SW - Zahn T - Ciemna Strona Mocy

GWIEZDNE WOJNY

CIEMNA STRONA MOCY

TIMOTHY ZAHN Przekład Anna i Jan Mickiewicz Tytuł oryginału DARK FORCE RISING Redaktor serii ZBIGNIEW FONIOK Redakcja stylistyczna DANUTA BORUC lustracja na okładce TOM JUNG Projekt graficzny okładki MAŁGORZATA CEBO-FONIOK Opracowanie graficzne okładki STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER KSIĘGARNIA INTERNETOWA WYDAWNICTWA AMBER Tu znajdziesz informacje o nowościach i wszystkich naszych książkach! Tu kupisz wszystkie nasze książki! http://www.amber.supermedia.pl Copyright © 1995 by Lucasfilm Ltd. & ™ All rights reseryed. Used Under Authorization. Published originally under the title Dark Force Rising by Bantam Books. For the Polish edition Copyright © 2001 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. ISBN 83-7169-358-3

ROZDZIAŁ 1 Z tej odległości centralne słońce układu wyglądało jak niewielka, żółtopomarańczowa kula. Iluminatory automatycznie pociemniały, aby zneutralizować jego blask. Zarówno słońce, jak i statek były otoczone gwiazdami - błyszczącymi, białymi punkcikami zawieszonymi w nieskończonej czerni kosmosu. W dole, dokładnie pod statkiem, nad zachodnią częścią położonej na planecie Myrkr Wielkiej Puszczy Północnej wstawał dzień.

Dla tych, którzy ukrywali się w puszczy, ten dzień miał być ich dniem ostatnim. Stojąc na mostku imperialnego niszczyciela gwiezdnego “Chimera”, kapitan Pellaeon obserwował przez iluminator, jak na leżącej pod nim planecie granica miedzy dniem a nocą przesuwa się powoli w kierunku strefy ataku. Dziesięć minut wcześniej otaczające cel siły lądowe zameldowały pełną gotowość do akcji. Sama “Chimera” już od godziny tkwiła w tym samym miejscu, blokując przeciwnikowi możliwość ucieczki. Teraz potrzebny był już tylko rozkaz do natarcia. Powoli, niemal ukradkiem, Pellaeon obrócił głowę o parę centymetrów w prawo. Wielki admirał Thrawn siedział nieruchomo na swoim stanowisku, wpatrując się błyszczącymi, czerwonymi oczami w otaczający go rząd monitorów kontrolnych. Jego bladoniebieska twarz nie wyrażała żadnych uczuć. Trwał tak w milczeniu od chwili, gdy ostatnie oddziały zameldowały o dotarciu na pozycje. Kapitan widział, że żołnierze na mostku zaczynają się niecierpliwić. Pellaeon już dawno porzucił próby odgadywania sensu działań admirała. Wystarczał mu fakt, że Imperator uznał niegdyś za stosowne uczynić Thrawna jednym ze swych dwunastu wielkich admirałów, co było najlepszym dowodem zaufania ze strony nieżyjącego już władcy - tym bardziej, że Thrawn nie był człowiekiem, a uprzedzenia Imperatora w tej mierze nie stanowiły dla nikogo tajemnicy. Zresztą przez cały ten rok, od chwili, gdy admirał przejął dowodzenie “Chimerą” i rozpoczął trudny proces odbudowy Floty Imperialnej, raz po raz potwierdzał swój geniusz wojenny. Jeżeli do tej pory wstrzymywał atak, to miał ku temu ważny powód - tego Pellaeon był pewien. Równie ostrożnie co przedtem odwrócił się z powrotem w stronę iluminatora. Ale ruch ten nie uszedł uwagi admirała. - Chciałby pan o coś spytać, kapitanie? - spokojny głos Thrawna przeciął cichy szmer rozmów. - Nie, panie admirale - zapewnił Pellaeon, odwracając się do dowódcy. Przez dłuższą chwilę admirał świdrował go gorejącymi oczami i kapitan odruchowo przygotował się na ostrą reprymendę - a może i coś gorszego. Ale Thrawn, choć Pellaeon ciągle jeszcze czasem o tym zapominał, nie miał tak porywczego usposobienia jak lord Darth Vader. - Zapewne zastanawia się pan, dlaczego jeszcze nie atakujemy? - podsunął admirał tym samym uprzejmym tonem. - Istotnie, panie admirale - przyznał Pellaeon. - Wydaje się, że wszystkie oddziały są już na pozycjach wyjściowych. - Oddziały wojskowe: tak - stwierdził Thrawn. - Ale nie wywiadowcy, których wysłałem do Hyllyard. - Do Hyllyard? - zdziwił się kapitan. - Właśnie. Nie sądzę, aby człowiek tak sprytny jak Karrde zdecydował się założyć bazę w środku lasu, nie zabezpieczywszy sobie przedtem odpowiedniej łączności z pozostałymi w mieście współpracownikami. Hyllyard leży za daleko od obozu przemytników, aby ktokolwiek z mieszkańców zdołał zauważyć nasz atak. O ile więc zaobserwujemy w mieście nagłe przejawy gorączkowej aktywności, będzie to świadczyło o istnieniu jakiejś specjalnej linii łączności. Na

tej podstawie rozszyfrujemy współpracowników Karrde'a i poddamy ich szczegółowej obserwacji. Po pewnym czasie sami nas do niego zaprowadzą. - Rozumiem, panie admirale. - Pellaeon zmarszczył czoło. - A więc zakłada pan, że w czasie ataku nie zdołamy schwytać żywcem żadnego z jego ludzi. - Powiem więcej - uśmiech zastygł na twarzy Thrawna - jestem przekonany, że nasze oddziały wkroczą do kompletnie pustej bazy. Pellaeon spojrzał przez iluminator na znajdującą się w dole, częściowo oświetloną planetę. - W takim razie... po co w ogóle atakujemy, panie admirale? - Z trzech powodów, kapitanie. Po pierwsze, nawet ludzie tacy jak Talon Karrde popełniają czasem błędy. Mogło się zdarzyć, że w czasie pospiesznej ewakuacji zostawił w bazie coś ważnego. Po drugie, jak już mówiłem, ten atak może nas zaprowadzić do jego ludzi w Hyllyard. A po trzecie, dzięki tej akcji nasze siły lądowe mają okazję zdobyć choć trochę tak im potrzebnego doświadczenia bojowego. Niech pan nie zapomina, kapitanie - admirał świdrował podwładnego wzrokiem - że naszym celem nie są już jakieś ograniczone działania nękające w stylu tych, które prowadziliśmy przez ostatnie pięć lat. Mając w ręku górę Tantiss i pozostawione przez Imperatora komory spaarti, możemy znowu przejąć inicjatywę. Już niedługo przystąpimy do odzyskania utraconych na rzecz Rebeliantów planet. A do tego celu potrzebujemy armii, która pod względem wyszkolenia w niczym nie będzie ustępować flocie. - Rozumiem, panie admirale. - To dobrze. - Thrawn zerknął na monitory. - Już czas. Niech pan przekaże generałowi Covellowi, że może zaczynać. - Tak jest. - Pellaeon zajął miejsce na swoim stanowisku. Obrzucił szybkim spojrzeniem wskazania przyrządów, po czym włączył komunikator. Kątem oka zauważył, że Thrawn zrobił to samo. “Czyżby jakaś prywatna wiadomość dla szpiegów w Hyllyard?” - Tu “Chimera”. Przystąpić do ataku. - Zrozumiałem - rzucił Covell do zamontowanego w hełmie mikrofonu. Starał się, aby w jego głosie nie zabrzmiała pogarda. Cała ta sytuacja była typowa. Cholernie typowa i łatwa do przewidzenia. Najpierw człowiek zasuwał jak diabli, byle tylko żołnierze i pojazdy znalazły się na czas na wyznaczonych pozycjach, a potem... czekał jak głupi, aż ci napuszeni durnie z floty, ubrani w nieskazitelne mundury i siedzący w swoich wypucowanych statkach, skończą żłopać herbatkę i dadzą w końcu sygnał do ataku. “Cóż, usiądźcie sobie teraz wygodnie w fotelach - pomyślał zgryźliwie, patrząc na wiszący w górze niszczyciel gwiezdny - bo niezależnie od tego, czy wielkiemu admirałowi chodzi o rzeczywiste efekty czy zwykły pokaz sprawności, dostanie to, na czym mu zależy”. Sięgnął do tablicy przyrządów i przełączył się na lokalną częstotliwość dowodzenia. - Generał Covell do wszystkich pododdziałów: możemy ruszać. Odebrał kolejne potwierdzenia przyjęcia rozkazu. W chwilę potem stalowy pokład zadrżał i olbrzymi robot kroczący ruszył do przodu. Z pozorną

ociężałością zaczął się przedzierać przez las w kierunku odległego o kilometr obozowiska przemytników. Za szybą pancerną od czasu do czasu migały dwa roboty zwiadowcze, posuwające się w szpicy w poszukiwaniu stanowisk przeciwnika lub ewentualnych pułapek. Każda próba oporu ze strony Karrde'a będzie jedynie daremnym gestem. Covell kierował już w swoim życiu setkami ataków wojsk imperialnych i doskonale znał śmiercionośną potęgę dowodzonych przez siebie pojazdów bojowych. Wyświetlający się poniżej iluminatora różnobarwny hologram taktyczny wyglądał jak jakiś element dekoracyjny. Czerwone, białe i zielone błyskające światełka pokazywały pozycje robotów kroczących, pojazdów zwiadowczych i poduszkowców szturmowych, zbliżających się ze wszystkich stron do bazy Karrde'a. Atak przebiegał całkiem sprawnie. Sprawnie - ale nie idealnie. Atakujący z północy robot kroczący i towarzysząca mu eskorta zaczynały zostawać nieco w tyle w stosunku do innych pojazdów, tworzących zaciskającą się pętlę. - Zespół drugi: przyspieszcie trochę. - Robimy, co możemy, panie generale - dobiegający z komunikatora głos był dziwnie zniekształcony z powodu zakłóceń wywoływanych przez zawierającą znaczne ilości metalu roślinność planety. - Ale napotkaliśmy gęste zarośla, które opóźniają posuwanie się robotów zwiadowczych. - Czy wpływa to w jakikolwiek sposób na możliwości pańskiego robota kroczącego? - Nie, panie generale. Ale chciałem zachować przewidziany szyk... - O zwarty szyk należy się troszczyć w czasie defilady, majorze - uciął Covell. - Nigdy nie może się to odbywać kosztem ogólnego planu bitwy. Jeżeli roboty zwiadowcze nie nadążają, to niech je pan zostawi z tyłu. - Tak jest. Generał prychnął i przerwał połączenie. W jednej przynajmniej kwestii Thrawn miał rację: żołnierze Covella będą jeszcze musieli zdobyć dużo doświadczenia bojowego, nim osiągną wymagany w Imperium poziom wyszkolenia. Na razie był to zupełnie surowy materiał. Generał obserwował, jak północna grupa zmienia ustawienie: poduszkowce wysunęły się do przodu, zajmując miejsce robotów zwiadowczych, a te ostatnie przejęły osłonę tyłów. Czujnik źródeł energii zapiszczał ostrzegawczo: zbliżali się do obozowiska. - Meldować o sytuacji - polecił Covell swojej załodze. - Wszystkie działa załadowane i gotowe do strzału - zameldował celowniczy. - Brak oznak oporu, zarówno czynnego, jak i biernego - dorzucił kierowca. - Zachować ostrożność - polecił generał i ponownie przełączył się na częstotliwość dowodzenia. - Wszystkie pododdziały: wchodzimy do bazy. W chwilę potem, miażdżąc z głośnym trzaskiem roślinność, robot wkroczył na polanę. Widok był rzeczywiście imponujący. Dokładnie w tym samym momencie, w bladym świetle wstającego dnia z lasu wyłoniły się pozostałe trzy roboty kroczące i niemal jak na paradzie weszły do obozowiska. U ich stóp rozwinęły się

szerokim wachlarzem roboty zwiadowcze i poduszkowce, otaczając ze wszystkich stron ciemną grupę budynków. Covell szybko, ale bardzo uważnie przebiegł wzrokiem tablicę przyrządów. W bazie nadal działały dwa źródła energii: jedno znajdowało się w położonym centralnie dużym gmachu, a drugie w nieco oddalonym budynku przypominającym koszary. Przyrządy nie wykryły żadnego śladu czujników, broni czy pól ochronnych. Analizator form życia za pomocą skomplikowanych algorytmów ustalił, że w koszarach nie ma istot żywych. Natomiast w centralnej budowli... - Przyrządy wykazują obecność około dwudziestu żywych organizmów w głównym budynku, panie generale - zameldował dowódca czwartego robota kroczącego. - Wszystkie znajdują się w środkowej części gmachu. - Tyle, że analizator twierdzi, iż to nie są ludzie - dorzucił kierowca Covella. - Może stosują jakieś ekrany - mruknął generał, wyglądając przez wizjer. W obozie wciąż nie było żadnego ruchu. - Lepiej to sprawdzić. Grupy szturmowe: naprzód! Tylne włazy poduszkowców otworzyły się i z każdego pojazdu wyskoczyło po ośmiu żołnierzy. Chronieni przez stalowe napierśniki, mocno ściskali w dłoniach karabiny laserowe. Połowa każdej grupy natychmiast skryła się za osłoną poduszkowców, z bronią wycelowaną w obozowisko, a w tym czasie pozostali żołnierze rzucili się biegiem przez otwarty teren w stronę zabudowań. Potem oni z kolei zajęli pozycje osłaniające, a ich koledzy zaczęli posuwać się do przodu. Cowell dostrzegł, że jego ludzie stosowali tę starą jak świat taktykę z charakterystyczną dla nowicjuszy przesadną determinacją. Ale z pewnością stanowili dobry materiał na żołnierzy. Atakujący zbliżali się skokami do głównego gmachu. Od zasadniczego pierścienia żołnierzy odrywały się niewielkie grupki, które przeczesywały mijane po drodze zabudowania. W końcu żołnierze z czołowej grupy dopadli budynku. Polanę rozjaśnił na moment błysk wybuchu - szturmujący wysadzili drzwi. W chwilę później także pozostali wdarli się do środka, trochę się przy tym przepychając. Potem zapadła cisza. Przerywały ją jedynie krótkie komendy dowódców grup szturmowych. Covell nasłuchiwał bacznie, obserwując jednocześnie czujniki. Po kilku minutach napłynął pierwszy meldunek. - Generale Covell, tu porucznik Barse. Opanowaliśmy cel ataku. Nikogo tu nie ma. - Świetnie, poruczniku. Jak to wszystko wygląda? - Wynieśli się stąd w dużym pośpiechu, panie generale - odparł Barse. Zostawili sporo rzeczy, ale to chyba same śmieci. - O tym zadecyduje ekipa przeszukiwawcza - przypomniał mu Covell. Jakieś wybuchowe pułapki albo inne niemiłe niespodzianki? - Nie, panie generale. Aha, te żywe organizmy zarejestrowane przez przyrządy, to tylko te długie, futrzaste zwierzęta. Mieszkają na ogromnym drzewie, które wyrasta ponad dach budynku. “Zdaje się, że nazywają się isalamiry” - pomyślał Covell. Thrawn już od paru

miesięcy poświęcał im mnóstwo uwagi, choć generał nie miał pojęcia, w jaki sposób te bezmyślne istoty mogły pomóc Imperium w walce. Miał nadzieję, że pewnego dnia ludzie z floty dopuszczą go wreszcie do tajemnicy. - Zająć pozycje obronne - polecił porucznikowi. - Kiedy już wszystko będzie gotowe, niech pan powiadomi ekipę przeszukiwawcza. I niech się pan tam rozgości. Wielki admirał chce, abyśmy wszystko rozebrali na czynniki pierwsze. I zrobimy to. - Doskonale, generale Covell - dobiegający z nadajnika głos był ledwie słyszalny, pomimo olbrzymiego wzmocnienia i komputerowego tłumienia szumów. - Niech pan kontynuuje demontaż. Siedząca za sterami “Szalonego Karrde'a” Mara Jade odwróciła się do stojącego za nią mężczyzny. - Myślę, że to by było na tyle - powiedziała. Przez chwilę wydawało się, że Talon Karrde jej nie słyszy. Stał nieruchomo, wpatrując się w odległą planetę - malutki, bladoniebieski rogalik, ledwie widoczny spoza postrzępionej krawędzi skąpanej w słońcu asteroidy, za którą przyczaił się “Szalony Karrde”. - Tak - rzekł w końcu przemytnik głosem zupełnie pozbawionym emocji, choć musiał je odczuwać. - Chyba masz rację. Mara wymieniła porozumiewawcze spojrzenia z siedzącym w fotelu drugiego pilota Avesem, a potem ponownie zwróciła się do Karrde'a. - Czy nie powinniśmy więc lecieć? - zasugerowała. Szef przemytników odetchnął głęboko... Obserwując uważnie wyraz jego twarzy, dziewczyna zrozumiała, ile naprawdę znaczyła dla niego planeta Myrkr: to było coś więcej niż tylko baza, to był jego dom. Z wysiłkiem odpędziła od siebie tę myśl. A więc Karrde stracił swój dom. I co z tego? Ona straciła dotychczas znacznie więcej i żyje. On też sobie z tym poradzi. - Pytałam, czy nie powinniśmy już lecieć? - Słyszałem. - Na twarzy Karrde'a nie było już śladu emocji. Przemytnik z powrotem przybrał swój zwykły, lekko ironiczny ton. - Uważam, że powinniśmy jeszcze trochę zaczekać i przekonać się, czy nie zostawiliśmy tam czegoś, co mogłoby ich zaprowadzić do bazy na Rishi. Mara ponownie zerknęła na drugiego pilota. - Dokładnie wszystko sprawdziliśmy - odezwał się Aves. - Informacje o Rishi znajdowały się jedynie w głównym komputerze, a ten wysłaliśmy od razu z pierwszą grupą. - W porządku - odparł Karrde. - Ale czy jesteś gotów dać głowę, że nie przeoczyliśmy niczego? - Nie. - Aves zacisnął usta. - Ja też nie. I dlatego jeszcze trochę zaczekamy. - A co będzie, jeśli nas zauważą? - dziewczyna nie dawała za wygraną. Chowanie się za asteroidą to dosyć wyświechtana sztuczka. - Nie zauważą nas - stwierdził Karrde ze spokojem. - Osobiście wątpię, czy w

ogóle przyjdzie im do głowy, by nas tu szukać. Ludzie uciekający przed kimś takim jak wielki admirał Thrawn nie mają w zwyczaju zatrzymywać się, nim nie uciekną dużo dalej, niż my się teraz znajdujemy. “Czy jesteś gotów dać głowę, że nie przeoczyliśmy niczego?” - Mara z goryczą powtórzyła w myślach słowa Karrde'a. - Nic jednak nie powiedziała. Szef przemytników miał prawdopodobnie rację; a ponadto, nawet jeśli “Chimera” lub jej myśliwce skierowałyby się w ich stronę, to i tak mieliby mnóstwo czasu, aby rozgrzać silniki i uciec w nadprzestrzeń. Taktyka Karrde'a wydawała się całkowicie logiczna i bez zarzutu, ale Mara czuła dziwny niepokój. Miała jakieś złe przeczucia. Zacisnęła zęby i nastawiła czujniki statku na maksymalną czułość. Ponownie sprawdziła, czy procedura przygotowania do startu została wprowadzona do komputera pokładowego. Potem pozostało jej już tylko czekanie. Ekipa przeszukiwawcza wykonała swoje zadanie szybko i dokładnie. Już po półgodzinie nadszedł meldunek, że nie odkryto nic istotnego. - Cóż, to chyba wszystko - skrzywił się Pellaeon, obserwując przelatujące na monitorze komunikaty. “Niezłe ćwiczenie praktyczne dla sił lądowych, ale poza tym całkowicie jałowa akcja”, pomyślał, a odwracając się do Thrawna, głośno dodał: - Chyba, że pańscy wywiadowcy w Hyllyard zaobserwowali coś interesującego. Admirał wpatrywał się intensywnie we wskazania przyrządów. - Istotnie, zauważono ślad aktywności. Wszystko skończyło się niemal tak szybko, jak się zaczęło, ale sądzę, że wnioski są oczywiste. “No, to przynajmniej coś mamy” - pomyślał Pellaeon. - Rozumiem, panie admirale. Czy mam polecić, aby zorganizowano grupę wywiadowczą, którą wyślemy na planetę? - Trochę cierpliwości, kapitanie. Może to nie będzie konieczne. Niech pan spojrzy na skaner średniego zasięgu i powie mi, co widzi. Pellaeon odwrócił się do tablicy przyrządów i przywołał na monitorze odpowiedni obraz. Widział naturalnie Myrkr, a także myśliwce tworzące standardową osłonę “Chimery”. Poza nimi jedynym obiektem widocznym przy tym zasięgu skanera była... - Chodzi panu o tę niewielką asteroidę? - Właśnie - przytaknął Thrawn. - Nic nadzwyczajnego, nie sądzi pan, kapitanie? Nie, niech pan nie kieruje w tę stronę czujników! - dodał w tym samym momencie, gdy taka myśl przyszła kapitanowi do głowy. - Nie chcemy przecież przedwcześnie spłoszyć zwierzyny, prawda? - Zwierzyny? - powtórzył Pellaeon i ponownie zerknął na monitor. W czasie przeprowadzonej trzy godziny wcześniej rutynowej analizy asteroidy czujniki nic nie wykryły, a od tego czasu żaden statek nie mógł się tam wślizgnąć nie zauważony. - Z całym szacunkiem, panie admirale, ale nie widzę nic, co mogłoby wskazywać na czyjąś tam obecność. - Ja też nie - przyznał Thrawn. - Ale to jedyna tej wielkości osłona w

promieniu dziesięciu milionów kilometrów od Myrkr. Nie ma innego miejsca, skąd Karrde mógłby nas obserwować. - Za pozwoleniem, panie admirale: wątpię, aby Karrde był tak głupi, żeby siedzieć tu i czekać, aż przybędziemy do niego. Jarzące się czerwono oczy Thrawna odrobinę się zwęziły. - Zapomina pan, kapitanie, że miałem okazję poznać tego człowieka. Co więcej, widziałem zgromadzone przez niego dzieła sztuki. - Admirał odwrócił się z powrotem w stronę monitorów. - On tam czeka! Jestem tego pewien. Widzi pan, kapitanie, Talon Karrde jest nie tylko przemytnikiem. Właściwie to jest kimś zupełnie innym niż przemytnik. Jego prawdziwa miłość to nie gromadzenie dóbr czy pieniędzy; jego pasją jest zdobywanie informacji. Bardziej niż czegokolwiek innego na świecie pożąda wiedzy. Możliwość dowiedzenia się, czy znaleźliśmy tu coś interesującego, stanowi dla niego pokusę nie do odparcia. Pellaeon przyjrzał się ukradkiem dowódcy. Zdaniem kapitana argumentacja admirała była mocno naciągana, ale z drugiej strony już zbyt wiele razy widział, jak sprawdzają się przewidywania Thrawna, by sprawę zlekceważyć. - Czy mam rozkazać, aby dywizjon myśliwców zbadał ten rejon? - Jak już mówiłem, kapitanie, cierpliwości. Nawet jeśli wygasili silniki i włączyli system utrudniający wykrycie przez czujniki, to i tak zdecydują się na start na długo przedtem, nim dotrą tam jakiekolwiek pojazdy. A właściwie powinienem powiedzieć - admirał uśmiechnął się nieznacznie - jakiekolwiek pojazdy wysłane z “Chimery”. Nagle Pellaeonowi zaświtała w głowie pewna myśl. Przypomniał mu się Thrawn, sięgający po kumunikator w chwili, gdy on miał wydać rozkaz do ataku. - Przesłał pan wiadomość do reszty floty. Przy czym zgrał ją pan w czasie z rozkazem ataku, aby zamaskować transmisję. Thrawn uniósł granatowoczarne brwi. - Doskonale, kapitanie. Doskonale. Pellaeon poczuł falę gorąca na policzkach. Komplementów ze strony admirała nie słyszało się codziennie. - Dziękuję, panie admirale. - Mówiąc precyzyjnie, powiadomiłem tylko jeden statek: “Ciemiężyciela”. Przybędzie tu za jakieś dziesięć minut. A wtedy - oczy Thrawna zabłysły przekonamy się, na ile dokładnie przejrzałem psychikę Karrde'a. Dochodzące z głośników “Szalonego Karrde'a” meldunki ekipy przeszukiwawczej stawały się coraz rzadsze. - Chyba nic nie znaleźli - zauważył Aves. - Tak jak mówiłeś: wszystko dokładnie sprawdziliśmy - przypomniała mu Mara. Niemal nie słyszała własnego głosu. To coś, co nie dawało jej spokoju, przybierało na sile. - Czy możemy wreszcie stąd odlecieć? - spytała, zwracając się do Karrde'a. - Uspokój się, Maro. Oni nie mogą wiedzieć, że tu jesteśmy. Nie próbowali nawet nakierować czujników na asteroidę, a bez tego nie są w stanie wykryć

statku. - Chyba że przyrządy niszczyciela gwiezdnego są bardziej czułe, niż przypuszczasz - odparowała dziewczyna. - Znamy dokładnie możliwości ich przyrządów - zapewnił ją Aves. -Weź się w garść, Maro. On wie, co robi. “Szalony Karrde” ma jeden z najlepszych systemów maskowania przed czujnikami w tej części... Urwał, gdyż drzwi wejściowe otworzyły się niespodziewanie. Dziewczyna odwróciła się i ujrzała dwa udomowione Vonskry Karrde'a. Zwierzęta dosłownie wlekły za sobą trzymającego ich smycz człowieka. - Co ty tu robisz, Czin? - zdenerwował się szef przemytników. - Przepraszam, kapitanie - wysapał chłopak. Zaparł się nogami w podłogę, przytrzymując naprężone smycze. Jego wysiłki przyniosły zaledwie częściowy skutek: drapieżniki nadal powoli ciągnęły go do przodu. - Nie mogłem ich powstrzymać. Pomyślałem, że może bardzo chcą pana zobaczyć. - Co się z wami dzieje? - skarcił zwierzęta Karrde. Przykucnął przed nimi na podłodze. - Nie wiecie, że jesteśmy bardzo zajęci? Vonskry nawet na niego nie spojrzały. Zachowywały się tak, jakby w ogóle nie zauważyły obecności Karrde'a. Wpatrywały się przed siebie, nie zwracając na niego uwagi. Utkwiły wzrok w Marze. - Hej, Sturm! - przemytnik lekko klepnął jedno ze zwierząt po pysku. - Mówię do ciebie. Co w ciebie wstąpiło? - Podążył wzrokiem za spojrzeniem vonskra... Zawahał się i spojrzał jeszcze raz. - Maro, czy robisz coś dziwnego? Dziewczyna potrząsnęła przecząco głową, a po plecach przebiegł jej lodowaty dreszcz. Już kiedyś widziała to spojrzenie - u dzikich vonskrów, które spotykali z Luke'em Skywalkerem na Myrkrze, w czasie ich trzydniowej wędrówki przez puszczę. Tyle że tamte Vonskry nie nią się interesowały. Ich spojrzenia były skierowane na Skywalkera. Zwykle patrzyły tak na niego tuż przed atakiem. - Sturm, to tylko Mara. - Karrde przemawiał do zwierzęcia jak do dziecka. Mara - powtórzył, patrząc vonskrowi prosto w oczy. - Przyjaciel. Słyszysz, Drang? - dodał, chwytając drugiego drapieżnika za pysk. - Ona jest przyjacielem. Rozumiesz? Przez chwilę Drang wydawał się rozważać to, co usłyszał. Potem, tak samo niechętnie jak przedtem Sturm, spuścił łeb i przestał się wyrywać. - No, już lepiej - stwierdził przemytnik. Podrapał oba drapieżniki za uszami i podniósł się z podłogi. - Lepiej je stąd zabierz, Czin. Pospaceruj z nimi po głównym korytarzu, niech mają trochę ruchu. - O ile uda mi się znaleźć przejście pomiędzy tymi wszystkimi gratami mruknął chłopak, ściągając smycze. - No, maluchy, idziemy! Vonskry zawahały się na moment, ale dały się wyprowadzić z pomieszczenia. - Zastanawiam się, o co im chodziło - rzekł Karrde, gdy już zamknęły się za nimi drzwi. Obrzucił Marę badawczym spojrzeniem. - Nie mam pojęcia - odparła dziewczyna z napięciem w głosie. Teraz, gdy

minęło chwilowe zamieszanie, dziwny lęk, który poprzednio odczuwała, wrócił z jeszcze większą siłą. Odwróciła się gwałtownie do monitorów, spodziewając się ujrzeć nadlatujący w ich kierunku dywizjon myśliwców imperialnych. Jednak nic takiego nie zobaczyła. Jedynie “Chimera” nadal tkwiła niegroźnie na orbicie Myrkru. Przyrządy “Szalonego Karrde'a” nie wykazywały żadnego zagrożenia, ale mimo to w Marze narastał strach... W pewnym momencie nie potrafiła się już powstrzymać. Sięgnęła do tablicy przyrządów i uruchomiła procedurę przedstartową. - Maro! - Aves poderwał się jak oparzony. - Co ty, u diabła...? - Oni zaraz tu będą - odburknęła, a jej głos zdradzał wszystkie kłębiące się w niej emocje. Kości zostały rzucone: w chwili uruchomienia silników statku wszystkie czujniki “Chimery” skoczyły na pewno jak oszalałe. Teraz pozostawała im już tylko ucieczka. Zerknęła na Karrde'a, obawiając się tego, co spodziewała się wyczytać w jego oczach. Ale szef przyglądał się jej spokojnie, z lekko kpiącym wyrazem twarzy. - Nie wygląda na to, żeby zaraz mieli się tu zjawić - zauważył ostrożnie. Potrząsnęła głową i spojrzała na niego błagalnie. - Musisz mi uwierzyć. - Dziewczyna miała niemiłą świadomość, że jej samej trudno w to uwierzyć. - Szykują się do ataku. - dodała jednak. - Wierzę ci - powiedział przemytnik łagodnie. “Albo po prostu zrozumiałeś, że nie mamy w tej chwili wyboru”, przemknęło Marze przez głowę. - Aves: wykonaj obliczenia do skoku w nadprzestrzeń. Wybierz najprostszy możliwy kurs, byle nie w pobliże Rishi; później będziemy mieli czas, żeby się zatrzymać i dokonać korekty. - Ależ, Karrde... - Mara jest moim zastępcą - przerwał mu szef. - I w związku z tym ma prawo i obowiązek podejmować ważne decyzje. - Tak, ale... - Aves zdusił ostatnie słowo. - Tak - wycedził przez zęby. Obrzucił dziewczynę wrogim spojrzeniem, po czym odwrócił się do komputera nawigacyjnego i zabrał się do pracy. - Możemy ruszać, Maro - powiedział Karrde. Usiadł w fotelu do obsługi urządzeń łączności. - Postaraj się, aby asteroidą była jak najdłużej między nami a “Chimerą”. - Tak jest - odparła. Dotychczasowe emocje zaczynały powoli ustępować. Teraz czuła głównie złość i zakłopotanie. Znów to zrobiła: poszła za głosem wewnętrznego przeczucia. Uczyniła to, czego nigdy w życiu nie powinna robić - i po raz kolejny się na tym sparzyła. Prawdopodobnie po raz ostatni Karrde nazwał ją swoim zastępcą. Nie chciał podważać autorytetu dowódcy w obecności Avesa, ale kiedy tylko się stąd wyrwą i spotka się z nią w cztery oczy, to będzie musiała słono za wszystko zapłacić. Będzie miała szczęście, jeśli nie wyrzuci jej z organizacji. Ze złością uderzyła w klawisze komputera. Obróciła “Szalonego Karrde'a” tyłem do asteroidy i poprowadziła statek w stronę otwartego kosmosu. Nagle z charakterystycznym dla pseudoruchu migotaniem z nadprzestrzeni wyskoczył jakiś duży obiekt. Wyhamował o dwadzieścia kilometrów od nich.

Był to imperialny krążownik przechwytujący. Aves zmiął w ustach przekleństwo. - Mamy towarzystwo - rzucił. - Widzę. - Karrde był jak zwykle opanowany, ale i w jego głosie zabrzmiała nutka zaskoczenia. - Ile czasu do skoku w nadprzestrzeń? - Jeszcze minuta - odparł Aves z napięciem. - Zewnętrzna część układu jest strasznie zaśmiecona i komputer usiłuje sobie z tym poradzić. - No, to będziemy się ścigać. - podsumował szef przemytników. - Co u ciebie, Maro? - Prędkość: siedem trzy - oznajmiła. Usiłowała wydusić z rozgrzewających się silników maksimum mocy. Karrde miał rację: szykował się prawdziwy wyścig. Krążowniki przechwytujące były wyposażone w cztery potężne generatory fal grawitacyjnych, które mogły imitować obecność mas wielkości planety. Statki te miały za zadanie uniemożliwiać ucieczkę w nadprzestrzeń, dopóki imperialne myśliwce nie rozniosą wroga na strzępy. Jednak bezpośrednio po wyjściu z nadprzestrzeni potrzebowały minuty na uruchomienie generatorów. Gdyby Marze udało się w tym czasie wyprowadzić “Szalonego Karrde'a” poza ich zasięg... - Kolejni goście - oznajmił Aves. - Parę dywizjonów myśliwców imperialnych z “Chimery”. - Prędkość: osiem sześć - zameldowała Mara. - Możemy osiągnąć prędkość światła natychmiast, gdy komputer nawigacyjny poda kurs. - Co z krążownikiem? - Rozgrzewa generatory - odparł Aves. Na monitorze taktycznym Mary wyświetlił się przezroczysty stożek oznaczający obszar, w którym już wkrótce miało się pojawić pole uniemożliwiające skok w nadprzestrzeń. Dziewczyna odrobinę skorygowała kurs, kierując statek w stronę najbliższego punktu poza zasięgiem krążownika. Zerknęła na ekran komputera nawigacyjnego: obliczenia dobiegały końca. Jednocześnie widmowy stożek zaczął się gwałtownie materializować... Rozległ się brzęczyk komputera. Mara zacisnęła dłoń na potrójnej dźwigni napędu nadprzestrzennego i płynnym ruchem pociągnęła ją do siebie. “Szalony Karrde” zadrżał i przez moment wydawało się, że krążownik przechwytujący jednak wygra ten upiorny wyścig. Nagle widoczne na zewnątrz gwiazdy rozpłynęły się w świetliste smugi... “Udało się!” Aves westchnął z ulgą, gdy gwiezdne smugi ustąpiły miejsca gwiezdnej mozaice nadprzestrzeni. - To się nazywa zdążyć w ostatniej chwili. Skąd oni, u diabła, wiedzieli, że tam jesteśmy? - Nie mam pojęcia - odparł Karrde spokojnie. - A ty, Maro? - Ja też nie. - Dziewczyna utkwiła wzrok w monitorach. Nie śmiała spojrzeć na któregokolwiek z towarzyszy. - Może Thrawn zawierzył po prostu swojemu przeczuciu. Czasem tak robi. - No, to mamy szczęście, że nie tylko on miewa przeczucia - stwierdził Aves lekko zmienionym głosem. - Ładnie to załatwiłaś, Maro. Przepraszam, że na ciebie napadłem.

- Tak - poparł go Karrde. - To była naprawdę świetna robota. - Dzięki - burknęła dziewczyna. Nie spuszczając wzroku z tablicy przyrządów, starała się powstrzymać napływające jej do oczu łzy. “A więc znów się zaczęło”. Gorąco wierzyła, że odnalezienie myśliwca Skywalkera w środku kosmosu było zdarzeniem odosobnionym - zwykły łut szczęścia, bardziej jego zasługa niż jej. Ale nie. Wszystko zaczynało się od nowa - tak jak już tyle razy przedtem w ciągu tych ostatnich pięciu lat - nagłe przeczucia i towarzyszące im dziwne doznania, nieodparte impulsy i wewnętrzny przymus, który pchał ją do działania. A to znaczyło, że prawdopodobnie już wkrótce zaczną ją na powrót dręczyć sny. Ze złością uderzyła się ręką w głowę. Spróbowała rozluźnić napięte mięśnie twarzy. Zbyt dobrze znała ten scenariusz... “Ale tym razem wszystko potoczy się inaczej”, pomyślała. Dotychczas była zupełnie bezradna wobec odbieranych przez siebie głosów i impulsów - mogła tylko cierpieć i czekać, aż cały cykl dobiegnie końca. Cierpiała zaszyta w jakąś kryjówkę, z której natychmiast uciekała, gdy tylko zdradziła się przed otaczającymi ją ludźmi. Ale tym razem nie była zwykłą kelnerką w barze na Forliss ani nie wystawiała potencjalnych ofiar dla bandy rzezimieszków na Kaprioril, ani też nie tkwiła jako mechanik od napędów nadprzestrzennych w jakiejś zapadłej dziurze w Przesmyku Izońskim. Była zastępcą szefa najpotężniejszej grupy przemytniczej w całej galaktyce. Dysponowała zasobami materialnymi i środkami transportu, do jakich nie miała dostępu od śmierci Imperatora. Wiedziała, że te możliwości pozwolą jej odnaleźć Luke'a Skywalkera. Odnaleźć go - i zabić. Może wtedy wreszcie głosy się uciszą. Przez dłuższą chwilę Thrawn stał przy iluminatorze, obserwując w milczeniu odległą asteroidę i majaczący obok niej - teraz już zbyteczny - krążownik przechwytujący. Pellaeon pomyślał z niepokojem, że admirał przybrał pozę identyczną jak wtedy, gdy Luke Skywalker umknął z podobnej pułapki. Kapitan bał się choćby odetchnąć. Wpatrując się w plecy dowódcy, zastanawiał się, czy znowu ktoś z załogi “Chimery” zapłaci życiem za to niepowodzenie. - Ciekawe - odezwał się Thrawn niemal obojętnie. Odwrócił się w stronę podwładnego. - Czy zwrócił pan uwagę na następstwo zdarzeń, kapitanie? - Tak, panie admirale - odparł niepewnie Pellaeon. - Obiekt włączył silniki jeszcze przed pojawieniem się “Ciemiężyciela”. - Właśnie - skinął głową Thrawn. - A to może oznaczać jedną z trzech możliwości: albo Karrde i tak zaczynał się już zbierać do odlotu, albo coś go wystraszyło, albo też... - czerwone oczy admirała błysnęły złowrogo - został przez kogoś ostrzeżony. Pellaeon zesztywniał. - Chyba nie sugeruje pan, admirale, że uprzedził go któryś z naszych ludzi? - Nie, bynajmniej. - Wargi Thrawna zadrżały leciutko. - Pomijając już kwestię wierności naszej załogi, to nikt na “Chimerze” nie wiedział o planowanym ataku.

A gdyby ostrzeżenie nadano z “Ciemiężyciela”, to musielibyśmy przechwycić taką wiadomość. - W zadumie zrobił kilka kroków. - To dość intrygująca zagadka, kapitanie - rzekł, siadając w fotelu. - Będę się musiał nad nią zastanowić. Teraz jednak mamy na głowie ważniejsze sprawy: chociażby kwestię zdobycia nowych statków wojennych. Czy ktoś odpowiedział na nasz apel? - W zasadzie nie zdarzyło się nic ciekawego, panie admirale - odparł Pellaeon. Wyciągnął dziennik łączności i szybko przebiegł go wzrokiem. - Osiem z piętnastu grup, z którymi nawiązałem kontakt, wyraziło zainteresowanie naszą ofertą, ale żadna nie chciała się do niczego zobowiązać. W dalszym ciągu czekamy na odpowiedzi od pozostałych. - Damy im jeszcze kilka tygodni - stwierdził Thrawn, kiwając głową. - A jeśli do tego czasu sprawa nie posunie się naprzód, to ponowimy nasz apel, tyle że w ostrzejszej formie. - Rozumiem, panie admirale. - Pellaeon zawahał się przez chwilę. - Nadeszła też kolejna wiadomość z Jomarku. Thrawn zwrócił na podwładnego swe gorejące oczy. - Byłbym niezmiernie wdzięczny, kapitanie - powiedział, cedząc słowa gdyby wyjaśnił pan naszemu szanownemu mistrzowi C'baoth owi, że jeśli w dalszym ciągu będzie bombardował nas wiadomościami, to jego pobyt na Jomarku straci cały sens. Jeżeli Rebelianci zaczną choćby podejrzewać jakiś związek pomiędzy nami, to C'baoth może być pewien, że Skywalker nigdy się tam nie zjawi. - Już mu to wyjaśniałem, panie admirale - skrzywił się Pellaeon. - I to nie raz. Zawsze na to odpowiada, że jego Jedi na pewno się zjawi. Dopytuje się też, kiedy dostarczy mu pan siostrę Skywalkera. Thrawn milczał przez dłuższą chwilę. - Podejrzewani, że nie da się go uciszyć, dopóki nie dostanie tego, czego chce - rzekł w końcu. - Zapewne na razie nie będzie też miał ochoty niczego dla nas robić. - Tak, narzekał na to, że każe mu pan koordynować ataki - potwierdził Pellaeon. - Kilkakrotnie mi powtarzał, że nie potrafi dokładnie przewidzieć, kiedy Skywalker przybędzie na Jomark. - I insynuował zapewne, że spotka nas straszliwa kara, jeśli go tam wtedy nie będzie - mruknął admirał. - Tak, znam to na pamięć. I mam już tego dosyć. Odetchnął głęboko, powoli wypuszczając powietrze. - A więc dobrze, kapitanie. Kiedy C'baoth ponownie się odezwie, może go pan poinformować, że po akcji na Taanab damy mu nieco odpocząć. Skywalker nie zjawi się na Jomarku wcześniej niż za jakieś dwa tygodnie - te niesnaski, które sprowokowaliśmy w dowództwie Rebeliantów, powinny go do tego czasu zatrzymać. A jeśli chodzi o Leię Organę Solo i jej nie narodzone dzieci... to może mu pan oznajmić, że teraz osobiście zajmę się tą sprawą. Pellaeon zerknął ukradkiem za siebie, na stojącego przy tylnych drzwiach Rukha - milczącego towarzysza admirała, stanowiącego jego osobistą ochronę.

- Czy mam rozumieć, że zamierza pan odsunąć od tego zadania Noghrich, panie admirale? - A ma pan coś przeciwko temu, kapitanie? - Nie, panie admirale. Ośmielam się jedynie przypomnieć, że Noghri bardzo nie lubią, kiedy nie mogą dokończyć powierzonej im misji. - Noghri służą Imperium - zauważył chłodno Thrawn. - A poza tym są wierni wobec mnie. Zrobią to, co im każę... - Zawahał się przez chwilę. - Niemniej jednak będę pamiętał o pańskich obiekcjach. W każdym razie tu, na Myrkr, nie mamy już nic do roboty. Proszę rozkazać generałowi Covellowi, by wycofał swoje oddziały. - Tak jest, panie admirale - powiedział Pellaeon i skinął na oficera łączności, by przekazał rozkaz na planetę. - Za trzy godziny chcę mieć w ręku raport generała - dodał Thrawn. Dwanaście godzin później ma mi przedstawić nazwiska trzech żołnierzy piechoty i dwóch członków załóg pojazdów bojowych, którzy najbardziej wyróżnili się w czasie ataku. Tych pięciu ludzi zostanie oddelegowanych do operacji “Tantiss”. Mają być bezzwłocznie wysłani na Wayland. - Tak jest - skinął głową Pellaeon, pieczołowicie wpisując rozkazy dla Covella do komputera. W ciągu ostatnich tygodni, od kiedy operacja “Tantiss” nabrała rozmachu, wybieranie najlepszych żołnierzy stało się w Armii Imperialnej rutynowym zajęciem. Niemniej jednak admirał co jakiś czas przypominał swoim oficerom o tym obowiązku. Może chciał w ten sposób podkreślić, że ta selekcja ma podstawowe znaczenie dla powodzenia jego planu zdławienia Rebelii. Thrawn ponownie spojrzał przez iluminator na widniejącą w dole planetę. - A skoro i tak czekamy na powrót generała, to proszę się skontaktować z wywiadem. Niech zorganizują grupę ludzi, którą wyślemy do Hyllyard. Uśmiechnął się. - To ogromna galaktyka, kapitanie, ale nawet ktoś taki jak Talon Karrde nie może uciekać w nieskończoność. W końcu będzie musiał się zatrzymać. Wysoki Zamek na Jomarku nie zasługiwał na swoją nazwę - przynajmniej w opinii Joruusa C'baotha. Mały i brudny, z rozpadającymi się gdzieniegdzie ścianami, zamek był tak martwy, jak dawno wymarły lud, który go zbudował. Budowla przycupnęła niepewnie pomiędzy dwiema wyniosłymi skałami stanowiącymi fragmenty pradawnego stożka wulkanicznego. Jednak patrząc na zbiegające się koliście pozostałości ścian krateru i połyskującą niebiesko taflę leżącego czterysta metrów w dole jeziora Pierścień, C'baoth musiał przyznać, że tubylcy znaleźli piękne miejsce, by zbudować swój zamek - zamek, świątynię czy co to tam właściwie było. Budowla stanowiła niemal wymarzoną siedzibę dla

mistrza Jedi już choćby z tego powodu, że okoliczna ludność najwyraźniej bała się tego miejsca. Poza tym położona w środku krateru ciemna wyspa, która nadawała jezioru kształt pierścienia, z powodzeniem służyła jako dyskretne lądowisko dla irytująco często pojawiających się tu pojazdów Thrawna. Stojąc na pałacowym tarasie i spoglądając w dół, na jezioro Pierścień, C'baoth nie myślał jednak o pięknie krajobrazu ani o władzy, ani nawet o Imperium. Jego uwagę zaprzątało dziwne drżenie Mocy, które właśnie odczuł. Podobne wrażenia odbierał już wcześniej - a przynajmniej tak mu się wydawało. Trudno było cofnąć się myślami do czasów minionych, wspomnienia wymykały się w gorączkowym natłoku spraw dnia dzisiejszego. Nawet jego własna przeszłość jawiła się C'baothowi we fragmentarycznych wspomnieniach, przypominających oderwane od siebie zapisy w jakiejś kronice historycznej. Miał niejasne wrażenie, że ktoś próbował mu kiedyś wyjaśnić, dlaczego tak się działo, ale te wyjaśnienia już dawno zagubiły się w mrokach przeszłości. Zresztą to i tak nie miało żadnego znaczenia. Nie liczyła się ani zawodna pamięć, ani trudność koncentracji, ani też luki we wspomnieniach o własnej przeszłości. W każdej chwili mógł przywołać Moc - i to było najważniejsze. Dopóki będzie w stanie to robić, nikt nie zdoła go skrzywdzić ani odebrać mu tego, co ma. Tyle że wielki admirał Thrawn już go w zasadzie pozbawił wszystkiego. Czyż nie? Starzec rozejrzał się po tarasie. Tak, to nie był ani dom, ani miasto, ani świat, które wybrał, by je kształtować i nimi rządzić. To nie był Wayland, który wyrwał z rąk Ciemnego Jedi, pilnującego skarbca Imperatora we wnętrzu góry Tantiss. To był Jomark, gdzie tkwił w oczekiwaniu na... Na kogo? Pogładził dłonią długą, siwą brodę i spróbował się skoncentrować... Po chwili sobie przypomniał: czeka na Luke'a Skywalkera. Tak, ma tu przybyć Skywalker, a także jego siostra i jej nie narodzone dzieci - a on uczyni ich wszystkich swymi sługami. Wielki admirał Thrawn obiecał mu ich w zamian za pomoc, której C'baoth miał udzielić Imperium. Starzec skrzywił się na myśl o tym. Pomoc, której żądał od niego admirał, sprawiała mu wiele trudności. Musiał się bardzo mocno koncentrować, by zrobić to, czego chciał Thrawn; musiał ściśle kontrolować swoje myśli i uczucia - i to przez długie okresy. Na Waylandzie miał całkowity spokój, przynajmniej od czasu, gdy zabił strażnika Imperatora. C'baoth się uśmiechnął. Walka ze strażnikiem to był wspaniały pojedynek. Usiłował go sobie przypomnieć, ale szczegóły przeszłości rozwiewały się niczym liście na wietrze. To było już tak dawno temu... Dawno temu... Drżenie Mocy też zdarzało się dawno temu. C'baoth przestał gładzić brodę i namacał palcami zawieszony na piersiach medalion. Ściskając w dłoni ciepły metal, starał się rozproszyć przesłaniającą mu przeszłość mgiełkę i dojrzeć, co się za nią kryje. Nie mylił się: rzeczywiście, takie samo drżenie zdarzyło się już trzykrotnie w ciągu ostatnich paru lat. Pojawiało się, trwało przez jakiś czas, po czym znów ustępowało. Zupełnie jakby ktoś odkrywał, jak korzystać z Mocy, a po pewnym czasie tracił tę umiejętność. Starzec nie potrafił tego zrozumieć. Ale to wszystko nie stanowiło dla niego

zagrożenia, a zatem nie było istotne. Wyczuł obecność imperialnego niszczyciela gwiezdnego, który wszedł na orbitę wokół planety. Ukryty wysoko ponad chmurami, statek był całkowicie niewidoczny dla mieszkańców Jomarku. C'baoth wiedział, że gdy zapadnie noc, ludzie z niszczyciela przyślą po niego wahadłowiec i zabiorą go, aby znów gdzieś - zdaje się, że tym razem na Taanab - koordynował kolejny z synchronicznych ataków Imperium. Wcale mu się nie uśmiechały związane z tym wysiłek i ból. Ale kiedy wreszcie dostanie swoich Jedi, oni wszystko mu wynagrodzą. Ukształtuje ich na swój obraz i będą mu służyli do końca życia. A wtedy nawet wielki admirał Thrawn będzie musiał przyznać, że on, Joruus C'baoth odkrył, na czym polega prawdziwy sens władzy. ROZDZIAŁ 2 - Strasznie mi przykro, Luke. - Dobiegający z nadajnika głos Wedge'a Antillesa przerywały co chwila szumy i trzaski. - Interweniowałem już dosłownie wszędzie, pukałem do wszystkich możliwych drzwi, ale nic z tego. Jakiś facet gdzieś tam na górze zarządził, że statki wojenne Sluisjańczyków mają bezwzględne pierwszeństwo, jeśli chodzi o naprawę. Musimy znaleźć tego człowieka i przekonać go, by zrobił dla nas wyjątek; w przeciwnym razie nikt nie zajmie się twoim myśliwcem. Luke Skywalker skrzywił się czując, że po czterech godzinach niespokojnego wyczekiwania ma już tego dosyć. Stracił cztery cenne godziny i wciąż nie było wiadomo, jak długo jeszcze przyjdzie mu czekać; a na Coruscant ważyły się teraz losy całej Nowej Republiki... - Czy znasz przynajmniej nazwisko tego faceta? - spytał. - Nawet tego nie zdołałem się dowiedzieć - odparł Wedge. - Próbowałem posuwać się coraz wyżej w hierarchii służbowej, ale wszystkie kontakty urywały się gdzieś na trzecim poziomie powyżej mechaników. Nadal będę się usiłował czegoś dowiedzieć, ale tu panuje teraz niezły bałagan. - No cóż, to normalne po zmasowanym ataku Imperium - westchnął Luke. Rozumiał, dlaczego Sluisjańczycy wydali takie a nie inne zarządzenie, ale on nie wybierał się przecież na zwykłą przejażdżkę. Lot na Coruscant potrwa dobre sześć dni, a każda godzina opóźnienia dawała politycznym przeciwnikom admirała Ackbara więcej czasu na umocnienie ich pozycji. - Próbuj dalej, dobrze? Muszę się stąd jak najszybciej wydostać. - Oczywiście - rzucił Antilles. - Słuchaj, wiem, że martwisz się tym, co się dzieje na Coruscant, ale jeden człowiek niewiele tam pomoże. Nawet jeśli jest rycerzem Jedi. - Wiem - przyznał Luke niechętnie. “Poza tym leci tam Han, a na miejscu jest już Leia...” - Ale po prostu nie potrafię tu tak bezczynnie siedzieć. - Ani ja. - Wedge ściszył głos. - Nie zapominaj, że masz jeszcze jedno

wyjście. - Tak, będę o tym pamiętał - obiecał Skywalker. Miał wielką pokusę, żeby skorzystać z propozycji przyjaciela. Ale oficjalnie Luke nie był już członkiem armii Nowej Republiki, a ponieważ oddziały zgromadzone w stoczni wciąż pozostawały w pełnym pogotowiu bojowym, Wedge mógłby zostać postawiony przed sądem wojennym za oddanie swego myśliwca osobie cywilnej. Prawdopodobnie Borsk Fey'lya i jego antyackbarowska frakcja nie zawracaliby sobie głowy pokazowym procesem przeciwko komuś tak niskiemu rangą jak dowódca dywizjonu myśliwców. Ale kto wie, może stałoby się inaczej. Naturalnie Wedge zdawał sobie z tego sprawę jeszcze lepiej od Luke'a. Jego propozycja była więc tym bardziej wspaniałomyślna. - Bardzo ci dziękuję - rzekł Skywalker. - Ale o ile nie zajdzie jakaś naprawdę nagła potrzeba, to będzie lepiej dla wszystkich, jeśli zaczekam, aż zreperują moją własną maszynę. - Nie ma sprawy. A jak się czuje generał Calrissian? - Jest w podobnej sytuacji jak mój myśliwiec - odparł cierpko Luke. - Wszyscy tutejsi lekarze i roboty medyczne są zajęte opatrywaniem rannych. Wyjmowanie kawałeczków szkła i metalu z kogoś, kto w danej chwili nie krwawi, może według nich poczekać. - Założę się, że w tej sytuacji Calrissian nie posiada się ze szczęścia. - Widywałem go już w lepszej formie - przyznał Jedi. - Chyba spróbuję jeszcze raz wpłynąć na lekarzy. A ty cały czas nękaj sluisjańska biurokrację. Jeśli będziemy naciskali z dwóch stron, to może spotkamy się gdzieś w środku. - Masz rację - zaśmiał się Antilles. - Odezwę się do ciebie później. Nadajnik jeszcze raz zatrzeszczał i połączenie zostało przerwane. - Powodzenia - rzucił cicho Luke. Wstał od pulpitu publicznego komunikatora i skierował się w drugi koniec hali odpraw, ku drzwiom prowadzącym do szpitala. Jeśli cały sprzęt Sluisjańczyków uległ takim uszkodzeniom jak wewnętrzny system łączności, to rzeczywiście trochę potrwa, nim ktoś będzie miał czas zająć się zamontowaniem nowego napędu nadprzestrzennego w myśliwcu jakiegoś cywila. Jednak torując sobie drogę wśród kłębiącego się tłumu, Luke doszedł do wniosku, że wcale nie jest jeszcze tak źle: w stoczni znajdują się liczne statki Nowej Republiki i może ich mechanicy łatwiej niż Sluisjańczycy zgodzą się zrobić wyjątek dla byłego oficera. A gdyby już wszystko inne zawiodło, zawsze może połączyć się z Coruscant i poprosić Mon Mothmę o interwencję w jego sprawie. Wadą tego ostatniego rozwiązania było to, że prośba o pomoc zdradzałaby słabość Luke'a... A akurat w tym momencie nie należało ujawniać przed Fey'lyą żadnej słabości. Tak mu się przynajmniej zdawało. Z drugiej jednak strony fakt, że przywódczyni Nowej Republiki spełniła jego prywatną prośbę, mógłby zostać odczytany jako znak siły i solidarności. Skywalker potrząsnął głową, nie bardzo wiedząc, co powinien zrobić. To, że Jedi potrafili w każdej sytuacji dostrzec obie strony medalu, było ogólnie rzecz biorąc bardzo użyteczne. Niemniej jednak machinacje polityczne wydawały mu się przez to jeszcze bardziej niejasne i zawiłe. Był to jeden z powodów, dla

których kwestie związane z polityką zawsze wolał zostawiać Leii. Miał nadzieję, że jego siostra potrafi sobie poradzić i w tej sytuacji. Skrzydło szpitalne było równie zatłoczone co reszta ogromnego portu kosmicznego Sluis Van; ale tutaj przynajmniej większość obecnych, zamiast biegać w kółko po całym terenie, siedziała lub leżała spokojnie pod ścianami. Lawirując pomiędzy krzesłami i wózkami z chorymi, Skywalker dotarł do dużego pokoju pielęgniarek, zamienionego obecnie na poczekalnię dla pacjentów, którzy nie wymagali natychmiastowej pomocy. Lando Calrissian siedział w kącie pomieszczenia, a na jego twarzy malowały się jednocześnie zniecierpliwienie i nuda. Jedną ręką przyciskał do piersi prowizoryczny opatrunek ze środkiem znieczulającym, a w drugiej trzymał pożyczony notes elektroniczny. Gdy przyszedł Luke, Lando właśnie studiował zapisane w nim informacje. - Jakieś złe wieści? - spytał Skywalker. - Nie gorsze niż to wszystko, co mi się ostatnio przytrafiło - stwierdził Calrissian, odkładając komputerek na wolne krzesło. - Na rynku cena hfredium znów spadła. Jeśli nie wzrośnie w ciągu najbliższych miesięcy, to będę o kilkaset tysięcy do tyłu. - To rzeczywiście niewesoła sytuacja. O ile się nie mylę, hfredium to główny produkt twojego Miasta Nomadów? - Tak, jeden z kilku podstawowych produktów - potwierdził Lando ze skwaszoną miną. - Nasza produkcja jest na tyle zróżnicowana, że w normalnych warunkach zbytnio byśmy tego nie odczuli. Problem polega na tym, że w ostatnim czasie gromadziłem hfredium w nadziei, iż cena wzrośnie. Ale stało się dokładnie odwrotnie. Luke z trudem powstrzymał uśmiech. “To cały Lando: może i stał się uczciwy i szanowany, ale wciąż nie potrafi się powstrzymać od ryzykownych spekulacji na boku”. - No, jeśli cię to choć trochę pocieszy - powiedział - to mam dla ciebie pomyślną wiadomość. Ponieważ wszystkie statki, które Imperium próbowało wykraść, należały do Nowej Republiki, to nie będziemy się musieli użerać ze sluisjańska biurokracją, żeby odzyskać twoje wgłębiarki. Wystarczy, że przedstawisz dowódcy oddziałów republikańskich odpowiedni wniosek i będziesz mógł je stąd zabrać. Twarz Landa rozpogodziła się nieco. - To doskonale. Jestem ci niezwykle wdzięczny, Luke. Nie masz pojęcia, ile miałem problemów, by zdobyć te maszyny. Gdybym musiał teraz szukać nowych, to nie wiem, co bym zrobił. Skywalker zbył podziękowania machnięciem ręki. - Przykro mi, że w obecnej chwili tylko tyle możemy dla ciebie zrobić. Pójdę teraz do izby przyjęć, może uda mi się coś zdziałać w twojej sprawie. Skończyłeś już przeglądać ten notes? - Jasne, możesz go zabrać. A czy coś się ruszyło w kwestii twojego myśliwca? - W zasadzie nie - odparł Luke, schylając się po komputerek. - Sluisjańczycy ciągle powtarzają, że minie jeszcze co najmniej kilka godzin, nim choćby... urwał, bo odczuł nagłą zmianę w umyśle Landa. Niemal w tej samej chwili

przyjaciel chwycił go za rękę. - O co chodzi? - zdziwił się Jedi. Calrissian zapatrzył się przed siebie; zmarszczył czoło, starając się określić unoszący się w powietrzu zapach. - Gdzie teraz byłeś? - zwrócił się do Skywalkera. - W hali odpraw, przy jednym ze stanowisk łączności. - Nagle Luke uświadomił sobie, że Lando wącha jego rękaw. - A dlaczego pytasz? Calrissian puścił jego rękę. - To tytoń karababbajski - powiedział wolno. - Z domieszką ziół armudu. Nie czułem tego zapachu od czasu... - Spojrzał na Skywalkera, a jego twarz się ściągnęła. - To Niles Ferrier. Nie ma wątpliwości. - A kto to jest Niles Ferrier? - Luke poczuł, że serce zaczęło mu bić szybciej. Niepokój Landa stawał się zaraźliwy. - Człowiek: wysoki, dobrze zbudowany - wyjaśniał Calrissian. - Ciemne włosy; zapewne broda - choć to się zmienia; prawdopodobnie palił długie, cienkie cygaro - a raczej na pewno je palił, bo pachniesz dymem. Widziałeś kogoś takiego? - Poczekaj. - Skywalker przymknął oczy i sięgnął Mocą do wnętrza swego umysłu. Szczegółowe odtwarzanie z pamięci niedawno zaszłych zdarzeń było jedną z umiejętności, jakich nauczył go Yoda. W miarę jak cofał się myślami w czasie, przed oczami przelatywały mu kolejne obrazy: droga do szpitala, rozmowa z Wedge'em, a jeszcze wcześniej poszukiwanie publicznego komunikatora... I nagle go zobaczył: Ferrier wyglądał dokładnie tak, jak opisał go Lando; przechodził zaledwie o trzy metry od Luke'a. - Mam go - oznajmił Skywalker i na chwilę zatrzymał obraz. - Dokąd idzie? - Hm... - Jedi ponownie uruchomił pamięć, tym razem jednak zdarzenia popłynęły do przodu. Przez chwilę mężczyzna to ginął mu z oczu, to znów się pojawiał, aż wreszcie - gdy Luke znalazł w końcu pulpit łączności - zniknął na dobre. - Wygląda na to, że Ferrier i jeszcze paru innych facetów skierowało się do korytarza numer sześć. Calrissian przywołał na komputerku plan portu kosmicznego. - Korytarz numer sześć... Psiakrew! - Podniósł się gwałtownie, rzucając na krzesło zarówno środek znieczulający, jak i notes elektroniczny. - Chodź, musimy to sprawdzić. - Co sprawdzić? - zainteresował się Luke. Musiał porządnie wyciągać nogi, by dogonić Landa, który żwawym krokiem przeciskał się ku drzwiom, wymijając po drodze czekających pacjentów. - A tak w ogóle, kto to jest Niles Ferrier? - To jeden z najsprytniejszych złodziei statków w całej galaktyce - rzucił Calrissian przez ramię. - A korytarz numer sześć prowadzi na jeden z pomostów roboczych dla brygad remontowych. Musimy się tam dostać, nim Ferrier zwinie jakiś koreliański statek wojenny czy coś w tym rodzaju i spokojnie sobie odleci. Przemierzyli halę odpraw i skierowali się ku przejściu oznaczonemu jako korytarz szósty. Napis wykonano w dwóch wersjach: delikatnymi sluisjańskimi karioglifami oraz wyraźniejszymi literami należącymi do alfabetu języka basie.

Luke zauważył ze zdziwieniem, że tutaj - w przeciwieństwie do innych części portu, gdzie kłębiły się tłumy - nie było prawie nikogo. Po przejściu jakichś stu metrów korytarzem byli już zupełnie sami. - O ile pamiętam, mówiłeś, że w tym sektorze portu reperuje się statki? odezwał się Skywalker. Wytężył zmysły Jedi, by zbadać otaczający ich teren. W biurach i warsztatach, które mijali, paliły się światła i cały sprzęt funkcjonował normalnie. Luke wyczuł obecność kilku zajętych swoją pracą robotów, ale poza nimi nie było tu nikogo. - Istotnie tak mówiłem - przyznał Lando ponuro. - Z planu wynikało, że korytarze numer pięć i trzy służą do tego samego celu, ale pracy jest tyle, że i tu robotnicy powinni mieć pełne ręce roboty. Może masz przypadkiem przy sobie jakiś zbędny blaster? Luke potrząsnął przecząco głową. - Już nie noszę blastera. Nie sądzisz, że powinniśmy zawiadomić ochronę portu? - Nie możemy tego zrobić, jeśli chcemy się dowiedzieć, co knuje Ferrier. Do tej pory zdążył się już na pewno podłączyć do centralnego komputera i całego systemu łączności. Jeśli podniesiemy alarm, to natychmiast się gdzieś zaszyje. Calrissian zajrzał do jednego z biur, które akurat mijali. - To jest właśnie cały Ferrier. Jedna z jego ulubionych sztuczek polega na takim manipulowaniu dyspozycjami służbowymi, żeby odesłać wszystkich ludzi z rejonu, gdzie zamierza... - Zaczekaj - przerwał mu Luke. Jego umysł właśnie coś wychwycił... - Chyba ich mam. Sześciu ludzi i dwóch obcych, najbliższy jakieś dwieście metrów przed nami. - Co to za obcy? - Nie wiem. Nigdy wcześniej nie miałem do czynienia z żadną z tych dwóch ras. - Lepiej na nich uważać. Ferrier zazwyczaj przyjmuje obcych do bandy ze względu na siłę ich mięśni. Pospieszmy się. - Może lepiej tu zostań - zaproponował Skywalker, odpinając od pasa miecz świetlny. - Nie jestem pewien, czy zdołam ci zapewnić odpowiednią ochronę, gdyby zdecydowali się na walkę. - Zaryzykuję - zdecydował Lando. - Ferrier mnie zna; może zdołam zapobiec rozlewowi krwi. Poza tym mam pewien pomysł i chciałbym go wypróbować. Od najbliższego człowieka dzieliło ich jeszcze ze dwadzieścia metrów, gdy Luke wyczuł jakąś zmianę w znajdującej się przed nimi grupie. - Zauważyli nas - szepnął do przyjaciela i mocniej zacisnął dłoń na rękojeści miecza. - Chcesz z nimi porozmawiać? - Nie wiem - odparł szeptem Lando. Wyciągnął szyje, próbując coś dojrzeć w pozornie opustoszałym korytarzu. - Może podejdziemy nieco bliżej... Luke zauważył w jednych drzwiach ledwie dostrzegalne poruszenie i poczuł nagłe falowanie Mocy. - Kryj się! - zawołał, zapalając miecz świetlny. Z charakterystycznym syczeniem pojawiło się błyszczące, biało zielone ostrze i niemal samorzutnie poruszyło się, by zablokować oddany w ich kierunku strzał z blastera. - Schowaj się za mną! - rozkazał Skywalker, gdy powietrze przeciął kolejny

pocisk. Prowadzone przez Moc ręce Luke'a znów ustawiły na jego drodze świetlne ostrze. W chwilę potem od miecza odbił się trzeci pocisk, a zaraz po nim czwarty. Z innych drzwi, gdzieś w głębi korytarza, odezwał się następny blaster. Skywalker nie cofnął się ani o krok. Czuł, jak przepływa przez niego Moc. Jednocześnie doświadczał dziwnego zjawiska, polegającego na selektywnym postrzeganiu rzeczywistości: jego wyostrzone zmysły rejestrowały tylko to, co dotyczyło samego ataku, a wszystko inne pozostawało jakby w ciemności. Skulony tuż za nim Lando był ledwie jakimś mglistym cieniem gdzieś na dnie umysłu Luke'a; ludzie Ferriera zdawali się jeszcze mniej rzeczywiści. Skywalker zacisnął zęby i pozwolił, by jego obroną kierowała Moc, a sam zaczął się rozglądać po korytarzu, wypatrując nowych zagrożeń. Spostrzegł jakiś dziwaczny cień, który oderwał się od ściany i ruszył w jego kierunku. Przez dłuższą chwilę Skywalker nie mógł uwierzyć własnym oczom. Cień miał idealnie gładką, pozbawioną jakichkolwiek nierówności powierzchnię; nic tylko lekko falujący kontur i niemal całkowita czerń. Ale to coś rzeczywiście istniało... i szybko się do niego zbliżało. - Lando! - zawołał Jedi, usiłując przekrzyczeć odgłosy strzałów. - Pięć metrów od nas, czterdzieści stopni w lewo. Wiesz, co to jest? - Nigdy czegoś takiego nie widziałem! Zwijamy się?! - odkrzyknął Calrissian. Starając się nie osłabiać zaangażowania w obronę, Luke skoncentrował cząstkę swego umysłu na zbliżającym się cieniu. Była to żywa istota - a konkretnie jeden z obcych, których obecność wyczuł wcześniej. A zatem musiał to być ktoś z bandy Ferriera... - Trzymaj się blisko mnie - polecił Calrissianowi. Posuniecie, które planował, było ryzykowne, ale biorąc nogi za pas nic by nie osiągnęli. Starając się utrzymać równowagę, a jednocześnie zachować płynność ruchów, ruszył powoli w kierunku cienia. Obcy zatrzymał się gwałtownie, wyraźnie zdziwiony tym, że przeciwnik zbliża się do niego zamiast uciekać. Luke wykorzystał wahanie obcego i przesunął się nieco ku lewej ścianie korytarza. Strzały z pierwszego blastera przelatywały teraz bardzo blisko ruchomego cienia, co zmusiło strzelającego do przerwania ognia. Cień poruszył się nieznacznie i Skywalker odniósł wrażenie, że wygląda zza niego jakaś istota. Luke w dalszym ciągu przesuwał się w lewo, starając się w ten sposób ściągnąć na obcego ogień także drugiego blastera. Po chwili i ta broń zamilkła. - Dobra robota - szepnął Lando. - Teraz kolej na mnie. Odsunął się nieco od Luke'a. - Ferrier? - zawołał. - Tu Lando Calrissian. Słuchaj, jeśli chcesz jeszcze oglądać swego kumpla żywego, to lepiej go stąd odwołaj. To jest Luke Skywalker, rycerz Jedi, człowiek, który załatwił Dartha Vadera. Oczywiście stwierdzenie to było nieco przesadzone: Luke rzeczywiście pokonał Vadera w ich ostatnim pojedynku na miecze świetlne, ale ostatecznie nie zdecydował się go zabić. Tak czy owak oświadczenie Landa wywarło odpowiednie wrażenie na ukrytych w korytarzu ludziach. Skywalker wyczuł ich wątpliwości i nagłą

konsternację; a gdy uniósł nieznacznie miecz świetlny, cień natychmiast się zatrzymał. - Powtórz, jak się nazywasz! - rozległ się czyjś głos. - Lando Calrissian. Przypomnij sobie tę spartaczoną akcję na Phretiss jakieś dziesięć lat temu. - O, doskonale to pamiętam - odparł nieznajomy ponuro. - Czego chcesz? - Pragnę ci zaproponować pewien układ - powiedział Lando. - Chodź tu, to porozmawiamy. Jego rozmówca wahał się przez moment, ale już po chwili zza sterty ustawionych przy ścianie korytarza skrzynek wyłonił się barczysty mężczyzna, którego obraz Luke odszukał wcześniej w pamięci. Ferrier wciąż jeszcze ściskał w zębach dymiące cygaro. - Reszta też - rozkazał Calrissian. - No, Ferrier, każ im wyjść. Chyba się nie łudzisz, że zdołasz ukryć ich obecność przed rycerzem Jedi. Mężczyzna obrzucił Skywalkera szybkim spojrzeniem. - Ludzie zawsze przeceniali legendarne zdolności Jedi - rzucił szyderczo. Wydał jednak bezgłośnie jakiś rozkaz i niemal natychmiast z ukrycia wyłoniło się pięciu ludzi i wysoki, chudy insektoid, którego skórę pokrywały zielone łuski. - Tak lepiej - pochwalił Lando i wyszedł zza pleców Luke'a. - Verpin, co? powiedział, wskazując ręką obcego. - No, muszę przyznać, że jesteś szybki, Ferrier. Od wycofania się Floty Imperialnej minęło ledwie trzydzieści godzin, a ty już tu jesteś. I to z oswojonym Verpinem. Luke, słyszałeś kiedyś o Verpinach? Skywalker skinął potakująco głową. Znał tę rasę ze słyszenia. - Podobno są geniuszami w naprawianiu skomplikowanych urządzeń. - Mogę cię zapewnić, że w pełni zasługują na taką opinię - stwierdził Calrissian. - Plotka głosi, że to oni pomogli admirałowi Ackbarowi skonstruować myśliwiec typu B. Przerzuciłeś się teraz na porywanie uszkodzonych statków, Ferrier? Czy też twój Verpin jest tu tylko na wszelki wypadek? - Wspomniałeś o jakimś układzie - przerwał mu chłodno Ferrier. - Czekam na szczegóły. - Przede wszystkim muszę się dowiedzieć, czy miałeś coś wspólnego z atakiem na Sluis Van - rzekł Lando równie lodowatym tonem. - Jeśli pracujesz dla Imperium, to nici z układu. Jeden z ludzi Ferriera odetchnął głęboko i mocniej ścisnął w ręku blaster. Luke skinął w jego kierunku mieczem świetlnym, co odebrało napastnikowi ochotę do bohaterskich czynów. Ferrier zerknął na niego, a potem znów przeniósł wzrok na Calrissiana. - Imperium zwróciło się do grup przemytniczych z apelem o dostarczanie statków - oznajmił niechętnie. - A konkretnie statków wojennych. Za wszystko, co przekracza sto tysięcy ton i może strzelać, płacą dwadzieścia procent więcej niż wynosi cena rynkowa. Luke i Lando wymienili szybkie spojrzenia. - To dziwna prośba - stwierdził Calrissian. - Stracili jedną ze stoczni czy co? - Nic na ten temat nie mówili, a ja nie pytałem - odparł kwaśno Ferrier. Jestem biznesmenem: dostarczam klientom to, o co proszą... Chcesz ze mną zawrzeć jakiś układ czy tylko sobie pogadać?

- Chcę zawrzeć układ - zapewnił go Lando. - Wiesz, Ferrier, odnoszę wrażenie, że znalazłeś się w poważnych tarapatach. Nakryliśmy cię na gorącym uczynku w chwili, gdy próbowałeś ukraść statek wojenny Nowej Republiki. Myślę, że zdołaliśmy cię też przekonać, że Luke może bez kłopotu załatwić całą waszą bandę. Wystarczy, że wezwę ludzi z ochrony portu, a wszyscy spędzicie kilka najbliższych lat w kolonii karnej. Cień, który dotychczas stał nieruchomo, zrobił krok do przodu. - Jedi pewnie przeżyje - powiedział Ferrier ponuro. - Ale ty nie. - Może tak, a może nie - odparł lekko Lando. - Tak czy inaczej, nie jest to chyba wymarzona sytuacja dla biznesmena. Moja propozycja brzmi zatem tak: macie się stąd natychmiast zabierać, a my zawiadomimy lokalne władze dopiero wtedy, gdy będziecie już poza układem Sluis Van. - To niezwykle szlachetne z twojej strony - rzucił Ferrier z sarkazmem. - A czego chcesz tak naprawdę? Żebyśmy przerwali akcję czy wypłacili ci twoją dolę? - Nie chcę waszych pieniędzy. - Lando potrząsnął przecząco głową. - Chcę tylko, żebyście się stąd wynieśli. - Nie lubię gróźb. - A zatem potraktuj to jako ostrzeżenie od byłego partnera - powiedział ostro Calrissian. - I radziłbym ci go nie lekceważyć. Przez dłuższą chwilę w korytarzu słychać było jedynie dochodzące gdzieś z oddali buczenie maszyn. Luke ani na moment nie opuszczał miecza, starając się jednocześnie rozszyfrować kłębiące się w Ferrierze uczucia. - Ten “układ” będzie nas kosztować sporo pieniędzy - stwierdził Ferrier, przesuwając cygaro w drugi kącik ust. - Zdaję sobie z tego sprawę - przyznał Lando. - I może mi nie uwierzysz, ale naprawdę jest mi przykro. Tyle że w tej chwili Nowa Republika nie może sobie pozwolić na utratę choćby jednego statku. Radzę ci zamiast tego spróbować szczęścia w układzie Amorris. Słyszałem ostatnio, że mają tam bazę piraci Kavrilhu, a oni zawsze potrzebują dobrych mechaników. - Zmierzył wzrokiem cień. - I dodatkowej siły roboczej. Ferrier podążył za jego spojrzeniem. - A, widzę, że podoba ci się mój upiór, co? - Upiór? - zdziwił się Luke. - Prawdziwa nazwa tej rasy to Deflowie - wyjaśnił Ferrier. - Ale moim zdaniem określenie “upiory” pasuje do nich znacznie lepiej. Ich ciała pochłaniają całe światło widzialne - to taki ukształtowany przez naturę mechanizm obronny. Obrzucił szybkim spojrzeniem Skywalkera. - A co powie na nasz układ rycerz Jedi, nieustraszony obrońca prawa i sprawiedliwości? Luke spodziewał się tego pytania. - Czy ukradłeś tu coś? - odparował. - Albo zrobiłeś coś niezgodnego z prawem, nie licząc włamania się do miejscowego komputera nadzorującego przydzielanie prac? Usta Ferriera zadrżały. - Posłaliśmy też parę strzałów z blastera w kierunku dwóch cwaniaczków, którzy wściubiali nos w nie swoje sprawy - rzucił z sarkazmem. - To się nie liczy?

- Skoro ich nie trafiliście, to nie - odparł spokojnie Luke. - Jeśli o mnie chodzi, to nie widzę powodu, aby was zatrzymywać. - Jesteś nad wyraz uprzejmy - burknął Ferrier. - Czy to już wszystko? - Tak - skinął głową Lando. - Aha, byłbym zapomniał: zostaw mi kod dostępu do centralnego komputera. Mężczyzna spojrzał na niego ze zdziwieniem, ale skinął na stojącego obok Verpina. Wysoki, zielonoskóry obcy pochylił się i w milczeniu wręczył Calrissianowi dwie karty danych. - Dziękuję. No dobra, macie godzinę na to, by opuścić układ. Potem zawiadomię władze. Miłej podróży. - Możesz być pewien, że tak będzie - wycedził Ferrier. - Bardzo miło było cię spotkać, Calrissian. Może następnym razem to ja będę mógł ci oddać przysługę. - Spróbuj szczęścia na Amorris - powtórzył Lando. - Założę się, że mają tam co najmniej kilka starych sienarskich patrolowców, których mógłbyś ich pozbawić. Ferrier nie odpowiedział. Cała grupa w milczeniu minęła Landa i Luke'a i podążyła pustym korytarzem w stronę głównej hali. - Jesteś pewien, że dobrze zrobiłeś, mówiąc mu o Amorris? - spytał szeptem Skywalker, patrząc w ślad za odchodzącymi. - Imperium na pewno wzbogaci się o parę patrolowców. - A wolałbyś, żeby wpadł im w ręce kalamariański krążownik gwiezdny? odciął się Lando. - Ferrierowi na pewno udałoby się jakoś zgarnąć jeden z nich, szczególnie w tym całym bałaganie. - Potrząsnął głową w zamyśleniu. - Jestem ciekaw, co knuje Imperium. Przecież to głupota płacić takie pieniądze za używane statki, kiedy ma się stocznie, w których można wybudować zupełnie nowe jednostki. - Może mają z tym jakieś kłopoty - podsunął Jedi. Zgasił miecz świetlny i przypiął go z powrotem do pasa. - A może stracili jeden z niszczycieli gwiezdnych, ale zdołali ocalić załogę i teraz potrzebują statków, które mogliby obsadzić tymi ludźmi. - Teoretycznie to możliwe - przyznał Calrissian z powątpiewaniem. - Chociaż trudno sobie wyobrazić sytuację, w której jakiś statek został do szczętu zniszczony, a załoga pozostała przy życiu. W każdym razie zawiadomimy o tym Coruscant. Spece z wywiadu ustalą, co to wszystko znaczy. - O ile nie są w tej chwili zajęci polityką - zauważył Luke. “Bo skoro frakcja Fey'lyi stara się także opanować wywiad wojskowy...” Odpędził od siebie tę myśl. Zamartwianie się tą całą sytuacją nie prowadziło do niczego dobrego. - To co teraz zrobimy? Poczekamy godzinę, a potem przekażemy te kody Sluisjańczykom? - Jeśli chodzi o Ferriera, to damy mu tę obiecaną godzinę - stwierdził Lando, spoglądając za oddalającą się grupką. - Ale kody dostępu to zupełnie inna sprawa. Kiedy tu szliśmy, przyszło mi do głowy, że jeśli Ferrier użył ich po to, by odprawić robotników z tej części portu, to nic nie stoi na przeszkodzie, byśmy w ten sam sposób umieścili twój myśliwiec na pierwszym miejscu na liście statków oczekujących na naprawę. - Aha - mruknął Luke. Zdawał sobie sprawę z tego, że Jedi właściwie nie

powinien brać udziału w takim niezbyt legalnym przedsięwzięciu, ale zważywszy na okoliczności i powagę sytuacji na Coruscant... Niewielkie odstępstwo od sztywnych zasad było chyba w tym wypadku uzasadnione. - Kiedy zaczynamy? - Natychmiast. - odparł Lando. Skywalker uśmiechnął się mimo woli, słysząc wyraźną ulgę w głosie przyjaciela. Najwyraźniej Calrissian obawiał się, że Luke zgłosi zastrzeżenia co do strony etycznej tej propozycji. - Jeśli dopisze nam szczęście, to twój myśliwiec będzie gotowy do drogi, nim przyjdzie czas, by oddać te kody Sluisjańczykom. Chodź, poszukamy jakiejś końcówki komputera. ROZDZIAŁ 3 - Halo, “Tysiącletni Sokół”, prośba o lądowanie przyjęta i zatwierdzona rozległ się z głośnika głos oficera wieży kontrolnej Pałacu Imperialnego. - Kieruj się na lądowisko numer osiem. Oczekuje cię tam radna Organa Solo. - Dziękuję - odparł Han. Zwrócił statek w stronę widocznego w dole miasta. Z niechęcią popatrzył na ciemną powałę chmur, które zawisły nad okolicą niczym jakiś groźny i ponury omen. Solo nigdy nie przywiązywał wielkiej wagi do wróżebnych znaków, ale te chmury zdecydowanie pogorszyły mu humor. “A skoro już mowa o czyimś złym humorze...” Nacisnął guzik komunikatora. - Przygotuj się do lądowania - zawołał. - Zbliżamy się do celu. - Dziękuję, kapitanie Solo - dobiegł go grzeczny, ale zasadniczy głos Threepia. Mówiąc prawdę, robot przemawiał tonem jeszcze bardziej zasadniczym niż zwykle. Najwyraźniej android wciąż cierpiał z powodu urażonej dumy - a raczej tego, co odpowiadało poczuciu dumy u robotów. Han wyłączył komunikator i skrzywił się bezwiednie w pełnym irytacji grymasie. Nigdy nie żywił wielkiej sympatii do robotów. Czasem korzystał z ich usług, ale tylko wtedy, kiedy to było absolutnie konieczne. Co prawda Threepio nie był jeszcze taki najgorszy... Ale z drugiej strony Han nigdy nie spędził sześciu dni w nadprzestrzeni sam na sam z robotem... Starał się. Naprawdę się starał. Jeśli już nie z innych powodów, to choćby dlatego, że Leia lubiła Threepia i na pewno życzyłaby sobie, aby spróbowali się jakoś dogadać. Pierwszego dnia po opuszczeniu Sluis Van pozwolił androidowi siedzieć w kabinie pilotów; znosił jego irytujący głos i starał się nawet podtrzymywać w miarę normalną rozmowę. Drugiego dnia mówił już głównie Threepio, a Han spędził mnóstwo czasu, reperując różne rzeczy w ciasnych zakamarkach statku, gdzie nie było miejsca dla dwóch osób. Robot przyjął tę sytuację z właściwym sobie entuzjazmem i gadał do Hana, stojąc tuż przy wejściach do owych zakamarków. Trzeciego dnia po południu Solo zakazał androidowi pokazywać mu się na oczy. Leia na pewno nie będzie tym zachwycona. Ale z pewnością byłaby jeszcze mniej zadowolona, gdyby zrealizował swój pierwotny zamysł i przerobił robota na zestaw zapasowych amortyzatorów.

“Sokół” przebił się przez warstwę chmur i oczom Hana ukazał się monstrualnych rozmiarów pałac, należący niegdyś do Imperatora. Solo pochylił nieco maszynę i upewniwszy się, że lądowisko ósme istotnie jest puste, posadził statek na ziemi. Leia musiała czekać tuż pod daszkiem osłaniającym wejście na lądowisko, gdyż pojawiła się od razu, gdy Solo opuścił rampę myśliwca. - Han - zawołała, skrywając zdenerwowanie. - Mocy niech będą dzięki, że już jesteś. - Witaj, kochanie - odparł. Objął żonę, starając się nie ucisnąć zbyt mocno jej wydatnego brzucha. Poczuł, że Leia ma spięte mięśnie pleców i ramion. - Ja też się cieszę, że cię widzę. Przytuliła się do niego, ale już po chwili rozluźniła uścisk. - Musimy iść. W prowadzącym z lądowiska korytarzu czekał na nich Chewbacca z przewieszoną przez ramię bronią gotową do strzału. - Cześć, Chewie - skinął głową Han. W odpowiedzi Wookie wymruczał coś na powitanie. - Dzięki, że zaopiekowałeś się Leią. Chewbacca burknął coś wymijająco w swoim dziwacznym języku. Solo przyglądał mu się przez chwilę, ale doszedł do wniosku, że nie jest to właściwy moment, by wypytywać o szczegóły ich pobytu na Kashyyyku. - Co ciekawego straciłem? - zwrócił się do żony. - Niewiele - odparła i ruszyła w głąb korytarza, w kierunku centralnej części pałacu. - Po pierwszej fali gwałtownych oskarżeń Fey'lya postanowił chyba nieco uspokoić sytuację. Przekonał Radę, by pozwoliła mu przejąć część obowiązków Ackbara w zakresie kontrwywiadu i bezpieczeństwa wewnętrznego, ale nie wprowadza żadnych radykalnych zmian - zachowuje się raczej jak tymczasowy zarządca. Rozgłasza też wszem i wobec, że chciałby objąć stanowisko naczelnego dowódcy sił zbrojnych, ale na razie nie naciska na to zbyt mocno. - Nie chce wywoływać paniki - stwierdził Han. - Oskarżenie o zdradę kogoś takiego jak Ackbar jest i tak dla wielu ludzi dostatecznie trudne do zaakceptowania. Gdyby Fey'lya dorzucił coś jeszcze, to mogliby już tego nie przełknąć. - Też tak sądzę - zgodziła się księżniczka. - Będziemy więc mieli trochę czasu, by się przyjrzeć tej aferze z bankiem. - Tak. A o co tam właściwie chodzi? Zdążyłaś mi jedynie powiedzieć, że w czasie jakiejś rutynowej kontroli w banku na jednym z kont Ackbara znaleziono pokaźną sumę pieniędzy. - Okazuje się, że to nie była jedynie rutynowa kontrola - odparła Leia. - Tego dnia, kiedy nastąpił atak na Sluis Van, miało miejsce sprytne, elektroniczne włamanie do centralnego systemu bankowego na Coruscant, wymierzone w szereg ważnych kont. Kontrolerzy sprawdzili wszystkie prowadzone przez bank rachunki i odkryli, że tego samego ranka na konto Ackbara dokonano dużego przelewu z centralnego banku na Palanhi. Mówi ci coś ta nazwa? - Każde dziecko słyszało o Palanhi - stwierdził cierpko Han. - To niewielka planeta, położona na przecięciu ważnych szlaków handlowych, zamieszkana

przez ludzi o nadmiernym poczuciu własnej wartości. - I głęboko przekonanych, że jeśli pozostaną neutralni, to będą mogli robić korzystne interesy z obu walczącymi stronami - dodała Leia. - W każdym razie ich bank centralny twierdzi, że pełnił tylko rolę pośrednika, a te pieniądze nie pochodziły bezpośrednio z Palanhi. Jak dotąd naszym ludziom nie udało się dowiedzieć nic więcej. Han pokiwał głową. - Założę się, że Fey'lya ma określone podejrzenia co do tego, skąd nadeszły te pieniądze. - Nie on jeden - westchnęła księżniczka. - Tyle że on pierwszy wypowiedział je na głos. - I umocnił swoją pozycję kosztem Ackbara - mruknął Solo. - A gdzie właściwie trzymają admirała? W dawnym skrzydle więziennym? - Nie - pokręciła głową Leia. - Na czas dochodzenia zastosowano wobec niego niezbyt uciążliwy areszt domowy. To kolejny dowód na to, że Fey'lya nie chce nadmiernie zaogniać sytuacji. - Albo też zdaje sobie sprawę z tego, że nie ma w ręku dostatecznych dowodów, by doprowadzić do skazania Ackbara - zauważył Han. - Czy oprócz tej historii z bankiem ma jeszcze coś na admirała? - Tylko tę niedoszłą klęskę na Sluis Van - uśmiechnęła się blado księżniczka. - I fakt, że to właśnie Ackbar posłał tam te wszystkie statki wojenne. - Racja. - Solo usiłował sobie przypomnieć, co mówi regulamin wojskowy Sojuszu na temat osadzonych w więzieniu oficerów. Jeśli dobrze pamiętał, to wojskowy objęty aresztem domowym mógł przyjmować gości, o ile ci załatwili wcześniej pewne drobne formalności. Han mógł się oczywiście mylić w tej kwestii. Kazano mu się wykuć tego wszystkiego po bitwie pod Yavin, kiedy to otrzymał stopień oficerski. Ale on nigdy nie przywiązywał większej wagi do regulaminów. - Ilu członków Rady popiera Fey'lyę? - spytał. - Zdecydowanie po jego stronie stanęło tylko paru. Ale jeśli chodzi ci o tych, którzy się ku niemu skłaniają... Cóż, za chwilę sam się przekonasz. Solo zamrugał oczami ze zdziwienia. Pogrążony w niewesołych myślach, nie zwracał do tej pory uwagi na to, dokąd właściwie prowadzi go Leia. Teraz nagle uświadomił sobie, że idą Wielkim Korytarzem, który łączył salę posiedzeń Rady z olbrzymią aulą, gdzie odbywały się sesje Zgromadzenia. - Chwileczkę! - zaprotestował. - Tak od razu? - Bardzo mi przykro, Han - westchnęła księżniczka. - Mon Mothma bardzo na to nalegała. Jesteś pierwszym naocznym świadkiem ataku na Sluis Van, który wrócił na Coruscant, i wszyscy mają do ciebie mnóstwo pytań. Solo rozejrzał się dokoła: popatrzył na wysokie, łukowate sklepienie, a także na ozdobne ornamenty ścienne i rozmieszczone między nimi witraże oraz na dwa rzędy rosnących po obu stronach korytarza niskich drzewek. Podobno Imperator osobiście zaprojektował wystrój Wielkiego Korytarza. To by tłumaczyło, dlaczego Han zawsze żywił taką niechęć do tego miejsca. - Wiedziałem, że najpierw trzeba było wysłać Threepia - mruknął pod nosem. - Chodź, mój dzielny żołnierzu. - Leia ujęła go pod ramię. - Weź głęboki

oddech i miejmy to już za sobą. Chewie, zaczekaj tu na nas. Normalnie sala posiedzeń Rady Tymczasowej przypominała powiększoną wersję sali, w której obradowała Rada Wewnętrzna: pośrodku stał owalny stół dla radnych, a pod ścianami znajdowały się rzędy krzeseł dla ich doradców i współpracowników. Tego dnia jednak - ku zdumieniu Hana - salę przemeblowano na wzór ogromnej auli Zgromadzenia Republiki. Krzesła były ustawione w równych rzędach, a każdego radnego otaczali jego doradcy. W najniższym punkcie sali, przy prostym pulpicie siedziała samotnie Mon Mothma; wyglądała jak nauczyciel, który ma za chwilę wygłosić wykład. - Czyj to pomysł? - spytał szeptem Han, podążając za Leią w stronę stojącego obok biurka Przewodniczącej Rady krzesła, najwyraźniej przeznaczonego dla świadka. - To Mon Mothma dokonała tej zmiany - wyjaśniła półgłosem księżniczka. Ale założę się, że pomysł wyszedł od Fey'lyi. Han zmarszczył brwi. Botańczykowi nie powinno zależeć na podkreślaniu dominującej pozycji Mon Mothmy w Radzie. - Nic z tego nie kapuję. Leia wskazała głową pulpit. - Wyeksponowanie roli Mon Mothmy pomoże uciszyć wszelkie podejrzenia co do tego, że Fey'lya ostrzy sobie zęby na jej stanowisko. A jednocześnie otoczenie radnych doradcami ma im utrudnić porozumiewanie się między sobą. - Teraz już wszystko jasne - pokiwał głową Solo. - Co za parszywy typek z tego Fey'lyi. - O, tak - przyznała skwapliwie Leia. - I na pewno będzie próbował wykorzystać dla swoich celów ten atak na Sluis Van. Pamiętaj: nie daj się ponieść emocjom. Zeszli na sam dół i tam się rozdzielili: księżniczka zajęła miejsce w pierwszym rzędzie, obok Winter, a Han skierował się do krzesła dla świadka. - Chce mnie pani zaprzysiąc? - spytał bez żadnych wstępów. Mon Mothma pokręciła przecząco głową. - To nie będzie konieczne, kapitanie Solo - odparła sztywno, a w jej głosie dało się wyczuć lekkie napięcie. - Proszę, niech pan siada. Rada chciałaby zadać panu kilka pytań w związku z wydarzeniami, które miały ostatnio miejsce w stoczniach na Sluis Van. Han usiadł. Zauważył, że Fey'lya i pozostali Botańczycy siedzą w pierwszych rzędach, niedaleko Leii. Nie było żadnego pustego miejsca, które mogłoby przypominać o nieobecności admirała Ackbara - a przynajmniej nie z przodu, gdzie powinno się znajdować. Widocznie radni - siedzący na miejscach wyznaczonych pozycją zajmowaną przez siebie w Radzie - przesunęli się, żeby być jak najbliżej przodu. Solo doszedł do wniosku, że był to kolejny powód, dla którego Fey'lya nalegał na zmianę ustawienia: przy tradycyjnym owalnym stole nikt prawdopodobnie nie ośmieliłby się zająć miejsca Ackbara. - Przede wszystkim, kapitanie Solo - odezwała się Mon Mothma chcielibyśmy, aby nam pan opowiedział o swoim udziale w bitwie: kiedy pan tam przybył, co się po kolei wydarzyło - tego typu informacje. - Znaleźliśmy się tam niemal na samym początku ataku - zaczął Han. Przybyliśmy tuż przed niszczycielami gwiezdnymi. Usłyszeliśmy meldunek

Wedge'a - chodzi o majora Wedge'a Antillesa, dowódcę Żelaznego Dywizjonu - o tym, że do stoczni wtargnęły imperialne myśliwce... - Proszę mi wybaczyć - wpadł mu w słowo Fey'lya. - Ale kogo ma pan na myśli, mówiąc “my”? Solo przeniósł wzrok na Botańczyka. Obrzucił szybkim spojrzeniem jego fioletowe oczy, miękkie, kremowe futro i nieprzenikniony wyraz twarzy. - W skład mojej załogi wchodzili Luke Skywalker i Lando Calrissian. - Fey'lya na pewno doskonale o tym wiedział, a pytanie było jedynie nędzną sztuczką, by zbić Hana z tropu. - Aha, i jeszcze dwa roboty. Czy mam podać ich numery seryjne? Tu i ówdzie na sali dał się słyszeć stłumiony chichot i Solo z ponurą satysfakcją zauważył, że kremowe futro Botańczyka nieco oklapło. - Nie, dziękuję. - Żelazny Dywizjon podjął walkę z grupą około czterdziestu imperialnych myśliwców i pięćdziesięciu wgłębiarek, które w jakiś sposób przeniknęły na teren stoczni - ciągnął Han. - Pomogliśmy im się rozprawić z myśliwcami; domyśliliśmy się, że Imperium zamierza użyć wgłębiarek w celu wykradzenia statków wojennych pełniących funkcję transportowców i udało nam się do tego nie dopuścić. To chyba wszystko. - Jest pan zbyt skromny, kapitanie Solo - odezwał się ponownie Fey'lya. Otrzymaliśmy raport, z którego wynika, że to pan wespół z Landem Calrissianem, tylko we dwóch, zdołaliście pokrzyżować plany Imperium. Han zebrał się w sobie. Na to właśnie czekał. To prawda, iż on i Lando powstrzymali Imperium... Tyle, że w tym celu musieli zamienić w plazmę centralne układy czterdziestu największych statków wojennych Republiki. - Przykro mi z powodu uszkodzenia statków - rzekł, patrząc Fey'lyi prosto w oczy. - Wolałby pan może, żeby wpadły nietknięte w ręce Imperium? Futro Botańczyka zafalowało. - Ależ skąd, kapitanie Solo - powiedział miękko. - Nie mam większych zastrzeżeń co do sposobu, w jaki uniemożliwił pan przeciwnikowi dokonanie wielkiego rabunku, chociaż oczywiście był to sposób kosztowny. Nie miał pan jednak wyboru. W tamtej trudnej sytuacji pan i pańscy koledzy poradziliście sobie naprawdę znakomicie. To oświadczenie zaskoczyło Hana. Nagle poczuł się trochę niepewnie. Cały czas spodziewał się, że Fey'lya spróbuje obrócić tę kwestię przeciwko niemu. Ale wyglądało na to, że tym razem pomylił się w ocenie zamiarów Botańczyka. - Dziękuję - rzucił, nie bardzo wiedząc, co powinien w tej sytuacji powiedzieć. - Co nie znaczy, że można przejść do porządku dziennego nad tym, jak bliscy byliśmy całkowitej klęski - dokończył Fey'lya. Rozejrzał się po sali i nastroszył futro. - Wręcz przeciwnie. W najlepszym wypadku można tu mówić o poważnych błędach naszego dowództwa, a w najgorszym... o zdradzie. Wargi Hana zadrżały. A więc o to chodziło. Fey'lya nie zrezygnował z ataku; postanowił jedynie nie marnować tak ciężkiego oskarżenia do atakowania kogoś tak nieistotnego jak on. - Z całym szacunkiem - odezwał się szybko. - Ale nie należy winić admirała Ackbara za to, co się zdarzyło na Sluis Van. Ta cała operacja...

- Pan wybaczy, kapitanie Solo - przerwał mu Botańczyk. - Z całym szacunkiem dla pana pozwolę sobie zauważyć, że te pozbawione większości załogi i praktycznie bezbronne statki znalazły się na Sluis Van z rozkazu admirała Ackbara. - Ale nie ma tu mowy o żadnej zdradzie - upierał się Han. - Wiemy przecież, że Imperium znalazło dostęp do naszego systemu łączności... - A kto jest odpowiedzialny za podobne błędy w zakresie bezpieczeństwa? odparował Fey'lya. - I w tym wypadku wina spada wyłącznie na admirała Ackbara. - W takim razie niech pan sam spróbuje znaleźć przeciek - rzucił Solo gwałtownie. Kątem oka dostrzegł, że Leia daje mu energiczne znaki głową. Był jednak zbyt rozwścieczony, by przejmować się tym, czy wyraża się dostatecznie uprzejmie. - A jeśli już o tym mowa, to chciałbym zobaczyć, jak pan dałby sobie radę z wielkim admirałem Imperium? Panujący na sali szmer rozmów ustał w jednej chwili. - Co pan powiedział? - spytała Mon Mothma. Han zaklął w duchu. Nie zamierzał nikomu o tym mówić, zanim sam tego nie sprawdzi w archiwach pałacowych. Ale teraz było już za późno. - Siłami Imperium dowodzi wielki admirał - mruknął. - Widziałem go na własne oczy. W sali zrobiło się cicho jak makiem zasiał. Mon Mothma pierwsza odzyskała głos. - To niemożliwe - stwierdziła, ale wypowiedziała te słowa takim tonem, jakby sama siebie chciała przekonać o ich prawdziwości. - Znamy losy wszystkich wielkich admirałów. - Widziałem go na własne oczy - powtórzył Solo. - Proszę go opisać - rzucił Fey'lya. - Jak wyglądał? - To nie był człowiek - zaczął Han. - A przynajmniej nie całkiem. Budową przypominał człowieka, ale miał jasnoniebieską skórę, granatowoczarne włosy i czerwone, jarzące się oczy. Nie mam pojęcia, jaka to rasa. - Ale przecież wszyscy wiemy, że Imperator nie lubił nieludzi - przypomniała Mon Mothma. Han zerknął na Leię. Miała ściągnięte rysy i patrzyła na niego nie widzącym wzrokiem, z wyrazem niemego przerażenia na twarzy. Doskonale rozumiała, co to oznacza dla Republiki. - Miał na sobie charakterystyczny biały mundur - ciągnął Solo. - Żaden inny oficer Imperium tak się nie ubiera. Poza tym człowiek, dzięki któremu go zobaczyłem, wyraźnie tytułował go wielkim admirałem. - Zapewne sam się nim mianował - stwierdził Fey'lya z przekonaniem. - To musi być jakiś zwykły admirał albo ocalały Moff, który usiłuje zebrać wokół siebie rozproszone siły Imperium. W każdym razie nie to nas w tej chwili interesuje. - Nie to nas interesuje? - obruszył się Han. - Niech pan posłucha, jeśli mamy przeciwko sobie wielkiego admirała... - Jeżeli tak jest istotnie - przerwała mu ostro Mon Mothma - to wkrótce się o tym przekonamy. Na razie nie ma chyba sensu roztrząsać tej kwestii. A zatem polecam niniejszym, aby Wydział Informacji sprawdził, czy któryś z wielkich

admirałów nie pozostał przypadkiem przy życiu. A dopóki ta kwestia nie zostanie wyjaśniona, będziemy kontynuowali dochodzenie w sprawie okoliczności ataku na Sluis Van. - Spojrzała na Hana, po czym odwróciła głowę i skinęła na Leię. Radna Organa Solo, może pani rozpocząć zadawanie pytań. Admirał Ackbar przekrzywił na bok podłużną, łososiową głowę, przewracając przy tym po kalamariańsku ogromnymi, okrągłymi oczami w sposób, którego Leia nigdy wcześniej nie widziała. Czy miało to wyrażać zdziwienie? A może strach? - Wielki admirał... - odezwał się wreszcie Ackbar. Jego głos był jeszcze bardziej chrapliwy niż zwykle. - Wielki admirał Imperium... Tak. To by istotnie wyjaśniało wiele spraw. - Jeszcze do końca nie wiemy, czy to naprawdę jest wielki admirał zauważyła księżniczka. Spojrzała ukradkiem na kamienną twarz męża. Han najwyraźniej nie miał co do tego żadnych wątpliwości. Zresztą, mówiąc prawdę, ona również. - Mon Mothma kazała to zbadać Wydziałowi Informacji. - Nic nie znajdą - Ackbar pokręcił głową, co było już znacznie bardziej zrozumiałym gestem; admirał starał się go zwykle stosować w kontaktach z ludźmi. “Doskonale: wyraźnie odzyskuje równowagę” -pomyślała Leia. - Kiedy tylko zdobyliśmy Coruscant, gruntownie przetrząsnąłem tutejsze archiwa. Nic tam nie ma, jedynie lista nazwisk wielkich admirałów i krótkie wzmianki o przydzielonych im zadaniach. - Pewnie ludzie Imperium zniszczyli wszystkie dane, nim się stąd wycofali mruknął Solo. - Albo w ogóle nigdy ich tam nie było - podsunęła Leia. - Nie możemy zapominać o tym, że to nie byli jedynie najlepsi i najzdolniejsi dowódcy wojskowi, jakich udało się znaleźć Imperatorowi; mieli oni równocześnie odegrać ważną rolę w jego planie ściślejszego podporządkowania sobie armii. - Podobnie zresztą jak Gwiazda Śmierci - zauważył Ackbar. - Ma pani rację: dopóki wielcy admirałowie tworzyli zintegrowaną wojskowo i politycznie grupę, nie było potrzeby umieszczać żadnych szczegółów na ich temat w oficjalnych archiwach. Tak było lepiej także z innych powodów. - W takim razie znaleźliśmy się w martwym punkcie - stwierdził Solo. - Na to wygląda - zgodził się Ackbar. - Z archiwów niczego się nie dowiemy. Leia zerknęła na Hana. - Wspomniałeś, że kiedy widziałeś tego wielkiego admirała, byłeś w towarzystwie jakiegoś człowieka; nie powiedziałeś jednak, jak on się nazywa. - To prawda - przyznał Solo. - Nie powiedziałem. I nadal nie zamierzam mówić. A przynajmniej nie w tym momencie. Księżniczka spojrzała ze zdziwieniem na nieprzeniknioną twarz męża i użyła wszystkich swoich - wciąż jeszcze mizernych - umiejętności Jedi, starając się rozszyfrować motywy jego decyzji, ale nie przyniosło to większych efektów. “Gdybym tylko miała więcej czasu na ćwiczenia” - pomyślała ze smutkiem. Ale obowiązki związane z pracami Rady wypełniały jej dotąd niemal cały czas, a teraz będzie ich jeszcze więcej. - Mon Mothma zechce się w końcu tego dowiedzieć - ostrzegła.

- Kiedyś jej to powiem. Ale do tego czasu to będzie taki nasz mały sekret. - Tak na wszelki wypadek, co? - Nigdy nic nie wiadomo. - Twarz Hana na moment spochmurniała. - Zresztą nazwisko tego człowieka i tak się teraz Radzie na nic nie przyda. Cała jego grupa pewnie już się gdzieś dobrze zaszyła. O ile wcześniej nie wpadła w ręce Imperium. - I nie wiesz, jak znaleźć tych ludzi? - Obiecałem, że wydostanę skonfiskowany im statek. - Solo wzruszył ramionami. - Mógłbym spróbować z tej strony. - Proszę zrobić wszystko, co w pana mocy - wtrącił Ackbar. - Mówił pan, że brat radnej Organy Solo był z panem na Sluis Van? - Istotnie, panie admirale - odparł Han. - Napęd nadprzestrzenny w jego myśliwcu wymagał naprawy, ale to nie powinno opóźnić jego przyjazdu o więcej niż kilka godzin. - Spojrzał na Leię. - Będziemy też musieli odesłać Landowi Calrissianowi na Sluis Van jego statek. Ackbar wydał z siebie jakby stłumiony gwizd: kalamariański odpowiednik chrząknięcia. - Obaj powinni złożyć szczegółowe raporty. Podobnie jak major Antilles. Musimy się koniecznie dowiedzieć, jak pomimo tylu przyrządów kontrolnych Imperium zdołało przemycić na teren stoczni tak liczne siły. Leia zmierzyła Hana wzrokiem. - Ze wstępnych informacji przekazanych przez Wedge'a wynika - powiedziała - że wrogie pojazdy znajdowały się w ładowni transportowca, który czujniki uznały za pusty. - Pusty?! - Admirał zamrugał oczami. - A może po prostu były problemy z właściwym odczytem wskazań przyrządów? To się zdarza w przypadku uszkodzenia czujników albo silnych zakłóceń. - Wedge powiedział, że zgodnie z tym, co pokazywały przyrządy, transportowiec był pusty - oznajmił Han. - A on potrafi odróżnić takie wskazanie od silnych zakłóceń. - Pusty! - Ackbar aż podskoczył na krześle. - A to może jedynie oznaczać, że Imperium zdołało wreszcie skonstruować generator pola maskującego. - Rzeczywiście na to wygląda - przyznała spokojnie księżniczka. - Jedyna pociecha w tym, że w urządzeniu muszą być jeszcze jakieś niedociągnięcia. W przeciwnym razie wykorzystaliby pole maskujące, aby ukryć wszystkie jednostki biorące udział w ataku na Sluis Van, i roznieśliby stocznie na strzępy. - Nie - powiedział Ackbar, potrząsając głową. - Akurat o to nie musimy się martwić. Z samej istoty pola maskującego wynika, że przysparza ono użytkownikowi więcej problemów niż korzyści. Czujniki takiego otoczonego polem statku są równie bezużyteczne jak czujniki wroga i musi się on poruszać zupełnie na ślepo. A poza tym, jeśli taki statek ma włączone silniki, to wróg może go namierzyć z powodu wydostających się z nich spalin. - Racja - przyznała Leia. - O tym nie pomyślałam. - Od lat krążyły słuchy, że Imperator pracuje nad skonstruowaniem generatora pola maskującego - ciągnął admirał. - Dużo myślałem o takiej

ewentualności - westchnął ciężko. - Słabości tego urządzenia nie są wielką pociechą. Pole maskujące w rękach wielkiego admirała to niezwykle niebezpieczna broń. Na pewno znajdzie sposób, by jej przeciw nam użyć. - Już to zrobił - mruknął Han. - Zdaje się, że tak. - Ackbar przestał przewracać oczami i utkwił wzrok w Leii. - Musi mnie pani oczyścić z tych absurdalnych zarzutów. I to jak najszybciej. Mimo ogromnej ambicji i pewności siebie radny Fey'lya nie ma odpowiednich umiejętności wojskowych, by stawić czoło takiemu zagrożeniu. - Uwolnimy pana, admirale - obiecała księżniczka, żałując w duchu, że wcale nie jest tego taka pewna. - Cały czas się o to staramy. Rozległo się ciche pukanie i za plecami Leii otworzyły się drzwi. - Przepraszam - odezwał się mechanicznym głosem przysadzisty robot G2RD. - Wasz czas już się skończył. - Dziękuję - rzuciła księżniczka. Podniosła się z miejsca, starając się zapanować nad bezsilną złością. Bardzo chciała spędzić z Ackbarem więcej czasu: omówić z nim zarówno nowe zagrożenia ze strony Imperium, jak też kwestię kroków prawnych, jakie mogliby podjąć w jego obronie. Ale dyskusja z robotem nic by nie dała, a mogła nawet doprowadzić do cofnięcia Leii zgody na widzenia. Robot-strażnik miał prawo podjąć taką decyzję, a jednostki typu 2RD były pod tym względem szczególnie przewrażliwione. - Niedługo znów pana odwiedzę, admirale - zwróciła się do Ackbara. - Może jeszcze dziś po południu, a najpóźniej jutro. - Do widzenia pani. - Ackbar zawahał się na chwilę. - Do widzenia, kapitanie Solo. To bardzo miło, że pan przyszedł. - Do widzenia, admirale - odparł Han. Wyszli z pokoju i ruszyli szerokim korytarzem, a G-2RD zajął swoje miejsce przy drzwiach. - To musiało być dla niego trudne - stwierdził Solo. - Co mianowicie? - zdziwiła się księżniczka. - To, że podziękował mi za przybycie. Leia zgromiła męża wzrokiem, ale na jego twarzy malowała się absolutna powaga. - Och, daj spokój, Han. Tylko dlatego, że wystąpiłeś z wojska... - W jego oczach jestem niewiele lepszy od zdrajcy - dokończył za nią Solo. Leii przemknęła przez głowę oczywista riposta na temat manii prześladowczej, ale zachowała ją dla siebie. - Ackbar nigdy nie był zbyt wylewny - zauważyła. - To nie jest kwestia mojej wyobraźni, Leio - potrząsnął głową Han. - Spytaj Landa; jego admirał traktuje tak samo. Jeśli wystąpisz z wojska, to dla Ackbara jesteś już nikim. - Musisz to zrozumieć, Han. To kwestia ich etosu - westchnęła księżniczka. Kalamarianie nigdy nie byli wojowniczą rasą, przynajmniej do czasu, gdy Imperium zaczęło pustoszyć ich świat, a ich samych zamieniać w niewolników. Te wspaniałe krążowniki gwiezdne były pierwotnie statkami pasażerskimi i dopiero my pomogliśmy im przerobić je na statki wojenne. I może jest to nie tyle złość na ciebie spowodowana tym, że rzuciłeś wojsko, co drzemiące w nim

poczucie winy za to, że on i jego lud w ogóle przystąpili do wojny. - Nawet jeśli zostali do tego zmuszeni? Leia wzruszyła ramionami. - Sądzę, iż każdego, kto przystępuje do wojny, dręczy niepokój, że istnieje jakieś inne wyjście; nawet jeśli już wszystkiego próbował i nic z tego nie wyszło. Przynajmniej ja miałam takie wątpliwości, przyłączając się do Rebeliantów - a możesz mi wierzyć, że ludzie tacy jak Mon Mothma i Bail Organa na pewno wypróbowali przedtem wszystkie inne możliwości. A dla tak pokojowej rasy jak Kalamarianie pokonanie tego typu dręczących wątpliwości musiało być jeszcze trudniejsze. - Hm, może masz rację - przyznał Solo niechętnie. - Ale wolałbym, żeby sami się z tym uporali i nie mieszali do tego innych. - Na pewno tak się stanie. Musimy jedynie dać im trochę czasu. Han zerknął na żonę. - Nie powiedziałaś mi jeszcze, dlaczego opuściliście z Chewiem Kashyyyk. Księżniczka nerwowo zacisnęła dłonie. Wiedziała, że w końcu będzie musiała powiedzieć mężowi o umowie, którą zawarła z Khabarakhiem. Ale korytarz Pałacu Imperialnego nie był do tego odpowiednim miejscem. - Nie było sensu tam dłużej siedzieć - odparła. - Znowu nas zaatakowano... - Co takiego?! - Spokojnie, jakoś sobie poradziliśmy. Podjęłam też pewne działania, które powinny mi zapewnić bezpieczeństwo, przynajmniej na kilka tygodni. Opowiem ci o tym, kiedy znajdziemy się w jakimś spokojniejszym miejscu. Czuła na sobie świdrujące spojrzenie męża, wyczuwała też kłębiące się w nim podejrzenia, iż nie powiedziała mu całej prawdy. Ale Han podobnie jak i ona zdawał sobie sprawę z niebezpieczeństw, jakie niesie rozmowa o sprawach poufnych w miejscu publicznym. - No dobrze - mruknął. - Mam tylko nadzieję, że wiesz, co robisz. Leia zadrżała i skupiła całą uwagę na bliźniętach, które nosiła w łonie. Potencjalnie miały w sobie wielką Moc... a jednocześnie były tak bezbronne. - Ja też mam taką nadzieję - wyszeptała. ROZDZIAŁ 4 JORUS C'BAOTH. CZŁOWIEK. URODZONY W REITHKAS NA PLANECIE BORTRAS 3/4/112 ERY PREIMPERIALNEJ. Siedzący w starej bibliotece Senatu Luke skrzywił się nieznacznie, obserwując przelatujące na ekranie komputera słowa. Z pewnym niepokojem zastanawiał się, dlaczego każda nowa władza za jedno z pierwszych i najważniejszych posunięć uważała opracowanie nowego kalendarza, który następnie wprowadzano do już istniejących zapisów historycznych. Postąpiło w

ten sposób Imperium Galaktyczne, a jeszcze wcześniej Stara Republika. Miał nadzieję, że Nowa Republika nie pójdzie w ich ślady. I bez tego trudno było się połapać w historii. STUDIOWAŁ NA UNIWERSYTECIE W MIRNIK OD 4/6/95 DO 32/4/90 E.P.I. ORAZ W CENTRUM KSZTAŁCENIA RYCERZY JEDI NA PLANECIE KAMPARAS OD 15/2/90 DO 33/8/88 E.P.I. INDYWIDUALNE SZKOLENIE JEDI ROZPOCZĄŁ 9/88 E.P.I. - NAUCZYCIEL NIEZNANY. OTRZYMAŁ TYTUŁ RYCERZA JEDI 6/3/86 E.P.I. OFICJALNIE PRZYBRAŁ TYTUŁ MISTRZA JEDI 3/4/74 E.P.I. KONIEC SKRÓCONEGO OPISU. PODAĆ DALSZE SZCZEGÓŁY NA TEMAT NAUKI I SZKOLENIA? - Nie - rzucił Skywalker, marszcząc brwi. “C'baoth przybrał tytuł mistrza Jedi”? Luke'owi zawsze wydawało się, że ten tytuł, podobnie jak tytuł rycerza Jedi, był nadawany przez całą społeczność Jedi i nie można go było przybierać samowolnie. - Podaj mi skrócony opis tego, co robił jako Jedi. CZŁONEK GRUPY NADZORUJĄCEJ DEMILITARYZACJĘ NA ANDO OD 8/82 DO 7/81 E.P.I. CZŁONEK SENACKIEJ KOMISJI MIĘDZYGATUNKOWEJ OD 9/81 DO 6/79 E.P.I. OSOBISTY DORADCA SENATORA PALPATINA OD 6/79 DO 5/77... - Zatrzymaj to - rozkazał Skywalker, a po plecach przebiegł mu nagły dreszcz. “Doradca senatora Palpatina?” - Podaj mi szczegóły działalności C'baotha u boku Palpatina. Komputer jakby zawahał się, ale za chwilę wyświetlił odpowiedź: BRAK DANYCH. - Brak danych czy też te informacje są zastrzeżone? - nie dawał za wygraną Luke. BRAK DANYCH - powtórzył komputer. Skywalker skrzywił się z niezadowoleniem, ale w tej chwili i tak nic nie mógł na to poradzić. - Idź dalej. CZŁONEK ODDZIAŁU JEDI WYSŁANEGO DLA STŁUMIENIA POWSTANIA CIEMNYCH JEDI NA BPFASSH OD 7/77 DO 1/74 E.P.I. POMAGAŁ W ROZSTRZYGNIĘCIU SPORU O SUKCESJĘ NA ALDERAANIE 11/70 E.P.I. POMAGAŁ MISTRZOWI JEDI TRA'S MINS W MEDIACJI POKOJOWEJ PODCZAS KONFLIKTU POMIĘDZY DINUOGWINEM A GOTALEM OD 1/68 DO 4/66 E.P.I. MIANOWANY AMBASADOREM REPUBLIKI W SEKTORZE XAPPYH 21/8/62 E.P.I. ODEGRAŁ WAŻNĄ ROLĘ W NAKŁONIENIU SENATU DO ZATWIERDZENIA I SFINANSOWANIA PROJEKTU MISJI MIĘDZYGALAKTYCZNEJ. JEDEN Z SZEŚCIU MISTRZÓW JEDI PRZYDZIELONYCH DO TEGO PROJEKTU 7/7/65 E.P.I. WSZELKIE INFORMACJE KOŃCZĄ SIĘ W CHWILI WYRUSZENIA MISJI Z YAGI MNIEJSZEJ 1/4/64 E.P.I. KONIEC SKRÓCONEGO OPISU DZIAŁALNO-

ŚCI JEDI. PODAĆ DALSZE INFORMACJE? Luke opadł na oparcie. Przygryzł wargę, wpatrując się w monitor. A więc C'baoth nie tylko był swego czasu doradcą człowieka, który miał się później obwołać Imperatorem, ale brał także udział w walce z Ciemnymi Jedi w sektorze Sluis Van - o tym wydarzeniu wspominała Luke'owi Leia. A jeden z tych Ciemnych Jedi zdołał uciec aż na Dagobah, gdzie zmierzył się z mistrzem Yodą... Skywalker usłyszał za plecami cichy odgłos kroków. - Panie Luke? - Witaj, Winter - powiedział, nie odwracając głowy. - Szukałaś mnie? - Tak - odparła kobieta, podchodząc bliżej. - Księżniczka Leia chciałaby się z panem zobaczyć, kiedy już pan z tym skończy. -Wskazała głową ekran, gładząc przy tym ręką swoje srebrzystobiałe włosy. - Usiłuje pan znaleźć jakieś nowe informacje na temat rycerzy Jedi? - W pewnym sensie - przyznał Skywalker, wsuwając kartę danych w otwór terminala. - Komputer: przekopiuj mi wszystkie dane na temat mistrza Jedi Jorusa C'baotha. - Jorus C'baoth - powtórzyła Winter w zamyśleniu. - Czy on przypadkiem nie miał czegoś wspólnego z tą kłótnią o sukcesję na Alderaanie? - Z informacji podanych przez komputer wynika, że tak - potwierdził Luke. Wiesz coś na ten temat? - Nie więcej niż inni Alderaańczycy. - Mimo jej wielkiego opanowania, w głosie Winter zabrzmiała nutka bólu i Luke nagle poczuł współczucie dla tej kobiety. Wiedział, że dla Leii zniszczenie Alderaanu i utrata rodziny była straszliwym, ale stopniowo przemijającym cierpieniem; jednak obdarzona doskonałą i niezawodną pamięcią Winter będzie prawdopodobnie odczuwała ten ból wiecznie. - Chodziło o to, czy tytuł wicekróla ma odziedziczyć ojciec Baila Organy, czy któryś z przedstawicieli pozostałych gałęzi rodu - ciągnęła Winter. Kiedy trzecie, kolejne głosowanie nie przyniosło rozstrzygnięcia, zwrócono się do Senatu z prośbą o arbitraż w sporze. C'baoth znalazł się w przysłanej w tym celu delegacji, która po niespełna miesiącu podjęła decyzję, że tytuł należy się rodzinie Organów. - Czy widziałaś kiedyś jakieś zdjęcie Cbaotha? - zainteresował się Luke. - W archiwach znajdował się hologram przedstawiający całą senacką delegację - odparła kobieta po chwili namysłu. - O ile się nie mylę, C'baoth był... średniego wzrostu i przeciętnej budowy. Był raczej muskularny, co, jak pamiętam, wydało mi się dosyć nietypowe dla rycerza Jedi. - Zerknęła na Luke'a i zarumieniła się lekko. - Przepraszam, nie chciałam, by to zabrzmiało złośliwie. - Nic się nie stało - uspokoił ją Skywalker. Zdążył zauważyć, iż ludzie często popełniali ten błąd: sądzili, że skoro Jedi potrafi korzystać z Mocy, to nie musi już dbać o sprawność fizyczną. Zresztą sam Luke dopiero po kilku latach zaczął dostrzegać, jak subtelna nić łączy panowanie nad ciałem z panowaniem nad umysłem. - Pamiętasz coś jeszcze? - Miał siwiejące włosy i krótką, starannie przystrzyżoną brodę. Podobnie jak większość rycerzy Jedi nosił brązową szatę, a pod nią lekką, białą tunikę. Nie

wyróżniał się niczym szczególnym. - A ile mógł mieć lat? - spytał Luke, pocierając w zamyśleniu brodę. - Czy ja wiem... Około czterdziestu. Mogę się mylić o jakieś pięć lat w jedną albo drugą stronę. Trudno jest określić wiek na podstawie fotografii. - To by się zgadzało z tym, co tu znalazłem na jego temat - stwierdził Skywalker, wyjmując z komputera kartę danych. “I jeśli te informacje są prawdziwe, to...” - Mówiłaś, że Leia chce się ze mną zobaczyć? - zapytał, podnosząc się z miejsca. - Jeśli to nie sprawi panu kłopotu - przytaknęła Winter. - Jest w swoim gabinecie. - Dobrze. W takim razie chodźmy. Wyszli z biblioteki i ruszyli korytarzem łączącym skrzydło, w którym mieściły się archiwa, z salami Rady i Zgromadzenia Republiki. - Czy wiadomo ci coś na temat planety Bortras? - zagadnął Skywalker. Konkretnie chodzi mi o średnią długość życia jej mieszkańców. Winter zastanawiała się przez chwilę. - Nigdy nie spotkałam żadnej wzmianki na ten temat. A dlaczego pan pyta? Luke zawahał się przez moment; ale zaraz stwierdził, że bez względu na to, w jaki sposób Imperium zdobywało tajne informacje z najwyższych kręgów władzy Nowej Republiki, Winter była poza wszelkim podejrzeniem. - Problem polega na tym, że jeśliby ten tajemniczy Jedi przebywający na Jomarku istotnie był Jorusem C'baothem, to musiałby mieć teraz ponad sto lat. Wiem, że przedstawiciele niektórych ras żyją nawet dłużej, ale on jest podobno człowiekiem... - Zawsze istnieją wyjątki, jeśli chodzi o przeciętną długość życia danej rasy. Winter wzruszyła ramionami. - A już szczególnie Jedi mogą znać techniki pomocne w przedłużaniu życia. Skywalker rozważał przez chwilę ostatnie zdanie. Wiedział, że jest to możliwe: Yoda żył naprawdę bardzo długo - dobre dziewięćdziesiąt lat - a przecież zwykle mniejsze gatunki żyły krócej niż większe. Ale “zwykle” nie musiało znaczyć “zawsze”, a Luke nawet po wielu godzinach przetrząsania archiwów nie zdołał się dowiedzieć, do jakiej rasy należał Yoda. Może raczej należałoby spróbować się dowiedzieć, jak długo żył Imperator. - A zatem sądzi pan, że Jorus C'baoth jeszcze żyje? - spytała Winter, jakby czytając w myślach Luke'a. Młody Jedi rozejrzał się dokoła. Dotarli właśnie do Wielkiego Korytarza, w którym z powodu jego położenia kłębiły się zwykle całe rzesze najrozmaitszych istot. Dzisiaj jednak korytarz był niemal pusty. Gdzieniegdzie w małych grupkach stało po paru ludzi i przedstawicieli innych ras, ale wszyscy byli zbyt daleko, by usłyszeć słowa Luke'a. - Podczas pobytu na Nkllonie miałem krótki kontakt psychiczny z jakimś innym Jedi - powiedział Skywalker, ściszając głos. - Później Leia wspomniała mi o plotkach, z których wynikało, że na Jomarku widziano C'baotha. Wniosek wydaje się oczywisty... Winter milczała. - Nie masz nic do powiedzenia na ten temat? - naciskał.

- Nie mam żadnego doświadczenia w kwestii rycerzy Jedi czy Mocy, panie Luke. - Wzruszyła ramionami. - Naprawdę nie mogę się o tym definitywnie wypowiadać... Ale... muszę stwierdzić, że wrażenie, jakie zrobił na mnie C'baoth, kiedy studiowałam szczegóły jego wizyty na Alderaanie, każe mi sceptycznie odnosić się do przedstawionej przez pana ewentualności. - Dlaczego? - To tylko takie moje prywatne odczucie - podkreśliła Winter. - I nigdy bym sama o tym nie wspomniała, gdyby mnie pan nie zapytał. C'baoth zrobił na mnie wrażenie osoby, która lubi być w centrum zainteresowania. To jeden z tych ludzi, którzy nawet jeśli nie mogą przewodzić, decydować ani w niczym w danej sytuacji pomóc, to i tak chcą być obecni po to, aby się pokazać. Mijali właśnie jedno z fioletowo-zielonych drzewek chała, rosnących w dwóch rzędach wzdłuż ścian Wielkiego Korytarza. Luke znajdował się na tyle blisko, by dostrzec subtelną grę kolorów pod cienką, przezroczystą korą. - To pasuje do tego, co o nim czytałem - przyznał. Musnął palcem cienki pień i natychmiast w tym miejscu drzewo zabarwiło się na czerwono. Intensywna purpura zaczęła się gwałtownie rozlewać po całym pniu. Przypominało to fale rozchodzące się po jeziorze. Stopniowo ognista czerwień przybrała kolor wiśniowy, aż wreszcie ponownie zamieniła się w fiolet. - Nie wiem, czy wiesz, ale on samorzutnie awansował się na mistrza Jedi. To świadczy o wielkim zarozumialstwie. - O, z pewnością - zgodziła się Winter. - Chociaż w czasie pobytu C'baotha na Alderaanie nikt nie kwestionował jego tytułu. Wydaje mi się jednak, że człowiek, który tak bardzo lubi być na świeczniku, nie potrafiłby się trzymać z dala od wojny z Imperium. - Trafna uwaga - przyznał Luke. Odwrócił się nieco i obserwował, jak na drzewie, którego przed chwilą dotknął, bledną resztki czerwieni. Jego kontakt z tajemniczym Jedi na Nkllonie wyglądał bardzo podobnie: trwał bardzo krótko, a potem urwał się bez śladu. “Czyżby C'baoth nie był już w stanie w pełni korzystać ze swych umiejętności?” - A teraz z innej beczki: co wiesz na temat przygotowanej przez Starą Republikę Misji Międzygalaktycznej? - Niewiele - wyznała Winter, marszcząc czoło. - Zdaje się, że jej celem było poszukiwanie życia poza granicami galaktyki. Jednakże cały projekt otaczano taką tajemnicą, że nigdy nie wyszły na jaw żadne szczegóły. Nie wiem nawet, czy lot w ogóle się rozpoczął. - Z archiwów wynika, że tak - stwierdził Skywalker. Dotknął kolejnego drzewka chała, ponownie wzniecając eksplozję czerwieni. - Zresztą jest w nich wzmianka, że C'baoth został przydzielony do projektu. Czy to oznacza, że znalazł się na pokładzie wysłanego statku? - Nie wiem. Krążyły plotki, że w misji ma brać udział kilku mistrzów Jedi, ale tego też nigdy oficjalnie nie potwierdzono. - Zerknęła na niego spod oka. - Czy myśli pan, że właśnie dlatego nie brał udziału w wojnie? - To możliwe - przyznał Luke. - Ale nawet gdyby tak było, to od razu nasuwa się cała masa nowych pytań. Na przykład: co się stało z członkami misji i jak C'baoth zdołał wrócić? - Chyba jest tylko jeden sposób, by się tego dowiedzieć. - Winter wzruszyła

ramionami. - Tak. - Luke dotknął ostatniego w rzędzie drzewka. - Pojechać na Jomark i spytać go o to. Chyba tak właśnie będę musiał zrobić. Gabinet Leii znajdował się tam, gdzie reszta apartamentów członków Rady Wewnętrznej - tuż obok przejścia łączącego Wielki Korytarz z położoną nieco na uboczu salą posiedzeń. Luke i Winter weszli do sekretariatu, gdzie zastali Threepia. - Witaj - odezwał się Skywalker. - Panie Luke, jak miło pana znowu widzieć. - Złocisty android nie posiadał się z radości. - Mam nadzieję, że dobrze się pan miewa. - Tak, dziękuję. Aha, Artoo prosił, by cię serdecznie pozdrowić. Zatrzymali go w porcie kosmicznym do pomocy w przeglądzie mojego myśliwca. Odbieram go już dziś wieczorem; wtedy się zobaczycie. - Bardzo dziękuję, panie Luke. - Robot przechylił nieco głowę, jakby nagle przypominając sobie, że miał pełnić funkcję sekretarza. - Księżniczka Leia i jej mąż oczekują pana - powiedział, otwierając drzwi gabinetu. - Proszę do środka. - Dziękuję - rzucił Jedi i z powagą skinął głową. Niezależnie od tego, jak zabawnie wyglądał w niektórych sytuacjach Threepio, zawsze cechowała go jakaś wrodzona godność i Luke zwykle starał się to uszanować. - Daj nam znać, gdyby zjawił się ktoś jeszcze. - Naturalnie, panie Luke. W gabinecie Leia i Han rozmawiali szeptem, pochyleni nad komputerem księżniczki. Chewbacca siedział samotnie przy drzwiach, z bronią na kolanach; kiedy weszli Winter i Luke, wymruczał coś na powitanie. - A, Luke - odezwała się Leia, spoglądając na brata. - Dzięki, że przyszedłeś. - Przeniosła wzrok na Winter. - To na razie wszystko, Winter. Dziękuję. - Tak jest, Wasza wysokość - skinęła głową kobieta i z właściwą sobie gracją wysunęła się dyskretnie z pokoju. - No, słyszałem, że wywołałeś wczoraj niezłą burzę w Radzie - zwrócił się do Hana Skywalker. - Próbowałem - odparł Solo z grymasem. - Ale i tak nikt mi nie uwierzył. - To jeden z tych przypadków, kiedy politycy obracają się w sferze pobożnych życzeń - stwierdziła Leia. - Najbardziej nie chce im się chyba pomieścić w głowach to, że w naszych poszukiwaniach przeoczyliśmy jakoś jednego wielkiego admirała. - To już nie jest tylko myślenie w kategoriach pobożnych życzeń, ale świadoma negacja rzeczywistości - zauważył Luke. - A może znaleźli jakieś inne wytłumaczenie faktu, że tak łatwo daliśmy się złapać w pułapkę na Sluis Van? - Niektórzy twierdzą, że stało się tak w wyniku zdrady Ackbara - skrzywiła się Leia. - Aha - rzucił Skywalker. “A zatem to z tej strony zaatakował admirała Fey'lya”. - Nie znam jeszcze żadnych szczegółów na ten temat. - Jak dotąd Fey'lya nie odkrył jeszcze wszystkich kart - mruknął Solo. - On sam twierdzi, że stara się uczciwie wyjaśnić całą sprawę, ale osobiście sądzę, że po prostu nie chce od razu stawiać wszystkiego na głowie. Luke spojrzał badawczo na Hana. Wyczuł, że przyjaciel nie powiedział mu

wszystkiego... - A może kieruje nim coś jeszcze...? - spytał z naciskiem. Han i Leia wymienili szybkie spojrzenia. - Możliwe - przyznał Solo. - Zwróć uwagę na to, jak szybko po bitwie Fey'lya zaatakował Ackbara. To oznacza, że albo umie doskonale wykorzystywać nadarzającą się sposobność... - A wiemy, że tak właśnie jest - wtrąciła Leia. - Albo też - ciągnął Han ponuro - wiedział zawczasu, co ma nastąpić. Luke spojrzał na pełną napięcia twarz siostry. - Czy zdajecie sobie sprawę z wagi tego, co mówicie? - spytał cicho. Oskarżacie członka Rady o to, że jest szpiegiem Imperium. Wyczuł, że Leia jakby się zachwiała w swoim przekonaniu, ale Han pozostał niewzruszony. - Tak, wiem - odparł Solo. - A czy on nie oskarża o to samo Ackbara? - Już ci tłumaczyłam, że problem polega na tym, iż to Fey'lya był pierwszy. Księżniczka z trudem zachowywała cierpliwość. - Jeśli teraz o coś go oskarżymy, to będzie wyglądało na to, że próbujemy wybielić Ackbara, obracając przeciw Fey'lyi zarzuty, które on wysunął pod adresem admirała. I nawet jeśli Fey'lya jest zdrajcą - w co zresztą nie wierzę - to i tak będzie to wyglądało tylko na dosyć prymitywną sztuczkę z naszej strony. - Nie przyszło ci do głowy, że może właśnie dlatego tak bardzo się spieszył, by oskarżyć Ackbara? - odciął się Han. - Żebyśmy nie mogli wysunąć takich samych zarzutów przeciwko niemu? - Owszem, przyszło mi to do głowy - przyznała Leia. - Ale to, niestety, i tak w niczym nie zmienia sytuacji. Dopóki nie oczyścimy z podejrzeń admirała, nie możemy o nic oskarżać Fey'lyi. - Daj spokój, Leio - prychnął Solo. - Rozumiem, że w polityce ważne są dobre maniery, ale tu ważą się losy całej Nowej Republiki... - Która może się z tego powodu całkiem rozpaść, i to bez jednego wystrzału wybuchnęła księżniczka. - Spójrz na to obiektywnie, Han: jeśli to wszystko trzyma się jeszcze kupy, to tylko dzięki wspólnej nadziei. Jeśli pozwolimy na to, by ludzie zaczęli się wzajemnie obrzucać błotem, to połowa ras wchodzących w skład dawnego Sojuszu może dojść do wniosku, że lepiej pójść własną drogą. - Czy mogę coś powiedzieć? - wtrącił się Luke. Obydwoje spojrzeli na niego ze zdziwieniem; napięcie w pokoju nieco zelżało. - Jasne. Wal, chłopcze. - Chyba wszyscy się zgadzamy, że bez względu na to, jaki jest jego konkretny cel czy ewentualni mocodawcy, Fey'lya coś knuje - powiedział Skywalker. - I może warto by się było dowiedzieć co. Leio, przypomnij, co wiemy na temat Fey'lyi. - No... oczywiście jest Botańczykiem. - Księżniczka wzruszyła ramionami. Chociaż wychował się nie na samym Botawi, lecz na planecie Kotlis, która jest botańską kolonią. Przyłączył się do Sojuszu wraz ze sporą grupą Botańczyków tuż po bitwie pod Yavinem. Jego pobratymcy służyli głównie na zapleczu bądź uczestniczyli w działaniach rozpoznawczych, chociaż parę razy wzięli też udział

w regularnych bitwach. Przed przyłączeniem się do Sojuszu Fey'lya prowadził bardzo rozległe interesy na skalę galaktyczną; zajmował się transportem, handlem, górnictwem i czymś tam jeszcze. Jestem pewna, że kontynuuje wiele z tych przedsięwzięć, choć nie potrafię powiedzieć które. - Czy mamy to w kartotece? - zainteresował się Luke. Leia potrząsnęła przecząco głową. - Pięć razy przeglądałam jego dane, sprawdziłam też wszystkie wzmianki dotyczące jego osoby, ale nic nie znalazłam. - W takim razie od tego zaczniemy nasze poszukiwania - zdecydował Solo. Jeśli ktoś prowadzi pokątne interesy, to zawsze znajdzie się tam trochę brudów.

- To wielka galaktyka, Han - stwierdziła księżniczka, obrzucając męża łagodnym spojrzeniem. - A my nawet nie wiemy, gdzie powinniśmy zacząć poszukiwania. - Myślę, że zdołamy to ustalić - zapewnił ją Solo. - Wspomniałaś, że po bitwie pod Yavinem Botańczycy brali niekiedy udział w jakichś walkach. Gdzie to było? - W wielu różnych miejscach. - Księżniczka w zamyśleniu zmarszczyła czoło. Odwróciła do siebie monitor komputera i wystukała jakieś polecenie. Sprawdzimy to... - Moesz opuścić wszystkie bitwy, w których wyraźnie rozkazano im wziąć udział. A także te, gdzie stanowili tylko niewielką część złożonej z przedstawicieli wielu ras armii. Interesują mnie jedynie te sytuacje, kiedy spora grupa ludzi Fey'lyi samorzutnie zaangażowała się w walkę. Wyraz twarzy Leii dobitnie wskazywał na to, że nie ma pojęcia, do czego Han zmierza. Zresztą Luke w pełni podzielał jej odczucia. Niemniej jednak księżniczka bez słowa wystukała odpowiednie polecenie. - No... Sądzę, że mogła to być jedynie krótka, ale niezwykle zacięta bitwa pod Nową Kowią, w sektorze Churby. Cztery botańskie statki zaatakowały myszkujący po okolicy imperialny niszczyciel gwiezdny klasy V i związały go walką do czasu, gdy przybył im na pomoc krążownik gwiezdny. - Nowa Kowia, tak? - zamyślił się Solo. - Czy w związku z interesami prowadzonymi przez Fey'lyę pojawia się jakakolwiek wzmianka o tym układzie? - Hm... Nie. - Świetnie - pokiwał głową Han. - W takim razie tam właśnie zaczniemy. Księżniczka posłała Luke'owi bezradne spojrzenie. - Czyżbym tylko ja tu czegoś nie rozumiała? - Och, daj spokój, Leio - zniecierpliwił się Solo. - Sama powiedziałaś, że Botańczycy wymigiwali się jak mogli od prawdziwej walki. Na pewno nie zaatakowali niszczyciela gwiezdnego tylko dla zabawy. Musieli coś ochraniać. - Chyba przesadzasz. - Leia zmarszczyła brwi. - Może i tak - rzucił Han - a może nie. Przypuśćmy, że to nie Imperium, lecz Fey'lya przelał te pieniądze przez bank na Palanhi na konto Ackbara. Wysłanie tak dużej sumy z sektora Churby byłoby znacznie łatwiejsze niż transfer z

któregoś z układów kontrolowanych przez Imperium. - A tym samym znowu oskarżasz Fey'lyę o to, że jest agentem Imperium ostrzegł Luke. - Niekoniecznie - zaprzeczył żywo Solo. - Możliwe, iż to przypadek, że przelew przyszedł akurat w tym momencie. Albo też któryś z Botańczyków zwęszył zamiary Imperium i Fey'lya doszedł do wniosku, że może to wykorzystać, by pognębić Ackbara. - To jest nadal zbyt niekonkretne, by można to przedstawić Radzie. Księżniczka z powątpiewaniem potrząsnęła głową. - Wcale nie zamierzam tego przedstawiać Radzie - powiedział Han. - We dwóch z Luke'em polecimy na Nową Kowię, żeby wszystko na miejscu zbadać. I to po cichu. Leia spojrzała na brata, formułując w myślach pytanie. - Tutaj i tak nie mogę w niczym pomóc - stwierdził Skywalker. - Poza tym warto to sprawdzić. - No dobrze - westchnęła. - Ale zróbcie to naprawdę po cichu. - Możesz mi zaufać. - Han posłał jej wymuszony uśmiech. Skinął na Luke'a. Jesteś gotowy? - Co, tak od razu? - zdumiał się Skywalker. - Jasne, czemu nie? Leia dopilnuje tu wszystkiego na miejscu. Luke wyczuł niepokój siostry; odwrócił się i dostrzegł nagły grymas na jej twarzy. Ich oczy się spotkały. Leia w myślach błagała go, by się nie odzywał. “O co chodzi?” - spytał bezgłośnie. Nie zdążył się dowiedzieć, czy zamierzała mu odpowiedzieć, gdyż siedzący przy drzwiach Chewbacca wyrzucił z siebie opowieść o tym, co Leia chciała na razie zachować w tajemnicy. Solo rozdziawił usta ze zdziwienia. - Co takiego? - wydyszał. Księżniczka z trudem przełknęła ślinę. - Han, nie miałam wyboru. - Nie miałaś wyboru? Wyboru?! Ja ci wskażę wybór: nigdzie nie jedziesz! - Ależ, Han... - Wybaczcie, proszę - przerwał Skywalker, wstając z miejsca. - Muszę sprawdzić, jak posuwają się prace nad moim myśliwcem. Zobaczymy się później. - Nie ma sprawy, chłopcze - mruknął Solo, nawet na niego nie spojrzawszy. Luke ruszył do drzwi; czując na sobie wzrok Chewiego, wskazał głową w kierunku sekretariatu. Wookie podniósł się ciężko i wraz ze Skywalkerem wyszedł z pokoju. Kiedy drzwi się zamknęły, Leia i Han przez dłuższą chwilę wpatrywali się w siebie w milczeniu. Pierwsza odezwała się księżniczka. - Muszę tam polecieć, Han - powiedziała cicho. - Obiecałam Khabarakhowi, że się z nim spotkam. Rozumiesz? - Nie, nie rozumiem - burknął Solo, z trudem się opanowując. Ponownie ogarnął go taki sam paniczny strach, jaki odczuwał, kiedy zaatakowano ich na

Bpfassh; strach o bezpieczeństwo Leii i bliźniąt, które w sobie nosiła - jego syna i córki. - Ci, jak im tam... - Noghri - podsunęła księżniczka. - Ci Noghri przez kilka ostatnich miesięcy strzelali do ciebie przy każdej nadarzającej się okazji. Pamiętasz Bpfassh i tego podrabianego “Sokoła”, do którego chcieli nas podstępnie zwabić? A jeszcze wcześniej atak na Bimmisaari niewiele brakowało, a porwaliby nas ze środka targowiska. Gdyby nie Luke i Chewie, z pewnością by im się to udało. Leio, z tymi gośćmi nie ma żartów! A ty chcesz teraz sama polecieć na ich planetę?! Równie dobrze mogłabyś się od razu oddać w ręce Imperium i oszczędzić sobie zachodu. - Nie leciałabym tam, gdybym tak myślała - upierała się księżniczka. Khabarakh wie, że jestem córką Dartha Vadera, a z jakiegoś powodu jest to dla Noghrich ogromnie ważne. Może dzięki temu zdołam ich przeciągnąć na naszą stronę. W każdym razie muszę spróbować. - Czy to znowu jakiś idiotyczny pomysł w stylu Jedi? - prychnął Solo. - Luke też zawsze postępował bardzo szlachetnie i zawsze pakował się przez to w tarapaty. Leia położyła mu rękę na ramieniu. - Han... wiem, że to ryzykowne - powiedziała cicho. - Ale być może to jedyna szansa, by wreszcie z tym skończyć. Noghri potrzebują pomocy - Khabarakh sam to przyznał. Jeśli zdołam im tę pomoc zapewnić, jeśli potrafię ich przekonać, by przeszli na naszą stronę, to będziemy mieli o jednego wroga mniej. Zawahała się na chwilę. - Nie mogę wiecznie uciekać. - A co z dziećmi? - Poczuł niezdrową satysfakcję, widząc grymas bólu na jej twarzy. - Wiem - rzuciła. Dotknęła ręką brzucha i poczuła, że przebiegł ją dreszcz. Ale jakie mamy inne wyjście? Zamknąć je w wieży i otoczyć kordonem Wookiech? Nigdy nie zaznają normalnego życia, dopóki Noghri będą próbowali je nam odebrać. Solo zacisnął zęby. A więc ona wie. Dotychczas nie był tego pewien, ale teraz się o tym przekonał. Leia wie, że przez cały ten czas chodziło o jej nie narodzone dzieci. I mimo to wciąż chce się spotkać z siepaczami Imperium. Przez dłuższą chwilę przyglądał się żonie uważnie; wpatrywał się w twarz kobiety, którą w ciągu tych kilku lat tak bardzo pokochał. Pamięć podsunęła mu obrazy z przeszłości. Przypomniał sobie determinację na jej młodej twarzy, kiedy w samym środku zażartej bitwy chwyciła blaster Luke'a i jednym celnym strzałem otworzyła im drogę ucieczki ze zgniatarki śmieci na Gwieździe Śmierci; jej delikatny głos, który podczas śmiertelnego niebezpieczeństwa w pałacu Jabby pomagał mu otrząsnąć się z pohibernacyjnej ślepoty, osłabienia i dezorientacji; a także determinację na jej dojrzalszej już i poważniejszej twarzy, kiedy ranna i obolała leżała przed bunkrem na Endorze, a jednak zdołała zebrać siły i z chłodnym spokojem zastrzeliła dwóch atakujących Hana od tyłu szturmowców. Przypomniał sobie także bolesną prawdę, którą sobie wtedy uświadomił: bez względu na to, jak bardzo będzie się starał, nigdy nie zdoła jej ochronić przed wszystkimi czyhającymi na nią niebezpieczeństwami. Bo niezależnie od tego, jak bardzo będzie ją kochał, i ile z siebie da, jej to nigdy nie wystarczy. Leia

ogarniała troską nie tylko jego, nie tylko siebie samą, ale wszystkie istoty w całej galaktyce. I próba odebrania jej tych marzeń - siłą czy perswazją - pozbawiłaby ją cząstki jej duszy. A więc cząstki tego, co tak bardzo kochał. - Czy mógłbym przynajmniej polecieć z tobą? - spytał cicho. Z wdzięcznością pogładziła go dłonią po policzku i uśmiechnęła się przez łzy, które nagle napłynęły jej do oczu. - Obiecałam, że zjawię się tam sama - szepnęła drżącym głosem. - Nie martw się, nic mi się nie stanie. - Jasne. - Han gwałtownie zerwał się z miejsca. - Cóż, skoro musisz lecieć, to leć. Chodź, pomogę ci przygotować do drogi “Sokoła”. - “Sokoła”? - zdziwiła się. - Ale przecież mówiłeś, że wybierasz się na Nową Kowię? - Wezmę statek Landa - zawołał przez ramię, zmierzając w stronę drzwi. - I tak muszę mu go jakoś oddać. - Ale... - Żadnych dyskusji - uciął. - Jeśli ten twój Noghri planuje coś jeszcze oprócz zwykłej rozmowy, to będziesz bezpieczniejsza na “Sokole” niż na “Ślicznotce”. Otworzył drzwi i wyszedł do sekretariatu. Zatrzymał się raptownie. Tuż przed nim, niczym potężna chmura burzowa, stał Chewbacca i spoglądał na niego groźnie. - O co chodzi? - spytał Solo. Odpowiedź Wookiego była krótka, ostra i dobitna. - Cóż, mnie się też ten pomysł nie podoba - wyznał Solo. - Ale co mam zrobić, zamknąć ją gdzieś na kłódkę? Poczuł, że Leia stanęła tuż za jego plecami. - Nic mi się nie stanie, Chewie - oznajmiła z przekonaniem. - Naprawdę. Chewbacca znowu zamruczał, wymownie dając do zrozumienia, co myśli o jej zapewnieniach. - Jeśli masz jakąś propozycję, to proszę bardzo - zachęcił go Han. Oczywiście Wookie miał pewną propozycję. - Chewie, bardzo mi przykro, ale obiecałam Khabarakhowi, że przylecę sama - oznajmiła księżniczka. Chewbacca gwałtownie potrząsnął głową i obnażył zęby, burkliwie wygłaszając swoje zdanie na ten temat. - Wcale mu się to nie podoba - przetłumaczył Solo dyplomatycznie. - Dziękuję, sama zrozumiałam - odparowała Leia. - A teraz obaj mnie posłuchajcie: po raz ostatni... Przerwał jej potężny ryk Chewiego. Księżniczka aż odskoczyła do tyłu. - Wiesz, kochanie - odezwał się Han - myślę, że naprawdę powinnaś mu pozwolić z sobą polecieć. Przynajmniej na miejsce spotkania - dodał szybko, widząc jej piorunujące spojrzenie. - Daj spokój, wiesz, jak serio Wookie podchodzą do dozgonnych długów wdzięczności. A zresztą i tak potrzebujesz pilota. Przez chwilę w jej oczach malowała się oczywista odpowiedź, że sama może sobie doskonale poradzić z prowadzeniem “Sokoła”. Ale nie trwało to długo.

- No dobrze - westchnęła z rezygnacją. - Chyba Khabarakh nie będzie miał nic przeciwko temu. Ale kiedy dotrzemy na miejsce spotkania, Chewie, zrobisz to, co ci powiem; bez względu na to, czy ci się to spodoba, czy nie. Zgoda? Wookie namyślał się przez chwilę, po czym warknął, że się zgadza. - To dobrze - powiedziała Leia z ulgą. - W takim razie możemy iść. Threepio? - Słucham, Wasza wysokość? - odezwał się android niepewnie. “Chociaż raz siedział cicho za biurkiem i nie wtrącał się do rozmowy - pomyślał Han. - To wyraźna poprawa w stosunku do jego normalnego zachowania. Może powinienem poprosić Chewiego, żeby częściej wpadał przy nim w gniew”. - Ty też ze mną polecisz - oznajmiła robotowi księżniczka. - Khabarakh całkiem nieźle posługiwał się językiem basie, ale inni Noghri mogą mieć z tym kłopoty, a ja nie chcę się zdawać na ich tłumaczy. - Naturalnie, Wasza wysokość - odparł Threepio, przechylając głowę na bok. - Dobrze. - Leia przeniosła wzrok na męża. Koniuszkiem języka zwilżyła wargi. - Chyba musimy już iść. Było milion rzeczy, które mógłby jej w tym momencie powiedzieć... milion rzeczy, które chciał jej powiedzieć... ale... - Tak - zdołał jedynie wydusić. - Myślę, że tak. ROZDZIAŁ 5 - Wybacz - zagaiła Mara, podłączywszy ostatni kabelek na swoim stanowisku łączności - ale jak na kryjówkę, to to miejsce jest trefne. Karrde wzruszył ramionami. Wyjął z pudła zestaw czujników i postawił je na stoliczku obok reszty sprzętu. - Zgadzam się, że to nie Myrkr - powiedział. - Ale ma to też swoje dobre strony. Komu by przyszło do głowy szukać bazy przemytników w środku bagien? - Nie mówię o miejscu, gdzie zostawiliśmy statek - sprostowała dziewczyna. Wsunęła dłoń pod luźny rękaw tuniki i poprawiła przypięty do lewego przedramienia maleńki blaster. - Mam na myśli miejsce, gdzie się znajdujemy. - Aha. - Karrde wyjrzał na zewnątrz. - No, nie wiem. Jest może nieco uczęszczane, ale to też ma swoje dobre strony. - Nieco uczęszczane?! - powtórzyła Mara i też zerknęła przez okno. Zaledwie o pięć metrów od nich stał równy szereg kremowobiałych budynków, a po ulicy przewalał się tłum barwnie ubranych ludzi i przedstawicieli innych ras. - Ty to nazywasz nieco uczęszczanym miejscem? - Nie denerwuj się, Maro - uspokajał ją przemytnik. - Jeśli na całej planecie do zamieszkania nadaje się tylko parę głębokich dolin, to robi się na niej rzeczywiście nieco tłoczno. Ludzie tutaj są do tego przyzwyczajeni i już dawno nauczyli się postępować tak, aby zapewnić sobie nawzajem odrobinę prywatności. Zresztą nawet jeśli zaczęliby tu węszyć, to i tak niewiele im z tego przyjdzie. - Lustrzane szyby nie są żadną przeszkodą dla czujników - zauważyła

dziewczyna. - A tłum stanowi znakomitą osłonę dla szpiegów Imperium. - Imperium nie ma pojęcia, gdzie jesteśmy. - Urwał, posyłając jej dziwne spojrzenie. - A może wiesz, że jest inaczej? Mara odwróciła się do niego plecami. A więc tym razem tak to miało wyglądać. Poprzedni pracodawcy reagowali na jej dziwne przeczucia strachem, złością albo jawną nienawiścią. Karrde najwyraźniej zamierzał je po prostu wykorzystywać. - To nie jest jak czujnik, który można włączać i wyłączać - rzuciła przez ramię. - A przynajmniej już nie teraz. - Rozumiem - odrzekł przemytnik, ale ton, jakim to powiedział, świadczył, że jest inaczej. - Ciekawe. Czy to ci zostało z przebytego szkolenia Jedi? Spojrzała mu prosto w oczy. - Lepiej opowiedz mi o statkach. - Słucham? - zdziwił się Karrde. - O statkach - powtórzyła. - O wielkich statkach wojennych. Tak bardzo się pilnowałeś, żeby nie wspomnieć o nich Thrawnowi, kiedy złożył nam wizytę na Myrkr. Obiecałeś, że w wolnej chwili zdradzisz mi szczegóły. Teraz chyba nadeszła taka chwila. Przemytnik przyglądał się jej badawczo, a na jego ustach pojawił się nieznaczny uśmiech. - No dobrze. Czy słyszałaś kiedykolwiek o Flocie Katańskiej? Zastanawiała się przez chwilę, szukając w pamięci odpowiednich informacji. - Tę grupę nazywano także Ciemną Flotyllą, prawda? Około dwustu pancerników, które zaginęły jakieś dziesięć lat przed wybuchem wojen klonowych. Wszystkie statki wyposażono w supernowoczesne układy podporządkowania i kiedy w systemie pojawił się jakiś błąd, cała flota wykonała razem skok w nadprzestrzeń i zniknęła bez śladu. - Generalnie masz rację - stwierdził przemytnik. - Ówczesne pancerniki wymagały niezwykle licznej załogi: każdy musiało obsługiwać co najmniej szesnaście tysięcy ludzi. Zastosowanie układów podporządkowania na statkach Floty Katańskiej pozwoliło ograniczyć liczebność załóg do dwóch tysięcy. Mara przypomniała sobie parę pancerników, które miała okazję oglądać. - Taka przebudowa musiała chyba sporo kosztować. - Istotnie - skinął głową Karrde. - Szczególnie dlatego, że statki miały służyć nie tylko do celów wojskowych, ale i dyplomatycznych. Z tej racji przebudowano całe wnętrza pancerników, począwszy od wyposażenia, a skończywszy na wystroju ścian. Pomalowano też kadłuby na nowy, ciemnoszary kolor - stąd zresztą wywodzi się nazwa: Ciemna Flotylla. Chociaż niektórzy twierdzili, że miała ona związek ze zmniejszoną liczbą świateł na statkach, co wynikało z okrojenia załóg. Tak czy inaczej, Stara Republika chciała w ten sposób zademonstrować wszem i wobec, jak korzystne może być wyposażenie statków w obwody podporządkowania. - No, to nieźle im się to udało - prychnęła Mara ironicznie. - Masz rację - przyznał Karrde. - Ale problem nie leżał w samych układach podporządkowania. Dane na ten temat są nieco niejasne - bez wątpienia ówczesne władze starały się zatuszować całą sprawę - ale zdaje się, że w

jednym z portów, do których flota zawinęła podczas swego dziewiczego rejsu, ktoś z załogi - a może nawet kilka osób - zaraził się wirusem ultraekspansywnym. Wirus w fazie uśpienia rozprzestrzenił się na wszystkich dwustu statkach i kiedy nagle się uaktywnił, niemal wszyscy członkowie załóg jednocześnie padli złożeni chorobą. Mara zadrżała. Słyszała opowieści o tym, że przed wojnami klonowymi ultraekspansywne wirusy potrafiły pozbawić życia całą ludność zaatakowanej przez nie planety. Dopiero później, w czasach Starej Republiki, a potem Imperium, wiedza medyczna rozwinęła się na tyle, że nauczono się z nimi walczyć. - A zatem załogi zostały zabite przez wirusa, nim zdołały uzyskać jakąkolwiek pomoc? - Prawdopodobnie wszystko trwało zaledwie kilka godzin, choć to jedynie domysły - rzekł Karrde. - Jednakże owo nieszczęście przerodziło się w prawdziwą katastrofę, gdyż ta konkretna odmiana wirusa miała tę szczególną właściwość, iż tuż przed pozbawieniem swoich ofiar życia doprowadzała je do szaleństwa. Umierający członkowie załóg zdążyli jeszcze przed śmiercią sprząc statki razem, co doprowadziło do tego, że kiedy załoga dowodzącego całą flotą pancernika “Katana” także zwariowała i wykonała skok w nadprzestrzeń, reszta statków podążyła za nim. - Teraz sobie przypominam. - Dziewczyna wolno pokiwała głową. - Podobno to wydarzenie zapoczątkowało zwrot w stronę decentralizacji zautomatyzowanych funkcji statku; odwrót od potężnych sterujących całością zadań superkomputerów na rzecz setek pojedynczych robotów. - Ta tendencja zaczęła się już wcześniej, ale katastrofa Floty Katańskiej ostatecznie ją ugruntowała. Tak czy inaczej, flota zniknęła gdzieś w przestrzeni międzygwiezdnej i wszelki słuch o niej zaginął. Przez jakiś czas sprawa ta była na ustach wszystkich, a co bardziej obcesowi dziennikarze czynili uszczypliwe uwagi dotyczące nazwy “Ciemna Flotylla”. Przez kilka lat liczne, mające więcej entuzjazmu niż rozumu ekipy poszukiwawcze obiecywały sobie różową przyszłość w związku z odnalezieniem pancerników. Ale kiedy wreszcie uświadomiono sobie, jak ogromna jest galaktyka i w ilu miejscach może być ukrytych dwieście statków, fala zainteresowania całą sprawą opadła. Zresztą Stara Republika miała wkrótce ważniejsze problemy na głowie. I nie licząc sporadycznie pojawiających się oszustów, którzy oferują mapy z dokładnie oznaczonym miejscem postoju floty, nikt już teraz o tej sprawie nie wspomina. - No dobrze - powiedziała Mara. Stało się dla niej jasne, do czego Karrde zmierza. - A jak ty wpadłeś na jej ślad? - Zapewniam cię, że przez czysty przypadek. Mówiąc prawdę, dopiero po kilku dniach uświadomiłem sobie, co właściwie znalazłem. I podejrzewam, że nikt z pozostałych członków załogi w ogóle się tego nie domyślił. Przemytnik zapatrzył się przed siebie i sięgnął pamięcią w przeszłość. - To było nieco ponad piętnaście lat temu - rzekł w zamyśleniu. Splótłszy dłonie, zaczął wolno pocierać kciukiem o kciuk. - Pracowałem jako specjalista od czujników i nawigacji dla małej, niezależnej grupy przemytniczej. Spartaczyliśmy dostawę i musieliśmy ratować się ucieczką przed dwoma krążownikami klasy

karrak. Szczęśliwie to się nam udało, ale ponieważ nie zdążyłem dokładnie skalkulować skoku w nadprzestrzeń, to po przebyciu pół roku świetlnego wróciliśmy do normalnej przestrzeni, by dokonać odpowiednich obliczeń. - Wargi mu zadrżały. - Wyobraź sobie nasze zdziwienie, gdy okazało się, że czekają tam na nas dwa pancerniki. - Dryfujące bezwładnie w przestrzeni. - Właśnie nie i to mnie zmyliło w tych pierwszych dniach. - Karrde potrząsnął głową. - Statki sprawiały wrażenie, jakby były w pełnej gotowości bojowej: paliły się reflektory i światła wewnątrz kadłuba, pracowało nawet parę czujników. Oczywiście doszliśmy do wniosku, że jest to część grupy, której przed chwilą umknęliśmy, i kapitan nakazał natychmiastowy skok w nadprzestrzeń. - Nie najlepszy pomysł - mruknęła dziewczyna. - Wtedy ta decyzja wydawała się słuszna - rzekł przemytnik ponuro. - Ale jak się okazało, drogo nas kosztowała. Wychodząc z nadprzestrzeni, zahaczyliśmy o cień masy dużej komety. Zniszczeniu uległ główny napęd nadprzestrzenny, a cały statek został bardzo poważnie uszkodzony. W kolizji zginęło pięciu członków załogi, a trzech kolejnych zmarło z ran, nim dowlekliśmy się na zapasowym silniku do najbliższej cywilizowanej planety. Przez chwilę panowało milczenie. - Ilu z was ocalało? - spytała wreszcie Mara. Karrde spojrzał jej prosto w oczy, a na jego ustach ponownie zagościł charakterystyczny, ironiczny uśmieszek. - Czyli innymi słowy, kto jeszcze może wiedzieć o flocie? - Można to i tak sformułować. - Zostało nas sześciu. Ale jak już mówiłem, nie sądzę, by pozostali wiedzieli, co znaleźliśmy. Moje podejrzenia zrodziły się dopiero w momencie, gdy wróciłem do przyrządów i zauważyłem, że w okolicy jest znacznie więcej pancerników. - A dane w komputerze? - Wykasowałem je. Oczywiście wcześniej zapamiętałem współrzędne. Mara pokiwała głową. - Mówiłeś, że to miało miejsce piętnaście lat temu? - Tak - potwierdził mężczyzna. - Myślałem, żeby tam wrócić i coś z tymi statkami zrobić, ale nigdy nie miałem czasu, by się do tego odpowiednio zabrać. Nie można tak po prostu upłynnić na rynku dwustu pancerników, nie poczyniwszy uprzednio starannych przygotowań. I to nawet wtedy, gdy na wszystkie z nich znaleźliby się kupcy, co zawsze było dość problematyczne. - W każdym razie aż do tej pory. - Sugerujesz, bym sprzedał je Imperium? - Karrde uniósł brwi. - Potrzebują statków wojennych i oferują za nie dwadzieścia procent więcej niż wynosi cena rynkowa. - Zdawało mi się, że nie obchodzi cię zbytnio los Imperium? - Bo nie obchodzi - rzuciła ostro dziewczyna. - A co masz zamiar zrobić? Oddać te statki Nowej Republice? Przemytnik wytrzymał jej spojrzenie. - Na dłuższą metę to może okazać się bardziej opłacalne.

W Marze kłębiły się sprzeczne uczucia; zacisnęła lewą dłoń w pięść. Nie mogła ścierpieć myśli, że pancerniki dostaną się w ręce Nowej Republiki, spadkobierczyni Sojuszu Rebeliantów, który zniszczył jej życie. Ale z drugiej strony Imperium bez Imperatora było już tylko cieniem dawnej potęgi i nawet nie zasługiwało na swoją nazwę. Oddanie mu Ciemnej Flotylli przypominałoby rzucanie pereł przed wieprze. Czy aby rzeczywiście? Teraz, gdy na czele Floty Imperialnej ponownie stanął wielki admirał, może istniała jakaś szansa, że Imperium zdoła odzyskać nieco dawnej świetności. A jeśli tak było istotnie, to... - Co zamierzasz zrobić? - spytała. - Na razie nic. Znowu mamy ten sam problem, co w przypadku Skywalkera: jeśli wystąpimy przeciwko Imperium, to wkrótce dosięgnie nas jego zemsta, ale za to Nowa Republika ma większe szansę na ostateczne zwycięstwo. Oddanie Floty Katańskiej Thrawnowi jedynie opóźniłoby nieuchronne rozstrzygnięcie. Najrozsądniej jest się teraz nie angażować po żadnej ze stron. - Ale jeśli przekażesz admirałowi pancerniki, to może się od nas odczepi zauważyła dziewczyna. - A to niewątpliwie byłaby gra warta świeczki. - Och, daj spokój, Maro. - Przemytnik uśmiechnął się blado. - Wielki admirał może i jest geniuszem, jeśli chodzi o prowadzenie wojny, ale nie jest wszechwiedzący. Na pewno nie ma pojęcia, gdzie się znajdujemy. A poza tym ma ważniejsze sprawy na głowie niż marnować czas i pieniądze, żeby nas wytropić. - Tak, z pewnością - przyznała dziewczyna niechętnie. Nie mogła jednak odpędzić od siebie myśli, że Imperator nawet u szczytu potęgi i w nawale tysięcy obowiązków znajdował czas, by zemścić się na tych, którzy go oszukali. Na pulpicie łączności rozległ się brzęczyk i Mara włączyła odpowiedni kanał. - Słucham? - Tu Lachton - rozległ się znajomy głos. - Czy jest tam gdzieś Karrde? - Tak, jestem - zawołał szef przemytników, stając obok Mary. - Jak wam idzie maskowanie? - Już prawie skończyliśmy - odparł Lachton. - Ale zabrakło nam siatki maskującej. Czy mamy gdzieś więcej? - Jest jeszcze trochę w jednym z magazynów. Wyślę po nią Marę. A czy ktoś od was może ją odebrać? - Jasne, nie ma sprawy. Przyślę Dankina; i tak nie ma w tej chwili nic innego do roboty. - W porządku. Nim tu dotrze, siatka będzie już na niego czekała. Karrde skinął ręką i Mara przerwała połączenie. - Wiesz, gdzie jest magazyn trzeci? - zapytał. Skinęła głową. - Ulica Wozwaszi czterysta dwanaście. Trzy przecznice na zachód i dwie na północ. - Zgadza się. - Przemytnik wyjrzał przez okno. - Niestety, jest jeszcze za wcześnie, by użyć pojazdu silnikowego. Będziesz musiała pójść pieszo. - Nic nie szkodzi - zapewniła go dziewczyna. I tak miała ochotę się przejść. Czy dwa pudła wystarczą? - Jeśli zdołasz tyle unieść. - Karrde zlustrował ją wzrokiem, jakby chcąc się

upewnić, że jej ubiór nie będzie się wyróżniał na tle miejscowych strojów. Ale nie musiał się o to martwić: jedną z pierwszych zasad, które dawno temu wpoił Marze Imperator, było to, by jak najlepiej wtapiać się w otoczenie. - A jeśli nie, to Lachtonowi pewnie i tak wystarczy jedno. - No dobra. To na razie. Ich dom stał w rzędzie podobnych do siebie budowli i graniczył z jednym z setek małych targowisk, które były rozrzucone po całej zatłoczonej dolince. Przez dłuższą chwilę dziewczyna stała nieruchomo w sieni, z dala od spieszących ulicą przechodniów, i rozglądała się uważnie dokoła. Poprzez prześwity między najbliższymi domami widać było odległe dzielnice miasta o identycznej, tak ulubionej przez mieszkańców, kremowobiałej zabudowie. Gdzieniegdzie można było nawet dostrzec krawędź doliny i niewielkie budowle, które przycupnęły nieśmiało w połowie urwistych ścian skalnych, otaczających miasto ze wszystkich stron. Mara wiedziała, że wyższe partie gór zamieszkują ptasie plemiona rodowitych Rishijczyków; spoglądali oni zapewne z niedowierzaniem na te dziwne stworzenia, które obrały sobie na mieszkania najbardziej wilgotne i gorące miejsca na ich planecie. Dziewczyna odwróciła wzrok od gór i szybko zlustrowała najbliższą okolicę. Wzdłuż przeciwnej strony ulicy również ciągnął się szereg podobnych do siebie domków; Marę oddzielał od nich zwykły o tej porze strumień spieszących na targ lub właśnie z niego wracających, barwnie ubranych przechodniów. Odruchowo omiotła spojrzeniem lustrzane okna, choć niewiele można było przez nie dostrzec. Równie odruchowo zerknęła w głąb każdej z biegnących między domami wąskich alejek dla pieszych. Na końcu jednej z nich, ledwie widoczny zza ściany budynku, stał nieruchomo jakiś mężczyzna. Był ubrany we wzorzystą, zieloną tunikę, a na szyi miał przewiązaną niebieską chustę. Mężczyzna patrzył w jej stronę. Mara spokojnie odwróciła głowę, jakby go w ogóle nie dostrzegła, ale serce nagle skoczyło jej do gardła. Wyszła z sieni, skręciła na wschód, w stronę targowiska i wmieszała się w płynący tam ludzki potok. Ale nie na długo. Gdy tylko wydostała się z pola widzenia nieznajomego, zaczęła się przeciskać przez tłum, zmierzając w kierunku alejki, przy której stał ów mężczyzna. Dotarła do domu oddzielonego trzema innymi budynkami od miejsca, gdzie stał mężczyzna. Zagłębiła się w jedną z prostopadłych alejek i pobiegła na tyły domu. Jeśli nieznajomy istotnie obserwował kryjówkę Karrde'a, to istniała duża szansa, że Mara zdoła go zajść od tyłu. Kiedy dotarła na miejsce, okazało się, że nieznajomy, którego szukała, zniknął. Przez chwilę rozglądała się dokoła w poszukiwaniu jakichkolwiek śladów jego obecności i zastanawiała się, co robić dalej. Nie odczuwała tego natarczywego ucisku w mózgu, jak wówczas, gdy w ostatniej chwili zmusiła swoich towarzyszy do ucieczki z planety Myrkr; ale tak jak powiedziała Karrde'owi, nie była to umiejętność pojawiająca się na zawołanie. Spojrzała na ziemię, oglądając miejsce, gdzie parę chwil temu zauważyła tajemniczego mężczyznę. Na cienkiej warstwie kurzu, który zebrał się przy

ścianie domu, widniały niewyraźne ślady butów. Wyglądało na to, że nieznajomy stał tam dostatecznie długo, by kilkakrotnie przestąpić z nogi na nogę. Jakieś pięć kroków dalej, w samym środku równie zakurzonego miejsca, dostrzegła wyraźny ślad buta, wskazujący na to, że ten, kto go zostawił, kierował się na zachód, idąc wzdłuż tylnych ścian budynków. Mara spojrzała w tym kierunku, uśmiechając się nieznacznie. Ślad niewątpliwie pozostawiono umyślnie: odciski butów w kurzu nigdy nie były tak wyraźne - chyba że ktoś się o to postarał. Okazało się, że miała rację. Sto metrów dalej zauważyła tego tajemniczego mężczyznę; spokojnym krokiem oddalał się w stronę ulicy biegnącej wzdłuż osi północ - południe. Było to dość czytelne zaproszenie do tego, by Mara za nim poszła. “W porządku, przyjacielu - pomyślała, ruszając w ślad za nieznajomym. Chcesz się trochę pobawić? No, to się pobawimy”. Zbliżyła się do niego na tyle, że dzieliło ich jeszcze jakieś dziewięćdziesiąt metrów, kiedy mężczyzna dotarł do przecznicy i skręcił na północ. Dziewczyna odczytała to jako instrukcję, by zbliżyła się na tyle, żeby nie zgubić nieznajomego. Ale nie zamierzała się do niej zastosować. Już pierwszego dnia pobytu przestudiowała dokładnie topografię miasta i teraz z łatwością rozszyfrowała zamiary mężczyzny. Nieznajomy chciał ją wyprowadzić do słabiej zaludnionej, północnej części doliny, gdzie planował zapewne rozprawić się z nią bez świadków. Jeśli jednak ona dotarłaby tam pierwsza, to miała szansę obrócić zamysły mężczyzny przeciwko niemu. Upewniwszy się, że blaster jest na swoim miejscu, w schowku pod rękawem, skręciła w prawo i skierowała się na północ. Dolina rozciągała się mniej więcej wzdłuż osi wschód - zachód, na długości około stu pięćdziesięciu kilometrów; w tym miejscu jej szerokość nie przekraczała kilku kilometrów. Mara posuwała się równym krokiem, starannie omijając miejsca zatłoczone i inne przeszkody, które mogłyby spowolnić jej marsz. Stopniowo domy i sklepy zaczęły ustępować miejsca małym zakładom przemysłowym; w końcu dziewczyna oceniła, że zaszła już dostatecznie daleko. Jeśli nieznajomy posuwał się wystarczająco wolno, aby nie zgubić osoby, która jak sądził - podążała za nim, to Mara powinna mieć teraz wystarczająco dużo czasu, aby zgotować mu odpowiednie powitanie. Oczywiście istniała możliwość, że mężczyzna skręcił w którąś z równoległych ulic albo skierował się na wschód lub na zachód, albo w ogóle zawrócił w stronę domu Karrde'a. Kiedy jednak wyjrzała ostrożnie zza rogu na ulice, w którą pierwotnie skręcił, odkryła, że tajemniczy mężczyzna ma wyobraźnię równie ograniczoną jak umiejętności szpiegowskie. Nieznajomy tkwił kilkadziesiąt metrów dalej, tyłem do niej, skulony za stosem beczek. Na tle wzorzystej, zielonej tuniki wyraźnie rysowała się odrzucona do tyłu, niebieska chusta. W zaciśniętej dłoni mężczyzna trzymał coś, co wyglądało na gotową do strzału broń. Niewątpliwie czekał, aż Mara wpadnie w zastawioną na nią pułapkę. “Amator” - pomyślała, krzywiąc się z pogardą. Nie spuszczając z niego oczu, ruszyła ostrożnie w jego kierunku; nawet nie wyjęła blastera. - No, dosyć tego - rozległ się za jej plecami szyderczy głos.

Dziewczyna zastygła w bezruchu. Postać skulona za stosem beczek nawet nie drgnęła... Dopiero w tym momencie Mara uświadomiła sobie, że mężczyzna był zbyt nieruchomy jak na kogoś, kto po prostu czeka w zasadzce; a raczej zbyt nieruchomy jak na kogoś, kto w ogóle jeszcze żyje. Powoli, trzymając ręce wyciągnięte w bok, odwróciła się do tyłu. Znalazła się oko w oko z nieco przysadzistym, niewysokim mężczyzną o dużych, ciemnych oczach. Spod jego rozpiętej koszuli wystawała lekka kamizelka kuloodporna. Nieznajomy trzymał w ręku blaster. - No, no - zaśmiał się szyderczo. - Co my tu mamy? Dobrze, że się wreszcie zjawiłaś, bo już zaczynałem podejrzewać, że się zgubiłaś gdzieś po drodze. - Kim jesteś? - spytała Mara. - O nie, Ruda. To ja tu jestem od zadawania pytań. Choć oczywiście wcale nie muszę ich zadawać. Ten wiecheć, który masz na głowie, mówi sam za siebie. - Wskazał blasterem jej ognistorude włosy. - Powinnaś się ich była jakoś pozbyć - schować albo ufarbować... No wiesz, tak jak w powiedzeniu: umarli zabierają tajemnice do grobu. O, do diabła, przepraszam za aluzję. Dziewczyna odetchnęła głęboko i spróbowała rozluźnić mięśnie. - Czego ode mnie chcesz? - spytała, siląc się na spokój. - Tego, czego chce każdy normalny facet. - Nieznajomy uśmiechnął się ironicznie. - Kupy szmalu. - W takim razie obawiam się, że źle trafiłeś. Mam przy sobie tylko pięć dych. Mężczyzna wyszczerzył zęby. - Sprytnie, Ruda, ale tracisz tylko czas. Doskonale wiem, kim jesteś. Dzięki tobie i twoim kumplom stanę się naprawdę bogaty. No, dalej, zabieramy się stąd! Mara nie ruszyła się z miejsca. - Może zdołamy ubić jakiś interes - zaproponowała. Poczuła, że po plecach spływają jej kropelki potu. Nie dała się zwieść luźnemu sposobowi bycia mężczyzny i jego prostackiemu językowi; kimkolwiek był, doskonale wiedział, czego chce. Pocieszyło ją przypomnienie, że wciąż ma schowany w rękawie blaster; była gotowa się założyć, że jej prześladowca nawet nie podejrzewa, iż mogła go tam ukryć. Przemawiał za tym fakt, iż nieznajomy nie zadał sobie trudu, aby ją obszukać. Ale jeśli zamierzała cokolwiek zrobić, musiała to uczynić natychmiast, póki jeszcze stali twarzą w twarz. Niestety, z rozłożonymi na boki rękami nie mogła niepostrzeżenie sięgnąć po broń. Musiała w jakiś sposób odwrócić uwagę swego prześladowcy. - Interes? - powtórzył leniwie nieznajomy. - A co masz na myśli? - A co chciałbyś usłyszeć? - odbiła piłeczkę. Gdyby gdzieś w pobliżu leżało jakieś pudło, mogłaby je kopnąć w jego stronę. Ale choć w tej części miasta po ulicach walało się mnóstwo śmieci, to w zasięgu jej ręki nie było niczego odpowiedniego. Rzemyki sandałów miała mocno obwiązane wokół kostek i nie sposób było ich poluzować, nie zwracając przy tym uwagi mężczyzny. Gorączkowo przebiegła w myślach wszystkie przedmioty, które miała przy sobie lub na sobie, ale nie znalazła niczego, czego mogłaby użyć do odwrócenia uwagi przeciwnika.

Z intensywnego szkolenia pod okiem Imperatora Mara wyniosła umiejętność bezpośredniego manipulowania Mocą oraz komunikowania się na odległość. Ta druga zdolność była bardzo istotna, bo pozwalała odbierać polecenia Imperatora nawet z bardzo daleka. Wraz z jego śmiercią Mara straciła te umiejętności i odzyskiwała je jedynie od czasu do czasu, i to na bardzo krótko. Ale skoro znów doświadczyła przeczucia niebezpieczeństwa, to może odzyskała też umiejętność posługiwania się Mocą... - Z pewnością możemy podwoić sumę, którą ci zaproponowano za mnie stwierdziła. - A może nawet dla osłody dorzucimy coś jeszcze. - To rzeczywiście niezwykle hojna propozycja, Ruda. - Nieznajomy uśmiechnął się złowieszczo. - Z pewnością wielu facetów ochoczo by na nią przystało. Ale ja - uniósł nieco blaster - wolę się trzymać tego, co pewne. - Nawet gdybyś miał przez to stracić połowę pieniędzy? - Mara zauważyła, że dwa metry za mężczyzną, przy niskim murku leżała bezładna sterta zostawionych przez kogoś metalowych części. Szczególnie zainteresowała ją krótka rurka, tkwiąca niebezpiecznie blisko krawędzi podniszczonej obudowy małego generatora. Zacisnąwszy zęby, dziewczyna na tyle, na ile mogła, uspokoiła myśli i sięgnęła umysłem w stronę rurki. - Jeśli o mnie chodzi, to wyznaję zasadę, że jak to mówią, lepszy wróbel w garści niż gołąb na dachu - odparł nieznajomy. - A poza tym nie podejrzewam, byś mogła przebić ofertę Imperium. Mara z trudem przełknęła ślinę. Od początku to podejrzewała, ale stwierdzenie mężczyzny przyprawiło ją o dreszcze. - Mógłbyś się zdziwić wiedząc, jakimi funduszami dysponujemy powiedziała. Metalowa rurka zadrżała i przetoczyła się o kilka milimetrów do przodu... - Nie sądzę - rzucił lekko nieznajomy. - No, ruszaj się. Dziewczyna wskazała ręką skulone za beczkami ciało. - Może najpierw mi powiesz, co tu się wydarzyło? - O czym tu gadać? - Nieznajomy wzruszył ramionami. - Potrzebowałem kogoś na przynętę, a facet miał po prostu pecha. Znalazł się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze. I tyle. - Uśmiech znikł nagle z jego twarzy. - Dosyć już tego zawracania głowy. Odwróć się i ruszaj przed siebie... Chyba, że chcesz mnie zmusić, bym poprzestał na nagrodzie za twego trupa. - Nie - mruknęła Mara. Wzięła głęboki oddech i wytężyła wszystkie siły, wiedząc, że to jej ostatnia szansa... Za plecami mężczyzny rura z głośnym brzdękiem spadła na ziemię. Mara musiała przyznać, że nieznajomy ma doskonały refleks. Ledwie rura zdążyła dotknąć ziemi, a on już, przyklęknąwszy na jedno kolano, zasypywał seriami z blastera domniemanego napastnika, lustrując jednocześnie wzrokiem okolicę. W lot pojął swój błąd i, nie przestając strzelać, błyskawicznie odwrócił się w stronę dziewczyny. Ale ta chwila w zupełności Marze wystarczyła. Nim dosięgła ją jego seria, położyła go jednym strzałem w głowę. Przez dłuższą chwilę stała bez ruchu, dygocąc i ciężko dysząc. Potem

rozejrzała się dokoła, by sprawdzić, czy hałas kogoś nie zaalarmował. Schowała broń i uklękła obok martwego mężczyzny. Tak jak się spodziewała, niewiele przy nim znalazła: identyfikator najprawdopodobniej fałszywy - na nazwisko Dengar Roth, kilka zapasowych ładunków do blastera, nóż o wibrującym ostrzu, notes elektroniczny, kartę danych i trochę gotówki na bieżące wydatki, w walucie zarówno miejscowej, jak i imperialnej. Wsunęła za tunikę identyfikator i kartę danych, zostawiając broń i pieniądze. Podniosła się z ziemi. - Masz tu swego wróbla w garści - mruknęła, taksując trupa wzrokiem. Naciesz się nim. Przeniosła wzrok na kawałek rury, który ocalił jej życie. Miała rację: drgania Mocy wróciły - podobnie jak przeczucia. A to znaczyło, że niebawem pojawią się także sny. Zaklęła w duchu. Jeśli mają się pojawić, to się pojawią, i nic nie mogła na to poradzić. Będzie musiała to jakoś przetrzymać. Ale na razie miała na głowie inne, pilniejsze sprawy. Po raz ostatni rozejrzała się dookoła i ruszyła w stronę domu. Kiedy dotarła na miejsce, okazało się, że Karrde i Dankin niecierpliwie na nią czekają. Ten ostatni krążył nerwowo po pokoju. - No, nareszcie! - rzucił ostro, gdy wemknęła się tylnymi drzwiami. - Gdzie, u licha...? - Mamy kłopoty - przerwała mu Mara. Wręczyła Karrde'owi identyfikator Dengara Rotha, a sama, wyminąwszy obu mężczyzn, poszła do wciąż jeszcze dość prowizorycznie urządzonego pokoju łączności. Odsunęła na bok pudło z kablami, odszukała notes elektroniczny i wsunęła do niego przyniesioną kartę danych. - Jakie kłopoty? - spytał Karrde, stając za plecami dziewczyny. - Jakiś łowca nagród - odparła, podając mu komputerek. U góry ekranu widniała wypisana wielkimi cyframi liczba 20000, a pod nią wizerunek Karrde'a. Pewnie są tam podobizny nas wszystkich. A przynajmniej tych, o których wie Thrawn. - A więc jestem teraz wart dwadzieścia tysięcy - mruknął przemytnik, szybko przeglądając zawartość karty danych. - To mi pochlebia. - Nie masz nic więcej do powiedzenia? - spytała Mara ostro. - A co byś chciała usłyszeć? - rzekł łagodnie, spoglądając jej w oczy. - Że miałaś rację, a ja się myliłem co do tego, ile znaczymy dla Imperium? - Nie chodzi mi o szukanie winnego - stwierdziła oschle. - Chciałabym się dowiedzieć, co zamierzasz z tym fantem zrobić? Karrde ponownie zerknął na komputerek i zacisnął usta. - Nie pozostaje nam nic innego, jak się stąd wynieść - oznajmił. - Dankin, połącz się na bezpiecznym kanale z Lachtonem i powiedz mu, żeby zaczął się zwijać. Potem zawiadom Czina i jego grupę: niech z powrotem pakują rzeczy w składach ze sprzętem. Ty zostaniesz tutaj i pomożesz mnie i Marze. O ile to możliwe, chciałbym opuścić Rishi przed północą.

- Zrozumiałem - odparł Dankin i natychmiast zaczął wystukiwać na pulpicie łączności odpowiednie kody szyfrujące. - Lepiej zabierajmy się do roboty - stwierdził Karrde, oddając Marze notes elektroniczny. Dziewczyna powstrzymała go łagodnie, kładąc mu rękę na ramieniu. - A co się stanie, gdy zabraknie nam zapasowych baz? Spojrzał jej prosto w oczy. - Nie oddamy pancerników pod przymusem - powiedział, ściszając głos niemal do szeptu. - Ani Thrawnowi, ani nikomu innemu. - Być może zostaniemy do tego zmuszeni - zauważyła. Jego oczy spoważniały. - Być może podejmiemy taką decyzję - poprawił ją. - Ale nigdy nikt nas do tego nie zmusi. Jasne? Mara skrzywiła się w duchu. - Jasne. - To dobrze. - Szef przemytników obejrzał się przez ramię, spoglądając na Dankina, który podniesionym głosem mówił coś do mikrofonu. - Jest mnóstwo do zrobienia. Bierzmy się do pracy. Mara była gotowa się założyć, że zdemontowanie całego sprzętu potrwa co najmniej dwadzieścia cztery godziny. Mile zatem zaskoczyło ją to, że w niespełna godzinę po północy czasu lokalnego wszystkie grupy były spakowane i gotowe do drogi. Wręczywszy władzom portu kosmicznego odpowiednio hojne sumy, przemytnicy w godzinę później wystartowali z Rishi i wykonali skok w nadprzestrzeń. Jeszcze tej samej nocy - w czasie gdy “Szalony Karrde” przemierzał upstrzone jasnymi plamkami niebo nadprzestrzeni - wróciły sny. ROZDZIAŁ 6 Z daleka statek wyglądał jak standardowy krążownik liniowy: stary, powolny, słabo uzbrojony; jego główną zaletą w walce mogły być jedynie ogromne rozmiary. Ale po raz kolejny w czasie tej wojny pozory okazały się mylące; i Pellaeon musiał przyznać, że gdyby nie obecność na mostku wielkiego admirała Thrawna, to być może dałby się nawet zaskoczyć. Ale Thrawn był na mostku i w mgnieniu oka ocenił, że to niemożliwe, aby rebelianccy dowódcy powierzyli ochronę tak ważnego konwoju tak słabemu statkowi. I kiedy z hangarów starego krążownika wyłoniły się nagle trzy pełne dywizjony myśliwców typu A, imperialne myśliwce przechwytujące były już dawno w powietrzu i szykowały się do ataku. - Ciekawe posunięcie - skomentował admirał, gdy przestrzeń miedzy “Chimerą” a rebelianckim konwojem rozjarzyła się ogniem dział laserowych. -

Chociaż niezbyt nowatorskie. Pomysł przystosowania krążowników liniowych do przewozu myśliwców zrodził się ponad dwadzieścia lat temu. - Nie przypominam sobie, by go kiedykolwiek wcześniej wprowadzono w życie - zauważył Pellaeon. Z niepokojem śledził na hologramie taktycznym rozwój sytuacji. Rebelianckie myśliwce typu A były jeszcze szybsze niż te znienawidzone myśliwce typu X i kapitan miał duże wątpliwości, czy maszyny imperialne zdołają sobie z nimi poradzić. - Te myśliwce są rzeczywiście doskonałe - stwierdził Thrawn, jakby czytając w myślach Pellaeona. - Chociaż mają oczywiście pewne słabe punkty. Pojazdy mogące osiągać tak dużą prędkość - szczególnie w sytuacji takiej jak ta powinny być wykorzystywane do działań nękających, a nie w roli eskorty. To, że muszą pozostawać w pobliżu konwoju, w dużym stopniu neutralizuje ich przewagę w prędkości. - Zerknął na kapitana, unosząc przy tym brew. - Być może obserwujemy właśnie skutki odsunięcia admirała Ackbara od funkcji głównego dowódcy sił zbrojnych Rebelii. - Możliwe - przyznał kapitan. Imperialne myśliwce przechwytujące rzeczywiście nadspodziewanie dobrze radziły sobie z myśliwcami republikańskimi; “Chimera” zaś nie miała naturalnie najmniejszych trudności z pokonaniem krążownika liniowego. Z tyłu za walczącymi pojazdami zbiła się w ciasną gromadkę reszta konwoju. “Jakby to mogło im w czymkolwiek pomóc”. Ale ludzie Ackbara wciąż jeszcze utrzymują się na najwyższych stanowiskach. - Już to przerabialiśmy, kapitanie - odparł Thrawn nieco chłodniejszym tonem. - Podrzucenie bezspornych dowodów winy Ackbara zrujnowałoby go zbyt szybko. Bardziej subtelny atak też go unieszkodliwi, a do tego zasieje niepewność w całym rebelianckim systemie sprawowania władzy. A w najgorszym wypadku przynajmniej zdezorientuje i osłabi wroga w momencie, gdy rozpoczniemy kampanię, w której wykorzystamy skarby góry Tantiss. A jeśli dobrze pójdzie, to może nawet cały Sojusz ulegnie rozbiciu. - Uśmiechnął się. Sam Ackbar nie jest niezastąpiony, kapitanie, ale delikatnej równowagi politycznej, którą osiągnęli Rebelianci, nie da się tak łatwo odbudować. - Doskonale to rozumiem, panie admirale - mruknął Pellaeon. - Niepokoi mnie tylko fakt, iż liczy pan na to, że ten Botańczyk z Rady będzie naciskał na tyle mocno, że wywoła kryzys. - O, z pewnością to zrobi. - Thrawn spojrzał przez iluminator na toczącą się wokół rebelianckiego konwoju walkę; na jego ustach zagościł sardoniczny uśmieszek. - Spędziłem wiele godzin na studiowaniu botańskiej sztuki, kapitanie, i dosyć dobrze poznałem tę rasę. Nie ma najmniejszych wątpliwości, że radny Fey'lya doskonale odegra swoją rolę. Tak doskonale, jak byśmy sami pociągali za sznurki. Wcisnął jeden z klawiszy na swoim pulpicie. - Baterie na sterburcie: jedna z fregat w konwoju szykuje się do ataku. Założyć, że jest to rezerwowa jednostka eskortowa, i podjąć odpowiednie działania. Dywizjony A-2 i A-3: osłaniać prawe skrzydło, dopóki fregata nie zostanie unieszkodliwiona. Baterie na prawej burcie i dowódca imperialnych myśliwców potwierdzili przyjęcie rozkazu. W chwilę później część dział turbolaserowych przeniosła

ogień na fregatę. - A co się stanie, jeśli Fey'lya wygra? - nie dawał za wygraną kapitan. - To znaczy, jeśli wygra na tyle szybko, że nie dojdzie do żadnych politycznych niepokojów? Sam pan mówił, że jeśli jakiś Botańczyk zaszedł tak daleko jak Fey'lya, to musi być bardzo inteligentny. - Inteligentny - owszem, ale to niekoniecznie musi znaczyć, że bardzo dla nas niebezpieczny - wyjaśnił Thrawn. - Z pewnością umie walczyć o swoje, ale zdolności krasomówcze wcale nie muszą iść w parze z umiejętnościami wojskowymi. - Wzruszył ramionami. - Zwycięstwo Fey'lyi jedynie przedłużyłoby trudności w obozie wroga. Zważywszy na poparcie, jakie ten Botańczyk zapewnił sobie w wojsku, politycy musieliby stoczyć kolejną, polaryzującą nastroje walkę w momencie, gdy uświadomiliby sobie błąd i próbowali zastąpić Fey'lyę kimś innym. - Rozumiem, panie admirale - powiedział Pellaeon, tłumiąc westchnienie. Nigdy nie czuł się pewnie w takich subtelnych i zagmatwanych rozgrywkach. Miał tylko nadzieję, że wielki admirał nie myli się co do potencjalnych zysków z tej operacji; byłoby niepowetowaną stratą, gdyby tak przemyślnie spreparowana przez wywiad afera bankowa nie przyniosła Imperium żadnych realnych korzyści. - Może mi pan zaufać, kapitanie - rzucił Thrawn, jakby w odpowiedzi na nie wypowiedziane obawy Pellaeona. - Zaryzykuję nawet stwierdzenie, że już widać pierwsze efekty naszej akcji. Najwierniejsi sprzymierzeńcy Ackbara z pewnością nie opuściliby w tym momencie Coruscant, gdyby nie to, że za wszelką cenę starają się zdobyć dowody jego niewinności. - Czy chce pan przez to powiedzieć, że Solo i Organa Solo zmierzają do układu Palanhi? - spytał Pellaeon z niedowierzaniem. - Myślę, że tylko Solo - sprostował w zamyśleniu Thrawn. - Organa Solo i Wookie najprawdopodobniej wciąż próbują się gdzieś ukryć przed Noghrimi. Ale Solo z pewnością poleci na Palanhi, gdyż elektroniczne zapisy pozostawione przez naszych ludzi musiały go przekonać o tym, że ślady prowadzą właśnie tam. I dlatego wysłałem tam “Strzałę Śmierci”. - Rozumiem - szepnął kapitan. Zauważył ten rozkaz w dzienniku i zastanawiał się, dlaczego Thrawn wyłączył z walki jeden z najlepszych imperialnych niszczycieli gwiezdnych. - Mam nadzieję, że jej załoga poradzi sobie z tym zadaniem. Solo i Skywalker zdążyli już udowodnić, że trudno jest ich złapać w pułapkę. - Nie sądzę, by ten ostatni wybierał się na Palanhi. - Na twarzy admirała pojawił się gorzki grymas. - Zdaje się, że nasz szanowny mistrz Jedi trafnie go rozszyfrował: Skywalker zdecydował się polecieć na Jomark. Czy jest pan pewien, admirale? - Kapitan spojrzał na niego ze zdziwieniem. Wywiad nie przekazał nam żadnych informacji na ten temat. - Ta informacja nie pochodzi od naszego wywiadu. Nadeszła ze Źródła Delta. - Aha. - Pellaeon poczuł, że także na jego twarzy pojawił się gorzki grymas. Sekcja wywiadu na “Chimerze” od miesięcy nękała go o to, by dowiedział się, czym albo kim jest Źródło Delta, które dostarczało wielkiemu admirałowi tak jasnych i precyzyjnych informacji z samego serca Pałacu Imperialnego. Jak dotąd Thrawn wyjawił jedynie, że źródło Delta jest dobrze zakonspirowane i że

przekazywane przezeń wiadomości należy uważać za całkowicie wiarygodne. Wywiad nie zdołał nawet ustalić, czy jest to osoba, robot, czy też jakiś wymyślny system podsłuchowy, którego rebeliancki kontrwywiad nie był w stanie wykryć nawet w czasie wielogodzinnych akcji sprawdzania całego Pałacu Imperialnego. Brak jakichkolwiek informacji na temat Źródła Delta niezmiernie irytował ludzi z imperialnego wywiadu; zresztą Pellaeon musiał przyznać, że i on nie czuł się specjalnie szczęśliwy, tkwiąc w kompletnej niewiedzy na ten temat. Ale Thrawn osobiście uruchomił Źródło Delta i obowiązujące od lat, niepisane zasady dawały mu pełne prawo, by go nikomu nie ujawniał. - C'baoth na pewno bardzo się ucieszy - stwierdził Pellaeon. - Pewnie zechce mu pan przekazać tę wiadomość osobiście? Zdawało mu się, że dostatecznie dobrze ukrył swoją złość na mistrza Ciemnych Jedi, ale najwyraźniej się mylił. - Wciąż pan nie może zapomnieć o Taanab - powiedział Thrawn, przyglądając się bitwie. Nie było to bynajmniej pytanie. - To prawda, panie admirale - rzucił chłodno Pellaeon. - Jeszcze raz przejrzałem wszystkie zapisy i możliwy jest tylko jeden wniosek: C'baoth świadomie wykroczył poza przygotowany przez kapitana Abana plan bitwy... Posunął się nawet do zlekceważenia wyraźnego rozkazu. Nie obchodzi mnie, kim jest ten starzec i czy uważa, że jego działanie było uzasadnione. To, co zrobił, zakrawa na otwarty bunt. - Istotnie - przyznał spokojnie admirał. - Mam go wyrzucić z Armii Imperialnej czy jedynie zdegradować? Pellaeon utkwił wzrok w zwierzchniku. - Mówię poważnie, panie admirale. - Ja również, kapitanie - odparł Thrawn, przybierając nagle lodowaty ton. Dobrze pan wie, o jaką stawkę toczy się gra. Jeśli chcemy pokonać Rebeliantów, to musimy wykorzystać wszelką dostępną nam broń. Taką bronią jest między innymi zdolność C'baotha do zwiększania sprawności bojowej naszych oddziałów i zapewniania należytej koordynacji pomiędzy nimi; i jeśli nie jest on w stanie stosować się do ogólnie przyjętych zasad regulaminu wojskowego, to postaramy się nagiąć dla niego regulamin. - A jeżeli nagniemy te zasady na tyle, że obróci się to przeciwko nam? Na Taanab C'baoth zignorował wyraźny rozkaz; może następnym razem odmówi wykonania dwóch rozkazów, a potem trzech i czterech, aż wreszcie zacznie robić to, na co przyjdzie mu ochota, gwiżdżąc na Imperium! Co zdoła go od tego powstrzymać?! - Na początek isalamiry - rzekł Thrawn. Wskazał ręką rozmieszczone na całym mostku dziwaczne konstrukcje z rur. Wokół każdej z nich było owinięte długie, pokryte futrem stworzenie. Zwierzęta wytwarzały wokół siebie pęcherze, do których nie przenikała Moc, a tym samym uniemożliwiały C'baothowi stosowanie jakichkolwiek sztuczek Jedi. - Przecież po to je tu trzymamy. - Zgadza się, ale w końcu... - W końcu ja go powstrzymam! - przerwał mu admirał. Dotknął palcem pulpitu. - Dywizjon C-3: uważajcie na tę fregatę z lewej, z przodu. Ta kopuła obserwacyjna na kadłubie to może być pułapka.

W odpowiedzi myśliwce imperialne skręciły gwałtownie w prawo. W chwilę później - o ułamek sekundy za późno - kopuła obserwacyjna eksplodowała, posyłając we wszystkich kierunkach deszcz pocisków. Ognisty obłok dosięgnął lecącego na końcu myśliwca, który natychmiast rozleciał się na kawałki. Pozostałe maszyny bez szwanku umknęły z pułapki. Thrawn utkwił w Pellaeonie gorejące oczy.

- Rozumiem pańskie obawy, kapitanie - odezwał się cicho. - Ale nie dostrzega pan - i chyba nigdy pan nie dostrzegał - że człowiek tak rozchwiany pod względem umysłowym i emocjonalnym jak C'baoth nie może stanowić dla nas większego zagrożenia. To prawda, że ten starzec dysponuje potężną siłą, i oczywiście w każdej chwili może spowodować duże straty w ludziach i sprzęcie; ale z powodu swej natury nie potrafi korzystać z tej siły przez dłuższy czas. Koncentracja, umiejętność skupienia się na obranym celu, zdolność przewidywania - to cechy, które wyróżniają prawdziwego wodza. A C'baoth nigdy nie posiądzie tych umiejętności. Pellaeon z wysiłkiem skinął głową. Wciąż nie czuł się przekonany, ale nie było sensu dłużej na ten temat dyskutować; w każdym razie nie w tej chwili. - Rozumiem, panie admirale. - Kapitan zawahał się na chwilę. - C'baoth zapyta też na pewno o Organę Solo. W oczach Thrawna pojawił się błysk, ale Pellaeon wiedział, że tym razem to nie on spowodował rozdrażnienie admirała. - Powie pan mistrzowi C'baothowi, że postanowiłem dać Noghrim jeszcze jedną, ostatnią szansę, by ją odnaleźli i porwali. Kiedy skończy się bitwa, osobiście zawiozę im tę wiadomość. Kapitan zerknął przez ramię w stronę wejścia na mostek, gdzie jak zwykle trzymał wartę Rukh. - Czy zamierza pan zwołać zgromadzenie wszystkich Noghrich z oddziałów specjalnych? - spytał, starając się powstrzymać ogarniające go drżenie. Już kiedyś uczestniczył w podobnym zebraniu. Pamiętał doskonale uczucie towarzyszące przebywaniu w sali pełnej tych milczących, szaroskórych morderców i nie miał ochoty przeżyć tego po raz drugi. - Myślę, że sprawy zaszły na tyle daleko, iż takie zgromadzenie już nie wystarczy - rzekł Thrawn lodowato. - Niech pan rozkaże ludziom z sekcji nawigacyjnej, aby wyliczyli kurs z punktu zbornego do układu Honoghr. Zdaje się, że trzeba przypomnieć Noghrim, komu właściwie służą. Ponownie wyjrzał przez iluminator, obserwując toczącą się wokół bitwę. Nacisnął guzik na swoim pulpicie.

- Dowództwo myśliwców: odwołać wszystkie jednostki na statek - rozkazał. Sekcja nawigacyjna: obliczyć kurs powrotny na punkt zborny. Pellaeon zerknął na zewnątrz. Przebudowany krążownik liniowy i fregata eskortowa były już praktycznie zniszczone, ale sam konwój nie doznał większego uszczerbku. - Pozwolimy im stąd odlecieć? - Zniszczenie tych statków nie jest konieczne - stwierdził Thrawn. - Rozbicie ich eskorty jest w chwili obecnej wystarczającą lekcją poglądową. Nacisnął jakiś guzik i pomiędzy ich stanowiskami pojawił się hologram rejonu galaktyki, w którym się obecnie znajdowali. Niebieskie linie odpowiadały głównym szlakom handlowym Rebeliantów; trasy pociągnięte dodatkowo na czerwono oznaczały rejony zaatakowane w ciągu ostatnich miesięcy przez siły imperialne. - Te ataki to coś więcej niż zwykła wojna podjazdowa, kapitanie. Kiedy ta grupa opowie, co się wydarzyło, wszystkie następne konwoje z Sarki zażądają wzmocnionej ochrony. Jeszcze parę takich ataków, a Rebelianci staną przed dylematem, czy uwięzić całą rzeszę statków w roli eskorty, czy też całkowicie zrezygnować z transportu towarów w rejonach pogranicznych. Tak czy inaczej, gdy rozpoczniemy operację “Tantiss”, będą w trudnej sytuacji. - Uśmiechnął się ponuro. - Prosta ekonomika i psychologia, kapitanie. Im więcej ocaleje cywilów, by rozprzestrzeniać wieści o potędze Imperium, tym lepiej. Czas na dokonywanie zniszczeń przyjdzie później. - Rzucił okiem na wskazania przyrządów, po czym znów wyjrzał przez iluminator. - A skoro już mowa o potędze Imperium, to co słychać w kwestii statków, których zażądaliśmy? - W ciągu ostatnich dziesięciu godzin do różnych baz imperialnych przekazano jeszcze pięć dużych jednostek. Największa z nich to stary galeon gwiezdny, ale to dopiero początek. - Będziemy potrzebowali znacznie więcej, kapitanie. - Admirał odwrócił głowę i obserwował powracające myśliwce. - Jakieś wieści na temat Talona Karrde'a? - Nic nowego od czasu tej wiadomości z Rishi - poinformował go Pellaeon. Przywołał na komputerze odpowiednie dane. - Łowca nagród, który ją przesłał, został wkrótce potem zabity. - Niech nadal nie dają Karrde'owi chwili wytchnienia. Ten człowiek wie niemal wszystko na temat tego, co dzieje się w galaktyce. Jeśli są gdzieś jakieś nie wykorzystane statki wojenne, to on z pewnością ma informacje na ich temat. Osobiście Pellaeon był zdania, że to mało prawdopodobne, aby zwykły przemytnik - nawet ktoś o takich kontaktach jak Karrde - miał lepsze źródła informacji niż dysponujący rozległą siecią współpracowników wywiad imperialny. Ale wcześniej kapitan odrzucił także możliwość tego, że Karrde ukrywa w bazie na Myrkr Luke'a Skywalkera. Ten człowiek mógł go jeszcze nieraz zaskoczyć. - Szuka go mnóstwo ludzi. Wcześniej czy później któryś z nich go znajdzie. - To dobrze. - Thrawn rozejrzał się po mostku. - A tymczasem niech wszystkie oddziały dalej nękają Rebeliantów według wyznaczonego planu. Utkwił w twarzy Pellaeona jarzące się czerwono oczy. - I niech w dalszym ciągu rozglądają się za “Tysiącletnim Sokołem” i “Ślicznotką”. Kiedy Noghri zostaną odpowiednio pouczeni co do swojego zadania, chcę, by ich ofiary już na nich

czekały. C'baoth przebudził się gwałtownie; wyrwany z mrocznego snu, z trudem uświadomił sobie, że ktoś nadchodzi. Przez chwilę leżał nieruchomo w ciemnościach i tylko jego biała broda przy każdym oddechu dotykała delikatnie piersi. Korzystając z Mocy, sięgnął umysłem na zewnątrz, ku drodze prowadzącej z Wysokiego Zamku do grupki wsi rozrzuconych u podnóża gór. Trudno mu się było skoncentrować - bardzo trudno - ale pokonując wywołany zmęczeniem ból, z uporem podejmował kolejne próby. “Tam... nie... tam!” Jakiś samotny mężczyzna, dosiadający krasyjskiego olbrzyma, pokonywał z mozołem jeden z bardziej stromych odcinków drogi. Najprawdopodobniej był to posłaniec z jakąś wiadomością od mieszkańców położonej niżej wioski. Z pewnością było to coś błahego, ale wieśniacy uznali, że ich nowy mistrz powinien o tym wiedzieć. “Mistrz”. To słowo odbijało się echem w jego umyśle, wzniecając rozmaite myśli i uczucia. Kiedy zjawili się przybysze z Imperium, by błagać go o pomoc w toczonych przez nich bitwach, także nazywali go mistrzem. Podobnie czynili mieszkańcy Waylandu; rządzenie nimi sprawiało C'baothowi satysfakcję, ale potem wielki admirał Thrawn obiecał mu Jedi, którzy będą mu służyć. I tym go skusił. Kiedy na Waylandzie ludzie tytułowali go mistrzem, czynili to z przekonaniem. Mieszkańcy Jomarku mieli jeszcze wątpliwości. Dla ludzi Imperium jego tytuł nie miał najmniejszego znaczenia. Starzec wykrzywił usta w pełnym rozgoryczenia grymasie. Tak, dla nich to zupełnie nic nie znaczyło. Kazali mu prowadzić za nich bitwy - ich niedowierzanie pchało go do robienia rzeczy, których od lat nie próbował - a kiedy już wykonał to, co wydawało się niemożliwe, i tak w głębi ducha mieli dla niego tylko pogardę. Skrywali ją skrzętnie, posługując się isalamirami, które tworzyły w Mocy dziwaczne, puste pęcherze. Ale on i tak o tym wiedział. Dostrzegał wymieniane przez oficerów ukradkowe spojrzenia i ich pospieszne, prowadzone szeptem rozmowy. Czuł poirytowanie załogi, która z rozkazu imperialnych dowódców godziła się tolerować jego wpływ na swoją sprawność bojową, ale szczerze go za to nienawidziła. Obserwował też kapitana Abana, który ze swego stanowiska dowodzenia na “Wojowniku” krzyczał i przeklinał go, nie przestając przy tym tytułować go mistrzem. Widział, jak kapitan kipiał z bezsilnej wściekłości, podczas gdy on spokojnie wymierzał sprawiedliwość rebelianckiemu statkowi, który ośmielił się ich ostrzelać. Zdążający drogą posłaniec zbliżał się do bramy zamku. C'baoth użył Mocy, aby sięgnąć po szatę. Wstał z łóżka i wyprostowawszy się nagle, poczuł lekkie zawroty głowy. Tak, przejęcie kontroli nad ludźmi z obsługi dział turbolaserowych na “Wojowniku” na tych kilka sekund potrzebnych do unicestwienia rebelianckiego statku było bardzo trudne; wymagało znacznie więcej skupienia i uwagi niż wszystko, co robił kiedykolwiek przedtem. A psychiczny ból, który go teraz nękał, stanowił cenę za ów nadmierny wysiłek.

Przepasał szatę i znów sięgnął pamięcią w przeszłość. Tak, to było niezwykle trudne zadanie. Ale jednocześnie jakoś dziwnie go ożywiło i uradowało. Na Waylandzie sam jeden rządził miastem, które miało więcej mieszkańców niż wszystkie leżące u podnóża Wysokiego Zamku wioski razem wzięte. Ale tam już od dawna nie musiał narzucać swojej woli siłą. Ludzie i Psadanie niemal od razu podporządkowali się jego władzy; nawet Myneriszi, mimo niechęci do jego rządów, nauczyli się w końcu spełniać rozkazy bez dyskusji. Ci z Imperium i mieszkańcy Jomarku też będą się musieli tego nauczyć. Na samym początku, usiłując wciągnąć go do współpracy, wielki admirał Thrawn stwierdził, że C'baoth już od dawna nie miał godnego siebie wyzwania. Być może Thrawn sądził w duchu, że kierowanie wojną, którą toczyło Imperium, okaże się zadaniem przerastającym siły jednego mistrza Jedi. Starzec uśmiechnął się w ciemnościach. Jeśli ten admirał o błyszczących oczach tak właśnie uważa, to czeka go niespodzianka. Bo kiedy zjawi się tu wreszcie Luke Skywalker, przed C'baothem stanie najtrudniejsze i najbardziej subtelne zadanie w jego życiu: nagiąć do swej woli innego rycerza Jedi - i to tak, aby ten nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, co się z nim dzieje. A kiedy już mu się to uda, będzie ich dwóch... I kto wie, na co wtedy będzie ich stać. Posłaniec zsiadł ze swego olbrzymiego wierzchowca i stał teraz przed bramą, przyjąwszy postawę człowieka, który jest gotów czekać, aż jego mistrz sam się nim zainteresuje, i to bez względu na to, jak długo miałoby to potrwać. “I tak właśnie powinno być”. C'baoth po raz ostatni poprawił pas i poprzez labirynt pogrążonych w ciemności komnat skierował się ku drzwiom, aby wysłuchać, co mają mu do powiedzenia jego nowi poddani. ROZDZIAŁ 7

Z delikatnością nie licująca z jego potężną posturą, Chewbacca ustawił “Sokoła” w precyzyjnie wybranym miejscu na orbicie szmaragdowozielonego księżyca Endor. Mrucząc coś pod nosem, zredukował dopływ mocy i przełączył silniki w stan spoczynku. Siedząca w fotelu drugiego pilota Leia odetchnęła głęboko, ale zaraz skrzywiła się z bólu, gdy któreś z bliźniąt kopnęło ją w brzuch. - Zdaje się, że Khabarakha jeszcze nie ma - stwierdziła i natychmiast uświadomiła sobie, jak głupia była ta uwaga. Obserwowała czujniki od chwili, gdy wyszli z nadprzestrzeni, a ponieważ w całym układzie nie było innych statków, nie mogliby przegapić Noghriego. Kiedy ryk silników, do którego zdążyła się już przyzwyczaić, zamienił się w delikatny szmer, cisza wydała jej się nagle dziwna, a nawet straszna. Chewie burknął pytająco.

- Myślę, że zaczekamy. - Leia wzruszyła ramionami. - W zasadzie jesteśmy niemal o dzień za wcześnie; dotarliśmy tu szybciej, niż się spodziewałam. Chewbacca odwrócił się do przyrządów i pod nosem wymruczał swoją własną opinię na temat nieobecności Noghriego. - Och, daj spokój! - upomniała go księżniczka. - Czy nie wydaje ci się, że gdyby chciał zastawić na nas pułapkę, to czekałoby tutaj kilka niszczycieli gwiezdnych i krążownik przechwytujący? - Wasza wysokość? - rozległ się z głębi korytarza głos Threepia. Przepraszam, że przeszkadzam, ale zdaje się, że zlokalizowałem uszkodzenie w tym karbantyjskim układzie antyczujnikowym. Czy Chewbacca mógłby tu przyjść na chwilę? Leia wymieniła z Wookiem zdumione spojrzenia. Jak to zwykle bywało z “Sokołem”, kilka jego urządzeń zepsuło się niemal od razu po starcie z Coruscant. Jako że Chewie miał całą masę roboty z ważniejszymi naprawami, oddelegował androida do pracy nad stosunkowo mniej istotnym układem karbantyjskim. Księżniczka nie miała nic przeciwko temu, chociaż zważywszy na rezultat ostatnich prac Threepia na “Sokole”, nie spodziewała się, że coś z tego wyjdzie. - Jeszcze zrobimy z niego robota naprawczego - powiedziała do Chewiego. To niewątpliwie twoja zasługa. Wookie prychnął coś w odpowiedzi, podniósł się z fotela i poszedł zobaczyć, co też Threepio znalazł. Drzwi kabiny na moment się rozsunęły, a potem zamknęły się z powrotem. W kabinie zrobiło się jeszcze ciszej. - Moje słoneczka, widzicie tę planetę w dole? - spytała szeptem Leia, głaszcząc się delikatnie po brzuchu. - To jest Endor. Tutaj Sojusz Rebeliantów odniósł ostateczne zwycięstwo nad Imperium, co doprowadziło do powstania Nowej Republiki. “Tak przynajmniej - dodała w duchu - będą kiedyś pisać w podręcznikach historii: że koniec Imperium nastąpił pod Endorem, a potem to była już tylko agonia”. Ta agonia jednak trwała już pięć lat. A zanosiło się na to, że wojna może się jeszcze ciągnąć przez następne dwadzieścia. Spoglądając na obracającą się w dole, połyskującą szmaragdowo planetę, zastanawiała się, dlaczego właśnie to miejsce wybrała na spotkanie z Khabarakhiem. Chyba dlatego, że praktycznie każdy mieszkaniec zarówno republikańskiej, jak i imperialnej części galaktyki słyszał o tym układzie i potrafił go odnaleźć; a jako że już dawno ustały wszelkie walki w tym rejonie, było to dostatecznie spokojne miejsce, by mogły się tu cichaczem spotkać dwa statki. Ale z drugiej strony miejsce to budziło także wspomnienia, do których Leia wolałaby nigdy nie wracać, bo zanim odnieśli zwycięstwo, omal wszystkiego nie stracili. Z głębi korytarza Chewbacca zadał burkliwie jakieś pytanie. - Poczekaj, zaraz sprawdzę - zawołała księżniczka. Pochyliła się nad tablicą rozdzielczą i nacisnęła jeden z guzików. - Tu jest napisane: “moduł w stanie spoczynku” - oznajmiła. - Chwileczkę... teraz pojawiło się: “system w gotowości”.

Czy mam...? I nagle, zupełnie niespodziewanie, jej umysł został spowity czymś w rodzaju ciemnej kurtyny... Stopniowo zdała sobie sprawę z tego, że ktoś do niej woła metalicznym głosem. - Wasza wysokość? - powtarzał w kółko głos. - Wasza wysokość, czy pani mnie słyszy? Proszę, niech się pani odezwie. Wasza wysokość, czy pani mnie słyszy? Otworzyła oczy, dziwiąc się, że w ogóle miała je zamknięte. Dostrzegła pochylającego się nad nią Chewiego; Wookie trzymał w potężnych dłoniach otwartą apteczkę. Za jego plecami Threepio przestępował niespokojnie z nogi na nogę jak podenerwowana kwoka. - Nic mi nie jest - wydusiła z trudem Leia. - Co się stało? - Wzywała pani pomocy - odpowiedział natychmiast robot, nim Chewbacca zdążył choćby otworzyć usta. - A przynajmniej tak nam się wydawało - dodał usłużnie. - Mówiła pani urywanymi, nieskładnymi zdaniami. - Nie wątpię - odparła księżniczka. Wszystko zaczynało do niej powoli wracać, niczym księżyc wyłaniający się zza chmury. Przekleństwo i wściekłość, nienawiść i rozpacz. - Nic nie czułeś, prawda? - zwróciła się do Chewiego? Wookie mruknął przecząco, przyglądając jej się badawczo. - Ja też nic nie czułem - wtrącił Threepio. - Nie mam pojęcia, co to mogło być. - Leia potrząsnęła głową. - Siedziałam sobie tutaj spokojnie, i w pewnym momencie... Urwała, gdyż nagle przyszła jej do głowy straszna myśl. - Chewie, jak przebiega nasza orbita? Czy w którymkolwiek momencie mijamy miejsce, gdzie eksplodowała Gwiazda Śmierci? Przez chwilę Chewbacca wpatrywał się w nią intensywnie i mruczał coś gardłowo. W końcu przełożył apteczkę do lewej ręki i sięgnął ponad jej ramieniem do komputera, by wystukać odpowiednie polecenie. Niemal natychmiast pojawiła się odpowiedź. - Pięć minut temu - szepnęła Leia czując, że oblewa ją zimny pot. - To by się zgadzało, prawda? Wookie burknął twierdząco, a potem wymruczał jakieś pytanie. - Naprawdę nie wiem - wyznała księżniczka. - Ale to było coś podobnego do tego, co spotkało Luke'a na... podczas jego szkolenia Jedi - dokończyła. W porę przypomniała sobie, iż jej brat chciał zachować w tajemnicy, że miało to miejsce na Dagobah. - Ale on doświadczył wizji, a ja czułam jedynie... Sama nie wiem... To była złość i gorycz; ale jednocześnie zawierał się w tym jakiś smutek. Nie, smutek to nie jest właściwe słowo. - Pokręciła głową i nagle, zupełnie niespodziewanie, napłynęły jej do oczu łzy. - Sama nie wiem. Słuchajcie, nic mi nie jest. Możecie spokojnie wracać do pracy. Chewbacca jeszcze raz burknął coś pod nosem, najwyraźniej nie całkiem przekonany, ale bez słowa zamknął apteczkę i, omijając Threepia, ruszył do wyjścia. Kiedy drzwi kabiny się otworzyły, Chewie - z przysłowiową dla Wookiech pogardą dla subtelnych manier - zablokował je w tej pozycji, po czym zniknął w

głębi statku. Leia odwróciła się do robota. - Ty też - powiedziała. - No, idź, na pewno masz tam jeszcze coś do zrobienia. Nic mi nie jest. Naprawdę. - No... dobrze, Wasza wysokość - rzekł android, równie niezadowolony jak Chewbacca. -Jeśli jest pani tego pewna... - Jestem pewna. No, zmykaj wreszcie! Threepio ociągał się jeszcze przez chwilę, po czym posłusznie wyszedł z kabiny. I znów zapanowała cisza - jeszcze bardziej przytłaczająca niż przedtem. I znacznie bardziej ponura. Księżniczka zacisnęła zęby. - Nie dam się zastraszyć - rzekła na głos. - Ani tutaj, ani nigdzie indziej. Odpowiedziała jej głucha cisza. Leia odczekała jeszcze chwilę, po czym wprowadziła do komputera nawigacyjnego korektę kursu. Nie chciała po raz kolejny przelatywać obok miejsca, gdzie zginął Imperator. Deklaracja, iż nie da się zastraszyć, nie oznaczała przecież, że ma z własnej woli szukać kłopotów. Potem nie pozostało jej już nic innego jak tylko czekać. I zastanawiać się, czy Khabarakh rzeczywiście stawi się na spotkanie. Ponad wierzchołki ciasno splecionych drzew, tworzących gęstą i nieprzebytą dżunglę, wystawał jedynie najwyższy fragment otoczonego potężnym murem miasta Ilik. Han miał wrażenie, jakby to jakiś srebrzysty robot z małą kopułką u góry topił się w zielonym oceanie lotnych piasków. - Wiesz, jak się tu ląduje? - spytał. - Pewnie przez te otwory na górze. - Lando stuknął palcem w główny monitor “Ślicznotki”. - Są na tyle duże, że zdołałaby się przez nie przecisnąć nawet barka kosmiczna klasy W. Solo skinął głową i zaczął niespokojnie przebierać palcami po miękkim oparciu fotela drugiego pilota. Niewiele rzeczy w całej galaktyce było go w stanie wyprowadzić z równowagi, ale z pewnością należała do nich konieczność patrzenia bezczynnie, jak ktoś inny wykonuje ryzykowne lądowanie. - To miejsce jest jeszcze bardziej zwariowane niż to twoje Miasto Nomadów burknął. - Jestem tego samego zdania - przyznał Calrissian. Skorygował nieco wysokość lotu; Han zrobiłby to kilka sekund wcześniej. - Na Nkllonie nie musimy się przynajmniej martwić o to, że zjedzą nas jakieś egzotyczne rośliny. Ale widocznie oni myślą inaczej. W czasie ostatniego spisu w tej części Nowej Kowii było osiem miast i budowano dwa kolejne. Han skrzywił się z dezaprobatą. Wszystko tutaj działo się właśnie z powodu owych egzotycznych roślin. A raczej, ściśle rzecz biorąc, z powodu specyficznych biocząsteczek, które można było z nich uzyskać. Kowianie uważali widocznie, że osiągane przez nich zyski wynagradzają uciążliwości związane z mieszkaniem przez całe życie w opancerzonych miastach. Nikt nie wiedział natomiast, co myślą o całej sprawie rośliny.

- Tak czy inaczej, są nienormalni - stwierdził Solo. - Uważaj: te tunele wlotowe mogą być wyposażone w magnetyczne śluzy powietrzne. - Han, przestaniesz wreszcie? - skarcił go Calrissian, ale jego spojrzenie wyrażało zrozumienie. - Nie pierwszy raz pilotuję statek. - Tak - mruknął Solo. Zacisnął zęby i postanowił jakoś przecierpieć całe lądowanie. Okazało się, że nie było tak źle, jak się spodziewał. Lando otrzymał od kontroli lotów pozwolenie na lądowanie i dosyć sprawnie wprowadził “Ślicznotkę” w jaskrawą gardziel jednego z szybów wlotowych. Polecieli zakrzywionym tunelem w dół, ku barwnie oświetlonemu lądowisku, które znajdowało się bezpośrednio pod wieńczącą mury miasta kopułą z pancernego szkła. Odprawa celna okazała się czystą formalnością; zważywszy jednak na to, że gospodarka planety opierała się w decydującym stopniu na eksporcie, kontrola przy wyjeździe mogła się okazać o wiele bardziej skrupulatna. Zostali oficjalnie powitani w Ilik przez zawodowego “witacza” z zawodowym uśmiechem na ustach. Otrzymali w prezencie notes elektroniczny oraz mapy miasta i okolicy, po czym zostawiono ich samych sobie. - To nie było takie trudne - stwierdził Lando, gdy zjeżdżali wijącą się spiralnie, odkrytą rampą, zbudowaną w wielkim, pionowym szybie, dokładnie w samym środku miasta. Na każdej kondygnacji od rampy odchodziły chodniki prowadzące do handlowych, biurowych i mieszkaniowych dzielnic miasta. Gdzie mamy się spotkać z Luke'em? - Jeszcze trzy poziomy niżej, w jednej z dzielnic rozrywki - odparł Solo. - W bibliotece imperialnej nie było zbyt wielu informacji na temat tego miasta; znalazła się jednak wzmianka o małej kafejce o nazwie “Miszra”, mieszczącej się obok budynku, który stanowi pomniejszoną o połowę kopię teatru Grandis Mon na Coruscant. Odniosłem wrażenie, że jest to ulubiony lokal tutejszych grubych ryb. - To dobre miejsce na spotkanie - przyznał Calrissian. Zerknął na Hana spod oka. - No, powiesz mi wreszcie, co jest grane? - Co jest grane?! - Solo zmarszczył brwi w wyrazie zdumienia. - Daj spokój, stary piracie - prychnął Lando. - Przyjeżdżasz po mnie na Sluis Van, prosisz o to, bym cię podwiózł na Nową Kowię, wysyłasz Luke'a przodem na to sekretne spotkanie - i ja mam uwierzyć, że teraz tak po prostu pomachasz mi na do widzenia i pozwolisz mi spokojnie wrócić na Nkllon? - Ależ, Lando... - Solo spojrzał na przyjaciela z wyrzutem. - Co jest grane, Han? Chcę się dowiedzieć, o co tu tak naprawdę chodzi. Solo westchnął z teatralną przesadą. - Słuchaj, Lando, sprawa jest zupełnie czysta. Jeśli chcesz, możesz w każdej chwili wracać na Nkllon. Jeśli jednak zechcesz tu zabawić nieco dłużej i trochę nam pomóc - dodał jakby od niechcenia - to być może zdołasz ubić korzystny interes i sprzedać posiadane nadwyżki metalu. No, na przykład zapasy hfredium czy co tam akurat masz. Han patrzył prosto przed siebie, ale i tak czuł na sobie piorunujący wzrok przyjaciela. - Luke ci o tym powiedział, tak?

- Być może coś na ten temat wspomniał - przyznał Solo, wzruszając ramionami. - Uduszę go - syknął Calrissian. - Nie obchodzi mnie, czy jest rycerzem Jedi, czy nie: i tak go uduszę. - Spokojnie, Lando - Han próbował łagodzić sprawę. - Pokręcisz się tutaj przez kilka dni, posłuchasz, co mówią ludzie; może uda ci się dowiedzieć, jakie interesy prowadzi tu Fey'lya - i to wszystko. Wrócisz sobie spokojnie do domu i do swojej kopalni, a my nie będziemy cię już więcej niepokoić. - Już to kiedyś słyszałem - odciął się Calrissian, ale w jego głosie zabrzmiała rezygnacja. - Dlaczego sądzisz, że Fey'lya może mieć jakieś kontakty na Nowej Kowii? - Ponieważ w czasie wojny było to jedyne miejsce, gdzie Botańczycy samorzutnie włączyli się do obrony... Solo urwał nagle i chwyciwszy Landa za ramię, pociągnął go za sobą w prawo, w kierunku centralnego filara, wokół którego wiła się spiralna rampa. - Co się...? - wydusił Calrissian. - Cicho! - syknął Han. Osłonił twarz dłońmi, ale w taki sposób, by móc dalej obserwować postać, która o jeden poziom niżej opuszczała rampę. - Widzisz tego Botańczyka tam na lewo? Lando obrócił się nieznacznie, kątem oka zerkając we wskazanym kierunku. - Tak, i co z tego? - To jest Tav Breil'lya. Jeden z najbliższych współpracowników Fey'lyi. - Chyba żartujesz. - Calrissian baczniej przyjrzał się obcemu. - A jak go poznałeś? - Po tej ozdobie, którą ma na szyi; to jakiś herb rodowy czy coś w tym rodzaju. Widziałem to dziesiątki razy na posiedzeniach Rady. - Solo zagryzł wargi i spróbował spokojnie rozważyć sytuację. Jeśli to istotnie był Breil'lya, to mogliby oszczędzić sporo czasu, gdyby udało im się dowiedzieć, co on tu robi. Ale w kawiarni na dole najprawdopodobniej czekał już na nich Luke... - Idę za nim - oznajmił Calrissianowi, oddając mu notes i plan miasta. - Ty pójdziesz do “Miszry”, zgarniesz Luke'a i obaj dołączycie do mnie. - Ale... - Jeśli nie spotkamy się w ciągu godziny, to spróbuję was złapać przez komunikator - wpadł mu w słowo Han. Podszedł do zewnętrznej strony rampy. Zjechali już niemal na poziom, gdzie znajdował się Botańczyk. - Wy do mnie nie dzwońcie: może znajdę się w miejscu, gdzie pikanie komunikatora byłoby mi nie na rękę. - Zszedł z rampy na chodnik. - Powodzenia - zawołał za nim cicho Lando. W wypełniającym ulice Ilik tłumie przeważali ludzie, ale nie brakowało też przedstawicieli innych ras; kremowe futro Breil'lyi rzucało się jednak w oczy na tyle, że łatwo go było śledzić. Stanowiło to nader pomyślną okoliczność. Skoro bowiem Han rozpoznał Botańczyka, to ten także mógłby rozpoznać jego, a zatem byłoby niebezpiecznie trzymać się zbyt blisko śledzonego. Na szczęście Breil'lyi nawet nie przyszło do głowy, że ktoś mógłby go śledzić. Szedł cały czas równym krokiem i ani razu się nie obejrzał. Mijając ulice,

sklepy i budynki biurowe kierował się w stronę zewnętrznych murów. Han podążał za nim, żałując, że tak pochopnie oddał Calrissianowi plan miasta; miło byłoby mieć jakieś pojęcie o tym, dokąd zmierza Botańczyk. Minęli jeszcze jeden, ostatni biurowiec i dotarli do grupy budynków magazynowych, które sąsiadowały z ogromnym malowidłem umieszczonym na ścianie, która prawdopodobnie stanowiła wewnętrzną stronę miejskiego muru. Breil'lya skierował się do jednego z magazynów i wszedł do środka. Solo skrył się w jednej z uliczek, w miejscu oddalonym o około trzydzieści metrów od magazynu. Nad drzwiami, za którymi zniknął Botańczyk, widniał spłowiały napis: “Ametyst” Transport i Składowanie. - Mam nadzieję, że to miejsce jest zaznaczone na mapie - mruknął pod nosem i zaczai odpinać od pasa komunikator. - Owszem, jest - rozległ się za jego plecami miękki, kobiecy głos. Han zastygł w bezruchu. - Dzień dobry - powiedział niepewnie. - Dzień dobry - odparła nieznajoma. - Odwróć się. Naturalnie powoli. Solo zrobił, co mu kazano. Wciąż trzymał w dłoni komunikator. - Jeśli to napad... - Nie żartuj! - Kobieta była niska i szczupła, i o jakieś dziesięć lat starsza od niego. Miała krótko obcięte, siwiejące włosy i drobną twarz, która w innych warunkach wydałaby się Hanowi całkiem sympatyczna. Nieznajoma trzymała w ręku wycelowany w niego blaster - jakąś nieznaną odmianę popularnego blastera Blas Tech DL-18. Broń ta nie dorównywała mocą DL-44 Hana, ale w obecnej sytuacji to i tak nie miało znaczenia. - Połóż komunikator na ziemi - rozkazała kobieta. - A przy okazji także blaster. Solo w milczeniu uklęknął i z przesadną ostrożnością wyciągnął broń z kabury. Mając nadzieję, że cała uwaga nieznajomej jest zwrócona na blaster, dyskretnie włączył komunikator. Położył oba przedmioty na ziemi, wyprostował się i zrobił krok do tyłu, chcąc w ten sposób pokazać, że wie, jak powinien się zachowywać więzień. - Co teraz? - spytał. - Zdaje się, że interesuje cię tamto miejsce - powiedziała nieznajoma, schylając się po blaster i komunikator. - Może masz ochotę na wycieczkę z przewodnikiem? - To byłoby cudownie - odparł Han, podnosząc ręce. Cały czas modlił się w duchu, by kobieta schowała komunikator do kieszeni, nie przyglądając mu się zbyt uważnie. I tak się stało: nieznajoma nawet nie spojrzała na urządzenie. Ale wyłączyła je. - Powinnam się obrazić - rzekła łagodnie. - To chyba najstarsza sztuczka na świecie. Solo wzruszył ramionami. Starał się zachować resztki godności. - Nie miałem czasu na to, by wymyślić coś lepszego. - Przeprosiny przyjęte. No, idziemy! I opuść ręce; chyba nie chcesz, żeby się za nami oglądano, co? - Oczywiście, że nie - odparł Han, opuszczając ręce.

Byli w połowie drogi do magazynu “Ametystu”, gdy w oddali zawyły syreny. Rozglądając się po kawiarni “Miszra”, Luke pomyślał, że jest to jakby swoiste powtórzenie jego pierwszej wizyty w barze w Mos Eisley wiele lat temu. To prawda, że “Miszra” była o niebo bardziej elegancka niż tamta spelunka na Tatooine, a co za tym idzie, miała lepszą klientelę. Ale przy barze i stolikach tłoczyła się podobna mieszanka ludzi i obcych, zapachy i dźwięki były równie urozmaicone, a orkiestra w rogu grała podobną muzykę - taką, która powinna odpowiadać osobnikom najróżniejszych ras. Skywalker zaobserwował też pewną różnicę. Chociaż kawiarnia była mocno zatłoczona, stali bywalcy dali mu przy barze sporo miejsca. Pociągnął ze szklaneczki łyk napoju. Była to miejscowa odmiana czekolady na gorąco, którą jako pierwszy poczęstował go Lando Calrissian; ta zawierała w sobie odrobinę mięty. Zerknął w stronę wejścia. Han i Lando mieli przylecieć zaledwie parę godzin po nim, a to znaczyło, że mogli się tu zjawić w każdej chwili. Przynajmniej taką miał nadzieję. Rozumiał, dlaczego Solo chciał, by ich statki przybyły do Ilik osobno, ale ze względu na grożące Nowej Republice niebezpieczeństwo nie mogli sobie pozwolić na stratę czasu. Ponownie pociągnął ze szklaneczki i... zamarł, usłyszawszy za plecami nieludzki ryk. Błyskawicznie się odwrócił, odruchowo wyciągając zza pasa miecz świetlny. Do ryku dołączył się łoskot przewracającego się krzesła. Pięć metrów dalej, otoczeni wianuszkiem zastygłych w bezruchu gości i przedzieleni jedynie szerokością stołu, stali naprzeciw siebie Barabel i Rodianin. Wpatrywali się w siebie wojowniczo. Obaj trzymali w rękach blastery. - Schować broń! Schować broń! - zawołał robot-kelner SE4. Wymachując rękami, zbliżał się szybkim truchtem do miejsca sprzeczki. W ułamku sekundy Barabel uniósł blaster i strzelił do robota; nim jednak jego przeciwnik zdążył wykonać jakikolwiek ruch, z powrotem trzymał go na muszce. - Hej! - zawołał barman z oburzeniem. - To cię będzie drogo kosztować... - Zamknij się! - przerwał mu opryskliwie Barabel. - Ten Rodianin ci za to zapłaci. Ale najpierw zapłaci mnie. Rodianin wyprostował się dumnie - wciąż jednak był o dobre pół metra niższy od swego oponenta - i powiedział coś w nieznanym Luke'owi języku. - Kłamiesz - wrzasnął Barabel. - Wiem, że mnie oszukujesz. Rodianin dodał coś jeszcze. - Nie podoba ci się? - rzucił jego przeciwnik wyniośle. - Ale i tak będziesz musiał to zrobić! Wzywam na sędziego rycerza Jedi! Dotychczas oczy obecnych były zwrócone na uczestników burdy - teraz wszyscy jak na komendę odwrócili się w stronę Luke'a. - Co takiego? - spytał ostrożnie Skywalker. - Chce, byś rozsądził ich spór - rzekł barman z ulgą w głosie. - Ja? - Luke był daleki od uczucia ulgi. Mężczyzna posłał mu zdziwione spojrzenie. - Ty jesteś Luke Skywalker, rycerz Jedi, prawda? - spytał, wskazując miecz świetlny, który Luke trzymał w ręku.

- Tak - przyznał Skywalker. - No, to w takim razie... - Barman skinął ręką w stronę skłóconych osobników. Owszem, Luke był rycerzem Jedi, ale nie miał żadnych uprawnień do wydawania wyroków w tym mieście. Już otwierał usta, aby to powiedzieć na głos, ale jeszcze raz spojrzał barmanowi w oczy i wszelkie wymówki uwięzły mu w gardle. Powoli odwrócił się w stronę sali. Zrozumiał, że nie tylko barman liczy na niego: wszyscy w kawiarni patrzyli na niego w ten sam sposób z wyrazem nadziei i ufności na twarzach. Ufności w to, że rycerz Jedi potrafi wydać sprawiedliwy werdykt. Westchnął cicho i surowo nakazał łomoczącemu sercu, by się uspokoiło. Ruszył przez tłum w kierunku zwaśnionych. Ben Kenobi powiedział mu o istnieniu Mocy, Yoda nauczył go, jak z niej korzystać w celu osiągnięcia panowania nad sobą i samoobrony. Żaden z nich nie przekazał mu jednak żadnych wskazówek dotyczących rozstrzygania konfliktów. - No dobrze - rzekł, stając przy stoliku. - Przede wszystkim odłóżcie broń. Obaj. - Kto najpierw? - spytał Barabel. - Rodianie są łowcami nagród: zastrzeli mnie, jeśli pierwszy odłożę broń. “Niezły początek” - pomyślał Luke. Tłumiąc westchnienie, zapalił miecz świetlny i wyciągnął go tak, że zielone ostrze znalazło się dokładnie pomiędzy oboma blasterami. - Nikt nikogo nie zastrzeli - oznajmił stanowczo. - Odłóżcie broń. Barabel w milczeniu usłuchał rozkazu. Rodianin zawahał się, ale po chwili wykonał polecenie. - A teraz powiedzcie mi, w czym leży problem - zażądał Skywalker. Zgasił miecz, ale nadal trzymał go w pogotowiu. - Wynajął mnie - odezwał się Barabel, wyciągając pokryty keratyną palec w kierunku swego pracodawcy. - Zrobiłem, co mi kazał. A teraz nie chce mi zapłacić. Rodianin rzucił coś z oburzeniem. - Chwileczkę, za moment ty będziesz się miał okazję wypowiedzieć oznajmił Luke, zastanawiając się jednocześnie, jak poprowadzi tę część przesłuchania. - Co to była za praca? - Kazał mi wytropić gniazdo zwierząt - wyjaśnił Barabel. - Takich zwierząt, które nastręczają kłopotów małym statkom: nadgryzają je z boków. Zrobiłem, co kazał. Spalił gniazdo i zainkasował forsę. A teraz chce mi zapłacić bezwartościowymi pieniędzmi. - Wskazał ręką rozrzucony stos wykonanego ze złocistego metalu bilonu. Jedi wziął do ręki jedną z monet - była mała, miała kształt trójkąta, a pośrodku jakiś zawiły wzór z kresek. W każdym jej rogu widniał niewielki napis “100”. - Czy ktoś już kiedyś widział takie monety? - spytał, podnosząc pieniądz do góry. - To nowa waluta Imperium - oznajmił z pogardą jakiś szykownie ubrany

mężczyzna. - Można z niej zrobić użytek jedynie na planetach przez nie kontrolowanych. Luke skrzywił się na kolejne przypomnienie o tym, o czym i tak nie zapomniał ani przez chwilę - że wojna o panowanie nad galaktyką jeszcze się nie skończyła. - Czy uprzedziłeś go, że zapłacisz mu w tej walucie? - zwrócił się do Rodianina. Obcy odpowiedział coś w swoim języku. Skywalker rozejrzał się dokoła, zastanawiając się, czy prośba o tłumacza umniejszy w jakimkolwiek stopniu jego autorytet. - Mówi, że jemu też zapłacono w tej walucie - usłyszał nagle znajomy głos. Odwróciwszy się, Luke dostrzegł przeciskającego się ku niemu przez tłum Landa. - Twierdzi, że próbował protestować, ale nie miał wyboru. - Ostatnio Imperium tak właśnie załatwia interesy - podsumował ktoś z tłumu. - Przynajmniej w tej okolicy. Barabel odwrócił się w stronę nieznajomego. - Nie potrzebuję twojej opinii - burknął. - Jedi sam wyda werdykt. - No dobrze, spokojnie - ostudził go Skywalker. Obracając w palcach monetę, zastanawiał się, co powinien zrobić. Jeśli Rodianinowi rzeczywiście zapłacono w tej walucie... - Czy można wymienić te pieniądze? - spytał obcego. Rodianin odpowiedział coś w swoim niezrozumiałym języku. - Mówi, że nie - przetłumaczył Calrissian. - Można z nich korzystać przy nabywaniu towarów i usług na terenie Imperium, ale ponieważ nie przyjmuje ich nikt w Nowej Republice, to nie ma oficjalnego kursu wymiany. - Tak... - rzucił Luke z chytrym uśmieszkiem. Co prawda nie miał takiego doświadczenia w nielegalnych transakcjach jak Lando, ale przecież nie był w ciemię bity. - Jaki jest zatem kurs nieoficjalny? - Mówiąc prawdę, nie wiem - odparł Calrissian, spoglądając po otaczających go twarzach. - Ale z pewnością znajdzie się tu ktoś, kto pracuje po obu stronach granicy. - Uniósł głos. - Czy ktoś z obecnych prowadzi interesy z Imperium? Jeśli nawet ktoś taki był, to wolał się nie ujawniać. - Boją się, co? - szepnął Luke. - Przyznać się przed rycerzem Jedi, że ma się coś wspólnego z Imperium? rzucił Lando. - Też bym się bał. Skywalker skinął głową. Patrząc na podobne do pyska tapira oblicze Rodianina i jego pozbawione wyrazu, owadzie oczy, poczuł ucisk w żołądku. Do tej pory łudził się, że zdoła jakoś załagodzić całą sprawę, a tym samym uniknie konieczności wydania prawdziwego werdyktu. Teraz nie pozostawało mu nic innego, jak rozstrzygnąć, czy Rodianin istotnie próbował celowo oszukać swego wspólnika. Przymknął oczy, próbując uspokoić umysł i sięgnąć zmysłami na zewnątrz. Wiedział, że poznanie prawdy będzie trudne; ale większość gatunków w chwilach napięcia wykazywała nieznaczne zmiany fizjologiczne. Jeżeli Rodianin kłamał w kwestii płatności - i jeśli bał się, że dzięki zdolnościom Jedi Luke go na tym przyłapie - to jego reakcja mogła go zdradzić. Ale nim Skywalker zdążył użyć technik wyostrzających zmysły, jego uwagę

przykuło coś innego. Był to zapach: lekka woń karababbajskiego tytoniu i ziół armudu. Na tę samą mieszankę zapachową zwrócił jego uwagę Lando w porcie kosmicznym na Sluis Van... Luke otworzył oczy i powiódł wzrokiem po otaczających go ludziach. - Niles Ferrier - zawołał. - Podejdź tu, proszę. Na dłuższą chwilę zapadła cisza; jedynie Lando na dźwięk nazwiska Ferrier wciągnął z sykiem powietrze. W końcu w tłumie nastąpiło jakieś poruszenie i do przodu przecisnęła się znajoma, przysadzista postać. - Czego chcesz? - spytał bez wstępów Ferrier. Trzymał dłoń na rękojeści schowanego w kaburze blastera. - Chcę się dowiedzieć, jaki jest nieoficjalny kurs wymiany między walutami Imperium i Nowej Republiki. Myślę, że ty będziesz w stanie mi to powiedzieć. Złodziej statków przyglądał mu się ze słabo skrywanym lekceważeniem. - To twój problem, rycerzu Jedi. Nie mieszaj mnie do tego. Przez tłum przebiegł szmer niezadowolenia. Luke nie odpowiedział, ale cały czas nie spuszczał wzroku z Ferriera; po chwili mężczyzna skrzywił się nieznacznie. - Kiedy ostatnim razem prowadziłem interesy po tamtej stronie, przy wymianie waluty Imperium na walutę Nowej Republiki zgodziliśmy się na przelicznik pięć do czterech. - Dziękuję - rzekł Skywalker. - To chyba ostatecznie wyjaśnia sprawę dorzucił, zwracając się do Rodianina. - Zapłać swojemu współpracownikowi w walucie Nowej Republiki według przelicznika pięć do czterech, a pieniądze Imperium zachowaj na następny raz, kiedy będziesz prowadził interesy na tamtym terenie. Rodianin rzucił coś przez zęby. - To kłamstwo! - zaprzeczył gwałtownie Barabel. - On twierdzi, że nie ma wystarczającej sumy w walucie Nowej Republiki przetłumaczył Lando. - Znając Rodian, byłbym skłonny zgodzić się z Barabelem. - Może masz rację - stwierdził Luke, spoglądając w mozaikowe oczy Rodianina. - A może nie. Ale jest chyba inny sposób. - Odwrócił się z powrotem do Ferriera i uniósł pytająco brwi. - Nawet o tym nie myśl, Jedi - odparł ostro mężczyzna. - A niby dlaczego? - zdziwił się Skywalker. - Pracujesz po obu stronach granicy. Łatwiej będzie wydać imperialne pieniądze tobie niż Barabelowi. - A może po prostu nie chcę? - rzucił złodziej statków. - Może w najbliższym czasie wcale nie zamierzam tam wracać? Albo nie chcę, by mnie ktoś złapał z taką furą imperialnej gotówki? Sam to załatw, Jedi - nie mam obowiązku wyświadczać ci przysług. Natychmiast przyskoczył do niego Barabel. - Masz się wyrażać z szacunkiem - warknął. - On jest rycerzem Jedi. Rozumiesz? Z tłumu podniosły się głosy aprobaty. - Lepiej go posłuchaj - poradził Ferrierowi Lando. - Chyba nie chcesz się tu wdawać w bójkę, a już szczególnie z jakimś Barabelem. Oni zawsze żywili

szczególny sentyment do rycerzy Jedi. - Tak... na pokaz - odciął się złodziej statków, ale uważnie omiótł wzrokiem tłum. Skywalker wyczuł, że nastawienie mężczyzny nieco się zmieniło, gdy zrozumiał, iż obecni raczej nie podzielają jego opinii na temat Luke'a. A może Ferrier uświadomił sobie, że wszczynając awanturę w samym środku takiego zgromadzenia, może ściągnąć na siebie więcej uwagi, niżby sobie tego życzył. Czując jego wahanie, Skywalker czekał, aż mężczyzna zmieni zdanie. Co też wkrótce nastąpiło. - Dobrze, ale wymiana musi być po kursie pięć do trzech - oznajmił Ferrier. - Pięć do czterech to było zwykłe oszustwo i nie zamierzam się na to powtórnie zgadzać. - To nieuczciwe - zaprotestował Barabel. - Należy mi się od Rodianina więcej. - Tak, to prawda - przyznał Luke. - Ale w obecnych warunkach nie uda ci się uzyskać nic ponad to. - Obrzucił szybkim spojrzeniem Rodianina. - Jeśli to będzie dla ciebie jakąś pociechą - dodał, odwracając się z powrotem do Barabela - to pamiętaj, że możesz przestrzec swoich pobratymców przed współpracą z tym Rodianinem. Jeżeli nie będzie mógł zatrudniać doskonałych łowców barabelskich, to na dłuższą metę straci więcej, niż teraz zyskał. Barabel wydał jakiś zgrzytliwy dźwięk - zapewne odpowiednik śmiechu. - Jedi mówi prawdę - oznajmił. - Kara jest odpowiednia. Luke zebrał się w sobie. Z tego, co miał zamiar teraz powiedzieć, obcy na pewno nie będzie tak zadowolony. - Będziesz jednak musiał zapłacić za naprawę robota, którego uszkodziłeś. Bez względu na to, co Rodianin zrobił czy powiedział, nie on jest odpowiedzialny za zniszczenie robota. Barabel utkwił wzrok w Luke'u i zaczął nieznacznie kłapać ostrymi jak brzytwa zębami. Skywalker wytrzymał jego spojrzenie, poddając jednocześnie zmysły działaniu Mocy, by stwierdzić, czy obcy nie szykuje się do ataku. - Jedi znów powiedział prawdę - przyznał wreszcie niechętnie, ale stanowczo Barabel. - Przyjmuję werdykt. Luke odetchnął z ulgą. - W takim razie sprawa jest zamknięta - oznajmił. Spojrzał na Ferriera, zasalutował mieczem obu obcym, po czym odwrócił się do Landa. - Dobra robota - szepnął mu prosto do ucha Calrissian, gdy tłum zaczął się rozchodzić. - Dzięki - mruknął Skywalker. Zupełnie zaschło mu w ustach. Co prawda wszystko poszło dobrze, ale wiedział, że było w tym więcej szczęścia niż jego własnych umiejętności. Gdyby nie pojawił się tam Ferrier...? Albo gdyby złodziej statków nie ustąpił...? Luke nie miał pojęcia, jak wtedy zdołałby rozstrzygnąć spór. Leia ze swoimi umiejętnościami dyplomatycznymi na pewno poradziłaby sobie lepiej; nawet Han ze swoim długoletnim doświadczeniem w trudnych negocjacjach dałby sobie z tym radę równie dobrze. Był to ten aspekt odpowiedzialności ciążącej na rycerzu Jedi, którego Luke nigdy wcześniej nie brał pod uwagę. Ale teraz będzie musiał o tym poważnie pomyśleć - i to jak najszybciej.

- Han śledzi jakiegoś Botańczyka - poinformował go Lando, kiedy przeciskali się przez tłum w stronę wyjścia. - Zauważył go, kiedy zjeżdżaliśmy środkowozachodnią rampą, i wysłał mnie... Urwał w pół zdania. Na zewnątrz odezwały się syreny. - Ciekawe, co to takiego - powiedział z niepokojem. - To alarm - odezwał się jeden ze stałych bywalców “Miszry”. Zmarszczył czoło i przez chwilę nasłuchiwał z uwagą. Wycie syren lekko zmieniło wysokość; potem jeszcze raz... - To atak. - Atak? - zdziwił się Luke. Nie słyszał, żeby w tym rejonie działali piraci. - Ale kto to może być? - Jak to kto? Imperium - wyjaśnił mężczyzna. Skywalker zerknął na Landa. - Zmykamy stąd? - rzucił cicho. - Tak - potwierdził Calrissian. - I lepiej się pospieszmy. Wyszli z “Miszry” i pobiegli w kierunku szerokiej alei. Skywalker zauważył ze zdziwieniem, że nigdzie nie było widać żadnych objawów paniki. Wręcz przeciwnie: obywatele Ilik spokojnie kontynuowali codzienne zajęcia, jakby nie działo się nic nadzwyczajnego. - Może oni nie zdają sobie sprawy z zagrożenia - rzucił z powątpiewaniem, gdy skierowali się w stronę jednej ze spiralnych ramp. - Albo mają jakąś niepisaną umowę z Imperium - stwierdził cierpko Lando. Może tutejsze władze uznały za wygodne sprzymierzyć się z Nową Republiką, ale jednocześnie nie chcą popaść w niełaskę Imperium. A ponieważ nie mogą otwarcie płacić haraczu, więc pozwalają, by Flota Imperialna splądrowała od czasu do czasu magazyny biocząsteczek. Widziałem już takie rzeczy. Luke powiódł wzrokiem po obojętnym tłumie. - Tylko że tym razem może się to dla nich źle skończyć. - Jeśli Imperium natknie się w ewidencji przylotów na “Ślicznotkę” albo twój myśliwiec? - Właśnie... A gdzie właściwie jest Han? - Po raz ostatni widziałem go na poziomie czwartym; kierował się na zachód - odparł Lando, wyciągając zza pasa komunikator. - Prosił, żeby go nie używać, ale to chyba wyjątkowa sytuacja. - Zaczekaj - powstrzymał go Skywalker. - A jeśli Han jest gdzieś w pobliżu tego współpracownika Fey'lyi... I jeżeli Fey'lya prowadzi jakieś interesy z Imperium... - Masz rację. - Calrissian zaklął pod nosem i schował komunikator. - A więc co robimy? Dotarli właśnie do rampy i weszli na chodnik prowadzący do góry. - Postaram się odszukać Hana - zdecydował Luke. - A ty pojedziesz na lądowisko i sprawdzisz, co się tam dzieje. Jeśli wysłannicy Imperium jeszcze nie wylądowali, to może zdołasz znaleźć dojście do komputera ośrodka kontroli lotów i wymazać nas z listy przylotów. Może ci w tym pomóc Artoo, o ile uda ci się go bezpiecznie wydostać z myśliwca i doprowadzić do jakiejś końcówki komputera. - Przynajmniej spróbuję. - Świetnie. - Nagle Luke'owi coś się przypomniało... - A czy “Ślicznotka” nie

jest przypadkiem wyposażona w taki zaawansowany układ podporządkowania, o którym opowiadałeś nam na Nkllonie? - Ma zainstalowaną tylko uproszczoną wersję tego układu. - Calrissian potrząsnął głową. - Pozwala ona statkowi jedynie na poruszanie się w linii prostej i wykonywanie kilku podstawowych manewrów. “Ślicznotka” nigdy nie zdołałaby do mnie dolecieć przez centrum miasta. Luke wiedział, że nawet gdyby było to możliwe, i tak nie na wiele by im się to zdało. Nie licząc próby przebicia dostatecznie wielkiej dziury w zewnętrznym murze, statek kosmiczny mógł się wydostać z Ilik jedynie przez zaczynające się tuż nad lądowiskiem kanały wejściowe. - Tak tylko zapytałem... - O, to tutaj Han opuścił rampę - wskazał ręką Lando. - I ruszył w tamtym kierunku. - Dobrze. - Luke zszedł z rampy. - Niebawem się zobaczymy. Uważaj na siebie. - Ty też. ROZDZIAŁ 8 Siwiejąca kobieta zaprowadziła Hana do jakiegoś małego biura w budynku “Ametystu”, gdzie powierzyła go dwóm strażnikom. Sama zaś zniknęła, zabierając ze sobą jego blaster, komunikator i identyfikator. Solo kilkakrotnie próbował nawiązać rozmowę ze strażnikami, ale ponieważ żaden z nich nie reagował, dał wreszcie za wygraną i zaczął się przysłuchiwać wyjącym za oknem syrenom. Zdążył właśnie usiąść, kiedy wróciła jego opiekunka. Towarzyszyła jej jakaś wysoka kobieta - najwyraźniej jej przełożona. - Dzień dobry - skinęła głową. - Jeśli się nie mylę, mam przyjemność z kapitanem Hanem Solo? Jako że trzymała w ręku jego identyfikator, nie było sensu zaprzeczać. - Zgadza się. - Jesteśmy zaszczyceni pańską wizytą - oznajmiła, nadając uprzejmym słowom nieco ironiczny wydźwięk. - Chociaż jednocześnie trochę nas ona zaskoczyła. - Nie bardzo rozumiem dlaczego: przecież to był wasz pomysł - odciął się Han. - Czy zawsze tak porywacie ludzi z ulicy? - Tylko niektórych. - Kobieta uniosła nieznacznie brwi. - Czy zechce mi pan powiedzieć, kim pan jest i kto pana tu przysłał? Solo obrzucił ją zdumionym spojrzeniem. - Jak to: kim jestem?! Przecież trzyma pani w ręku mój identyfikator! - To prawda - skinęła głową kobieta, obracając w rękach dokument. - Ale istnieją wśród nas pewne różnice zdań co do tego, czy jest on prawdziwy. Wyjrzała za drzwi i gestem ręki przywołała kogoś... Do pokoju wszedł Tav Breil'lya.

- Miałem rację - stwierdził Botańczyk, a jego kremowe futro zafalowało dziwacznie. - Od razu wam to mówiłem, gdy tylko zobaczyłem jego identyfikator: to oszust. Pewnie szpieg Imperium. - Co takiego?! - Han wlepił w niego zdziwione spojrzenie; cała ta sprawa zaczynała przybierać zgoła nieoczekiwany obrót. Spojrzał na ozdobę na szyi obcego; to był bez wątpienia Tav Breil'lya. - Jak mnie nazwałeś? - Jesteś szpiegiem Imperium - powtórzył Botańczyk, a jego futro ponownie zafalowało. - Przybyłeś tu, by zniszczyć naszą przyjaźń, a może nawet nas zabić. Ale nie ujdziesz stąd z życiem, żeby zdać sprawę swoim mocodawcom. Odwrócił się do wysokiej kobiety. - Seno, musi go pani natychmiast zabić - rzekł z naciskiem. - Nim zdoła tu zawezwać waszych wrogów. - Nie róbmy niczego zbyt pochopnie, radco Breil'lya - odparła Sena spokojnie. - Nic nam nie grozi: Irenez rozstawiła ludzi na czatach. - Spojrzała na Hana. - Czy zechce pan odpowiedzieć na oskarżenia pana radcy? - Nie interesują nas jakieś brednie imperialnego szpiega - wtrącił Botańczyk, nim Solo zdążył otworzyć usta. - Wręcz przeciwnie, panie radco - zgasiła go kobieta. - Jeśli o nas chodzi, to interesuje nas mnóstwo spraw. - Ponownie odwróciła się do Hana, unosząc w górę jego identyfikator. - Czy oprócz tego dokumentu może pan jakoś udowodnić, że jest tym, za kogo się podaje? - Nie ma znaczenia, kim on jest - odezwał się znowu Breil'lya. W jego głosie pojawiło się napięcie. - Widział panią i z pewnością wie, że łączą nas jakieś układy. Nie ma znaczenia, czy jest wysłannikiem Imperium, czy Nowej Republiki: i jedni, i drudzy są waszymi wrogami i wykorzystaliby tę informację przeciwko wam. Sena uniosła brwi. - A więc teraz okazuje się, że to, kim on jest, nie ma znaczenia - stwierdziła chłodno. - Czy mam rozumieć, że nie jest już pan pewien, że ten człowiek to oszust? Futro Breil'lyi znów zafalowało. Ewidentnie Botańczyk w dyskusji nie był tak mocny, jak jego szef. - Jest do niego bardzo podobny... - wymamrotał. - Gdybyśmy go zabili i przeprowadzili dokładną analizę tkanek, to szybko ustalilibyśmy jego prawdziwą tożsamość. Kobieta uśmiechnęła się nieznacznie. Uśmiech ten nie wyrażał jednak wesołości, ale przebłysk zrozumienia... Han uświadomił sobie nagle, że ta konfrontacja miała na celu nie tylko sprawdzenie jego, ale także Breil'lyi. I sądząc z wyrazu twarzy Seny, wynik tego testu był dla Botańczyka niekorzystny. - Będę miała na uwadze pańską sugestię - rzuciła ironicznie. Rozległo się ciche pikanie. Kobieta o siwych włosach wyjęła komunikator i rzuciła coś półgłosem do małego mikrofonu. Przez chwilę słuchała, potem znowu coś powiedziała, a w końcu spojrzała na Senę. - Strażnicy informują, że zbliża się jakiś człowiek - oznajmiła. - Średniej postury, włosy ciemnoblond, ubrany na czarno - zerknęła spod oka na Botańczyka - i ma za pasem coś, co wygląda na miecz świetlny. Sena także popatrzyła na Breil'lyę.

- To chyba kładzie kres naszym wątpliwościom stwierdziła. - Irenez, niech jeden z naszych ludzi wyjdzie mu na spotkanie i poprosi go, by zechciał tu przyjść. Zaznacz wyraźnie, że to ma być prośba, a nie rozkaz. Potem oddaj kapitanowi Solo jego broń i resztę rzeczy. - Odwróciła się do Hana i kiwając z powagą głową, wręczyła mu jego identyfikator. - Najmocniej przepraszam, kapitanie. Sam pan rozumie, że musimy być ostrożni. Zwłaszcza iż to się tak zbiegło w czasie. - Skinęła ręką w stronę otaczającego miasto muru. Han zmarszczył czoło zastanawiając się, co Sena ma na myśli; ale po chwili wszystko zrozumiał: chodziło jej o te wyjące syreny. - Nic nie szkodzi - zapewnił. - A co właściwie oznacza ten alarm? - To atak Imperium - wyjaśniła Irenez, podając mu blaster i komunikator. - Atak Imperium?! - powtórzył Solo z przerażeniem. - To nic takiego - uspokoiła go Sena. - Przylatują tu co kilka miesięcy i zabierają pewną część przygotowanych na eksport biocząsteczek. To taka swoista forma opodatkowania, jaką uzgodniły z nimi władze miejskie. Niech się pan nie martwi, wysłannicy Imperium nigdy nie zapuszczają się poza teren lądowiska. - Hm, tym razem mogą jednak odstąpić od utartych zwyczajów - mruknął Solo i włączył komunikator. Podświadomie spodziewał się, że ktoś będzie próbował mu przeszkodzić, ale nikt z obecnych nawet nie drgnął. - Luke? - Jestem, Han - odpowiedział mu znajomy głos. - Moja eskorta twierdzi, że zaraz mnie do ciebie zaprowadzą. Nic ci nie jest? - To tylko takie małe nieporozumienie. Lepiej się pospiesz: mamy towarzystwo. - Dobra. Solo wyłączył komunikator. Jak zauważył, Sena i Irenez zdążyły wymienić po cichu jakieś uwagi. - Jeśli, jak wspomniał Breil'lya, istotnie nie lubicie Imperium, to może lepiej postarajcie się gdzieś zniknąć - poradził im Han. - Mamy już przygotowaną drogę ucieczki - zapewniła go Sena, gdy Irenez wyszła z pokoju. - Teraz chodzi tylko o to, co zrobić z panem i pańskim przyjacielem. - Nie możecie ich po prostu puścić wolno - upierał się Breil'lya, chwytając się ostatniej deski ratunku. - Doskonale pani rozumie, że jeśli Nowa Republika dowie się o waszym istnieniu, to... - Komendant zaraz zostanie o wszystkim powiadomiony - przerwała mu kobieta. - To on podejmie decyzję. - Ale... - To wszystko, panie radco - przerwała mu ponownie Sena. Jej głos zabrzmiał nagle bardzo ostro. - Niech pan dołączy do czekających przy szybie windy. Poleci pan na moim statku. Botańczyk po raz ostatni posłał Hanowi nieprzeniknione spojrzenie, po czym w milczeniu opuścił pokój. - Kim jest ten komendant? - spytał Solo. - Tego nie mogę powiedzieć. - Przez moment Sena przyglądała mu się badawczo. - Jednak proszę się nie martwić. Niezależnie od tego, co mówił

Breil'lya, nie jesteśmy wrogami Nowej Republiki. Przynajmniej na razie. - Och, to się świetnie składa. W korytarzu rozległ się odgłos kroków. W chwilę później w asyście dwóch młodych mężczyzn z blasterami w kaburach do pokoju wszedł Luke. - Han - powitał przyjaciela Skywalker. Obrzucił szybkim spojrzeniem Senę. Nic ci nie jest? - Nie, wszystko w porządku - zapewnił go Solo. - Tak jak mówiłem, to tylko małe nieporozumienie. Ta pani... Sena... - wyczekująco zawiesił głos. - Na razie samo imię wystarczy. - Aha. - Han żywił nadzieję, że zdoła z niej wydobyć nazwisko, ale kobieta najwyraźniej nie miała w zwyczaju zbyt pochopnie go ujawniać. - No więc Sena sądziła, że jestem szpiegiem Imperium. A skoro już mowa o Imperium... - Wiem - przerwał Luke. - Lando poszedł na górę sprawdzić, czy nie uda mu się wymazać naszych statków z ewidencji przylotów. - Nie da rady - potrząsnął głową Solo. - Nie zdąży. A oni na pewno sprawdzą listę statków, które tu ostatnio wylądowały. Skywalker przytaknął skinieniem głowy. - W takim razie lepiej tam chodźmy. - Chyba, że chcecie polecieć z nami - zaproponowała Sena. - Nasz statek jest dobrze ukryty i mamy na nim mnóstwo miejsca. - Dziękujemy, ale nie - rzekł Han. Nie miał ochoty lecieć z tymi ludźmi, dopóki nie dowie się o nich czegoś więcej; na początek choćby tego, po czyjej są stronie. - Lando nie porzuci swojego statku. - A ja muszę wydostać mojego robota - dodał Luke. Do pokoju wróciła Irenez. - Wszyscy schodzą już na dół, a statek jest niemal gotowy do drogi poinformowała przełożoną. - Udało mi się też dotrzeć do komendanta. - Podała jej elektroniczny notes. Sena zerknęła na niego i pokiwała głową. - Niedaleko stąd znajduje się szyb towarowy, który wychodzi na zachodni skraj lądowiska - zwróciła się do Hana. - Wątpię, by Imperium o nim wiedziało; nie jest zaznaczony na żadnej oficjalnej mapie miasta. Irenez was tam zaprowadzi i postara się wam w miarę możliwości pomóc. - To naprawdę nie jest konieczne - odparł Solo. Sena uniosła w górę komputerek. - Komendant nakazał mi udzielić wam wszelkiej możliwej pomocy powiedziała twardo. - Byłabym bardzo wdzięczna, gdyby umożliwił mi pan wykonanie tego rozkazu. Han spojrzał na Luke'a i pytająco uniósł brwi. W odpowiedzi Skywalker wzruszył nieznacznie ramionami: jeśli za tą propozycją krył się jakiś podstęp, to on nie potrafił tego wyczuć. - Dobrze, może do nas dołączyć. Chodźmy. - Powodzenia - rzuciła Sena i wyszła z pokoju. Irenez wskazała ręką drzwi, za którymi zniknęła jej przełożona. - Tędy, proszę.

Umieszczony w zewnętrznym murze miasta szyb towarowy stanowił połączenie klatki schodowej i szybu windowego. Wejście doń było niemal niewidoczne na tle wielokolorowego fragmentu malowidła ściennego. Samej windy nie było nigdzie widać i Han doszedł do wniosku, że zapewne odjechała z ludźmi Seny do miejsca, gdzie był ukryty statek. Podążając więc za Irenez i Luke'em, zaczął się wdrapywać po schodach. Od lądowiska dzieliły ich zaledwie trzy poziomy. Ale trzy poziomy w mieście o tak wysokich sklepieniach jak Ilik oznaczały całe mnóstwo schodów. Pierwsza kondygnacja miała pięćdziesiąt trzy stopnie; potem Solo zaprzestał liczenia. Kiedy wreszcie przez kolejne zamaskowane drzwi wydostali się na lądowisko i ukryli się za potężnym analizatorem diagnostycznym, Hanowi zaczęły ze zmęczenia drżeć nogi. Irenez natomiast nawet nie miała przyspieszonego oddechu. - Co teraz? - spytał Luke, ostrożnie wyglądając zza urządzenia. On także nie wykazywał żadnych oznak zadyszki. - Poszukajmy Landa - zdecydował Han. Uruchomił komunikator. - Lando? - Słucham - rozległ się natychmiast szept Calrissiana. - Gdzie jesteście? - W zachodniej części lądowiska, jakieś dwadzieścia metrów od myśliwca Luke'a. A ty? - Dziewięćdziesiąt stopni od was w kierunku południowym - odparł Lando. Ukryłem się za stertą skrzynek. Pięć metrów ode mnie stoi na straży szturmowiec, więc nie bardzo mogę się stąd ruszyć. - Jakie siły mamy przeciwko sobie? - Wygląda to na duży, silnie uzbrojony oddział - odparł Calrissian ponuro. Widziałem, jak lądowały trzy statki desantowe, a zdaje mi się, że jeden czy dwa już znajdowały się na ziemi, kiedy tu dotarłem. Jeśli wszystkie były pełne, to jest tu teraz od stu sześćdziesięciu do dwustu ludzi. Większość z nich to zwyczajni żołnierze, ale jest też paru szturmowców. Jednak nie ma tu teraz zbyt wielu ludzi. Parę minut temu niemal wszyscy zeszli rampami na dół. - Pewnie przetrząsają miasto, starając się nas znaleźć - mruknął Luke. - Tak. - Han uniósł się nieco, by wyjrzeć sponad analizatora. Zza dziobu barki kosmicznej W-23 wystawał wierzchołek myśliwca Skywalkera. - Wygląda na to, że Artoo wciąż jest w maszynie Luke'a. - Tak, ale widziałem, że coś tam majstrowali - ostrzegł Calrissian. - Mogli mu założyć pętlę ograniczającą. - Damy sobie z tym radę. - Han zlustrował uważnie cały znajdujący się w zasięgu wzroku teren. - Chyba zdołamy się niepostrzeżenie dostać do myśliwca. Kiedy tu lecieliśmy, wspominałeś, że masz urządzenie do przywoływania “Ślicznotki”, tak? - To prawda, ale nie na wiele mi się to przyda. Z powodu tych wszystkich skrzyń nie ma tu miejsca, gdzie mógłbym posadzić statek na ziemi, nie wystawiając się przy tym na ogień żołnierzy. - Nic nie szkodzi - zapewnił go Solo, a na jego ustach zagościł lekki uśmiech. Luke miał swoją Moc, a Irenez potrafiła bez zadyszki wchodzić po schodach, ale był gotów się założyć, że zdołałby pobić ich oboje sprytem i pomysłowością. Kiedy dam ci znak, zacznij ściągać “Ślicznotkę” w swoją stronę.

Wyłączył komunikator. - Idziemy do myśliwca - oznajmił Luke'owi i Irenez, poprawiając w ręku blaster. - Gotowi? Kiedy oboje odpowiedzieli twierdząco, po raz ostatni rozejrzał się dokoła i tak szybko, jak tylko mógł bez zakłócania panującej ciszy, ruszył w stronę pojazdu Skywalkera. Bez problemu dotarł do stojącej im na drodze kosmicznej barki i zatrzymał się na chwilę, by pozostali mogli do niego dołączyć... - Szsz! - syknął Luke. Han zastygł w bezruchu, wtulony w pokryty rdzą kadłub barki. Stojący niecałe cztery metry dalej szturmowiec zaczął się powoli odwracać w ich kierunku. Solo zacisnął zęby i uniósł blaster. Kątem oka dostrzegł, że Luke wykonuje jakiś dziwny gest. Nagle szturmowiec odwrócił się w przeciwną stronę i wymierzył karabin w pustą podłogę. - Zdaje mu się, że usłyszał tam jakiś hałas - wyjaśnił szeptem Skywalker. - Chodźmy. Han skinął głową i przemknął się na drugą stronę barki. Kilka sekund później klęczeli już obok płóz myśliwca. - Artoo? - odezwał się niemal bezgłośnie Solo. - No, obudź się, malutki. Z kabiny rozległo się ciche i jakby urażone piknięcie. “A więc pętla ograniczająca nie zablokowała robotowi wszystkich możliwości działania, a jedynie pozbawiła go dostępu do urządzeń myśliwca. Świetnie!” - pomyślał Han. - Dobra - powiedział szeptem - rozgrzewaj czujniki i przygotuj się do nagrywania. Odpowiedziało mu kolejne piknięcie. - Co teraz? - spytała Irenez. - Teraz zrobimy coś sprytnego - odparł Han, sięgając po komunikator. Lando? Jesteś gotowy? - Tak gotowy, że już bardziej bym nie mógł. - Świetnie. Na mój sygnał włącz urządzenie przywołujące i uruchom “Ślicznotkę”. Kiedy ponownie dam ci znak, wyłącz je. Zrozumiałeś? - Jasne. Mam nadzieję, że wiesz, co robisz. - Możesz mi zaufać. - Solo spojrzał na Luke'a. - Wiesz, co masz robić? Skywalker przytaknął skinieniem głowy i uniósł miecz świetlny. - Dobra, Lando. Teraz. Przez chwilę nic się nie działo. Potem ponad panujący na lądowisku gwar wybił się charakterystyczny odgłos uruchamianych silników manewrowych. Han uniósł się nieco i ujrzał, jak “Ślicznotka” wzbija się płynnie do góry spomiędzy innych stojących na płycie statków. Gdzieś w pobliżu tamtego miejsca ktoś krzyknął, a za moment błysnęły serie z blastera. Niemal natychmiast dołączyły się trzy kolejne blastery; “Ślicznotka” została zasypana ogniem. Statek wykonał niezgrabny skręt i skierował się na południe, w stronę kryjówki Calrissiana. - Przecież wiesz, że nigdy w życiu tam nie dotrze - szepnęła Hanowi do ucha

Irenez. - Kiedy zorientują się, dokąd leci, wszyscy natychmiast rzucą się na Landa. - I dlatego właśnie “Ślicznotka” wcale się do niego nie zbliży - odparł Solo, śledząc wzrokiem statek. Jeszcze parę sekund i każdy imperialny żołnierz i szturmowiec na lądowisku będzie się zajmował tylko nim... - Luke, uwaga... Teraz! Skywalker w ułamku sekundy skoczył do góry i zniknął w kabinie myśliwca. Han usłyszał syk zapalanego miecza świetlnego i ujrzał zieloną poświatę na pobliskim statku. Cień przesunął się nieznacznie, gdy Luke wykonał szybkie ciecie... - Pętla ograniczająca przecięta - zawołał z góry Skywalker. - Już? - Jeszcze nie - powstrzymał go Solo. “Ślicznotka” przebyła jakąś jedną czwartą drogi do przeciwległej ściany. Strzały z blasterów wciąż odbijały się od jej opancerzonego spodu. - Powiem mu kiedy, a ty przygotuj się do walki. - Dobra. - Pojazd zakołysał się nieco, kiedy Luke przeszedł na dziób i usadowił się w fotelu pilota. W chwilę potem ożyły uruchomione przez Artoo silniki myśliwca. Jednak ich buczenie ginęło całkowicie w panującej wrzawie. “Ślicznotka” była już w połowie drogi do ściany... - Dobra, Lando. Wyłącz urządzenie - polecił Han. - Artoo: twoja kolej. Przywołaj ją tutaj. Mając z powrotem pełny dostęp do nadajników myśliwca, robot bez kłopotów skopiował sygnał wysyłany przez urządzenie przywołujące. “Ślicznotka” stanęła raptownie, obróciła się dziobem w kierunku nowego sygnału i ruszyła w stronę myśliwca. Ścigający statek żołnierze imperialni zupełnie się tego nie spodziewali. Zatrzymali się, a ogień blasterów na chwilę osłabł. Kiedy wybuchł z nową siłą, “Ślicznotka” była już prawie przy myśliwcu. - Co teraz? - zawołał Luke. - Niech Artoo posadzi ją na ziemi, a ty zrób nam przejście - odkrzyknął Han. Robot zaświergotał coś w odpowiedzi. Statek zawisł nieruchomo w powietrzu, a w chwilę potem zaczął się opuszczać na płytę lądowiska. Żołnierze krzyknęli głośno i jakby tryumfalnie. “To będzie najkrótszy tryumf w ich historii” pomyślał Han. “Ślicznotka” dotknęła ziemi... W tym samym momencie wystrzelił w górę myśliwiec Luke'a. Ominąwszy ciasnym łukiem “Ślicznotkę”, runął na wrogów. Wbudowane w końcówki skrzydeł działka laserowe zasypały zaskoczonych żołnierzy ogniem, siejąc wśród nich straszliwe spustoszenie. Mając trochę czasu, oddziały imperialne z pewnością zdołałyby ochłonąć i na nowo się przegrupować, ale Han nie zamierzał im tego czasu dawać. - Idziemy! - rzucił do Irenez. Zerwał się z ziemi i jak szalony popędził w kierunku “Ślicznotki”. Zanim ktokolwiek zdążył go zauważyć, był już na rampie. Zniknął we wnętrzu statku, nim padł choćby jeden strzał. - Zostań tu i pilnuj rampy - zawołał do Irenez, która dobiegła tuż za nim. Lecimy po Landa. Luke wciąż zbierał krwawe żniwo. Tymczasem Solo dotarł do kabiny pilotów i opadł na fotel, omiatając wzrokiem wskazania przyrządów. Wyglądało na to, że

podstawowe układy statku są w pełnej gotowości. “Reszta będzie się musiała rozgrzać w czasie drogi”. - pomyślał. - Chwyć się czegoś! - zawołał do Irenez i uniósł “Ślicznotkę” w górę. Kiedy statek znalazł się nad stosem kontenerów, szturmowca, o którym wspominał Calrissian, nie było już nigdzie widać. Myśliwiec Luke'a cały czas towarzyszył “Ślicznotce”, a jego działka laserowe demolowały lądowisko, nie pozwalając żołnierzom się ruszyć. Han zatrzymał statek pół metra nad ziemią, obracając go rampą w stronę kontenerów. Przez boczny iluminator dostrzegł nagłe poruszenie... - Już jest! - zawołała Irenez. - Lecimy! Solo odwrócił “Ślicznotkę”, włączył pełną moc silników manewrowych i poderwał ją w górę, w stronę jednego z gigantycznych tuneli wylotowych. Kiedy przelatywali przez magnetyczną śluzę powietrzną, trochę nimi zatrzęsło, ale w chwilę później byli już na zewnątrz i z wyciem silników oddalali się w stronę otwartego kosmosu. Tuż nad miastem czatowały na ewentualną zdobycz cztery myśliwce imperialne, ale najwyraźniej “zdobycz” pojawiła się zbyt niespodziewanie. Luke zestrzelił trzy z nich, nawet nie zwalniając lotu, a Han skutecznie zajął się czwartym. - Nie ma to, jak wyrwać się w ostatniej chwili - wysapał Lando, sadowiąc się w fotelu drugiego pilota. Szybko uruchomił przyrządy. - Co my tu mamy? - Do miasta zbliżają się kolejne statki desantowe. - Solo zmarszczył brwi. Co robisz? - Przeprowadzam analizę przepływu powietrza. To umożliwia wykrycie wszelkich dużych nieregularności na powierzchni kadłuba - na przykład przyczepionego przez kogoś nadajnika. Han wrócił myślami do ucieczki z pierwszej Gwiazdy Śmierci. Wtedy ich przylot na Yavin omal nie zakończył się katastrofą, gdyż na statku ukryto nadajnik naprowadzający. - Chciałbym mieć taki system sprawdzający na “Sokole”. - I tak by nie działał - stwierdził Calrissian ironicznie. - Kadłub “Sokoła” jest sam w sobie tak nieregularny, że system zwariowałby już w fazie zapamiętywania jego kształtu. - Wyłączył monitor. - W porządku: statek jest czysty. - Świetnie. - Solo zerknął w lewo. - Statki desantowe zostały w tyle. Nie mogą już nam zaszkodzić. - W przeciwieństwie do tego - odezwała się Irenez, wskazując ręką monitor średniego zasięgu. Z tyłu za nimi pojawił się imperialny niszczyciel gwiezdny; opuścił orbitę i ruszył w pościg za “Ślicznotką”. - No to pięknie - burknął Han. Uruchomił główny silnik. Korzystanie z niego tak blisko powierzchni planety nie mogło się zbytnio przysłużyć roślinności Nowej Kowii, ale Solo miał teraz większe zmartwienia na głowie. - Luke? - Widzę go - rozległ się z nadajnika głos Skywalkera. - Masz jakiś lepszy pomysł niż ucieczka? - Myślę, że ucieczka to całkiem rozsądna propozycja. Lando?

- Właśnie obliczam współrzędne skoku. - Calrissian wystukiwał coś intensywnie na komputerze nawigacyjnym. - Powinienem skończyć, zanim niszczyciel znajdzie się w niebezpiecznej dla nas odległości. - Z dołu nadlatuje kolejny statek - oznajmił Luke. - Wystartował prosto z dżungli. - To nasz - powiedziała Irenez, zerkając sponad ramienia Hana. - Jeśli zmienicie kurs na sto dwadzieścia sześć przecinek trzydzieści, to będziecie się posuwać równolegle do niego. Niszczyciel gwiezdny powoli zwiększał prędkość. Na ekranie pojawił się także nieregularny klucz myśliwców imperialnych. - Lepiej się rozdzielmy - stwierdził Solo. - Nie. Trzymajcie się naszego statku. Sena mówiła, że pomoc jest już w drodze. Han ponownie spojrzał na oddalający się od planety statek. Był to mały transportowiec, który poza szybkością miałby w walce niewiele atutów. Solo przeniósł wzrok na zbliżające się szybko imperialne myśliwce... - Znajdziemy się w ich zasięgu, nim zdołamy wykonać skok - mruknął Calrissian, wypowiadając na głos myśli Hana. - Niestety. Luke, jesteś tam jeszcze? - Tak. Myślę, że Lando ma rację. - Wiem. Czy jest szansa, żebyś wykonał tę samą sztuczkę co na Nkllonie? No wiesz, tę z oddziaływaniem na umysły pilotów... Jedi wyraźnie zwlekał z odpowiedzią. - Raczej nie - rzekł w końcu. - Nie powinienem robić takich rzeczy, bo... to źle na mnie działa. Rozumiesz? Han nie rozumiał, ale to i tak nie miało większego znaczenia. Przez chwilę zapomniał po prostu, że nie jest na pokładzie “Sokoła” i nie ma do dyspozycji dwóch poczwórnych dział laserowych, potężnych pól ochronnych i grubego pancerza. “Ślicznotka”, mimo wszystkich modyfikacji dokonanych przez Landa, nie była statkiem, który mógł nawiązać skuteczną walkę z imperialnymi myśliwcami - nawet jeśli ich piloci byliby lekko otumanieni. - Zapomnij o tym. Miejmy nadzieję, że Sena wiedziała, co mówi. Ledwie zdążył wypowiedzieć te słowa, gdy tuż obok kabiny rozbłysła smuga zielonego światła. - Myśliwce imperialne z lewej burty - rzucił Lando. - Chcą nas wykończyć z boku - powiedział Luke. - Spróbuję je odciągnąć. Nie czekając na odpowiedź, rzucił myśliwiec w dół i z wyciem silnika wykręcił maszynę w lewo, w stronę nadlatujących pojazdów imperialnych. - Uważaj na siebie - mruknął Han, ponownie zerkając na wsteczny monitor. Ścigające ich myśliwce szybko się zbliżały. - Czy wasz statek jest uzbrojony? zwrócił się do Irenez. - Nie, ale ma niezły pancerz i bardzo silne pola ochronne. Może powinniście go wyprzedzić; wtedy przyjąłby na siebie cały impet ataku. - Pomyślę nad tym. - Solo skrzywił się, widząc ignorancję tej kobiety w sprawach walki kosmicznej. Atakującym pilotom myśliwców nie robiło wielkiej

różnicy, który statek jest pierwszy w szeregu; a trzymanie się w cieniu pól ochronnych innego pojazdu oznaczało utratę możliwości manewru. Zbliżająca się z lewej strony pierwsza grupa myśliwców imperialnych rozproszyła się na boki, kiedy maszyna Luke'a przeleciała przez środek formacji, plując ogniem z zamontowanych w skrzydłach działek laserowych. Zaraz potem Skywalker wykonał gwałtowny zwrot o sto osiemdziesiąt stopni i znalazł się tuż za przeciwnikami. Widząc to, druga grupa pojazdów imperialnych rzuciła się w jego kierunku. Han wstrzymał oddech, ale Luke'owi udało się bez szwanku wyprowadzić maszynę z powstałego zamętu. Na pełnej szybkości zaczął się oddalać od “Ślicznotki”, a za nim popędził cały dywizjon wrogich myśliwców. - No, to tyleśmy ich widzieli - podsumowała Irenez. - I Luke'a pewnie też - odparł szorstko Lando. Wściekle uderzył w przełącznik nadajnika. - Luke, wszystko w porządku? - Trochę mnie zahaczyli, ale wszystkie układy działają. Chyba nie zdołam z powrotem do was dołączyć. - Wybij to sobie z głowy - wtrącił Han. - Jak tylko się od nich uwolnisz, zabieraj się stąd i skacz w nadprzestrzeń. - A co z wami? Ostatnie słowa Skywalkera zagłuszył częściowo nagły pisk w nadajniku. - To umówiony sygnał - wyjaśniła Irenez. - Zaraz tu będą. Han zmarszczył czoło, omiatając wzrokiem widoczne w przednim iluminatorze niebo. Jak okiem sięgnąć, nie widział nic oprócz gwiazd... Nagle tuż przed “Ślicznotką” wyskoczyły jednocześnie z nadprzestrzeni trzy duże statki; leciały w niemal idealnym, trójkątnym szyku. Lando westchnął głośno. - To dawne pancerniki. - To właśnie nasza pomoc - powiedziała Irenez. - Lećcie prosto w środek tego trójkąta. One was osłonią. - Dobra. - Solo zacisnął zęby i skorygował o parę stopni kurs “Ślicznotki”, próbując jednocześnie wycisnąć z jej silników jeszcze odrobinę mocy. Nowa Republika dysponowała licznymi pancernikami. Każdy z takich statków miał sześćset metrów długości i sprawiał imponujące wrażenie. Ale nawet trzy współdziałające ze sobą pancerniki mogły mieć duże trudności z powstrzymaniem znacznie większego od nich niszczyciela gwiezdnego. Dowódca przybyłej grupy najwyraźniej podzielał zdanie Hana. W chwili gdy potężne baterie turbolaserowe podążającego za “Ślicznotką” niszczyciela otworzyły ogień, pancerniki zasypały go gwałtownymi salwami z dział jonowych, próbując choćby na chwilę unieszkodliwić główne układy wrogiego statku, aby zyskać czas na ucieczkę. - Czy to wystarczająca odpowiedź na twoje pytanie? - spytał Luke'a Han. - Myślę, że tak - odparł Skywalker z uśmiechem. - No, to na razie. Gdzie się spotkamy? - Nie spotkamy się - oznajmił Solo. Wcale mu się to nie uśmiechało i podejrzewał, że Luke będzie jeszcze mniej szczęśliwy z takiego obrotu sprawy, ale nic nie można było na to poradzić. Ustalanie punktu spotkania w obecności

tuzina myśliwców oddzielających “Ślicznotkę” od pojazdu Skywalkera - nawet na teoretycznie bezpiecznym kanale łączności - byłoby otwartym zapraszaniem Imperium do tego, aby przysłało na umówione miejsce własny komitet powitamy. - Spróbujemy dokończyć misję we dwóch z Landem - dodał. - Jeśli będziemy mieli jakieś kłopoty, to skontaktujemy się z tobą za pośrednictwem Coruscant. - W porządku. - Ton Luke'a dobitnie świadczył, że chłopak nie jest zachwycony takim rozwiązaniem. Miał jednak na tyle zdrowego rozsądku, by zrozumieć, że nie ma innego wyjścia. - Uważajcie na siebie. - Dobra. Na razie. - Han wyłączył nadajnik. - A więc teraz to także i moja misja, tak? - burknął Calrissian, a jego głos wyrażał gorycz pomieszaną z rezygnacją. - Wiedziałem, że tak będzie. Po prostu wiedziałem! Transportowiec Seny dotarł już do wnętrza trójkątnej formacji pancerników, ale wciąż pędził na pełnej szybkości, Solo starał się trzymać jego ogona, uważając, by nie wlecieć w strumień spalin z silników. - To gdzie cię mamy podrzucić? - spytał, odwracając się do Irenez. Kobieta wyglądała przez iluminator, podziwiając spód pancernika, pod którym właśnie przelatywali. - Komendant miał wielką nadzieję, że zdecydujecie się towarzyszyć nam do bazy. Ton Irenez wskazywał, że było to coś więcej niż tylko propozycja. Han zerknął na Landa. - A jak bardzo zależało na tym komendantowi? - spytał Calrissian. - Ogromnie. - Kobieta oderwała wzrok od pancerników. - Proszę, nie zrozumcie mnie źle: to nie jest rozkaz. Ale kiedy z nim rozmawiałam, komendant bardzo cieszył się na możliwość ponownego spotkania z kapitanem Solo. - Ponownego?! - zdziwił się Han. - Tak to określił. Solo znów spojrzał na Landa i napotkał jego badawczy wzrok. - Jakiś stary przyjaciel, o którym nigdy mi nie mówiłeś? - Nie przypominam sobie, bym miał przyjaciół, którzy są właścicielami pancerników. Co o tym wszystkim myślisz? - Sądzę, że bardzo zgrabnie mnie w to wplątałeś - odparł Calrissian kwaśno. - A tak poza tym, kimkolwiek jest ten komendant, najwyraźniej prowadzi jakieś interesy z tymi twoimi Botańczykami. Jeśli chcesz się dowiedzieć, co knuje Fey'lya, to najlepiej właśnie jego o to zapytać. Solo rozważał położenie, w jakim się znaleźli. Oczywiście Lando miał rację, ale z drugiej strony to mogła być po prostu pułapka, a wzmianka o tym, że Han kiedyś spotkał komendanta, mogła służyć temu, aby go w nią wciągnąć. Jednak w sytuacji, gdy Irenez siedziała z tyłu z kołyszącym się na biodrach blasterem, trudno byłoby grzecznie wykręcić się od tej propozycji, jeśli obie z Seną zdecydowałyby się sformułować swoją prośbę bardziej stanowczo. Równie dobrze mogli od razu przystać na wszystko. - W porządku. Jaki kurs mamy obrać? - Żaden - odparła kobieta, wskazując w górę. Han podążył wzrokiem za jej spojrzeniem. Jeden z trzech pancerników, które

minęli, wykonał zwrot i leciał teraz równolegle do “Ślicznotki”. Przed nimi statek Seny kierował się ku górze, w stronę jednej z dwóch jasno oświetlonych śluz pancernika. - Chyba się domyślam. - Odpręż się i pozwól, że to my się wszystkim zajmiemy - rzuciła Irenez. Han po raz pierwszy zauważył u niej przebłysk poczucia humoru. - Dobra - westchnął. Gdy prowadził statek w kierunku śluzy, z tyłu wciąż wrzała bitwa, a niebo co chwila przeszywały smugi światła. Przypomniał sobie, że kiedy byli jeszcze w mieście, Luke nie wyczuł fałszu w umysłach Seny i jej ludzi. Ale w końcu na Bimmisaari nie potrafił przewidzieć zdrady Bimmsów - i to tuż przed pierwszym atakiem Noghrich. “Oby tym razem dzieciak miał rację!” Pierwszy z pancerników zamigotał w pseudoruchu i skoczył w nadprzestrzeń, unosząc na pokładzie transportowiec i “Ślicznotkę”. W chwilę później pozostałe dwa statki przerwały ostrzał i pod gradem pocisków z nie uszkodzonych jeszcze dział turbolaserowych niszczyciela także przyspieszyły do prędkości światła i zniknęły. Luke został sam - nie licząc oczywiście ścigającego go dywizjonu myśliwców imperialnych. Z tyłu kabiny rozległ się niecierpliwy i nieco przestraszony szczebiot. - W porządku, Artoo, już zmykamy - zapewnił robota Skywalker. Pociągnął za dźwignię napędu nadprzestrzennego; gwiazdy rozpłynęły się w świetliste smugi, a zaraz potem niebo zmieniło się w gwiezdną mozaikę. Byli uratowani. Luke zaczerpnął głęboko powietrza, po czym wypuścił je z głośnym westchnieniem. Han i Lando odlecieli, zabrani gdzieś w nieznane przez Senę i tajemniczego komendanta, i nie miał najmniejszych szans, by wyśledzić miejsce ich pobytu. Dopóki sami nie dadzą znaku życia, nie mógł im już w niczym pomóc. Ale może nawet tak było dla niego lepiej. Z tyłu znów rozległ się szczebiot - tym razem pytający. - Nie, Artoo. Nie wracamy na Coruscant. - Wypowiadając te słowa, Luke uzmysłowił sobie, że znajdował się już kiedyś w identycznej sytuacji. - Polecimy na małą planetę o nazwie Jomark. Na spotkanie z mistrzem Jedi. ROZDZIAŁ 9 Niewielki, szybki patrolowiec zdążył wyjść z nadprzestrzeni i zbliżyć się na odległość mniej niż stu kilometrów, nim czujniki “Sokoła” zarejestrowały jego obecność. Kiedy Leia dotarła do kabiny, okazało się, że pilot obcego statku nawiązał już łączność. - Czy to ty, Khabarakhu? - zawołała księżniczka, sadowiąc się na fotelu

drugiego pilota, tuż obok Chewbiego. - Tak, lady Vader - doleciał ją szorstki, jakby koci głos Noghriego. - Zgodnie z obietnicą przybyłem sam. Czy pani także jest sama? - Jest tu ze mną jako pilot mój przyjaciel Chewbacca. A także robot dyplomatyczny. Jeśli to możliwe, chciałabym wziąć ze sobą robota w charakterze tłumacza. Tak jak ustaliliśmy, Chewie zostanie tutaj. Wookie odwrócił się do niej z groźnym pomrukiem. - Nie - rzuciła ostro księżniczka, w ostatniej chwili przypominając sobie, żeby ściszyć nadajnik. - Przykro mi, ale złożyłam Khabarakhowi taką obietnicę. Zostajesz na “Sokole”. To rozkaz. Chewbacca zamruczał ponownie, tym razem bardziej natarczywie... Leia poczuła mrowienie w karku. Uświadomiła sobie nagle coś, o czym od lat nie myślała: Wookie był w stanie zignorować niemal każdy rozkaz, jeśli tylko przyszła mu na to ochota. - Chewie, muszę iść sama - powiedziała spokojnie. Wiedziała, że jej stanowczość nie wystarczy i że musi spróbować przemówić mu do rozsądku. Czy nie możesz tego zrozumieć? Taka była umowa. Wookie burknął coś w odpowiedzi. - Nie - potrząsnęła głową księżniczka. - Moje bezpieczeństwo nie zależy już od niczyjej siły. Jedyną szansą jest teraz przekonanie Noghrich, że mogą mi zaufać. I że kiedy coś obiecuję, to dotrzymuję słowa. - Z robotem nie będzie żadnego problemu - stwierdził Khabarakh. Podprowadzę mój statek bliżej, by mógł się połączyć z waszym. Leia ponownie włączyła mikrofon nadajnika. - Doskonale - rzekła. - Jeśli nie masz nic przeciwko temu, to wezmę ze sobą również torbę z ubraniami i rzeczami osobistego użytku. A także zestaw czujników i analizatorów, żeby sprawdzić, czy w powietrzu albo glebie nie znajdują się jakieś niebezpieczne dla mnie substancje. - Tam, gdzie będziemy, powietrze i gleba nie stanowią zagrożenia. - Wierzę ci. Ale odpowiadam nie tylko za własne bezpieczeństwo. Noszę w sobie dwie nowe istoty i muszę je chronić. Khabarakh aż syknął z wrażenia. - Potomków lorda Vadera? Leia zawahała się na chwilę; ale jeśli nawet nie z filozoficznego, to przynajmniej z genetycznego punktu widzenia była to prawda. - Tak. Dobiegło ją kolejne westchnienie. - Może pani wziąć, co tylko pani zechce - powiedział Noghri. - Będę jednak musiał sprawdzić te rzeczy skanerem. Czy ma pani ze sobą broń? - Mam miecz świetlny. Czy na waszej planecie są jakieś na tyle niebezpieczne zwierzęta, że przydałby mi się także blaster? - Już nie - rzucił Khabarakh ponuro. - Natomiast miecz świetlny może pani wziąć. Chewbacca warknął coś opryskliwie; bezwiednie na przemian wysuwał i chował groźnie zakrzywione pazury. Leia uświadomiła sobie nagle, że Wookie jest bliski tego, by stracić panowanie nad sobą... i wziąć sprawy w swoje potężne

ręce... - Jakieś kłopoty? - zainteresował się Noghri. Księżniczka poczuła skurcz w żołądku. “Uczciwość przede wszystkim” powtórzyła sobie w duchu. - Mój pilot nie jest zachwycony tym, że mam z tobą lecieć sama - wyznała. On ma... Cóż, i tak byś nie zrozumiał. - Czy on ma wobec pani dług wdzięczności za ocalenie mu życia? Leia ze zdumieniem spojrzała na odbiornik. Nie spodziewała się, by Khabarakh miał jakiekolwiek pojęcie o tym, co dla Wookiech znaczy dozgonny dług wdzięczności. - Tak - odparła. - Właściwie to mój mąż, Han Solo, ocalił mu życie. Ale w czasie wojny Chewie rozciągnął to także na mnie i mojego brata. - A teraz również na dzieci, które pani w sobie nosi? Księżniczka zerknęła na Chewbaccę. - Tak. Przez dłuższą chwilę głośnik milczał. Patrolowiec wciąż się do nich zbliżał. Zacisnąwszy ręce na oparciu, Leia zastanawiała się, co oznacza milczenie Noghriego. Jeśli doszedł do wniosku, że sprzeciw Chewiego jest równoznaczny ze sprzeniewierzeniem się ich umowie... - Kodeks honorowy Wookiech jest podobny do naszego - odezwał się wreszcie Khabarakh. - Pani pilot może polecieć z nami. Chewbacca wydał z siebie jakiś gardłowy dźwięk wyrażający zdziwienie, które szybko przerodziło się w podejrzliwość. - Wolałbyś, żeby kazał ci tu zostać? - upomniała go księżniczka. Sama była zdziwiona zgodą Noghriego, ale to uczucie niebawem ustąpiło uldze, że całą sprawę udało się tak łatwo rozwiązać. - No, zdecyduj się wreszcie. Wookie ponownie warknął, ale było jasne, że woli pójść z Leią, nawet gdyby to miała być pułapka. - Dziękuję ci, Khabarakhu. Przyjmujemy zaproszenie - oznajmiła Noghriemu księżniczka. - Jesteśmy gotowi wyruszyć w każdej chwili. A tak przy okazji: jak długo potrwa podróż na twoją planetę? - Około czterech dni. Będzie dla mnie zaszczytem gościć panią przez ten czas na statku. Połączenie zostało przerwane. “Cztery dni - pomyślała Leia, a po plecach przebiegł jej dreszcz. - Cztery dni, żeby się jak najwięcej dowiedzieć zarówno o Khabarakhu, jak i o całej rasie Noghrich”. I przygotować się do najważniejszej misji dyplomatycznej w jej życiu. Podczas podróży księżniczka nie dowiedziała się zbyt wiele o kulturze Noghrich. Khabarakh raczej stronił od gości, spędzając większość czasu w zamykanej od środka kabinie pilota albo w swojej kajucie. Niekiedy przychodził porozmawiać z Leią, ale były to jedynie krótkie wymiany zdań i księżniczka za każdym razem odnosiła wrażenie, że Noghri wciąż się waha, czy słusznie robi, zabierając ją na swoją planetę. Kiedy na planecie Wookiech, Kashyyyku, ustalali

szczegóły spotkania, zaproponowała, aby omówił tę sprawę z przyjaciółmi albo innymi osobami, do których miał zaufanie; ale teraz, gdy ich podróż dobiegała końca, a Khabarakh stawał się coraz bardziej nerwowy, księżniczka zaczęła się domyślać, że nikomu nie powiedział o jej przybyciu. Podjął tę decyzję na własną rękę. Leia uznała, że nie wróży jej to nic dobrego. Oznaczało to bowiem, że Khabarakh albo nie ma zaufania do przyjaciół, albo też chce ich uwolnić od wszelkiej odpowiedzialności, gdyby sprawy przybrały niepomyślny obrót. Tak czy inaczej wszystko to sprawiało, że księżniczka czuła się dosyć niepewnie. Jako że ich gospodarz trzymał się na uboczu, Leia i Chewbacca sami musieli sobie czymś wypełnić czas. Ze względu na wrodzone zainteresowanie mechaniką, Wookie nie miał z tym problemu. Niemal całe dnie włóczył się po statku i zaglądał do każdego pomieszczenia, schowka i korytarzyka, jakie tylko zauważył. Jak to złowieszczo określił, poznawał statek na wypadek, gdyby kiedyś sami musieli go pilotować. Księżniczka ze swej strony większą część podróży spędziła w swojej kabinie, z Threepiem, starając się dociec, skąd wywodzi się wyraz “Mal'ary'ush” - jedyne słowo w języku Noghrich, jakie znała; miała nadzieję, że w ten sposób dowie się czegoś o miejscu, w które się udawali. Niestety, mając za punkt odniesienia aż sześć milionów języków, Threepio potrafił wyszukać nieskończoną liczbę możliwych etymologii tego terminu, począwszy od zupełnie sensownych, poprzez mało prawdopodobne, aż do całkowicie absurdalnych. Było to niewątpliwie interesujące ćwiczenie w zakresie lingwistyki stosowanej, ale generalnie przyniosło księżniczce więcej frustracji niż pożytku. W połowie czwartego dnia dotarli do planety Noghrich, która wyglądała jeszcze gorzej, niż się Leia tego spodziewała. - To nie do wiary! - wyszeptała, przyciskając się do Chewiego, żeby wyjrzeć przez jedyny w pasażerskiej części statku iluminator. To, co zobaczyła poniżej skłębionej warstwy chmur, przyprawiło ją o ucisk w gardle. Szybko zbliżająca się do nich powierzchnia planety była jednostajnie brązowa; ponurą monotonię łamał jedynie gdzieniegdzie ciemny granat jezior i małych oceanów. Nigdzie nie dostrzegła śladu zieleni, żółci, różu czy błękitu - kolorów, które zwykle zwiastowały obecność roślinności. Na pierwszy rzut oka planeta zdawała się być zupełnie pozbawiona życia. Chewbacca przypomniał jej coś mrukliwie. - Tak, wiem. Khabarakh mówił, iż ziemie Noghrich ucierpiały w czasie wojny przyznała spokojnie. - Ale nie wiedziałam, że katastrofa objęła całą planetę. Ogarnął ją nagły smutek. Potrząsnęła głową zastanawiając się, która ze stron ponosi większą odpowiedzialność za tę tragedię. “Większa odpowiedzialność”. Z trudem przełknęła ślinę, uświadomiwszy sobie, że odruchowo próbowała odsunąć od siebie poczucie winy. Tu nie było bardziej lub mniej winnych i ona doskonale o tym wiedziała. Planetę Khabarakha spotkała zagłada w wyniku bitwy kosmicznej... A w wojnie brały udział dwie strony. Bez względu na to, w jakich okolicznościach planeta przemieniła się w pustynię, Sojusz Rebeliantów nie mógł się wykręcać od odpowiedzialności za tę tragedię.

- Nic dziwnego, że Imperatorowi i Vaderowi udało się ich zwrócić przeciwko nam - szepnęła. - Musimy znaleźć jakiś sposób, aby im pomóc. Chewie jeszcze raz zamruczał, wskazując ręką za okno. Na horyzoncie pojawił się oddzielający dzień od nocy niewyraźny pasek szarości, a w nim nieregularna, ginąca w oddali, w gęstniejącym mroku, plama jasnej zieleni. - Widzę - skinęła głową Leia. - Czy myślisz, że to wszystko, co im zostało? Wookie wzruszył ramionami i podsunął jej oczywistą sugestię. - Tak, to byłby chyba najprostszy sposób, żeby się tego dowiedzieć przyznała. - Chociaż wcale nie wiem, czy naprawdę mam ochotę usłyszeć odpowiedź Khabarakha. Zaczekajmy, aż podlecimy bliżej; będzie lepiej widać... Stojący obok niej Chewbacca raptownie zesztywniał, a w ułamek sekundy później wydał z siebie rozdzierający ryk. - Co się...? Urwała, a żołądek podszedł jej do gardła. Zza planety wyłaniał się powoli imperialny niszczyciel gwiezdny. Zostali zdradzeni. - Nie - wyszeptała, wpatrując się w olbrzymi statek w kształcie klina. Jednak nie mogło być mowy o pomyłce: to był istotnie niszczyciel gwiezdny. - Nie wierzę, że Khabarakh mógłby zrobić coś takiego. Ostatnie słowa księżniczka wypowiedziała w pustkę; z przerażeniem uświadomiła sobie, że Chewiego nie ma obok niej. Odwróciwszy się, dostrzegła tylko kawałek brązowego futra. Wookie właśnie znikał w korytarzu prowadzącym do kabiny pilota. - Nie! - krzyknęła i odepchnąwszy się od ściany, co sił w nogach pognała za Chewbacca. - Chewie, nie! Wiedziała, że jej rozkaz nic tu nie da. Wookie pałał żądzą mordu i był zdecydowany dostać się do Khabarakha, nawet gdyby miał gołymi rękami rozwalić drzwi kabiny. Kiedy łomot rozległ się po raz pierwszy, Leia była gdzieś w połowie korytarza; gdy dobiegł jej uszu po raz drugi, mijała akurat zakręt, za którym widać już było drzwi. Wookie uniósł potężne pięści, by natrzeć na drzwi po raz trzeci... I wtedy, ku zdumieniu księżniczki, drzwi się rozsunęły. Chewbacca także wydawał się zdziwiony, ale nie zastanawiał się nad tym zbyt długo. Natychmiast wtargnął do kabiny z przeraźliwym okrzykiem wojennym Wookiech. - Chewie! - krzyknęła jeszcze raz Leia i również wbiegła do środka. Zjawiła się akurat w chwili, gdy siedzący w fotelu pilota Khabarakh wysunął nieznacznie prawą rękę, posyłając wyjącego Chewbaccę na ziemię. Księżniczka zastygła w bezruchu, nie wierząc własnym oczom. - Khabarakhu... - Nie wezwałem ich - powiedział Noghri, odwracając się w jej stronę. - Nie złamałem danego pani słowa honoru. Chewie gromkim rykiem wyraził swoje powątpiewanie; usiłował jednocześnie wygramolić się spod tablicy przyrządów. - Musi go pani powstrzymać. - Khabarakh starał się przekrzyczeć wycie

Wookiego. - Trzeba go uciszyć. Muszę podać kod identyfikacyjny albo wszyscy będziemy zgubieni. Leia z zaciśniętymi ustami spojrzała ponad jego ramieniem na majaczący w oddali niszczyciel gwiezdny. “Zdrada...” Ale jeśli Noghri zaplanował zdradę, to dlaczego pozwolił Chewbaccę lecieć z nią? I ta dziwna, nie szkodząca przeciwnikowi metoda walki, której użył, by powstrzymać szalony atak Chewiego... Księżniczka uważnie przyjrzała się Khabarakhowi: jego ciemnym oczom, wystającej szczęce i ostrym jak igły zębom. Obserwował ją, nie zwracając uwagi na czającego się za jego plecami rozwścieczonego Wookiego. Rękę trzymał w pogotowiu na przełączniku nadajnika. Rozległo się niecierpliwe piknięcie i Noghri dotknął palcami przełącznika, ale zaraz cofnął dłoń. Z nadajnika znów dobiegło piknięcie... - Nie zdradziłem pani, lady Vader - powtórzył Khabarakh z naciskiem. - Musi mi pani uwierzyć. Leia zebrała się w sobie. - Chewie, uspokój się! - zawołała. - Chewie, słyszysz?! Uspokój się! Chewbacca zignorował jej polecenie. Podniósł się w końcu, ponownie wydał okrzyk wojenny i skoczył Khabarakhowi do gardła. Noghri nie próbował uchylić się przed atakiem Wookiego; chwycił go za nadgarstki i z całej siły trzymał. To jednak nie wystarczało. Powoli, ale nieustępliwie Chewbacca odginał ręce Khabarakha do tyłu. - Chewie, kazałam ci przestać - spróbowała jeszcze raz Leia. - Rusz głową: czy nie sądzisz, że gdyby planował pułapkę, to zaczekałby, aż pójdziemy spać, albo znalazłby jakiś inny dogodny moment? Wookie warknął coś przez zaciśnięte zęby i nie przestawał mocować się z Noghrim. - Jeśli się nie zgłosi, będą wiedzieli, że coś jest nie w porządku przypomniała mu księżniczka. - A wtedy już na pewno ściągniemy ich sobie na kark. - Lady Vader ma rację - odezwał się Khabarakh. Jego głos był napięty z wysiłku. - Nie zdradziłem was, ale jeśli nie podam im sygnału rozpoznawczego, to wszystko się wyda. - To prawda - rzuciła Leia. - Jeśli zechcą sprawdzić, co się tu dzieje, to nic już nas nie uratuje. Chewie, to nasza jedyna szansa. Wookie wydał z siebie kolejny groźny pomruk i pokręcił przecząco głową. - W takim razie nie dajesz mi wyboru - stwierdził Noghri. Nagle kabina rozbłysła niebieskim światłem, a Chewbacca zwalił się bezwładnie na ziemię. - Nie...! - wydusiła Leia, opadając na kolana przy leżącym nieruchomo Chewiem. - Khabarakhu! - To tylko broń ogłuszająca - wyjaśnił Noghri. Dysząc ciężko, odwrócił się z powrotem do przyrządów. - Taki wbudowany system obronny. Księżniczka spojrzała na niego z wściekłością, ale już po chwili przemyślała całą sytuację i złość w niej opadła. Chewbacca był przecież zdecydowany pozbawić Khabarakha życia, a

księżniczka z własnego doświadczenia wiedziała, jak trudno uspokoić rozwścieczonego Wookiego, nawet jeśli jest się jego przyjacielem. A poza tym Noghri próbował wcześniej wszystko wyjaśnić. - Co teraz? - spytała. Zanurzyła rękę w gęstym futrze Chewiego, by sprawdzić, czy bije mu serce. Puls był rytmiczny, co oznaczało, że na szczęście broń ogłuszająca nie uszkodziła - jak to się niekiedy zdarzało - systemu nerwowego i nie spowodowała śmiertelnego efektu. - Niech się pani teraz nie odzywa - polecił Khabarakh. Włączył nadajnik i rzucił coś w swoim języku. Odpowiedział mu miaukliwy głos innego Noghriego. Rozmowa trwała kilka minut. Leia wciąż klęczała u boku Chewiego, żałując, że nie zdążyła sprowadzić do kabiny Threepia; chętnie dowiedziałaby się, o czym rozmawiają obaj Noghri. W końcu rozmowa dobiegła końca i Khabarakh wyłączył nadajnik. - Teraz jesteśmy bezpieczni - oznajmił, opadając na oparcie fotela. - Są przekonani, że to była zwykła awaria sprzętu. - Miejmy nadzieję - rzuciła księżniczka, Noghri obrzucił ją szybkim spojrzeniem, a jego twarz rodem z koszmaru przybrała dziwny wyraz. - Nie zdradziłem pani, lady Vader - powiedział cicho. Jego głos brzmiał stanowczo, a jednocześnie jakby błagalnie. - Musi mi pani uwierzyć. Obiecałem pani bronić i dotrzymam obietnicy. Nawet gdybym miał to przypłacić życiem. Leia posłała mu zdumione spojrzenie... I czy to dzięki szczególnemu wyczuciu, jakie dawała jej Moc, czy też po prostu wieloletniemu doświadczeniu w służbie dyplomatycznej, zrozumiała wreszcie w pełni położenie Khabarakha. Jeżeli nawet podczas podróży Noghri żywił jeszcze jakieś obawy czy wątpliwości, to niespodziewane pojawienie się niszczyciela gwiezdnego rozproszyło je do reszty. Zostało zakwestionowane dane przez niego słowo honoru i Khabarakh musiał teraz w przekonujący sposób udowodnić, że nie złamał obietnicy. I był w tym celu gotów zrobić wszystko. Nawet gdyby miał to przypłacić życiem. Wcześniej Leia zastanawiała się, jak to możliwe, że Khabarakh rozumie, ile znaczy dla Chewiego dozgonny dług wdzięczności; ale być może kultury Noghrich i Wookiech były sobie bliższe, niż jej się wydawało. - Wierzę ci - powiedziała. Podniosła się z podłogi i usiadła w fotelu drugiego pilota. Chewbaccę musiała zostawić tam, gdzie był, do czasu, gdy się ocknie, bo sama nie była w stanie go podnieść. - Co teraz? Khabarakh odwrócił się do przyrządów. - Teraz musimy podjąć decyzję - oznajmił. - Początkowo miałem zamiar wylądować w mieście Nystao i poczekać do zmroku, by przedstawić panią naczelnikowi mojego klanu. Ale teraz to niemożliwe. Przybył nasz pan i zwołał zebranie całej starszyzny. Księżniczka poczuła mrowienie w karku. - Czy waszym panem jest wielki admirał? - spytała niepewnie. - Tak, a to jego admiralski okręt, “Chimera”. Pamiętam dzień, kiedy lord Vader po raz pierwszy przywiózł do nas wielkiego admirała - dodał w zamyśleniu.

- Lord Vader powiedział nam wtedy, że musi poświęcić cały swój czas na walkę z wrogami Imperatora i że odtąd Thrawn będzie naszym panem i dowódcą. - Z jego gardła dobyło się jakieś dziwne prychnięcie. - Tego dnia wielu Noghrich pogrążyło się w smutku. Oprócz Imperatora lord Vader był jedynym człowiekiem, który troszczył się o nasze dobro. Wlał nam w serca nadzieję i nadał naszemu życiu sens. Leia skrzywiła się mimowolnie; tym sensem życia miała być służba w komandach śmierci i gotowość do umierania na każde skinienie Imperatora. Ale nie mogła tego powiedzieć Khabarakhowi - a w każdym razie jeszcze nie w tej chwili. - Rozumiem - mruknęła pod nosem. Leżący u jej stóp Chewbacca poruszył się nieznacznie. - Wkrótce całkiem się rozbudzi - rzekł Noghri. - Nie chciałbym go ponownie ogłuszać. Czy jest pani w stanie nad nim zapanować? - Przynajmniej tak mi się wydaje - odparła księżniczka. Statek zaczął się obniżać, kierując się ku zewnętrznej warstwie atmosfery. Ze wskazań przyrządów wynikało, że niebawem znajdą się bezpośrednio pod krążącym na orbicie niszczycielem gwiezdnym. - Mam nadzieję, że nie zechcą skierować na nas czujników - szepnęła. - Jeśli zauważą, że są tu trzy żywe istoty, będziesz się musiał gęsto tłumaczyć. - Powinno nas przed tym uchronić urządzenie zakłócające - uspokoił ją Khabarakh. - Nastawiłem je na maksymalną moc. - Czy to nie wzbudzi ich podejrzeń? - zaniepokoiła się Leia. - Nie. Wyjaśniłem im, że zakłócenia mają związek z tym samym uszkodzeniem, które spowodowało przerwę w pracy nadajnika. Chewbacca warknął cicho; opuściwszy głowę, Leia zobaczyła, że Wookie wpatruje się w nią bezradnie. Był już całkowicie przytomny, ale nie mógł jeszcze wykonać żadnego ruchu. - Przebrnęliśmy już przez zewnętrzną kontrolę - poinformowała go księżniczka. - I zmierzamy do... Khabarakhu, dokąd my właściwie lecimy? Noghri wciągnął głęboko powietrze i wypuścił je powoli z dziwnym świstem. - Lecimy w moje rodzinne strony, do małej wioski położonej na skraju Czystego Lądu. Ukryję was tam do czasu, gdy wyjedzie nasz pan, wielki admirał. Leia rozważała w duchu tę propozycję. Mała wioska usytuowana z dala od głównego nurtu życia Noghrich raczej nie powinna być obiektem zainteresowania przedstawicieli Imperium. Ale z drugiej strony, jeżeli była to taka sama osada, jak inne znane jej wioski, to już w godzinę po wylądowaniu wszyscy będą wiedzieli o jej przybyciu. - Czy masz pewność, że pozostali mieszkańcy potrafią dochować tajemnicy? - Proszę się nie martwić - odrzekł Khabarakh. - Ręczę za pani bezpieczeństwo. Ostatniemu stwierdzeniu towarzyszyło jednak lekkie wahanie... I kiedy wchodzili w atmosferę, Leia z niepokojem uzmysłowiła sobie, że Noghri właściwie nie odpowiedział na jej pytanie.

Naczelnik klanu jeszcze raz skłonił głowę i z powrotem wstąpił do szeregu tych, którzy oczekiwali na swoją kolej, by złożyć hołd władcy. Thrawn, siedzący na błyszczącym tronie w Izbie Zgromadzeń na Honoghr, z powagą skinął głową odchodzącemu i gestem przywołał następnego mężczyznę. Ten wystąpił z szeregu i poruszając się w rytualnym tańcu, który miał wyrażać szacunek, zaczął bić pokłony przed admirałem. Dwa metry na prawo od Thrawna, nieco z tyłu, stał, nieznacznie przestępując z nogi na nogę, Pellaeon. Z trudem stłumił ziewnięcie. Zastanawiał się, kiedy wreszcie skończy się ta cała ceremonia. Sądził, że przybyli na Honoghr po to, by natchnąć nowym duchem oddziały komandosów, ale jak na razie jedynymi Noghrimi, jakich widzieli, byli ubrani w ceremonialne stroje wojownicy i ci stojący w szeregu naczelnicy poszczególnych klanów. Thrawn miał zapewne swoje powody, by uczestniczyć w tej przewlekłej uroczystości, ale kapitan nie mógł się doczekać jej końca. W sytuacji, kiedy Imperium wciąż stało przed koniecznością walki o odzyskanie panowania w galaktyce, siedzenie tu bezczynnie i wysłuchiwanie zapewnień szaroskórych istot o ich lojalności wydawało się Pellaeonowi bezsensowną stratą czasu. Poczuł na karku powiew powietrza. - Panie kapitanie? - szepnął mu ktoś do ucha. Po chwili zastanowienia Pellaeon doszedł do wniosku, że głos należy do porucznika Tschela. - Bardzo pana przepraszam, ale wielki admirał Thrawn prosił, by go natychmiast informować, jeśli wydarzy się coś odbiegającego od normy. Kapitan nieznacznie skinął głową, zadowolony z faktu, że coś przerwało wreszcie tę monotonię. - A co się stało? - Nie sądzę, aby to było dla nas niebezpieczne czy choćby szczególnie istotne, ale powracający statek, należący do noghryjskich komandosów, niemal nie zdążył podać na czas kodu identyfikacyjnego. - Pewnie miał jakieś problemy ze sprzętem - stwierdził Pellaeon. - Pilot powiedział dokładnie to samo - odparł porucznik. - Naszą uwagę zwrócił jednak fakt, że zaraz po tym wymówił się od lądowania w Nystao. Mając problemy ze sprzętem, każdy normalny pilot wolałby chyba jak najszybciej oddać statek do przeglądu. - Uszkodzony nadajnik to jeszcze nie koniec świata - mruknął kapitan. Ale uwaga Tschela była trafna; a Nystao jako jedyne miejsce na Honoghr posiadało specjalistyczne warsztaty, w których naprawiano statki kosmiczne. - Czy znamy nazwisko pilota? - Tak, panie kapitanie. Nazywa się Khabarakh i należy do klanu Khim'bar. Zebrałem wszystkie informacje, jakie mamy na jego temat. - Porucznik podał zwierzchnikowi notes elektroniczny. Pellaeon wziął go ukradkiem, zastanawiając się jednocześnie, co powinien zrobić. Admirał istotnie polecił, aby niezwłocznie informować go o każdym podejrzanym zdarzeniu, ale kapitanowi nie bardzo uśmiechała się myśl, aby z tak błahego powodu przerywać ceremonię. Jak zwykle Thrawn go ubiegł. Uniósłszy rękę, przerwał prezentację naczelników klanów i zwrócił na Pellaeona gorejące, czerwone oczy.

- Czy ma mi pan coś do przekazania, kapitanie? - To drobna sprawa, panie admirale. - Pellaeon zebrał się na odwagę i podszedł do Thrawna. - Powracający statek, należący do noghryjskich komandosów, zwlekał z podaniem kodu identyfikacyjnego, a potem nie chciał lądować w Nystao. Prawdopodobnie to jedynie kłopoty techniczne. - Możliwe - przyznał admirał. - Czy użyto czujników, aby określić rodzaj uszkodzenia? - Hm... - Kapitan zerknął na komputerek. - Wyniki pomiarów okazały się nieprecyzyjne - oznajmił. - Zakłócenia generowane przez statek były na tyle silne, że... - Ten statek miał włączone urządzenie zakłócające?! - przerwał Thrawn, obrzucając Pellaeona groźnym spojrzeniem. - Tak, panie admirale. Thrawn bez słowa wyciągnął rękę i kapitan podał mu notes. Zmarszczywszy czoło, admirał wpatrywał się przez chwilę w ekran komputerka, przebiegając wzrokiem raport. - Khabarakh, klan Khim'bar - mruknął pod nosem. - Ciekawe. - Ponownie spojrzał na Pellaeona. - Dokąd poleciał ten statek? Kapitan popatrzył na Tschela. - Z ostatniego raportu wynika, że skierował się na południe - pospieszył z odpowiedzią porucznik. - Być może wciąż jeszcze jest w zasięgu naszych promieni ściągających. Pellaeon ponownie odwrócił się do Thrawna. - Czy mamy spróbować go zatrzymać, panie admirale? Thrawn przeniósł wzrok na komputerek, a na jego twarzy malowało się skupienie. - Nie - powiedział w końcu. - Niech statek spokojnie wyląduje, ale nasi ludzie mają nie spuszczać go z oczu. I niech zespół mechaników z “Chimery” czeka na nas w miejscu jego lądowania. - Omiótł spojrzeniem szereg noghryjskich dostojników i zatrzymał wzrok na jednym z nich. - Ir'khaim, naczelnik klanu Khim'bar: podejdź tu. Noghri posłusznie spełnił polecenie. - Czego sobie życzysz, panie? - spytał miaukliwie. - Jeden z twoich ludzi właśnie wrócił do domu. Pojedziemy do jego wioski, aby go powitać. - Stanie się tak, jak rozkazałeś, panie - skinął głową Ir'khaim. - Kapitanie, proszę dopilnować, aby przygotowano dla nas wahadłowiec polecił Thrawn, wstając z miejsca. - Ruszamy natychmiast. - Tak jest, panie admirale - odparł Pellaeon. Skinieniem głowy przekazał rozkaz Tschelowi. - A czy nie byłoby prościej sprowadzić statek i pilota tutaj? - Może i tak, ale wtedy zapewne nie dowiedzielibyśmy się nic ciekawego. Widzę, że imię pilota nic panu nie mówi; Khabarakh z rodu Khim'bar był członkiem dwudziestego drugiego oddziału komandosów. Czy teraz już pan rozumie? Pellaeon poczuł skurcz w żołądku. - To był oddział, który został wysłany za Leią Organa Solo na Kashyyyk.

- I wszyscy poza Khabarakhiem zginęli - przypomniał admirał, kiwając głową. - Myślę, że warto usłyszeć od niego szczegóły tej nieudanej misji... I dowiedzieć się, dlaczego powrót do domu zajął mu aż tyle czasu. - W jego oczach pojawiły się złowrogie błyski. - A także przekonać się - dodał cicho - dlaczego za wszelką cenę stara się uniknąć spotkania z nami. ROZDZIAŁ 10 Khabarakh posadził statek na ziemi dopiero wtedy, kiedy jego wioskę spowiły ciemności. Osada składała się z kilkunastu stłoczonych obok siebie, słabo oświetlonych chat. - Czy często lądują tu statki? - spytała Leia. Noghri odwrócił pojazd dziobem w stronę stojącej samotnie pośrodku osady, skrytej w cieniu budowli. W blasku reflektorów ukazał się duży, okrągły gmach o stożkowatym dachu. Ściany wykonano z masywnych, ustawionych na sztorc, drewnianych bali. Szpary między nimi wypełniono jakimś delikatniejszym, lśniącym gatunkiem drewna. Wokół budynku, na wysokości okapu biegł wąski pasek błyszczącej blachy. - Raczej nie - odparł Khabarakh. Zgasił silniki manewrowe i przełączył podstawowe układy statku w stan spoczynku. - Ale już się to zdarzało. “Innymi słowy, nasze przybycie ściągnie powszechną uwagę” - przemknęło przez głowę księżniczce. Chewbacca, który wydobrzał na tyle, że mógł zająć jeden z foteli dla pasażerów, pomyślał najwyraźniej o tym samym. - Wszyscy mieszkańcy wioski należą do klanu Khim'bar i są jedną rodziną wyjaśnił Khabarakh w odpowiedzi na mrukliwe pytanie Wookiego. - Potraktują moją obietnicę względem was jak własną. Chodźcie. Leia odpięła pasy i podniosła się z fotela. Z trudem opanowała grymas twarzy. Skoro już się tu znaleźli, to mogła jedynie mieć nadzieję, że ufność, którą Khabarakh pokładał w swoich współplemieńcach, opierała się na czymś więcej niż tylko młodzieńczym idealizmie. Księżniczka pomogła Chewiemu wyswobodzić się z pasów. Razem podążyli za Noghrim. Po drodze do głównego wyjścia zabrali Threepia. - Wyjdę jako pierwszy - oznajmił Khabarakh, kiedy dotarli do śluzy. - Zgodnie ze zwyczajem muszę udać się do dukhy klanu Khim'bar sam. Prawo wymaga, abym poinformował głowę rodu o przybyciu gości spoza klanu. - Rozumiem. - Leia zwalczyła w sobie kolejną falę niepokoju. Nie podobało jej się, że nie będzie obecna przy rozmowach ich przewodnika z innymi Noghrimi. Ale na to również niewiele mogła poradzić. - Zaczekamy na statku, póki nie wrócisz. - To nie potrwa długo - obiecał Khabarakh. Dwukrotnie przyłożył dłoń do czujnika urządzenia sterującego otwieraniem śluzy. Drzwi się rozsunęły i Noghri wyskoczył na zewnątrz; w chwilę potem drzwi zamknęły się ponownie. Chewbacca mruknął coś niezrozumiale. - On zaraz wróci - powiedziała księżniczka, domyślając się, co niepokoi

Wookiego. - Jestem pewien, że on mówił prawdę - przyszedł jej w sukurs Threepio. Bardzo często spotyka się podobne zwyczaje i rytuały u prymitywnych ludów, które nie posiadły jeszcze umiejętności lotów kosmicznych. - Tyle, że ta rasa potrafi latać w kosmos - zauważyła Leia. Nerwowo przebierała palcami po rękojeści miecza świetlnego, wpatrując się w zamknięte drzwi śluzy. Khabarakh mógł przynajmniej zostawić je otwarte, żeby widzieli, jak będzie wracał. Chyba że Noghri nie chciał, by widzieli, jak będzie wracał. - To oczywiście prawda, Wasza wysokość - zgodził się robot, przybierając mentorski ton. - Jednakże zdobyłem niemal całkowitą pewność, że zmiana w tym aspekcie nastąpiła stosunkowo niedawno... Coś podobnego! - urwał raptownie, gdy Chewie przepchnął się nagle koło niego i popędził w głąb statku. - Dokąd idziesz? - zawołała za nim Leia. Chewbacca rzucił w odpowiedzi coś na temat Imperium, ale księżniczka nie wszystko zrozumiała. - Chewie, zaczekaj! - krzyknęła. - Khabarakh może wrócić w każdej chwili! Tym razem Wookie nawet nie silił się na odpowiedź. - Wspaniale! - mruknęła. Zastanawiała się, co powinna teraz zrobić. Jeśli Noghri wróci i nie zastanie Chewiego... A jeżeli wróci i nie zastanie ich obojga... - Jak już mówiłem - ciągnął Threepio, który doszedł do wniosku, że najlepiej całkowicie ignorować niekulturalne zachowania Wookiech - wszystkie informacje, które udało mi się zgromadzić na temat tego ludu, wskazują, że jeszcze do niedawna jego przedstawiciele nie potrafili opuścić swojej planety. Wzmianka na temat dukhy, najwyraźniej jakiejś siedziby władz klanu, klanowo-rodowa struktura społeczna oraz to nadmierne przywiązywanie wagi do pani królewskiego pochodzenia... - Na dworze alderaańskim też przywiązywaliśmy dużą wagę do takich spraw - przypomniała mu opryskliwie Leia. Wciąż wpatrywała się w pusty korytarz. Postanowiła, że najlepiej zrobią, jeśli razem z Threepiem zaczekają na Khabarakha, nie ruszając się z miejsca. - A inne ludy galaktyki nie uważały naszej organizacji społecznej za prymitywną. - Nie, oczywiście, że nie - rzekł android z lekkim zakłopotaniem w głosie. Nigdy nie miałem zamiaru insynuować czegoś podobnego. - Wiem - zapewniła go księżniczka. Ona też poczuła się zakłopotana swoim wybuchem. Doskonale rozumiała, co robot chciał powiedzieć. - A tak w ogóle, to gdzie on się podziewa? Było to pytanie retoryczne, ale w chwili, gdy je wypowiadała, drzwi śluzy otworzyły się gwałtownie. - Chodźcie - polecił Khabarakh. Spojrzenie jego ciemnych oczu powędrowało w głąb statku. - Gdzie Wookie? - Wrócił do kabiny pilotów - odparła Leia. - Nie mam pojęcia po co. Czy mam go odszukać? Noghri wydał z siebie dziwny dźwięk - coś pośredniego miedzy sykiem a pomrukiem. - Nie mamy na to czasu. Matrah nas oczekuje. Chodźcie! Odwrócił się i zaczął schodzić po rampie.

- Ile czasu zajmie ci rozpracowanie ich języka? - spytała księżniczka, kiedy oboje z Threepiem podążyli za swoim przewodnikiem. - Trudno mi powiedzieć, Wasza wysokość - stwierdził robot. Khabarakh prowadził ich przez zakurzony plac obok dużego drewnianego gmachu, który widzieli przy lądowaniu - dukhy klanu, jak domyśliła się Leia. Zmierzali do jednej z mniejszych budowli znajdujących się po przeciwnej stronie placu. - Nauka zupełnie nowego języka to dość skomplikowane zadanie - ciągnął Threepio. Jeżeli jednak okaże się, że choć trochę przypomina on jeden ze znanych mi sześciu milionów sposobów porozumiewania się, to... - Rozumiem - przerwała mu księżniczka. Doszli już prawie do oświetlonego budynku. Kiedy zbliżali się do wejścia, z cienia wyłonili się dwaj niscy Noghri; otwarli przed nimi podwójne wrota. Leia wzięła głęboki oddech i weszła za Khabarakhiem do środka. Sądząc po ilości światła wydostającego się na zewnątrz budynku, księżniczka przypuszczała, że wnętrze będzie niezwykle intensywnie oświetlone. Ku jej zaskoczeniu w pomieszczeniu, do którego weszli, panował półmrok. Wystarczyło jej jedno spojrzenie, aby zrozumieć przyczynę tej sytuacji: jasno oświetlone “okna” okazały się w rzeczywistości skierowanymi na zewnątrz samoczynnymi źródłami światła. Nie licząc małej ilości światła przedostającego się z nich do środka, wnętrze budowli oświetlały jedynie dwie lampy oliwne. Leii przemknęła przez głowę opinia Threepia na temat tutejszej społeczności; najwyraźniej robot miał rację. Na środku pomieszczenia stało w rzędzie pięciu Noghrich. Wszyscy patrzyli w stronę wejścia. Księżniczka nerwowo przełknęła ślinę, wyczuwając intuicyjnie, że to oni powinni odezwać się jako pierwsi. Khabarakh podszedł do stojących, padł na kolana i rozkładając na bok ręce, pochylił głowę do ziemi. Leia przypomniała sobie, że takim samym gestem okazał jej szacunek w celi na Kashyyyku. - Ilyr'ush mir lah sworil'le - rzekł ich przewodnik. - Mir'le kawah siw Mal'ary'ush wir'le Vader'ush. - Rozumiesz, co on mówi? - spytała szeptem księżniczka. - Częściowo - odparł robot. - To chyba jakiś dialekt pradawnego języka handlowego... - Sza'wah! - rzucił ostro stojący w środku szeregu osobnik. Threepio aż się wzdrygnął. - To znaczy “milcz” - przetłumaczył, choć było to całkiem zbyteczne. - Zrozumiałam, o co chodziło - stwierdziła Leia. Wyprostowała się dumnie. Okazywanie szacunku wobec lokalnych dostojników i panujących zwyczajów było rzeczą ze wszech miar słuszną, ale ona była córką ich pana, lorda Dartha Vadera, i jako taka nie mogła tolerować niegrzeczności. - W ten sposób zwracasz się do Mal'ary'ush? - spytała, wkładając w te słowa cały królewski majestat, jakiego nabyła na dworze alderaańskim. Sześciu Noghrich jak na komendę zwróciło głowy w jej stronę. Księżniczka użyła Mocy, starając się wyczuć, co kryje się za ich spojrzeniami, ale i tym razem umysły przedstawicieli tej rasy były dla niej całkowicie nieprzeniknione. Pozostawało jej jedynie zdać się na słuch i spróbować wywnioskować ich

nastawienie z tonu głosu. - Zadałam pytanie - rzuciła, przerywając panującą ciszę. Stojący w środku osobnik wystąpił o krok z szeregu. Leia zauważyła dwie niewielkie wypukłości, rysujące się pod luźną tuniką na klatce piersiowej obcego. “Czyżby to była kobieta?” - Matrah? - szepnęła do Threepia, przypominając sobie, że tego właśnie słowa użył wcześniej Khabarakh. - To określenie kobiety, która jest głową lokalnej społeczności - rodziny; przy czym kilka rodzin tworzy klan - wyjaśnił robot. Był wyraźnie podenerwowany i mówił ledwie dosłyszalnym szeptem. Nie znosił, gdy ktoś na niego krzyczał. - Dziękuję - rzuciła księżniczka, mierząc obcą kobietę wzrokiem. - Czy ty jesteś matrah tej rodziny? - Jestem nią - odparła jej rozmówczyni w języku basie. Mówiła z dziwnym akcentem, ale dało się ją zrozumieć. - Jak zamierzasz udowodnić, że naprawdę jesteś Mal'ary'ush? Księżniczka w milczeniu wyciągnęła rękę. Matrah zawahała się, ale po chwili podeszła i delikatnie ją obwąchała. - Czy nie jest tak, jak mówiłem? - wtrącił Khabarakh. - Nie odzywaj się, trzeci synu - zgromiła go kobieta. Uniosła głowę i popatrzyła Leii prosto w oczy. - Witam cię wśród nas, lady Vader. Ale nie cieszę się z twego przyjazdu. Księżniczka wytrzymała jej spojrzenie. Wciąż nie była w stanie wyczuć nastawienia żadnego z obcych; dzięki zdolnościom Jedi zorientowała się jednak, że Chewbacca opuścił statek i zbliża się do budynku - i to zbliża się szybkim krokiem, wyraźnie czymś poruszony. Miała nadzieję, że Wookie nie wtargnie gwałtownie do środka, rujnując w ten sposób resztki dostojeństwa, jakie starała się jeszcze zachować. - Czy wolno spytać dlaczego? - zwróciła się do matrah. - Czy służyła pani Imperatorowi? - odcięła się kobieta. - Czy służy pani naszemu władcy, wielkiemu admirałowi? - Odpowiedź na oba pytania brzmi: nie. - W takim razie pani przybycie wnosi między nas rozdźwięk i niezgodę podsumowała ponuro matrah. - Rozdźwięk pomiędzy tym, co było dawniej, a tym, co jest teraz. - Potrząsnęła głową. - Nie chcemy już więcej waśni na Honoghr, lady Vader. Ledwie zdążyła wypowiedzieć te słowa, gdy drzwi za plecami Leii otworzyły się gwałtownie i do pokoju wpadł Chewbacca. Matrah aż podskoczyła na widok Wookiego. Któryś z pozostałych Noghrich krzyknął coś przerażonym głosem. Nim zdążyli zareagować w jakikolwiek inny sposób, Chewie wymruczał ostrzeżenie. - Jesteś pewien, że to ludzie Imperium? - spytała księżniczka. Serce skoczyło jej do gardła. “Nie - błagała w duchu. - Nie teraz. Jeszcze nie teraz”. Wookie wyjaśnił burkliwie, że dwa wahadłowce klasy lambda, które zeszły z orbity i zbliżają się od strony Nystao, raczej nie mogą należeć do nikogo innego. Khabarakh podszedł do matrah i powiedział coś w swoim języku z wyraźnym naciskiem w głosie.

- Mówi, że przyrzekł nas chronić - przetłumaczył Threepio. - Prosi, by uszanowano jego przysięgę. Przez dłuższą chwilę Leii wydawało się, że matrah ma zamiar się nie zgodzić. Po chwili jednak kobieta z ciężkim westchnieniem skinęła głową. - Chodźcie ze mną - rzucił Khabarakh. Wymijając Leię i Chewbaccę, ruszył pospiesznie w stronę drzwi. - Matrah zgodziła się, żebym przynajmniej na razie ukrył was przed naszym panem, wielkim admirałem. - Dokąd idziemy? - spytała księżniczka, podążając za Noghrim w panującą na zewnątrz ciemność. - Pani androida i urządzenia pomiarowe ukryję pomiędzy robotami odkażającymi, które na noc zamykamy w szopie na obrzeżach wioski. Khabarakh wskazał ręką oddalony o jakieś pięćdziesiąt metrów, pozbawiony okien budynek. - Z panią i z Wookiem będzie więcej kłopotu. Jeśli ludzie Imperium mają ze sobą sprzęt analityczny, to ich czujniki wykryją obecność dwóch organizmów żywych innych niż Noghri. - Wiem. - Leia spojrzała w niebo, wypatrując świateł pojazdów imperialnych. Starała się przypomnieć sobie wszystkie informacje na temat algorytmów identyfikujących organizmy żywe. Wiedziała, że do podstawowych parametrów, na których bazowały te algorytmy, należą: puls, skład chemiczny bezpośredniego otoczenia organizmu, produkty uboczne wydalane w procesie oddychania oraz sposób polaryzacji promieniowania EM przez łańcuchy cząsteczkowe. Ale w przypadku pomiarów z dalszej odległości głównym parametrem było... - Będzie nam potrzebne jakieś źródło ciepła - oznajmiła Khabarakhowi. - I to jak najsilniejsze. - Piekarnia - zaproponował Noghri, wskazując ręką trzeci w rzędzie, pozbawiony okien budynek. Na jego tyłach znajdował się przysadzisty komin, z którego wydostawała się widoczna w bladych światłach okolicznych budowli smużka dymu. - Chyba nie wymyślimy nic lepszego - zgodziła się Leia. -Khabarakhu: ukryj Threepia; Chewie: pójdziesz ze mną. Kiedy wyszli z wahadłowca, czekała już na nich niewielka delegacja Noghrich: trzy stojące obok siebie kobiety i dwójka dzieci w roli honorowej asysty przy drzwiach dukhy klanu. Thrawn zerknął na ten komitet powitalny, zlustrował badawczo okolicę, a następnie odwrócił się do Pellaeona. - Proszę tu zaczekać na przybycie naszej grupy technicznej, kapitanie rozkazał półgłosem. - Niech pan dopilnuje, żeby mechanicy zajęli się sprawdzeniem sprzętu łączności i urządzeń zakłócających na tamtym statku. Potem proszę do mnie dołączyć. - Tak jest, panie admirale. Thrawn przeniósł wzrok na Ir'khaima. - Naczelniku - uczynił zapraszający gest w stronę czekających Noghrich. Dostojnik skłonił głowę i ruszył we wskazanym kierunku. Admirał zerknął na Rukha, który natychmiast zajął opuszczone przez Ir'khaima miejsce u boku admirała. Razem podążyli za naczelnikiem. Nastąpiła tradycyjna ceremonia

powitalna, a następnie kobiety poprowadziły przybyszów do dukhy. Wahadłowiec ekipy technicznej przybył zaledwie kilka minut później. Pellaeon wydał odpowiednie polecenia zespołowi techników, po czym udał się do dukhy. Spodziewał się, że z uwagi na to, iż wizyta ich dostojnego pana i mistrza była nie zapowiedziana i przypadła na wieczór, matrah nie zdoła zgromadzić więcej niż garstkę członków swojej rodziny. Ze zdziwieniem stwierdził, że do dukhy przybyło chyba pół wioski. Dzieci i dorośli stali w podwójnym szeregu pod ścianami, poczynając od wielkiej planszy przedstawiającej drzewo genealogiczne aż do podwójnych drzwi i w drugą stronę, do znajdującego się naprzeciwko planszy kącika do medytacji. Thrawn siedział na tronie rodowym, ustawionym w dwóch trzecich odległości między drzwiami a przeciwległą ścianą. Po prawej ręce admirała znów zajął miejsce Ir'khaim. Trzy kobiety, które wcześniej wyszły powitać gości, ustawiły się przed tronem w szeregu. O krok za nimi stanęła w rządku starszyzna. Przy kobietach stał młody mężczyzna; jego stalowoszarą skóra różniła się wyraźnie od znacznie ciemniejszej karnacji starszych Noghrich. Jak się zdawało, Pellaeon stracił jedynie ceremonię powitalną - Noghri chyba nigdy nie mieli dosyć tych bezsensownych rytuałów. Kapitan przeszedł obok milczących szeregów i zajął miejsce po drugiej stronie tronu. Młody Noghri wystąpił naprzód i uklęknął przed Thrawnem. - Witam cię, panie - odezwał się uroczyście i rozłożył ręce na ziemi. - Twoja wizyta to prawdziwy zaszczyt dla mojej rodziny i całego klanu Khim'bar. - Możesz wstać - rzucił admirał. - Ty jesteś Khabarakh, z klanu Khim'bar? - Tak, panie. - Byłeś członkiem dwudziestego drugiego imperialnego oddziału noghryjskich komandosów. Ten oddział przestał istnieć na planecie Kashyyyk. Opowiedz mi o tym, co się tam wydarzyło. Pellaeonowi wydało się, że Khabarakh drgnął, choć kapitan nie był tego do końca pewien. - Natychmiast po opuszczeniu planety wysłałem szczegółowy raport, panie. - Tak, czytałem twój raport - odparł chłodno Thrawn. - Czytałem go bardzo uważnie i zwróciłem uwagę na pewne niejasności. Chciałbym wiedzieć, jak i dlaczego udało ci się przeżyć, chociaż wszyscy inni zginęli? I jak zdołałeś stamtąd uciec, skoro na całej planecie ogłoszono alarm? Oraz dlaczego po porażce swojego oddziału nie wróciłeś od razu na Honoghr albo do którejś z naszych pozostałych baz? Tym razem Noghri wyraźnie drgnął. Może była to reakcja na słowo “porażka”. - W czasie pierwszego ataku straciłem przytomność i Wookie wzięli mnie za martwego. Kiedy się ocknąłem, byłem sam, więc postanowiłem wrócić na statek. Tam z oficjalnych źródeł informacji dowiedziałem się, co stało się z resztą oddziału. Podejrzewam, że Wookiech zaskoczyła szybkość i zwrotność mojego statku, i to pomogło mi w ucieczce. A jeśli chodzi o to, gdzie się podziewałem później, panie... - Zawahał się na chwilę. - Przesłałem raport, a potem przez jakiś czas chciałem być sam.

- Dlaczego? - Żeby rozmyślać, panie, i medytować. - Czy Honoghr nie byłaby lepszym miejscem do medytacji? - spytał Thrawn, zataczając ręką koło. - Musiałem przemyśleć wiele spraw, panie. Przez chwilę admirał przyglądał mu się badawczo. - Zwlekałeś z odpowiedzią, kiedy z planety nadeszła prośba, byś podał swój kod identyfikacyjny. A potem odmówiłeś lądowania w Nystao. - Nie odmówiłem, panie. Nigdy nie otrzymałem takiego rozkazu. - Istotnie, między propozycją a rozkazem jest pewna różnica - odparł Thrawn ironicznie. - Powiedz mi zatem, dlaczego wolałeś przylecieć tutaj? - Chciałem porozmawiać z moją matrah. Pragnąłem podzielić się z nią moimi przemyśleniami i prosić ją o wybaczenie... porażki. - Czy tak się stało? - spytał admirał, zwracając się do kobiety. - Zaczęliśmy o tym rozmawiać - odparła stara Noghri w łamanym basicu. Ale jeszcze nie skończyliśmy. Po drugiej stronie pomieszczenia otworzyły się gwałtownie drzwi i do dukhy wszedł jeden z techników. - Czy ma pan dla mnie meldunek, sierżancie? - spytał go Thrawn. - Tak, panie admirale - odparł technik. Przemierzył pomieszczenie, ostrożnie omijając przy tym grupkę starszyzny Noghrich. - Zgodnie z rozkazem przeprowadziliśmy wstępne testy sprzętu łączności i urządzeń zakłócających. Thrawn przeniósł wzrok na Khabarakha. - I...? - Sądzimy, że udało nam się zlokalizować przyczynę awarii, panie admirale. Prawdopodobnie nastąpiło przeciążenie na głównej cewce nadajnika, które przeniosło się na kondensator układu zakłócającego, a to z kolei doprowadziło do przepalenia się kilku sąsiednich elementów. Komputer kompensacyjny dokonał odpowiednich przełączeń i odtworzył przerwany obwód, ale nowa, zastępcza ścieżka biegła na tyle blisko linii sterujących układem generującym zakłócenia, że doszło do udarowego przepięcia indukcyjnego, co spowodowało samoczynne uruchomienie układu. - Interesujący zbieg okoliczności - zauważył Thrawn, nie spuszczając gorejących oczu z Khabarakha. - Sądzi pan, że to uszkodzenie powstało w sposób naturalny, czy też spowodowano je celowo? Matrah drgnęła, jakby miała zamiar coś powiedzieć. Admirał zgromił ją spojrzeniem i kobieta nie odezwała się ani słowem. - Nie sposób tego stwierdzić, panie admirale - rzekł technik, ostrożnie dobierając słowa. Zdawał sobie sprawę z tego, że jest otoczony Noghrimi, którzy mogą się poczuć urażeni tym, co powie. - Ktoś znający się na rzeczy z pewnością mógłby celowo wywołać tego typu awarię. Muszę jednak nadmienić, panie admirale, że komputery kompensacyjne nie cieszą się generalnie zbyt dobrą opinią wśród mechaników. Spełniają swoją funkcję w naprawdę poważnych sytuacjach, kiedy niedoświadczeni piloci mogliby popaść w nie lada tarapaty; ale przy wytyczaniu zastępczych ścieżek dla przywrócenia mniej ważnych połączeń bardzo często zdarza im się popełniać błędy.

- Dziękuję, sierżancie. - Jeśli nawet Thrawn był rozczarowany faktem, że nie udało mu się przyłapać Khabarakha na kłamstwie, to nie dał tego po sobie poznać. - Zabierzcie statek do Nystao w celu przeprowadzenia odpowiednich napraw. - Tak jest, panie admirale. - Technik zasalutował i wyszedł z dukhy. Thrawn ponownie odwrócił się do Khabarakha. - Teraz, gdy twój oddział uległ rozbiciu, otrzymasz naturalnie nowy przydział oznajmił. - Kiedy twój statek będzie już sprawny, polecisz do bazy na Valrar w sektorze Glythe. Tam zgłosisz się po dalsze rozkazy. - Tak jest, panie - odparł Noghri. - Macie tu uzasadnione powody do dumy - rzekł admirał, podnosząc się z miejsca. Nieznacznie skłonił głowę przed matrah. - Zasługi waszego rodu dla klanu Khim'bar i Imperium na długo pozostaną w pamięci wszystkich mieszkańców Honoghr. - Podobnie jak twoje światłe panowanie nad nami i troska, jaką otaczasz Noghrich, panie - odparła kobieta. Thrawn zszedł z tronu i w towarzystwie Rukha i Ir'khaima skierował się w stronę podwójnych drzwi. Pellaeon podążył za nimi. W chwilę później ponownie owionęło ich chłodne, nocne powietrze. Wahadłowiec czekał w pogotowiu i już bez dalszych uwag czy pożegnań admirał wkroczył na pokład. Kiedy wystartowali, kapitan dostrzegł przez iluminator, że Noghri wysypują się z dukhy, by obserwować odlot swego pana. - No, to przynajmniej było przyjemne - mruknął pod nosem. - Myśli pan, kapitanie, że niepotrzebnie traciliśmy czas? - spytał łagodnie Thrawn, odwracając się do podwładnego. Pellaeon rzucił szybkie spojrzenie Ir'khaimowi, który zajął miejsce z przodu pojazdu. Wyglądało na to, że dostojnik ich nie słyszy, ale i tak lepiej było zachować nieco taktu. - Jestem pewien, panie admirale, że z dyplomatycznego punktu widzenia warto było pokazać, iż troszczy się pan o cały Honoghr, włączając w to nawet odległe wioski. Ale w sytuacji, kiedy na statku tego Noghriego istotnie wykryto awarię, chyba nic więcej nie osiągnęliśmy. Thrawn wyjrzał przez boczny iluminator. - Nie byłbym tego taki pewien, kapitanie - rzucił. - Coś tu jest nie w porządku. Rukh, co sądzisz o naszym młodym przyjacielu Khabarakhu? - Był jakiś niespokojny - odparł cicho Noghri. - Tyle zdołałem wyczytać z jego twarzy i gestów. Ir'khaim obrócił się w fotelu. - Spotkanie twarzą w twarz z panem i władcą Noghrich musi wywoływać poruszenie - zauważył. - Zwłaszcza jeśli ktoś zhańbił się porażką - odparował Rukh. Ir'khaim uniósł się w fotelu i przez dłuższą chwilę obaj Noghri mierzyli się groźnie wzrokiem. Pellaeon mocniej wcisnął się w oparcie, a przez głowę przelatywały mu opowieści o długiej i krwawej rywalizacji pomiędzy klanami Noghrich... - Podczas trwania tej misji ponieśliśmy kilka porażek - spokojny głos

Thrawna przerwał ciężkie milczenie. - W tym względzie klan Khim'bar nie jest odosobniony. Ir'khaim z wolna wrócił na swoje miejsce. - Khabarakh jest jeszcze bardzo młody - rzekł. - To prawda - przyznał admirał. - I pewnie dlatego jest takim kiepskim kłamcą. Rukh, naczelnik Ir'khaim ma zapewne ochotę pooglądać widoki rozpościerające się z przedniej części statku. Zechciej mu tam towarzyszyć. - Tak jest, panie. - Rukh natychmiast podniósł się z miejsca. - Naczelniku Ir'khaim? - powiedział, wskazując ręką drzwi prowadzące na dziób. W pierwszej chwili dostojnik nawet się nie poruszył. Potem jednak, choć z wyraźnym ociąganiem, wstał z fotela. - Jak sobie życzysz, panie - rzucił sztywno i zniknął w korytarzu. Thrawn odczekał, aż za Noghrimi zamkną się drzwi, po czym odwrócił się do Pellaeona. - Khabarakh coś ukrywa, kapitanie - stwierdził z zimnym błyskiem w oczach. - Jestem tego pewien. - Rozumiem, panie admirale. - Pellaeon zastanawiał się, jak Thrawn doszedł do takiego wniosku; przecież rutynowe badania przeprowadzone za pomocą czujników nic nie wykazały. - Czy mam wydać rozkaz, aby dokładnie przeszukano całą wioskę? - Miałem na myśli co innego - potrząsnął głową admirał. - Nie przywiózłby ze sobą na Honoghr nic, co mogłoby go w jakikolwiek sposób obciążyć; na dłuższą metę nie da się niczego zataić w tak małej wiosce. Nie, on ukrywa przed nami coś, co ma związek z tym zagadkowym miesiącem, kiedy, jak twierdzi, rozmyślał w samotności. - Być może zdołamy się czegoś dowiedzieć po wnikliwszych oględzinach jego statku - podsunął kapitan. - Istotnie. Nim na pokład wejdą technicy, niech zajmie się nim ekipa przeszukiwawcza. Mają go sprawdzić milimetr po milimetrze, zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz. I niech wywiad przydzieli kogoś do pilnowania Khabarakha. - Ach... Tak jest, panie admirale. Ma to być ktoś z naszych czy jakiś Noghri? Thrawn spojrzał na niego spod oka. - Innymi słowy: ktoś od razu rzucający się w oczy albo niewygodny politycznie? - spytał ironicznie. - Tak, naturalnie ma pan rację: musimy spróbować czegoś innego. Czy mamy na “Chimerze” jakieś roboty wywiadowcze? - Obawiam się, że nie, panie admirale - odparł Pellaeon, wystukując jednocześnie odpowiednie polecenie na komputerze. - Nie. Jest kilka robotów badawczych typu Pyton, ale nie mamy żadnych klasycznych robotów wywiadowczych o mniejszych gabarytach. - A zatem będziemy zmuszeni do improwizacji - stwierdził Thrawn. - Niech sekcja inżynieryjna wmontuje sterownik Pytona do robota odkażającego i niech go dodatkowo wyposaży w pełen zestaw czujników optycznych i dźwiękowych oraz w urządzenie rejestrujące. Umieścimy tego robota w grupie innych robotów pracujących niedaleko wioski Khabarakha. - Tak jest, panie admirale - rzucił kapitan, wprowadzając rozkaz do

komputera. - Czy mają także zainstalować w nim nadajnik? - Nie, urządzenie rejestrujące musi nam wystarczyć. Trudno byłoby ukryć antenę; a bardzo nie chcielibyśmy, żeby zauważył ją jakiś Noghri i zaczął się zastanawiać, dlaczego ten robot jest inny od pozostałych. Pellaeon pokiwał głową ze zrozumieniem. “Zwłaszcza, że wtedy Noghrim mogłoby przyjść do głowy, aby rozmontować także inne roboty odkażające i zajrzeć im do środka...” - Tak jest, panie admirale. Natychmiast wydam stosowne rozkazy. Spojrzenie Thrawna pobiegło w dal. - Nie ma pośpiechu - powiedział w zamyśleniu. - Przynajmniej w tej chwili. Teraz panuje cisza przed burzą, kapitanie; i zanim burza rozpęta się na dobre, możemy poświęcić trochę czasu i energii na to, by dopilnować, żeby nasz dostojny mistrz Jedi zechciał nam pomóc, gdy będziemy go potrzebowali. - Czyli dostarczyć mu Leię Organę Solo? - Właśnie. - Admirał zerknął na drzwi prowadzące na dziób. - I jeśli moja obecność może pobudzić Noghrich do działania, to zostanę tutaj. - Jak długo? Thrawn uśmiechnął się leciutko. - Tak długo, jak to będzie konieczne. ROZDZIAŁ 11 - Han? - rozległ się ze stojącego przy łóżku interkomu głos Landa. - Obudź się. - Już nie śpię - mruknął Solo. Jedną ręką przetarł oczy, drugą zaś odwrócił do siebie mały monitorek. W ciągu tych lat, kiedy był na bakier z prawem, posiadł umiejętność natychmiastowego budzenia się z głębokiego snu. - O co chodzi? - Jesteśmy na miejscu - oznajmił Calrissian. - Choć ciągle właściwie nie wiadomo gdzie. - Już do ciebie idę. Nim Han się ubrał i dotarł do kabiny “Ślicznotki”, planeta, która była ich celem, znalazła się już w zasięgu ich wzroku. - Gdzie jest Irenez? - spytał, spoglądając jednocześnie na cętkowany, niebieskozielony półksiężyc, do którego zbliżali się szybko. Planeta nie odróżniała się niczym szczególnym od tysiąca innych, które miał okazję oglądać. - Poszła na stanowisko dowodzenia na rufie - odparł Lando. - Odniosłem wrażenie, że chciała nadać jakiś kod rozpoznawczy, ale tak, żebyśmy nie mogli go podpatrzyć. - Nie orientujesz się przypadkiem, gdzie jesteśmy? - Nie bardzo - wyznał Calrissian. - Nasz lot trwał czterdzieści siedem godzin, ale to niewiele mówi. Han pokiwał głową, usiłując coś sobie przypomnieć. - Jaką prędkość może osiągnąć pancernik? Mniej więcej cztery?

- Coś koło tego - przytaknął Lando. - Przynajmniej wtedy, gdy mu się spieszy. - W takim razie nie możemy być dalej niż sto pięćdziesiąt lat świetlnych od Nowej Kowii. - Osobiście sądzę, że jesteśmy nawet bliżej. Gdyby ich baza znajdowała się aż tak daleko, nie obraliby Nowej Kowii za punkt kontaktowy. - Chyba, że to miejsce wskazał Breil'lya, a nie oni - zauważył Han. - Możliwe. Ale mimo to uważam, że jesteśmy bliżej niż sto pięćdziesiąt lat świetlnych od Nowej Kowii. Być może lot trwał tak długo po to, aby nas zmylić. Solo popatrzył na pancernik, który przez ostatnie dwa dni holował ich przez nadprzestrzeń. - Albo po to, by mieli czas przygotować komitet powitalny. - Racja - skinął głową Calrissian. - Nie wiem, czy ci o tym wspominałem, ale kiedy przeprosili nas za to, że zatrzask magnetyczny nie jest ustawiony na wysokości naszego luku i nie możemy wyjść, poszedłem, żeby to sprawdzić. - Nie mówiłeś mi o tym, ale ja postąpiłem tak samo - oznajmił cierpko Han. Wyglądało na to, że zrobili to celowo. - Też mi się tak zdawało - potwierdził Lando. - Tak jakby chcieli znaleźć pretekst, aby nas zatrzymać tutaj i nie pozwolić nam kręcić się po ich statku. - Być może mieli całkiem niewinne zamiary. - Albo odwrotnie: może coś knują - rzekł Calrissian. - Naprawdę nie wiesz, kim może być ten ich komendant? - Nie mam zielonego pojęcia. Ale pewnie wkrótce się tego dowiemy. Z głośnika rozległy się trzaski. - Halo, “Ślicznotka”, tu Sena - odezwał się znajomy głos. - Jesteśmy na miejscu. - Tak, zdążyliśmy zauważyć - odparł Lando. - Pewnie chcesz, żebyśmy wylądowali razem z wami? - To prawda. Kiedy będziecie gotowi do lotu, “Tułacz” zwolni zatrzask magnetyczny. Solo utkwił zdumiony wzrok w głośniku, nie słuchając nawet odpowiedzi Landa. “»Tułacz«...?!” - Han, co z tobą? Soło wlepił wzrok w przyjaciela, z niejakim zdziwieniem rejestrując fakt, że Calrissian już skończył rozmawiać z Seną. - Nie, nic - rzucił. - Tylko... Ta nazwa, “Tułacz”, coś mi nagle przypomniała. - Słyszałeś coś o tym statku? - Nie, nie o statku - potrząsnął głową Han. - Kiedy byłem dzieckiem, opowiadano mi taką starą koreliańską legendę. Jej bohater, zwany tułaczem, był jakimś starym, tajemniczym człowiekiem; spadła na niego klątwa, w wyniku której miał już całe życie błąkać się po świecie, nigdzie nie mogąc znaleźć domu. Zawsze, kiedy słuchałem tej opowieści, cierpła mi skóra. Gdzieś w górze rozległo się szczęknięcie; statek zatrząsł się nieco i oderwał się od pancernika. Lando odsunął “Ślicznotkę” od ogromnego statku wojennego, uważnie obserwując, jak kolos przesuwa się nad ich głowami. - Cóż, staraj się pamiętać o tym, że to tylko legenda - poradził przyjacielowi.

- Jasne - rzucił podejrzanie szybko Solo, zerkając na pancernik. - Wiem o tym. Podążając za transportowcem Seny, zeszli w dół i niebawem lecieli już nad rozległą, trawiastą równiną, naznaczoną gdzieniegdzie kępkami niskich drzew iglastych. Przed nimi wyłoniła się w oddali urwista ściana skalna; instynkt byłego przemytnika podpowiedział Hanowi, że jest to idealne miejsce, by ukryć bazę naprawczą i całe zaplecze dla statków kosmicznych. Kilka minut później okazało się, że jego przeczucia były słuszne: ominąwszy krawędź urwiska, znaleźli się nad obozowiskiem. Było ono tak duże, że musiało mieścić coś więcej niż tylko bazę naprawczą. Całą równinę pokrywały liczne rzędy zamaskowanych budowli, poczynając od niewielkich baraków mieszkalnych poprzez większe magazyny i budynki administracyjne, jeszcze większe warsztaty naprawcze, aż po ogromny, pokryty siatką maskującą hangar, który służył zapewne do poważniejszych prac remontowych przy pojazdach kosmicznych. Cały obszar był usiany niskimi wieżyczkami z przeciwpiechotnymi działami Golan; można też było dostrzec kilka cięższych dział typu Speizak, jak również garstkę pojazdów bojowych KAAC Freerunner, gotowych w każdej chwili wkroczyć do akcji. Lando gwizdnął przeciągle. - Popatrz, popatrz - rzucił. - Czy to jakaś prywatna armia? - Na to wygląda - przyznał Han czując, że skóra cierpnie mu na karku. Zdarzało mu się już mieć do czynienia z prywatnymi oddziałami wojskowymi i zawsze wynikały z tego jakieś kłopoty. - Coraz mniej mi się to wszystko podoba - wyznał Calrissian, ostrożnie zniżając lot “Ślicznotki”, kiedy mijali zewnętrzną linię obrony. Przed nimi transportowiec Seny podchodził do lądowania na ledwie widocznej płycie. Jesteś pewien, że chcesz się w to pakować? - A co mam zrobić, skoro siedzą nam na karku trzy pancerniki? - prychnął Han. - Chyba nie mamy wielkiego wyboru. Przynajmniej nie w tym pudle. - Chyba masz rację - przyznał Calrissian. Najwyraźniej był tak zaaferowany całą sytuacją, że nie zwrócił uwagi na obraźliwą uwagę pod adresem jego statku. - To co robimy? Transportowiec Seny wysunął już płozy i właśnie sadowił się na lądowisku. - Chyba wylądujemy i będziemy się zachowywać jak zaproszeni goście stwierdził Solo. Lando wskazał głową jego blaster. - Nie sądzisz, że mogą mieć coś przeciwko temu, iż zaproszeni przez nich goście przybywają uzbrojeni? - Jeśli zaprotestują, to wtedy będziemy z nimi na ten temat dyskutować. Calrissian posadził “Ślicznotkę” na ziemi obok transportowca. Razem z Hanem poszli do luku na rufie statku. Irenez przesłała już odpowiednie informacje i teraz czekała na nich przy wyjściu, z blasterem u pasa. Na zewnątrz zauważyli podstawiony transporter. Kiedy cała trójka zeszła po rampie w dół, zza dzioba “Ślicznotki” wyłoniła się

Sena ze swoją asystą. Większość jej towarzyszy była ubrana w brązowe mundury nieznanego kroju, przypominającego nieco styl koreliański; Sena wciąż miała na sobie nie rzucające się w oczy, cywilne ubranie, w którym widzieli ją na Nowej Kowii. - Witamy w naszej bazie operacyjnej - odezwała się kobieta, gestem ręki wskazując otaczające ich obozowisko. - Proszę ze mną; komendant was oczekuje. - Macie tu niezły ruch - zauważył Han, kiedy wsiedli do transportera. Czyżbyście szykowali się do wojny? - Nie zajmujemy się wszczynaniem wojen - odparła chłodno Sena. - Aha. - Solo skinął głową. Rozejrzał się dookoła. Kierowca zawrócił pojazd i ruszyli przez obozowisko. Rozplanowanie bazy wydawało się Hanowi dziwnie znajome... Lando pierwszy sprecyzował, na czym polegało podobieństwo. - Wiesz, to mi przypomina jedną ze starych baz Sojuszu, w której swego czasu przebywaliśmy - zwrócił się do Seny. - Tyle że to obozowisko jest usytuowane na powierzchni, a nie pod ziemią. - Tak, rzeczywiście zachodzi pewne podobieństwo - stwierdziła kobieta tonem, z którego nie sposób było cokolwiek wywnioskować. - Macie zatem coś wspólnego z Sojuszem? - drążył ostrożnie Calrissian. Sena nie odpowiedziała. Lando zerknął na Hana, unosząc pytająco brwi. W odpowiedzi Solo nieznacznie wzruszył ramionami. Cokolwiek się tu działo, pracujący w bazie ludzie najwyraźniej nie byli skłonni o tym rozmawiać. Transporter zatrzymał się przed jakimś budynkiem administracyjnym, który różnił się od pozostałych tylko tym, że przy drzwiach stało dwóch umundurowanych strażników. Kiedy Sena podeszła bliżej, mężczyźni zasalutowali, a jeden z nich otworzył przed nią drzwi. - Komendant powiedział, że chciałby przez chwilę z panem porozmawiać w cztery oczy, kapitanie Solo - oznajmiła Sena, przystając przy otwartych drzwiach. - Ja z generałem Calrissianem poczekamy na zewnątrz. - Dobrze - odparł Han. Wziął głęboki oddech i wszedł do środka. Sądząc po wyglądzie budynku spodziewał się, że będzie to typowe biuro z sekretariatem przy wejściu i kilkoma eleganckimi gabinetami oficjeli w głębi. Poczuł się więc nieco zdziwiony, znalazłszy się nagle w kompletnie wyposażonym centrum dowodzenia. Pod ścianami ustawiono pulpity sterownicze i urządzenia do śledzenia ruchu statków; wśród nich znajdował się co najmniej jeden czujnik wykrywający pułapki grawitacyjne, a także urządzenie do zdalnego sterowania działem jonowym KDY v-150 “Obrońca”. Podobne działo Sojusz musiał niegdyś porzucić, wycofując się z Hoth. Na środku pokoju widniał ogromny hologram, pokazujący wszystkie gwiazdy tego sektora galaktyki. Pomiędzy błyszczącymi, białymi punkcikami widniała setka różnokolorowych linii i znaczników. Obok hologramu stał jakiś mężczyzna. Wygląd jego twarzy zniekształcały nieco padające z hologramu wielobarwne refleksy świetlne. Han nigdy nie widział tej twarzy na żywo - znał ją jedynie ze zdjęć - jednak rozpoznał ją w mgnieniu oka.

- Senator Bel Iblis - wyszeptał drżącym głosem. - Witam w Gnieździe Tułacza, kapitanie Solo - powiedział uroczyście mężczyzna, podchodząc do Hana. - Bardzo mi pochlebia to, że jeszcze mnie pan pamięta. - Myślę, proszę pana, że nie mógłby o panu zapomnieć żaden Koreliańczyk odparł Solo, podświadomie rejestrując fakt, że zwrócił się do mężczyzny “proszę pana”, co w jego wypadku zdarzało się nader rzadko... - Ale przecież pan... - Umarł? - podsunął Bel Iblis, a na jego twarzy pojawiło się coś na kształt uśmiechu. - No... właśnie - wyjąkał Han. - To znaczy wszyscy myśleli, że pan zginął na Anchoronie. - I w pewnym sensie tak się właśnie stało - rzekł cicho senator, a uśmiech znikł z jego twarzy. - Imperator nie zdołał mnie zabić na Anchoronie, ale odebrał mi dosłownie wszystko: rodzinę, pracę, a nawet możliwość kontaktu z koreliańskim społeczeństwem. Sprawił, że znalazłem się poza prawem. Ja, który to prawo z takim wysiłkiem tworzyłem i wprowadzałem w życie. - Jego chmurną twarz ponownie rozjaśnił blady uśmiech. - Zmusił mnie do tego, bym został buntownikiem. Chyba pan rozumie, jak się czułem? - Tak, i to całkiem dobrze - stwierdził Han, posyłając senatorowi wymowny uśmiech. Będąc w szkole, czytał o legendarnym istnieniu równie legendarnego senatora Garma Bela Iblisa; teraz miał okazję przyjrzeć mu się z bliska. To sprawiło, że znów poczuł się jak dziecko. - Wciąż nie mogę w to uwierzyć. Żałuję, że nie wiedzieliśmy o tym wcześniej: moglibyśmy odpowiednio wykorzystać pańską armię w czasie wojny. Przez twarz senatora przemknął jakiś cień. - Pewnie nie byłoby z nas wielkiego pożytku. Potrzebowaliśmy dużo czasu, żeby zbudować to, co pan tu teraz widzi. - Ponownie się uśmiechnął. - Ale o tym będziemy mieli okazję porozmawiać później. Widzę, że usiłuje pan sobie przypomnieć, gdzie się właściwie spotkaliśmy po raz pierwszy. W rzeczywistości Han zapomniał o tym, że Sena wspominała coś o poprzednim spotkaniu. - Mówiąc prawdę, nie mam zielonego pojęcia, kiedy to mogło być - wyznał. Chyba że miało to miejsce już po bitwie pod Anchoron i był pan w przebraniu. - Nie byłem w przebraniu - potrząsnął głową Bel Iblis. - Ale wcale nie oczekuję, by pan pamiętał to spotkanie. Spróbuję panu trochę pomóc: mieliście wtedy po jedenaście lat. - Jedenaście lat? - powtórzył Han ze zdumieniem. - To znaczy, że byliśmy w szkole. - Tak - skinął głową senator. - I to w dosłownym tego słowa znaczeniu. W waszej szkole zorganizowano wtedy spotkanie i był pan zmuszony słuchać, jak grupa staruchów dyskutuje o polityce. Solo poczuł, że się rumieni. Wciąż jeszcze nie potrafił sobie przypomnieć tego konkretnego zdarzenia, ale w owym czasie istotnie tak właśnie myślał o politykach. I jak się nad tym przez chwilę zastanowił, doszedł do wniosku, że od tego czasu jego opinia na ich temat wcale się nie zmieniła. - Bardzo mi przykro, ale w dalszym ciągu nie pamiętam.

- Tak jak mówiłem, wcale tego od pana nie oczekuję - rzekł Bel Iblis. - Jeśli natomiast chodzi o mnie, to jest wręcz przeciwnie: doskonale pamiętam to zdarzenie. Kiedy na koniec spotkania każdy mógł zabrać głos, zadał pan dwa dosyć bezczelnie sformułowane, chociaż niezwykle istotne pytania. Pierwsze dotyczyło kwestii rasowych uprzedzeń, które zaczynały się okradać do struktury prawnej Republiki; drugie nawiązywało do konkretnych przypadków w korupcji, w które byli zamieszani moi koledzy z Senatu. Hanowi coś wreszcie zaczęło świtać w głowie. - Tak, teraz sobie przypominam - powiedział wolno. - Zdaje mi się, że to jeden z moich kolegów podpuścił mnie, bym zadał panu te pytania. Pewnie doszedł do wniosku, że przez nieuprzejme zachowanie napytam sobie biedy. Ale ja i tak już miałem taką reputację, że niewiele mnie to obchodziło. - Wcześnie obrał pan sobie taki styl życia, co? - stwierdził żartobliwie Bel Iblis. - Tak czy inaczej, zdziwiły mnie takie pytania w ustach jedenastolatka i zaintrygowały na tyle, że postanowiłem się czegoś o panu dowiedzieć. I od tego czasu śledziłem pańskie poczynania. - Zapewne nie był pan zachwycony tym, co pan o mnie słyszał - skrzywił się Solo. - Istotnie, niekiedy tak było. Przyznam, że poczułem się niezmiernie rozczarowany, kiedy wydalono pana z Akademii Imperialnej; zapowiadał się pan wtedy dość obiecująco i sądziłem, że grupa wiernych i oddanych oficerów była w owym czasie jednym z niewielu mocnych punktów Republiki w walce z Imperium. - Wzruszył ramionami. - Ale kiedy się spojrzy na to z perspektywy czasu, to może i lepiej się stało, że przerwał pan wtedy naukę. Jako że z tak jawną niechęcią odnosił się pan do wszelkiej władzy, Imperator zapewne zlikwidowałby pana po cichu, tak jak to robił z oficerami, którzy nie chcieli przejść na jego stronę. A wtedy sprawy potoczyłyby się zupełnie inaczej, nieprawdaż? - W pewnym sensie może i tak - przyznał skromnie Solo. Obrzucił szybkim spojrzeniem centrum dowodzenia. - Od jak dawna jest pan w tym - jak pan to nazwał - Gnieździe Tułacza? - Och, my nigdy nie tkwimy zbyt długo w jednym miejscu - odparł senator. Położył rękę na ramieniu Hana i delikatnie, ale stanowczo odwrócił go w stronę drzwi. - Jeśli człowiek gdzieś zbytnio zagrzeje miejsca, to Imperium w końcu go tam dopadnie. Ale o interesach pogadamy później. Teraz pański przyjaciel tam na zewnątrz pewnie zaczyna się już niepokoić. Chodźmy, proszę mi go przedstawić. Kiedy Han i Bel Iblis wyszli z budynku, Lando istotnie wydawał się nieco podenerwowany. - Wszystko w porządku - uspokoił go Solo. - Znajdujemy się wśród przyjaciół. Panie senatorze, to jest Lando Calrissian, niegdyś generał w armii Sojuszu. Lando, przedstawiam ci senatora Garma Bela Iblisa. Han podejrzewał, że Calrissian nie zna nazwiska koreliańskiego polityka sprzed wielu lat i rzeczywiście się nie mylił. - Bardzo mi miło, panie senatorze - rzucił Lando obojętnym tonem i lekko skłonił głowę. - Mnie również niezmiernie miło, że mam okazję pana poznać, generale

Calrissian - rzekł Bel Iblis. - Wiele o panu słyszałem. Lando zerknął na Hana. - Po prostu: Calrissian - rzucił. - “Generał” to w tej chwili już jedynie tytuł grzecznościowy. - W takim razie jesteśmy kwita - zaśmiał się Koreliańczyk. - Ja także nie jestem już senatorem. - Skinął ręką w kierunku Seny. - Poznali już panowie mojego głównego doradcę i nieoficjalnego ambasadora, Senę Leikvold Midanyl. A także... - urwał i rozejrzał się dookoła. - Zdawało mi się, że była tu z tobą Irenez? - Musiała wrócić na statek - wyjaśniła Sena. - Trzeba było uspokoić innego z naszych gości. - Tak, radcę Breil'lyę - stwierdził Bel Iblis, spoglądając w stronę lądowiska. Sytuacja jest nieco niezręczna. - Istotnie, panie senatorze - przyznała Sena. - Może nie powinnam go była tutaj przywozić, ale wtedy nie widziałam innego rozsądnego wyjścia. - Och, w zupełności się z panią zgadzam - zapewnił ją Koreliańczyk. Pozostawienie go na pastwę losu w obliczu imperialnego rajdu byłoby znacznie bardziej niezręczne. Hana przeszedł delikatny dreszczyk. Spotkanie z Belem Iblisem tak go zaabsorbowało, że zapomniał, po co w ogóle udali się na Nową Kowię. - Odnoszę wrażenie, że łączą pana z Breil'lyą dobre stosunki, panie senatorze - powiedział ostrożnie. Bel Iblis przyjrzał mu się uważnie. - A pan chciałby się dowiedzieć, na czym te stosunki polegają? - Mówiąc prawdę... - zebrał się w sobie Solo - rzeczywiście mnie to interesuje. - Wciąż drzemie w panu ta niechęć do przedstawicieli władzy? - uśmiechnął się nieznacznie senator. - To dobrze. Przejdziemy teraz do kantyny w kwaterze głównej i tam udzielę panu wszelkich informacji. - Jego twarz nieco spoważniała. - A potem ja także chciałbym panu zadać kilka pytań. Drzwi się rozsunęły i Pellaeon wszedł do pogrążonego w mroku przedsionka obok prywatnej kabiny dowodzenia wielkiego admirała. Ciemne pomieszczenie wydawało się puste, ale kapitan wiedział, że to jedynie pozory. - Muszę przekazać admirałowi ważną wiadomość - powiedział głośno. - Nie mam czasu na te twoje gierki. - To nie są żadne gierki - oznajmił chrapliwym głosem Rukh prosto w ucho Pellaeonowi. Kapitan podskoczył, mimo iż za wszelką cenę pragnął tego uniknąć. - Podkradanie się trzeba ćwiczyć, bo inaczej wychodzi się z wprawy. - Ćwicz sobie na kimś innym - burknął Pellaeon. - Ja muszę się zająć moimi obowiązkami. Podszedł do wewnętrznych drzwi kabiny dowodzenia, przeklinając w duchu Rukha i wszystkich Noghrich. Może i byli oni wygodnymi narzędziami w rękach Imperium, ale miał już niegdyś do czynienia z rasami o klanowej strukturze

społecznej i wiedział, że na dłuższą metę te prymitywne ludy przysparzają więcej kłopotów niż korzyści. Drzwi do kabiny się rozsunęły... I oczom kapitana ukazała się ciemność rozświetlona jedynie płomykami świec. Pellaeon stanął jak wryty, przypominając sobie nagle tę niesamowitą kryptę na Waylandzie, gdzie tysiąc świec symbolizowało groby przybyszów spoza planety, których na przestrzeni lat zgładził Joruus C'baoth. A teraz Thrawn uczynił ze swego gabinetu kopię tamtej krypty... - Niech się pan nie martwi, nie uległem wpływowi naszego niezrównoważonego mistrza Jedi - rozległ się z drugiego końca pomieszczenia chłodny głos Thrawna. Pellaeon widział jedynie gorejące, czerwone oczy admirała. - Proszę się przyjrzeć temu bliżej. Kapitan dopiero po chwili zauważył, że “świece” były w istocie hologramami niezwykle dyskretnie podświetlanych rzeźb. - Piękne, prawda? - rzucił Thrawn z zadumą w głosie. - To miniatury koreliańskich płomieni; jednych z tych nielicznych dzieł sztuki, których nie udało się jeszcze nikomu podrobić. To tylko odpowiednio ukształtowane włókna transoptyczne, pseudoluminescencyjny materiał roślinny i dwa gurlisyjskie źródła światła, a jednak nikt inny nie potrafi oddać tego w ten sam sposób. Holograficzne płomienie przygasły, a pośrodku pokoju pojawił się wizęrunek trzech zastygłych w bezruchu pancerników. - Ten materiał został zarejestrowany przez “Niezłomnego” dwa dni temu, w pobliżu planety Nowa Kowia - ciągnął admirał w zamyśleniu. - Proszę uważnie patrzeć. Uruchomił nagranie. Pellaeon w milczeniu obserwował, jak ustawione w trójkątnym szyku pancerniki otworzyły ogień z dział jonowych w kierunku, z którego rejestrowano obraz. Ledwie widoczny w zaciekłym ogniu transportowiec i niewielki statek wycieczkowy pospiesznie szukały schronienia w środku tego trójkąta. Nie przerywając ognia, pancerniki zaczęły się wycofywać, a w chwilę później cała grupa wykonała skok w nadprzestrzeń. Hologram zniknął i w kabinie zapaliło się światło. - Ma pan jakieś uwagi? - zwrócił się do podwładnego Thrawn. - Wygląda na to, że znów pojawili się nasi starzy znajomi - stwierdził kapitan. - Chyba już zdołali się pozbierać po tym, jak napędziliśmy im stracha na Linur. To niedogodne, szczególnie w obecnej sytuacji. - Niestety, wszystko wskazuje na to, że staną się dla nas czymś więcej niż tylko niedogodnością - rzekł admirał. - Jeden ze statków, którym przybyły na pomoc pancerniki, został zidentyfikowany przez “Niezłomnego” jako “Ślicznotka”. Z Hanem Solo i Lando Calrissianem na pokładzie. - Solo i Calrissian? - zdziwił się Pellaeon. - Ale przecież... - Przecież oni mieli lecieć do układu Palanhi - dokończył za niego Thrawn. Tak. Myliłem się. Musiały wyniknąć jakieś ważniejsze sprawy, które wzięły górę nad ich troską o dobre imię Ackbara. Kapitan zerknął w kierunku miejsca, gdzie przed chwilą znajdował się hologram. - Takie jak na przykład wzmocnienie rebelianckiej armii? - Nie sądzę, aby już się połączyli - rzekł admirał, marszcząc w zamyśleniu

czoło. - Tamtą grupą pancerników dowodził Koreliańczyk, kapitanie. Teraz mam już co do tego całkowitą pewność. I istnieje tylko kilka ewentualności, kto to może być. - Solo też jest Koreliańczykiem, prawda? - przypomniał sobie nagle Pellaeon. - Tak. Między innymi dlatego właśnie uważam, że jeszcze nie zakończyli negocjacji. Jeśli ich dowódcą jest ten, o kim myślę, to na pewno zechce najpierw wybadać swego rodaka, nim podejmie jakieś zobowiązania wobec przywódców Rebeliantów. Na lewo od Thrawna odezwał się interkom. - Admirale Thrawn? Tak jak pan prosił, nawiązaliśmy łączność z “Niezłomnym”. - Dziękuję - rzucił Thrawn i wcisnął jeden z guzików. Przed podwójnym kręgiem monitorów pojawił się niemal naturalnej wielkości hologram oficera imperialnego w podeszłym wieku. Obok mężczyzny znajdowało się coś w rodzaju pulpitu do obsługi bloku więziennego. - Dzień dobry, panie admirale. - Oficer skinął głową z uszanowaniem. - Dzień dobry, kapitanie Dona. - Thrawn odpowiedział mu ukłonem. - Czy ma pan więźnia, o którego prosiłem? - Stoi obok mnie, panie admirale - odparł Dona. Zerknął w bok i przywołał kogoś gestem ręki. W obiektywie kamery pojawił się krępy mężczyzna o starannie przystrzyżonej brodzie. Na jego twarzy malował się przesadnie obojętny wyraz, jakby w ogóle nie zwracał uwagi na to, że ręce ma skute kajdankami. - Nazywa się Niles Ferrier - ciągnął kapitan “Niezłomnego”. Aresztowaliśmy go razem z całą jego załogą podczas rajdu na Nową Kowię. - W czasie tego samego rajdu udało się umknąć Skywalkerowi, Solo i Calrissianowi - zauważył Thrawn. - Tak, panie admirale - skrzywił się Dona. - Kapitanie Ferrier - skinął głową Thrawn, zwracając się do więźnia. - Z naszych danych wynika, że specjalizuje się pan w kradzieżach statków kosmicznych. Ale kiedy zatrzymano pana na Nowej Kowii, pański statek był wyładowany biocząsteczkami. Czy zechciałby pan nam to wyjaśnić? - Niecodziennie trafia się okazja, by ukraść statek - stwierdził Ferrier, wzruszając nieznacznie ramionami. - To wymaga nieco szczęścia i odpowiednich przygotowań. Czasem więc dorabiam sobie przewożeniem towarów. - Naturalnie zdaje pan sobie sprawę z tego, że te biocząsteczki nie były oclone? - Tak, kapitan Doria już mnie o tym poinformował - odparł Ferrier. W jego głosie zabrzmiało zarówno zdziwienie, jak i oburzenie. - Proszę mi wierzyć, gdybym wiedział, że zostałem wplątany w takie oszustwo na szkodę Imperium... - Zakładam, iż jest pan także świadomy, że za takie wykroczenie mogę skonfiskować nie tylko cały ładunek, ale także pański statek. Ferrier doskonale o tym wiedział, nie było co do tego najmniejszych wątpliwości. Pellaeon potrafił to wyczytać z jego oczu. - W przeszłości okazałem się bardzo użyteczny dla Imperium - powiedział więzień opanowanym głosem. - Przemycałem z Nowej Republiki całe tony towarów, a ostatnio dostarczyłem nawet pańskim ludziom trzy sienarskie

patrolowce. - I zawsze otrzymywał pan w zamian bajońskie sumy - przypomniał mu Thrawn. - Jeśli próbuje mi pan dać do zrozumienia, że jesteśmy panu coś winni za dawne zasługi, to proszę się nie trudzić... Chociaż jest pewien sposób, by mógł pan spłacić ten nowy dług. Czy kiedy próbował się pan wymknąć cichaczem z tamtej planety, zwrócił pan może uwagę na statki, które zaatakowały “Niezłomnego”? - Oczywiście - żachnął się Ferrier, jakby admirał uraził tym pytaniem jego dumę zawodową. - To były pancerniki Randili. Stare, sądząc z wyglądu, ale nadal dosyć dziarskie. Pewnie je gruntownie przebudowano. - Istotnie - uśmiechnął się leciutko Thrawn. - Chcę je mieć. Do Ferriera nie od razu dotarł sens wypowiedzianych przez admirała słów. Ale kiedy wreszcie go pojął, rozdziawił usta ze zdziwienia. - Chce pan, żebym... Ja?! - Coś się panu nie podoba? - spytał chłodno Thrawn. - No... - Więzień przełknął nerwowo ślinę. - Z całym szacunkiem, panie admirale, ale... - Ma pan trzy miesiące na to, by mi dostarczyć te statki albo wskazać dokładne miejsce ich postoju - wpadł mu w słowo Thrawn. - Kapitanie Doria? Dowódca “Niezłomnego” ponownie wystąpił naprzód. - Słucham, panie admirale. - Proszę zwolnić kapitana Ferriera i jego ludzi oraz dostarczyć im nie oznakowany transportowiec. Ich statek pozostanie na pokładzie “Niezłomnego” aż do czasu, gdy wypełnią swoją misję. - Zrozumiałem - skinął głową Doria. - I jeszcze jedno, kapitanie Ferrier - dodał Thrawn, unosząc brwi. - Na wypadek, gdyby zechciał pan zrezygnować z wykonania powierzonego sobie zadania i próbował ucieczki, transportowiec, który pan otrzyma, zostanie wyposażony w niemożliwy do zdemontowania mechanizm samounicestwiający. Zegar ustawimy dokładnie na czas za trzy miesiące od tej chwili. Chyba się rozumiemy, prawda? Twarz Ferriera wyraźnie pobladła. - Tak - zdołał wydusić. - To dobrze. - Thrawn ponownie odwrócił się do Dorii. -Dopilnowanie szczegółów tej sprawy pozostawiam panu, kapitanie. Proszę mnie informować o rozwoju sytuacji. Nacisnął guzik i hologram się rozpłynął. - Jak już mówiłem, kapitanie - rzekł admirał, spoglądając na Pellaeona - nie sądzę, by sojusz tej grupy z Rebeliantami był rzeczywiście nieunikniony. - O ile Ferrier zdoła wypełnić swoje zadanie - zauważył kapitan z powątpiewaniem w głosie. - Ma spore szansę - zapewnił go Thrawn. - W końcu sami mamy niejakie pojęcie o tym, gdzie oni mogą się ukrywać. W obecnej chwili po prostu brakuje nam czasu i ludzi, by ich wytropić i zaatakować. Zresztą nawet gdybyśmy tak postąpili, to frontalny atak zniszczyłby zapewne pancerniki, a wolałbym je dostać nietknięte.

- Rozumiem - rzucił posępnie Pellaeon. Słowo “dostać” przypomniało mu, po co w ogóle tu przyszedł. - Panie admirale, otrzymaliśmy raport od grupy, która przeszukiwała statek Khabarakha. - Wyciągnął rękę ponad podwójnym rzędem monitorów, podając Thrawnowi elektroniczną kartę danych. Przez dłuższą chwilę admirał wpatrywał się gorejącymi oczami w kapitana, jakby próbując odgadnąć powód podenerwowania podwładnego. Następnie bez słowa wziął od niego kartę danych i wsunął ją do czytnika. Pellaeon czekał, zagryzając wargi, podczas gdy Thrawn przebiegał wzrokiem raport. Admirał doczytał raport do końca i opadł na oparcie fotela. - Sierść Wookiech - powiedział z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. - Tak, panie admirale - potwierdził kapitan. - I to na całym statku. Thrawn milczał przez dłuższą chwilę. - I co pan o tym myśli? - Widzę tylko jedno wytłumaczenie, panie admirale - odparł Pellaeon, zbierając się na odwagę. - Khabarakh wcale nie uciekł z Kashyyyku. Wookie go złapali... a potem puścili wolno. - Po miesięcznym pobycie w areszcie. - Thrawn zerknął na kapitana. - I po przesłuchaniu. - Niewątpliwie. Intrygujące jest tylko to, co on im powiedział. - Jest pewien sposób, by się tego dowiedzieć. - Admirał włączył interkom. Hangar, tu wielki admirał Thrawn. Proszę przygotować mój pojazd; udaję się na planetę. Będę potrzebował promu desantowego i dwóch drużyn szturmowców, a także dwóch eskadr bombowców Skimitar dla osłony powietrznej. - Poczekał na potwierdzenie przyjęcia rozkazu, po czym wyłączył interkom. - Być może Noghri zapomnieli już, komu służą, kapitanie. - Podniósł się z fotela i wyszedł zza monitorów. - Chyba najwyższy czas im przypomnieć, że na Honoghr rządzi Imperium. Niech pan wróci na mostek i przygotuje odpowiednią demonstrację siły. - Tak jest, panie admirale. - Pellaeon zawahał się na chwilę. - Ma to być jedynie ostrzeżenie, czy też chce pan, byśmy dokonali rzeczywistych zniszczeń? W oczach Thrawna pojawiły się złowrogie błyski. - Na razie jedynie ostrzeżenie - oznajmił lodowatym tonem. - I niech się modlą, żebym nie zmienił zdania. ROZDZIAŁ 12 Budząc się powoli, Leia najpierw zwróciła uwagę na zapach; zapach dymu, który przypominał jej leśne ogniska, jakie Ewokowie palili na Endorze, ale ten dym odznaczał się jakąś dziwną ostrością. Był to niemal domowy aromat i przywodził jej na myśl pikniki, w których jako dziecko brała udział na Alderaanie. Po chwili rozbudziła się na tyle, by zdać sobie sprawę, gdzie się znajduje. Natychmiast w pełni odzyskała świadomość i otworzyła gwałtownie oczy... Leżała na prostej, służącej jej za łóżko, drewnianej pryczy, która stała w rogu

stanowiącej wspólną własność wioski piekarni. Dokładnie w tym samym miejscu, gdzie zasnęła poprzedniej nocy. Usiadła na łóżku i odetchnęła z ulgą, ale poczuła się jednocześnie nieco zawstydzona. Zdała sobie sprawę z tego, że po nieoczekiwanym przybyciu wielkiego admirała podświadomie oczekiwała, iż obudzi się dzisiaj w celi więziennej na niszczycielu gwiezdnym. Ale najwyraźniej nie doceniła determinacji Noghrich w dotrzymywaniu słowa. Zaburczało jej w brzuchu, co uświadomiło jej, że już od dawna nic nie jadła; jedno z bliźniąt kopnęło ją delikatnie, przypominając o swoich potrzebach. - Dobrze, już dobrze - uspokajała je czule. - Rozumiem: czas na śniadanie. Wyjęła z torby porcję żywnościową, rozdarła opakowanie i zaczęła jeść, rozglądając się jednocześnie po piekarni. Pod ścianą, niedaleko drzwi stały dwie zsunięte razem prycze, które przygotowano dla Chewiego; teraz były puste. W pierwszej chwili poczuła lęk, że ich zdradzono, ale kiedy się skoncentrowała i sięgnęła Mocą na zewnątrz, wszelkie obawy ustały. Chewie był gdzieś w pobliżu i stan jego umysłu nie wskazywał na to, by im cokolwiek groziło. “Muszę się uspokoić” - przykazała sobie stanowczo. Wyjęła z torby czysty kombinezon i zaczęła się ubierać. Na ile zdążyła ich poznać, Noghri nie byli barbarzyńskimi dzikusami. Mieli swoje poczucie honoru i z pewnością nie wydaliby jej w ręce Imperium. A przynajmniej wcześniej by jej wysłuchali. Przełknęła ostatni kawałek jedzenia i skończyła się ubierać. Jak zwykle postarała się, by pas nie podkreślał zanadto jej wciąż powiększającego się brzucha. Sięgnęła po miecz świetlny, który uprzednio ukryła pod prowizorycznym łóżkiem, i przypięła go sobie na widocznym miejscu. Przypomniała sobie, że dla Khabarakha ta broń Jedi była jakby potwierdzeniem jej tożsamości. Miała nadzieję, że na reszcie Noghrich miecz świetlny wywrze podobne wrażenie. Stanęła przy drzwiach piekarni, przeprowadziła szybko uspokajające ćwiczenia Jedi i wyszła na zewnątrz. Na trawie przed budynkiem bawiła się dmuchaną piłką trójka małych noghryjskich dzieci. Ich szarobiała skóra w intensywnym blasku poranka lśniła od potu. Leia zauważyła jednak, że słońce nie będzie świeciło zbyt długo: zbita warstwa ciemnych chmur po zachodniej stronie nieba przesuwała się szybko w prawo, w kierunku wschodzącego słońca. Stanowiło to zresztą niezwykle pomyślną okoliczność; księżniczka wiedziała, że gęste chmury uniemożliwią niszczycielowi gwiezdnemu bezpośrednią obserwację wioski oraz rozproszą wysyłane przez nią samą i przez Chewbaccę specyficzne promieniowanie podczerwone, zdradzające fakt, iż nie są Noghrimi. Opuściła wzrok i zauważyła, że dzieci przerwały zabawę i ustawiły się przed nią w rządku. - Dzień dobry - powiedziała i spróbowała się uśmiechnąć. Stojący pośrodku chłopczyk wystąpił naprzód, upadł na kolana i oddał jej pokłon - niezdarnie, choć w miarę wiernie imitujący wyrażający szacunek gest starszych. - Mal'ary'ush - odezwał się miaukliwie. - Miskh'ha'ra isf chrak'mi'soh. Mir'es kha. - Rozumiem. - Leia gorąco pożałowała, że nie ma przy niej Threepia.

Właśnie zaczynała się zastanawiać, czy nie zaryzykować i nie wezwać robota przez komunikator, kiedy chłopczyk przemówił ponownie. - Whitam phanią, MaFary'ush. - Wypowiedziane w języku basie słowa były nieco zniekształcone, ale w pełni zrozumiałe. - Matrah czekha na phanią w środkhu dukhy. - Dziękuję. - Księżniczka z powagą skinęła głową. Poprzedniej nocy dzieci trzymały honorową wartę przy drzwiach; teraz oficjalnie ją powitały. Najwyraźniej noghryjskie dzieci wcześnie zaznajamiano z ceremoniami i powinnościami ich ludu. - Zaprowadźcie mnie do niej. Chłopczyk ponownie wykonał pełen czci ukłon i podniósł się z ziemi. Ruszył w kierunku dużej, okrągłej budowli, obok której poprzedniej nocy wylądował Khabarakh. Leia podążyła za nim, a pozostała dwójka dzieci zajęła miejsca z jej prawej i lewej strony. Księżniczka złapała się na tym, że po drodze rzuca dzieciom ukradkowe spojrzenia. Zastanawiał ją jasny kolor ich skóry. Skóra Khabarakha była stalowoszarą, karnacja matrah jeszcze ciemniejsza. Czyżby wśród Noghrich dało się wyróżnić kilka odrębnych ras? A może ciemnienie skóry było związane z procesem starzenia się? Postanowiła, że przy okazji spyta o to Khabarakha. Przy świetle dziennym dukha wydawała się jej znacznie bardziej reprezentacyjna niż w nocy. Rozmieszczone w ścianach co kilka metrów kolumny wykonano z pojedynczych pni drzew, które odarte z kory i wygładzone do połysku lśniły jak czarny marmur. Zbudowane z innego gatunku błyszczącego drewna ściany były pokryte do połowy wysokości skomplikowanymi, ręcznie rzeźbionymi ornamentami. Kiedy podeszli bliżej, Leia spostrzegła, że metalowa obręcz wzmacniająca, która biegła wokół budynku tuż pod okapem, jest również pięknie zdobiona. Najwyraźniej Noghri lubili łączyć ze sobą funkcję użytkową i dekoracyjną. Cała budowla mogła mieć jakieś dwadzieścia metrów średnicy i cztery metry wysokości. O dalsze trzy lub cztery metry podwyższał ją stożkowaty dach. Księżniczka zastanawiała się, ile dodatkowych filarów Noghri musieli umieścić w środku, aby podtrzymać całą konstrukcję. W przerwie między dwiema czarnymi kolumnami wbudowano w ścianę dwuskrzydłowe drzwi. Stała przy nich obecnie dwójka wyprężonych noghryjskich dzieci. Kiedy Leia podeszła bliżej, mali strażnicy otworzyli przed nią podwoje. Podziękowała im skinieniem głowy i weszła do środka. Wnętrze dukhy również były imponujące. Księżniczka znalazła się w wielkiej, przestronnej sali. W dwóch trzecich długości pomieszczenia ustawiono podobne do tronu krzesło. Po prawej stronie dostrzegła wbudowaną w ścianę pomiędzy dwoma filarami małą budkę ze spadzistym daszkiem i niewielkim, okratowanym okienkiem. Dokładnie po przeciwnej stronie sali wisiała jakaś duża plansza. Dach od środka nie był podparty żadnymi dodatkowymi kolumnami. Natomiast przy wierzchołkach filarów ściennych zamocowano ciężkie, przytrzymujące ściany łańcuchy, które zbiegały się promieniście w zawieszonym w samym środku sufitu wielkim, wypukłym spodku. We wnętrzu spodka, tuż za jego krawędzią - jak domyśliła się Leia - były ukryte źródła światła; nakierowane na sufit napełniały całą salę łagodnym, rozproszonym światłem. Nie opodal planszy, w otoczeniu dwadzieściorga dzieci, siedział Threepio.

Opowiadał coś z przejęciem w języku Noghrich, od czasu do czasu uzupełniając relację efektami dźwiękowymi. Leia domyśliła się, że jest to skrócona wersja historii ich walki przeciwko Imperium, którą opowiadał niegdyś Ewokom. Księżniczka miała nadzieję, że robot będzie miał dość rozumu, by powstrzymać się od wieszania psów na lordzie Vaderze. Liczyła na to, że dostatecznie często wbijała mu to do głowy podczas podróży. Jej uwagę zwróciło jakieś nieznaczne poruszenie na lewo od drzwi. Siedzieli tam zwróceni twarzami do siebie Chewbacca i Khabarakh. Wyglądało to tak, jakby w milczeniu mocowali się na ręce. Na widok Leii Wookie przerwał na chwilę szamotaninę z Noghrim i spojrzał pytająco w jej kierunku. Księżniczka skinieniem głowy zapewniła go, że czuje się dobrze; starała się jednocześnie wyczytać z jego nastawienia, co właściwie razem z Khabarakhiem tu robią. Udało jej się jedynie wyczuć, że Chewie nie zamierza powyrywać Noghriemu rąk. To już było coś. - Lady Vader - odezwał się chropawy głos. Odwróciwszy się, Leia zobaczyła zbliżającą się do niej matrah. - Witam panią. Czy dobrze się pani spało? - Tak, dziękuję - odparła księżniczka. - Jesteście wobec nas bardzo gościnni. - Zerknęła na Threepia, zastanawiając się, czy powinna go przywołać w charakterze tłumacza. Matrah inaczej odczytała jej intencje. - Dzieci mają właśnie lekcję historii - stwierdziła. - Pani automat sam się zgłosił, aby im opowiedzieć, jak zginął nasz pan, Darth Vader. “Opowieść o ostatecznym, pełnym poświęcenia buncie Vadera przeciwko Imperatorowi, kiedy to życie Luke'a wisiało na włosku”. - Tak - szepnęła Leia. - To doprowadziło go do śmierci, ale zdołał się w końcu wyzwolić z sieci, którą omotał go Imperator. Przez dłuższą chwilę matrah milczała. - Proszę pójść ze mną, lady Vader - odezwała się w końcu. Odwróciła się i ruszyła wzdłuż ściany. Leia podążyła za nią. Dopiero teraz zauważyła, że wewnętrzne ściany dukhy pokryto rzeźbionymi inskrypcjami. Czyżby zapisano w ten sposób historię klanu? - Mój trzeci syn ma jeszcze jeden powód, by darzyć szacunkiem pani Wookiego - oznajmiła matrah, wskazując ręką Chewbaccę i Khabarakha. - Nasz pan, wielki admirał, przybył tu ostatniej nocy w poszukiwaniu dowodu na to, że mój trzeci syn okłamał go w kwestii awarii swego statku. Pani Wookie sprawił, że takiego dowodu nie znalazł. - Tak, Chewie mówił mi w nocy, że wymyślił jakąś sztuczkę - skinęła głową Leia. - Nie znam się na budowie statków kosmicznych tak jak on, ale wiem, że nie jest łatwo wymyślić uszkodzenie, które wyjaśniałoby takie dwie nieprawidłowości w działaniu przyrządów. To rzeczywiście szczęście dla nas wszystkich, że pomyślał, by to zrobić, i umiał tego dokonać. - Wookie nie jest członkiem pani rodziny ani klanu - zauważyła stara Noghri ale ufa mu pani tak, jak przyjacielowi? - W dzieciństwie nie znałam mojego prawdziwego ojca, lorda Vadera zaczęła księżniczka, biorąc głęboki oddech. - Zawieziono mnie na Alderaan, gdzie wicekról wychowywał mnie jak rodzoną córkę. Na Alderaanie, podobnie

zresztą jak tutaj, więzi rodzinne stanowiły podstawę stosunków społecznych. Już jako dziecko musiałam sobie przyswoić imiona i nazwiska wszystkich ciotek, wujów i kuzynów, wraz ze szczegółowymi informacjami na temat mojego z nimi pokrewieństwa. -Wskazała ręką Chewbaccę. - Początkowo Chewie był dla mnie jedynie przyjacielem. Teraz stał się członkiem rodziny, podobnie jak mój mąż i brat. Zdążyły obejść jakąś jedną czwartą sali, nim matrah ponownie zabrała głos. - Po co tu pani przybyła? - Khabarakh powiedział mi, że jego lud potrzebuje pomocy - odparła Leia bez zastanowienia. - Pomyślałam, że może mogłabym coś dla was zrobić. - Niektórzy uważają, że przybyła tu pani po to, by zasiać wśród nas niezgodę. - Wczoraj wieczorem sama to powiedziałaś - przypomniała jej Leia. - Ja mogę jedynie ze swej strony zapewnić, że nie mam zamiaru wywoływać wśród was konfliktów. Matrah syknęła przeciągle, po czym dwa razy szczęknęła ostrymi jak igły zębami. - Zamierzony cel nie zawsze równa się temu, co faktycznie udaje się nam osiągnąć, lady Vader. Teraz wszystkie klany służą jednemu władcy. Pani chciałaby, abyśmy służyli komu innemu. To jest właśnie ziarno niezgody, które może sprowadzić na nas cierpienie i śmierć. - Czy zatem jesteście szczęśliwi, służąc Imperium? - spytała księżniczka, wydymając wargi. - Czy to zapewnia wam lepsze życie albo przynosi sławę? - Wszyscy Noghri, jako jeden klan, służą Imperium. Pani prośba o to, byśmy zaczęli służyć komu innemu, na nowo roznieci dawne konflikty. - Znalazły się właśnie przy wielkiej planszy i matrah skinęła w jej stronę kościstą dłonią. - Widzi pani, lady Vader? To cała nasza historia. Leia spojrzała we wskazanym kierunku. Starannie wycięte w drewnie rządki obcego pisma pokrywały dwie trzecie tablicy. Każde słowo łączyła z kilkunastoma innymi pajęczyna pionowych, poziomych i ukośnych linii, z których każda zdawała się mieć inną głębokość i szerokość. Po chwili księżniczka zrozumiała, co ma przed sobą: plansza przedstawiała drzewo genealogiczne albo całego klanu Khim'bar, albo tej konkretnej rodziny. - Widzę. - W takim razie potrafi pani dostrzec, jak wiele istnień pochłonęły dawne waśnie. - Matrah wskazała ręką trzy czy cztery miejsca na planszy, które dla Leii nie różniły się niczym od pozostałych. Najwyraźniej odczytywanie drzewa genealogicznego Noghrich wymagało dużych umiejętności. - Nie chcę, aby tamte czasy wróciły - ciągnęła kobieta. - Nawet jeśli miałabym odmówić prośbie córki lorda Dartha Vadera. - Rozumiem - szepnęła księżniczka. Zadrżała na wspomnienie poległych pod Yavinem, na Hoth i pod Endorem, a także w stu innych miejscach. - Widziałam w życiu więcej niezgody i śmierci, niż to mi się wydawało możliwe. Nie chcę powiększać listy zabitych. - W takim razie musi pani stąd odlecieć - powiedziała stanowczym tonem stara Noghri. - Odlecieć i nie wracać tak długo, dopóki będzie istniało Imperium.

Ruszyły dalej wzdłuż ściany. - Czy nie ma innego wyjścia? - spytała Leia. - A jeśli zdołałabym przekonać wszystkich Noghrich, żeby przeszli na naszą stronę? Wtedy udałoby się zapobiec konfliktom. - Imperator przyszedł nam z pomocą wtedy, kiedy wszyscy inni o nas zapomnieli - przypomniała jej matrah. - Stało się tak tylko dlatego, że nie wiedzieliśmy o waszym trudnym położeniu - rzekła księżniczka, czując przy tym wyrzuty sumienia, że nie mówi całej prawdy. Sojusz rzeczywiście nie wiedział o rozpaczliwej sytuacji tutejszych mieszkańców, a Mon Mothma i pozostali przywódcy z pewnością pospieszyliby im z pomocą, gdyby zdawali sobie z tego sprawę. Ale czy istotnie w owym czasie znalazłyby się na to środki, to zupełnie inna kwestia. - Teraz już wiemy i oferujemy wam naszą pomoc. - Czy chcecie to uczynić dla naszego dobra? - spytała matrah zgryźliwie. - Czy też pragniecie po prostu pozyskać nas do walki przeciwko Imperium? Nie chcemy być jak kość, którą wyrywają sobie z pyska dwa głodne stavany. - Imperator was wykorzystywał - powiedziała ostro Leia. - Podobnie czyni teraz wielki admirał. Czy pomoc, jakiej wam udzielili, jest warta życia synów, których wam odebrali i posłali na śmierć? Uszły spory kawałek, nim matrah zdobyła się na odpowiedź. - Nasi synowie odeszli - odezwała się cicho - ale swoją służbą zapewnili nam życie. Przybyła pani do nas na latającym statku, lady Vader. Widziała więc pani, co stało się z naszą planetą. - Tak - odparła księżniczka drżącym głosem. - To... Nie zdawałam sobie sprawy z tego, jakie są rozmiary zniszczenia. - Na Honoghr zawsze musieliśmy ciężko walczyć o przetrwanie. Ujarzmienie tej ziemi kosztowało wiele wysiłku. Widziała pani opis naszej historii; były czasy, kiedy tę walkę z żywiołem przegrywaliśmy. A po tej bitwie na niebie... - Całym jej ciałem wstrząsnął konwulsyjny dreszcz. - To było niczym walka bogów. Teraz wiemy, że nad naszą planetą zawisły po prostu ogromne statki latające, ale wtedy nie mieliśmy pojęcia o takich rzeczach. Ciskane przez nie błyskawice szalały na niebie przez całą noc i cały dzień, oświetlając swym wściekłym blaskiem odległe góry. Jednak nie słyszeliśmy grzmotów, jakby owi bogowie tak zapamiętali się w walce, że przestali nawet do siebie krzyczeć. Pamiętam, że z tego wszystkiego najbardziej przerażała mnie właśnie ta cisza. Tylko raz dał się słyszeć w oddali potężny łoskot niczym huk pioruna. Dopiero w długi czas potem dowiedzieliśmy się, że to jedna z naszych najwyższych gór straciła wierzchołek. Wreszcie błyskawice ustały i zrodziła się w nas nadzieja, że bogowie poszli sobie walczyć gdzie indziej... I wtedy ziemia się zatrzęsła. - Urwała na chwilę; ponownie przeszył ją dreszcz. - Błyskawice wyrażały gniew bogów. Trzęsienie ziemi spadło na nas niczym ich topór wojenny. Ziemia się otworzyła, pochłaniając w swym wnętrzu całe miasta. Z dawna uśpione ogniste góry buchnęły płomieniami i dymem, który przesłonił niebo nad całą planetą. Zapaliły się lasy i pola, a także miasta i wsie, które przetrwały trzęsienie. Nie było komu grzebać umarłych i dosięgła nas straszna choroba, która zebrała jeszcze

większe śmiertelne żniwo. To było tak, jakby wściekłość bogów na niebie udzieliła się bogom na ziemi i oni także podjęli ze sobą walkę. A potem, kiedy znów ośmieliliśmy się myśleć, że jest już po wszystkim, zaczął padać deszcz o dziwnym zapachu. Leia pokiwała głową. Te tragiczne wydarzenia układały się w logiczny ciąg. Jeden z walczących statków uległ zniszczeniu i uderzył w planetę, co wywołało potężne wstrząsy sejsmiczne. Z wraku wydostały się tony toksycznych substancji, które wiatry i deszcze rozniosły po całej planecie. W różnych urządzeniach statków kosmicznych wykorzystywano całą masę takich chemikaliów, ale tylko starsze jednostki przewoziły na pokładzie aż tak trujące substancje. “Starsze jednostki...” Z takiego właśnie sprzętu musiał początkowo korzystać Sojusz Rebeliantów. Księżniczkę ogarnęły wyrzuty sumienia. “To my to sprawiliśmy - pomyślała z goryczą. - Nasz statek - nasza wina”. - Czy to właśnie ten deszcz zabił roślinność? - spytała. - Wysłannicy Imperium mieli specjalne określenie na to, co było w deszczu, ale ja się na tym nie znam. - Lord Vader i jego ludzie musieli zatem przybyć niedługo po katastrofie? - Tak. Wszyscy, którzy przeżyli i byli w stanie odbyć tę podróż, zgromadzili się tutaj. - Matrah zatoczyła ręką koło. - Ten teren zawsze był neutralny, nigdy nie było tu walk klanów. Przybyliśmy w to miejsce, by wspólnie znaleźć jakiś sposób na przetrwanie. I właśnie tutaj zastał nas lord Vader. - Przez dłuższą chwilę szły w milczeniu. - Kiedy się tu zjawił, niektórzy sądzili, że jest bogiem podjęła. - Wszyscy się go bali, podobnie zresztą jak ogromnego, srebrnego statku, na którym przybył z nieba wraz ze swą świtą. Ale oprócz strachu był w nas także gniew, i prawie dwudziestu wojowników postanowiło zaatakować przybyszów. - I natychmiast zostało wyrżniętych co do nogi - stwierdziła ponuro Leia. Skrzywiła się na myśl o tym, że praktycznie bezbronni tubylcy porwali się na imperialnych szturmowców. - Wcale ich nie wyrżnięto - sprostowała matrah z dumą w głosie. - Zginęło ich tylko trzech, ale przedtem zdołali zabić wielu podwładnych lorda Vadera, mimo iż tamci mieli ziejącą ogniem broń i mocne jak skała pancerze. Nasi wojownicy zostali pokonani dopiero wtedy, gdy do walki włączył się sam lord Vader. Ale potem, zamiast nas wszystkich zabić, jak tego domagali się niektórzy z jego sług, zaproponował nam pokój. Pokój, opiekę i pomoc ze strony Imperatora. Księżniczka pokiwała głową ze zrozumieniem: kolejny fragment układanki trafił na właściwe miejsce. Dziwiła się dotychczas, po co Imperator zawracał sobie głowę małą grupką prymitywnych obcych - bo tak zapewne myślał o Noghrich. Ale jeśli ci prymitywni obcy okazali się tak waleczni... To wszystko tłumaczyło. - Co to była za pomoc? - Wszystko, czego potrzebowaliśmy. Żywność, lekarstwa i narzędzia dostarczono nam od razu. Później, kiedy ten dziwny deszcz zaczął niszczyć nasze plony, Imperator przysłał nam roboty, aby oczyściły ziemię z trucizny.

Twarz Leii wykrzywił grymas, kiedy uświadomiła sobie, jakie zagrożenia czyhały tu na jej nie narodzone dzieci. Ale uspokoiła się przypomnieniem, że przed ładowaniem analizator nie wykrył w powietrzu żadnych toksycznych substancji. Później Chewbacca i Khabarakh przetestowali także glebę. A zatem bez względu na to, co znajdowało się w deszczu, roboty odkażające dobrze się spisały przy usuwaniu trujących związków. - Czy w dalszym ciągu nic nie rośnie na nie oczyszczonym terenie? - Tylko trawa kholm. To nędzna roślina i nie nadaje się do jedzenia. Ale nic innego nie chce tam teraz rosnąć, a i ta trawa nie pachnie już tak jak dawniej. To wyjaśniało, skąd się bierze ten jednolity, brunatny kolor, który widzieli z Chewiem ze statku. Z jakiegoś niewiadomego powodu właśnie ta konkretna roślina przystosowała się do skażonej gleby. - Czy ocalały jakieś zwierzęta? - Nieliczne. Tylko te, które mogły się żywić trawą kholm, a także drapieżniki, polujące na tamte roślinożerne stworzenia. Ale jest ich bardzo niewiele. - Matrah uniosła głowę, jakby chciała dojrzeć odległe wzgórza. - To miejsce nigdy nie obfitowało w bogactwo życia, lady Vader. Może właśnie dlatego klany obrały je za teren neutralny. Ale nawet na tak niegościnnej ziemi żyło całe mnóstwo zwierząt i roślin. A teraz już ich nie ma. - Wyprostowała się, jakby pragnąc otrząsnąć się ze wspomnień. - Lord Vader zrobił dla nas jeszcze więcej. Przysłał tu swoje sługi, aby uczyli naszych synów i córki zwyczajów panujących w Imperium. Wydał nowe prawa, żyby wszystkie klany mogły mieszkać razem na Czystym Ladzie, chociaż w ciągu całych naszych dziejów nie zdarzyło się, by klany żyły ze sobą zgodnie na tym samym terenie. - Zatoczyła ręką koło. - Wysłał też na pustkowie potężne statki latające, które odnalazły i przeniosły tu dukhy naszych klanów. - Utkwiła ciemne oczy w Leii. - Mamy tu teraz pokój, lady Vader. I jesteśmy gotowi zapłacić za niego każdą cenę. Po drugiej stronie pomieszczenia lekcja historii dobiegła końca i dzieci zaczęły wstawać z miejsc. Jedno z nich powiedziało coś do Threepia i z szacunkiem uderzyło przed nim czołem. Robot także odpowiedział ukłonem. Dzieci odwróciły się i ruszyły ku drzwiom, gdzie czekało na nie dwoje dorosłych. - Przerwa? - spytała księżniczka. - Na dzisiaj to już koniec lekcji dotyczącej klanu. Dzieci muszą się teraz, tak jak wszyscy, zająć pracą na rzecz wioski. Później, wieczorem, będą miały lekcje, które przygotowują je do służby Imperium. - To niesprawiedliwe. - Leia potrząsnęła głową. Obie z matrah patrzyły, jak dzieci wychodzą z dukhy. - Żaden lud nie powinien być zmuszany do tego, by sprzedawać swoje dzieci w zamian za możliwość przetrwania. Stara Noghri syknęła przeciągle. - Zaciągnęliśmy dług. Jak inaczej mielibyśmy go spłacić? Księżniczka zacisnęła dłonie. Oczywiście, że nie mogli tego zrobić inaczej. Imperium było bardzo zadowolone z istniejącego układu - a ponieważ widziała noghryjskich komandosów w akcji, doskonale rozumiała dlaczego - i nigdy nie pozwoliłoby im spłacić długu w jakiś inny sposób. A jeśli Noghri uznali służbę Imperium za wypełnienie honorowych zobowiązań wobec swych wybawców... - Nie mam pojęcia - przyznała.

Jej uwagę zwróciło jakieś poruszenie pod ścianą: Khabarakh, który siedział na podłodze po drugiej stronie sali, przewrócił się na bok, a Chewbacca unieruchomił jego prawą rękę swą potężną dłonią. Wyglądało to tak, jakby ze sobą walczyli, ale w umyśle Chewiego księżniczka nie wyczuła gniewu. - Co oni tam robią? - spytała. - Pani Wookie poprosił mojego trzeciego syna, by nauczył go naszych metod walki - wyjaśniła kobieta z dumą w głosie. - Wookie są wyjątkowo silni, ale nie znają się na bardziej subtelnych sposobach pokonywania przeciwnika. Sami Wookie zapewne nie zgodziliby się z tą opinią, ale Leia musiała przyznać, że przynajmniej jeśli chodzi o Chewbaccę, to zawsze polegał głównie na sile fizycznej i celności w posługiwaniu się miotaczem. - Dziwię się, że chciał, by Khabarakh został jego nauczycielem - stwierdziła. Do tej pory mu nie ufał. - Może właśnie ta nieufność pobudziła jego ciekawość - rzuciła matrah żartobliwie. - Być może - przyznała księżniczka, uśmiechając się mimo woli. Przez minutę obserwowały w milczeniu, jak Khabarakh demonstruje Chewbaccę dwa kolejne chwyty. Leia miała wrażenie, że to jakaś odmiana technik walki, których w młodości uczono ją na Alderaanie. Zadrżała na myśl o tym, jak potężny musi być taki chwyt poparty siłą mięśni Wookiego. - Wie już pani teraz, jak wygląda nasze życie, lady Vader - podjęła cicho matrah. - Cały czas nasza egzystencja wisi na włosku. W dalszym ciągu nie mamy dostatecznie dużo czystej ziemi, by się z niej wyżywić, więc musimy kupować żywność od Imperium. - I płacić za nią, posyłając na służbę swoich synów - skrzywiła się księżniczka. “Stałe podtrzymywanie zadłużenia to najstarsza forma ukrytego niewolnictwa ” - przemknęło jej przez głowę. - Nasza sytuacja wręcz wymaga tego, by ich stąd wysyłać wyjaśniła z goryczą w głosie stara Noghri. - Nawet gdyby Imperium się na to zgodziło, nie moglibyśmy sprowadzić do domu wszystkich naszych synów: nigdy nie zdołalibyśmy ich wyżywić. Leia znów pokiwała głową ze zrozumieniem. Noghri rzeczywiście znaleźli się w sytuacji bez wyjścia. Mogła się tego spodziewać po Vaderze i Imperatorze. - Nigdy nie będziecie w stanie spłacić swego długu wobec Imperium wypaliła. - Zdajesz sobie z tego sprawę, prawda? Póki będziecie mu potrzebni, wielki admirał dopilnuje, by tak się nie stało. - Tak - rzekła cicho matrah. - Nie od razu to do mnie dotarło, ale teraz już wiem, że tak jest. Gdyby wszyscy Noghri zechcieli w to uwierzyć, może dałoby się coś zmienić. - Ale pozostali wciąż wierzą w to, że Imperium chce dla was jak najlepiej? - Nie wszyscy, ale wystarczająco wielu. - Matrah zatrzymała się i wskazała ręką w górę. - Czy widzi pani światło gwiazd, lady Vader? Leia podniosła wzrok na wielki, wypukły spodek, zawieszony cztery metry nad podłogą, w miejscu gdzie zbiegały się podtrzymujące ściany łańcuchy. Mógł mieć około półtora metra średnicy i był wykonany z jakiegoś czarnego lub powlekanego na czarno metalu. W spodku zrobiono setki maleńkich otworków,

które padające z wnętrza światło czyniło podobnymi do gwiazd. Wszystko razem wyglądało jak stylizowana miniatura nocnego nieba. - Tak, widzę. - Noghri zawsze kochali gwiazdy - stwierdziła matrah w zadumie. - Niegdyś, dawno temu, oddawaliśmy im cześć. Pozostały naszymi przyjaciółmi nawet wtedy, gdy dowiedzieliśmy się, czym są naprawdę. Pośród nas było wielu takich, którzy poszliby z lordem Vaderem nawet wtedy, gdybyśmy nie mieli do spłacenia żadnego długu - tylko po to, by móc podróżować wśród gwiazd. - Rozumiem - wyszeptała Leia. - Wiele istot w całej galaktyce czuje to samo. Dążenie do wolności i swobody to nasze przyrodzone prawo. - My już to prawo utraciliśmy. - To nieprawda - zaoponowała księżniczka, odrywając wzrok od migoczącego spodka. - Jedynie złożyliście je w niewłaściwych rękach. - Zerknęła na Khabarakha i Chewbaccę. - A gdybym tak porozmawiała ze wszystkimi przywódcami klanów jednocześnie? - A co by im pani powiedziała? - ostudziła jej zapał matrah. Leia przygryzła wargi. Istotnie, co by im miała powiedzieć? Że Imperium ich wykorzystuje? Noghri uważali, iż spłacają swój dług honorowy. Że Imperium prowadzi odkażanie gleby na tyle wolno, by utrzymać ich blisko granicy samowystarczalności, ale bez szans na jej osiągnięcie? Trudno by jej było udowodnić - nawet samej sobie - że istotnie mają miejsce celowe opóźnienia. Czy miała im powiedzieć, że ona i Nowa Republika przywrócą Noghrim ich przyrodzone prawo do wolności? Czemu mieliby jej uwierzyć? - Sama pani widzi, lady Vader - przerwała milczenie matrah. - Może kiedyś sprawy przybiorą inny obrót. Ale nim to nastąpi, pani obecność tutaj jest niebezpieczna zarówno dla nas, jak i dla pani. Uszanuję złożoną przez mojego trzeciego syna obietnicę, iż będzie panią chronił, i nie wyjawię wielkiemu admirałowi, że pani tu jest. Ale musi nas pani opuścić. Leia westchnęła głęboko. - Dobrze - wydusiła z trudem. Kiedy tu przyjeżdżała, pokładała wielkie nadzieje w swoich umiejętnościach dyplomatycznych i zdolnościach Jedi; łudziła się, że te przymioty, a także jej pokrewieństwo z Vaderem, pomogą jej wyrwać Noghrich spod władzy Imperium i przeciągnąć ich na stronę Nowej Republiki. Ale walka dobiegła końca - i to nim jeszcze zdążyła się na dobre rozpocząć. “Czego ja się właściwie spodziewałam po przyjeździe tutaj?” - pomyślała ponuro. - Wyjadę stąd - powiedziała na głos - bo nie chcę ściągnąć nieszczęść na ciebie i twoją rodzinę. Ale nadejdzie kiedyś dzień, że wasz lud sam przejrzy podwójną grę Imperium. A wtedy proszę pamiętać o tym, że zawsze jestem gotowa służyć wam pomocą. Matrah skłoniła się do ziemi. - Może ten dzień nadejdzie już wkrótce, lady Vader. Wyglądam go ja i wielu innych. Leia skinęła głową, siląc się przy tym na uśmiech. A zatem jej wizyta nie była tak całkiem bezowocna... - Skoro mam jechać, musimy uzgodnić... Urwała, gdyż po przeciwnej stronie sali otworzyły się gwałtownie podwójne

drzwi i do środka wpadł jeden z pełniących straż chłopców. - Matrah! - zawołał piskliwie. - Mira'h saar khi hrach'mani wher ahk! Khabarakh natychmiast zerwał się na równe nogi; kątem oka księżniczka dostrzegła, że Threepio zesztywniał. - Co się stało? - spytała z niepokojem. - Zauważono statek naszego władcy, wielkiego admirała - odparła matrah zmienionym głosem. Jej twarz nagle wydała się Leii bardzo zmęczona. - Leci prosto do nas. ROZDZIAŁ 13 Przez chwilę Leia wpatrywała się w matrah zdumionym wzrokiem. Stała jak sparaliżowana, nie mogąc uwierzyć w to, co przed sekundą usłyszała. “To niemożliwe. Po prostu niemożliwe. Przecież wielki admirał był tu ostatniej nocy; na pewno nie wróciłby tak szybko”. I wtedy usłyszała w oddali niewyraźny odgłos silników. Natychmiast otrząsnęła się z odrętwienia. - Chewie, musimy stąd uciekać! - Już za późno - rzucił Khabarakh. Podbiegł do Leii, a tuż za nim Chewbacca. - Wahadłowiec zszedł już na pewno poniżej pułapu chmur. Przeklinając się w duchu za moment niezdecydowania, księżniczka obrzuciła salę szybkim spojrzeniem: żadnych okien, żadnych tylnych drzwi, żadnej osłony oprócz małej budki naprzeciwko tablicy z drzewem genealogicznym. Żadnej drogi ucieczki. - Jesteś pewien, że admirał zmierza właśnie tutaj? - zwróciła się do Khabarakha. Od razu uświadomiła sobie, że pytanie jest głupio sformułowane. To znaczy do dukhy? - A gdzież by indziej? - odparł ponuro Noghri. Utkwił wzrok w matrah. - Może nie dał się oszukać, jak sądziliśmy? Leia jeszcze raz rozejrzała się po pomieszczeniu. Jeśli wahadłowiec wyląduje tuż przy drzwiach, to przez kilka sekund tylna część budynku będzie niewidoczna dla przybyszów. Gdyby w tym czasie zdołała za pomocą miecza świetlnego wyciąć dziurę w ścianie... Chewbacca wysunął burkliwie jakąś propozycję. Wpadł na ten sam pomysł co Leia. - Tak, ale problem nie polega na tym, by wyciąć dziurę, ale na tym, jak ją potem zamaskować - zauważyła. Wookie znowu coś burknął, wskazując masywną dłonią budkę. - Hm, tak, to zakryje dziurę przynajmniej od środka - przyznała księżniczka z wahaniem. - To lepsze niż nic. - Spojrzała na starą Noghri i uświadomiła sobie nagle, że wycięcie kawałka ściany ze starodawnej dukhy klanu może być poczytane za świętokradztwo. -Matrah... - Jeśli nie ma innego wyjścia, to niech się tak stanie - przerwała jej ostro

kobieta. Sama nie otrząsnęła się jeszcze z szoku, ale natychmiast zebrała się w sobie. - Nie mogą was tu znaleźć. Leia przygryzła wargi. Podobny wyraz twarzy widziała kilkakrotnie wcześniej u Khabarakha w czasie ich podróży z Endoru. Zdążyła się już zorientować, iż taki grymas oznaczał, że Noghri żałował decyzji o przywiezieniu jej do swego domu. - Postaramy się jak najmniej uszkodzić dukhę - zapewniła, wyciągając zza pasa miecz świetlny. - A kiedy wielki admirał odleci, Khabarakh zabierze nas stąd swoim statkiem... Urwała, gdyż Chewbacca warknięciem nakazał jej milczenie. Z oddali dobiegał cichy odgłos zbliżającego się wahadłowca; nagle tuż obok dukhy rozległ się inny - aż nazbyt dobrze znajomy - głośny hałas. - Bombowce Skimitar - wyszeptała Leia. Zrozumiała, że jej plan wziął w łeb. W sytuacji, kiedy nad ich głowami krążyły imperialne bombowce, nie mieli szans wydostać się niepostrzeżenie z dukhy. A zatem pozostawało tylko jedno wyjście. - Musimy się schować w tej budce - oznajmiła Chewiemu. Rzuciła się biegiem w tamtą stronę, szacując w myślach wielkość budki. Jeśli jej spadzisty daszek, który biegł aż do ściany dukhy, nie był jedynie dla ozdoby, to, wprawdzie z ledwością, ale powinno starczyć miejsca dla niej i dla Chewiego... - Czy ja też mam się tam schować, Wasza wysokość? Księżniczka zatrzymała się raptownie. Threepio - na śmierć o nim zapomniała. - Wszyscy się tam nie zmieścicie - syknęła matrah. - Jego obecność nas zdradzi... - Cicho! - przerwała jej Leia, po raz kolejny rozglądając się rozpaczliwie dookoła. Ale nie znalazła żadnej innej kryjówki. “Chyba że...” Jej wzrok spoczął na zawieszonym pośrodku sali migoczącym spodku. - Będziemy musieli ukryć go tam - wskazała Chewiemu metalową konstrukcję. - Czy dasz radę...? Nie musiała nawet kończyć pytania. Wookie natychmiast chwycił Threepia i rzucił się pędem do najbliższego filara ściennego. Po drodze przewiesił sobie przez ramię rozpaczliwie protestującego robota. Z odległości dwóch metrów skoczył w kierunku filara i mocno wczepił się wysuniętymi pazurami w drewno. Sprawnie, trzema szybkimi ruchami podciągnął się i znalazł się pod sufitem; tam chwycił się oburącz łańcucha i przy akompaniamencie histerycznych wrzasków kołyszącego się niebezpiecznie androida zaczął się posuwać w kierunku spodka. - Nie wydzieraj się tak! - upomniała robota księżniczka. Stanęła w drzwiach budki i szybkim spojrzeniem zlustrowała jej wnętrze. Spadzisty dach pełnił także funkcję sufitu, co sprawiało, że tylna część budki była znacznie wyższa niż jej przód. Do tylnej ścianki przymocowano niską ławeczkę. Wprawdzie z trudem, ale powinni się tam zmieścić oboje z Chewiem. - Threepio, powtarzam ci: siedź cicho! Mogli włączyć czujniki - dodała. Nasłuchując niespokojnie narastającego wycia silników, pomyślała, że jeśli ludzie Imperium istotnie to zrobili, to i tak było już po wszystkim. Łudziła się tylko, że ponieważ ostatniej nocy czujniki nic nie wykazały, to może teraz przybysze nie zawracali już sobie nimi głowy.

Chewbacca zdołał już dotrzeć do środka sufitu. Podciągnąwszy się nieco na jednej ręce, drugą bezceremonialnie wrzucił Threepia do wnętrza spodka. Robot jeszcze raz zaprotestował piskliwie, ale Wookie natychmiast go uciszył. Zaraz potem z głuchym łoskotem zeskoczył na ziemię. Dokładnie w tej samej chwili na zewnątrz umilkły silniki. - Szybko! - syknęła Leia, przytrzymując drzwi. Chewie błyskawicznie przemierzył dukhę i wcisnął się do budki. Wskoczył na ławeczkę, uderzając się przy tym o spadzisty sufit, odwrócił się twarzą do drzwi i stanął w rozkroku. Księżniczka wślizgnęła się tuż za nim i usadowiła się w wąskiej szczelinie między nogami Wookiego. Ledwie zdążyli zamknąć za sobą drzwi, gdy wrota dukhy otworzyły się gwałtownie. Leia oparła się plecami o ścianę i zmusiła się do tego, by oddychać powoli i spokojnie. Jednocześnie spróbowała zastosować pobudzające pracę zmysłów techniki Jedi, których nauczył ją Luke. Dyszenie Chewiego dudniło jej w uszach, a bijące od jego ciała ciepło płynęło strumieniem, ogrzewając jej głowę i ramiona. Nagle z całą wyrazistością zdała sobie sprawę z ciężaru i rozmiarów swojego brzucha, a także z obecności poruszających się delikatnie w jej łonie bliźniąt. Ławka, na której siedziała, wydała jej się bardzo twarda. Poczuła niezwykle wyraźnie ostrą woń sierści Wookiego zmieszaną z zapachem obcego gatunku drewna i jej własnego potu. Z tyłu, zza ściany dukhy, doleciał ją odgłos kroków i szczęk karabinów laserowych, ocierających się o pancerze szturmowców. Dziękowała w duchu, że zrezygnowała ze swego pierwotnego planu, by tamtędy właśnie uciekać. - Dzień dobry, matrah - usłyszała dochodzący od strony wejściowych drzwi chłodny, starannie modulowany głos. - Widzę, że twój trzeci syn, Khabarakh, jest tu razem z tobą. To się dobrze składa. Księżniczka zadrżała; nawet szelest własnej tuniki wydał jej się nagle hałasem. Ten głos musiał należeć do przywykłego do wydawania rozkazów imperialnego dowódcy, a jego spokój i opanowanie wskazywały, że dowódca ten ma wielką władzę; o wiele większą niż zarozumiały i protekcjonalny gubernator Tarkin, z którym rozmawiała na Gwieździe Śmierci. To mógł być jedynie wielki admirał Thrawn. - Witam cię, panie - przemówiła miaukliwie matrah, starając się opanować drżenie głosu. - Jesteśmy zaszczyceni twoją wizytą. - Dziękuję - rzekł admirał. Jego ton był w dalszym ciągu uprzejmy, ale pojawiła się w nim nutka groźby. - A ty, Khabarakhu z klanu Khim'bar, czy ty także cieszysz się z mojego przybycia? Leia powoli i ostrożnie przechyliła głowę w prawo, z nadzieją, że zdoła dojrzeć Thrawna przez okratowane okienko. Ale nic z tego: przybysze ciągle stali przy drzwiach, a ona nie ośmieliła się zanadto zbliżyć twarzy do kratek. Dała więc za wygraną i powróciła do poprzedniej pozycji. Jednak już po chwili usłyszała miarowy odgłos kroków i niebawem jej oczom ukazał się wielki admirał, który stanął pośrodku dukhy. Popatrzyła na niego przez zakratowane okienko i przebiegł ją lodowaty dreszcz. Była przy tym, jak Han opisywał mężczyznę, którego widział na

Myrkrze: jasnoniebieska skóra, czerwone, jarzące się oczy, biały mundur; słyszała także, jak Fey'lya zbył tę wiadomość stwierdzeniem, że musi to być oszust albo w najlepszym wypadku Moff Imperium, który sam sobie nadał ten tytuł; zastanawiała się wtedy, czy jej maż się przypadkiem nie pomylił. Teraz przekonała się, że miał rację. - Naturalnie, panie - zapewnił Khabarakh. - Dlaczego miałoby być inaczej? - Takim tonem zwracasz się do wielkiego admirała? - upomniał go jakiś nieznany Noghri. - Przepraszam, nie miałem zamiaru w niczym uchybić naszemu panu. Leia się skrzywiła. Niewątpliwie intencje Khabarakha były inne, ale skutek okazał się żałosny. Nawet księżniczka - mimo iż raczej słabo znała sposób wysławiania się Noghrich - odniosła wrażenie, że Khabarakh zareagował trochę zbyt szybko i zbyt gwałtownie. A wielkiemu admirałowi, który znał tę rasę znacznie lepiej, reakcja Noghriego musiała się wydać... - W takim razie jaka była twoja intencja? - spytał Thrawn, świdrując wzrokiem Khabarakha i matrah. - Ja... - Noghri się zająknął. Admirał milczał wyczekująco. - Bardzo cię przepraszam, panie - wydusił wreszcie Khabarakh - ale twoja wizyta w naszej skromnej wiosce nazbyt mnie onieśmieliła. - To banalny wykręt. Choć brzmiałby nawet dosyć prawdopodobnie, gdyby nie fakt, że wczoraj nie wydawałeś się onieśmielony moją wizytą. - Thrawn uniósł brwi. - A może nie spodziewałeś się mnie ujrzeć ponownie po tak krótkim czasie? - Panie mój... - Jaka kara czeka Noghriego, który okłamał władcę wszystkich klanów? przerwał mu szorstko admirał. - Czy jak dawniej karzecie podobny występek śmiercią? A może tak staroświeckie pojęcie jak honor nic już dla Noghrich nie znaczy? - Mój pan nie ma prawa oskarżać w ten sposób syna klanu Khim'bar wtrąciła ostro matrah. Thrawn przeszył ją wzrokiem. - Na twoim miejscu zatrzymałbym takie uwagi dla siebie, matrah. Ten syn klanu Khim'bar okłamał mnie i nie zamierzam tego puścić płazem. - Jego gorejące oczy ponownie spoczęły na młodym Noghrim. - Może opowiesz mi, Khabarakhu, o tym, co wydarzyło się w czasie, kiedy więziono cię na Kashyyyku. Księżniczka z całej siły ścisnęła miecz świetlny, wbijając sobie boleśnie w dłoń metalowe wypukłości rękojeści. Przecież to właśnie w czasie krótkiego pobytu Khabarakha w areszcie na planecie Wookiech Leia zdołała go namówić, by ją tu przywiózł. Jeśli Noghri nie wytrzyma presji i przyzna się do wszystkiego... - Nie rozumiem. - Czyżby? - rzucił ironicznie admirał. - Pozwól zatem, że nieco odświeżę ci pamięć. Nie uciekłeś z Kashyyyku, tak jak podałeś to w swoim raporcie i potwierdziłeś osobiście ostatniej nocy w mojej obecności oraz przy twojej rodzinie i naczelniku klanu. W rzeczywistości, kiedy wasza misja zakończyła się fiaskiem, wpadłeś w ręce Wookiech. A ostatni miesiąc upłynął ci nie na samotnych medytacjach, ale na intensywnych przesłuchaniach w ich więzieniu. Czy teraz już coś sobie przypominasz?

Księżniczka odetchnęła z ulgą. Nie wierzyła własnym uszom. Nie miała pojęcia, skąd Thrawn dowiedział się o pojmaniu Khabarakha, ale wyciągnął z tego faktu zupełnie mylne wnioski. Wciąż mieli więc jakąś szansę... O ile tylko Noghri się nie załamie... Najwyraźniej matrah też nie miała zaufania do jego odporności psychicznej. - Mój trzeci syn nie mógłby skłamać w takiej kwestii, panie - odezwała się, nim Khabarakh zdążył otworzyć usta. - Zawsze rozumiał wymagania, jakie stawia mu honor. - Doprawdy? - rzucił ostro admirał. - Noghryjski komandos pojmany i przesłuchiwany przez wroga, a mimo to pozostający przy życiu? Czy tak właśnie dbacie o honor? - Nie złapano mnie, panie - powiedział młody Noghri zdecydowanie. - Moja relacja na temat ucieczki z Kashyyyku jest zgodna z prawdą. Przez dłuższą chwilę admirał przyglądał mu się w milczeniu. - A ja twierdzę, że kłamiesz, Khabarakhu z klanu Khim'bar - odezwał się wreszcie cicho. - Ale to i tak bez znaczenia. Bez względu na to, czy mi w tym pomożesz, czy nie, dowiem się prawdy o tym, co robiłeś w ciągu tego zagadkowego miesiąca... I jaką cenę zapłaciłeś za swoją wolność. Rukh? - Słucham, panie? - odezwał się głos innego Noghriego. - Od tej chwili Khabarakh z klanu Khim'bar jest więźniem Imperium. Razem z drugą drużyną szturmowców odstawisz go na pokład wahadłowca i zawieziesz na “Chimerę”, gdzie zostanie poddany przesłuchaniu. Matrah syknęła przeciągle. - Ależ panie, to pogwałcenie... - Zamilknij! - przerwał jej admirał. - Albo i ciebie spotka ten sam los. - Nie będę milczeć - rzuciła gniewnie kobieta. - Noghri oskarżony o zdradę swego pana musi zostać wydany w ręce naczelników klanów, którzy zgodnie ze starodawnym zwyczajem poddadzą go próbie prawdy, a potem osądzą. Takie jest prawo. - Mnie prawo Noghrich nie obowiązuje - przerwał bezceremonialnie Thrawn. - Khabarakh dopuścił się zdrady wobec Imperium. Będzie osądzony i skazany zgodnie z naszymi własnymi zasadami. - Naczelnicy klanów będą się domagać... - Naczelnicy klanów nie mają prawa niczego się domagać - warknął admirał, dotykając schowanego w kieszeni komunikatora. - Czy mam ci przypomnieć, czym grozi przeciwstawianie się Imperium? Leię dobiegło pełne rezygnacji westchnienie matrah. - Nie, panie - powiedziała kobieta łamiącym się głosem. Admirał przez chwilę przyglądał się jej badawczo. - Na wszelki wypadek jednak ci o tym przypomnę. Ponownie dotknął komunikatora... I nagle wnętrze dukhy rozbłysło oślepiającym, zielonym światłem. Mrużąc oczy, księżniczka wcisnęła głowę między nogi Chewiego. Poczuła na twarzy i pod powiekami piekący ból. W pierwszej chwili pomyślała z przerażeniem, że pocisk trafił prosto w dukhę - jeden strzał z działa turbolaserowego mógłby w mgnieniu oka obrócić całą budowlę w płonące

zgliszcza. Ale kiedy, wciąż na wpół oślepiona, otworzyła oczy, ujrzała, że wielki admirał nadal stoi dumnie wyprostowany pośrodku pomieszczenia. Dopiero w tym momencie zrozumiała, co się właściwie wydarzyło. Rozpaczliwie próbowała z powrotem obniżyć poziom percepcji swoich zmysłów, ale huk wybuchu poraził ją z siłą piorunu. Dopiero kiedy umilkła długotrwała kanonada, odtworzyła sobie w myślach przebieg wypadków: po pierwszej eksplozji nastąpiła seria kolejnych wybuchów, które docierały do niej jak przez mgłę, podczas gdy krążący na orbicie niszczyciel gwiezdny strzelał raz po raz w otaczające wioskę wzgórza; kiedy wreszcie zdołała zapanować nad rozsadzającym jej głowę bólem i odzyskać w pełni świadomość, przygotowana przez Thrawna demonstracja siły już się skończyła, a odgłos ostatniego wybuchu cichł w oddali. Ostrożnie otworzyła oczy i z bólu zamrugała powiekami. Admirał nawet nie ruszył się z miejsca: w dalszym ciągu stał pośrodku dukhy... - Teraz ja stanowię prawa na Honoghr, matrah - odezwał się stanowczym tonem, gdy przebrzmiało echo ostatniej detonacji. - Jeśli zechcę się podporządkować starodawnym obyczajom, uczynię to; jeśli postanowię je zignorować, to tak się stanie. Rozumiesz? Kiedy matrah zdobyła się wreszcie na odpowiedź, Leia z trudem rozpoznała jej głos. Jeśli dzięki temu pokazowi Thrawn zamierzał śmiertelnie przerazić Noghrich, to niewątpliwie mu się to udało. - Tak, panie. - To dobrze. - Admirał zawiesił na chwilę głos, rozkoszując się panującym w pomieszczeniu pełnym napięcia milczeniem. - Chociaż dla wiernych sług Imperium jestem gotów na kompromis. Khabarakh będzie przesłuchiwany na pokładzie “Chimery”, ale zgodzę się na to, aby wcześniej poddano go starodawnej próbie prawdy. - Odwrócił nieznacznie głowę. - Rukh, zabierzesz Khabarakha z klanu Khim'bar do Nystao i oddasz go w ręce naczelników klanów. Może trzy dni jego publicznej hańby przypomną Noghrim, że wojna jeszcze się nie skończyła. - Rozkaz, panie. Dały się słyszeć kroki, a następnie odgłos otwieranych i zamykanych drzwi. Stojący nad Leią, wciśnięty w sufit Chewbacca mruknął coś pod nosem. Księżniczka wyczuła, że w jego umyśle panuje kompletny zamęt. Zacisnęła zęby, co sprawiło, że ponownie odezwał się ból głowy. “Publiczna hańba... I jeszcze jakaś tajemnicza próba prawdy”. Sojusz doprowadził mimo woli do zniszczenia Honoghr; a teraz zanosiło się na to, że Leia stanie się przyczyną tragedii Khabarakha. Admirał w dalszym ciągu stał pośrodku dukhy. - Nic nie powiesz, matrah? - spytał. - Mój pan zabronił mi się odzywać. - Rozumiem. - Thrawn przyjrzał się jej badawczo. - Lojalność wobec własnego klanu i rodziny jest czymś ze wszech miar słusznym, matrah. Ale lojalność wobec zdrajcy byłaby głupotą. Mogłaby się też okazać tragiczna w skutkach dla całej twojej rodziny i klanu. - Nie usłyszałam jeszcze dowodów na to, że mój trzeci syn jest zdrajcą.

Wargi admirała zadrżały. - Z pewnością je usłyszysz - obiecał cicho. Ruszył w stronę wyjścia, znikając księżniczce z oczu. Rozległ się odgłos otwieranych drzwi, po czym zapadła cisza: admirał się zatrzymał, wyraźnie na coś czekając. Po chwili dołączyła do niego matrah. Oboje wyszli z dukhy i drzwi się zamknęły. Leia i Chewbacca zostali sami. Sami na terytorium wroga. Bez statku. A ich jedyny sojusznik miał być wkrótce poddany przesłuchaniu na imperialnym niszczycielu. - Coś mi się zdaje, Chewie, że mamy kłopoty - szepnęła księżniczka. ROZDZIAŁ 14 Jedną z pierwszych rzeczy, których uczył się każdy, kto wyruszał w międzygwiezdny rejs, był fakt, że planeta widziana z kosmosu niemal nigdy nie wyglądała tak, jak ją przedstawiały oficjalne mapy. Pokrywa chmur, cienie rzucane przez pasma górskie, zniekształcone przez duże skupiska roślinności kontury i inne efekty optyczne - wszystko to powodowało, że rzeczywistość niewiele przypominała wyrysowane przez kartografów równiutkie linie. To niewątpliwie przysparzało wielu stresów początkującym nawigatorom; było też zapewne okazją do płatania im niezliczonych figli przez bardziej doświadczonych kolegów. Luke poczuł się więc nieco zdziwiony, gdy się okazało, że tego konretnego dnia i przy zbliżaniu się pod takim akurat kątem jedyny kontynent planety Jomark wygląda niemal dokładnie tak samo jak na mapie. Co prawda był to raczej niewielki kontynent. A gdzieś tam w dole przebywał mistrz Jedi. Delikatnie postukując palcami w tablicę rozdzielczą, Luke oglądał widoczny przez osłonę kabiny brązowo-zielony fragment lądu. Wyczuwał obecność innego Jedi - i to od chwili wyjścia z nadprzestrzeni - ale jak dotąd nie udało mu się nawiązać z nim bezpośredniego kontaktu. “Mistrzu C'baoth? - zawołał cicho w myślach, po raz kolejny próbując szczęścia. - Tu Luke Skywalker. Czy mnie słyszysz?” Znów nie otrzymał odpowiedzi. Albo wzywał C'baotha w nieodpowiedni sposób, albo też mistrz nie mógł odpowiedzieć na jego wołanie... A może celowo wystawiał na próbę umiejętności Luke'a? Cóż, jeśli tak było w istocie, to Skywalker nie zamierzał zawieść jego oczekiwań. - Artoo, skieruj czujniki na główny kontynent - polecił robotowi. Obrzucił szybkim spojrzeniem przyrządy, usiłując się postawić w sytuacji mistrza Jedi, który wolał przez jakiś czas trzymać się na uboczu. Większa część ogólnej powierzchni lądów Jomarku przypadała na ów jeden, niewielki kontynent - a właściwie gigantycznych rozmiarów wyspę - choć na ogromnym oceanie były jeszcze rozrzucone tysiące zgrupowanych w niewielkie archipelagi, mikroskopijnych wysepek. Ogółem łączna powierzchnia lądu wynosiła około trzystu tysięcy

kilometrów kwadratowych. Trudno więc było precyzyjnie wskazać określone miejsce, którego szukali. - Sprawdź, czy są tu jakieś centra techniczne oraz spróbuj określić położenie głównych skupisk ludności. Pogwizdując sobie cichutko, Artoo zastosował do wyników uzyskanych z czujników algorytmy wykrywające obecność organizmów żywych. Po chwili wydał z siebie serię pisków i na monitorze na obraz planety nałożyła się nieregularna siatka punktów. - Dzięki. - Luke przyjrzał się uważnie powstałemu obrazowi. Jak można się było spodziewać, większość ludności zamieszkiwała tereny wzdłuż wybrzeża. Ale w głębi kontynentu także znajdowało się kilka mniejszych skupisk, a wśród nich grupka położonych blisko siebie wsi na południowym brzegu jeziora, które kształtem przypominało niemal idealny pierścień. Skywalkera zaintrygowało to miejsce i zażądał od komputera wyświetlenia poziomic. Teraz zauważył, że nie było to zwyczajne jezioro: powstało w niecce, która stanowiła pozostałość skalistego stożka; drugi, mniejszy stożek utworzył pośrodku jeziora dużą wyspę. Całość była zapewne pochodzenia wulkanicznego. Teren wokół był dziki i górzysty; mistrz Jedi mógł tam żyć w odosobnieniu przez dłuższy czas. A kiedy uznał wreszcie, że nadszedł odpowiedni moment, aby się ujawnić, mógł się udać do którejś z okolicznych wsi. Luke doszedł do wniosku, że ponieważ trzeba od czegoś zacząć, może rozpocząć poszukiwania właśnie tam. - Dobra, Artoo, lądujemy w tym miejscu - zwrócił się do robota, oznaczywszy wybrany punkt na ekranie komputera. - Posadzę maszynę na ziemi, a ty śledź uważnie wskazania czujników i od razu daj mi znać, jeśli zauważysz coś ciekawego. Artoo zapikał pytająco, nieco podenerwowany. - Tak: albo coś podejrzanego - zgodził się Skywalker. Robot nigdy do końca nie uwierzył w to, że atak Imperium, kiedy poprzednio usiłowali dotrzeć na Jomark, był jedynie kwestią przypadku. Weszli w atmosferę. Gdzieś w połowie drogi młody Jedi włączył silniki manewrowe. Kiedy znaleźli się tuż poniżej wierzchołków najwyższych gór, wyrównał lot. Teren, nad którym lecieli, był bardzo nierówny, ale nie aż tak wyludniony, jak się to Luke'owi początkowo wydawało. Skaliste stoki gór były niemal pozbawione roślinności, ale w dolinach, nad którymi przelatywali, tętniło życie. Niemal w każdej z nich wzniesiono po kilka chałup, a niekiedy nawet małą wioskę, której mające ograniczoną moc czujniki myśliwca nie mogły wykryć z góry. Zbliżali się od strony południowo-zachodniej do jeziora, kiedy na krawędzi skalnego urwiska Artoo dostrzegł wyniosłe domostwo. - Jeszcze nigdy nie widziałem podobnej budowli - stwierdził Skywalker. - Czy przyrządy wykryły tam jakiekolwiek ślady życia? Robot zaszczebiotał w odpowiedzi: nie potrafił tego jednoznacznie rozstrzygnąć. - No cóż, zaryzykujemy - zdecydował Luke. Uruchomił procedurę lądowania. - Jeśli się nawet pomyliłem, to i tak będziemy o jeden krok bliżej celu.

Budowla wznosiła się na niewielkim dziedzińcu otoczonym płotem, który pełnił funkcję raczej dekoracyjną niż obronną. Jedi wytracił prędkość, ustawił maszynę równolegle do płotu i posadził ją na ziemi kilka metrów przed bramą. Był w trakcie wyłączania poszczególnych układów, kiedy usłyszał ostrzegawcze popiskiwanie Artoo. Tuż przed bramą, przyglądając im się badawczo, stał jakiś mężczyzna. Kiedy Luke go zobaczył, serce zabiło mu nieco szybciej. Mężczyzna był stary: jego poorana zmarszczkami twarz i targane wiatrem siwe włosy oraz długa, równie siwa broda nie pozostawiały co do tego żadnych wątpliwości; stał jednak dumnie wyprostowany, nie zważając na najsilniejsze nawet podmuchy wiatru, a z jego starej twarzy patrzyły przenikliwe, bystre oczy. Na wpół rozchylona, brązowa szata odsłaniała muskularną pierś. - Dokończ to za mnie, Artoo - polecił robotowi Skywalker. Uświadomił sobie, że głos mu drży. Zdjął hełm i otworzył osłonę kabiny. Podniósł się z fotela i miękko zeskoczył na ziemię. Starzec nawet się nie poruszył. Luke wziął głęboki oddech i podszedł do niego. - Mistrzu C'baoth - zaczął, skłoniwszy lekko głowę. - Jestem Luke Skywalker. - Tak, wiem. - Starzec uśmiechnął się nieznacznie. - Witaj na Jomarku. - Dziękuję. - Luke westchnął cicho. Nareszcie. To była długa i dramatyczna podróż, wydłużona dodatkowo o czas nieplanowanych postojów na Myrkrze i Sluis Van, ale w końcu udało mu się dotrzeć do celu. C'baoth jakby czytał w jego myślach. - Już od dawna na ciebie czekam - powiedział z wyrzutem. - Tak, mistrzu. Bardzo mi przykro. Ale ostatnie wydarzenia były w dużej mierze niezależne ode mnie. - Dlaczego? - natarł na niego starzec. - Nie rozumiem - wyznał Skywalker, zaskoczony pytaniem. - Jak to nie rozumiesz? - Oczy Cbaotha się zwęziły. - Jesteś czy nie jesteś rycerzem Jedi? - No, tak... - W takim razie powinieneś nad wszystkim panować - oznajmił starzec stanowczo. - Nad sobą, nad otaczającymi cię ludźmi i rozgrywającymi się wokół wydarzeniami. Zawsze. - Tak, mistrzu - rzekł ostrożnie Luke, starając się ukryć zmieszanie. Jedynym mistrzem Jedi, jakiego wcześniej znał, był Yoda... Ale Yoda nigdy nie przemawiał w ten sposób. Przez jakiś czas C'baoth przyglądał się Skywalkerowi uważnie, lecz po chwili jego twarz złagodniała. - Ale jednak tu przybyłeś - odezwał się z uśmiechem. - To najważniejsze. Nie zdołali cię powstrzymać. - To prawda. Chociaż próbowali. Od kiedy tu wyruszyłem, musiałem stawić czoło czterem atakom Imperium. - Ach tak. - Ta informacja wyraźnie poruszyła starca. - Czy były one wymierzone konkretnie przeciwko tobie? - Jeden z nich - wyjaśnił młody Jedi. - A co się tyczy pozostałych, to po prostu znalazłem się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze. Albo raczej

we właściwym miejscu o właściwej porze - poprawił się szybko. - Tak - wyszeptał C'baoth w zadumie, spoglądając w stronę urwiska i leżącego daleko w dole jeziora. - Niewłaściwe miejsce o niewłaściwej porze. To epitafium dla wielu rycerzy Jedi. - Ponownie utkwił wzrok w Luke'u. - Wiesz, że to Imperium ich zniszczyło? - Tak, wiem. Dokonali tego Imperator i Darth Vader. - A pomogło im w tym jeszcze kilku innych Ciemnych Jedi - dodał starzec ponuro, pogrążając się we wspomnieniach. - Ciemnych Jedi takich jak Vader. Pokonałem ostatniego z nich na... - Urwał, potrząsając powoli głową. - To było już tak dawno. Skywalker był dziwnie niespokojny i czuł się niepewnie. Nie bardzo mógł nadążyć za tymi nagłymi zmianami tematów i nastrojów. Czy było to efektem osamotnienia Cbaotha? A może starzec wystawiał na próbę jego cierpliwość? - Tak, dawno temu - przyznał. - Ale Jedi mogą się znowu odrodzić. Mamy szansę wszystko odbudować. C'baoth znów przypomniał sobie o jego obecności. - Tak - powiedział. - Twoja siostra urodzi niebawem bliźnięta Jedi. - W każdym razie potencjalnie mogą się one stać rycerzami Jedi - rzekł Luke, nieco zdziwiony faktem, że starzec słyszał o tym, iż Leia jest w ciąży. Co prawda dziennikarze Nowej Republiki szeroko się o tym rozpisywali, ale nie sądził, by te informacje dotarły aż na Jomark. - Mówiąc prawdę, przybyłem tu właśnie z tego powodu. - Nie, przybyłeś tu, gdyż cię wezwałem - sprostował C'baoth. - No... tak, ale... - Nie ma żadnego “ale”, Jedi Skywalker - przerwał mu starzec ostro. - Rycerz Jedi jest posłuszny Mocy. Wezwałem cię poprzez Moc, a kiedy Moc cię wzywa, musisz usłuchać. - Rozumiem - rzekł Luke żałując, że w istocie tak nie jest. Czy była to ze strony C'baotha tylko metafora? A może ujawniła się kolejna z kwestia, której nie obejmowało szkolenie na Dagobah? Skywalker miał pewne pojecie o tym, jak wygląda poddanie się działaniu Mocy; ratowało mu to życie za każdym razem, kiedy stawał z mieczem świetlnym naprzeciwko blastera. Ale bezpośrednie wezwanie ze strony Mocy to było zupełnie co innego. - Mistrzu C'baoth, kiedy mówisz, że Moc kogoś wzywa, to czy masz na myśli... - Wezwałem cię tutaj z dwóch powodów - przerwał mu starzec ponownie. Po pierwsze po to, byś dokończył swojej edukacji. A po drugie... gdyż potrzebuję twojej pomocy. - Mojej pomocy? - zdziwił się młody Jedi. C'baoth uśmiechnął się blado, a jego twarz wydała się nagle Luke'owi bardzo zmęczona. - Zbliżam się do kresu moich dni, Jedi Skywalker. Wkrótce wyruszę w tę długą podróż z tego świata do życia, które leży poza nim. - Tak mi przykro - zdołał wydusić Luke przez ściśnięte gardło. - Taka już jest kolej rzeczy - wzruszył ramionami starzec. - Jedi dotyczy to tak samo jak i niższych istot.

Skywalker wrócił pamięcią do Yody, leżącego na łożu śmierci w swoim domu na Dagobah... Przypomniał sobie własną bezsilność, kiedy mógł jedynie bezczynnie obserwować śmierć nauczyciela. Nie chciał tego przeżywać po raz drugi. - W jaki sposób mógłbym ci pomóc, mistrzu? - spytał cicho. - Zostając moim uczniem. Otwórz się przede mną; wchłoń w siebie moją mądrość, doświadczenie i siłę. W ten sposób będziesz mógł kontynuować pracę mego życia. - Rozumiem - skinął głową Luke, zastanawiając się jednocześnie, o jakiej pracy C'baoth mówi. - Chociaż ja także mam swoją pracę do wykonania... - A czy jesteś do niej przygotowany? - spytał mistrz Jedi, unosząc brwi. - W pełni przygotowany? Czy też może przybyłeś tu, by mnie o coś prosić? - Cóż, w zasadzie tak - musiał przyznać Skywalker. - Przybyłem w imieniu Nowej Republiki, by prosić cię o pomoc w walce przeciwko Imperium. - A jaki jest cel tej walki? Luke zmarszczył brwi ze zdziwienia. Powody wydawały mu się aż nadto oczywiste. - Chcemy położyć kres tyranii Imperium i zapewnić wolność i sprawiedliwość wszystkim istotom w galaktyce. - Sprawiedliwość. - Starzec wydął usta. - Nie szukaj sprawiedliwości dla niższych istot, Jedi Skywalker. Jedyna sprawiedliwość w tej galaktyce to my! Dwukrotnie uderzył się w pierś. - My dwaj i nowe pokolenie Jedi, których ukształtujemy tak, by poszli w nasze ślady. Zostaw te nic nie znaczące walki innym, a sam przygotuj się do tego, co czeka cię w przyszłości. - Ja... - Luke zająknął się, nie bardzo wiedząc, co odpowiedzieć. - Czego potrzebują nie narodzone dzieci twojej siostry? - One... No, pewnego dnia będzie im potrzebny nauczyciel - odparł Skywalker z ociąganiem. Wiedział, że pierwsze wrażenie bywa często mylące, ale w obecnej chwili wcale nie był pewien, czy chce, aby ten człowiek uczył jego siostrzenicę i siostrzeńca. C'baoth był zbyt rozchwiany emocjonalnie; sprawiał wrażenie kogoś na granicy poczytalności. - W zasadzie powinno być zrozumiałe samo przez się, że kiedyś to ja będę je uczył, tak jak teraz uczę Leię. Problem polega jednak na tym, że to, iż jestem rycerzem Jedi, wcale nie gwarantuje, że będę dobrym nauczycielem. - Zawahał się na moment. - Obi-wan Kenobi winił siebie za to, że Vader przeszedł na ciemną stronę. Nie chciałbym, aby z dziećmi Leii stało się to samo. Pomyślałem, że może mógłbyś mnie nauczyć właściwych metod szkolenia przyszłych Jedi... - To strata czasu - oznajmił starzec. Machnięciem ręki zbył prośbę Luke'a. Przywieź je tutaj. Sam zajmę się ich nauką. - Tak, mistrzu - rzekł Skywalker, starannie dobierając słowa. - Doceniam twoją propozycję. Doceniam twoją propozycję, ale jak sam mówiłeś, masz swoją pracę. A ja potrzebuję jedynie paru wskazówek... - A ty, Jedi Skywalker - po raz kolejny przerwał mu C'baoth - czy ty sam nie potrzebujesz dalszego szkolenia? Na przykład w kwestii sprawowania sądów? Luke zacisnął zęby. Cała ta rozmowa zanadto obnażała jego najskrytsze

myśli. - Istotnie, przydałaby mi się dalsza edukacja w tej dziedzinie - przyznał. Niekiedy odnoszę wrażenie, że mistrz Jedi, który mnie uczył, oczekiwał, iż sam zdobędę potrzebne doświadczenie. - To głównie kwestia wsłuchiwania się w Moc - powiedział starzec z nagłym ożywieniem. Przez dłuższą chwilę błądził gdzieś myślami. - Chodź ze mną odezwał się wreszcie. - Zejdziemy do wsi, to ci coś pokażę. - Tak od razu? - zdziwił się młody Jedi. - A czemu nie? - C'baoth wzruszył ramionami. - Wezwałem kierowcę; spotkamy się z nim po drodze. - Jego wzrok padł na coś za plecami Luke'a. Nie, ty zostaniesz tutaj! - rzucił ostro. Skywalker się odwrócił: Artoo zdążył wygramolić się ze swego miejsca i posuwał się teraz ku przedniej części kadłuba. - To tylko mój robot - wyjaśnił Luke. - Zostanie tutaj - wycedził starzec. - Roboty to zupełne wynaturzenie: stworzenia, które potrafią myśleć, ale tak naprawdę nie są częścią Mocy. Skywalker po raz kolejny poczuł się zdziwiony. To, co powiedział starzec, było prawdą, ale nie był to jeszcze powód, by określać je mianem wynaturzenia. Młody Jedi uznał jednak, że nie pora na dyskusje. - Pomogę mu się z powrotem usadowić na jego miejscu - uspokoił C'baotha i podbiegł do myśliwca. Korzystając z Mocy, wskoczył na kadłub tuż obok robota. Przykro mi, Artoo, ale będziesz tu musiał zostać. Chodź, pomogę ci wrócić na twoje stanowisko. Jego mechaniczny towarzysz zapikał z oburzeniem. - Wiem i bardzo mi przykro z tego powodu - stwierdził Skywalker, niosąc ostrożnie przysadzistego robota. - Ale mistrz C'baoth nie życzy sobie, byś z nami szedł, więc lepiej, żebyś zaczekał tutaj, a nie na ziemi; będziesz mógł sobie przynajmniej pogadać z komputerem pokładowym. Artoo zapikał ponownie - tym razem wydawane przez niego dźwięki wyrażały niepokój. - Nie, nie sądzę, aby to było niebezpieczne - zapewnił go Luke. - Jeśli się o mnie boisz, to możesz mnie obserwować za pomocą przyrządów myśliwca. Ściszył głos do szeptu. - Chciałbym też, żebyś dokładnie zbadał czujnikami cały teren. Może uda ci się znaleźć jakiś nienaturalny element roślinności, taki jak to poskręcane drzewo rosnące przy wejściu do jaskini na Dagobah. Zgoda? Robot, nieco zdezorientowany, piknął twierdząco. - Dobra, zobaczymy się później - rzucił Skywalker i zeskoczył na ziemię. Jestem gotowy - oznajmił C'baothowi. Starzec skinął głową. - Tędy - powiedział i ruszył wiodącą w dół ścieżką. Luke pospieszył za nim. Zdawał sobie sprawę z tego, że wyznaczył Artoo trudne zadanie: nawet jeżeli miejsce, którego szukał, znajdowało się w zasięgu czujników robota, to i tak nie było żadnej gwarancji, że wśród zupełnie nieznanej flory jego mechaniczny przyjaciel zdoła odróżnić rośliny zdrowe od zdeformowanych. W każdym razie warto było spróbować. Od dawna podejrzewał, że Yoda mógł się przez tyle lat ukrywać przed Imperatorem tylko

dlatego, że znajdująca się w pobliżu jego domu, wypełniona ciemną stroną Mocy jaskinia w jakiś sposób maskowała jego oddziaływanie na Moc. A skoro C'baoth również przetrwał nie zauważony, to należało wnosić, że i na Jomarku znajduje się gdzieś miejsce przesycone ciemną stroną. Chyba że Imperator wiedział o istnieniu starca, ale celowo zostawił go w spokoju. To zaś oznaczałoby... No właśnie, co? Tego Luke nie wiedział. Ale postanowił, że zrobi wszystko, aby to ustalić. Zdążyli ujść nie więcej niż dwieście metrów, gdy przybył wezwany przez C'baotha kierowca: wysoki, kościsty mężczyzna, który przyprowadził ze sobą stary, turystyczny skuter powietrzny marki Sorosuub z doczepioną doń stylową dwukółką. - To tylko przebudowany chłopski wóz, ale lepsze to niż nic - stwierdził mistrz Jedi. Pomógł Luke'owi wsiąść do przyczepki, po czym zajął miejsce obok niego. Niemal cały pojazd był wykonany z drewna, ale siedzenia wyłożono miękkimi poduszkami. - Zbudowali go dla mnie ludzie z Chynoo, kiedy się u nich zjawiłem. Kierowca zawrócił pojazd - co na wąskiej ścieżce było dosyć trudną sztuką - i ruszył w dół. - Jak długo przebywałeś w samotności, nim się na to zdecydowałeś, mistrzu? - spytał Skywalker. - Nie wiem. - Starzec potrząsnął głową. - Nie zwracałem uwagi na upływ czasu. Żyłem, rozmyślałem, medytowałem. To wszystko. - A czy pamiętasz, kiedy tu przybyłeś? - nalegał młody Jedi. - Czy już po powrocie z Misji Międzygalaktycznej? C'baoth powoli odwrócił głowę i przeszył Luke'a lodowatym spojrzeniem. - Twoje myśli cię zdradzają, Jedi Skywalker - rzekł chłodno. - Szukasz potwierdzenia, że nie służyłem Imperatorowi. Luke z trudem wytrzymał spojrzenie starca. - Mistrz, który mnie uczył, powiedział, że jestem ostatnim z Jedi - stwierdził. Nie zaliczał do Jedi ani Vadera, ani Imperatora. - I w związku z tym obawiasz się, że ja też jestem Ciemnym Jedi, podobnie jak oni? C'baoth się uśmiechnął, a nawet - ku zdumieniu Luke'a - zachichotał. W zestawieniu z napiętą twarzą starca dźwięk ten zabrzmiał dość niesamowicie. - Chyba żartujesz, Jedi Skywalker. Czy naprawdę uważasz, że Joruus C'baoth - mistrz Joruus C'baoth - mógłby kiedykolwiek przejść na ciemną stronę? - Uśmiech znikł z jego twarzy. - Imperator nie zniszczył mnie, Jedi Skywalker, z tego prostego powodu, że przez większą część jego rządów byłem poza jego zasięgiem. A kiedy wróciłem... - Gwałtownie potrząsnął głową. - Jest jeszcze ktoś inny. Ktoś poza twoją siostrą. Choć nie jest to jeszcze Jedi. Ale kilkakrotnie czułem drżenie Mocy. Narastało, a potem opadało. - Tak, wiem, o kim mówisz. Spotkałem ją. - Spotkałeś ją?! - wydyszał starzec z błyskiem w oku.

- No, tak mi się przynajmniej wydaje - poprawił się Luke. - Sądzę, iż to możliwe, że istnieje jeszcze ktoś... - Jak ona się nazywa? Zmarszczywszy czoło, młody Jedi wpatrywał się w Cbaotha, bezskutecznie starając się przeniknąć jego myśli. Coś w zachowaniu starca wzbudziło jego niepokój. - Powiedziała, że nazywa się Mara Jade. Mistrz Jedi opadł na oparcie i zapatrzył się przed siebie nie widzącym wzrokiem. - Mara Jade... - powtórzył cicho. - Opowiedz mi coś więcej na temat przebiegu Misji Międzygalaktycznej poprosił Skywalker. Postanowił, że nie da sobie tak łatwo narzucić zmiany tematu. - Wiem, że wyruszyliście z Yagi Mniejszej w poszukiwaniu życia poza granicami naszej galaktyki. Co się stało ze statkiem i z pozostałymi mistrzami Jedi? - Umarli - odparł C'baoth w zadumie. - Wszyscy. Mnie jednemu udało się przeżyć. - Odwrócił się nagle do Luke'a. - Ale to mnie bardzo zmieniło. - Rozumiem - rzekł cicho Skywalker. To dlatego starzec zachowywał się tak dziwnie. Coś mu się przytrafiło w trakcie tego lotu... - Opowiedz mi o tym. Przez dłuższą chwilę mistrz Jedi milczał. Luke czekał cierpliwie, od czasu do czasu podskakując na wybojach. - Nie - odezwał się wreszcie C'baoth. - Nie teraz. Może kiedy indziej. - Skinął głową przed siebie. - Jesteśmy na miejscu. Skywalker spojrzał we wskazanym kierunku. Jego oczom ukazało się kilka domków, a w miarę jak się do nich zbliżali, zza drzew wyłaniały się kolejne. Wszystkich razem było około pięćdziesięciu. Schludne wiejskie chaty wykonano głównie z naturalnych materiałów budowlanych, ale w ważniejszych punktach konstrukcje wzmocniono bardziej nowoczesnymi elementami. Pomiędzy zabudowaniami krzątało się ze dwadzieścioro wieśniaków; większość z nich na widok skutera z powozem przerwała swoje zajęcia. Kierowca dojechał mniej więcej do środka wioski i zatrzymał się przed niewielką, zwieńczoną niską kopułą, budowlą. W środku widoczne było podobne do tronu krzesło z polerowanego drewna. - Kazałem to tutaj przynieść z Wysokiego Zamku - wyjaśnił C'baoth, wskazując tron. - Podejrzewam, że dla istot, które wyrzeźbiły to krzesło, było ono symbolem władzy. - A do czego służy teraz? - zainteresował się Luke. Ten bogato zdobiony tron jakoś mu nie pasował do prostego, wiejskiego otoczenia. - Zwykle z tego miejsca rozstrzygam spory - odparł starzec. Podniósł się i wysiadł z powozu. - Ale dzisiaj nie będziemy takimi formalistami. Chodź. Mieszkańcy wioski w dalszym ciągu stali nieruchomo, w milczeniu obserwując przybyszów. Skywalker podążył za C'baothem, starając się jednocześnie wyczuć, jakie jest nastawienie tych ludzi. Stwierdził, że są nieco zdziwieni i z pewnym niepokojem oczekują na rozwój wypadków. Nie wyczuł jednak w ich umysłach strachu, ale z drugiej strony nie było w nich też choćby cienia sympatii.

- Od jak dawna tu przychodzisz, mistrzu? - spytał. - Niecały rok - rzekł starzec, spokojnie maszerując drogą. - Początkowo nie bardzo chcieli przyjąć mojej mądrości, ale w końcu zdołałem ich do tego nakłonić. Wieśniacy zaczęli się powoli rozchodzić do swoich zajęć, ale wciąż posyłali za przybyszami ukradkowe spojrzenia. - Co masz na myśli mówiąc, że zdołałeś ich nakłonić? - chciał wiedzieć Luke. - Przekonałem ich, że w ich najlepiej pojętym interesie leży, by mnie słuchali. - Mistrz Jedi wskazał ręką chatę, do której się zbliżali. - Sięgnij umysłem na zewnątrz, Jedi Skywalker, i opowiedz mi o tym domu i jego mieszkańcach. Luke w mgnieniu oka zrozumiał, o co C'baothowi chodzi. Nie musiał się nawet specjalnie koncentrować, by wyczuć, że to miejsce kipi od gniewu i nienawiści. Gdzieś na dnie tych uczuć czaiła się nawet żądza mordu. - Oho - rzucił. - Czy sądzisz, mistrzu, że powinniśmy...? - Oczywiście, że tak. Chodź. - Starzec podszedł do domu i pchnął drzwi. Trzymając rękę na mieczu świetlnym, Skywalker podążył za nim. W izbie stali naprzeciw siebie dwaj mężczyźni. Jeden z nich trzymał w ręku duży nóż. Na widok wchodzących obaj zastygli w bezruchu. - Rzuć nóż, Tarm - rozkazał surowo mistrz Jedi. - Svan, ty też odłóż broń. Mężczyzna trzymający nóż powoli położył go na podłogę. Drugi popatrzył na C'baotha, potem na swego bezbronnego już przeciwnika... - Powiedziałem: odłóż to! - rzucił starzec ostro. Wieśniak przycupnął, pospiesznie wyciągnął z kieszeni mały miotacz kuł i położył go obok noża. - No, tak lepiej - stwierdził C'baoth. Jego głos był już spokojny, choć pobrzmiewała w nim jeszcze nutka gniewu. - A teraz wyjaśnijcie mi, o co chodzi. Obaj mężczyźni zaczęli natychmiast krzyczeć jeden przez drugiego i wzajemnie obwiniać się o to, że nic nie wyszło z jakiegoś interesu. Starzec w milczeniu słuchał całej tej bezładnej paplaniny i zdawał się bez trudu nadążać za gwałtownym potokiem faktów, insynuacji i oskarżeń. Luke czekał cierpliwie zastanawiając się, jak C'baoth zdoła sprawiedliwie rozstrzygnąć spór. O ile zdołał się zorientować, racje obu stron były równie przekonujące. W końcu przeciwnikom zbrakło słów. - A więc dobrze - odezwał się mistrz Jedi. - Mój werdykt jest następujący: Svan zapłaci Tarmowi całą sumę, na jaką się wcześniej zgodziliście. - Kolejno skinął głową obu mężczyznom. - I ma to być wykonane natychmiast. - To wszystko?! - zdumiał się Luke. - Masz coś do dodania? Skywalker zerknął na wieśniaków, boleśnie świadomy tego, że kwestionowanie w ich obecności wyroku C'baotha może podważyć autorytet mistrza Jedi. - Wydawało mi się tylko, że jakiś kompromis byłby tu bardziej na miejscu. - Nie będzie żadnego kompromisu - rzucił ostro starzec. - Svan zawinił i zapłaci obiecaną sumę. - Tak, ale... Luke wyczuł zamiary Svana i nim mężczyzna schylił się

po miotacz kul, młody Jedi jednym płynnym ruchem wyciągnął zza pasa miecz świetlny i zapalił go. Ale C'baoth był jeszcze szybszy. W tej samej chwili, kiedy pojawiło się zielone ostrze, uniósł rękę; z jego palców strzeliły niebieskie błyskawice, które Luke aż nazbyt dobrze pamiętał. Pioruny trafiły Svana w głowę i pierś. Mężczyzna z rozdzierającym krzykiem zwalił się na ziemię. Starzec posłał w niego kolejną skwierczącą wiązkę i wieśniak wrzasnął ponownie. Metalowy miotacz kul otoczyła na ułamek sekundy niebieskobiała poświata wyładowania elektrycznego i broń wypadła mężczyźnie z dłoni. C'baoth opuścił rękę i przez dłuższą chwilę w pokoju słychać było jedynie ciche pojękiwanie leżącego na podłodze człowieka. Luke wpatrywał się w niego z przerażeniem; ostry zapach ozonu przyprawił go o mdłości. - C'baoth...! - zawołał. - Masz do mnie mówić: mistrzu - przerwał mu starzec spokojnie. Skywalker wziął głęboki oddech, starając się uspokoić głos i myśli. Zgasił miecz świetlny, przypiął go z powrotem do pasa i uklęknął przy jęczącym z bólu mężczyźnie. Svan bardzo cierpiał, ale oprócz oparzeń na piersi i ramionach nie odniósł żadnych poważniejszych ran. Luke delikatnie położył dłonie na najgorszych oparzeniach i używając Mocy, starał się uśmierzyć jego ból. - Jedi Skywalker - dobiegł go głos C'baotha. - Jego rany same się zagoją. Nie mamy tu już nic do roboty. - On cierpi - rzekł młody Jedi, nie ruszając się z miejsca. - I tak powinno być. Zasłużył sobie na lekcję, a ból jest doskonałym nauczycielem. Chodźmy już stąd. Przez chwilę Luke wahał się, czy usłuchać starca. Na twarzy Svana wciąż malowało się cierpienie... - A może wolałbyś, żeby leżał tu teraz martwy, Tarm? - zapytał C'baoth. Skywalker zerknął na leżący na podłodze miotacz kul, a następnie przeniósł wzrok na stojącego wieśniaka. Mężczyzna stał jak sparaliżowany, z szeroko otwartymi oczami i poszarzałą twarzą. - Svana można było powstrzymać inaczej - stwierdził młody Jedi, podnosząc się z podłogi. - Ale tylko w ten sposób na długo zachowa sobie w pamięci to wydarzenie. Starzec utkwił wzrok w Luke'u. - Zapamiętaj to, Jedi Skywalker, dobrze to sobie zapamiętaj: jeśli pozwolisz, aby twój wyrok szybko poszedł w zapomnienie, to będziesz zmuszony w kółko powtarzać te same lekcje. - Jeszcze przez chwilę mierzył go wzrokiem, po czym odwrócił się w stronę drzwi. - Nie mamy tu już nic do roboty. Chodźmy. Kiedy Skywalker otworzył furtkę w ogrodzeniu Wysokiego Zamku i wyszedł na zewnątrz, na niebie świeciły już gwiazdy. Artoo musiał dostrzec pojawienie się Luke'a, gdyż włączył światła lądowania, aby oświetlić mu drogę. - Cześć, Artoo - odezwał się młody Jedi. Ciężkim krokiem podszedł do niskiej drabinki i wspiął się do kabiny. - Przyszedłem sprawdzić, jak się miewasz ty i myśliwiec.

Robot krótkim piknięciem zapewnił go, że wszystko w porządku. - To świetnie - stwierdził Luke. Na wszelki wypadek postanowił jednak sam sprawdzić stan maszyny. Włączył komputer. - Udało ci się znaleźć za pomocą czujników to, o co cię prosiłem? Tym razem odpowiedź robota była znacznie mniej radosna. - Aż tak źle? - zmartwił się Skywalker, kiedy na monitorze wyświetliło się tłumaczenie. - No cóż, to efekt tego, że znajdujemy się w górach. Artoo mruknął coś ponuro, a następnie świergotliwie zadał Luke'owi pytanie. - Nie wiem - odparł Skywalker. - Co najmniej kilka dni. A może dłużej, jeśli będzie chciał, żebym został. - Westchnął cicho. - Sam już nie wiem, Artoo. Za każdym razem wszystko jest inaczej, niż sobie wyobrażam. Leciałem na Dagobah, spodziewając się zastać wielkiego wojownika, a czekał tam na mnie mistrz Yoda. Przybyłem tutaj sądząc, że znajdę kogoś pokroju mistrza Yody... a za to spotkałem mistrza C'baotha. Robot rzucił niezbyt przychylną uwagę; na widok tłumaczenia młody Jedi uśmiechnął się mimo woli. - No cóż, nie zapominaj, że tego pierwszego wieczoru mistrz Yoda też nie był dla ciebie zbyt uprzejmy - przypomniał robotowi, krzywiąc się w duchu na to wspomnienie. Dla Luke'a to spotkanie również nie było łatwe. Yoda sprawdzał jego cierpliwość i stosunek do obcych. Skywalker oblał ten test. I to dosyć zdecydowanie. Artoo świergotliwie zauważył, na czym polegała różnica. - Rzeczywiście, masz rację - musiał się zgodzić Luke. - Nawet kiedy wystawiał nas na próbę, Yoda nigdy nie traktował nas tak ostro jak C'baoth. Oparł głowę o fotel i przez otwartą osłonę kabiny zapatrzył się na szczyty gór i widoczne wysoko nad nimi gwiazdy. Był zmęczony - i to bardziej niż kiedykolwiek od czasu decydującego starcia z Imperatorem. Miał siłę jedynie na to, żeby tu przyjść i sprawdzić, co robi jego mechaniczny towarzysz. - Nie wiem, Artoo. On zadał dzisiaj komuś ból. I to wielki. Wtrącił się do sporu, choć nikt go o to nie prosił, a potem zmusił jego uczestników do zaakceptowania jego arbitralnego sądu... - Luke bezradnie rozłożył ręce. - Po prostu nie potrafię sobie wyobrazić, aby Ben czy mistrz Yoda mogli zachowywać się w ten sposób. Ale on jest takim samym Jedi jak tamci. Z kogo zatem powinienem brać przykład? Robot przez chwilę rozważał to, co usłyszał. Potem z wyraźnym ociąganiem odezwał się znowu. - To pytanie samo się nasuwa - przyznał Skywalker. - Ale dlaczego Ciemny Jedi, dysponujący taką mocą jak C'baoth, miałby się bawić w podobne gierki? Mógłby mnie przecież od razu zabić i byłoby po wszystkim. Artoo wydał z siebie elektroniczny pomruk i na monitorze pojawiła się wyliczanka potencjalnych powodów takiego stanu rzeczy. Lista była dosyć długa, co świadczyło o tym, iż robot poświęcił sporo czasu i energii na szczegółowe rozważenie tej kwestii. - Dziękuję, że się o mnie troszczysz, Artoo - rzekł Luke. - Ale szczerze wątpię, żeby on był Ciemnym Jedi. Jest porywczy i ulega zmiennym nastrojom, ale nie wyczuwam w nim tego zła, które emanowało z Vadera i Imperatora. -

Zawahał się; to, co zamierzał teraz powiedzieć, nie chciało mu przejść przez gardło. - Bardziej prawdopodobne wydaje mi się to, że mistrz C'baoth jest obłąkany. Chyba po raz pierwszy w życiu Artoo był tak zaskoczony, że odjęło mu mowę. Przez dłuższą chwilę słychać było jedynie szum wiatru igrającego w koronach strzelistych drzew otaczających Wysoki Zamek. Wpatrując się w gwiazdy, Skywalker czekał, aż robot odzyska głos. W końcu Artoo się odezwał. - Nie, tak właściwie to nie wiem, jak coś podobnego mogło się zdarzyć odparł Luke, kiedy pytanie pojawiło się na ekranie komputera. - Chociaż mam na ten temat pewną teorię. Splótł ręce na karku i wziął głęboki oddech. Czuł się zmęczony nie tylko psychicznie, ale i fizycznie: dokuczał mu tępy ból mięśni, podobny do tego, jaki odczuwał po całym dniu intensywnych ćwiczeń. Na wpół świadomie rozważał, czy w powietrzu może być coś, czego nie wykryły czujniki myśliwca. - Nigdy ci o tym nie mówiłem, ale po tym jak Ben zginął na pierwszej Gwieździe Śmierci, zdarzało mi się czasem słyszeć jego głos. A kiedy Sojusz musiał opuścić Hoth, Ben zaczął mi się także ukazywać. Artoo zaświergotał coś pytająco. - Tak, to z nim rozmawiałem czasem na Dagobah - potwierdził Skywalker. A później, tuż po bitwie pod Endorem, zobaczyłem nie tylko Bena, ale także Yodę i mojego ojca. Chociaż ci dwaj ostatni nie odezwali się ani słowem i widziałem ich tylko ten jeden jedyny raz. Podejrzewam, że umierający Jedi może jakoś... no nie wiem... jakoś uczepić się innego Jedi, który jest w pobliżu. Robot rozważał to przez chwilę, po czym wskazał słaby punkt jego rozumowania. - Nie twierdzę, że jest to najbardziej spójna teoria w całej galaktyce - burknął Luke z nutką rozdrażnienia. - Mogę się mylić, ale jeśli istotnie jest tak, jak mówię, to pięciu pozostałych mistrzów Jedi z Misji Międzygalaktycznej mogło się jakoś uczepić C'baotha. Artoo gwizdnął w zamyśleniu. - Racja - przyznał ze smutkiem Skywalker. - Nie przeszkadzało mi to, że Ben był blisko mnie; wręcz przeciwnie, żałuję teraz, że częściej ze mną nie rozmawiał. Ale mistrz C'baoth ma znacznie większą moc niż ja. Może z nim sprawa przedstawia się inaczej. Robot jęknął cichutko raz i drugi, a na monitorze pojawiło się pełne niepokoju pytanie. - Nie mogę go tak po prostu zostawić, Artoo - stwierdził Luke, ciężko potrząsając głową. - Nie w takim stanie. I nie w sytuacji, gdy istnieje szansa, że zdołam mu pomóc. Skrzywił się, gdyż słowa te stanowiły bolesną reminiscencję przeszłości. Darth Vader również potrzebował pomocy i Luke podjął się tego, by go odciągnąć od ciemnej strony. Ale sam omal przy tym nie zginął. “Co ja najlepszego robię? - zastanawiał się w duchu. - Przecież nie jestem uzdrowicielem. Dlaczego więc wciąż upieram się przy tym, by nim zostać?” “Luke?”

Skywalker z trudem wrócił myślami do rzeczywistości. - Muszę już iść - oznajmił, dźwigając się z fotela. - Mistrz C'baoth mnie wzywa. Wyłączając monitory, zdążył jeszcze dostrzec na ekranie tłumaczenie nerwowej paplaniny robota. - Nie martw się, Artoo - rzucił. Wychylił się z otwartej kabiny i poklepał robota uspokajająco. - Nic mi się nie stanie. Nie zapominaj o tym, że jestem rycerzem Jedi. A na razie pilnuj tu wszystkiego, dobra? Kiedy zszedł po drabince na ziemię, robot zapiszczał żałośnie. Skywalker zatrzymał się na chwilę i popatrzył na mroczne domostwo rozjaśnione jedynie bladą poświatą bijącą od punktowych reflektorów myśliwca. Przyszło mu do głowy, że być może Artoo ma rację i rzeczywiście powinni stąd jak najszybciej odlecieć. Robot wypowiedział bowiem trafną uwagę: Luke nigdy nie przejawiał talentu do korzystania z uzdrowieńczych właściwości Mocy - co do tego nie było najmniejszych wątpliwości. Pomoc C'baothowi mogła się okazać długim, czasochłonnym procesem, a w dodatku bez żadnej gwarancji na końcowy sukces. A w sytuacji, gdy na czele Imperium stał wielki admirał, Nową Republiką targały wewnętrzne konflikty i ważyły się losy całej galaktyki, czy rzeczywiście na to właśnie powinien poświęcać czas? Oderwał wzrok od mrocznej budowli i popatrzył na widniejące w ciemnościach zarysy gór otaczających leżące w dole jezioro. Ledwie widoczne w słabym świetle trzech niewielkich księżyców Jomarku, pokryte gdzieniegdzie śniegiem szczyty przywiodły mu na myśl rozciągające się na południe od stolicy Coruscant góry Manarai. I natychmiast stanęła mu przed oczami pewna scena; przypomniał sobie, jak stojąc na dachu Pałacu Imperialnego, wpatrzony w owe góry, klarował Threepiowi, że rycerz Jedi nie powinien angażować się w sprawy wagi galaktycznej tak bardzo, by przestać się troszczyć o poszczególnych ludzi. Wypowiedziane wtedy przez niego słowa brzmiały wzniosie i szlachetnie. Teraz miał okazję udowodnić, że nie była to jedynie czcza gadanina. Wziął głęboki oddech i ruszył w stronę furtki. ROZDZIAŁ 15 - Tangrene było ukoronowaniem naszych wysiłków - powiedział senator Bel Iblis. Opróżnił do końca kieliszek i uniósł go wysoko w górę. W przeciwległym krańcu przestronnej, teraz niemal pustej kantyny w kwaterze głównej, barman w milczeniu skinął głową i zajął się przygotowaniem nowych drinków. - W owym czasie już od jakichś trzech lat nękaliśmy Imperium z ukrycia - ciągnął Koreliańczyk. - Uderzaliśmy na pomniejsze bazy i transporty wojskowe, przy każdej sposobności starając się przysporzyć naszym wrogom jak najwięcej kłopotów. Ale do czasu Tangrene przeciwnicy nie zwracali na nas większej

uwagi. - A co się zdarzyło na Tangrene? - spytał Han. - Wysadziliśmy w powietrze jedną z głównych siedzib wywiadu - wyjaśnił z wyraźną satysfakcją senator. - A potem wymknęliśmy się stamtąd pod nosem trzech niszczycieli gwiezdnych, które miały pilnować tego miejsca. Chyba właśnie wtedy zdali sobie wreszcie sprawę z tego, że nie jesteśmy jedynie drobnymi natrętami. Zrozumieli, że naszą grupę trzeba traktować serio. - O, z pewnością to do nich dotarło - stwierdził Solo. Pokręcił z podziwem głową. Wystarczająco trudną sztuką było samo dostanie się do którejś z siedzib imperialnego wywiadu; wysadzenie jej w powietrze i na dodatek wyjście z tej akcji cało - to było naprawdę coś. - Jakie ponieśliście straty? - Co najdziwniejsze, zdołała się stamtąd wycofać cała piątka naszych statków - odparł Bel Iblis. - Oczywiście wszystkie miały liczne uszkodzenia, a jeden nie nadawał się do użytku przez niemal siedem miesięcy; ale było warto. - Zdawało mi się, iż mówił pan, że macie sześć pancerników - odezwał się Lando. - Obecnie mamy ich sześć - skinął głową Koreliańczyk. - Wówczas mieliśmy tylko pięć. - Aha - rzucił Calrissian. - I to właśnie po tej akcji zaczął pan nieustannie zmieniać lokalizację baz? zainteresował się Solo. Bel Iblis jeszcze przez chwilę wpatrywał się w Landa, po czym przeniósł wzrok na Hana. - Tak, od tego czasu mobilność stała się dla nas najważniejsza, chociaż i wcześniej nie tkwiliśmy ciągle w tym samym miejscu - uściślił. - Ta baza to już chyba nasza trzynasta siedziba w ciągu ostatnich siedmiu lat, zgadza się, Seno? - Czternasta - poprawiła go kobieta. - Licząc te bazy na asteroidach Womrik i Matti. - A więc czternasta - skinął głową senator. - Zapewne zdążyli panowie zauważyć, że każdy budynek jest tu wykonany z dwustanowych elementów plastikowych z pamięcią kształtu. Dzięki temu stosunkowo łatwo jest wszystko zwinąć i załadować na statki. - Zaśmiał się krótko. - Chociaż zdarzało się, że mieliśmy z tego powodu kłopoty. Raz na Lelmrze złapała nas gwałtowna burza. Pioruny uderzały tak blisko nas, że wyładowania elektryczne uruchomiły przerzutniki bistabilne w kilku barakach i centrum kierowania ogniem. Wszystkie te budynki natychmiast złożyły się jak domki z kart, zamykając w środku pięćdziesięciu ludzi. - Mieliśmy niezły ubaw - wtrąciła Sena ironicznie. Na szczęście nikt nie zginął, ale straciliśmy niemal całą noc, zanim zdołaliśmy ich uwolnić. A dookoła nas cały czas szalała burza. - Wszystko uspokoiło się dopiero tuż przed świtem - ciągnął senator. - A do następnego dnia już nas tam nie było... O, doskonale - rzucił na widok barmana. Mężczyzna przyniósł następną kolejkę drinków. Bel Iblis nazywał je wykrzywiaczami: była to mieszanka koreliańskiego koniaku z jakimś cierpkim sokiem z nieznanych owoców. Nie był to może napój, jaki Solo spodziewał się pić w bazie wojskowej, ale też nie smakował aż tak źle. Senator wziął z tacy dwa

kieliszki i podał je Hanowi i Senie; potem wziął dwa kolejne... - Jeszcze mam, dziękuję - odezwał się Lando, nim Koreliańczyk zdążył podać mu drinka. Solo posłał siedzącemu po drugiej stronie stołu przyjacielowi zdumione spojrzenie. Calrissian z kamienną twarzą tkwił sztywno w fotelu, a jego kieliszek był jeszcze do połowy pełny. Han uświadomił sobie, że to był ciągle ten sam, pierwszy kieliszek; od kiedy Bel Iblis przyprowadził ich tutaj półtorej godziny temu, Lando nie poprosił o kolejnego drinka. Solo napotkał spojrzenie przyjaciela i uniósł lekko brwi. Lando przez chwilę patrzył na niego nieprzeniknionym wzrokiem, po czym spuścił oczy i wypił nieco trunku. - Od czasu Tangrene upłynął jakiś miesiąc, kiedy po raz pierwszy spotkaliśmy Borska Fey'lyę - podjął Koreliańczyk. Han spojrzał na senatora i ogarnęło go poczucie winy. Tak się zasłuchał w opowieść Bela Iblisa, że na śmierć zapomniał, po co w ogóle wyruszyli z Landem w tę podróż. Pewnie dlatego przyjaciel posłał mu tak lodowate spojrzenie. - No tak, Fey'lya - powiedział. - Co pana z nim łączy? - Mogę pana zapewnić, że znacznie mniej niż on by sobie życzył. Podczas najtrudniejszych lat wojny wyświadczył nam kilka przysług i teraz chyba uważa, że powinniśmy mu się za to odwdzięczyć z nawiązką. - A co to były za przysługi? - zainteresował się Lando. - Raczej niewielkie - odparł senator. - Najpierw pomógł nam zorganizować linię zaopatrzeniową prowadzącą przez Nową Kowię, a potem raz ściągnął na pomoc krążowniki gwiezdne, kiedy Imperium pojawiło się w pobliżu w niewygodnym dla nas momencie. On, a także inni Botańczycy niekiedy przelewali na nasze konto pewne sumy pieniędzy, co umożliwiło nam szybszy zakup potrzebnego sprzętu. To była tego typu pomoc. - A jak konkretnie wyraża się wasza wdzięczność? - drążył Lando. - Czyli innymi słowy, czego dokładnie chce od nas Fey'lya? - sprecyzował jego pytanie Bel Iblis, uśmiechając się nieznacznie. Calrissian nie odwzajemnił uśmiechu. - Na początek to nam wystarczy - rzucił. - Lando! - upomniał go Han. - Nic nie szkodzi - rzekł senator, ale uśmiech znikł z jego twarzy. - Jednak zanim odpowiem na to pytanie, chciałbym, żeby panowie powiedzieli co nieco na temat najwyższych władz Nowej Republiki. Jaka jest pozycja Mon Mothmy w nowym rządzie, jak układają się jej stosunki z Fey'lyą... Wszystkie tego typu informacje. - To wszystko nie jest chyba tajemnicą. - Solo wzruszył ramionami. - Znam wersję oficjalną - zauważył Bel Iblis. - Ale ja pytam o to, jak te sprawy wyglądają naprawdę. - Nie bardzo rozumiem - powiedział Han, spoglądając na Landa. Senator pociągnął łyk trunku. - W takim razie spróbuję wyrażać się jaśniej - oznajmił, przyglądając się badawczo napojowi w kieliszku. - Do czego tak naprawdę zmierza Mon Mothma? Solo poczuł nagły gniew. - Czy to właśnie powiedział panu Breil'lya? - rzucił ostro. - Że ona coś knuje?

Bel Iblis oderwał wzrok od kieliszka. - To nie ma nic wspólnego z Botańczykami - rzekł cicho. - Chodzi wyłącznie o Mon Mothmę. Koniec, kropka. Solo patrzył na niego, zupełnie skołowany. Miał pewne zastrzeżenia co do przewodniczącej Rady - i to wcale niemałe - poczynając choćby od tego, że wciąż wynajdywała Leii nowe zadania dyplomatyczne, nie pozwalając jej skoncentrować się na ćwiczeniu umiejętności Jedi. Denerwowało go także mnóstwo innych spraw. Ale żeby... - O ile mi wiadomo - zwrócił się spokojnym tonem do senatora - ona próbuje jedynie zorganizować nowy rząd. - I sama chce stanąć na jego czele? - A dlaczego by nie? Po twarzy Bela Iblisa przesunął się jakiś cień i mężczyzna znów utkwił wzrok w kieliszku. - To chyba było nieuniknione - mruknął pod nosem. Milczał przez chwilę, po czym uniósł głowę, jakby odpędzając od siebie złe myśli. - A zatem jest pan skłonny twierdzić, że stajecie się republiką nie tylko z nazwy, ale także faktycznie? - Tak, ośmieliłbym się zaryzykować takie stwierdzenie - skinął głową Solo. A co to ma wspólnego z Fey'lyą? - Fey'lya uważa, że Mon Mothma dąży do tego, by skupić w swym ręku zbyt wielką władzę - odparł senator, wzruszając ramionami. - Pan zapewne nie zgodzi się z tą opinią? Han zawahał się na chwilę. - Właściwie nie wiem - wyznał. - Ale z całą pewnością Mon Mothma już nie kieruje wszystkim osobiście, tak jak to robiła w czasie wojny. - Wojna jeszcze się nie skończyła - przypomniał mu Bel Iblis. - No, tak... - A co zdaniem Fey'lyi należałoby zrobić w tej sprawie? - odezwał się Lando. Senator wykrzywił usta. - Och, Fey'lya głosi konieczność ponownego podziału władzy, czemu zresztą nie należy się dziwić, gdyż ma w tym własny interes. Ale tacy właśnie są Botańczycy: wystarczy dać im tylko zakosztować zupy, a natychmiast zaczną się przepychać jeden przez drugiego, żeby zdobyć chochlę i samemu zacząć tę zupę rozlewać. - Szczególnie jeśli mają prawo uważać się za cennych sprzymierzeńców strony wygrywającej - rzucił Lando. - Podczas gdy innym to prawo nie przysługuje. Sena poruszyła się nerwowo na krześle; ale nim zdążyła się odezwać, Bel Iblis powstrzymał ją skinieniem ręki. - Zastanawia się pan, dlaczego się nie przyłączyłem do Sojuszu? - rzekł spokojnie. - Dlaczego zdecydowałem się prowadzić swoją prywatną wojnę z Imperium? - To prawda - przyznał Calrissian opanowanym tonem. - Istotnie mnie to nurtuje. Senator zmierzył go przeciągłym spojrzeniem.

- Mogę wymienić kilka powodów, dla których uznałem, iż lepiej będzie pozostać niezależnym - powiedział w końcu. - Przede wszystkim bezpieczeństwo. Pomiędzy różnymi jednostkami Sojuszu przepływało wiele informacji i istniało realne niebezpieczeństwo, że Imperium zdoła część z nich przechwycić. Przez pewien czas co piąta baza republikańska wpadała w ręce Imperium z powodu zaniedbań w systemie bezpieczeństwa. - Rzeczywiście mieliśmy z tym pewne trudności - przyznał Han - ale potem udało się nam całkiem nieźle je przezwyciężyć. - Czyżby? - odbił piłeczkę Bel Iblis. - A co z tym źródłem przecieków, które - o ile mi wiadomo - funkcjonuje w samym Pałacu Imperialnym. - Tak, wiemy, że taki przeciek istnieje - odparł Solo. Poczuł się jak dziecko, które przyłapano na tym, że nie odrobiło pracy domowej. - Nasi ludzie próbują go zlokalizować. - Oby im się to udało. Jeśli prawidłowo odczytaliśmy komunikaty Imperium, to ten informator ma swój własny kryptonim: Źródło Delta, a co więcej, przesyła wiadomości bezpośrednio wielkiemu admirałowi. - No dobrze - przerwał tę wymianę zdań Calrissian. - Bezpieczeństwo. A jakie były inne powody? - Spokojnie, Lando. - Han zgromił przyjaciela wzrokiem. - To nie jest jakiś proces, czy... Urwał, gdyż Bel Iblis powstrzymał go skinieniem ręki. - Dziękuję panu, Solo, ale sam potrafię bronić swoich racji - rzekł senator. - I z chęcią to zrobię... gdy będzie po temu odpowiedni moment. - Zerknął na Calrissiana, a następnie na zegarek. - Teraz jednak czekają na mnie inne obowiązki. Robi się późno, a wiem, że od chwili lądowania nie mieli jeszcze panowie okazji naprawdę wypocząć. Irenez dopilnowała, by zaniesiono panów bagaże do wolnej kwatery oficerskiej w pobliżu lądowiska. Jest niestety dosyć mała, ale mam nadzieję, że będzie tam panom wygodnie. - Podniósł się z fotela. - Może dokończymy tę rozmowę później, podczas kolacji. Han zerknął na Landa. Wyraz twarzy przyjaciela zdawał się mówić, że zdaniem Calrissiana senator przerwał rozmowę w nieprzypadkowym momencie, ale Lando nie wypowiedział tej uwagi na głos. - Dobrze, oczywiście - odpowiedział za siebie i Calrissiana Solo. - Świetnie - ucieszył się senator. - Sena będzie mi teraz potrzebna, ale wychodząc pokażemy panom, w którą stronę trzeba iść. Chyba że wolą panowie, bym wam przydzielił przewodnika? - Z pewnością sami trafimy na miejsce - zapewnił go Han. - Dobrze. Ktoś przyjdzie do panów, gdy kolacja będzie gotowa. A zatem do zobaczenia. Przeszli już z połowę drogi do swojej kwatery, gdy Lando zdecydował się przerwać milczenie. - Słuchaj, załatwmy to raz, a dobrze, co? - Niby co mamy załatwić? - burknął Han.

- Zrób mi wreszcie awanturę za to, że się nie płaszczyłem przed twoim przyjacielem senatorem. Nawrzeszcz na mnie i będziemy to mieli z głowy, bo musimy normalnie pogadać. Solo nawet na niego nie spojrzał. - Nie chodzi o to, że się przed nim nie płaszczyłeś - wycedził. - Nawet Chewie, kiedy jest w złym humorze, bywa bardziej uprzejmy niż ty dzisiaj. - Masz rację. Chcesz się jeszcze trochę pozłościć, czy też mogę ci powiedzieć, dlaczego tak się zachowałem? - O, to będzie z pewnością bardzo interesujące - stwierdził Solo z sarkazmem. - Rozumiem, że masz ważny powód, aby być nieuprzejmym wobec dawnego senatora Imperium, tak? - On nie jest z nami szczery, Han - oznajmił Calrissian z przekonaniem. - A przynajmniej nie całkowicie. - No i co z tego? A kto powiedział, że musi od razu opowiadać wszystko nieznajomym? - Ściągnął nas tutaj. Po co to zrobił, jeśli teraz nas okłamuje? Solo zerknął na przyjaciela spod oka... I mimo złości na niego dostrzegł, że twarz Landa jest napięta. Z całą pewnością sprawa, o której mówił, wydawała mu się ważna. - No dobrze - rzekł Han nieco spokojniej. - W czym nas okłamał? - Choćby w kwestii tego obozu - odparł Calrissian, wskazując ręką najbliższy budynek. - Senator twierdził, że często zmieniają miejsce pobytu: czternaście razy w ciągu siedmiu lat, pamiętasz? Ale ten obóz stoi tu dłużej niż pół roku. Solo zerknął na budynek, który właśnie mijali. Kiedy przyjrzał mu się bliżej, zauważył, że brak jest śladów zgięć w miejscach, gdzie plastikowa konstrukcja powinna się składać; dostrzegł natomiast ślady upływu czasu na podmurówce. - Są też inne sprawy - ciągnął Lando. - Ta kantyna w kwaterze głównej: zwróciłeś uwagę na wystrój sali? Te kilkanaście rzeźb rozmieszczonych na postumentach przy przegrodach oddzielających od siebie stoliki i ta cała masa ozdobnych latarenek... A te wszystkie rzeczy wiszące na ścianach: ekran wielkiego antycznego wideofonu nad barem, chronometr pokładowy tuż przy wyjściu... - Słuchaj, ja też tam byłem - przerwał mu Han. - Do czego zmierzasz? - Moim zdaniem ten obóz nie jest przystosowany do tego, by go spakować w trzy minuty i natychmiast opuścić planetę - stwierdził cicho Calrissian. - Już nie. Nikt nie urządza się tak wygodnie, jeśli zajmuje się atakami na bazy imperialne. - Może postanowili się na jakiś czas przyczaić - podsunął Solo. Konieczność stawania w obronie Bela Iblisa zaczynała go coraz bardziej męczyć. - Możliwe. W takim razie rodzi się pytanie: dlaczego ciągle jeszcze zatrzymuje swoje statki i żołnierzy? Han zagryzł wargi; domyślił się, do czego Lando zmierza. - Sądzisz, że zawarł jakiś układ z Fey'lyą? - Taka odpowiedź sama się nasuwa - przyznał rzeczowo Calrissian. Słyszałeś, w jaki sposób wyrażał się o Mon Mothmie? Jakby oczekiwał, że lada dzień ogłosi się Imperatorem. Czyżby wpływ Fey'lyi? Solo zamyślił się na chwilę. To, co mówił Lando, w dalszym ciągu wydawało

mu się bezsensowne, ale nie aż tak absurdalne jak w pierwszej chwili. Bo jeśli Fey'lya liczył na to, że dokona przewrotu za pomocą sześciu prywatnych pancerników, to mógł się srodze zawieść. Chociaż z drugiej strony... - Lando, poczekaj, to jest bez sensu. Jeśli oni knują coś przeciwko Mon Mothmie, to po co by nas tutaj ściągali? - No, tu właśnie dochodzimy do najgorszej ewentualności, stary. - Calrissian gwizdnął przez zęby. - Może twój przyjaciel senator to totalny oszust... i mamy tu do czynienia z potężną intrygą Imperium. - No, teraz to już nic nie rozumiem. - Zastanów się przez chwilę - Lando ściszył głos, gdyż zza rogu wyłoniła się grupka umundurowanych mężczyzn, którzy jednak skierowali się w przeciwną stronę obozowiska. - Garm Bel Iblis, który rzekomo zginął, nagle cudownie ożywa? I nie dość, że żyje, to jeszcze ma prywatną armię, o której żaden z nas dotychczas nie słyszał? - No tak, ale przecież Bel Iblis nie był pustelnikiem. W czasach kiedy dorastałem, można go było zobaczyć na wielu hologramach i nagraniach. Ktoś musiałby sobie zadać sporo wysiłku, żeby wyglądać tak jak on i mówić jego głosem. - Gdyby można było teraz obejrzeć te nagrania i porównać tamtego Iblisa z tym, którego spotkaliśmy tutaj, to rzeczywiście miałbyś rację - przyznał Calrissian. - Ale do chwili obecnej pozostały jedynie wspomnienia. W takiej sytuacji stworzenie w miarę wiernego sobowtóra nie jest już takie trudne. Wiemy też, że ta baza znajduje się tutaj od ponad roku; może porzucił ją ktoś inny. Nie stanowi też wielkiego problemu stworzenie pozorów istnienia prawdziwej armii. Przynajmniej Imperium nie miałoby z tym kłopotu. - Lando, myślę, że trochę fantazjujesz - potrząsnął głową Han. - Imperium nie zadawałoby sobie tyle trudu tylko ze względu na nas. - Być może wcale nie chodziło o nas. Może robiono to z myślą o Fey'lyi, a my po prostu wpakowaliśmy się w to przez przypadek. - Z myślą o Fey'lyi?! - zdumiał się Solo. - Jasne. Imperium zaczyna od tej sztuczki z kontem Ackbara. To rzuca cień na admirała, co powoduje zachwianie jego pozycji. Teraz postaw się w sytuacji Fey'lyi, który jest przekonany, że ma poparcie legendarnego Garma Bela Iblisa i jego prywatnej armii. Botańczyk sięga po władzę, a wśród elity politycznej Nowej Republiki powstaje zamieszanie; i kiedy nikt nie patrzy, Imperium odbija kilkanaście planet. Szybko, cicho i bez kłopotu. - Bez kłopotu, tak? - prychnął Solo. - Mamy tu do czynienia z wielkim admirałem, Han - przypomniał mu Lando. Wszystko jest możliwe. - Cóż, możliwe nie znaczy jeszcze prawdopodobne - odciął się Solo. - Jeśli prowadzą taką zawikłaną grę, to po co jeszcze nas by tutaj ściągali? - A czemu nie? Nasza obecność w niczym nie komplikuje ich planów. A może nawet nieco im pomaga. Pokazują nam obóz, odsyłają z powrotem do domu, my powstrzymujemy Fey'lyę, a Mon Mothma ściąga statki na Coruscant na wypadek przewrotu, który nigdy nie nastąpi. Jeszcze większe zamieszanie i jeszcze więcej nie strzeżonych terenów, które Imperium może zagarnąć.

- Myślę, że tworzysz nierealne scenariusze - potrząsnął głową Han. - Możliwe - rzucił Calrissian ponuro. - A ty być może pokładasz zbytnią ufność w mitycznym koreliańskim senatorze. Doszli właśnie do swojej kwatery - jednego z szeregowych domków zbudowanych na planie kwadratu o boku długości około pięciu metrów. Solo otworzył zamek za pomocą szyfru, który podała mu Sena, i razem z Landem weszli do środka. Wyposażenie i wystrój kwatery były niezwykle skromne i ograniczały się do niezbędnego minimum. Całe pomieszczenie składało się z jednego pokoju z niewielką wnęką kuchenną po jednej stronie i drzwiami - zapewne do łazienki po drugiej. Większą część pokoju zajmował duży, brązowy, składany stół i dwa stare, proste krzesła obite szarym materiałem. O ścianę stały oparte dwa składane łóżka, które na noc zajmowały na podłodze miejsce stołu. - Przytulnie tu - powiedział Lando. - Pewnie można to wszystko złożyć i przenieść na statki w ciągu trzech minut, nie sądzisz? - rzucił Han. - To prawda. I tak samo powinna wyglądać kantyna, tylko że tam odniosłem zupełnie inne wrażenie. - Może doszli do wniosku, że dobrze jest tu mieć choćby jeden budynek, który nie wygląda jak zabytek z czasów wojen klonowych - podsunął Solo. - Być może. - Lando uklęknął obok jednego z krzeseł i zerknął na obicie. Pewnie ściągnęli je z tego pancernika. - Wsunął palec pod szary materiał. - Wygląda na to, że obili te krzesła, nie podkładając nawet gąbki... Urwał raptownie, a jego twarz przybrała nagle surowy wyraz. - Co się stało? - zainteresował się Han. Calrissian powoli odwrócił głowę w stronę przyjaciela. - To krzesło - szepnął. - Ono nie jest pod spodem szare: jest złoto-niebieskie. - No i co z tego? - zdziwił się Solo. - Nie rozumiesz? Wnętrz statków wojennych nie wykańcza się w kolorze złoto-niebieskim. Nigdy się tego nie robiło. Ani w czasach Imperium, ani w Starej Republice, ani też w Nowej Republice. Zdarzyło się to tylko jeden raz. - To znaczy? Lando wziął głęboki oddech. - W przypadku Floty Katańskiej. Han utkwił wzrok w przyjacielu; przebiegł go zimny dreszcz. Flota Katańska... - To nie może być prawda, Lando - rzucił. - To na pewno jakaś pomyłka. - Nie ma mowy o żadnej pomyłce, Han - potrząsnął głową Calrissian. Wsunął rękę głębiej pod szary materiał i uniósł go tak, by było wyraźnie widać złotoniebieskie obicie pod spodem. - Kiedyś spędziłem bite dwa miesiące na poszukiwaniach Ciemnej Flotylli. Jestem pewien, że się nie mylę. Solo spoglądał na spłowiały, złoto-niebieski materiał. Wszystko to wydawało mu się nierealne. Flota Katańska... Ciemna Flotylla, która zaginęła przed pół wiekiem... i teraz nagle się odnalazła. “Być może”. - Potrzebne nam będą jakieś bardziej konkretne dowody - zwrócił się do Landa. - To co odkryłeś, jeszcze o niczym nie świadczy.

Calrissian pokiwał głową, wciąż jeszcze wyraźnie wzburzony. - To by tłumaczyło, dlaczego przez całą drogę tutaj trzymali nas na pokładzie “Ślicznotki” - stwierdził. - Nie zdołaliby ukryć faktu, że załoga ich pancernika liczy zaledwie dwa tysiące członków zamiast regularnej obsady w liczbie szesnastu tysięcy. Flota Katańska... - Musimy zajrzeć do środka któregoś ze statków - stwierdził Han. - Ten sygnał rozpoznawczy, który wysłała Irenez... Nie udało ci się go zarejestrować? Lando wciągnął głęboko powietrze w płuca, po czym wypuścił je gwałtownie. - Sądzę, że moglibyśmy go odtworzyć. Ale jeśli mają choć trochę oleju w głowie, to kod pozwalający na wejście różni się od kodu pozwalającego na wyjście. Chyba nie musimy jednak koniecznie pchać się do wnętrza statków. Chciałbym jedynie obejrzeć sobie dokładnie ten ekran wideofonu w kantynie. - Dobra - rzucił Han posępnie. - A zatem spróbujemy ci to umożliwić. ROZDZIAŁ 16 Powrót do kantyny zajął im zaledwie kilka minut. Po drodze Han obserwował mijanych pieszych i pojazdy. Miał nadzieję, że jest jeszcze na tyle wcześnie, iż kantyna będzie pusta. Obejrzenie z bliska ogromnego ekranu i tak wydawało się dość kłopotliwym przedsięwzięciem; lepiej byłoby to zrobić bez obecności grupy gapiów, którzy obserwowaliby z zainteresowaniem, co się dzieje przy barze. - Czego my właściwie szukamy? - spytał, gdy znaleźli się już w pobliżu budynku. - Z tyłu ekranu powinny się znajdować odpowiednie gniazdka umożliwiające włączenie go w obwody stosowane na statkach z układami podporządkowania wyjaśnił Lando. - Będzie tam również numer seryjny. Han pokiwał głową. A zatem będą musieli zdjąć ekran ze ściany. “Po prostu cudownie”. - Skąd masz tyle wiadomości na temat tej floty? - Jak już mówiłem, dużo o niej czytałem - mruknął Calrissian. - Jeśli już koniecznie chcesz wiedzieć, to kiedy jeszcze zajmowałem się handlem używanymi statkami, w wyniku pewnego interesu została mi w ręku fałszywa mapa. Doszedłem do wniosku, że jeśli dowiem się o Flocie Katańskiej tyle, by wyglądać na eksperta, to uda mi się opylić tę mapę komuś innemu i odzyskać pieniądze. - I co, udało ci się? - Naprawdę cię to interesuje? - W zasadzie nie. Przygotuj się, zaraz zaczynamy przedstawienie. Mieli szczęście. Z wyjątkiem barmana i paru wyłączonych teraz robotówkelnerów w kantynie nie było żywej duszy. - Witam panów ponownie - ucieszył się na ich widok barman. - Czym mogę służyć? - Chcielibyśmy kupić coś, co będziemy mogli zabrać ze sobą na kwaterę -

odparł Han i szybkim spojrzeniem omiótł półki za barem. Mieli tu całkiem niezły wybór: około stu butelek w różnych kształtach i rozmiarach. Z boku Solo dostrzegł drzwi, które zapewne prowadziły na zaplecze. “To chyba najlepszy sposób” - pomyślał. - Nie macie przypadkiem koniaku Vistulo? - Zdaje się, że jest - odparł barman i odwrócił się w stronę półek z butelkami. - Tak, proszę bardzo. - Jaki to rocznik? - zainteresował się Han. - Chwileczkę... - Mężczyzna obejrzał uważnie butelkę. - Czterdziesty dziewiąty. - A nie macie czterdziestego szóstego? - skrzywił się Solo. - Może znajdzie się gdzieś na zapleczu? - Raczej nie, ale sprawdzę - odpowiedział uprzejmie barman i ruszył w stronę drzwi. - Pójdę z panem - zaofiarował się Han. Nie czekając na odpowiedź schylił się, zanurkował pod kontuar i dołączył do mężczyzny. Przez chwilę barman miał taki wyraz twarzy, jakby zamierzał zaprotestować. Ale przecież wcześniej widział obydwu mężczyzn, jak pili drinki w towarzystwie samego Bela Iblisa; poza tym Han i tak był już w połowie drogi do drzwi prowadzących na zaplecze. - No dobrze - zgodził się. - Świetnie - ucieszył się Solo. Otworzył drzwi i przepuścił mężczyznę przodem. Nie miał pojęcia, ile czasu Lando będzie potrzebował na to, by zdjąć ekran ze ściany, obejrzeć go dokładnie i odwiesić na miejsce. Chcąc wiec zyskać na czasie, na wszelki wypadek przeciągnął poszukiwania vistulo rocznik czterdziesty szósty na całe pięć minut. Nie znalazłszy poszukiwanego trunku, przystał radośnie na kibszę rocznik czterdziesty ósmy. Barman ruszył w kierunku drzwi, a Han - modląc się w duchu, żeby wszystko było w porządku - podążył za nim. Calrissian stał przy barze w tym samym miejscu, gdzie Solo go zostawił. Miał ściągniętą twarz, a jego ręce spoczywały na blacie. I nie bez powodu. Kilka kroków za nim, z ręką na kolbie blastera stała Irenez. - O, witaj - zwrócił się do niej Han, robiąc przy tym minę niewiniątka. - To zabawne, że się tu spotykamy. Jednak jego beztroski wyraz twarzy nie rozbroił kobiety. - To wcale nie jest zabawne - rzuciła cierpko. - Sena kazała mi mieć was na oku. Dostaliście już to, po co tu przyszliście? Solo zerknął na Landa, który w odpowiedzi nieznacznie skinął głową. - Tak, chyba tak. - To świetnie. W takim razie wyjdźmy na zewnątrz. Han oddał barmanowi butelkę kibszy. - Proszę ją zatrzymać - powiedział. - Wygląda na to, że przyjęcie zostało odwołane. Gdy wyszli z kantyny, czekał już na nich stary, pięcioosobowy transporter.

- Do środka! - rzuciła Irenez, wskazując tylne drzwi pojazdu. Solo i Calrissian usłuchali bez słowa. Wewnątrz czekała na nich Sena Leikvold Midanyl; siedziała sztywno na jednym z miejsc dla pasażerów. - Witam panów - skinęła głową. - Proszę, niech panowie usiądą. Han zajął miejsce na jednym z foteli i obrócił go w stronę kobiety. - Czyżby już była pora na kolację? - Irenez, ruszaj - powiedziała Sena, ignorując skierowane do niej pytanie. Obwieź nas po obozie, wszystko jedno którędy. Irenez w milczeniu przeszła na przód pojazdu; transporter zatrząsł lekko i ruszył z miejsca. - Nie zabawili panowie zbyt długo w swoim pokoju - zwróciła się Sena do Hana. - Nie przypominam sobie, by senator kazał nam siedzieć na kwaterze - odciął się Solo. - Bo nie kazał. Ale dobrze wychowany gość powinien wiedzieć, że nie należy się kręcić bez eskorty po newralgicznych miejscach obozu. - Przepraszam - rzucił Han, starając się, by nie zabrzmiało to ironicznie. - Nie sądziłem, że zapasy alkoholu mają dla was tak kluczowe znaczenie. - Wyjrzał przez okno. - Jeśli chce nas pani zawieźć z powrotem na kwaterę, to jedziemy w złym kierunku. Sena przyjrzała mu się badawczo. - Chciałabym pana prosić o pewną przysługę - powiedziała. Solo był tak zaskoczony, że na chwilę zaniemówił. - Jaką przysługę? - Chciałabym, żeby porozmawiał pan w moim imieniu z Mon Mothma i nakłonił ją do tego, by wraz z całą Radą poprosiła senatora Bela Iblisa o przyłączenie się do Nowej Republiki. Han wzruszył ramionami. Czyżby tylko po to przywieźli jego i Landa aż tutaj? - Na to, by się do nas przyłączyć, nie potrzeba specjalnego zaproszenia. Wystarczy się skontaktować z którymś z członków Rady i zaoferować współpracę. Twarz Seny drgnęła nerwowo. - Obawiam się, że w przypadku senatora to nie będzie takie łatwe stwierdziła. - Tutaj nie chodzi o wstąpienie w wasze szeregi, ale raczej o powrót. Han kątem oka spojrzał na Landa. - Tak? - spytał ostrożnie. Sena z westchnieniem odwróciła nieco głowę i wyjrzała przez boczne okienko. - To miało miejsce dawno temu - zaczęła. - Zanim jeszcze walczące przeciw Imperium różne grupy oporu utworzyły formalnie Sojusz Powstańczy. Czy coś panom wiadomo na temat tego okresu historii? - Tylko to, co podają oficjalne źródła - odparł Solo. - Mon Mothma i Bail Organa z Alderaanu zorganizowali spotkanie przywódców trzech największych grup i nakłonili ich do tego, by zawarli sojusz. A potem wszystko potoczyło się lawinowo. - Czy słyszał pan kiedyś, jaką nazwę nosiło to pierwsze porozumienie?

- Oczywiście. Nazywano je Traktatem Koreliańskim... - Han urwał nagle. Traktat Koreliański?! - Właśnie - skinęła głową Sena. - To senator Bel Iblis, a nie Mon Mothma, nakłonił liderów tych trzech grup oporu do spotkania. Co więcej, to on zagwarantował im bezpieczeństwo. Przez dłuższą chwilę ciszę przerywał jedynie pomruk silników. - I co się potem stało? - spytał w końcu Lando. - Mon Mothma zaczęła gromadzić w swoich rękach coraz więcej władzy oznajmiła Sena. - Senator Bel Iblis znał się dużo lepiej od niej na sprawach wojskowych - przewyższał nawet talentem wielu ówczesnych powstańczych generałów i admirałów - ale ona miała więcej pomysłów, umiała zachęcić do współpracy różne grupy i rasy. Stopniowo to ona stała się najbardziej widocznym symbolem Powstania, Bail Organa zaś i senator zeszli na dalszy plan. - Z pewnością Bel Iblis nie mógł się z tym pogodzić - mruknął Calrissian. - Istotnie - przyznała kobieta. - Ale muszą panowie zrozumieć, że nie tylko urażona duma przywiodła go do tego, że wycofał swoje poparcie. Bail Organa miał duży wpływ na Mon Mothmę i w znacznym stopniu temperował jej dyktatorskie zapędy; należał do garstki ludzi, którym ufała i których szanowała na tyle, by się liczyć z ich zdaniem. Kiedy Bail Organa zginął w ataku Gwiazdy Śmierci na Alderaan, nie pozostał już nikt, kto mógłby się jej przeciwstawić. Skupiała w swoich rękach coraz większą władzę; aż w końcu w senatorze zrodziło się podejrzenie, że Mon Mothma ma zamiar obalić Imperatora i sama zająć jego miejsce. - I wtedy wycofał się z Sojuszu i rozpoczął wojnę z Imperium na własną rękę - dopowiedział Lando. - Han, wiedziałeś coś o tym? - Nigdy nie słyszałem ani słowa na ten temat. - Wcale mnie to nie dziwi - stwierdziła Sena. - A czy pan nagłaśniałby sprawę odejścia z Sojuszu człowieka takiego jak senator? Zwłaszcza w środku wojny? - Pewnie nie - przyznał Solo. - Zastanawiający jest jedynie fakt, że w wasze ślady nie poszło więcej grup. Mon Mothma potrafi być niekiedy szalenie apodyktyczna. - Nigdy nie było najmniejszych wątpliwości, kto właściwie dowodzi siłami zbrojnymi - dodał Lando z przekąsem. - Raz byłem świadkiem sytuacji, kiedy admirał Ackbar i generał Madine wycofali potulnie jeden ze swoich szalonych projektów, kiedy Mon Mothma doszła do wniosku, że jej się to nie podoba. Nagle Hanowi przyszła do głowy pewna myśl. - Czy dlatego właśnie zaprzestaliście swoich ataków na Imperium? - zwrócił się do Seny. - Aby być w pogotowiu na wypadek, gdyby Mon Mothma wprowadziła w Nowej Republice dyktaturę? - Dokładnie tak - potwierdziła kobieta. - Przenieśliśmy się tu, do Gniazda Tułacza, prawie trzy lata temu. Zawiesiliśmy wszelkie operacje oprócz akcji, w których zdobywamy sprzęt, i zaczęliśmy opracowywać różne warianty planu taktycznego. A wszystko to w oczekiwaniu na triumfalny powrót senatora do władzy. - Jej twarz ponownie drgnęła. - I czekamy aż do dzisiaj. Han spojrzał przez okno na fragment obozu, który właśnie mijali, i ogarnął go dziwny żal. Legendarny senator Bel Iblis, czekający na powrót do władzy, który

nigdy nie nastąpi... - Ale tak się nie stanie - powiedział cicho do Seny. - Wiem o tym. - Zawahała się na chwilę. - Myślę, że gdzieś w głębi ducha senator też o tym wie. - Tylko że duma nie pozwala mu na to, by zwrócić się do Mon Mothmy z prośbą o zgodę na powrót? - pokiwał głową Solo. - I dlatego przysyła panią, żeby porozmawiała z nami... - Senator nie ma z tym nic wspólnego - przerwała mu ostro Sena. - Nawet nie wie, że z wami rozmawiam. To jest tylko i wyłącznie mój pomysł. - Jasne - rzucił Han ugodowo. - W porządku. - Przepraszam - potrząsnęła głową kobieta. - Nie miałam zamiaru na pana napadać. - Nie ma sprawy - zapewnił ją Solo, czując jednocześnie jakąś nutkę współczucia. Sena na pewno miała dobre intencje i wiedziała, że postępuje słusznie, ale i tak zapewne uważała swoje posunięcie za zdradę. Hanowi stanęła przed oczami twarz Luke'a tuż przed bitwą z pierwszą Gwiazdą Śmierci, kiedy to Skywalker przypuszczał, że Han zamierza uciec i zostawić ich... - Han - jego rozmyślania przerwał cichy głos przyjaciela. Lando uniósł nieznacznie brwi, jakby przypominał mu, gdzie się znajdują... - Seno, zawrzyjmy układ - odezwał się Solo. - My porozmawiamy z Mon Mothma na temat senatora, a pani powie nam coś więcej o Flocie Katańskiej. - O Flocie Katańskiej? - Twarz kobiety nagle spoważniała. - Stamtąd pochodzi waszych sześć pancerników - stwierdził Lando. - Proszę nawet nie próbować zaprzeczać: obejrzałem dokładnie ten ekran, który wisi nad barem w waszej kantynie. Sena wzięła głęboki oddech. - Nie. Nie mogę panom powiedzieć nic na ten temat. - A dlaczego? - zainteresował się Calrissian. - Przecież wkrótce mamy się ponownie stać sojusznikami. Han poczuł nieprzyjemne mrowienie w karku. - Chyba że już obiecaliście tę flotę Fey'lyi? - Niczego Fey'lyi nie obiecywaliśmy - zaprzeczyła bezbarwnym głosem Sena. - Chociaż nie twierdzę, że o to nie prosił. - A więc jednak planuje dokonanie przewrotu - skrzywił się Solo. - Bynajmniej - potrząsnęła głową Sena. - Fey'lya nie miałby zielonego pojęcia, jak wykorzystać przewrót wojskowy, nawet gdyby ktoś go za niego przeprowadził. Musicie pojąć, że Botańczycy rozumują w kategoriach wpływów politycznych i dyplomatycznych, a nie siły militarnej. Życiowym celem typowego Botańczyka jest sytuacja, w której jak najwięcej ludzi będzie słuchało tego, co on ma im do powiedzenia. Fey'lya uważa, że sprowadzenie senatora z powrotem na łono Nowej Republiki będzie dużym krokiem w tym kierunku. - Zwłaszcza jeśli nie ma Ackbara, który mógłby mu się sprzeciwić? podsunął Han. - Tak, to niestety kolejne typowe dla tej rasy posunięcie - przytaknęła Sena. Jeśli przywódcy Botańczyków powinie się noga, ci, którzy chcą zająć jego miejsce, od razu skaczą mu na głowę. Niegdyś te ataki miały charakter fizyczny:

używano noży, co zwykle kończyło się śmiercią. Obecnie przybrały formę napaści słownych. To chyba postęp. - Ackbar nie jest Botańczykiem - zauważył Lando. - Tę technikę z łatwością można stosować także w odniesieniu do innych ras. - To wspaniale mieć takich osobników za sprzymierzeńców - burknął Solo. A zatem oni nie tylko zadają ciosy w plecy, ale też pomagają się czasem potknąć? - Chodzi panu o ten przelew bankowy? - Sena pokręciła głową. - Wątpię, by to była sprawka Fey'lyi. Z reguły Botańczycy nie posuwają się tak daleko, by samodzielnie knuć intrygi. Znacznie bardziej wolą w tym względzie bazować na działaniach innych ludzi. - Bardziej padlinożercy niż myśliwi - stwierdził cierpko Han. To by tłumaczyło, dlaczego zawsze intuicyjnie czuł niechęć do Fey'lyi i jego ludzi. - To co z nim zrobimy? - Musicie jedynie oczyścić z zarzutów Ackbara - wzruszyła ramionami Sena. - A kiedy już nie będzie można go tak łatwo atakować, Fey'lya powinien dać za wygraną. - Świetnie - mruknął Solo. - Problem polega na tym, że skoro na czele Imperium stoi wielki admirał, nie mamy zbyt wiele czasu. - A jeśli my nie mamy czasu, to wy też nie - dodał Lando. - Byłoby lepiej, Seno, żeby senator odłożył na bok urażoną ambicję i stawił czoło rzeczywistości. Jesteście małą, odizolowaną grupą i macie dostęp do Floty Katańskiej, a Imperium na gwałt potrzebuje nowych statków wojennych. Kiedy tylko wielki admirał dowie się o waszej tajemnicy, natychmiast zwali się na was cała Flota Imperialna. Przyprowadźcie Flotę Katańska do Nowej Republiki, a staniecie się bohaterami. Jeśli będziecie czekali zbyt długo, możecie wszystko stracić. - Wiem o tym - powiedziała kobieta ledwie dosłyszalnym szeptem. Han milczał wyczekująco, mając nadzieję, że Sena udzieli im jednak tak cennych dla nich informacji... - W zasadzie nie wiemy, gdzie znajduje się ta flota - oznajmiła. Nasze pancerniki kupiliśmy od mężczyzny, który - jak twierdzi - natknął się na nią jakieś piętnaście lat temu. Jest szczupły, dosyć niski i cechuje go takie chytre spojrzenie. Ma krótkie, siwe włosy i mocno pomarszczoną twarz; podejrzewam jednak, że jego wygląd jest najprawdopodobniej efektem jakiejś dawno przebytej choroby czy wypadku i wcale nie musi świadczyć o jego wieku. - Jak się nazywa? - chciał wiedzieć Solo. - Nie wiem. Nigdy się nam nie przedstawiał. - Zawahała się. - Ale kocha hazard - podjęła po chwili. - Zawsze spotykaliśmy się z nim na pokładzie “Koralowej Wandy”, i to przeważnie przy stole do gry. Wyglądało na to, że obsługa zna go dosyć dobrze, chociaż z uwagi na to, iż szastał pieniędzmi, to jeszcze o niczym nie świadczy. Krupierzy szybko się poznają na przegrywających. - “Koralowa Wanda”? - Hanowi nic ta nazwa nie mówiła. - To podwodne, luksusowe kasyno na Pantolominie - wyjaśnił mu Lando. Organizują tam trzy- i siedmiodniowe rejsy przez ogromne rafy położone u wybrzeży północnego kontynentu. Zawsze chciałem tam pojechać, ale jakoś nie było okazji.

- No, to właśnie ci się nadarza - stwierdził Solo. Zerknął na Senę. - Teraz chyba chcielibyśmy się dowiedzieć, jak się stąd wydostać? - Z tym nie powinno być problemu - odparła spiętym głosem. Pewnie już zaczęły ją nękać wątpliwości co do tego, czy słusznie postąpiła. - “Tropiciel” może was zawieźć z powrotem na Nową Kowię. Kiedy chcecie wyjechać? - Od razu - zdecydował Han. Poczuł na sobie niepewne spojrzenie Seny... Proszę posłuchać: bez względu na to, kiedy stąd wyjedziemy, i tak będzie się pani musiała jakoś wytłumaczyć przed senatorem. Trwa wyścig z Imperium i nawet kilka godzin może stanowić istotną różnicę. - Chyba macie rację - przyznała niechętnie. - Irenez, zawieź nas na ich statek. Stamtąd poczynię odpowiednie przygotowania. Kiedy dotarli do “Ślicznotki”, okazało się, że żadne przygotowania nie będą konieczne. Przy rampie statku czekał na nich senator Bel Iblis. - Witajcie, panowie - uśmiechnął się na widok wysiadających z pojazdu. - Nie zastałem was na kwaterze, więc pomyślałem, że może spotkam was tutaj. I widzę, że się nie myliłem. Obrzucił badawczym wzrokiem Senę, która pojawiła się w drzwiach pojazdu za plecami Hana. Potem znowu spojrzał na Solo... i nagle beztroski uśmiech znikł z jego twarzy. - Sena? O co tu chodzi? - Oni wiedzą o Flocie Katańskiej, panie senatorze - wyjaśniła cicho, stając obok Hana. - I... powiedziałam im o naszym dostawcy. - Rozumiem - rzekł spokojnie Bel Iblis. - A zatem wyjeżdżacie? Chcecie go przekonać, by oddał Ciemną Flotyllę w ręce Nowej Republiki? - Tak, panie senatorze - odparł Han spokojnie. - Potrzebujemy statków, i to nawet bardzo. Ale jeszcze bardziej są nam potrzebni dobrzy żołnierze. I dobrzy dowódcy. Przez dłuższą chwilę Bel Iblis spoglądał na niego w milczeniu. - Nie będę jak żebrak błagał Mon Mothmy, by mnie znowu przyjęła - oznajmił w końcu. - Miał pan istotne powody, żeby odejść - nalegał Han. - I w każdej chwili może pan wrócić. Senator ponownie zerknął na Senę. - Nie - powiedział twardo. - Zbyt wielu ludzi wie o tym, co zaszło między nami. Wyszedłbym na głupca. Albo na żebraka. Powoli omiótł wzrokiem budynki Gniazda Tułacza. - Nie mam co ze sobą przynieść, Solo - stwierdził z nutką żalu w głosie. Niegdyś marzyłem o tym, by stworzyć flotę, która mogłaby się równać z najlepszymi armiami Nowej Republiki; stworzyć flotę, a także odnieść serię spektakularnych zwycięstw nad Imperium. Wtedy pewnie mógłbym powrócić z podniesionym czołem. - Potrząsnął głową. - Ale tego, co tu mamy, nie sposób uznać za potężną siłę uderzeniową. - Być może, ale sześć pancerników to też nie byle co - wtrącił Lando. - A do tego pańska sława wojenna. Proszę zapomnieć na chwilę o Mon Mothmie; każdy

wojskowy w Nowej Republice byłby zachwycony pana powrotem. - Może i tak - rzucił Bel Iblis, unosząc brwi. - Chyba warto się nad tym zastanowić. - Zwłaszcza że na czele Imperium stoi wielki admirał - przypomniał Han. Jeśli zaskoczy tu pana samego, to będzie koniec. Na twarzy senatora pojawił się wymuszony uśmiech. - Ta myśl mnie niekiedy nachodzi - czasami nawet kilka razy dziennie. Wyprostował się. - “Tropiciel” wyrusza za pół godziny, żeby zawieźć Breil'lyę z powrotem na Nową Kowię. Powiem kapitanowi, żeby zabrał także was i “Ślicznotkę”. Han i Lando wymienili szybkie spojrzenia. - Nie sądzi pan, że powrót na Nową Kowię może być niebezpieczny, panie senatorze? - spytał Solo. - Wciąż mogą się tam kręcić statki imperialne. - Na pewno już ich tam nie będzie. Przez dłuższy czas obserwowałem taktykę Imperium. Nawet pominąwszy fakt, że na pewno się nie spodziewają, iż możemy się tam pojawić tak szybko, to naprawdę nie mogą sobie pozwolić na to, by zbyt długo pozostawać w jednym miejscu. Zresztą i tak musimy tam polecieć: Breil'lya chce odebrać swój statek. Han pokiwał głową zastanawiając się, co Botańczyk powie swojemu szefowi po powrocie na Coruscant. - No dobrze... W takim razie chyba przygotujemy nasz statek. - Tak. - Bel Iblis się zawahał, ale zaraz wyciągnął rękę. - Miło było pana spotkać, Solo. Mam nadzieję, że się jeszcze zobaczymy. - Jestem pewien, że tak - zapewnił Han, ściskając jego dłoń. Senator skinął Landowi głową. - Do widzenia, panie Calrissian - powiedział. Puścił dłoń Hana, odwrócił się i odszedł w stronę zabudowań. Solo patrzył w ślad za nim, próbując określić, czy bardziej podziwia senatora, czy też raczej mu współczuje. Nie potrafił tego rozstrzygnąć. - Nasze bagaże zostały na kwaterze - oznajmił Senie. - Każę je przysłać, kiedy będziecie przygotowywać statek do lotu. Niespodziewanie w jej oczach pojawiły się groźne błyski. - Ale musicie pamiętać o jednym - powiedziała żarliwie. - Teraz możecie odjechać z naszym błogosławieństwem na drogę. Ale jeśli w jakikolwiek sposób zdradzicie senatora, zginiecie. I jeśli to będzie konieczne, osobiście tego dopilnuję. Han wytrzymał jej spojrzenie, nie bardzo wiedząc, co odpowiedzieć: przypomnieć jej, że napadali na niego łowcy nagród i znani w całej galaktyce kryminaliści, strzelali do niego imperialni szturmowcy i torturowano go z polecenia samego Dartha Vadera? Miał jej oznajmić, że pogróżki ze strony kogoś takiego jak Sena są zbyt śmieszne, by miał je brać na serio? - Rozumiem - stwierdził z powagą. - Nie zawiodę pani. Od strony górnego luku, który był połączony zatrzaskiem magnetycznym z pancernikiem, dobiegło trzeszczenie przeciążonych nagle elementów konstrukcyjnych “Ślicznotki”, a nieliczne widoczne przez osłonę kabiny gwiazdy

zmieniły się nagle w świetlne smugi. - I znowu lecimy gdzieś z jakąś misją - zauważył Lando z rezygnacją w głosie. - Dlaczego ja zawsze pozwalam ci się na coś takiego namówić? - Bo jesteś szanującym się obywatelem - odparł Han, zerkając na przyrządy “Ślicznotki”. Niewiele tam było do oglądania w sytuacji, kiedy silniki i większość układów było przełączonych w stan spoczynku. - A poza tym wiesz równie dobrze jak ja, że musimy to zrobić. Wcześniej czy później Imperium się dowie, że Flota Katańska została odnaleziona i samo zacznie jej szukać. Jeśli dotrze do niej wcześniej niż my, to będziemy mieli spore kłopoty. - A na razie mieli znowu przez dwa dni tkwić bezczynnie w nadprzestrzeni, holowani przez “Tropiciela” na Nową Kowię. I bynajmniej nie dlatego, iż pragnęli się tam udać, ale dlatego, że Bel Iblis bał się wyjawić im danych o położeniu swojej głupiej bazy... - Martwisz się o Leię, prawda? - przerwał milczenie Lando. - Nie powinienem był pozwolić jej tam lecieć - mruknął Solo. - Stało się coś złego. Po prostu to czuję. Ten parszywy obcy wydał ją w ręce Imperium albo wielki admirał znowu przejrzał nasze plany... Nie wiem co, ale stało się coś złego. - Leia na pewno da sobie radę. A poza tym nawet wielki admirał popełnia czasem błędy. Han pokręcił głową. - On popełnił błąd na Sluis Van, ale to się już nie powtórzy. Założę się o “Sokoła”, że nie zrobi kolejnego. - Daj spokój, stary. Zamartwianie się nic tu nie pomoże. - Calrissian poklepał przyjaciela po ramieniu. - Musimy się czymś zająć przez te dwa dni. Chodź, utniemy sobie partyjkę sabaka. Wielki admirał dwukrotnie przeczytał raport, nim podniósł na Pellaeona gorejące oczy. - Uważa pan, że ta informacja jest wiarygodna, kapitanie? - Na tyle, na ile może być wiarygodna informacja, która nie pochodzi od agenta Imperium - odparł Pellaeon. - Ale z drugiej strony akurat ten przemytnik nadesłał nam na przestrzeni ostatnich dziesięciu lat pięćdziesiąt dwa meldunki, z czego czterdzieści osiem okazało się prawdziwymi. Myślę więc, że można mu wierzyć. Thrawn ponownie rzucił okiem na raport. - Endor - mruknął pod nosem. - Dlaczego właśnie Endor? - Nie wiem, panie admirale. Może szukali kolejnej kryjówki. - Pośród Ewoków? - Thrawn prychnął drwiąco. - Chyba rzeczywiście muszą być zdesperowani. Zresztą nieważne. Jeśli jest tam “Tysiącletni Sokół”, to Leia Organa Solo też tam musi być. Proszę powiadomić sekcję nawigacyjną i techniczną: natychmiast ruszamy na Endor. - Tak jest, panie admirale - skinął głową kapitan i wprowadził do komputera odpowiednie rozkazy. - Czy mam ściągnąć z Nystao Khabarakha? - Właśnie, Khabarakh - powtórzył Thrawn w zadumie. - Proszę zwrócić uwagę na zbieżność w czasie, kapitanie. Khabarakh wraca na Honoghr po

miesięcznej nieobecności dokładnie wtedy, gdy Solo udaje się potajemnie na Nową Kowię, a Organa Solo na Endor. Czyżby zbieg okoliczności? - Nie bardzo pana rozumiem, admirale. - Wydaje mi się, kapitanie - uśmiechnął się blado Thrawn - że nasi wrogowie przyjęli nową, subtelniejszą taktykę. Wiedzieli, że powrót jedynego Noghriego, który ocalał z nieudanej operacji na Kashyyyku, zwróci moją uwagę. Dlatego postanowili go uwolnić dokładnie w tym samym momencie, kiedy sami wyruszyli na swe tajne misje, mając nadzieję, że będę zbyt zajęty tą pierwszą sprawą, by zwrócić na nich uwagę. Nie wątpię, że jeśli udałoby się nam złamać Khabarakha, powiedziałby nam mnóstwo ciekawych rzeczy, które - po wielu godzinach zmarnowanych na to, by je zweryfikować - okazałyby się fałszywe. - Znów prychnął pogardliwie. - Nie, zostawię go tam, gdzie jest. Może pan poinformować naczelników klanów, że postanowiłem im zezwolić na pełne siedem dni publicznej hańby; potem, jeśli zechcą, mogą go poddać próbie prawdy. Mimo iż wyciśnięte przez nich z Khabarakha informacje i tak okażą się bezużyteczne, on sam może się jeszcze przysłużyć Imperium, umierając w męczarniach. Będzie to lekcja poglądowa dla jego pobratymców. - Tak jest, panie admirale. - Pellaeon zawahał się na chwilę. - Niech mi wolno będzie jednak zauważyć, że takie drastyczne pranie mózgu, a następnie wpajanie określonych informacji daleko wykracza poza normalny schemat działania Rebeliantów. - To prawda - przyznał Thrawn ponuro. - I to jeszcze bardziej czyni uzasadnionym przypuszczenie, że Organa Solo nie szuka na Endorze jedynie schronienia; to musi być coś znacznie bardziej istotnego dla potencjału wojennego Rebelii. Pellaeon w zamyśleniu zmarszczył czoło, starając się dociec, czego ktoś może szukać na Endorze. - Jakiś sprzęt pozostawiony tam po budowie Gwiazdy Śmierci? zaryzykował. - Coś znacznie cenniejszego - potrząsnął głową admirał. - Raczej jakieś informacje, które Imperator miał przy sobie w chwili śmierci i które Rebelianci spodziewają się tam jeszcze odnaleźć. Wreszcie kapitan zrozumiał. - Lokalizacja skarbca w górze Tantiss? - To jedyna rzecz, której jak sądzę, chcieliby poświęcać tyle zachodu przytaknął Thrawn. - W każdym razie nie możemy ryzykować. Przynajmniej nie w tej chwili. - Racja. - Na stanowisku Pellaeona rozległ się brzęczyk: sekcja nawigacyjna i techniczna sygnalizowały swoją gotowość. - Czy mamy ruszać? - Jak tylko będzie pan gotów, kapitanie. Pellaeon skinął głową w kierunku sternika. - Ruszamy. Obrać kurs podany przez nawigatora. Widoczna w iluminatorach planeta zaczęła się coraz bardziej oddalać. Nagle rozległo się pikanie komputera i na ekranie pojawiła się pilna wiadomość. Pellaeon zatrzymał przelatujący na ekranie tekst i przeczytał nagłówek. - Panie admirale, wiadomość z “Łowcy”, z układu Abregado. Przejęli jeden z transportowców Karrde'a. Komputer właśnie wyświetla raport ze wstępnych prze-

słuchań. - Obrzucił zdumionym wzrokiem cały tekst. - Jest dosyć krótki, panie admirale. - Dziękuję - rzucił Thrawn z cichą satysfakcją w głosie. Przywołał raport na własnym monitorze. Kiedy “Chimera” wykonała skok w nadprzestrzeń, admirał jeszcze go czytał. I to bardzo, bardzo uważnie. ROZDZIAŁ 17 Mara nigdy wcześniej nie była w porcie kosmicznym w Abregado-re. Przechadzając się ulicami miasta doszła do wniosku, że miejsce to zupełnie zasłużenie ma tak złą reputację. Na pierwszy rzut oka wszystko wydawało się w porządku. Miasto było porządnie utrzymane i aż do przesady czyste, ale to natychmiast nasuwało przypuszczenie, iż ów porządek jest narzucony odgórnie i bynajmniej nie bierze się ze spontanicznej potrzeby mieszkańców. W porównaniu z innymi portami kosmicznymi ten wydawał się także względnie spokojny, a ulice w pobliżu lądowisk patrolowali liczni umundurowani strażnicy. Ale pod tymi pozorami porządku i spokoju łatwo można było dostrzec niepokojące objawy: nieco bojaźliwe zachowanie przechodniów, wymuszona buńczuczność umundurowanych strażników, przeciągłe spojrzenia ubranych po cywilnemu, ale rzucających się w oczy tajniaków. Cały port kosmiczny, a może nawet całą planetę, utrzymywały w ryzach siła i strach. Był to typowy przykład totalitarnego reżimu, a ludność desperacko dążyła do tego, by się stamtąd wydostać. Było to miejsce, gdzie brat wydałby brata za bilet na odlatujący z planety statek. Co znaczyło, że gdyby tubylcy zwąchali, iż pod nosem służb specjalnych stoi statek przemytniczy, Mara nie zdołałaby ujść nawet paru kroków, a już wszyscy siedzieliby jej na karku. Podeszła do wypłowiałych drzwi z równie wypłowiałym napisem “Lądowisko 21”. Miała nadzieję, że to nie jest pułapka. Pomyślała z sarkazmem, że nie chciałaby umrzeć w takim miejscu. Drzwi wiodące na lądowisko nie były zamknięte na klucz. Zauważyła, że w pobliżu kręcą się dwie pary strażników; wzięła głęboki oddech i weszła do środka. Jej oczom ukazał się w całej okazałości “Etherway”. Był wciąż tak samo zniszczony i sfatygowany jak wtedy, gdy Fynn Torve musiał go zostawić na lądowisku numer sześćdziesiąt trzy. Mara obrzuciła statek szybkim spojrzeniem; następnie zlustrowała wszystkie kąty i zakamarki, w których mogła się na nią zaczaić jakaś grupka uzbrojonych ludzi; w końcu jej wzrok padł na ciemnowłosego, młodego mężczyznę, który rozsiadł się na krześle obok opuszczonej rampy transportowca. Nawet jego niedbała poza nie była w stanie zatrzeć wrażenia, że jest to wojskowy. - O, witam! - zawołał do Mary, opuszczając elektroniczny notes, który trzymał

w rękach. - Dobra dziś pogoda na latanie. Chce pani może wynająć statek? - Nie - odparła. Ruszyła w jego stronę, starając się przy tym patrzeć we wszystkich kierunkach jednocześnie. - Wolałabym raczej coś kupić. A tak w ogóle, to co to za latające pudło? - To Harkners-Balix 903 - odrzekł mężczyzna urażonym tonem. - Latające pudło, też mi coś! Nieznajomy nie umiał zbyt dobrze grać, ale wyraźnie starał się wczuć w rolę. Mara zacisnęła zęby, przeklinając w duchu Torve'a za to, że wymyślił taki idiotyczny kod rozpoznawczy. - Wygląda mi raczej na model 917 - ciągnęła swoją kwestię. - Albo nawet 922. - Nie, to jest 903 - upierał się mężczyzna. - Może mi pani wierzyć: mój wuj robił do nich amortyzatory podwozia. Proszę wejść do środka, to pokażę pani, jak odróżnić te modele. - Och, to bardzo miło z pana strony - powiedziała Mara i ruszyła za mężczyzną. - Cieszę się, że wreszcie tu dotarłaś - rzucił nieznajomy przez ramię, gdy weszli na szczyt rampy. - Zaczynałem się już obawiać, że cię złapano. - Jeśli się nie zamkniesz, to jeszcze tak się może stać - burknęła dziewczyna. - Mów ciszej, dobrze? - Nic się nie bój - uspokoił ją mężczyzna. - Wysłałem wszystkie wasze roboty techniczne do oczyszczania wewnętrznych ścian kadłuba. To powinno skutecznie uniemożliwić wszelkie próby podsłuchu. Doszła do wniosku, że teoretycznie nieznajomy ma rację, ale w praktyce... Cóż, jeśli przedstawiciele lokalnych służb specjalnych obserwowali to miejsce, to i tak oboje nie unikną kłopotów. - Miałeś jakieś problemy z odzyskaniem statku? - spytała. - W zasadzie nie. Kierownik portu powiedział mi, że sprawa jest trefna, ale nie robił mi większych trudności. Podejrzewam, że w podjęciu decyzji trochę mu pomogła dosyć duża łapówka, którą mu wręczyłem. A tak w ogóle, to nazywam się Wedge Antilles. Jestem przyjacielem kapitana Solo. - Miło mi cię poznać - rzuciła Mara. - A Solo nie mógł się tu zjawić osobiście? - Musiał wyjechać z Coruscant z jakąś misją specjalną - wyjaśnił Wedge. - I dlatego poprosił mnie, bym wydostał dla was ten statek. I tak przydzielono mnie do eskorty jakiegoś konwoju parę układów stąd, nie stanowiło to więc dla mnie problemu. Dziewczyna zlustrowała go szybkim spojrzeniem. Wnosząc z postawy i stylu bycia... - Pilot myśliwca typu B? - zaryzykowała. - Typu X - sprostował. - Muszę wrócić, zanim mój konwój skończy załadunek. Chcesz, żebym cię eskortował przy odlocie z planety? - Nie, dziękuję - stwierdziła, z trudem opanowując chęć, by wygłosić jakąś złośliwą uwagę. Pierwszą zasadą przemytnika było to, aby się jak najmniej rzucać w oczy. Opuszczenie podrzędnego portu kosmicznego w towarzystwie myśliwca Nowej Republiki na pewno nie pozostałoby nie zauważone. - Podziękuj od nas Solo.

- Dobrze. Aha, jeszcze coś. Han prosił, żebym cię zapytał, czy wasi ludzie nie chcieliby sprzedać informacji na temat waszego przyjaciela o gorejących oczach. - Naszego przyjaciela o gorejących oczach? - powtórzyła Mara, rzucając mu badawcze spojrzenie. - Tak właśnie się wyraził - wzruszył ramionami Wedge. - Powiedział, że zrozumiesz. - Rozumiem doskonale - skrzywiła się dziewczyna. - Powiedz, że przekażę tę propozycję. - Dobrze. - Antilles zawahał się na chwilę. - Odniosłem wrażenie, że to jest bardzo ważne... - Powiedziałam, że to przekażę. - No dobrze, ja jedynie spełniam swoje zadanie. - Ponownie wzruszył ramionami. - Miłej podróży. - Skinął jej przyjaźnie głową i zszedł po rampie. Wciąż jeszcze obawiając się jakiejś pułapki, Mara zamknęła luk i udała się na mostek. Przygotowanie statku do lotu potrwało piętnaście minut; w tym czasie uzyskała z kontroli lotów pozwolenie na start. Włączyła silniki manewrowe i poderwała statek w górę. Była już niemal na tyle wysoko, by włączyć silniki podświetlne, gdy poczuła charakterystyczne mrowienie w karku. - Oho - mruknęła półgłosem, obrzucając szybkim spojrzeniem przyrządy. Nie dostrzegła nic ciekawego, ale ze względu na bliskość planety to jeszcze o niczym nie świadczyło. Za linią horyzontu mogło się kryć wszystko: poczynając od grupy imperialnych myśliwców aż po niszczyciel gwiezdny. Ale może oni nie byli jeszcze w pełni gotowi... Włączyła pełną moc silników; nim kompensatory zrównoważyły gwałtowne przyspieszenie, przez kilka sekund tkwiła wciśnięta w oparcie fotela. Z głośnika rozległ się pełen oburzenia okrzyk kontrolera lotów. Nie zważając na niego, włączyła komputer z nadzieją, że przed wylądowaniem na Abregado Torve zastosował się do zaleceń Karrde'a. I rzeczywiście tak było. Parametry skoku w nadprzestrzeń z tego miejsca były już wyliczone i wprowadzone do komputera. Należało tylko uruchomić całą procedurę. Poleciła, żeby komputer wprowadził drobne poprawki kompensujące kilkumiesięczny ruch wszystkich ciał niebieskich w galaktyce, po czym wyjrzała przez iluminator dziobowy. Na wprost niej wyłaniał się właśnie zza horyzontu potężny kadłub niszczyciela gwiezdnego klasy V. Statek kierował się prosto na nią. Przez dłuższą chwilę Mara siedziała jak sparaliżowana, gorączkowo szukając w myślach jakiegoś wyjścia z sytuacji; jednocześnie od początku zdawała sobie sprawę z tego, że jest to zupełnie bezcelowe. Dowódca niszczyciela gwiezdnego bezbłędnie zaplanował przechwycenie jej pojazdu. Zważywszy na wzajemne położenie obu statków i niewielką odległość dzielącą “Etherwaya” od planety, nie było najmniejszych szans na to, by udało jej się unikać promieni ściągających i ognia dział niszczyciela tak długo, by zdołała

wykonać skok w nadprzestrzeń. Przez sekundę łudziła się, że może Imperium wcale nie przybyło tu po nią; że może ścigają Antillesa, który nawet jeszcze nie wystartował z planety. Ale ta nadzieja szybko ją opuściła. Zdawała sobie bowiem sprawę z tego, że po jednego rebelianckiego pilota Imperium nie wysyłałoby gwiezdnego niszczyciela. A gdyby nawet istotnie czekali na Antillesa, to na pewno nie popełniliby takiego błędu, by przedwcześnie spłoszyć upatrzoną zwierzynę. - Transportowiec “Etherway” - rozległ się z nadajnika chłodny głos. - Tu niszczyciel gwiezdny “Łowca”. Rozkazuję ci wyłączyć silniki i przygotować się do przejęcia przez nasz statek. A więc jednak: szukali właśnie jej. Dosłownie za parę minut stanie się ich więźniem. Chyba że... Pochyliła się i włączyła mikrofon. - “Etherway” do niszczyciela gwiezdnego “Łowca” - powiedziała z ożywieniem. - Gratuluję wam czujności; już się obawiałam, że będę zmuszona zwiedzić kolejne pięć układów w poszukiwaniu statku imperialnego. - Wyłącz wszystkie pola ochronne... - Mężczyzna urwał w pół zdania, z opóźnieniem zdając sobie sprawę z tego, że to, co przed chwilą usłyszał, nie było typową odpowiedzią typowego więźnia Imperium. - Gdy tylko znajdę się na pokładzie, chcę rozmawiać z kapitanem - podjęła natychmiast Mara. - Chciałabym, żeby zorganizował mi natychmiastowy transport na “Chimerę” i spotkanie z wielkim admirałem Thrawnem. Przygotujcie też promień ściągający: nie mam ochoty sama wprowadzać tego monstrum do waszego hangaru. Jej rozmówca był zupełnie skołowany. - Hm... Transportowiec “Etherway”... - spróbował jeszcze raz. - Chociaż właściwie zmieniłam zdanie: proszę mi od razu dać kapitana wpadła mu w słowo dziewczyna. Przejęła inicjatywę i była zdecydowana jak najdłużej ją utrzymać. - Nie ma tu nikogo, kto mógłby przechwycić tę wiadomość. Na chwilę zapadła cisza. “Etherway” zbliżał się do niszczyciela. Marę ogarnęły na moment wątpliwości. “To jedyne wyjście” - powiedziała sobie twardo. - Mówi kapitan - odezwał się z głośnika jakiś inny głos. - Kim pani jest? - Kimś, kto ma ważne informacje dla wielkiego admirała Thrawna - oznajmiła, przybierając teraz wyniosły ton. - Na razie to powinno panu wystarczyć. Ale kapitan nie dał się zbić z tropu tak łatwo jak młodszy rangą oficer. - Czyżby? - rzucił ironicznie. - Z naszych informacji wynika, że jest pani członkiem grupy przemytniczej Talona Karrde'a. - A pan nie wierzy, by taka osoba mogła powiedzieć coś istotnego wielkiemu admirałowi? - odbiła piłeczkę Mara. - O, z pewnością. Ale po prostu nie widzę powodu, aby zawracać mu głowę rutynowym przesłuchaniem, bo do tego się w końcu sprowadzi cała sprawa. Dziewczyna zacisnęła lewą dłoń. Za wszelką cenę musiała uniknąć totalnego prania mózgu, o którym właśnie wspomniał kapitan. - A jednak radziłabym panu to zrobić - stwierdziła, nadając swemu głosowi na wpół zapomnianą powagę i dostojeństwo, których nabyła niegdyś na dworze

Imperatora. - Wielki admirał byłby z pana bardzo niezadowolony. Powtarzam: bardzo, ale to bardzo niezadowolony. Na chwilę zapadła cisza. Najwyraźniej powoli zaczynał docierać do świadomości kapitana fakt, że ma tu do czynienia z poważniejszą zdobyczą, niż mu się pierwotnie wydawało. Ale nie zamierzał dać zbyt łatwo za wygraną. - Otrzymałem wyraźne rozkazy - oznajmił. - Nie mogę zrobić dla pani wyjątku jedynie na podstawie enigmatycznych aluzji. Dziewczyna zebrała się w sobie. A więc ta chwila nadeszła. Po tych wszystkich latach ukrywania się przed Imperium i przed wszystkimi innymi, ta chwila wreszcie nadeszła. - W takim razie proszę przesłać wielkiemu admirałowi pewną wiadomość poleciła. - Proszę mu powiedzieć, że kod rozpoznawczy brzmi Hapspir, Barrini, Korbolan, Triaxis. Mężczyzna milczał przez parę sekund i Mara uświadomiła sobie, że wreszcie udało jej się go przekonać. - A jak się pani nazywa? - spytał kapitan z wyraźnym respektem. “Etherwayem” nieznacznie zatrzęsło, gdy dosięgnął go promień ściągający “Łowcy”. Teraz już nie miała wyjścia - musiała brnąć dalej. - Proszę mu powiedzieć, że znał mnie jako Rękę Imperatora. Ludzie Thrawna sprawnie ściągnęli “Etherwaya” na pokład niszczyciela. Następnie z powściągliwie okazywanym szacunkiem umieścili Marę w jednej z kwater dla starszych oficerów, po czym “Łowca” opuścił układ Abregado w takim pośpiechu, jakby się paliło... Przez resztę dnia i całą noc Mara była w kabinie sama; nikogo nie widziała i z nikim nie rozmawiała. Posiłki dostarczał jej robot pomocniczy SE4; poza tym drzwi były przez cały czas zamknięte na klucz. Nie umiała powiedzieć, czy przymusowe odosobnienie było efektem rozkazów kapitana, czy też takie polecenie przyszło z samej góry. Ale przynajmniej miała czas na to, by - w miarę swych skromnych możliwości - coś zaplanować. Nie miała pojęcia, dokąd zmierzają. Z odgłosu ciężko pracujących silników wnosiła, że lecą z szybkością znacznie przekraczającą normalną prędkość podróżną niszczycieli gwiezdnych klasy V. Może nawet osiągnęli prędkość pięć, co by oznaczało, że w ciągu godziny pokonywali dystans stu dwudziestu siedmiu lat świetlnych. Przez jakiś czas dziewczyna zajmowała się typowaniem układów, do których mogą zdążać, ale wraz z upływem godzin liczba ewentualności rozrosła się do niebotycznych rozmiarów i Mara zarzuciła tę grę. W dwadzieścia dwie godziny po opuszczeniu Abregado przybyli na miejsce spotkania. Było to ostatnie miejsce, którego mogłaby się spodziewać. I z pewnością ostatnie, które miałaby ochotę odwiedzić. Miejsce, gdzie jej świat poniósł nagłą i gwałtowną śmierć. Endor. - Wielki admirał czeka na panią - oznajmił dowódca szturmowców. Odsunął

się od drzwi i przepuścił ją przodem. Mara obrzuciła szybkim spojrzeniem stojącego przy drzwiach kabiny milczącego Noghriego i weszła do środka. - Ach - powitał ją spokojny, dobrze znany głos. Wielki admirał Thrawn siedział w środku pokoju, za podwójnym rzędem monitorów. Sponad lśniącego, białego munduru spoglądały na nią gorejące, czerwone oczy. - Proszę wejść. Mara nie ruszyła się z miejsca. - Dlaczego sprowadził mnie pan na Endor? - spytała ostro. - Co proszę? - Oczy Thrawna nieco się zwęziły. - Słyszał pan, co powiedziałam - stwierdziła. - Na Endor. Tu, gdzie zginął Imperator. Dlaczego właśnie to miejsce wybrał pan na spotkanie? Mężczyzna przez chwilę jakby się zastanawiał. - Proszę podejść bliżej, Maro Jade. Jego głos zabrzmiał rozkazująco i nim dziewczyna zdążyła sobie uświadomić, co robi, już szła w stronę admirała. - Jeśli to ma być żart, to wypadł raczej kiepsko - rzuciła przez zaciśnięte zęby. - A jeśli to ma być test, to załatwmy to jak najszybciej. - Ani jedno, ani drugie - stwierdził Thrawn, gdy dziewczyna zatrzymała się przy zewnętrznym kręgu monitorów. - Byłem zmuszony dokonać takiego wyboru z przyczyn zupełnie ode mnie niezależnych. - Uniósł nieznacznie swe granatowe brwi. - No, może nie tak całkiem niezależnych. Ale to się jeszcze okaże. Proszę mi powiedzieć, czy rzeczywiście wyczuwa tu pani obecność Imperatora? Mara wzięła głęboki oddech. Poczuła dotkliwy, choć jednocześnie zupełnie nieokreślony ból w piersiach. Zastanawiała się, czy Thrawn widzi, jak wielkie cierpienie sprawia jej przebywanie w tym miejscu; jak bardzo cały układ Endoru jest w dalszym ciągu przesycony bolesnymi wspomnieniami. A nawet jeśli to dostrzegał, czy go to w ogóle obchodziło? Niewątpliwie był świadomy jej doznań. Zdradzał to sposób, w jaki na nią patrzył. A co sobie przy tym myślał, niewiele ją obchodziło. - Wyczuwam oznaki jego śmierci - odparła. - I nie jest to przyjemne. Przejdźmy do rzeczy, żebym mogła się stąd jak najszybciej wydostać. Thrawn wykrzywił usta, może w reakcji na wyrażoną przez dziewczynę nadzieję, że opuści wkrótce “Chimerę”. - A więc dobrze. Na początek chciałbym uzyskać jakiś dowód na potwierdzenie pani tożsamości. - Podałam kapitanowi “Łowcy” supertajny kod identyfikacyjny - przypomniała. - Dlatego jest pani tutaj, a nie w celi więziennej - stwierdził admirał. - Sam kod nie stanowi jeszcze żadnego dowodu. - W porządku. Spotkaliśmy się tylko raz podczas oficjalnego otwarcia nowej sali Zgromadzenia w Pałacu Imperialnym na Coruscant. W czasie uroczystości Imperator przedstawił mnie panu jako Liannę, jedną z jego ulubionych tancerek. W trakcie prywatnej ceremonii, która miała miejsce później, wyjawił panu, kim jestem naprawdę. - A co to była za prywatna ceremonia? - Pański potajemny awans do rangi wielkiego admirała. Thrawn wydął wargi, wciąż nie spuszczając z niej oczu. - Podczas obydwu uroczystości miała pani na sobie białą suknię - oznajmił. -

Oprócz paska suknia miała tylko jedną ozdobę. Czy pamięta pani, co to było? Mara zamyśliła się na chwilę. - To była mała broszka - powiedziała wolno. - Miałam ją przypiętą na lewym ramieniu. O ile dobrze pamiętam, pochodziła z Xyquine. - Rzeczywiście. - Thrawn pochylił się nad komputerem i nacisnął jakiś guzik. Nagle cały pokój wypełniły hologramy ozdobnych kolumienek, na których widniały rozmaite broszki. - Ta, którą miała pani wtedy na sobie, znajduje się gdzieś w tym pokoju. Proszę ją odszukać. Mara z trudem przełknęła ślinę i powoli rozejrzała się dookoła. Z racji oficjalnej, pełnionej u boku Imperatora funkcji miała dosłownie setki fantazyjnych sukienek i ozdób. Żeby z tego całego bogactwa miała teraz pamiętać jedną broszkę... Potrząsnęła głową, starając się stłumić nieprzyjemne buczenie, które pojawiło się gdzieś na dnie jej umysłu. Chlubiła się niegdyś wyśmienitą pamięcią, a szkolenie Imperatora jeszcze ją poprawiło. Spróbowała skupić myśli mimo dekoncentrującego ją wpływu tego miejsca... - To ta - oznajmiła, wskazując ręką filigranową, złoto-niebieską ozdobę. Wyraz twarzy Thrawna się nie zmienił, ale mężczyzna jakby się nieco rozluźnił. - Witaj, Ręko Imperatora. - Ponownie dotknął guzika i wystawa biżuterii w jednej chwili zniknęła. - Długo zwlekałaś z powrotem. Admirał utkwił w niej gorejące oczy; w powietrzu zawisło nie wypowiedziane, ale oczywiste pytanie. - A po co miałabym wracać wcześniej? - odparowała dziewczyna. -Jedynie wielki admirał mógł mnie rozpoznać. - Czy to jedyny powód? Mara zawahała się na chwilę, zdając sobie sprawę z zastawionej na nią pułapki. Thrawn już od ponad roku stał na czele Imperium, a ona aż do tej pory nie szukała z nim kontaktu. - Były także inne przyczyny - odparła. - Ale w tej chwili wolałabym o nich nie mówić. - Podejrzewam, że nie chcesz również rozmawiać o tym, dlaczego pomogłaś Skywalkerowi w ucieczce z bazy Talona Karrde'a? - Twarz admirała nagle spoważniała. MASZ ZABIĆ LUKE'A SKYWALKERA! Mara aż podskoczyła. W pierwszej chwili zupełnie nie wiedziała, czy ktoś się naprawdę do niej odezwał, czy też usłyszała te słowa jedynie w swoim umyśle. Dziwne buczenie jeszcze się wzmogło i przez moment miała wrażenie, że widzi zwróconą ku sobie, pomarszczoną twarz Imperatora. Po chwili ten wizerunek stał się jeszcze bardziej materialny, a reszta pokoju zaczęła się gdzieś rozpływać... Odetchnęła głęboko, nakazując sobie wewnętrzny spokój. Nie wolno jej się rozklejać. Nie tutaj, w obecności wielkiego admirała. - To nie ja pozwoliłam uciec Skywalkerowi - stwierdziła. - I nie byłaś w stanie go powstrzymać? - uniósł brwi Thrawn. - Ty, Ręka Imperatora? - Znajdowaliśmy się na Myrkrze - przypomniała mu chłodno. - Na planecie

pełnej isalamirów. - Spojrzała na umieszczoną za krzesłem admirała konstrukcję z isalamirem. - Wątpię, by pan zapomniał, jakie jest ich oddziaływanie na Moc. - Och, pamiętam doskonale - pokiwał głową Thrawn. - I właśnie fakt, że isalamiry blokują działanie Mocy, dowodzi, iż ktoś pomógł Skywalkerowi w ucieczce. Chciałbym się jedynie dowiedzieć, czy to sam Karrde wydał taki rozkaz, czy też jego współpracownicy działali na własną rękę? “Żeby wiedzieć, na kim skupić swoją zemstę” - pomyślała Mara, spoglądając w jego gorejące, czerwone oczy. Teraz zaczęła sobie przypominać, dlaczego Imperator mianował tego człowieka wielkim admirałem. - Nieważne, kto ponosi za to odpowiedzialność - rzuciła. - Jestem tu po to, by zaproponować układ, który wyrówna rachunki. - Słucham. - Twarz Thrawna była nieprzenikniona. - Chcę, żeby przestał pan nękać Karrde'a i jego grupę. Ma pan odwołać nagrodę, jaką pan wyznaczył za schwytanie każdego z nas i wydać wszystkim oddziałom sił imperialnych na całym podległym panu obszarze rozkaz, żeby przestały nas ścigać. - Zawahała się na moment; ale to nie był czas na okazywanie lęku czy nieśmiałości. - Chcę również, aby otworzył pan na nazwisko Karrde'a konto ze zdeponowaną na nim kwotą trzech milionów, pozwalającą na zakup imperialnych towarów i usług. - Coś podobnego - rzucił Thrawn, wyraźnie rozbawiony. - Obawiam się, że nawet Skywalker nie jest dla mnie wart aż tyle. A może chcesz mi także zaoferować Coruscant? - Nie proponuję panu Skywalkera ani Coruscant. Moja oferta to Flota Katańska. Pełen rozbawienia uśmiech znikł z twarzy admirała. - Flota Katańska? - powtórzył z błyskiem w oku. - Tak, Flota Katańska - potwierdziła Mara. - Ciemna Flotylla, jeśli woli pan bardziej dramatyczną nazwę. Zakładani, że pan o niej słyszał? - Istotnie. Gdzie ona jest? Znowu przybrał rozkazujący ton, ale tym razem dziewczyna była na to przygotowana. Zresztą i tak nic by tym nie wskórał. - Ja tego nie wiem - odparła. - Ale Karrde tak. Przez dłuższą chwilę Thrawn wpatrywał się w nią w milczeniu. - Jak się tego dowiedział? - spytał w końcu. - Brał udział w jakimś nieudanym wypadzie przemytniczym. Wraz z grupą towarzyszy zdołał uciec patrolującym okolicę statkom imperialnym, ale nie mieli czasu, by skalkulować skok w nadprzestrzeń. Wpadli na tę flotę, pomyśleli, że to zastawiona na nich pułapka i ponownie skoczyli w nadprzestrzeń, przy okazji poważnie uszkadzając swój statek. Karrde pełnił wtedy funkcję nawigatora; po pewnym czasie uświadomił sobie, na co się natknęli. - Ciekawe - mruknął admirał. - A kiedy dokładnie miało to miejsce? - Nic więcej panu nie powiem, dopóki nie dobijemy targu. - Mara dostrzegła dziwny wyraz malujący się na jego twarzy... - A jeśli rozważa pan ewentualność poddania mnie wnikliwemu przesłuchaniu w stylu wywiadu imperialnego, to proszę się nie trudzić. Ja naprawdę nie wiem, gdzie jest ta flota. Thrawn mierzył ją przez chwilę wzrokiem.

- A nawet gdybyś wiedziała, to i tak wprowadziłabyś do swojego umysłu specjalną blokadę psychiczną, aby tego nie wyjawić - stwierdził. - No dobrze. W takim razie powiedz, gdzie jest Karrde. - Żeby wywiad mógł zamiast mnie przebadać jego? - Dziewczyna potrząsnęła głową. - Nie. Proszę mi pozwolić do niego wrócić, a dowiem się, gdzie jest ta flota. Potem dobijemy targu. Bo zakładam, że taki układ panu odpowiada? - Nie ośmielaj się stawiać mi warunków, Maro Jade - rzekł cicho admirał, a twarz pociemniała mu z gniewu. - Nawet w prywatnej rozmowie. Dziewczyna poczuła mrowienie w karku. Tak, teraz już dokładnie przypomniała sobie, dlaczego Thrawn został wielkim admirałem. - Byłam Ręką Imperatora - przypomniała, starając się przyjąć równie lodowaty ton. Ale nawet dla niej samej zabrzmiało to blado. - Przemawiałam w jego imieniu... i nawet wielcy admirałowie mieli obowiązek mnie wysłuchiwać. - Czyżby? - uśmiechnął się ironicznie Thrawn. - Pamięć nieco cię zawodzi, Ręko Imperatora. Kiedy już wszystko było postanowione, spełniałaś jedynie funkcję wyspecjalizowanego gońca. - Może to raczej pańską pamięć należałoby odświeżyć - rzuciła Mara ze złością. - W jego imieniu podróżowałam po całym Imperium, podejmując ważne decyzje, które miały wpływ na życie ludzi piastujących najwyższe stanowiska... - Wypełniałaś tylko jego wolę - przerwał jej ostro admirał. - Nic ponadto. A to, że umiałaś usłyszeć jego rozkazy wyraźniej niż reszta jego Rąk, jest bez znaczenia. I tak zawsze wcielałaś w życie jego decyzje. - Jak to: reszta jego Rąk? - oburzyła się dziewczyna. - Ja byłam jedyną... Urwała. Dostrzegła wyraz twarzy Thrawna... I nagle cała złość w niej opadła. - Nie - szepnęła. - Nie. Pan się myli. - Możesz wierzyć, w co chcesz - wzruszył ramionami admirał. - Ale nie próbój mamić innych ubarwionymi wspomnieniami o swej rzekomej pozycji. - Pochylił się nad pulpitem i nacisnął jakiś guzik. - Kapitanie? Jakie mamy wiadomości od grupy wysłanej na statek? Mara nie usłyszała odpowiedzi; ale i tak nie interesowało jej to, co robią ludzie Thrawna. Mylił się. Na pewno się mylił. Przecież Imperator osobiście nadał jej tytuł Ręki Imperatora; sam zabrał ją z jej rodzinnego domu i przywiózł na Coruscant; nauczył ją, jak ma korzystać ze swej szczególnej wrażliwości na Moc, żeby mu służyć. Niemożliwe, by ją okłamał. Po prostu niemożliwe. - Nie, to nie ma sensu - dorzucił admirał i spojrzał na Marę. - Nie wiesz przypadkiem, po co Leia Organa Solo przybyła na Endor? Mara z trudem otrząsnęła się ze wspomnień. - Organa Solo jest tutaj? - W każdym razie jest tu “Tysiącletni Sokół” - wyjaśnił ponuro Thrawn. Został pozostawiony na orbicie. Niestety, nie mamy pojęcia, gdzie może się podziewać Organa Solo. Jeśli w ogóle gdzieś tu jest. - Ponownie odwrócił się do swojego pulpitu. - A więc dobrze, kapitanie. Sprowadźcie ten statek na pokład “Chimery”. Może bliższe oględziny coś więcej nam wyjaśnią. Zaczekał na potwierdzenie przyjęcia rozkazu, po czym wyłączył nadajnik. - No cóż, Ręko Imperatora - zwrócił się ponownie do Mary. - Zawarliśmy

układ: Ciemna Flotylla w zamian za odwołanie wyroku śmierci na Karrde'a. Ile czasu potrzebujesz na powrót do obecnej bazy swojego szefa? Dziewczyna wahała się przez chwilę; ale ta informacja i tak nie mogła się na nic przydać wielkiemu admirałowi. - Na “Etherwayu” około trzech dni. Może dwa i pół, jeśli się pospieszę. - Więc radzę ci się pospieszyć, gdyż masz dokładnie osiem dni na to, by się dowiedzieć, gdzie jest ta flota, i przywieźć mi tę wiadomość. Mara utkwiła w nim zdumiony wzrok. - Osiem dni? Ale... - Osiem dni. Albo sam go znajdę i swoim sposobem wydobędę z niego tę informację. Cisnęły jej się na usta rozmaite odpowiedzi, ale spojrzenie gorejących, czerwonych oczu Thrawna kazało jej milczeć. - Zrobię, co w mojej mocy - wydusiła. Odwróciła się i ruszyła w stronę drzwi. - Nie wątpię! - zawołał za nią admirał. - A potem usiądziemy sobie spokojnie i odbędziemy długą rozmowę. Pomówimy o latach przerwy w twojej służbie na rzecz Imperium... I o tym, dlaczego tak dużo czasu zajął ci powrót. Pellaeon ze zdumieniem spojrzał na przełożonego, a serce zaczęło mu bić nieco szybciej. - Flota Katańska? - powtórzył ostrożnie. - Tak właśnie powiedziała mi nasza młoda Ręka Imperatora - odparł Thrawn, nie odrywając przy tym wzroku od jednego ze stojących przed nim monitorów. Oczywiście może się okazać, że ona kłamie. Kapitan przytaknął machinalnie. W błyskawicznym tempie przelatywały mu przez głowę różne myśli wywołane usłyszaną przed chwilą informacją. - Ciemna Flotylla - wyszeptał dawną nazwę, przysłuchując się brzmieniu tych słów. - Wie pan, admirale, że kiedyś się łudziłem, iż sam odnajdę tę flotę. - Niemal każdy z pańskich rówieśników żywił podobną nadzieję - rzucił ironicznie Thrawn. - Czy nadajnik naprowadzający na jej statku został prawidłowo zamontowany? - Tak, panie admirale. - Pellaeon rozejrzał się po kabinie, bez większego zainteresowania omiatając wzrokiem rzeźby i płaskorzeźby, które tego dnia tworzyły ekspozycję. Ciemna Flotylla. Zaginęła niemal pięćdziesiąt pięć lat temu, a teraz była w zasięgu ręki... Nagle coś go zastanowiło... Większość rzeźb wydała mu się dziwnie znajoma. - To są dzieła sztuki, które w czasach, kiedy trwały prace nad ogólnym projektem Floty Katańskiej, przyozdabiały gabinety w Departamencie Planowania i Rozwoju Floty oraz biura koncernu Rendili, produkującego silniki do statków kosmicznych - rzekł Thrawn, odpowiadając na nie wypowiedziane pytanie Pellaeona. - Rozumiem. - Kapitan wziął głęboki oddech i niechętnie wrócił myślami do rzeczywistości. - Zdaje pan sobie sprawę, panie admirale, jak nieprawdopodobne jest to stwierdzenie Jade?

- Rzeczywiście jest nieprawdopodobne. - Thrawn utkwił w Pellaeonie gorejące oczy. - Ale jednocześnie jest prawdziwe. - Nacisnął jakiś guzik i część wystawy natychmiast zniknęła. - Niech pan patrzy uważnie. Oczom kapitana ukazała się ta sama scena, którą admirał pokazywał mu już kilka dni wcześniej: trzy wrogie pancerniki nie opodal Nowej Kowii, które otworzyły ogień, aby umożliwić ucieczkę “Ślicznotce” i temu nie zidentyfikowanemu transportowcowi... Na chwilę wstrzymał oddech; nagle zrodziło się w nim niejasne podejrzenie. - Czyżby to były właśnie te statki? - Tak - oznajmił Thrawn z ponurą satysfakcją w głosie. - Różnice pomiędzy zwykłymi pancernikami a tymi, które mają zainstalowane układy podporządkowania, są nieznaczne, ale można je zauważyć, jeśli się wie, gdzie należy szukać. Pellaeon spoglądał niepewnie na hologram, starając się jakoś dopasować wszystkie informacje. - Za pozwoleniem, panie admirale, ale przecież Karrde nie dostarcza chyba statków temu koreliańskiemu buntownikowi? - Raczej nie - pokiwał głową Thrawn. - Najwyraźniej więc ktoś jeszcze z tego nieszczęsnego statku przemytniczego zdołał sobie uzmysłowić, na co się natknęli. I musimy tego kogoś odnaleźć. - Czy mamy jakiś trop? - Kilka poszlak. Zgodnie z tym, co mówiła Jade, w drodze powrotnej z jakiegoś nieudanego zadania przemytnicy zdołali uciec statkowi imperialnemu. Wszystkie tego typu wypadki powinny być odnotowane w kartotece; porównamy te dane z posiadanymi przez nas informacjami na temat burzliwej przeszłości Karrde'a i zobaczymy, co z tego wyniknie. Jade powiedziała także, że podczas drugiego skoku w nadprzestrzeń statek uległ poważnemu uszkodzeniu. Jeśli dokonali naprawy w jakimś większym porcie kosmicznym, to ta informacja również powinna być gdzieś zapisana. - Natychmiast zlecę to zadanie wywiadowi - skinął głową Pellaeon. - Doskonale. - Thrawn zamyślił się na chwilę. - Niech się pan także skontaktuje z Nilesem Ferrierem. - To ten złodziej statków, którego wysłał pan na poszukiwanie bazy tego Koreliańczyka? - chciał się upewnić kapitan. - Ten sam. Proszę mu powiedzieć, żeby dał sobie spokój z Koreliańczykiem, a zamiast tego skupił się na Solo i Calrissianie. - Admirał uniósł brwi. - W końcu jeśli ten Koreliańczyk istotnie ma zamiar przyłączyć się do Rebeliantów, to cóż lepszego może wnieść w posagu niż Flota Katańska? - Rozległ się brzęczyk interkomu. - Tak? - odezwał się Thrawn. - Panie admirale, obiekt wykonał skok w nadprzestrzeń - rozległ się głos jakiegoś oficera. - Odbieramy silny sygnał z nadajnika naprowadzającego; właśnie próbujemy określić prawdopodobny punkt docelowy. - Wyśmienicie, poruczniku. Proszę sobie w tej chwili nie zawracać głowy określaniem punktu docelowego: Jade jeszcze co najmniej raz zmieni kurs, nim obierze właściwy kierunek. - Tak jest, panie admirale.

- Chociaż oczywiście nie chcemy, by uzyskała nad nami zbyt dużą przewagę - zwrócił się do Pellaeona Thrawn, wyłączając interkom. - Lepiej niech pan wróci na mostek, kapitanie, i skieruje “Chimerę” w ślad za nią. - Tak jest, panie admirale. - Pellaeon wahał się przez chwilę. - Sądziłem, że chcemy dać jej najpierw czas, by zdobyła dla nas informacje na temat miejsca postoju Floty Katańskiej. - Jade już nie służy Imperium, kapitanie - rzekł Thrawn surowo; twarz mu nagle spoważniała. - Być może chce, byśmy sądzili, że ona wraca; może nawet sama w to wierzy. Ale tak nie jest. Zresztą to i tak nieistotne. Prowadzi nas do Karrde'a i tylko to się liczy. On i nasz koreliański renegat to dwa tropy wiodące do Floty Katańskiej. I w ten czy inny sposób odnajdziemy ją. Pellaeon pokiwał głową. Mimo iż chciał pozostać w tej kwestii obojętny, poczuł dreszczyk emocji. “Flota Katańska. Dwieście pancerników, które tylko czekają na to, by Imperium objęło je we władanie...” - Mam przeczucie, panie admirale, że nasza ostateczna ofensywa przeciwko Rebeliantom będzie się mogła rozpocząć nieco wcześniej, niż to planowaliśmy. Na ustach Thrawna zagościł uśmiech. - Chyba ma pan rację, kapitanie. ROZDZIAŁ 18 Od świtu siedzieli przy stole w domu matrah, przeglądając mapy miasta i schematy poszczególnych budynków w poszukiwaniu planu działania, który byłby czymś więcej niż tylko skomplikowanym sposobem na oddanie się w ręce Imperium. W końcu, tuż przed południem, Leia zarządziła przerwę. - Już nie mogę na to patrzeć - oznajmiła Chewiemu. Przymknęła na chwilę oczy i potarła delikatnie skronie. - Wyjdźmy na chwilę na dwór. Chewbacca mruknął coś na znak sprzeciwu. - Tak, oczywiście, istnieje pewne ryzyko - przyznała zmęczonym głosem księżniczka. - Ale cała wioska wie o tym, że tu jesteśmy, a nikt jeszcze nie doniósł o tym władzom. Chodź, nic nam się nie stanie. - Otworzyła drzwi i wyszła na zewnątrz. Wookie burknął coś pod nosem, ale podążył za nią. Stojące w zenicie słońce świeciło niezwykle intensywnie; przesłaniało je jedynie kilka płynących wysoko chmurek. Leia podniosła wzrok na czyste niebo i zadrżała bezwiednie na myśl o tym, jak bardzo jest tu odsłonięta. Bezchmurne niebo oznaczało możliwość obserwacji z kosmosu... Ale nie, mogła się nie martwić. Krótko przed północą matrah przyniosła im wiadomość o mającym niebawem nastąpić odlocie niszczyciela gwiezdnego. Potem osobiście obserwowali to wydarzenie przez makrolornetkę, którą przywiózł ze sobą Chewbacca. To była dla nich pierwsza chwila wytchnienia od czasu aresztowania Khabarakha. Kiedy już zaczęli się obawiać, że będą zmuszeni tkwić tu przez wiele dni, wielki admirał niespodziewanie odleciał.

To był zupełnie nieoczekiwany prezent z jego strony i Leia nie mogła się wyzbyć podejrzliwości. Z tego, co Thrawn mówił w czasie wizyty w wiosce, wywnioskowała, że zechce zaczekać na Honoghr do czasu, aż skończy się okres publicznej hańby Khabarakha, po którym miano go poddać przesłuchaniu na “Chimerze”. Może admirał po prostu zmienił zdanie i ściągnął młodego komandosa na pokład wcześniej, okazując tym samym całkowitą pogardę dla tradycji Noghrich. Ale matrah twierdziła, że Khabarakh jest w dalszym ciągu wystawiony na widok publiczny w centrum Nystao. Mogła jednak kłamać w tej kwestii. A może sama została oszukana. Choć jeśli podejrzenia admirała były tak poważne, że zdecydował się okłamać matrah, to dlaczego nie przysłał jeszcze do wioski legionu szturmowców? Ale to był w końcu wielki admirał i z pewnością cechowała go właściwa tym, którzy otrzymywali ten tytuł, przebiegłość, wyrafinowanie i geniusz w sprawach taktycznych. Cała ta historia mogła się zatem okazać skomplikowaną, misternie zaplanowaną pułapką... A jeśli tak było, to Leia mogła tkwić w całkowitej nieświadomości tego faktu aż do chwili, gdy wpadnie w zastawione sidła. “Dosyć!” - nakazała sobie surowo. Wiedziała, że jeśli pozwoli, by owładnął nią mit o nieomylności wielkich admirałów - tak starannie podtrzymywany przez Imperium - to nic w ten sposób nie zyska, a jedynie popadnie w umysłowe odrętwienie. Nawet wielcy admirałowie popełniali błędy, a poza tym mogła istnieć cała masa przyczyn, dla których Thrawn był zmuszony opuścić Honoghr. Może w trakcie jakiejś operacji przeciwko Nowej Republice wynikły trudności i admirał musiał się tam zjawić osobiście; a może oddalił się w jakiejś innej sprawie, ale tylko na krótko, i zamierzał za parę dni powrócić. Tak czy inaczej należało uderzyć właśnie teraz. Gdyby tylko wiedzieli jak... Stojący obok niej Chewbacca wysunął burkliwie jakąś propozycję. - Tego nie możemy zrobić - potrząsnęła głową księżniczka. - To jest równie nie do przyjęcia jak frontalny atak na port kosmiczny. Musimy do minimum ograniczyć zniszczenia oraz straty wśród mieszkańców. Wookie warknął ze zniecierpliwieniem. - Nie mam pojęcia, jakie jest inne wyjście - rzuciła ostro Leia. - Ale wiem, że gdybyśmy zostawili za sobą śmierć i zniszczenie, znaleźlibyśmy się z powrotem w punkcie wyjścia. Z pewnością nie przekonalibyśmy w ten sposób Noghrich, aby porzucili służbę Imperium i przeszli na naszą stronę. Popatrzyła na widoczne za grupką chat, odległe wzgórza i falującą na wietrze, brązową trawę kholm. Pracowicie uwijało się wśród niej kilkanaście robotów odkażających, których przysadziste, metalowe korpusy połyskiwały w słońcu. W jednym cyklu pracy każdy robot pobierał ćwierć metra kwadratowego gleby, poddawał ją w swoim wnętrzu działaniu jakichś tajemniczych katalizatorów i wyrzucał z tyłu oczyszczony produkt - powoli, ale systematycznie odsuwając w ten sposób od mieszkańców Honoghr widmo zagłady... Jednocześnie obecność robotów była dla każdego, kto mógłby w to wątpić, widocznym znakiem troski, jaką Imperium otaczało Noghrich. - Lady Vader - wyrwał księżniczkę z zamyślenia chropawy, miaukliwy głos. Leia aż podskoczyła. - Dzień dobry, matrah - odparła i skłoniła nisko głowę. - Mam nadzieję, że

dobrze się dzisiaj czujesz? - Nic mi nie dolega - ucięła kobieta. - To dobrze - powiedziała Leia; zabrzmiało to dosyć zdawkowo. Matrah nie posunęła się do tego, żeby otwarcie powiedzieć coś niemiłego, ale było jasne, że nie uważa swojej sytuacji za najszczęśliwszą; doskonale wiedziała, że kiedy admirał dowie się, co zrobił Khabarakh, jej rodzina popadnie w niełaskę, a może nawet czeka ich wszystkich śmierć. Księżniczka zdawała sobie sprawę z tego, że wcześniej czy później stara Noghri dojdzie zapewne do wniosku, iż będzie najlepiej, jeśli sama wyda nieproszonych gości w ręce Imperium. - Jak idzie praca nad waszym planem? - spytała matrah. - Posuwa się do przodu - odparła Leia, zerkając na Chewbaccę. W pewnym sensie była to prawda: odrzucenie każdego kolejnego pomysłu stanowiło swoisty krok naprzód. - Chociaż jeszcze daleko do końca. - Rozumiem. - Matrah spojrzała w stronę wzgórz. - Pani robot spędza dużo czasu z tymi maszynami. - Bo nie ma tu zbyt wiele do roboty. Ty i wielu innych Noghrich władacie językiem basie lepiej, niż się spodziewałam. - Wielki admirał był dobrym nauczycielem. - Podobnie jak wcześniej mój ojciec, lord Darth Vader - przypomniała jej księżniczka. Stara Noghri milczała przez chwilę. - Tak - przyznała w końcu niechętnie. Leię przebiegł zimny dreszcz. Gdyby matrah zaczęła z większym dystansem odnosić się do swego poprzedniego pana, mogłoby to być pierwszym krokiem na drodze do decyzji o zdradzeniu jego córki. - Ten teren będzie już wkrótce oczyszczony. - Kobieta wskazała ręką pracujące roboty odkażające. - Jeśli skończą w ciągu dziesięciu dni, to zdołamy zagospodarować ten obszar jeszcze w czasie tegorocznych zasiewów. - Czy ten dodatkowy kawałek ziemi sprawi, że staniecie się samowystarczalni pod względem żywności? - W nieco większym stopniu, ale nie do końca. Księżniczka pokiwała głową. Ogarnęła ją nowa fala goryczy. Dla niej plan Imperium był tyleż cyniczny co oczywisty: starannie kontrolując tempo procesu oczyszczania gleby, Imperium mogło bez końca utrzymywać Noghrich blisko granicy niezależności, nigdy nie pozwalając im jednak tej granicy przekroczyć. Leia była o tym przekonana, matrah też żywiła pewne podejrzenia, ale udowodnienie tego faktu... - Chewie, czy znasz się na robotach odkażających? - spytała nagle księżniczka. Już kiedyś przyszła jej do głowy ta myśl, ale nigdy nie poszła tym tropem. - Choćby na tyle, żeby stwierdzić, jak dużo czasu powinno zająć wszystkim robotom, które są na Honoghr, odkażenie takiej ilości ziemi, jaką dotąd zdołały oczyścić? Wookie mruknął twierdząco i zaczął wyrzucać z siebie odpowiednie liczby; najwyraźniej on także już wcześniej wpadł na ten sam pomysł. - Nie potrzebuję w tej chwili szczegółowej analizy - wtrąciła Leia, przerywając w ten sposób potok szacunków, ekstrapolacji i upraszczających przybliżeń,

którymi zasypywał ją Chewie. - Czy potrafisz określić minimalny, potrzebny na to czas? Z wyliczeń Wookiego wynikało, że oczyszczenie takiego obszaru nie mogło trwać krócej niż osiem lat. - Rozumiem - szepnęła Leia. Iskierka nadziei zgasła i księżniczkę znowu ogarnęło przygnębienie. - To sytuowałoby początek tej akcji dokładnie w szczytowym okresie wojny, tak? - Czy w dalszym ciągu uważa pani, że wielki admirał nas oszukuje? - rzuciła oskarżycielsko matrah. - Ja po prostu wiem, że tak jest. Tylko nie potrafię tego udowodnić. - Co zatem zamierza pani zrobić? - spytała stara Noghri po chwili milczenia. Leia wciągnęła głęboko w płuca powietrze i wypuściła je z cichym westchnieniem. - Musimy opuścić Honoghr. A to oznacza konieczność wdarcia się do portu kosmicznego w Nystao i wykradzenia statku. - Córka lorda Vadera nie powinna mieć z tym kłopotów. Księżniczka skrzywiła się, przypomniawszy sobie, że parę minut temu matrah nie miała najmniejszych problemów, by podejść do nich niepostrzeżenie od tyłu. A strażnicy w porcie kosmicznym będą dużo młodsi i znacznie lepiej wyszkoleni. Noghri musieli być doskonałymi myśliwymi, nim Imperator zrobił z nich prywatne maszynki do zabijania. - Kradzież statku nie będzie taka trudna - oznajmiła Leia, w pełni świadoma tego, jak bardzo naciągane jest to stwierdzenie. - Problem polega na tym, że musimy zabrać ze sobą Khabarakha. - Co takiego?! - syknęła matrah, zdumiona. - To jedyne wyjście. Jeśli pozostawimy Khabarakha w rękach ludzi Imperium, zmuszą go do tego, by wyznał, co zaszło. A kiedy się to stanie, zginiecie obydwoje, a może i cała wasza rodzina. Nie wolno nam do tego dopuścić. - W takim razie sami narazicie się na śmierć. Strażnicy nie dopuszczą do uwolnienia Khabarakha. - Wiem - odparła Leia, boleśnie świadoma tego, iż nosi w sobie dwie maleńkie istotki. - Ale musimy zaryzykować. - Takie bezsensowne poświęcenie nie jest powodem do chluby - stwierdziła stara kobieta szyderczo. - Klan Khim'bar nie wyrzeźbi opisu tego wydarzenia na ścianach dukhy. A inni Noghri też szybko o tym zapomną. - Nie robię tego po to, by zyskać sławę w oczach waszego ludu - westchnęła księżniczka. Poczuła się nagle bardzo zmęczona nieustanną walką o to, by ci obcy właściwie ją zrozumieli. Miała wrażenie, że w gruncie rzeczy całe jej życie sprowadzało się do podobnych sytuacji. - Robię to dlatego, że nie chcę, by z powodu moich błędów umierali inni. Poprosiłam Khabarakha, żeby mnie przywiózł na Honoghr; zatem to ja ponoszę odpowiedzialność za to, co się stało. Nie mogę tak po prostu uciec i zostawić was na pastwę wielkiego admirała. - Nasz władca nie obejdzie się z nami zbyt surowo. Leia spojrzała matrah prosto w oczy. - Niegdyś Imperium zniszczyło z mojego powodu całą planetę - wyznała cicho. - Nie chcę, by się to kiedykolwiek powtórzyło.

Jeszcze przez chwilę wpatrywała się w starą kobietę, po czym odwróciła się do niej plecami. Kłębiły się w niej rozmaite sprzeczne myśli i uczucia. Czy postępowała słusznie? Już wiele razy narażała życie, ale zawsze za swoich towarzyszy broni i za sprawę, w którą wierzyła. Uczynić to samo dla dobra tych, którzy służyli Imperium - nawet jeśli zostali do tej służby zmuszeni - to było zupełnie co innego. Chewiemu wcale się to nie podobało; wyczuwała to w jego myślach i sztywnym zachowaniu. Ale wiedziała, że Wookie i tak pójdzie razem z nią z powodu swojego poczucia honoru i dozgonnego długu wdzięczności wobec Hana. Stłumiła łzy, które nagle napłynęły jej do oczu, i pogładziła dłonią wydatny brzuch. Jej mąż na pewno by to zrozumiał. Próbowałby ją odwieść od tego ryzykownego planu, ale w głębi serca by ją rozumiał. Przecież gdyby było inaczej, w ogóle nie pozwoliłby jej polecieć na Honoghr. Jeśli nie wróci, to Han z pewnością będzie winił za to siebie. - Okres publicznej hańby przedłużono jeszcze o cztery dni - mruknęła matrah. - Za dwa dni księżyce będą dawać najmniej światła. Dobrze byłoby zaczekać do tego czasu. Leia obrzuciła ją zdumionym spojrzeniem. Stara Noghri ze spokojem wytrzymała jej wzrok; jej twarz była całkowicie nieprzenikniona. - Czy proponujesz mi swoją pomoc? - chciała się upewnić księżniczka. - Jest pani szlachetna, lady Vader - odparła cicho matrah. - Pójdę z panią, by spróbować ocalić życie i honor mojego trzeciego syna, choć możliwe, że obie przy tym zginiemy. - Tak, to możliwe - zgodziła się Leia. Poczuła nagłe ukłucie w sercu. “Tak się jednak nie stanie”. Matrah i Khabarakh być może zginą, a Chewbacca razem z nimi; ale nie ona. Lady Vader zostanie schwytana żywcem i przekazana w podarunku władcy Noghrich, wielkiemu admirałowi. A on będzie się uśmiechał i uprzejmie z nią rozmawiał, a potem odbierze jej dzieci. Odwróciła wzrok w kierunku odległych pól, żałując, że nie ma przy niej Hana. Myślała o tym, czy jej mąż dowie się kiedykolwiek o tym, co się z nią stało. - Chodźmy - odezwała się matrah. - Wrócimy teraz do mojego domu. Musi się pani jeszcze dowiedzieć wielu rzeczy o Nystao. - Cieszę się, że wreszcie się pan odezwał - rozległ się z nadajnika “Ślicznotki” głos Winter, nieco zniekształcony z powodu źle dostrojonego urządzenia dekodującego. - Już zaczynałam się niepokoić. - Nic nam nie jest - zapewnił ją Han. - Po prostu musieliśmy się na jakiś czas przyczaić. A co u was, czy macie jakieś kłopoty? - Nie więcej, niż kiedy pan wyjeżdżał. Imperium w dalszym ciągu atakuje nasze konwoje i nikt nie wie, co z tym fantem zrobić. Fey'lya usiłuje przekonać Radę, że kwestię ich obrony umiałby rozwiązać lepiej niż ludzie Ackbara, ale jak na razie Mon Mothma nie skorzystała z jego oferty. Odnoszę wrażenie, że niektórzy z członków Rady zaczynają mieć wątpliwości co do prawdziwych motywów, którymi Fey'lya kieruje się w tej całej sprawie.

- To świetnie - mruknął Solo. - Może każą mu się wreszcie zamknąć i przywrócą na stanowisko Ackbara. - Niestety Fey'lya, zwłaszcza w armii, wciąż cieszy się zbyt dużym poparciem, żeby go można było całkiem zlekceważyć. - Tak - zgodził się Han. - Pewnie nie było żadnej wiadomości od Leii? zapytał, zebrawszy się na odwagę. - Jeszcze nie - odparła Winter. Solo wyczuł napięcie w jej głosie; ona także się tym niepokoiła. - Ale za to nadeszła wiadomość od Luke'a. W zasadzie głównie dlatego chciałam się z panem skontaktować. - Ma jakieś kłopoty? - Nie wiem, nic na ten temat nie wspominał. Chce, żeby się pan z nim spotkał na Nowej Kowii. - Na Nowej Kowii? - zdziwił się Solo, spoglądając w dół, na spowitą chmurami planetę. - Dlaczego? - Tego nie wiem. Prosi tylko o spotkanie w - cytuję - centrum wymiany pieniędzy. Koniec cytatu. - Gdzie?! - Han przeniósł zdumione spojrzenie na Landa. - Co to, u licha, ma znaczyć? - Mówi o kawiarni “Miszra” w Ilik, gdzie się z nim spotkałem, kiedy ty poszedłeś śledzić Breil'lyę - wyjaśnił Calrissian. - To taki nasz prywatny żart; później ci to wyjaśnię. - A więc nie ma wątpliwości, że to Luke nadał tę wiadomość? - wtrąciła Winter. - Chwileczkę - odezwał się Han, nim Lando zdążył udzielić odpowiedzi. - To znaczy, że nie rozmawiałaś z nim osobiście? - Nie, wiadomość została przesłana na piśmie. I nie była zaszyfrowana. - On zdaje się nie ma na myśliwcu urządzenia kodującego, prawda? podsunął Lando. - Tak, ale mógł zaszyfrować wiadomość w jakiejkolwiek placówce dyplomatycznej Nowej Republiki - powiedział wolno Solo. - Czy ten prywatny żart znacie tylko wy dwaj? - My dwaj i jeszcze setka gapiów - wyznał Calrissian. - Myślisz, że to pułapka? - Możliwe. No dobrze, dziękuję ci, Winter. Teraz już częściej będziemy się odzywać. - Doskonale. Niech pan na siebie uważa. - Jasne. Han wyłączył nadajnik i zerknął na Landa. - To twój statek, stary. Chcesz wylądować i rozejrzeć się trochę, czy też wolisz dać sobie spokój i poszukać tego pływającego kasyna? - Chyba nie mamy wielkiego wyboru - syknął Calrissian. - Jeśli tę wiadomość rzeczywiście nadał Luke, to pewnie chodzi o coś ważnego. - A jeśli to nie on? - Zdarzało nam się już wpadać w zastawiane przez Imperium pułapki. Lando uśmiechnął się szelmowsko. - No, dalej, przygotuj się do lądowania. Z uwagi na sposób, w jaki kilka dni temu opuścili Ilik, było raczej wątpliwe,

aby lokalne władze ucieszyły się z powtórnej wizyty “Ślicznotki” w ich mieście. Na szczęście Lando dobrze wykorzystał ostatnie dwa dni: kiedy znaleźli się na przykrytym szklaną kopułą lądowisku, komputer obsługujący port kosmiczny sumiennie odnotował przybycie statku wycieczkowego “Kapryśna Tamar”. - Doprawdy cudownie, że tu znowu jesteśmy - skomentował cierpko Han, gdy ruszyli z Landem w dół rampy. - Chyba powinniśmy się trochę rozejrzeć, nim pójdziemy do tej kawiarni. Calrissian zatrzymał się w pół kroku. - Chyba nawet nie będziemy się musieli fatygować do ,Miszry” - rzucił cicho. Solo zerknął na przyjaciela i podążył spojrzeniem za jego wzrokiem. Jednocześnie odruchowo położył rękę na blasterze. W odległości pięciu metrów od rampy “Ślicznotki” stał jakiś krępy mężczyzna. Miał na sobie ozdobną tunikę, a w ustach cygaro. Uśmiechał się chytrze do przybyszów. - To twój znajomy? - spytał półgłosem Solo. - To za wiele powiedziane - rzucił Lando. - Nazywa się Niles Ferrier. Zajmuje się kradzieżą statków, a od czasu do czasu także przemytem. - Rozumiem, że ma coś wspólnego z tą sytuacją w kawiarni “Miszra”? - Mówiąc prawdę, odegrał wtedy jedną z kluczowych ról. Han pokiwał głową i rozejrzał się dookoła. Wśród tłumu krzątających się żwawo ludzi zauważył trzech czy czterech osobników, którzy kręcili się bez celu. - Złodziej statków, tak? - Tak, ale nie będzie sobie zawracał głowy “Ślicznotką”: jest dla niego za mała - zapewnił przyjaciela Lando. - Nie zawadzi mieć go na oku - mruknął Solo. - Nie musisz mi tego mówić. Dotarli do podnóża rampy i zatrzymali się w milczeniu. Ferrier ruszył im na spotkanie, uśmiechając się jeszcze szerzej. - Witaj, Calrissian - powiedział. - Coś ostatnio często na siebie wpadamy, zauważyłeś? - Witaj, Luke - odezwał się Han, nim Lando zdążył otworzyć usta. - Bardzo się zmieniłeś. - Tak... No... przepraszam za tę małą sztuczkę. - Ferrier wyglądał na zakłopotanego. - Ale stwierdziłem, że jeśli podpiszę się własnym nazwiskiem, to na pewno nie przyjedziecie. - Gdzie jest Luke? - rzucił ostro Solo. - Możesz mnie obszukać - wzruszył ramionami złodziej statków. - Wyniósł się stąd wtedy co i wy; od tej pory go nie widziałem. Han przyjrzał się baczniej Ferrierowi, starając się dociec, czy mężczyzna nie kłamie; nic jednak na to nie wskazywało. - Czego chcesz? - Chcę ubić interes z Nową Republiką - oznajmił mężczyzna ściszonym głosem. - Proponuję wam nowe statki wojenne. Jesteście zainteresowani? Solo poczuł mrowienie w karku. - Być może - odparł, siląc się na obojętność. - A o jakie statki chodzi? - Może porozmawiamy na pokładzie? - zasugerował Ferrier, wskazując ręką rampę.

- A może lepiej porozmawiamy tutaj? - osadził go Lando. Mężczyzna zdawał się zaskoczony. - Spokojnie, Calrissian - rzucił pojednawczo. - Myślisz, że wyniosę twój statek w kieszeni? - O jakie statki chodzi? - powtórzył Han. Przez chwilę Ferrier mierzył go wzrokiem, a potem rozejrzał się uważnie po lądowisku. - Duże - oznajmił, ściszając głos. - Pancerniki. - Jeszcze bardziej ściszył głos. - Flota Katańska. Solo z pewnym wysiłkiem zachował obojętny wyraz twarzy. - Flota Katańska? Jasne. - Wcale nie żartuję. Odnaleziono Flotę Katańska... A ja mam kontakt z facetem, któremu się to udało. - Czyżby? - zapytał z powątpiewaniem Han. Coś w twarzy Ferriera przykuło jego uwagę... Szybko się odwrócił, podświadomie oczekując, że zobaczy, iż ktoś próbuje się wślizgnąć na pokład “Ślicznotki”. Ale oprócz cieni rzucanych przez oświetlające lądowisko lampy niczego tam nie było. - O co chodzi? - zainteresował się Lando. - Nie, nic - rzucił Solo i ponownie odwrócił się do Ferriera. Jeśli ten złodziej statków rzeczywiście miał kontakt z dostawcą Bela Iblisa, to mogliby oszczędzić sporo czasu. Ale jeżeli Ferrier bazował jedynie na zasłyszanych plotkach i chciał ich po prostu naciągnąć... - Dlaczego sądzisz, że ten facet rzeczywiście coś wie? - Nic za darmo, Solo - uśmiechnął się chytrze złodziej statków. - Ty chyba najlepiej o tym wiesz. - No dobrze - wtrącił Lando. - Co chcesz od nas uzyskać i co oferujesz w zamian? - Znam nazwisko tego faceta - odparł Ferrier z powagą. - Ale nie wiem, gdzie on jest. Pomyślałem, że moglibyśmy go wspólnie poszukać, nim dotrze do niego Imperium. - A dlaczego uważasz, że Imperium też o nim wie? - spytał Han, czując ucisk w gardle. Złodziej statków posłał mu lekceważące spojrzenie. - Wielki admirał Thrawn wie o wszystkim. Solo uśmiechnął się krzywo. Teraz już przynajmniej wiedzieli, jak się nazywa ten gość w białym mundurze. - Thrawn, tak? Dzięki, Ferrier. Twarz mężczyzny spochmurniała, kiedy sobie uświadomił, że się tak głupio wygadał. - Nie ma za co - wycedził. - Nie dowiedzieliśmy się jeszcze, co nam przyjdzie z tego układu? przypomniał Lando. - A wiesz, gdzie jest ten facet? - spytał Ferrier. - Mamy pewien trop. Co proponujesz? Mężczyzna obrzucił ich obydwu badawczym spojrzeniem.

- Dam wam połowę statków, które ściągniemy - oznajmił w końcu. - I możliwość kupna reszty przez Nową Republikę po rozsądnej cenie. - A jaka jest ta rozsądna cena? - chciał wiedzieć Han. - To będzie zależało od tego, w jakim one są stanie. Na pewno zdołamy dojść do porozumienia. - Hm. - Solo zerknął na Landa. - Co o tym myślisz? - Daj sobie spokój - rzucił ostro Calrissian. - Jeśli chcesz nam podać jego nazwisko, to dobrze; jeśli okaże się prawdziwe i znajdziemy te statki, dopilnujemy, żebyś otrzymał uczciwą zapłatę. A jeśli nie, to zmiataj stąd. - A więc dobrze - wycofał się Ferrier, bardziej zdziwiony niż urażony. Chcecie to zrobić na własną rękę - nie ma sprawy. Ale jeśli my pierwsi dotrzemy do tych statków, to wasza ukochana Nowa Republika będzie musiała zapłacić za nie znacznie więcej. Znacznie, znacznie więcej. Odwrócił się i zaczął się niespiesznie oddalać. - Chodź, Han, zabierajmy się stąd - mruknął Lando, nie spuszczając wzroku z Ferriera. - Tak - rzucił Han, szukając w tłumie tych kilku kręcących się bezczynnie mężczyzn. Oni także zebrali się do odejścia. Nie zanosiło się raczej na żadną awanturę, ale na wszelki wypadek Solo nie zdejmował ręki z blastera aż do chwili, gdy znaleźli się w środku “Ślicznotki” i zamknęli hermetycznie pokrywę luku. - Przygotuję statek do startu - oznajmił Calrissian, kiedy znaleźli się w kabinie pilotów. - A ty połącz się z kontrolą lotów. - Dobra. Wiesz, gdybyśmy spróbowali z nim porozmawiać chwilę dłużej... - Nie ufam mu - przerwał mu Calrissian, uruchamiając procedurę przedstartową. - Za dużo się uśmiechał. I zbyt łatwo dał za wygraną. Hanowi trudno było dyskutować z takim stwierdzeniem. A poza tym, jak już wcześniej zauważył, to był statek Landa. Wzruszył ramionami i nawiązał łączność z kontrolą lotów. W dziesięć minut później byli już poza Ilik, po raz kolejny zostawiając za sobą niezadowolonych kontrolerów lotów. - Mam nadzieję, że nie będziemy musieli już więcej tu przyjeżdżać stwierdził Solo, spoglądając pochmurnie na przyjaciela. - Odnoszę wrażenie, że nie bylibyśmy już tu mile widziani. - No, no - rzucił Calrissian, posyłając mu ukradkowe spojrzenie. - Od kiedy to zacząłeś się troszczyć o to, co sobie pomyślą na twój temat inni? - Od kiedy ożeniłem się z księżniczką i zacząłem nosić rządowy identyfikator - odparował Han. - A poza tym sądziłem, że ty także jesteś szanującym się obywatelem. - Jak kiedy... Oho - Lando uśmiechnął się niewesoło - wygląda na to, że kiedy rozmawialiśmy z Ferrierem, ktoś przyczepił nam coś do kadłuba. Założę się, że to nadajnik naprowadzający. - Co za niespodzianka - stwierdził Han i polecił komputerowi, by zlokalizował ten przedmiot. Nadajnik znajdował się w dolnej części kadłuba, niedaleko rampy, w miejscu gdzie był najmniej narażony na wstrząsy w czasie startu. - Co masz zamiar z tym zrobić?

- Układ Terrijo jest mniej więcej po drodze na Pantolomin - rzekł Calrissian, spoglądając na monitor. - Przelecimy tamtędy i zostawimy ten nadajnik. - Dobra. - Solo zerknął na monitor. - Szkoda, że już tutaj nie możemy go przyczepić innemu statkowi. Wtedy Ferrier nie wiedziałby nawet, w którą stronę się kierujemy. - Gdybyśmy teraz wylądowali z powrotem na Nowej Kowii, od razu by się domyślił, że zauważyliśmy nadajnik - potrząsnął głową Lando. - Chyba że chcesz go zdjąć w locie i rzucić na jakiś przelatujący obok statek? - Przez dłuższą chwilę mierzył przyjaciela wzrokiem. - Nawet nie będziemy tego próbować, Han oznajmił stanowczo. - Wybij to sobie z głowy. - Dobrze, już dobrze - mruknął Solo. - Ale dzięki temu Ferrier nie siedziałby nam na karku. - Jasne, tylko że przy okazji mógłbyś się zabić - ostudził jego zapały Calrissian. - A wtedy ja musiałbym się gęsto tłumaczyć przed Leią. Daj spokój. Han zacisnął zęby. “Leia...” - Tak - westchnął. Lando ponownie obrzucił go szybkim spojrzeniem. - Co ty, stary, wyluzuj się trochę. Ferrier nie ma najmniejszych szans wygrać z nami. Wierz mi: będziemy górą. Solo pokiwał głową. Mówiąc prawdę, wcale nie myślał o Ferrierze. Ani nawet o Flocie Katańskiej. - Wiem - stwierdził. Kiedy “Ślicznotka” zniknęła w jednym z tuneli przecinających kopułę z pancernego szkła, Ferrier przesunął cygaro do drugiego kącika ust. - Jesteś pewien, że nie znajdą tego drugiego nadajnika? - spytał. Ukryty za stojącą obok stertą skrzynek dziwaczny cień poruszył się niespokojnie. - Nie znajdą - odparł lodowatym tonem. - Obyś miał rację - rzucił złowieszczo złodziej statków. - W końcu po to tylko znosiłem ich obelgi. - Spojrzał groźnie na cień. - A ty omal nie spartaczyłeś całej roboty - stwierdził oskarżycielsko. - Raz Solo spojrzał prosto na ciebie. - Nie było powodu do obaw - oznajmił upiór. - Ludzie dostrzegają tylko ruch. Nieruchome cienie ich nie interesują. - No, tym razem ci się udało - przyznał Ferrier. - Ale masz szczęście, że to Solo się obejrzał, a nie Calrissian. Pamiętaj: on cię już kiedyś widział. Następnym razem zachowuj się cicho. Upiór nie odpowiedział. - No, dobra, zabieramy się stąd - rozkazał Ferrier. - Niech Abrik przygotuje statek do lotu. Czeka na nas prawdziwa fortuna. - Zerknął w górę. - A może przy okazji pozbędziemy się tego wyszczekanego hazardzisty. ROZDZIAŁ 19

“Etherway” był już teraz wyraźnie widoczny - jak kawałek skały, który obsunął się z urwiska, spadał z nieba na wyznaczone lądowisko. Karrde stał w cieniu tunelu wyjściowego i bacznie obserwował nadlatujący statek. Cały czas delikatnie przebierał palcami po rękojeści blastera, starając się przy tym nie myśleć o dręczącym go niepokoju. Powrót Mary z wyprawy po transportowiec na Abregado opóźnił się o ponad trzy dni. W normalnych warunkach może nie wzbudziłoby to jego podejrzeń, ale już sam cel podróży był raczej nietypowy. Wprawdzie kiedy dziewczyna pojawiła się na orbicie, nie ścigały jej żadne statki. Zbliżywszy się na odpowiednią odległość, nadała też w kodzie słownym sygnał oznaczający, że wszystko w porządku. I nie licząc nieudolności pracowników kontroli lotów, którzy przez dłuższy czas nie mogli się zdecydować, które jej przydzielić lądowisko, wszystko jak dotychczas przebiegało rutynowo. Patrząc na zbliżający się statek, przemytnik uśmiechnął się cierpko. W ciągu tych ostatnich trzech dni zdarzały się chwile, kiedy przypomniawszy sobie o nienawiści Mary do Luke'a Skywalkera rozważał, czy dziewczyna nie postanowiła przypadkiem zniknąć z jego życia równie niespodziewanie, jak się w nim pojawiła. Ale teraz doszedł do wniosku, że jego pierwsza ocena była słuszna. Mara Jade nie należała do osób, którym łatwo przychodziło się komuś podporządkować, ale kiedy już raz podjęła taką decyzje, wiernie się jej potem trzymała. Karrde wiedział, że jeśli kiedyś postanowi od niego uciec, to nie na kradzionym statku. A przynajmniej nie na jego statku. “Etherway” zszedł już bardzo nisko i obracał się teraz tak, by ustawić się lukiem do tunelu wyjściowego. Najwyraźniej opinia Karrde'a na temat Hana Solo także była trafna. Nawet jeśli nie był na tyle hojny, by przysłać na Myrkr koreliański krążownik gwiezdny, to przynajmniej dotrzymał obietnicy i wykupił skonfiskowanego na Abregado “Etherwya”. Wyglądało na to, że przez ostatnie dni Karrde martwił się zupełnie niepotrzebnie. Ale niepokój w dalszym ciągu go nie opuszczał. Z sykiem wyłączanych silników transportowiec opuścił się na płytę lądowiska. Nie spuszczając oczu z zamkniętego luku, przemytnik wyciągnął zza pasa komunikator i wywołał swego ukrytego obserwatora. - Dankin? Zauważyłeś coś podejrzanego? - Nic - nadeszła szybka odpowiedź. - Wszystko wygląda normalnie. - Dobrze. Nie pokazuj się, ale bądź cały czas w pogotowiu. Z powrotem przypiął komunikator do pasa. Rampa “Etherwya” zaczęła się właśnie opuszczać, położył więc dłoń na blasterze. Jeśli to była pułapka, to teraz wszystko powinno się wyjaśnić. W otwartym luku ukazała się Mara. Ruszyła po rampie w dół i rozejrzawszy się dookoła, natychmiast dostrzegła stojącego w cieniu szefa przemytników. - Karrde?! - zawołała. - Witaj w domu, Maro - rzekł, wychodząc z ukrycia. - Trochę się spóźniłaś. - Musiałam nieco nadłożyć drogi - stwierdziła ponuro dziewczyna, stając obok niego.

- To się zdarza. Mara wciąż rozglądała się po lądowisku, a na jej twarzy malowało się napięcie. - Jakieś kłopoty? - spytał cicho przemytnik. - Nie wiem - szepnęła. - Czuję... Nie zdążyła dokończyć zdania, gdy nagle z komunikatora Karrde'a dobył się pisk, który pod wpływem zagłuszania natychmiast przeszedł w skrzeczenie; po chwili komunikator zamilkł zupełnie. - Chodź! - rzucił szef przemytników. Wyciągnął blaster i błyskawicznie odwrócił się w stronę wyjścia. W głębi tunelu dostrzegł poruszające się postacie; uniósł broń i strzelił w ich kierunku... Powietrzem targnęło potężne uderzenie dźwiękowe; fala dźwiękowa uderzyła Karrde'a w głowę, niemal powalając go na ziemię. Pokonując dudnienie w uszach, zerknął w górę i dostrzegł dwa - jakby poruszające się w zwolnionym tempie - myśliwce imperialne, które zasypały ogniem z działek laserowych wejście do tunelu. W wyniku ostrzału ceramiczne płytki podłogowe zamieniły się w na wpół stopione, dymiące bryły, uniemożliwiające szybką ucieczkę w kierunku tunelu. Przemytnik oddał spóźniony i właściwie bezsensowny strzał w stronę myśliwców. Już miał się ponownie skoncentrować na postaciach w tunelu, kiedy na okalającym lądowisko murze pojawiło się kilkunastu szturmowców; wszyscy zrzucili w dół liny. - Padnij! - krzyknął do Mary. Był na tyle ogłuszony, że nawet nie słyszał wypowiadanych przez siebie słów. Zwalił się na ziemię, uderzając się przy tym niefortunnie w lewą rękę. Natychmiast wycelował blaster w najbliższego szturmowca. Wystrzelił, chybiając o pół metra... Zdążył właśnie zdać sobie sprawę z tego, że żołnierze nie odpowiadają ogniem, kiedy wyrwano mu z ręki broń. Przeturlał się na plecy i utkwił zdumiony wzrok w Marze - Co...? Stała nad nim, z twarzą tak wykrzywioną z emocji, że ledwie ją poznawał. Usta dziewczyny się poruszały, ale nie słyszał wypowiadanych przez nią słów. W zasadzie nie potrzebował żadnych wyjaśnień. Co dziwniejsze, nie czuł do niej złości ani za to, że przez ten cały czas skrywała przed nim swoją przeszłość, ani też za to, że teraz zdecydowała się wrócić do służby Imperium. Było mu jedynie głupio, że dał się tak łatwo i skutecznie zwieść... Żałował też, że stracił tak doskonałą współpracowniczkę. Szturmowcy chwycili go pod ramiona, podnieśli z ziemi i bezceremonialnie powlekli w stronę promu desantowego, który właśnie lądował obok “Etherwaya”. I wtedy Karrde'owi przemknęła przez głowę pewna myśl: został zdradzony, pojmany i zapewne czekała go śmierć... ale przynajmniej poznał część odpowiedzi na pytanie, dlaczego Mara tak bardzo chciała zabić Luke'a Skywalkera. Mara stała przed wielkim admirałem, drżąc z wściekłości. Wpatrywała się w niego, zaciskając dłonie w pięści.

- Osiem dni, Thrawn - warknęła. Jej głos odbił się dziwnym echem w rozległym hangarze “Chimery”. - Powiedziałeś: osiem dni. Obiecałeś mi to. Admirał obrzucił ją chłodnym, spokojnym spojrzeniem. - Zmieniłem zdanie - oznajmił lodowatym tonem. - Przyszło mi do głowy, że Karrde może nie zechcieć wyjawić miejsca pobytu Floty Katańskiej; co więcej, może zostawić cię tutaj sugerując, że osobiście dobije z nami targu. - To bujda! - rzuciła ostro Mara. - Od samego początku planowałeś mnie wykorzystać. - I osiągnąłem to, o co mi chodziło - stwierdził spokojnie Thrawn. - Tylko to się liczy. W tym momencie dziewczyna nie wytrzymała. Nie zważając na stojących za nią szturmowców, rzuciła się na czerwonookiego potwora, starając się dosięgnąć jego gardła... Natychmiast oplotło ją silne ramię osobistego strażnika admirała. Noghri przyskoczył do niej błyskawicznie, chwycił ją za szyję, jednym ruchem przewrócił i przygniótł do ziemi. Mara złapała za zaciśnięte na jej gardle muskularne ramię, uderzając jednocześnie w tył prawym łokciem. Ale cios był niecelny; i mimo iż natychmiast wbiła obie dłonie w rękę napastnika, przed oczami zaczęły jej się pokazywać białe plamki. Obcy naciskał silnie ramieniem na jej tętnicę szyjną; lada chwila mogła stracić przytomność. W ten sposób nic by jednak nie zyskała. Przestała się szamotać i poczuła, że uścisk nieco zelżał. Thrawn stał nieporuszenie i przyglądał jej się z rozbawieniem. - To było bardzo nieprofesjonalne posunięcie, Ręko Imperatora - zbeształ ją. Mara posłała mu pełne wściekłości spojrzenie i zaatakowała ponownie, tym razem używając Mocy. Admirał nieznacznie zmarszczył brwi i dotknął ręką szyi, jakby chciał strzepnąć niewidzialną pajęczynę. Dziewczyna mocniej ścisnęła go za gardło i Thrawn ponownie potarł szyję, dopiero po chwili zdając sobie sprawę z tego, co się dzieje. - No dobrze, dosyć tego - powiedział zmienionym głosem, wyraźnie poirytowany. - Przestań albo Rukh będzie musiał zrobić ci krzywdę. Mara zignorowała jego rozkaz, maksymalnie zaciskając uchwyt. Admirał patrzył na nią nie widzącym wzrokiem; mięśnie szyi poruszały mu się z wysiłkiem, gdy próbował się uwolnić od zaciskającej się pętli. Dziewczyna zagryzła wargi w oczekiwaniu na to, że Thrawn wyda rozkaz czy gestem ręki poleci Noghriemu udusić ją; albo że rozkaże szturmowcom, by ją zastrzelili. Ale wielki admirał pozostał milczący i niewzruszony... W chwilę później, z trudem łapiąc oddech, dziewczyna musiała pogodzić się z porażką. - Chyba przekonałaś się o tym, jak ograniczone są twoje możliwości - rzekł chłodno Thrawn, rozcierając sobie szyję. Ale teraz przynajmniej nie sprawiał już wrażenia rozbawionego. - Czy tej sztuczki nauczył cię Imperator? - Nauczył mnie wielu sztuczek - odcięła się Mara. Starała się nie zwracać uwagi na pulsujący ból w skroniach. - Między innymi tego, jak należy się rozprawiać ze zdrajcami.

- Uważaj, Jade - rzucił admirał z błyskiem w oku. - Teraz ja rządzę Imperium, a nie jakiś od dawna już nieżyjący Imperator. A już z całą pewnością nie ty. Jedyną zdradą jest lekceważenie moich rozkazów. Skłaniam się ku temu, by pozwolić ci powrócić na należne ci miejsce w Imperium: może na stanowisko pierwszego oficera na jednym z pancerników z Floty Katańskiej. Ale jeszcze kilka takich wyskoków i wycofam swoją propozycję. - A potem, jak przypuszczam, zabijesz mnie - burknęła dziewczyna. - Moje Imperium nie ma zwyczaju marnować cennych zasobów - odparł admirał. - Raczej podaruję cię w prezencie mistrzowi C'baothowi jako mały dodatek. I podejrzewam, iż szybko pożałujesz, że cię nie zabiłem. - Kto to jest C'baoth? - spytała Mara ze zdziwieniem, a po plecach przebiegł jej dreszcz. - Joruus C'baoth to szalony mistrz Jedi - wyjaśnił Thrawn ponuro. - Zgodził się pomóc nam w walce z Nową Republiką pod warunkiem, że dostarczymy mu Jedi, których będzie mógł kształtować tak, jak mu podyktuje jego chora wyobraźnia. Twój przyjaciel Skywalker już wpadł w jego sidła; jego siostrę, Organę Solo, mamy nadzieję wkrótce C'baothowi dostarczyć. - Twarz admirała przybrała surowy wyraz. - Bardzo bym nie chciał, abyś musiała podzielić ich los. Dziewczyna wzięła głęboki oddech. - Rozumiem - wyjąkała. - Dopiął pan celu. To się już więcej nie powtórzy. Thrawn przez chwilę bez słowa mierzył ją wzrokiem, po czym skinął głową. - Przeprosiny przyjęte. Puść ją, Rukh. No, czy mam w takim razie rozumieć, że chcesz wrócić na służbę Imperium? Noghri puścił jej szyję - niechętnie, jak się Marze wydawało - i zrobił pół kroku w tył. - A co z resztą ludzi Karrde'a? - spytała. - Tak jak ustaliliśmy, mogą się dalej zajmować swoimi interesami. Już cofnąłem wszystkie rozkazy mówiące o tym, by ich odszukano i pojmano; kapitan Pellaeon właśnie odwołuje łowców nagród. - A sam Karrde? - Pozostanie na pokładzie tak długo, dopóki mi nie powie, gdzie jest Flota Katańska - odparł Thrawn, przyglądając się jej badawczo. - Jeśli zrobi to na tyle szybko, że nie będzie nas to kosztować zbyt wiele czasu i wysiłku, to dostanie w zamian te trzy miliony, na które się umówiliśmy na Endorze. A jeżeli nie... Obawiam się, że wtedy nie będzie już komu wypłacić tych pieniędzy... Wargi Mary zadrżały. Wiedziała, że admirał nie żartuje. Sama była świadkiem tego, co może zrobić z człowieka wnikliwe przesłuchanie przez Imperium. - Czy mogłabym z nim porozmawiać? - Po co? - Może zdołam go nakłonić do współpracy. - Albo przynajmniej zapewnisz, że wbrew pozorom go nie zdradziłaś? uśmiechnął się nieznacznie Thrawn. - I tak pozostanie w waszym więzieniu - przypomniała, siląc się na spokój. Nie ma zatem powodu, żeby nie dowiedział się prawdy. - Wręcz przeciwnie - rzekł admirał, unosząc brwi. - Poczucie kompletnego

osamotnienia jest jednym z najbardziej skutecznych chwytów psychologicznych. Kilka dni, podczas których monotonię przerywają tylko tego rodzaju myśli, może każdego zachęcić do współpracy bez konieczności podejmowania bardziej drastycznych kroków. - Thrawn... - Mara urwała, tłumiąc w sobie nagłą wściekłość. - Teraz lepiej - pochwalił ją admirał, nie spuszczając wzroku z twarzy dziewczyny. - Zwłaszcza że alternatywą jest to, bym go od razu przekazał robotowi przesłuchującemu. Czy tego właśnie chcesz? - Nie, panie admirale - odparła Mara, nagle kuląc się w sobie. - Ja po prostu... Karrde pomógł mi wtedy, gdy nie miałam dokąd pójść. - Rozumiem twoje uczucia - oznajmił Thrawn, a jego twarz stała się jeszcze bardziej surowa. - Ale tutaj nie ma na nie miejsca. Żaden oficer Floty Imperialnej nie może sobie pozwolić na niezdecydowanie w kwestii tego, komu właściwie służy. Zwłaszcza w sytuacji, kiedy pewnego dnia sam chciałby objąć dowództwo nad jakimś statkiem. - Tak jest, panie admirale - rzuciła szybko dziewczyna, prostując się. - To się już więcej nie powtórzy. - Mam nadzieję. - Thrawn dał znak komuś stojącemu za jej plecami i Mara usłyszała, że pilnujący jej dotąd szturmowcy się wycofują. - Stanowisko oficera dyżurnego znajduje się tuż poniżej wieży kontrolnej - oznajmił admirał, wskazując ręką wielką kopułę z pancernego szkła, umiejscowioną pomiędzy podwieszonymi myśliwcami, w trzech czwartych wysokości tylnej ściany hangaru. - On przydzieli ci wahadłowiec i pilota, byś mogła wrócić na planetę. Nie ulegało wątpliwości, że było to pożegnanie. - Tak jest, panie admirale - rzuciła Mara i ruszyła w kierunku drzwi, które Thrawn jej wskazał. Przez chwilę czuła na sobie jego spojrzenie; potem usłyszała, że admirał odwrócił się i podążył w stronę wind położonych za drzwiami prowadzącymi na sterburtę. Tak: wielki admirał rzeczywiście dopiął celu. Tylko że to nie było dokładnie to, o co mu chodziło. Poprzez tę jedną, beztrosko dokonaną zdradę ostatecznie zabił drzemiącą w niej jeszcze nadzieję że obecne Imperium będzie się mogło pewnego dnia równać z tym, które niegdyś zniszczył Luke Skywalker. To Imperium, z którego była kiedyś dumna, przeminęło. I to bezpowrotnie. Było to bolesne odkrycie, a przy tym bardzo kosztowne. Za jednym zamachem mogło zniweczyć wszystko, na co tak ciężko przez ostatni rok pracowała. A Karrde mógł je przypłacić życiem. I gdyby tak się stało, umarłby w przekonaniu, że ona z premedytacją wydała go w ręce wielkiego admirała. Na myśl o tym poczuła bolesny skurcz w żołądku. Zawrzał w niej gniew na Thrawna, który ją okłamał. Jednocześnie zrobiło jej się wstyd, że była aż tak naiwna, by mu w ogóle uwierzyć. Zresztą jakkolwiek by na to spojrzeć, to ona sama była winna tym wszystkim kłopotom. I tylko ona mogła to jakoś naprawić. Obok drzwi wiodących do biura oficera dyżurnego znajdowało się szerokie, sklepione łukiem przejście, które prowadziło z właściwego hangaru do leżących za nim warsztatów. Mara obejrzała się przez ramię i zauważyła, że Thrawn

wsiada do windy sieciowej; wraz z nim zrobił to jego służalczy Noghri. Szturmowcy, którzy ją tutaj przywieźli, także gdzieś zniknęli; pewnie udali się na rufę, do swojej części statku, aby zdać sprawozdanie z misji, którą właśnie spełnili. W hangarze było jeszcze jakieś dwadzieścia czy trzydzieści osób, ale nikt nie zwracał na nią większej uwagi. Trudno było sobie wymarzyć lepszą okazję. Nasłuchując, czy ktoś nie zacznie krzyczeć albo nie rozlegnie się wystrzał z blastera - co by oznaczało, że ją zauważono - minęła stanowisko oficera dyżurnego i przez otwarte drzwi weszła do części warsztatowej. U wylotu korytarza ustawiono przy ścianie końcówkę komputera tak, by była dostępna zarówno dla pracowników warsztatów naprawczych, jak i dla ludzi ze znajdującego się z tyłu hangaru. Lokalizacja komputera niewątpliwie ułatwiała dostęp do niego niepowołanym osobom, a w związku z tym na pewno chronił go skomplikowany kod dostępu; i o ile znała Thrawna, to kod mógł być zmieniany nawet co godzinę. Ale nawet wielki admirał mógł nie wiedzieć o tym, że z woli Imperatora centralne komputery na wszystkich niszczycielach gwiezdnych zostały wyposażone w rodzaj elektronicznego “tylnego wejścia”. W ten sposób na etapie konsolidacji władzy, a potem w okresie Rebelii, Imperator był zabezpieczony na wypadek, gdyby jakiś dowódca postanowił zabronić mu wstępu na któryś z jego własnych statków. Dostęp do komputera miał nie tylko on, ale także jego najwierniejsi wysłannicy. Mara wystukała ten prywatny kod, pozwalając sobie przy tym na skąpy uśmiech. Thrawn mógł ją sobie uważać jedynie za sprawnego gońca, ale ona wiedziała swoje. Kod zaskoczył i już była w środku systemu. Przywołała katalog, starając się nie myśleć o tym, że już mogła ściągnąć sobie na głowę szturmowców. Prywatny kod dostępu był wbudowany w cały system komputerowy i nie sposób go było usunąć, ale jeśli Thrawn domyślił się jego istnienia, mógł zamontować alarm na wypadek, gdyby ktoś chciał go kiedyś użyć. A jeśli admirał to zrobił, to pokorne deklaracje lojalności nie wystarczą, by wybawić ją z opresji. Na monitorze pojawił się indeks; w pobliżu w dalszym ciągu nie było widać szturmowców. Poleciła komputerowi wyświetlić informacje o bloku więziennym. Przebiegła wzrokiem wydruk na ekranie, żałując jednocześnie, że nie ma przy sobie takiego robota astronawigacyjnego R2, jakiego miał Skywalker. Z jego pomocą łatwiej by jej było to wszystko rozgryźć. Nawet jeśli Thrawn przegapił istnienie prywatnego kodu dostępu, to na pewno poinformował oficera dyżurnego o jej przybyciu. Jeśli ktoś z wieży kontrolnej się zorientuje, że zbyt długo jej nie ma, i zaczną jej szukać... Wreszcie znalazła to, czego szukała: aktualną listę więźniów. Wcisnęła odpowiedni klawisz. Przy okazji zażądała od komputera schematu całego bloku więziennego. Następnie przywołała plan dyżurów, zwracając szczególną uwagę na godziny zmiany warty. Potem obejrzała rozkazy dzienne oraz opis przewidywanego kursu “Chimery” na najbliższe sześć dni. Thrawn wspominał, że zaczeka jakiś czas z formalnym przesłuchaniem, pozwalając, aby nuda i napięcie psychiczne zmiękczyły opór Karrde'a. Marze pozostawało mieć nadzieję, że

zdoła wrócić, nim ta faza dobiegnie końca. Kasując to, co było wyświetlone na ekranie, poczuła, że po plecach spływają jej kropelki potu. Teraz przyszedł czas na część najtrudniejszą. Po drodze tutaj rozważała to kilkanaście razy i zawsze dochodziła do tego samego okropnego wniosku. Niemal z całą pewnością Karrde pozostawił w rezerwie ukrytego obserwatora, który na własne oczy widział akcję szturmowców. Mara wiedziała, że jeśli wróci teraz z “Chimery” cała i zdrowa, to nigdy nie zdoła przekonać ludzi Karrde'a o tym, że nie wydała ich szefa w ręce Imperium. W zasadzie będzie mogła mówić o szczęściu, jeśli z miejsca jej nie zastrzelą. Nie była w stanie uratować Karrde'a na własną rękę. Nie mogła oczekiwać żadnej pomocy ze strony jego grupy. A to oznaczało, że w całej galaktyce jest tylko jedna osoba, którą mogłaby ewentualnie zwerbować do pomocy; tylko jedna osoba, która mogła czuć się trochę zobowiązana wobec Karrde'a. Zacisnęła zęby i zażądała od komputera podania aktualnego miejsca pobytu mistrza Jedi o nazwisku Joruus C'baoth. Miała wrażenie, że wyszukanie odpowiedniej informacji zajmuje komputerowi niemiłosiernie dużo czasu i skóra na karku zaczęła jej cierpnąć ze strachu. Wreszcie na monitorze pojawiła się odpowiedź. Zapamiętała nazwę planety - Jomark - i pospiesznie zaczęła tuszować wszelkie ślady użytkowania komputera. I tak spędziła tu już niebezpiecznie dużo czasu; a gdyby przyłapali ją na korzystaniu z komputera, do którego w ogóle nie powinna mieć dostępu, to mogłaby wylądować w celi, tak jak Karrde. Zdążyła w ostatniej chwili. Właśnie skończyła zacierać ślady i ruszyła z powrotem w kierunku drzwi, kiedy od strony hangaru pojawił się jakiś oficer z trzema żołnierzami. Wszyscy trzymali broń w pogotowiu i rozglądali się bacznie dookoła. Jeden z nich zauważył ją i szepnął coś na ucho oficerowi... - Przepraszam! - zawołała Mara, kiedy wszyscy czterej odwrócili się w jej stronę. - Czy mogliby mi panowie powiedzieć, gdzie znajdę oficera dyżurnego? - Ja jestem oficerem dyżurnym - odparł wojskowy, mierząc ją podejrzliwym wzrokiem. Cała grupka zrobiła jeszcze parę kroków i żołnierze zatrzymali się tuż przed nią. - Pani jest Marą Jade? - Tak - rzuciła dziewczyna, posyłając mężczyźnie najbardziej niewinne spojrzenie, na jakie mogła się zdobyć. - Powiedziano mi, że pana kabina jest gdzieś tutaj, ale nie mogłam jej znaleźć. - Leży po drugiej stronie tych drzwi - burknął oficer. Minął ją i podszedł do komputera, przy którym przed chwilą stała Mara. - Bawiła się pani przy tym? spytał, naciskając kilka klawiszy. - Nie - zapewniła go Mara. - A dlaczego pan pyta? - Mniejsza o to... i tak trzeba mieć odpowiedni kod, aby skorzystać z komputera - mruknął do siebie półgłosem. Rozejrzał się uważnie dookoła, jakby szukając odpowiedzi na pytanie, po co jeszcze Mara mogłaby się tutaj kręcić. Ale nie znalazł nic interesującego i z wyraźnym ociąganiem odwrócił się do dziewczyny. - Otrzymałem rozkaz, aby odtransportować panią na planetę. - Wiem - skinęła głową Mara. - Jeśli chodzi o mnie, to możemy ruszać.

Prom uniósł się z ziemi, odwrócił się i pomknął w niebo. Mara stała przy rampie “Etherwaya” i obserwowała, jak imperialny pojazd znika za okalającym lądowisko murem. W powietrzu wciąż jeszcze unosił się zapach spalonych płytek ceramicznych. - Aves?! - zawołała. - Daj spokój, Aves, wiem, że gdzieś tu jesteś. - Odwróć się i ręce do góry - usłyszała dobiegający z ocienionego luku “Etherwaya” głos. - Wysoko. I nie zapominaj, że wiem o tym twoim małym blasterze w rękawie. - Imperium mi go zabrało - rzekła Mara. Odwróciła się do mężczyzny plecami i uniosła ręce. - Nie przybyłam tu, żeby walczyć. Potrzebuję pomocy. - Jeśli potrzebna ci pomoc, to pofatyguj się do swoich nowych przyjaciół tam na górze - rzucił ostro Aves. - A może ty się od zawsze z nimi przyjaźniłaś, co? Dziewczyna zdawała sobie sprawę z tego, że mężczyzna chce ją sprowokować, aby w kłótni czy nawet strzelaninie mieć okazję wyładować na niej swoją złość. - Aves, ja go nie zdradziłam. Wpadłam w ręce Imperium i starałam się jakoś zamydlić Thrawnowi oczy, żebyśmy mieli czas stąd zwiać. Ale mi się to nie udało. - Nie wierzę ci - stwierdził Aves bez cienia emocji. Mara usłyszała stłumiony odgłos butów uderzających o metal, kiedy mężczyzna zaczął ostrożnie schodzić po rampie. - To nieprawda, wierzysz mi - potrząsnęła głową. - Nie przyszedłbyś tu, gdybyś mi nie wierzył. Kiedy Aves stanął tuż za nią, poczuła na karku jego oddech. - Nie ruszaj się - rozkazał. Ostrożnie sięgnął do jej lewego ramienia, podwinął rękaw i odsłonił pustą kaburę. Sprawdził także drugi rękaw, po czym obszukał ją po bokach. - No dobrze, możesz się odwrócić - oznajmił i zrobił krok w tył. Kiedy się odwróciła, Aves stał metr od niej. Miał ściągniętą twarz. Jego blaster był wycelowany w jej brzuch. - Spróbuj spojrzeć na tę sprawę obiektywnie, Aves - zaproponowała. - Jeśli wydałam Karrde'a Imperium, to po co miałabym tu wracać? Zwłaszcza sama? - Może chciałaś coś zabrać z “Etherwaya” - odparował. - A może to tylko jakaś sztuczka, żeby zrobić obławę na pozostałych. - Jeśli naprawdę wierzysz w to, co mówisz - rzekła Mara, zbierając się na odwagę - to lepiej będzie, jeśli mnie od razu zabijesz. Nie zdołam wydostać stamtąd Karrde'a bez twojej pomocy. Przez dłuższą chwilę Aves milczał. Dziewczyna patrzyła mu prosto w oczy, starając się nie zwracać uwagi na blaster, który trzymał w zaciśniętej dłoni. - Inni ci nie pomogą, wiesz o tym. Połowa z nich myśli, że manipulowałaś Karrde'em od chwili, gdy do nas przystałaś. A większość pozostałych uważa, że należysz do tych, którzy zmieniają szefa dwa razy do roku. - Kiedyś to była prawda - skrzywiła się Mara. - Ale teraz już nie. - Możesz to jakoś udowodnić? - Tak: uwalniając Karrde'a. Słuchaj, nie mam czasu na dyskusje. Chcesz mi

pomóc, czy będziesz strzelał? Aves wahał się przez kilka sekund. Potem, jakby z ociąganiem, opuścił blaster. - Pewnie podpisuję na siebie wyrok śmierci - mruknął pod nosem. - Czego potrzebujesz? - Na początek statku - odparła Mara, wypuszczając wstrzymywane dotychczas powietrze. - Coś mniejszego i szybszego niż “Etherway”. Doskonale by się nadawał jeden z tych trzech śmigaczy, które ściągnęliśmy z Vagran. Będzie mi też potrzebny jeden z tych isalamirów, które mieliśmy na “Szalonym Karrdzie”. Najlepiej od razu ze stelażem. - A po co ci isalamir? - zdziwił się Aves. - Mam zamiar rozmawiać z pewnym Jedi - wyjaśniła krótko. - Chcę mieć pewność, że mnie wysłucha. Aves przyglądał jej się przez chwilę, po czym wzruszył ramionami. - Właściwie to chyba nawet nie chcę nic wiedzieć. Co jeszcze? - To wszystko. - To wszystko?! - spytał mężczyzna, mrugając oczami ze zdziwienia. - Tak. Jak szybko mogę dostać ten statek i isalamira? - Powiedzmy: za godzinę - odparł Aves, wydymając wargi w zadumie. Znasz to duże bagno jakieś pięćdziesiąt kilometrów na północ od miasta? - Niedaleko jego wschodniego krańca jest taka podmokła wyspa - pokiwała głową Mara. - Właśnie. Sprowadź na wyspę “Etherwaya”; tam dokonamy zamiany. Zerknął na górujący nad nimi transportowiec. - Jeśli uważasz, że można go stąd bezpiecznie ruszyć. - Teraz chyba tak. Thrawn oznajmił mi, że uchylił wszystkie rozkazy dotyczące odszukania i pojmania pozostałych członków grupy. Ale na wszelki wypadek lepiej zniknijcie po moim wyjeździe. Jeśli uda mi się wydostać Karrde'a, ześle na was całą rozwścieczoną flotę. Ale zanim polecicie gdziekolwiek na “Etherwayu”, dobrze przeszukajcie całą maszynę - musi tam gdzieś być nadajnik naprowadzający, dzięki któremu Thrawnowi udał się ten atak. - Wargi jej zadrżały. - A o ile znam admirała, to pewnie wysłał też kogoś, żeby mnie śledził. Będę się musiała go pozbyć przed opuszczeniem planety. - Mogę ci w tym pomóc - zaofiarował się Aves ponuro. - W końcu i tak mamy stąd zniknąć, prawda? - Tak. - Mara zastanawiała się przez chwilę, starając się sobie przypomnieć, czy chciała mu coś jeszcze powiedzieć. - To chyba wszystko. Ruszajmy. - Dobrze - powiedział Aves, a po chwili wahania dorzucił: - W dalszym ciągu nie wiem, po czyjej jesteś stronie. Jeśli po naszej... to powodzenia. Skinęła głową, czując ucisk w gardle. - Dzięki. W dwie godziny później siedziała już przypięta pasami w kabinie śmigacza. Kierując się w nadprzestrzeń pomyślała, że podobna sytuacja miała już kiedyś miejsce: właśnie na takim statku kilka tygodni temu pomknęła w niebo nad

puszczą na Myrkrze w pogoni za zbiegłym więźniem. Teraz, chociaż w nieco zmienionej wersji, historia znów się powtarzała: ponownie wyruszyła szukać Luke'a Skywalkera. Tylko że tym razem nie zamierzała go zabić ani pojmać. Tym razem chciała go prosić o pomoc. ROZDZIAŁ 20 Od stojącej pod ścianą grupki wieśniaków oderwali się dwaj ostatni podsądni; podeszli do ustawionego na podwyższeniu krzesła dla sędziego. C'baoth obserwował ich w milczeniu, a potem - tak jak Luke się spodziewał podniósł się z miejsca. - Jedi Skywalker - rzekł, wskazując Luke'owi krzesło. - Ostatnią sprawę tego wieczoru zostawiam tobie. - Tak, mistrzu C'baoth. - Luke zebrał się w sobie i ostrożnie zajął wskazane miejsce. Krzesło wydało mu się nad wyraz niewygodne: zbyt wygrzane, za duże i nazbyt ozdobne. Miało jeszcze dziwniejszy zapach niż dom C'baotha i emanowało z niego coś niepokojącego, co - jak Skywalker się domyślał - miało związek z mistrzem Jedi, który spędził na nim wiele godzin na sądzeniu swoich poddanych. A teraz miał się tym zająć Luke. Wziął głęboki oddech, starając się zapanować nad zmęczeniem, które mu teraz nieodłącznie towarzyszyło, i skinął na wieśniaków. - Jestem gotów. Możecie zaczynać. Na tle innych sporów ten wydawał się stosunkowo prosty. Bydło pierwszego mężczyzny powaliło płot i wdarło się na teren drugiego. Nim ktokolwiek zdążył to zauważyć, zwierzęta ogołociły kilkanaście krzewów owocowych. Właściciel bydła był skłonny zapłacić za zniszczone rośliny, ale jego sąsiad nalegał, by odbudował także płot. Pierwszy wieśniak argumentował, że gdyby ogrodzenie było solidne, toby się nie dało złamać, a poza tym w czasie przechodzenia na drugą stronę jego zwierzęta poraniły się ostrymi kawałkami płotu. Luke siedział w milczeniu i nie przerywał spierającym się, czekając, aż obie strony wyczerpią wszystkie argumenty. - No dobrze - zaczął, gdy mężczyźni wreszcie umilkli. - W kwestii owocowych krzewów nakazuję, żebyś ty - skinął głową w stronę pierwszego wieśniaka zapłacił za te, które nie dadzą się uratować, oraz za owoce, które zostały zjedzone lub zniszczone przez twoje zwierzęta. Wartość tych owoców oszacuje rada wsi. Stojący obok C'baoth drgnął i Skywalker aż się skrzywił, wyczuwając niezadowolenie mistrza. Przez chwilę wahał się, czy nie powinien się przypadkiem wycofać i inaczej rozwiązać tej kwestii, ale doszedł do wniosku, że taka nagła zmiana zdania nie zostałaby dobrze przyjęta. A poza tym i tak nie miał lepszego pomysłu...

Skoro tak, to co on właściwie tu robi? Rozejrzał się po pomieszczeniu, walcząc z nagłą tremą. Wszyscy na niego patrzyli: C'baoth, dwaj petenci oraz pozostali mieszkańcy wioski, którzy przyszli tu dziś wieczór, aby oddać się pod osąd Jedi. I wszyscy oni oczekiwali, że Luke podejmie właściwą decyzję. - A jeśli chodzi o płot, to zbadam sprawę jutro rano - ciągnął. - Zanim wydam wyrok, chcę obejrzeć, w jakim jest stanie. Dwaj mężczyźni skłonili się i wrócili pod ścianę. - Niniejszym zamykam dzisiejsze posiedzenie - oznajmił C'baoth. Jego głos odbił się od ścian gromkim echem, mimo iż znajdowali się w stosunkowo niewielkim pomieszczeniu. Było to ciekawe zjawisko i Skywalker zaczął się zastanawiać, czy ma ono związek z akustyką sali, czy też jest to kolejna sztuczka Jedi, której mistrz Yoda go nie nauczył. Nie mógł sobie jednak wyobrazić, do czego miałaby mu się przydać taka umiejętność. Ostatni wieśniacy opuścili pomieszczenie. C'baoth odchrząknął i Luke odruchowo skulił się w sobie. - Czasem się zastanawiam, Jedi Skywalker - odezwał się starzec groźnie czy ty mnie w ogóle słuchałeś przez te ostatnie kilka dni. - Bardzo mi przykro, mistrzu C'baoth - odparł Luke, czując aż nazbyt znajomy ucisk w krtani. Wyglądało na to, że choćby nie wiadomo jak się starał, nigdy nie był w stanie sprostać oczekiwaniom C'baotha. - Przykro ci? - powtórzył starzec z ironią. - Przykro?! Jedi Skywalker, mogłeś załatwić sprawę od ręki. Dużo wcześniej powinieneś był przerwać ich paplaninę; twój czas jest zbyt cenny, by go tracić na wysłuchiwanie ich wzajemnych pretensji. Sam powinieneś był zdecydować, jaką sumę ma zapłacić ten wieśniak, a ty zdałeś się na radę wsi. A jeśli chodzi o płot... - Potrząsnął głową z oburzeniem. - Nie było najmniejszego powodu, żeby odkładać decyzję w tej sprawie. Jeśli chciałeś się czegoś dowiedzieć o rozmiarach szkód, to wszystko miałeś w ich umysłach. Nawet tobie nie powinno sprawić kłopotu wydobycie z nich tej informacji. - Tak, mistrzu C'baoth - rzucił młody Jedi, z trudem przełykając ślinę. - Ale odczytywanie w ten sposób myśli drugiej osoby wydaje mi się czymś niewłaściwym... - Nawet jeśli pragniesz wykorzystać tę wiedzę, by tej osobie pomóc? Jakże to może być niewłaściwe? - Staram się to zrozumieć, mistrzu C'baoth - Luke rozłożył bezradnie ręce ale to wszystko jest dla mnie takie nowe. - Czyżby, Jedi Skywalker? - Starzec uniósł krzaczaste brwi. - Czy rzeczywiście aż takie nowe? Chcesz powiedzieć, że nigdy nie pogwałciłeś czyjejś woli, żeby temu komuś pomóc? Ani nie złamałeś jakiegoś mało ważnego, biurokratycznego zakazu, który stał na przeszkodzie temu, co musiałeś zrobić? Luke zaczerwienił się, przypominając sobie, że Lando użył nielegalnie zdobytego kodu, żeby dostać się do komputera i przyspieszyć naprawę jego myśliwca w stoczni na Sluis Van. - Tak, zdarzyło mi się coś podobnego - przyznał. - Ale to tutaj wydaje mi się jakieś inne. Mam wrażenie... Sam nie wiem. To tak, jakbym brał na siebie

większą odpowiedzialność za życie tych ludzi, niż powinienem. - Rozumiem twoje wątpliwości - powiedział C'baoth nieco łagodniej. - Ale to jest właśnie sedno sprawy: zdolność do przyjmowania na siebie odpowiedzialności za innych wyróżnia Jedi spośród wszystkich istot zamieszkujących galaktykę. - Westchnął głęboko. - Luke, nigdy nie wolno ci zapominać o tym, że w ostatecznym rozrachunku ci ludzie to istoty bardzo prymitywne. Jedynie z naszą pomocą mogą marzyć o osiągnięciu prawdziwej dojrzałości. - Nie nazwałbym ich prymitywnymi, mistrzu C'baoth - wtrącił niepewnie Skywalker. - Mają nowoczesną technikę, względnie skuteczny system sprawowania władzy... - To wytwory cywilizacji pozbawione głębszego znaczenia - prychnął starzec pogardliwie. - Maszyny i sposób organizacji społecznej nie świadczą o stopniu dojrzałości danej kultury, Jedi Skywalker. Dojrzałość mierzy się jedynie zrozumieniem Mocy i umiejętnością korzystania z niej. - Powiódł dokoła rozmarzonym wzrokiem, sięgając myślami w przeszłość. - Kiedyś istniało takie idealne społeczeństwo, Luke - rzekł cicho. - Wspaniały, świetlany przykład doskonałości, do której wszyscy powinni dążyć. Przez tysiąc pokoleń górowaliśmy nad zamieszkującymi galaktykę niższymi istotami; strzegliśmy prawa i sprawiedliwości. Byliśmy prawdziwymi twórcami cywilizacji. Senat mógł sobie debatować i wydawać ustawy, ale to Jedi wcielali je w życie. - Wykrzywił usta. - A w zamian doczekaliśmy się tego, że galaktyka nas zniszczyła. - Sądziłem, że to jedynie Imperator i kilku Ciemnych Jedi dokonało tej zbrodni - zdziwił się Skywalker. - Czy naprawdę wierzysz w to, że nawet ktoś tak potężny jak Imperator byłby w stanie zrealizować taki zamysł bez przyzwolenia całej galaktyki? - C'baoth uśmiechnął się gorzko, potrząsając głową. - Nie, Luke. One nas nienawidziły - te wszystkie niższe istoty. Nienawidziły nas ze względu na naszą siłę, wiedzę i mądrość. Nienawidziły nas za naszą dojrzałość. - Uśmiech zniknął z jego twarzy. - I w dalszym ciągu nas nienawidzą. Kiedy tylko Jedi znów się pojawią, ich nienawiść do nas wybuchnie nowym płomieniem. Luke pokręcił wolno głową. To wszystko niezbyt pasowało do tego, co wiedział na temat zagłady Jedi. Ale z drugiej strony nie pamiętał tamtych czasów, a C'baoth - tak. - Trudno w to uwierzyć - szepnął. - Uwierz w to, Jedi Skywalker - rzucił gromko starzec. Spojrzał Luke'owi prosto w oczy i nagle zapłonął gniewem. - I dlatego musimy się trzymać razem: ty i ja. Musimy się nieustannie strzec świata, który chce naszej zagłady. Rozumiesz? - Chyba tak - stwierdził Skywalker, przecierając ręką oczy. Z powodu zmęczenia, które nieustannie odczuwał, jego umysł był jakby ospały. A jednak, kiedy spróbował się zastanowić nad słowami C'baotha, mimowolnie zaczęły mu przelatywać przez głowę różne wspomnienia: mistrz Yoda, burkliwy, ale nieustraszony, bez cienia goryczy czy złości wobec kogokolwiek z powodu zabicia innych Jedi; Ben Kenobi w knajpie na Mos Eisley, do którego odnoszono się z rezerwą i trwożnym szacunkiem - ale jednak szacunkiem - po tym, jak był

zmuszony zabić tych dwóch awanturników. I najświeższe wspomnienie - z kawiarni na Nowej Kowii: Barabel, który poprosił nieznajomego o rozstrzygnięcie sporu, a potem bez dyskusji przyjął nawet tę część werdyktu Luke'a, która była dla niego niekorzystna; i przyglądający się wszystkiemu tłum, który z nadzieją i ulgą przyjął fakt, że znalazł się wśród nich rycerz Jedi, zdolny zapanować nad sytuacją. - Nigdy nie doświadczyłem takiej nienawiści. - Jeszcze doświadczysz - stwierdził ponuro C'baoth, spoglądając na niego spod krzaczastych brwi. - Podobnie jak twoja siostra i jej dzieci. - Zdołam ich przed tym ochronić - oznajmił Skywalker, czując ucisk w piersiach. - A czy będziesz także umiał ich uczyć? Czy masz mądrość i umiejętności potrzebne do tego, by doprowadzić ich do pełnego poznania Mocy? - Wydaje mi się, że tak. Starzec prychnął lekceważąco. - Jeśli tylko ci się tak wydaje, ale nie jesteś tego pewien, to igrasz z ich losem - wycedził. - Dla egoistycznej zachcianki ryzykujesz ich życie. - To nie jest moja zachcianka - upierał się młody Jedi. - Razem z Leią potrafimy tego dokonać. - Jeżeli tego spróbujesz, to narazisz się na to, że możesz ich oboje stracić, jeśli przejdą na ciemną stronę - rzekł C'baoth kategorycznie. Westchnął i zaczął rozglądać się po pokoju. - Nie wolno nam ryzykować, Luke - rzucił cicho. - I tak jest już nas bardzo niewielu. Wciąż trwa walka o władzę i cała galaktyka jest pogrążona w chaosie. My, którzy pozostaliśmy, musimy stanąć ramię w ramię przeciwko tym, którzy chcą wszystko zniszczyć. - Znowu utkwił wzrok w Skywalkerze. - Nie, nie możemy ryzykować, że znów nas rozdzielą i po kolei zabiją. Musisz przywieźć twoją siostrę i jej dzieci do mnie. - Nie mogę tego zrobić - odparł Luke. Wyraz twarzy starca zmienił się gwałtownie. - Przynajmniej jeszcze nie teraz - dodał pospiesznie Skywalker. Taka podróż byłaby w tej chwili dla Leii niebezpieczna. Imperium już od miesięcy na nią poluje, a Jomark leży stosunkowo blisko jego terytorium. - Wątpisz w to, że zdołałbym ją ochronić? - No... nie, nie wątpię w to - rzekł młody Jedi, uważnie dobierając słowa. Chodzi o to, że... Urwał, gdyż C'baoth nagle zesztywniał, a w jego oczach pojawiła się pustka. - Mistrzu C'baoth? Nic ci nie jest? - spytał Luke. Starzec nie odpowiedział. Skywalker podszedł do niego, zastanawiając się nerwowo, czy C'baoth nie jest przypadkiem chory. Użył Mocy, aby to sprawdzić, ale tak jak zawsze umysł mistrza był dla niego niedostępny. - Chodź, mistrzu C'baoth - powiedział, biorąc starca pod ramię. - Zaprowadzę cię do twojego pokoju. C'baoth zamrugał powiekami i z wyraźnym wysiłkiem spojrzał na Skywalkera. Zaczerpnął głęboko powietrza i już po chwili wydawał się całkiem normalny. - Jesteś zmęczony, Luke. Zostaw mnie i idź do komnaty, by zażyć trochę snu. Skywalker musiał przyznać, że istotnie jest zmęczony.

- Na pewno nic ci nie jest, mistrzu? - Nie, czuję się świetnie - zapewnił go C'baoth z dziwną zawziętością w głosie. - Bo gdybyś potrzebował mojej pomocy... - Powiedziałem, żebyś mnie zostawił w spokoju - warknął starzec. - Jestem mistrzem Jedi i od nikogo nie potrzebuję pomocy! Luke złapał się na tym, że odruchowo cofnął się dwa kroki w tył. - Przepraszam, mistrzu C'baoth. Nie chciałem cię urazić. Twarz starca złagodniała. - Wiem. - Jeszcze raz wciągnął głęboko w płuca powietrze i powoli je wypuścił. - Przywieź do mnie swoją siostrę, Jedi Skywalker, a ja będę jej strzegł przed Imperium i nauczę ją takich rzeczy, o których ci się nawet nie śniło. Gdzieś na dnie umysłu Luke'a rozległ się ostrzegawczy sygnał. W tych słowach, a może w sposobie, w jaki C'baoth je wypowiedział, było coś niepokojącego... - Teraz idź już do swojej komnaty - nakazał starzec. Ponownie odpłynął gdzieś myślami. - Śpij, a rano porozmawiamy jeszcze na ten temat. Stał przed nią z twarzą częściowo ukrytą pod kapturem. Mimo dzielącej ich nieskończenie wielkiej odległości jego żółte oczy świdrowały ją aż do bólu. Poruszał wargami, ale jego słowa ginęły w ochrypłym wyciu alarmów, które napełniało Marę przerażeniem. Pomiędzy nią a Imperatorem pojawiły się dwie postacie: ciemny, wysoki Darth Vader i niższy, oddziany w czarną tunikę Luke Skywalker. Zwróceni twarzami do siebie, stanęli przed Imperatorem i zapalili miecze świetlne. Ostrza mieczy skrzyżowały się ze sobą: oślepiająco czerwone spotkało się z oślepiająco zielonym. Mężczyźni przygotowali się do walki. I nagle, zupełnie nieoczekiwanie, ostrza się rozdzieliły... Obaj niedoszli przeciwnicy wydali wspólny, pełen nienawiści okrzyk, który na moment zagłuszył nawet wycie syren, i rzucili się z mieczami na Imperatora. Mara usłyszała swój krzyk, kiedy próbowała pospieszyć na pomoc mistrzowi. Ale dzieliła ich zbyt wielka odległość, a jej ciało było dziwnie niemrawe. Krzyknęła jeszcze raz, próbując choćby odwrócić uwagę napastników, ale ani Vader, ani Skywalker zdawali się jej nie słyszeć. Podbiegli do Imperatora z dwóch stron... Kiedy unieśli w górę miecze, dostrzegła, że jej mistrz patrzy na nią. Odwzajemniła jego spojrzenie; za wszelką cenę pragnęła się odwrócić, by nie patrzeć na zbliżającą się tragedię, ale nie była w stanie wykonać żadnego ruchu. W spojrzeniu jej pana jak w kalejdoskopie kłębiły się różne myśli i uczucia - ból, strach i gniew; ale uczucia te zmieniały się zbyt szybko, by mogło je w siebie wchłonąć. Imperator uniósł ręce i posłał w swoich wrogów kaskady niebieskobiała ognia. Obaj mężczyźni zachwiali się nieco i w Marze zrodziła się nadzieja, że tym razem finał będzie inny. Ale nie. Vader i Skywalker wyprostowali się i ponownie wydawszy okrzyk wściekłości, unieśli wysoko miecze świetlne... MASZ ZABIĆ LUKE'A SKYWALKERA!

Mara, przypięta pasami do fotela, szarpnęła się dziko i ocknęła się ze snu. Przez minutę siedziała nieruchomo, z trudem łapiąc oddech i starając się odpędzić od siebie wizję wzniesionych do ciosu mieczy świetlnych. Nagle wydało jej się, że ściany małej kabiny śmigacza napierają na nią, i poczuła klaustrofobiczny lęk. Cały tył kombinezonu był mokry i kleił jej się do pleców i karku. Usłyszała cichy, jakby dochodzący z oddali dźwięk brzęczyka informujący o tym, że pojazd zbliża się do celu. Znowu ten sen. Sen, który przez ostatnie pięć lat ścigał ją po całej galaktyce. Ta sama sytuacja; to samo przerażające zakończenie; i to samo ostatnie, rozpaczliwe błaganie. Ale tym razem wszystko potoczy się inaczej. Tym razem ma środki i możliwości, by zabić Luke'a Skywalkera. Wyjrzała przez osłonę kabiny na otaczającą ją gwiezdną mozaikę nadprzestrzeni i wreszcie do końca się rozbudziła. Nie, wcale nie zamierzała zabić Luke'a Skywalkera. Miała... Miała prosić go o pomoc. Poczuła nagłą gorycz, ale ją w sobie stłumiła. “Koniec dyskusji!” powiedziała sobie twardo. Wiedziała, że jeśli chce uratować Karrde'a, to tak właśnie musi postąpić. W końcu Skywalker był Karrde'owi coś winien. Potem, kiedy już spłaci dług, będzie miała dostatecznie dużo czasu, by go zabić. Brzęczyk zmienił teraz tonację sygnalizując, że pozostało już jedynie trzydzieści sekund. Mara ujęła dźwignię napędu nadprzestrzennego i w chwili, gdy wskazówka chronometru doszła do zera, mocno pociągnęła drążek do siebie. Otaczająca ją gwiezdna mozaika zmieniła się w świetlne smugi, a po chwili dokoła była już tylko czerń kosmicznej pustki i ciemny kształt rysującej się w dole planety. Dotarła na Jomark. Z nadzieją włączyła nadajnik i wysłała w przestrzeń kod, który wprowadziła do komputera podczas podróży. Miała szczęście: przynajmniej tutaj ludzie Thrawna wciąż używali standardowych imperialnych urządzeń naprowadzających. Komputer pokładowy oznaczył na monitorze miejsce, skąd nadszedł odzew na wysłany przez nią sygnał. Była to niewielka wyspa położona na środku przypominającego pierścień jeziora, tuż za linią oddzielającą dzień od nocy, Dla pewności jeszcze raz wysłała sygnał do urządzenia odzewowego, po czym uruchomiła silnik podświetlny i skierowała się w dół. Usilnie starała się wymazać z pamięci wizerunek twarzy Imperatora... Nagle poderwało ją wycie alarmu. - Co znowu? - burknęła na głos w pustkę kabiny. Zaspanym spojrzeniem omiotła przyrządy, starając się określić przyczynę alarmu. Nie było to trudne: od razu zauważyła, że Śmigacz jest niebezpiecznie przechylony na jedną stronę. Stery kierunku trzeszczały z wysiłku, podczas gdy komputer starał się za wszelką cenę nie dopuścić do tego, by maszyna runęła w dół. Nie wiadomo kiedy Śmigacz znalazł się głęboko w atmosferze, dawno minąwszy punkt, gdzie Mara powinna była przełączyć napęd na silniki manewrowe. Zacisnęła zęby i dokonała odpowiedniego przełączenia. Szybkim

spojrzeniem obrzuciła obraz planety na monitorze. Drzemała nie dłużej niż minutę lub dwie, ale przy takiej prędkości pojazdu nawet kilka sekund nieuwagi mogło się skończyć fatalnie. Przetarła oczy, starając się zapanować nad ogarniającą ją sennością; poczuła, że na czole wystąpiły jej kropelki potu. Instruktor pilotażu często ją przestrzegał, że drzemka w czasie lotu to najpewniejszy sposób, by zakończyć życie. I gdyby przed chwilą zwaliła się w dół, to mogłaby za to winić jedynie siebie. “Czy aby na pewno?” Wyprostowała maszynę, upewniła się, że nie ma z przodu żadnych gór, i włączyła automatycznego pilota. Przenośny stelaż z isalamirem, który dostarczył jej Aves, spoczywał obok tylnego luku, przymocowany do osłony silnika. Mara odpięła pasy i ruszyła w tamtym kierunku... To było tak, jakby ktoś nagle zapalił światło: wstając z fotela, czuła się jak po czterodniowej bitwie, ale już parę kroków dalej, kiedy znalazła się o jakiś metr od isalamira, zmęczenie w jednej chwili ustąpiło. Uśmiechnęła się gorzko. A więc jednak jej podejrzenia okazały się słuszne: szalony mistrz Jedi admirała Thrawna nie życzył sobie towarzystwa. - Niezła sztuczka - rzuciła w przestrzeń. Odczepiła ramę z isalamirem od osłony silnika, przeniosła ją do kabiny i wepchnęła za fotel. Na skanerze pulsacyjnym pojawił się teraz zarys okalającego jezioro łańcucha górskiego, a czujniki na podczerwień wykryły zamieszkaną budowlę po drugiej stronie jeziora. Mara doszła do wniosku, że tam właśnie musi przebywać Skywalker i ten obłąkany mistrz Jedi. W chwilę później jej domysły znalazły potwierdzenie we wskazaniach przyrządów, które tuż obok domu namierzyły niewielką bryłę metalu używanego do budowy statków kosmicznych. Czujniki nie zarejestrowały natomiast obecności żadnych naziemnych instalacji bojowych czy generatorów pól ochronnych ani na zboczach gór, ani na leżącej w dole wyspie. Zapewne C'baoth uważał, że nie potrzebuje do obrony tak prymitywnej broni jak działa laserowe. I może miał racje. Wypatrując najmniejszego choćby sygnału o zbliżającym się niebezpieczeństwie, Mara pochyliła się nad tablicą przyrządów i skierowała maszynę w dół. Była już niemal w połowie krateru, kiedy nastąpił atak: nagłe uderzenie w spód śmigacza podrzuciło cały pojazd o kilka centymetrów w górę. W ułamek sekundy później kolejny pocisk trafił w statecznik, co niebezpiecznie przechyliło maszynę na prawe skrzydło. Dopiero kiedy pojazdem zatrzęsło po raz trzeci, Mara zdołała wreszcie zidentyfikować rodzaj ataku: nie były to żadne rakiety ani salwy z broni laserowej, ale małe, niezwykle szybko poruszające się głazy, których nie potrafiła namierzyć większość systemów obronnych śmigacza. Czwarte uderzenie trafiło w silniki i pojazd runął w dół. ROZDZIAŁ 21

Mara zaklęła pod nosem i ustawiła stateczniki śmigacza na lot ślizgowy. Jednocześnie zażądała, aby komputer wyświetlił mapę poziomicową ściany skalnej znajdującej się poniżej wzniesionej na krawędzi krateru budowli. Lądowanie na szczycie urwiska nie wchodziło już w grę; Mara potrafiłaby posadzić maszynę na tej niewielkiej przestrzeni nawet bez pomocy silników manewrowych, ale nie w sytuacji, kiedy atakował ją mistrz Jedi. Gdyby skierowała się ku ciemnej wyspie w dole, miałaby znacznie więcej miejsca na manewry, ale po wylądowaniu stanęłaby przed nią kwestia, jak dostać się z powrotem na krawędź krateru. Jeśli z kolei zdecydowałaby się poszukać dostatecznie dużego lądowiska gdzieś w innych partiach gór, to i tak natychmiast wyłoniłby się ten sam problem. Mogła też oczywiście uznać swoją porażkę, włączyć główny silnik i w ogóle stąd odlecieć, a potem próbować wydostać Karrde'a na własną rękę. Zacisnąwszy zęby, przyjrzała się mapie poziomicowej. Kamienny atak ustał zaraz po czwartym uderzeniu - mistrz Jedi chciał się niewątpliwie przekonać, czy Mara rozbije się już bez jego dalszego udziału. Przy odrobinie szczęścia może zdołałaby - nie tracąc przy tym śmigacza - utwierdzić go w przekonaniu, że jest już po niej. Gdyby tylko udało jej się znaleźć odpowiednie miejsce w skalnym urwisku... Zauważyła to, czego szukała, w jednej trzeciej wysokości ściany: półkolisty występ utworzony przez erozję, która strawiła mniej odporną skałę, pozostawiając twardszy materiał. Powstała w wyniku tego procesu skalna półka miała w miarę płaską powierzchnię i była na tyle duża, że Śmigacz mógł się tam z powodzeniem zmieścić. Teraz należało jedynie umiejętnie posadzić tam maszynę. Nerwowo zaciskając dłonie na drążku sterowniczym, Mara poderwała dziób pojazdu wysoko w górę i włączyła główny silnik podświetlny. Smuga ognia, która wykwitła za śmigaczem, rozświetliła ściany krateru, zamieniając je w migotliwą mozaikę świateł i cieni. Pojazdem rzuciło do przodu i w górę. Śmigacz uspokoił się nieco dopiero wtedy, gdy dziewczyna z powrotem odchyliła nieznacznie dziób od pionu. Przez chwilę istniało niebezpieczeństwo, że maszyna runie w dół; Mara zdążyła jednak zmienić nieco ustawienie sterów kierunku i pojazd odchylił się - niemal za daleko - w przeciwną stronę, aż w końcu złapał równowagę. Tego typu manewry na napędzie podświetlnym były oczywiście dosyć karkołomne; próbując zapanować nad kołyszącą się maszyną, dziewczyna poczuła, że na czoło wystąpiły jej kropelki potu. Gdyby C'baoth domyślił się, co zamierza zrobić, to nie miałby wielkich problemów, by się z nią rozprawić. Zacisnęła zęby i dzieląc uwagę między monitor wsteczny, wskaźnik prędkości i przepustnicę, zaczęła opuszczać pojazd ku wybranemu przez siebie miejscu. Niewiele brakowało, by cały manewr zakończył się katastrofą. Śmigacz znajdował się jeszcze o jakieś dziesięć metrów od skalnego występu, kiedy jego ognisty ogon liznął powierzchnię półki; temperatura płomienia była tak wysoka, że skała momentalnie się zapaliła i w ułamek sekundy później otoczyły pojazd ogniste języki. Mara starała się coś dojrzeć przez szalejące w dole płomienie. Nie

zważając na wycie alarmu, nie zmieniała kierunku. Nie miała czasu, żeby się zastanawiać: nawet chwila wahania mogła sprawić, że buchający z silnika strumień ognia wypali skałę zbyt głęboko, uniemożliwiając jej bezpieczne lądowanie. Już tylko pięć metrów dzieliło ją od celu, kiedy temperatura w kabinie zaczęła się podnosić. Trzy metry, jeden... Nagle z przeraźliwym zgrzytem metalu o kamień statecznik śmigacza zaszorował po pionowej ścianie. Dziewczyna wyłączyła silnik i odruchowo skuliła się w sobie. Kiedy pojazd uderzył w skalną półkę, żołądek podszedł jej do gardła. Przez chwilę Śmigacz stał na ogonie i wydawało się, że utrzyma się w tej pozycji, ale po chwili opadł ciężko na płozy. Mara otarła pot z czoła i wywołała na monitorze informacje na temat stanu technicznego statku. Zawsze ją uczono, że manewr, który przed chwilą wykonała, powinien być stosowany jedynie w ostateczności. Teraz zrozumiała dlaczego. Ale i tak miała dużo szczęścia. Co prawda płozy i statecznik zostały doszczętnie zniszczone, ale silniki, napęd nadprzestrzenny, urządzenia wytwarzające w kabinie sztuczną atmosferę i cały kadłub wciąż były w niezłym stanie. Przełączyła wszystkie układy w stan spoczynku, zarzuciła sobie na plecy stelaż z isalamirem i skierowała się na tył pojazdu. Nie mogła skorzystać z głównego luku z lewej strony kadłuba, gdyż przy obecnym ustawieniu śmigacza wychodził on prosto w przepaść. Ale istniał jeszcze zapasowy właz, umieszczony w suficie, tuż za wieżyczką działka laserowego. Wspięcie się po drabince z isalamirem na plecach okazało się nie lada sztuką, ale po kilku niefortunnych próbach wreszcie jej się to udało. Rozpalony metal kadłuba parzył ją w nogi i dłonie, ale za to wiejący od jeziora chłodny wiatr przynosił ulgę po pobycie w rozgrzanym wnętrzu kabiny. Podparła klapę włazu, aby przewietrzyć pojazd, i spojrzała w górę. Z rozczarowaniem stwierdziła, że trochę się przeliczyła. Zamiast - tak jak chciała - wylądować dziesięć do piętnastu metrów w dół skalnej ściany, znalazła się dobre pięćdziesiąt metrów poniżej krawędzi urwiska. W ocenie odległości zmyliła ją znaczna szerokość krateru; nie bez znaczenia był też pośpiech, z jakim wybierała miejsce lądowania. - No, nie ma to jak rozruszać się trochę po długiej podróży - mruknęła pod nosem. Wyciągnęła z saszetki przy pasie latarkę i oświetliła czekającą ją drogę. Wspinaczka nie zapowiadała się zbyt przyjemnie, zwłaszcza z ciężkim stelażem z isalamirem na plecach, ale Mara stwierdziła, że zdoła pokonać skalną ścianę. Umocowała latarkę na ramieniu, namacała ręką pierwszy kamienny występ i ruszyła w górę. Wspięła się może ze dwa metry, kiedy nagle ściana przed nią rozbłysła odbitym światłem. Z przestrachu obsunęła się w dół, na stojący na skalnej półce Śmigacz. Wylądowała na czworakach, z blasterem gotowym do strzału. Oślepiona dwoma reflektorami, zmrużyła oczy, co nie przeszkodziło jej celnym strzałem rozbić lewe źródło światła. Drugie natychmiast zgasło. Przed oczami Mary wciąż jeszcze tańczyły czerwone plamki, kiedy usłyszała cichy, ale dobrze znajomy głos. Było to popiskiwanie robota typu R2.

- Hej! - zawołała cicho. - Ty, tam! Czy jesteś robotem astronawigacyjnym Skywalkera? Jeśli tak, to mnie znasz. Spotkaliśmy się na Myrkrze, pamiętasz? Robot rzeczywiście pamiętał, ale wnosząc z urażonego tonu jego odpowiedzi, to wspomnienie nie budziło w nim najlepszych emocji. - Dobra, daruj to sobie - rzuciła cierpko dziewczyna. - Twój pan jest w niebezpieczeństwie. Przybyłam go ostrzec. Tym razem w elektronicznym świergotaniu wyraźnie zabrzmiała ironia. - To prawda - nie dawała za wygraną Mara. Widziała już teraz prawie normalnie i w odległości pięciu metrów od siebie dostrzegła ciemny zarys unoszącego się na silnikach manewrowych myśliwca. Dwa zamontowane po jego lewej stronie działka laserowe były wycelowane prosto w nią. - Muszę z nim natychmiast porozmawiać - ciągnęła. - Zanim ten mistrz Jedi tam na górze domyśli się, że jeszcze żyję, i zechce naprawić swój błąd. Spodziewała się kolejnej ironicznej odpowiedzi, a może nawet otwartej aprobaty dla takiego ewentualnego zamiaru C'baotha, ale robot milczał. Może był świadkiem krótkiego pojedynku pomiędzy śmigaczem a ciskanymi przez mistrza Jedi kamieniami. - Tak, to on próbował mnie zabić - dorzuciła. - Szybko i po cichu, żeby twój pan niczego nie zauważył i nie zadawał kłopotliwych pytań. Robot zaświergotał pytająco. - Przybyłam tu, gdyż potrzebuję pomocy Skywalkera - odparła dziewczyna zgadując, o co robotowi chodzi. - Imperium schwytało Karrde'a i sama nie jestem w stanie go uwolnić. Na wypadek gdybyś o tym nie pamiętał, przypomnę ci, że Karrde to ten facet, który pomógł waszym przyjaciołom zorganizować zasadzkę na szturmowców, dzięki czemu obaj mogliście uciec z Myrkru. Jesteście mu więc coś winni. Robot prychnął lekceważąco. - W takim razie dobrze - rzuciła ostro Mara. - Nie musisz tego robić ani ze względu na Karrde'a, ani ze względu na mnie. Zabierz mnie na górę, bo inaczej twój wspaniały pan nigdy się nie dowie, że jego nowy nauczyciel, C'baoth, jest na usługach Imperium. Robot milczał, rozważając to, co usłyszał. Po chwili odkręcił myśliwiec bokiem i zbliżył się do uszkodzonego śmigacza. Mara schowała blaster i podniosła się z kadłuba. Zastanawiała się nad tym, jak zdoła się zmieścić w kabinie myśliwca, mając na plecach stelaż z isalamirem. Okazało się, że martwiła się na próżno. Zamiast ustawić pojazd tak, by mogła wspiąć się do kabiny, robot zachęcająco podsunął w kierunku Mary jedną z płóz. - Chyba żartujesz - oburzyła się dziewczyna. Obrzuciła podejrzliwym spojrzeniem zawieszoną na wysokości jej pasa płozę. Pomyślała o tym, jaka odległość dzieli ją od jeziora w dole. Ale robot nie zamierzał zmienić zdania; po chwili Mara niechętnie zajęła miejsce na płozie. - No dobrze! - zawołała, kiedy już zdołała się w miarę bezpiecznie usadowić. - Możemy ruszać. I uważaj na latające głazy. Myśliwiec powoli ruszył w górę. Mara skuliła się w sobie oczekując, że C'baoth zaraz wznowi przerwany atak. Dotarli jednak na krawędź krateru bez

żadnych przeszkód. Kiedy robot ostrożnie posadził maszynę na ziemi, dziewczyna zauważyła, że obok otaczającego dom płotu stoi w milczeniu jakaś zakapturzona postać. - To ty jesteś C'baoth - odezwała się Mara. Zsunęła się z płozy i oparła dłoń na kaburze blastera. - Czy zawsze w ten sposób witasz swoich gości? Przez chwilę mężczyzna milczał. Chcąc dojrzeć ukrytą pod kapturem twarz, podeszła krok bliżej i nagle wydało jej się, że kiedyś już przeżyła coś podobnego. Tej nocy, kiedy Imperator przyjechał, by ją zabrać z jej rodzinnego domu, wyglądał bardzo podobnie... - Nie przyjmuję żadnych gości oprócz sług admirała Thrawna - przemówił w końcu starzec. - Wszyscy inni są intruzami. - A dlaczego sądzisz, że ja nie służę Imperium? - odparowała Mara. - Może to uszło twojej uwagi, ale w chwili, gdy strąciłeś mój pojazd, leciałam zgodnie ze wskazaniami tego imperialnego urządzenia naprowadzającego na wyspie. Wydało jej się, że widoczny w słabym świetle gwiazd C'baoth się uśmiecha. - A czego to ma właściwie dowodzić? Chyba tylko tego, że i inni potrafią korzystać z zabawek wielkiego admirała. - A czy inni mają również dostęp do isalamirów admirała? - rzuciła, wskazując stelaż. - Dość tego. Wielki admirał... - Wielki admirał jest twoim wrogiem - przerwał jej ostro C'baoth. - Nie próbuj ze mną tych dziecinnych gierek, Maro Jade. Kiedy się tu zbliżałaś, przejrzałem twoje myśli. Czy naprawdę sądziłaś, że zdołasz mi odebrać mojego Jedi? Dziewczyna nerwowo przełknęła ślinę i zadrżała z zimna i ze strachu. Thrawn powiedział, że C'baoth jest obłąkany i rzeczywiście wyłowiła w głosie mistrza Jedi jakąś nutę szaleństwa. Ale nie to ją przeraziło. Ze słów mężczyzny wynikało także, że jest to człowiek całkowicie bezwzględny i wyrachowany. Emanowały z niego wielka pewność siebie i poczucie własnej potęgi. Miała wrażenie, jakby znowu słyszała Imperatora. - Potrzebuję pomocy Skywalkera - oznajmiła, siląc się na spokój. - Muszę go jedynie wypożyczyć na jakiś czas. - A potem mi go zwrócisz? - spytał starzec z ironią. - Uzyskam jego pomoc, C'baoth - wycedziła przez zaciśnięte zęby. - Bez względu na to, czy ci się to podoba, czy nie. Tym razem nie miała wątpliwości, że na twarzy mistrza Jedi pojawił się uśmiech - skąpy i złowieszczy. - O, nie, Maro Jade - mruknął starzec. - Mylisz się. Czy naprawdę wierzysz w to, że tylko dlatego, iż stoisz w miejscu, gdzie nie sięga Moc, jestem wobec ciebie bezsilny? - Mam jeszcze to. - Dziewczyna wyciągnęła blaster i wymierzyła go w C'baotha. Mistrz Jedi ani drgnął, ale nagle Mara wyczuła w powietrzu dziwne napięcie. - Nikomu nie ujdzie bezkarnie to, że wycelował we mnie broń - rzekł C'baoth z groźbą w głosie. - Drogo mi za to zapłacisz. - Jeszcze się przekonamy. - Dziewczyna cofnęła się o krok i oparła się plecami o skrzydło myśliwca. W górze słyszała ciche

pogwizdywanie robota. - Odsuniesz się i pozwolisz mi przejść, czy też mam cię do tego zmusić siłą? - Wiesz, że mógłbym cię zabić - rzekł C'baoth, przyglądając jej się badawczo. Jego głos nie brzmiał już groźnie, ale niemal przyjacielsko. - I to tak, że nawet nie zdążyłabyś się zorientować, iż nadchodzi atak. Ale nie zrobię tego. Przynajmniej nie teraz. Od wielu lat wyczuwałem twoje istnienie, Maro Jade: nagłe przypływy i spadki twojej mocy, które zaczęły się po tym, jak śmierć Imperatora odebrała ci większość sił. A ostatnio ujrzałem cię w trakcie medytacji. Pewnego dnia przyjdziesz do mnie z własnej woli. - O tym też się jeszcze przekonamy. - Nie wierzysz mi - rzucił C'baoth ze złowieszczym uśmieszkiem. - Ale w końcu uwierzysz. Przyszłość jest zdeterminowana, moja młoda, niedoszła Jedi, podobnie jak twoje przeznaczenie. Pewnego dnia padniesz przede mną na kolana. Ujrzałem to w swojej wizji. - Na twoim miejscu nie wierzyłabym zbytnio w żadne wizje - odcięła się Mara. Zerknęła na pogrążony w ciemnościach budynek za plecami C'baotha, zastanawiając się, co by się stało, gdyby spróbowała zawołać Skywalkera. Imperator też rzekomo przewidywał przyszłość, ale niewiele mu to pomogło. - Może jestem mądrzejszy od Imperatora - odparł C'baoth i odwrócił nieznacznie głowę. - Kazałem ci iść do komnaty - rzucił ostro. - To prawda - odezwał się znajomy Marze głos. Z mroku przed domem wyłoniła się jakaś postać i przemierzyła dziedziniec. Był to Skywalker. - Co w takim razie robisz tutaj? - spytał starzec. - Poczułem drżenie Mocy - odparł młody Jedi, przechodząc przez furtkę. Stanął w słabym świetle gwiazd. Jego blada, pozbawiona wyrazu twarz odcinała się od czerni tuniki. Wzrok miał utkwiony w Marze. - Jakby w pobliżu toczyła się jakaś walka. Witaj, Maro. - Skywalker - wyszeptała spierzchniętymi wargami. Mimo tego wszystkiego, co przeszła, odkąd wyskoczyła z nadprzestrzeni w pobliżu Jomarku, dopiero w tym momencie uświadomiła sobie, jak karkołomnego zadania się podjęła. Ona, która kiedyś otwarcie zapowiedziała Skywalkerowi, że go zabije, miała go teraz przekonać, iż jest bardziej godna zaufania niż mistrz Jedi. - Słuchaj, Skywalker... - Czy nie skierowałaś przypadkiem broni przeciwko niewłaściwej osobie? spytał łagodnie młody Jedi. - Sądziłem, że to mnie chciałaś zastrzelić. Mara zupełnie zapomniała o tym, że trzyma w ręku wycelowany w C'baotha blaster. - Nie przybyłam tu po to, żeby cię zabić - stwierdziła, ale nawet dla niej te słowa zabrzmiały nieprzekonująco i fałszywie. - Karrde wpadł w ręce Imperium. Potrzebuję twojej pomocy, żeby go stamtąd wydostać. - Rozumiem. - Skywalker zerknął na C'baotha. - Co się tutaj stało, mistrzu? - A jakie to ma znaczenie? - odparował starzec. - Niezależnie od tego, co teraz mówi, tak naprawdę przybyła tu po to, by cię zabić. Wolałbyś, żebym jej nie powstrzymał? - Skywalker... - zaczęła Mara. Luke uciszył ją gestem ręki, nie spuszczając przy tym oczu z mistrza Jedi.

- Czy ona cię zaatakowała? - spytał. - Albo w jakikolwiek sposób ci zagroziła? Dziewczyna spojrzała na C'baotha... i zamarła. Wcześniejsza pewność siebie zniknęła z twarzy starca. W jej miejsce pojawiła się zimna nienawiść. Ale nie była ona skierowana przeciwko Marze, tylko przeciw Skywalkerowi. Nagle dziewczyna wszystko zrozumiała. Nie musiała przekonywać młodego Jedi o dwulicowości C'baotha - on już o tym wiedział. - Jakie to ma znaczenie, co ona zrobiła? - rzucił starzec lodowatym tonem. Liczy się tylko to, że ona stanowi namacalny przykład zagrożenia, przed którym cię przestrzegałem od chwili twego przyjazdu. Zagrożenia dla wszystkich Jedi ze strony galaktyki, która nas nienawidzi i boi się nas. - Nie, mistrzu C'baoth - rzekł Luke łagodnie. - Z pewnością rozumiesz, że środki są nie mniej ważne niż cele. Jedi używa Mocy tylko dla pogłębienia wiedzy lub w samoobronie, ale nigdy w ataku. - Frazesy dla prostaczków - prychnął starzec. - Albo dla tych, którzy są za głupi, by samodzielnie podejmować decyzje. Mnie taki sposób myślenia nie dotyczy, Jedi Skywalker. I ty też pewnego dnia się od niego uwolnisz, o ile zdecydujesz się tu pozostać. - Przykro mi - potrząsnął głową Luke - ale nie mogę zostać. - Odwrócił się i ruszył w stronę Mary... - Odwracasz się plecami do całej galaktyki - rzucił C'baoth. Tym razem mówił szczerze i z przekonaniem. - Tylko dzięki naszej sile i pomocy jej mieszkańcy mogą marzyć o osiągnięciu prawdziwej dojrzałości. Wiesz o tym równie dobrze jak ja. Skywalker się zatrzymał. - Twierdziłeś, że oni nas nienawidzą - zauważył. - Jak możemy uczyć tych, którzy nie chcą naszego kierownictwa? - Możemy uleczyć tę galaktykę, Luke - rzekł cicho C'baoth. - Ty i ja. Razem możemy tego dokonać. Bez nas nie ma dla niej żadnej nadziei. - A może on zdoła zrobić to sam, bez twojej pomocy - wtrąciła Mara nienaturalnie głośno. Chciała rozwiać czar słów C'baotha. Widziała wielokrotnie, jakie efekty przynosi Imperatorowi podobne zabiegi, a powieki Skywalkera i tak były już dostatecznie ciężkie. Nienaturalnie ciężkie. Oczy zamykały mu się tak samo jak Marze, kiedy zbliżała się do Jomarku... Szybkim krokiem podeszła do młodego Jedi. C'baoth poruszył się nieznacznie, jakby miał zamiar ją powstrzymać, ale dziewczyna uniosła blaster i starzec dał za wygraną. Nawet nie musiała patrzeć na Luke'a, żeby wiedzieć, kiedy znalazł się w wytwarzanej przez isalamira strefie, gdzie nie docierała Moc. Młody Jedi odetchnął głęboko, wyprostował się - dotąd pewnie nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że był zgarbiony - i pokiwał głową, jakby dopiero teraz poznał wyjaśnienie jakiejś zagadki. - Czy tak właśnie chciałbyś uleczyć galaktykę, mistrzu C'baoth? Poprzez zniewolenie i kłamstwo? Starzec gwałtownie odrzucił głowę do tyłu i zaczął się śmiać. Mara zupełnie

nie spodziewała się takiej reakcji i na chwilę zamarła w bezruchu. Dokładnie w tym momencie C'baoth zaatakował. Kamień, którego użył, był stosunkowo niewielki, ale pojawił się nie wiadomo skąd i z całej siły uderzył ją w rękę. Blaster wypadł dziewczynie z dłoni, a cała ręka natychmiast zdrętwiała z bólu. - Uważaj! - krzyknęła do Skywalkera. Przykucnęła i zaczęła w ciemnościach szukać broni. Tuż obok jej głowy przeleciał kolejny kamień. Usłyszała obok siebie krótkie syknięcie i nagle w ciemności rozbłysło zielonobiałe światło miecza Skywalkera. - Ukryj się za myśliwcem - rozkazał Luke. - Ja go powstrzymam. Marze natychmiast przyszedł na myśl Myrkr. Ale nie zdążyła nawet otworzyć ust, by przypomnieć Skywalkerowi, jak niewiele jest w stanie zdziałać bez Mocy, kiedy ten odsunął się od niej i wyszedł z kręgu oddziaływania isalamira. Machnął mieczem na boki i dwukrotnie usłyszała głuchy odgłos: świetlne ostrze przecięło lot dwóch kolejnych kamieni. Nie przestając się śmiać, C'baoth uniósł rękę i posłał w kierunku Luke'a niebieską błyskawicę. Skywalker przyjął uderzenie na miecz świetlny i na ułamek sekundy zielone ostrze otoczyła białoniebieska poświata wyładowania elektrycznego. Kolejna błyskawica przemknęła obok młodego Jedi i zniknęła na granicy pustej strefy wokół Mary; trzecia ponownie trafiła w ostrze miecza świetlnego. Dziewczyna namacała ręką jakiś metalowy przedmiot. Był to jej blaster. Chwyciła go i wycelowała w C'baotha... Nagle wszystko dokoła rozbłysło światłem laserowego ognia. Mara na śmierć zapomniała o siedzącym w myśliwcu robocie. Starzec najwyraźniej także o nim zapomniał. - Skywalker?! - zawołała. Przed oczami widziała tylko różowawą mgiełkę. Skrzywiła się, czując w powietrzu ostry zapach ozonu. - Gdzie jesteś? - Tu, przy nim. Jeszcze żyje. - Możemy to zaraz naprawić - burknęła. Ostrożnie omijając parujące wyżłobienia, które powstały w ziemi w wyniku salwy z działek laserowych, ruszyła przed siebie. Starzec leżał na wznak; był nieprzytomny, ale oddychał miarowo. Młody Jedi klęczał obok niego. - Ani śladu oparzeń - szepnęła dziewczyna. - To niesamowite. - Artoo nie zamierzał go zabić - stwierdził Skywalker, delikatnie masując opuszkami palców twarz mężczyzny. - Sądzę, że powalił go udar akustyczny. - Tak, albo fala uderzeniowa - zgodziła się Mara i wycelowała blaster w nieruchomą postać. - Odsuń się, to go wykończę. - Nie zabijemy go - oznajmił młody Jedi, spoglądając na nią z ukosa. - Nie w ten sposób. - Wolisz zaczekać, aż się ocknie i znowu nas zaatakuje? - odparowała. - W ogóle nie musimy go zabijać. Nim się obudzi, nas już dawno nie będzie na Jomarku. - Nie zostawia się wroga za plecami - rzuciła sztywno

dziewczyna. - Chyba że ma się dosyć życia. - On nie musi być naszym wrogiem, Maro - stwierdził Luke z żarliwością, która ją tak u niego drażniła. - C'baoth jest chory. Może uda się go wyleczyć. - Nie słyszałeś tego, co mówił, nim przyszedłeś - skrzywiła się Mara. - On jest naprawdę obłąkany. Ale to nie wszystko: jest potężny i bardzo niebezpieczny. - Zawahała się na moment. - Miałam wrażenie, jakbym słuchała Imperatora albo Vadera. W twarzy Skywalkera drgnął jakiś mięsień. - Vader także tkwił głęboko po ciemnej stronie, a jednak zdołał się stamtąd wyrwać i wrócić. Może C'baothowi też się to uda. - Na twoim miejscu nie liczyłabym na to - stwierdziła dziewczyna; schowała jednak blaster. Nie było teraz czasu na podobne dyskusje; a dopóki potrzebowała jego pomocy, Skywalker miał prawo do ostatecznej decyzji w takich sprawach. - Pamiętaj tylko, że jeśli się mylisz, to zapłacisz za to głową. - Wiem. - Luke popatrzył na C'baotha, a potem znowu na Marę. - Mówiłaś, że Karrde ma jakieś kłopoty? - Tak. - Dziewczyna z radością przyjęła zmianę tematu. Rozmowa na temat Imperatora i Vadera przypomniała jej prześladujący ją sen. - Wielki admirał go uwięził. Potrzebuję twojej pomocy, by go wydostać. Zebrała się w sobie, szykując się do zażartej dyskusji i targowania się, ale ku jej zdziwieniu młody Jedi skinął głową i podniósł się z ziemi. - Dobrze. W takim razie ruszajmy - rzucił. Artoo po raz ostatni zapiszczał żałośnie i przerwał połączenie; myśliwiec zamigotał w pseudoruchu i skoczył w nadprzestrzeń. - Cóż, nie bardzo mu się to podobało - stwierdził Luke, wyłączając nadajnik śmigacza. - Ale chyba udało mi się przekonać go, żeby poleciał prosto do domu. - Wolałabym, żebyś miał co do tego pewność - rzuciła szorstko Mara. Siedziała w fotelu pilota, nie spuszczając z oczu komputera nawigacyjnego. - I bez siedzącego nam na ogonie republikańskiego myśliwca będziemy mieli dostatecznie dużo trudności, żeby przedostać się niepostrzeżenie do imperialnej bazy zaopatrzeniowej. - Racja. - Skywalker zerknął na nią spod oka zastanawiając się, czy dobrze zrobił, wsiadając z nią do śmigacza. Dziewczyna umieściła isalamira z tyłu pojazdu, więc Luke wyczuwał drzemiącą w niej nienawiść do niego. Wywoływało to w nim niemiłe wspomnienia związane z Imperatorem, który był przecież nauczycielem Mary. Młody Jedi rozważał nawet przez chwilę, czy cała ta sytuacja nie jest w gruncie rzeczy jakąś wymyślną mistyfikacją, mającą na celu pozbawienie go życia. Ale dziewczyna zdawała się panować nad nienawiścią i nie wyczuwał w niej podstępnych zamiarów. Chociaż mógł się mylić - podstępne plany C'baotha rozszyfrował przecież dopiero w ostatniej chwili. Poruszył się nerwowo w fotelu, czerwieniąc się na myśl o tym, jak łatwo dał się zwieść chytrą grą starca. Ale zaraz przypomniał sobie, że to nie była tylko

gra. Mistrz Jedi naprawdę był niezrównoważony - co do tego Luke nie miał wątpliwości. I nawet jeśli jego zaburzenia psychiczne nie były jeszcze obłędem, jak to sugerowała Mara, to i tak można było uznać C'baotha za osobę chorą. Ale jeśli stwierdzenie dziewczyny, że starzec pracuje dla Imperium, było prawdą, to... Skywalker zadrżał. “Nauczę ją takich rzeczy, o jakich ci się nawet nie śniło” mówił C'baoth, mając na myśli Leię. W rozmowie z Lukiem na Endorze Vader użył innych słów, ale kryjący się za nimi mroczny sens był ten sam. Bez względu na to, kim C'baoth był w przeszłości, Skywalker nie miał wątpliwości co do tego, że obecnie starzec podąża ścieżką prowadzącą ku ciemnej stronie. A jednak Luke zdołał pomóc Vaderowi zawrócić z tej drogi. Czy pychą było sądzić, że uda mu się dokonać tego samego w przypadku C'baotha? Odpędził od siebie te myśli. Nawet jeśli ich drogi miały się jeszcze kiedyś spotkać, to na razie było o wiele za wcześnie, by się nad tym szczegółowo zastanawiać. W tej chwili należało się skoncentrować na najbliższym czekającym go zadaniu, a dalszą przyszłość zawierzyć Mocy. - Jak wielki admirał odszukał Karrde'a? - zwrócił się do Mary. Dziewczyna natychmiast ściągnęła usta i Luke wyczuł, że gnębią ją wyrzuty sumienia. - Zamontowali na moim statku nadajnik - odparła. - Zaprowadziłam ich prosto do jego kryjówki. Skywalker pokiwał głową. Przypomniał sobie ucieczkę “Sokołem” z pierwszej Gwiazdy Śmierci, kiedy ratowali Leię. - Z nami użyli tej samej sztuczki - powiedział. - Właśnie w ten sposób znaleźli bazę na Yavinie. - Zważywszy na straty, jakie tam ponieśli, chyba nie masz powodu do narzekań - rzuciła dziewczyna ironicznie. - Nie podejrzewam, aby Imperator był tym wszystkim zachwycony - mruknął Luke. - Rzeczywiście: nie był - stwierdziła Mara, pogrążając się w mrocznych wspomnieniach. - Vader omal nie przypłacił tego błędu życiem. - Znacząco spojrzała na rękę Skywalkera. - Właśnie wtedy stracił prawą dłoń. Luke poruszył palcami prawej - sztucznej - ręki i ożyło w nim echo tego rozdzierającego bólu, który poczuł, kiedy miecz świetlny Vadera przeciął jego skórę, mięśnie i kości. Przemknął mu przez głowę fragment jakiegoś starego tatooińskiego aforyzmu: coś na temat tego, że zło przechodzi z pokolenia na pokolenie... - Jaki masz plan? - spytał. Mara westchnęła głęboko i młody Jedi poczuł, że oderwanie się myślami od przeszłości stanowi dla niej wielki wysiłek. - Karrde jest więziony na pokładzie okrętu flagowego wielkiego admirała oznajmiła. - Zgodnie z planem za cztery dni “Chimera” ma uzupełniać zapasy w układzie Wistrila. Jeśli się pospieszymy, to powinniśmy tam dotrzeć kilka godzin przed nią. Pozbędziemy się śmigacza, opanujemy jeden z promów transportowych i dalej polecimy już zgodnie z harmonogramem dostaw. Luke rozważał przez chwilę jej plan. Był on trudny do wykonania, ale nie

niemożliwy. - A co dalej, kiedy już dostaniemy się na pokład “Chimery”? - Standardowa procedura na statkach Imperium jest taka, że kiedy ludzie z niszczyciela rozładowują towar, załogi promów muszą pozostawać w kabinach wyjaśniła Mara. - Przynajmniej tak było pięć lat temu. A to oznacza, że będziemy musieli wywołać jakieś zamieszanie, żeby opuścić wahadłowiec. - To dosyć ryzykowne - potrząsnął głową Skywalker. - Nie powinniśmy niepotrzebnie ściągać na siebie niczyjej uwagi. - A masz jakiś lepszy pomysł? - Na razie nie - wzruszył ramionami młody Jedi. - Ale mamy jeszcze cztery dni, żeby się nad tym zastanowić. Na pewno coś wymyślimy. ROZDZIAŁ 22 Mara wyłączyła silniki manewrowe i prom towarowy z cichym metalicznym szczęknięciem dotknął płyty rufowego hangaru “Chimery”. - Tu wahadłowiec 37, wylądowałem - oznajmił Luke przez nadajnik. Czekam na dalsze rozkazy. - Halo, wahadłowiec 37, zrozumiałem - rozległ się z głośnika głos kontrolera lotów. - Wyłącz wszystkie układy i przygotuj się do rozładunku. - Przyjąłem. Skywalker wyciągnął rękę, by zgasić nadajnik, ale Mara go powstrzymała. - Halo, kontrola lotów, to mój pierwszy lot z zaopatrzeniem - powiedziała, a jej głos wyrażał naturalną w takiej sytuacji ciekawość. - Jak długo to wszystko zwykle trwa? - Lepiej usiądźcie sobie wygodnie w fotelach - odparł oficer ironicznie. - Nikt nie może stąd odlecieć, dopóki nie rozładujemy wszystkich promów. A to potrwa co najmniej dwie godziny. - Och - westchnęła dziewczyna, udając zaskoczenie. - No, cóż... Dzięki za informację. Może w takim razie spróbuję się zdrzemnąć. Przerwała połączenie. - Świetnie. - Rozpięła pasy i podniosła się z fotela. To powinno nam wystarczyć na dotarcie do sektora więziennego i powrót tutaj. - Miejmy nadzieję, że nadal trzymają Karrde'a na statku - mruknął Luke. Podążył za Marą w stronę znajdujących się z tyłu kabiny spiralnych schodów prowadzących do ładowni. - Na pewno. - Dziewczyna zaczęła schodzić w dół. - Jedyne niebezpieczeństwo tkwi w tym, że mogli już zacząć intensywne badanie. - Intensywne badanie? - zdziwił się Skywalker. - Przesłuchiwanie go. - Mara dotarła do ładowni i rozejrzała się uważnie dookoła. - Świetnie. No, spróbuj może... tu. - Wskazała ręką miejsce na podłodze. - Z dala od oczu ciekawskich, a poza tym nie uszkodzisz tu chyba żadnej ważnej instalacji.

- Dobrze. - Luke zapalił miecz świetlny i zaczął wycinać dziurę w podłodze. Był już w połowie, gdy nagle z otworu strzeliła iskra i wszystkie światła w ładowni zgasły. - Nie ma problemu - uspokoił Marę, która przeklinała pod nosem. Oświetlimy sobie otwór mieczem. - Nie w tym rzecz. Niepokoi mnie to, że iskra mogła przebiec po płycie hangaru. Nawet ślepy by to dostrzegł. Skywalker przerwał ciecie i sięgnął umysłem na zewnątrz. - Chyba nikt niczego nie zauważył. - Miejmy nadzieję. - Dziewczyna skinęła ręką w kierunku zaczętego otworu. No, kończ wreszcie. Luke zrobił, co powiedziała, i w minutę później, korzystając z magnetycznej wciągarki, przetransportowali wycięty kawałek kadłuba w głąb ładowni. Kilkanaście centymetrów pod statkiem, spowita niesamowitą zieloną poświatą bijącą od miecza świetlnego, widoczna była podłoga hangaru. Mara przymocowała do niej chwytak wciągarki. Skywalker położył się płasko na brzuchu i włożył rękę z mieczem w otwór. Na chwilę zamarł w bezruchu; użył Mocy, by się upewnić, że biegnący pod hangarem korytarz jest pusty. - Nie zapomnij naciąć jej skośnie - przypomniała mu Mara, gdy zagłębił miecz świetlny w twardym metalu. - Ziejącą w suficie dziurę dostrzegliby nawet poborowi. Luke skinął głową i dokończył cięcia. Mara tylko na to czekała. Nim zdążył zgasić miecz, uruchomiła wciągarkę, unosząc gruby kawał metalu w górę, do wnętrza ładowni. Podciągnęła go na wysokość metra i wyłączyła silnik urządzenia. - Tyle wystarczy - oznajmiła. Z blasterem w dłoni usiadła na jeszcze ciepłej krawędzi otworu i bez wahania skoczyła w dół. Przez chwilę w milczeniu rozglądała się dookoła... - Droga wolna - syknęła. Skywalker przysiadł na krawędzi dziury i spojrzał na sterownik wciągarki. Sięgnął Mocą w kierunku przycisku zwalniającego chwytak i podążył śladem dziewczyny. Podłoga korytarza była niżej, niż przypuszczał, ale jego wzmocnione dzięki umiejętnościom Jedi mięśnie bez trudu zamortyzowały skok. Odzyskując równowagę, zerknął w górę. Wycięty przez niego fragment podłogi hangaru opadł prosto na swoje miejsce. - Wygląda nieźle - mruknęła Mara. - Trudno to zauważyć. - Trzeba by spojrzeć prosto do góry - zgodził się Luke. - W którą stronę idzie się do sektora więziennego? - Tędy. - Dziewczyna skinęła blasterem w lewo. - Ale nie dostaniemy się tam w tych strojach. Chodź. Poprowadziła go do poprzecznego przejścia, którym dotarli do innego, szerszego korytarza. Skywalker cały czas wytężał zmysły Jedi, ale tylko od czasu do czasu wyczuwał czyjąś obecność. - Strasznie tu pusto. - To chwilowe. Znajdujemy się w sektorze obsługi technicznej i większość tych, którzy tu normalnie pracują, jest teraz o poziom wyżej, zajęta rozładowywaniem promów. Nim pójdziemy dalej, musimy zdobyć jakieś mundury

albo kombinezony pilotów, czy coś w tym rodzaju. Luke przypomniał sobie, jak po raz pierwszy próbował udawać żołnierza Imperium. - Zgoda, tylko niech to nie będą pancerze szturmowców. Przez te hełmy prawie nic nie widać. - Sądziłam, że Jedi nie muszą korzystać z oczu - stwierdziła Mara ironicznie. - Dobra, teraz uważaj. W tej części mieszczą się kabiny załogi. Skywalker już chwilę wcześniej wyczuł nagły wzrost liczby ludzi w pobliżu. - Chyba nie uda nam się niepostrzeżenie prześlizgnąć w takich warunkach ostrzegł. - Nawet nie zamierzam tego próbować. Jeśli pójdziemy tędy - Mara wskazała odchodzący w prawo korytarz - to powinniśmy dojść do kabin dla dyżurujących pilotów myśliwców. Przy odrobinie szczęścia znajdziemy może jakieś puste pomieszczenie, a w nim pozostawione kombinezony. Nawet jeśli załoga “Chimery” była na tyle pewna siebie, by pozostawić sektor obsługi technicznej zupełnie nie strzeżony, to w przypadku pomieszczeń dla pilotów nie okazała się już taka nieostrożna. Kabin było sześć. Otaczały z dwóch stron znajdujące się na końcu korytarza wejście do windy sieciowej. Dobiegające ze wszystkich pokojów ściszone odgłosy rozmów wymownie świadczyły o tym, że w każdym pomieszczeniu znajdują się co najmiej dwie osoby. - Co teraz? - szepnął Skywalker. - A jak myślisz? - odparła ostro dziewczyna. Schowała blaster do kabury i zaczęła gimnastykować palce. - Powiedz mi tylko, w której kabinie jest najmniej ludzi, a ja już zajmę się resztą. - Poczekaj chwilę. - Luke spróbował zebrać myśli. Nie chciał z zimną krwią zabijać znajdujących się za drzwiami ludzi, ale nie zamierzał także ryzykować tak, jak w czasie ataku Imperium na kopalnię Landa na Nkllonie parę miesięcy temu. Wtedy udało mu się użyć Mocy dla otumanienia pilotów imperialnych myśliwców, ale doprowadziło go to niebezpiecznie blisko granicy, za którą rozciągała się już ciemna strona. Nie chciał doświadczyć tego po raz drugi. Ale jeśli tylko lekko muśnie umysły żołnierzy, jeśli nie zakłóci całkowicie ich funkcjonowania... - Spróbujemy tutaj. - Skinął głową w kierunku pokoju, w którym wyczuł obecność tylko trzech osób. - Ale nie będziemy tam wskakiwać i próbować ich unieszkodliwiać. Chyba zdołam przytłumić ich ciekawość na tyle, żeby spokojnie wejść do środka, zabrać kombinezony i wyjść. - A jeśli ci się to nie uda? Stracimy element zaskoczenia. - Na pewno się uda. Patrz i uważaj. - Słuchaj, Skywalker... - A poza tym wątpię, czy nawet jeśli ich zaskoczysz, zdołasz wykończyć wszystkich trzech, nie robiąc przy tym hałasu - dorzucił. - No co, zdołasz? Dziewczyna posłała mu piorunujące spojrzenie, ale odsunęła się na bok. Luke zestroił umysł z Mocą i ruszył w stronę kabiny. Ciężkie metalowe drzwi otworzyły się automatycznie, gdy tylko się do nich zbliżył. Wszedł do środka. W pomieszczeniu istotnie znajdowało się trzech mężczyzn. Siedzieli leniwie rozwaleni przy stojącym na środku kabiny stole. Dwóch miało na sobie brązowe

mundury zwykłych członków załogi, a trzeci był ubrany w jednolity czarny strój i błyszczący hełm żołnierza oddziałów desantowych Floty Imperialnej. Gdy drzwi się otworzyły, wszyscy trzej unieśli głowy, ale Skywalker wyczuł u nich jedynie cień zainteresowania. Korzystając z Mocy, dotknął lekko ich umysłów i zagłuszył ciekawość. Dwaj pierwsi mężczyźni zmierzyli go wzrokiem, po czym całkowicie zignorowali jego obecność; trzeci cały czas gapił się na Luke'a, ale była to dla niego jedynie pewna odmiana w monotonii wpatrywania się w towarzyszy. Starając się zachowywać zupełnie naturalnie, Skywalker podszedł do wieszaka przy ścianie i wybrał trzy kombinezony. Siedzący przy stole nawet nie przerwali rozmowy, kiedy przewiesił je przez ramię i wyszedł z kabiny. Drzwi za nim zamknęły się cicho... - I co? - syknęła Mara. Luke odetchnął z ulgą i podał jej kombinezon. - Wskakuj w to. Ja muszę jeszcze przez chwilę powściągać ich ciekawość, aż w ogóle zapomną, że tam kiedykolwiek byłem. Dziewczyna skinęła głową i zaczęła naciągać kombinezon na ubranie. - Niezła sztuczka. - Tym razem się udało. - Luke ostrożnie uwolnił umysły żołnierzy. Z napięciem czekał na jakiś nagły przypływ emocji, który świadczyłby o tym, że cały plan się nie powiódł. Ale nic takiego nie nastąpiło, a w pokoju nadal toczyła się obojętna rozmowa. “Udało się - przynajmniej tym razem”. Kiedy się odwrócił, zobaczył, że Mara czeka już przy windzie. - Chodź szybciej. - Skinęła na niego niecierpliwie. Zdążyła się już ubrać w kombinezon, a pozostałe dwa miała przerzucone przez ramię. - Przebierzesz się po drodze. - Mam nadzieję, że nikt się nie dosiądzie, kiedy będę to robił - mruknął, wślizgując się do windy. - Trudno by mi to było wytłumaczyć. - Możesz się nie obawiać - odparła, kiedy drzwi się zamknęły i winda ruszyła. - Nastawiłam ją na jazdę non stop. - Przyjrzała mu się badawczo. - Nadal chcesz to zrobić w ten sposób? - Chyba nie mamy wielkiego wyboru - stwierdził, zakładając na własne ubranie obcisły kombinezon. - Kiedyś, na Gwieździe Śmierci, próbowaliśmy z Hanem wejść do więzienia od frontu, ale efekt był raczej mizerny. - Tak, ale nie mieliście wtedy dostępu do centralnego komputera - zauważyła dziewczyna. - Jeśli zmienię trochę zapisy i wprowadzę rozkaz o przeniesieniu więźnia, to powinniśmy wydostać Karrde'a, nim ktokolwiek zorientuje się, że coś jest nie w porządku. - Ale będą świadkowie tego, że więzień opuścił celę - przypomniał jej Skywalker. - Jeśli którykolwiek z nich postanowi uzyskać ustne potwierdzenie rozkazu, to cały plan się załamie. A ze strażnikami nie uda mi się powtórzyć tej samej sztuczki co przed chwilą. Z racji swej funkcji są bardzo czujni. - Dobra. - Mara odwróciła się do tablicy sterowniczej windy. - Nie wydaje mi się to specjalnie przyjemne. Ale skoro sam tego chcesz, to nie będę cię powstrzymywać. Sektor więzienny znajdował się na samej rufie statku, kilka kondygnacji

poniżej mostka i pokładu sterowniczego, a tuż powyżej pomieszczeń sekcji inżynieryjnej i gigantycznych dysz wylotowych silników podświetlnych. Kabina windy kilkakrotnie zmieniała kierunek, posuwając się na przemian w pionie i w poziomie. Trasa przejazdu wydała się Luke'owi trochę zbyt skomplikowana. Złapał się na tym, że ciągle jeszcze zastanawia się, czy Mara nie prowadzi przypadkiem podwójnej gry. Ale w jej umyśle nie wyczuł śladu fałszu. Przyszło mu na myśl, że może dziewczyna celowo kluczyła, aby zmylić czujność wewnętrznych urządzeń alarmowych “Chimery”. W końcu winda stanęła i drzwi się rozsunęły. Znaleźli się w drugim korytarzu. Skywalker zauważył spieszących gdzieś paru ludzi w kombinezonach roboczych. - Tam są drzwi, o które ci chodzi - mruknęła Mara, wskazując w głąb korytarza. - Czekam trzy minuty. Luke skinął głową i ruszył przed siebie, starając się za wszelką cenę wyglądać tak, jakby był tam już wiele razy. Jego kroki odbijały się echem od metalowej podłogi, co przypomniało mu omal nie zakończoną katastrofą wyprawę na pierwszą Gwiazdę Śmierci. Ale wtedy był naiwnym chłopaczkiem z głową przepełnioną marzeniami o sławie i bohaterstwie, zbyt niedoświadczonym, by zdawać sobie sprawę ze śmiertelnego niebezpieczeństwa, jakiemu groziło. Teraz, znacznie starszy i zahartowany w walce, wiedział dokładnie, w co się pakuje. A mimo to szedł dalej. Zastanawiał się, czy świadomość ryzyka sprawia, że w porównaniu z poprzednim razem jest w nim nieco mniej brawury, czy też odnosi wręcz przeciwny skutek. Dotarł do drzwi i przystanął na chwilę. Udał, że studiuje notes elektroniczny, który znalazł w kieszeni kombinezonu. Odczekał, aż korytarz opustoszeje, po czym po raz ostatni odetchnął głęboko świeżym powietrzem i wszedł do środka. Pamiętał, żeby wstrzymać oddech, ale mimo to fetor omal nie zwalił go z nóg. Jeżeli nawet w ciągu ostatnich pięciu lat Imperium poczyniło jakieś unowocześnienia na swych statkach, to zbiorniki odpadków cuchnęły tak jak dawniej. Puścił drzwi, które zamknęły się cicho. Niemal w tym samym momencie usłyszał nikły odgłos włączającego się przekaźnika. Dotarł tu prawie w ostatniej chwili: Mara już uruchomiła zgniatarkę. Starając się oddychać ustami, zamarł w bezruchu... W chwilę później, z przytłumionym szczękiem potężnych urządzeń hydraulicznych, ściany zaczęły się powoli zbliżać do siebie. Skywalker nerwowo przełknął ślinę i mocniej ścisnął miecz. Próbował się utrzymać na stercie odpadków i zużytego sprzętu, która nagle ożyła mu pod nogami. Sam wymyślił, że w taki sposób dotrze na poziom, na którym znajdowało się więzienie, i musiał długo i usilnie przekonywać Marę do swego planu. Ale będąc już tutaj i obserwując kurczącą się przestrzeń między ścianami, doszedł nagle do wniosku, że może nie był to wcale taki dobry pomysł. Jeżeli dziewczyna nie będzie potrafiła precyzyjnie pokierować ruchem zgniatarki... Albo ktoś jej w tym przeszkodzi... Lub też jeśli da na chwilę upust swojej nienawiści względem niego... Ściany zbliżały się coraz bardziej, miażdżąc wszystko pomiędzy sobą. Skywalker walczył z całych sił, aby się nie przewrócić. Miał pełną świadomość

tego, że jeśli Mara zamierzała go zdradzić, to on dowie się o tym zbyt późno, żeby się uratować. Ściany zgniatarki były na tyle grube, że nie zdoła wyciąć w nich otworu mieczem świetlnym; a kłębiąca się pod nim masa uniosła go już tak daleko od drzwi, że nie miał szans na ucieczkę. Wsłuchując się w przeraźliwy zgrzyt łamanego metalu i plastiku, obserwował, jak odstęp między ścianami kurczy się do dwóch metrów... potem metra i pół... metra... Nagle ściany zatrzymały się w odległości mniejszej niż metr. Luke odetchnął głęboko, prawie nie czując smrodu. Mara go nie zdradziła. Wykonała swoją część zadania idealnie. Teraz nadeszła jego kolej. Cofnął się na skraj pomieszczenia, przykucnął i skoczył. Podłoże było miękkie i niestabilne, a ściany zbiornika dość wysokie; nawet korzystając z umiejętności Jedi udało mu się doskoczyć jedynie do połowy wysokości metalowych płyt. W najwyższym punkcie lotu podkurczył kolana i rozsunął nogi, obracając stopy na zewnątrz. Poczuł przeszywający ból w nogach i krzyżu, ale udało mu się zaklinować pomiędzy ścianami. Odczekał chwilę, żeby złapać oddech i zorientować się w położeniu, po czym zaczaj się piąć w górę. Okazało się, że nie jest tak źle, jak się obawiał. Jako chłopiec często chodził po górach na Tatooine i co najmniej kilka razy zdarzyło mu się pokonywać kominy skalne - choć nigdy nie był tym specjalnie zachwycony. Gładkie ściany zgniatarki dawały znacznie mniejszą przyczepność niż skała, ale jednakowa w każdym miejscu szerokość otworu i brak ostrych występów, które wbijałyby się w plecy, z nadwyżką to wynagradzały. Po kilku minutach dotarł do szczytu zbiornika i wylotu zsypu na śmieci, który - jak miał nadzieję - prowadził do sektora więziennego. Jeżeli Mara prawidłowo odczytała dane w komputerze, to miał jakieś pięć minut do zmiany warty. Zacisnął zęby, przepchnął się przez zamykającą wylot zsypu osłonę magnetyczną i, oddychając wreszcie świeżym powietrzem, ruszył do góry. Pokonanie tego odcinka zajęło mu niewiele więcej niż pięć minut. Kiedy dotarł na miejsce, przekonał się, że Mara się nie myliła. Przez zasłaniającą otwór zsypu kratę usłyszał dochodzące od strony wartowni strzępy rozmowy i odgłos kroków, a także charakterystyczne syczenie otwierających się drzwi windy. Straże właśnie się zmieniały. Wiedział, że przez następnych parę minut obie grupy strażników będą razem w wartowni. Był to idealny moment - o ile się pospieszy - dla wyprowadzenia więźnia pod nosem strażników. Trzymając się jedną ręką kraty, sięgnął drugą po miecz świetlny i zapalił go. Pilnując, aby ostrze nie wystawało na korytarz, wyciął kawałek kraty i wciągnął go do środka. Zrobił z klamry od kombinezonu haczyk i zawiesił wycięty kawałek na pozostałej części kraty, a następnie przecisnął się przez otwór. Korytarz był pusty. Skywalker zerknął na numer nad najbliższymi drzwiami, aby zorientować się w położeniu, po czym ruszył w kierunku celi, w której - jak podała mu Mara - trzymano Karrde'a. Rozmowa w wartowni nieco przycichła. Luke wiedział, że za chwilę strażnicy z nowej zmiany wyjdą, by zająć stanowiska w różnych punktach bloku. Cały czas mając się na baczności, prześlizgnął się poprzecznym przejściem do celi, której szukał. Zacisnął w myślach kciuki i zwolnił blokadę zamka w drzwiach. Kiedy drzwi się rozsunęły, siedzący na pryczy Talon Karrde podniósł wzrok,

a na jego ustach pojawił się ironiczny uśmieszek, który Luke tak dobrze zapamiętał. Przemytnik przyjrzał się lepiej twarzy przybysza i uśmiech natychmiast znikł z jego twarzy. - Nie mogę w to uwierzyć - mruknął. - Ani ja. - Skywalker obrzucił szybkim spojrzeniem celę. - Możesz chodzić? - Jak najbardziej. - Karrde zdążył się już podnieść i teraz szybko zmierzał ku drzwiom. - Na szczęście nie zakończyli jeszcze fazy zmiękczania. Brak snu i jedzenia - znasz te sposoby. - Słyszałem o nich. - Luke zlustrował wzrokiem obie strony korytarza; nadal nie było tu żywej duszy. - Tędy. Chodź. Bez przeszkód dotarli do szybu. - Chyba żartujesz - rzucił przemytnik, kiedy Skywalker wgramolił się przez otwór w kracie i zaparł się nogami i plecami o ściany zsypu. - Przy drugim wyjściu stoją strażnicy - zauważył Luke. - Trafna uwaga. - Karrde z ociąganiem zajrzał w czeluść. - Nie ma szans na jakąś linę, co? - Przykro mi, ale można by ją przywiązać tylko do tej kraty, a tu natychmiast by ją zauważono. - Skywalker zerknął na niego z ukosa. - Chyba nie masz lęku wysokości? - Nie. Lękam się jedynie, że spadnę - odparł przemytnik ironicznie. Wszedł jednak do zsypu. Zacisnął ręce na kracie tak mocno, że zbielały mu kostki u rąk. - Musimy zejść aż do zgniatarki śmieci tak, jakbyśmy pokonywali komin skalny. Robiłeś to kiedyś? - Nie, ale szybko się uczę. - Karrde zerknął przez ramię na Luke'a i przyjął taką samą pozycję względem ścian jak on. - Rozumiem, że trzeba zamknąć tę dziurę - dorzucił. Zdjął z uchwytu wycięty kawałek kraty i włożył go na miejsce. Chociaż oczywiście każdy, kto się lepiej przyjrzy, i tak to zauważy. - Przy odrobinie szczęścia będziemy już w hangarze, nim to się stanie. Dobra, idziemy. Tylko wolno i ostrożnie. Opuścili się na dno zgniatarki bez żadnych przykrych niespodzianek. - To ta strona Imperium, której nigdy nie oglądają turyści - skomentował szef przemytników, kiedy Luke poprowadził go w poprzek sterty odpadków. - Jak się stąd wydostaniemy? - Drzwi są dokładnie tam. - Skywalker wskazał ręką w kierunku niewidocznego pod górą śmieci miejsca. - Za kilka minut Mara ponownie rozsunie ściany i opuścimy się w dół. - Ach, a więc jest tu Mara. - Kiedy tu lecieliśmy, opowiedziała mi, jak cię pojmano - rzekł Luke ostrożnie. Starał się przeniknąć myśli przemytnika. Jeśli Karrde winił o coś Marę, to dobrze to ukrywał. - Wyjaśniła, że nie miała nic wspólnego z tą historią. - O, jestem pewien, że nie miała. Chociażby dlatego, iż przesłuchujący mnie usilnie starali się dać mi do zrozumienia, że było inaczej. - Przemytnik obrzucił Luke'a uważnym spojrzeniem. - Co ci obiecała w zamian za pomoc w uwolnieniu mnie? - Nic. - Jedi potrząsnął głową. - Przypomniała mi po prostu, iż jestem ci coś winien za to, że na Myrkrze nie wydałeś mnie w ręce Imperium.

- Istotnie. - Karrde zdobył się na wymuszony uśmiech. - I zapewne nie wspomniała również, czego właściwie chciał ode mnie wielki admirał? Skywalker spojrzał na niego ze zdziwieniem. Przemytnik przyglądał mu się badawczo... Teraz gdy się skoncentrował, Luke wyczuł, że Karrde ukrywa jakąś tajemnicę. - Sądziłem, iż chodziło o zemstę za to, że pomogłeś mi w ucieczce. A czy był jeszcze jakiś inny powód? Spojrzenie przemytnika powędrowało w dal. - Powiedzmy na razie, że jeśli uda się nam stąd wydostać, to Nowa Republika ma szansę dużo na tym zyskać. Jego słowa przerwał przytłumiony szczęk i z nagłym szarpnięciem ściany zgniatarki zaczęły się rozsuwać. Luke pomógł Karrde'owi utrzymać równowagę w czasie, kiedy czekali na odsłonięcie się drzwi. Jednocześnie Skywalker sięgnął umysłem na zewnątrz, w stronę korytarza. Przechodziło nim paru żołnierzy, ale nie wyczuł w nich podejrzliwości ani specjalnego zaniepokojenia. - Czy to Mara tym steruje? - spytał szef przemytników. - Ma kod dostępu do centralnego komputera statku - przytaknął Luke. - Ciekawe - mruknął Karrde. - Zdążyłem się już zorientować, iż miała w przeszłości jakieś powiązania z Imperium, ale teraz widzę, że zajmowała znacznie wyższą pozycję, niż przypuszczałem. Skywalker skinął potakująco głową. Przypomniało mu się to, co dziewczyna wyznała mu w puszczy na Myrkrze: Mara Jade, Ręka Imperatora... - Tak - rzekł spokojnie. - To prawda. Ściany dotarły do pierwotnego położenia i tam się zatrzymały. W chwilę później rozległ się krótki trzask przekaźnika. Luke wyczekał do momentu, gdy na korytarzu w pobliżu zgniatarki nie było nikogo, otworzył drzwi i wysunął się na zewnątrz. Dwóch techników pracujących przy instalacji w ścianie kilkanaście metrów dalej odruchowo uniosło głowy, obrzucając przybyszów krótkim spojrzeniem. Młody Jedi popatrzył na nich obojętnym wzrokiem, wyciągnął z kieszeni notes elektroniczny i udał, że coś w nim zapisuje. Karrde szybko przyłączył się do przedstawienia. Stanął za plecami Luke'a i zaczął sypać żargonowymi określeniami, pomagając mu w sporządzaniu wyimaginowanego raportu. Po chwili Skywalker schował komputerek i ruszył korytarzem. Mara czekała na nich przy windzie. Trzymała w ręku trzeci kombinezon. - Winda już jedzie - mruknęła. Kiedy napotkała spojrzenie Karrde'a, jej twarz się ściągnęła. - On wie, że go nie zdradziłaś - rzekł Luke cicho. - Nie prosiłam cię o to - warknęła, ale Skywalker wyczuł, że napięcie w niej nieco zelżało. - Masz - dodała, rzucając kombinezon Karrde'owi. - Drobny kamuflaż. - Dziękuję. Dokąd teraz? - Przybyliśmy tu promem towarowym - wyjaśniła Mara. - Przedostaliśmy się na statek, wycinając dziurę w podłodze, ale powinniśmy zdążyć szczelnie ją zaspawać, nim każą nam stąd odlecieć. W chwili gdy szef przemytników kończył zapinać kombinezon, nadjechała winda. Znajdowało się już w niej dwóch ludzi, a większą część kabiny zajmował

wózek z błyszczącym rdzeniem jakiegoś urządzenia. - Dokąd? - spytał jeden z techników nieobecnym głosem; najwyraźniej miał inne sprawy na głowie. - Kabina dyżurnych pilotów 33-129-T - odparła Mara tym samym tonem. Mężczyzna wystukał odpowiednie polecenie na tablicy kontrolnej. Kiedy drzwi się zamknęły, Luke odetchnął pełną piersią po raz pierwszy od chwili, gdy pięć godzin wcześniej Mara posadziła Śmigacz na powierzchni Wistrila. Jeszcze dziesięć czy piętnaście minut i znajdą się na promie. Chociaż wydawało się to niemożliwe, udało się. Z pokładu hangarowego nadeszła informacja o zakończeniu połowy prac. Pellaeon oderwał wzrok od monitora, na którym śledził przebieg przeglądu układu sterującego polami ochronnymi, i zerknął na raport. “Świetnie” - pomyślał. Rozładunek o osiem minut wyprzedzał harmono gram. Przy tym tempie “Chimera” stawi się na spotkanie z “Jastrzębiem” na tyle wcześnie, że pozostanie mnóstwo czasu na zorganizowanie zasadzki na zbierający się koło Korfai rebeliancki konwój. Kapitan oznaczył raport jako przyjęty i odesłał go do odpowiedniego pliku. Ponownie skupił uwagę na przeglądzie, ale już w chwilę później usłyszał za plecami cichy odgłos kroków. - Dobry wieczór, kapitanie - odezwał się Thrawn i nieznacznie skłonił głowę. Stanął obok fotela Pellaeona i leniwie omiótł wzrokiem mostek. - Dobry wieczór, panie admirale. - Kapitan odwrócił się do zwierzchnika i odwzajemnił ukłon. - Myślałem, że udał się już pan na spoczynek. - Byłem w kabinie dowodzenia - wyjaśnił Thrawn, spoglądając sponad ramienia Pellaeona na wskazania przyrządów. - Postanowiłem, że jeszcze ostatni raz przed snem sprawdzę, czy wszystko w porządku. Czy to przegląd urządzenia sterującego polami ochronnymi? - Tak, panie admirale. - Kapitan był ciekaw, czyją sztukę studiował dziś w swej kabinie Thrawn. - Jak na razie, nie zostały wykryte żadne usterki. A rozładunek zaopatrzenia w drugim hangarze rufowym przebiega szybciej, niż planowano. - To dobrze. Czy nadeszły jakieś nowe informacje od patrolu, który pozostawiliśmy na orbicie wokół Endoru? - Tylko drobne uzupełnienie pierwszego raportu, panie admirale. Nasi ludzie potwierdzili, że ten przechwycony przez nich w pobliżu układu statek należy rzeczywiście do przemytników, którzy w poszukiwaniu czegoś wartościowego zamierzali przeczesać pozostałości tamtejszej bazy imperialnej. Nadal trwa przesłuchiwanie załogi. - Niech pan im jeszcze raz powtórzy, żeby wszystko dokładnie sprawdzili, nim puszczą tych przemytników wolno. Organa Solo nie porzuciłaby tak po prostu “Tysiącletniego Sokoła”. Wcześniej czy później wróci po niego... A kiedy to się stanie, chcę ją mieć - dokończył groźnie Thrawn. - Rozumiem, panie admirale - przytaknął Pellaeon. Był pewien, że dowódcy patrolu nie trzeba było o tym przypominać. - A skoro mowa o “Tysiącletnim Sokole”, to czy podjął już pan może decyzję w sprawie ewentualnego

kontynuowania badań statku? Thrawn przecząco potrząsnął głową. - Wątpię, aby to coś dało. Ekipa techniczna przyda się nam bardziej do kontroli urządzeń samej “Chimery”. Niech pan poleci, aby na razie przetransportowano “Tysiącletniego Sokoła” do magazynu pojazdów, a potem zastanowimy się, co z nim zrobić. - Tak jest, panie admirale. - Pellaeon odwrócił się i wpisał rozkaz do komputera. - Aha, parę minut temu nadszedł pewien dziwny raport. Wysłany z bazy zaopatrzeniowej rutynowy patrol natknął się na wrak śmigacza, który rozbił się przy lądowaniu. - Rozbił się przy lądowaniu? - Tak, panie admirale. - Kapitan przywołał raport. - Spód maszyny był uszkodzony, a cały kadłub mocno osmalony. Na ekranie pojawiła się fotografia; Thrawn pochylił się ponad ramieniem Pellaeona, aby jej się lepiej przyjrzeć. - Znaleziono jakieś ciała? - Nie, panie admirale. Jedyną żywą istotą na pokładzie był - i to jest w tym właśnie najdziwniejsze - isalamir. Thrawn zesztywniał. - Proszę mi go pokazać. Kapitan wcisnął klawisz zmieniający strony i na monitorze pojawiło się kolejne zdjęcie: zbliżenie isalamira na podtrzymującej go przy życiu konstrukcji. - Ta rama nie została wykonana przez nas. Nie sposób określić, skąd pochodzi. - Myli się pan, kapitanie: bardzo łatwo to określić - zapewnił go admirał. Wyprostował się i wziął głęboki oddech. - Proszę ogłosić alarm wewnętrzny. Mamy gości na pokładzie. Pellaeon spojrzał na niego zdumiony. Namacał palcami odpowiedni guzik i wcisnął go. - Gości? - powtórzył, gdy rozległo się zawodzące wycie syren. - Tak. - Czerwone oczy Thrawna rozjarzyły się nagłym blaskiem. - Niech pan poleci, aby natychmiast sprawdzono celę Karrde'a. Jeśli jeszcze tam jest, to ma być natychmiast stamtąd przeniesiony i umieszczony pod strażą szturmowców. Niech inna grupa strażników otoczy promy transportowe i przystąpi do sprawdzania tożsamości ich załóg. A potem - zawiesił głos - proszę wyłączyć centralny komputer “Chimery”. Palce Pellaeona zamarły na klawiaturze. - Wyłączyć...?! - Wydałem panu rozkaz, kapitanie - przerwał mu Thrawn. - Tak jest, panie admirale - wydusił Pellaeon zesztywniałymi ustami. W ciągu całej swojej służby we Flocie Imperialnej nie spotkał się z przypadkiem, żeby rozmyślnie wyłączono główny komputer statku - chyba że w czasie naprawy w doku kosmicznym. Taka operacja oznaczała, że statek stanie się zupełnie ślepy i głuchy. Biorąc pod uwagę fakt, że na pokładzie byli intruzi, mogło to przynieść katastrofalne skutki. - Zgadzam się, że to nieco utrudni nasze działania - rzekł Thrawn, jakby

czytając w myślach Pellaeona - ale jeszcze bardziej zaszkodzi naszym wrogom. Widzi pan, kapitanie, napastnicy mogli poznać planowany kurs i miejsce postoju “Chimery” tylko w jeden jedyny sposób: Mara Jade włamała się do komputera po tym, jak przywieźliśmy ją z Karrde'em na statek. - To niemożliwe - nie dawał za wygraną Pellaeon. Drgnął, gdy wszystkie przyrządy zamigotały i zgasły. - Wszelkie kody dostępu, jakie mogła znać, zmieniono już wiele lat temu. - Chyba że pewne kody wbudowano w system na stałe. Mógł je tam umieścić Imperator dla potrzeb swoich i swoich agentów. Jade bez wątpienia na tym właśnie bazuje, próbując uwolnić Karrde'a; i dlatego pozbawiliśmy ją tej możliwości. Zbliżył się do nich jeden ze szturmowców. - O co chodzi? - spytał Thrawn. - Przekazana przez komunikator wiadomość z więzienia - rozległ się przefiltrowany przez układ elektroniczny hełmu głos - więźnia Talona Karrde'a nie ma w celi. - Rozumiem - odparł admirał ponuro. - Niech wszystkie oddziały zaczną przeszukiwać obszar miedzy więzieniem a hangarami rufowymi. Karrde ma być schwytany żywy - to nie znaczy, że nie może zostać ranny. A jeśli chodzi o jego niedoszłych wybawicieli, to też wolałbym ich mieć żywcem. Ale jeśli się nie uda... - zawiesił głos. - Jeśli się nie uda, to jakoś się z tym pogodzę. ROZDZIAŁ 23 Z umieszczonego pod sufitem głośnika rozległo się wycie syreny, a w parę sekund później kabina zatrzymała się raptownie. - Do diabła - mruknął jeden z dwóch żołnierzy, którzy wsiedli do windy na miejsce techników. Wyciągnął zza klamry paska niewielki identyfikator. - Czy tym na mostku nigdy nie znudzi się organizowanie ćwiczeń? - Za takie gadki mogą cię postawić przed plutonem szturmowców - ostrzegł go drugi, spoglądając z ukosa na Luke'a i dwoje pozostałych. Wysunął się przed towarzysza, włożył swój identyfikator w otwór tablicy sterowniczej i wystukał kod potwierdzający. - I tak jest znacznie lepiej, odkąd wielki admirał objął dowództwo. A co, chciałbyś może, żeby ogłaszali próbne alarmy z wyprzedzeniem? - Jeśli chcesz znać moje zdanie, to uważam, że to wszystko jest bez sensu stwierdził pierwszy żołnierz, poddając identyfikator identycznej procedurze. - Co oni sobie, u licha, wyobrażają? Że na pokład może się nagle przedostać banda piratów, czy co? Luke spojrzał pytająco na Karrde'a, zastanawiając się, co powinni w tej sytuacji zrobić. Ale Mara już ruszyła w kierunku żołnierzy. Ściskała w dłoni wyjęty z kombinezonu identyfikator. Weszła pomiędzy mężczyzn, wyciągnęła rękę z identyfikatorem w stronę otworu i... kantem dłoni rąbnęła nagle pierwszego żołnierza w szyję.

Jego głowa opadła nienaturalnie na bok i mężczyzna, nie wydawszy z siebie żadnego dźwięku, runął na podłogę. Drugi z żołnierzy zdążył tylko zabulgotać coś niezrozumiale, nim po ciosie Mary podzielił los towarzysza. - Dobra, spadajmy stąd - rzuciła dziewczyna. Zaczęła obmacywać drzwi w miejscu, gdzie stykały się ze ścianą. - Nie ma szans, żeby je otworzyć. To robota dla ciebie, Skywalker. Luke zapalił miecz. - Ile mamy czasu? - spytał, wycinając w drzwiach wąski otwór. - Niewiele - odparła Mara ponuro. - Kabiny windy sieciowej mają czujniki zdolne określić liczbę osób w środku. Urządzenie da nam jeszcze jakąś minutę na potwierdzenie tożsamości, a potem powiadomi komputer windy. Muszę się dostać do jakiegoś terminalu, nim informacja dotrze do centralnego komputera statku, bo inaczej wkrótce będziemy mieli na głowie szturmowców. Skywalker dokończył cięcia i zgasił miecz. Mara z Karrde'em usunęli z drogi wycięty kawałek metalu. Ich oczom ukazała się ściana tunelu, położona nieco skośnie względem kabiny. - Świetnie - rzuciła dziewczyna, przeciskając się przez otwór. - W chwili gdy system odciął zasilanie, kabina właśnie zaczynała się obracać. Dzięki temu jest wystarczająco dużo miejsca, żeby przedostać się do tunelu. Obaj mężczyźni podążyli jej śladem. Tunel windy sieciowej miał mniej więcej prostokątny przekrój. Wzdłuż ścian, sufitu i podłogi biegły błyszczące prowadnice. Zbliżywszy się do nich, Luke usłyszał ciche buczenie prądu; pomyślał, że trzeba uważać, żeby przypadkiem ich nie dotknąć. - Dokąd idziemy? - spytał szeptem idącą z przodu Marę. - Musimy pójść tędy. - Dziewczyna zatrzymała się przed obwiedzioną na czerwono płytą, którą umieszczono w ścianie pomiędzy dwiema prowadnicami. To wylot tunelu konserwacyjnego. Powinniśmy tędy dojść do magazynu robotów naprawczych, a tam musi być jakaś końcówka komputera. Miecz świetlny bez trudu przeciął rygiel zamykającej wejście do tunelu pokrywy. Z blasterem w dłoni Mara wbiegła do środka i zniknęła w ciemnościach. Luke i Karrde ruszyli za nią. Wzdłuż ścian stały dwa rzędy wyłączonych robotów naprawczych, które prezentowały - jak do inspekcji - imponujące zestawy narzędzi. Dalej tunel rozszerzał się, tworząc niewielką salę. Zgodnie z przewidywaniami Mary znajdował się tam wciśnięty pomiędzy rury i kable terminal komputerowy. Dziewczyna pochyliła się nad nim. Gdy Skywalker wszedł do pomieszczenia, wyczuł u niej nagłą zmianę nastroju. - O co chodzi? - Wyłączyli główny komputer - wyjaśniła. Na jej twarzy malowało się osłupienie. - Nie to, że pozbawili go pewnych funkcji czy przełączyli w stan spoczynkowy - po prostu odcięli zasilanie. - Admirał musiał się domyślić, że potrafisz się włamać do systemu - stwierdził Karrde, wyłaniając się zza pleców Luke'a. - Lepiej się pospieszmy. Wiesz, w którym miejscu jesteśmy? - Chyba gdzieś nad hangarami rufowymi. Tamci technicy wysiedli w środku statku, tuż przy pomieszczeniach mieszkalnych załogi, a od tamtego miejsca nie ujechaliśmy zbyt daleko w dół.

- Nad hangarami rufowymi - powtórzył przemytnik w zamyśleniu. - Czyli innymi słowy tuż przy magazynie pojazdów? - Czy sugerujesz, byśmy porwali stamtąd jakiś statek? - zdumiała się Mara. - A czemu nie? Oni pewnie przypuszczają, że pójdziemy prosto do któregoś z hangarów. Mogą się nie spodziewać, iż wyłoni się tam z nadjeżdżającej z magazynu windy dla pojazdów. - Ale jeśli jest inaczej, to kiedy zjawią się szturmowcy, będziemy jak minoki w klatce - bez szans na wydostanie się z magazynu... - Przestańcie - przerwał Luke. Dzięki zdolnościom Jedi wyczuł niebezpieczeństwo. - Ktoś nadchodzi. Mara zmięła w ustach przekleństwo i z blasterem wycelowanym w drzwi przykucnęła za komputerem. Karrde - nadal bez broni - skrył się w dającym częściową osłonę tunelu z robotami. Luke rozpłaszczył się na ścianie tuż obok wejścia i uniósł w górę miecz świetlny, nie zapalając go jednak. Przygotowując się do walki, pozwolił, by Moc swobodnie przepływała przez jego umysł i ręce. Wyczuł mroczną determinację zbliżających się żołnierzy i pojął ze smutkiem, że żadne nieznaczne muśnięcie ich umysłów nic tu nie da. Mocniej ścisnął w dłoniach miecz świetlny i czekał... Drzwi otworzyły się gwałtownie i do pokoju wpadło dwóch szturmowców z karabinami blasterowymi gotowymi do strzału. Trzymając palec na przycisku włączającym miecz, Skywalker uniósł broń do ciosu... W tym momencie w tunelu, w którym zniknął Karrde, rozbłysły niespodziewanie światła reflektorów i rozległo się przeraźliwe zgrzytanie metalu o metal. Szturmowcy weszli trochę dalej i rozdzielili się, zajmując pozycje symetrycznie względem drzwi. Odruchowo skierowali karabiny blasterowe w kierunku źródła światła i dźwięku. Za nimi do pokoju wbiegli dwaj żołnierze w czarnych mundurach oddziałów desantowych Floty. Szturmowcy zauważyli skuloną za komputerem Marę i wycelowali broń w jej kierunku. Jednak dziewczyna była szybsza. Wypaliła z blastera cztery razy - po dwa strzały na każdego ze szturmówców - i obaj napastnicy zwalili się na ziemię. Jeden z nich, padając, pociągnął za spust i karabin blasterowy wystrzelił w powietrze. Dwaj pozostali żołnierze rzucili się na ziemie, szukając jakiejś osłony. Jednocześnie otworzyli chaotyczny ogień w kierunku Mary. Jedno cięcie miecza świetlnego dosięgło ich obu. Luke zgasił broń i wystawił głowę przez drzwi, rozglądając się szybko dokoła. - Nikogo nie ma - oznajmił, cofając się do środka. - Przynajmniej na razie - odparła dziewczyna. Schowała blaster do kabury i podniosła z ziemi dwa karabiny. - Chodźmy stąd. Karrde czekał na nich przy pokrywie zamykającej wylot tunelu konserwacyjnego. - Nie słychać, żeby uruchomiono windy - powiedział. - Możemy nadal bezpiecznie iść tunelem. Mieliście jakieś problemy z tym oddziałem? - Nie. - Mara podała mu jeden z karabinów blasterowych. - Muszę przyznać, że dywersja była dość skuteczna. - Dziękuję. Zawsze uważałem, że roboty naprawcze mogą się przydać w

najmniej spodziewanej chwili. Do magazynu pojazdów? - Tak - westchnęła dziewczyna. - Obyś miał rację w swych przewidywaniach. - Przepraszam już zawczasu, jeśli tak nie będzie. No dobra, idziemy. Powoli, za pośrednictwem komunikatorów i interkomu, napływały kolejne raporty. Nie były zbyt optymistyczne. - Nie ma ich nigdzie w pobliżu więzienia - zameldował Pellaeonowi dowódca szturmowców. Zdradzał lekkie roztargnienie charakterystyczne dla człowieka, który stara się podtrzymać rozmowę, nadsłuchując jednocześnie słów kogoś innego. - Krata zamykająca jeden ze zsypów na śmieci na terenie więzienia została przecięta - na pewno właśnie tamtędy wyprowadzili Karrde'a. - To, jak uciekł, jest w tej chwili bez znaczenia - warknął Pellaeon. - Na szukanie winnych przyjdzie czas później. Na razie musimy skupić całą energię na tym, żeby odnaleźć zbiegów. - Specjalne oddziały przeszukują teren wokół windy, z której nadszedł sygnał alarmowy - oznajmił oficer. Jego ton jasno wskazywał, iż uważa, że wszystko, co powiedział dowódca szturmowców, ma z założenia duże znaczenie. - Jak na razie nic nie znaleziono. Thrawn odwrócił się od dwóch oficerów łącznościowych, którzy nieustannie przekazywali wiadomości i rozkazy między hangarami a mostkiem. - Jak wycięto otwór w tej kracie? - spytał z nagłym zainteresowaniem. - Nie mam szczegółowych informacji na ten temat - odparł dowódca szturmowców. - To niech je pan zdobędzie - rzucił admirał lodowatym tonem. - I proszę poinformować grupy poszukiwawcze, że dwóch techników widziało jakiegoś człowieka w kombinezonie pilota, jak kręcił się w pobliżu tego zbiornika na śmieci. Niech pan nie zapomni przekazać tej informacji także strażnikom w hangarach rufowych. - Tak jest, panie admirale. Pellaeon spojrzał pytająco na Thrawna. - Nie rozumiem, jakie to ma w tej chwili znaczenie, jak uwolniono Karrde'a, panie admirale. Czy nie lepiej byłoby skoncentrować cały wysiłek na tym, żeby ich znaleźć? - Czy proponuje pan zatem, byśmy zgromadzili wszystkich żołnierzy i szturmowców na terenie hangarów? - spytał Thrawn łagodnie. - I założyli milcząco, że naszym wrogom nie wpadnie do głowy dokonać żadnych zniszczeń przed ucieczką? - Nie, panie admirale. - Pellaeon poczuł rumieniec na twarzy. - Zdaję sobie sprawę z konieczności ochrony wszystkich urządzeń statku. Wydaje mi się jedynie, że informacja, o którą pan prosił, jest nam obecnie mało potrzebna. - Niech pan to potraktuje jako moją zachciankę, kapitanie - rzekł Thrawn spokojnie. - To jedynie przeczucie, ale... - Panie admirale - przerwał mu dowódca szturmowców. - Meldunek od grupy poszukiwawczej 207, z pokładu 98, sektor 326-KK. - Pellaeon odruchowo sięgnął ręką do klawiatury, ale zastygł w bezruchu, przypomniawszy sobie, że nie ma już

komputera, który mógłby mu wyświetlić plan statku z zaznaczonym położeniem tego miejsca. - Znaleźli sekcję 102: wszyscy nie żyją - ciągnął szturmowiec. Dwóch zostało zabitych z blastera, a pozostałych dwóch... - zawahał się na chwilę. - W przypadku pozostałych dwóch sprawa nie jest do końca jasna. - Myli się pan: jest całkowicie jasna - rzucił Thrawn z nagłą zawziętością w głosie. - Niech pan każe swoim ludziom szukać na skórze zabitych mikroskopijnych nacięć z niewielkimi oparzelinami. Pellaeon spojrzał na niego ze zdumieniem. W oczach admirała pojawił się jakiś zimny błysk. - Nacięć z oparzelinami? - powtórzył oficer niepewnie. - I proszę ich również poinformować, że jednym z intruzów jest Jedi Luke Skywalker. Pellaeon otworzył usta ze zdziwienia. - Skywalker?! - wydusił. - To niemożliwe. On jest na Jomarku, z C'baothem. - Był, kapitanie - poprawił Thrawn lodowato. - A teraz jest tutaj. - Wziął głęboki, spokojny oddech; z chwilą gdy wypuścił powietrze, jego gniew jakby się gdzieś ulotnił. - A więc wbrew wcześniejszym przechwałkom nasz mistrz Jedi nie zdołał go tam zatrzymać. Niech pan również zauważy, kapitanie, że mamy w końcu niezbity dowód na to, iż ucieczka Skywalkera z Myrkru nie była wynikiem nagłego impulsu, ale została starannie zaplanowana. - Sądzi pan, że Karrde już od dawna współpracował z Rebeliantami? - Wkrótce się o tym przekonamy. - Thrawn obejrzał się przez ramię. - Rukh? Milczący szaroskóry osobnik natychmiast stanął u boku admirała. - Słucham, panie? - Zbierz tych ludzi, którzy nie mają broni - rozkazał admirał. - Niech przeniosą wszystkie isalamiry z sekcji technicznej i sterowniczej do hangarów. Zwierząt z pewnością nie wystarczy, aby obstawić cały teren, ale wykorzystaj swój instynkt łowiecki, aby je odpowiednio rozmieścić. Im bardziej ograniczymy specjalne zdolności Skywalkera, tym łatwiej będzie go nam schwytać. Noghri skinął głową i ruszył do wyjścia. - Moglibyśmy również wykorzystać isalamiry z mostka... - zaczął Pellaeon. - Niech pan mi przez chwilę nie przeszkadza, kapitanie - przerwał mu Thrawn. Nieobecnym wzrokiem patrzył na widoczną w bocznym iluminatorze wirującą w dole planetę. - Muszę pomyśleć. Tak. Będą się za wszelką cenę starali przemieszczać w ukryciu. A to oznacza tunele windy. - Skinął na dwóch oficerów łącznościowych, którzy nadał stali obok jego fotela. - Niech obsługa windy sieciowej z powrotem uruchomi system z wyjątkiem sektora 326-KK pomiędzy pokładem 98 a hangarami rufowymi - polecił. - Wszystkie kabiny z tego rejonu mają być przesunięte do najbliższego punktu zbiorczego i tam trzymane do czasu dalszych rozkazów. Jeden z oficerów skinął głową i zaczął przekazywać rozkaz za pomocą komunikatora. - Próbuje ich pan skierować w stronę hangarów? - zaryzykował Pellaeon. - Tak, chcę ich zepchnąć w konkretnym kierunku - potwierdził Thrawn. Zmarszczył czoło, intensywnie się nad czymś zastanawiając. Jego spojrzenie nadal błądziło gdzieś w oddali. - Pytanie brzmi: co zrobią, kiedy się w tym zorientują. Prawdopodobnie spróbują się wydostać z tego sektora - ale w którym

kierunku? - Wątpię, żeby okazali się na tyle głupi, by wracać do wahadłowca. Osobiście sądzę, iż w ogóle ominą hangary rufowe i spróbują opanować któryś z promów desantowych w hangarach dziobowych. - Możliwe - zgodził się wolno admirał. - Jeżeli ucieczką kieruje Skywalker, to jest to nawet bardzo prawdopodobne. Ale jeśli to Karrde wydaje polecenia... Umilkł, ponownie pogrążając się w myślach. “No, to mamy przynajmniej jakiś punkt zaczepienia” - przemknęło przez głowę Pellaeonowi. - Proszę rozstawić dodatkowych ludzi wokół wahadłowców w hangarach dziobowych - polecił dowódcy szturmowców. - I niech część żołnierzy ukryje się na pokładach pojazdów na wypadek, gdyby napastnicy dotarli aż tak daleko. - Nie, jeżeli to Karrde wszystkim rządzi, to nie zaatakują promów desantowych - mruknął Thrawn. - On nie lubi łatwych rozwiązań. Może spróbują porwać myśliwiec albo jednak mimo wszystko wrócą do hangaru z promami transportowymi, zakładając, że tego właśnie nie będziemy się spodziewać, albo też... - Odwrócił gwałtownie głowę do Pellaeona. - “Tysiącletni Sokół”! Gdzie on teraz jest?! - Ach... - Ręka kapitana znów odruchowo powędrowała do klawiatury. Poleciłem, aby przetransportowano go do magazynu pojazdów. Nie wiem, czy już zdążono wykonać ten rozkaz. Thrawn wyciągnął palec w stronę dowódcy szturmowców. - Niech się pan natychmiast skontaktuje z obsługą wewnętrznego komputera pokładu hangarowego - macie znaleźć ten statek. A potem proszę tam wysłać drużynę swoich żołnierzy. - Admirał przeniósł wzrok na Pellaeona... i po raz pierwszy od chwili ogłoszenia alarmu uśmiechnął się. - Mamy ich, kapitanie! Karrde wyjął wycięty przez Luke'a kawałek ścianki osłaniającej przewody i ostrożnie wyjrzał na zewnątrz. - Nie ma nikogo w pobliżu - szepnął przez ramię. Jego głos niemal ginął w docierającym z pomieszczenia hałasie urządzeń. - Chyba zdążyliśmy przed nimi. - O ile w ogóle się tu pojawią - rzekł Skywalker. - Możesz być tego pewien - rzuciła Mara. - Pod jednym względem Thrawn górował nad wszystkimi innymi wielkimi admirałami: potrafił bezbłędnie przewidywać posunięcia wroga. - Stoi tam kilka statków - odezwał się znowu Karrde. - Sądząc z wyglądu, to nie oznakowane pojazdy używane przez wywiad. Myślę, że każdy z nich się nada. - Wiesz dokładnie, gdzie jesteśmy? - spytał Skywalker, starając się coś dojrzeć sponad ramienia przemytnika. Wokół statków pozostawiono dużo wolnego miejsca; w głębi pomieszczenia ział w pokładzie jasno oświetlony otwór - prawdopodobnie szyb ciężkiej windy dla pojazdów. Jednak w przeciwieństwie do windy, którą Luke pamiętał z Gwiazdy Śmierci, tutaj szyb prowadził także w górę, dzięki czemu statki mogły być transportowane również na wyższe pokłady niszczyciela.

- Znajdujemy się chyba tuż na spodzie magazynu - odparł Karrde. - O jedną lub dwie kondygnacje nad hangarami rufowymi. Podstawowy problem polega na tym, że jeśli winda jest pod nami, to blokuje nam tym samym dostęp do hangaru i śluzy wylotowej. - Chodźmy to sprawdzić - wtrąciła Mara, przebierając niecierpliwie palcami po blasterze. - Czekanie tutaj nic nam nie da. - Masz rację. - Przemytnik przekrzywił głowę. - Chyba słyszę windę. Ale jedzie dosyć wolno. Za tymi statkami nie powinno nas być widać. Skywalker? Jedi zapalił miecz świetlny i szybko powiększył otwór na tyle, by mogli się przezeń przecisnąć. Karrde zrobił to jako pierwszy, za nim przeszedł Luke, a na końcu Mara. Przycupnęli za małym, podniszczonym transportowcem. - Widzę końcówkę wewnętrznego komputera hangarowego. - Dziewczyna wskazała wolno stojącą konsolę po prawej. - Kiedy winda przejedzie, sprawdzę, czy zdołam się dostać do systemu. - Dobra, ale nie trać na to zbyt dużo czasu - ostrzegł ją przemytnik. Fałszywy rozkaz o przeniesieniu statku niewiele nam da, a jakiekolwiek opóźnienie może nas drogo kosztować. Ponad pokładem ukazała się góra transportowanego windą pojazdu. Kształt statku wydał się Luke'owi dziwnie znajomy... Otworzył usta ze zdziwienia. - To chyba nie jest... Nie, to niemożliwe. - A jednak - rzuciła Mara. - Zapomniałam, że Thrawn wspominał o wzięciu go na pokład, kiedy rozmawiałam z nim koło Endoru. Skywalker obserwował, jak “Tysiącletni Sokół” wyłania się powoli z szybu, i nagły strach ścisnął mu gardło. Statkiem lecieli przecież Leia i Chewbacca... - Czy powiedział też coś na temat więźniów? - Ja nic takiego nie słyszałam. Odniosłam wrażenie, że kiedy Thrawn go znalazł, statek był pusty. A to znaczyło, że niezależnie od tego, gdzie właściwie udali się Leia z Chewiem, byli teraz odcięci od świata. Luke doszedł jednak do wniosku, że nie pora się tym martwić. - Zamierzam go odzyskać - oznajmił dwójce towarzyszy, wpychając pod kombinezon miecz świetlny. - Osłaniajcie mnie. - Skywalker...! - syknęła Mara, ale Luke biegł już w stronę windy. W polu widzenia pojawiła się teraz także sama platforma, a na niej stojący obok “Sokoła” dwaj mężczyźni: żołnierz Floty Imperialnej i technik z jakimś urządzeniem, które przypominało skrzyżowanie notesu elektronicznego ze sterownikiem. - Hej! - zawołał Skywalker, wymachując do nich rękami. - Zaczekajcie! Technik nacisnął jakiś przycisk na komputerku i winda się zatrzymała. Luke wyczuł nagłą podejrzliwość w umyśle jego towarzysza. - Mam nowe rozkazy na temat tego statku - rzucił Skywalker, podbiegając do platformy. - Wielki admirał chce go mieć z powrotem na dole. Zdaje się, że posłuży jako przynęta. Technik, zaskoczony, sprawdził tę informację na komputerku. Był młody. Nie miał jeszcze dwudziestu lat.

- Tu nie ma nic o żadnych nowych rozkazach - zaoponował. - Ja także nic na ten temat nie słyszałem - dorzucił ostro żołnierz. Wyciągnął blaster i jakby od niechcenia wymierzył go w Luke'a. Obrzucił jednocześnie szybkim spojrzeniem cały magazyn. - Bo rozkaz nadszedł dopiero minutę temu. - Jedi skinął głową w kierunku konsoli komputera. - Nie wiedzieć czemu informacje nie są dziś zbyt szybko przekazywane. - Niezła historyjka - odparował mężczyzna. Nie krył się już z tym, że celuje w Luke'a. - A może obejrzymy twój identyfikator, co? Wzruszywszy ramionami, Skywalker użył Mocy i wytrącił żołnierzowi broń z ręki. Mężczyzna nie tracił czasu na rozważanie niespodziewanej utraty blastera; skoczył naprzód, starając się dosięgnąć rękami szyi Luke'a... Lecący w kierunku Skywalkera blaster nagle zmienił kierunek. Rozpędzony żołnierz nadział się na jego lufę, wydał zduszony jęk i zwalił się nieprzytomny na ziemię. - Ja to wezmę - oznajmił Luke technikowi, a ten bez słowa podał mu komputerek. Twarz chłopaka była trupio blada. Skywalker skinął na Karrde'a i Marę, aby do niego podeszli. - Dobra robota - powiedział przemytnik, stając obok Luke'a. - Spokojnie, nic ci nie zrobimy - dodał, zwracając się do technika. Schylił się i zabrał wystraszonemu chłopakowi komunikator. - O ile oczywiście będziesz się odpowiednio zachowywał. Zabierz swojego kolegę do tamtej szafy elektronicznej i zamknijcie się w środku. Technik spojrzał na niego niepewnie, przeniósł wzrok na Luke'a, po czym szybko skinął głową. Chwycił żołnierza pod pachy i zaczął go ciągnąć we wskazanym kierunku. - Upewnij się, że są dobrze zamknięci, i zaraz wracaj na statek - rzucił Karrde do Skywalkera. - Uruchomię procedurę przedstartową. Czy potrzebne są do tego jakieś specjalne kody? - Raczej nie. - Luke rozejrzał się dokoła i dostrzegł pochyloną nad terminalem Marę. - “Sokoła” i bez tego trudno utrzymać w należytym stanie. - Rozumiem. Przypomnij Marze, żeby nie bawiła się zbyt długo z tym komputerem. Przemytnik podbiegł do rampy i zniknął we wnętrzu statku. Luke zaczekał, aż technik zamknie się z żołnierzem w elektronicznej szafie, po czym podążył za Karrde'em. - Procedura przygotowania do startu jest tu strasznie szybka - zauważył przemytnik, kiedy Skywalker dotarł do kabiny pilotów. - Najwyżej dwie, trzy minuty i można lecieć. Masz jeszcze ten sterownik? - Proszę. - Luke podał mu urządzenie. - Lepiej pójdę po Marę. - Wyjrzał przez szybę kabiny... Dokładnie w tym samym momencie otworzyły się szerokie drzwi w przeciwległym końcu pomieszczenia i ukazała się w nich drużyna szturmowców w pełnym składzie. - Oho - mruknął Karrde, gdy ośmiu żołnierzy w białych pancerzach

skierowało się w stronę “Sokoła”. - Czy wiedzą, że tu jesteśmy? Skywalker wytężył zmysły, starając się określić nastawienie szturmowców. - Chyba nie - odpowiedział szeptem. - Myślą bardziej jak strażnicy niż jak żołnierze. - Panuje tu zbyt duży hałas, by mogli usłyszeć rozgrzewające się silniki. Przemytnik skulił się w fotelu, usuwając się szturmowcom z pola widzenia. Mara nie myliła się co do Thrawna, ale chyba wyprzedzamy go o jedno posuniecie. Luke'a uderzyła nagła myśl. Wyjrzał przez boczne okno kabiny. Dziewczyna tkwiła skulona za konsolą - przynajmniej na razie ukryta przed wzrokiem żołnierzy. Ale taka sytuacja nie mogła trwać długo... A znając Marę, Skywalker wiedział, że dziewczyna nie będzie siedzieć z założonymi rękami i czekać, aż zauważą ją szturmowcy. Gdyby tylko mógł jej jakoś powiedzieć, żeby wstrzymała się z otwarciem ognia... A może taki sposób istniał. “Maro - powiedział do niej w myślach, próbując wytworzyć w swoim umyśle jej obraz. - Nie strzelaj, póki ci nie powiem”. Nie otrzymał odpowiedzi; zauważył jednak, że dziewczyna obrzuciła szybkim spojrzeniem “Sokoła” i głębiej wcisnęła się za swą mizerną osłonę. - Idę do śluzy - oznajmił Karrde'owi. - Spróbujemy z Marą wziąć ich w krzyżowy ogień. A ty się tu jakoś ukryj. - Dobra. Pochylony, Luke przebiegł krótki korytarz i dobiegł do śluzy. Zdążył dotrzeć tam w ostatniej chwili. Słyszał już miarowy stukot wojskowych butów o rampę. Wyczuł, że na pokład wchodzi czterech szturmowców; czterech pozostałych rozbiegło się na boki, aby zająć pozycje pod statkiem i skutecznie zablokować dostęp do niego. Skywalker wiedział, że żołnierze zaraz odkryją jego obecność... a w chwilę potem któryś z nich zauważy dziewczynę... “Maro, teraz!” Od strony stanowiska Mary posypały się strzały. Nastąpiło to tak szybko po jego komendzie, że Luke miał nieodparte wrażenie, iż dziewczyna i tak zdecydowała się w tym momencie rozpocząć atak, nie oglądając się na żadne pozwolenie. Zapalając miecz świetlny, Skywalker wypadł zza załomu korytarza. Zaskoczył szturmowców w chwili, gdy odwracali się w kierunku, skąd padły strzały. Szybkim ciosem odciął pierwszemu żołnierzowi lufę karabinu blasterowego. Korzystając z Mocy, silnie pchnął mężczyznę na pozostałych. Cała grupa stoczyła się bezładnie z rampy i wylądowała na platformie windy. Zeskoczywszy w bok, Jedi odbił strzał innego szturmowca, po czym ciął go mieczem. Musiał zasłonić się jeszcze przed kilkoma strzałami, nim ogień Mary dosięgnął kolejnego atakującego go żołnierza. Rozejrzał się szybko dokoła i zauważył, że dziewczyna zdążyła się już wcześniej rozprawić z dwoma innymi. Poczuł nagłe zawirowanie Mocy i odwrócił się błyskawicznie do tyłu. Czterej mężczyźni, których zwalił z rampy, zdążyli się już podnieść na nogi. Rzucił się na nich z głośnym krzykiem. Wywijając nad głową mieczem świetlnym, czekał, aż Mara wykorzysta to, że odwrócił uwagę szturmowców. Ale tak się nie stało i kiedy w jego kierunku padły pierwsze strzały z blasterów, Luke nie miał już wyboru. Ciął cztery razy mieczem i było po wszystkim.

Dysząc ciężko, schował broń i... z przerażeniem zrozumiał, dlaczego Mara przestała strzelać. Winda zjeżdżała powoli w dół, a dziewczyna została na poziomie magazynu. - Maro! - zawołał, spoglądając w górę. - O co chodzi?! - odkrzyknęła dziewczyna, wychylając się zza krawędzi szybu. Od platformy, na której stał Luke, dzieliło ją już dobre pięć metrów. - Gdzie Karrde? - Wygląda na to, że musimy się pospieszyć. Skacz, złapię cię. Po twarzy Mary przemknął cień irytacji. Jednak winda oddalała się szybko i dziewczyna bez słowa usłuchała polecenia. Korzystając z Mocy, Luke zamknął ją w niewidzialnym uścisku. Spowolnił jej upadek i bezpiecznie posadził na rampie “Sokoła”. Mara w jednej chwili wbiegła do środka statku. Nim Luke zamknął śluzę i dotarł do kabiny, siedziała już obok Karrde'a. - Lepiej zapnij pasy - rzuciła przez ramię. Skywalker usiadł za nią, tłumiąc w sobie chęć wyproszenia jej z fotela drugiego pilota. Znał “Sokoła” dużo lepiej od nich obojga, ale oni mieli z pewnością więcej doświadczenia w pilotowaniu tego typu statków. A zanosiło się na to, że konieczna będzie nie lada precyzja w manewrach. Wyglądając przez osłonę kabiny, Luke zauważył, że winda nie zjeżdża - tak jak się spodziewał - do hangaru, ale do szerokiego tunelu dla pojazdów. W płytę tunelu wbudowano specjalne poduszki magnetyczne służące do przenoszenia statków. - Co z komputerem? - spytał Marę. - Nie mogłam się dostać do systemu. Ale i tak niewiele by to zmieniło. Ci szturmowcy mieli dosyć czasu, by wezwać posiłki. Chyba że pomyślałeś o tym, aby uniemożliwić im porozumiewanie się za pomocą komunikatorów - dodała, zerkając na Karrde'a. - Ależ, Maro - obruszył się przemytnik. - Oczywiście, że zagłuszyłem im łączność. Niestety, oni na pewno mieli się zameldować natychmiast po zajęciu pozycji. Zyskaliśmy zatem co najwyżej parę minut. A może jeszcze mniej. - Czy dostaniemy się tędy do śluzy? - zaniepokoił się Luke. Omiótł badawczym spojrzeniem tunel. - Sądziłem, że zjedziemy prosto do hangaru. - Ta winda najwyraźniej nie jedzie aż tak daleko. To jakaś boczna odnoga głównej windy prowadzącej do hangarów. A szyb, którego szukamy, to pewnie ten oświetlony otwór w głębi. - Co zatem zrobimy? - Na początek sprawdzimy, czy za pomocą tego urządzenia da się sterować windą. - Przemytnik uniósł komputerek, który Luke zabrał technikowi. - Prawdę mówiąc, szczerze w to wątpię. Chociażby ze względów bezpieczeństwa wyposażyli je zapewne... - Patrzcie! - zawołała Mara, wskazując w głąb tunelu. Daleko przed nimi pojawiła się druga platforma; zjeżdżała w kierunku oświetlonego otworu, o którym przed chwilą mówił Karrde. Jeśli był to rzeczywiście szyb prowadzący do hangarów... i jeśli winda zatrzyma się w nim, zagradzając im drogę... Przemytnik najwyraźniej pomyślał o tym samym, gdyż nagle, wbijając Luke'a

w fotel, “Sokół” wyrwał gwałtownie do przodu, minął krawędź platformy i pognał tunelem jak oszalały tantun. Przez chwilę statek kołysał się dziko na boki, zmagając się z oddziaływaniem poduszek magnetycznych. Omal nie zahaczył przy tym o ściany. Zacisnąwszy zęby, Skywalker obserwował, jak na końcu tunelu zmniejsza się wolna przestrzeń pomiędzy windą a krawędzią szybu. Ogarnęło go takie samo gorzkie uczucie niemal całkowitej bezsilności jak wtedy, gdy znalazł się w jamie Rankora, pod salą tronową Jabby Hutta. Teraz, podobnie jak wtedy, Moc była z nim, ale nie miał pojęcia, jak mógłby to wykorzystać. “Sokół” zbliżał się już do opuszczającej się platformy... Luke skulił się w sobie, przygotowując się na nieuchronne zderzenie... I w ostatnim momencie, z krótkim zgrzytnięciem metalu o metal przeskoczyli przez szczelinę. Wykręcając w powietrzu beczkę, “Sokół” opadł na dno szybu i znalazł się w ogromnej hali. Minęli pionowe prowadnice windy. Karrde ponownie wyrównał lot i ich oczom ukazała się szeroka śluza wylotowa, a za nią czerń kosmosu... Kiedy pędzili w stronę otworu, przelatując nad ustawionymi na płycie hangaru pojazdami, w kierunku “Sokoła” posypały się strzały z blasterów. Ogień był jednak bezładny i chaotyczny - żołnierze nie mieli dość czasu, by dobrze wymierzyć - i w większości strzały przelatywały daleko od statku. Tylko jeden omal nie trafił w osłonę kabiny. W sekundę później “Sokół” był już u celu. Mijając śluzę powietrzną, statek zatrząsł się nieco, ale zaraz potem wyskoczył na zewnątrz i pomknął ku widocznej w dole planecie. Luke kątem oka zauważył wysypujące się z hangarów dziobowych myśliwce przechwytujące. - Idziemy, Maro - oznajmił, rozpinając pasy. - Potrafisz obsługiwać działo laserowe? - Nie, potrzebuję jej tutaj - wtrącił Karrde. Wykręcił “Sokoła” tak, że lecieli teraz równolegle do lewej burty niszczyciela, niemal szorując o jego spód. Musisz dać sobie radę sam. Idź do działa na górze - chyba znam sposób, żeby ich zmusić do ataku z tamtego kierunku. Skywalker nie miał pojęcia, jak przemytnik zamierza tego dokonać, ale nie było czasu na dyskusje. “Sokół” zaczynał drżeć od celnego ognia laserowego i Luke wiedział z doświadczenia, że pola ochronne statku nie wytrzymają już zbyt długo. Wypadł z kabiny i pobiegł do prowadzącej na wieżyczkę drabinki. Jednym susem pokonał połowę jej wysokości, a resztę drogi przebył, wspinając się szybko. Zapiął się w fotelu i uniósł lufy poczwórnego działka... Rozejrzawszy się dookoła, zrozumiał, co Karrde zamierza zrobić. Minąwszy krawędź lewej burty niszczyciela, “Sokół” wykręcił w kierunku jego rufy, ustawiając się przy tym równolegle do górnej powierzchni kadłuba “Chimery”. Leciał teraz dokładnie nad strumieniem spalin wylatujących z gigantycznych dysz silników podświetlnych. Jak dla Luke'a, przemytnik trzymał się trochę zbyt blisko białej smugi, ale to niewątpliwie dawało gwarancję, że myśliwce imperialne nie będą przez pewien czas atakować “Sokoła” od dołu. Tuż przy uchu Luke'a zatrzeszczał interkom. - Skywalker? - rozległ się głos Karrde'a. - Są już prawie przy nas. Jesteś gotowy?

- Tak. - Jedi rozluźnił spoczywające na przyrządach celowniczych dłonie, skoncentrował umysł i pozwolił, by Moc swobodnie przepływała przez niego. Bitwa była zażarta, ale krótka. Pod wieloma względami przypominała Luke'owi ucieczkę “Sokołem” z Gwiazdy Śmierci przed laty. Wtedy Leia zorientowała się, że zbyt łatwo udało im się uciec; i teraz, obserwując atakujące go wściekle myśliwce, które - trafiane celnymi seriami - eksplodowały jeden po drugim, Skywalker zastanawiał się z niepokojem, czy również tym razem Imperium nie planuje jakiegoś podstępu. Nagle niebo rozbłysło świetlistymi smugami, a w chwilę potem statek otoczyła gwiezdna mozaika. Byli wolni. Luke odetchnął głęboko i wyłączył działo. - Nieźle ich wymanewrowałeś - rzucił do interkomu. - Dziękuję - odparł Karrde swoim zwykłym ironicznym tonem. - Wygląda na to, że nie ma większych zniszczeń, chociaż trafili prawy przetwornik mocy. Mara poszła sprawdzić uszkodzenie. - Poradzimy sobie bez niego. Han wykonał tyle zapasowych, poprzecznych połączeń między wszystkimi układami statku, że nawet gdyby wysiadła połowa urządzeń, to i tak “Sokół” byłby zdolny do drogi. Dokąd lecimy? - Na Coruscant. Tam przecież chciałbyś się znaleźć. A poza tym mam szczery zamiar dotrzymać obietnicy, którą ci złożyłem. Luke musiał wysilić pamięć. - Chodzi ci o to stwierdzenie, że Nowa Republika może dużo zyskać dzięki twojej ucieczce? - Właśnie - przytaknął przemytnik. - O ile dobrze pamiętam gadkę, którą Solo strzelił mi na Myrkrze, to na gwałt potrzebujecie transportowców. Zgadza się? - Tak, rzeczywiście bardzo by się nam przydały - przyznał Skywalker. - A co, masz może jakieś na składzie? - Niezupełnie na składzie, ale dosyć łatwo mogę je zdobyć. Jak myślisz: co powiedziałaby Nowa Republika na jakieś dwieście doskonałych pancerników sprzed wojen klonowych? Luke zaniemówił ze zdziwienia. Tatooine, gdzie się wychował, była raczej odcięta od świata, ale i tam docierały pewne wieści. - Chyba nie mówisz o... Ciemnej Flotylli? - Zejdź na dół, to porozmawiamy. Aha, na twoim miejscu na razie nie mówiłbym o tym Marze. - Zaraz tam będę. - Skywalker wyłączył interkom, odwiesił słuchawki i zaczął schodzić po drabince... Po raz pierwszy w życiu nie zauważył, kiedy przebył strefę nieważkości rozciągającą się w miejscu, gdzie pole grawitacyjne zmieniało kierunek. “Tysiącletni Sokół” szybko oddalał się od “Chimery”, uciekając w stronę otwartego kosmosu. Nie dorównując mu siłą ognia, myśliwce przechwytujące nie potrafiły zatrzymać wrogiego statku. Siedząc na swoim stanowisku, Pellaeon w głuchym milczeniu obserwował rozgrywający się przed nim dramat. Zacisnął

pięści w geście niemej bezsilności. Bezsilności - gdyż w sytuacji, kiedy dopiero częściowo uruchomiono centralny komputer, nowoczesna broń “Chimery” i generatory promieni ściągających były całkowicie nieprzydatne wobec tak małego, tak szybkiego i tak zwrotnego statku; niemej - gdyż nie znał przekleństw, których mógłby użyć wobec takiej klęski. Wrogi statek zamigotał i zniknął... Pellaeon przygotował się w duchu na najgorsze. Ale najgorsze nie nadeszło. - Niech wszystkie myśliwce wracają na pokład, kapitanie - polecił Thrawn. W jego głosie nie było śladu gniewu czy napięcia. - Proszę również odwołać alarm i niech sekcja systemowa kontynuuje uruchamianie komputera. Aha, można już także wznowić rozładunek zaopatrzenia. - Tak jest, panie admirale. - Pellaeon obrzucił Thrawna ukradkowym spojrzeniem. “Czyżby nie zdawał sobie sprawy z implikacji tego, co się przed chwilą wydarzyło?” Admirał spojrzał na podwładnego z błyskiem w oku. - Przegraliśmy tę rundę, kapitanie. Ale tylko tyle. - Wydaje mi się, panie admirale, że przegraliśmy jednak znacznie więcej rzekł ostro Pellaeon. - Nic już nie powstrzyma Karrde'a od oddania Floty Katańskiej Rebeliantom. - Tyle że on im jej tak po prostu nie odda - sprostował Thrawn. - Karrde nigdy niczego nie oddawał za darmo. Spróbuje się targować, być może postawi warunki, które dla Rebeliantów okażą się nie do przyjęcia, i negocjacje się przeciągną, tym bardziej że będą się odbywały w pełnej podejrzliwości atmosferze, jaką takim nakładem sił udało się nam wytworzyć na Coruscant. A nam nic więcej nie potrzeba: jedynie trochę czasu. Kapitan z powątpiewaniem pokręcił głową. - Przypuszcza pan zatem, że nim Karrde i Rebelianci wynegocjują porozumienie, ten złodziej statków, Ferrier, zdoła odnaleźć człowieka, który dostarczył pancerniki Koreliańczykowi. - Tu nie ma mowy o żadnych przypuszczeniach - wyjaśnił admirał łagodnie. Ferrier jest już na tropie Solo i podał nam nawet cel, do którego ten ostatni zmierza... A dzięki znakomitej pracy, jaką wykonał wywiad, przetrząsając wszystkie informacje na temat Karrde'a, wiem dokładnie, kim jest człowiek, którego szukamy. - Wyjrzał przez iluminator, obserwując powracające myśliwce. - Niech sekcja nawigacyjna wyznaczy kurs do układu Pantoliminu, kapitanie - oznajmił zamyślonym głosem. - Odlatujemy tam natychmiast, gdy tylko skończy się rozładunek wahadłowców z zaopatrzeniem. - Tak jest, panie admirale. - Pellaeon skinął głową w kierunku oficera nawigacyjnego, potwierdzając rozkaz, po czym wykonał w myślach szybkie obliczenia: czas potrzebny “Tysiącletniemu Sokołowi” na dotarcie na Coruscant, czas potrzebny “Chimerze” na dotarcie na Pantolimin... - Tak - rzekł Thrawn, jakby czytając w jego myślach. - Mamy teraz prawdziwy wyścig.

ROZDZIAŁ 24 Słońce skryło się już za brunatnymi wzgórzami Honoghr i jedynie w chmurach ponad widnokręgiem tliły się jeszcze resztki czerwieni i fioletu. Stojąc w progu dukhy, Leia obserwowała blednące kolory dnia. Była podenerwowana i niespokojna - jak zawsze, gdy czekało ją jakieś niebezpieczne zadanie. Za kilka minut ona, Chewbacca i Threepio mieli wyruszyć do Nystao, aby uwolnić Khabarakha i razem z nim uciec. Albo umrzeć, gdyby coś się nie powiodło. Z ciężkim westchnieniem weszła z powrotem do dukhy, zastanawiając się, w którym miejscu popełniła błąd. Sam pomysł przyjazdu na Honoghr wydawał się tak rozsądny, tak słuszny - odważny gest zaufania pod adresem Noghrich. Jeszcze na Kashyyyku doszła do przekonania, że ta propozycja nie przyszła jej do głowy ot tak sobie, czuła, że kierowała nią Moc. I może tak było istotnie. Ale niekoniecznie musiała nią kierować ta strona Mocy, o której myślała. Przez otwarte drzwi powiał chłodny wiatr i księżniczka zadrżała. “Moc jest silna w mojej rodzinie” - Luke wypowiedział te słowa wieczorem, w przeddzień bitwy pod Endorem. Z początku nie wzięła ich sobie zbytnio do serca; uwierzyła w ich prawdziwość dopiero wtedy, kiedy dzięki wytrwałemu treningowi ujawnił się w niej cień umiejętności Jedi. Ale jej ojciec odbył takie samo szkolenie i miał takie same umiejętności, a jednak w końcu przeszedł na ciemną stronę... Poczuła kopnięcie jednego z bliźniąt. Wyciągnęła rękę i delikatnie pogładziła brzuch, w którym były ukryte dwie maleńkie istotki. Odżyły w niej wspomnienia. Ujrzała napiętą i smutną twarz matki, wyjmującej ją z ciemnego kufra, gdzie leżała ukryta przed wzrokiem ciekawskich. Przypomniała sobie pochylające się nad nią twarze obcych ludzi; matka rozmawiała z nimi tonem, który Leię przeraził i doprowadził do płaczu. Potem, kiedy matka umarła, płakała ponownie, tuląc się kurczowo do mężczyzny, którego nauczyła się nazywać ojcem. Ból, rozpacz i strach... A wszystko to za sprawą jej prawdziwego ojca, który wyparł się nazwiska Anakin Skywalker i nazwał się Darthem Vaderem. Przy drzwiach rozległo się ciche szuranie. - O co chodzi, Threepio? - spytała, odwracając się do robota. - Wasza wysokość, Chewbacca poinformował mnie właśnie, że wkrótce stąd odjeżdżacie - rzekł android nieco podenerwowanym tonem. - Czy mam rozumieć, że pojadę z panią? - Tak, naturalnie. Niezależnie od tego, co się wydarzy w Nystao, nie podejrzewam, byś chciał tu czekać na to, co nastąpi później. - Ma pani całkowitą rację. - Threepio zawahał się na chwilę. Leia widziała, że nadal coś go gnębi. - Jest też pewna rzecz, o której chyba powinna pani wiedzieć - podjął. - Jeden z robotów odkażających zachowuje się bardzo dziwnie. - Tak? A w czym się to przejawia? - Mam wrażenie, że nazbyt się wszystkim interesuje - wyjaśnił android. -

Zadawał całe mnóstwo pytań nie tylko na temat pani i Chewiego, ale interesował się także mną. Widziałem też, jak kręcił się po wiosce w czasie, kiedy powinien być już zamknięty na noc w magazynie. - Pewnie niedokładnie skasowali mu pamięć w czasie ostatniego przeglądu stwierdziła księżniczka. Nie była w nastroju, żeby wdawać się w dyskusję o dziwactwach robotów. - Znam co najmniej kilka robotów, których ciekawość wykracza daleko poza zaprogramowane dla nich granice. - Wasza wysokość! - zaprotestował Threepio urażonym tonem. - Z Artoo to zupełnie inna sprawa. - Nie miałam na myśli jedynie Artoo. - Gestem dłoni Leia ucięła dalszą dyskusję. - Ale rozumiem twoje obawy. Słuchaj, umówmy się, że będziesz nadal uważnie obserwował tego robota. Zgoda? - Oczywiście, Wasza wysokość - zapewnił android. Skłonił się lekko i szurając nogami wyszedł na dwór. Księżniczka westchnęła i rozejrzała się dookoła. Przechadzając się nerwowo po wnętrzu dukhy, stanęła w pewnym momencie przed umieszczonym na ścianie drzewem genealogicznym. Przez dłuższą chwilę przyglądała mu się w milczeniu. W tym rzeźbionym drewnie była zaklęta prawdziwa historia; historia rodu, a także jego cicha, ale wyniosła duma. Śledziła linie łączące poszczególne imiona, zastanawiając się przy tym, jakie uczucia budziła ta plansza w samych Noghrich. Czy dostrzegali zarówno tryumfy, jak i porażki, czy też tylko same tryumfy? Leia doszła do wniosku, że zapewne jedne i drugie. Noghri zrobili na niej wrażenie istot, które patrzą obiektywnie na rzeczywistość. - Czy widzi pani w tym drzewie koniec naszego rodu, lady Vader? Księżniczka aż podskoczyła. - Czasami żałuję, że jesteście w tym tacy dobrzy - mruknęła, powoli dochodząc do siebie. - Proszę mi wybaczyć - rzekła matrah, może nieco ironicznie. - Nie chciałam pani przestraszyć. - Wskazała ręką planszę. - Czy dostrzega pani tam nasz koniec, lady Vader? - Nie potrafię przewidzieć przyszłości, matrah. Ani waszej, ani mojej własnej. Właśnie myślałam o dzieciach. Próbowałam sobie wyobrazić, jak to jest, kiedy się je wychowuje. Zastanawiałam się, na ile charakter dziecka może być ukształtowany przez rodziców, a na ile jest wrodzony. - Zawahała się. Rozmyślałam też, czy zło można wymazać z historii rodziny, czy też zawsze przechodzi ono z pokolenia na pokolenie. Stara Noghri przechyliła głowę na bok i utkwiła w Leii wielkie, ciemne oczy. - Mówi pani jak ktoś, kogo właśnie czeka trud wychowywania dziecka. - Tak - przyznała księżniczka, gładząc się po brzuchu. - Nie wiem, czy Khabarakh ci mówił, ale noszę teraz w sobie moje pierwsze dzieci. - I boi się pani o nie. - Mam po temu powody - stwierdziła Leia; poczuła, że twarz jej zadrżała. Imperium chce mi je odebrać. Matrah syknęła cicho. - Dlaczego? - Dokładnie nie wiem, ale na pewno dla jakichś niecnych celów.

- Bardzo mi przykro, lady Vader. - Stara Noghri spuściła wzrok. Pomogłabym pani, gdybym tylko była w stanie. - Wiem. - Księżniczka położyła rękę na ramieniu kobiety. - Wszystkich moich czterech synów posłałam na śmiertelnie niebezpieczną służbę, lady Vader - oznajmiła matrah, spoglądając na planszę z drzewem genealogicznym. - Na wojny prowadzone przez Imperatora. I za każdym razem tak samo trudno było mi patrzeć, jak wyruszają na śmierć. Leia ogarnęła myślą wszystkich swoich przyjaciół i towarzyszy, którzy zginęli w tej długiej wojnie. - Posyłałam na śmierć przyjaciół - rzekła cicho. - To było straszne. Nie mogę sobie wyobrazić, że mogłabym posyłać na śmierć własne dzieci. - Trzech z nich zginęło - ciągnęła matrah jakby sama do siebie. - Daleko od domu, tak że tylko ich towarzysze mogli ich opłakiwać. Czwarty został okaleczony i powrócił na Honoghr, aby resztę swoich dni przeżyć w hańbie, z której dopiero śmierć go wybawiła. Na twarzy księżniczki pojawił się grymas. A teraz za to, że jej pomógł, hańba i śmierć czekały także Khabarakha..! - Chwileczkę - rzuciła nagle. - Powiedziałaś, że wszyscy twoi czterej synowie poszli na wojnę i że wszyscy umarli?! - To prawda - przytaknęła stara Noghri, - A co z Khabarakhiem? Czyż on nie jest twoim synem? - On jest moim trzecim synem - wyjaśniła matrah z dziwnym wyrazem twarzy. - Jest synem syna mojego pierwszego syna. Leia spojrzała na nią i nagle dotarła do niej straszliwa prawda. Jeśli Khabarakh nie był jej synem, tylko prawnukiem, i jeśli kobieta osobiście była świadkiem bitwy kosmicznej, w wyniku której Honoghr dotknęła katastrofa... - Matrah, od jak dawna wasza planeta tak wygląda? - szepnęła. - Ile to już lat? Stara Noghri spojrzała na nią, zdumiona nagłą zmianą nastroju księżniczki. - Lady Vader, co ja takiego powiedziałam...? - Ile lat?! Matrah odsunęła się od niej nieznacznie. - Czterdzieści osiem lat noghryjskich - odparła. - Czterdzieści cztery, licząc w latach Imperatora. Leia poczuła, że nogi się pod nią uginają; i musiała się oprzeć o ścianę. “Czterdzieści cztery lata!” Nie pięć, osiem czy nawet dziesięć, jak pierwotnie myślała, ale czterdzieści cztery. - Ta tragedia nie wydarzyła się w trakcie obecnej wojny - powiedziała nieswoim głosem. - Ale podczas wojen klonowych. - Jej zdumienie przerodziło się nagle w niepohamowany gniew. - Czterdzieści cztery lata! - warknęła. Trzymali was tak przez czterdzieści cztery lata?! - Odwróciła się do drzwi. Chewie! - wrzasnęła, nie przejmując się tym, że ktoś jeszcze może ją usłyszeć. - Chewie, chodź tu natychmiast! Poczuła czyjąś dłoń na ramieniu. Obejrzawszy się, napotkała przenikliwy wzrok matrah. - Lady Vader, proszę mi powiedzieć, o co chodzi.

- Czterdzieści cztery lata, matrah, o to chodzi! - rzuciła księżniczka. Gniew powoli w niej opadał, ustępując miejsca chłodnej stanowczości. - Trzymali was w niewoli przez niemal pół wieku. Kłamali w żywe oczy, oszukiwali was i posyłali na śmierć waszych synów. - Wskazała palcem ziemię. - Aby to wszystko oczyścić, nie potrzeba aż czterdziestu czterech lat. I dam sobie uciąć głowę, że te roboty nie zajmują się żadnym odkażaniem... Przy drzwiach zadudniły ciężkie kroki i do środka wpadł Chewbacca z bronią gotową do strzału. Ujrzawszy Leię, ryknął pytająco i skierował miotacz na matrah. - Nic mi nie grozi, Chewie - uspokoiła go księżniczka. - Jestem po prostu wściekła. Chciałabym, żebyś przyniósł mi więcej próbek ze skażonego obszaru. Ale tym razem nie chodzi mi o próbki gleby, ale trawy kholm. Na twarzy Wookiego odmalowało się zdziwienie, ale nie pytając o nic, mruknął na znak zgody i wyszedł. - Dlaczego chce pani zbadać trawę kholm? - zainteresowała się matrah. - Sama mówiłaś, że teraz ta trawa pachnie inaczej niż przed katastrofą przypomniała jej Leia. - Podejrzewam, że może w tym tkwić jakaś tajemnica, którą przegapiliśmy. - A jakie to może mieć znaczenie? - Teraz nie chcę już o tym rozmawiać, matrah - potrząsnęła głową księżniczka. - Nie mam jeszcze całkowitej pewności w tej sprawie. - Czy w dalszym ciągu chce pani jechać do Nystao? - Nawet jeszcze bardziej niż przedtem - odparła Leia ponuro. - Ale nie po to, by uciec stąd cichaczem. Jeśli zebrane przez Chewiego próbki wykażą to, czego się spodziewam, to zamierzam udać się prosto do naczelników klanów. - A jeśli nie zechcą pani wysłuchać? Księżniczka zaczerpnęła powietrza w płuca. - Nie mogą mi odmówić. Straciliście już trzy pokolenia waszych synów. Nie stać was na dalsze straty. Przez dłuższą chwilę stara Noghri wpatrywała się w nią w milczeniu. - Mówi pani prawdę - rzekła. Syknęła cicho i z właściwą sobie kocią zwinnością podeszła do drzwi. - Wrócę w ciągu godziny - rzuciła przez ramię. Czy do tego czasu będzie już pani gotowa do odjazdu? - Tak - potwierdziła księżniczka. - Dokąd idziesz? Matrah zatrzymała się przy drzwiach i utkwiła w Leii swoje ciemne oczy. - Mówi pani prawdę, lady Vader, i oni muszą pani wysłuchać. Niedługo po panią wrócę. Matrah wróciła już po dwudziestu minutach; pięć minut później przyszedł Chewbacca. Wookie zebrał dwie pełne garście trawy kholm, pobierając próbki z różnych, oddalonych od siebie miejsc. Wydobył też ukryty w magazynie robotów odkażających analizator. Leia umieściła w nim dwie brzydkie, brązowe rośliny, a kiedy wyruszali z Chewiem do Nystao, zabrała urządzenie ze sobą. Ale, jak się okazało, nie jechali sami. Kiedy podeszli do odkrytego transportera, który zdobyła dla nich matrah, księżniczka stwierdziła ze

zdziwieniem, że za kierownicą siedzi młoda Noghri; a kiedy jechali przez wioskę, dołączyło do nich jeszcze kilkunastu miejscowych, którzy niczym honorowa asysta kroczyli w dwóch rzędach po obu stronach pojazdu. Sama matrah także szła pieszo; jej twarz, widoczna w bladej poświacie tablicy rozdzielczej, była zupełnie nieprzenikniona. Na tylnym siedzeniu transportera, obok analizatora, zajmował miejsce Chewbacca. Nerwowo bawił się bronią i wydawał jakieś gardłowe pomruki, wyrażając w ten sposób swoją nieufność. Threepio, wciśnięty w umieszczony z tyłu pojazdu bagażnik, był dziwnie milczący. Minęli wioskę i znaleźli się wśród pól uprawnych. Jechali bez świateł i idący obok nich Noghri byli w ciemnościach prawie niewidoczni. Całą grupą dotarli do następnej wioski, która - jako że w domach nie paliły się światła - była ledwie widoczna wśród porośniętych zbożem pól. Minęli ją bez żadnych niespodzianek. Znowu pojawiły się pola uprawne, a za nimi wioska i znów pola. Od czasu do czasu, daleko z przodu, ukazywały się oczom Leii światła Nystao. Księżniczka zastanawiała się z niepokojem, czy jej osobiste spotkanie ze starszyzną Noghrich jest w tej chwili rzeczywiście najlepszym wyjściem. Naczelnicy klanów sprawowali władzę przy pomocy - albo przynajmniej za cichym przyzwoleniem Imperium i wysuniecie oskarżeń, z których wynikałoby, że współpracowali w podtrzymywaniu kłamstwa, nie mogło się spotkać z dobrym przyjęciem z ich strony. Szczególnie że Noghri byli rasą tak dumną i ceniącą honor. Nieco później, w północno-wschodniej części nieba wyszedł zza chmur największy z trzech księżyców Honoghr... i księżniczka z przerażeniem spostrzegła, że nie są już sami ze swoją skąpą eskortą. Wokół nich kłębiło się nieprzebrane mrowie niewyraźnych postaci, które niczym bezgłośna fala podążały śladem transportera. Siedzący z tyłu Chewbacca zamruczał ze zdziwienia. Instynkt myśliwego już wcześniej podpowiedział mu, że z każdą mijaną wioską ich obstawa się powiększa; ale nawet on nie zdawał sobie sprawy z tego, że tak wielu Noghrich się do nich przyłączyło. A teraz wcale nie był pewien, czy mu się to podoba. Natomiast Leia poczuła wyraźną ulgę i rozparła się wygodniej na siedzeniu pojazdu. Wiedziała, że teraz, niezależnie od tego, jak ostatecznie potoczą się sprawy w Nystao, naczelnicy przynajmniej nie mogą - już choćby z uwagi na obecność takiej rzeszy Noghrich - tak po prostu jej aresztować i próbować ukryć fakt, że w ogóle się tam zjawiła. Matrah ze swej strony zagwarantowała jej możliwość zabrania głosu. Reszta będzie już zależeć tylko od niej samej. Tuż przed świtem znaleźli się na obrzeżach miasta i... zobaczyli czekający na nich tłum Noghrich. - Wieść o pani przybyciu rozniosła się bardzo szybko - odezwała się do Leii matrah, kiedy zbliżali się do tłumu. - Przybyli tu, aby zobaczyć córkę lorda Vadera i wysłuchać jej przesłania. - A czego dokładnie kazałaś im się spodziewać? - spytała księżniczka, spoglądając na rzeszę Noghrich. - Że ogłosi pani, iż dług honorowy wobec Imperium został już w pełni

spłacony. I że przybyła tu pani, by zaproponować Noghrim rozpoczęcie nowego życia. Kobieta utkwiła w Leii niepewny wzrok. Z kolei księżniczka obejrzała się przez ramię na Chewbaccę i uniosła pytająco brwi. Wookie burknął potakująco i podniósł analizator, żeby pokazać jej, co wyświetliło się na ekranie. Urządzenie pracowało niemal całą noc. Teraz, kiedy Leia odczytała wynik analizy, na nowo zawrzał w niej gniew na myśl o tym, co Imperium uczyniło temu ludowi. - Tak - powiedziała, odwracając się do matrah. - Potrafię udowodnić, że dług został już spłacony. Kiedy zbliżyli się do tłumu, księżniczka zauważyła, że większość zebranych to kobiety. Stosunkowo nieliczni przedstawiciele płci męskiej mieli albo jasnoszarą skórę, świadczącą o tym, iż są to jeszcze dzieci lub młodzież, albo też bardzo ciemną skórę starców. Jednak dokładnie na wprost transportera czekało około dziesięciu młodych mężczyzn o stalowoszarej karnacji. - Widzę, że wieść o moim przybyciu dotarła również do naczelników klanów stwierdziła. - To nasza oficjalna eskorta - wyjaśniła matrah. - Będzie nam towarzyszyć do Wielkiej Dukhy, gdzie czekają na panią naczelnicy. Tworzący eskortę strażnicy, a może żołnierze - Leia nie bardzo wiedziała, jak ma o nich myśleć - w milczeniu sformowali szyk w kształcie klina i ruszyli przodem. W tłumie szeptano z ożywieniem; głównie była to wymiana informacji pomiędzy mieszkańcami miasta a przybyszami z okolicznych wiosek. Księżniczka nie miała pojęcia, o czym rozmawiano, ale gdziekolwiek zwróciła wzrok, tam Noghri natychmiast milkli i spoglądali na nią z nie skrywanym podziwem. Miasto okazało się mniejsze, niż można się było spodziewać - szczególnie zważywszy, jak niewielka część planety nadawała się do zamieszkania - i już po kilku minutach cały orszak dotarł do Wielkiej Dukhy. Sądząc z nazwy, księżniczka spodziewała się ujrzeć po prostu powiększoną wersję dukhy, którą widziała w wiosce. Wielka Dukha istotnie była większa, ale mimo zewnętrznego podobieństwa znacznie różniła się charakterem od swego wiejskiego odpowiednika. Ściany i dach tutejszej budowli wykonano ze srebrzystego metalu, a nie z drewna. Ich powierzchni nie zdobiły żadne rzeźbione inskrypcje. Filary w ścianach były czarne - Leia nie umiała określić, czy zrobiono je z metalu, czy też z oszlifowanego kamienia. Szerokie stopnie z czarno-czerwonego marmuru prowadziły na wyłożony szarymi, kamiennymi płytami taras, za którym znajdowały się wielkie, podwójne wrota. Cała budowla wydawała się zimna i nieprzyjazna; zupełnie nie licowała z charakterem Noghrich, który księżniczka zdążyła już częściowo poznać w ciągu tych kilku ostatnich dni. Przemknęła jej przez głowę myśl, że być może Wielka Dukha była dziełem Imperium, a nie mieszkańców Honoghr. U szczytu schodów stało rzędem trzynastu Noghrich w średnim wieku. Każdy z nich miał na sobie pewien charakterystyczny element stroju - było to jakby skrzyżowanie bogato zdobionej kamizelki z szerokim szalem. Za nimi, na środku tarasu, znajdował się Khabarakh. Ręce i nogi młodego komandosa były przykute

łańcuchami do dwóch pionowych słupów. Wzrok Leii powędrował ponad głowami dostojników i spoczął na więźniu. Ogarnęła ją fala współczucia. Matrah co prawda opisała jej, na czym polega u Noghrich rytuał publicznego upokorzenia, ale dopiero teraz, widząc Khabarakha, księżniczka w pełni uświadomiła sobie, z jakim cierpieniem fizycznym i psychicznym wiąże się ta kara. Twarz Noghriego była blada i wymizerowana. Mężczyzna ze zmęczenia zwisał ciężko na łańcuchach. Ale głowę trzymał prosto, a jego ciemne oczy rozglądały się bacznie dookoła. Kiedy transporter dotarł do dukhy, tłum rozstąpił się, aby zrobić miejsce przybyszom. Eskortujący ich Noghri weszli po schodach i ustawili się rzędem, odgradzając tłum od dostojników. - Pamiętaj, nie przyjechaliśmy tu po to, żeby walczyć - szepnęła Chewiemu Leia. Przybrała najbardziej królewską pozę, na jaką ją było stać, wysiadła z pojazdu i ruszyła po schodach. Kiedy znalazła się na górze, w tłumie zapanowała cisza. - Witam was, naczelnicy ludu Noghrich - powiedziała podniesionym głosem. Jestem Leia Organa Solo, córka waszego pana, lorda Dartha Vadera. Tego, który przybył wam z pomocą, kiedy byliście w potrzebie. - Wyciągnęła rękę, dłonią do dołu, w kierunku Noghriego, który stał w środku szeregu. Przez chwilę mężczyzna przyglądał jej się w bezruchu. Następnie, z wyraźnym ociąganiem, zrobił krok do przodu i powąchał jej dłoń. - Lord Vader nie żyje - stwierdził. - Nasz nowy pan, wielki admirał, rozkazał nam sprowadzić cię do niego, Leio Organo Solo. Pójdziesz z nami i zaczekasz tu do czasu, aż mu cię przekażemy. Stojący u podnóża schodów Chewbacca warknął ostrzegawczo. Księżniczka uciszyła go gestem ręki i potrząsnęła przecząco głową. - Nie przybyłam tu po to, by się oddać w ręce wielkiego admirała - oznajmiła dostojnikowi. - Wobec tego stanie się tak wbrew twej woli. - Noghri skinął ręką; z szeregu wystąpili dwaj strażnicy i zbliżyli się do Leii. Księżniczka nie ruszyła się z miejsca i ponownie nakazała Chewiemu, by zachowywał się tak samo. - Komu zatem służycie: Imperium czy Honoghr? - Wszyscy Noghri, którzy mają honor, służą zarówno Imperium, jak i swojej ojczyźnie. - Czyżby? - rzuciła Leia. - Czy służba Honoghr polega na wysyłaniu kolejnych pokoleń młodych mężczyzn, aby ginęli w toczonych przez Imperium wojnach? - Jesteś tu obca - rzekł dostojnik z pogardą. - Nie wiesz, co znaczy dla Noghrich honor. - Skinął głową na stojących obok Leii strażników. - Zabierzcie ją do dukhy. - Czy zatem aż tak obawiasz się słów jednej obcej kobiety? - spytała księżniczka, kiedy dwaj Noghri chwycili ją za ręce. - A może lękasz się o to, że moje przybycie zmniejszy twoją władzę? - Nie pozwolę, by twe słowa wprowadziły między nas rozdźwięk i niezgodę! warknął naczelnik.

Chewbacca znowu zamruczał gniewnie i Leia wyczuła, że Wookie szykuje się, by wbiec po schodach i przyjść jej z pomocą. - Nie chcę siać między wami niezgody - oznajmiła na tyle głośno, by mógł ją usłyszeć cały zebrany tłum. - Zamierzam mówić o zdradzie! W tłumie zapanowało poruszenie. - Zamilknij! - usiłował ją powstrzymać dostojnik. - Albo będę zmuszony cię uciszyć. - Chcemy wysłuchać jej słów! - zawołała z dołu matrah. - Ty również zamilknij! - krzyknął naczelnik, kiedy tłum pomrukiem zadowolenia przyjął żądanie kobiety. - Nie masz prawa głosu, matrah z klanu Khim'bar. Nie zwołałem powszechnego zgromadzenia Noghrich. - A jednak Noghri się zebrali - odparowała matrah. - Przybyła tu lady Vader i chcemy wysłuchać, co ma nam do powiedzenia. - W takim razie wysłuchasz jej w więzieniu. - Dostojnik skinął ręką i z szeregu wystąpili dwaj kolejni strażnicy; szybkim krokiem ruszyli w stronę schodów. Leia uznała, że jest to odpowiedni moment do działania. Spojrzała w dół, na swój pas i, koncentrując się maksymalnie, sięgnęła tam Mocą... Zatrzask przy pasie otworzył się, a miecz świetlny wyskoczył gwałtownie w górę i zawisł w powietrzu tuż przed księżniczką. Nakierowała wzrok i umysł na uruchamiający broń przełącznik i w ułamek sekundy później pojawiło się z sykiem biało-zielone ostrze, odgradzając ją od rzędu dostojników. Przez tłum przeszedł szmer zdumienia. Dwaj Noghri, którzy zmierzali w stronę matrah, zatrzymali się w pół kroku... Po chwili w tłumie zapadło głuche milczenie. Leia nie miała wątpliwości, że wreszcie udało jej się całkowicie przykuć uwagę zgromadzonych. - Jestem nie tylko córką lorda Vadera - rzekła tonem, w którym pobrzmiewał tłumiony gniew. - Jestem Mal'ary'ush: dziedziczka jego władzy i siły. Przeszłam wiele niebezpieczeństw po to, by odkryć zdradę, której dopuszczono się względem ludu Noghrich. - Oderwała część uwagi od unoszącego się w powietrzu miecza świetlnego i powoli omiotła wzrokiem rząd dostojników. - Wysłuchacie mnie wreszcie? Czy też wolicie śmierć? Przez dłuższą chwilę dookoła panowała niczym nie zmącona cisza. Księżniczka słyszała bicie własnego serca i buczenie miecza. Zastanawiała się, jak długo jeszcze zdoła utrzymać broń w powietrzu. Nagle z szeregu starszyzny wystąpił trzeci od lewej mężczyzna. - Chcę wysłuchać słów Mal'ary'ush - oznajmił. Dostojnik, który rozmawiał z Leią, splunął na ziemię. - Nie pogłębiaj jeszcze niezgody, Ir'khaimie - ostrzegł. - Widzisz w tym jedynie szansę ocalenia honoru klanu Khim'bar. - Może widzę w tym szansę ocalenia honoru wszystkich Noghrich, Vor'korhu - odparował Ir'khaim. - Chcę usłyszeć, co ma nam do powiedzenia Mal'ary'ush. Czy ktoś jeszcze pragnie tego samego? Z szeregu wystąpił w milczeniu następny dostojnik. A potem kolejny; i jeszcze jeden, i jeszcze... W końcu dziewięciu z trzynastu naczelników klanów stanęło obok Ir'khaima. Vor'korh syknął coś przez zęby i cofnął się na swoje miejsce. - Naczelnicy ludu Noghrich podjęli decyzję - burknął. - Możesz mówić.

Strażnicy puścili księżniczkę. Leia odczekała jeszcze dwie sekundy, po czym wyciągnęła rękę po miecz. Zgasiła broń i przypięła ją z powrotem do pasa. - Opowiem całą tę historię dwa razy - zwróciła się do tłumu. - Najpierw tak, jak wam to przedstawiło Imperium, a potem opiszę to, co się zdarzyło naprawdę. Sami rozstrzygniecie, czy Noghri spłacili już swój dług, czy nie. - Zrobiła krótką pauzę. - Wszyscy wiecie, jak w wyniku bitwy kosmicznej uległ zniszczeniu wasz świat. Wiecie też, że wielu Noghrich zginęło z powodu wybuchów wulkanów, trzęsień ziemi i gigantycznych fal, które się potem pojawiły; a garstka tych, którzy ocaleli, zgromadziła się w tym właśnie miejscu. Słyszeliście o tym, jak przybył do was lord Vader i ofiarował wam pomoc. Wiecie także, że po długotrwałych opadach deszczów o dziwnym zapachu wszystkie rośliny z wyjątkiem trawy kholm uschły i obumarły; a Imperium powiedziało wam, iż ziemia jest zatruta chemikaliami z uszkodzonego statku, i dało wam maszyny, by oczyszczały glebę. I aż nazbyt dobrze znacie cenę, której zażądało w zamian za te maszyny. - Ziemia rzeczywiście jest zatruta - wtrącił jeden z dostojników. - Ja i wielu innych dziesiątki razy próbowaliśmy sadzić zboże w miejscach, których nie oczyściły maszyny. Jednak traciliśmy tylko ziarno, bo nic nie chciało tam rosnąć. - Tak - przyznała Leia. - Ale to nie gleba była tego przyczyną. Przynajmniej nie bezpośrednio. Dała znak Chewbacce. Wookie podbiegł do transportera, wyjął analizator i jedną roślinę, po czym przyniósł je księżniczce. - Teraz opowiem wam prawdziwą wersję tych zdarzeń - rzekła Leia, kiedy Chewie wrócił na swoje poprzednie miejsce. - Kiedy lord Vader odleciał, przybyły tu inne statki. Krążyły nad całą planetą. Jeśli ktokolwiek pytał, co robią, ich załogi odpowiadały zapewne, że szukają tych, którzy mogli jeszcze gdzieś przeżyć oraz nadających się do zamieszkania obszarów. Ale to było kłamstwo. Tak naprawdę statki miały posiać na waszej planecie nową roślinę. - Uniosła w górę trawę kholm. - Właśnie tę. - To tylko zwykłe urojenia - rzucił pogardliwie Vor'korh. - Trawa kholm rosła na Honoghr od zarania dziejów. - Nie powiedziałam, że to jest trawa kholm. Ta roślina wygląda jak trawa kholm, którą pamiętacie sprzed katastrofy; nawet pachnie bardzo podobnie choć nie identycznie. Ale tak naprawdę jest to subtelny wytwór Imperium... przysłany tu przez Imperatora, żeby zatruć wasz świat. W milczącym dotąd tłumie wybuchły ożywione dyskusje. Księżniczka postanowiła dać zebranym trochę czasu na oswojenie się z jej rewelacjami. Powiodła spojrzeniem dookoła. Oszacowała, że wokół Wielkiej Dukhy zebrało się niemal tysiąc Noghrich, a wciąż napływali nowi. Zapewne wieść o jej przybyciu zataczała coraz szersze kręgi. Leia była ciekawa, z której strony ciągną nowo przybywający. Kiedy odwróciła głowę w lewo, jej uwagę przykuł jakiś metaliczny błysk. W sporej odległości od Wielkiej Dukhy, do połowy ukryty w cieniu innego budynku, przycupnął przysadzisty robot odkażający. Księżniczka utkwiła w nim zdumiony wzrok. Przeszył ją nagły dreszcz przerażenia. Podejrzanie ciekawski robot - Threepio wspominał jej o tym, ale

była wówczas zbyt zaabsorbowana czym innym, aby zwrócić na to uwagę. Ale fakt, że robot odkażający znalazł się w Nystao, pięćdziesiąt kilometrów od terenu, na którym powinien pracować, świadczył o czymś więcej niż tylko nadmiernej ciekawości. To musiał być... Przykucnęła, karcąc się w duchu za brak rozwagi. Wielki admirał nie mógł sobie tak po prostu odlecieć. Na pewno zostawił jakąś osobę lub urządzenie z poleceniem obserwowania rozwoju sytuacji. - Chewie... Tam, po twojej prawej stronie - syknęła. - Wygląda jak zwykły robot odkażający, ale myślę, że to robot wywiadowczy. Wookie warknął coś zapalczywie i zaczął się przeciskać przez tłum. Noghri rozstępowali się robiąc mu przejście; Leia zorientowała się jednak, że mimo to Chewbacca nie zdąży. Roboty wywiadowcze nie były może zbyt błyskotliwe, ale doskonale wiedziały, że w przypadku zdemaskowania należy jak najszybciej brać nogi za pas. Było jasne, że zanim Chewie zdoła dotrzeć do jego kryjówki, robota dawno już tam nie będzie. A jeśli tylko mechaniczny szpieg był wyposażony w nadajnik... I jeżeli w pobliżu znajdowały się jakieś statki imperialne... - Mieszkańcy Honoghr! - zawołała głośno, przekrzykując gwar rozmów. Mogę wam zaraz udowodnić, że to, co mówię, jest prawdą. Znajduje się tu jeden z robotów Imperatora. - Wskazała ręką w lewo. - Sprowadźcie go do mnie. Wszyscy zebrani zwrócili głowy we wskazanym kierunku. Księżniczka wyczuwała, że Noghri są zdezorientowani. Ale nim ktokolwiek zdążył wykonać jakiś ruch, robot zniknął nagle za rogiem budynku, przy którym się ukrywał. W chwilę później Leia zobaczyła go, uciekającego pospiesznie pomiędzy dwoma innymi domami. Robot wybrał wariant najgorszy z możliwych. Ucieczka była jednoznaczna z przyznaniem się do winy, szczególnie w pojęciu tych, którzy od dziecka wiedzieli, jak normalnie zachowują się roboty odkażające. Tłum zawył i natychmiast pół setki znajdujących się najbliżej wyrostków pognało za zbiegiem. W tym samym momencie jeden ze stojących obok księżniczki strażników przyłożył dłonie do ust i wydał z siebie rozdzierający krzyk. Leia odskoczyła gwałtownie, zatykając rękami uszy. Strażnik krzyknął ponownie i tym razem gdzieś z oddali nadeszła odpowiedź. Noghri zaczął teraz świergotliwie wyśpiewywać jakąś skomplikowaną melodię - przypominało to trochę ptasie trele. Wkrótce rozległa się krótka, równie świergotliwa odpowiedź i zapadła cisza. - Przyzwał innych do udziału w polowaniu - wyjaśniła matrah. Księżniczka pokiwała głową i obserwując znikających w pościgu za robotem Noghrich, zacisnęła pięści. Jeśli mechaniczny szpieg miał nadajnik, to w tej chwili pospiesznie przekazywał informacje tym, którzy go nasłali... Nagle zza rogu ponownie wyłoniła się ścigająca robota grupa wyrostków. Towarzyszyło im kilku dorosłych Noghrich, którzy niczym upolowaną zdobycz nieśli wysoko w górze szamocącego się bezradnie robota. Leia odetchnęła głęboko. - Przynieście go do mnie - poleciła, kiedy cała grupka podeszła bliżej. Sześciu wyrostków wciągnęło robota po schodach i złożyło u jej stóp.

Księżniczka zapaliła miecz świetlny, szukając wzrokiem otworu, przez który mogłaby się wysuwać ukryta antena. Nic takiego nie zauważyła, ale to jeszcze nie przesądzało sprawy. Spodziewając się najgorszego, przecięła wzdłuż zewnętrzny korpus robota. Poprawiła jeszcze dwoma poprzecznymi cięciami i oczom wszystkich zgromadzonych ukazało się wnętrze maszyny. Nim Leia zdążyła schować miecz świetlny, przy robocie klęczał już Chewbacca. Swymi ogromnymi paluchami badał delikatnie gąszcz rurek, kabli i włókien. W górnej części robota znajdowała się mała, szara skrzynka. Wookie posłał księżniczce znaczące spojrzenie i odłączył prowadzące do kasetki przewody. Kiedy wyjął skrzyneczkę z robota i położył na ziemi, Leia nerwowo przełknęła ślinę. Bez trudności rozpoznała ten przedmiot: sterownik robota badawczego z urządzeniem rejestrującym. Gniazdko antenowe było jednak puste. Szczęście, a może raczej Moc, wciąż jednak im towarzyszyła. Chewie zajął się przeszukiwaniem dolnej części korpusu robota. Księżniczka obserwowała, jak wyjmuje po kolei kilka cylindrycznych elementów, ogląda ich oznaczenia i odkłada z powrotem na miejsce. Tłum już zaczynał szemrać, kiedy wreszcie Wookie z pomrukiem satysfakcji wyciągnął z okolic zbiornika na pobraną ziemię sporych rozmiarów cylinder zakończony cienką igłą. Leia ostrożnie wzięła od Chewiego podłużny przedmiot. Zapewne nie był niebezpieczny, ale wolała nie ryzykować. - Wzywam naczelników klanów na świadków, że ten oto przedmiot został wyjęty ze środka tej maszyny - zawołała w stronę tłumu. - Czy to jest właśnie ów dowód? - spytał Ir'khaim, mierząc cylinder podejrzliwym spojrzeniem. - Tak - potwierdziła księżniczka. - Powiedziałam, że te rośliny to nie jest trawa kholm, którą pamiętacie sprzed katastrofy. Ale jeszcze nie wyjaśniłam wam, na czym polega różnica. - Uniosła w górę jedną z roślin. - Naukowcy Imperatora wzięli oryginalną trawę kholm i zmienili ją - oznajmiła zebranym. Wyposażyli ją w nową cechę, którą te rośliny dziedziczą z pokolenia na pokolenie. Zmieniony zapach, na który zwróciliście uwagę, jest spowodowany obecnością pewnego środka chemicznego w łodydze, korzeniach i liściach. Ten środek ma służyć tylko jednemu: ma uniemożliwić wzrost innym roślinom. Maszyny, które - jak twierdzi wielki admirał - oczyszczają glebę, tak naprawdę zajmują się jedynie niszczeniem tej zasianej przez Imperium, odmienionej trawy kholm. - To znów tylko twoje urojenia - prychnął Vor'korh. - Te maszyny potrzebują niemal dwa razy po dziesięć dni, aby oczyścić jedną pirkhę ziemi. Moje córki mogłyby usunąć trawę z takiego obszaru w jeden dzień. - Może maszyny nie potrzebują na to aż tak dużo czasu, jak wam się wydaje - odparła Leia z ponurym uśmiechem. - Przekonajmy się. - Wyciągnęła przed siebie roślinę i skapnęła na jej łodygę kroplę przezroczystego płynu z igły. Księżniczka nie mogłaby sobie wymarzyć bardziej dramatycznej prezentacji. Płyn wsiąkł w brązową powierzchnię rośliny; przez kilka sekund nic się nie działo. Potem jednak dało się słyszeć ciche skwierczenie i trawa zaczęła nagle ciemnieć i więdnąć. Kiedy wywołany katalizatorem proces zniszczenia objął także liście i

korzenie, z tłumu podniosło się głośne westchnienie. Leia jeszcze przez chwilę trzymała roślinę, po czym rzuciła ją na taras. Trawa wiła się jak wrzucony do ognia suchy badyl; w końcu pozostał z niej jedynie bezkształtny, poskręcany, sczerniały kikut. Księżniczka trąciła go czubkiem buta i natychmiast resztki rośliny rozsypały się w proch. Spodziewała się, że w tłumie rozlegnie się jakiś okrzyk zdumienia czy wściekłości, ale głuche milczenie Noghrich było jeszcze bardziej wymowne i przerażające. Mieszkańcy Honoghr doskonale pojęli sens tego, co im zademonstrowała. Spoglądając po ich twarzach, Leia zrozumiała, że odniosła zwycięstwo. Położyła cylinder na tarasie, obok pozostałości rośliny, i odwróciła się do naczelników klanów. - Pokazałam wam dowód - oznajmiła. - Teraz musicie ocenić, czy Noghri spłacili już swój dług. Jej wzrok spoczął na Vor'korhu; wiedziona jakimś nagłym impulsem odpięła od pasa miecz świetlny i podała go dostojnikowi. Potem podeszła do Khabarakha. - Tak mi przykro - powiedziała cicho. - Nie przypuszczałam, że z mojego powodu będziesz musiał tyle wycierpieć. Noghri uśmiechnął się blado, odsłaniając ostre zęby. - Imperium przez całe lata wpajało w nas, że to zaszczyt i obowiązek dla wojownika znosić cierpienia dla swojego pana. Czyż mógłbym tego nie zrobić dla Mal'ary'ush lorda Vadera? - Nie jestem twoją panią, Khabarakhu, i nigdy nie będę - stwierdziła księżniczka, potrząsając głową. - Noghri są wolnym narodem. Przybyłam jedynie po to, by zwrócić wam te wolność. - I przeciągnąć nas na swoją stronę w wojnie przeciwko Imperium - wtrącił uszczypliwie stojący za jej plecami Vor'korh. - Istotnie, pragnęłabym, żeby tak się stało - przyznała, odwracając się w jego stronę. - Ale nie żądam tego od was. Dostojnik przez chwilę mierzył ją wzrokiem, po czym oddał jej miecz. - Naczelnicy ludu Noghrich nie mogą podjąć i nie podejmą tak ważnej decyzji w jeden dzień - powiedział. - Trzeba rozważyć wiele spraw i musimy w tym celu zwołać powszechne zgromadzenie Noghrich. - A zatem je zwołaj - rzucił zapalczywie Khabarakh. - Jest tu przecież Mal'ary'ush lorda Vadera. - A jeśli zdecydujemy się porzucić służbę Imperium, to czy Mal'ary'ush zdoła nas przed nim obronić? - odparował Vor'korh. - Ale... - On ma rację, Khabarakhu - przerwała Leia. - Imperium raczej was wszystkich zabije, niż pozwoli na to, byście przeszli na naszą stronę, czy choćby wybrali neutralność. - A czyż Noghri zapomnieli już, jak się walczy? - zauważył młody komandos, nieco urażony. - A czy Khabarakh z klanu Khim'bar zdążył już zapomnieć, co stało się z naszą planetą czterdzieści osiem lat temu? - rzucił ostro Vor'korh. - Jeśli w tym

momencie zbuntujemy się przeciw Imperium, to pozostanie nam jedynie natychmiast opuścić Honoghr i ukryć się gdzieś. - A ponadto wydalibyście w ten sposób wyrok śmierci na oddziały komandosów, którzy pozostają w służbie Imperium - przypomniała Khabarakhowi księżniczka. - Czy chciałbyś, aby wszyscy zginęli, nie wiedząc nawet dlaczego? To nie byłoby honorowe wyjście. - Przemawia przez panią mądrość, lady Vader - stwierdził Vor'korh i po raz pierwszy Leia dostrzegła w jego spojrzeniu odrobinę szacunku. - Prawdziwi wojownicy rozumieją, jak ważna jest cierpliwość. Czy zamierza nas pani teraz opuścić? - Tak. Moja obecność tutaj może być dla was niebezpieczna. Chcę jednak o coś prosić: pozwólcie Khabarakhowi zawieźć mnie z powrotem na mój statek. Naczelnik utkwił wzrok w młodym Noghrim. - Rodzina Khabarakha uknuła spisek, żeby go uwolnić - powiedział. - Udało jej się tego dokonać i więzień uciekł na porwanym przez siebie statku. Trzy oddziały komandosów, które akurat przebywały tu na przepustkach, ruszyły za nim w pogoń. Cały klan Khim'bar jest w niełasce, dopóki nie wyjawi nazwisk winnych tego spisku. Leia skinęła głową. Historyjka była równie dobra jak każda inna. - Przypomnij tylko tym komandosom, których zamierzasz posłać w pościg, aby zachowali maksymalną ostrożność przy kontaktowaniu się z innymi oddziałami Noghrich. Jeśli do wielkiego admirała dotrze choćby drobna wzmianka na ten temat, Imperium was zniszczy. - Proszę nie uczyć wojowników ich fachu - odparował Vor'korh. Zawahał się na chwilę. - Czy mogłaby pani dostarczyć nam tego więcej? - spytał, wskazując cylinder. - Tak. Ale najpierw musimy polecieć na Endor i zabrać mój statek. Potem Khabarakh może mi towarzyszyć na Coruscant, a tam przekażę mu dużą ilość tej substancji. Dostojnik rozważał to przez chwilę. - A czy nie dałoby się tego środka sprowadzić szybciej? Księżniczce przypomniał się fragment rozmowy z matrah, która powiedziała jej, że tegoroczny sezon zasiewów dobiega końca. - Być może. Khabarakhu, ile czasu oszczędzimy, jeśli ominiemy Endor i polecimy prosto na Coruscant? - Około czterech dni, lady Vader. Leia pokiwała głową. Han zabije ją za to, że na tak długo zostawiła jego ukochanego “Sokoła” na orbicie Endoru, ale nie było innego wyjścia. - Dobrze. W takim razie tak właśnie zrobimy. Ale rozważnie wybierzcie miejsca, gdzie użyjecie tej substancji: imperialne statki nie powinny dostrzec nowych upraw. - Proszę też nie uczyć rolników ich fachu - rzucił Vor'korh; ale tym razem zabrzmiało to nieco żartobliwie. - Będziemy z niecierpliwością oczekiwać na ten środek. - W takim razie nie traćmy czasu. - Księżniczka spojrzała sponad ramienia naczelnika na matrah i skinieniem głowy podziękowała jej za pomoc. Wreszcie,

wreszcie wszystko zaczynało się układać po jej myśli. Mimo jej wcześniejszych wątpliwości, Moc cały czas była jednak przy niej. Odwróciła się do Khabarakha, zapaliła miecz świetlny i uwolniła Noghriego z łańcuchów. - Chodź, Khabarakhu - rzuciła. - Pora ruszać. ROZDZIAŁ 25 “Koralowa Wanda” mieniła się najbardziej wspaniałym i imponującym kasynem w całej galaktyce... Rozglądając się po ogromnej, bogato zdobionej Sali Trallijskiej, Han zrozumiał, dlaczego nikt nigdy nie podawał w wątpliwość tego stwierdzenia. Na trzech półpiętrach sali rozmieszczono kilkanaście stołów do sabaka, różnej wielkości ławy do lugjacka, a także poprzedzielane niskimi ściankami, kilkuosobowe stoliki do tregalda, plansze do szachów holograficznych, a nawet kilka chropowatych blatów w kształcie podkowy dla zagorzałych miłośników krinbidu. W barze, który przecinał salę na pół, klient mógł znaleźć dosłownie wszystko: i to zarówno wtedy, gdy chciał świętować wygraną, jak i wówczas, gdy pragnął zapomnieć o porażce. W tylną ścianę wbudowano okienko do serwowania potraw dla tych, którzy nawet na czas jedzenia nie chcieli przerywać gry. A kiedy już ktoś zmęczył się patrzeniem w karty czy w kieliszek, mógł odpocząć, wyglądając przez przezroczystą ścianę kadłuba i podziwiając szmaragdowozieloną wodę, setki bajecznie kolorowych ryb i małych ssaków morskich, a także przedziwne labirynty układających się w wymyślne i skomplikowane kształty słynnych raf koralowych Pantolominu. Krótko mówiąc, Han nigdy w życiu nie widział wspanialszego kasyna niż Sala Trallijska. A na “Koralowej Wandzie” było jeszcze siedem takich pomieszczeń... Siedzący obok niego przy barze Calrissian opróżnił kieliszek i odsunął go od siebie. - I co teraz? - spytał. - On tu jest, Lando - odparł Solo, odrywając wzrok od rafy i jeszcze raz rozglądając się po kasynie. - Gdzieś tutaj. - Myślę, że darował sobie ten rejs. Pewnie skończyła mu się forsa. Pamiętasz, co mówiła Sena? Facetowi pieniądze przeciekają przez palce jak woda. - No tak, ale gdyby nie miał forsy, to pewnie spróbowałby im sprzedać następny statek - zauważył Solo. Dopił drinka i podniósł się z miejsca. - Chodź, mamy jeszcze jedną salę do sprawdzenia. - A potem zaczniemy od początku - mruknął Lando. - I tak w kółko. To strata czasu. - A masz jakiś lepszy pomysł? - Mówiąc prawdę, tak - oznajmił Calrissian. Ominęli potężnego Herglika,

który rozsiadł się na dwóch krzesłach, i ruszyli w stronę wyjścia. - Zamiast się włóczyć bez celu, jak to robiliśmy przez ostatnie sześć godzin, powinniśmy się przysiąść do jakiegoś stołu do sabaka i zacząć przegrywać znaczne sumy. Szybko rozniesie się wieść, że znalazło się jakichś dwóch frajerów, których można łatwo oskubać; a jeśli ten facet traci pieniądze w takim tempie, jak mówiła Sena, to z pewnością będzie bardzo zainteresowany tym, by choć część z nich odzyskać. Han spojrzał na przyjaciela, mile zdziwiony. Kilka godzin temu wpadł mu do głowy ten sam pomysł, ale nie sądził, by Lando zgodził się pójść na coś takiego. - Myślisz, że twoja duma zawodowego hazardzisty pozwoli ci spokojnie znieść taką porażkę? - Zniosę wszystko, jeśli w ten sposób zdołam się stąd wyrwać i wrócić wreszcie do mojej kopalni - odparł Calrissian, mierząc Hana chłodnym spojrzeniem. - Tak - skrzywił się Solo. Czasem zapominał o tym, że sam wciągnął Landa w to wszystko. - Przepraszam. Słuchaj, zrobimy tak: jeszcze raz rzucimy okiem na Salę Saffiańską, a jeśli go tam nie będzie, to wrócimy tutaj i... Urwał w pół słowa. Na ladzie, przed pustym stołkiem barowym stała popielniczka, a w niej jeszcze dymiące cygaro. Cygaro o bardzo oryginalnym, ale dobrze mu znajomym zapachu... - Oho - rzucił Calrissian cicho. - To chyba niemożliwe - mruknął Han. Położył rękę na blasterze i szybkim spojrzeniem omiótł zatłoczone pomieszczenie. - Zapewniam cię, że możliwe, stary - stwierdził Lando. Dotknął pustego stołka. - Jeszcze ciepły. On musi być... O, tam. I rzeczywiście, przy sklepionym ozdobnym łukiem z błyszczącego szkła wyjściu stał Niles Ferrier we własnej osobie. W ustach trzymał nieodłączne cygaro. Wyszczerzył do nich zęby w ironicznym uśmieszku, lekceważąco skinął głową i zniknął za drzwiami. - No, świetnie - burknął Lando. - I co teraz? - Chce, żebyśmy za nim poszli - stwierdził Solo, rozglądając się dookoła. Nie zauważył nikogo, kto by mu się wydał znajomy, ale to jeszcze o niczym nie świadczyło. W pobliżu na pewno byli jacyś ludzie Ferriera. - Chodźmy zobaczyć, o co mu chodzi. - To może być pułapka - ostrzegł Calrissian. - Albo w końcu zdecydował się dobić targu. Miej broń w pogotowiu. - Nie musisz mi o tym przypominać. W połowie drogi do wyjścia usłyszeli krótkie, gwałtowne tąpnięcie - jakby odległy grzmot. Po chwili odgłos się powtórzył - tym razem był głośniejszy; a zaraz potem rozległ się po raz trzeci. W kasynie natychmiast ucichł gwar rozmów i wszyscy obecni zaczęli z uwagą nasłuchiwać. “Koralowa Wanda” lekko zadrżała. Han zerknął na Landa. - Czy myślisz o tym samym co ja? - szepnął. - Działa turbolaserowe strzelające salwami w wodę - mruknął Calrissian ponuro. - Ferrier rzeczywiście dobił targu. Tyle że nie z nami.

Solo pokiwał głową, czując nerwowy skurcz w żołądku. A więc złodziej statków zawarł układ z Thrawnem... Jeśli Imperium dostanie w swoje ręce Flotę Katańska, to szala zwycięstwa w tej wojnie może się nagle przechylić na drugą stronę. A w sytuacji, gdy siłami Imperium dowodzi wielki admirał... - Musimy znaleźć tego handlarza statków, i to szybko - rzucił Han, ruszając pospiesznie w kierunku wyjścia. - Może zdołamy się wydostać w kapsule ratunkowej, zanim wszyscy trafimy na pokład imperialnego niszczyciela. - Może nam się to uda, nim wśród pasażerów wybuchnie panika - dodał Lando. - Chodźmy. Zdołali jedynie dotrzeć do drzwi, kiedy - tym razem tuż nad ich głowami rozległ się głośny wybuch. Widoczną przez przezroczysty kadłub statku rafę koralową na sekundę rozświetlił oślepiający, zielony błysk. “Koralowa Wanda” zachwiała się jak ranione zwierzę; żeby nie stracić równowagi, Han musiał się przytrzymać ściany... Nagle ktoś chwycił go mocno za ramię i zaczął ciągnąć w prawą stronę. Solo odruchowo sięgnął po blaster, ale nim zdołał go wyjąć, jego twarz i pierś oplotły silne, pokryte futrem ręce; napastnik unieruchomił mu w ten sposób rękę z bronią oraz zasłonił widok na ogarniętych nagłą paniką pasażerów. Han próbował krzyczeć, ale miał nie tylko zasłonięte oczy, ale i zatkane usta. Wił się i wyrywał zaciekle, ale na próżno: napastnik wlókł go gdzieś korytarzem. Rozległy się dwa kolejne wybuchy - ten drugi na tyle silny, że omal nie zwalił ich obu z nóg. Kudłaty osobnik skręcił w bok; Solo zawadził łokciem o framugę... Napastnik silnie pchnął go do przodu i w chwilę potem Han znowu był wolny. Z trudem łapał oddech. Znajdował się w małym składziku trunków - trzy ściany pomieszczenia były niemal pod sufit zastawione skrzynkami z alkoholem. W wyniku kołysania się statku kilka butelek spadło na podłogę. Z jednej z nich sączył się ciemnoczerwony płyn. Przy drzwiach, opierając się o ścianę, stał Ferrier. Na jego twarzy igrał chytry uśmieszek. - Witaj, Solo - powiedział. - Miło, że wpadłeś. - Nie sposób było odrzucić tak uprzejmego zaproszenia - odparł kwaśno Han, rozglądając się dookoła. Jego blaster unosił się w powietrzu dwa metry od niego, przed stertą skrzynek, w samym środku dziwnego, czarnego cienia. - Zapewne przypominasz sobie mojego upiora - rzucił złodziej statków szyderczo, wskazując ręką cień. - To on wślizgnął się po rampie “Ślicznotki”, żeby zamontować nasz zapasowy nadajnik. Ten wewnątrz statku. A więc to dlatego Ferrier zdołał tu tak szybko dotrzeć. “Koralową Wandą” wstrząsnął kolejny wybuch i następna skrzynka zwaliła się z brzękiem na podłogę. Han uskoczył w bok i wykorzystał ten moment, by lepiej przyjrzeć się cieniowi. Tym razem udało mu się wyłowić oczy i zarys białych kłów. Zawsze uważał istnienie upiorów za wytwór wyobraźni, ale najwyraźniej się mylił. - Jeszcze nie jest za późno: możemy zawrzeć układ - zwrócił się do Ferriera. Mężczyzna posłał mu zdumione spojrzenie. - To jest właśnie ten układ, Solo - stwierdził. - Jak ci się wydaje, dlaczego jesteś tutaj, a nie tam, na górze, gdzie zaraz zacznie się strzelanina? Posiedzisz

tu sobie bezpiecznie, aż wszystko się uspokoi. - Uniósł brwi. - Co zaś do Calrissiana... o, to zupełnie inna historia. - Co chcesz przez to powiedzieć? - zaniepokoił się Han. - Tylko tyle, iż mam już dosyć tego, że w kółko plącze mi się pod nogami odparł cicho złodziej statków. - Kiedy zatem “Koralowa Wanda” zdecyduje się wreszcie poddać i wynurzyć na powierzchnię, osobiście dopilnuję, aby Calrissian znalazł się w pierwszym szeregu walczącyc, mężnie broniąc biednego kapitana Hoffnera przed żądnymi krwi szturmowcami. Przy odrobinie szczęścia... Rozłożył ręce i uśmiechnął się wymownie. - A więc ten gość nazywa się Hoffner? - spytał Solo, tłumiąc gniew. Wiedział, że nie pomoże Landowi, wpadając we wściekłość. - A jeśli nie ma go na statku? Imperium będzie rozczarowane. - Och, Hoffner jest na statku. Choć pewnie nie może już usiedzieć na miejscu. W jakąś godzinę po wypłynięciu z portu zamknęliśmy go w naszej kabinie. - Jesteś pewien, że dorwaliście właściwego faceta? - Jeśli nie, to wielki admirał może mieć pretensje wyłącznie do siebie. Ferrier wzruszył ramionami. - To on podał mi jego nazwisko. Statkiem zatrzęsła następna eksplozja. - No, Solo, miło mi się z tobą gawędziło, ale muszę sfinalizować mój interes stwierdził złodziej statków. Złapał równowagę i otworzył drzwi. - Zobaczymy się później. - Zapłacimy ci dwa razy tyle co Imperium - spróbował po raz ostatni Solo. Mężczyzna nawet nie zadał sobie trudu, żeby odpowiedzieć. Posłał Hanowi pożegnalny uśmiech i wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Solo zerknął na cień. - A ty? - spytał. - Chcesz się szybko wzbogacić? Upiór wyszczerzył zęby, ale się nie odezwał. Kolejny wybuch mocno przechylił statek na bok. “Koralowa Wanda” miała solidną konstrukcję, ale Han wiedział, że statek nie wytrzyma zbyt długo tej kanonady. Wcześniej czy później będzie się musiał poddać i wypłynąć na powierzchnię... A wtedy zjawią się szturmowcy. Do tego czasu musiał znaleźć sposób, żeby się wydostać z tej pułapki. Ponownie odezwały się turbolaserowe działa “Chimery”. Na hologramie taktycznym ognista smuga wniknęła w morze w pobliżu czarnego, cylindrycznego kształtu, który wskazywał położenie “Koralowej Wandy”. Przez ułamek sekundy jaskrawoczerwona linia odcinała się wyraźnie na tle bladozielonej morskiej wody. Niemal natychmiast jednak woda zamieniła się w przegrzaną parę, a bladozielony kolor rozlał się we wszystkich kierunkach. Fala uderzeniowa wyraźnie zatrzęsła statkiem. - Trzeba przyznać, że są uparci - zauważył Pellaeon. - Mają na pokładzie mnóstwo bogatych klientów - przypomniał mu Thrawn. Wielu z nich woli się utopić niż oddać swe pieniądze pod groźbą siły. - Już niedługo staną przed koniecznością wyboru - oznajmił Pellaeon, zerkając na przyrządy. - Uległ zniszczeniu główny napęd, a na spojeniach

kadłuba zaczynają się pojawiać mikropęknięcia. Komputer przewiduje, że jeśli nie wynurzą się w ciągu dziesięciu minut, to potem nie będą już w stanie wykonać tego manewru. - Ten statek jest pełen hazardzistów, kapitanie. Zaryzykują, licząc na wytrzymałość “Koralowej Wandy”, i będą w tym czasie szukać innego wyjścia. Pellaeon omiótł zdumionym spojrzeniem hologram. - A jakie mogą mieć inne wyjście? - Niech pan popatrzy. - Thrawn dotknął klawiatury i na hologramie przed “Koralową Wandą” pojawiło się niewielkie, białe kółko, od którego odchodziła w tył kreta linia. - Wygląda na to, że pod tym odcinkiem rafy jest przejście, które pozwoli im - przynajmniej na jakiś czas - przed nami umknąć. Myślę, że tam właśnie płyną. - To im się nie uda - stwierdził kapitan z przekonaniem. - Za bardzo nimi rzuca. Ale lepiej nie ryzykować: strzał prosto w wejście do tego labiryntu powinien rozwiązać sprawę. - Tak - powiedział admirał w zamyśleniu. - Szkoda jednak, że musimy zniszczyć kawałek tej rafy. To są prawdziwe dzieła sztuki. Unikalne choćby z tego względu, że stworzyły je istoty żywe, ale pozbawione uczuć. Chciałbym mieć okazję przyjrzeć się tym rafom z bliska. - Odwrócił się do Pellaeona i skinął głową. - Proszę otworzyć ogień, kiedy będzie pan gotowy. Rozległ się kolejny huk, a woda tuż przed statkiem zakotłowała się od wybuchu...“Koralowa Wanda” przechyliła się na bok i w tym momencie Han przystąpił do działania. Poddając się kołysaniu statku, zatoczył się i wpadł na jedną ze stert skrzynek, przy czym w ostatniej chwili odwrócił się do nich plecami. Wyrzucił ręce do góry, jakby usiłując złapać równowagę i namacał brzegi skrzynki stojącej na szczycie. Kiedy cała sterta zatrzęsła się pod uderzeniem jego ciała, pociągnął skrzynkę do siebie. Gdy kontener zaczął spadać, mocniej zacisnął na nim dłonie i z całej siły cisnął go w stronę upiora. Skrzynka trafiła obcego w piersi; cień stracił równowagę i zwalił się na podłogę. Han w jednej chwili znalazł się przy nim; wykopał mu z ręki blaster i skoczył, by podnieść broń. Chwycił blaster i odwrócił się twarzą do upiora. Cień wydostał się już spod skrzynki i teraz gramolił się ze śliskiej, zalanej koniakiem Menkuro podłogi. - Nie ruszaj się! - rozkazał Solo, wymachując przy tym blasterem. Równie dobrze mógł przemawiać do ściany. Upiór w dalszym ciągu usiłował się podnieść... Jeśli Han nie chciał go zabić, to pozostawała mu już tylko jedna możliwość. Opuścił nieco broń i strzelił w kałużę alkoholu. Rozległo się ciche syknięcie, po czym ze środka pomieszczenia buchnęły niebieskawe płomienie. Obcy wyskoczył z kręgu ognia w tył, krzycząc coś w swoim języku, którego Solo - ku swojej uciesze - nie rozumiał. Upiór z rozpędu uderzył o stertę skrzynek, omal nie zwalając ich na podłogę. Han strzelił dwukrotnie w kontener

nad cieniem i na głowę i ramiona obcego polały się strumienie alkoholu. Upiór wrzasnął ponownie, ale zdołał wreszcie odzyskać równowagę... I wtedy Solo posłał w jego kierunku ostatni strzał; strumienie alkoholu buchnęły ogniem. Głowa i ramiona obcego stanęły w płomieniach; cień ryknął rozdzierająco. Solo wiedział, że był to raczej krzyk złości niż bólu - palący się alkohol nie wytwarzał zbyt dużo ciepła. Gdyby upiór miał trochę czasu, zapewne stłumiłby ogień rękami, a potem skręcił Hanowi kark. Ale cień tego czasu nie miał. Nagle włączyła się z wyciem automatyczna instalacja przeciwpożarowa i prosto na twarz obcego chlusnęły strumienie piany. Solo nie czekał na dalszy rozwój sytuacji. Minął oślepionego chwilowo obcego i wymknął się za drzwi. Korytarz, na którym w chwili, gdy Hana schwytano, tłoczyli się ogarnięci paniką ludzie, teraz był już pusty. Pasażerowie udali się zapewne do kapsuł ratunkowych albo szukali schronienia w swoich kabinach. Solo strzelił w elektroniczny zamek, uniemożliwiając w ten sposób otwarcie drzwi składziku, i pognał w stronę głównego luku statku. Miał nadzieję, że uda mu się w porę dotrzeć do Landa. Gdzieś z dołu, ledwie słyszalny z powodu krzyków i wrzasków przerażonych pasażerów, doszedł Landa stłumiony odgłos uruchamianych pomp. “Koralowa Wanda” postanowiła się poddać wcześniej, niż się spodziewał. Zaklął pod nosem i obejrzał się przez ramię. Zastanawiał się, gdzie, u licha, podział się Han. “Pewnie poluje na Ferriera, żeby się przekonać, co knuje ten złodziejaszek - pomyślał. - Cały Han: tu czeka poważna robota, a on bawi się w kotka i myszkę”. Kiedy zjawił się w pobliżu głównego luku, kilkunastu członków załogi “Koralowej Wandy” zajmowało właśnie pozycje wokół wejścia. - Muszę natychmiast porozmawiać z kapitanem albo z którymś z oficerów! zawołał. - Wracaj do kabiny - rzucił jeden z mężczyzn, nawet na niego nie patrząc. Za chwilę się wynurzamy. - Wiem - odparł Calrissian. - Wiem też, czego chce od was Imperium. To stwierdzenie wzbudziło odrobinę zainteresowania. - Tak? A czego? - Jednego z pasażerów. Ma coś, co Imperium... - Jak się nazywa? - Tego nie wiem. Ale mogę opisać, jak wygląda. - Cudownie - burknął marynarz, sprawdzając, czyjego blaster jest naładowany. - Słuchaj: zacznij pukać, chodząc od drzwi do drzwi, a kiedy go znajdziesz, daj nam znać. Lando zacisnął zęby. - Mówię serio. - Ja też - odparował mężczyzna. - No, zmiataj stąd. - Ale...

- Powiedziałem: wynoś się. - Wycelował w Calrissiana blaster. - Jeśli ten twój pasażer ma choć trochę oleju w głowie, to na pewno i tak już zwiał w kapsule ratunkowej. Lando poszedł z powrotem korytarzem, po raz kolejny rozważając całą sytuację. Dopiero teraz uświadomił sobie, że handlarz statków nie mógł uciec w kapsule ratunkowej. Pewnie nie ma go także w jego kabinie. Był tu przecież Ferrier, a znając go, Calrissian wiedział, że ten na pewno by im się nie pokazał, gdyby nie był pewien wygranej. Pokład zakołysał się łagodnie: “Koralowa Wanda” wypłynęła na powierzchnię. Lando pospiesznie zawrócił i znów pognał na rufę. Mijając wcześniej jeden z bocznych korytarzy, zauważył przeznaczoną do użytku uczestników rejsu końcówkę komputera. Jeśli zdoła odszukać listę pasażerów i sprawdzić numer kabiny Ferriera, to być może uda mu się tam dotrzeć, nim Imperium zawładnie statkiem. Zaczął biec, skręcił w poprzeczny korytarz... I natknął się na grupkę mężczyzn: czterech potężnych zbirów z blasterami gotowymi do strzału, prowadzących małego, siwego człowieczka, ledwie widocznego spoza swej eskorty. Dowódca grupy zauważył Landa, uniósł broń i strzelił. Pierwszy strzał był wyraźnie niecelny. Drugi trafił w ścianę, ale Calrissian zdążył się już cofnąć za róg. - No, to chyba już nie poszukam kabiny Ferriera - mruknął pod nosem. Zza załomu korytarza padło jeszcze kilka strzałów, po czym ogień niespodziewanie ustał. Z blasterem w dłoni, przyciskając się płasko do ściany, Lando przesunął się nieco i ostrożnie wyjrzał zza rogu. Mężczyźni gdzieś zniknęli. - Świetnie - wymamrotał i po raz drugi odważył się wyjrzeć z kryjówki. Mężczyźni weszli zapewne do części statku przeznaczonej tylko dla załogi. Pościg w nieznanym terenie nie był może najlepszym wyjściem, ale Calrissian nie miał wielkiego wyboru. Krzywiąc się z niechęcią, wysunął się zza rogu... I jęknął, gdy oddany z prawej strony strzał z blastera otarł się o jego rękaw. Skoczył do przodu, w poprzeczny korytarz, ale wcześniej kątem oka zauważył, że głównym korytarzem podąża w jego kierunku jeszcze trzech mężczyzn. Zwalił się ciężko na podłogę i przez moment widział gwiazdki przed oczami. Przetoczył się na bok i podkulił nogi, usuwając je z linii ognia. Miał pełną świadomość tego, że jeśli obserwuje go z ukrycia któryś z pierwszej grupy napastników, to jest już po nim. Od strony nowo przybyłych posypały się strzały, ale wszystkie trafiały w ścianę; mężczyźni prowadzili ogień zaporowy, chcąc bezpiecznie zbliżyć się do Landa. Dysząc ciężko - upadek na podłogę pozbawił go tchu - Calrissian podniósł się i ruszył w stronę łukowato sklepionego przejścia w połowie korytarza. Nie była to zbyt skuteczna osłona, ale w braku innej musiała wystarczyć. Ledwie dotarł do przejścia, kiedy któryś z napastników zaklął nagle i w tej samej chwili padło kilka strzałów z innego modelu blastera... Następnie zapadła cisza. Calrissian zmarszczył brwi, zastanawiając się, co to wszystko znaczy. Usłyszał odgłos zbliżających się kroków; przycisnął się mocno do ściany i

wycelował broń w stronę nadchodzącego... Tajemniczy osobnik zatrzymał się tuż za rogiem. - Lando? Calrissian z westchnieniem ulgi opuścił blaster. - Tutaj, Han! - zawołał. - Chodź, ludzie Ferriera mają naszego faceta. Solo pospiesznie wyłonił się zza rogu i podbiegł do przyjaciela. - To nie wszystko, stary - wydyszał. - Ferrier chce się przy okazji pozbyć także ciebie. Na twarzy Calrissiana pojawił się grymas niepokoju. Niewiele brakowało, a złodziejowi statków by się to udało. - Na razie mniejsza o mnie. Zdaje mi się, że poszli gdzieś w głąb statku. Musimy ich dogonić, nim dotrą do głównego luku. - Może nam się uda - stwierdził Han ponuro, rozglądając się dookoła. - O, tam: to chyba drzwi dla załogi. Nie mylił się. Ale drzwi były zamknięte. - Ludzie Ferriera jakoś się tam dostali - mruknął Lando. Przyklęknął, żeby dokładnie obejrzeć elektroniczny zamek. Osłona mechanizmu była do połowy odsunięta. - Tak. Patrz: coś przy nim majstrowali. Spróbujmy... - Delikatnie włożył w otwór koniuszek małego palca; rozległo się ciche szczęknięcie i drzwi się rozsunęły. - I już - powiedział. Podniósł się z podłogi... i jak oparzony odskoczył od drzwi, gdyż z głębi korytarza posypały się strzały z blastera. - Ładne mi już - rzucił Han. Stał przyklejony do ściany po przeciwnej stronie drzwi. Trzymał w ręku blaster, ale intensywny ogień zaporowy uniemożliwiał mu oddanie strzału. - Swoją drogą ciekawe, ilu ludzi ma na tym statku Ferrier? - Jak widać mnóstwo - burknął Lando. Drzwi - jako że nikt przez nie nie przechodził - znów się zamknęły. - Chyba pozostał nam już tylko jeden sposób. Wrócimy do głównego luku i tam ich zaatakujemy. - Za późno - stwierdził Solo, chwytając przyjaciela za ramię. - Posłuchaj. Calrissian nadstawił uszu. Mimo buczenia urządzeń, wyłowił dochodzące z oddali odgłosy szybkich serii karabinów laserowych. - Są już na pokładzie. - Tak - pokiwał głową Han. Odczuli delikatne wibracje pokładu i nagle ogień z broni laserowej osłabł. - Granaty infradźwiękowe - rzucił Solo. - No dobra. Idziemy. - Dokąd? - zdziwił się Lando, kiedy Han ruszył w głąb biegnącego poprzecznie korytarza. - Na rufę, do kapsuł ratunkowych. Zabieramy się stąd. W pierwszej chwili Calrissian miał zamiar zaprotestować, ale kiedy spojrzał na przyjaciela, postanowił zatrzymać swoje obiekcje dla siebie. Twarz Hana była ściągnięta, a w jego oczach malowała się złość i gorycz. Solo doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co ta decyzja oznacza - zapewne nawet lepiej niż Lando. Kapsuła ratunkowa kołysała się na wodzie; otaczały ją dziesiątki innych kapsuł i dryfujących kawałków rafy. Przez maleńki iluminator Han obserwował, jak w oddali ostatni z imperialnych promów desantowych startuje z “Koralowej

Wandy” i kieruje się w górę. - Czy to już koniec? - rzucił siedzący za nim Lando. - Koniec - odparł Solo zrezygnowanym głosem. - Pewnie wkrótce ci, co zostali na statku, zaczną wyławiać kapsuły. - Han, zrobiliśmy wszystko, co było w naszej mocy - zauważył cicho Calrissian. - Mogło się skończyć znacznie gorzej. Gdyby szturmowcy postanowili wysadzić w powietrze “Koralową Wandę”, musielibyśmy tu tkwić wiele dni, nim ktoś przybyłby nam na ratunek. “A wtedy Imperium jeszcze bardziej zyskałoby na czasie” - pomyślał Han. - Tak, istotnie - rzucił z przekąsem. - Naprawdę jesteśmy szczęściarzami. - A co innego mogliśmy zrobić? - nie dawał za wygraną Calrissian. - Po to, żeby Imperium nie dostało tego faceta, mieliśmy zatopić cały statek, a przy okazji kilkuset ludzi? Albo dać się zabić w walce z trzema promami szturmowców? A tak przynajmniej ci na Coruscant mają szansę się przygotować, nim statki z Ciemnej Flotylli pojawią się w boju. Solo musiał przyznać, że Lando stara się, jak może, ale nie był w nastroju, żeby dać się łatwo pocieszyć. - Jak można się przygotować na atak dwustu nowych pancerników? burknął. - I tak już ledwo dajemy sobie radę. - Daj spokój, Han - rzucił Calrissian, już nieco poirytowany. - Nawet jeśli się okaże, że pancerniki są w doskonałym stanie i gotowe do walki, to i tak do obsadzenia każdej jednostki potrzeba dwóch tysięcy ludzi. Minie dobre kilka lat, nim Imperium zdoła zebrać tylu rekrutów i przeszkolić ich na tyle, by potrafili pilotować te statki. - Nie zapominaj, że Imperium już wcześniej na gwałt poszukiwało nowych jednostek - zauważył Solo. - A to znaczy, że dysponuje całą rzeszą nowych żołnierzy. - Wątpię, by miało ich aż czterysta tysięcy - odparował Lando. - Han, spróbuj w tym wszystkim dojrzeć coś pozytywnego. - Długo musiałbym się przyglądać. - Wręcz przeciwnie - zaoponował Calrissian. - Dzięki twojej błyskawicznej akcji Nowa Republika wciąż ma jeszcze jakieś szansę. - Co masz na myśli? - Han zmarszczył czoło. - Ocaliłeś mi życie, nie pamiętasz? Zastrzeliłeś tych zbirów Ferriera, którzy siedzieli mi na karku. - No tak, pamiętam. Ale co to ma wspólnego z szansami Nowej Republiki? - Han! - zawołał Lando, święcie oburzony. - Przecież wiesz doskonale, że bez mojej pomocy Nowa Republika natychmiast by się rozpadła. Mimo intensywnych wysiłków Solo nie zdołał powstrzymać uśmiechu, choć może bardziej przypominało to grymas niż prawdziwy uśmiech. - No dobrze, poddaję się - westchnął. - Ale jeśli przestanę narzekać, to czy mogę liczyć na to, że się zamkniesz? - Umowa stoi - zgodził się Calrissian. Han znów odwrócił się do iluminatora i uśmiech znikł z jego twarzy. Lando mógł sobie mówić, co chciał, ale strata Floty Katańskiej będzie ogromną porażką i obaj o tym doskonale wiedzieli. “Musimy znaleźć jakiś sposób, by nie pozwolić

Imperium na zagarnięcie tych statków - pomyślał. - Musimy!” ROZDZIAŁ 26

- Flota Katańska - szepnęła Mon Mothma, potrząsając ze zdziwieniem głową. - Po tylu latach! To niewiarygodne. - Można by to określić dobitniejszym słowem - skomentował chłodno Fey'lya. Jego futro zafalowało, kiedy wpatrywał się w kamienną twarz przemytnika. Leia zauważyła, że w czasie tego pospiesznie zwołanego spotkania Botańczyk nieustannie lustruje wzrokiem ją, Karrde'a i Luke'a. Nawet Mon Mothma nie była wyłączona spod tych badawczych spojrzeń. - Można mieć poważne wątpliwości, czy to, co mówicie, w ogóle jest prawdą. Siedzący obok Karrde'a Luke zaczął się nerwowo wiercić na krześle i Leia wyczuła, że z trudem opanowuje się, by nie okazać swego poirytowania słowami Botańczyka. Szef przemytników natomiast pozostał niewzruszony. - Czyżby zarzucał mi pan kłamstwo? - spytał, unosząc brwi. - Przemytnik miałby kłamać? - odparował Fey'lya z przekąsem. - Skądże znowu. - On nie kłamie - powiedział Han z naciskiem. - Flota została odnaleziona. Sam widziałem kilka z tych statków. - Być może - rzekł Fey'lya, wbijając wzrok w politurowany blat stołu. Spośród wszystkich obecnych na spotkaniu jedynie Hanowi Botańczyk oszczędził jak dotąd miażdżących spojrzeń i uszczypliwych komentarzy. Z jakiegoś nie wyjaśnionego powodu Fey'lya unikał nawet jego wzroku. - A może i nie. W naszej galaktyce jest znacznie więcej pancerników niż liczy ich Flota Katańska. - To jakiś absurd! - nie wytrzymał w końcu Skywalker. - Odnaleziono Flotę Katańska, Imperium jest na jej tropie, a my siedzimy tu bezczynnie, kłócąc się o to, czy to prawda?! - stwierdził, spoglądając to na Fey'lyę, to na Mon Mothmę. - Może problem polega na tym, że pan jest zbyt łatwowierny - odciął się Botańczyk, wlepiając wzrok w Luke'a. - Kapitan Solo utrzymuje, że Imperium ma w swoich rękach kogoś, kto może ich rzekomo zaprowadzić do tych statków. Natomiast Karrde twierdzi, że tylko on jeden zna położenie floty. - Ale co najmniej raz już dzisiaj mówiłem, że to, iż nikt inny nie uświadamiał sobie, co znaleźliśmy, było jedynie moim przypuszczeniem - wtrącił opryskliwie przemytnik. - Kapitan Hoffner jest na swój sposób bardzo bystrym człowiekiem i nie mam powodu wątpić, że zdołał zanotować współrzędne tego miejsca, zanim usunąłem je z komputera. - Cieszę się, że ma pan tak dobrą opinię o swoim byłym współpracowniku rzucił Fey'lya. - Jeśli o mnie chodzi, to raczej gotów jestem uwierzyć, że to kapitan Solo się myli. - Futro Botańczyka zafalowało. - Albo że celowo wprowadzono go w błąd. Leia poczuła, że siedzący obok niej Han nagle spochmurniał.

- Czy zechciałby pan to wyjaśnić? - Sądzę, że pana okłamano - odparł rezolutnie Fey'lya, w dalszym ciągu unikając wzroku Hana. - Myślę, że pański informator - którego nazwiska, jak zauważyłem, za wszelką cenę nie chciał nam pan wyjawić - opowiedział panu jakąś zmyśloną historyjkę i próbował ją poprzeć fałszywymi dowodami. To urządzenie, które jak pan twierdzi, oglądał Lando Calrissian, może równie dobrze pochodzić skądinąd. Zresztą sam pan przyznał, że osobiście nie był pan na pokładzie żadnego z tych statków. - A jak pan wytłumaczy atak Imperium na “Koralową Wandę”? - odparował Solo. - Ludzie Thrawna widać uważali, że na pokładzie jest ktoś, kto zasługuje na ich uwagę. - Albo po prostu chcieli, żebyśmy tak właśnie sądzili - uśmiechnął się Botańczyk. - Co zresztą może wcale nie było takie trudne... jeśli pański anonimowy informator pracuje dla Imperium. Leia posłała mężowi szybkie spojrzenie. W jego umyśle kłębiły się jakieś uczucia, których nie umiała zidentyfikować. - Han? - rzuciła cicho. - Nie - powiedział Solo z przekonaniem, świdrując Fey'lyę wzrokiem. - On nie pracuje dla Imperium. - To pan tak twierdzi - prychnął Botańczyk. - Ale nie przedstawił nam pan żadnych dowodów. - No dobrze - wtrącił przemytnik. - Jeśli założymy, że cała ta sprawa to jedna wielka mistyfikacja, to nasuwa się pytanie, jakie korzyści miałby z tego wielki admirał? Futro Fey'lyi zafalowało w sposób wyrażający - jak się Leii zdawało - irytację. Razem z Karrde'em skutecznie obalili teorię Botańczyka, jakoby Thrawn nie był tak naprawdę wielkim admirałem Imperium; ale Fey'lya nie umiał się przyznać do błędu nawet w tak stosunkowo mało ważnej kwestii. - Sądziłem, że to oczywiste - odparł sztywno Botańczyk. - Jak się panu wydaje, ile układów planetarnych musielibyśmy pozbawić obrony, aby wysłać odpowiednią liczbę wyszkolonych ludzi do uruchomienia i sprowadzenia dwustu pancerników? Imperium może zyskać bardzo wiele w wyniku naszego nierozważnego działania. - Tyle samo może zyskać w wyniku kompletnego braku działania z naszej strony - stwierdził przemytnik lodowatym tonem. - Pracowałem z Hoffnerem przez ponad dwa lata i mogę pana zapewnić, że wyciągnięcie od niego informacji na temat lokalizacji Floty Katańskiej nie zajmie Imperium zbyt wiele czasu. Jeśli nie podejmiecie natychmiastowych działań, to wszystko stracicie. - Jeśli tam w ogóle jest coś, co można stracić - rzucił Fey'lya. Leia profilaktycznie położyła Hanowi rękę na ramieniu. - To dałoby się łatwo sprawdzić - powiedziała, nim Karrde zdążył otworzyć usta. - Możemy tam wysłać, celem rozpoznania, statek z odpowiednio przeszkoloną załogą. Jeśli flota faktycznie się tam znajduje i nadaje się do użytku, to rozpoczniemy akcję ewakuacyjną na szerszą skalę. Z wyrazu twarzy przemytnika wywnioskowała, że to rozwiązanie nie wydaje mu się dostatecznie radykalne, ale mężczyzna skinął głową.

- To chyba rozsądna propozycja - stwierdził. Księżniczka odwróciła się do przewodniczącej Rady. - Mon Mothmo? - Zgoda. Radny Fey'lyo, proszę przekazać admirałowi Draysonowi, żeby wyznaczył do tej misji fregatę eskortową i dwa dywizjony myśliwców. Lepiej, żeby były to statki stąd, z Coruscant; nie chcemy, aby ktokolwiek spoza układu zaczął się choćby domyślać, co robimy. - Jak pani sobie życzy. - Botańczyk lekko skłonił głowę. - Czy jutro rano to dostatecznie szybki termin? - Tak. - Mon Mothma spojrzała na szefa przemytników. - Potrzebne są nam współrzędne floty. - Naturalnie. Dostarczę je jutro rano. - Pozwolę sobie zauważyć, kapitanie Karrde... - prychnął Fey'lya. - Chyba że woli pan - ciągnął spokojnie przemytnik - żebym dziś w nocy opuścił Coruscant i wyjawił lokalizację floty temu, kto zapłaci więcej. Botańczyk posłał mu szybkie spojrzenie, a jego futro nieco oklapło; doskonale wiedział, że nic nie może w tej kwestii zmienić. - W takim razie zaczekamy do rana - burknął. - Dobrze. Jeśli to już wszystko, to pójdę do swojej kwatery, żeby nieco odpocząć przed obiadem. Karrde zerknął na Leię... i nagle w jego spojrzeniu pojawiło się jakieś nowe uczucie. Księżniczka nieznacznie skinęła głową. Mężczyzna wstał, a jego wzrok przesunął się obojętnie na kogoś innego. - Mon Mothmo. Radny Fey'lyo - powiedział i skłonił się lekko. - To było naprawdę bardzo interesujące spotkanie. - Do zobaczenia rano - odparł Botańczyk ponuro. Na ustach Karrde'a zagościł cień ironicznego uśmieszku. - Oczywiście. - Niniejszym zamykam posiedzenie - oznajmiła Mon Mothma oficjalnym tonem. - Wyjdźmy stąd szybko - szepnęła Leia do Hana, kiedy wszyscy zaczęli się zbierać do wyjścia. - O co chodzi? - Zdaje mi się, że Karrde chce pogadać - odparła. - No, chodźmy: nie chcę tu utknąć na rozmowie z Mon Mothma. - Tak... No dobrze, w takim razie idź - rzucił Solo z roztargnieniem. - Mówisz serio? - zdziwiła się księżniczka. - Tak. - Jego spojrzenie pobiegło ku drzwiom, a kiedy Leia odwróciła się w tamtą stronę, zobaczyła wymykającego się właśnie z sali Fey'lyę. - Idź sama. Dogonię cię. - Dobrze - powiedziała, spoglądając na męża ze zdumieniem. - Wszystko w porządku - zapewnił Han, ściskając ją za rękę. - Tylko muszę porozmawiać przez chwilę z Fey'lyą. - O czym? - To prywatna sprawa. - Solo posłał Leii jeden z tych krzywych uśmiechów, którymi zazwyczaj udawało mu się rozbroić żonę; ale tym razem nie miał tak

niewinnej miny jak normalnie. - Hej, wszystko w porządku - powtórzył. - Chcę z nim tylko zamienić parę słów. Zaufaj mi. - Już nieraz to słyszałam - westchnęła księżniczka. Stwierdziła, że Luke zdążył już wyjść z sali, Karrde właśnie był przy drzwiach... a wyraz twarzy Mon Mothmy wskazywał na to, że zaraz podejdzie do Leii, żeby ją o coś poprosić. Tylko spróbuj to załatwić dyplomatycznie, dobrze? Spojrzenie Hana znów powędrowało w stronę drzwi. - Jasne. Możesz mi zaufać. Solo spostrzegł Fey'lyę w chwili, gdy ten zmierzał Wielkim Korytarzem w stronę Sali Zgromadzenia. Botańczyk robił wrażenie osoby, która niesłychanie się spieszy, ale nie chce, by inni to zauważyli. - Hej! - zawołał Han. - Radny Fey'lyo! Rosnące najbliżej drzewka chała zabarwiły się na chwilę na czerwono; Botańczyk udawał, że nie słyszy. Solo przyspieszył kroku i wkrótce zrównał się z Fey'lyą. - Chciałbym z panem przez chwilę porozmawiać - oznajmił. - Nie mamy sobie nic do powiedzenia - odparł Botańczyk, nawet nie odwracając głowy. - Och, wręcz przeciwnie. Moglibyśmy na przykład porozmawiać o tym, w jakie tarapaty się pan wpakował. - Myślałem, że w waszej rodzinie to pańska żona jest od prowadzenia pertraktacji - parsknął Fey'lya, zerkając znacząco na przód koszuli Hana. - Czasem zamieniamy się rolami - stwierdził Solo, starając się nie nastawiać źle do swego rozmówcy. - Widzi pan, napytał pan sobie biedy, stosując w polityce botańskie reguły gry. Ta sprawa z bankiem rzuciła cień na Ackbara, więc pan, jak przystało na prawdziwego Botańczyka, natychmiast na niego napadł. Problem w tym, że nikt się do pańskiego ataku nie przyłączył; a zatem wychylił się pan sam i teraz grozi panu utrata reputacji politycznej. Nie wie pan, jak się z tego zgrabnie wycofać, doszedł więc pan do wniosku, że jedynym wyjściem jest doprowadzenie do obalenia Ackbara. - Czyżby? - spytał lodowato Fey'lya. - A czy nigdy nie przyszło panu do głowy, że jak pan to raczył określić, wychyliłem się, bo naprawdę wierzyłem w to, że admirał dopuścił się zdrady? - Nie, nie sądzę - odparł Solo. - Ale spora grupa ludzi tak właśnie myśli i dlatego nie stracił pan jeszcze dobrego imienia. Nie może im się pomieścić w głowach, że ktoś robi takie zamieszanie, nie dysponując żadnymi dowodami. - A dlaczego pan uważa, że nie mam dowodów? - Choćby dlatego, że ich pan dotąd nie przedstawił. Poza tym cichaczem wysłał pan na Nową Kowię Breil'lyę, usiłując ubić jakiś ważny interes z senatorem Belem Iblisem. Bo przecież to właśnie robił tam pański doradca, prawda? - Nie wiem, o czym pan mówi - mruknął Botańczyk. - Jasne. A po trzecie przemawia za tym fakt, że pięć minut temu był pan gotów rzucić Bela Iblisa sępom na pożarcie, gdyby tylko w ten sposób udało się

panu zyskać na czasie i samemu sprowadzić Flotę Katańska. Fey'lya zatrzymał się raptownie. - Porozmawiajmy szczerze, kapitanie Solo - rzekł, wciąż nie patrząc Hanowi w oczy. - Bez względu na to, czy pan trafnie interpretuje motywy mojego działania, czy też nie, ja z całą pewnością rozumiem, co kieruje panem. Ma pan nadzieję sam ściągnąć Flotę Katańska i dzięki temu mnie doprowadzić do upadku, a Ackbara przywrócić na stanowisko. - Myli się pan - oznajmił Solo zmęczonym głosem. - I w tym tkwi sedno sprawy. Leia i pozostali członkowie Rady nie postępują według botańskich reguł gry. Oni podejmują decyzje na podstawie dowodów, a nie pozycji danego człowieka. Jeśli Ackbar jest winny, to zostanie ukarany; jeśli jest niewinny, to odzyska wolność. To proste. - Niech pan skorzysta z mojej rady, kapitanie - uśmiechnął się gorzko Fey'lya. - Proszę się lepiej trzymać przemytnictwa, walki i innych rzeczy, na których się pan zna. Zrozumienie zasad, które kierują postępowaniem poszczególnych polityków, daleko wykracza poza zakres pańskich możliwości intelektualnych. - Popełnia pan wielki błąd - spróbował po raz ostatni Han. - Teraz może się pan jeszcze wycofać, nic przy tym nie tracąc. Naprawdę. Ale brnąc w to dalej, ryzykuje pan, że padając pociągnie pan za sobą całą Nową Republikę. Fey'lya wyprostował się dumnie. - Wcale nie mam zamiaru upaść, kapitanie Solo. Dopilnują tego moi stronnicy w armii Nowej Republiki. To Ackbar upadnie, a ja zajmę jego miejsce. A teraz proszę mi wybaczyć, muszę pomówić z admirałem Draysonem. Odwrócił się i odszedł majestatycznym krokiem. Han spoglądał za nim przez chwilę, czując gorzki smak porażki. Czy Fey'lya naprawdę nie wiedział, co robi? Nie zdawał sobie sprawy z tego, ile ryzykuje, stawiając wszystko na jedną mocno niepewną - kartę? Może nie był w stanie tego zrozumieć. Może tylko wytrawny hazardzista umiał zauważyć, że nie ma szans na wygraną. Albo polityk, który nie był na tyle ślepo przywiązany do swojego sposobu myślenia, by nie móc go zmienić. Botańczyk dotarł do końca Wielkiego Korytarza i skręcił w lewo, w stronę biur dowództwa floty. Han pokręcił głową, po czym odwrócił się i ruszył z powrotem ku zajmowanemu przez Karrde'a apartamentowi dla gości. Najpierw “Koralowa Wanda”, a teraz to... Miał nadzieję, że nie był to początek złej passy. Mara stała przy oknie w swoim pokoju, spoglądając na majaczące w oddali góry Manarai. Opadły ją mroczne wspomnienia. Pałac Imperialny. Po pięciu latach z powrotem znalazła się w Pałacu Imperialnym. W miejscu, które było sceną ważnych spotkań na najwyższym szczeblu, błyskotliwych wystąpień, tajemnych intryg. W miejscu, gdzie na dobrą sprawę zaczęło się jej życie. I gdzie się skończyło... Wbiła paznokcie w rzeźbioną framugę okna. Stanęły jej przed oczami dobrze

znajome twarze: wielki admirał Thrawn, lord Vader, wielki moff Tarkin i całe rzesze doradców, polityków i pochlebców. Ale nad nimi wszystkimi górował wizerunek Imperatora z zaciętą, pomarszczoną twarzą oraz pełnym złości i dezaprobaty spojrzeniem żółtych oczu. Widziała go w myślach tak wyraźnie, jakby stał tuż za oknem. MASZ ZABIĆ LUKE'A SKYWALKERA! - Staram się - szepnęła w odpowiedzi na kołaczące się jej po głowie słowa. Ale zaraz się zastanowiła, czy jest to rzeczywiście prawda. Na Myrkrze pomogła uratować Skywalkerowi życie; pojechała na Jomark, żeby go prosić o pomoc; a teraz bez sprzeciwu przyleciała z nim na Coruscant. Ani jej, ani Karrde'owi nie groziło już żadne niebezpieczeństwo. Nie przychodził jej do głowy żaden powód, dla którego Skywalker miałby być przydatny dla niej czy dla któregoś z ludzi przemytnika. Krótko mówiąc, nic jej nie tłumaczyło. Z sąsiedniego pokoju dobiegł ją odgłos otwieranych, a następnie zamykanych drzwi: Karrde wrócił ze spotkania. Odwróciła się od okna, skwapliwie korzystając z pretekstu, by przerwać rozmyślania, i ruszyła w stronę drzwi łączących ich pokoje. Przemytnik ją uprzedził. - Maro?! - zawołał, otwierając drzwi i wsuwając głowę do środka. - Przyjdź tu, proszę. Kiedy weszła, stał przy umieszczonej w pokoju końcówce komputera. Wyraz jego twarzy mówił sam za siebie. - O co poszło? - spytała. - Nie jestem do końca pewien - odparł, wyjmując kartę danych z komputera. Ten Botańczyk z Rady był zdumiewająco niechętny naszej propozycji. Właściwie zmusił Mon Mothmę do odłożenia poważniejszej wyprawy po statki do czasu, aż zostanie potwierdzona lokalizacja floty. Teraz szykuje statek rozpoznawczy na jutro rano. - Gra na dwa fronty? - Możliwe, ale nie widzę w tym żadnego sensu. Thrawn już ma Hoffnera i niebawem dotrze do floty. Nie, tu chodzi raczej o jakieś rozgrywki wewnętrzne. Może ma to jakiś związek z nagonką na admirała Ackbara. Ale tak czy owak nie zamierzam ryzykować. - Słyszałam opowieści o wewnętrznych rozgrywkach Botańczyków powiedziała Mara ponuro. - Co mam zrobić? - Chciałbym, żebyś poleciała dziś w nocy do układu Trogana - oznajmił Karrde, wręczając jej kartę danych. - Tam najprawdopodobniej ukrywa się teraz Aves. Skontaktuj się z nim i powiedz mu, by zgromadził wszystko, co lata i może walczyć, i żeby jak najszybciej spotkał się ze mną przy Flocie Katańskiej. Dziewczyna wzięła ostrożnie kartę; chłodny plastik wywołał chwilowe uczucie mrowienia w palcach. Oto miała w ręku Flotę Katańska - gwarancję władzy i bogactwa... - Aves może mi nie uwierzyć - ostrzegła. - Nie sądzę. Imperium na pewno zdążyło już wznowić polowanie na naszą grupę, a to powinno go przekonać, że jestem na wolności. Poza tym na karcie

danych jest znany mu specjalny kod rozpoznawczy, którego wielki admirał nie zdołałby tak szybko ze mnie wydobyć. - Miejmy nadzieję, że Aves ma równie kiepską opinię o imperialnych metodach prowadzenia przesłuchań co ty - stwierdziła Mara, wsuwając kartę danych do kieszeni tuniki. - Coś jeszcze? - Nie. To znaczy tak - poprawił się Karrde. - Powiedz Ghentowi, żeby nie leciał z innymi do Floty Katańskiej, tylko zjawił się na Coruscant. Spotkam się z nim, jak tylko to wszystko się skończy. - Po co ci Ghent? - zdziwiła się dziewczyna. - Chcę zobaczyć, co prawdziwy ekspert od włamywania się do systemów komputerowych powie na temat tej tajemniczej sumy na koncie Ackbara. Skywalker wspominał, że podejrzewają, iż włamanie do banku i zdeponowanie tej kwoty miały miejsce jednocześnie, ale podobno do tej pory nikt nie zdołał tego udowodnić. Założę się, że Ghentowi się to uda. - Zdawało mi się, że ingerencja w sprawy Nowej Republiki miała być tylko jednorazowa - zaoponowała Mara. - To prawda. Ale kiedy stąd odlecimy, nie chcę zostawiać sobie za plecami ambitnego Botańczyka. - Racja. No dobrze. Masz dla mnie jakiś statek? Rozległo się pukanie do drzwi. - Za chwilę będę miał - oznajmił Karrde, otwierając drzwi. Ukazała się w nich siostra Skywalkera. - Chciał się pan ze mną widzieć? - spytała. - Tak. - Przemytnik powitał ją skinieniem głowy. - O ile się nie mylę, zna już pani moją współpracowniczkę, Marę Jade? - Widziałyśmy się przez chwilę zaraz po waszym przyjeździe na Coruscant odparła Organa Solo. Na ułamek sekundy oczy obu kobiet się spotkały. Mara zastanawiała się z niepokojem, ile Skywalker powiedział swojej siostrze. - Chciałbym, żeby Mara załatwiła dla mnie pewną sprawę - rzekł Karrde. Rozejrzał się szybko po korytarzu, po czym zamknął drzwi. - Będzie jej w tym celu potrzebny szybki statek dalekiego zasięgu. - Mogę się o niego postarać. Czy myśliwiec rozpoznawczy typu Y będzie odpowiedni, Maro? - Jak najbardziej - rzuciła krótko dziewczyna. - Zawiadomię port kosmiczny i podejmę odpowiednie kroki. - Leia z powrotem przeniosła wzrok na Karrde'a. - Coś jeszcze? - Tak. Interesuje mnie, czy zdołałaby pani jeszcze dziś w nocy zebrać i wyprawić do floty zespół techniczny? - Radny Fey'lya już wysyła taki zespół - przypomniała mu księżniczka. - Wiem. Ale chciałbym, żeby pani grupa dotarła tam jako pierwsza. Leia przez chwilę mierzyła go wzrokiem. - Jak duży to ma być zespół? - Niezbyt wielki. Mały transportowiec i może dywizjon myśliwców, jeśli dałoby się go wysłać, nie narażając się przy tym na gromy ze strony władz. Chodzi o to, żeby przy Flocie Katańskiej znaleźli się nie tylko poplecznicy Fey'lyi. Mara otworzyła usta, ale zaraz bez słowa je zamknęła. Gdyby Karrde chciał,

żeby Organa Solo wiedziała, iż jego ludzie też się tam wybierają, to sam by jej o tym powiedział. Przemytnik obrzucił dziewczynę szybkim spojrzeniem, po czym znowu przeniósł wzrok na księżniczkę. - Czy może to pani załatwić? - Myślę, że tak. Fey'lya ma w armii znaczne poparcie, lecz jest jeszcze spora grupa ludzi, którzy woleliby widzieć z powrotem u władzy admirała Ackbara. - To są współrzędne miejsca, gdzie znajduje się flota - oznajmił Karrde, wręczając jej kartę danych. - Im szybciej wyprawi tam pani ten zespół, tym lepiej. - Wyruszą za dwie godziny - obiecała Leia. - To dobrze - rzucił przemytnik; twarz mu się ściągnęła. - W takim razie jeszcze jedno: chcę, żeby pani wiedziała, iż robię to wyłącznie z dwóch powodów. Po pierwsze w dowód wdzięczności wobec pani brata, który narażał życie, by pomóc Marze mnie uwolnić; a po drugie chcę, by Imperium odczepiło się ode mnie. Moja wiedza o miejscu postoju Floty Katańskiej jest główną przyczyną, dla której ścigają mnie ludzie Thrawna. Jeśli zaś chodzi o prowadzoną przez was wojnę i wasze wewnętrzne spory polityczne, to moja organizacja ma zamiar zachować całkowitą neutralność. Czy to jasne? - Aż nadto - skinęła głową księżniczka. - To świetnie. W takim razie niech pani zacznie działać. Do Floty Katańskiej jest stąd bardzo daleko, a dobrze by było mieć nad Fey'lyą jak największą przewagę. - Racja. - Leia zerknęła na dziewczynę. - Chodźmy, Maro. Poszukamy dla pani odpowiedniego pojazdu. Tuż przy łóżku Wedge'a Antillesa zadźwięczał alarmująco dzwonek interkomu. Mrucząc coś pod nosem, mężczyzna namacał w ciemnościach przełącznik. - Hej, dajcie mi spokój, dobrze? - rzucił błagalnie. - Ciągle jeszcze funkcjonuję według czasu z Ando. - Wedge, tu Luke - odezwał się znajomy głos. - Przepraszam, że wyrwałem cię ze snu, ale chciałbym cię prosić o przysługę. Nie miałbyś ochoty zafundować swoim ludziom trochę rozrywki? - Zdawało mi się, że cały czas świetnie się bawimy - odparł Antilles. Momentalnie całkowicie się rozbudził. - A o co chodzi? - Zbierz pilotów, spotkamy się za godzinę w porcie kosmicznym - oznajmił Skywalker. - Lądowisko numer piętnaście. Mamy stary transportowiec; powinno nam się udać zmieścić na pokładzie wszystkie wasze myśliwce. - A zatem szykuje się dłuższa wyprawa? - Kilka dni. W tej chwili nie mogę ci nic więcej powiedzieć. - Nie ma sprawy, szefie. Za godzinę tam będziemy. - W takim razie do zobaczenia. I dziękuję. Wedge wyłączył interkom i zsunął się z łóżka. Poczuł, że ogarnia go fala podniecenia. W ciągu dziesięciu lat służby w siłach zbrojnych Sojuszu, a potem Nowej Republiki, brał udział w wielu akcjach: dużo latał i dużo walczył. Ale jakoś

tak się składało, że misje, w których uczestniczył także Luke Skywalker, zapadły mu w pamięć jako najbardziej emocjonujące. Nie bardzo wiedział, dlaczego tak się działo; może Jedi miał po prostu takie szczęście. Wedge miał nadzieję, że tak właśnie było. Życie pomiędzy rozgrywkami politycznymi na Coruscant a usuwaniem skutków ataków imperialnych na odległe planety Nowej Republiki stawało się coraz bardziej frustrujące. Przydałaby się jakaś odmiana. Włączył światło, wyciągnął z szafy czysty kombinezon i zaczął się ubierać. Mimo iż był środek nocy, statek opuścił Coruscant bez problemów gwarantowała to pozycja Leii. Ale transportowiec z dwunastoma myśliwcami na pokładzie był zjawiskiem na tyle intrygującym, że wywołał liczne komentarze i spekulacje... I było jasne, że wcześniej czy później dotrą one do uszu popleczników Fey'lyi. Rano Botańczyk wiedział już o wszystkim. - To daleko wykracza poza wszelkie wewnętrzne rozgrywki polityczne warknął do Leii. Jego futro falowało jak łany traw na wietrze. - To było posuniecie rażąco sprzeczne z prawem. A może nawet zdrada. - Chyba nie posunęłabym się aż do takiego stwierdzenia - ostudziła go Mon Mothma. Ale wyglądała na zakłopotaną. - Leio, dlaczego to zrobiłaś? - Zrobiła to dlatego, że ją o to prosiłem - odezwał się spokojnie Karrde. - A ponieważ Flota Katańska nie podlega jeszcze formalnie Nowej Republice, nie rozumiem, dlaczego jakakolwiek związana z nią działalność miałaby być sprzeczna z prawem. - Jak powinno wyglądać postępowanie zgodne z prawem, wyjaśnimy ci później, przemytniku - rzucił lodowato Fey'lya. - Teraz musimy się zająć o wiele ważniejszą kwestią poważnego złamania zasad bezpieczeństwa. Mon Mothmo, apeluję o to, by wydano nakaz aresztowania Solo i Skywalkera. - Nakaz aresztowania?! - Nawet przewodnicząca Rady była zaskoczona. - Dowiedzieli się, gdzie się znajduje Flota Katańska, chociaż nie mają prawa do tej ściśle tajnej informacji. Muszą być trzymani w odosobnieniu do czasu, gdy cała flota przejdzie w posiadanie Nowej Republiki. - Nie wydaje mi się, aby to było konieczne - stwierdziła księżniczka, zerkając na Karrde'a. - Zarówno Hanowi, jak i Luke'owi przekazywano w przeszłości ściśle tajne informacje... - Ale teraz nie interesuje nas to, co było dawniej - przerwał jej Fey'lya. Teraz sytuacja jest taka, że nie powinni znać tej informacji. - Jego futro oklapło. Uważam, że w zaistniałych warunkach będzie najlepiej, jeśli sam obejmę kierownictwo tej misji. Leia posłała Karrde'owi szybkie spojrzenie i domyśliła się, że przemytnik pomyślał o tym samym co ona. Jeśli Fey'lya zdoła osobiście sprowadzić na Coruscant Flotę Katańska... - Naturalnie będzie pan mile widziany na pokładzie - zwrócił się Karrde do Botańczyka. - Radnej Organie Solo i mnie pańska obecność sprawi dużą przyjemność.

Dopiero po chwili do Fey'lyi dotarł sens tych słów. - O czym pan mówi? - rzucił ostro Botańczyk. - Żadne z was nie zostało upoważnione, by wziąć udział w tej wyprawie. - Ja nas upoważniam - oznajmił przemytnik lodowatym tonem. - Flota Katańska wciąż jeszcze należy do mnie, aż do chwili, gdy przejmie ją Nowa Republika. Do tego czasu ja dyktuję warunki. Futro Fey'lyi znów oklapło i przez moment Leia miała wrażenie, że Botańczyk rzuci się na Karrde'a. - Zapamiętam to sobie, przemytniku - syknął. - Kiedyś mi za to zapłacisz. Karrde uśmiechnął się ironicznie. - Zobaczymy. Czy możemy ruszać? ROZDZIAŁ 27 Rozległ się brzęczyk komputera; Luke wyprostował się w fotelu. Po pięciu dniach podróży wreszcie dotarli do celu. - Jesteśmy na miejscu - powiedział. - Gotów? - Przecież mnie znasz - odparł siedzący obok w fotelu pilota Solo. - Zawsze jestem gotowy. Luke posłał przyjacielowi ukradkowe spojrzenie. Z pozoru Han wydawał się niemal taki, jak zawsze. Ale pod maską zwykłej dla niego nonszalancji w ciągu ostatnich kilku dni Skywalker zauważył coś jeszcze: dziwne przygnębienie, które towarzyszyło Hanowi od chwili opuszczenia Coruscant. Teraz młody Jedi także je wyczuwał; dostrzegł również, że twarz przyjaciela jest wyraźnie napięta. - Nic ci nie jest? - spytał cicho. - Nie, skądże. Czuję się świetnie. - Twarz Solo jeszcze bardziej się ściągnęła. - Ale chciałbym, aby choć raz znaleźli kogoś innego do tych wycieczek po galaktyce. Wiesz, że nie spędziłem z Leią nawet jednego dnia? Nie widzieliśmy się przez cały miesiąc, a potem nie mieliśmy dla siebie choćby jednego dnia. - Wiem - westchnął Skywalker. - Czasem mam wrażenie, że od chwili, kiedy razem z robotami i Benem Kenobim uciekliśmy w pośpiechu z Tatooine, jesteśmy cały czas w biegu. - Nie widziałem jej przez cały miesiąc - powtórzył Solo, potrząsając głową. Jej ciąża jest teraz dwa razy bardziej widoczna niż wtedy, gdy wyjeżdżała. Nawet nie wiem, co ich tam z Chewiem spotkało - zdążyła mi tylko powiedzieć, że ci Noghri są teraz po naszej strome. Choć nie bardzo wiem, co to właściwie oznacza. Z Chewiego też nic nie zdołałem wyciągnąć. Twierdzi, że to jej zasługa i sama powinna mi o wszystkim opowiedzieć. Mam ochotę go udusić. - Musisz się z tym pogodzić, Han. - Luke wzruszył ramionami. - Po prostu jesteśmy zbyt dobrzy w tym, co robimy. Han prychnął lekceważąco, ale jego twarz jakby nieco złagodniała. - Jasne.

- A co istotniejsze, zaliczamy się do tych, którym Leia może ufać - ciągnął Skywalker poważniejszym tonem. - Dopóki się nie dowiemy, w jaki sposób Imperium zdobywa informacje z Pałacu Imperialnego, takich ludzi będzie zaledwie garstka. - Tak - skrzywił się Solo. - Ktoś mi powiedział, że Imperium nazywa swojego informatora Źródłem Delta. Domyślasz się, kto lub co to może być? - Mówiąc prawdę, nie. Ale ten informator musi mieć jakieś powiązania ze Zgromadzeniem. Albo nawet z Radą. Jedno jest pewne: trzeba się sprężyć i jak najszybciej go zlokalizować. - Tak. - Han sięgnął po dźwignię napędu nadprzestrzennego. - Przygotuj się... Pociągnął za dźwignię i w chwilę później znów otoczyła ich czerń kosmosu. - Jesteśmy na miejscu - oznajmił Solo. - Tak. - Luke rozejrzał się dokoła i przeszedł go mimowolny dreszcz. - W samym środku kosmicznej pustki. - To uczucie nie powinno być ci obce - zauważył Han i uruchomił czujniki. - Dzięki - rzucił Skywalker - ale nie chciałbym, aby przebywanie z zepsutym napędem nadprzestrzennym z dala od jakiejkolwiek planety stało się dla mnie stanem normalnym. - Nie to miałem na myśli. Mówiłem o Tatooine - rzekł niewinnie Solo, włączając nadajnik. - Wedge? Z urządzenia natychmiast rozległ się głos Antillesa. - Wygląda na to, że nasz cel jest na kierunku zero--cztery-siedem przecinek jeden-sześć-sześć - oznajmił Han. - Jesteście gotowi do startu? - Jak nigdy. - Świetnie. - Solo jeszcze raz wyjrzał przez iluminator i otworzył pokrywę luku towarowego. - No, to jazda. Luke odwrócił głowę we wskazanym przez Hana kierunku. Z początku widział jedynie rozrzucone gdzieniegdzie gwiazdy, oślepiająco jasne na tle otaczającej je czerni. Ale po chwili dostrzegł także łagodny blask świateł statku. Wbił wzrok w pustą przestrzeń pomiędzy jasnymi punkcikami, starając się w myślach zobaczyć kształt pojazdu; i nagle w jego umyśle powstał bardzo wyraźny obraz. - To rzeczywiście jest pancernik. - A tuż za nim kolejny - rzekł Solo. - I jeszcze trzy nieco poniżej i na prawo. Skywalker skinął głową na znak, że je zauważył. Przeszedł go dziwny dreszcz. Flota Katańska. Dopiero teraz uświadomił sobie, że tak naprawdę to nie bardzo wierzył w jej istnienie. - Który sprawdzimy najpierw? - spytał. - Może po prostu ten najbliższy - zasugerował Han. - Nie - powiedział wolno Jedi, starając się sprecyzować dziwne uczucie, które nim owładnęło. - Nie. Zajrzyjmy raczej... do tamtego. - Wskazał ręką światła widoczne kilka kilometrów dalej. - A jest po temu jakiś szczególny powód? - Trudno mi powiedzieć - wyznał Skywalker. Poczuł na sobie przenikliwe spojrzenie przyjaciela.

W końcu Solo wzruszył ramionami. - Dobrze. Nie ma sprawy. Możemy podlecieć do tamtego. Wedge, słyszałeś wszystko? - Tak - potwierdził Antilles. - Będziemy was eskortować. Jak dotąd wszystko wygląda spokojnie. - To dobrze - rzekł Solo. - Ale i tak miejcie się na baczności. - Zerknął na przyrządy i włączył interkom transportowca. - Lando? Gdzie jesteś? - Tuż przy luku towarowym - odparł Calrissian. - Sanie mechaniczne są już załadowane i gotowe do drogi. - Dobrze - rzucił Han. - Ruszamy. Posuwali się szybko w stronę pancernika. Znajdowali się już na tyle blisko, że w słabym świetle gwiazd Skywalker był w stanie wyłowić z ciemności zarys kadłuba. Statek miał mniej więcej cylindryczny kształt. W środkowej części i na przodzie rozmieszczono równomiernie sześć baterii turbolaserowych. Dziób pancernika wyglądał - dokładnie tak, jak ktoś to kiedyś Luke'owi opisał - jak gigantyczny małż, który usiłuje połknąć zbyt duży kąsek. Ogólnie statek sprawiał wrażenie archaicznego zabytku. Ale było to tylko złudzenie. Pancerniki stanowiły trzon floty Starej Republiki; i mimo iż nie wyglądały tak zgrabnie jak imperialne niszczyciele gwiezdne, które je zastąpiły, to ich potężne działa turbolaserowe były nadal niezwykle groźną bronią. - Jak dostaniemy się na pokład? - zwrócił się do Hana Skywalker. - Tam jest główna śluza - odparł Solo, wskazując utworzony z bladych świateł prostokąt. - Wprowadzimy statek do środka. Skywalker popatrzył z powątpiewaniem na świetlny prostokąt. - O ile się tam zmieścimy. Okazało się, że jego obawy były zupełnie nieuzasadnione. Wejście do śluzy było większe, niż mu się pierwotnie wydawało, a sam hangar również okazał się bardzo obszerny. Z właściwą sobie zręcznością Han wprowadził transportowiec do środka, obrócił go dziobem do wyjścia i posadził na płycie lądowiska. - No, to do dzieła - rzucił. Przełączył wszystkie układy w stan spoczynku i odpiął pasy. Kiedy Solo i Skywalker dotarli do luku towarowego, czekali już tam na nich Lando, Chewbacca i czteroosobowy zespół techników. Ci ostatni - z blasterami u pasa, do czego nie byli przyzwyczajeni - mieli dosyć niepewne miny. - Sprawdziłeś już skład powietrza, Anzelm? - spytał Solo. - Chyba nie ma powodu do obaw - poinformował kierownik grupy, podając Hanowi elektroniczny notes. - Jest lepiej, niż można się było spodziewać po tylu latach. Widocznie wciąż działają jeszcze jakieś roboty sprzątające. Solo zerknął na wynik analizy i oddał technikowi komputerek. Skinął na Chewbaccę. - Dobra. Chewie: otwórz luk. Tomrus: ty poprowadzisz sanie. Uważaj na dziury w płytach grawitacyjnych; wolałbym, żeby sanie nie skoczyły nagle pod sufit. Powietrze w hangarze było trochę zatęchłe. Luke stwierdził, że ma ono zapach kurzu i starego oleju, pomieszany z jakimiś metalicznymi wyziewami - ale i tak okazało się lepsze, niż przypuszczał.

- Niesamowite - skomentował, kiedy posuwali się za saniami w stronę głównego wyjścia. - I to po tylu latach. - Te komputerowe układy podporządkowania były bardzo solidnie zaprojektowane - stwierdził Lando. - Co dalej, Han? - Chyba się rozdzielimy - odparł Solo. - Ty i Chewie weźmiecie Anzelma, Tomrusa i sanie, i sprawdzicie stan techniczny statku. My pójdziemy na mostek. Dla Luke'a była to jedna z najbardziej niesamowitych wypraw w życiu i to właśnie dlatego, że wszystko wyglądało tak normalnie. W przestronnych korytarzach paliły się światła, działały płyty grawitacyjne i urządzenia utrzymujące stały skład powietrza. Za każdym razem, kiedy któryś z idących znalazł się dostatecznie blisko, umieszczone w ścianach korytarza drzwi otwierały się automatycznie, ukazując utrzymane w absolutnym porządku narzędziownie, magazyny ze sprzętem i kabiny rekreacyjne dla załogi. Oprócz odgłosu własnych kroków słyszeli także jednostajne buczenie urządzeń statku. Od czasu do czasu natrafiali na jakiegoś pochłoniętego pracą, przestarzałego robota. Można by sądzić, że statek opuszczono zaledwie wczoraj. Ale było inaczej. Pancerniki dryfowały w przestrzeni kosmicznej od pół wieku... A obsługujący je ludzie nie opuścili ich, ale pogrążeni w szaleństwie umarli. Zerkając w poprzeczne korytarze, Skywalker zastanawiał się, co roboty sprzątające zrobiły z tymi wszystkimi ciałami. Droga z hangaru na mostek była dosyć długa, ale w końcu dotarli na miejsce. - No, jesteśmy - oznajmił Han przez komunikator, kiedy drzwi oddzielające mostek od niewielkiej sterowni rozsunęły się, skrzypiąc cichutko. - Nie wygląda na to, by coś było poważnie uszkodzone. A co z silnikami podświetlnymi? - Zdaje się, że nie są w najlepszym stanie - odparł Lando. - Tomrus twierdzi, że sześć z ośmiu głównych przetworników mocy nie działa. Wciąż jeszcze sprawdza uszkodzenia, ale wydaje mi się, że bez kapitalnego remontu ta balia nigdzie stąd nie poleci. - Zgadnij, czy jestem zdziwiony - stwierdził Han ironicznie. - A w jakim stanie jest napęd nadprzestrzenny? Może zdołalibyśmy chociaż przerzucić statek w miejsce, z którego będzie go można zaholować do stoczni? - Anzelm właśnie to sprawdza - odparł Calrissian. - Ale moim zdaniem nie ma co na to liczyć. - Jasne. No cóż, na razie mamy się tylko przyjrzeć tym pancernikom, nie musimy ich uruchamiać. Zobaczymy jeszcze, które z tych układów sterowania działają i możemy się stąd zwijać. Luke zerknął na ścianę powyżej drzwi. Przyglądał się przez chwilę zawieszonej tam ozdobnej tabliczce z nazwą statku. - To “Katana” - wyszeptał. - Co takiego?! - Solo wyciągnął szyję, żeby dojrzeć napis na tabliczce. - No, no. - Spojrzał z ukosa na Skywalkera. - Czy to dlatego wybrałeś właśnie ten statek? - Chyba tak. Kierowała mną Moc. - Han, Luke! - rozległ się nagle głos Wedge'a. - Mamy towarzystwo.

- Gdzie? - Skywalkerowi serce skoczyło do gardła. - Nadlatują z kierunku dwa-jeden-zero przecinek dwa--jeden-jeden. Ustawienie... To fregata eskortowa! Luke z ulgą wypuścił powietrze. - Trzeba się do nich odezwać - zaproponował. - Dajmy im znać, że tu jesteśmy. - Właściwie to oni sami nas wzywają - stwierdził Wedge. - Poczekajcie, połączę was. - ...pitanie Solo, tu kapitan Virgilio z fregaty eskortowej “Wędrowiec” odezwał się z nadajnika jakiś głos. - Czy pan mnie słyszy? - Tu Solo - rzekł Han. - Jestem na pokładzie statku Starej Republiki “Katana”... - Kapitanie Solo, jestem zmuszony pana poinformować, że pan i pańscy ludzie są aresztowani - przerwał mu Virgilio. - Macie natychmiast powrócić na swój statek i się poddać. Słowa Virgilia odbiły się gromkim echem w głuchej ciszy, jaka zapadła w kabinie obserwacyjnej znajdującej się za mostkiem fregaty “Wędrowca”. Siedzący na stanowisku dowodzenia Fey'lya posłał szyderczy uśmiech Leii i nieco mniej bezczelny Karrde'owi. Następnie z powrotem skupił uwagę na majaczących w oddali myśliwcach. - Chyba nie biorą pana poważnie, kapitanie - rzekł do interkomu. - Może posłanie tam kilku dywizjonów myśliwców przekona ich, że nie żartujemy. - Tak jest - pospieszył z odpowiedzią Virgilio. Leia na próżno starała się doszukać w słowach kapitana cienia urazy. Większość dowódców, których znała, byłaby poirytowana faktem, że jakiś cywil wydaje im rozkazy w sprawach wojskowych - zwłaszcza cywil, którego doświadczenie w tej dziedzinie jest znikome. Ale z drugiej strony Fey'lya na pewno nie wyznaczyłby do tej misji “Wędrowca”, gdyby Virgilio nie był jednym z jego najbardziej zagorzałych zwolenników. Jeśli Leia miała jeszcze jakieś wątpliwości, to teraz stało się dla niej jasne, kto tu tak naprawdę dowodzi. - Myśliwce: start. - Rozległa się seria głuchych odgłosów, kiedy dwa dywizjony republikańskich myśliwców odrywały się od statku. - Kapitanie Solo, tu kapitan Virgilio. Niech się pan zgłosi. - Kapitanie, tu dowódca Żelaznego Dywizjonu, major Antilles - odezwał się głos Wedge'a. - Czy wolno mi spytać, kto panu wydał rozkaz aresztowania? - Pan pozwoli, że ja na to odpowiem, kapitanie - rzekł Fey'lya. Odwrócił się i wcisnął odpowiedni guzik nadajnika. - Majorze Antilles, tu radny Borsk Fey'lya oznajmił. - Wątpię, by pan o tym wiedział, ale kapitan Solo działa nielegalnie. - Przykro mi - stwierdził Wedge - ale to chyba niemożliwe. Otrzymaliśmy rozkazy od radnej Leii Organy Solo. - Ale ja mam nowe rozkazy, które pochodzą bezpośrednio od Mon Mothmy zakomunikował Botańczyk. - A zatem... - Czy może pan to udowodnić? Fey'lyę na moment zatkało. - Rozkaz leży tu, przede mną - odparł. - Może pan go zobaczyć na własne

oczy, gdy tylko znajdzie się pan na pokładzie. - Majorze, w chwili obecnej kwestia, kto wydał rozkaz aresztowania, jest drugorzędna - wtrącił Virgilio poirytowanym tonem. - Jako oficer wyższy rangą osobiście rozkazuję panu się poddać i sprowadzić pański dywizjon na pokład mojego statku. Na dłuższą chwilę zapadła cisza. Leia posłała spojrzenie w kierunku Karrde'a, który siedział parę metrów od niej. Ale przemytnik z kamienną twarzą wyglądał przez ścianę z pancernego szkła na zewnątrz. - A co się stanie, jeśli odmówię? - spytał w końcu Antilles. - Daj spokój, Wedge - z głośnika odezwał się teraz głos Hana. - Nie warto narażać się na sąd polowy. No, zmiataj, nie jesteś nam już potrzebny. Miło było pana usłyszeć, Fey'lya. - Rozległ się cichy trzask. - Solo! - warknął Botańczyk, pochylając się nad nadajnikiem, jakby to mogło cokolwiek zmienić. - Solo! - Zwrócił wzburzone spojrzenie na Leię. - Proszę tu podejść - rzucił rozkazująco, stukając palcem w urządzenie. - Chcę z nim porozmawiać. - Przykro mi - potrząsnęła głową księżniczka. - W takim stanie Han nie zechce nikogo słuchać. - Proszę panią po raz ostatni, radna Organa Solo - rzekł Botańczyk, a jego futro nieco oklapło. - Jeżeli pani odmówi... Nie zdążył dokończyć swojej groźby. Kątem oka Leia dostrzegła jakieś poruszenie na zewnątrz statku; nim odwróciła się w tamtą stronę, na “Wędrowcu” zdążył się już włączyć alarm. - Co się...? - wyjąkał Fey'lya. Z przestrachem rozejrzał się dookoła, wiercąc się nerwowo na krześle. - To imperialny niszczyciel gwiezdny - poinformował go Karrde, przekrzykując wycie syren. - I najwyraźniej leci w naszą stronę. - Mamy towarzystwo, dowódco - oznajmił jeden z pilotów Wedge'a, kiedy z nadajnika odezwał się odgłos wyjących na “Wędrowcu” syren alarmowych. Niszczyciel gwiezdny na jeden-siedem-osiem przecinek osiem--zero-sześć. - Zrozumiałem - odparł Wedge. Gwałtownie obrócił maszynę o sto osiemdziesiąt stopni, ustawiając ją tyłem do nadlatujących od strony fregaty myśliwców. Przed sobą ujrzał niszczyciel gwiezdny, który zbliżał się do nieruchomej Floty Katańskiej niemal dokładnie z przeciwnej strony niż “Wędrowiec”. - Luke? - zawołał. - Widzimy go - odparł zdławionym głosem Skywalker. - Zaraz wracamy do hangaru. - Dobra. Zaraz, chwileczkę... - rzucił Wedge. Na tle ciemnego kadłuba imperialnego niszczyciela zarysowały się nagle białe smugi. - Wysyłają jakieś pojazdy - poinformował Skywalkera. - Dwanaście... Sądząc po wyglądzie spalin, to chyba promy desantowe. - Spóbujemy się pospieszyć - rozległ się głos Hana. - Dzięki za ostrzeżenie; a teraz już naprawdę zmykajcie na fregatę. Rozległ się cichy trzask i nadajnik umilkł.

- Jeszcze czego - mruknął pod nosem Wedge. - Żelazny Dywizjon: atakujemy. Kapitan Virgilio usiłował coś powiedzieć na otwartym kanale, ale Antilles przełączył nadajnik na częstotliwość swojego dywizjonu i z wyciem silnika pomknął w stronę Floty Katańskiej. Widoczny tuż za smugami spalin z myśliwców “Wędrowca” Żelazny Dywizjon wykonał zwrot i rzucił się w kierunku gwiezdnego niszczyciela. - Oni atakują! - wysapał Fey'lya. - Chyba zupełnie oszaleli! - To nie jest atak: oni starają się ochronić pancernik - wyjaśniła Leia. Obserwowała rozwój sytuacji, starając się przewidzieć, w którym miejscu myśliwce dopadną promów. Oceniła, że nastąpi to zbyt blisko “Katany”, aby zdołały je zestrzelić. - Musimy im pomóc - oznajmiła. - Kapitanie Virgilio... - Kapitanie Virgilio, proszę natychmiast odwołać swoje myśliwce - wpadł jej w słowo Fey'lya. - Niech sekcja nawigacyjna dokona obliczeń do skoku w nadprzestrzeń. - Czy sugeruje pan, że mamy ich tak zostawić? - odezwał się dowódca fregaty, wyraźnie zdumiony. - Naszym podstawowym obowiązkiem, kapitanie, jest ujść stąd z życiem i powiadomić o wszystkim innych - odparł ostro Botańczyk. - Jeśli Żelazny Dywizjon z uporem odmawia wykonania rozkazu, to nic nie możemy na to poradzić. Leia zerwała się na równe nogi. - Kapitanie... Ale Fey'lya był szybszy i wyłączył komunikator, nim księżniczka zdołała cokolwiek więcej powiedzieć. - Ja tu dowodzę, radna Organa Solo - wycedził, gdy Leia ruszyła w jego stronę. - Upoważniła mnie do tego sama Mon Mothma. - Do diabła z pańskimi upoważnieniami! - zawołała księżniczka. Przez moment czuła nieodpartą chęć, żeby wyciągnąć miecz świetlny i rozpłatać nim tę tępą twarz... Zdołała się jednak pohamować. Gwałtowna nienawiść była prostą drogą ku ciemnej stronie. - Mon Mothma nie spodziewała się podobnego obrotu spraw - rzekła, siląc się na spokój. - Fey'lya, tam są mój mąż i mój brat. Jeśli im nie pomożemy, zginą. - Jeśli nawet spróbujemy im pomóc, to i tak na pewno ich nie ocalimy stwierdził lodowato Botańczyk. - A przy okazji zginą pani nie narodzone dzieci. Leia poczuła się tak, jakby ktoś wbił jej nóż w serce. - To nieuczciwe - wyszeptała. - Rzeczywistość nie zawsze jest uczciwa - rzucił Fey'lya. - A w tym wypadku rzeczywistość jest taka, że nie będę tracił ludzi i statków, by bronić przegranej sprawy. - Ta sprawa nie jest przegrana! - zaoponowała gwałtownie księżniczka. Głos załamał jej się z rozpaczy. Nie; to nie mogło się tak skończyć! Nie po tym wszystkim, co razem z Hanem przeżyli. Zrobiła jeszcze krok w kierunku Fey'lyi... - “Wędrowiec” się stąd wycofa - oznajmił spokojnie Botańczyk i nagle w jego

dłoni pojawił się blaster, ukryty dotychczas gdzieś pod kremowym futrem. - I ani pani, ani nikt inny tego nie zmieni. - Jest już wynik analizy wykonanej za pomocą czujników, panie kapitanie! zawołał w stronę mostka oficer nadzorujący pracę skanerów na “Mścicielu”. - Na żadnym z pozostałych w tym rejonie pancerników nie wykryto obecności organizmów żywych. - A zatem skupili się tylko na tym jednym - pokiwał głową kapitan Brandei. W takim razie tam właśnie uderzymy. Rebelianci z pewnością nie będą skorzy do otwierania ognia w kierunku statku, na którym są ich ludzie. Czy w dalszym ciągu tylko jeden dywizjon myśliwców leci w stronę naszych promów? - Tak, panie kapitanie. Fregata eskortowa i pozostałe dwa dywizjony na razie nie zareagowały. Widocznie jeszcze się nie otrząsnęli z zaskoczenia. - Możliwe. - Brandei pozwolił sobie na nieznaczny uśmieszek. Tak, to było typowe dla rebeliantów: kiedy nie mieli nic do stracenia, potrafili walczyć jak szaleni; ale ledwo zaczęli odnosić zwycięstwa i ich sytuacja się poprawiła, natychmiast przestali być tacy chętni, by w dalszym ciągu ryzykować życie. “I miedzy innymi właśnie dlatego Imperium odniesie w końcu zwycięstwo nad nimi” - pomyślał. - Niech promy desantowe sformują szyk obronny - polecił oficerowi łączności. - I niech dowództwo myśliwców wyśle dwa dywizjony przeciwko tym rebelianckim maszynom. - Ponownie się uśmiechnął. - Proszę też przesłać wiadomość na “Chimerę” i poinformować wielkiego admirała, że nawiązaliśmy kontakt bojowy z nieprzyjacielem. Przez dłuższą chwilę Han patrzył ze stanowiska obserwacyjnego na zbliżające się pojazdy. Nie zwracając uwagi na czekających przy wejściu na mostek podenerwowanych techników, starał się w myślach ocenić czas i odległość. - Chyba powinniśmy już iść - ponaglił go stojący obok Luke. - Zostajemy na statku - podjął nagłą decyzję Solo. - Inaczej wyprowadzilibyśmy transportowiec z hangaru wprost pod nadlatujące promy desantowe i myśliwce. - Włączył komunikator. - Lando? - Tak? - rozległ się natychmiast napięty głos Calrissiana. - Co się tam dzieje? - Zbliżają się do nas pojazdy imperialne - odparł Han. Podszedł do tablicy sterowniczej do kierowania ogniem dział i skinieniem ręki przywołał do siebie techników. - Żelazny Dywizjon ruszył im na spotkanie, ale wygląda na to, że Fey'lya ze swoją zgrają postanowił wziąć nogi za pas. Lando zaklął pod nosem. - Nie możemy tu siedzieć z założonymi rękami i patrzeć, jak Wedge samotnie nadstawia karku. - I wcale nie zamierzamy - zapewnił go Solo z zawziętością w głosie. Zobacz, w jakim stanie jest układ zasilania dział turbolaserowych. My tu sprawdzimy ich układ sterowniczy. I pospiesz się - jeśli te pojazdy się rozproszą, nie damy rady ich zniszczyć.

- Dobra. Han z powrotem przypiął komunikator do pasa. - Jak to wygląda, Szen? - Całkiem solidnie - dobiegł go spod tablicy rozdzielczej zduszony głos technika. - Klen? - Tu połączenia też są nie naruszone - poinformował drugi technik, sprawdzający stanowisko po przeciwnej stronie pomieszczenia. - Jeśli tylko uda mi się uruchomić cały układ za pomocą komputera... Działa! - Spojrzał na Hana. - Wszystko gotowe. Solo usiadł przy stanowisku kierowania ogniem. Obrzucił wzrokiem nie znany mu układ tablicy sterowniczej. Zastanawiał się, czy cały ten wysiłek nie był daremny. W końcu te pancerniki - mimo iż wyposażone w centralny, sterujący wszystkim komputer i kompletny układ podporządkowania - wymagały dwóch tysięcy ludzi obsługi. Ale z kolei pojazdy imperialne na pewno nie spodziewały się, że taki bezpański wrak może otworzyć do nich ogień. Taką przynajmniej Han miał nadzieję. - No to jazda - mruknął pod nosem. Wystukał polecenie dla komputera i na ekranie wyświetlił się celownik. Promy desantowe w dalszym ciągu leciały w zwartym szyku, dzięki czemu ich pola ochronne zachodziły na siebie, chroniąc pojazdy przed ogniem zbliżającego się Żelaznego Dywizjonu. Tymczasem szybsze od wahadłowców myśliwce imperialne właśnie je dogoniły i zaczęły wyprzedzać. - Układ zasilania wytrzyma co najwżyej jeden strzał - szepnął Luke. - Dzięki - burknął Solo. - Dodałeś mi otuchy. - Nabrał głęboko powietrza w płuca i delikatnie nacisnął guzik uruchamiający działa. “Katana” przechyliła się lekko na bok, a na zewnątrz rozbłysły smugi światła laserowego; jednocześnie Han usłyszał podwójny, głuchy odgłos rozlatujących się kondensatorów. Luke miał rację: pierwsza salwa była zarazem ostatnią. Ale spełniła swoje zadanie. Wiązki laserowe trafiły w sam środek nieprzyjacielskiej formacji i nagle cała przestrzeń rozjaśniła się szeregiem ognistych eksplozji. Przez kilka sekund spoza fruwających w przestrzeni szczątków i szalejących płomieni nie było nic widać. Po chwili z ognistej chmury wyłoniła się garstka pojazdów; wkrótce dołączyło do nich kilka dalszych, ale te - sądząc ze sposobu, w jaki się poruszały - były uszkodzone. - Wygląda na to, że załatwiłeś pięć promów desantowych - oznajmił Klen, spoglądając przez makrolornetkę. - A na dodatek jeszcze kilka imperialnych myśliwców. - Reszta próbuje robić uniki - dodał Skywalker. - No dobra, koniec zabawy - rzucił Solo. Podniósł się z fotela i wyjął zza pasa komunikator. - Lando? - Narobiłeś tu niezłego bigosu, Han - odezwał się Calrissian. - Rozleciał się cały układ zasilania i co najmniej jeden generator. Co teraz? - Przygotujemy się na przyjęcie gości. Spotkajmy się w lewym głównym korytarzu, tuż przed hangarem. Razem zastanowimy się, jak zorganizować obronę.

- Zgoda. Solo wyłączył komunikator. - Idziemy - rozkazał. - Lepiej, żebyśmy naprawdę coś wymyślili - stwierdził Luke, kiedy opuścili mostek i ruszyli korytarzem. - Zwłaszcza że nasze szansę są nie większe niż jeden do czterdziestu. - Takie wyliczenia mnie nie interesują - zgromił go Han. Zerknął na zegarek: promy mogły wylądować w każdej chwili. - Poza tym sytuacja może zawsze ulec zmianie. - Nie możemy ich tak po prostu zostawić - podjęła na nowo Leia. Miała świadomość tego, że przemawia do Fey'lyi jak do dziecka. - Tam są mój mąż i mój brat, a także dwunastu doskonałych pilotów. Nie możemy ich zostawić na pastwę Imperium. - Nie wolno nam przedkładać względów prywatnych ponad dobro Nowej Republiki - oznajmił Fey'lya. Jego futro zafalowało; zapewne było to oznaką podziwu dla własnego konceptu. Botańczyk wciąż mocno trzymał w dłoni blaster. - To nie są jedynie względy prywatne - upierała się księżniczka, resztkami sił powstrzymując wybuch gniewu. - Chodzi o... - Chwileczkę - przerwał jej Fey'lya. Dotknął przełącznika interkomu. Kapitanie? Kiedy będziemy mogli wykonać skok w nadprzestrzeń? - Za jakąś minutę - rozległ się w odpowiedzi głos Virgilia. - Może dwie. - Proszę się postarać zrobić to jak najszybciej, kapitanie - rzucił ponaglająco Botańczyk. Wyłączył interkom i ponownie odwrócił się do Leii. - Pani coś mówiła? Księżniczka rozluźniła mięśnie. Gdyby Fey'lya skierował broń nieco w bok choćby odrobinę - mogłaby go zaatakować. Ale w obecnej sytuacji była bezradna. Jej wciąż jeszcze znikome umiejętności w posługiwaniu się Mocą nie sięgały tak daleko, by mogła wyrwać czy choćby podbić Botańczykowi blaster, a Fey'lya znajdował się jakiś metr poza zasięgiem jej miecza świetlnego. - Życie Hana i Luke'a jest niezwykle cenne dla Nowej Republiki - stwierdziła. - Jeśli zginą albo zostaną pojmani... - “Katana” otworzyła ogień - zauważył spokojnie Karrde. Podniósł się z krzesła, jakby chcąc się temu lepiej przyjrzeć. Leia wyjrzała na zewnątrz akurat w chwili, gdy imperialne pojazdy zniknęły na krótko w ognistej chmurze. - Oni wiedzą bardzo dużo na temat działań Nowej Republiki, Fey'lya. Czy chce pan, by Imperium posiadło tę wiedzę? - nie ustępowała księżniczka. - Obawiam się, Leio, że nie rozumie pani motywów postępowania radnego Fey'lyi - rzekł Karrde, ruszając w stronę miejsca, gdzie siedziała księżniczka. Przechodząc obok niej, jakby od niechcenia rzucił na pobliski pulpit elektroniczny notes. - To naturalne, że niepokoi się pani o swoją rodzinę - ciągnął. Zrobił jeszcze parę kroków, po czym odwrócił się twarzą do Botańczyka. - Jednak radny Fey'lya kieruje się inną hierarchią wartości. - Nie wątpię - powiedziała księżniczka. Spojrzała na odłożony przez przemytnika komputerek i poczuła nagłą suchość w ustach. Na ekranie widniało

lakoniczne polecenie: “Proszę włączyć interkom i nadajnik”. Podniosła wzrok. Botańczyk w dalszym ciągu celował w nią z blastera, ale jego fioletowe oczy były zwrócone na Karrde'a. Leia zacisnęła zęby, skupiła uwagę na pulpicie za plecami Fey'lyi i sięgnęła do niego Mocą... Bez najmniejszego szczęknięcia udało jej się włączyć interkom. Jeszcze odrobina wysiłku... i uruchomiła nadajnik. - Nie bardzo rozumiem - zwróciła się do przemytnika. - Czymże w takim razie kieruje się według pana radny Fey'lya? - To dziecinnie proste - pospieszył z wyjaśnieniem Karrde. - Radnemu Fey'lyi przyświeca wyłącznie jeden cel: utrzymanie się na scenie politycznej. Chce uniknąć walki, gdyż na pokładzie statku znaleźli się jego najzagorzalsi zwolennicy i nie może sobie pozwolić na to, by stracić któregokolwiek z nich. - Co takiego?! - zdziwiła się Leia. - A ja sądziłam... - Że to jest zwykła załoga “Wędrowca”? - Przemytnik potrząsnął głową. Bynajmniej. Ze zwykłej załogi pozostali jedynie kapitan i starsi oficerowie, którzy i tak byli w większości po jego stronie. Dlatego właśnie Fey'lya potrzebował kilku godzin przed wyruszeniem z Coruscant: tak pozamieniał przydziały, aby na fregatę trafili wyłącznie ludzie lojalni wobec niego. - Uśmiechnął się nieznacznie. - Choć oczywiście żaden z nich nie zdawał sobie z tego sprawy. Wszyscy byli święcie przekonani, że chodziło jedynie o zachowanie odpowiednich środków bezpieczeństwa. Księżniczka pokiwała głową. Czuła, że oblewa ją zimny pot. A więc to nie tylko kapitan... Cały statek stał po stronie Fey'lyi... A zatem było już po wszystkim - przegrała. Nawet gdyby zdołała jakoś obezwładnić Botańczyka, to i tak przegrała. - Rozumie więc pani - ciągnął dalej przemytnik, jakby od niechcenia dlaczego Fey'lya tak bardzo nie chce, aby jego poplecznicy narażali życie w imię jakiejś staromodnej lojalności wobec kolegów. Zwłaszcza że tyle wysiłku kosztowało go przekonanie ich o tym, jak bardzo leży mu na sercu los zwykłego żołnierza. Leia posłała Karrde'owi przenikliwe spojrzenie, uświadamiając sobie nagle, do czego przemytnik zmierza. - Czy to prawda? - zwróciła się do Botańczyka z udawanym niedowierzaniem w głosie. - Ta cała gadka o pańskim poparciu dla wojska była niczym innym jak tylko zwykłą polityczną gierką? - Niech pani nie będzie śmieszna - odparł Fey'lya, a jego futro zafalowało w wyrazie pogardy. - A na cóż innego są potrzebni politykowi żołnierze? - I dlatego właśnie nie obchodzi pana to, czy ludzie z Żelaznego Dywizjonu zginą czy nie? - wtrącił przemytnik. - Dlatego że oni i tak wolą się nie mieszać do polityki? - Nikt nie troszczy się o życie swoich wrogów - rzekł Botańczyk lodowatym tonem. - A każdy, kto nie jest po mojej stronie, jest moim wrogiem. - Machnął blasterem. - Sądzę, kapitanie Karrde, że nie muszę już nic więcej wyjaśniać. Przemytnik oderwał wzrok od Fey'lyi i wyjrzał na zewnątrz. - Nie - oznajmił. - Myślę, że powiedział pan już dostatecznie dużo. Leia podążyła za jego wzrokiem. Przestrzeń pomiędzy “Wędrowcem” a

“Kataną” zaroiła się od myśliwców, które dwójkami i trójkami leciały na pomoc Wedge'owi. Ich piloci odwracali się tym samym od polityka, który właśnie jasno określił granice swojej troski o ich dobro. - Tak - szepnęła. - Dosyć już pan wyjaśnił. Botańczyk obrzucił ją zdumionym spojrzeniem; ale nim zdążył się odezwać, otworzyły się drzwi i stanął w nich kapitan Virgilio. Towarzyszyło mu dwóch żołnierzy. - Radny Fey'lyo - odezwał się sztywno kapitan. - Proszę, by udał się pan do swojej kabiny. Ci dwaj ludzie będą panu towarzyszyć. - Nie rozumiem, kapitanie - rzekł Botańczyk, a jego futro oklapło. - To pomieszczenie zostanie zamknięte - oznajmił Virgilio. Zwracał się do Fey'lyi z szacunkiem, ale w jego głosie pobrzmiewało rozdrażnienie. Podszedł do fotela Botańczyka i pochylił się nad interkomem. - Mówi kapitan - zawołał. Wszyscy na stanowiska! Natychmiast odezwały się syreny... Księżniczka dostrzegła w oczach Fey'lyi nagły błysk zrozumienia. - Kapitanie... - zaczął Botańczyk. - Widzi pan, niektórzy z nas nie uważają, że lojalność wobec kolegów jest czymś staromodnym - przerwał mu Virgilio i zwrócił się do Leii. - Radna Organa Solo, chciałbym prosić, by - jeśli to możliwe - dołączyła pani do mnie na mostku. Wezwaliśmy na pomoc krążownik gwiezdny, ale dotarcie tutaj zajmie mu trochę czasu. - W takim razie będziemy musieli do tego czasu powstrzymywać przeciwnika - stwierdziła księżniczka, wstając z miejsca. Zerknęła na Karrde'a. - Dziękuję powiedziała cicho. - Nie zrobiłem tego dla pani ani dla tej waszej Republiki - zastrzegł się przemytnik. - W każdej chwili może się tu zjawić Mara z moimi ludźmi. Nie chciałem, by musieli sami stawić czoło gwiezdnemu niszczycielowi. - I tak się nie stanie - wtrącił Virgilio. - Radny Fey'lyo? - To przegrana sprawa - spróbował po raz ostatni Botańczyk, oddając żołnierzom blaster. - Nic nie szkodzi. - Kapitan uśmiechnął się lekko. - Powstanie przeciw Imperium też swego czasu uważano za przegraną sprawę. Proszę mi wybaczyć, ale muszę się zająć kierowaniem bitwą. Kiedy nadszedł raport z “Mściciela”, “Chimera” krążyła właśnie po rejonie, który Pellaeon nazwał na własne potrzeby Bazą. - Ciekawe - skomentował Thrawn. - Zareagowali szybciej, niż się spodziewałem. - Może Karrde okazał się wspaniałomyślny - stwierdził kapitan, przebiegając wzrokiem treść raportu. Zostało zniszczonych pięć promów desantowych i trzy myśliwce; jeden z pancerników został opanowany przez rebeliantów i włączył się do walki. Zanosiło się na poważniejsze starcie. - Myślę, panie admirale, że powinniśmy im wysłać na pomoc jeszcze jeden niszczyciel gwiezdny. Rebelianci mogli wezwać jakieś większe statki.

- Sami tam polecimy, kapitanie - oznajmił Thrawn. - Sekcja nawigacyjna: z powrotem obrać kurs na Flotę Katańska. Oficer nawigacyjny ani drgnął. Siedział przy swoim stanowisku, zwrócony do nich plecami, w nienaturalnie sztywnej pozie. - Sekcja nawigacyjna? - powtórzył Thrawn. - Panie admirale, nadeszła wiadomość od patrolowców - zakomunikował oficer łącznościowy. - W układzie pojawiła się nagle nie zidentyfikowana fregata klasy lansjer; zbliża się w naszą stronę. Jej dowódca chce natychmiast rozmawiać z panem - i to osobiście. Gorejące oczy Thrawna zwęziły się złowrogo, ale admirał wcisnął guzik nadajnika... Pellaeon domyślił się, kto znajduje się na pokładzie fregaty. - Mówi Thrawn - odezwał się wielki admirał. - Zgaduję, że mistrz C'baoth? - Tak, intuicja pana nie zawiodła - zagrzmiał z głośnika głos starca. - Muszę z panem porozmawiać, admirale. I to natychmiast. - Właśnie lecimy na pomoc “Mścicielowi” - odparł Thrawn. Jego oczy powędrowały ku oficerowi nawigacyjnemu, który w dalszym ciągu tkwił nieruchomo przy swoim stanowisku. - Zresztą zapewne już to wiesz. Kiedy wrócimy... - Natychmiast, admirale. Starając się nie przerywać głuchej ciszy, Pellaeon określił na komputerze położenie statku C'baotha. - Ściągnięcie go na pokład zajmie nam co najmniej piętnaście minut poinformował szeptem admirała. Thrawn syknął cicho; kapitan doskonale wiedział, o czym myśli jego przełożony. Sytuacja w takich przypadkowych bitwach zmieniała się tak szybko, że piętnastominutowe opóźnienie mogło decydować o zwycięstwie lub porażce. - Kapitanie, proszę rozkazać, by “Tyran” pospieszył z pomocą “Mścicielowi” powiedział w końcu Thrawn. - My pozostaniemy tutaj, aby porozmawiać z naszym sprzymierzeńcem. - Dziękuję panu, admirale - rzekł C'baoth. Nagle oficer nawigacyjny westchnął i poruszył się na krześle. - Doceniam pańską wspaniałomyślność dorzucił mistrz Jedi. Thrawn sięgnął do pulpitu i gwałtownym ruchem wyłączył nadajnik. Odwrócił się i gestem ręki przywołał dwóch stojących na mostku strażników. - Zabierzcie go do izby chorych - rzucił, wskazując drżącego oficera nawigacyjnego. Strażnicy pomogli mężczyźnie wstać z krzesła i poprowadzili go w stronę wyjścia. - Jak pan myśli, skąd C'baoth wytrzasnął tę fregatę? - spytał półgłosem Pellaeon, gdy cała trójka nieco się oddaliła. - Zapewne ją porwał - stwierdził admirał. - Przesyłał nam wiadomości nawet na odległość kilku lat świetlnych i z pewnością wie, jak zawładnąć umysłami innych. Teraz najwyraźniej zdołał połączyć obie te umiejętności. Kapitan zerknął w stronę stanowisk załogi i po plecach przeszedł mu dreszcz. - Chyba nie bardzo mi się to podoba, panie admirale.

- Mnie również, kapitanie - przyznał Thrawn. Odwrócił głowę i wyjrzał przez iluminator. - Być może nadszedł czas - dodał w zadumie - by na nowo przeanalizować naszą umowę z mistrzem C'baothem. I to przeanalizować bardzo uważnie. ROZDZIAŁ 28 Działa, turbolaserowe “Katany” nagle ożyły, siejąc zniszczenie wśród imperialnych promów desantowych. - Widzieliście to?! - wrzasnął radośnie jeden z pilotów Wedge'a. - Nie czas na pogaduszki, Siódmy - ostudził go Antilles. Starał się coś dojrzeć przez płonące szczątki pojazdów. Imperium dostało trochę po nosie, ale nic poza tym. - Mają w rezerwie całe mnóstwo nowych myśliwców. - Wedge? Antilles przełączył kanał. - Słucham, Luke. - Postanowiliśmy nie opuszczać statku - oznajmił Skywalker. - Inaczej wpadlibyśmy prosto na imperialne myśliwce, a nie muszę ci mówić, ile mógłby przeciw nim zdziałać pojedynczy transportowiec. Może lepiej zabierz stąd swoich ludzi i sprowadźcie jakąś pomoc. Wedge zauważył, że ocalałe promy desantowe przegrupowały się i zaczęły kluczyć, wykonując uniki. Przed nimi, torując drogę, leciały imperialne myśliwce. - Nie zdołacie się na nim utrzymać - rzekł stanowczym tonem. - Na pokładach tych wahadłowców może być ze trzystu żołnierzy. - Mamy większe szansę niż wy w walce z niszczycielem gwiezdnym. No, zmiatajcie stąd! Antilles zacisnął zęby. Luke miał rację i obaj dobrze o tym wiedzieli. Ale zostawić tak przyjaciół... - Dowódco Żelaznych, tu dowódca Złotych - rozległ się niespodziewanie z komunikatora jakiś nowy głos. - Proszę o zezwolenie na przyłączenie się do waszej paczki. Wedge ze zdziwieniem odwrócił głowę i wyjrzał przez osłonę kabiny. Z tyłu nadlatywały dwa dywizjony republikańskich myśliwców z “Wędrowca”. - Zezwalam - rzekł. - Sądziłem, że radny Fey'lya nie zechce was wypuścić. - Fey'lya nie ma już nic do gadania - odparł ponuro dowódca Złotych. Potem ci o tym opowiem. Kapitan przekazał dowodzenie w ręce Organy Solo. - To pierwsza dobra wiadomość, jaką dzisiaj słyszę - mruknął Wedge. - No dobra, plan jest taki: wyznacz czterech ze swojej grupy do ataku na promy; reszta wraz z nami skoncentruje się na myśliwcach. Przy odrobinie szczęścia zdołamy się z nimi rozprawić, nim dotrze tu następna fala. Rozumiem, że nie możemy się już spodziewać większych posiłków? - Kapitan mówił, że wezwał na pomoc krążownik gwiezdny - oznajmił dowódca Złotych. - Ale nie wiadomo, kiedy tu dotrze.

“Pewnie za późno” - pomyślał Wedge. - No dobra - rzucił na głos. - To do dzieła. W okolicy śluzy niszczyciela gwiezdnego pojawiły się nowe wstęgi spalin: Imperium wysłało kolejną grupę myśliwców. Za parę minut mogło być z nimi trochę kłopotu, ale na razie jednostki republikańskie miały nad wrogiem przewagę liczebną. I imperialni piloci doskonale o tym wiedzieli. Rozciągnęli szyki, starając się rozdzielić swoich prześladowców tak, by ci nie mogli się wzajemnie osłaniać. Wedge błyskawicznie ocenił sytuację... - Wszystkie myśliwce: nawiązać walkę jeden na jednego. Wybierzcie sobie cel i do ataku. Kiedy podlecieli nieco bliżej, Antilles zauważył, że dwie spośród wrogich jednostek stanowią szybką i znacznie udoskonaloną wersję imperialnego myśliwca przechwytującego. Upatrzył sobie jeden z pojazdów, oderwał się od formacji i skierował w stronę nieprzyjaciela. Jeśli nawet stan Floty Imperialnej pod względem liczebności statków i doświadczonego personelu pogorszył się w ciągu ostatnich pięciu lat, to najwyraźniej poziom wyszkolenia pilotów był nadal wysoki. Atakowany przez Wedge'a myśliwiec umknął zwinnym ślizgiem z linii ognia; jednocześnie dzięki temu samemu manewrowi jego działka laserowe obróciły się w kierunku maszyny Antillesa. Wedge błyskawicznie wykonał pętlę w dół; skrzywił się, gdyż strzały przeciwnika przeleciały tak blisko, że aż uruchomiły czujniki termiczne silników z prawej strony pojazdu. Antilles natychmiast wykręcił maszynę w prawo. Skulił się cały w oczekiwaniu na kolejne strzały, ale atak nie nastąpił. Ponownie wyprostował lot i rozejrzał się dokoła w poszukiwaniu swego przeciwnika. - Masz go na ogonie, dowódco - rozległ się tuż przy jego uchu podenerwowany głos Trzeciego. Wedge ponownie rzucił maszynę w dół, a w ułamek sekundy później seria z działek laserowych przemknęła tuż obok kabiny myśliwca. Nie dość, że imperialny pilot nie dał się nabrać na manewr z korkociągiem, to jeszcze ani na chwilę nie zgubił swej ofiary. - Wciąż jest za tobą - potwierdził Trzeci. - Próbuj uników; zaraz ci pomogę. - Nie trzeba - rzucił Antilles. Kątem oka zauważył, że z lewej strony przemknął niedaleko inny imperialny myśliwiec. Wedge chwycił mocno drążek sterowy, wyprowadził maszynę z pętli i ruszył wprost na drugiego nieprzyjaciela. Wrogi pojazd podskoczył nieco w górę, kiedy jego pilot zdał sobie sprawę z nadciągającego niebezpieczeństwa i usiłował zejść z linii strzału. Antilles na to właśnie liczył. Zanurkował pod imperialnym myśliwcem i podciągnął maszynę w górę, ocierając się niemal o przeciwnika; odwrócił przy tym swój pojazd dziobem w stronę, z której przyleciał. Ścigający go myśliwiec, którego pilot musiał zaprzestać pogoni, by się nie zderzyć z jednym z własnych pojazdów, był teraz całkowicie odsłonięty i bezbronny. Wystarczył jeden celny strzał i imperialna maszyna wyleciała w powietrze. - Dobra robota - pogratulował Antillesowi dowódca Złotych. - Teraz kolej na mnie. Wedge w lot zrozumiał intencje swego rozmówcy. Zwiększył moc silników i

odskoczył od myśliwca, którego przed chwilą użył jako osłony. Dowódca Złotych mógł teraz oddać salwę z działek laserowych. W ułamek sekundy później kabinę Antillesa rozświetlił blask eksplozji. - Jak sobie radzą nasi chłopcy? - spytał Wedge. - Już po wszystkim - poinformował dowódca Złotych. - Już po wszystkim?! - zdumiał się Antilles. Szerokim łukiem zawrócił maszynę. Rzeczywiście: dokoła widać było jedynie myśliwce republikańskie - nie licząc oczywiście płonących szczątków pojazdów przeciwnika. - A co z promami desantowymi? - Nie wiem - wyznał dowódca Złotych i przywołał swoich pilotów. - Trzeci, Czwarty: zgłoście się. - Dopadliśmy sześć z nich - rozległ się jakiś nowy głos. - Ale nie mam pojęcia, co się stało z siódmym. Wedge zaklął pod nosem, zerkając w stronę gwiezdnego niszczyciela. Zbliżała się do nich szybko kolejna fala imperialnych myśliwców. Nie miał czasu, by w jakikolwiek sposób pomóc przyjaciołom na “Katanie”, ale postanowił przynajmniej ich ostrzec. - Luke? Za chwilę będziecie mieli towarzystwo. - Wiemy - dobiegł z głośnika zdławiony głos Skywalkera. - Już tu są. Wyskoczyli z promu, ostrzeliwując się gęsto z broni laserowej, i - nie przerywając ognia - ruszyli w stronę pary drzwi prowadzących z hangaru na dziób statku. Z miejsca, gdzie stał, Luke nie widział ich; zresztą nie widział też Hana, który z całą grupą zaczaił się na napastników tuż za lewymi drzwiami. Słyszał jednak strzały z blasterów i wyczuwał, że żołnierze się zbliżają. Było w nich coś, co przyprawiło go o dziwne mrowienie w karku. Wyraźnie czuł, że coś jest z nimi nie w porządku. Z jego komunikatora rozległo się pikanie. - Luke? - dał się słyszeć cichy głos Landa. - Nadchodzą. Jesteś gotów? Skywalker zgasił miecz świetlny i jeszcze raz omiótł wzrokiem swoje dzieło. Duża część sufitu w korytarzu wisiała teraz na kilku zaledwie metalowych włóknach, gotowa się zawalić przy najlżejszym poruszeniu. Nieco dalej podobną pułapkę stanowiły dwa fragmenty ściany. - Wszystko gotowe - poinformował Calrissiana. - Dobra. To zaczynamy... W tym momencie do trwającej kanonady dołączyły się nowe odgłosy: obrońcy otworzyli ogień. Przez parę sekund dwa typy broni rywalizowały ze sobą, po czym zapadła cisza. Najpierw zza rogu wyłonili się czterej technicy. Na ich twarzach malowały się jednocześnie strach, zdenerwowanie i ożywienie właściwe ludziom, którzy dopiero co brali udział w pierwszej w ich życiu strzelaninie. Potem oczom Luke'a ukazał się Lando, a na końcu zza załomu wypadli Han i Chewbacca. - Gotowe? - zwrócił się Solo do Luke'a. - Tak. - Skywalker wskazał ręką przygotowane do zawalenia fragmenty ścian i sufitu. - Chociaż na długo ich to nie powstrzyma.

- I nie musi - mruknął Han. - Nawet jeśli wyłączy z walki choćby kilku z nich, to rzecz jest warta zachodu. Chodźmy stąd. - Chwileczkę - powstrzymał go Luke. Spróbował sięgnąć Mocą na zewnątrz, do tych dziwnie niepokojących umysłów... - Rozdzielają się - zakomunikował. Połowa z nich w dalszym ciągu stoi przy rozsuwanych drzwiach po lewej stronie; reszta skierowała się na prawo, do sektora technicznego. - Próbują nas okrążyć - pokiwał głową Solo. - Lando, czy tamta część statku jest dobrze zablokowana? - Nie bardzo - wyznał Calrissian. - Same główne drzwi łączące sektor techniczny z hangarem powinny jakiś czas wytrzymać, ale tuż obok jest cały labirynt magazynów i pomieszczeń naprawczych, z których zdołają się pewnie przedostać do głównego korytarza w prawej części statku. Było tam zbyt wiele drzwi i nie zdołaliśmy ich wszystkich zablokować. Od strony rozsuwanych drzwi, które przed chwilą minęli, dobiegały głuche odgłosy miarowych uderzeń. - Aha, ta grupa markuje, że są tam wszyscy, podczas gdy reszta próbuje nas zajść od tyłu - doszedł do wniosku Han. - No cóż, i tak nie zamierzaliśmy utrzymać całego korytarza. Chewie, ty i Lando weźcie pozostałych i wracajcie na mostek. My z Lukiem pójdziemy na prawą stronę statku i spróbujemy nieco zwolnić pochód tej drugiej grupy. Chewbacca burknął coś na znak zgody i ruszył naprzód, a za nim czterej technicy. - Powodzenia - rzucił Calrissian i dołączył do reszty. - Ciągle są tylko dwie grupy? - spytał Skywalkera Solo. - Tak - odparł Luke, starając się zlokalizować wroga. Wciąż towarzyszyło mu jakieś dziwne uczucie... - No dobra. W takim razie chodźmy. Han skręcił w jeden z poprzecznych, wąskich korytarzy; gęsto rozmieszczone drzwi wskazywały na to, że musiała to być część statku z kajutami załogi. - Dokąd idziemy? - spytał Skywalker, starając się dotrzymać przyjacielowi kroku. - Bateria numer dwa na prawej burcie - wyjaśnił Solo. - Powinniśmy znaleźć tam jakieś obrzydlistwo, które nada się do tego, by polać nim główny korytarz: chłodziwo do dział turbolaserowych, czy coś w tym stylu. - Oni mogą mieć butle tlenowe - przypomniał Luke. - Nie mają; a przynajmniej nie mieli, gdy na nas nacierali. Zauważyłem u nich tylko standardowe filtry powietrza. Ale jeśli wypełnimy chłodziwem cały korytarz, to na niewiele im się one zdadzą. Nigdy nic nie wiadomo - dodał po chwili namysłu. - Takie substancje bywają łatwopalne... - Szkoda, że nie stworzyli Floty Katańskiej z gwiezdnych galeonów - rzucił Luke. Sięgnął Mocą na zewnątrz, w kierunku wroga. Wedle jego rozeznania żołnierze znajdowali się w labiryncie pomieszczeń, o których wspominał Lando, i starali się przebić do głównego korytarza w prawej części statku. - Teraz bardzo by nam się przydał ten układ obronny przeciwko intruzom, w który były wyposażone.

- Gdyby to był gwiezdny galeon, to Imperium nie trudziłoby się tak, by go zdobyć w stanie nie uszkodzonym - odparował Solo. - Po prostu zostalibyśmy wysadzeni w powietrze i tyle. - Racja - skrzywił się Skywalker. Dotarli właśnie do prawego głównego korytarza; już go prawie minęli, kiedy Han zatrzymał się raptownie. - Co, u licha...?! Luke się odwrócił i dziesięć metrów dalej, w ciemnym kącie pod przepalonymi płytami oświetleniowymi zauważył wielkie, metalowe pudło. Skrzynia była ledwie widoczna w plątaninie kabli i prętów. Spod wąskiego wizjera wystawało dwulufowe działko blasterowe. Ściany korytarza w pobliżu skrzyni były sczerniałe i poskręcane; widniało w nich kilka sporej wielkości dziur. - Co to jest? - Wygląda jak pomniejszona wersja robota kroczącego - stwierdził Han. Rzućmy na to okiem. - Ciekawe, co to tutaj robi - rzekł w zadumie Skywalker, gdy ruszyli w stronę skrzyni. Podłoga pod ich stopami także była wyraźnie zdeformowana. Ten, kto strzelał z tej maszyny, z pewnością nie oszczędzał amunicji. - Pewnie ktoś wyciągnął to z magazynu, kiedy się uaktywnił ten wirus, który ich wszystkich zabił - podsunął Solo. - Może bronili dojścia na mostek albo po prostu zwariowali. Luke pokiwał głową, drżąc na myśl o tym, co się wtedy wydarzyło. - Samo przetransportowanie go tutaj było pewnie nie lada sztuką. - No, z pewnością nie uda się nam go stąd ruszyć - zauważył Solo. Obejrzał uważnie nędzne resztki tego, co zostało z prawej nogi robota. - Chyba że...? zwrócił się do przyjaciela, unosząc brwi. Luke nerwowo przełknął ślinę. Mistrz Yoda wyciągnął kiedyś z bagna na Dagobah jego myśliwiec... Ale mistrz Yoda miał dużo większą Moc niż on. - Przekonajmy się - powiedział. Wziął głęboki oddech, postarał się oczyścić umysł ze zbędnych myśli, uniósł rękę i sięgnął Mocą na zewnątrz. Ale robot kroczący nawet nie drgnął. Luke ponowił próbę; potem jeszcze raz - wciąż jednak bez skutku. Albo maszyna była zbyt mocno zaklinowana pomiędzy ścianami i sufitem, albo też on po prostu nie miał dosyć siły, by ją ruszyć. - No cóż, trudno - stwierdził Han, zerkając w głąb korytarza. - Miło byłoby go uruchomić: moglibyśmy go umieścić w tym pomieszczeniu z monitorami za mostkiem i wtedy mielibyśmy pod obstrzałem każdego, kto by się zbliżył. Ale tutaj też możemy zrobić z niego użytek. Zobaczmy, czy uda nam się dostać do środka. Ujął w rękę blaster i wspiął się po ocalałej nodze robota. - Zbliżają się - ostrzegł go Luke, oglądając się niepewnie za siebie. - Za parę minut tu będą. - To wejdź tu do mnie - zaproponował Solo. Znajdował się właśnie przy bocznych drzwiczkach robota; otworzył je, mrucząc coś przy tym... - Co się stało? - spytał ostro Skywalker, wyczuwając nagłą zmianę w nastroju przyjaciela.

- Lepiej, żebyś nie wiedział - odparł Han ponuro. Z wyraźnym wysiłkiem przemógł się i wszedł do środka. - Zasilanie wciąż działa - oznajmił triumfalnie, a jego głos odbił się głuchym echem w środku metalowego pudła. - Zobaczmy... Działo blasterowe nad głową Luke'a obróciło się o kilka stopni. - I daje się nim manewrować - dodał radośnie Han. - Bomba! Skywalker wspiął się na szczyt nogi, omijając ostrożnie poszarpane krawędzie. Ci, których zaatakował robot kroczący, z pewnością walczyli mężnie. W dalszym ciągu czuł dziwne dzwonienie w głowie... - Nadchodzą - syknął do Hana. Bezgłośnie usadowił się przy kabinie. Przykucnął i wyjrzał przez szparę między przygiętą nogą a korpusem robota. Miał nadzieję, że w ciemnościach jest niewidoczny. Zdążył się schować dosłownie w ostatniej chwili. Zaraz potem w korytarzu pojawili się żołnierze. Posuwali się w ich stronę, rozciągnięci w standardowym szyku, wzajemnie się ubezpieczając. Dwaj mężczyźni, którzy szli na czele grupy, zatrzymali się na widok robota. Pewnie zastanawiali się, czy iść dalej, czy też zabezpieczyć się przed przykrymi niespodziankami i na wszelki wypadek otworzyć ogień. Dowódca zdecydował się w końcu na inne rozwiązanie: dwaj żołnierze prowadzący grupę ruszyli naprzód, a pozostali albo przypadli do ziemi, albo posuwali się tuż przy ścianach. Han zaczekał, aż dwaj pierwsi mężczyźni podejdą tuż do robota, po czym obrócił działo i otworzył ogień do głównej grupy. Żołnierze natychmiast odpowiedzieli ogniem, ale nie mieli najmniejszych szans. Solo systematycznie ostrzeliwał ściany i podłogę. Ci, którzy mieli tyle szczęścia, że znaleźli się w pobliżu jakichś drzwi, nie mogli wytknąć spoza nich nosów. Reszta padała pokotem. Tymczasem prowadzący grupę dwaj żołnierze zareagowali błyskawicznie: jeden z nich otworzył ogień w stronę wizjera, a drugi zaczął się gramolić po nodze robota w górę, ku bocznym drzwiczkom. Ale na szczycie już czekał na niego Luke. Stojący u podnóża robota mężczyzna strzelił trzykrotnie; Skywalker jednak zablokował wszystkie strzały, i po chwili i tego napastnika dosięgnął miecz świetlny. Nagle działo blasterowe umilkło. Luke zerknął w głąb korytarza i sięgnął Mocą na zewnątrz. - Zostało jeszcze trzech - rzucił ostrzegawczo do Hana, gdy ten otworzył drzwiczki robota i wydostał się z kabiny. - Zostaw ich - polecił Solo. Zsunął się ostrożnie po tylnej stronie uszkodzonej nogi i zerknął na zegarek. - Musimy wracać do Landa i Chewiego. - Posłał przyjacielowi niewesoły uśmiech. - Poza tym właśnie przepalił się układ zasilania. Zabierajmy się stąd, nim się zorientują, co się stało. Wysłane w pierwszym rzucie myśliwce zostały zniszczone, podobnie zresztą jak wszystkie - z wyjątkiem jednego - promy desantowe. Rebeliancka fregata eskortowa i jej myśliwce walczyły teraz z imperialnymi dywizjonami, pierwszym i trzecim, i całkiem nieźle sobie radziły. Na twarzy kapitana Brandei nie było już ani śladu uśmiechu. - Właśnie startuje czwarty dywizjon - nadeszła wiadomość z kontroli lotów. -

Dywizjony piąty i szósty czekają na rozkazy, panie kapitanie. - Niech trwają w pogotowiu - polecił Brandei. Nie miał zresztą wyboru: ostatnie dwa dywizjony składały się z pojazdów rozpoznawczych i bombowców, przydatnych w działaniach, do których były przeznaczone, ale nie w bezpośredniej walce z myśliwcami Rebeliantów. - Czy są jakieś nowe informacje o “Tyranie”? - Nie, panie kapitanie. Z ostatniego, odebranego przed włączeniem pól ochronnych raportu nadesłanego z “Chimery” wynikało, że przewidywany czas do jego przybycia wynosi 1519. A zatem powinien się tu zjawić już za jakieś siedem minut. Jednak Brandei wiedział, że czasem bitwy przegrywano nawet w krótszym czasie; a sądząc z rozwoju wydarzeń, tym razem też istniało takie niebezpieczeństwo. Kapitanowi pozostawało już tylko jedno wyjście. I mimo iż wzdragał się na myśl o tym, że przyjdzie mu się znaleźć w zasięgu rażenia dział turbolaserowych pancernika, zdecydował się wprowadzić “Mściciela” do walki. - Cała naprzód - rzucił w stronę stanowiska sternika. - Dać maksymalną moc na pola ochronne. Działa turbolaserowe w pogotowiu! I proszę przekazać dowódcy grupy, która wdarła się na pokład pancernika, że ten statek ma się natychmiast znaleźć w naszych rękach. - Tak jest, panie kapitanie. - Na całym niszczycielu rozległ się głuchy pomruk uruchamianych silników podświetlnych... Nagle dołączyło się do niego wycie syren alarmowych. - Bandyci z tyłu! Właśnie wyszli z nadprzestrzeni! - zawołał oficer nadzorujący pracę czujników. - Osiemnaście statków: transportowce i mniejsze. Atakują nas! Brandei zaklął siarczyście i włączył odpowiedni monitor. Te statki nie należały do Rebeliantów. Zastanawiał się, kto to mógł, u licha, być. Ale w tej chwili było to nieistotne. - Obrócić statek w kierunku dwa-siedem-jeden - rozkazał sternikowi. - Tak aby rufowe działa turbolaserowe mogły razić bandytów. I niech startuje szósty dywizjon. Bez względu na to, kim są przybysze, szybko ich nauczy, że nie należy się mieszać w sprawy Imperium. A co do ich tożsamości... Cóż, wywiad ustali to później na podstawie oględzin wraków. - Uważaj, Maro! - rozległ się z nadajnika głos Avesa. - Starają się obrócić statek. I już lecą w naszą stronę imperialne myśliwce. - Dobra - rzuciła dziewczyna. Na jej ustach zagościł ironiczny uśmieszek. “Nie na wiele im się to zda”. Większość myśliwców z niszczyciela gwiezdnego była już związana walką przez siły Nowej Republiki; a to znaczyło, że przeciw ludziom Karrde'a imperialny statek mógł wysłać głównie pojazdy rozpoznawcze i bombowce, z którymi nie powinno być wiele kłopotu. - Dankin, Torve: spróbujcie związać je walką. Dwaj piloci potwierdzili przyjęcie rozkazu i Mara skupiła całą uwagę na niepozornym fragmencie kadłuba niszczyciela gwiezdnego, tuż pod wylotem

dyszy głównego silnika podświetlnego. Tam właśnie były wycelowane działka laserowe jej Z-95. W tym miejscu umieszczono większość czujników odpowiedzialnych za spodnią, rufową część statku. Gdyby zdołała w nie trafić, to mieliby wolną drogę pod stosunkowo słabo bronionym dnem kolosa. Chmura parującego gwałtownie metalu i plastiku była znakiem, że wystrzelona przez nią wiązka laserowa dosięgła celu. - Udało się - oznajmiła Avesowi. - Spodnia, rufowa część statku jest teraz zupełnie ślepa. - Dobra robota - pochwalił ją mężczyzna. - Wszyscy do ataku! Mara poderwała swój Z-95 w górę, skwapliwie korzystając z okazji, by oddalić się od gorących kłębów spalin wyrzucanych przez silniki niszczyciela. “Szalony Karrde” i inne transportowce z pewnością zdołają teraz uszkodzić kadłub imperialnego statku; natomiast jej mały pojazd znacznie bardziej się przyda przy odpędzaniu od nich myśliwców. Uznała jednak, że zdąży się jeszcze przed tym zameldować. - Jade wzywa Karrde'a - powiedziała do nadajnika. - Jesteś tam? - Tak, dziękuję, Maro - odezwał się z głośnika znajomy głos. Dziewczyna poczuła, że częściowo opada z niej napięcie. “Tak, dziękuję” - te słowa znaczyły, że na pokładzie statku Nowej Republiki wszystko jest w porządku. Czy też raczej na tyle w porządku, na ile było to możliwe w przypadku spotkania z imperialnym niszczycielem gwiezdnym. - Jak się przedstawia sytuacja? - spytała. - Mamy pewne uszkodzenia, ale dajemy sobie radę. Na pokładzie “Katany” jest mała grupka techników, którzy uruchomili działa turbolaserowe i pewnie dlatego dowództwo niszczyciela gwiezdnego nie kwapi się, by się do nas zbliżyć. Ale niewątpliwie w końcu przełamie swoje opory. - Już je przełamali - stwierdziła dziewczyna. - Kiedy się zjawiliśmy, statek miał włączoną pełną moc silników. Nie zdołamy zbyt długo odwracać ich uwagi. - Maro, tu Leia Organa Solo - dobiegł z nadajnika głos księżniczki. Wezwaliśmy na pomoc krążownik gwiezdny. - Imperium też na pewno ściąga posiłki - powiedziała chłodno dziewczyna. Więc może darujcie sobie głupie bohaterstwo, dobrze? Ściągnijcie swoich ludzi z “Katany” i wynoście się stąd. - Nie możemy - odparła księżniczka. - Na pokład wdarli się imperialni żołnierze. Nasi ludzie zostali odcięci od hangaru. Mara zerknęła na ciemny kadłub pancernika; oświetlały go jedynie światła pozycyjne, a także refleksy świetlne toczącej się dookoła walki. - W takim razie musicie ich spisać na straty - rzuciła ostro. - Imperialne posiłki muszą już być blisko; na pewno dotrą tu szybciej niż wasze. Ledwie zdążyła wypowiedzieć te słowa, gdy kątem oka zauważyła po lewej stronie jakieś poruszenie: z ciemności wyłoniły się w szyku trójkątnym trzy pancerniki. - Maro! - zawołał Aves. - Widzę je - odparła dziewczyna. Z tyłu i nieco powyżej pierwszej grupy pojawiła się następna trójka statków. - To koniec, Karrde. Zabierajcie się stąd... - Uwaga, siły Nowej Republiki - odezwał się na ich kanale łączności nowy

głos. - Mówi senator Garm Bel Iblis z pokładu pancernika “Tułacz”. Czy mogę wam służyć pomocą? Leia patrzyła zdumionym wzrokiem na głośnik, odczuwając jednocześnie zdziwienie, nadzieję i niedowierzanie. Zerknęła na Karrde'a. Ich spojrzenia na chwilę się spotkały. Przemytnik wzruszył ramionami i pokręcił głową. - Słyszałem, że on nie żyje - szepnął. Księżniczka nerwowo przełknęła ślinę. Czyżby się... Ale to z pewnością był głos Bela Iblisa. Albo ktoś go perfekcyjnie naśladował. - Garm, tu Leia Organa Solo - powiedziała. - Leio! - zawołał Bel Iblis. - Ileż to już lat! Nie spodziewałem się, że pani tu będzie osobiście. Chociaż właściwie może powinienem. Czy to wszystko to pani pomysł? Księżniczka ze zdziwieniem wyjrzała przez iluminator. - Nie bardzo rozumiem, co pan ma na myśli, mówiąc “to wszystko”? A tak w ogóle, to co pan tu robi? - Kapitan Solo przysłał mojej asystentce współrzędne tego miejsca z prośbą, byśmy tu przybyli na pomoc - odparł senator, a w jego głosie zabrzmiał niepokój. - Sądziłem, że zrobił to na pani prośbę. Leia uśmiechnęła się nieznacznie. Powinna się była tego domyślić. - Hana czasem zawodzi pamięć - stwierdziła. - Choć muszę przyznać, że ostatnio nie mieliśmy czasu, żeby poinformować się nawzajem o naszych dokonaniach. - Rozumiem - rzekł wolno Bel Iblis. - A zatem to nie była oficjalna prośba ze strony Nowej Republiki? - Nie, ale od tej chwili już jest - zapewniła go księżniczka. - W imieniu Nowej Republiki proszę pana o pomoc. - Spojrzała na Virgilia. - Proszę to zapisać w dzienniku okrętowym, kapitanie. - Tak jest - przyjął polecenie Virgilio. - A ze swej strony chciałbym dodać, senatorze, że niezmiernie się cieszę z pańskiego przybycia. - Dziękuję, kapitanie - odparł Bel Iblis. Leia wyobraziła sobie, jak na ustach senatora pojawia się legendarny uśmiech. - Może narobimy tu trochę bigosu, co? “Tułacz”: do ataku! Sześć pancerników okrążyło teraz niszczyciela gwiezdnego i bezlitośnie zaczęło go razić ogniem dział jonowych, nie zważając na - wprawdzie coraz rzadsze - salwy laserowe z imperialnego statku. - Jednak Mara ma rację - stwierdził Karrde, podchodząc do Leii. - Jak tylko zdołamy wydostać naszych ludzi z “Katany”, natychmiast powinniśmy stąd uciekać. - Nie możemy przecież tak po prostu zostawić Floty Katańskiej na pastwę Imperium - zaoponowała księżniczka. - Domyślam się, że nie miała pani okazji policzyć, ile pancerników tam zostało? - prychnął przemytnik. - Nie. A co się stało? - zdziwiła się Leia. - Wcześniej, kiedy pani dyskutowała z Fey'lyą, sprawdziłem to za pomocą

czujników - rzekł Karrde ponuro. - Z pierwotnej liczby dwustu statków pozostało jedynie... piętnaście. - Piętnaście?! - wyszeptała księżniczka, obrzucając przemytnika zdumionym spojrzeniem. - Obawiam się, że nie doceniłem wielkiego admirała. - Karrde pokiwał głową. W jego z pozoru spokojnym głosie pobrzmiewała gorycz. - Wiedziałem, że kiedy się dowie, gdzie znajduje się Flota Katańska, zacznie ściągać stąd statki. Ale nie sądziłem, że uda mu się wydobyć tę informację z Hoffnera tak szybko. Leia zadrżała. Ona także była przesłuchiwana kiedyś przez Imperium i mimo upływu lat to wspomnienie wciąż było żywe. - Ciekawe, co zostało z biednego kapitana... - Proszę się nad nim nie litować - rzekł Karrde. - Im dłużej o tym myślę, tym bardziej dochodzę do wniosku, że Thrawn być może wcale nie musiał się uciekać do tak niecywilizowanego rozwiązania jak użycie przemocy. To, iż Hoffner tak szybko zaczął mówić, oznacza, że zapewne wielki admirał zaoferował mu znaczną sumę pieniędzy. Leia spojrzała na toczącą się dokoła bitwę i opanowało ją przygnębienie. Przegrali. Mimo tylu starań - przegrali. Zaczerpnęła głęboko powietrza w płuca i wykonała w myślach ćwiczenia relaksacyjne Jedi. Tak, przegrali. Ale to była tylko jedna bitwa, a nie cała wojna. Imperium przejęło co prawda Ciemną Flotyllę, ale nabór i szkolenie załóg do tych pancerników potrwa całe lata. A przez ten czas wiele może się zmienić. - Ma pan rację - zwróciła się do Karrde'a. - Najlepiej zrobimy minimalizując straty. Kapitanie Virgilio, kiedy tylko imperialne myśliwce zostaną unieszkodliwione, proszę wysłać jakąś grupę do pomocy naszym ludziom na “Katanie”. Nie otrzymała odpowiedzi. - Kapitanie? Virgilio z kamienną twarzą wyglądał przez iluminator na mostku. - Za późno - rzekł cicho. Leia wyjrzała na zewnątrz. Do okrążonego statku imperialnego zbliżał się szybko drugi niszczyciel gwiezdny, który przed chwilą wyłonił się z nadprzestrzeni. Przybyły imperialne posiłki. - Odwrót! - krzyknął Aves roztrzęsionym głosem. - Wszystkie statki: odwrót! Pojawił się drugi niszczyciel! Ostatnie słowo niemal utonęło w odgłosie brzęczyka ostrzegającego, że do maszyny Mary zbliżył się na niebezpieczną odległość jakiś wrogi pojazd. Dziewczyna wykonała swoim małym Z-95 ślizg w bok, w ostatniej chwili umykając z linii ognia imperialnego myśliwca. - No dobrze: odwrót, ale dokąd? - spytała ostro. Wprowadziła pojazd w ledwie kontrolowany korkociąg, dzięki czemu błyskawicznie wytraciła prędkość. Jej przeciwnik, może zbyt pewny siebie z powodu pojawienia się posiłków, nie zorientował się w jej zamiarach i minął ją z ogromną prędkością. Mara ze

stoickim spokojem wycelowała i zestrzeliła go. - Na wszelki wypadek przypomnę ci, że niektórzy z nas nie mają na pokładzie odpowiedniego komputera, by skalkulować bezpieczny skok w nadprzestrzeń. - Podam ci właściwe współrzędne - odparł Aves. - Karrde... - To rozsądna decyzja - dobiegł z fregaty eskortowej głos szefa przemytników. - Zmykajcie stąd. Mara zacisnęła zęby i zerknęła w stronę drugiego niszczyciela gwiezdnego. Nienawidziła sytuacji, kiedy przychodziło jej brać nogi za pas, ale wiedziała, że Aves i Karrde mają rację. Bel Iblis skierował trzy swoje statki przeciwko nowej jednostce wroga, ale mimo iż wyposażone w działa jonowe, trzy pancerniki nie mogły się długo opierać niszczycielowi. Jeśli zaraz się stąd nie wyrwą, to potem mogą już nie mieć takiej okazji... Nagle wyczuła, że nadciąga jakieś niebezpieczeństwo. Ponownie rzuciła swój Z-95 w bok, ale tym razem było już za późno. Statkiem zatrzęsło i od tyłu dobiegł ją syk parującego metalu. - Dostałam! - krzyknęła. Jedną ręką natychmiast wyłączyła dopływ mocy, a drugą chwyciła uszczelki do hełmu kombinezonu kosmicznego. Zdążyła je umocować w ostatniej chwili: ponownie rozległo się krótkie syknięcie, oznaczające, iż kabina straciła szczelność. - Odcięty dopływ zasilania i powietrza. Katapultuję się. Sięgnęła po rączkę uruchamiającą wyrzutnię... i nagle się zatrzymała. Przypadkowo - a może w wyniku ostatniego, instynktownego manewru - jej uszkodzony myśliwiec celował dziobem wprost w wejście do hangaru niszczyciela gwiezdnego. Gdyby udało jej się wykrzesać choć trochę mocy z awaryjnego silnika manewrowego... Nie było to takie proste, ale kiedy ponownie sięgnęła po rączkę uruchamiającą wyrzutnię, miała tę satysfakcję, że nawet w momencie unicestwienia jej Z-95 dokona niewielkiego aktu odwetu na imperialnym statku wojennym. Nie będzie to nic poważnego, ale zawsze coś. Pociągnęła za rączkę i ułamek sekundy później ładunki wybuchowe rozsadziły osłonę kabiny i katapultowały jej fotel z pojazdu. Dziewczyna omiotła szybkim spojrzeniem hangar na lewym boku niszczyciela gwiezdnego, kątem oka rejestrując obecność przelatującego obok niej imperialnego myśliwca... Nagle dał się słyszeć przeraźliwy pisk układów elektronicznych fotela katapultowego i gwałtowne trzaskanie przepalających się obwodów... Marą potężnie zatrzęsło. W mgnieniu oka uświadomiła sobie, być może popełniła właśnie ostatni błąd w swoim życiu. Zajęta nakierowywaniem uszkodzonego Z-95 na hangar niszczyciela gwiezdnego, zanadto zbliżyła się do imperialnego giganta i katapultowała się prosto na linię ognia dział jonowych pancerników Bela Iblisa. W jednej chwili, wraz z przepaleniem się układów elektronicznych, straciła wszystko: nadajnik, światła, urządzenie umożliwiające ograniczone sterowanie fotelem, regulator składu powietrza, awaryjne urządzenia sygnalizacyjne. Dosłownie wszystko. Na ułamek sekundy przemknął jej przez myśl Skywalker. On także jakiś czas temu tkwił zawieszony bezradnie w przestrzeni kosmicznej. Ale ona miała

powód, żeby go znaleźć; a nikt nie miał powodu, żeby się zająć odszukaniem jej. Tuż obok przeniknął płonący myśliwiec imperialny i zaraz eksplodował. Spory odłamek trafił w ceramiczny pancerz, który częściowo okrywał jej ramiona; siła uderzenia sprawiła, że Mara rąbnęła mocno głową o kant zagłówka. Tracąc przytomność, dziewczyna ujrzała przed sobą twarz Imperatora; i znowu miała poczucie, że go zawiodła. Zbliżali się właśnie do pomieszczenia z monitorami tuż za mostkiem “Katany”, kiedy Luke nagle podskoczył. - Co się stało? - rzucił nerwowo Han, zerkając szybko w głąb korytarza, z którego właśnie przyszli. - Chodzi o Marę - odparł Skywalker ze ściągniętą twarzą. - Ma jakieś kłopoty. - Została trafiona? - Trafiona... i coś więcej - rzekł Jedi, marszcząc z wysiłku czoło. - Musiała wpaść na jeden z tych promieni jonowych. Chłopak wyglądał tak, jakby chodziło o jego najlepszego przyjaciela, a nie kogoś, kto chciał go zabić. Han rozważał, czy mu tego nie powiedzieć, ale doszedł do wniosku, że mają teraz ważniejsze zmartwienia. Pewnie i tak chodziło o jedną z tych niezrozumiałych spraw rycerzy Jedi. - Cóż, teraz nie możemy jej pomóc - stwierdził i ruszył naprzód. - No, chodź. Główne korytarze z prawej i lewej części statku zbiegały się w pomieszczeniu z monitorami. Stamtąd pojedyncze rozsuwane drzwi prowadziły na właściwy mostek. Calrissian i Chewbacca czaili się po przeciwnych stronach wylotu lewego korytarza, kryjąc się przed zaporowym ogniem karabinów laserowych i od czasu do czasu ryzykując pojedynczy strzał w stronę wroga. - Co tu u was słychać, Lando? - spytał Solo, kiedy obaj z Lukiem dotarli do nich. - Nic dobrego, stary - mruknął Calrissian. - Jest ich jeszcze co najmniej dziesięciu. Szen i Tomrus są ranni; jeśli w ciągu godziny nie uzyskamy pomocy ze strony robota medycznego, to Szen może umrzeć. Anzelm i Klen zabrali ich na mostek. - Nam się powiodło nieco lepiej, ale i tak jeszcze paru siedzi nam na karku stwierdził Han. Szybkim spojrzeniem omiótł rzędy monitorów w pomieszczeniu. Mogłyby stanowić pewną osłonę, ale były tak ustawione, że trudno byłoby się potem wycofać, nie wystawiając się przy tym na ogień nieprzyjaciela. - Myślę, że w czterech nie damy rady się tu utrzymać - oznajmił. - Lepiej chodźmy na mostek. - Ale stamtąd nie ma już żadnej drogi ucieczki - zauważył Lando. - Chyba wziąłeś to pod uwagę? - No dobrze - odezwał się Luke, zbierając się w sobie. - Idźcie na mostek. Wszyscy. Ja tu sobie z nimi poradzę. - Co takiego?! - Calrissian posłał mu miażdżące spojrzenie. - Poradzę sobie - powtórzył Jedi i zapalił miecz świetlny. - Idźcie już. Wiem, co robię. - Chodźcie - poparł go Han. Nie wiedział, co Luke planuje, ale z miny

chłopaka wywnioskował, że nie należy z nim dyskutować. - Możemy go stamtąd osłaniać. W chwilę później wszyscy byli już na swoich miejscach. Han i Lando przycupnęli w rozsuwanych drzwiach, a Chewbacca parę metrów dalej, za pulpitem sterowniczym. Luke stanął samotnie w łukowatym przejściu z buczącym mieczem świetlnym w dłoni. Napastnicy dopiero po dłuższej chwili zorientowali się, że oba korytarze nie są już ostrzeliwane; kiedy tylko to sobie uświadomili, natychmiast przystąpili do działania. Zaczęli ostrzeliwać ogniem zaporowym pomieszczenie z monitorami; jednocześnie poszczególni żołnierze wyskakiwali z korytarzy i od razu kryli się za pulpitami, cały czas strzelając z broni laserowej. Próbując powstrzymać atak, Han nieustannie się ostrzeliwał; miał jednak bolesną świadomość tego, że jego rola ogranicza się jedynie do robienia hałasu. Miecz świetlny Skywalkera jakby żył własnym życiem: rzucał się w prawo i w lewo jak wygłodniałe zwierzę, odbijając przelatujące niebezpiecznie blisko strzały. Wyglądało na to, że jak dotąd chłopak nie jest ranny... Ale Solo wiedział, że taki stan rzeczy nie potrwa długo. Kiedy tylko żołnierze przestaną strzelać na oślep i skoncentrują ogień na konkretnym celu, nawet rycerz Jedi nie zdoła się obronić. Żałując, że nie zna zamiarów Luke'a, Han zacisnął zęby i dalej wytrwale strzelał z blastera. - Gotowi?! - zawołał Skywalker, przekrzykując huk strzałów... I kiedy Solo zastanawiał się, na co właściwie ma być gotowy, Luke zrobił krok w tył i rzucił miecz świetlny w bok. Broń przemierzyła pomieszczenie, uderzyła w ścianę... I z potężnym trzaskiem przecięła ją na wylot, dehermetyzując statek. Jedi odskoczył w tył, wpadając na mostek w ostatniej chwili; w ułamek sekundy później drzwi zamknęły się gwałtownie, chroniąc ich przed nagłą dekompresją. Rozwyły się syreny alarmowe, które Chewbacca zaraz wyłączył. Przez chwilę Han słyszał głuchy odgłos laserowego ognia, gdy skazani na zagładę żołnierze atakowali bezskutecznie solidne drzwi. A potem kanonada ustała... Było po wszystkim. Skywalker podbiegł do głównego iluminatora i popatrzył na toczącą się na zewnątrz bitwę. - Spokojnie, Luke - zwrócił się do niego Solo. Schował blaster i podszedł do przyjaciela. - Jesteśmy wyłączeni z walki. - To niemożliwe - rzucił chłopak zapalczywie. Na przemian zaciskał i prostował swoją sztuczną dłoń. Może przypomniał sobie Myrkr i tę długą wędrówkę z Marą przez puszczę. - Musimy im jakoś pomóc, w przeciwnym razie Imperium wszystkich zabije. - Nie jesteśmy w stanie strzelać ani manewrować - burknął Han, starając się zdławić w sobie uczucie zwątpienia. “Na tej fregacie eskortowej jest Leia...” - Co nam jeszcze pozostaje? - Nie wiem - przyznał Skywalker, rozkładając bezradnie ręce. - To ty jesteś podobno ten mądrzejszy, wymyśl więc coś. - Tak - mruknął Solo, rozglądając się po mostku. - Jasne. Mam po prostu skinąć ręką i... - Urwał w pół słowa i nagle na jego twarzy pojawił się chytry uśmieszek. - Chewie, Lando: podejdźcie do tamtych monitorów pokazujących wskazania czujników - rozkazał, zerkając na stojący przed nim komputer. “To nie

ten”. - Luke, mógłbyś mi pomóc znaleźć... Nieważne, już mam. - Co masz? - zainteresował się Calrissian, podchodząc do wskazanego przez przyjaciela monitora. - Pomyśl przez chwilę - rzekł Han, zerkając na wskazania przyrządów. Wyglądało na to, że wszystko jest podłączone. Miał tylko nadzieję, że urządzenia wciąż jeszcze działają. - A tak w ogóle, to gdzie jesteśmy? - zapytał. Podszedł do głównego komputera sterującego i uruchomił go. - W samym środku kosmicznej pustki - burknął Lando, wyraźnie zniecierpliwiony. - I majstrowanie przy sterach donikąd nas nie zaprowadzi. - Masz rację - przyznał Solo, uśmiechając się nieznacznie. - Nas o rzeczywiście donikąd nie zaprowadzi. Calrissian utkwił w przyjacielu zdumiony wzrok... Po chwili na jego twarzy także pojawił się szelmowski uśmiech. - Racja, przecież to jest Flota Katańska, a my jesteśmy na pokładzie “Katany”. - Właśnie - potwierdził Han. Wziął głęboki oddech i zacisnąwszy dłonie, uruchomił silniki. “Katana” naturalnie ani drgnęła. Ale przecież powodem, dla którego niegdyś zniknęła cała Ciemna Flotylla, było to że... - Jest jeden! - zawołał Lando, pochylając się nad swoim monitorem. - Na cztery-trzy przecinek zero-dwa-zero. - Tylko jeden? - upewnił się Solo. - Tak, tylko jeden. Ale i tak mamy szczęście. Powinniśmy się cieszyć, że po tylu latach choć jeden statek ma wciąż sprawne silniki. - Miejmy nadzieję, że nie przestaną nagle działać - mruknął Han. - Podaj mi kurs na tego drugiego niszczyciela gwiezdnego. - Hm... Obróć statek o piętnaście stopni w lewo i nieco w dół. - Dobra. - Solo ostrożnie dokonał zmiany kursu. Dziwnie się czuł, nawigując innym statkiem za pomocą urządzenia do zdalnego sterowania. - I jak tam? zwrócił się do Landa. - Wygląda całkiem nieźle. Daj trochę większą moc. - Monitory do kierowania ogniem nie działają - ostrzegł Luke, podchodząc do Hana. - Nie wiem, czy bez ich pomocy uda ci się oddać celny strzał. - Nawet nie zamierzam próbować. Lando? - Przesuń go nieco w lewo - poinstruował przyjaciela Calrissian. - Jeszcze troszeczkę... Starczy. Są teraz dokładnie na wprost siebie. - No to jazda! - rzucił Solo i otworzył maksymalnie przepustnicę. Na niszczycielu gwiezdnym niewątpliwie zauważono lecący prosto na niego pancernik. Ponieważ jednak praca jego urządzeń elektronicznych i sterujących była w dalszym ciągu zakłócana ogniem dział jonowych pancerników Bela Iblisa, “Tyran” nie zdążył w porę usunąć się z drogi zdalnie sterowanego statku. Mimo iż “Katana” znajdowała się dosyć daleko od punktu spotkania obu pojazdów, ich zderzenie i eksplozja wyglądały bardzo widowiskowo. Han obserwował, jak kula ognia gwałtownie się powiększa, a potem stopniowo kurczy. - No, dobra - zwrócił się do Luke'a. - Teraz już naprawdę jesteśmy wyłączeni

z walki. Przez boczny iluminator na “Mścicielu” oszołomiony kapitan Brandei z niedowierzaniem obserwował, jak “Tyran” kończy swój żywot w płomieniach. “Nie - to niemożliwe. Po prostu niemożliwe. Nie w przypadku imperialnego niszczyciela gwiezdnego. Najpotężniejszego statku w całej Flocie Imperialnej nie mógł przecież spotkać taki koniec!” Odgłos strzału uderzającego w osłonę mostka wyrwał go z odrętwienia. - Meldować - rzucił. - Jeden z pancerników nieprzyjaciela został uszkodzony podczas eksplozji “Tyrana” - zameldował oficer śledzący czujniki. - Dwa pozostałe znowu lecą w naszą stronę. “Aby wspomóc te trzy, które nieustannie rażą nas ogniem dział jonowych”. Brandei szybkim spojrzeniem omiótł hologram taktyczny. Było to jednak zupełnie bezcelowe. Kapitan doskonale wiedział, że pozostało im już tylko jedno wyjście. - Odwołać wszystkie ocalałe myśliwce - rozkazał. - Kiedy tylko znajdą się na pokładzie, skaczemy w nadprzestrzeń. - Tak jest, panie kapitanie. Załoga mostka natychmiast przystąpiła do wykonania rozkazu. Brandei uśmiechnął się lekko. Tak, tym razem przegrali. Ale to była tylko jedna bitwa, a nie cała wojna. Poza tym wkrótce powrócą... i to z Ciemną Flotyllą pod dowództwem wielkiego admirała Thrawna. Pozwoli Rebeliantom nacieszyć się tym zwycięstwem. Bardzo możliwe, że jest to już ich ostatni tryumf. ROZDZIAŁ 29 Grupa naprawcza z “Wędrowca” załatała dziurę w kadłubie “Katany” w rekordowo krótkim czasie. Pojazd, o który prosił Luke, już czekał na niego w hangarze; i w niespełna godzinę po zniszczeniu drugiego, a ucieczce pierwszego niszczyciela gwiezdnego, Skywalker był już w przestrzeni kosmicznej. Zlokalizowanie pomiędzy szczątkami rozbitych w walce pojazdów jednego bezwładnego fotela katapultowego było dla ludzi Karrde'a sprawą prawie niemożliwą. Dla rycerza Jedi nie stanowiło żadnego problemu. Kiedy ją znaleźli, Mara była nieprzytomna. Zapewne przyczynił się do tego zarówno niebezpiecznie uszczuplony zapas powietrza, jak i lekki wstrząs, którego doznała. Aves zabrał ją na pokład “Szalonego Karrde'a” i popędził na złamanie karku w stronę nadciągającego w końcu krążownika gwiezdnego, na którym mieścił się szpital. Luke pomógł im dostać się bezpiecznie na pokład, po czym zawrócił w kierunku “Katany” i transportowca, na którym on i reszta grupy mieli wracać na Coruscant. Cały czas dręczyło go pytanie, dlaczego uratowanie Mary było dla niego tak

istotne. Nie umiał na nie odpowiedzieć. Mógł naturalnie wymyślić całą masę powodów, dla których tak postąpił: poczynając od zwykłej wdzięczności za jej pomoc w bitwie, a kończąc na tym, że ratowanie komuś życia należy do obowiązków rycerza Jedi. Doskonale jednak zdawał sobie sprawę z tego, że jest to jedynie nieudolna próba racjonalizacji. On po prostu musiał to zrobić. Być może kierowała nim Moc. A może był to jeszcze jeden poryw młodzieńczego idealizmu i prostoduszności. Na pulpicie tuż przed nim odezwał się brzęczyk nadajnika. - Luke? - Tak, Han. O co chodzi? - Natychmiast wracaj na “Katanę”. Skywalker spojrzał przez osłonę kabiny na majaczący przed nim ciemny zarys pancernika i przebiegł go dreszcz. Solo mówił takim głosem, jakby znajdował się na cmentarzu... - O co chodzi? - Mamy kłopoty. Teraz już wiem, co knuje Imperium. I nie są to pomyślne wieści. - Zaraz tam będę - obiecał Luke, nerwowo przełykając ślinę. - Tak - powiedział zimno Thrawn, podnosząc wzrok znad raportu, który nadszedł z “Mściciela”. W jego jarzących się oczach płonął gniew. - Dzięki twoim staraniom, żeby mnie tu zatrzymać, straciliśmy “Tyrana”. Domyślam się, że jesteś usatysfakcjonowany? C'baoth wytrzymał wzrok admirała. - Proszę nie winić mnie za nieudolność pańskich niedoszłych zwycięzców rzekł równie lodowatym tonem. - A może to nie była kwestia ich nieudolności, a raczej umiejętności bojowych Rebeliantów? A w takim razie to pan mógłby być teraz martwy, gdyby to “Chimera” tam poleciała. Twarz Thrawna pociemniała z gniewu. Pellaeon przysunął się nieco bliżej admirała i umocowanego za jego krzesłem isalamira. Skulił się w sobie i czekał na wybuch. Ale Thrawn zachował spokój. - Po co tu przybyłeś? - spytał tylko. Starzec się uśmiechnął i niespiesznie się odwrócił. - Od czasu, kiedy się pan zjawił na Waylandzie, złożył mi pan wiele obietnic, admirale Thrawn - zauważył. Przystanął, aby się lepiej przyjrzeć jednej ze stojących w pomieszczeniu rzeźb holograficznych. - Przybyłem tu dopilnować, żeby ich pan dotrzymał. - A jak pan zamierza to zrobić? - Chcę sobie zagwarantować na tyle istotną pozycję, żeby - użyjmy tego eufemistycznego określenia - nie mógł pan o mnie zbyt łatwo zapomnieć - odparł mistrz Ciemnych Jedi. - Przybyłem, by pana poinformować, że wracam na Wayland... aby objąć kierownictwo nad pańskim projektem “Tantiss”. Kapitan poczuł ucisk w gardle.

- Nad projektem “Tantiss”? - spytał spokojnie Thrawn. - Tak - potwierdził C'baoth i ponownie się uśmiechnął, widząc wyraz twarzy Pellaeona. - Och, kapitanie! Wiem o tym mimo waszych nędznych wysiłków, by ukryć przede mną prawdę. - Chcieliśmy ci oszczędzić niepotrzebnych przykrości - pospieszył z zapewnieniem admirał. - Na przykład bolesnych wspomnień, które mógłby ci nasunąć ten projekt. Starzec przez chwilę mierzył go wzrokiem. - Być może - przyznał z odrobiną sarkazmu w głosie. - Jeśli istotnie takie były wasze motywy, to bardzo dziękuję, ale czas na rozpamiętywanie przeszłości już minął. Od kiedy opuściłem Wayland, admirale, przybyło mi sił i umiejętności. Nie musi się pan już dłużej troszczyć o moje dobre samopoczucie. - Wyprężył się dumnie i kiedy odezwał się ponownie, jego glos odbił się gromkim echem od ścian pomieszczenia. - Jestem C'baoth, mistrz Jedi. I Moc, która spaja całą galaktykę, jest na moich usługach. Thrawn powoli podniósł się z miejsca. - A ty jesteś na moich usługach - powiedział. - Już nie, admirale Thrawn - potrząsnął głową starzec. - Koło się zamknęło. Teraz znów będą rządzić Jedi. - Uważaj, C'baoth - rzucił groźnie Thrawn. - Możesz sobie przybierać dowolne pozy, ale nie zapominaj, że nawet ty nie jesteś niezastąpiony dla Imperium. Starzec uniósł nieznacznie krzaczaste brwi... Uśmiech, który pojawił się na jego twarzy, przyprawił Pellaeona o drżenie. Był to ten sam uśmiech, który widział na Waylandzie. Uśmiech, który przekonał go o tym, że C'baoth naprawdę jest szalony. - Wręcz przeciwnie - rzekł cicho mistrz Jedi. - W obecnej chwili to właśnie ja jestem niezastąpiony dla Imperium. - Podniósł wzrok na widniejące na ścianach pomieszczenia hologramy gwiazd. - Chodźmy - powiedział. - Porozmawiamy na temat nowego podziału władzy w naszym Imperium. Luke przyjrzał się ciałom imperialnych żołnierzy, którzy zmarli z powodu nagłej dekompresji w pomieszczeniu z monitorami na “Katanie”. Teraz przynajmniej rozumiał, dlaczego ich obecność wywoływała w nim dziwne drżenie. - Chyba nie może tu być mowy o pomyłce? - podsunął z powątpiewaniem. Stojący obok niego Han wzruszył ramionami. - Leia zleciła wykonanie testu genetycznego, ale nie wydaje mi się, by jego wynik mógł ujawnić coś nowego. Skywalker pokiwał głową, wpatrując się w twarze leżących przed nim martwych żołnierzy. A raczej w jedną, choć powieloną wiele razy twarz. Wszyscy zabici mieli bowiem identyczne oblicza... Klony. - A więc jednak - rzucił cicho. - Imperium odnalazło gdzieś klonujące komory

spaarti i zdołało je uruchomić. - Co znaczy, że na znalezienie i przeszkolenie załóg do nowych pancerników ludzie Thrawna nie będą potrzebowali kilku lat - stwierdził Solo ponuro. - To zajmie im tylko parę miesięcy. A może jeszcze mniej. Luke westchnął głęboko. - Mam złe przeczucia, Han. - Nie ty jeden.