarejestrowany z lornetki atak na Ukio. – Tak, otrzymaliœmy – potwierdzi³a. – I dziêkujê w imieniu Nowej Republiki. – Ju¿ odebraliœmy wystarczaj¹ce podziêkowanie – za¿artowa³ przemytnik. – Czy wynik³y mo¿e jakieœ nieprzyjemnoœci w zwi¹zku z ustalonym rodzajem p³atnoœci? – Wrêcz przeciwnie – rzek³a Leia, mijaj¹c siê z prawd¹. – Jesteœmy gotowi zap³aciæ podobn¹ kwotê za dalsze informacje tej samej wagi.

333

– Mi³o mi to s³ysze栖 stwierdzi³ Karrde. – Czy jesteœcie mo¿e tak¿e zainteresowani technologi¹? Ksiê¿niczka zamruga³a powiekami. Nie spodziewa³a siê takiego pytania. – Jak¹ technologi¹? – spyta³a. – Dosyæ rzadkiego rodzaju. Mo¿e udzieli mi pani specjalnego pozwolenia na zejœcie na planetê i wtedy omówimy tê kwestiê? – Obawiam siê, ¿e to nie bêdzie mo¿liwe. Mniej istotne przyloty na Coruscant zosta³y ograniczone. – Tylko mniej istotne? Leia skrzywi³a siê boleœnie. A zatem do Karrde’a dotar³y jednak jakieœ plotki. – Co dok³adnie pan s³ysza³? – Jakieœ luŸne pog³oski. I w zasadzie tylko jedna z nich tak naprawdê mnie interesuje. Proszê mi opowiedzieæ o Marze. – Co mam panu o niej powiedzieæ? – bada³a ostro¿nie ksiê¿niczka. – Czy przebywa w areszcie? Organa Solo pos³a³a Winter szybkie spojrzenie. – Karrde, to nie jest coœ, o czym powinniœmy rozmawiaæ… – Proszê mnie tak nie zbywa栖 przerwa³ jej ostro przemytnik. – Chyba jest mi pani coœ winna. A w³aœciwie jest pani coœ winna Marze. – Zdajê sobie z tego sprawꠖ odpar³a Leia, tak¿e przybieraj¹c nieco ch³odniejszy ton. – Ale niech pan pozwoli mi dokoñczyæ. Chcia³am powiedzieæ, ¿e to nie jest coœ, o czym powinniœmy rozmawiaæ na otwartym kanale ³¹cznoœci. – Ach, rozumiem. – Nawet je¿eli Karrde by³ w jakikolwiek sposób za¿enowany swoim nietaktem, to nie da³ tego po sobie poznaæ. – Czy moglibyœmy w takim razie skorzystaæ z pomocy Ghenta? – Powinien gdzieœ tu byæ. – Proszê go znaleŸæ i posadziæ przy koñcówce komputera z dostêpem do systemu ³¹cznoœci. Niech wprowadzi do komputera jeden z moich prywatnych kodów szyfrowych, wszystko jedno który. To nam powinno umo¿liwiæ zachowanie naszej rozmowy w tajemnicy. Ksiê¿niczka rozwa¿y³a tê propozycjê. Takie posuniêcie wyeliminuje przynajmniej ewentualny pods³uch ze strony innych statków cywilnych krêc¹cych siê w pobli¿u. Ale czy zdo³aj¹ w ten sposób przechytrzyæ czaj¹ce siê w okolicy imperialne roboty wywiadowcze, to ju¿ zupe³nie inna kwestia. – Przynajmniej warto od tego zacz¹æ – zauwa¿y³a. – Pójdê go poszukaæ. – Bêdê czeka³.

334

Sygna³ po³¹czenia umilk³. – Jakieœ k³opoty? – zainteresowa³a siê Winter. – Zapewne. – Leia spojrza³a na Jacena, po raz kolejny czuj¹c dziwne dzwonienie na dnie umys³u. Znowu mia³a wra¿enie, ¿e najwa¿niejsza czêœæ ³amig³ówki tkwi w ciemnoœci gdzieœ blisko, ale poza jej zasiêgiem. Zdo³a³a ju¿ ustaliæ, ¿e to dotyczy Luke’a i Mary. Czy¿by Karrde te¿ mia³ z tym coœ wspólnego? – Przyby³ tu w sprawie Mary… i nie podejrzewam, by go ucieszy³a wiadomoœæ, ¿e jej tu nie ma. Proszê, zaopiekuj siê bliŸniêtami; ja muszê znaleŸæ Ghenta i pójœæ razem z nim do centrum dowodzenia. Kontrolna lista danych przesunê³a siê do koñca i zatrzyma³a siê. – Wygl¹da na to, ¿e wszystko jest w porz¹dku – zwróci³ siê Ghent do Leii. Wpatruj¹c siê w monitor, wprowadzi³ jeszcze do systemu dekoduj¹cego jak¹œ ostatni¹ poprawkê. – Zreszt¹ co najwy¿ej uroni pani od czasu do czasu jedn¹ sylabê i tyle. Proszê zaczynaæ. – Tylko uwa¿aj na to, co mówisz – przypomnia³ ksiê¿niczce Bel Iblis. – Mog¹ nas pods³uchiwaæ jakieœ roboty wywiadowcze, a nie mamy gwarancji, ¿e Imperium nie zdo³a³o z³amaæ kodów szyfrowych Karrde’a. Nie mów nic, czego by jeszcze nie wiedzieli. – Rozumiem – skinê³a g³ow¹ Organa Solo. Usiad³a na krzeœle i poci¹gnê³a za prze³¹cznik, który jej wskaza³ oficer ³¹cznoœciowy. – Karrde, jesteœmy gotowi. – Ja równie¿ – da³ siê s³yszeæ g³os przemytnika. Mia³ trochê ni¿sz¹ barwê ni¿ zazwyczaj, ale poza tym brzmia³ normalnie. – Dlaczego Mara przebywa w areszcie? – Kilka tygodni temu do pa³acu w³ama³ siê imperialny oddzia³ komandosów – wyjaœni³a Leia, uwa¿nie dobieraj¹c s³owa. – Dowódca tej grupy da³ nam do zrozumienia, ¿e Mara by³a z nimi w zmowie. – To jakiœ absurd! – prychn¹³ szef przemytników. – Zgadzam siê z panem. Ale w przypadku oskar¿enia tak ciê¿kiej wagi trzeba dok³adnie zbadaæ sprawê. – I co odkryli wasi badacze? – To, o czym czêœæ z nas wiedzia³a ju¿ wczeœniej – rzek³a Organa Solo. – ¯e Mara by³a niegdyœ blisk¹ wspó³pracownic¹ Imperatora. – I dlatego w dalszym ci¹gu przebywa w areszcie? – docieka³ Karrde. – Z powodu czegoœ, co robi³a w przesz³oœci? – Nie interesuje nas przesz³oœæ – odpar³a ksiê¿niczka, poc¹c siê ze zdenerwowania. Nie mia³a najmniejszej ochoty zwodziæ Karrde’a, szczególnie

335

zwa¿ywszy na pomoc, jakiej im udzieli³. Ale na wypadek gdyby ich rozmowie przys³uchiwa³y siê roboty wywiadowcze, musia³a stwarzaæ wra¿enie, ¿e na Jade w dalszym ci¹gu ci¹¿¹ podejrzenia. – Czêœæ cz³onków Rady i wy¿szych rang¹ dowódców nie jest pewna tego, komu ona s³u¿y obecnie. – W takim razie oni s¹ g³upcami – rzuci³ ostro szef przemytników. – Chcia³bym z ni¹ porozmawiaæ. – Niestety, to niemo¿liwe – stwierdzi³a Leia. – Mara nie mo¿e utrzymywaæ ³¹cznoœci ze œwiatem zewnêtrznym. Z g³oœnika rozleg³ siê jakiœ cichy odg³os – ksiê¿niczka nie mia³a pewnoœci, czy by³ to szczêk urz¹dzenia dekoduj¹cego, czy te¿ mo¿e westchnienie. – Niech mi pani powie, dlaczego nie mogê wyl¹dowa栖 poprosi³ Karrde. – S³ysza³em ró¿ne plotki. Proszê mi powiedzieæ prawdê. Organa Solo podnios³a wzrok na Bela Iblisa. Na jego twarzy nie by³o zachwytu, ale w koñcu przyzwalaj¹co skin¹³ g³ow¹. – Prawda jest taka, ¿e znajdujemy siê w oblê¿eniu – oznajmi³a Leia szefowi przemytników. Wielki admira³ umieœci³ w przestrzeni doko³a Coruscant du¿¹ liczbê zamaskowanych asteroid. Nie wiemy jednak, ile ich jest ani po jakich orbitach siê poruszaj¹. Dopóki ich wszystkich nie znajdziemy i nie zniszczymy, pole planetarne musi pozostawaæ w³¹czone… – Tak… – szepn¹³ Karrde. – Ciekawe. S³ysza³em o tym imperialnym ataku, ale w opowieœciach nie by³o ani s³owa o jakichœ asteroidach. Z wiêkszoœci plotek wynika³o jedynie, ¿e ponieœliœcie dotkliwe straty i staracie siê jakoœ ten fakt zatuszowaæ. – Coœ mi siê wydaje, ¿e to Thrawn rozpowszechnia takie wiadomoœci – burkn¹³ Bel Iblis. – To takie uderzenie w nasze morale dla rozrywki pomiêdzy atakami. – Rzeczywiœcie, on jest bieg³y we wszystkich aspektach sztuki wojennej – przyzna³ szef przemytników. Ale Leia wyczu³a w jego tonie jak¹œ dziwn¹ nutê. – Ile z tych asteroid zdo³aliœcie ju¿ dot¹d znaleŸæ? Bo zak³adam, ¿e ich szukaliœcie. – Odszukaliœmy i zniszczyliœmy dwadzieœcia jeden – poinformowa³a go ksiê¿niczka. – Razem z t¹, któr¹ unicestwi³o samo Imperium, byœmy jej nie dostali w swoje rêce, uby³y ju¿ dwadzieœcia dwie asteroidy. Ale dane, które zarejestrowaliœmy podczas bitwy, sugeruj¹, ¿e mo¿e ich byæ a¿ dwieœcie osiemdziesi¹t siedem. Przez chwilê Karrde milcza³. – Zwa¿ywszy na ogrom przestrzeni, to wcale nie jest ich tak du¿o – zauwa¿y³ w koñcu. – Chcia³bym zaryzykowaæ i przeœlizgn¹æ siê pomiêdzy nimi.

336

– Nie martwimy siê o pana – wtr¹ci³ Bel Iblis. – Myœlimy o tym, co by siê sta³o z Coruscant, gdyby czterdziestometrowa asteroida przedosta³a siê przez pole ochronne i uderzy³a w powierzchniê planety. – Móg³bym siê dostaæ do œrodka w ci¹gu piêciu sekund – przekonywa³ szef przemytników. – Nie wy³¹czymy pola – oznajmi³a twardo Organa Solo. – Bardzo mi przykro. Z g³oœnika ponownie rozleg³ siê jakiœ cichy odg³os. – W takim razie nie pozostaje mi chyba nic innego jak zaproponowaæ uk³ad. Wspomnia³a pani wczeœniej, ¿e bylibyœcie sk³onni zap³aciæ za informacje. A wiêc dobrze. Mam coœ, czego potrzebujecie, i moj¹ cen¹ jest kilka minut rozmowy z Mar¹. Leia spojrza³a ze zdziwieniem na Bela Iblisa; w odpowiedzi napotka³a jego równie zdumiony wzrok. Genera³ tak¿e nie mia³ pojêcia, o co Karrde’owi chodzi. Ksiê¿niczka zdawa³a sobie jednak sprawê z tego, ¿e nie mo¿e obiecaæ szefowi przemytników rozmowy z Mar¹. – Nic nie mogê panu obieca栖 powiedzia³a. – Proszê mi przekazaæ tê informacjê, a ja spróbujê post¹piæ z panem uczciwie. Przez d³u¿sz¹ chwilê Karrde rozwa¿a³ tê propozycjê w milczeniu. – Obawiam siê, ¿e nie zdo³am wynegocjowaæ nic wiêcej – rzuci³ w koñcu. – No dobrze. W ka¿dej chwili mo¿ecie wy³¹czyæ pole planetarne. W przestrzeni nie ma ju¿ ani jednej asteroidy. – Co takiego?! – zawo³a³a Organa Solo, wlepiaj¹c w nadajnik zdumiony wzrok. – To co powiedzia³em. Asteroid ju¿ nie ma. Thrawn zostawi³ wam dwadzieœcia dwie i dwadzieœcia dwie ju¿ zniszczyliœcie. Oblê¿enie skoñczone. – Sk¹d pan to wie? – zainteresowa³ siê Bel Iblis. – Na krótko przed tym imperialnym atakiem by³em w stoczni na Bilbringi – wyjaœni³ mê¿czyzna. – Zauwa¿yliœmy grupê dwudziestu dwóch asteroid, przy których wykonywano jakieœ prace z zachowaniem najwy¿szych œrodków ostro¿noœci. Naturalnie wtedy nie mieliœmy pojêcia, co Imperium zamierza z nimi zrobiæ. – Czy zarejestrowa³ pan jakoœ te swoje obserwacje? – dr¹¿y³ genera³. – Dysponujê danymi z czujników „Szalonego Karrde’a”. Jeœli jesteœcie gotowi, to mogê je wam zaraz przes³aæ. – Proszê zaczynaæ. Zapali³o siê œwiate³ko sygnalizuj¹ce proces przesy³ania danych i Leia odwróci³a g³owê w stronê g³ównego monitora taktycznego. Rzeczywiœcie pojawi³o siê na nim wnêtrze stoczni na Bilbringi – zna³a je z materia³ów 22 – Ostatni rozkaz

337

dostarczonych przez statki rozpoznawcze Nowej Republiki. A w samym centrum, w otoczeniu pojazdów pomocniczych i odpowiednio ubranych robotników… – On ma racjꠖ szepn¹³ Bel Iblis. – Dwadzieœcia dwie asteroidy. – To jeszcze nie dowodzi, generale, ¿e nie ma ich wiêcej – wtr¹ci³ oficer siedz¹cy przy stanowisku czujników. – Mogli przygotowaæ nastêpn¹ partiê na Ord Trasi albo na Yadze Mniejszej. – Nie – potrz¹sn¹³ g³ow¹ stary Koreliañczyk. – Pomijaj¹c ju¿ problemy z transportem, nie wyobra¿am sobie, by Thrawn przekazywa³ technologiê dotycz¹c¹ konstrukcji pola maskuj¹cego w wiêksz¹ liczbê miejsc ni¿ to absolutnie konieczne. Na pewno nie ¿yczy³by sobie, byœmy przez przypadek dostali w swe rêce dzia³aj¹cy model. – Czy choæby odczyty systemowe – przyzna³ Karrde. – Gdybyœcie odkryli jak¹œ s³aboœæ, pozbawilibyœcie go tym samym jednego z g³ównych atutów. No dobra: ja ze swej strony dotrzyma³em umowy. Teraz kolej na was. Organa Solo popatrzy³a bezradnie na Bela Iblisa. – Dlaczego chce pan z ni¹ rozmawiaæ? – spyta³ genera³. – Jeœli was to interesuje, to powiem, ¿e siedz¹c w wiêzieniu najtrudniej jest poradziæ sobie z uczuciem ca³kowitego osamotnienia – stwierdzi³ ch³odno szef przemytników. – I wyobra¿am sobie, ¿e Mara tak siê w³aœnie czuje; mnie przynajmniej gnêbi³y takie myœli, kiedy wbrew w³asnej woli goœci³em na pok³adzie „Chimery”. Chcê j¹ zapewni栖 i to osobiœcie – ¿e o niej pamiêtamy. – Leio? – szepn¹³ Bel Iblis. – Co robimy? Ksiê¿niczka zerknê³a na genera³a; us³ysza³a jego s³owa, ale jakby ich nie zarejestrowa³a. Nagle stan¹³ jej przed oczami klucz, którego szuka³a: uwiêzienie Karrde’a na pok³adzie „Chimery”. – Leio? – powtórzy³ stary Koreliañczyk, przygl¹daj¹c siê jej ze zdziwieniem. – S³ysza³am, o co pan pyta³ – rzuci³a. Wypowiadane przez ni¹ s³owa wyda³y jej siê dziwnie mechaniczne i odleg³e. – Proszê pozwoliæ mu wyl¹dowaæ. Bel Iblis zerkn¹³ na siedz¹cego obok oficera. – Mo¿e powinniœmy najpierw… – Powiedzia³am, ¿eby pozwolono mu wyl¹dowa栖 przerwa³a mu ksiê¿niczka z wiêksz¹ gwa³townoœci¹, ni¿ zamierza³a. Nieoczekiwanie wszystkie fragmenty uk³adanki trafi³y na swoje miejsce… A obraz, jaki siê z nich u³o¿y³, ukazywa³ potencjaln¹ katastrofê. – Biorê ca³¹ odpowiedzialnoœæ na siebie.

338

Przez parê sekund genera³ wpatrywa³ siê badawczo w jej twarz. – Karrde, tu Bel Iblis – powiedzia³ wolno. – Wy³¹czymy dla pana pole planetarne na te piêæ sekund. Proszê czekaæ na instrukcje dotycz¹ce l¹dowania. – Dziêkujꠖ odpar³ szef przemytników. – Wkrótce porozmawiamy osobiœcie. Genera³ da³ znak oficerowi przy pulpicie kontrolnym, ten zaœ skin¹³ g³ow¹ i przyst¹pi³ do pracy. – No dobrze, Leio – zwróci³ siê nastêpnie do ksiê¿niczki. – O co chodzi? Organa Solo westchnê³a g³êboko. – Chodzi o klony, Garm. Ju¿ wiem, jak to siê dzieje, ¿e Thrawn klonuje je tak szybko. W ca³ym centrum dowodzenia zapanowa³a martwa cisza. – Jak? – spyta³ wreszcie Bel Iblis. – Chodzi o Moc – wyjaœni³a. To by³o takie oczywiste, tak zadziwiaj¹co oczywiste… A jednak a¿ do tej pory nie zwróci³a na to uwagi. – Nie rozumie pan? Kiedy siê sporz¹dza dok³adny duplikat jakiejœ rozumnej istoty, miêdzy orygina³em a duplikatem dziêki Mocy nawi¹zuje siê automatycznie jakaœ wiêŸ czy coœ w tym rodzaju. I to w³aœnie wypacza umys³ klona, który jest produkowany zbyt szybko: taki umys³ nie ma dostatecznie du¿o czasu, by siê przystosowaæ do wywieranego nañ napiêcia. Nie mo¿e siê przystosowaæ, wiêc nastêpuje za³amanie. – No dobrze – wtr¹ci³ niepewnie stary Koreliañczyk. – I jak Thrawn sobie radzi z tym problemem? – To bardzo proste – stwierdzi³a Leia, czuj¹c, ¿e przechodzi j¹ dreszcz. – U¿ywa isalamirów, by uniemo¿liwia³y Mocy dostêp do komór klonowania. Twarz Bela Iblisa wyraŸnie spochmurnia³a. Ktoœ z obecnych w pogr¹¿onym w milczeniu centrum dowodzenia zakl¹³ cicho. – Kluczem do tej zagadki by³o wydostanie Karrde’a z wiêzienia na pok³adzie „Chimery” – podjê³a ksiê¿niczka. – Mara powiedzia³a mi, ¿e Imperium wywioz³o z lasów na Myrkrze jakieœ piêæ czy szeœæ tysiêcy isalamirów. Ale nie za³adowa³o ich na swoje statki wojenne, bo kiedy ona i Luke spieszyli Karrde’owi na ratunek, nie mieli ¿adnych problemów z korzystaniem z Mocy. – Poniewa¿ isalamiry znajdowa³y siê na Waylandzie. – Genera³ pokiwa³ g³ow¹ ze zrozumieniem. Nagle spojrza³ na Leiê z napiêciem. – A to oznacza, ¿e gdy nasza grupa dotrze do góry…

339

– Luke bêdzie bezbronny – dokoñczy³a za niego Organa Solo, czuj¹c ucisk w gardle. – Co wiêcej, nawet nie przyjdzie mu to do g³owy a¿ do czasu, kiedy ju¿ bêdzie za póŸno. Ponownie zadr¿a³a, gdy¿ nieoczekiwanie przypomnia³ jej siê sen, który mia³a zesz³ej nocy. Luke i Mara stoj¹cy w obliczu szalonego Jedi i jeszcze jakiegoœ nieznanego niebezpieczeñstwa. Wtedy uspokoi³a j¹ nieco œwiadomoœæ, ¿e jej brat zdo³a wyczuæ obecnoœæ C’baotha na Waylandzie i podejmie odpowiednie kroki, by unikn¹æ spotkania z nim. Ale obecnoœæ isalamirów mo¿e sprawiæ, ¿e wpadnie prosto w rêce starca. To jest nie tylko prawdopodobne: tak siê na pewno stanie. Nie wiedzia³a dlaczego, ale by³a o tym g³êboko przekonana. To, co jej siê przytrafi³o ostatniej nocy, to nie by³ sen, lecz wizja Jedi. – Porozmawiam z Mon Mothm¹ – mówi³ w³aœnie Bel Iblis z ponur¹ twarz¹. – Mo¿e uda nam siê, pomimo tej akcji na Bilbringi, przeznaczyæ parê statków na to, by pospieszyæ im z pomoc¹. Odwróci³ siê i szybkim krokiem ruszy³ w stronê wyjœcia i wind sieciowych. Przez chwilê ksiê¿niczka obserwowa³a go, siedz¹c nieruchomo. Wiedzia³a, ¿e genera³ zrobi co w jego mocy, ale jednoczeœnie mia³a pewnoœæ, ¿e jego misja siê nie powiedzie. Zreszt¹ Mon Mothma, dowódca Sesfan i sam Bel Iblis ju¿ to powiedzieli: po prostu nie dysponowali wystarczaj¹c¹ liczb¹ sprzêtu i ludzi, by uderzyæ jednoczeœnie na Wayland i na Bilbringi. Poza tym zdawa³a sobie sprawê z tego, ¿e nie wszyscy cz³onkowie Rady uwierz¹ w to, i¿ groŸba zamaskowanych asteroid zosta³a ju¿ za¿egnana. A przynajmniej nie na tyle, by odwo³aæ atak na Bilbringi. To zaœ oznacza³o, ¿e istnieje tylko jedna osoba, która mo¿e przyjœæ z pomoc¹ jej mê¿owi i bratu. Z g³êbokim westchnieniem Leia pod¹¿y³a za genera³em. Przed przybyciem Karrde’a musia³a jeszcze za³atwiæ mnóstwo spraw. Kiedy Karrde wysiad³ ze swego statku, pod dachem tunelu prowadz¹cego na l¹dowisko czeka³ na niego trzyosobowy komitet powitalny. Szef przemytników zauwa¿y³ ca³¹ grupkê, bêd¹c jeszcze na szczycie rampy „Szalonego Karrde’a”, i mimo panuj¹cego w tunelu pó³mroku ju¿ po paru krokach zdo³a³ rozpoznaæ dwie osoby. Jedn¹ z nich by³a Leia Organa Solo, drug¹ Ghent. Stoj¹ca za nimi trzecia postaæ by³a niska i mia³a na sobie prosty, br¹zowy strój Jawasów. Karrde nie mia³ zielonego pojêcia, co tam robi jakiœ sprz¹tacz ulic… Ale kiedy czekaj¹ce na niego osoby wysz³y z cienia i przemytnik przyjrza³ siê twarzy Organy Solo, sta³o siê dla niego jasne, ¿e dowie siê czegoœ bardzo wa¿nego.

340

– Dzieñ dobry – powita³ Leiê, nieznacznie sk³aniaj¹c g³owê. – Mi³o ciê widzieæ, Ghent. Mam nadziejê, ¿e na coœ siê tutaj przyda³eœ? – Tak s¹dzꠖ odpar³ Ghent, nerwowo przestêpuj¹c z nogi na nogê. Zbyt nerwowo, nawet jak na niego. – Tak przynajmniej twierdz¹. – To dobrze. – Szef przemytników przeniós³ wzrok na trzeciego cz³onka komitetu powitalnego… – A wasz przyjaciel to…? – Jestem Mobvekhar z klanu Hak’khar – przedstawi³ siê miaukliwie osobnik. Karrde z trudem opar³ siê pokusie, by nie cofn¹æ siê o krok do ty³u. Bez wzglêdu na to, kto siê kry³ pod t¹ szat¹, na pewno nie by³ to Jawas. – To mój ochroniarz – wyjaœni³a ksiê¿niczka. – Aha. – Karrde z trudem oderwa³ wzrok od tajemniczego osobnika. – Có¿… zacz¹³ i skin¹³ rêk¹ w stronê tunelu. – Idziemy? – Mary tu nie ma – potrz¹snê³a g³ow¹ Organa Solo. Szef przemytników zerkn¹³ na Ghenta, który wydawa³ siê jeszcze bardziej za¿enowany ni¿ ksiê¿niczka. – Ale przecie¿ mówi³a pani, ¿e ona tu jest. – Przyzna³am jedynie, ¿e zosta³a aresztowana. Nie mog³am wtedy powiedzieæ nic wiêcej: istnieje niebezpieczeñstwo, ¿e pods³uchuj¹ nas jakieœ imperialne roboty wywiadowcze. Karrde zmusi³ siê do tego, by ukryæ irytacjê. W koñcu byli po tej samej stronie. – To gdzie ona jest? – Na planecie zwanej Wayland – poinformowa³a go Leia. – Razem z Lukiem, Hanem i jeszcze paroma cz³onkami wyprawy. „Wayland?”. Karrde nie przypomina³ sobie, by kiedykolwiek wczeœniej s³ysza³ tê nazwê. – A co jest takiego ciekawego na Waylandzie? – zapyta³. – Fabryka klonów wielkiego admira³a Thrawna. – ZnaleŸliœcie j¹?! – zdumia³ siê szef przemytników. – Nie my – odpar³a Organa Solo. – Mara. Karrde machinalnie pokiwa³ g³ow¹. A zatem znaleŸli fabrykê klonowania na w³asn¹ rêkê. Wszystkie wysi³ki, jakie w³o¿y³ w zorganizowanie grup przemytniczych, posz³y na marne. Praca, ryzyko, nie wspominaj¹c ju¿ o pieni¹dzach, które mia³ zamiar im wyp³aciæ. – Jesteœcie pewni, ¿e tam w³aœnie znajduje siê to centrum klonowania? – Wkrótce siê o tym przekonamy – stwierdzi³a ksiê¿niczka, wskazuj¹c rêk¹ statek za plecami Karrde’a. – Chcia³abym, ¿eby pan mnie tam zawióz³. I to natychmiast. – Dlaczego?

341

– Poniewa¿ nasza ekspedycja jest w niebezpieczeñstwie. Byæ mo¿e nasi ludzie jeszcze o tym nie wiedz¹, ale tak w³aœnie jest. I jeœli w dalszym ci¹gu poruszaj¹ siê zgodnie z planem, który nam przes³ali, to jeszcze mamy szansê do nich dotrzeæ, nim bêdzie za póŸno. – Powiedzia³a mi o tym wszystkim, kiedy tu szliœmy – doda³ Ghent z wahaniem w g³osie. – Myœlê, ¿e powinniœmy… Urwa³, widz¹c spojrzenie swego szefa. – Darzê waszych ludzi sympati¹ – zwróci³ siê Karrde do Leii. – Ale s¹ tak¿e inne sprawy, które wymagaj¹ mojej uwagi. – A zatem opuszcza pan Marê? – rzuci³a wyzywaj¹co Organa Solo. – Nie ¿ywiê dla niej ¿adnych szczególnych uczu栖 odparowa³ mê¿czyzna. – Jest po prostu jednym z cz³onków mojej organizacji; to wszystko. – Czy to nie wystarczy? Na chwilê spojrzenia Karrde’a i Leii siê spotka³y. Ksiê¿niczka wytrzyma³a jego wzrok… Z wyrazu jej oczu szef przemytników wywnioskowa³, ¿e ona doskonale wie, i¿ z jego strony by³ to tylko blef. Nie móg³ siê tak po prostu odwróciæ i zostawiæ Mary na pastwê losu, tak samo jak nie móg³by opuœciæ Avesa, Dankina czy Czina. Przynajmniej nie w sytuacji gdy móg³ coœ dla nich zrobiæ. – To nie jest takie proste – powiedzia³ cicho. – Mam okreœlone zobowi¹zania tak¿e w stosunku do reszty moich ludzi. W chwili obecnej przygotowuj¹ w³aœnie akcjê, w wyniku której chcemy zdobyæ krystaliczny eliminator pola grawitacyjnego, który moglibyœmy wam sprzedaæ. – Krystaliczny eliminator pola grawitacyjnego…? – Organa Solo by³a wyraŸnie zdziwiona. – To nie jest ten, na który wy polujecie – zapewni³ j¹ Karrde. – Ale postanowiliœmy zgraæ w czasie nasz¹ akcjê z wasz¹, w nadziei, ¿e to zdezorientuje wroga. Ja muszê tam byæ. – Rozumiem – szepnê³a Leia. Widocznie postanowi³a nie pytaæ, sk¹d szef przemytników wie o planowanym nalocie na Tangrene. – Czy udzia³ „Szalonego Karrde’a” w tej akcji rzeczywiœcie jest tak niezbêdny? Karrde zerkn¹³ na Ghenta. Tak naprawdê nie by³o to konieczne, tym bardziej, ¿e Aves zdo³a³ ju¿ zebraæ ca³kiem spor¹ grupê i ¿e w operacji mieli braæ udzia³ tak¿e Mazzic i Ellor. Problem polega³ na tym, ¿e gdyby wyruszyli teraz – a Organa Solo najwyraŸniej chcia³a, by wystartowali natychmiast – nie mia³by okazji powiedzieæ Ghentowi, by dosta³ siê do systemu komputerowego Nowej Republiki i wydoby³ fundusze potrzebne Karrde’owi na op³acenie innych grup. Chyba ¿e zdo³a³by uzyskaæ pieni¹dze w inny sposób. – Nie mogê tego zrobi栖 oznajmi³ twardo. – Nie mogê tak po prostu opuœciæ moich ludzi. Chyba ¿e…

342

Nieoczekiwanie ubrany w szatê Jawasów obcy pstrykn¹³ palcami. Karrde urwa³ w pó³ zdania; zauwa¿y³, ¿e do tunelu wsunê³a siê bezszelestnie jakaœ niewysoka postaæ. W rêku ochroniarza Leii b³ysn¹³ cienki nó¿. Mobvekhar znikn¹³ w drzwiach i przez chwilê panowa³a cisza. Szef przemytników pos³a³ Leii pytaj¹ce spojrzenie; ksiê¿niczka odpowiedzia³a mu niepewnym wzruszeniem ramion… Nagle z drzwi prowadz¹cych do wiod¹cego na l¹dowisko tunelu rozleg³ siê przeraŸliwy pisk i odg³osy kot³owaniny. Karrde wyj¹³ blaster i ju¿ wycelowa³ go w majacz¹ce przed nim sylwetki, kiedy szamotanina raptownie usta³a. Parê sekund póŸniej Mobvekhar wy³oni³ siê z drzwi, prowadz¹c przed sob¹ skulon¹ postaæ. Postaæ a¿ nazbyt dobrze wszystkim znajom¹. – No, no – rzuci³ szef przemytników. Opuœci³ broñ, ale nie schowa³ jej do kabury. – Radny Fey’lya, o ile siê nie mylê. Zacz¹³ pan pods³uchiwaæ w korytarzach? – Nie jest uzbrojony – poinformowa³ miaukliwym g³osem ochroniarz. – W takim razie puœæ go – poleci³a Organa Solo. Noghri natychmiast us³ucha³. Fey’lya siê wyprostowa³, próbuj¹c odzyskaæ panowanie nad sob¹; futro na g³owie i piersiach zafalowa³o mu przy tym gwa³townie. – Protestujê przeciwko tak niestosownemu traktowaniu – rzek³ nieco mniej melodyjnym g³osem ni¿ zazwyczaj. – I wcale nie pods³uchiwa³em. Genera³ Bel Iblis poinformowa³ mnie o rewelacyjnym odkryciu radnej Organy Solo dotycz¹cym fabryki klonów na Waylandzie. Przyszed³em tu, kapitanie Karrde, aby wesprzeæ radn¹ Solo w jej staraniach dotycz¹cych podró¿y na Wayland. – Bo wtedy, szczêœliwie dla pana, znalaz³aby siê daleko st¹d? – uœmiechn¹³ siê krzywo szef przemytników. – Dziêkujê, ale zdaje mi siê, ¿e podobna sytuacja mia³a ju¿ kiedyœ miejsce. Botañczyk wyprostowa³ siê dumnie. – Tu nie chodzi o politykꠖ oznajmi³. – Jeœli ich w porê nie ostrze¿emy, to nasi ludzie na Waylandzie mog¹ zgin¹æ. A wówczas wielki admira³ Thrawn bêdzie mia³ wystarczaj¹co du¿o czasu, by przewieŸæ czêœæ zawartoœci skarbca Imperatora w jakieœ bezpieczne miejsce, nim zd¹¿ymy ten skarbiec zniszczyæ. – Utkwi³ w Karrdzie swe fioletowe oczy. – To zaœ by³oby katastrof¹ zarówno dla ludu Botañczyków, jak i dla ca³ej galaktyki. Przez chwilê szef przemytników przygl¹da³ mu siê badawczo, zastanawiaj¹c siê, co napawa Fey’lyê takim niepokojem. Jakaœ broñ czy urz¹dzenie, którego Thrawn jeszcze nie znalaz³? Czy te¿ mo¿e chodzi³o

343

tu o coœ bardziej osobistego? Jakieœ nieprzyjemne czy kompromituj¹ce informacje dotycz¹ce samego Fey’lyi albo generalnie Botañczyków? Podejrzewa³, ¿e Fey’lya nie zechce mu odpowiedzieæ na te pytania. Ale konkretne szczegó³y nie mia³y w tej sytuacji wiêkszego znaczenia. – Potencjalna katastrofa Botañczyków mnie nie martwi – zakomunikowa³ Fey’lyi. – A na ile martwi ona pana? Futro na ramionach radnego zafalowa³o niespokojnie. – By³aby to tak¿e katastrofa dla ca³ej galaktyki – stwierdzi³. – Ju¿ pan to powiedzia³ – zauwa¿y³ Karrde. – Ale pytam jeszcze raz: na ile martwi to pana? Wówczas Fey’lya wreszcie zrozumia³. Jego oczy zwêzi³y siê w szparki, a futro zafalowa³o z wyraŸnej pogardy. – A ile to bêdzie wymaga³o zachodu? – zapyta³. – Nie tak du¿o – zapewni³ go szef przemytników. – Jedynie kredyt w wysokoœci, powiedzmy… siedemdziesiêciu tysiêcy. – Siedemdziesiêciu tysiêcy?! – powtórzy³ Botañczyk w os³upieniu. – Co pan sobie w³aœciwie wyobra¿a… – Taka jest moja cena, radny Fey’lyo – przerwa³ mu Karrde. – Mo¿e j¹ pan przyj¹æ lub nie. A jeœli radna Organa Solo istotnie siê nie myli, to chyba nie mamy czasu na d³ugie dyskusje. Fey’lya sykn¹³ jak rozwœcieczony drapie¿nik. – Jest pan jedynie pod³ym najemnikiem – warkn¹³. Karrde nigdy jeszcze nie widzia³ tak ziej¹cego nienawiœci¹ Botañczyka. – Wyciska pan ostatnie soki z ludu Botañczyków… – Proszê sobie darowaæ ten wyk³ad – ostudzi³ go szef przemytników. – Tak czy nie? Fey’lya sykn¹³ ponownie. – Tak. – To dobrze – pokiwa³ g³ow¹ Karrde i zwróci³ siê do Leii. – Czy to konto kredytowe, które otworzy³ dla nas pani brat, jest wci¹¿ aktualne? – Tak – odpar³a. – Genera³ Bel Iblis wie, jak siê do niego dostaæ. – Mo¿e pan na nie przelaæ te siedemdziesi¹t tysiêcy – zakomunikowa³ Fey’lyi szef przemytników. – I proszê pamiêtaæ, ¿e przed dotarciem na Wayland zatrzymamy siê, by to sprawdziæ. Wspominam o tym na wypadek, gdyby zechcia³ siê pan wycofaæ. – Ja postêpujê honorowo, przemytniku – warkn¹³ Fey’lya. – W przeciwieñstwie do niektórych tu obecnych. – Mi³o mi to s³ysze栖 stwierdzi³ Karrde. – Tak trudno spotkaæ kogoœ, kto postêpuje honorowo. Pani Solo?

344

Leia westchnê³a g³êboko. – Jestem gotowa – oznajmi³a. Znajdowali siê ju¿ w znacznej odleg³oœci od Coruscant i w³aœnie szykowali siê do skoku w nadprzestrzeñ, kiedy ksiê¿niczka zdecydowa³a siê wreszcie zadaæ pytanie, które nurtowa³o j¹ od chwili, gdy wesz³a na pok³ad. – Czy naprawdê zamierzamy siê zatrzymaæ, by sprawdziæ, czy Fey’lya przela³ te pieni¹dze? – W sytuacji kiedy – jak sama pani twierdzi – mamy tak ma³o czasu? Oczywiœcie, ¿e nie. Ale Fey’lya o tym nie wie. Leia obserwowa³a przez chwilê, jak Karrde prowadzi swój statek. – Pieni¹dze nie s¹ dla pana a¿ tak istotne, prawda? – W to tak¿e niech pani lepiej nie wierzy – poradzi³ jej ch³odno szef przemytników. – Muszê siê wywi¹zaæ z pewnych zobowi¹zañ i gdyby Fey’lya nie by³ chêtny do wspó³pracy, musia³aby to zrobiæ Nowa Republika. – Rozumiem – szepnê³a ksiê¿niczka. Karrde musia³ widocznie wyczuæ w jej g³osie jak¹œ nutê niedowierzania, bo doda³: – Mówiê powa¿nie – zaznaczy³, posy³aj¹c jej surowe, lecz nieprzekonuj¹ce spojrzenie. – Jestem tu, poniewa¿ to odpowiada moim celom, a nie ze wzglêdu na wasz¹ wojnê. – Powiedzia³am, ¿e rozumiem – powtórzy³a Leia, uœmiechaj¹c siê w duchu. S³owa by³y inne, ale wyraz twarzy niemal ten sam. S³uchaj, nie jestem tu ze wzglêdu na wasz¹ rewolucjê ani te¿ dla ciebie, ksiê¿niczko. Oczekujê, ¿e dobrze mi za to zap³acicie. Biorê w tym udzia³ dla pieniêdzy. Han powiedzia³ jej to po burzliwej ucieczce z pierwszej Gwiazdy Œmierci. I wtedy nawet mu uwierzy³a. Uœmiech znik³ z jej twarzy. Wtedy Han i Luke uratowali jej ¿ycie. Zastanawia³a siê, czy teraz ona zdo³a ich ocaliæ od œmierci.

345

ROZDZIA£

"

Wejœcie do góry Tantiss po³yskiwa³o metalicznie spod zakrywaj¹cej je czêœciowo ska³y i bujnej roœlinnoœci. Teraz dzieli³a ich od niego jedynie rozleg³a polana, na której przycupnê³o niewielkie miasteczko. – Co o tym myœlisz? – spyta³ Luke. – Myœlê, ¿e znajdziemy jakieœ inne wejœcie – odpar³ Han. Mocniej przycisn¹³ ³okcie do pokrytego zesch³ymi liœæmi pod³o¿a, staraj¹c siê trzymaæ lornetkê nieruchomo. Mia³ racjê: tu¿ obok metalowych drzwi znajdowa³a siê wartownia szturmowców. – Nigdy nie jest dobrze wchodziæ g³ównymi drzwiami. Skywalker dwukrotnie klepn¹³ go w ramiê: sygna³ ten oznacza³, ¿e ktoœ siê zbli¿a. Solo zastyg³ w bezruchu, nas³uchuj¹c. Po chwili wy³owi³ dobiegaj¹cy z do³u wzgórza cichy odg³os kroków ludzi st¹paj¹cych po leœnym poszyciu. Minutê póŸniej w odleg³oœci kilku metrów zza drzew wy³oni³o siê czterech ¿o³nierzy imperialnych w pe³nym uzbrojeniu polowym. Przedefilowali dok³adnie przed Hanem i Lukiem, jedynie od niechcenia zerkaj¹c w górê, i po paru chwilach znów zniknêli za drzewami. – Zaczyna siê tu robiæ trochê ciasno – zauwa¿y³ szeptem Solo. – Pewnie ze wzglêdu na bliskoœæ góry – stwierdzi³ Skywalker. – W dalszym ci¹gu nie wyczuwam, by wiedzieli o naszej obecnoœci. Han westchn¹³ ciê¿ko i skierowa³ wzrok na widniej¹c¹ w dole osadê. Zdecydowanie przewa¿a³y w niej niskie, obco wygl¹daj¹ce konstrukcje; spoœród nich wyró¿nia³a siê sporych rozmiarów budowla, stoj¹ca przodem do rozleg³ego placu. Punkt obserwacyjny Hana nie by³ zbyt dobry, ale Solo mia³ wra¿enie, ¿e w pobli¿u wejœcia do tego du¿ego budynku krêci siê spora grupka Psadan. Czy¿by jakieœ zgromadzenie mieszkañców miasteczka?

346

– Nie widzê tam ¿adnych œladów garnizonu – zakomunikowa³, powoli przesuwaj¹c lornetkê tak, by zlustrowaæ ca³¹ osadê. – Widocznie musieli siê zagospodarowaæ tu¿ obok góry. – W takim razie powinno nam byæ ³atwiej j¹ obejœæ. – Tak… – mrukn¹³ Han, znowu kieruj¹c lornetkê na plac. T³umek Psadan utworzy³ teraz coœ w rodzaju pó³kola, w œrodku którego – ty³em do du¿ego budynku – sta³y jeszcze dwa „chodz¹ce s³upy skalne”. T³um wyraŸnie gêstnia³. – Jakieœ k³opoty? – spyta³ Luke. – Nie wiem – powiedzia³ wolno Solo. Jeszcze mocniej wbi³ ³okcie w ziemiê i nieco powiêkszy³ obraz w lornetce. – Tam na dole odbywa siê jakieœ du¿e spotkanie. Dwaj Psadanie… Ale oni chyba nic nie mówi¹, tylko coœ trzymaj¹. – Mo¿e ja zobaczꠖ zaproponowa³ Skywalker. – S¹ specjalne techniki Jedi na wyostrzenie wzroku. Mo¿e zadzia³aj¹ tak¿e na obraz otrzymywany z lornetki. – Spróbuj – zgodzi³ siê Han. Wrêczy³ przyjacielowi lornetkê i spojrza³ w niebo. Majaczy³o na nim kilka k³êbiastych chmur, ale nic nie wskazywa³o na to, by mia³o siê wkrótce ca³kiem zachmurzyæ. Do zachodu s³oñca pozosta³y jeszcze jakieœ dwie godziny; potem jeszcze przez pó³ godziny bêdzie dosyæ widno… – Hmm – chrz¹kn¹³ Luke. – O co chodzi? – Nie jestem pewien – rzek³ Jedi, opuszczaj¹c lornetkꠖ ale wydaje mi siê, ¿e ten przedmiot, który trzymaj¹, to notes elektroniczny. – Nie wiedzia³em, ¿e u¿ywaj¹ notesów elektronicznych – stwierdzi³ Solo, spogl¹daj¹c w stronê miasta. – Ja te¿ nie – rzuci³ Luke. Jego g³os przybra³ nagle jakieœ dziwne brzmienie. Han zerkn¹³ na przyjaciela. Ch³opak wpatrywa³ siê z napiêciem w górê Tantiss. – Co siê sta³o? – Chodzi o tê górꠖ wyjaœni³ Skywalker, nie spuszczaj¹c z niej wzroku. – Jest ciemna. I to ca³a. „Ciemna?”. Solo omiót³ górê spojrzeniem, ale wed³ug niego wygl¹da³a ca³kiem normalnie. – O czym ty mówisz? – Jest ciemna – powtórzy³ Jedi. – Podobnie jak Myrkr. Han zerkn¹³ na górê, potem przeniós³ wzrok na Luke’a. – Chcesz powiedzieæ, ¿e gromada isalamirów blokuje dzia³anie Mocy?

347

– Tak to w³aœnie czujꠖ pokiwa³ g³ow¹ Skywalker. – Ale bêdê to w stanie stwierdziæ z ca³¹ pewnoœci¹ dopiero wtedy, kiedy podejdziemy bli¿ej. Solo jeszcze raz spojrza³ na górê i poczu³ nerwowy skurcz w ¿o³¹dku. – Œwietnie – mrukn¹³. – Po prostu œwietnie. I co teraz? Luke wzruszy³ ramionami. – Idziemy dalej. Có¿ nam innego pozosta³o? – Mo¿emy przecie¿ wróciæ na „Soko³a” i czym prêdzej siê st¹d wynieœæ – zauwa¿y³ Han. – Chyba ¿e koniecznie chcesz wpaœæ w zastawion¹ przez Imperium pu³apkê. – Nie myœlê, ¿eby to by³a pu³apka. – Jedi w zadumie potrz¹sn¹³ g³ow¹. – A przynajmniej nie na nas. Pamiêtasz, opowiada³em ci o tym kontakcie z C’baothem, który urwa³ siê tak raptownie? Solo potar³ policzek. Doskonale rozumia³, do czego Skywalker zmierza: chcia³ powiedzieæ, ¿e isalamiry œci¹gniêto tu ze wzglêdu na C’baotha, a nie z myœl¹ o nim. – Nie jestem pewien, czy to prawda – rzuci³. – Mia³em wra¿enie, ¿e Thrawn i C’baoth stoj¹ po tej samej stronie. Zreszt¹ Mara te¿ tak mówi³a. – Mo¿e wynik³o miêdzy nimi jakieœ nieporozumienie – zasugerowa³ Luke. – A mo¿e Thrawn od samego pocz¹tku tylko go wykorzystywa³ i po prostu ju¿ go nie potrzebuje. Skoro Imperium nie wie, ¿e tu jesteœmy, to znaczy, ¿e isalamiry przywieziono tu z myœl¹ o nim. – W zasadzie i tak nie ma wiêkszego znaczenia, dla kogo je przeznaczono – zauwa¿y³ Han. – Uniemo¿liwiaj¹ ci korzystanie z Mocy tak samo jak C’baothowi. To bêdzie drugi Myrkr. – Ja i Mara ca³kiem nieŸle poradziliœmy sobie na Myrkrze – przypomnia³ przyjacielowi Skywalker. – I tutaj te¿ jakoœ damy sobie radê. Zreszt¹ doszliœmy ju¿ za daleko, by siê teraz cofn¹æ. Solo skrzywi³ siê z niezadowoleniem, ale Jedi mia³ racjê. Kiedy Imperium zrezygnuje z zachowywania pozorów, ¿e Wayland to jakaœ opuszczona planeta, nastêpny wys³any przez Now¹ Republikê oddzia³ mo¿e nawet nie zdo³aæ siê przedostaæ do atmosfery. – Masz zamiar powiedzieæ o tym odkryciu Marze, nim siê tam znajdziemy? – Oczywiœcie. – Luke popatrzy³ na niebo. – Ale powiem jej o tym po drodze. Teraz lepiej ruszajmy, póki jeszcze jest widno. – Racja – przyzna³ Han. Po raz ostatni omiót³ wzrokiem okolicê, po czym wsta³. Z Moc¹ czy bez Mocy, i tak musieli dzia³aæ. – ChodŸmy. Pozostali czekali na nich tu¿ po drugiej stronie wzgórza. – Jak to wygl¹da? – spyta³ Lando, kiedy Solo i Skywalker do³¹czyli do nich.

348

– Wci¹¿ jeszcze nie wiedz¹, ¿e tu jesteœmy – poinformowa³ go Han, szukaj¹c wzrokiem Mary. Dziewczyna siedzia³a na ziemi obok Threepia i Artoo, koncentruj¹c siê na piêciu kamieniach, które dziêki Mocy unosi³y siê przed ni¹ w powietrzu. Luke przez ca³e dnie uczy³ j¹ podobnych sztuczek i Han przesta³ go wreszcie od tego odwodziæ. Teraz zreszt¹ i tak zanosi³o siê na to, ¿e te lekcje by³y jedynie strat¹ czasu. – Jesteœ gotowa, by nas zaprowadziæ do tych tylnych drzwi? – Jestem gotowa, by zacz¹æ ich szuka栖 odpar³a Jade, w dalszym ci¹gu utrzymuj¹c kamienie w powietrzu. – Jak ju¿ mówi³am, widzia³am urz¹dzenia wentylacyjne tylko od œrodka góry; nigdy natomiast nie widzia³am samych kana³ów wlotowych. – Znajdziemy je – zapewni³ Marê Skywalker, który w³aœnie min¹³ Solo i podszed³ do robotów. – Threepio, jak siê miewasz? – Ca³kiem dobrze, dziêkujê, panie Luke – odpar³ uk³adnie android. – Ta droga jest znacznie lepsza ni¿ wiele poprzednich. – Stoj¹cy obok niego Artoo coœ zaœwiergota³. – Artoo te¿ tak uwa¿a – doda³ Threepio. – Lepiej siê do niej nie przywi¹zujcie – przestrzeg³a roboty Jade. W koñcu wsta³a z miejsca, pozwalaj¹c, by kamienie spad³y na ziemiê. – Nie podejrzewam, byœmy znaleŸli jakiœ prowadz¹cy na szczyt góry szlak Myneryszów, którym moglibyœmy siê posuwaæ; Imperium skutecznie zniechêci³o tubylców do krêcenia siê po okolicy. – Ale nie martwcie siꠖ pociesza³ roboty Skywalker. – Noghri znajd¹ dla nas jak¹œ œcie¿kê. – Transportowiec „Z³oty”: otrzymujesz pozwolenie na dokowanie – da³ siê s³yszeæ z g³oœnika na mostku „Etherwaya” g³os oficera ze stacji kontroli lotów na Bilbringi. – Platforma numer dwadzieœcia piêæ. Obierz kurs prosto na bojê; tam dostaniesz dalsze wskazówki, jak dolecieæ do platformy. – Przyj¹³em – rzuci³ Aves i wstuka³ wspó³rzêdne lotu, jakie siê wyœwietli³y na monitorze komputera nawigacyjnego. – A co z polami ochronnymi? – Trzymaj siê wskazanego kursu, to na nie nie wpadniesz – odpar³ oficer. – Jeœli zaœ zboczysz jakieœ piêtnaœcie metrów w któr¹kolwiek stronê, to nieŸle oberwiesz. A wnosz¹c z wygl¹du twego statku, chyba nie bardzo mo¿esz sobie na to pozwoliæ. Aves spojrza³ z wœciek³oœci¹ na g³oœnik. Mia³ ju¿ dosyæ ironicznych uwag imperialnego oficera. – Dziêkujꠖ powiedzia³ i wy³¹czy³ nadajnik.

349

– Mi³o siê pracuje z tymi facetami z Imperium, nie ma co – skomentowa³ siedz¹cy na fotelu drugiego pilota Gillespi. – Chcia³bym widzieæ ich miny, kiedy zwiejemy st¹d z ich krystalicznym eliminatorem pola grawitacyjnego. – Obyœmy tylko nie utknêli tu gdzieœ w pobli¿u i nie musieli siê o tym przekonaæ osobiœcie. Maj¹ tu jakiœ skomplikowany uk³ad podejœæ. – Przed akcj¹ Mazzica tak nie by³o – zauwa¿y³ Aves, wygl¹daj¹c przez iluminator. Wzd³u¿ wektora, po którym siê zbli¿ali, unosi³o siê w przestrzeni szeœæ generatorów pola energetycznego, wytyczaj¹c trasê lotu, jak¹ prawdopodobnie wska¿e im boja. – Pewnie chodzi o to, by nikt nie móg³ siê swobodnie krêciæ po stoczni. – Tak – mrukn¹³ Gillespi. – Mam jedynie nadziejê, ¿e usunêli z uk³adu wszystkie niemi³e niespodzianki. – Ja te¿ – przyzna³ skwapliwie Aves. – Nie chcia³bym, ¿eby siê dowiedzieli, ile ten statek mo¿e tak naprawdê znieœæ. Spojrza³ na tablicê przyrz¹dów, by sprawdziæ wektor lotu, po czym zerkn¹³ na zegarek. Flota Nowej Republiki powinna zaatakowaæ Tangrene za nieco ponad trzy godziny. Przez ten czas „Etherway” zd¹¿y akurat zadokowaæ; wy³aduje specjalnie przygotowane, wybuchowe kondensatory promienia œci¹gaj¹cego, które kurtuazyjnie postanowili podarowaæ Imperium; i zajmie dogodn¹ pozycjê do os³aniania Mazzica, który podejmie próbê wydostania krystalicznego eliminatora pola grawitacyjnego z g³ównego centrum dowodzenia, znajduj¹cego siê osiem platform dalej. – Ju¿ leci Ellor – zakomunikowa³ Gillespi, wskazuj¹c g³ow¹ w prawo. Obejrzawszy siê, Aves zauwa¿y³ „Kai Mir”, a obok niego „Kliveringa”. Za nimi widaæ by³o „Gwiazdê Pó³nocy”, dryfuj¹c¹ w stronê platformy do dokowania na obrze¿ach stoczni. Wygl¹da³o na to, ¿e wszystko jest w porz¹dku. Chocia¿ przy takim dowódcy jak Thrawn pozory mog³y myliæ. O ile Aves zna³ wielkiego admira³a, to móg³ siê spodziewaæ, ¿e Thrawn ju¿ zd¹¿y³ siê dowiedzieæ o tej akcji i teraz jedynie czeka³, a¿ wszyscy wejd¹ g³êbiej w jego sieæ, by móc j¹ potem skuteczniej zamkn¹æ. – Mia³eœ jakieœ wieœci od Karrde’a? – zagadn¹³ Gillespi przesadnie niedba³ym tonem. – Na pewno nas nie oszukuje – rzuci³ burkliwie Aves. – Jeœli mówi, ¿e ma jakieœ wa¿niejsze sprawy, to znaczy, ¿e tak jest. Koniec, kropka. – Wiem – rzek³ dyplomatycznie Gillespi. – Pomyœla³em tylko, ¿e mo¿e inni zechc¹ siê czegoœ dowiedzieæ. Aves skrzywi³ siê z niesmakiem. W kó³ko to samo. £udzi³ siê, ¿e zdemaskowanie zdrady Ferriera na Hijarnie po³o¿y kres wszelkim w¹tpliwoœciom, ale niestety tak siê nie sta³o.

350

– Ja tu jestem – przypomnia³ koledze. – Podobnie jak „Gwiazda Pó³nocy”, „Ranny Ptaszek”, „Pos³aniec”, „Amanda Fallow”… – Dobra, rozumiem, o co ci chodzi – przerwa³ mu Gillespi. – Nie oburzaj siê na mnie: moje statki te¿ tu s¹. – Przepraszam – rzuci³ Aves. – Ale po prostu zaczyna mnie ju¿ mêczyæ to, ¿e wszyscy wszystkich o coœ podejrzewaj¹. – Jesteœmy przemytnikami – wzruszy³ ramionami Gillespi. – Mamy w tym sporo wprawy. Osobiœcie dziwiê siê nawet, ¿e ta grupa trzyma siê razem tak d³ugo. Jak myœlisz, co on robi? – Kto, Karrde? – Aves potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Nie mam pojêcia. Ale to naprawdê jest coœ wa¿nego. – Jasne. – Gillespi skin¹³ g³ow¹. – Czy to ta boja kontrolna? – Na to wygl¹da. Przygotuj siê do przekopiowania danych kursu. Zreszt¹ gotowi czy nie, lecimy. Na ekranie stanowiska ³¹cznoœci Wedge’a wyœwietli³y siê rozkazy. Antilles przebieg³ je szybkim spojrzeniem, po czym wybra³ prywatn¹ czêstotliwoœæ, na której porozumiewa³ siê ze swoim dywizjonem. – ¯elazny Dywizjon: tu dowódca – powiedzia³. – Rozkazy: lecimy na pierwszy ogieñ; bêdziemy os³aniaæ kr¹¿ownik admira³a Ackbara. Zachowajcie dotychczasowe pozycje, dopóki nie otrzymamy szczegó³owych wytycznych co do po¿¹danego szyku. Wszystkie statki: potwierdziæ odbiór rozkazu. Piloci Wedge’a zameldowali siê jeden po drugim, krótko i zwiêŸle, i Antilles uœmiechn¹³ siê z niejak¹ satysfakcj¹. Wiedzia³, ¿e niektórzy wojskowi z otoczenia Ackbara obawiali siê, i¿ daleki lot na wyznaczone miejsce spotkania ca³kowicie os³abi te jednostki, które mia³y wczeœniej za zadanie pokazaæ siê w rejonie Tangrene – oficjalnym celu ataku Nowej Republiki. Wedge nie móg³ siê wypowiadaæ za innych, ale by³o dla niego jasne, ¿e ¯elazny Dywizjon prezentuje doskona³¹ formê i jest gotów do bitwy. – Myœlisz, ¿e Thrawn otrzyma³ nasz¹ wiadomoœæ, dowódco? – wyrwa³ go z zamyœlenia g³os Jansona. Ich wiadomoœæ…? Ach, tak – chodzi³o o tê krótk¹ rozmowê, jak¹ przeprowadzili w pobli¿u baru „Nocny Smok” z przyjacielem Talona Karrde’a, Avesem. Hobbie by³ pewien, ¿e przemytnik od razu przeka¿e j¹ wywiadowi Imperium. – Nie wiem, Pi¹ty – odpar³ Antilles. – Ale prawdê mówi¹c, mam nadziejê, ¿e nie.

351

– To by znaczy³o, ¿e niepotrzebnie traciliœmy czas. – Niekoniecznie – zauwa¿y³ Wedge. – Pamiêtasz, Aves mówi³, ¿e maj¹ jakiœ plan, który chcieliby zgraæ w czasie z nasz¹ akcj¹. A ka¿de uderzenie w si³y imperialne mo¿e nam jedynie pomóc. – Pewnie chodzi³o im jedynie o jakiœ wiêkszy przemyt – prychn¹³ Szósty. – Chcieli to za³atwiæ, kiedy Imperium bêdzie zajête czym innym. Antilles nie odpowiedzia³. Luke Skywalker uwa¿a³, ¿e Karrde nieoficjalnie popiera Now¹ Republikê, i to mu w zupe³noœci wystarcza³o. Ale nie mia³ sposobu, by przekonaæ o tym resztê swego dywizjonu. Mo¿e któregoœ dnia Karrde zdecyduje siê oficjalnie wyst¹piæ przeciwko Imperium. Ale do tego czasu – przynajmniej w opinii Wedge’a – ka¿dy, kto nie sta³ po stronie wielkiego admira³a, pomaga³ Nowej Republice; i to bez wzglêdu na to, czy siê do tego przyznawa³, czy te¿ nie. Obraz na jego stanowisku ³¹cznoœci uleg³ zmianie: stoj¹cy na przodzie sto¿ek kr¹¿owników gwiezdnych przyj¹³ pozycjê bojow¹. Czas, by pojazdy eskorty zrobi³y to samo. – No dobrze, uwaga ¯elazny Dywizjon – zwróci³ siê do swoich pilotów. – Mamy zielone œwiat³o. Zajmijmy swoje pozycje. Zwiêkszy³ moc silników w swoim myœliwcu i ruszy³ w stronê œwiate³ pozycyjnych. Je¿eli pozosta³a czêœæ floty bêdzie siê posuwaæ zgodnie z planem, to za dwie i pó³ godziny wszyscy wyjd¹ z nadprzestrzeni tu¿ obok stoczni na Bilbringi. Wedge po¿a³owa³, ¿e nie bêdzie mu dane zobaczyæ min ¿o³nierzy imperialnych. Na ekranie wyœwietli³y siê najœwie¿sze raporty z regionu Tangrene. Pellaeon przebieg³ je wzrokiem i wyraŸnie spochmurnia³. Nie by³o w¹tpliwoœci: Rebelianci w dalszym ci¹gu znajdowali siê w tym rejonie. Wci¹¿ œci¹gali posi³ki; i wci¹¿ starali siê nie zwracaæ na siebie uwagi. I jeœli przewidywania wywiadu imperialnego by³y trafne, to za dwie godziny przypuszcz¹ atak na praktycznie bezbronny uk³ad. – Ca³kiem nieŸle sobie poczynaj¹, prawda, kapitanie? – zauwa¿y³ Thrawn, staj¹c obok niego. – Bardzo przekonuj¹ce przedstawienie. – Panie admirale – zacz¹³ Pellaeon, staraj¹c siê, by jego g³os brzmia³ normalnie – oœmielam siê twierdziæ, ¿e posuniêcia Rebeliantów to nie jest ¿adne przedstawienie. Wszystkie dowody wskazuj¹ na to, ¿e ich celem jest rzeczywiœcie Tangrene. Kilka najlepszych dywizjonów myœliwskich i wiêkszych statków zebra³o siê w dogodnych do ataku punktach…

352

– Myli siê pan, kapitanie – przerwa³ mu ch³odno Thrawn. – Chc¹, byœmy tak w³aœnie uwa¿ali, ale to tylko przemyœlnie stworzona iluzja. Statki, o których pan mówi, opuœci³y te sektory czterdzieœci do siedemdziesiêciu godzin temu; dla zmylenia naszych szpiegów zosta³a tam jedynie garstka ludzi w odpowiednich mundurach. Znakomita wiêkszoœæ si³ Rebeliantów leci w³aœnie w stronê Bilbringi. – Tak, admirale. – Pellaeon westchn¹³ cicho, zrezygnowany. A zatem Thrawn po raz kolejny postanowi³ zignorowaæ jego argumenty i wszystkie dowody, i oprzeæ siê na swojej nieprzeniknionej intuicji. A jeœli siê pomyli, to strac¹ nie tylko bazê na Tangrene – b³¹d takich rozmiarów wstrz¹œnie ca³¹ machin¹ wojenn¹ Imperium i znacznie os³abi jego pozycjê. – Ka¿da wojna niesie ze sob¹ pewne ryzyko, kapitanie – powiedzia³ cicho Thrawn. – Ale w tym wypadku ryzyko nie jest a¿ tak wielkie, jak siê panu wydaje. Jeœli siê mylê, stracimy jedn¹ bazê; wa¿n¹, to prawda, ale nie kluczow¹. – Uniós³ granatowoczarne brwi. Je¿eli jednak mam s³usznoœæ, staniemy przed du¿¹ szans¹ na zniszczenie ca³ej rebelianckiej floty z dwóch sektorów. Proszê wzi¹æ pod uwagê, jaki to bêdzie mia³o wp³yw na obecny stosunek si³. – Tak, panie admirale – rzuci³ potulnie Pellaeon. Poczu³ na sobie wzrok Thrawna. – Nie musi pan w to wierzy栖 zwróci³ siê do niego wielki admira³. – Ale proszê byæ gotowym na uznanie swojej pomy³ki. – Mam nadziejê, ¿e tak siê w³aœnie stanie, admirale. – To dobrze. Czy okrêt admiralski jest gotów, kapitanie? – „Chimera” oczekuje na pañskie rozkazy, admirale – odpar³ Pellaeon, odruchowo pr꿹c siê s³u¿biœcie. – W takim razie proszê przygotowaæ flotê do skoku w nadprzestrzeñ. – Gorej¹ce oczy b³ysnê³y z³owrogo. – I do bitwy. Nie by³o ¿adnych œcie¿ek prowadz¹cych na szczyt góry Tantiss, ale – jak Luke to s³usznie przewidzia³ – Noghri doskonale poradzili sobie z terenem. Mimo robotów, które zwalnia³y tempo, posuwali siê zadziwiaj¹co szybko i dotarli do kana³ów wlotowych, kiedy s³oñce zaczê³o siê kryæ za drzewami. Skywalker jednak zupe³nie inaczej wyobra¿a³ sobie te kana³y. – Wygl¹da to raczej jak wci¹gana wie¿yczka dzia³a turbolaserowego ni¿ system wentylacyjny – rzuci³ do Hana, kiedy ostro¿nie przedzierali siê miêdzy drzewami w stronê solidnej metalowej siatki i jeszcze solidniejszej konstrukcji, w której by³a osadzona. 23 – Ostatni rozkaz

353

– Przypomina mi bunkier, do którego musieliœmy siê wedrzeæ na Endorze – odpar³ szeptem Solo. – Ale tam nie by³o tych siatkowych drzwi. Uwa¿ajcie: mog¹ mieæ czujniki do wykrywania nieproszonych goœci. W normalnych warunkach Luke siêgn¹³by Moc¹ w g³¹b tunelu, ale tutaj, z powodu otaczaj¹cych go isalamirów, czu³ siê jak œlepiec. Zupe³nie jakby znowu znalaz³ siê na Myrkrze. Zerkn¹³ na Marê, ciekaw, czy dziewczyna ma podobne myœli i wspomnienia. Najprawdopodobniej tak. Mimo gêstniej¹cego mroku widzia³, ¿e jej twarz jest napiêta i maluj¹ siê na niej niepokój i strach, których tam nie by³o, nim weszli w kr¹g oddzia³ywania isalamirów. – I co teraz robimy? – spyta³a burkliwie Jade, szybko odwracaj¹c gniewny wzrok. – Bêdziemy tu siedzieæ do rana? Han przyjrza³ siê przez lornetkê kana³owi wlotowemu. – Zdaje mi siê, ¿e pod metalowym nawisem znajduje siê na œcianie gniazdko komputera – zakomunikowa³. – Wy tu zostañcie, a ja wezmê Artoo i spróbujê go do niego pod³¹czyæ. Stoj¹cy obok Hana Chewbacka zarycza³ ostrzegawczo. – Gdzie? – zainteresowa³ siê Solo, wyjmuj¹c blaster. Wookie jedn¹ rêk¹ wskaza³ kierunek, drug¹ siêgn¹³ po broñ. Wszyscy zamarli w bezruchu z blasterami gotowymi do strza³u… Us³yszeli cichy odg³os odleg³ej strzelaniny. Skywalker mia³ wra¿enie, ¿e dochodzi on z odleg³oœci kilku kilometrów, prawdopodobnie gdzieœ od podnó¿a góry. Ale bez zastosowania wzmagaj¹cych percepcjê technik Jedi nie by³ w stanie tego stwierdziæ z ca³¹ pewnoœci¹. Natomiast znacznie bli¿ej rozleg³ siê znany im ju¿, niby ptasi œpiew. – Nadchodzi grupa Myneryszów – oznajmi³ Ekrikhor, w napiêciu nas³uchuj¹c sygna³ów. – Noghri ich zatrzymali. Chc¹ podejœæ bli¿ej i porozmawiaæ. – Powiedz im, ¿eby tam zostali – poleci³ mu Han. Zawaha³ siê na u³amek sekundy, po czym schowa³ blaster. Z kieszeni kurtki wydoby³ wypchanego ptaka satna-chakka i przywo³a³ Threepia. – ChodŸ, Z³ota Tyczko. Dowiemy siê, czego oni chc¹. Ekrikhor wyda³ szeptem jakiœ rozkaz i jeden z Noghrich zaj¹³ miejsce u boku Solo. Chewbacka stan¹³ z drugiej strony i razem z bezskutecznie protestuj¹cym androidem ca³a grupa ruszy³a w g³¹b lasu. Artoo zapiszcza³ niespokojnie, obracaj¹c swoj¹ kopu³kê to w stronê Luke’a, to w kierunku oddalaj¹cego siê Threepia. – Nie ma powodu do obaw – zapewni³ go Skywalker. – Han nie da mu zrobiæ krzywdy.

354

Przysadzisty robot wyda³ z siebie g³uchy pomruk, zapewne chc¹c wyraziæ swoj¹ opiniê co do troski, jak¹ Solo ¿ywi w stosunku do androida. – Za chwilê mo¿emy mieæ powa¿niejsze problemy ni¿ zamartwianie siê o zdrowie Threepia – stwierdzi³ Luke ponuro. – Chyba s³ysza³em odg³osy strzelaniny u podnó¿a góry. – Ja te¿ je s³ysza³am – pokiwa³a g³ow¹ Mara. – Najprawdopodobniej dochodzi³y od wejœcia do skarbca. Lando obejrza³ siê przez ramiê na ogromny wlot systemu wentylacyjnego. – SprawdŸmy, czy damy radê otworzyæ ten kana³. Gdyby przysz³o nam uciekaæ, mielibyœmy przynajmniej jeszcze jedn¹ drogê odwrotu. Luke zerkn¹³ na Marê, ale ona w dalszym ci¹gu unika³a jego wzroku. – Dobrze – zwróci³ siê do Calrissiana. – Ja pójdê pierwszy, a ty przyprowadŸ Artoo. Ostro¿nie zacz¹³ siê przedzieraæ miêdzy drzewami w stronê kana³u wlotowego. Nawet jeœli zainstalowano w nim system maj¹cy zabezpieczaæ górê przed ewentualnymi intruzami, to najwyraŸniej ju¿ nie dzia³a³. Skywalker bez problemu dosta³ siê pod metalowy nawis i uwa¿nie obejrza³ siatkê. Silny strumieñ wpadaj¹cego do wnêtrza góry powietrza targa³ mu w³osy. Okaza³o siê, ¿e zabezpieczenie otworu to raczej ciê¿ka krata ni¿ siatka; te zaœ elementy, które wczeœniej Luke bra³ za jej wêz³y, okaza³y siê metalowymi p³ytkami siêgaj¹cymi kilka centymetrów w g³¹b tunelu. Prawdziwie potê¿na barykada, ale Luke mia³ do dyspozycji miecz œwietlny… Us³ysza³ odg³os st¹pania po liœciach. Odwróciwszy siê, zobaczy³ nadchodz¹cych Landa i Artoo. – Gniazdko jest tam – poinformowa³ robota, wskazuj¹c miejsce na bocznej œcianie. – Pod³¹cz siê do niego i zobacz, co zdo³asz znaleŸæ. Robot zaszczebiota³ na znak aprobaty i z pomoc¹ Calrissiana podrepta³ po nierównym terenie w stronê gniazdka. – Ta krata nie otworzy siê dla ciebie tak po prostu – odezwa³a siê Mara, staj¹c za jego plecami. – Artoo zaraz to sprawdzi – odpar³ Luke, przygl¹daj¹c jej siê uwa¿nie. – Nic ci nie jest? Spodziewa³ siê jakiejœ ironicznej uwagi czy choæby mia¿d¿¹cego spojrzenia, ale nie by³ przygotowany na to, ¿e dziewczyna chwyci go za rêkê. – Chcê, ¿ebyœ mi coœ obieca³ – powiedzia³a cicho. – Bez wzglêdu na to, ile by to mia³o kosztowaæ, nie pozwól mi przejœæ na stronê C’baotha. Rozumiesz? Nie pozwól mi siê do niego przy³¹czyæ. Nawet gdybyœ musia³ mnie zabiæ.

355

Skywalker popatrzy³ na ni¹, czuj¹c jakiœ dziwny dreszcz. – Maro, C’baoth nie mo¿e ciê zmusiæ do tego, byœ przesz³a na jego stronê. Chyba ¿e mu w tym pomo¿esz. – Jesteœ tego pewien? Tak do koñca? Luke zrobi³ grymas. By³o jeszcze tyle aspektów Mocy, których nie zna³. – Nie – wyzna³. – Ja te¿ nie jestem tego pewna – rzek³a Jade. – I to mnie w³aœnie niepokoi. C’baoth powiedzia³ mi na Jomarku, ¿e siê do niego przy³¹czê. I tej nocy, kiedy tu przyby³, te¿ to powtórzy³. – Móg³ siê myli栖 zasugerowa³ niepewnie Skywalker. – Albo po prostu k³ama³. – Nie chcê ryzykowa栖 stwierdzi³a Mara, mocniej œciskaj¹c jego rêkê. – Nie zamierzam mu s³u¿yæ, Skywalker. Chcê, ¿ebyœ mi obieca³, i¿ prêdzej mnie zabijesz, ni¿ pozwolisz mu to ze mn¹ uczyniæ. Luke prze³kn¹³ nerwowo œlinê. Nawet bez wsparcia Mocy czu³, ¿e dziewczyna mówi zupe³nie powa¿nie. Ale ¿eby rycerz Jedi mia³ obiecaæ, ¿e z zimn¹ krwi¹ kogoœ zabije… – Obiecujê ci to – powiedzia³ g³oœno, jakby wbrew swoim myœlom. – Bez wzglêdu na to, co siê tam stanie, nie bêdziesz musia³a stan¹æ przed nim sama. Zawsze przyjdê ci z pomoc¹. – A jeœli wczeœniej zginiesz? – spyta³a, odwracaj¹c g³owê. A wiêc to o to chodzi³o: od dnia kiedy siê spotkali po raz pierwszy, nieustannie toczy³a ze sob¹ tê sam¹ bitwê. – Nie musisz tego robi栖 zauwa¿y³ cicho. – Imperator nie ¿yje. G³os, który s³yszysz, jest jedynie wspomnieniem, które w tobie pozostawi³. – Wiem o tym – rzuci³a ostro, z niespodziewanym ¿arem w g³osie. – Ale myœlisz, ¿e dziêki temu jest mi go ³atwiej ignorowaæ? – Na pewno nie – przyzna³. – Ale nie mo¿esz te¿ zas³aniaæ siê tym g³osem i robiæ sobie z niego wymówkê. Twoje przeznaczenie le¿y w twoich rêkach, Maro. A nie C’baotha czy Imperatora. W koñcu i tak to ty musisz podejmowaæ decyzje. Masz do tego prawo… ale jest to tak¿e twój obowi¹zek. Od strony lasu us³yszeli odg³os kroków. – Dobra – mruknê³a dziewczyna. Puœci³a rêkê Skywalkera i odsunê³a siê od niego o krok. – Jeœli masz ochotê, mo¿esz sobie snuæ te swoje wywody filozoficzne. Ale pamiêtaj o tym, co ci powiedzia³am. – Odwróci³a siê w stronê nadchodz¹cej grupy. – No i co siê tam dzieje, Solo? – Pozyskaliœmy sojuszników – oznajmi³, zerkaj¹c w kierunku Luke’a. – A przynajmniej coœ w rodzaju sojuszników.

356

– Hej, Threepio – przywo³a³ androida Lando. – ChodŸ tu i powiedz nam, co tak poruszy³o Artoo. – Oczywiœcie, proszê pana – rzuci³ grzecznie robot i posuwistym krokiem ruszy³ ku koñcówce komputera. – Co to znaczy: coœ w rodzaju sojuszników? – zainteresowa³ siê Skywalker, zwracaj¹c siê do Solo. – Wszystko to jest trochê skomplikowane, przynajmniej w t³umaczeniu Threepia – stwierdzi³ Han. – Oni nie chc¹ nam pomóc; chc¹ jedynie wejœæ do œrodka i walczyæ z Imperium. Przyszli tu za nami, bo wydedukowali, ¿e znajdziemy jakieœ tylne wejœcie, przez które zdo³aj¹ dostaæ siê do wnêtrza góry. Luke przyjrza³ siê uwa¿nie grupie milcz¹cych, góruj¹cych nad pilnuj¹cymi ich Noghrimi obcych o czterech koñczynach. Wszyscy mieli przy sobie co najmniej po cztery d³ugie no¿e i nieœli ³uki – nie by³a to najlepsza broñ do walki z zakutymi w pancerze ¿o³nierzami Imperium. – Nie wiem. Co o tym myœlisz? – Hej, Han – zawo³a³ cicho Lando, nim Solo zd¹¿y³ odpowiedzieæ. – ChodŸ tutaj. Na pewno ciê to zainteresuje. – Co takiego? – spyta³ Han, podchodz¹c do koñcówki komputera. – Threepio, powiedz im – poleci³ androidowi Calrissian. – Wygl¹da na to, ¿e przypuszczono atak na g³ówne wejœcie do góry – oznajmi³ robot charakterystycznym dla siebie, nieco zdziwionym tonem. – Artoo zdo³a³ przechwyciæ kilka meldunków dotycz¹cych przemieszczania siê w ten rejon najbli¿ej rozmieszczonych oddzia³ów… – Kto atakuje? – przerwa³ mu Solo. – Zdaje siê, ¿e jacyœ Psadanie z miasta – wyjaœni³ Threepio. – Z meldunków ¿o³nierzy pilnuj¹cych bramy wynika, ¿e przed przyst¹pieniem do ataku za¿¹dali uwolnienia ich mistrza C’baotha. Han zerkn¹³ na Luke’a. – To pewnie ten notes elektroniczny. – Bardzo mo¿liwe – przyzna³ Skywalker. Wiadomoœæ od C’baotha, pod¿egaj¹ca ich do ataku. – Zastanawiam siê, jak zdo³a³ j¹ do nich przemyciæ. – W ka¿dym razie jest to potwierdzenie przypuszczenia, ¿e rzeczywiœcie trzymaj¹ go pod kluczem – wtr¹ci³a Mara. – Mam nadziejê, ¿e postawili przed jego cel¹ jakichœ dobrych stra¿ników. – Bardzo przepraszam, panie Luke – odezwa³ siê android, przechylaj¹c g³owê na bok – ale jeœli chodzi o notes elektroniczny, o którym wspomnia³ kapitan Solo, to wydaje mi siê, ¿e przyby³ t¹ sam¹ drog¹ co broñ. Z meldunków wynika…

357

– Jaka broñ? – zainteresowa³ siê Han. – W³aœnie mia³em o tym powiedzie栖 rzek³ Threepio z nutk¹ irytacji w g³osie. – Z meldunków przes³anych spod bramy wynika, ¿e napastnicy s¹ uzbrojeni w blastery, przenoœne wyrzutnie pocisków i detonatory termiczne. Jeœli wierzyæ raportom, jest to broñ nowego typu. – Niewa¿ne, sk¹d j¹ dostali – zauwa¿y³ Lando. – Natomiast ta sytuacja niew¹tpliwie zaprz¹ta uwagê oddzia³ów imperialnych. I proponujê, byœmy jak najszybciej wykorzystali ten fakt. Chewbacka zarycza³ podejrzliwie. – Masz racjê, stary – przyzna³ Solo, zagl¹daj¹c przez kratê w g³¹b tunelu. – Te wydarzenia zadziwiaj¹co zbieg³y siê w czasie. Ale Lando te¿ ma racjê: powinniœmy to wykorzystaæ. Calrissian pokiwa³ g³ow¹. – No dobra, Artoo. Wy³¹cz to wszystko. Robot zaszczebiota³ na znak zgody, poruszaj¹c ramieniem w gniazdku komputera. Ci¹g powietrza zacz¹³ s³abn¹æ, a po chwili usta³ ca³kowicie. Artoo zaœwiergota³ ponownie. – Artoo melduje, ¿e wszystkie uk³ady operacyjne po³¹czone z tym kana³em wlotowym zosta³y wy³¹czone – poinformowa³ Threepio. – Jednoczeœnie ostrzega, ¿e kiedy cykl pracy dobiegnie koñca, bariery przeciwpy³owe i pola napêdowe mog¹ zostaæ uruchomione centralnie, z wnêtrza góry. – W takim razie musimy siê pospieszy栖 zdecydowa³ Luke. Wyj¹³ miecz œwietlny i podszed³ do wlotu. Precyzyjnie wykona³ cztery ciêcia: wejœcie by³o wolne. – Wygl¹da na to, ¿e wszystko jest w porz¹dku – oznajmi³ Han, który ostro¿nie wœlizgn¹³ siê przez otwór i przywar³ do bocznej œciany. – W tunelu pal¹ siê œwiat³a robocze, wskazuj¹c kilka dróg. Artoo, czy mo¿esz dla nas zdobyæ schemat tego miejsca? Robot zaœwiergota³, przetaczaj¹c siê przez otwór. – Bardzo mi przykro, proszê pana – odezwa³ siê Threepio. – Artoo posiada kompletny schemat samego systemu wentylacyjnego, ale mówi, ¿e z tej koñcówki nie móg³ uzyskaæ innych informacji na temat tego kompleksu. – Po drodze bêd¹ na pewno inne koñcówki komputera – zauwa¿y³ Lando. – Czy zostawiamy jak¹œ tyln¹ stra¿? – Zostanie tu jeden z Noghrich – rzuci³ miaukliwie Ekrikhor. – Bêdzie pilnowa³ wyjœcia. – Dobra – rzuci³ Solo. – ChodŸmy. Uszli ju¿ jakieœ piêædziesi¹t metrów w g³¹b tunelu i zbli¿ali siê w³aœnie do pierwszych, s³abych œwiate³ roboczych, kiedy Skywalker nagle zauwa¿y³, ¿e do œrodka weszli równie¿ milcz¹cy Mynerysze.

358

– Han? – szepn¹³, wskazuj¹c g³ow¹ w ty³. – Tak, wiem – mrukn¹³ Solo. – A co mia³em z nimi zrobiæ? Powiedzieæ im, ¿eby sobie poszli do domu? Jedi jeszcze raz zerkn¹³ za siebie. Naturalnie Han mia³ racjê. Ale no¿e i ³uki przeciwko blasterom… – Ekrikhorze? – Jakie s¹ twoje rozkazy, synu Vadera? – Chcê, byœ wyznaczy³ dwóch ze swoich ludzi, którzy pójd¹ z tymi Myneryszami – oznajmi³ Noghriemu. – Maj¹ ich prowadziæ i pomóc w razie jakiegoœ starcia. – Ale to ciebie musimy ochraniaæ, synu Vadera – zaoponowa³ Ekrikhor. – W ten sposób te¿ bêdziecie mnie chroni栖 stwierdzi³ Luke. – Dziêki ka¿demu zabitemu przez Myneryszów ¿o³nierzowi imperialnemu pozostanie mniej wrogów dla nas. Ale oni nie zdo³aj¹ nikogo unieszkodliwiæ, jeœli zgin¹ od razu w pierwszym starciu. Noghri wyda³ z siebie jakiœ gard³owy dŸwiêk, maj¹cy niew¹tpliwie wyra¿aæ najwy¿sze niezadowolenie. – S³ucham i jestem pos³uszny – powiedzia³ niechêtnie Ekrikhor i skin¹³ na dwóch Noghrich. Patrz¹c za nimi w stronê wylotu tunelu, Skywalker zauwa¿y³ w œwietle przenoœnej lampki wyraz twarzy Mary. Wci¹¿ malowa³ siê na niej niepokój, ale oprócz tego zagoœci³a tam teraz tak¿e ponura determinacja. Bez wzglêdu na to, co ich spotka, Mara by³a gotowa stawiæ temu czo³o. Luke móg³ jedynie ¿ywiæ nadziejê, ¿e on równie¿. – To tam – oznajmi³ Karrde, wskazuj¹c na wy³aniaj¹c¹ siê z lasu górê, widoczn¹ w gêstniej¹cym mroku. – Jest pan pewien? – spyta³a Leia, staraj¹c siê jak najdalej siêgn¹æ Moc¹ na zewn¹trz. Na Bespinie, podczas szalonej ucieczki z Miasta w Chmurach Calrissiana, by³a w stanie wyczuæ wo³anie Luke’a z niemal tak wielkiej odleg³oœci. Ale teraz nic takiego nie odczu³a. – Tam przynajmniej prowadz¹ nas dane umieszczone w komputerze nawigacyjnym – odpar³ szef przemytników. – Chyba ¿e Imperium przejrza³o zastosowany przez Ghenta zabieg i pcha nas w jak¹œ pu³apkê. – Pos³a³ ksiê¿niczce szybkie spojrzenie. – Czy coœ pani zauwa¿y³a? – Nic. – Leia popatrzy³a na górê Tantiss, czuj¹c bolesny skurcz w ¿o³¹dku. Tyle nadziei i starañ… i przybyli za póŸno. – Widocznie musieli ju¿ wejœæ do wnêtrza góry.

359

– W takim razie pakuj¹ siê w k³opoty – odezwa³ siê Ghent. Siedzia³ przy stanowisku ³¹cznoœci, dostrajaj¹c podrobiony przez siebie kod identyfikacyjny imperialnego statku. – Stacja kontroli lotów donosi, ¿e przy wejœciu wybuch³y jakieœ rozruchy. Kieruj¹ nas do zapasowego l¹dowiska jakieœ dziesiêæ kilometrów na pó³noc. – Musimy jakoœ spróbowaæ nawi¹zaæ z nimi kontakt – stwierdzi³a Organa Solo. – To zbyt niebezpieczne – zauwa¿y³ Dankin, pe³ni¹cy funkcjê drugiego pilota. – Je¿eli zauwa¿¹, ¿e siê porozumiewamy na nieimperialnym kanale ³¹cznoœci, to najprawdopodobniej nas zestrzel¹. – Mo¿e jest jakiœ inny sposób – zasugerowa³ Mobvekhar, przysuwaj¹c siê do Leii. – Ekrikhor z klanu Bakh’tor na pewno zostawi³ kogoœ na stra¿y w miejscu, gdzie weszli do wnêtrza góry. Noghri maj¹ pewien sygna³ rozpoznawczy, który mo¿na przes³aæ za pomoc¹ œwiate³ l¹dowania. – W takim razie zaczynaj – zdecydowa³ Karrde. – Jeœli zauwa¿¹ to w garnizonie, wyt³umaczymy siê awari¹. Czin, Korvis: obserwujcie swoje monitory. Noghri podszed³ do stanowiska Dankina i szeœciokrotnie w³¹czy³ i wy³¹czy³ œwiat³a l¹dowania. Ksiê¿niczka wyjrza³a przez iluminator, staraj¹c siê obj¹æ spojrzeniem ca³¹ górê jednoczeœnie. Je¿eli Han i pozostali znajdowali siê powy¿ej linii zmroku… – Mam – rozleg³ siê z wie¿yczki dzia³a turbolaserowego g³os Korvisa. – Kierunek zero-zero-trzy przecinek jeden-siedem. Leia zajrza³a Karrde’owi przez ramiê, gdy¿ na ekranie jego komputera nawigacyjnego wyœwietli³y siê wspó³rzêdne wskazanego miejsca. I rzeczywiœcie: by³o tam widaæ s³abe, ale wyraŸne, migocz¹ce œwiat³o. – S¹ tam – potwierdzi³ Mobvekhar. – Doskonale – ucieszy³ siê szef przemytników. – Ghent, przeœlij meldunek, ¿e zgodnie z zaleceniem kierujemy siê na to zapasowe l¹dowisko. Lepiej niech pani znajdzie jakiœ fotel i zapnie pasy – zwróci³ siê do Organy Solo. – Zaraz bêdziemy mieli nag³¹ awariê silników manewrowych. Patrz¹c na gêstwê drzew i zwietrza³e, nagie ska³y, Leia mia³a wra¿enie, ¿e statek rozmiarów „Szalonego Karrde’a” nie zdo³a tu wyl¹dowaæ. Ale najwyraŸniej Karrde i jego za³oga stosowali tê sztuczkê ju¿ wczeœniej: dziêki precyzyjnie skierowanemu w ostatniej chwili ogniowi z dzia³a turbolaserowego przygotowali dostatecznie du¿¹ lukê, by posadziæ maszynê na ziemi. – I co teraz? – zainteresowa³ siê Dankin, kiedy szef przemytników ponownie w³¹czy³ silniki manewrowe.

360

Karrde spojrza³ pytaj¹co na Leiê. – Wchodzê do œrodka – oznajmi³a ksiê¿niczka, nieustannie pamiêtaj¹c o niebezpieczeñstwie czyhaj¹cym na Luke’a i Marê. – Nie musicie iœæ ze mn¹. – Radna Organa Solo i ja pójdziemy szukaæ jej przyjaci󳠖 zakomunikowa³ szef przemytników, odpowiadaj¹c na pytanie Dankina. Nastêpnie odpi¹³ pasy i wsta³ z miejsca. – Ghent, postaraj siê przekonaæ garnizon, ¿e nie potrzebujemy ¿adnej pomocy. – A co ze mn¹? – chcia³ wiedzieæ Dankin. – Bêdziesz czeka³ w pogotowiu, na wypadek gdyby mu nie uwierzyli – uœmiechn¹³ siê krzywo Karrde. – ChodŸmy – zwróci³ siê do Leii. Kiedy wyszli na rampê „Szalonego Karrde’a”, nigdzie nie by³o widaæ Noghriego, który odpowiedzia³ na ich sygna³. – Gdzie on jest? – spyta³ szef przemytników, rozgl¹daj¹c siê woko³o. – Czeka – rzek³ Mobvekhar. Przy³o¿y³ rêkê do ust i wyda³ z siebie jakiœ skomplikowany gwizd. Zaraz odpowiedzia³ mu podobny gwizd, który szybko przerodzi³ siê w wymyœlne œwiergotanie. – Potwierdzi³em nasz¹ to¿samoœæ. Mój rodak chce, byœmy przyszli jak najszybciej. Ca³a grupa wyruszy³a zaledwie piêtnaœcie minut temu. Piêtnaœcie minut. Ksiê¿niczka spojrza³a na ciemny masyw góry, oœwietlany jedynie œwiat³em gwiazd. Zbyt póŸno, ¿eby ich ostrzec, ale mo¿e zd¹¿¹ im jeszcze pomóc. – Ruszajmy, tracimy tylko czas – rzuci³a. – Chwileczkꠖ powstrzyma³ j¹ Karrde, patrz¹c jej przez ramiê. – Musimy zaczekaæ na… Organa Solo siê odwróci³a. Z tylnej czêœci statku zbli¿a³ siê do nich korytarzem mê¿czyzna w œrednim wieku, prowadz¹c ze sob¹ dwa czworono¿ne zwierzaki o d³ugich koñczynach. – Proszê, kapitanie – zwróci³ siê do Karrde’a, podaj¹c mu koñce smyczy. – Dziêkujê, Czin. – Szef przemytników wzi¹³ z jego rêki smycze i pochyli³ siê na chwilê, by podrapaæ zwierzêta za uszami. – Chyba nie mia³a pani jeszcze okazji poznaæ moich ulubieñców vonskrów. Ten nazywa siê Drang; a tamten bardziej powœci¹gliwy to Sturm. Na Myrkrze korzystaj¹ z Mocy podczas polowania. Tutaj umiejêtnoœæ ta pos³u¿y im do znalezienia Mary. Prawda? – Vonskry wyda³y z siebie jakiœ dziwny dŸwiêk, ni to rechot, ni prychniêcie. – No dobrze – rzuci³ Karrde, prostuj¹c siê. – Teraz jesteœmy ju¿ chyba gotowi. Idziemy?

361

ROZDZIA£

#

W oddali jeszcze wy³y alarmy, kiedy Han wyjrza³ ostro¿nie zza rogu. Ze zdobytych przez Artoo planów tej kondygnacji wynika³o, ¿e tu w³aœnie znajdowa³o siê najwiêksze w tej czêœci garnizonu stanowisko kontroli zewnêtrznego systemu obronnego. Powinni siê tu zatem krêciæ jacyœ stra¿nicy; co wiêcej, bêd¹ niew¹tpliwie bardzo czujni. Okaza³o siê, ¿e przewidywania Solo siê sprawdzi³y. Piêæ metrów dalej, w g³êbi prowadz¹cego od wejœcia korytarza, dwóch szturmowców pilnowa³o potê¿nych, rozsuwanych drzwi. Byli tak czujni, ¿e od razu zauwa¿yli przygl¹daj¹cego im siê z ukrycia mê¿czyznê i wycelowali w niego karabiny blasterowe. W tej sytuacji niew¹tpliwie nale¿a³o – tak przynajmniej zrobi³by ka¿dy, komu ¿ycie by³o jeszcze mi³e – czym prêdzej schowaæ siê z powrotem za róg, nim rozpocznie siê strzelanina. Ale Han odepchn¹³ siê z ca³ej si³y od œciany i rzuci³ siê na drug¹ stronê korytarza. Jedynie o milimetry wyprzedzi³ padaj¹ce za nim gêsto strza³y i przywar³ do œciany bocznego przejœcia po drugiej stronie g³ównego korytarza. Tu¿ za nim jakaœ gwa³towna seria rozwali³a kawa³ metalowego pokrycia œciany. Szturmowcy wci¹¿ jeszcze strzelali, kiedy Chewbacka wychyli³ siê z miejsca, które przed chwil¹ zwolni³ Solo, i zakoñczy³ sprawê dwoma szybkimi seriami. – Dobra robota, Chewie – mrukn¹³ Han i upewniwszy siê, ¿e teren jest ju¿ bezpieczny, ponownie wyszed³ na g³ówny korytarz. Szturmowcy nie stanowili ju¿ dla nich zagro¿enia i teraz do sforsowania pozosta³y im jedynie potê¿ne metalowe drzwi. A to, podobnie jak rozprawienie siê ze szturmowcami, nie by³o niczym trudnym. Przynajmniej dla nich.

362

– Gotowi? – spyta³ Solo. Przykucn¹³ po jednej stronie drzwi i uniós³ blaster. Wiedzia³, ¿e w œrodku bêdzie na nich czeka³a druga para szturmowców. – Gotowi – potwierdzi³ Luke. Z cichym sykiem zapali³ miecz œwietlny; jaskrawozielone ostrze przesunê³o siê obok g³owy Hana i przeciê³o poziomo grube metalowe drzwi. Po drodze napotka³o wewnêtrzny mechanizm zwalniaj¹cy blokadê i górna czêœæ drzwi odskoczy³a w stronê sufitu. Szturmowcy po drugiej stronie stali w takich pozycjach, i¿ by³o jasne, ¿e dotar³y do nich odg³osy tocz¹cej siê przed chwil¹ krótkiej walki. Ale najwyraŸniej zupe³nie siê nie spodziewali, ¿e ktoœ mo¿e sforsowaæ drzwi. Solo zastrzeli³ jednego z nich, nim ten zd¹¿y³ unieœæ karabin; Skywalker wychyli³ siê przez nie otwart¹ czêœæ drzwi i unieszkodliwi³ drugiego jednym ciêciem miecza œwietlnego. ¯o³nierze obs³uguj¹cy stanowiska czujników tak¿e nie spodziewali siê nowego towarzystwa. Nerwowo szukaj¹c jakiejœ os³ony, starali siê wyj¹æ broñ, ale Han i Chewbacka nie dali im na to czasu. Po kilkunastu strza³ach ca³e pomieszczenie przypomina³o jeden wielki, tl¹cy siê œmietnik. – To powinno wystarczy栖 zdecydowa³ Solo. – Lepiej siê st¹d zabierajmy, nim dotr¹ tu jakieœ posi³ki. Ale z powodu rozruchów przy g³ównym wejœciu i krêc¹cej siê po kompleksie gromadki Myneryszów reakcja Imperium by³a nieco opóŸniona. Trzej intruzi bez ¿adnych problemów zdo³ali siê wycofaæ do schodów awaryjnych i zejœæ trzy piêtra ni¿ej do pompowni, gdzie zostawili resztê grupy. Kiedy Han otworzy³ kluczem drzwi, natkn¹³ siê na dwóch milcz¹cych Noghrich, którzy strzegli ich od œrodka. – Jakieœ k³opoty? – zawo³a³ Lando gdzieœ z pl¹taniny rur, które wype³nia³y dwie trzecie pomieszczenia. – W zasadzie nie – odpar³ Solo, kiedy Chewbacka zamkn¹³ za nimi drzwi na klucz. – Chocia¿ nie chcia³bym siê znaleŸæ w podobnej sytuacji po raz drugi. – Chyba nie bêdziesz musia³ – stwierdzi³ Calrissian ponuro. – To ich powinno dostatecznie przekonaæ o tym, ¿e niebawem nast¹pi znacz¹cy atak z powietrza. – Miejmy nadziejꠖ mrukn¹³ Han, podchodz¹c do Landa, który majstrowa³ przy jakimœ archaicznie wygl¹daj¹cym stanowisku kontrolnym. Artoo pod³¹czy³ siê do gniazdka komputera z boku konsoli, a stoj¹cy nieco dalej Threepio przestêpowa³ nerwowo z nogi na nogê, jak niespokojna kwoka. – Niez³a zdobycz, co?

363

– Dobrze to okreœli³eœ – zauwa¿y³ Calrissian. – Myœlê, ¿e Imperator musia³ siê gdzieœ natkn¹æ na kompleks klonuj¹cy i w ca³oœci go tu przeniós³. Artoo zaszczebiota³ z pewnym oburzeniem. – Racja, razem z oprogramowaniem – przyzna³ nieco ironicznie Lando. – Trochê siê na tym znam, ale nie na tyle, by móc to trwale uszkodziæ. Chyba bêdziemy musieli u¿yæ materia³ów wybuchowych. – Jeœli o mnie chodzi, to nie ma sprawy – rzek³ Solo. Wcale nie by³by zadowolony, gdyby siê okaza³o, ¿e je targali przez ca³y Wayland na pró¿no. – Gdzie jest Mara? – Tam, w g³ównej sali – odpar³ Calrissian, wskazuj¹c g³ow¹ czêœciowo ukryte za rurami drzwi. – Luke, chodŸmy zobaczy栖 zaproponowa³ Han. Nie bardzo mu siê podoba³o, ¿e dziewczyna krêci siê po tym miejscu sama. – Chewie, zostañ tu z Landem. SprawdŸcie, co warto by tu wysadziæ w powietrze. Podszed³ do drzwi i otworzy³ je. Jego oczom ukaza³a siê naturalna, ogromnych rozmiarów grota i biegn¹cy pod œcianami szeroki chodnik. Œrodek jaskini by³ po³¹czony z sufitem potê¿n¹ kolumn¹ ze sprzêtem. Przy niej, oparta o balustradê chodnika, sta³a Mara. – Czy to jest to miejsce? – zagadn¹³ Solo, ruszaj¹c w jej stronê. Rozejrza³ siê doko³a. Na chodnik, w mniej wiêcej równych odstêpach, wychodzi³o jeszcze jakieœ dwadzieœcia innych drzwi; zaœ do otaczaj¹cej centraln¹ kolumnê platformy roboczej prowadzi³y cztery chowane mostki. Oprócz dyskretnie krêc¹cych siê w pobli¿u dwóch Noghrich z ich grupy, w ca³ej grocie nie by³o widaæ nikogo. Wype³nia³y j¹ natomiast jakieœ dŸwiêki: przyt³umione buczenie pracuj¹cych maszyn i dochodz¹ce sk¹dœ g³osy ludzi, a tak¿e cichy szczêk przekaŸników i osobliwe, rytmiczne pulsowanie czy wzdychanie. Jakby ca³a jaskinia oddycha³a… – Tak, to w³aœnie to miejsce – potwierdzi³a dziewczyna dziwnie zmienionym g³osem. Mo¿e i ona pomyœla³a, ¿e wszystko wokó³ nich oddycha. – ChodŸ zobaczyæ. Solo zerkn¹³ na Luke’a, po czym obaj podeszli do Mary i wyjrzeli przez balustradê. Istotnie znajdowali siê w miejscu, którego szukali. Jaskinia by³a ogromna i ci¹gnê³a siê co najmniej dziesiêæ piêter w dó³ od poziomu, na którym stali. Uk³adem przypomina³a stadion sportowy: na ka¿dym poziomie znajdowa³ siê okalaj¹cy jej wnêtrze balkon. Im ni¿ej, tym balkony by³y szersze i siêga³y coraz bli¿ej œrodka groty, tak ¿e wolna przestrzeñ wokó³ kolumny ze sprzêtem stopniowo siê kurczy³a.

364

Wszêdzie by³o mnóstwo rur: najgrubsze wychodzi³y z kana³ów przewodowych g³ównej kolumny, cieñsze bieg³y wokó³ krawêdzi ka¿dego z balkonów, a odchodz¹ce od nich jeszcze cieñsze siêga³y, starannie rozmieszczonych na balkonach i g³ównym piêtrze, metalowych kó³. Tysiêcy metalowych kó³. A ka¿de z nich przykrywa³a komora klonuj¹ca spaarti. Stoj¹cy obok Hana Skywalker wyda³ z siebie jakiœ pe³en przera¿enia, gard³owy dŸwiêk. – To nie do wiary – powiedzia³ w os³upieniu. – Radzê ci w to uwierzy栖 rzuci³ ponuro Solo. Wyj¹³ lornetkê i nakierowa³ j¹ na rozpoœcieraj¹ce siê w dole g³ówne piêtro. Pl¹tanina kana³ów przewodowych w znacznym stopniu zas³ania³a widok, ale mimo to zauwa¿y³ krz¹taj¹cych siê wœród komór stra¿ników i ludzi ubranych w uniformy s³u¿by medycznej. Dostrzeg³ ich tak¿e na niektórych balkonach. – Panuje tam ruch jak w gnieŸdzie szczurów; ci szturmowcy na piêtrze i ca³a reszta. – Zerkn¹³ spod oka na Marê. Dziewczyna z napiêciem wpatrywa³a siê w komory klonuj¹ce, a jej twarz przybra³a zbola³y wyraz, jakby Jade spogl¹da³a w przesz³oœæ. – Opad³y ciê wspomnienia, co? – zagadn¹³. – Tak – odpar³a machinalnie. Jeszcze przez chwilê sta³a nieruchomo, po czym siê wyprostowa³a. – Ale nie mo¿emy tego tak zostawiæ. – Cieszê siê, ¿e jesteœmy tego samego zdania – stwierdzi³ Han, przygl¹daj¹c siê jej badawczo. Mara wygl¹da³a i mówi³a zupe³nie normalnie, ale w œrodku pewnie ca³a dr¿a³a. Trzymaj siê, dziewczyno – powiedzia³ jej w myœlach. – Jeszcze trochê. – Chyba powinniœmy zacz¹æ od tej kolumny na œrodku. Wiesz coœ o niej? – W zasadzie nie – rzek³a, zerkaj¹c w g³¹b jaskini. Zawaha³a siê na chwilê. – Ale byæ mo¿e spróbujemy czegoœ innego. Imperator nie nale¿a³ do tych, którzy zostawiaj¹ jakieœ rzeczy po to, by inni mogli z nich korzystaæ. A przynajmniej stara³ siê jakoœ przed tym zabezpieczyæ. – S¹dzisz, ¿e ca³a ta fabryka mo¿e byæ wyposa¿ona w mechanizm samozniszczenia? – spyta³ Solo, zerkaj¹c na Luke’a. – Istnieje taka ewentualnoœæ – odpar³a, a na jej twarzy ponownie zagoœci³ ten bolesny wyraz drêcz¹cych j¹ wspomnieñ. – A jeœli tak, to mechanizm uruchamiaj¹cy musi siê znajdowaæ na górze, w sali tronowej. Mogê pójœæ i sprawdziæ. – Sam nie wiem – mrukn¹³ Han, spogl¹daj¹c w dó³, na jaskiniê pe³n¹ komór do klonowania. Musia³ przyznaæ, ¿e miejsce jest na tyle du¿e, ¿e nie zdo³aj¹ go wysadziæ za pomoc¹ jednej partii materia³ów wybuchowych. Uruchomienie mechanizmu samozniszczenia niew¹tpliwie

365

u³atwi³oby ca³¹ sprawê. Ale z drugiej strony, myœl, ¿e drêczona wspomnieniami Jade bêdzie siê krêciæ po sali tronowej Imperatora, te¿ nie przypad³a mu zbytnio do gustu. – Dziêki, ale wydaje mi siê, ¿e nikt z nas nie powinien siê krêciæ sam po tym kompleksie. – Ja z ni¹ pójdꠖ zaofiarowa³ siê Skywalker. – Ona ma racjê: warto to sprawdziæ. – Poza tym to wcale nie bêdzie takie niebezpieczne – doda³a Jade. – Wzd³u¿ chodnika jedzie winda sieciowa dla pracuj¹cych tu robotów. Bêdziemy mogli przebyæ ni¹ znaczn¹ czêœæ drogi. Zreszt¹ ¿o³nierze Imperium i tak s¹ pewnie zajêci g³ównie zamieszkami przy wejœciu. – No dobra, idŸcie – burkn¹³ Solo, wyraŸnie niezadowolony. – Tylko nie zapomnijcie nas zawiadomiæ, nim poci¹gniêcie za odpowiedni¹ dŸwigniê, dobra? – Nie zapomnimy – zapewni³ przyjaciela Jedi, uœmiechaj¹c siê lekko. – ChodŸ, Maro. Oboje pod¹¿yli chodnikiem. – Dok¹d oni id¹? – zainteresowa³ siê Lando, staj¹c za plecami Hana. – Do sali tronowej Imperatora. Mara podejrzewa, ¿e Imperator móg³ tam umieœciæ urz¹dzenie uruchamiaj¹ce mechanizm samozniszczenia. A ty coœ znalaz³eœ? – Artoo zdo³a³ siê w koñcu pod³¹czyæ do g³ównego komputera – oznajmi³ Calrissian. – Szuka planów tego czegoœ – doda³, wskazuj¹c rêk¹ centraln¹ kolumnê. – Nie mo¿emy czeka栖 zdecydowa³ Solo. Odwróciwszy siê, zobaczy³ Chewbackê, który wyszed³ akurat z pompowni z torb¹ materia³ów wybuchowych na ramieniu. – Chewie, zajmijcie siê razem z Landem jednym z tych wysuwanych mostków. – Dobra – zgodzi³ siê Calrissian, wygl¹daj¹c ostro¿nie zza barierki. – A co z tob¹? – Chcê nas tutaj zamkn¹æ – wyjaœni³ Han, wskazuj¹c pozosta³e drzwi wychodz¹ce na chodnik. – Hej, Noghri, chodŸcie tutaj! – zawo³a³. Dwaj Noghri, którzy dot¹d w milczeniu pe³nili stra¿, zgodnie z poleceniem podeszli do Hana; jednoczeœnie Lando i Chewbacka skierowali siê w stronê najbli¿szego mostka. – Czego sobie ¿yczysz, Hanie z klanu Solo? – spyta³ jeden z nich. – Ty zostaniesz tutaj – rozkaza³ Han stoj¹cemu bli¿ej obcemu. – Masz uwa¿aæ, czy nie dzieje siê nic podejrzanego. A ty – skin¹³ rêk¹ na drugiego – pomo¿esz mi zaplombowaæ tamte drzwi. Jeden celny strza³ z blastera w puszkê kontroln¹ powinien wystarczyæ. Ja zacznê tutaj, a ty idŸ w drug¹ stronê.

366

Zdo³a³ siê ju¿ uporaæ z wiêkszoœci¹ drzwi w swojej czêœci chodnika, kiedy us³ysza³ jakiœ ha³as, g³oœniejszy od dochodz¹cych z do³u jaskini mechanicznych odg³osów oddychania. Obejrzawszy siê dostrzeg³ Threepia, który stoj¹c w drzwiach pompowni wo³a³ coœ i energicznie macha³ na niego rêk¹. – Œwietnie – mrukn¹³ pod nosem. Wystarczy zostawiæ Threepia samego, a zaraz wszystko zepsuje. Zablokowa³ drzwi, którymi akurat siê zajmowa³ i pospieszy³ w stronê androida. – Kapitanie Solo! – odetchn¹³ z ulg¹ Threepio, kiedy Han znalaz³ siê obok niego. – Dziêki Stwórcy! Artoo mówi… – Co ty robisz? – warkn¹³ Solo. – Chcesz nam œci¹gn¹æ na g³owê ca³y garnizon? – Oczywiœcie, ¿e nie. Ale Artoo mówi… – Jeœli chcesz ze mn¹ porozmawiaæ, to musisz przyjœæ do mnie. Jasne? – Tak, proszê pana. Ale Artoo mówi… – Je¿eli nie wiesz, gdzie mnie szukaæ, to mo¿esz u¿yæ komunikatora – ci¹gn¹³ Han, stukaj¹c palcem w ma³e, walcowate urz¹dzenie, które robot trzyma³ w rêku. – Po to go przecie¿ masz. Nie wolno ci siê tak wydzieraæ. Rozumiesz? – Tak, proszê pana – rzuci³ Threepio, ale by³o s³ychaæ, ¿e jego mechaniczna cierpliwoœæ jest ju¿ na wyczerpaniu. – Czy mogê wreszcie dokoñczyæ? Solo westchn¹³ ciê¿ko, myœl¹c, ¿e wiêcej by wskóra³, przemawiaj¹c do kamienia. – Tak, a o co chodzi? – Chodzi o pana Luke’a – oznajmi³ android. – Us³ysza³em, jak jeden z Noghrich mówi³, ¿e on i Mara Jade s¹ w³aœnie w drodze do sali tronowej Imperatora. – Tak, i co z tego? – No… W czasie swoich poszukiwañ Artoo natkn¹³ siê przed chwil¹ na informacjê, ¿e w³aœnie w tym rejonie jest wiêziony mistrz Jedi C’baoth. – Jak to, w tym rejonie? – Han wlepi³ w robota zdumiony wzrok. – To nie trzymaj¹ go w wiêzieniu? – Nie, proszê pana. Jak ju¿ mówi³em… – Dlaczego od razu mi tego nie powiedzia³eœ? – napad³ na niego Solo. Wyj¹³ pospiesznie komunikator i natychmiast go w³¹czy³. Ale równie szybko wy³¹czy³… – Wygl¹da na to, ¿e komunikatory nie dzia³aj¹ – oznajmi³ sztywno Threepio. – Zauwa¿y³em to, kiedy próbowa³em siê z panem skontaktowaæ.

367

– Cudownie – warkn¹³ Han. Bezradnie rozejrza³ siê doko³a, a w uszach wci¹¿ jeszcze hucza³o mu elektroniczne zag³uszanie. Luke i Mara pakuj¹ siê prosto w rêce C’baotha, a on nie ma sposobu, by ich ostrzec. Chyba ¿eby… – Niech Artoo w dalszym ci¹gu szuka tych planów – zwróci³ siê do androida, chowaj¹c komunikator. – A przy okazji niech siê zorientuje, sk¹d pochodzi to zag³uszanie. Jeœli mu siê to uda, poœlijcie tam dwóch Noghrich, by spróbowali je wyeliminowaæ. A potem idŸ na tê platformê robocz¹ i powiedz Chewiemu i Landowi, dok¹d poszed³em. – Tak, proszê pana – rzek³ Threepio, nieco zdziwiony iloœci¹ rozkazów i w³adczym tonem, jakim je wydano. – Bardzo przepraszam, ale dok¹d pan w³aœciwie idzie? – A jak ci siê wydaje? – rzuci³ przez ramiê Solo i pospiesznie ruszy³ chodnikiem. Znowu ta sama historia, pomyœla³ cierpko. Bez wzglêdu na to, gdzie byli czy co robili, zawsze koñczy³o siê na tym, ¿e musia³ goniæ za Lukiem. I coraz bardziej utwierdza³ siê w przekonaniu, i¿ dobrze siê sta³o, ¿e przyby³ tu razem z nim. – No dobra, „Z³oty”, luki ju¿ s¹ zaplombowane – oznajmi³ oficer z kontroli lotów. – Przygotujcie siê na przyjêcie danych kursu wylotowego. – Zrozumia³em – powiedzia³ Aves. Uniós³ „Etherwaya” z ramienia dokowego i rozpocz¹³ leniwy obrót. By³ ju¿ gotowy; a z tego, co widzia³, wnosi³, ¿e inni chyba te¿. – O, leci – szepn¹³ Gillespi, wskazuj¹c za iluminator. – Zgodnie z planem. – Jesteœ pewien, ¿e to Mazzic? – spyta³ Aves, spogl¹daj¹c na statek. – Najzupe³niej. Czy mam spróbowaæ nawi¹zaæ z nim ³¹cznoœæ? Aves wzruszy³ ramionami i rozejrza³ siê po stoczni. Co prawda wyposa¿yli ca³¹ grupê w dobry kod szyfrowy, ale chyba nie by³o sensu zawczasu kusiæ losu. – Wstrzymajmy siê jeszcze chwilꠖ odpar³. – Poczekajmy, a¿ bêdziemy mieli o czym rozmawiaæ. Ledwie zd¹¿y³ wypowiedzieæ te s³owa, kiedy w ca³ej stoczni wybuch³o zamieszanie. – Niszczyciele gwiezdne! – rzuci³ siedz¹cy przy stanowisku ³¹cznoœci Faughn. – Wychodz¹ z nadprzestrzeni. – Wektory? – spyta³ nerwowo Gillespi. – Nie trzeba – rzek³ Aves, czuj¹c bolesny skurcz w ¿o³¹dku. W oddali, nad krawêdzi¹ stoczni zobaczy³ wy³aniaj¹ce siê z nadprzestrzeni

368

niszczyciele gwiezdne. A tak¿e pancerniki i fregaty typu lansier, i kr¹¿owniki uderzeniowe, i ca³e dywizjony imperialnych myœliwców. Ca³a flota uderzeniowa w komplecie, a nawet wiêcej. A w samym jej œrodku znalaz³y siê niemal wszystkie zdolne do walki jednostki przemytniczej konfederacji Karrde’a. – A wiêc to by³a pu³apka – stwierdzi³ Gillespi lodowatym tonem. – Na to wygl¹da – przyzna³ Aves, nie mog¹c oderwaæ oczu od tworz¹cej szyk armady. I nie umia³ jeszcze powiedzieæ dlaczego, ale coœ mu w tym szyku nie pasowa³o. – Aves, Gillespi, tu Mazzic – odezwa³ siê z komunikatora znajomy g³os. – Zdaje siê, ¿e ktoœ nas jednak wyda³. Ale nie zamierzam siê poddaæ. A wy? – Myœlê, ¿e zas³u¿yli na to, by straciæ przynajmniej ze dwa niszczyciele gwiezdne – przyzna³ Gillespi. – To by³ mój pomys³ – rzek³ Mazzic. – Szkoda, ¿e Karrde nie mo¿e zobaczyæ, jak umieramy w blasku chwa³y. Urwa³, i Aves poczu³ na sobie wzrok Gillespiego i Faughna. Zdawa³ sobie sprawê z tego, ¿e przemytnicy pójd¹ na œmieræ w przeœwiadczeniu, ¿e Karrde ich zdradzi³. Wszyscy bêd¹ tak myœleli. – Ja te¿ jestem z wami – powiedzia³ cicho. – Mazzic, jeœli chcesz, mo¿esz obj¹æ dowodzenie. – Dziêki – rzuci³ mê¿czyzna. – I tak mia³em zamiar to zrobiæ. B¹dŸcie w pogotowiu: pierwsze uderzenie mo¿emy zadaæ wszyscy razem. Aves jeszcze raz zerkn¹³ na flotê i nagle zrozumia³… – Zaczekajcie! – zawo³a³. – Mazzic… ca³a reszta… zaczekajcie! Ta si³a uderzeniowa nie przyby³a tu z naszego powodu. – O czym ty mówisz? – zdziwi³ siê Gillespi. – Te kr¹¿owniki przechwytuj¹ce – powiedzia³ Aves. – Tam, za grup¹ niszczycieli gwiezdnych: widzisz? Zwróæ uwagê na ich ustawienie. Przez chwilê panowa³o milczenie. Mazzic pierwszy zrozumia³, o co chodzi. – To nie jest szyk zamykaj¹cy – stwierdzi³. – Rzeczywiœcie – przyzna³ Gillespi. – Zobaczcie: tam dalej jest jeszcze druga grupa. – To szyk-pu³apka – zauwa¿y³ Mazzic takim tonem, jakby sam nie wierzy³ w to, co mówi. – Szykuj¹ siê, by œci¹gn¹æ kogoœ z nadprzestrzeni. A potem zatrzymaæ go tutaj tak d³ugo, a¿ go pokonaj¹. Spojrzenia Avesa i Gillespiego siê spotka³y. – Nie… – wysapa³ Gillespi. – Chyba nie s¹dzisz…? Zdawa³o mi siê, ¿e oni szykuj¹ siê na Tangrene. 24 – Ostatni rozkaz

369

– Ja te¿ tak myœla³em – stwierdzi³ Aves ponuro, ponownie czuj¹c bolesny skurcz w ¿o³¹dku. – Ale chyba siê myliliœmy. – Albo Thrawn siê myli. – Gillespi wyjrza³ na zgromadzon¹ flotê imperialn¹ i potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Nie. Raczej nie. – No dobra, tylko bez paniki – wtr¹ci³ Mazzic. – Jeœli zjawi siê tutaj Nowa Republika, to Imperium bêdzie po prostu mia³o wiêcej roboty. Zaczekajmy i zobaczymy, co siê bêdzie dzia³o. – Dobra – westchn¹³ Aves. S¹ w samym œrodku bazy imperialnej podczas ataku Nowej Republiki. Wspaniale! – Coœ ci powiem, Aves – odezwa³ siê Gillespi. – Jeœli uda nam siê wyjœæ z tego ca³o, to chyba siê pok³ócê z twoim szefem. – Nie mam nic przeciwko temu – odpar³ Aves, spogl¹daj¹c na armadê Thrawna. – I chyba stanê po twojej stronie. Mara dyskretnie wyjrza³a z zapasowej klatki schodowej na korytarz. Ale œrodki ostro¿noœci okaza³y siê zbêdne; to piêtro by³o równie opustoszale jak trzy poprzednie. – Droga wolna – oznajmi³a szeptem i wysz³a na korytarz. – Tutaj te¿ nie ma ¿adnych stra¿ników? – zdziwi³ siê Skywalker. Do³¹czy³ do dziewczyny i rozejrza³ siê ciekawie doko³a. – Nie bardzo mieliby co tutaj robiæ. Poza sal¹ tronow¹ i apartamentami Imperatora nigdy nie by³o nic ciekawego na tych wy¿szych piêtrach. – I chyba w dalszym ci¹gu nic tu nie ma. Gdzie jest ta prywatna winda sieciowa? – Na prawo, za rogiem – wyjaœni³a Jade, wskazuj¹c w tê stronê blasterem. Id¹c dalej, bardziej z przyzwyczajenia ni¿ z faktycznej potrzeby, stara³a siê poruszaæ bezszelestnie. Dotar³a do poprzecznego korytarza i skrêci³a weñ. Nie dalej ni¿ dziesiêæ metrów przed sob¹ ujrza³a dwóch szturmowców strzeg¹cych drzwi windy sieciowej; ju¿ j¹ zauwa¿yli i wycelowali w ni¹ broñ. Mara z rozpêdu da³a jeszcze krok naprzód i, nie maj¹c gdzie siê skryæ, pad³a na pod³ogê. Upadaj¹c, odda³a w kierunku szturmowców kilka strza³ów. Jeden z ¿o³nierzy, trafiony prosto w klatkê piersiow¹, zwali³ siê na ziemiê. Za to karabin drugiego by³ ju¿ wycelowany prosto w jej twarz… Drgn¹³ jednak, gdy miecz œwietlny Skywalkera poszybowa³ korytarzem w jego stronê.

370

Naturalnie miecz nie wyrz¹dzi³ ¿o³nierzowi ¿adnej wiêkszej szkody – z tak du¿ej odleg³oœci i bez wsparcia Mocy Luke nie rzuca³ zbyt celnie. Ale manewr ten skutecznie przyku³ uwagê szturmowca, a tego w³aœnie by³o Marze potrzeba. Kiedy ¿o³nierz uchyli³ siê przed wiruj¹cym ostrzem, dziewczyna powali³a go na ziemiê dwoma celnymi strza³ami. – Chyba nie chc¹, ¿eby ktokolwiek tam wchodzi³ – zauwa¿y³ Skywalker, staj¹c obok Jade. – Pewnie tak – przytaknê³a. Zignorowa³a wyci¹gniêt¹ do niej rêkê i sama wsta³a z pod³ogi. – ChodŸmy. Kabina windy sieciowej by³a na tym piêtrze zamkniêta, ale prze³amanie blokady zajê³o Marze zaledwie minutê. Na tablicy wyszczególniono tylko cztery przystanki: ten, na którym siê znajdowali, awaryjny hangar dla wahad³owców, apartamenty Imperatora i wreszcie sala tronowa. Dziewczyna nacisnê³a ostatni przycisk i drzwi zamknê³y siê za nimi bezszelestnie. Jazda na górê trwa³a bardzo krótko i ju¿ parê sekund póŸniej drzwi po drugiej stronie wagonika siê rozsunê³y. Mara zebra³a siê w sobie i wysz³a na zewn¹trz… Prosto do sali tronowej Imperatora. Natychmiast opad³y j¹ wspomnienia. Wszystko wygl¹da³o dok³adnie tak, jak to zapamiêta³a. Przygaszone boczne œwiat³a i spowijaj¹cy ca³e pomieszczenie mrok – Imperator zawsze uwa¿a³, ¿e to pomaga w medytacji i rozmyœlaniach. Podwy¿szona pod³oga w drugiej czêœci sali, dziêki czemu starzec móg³ z góry patrzeæ na zbli¿aj¹cych siê do niego po schodach goœci. Ciemne obecnie ekrany na œcianach po obu stronach tronu, które umo¿liwia³y mu szczegó³owe œledzenie tego, co siê dzieje w jego królestwie. A dla ogólnego obrazu tego królestwa… Spojrza³a w lewo, gdzie – dok³adnie naprzeciwko tronu, oddzielona od chodnika balustrad¹ – znajdowa³a siê ogromna, otwarta przestrzeñ. I widoczny w ciemnoœci, rozœwietlony hologram galaktyki o œrednicy dwudziestu metrów. Nie jakiœ standardowy hologram galaktyki, który widuje siê w szko³ach czy przedsiêbiorstwach transportowych; nawet nie bardziej precyzyjna wersja, jak¹ mo¿na spotkaæ jedynie w gabinetach dowodzenia czy koszarach wybranych baz wojskowych. Na tym hologramie umieszczono wszystkie, nawet najdrobniejsze detale; ka¿da ze stu miliardów wystêpuj¹cych w galaktyce gwiazd by³a precyzyjnie zaznaczona maleñk¹ œwietln¹ plamk¹. Ró¿nymi kolorami oznakowano poszczególne regiony polityczne: uk³ady centralne, terytoria po³o¿one na obrze¿ach galaktyki, Przestrzeñ Nieujarzmiona i Nieznane Terytoria. Imperator móg³ ze swego

371

tronu manipulowaæ ca³ym obrazem: podœwietliæ wybrany sektor, odszukaæ jeden uk³ad, czy nawet œledziæ kampaniê wojskow¹. By³o to nie tylko przydatne narzêdzie, ale tak¿e prawdziwe dzie³o sztuki. Na pewno przypad³oby do gustu wielkiemu admira³owi Thrawnowi. To ostatnie skojarzenie sprawi³o, ¿e Mara wróci³a myœlami do teraŸniejszoœci. Teraz Thrawn by³ g³ównym dowódc¹ i chcia³ odbudowaæ Imperium wed³ug swego planu. Pragn¹³ tego tak bardzo, ¿e zdecydowa³ siê ponownie rozpêtaæ wojny klonowe w nadziei, ¿e to pomo¿e mu osi¹gn¹æ upragniony cel. Odetchnê³a g³êboko. – No dobrze – powiedzia³a. Jej s³owa odbi³y siê w ca³ym pomieszczeniu gromkim echem, odpêdzaj¹c wspomnienia. – Jeœli to urz¹dzenie rzeczywiœcie tu jest, to powinno byæ wbudowane w tron. Skywalker z oci¹ganiem oderwa³ wzrok od hologramu galaktyki. – ChodŸmy to sprawdziæ. Ruszyli dziesiêciometrowym chodnikiem, który prowadzi³ od windy sieciowej do g³ównej czêœci sali tronowej. Przeszli pod wisz¹c¹ nad ich g³owami w¹sk¹ k³adk¹, która bieg³a wzd³u¿ frontowej krawêdzi hologramu i dalej pomiêdzy umieszczonymi po obu stronach schodów podwy¿szeniami dla stra¿ników. Kiedy wchodzili po schodach na wy¿szy poziom, Mara, patrz¹c na te podwy¿szenia, przypomnia³a sobie ubranych na czerwono imperialnych stra¿ników, którzy niegdyœ stali na nich w czujnym milczeniu. Poprzez przeœwity miêdzy schodami widaæ by³o znajduj¹ce siê pod wy¿szym poziomem pomieszczenie z monitorami i konsolami czujników Imperatora, teraz ciemne i ciche. Wygl¹da³o na to, ¿e oprócz hologramu galaktyki wszystkie inne uk³ady nie dzia³aj¹. Znalaz³szy siê na szczycie schodów, skierowali siê ku tronowi, który sta³ teraz zwrócony przodem do widniej¹cej za nim skalnej œciany. Mara zdziwi³a siê, ¿e Imperator zostawi³ go ty³em do swojej ulubionej galaktyki. Nagle fotel zacz¹³ siê obracaæ… Dziewczyna chwyci³a Skywalkera za rêkê i wycelowa³a w tron swój blaster. Potê¿ny fotel wykona³ pe³ny obrót… – A wiêc w koñcu do mnie przyszliœcie – odezwa³ siê z powag¹ Joruus C’baoth, spogl¹daj¹c na nich z wysokoœci tronu. – Wiedzia³em, ¿e przyjdziecie. Razem nauczymy ca³¹ galaktykê s³u¿yæ rycerzom Jedi.

372

ROZDZIA£

$

– Wiedzia³em, ¿e tej nocy do mnie przyjdziecie – oznajmi³ C’baoth. Podniós³ siê wolno z tronu i stan¹³ naprzeciwko nich. – Wiedzia³em o tym od chwili, kiedy opuœciliœcie Coruscant. Dlatego w³aœnie tej nocy rozkaza³em ludziom z miasta zaatakowaæ moich ciemiê¿ców. – To nie by³o konieczne – odpar³ Luke. Mimo woli zrobi³ krok w ty³, przypominaj¹c sobie spêdzone na Jomarku dni, które omal nie zakoñczy³y siê dla niego tragicznie. C’baoth usi³owa³ tam dyskretnie przeci¹gn¹æ go na ciemn¹ stronê, a kiedy mu siê to nie uda³o, próbowa³ zabiæ i jego, i Marê. Ale nie powa¿y siê na to po raz kolejny. Przynajmniej nie tutaj, gdzie nie mo¿e korzystaæ z Mocy. – Oczywiœcie, ¿e to by³o konieczne – rzek³ starzec. – Trzeba by³o jakoœ odwróciæ uwagê Imperium, byœcie mogli siê dostaæ do mego wiêzienia. Mynerysze zaœ, jak wszystkie pomniejsze stworzenia, musz¹ mieæ jakiœ cel. A jaki cel mo¿e byæ lepszy ni¿ zaszczyt umierania w s³u¿bie Jedi? Stoj¹ca obok Skywalkera Mara mruknê³a coœ pod nosem. – Mam wra¿enie, ¿e wszystko ci siê pokrêci³o – stwierdzi³ Luke. – Jedi byli stra¿nikami pokoju. S³ugami Starej Republiki, a nie jej panami. – I dlatego w³aœnie i oni, i Stara Republika ponieœli klêskê, Jedi Skywalker – powiedzia³ C’baoth, celuj¹c w niego palcem. – Dlatego ponieœli klêskê i dlatego zginêli. – Stara Republika przetrwa³a tysi¹c pokoleñ – wtr¹ci³a Mara. – Nie wydaje mi siê, by mo¿na tu mówiæ o klêsce. – Mo¿e ci siê tak nie wydaje – rzuci³ starzec z wyraŸn¹ pogard¹. – Jesteœ m³oda i jeszcze nie widzisz wszystkiego jasno. – A ty, naturalnie, widzisz? C’baoth uœmiechn¹³ siê do niej.

373

– O tak, moja m³oda uczennico – rzek³ ³agodnie. – Widzê, i ty te¿ bêdziesz wszystko widzia³a. – Nie licz na to – warknê³a dziewczyna. – Nie przyszliœmy tu po to, by ciê uwolniæ. – Moc nie opiera siê na tym, co wy uwa¿acie za swoje cele. Bez wzglêdu na to, czy o tym wiedzieliœcie, czy te¿ nie, przybyliœcie tu na moje wezwanie. – Jeœli chcesz, mo¿esz sobie w to wierzy栖 stwierdzi³a Jade, wskazuj¹c blasterem w bok. – Przesuñ siê tutaj. – Jak sobie ¿yczysz, moja m³oda uczennico – odpar³ starzec, robi¹c trzy kroki we wskazanym kierunku. – Ona ma niezwykle siln¹ wolê, Jedi Skywalker – zwróci³ siê do Luke’a, kiedy Mara podesz³a do tronu, by zbadaæ kontrolki umieszczone w oparciach fotela. – Bêdzie prawdziw¹ potêg¹ galaktyki, któr¹ zbudujemy. – Nie – potrz¹sn¹³ g³ow¹ Luke. Zapewne sta³ teraz przed ostatni¹ szans¹, by zawróciæ szalonego Jedi z ciemnej strony. By go uratowaæ, tak jak uratowa³ Vadera na pok³adzie drugiej Gwiazdy Œmierci. – Nie jesteœ w stanie niczego zbudowaæ, mistrzu C’baoth. Jesteœ chory. Ale jeœli mi pozwolisz, to ci pomogê. – Jak œmiesz mówiæ coœ podobnego?! – rzuci³ ostro starzec, a twarz pociemnia³a mu z gniewu. – Jak mog³eœ w ogóle pomyœleæ tak obraŸliwie o wielkim mistrzu Jedi? – Ale taka jest prawda – rzek³ ³agodnie Skywalker. – Ty nie jesteœ mistrzem C’baothem. A przynajmniej nie tym prawdziwym. Dowody na to znajduj¹ siê w archiwach Floty Katañskiej. Jorus C’baoth zmar³ dawno temu, bior¹c udzia³ w locie poza granice naszej galaktyki. – Ale przecie¿ ja jestem tutaj. – Tak – skin¹³ g³ow¹ Luke. – Ty, tak. Ale nie Jorus C’baoth. Ty jesteœ jego klonem. Starzec ca³y zesztywnia³. – Nie – powiedzia³ lodowatym tonem. – Nie. To niemo¿liwe. – Nie ma innego wyt³umaczenia – stwierdzi³ Skywalker. – Ale przecie¿ ta myœl musia³a ci ju¿ kiedyœ przyjœæ do g³owy. C’baoth ze œwistem wci¹gn¹³ powietrze w p³uca… Nagle odrzuci³ g³owê w ty³ i zacz¹³ siê œmiaæ. – Uwa¿aj na niego – szepnê³a Mara, spogl¹daj¹c na starca sponad oparcia fotela. – Podobn¹ sztuczkê odstawi³ na Jomarku, pamiêtasz? – Nie ma obawy – rzek³ Luke. – On nie mo¿e nam zrobiæ krzywdy. – Oj, Skywalker, Skywalker – pokrêci³ g³ow¹ C’baoth. – A wiêc ty tak¿e? Wielki admira³ Thrawn, Nowa Republika, a teraz tak¿e ty. Sk¹d

374

ta nag³a fascynacja klonami i klonowaniem? – Jeszcze raz zaœmia³ siê gwa³townie, po czym niespodziewanie spowa¿nia³. – Admira³ tego nie rozumie, Jedi Skywalker – powiedzia³ z przejêciem. – Ani Thrawn, ani ¿aden z nich. Prawdziwa moc Jedi nie polega na robieniu tych prostych sztuczek zwi¹zanych z materi¹ i energi¹. Prawdziwa potêga Jedi le¿y w tym, ¿e tylko my jedni w ca³ej galaktyce mamy moc rozrastaæ siê poza nas samych. Rozci¹gaæ siê a¿ po granice wszechœwiata. Luke zerkn¹³ na Marê, która odpowiedzia³a mu wzruszeniem ramion i zdziwionym spojrzeniem. – My te¿ tego nie rozumiemy – zwróci³ siê do starca. – Co masz na myœli? C’baoth zrobi³ krok w jego stronê. – Ja tego dokona³em, Jedi Skywalker – szepn¹³ i oczy mu rozb³ys³y dziwnym blaskiem. – Z genera³em Covellem. Nawet sam Imperator nigdy nie zrobi³ czegoœ podobnego. Wzi¹³em w swe rêce umys³ genera³a i zmieni³em go. Przekszta³ci³em go i przebudowa³em tak, by by³ podobny do mojego umys³u. – Jak to: przebudowa³eœ go? – spyta³ Luke, czuj¹c na plecach zimny dreszcz. Starzec pokiwa³ g³ow¹, a na jego ustach pojawi³ siê tajemniczy uœmiech. – Tak, przebudowa³em go. A to by³ tylko pocz¹tek. Tam w dole, w czeluœciach góry, czeka ju¿ w gotowoœci, by nam s³u¿yæ, armia przysz³ych Jedi. To, czego dokona³em z genera³em Covellem, powtórzê jeszcze raz i jeszcze, i jeszcze… Wielki admira³ Thrawn nie zdaje sobie sprawy z tego, ¿e armia, któr¹ – jak s¹dzi³ – buduje dla siebie, tak naprawdê powstaje dla mnie. Nagle Luke wszystko zrozumia³. Klony hodowane na dole w jaskini by³y podobne do swego wzorca nie tylko pod wzglêdem fizycznym – mia³y równie¿ identyczne lub prawie identyczne umys³y, tak ¿e wszystkie niemal idealnie powiela³y ten sam wzorzec. Jeœli C’baoth zdo³a wejœæ do umys³u jednego z nich, to bêdzie móg³ zrobiæ to samo z pozosta³ymi. Ch³opak ponownie zerkn¹³ na Marê. Do niej tak¿e dotar³o, o co tu chodzi. – W dalszym ci¹gu uwa¿asz, ¿e mo¿na go uratowaæ? – spyta³a ponuro. – Nie potrzebujê, ¿eby mnie ktoœ ratowa³, Maro Jade – oznajmi³ starzec. – Powiedz, czy naprawdê s¹dzisz, ¿e tak po prostu pozwoli³bym wielkiemu admira³owi Thrawnowi siê tu uwiêziæ? – Nie s¹dzê, by ciê prosi³ o pozwolenie – wycedzi³a dziewczyna, odsuwaj¹c siê od tronu. – Nic tu po nas, Skywalker. Zabierajmy siê st¹d.

375

– Nie pozwoli³em wam odejœæ – rzek³ g³oœno C’baoth, przybieraj¹c w³adczy ton. Uniós³ rêkê i Luke zauwa¿y³, ¿e starzec trzyma w d³oni ma³y, sto¿kowaty przedmiot. – I nie odejdziecie. – Tym nas nie zatrzymasz – stwierdzi³a Mara ze skrywan¹ pogard¹, machaj¹c blasterem. – Zdalny aktywator musi mieæ co aktywowaæ. – I ma – oznajmi³ mistrz Jedi, uœmiechaj¹c siê lekko. – Zanim pos³a³em moich ¿o³nierzy na zewn¹trz z broni¹ i rozkazami dla moich ludzi, poleci³em im, by to dla mnie przygotowali. – Jasne. – Dziewczyna zrobi³a krok w stronê schodów. Jednoczeœnie zerknê³a ukradkiem na sufit, lew¹ rêk¹ zaœ namaca³a porêcz oddzielaj¹c¹ wy¿sz¹ czêœæ sali od ni¿szego poziomu. – Wierzymy ci na s³owo. – Nie musicie – pokrêci³ g³ow¹ C’baoth i nacisn¹³ w³¹cznik. Luke poczu³, ¿e gdzieœ na dnie jego umys³u coœ odleg³ego i niezmiernie obcego krzyknê³o w agonii… Nagle wype³ni³a go si³a i œwiadomoœæ. Zupe³nie jakby siê budzi³ z g³êbokiego snu albo wyszed³ na œwiat³o z ciemnego pokoju. Znów by³a w nim Moc. – Mara! – krzykn¹³, ale ju¿ by³o za póŸno. Blaster dziewczyny wyrwa³ siê z jej d³oni i poszybowa³ w drugi koniec pomieszczenia; Skywalker skoczy³ w stronê Mary, ale u³amek sekundy wczeœniej z wyci¹gniêtej rêki starca posypa³y siê kaskady bia³oniebieskiego ognia. Piorun razi³ dziewczynê prosto w piersi, tak ¿e zaraz upad³a w ty³, na porêcz. – Przestañ! – zawo³a³ Skywalker. Stan¹³ przed Jade i zapali³ swój miecz œwietlny. C’baoth zignorowa³ jego wezwanie i pos³a³ kolejn¹ ognist¹ salwê. Luke niemal w ca³oœci zastopowa³ j¹ ostrzem miecza œwietlnego; skrzywi³ siê boleœnie, gdy ta czêœæ, której nie zdo³a³ z³apaæ mieczem, przeszy³a jego miêœnie. Starzec pos³a³ trzeci grom i czwarty, i pi¹ty… A¿ wreszcie opuœci³ rêce. – Nie próbuj mi rozkazywaæ, Jedi Skywalker – rzuci³, dziwnie rozdra¿niony. – To ja jestem mistrzem, ty zaœ jesteœ mym s³ug¹. – Nie jestem twym s³ug¹ – zaoponowa³ Luke. Cofn¹³ siê o krok i zerkn¹³ na Marê. Dziewczyna trzyma³a siê jakoœ na nogach, opieraj¹c siê o balustradê. Oczy mia³a otwarte, ale nie by³a w pe³ni œwiadoma; od czasu do czasu z jej zaciœniêtych ust dobywa³ siê cichy jêk. Krzywi¹c siê z powodu silnego zapachu ozonu, ch³opak po³o¿y³ woln¹ rêkê na ramieniu Jade i zacz¹³ badaæ jej obra¿enia. – Naturalnie, ¿e jesteœ – rzek³ C’baoth. Miejsce rozdra¿nienia zajê³a teraz wynios³a duma. – I ona tak¿e. Zostaw j¹, Jedi Skywalker. Potrzebna jej by³a stosowna nauczka i w³aœnie j¹ otrzyma³a.

376

Luke nie odpowiedzia³. Wygl¹da³o na to, ¿e oparzenia nie s¹ zbyt powa¿ne, ale miêœniami dziewczyny w dalszym ci¹gu wstrz¹sa³y nie kontrolowane dreszcze. Siêgn¹³ Moc¹ na zewn¹trz, staraj¹c siê z³agodziæ nieco jej ból. – Powiedzia³em, ¿ebyœ j¹ zostawi³ – powtórzy³ starzec, a jego g³os odbi³ siê w ca³ej sali tronowej niepokoj¹cym echem. – Jej ¿yciu nic nie zagra¿a. Lepiej oszczêdŸ si³y na próbê, która ciê czeka. – Teatralnym gestem uniós³ d³oñ i wskaza³ ni¹ w ty³. Obejrzawszy siê, Skywalker dostrzeg³ na tle b³yszcz¹cego hologramu galaktyki jak¹œ postaæ, ubran¹ w tak¹ sam¹ szatê, jak¹ nosi³ C’baoth. Postaæ ta wyda³a mu siê dziwnie znajoma… – Nie ma wyboru, mój m³ody Jedi – rzek³ starzec niemal ³agodnie. – Czy nie rozumiesz, ¿e musisz mi s³u¿yæ, bo w przeciwnym razie nie zdo³amy wyzwoliæ galaktyki od niej samej? I dlatego w³aœnie musisz stawiæ czo³o œmierci i wy³oniæ siê po mojej stronie… albo te¿ bêdziesz musia³ umrzeæ, by ktoœ inny móg³ zaj¹æ twoje miejsce. – C’baoth podniós³ wzrok i gestem przywo³a³ mroczn¹ postaæ. – PodejdŸ tu i poznaj swoje przeznaczenie. Postaæ zbli¿y³a siê do schodów, odpinaj¹c przy tym od pasa miecz œwietlny. Bij¹ce od hologramu œwiat³o w dalszym ci¹gu nie pozwala³o dostrzec twarzy nieznajomego. Luke odsun¹³ siê nieco od Mary; jednoczeœnie w jego umyœle zaczê³o narastaæ dziwne, nieprzyjemne buczenie. W tej konfrontacji by³o coœ niepokoj¹co znajomego. Tak, jakby mia³ za chwilê stan¹æ twarz¹ w twarz z czymœ lub kimœ, kogo ju¿ wczeœniej spotka³… Nagle otworzy³a siê jakaœ klapka w jego pamiêci. Dagobah – jego szkolenie Jedi – ciemna jaskinia, do której pos³a³ go Yoda. Jego krótka wizja walki z Darthem Vaderem… Ch³opak na chwilê wstrzyma³ oddech, gdy¿ straszliwe podejrzenie œcisnê³o mu serce. Ale nie: zbli¿aj¹ca siê postaæ nie by³a dostatecznie wysoka jak na Vadera. Ale w takim razie kto to by³…? W tym momencie postaæ stanê³a wreszcie w œwietle… Luke zbyt póŸno przypomnia³ sobie, jak siê zakoñczy³a ta wizja walki w jaskini ciemnej strony Mocy: okrywaj¹ca twarz Vadera maska opad³a i Luke ujrza³ pod ni¹ swoj¹ w³asn¹ twarz. W tej chwili ta sama twarz mierzy³a go bezbarwnym spojrzeniem. Zdjêty przera¿eniem, Skywalker bezwiednie odsun¹³ siê od schodów; buczenie w jego umyœle nasila³o siê coraz bardziej. – Tak, Jedi Skywalker – odezwa³ siê C’baoth, staj¹c tu¿ za jego plecami. – On jest tob¹. To Luuke Skywalker, stworzony z rêki, któr¹

377

zostawi³eœ w Mieœcie w Chmurach na Bespinie. Trzyma miecz œwietlny, który tam zgubi³eœ. Luke zerkn¹³ na broñ w rêku klona. Rzeczywiœcie, to by³ jego miecz. Obi-wan powiedzia³, ¿e ten w³aœnie miecz œwietlny zostawi³ dla niego jego ojciec. – Dlaczego? – wykrztusi³. – ¯eby ciê sprowadziæ do Ÿróde³ prawdy – odpar³ starzec z powag¹. – I dlatego, ¿e musi siê wype³niæ twoje przeznaczenie. Tak czy inaczej, musisz mi s³u¿yæ. Ch³opak zerkn¹³ na mistrza Jedi. C’baoth przygl¹da³ mu siê wyczekuj¹co, a jego oczy b³yszcza³y szaleñstwem. I w tej w³aœnie chwili klon zaatakowa³. Jednym skokiem znalaz³ siê na szczycie schodów, zapali³ miecz œwietlny i wymierzy³ niebieskobia³e ostrze w stronê Luke’a. Ch³opak odskoczy³ w bok i zablokowa³ atak swoj¹ broni¹. Ostrza zetknê³y siê z tak¹ si³¹, ¿e Skywalker straci³ równowagê i omal nie wypuœci³ z d³oni miecza. Klon Luuke natychmiast skoczy³ za nim, unosz¹c broñ do zadania ciosu. Korzystaj¹c z Mocy, Luke pokona³ barierkê i wyl¹dowa³ na jednej z ni¿ej po³o¿onych platform dla stra¿ników. Potrzebowa³ czasu, by siê zastanowiæ i coœ zaplanowaæ, a tak¿e znaleŸæ sposób opanowania rozpraszaj¹cego buczenia w umyœle. Ale klon Luuke nie zamierza³ daæ mu czasu na rozmyœlania. Podszed³ do balustrady i z ca³ej si³y cisn¹³ swój miecz w podstawê podwy¿szenia, na którym sta³ Skywalker. Rzut nie by³ celny – ostrze przeciê³o jedynie po³owê podstawy – ale to wystarczy³o, by platforma przechyli³a siê nagle na bok. Korzystaj¹c z Mocy, Luke jeszcze raz skoczy³ w ty³, tym razem staraj¹c siê dosiêgn¹æ wisz¹cej k³adki, która bieg³a w poprzek sali tronowej piêæ metrów za nim. Ale okaza³o siê, ¿e dystans by³ zbyt du¿y, a mo¿e buczenie zanadto rozprasza³o Luke’a, by móg³ nale¿ycie u¿yæ Mocy. Ch³opak uderzy³ kolanem w krawêdŸ k³adki i zamiast wyl¹dowaæ na nogi, zwali³ siê ciê¿ko na plecy. – Nie chcia³em ci tego robiæ, Jedi Skywalker! – zawo³a³ C’baoth. – I w dalszym ci¹gu tego nie chcê. Przy³¹cz siê do mnie; pozwól, ¿ebym ciê uczy³. Razem zdo³amy uratowaæ galaktykê przed rz¹dami pomniejszych ras, które mog³yby j¹ zniszczyæ. – Nie – rzuci³ chrapliwie Luke. Z wielkim trudem ³api¹c oddech, chwyci³ siê jakiegoœ dr¹¿ka i podci¹gn¹³ do góry. Klon Luuke zd¹¿y³ ju¿ odzyskaæ swój miecz œwietlny i teraz schodzi³ ku niemu po schodach.

378

Klon. Jego klon. Czy to w³aœnie on by³ przyczyn¹ tego dziwnego ucisku i buczenia w umyœle? Tak bliska obecnoœæ dok³adnego duplikatu, który tak¿e korzysta³ z Mocy? Nie umia³ sobie odpowiedzieæ na to pytanie, podobnie jak nie wiedzia³, w jakim celu C’baoth sprawi³, ¿e obaj siê tu znaleŸli. Zarówno Obi-wan, jak i Yoda ostrzegali go, ¿e zabicie kogoœ w gniewie lub nienawiœci prowadzi ku ciemnej stronie. Czy zabicie w³asnego klona mia³oby taki sam efekt? Czy te¿ C’baothowi chodzi³o o coœ zupe³nie innego? Mo¿e liczy³ na to, ¿e zabiwszy swojego klona, Luke postrada zmys³y? Ale tak czy inaczej, Skywalker nie chcia³ siê o tym przekonaæ na w³asnej skórze. I przysz³o mu do g³owy, ¿e byæ mo¿e wcale nie bêdzie musia³. Móg³ zejœæ z k³adki w pobli¿u drzwi wyjœciowych, udaæ siê do windy sieciowej, któr¹ przyby³ tu razem z Mar¹, i uciec. Zostawiaj¹c Marê sam¹ na pastwê szalonego starca… Podniós³ wzrok. Dziewczyna w dalszym ci¹gu opiera³a siê ciê¿ko o porêcz. Prawdopodobnie nie by³a w pe³ni œwiadoma. I na pewno nie nadawa³a siê do ucieczki. Luke zacisn¹³ zêby i stan¹³ na nogi. Mara prosi³a go – b³aga³a – o to, by nie zostawia³ jej ¿ywej w rêkach C’baotha. Móg³ wiêc przynajmniej zostaæ z ni¹ do koñca. Bez wzglêdu na to, czy mia³ to byæ jej, czy te¿ jego koniec… W dole jaskini nast¹pi³a eksplozja; by³o to niczym odleg³y trzask pioruna: wyraŸnie s³yszalny, a jednoczeœnie dziwnie st³umiony. – S³ysza³eœ to, Chewie? – zagadn¹³ Lando. Odchyli³ siê do ty³u i ostro¿nie wyjrza³ zza krawêdzi roboczej platformy, na której siê znajdowali. – Myœlisz, ¿e coœ tam wybuch³o? Chewbacka, z rêkami pe³nymi kabli i blaszek, które instalowa³ w kracie wspieraj¹cej kolumnê ze sprzêtem i dooko³a, sprostowa³ burkliwie: to nie by³a jedna potê¿na eksplozja, ale ca³a seria niewielkich, jednoczesnych wybuchów ma³ych kr¹¿ków wybuchowych albo czegoœ równie ma³ej mocy. – Jesteœ pewien? – spyta³ niespokojnie Calrissian. Spojrza³ na komory klonuj¹ce na balkonie po³o¿onym jeden poziom ni¿ej od tego, na którym siê znajdowali. To nie wygl¹da³o na jak¹œ normaln¹ usterkê. Nagle zesztywnia³. Nad rurami doprowadzaj¹cymi po¿ywienie do pokryw komór klonuj¹cych unosi³y siê leniwie cienkie smu¿ki dymu. Ca³e mnóstwo takich smu¿ek; co dziwne, wszystkie by³y mniej wiêcej

379

takie same. Zupe³nie, jakby w ka¿dej grupie komór klonuj¹cych nast¹pi³ jakiœ wybuch… Us³ysza³ za plecami szczêk metalu o metal. Obejrzawszy siê, zobaczy³ Threepia, który ostro¿nie wchodzi³ z mostka na platformê robocz¹. G³owê lekko przechyli³ na bok i spogl¹da³ w g³¹b jaskini. – Czy to dym? – zapyta³ robot takim tonem, jakby wcale nie chcia³ poznaæ odpowiedzi. – Na to wygl¹da – potwierdzi³ Lando. – Co ty tu robisz? – Ach… – Android zdecydowanym ruchem odwróci³ g³owê od tego, co siê dzia³o w dole. – Artoo znalaz³ plany tej kolumny ze sprzêtem – zakomunikowa³, podaj¹c Calrissianowi kartê danych. – Sugeruje, ¿e warto by³oby zbadaæ z³¹czkê pr¹du ujemnego na g³ównej linii zasilania. – WeŸmiemy to pod uwagꠖ rzuci³ Lando. Wsun¹³ kartê danych do notesu elektronicznego i podaj¹c notes Chewiemu, wyjrza³ zza balustrady. On i Wookie nie rzucali siê zbytnio w oczy na tle br¹zowawej kolumny ze sprzêtem i skalnego sufitu dwa metry nad ich g³owami, ale Threepio by³y niew¹tpliwie widoczny jak bry³a z³ota na b³otnistym pod³o¿u. – A teraz zmykaj st¹d, nim ktoœ ciê zauwa¿y. – Och – mrukn¹³ android nieco bardziej sztywno ni¿ zazwyczaj. – Tak, naturalnie. Chcia³em tylko dodaæ, ¿e Artoo znalaz³ tak¿e Ÿród³o zak³ócania rozmów w tej okolicy. Kapitan Solo prosi³, ¿e gdybyœmy je znaleŸli… – Dobra – przerwa³ mu Calrissian. Zdawa³o mu siê, ¿e ktoœ porusza³ siê za jedn¹ z grup komór spaarti na ni¿szym poziomie. – Pamiêtam. IdŸ tam razem z Artoo. I weŸcie ze sob¹ paru Noghrich. – Ja i Artoo? – zdziwi³ siê Threepio. – Ale, proszê pana… Nagle z le¿¹cego poni¿ej balkonu wystrzeli³a ku górze b³êkitna salwa. – Broñ og³uszaj¹ca! – krzykn¹³ Lando. Natychmiast pad³ na pod³ogê platformy; w chwilê póŸniej poczu³ potê¿ne t¹pniêcie, kiedy Chewbacka wyl¹dowa³ nie opodal niego. Wystrzeli³ kolejn¹ seriê, która odbi³a siê od kolumny tu¿ nad g³ow¹ Calrissiana. Lando b³yskawicznie wyci¹gn¹³ blaster. – Threepio, wynoœ siê st¹d! – rozkaza³. Robotowi nie trzeba by³o tego dwa razy powtarzaæ. – Tak, proszê pana – rzuci³ przez ramiê, zmykaj¹c mostkiem. Chewie zarycza³ pytaj¹co. – Gdzieœ tam – odpar³ Calrissian, machaj¹c blasterem. – Ale uwa¿aj, bo zaraz pewnie bêdzie ich tu wiêcej. Trzecia salwa z broni og³uszaj¹cej trafi³a w spód platformy, ale tym razem Lando zdo³a³ zauwa¿yæ kryj¹cego siê za jedn¹ z komór klonuj¹cych ¿o³nierza. Strzeli³ dwukrotnie, posy³aj¹c wroga na pod³ogê, i jed-

380

noczeœnie rozwalaj¹c ca³¹ komorê. Tu¿ obok niego z sykiem kolejna niebieska salwa; w odpowiedzi na ni¹ w sekundê póŸniej odezwa³a siê broñ Chewiego. Calrissian zaœmia³ siê pod nosem. ZnaleŸli siê w opa³ach, ale ich sytuacja wcale nie by³a taka z³a. Dopóki tkwili w pobli¿u tak wa¿nego sprzêtu, ¿o³nierze Imperium nie oœmiel¹ siê u¿yæ przeciwko nim ¿adnej broni groŸniejszej ni¿ broñ og³uszaj¹ca. A w dodatku jedyn¹ ich os³onê na po³o¿onych ni¿ej balkonach stanowi¹ komory klonuj¹ce. To zaœ oznacza, ¿e ¿o³nierze w zasadzie mog¹ tam jedynie tkwiæ bezczynnie, staraj¹c siê nie œci¹gaæ na siebie uwagi tych, do których otworzyli ogieñ, i czekaæ, a¿ z cennego sprzêtu i z nich samych zostan¹ tylko kawa³eczki. Mog¹ te¿ po prostu wejœæ na wy¿szy poziom i otworzyæ do przeciwników ogieñ z broni og³uszaj¹cej pod takim k¹tem, jaki pozwoli im dosiêgn¹æ celu. Le¿¹cy po drugiej stronie platformy roboczej Chewbacka zakomunikowa³ mrukliwie, ¿e ¿o³nierze siê wycofuj¹. – Pewnie wybieraj¹ siê do nas na górꠖ stwierdzi³ Lando i obrzuci³ spojrzeniem wychodz¹ce na zewnêtrzny chodnik na ich poziomie drzwi. Wygl¹da³y bardzo masywnie i zapewne nieznacznie tylko ustêpowa³y solidnoœci¹ automatycznie rozsuwanym drzwiom montowanym na statkach wojennych. Jeœli Han i Noghri solidnie je zaplombowali, to powinny jakiœ czas wytrzymaæ nawet atak zdeterminowanej grupy szturmowców. Na pewno jednak nie by³y zaplombowane drzwi do pompowni, gdzie pracowa³ Artoo. Han zostawi³ je otwarte, ¿eby mieli którêdy wyjœæ. Na twarzy Calrissiana pojawi³ siê grymas niepokoju, ale mê¿czyzna zaraz znalaz³ wyjœcie z tej sytuacji. Rêkê z blasterem opar³ mocno o doln¹ czêœæ balustrady, uwa¿nie wycelowa³ w umieszczon¹ w drzwiach puszkê z mechanizmem kontrolnym i wystrzeli³. Os³ona puszki rozb³ys³a ogniem i pomarszczy³a siê; przez kilka sekund poprzez ob³ok dymu widaæ by³o blade iskry. I ju¿. ¯o³nierze Imperium zostali zamkniêci na zewn¹trz, on i Chewbacka zaœ byli zamkniêci w œrodku. Trzymaj¹c siê blisko pod³ogi, przeczo³ga³ siê na drug¹ stronê kolumny. Wookie ju¿ na nowo zaj¹³ siê prac¹: usmarowanymi rêkami przebiera³ w kablach i rurach, a na pod³odze obok jego stóp le¿a³ notes elektroniczny. – Jakieœ postêpy? – zagadn¹³ go Lando. Wookie zarycza³, niezgrabnie stukaj¹c nog¹ w notes. Calrissian spojrza³ na ma³y monitorek. Widnia³ na nim plan prowadzenia kabla zasilania, z uwzglêdnieniem z³¹cza z oœmioma z niego rozga³êzieniami.

381

Tu¿ ponad z³¹czem, wyraŸnie oznaczony, znajdowa³ siê regulator pr¹du dodatniego. – No, no – mrukn¹³ Lando, czuj¹c nieprzyjemny dreszcz. – Chyba nie zamierzasz go doprowadziæ do z³¹czki pr¹du ujemnego, o której wspomina³ Threepio, co? W odpowiedzi Chewie wyci¹gn¹³ z pl¹taniny kabli czêœciowo odczepion¹ z³¹czkê pr¹du ujemnego. – Chwileczkꠖ powstrzyma³ go Calrissian, mierz¹c z³¹czkê niepewnym spojrzeniem. S³ysza³ opowieœci o tym, co siê sta³o, gdy po³¹czono z³¹czkê pr¹du ujemnego z detonatorem pr¹du dodatniego, a regulator pr¹du dodatniego nie wydawa³ siê wiele bezpieczniejszy ni¿ detonator. – Co w³aœciwie chcesz przez to osi¹gn¹æ? Wookie wy³o¿y³ swój plan, z którego wynika³o, ¿e Lando siê nie myli³: u¿ycie regulatora wcale nie by³o bezpieczniejsze. Prawdê mówi¹c, by³o nawet daleko bardziej niebezpieczne. – Chewie, nie róbmy tego – poprosi³. – Przyszliœmy tu, ¿eby zniszczyæ komory klonuj¹ce, a nie zwaliæ sobie na g³owê ca³y magazyn. Chewbacka jednak nie zamierza³ daæ za wygran¹. – No dobrze – westchn¹³ Calrissian z rezygnacj¹. – W takim razie traktujmy to jako wyjœcie awaryjne. Wookie przysta³ mrukliwie na tê propozycjê i z powrotem zabra³ siê do pracy. Lando od³o¿y³ blaster i krzywi¹c siê, wyj¹³ z torby dwa ³adunki materia³ów wybuchowych. Rozmyœlaj¹c nad tym, jak siê st¹d wydostaæ mimo zaplombowanych drzwi i ca³ej zgrai szturmowców, móg³ siê w koñcu zaj¹æ czymœ po¿ytecznym. A jeœli skoñczy siê na tym, ¿e bêd¹ musieli siê uciec do wysuniêtego przez Chewbackê projektu arytmicznego rezonansu rdzenia mocy… Có¿, wtedy sposoby wydostania siê st¹d i tak oka¿¹ siê kwesti¹ akademick¹. Jedn¹ rêk¹ zrobi³ lukê w zwojach kabli zasilania i zabra³ siê do pracy. Licznik czasu zabrzêcza³ jak zwykle z piêciosekundowym wyprzedzeniem i Wedge wzi¹³ g³êboki oddech. Dotarli na miejsce. Siêgn¹³ po dŸwignie napêdu nadprzestrzennego… I nagle cêtkowane niebo nadprzestrzeni ust¹pi³o miejsca najpierw gwiezdnym smugom, a potem gwiazdom. Antilles zauwa¿y³ wokó³ siebie pozosta³e myœliwce ¯elaznego Dywizjonu, które w idealnym szyku razem z nim wy³oni³y siê z nadprzestrzeni. Przed nimi majaczy³y charakterystyczne œwiat³a i kontury stoczni. Przybyli do stoczni na Bilbringi. Tyle ¿e znajdowali siê zbyt daleko od niej. A to mog³o jedynie oznaczaæ…

382

– Alarm bojowy! – krzykn¹³ Drugi. – Imperialne myœliwce na dwa-dziewiêæ-trzy przecinek dwa-zero. – Wszystkie statki: przygotowaæ siê do walki – odezwa³ siê z komunikatora chropawy g³os admira³a Ackbara. – Szyk obronny: Dowództwo Myœliwców przechodzi na pozycje os³aniaj¹ce. Zdaje siê, ¿e to pu³apka. – Jasne, ¿e tak – mrukn¹³ Wedge pod nosem. Wykona³ ostry skrêt w lewo i szybkim spojrzeniem obrzuci³ monitory kontrolne. Dostrzeg³ kr¹¿owniki przechwytuj¹ce, które œci¹gnê³y ich z nadprzestrzeni; trzyma³y siê dosyæ daleko od potê¿nej floty, która w³aœnie zajmowa³a pozycje bitewne. A s¹dz¹c ze sposobu ich rozmieszczenia, nie zanosi³o siê na to, by jednostki Nowej Republiki mog³y liczyæ na udany skok w nadprzestrzeñ. Ale oto ju¿ lecia³y w ich kierunku imperialne myœliwce i Antilles nie mia³ czasu siê zastanawiaæ, dlaczego ich starannie zaplanowany atak z zaskoczenia zakoñczy³ siê fiaskiem, nim siê jeszcze zacz¹³. W tej chwili myœla³ ju¿ tylko o przetrwaniu i o tym, by nie anga¿owaæ siê w starcie z wiêcej ni¿ jednym pojazdem jednoczeœnie. Ktoœ wyszed³ zza rogu dziesiêæ metrów od Hana i, ostro¿nie stawiaj¹c kroki, ruszy³ w jego kierunku. Solo – wciœniêty w lekko cofniêt¹ framugê drzwi, która na przestrzeni owych metrów stanowi³a jedyn¹ os³onꠖ nie mia³ nadziei, ¿e stra¿nicy go przeocz¹, i przygotowa³ siê na nieuchronnie czekaj¹c¹ go walkê. Powinni byli zawróciæ. A w³aœciwie w ogóle nie powinno ich tutaj byæ. Z urywków raportów, które wpad³y mu w ucho, gdy mija³ opuszczone punkty kontrolne, wynika³o, ¿e ka¿dy, kto by³ w stanie nosiæ blaster, powinien znajdowaæ siê dwadzieœcia poziomów ni¿ej i walczyæ z tubylcami, którzy wdarli siê do garnizonu. Te wy¿sze poziomy nawet nie by³y zamieszkane i – mo¿e z wyj¹tkiem C’baotha – nie by³o tu czego ani kogo strzec. Kroki w dalszym ci¹gu siê zbli¿a³y. Han pomyœla³, ¿e mia³by g³upiego pecha, gdyby siê akurat natkn¹³ na paru szukaj¹cych jakiegoœ schronienia dezerterów. Nagle, mo¿e jakieœ piêæ metrów od niego, odg³os kroków ucich³… Solo us³ysza³ st³umione westchnienie. Zauwa¿ono go. Ani chwili siê nie waha³. Odepchn¹wszy siê mocno od drzwi, skoczy³ na drug¹ stronê korytarza, staraj¹c siê powtórzyæ sztuczkê wypróbowan¹ przy stanowisku obronnym – a przynajmniej wykorzystaæ j¹ na

383

tyle, na ile móg³ to zrobiæ bez wsparcia Chewiego. Œledz¹cych go osobników by³o mniej, ni¿ siê spodziewa³. Zaskoczenie sprawi³o, ¿e wycelowuj¹c w nich blaster, Solo straci³ kluczowe pó³ sekundy… – Han! – zawo³a³a Leia. – Nie strzelaj! Niezmiernie zdumiony, Solo straci³ rozpêd i z ca³ej si³y waln¹³ w œcianê po drugiej stronie korytarza. Rzeczywiœcie, przed nim sta³a Leia. A co jeszcze dziwniejsze, towarzyszy³ jej Talon Karrde, który prowadzi³ na smyczy swoje dwa vonskry. – Co ty, u licha, tu robisz?! – zawo³a³ Han. – Luke jest w niebezpieczeñstwie – oznajmi³a zadyszana ksiê¿niczka i rzuci³a siê, ¿eby uœcisn¹æ mê¿a. – On jest gdzieœ tam z przodu… – Spokojnie, kochanie – rzek³ Solo i przytrzyma³ ¿onê za ramiê, gdy¿ ju¿ chcia³a mu siê wyrwaæ. – Wszystko w porz¹dku: wchodz¹c do wnêtrza góry wiedzieliœmy, ¿e bêd¹ tu isalamiry. – Chodzi w³aœnie o to, ¿e ju¿ ich nie ma – potrz¹snê³a g³ow¹ Organa Solo. – Z powrotem jest tu Moc. Wróci³a przed chwil¹, nim wyskoczy³eœ z ukrycia. Han zakl¹³ pod nosem. – C’baoth – mrukn¹³. – To na pewno jego sprawka. – Tak – potwierdzi³a Leia dr¿¹cym g³osem. – To on. Solo spojrza³ pytaj¹co na Karrde’a. – Wynajêto mnie, bym zniszczy³ magazyn Imperatora – zakomunikowa³ spokojnie przemytnik. – Wzi¹³em ze sob¹ Sturma i Dranga, by pomog³y nam odnaleŸæ Marê. Han zerkn¹³ na vonskry. – Czy jest z wami ktoœ jeszcze? – zwróci³ siê do ¿ony. Organa Solo pokrêci³a przecz¹co g³ow¹. – Trzy poziomy ni¿ej natknêliœmy siê na posuwaj¹cy siê w tê stronê oddzia³ ¿o³nierzy. Nasi dwaj Noghri zostali tam, by ich powstrzymaæ. – A co z twoimi ludŸmi? – zagadn¹³ przemytnika Solo. – Wszyscy zostali na pok³adzie „Szalonego Karrde’a”. Pilnuj¹ dla nas drogi odwrotu, jeœli w ogóle bêdziemy mieli okazjê z niej skorzystaæ. – W takim razie jesteœmy tylko my – chrz¹kn¹³ Han. Puœci³ ramiê Leii i ruszy³ w g³¹b korytarza. – ChodŸcie, s¹ w sali tronowej. Wiem, jak tam trafiæ. Id¹c pospiesznie, stara³ siê nie myœleæ o ostatnim spotkaniu z ciemnym Jedi. W Mieœcie w Chmurach Vader najpierw go torturowa³, a nastêpnie zamrozi³ w karbonicie. Z tego, co Luke mówi³ na temat C’baotha, wynika³o, ¿e po starcu mo¿na siê spodziewaæ czegoœ jeszcze gorszego.

384

ROZDZIA£

%

Miecze œwietlne rozb³ys³y w pó³mroku; niebieskobia³e ostrze star³o siê z zielonobia³ym. Kiedy siê styka³y, rozlega³o siê syczenie; trafiaj¹c w cokolwiek innego, bez trudu przecina³y przeszkodê. Mara obiema rêkami chwyci³a siê porêczy i, staraj¹c siê przezwyciê¿yæ panuj¹cy w umyœle chaos, z bezradn¹ fascynacj¹ obserwowa³a tocz¹c¹ siê w sali tronowej walkê. By³a to jakby swoista wariacja na temat tej ostatniej, przera¿aj¹cej wizji, jak¹ Imperator przedstawi³ jej w chwili swej œmierci niemal szeœæ lat temu. Tyle ¿e tym razem to nie Imperator sta³ w obliczu œmierci, ale Skywalker. I to nie by³a ¿adna wizja. To dzia³o siê naprawdê. – Przygl¹daj im siê uwa¿nie, Maro Jade – powiedzia³ stoj¹cy u szczytu schodów C’baoth. Jego g³os by³ stanowczy, a jednoczeœnie pe³en dziwnego smutku. – Jeœli dobrowolnie mi siê nie poddasz, to pewnego dnia bêdziesz musia³a stoczyæ tak¹ sam¹ bitwê. Dziewczyna zerknê³a na niego spod oka. Starzec obserwowa³ zainscenizowany przez siebie pojedynek z fascynacj¹ granicz¹c¹ z szaleñstwem. Mara widzia³a go ju¿ w podobnym nastroju, wtedy gdy pierwszy raz zobaczy³a go na Jomarku. Praca, któr¹ wykonywa³ dla Thrawna, pozwoli³a mu zasmakowaæ w³adzy; i jak kiedyœ Imperatorowi, tak i jemu namiastka w³adzy nie wystarczy³a. Ale w przeciwieñstwie do Imperatora, C’baoth nie zamierza³ poprzestaæ na kontrolowaniu planet i armii. Pragn¹³ ustanowiæ bardziej osobow¹ formê Imperium: chcia³ przekszta³ciæ i przebudowaæ umys³y wedle swego planu, tak by siê sta³y – w jego wyobra¿eniu – idealne. A to oznacza³o, ¿e starzec by³ zupe³nie szalony. – Ofiarowanie innym bogactwa mojej chwa³y nie jest szaleñstwem – mrukn¹³ mistrz Jedi. – Wielu chêtnie odda³oby ¿ycie za taki podarunek. 25 – Ostatni rozkaz

385

– I, jak widzê, starasz siê to jak najbardziej u³atwiæ Skywalkerowi – odparowa³a Jade. Potrz¹snê³a g³ow¹, chc¹c rozjaœniæ swój umys³. Jej w³asne wspomnienia, echo dziwnego buczenia, które dociera³o do niej z umys³u Skywalkera, i przyt³aczaj¹ca obecnoœæ stoj¹cego zaledwie dwa metry od niej C’baotha – wszystko to sprawia³o, ¿e próba logicznego myœlenia by³a tak trudna jak pilotowanie skutera powietrznego w czasie gwa³townej wichury. Ale istnia³ pewien rodzaj psychicznej koncentracji, której dawno temu nauczy³ j¹ Imperator; stosowa³a go wtedy, gdy Imperator chcia³ jej przekazaæ jakieœ instrukcje w tajemnicy nawet przed samym Vaderem. Gdyby teraz zdo³a³a skoncentrowaæ siê na tyle, by osi¹gn¹æ ten stan… Poczu³a nag³y ból. – Nie próbuj ukryæ przede mn¹ swoich myœli, Maro Jade – upomnia³ j¹ ostro C’baoth. – Teraz jesteœ moja. Uczennica nie powinna ukrywaæ przed swoim mistrzem tego, co myœli. – A zatem ju¿ sta³am siê twoj¹ uczennic¹, tak? – burknê³a dziewczyna. Zacisnê³a zêby i pokonuj¹c ból, ponownie podjê³a próbê g³êbokiej koncentracji. Tym razem uda³o siê. – Myœla³am, ¿e stanie siê to dopiero wtedy, gdy klêknê u twoich stóp? – Szydzisz z mojej wizji – rzek³ starzec, wyraŸnie rozdra¿niony. – Ale bêdziesz jeszcze przede mn¹ klêcza³a. – Tak samo jak Skywalker, co? Oczywiœcie zak³adaj¹c, ¿e uda mu siê prze¿yæ. – On bêdzie mój – potwierdzi³ starzec z g³êbokim przekonaniem. – Podobnie jak jego siostra i jej dzieci. – A potem razem uzdrowicie galaktykꠖ rzuci³a Mara. Nie spuszczaj¹c oczu z twarzy C’baotha, ws³uchiwa³a siê w panuj¹cy w jej umyœle zamêt. Tak: wygl¹da³o na to, ¿e zdo³a³a stworzyæ barierê, poza któr¹ starzec nie siêga swoim umys³em. Gdyby jej siê tylko uda³o jak najd³u¿ej utrzymaæ ten stan… – Rozczarowujesz mnie, Maro Jade – potrz¹sn¹³ g³ow¹ mistrz Jedi. – Czy naprawdê s¹dzisz, ¿e muszê s³yszeæ twoje myœli, by móc czytaæ w twym sercu? Podobnie jak ni¿sze ludy galaktyki, tak i ty pragniesz mej zag³ady. Ale to g³upi kaprys. Czy Imperator nie uczy³ ciê o naszym przeznaczeniu? – Wiem, ¿e nie potrafi³ nale¿ycie odczytaæ swojego – prychnê³a dziewczyna. Ci¹gle wpatruj¹c siê w C’baotha, nas³uchiwa³a ³omotania w³asnego serca. Jeœli ten szaleniec uzna, ¿e ona istotnie stanowi dla niego zagro¿enie, i ponownie skieruje na ni¹ ogniste b³yskawice… Starzec uœmiechn¹³ siê i szeroko roz³o¿y³ rêce.

386

– Czujesz potrzebê, by siê ze mn¹ zmierzyæ, Maro Jade? W takim razie chodŸ i zrób to. Przez d³u¿sz¹ chwilê dziewczyna przygl¹da³a mu siê spod oka, doœwiadczaj¹c silnej pokusy, by tak w³aœnie zrobiæ. C’baoth wygl¹da³ tak staro i bezradnie; a ona mia³a swoj¹ psychiczn¹ barierê i umiejêtnoœæ walki bez broni, nabyt¹ w czasach œwietnoœci Imperium. To zajê³oby zaledwie kilka sekund… Odetchnê³a g³êboko i spuœci³a wzrok. Nie, nie teraz. Nie w ten sposób. Nie w sytuacji, gdy wokó³ niej jest tyle Ÿróde³ rozproszeñ. Teraz nie zdo³a³aby tego zrobiæ. – Zabijesz mnie i nie bêdê mia³a okazji przed tob¹ uklêkn¹æ – szepnê³a i opuœci³a ramiona w geœcie rezygnacji. – Bardzo dobrze – pochwali³ starzec. – Na swój sposób jesteœ jednak m¹dra. W takim razie patrz i ucz siê. Mara zwróci³a siê w stronê barierki. Ale nie po to, by obserwowaæ pojedynek na miecze œwietlne. Gdzieœ tam w dole znajdowa³ siê blaster, który C’baoth wyrwa³ jej z rêki wtedy, gdy w sobie tylko wiadomy sposób sprawi³, ¿e do wnêtrza góry powróci³a Moc. Gdyby zdo³a³a go znaleŸæ, nim starzec siê zorientuje, ¿e tak naprawdê wcale siê nie podda³a… W przeciwleg³ym koñcu sali Skywalker ponownie skoczy³ na wisz¹cy chodnik. Klon by³ przygotowany na taki manewr i natychmiast rzuci³ za nim w górê miecz œwietlny. Niebieskobia³e ostrze minê³o Luke’a o w³os, ale za to przeciê³o k³adkê i jeden ze wsporników mocuj¹cych j¹ do sufitu. Z potwornym ³oskotem nadwerê¿ony metal pêk³ pod ciê¿arem Skywalkera i Luke run¹³ w dó³. Zdo³a³ wyl¹dowaæ w miarê szczêœliwie, padaj¹c przy tym na jedno kolano. Wyci¹gn¹³ rêkê, i miecz œwietlny, który szybowa³ w stronê klona, nagle zmieni³ kierunek. Zawróci³ ku wyci¹gniêtej d³oni Skywalkera i… niespodziewanie zawis³ w powietrzu. Luke wytê¿y³ si³y, siêgaj¹c umys³em na zewn¹trz i naprê¿aj¹c miêœnie. – Nie w ten sposób, Jedi Skywalker – upomnia³ go C’baoth. Obejrzawszy siê, Mara zauwa¿y³a, ¿e i on wyci¹gn¹³ rêkê w stronê miecza. Klon natomiast sta³ obojêtnie, jakby wiedzia³, ¿e w tej walce starzec weŸmie jego stronê. I mo¿e tak w³aœnie by³o. Mo¿e to, co znajdowa³o siê w jego ciele, by³o jedynie przed³u¿eniem umys³u C’baotha. – To musi byæ pojedynek na œmieræ i ¿ycie – ci¹gn¹³ mistrz Jedi. – Broñ przeciwko broni, umys³ przeciwko umys³owi, dusza przeciwko duszy. W innym razie nie zdo³asz dotrzeæ do wiedzy, któr¹ musisz posi¹œæ, by mi nale¿ycie s³u¿yæ.

387

Skywalker by³ rzeczywiœcie dobry w tym, co robi³. Odczuwaj¹c dziwny ucisk i buczenie, musia³ sobie zdawaæ sprawê z tego, ¿e jego si³a nie równa siê w tej chwili sile C’baotha. Mara wyczu³a nieznaczn¹ zmianê w jego koncentracji… Nagle ch³opak cisn¹³ przez ramiê swój miecz œwietlny; zielonobia³e ostrze mknê³o w kierunku drugiego miecza, by przeci¹æ jego rêkojeœæ. Ale tak jak starzec wczeœniej nie pozwoli³ rozbroiæ Luke’owi przeciwnika, tak i teraz nie dopuœci³ do zniszczenia jego broni. W chwili gdy m³ody Jedi zamierzy³ siê do rzutu, po prawej stronie Skywalkera wy³oni³ siê z mroku jakiœ niewielki przedmiot i uderzy³ go w ramiê tak, ¿e ciœniêty przez niego miecz œwietlny zmieni³ nieco kierunek i przeszy³ puste powietrze. U³amek sekundy póŸniej C’baoth wyrwa³ miecz klona z psychicznego uœcisku Luke’a i pos³a³ broñ w³aœcicielowi. Klon uniós³ miecz w pozycji obronnej; Skywalker niechêtnie podniós³ siê z pod³ogi i przygotowa³ do dalszej walki. Ale w tej chwili Mary nie interesowa³y miecze œwietlne. Jakieœ dwa metry za Lukiem le¿a³ na pod³odze przedmiot, który rzuci³ w niego C’baoth. Jej blaster. Dziewczyna zerknê³a spod oka na mistrza Jedi, zastanawiaj¹c siê, czy starzec j¹ obserwuje. Stwierdzi³a, ¿e nie. Zreszt¹ na nic w³aœciwie nie patrzy³: jego oczy zasz³y jak¹œ dziwn¹ mgie³k¹, a na twarz wyp³yn¹³ dziecinny uœmiech. – Przysz³a – powiedzia³. Poœród szczêku mieczy jego g³os by³ ledwie s³yszalny. – Dok³adnie tak, jak to przewidzia³em. Nagle podniós³ oczy na Marê. – Ona tu jest, Maro Jade – oznajmi³ dramatycznym tonem, wskazuj¹c g³ow¹ w kierunku windy sieciowej, któr¹ przyby³a tu razem ze Skywalkerem. Zdziwiona, nie bardzo wiedz¹c, czy mo¿e oderwaæ od starca wzrok, dziewczyna odwróci³a g³owê. Drzwi windy rozsunê³y siê i wysiad³ z niej Han Solo z blasterem gotowym do strza³u. A tu¿ za nim… Mara wstrzyma³a oddech i ca³a zesztywnia³a. Tu¿ za Hanem sta³a Leia Organa Solo; w jednej rêce trzyma³a blaster, w drugiej zaœ miecz œwietlny. A za jej plecami pojawi³y siê dwa vonskry na smyczy… I prowadz¹cy je Karrde. Organa Solo? I Karrde?! – Leia, Han: wracajcie! – krzykn¹³ Skywalker, kiedy nowo przybyli minêli ju¿ hologram galaktyki i znaleŸli siê w g³ównej czêœci sali tronowej. – To zbyt niebezpie… – Witaj, moja nowa uczennico! – zawo³a³ radoœnie C’baoth. Jego g³os zagrzmia³ potê¿nym echem w ca³ym pomieszczeniu, t³umi¹c s³owa

388

Luke’a. – PrzyjdŸ do mnie, Leio Organo Solo. Nauczê ciê prawdziwych tajników Mocy. Han myœla³ o innym rodzaju nauki. Dotar³ do koñca chodnika, uwa¿nie nakierowa³ blaster i wystrzeli³. Ale mimo i¿ pogr¹¿ony w swej u³udzie, Jedi maj¹cy tak¹ moc jak C’baoth nie da³ siê tak ³atwo pokonaæ. W u³amku sekundy blaster Mary poderwa³ siê z pod³ogi i stan¹³ na drodze oddanego przez Solo strza³u, rozjarzaj¹c siê przy tym gradem iskier. Drugi strza³ zosta³ zablokowany w taki sam sposób; trzeci trafi³ w magazynek amunicji blastera i zamieni³ broñ w imponuj¹c¹ kulê ognia. Nim Han zd¹¿y³ wystrzeliæ po raz czwarty, blaster zosta³ mu wyrwany z d³oni… C’baoth wpad³ w sza³. Wyda³ z siebie przeraŸliwy okrzyk wœciek³oœci, który – zdawa³o siꠖ móg³by postawiæ powietrze w ogniu. Na ten przeszywaj¹cy dŸwiêk Mara odskoczy³a w ty³… W chwilê póŸniej omal nie spad³a przez balustradê w dó³, gdy dotar³a do niej wyzwolona razem z tym wrzaskiem Moc. Nigdy jeszcze nie doœwiadczy³a czegoœ podobnego; ani ze strony Vadera, ani nawet samego Imperatora. By³a to bezgraniczna, dzika zwierzêcoœæ – kompletne zatracenie wszelkiej samokontroli; czu³a siê tak, jakby nagle znalaz³a siê w samym œrodku gwa³townej burzy. Przewala³y siê przez ni¹ kolejne fale wœciek³oœci; rozbija³y siê o jej wewnêtrzn¹ barierê i bombardowa³y jej umys³ swoist¹ mieszank¹ bólu i nienawiœci. Niejasno widzia³a, ¿e Skywalker i Organa Solo chwiej¹ siê pod si³¹ tego ataku; s³ysza³a tak¿e rozdzieraj¹ce wycie vonskrów Karrde’a. Z wyci¹gniêtych r¹k C’baotha trysnê³y niebieskie ognie. Na twarzy dziewczyny pojawi³ siê grymas wspó³czucia, gdy Solo zwali³ siê plecami na balustradê przed ekranem holograficznym. Wœród trzasku b³yskawic dotar³ do niej krzyk Leii wo³aj¹cej mê¿a. Ksiê¿niczka doskoczy³a do Hana, rzuci³a na pod³ogê swój blaster i zapaliwszy miecz œwietlny, zd¹¿y³a zablokowaæ trzeci¹ kaskadê ognia. Nagle starzec zmieni³ swój cel i kolejn¹ b³yskawicê cisn¹³ w chwiej¹c¹ siê nad ich g³owami, uszkodzon¹ k³adkê. Z trzaskiem eksploduj¹cego metalu œrodek k³adki rozerwa³ siê na pó³ i obróciwszy siê na ostatnim elemencie wspieraj¹cym, zwali³ siê ciê¿ko na stoj¹c¹ pod nim Organê Solo. Leia jednak dostrzeg³a spadaj¹c¹ k³adkê, a mo¿e Skywalker nauczy³ j¹, jak dziêki Mocy przygotowaæ siê na niebezpieczeñstwo. Wyci¹gnê³a w górê miecz œwietlny i zrobi³a w wal¹cym siê na dó³ metalu na tyle du¿e ciêcie, ¿e g³ówna czêœæ chodnika, mijaj¹c j¹ i Hana, upad³a na pod³ogê przed Karrdem i vonskrami. Ksiê¿niczka nie mia³a jednak doœæ czasu, by siê odsun¹æ

389

i odciêty przez ni¹ fragment metalu zwali³ jej siê na g³owê i ramiona; miecz œwietlny wypad³ jej z rêki i kobieta upad³a na pod³ogê obok mê¿a. – Leia! – krzykn¹³ Skywalker z niepokojem. Os³abiaj¹ce jego uwagê buczenie na dnie umys³u nagle zniknê³o gdzieœ bez œladu i ze s³abej obrony Luke przeszed³ do gwa³townego ataku. Klon zacz¹³ siê cofaæ, z trudem odpieraj¹c ciosy Luke’a. Umkn¹³ na schody, wycofa³ siê jeszcze dwa kroki w stronê C’baotha, potem przeskoczy³ na ocala³¹ platformê dla stra¿nika. Przez chwilê Mara mia³a wra¿enie, ¿e Luke pod¹¿y tam za nim albo ¿e przetnie podstawê platformy, by go zwaliæ na dó³. Ale nic takiego nie zrobi³. Spocony, zatrzyma³ siê w po³owie schodów i obrzuci³ mistrza Jedi takim spojrzeniem, ¿e dziewczyna zadr¿a³a. – Czy mnie tak¿e chcesz zniszczyæ, Jedi Skywalker? – odezwa³ siê starzec z grobowym spokojem. – Takie myœli s¹ niem¹dre. Ja móg³bym ciê zgnieœæ obcasem mego buta, niczym ma³ego owada. – Mo¿liwe – wydysza³ ciê¿ko Luke. – Ale jeœli to zrobisz, nigdy ju¿ nie bêdziesz mia³ okazji panowaæ nad moim umys³em. C’baoth przyjrza³ mu siê uwa¿nie. – Czego chcesz? – Pozwól im odejœæ – poprosi³, wskazuj¹c g³ow¹ swoj¹ siostrê i Hana. Wszystkim. I to od razu. – Jego spojrzenie spoczê³o na chwilê na Marze. – Jej tak¿e. – A jeœli to zrobiê? W twarzy Skywalkera drgn¹³ jakiœ miêsieñ. Ch³opak poruszy³ palcami i ostrze jego miecza œwietlnego zniknê³o z sykiem. – Pozwól im odejœæ – powtórzy³ cicho – a wtedy ja zostanê. Gdzieœ niedaleko nich rozleg³ siê g³uchy stukot, który swym nierównomiernym rytmem w³¹czy³ siê w wype³niaj¹cy ca³¹ jaskiniê dziwny szmer oddechów. Obrzuciwszy chodnik szybkim spojrzeniem, Lando doszed³ do wniosku, ¿e jest to odg³os strza³ów karabinów blasterowych w ciê¿kie metalowe drzwi. Jak dot¹d czuli siê tu bezpiecznie, ale Calrissian zdawa³ sobie sprawê z tego, ¿e to nie potrwa d³ugo. Szturmowcy po drugiej stronie nie strzelali w drzwi dla zabawy, a poza tym na pewno zamówili ju¿ porz¹dn¹ porcjê materia³ów wybuchowych. Siedz¹cy po drugiej stronie kolumny ze sprzêtem Chewbacka zarycza³ ostrzegawczo. – Wcale siê nie wychylam – zapewni³ go Lando, obserwuj¹c przez lukê miêdzy dwoma kana³ami przewodowymi widoczn¹ w dole barwn¹ pl¹taninê drutów i rur. Gdzie jest to po³¹czenie pompy silnikowej…?

390

Zlokalizowa³ w³aœciwe miejsce i ju¿ siê pochyla³, by umieœciæ tam ³adunek, kiedy niespodziewanie rozleg³o siê pikanie najpierw z jego komunikatora, a u³amek sekundy póŸniej z komunikatora Chewiego. Zdziwiony, zmarszczy³ brwi. Podejrzewaj¹c, ¿e to mo¿e odzywaæ siê jakiœ sprytny technik Imperium, który znalaz³ jego kana³, niepewnie w³¹czy³ urz¹dzenie. – Calrissian – powiedzia³. – Ach, genera³ Calrissian – rozleg³ siê natychmiast g³os Threepia. – Widzê, ¿e Artoo zdo³a³ jednak wyeliminowaæ to zag³uszanie. Co mnie w³aœciwie dziwi, zwa¿ywszy na to, ile mieliœmy k³opotu… – Powiedz mu, ¿e odwali³ dobr¹ robotꠖ przerwa³ androidowi Lando. Nie mia³ teraz czasu na mi³¹ pogawêdkê z Threepiem. – Czy coœ jeszcze? – Ach tak, proszê pana. Noghri prosili, bym spyta³, czy mamy wróciæ i wam pomóc. Szturmowcy wznowili ostrzeliwanie metalowych drzwi i tym razem kanonada by³a g³oœniejsza. – Bardzo bym chcia³ – westchn¹³ Calrissian. – Ale nie zdo³acie tu dotrzeæ na czas. – Da³a siê s³yszeæ kolejna salwa i Lando zauwa¿y³, ¿e drzwi znajduj¹ce siê naprzeciwko ich mostka wyraŸnie zadr¿a³y. – Sami bêdziemy musieli siê st¹d jakoœ wydostaæ. Siedz¹cy nie opodal Wookie nie podziela³ optymizmu swego towarzysza, i wyrazi³ to g³oœnym rykiem. – Ale jeœli Chewbacka chce, byœmy wrócili… – Nie zd¹¿ycie tu dotrzeæ na czas – powtórzy³ twardo Lando. – Powiedz Noghrim, ¿e jeœli chc¹ siê na coœ przydaæ, to niech id¹ na górê do sali tronowej i pomog¹ Hanowi. – Na to jest ju¿ za póŸno – w³¹czy³ siê do rozmowy ledwie s³yszalny g³os. – Han? – zdziwi³ siê Calrissian. – Nie, tu Talon Karrde – przedstawi³ siê mê¿czyzna. – Przyjecha³em tu razem z radn¹ Organ¹ Solo. Jesteœmy w sali tronowej… – Leia tutaj?! Co, u licha… – Zamknij siê i s³uchaj – uciszy³ go ostro szef przemytników. – Ten mistrz Jedi, ten Joruus C’baoth, te¿ tu jest. Unieszkodliwi³ Hana i Organê Solo, a Skywalkera zmusi³ do walki z kimœ, kto, zdaje siê, jest jego klonem. Na mnie akurat nie zwraca w tej chwili uwagi, ale gdybym tylko spróbowa³ coœ zrobiæ, na pewno zaraz by siê mn¹ zaj¹³. – Zdawa³o mi siê, i¿ Luke mówi³, ¿e Moc jest zablokowana? – I tak by³o. Ale C’baoth zdo³a³ j¹ jakoœ przywróciæ. Czy jesteœcie tam na dole przy komorach klonuj¹cych?

391

– Tak, jesteœmy ponad nimi. A dlaczego pytasz? – Organa Solo sugerowa³a wczeœniej, ¿e gdzieœ tam powinno siê znajdowaæ ca³e mnóstwo isalamirów – rzek³ Karrde. – Gdyby wam siê uda³o œci¹gn¹æ kilka z nich i przynieœæ tu na górê, to mo¿e zdo³alibyœmy powstrzymaæ C’baotha. Chewbacka zamrucza³ ¿a³oœnie i Lando przytakn¹³ mu skinieniem g³owy. A zatem po to w³aœnie by³y te kr¹¿ki wybuchowe, które jakiœ czas temu spowodowa³y eksplozjê. – Na to te¿ jest ju¿ za póŸno – oznajmi³ swemu rozmówcy. – C’baoth ju¿ je wszystkie zabi³. Przez chwilê szef przemytników milcza³. – Rozumiem – rzuci³ w koñcu. – Có¿, to przynajmniej wszystko wyjaœnia. Macie mo¿e jakiœ pomys³? – W zasadzie nie – odpar³ Calrissian po chwili wahania. – Jeœli coœ wymyœlimy, to damy ci znaæ. – Dziêki – mrukn¹³ szef przemytników z pewn¹ ironi¹. – Bêdê czeka³. Rozleg³ siê cichy szczêk i Karrde przerwa³ po³¹czenie. – Threepio, jesteœ tam jeszcze? – spyta³ Lando. – Tak, proszê pana. – Niech Artoo z powrotem usi¹dzie przy komputerze i zrobi, co mo¿e, ¿eby odci¹gn¹æ ¿o³nierzy od tego wlotu powietrza, przez który weszliœmy do œrodka. A potem razem z Noghrimi ruszajcie w tamtym kierunku. – Opuszczamy górê? – zdziwi³ siê android. – Tak – potwierdzi³ Calrissian. – Ja i Chewie te¿ zaraz tam bêdziemy, tak wiêc lepiej siê pospieszcie, ¿ebyœmy was nie rozdeptali. I zawiadomcie te¿ jakoœ tych dwóch Noghrich, których Luke wys³a³ z grup¹ Myneryszów. Wszystko zrozumia³eœ? – Tak, proszê pana – odpar³ Threepio z wahaniem. – A co z panem Lukiem i pozosta³ymi? – Zostaw to mnie. A teraz ju¿ zabierz siê do pracy. – Tak, proszê pana – powtórzy³ robot. Rozleg³ siê kolejny szczêk i tak¿e to po³¹czenie zosta³o przerwane. Na chwilê zapad³o milczenie, które Wookie przerwa³ wkrótce cisn¹cym siê na usta pytaniem. – Chyba ju¿ nie mamy wyboru – rzek³ Lando ponuro. – Z tego, co mówili Luke i Mara, C’baoth jest co najmniej tak niebezpieczny jak Imperator. A mo¿e nawet bardziej. Spróbujemy zburzyæ ca³y magazyn z nadziej¹, ¿e i on znajdzie siê pod gruzami.

392

Chewbacka burkn¹³ na znak sprzeciwu. – Nie mo¿emy tego zrobi栖 pokrêci³ g³ow¹ Calrissian. – Najpierw musimy skoñczyæ tê robotê. Jeœli teraz ostrze¿emy tych na górze, to C’baoth te¿ siê o tym dowie, a wówczas móg³by jakoœ zd¹¿yæ zapobiec eksplozji. – Od strony drzwi ponownie rozleg³ siê st³umiony odg³os strza³ów. – No dobra, spróbujmy to jak najszybciej zakoñczyæ. – Lando wzi¹³ do rêki ostatni¹ partiê swoich materia³ów wybuchowych. Przy odrobinie szczêœcia powinni zd¹¿yæ przygotowaæ tê sztuczkê Chewiego z arytmicznym rezonansem, nim wedr¹ siê tu szturmowcy. Nieco wiêcej szczêœcia bêdzie im potrzeba na wydostanie siê z jaskini. A jeszcze wiêcej bêd¹ go potrzebowaæ na to, by zaalarmowaæ Hana i pozosta³ych, nim ca³y magazyn zwali im siê na g³owê. Przez d³u¿sz¹ chwilê w sali tronowej panowa³a cisza. Mara utkwi³a w Skywalkerze zdumiony wzrok, zastanawiaj¹c siê, czy Luke naprawdê wie, co mówi. ¯eby dobrowolnie zaproponowaæ, i¿ zostanie tu z C’baothem… Ch³opak ponownie zerkn¹³ na ni¹ ukradkiem i, mimo buczenia w jego umyœle, Mara wyczu³a drêcz¹cy go strach. Luke doskonale zdawa³ sobie sprawê z tego, co mówi. I mówi³ powa¿nie. Jeœli C’baoth przyjmie jego warunki, to Skywalker z w³asnej woli podda siê szalonemu Jedi. Poœwiêci siê po to, by uratowaæ swoich przyjació³. A wœród nich kobietê, która kiedyœ zapowiedzia³a, ¿e go zabije. Odwróci³a g³owê, czuj¹c nagle, ¿e nie jest w stanie na niego patrzeæ. Jej spojrzenie napotka³o wzrok Karrde’a, który razem ze swymi vonskrami ukry³ siê pod resztkami zwalonej k³adki. Mê¿czyzna g³aska³ zwierzêta i przemawia³ do nich ³agodnie, staraj¹c siê je uspokoiæ po spotêgowanym przez Moc porywie wœciek³oœci C’baotha. Dziewczyna przyjrza³a siê drapie¿nikom; nie by³y chyba ranne. Ruch musia³ zwróciæ uwagê Karrde’a. Podniós³ na ni¹ pozbawion¹ wyrazu twarz. Nie przestaj¹c g³askaæ vonskrów, nieznacznie skin¹³ g³ow¹ w stronê Hana i Organy Solo. Mara ze zdziwieniem pod¹¿y³a za jego wzrokiem… I zamar³a. Za czêœci¹ zwalonej k³adki, która w dalszym ci¹gu przykrywa³a jego ¿onê, Han posuwa³ siê po pod³odze. Powoli, zaledwie po kilka centymetrów w jednym ruchu, czo³ga³ siê w kierunku blastera, który Leia rzuci³a uprzednio na pod³ogê. – Prosisz o zbyt wiele, Skywalker – ³agodnie ostrzeg³ Luke’a C’baoth. – Mara Jade bêdzie moja. Musi byæ moja. Tego w³aœnie ¿¹da dla niej Moc. I nawet tobie nie wolno tego lekcewa¿yæ.

393

– To prawda – w³¹czy³a siê do rozmowy dziewczyna, z ca³ych si³ staraj¹c siê, by to, co powie, zabrzmia³o ironicznie. Bez wzglêdu na to, jakie to nios³o ze sob¹ ryzyko, musia³a odwróciæ uwagê starca od tego, co siê dzia³o w drugim koñcu sali tronowej. – Przecie¿ muszê jeszcze uklêkn¹æ u jego stóp, zapomnia³eœ? – Obra¿asz mnie, Maro Jade – rzek³ mistrz Jedi, uœmiechaj¹c siê do niej z³owieszczo. – Czy naprawdê s¹dzisz, ¿e tak ³atwo mnie zwieœæ? – Nie spuszczaj¹c z niej wzroku, zgi¹³ palec… I kiedy Solo siêgn¹³ po blaster, broñ odsunê³a siê od niego o pó³ metra. Mara wyczu³a, ¿e brzêczenie miecza œwietlnego na platformie wartowniczej zmieni³o nieco barwê. – Skywalker, uwa¿aj! – krzyknê³a. Luke odwróci³ siê b³yskawicznie i zapaliwszy swój miecz, przyj¹³ pozycjê obronn¹. Klon, najwyraŸniej odzyskawszy si³y czy odwagê, ju¿ skoczy³ na niego, usi³uj¹c przeszyæ go mieczem œwietlnym. Dwa ostrza star³y siê z impetem; Skywalker zatoczy³ siê w ty³, ku krawêdzi schodów. Zrobi³ jeszcze krok. Stara³ siê z³apaæ równowagê, ale w koñcu wyl¹dowa³ na ni¿szym poziomie. Kiedy klon rzuci³ siê w pogoñ za Lukiem, dziewczyna zerknê³a na Hana. Jeœli klon istotnie by³ przed³u¿eniem umys³u C’baotha… Ale nie. Solo ponownie siêgn¹³ po blaster – i broñ znów siê od niego odsunê³a. Nawet jeœli mistrz Jedi wk³ada³ jakiœ wysi³ek w kontrolowanie pojedynku na miecze œwietlne, to i tak by³ jeszcze na tyle skoncentrowany, ¿e móg³ dra¿niæ siê ze swymi wiêŸniami. – Widzisz, Maro Jade? – zagadn¹³ cicho. Jego wœciek³oœæ ju¿ minê³a; nie bawi³y go ju¿ tak¿e igraszki z wiêŸniami: teraz przyszed³ czas, by powróciæ do istotnej kwestii budowania jego Imperium. – To jest nieuniknione. Ja bêdê rz¹dzi³… a ty bêdziesz s³u¿y³a u mego boku razem ze Skywalkerem i jego siostr¹. I wszyscy bêdziemy wielcy. Starzec odsun¹³ siê o krok od porêczy po drugiej stronie schodów. I w sam¹ porê: u³amek sekundy póŸniej znalaz³ siê tam Luke, który d³ugim skokiem wróci³ na wy¿szy poziom sali tronowej. Wyl¹dowa³ plecami do Mary, chwiej¹c siê przez moment, nim zdo³a³ odzyskaæ równowagê. Pomieszczenie rozjaœni³ kolejny b³ysk œwiat³a, tym razem niebieskobia³y, kiedy klon œladem swej ofiary tak¿e przeskoczy³ przez balustradê i zawziêcie machaj¹c mieczem, broni³ siê przed ewentualnym atakiem. Skywalker usun¹³ mu siê z drogi; Jade zauwa¿y³a, ¿e stoj¹cy za jego plecami C’baoth tak¿e zrobi³ krok w ty³. Klon wyl¹dowa³ na pod³odze i w dalszym ci¹gu machaj¹c mieczem, natar³ na Luke’a. Skywalker wci¹¿

394

siê cofa³, prawdopodobnie nie zdaj¹c sobie sprawy z tego, ¿e sunie w kierunku skalnej œciany. A kiedy do niej dotrze, znajdzie siê w pu³apce. Obaj walcz¹cy przesunêli siê nieco… Mara ponownie poczu³a na sobie wzrok starca. – Tak jak mówi³em, Maro Jade: to jest nieuniknione. A kiedy bêdê mia³ przy sobie ciebie i Skywalkera, pomniejsze ludy pod¹¿¹ za nami jak liœcie na wietrze. Ich serca i ich dusze bêd¹ nasze. – C’baoth zerkn¹³ w drugi koniec pomieszczenia i skin¹³ rêk¹. W dalszym ci¹gu skulony za szcz¹tkami metalowej k³adki Karrde drgn¹³ ze zdumienia, gdy jego blaster wysun¹³ siê z kabury i tn¹c powietrze, pomkn¹³ w stronê mistrza Jedi. W po³owie sali tronowej do³¹czy³ do niego upuszczony przez Organê Solo miecz œwietlny i blaster, który Han wci¹¿ wytrwale próbowa³ przechwyciæ. – Podobnie zreszt¹ jak ich nic nie znacz¹ca broñ – doda³ starzec. Niedbale wyci¹gn¹³ rêkê po œci¹gniête przedmioty i odwróci³ g³owê, aby popatrzeæ na pojedynek, który lada chwila mia³ siê rozstrzygn¹æ. Na tak¹ w³aœnie okazjê Mara czeka³a. I by³ to ju¿ chyba ostatni moment. Przezwyciê¿aj¹c otaczaj¹cy jej umys³ chaos, siêgnê³a Moc¹ na zewn¹trz i skupi³a swoj¹ uwagê na broni lec¹cej w kierunku rêki C’baotha. Odczu³a mimowoln¹ dekoncentracjê starca… Miecz œwietlny Leii od³¹czy³ siê od blasterów i wyl¹dowa³ w jej d³oni. Mistrz Jedi b³yskawicznie odwróci³ siê w jej stronê, a blastery upad³y z brzêkiem na pod³ogê. – Nie! – wrzasn¹³, podnosz¹c na Marê koszmarnie wykrzywion¹ strachem i zaskoczeniem twarz. Dziewczyna poczu³a, ¿e starzec rozpaczliwie szarpie za trzymany przez ni¹ miecz. Ale i w tym akcie by³ strach i zmieszanie; poza tym dzia³aniu C’baotha nie towarzyszy³ ju¿ teraz element zaskoczenia. Maj¹c trochê czasu, starzec niew¹tpliwie otrz¹sn¹³by siê z szoku. Mara jednak nie zamierza³a czekaæ. Zapali³a miecz œwietlny i ruszy³a do ataku. Klon Luuke naturalnie musia³ us³yszeæ, ¿e siê do niego zbli¿a – by³o to nieuniknione ze wzglêdu na charakterystyczne buczenie jej miecza. Ale jako ¿e Skywalker sta³ ju¿ przyparty do œciany, pokusa rozprawienia siê najpierw z jednym przeciwnikiem by³a zbyt wielka. Klon zada³ jeszcze jeden cios, ale trafi³ w œcianê, gdy¿ Luke uchyli³ siê przed ostrzem… Œciana ponad g³ow¹ Skywalkera eksplodowa³a z oœlepiaj¹cym b³yskiem rozrywanych przewodów elektrycznych, a jej od³amki trysnê³y klonowi prosto w twarz.

395

Bo, jak siê okaza³o, Luke nie wycofywa³ siê bezmyœlnie w kierunku ska³y – stara³ siê znaleŸæ na wysokoœci jednego z umieszczonych w sali tronowej ekranów. Klon wrzasn¹³ przeraŸliwie – by³ to chyba pierwszy dŸwiêk, jaki z siebie wyda³ – i zatoczy³ siê do ty³u. Wci¹¿ oœlepiony, odwróci³ siê w tê stronê, gdzie s³ysza³ buczenie miecza œwietlnego Mary. Jego twarz wykrzywia³y z³oœæ i strach. Uniós³ swój miecz i zaatakowa³… MASZ ZABIÆ LUKE’A SKYWALKERA! Dziewczyna uchyli³a siê przed ostrzem i spojrza³a w twarz napastnika. W twarz Skywalkera. W twarz, która przeœladowa³a j¹ w snach przez blisko szeœæ lat. W twarz, któr¹ Imperator rozkaza³ jej zniszczyæ. MASZ ZABIÆ LUKE’A SKYWALKERA! I po raz pierwszy od czasu, gdy znalaz³a Luke’a dryfuj¹cego w pustce kosmicznej w uszkodzonym myœliwcu, us³ucha³a tego g³osu, który ko³ata³ siê w jej umyœle. Z ca³ej si³y zamachnê³a siê i potê¿nie ciê³a mieczem stoj¹c¹ przed ni¹ postaæ. Klon zgi¹³ siê w pó³, a jego broñ z brzêkiem upad³a na pod³ogê. Mara spojrza³a na niego z góry… i odetchn¹wszy ciê¿ko, uœwiadomi³a sobie, ¿e g³os w jej umyœle umilk³. Dokona³o siê. Wype³ni³a ostatni rozkaz Imperatora. I wreszcie by³a wolna.

396

ROZDZIA£

&

– Wygl¹da na to, ¿e to ju¿ wszyscy, kapitanie – powiedzia³ Thrawn, spogl¹daj¹c przez iluminator na statki wojenne Rebeliantów rozci¹gniête wzd³u¿ krawêdzi sto¿ków pola grawitacyjnego wytwarzanych przez kr¹¿owniki przechwytuj¹ce. – Niech pan poleci „Ciemiê¿ycielowi” i „Stra¿nikowi”, by odst¹pi³y od udzia³u w zasadzce i powróci³y na pozycje na linii demarkacyjnej. Wszystkie statki wojenne: przygotowaæ siê do starcia . – Tak jest, panie admirale – rzuci³ Pellaeon i krêc¹c g³ow¹ w niemym zdumieniu, wstuka³ do komputera odpowiednie rozkazy. Po raz kolejny, mimo przyt³aczaj¹cych dowodów wskazuj¹cych na coœ przeciwnego, wielki admira³ udowodni³, ¿e mia³ racjê. Flota uderzeniowa Nowej Republiki przyby³a na Bilbringi. I pewnie Rebelianci zachodzili teraz w g³owê, w którym momencie za³ama³ siê ich misternie przygotowany plan. – Myœlê, admirale, ¿e nie powinniœmy niszczyæ ca³ej floty – zasugerowa³. – By³oby dobrze, gdyby ktoœ z nich wróci³ na Coruscant i opowiedzia³ innym, jak inteligentnie zostali przechytrzeni. – Zgadzam siê z panem, kapitanie – rzek³ Thrawn. Chocia¿ w¹tpiê, by tak w³aœnie zinterpretowali tê sytuacjê. Podejrzewam, ¿e bêd¹ raczej s¹dzili, i¿ ktoœ ich zdradzi³. – Mo¿liwe – przyzna³ Pellaeon i szybkim spojrzeniem obrzuci³ mostek. Zdawa³o mu siê, ¿e w³aœnie us³ysza³ jakiœ cichy dŸwiêk, jakby skrzypienie przeci¹¿onych urz¹dzeñ czy gard³owy rechot. Przez chwilê nas³uchiwa³ uwa¿nie, ale dŸwiêk siê nie powtórzy³. – To zreszt¹ te¿ przemawia³oby na nasz¹ korzyœæ. – Istotnie. Mo¿e wyznaczymy do tej misji kr¹¿ownik gwiezdny admira³a Ackbara? Pellaeon uœmiechn¹³ siê sztywno. Ackbar. Który ledwo co zdo³a³ siê oczyœciæ z postawionych mu przez radnego Borska Fey’lyê zarzutów

397

o niekompetencjê i zdradê przy operacji na Sluis Van. Tym razem Ackbar na pewno nie zdo³a³by siê tak ³atwo wyt³umaczyæ. – Zgrabne poci¹gniêcie, admirale – powiedzia³. – Dziêkujê, kapitanie. Pellaeon zerkn¹³ na Rukha, który w milczeniu pe³ni³ sw¹ wartê za krzes³em Thrawna. By³ ciekaw, czy Noghri docenia finezjê tego posuniêcia. Ale zwa¿ywszy na ograniczon¹ inteligencjê tej rasy, pewnie nie. W oddali pojawi³y siê b³yski ognia laserowego, gdy dywizjon myœliwców przeciwnika zaanga¿owa³ siê w walkê. Kapitan usadowi³ siê wygodnie na swoim krzeœle, omiót³ spojrzeniem monitory kontrolne i przygotowa³ swój umys³ na czekaj¹c¹ ich bitwê. Na bitwꠖ i na zwyciêstwo. – Uwa¿aj, Dowódco ¯elaznych, masz dwóch na ogonie – rozleg³ siê tu¿ przy uchu Wedge’a g³os Drugiego. – Szósty, jesteœ tam? – Jasne, kolego – potwierdzi³ Szósty. – Na trzy atakujemy z dwóch stron. Raz, dwa… Wedge zebra³ siê w sobie i wykona³ swoim myœliwcem gwa³towny przewrót. Dwa myœliwce Imperium, staraj¹c siê powtórzyæ jego manewr, a jednoczeœnie nie strzelaæ poza cel, pewnie nawet nie zauwa¿y³y dwóch maszyn republikañskich, które znalaz³y siê tu¿ za nimi. W chwilê póŸniej rozleg³y siê dwie potê¿ne eksplozje i Antilles by³ wolny. – Dziêki – rzuci³ do nadajnika. – Nie ma sprawy. Co teraz? – Nie wiem – wyzna³ Wedge, zerkaj¹c na szalej¹c¹ wokó³ nich bitwê. Admira³ Ackbar wci¹¿ jeszcze utrzymywa³ swe kr¹¿owniki gwiezdne w szyku bojowym. Ale znajduj¹ce siê na obrze¿ach statki pomocnicze by³y tak silnie ostrzeliwane przez si³y imperialne, ¿e ten fragment bitwy móg³ siê lada chwila zamieniæ w bez³adn¹ bijatykê. Wtedy zaœ dywizjony myœliwców by³yby ju¿ w³aœciwie zdane tylko na w³asne si³y, zmuszone do atakowania tego co siê da i gdzie siê da. Co zreszt¹ w zasadzie i teraz robi³y. Chodzi³o jednak o to, by znaleŸæ jakiœ obiekt rzeczywiœcie wart zaatakowania… Drugi najwyraŸniej myœla³ o tym samym. – Wiesz, Dowódco, przysz³o mi do g³owy, ¿e Imperium nie mog³oby nas atakowaæ a¿ tyloma statkami, gdyby musia³o jednoczeœnie broniæ stoczni. Antilles odwróci³ g³owê i popatrzy³ na jaœniej¹ce w oddali œwiat³a. Na ich tle zdo³a³ wyró¿niæ ciemne kontury co najmniej czterech stacji bojowych Golan II.

398

– Racja. Ale myœlê, ¿e aby ich porz¹dnie zaniepokoiæ, nie wystarczy samotny atak nawet s³awnego ¯elaznego Dywizjonu… – Kapitanie Antilles, tu centralna stacja ³¹cznoœci Nowej Republiki – odezwa³ siê s³u¿biœcie jakiœ g³os. – Mam dla pana wiadomoœæ oznaczon¹ jako piln¹, zaszyfrowan¹ za pomoc¹ dyplomatycznego kodu Nowej Republiki. Czy chce siê pan ni¹ zaj¹æ? Wedge ze zdziwienia zamruga³ powiekami. Kod dyplomatyczny? Tutaj? – Chyba tak. Oczywiœcie, po³¹cz mnie. – Tak jest. – Rozleg³ siê cichy szczêk… – Czeœæ, Antilles – da³ siê s³yszeæ znajomy g³os. – Mi³o ciê znowu widzieæ. – Nie w¹tpiê, ¿e odwzajemniê twoje uczucia – rzuci³ Wedge, coraz bardziej zdumiony. – Ale w³aœciwie kto mówi? – Och, daj spokój – droczy³ siê mê¿czyzna. – Ju¿ zd¹¿y³eœ zapomnieæ, jak mi³o spêdziliœmy razem czas przed barem Nocny Smok? Nocny Smok…? – Aves?! – No, wspaniale – ucieszy³ siê Aves. – Pamiêæ wyraŸnie ci siê polepsza. – Ostatnio nie dajecie o sobie zapomnie栖 stwierdzi³ Antilles. – Gdzie jesteœ? – W samym œrodku tej feerii imperialnych œwiate³, które widzisz z boku – odpar³ przemytnik i g³os wyraŸnie mu spochmurnia³. – Szkoda, ¿e mi nie powiedzia³eœ, i¿ zamierzacie zaatakowaæ to miejsce, a nie, jak s¹dziliœmy, Tangrene. – Szkoda, ¿e ty mi nie powiedzia³eœ, co za robotê szykujecie – odparowa³ Wedge. – Chyba daliœmy siê sobie nawzajem wystrychn¹æ na dudków. – O tak. I nie tylko my, ale wszyscy, z wyj¹tkiem wielkiego admira³a. – Szkoda gadaæ. Ale powiedz, dzwonisz towarzysko, czy jak? – Kto wie… S³uchaj, za jakieœ dziewiêædziesi¹t sekund czêœæ z nas spróbuje przechwyciæ krystaliczny eliminator pola grawitacyjnego, po który siê tu zjawiliœmy. A potem bez zbêdnych po¿egnañ zmykamy st¹d. Zmykaj¹ z imperialnej stoczni. I Aves powiedzia³ to takim tonem, jakby to by³a fraszka. – Powodzenia – rzuci³ Antilles. – Dziêki. Wspominam o tym dlatego, ¿e nam nie robi wiêkszej ró¿nicy, którêdy siê st¹d wydostaniemy. Ale mo¿e dla was mia³oby to jakieœ znaczenie?

399

– Tak, chyba tak – rzek³ Wedge, uœmiechaj¹c siê nieznacznie. – Gdybyœcie mogli, na przyk³ad, przelecieæ obok tych stacji Golan II… i ewentualnie po drodze zaatakowaæ je od ty³u? – To chyba ca³kiem niez³a trasa – przysta³ na propozycjê Aves. – Naturalnie na obrze¿ach stoczni zrobi siê trochê nieprzyjemnie: te wszystkie strzelaj¹ce statki i tak dalej. Czy moglibyœcie nam ewentualnie oddaæ przyjacielsk¹ przys³ugê i od tego miejsca nas eskortowaæ? Antilles zerkn¹³ na œwiat³a stoczni i b³yskawicznie rozwa¿y³ ca³¹ sytuacjê. Tak, to siê mo¿e udaæ. Gdyby ludzie Avesa zdo³ali unieszkodliwiæ choæby jedn¹ ze stacji bojowych Golan II, to statki Nowej Republiki bêd¹ mog³y wtargn¹æ na teren stoczni. I jeœli Imperium nie zdecyduje siê jej poœwiêciæ, to czêœæ ich jednostek bêdzie musia³a wycofaæ siê z bitwy, by zatkaæ powsta³¹ dziurê, a tak¿e goniæ republikañskie statki, które zdo³aj¹ siê dostaæ do œrodka. A z punktu widzenia przemytników trudno sobie wyobraziæ lepsz¹ os³onê ni¿ nap³yw do stoczni statków wojennych Nowej Republiki, kiedy oni bêd¹ siê akurat stamt¹d wydostawaæ. Ogó³em rzecz bior¹c, taka wymiana wydawa³a siê korzystna dla obu stron. – Umowa stoi – poinformowa³ g³oœno Avesa. – Daj mi tylko parê minut na zorganizowanie tej eskorty. – Nie zapominaj, ¿e to ma byæ przyjacielska eskorta – rzuci³ ostrzegawczo Aves. – Chyba wiesz, o co mi chodzi. – Wiem doskonale – uspokoi³ go Wedge. Pogarda Kalamarian dla przemytników i przemytnictwa sta³a siê ju¿ na statkach niemal zwyczajowa, i Wedge bynajmniej nie mia³ ochoty siê temu zwyczajowi podporz¹dkowaæ; podobnie jak Aves nie chcia³ paœæ jego ofiar¹. Zapewne w³aœnie dlatego przemytnik zwróci³ siê z ofert¹ pomocy do niego, a nie bezpoœrednio do Ackbara czy do któregoœ z dowódców. – Nie martw siê, jakoœ to za³atwiê. – Dobra. Oho, pierwsza grupa rusza do ataku. To na razie. Z nadajnika rozleg³ siê cichy szczêk i po³¹czenie zosta³o przerwane. – Anga¿ujemy siê w to? – spyta³ Jedenasty. – Tak – potwierdzi³ Antilles i ostro obróci³ swój myœliwiec w prawo. – Drugi, skontaktuj siê z dowództwem: zdaj pokrótce relacjê z rozwoju wypadków i powiedz, ¿e bêdziemy potrzebowali jakiegoœ wsparcia. Ale nie wymieniaj imienia Avesa; powiedz tylko, ¿e koordynujemy nasze dzia³ania z niezale¿n¹ grup¹ oporu, która znajduje siê na terenie stoczni. – Zrozumia³em, Dowódco. – A jeœli Ackbar nie zechce ryzykowaæ? – wtr¹ci³ Siódmy. Wedge obejrza³ siê na œwiat³a stoczni. A wiêc i tym razem, tak jak ju¿ tyle razy wczeœniej, wszystko sprowadza³o siê do kwestii zaufania.

400

Najpierw musia³ zaufaæ jakiemuœ ch³opakowi, który dopiero co przyby³ z g³êbi pustyni na ma³o znacz¹cej planecie, i daæ mu siê poprowadziæ do ataku na pierwsz¹ Gwiazdê Œmierci. Potem, podczas ataku na drug¹ Gwiazdê Œmierci, musia³ zawierzyæ by³emu hazardziœcie, który byæ mo¿e wcale nie mia³ doœwiadczenia w prawdziwej walce. A teraz z kolei chodzi³o o udzielenie kredytu zaufania jakiemuœ przemytnikowi, który równie dobrze móg³ go zdradziæ dla pieniêdzy. – To nie ma znaczenia – powiedzia³. – Z dodatkowym wsparciem czy bez, i tak siê w to zaanga¿ujemy. Ostrze miecza œwietlnego Mary b³ysnê³o oœlepiaj¹co i spad³o na Luuke’a. Klon zwali³ siê martwy na pod³ogê, a obok niego z brzêkiem upad³ jego miecz. Przeœladuj¹ce Luke’a buczenie rozp³ynê³o siê bez œladu. Podniós³ siê spod strzelaj¹cego jeszcze iskrami ekranu, przed który zwabi³ klona, i po raz pierwszy od kilku godzin swobodnie odetchn¹³. Ciê¿ka próba dobieg³a wreszcie koñca. – Dziêkujꠖ szepn¹³ do Mary. Dziewczyna odsunê³a siê o krok od martwego klona. – Nie ma sprawy – rzuci³a. – Nic nie krêpuje ju¿ twego umys³u? A wiêc zdo³a³a wyczuæ to przyt³aczaj¹ce buczenie… – Tak – pokiwa³ g³ow¹ i ponownie pe³n¹ piersi¹ zaczerpn¹³ powietrza w p³uca. – A twego? Pos³a³a mu na wpó³ ironiczne, na wpó³ rozbawione spojrzenie. Ale Skywalker zauwa¿y³, ¿e po raz pierwszy od czasu, kiedy siê spotkali, w jej oczach nie by³o ju¿ bólu i nienawiœci. – Zrobi³am to, czego ode mnie chcia³ – stwierdzi³a. – I koniec. Luke zerkn¹³ w przeciwleg³y koniec sali tronowej. Karrde przywi¹za³ smycze vonskrów do zwalonej k³adki, a sam ostro¿nie przechodzi³ na drug¹ stronê metalowego rumowiska. Han sta³ ju¿ o w³asnych si³ach i w³aœnie pomaga³ wci¹¿ otumanionej Leii wydostaæ siê spod przygniataj¹cego j¹ fragmentu chodnika. – Leia? – zawo³a³ Skywalker. – Nic ci nie jest? – Nie, czujê siê zupe³nie nieŸle – odpar³a ksiê¿niczka. – Tylko jestem trochê poobijana. Zabierajmy siê st¹d, dobrze? Luke przeniós³ wzrok na C’baotha. Stary Jedi wpatrywa³ siê w martwego klona; rêce opuœci³ bezradnie, a w jego oczach widaæ by³o wœciek³oœæ, zagubienie i ob³êd. – Tak bêdzie chyba najlepiej – stwierdzi³ Luke. – ChodŸ, Maro. 26 – Ostatni rozkaz

401

– Wy ju¿ idŸcie, a ja zaraz do was do³¹czê. Skywalker zmierzy³ dziewczynê przenikliwym spojrzeniem. – Co zamierzasz zrobiæ? – A jak myœlisz? – odparowa³a. – Chcê dokoñczyæ to, co zaczê³am. Powinnam to zreszt¹ by³a zrobiæ na Jomarku. C’baoth niespiesznie podniós³ g³owê i popatrzy³ na Marê. – Umrzesz za to, Maro Jade – rzek³ ze z³owieszczym spokojem. – Powoli i w niewypowiedzianych boleœciach. – Wzi¹³ g³êboki oddech i przymkn¹wszy oczy, zacisn¹³ przed sob¹ d³onie w piêœci. – Jeszcze siê przekonamy – mruknê³a dziewczyna. Unios³a miecz œwietlny i ruszy³a w stronê starca. Po chwili bardziej odczuli ni¿ us³yszeli jakby daleki grzmot. Luke rozejrza³ siê doko³a, rozedrganymi zmys³ami przeczuwaj¹c zbli¿aj¹ce siê niebezpieczeñstwo. Ale wszystko zdawa³o siê byæ w jak najlepszym porz¹dku. Odg³os jednak nasila³ siê i potê¿nia³… I nagle fragment sufitu sali tronowej, znajduj¹cy siê bezpoœrednio nad g³owami Luke’a i Mary, z wielkim hukiem zwali³ siê na dó³ w powodzi drobniutkich od³amków skalnych. – Uwa¿aj! – krzykn¹³ Skywalker. Os³oni³ rêkami g³owê i próbowa³ usun¹æ siê z niebezpiecznego miejsca. Ale œrodek skalnego wodospadu przesun¹³ siê w œlad za nim. Luke ponowi³ próbê ucieczki, ale tym razem omal nie upad³, gdy¿ jego noga ugrzêz³a w siêgaj¹cym mu ju¿ do kostek rumowisku kamieni. Kawa³eczki ska³y – zbyt ma³e i zbyt liczne, by móg³ nad nimi zapanowaæ przy u¿yciu Mocy – wci¹¿ spada³y na niego, siniacz¹c go i kalecz¹c. Poprzez unosz¹cy siê kurz widzia³, ¿e Mara tak¿e walczy z kamienn¹ powodzi¹; jedn¹ rêk¹ stara³a siê chroniæ g³owê, w drugiej trzyma³a swój miecz, próbuj¹c bezskutecznie walczyæ ze spadaj¹cymi kamieniami. Z drugiego koñca pomieszczenia dolecia³ go krzyk Hana i Skywalker domyœli³ siê, ¿e i inni s¹ przedmiotem podobnego ataku. C’baoth, stoj¹cy bezpiecznie poza zasiêgiem niszczycielskiego skalnego wodospadu, uniós³ wysoko rêce. – Jam jest mistrz Jedi C’baoth! – zawo³a³, a jego g³os zagrzmia³ potê¿nie w ca³ej sali tronowej. – Imperium… ca³y wszechœwiat jest mój! Luke ustawi³ swój miecz œwietlny w pozycji obronnej, ponownie wyczuwaj¹c rozedrganymi zmys³ami nadci¹gaj¹ce niebezpieczeñstwo. Ale i tym razem wiedza na niewiele mu siê zda³a. Ciœniêta przez starca b³yskawica rozjarzy³a siê w zetkniêciu z ostrzem miecza, a si³a uderzenia zwali³a Skywalkera z nóg; Luke pad³ na kamienie, rani¹c przy tym boleœnie kolana. Kiedy próbowa³ wstaæ, jeden ze spadaj¹cych od³amków skalnych trafi³ go w skroñ. Ch³opak zatoczy³ siê i upad³ na bok,

402

podpieraj¹c siê rêk¹. C’baoth ciska³ kolejne b³yskawice, a ogieñ wy³adowañ elektrycznych rozchodzi³ siê po stosie kamieni, przeszywaj¹c Luke’a wci¹¿ nowymi falami bólu. Jakaœ si³a wyrwa³a mu z d³oni miecz œwietlny; k¹tem oka zauwa¿y³, ¿e broñ poszybowa³a gdzieœ w drugi koniec sali. – Przestañ! – krzyknê³a Mara do starca. Otumaniony bólem Skywalker widzia³, ¿e stoj¹c po kolana w gruzach, dziewczyna zawziêcie macha mieczem œwietlnym, bezskutecznie staraj¹c siê odsun¹æ wi꿹ce j¹ kamienie. – Jeœli masz zamiar nas zabiæ, to zrób to wreszcie. – Cierpliwoœci, moja przysz³a uczennico – rzek³ C’baoth. Mimo spowijaj¹cego wszystko kurzu, Skywalker zauwa¿y³, ¿e starzec uœmiecha siê z rozmarzeniem. – Jeszcze nie mo¿esz umrzeæ. Najpierw muszê ciê zaprowadziæ do fabryki klonów wielkiego admira³a. – Co takiego?! – zawo³a³a Jade, dr¿¹c z przera¿enia. – Poniewa¿ przewidzia³em, ¿e Mara Jade bêdzie przede mn¹ klêcza³a – przypomnia³ dziewczynie mistrz Jedi. – Ta Mara Jade… albo jakaœ inna. – No dobra – rzuci³ Lando, przesuwaj¹c dŸwigienkê aktywatora na ostatnim ³adunku wybuchowym. – W³¹czajmy to wszystko i wynoœmy siê st¹d. Siedz¹cy po drugiej stronie g³ównej kolumny Chewbacka zamrucza³ na znak zgody. Calrissian wzi¹³ swój blaster i podniós³ siê z pod³ogi, omiataj¹c przy tym szybkim spojrzeniem drzwi wychodz¹ce na zewnêtrzny chodnik. Jak na razie wszystko sz³o po jego myœli. Mia³ nadziejê, ¿e drzwi wytrzymaj¹ napór szturmowców jeszcze przez jakieœ dwie minuty, których potrzebowali, by razem z Wookiem zejœæ z platformy roboczej na chodnik… Chewbacka zarycza³ ostrzegawczo. Wyostrzywszy s³uch, Lando zdo³a³ wy³owiæ rozpaczliwe buczenie do granic mo¿liwoœci przeci¹¿onej z³¹czki pr¹du ujemnego. – Doskonale, Chewie – pochwali³ Wookiego. – ChodŸmy. – Zd¹¿y³ dotrzeæ do krawêdzi mostka, kiedy nagle najbli¿sze drzwi ust¹pi³y z ³oskotem. – Uwa¿aj! – krzykn¹³. Upad³ p³asko na pod³ogê i otworzy³ gwa³towny ogieñ w stronê chmury kurzu i od³amków widocznych w miejscu, gdzie jeszcze przed chwil¹ by³y drzwi. W odpowiedzi posypa³ siê w jego kierunku niebieski grad ognia z broni og³uszaj¹cej. Za plecami Calrissian us³ysza³ jazgot broni Chewiego. Koniec marzeñ o ostatnich dwóch minutach.

403

Z ca³ych si³ przycisn¹³ twarz do pod³ogi z metalowej siatki… Jego wzrok spocz¹³ na mostku. Na mostku – i na cienkich, ale mocnych porêczach, które bieg³y po obu jego stronach… Przysz³a mu do g³owy szalona myœl. Szalona, ale to wcale nie oznacza³o, ¿e niedorzeczna. – Chewie, przysuñ siê tutaj! – zawo³a³. Obróci³ siê na bok i szybkim spojrzeniem omiót³ tablicê kontroln¹ mostka, wmontowan¹ w porêcz platformy roboczej. Przycisk uruchamiaj¹cy mechanizm wysuwaj¹cy mostek… Przycisk uruchamiaj¹cy mechanizm chowaj¹cy mostek… Awaryjny przycisk stopu… Kiedy Chewbacka zwali³ siê obok niego, ca³y mostek a¿ zadr¿a³. – Zajmij ich jakoœ – rzuci³ Lando. Oszacowa³ odleg³oœæ, jak¹ mia³ do pokonania, wyskoczy³ do góry i nacisn¹³ kolejno dwa guziki: najpierw ten uruchamiaj¹cy mechanizm chowaj¹cy mostek, a zaraz potem awaryjny przycisk stopu. Mostek odsun¹³ siê chwiejnie od platformy roboczej, po czym zatrzyma³ siê w odleg³oœci wystarczaj¹cej do tego, by podtrzymuj¹ce go zasuwy siê roz³¹czy³y. Wookie zarycza³ pytaj¹co, kiedy mostek zako³ysa³ siê pod w³asnym ciê¿arem. – Zobaczysz – uspokoi³ go Calrissian. Z dwóch stron pojawi³y siê b³yski ognia, kiedy rozpad³o siê dwoje kolejnych drzwi. – Chwyæ siê tylko porêczy i strzelaj. Zaczynamy. – Lando tak¿e mocno chwyci³ blaster i otworzy³ ogieñ. Ale nie w stronê szturmowców, którzy wybiegali w³aœnie na okalaj¹cy jaskiniê chodnik – celowa³ w przeciwleg³y koniec mostka, wzniecaj¹c fontanny iskier. Tam, gdzie trafi³y jego strza³y, ca³e fragmenty metalowej siatki parowa³y z sykiem, a prêty podtrzymuj¹ce mostek od do³u rozpada³y siê na kawa³eczki. Ca³a konstrukcja pochyli³a siê i chwia³a coraz mocniej, a Lando z coraz wiêkszym zaciêciem stara³ siê rozwaliæ j¹ na kawa³ki. Obok niego Chewbacka rzuci³ jakieœ ordynarne przekleñstwo Wookiech, jakiego Calrissian nigdy jeszcze nie s³ysza³ w jego ustach… Nagle z potê¿nym trzaskiem przeci¹¿onego metalu mostek zacz¹³ siê waliæ. Jako ¿e z chodnikiem ³¹czy³y go ju¿ tylko wci¹¿ nie uszkodzone porêcze, opuœci³ siê ciê¿ko w dó³. Lando chwyci³ siê mocno porêczy, która z pozycji poziomej szybko d¹¿y³a ku pionowej… Z ogromnym hukiem mostek grzmotn¹³ ciê¿ko o porêcz balkonu klonowania trzy poziomy ni¿ej; si³a uderzenia omal nie zwali³a Calrissiana z nóg. – To nasz przystanek – zawo³a³ mê¿czyzna. – Wysiadamy. – Pospiesznie wsun¹³ blaster do kabury, zrêcznie przeskoczy³ przez stromo

404

przechylon¹ porêcz mostka i wyl¹dowa³ na pod³odze balkonu klonowania. Chewbacka, dziêki wrodzonym umiejêtnoœciom istot nadrzewnych, znalaz³ siê tam dobre trzy sekundy przed nim. Lawiruj¹c pomiêdzy rzêdami komór spaarti, pokonali ju¿ po³owê drogi do wyjœcia z balkonu, gdy za ich plecami eksplodowa³a centralna kolumna. Najpierw wybuch³y pod³o¿one przez nich ³adunki, wysadzaj¹c w powietrze fragmenty kabli i rur, które w postaci ognistych kul rozsypa³y siê doko³a kolumny. Ogromna chmura dymu, py³u i paruj¹cych p³ynów, którymi nie tak dawno karmiono klony, strzeli³a do góry i zas³oni³a widok. Ze wszystkich stron tryska³y jakieœ wielobarwne ciek³e substancje. Platforma robocza, któr¹ dopiero co zd¹¿yli opuœciæ, oderwa³a siê od mocuj¹cych j¹ wsporników i zaczê³a siê zsuwaæ w dó³ kolumny, uszkadzaj¹c po drodze kolejne urz¹dzenia. Ze œrodka ciemnej chmury dolecia³y trzaski rozrywanych linii wysokiego napiêcia i odg³osy wtórnych eksplozji, które zwiêksza³y jeszcze nasilenie gradu resztek i od³amków. W pewnym momencie da³ siê s³yszeæ przeraŸliwy trzask pêkaj¹cych i wal¹cych siê wsporników, i od g³ównej kolumny zaczê³y siê odrywaæ jej zewnêtrzne warstwy. Przekrzykuj¹c ha³as, Chewbacka zarycza³ ostrzegawczo. – Ani ja – odkrzykn¹³ Lando. – Zabierajmy siê st¹d. Dziesiêæ sekund póŸniej jak burza przemknêli obok samotnego stra¿nika, którego pozostawiono przy drzwiach wyjœciowych na tym piêtrze, i ju¿ byli na zewn¹trz. Kiedy znajdowali siê dwa korytarze dalej, odczuli lekki wstrz¹s, gdy centralna kolumna zwali³a siê w dó³ jaskini. – No dobra – wydysza³ Calrissian. Dotarli akurat do poprzecznego korytarza. Lando przystan¹³ na chwilê i rozejrza³ siê w obie strony. Artoo musia³ siê dobrze spisaæ z przemieszczaniem oddzia³ów z tego rejonu, gdy¿ woko³o by³o zupe³nie pusto. – Wyjœcie jest tam – zwróci³ siê do Wookiego i wyj¹³ komunikator. – Skontaktujemy siê z pozosta³ymi i zmykamy st¹d. – Wybra³ odpowiedni kana³, by po³¹czyæ siê z Hanem…i zaraz odsun¹³ g³owê od komunikatora, gdy¿ z urz¹dzenia doby³y siê jakieœ g³oœne trzaski. – Han?! – zawo³a³. – Lando? – odpowiedzia³ mu g³os przyjaciela, ledwie s³yszalny z powodu ha³asu. – Tak, to ja. Co siê tam u was dzieje? – Ten ob³¹kany Jedi zwala nam dach na g³owy – krzykn¹³ Solo. – Leia i ja mamy jak¹ tak¹ os³onê, ale Luke’a i Marê przy³apa³ na otwartej przestrzeni. Gdzie jesteœcie? – Na dole, w pobli¿u jaskini klonowania. – Lando zacisn¹³ zêby. Jeœli rzeczywiœcie pojawi siê ten arytmiczny rezonans, jak to przewidywa³

405

Chewbacka, to jeden ze znajduj¹cych siê we wnêtrzu góry reaktorów lada chwila powinien zacz¹æ dr¿eæ z powodu niestabilnoœci. Je¿eli wybuchnie, nim zdo³aj¹ siê wydostaæ na zewn¹trz… – Chcecie, ¿ebyœmy tam przyszli? – Nie zawracajcie sobie g³owy – rozleg³ siê ponury g³os Karrde’a. – Wyjœcie z windy sieciowej i tak ju¿ blokuje ogromna sterta kamieni. Wygl¹da na to, ¿e utknêliœmy tu na dobre. Chewbacka warkn¹³ ¿a³oœnie, wyraŸnie sfrustrowany. – Daj spokój, Chewie, i tak nic na to nie mog³eœ poradzi栖 próbowa³ go pocieszyæ Han. – Mamy tu Luke’a i Marê: mo¿e oni zdo³aj¹ go powstrzymaæ. – A je¿eli nie zdo³aj¹? – docieka³ Lando, czuj¹c nerwowy skurcz w ¿o³¹dku. – S³uchajcie, nie macie zbyt wiele czasu. S¹dzimy, ¿e wzbudziliœmy arytmiczny rezonans w centralnym uk³adzie zasilania. – To dobrze – rzuci³ Solo. – W takim razie C’baoth te¿ siê st¹d nie wydostanie. – Han… – No ju¿, wynoœcie siê st¹d – przerwa³ mu Solo. – Chewie, spisa³eœ siê doskonale, ale jeœli nie uda nam siê st¹d wyjœæ, to ktoœ musi pomóc Winter zaj¹æ siê Jacenem i Jain¹. Zrozumia³eœ? – „Szalony Karrde” stoi w miejscu, w którym weszliœcie do œrodka góry – doda³ Karrde. – Bêd¹ na was czekaæ. – W porz¹dku – mrukn¹³ Lando przez zaciœniête zêby. – Powodzenia. – Wy³¹czy³ komunikator i z powrotem przypi¹³ go sobie do pasa. Han mia³ racjê: st¹d, z do³u, w ¿aden sposób nie mogli im pomóc w walce z C’baothem. Ale maj¹c dzia³a turbolaserowe „Szalonego Karrde’a” i plany magazynu, które zdoby³ Artoo… – ChodŸ, Chewie – zwróci³ siê do Wookiego, biegiem ruszaj¹c w stronê wyjœcia. – To jeszcze nie koniec. – Mo¿e i lepiej siê sta³o – szepn¹³ C’baoth, patrz¹c smutno na Luke’a i zmierzaj¹c w jego kierunku. Skywalker strz¹sn¹³ kurz z oczu i podniós³ wzrok na starego Jedi, staraj¹c siê opanowaæ wci¹¿ przeszywaj¹cy go ból. Ból i powoli opanowuj¹c¹ go œwiadomoœæ pora¿ki. Oto klêczy na pod³odze uwiêziony w stercie kamieni, które ju¿ siêgaj¹ mu powy¿ej pasa, a ci¹gle spadaj¹ na niego nowe, przed nim zaœ stoi szalony mistrz Jedi, który chcia³ go zabiæ… Nie. Jedi musi byæ opanowany. Musi dzia³aæ w zgodzie z Moc¹. – Pos³uchaj mnie, mistrzu C’baoth – powiedzia³. – Nie czujesz siê dobrze. Wiem o tym. Ale mogê ci pomóc. Przez twarz starca przewali³a siê ca³a gama najró¿niejszych uczuæ.

406

– Czy¿by? – rzuci³ wreszcie C’baoth, decyduj¹c siê przyj¹æ ton lekkiego rozbawienia. – A dlaczego mia³byœ to dla mnie robiæ? – Bo tego potrzebujesz – odpar³ Luke. – I dlatego, ¿e ty jesteœ nam potrzebny. Masz ogromne doœwiadczenie i si³ê, które móg³byœ spo¿ytkowaæ dla dobra Nowej Republiki. – Mistrz Jedi Joruus C’baoth nie s³u¿y mniejszym ludom, Jedi Skywalker – prychn¹³ starzec. – Ale dlaczego? Wszyscy wielcy mistrzowie Jedi w Starej Republice tak w³aœnie czynili. – I na tym polega³ ich b³¹d – stwierdzi³ C’baoth, machaj¹c Luke’owi palcem przed nosem. – Dlatego mniejsze ludy powsta³y i zabi³y ich. – Ale¿ one wcale tego nie… – Dosyæ! – zagrzmia³ starzec. – I tak nie ma znaczenia to, czego oczekuj¹ ode mnie mniejsze ludy. To ja o wszystkim zadecydujê. A one przyjm¹ moj¹ w³adzê albo zgin¹. – W jego oczach pojawi³y siê niepokoj¹ce b³yski. – Ty mia³eœ ten wybór, Jedi Skywalker. A nawet wiêcej: mog³eœ rz¹dziæ razem ze mn¹. Ale ty wola³eœ wybraæ œmieræ. Luke poczu³, ¿e po policzku sp³ywa mu kropla potu. A mo¿e krwi? – A co z Mar¹? – Mara Jade ju¿ nie powinna ciê obchodziæ. Zajmê siê ni¹ póŸniej. – Nie – rzuci³a ostro dziewczyna. – Zajmiesz siê mn¹ teraz. Skywalker spojrza³ w jej kierunku. W dalszym ci¹gu z góry spada³y na ni¹ kamienie, ale siêgaj¹ca jej ju¿ przedtem do kolan sterta od³amków skalnych, które wiêzi³y j¹ w miejscu, gdzieœ zniknê³a. I dopiero teraz Luke zobaczy³ dlaczego: to, co wczeœniej uzna³ za bezu¿yteczne machanie mieczem, okaza³o siê starannie przemyœlanym dzia³aniem. Mara wyciê³a w pod³odze kilka du¿ych otworów, przez które kamienie spada³y ni¿ej, do pomieszczenia z komputerami. Dziewczyna unios³a miecz œwietlny i ruszy³a do ataku. C’baoth odwróci³ siê do niej, a jego twarz wykrzywi³ gniew. – Nie! – wrzasn¹³ i ponownie z jego palców strzeli³ niebieskobia³y ogieñ. Dziewczyna zablokowa³a b³yskawice ostrzem miecza, ale jej atak uleg³ spowolnieniu, gdy przeszy³ j¹ ogieñ wy³adowañ elektrycznych. Starzec ciska³ w ni¹ kolejne b³yskawice, wycofuj¹c siê jednoczeœnie ku skalnej œcianie za tronem, ale Mara uparcie posuwa³a siê za nim. Niespodziewanie deszcz kamieni nad jej g³ow¹ usta³. Od krawêdzi stosu, który wiêzi³ Luke’a, oderwa³o siê kilka fragmentów skalnych i pomknê³o w stronê C’baotha. Po chwili zawróci³y i uderzy³y dziewczynê prosto w twarz. Jade zatoczy³a siê do ty³u. Zamknê³a oczy i uniós³szy praw¹ rêkê, usi³owa³a siê os³oniæ przed ra¿¹cymi j¹ kamieniami.

407

Skywalker zacisn¹³ zêby i próbowa³ wydostaæ siê z przygniataj¹cego go skalnego stosu. Nie chcia³ pozostawiaæ Mary samej w tej walce. Ale wysi³ek okaza³ siê daremny: jego miêœnie wci¹¿ jeszcze by³y zbyt os³abione po ostatnim ataku mistrza Jedi. Nie zwa¿aj¹c jednak na œwie¿y ból, ponowi³ próbê. Spojrza³ na Jade… Dostrzeg³ nag³¹ zmianê w wyrazie jej twarzy. Marszcz¹c brwi, postara³ siê skupiæ myœli… i po chwili on tak¿e us³ysza³ g³os Leii w swoim umyœle… Maro, zamknij oczy i s³uchaj mego g³osu. Ja widzê i ja ciê poprowadzê. – Nie! – wrzasn¹³ ponownie C’baoth. – Nie! Ona jest moja! Luke zerkn¹³ w drugi koniec sali tronowej, zastanawiaj¹c siê, jak starzec zemœci siê na jego siostrze. Ale nic siê nie sta³o. Nawet kamienie przesta³y spadaæ na tê czêœæ zwalonej k³adki, pod któr¹ ukryli siê Han i Leia. Byæ mo¿e d³uga walka sprawi³a, ¿e C’baoth zacz¹³ opadaæ z si³ i nie móg³ ju¿ sobie pozwoliæ na podzielnoœæ uwagi. Za metalow¹ k³adk¹ Skywalker zauwa¿y³ swój miecz œwietlny czêœciowo zagrzebany w stosie kamieni, które blokowa³y teraz dostêp do windy sieciowej. Gdyby tylko zdo³a³ go do siebie przywo³aæ i odzyskaæ si³y na tyle, by wspomóc Marê w jej zmaganiach… Nagle jego uwagê zwróci³o jakieœ poruszenie. Przywi¹zane do jednego koñca metalowej k³adki vonskry Karrde’a, nawet nie draœniête przez burzê kamieni, które zwali³y siê na ich w³aœciciela, szarpa³y siê teraz nerwowo na smyczach. Wyrywa³y siê w stronê Mary – i C’baotha. W czasie wêdrówki przez las na Myrkrze dziki vonskr omal nie zabi³ dziewczyny. A teraz Luke’owi przysz³o do g³owy, ¿e te dwa drapie¿niki mog¹ pomóc w jej ocaleniu. Dotkniêty myœlami m³odego Jedi miecz œwietlny drgn¹³ nieznacznie i jego ostrze zapali³o siê z cichym sykiem, gdy umys³ ch³opaka odszuka³ w³¹cznik. Posy³aj¹c woko³o iskry, spowodowane uderzeniami o kamienie, broñ uwolni³a siê ze stosu od³amków skalnych. Skywalker wytê¿y³ si³y… i broñ unios³a siê w powietrze i pomknê³a w jego kierunku. Znalaz³szy siê na wysokoœci zniszczonej k³adki, ostrze miecza bez trudu przeciê³o krêpuj¹ce vonskry smycze. C’baoth oczywiœcie widzia³, co siê dzieje. Dotykaj¹c ju¿ niemal plecami skalnej œciany sali tronowej, skierowa³ rêce ku biegn¹cym ku niemu po schodach drapie¿nikom i cisn¹³ w nie ogniste b³yskawice. Jedno ze zwierz¹t zawy³o i upad³o na pod³ogê, potykaj¹c siê o walaj¹ce siê wszêdzie kamienie; drugie natomiast zachwia³o siê, ale brnê³o dalej naprzód.

408

Mara tylko czeka³a na chwilê, kiedy starzec odwróci od niej swoj¹ uwagê. Nie zwa¿aj¹c na wci¹¿ ra¿¹ce j¹ w twarz kamienie, rzuci³a siê naprzód, jednym skokiem pokonuj¹c dziel¹c¹ j¹ od C’baotha odleg³oœæ. I kiedy szalony Jedi z powrotem skierowa³ ku niej rêce, upad³a przed nim na kolana i z ca³ych si³ pchnê³a do góry miecz œwietlny. Starzec wyda³ z siebie ostatni, ¿a³osny jêk, po czym zgi¹³ siê wpó³… I podobnie, jak w chwili œmierci Imperatora na GwieŸdzie Œmierci, drzemi¹ca w mistrzu Jedi energia ciemnej strony ujawni³a siê na zewn¹trz w postaci gwa³townej eksplozji niebieskiego ognia. Ale Luke by³ ju¿ na to przygotowany. Z ca³ych si³ uchwyci³ Marê Moc¹ i jak najdalej odci¹gn¹³ j¹ od tego wybuchu energii. Poczu³, jak uderzy³o w niego czo³o fali; ale zaraz te¿ odczu³, ¿e napiêcie s³abnie: to Leia pospieszy³a mu z pomoc¹. W chwilê póŸniej by³o ju¿ po wszystkim. Przez dobr¹ minutê ch³opak le¿a³ bez ruchu, z trudem chwytaj¹c powietrze i broni¹c siê przed utrat¹ przytomnoœci. Niejasno zda³ sobie sprawê z tego, ¿e przygniataj¹ce go kamienie gdzieœ siê odsuwaj¹. – Luke, dobrze siê czujesz? – spyta³a Leia. Skywalker z trudem otworzy³ oczy. Jego siostra by³a obsypana kurzem i posiniaczona. A on pewnie wcale nie wygl¹da³ lepiej od niej. – Tak – odpar³. Odepchn¹³ ostatnie kamienie i stan¹³ na nogi. – A co z reszt¹? – Nie najgorzej – uspokoi³a brata ksiê¿niczka, podtrzymuj¹c go ramieniem. – Chocia¿ Han bêdzie potrzebowa³ lekarza: ma powa¿ne oparzenia. – Mara równie¿ – doda³ ponuro Karrde. Wszed³ po schodach, nios¹c na rêkach nieprzytomn¹ dziewczynê. – Musimy j¹ jak najszybciej zanieœæ na „Szalonego Karrde’a”. – W takim razie skontaktuj siê ze swoimi ludŸmi – poradzi³ mu Solo, który klêcza³ w³aœnie nad martwym klonem Luuke’em i przygl¹da³ mu siê ciekawie. – Powiedz im, ¿eby po nas przylecieli. – Niby dok¹d maj¹ po nas przylecieæ? – zdziwi³ siê szef przemytników. – A tam – wyjaœni³ Han, wskazuj¹c rêk¹ miejsce, gdzie zgin¹³ C’baoth. Luke odwróci³ siê we wskazanym kierunku. Potê¿na eksplozja energii ciemnej strony Mocy zamieni³a ten koniec sali tronowej w istn¹ ruinê. Œciany i sufit by³y osmalone i podziurawione; metalowa pod³oga w miejscu, gdzie sta³ starzec, by³a powykrzywiana i czêœciowo stopiona; sam tron zaœ zosta³ wyrwany z pod³o¿a i tl¹c siê jeszcze, le¿a³ jakiœ metr od swojej dawnej podstawy.

409

Za tronem, przez wystrzêpione pêkniêcie w tylnej œcianie, widaæ by³o pob³yskuj¹c¹ na niebie gwiazdê. – Racja – rzuci³ Skywalker i odetchn¹³ g³êboko. – Leia? – Widzꠖ pokiwa³a g³ow¹ Organa Solo. Poda³a bratu miecz œwietlny i zapali³a swój w³asny. – Bierzmy siê do roboty. Z dwóch stron oblê¿onej stacji bojowej Golan II pojawi³y siê dwie rebelianckie fregaty szturmowe i b³yskawicznie zmieniwszy kierunek, przypuœci³y potê¿ny atak. Du¿y fragment stacji bojowej stan¹³ w ogniu, który szybko przygas³; teraz na tle ciemnej sylwetki Golana II widaæ by³o kolejn¹ falê rebelianckich myœliwców, które wdziera³y siê na teren stoczni. Pellaeon ju¿ siê nie uœmiecha³. – Niech pan nie wpada w panikê, kapitanie – rzek³ Thrawn. Ale i w jego g³osie da³o siê wyczuæ ponur¹ nutê. – Jeszcze nie zostaliœmy pokonani. I daleko nam do tego. Na stanowisku Pellaeona odezwa³ siê brzêczyk. Kapitan zerkn¹³ na monitor… – Panie admirale, pilna wiadomoœæ z Waylandu – zakomunikowa³ Thrawnowi. I przeczuwaj¹c najgorsze, zadr¿a³. Wayland… Fabryka klonów… – Proszê j¹ przeczytaæ, kapitanie – poleci³ podw³adnemu admira³ grobowym tonem. – W³aœnie otrzymujemy odszyfrowan¹ wersjꠖ rzuci³ Pellaeon. Niecierpliwie postukuj¹c palcami w biurko, czeka³, a¿ wiadomoœæ wyœwietli siê na ekranie komputera. Sta³o siê dok³adnie to, czego siê obawia³. – Na górê Tantiss przypuszczono atak, admirale – poinformowa³ Thrawna. – Wojska dwóch ró¿nych ras tubylców plus jacyœ rebelianccy sabota¿yœci… – Urwa³, z niedowierzaniem marszcz¹c brwi. – A tak¿e grupa Noghrich… Nie zdo³a³ doczytaæ raportu do koñca. Niespodziewanie, nie wiadomo sk¹d wy³oni³a siê szaroskóra rêka i z³apa³a go za gard³o. Mê¿czyzna bez tchu osun¹³ siê na krzes³o, czuj¹c siê nagle jak sparali¿owany. – To za oszustwo, jakiego Imperium dopuœci³o siê wzglêdem ludu Noghrich – powiedzia³ cicho stoj¹cy obok niego Rukh. – Zdradzono nas i wziêliœmy odwet. Pallaeon wyczu³ nieznaczne poruszenie i Rukha ju¿ przy nim nie by³o. Z trudem chwytaj¹c oddech i staraj¹c siê poruszyæ bezw³adnymi

410

miêœniami, zdo³a³ wreszcie podnieœæ rêkê na biurko. Ostatkiem si³, po dwóch nieudanych próbach, nacisn¹³ w koñcu guzik alarmu. I kiedy na poch³oniêtym bitw¹ niszczycielu gwiezdnym zaczê³y wyæ syreny, kapitanowi uda³o siê wreszcie odwróciæ g³owê. Thrawn siedzia³ sztywno wyprostowany na swoim krzeœle, a jego twarz by³a dziwnie spokojna. Uwagê kapitana przyku³a ciemnoczerwona plama na jego piersiach, dziwnie kontrastuj¹ca z nieskaziteln¹ biel¹ jego admiralskiego munduru. Zaœ w samym œrodku plamy tkwi³ b³yszcz¹cy koniec no¿a Rukha. Thrawn zauwa¿y³ spojrzenie podw³adnego. Ku zdumieniu Pellaeona, wielki admira³ uœmiechn¹³ siê do niego. – Ale – wyszepta³ – to by³o tak artystycznie zrobione. Uœmiech na jego twarzy przyblad³, podobnie jak blask jego czerwonych oczu – i Thrawn, ostatni wielki admira³, odszed³. – Kapitanie Pellaeon? – zawo³a³ niecierpliwie oficer ³¹cznoœciowy, gdy – zbyt póŸno – przy krzeœle admira³a zjawi³a siê grupa lekarzy. – „Nemezis” i „Jastrz¹b” prosz¹ o rozkazy. Co mam im powiedzieæ? Pellaeon wyjrza³ przez iluminator. Dostrzeg³ zamieszanie, jakie powsta³o za lini¹ obrony w pozornie bezpiecznej stoczni; zda³ sobie sprawê z nag³ej koniecznoœci rozdzielenia si³ Imperium, by j¹ broniæ; zobaczy³, ¿e flota Rebeliantów skwapliwie korzysta z dywersji… I w mgnieniu oka uœwiadomi³ sobie, ¿e nagle ca³y œwiat zwróci³ siê przeciwko nim. Byæ mo¿e Thrawn umia³by jeszcze obróciæ tê sytuacjê w zwyciêstwo Imperium. Ale on, Pellaeon, nie by³ Thrawnem. – Proszê zawiadomiæ wszystkie statki – rzuci³ chrapliwie. Poczu³ dziwny ból w gardle, który nie mia³ nic wspólnego z pulsuj¹cym bólem, o jaki przyprawi³ go podstêpny atak Rukha. – Przygotowaæ siê do odwrotu.

411

ROZDZIA£

'

Na Coruscant s³oñce skry³o siê za cienk¹ warstw¹ chmur i wieczorne kolory nieba zaczê³y ustêpowaæ miejsca czerni nocy. Mara sta³a na dachu Pa³acu Imperialnego, opieraj¹c siê o siêgaj¹c¹ jej do piersi kamienn¹ balustradê. Ws³uchuj¹c siê w szemrz¹cy doko³a niej wiatr, wpatrywa³a siê w œwiat³a rozpoœcieraj¹cej siê w dole stolicy i obserwowa³a przemieszczaj¹ce siê po niej pojazdy. Mimo i¿ miasto têtni³o ¿yciem, panowa³ w nim jakiœ dziwny spokój. A mo¿e to w niej samej panowa³ spokój. Tak czy inaczej, by³a to wyraŸna zmiana na lepsze. Dwadzieœcia metrów za jej plecami otworzy³y siê drzwi. Siêgnê³a w tê stronê Moc¹, choæ i tak wiedzia³a, kto to móg³ byæ. I nie myli³a siê. – Mara? – zawo³a³ cicho Luke. – Jestem tutaj – odpar³a, robi¹c niezadowolon¹ minê. Wyczu³a, ¿e Skywalker przyszed³ tu, by us³yszeæ jej odpowiedŸ. Koniec z wewnêtrznym spokojem. – Imponuj¹cy widok, prawda? – stwierdzi³ Luke, staj¹c obok niej. – Musi ci nasuwaæ wiele wspomnieñ. Jade pos³a³a mu pe³ne wyrozumia³oœci spojrzenie. – Chcesz zapytaæ, jak siê czujê tym razem po powrocie do domu? Wiesz, Skywalker, tak miêdzy nami mówi¹c, to kiedy silisz siê na przebieg³oœæ, wygl¹dasz naprawdê ¿a³oœnie. Na twoim miejscu da³abym sobie z tym spokój i poprzesta³a na prostej uczciwoœci wiejskiego ch³opca. – Przepraszam – mrukn¹³. – Chyba zbyt wiele czasu spêdzam z Hanem. – A tak¿e z Karrde’em i ze mn¹, co? – Chcesz, ¿ebym ci na to odpowiedzia³, jak przysta³o na prostego wiejskiego ch³opca? Dziewczyna uœmiechnê³a siê krzywo.

412

– Przepraszam, ¿e w ogóle o tym wspomnia³am. Luke tak¿e siê uœmiechn¹³, ale zaraz spowa¿nia³. – No wiêc, jak siê w³aœciwie czujesz? – Dziwnie – odpar³a Mara, ponownie spogl¹daj¹c na p³on¹ce w dole œwiat³a. – W pewnym sensie tak, jakbym wróci³a do domu… ale niezupe³nie. Bo nigdy przedtem nie sta³am tu i nie patrzy³am na miasto tak jak teraz. Zawsze przychodzi³am tu po to, by wypatrywaæ jakiegoœ konkretnego skutera powietrznego albo by mieæ na oku jakiœ okreœlony budynek; tego typu rzeczy. I by³a to jedynie s³u¿ba dla Imperatora. Nie s¹dzê, by on kiedykolwiek postrzega³ to miasto jako skupisko ludzi i grê œwiate³: dla niego by³ to tylko przedmiot w³adzy i ró¿norakich mo¿liwoœci. – Tak, pewnie na wszystko tak w³aœnie patrzy³ – przyzna³ Skywalker. – A mówi¹c o tych mo¿liwoœciach…? Dziewczyna skrzywi³a siê z niechêci¹. A wiêc mia³a racjê: Luke przyszed³ tu, by us³yszeæ od niej odpowiedŸ. – To wszystko jest bez sensu – stwierdzi³a. – Wiesz o tym równie dobrze jak ja. – Karrde tak nie uwa¿a. – Karrde jest niekiedy nawet gorszym idealist¹ ni¿ ty – odparowa³a. – Po pierwsze: nigdy nie uda mu siê utrzymaæ tej jego koalicji przemytników. – Mo¿e i nie – rzuci³ Skywalker. – Ale pomyœl o ogromnych mo¿liwoœciach, jakie to ze sob¹ niesie, gdyby mu siê uda³o. Na krañcach Nowej Republiki znajduje siê mnóstwo informatorów i Ÿróde³ informacji, do których my nie mamy ¿adnego dostêpu. – Ale po co wam w³aœciwie te Ÿród³a informacji? Thrawn nie ¿yje, z jego fabryki klonów pozosta³y tylko ruiny, i Imperium znowu siê wycofuje. Odnieœliœcie zwyciêstwo. – Pod Endorem tak¿e odnieœliœmy zwyciêstwo – przypomnia³ jej Luke. – Ale to wcale nie wyeliminowa³o d³ugich lat tak zwanej akcji porz¹dkowej. I teraz te¿ czeka nas jeszcze du¿o pracy. – Ale to w dalszym ci¹gu nie t³umaczy, dlaczego ja mia³abym siê znaleŸæ w samym œrodku tego wszystkiego – upiera³a siê Mara. – Jeœli potrzebujesz jakiegoœ ³¹cznika pomiêdzy tob¹ a przemytnikami, to dlaczego nie powierzysz tej funkcji Karrde’owi? – Poniewa¿ Karrde jest przemytnikiem. A ty by³aœ jedynie asystentk¹ przemytnika. – Te¿ mi ró¿nica – prychnê³a Jade. – Dla niektórych ludzi to ma znaczenie – rzek³ Skywalker. – Ten ca³y proces negocjacji opiera siê w równej mierze na pozorach i ogólnym wizerunku, jak i na stanie faktycznym. Zreszt¹ Karrde ju¿ zapowiedzia³,

413

¿e nie podejmie siê tej misji. Teraz, kiedy jego vonskry odzyska³y ju¿ si³y, chce wróciæ do swoich ludzi. – Ale ja nie mam natury polityka ani dyplomaty – potrz¹snê³a g³ow¹ Mara. – Za to w pewnym sensie nale¿ysz do obu stron i chcesz nam zaufa栖 nie dawa³ za wygran¹ Luke. – A to jest tu najwa¿niejsze. – Skywalker, ty nie znasz tych ludzi – skrzywi³a siê dziewczyna. – Wierz mi: Chewbacka i ci wszyscy, których wysy³asz, by pomogli Noghrim przenieœæ siê na ich now¹ planetê, bêd¹ mieli o wiele ³atwiejsze zadanie. – Maro, naprawdê mo¿esz to zrobi栖 powiedzia³, k³ad¹c rêkê na jej d³oni. – Wiem, ¿e mo¿esz. Dziewczyna westchnê³a ciê¿ko. – Muszê siê jeszcze zastanowiæ. – Naturalnie. Kiedy ju¿ podejmiesz decyzjê, po prostu zejdŸ na dó³. – Jasne. – Zerknê³a na niego spod oka. – Czy chcia³eœ mi coœ jeszcze powiedzieæ? – Robisz postêpy – uœmiechn¹³ siê Luke. – To twoja wina: by³eœ zbyt dobrym nauczycielem. No, o co chodzi? – O to. – Skywalker wyci¹gn¹³ z tuniki miecz œwietlny. – Co to takiego? – zdumia³a siê Mara. – Mój stary miecz œwietlny – odpar³ cicho. – Ten, który zgubi³em w Mieœcie w Chmurach i od którego omal nie zgin¹³em na Waylandzie. – Poda³ go dziewczynie. – Chcia³bym, ¿ebyœ go wziê³a. Podnios³a na niego zdumiony wzrok. – Ja? Dlaczego? Ch³opak wzruszy³ nieznacznie ramionami. – Jest po temu mnóstwo powodów. Po pierwsze: zapracowa³aœ na niego. Po drugie: jesteœ na w³aœciwej drodze, by staæ siê rycerzem Jedi i bêdziesz go potrzebowa³a. Ale przede wszystkim dlatego, ¿e chcê, byœ go mia³a. Powoli, z wyraŸnym oci¹ganiem, Mara wziê³a broñ. – Dziêkujê. – Nie ma za co. – Luke ponownie dotkn¹³ jej rêki. – Bêdê razem z innymi w sali konferencyjnej. PrzyjdŸ do nas, kiedy siê zdecydujesz. Odwróci³ siê i odszed³ w kierunku drzwi. Dziewczyna jeszcze raz spojrza³a na œwiat³a miasta. W d³oni czu³a ch³odny metal miecza. Miecza œwietlnego Luke’a. Zapewne by³a to jedna z ostatnich wiêzi ³¹cz¹cych go z przesz³oœci¹… i w³aœnie siê jej pozby³.

414

Czy tkwi³o w tym jakieœ przes³anie dla niej? Pewnie tak. Tak jak powiedzia³a, subtelnoœæ nie by³a jego mocn¹ stron¹. Ale jeœli zrobi³ to w³aœnie po to, to niepotrzebnie traci³ czas: w jej przypadku ostatnia wiêŸ z przesz³oœci¹ zosta³a zerwana w sali tronowej w górze Tantiss. Przesz³oœæ by³a dla niej zamkniêta. Nadszed³ czas, by pomyœleæ o przysz³oœci. I – czy jej siê to podoba³o, czy te¿ nie – t¹ przysz³oœci¹ by³a Nowa Republika. Us³ysza³a, ¿e Luke otwiera drzwi. – Zaczekaj chwilê! – zawo³a³a. – Idê z tob¹.

415