Szalona- Elizabeth Thornton

Elizabeth

Thornton

Prolog

Było to jedno z tych nielicznych angielskich letnich popołu­ dni, kiedy niebo jest bezchmurne, a powietrza nie mąci naj­ lżejszy nawet podmuch. Przy balustradzie małej altany stała ciemnowłosa, ciemnooka młoda kobieta w zwiewnych m u ­ ślinach. Podziwiała wspaniałą panoramę; wdzięczne krągłości niewielkich wzgórz i dolin, przetykane kępami dorodnych platanów i buków, sztuczne jeziorko z nieodłącznym stadem łabędzi. Wiele pokoleń pracowało nad tym, by park osiągnął obecny, doskonały niemal kształt, by stał się prawdziwą ozdobą majątku jej męża. Wszystko wyglądało tak spokojnie, tak swojsko, że przez chwilę czuła się tak, jakby cofnęła się w czasie. Przykre wspomnienie o mało nie zepsuło tego miłego na­ stroju. Młoda kobieta wzdrygnęła się; zepchnęła nieprzyjemne myśli gdzieś w najodleglejsze krańce umysłu. Opuściła altanę i rozpoczęła spacer jedną z wielu ścieżek przecinających ogród jej męża. Poproszono ją, by przez godzinę lub dwie pobyła sama, nie chciała więc wracać do d o m u niczym mała dziew­ czynka, która nie potrafi znaleźć sobie zajęcia. Nie dostrzegła w pobliżu ogrodnika ani lokaja, wiedziała jednak, dlaczego ich tu nie m a . Tego dnia obchodziła urodziny, a m ą ż szykował dla niej jakąś niespodziankę. Choć niespodzian7

ka o w a miała być dla niej kompletnym zaskoczeniem, widziała, że na trawniku przed d o m e m ustawiano parasole i stoły, a cała służba zajęta jest przygotowaniami. Zachichotała pod nosem. Musiałaby być ślepa i głucha, by nie domyślić się, że m ą ż urządza dla niej wielkie przyjęcie urodzinowe. Uśmiechając się do siebie, przyłożyła dłoń do brzucha w delikatnej pieszczocie. Nie tylko jej m ą ż przygotowywał niespodziankę. Postanowiła, że zrobi to tego wieczoru, kiedy będzie trzymał ją w swych mocnych ramionach i mówił, jak bardzo ją kocha. Żadne z nich nie sądziło, że połączy ich tak silna więź. Nie pobrali się z miłości. O n a przyjechała latem do Londynu w poszukiwaniu odpowiedniego kandydata na męża. Nikt nie przypuszczał, że uda jej się zdobyć najlepszą partię w całej Anglii, człowieka, który mógł przebierać do woli w młodych i bogatych dziewczętach. Powiedział jej wtedy, że znajduje się w takiej samej sytuacji jak ona, gdyż rodzina domaga się od niego rychłego ożenku. Wybrał ją, bo nie znalazł w niej cienia afektacji. Powiedział jej, że jeszcze nigdy w życiu nie spotkał równie pięknej i czarującej kobiety. Miesiąc po ślubie zrozumieli, ku obopólnej radości, że są w sobie zakochani. Po chwili wyszła spośród drzew i stanęła nad brzegiem jeziorka. Ciemna tafla przypominała gigantyczne zwierciadło, w którym przegląda się niebo i chmury. Sztuczny zbiornik był dość płytki, w najgłębszym miejscu w o d a sięgała zaledwie pięciu czy sześciu stóp. Ta świadomość nie powstrzymała jednak mimowolnego dreszczu, który pokrył jej nagie ramiona gęsią skórką.

Powolnym, lecz zdecydowanym krokiem weszła na drew­ niany mostek, który oddzielał jeziorko od wodospadu i stawu. Często przyglądała się dzieciom z majątku, które wrzucały drewniane łódeczki do jeziora, a potem przebiegały na drugą

8

stronę mostu, by zobaczyć, jak ich zabawki spadają z wodospadu i wypływają ponownie gdzieś przy brzegu. Właściwie nie miała się czego obawiać. Jeziorko było lśnią­ cym dziełem sztuki, kunsztowną zabawką, triumfem ludzkiej myśli. Stała tam przez długi czas, z rękami złożonymi na drewnianej barierce, z brodą wspartą na dłoniach. Starała się patrzeć na wszystko, tylko nie na wodę. Jej mąż znał przyczyny tej fobii. Wiele lat temu, kiedy uczyła się jeszcze w szkole, była świadkiem tragicznego wypadku. Pewna dziewczynka utopiła się w takim właśnie jeziorku. Od tego czasu panicznie bała się wody, zwłaszcza że zmarła była jej bliską koleżanką. M ą ż próbował wyleczyć ją z tej niemiłej przypadłości, jednak bez większych sukcesów. Bardzo rzadko przeciwstawiała się jego woli, jednak nawet on nie był w stanie namówić jej do nauki pływania. Pomyślała, że na pewno się ucieszy, kiedy powie mu, że sama spacerowała nad jeziorem. Zastanawiała się, czy któraś z dziewcząt obecnych przy śmierci Becky bała się wody tak mocno jak ona. Nie chciała o nich myśleć, jednak pamięć natychmiast podsunęła jej jedno imię. Tessa. Mała chmurka przesłoniła na moment słońce. Młoda kobieta znów się wzdrygnęła. Jeziorko przybrało dziwny, złowieszczy wygląd. Teraz nie nazwałaby go już dziełem sztuki. Wydawało jej się brzydkie. Zimne i oślizłe, zdawało się wchłaniać wszelkie życie. Usłyszała czyjeś kroki na mostku i podskoczyła, przestra­ szona. Kiedy jednak zobaczyła twarz nadchodzącego człowieka, natychmiast się uspokoiła. - Ach, to ty - odetchnęła z ulgą. - Czas już wracać? Sięgnęła po zegarek zawieszony na piersiach. Gdy patrzyła na jego tarczę, pierwszy cios dosięgnął jej głowy. Drugi spadł na szyję, kiedy osunęła się na kolana. Godzinę później mąż znalazł jej martwe ciało unoszące się na powierzchni stawu pod wodospadem.

1

Tessa! To Tessa Lorimer, prawda? Słowa wypowiedziane wytworną angielszczyzną wywołały pewne poruszenie wśród gości zgromadzonych w grande salle paryskiego domu Aleksandra Beaupre. Jesienią 1803 roku Anglia i Francja znajdowały się w stanie wojny, nic więc dziwnego, że głos obywatela wrogiego państwa wprawił Fran­ cuzów w zdumienie. Potem jednak przypomnieli sobie, że wnuczka Aleksandra Beaupre urodziła się w Anglii, a młoda kobieta, która wymieniła jej imię, może być inną krewną gospodarza z Anglii lub z Ameryki. Tak czy inaczej, nikt nie zamierzał się tym przejmować. Jeśli nieznajoma była Amery­ kanką, należało uznać ją za przyjaciółkę Francji, jeśli zaś pochodziła z Anglii, to wziąwszy pod uwagę rozliczne powią­ zania Beauprego, i tak nie miało to większego znaczenia. Beaupre był bankierem, finansowym cudotwórcą, a Pierwszy Konsul należał do grona jego najbliższych przyjaciół. Słysząc swe imię, i to wypowiedziane najczystszą angiel­ szczyzną, Tessa uniosła w zdumieniu brwi i odwróciła się na pięcie, by zobaczyć, kto ją woła. Tuż przy drzwiach wej­ ściowych stało dwoje młodych ludzi, mężczyzna i kobieta. Trzymali się nieco na uboczu, jakby niepewni, czy są tu mile widziani. Dziewczyna wyglądała na rówieśnicę Tessy, miała

11

około dwudziestu lat. Jej twarz, okolona jasnymi włosami, wzbudzała sympatię i zaufanie. Obok dziewczyny stał młody dżentelmen, Anglik, sądząc po kroju ubrania, starszy od niej o rok lub dwa. Tessa pochyliła się i wyszeptała coś do ucha siwowłosego dżentelmena siedzącego na wózku inwalidzkim. Był to jej dziadek, Aleksander Beaupre. Starszy pan, pomimo swoich ułomności, wciąż wspaniale się prezentował. Piękne, ciemne oczy ożywiały jego bladą, arystokratyczną twarz, która mimo głębokich zmarszczek wciąż mogła uchodzić za całkiem przy­ stojną. Beaupre machnął przyzwalająco ręką. - B a w się, jak możesz najlepiej - powiedział. - To twoje urodziny. Marcel się mną zajmie. - Potem zwrócił się do lokaja, który stał obok wózka. - Marcel, przynieś mi kieliszek szampa­ na. Tak, tak, wiem, że lekarz mi tego zabronił. I cóż z tego? Tessa podeszła do dziewczyny, która wymieniła jej nazwisko. Choć przywitała ją ciepłym uśmiechem, na jej twarzy malował się wyraz niepewności. - Jestem Sally - przedstawiła się dziewczyna. - Sally Turner. Nie pamiętasz mnie? Chodziłyśmy razem do szkoły. - Oczywiście - odparła Tessa z uśmiechem, czyniąc w myś­ lach przegląd wszystkich szkół, do których uczęszczała, a było ich niemało, i bezskutecznie starając się przyporządkować do którejś z nich twarz Sally Turner. Sally zrozumiała jej zakłopotanie i próbowała pomóc: - Fleetwood Hall. Pewnie mnie nie pamiętasz, bo byłaś tam tylko przez rok, a potem musiałaś wyjechać do krewnych w Bath. Tessę wyrzucano niemal ze wszystkich szkół, do których miała okazję uczęszczać, jednak Sally taktownie pominęła ten nieprzyjemny szczegół. - To było tak dawno - powiedziała Tessa niepewnie. - Osiem lat temu - sprecyzowała Sally. - Miałyśmy wtedy dwanaście lat.

12

P o m i m o tej informacji Tessa nadal nie mogła przypomnieć sobie znajomości z Sally Turner, starała się jednak nie okazywać zakłopotania. Podobała jej się ta sympatyczna, młoda kobieta. - Ale jak ty mnie rozpoznałaś? - spytała. - I co robisz we Francji? Sally odpowiedziała najpierw na drugie pytanie Tessy. - Byliśmy w Reims, kiedy nagle wybuchła wojna. Zostali­ śmy całkowicie zaskoczeni. Siedzimy więc tutaj, odcięci od własnego kraju, i czekamy, aż Bonaparte zdecyduje, co z nami będzie. Tessa skinęła głową. Wiedziała, że wielu angielskich gości znalazło się w podobnej sytuacji. Niektórzy wzięli sprawy we własne ręce i próbowali przedostać się do ojczyzny przez kanał La Manche. Ci, którzy mieli mniej szczęścia i zostali pojmani, przebywali teraz w areszcie d o m o w y m albo we francuskich więzieniach. - A jeśli chodzi o twoje pierwsze pytanie - mówiła dalej Sally - to rozpoznałam cię głównie po włosach. Nigdy nie widziałam kogoś o tak pięknych i niezwykłych włosach. - Sally poczuła lekkie szturchnięcie w bok i przypomniała sobie o dobrych manierach. - Tesso, chciałabym przedstawić ci mojego brata, Desmonda. Des, to jest... - Sally przerwała nagle i roześmiała się z zakłopotaniem. - No tak, przecież możesz być już mężatką. - Nie. Nie jestem mężatką. Nadal n a z y w a m się Tessa Lorimer. D e s m o n d Turner bardzo się ucieszył, słysząc to oświad­ czenie. Młoda kobieta, odziana w muślinową suknię balową o podniesionej talii i kwadratowym dekolcie, była tak piękna, że nie mógł oderwać od niej spojrzenia od chwili, gdy wszedł do grande salle, a coś takiego nie przydarzyło mu się nigdy dotąd. Sally miała rację, opisując jej włosy. Nie były przycięte według obowiązującej obecnie mody, lecz opadały na ramiona dziewczyny kaskadą czystego złota, zabarwionego blaskiem

13

ognia. Miała też piękną twarz, o regularnych, klasycznych rysach, i duże oczy, których kolor trudno było określić jednym słowem. Nie był to ani błękit, ani fiolet, tylko jakiś odcień pośredni, niemal taki sam jak bukiecik fiołków przypięty do sukni młodej damy. Łokieć siostry Desmonda w dość bolesny sposób zetknął się z jego żebrami, wyrywając go z osłupienia. Młody dżentelmen spytał Tessę, dlaczego i ona znalazła się w kraju wroga. Popatrzyła na niego ze zdumieniem. - Ja tu mieszkam - powiedziała. - To d o m mojego dziadka. - Pani jest wnuczką pana Beauprego? - zdumiał się dla odmiany Desmond. - Przecież pani jest taka... taka angielska. - Moja matka była Francuzką, ale umarła, kiedy byłam jeszcze dzieckiem. - Nie chcąc wdawać się w szczegółowy opis ostatnich kilku lat swego życia, ani też opowiadać o tym, jak to wymknęła się wreszcie angielskim strażnikom i wy­ głodzona i brudna zapukała do drzwi domu swego dziadka, wypowiedziała na głos dręczącą ją od kilku minut myśl. - Muszę przyznać, że jestem mile zaskoczona waszą wizytą. Dziadek nie mówił mi, że was zaprosił. - Właściwie to nie monsieur Beaupre zaprosił nas na to przyjęcie - odparł ostrożnie Desmond - tylko pan Trevenan. Na dźwięk tego nazwiska w oczach Tessy pojawił się dziwny błysk, jednak szybko nad tym zapanowała. - Ach, pan Trevenan - odparła tym samym ciepłym tonem. - No cóż, praktycznie to jeszcze jeden członek naszej rodziny. Może swobodnie korzystać z naszego domu. Pewnie jest gdzieś w pobliżu. - Omiotła spojrzeniem wielki salon. - Chętnie odszukam go dla was. - Uśmiechnęła się do nich promiennie i odeszła. - Sal, ona nie ma pojęcia, kim jesteś - powiedział Desmond. Oboje obserwowali Tessę, która przeciskała się powoli przez tłum gości. N i m dotarła do oszklonych drzwi prowadzących na taras przed domem, zgromadziła wokół siebie wianuszek

14

młodych mężczyzn, którzy ciągnęli do niej niczym pszczoły do miodu. Sally odparła w zamyśleniu: - No cóż, to chyba nic dziwnego, prawda? Tessa nigdy nie przebywała w jednym miejscu na tyle długo, by nawiązać trwałe przyjaźnie. Zauważyłeś, że kiedy wspomniałam o szkole, nie mrugnęła nawet okiem? - Zauważyłem tylko ogień w jej oczach, kiedy wspomniałem nazwisko Rossa. Zdaje się, że nie przepada za nim zbytnio. Desmond wypowiedział to zdanie z taką satysfakcją, że jego siostra nie mogła powstrzymać się od śmiechu. - Des, nie daj się ogłupić przez jej urodę. Jest bogata, próżna i całkowicie zepsuta. - Teraz zaczynasz mówić jak Ross. Wolę sam wyrobić sobie zdanie na temat panny Lorimer. - Tylko nie m ó w potem, że cię nie ostrzegałam.

Tessa zatrzymała się przed drzwiami tarasu, by odpowie­ dzieć na prośby tłoczących się wokół niej młodych mężczyzn. Wszyscy chcieli zobaczyć jej karnet. Zostały na nim jeszcze dwa tańce, jednak Tessa chciała je zachować dla Paula Marmonta, który nie pojawił się jeszcze na balu. Wcześniej dostała od niego liścik, w którym zawiadamiał ją, że został wezwany do Rouen. Wciąż jednak miała nadzieję, że wróci przed końcem przyjęcia, albo spróbuje przynajmniej zobaczyć się z nią w ich sekretnym miejscu schadzek. Nieobecność Paula na balu uro­ dzinowym była dla niej wielkim rozczarowaniem, chociaż starał się wynagrodzić jej trochę tę przykrą niespodziankę, przysyłając piękny bukiecik fiołków, które przypięła do sukni. Choć podobali jej się wszyscy młodzi mężczyźni, których zaprosiła na przyjęcie, żaden z nich nie dorównywał Paulowi. Był od niej starszy, miał dwadzieścia cztery lub dwadzieścia pięć lat i szalały za nim wszystkie młode dziewczęta. Był

15

niesamowicie wręcz przystojny, poruszał się z gracją tancerza, a jedno spojrzenie jego śmiałych czarnych oczu sprawiało, że Tessa rumieniła się jak głupiutka pensjonarka. Niezrozumiały wydawał jej się fakt, że choć Paul mógł przebierać w tłumie wielbicielek, zawsze wyróżniał właśnie ją. Była niemal pewna, że w końcu poprosi ją o rękę. Roześmiała się, kiedy ktoś zabrał jej karnet, by sprawdzić, czy rzeczywiście wszystkie tańce są zajęte. - Obiecałam każdemu z was po jednym tańcu - powiedziała spokojnie. - To chyba sprawiedliwe, prawda? M ó j karnet jest pełny. Nie było to kłamstwo, bo choć Paul nie poprosił jej o za­ chowanie choćby jednego tańca, wiedziała, a raczej miała nadzieję, że byłby wielce rozczarowany, gdyby po przybyciu na bal nie mógł z nią zatańczyć. Dlatego też wpisała jego nazwisko. Przypomniawszy sobie poniewczasie, w jakim celu zmierzała na taras, spojrzała na Turnerów, wzruszając bezradnie ramio­ nami. Zamarła jednak w bezruchu, gdy zobaczyła, że nie musi już nikogo szukać. On tam był. Ross Trevenan z kpią­ cym uśmieszkiem przyglądał się jej adoratorom. Potem jego zimne szare oczy zmierzyły ją śmiałym spojrzeniem. Przez chwilę taksował ją impertynencko, a potem zbył jednym mrugnięciem powiek, jakby uważał ją za obiekt niegodny uwagi. Spojrzenie Tessy, wiedzione własną wolą, pozostało znacz­ nie dłużej na człowieku, który w przeciągu kilku miesięcy stał się dla niej prawdziwą zmorą. Musiała przyznać, choć czyniła to bardzo niechętnie, że Ross Trevenan był przystoj­ n y m mężczyzną, wysokim, dobrze zbudowanym blondynem, wyróżniającym się spośród tłumu ciemnowłosych Francuzów. Oczywiście nigdy nie patrzyła na niego, jeśli nie musiała. Być może dlatego, że sama należała do ludzi o jasnej karnacji, nie przepadała za mężczyznami o blond włosach. Właściwie był

16

j u ż dość stary, miał jakieś trzydzieści lat, a może i więcej. Zawsze, gdy ich spojrzenia się spotykały, Tessa czuła jego dezaprobatę, jakby z naganą dawał jej po łapach. Miała wrażenie, że Trevenan nie lubił jej już od momentu, kiedy się poznali. Pamiętała to bardzo dobrze. Dziadek zaprosił ją do swego gabinetu, by poznała nowego sekretarza. Począt­ kowo Trevenan wywarł na Tessie bardzo dobre wrażenie, a serce zabiło jej nawet nieco mocniej. Potem jednak popatrzyła w jego oczy i zobaczyła tam wyraźną niechęć, która dopiero po chwili zniknęła za beznamiętnym spojrzeniem, skrywającym prawdziwe uczucia. Od tego dnia nigdy już nie czuła się dobrze w jego towarzystwie. Patrzył na nią jak na próżną, głupiutką pensjonarkę, której zależy tylko na tym, by zawsze znajdować się w centrum uwagi. Powiedziałaby mu otwarcie, co sądzi o nim i o jego opiniach, gdyby Trevenan nie cieszył się tak ogromnym po­ ważaniem dziadka. Odkąd został zatrudniony przez dziadka jako jego... nie wiedziała właściwie, jak go nazwać. Sekretarz? Doradca? Prawnik? Wiedziała tylko, że Ross Trevenan stał się nieodzownym towarzyszem jej dziadka, podobnie jak Marcel, służący, który woził Aleksandra Beaupre w wózku inwalidzkim. Choć Tessa nadal cieszyła się specjalnymi względami dziad­ ka, Trevenan wkradł się w łaski swego chlebodawcy na tyle, że jego opinie były teraz dla Aleksandra Beaupre ważniejsze niż zdanie jego wnuczki. Kiedy Trevenan czynił jakieś sugestie, dziadek słuchał ich uważnie, a potem kierował się nimi w swych działaniach. Maniery i sposób bycia Tessy znalazły się nagle pod ścisłą kontrolą. Śmiała się za głośno. Zachowywała się jak kokietka. Jej dekolty były zbyt śmiałe. Dostawała za duże kieszonkowe jak na taką młodą dziewczynę. Lista ta nie miała końca, Tessa wiedziała jednak, że to nie dziadek jest jej twórcą. Wykorzystałaby każdą nadarzającą się okazję, prócz morderstwa oczywiście, by pozbyć się Rossa Trevenana i odetchnąć wreszcie z ulgą.

17

Próbowała ostrzec dziadka, napomnieć go, by był ostrożniej szy. Nie robiła tego ze złośliwości czy chęci wyrównania rachunków. W Trevenanie było coś, co wzbudzało jej podej­ rzliwość. Powiedział, że jest Amerykaninem, ale skąd mogli mieć pewność, że nie skłamał? Zawsze odpowiadał wymijająco na pytania o swoje pochodzenie i dzieciństwo. Równie dobrze mógł być angielskim szpiegiem, przemytnikiem lub kimś jeszcze gorszym. Nie mogła uwierzyć, by człowiek tak arogan­ cki i próżny mógł być zwyczajnym sekretarzem. Zachowywał się tak, jakby zawsze był panem, a nie sługą. Nie mogła też przestać myśleć o tych długich okresach nieobecności, czasem nawet kilkudniowych, z których Trevenan nigdy nie chciał się tłumaczyć. Tessa uważała, że kryje się za tym jakaś ponura tajemnica i postanowiła za wszelką cenę ją rozwikłać. Kiedy dziadek wreszcie zwolni Trevenana ze stanowiska, wszystko wróci do normy. Tessa z błogim uśmiechem kontemplowała tę wizję przyszłości. Nie zdawała sobie sprawy, że wciąż wpatruje się w Rossa Trevenana, dopóki nie przeszył jej lodowatym spojrzeniem. Uniósł lekko brwi, jakby szydząc z niej, i uśmiechnął się tym swoim nieprzyjemnym uśmiechem. Zrozumiała, że czyta w jej myślach i że jest ogromnie rozbawiony. Rzuciła mu nienawistne spojrzenie i odwróciła się do młodych mężczyzn, którzy próbowali zwrócić jej uwagę. Zamierzała pokazać Rossowi Trevenanowi, że nie dba ani trochę o jego zdanie. Była pewna, że żaden z otaczających ją młodzieńców nie ma jej nic do zarzucenia. Co więcej, była przekonana, że cieszy się także sympatią i podziwem wszystkich młodych kobiet obecnych na sali. To było jej przyjęcie urodzinowe i zależało jej na tym, by wszyscy goście doskonale się bawili, oczywiście z wyjątkiem tego jednego okropnego i nieznośnego mężczyzny. Orkiestra znów zaczęła grać. Tessa przyjęła z uśmiechem zaproszenie kolejnego partnera i już po chwili zapomniała

18

o Rossie Trevenanie, całkowicie skupiona na tanecznych unie­ sieniach. Jej oczy błyszczały jak dwie gwiazdy, usta rozchyliły się w delikatnym, rozmarzonym uśmiechu. Czuła się najszczę­ śliwszą dziewczyną na świecie. To był jej bal urodzinowy. Miała na sobie przepiękną suknię balową. Tańczyła w świetle tysiąca świec, osadzonych w kryształowych kandelabrach. Wszędzie dokoła byli jej przyjaciele, młodzi mężczyźni i ko­ biety, którzy ją lubili i podziwiali; była też jedna osoba, która kochała ją z całego serca. Nie myślała o Paulu. Jej spojrzenie prześlizgiwało się po tańczących parach, aż odnalazło postać dziadka. Podniosła rękę i dotknęła aksamitki, do której przypięta była czerwona różyczka - jej pierwszy drogocenny klejnot, prezent od dziadka. Aleksander Beaupre dojrzał ten gest i pod­ niósł kieliszek szampana w n i e m y m pozdrowieniu. Miała dwadzieścia lat i to była najszczęśliwsza noc w jej życiu.

2

Aleksander Beaupre otworzył powoli oczy, słysząc stukanie do drzwi swego gabinetu. Kiedy Ross znalazł się w środku, Beaupre natychmiast przybrał pogodny wyraz twarzy, starając się ukryć grymas bólu. Ross nie dał się zwieść takim sztuczkom. - Kiedy to się stało? - spytał Marcela. - Tuż przed balem, sir - odparł lokaj. - Pan Beaupre nie pozwolił nikomu o tym mówić, chciał zostać do końca przyjęcia. - Mademoiselle Theresa? Służący pokręcił głową. - Tylko nie Theresa - zaprotestował Beaupre. - Cóż ona mogłaby zrobić? Uwierz mi, to nic takiego. Wziąłem już lekarstwo. - Rozluźnił lewą rękę. - Widzisz, ból już ustępuje. Ross odwrócił się na pięcie. - Poślę po lekarza. - Nie! - Okrzyk starca powstrzymał Rossa, nim zdołał uczynić choćby jeden krok. Łagodniejszym już tonem Beaupre dodał: - Lekarz w niczym mi nie pomoże. Jestem już stary. Moje serce już nigdy nie będzie pracowało tak jak powinno. Wiesz przecież, co mówią lekarze. Dają mi najwyżej sześć miesięcy. A Latour powiedział mi wprost, że muszę być przygotowany na podobne ataki.

20

Beaupre odprawił służącego skinieniem głowy. Kiedy już zamknęły się za nim drzwi, Ross oparł dłonie na blacie biurka i przyglądał się twarzy starca, czekając, aż ten przemówi. Choć różniły ich diametralnie odmienne poglądy polityczne, Trevenan darzył swego pracodawcę ogromnym szacunkiem i podziwem. Niemal trzydzieści lat temu Beaupre tak nie­ szczęśliwie upadł z konia, że nie mógł się już poruszać o włas­ nych siłach. Jakby tego było mało, jego żona uciekła z angiel­ skim dyplomatą, zabierając ze sobą ich jedyne dziecko, dzie­ sięcioletnią dziewczynkę. Właśnie ta dziewczynka była matką Tessy. Człowiek mniejszego formatu mógłby popaść w bezdenną rozpacz. Tymczasem Beaupre nie tylko wzniósł się ponad te smutne wydarzenia i przeszedł obronną ręką przez zawieruchę Rewolucji Francuskiej, ale został bogatym i bardzo wpływowym człowiekiem. Był finansistą, a Bonaparte ze swą armią po­ trzebował jego wsparcia, by zdobyć pieniądze na prowadzenie wojny. - Jest gorzej, niż myślałem - powiedział wreszcie Beaupre. - Nie sądzę, żebym przeżył nawet te sześć miesięcy. Po długiej chwili ciszy Ross odpowiedział: - Przedłużanie balu nie było rozsądnym posunięciem. Po­ winieneś był go odwołać. - I rozczarować Theresę? To jej urodziny, Ross. - Rozpuszczasz ją, Aleksandrze - odparł Trevenan oschle. Beaupre spojrzał na niego ze zdumieniem. - Mnie za to winisz? Nie miałem żadnego wpływu na jej wychowanie w dzieciństwie, łożyłem tylko na jej utrzymanie i naukę. Okropności Rewolucji nie pozwoliły mi sprowadzić jej tutaj, a sam przecież nie mogłem pojechać do Anglii. W y z n a m ci szczerze, że te dwa lata, które spędziła razem ze mną, były najbardziej owocnym okresem w moim życiu. - Owocnym? To dość osobliwe określenie w tej sytuacji. - Nie mówiłbyś tak, gdybyś znał Theresę sprzed dwóch lat.

21

Ona rozkwitła, Ross. Jest teraz piękną, młodą kobietą, pełną radości życia. - Kiedy Beaupre spojrzał na kamienną twarz sekretarza, zachichotał pod nosem. - W y , Anglicy, przykładacie taką wagę do wychowania. To przyjdzie z czasem. Przepraszam cię. Powinienem zawsze myśleć o tobie jako o Amerykaninie. - Tak będzie bezpieczniej. - Wybacz mi tę uwagę, ale niełatwo zapomnieć, że jesteś angielskim arystokratą. Nie rób takiej zdziwionej miny. Po prostu nie jesteś dość pokorny jak na zwykłego sekretarza, co ciągle wypomina mi moja ukochana wnuczka. Ross uśmiechnął się szeroko. - Postaram się w przyszłości zachowywać z odpowiednią dozą pokory. Więc co chciałeś mi powiedzieć, Aleksandrze? Beaupre nerwowo zaciskał, to znów rozluźniał delikatne białe dłonie. Wreszcie przemówił gwałtownie: - Sam widzisz, że z m o i m zdrowiem jest coraz gorzej. Będziesz musiał zabrać stąd Theresę wcześniej, niż przypusz­ czaliśmy. Ross odpowiedział łagodnie: - Zastanawiałem się ostatnio jeszcze raz nad naszym planem, Aleksandrze, i teraz widzę, że jest pełen trudności. - Życie zawsze pełne jest trudności. Co konkretnie masz na myśli? - Twoja wnuczka przeciwstawia mi się na każdym kroku. W oczach Beauprego pojawił się błysk rozbawienia. - Możesz obwiniać o to wyłącznie samego siebie. Jesteś dla niej zbyt surowy. - I nie zamierzam się zmienić. - Ona też. Rozumiem jednak twoje wątpliwości. Będziesz miał sporo pracy. M i m o wszystko jestem przekonany, że poradzisz sobie z jedną normalną dziewczyną. Beaupre obdarzył Rossa zagadkowym spojrzeniem, zasta­ nawiając się jednocześnie, czy Anglik naprawdę nie zdaje sobie sprawy, co jest źródłem jego nieustannych zatargów z Theresą.

22

Francuz już dawno by to zrozumiał, ale Anglicy widzieli świat zupełnie inaczej. Potrafili sobie tak doskonale radzić z wieloma technicznymi problemami, a z drugiej strony nie umieli zro­ zumieć najprostszych ludzkich słabości. Jedno było pewne: uciechy cielesne, które Trevenan znajdował w Palais Royal, wcale nie czyniły go bardziej tolerancyjnym dla drobnych słabości Theresy. Przez m o m e n t zrobiło mu się żal wnuczki, szybko jednak stłumił to uczucie. Musi brać pod uwagę rzeczy ważniejsze niż jej uczucia. Ross Trevenan trzymał ją krótko, ale w tej chwili właśnie tego potrzebowała najbardziej. Co do samego Rossa, to nie znał człowieka, którego mógłby obdarzyć więk­ szym zaufaniem, i w którego ręce skłonny byłby powierzyć przyszłość swej wnuczki. Wyjątkowa uroda Rossa nie miała dlań żadnego znaczenia. Podziwiał za to, a nawet zazdrościł mu atletycznej budowy ciała, która zdradzała wyraźnie sportowe ambicje. Najbardziej jednak cenił go za siłę charakteru, widocz­ ną na twardej, zaciętej twarzy, i nieprzeciętną inteligencję, która kryła się w głębi jego szarych oczu. Świadom przeciągającej się ciszy, która zapadła nagle w po­ koju, spytał: - A co z tymi twoimi przyjaciółmi, Turnerami? - Czas pokaże. Zdaje się, że Tessa ich polubiła. - Poszli razem na kolację, prawda? - Tak, i postanowili spotkać się jutro w Palais Royal. To był pomysł Tessy, oczywiście. - A ty tego nie pochwalasz? - Palais Royal to ogólnie znane siedlisko prostytutek i hazardzistów. - O czym sam wiesz najlepiej. Ross znów uśmiechnął się do niego. - O czym sam w i e m najlepiej. Ale nie znaczy to wcale, że Palais Royal to miejsce, w którym m o g ą składać wizyty szanujące się damy.

23

- Panna Turner mogła odmówić. - W tym właśnie tkwi cały problem Tessy. Jej lekkomyślność jest zaraźliwa. Sally natychmiast postanowiła wykorzystać nadarzającą się okazję i zobaczyć na własne oczy to gniazdo rozpusty, a Desmond nie był w stanie odwieść dziewcząt od tego pomysłu. Beaupre zachichotał. - Za bardzo się tym przejmujesz. Palais Royal ukazuje swe najgorsze oblicze dopiero późnym wieczorem. W ciągu dnia jest zupełnie nieszkodliwy. Sklepy i kawiarnie pełne są szacow­ nych obywateli. Theresa dobrze o tym wie. Tak czy inaczej, cieszę się, że Tessa i panna Turner przypadły sobie do gustu. - Tak. To uprości wiele spraw. Aleksandrze... - Ross zawahał się na moment, zbierając myśli. Potem wstał i zaczął przechadzać się po gabinecie. - Jest jeszcze jeden powód, który skłania mnie do tego, by nie zabierać Tessy do Anglii. - Spojrzał prosto w oczy swego towarzysza. - Tutaj będzie bezpieczniejsza. - I co będzie tutaj robić? Ukrywać się w jakiejś dziurze jak przestraszony królik? Zawsze oglądać się przez ramię, za­ stanawiać, kto za nią idzie? Nie chcę, żeby żyła w ten sposób. - Mogłem się mylić. Być może nie grozi jej żadne niebez­ pieczeństwo. - Sam w to nie wierzysz! - To prawda. Niemniej jednak łotr, którego poszukuję, jest Anglikiem. Łatwiej byłoby odszukać go we Francji. Beaupre pokręcił głową. - W i e m tylko, że kiedy już odejdę, moja wnuczka powinna znajdować się pod opieką człowieka, którego obdarzam pełnym zaufaniem, a nie zostać sama, zdana tylko na siebie w obcym kraju. M a m na myśli Francję, Ross. Ona nie jest Francuzką, jest Angielką i zawsze nią pozostanie, bez względu na to, jak bardzo będzie się starać. Być może wyglądałoby to nieco inaczej, gdybym mógł z nią zostać, ale nie m a m w tej kwestii

24

żadnego wyboru. Przemyślałem jednak wszystko bardzo do­ kładnie i uważam, że w tej sytuacji ty jesteś najlepszym gwarantem szczęśliwej przyszłości mojej wnuczki. Starzec potrząsnął gwałtownie głową, kiedy Ross próbował mu przerwać. - Nie, wysłuchaj mnie najpierw. Jak myślisz, co stanie się z Theresą, kiedy mnie już zabraknie i nie będzie miał jej kto bronić? To ona odziedziczy mój majątek, będzie praw­ dopodobnie najbogatszą kobietą we Francji. Nie martwię się o nią ze względu na łowców posagów, lecz ze względu na mego przyjaciela Napoleona Bonaparte. Zostanie jej praw­ nym opiekunem, nim jeszcze wyschnie atrament na moim akcie zgonu. Potem wyda ją za jednego ze swych ubogich krewnych z Korsyki i zostawi w jakiejś dziurze zapomnianej przez Boga i ludzi. Kto ją wówczas obroni przed tym strasz­ liwym zagrożeniem, które wciąż wisi nad jej głową? Z pew­ nością nie Bonaparte. Los Theresy nie będzie miał dla niego najmniejszego znaczenia. Ross postanowił podsunąć starcowi jedno z rozwiązań, nad którym zastanawiał się już dziesiątki razy, odkąd zaczęło go dręczyć sumienie. - A co z Paulem Marmontem? Wygląda na to, że oboje mają się ku sobie. Mogłaby za niego wyjść. Im wcześniej, tym lepiej, jeśli to, co powiedziałeś, jest prawdą. Beaupre uniósł lekko brwi. - Uważasz, że Paul jest dobrym kandydatem na męża Theresy? Ross miał już powiedzieć, że tylko człowiek o duszy sierżanta i takim też poczuciu dyscypliny jest odpowiednim kandydatem na męża Theresy Lorimer, w porę jednak ugryzł się w język. - Nie o to chodzi. Paul mógłby zabrać ją do Ameryki. Myślę, że tam byłaby bezpieczna. - Myślisz? To mi nie wystarcza. Poza tym, jeśli Bonaparte zechce wydać ją ze jednego ze swych ubogich krewnych,

25

o czym mi już wspominał, szybko unieważni to małżeństwo. Nie, nie. Nie pozwolę jej poślubić Marmonta. Chcę, żeby była bezpieczna, tak, ale chcę także, żeby była szczęśliwa, a ona nigdy nie zaznałaby szczęścia w ramionach Paula Marmonta. On jej nie kocha. Chce tylko jej bogactwa, żeby uratować ojca przed bankructwem. Jakby jeszcze tego było mało, młody Marmont szybko staje się zatwardziałym libertynem. On jest kobieciarzem, Ross, i nie chcę, żeby Tessa wiązała się z takim człowiekiem. Usiądź. Zaczyna mnie już boleć szyja od tego ciągłego zadzierania głowy. Ross wziął krzesło, przysunął je do biurka i usiadł na nim okrakiem. - Może porozmawiamy o tym później - powiedział. Wyglądasz, jakbyś za chwilę miał zasłabnąć. Beaupre zbył tę propozycję machnięciem ręki. - Być może nie ma już dla mnie żadnego później. Chcę powiedzieć to, co m a m do powiedzenia, żeby potem nie było między nami żadnych nieporozumień. - Przerwał na moment, po czym mówił dalej: - Nie widzę żadnego konkretnego powodu, dla którego mielibyśmy zmieniać plany na tym etapie. Poczyniono już odpowiednie przygotowania, podpisano wszyst­ kie dokumenty. Teraz musimy tylko poinformować Tessę o mojej decyzji. - Co zamierzasz jej powiedzieć? - Dokładnie to, co uzgodniliśmy wcześniej, ani więcej, ani mniej. - Jego głos stał się lekko zachrypnięty, odchrząknął więc i po krótkiej przerwie kontynuował. - Myślisz, że wy­ korzystujesz starego człowieka do własnych celów. Dlatego zaczynasz się wahać. Wybij to sobie z głowy. Wcale mnie nie wykorzystujesz. Gdybym był młodszy, gdybym nie był bezsilnym inwalidą, przykutym do wózka, obrałbym ten sam kurs co ty. W oczach Beauprego pojawił się płomień determinacji. - Oczywiście zdaję sobie także sprawę, że przedsięwzięcie

26

obarczone jest sporym ryzykiem, ale warto je podjąć, jeśli celem jest ostateczne rozwiązanie problemu. Oddaję życie mojej wnuczki w twoje ręce. Przysięgnij na wszystko, co jest ci drogie, że nigdy nie zawiedziesz mojego zaufania. Ross spojrzał na drżącą rękę, którą wyciągnął do niego starzec, i uścisnął ją mocno. - Przysięgam. - Przysięgnij na duszę swojej zmarłej żony. Po chwili wahania Ross odparł stanowczym, silnym głosem: - Przysięgam. Beaupre opadł na oparcie krzesła; choć zmęczenie pogłębiło jeszcze zmarszczki na jego twarzy, usta wykrzywiły się w uśmiechu. - Doskonałe - powiedział. - A teraz przyślij tu Marcela.

Kiedy Marcel z drugim służącym wyniósł Beauprego na górę, Trevenan zapalił od świeczki cygaro i wyszedł na taras. Dokoła uwijało się jeszcze kilku służących, sprzątających po balu, jednak Ross prawie ich nie zauważał. Zatopiony w myś­ lach, stał przy balustradzie, powoli paląc cygaro. Miał nadzieję, że wie, co robi. Miał też nadzieję, że nie zawiedzie zaufania, jakim obdarzał go Aleksander. Podzi­ wiał przenikliwość umysłu starego bankiera. Aleksander wiedział, że dręczą go wyrzuty sumienia. Teraz, kiedy zo­ stali już przyjaciółmi, nie powinien marzyć o tym, żeby Tessa stała się obiektem ataku mordercy. Nie miał jednak wpływu na swe uczucia. Bez Tessy nie było szansy na pochwycenie tego człowieka. A ponieważ czuł się winny, koniecznie chciał wypełnić wszystkie obietnice, które złożył Aleksandrowi. Po drugiej stronie tarasu znajdowały się białe marmurowe schody, prowadzące do ogrodu. Ross zszedł powoli po stopniach i stanął przy wejściu do altanki z widokiem na rzekę. Światła

27

kilku łodzi mrugały doń wesoło z powierzchni wody, jednak nic poza tym nie rozświetlało ciemności nocy. Ross zaciągnął się głęboko i powoli wypuszczał dym, wciąż rozmyślając nad zakończoną przed chwilą rozmową. On też widział, że czas Aleksandra już się kończy. Starzec miał rację. Musieli działać szybko. Teraz to Ross był od­ powiedzialny za przyszłość Tessy. Odpowiedzialność nie była tu najlepszym słowem. Problem, zadanie, ciężka praca, strapienie - takie właśnie określenia przychodziły mu do głowy. Aleksander nie znał swej wnuczki nawet w połowie tak dobrze, jak mu się wydawało, a Ross nie chciał rozwiewać jego złudzeń - nie teraz, gdy zostało mu już tak mało czasu. Jednak on wiedział, bo zadał sobie trochę trudu i zebrał, o niej sporo informacji. W jego umyśle uformował się pewien obraz. Tessa, jaką widział na parkiecie, wirująca w ramionach partnera. Jej oczy płonęły dziwnym blaskiem, usta rozchylone były w delikatnym, zapraszającym uśmiechu. Nie była po prostu piękna, lecz olśniewająca; jej uroda zapierała dech w piersiach, zwłaszcza że zdawała się płynąć z jakiegoś wewnętrznego światła. W b r e w samemu sobie pomyślał również, że uroda Tessy jest znacznie bardziej interesująca niż uroda jego nieodżałowanej żony, gdyż bije z niej prawdziwy ogień. W następnej sekundzie poczuł się tak, jakby zdradził pamięć Cassie. Był na siebie wściekły. Tessa była bez wątpienia niezwykle piękną kobietą, jednak jej charakter nie odzwierciedlał bynajmniej zewnętrznej urody. Ciotka i wujek Tessy, zajmujący się jej wychowaniem w Anglii, opisywali ją jako osobę zupełnie odmienną od tej czarującej istoty, która w tak krótkim czasie owinęła sobie wokół palca Aleksandra Beaupre. Podczas pobytu w Anglii Theresa uczęszczała do wielu szkół, najlepszych na całej wyspie, nigdy jednak nie pozostała w jednym miejscu dłużej niż rok. Wszyscy ludzie, z którymi rozmawiał na jej temat, mówili mu to samo: Theresa Lorimer była opornym, niepoprawnym i zbuntowanym dziec-

28

kiem. Każdy z jej opiekunów i nauczycieli dziękował Opatrz­ ności za łaskę, kiedy dziewczyna znikała wreszcie z ich życia. Po ostatniej eskapadzie panny Lorimer jej ciotka i wujek także postanowili zrzucić z siebie odpowiedzialność za jej wychowanie, choć oczywiście nie przyznali się do tego. Zbyt się wstydzili. Trevenan dowiedział się od jednej ze służących, że panna Tessa uciekła z przystojnym młodym lokajem, i że po tym wydarzeniu państwo Beasley nie chcieli jej znać. Służąca zauważyła, że nie powinno to nikogo dziwić, gdyż państwo Beasley mają dwie niewinne córki i nie chcą, by uległy one zgubnym wpływom Tessy. Nikt nie wiedział, co się stało z lokajem. Wkrótce po brawurowej ucieczce Tessa pojawiła się w domu swego dziadka i od tej chwili żyła jak księżniczka - rozpieszczana i uwielbiana ponad wszelką miarę. Miała dość zdrowego rozsądku, by nie opowiadać nikomu o swych szkolnych doświadczeniach ani o przystojnym młodym lokaju. Gdy ktoś pytał ją o przyczyny ucieczki z ojczystego kraju, mówiła, że wujostwo próbowali ją zmusić do ślubu z jakimś okropnym kuzynem. W najgłębszej tajemnicy Aleksander wyjawił Rossowi szczegóły owej ucieczki, która napawała go zresztą ogromną dumą. Theresa, jak opowiadał, przebrała się za chłopca i przekupiła grupę angielskich przemytników, którzy przewieźli ją do Francji. Ross podziwiał odwagę dziewczyny, choć jednocześnie przerażała go jej lekkomyślność. Francja i Ang­ lia znajdowały się w stanie wojny, a wojna, jak wiadomo, rządzi się swoimi prawami. Francuski okręt wojenny mógł jednym pociskiem rozerwać przemytników i Tessę na drobne kawałki. Gdyby zaś sami przemytnicy odkryli, że ich pasażer jest kobietą, najprawdopodobniej nie oszczędziliby jej niewin­ ności. Zakładając, że jest niewinna. Pomyślał o przystojnym młodym lokaju i nagle ogarnęła go

29

wściekłość. Jak ten człowiek mógł zostawić samotną kobietę na łasce losu? Gdyby Ross dostał go w swoje ręce, rozerwałby go na strzępy, kawałek po kawałku. Przestraszył się nagle tych gwałtownych myśli i zaciągnął głęboko d y m e m z cygara. Delikatny szmer na tarasie rozbudził uśpioną czujność Rossa. Ktoś tam był. Kiedy dostrzegł zbliżającą się doń ciemną postać, schował się głębiej w altance. - Paul? Głos Tessy. Jej suknia zaszeleściła głośniej, kiedy dziewczyna schodziła z marmurowych stopni. Ross rzucił cygaro na ziemię i zgniótł je obcasem. - Paul? - spytała ponownie szeptem. — Widziałam cię z mojego okna. Nie byłam pewna, czy to ty, dopóki nie zobaczyłam naszego sygnału. - Jej głos był już pewniejszy, zaczęła się nawet droczyć z Rossem, którego brała za swego kochanka. - A może jednak się myliłam? Może nie dawałeś mi żadnego sygnału, tylko wyszedłeś po prostu zapalić? Ross nie odpowiedział, choć domyślił się już, że przypadkiem natrafił na sekretne miejsce schadzek Tessy i Paula, a w dodatku dał jej tajemny sygnał, paląc cygaro. Tessa weszła do altanki i zatrzymała się, czekając, aż jej oczy przywykną do ciemności. - Chciałam podziękować ci za ten bukiecik fiołków. Są naprawdę prześliczne. Ale musiałam spalić twój list. - Ro­ ześmiała się. - Nie powinieneś pisać do mnie takich rzeczy, Paul. Zrobiłam się taka czerwona, że służąca chciała posłać po lekarza. Myślała, że dostałam gorączki. - Przerwała na moment; po chwili dodała zmysłowym tonem: - Paul, przestań droczyć się ze mną. Wiem, że chcesz mnie po­ całować. Ross nie miał zamiaru wyjawiać jej swojej tożsamości. Ciekaw był, jak daleko posunie się to głupiutkie dziewczę. Tessa dosłownie zapędziła go w najciemniejszy róg altanki. - Paul - wyszeptała i uniosła głowę do pocałunku.

30

Tessa nie po raz pierwszy całowała się z mężczyzną. Dawno już zrozumiała, że we Francji mężczyźni nie są tak wstrzemięźliwi jak ich angielscy rówieśnicy, a fran­ cuskie dziewczęta nie grzeszą bynajmniej pruderią. Przy­ jaciółki Tessy nie były rozwiązłe, o tym oczywiście nie mogło być mowy, ale nie widziały niczego złego w nie­ winnych pocałunkach. Uważały bowiem, a Tessa zgadzała się z tą opinią, że głupotą z ich strony byłoby pozostawać w całkowitej niewiedzy co do przyjemności, jakie czekały ich po ślubie. Teraz, po dwóch latach spędzonych we Fran­ cji, Tessa sądziła, że wie już wszystko o mężczyznach i ich namiętnościach. Wiedziała też, że spotykając się z Paulem w altance prze­ kraczała granice tego, co francuskie dziewczęta uznawały za przyzwoite. Jednak Paul był inny. Adorował ją. Być może jeszcze tego wieczoru poprosi ją o rękę. Wówczas ich igrasz­ ki zostałyby usankcjonowane pierścionkiem zaręczynowym. Prócz tego wszystkiego pozostawała jeszcze pokusa oszała­ miających pocałunków Paula. Kiedy kładł swe doświadczone usta na jej niewinnych wargach, we wnętrzu jej ciała działo się coś dziwnego, coś, czego nie doświadczyła jeszcze w obe­ cności żadnego innego mężczyzny. Robiło jej się słabo. I tym razem wszystko odbywało się dokładnie tak, jak tego oczekiwała. Jego usta były twarde i gorące, a przyjemne doznania rozgrzewały jej krew. Kiedy objął ją mocno i przy­ ciągnął do siebie, drgnęła lekko, zaskoczona, ale te ciepłe, wilgotne usta zmusiły ją do uległości. Roześmiała się cicho, kiedy zaczął całować jej szyję, a potem wstrzymała całkiem oddech, kiedy przechylił ją do tyłu i okrywał pocałunkami jej piersi, tuż nad krawędzią sukni. Nigdy jeszcze nie posunął się tak daleko. Powinna go powstrzymać, wiedziała, że powinna go po­ wstrzymać, ale czuła się słaba jak maleńki kotek. Wyszeptała coś - protest? prośbę? - a jego pocałunek znów zamknął jej

31

usta. Cała wiedza Tessy na temat mężczyzn i ich namiętności legła w gruzach, skruszona tym gorącym uściskiem. Czuła, jak drżą jej ręce i nogi, gwałtowne dreszcze wstrząsały całym jej ciałem, gorąca krew paliła jej policzki. Tuliła się do niego, opierała się na nim, oddawała pocałunki i pozwalała, by jego śmiałe dłonie krążyły swobodnie po jej ciele, od piersi do bioder, by robiły rzeczy, na które nie zgodziłaby się nawet śmiała francuska dziewczyna. Kiedy uwolnił na moment jej usta, by całować uszy, brwi i policzki, wyszeptała drżącym głosem: - Nigdy nie przypuszczałam, że to może być tak porywające. Przy tobie odczuwam rzeczy, o których istnieniu nie miałam pojęcia, których nigdy wcześniej nie doświadczyłam. Dzisiaj wydajesz mi się taki inny. I rzeczywiście był inny. Jego ciało było twardsze, jego ramiona szersze, nie wiedziała też, że jest aż taki wysoki. A co do jego zapachu... Wtedy już wiedziała, wiedziała, i otworzyła szerzej oczy, by zobaczyć dokładnie jego twarz. Było zbyt ciemno, ale nie potrzebowała już światła, by zrozumieć, kto trzyma ją w ra­ mionach. On nie używał wody kolońskiej, tak jak Paul. Pachniał wiatrem, mydłem i świeżo wykrochmalonymi koszulami. Wściekłość przykuła ją na moment do ziemi, ale tylko na moment. Jego śmiałe dłonie zsunęły się tymczasem jeszcze niżej i zaczęły masować jej pośladki. - Trevenan! - krzyknęła i dosłownie wyskoczyła z jego objęć. Ross nie próbował jej zatrzymywać. Przemówił tylko lako­ nicznym tonem, który przyprawił ją o jeszcze większą złość: - Jaka szkoda. I to w momencie, kiedy zaczynało się robić naprawdę interesująco. Gniew i złość odebrały jej mowę, a kiedy w końcu zdołała wydusić z siebie jakieś artykułowane dźwięki, jej głos był nienaturalnie piskliwy.

32

- Interesująco? To, co pan zrobił ze mną, nie było inte­ resujące. To było zepsute. Trevenan dał krok w jej stronę; Tessa zaczęła się cofać. Choć opanowywał ją coraz większy strach, była zbyt dumna, by rzucić się do ucieczki. Gdy Ross zatrzymał się obok marmurowych schodów, ona także stanęła, utrzymując między nimi bezpieczny dystans. Światła na tarasie nie zostały jeszcze pogaszone, wyraźnie więc widziała twarz Rossa, który z trudem zachowywał powagę. - Zepsute? - Powtórzył za nią. - Odniosłem zupełnie inne wrażenie. Mógłbym przysiąc, że świetnie się pani bawiła. „Nigdy nie przypuszczałam, że to może być takie porywające - przedrze­ źniał ją. - Przy tobie odczuwam rzeczy, o których istnieniu nie miałam pojęcia". Trevenan nie wytrzymał i roześmiał się głośno. - Myślałam, że pan jest Paulem! - krzyknęła Tessa. - Jak pan śmie narzucać mi się w tak okropny sposób? Ross uniósł brew w grymasie zdumienia. - Moja droga panno Lorimer, o ile dobrze pamiętam, to pani zaczęła mi się narzucać. Ja paliłem sobie spokojnie cygaro, kiedy pani wtargnęła do altanki i zapędziła mnie w ciemny róg. Ja pani nie pocałowałem. To pani pocałowała mnie. - Jego białe zęby błysnęły w półmroku. - Pozwoli pani, że dam jej dobrą radę? Jest pani zbyt śmiała. Mężczyzna lubi być zdobywcą. Następnym razem proszę się postarać stworzyć wrażenie, że to on narzuca się pani, a nie na odwrót. Fakt, że ten zdeprawowany łajdak - a musiał przecież być łajdakiem, sądząc po jego pocałunkach - miał czelność dawać jej jeszcze „dobre rady", doprowadził ją do nieopisanej wściek­ łości. Z trudem rozwarła zaciśnięte zęby i wydobyła z gardła kilka słów: - Nie znajduję żadnego usprawiedliwienia dla pańskiego niegodnego zachowania. Wiedział pan, że biorę go za Paula. - Niech pani da już spokój, panno Lorimer. Ta sztuczka jest stara jak świat.

33

Rozgniewała się tak, że zapomniała o strachu. Podeszła do niego i wycedziła przez zęby: - Myśli pan, że chciałabym pańskich pocałunków? Jest pan tylko sługusem mojego dziadka. Sekretarzem, podwładnym. Gdybym powiedziała mu, co zaszło tutaj tego wieczoru - wska­ zała na altankę - natychmiast by pana zwolnił. - Proszę mu o tym powiedzieć, jak najbardziej. Nie sądzę, by zganił mnie za to, że zachowałem się tak, jak zachowałby się na moim miejscu każdy prawdziwy mężczyzna. To pani czyn będzie dla niego wielkim rozczarowaniem. - Nutka rozbawienia zniknęła już z jego głosu. - M ó j Boże, gdybym to ja panią wychowywał, szybko nauczyłaby się pani posłuszeństwa. - Bogu dzięki, że nigdy do czegoś takiego nie dojdzie! - wykrzyknęła w odpowiedzi Tessa. - Zdarzały się już dziwniejsze rzeczy! - Trevenan roześmiał się. Kłótnia utknęła w martwym punkcie. Tessa wiedziała, że powinna teraz wyjść, zabierając ze sobą tę resztkę godności, która jej jeszcze została. Nie chciała jednak odejść, pozo­ stawiając go w przeświadczeniu, że poszła za nim do altanki, choć wiedziała, kim jest w rzeczywistości. Oddychała głęboko, starając się uspokoić rozbiegane myśli. - Gdybym wiedziała, że to pan skrył się w altance, nigdy bym tam nie weszła. - Sceptyczne spojrzenie Trevenana na nowo roznieciło jej gniew. - Powtarzam raz jeszcze, że wzięłam pana za Paula Marmonta. Ross wzruszył ramionami. - W takim razie mogę tylko powiedzieć, że małe dziew­ czynki, które bawią się ogniem, często parzą sobie palce. - Ach, więc chciał pan dać mi nauczkę? - spytała z wściek­ łością. - Prawdę mówiąc, tak. Tessa odrzuciła głowę do tyłu i obrzuciła go szyderczym spojrzeniem.

34

- I jak daleko gotów był pan posunąć się w tej małej lekcji pokory, panie Trevenan? H m m m ? Ross wyciągnął do niej rękę i bez śladu szyderstwa czy próżności odparł: - Proszę wrócić ze mną do altanki, a sama się pani przekona. Mówił całkiem poważnie, i ta świadomość była dla niej jak dobrze wymierzony policzek. Oto stał przed nią mężczyzna, który nigdy nie ukrywał, że nią pogardza, który nie poprosił jej nawet o taniec na jej balu urodzinowym. Nie cierpiał jej, a jednak teraz gotów był potraktować ją jak zwykłą ulicznicę. Nigdy jeszcze nie czuła się tak upokorzona. Tłumiąc okrzyk zranionej dumy, obróciła się na pięcie i wbiegła po schodach do domu. Ross odczekał kilka minut i również wszedł do środka. Jej lekkomyślny stosunek do zasad mógł okazać się wielce niebez­ pieczny dla niej samej. Miał nadzieję, że dał jej dobrą nauczkę. Tak czy inaczej, dowiedział się o Tessie Lorimer czegoś, co sprawiło mu ogromną przyjemność. Wciąż była niewinna. Jego usta wykrzywiły się w mimowolnym uśmiechu, kiedy przypomniał sobie jej słowa. „Nigdy nie przypuszczałam, że to może być tak porywające. Przy tobie odczuwam rzeczy, o których istnieniu nie miałam pojęcia, których nigdy dotąd nie doświadczyłam". Pomyślał, że niepotrzebnie martwił się Paulem Marmontem i młodym przystojnym lokajem. Dowiedział się także czegoś jeszcze, czegoś o sobie samym. Ta nowa wiedza wcale nie była dlań przyjemna. Nie miał pojęcia, jak zakończyłoby się to zajście w altance, gdyby Tessa nie wyrwała się z jego objęć. Marszcząc brwi, sięgnął do kieszonki i wyciągnął zegarek. Nie było jeszcze za późno na odwiedziny u Solange. Kilka minut później siedział już w dorożce, która wiozła go do Palais Royal.

3

W ogrodach Palais Royal, przed Cafe de Foy, ustawiono krzesła i stoliki dla tych klientów, którzy chcieli cieszyć się ostatnimi dniami mijającego lata. Tessa i jej nowi przyjaciele, Sally i Desmond, usiedli tam, gdy już odwiedzili wszystkie niemal sklepy w pasażach okalających piękne ogrody. Kolorowy tłum wypełniał alejki wielkiego parku. Byli tam dandysi i modne damy, żołnierze w mundurach, nianie z dziećmi i eleganccy mieszkańcy pałacu, w większości dżentelmeni, którzy wynaj­ mowali apartamenty na wyższych piętrach budynku. Tessa wyjawiła właśnie Sally, że d a m y mieszkające w Palais Royal nie są prawdziwymi damami. D e s m o n d Turner popijał powoli wino i przyglądał się prze­ chodniom. Po raz pierwszy miał okazję odwiedzić Palais Royal za dnia i z wielką ulgą stwierdził, że o tej porze nie ma tam wymalowanych prostytutek, które obnosiły się bezczelnie ze swoimi wdziękami po zapadnięciu zmroku. Nie widział prze­ mocy, bójek, nie słyszał podniesionych głosów. Bonaparte zarekwirował jedno skrzydło pałacu i przeznaczył je na swój Trybunał, dlatego też teren ten patrolowany był zapewne przez tajną policję. D e s m o n d przyjrzał się spacerowiczom z zainte­ resowaniem profesjonalisty, próbując odgadnąć, który z nich m o ż e być członkiem tajnej policji Bonapartego.

36

Tessa i Sally rozmawiały o mężczyznach, którzy od czasu do czasu wychodzili przez drzwi znajdujące się po prawej stronie Cafe de Foy. - Hazardziści - powiedziała Tessa. - Grają tutaj przez całą noc. Spójrz tylko na ich twarze. Bez trudu można odgadnąć, kto wygrał, a kto przegrał. Chyba że... - spojrzała na Sally i mrug­ nęła konfidencjonalnie, po czym zniżyła głos do szeptu. - Chyba że wracają właśnie do domu po nocy spędzonej z chere amie. - Widząc zupełny brak zrozumienia w oczach Sally, wyjaśniła: - To znaczy, z kochanką. W tym momencie do stolika podszedł kelner z ich zamó­ wieniem i rozmowa zeszła na zupełnie inne tematy. Tessa odkryła, że pomimo awersji, jaką czuła do pana Trevenana, lubi swych nowych przyjaciół, szczególnie Sally. Choć Sally była Angielką, zachowywała się całkiem naturalnie, bez zbędnych póz i konwenansów. Kiedy trafili na te paskudne ryciny w księgarni w Gallerie de Valois, Sally nawet się nie zarumieniła. Próbowała jedynie w żartach namówić brata, by je kupił. Ten oczywiście odmówił, ale Theresa była zaskoczona, że brata i siostrę łączą aż tak zażyłe stosunki. - Czym właściwie pan się zajmuje, panie Turner? - spytała Tessa. - Zdaje się, że jeszcze pan o tym nie wspominał. Sally odparła za brata: - To hobby, a nie zawód. Desmond mógłby pracować w sądzie. Kiedyś był nawet adwokatem. - Kiepskim adwokatem - dodał Desmond. Maleńkimi łycz­ kami popijał mocną kawę, którą przed chwilą postawił przed nim kelner. Uznawszy, że nie jest w stanie jej wypić, odstawił filiżankę na stół. - Rozwiązuję zagadki kryminalne - powiedział. - Wie pani, ścigam włamywaczy, tropię morderców i bandytów, tego typu rzeczy. - A więc jest pan policjantem? Przedstawicielem prawa? - Och, nie - żachnął się Desmond. - Szkoda by mi było na to czasu. Jestem detektywem.

37

Tessa nie mogła ukryć zdumienia. Nie wyobrażała sobie, by ktokolwiek zechciał wynająć Desmonda Turnera do tropienia włamywaczy i morderców. Nie potrafiła nawet wyobrazić go sobie w roli adwokata. Przede wszystkim wydawał jej się na to za młody - nie miał więcej niż dwadzieścia trzy, dwadzieścia cztery lata. Po drugie, nie wyglądał na detektywa. Nie miał zaciętej, stanowczej twarzy. Był miłym, przystojnym młodzień­ cem, który przypominał jej pewnego pastora z maleńkiej parafii w Arden. Sally roześmiała się cicho. - Pewnie nie możesz w to uwierzyć, patrząc na jego twarz - powiedziała. - Ale Desmond jest już dość sławny w pewnych kręgach. - Pomimo protestów brata, Sally zaczęła opowiadać o sprawach, które rozwiązał. Tessa słyszała o niektórych z nich; rabunek w banku Pall Mall, z którego skradziono dwadzieścia tysięcy funtów; kradzież obrazów z domu lorda Hawsera w Yorku; grupa stręczycieli, którzy uprowadzali młode dziewczęta i sprzedawali je do d o m ó w rozpusty; wreszcie okrutny mord na młodym, bogatym lordzie, o który początkowo oskarżano Cyganów - dopiero śledztwo przeprowadzone przez Desmonda wykazało, że mor­ derczynią była rozpustna i rozrzutna żona lorda. W odpowiedzi na pytanie Tessy brat Sally wyjaśnił, jak trafił do tego zawodu, czy też hobby, które okazało się po pewnym czasie bardzo lukratywnym zajęciem. Twierdził, że ma to we krwi. Dwaj jego wujkowie byli Sędziami Pokoju. Jako młody chłopiec często pomagał im w różnych sprawach. Później, już jako adwokat, zrozumiał, że jego prawdziwym powołaniem nie jest obrona złoczyńców, lecz ich ściganie. - Fascynujące. - Tessa westchnęła. - Czy wszystkie śledztwa prowadzone przez pana kończą się sukcesem? - Och, nie - odparł. - Wiele z nich pozostaje nie roz­ wiązanych. W szczególności jedna sprawa dręczy mnie do dzisiaj i wciąż jest dla mnie ogromną zagadką. 38

Spojrzał na nią, a jego piękne ciemne oczy były teraz twarde jak granit. Nie zdając sobie nawet sprawy z tego, co robi, Tessa poprawiła szal i zakryła nagie ramiona. Przyjrzała mu się lepiej i doszła do wniosku, że źle oceniła jego wiek. Mógł mieć już nawet trzydziestkę; teraz bez trudu wyobraziła go sobie jako adwokata w sądzie. Desmond Turner był kimś zagadkowym, a nie zwykłym młodzieńcem o nienagannych manierach i miłym uśmiechu. Spojrzenie Desmonda ponownie złagodniało. - Kobieta, która padła ofiarą tego morderstwa, miała zaled­ wie dwadzieścia dwa lata - oznajmił swobodnym tonem. - Nazywała się Margaret Hemmel. - M ó w i pan o tym tak, jakbym powinna była ją znać. - Być może tak właśnie było. Chodziła z panią do jednej szkoły. - Byłam w tak wielu szkołach, że z trudem odróżniam jedną od drugiej. Sally walczyła z porcją lodów w pucharku, zamieniając je w bezkształtną papkę. - Fleetwood Hall - powiedziała. - Ale ja też jej nie pamię­ tam. - Spojrzała na Tessę. - Chodziłyśmy wtedy do pierwszej klasy, a Margaret była jedną ze starszych dziewcząt. Zdaje się, że była nawet przewodniczącą klasy. - Fleetwood Hall? Czy to nie... Poczekaj momencik. Jak nazywała się dyrektorka tej szkoły? - Panna Oliphant - przypomniała jej Sally. Serce Tessy zaczęło bić mocniej. Fleetwood Hall. Teraz przypomniała sobie to miejsce. Szkoła mieściła się w dostojnym, neoklasycystycznym budynku, otoczonym pięknym parkiem. Były tam piękne drzewa, urokliwe alejki i malownicze sztuczne jeziorko, do którego dziewczęta mogły chodzić tylko w towa­ rzystwie nauczycieli. Oczywiście reguły te nie powstrzymywały jej i Nan przed nocnymi spacerami nad jezioro, zawsze jednak czekały, aż d o m zostanie zamknięty i wszyscy pójdą już spać.

39

Już od dawna nie myślała o Nan i teraz zaczęła się zastanawiać, gdzie jest jej była przyjaciółka i co porabia. Skinęła głową. - Akademia panny Oliphant, tak nazywała się ta szkoła. Fleetwood Hall to nazwa budynku. Panna Oliphant otrzymała go w spadku po jakimś zdziwaczałym staruszku, który życzył sobie, by jego d o m zamieniono na szkołę. Sally nadal bawiła się roztopionymi lodami. - Przypomniało mi się teraz coś, o czym dawno już zapom­ niałam. - Spojrzała na Tessę. - Ten straszny wypadek, kiedy utonęła jedna z dziewcząt. - Jaki wypadek? - dopytywał się Desmond. - Jestem pewna, że już kiedyś o tym wspominałam - odparła Sally, ale zaraz zaczęła opowiadać: - Tuż przed wakacjami cztery starsze dziewczęta złamały regulamin i wymknęły się ciemną nocą, by się wykąpać w jeziorze. Problem polegał na tym, że żadna z nich nie umiała pływać. Nie zdawały sobie też sprawy, że nie tylko one wybrały się tej nocy nad jezioro... - Sally przerwała raptownie. - Ale nie będę opowiadać ci tego wszystkiego. Tessa tam była. Ona powinna wiedzieć wszystko najlepiej. Serce Tessy zaczęło bić jeszcze mocniej. - Nie byłam tego wieczoru nad jeziorem - powiedziała. - Wiem, co mówiły starsze dziewczyny, ale nie miały racji. Było ciemno. Nie mogły mnie widzieć. Myślały, że rozpoznały mój głos. Ale mnie tam nie było. Leżałam wtedy w łóżku z gorączką. Przez trzy dni majaczyłam nie odzyskując świa­ domości. Panna Tanner, moja opiekunka, powiedziała to wszyst­ ko na przesłuchaniu. - No cóż, to nieistotne. - Sally westchnęła. - Tak czy inaczej, jedna z dziewcząt utonęła. To tragiczna historia. - Becky Fallon - powiedziała Tessa. - Tak właśnie się nazywała. Biedna Becky. - Tak - powiedziała Tessa i zacisnęła palce na krawędzi

40

stolika. Minęło już wiele lat od śmierci Becky Fallon, lecz Tessa nadal czuła się okropnie, okropnie winna. Nie wiedziała, skąd brało się to uczucie. Nie okłamała Sally. Gdy zdarzył się ten wypadek, leżała w łóżku. Być może czuła się winna, bo nigdy nie lubiła Becky Fallon. Nie życzyła jej jednak śmierci. Kiedy usłyszała tragiczne wieści, była równie przerażona i zszokowana jak inni. Nagle zdała sobie sprawę, że dwie pary oczu obserwują ją bacznie. Otrząsnęła się z ponurych myśli i powiedziała: - Mówił pan o Margaret Hemmel. Powiedział pan, że została zamordowana. Kiedy i jak to się stało? Desmond odparł bez wahania: " - Prawie trzy lata temu. Wyglądało to na zwykły wypadek podczas jazdy powozem, ale rodzice ofiary nie zgadzali się z werdyktem koronera, ja zresztą również. Nie mogłem jednak udowodnić mu, że się myli, więc, jak pani widzi, ten przypadek pozostaje jedną z moich największych porażek. - Ależ to straszne. - Tessa wzdrygnęła się. Desmond obdarzył ją olśniewającym uśmiechem. - Nie poddałem się jeszcze. M a m nadzieję, że pewnego dnia złapię tego łotra. Na stolik padł nagle cień. Tessa podniosła wzrok i spojrzała w uśmiechniętą twarz Paula Marmonta. Wciąż była poruszona tą nieprzyjemną rozmową i instynktownie sięgnęła po rękę Paula. Marmont przebywał od trzech dni w Rouen, prze­ prowadzając jakąś transakcję w zastępstwie ojca. Podobnie jak dziadek Tessy, Henri Marmont był bankierem. Tessa przedstawiła sobie towarzystwo i rozmowa zeszła na inne tematy. Serce Tessy powoli zaczęło się uspokajać, a ponure obrazy z przeszłości znów zniknęły gdzieś w zakamarkach jej świadomości. - Brakowało mi ciebie na balu - powiedziała. - Zatrzymały mnie bardzo ważne sprawy - odparł Paul. - Twoja służąca powiedziała mi, gdzie mogę cię znaleźć.

41

Paul nigdy jej nie przepraszał, nigdy się nie usprawied­ liwiał, nawet nie próbował zbyć jej zdawkowymi wyjaś­ nieniami. Była to jedna z niewielu cech młodego Marmonta, które irytowały Tessę. Poza tym jednak podziwiała w nim niemal wszystko, od niedbałej elegancji, z jaką nosił swe drogie ubrania, do czarujących manier, które przysparzały mu tylu wielbicielek. Tessa obserwowała Paula, próbującego właśnie podbić serce Sally, i ze zdumieniem stwierdziła, że koleżanka jest całkowicie odporna na czar młodego Francuza. Dzięki temu jeszcze bardziej zyskała w jej oczach. Kobiety zazwyczaj natychmiast traciły głowę dla Paula, kiedy tylko czynił je obiektem swych szarmanckich zabiegów. Zdolność ta wydawała się wrodzoną cechą wszystkich Francuzów. Niestety, Tessa nie była Fran­ cuzką, lecz Angielką, i nie potrafiła stłumić zazdrości, kiedy spojrzenie Paula wędrowało do innych kobiet, co zdarzało się zresztą dość często. Paul zamówił kieliszek wina. Kiedy kelner odszedł od stolika, Marmont powiedział: - Przypuszczam, że szukają państwo jakiejś drogi wyjścia z obecnych kłopotów. - Jeśli mówi pan o tym, że chcielibyśmy wrócić do Anglii - odparł Desmond - to ma pan absolutną rację. - Może będę w stanie państwu pomóc - oznajmił Paul od niechcenia. Po chwili milczenia Desmond odpowiedział powoli: - To bardzo miło z pańskiej strony, monsieur Marmont, i być może chętnie skorzystamy z pańskiej oferty. Paul uśmiechnął się do nich. - Świetnie, w takim razie sprawa jest już załatwiona. Kiedy zamierzają państwo wyjechać? Brat i siostra wymienili zdumione spojrzenia. - Nie podjęliśmy jeszcze takiej decyzji - powiedział Des­ mond.

42

Kelner przyniósł wino. Paul wzniósł kieliszek i oznajmił przyciszonym głosem: - W takim razie życzę państwu bon voyage. Tessa spojrzała na Sally, starając się ukryć rozczarowanie. - Będę za tobą tęsknić - powiedziała. Natychmiast zrozumiała absurdalność tej uwagi, mogła już jednak tylko wzruszyć ramionami. Przecież poznała tę dziew­ czynę zaledwie poprzedniego wieczora. - Spotkamy się w Anglii - powiedziała Sally. - Nigdy nie wrócę do Anglii - odparła Tessa. - Właśnie - przytaknął Paul. - Jej przyszłość jest tutaj, ze mną. Te słowa niemal poderwały Tessę z miejsca, kiedy jednak spojrzała na Paula, ten zachowywał się całkiem zwyczajnie, jakby nie powiedział nic istotnego. Beznamiętnym wzrokiem wpatrywał się w swój kieliszek. Turnerowie nie pozostali już długo w kawiarni, lecz przed wyjściem umówili się z Tessą na spotkanie w Luwrze. Paul odrzucił zaproszenie, jak zwykle nie tłumacząc, dlaczego to robi. Przyglądał się w zamyśleniu wychodzącej parze, po czym powiedział: - Wcale b y m się nie zdziwił, gdyby twój dziadek zor­ ganizował im wyjazd do Anglii. - Paul, mój dziadek prawie ich nie zna. To przyjaciele Rossa Trevenana. - Więc mogę się założyć o każdą sumę, że to właśnie on im pomaga. - Dlaczego Amerykanin miałby tak ryzykować? Oni wcale nie kochają się z Anglikami. - Dla pieniędzy, oczywiście. I wcale nie jestem przekonany, że pan Trevenan to Amerykanin. Jeśli przygotowuje ucieczkę, łatwiej zrobi to podając się za Amerykanina. Dzięki temu może swobodnie poruszać się po całej Francji. - Myślisz, że jest Anglikiem?

43

- To możliwe. Tessa zamyśliła się na chwilę, kiedy jednak podniosła głowę, napotkała śmiałe spojrzenie czarnych oczu Paula i wszystkie myśli związane z Rossem Trevenanem natychmiast wyparowały jej z głowy. - Miałem szczególny powód, by spotkać się dzisiaj z tobą - powiedział Paul. - Muszę natychmiast wracać do Rouen i bałem się, że mogę cię tu nie zastać. - Co to za szczególny powód? Paul wziął jej dłoń, odwrócił ją i delikatnie przesunął kciukiem po linii życia. Potem rozluźnił uchwyt i powiedział: - Ojciec chce, żebym przejął jego interesy w Rouen. To znaczy, że prawdopodobnie nie będziemy się widywać tak często, jak bym sobie życzył. - Och... - Tessa przełknęła ciężko. - Ciągłe podróżowanie do Paryża i z powrotem z pewnością nie byłoby najlepszym rozwiązaniem. Osiedlę się na stałe w Rouen, moja rodzina ma tam piękny dom. Tessa skinęła głową, nie ważąc się nawet głośniej odetchnąć. - Ale gdybyśmy się pobrali... ? - Paul zawiesił pytająco głos. Przez chwilę nie mogła wydobyć słowa. Wszystko, czego pragnęła, było w zasięgu jej ręki. Będzie miała męża i dzieci. Nie zostanie całkiem samotna. Jej przyszłość będzie zabez­ pieczona, nawet gdyby zabrakło dziadka, który kierował dotąd jej życiem. Będzie miała dom i kochającego męża, bo przecież Paul ja kocha. - Zrozumiałaś dobrze moje pytanie? - dopominał się od­ powiedzi Paul. Tessa odzyskała wreszcie głos. - Prosisz mnie o rękę? - Ach, nie. Jeszcze nie, cherie. Najpierw muszę porozmawiać z twoim dziadkiem. Tak to się odbywa we Francji. Jeśli pozwoli mi rozmawiać z tobą, poproszę cię o rękę. - Kiedy chcesz rozmawiać z dziadkiem?

44

Paul uśmiechnął się szeroko, rozbawiony jej zniecierpli­ wieniem. - Miałem zamiar złożyć mu wizytę w przyszłym tygod­ niu. Przez ten czas zdążysz już odpowiednio przygotować grunt. - Czy to konieczne? Dlaczego nie porozmawiasz z nim jeszcze dzisiaj? Paul potrząsnął głową. - Nie jestem wcale pewien, czy twój dziadek poprze moje starania, Gdybyś jednak szepnęła za mną słówko, powiedziała mu, że tego właśnie pragniesz, myślę, że odniósłby się do tego przychylniej. Pomyślała, że Paul jest zbyt ostrożny, ale to też było typową cechą Francuzów. Tak czy inaczej, mogła jeszcze poczekać tydzień, choć wbrew obawom Paula była przekonana, że dziadek z radością przyjmie jego prośbę. Potem Paul oświad­ czy się jej w bardziej odpowiednim miejscu, gdzie będą mogli powiedzieć wszystko, co powinna mówić sobie zako­ chana para. Jakiś mężczyzna, zajmujący miejsce przy sąsiednim stoliku, pozdrowił Paula. - Stary Dumont - mruknął Paul. - Kierował kiedyś naszymi bankami w Paryżu. To zajmie tylko jedną chwilkę. Kiedy Paul odszedł, by porozmawiać z panem Dumontem, Tessa zaczęła naciągać rękawiczki, wyliczając jednocześnie w myślach liczne zalety Paula, o których chciała powiedzieć dziadkowi podczas nadchodzącego tygodnia. Wiedziała, że nie zrobi na nim większego wrażenia informacja, że Paul to najbardziej pożądana partia w Paryżu, że jest niezwykle przy­ stojnym młodzieńcem i że każda panna bez zastanowienia wyszłaby za niego za mąż. Dziadek zechce dowiedzieć się czegoś o jego charakterze, a także tego, czy będzie z nim szczęśliwa. Powie mu, że Paul to jeden z najmilszych mężczyzn, jakich

45

miała okazję poznać. Nigdy nie zapomni tego wieczoru, gdy spotkali się po raz pierwszy. Było to pierwsze przyjęcie, w jakim brała udział, zaledwie kilka miesięcy po jej przyjeździe do Paryża. Dziadek chciał, by szturmem zdobyła francuską stolicę. Właśnie ze względu na niego starała się udawać pewną siebie, choć w środku drżała ze strachu. Nie mówiła dobrze po francusku. Nie umiała dobrze tańczyć. Wstydziła się swojego wyglądu. Nie potrafiła też swobodnie rozmawiać w większym towarzystwie. Zachowywała się tak jak zawsze, kiedy brakowało jej odwagi. Trzymała głowę nieco wyżej niż zwykle i udawała, że wcale nie przeszkadza jej fakt, iż siedzi w otoczeniu wdów, w rogu sali balowej, gdzie może rozmawiać tylko ze swoją opiekunką, podczas gdy inne dziewczęta w jej wieku doskonale się bawią. Pocieszała się jedynie myślą, że tej klęski nie widzi dziadek. Nigdy nie zapomni chwili, kiedy po raz pierwszy zobaczyła Paula. Minęła już połowa balu, a ona wpatrywała się w podłogę, obserwując małego pająka, który jakimś cudem uniknął roz­ deptania przez tancerzy. Nagle ujrzała parę czarnych lśniących trzewików, które zatrzymały się dokładnie przed jej krzesłem. Powoli podnosiła głowę, oglądając cal po calu muskularne nogi odziane w białe atłasowe spodnie, czarny surdut i srebrną kamizelkę, szerokie ramiona i w końcu przystojną twarz mło­ dego mężczyzny, który uśmiechał się do niej ciepło. Poprosił ją do tańca, a potem przedstawił swoim przyjaciołom i przyjaciółkom. Była pewna, że Paul zrozumiał jej kłopotliwe położenie i starał się zadbać o to, by i ona bawiła się dobrze podczas tego balu. Ta noc była dopiero początkiem. Paul stał się dla niej swego rodzaju mentorem, doradzał jej, jakie suknie powinna nosić, a jakich unikać, namówił ją też, by zapuściła włosy. Mówił, że podoba mu się ich kolor i że właśnie te włosy wyróżniają ją spośród innych dziewcząt. To dzięki Paulowi poczuła się na tyle pewnie, że zaczęła sama prowadzić życie towarzyskie.

46

Wpatrywała się gdzieś w przestrzeń, nie patrząc na żaden konkretny przedmiot, aż zatrzymała spojrzenie na drzwiach, przez które wyszli przed chwilą Sally i Desmond. Stanął w nich właśnie Ross Trevenan. Nie był sam. Rudowłosa kobieta odziana w przezroczystą sukienkę, która odsłaniała raczej, niż zakrywała jej ponętne ciało, uśmiechała się do niego promiennie. Smukłą białą dłonią pieściła ramię Trevenana, słuchając jednocześnie uważnie, co też on ma jej do powiedzenia. Potem odchyliła głowę do tyłu i roześmiała się głośno. Wtedy właśnie Tessa rozpoznała tę kobietę. Towarzyszką Rossa Trevenana była sama Solange Guery, najznakomitsza kurtyzana w Paryżu. Miała własną lożę w operze, swój własny powóz, uchodziła za arbitra mody damskiej, a z jej zdaniem liczyły się nawet najbardziej szanowane damy. Tessa wiedziała to wszystko, gdyż poczynania panny Guery stanowiły jeden z głównych przedmiotów zainteresowania jej samej i jej przy­ jaciół, choćby dlatego, że rozmawiając na jej temat sami czuli się wyróżnieni. Nie mogła zrozumieć, co przywiodło sekretarza jej dziadka do apartamentu Solange Guery. Niemal natychmiast znalazła odpowiedź na to pytanie: rudowłosa kobieta objęła Trevenana za szyję i złączyła się z nim w namiętnym pocałunku. Tessa nie mogła oderwać oczu od tego widoku. Przez jej głowę przemykały dziesiątki myśli i obrazów. Doznania, jakich nigdy nie chciała wiązać z tym człowiekiem, rozgrzały krew w jej żyłach. A upokorzenie, którego doświadczyła potem, kiedy on powtarzał wszystkie jej słowa, wciąż było całkiem świeże. Po chwili poczucie upoko­ rzenia ustąpiło miejsca oburzeniu. Kiedy już przestali się całować, a Solange Guery odwróciła się do wyjścia, Trevenan klepnął ją w pośladek, wywołując tym kolejną salwę śmiechu. Gdy sam obracał się w stronę drzwi, jego wzrok przesunął się po Tessie, powędrował dalej, po czym nagle wrócił do niej. Głupawy uśmieszek natychmiast

47

zniknął z jego twarzy. Trevenan zaczął przeciskać się między stolikami, zmierzając w jej stronę. Tessa poczuła nagle ogromne zakłopotanie, jakby przyłapano ją w trakcie popełniania jakiegoś wyjątkowo paskudnego prze­ stępstwa. D u m a kazała jej jednak unieść głowę i spojrzeć odważnie w oczy Trevenana. Wiedząc, że ten na pewno nie zamierza powiedzieć jej nic miłego, przemówiła pierwsza: - Powinien się pan częściej uśmiechać, panie Trevenan. Przypomina pan wtedy prawdziwego człowieka. - Gdyby nie znała go lepiej, mogłaby przysiąc, że usta Trevenana wykrzywiły się właśnie w ledwie widocznym uśmieszku. - Uśmiecham się, gdy jest po temu okazja - odparł. - Czy nie miała pani spędzić tego ranka w towarzystwie Turnerów? Wciągnęła głęboko powietrze, czując, jak narasta w niej coraz większy gniew. Myślał, że przyszła tu celowo, bez przyzwoitki, i doszukiwał się w niej winy, podczas gdy to jego zachowanie należało określić jako skandaliczne. Gniew stłumił w niej wszelkie opory. - To nie ranek, panie Trevenan, tylko popołudnie. Być może pan i panna Guery byliście sobą tak zajęci, że nie zauważyliście upływu czasu. T y m razem nie dostrzegła żadnego śladu uśmiechu. - Panna Guery nie powinna pani obchodzić. Gdzie jest pani przyzwoitka, panno Tesso? - Moja przyzwoitka nie powinna pana obchodzić - odcięła się. Kiedy jego szare oczy stały się zimne jak lód, poczuła nagły niepokój. - Przekonamy się o tym - powiedział i sięgnął po jej dłoń. - Paul mnie odprowadzi - wybuchnęła, spodziewając się, że lada chwila silne ręce Trevenana poderwą ją z krzesła niczym niegrzeczne dziecko. - Paul Marmont. Jest tam. Spojrzała przez ramię na pobliski stolik i odetchnęła z ulgą, widząc, że Paul skończył już rozmowę i zmierza w jej kierunku. Opanowała strach i spojrzała z gniewem na człowieka, który

48

ją przeraził. - Chyba pamięta pan Paula Marmonta, prawda? To dżentelmen, którego zamierzam poślubić. Nie potrzebuję przyzwoitki, bo Paul jest człowiekiem honoru - dodała złośliwie, wypominając mu jego nieprzyzwoite prowadzenie. Przygoto­ wała się na ciętą ripostę, jednak Trevenan tylko spojrzał na nią dziwnie, jakby z żalem, po czym jego twarz stała się nieprzenikniona. Bez słowa pożegnania odszedł od jej stolika.

W prywatnym saloniku małej gospody na skraju Fauburg St. Germain Sally i Desmond Turner popijali herbatę i prowa­ dzili wielce interesującą rozmowę. - Przepraszam za tę gafę - powiedziała Sally. - Powinnam była pamiętać, że mówiło się na to szkoła panny Oliphant. - Nic dziwnego, że nie pamiętałaś, skoro nigdy nie chodziłaś do tej szkoły. A wszyscy mieszkańcy nazywają ją Fleetwood Hall. Myślę, że Tessa nie zwróciła na to uwagi. - Nie. Jest taka ufna, że czuję wyrzuty sumienia oszukując ją na każdym kroku. Biedna dziewczyna. - Biedna dziewczyna? Zdaje się, że jeszcze niedawno mó­ wiłaś, że jest próżna i zarozumiała. - To było tylko pierwsze wrażenie, i nie myślałabym tak, gdybym nie posłuchała lorda Sayle'a. - Sal... - zaczął Desmond ostrzegawczym tonem. - Rossa! Chciałam powiedzieć, Rossa, oczywiście. - Nie wolno ci nawet w myślach nazywać go lordem Sayle, dopóki nie wrócimy do Anglii. Gdyby Francuzi dowiedzieli się, kim on naprawdę jest... - Wiem, wiem. Uwięziliby go aż do końca wojny. Więc, jak już powiedziałam, gdybym nie słuchała Rossa, miałabym całkiem inne zdanie na temat Tessy. A w dodatku ona mnie lubi. Naprawdę mnie lubi. To jest właśnie najgorsze. Desmond opadł na oparcie fotela i uważnie przyjrzał się siostrze. Pomagała mu już w innych sprawach, choć teraz po

49

raz pierwszy działali jak równorzędni partnerzy, wiedziała więc, że często trzeba się uciekać do kłamstw i oszustw, by ująć groźnych przestępców. Jednak, jako dzieciom pastora, nie przychodziło to łatwo ani jej, ani jemu. Desmond odpowiedział, starannie dobierając słowa. - Nie musisz dalej tego robić, wiesz o tym. Jeśli chcesz, możesz przestać od razu. Jutro pójdziemy do Luwru i pożeg­ namy się z Theresą, w nadziei, że może kiedyś spotkamy się w Anglii. Potem ty wrócisz i zajmiesz się domem, a ja poprowadzę dalej tę sprawę tylko z Rossem. Sally zastanawiała się nad tym przez dłuższą chwilę. Potem podniosła wzrok i spytała: - Czy nie moglibyśmy powiedzieć jej prawdy? - Nie znamy na razie całej prawdy. - Więc może powiemy jej to, co sami już wiemy. - Co? Że prawdopodobnie gdzieś między nami jest szaleniec? Że zamordował już wszystkich innych świadków śmierci Becky Fallon i że Tessa będzie, być może, jego następną ofiarą? Która młoda kobieta mogłaby normalnie żyć z taką świadomością? - Nie wspomniałeś o najważniejszej sprawie - powiedziała Sally. - Jednym z tych świadków była żona Rossa. Gdyby Cassie nadal żyła, nie byłoby nas tutaj. - To prawda - przyznał Desmond. Jego siostra pochyliła się w s w y m fotelu. - Myślisz, że Tessa rzeczywiście była przy śmierci tej dziewczyny? - Ross tak uważa. Powiedziała mu o tym jego żona, na krótko przed śmiercią. A podczas przesłuchań trzy dziewczęta, które przebywały wtedy nad jeziorem, twierdziły uparcie, że Tessa też tam była. - Ale nie widziały jej? - Nie, było zbyt ciemno, a Tessa była po drugiej stronie jeziora. Rozpoznały jednak jej głos. Słyszały plusk wody i głos Tessy, wzywający pomocy. Nie przestraszyły się, bo myślały,

50

że to jeden z jej głupich żartów. Robiła podobne rzeczy już wcześniej, a poza tym jezioro nie było głębokie. - Więc wróciły do szkoły, wszystkie prócz Becky Fallon? - Najwyraźniej. Podczas śledztwa nikt nie potrafił powie­ dzieć, co właściwie stało się tej nocy. Tak czy inaczej, Cassie zorientowała się, że brakuje Becky, i wróciła, by jej szukać. Wtedy właśnie zobaczyła Tessę wracającą znad jeziora. - Nie powiedziała o tym jednak podczas przesłuchania. - Nie. Myślała, że w ten sposób robi jej przysługę. Sally westchnęła z rezygnacją. - Doprawdy nie wiem, co m a m o tym sądzić. - Zastanów się nad tym, Sal. Ze wszystkich dziewcząt, obecnych tamtej nocy nad jeziorem, tylko Tessa pozostaje przy życiu. - Ale dlaczego ktoś miałby czekać przez wszystkie te lata, by zamordować świadków jakiegoś tragicznego wypadku, który wywołał poruszenie tylko w pobliskiej wiosce, Fleetwood? - Gdybym znał odpowiedź na to pytanie, wiedziałbym też, kto jest mordercą. Poza tym, zapominasz o czymś, Sal. Nie tylko Ross i ja próbowaliśmy odnaleźć Tessę. Pytał o nią ktoś jeszcze. Mieliśmy szczęście, że to my trafiliśmy do niej pierwsi. Jest ostatnim żywym świadkiem. Nie możemy pozwolić, by coś jej się stało. Sally spojrzała ze smutkiem na brata. - Biedna Tessa - westchnęła. - Powiedziałbym raczej, biedny Ross - odparował, wywo­ łując uśmiech na ustach Sally. - No więc, jak będzie, Sal? Zostajesz ze mną? Sally ponownie napełniła filiżankę, wypiła kilka łyków herbaty i odpowiedziała: - Nic złego nie może przydarzyć się Tessie, jeśli będzie to choćby w najmniejszym stopniu zależeć ode mnie. A skoro muszę ją w tym celu oszukiwać, to trudno, niech i tak będzie.

4

Tessa siedziała przy m a ł y m stoliku na tarasie, czekając na przybycie dziadka. Była to jej ulubiona pora dnia, tuż przed kolacją; zazwyczaj wtedy rozmawiali, czytali razem książki albo po prostu siedzieli w milczeniu i podziwiali widoki. Po chwili odłożyła czytaną właśnie książkę, wstała i podeszła do balustrady. Słońce zwieszało się tuż nad horyzontem, roz­ siewając na niebie czerwony blask, który w pobliżu rzeki bladł i przechodził w róż. Po drugiej stronie Sekwany czerwieniły się dachy Luwru, a z Pont Neuf dochodziły przytłumione odgłosy miasta. Teraz był to jej świat. Czekała, aż ogarnie ją błogi spokój, poczucie bezpieczeństwa, którego doznawała zawsze, gdy patrzyła o tej porze na miasto. Choć i tym razem udało jej się wyciszyć nieco umysł, nie była tak spokojna jak zazwyczaj. Jakiś nieokreślony, niczym nieuzasadniony strach nie pozwalał jej oderwać się od rzeczywistości. G d y zrozumiała, że nie zdoła się od niego uwolnić, postanowiła chociaż znaleźć jego przy­ czynę. Nie przydarzyło jej się nic złego ani dziwnego, ot, zwykłe kłopoty, niewarte nawet wspomnienia. Dziadek już od dwóch dni naradzał się ze swoimi prawnikami. G d y próbowała poroz­ mawiać z nim o Paulu, zbywał ją półsłówkami. Kilka razy 52

przyłapała go na tym, jak przygląda się jej ukradkiem smutnym, zamyślonym wzrokiem. Kiedy tylko widział, że jest obser­ wowany, przybierał wesoły i beztroski wyraz twarzy. Nigdy też nie rozmawiał w jej obecności z Rossem Trevenanem o sprawach dotyczących jej przyszłości. Tessa stała przy balustradzie, nieruchoma, niewidząca, za­ topiona w rozmyślaniach o Rossie Trevenanie. Czuła się całkowicie bezpieczna, dopóki w jej życiu nie pojawił się ten człowiek. Nie mogła tego wyjaśnić, ale była pewna, że wszystkie jej kłopoty znikną, kiedy Trevenan odejdzie, wróci tam, skąd przyszedł. W jej otoczeniu pojawiły się jakieś tajemnice, niebezpieczne tajemnice, których nikt nie chciał jej wyjawić, i które wiązały się z osobą Rossa Trevenana. Nawet Sally i Desmond Turnerowie stawali się dziwnie ostrożni, kiedy w rozmowie padało jego imię. Desmond powiedział, że poznał Trevenana przypad­ kiem, w jednym z salonów gier Palais Royal. Wydawało jej się to mało prawdopodobne. Zwykły sekretarz nie zarabiał aż tyle, by stać go było na nocne wyprawy do klubu gier hazar­ dowych. Z drugiej jednak strony, żaden zwykły sekretarz nie mógłby pozwolić sobie na usługi kobiety takiej jak Solange Guery. Czyżby Paul miał rację? Może Ross Trevenan rzeczywiście był Anglikiem i pomagał swym rodakom wydostać się z Francji? Tłumaczyłoby to wiele zagadkowych spraw. Po pierwsze, jego pieniądze. Po drugie, władczą postawę, a wreszcie dziwne stosunki, które łączyły go z dziadkiem. Może współpracowali ze sobą. Jeśli tak właśnie było, nie miała się o co martwić. Odwróciła się od balustrady i podskoczyła ze strachu na widok Rossa Trevenana. Stał zaledwie kilka kroków dalej i przyglądał się jej z dziwnym wyrazem twarzy. Ubrany był w sposób, który dziadek określiłby jako nieoficjalny. Miał na sobie szare, luźne spodnie, rozpięty surdut z ciemnoniebies-

53

kiej wełny i wysokie buty z pięknie wyprawionej cielęcej skóry. Wyglądał jak człowiek, który wrócił właśnie z konnej przejażdżki. Był zaczerwieniony; kosmyki rozwianych blond włosów opadały mu na czoło. Nie mogła myśleć o nim jako o zwykłym sekretarzu. Był zbyt dobrze zbudowany, zbyt męski i zbyt pewny siebie. - Nie chciałem pani przestraszyć - powiedział. - Dziadek chciałby z panią porozmawiać. - Dlaczego jeszcze tutaj nie zszedł? Czekam na niego. - Chce powiedzieć pani coś, o czym nie może dowiedzieć się nikt niepowołany. Czeka na panią w swoim gabinecie. Wszystkie domysły i misterne hipotezy legły nagle w gruzach. Z sercem wypełnionym strachem ruszyła w ślad za Trevenanem. Ross zatrzymał się przed drzwiami gabinetu i odwrócił do niej. - Zanim wejdziemy, chciałbym jeszcze dać pani dobrą radę. Proszę pamiętać, że pani dziadek nie jest w najlepszym zdrowiu. Nie powinna go pani zbytnio męczyć. Tessa zatrzęsła się z oburzenia. - Nie potrzebuję pańskich rad, panie Trevenan. Wiem, w jakim stanie jest mój dziadek. Aleksander Beaupre siedział za biurkiem. Był sam, bez Marcela. W gabinecie płonęły świece. Tessa przyjrzała się dziadkowi badawczo. Był blady, ale to należało w jego przypad­ ku określić jako stan normalny. Znacznie bardziej zaniepokoił ją śmiertelnie poważny wyraz twarzy dziadka. Gestem poprosił ją, by usiadła, podczas gdy Ross Trevenan stanął przy oknie i wyglądał na zewnątrz. Gdy tylko Tessa zajęła miejsce na krześle, spytała: - Dziadku, o co chodzi? Powaga zniknęła na chwilę z jego oblicza. Beaupre uśmiech­ nął się do niej ciepło. - M a m dla ciebie dobre i złe wieści, ma petite. Nie rób takiej smutnej miny, nie jest to wcale takie straszne. Przejdę

54

od razu do rzeczy i zacznę od tych gorszych wiadomości. - Beaupre położył splecione dłonie na blacie biurka i patrząc na nie pustym wzrokiem, mówił: - Wiem, że od dłuższego już czasu Bonaparte ma na ciebie oko. Oczywiście, nie myśli o sobie, lecz o swoim bracie, Jeromie. - Przerwał na moment i podniósł wzrok na Tessę. - A ja łamię sobie głowę nad tym, jak zapewnić ci bezpieczeństwo. M a m swoje wpływy, to prawda, jednak wobec sił i możliwości Pierwszego Konsula jestem bezradny jak małe dziecko. Tessa nie rozumiała niczego z przemowy dziadka i spojrzała na Rossa, jakby spodziewała się znaleźć u niego jakieś wsparcie. Ten jednak stał odwrócony do niej plecami, co wprawiło ją w jeszcze większy niepokój. Stąd nie mogła oczekiwać żadnej pomocy. Spojrzała na dziadka. - Cóż ja m a m wspólnego z Jerome'em Bonaparte? - Jesteś moją jedyną dziedziczką. Jeśli wyjdziesz za Jerome'a Bonaparte, wszystko, co posiadam, przejdzie w ręce twojego męża, a raczej w ręce Napoleona Bonaparte. - Wyjdę za niego? - Roześmiała się z niedowierzaniem. - Nigdy bym się na to nie zgodziła. Nawet go nie znam. - Nie miałabyś nic do powiedzenia w tej kwestii. Ani twój przyszły mąż. Dla Pierwszego Konsula jego brat i ty jesteście tylko pionkami, środkiem do wzbogacenia jego kiesy. Nie patrz na mnie z takim przerażeniem, kochanie. W i e m już, jak przechytrzyć mojego dobrego przyjaciela Napoleona. Tessa siedziała nieruchomo niczym posąg. Dziadek przy­ glądał się jej z nieodgadnionym wyrazem twarzy, który zawsze przybierał podczas karcianych gier o wysoką stawkę. Wiedziała już, że cokolwiek ma jej do powiedzenia, nie będzie to dla niej miłe. Podniosła się z miejsca i wyciągnęła przed siebie otwartą dłoń, jakby chciała powstrzymać potok słów, które wypłyną za chwilę z ust dziadka. Delikatne skrzypnięcie dochodzące

55

spod okna poinformowało ją, że Ross Trevenan postanowił wreszcie zaszczycić ją spojrzeniem, ona jednak nawet nie zerknęła w jego stronę. - Dziadku - zaczęła i odczekała chwilę, by uspokoić drżący głos. - Chcę wyjść za Paula Marmonta. Chcieliśmy powiedzieć ci o tym w sobotę, kiedy Paul wróci z Rouen. Chyba rozumiesz, co to oznacza, prawda? Jeśli zostanę żoną Paula, nie będę mogła wyjść za Jerome'a Bonaparte, ani za kogokolwiek innego, więc wszystkie plany Pierwszego Konsula spalą na panewce. - Usiądź, Thereso. Tessa powoli opadła na krzesło, zrozumiawszy, że jej słowa nie odniosły żadnego skutku. Każdy mięsień jej ciała przygo­ tował się na nadchodzący cios. - Nigdy nie pozwoliłbym ci na małżeństwo z Paulem Marmontem, a nawet gdybym to zrobił, w niczym nie zmieniłoby to twojej sytuacji. Świat wygląda dzisiaj inaczej niż jeszcze kilka lat temu. Dziś bez trudu można uzyskać rozwód. Myślisz, że Paul Marmont sprzeciwiłby się Pierwszemu Konsulowi, gdyby ten zechciał unieważnić wasze małżeństwo? Paul nie jest takim głupcem. Wie, że Bonaparte doprowadziłby go do ruiny. - Po chwili milczenia Beaupre mówił dalej. - Więc czy teraz mogę już powiedzieć ci, jak zamierzamy wyprowadzić w pole Pierwszego Konsula? Tessa starała się ze wszystkich sił zachować spokój, choć najchętniej wybiegłaby z pokoju, trzaskając głośno drzwiami. Zrozumiała już, że wiadomość o jej rychłych zaręczynach z Paulem nie była dla dziadka żadnym zaskoczeniem. Ross Trevenan z pewnością powiedział mu o wszystkim, co widział i czego się domyślał. Zastanawiała się, co jeszcze mówił dziadkowi na temat Paula. Zapewne nic dobrego. Teraz jednak nie miało to już znaczenia. O wiele gorsze wydawały jej się domysły, które zaczęły formować się w jej głowie. Jeśli takie rzeczywiście były zamierzenia jej dziadka, natychmiast musiała się im przeciwstawić.

56

- Nie musisz nic mówić, dziadku - oświadczyła zjadliwym tonem. - Nigdy nie dam się przekonać do małżeństwa z Rossem Trevenanem. W pokoju zapadła na chwilę głucha cisza. Potem obaj dżentelmeni wymienili zdumione spojrzenia i wybuchnęli śmiechem. Tessa zrozumiała, że palnęła straszliwą gafę. Naj­ chętniej stopiłaby się teraz jak bryłka lodu i zniknęła w szparach między klepkami parkietu. - Moja droga panno Lorimer - oznajmił Trevenan, tłumiąc śmiech. - Może być pani spokojna, taka myśl nawet nie przeszła mi przez głowę. Proszę wybaczyć tę szczerość, ale chyba nie pasowalibyśmy do siebie. Tessa rzuciła mu wściekłe spojrzenie. - Wcale nie twierdzę, że chodziłoby panu o mnie. Jestem dziedziczką, panie Trevenan. Nie muszę chyba mówić panu... - Thereso! - Podniesiony głos dziadka zagłuszył jej ostatnie słowa. Tessa poprawiła się na krześle. - Więc po co on tu stoi? Co Ross Trevenan może mieć ze mną wspólnego, dziadku? - Dojdę do tego, jeśli tylko pozwolisz mi wszystko wyjaśnić. Thereso, weź się w garść. Zachowujesz się, jakbyś brała udział w greckiej tragedii, choć w istocie otrzymasz właśnie życiową szansę. - Jeśli nie mogę wyjść za Paula... - Słysząc rozdrażnienie we własnym głosie, przerwała w pół słowa. Zachowywała się jak dziecko. Ale dla niej nie był to dziecinny problem. Miała złamane serce. Beaupre westchnął głośno. - Thereso, mogę mówić dalej? Tessa milczała. - Jak już powiedziałem, może to być dla ciebie wspaniałe przeżycie. Ross przemycał różne wiadomości do Anglii i skon­ taktował się z wdową po swoim dobrym przyjacielu, która to

57

dama postanowiła nam pomóc. Spędzisz lato w Londynie, Thereso. Lady Sayle zaopiekuje się tobą. Będziesz mieszkać z nią w jednym domu, jak córka. Oczywiście tylko na jakiś czas. Kiedy sytuacja we Francji wróci do normy, kiedy Pierwszy Konsul zrozumie, że traci tylko czas, będziesz mogła wrócić do mnie. I jeśli wtedy nadal będziesz chciała związać się z Paulem, nie będę stał ci na przeszkodzie, obiecuję. Co do Rossa, to właśnie on odwiezie cię do Anglii. Dobrze zna lady Sayle i chętnie ci o niej opowie. Anglia. Wysyłał ją z powrotem do Anglii. Po tym wszyst­ kim, co przeszła, byle tylko dostać się do niego, dziadek odsyła ją z powrotem. Tak bardzo przypominało to sytuacje z dzieciństwa, kiedy odsyłano ją, sierotę, ze szkoły do szko­ ły, niczym niewygodny pakunek, którym nikt nie chciał się zająć. Jednak dziadek nie był podobny do Beasleyów. Kochał ją. Na pewno nie oddalałby jej tak łatwo, gdyby wiedział, co teraz czuje. Czuła, jak oczy zachodzą jej mgłą; wiedziała, że lada moment może zrobić coś, co nie przystoi dorosłej już panience. Powstrzymując siłą woli napływające do oczu łzy, powiedziała: - Pan Trevenan może opowiedzieć mi o lady Sayle przy innej okazji. Dziadku, muszę porozmawiać z tobą w cztery oczy. Ross i Beaupre wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Potem Ross odwrócił lekko głowę i spojrzał wprost w oczy Tessy. - Gdyby pan mnie potrzebował, będę na tarasie - powiedział, nie odrywając wzroku od twarzy Theresy. Wreszcie skinął lekko głową i wyszedł. Gdy tylko zaniknęły się za nim drzwi, Tessa podbiegła do dziadka i opadła przed nim na kolana, spuszczając nisko głowę. Beaupre ujął ją delikatnie pod brodę i odwrócił jej twarz do siebie. W oczach Tessy błyszczały wielkie łzy. Choć w jej głosie kryło się ogromne napięcie, mówiła składnie i spokojnie:

58

- Nie odsyłaj mnie. Francja jest teraz moim domem. Tutaj jest wszystko, co kocham, wszyscy, których kocham. Sezon w Londynie nic dla mnie nie znaczy. Nie rozumiesz, że jeśli mnie odeślesz, być może już nigdy cię nie zobaczę? Francja i Anglia toczą ze sobą wojnę. Nikt nie wie, co może zdarzyć się w przyszłości. A ja nienawidzę Anglii, naprawdę jej nie­ nawidzę. Nigdy nie byłam tam szczęśliwa. Dziadku... - Prze­ rwała na moment, by powstrzymać łzy. - Gdybyś tylko pozwolił mi zostać, ukrył mnie w klasztorze... nie wiem, musi być przecież jakiś sposób... zniosłabym to wszystko. Ale nie chcę cię opuszczać. Beaupre pogłaskał ją po głowie. — Zastanawiałem się nieraz, jak wyglądało twoje życie w Anglii - powiedział cicho. - Nie wspominałaś o tym zbyt często. Cóż mogła mu powiedzieć? Beasleyowie nie traktowali jej z jakąś szczególną złośliwością. Byli po prostu surowi i obojętni. Przerażeniem jednak napełniało ich zachowanie Tessy, będące wynikiem metod wychowawczych jej rodziców, które surowym protestantom zdawały się czymś niepojętym. Zajęli się nią, gdy miała sześć lat i przez następne sześć lat próbowali złamać jej ducha i nauczyć, jak to określali, bojaźni bożej. Odetchnęli z ulgą, gdy Tessa była już dostatecznie duża, by zacząć naukę w szkole. Szkoła jednak nie była dla niej ucieczką, odmianą, której oczekiwała. Nie mogła robić tam niczego, na co naprawdę miała ochotę. Tylko jedna rzecz podtrzymywała ją na duchu. Wiedziała, że ma dziadka we Francji, i że któregoś dnia ucieknie do niego. Słowa uwięzły jej w krtani. Pokręciła tylko bezradnie głową. - Myślisz, że odsyłałbym cię do Anglii, gdybym miał jakikolwiek inny wybór, ma petite? Otrzyj oczy, przecież to nie koniec świata. Podał jej chusteczkę, a Tessa posłusznie otarła łzy i wysiąkała nos.

59

- Posłuchaj mnie, Thereso. - Jego głos przybrał teraz inny ton, nie był już łagodny i pocieszający, lecz silny i zdeter­ minowany. Tessa podniosła na niego wzrok. - Wiem, że nie chcesz tam wracać. Wiem, że się boisz, ale wierzę też, że masz dość sił, by stawić czoło temu wyzwaniu. A wiesz dlaczego? Bo w twoich żyłach płynie krew rodu Beaupre. Otóż my wiemy, jak radzić sobie w życiu, nawet jeśli ono jest dla nas okrutne. A ty jesteś jedną z nas. Wiedziała, że mówi o wypadku, który uczynił z niego inwalidę, nie wiedziała jednak, w jaki sposób jej miało to dotyczyć. Nie była tak odważna jak dziadek. Kiedy napotykała przeciwności losu, nie próbowała z nimi walczyć. Starała się je obejść, a jeśli to nie dawało rezultatu, udawała, że wcale nie jest tak źle, jak mogłoby się wydawać. Czasami nawet sama w to wierzyła. Próbowała powiedzieć o tym wszystkim dziadkowi, on jednak przerwał jej po kilku zdaniach. - Właśnie o to mi chodzi, Thereso. My zawsze szukamy jakiegoś wyjścia z trudnych sytuacji, nie poddajemy się łatwo. A kiedy wszystko sprzysięga się przeciwko nam, nie tracimy przynajmniej ducha i robimy dobrą minę do złej gry. I właśnie o to cię dzisiaj proszę. Niestety, musisz opuścić Francję. Wiem, że tego nie chcesz, ale to jedyne rozsądne rozwiązanie. Nie zrobisz dobrej miny do tej sytuacji, choćby ze względu na mnie? - Och, dziadku - wyszeptała, przełykając gorzkie łzy. - Jest jeszcze jedna rzecz, o której chciałbym z tobą poroz­ mawiać. Przykro mi, że nie polubiłaś pana Trevenana. Och, wiem doskonale, dlaczego tak się stało. On po prostu nie rozpieszcza cię tak jak ja, nie pozwala na wszystko. - Pan Trevenan zawsze doszukuje się czegoś złego w mo­ ich poczynaniach - zaprotestowała Tessa z godnością. - Jego zdaniem jestem całkowicie zepsuta i do niczego się nie nadaję. Beaupre uśmiechnął się pod nosem.

60

- Tak, obserwowałem wasze sprzeczki z ogromnym roz­ bawieniem. Myślę jednak, że wcale nie ocenia cię tak surowo, jak mówisz. W tej chwili nie ma to większego znaczenia. Najważniejsze, że Ross Trevenan jest człowiekiem prawym i odpowiedzialnym. Ufam mu, Thereso, i chciałbym, żebyś ty także mu zaufała. Zawsze musisz pamiętać o tym, że on ma na względzie przede wszystkim twoje dobro. Nie miej przed nim żadnych sekretów. Jeśli kiedykolwiek ogarnie cię strach, nie będziesz wiedziała, co robić, zwróć się o pomoc właśnie do niego. Tessa usiadła na piętach i przyjrzała się badawczo dziadkowi. - Nie rozumiem. Co pan Trevenan ma ze mną wspólnego? Myślałam, że m a m jechać do lady Sayle, a pan Trevenan będzie mi towarzyszył tylko podczas podróży. - To prawda. Ross musi jednak załatwić na miejscu jeszcze kilka ważnych spraw. Odebrać pieniądze, które przygotowałem dla ciebie, i temu podobne rzeczy. Pan Trevenan zajmie się tymi wszystkimi formalnościami. Ta odpowiedź natychmiast zrodziła w głowie Tessy dziesiątki domysłów i pytań. - Czy on zamierza zostać w Anglii na dłużej? Skąd A m e ­ rykanin może znać lady Sayle? Dziadku, dlaczego uważasz, że możesz w pełni zaufać człowiekowi, którego znasz zaledwie od trzech miesięcy? Słyszałam różne plotki na jego temat. Nie zachowuje się jak zwykły sekretarz. Ma za dużo pieniędzy. Chodzi do salonów gry i... - Pomyślała o Solange Guery i gwałtownie zamknęła usta, omal nie przygryzając sobie języka. - I? - dopytywał się Beaupre. - Nieważne. - Myślę, że jednak ważne. Tessa zarumieniła się lekko. - Nie sądzę, by pan Trevenan był odpowiednim towarzyszem podróży dla szanującej się damy.

61

Beaupre uniósł brwi i zachichotał. - Wysłuchujesz zbyt wielu plotek, Thereso. I jakież to okropności wygadują ludzie na temat Rossa Trevenana? Tessa milczała. Beaupre przyglądał jej się przez chwilę, potem powiedział: - Jesteś jeszcze młoda, ale wiesz już chyba, że mężczyzna ma pewne potrzeby, pragnienia. Wiesz też, że niektóre kobiety chętnie oddają swoje ciało za pieniądze. Ross jest samotnym mężczyzną. Rzeczy, o których myślisz, nie mają większego znaczenia. Zapewniam cię, że nawet nie przyszłoby mu na myśl wykorzystać niewinną dziewczynę. A więc dziadek znowu to robił: bronił Trevenana, choć ten prowadził się w skandaliczny sposób. Znów miała do czynienia z męską hipokryzją. Mężczyzna mógł zmieniać kochanki jak rękawiczki i wciąż uchodzić za człowieka honoru, podczas gdy kobieta, która pokazała się w towarzystwie bez przyzwoitki, mogła na zawsze stracić dobre imię. - Poza tym i tak nie będziecie podróżowali sami - mówił dalej Beaupre. - Pojadą z wami Turnerowie. Lubisz ich, prawda? - Więc to, co Paul mówił o Trevenanie, było prawdą! - A cóż on ci powiedział? - Że twój sekretarz organizuje ucieczki Anglików z Francji. - To przesada, choć rzeczywiście, od czasu do czasu Ross pomaga wrócić do domu swoim znajomym, takim jak Tur­ nerowie. Myślałem, że ucieszy cię perspektywa wspólnej podróży z tymi młodymi ludźmi. Rzeczywiście, przez jedną krótką chwilę cieszyła ją myśl o spotkaniu z przyjaciółmi. Radość ta nie trwała jednak długo. Nie będzie podróżować z Sally i Desmondem. Pomimo wszyst­ kich próśb i napomnień dziadka, nie zamierzała się jeszcze poddać. W jej głowie tworzył się już pewien plan. Skoro rzeczywiście musiała opuścić Francję, chyba nic nie stało na przeszkodzie, by Paul pojechał z nią. Mogliby pobrać się w Anglii, gdyby tylko dziadek wyraził na to zgodę.

62

Wiedziała jednak, że w tej chwili nie powinna już poruszać tego tematu. Choć nie cierpiała Rossa Trevenana, musiała przyznać, że miał rację, ostrzegając ją przed zbyt długą rozmową i przemęczaniem dziadka. A miała jeszcze tak wiele do po­ wiedzenia. Chciałaby porozmawiać z nim nie tylko o małżeń­ stwie z Paulem. Cała ta historia z Jerome'em Bonaparte wydawała jej się mało prawdopodobna. Po raz kolejny odniosła wrażenie, że dziadek nie m ó w i jej całej prawdy, że kryje przed nią jakiś niebezpieczny sekret. Rankiem, kiedy staruszek na­ bierze nieco sił, wrócą do tej rozmowy. - Dziadku — spytała jeszcze - czy naprawdę nie ma takiego argumentu, który skłoniłby cię do zmiany zdania? Beaupre pokręcił głową. - Moja droga, ja też szczerze żałuję, ale to jedyne rozsądne wyjście. Tessa wstała z podłogi. - W takim razie zobaczymy się przy kolacji. M a m przysłać tutaj Marcela? - Nie. Powiedz Rossowi, że chciałbym się z nim zobaczyć. M a m y jeszcze kilka spraw do omówienia. G d y Tessa opuściła pokój, na twarz jej dziadka powrócił wyraz smutku i zamyślenia.

Ross

widział ją przez szklane drzwi tarasu, kiedy wyszła z gabinetu Aleksandra. Stał na zewnątrz, oparty o balustradę, paląc powoli cygaro. Delikatna materia sukni przywierała prowokacyjnie do wszystkich kuszących krągłości jej ciała; jej włosy, zabarwione blaskiem świecy, zgarnięte były do tyłu, odsłaniając delikatną, długą szyję. Była olśniewająco piękną kobietą, zmysłową i niewinną jednocześnie. A on nigdy nie mógł patrzyć na nią bez irytacji. Pragnął jej i ta świadomość doprowadzała go do wściekłości. Była silna, uparta, d u m n a aż do bólu i nieokiełznana. Zawsze

63

działała na przekór wszelkim jego sugestiom. Nie odnajdywał w niej ani jednej z tych cech, które pociągały go w Cassie. Określenia „słodka" i „uległa" w żadnym wypadku nie pasowały do Tessy Lorimer. Tak, czasami bez reszty zajmowała jego umysł, dręczyła go w najmniej oczekiwanych momentach. Nie miał pojęcia, co się z nim dzieje, u diabła. Przez moment stała nieruchomo pod drzwiami gabinetu dziadka, a Trevenan zastanawiał się, o czym może myśleć w tej chwili. Nagle pochyliła głowę i zakryła twarz dłońmi. Ze zdumieniem stwierdził, że nie chce widzieć jej w takim stanie, załamanej i pokonanej. Bez namysłu postąpił krok w jej stronę, zaraz jednak zrozumiał, że jest ostatnią osobą, od której Tessa oczekiwałaby słów pocieszenia. Zatrzymał się więc w miejscu i wypuścił z ust chmurę dymu. Gdy d y m już się rozwiał, zobaczył dobrze mu znaną Tessę, zmierzającą w jego stronę. Jej brwi ściągnięte były w gniewnym grymasie, a usta wydęte w wojowniczej, choć całkiem pocią­ gającej minie. Nie widział jeszcze dobrze jej oczu, wiedział jednak, że będą błękitnofioletowe, niczym burzowe chmury gromadzące się na horyzoncie. Uśmiechnął się do siebie. Tessa nie traciła czasu na zbędne uprzejmości, co nie sta­ nowiło dlań żadnego zaskoczenia. - Do diabła z panem, panie Trevenan! Co pan powiedział dziadkowi o Paulu? - Nic, czego by już nie wiedział albo czego by się nie domyślał. Jej głos nabrał piskliwych tonów. - Powiedział mu pan, że chcemy się pobrać? - A to miała być tajemnica? Proszę mi wybaczyć. Odniosłem wrażenie, że wszyscy już o tym wiedzą. - Ty... ! - Nie znajdywała słów, którymi mogłaby opisać tego uśmiechniętego łajdaka. Zacisnęła dłonie w pięści. - To i tak niczego nie zmieni. Pobierzemy się pomimo pańskich knowań.

64

Uśmiech zniknął z jego twarzy, a oczy zwęziły się w nie­ przyjemny sposób. - Och? Więc kiedy będzie miało miejsce to szczęśliwe wydarzenie, panno Tesso? Chciała wykrzyczeć mu prosto w twarz, że dojdzie do tego najszybciej, jak tylko będzie to możliwe, zdołała jednak po­ wstrzymać nerwy na wodzy i raptownie zmieniła temat. - To pan namówił dziadka do tego wszystkiego, prawda? To przez pana dziadek chce, żebym wyjechała do Anglii. Jaki pan ma w tym interes, panie Trevenan? O co tu właściwie chodzi? I jak to się stało, że pan, zwykły sekretarz, zna tak dobrze bogatą angielską lady? Trevenan poniewczasie zrozumiał, że Tessa nie jest wcale pozbawiona rozumu i że potrafi skojarzyć pewne fakty. W przy­ szłości będzie musiał o tym pamiętać. - Przez jakiś czas zajmowałem się jej interesami - odparł zgodnie z prawdą. Tessa przez chwilę czekała na jakieś obszerniejsze wy­ jaśnienia, a potem wyrzuciła ręce do góry w geście fru­ stracji. - Czy nikt nie powie mi, co się tu właściwie dzieje? Nie jestem aż tak głupia, jak myślicie, i nie wierzę w te bajki o bracie Napoleona. Jeśli Pierwszy Konsul rzeczywiście czyha na pieniądze mojego dziadka, to i tak znajdzie jakiś sposób, by się do nich dobrać. I znów odpowiedź Trevenana zgodna była z prawdą: - Pani dziadek wie o tym i dlatego przeniósł już większość swoich walorów do banków angielskich. - Zauważył, że Tessa uspokoiła się nieco, i mówił dalej, rozbawionym tonem: -I cóż jeszcze kryje pani bujna wyobraźnia, Tesso, poza tym absur­ dalnym pomysłem, że chciałbym panią za żonę? Twarz Tessy pokryła się purpurą. Rozwścieczona odwróciła się na pięcie, natychmiast jednak wróciła i wydyszała prosto w twarz Trevenana:

65

- Nigdy nie myślałam... nigdy nie przyszło mi do głowy, że pan mnie chce. Wiem, że nic pana nie obchodzę, tak jak pan nie obchodzi mnie. Ale niektórzy ludzie zrobią wszystko dla pieniędzy. Trevenan rzucił niedopałek cygara w krzaki. - Moja droga panno Lorimer, spieszę panią uspokoić i oświad­ czam pani, że nie ma na świecie takich pieniędzy, które skusiłyby mnie do małżeństwa z nieznośnym, kłótliwym dziec­ kiem. Miała już pani okazję zauważyć, że preferuję towarzystwo dojrzałych kobiet. Tessa miała ogromną ochotę udowodnić mu, że nie jest dzieckiem, i jednym uderzeniem w policzek zetrzeć z jego przystojnej twarzy drwiący uśmieszek. Oparła się jednak tej pokusie. - Pan jest łajdakiem, sir - odparowała. -I jeśli kiedykolwiek zdecyduję się na podróż do Anglii, pan z pewnością nie będzie mi w niej towarzyszył. Uwielbiał te chwile, kiedy jej oczy ciemniały niczym har­ towana stal. Zadowolona ze zwycięstwa w tej sprzeczce, Tessa odwróciła się do wyjścia, rzucając jeszcze przez ramię wład­ czym tonem: - Ach, zapomniałabym, mój dziadek oczekuje pana w swym gabinecie, panie Trevenan. Silne dłonie chwyciły ją za ramiona i odwróciły do tyłu. Krzyknęła i skuliła się odruchowo, przerażona wściekłym spojrzeniem mężczyzny, który pochylał się nad nią. - Jeśli zdecydujesz się na podróż do Anglii, Tesso? Jeśli? Wyjaśnijmy sobie od razu jedną rzecz. Pani dziadek obdarzył mnie zaufaniem i oddał pani bezpieczeństwo w moje ręce. Obiecałem mu, że wypełnię jego instrukcje co do słowa. Pojedziesz do Londynu, moja droga, nawet jeśli będę musiał zakuć cię w kajdanki. Wcale nie żartuję. W chwili, gdy opuścisz dom swojego dziadka, przejdziesz pod moją opiekę. Potrzebujesz kogoś, kto ma silną rękę i nie pozwoli ci na

66

lekkomyślne wybryki, a ja właśnie jestem takim człowiekiem. Rozumiesz mnie, Tesso? Wypuścił ją tak niespodziewanie, że omal się nie przewróciła. Nie odrywając spojrzenia od jego twarzy, zaczęła się powoli wycofywać. - Tesso... - zaczął Trevenan zupełnie innym tonem i wyciąg­ nął do niej rękę. - Idź do diabła - warknęła i odwróciła się do niego plecami.

5

We śnie Tessa biegła przez las ze swoją przyjaciółką Nan. - Pospiesz się, Tesso! - krzyczała Nan, która wyprzedzała ją o kilka kroków. - Nie dogonimy ich. Wybrały się na jedną ze swych nocnych wycieczek, która dziś zamieniła się w koszmar. Tessa zrozumiała nagle, że topi się w jeziorze, a Ross Trevenan trzyma ją za ramiona i wpycha pod wodę. Próbowała z nim walczyć, jednak ktoś związał jej ręce. - Nie! - krzyknęła. - Nie! - Proszę się obudzić, panienko! Proszę się obudzić! Tessa usiadła gwałtownie na łóżku. Zniknęło jezioro, nikt już nie trzymał jej za ramiona. Na zewnątrz było jeszcze ciemno. Obok łóżka stała jej pokojówka, Lucille. Paliła się tylko jedna świeczka na stole. - Co się dzieje? - zawołała Tessa, przerażona, że coś stało się dziadkowi. - Monsieur Trevenan chce z panienką rozmawiać. Panienka ma się ubrać i pójść za mną. Tessa spojrzała na zegarek. Było zaledwie kilka minut po północy. - Nie rozumiem. Co się tu dzieje, Lucille? Pokojówka pokręciła głową.

68

- Proszę, panienko. Podała jej błękitną suknię, którą wkładała czasem, gdy wybierała się na przejażdżkę. Drżącymi rękami Tessa zaczęła wkładać suknię. Ross Trevenan czekał na nią po drugiej stronie korytarza, w małym żółtym saloniku, który dziadek przeznaczył do jej wyłącznego użytku. Tessa zwróciła się do niego z tymi samymi pytaniami, które zadała pokojówce. - Dziadek czeka na panią na dole - powiedział. - Nie ma powodu do paniki. Chciałem zamienić z panią dwa słowa, nim zejdzie pani do niego. - Proszę powiedzieć mi, co się tu dzieje! Ross mówił cicho rzeczowym tonem. - Za chwilę ruszamy w podróż. Wszystko jest już przygo­ towane. Musi pani spakować tylko najpotrzebniejsze rzeczy i pożegnać się z dziadkiem. Tessa ze zdumieniem spoglądała to na pokojówkę, to znów na Rossa. - Podróż? Jaka podróż? - Do Anglii, Tesso. - W jego oczach pojawiła się na moment iskra współczucia, nadal jednak przemawiał suchym i rzeczowym tonem. - Lepiej będzie, jeśli wyjedziemy z Paryża nocą, ze względu na patrole. Gdy nam się to uda, cała reszta nie powinna stanowić problemu. Za kilka godzin znajdzie się pani w ciepłym łóżku w Vernon. Wtedy będzie pani mogła wyspać się do woli. Tessa patrzyła na niego w niemym przerażeniu. Więc wyjeż­ dżali już dzisiaj, zanim jeszcze miała okazję skontaktować się z Paulem. Zaledwie kilka godzin minęło od chwili, gdy dziadek powiedział jej o wyjeździe do Anglii, a teraz to... Jej oczy pociemniały z gniewu. - To skandal! Nie pojadę z panem nigdzie o tej porze. Nie wierzę, by mój dziadek pozwolił na coś podobnego. Ross skinął głową i pokojówka wyszła z saloniku. Tessa

69

ruszyła jej śladem, jednak Trevenan stanął na jej drodze i z trzaskiem zamknął drzwi. Jego oczy błyszczały teraz jasno niczym ogień. - Posłuchaj mnie, Tesso Lorimer - powiedział. - Zrobisz dokładnie to, co kazałem. Spakujesz potrzebne ci rzeczy, zejdziesz na dół i porozmawiasz ze swoim dziadkiem, jakbyś pogodziła się już ze swoim losem. Nie pozwolę, byś wyprowa­ dziła go z równowagi s w y m dziecinnym uporem. Choć raz w życiu pomyśl o kimś innym, nie tylko o sobie. Twój dziadek nie czuje się najlepiej. Ostatnią rzeczą, jakiej teraz potrzebuje, jest scena bezsensownej dziecinnej złości. To i tak w niczym ci nie pomoże. Ta podróż dojdzie do skutku tak czy inaczej. Przygotuj się na to. Jeśli tego nie zrozumiesz, uzyskasz tylko tyle, że rozstaniecie się z dziadkiem w atmosferze gorzkiego żalu i wyrzutów po obu stronach. Czy tego właśnie chcesz, Tesso? Zdawało się, że jakaś ogromna dłoń ściska jej serce, przy­ prawiając ją o bolesne spazmy. Rozgorączkowany umysł nie mógł do końca ogarnąć tego, co powiedział Trevenan. Wreszcie wszystko zdominowała tylko jedna myśl. - Co się dzieje z moim dziadkiem? O czym pan mówi? Doktor Latour zapewniał mnie, że dziadek jest w świetnej formie i m a przed sobą jeszcze wiele lat życia. - Nigdy nie można być pewnym w tych sprawach. - Pan próbuje mnie nastraszyć! - wykrzyknęła. - Nie. Staram się jedynie skłonić panią do rozsądnego myślenia. Wie pani dobrze, że serce dziadka nie jest silne. Jeśli jednak otoczymy go troskliwą opieką, przeżyje jeszcze wiele szczęśliwych lat. Proszę panią więc, by nie denerwowała go ponad miarę. Przez długą chwilę nie odrywał spojrzenia od jej twarzy. Potem, jakby usatysfakcjonowany tym, co tam zobaczył, od­ wrócił się i wyszedł. Po chwili w pokoju pojawiła się Lucille. - Proszę za mną, panienko - powiedziała, wyciągając do niej rękę.

70

Tessa pozwoliła zaprowadzić się ponownie do sypialni. Wiedziała, że Lucille pakuje dla niej małą skórzaną walizeczkę, jednak nie zainteresowała się nawet tym, jakie ubrania przy­ gotowała służąca. Tysiące myśli cisnęły jej się do głowy. Wszystko to działo się tak szybko, że nie wiedziała, co właściwie powinna teraz zrobić. Nie ufała Rossowi Trevenanowi, nie zamierzała jednak sprawdzać jego prawdomówności. A jeśli stan zdrowia jej dziadka wcale nie był tak dobry, jak jej dotąd mówiono? Potrzebowała czasu, by porozmawiać szczerze z dok­ torem Latourem, jednak właśnie czasu brakowało jej teraz najbardziej. Lucille nałożyła ciepły wełniany płaszcz na ramiona swej pani, zapięła go i podała jej rękawiczki. - Proszę się nie martwić, nie będzie tak źle - powiedziała. - Monsieur Trevenan to bardzo miły dżentelmen. Ta niewinna uwaga przywołała Tessę do rzeczywistości. - O c h tak, bardzo miły - warknęła. Zrozumiawszy jednak, że wyładowuje złość na niewłaściwej osobie, uśmiechnęła się do służącej. - Znieś moją walizkę na parter, Lucille, i powiedz panu Trevenanowi, że za chwilę do niego dołączę. Przez kilka następnych minut przemierzała swój pokój wte i wewte, starając się znaleźć jakieś argumenty, które zmusiłyby dziadka do zmiany decyzji. Nic jednak nie przychodziło jej do głowy. Wywołałaby tylko niepotrzebną scenę, a to nie pomog­ łoby ani jej, ani dziadkowi. Powoli schodziła po schodach, jakby każdy krok miał być ostatnim w życiu. Dziadek i Ross Trevenan czekali na nią w hallu, rozmawiając półgłosem. Nagle obaj dostrzegli jej obecność i podnieśli wzrok. Tessa nie odrywała spojrzenia od twarzy dziadka. Przekonywała się w duchu, że to tylko migot­ liwy blask świecy sprawia, że wygląda na bardziej zmęczonego i smutnego niż zwykle. Jego wielkie czarne oczy odcinały się wyraźnie od bladego oblicza, zmarszczki wydawały się głębsze niż jeszcze kilka godzin temu.

71

Był stary, starszy, niż chciała. Dlaczego nie widziała tego wcześniej? - Tesso - powiedział łagodnie i wyciągnął do niej ręce. Zbiegła z ostatnich kilku stopni, uklękła przy wózku i po­ chwyciła jego dłonie, przyciskając je do twarzy. Słowa uwięzły jej w krtani. Mogła tylko patrzeć na niego z niemym błaganiem. - Moja angielska różyczko - wyszeptał, ogarniając ją wzro­ kiem, jakby chciał zachować w pamięci najdrobniejsze szcze­ góły jej wyglądu. - To ostatnia rzecz, jakiej b y m dla ciebie pragnął. Wiesz o tym, prawda? - Wiem, kochany, ja... - nie mogła powiedzieć nic więcej. - Pamiętaj o naszej rozmowie. Pamiętaj, że nazywasz się Beaupre. W milczeniu skinęła głową. Dziadek odchrząknął cicho. - Pocałuj mnie na pożegnanie. Tessa znajdowała się w stanie szoku i mechanicznie wykonała jego polecenie, jakby nie wierząc do końca, że to wszystko dzieje się naprawdę. Powoli podniosła się z klęczek. Dziadek strzelił palcami i z cienia wychynął Marcel. Następne słowa Aleksandra Beaupre skierowane były do Rossa. Jego głos drżał lekko i wydawał się dziwnie odległy. - Powiedzieliśmy już wszystko, co musiało zostać powie­ dziane. Wiem, że będziesz się nią dobrze opiekował. A teraz idźcie już, szybko, i niech Bóg was prowadzi. Tessa była zbyt oszołomiona, by zaprotestować, kiedy Ross otoczył ją ramieniem i poprowadził w stronę drzwi. Czuła się zagubiona i zrozpaczona. Wszystko działo się tak szybko, że nie mogła znaleźć dla siebie żadnego oparcia w tej dziwnej rzeczywistości. Nie mogła opuścić dziadka w ten sposób. - Nie! - Strąciła z ramion rękę Rossa i odwróciła się do tyłu. Hall był pusty. - Dziadku! - Zawołała płaczliwym głosem. - Dziadku!

72

- Tesso! Głos Trevenana przywołał ją do porządku. Na jego twarzy malował się wyraz powagi, jednak Ross starał się być dla niej miły. - Proszę zostawić go sam na sam z jego smutkiem, Tesso. Teraz potrzebuje samotności. Zachowała się pani wspaniale. Pani dziadek na pewno jest z pani dumny. Ja też. Proszę tego nie psuć. Targały nią sprzeczne emocje, czuła, że lada moment może wybuchnąć płaczem, jednak nawet w takiej chwili była prze­ konana, że to właśnie ten człowiek jest odpowiedzialny za wszystkie jej nieszczęścia. Gdyby nie przyjechał do Francji, nic podobnego by się nie wydarzyło. - Prawdę mówiąc, panie Trevenan - wykrztusiła przez łzy - nie obchodzi mnie to, co pan o mnie myśli. Zdecydowanym krokiem podeszła do drzwi. Ross przeciągnął dłonią po włosach, zaklął cicho i ruszył jej śladem. Na zewnątrz czekali już dwaj stajenni, trzymając za cugle pięć wierzchowców. Tessa podeszła do jednego z nich i korzys­ tając ze specjalnego podestu, zajęła miejsce w siodle. Słyszała głos Rossa, który wydawał jeszcze służącym jakieś polecenia, a potem automatycznie ruszyła za nim, kiedy skierował wierz­ chowca w stronę wielkiej kutej bramy. Służący jechali za nimi, prowadząc konia objuczonego bagażami. Tessa starała się odizolować od wszelkich odgłosów, jakie dochodziły do niej z zewnątrz, nie zwracać też uwagi na widoki. Nie opuścili jeszcze Francji, wciąż miała więc czas na obmyślenie jakiegoś planu.

Jechali przez lasy i pola, trzymając się blisko drogi, rz jednak z niej korzystając. Choć woźnica nie forsował tempa, Tessa ucieszyła się, gdy dotarli w końcu do Vernon. Padała ze zmęczenia i zapomniała nawet o złości i smutku, przynaj-

73

mniej do chwili, gdy zatrzymali się na dziedzińcu Les Trois Freres, małej gospody na zachód od miasta, a Ross stanął u jej boku, by p o m ó c jej zejść z wierzchowca. - Poradzę sobie - oznajmiła chłodno. - Przecież niemal spada pani z konia. - Poradzę sobie! - powtórzyła głośniej. Trevenan wzruszył obojętnie ramionami i poszedł do gos­ pody, by zająć się przygotowaniem noclegu. Ponieważ jechali po dość nierównym terenie, Tessa nie mogła siedzieć na wierzchowcu bokiem, tylko w zwykłym męskim siodle. Dlatego też zejście z konia nie było łatwym zadaniem. Wiedziała jednak, że patrzą na nią dwaj stajenni, którzy słyszeli jej przechwałki, i że musi zeskoczyć na ziemię równie zręcznie jak każdy mężczyzna. Zmuszając zastałe mięśnie do posłuszeństwa, przerzuciła nogę nad grzbietem konia. Był to doskonale obliczony ruch i Tessa gratulowała już sobie w duchu, kiedy nagle zrozumiała, że jej stopy nie znajdują oparcia na bruku. Próbowała rozpaczliwie odzyskać równowagę, jednak to pogorszyło tylko sytuację. Pośliznęła się i opadła ciężko na kamienie, boleśnie tłukąc sobie pośladki. Poczuła smród świeżego końskiego łajna; jęknęła cicho. W takiej właśnie pozycji zastał ją Ross, kiedy wyszedł z gospody. - Poradzi sobie pani - powtórzył z irytacją. Stanął za jej plecami, chwycił ją pod ramiona i pomógł jej stanąć na nogach. Potem pociągnął nosem raz i drugi, i roześmiał się. Stajenni zakrywali usta dłońmi, także nie mogąc powstrzymać śmiechu. Tessa oblała się purpurą. Nie czekając na ciąg dalszy, szybko przeszła obok nich i wkroczyła do wnętrza gospody. Ross zdjął z konia bagaże, po czym ruszył jej śladem. W hallu gospody Tessa rozmawiała z właścicielem. Choć wciąż otaczał ją smród końskiego łajna, udawała, że niczego nie dostrzega. Nie zwracała najmniejszej uwagi na wyraz zakłopotania malujący się na twarzy starego mężczyzny.

74

Ross starał się zachować powagę. Napominał się w duchu, powtarzając sobie, że rozstanie z dziadkiem było dla Tessy okropnym przeżyciem, i że przejechała ponad pięćdziesiąt kilometrów do Vernon bez słowa skargi. Podziwiał jej odwagę. Jednocześnie podlejsza część jego natury czerpała cichą satys­ fakcję z faktu, że panna Tessa Lorimer znalazła się w tak kłopotliwej sytuacji. Z czystej przekory i złości odrzuciła jego ofertę pomocy i teraz mogła mieć pretensje tylko do siebie. Bez najmniejszych kłopotów otrzymali miejsce w pokoju. Ross załatwił to już wcześniej, wybierając na nocleg gospodę, w której nikt nie zadawał zbędnych pytań. Poza tym znał dobrze właściciela, który także trudnił się przemytem. Tessa grzecznie podziękowała za wino, którym poczęstował ją gospodarz. Ross postąpił podobnie, kiedy zaoferowano mu szklaneczkę brandy, choć zrobił to z wielkim żalem. Wiedział, że alkohol pochodzi z prywatnych zapasów starego Fecampa i że należy do najlepszych trunków w całej Francji. - Nie, dziękuję, panie Fecamp. Moja żona i ja chcielibyśmy położyć się już spać. - Usłyszał, jak Tessa wciąga głośno powietrze i posłał jej ostrzegawcze spojrzenie. - Chodźmy, moja droga. Nie będziemy niepotrzebnie zajmować pana Fecam­ pa. Jestem pewien, że i on chętnie poszedłby już spać. Gospodarz zaprowadził ich na piętro i pokazał mały pokój, w którym mieli spać. Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, Tessa rzuciła się na Trevenana. - Jak pan śmie! Jak mógł pan powiedzieć gospodarzowi, że jestem pańską żoną! Nie będę dzielić z panem jednego pokoju, panie Trevenan, więc lepiej niech pan poszuka sobie jakiejś innej sypialni. - To jedyny wolny pokój - skłamał Ross. Nie chciał ani na moment zostawiać Tessy samej, jednak ona nie musiała o tym wiedzieć. - Myślałam, że Sally i Desmond Turner pojadą z nami. Gdzie oni są?

75

- Czekają na nas w Rouen. Powinniśmy tam dotrzeć jutro wieczorem. Obserwował ją uważnie. Po raz pierwszy zdradził jej trasę tej wyprawy i wiedział dobrze, że Paul Marmont przebywa właśnie w Rouen. W jej oczach pojawił się jakiś błysk, szybko jednak skryła go za obojętnym spojrzeniem. Ross westchnął w duchu. Niepotrzebnie łudził się, że dziewczyna pojedzie do Anglii bez walki. Tessa zaczęła stukać stopą o deski podłogi. - Dlaczego nie pójdzie pan spać do służących? - Oni śpią na dole, w stajni. Ktoś musi zostać tutaj i chronić panią. - Co oni sobie pomyślą, kiedy odkryją, że spędziliśmy tę noc razem? - Niczego sobie nie pomyślą. Wiedzą, że odgrywamy tylko swoje role. Zdaje się, że nie rozumie pani, na jakie niebez­ pieczeństwo się narażamy. Jak inaczej moglibyśmy podróżować przez Francję, nie wzbudzając podejrzeń? Zresztą to tylko jedna noc. Tessa podniosła dumnie głowę. - Nie obchodzi mnie to, gdzie pan będzie spał, na pewno jednak nie pozwolę, by leżał pan ze mną w jednym łóżku. Ross postawił skórzaną walizkę na najbliższym krześle. Choć starał się mówić spokojnie, w jego głosie kryła się z trudem hamowana złość. - Niechże pani nie będzie śmieszna. Oczywiście, że nie będę spał na łóżku, tylko na podłodze. I proszę nie udawać, że tak bardzo dba pani o pozory. Pani dziadek opowiedział mi, jak przedostała się pani do Francji. Była pani jedyną kobietą w całej zgrai zbójów. - To było co innego. - A to dlaczego? Tessa uśmiechnęła się do niego z wyższością. - To byli dżentelmeni - oświadczyła.

76

Ku jej wielkiemu rozczarowaniu Trevenan wcale się nie obraził. Po chwili milczenia wybuchnął głośnym śmiechem. Z trudem hamując rozbawienie, spytał: - A więc o to pani chodzi? Myśli pani, że nastaję na jej cnotę? Po raz kolejny nie mogę się nadziwić pani bujnej wyobraźni. Nawet gdybym nie był dżentelmenem, Tesso, byłaby pani całkowicie bezpieczna w moim towarzystwie. W odróżnieniu od pewnych łajdaków, których nazwisk nie chcę tu wymieniać, nie pociągają mnie małe dziewczynki. Poza tym za bardzo się pani uperfumowała jak na mój gust. - Delikat­ nie pociągnął nosem. - Końskie łajno - dodał, jakby sądził, że nie zrozumie przytyku. Ani przez chwilę nie podejrzewała, że Trevenan nastaje na jej cześć. Chciała mieć tylko odrobinę prywatności. Już ot­ worzyła usta, by mu to wyjaśnić, potem jednak zastanowiła się nad tym lepiej i nie powiedziała ani słowa. Trevenan mógłby odpowiedzieć jej jakąś złośliwością, na przykład, że zbyt gwałtownie broni się przed takim przypuszczeniem. Rozejrzała się po małym pokoju zdumiona, jak ludzie mogą wytrzymać w małżeństwie. Małżonkowie nie mogli przecież liczyć nawet na odrobinę intymności. Nie było tu nawet parawanu, za którym mogłaby się rozebrać. W rogu stała niczym nie osłonięta miska z wodą. Tessa była pewna, że jeśli zajrzy pod łóżko, znajdzie tam nocnik. Postanowiła, że jeśli wyjdzie za Paula, oboje będą spać w oddzielnych pokojach. Rzuciła Rossowi niepewne spojrzenie. Ten spokojnie wpa­ trywał się w nią swymi szarymi oczyma. Tessa miała wrażenie, że Trevenan czyta w jej myślach. Po chwili Ross przemówił beznamiętnym tonem: - Wyjdę na zewnątrz, sprawdzić, czy wszystko jest w po­ rządku. Kiedy wrócę, pani powinna już być w łóżku. Proszę zostawić ubranie za drzwiami. Dopilnuję, by któraś z pokojówek zajęła się nim jeszcze dzisiaj. Gdy tylko Trevenan opuścił pokój, Tessa dopadła swojej

77

walizki. Po kilku minutach jej brudny płaszcz i suknia znalazły się za drzwiami, a ona sama w łóżku, przykryta po samą brodę ciepłą kołdrą. Upłynęło jeszcze kolejnych kilka minut, nim usłyszała jego kroki pod drzwiami. Trevenan wszedł do pokoju i udał się prosto do miski z wodą, nie patrząc nawet w jej stronę. Ku jej zdumieniu i konsternacji zaczął się rozbierać. Tessa ukryła twarz w poduszce, zamykając szczelnie oczy. Słyszała plusk wody, a potem w pokoju zapadła cisza. Czekała i czekała. Wreszcie odwróciła głowę i ostrożnie otworzyła oczy. Trevenan stał przed łóżkiem, ubrany tylko w obcisłe spodnie, i wycierał się ręcznikiem. Jakby kierowane własną wolą, jej oczy powoli ogarnęły go spojrzeniem. Teraz wiedziała już, skąd pochodzi jego siła. Twarde jak skała mięśnie naprężały się i rozluźniały, kiedy poruszał ręcznikiem. Gęstwina ciemnych włosów pokrywała jego piersi; jego brzuch był płaski i twardy; obcisłe spodnie uwydatniały długie muskularne nogi, umięś­ nione uda. Tessa przełknęła mimowolnie. Kiedy spotykała się z nim w salonach, wydawał jej się przynajmniej cywilizowany, ukryty pod warstwą ubrań; teraz jednak, gdy widziała go takim, jakim był w rzeczywistości, czuła się okropnie onieśmielona. Trevenan podszedł bliżej do łóżka, a spojrzenie Tessy powęd­ rowało ku jego twarzy. W oczach Rossa tańczyły iskierki rozbawienia. - Co też, u diabła, nałożyła pani na głowę? - spytał. - A na co to wygląda? - Tessa obruszyła się. - Nocny czepek, oczywiście. - Czepek? - Chichocząc, podszedł do niej i dotknął palcami delikatnych wstążek, które przytrzymywały nakrycie na gło­ wie. - Nigdy jeszcze nie spałem z kobietą, która nosi czepek. Ale, jak widać, na wszystko przychodzi kiedyś czas. Nie, proszę się nie obrażać. To naprawdę śliczne. Wygląda pani jak laleczka.

78

Rozwścieczona odepchnęła jego ręce. Ross Trevenan nie miał prawa wypowiadać się na temat jej nakrycia głowy - które zresztą było prześliczne — a już na pewno nie powinien był zwracać się do niej tak zjadliwym i szyderczym tonem. - Dobranoc! - warknęła ze złością i waląc pięścią w po­ duszkę, odwróciła się do niego plecami. „Nigdy jeszcze nie spałem z kobietą, która nosi czepek", powtórzyła szeptem. Swoją drogą ciekawe, z iloma kobietami spał już Ross Trevenan? Mogła się założyć, że było ich całe mnóstwo. Nie rozumiała, jak one mogły to znieść. Przecież on wyglądał jak kupa mięśni i włosów. Prędzej poszłaby do łóżka z gorylem. „Wygląda pani jak laleczka". Miała już serdecznie dość uwag na temat swojego młodego wieku - „dzierlatka", „dziew­ czynka" a teraz jeszcze „laleczka". Nie była aż taka młoda. To raczej on był stary. Prawdopodobnie nie miał więcej niż trzydzieści dwa, trzydzieści trzy lata, ale zachowywał się tak, jakby był starszy od Adama. Paul w niczym nie przypominał Rossa Trevenana. Był dosko­ nale wychowany i zawsze traktował ją z należytym szacunkiem. On nie uważał jej za małą dziewczynkę. Był niezwykle wręcz przystojny, miał klasyczne rysy greckiego boga. No, może trochę przesadziła, ale tylko troszeczkę. Z pewnością był przystojniej­ szy od Rossa Trevenana i tylko to się liczyło. Nagle światło w pokoju zgasło. Słyszała kroki Rossa; pod­ szedł do szafy, otworzył ją i zamknął. Domyśliła się, że wyciągnął z niej koc, którym zamierzał się przykryć. - Czepek! - mruknął pod nosem. - Mój Boże, co jeszcze? Tessa była przekonana, że jego usta wykrzywione są teraz w ohydnym uśmieszku i marzyła o tym, by zedrzeć go stamtąd raz na zawsze. Wiedziała też jednak, że jeśli zrobi teraz coś nieprzemyślanego, może tylko przysporzyć sobie kłopotów. Z radością myślała o chwili, kiedy pan Ross Trevenan przekona się, że nie wszystko musi układać się po jego myśli.

79

W czasie długiej podróży do Vernon mogła spokojnie zebrać myśli. Doszła do przekonania, że to właśnie Ross Trevenan naopowiadał dziadkowi jakichś okropnych historii i przekonał go, by odesłał ją do Anglii. Cała ta bzdurna opowieść o bracie Napoleona... Prawdopodobnie od początku do końca była tylko jego wymysłem. Nie rozumiała jeszcze do końca motywów Trevenana, przypuszczała jednak, że mogą mieć coś wspólnego z pieniędzmi, które dziadek przetransferował do angielskich banków. Nie byłby to pierwszy przypadek, kiedy ktoś wkradł się w łaski starego Aleksandra Beaupre, a potem ograbił go doszczętnie. Gdyby miała czas, porozumiałaby się z Paulem i razem spróbowaliby poważnie porozmawiać z dziadkiem. Trevenan był jednak zbyt sprytny, by dać jej ten czas, potem zaś wykorzystał jej obawy o zdrowie dziadka i zmusił do szybkiego wyjazdu. Wszystko to było okropnie skomplikowane. Nie mogła, nie chciała opuścić Francji, nie będąc całkowicie przekonana, że to jedyne rozsądne wyjście. Teraz, kiedy wiedziała już, że zatrzymają się w Rouen, odżyły jej nadzieje. Razem z Paulem postanowią, co robić dalej. - Tesso, śpisz? - Nie - odparła. Trevenan roześmiał się. - Myślałem o tej historii, którą opowiedział mi Aleksander. Powiedz mi prawdę, czy rzeczywiście przepłynęłaś kanał z bandą przemytników? - Nie mogę uwierzyć, że dziadek opowiedział panu o tym. Obiecał, że nikomu tego nie zdradzi. - Ja także obiecałem mu absolutną dyskrecję i możesz być pewna, że dotrzymam obietnicy. No więc, czy to prawda? - A jeśli tak? - Czy nie możesz odpowiedzieć wprost na najprostsze pytanie?

80

- Tak. Przepłynęłam kanał z bandą przemytników. Dlaczego pan o to pyta? - Nie bałaś się wsiąść z nimi do jednej łodzi? Pomyślała o Benie, Harrym i Lou, którzy uprawiali ziemię wokół Arden, małej wioski na południowym wybrzeżu Anglii, i którzy starali się nieco podreperować swe skromne budżety przemycając ludzi i towary z Francji. To prawda, byli przemyt­ nikami, ale wydawali jej się łagodni jak baranki. Być może jednak zachowywali się tak tylko w jej obecności, bo znali się przecież jeszcze z dzieciństwa. - Byłam przerażona - odrzekła po chwili milczenia. I tak było w rzeczywistości, choć wcale nie bała się swych przyjaciół-przemytników. To sama przeprawa przez kanał wzbudziła w niej największe przerażenie, potem zaś tygodnie spędzone w podróży, kiedy wędrowała samotnie przez Francję, śpiąc w stogach siana i pod płotami, czasami przymierając głodem. Dziś jednak uważała, że warto było ponieść ten ogromny trud. W pokoju zapadła cisza. Tessa poczuła się dziwnie za­ kłopotana. Słyszała każdy oddech Rossa, każdy najmniejszy ruch, kiedy układał się na twardej podłodze. Potem uświadomiła sobie jeszcze inne rzeczy. Wiedziała już, że kiedy wyszedł na zewnątrz, by dać jej czas na wieczorną toaletę, palił jedno z tych cienkich cygar, do których miał taką słabość. Wciągnęła powoli powietrze i uśmiechnęła się do siebie. Tak, i skorzystał też z oferty gospodarza, który częstował go swą najlepszą brandy. Aromat brandy i tytoniu zawsze przy­ wodził jej na myśl dziadka. Były to odprężające, męskie zapachy; zawsze czuła sympatię do dżentelmenów, którzy rozsiewali wokół siebie podobną woń. Ta myśl przywołała ją nagle do porządku. Zmarszczyła brwi, ganiąc się w myślach za podobne absurdy. - Tesso? - O co znowu chodzi? - spytała z irytacją. - Co się stało z twoim przystojnym lokajem?

81

- Jakim lokajem? - Tym, z którym uciekłaś. - Skąd wiesz o Robbiem? - Nie mówiła dziadkowi o lokaju. - M a m swoje źródła. Tessa przypuszczała, że Trevenan ma na myśli Sally Turner albo jakąś inną dziewczynę, z którą chodziła wtedy do szkoły, a która teraz pojawiła się w Paryżu. Ross ziewnął głośno. - Oczywiście, zrozumiem cię doskonale, jeśli nie będziesz chciała o tym rozmawiać. Tessa nie chciała. - Tesso? - Robbie miał kochankę, z której nie chciał dla mnie zrezygnować - odparła cicho. - Więc rozstaliśmy się w Brigh­ ton. Ross odchrząknął, jakby nie do końca zadowolony z jej odpowiedzi. Powoli jego oddech wyrównał się i uciszył. Po chwili Tessa była już pewna, że jej towarzysz zapadł w sen. Jej powieki także stawały się coraz cięższe. Od dawna już nie myślała o Robbiem. Był lokajem w domu jej wujka Lorimera w Norfolk, niedaleko szkoły, do której wówczas uczęszczała, choć w tej chwili nie pamiętała już jej nazwy. Po raz kolejny popadła w niełaskę i miała być odesłana do wujostwa w Bath. T y m razem krewni stracili już do niej cierpliwość i chcieli wydać ją za jakiegoś odrażającego kuzyna, który pogrzebał już dwie żony. Robbie ocalił ją przed losem gorszym od śmierci. Nienawidził pracy lokaja. Jego największą miłością było morze i nie mógł doczekać się chwili, kiedy znów poczuje pod stopami pokład statku. Kiedy Tessa dowiedziała się, że Robbie ucieka na wybrzeże, do Portsmouth, uprosiła go, by zabrał ją ze sobą przynajmniej do Brighton. Wioska Arden, jedyne miejsce na świecie, które mogła nazwać prawdziwym domem, leżała zaledwie sześć mil dalej, a na nadmorskich urwiskach wciąż stała chata jej rodziców, należąca teraz wyłącznie do niej.

82

Mieszkała tam tylko przez tydzień, bo tyle czasu potrzebo­ wała, by odnowić stare znajomości i zorganizować dalszą ucieczkę. Wiedziała, że krewni nieprędko zaczną jej szukać w tym właśnie miejscu, bo w liście pożegnalnym do wujka Lorimera napisała, że uciekają z Robbiem do Szkocji. Chyba rzeczywiście była niepoprawna, jak wypominali jej to wszyscy krewni i nauczyciele w Anglii, nie widziała w tym jednak niczego złego. Gdyby zrobiła to, czego życzyli sobie jej opiekunowie, nigdy nie poznałaby dziadka. Zostałaby żoną jednego z tych okropnych Beasleyów, człowieka, którego interesował wyłącznie posag, którym obdarzył ją dziadek. Jej opiekunowie nie kryli się wcale z opinią, że żaden mężczyzna nie zechciałby jej z żadnego innego powodu. Nie wiedzieli, że istnieje ktoś taki jak Paul. Z jej ust wyrwało się ciężkie westchnienie. To była najdłuższa i najbardziej męcząca noc w jej życiu. W y d a w a ł o jej się, że rozmowa w gabinecie dziadka, podczas której dowiedziała się, że musi wyjechać do Anglii, zdarzyła się w jakiejś odległej epoce. Wiedziała, że dziadek robi to wszystko dla jej dobra, ale czuła, że w tej szczególnej sytuacji powinna kierować się głosem serca. Spojrzała w okno. Na horyzoncie srebrzył się już świt. Zasypiając pomyślała jeszcze, że wkrótce będzie musiała wstać.

6

Podróżowali do Rouen niespiesznym tempem. Wyruszali w drogę o zmierzchu, na nocleg zaś zatrzymywali się nad ranem. Tessa starała się zachowywać spokojnie i potulnie, by Trevenan nabrał przekonania, że pogodziła się z losem i że bez słowa sprzeciwu wyjedzie do Anglii. Miała już gotowy plan ucieczki, jednak by go zrealizować, musiała wykorzystać chwilę słabości Treyenana. Plan ów zaczaj formować się w jej głowie w chwili, gdy odnalazła wśród ubrań czerwoną aksamitną sakiewkę. W jej wnętrzu służąca Tessy ukryła nieco biżuterii, między innymi czerwoną rubinową broszę, którą dziadek podarował jej na urodziny. „Moja angielska różyczko", powiedział do niej dziadek, kiedy przy stole otworzyła pudełeczko. Co ważne, obecny był przy tym także Ross Trevenan, który widział jej wzruszenie i wiedział, że ten klejnot jest dla niej wyjątkowo cenną pamiątką. Tessa przypięła broszę pod klapą płaszcza i od czasu do czasu dotykała jej dyskretnie, jakby przypominała sobie chwile spędzone z dziadkiem. Oczywiście starała się, by Ross Trevenan zauważył ten gest. Jej towarzysz nie powiedział nic na ten temat, ale jego szare oczy jakby złagodniały. Właśnie o to jej chodziło.

84

Kiedy kopyta ich koni stukały o bruk ulicy prowadzącej do gospody, w której cierpliwie oczekiwali ich Sally i Desmond Turnerowie, Tessa ukradkiem rozejrzała się dokoła. Nigdy jeszcze nie była w Rouen nocą, ale wystarczyło tylko odszukać katedrę, by zorientować się w otoczeniu. Katedra Notre D a m e górowała nad miastem i w ciągu dnia po prostu trudno było jej nie zauważyć. Wielkie wieże upodabniały ją raczej do potężnej średniowiecznej fortecy niż przybytku Boga. Teraz jednak Tessa widziała tylko fasady drewnianych budynków, ciągnących się wzdłuż ulicy, i światła łodzi przycumowanych w dokach. Jedna z tych łodzi miała zabrać ich w dół rzeki, a potem do Anglii. Postanowiła postarać się, by do tego nie doszło. Rouen było bogatym centrum handlowym. Liczne tawerny rozlokowane wzdłuż nadbrzeża musiały doskonale prosperować, bo pomimo późnej pory nadal wypełniały je tłumy gości. Co prawda dość głośną kawalkadą ściągali na siebie zacie­ kawione spojrzenia, nikt jednak nie próbował ich zaczepiać. W końcu dojrzała to, na co czekała już od kilku chwil - znak wskazujący drogę do Amiens. Na szczycie tego właśnie wzgórza znajdowała się katedra. Tessa poczuła się tak, jakby ktoś wręczył jej właśnie mapę. Teraz wiedziała już dokładnie, gdzie jest i w którą stronę ma się kierować. Najwyraźniej tej nocy sprzyjało jej szczęście. Na nadbrzeżu wybuchła bójka między d w o m a marynarzami i starym żoł­ nierzem W poszarpanym mundurze. Kiedy uwaga wszystkich podróżników zwrócona była w tę stronę, Tessa odrzuciła broszę, którą trzymała w dłoni - nie był to klejnot podarowany jej przez dziadka - do tyłu, najdalej, jak potrafiła. Stukot upadającej na ziemię ozdoby był całkiem dobrze słyszalny. - Moja broszka! - zawołała i ściągnęła cugle. - Zgubiłam broszkę. Tam, z tyłu. Ross i służący także się zatrzymali. Tessa pozostawała nieco w tyle. Obejrzała się za siebie.

85

- Zdaje się, że ją widzę. Tak, tam leży! Zawróciła konia i podjechała kilkanaście metrów, aż znalazła się dokładnie naprzeciwko drogi prowadzącej do Amiens. Wiedziała, że Ross Trevenan bacznie ją obserwuje, ale zdołała zachować spokój. Zsiadła z konia i z cuglami w dłoni ruszyła w stronę katedry. Nie widziała zgubionej broszy i wcale nie usiłowała jej odnaleźć, zależało jej jedynie na tym, by przekonać Rossa Trevenana, że jej szuka. Pochyliła się i dotknęła palcami ziemi, jakby podnosiła jakiś drobny przedmiot. - Znalazłam ją - zawołała i wsiadła na konia. Ross skinął głową, po czym odwrócił się. Tessa ścisnęła piętami boki wierzchowca i poderwała go do biegu. Po kilku sekundach zniknęła za szeregiem kamienic, które kryły ją przed wzrokiem Rossa. Słyszała jego zaniepo­ kojone okrzyki. Wiedziała, że za m o m e n t ruszy za nią w pościg. Dzięki fortelowi z broszką zyskała kilka cennych sekund i musiała wykorzystać je teraz do maksimum. Nie mogła liczyć na to, że zdoła go prześcignąć, być m o ż e jednak uda jej się go przechytrzyć. Niemal natychmiast ściągnęła cugle. Wierzchowiec zatrzymał się gwałtownie, a Tessa ześliznęła się z jego grzbietu. Potem klepnęła konia w zad, posyłając go w górę ulicy. Zdążyła jeszcze wskoczyć w boczną uliczkę i schronić się w ciemno­ ściach zalegających pod ścianą kamienicy, nim Ross i służący przemknęli obok niej. Podkasała suknię i ruszyła biegiem przed siebie, spodziewając się w każdej chwili usłyszeć odgłosy pościgu za plecami. Serce waliło jej jak młot, a płuca pracowały jak miechy kowalskie. Kiedy dobiegła do skrzyżowania, skręciła na prawo, w górę, potem na lewo, w dół wąskiej alejki, równoległej do Rue de Gros-Horloge. Niczym strzała wypuszczona z łuku błyskawicznie pokonywała przestrzeń. Nikt nie próbował jej zatrzymać. Była to dzielnica bogatych mieszczan, a przyzwoici obywatele Rouen spali w bez­ piecznie w swoich łóżkach za szczelnie zamkniętymi drzwiami. 86

Kiedy zaczęła już tracić siły, dojrzała przed sobą plac targowy i odetchnęła z ulgą. Na lewo, naprzeciwko ruin kościoła św. Zbawiciela, w pobliżu miejsca, w którym spalono Joannę D'Arc, znajdował się d o m Paula. W ostatnim momencie powstrzymała się przed wejściem na plac, uświadomiwszy sobie, że byłaby doskonale widoczna w świetle latarń wywie­ szonych przed wszystkimi drzwiami. Po chwili dostrzegła także jeźdźca, który patrolował tę okolicę. Cofnęła się w cień i w pośpiechu przemierzyła jedną z bocz­ nych alejek, zachodząc do d o m u Paula od tyłu. Tutaj zatrzymała się wreszcie. Uszczęśliwiona faktem, że znowu jest wolna, odszukała bramkę prowadzącą na małe podwórko. Bramka była jednak zamknięta. Tessa stłumiła przekleństwo i zaczęła szukać jakiegoś dogodnego przejścia przez mur.

Paul

Marmont wyswobodził się z objęć kobiety, z którą dzielił łoże, i podniósł głowę, nasłuchując. Od dłuższej chwili ktoś bezskutecznie dobijał się do tylnych drzwi. Przeklinając służącego, który spał pewnie jak zabity, i swojego przyjaciela Roberta, który niedawno przyjechał do niego z Paryża, sięgnął po szlafrok. - Paul? - Kobieta na łóżku poruszyła się niespokojnie, wyrwana ze snu. - Co to? Złożył na jej ustach namiętny pocałunek. - To chyba Robert. Pewnie znowu zapomniał kluczy. Jego palce dotknęły kuszących krągłości jej piersi. Z n ó w zaczęło budzić się w nim pożądanie. Jednak intruz za drzwiami nie dawał za wygraną i dobijał się jeszcze głośniej. Paul westchnął, otulił się szczelniej szlafrokiem, wziął do ręki świecę i zszedł na parter. Kiedy otworzył drzwi, a niespodziewany gość wpadł jak burza do wnętrza domu, Paul osłupiał ze zdumienia. - Theresa - wyjąkał.

87

- Szybko, zamykaj drzwi! Nie ruszał się z miejsca, więc Tessa zamknęła i zablokowała drzwi za niego. - Chyba go zgubiłam - powiedziała. - Kogo? Teraz, kiedy była już bezpieczna, zaczęła odzyskiwać pogodę ducha i roześmiała się głośno. - Och, mój drogi, wyglądasz tak, jakbyś zobaczył właśnie ducha. Chodźmy na górę, do salonu, tam opowiem ci wszystko. Przeszła obok niego do wąskiego korytarzyka, zakończonego spiralnymi schodkami, tak typowymi dla mieszczańskich do­ m ó w , i zamierzała właśnie wyjść na górę. Otrząsnąwszy się ze zdumienia, Paul pospieszył za nią. - Thereso, nie możesz tam wejść! Położyła już jedną dłoń na poręczy, lecz teraz odwróciła się doń zdumiona. Nie zdążyła jeszcze ochłonąć po biegu i wysiłku wywołanym wspinaczką na kamienny mur, minęło więc kilka sekund, nim mogła mu odpowiedzieć. - Nie czas teraz przejmować się konwenansami - oświad­ czyła wreszcie. Wydawało jej się, że Paul jest dosłownie przerażony jej wizytą. Zrozumiała, że musi wyglądać jak obłąkana. W dodatku wyciągnęła go z łóżka w środku nocy. Pewnie podejrzewa, że zrobiła coś strasznego. Odsunęła się od schodów i padła w ramiona ukochanego. - Miałeś rację co do Rossa Trevenana. Dziś wieczorem mieliśmy wypłynąć do Anglii. Musiałam się z tobą spotkać, rozumiesz? - Łzy zaczęły napływać jej do oczu. Z jakąż ulgą składała wszystkie problemy na jego szerokie barki! - Przytul mnie choć na chwilę, Paul. Och, gdybyś był w tym czasie w Paryżu, nie doszłoby do niczego podobnego. Paul wracał powoli do równowagi. - Moje kochane biedactwo - uspokajał ją łagodnym głosem. - Wyglądasz, jakbyś miała za moment zemdleć. - Ujął ją mocno pod łokieć i skierował w stronę małego pokoju przy

88

frontowych drzwiach. - Naleję ci odrobinę wina, a potem się ubiorę. Wtedy przyjdę do ciebie i będziesz mogła spokojnie opowiedzieć mi o wszystkim. Tessa odchyliła głowę, by spojrzeć mu w oczy i uśmiech­ nęła się doń ciepło. Potem jej spojrzenie powędrowało ku postaci stojącej na spiralnych schodach. Rudowłosa kobieta, ubrana tylko w męską koszulę, pochylała się nad poręczą. - Paul? - wymruczała zmysłowym głosem. - To był Robert? Znowu zapomniał klucza? - Nagle zobaczyła Tessę i cofnęła się. - Och... - szepnęła. Tessa, osłupiała ze zdumienia, wpatrywała się w rudowłosą dziewczynę. - Wracaj do łóżka, Katarzyno - rozkazał jej Paul. Kobieta bez słowa obróciła się na pięcie i wbiegła na schody. Tessa odsunęła się od Paula i cofnęła o krok. Patrzył na nią zmieszany, potem jednak rozchmurzył się i uśmiechnął nieśmiało. - To nie ma żadnego znaczenia. Po prostu rozrywka. Ty jesteś jedyną kobietą, którą kocham i która jest dla mnie naprawdę ważna. Tessa czuła się tak, jakby ktoś ścisnął jej serce w ogromnym imadle. Położyła rękę na klamce, by utrzymać równowagę. Łzy upokorzenia z coraz większą siłą napływały jej do oczu. Przełknęła ciężko. Wiedziała, że jeśli nie chce upokorzyć się jeszcze bardziej, musi zapanować nad swymi emocjami. Paul położył dłoń na jej ramieniu. - Thereso, wiesz, że cię kocham, tylko ciebie. Ale czułem się tu samotny. Katarzyna... - Wzruszył niedbale ramionami. - Nasza znajomość skończyłaby się w chwili zaręczyn. Tessa czuła, jak krew napływa jej do twarzy. Gniew zasnuł jej oczy. - Czy ty nie masz wstydu? To miał być nasz dom. Miałeś przywieźć mnie tutaj jako swoją żonę. Ile jeszcze kobiet nocowało w tym pokoju?

89

- Jesteś zdenerwowana - cicho przerwał jej Paul. - Kiedy spokojnie się nad tym zastanowisz, zrozumiesz, że to nie ma z nami nic wspólnego. Pozwól, że naleję ci wina. To ukoi twoje nerwy. Był to ten sam Paul, którego znała tak długo. Przystojny, uprzejmy, niezwykle miły. Chciał poczęstować ją winem, by ukoić jej nerwy. Zakochała się w tym właśnie człowieku, teraz zrozumiała jednak, że to oszust. Gdyby naprawdę ją kochał, nigdy by jej nie zdradził. Kiedy podał jej kieliszek z winem, zaczęła się śmiać, przestała jednak, czując, że popada w histerię. Wzięła głęboki, długi oddech. - Myślisz, że kiedy wypiję kieliszek wina, poczuję się lepiej? Nie chcę czuć się lepiej, bo być może nie pogardzałabym już tak bardzo tobą i... tak, i sobą. Ty wypij to wino. M a m nadzieję, że się nim udławisz. Odwróciła się na pięcie i ruszyła do frontowych drzwi. Kiedy odsunęła zasuwę, Paul zawołał ją po imieniu. Tessa odwróciła się. Teraz pozostała jej już tylko duma. Za wszelką cenę nie chciała pokazać, jak bardzo ją zranił. - O co chodzi? - Na miłość boską, uspokój się! Nie możesz wybiec o tej porze na ulice Rouen sama, beż jakiejkolwiek ochrony. Poza tym, nie powiedziałaś mi jeszcze, dlaczego tu przyszłaś. Była naiwną idiotką, dlatego właśnie tu przyszła. Nie zamie­ rzała jednak użalać się nad sobą w obecności tego człowieka. - Wyjeżdżam do Anglii z Rossem Trevenanem - powie­ działa. - Mój dziadek poprosił swoją dobrą przyjaciółkę, lady Sayle, by otoczyła mnie opieką na jakiś czas. Przyszłam się z tobą pożegnać. Chciałam też poprosić, byś czekał na mnie cierpliwie, ale w tych okolicznościach to chyba nie ma więk­ szego sensu, prawda? - Trevenan jest tutaj, w Rouen? - spytał Paul ostrzejszym tonem.

90

- Nie m a m ci już nic do powiedzenia, Paul. - Drżała na całym ciele, kiedy odwróciła się od niego i nacisnęła na klamkę. Paul wyciągnął dłoń nad jej ramieniem i na powrót zatrzasnął drzwi. Tessa znów obejrzała się na niego, unosząc brwi w niemym pytaniu. Gniew wyostrzył jego spojrzenie, a policzki pokryły głębokie rumieńce. - Nie pojedziesz nigdzie z panem Trevenanem. Zainwes­ towałem już zbyt dużo pieniędzy i czasu, by pozwolić ci na coś podobnego. Thereso, to małżeństwo znaczy o wiele więcej, niż przypuszczasz - dodał łagodniejszym tonem, kiedy Tessa odsunęła się od niego. - Łączy nas tak wiele. Nie rozumiesz tego? Beaupre i Marmont; nasze połączone majątki stworzą z nas najpotężniejszą instytucję we Francji. Pomyśl tylko o tym! Wielcy tego świata będą zabiegać o nasze względy. Czymże jest drobna niedyskrecja w porównaniu z taką per­ spektywą? Pomyśl tylko o dziedzictwie, które przekażemy naszym dzieciom. Twarz Tessy nie wyrażała żadnych emocji, choć dziewczyna skręcała się z gniewu i bólu. - Myślę o tym, Paul, i szczerze mówiąc, ta perspektywa wcale mnie nie pociąga. - Zmienisz zdanie, kiedy spokojnie się nad tym zastanowisz. Uśmiechnął się zmysłowo. Wiedziała, że zaraz weźmie ją w ramiona i spróbuje przekonać czułymi pocałunkami. Przed momentem opuścił właśnie łóżko innej kobiety. Nie mogła już znieść tego dłużej. Z głośnym okrzykiem zamachnęła się pięścią, trafiając go prosto w podbródek. Kiedy zaskoczony Paul cofnął się o kilka kroków, Tessa otworzyła drzwi na oścież i wybiegła w ciemność. Przebiegła wzdłuż kilkunastu domów, nim wreszcie się zatrzymała. Miała złamane serce, bolała ją dłoń, nie wiedzia­ ła, gdzie iść i co robić. Całą nadzieję pokładała w Paulu. Przycisnęła dłonie do oczu, by powstrzymać napierające łzy. Słysząc znajomy głos, gwałtownie poderwała głowę.

91

- Zajęło to pani sporo czasu - powiedział Ross Trevenan. - Byłem pewien, że kiedy pozna pani piękną Katarzynę, szybko opuści pani ten dom. Trevenan krył się w cieniu pobliskiej kamienicy. Siedział na koniu, lekko pochylony do przodu, spokojny, wręcz wesoły. W prawej dłoni trzymał cugle konia Tessy. Podeszła bliżej i zapytała: - Skąd pan wiedział, że przyjdę właśnie tutaj? - A gdzie miałaby pani pójść? - I wiedział pan, co tutaj zastanę? — spytała podniesionym głosem. - Ale skąd pan mógł to wiedzieć? - Powiedzmy, że postarałem się być dobrze poinformowany. T y m razem nerwy Tessy nie wytrzymały. - Mógł mnie pan ostrzec! Mógł mnie pan powstrzymać! Choć była zdenerwowana i roztrzęsiona, dojrzała dziwne wahanie w jego spojrzeniu, jakąś niepewność, jakby nie potrafił rozstrzygnąć jakiegoś wewnętrznego dylematu. Potem jednak to zniknęło i Ross Trevenan znów był sobą - irytującym, zarozumiałym mężczyzną. Uśmiechnął się do niej szeroko. - Pani i tak nigdy nikogo nie słucha, Tesso, a już na pewno nie mnie. A co do powstrzymania pani, to próbowałem, proszę mi wierzyć. To nie należało do mojego... Przerwał nagle, kiedy zza rogu wybiegł Paul Marmont w bryczesach i białej koszuli. Ross spojrzał na Tessę. - Więc jak będzie? Zostaje pani z Marmontem czy jedzie ze mną? Tessa przenosiła spojrzenie na jednego, to znów na drugiego mężczyznę, zastanawiając się, którego z nich bardziej niena­ widzi. W chwili ślepej rozpaczy sięgnęła po swego konia i wspięła się na siodło. Teraz chciała jedynie uciec od nich obu. - Stój! - krzyknął Paul. - Thereso, wracaj do domu! Ross ustawił się pomiędzy Tessą i Marmontem, skupiając uwagę na pistolecie, który jego oponent trzymał w dłoni.

92

- Nie bądź głupcem, Marmont. Straciłeś już ją i jej majątek. Nigdy nie wyjdzie za ciebie. Wściekłość wykrzywiła twarz Paula Marmonta. - To ty ułożyłeś to wszystko, prawda? - Nie. S a m to na siebie ściągnąłeś. Pistolet powędrował nagle do góry, a Ross krzyknął: - Tesso, uciekaj! Kiedy wierzchowiec dziewczyny poderwał się do biegu, kula wystrzelona z pistoletu Marmonta uderzyła w drewnianą belkę na wysokości głowy Trevenana. Rozwścieczony tym tchórz­ liwym uczynkiem, Ross chciał już stratować Marmonta, po­ wstrzymał jednak konia, zrozumiawszy, że Tessa zmieniła kierunek i jedzie przez plac w górę, coraz bardziej oddalając się od rzeki. Przeklinając własną bezmyślność i Tessę Lorimer, która naraziła ich wszystkich na niebezpieczeństwo, zawrócił konia i ruszył jej śladem. Kiedy galopował przez plac, rozzłoszczeni mieszkańcy okolicznych d o m ó w otwierali okna, by dowiedzieć się, kto wyrwał ich ze snu. Po drugiej stronie rynku pojawili się także dwaj jeźdźcy, zaalarmowani hukiem wystrzałów. Ross rozpo­ znał w nich francuskich policjantów. Słyszał, jak Paul Mar­ mont wykrzykuje coś o próbie gwałtu. Potem widział już tylko dwóch policjantów, którzy z bronią gotową do strzału ruszyli prosto na niego. Kiedy jednak podjechali bliżej, zrozumiał, że to właściwie jeszcze dzieci, i że obaj są śmier­ telnie przerażeni. - Cholerna farsa! - mruknął i sięgnął po pistolet. Z wrzas­ kiem, który przypominał okrzyk wojenny, podniósł się w siodle i wystrzelił ponad ich głowami. To wystarczyło, by zatrzymać ich w miejscu. Ross mocniej ścisnął boki konia i niczym błyskawica przemknął między wystraszonymi jeźdźcami. Kilka sekund później opuścił już rynek i pędził uliczką, którą Tessa próbowała wyjechać z miasta. Jechała na północ, do Amiens. Ross stłumił wściekłe prze-

93

kleństwo. Ta idiotka próbowała przed nim uciec! Nie spodziewał się zupełnie takiego obrotu sprawy. Myślał, że po tym, jak przydybie swego narzeczonego z kochanką, bez sprzeciwu powróci do niego. Poczuł wyrzuty sumienia, szybko jednak zdusił je w sobie. Nie planował tego w ten sposób. Właściwie zupełnie go zaskoczyła. Jeszcze minuta lub dwie i byłoby za późno. Na szczęście wiedział, gdzie mieszka Marmont. Teraz, kiedy poznała już prawdziwą naturę Paula, powinna była spokojnie oddać się pod jego opiekę. Zupełnie jej nie rozumiał. Co ona chciała zrobić? Nie miała dokąd uciekać. O co jej, do diabła, chodziło? Wreszcie dostrzegł ją - niewyraźny ruchomy punkt na drodze. Chmura przesłoniła księżyc, na ziemię spadły pierwsze krople deszczu. W miarę jak deszcz przybierał na sile, rosła też wściekłość Rossa. Wysłał już służących z bagażami do łodzi, wiedział jednak, że jeśli nie dotrą tam zaraz, przyjaciele będą musieli odpłynąć bez nich. Następnym punktem, w którym mieli się spotkać, było Honfleur. Czuł, że nie zdążą dotrzeć tam na czas. To oznaczało, że spędzą kolejnych kilka dni w siodle, zamiast siedzieć wygodnie w ciepłej koi. A wszystko to przez wybryki nieobliczalnej dziewczyny, która nie potrafiła dać za wygraną. Deszcz był już tak gęsty, że nie widział Tessy, słyszał jednak tętent jej konia. Doganiał ją. Delikatne szturchnięcie ostróg ponagliło wielkiego deresza do jeszcze szybszego biegu. Od­ ległość między d w o m a wierzchowcami malała z każdą chwilą.

Deszcz chłostał Tessę po twarzy, przyklejał jej włosy do głowy. Wąski pasek księżyca zniknął za chmurą. Nie widziała już nic prócz niewyraźnych cieni, przemykających wzdłuż drogi. Ogarnął ją przeraźliwy chłód, przytępione zmysły coraz słabiej reagowały na bodźce z zewnątrz. Nic jednak nie mogło przytępić ani zagłuszyć bólu, który panował w jej

94

umyśle i duszy. Czuła się tak, jakby nosiła w sercu odłamek szkła. Minęło kilka chwil, nim uświadomiła sobie, że ktoś za nią jedzie. Odwróciła się w siodle i choć nie zobaczyła nikogo, słyszała coraz głośniejszy tętent. To musiał być Ross Trevenan. N o w e zagrożenie poderwało ją do działania. Ponagliła swoją klacz do jeszcze szybszego biegu. Droga schodziła w głęboką dolinę. Tessa pochyliła się mocno w siodle, kryjąc twarz w końskiej grzywie. Mała klacz była szybka i zwrotna, ale przemierzyła już tej nocy zbyt wiele kilometrów. Powoli traciła siły i zaczęła zwalniać. Stukot kopyt deresza Trevenana zbliżał się z każdą chwilą. Tessa ścisnęła piętami boki swojego konia, jednak to nic nie zmieniło. Klacz była coraz słabsza, a Tessa nie mogła powstrzymać Trevenana, który wyrywał już cugle z jej dłoni. Po chwili skierował oba wierzchowce w boczną dróżkę, zarośniętą wysokimi krzewami. G d y znaleźli się już w bezpiecznej odległości od głównej drogi, Ross zatrzymał konie. Kiedy podniósł ją z siodła, cały nagromadzony w niej gniew i ból znalazł ujście w potoku słów. Obwiniała go o wszystko. Gdyby nie przyjechał do Francji, nadal mieszkałaby spokojnie u dziadka. Powinien był powiedzieć jej o Paulu, ostrzec przed tym, co m o ż e tam zastać. Lecz nie, jemu największą przyjem­ ność sprawiało naśmiewanie się z jej niepowodzeń. Znienawi­ dziła go za to i będzie nienawidzić do samej śmierci. Ross słuchał tego wszystkiego w milczeniu, zaciskając tylko mocno zęby. Kiedy jednak deszcz nienawiści nie ustawał ani na moment, chwycił ją za ramiona i potrząsnął nią mocno. - Uciszysz się wreszcie? Nie jesteśmy jeszcze całkiem bezpieczni. Policjanci mogli za m n ą jechać. Strzelałem do nich. Jeśli mnie złapią, najpierw zastrzelą, a potem będą zadawać pytania. Tessa nie zwróciła większej uwagi na jego słowa. M ó g ł oszczędzić jej upokorzenia, lecz nie, on tylko szydził z niej

95

potem, choć musiał wiedzieć, że ma złamane serce. Nie ob­ chodziło jej już to, co m o ż e się z nimi stać, pragnęła tylko uwolnić się od niego za wszelką cenę. Starała się wyrwać z jego uścisku, lecz Trevenan pochwycił ją jeszcze mocniej. Wtedy spróbowała uderzyć go swymi drobnymi piąstkami. Ross objął ją wpół i przydusił do ziemi, Kiedy otworzyła usta do krzyku, zakrył je dłonią i położył się na niej, tłumiąc wszelki opór ciężarem swego ciała. - Słuchaj! - syknął jej do ucha. - Słuchaj! Usłyszała zbliżający się tętent i ponownie wytężyła wszystkie siły, próbując wyswobodzić się z objęć Trevenana. Nie zrobiła nic złego. Jeśli uwolni się od tego człowieka, policja wyśle ją z powrotem do dziadka. Im bardziej jednak wierciła się i wierz­ gała, tym mocniej Trevenan ją obejmował. Nie mogła już oddychać, nic nie widziała. Serce biło jej jak szalone. Pomyślała, że jeśli natychmiast jej nie wypuści, umrze. G d y przestała się opierać, Ross zwolnił nieco uścisk. Widziała nad sobą jego twarz - białą, niewyraźną plamę. Słyszała, jak konie zwalniają, zatrzymują się tuż za zasłoną krzewów, jacyś ludzie rozmawiali ze sobą półgłosem. Nie mogła zrozumieć, o c z y m mówią, kiedy jednak zawrócili wierzchowce i odjechali w stronę Rouen, wiedziała już, że zrezygnowali z pościgu. Leżała w wysokiej, wilgotnej trawie z zamkniętymi oczyma, wyzuta z wszelkich emocji. Nic już nie miało znaczenia. Straciła wszystko, co przedstawiało dla niej jakąś wartość - dziadka, życie we Francji, Paula. Trevenan zawiezie ją do lady Sayle w Anglii. Miała tylko nadzieję, że potem już nigdy go nie zobaczy. Ross zdjął dłoń z jej ust i stoczył się na ziemię. O n a leżała nadal na trawie, smagana deszczem, drżąca. Zastanawiała się, czy ma dość sił, by wstać z ziemi, kiedy jego silne ręce pochwyciły poły jej płaszcza i poderwały ją na nogi. Widziała go już w różnych chwilach, jednak jeszcze nigdy w jej obecności nie był tak wściekły. K r e w odpłynęła mu z twarzy, a oczy rzucały na nią gromy.

96

Przyciągnął ją do siebie i potrząsnął nią z taką siłą, że zaszczekała zębami. - Ty dziwko! - Wycedził z furią. - Chciałaś, żeby mnie znaleźli. Chciałaś, żeby wpakowali mi kulę w łeb. Puścił ją tak nagle, że Tessa opadła bezwładnie na ziemię. Zszokowana jego gwałtownym atakiem, leżała tam, drżąc. - Wstawaj! - warknął. Poruszała się zbyt wolno jak na jego napięte nerwy, więc znów poderwał ją siłą do góry. Tessa stłumiła okrzyk bólu. To nie był Ross Trevenan, jakiego znała. Ten człowiek z trudem panował nad swymi odruchami. W jej umyśle pojawił się pewien obraz - Trevenan rozebrany do pasa, sploty mięśni na jego ramionach i rękach. Miała rację, obawiając się go. Nie wątpiła, że jeśli zrobi jeden niewłaściwy ruch, Trevenan użyje przeciwko niej tej zwierzęcej siły. - Rusz się! - rozkazał, a ona potulnie poszła przed siebie. Nie wiedziała, dokąd prowadzi ścieżka, jednak bez słowa sprzeciwu szła naprzód. Choć słyszała za plecami jego kroki i delikatne uderzenia końskich kopyt, nie ośmieliła się obejrzeć do tyłu ani zadać mu żadnego pytania. Wreszcie po długim marszu dotarli do polany. W ciemno­ ściach majaczyła sylwetka jakiegoś niskiego budynku. Obe­ rwane drzwi wisiały tylko na jednym zawiasie. Ogród był całkowicie zarośnięty chwastami. Przez chwilę Tessa stała nieruchomo, trzęsąc się z zimna. Potem zajrzała ostrożnie do ciemnego wnętrza. Zniecierpliwiony Trevenan pchnął ją do przodu. Przekroczyła próg i powoli zanurzyła się w ciemno­ ściach, starając się trzymać jak najdalej od swego oprawcy.

7

Minęła dłuższa chwila, nim usłyszała jego kroki, a gdy zobaczyła jego sylwetkę na tle szarego nieba, p o m i m o przenik­ liwego chłodu zaczęła się pocić. Choć w chacie zalegały głębokie ciemności, wyczuwała każdy jego ruch. Nie było w nim ani śladu wahania. Zdawało się, że wie dokładnie, co robić, jakby miał oczy nocnego drapieżnika. Słyszała trzaski krzemienia i przekleństwa. Po chwili w kominku pojawił się maleńki płomyk. Tessa oderwała na m o m e n t spojrzenie od Trevenana i rozej­ rzała się szybko dokoła. Znajdowali się we wnętrzu nędznej, porzuconej dawno chaty. Przez jakiś czas ktoś wykorzystywał ją jako stajnię. O b o k paleniska leżał połamany żłób, po podłodze walały się resztki glinianych naczyń, a pod ścianą stał taboret na trzech nogach. Dach chaty podtrzymywał m a s y w n y słup, osadzony na środku izby. W tym właśnie słupie tkwiły metalowe pierścienie, do których zapewne przywiązywano bydło lub konie. Oprócz tego w chacie stała jeszcze drabina, prowadząca na strych. Krople deszczu, które przeciekały przez szpary w suficie i spadały na twarde klepisko, czyniły to miejsce jeszcze bardziej odpychającym i ponurym. Tessa powróciła spojrzeniem do Rossa. Zapalił już małą latarenkę i klęczał przed kamiennym paleniskiem, zajęty roz-

98

niecaniem ognia. Zdjął z ramion płaszcz; na podłodze leżała otwarta torba. Cisza i spokojne zachowanie Trevenana podziałały kojąco na jej nerwy. Powoli opuszczał ją strach i zdenerwowanie. Usiadła na podłodze, opierając się plecami o drewniany słup. Nie odrywała jednak spojrzenia od swego towarzysza, próbując odgadnąć, w jakim ten jest nastroju. Nie musiała długo czekać na odpowiedź. Ross wyprostował się gwałtownie, sięgnął po złamany żłób, rozbił go o ścianę i systematycznie dokładał kawałki drewna do ognia. Wreszcie, zadowolony z rezultatu, odwrócił się do niej. Jego wargi zaciśnięte były w wąską linię, jakby z trudem opanowywał kolejny wybuch gniewu. Przyglądał jej się przez chwilę spod przymrużonych powiek. Tessa czuła, że znowu zaczyna ogarniać ją przerażenie. - Chodź tutaj - powiedział wreszcie. - Nie potrzebuję... - Powiedziałem, chodź tutaj. Z udawaną pewnością siebie powoli podeszła do paleniska. - Ściągaj te mokre rzeczy i rozłóż je wokół ognia. Tessa nie chciała pozbyć się płaszcza, choć wiedziała, że nie ma ku temu żadnego rozsądnego powodu. Po prostu bez niego czuła się bezbronna. Wiedziała też jednak, że jest przemoczona do suchej nitki. Wykonała więc jego polecenie, zrzucając płaszcz na podłogę. - Teraz suknia. W jej oczach pojawił się gniewny błysk. Potrząsnęła gwał­ townie głową. - Nie udawaj skromnisi - warknął Ross. - Musisz ponieść konsekwencje swoich czynów, Tesso Lorimer. To, że w tej chwili masz do ubrania tylko przemoczoną suknię, zawdzięczasz wyłącznie sobie. Być może nie masz nic przeciwko temu, żeby dostać zapalenia płuc, ale ja mam. Rób więc, co ci każę, albo sam ściągnę z ciebie tę suknię.

99

Jej spojrzenie powędrowało za niego, ku otwartym drzwiom. Ross bez słowa doskoczył do niej, ściągnął z niej suknię i rzucił na stertę ubrań leżących przed paleniskiem. Zawstydzona swą nagością i dotykiem jego rąk, posłała mu spojrzenie pełne nienawiści. Żaden mężczyzna nigdy nie trak­ tował jej w ten sposób. Żaden mężczyzna nie widział jej jeszcze w samej bieliźnie. Jego oczy także płonęły gniewem. - Koniec melodramatu, Tesso. Nie interesujesz mnie jako kobieta, nawet gdybyś tego chciała. Kiedy zrozumiesz wreszcie, że nie każdy mężczyzna jest niewolnikiem twojej urody? Wziął ją na ręce i przeniósł do słupa na środku pokoju. Ogarnęła ją nowa fala paniki. Zaczęła się wyrywać, wierzgać i wymachiwać na oślep pięściami. Jeden z ciosów trafił go w jakieś czułe miejsce. Tessa nie cieszyła się jednak długo. Trevenan postawił ją na ziemi, złapał za nadgarstki i przywiązał jej ręce do jednego z pierścieni wbitych w słup. G d y wyzwoliła się już z jego nienawistnych objęć, zaprzestała walki. Oboje dyszeli ciężko i patrzyli sobie w oczy. Jego spojrzenie było gniewne i nieustępliwe, jej - dzikie i pełne oburzenia. Przemówił cichym, spokojnym głosem, który wydał jej się jeszcze bardziej złowrogi niż zachrypnięty krzyk: - Dałem twojemu dziadkowi obietnicę i zamierzam jej dotrzymać. Byłem dla ciebie zbyt pobłażliwy, ale to już przeszłość. Straciłem dla ciebie resztki sympatii i współczucia po tym, co przed chwilą zrobiłaś. - Nie wiem, o czym mówisz - odwarknęła. - Doskonale wiesz, o czym mówię. Próbowałaś ściągnąć na nas tych francuskich policjantów! Gdyby ci się to udało, w tej chwili leżałbym w rowie z przestrzeloną głową. - To kłamstwo! Chciałam uciec, to prawda, ale nawet nie pomyślałam... nigdy nie przyszło mi do głowy... - Otóż to. Ty nigdy nie myślisz! Kiedy dostajesz ataku

100

złości, nie myślisz o tym, że możesz wyrządzić komuś krzywdę. Dokąd jechałaś? Na co liczyłaś? Tessa była oszołomiona, zdruzgotana zdradą Paula, kierowała się impulsem. Potrząsnęła głową i oparła policzek na szorstkim słupie. - Nie wiem, dokąd jechałam - odparła głucho. - Nie obchodziło mnie to. Chciałam tylko być sama. - Tylko nie zacznij się nad sobą użalać - warknął Ross. - Czeka nas długa i męcząca podróż, a wszystko to przez twoje dziecinne wybryki. Nie m a m teraz ochoty wysłuchiwać twych żalów. Będziesz robić, co ci każę. Rozumiesz mnie, Tesso? Przed chwilą zaczęła odczuwać wyrzuty sumienia, zrozu­ miawszy, że Trevenan rzeczywiście ma powody do gniewu. Teraz, dotknięta do żywego jego pogardliwym tonem, uniosła dumnie głowę. - Och tak, rozumiem - odparła zjadliwie. - Nigdy nie wątpiłam, że potrafisz używać przemocy wobec słabszych. - Świetnie! M a m nadzieję, że o tym nie zapomnisz. Wpatrywał się w jej twarz przez długą chwilę. Potem znowu przemówił, tym razem już łagodniejszym tonem. - To wcale nie musi tak wyglądać, Tesso. Obiecaj mi, że nie będziesz już więcej uciekać, a ja cię uwolnię. D u m a dyktowała jej tylko jedną odpowiedź: - Nigdy nie składam obietnic pod przymusem. - Świetnie. W takim razie będziesz cierpieć na własne życzenie. Kiedy się odwrócił, Tessa znów oparła głowę o słup. Słyszała, jak Ross szuka czegoś w torbie, a potem drgnęła przestraszona, gdy poczuła na ramionach dotyk jakiejś tkaniny. To był męski płaszcz. D u m a nakazywała jej odrzucić ten podarunek. Nie chciała żadnych przysług od tego mężczyzny. Zwyciężył jednak zdrowy rozsądek. Płaszcz był suchy i okrywał jej skąpo odziane ciało. Oczywiście nie oznaczało to, że Trevenan poświęcił jej choć

101

jedno spojrzenie. Dla niego mogła być równie dobrze przykryta szmatą. Tymczasem Ross wyraźnie na coś czekał. Choć z trudem przeszło jej to przez gardło, wymruczała jakieś suche „dziękuję", patrząc jednak na ścianę za jego plecami. Trevenan wydał z siebie jeden z tych niezrozumiałych dla niej dźwięków i odszedł. Tessa poczuła dreszcz niepokoju, kiedy jej towarzysz wyszedł na zewnątrz i zostawił ją samą. Nie chciałaby zostać osamotnio­ na w zniszczonej chałupie, uwiązana do słupa jak bydlę, słaba i bezbronna. Trevenan powrócił jednak po kilku minutach, niosąc naręcze chrustu i jakieś kawałki drewna, przypominające połamane sztachety. Nie powiedział, gdzie je znalazł, a ona nie pytała go o to. Dołożył do ognia, a potem wspiął się na strych. Po chwili z otworu w suficie wypadła bela siana, potem następna. W przeciągu kilku minut zamienił zimną i odpychającą norę w przytulną kryjówkę. Ogień płonął wesoło na palenisku. Tuż obok stała drabina, na której wisiały ich mokre rzeczy- Przed kominkiem, w bezpiecznej odległości od ognia, Trevenan rozłożył siano, które miało służyć im za legowisko. Tessa przyglądała mu się w posępnym milczeniu. Zastana­ wiała się, czy pozostawi ją na całą noc przywiązaną do słupa, podczas gdy on będzie sobie smacznie spał na w y g o d n y m posłaniu. Dręczył ją też inny problem, wolała jednak o tym nie myśleć. Ross pochwycił to spojrzenie i podszedł do niej. Ku jej wielkiemu zdumieniu zaczął rozplątywać rzemień opasujący jej ręce. - Za przybudówką, w której uwiązałem nasze konie, jest wychodek - powiedział. - Ale nie radziłbym z niego korzystać. Chodź, pokażę ci, gdzie możesz załatwić swoje potrzeby. Nie podobał jej się fakt, że tak łatwo odczytał jej myśli. - Nie potrzebuję twojej eskorty - odparła ostro. - Doskonale poradzę sobie sama.

102

- Więc obiecaj, że nie będziesz uciekać. O d m ó w i w s z y mu raz, czuła się w obowiązku zrobić to po raz wtóry. - Powiedziałam ci już: nie składam obietnic pod przy­ musem. - Będzie, jak zechcesz. No dobrze, nie marnujmy czasu. Chodź. Tessa obrzuciła go spojrzeniem pełnym bezbrzeżnej pogardy i wyszła na zewnątrz. Zaprowadził ją do kępy krzaków, i choć nie odszedł dalej niż na kilka kroków, miał na tyle przyzwoitości, by odwrócić się do niej plecami. Kiedy wróciła do chaty, była czerwona jak burak, szybko jednak pobladła, gdy Trevenan oznajmił jej, że nie tylko będą spać razem na posłaniu ze słomy, ale ich ręce cały czas będą ze sobą związane. Jedno spojrzenie na jego twarz wystarczyło, by zrozumiała, że nie powinna mu się sprzeciwiać. Gdyby to zrobiła, Trevenan siłą narzuciłby jej swą wolę. Czekał, aż ugnie się pod jego naciskiem, aż obieca, że będzie bezwolną, potulną lalką. Dopiero wtedy pozwoli jej na odrobinę swobody. M o ż e sobie czekać do końca świata. Spojrzała mu w oczy, chcąc, by zrozumiał, jak bardzo nim pogardza, a potem wyciągnęła przed siebie rękę. Kiedy już przywiązał jej dłoń do swej prawej dłoni, zdjął płaszcz z jej ramion i kazał jej się położyć. Tessa ułożyła się niezręcznie na warstwie słomy, czując delikatne szarpnięcia, kiedy Trevenan nie nadążał za jej ruchami. Potem nakrył ich oboje s w y m płaszczem. Tessa starała się odsunąć jak najdalej od niego, jednak jej wysiłki nie przyniosły większego skutku. Po prostu musieli leżeć obok siebie. Trevenan obejmował ją przywiązanym ramieniem, a jego muskularne ciało było równie gorące jak ogień płonący w palenisku. To było nie do zniesienia. Leżeli przytuleni do siebie, jakby byli m ę ż e m i żoną. Czuła, że przez całą noc nie zmruży nawet oka. Wiedziała też jednak, że jeśli tylko wspomni o tym głośno,

103

Trevenan będzie szydził z jej „bujnej wyobraźni". Dał jej już bez ogródek do zrozumienia, że traktuje ją jak dziecko. Po­ wiedział, że nie zechciałby jej nawet wtedy, gdyby sama na to nalegała, i nie miała powodów, by mu nie wierzyć. Więc właściwie dlaczego nie miałaby się zachowywać równie bez­ namiętnie jak on? Mijały kolejne minuty i powieki Tessy stawały się coraz cięższe. Przez jej głowę przemykały różne obrazy i myśli: Paul, dziadek, lady Sayle. Była zbyt wyczerpana, by nad nimi zapanować.

Ross

zacisnął mocniej zęby i starał się zignorować tępy ból w ramieniu, którym oplatał śpiącą dziewczynę. To była okropna noc. Jednak jeszcze nie wszystkie udręki dobiegły końca. Tessa spała jak dziecko, a on musiał leżeć obok i cierpieć niczym potępiona dusza. Nigdy jeszcze nie miał w łóżku równie pięknej kobiety, lecz honor i okoliczności zmuszały go do tego, by zachowywał się jak eunuch. Byłoby mu łatwiej, gdyby nie ściągnął z niej sukni. Niestety, podczas poprzednich nocy zachowywał się skromnie jak bra­ ciszek zakonny i nie miał pojęcia, co Tessa nosi pod suknią. Zakładał, że ubiera się tak samo jak skromne angielskie dziewczęta; w gorset, reformy i nakrochmaloną grubą halkę. Kiedy jednak ściągnął z niej suknię, jego oczom ukazał się godny podziwu widok. Tessa przejęła francuskie zwyczaje i zamiast sztywnych halek nosiła jedwabne majteczki, obcisłe jedwabne majteczki, niemal przezroczyste, które nie pozo­ stawiały praktycznie nic dla męskiej wyobraźni. To samo można było powiedzieć o jej skąpej koszulce. Na samą myśl o tym, co widział przed chwilą, zrobiło mu się gorąco, a gwał­ towna reakcja jego ciała wprawiła go w przerażenie. Tessa, napominał się w myślach, była nie tylko wyjątkowo piękną kobietą, ale także najbardziej irytującą osobą, jaką znał.

104

Sprzeciwiała mu się na każdym kroku. Buntowała się przeciwko wszystkiemu i wszystkim. Gdyby miała choć odrobinę zdrowego rozsądku, obiecałaby mu to, o co ją prosił. Nie uznawała logicznych argumentów. Ulegała jedynie fizycznej przemocy i woli osoby silniejszej od niej. Jęknął cicho. Gdyby jego babka widziała, jak obszedł się z tą dziewczyną, byłaby przerażona. Nie znała takiego Rossa. Zawsze lubił kobiety. Szanował je. Nigdy nie zdarzyło się jeszcze, by w gniewie użył siły wobec przedstawicielki słabej płci. Jednak nigdy dotąd nie spotkał kobiety, która nienawidziła go tak bardzo, że pragnęła jego śmierci. Przez kilka długich minut rozniecał w sobie gniew, wspo­ minając chwilę, gdy Tessa próbowała przywołać francuskich policjantów. Stopniowo jednak uspokajał się. Wiedział, że przez ostatnich kilka dni Tessa żyła w ciągłym napięciu. Jej dziadek postanowił wraz z nim, że najlepiej będzie, jeśli wezmą ją z zaskoczenia, nie dadzą czasu do namysłu, nie pozwolą zepsuć im szyków. Aż do tej nocy wszystko szło po ich myśli. Być może powinien był ostrzec ją przed wizytą u Paula Marmonta. Nie przyszło mu jednak do głowy, że będzie uciekać w taki sposób. Najwyraźniej uczucie, które żywiła dla młodego Marmonta, było silniejsze, niż przypuszczał. Szkoda, że nie miał czasu, by się z nim rozprawić. Ten chłystkowaty Romeo powinien był dostać nauczkę, na którą sobie dobrze zasłużył. Nagle Tessa odwróciła się do niego. Ross zesztywniał. Tymczasem ona objęła go wolnym ramieniem i przytuliła się mocniej. - Ross? - spytała cicho. Po raz pierwszy zwróciła się do niego po imieniu. Trevenan spojrzał na nią ze zdumieniem, jakby przypuszczał, że postradała zmysły. Gdy przez dłuższą chwilę nie otrzymała odpowiedzi, za­ mrugała.

105

- Powiedz mi, że to był tylko zły sen - wyszeptała. - Ross? Ten szept trącił w nim jakąś czułą strunę. Nie mógł się opanować i złożył na jej czole czuły pocałunek. - To był zły sen - zapewnił ją łagodnie. - Śpij spokojnie. Jestem tutaj. Wszystko będzie dobrze. Jego odpowiedź uspokoiła ją. Rozluźniła się i zaczęła mia­ rowo oddychać. Ross jednak wcale nie był rozluźniony. Jej łagodność, jej zapach, jej kobiecość działały nań jak płachta na byka, zmuszały do nieustannej samokontroli. Chciał całować jej zapłakane oczy. Chciał położyć dłoń na jej atłasowej skórze i poznać intymne zakamarki jej ciała. Chciał przygarnąć ją do siebie i ochronić przed całym światem. Kłamca, szydził zeń wewnętrzny głos. Chciał ochronić ją przed wszystkim, tylko nie przed sobą. Przerażony tą myślą, sięgnął do jej więzów i delikatnie rozsupłał rzemienie. Potem zsunął się z prowizorycznego posłania i wstał. Dyszał ciężko, i ten fakt wprawił go w jeszcze większe przerażenie. Odwrócił się do paleniska, dołożył do ognia i opierając się jedną ręką o kominek, patrzył na ogień. Starał się myśleć o wszystkim, tylko nie o Tessie. Niemal z ulgą powrócił myślami do Cassie. Jego żona była całkowitym zaprzeczeniem Tessy. Nigdy nie słyszał z jej ust słów wypowiadanych w gniewie. Była słodka i łagodna, nigdy go nie rozzłościła. Nie oznaczało to jednak, że pozbawiona była charakteru. Po prostu największą radością było dla niej sprawianie przyjemności innym ludziom. Myślał o Cassie przez długi czas, i ból, który nauczył się już kontrolować, wybuchnął z n o w ą siłą, jakby wszystko zdarzyło się wczoraj. Miał dwadzieścia osiem lat, gdy się pobrali. Cassie była siedem lat młodsza. Wtedy nie kochał jej jeszcze. Ożenił się, bo obowiązkiem mężczyzny o jego pozycji było znaleźć sobie żonę i spłodzić dziedziców. Cassie wydawała się idealną kandydatką. Pochodziła z dobrej rodziny, była dobrze wy­ chowana i pracowita, a przy tym naprawdę śliczna; miała

106

ciemne włosy i oczy błękitne jak bławatki. W związku z Cassie znalazł znacznie więcej, niż się spodziewał. Znalazł miłość. Miłość była czymś, czego nigdy nie oczekiwał. W jego świecie małżeństwo było niczym więcej jak tworzeniem nowego przymierza, konsolidacją dynastii; pary małżeńskie wiodły osobne życie i realizowały swoje własne plany. Nigdy nie kwestionował takiego układu, bo nigdy też nie znał niczego innego; do chwili, gdy poślubił Cassie. Kochał Cassie, a ona kochała jego. Życie nie mogło ułożyć im się lepiej. Byli małżeństwem niemal już od roku, kiedy po raz pierwszy spotkał się z Desmondem Turnerem. Słyszał wcześniej o Desmondzie Turnerze i jego niezwykłej profesji, więc z tym większą ciekawością oczekiwał tego spotkania. Desmond rozpoczął je opowieścią o dziwnym zbiegu okoliczności. Latem 1795 roku, kiedy pracował jako urzędnik w biurze swego wuja, sędziego hrabstwa Esher, brał udział w dochodzeniu w sprawie śmierci pewnej dziewczyny, uczen­ nicy szkoły Fleetwood Hall, która utonęła w stawie obok tejże szkoły. Świadkami tragicznego wypadku były trzy, może cztery dziewczęta, także uczennice Fleetwood Hall. Ross nie rozumiał, co te wydarzenia mogą mieć z nim wspólnego, do chwili, gdy Desmond zaczął wymieniać nazwiska owych dziewcząt. Jedną z nich była żona Rossa, Cassie Mortimer, bo tak się wówczas nazywała. Pozostałe nazwiska niewiele mu jednak mówiły. Mijał czas, opowiadał dalej Desmond, a wszystkie fakty i informacje związane z tamtym dochodzeniem powoli od­ chodziły w niepamięć. Jakieś trzy miesiące temu powierzono mu śledztwo w sprawie tragicznej śmierci młodej kobiety. Zrozpaczeni rodzice ofiary nie byli całkiem zadowoleni z wer­ dyktu koronera. Nazwisko owej kobiety brzmiało Hemmel, Margaret Hemmel, i była ona jednym z trójki świadków wypadku w Fleetwood Hall. W tym punkcie opowieści Desmonda Ross zaczął odczuwać

107

pewien niepokój. Rozumiał już, że zdaniem prywatnego detek­ tywa Cassie grozi jakieś niebezpieczeństwo. Z trzech dziewcząt obecnych przy utonięciu ich koleżanki, kontynuował Desmond, przy życiu pozostała tylko jedna - Cas­ sie, żona Rossa. Pozostałe umarły zeszłego roku. W obu przypadkach koroner stwierdził, iż śmierć była następstwem tragicznego wypadku. Desmond jednak nie był przekonany o słuszności tego werdyktu. Nie miał żadnych konkretnych dowodów, które świadczyłyby o czymś innym, zawsze jednak czuł, że „wypadek" w Fleetwood Hall nie był całkiem przypad­ kowy. Teraz także instynkt podpowiadał mu, że sprawa nie jest tak prosta, jak by się wydawało. Dlatego właśnie chciał się spotkać z Rossem. W grę wchodziła jeszcze jedna dziew­ czyna, Tessa Lorimer, która, być może, także obecna była przy tamtych wydarzeniach, jednak dotąd nie zdołał jej odszukać. Ross podszedł do tego dość sceptycznie. Cała ta historia nie miała dla niego większego sensu. Dlaczego ktoś miałby czekać cztery czy pięć lat, żeby wyeliminować świadków wypadku, o którym wszyscy już zapomnieli? Wypytał Cassie o okolicz­ ności tych tragicznych wydarzeń, ponieważ jednak nie chciał jej przestraszyć, nie wspominał o podejrzeniach Desmonda. Im dłużej o tym myślał, tym bardziej był przekonany, że przypusz­ czenia Turnera są bezpodstawne. D w a miesiące później znalazł martwe ciało żony w stawku obok wodospadu. Tego dnia Cassie obchodziła urodziny, a on chciał jej sprawić niespodziankę i przygotowywał wielkie przyjęcie. Poprosił ją, by wybrała się na dwugodzinny spacer. Doskonale pamiętał tę chwilę. Cassie śmiała się z niego, wiedząc doskonale, jaką to niespodziankę szykuje. On pocałował ją w policzek, nie zdając sobie sprawy ze znaczenia tej chwili. Wtedy po raz ostatni widział ją żywą. Gdy upłynęły dwie godziny, a Cassie nadal nie wracała, poszedł jej szukać. Niewiele pamiętał z dni, które nastąpiły potem. Zachowywał

108

się jak obłąkany. Nie chciał przyjąć do wiadomości, że był to nieszczęśliwy wypadek, choć tak brzmiało orzeczenie koronera. Wyglądało na to, że Cassie wybrała się na krótką wycieczkę po jeziorze, jej łódź przewróciła się, a ona utonęła. Ross wiedział jednak, że Cassie nie zrobiłaby czegoś podobnego. Śmiertelnie bała się wody. Przypomniał sobie opowieść Desmonda Turnera. Nie po­ traktował poważnie jego podejrzeń i Cassie przypłaciła to życiem. Przez kilka kolejnych tygodni zamykał się w swojej bibliotece i upijał do nieprzytomności. Nie potrafił otrząsnąć się z przy­ tłaczającego ciężaru poczucia winy. Nie winił jednak tylko siebie. Przeklinał ciemne moce, które odebrały mu Cassie. Tyle piękna, tyle dobroci zniknęło z tego świata, a on nie mógł zrozumieć, dlaczego. Kiedy pogrzebał Cassie, pogrzebał nie tylko swoją żonę. Dowiedział się jeszcze przed pogrzebem, że nosiła jego dziecko. Przypomniał sobie bezrozumny żal, jaki żywił do Tessy Lorimer, dziewczyny, której życie zostało oszczędzone. G d y w końcu wyszedł z biblioteki, był odmienionym czło­ wiekiem. Żył tylko jedną myślą. Chciał odnaleźć potwora, który zabił Cassie, i postawić go przed sądem. D e s m o n d Turner zgodził się mu pomóc. Mieli tylko jeden trop, to jest Tessę Lorimer, a ta jakby zapadła się pod ziemię. Rozpoczęli więc żmudne poszukiwania. W trakcie poszukiwań odkryli ze zgrozą, że ktoś jeszcze próbuje ją odnaleźć, i że ten ktoś wyprzedza ich o krok. Gdyby Tessa nie uciekła do Francji, być m o ż e spotkałby ją ten sam los, co Cassie. Myśl o tym, że zabiera ją z powrotem do Anglii, otrzeźwiła go nieco. Wiedział, że najprawdopodobniej czeka tam już na nią morderca, jednak mogli go schwytać tylko zwabiwszy go w pułapkę. W innym wypadku Tessa żyłaby w ciągłym strachu i poczuciu zagrożenia, a tego właśnie nie chciał jej dziadek. Rossowi było to jak najbardziej na rękę, bo przyrzekł sobie,

109

że nie spocznie, dopóki nie odda mordercy Cassie w ręce sprawiedliwości. Tessa była kluczem do rozwikłania tajemnicy tragicznych wydarzeń sprzed kilku lat. Cassie twierdziła z całym przeko­ naniem, że Tessa była tamtej nocy nad jeziorem. Nie tylko rozpoznała jej głos, ale także widziała ją później. Nie rozumiała, dlaczego Tessa nie chce się do tego przyznać. Ross niewidzącym wzrokiem wpatrywał się w ogień, od­ twarzając w myślach przebieg wydarzeń tamtej nocy, tak jak przedstawili je D e s m o n d i Cassie. Zbliżał się koniec semestru. Zgodnie ze starą tradycją uczennice ostatniej klasy szkoły panny Oliphant kąpały się nocą w jeziorze. Było to coś więcej niż uczniowski wybryk. Starsze dziewczęta miały wkrótce wkroczyć w dorosłe życie, a ta kąpiel była swego rodzaju rytuałem. Dlatego też Cassie także brała w tym udział. Ross nie mógł sobie wyobrazić, by w jakimkolwiek innym przypadku Cassie złamała szkolne reguły. Cztery starsze dziewczęta wymknęły się tej nocy ze szkoły. Kiedy się kąpały, odkryły, że ktoś ich szpieguje. Słyszały, jak ktoś szamocze się w wodzie po drugiej stronie jeziora, potem usłyszały wołanie o pomoc. Nie widziały Tessy - było zbyt ciemno - lecz rozpoznały jej głos i doszły do wniosku, że to jeden z jej słynnych żartów. Nie były więc zaniepokojone. Zachowywała się podobnie już wcześniej, a poza tym jezioro nie było głębokie. Wszystkie wróciły więc do szkoły, wszystkie prócz Becky Fallon. Kiedy Cassie zdała sobie sprawę, że nie ma z nimi Becky, wróciła, by ją odszukać. Właśnie wtedy zobaczyła Tessę nadchodzącą z drugiej strony jeziora. Co takiego widziała Tessa, że nie chciała przyznać się do tej nocnej wyprawy? Wiedział, że on niczego z niej nie wyciągnie, miał jednak nadzieję, że dokona tego Sally Turner. Wydawało się, że Tessa lubi ją tak bardzo, jak bardzo nie lubiła jego. To, co do niego czuła, nie miało jednak większego znaczenia.

110

Obiecał jej dziadkowi, że będzie jej bronił nawet za cenę swego życia i zamierzał dotrzymać tej obietnicy, z jej pomocą lub bez niej. Po śmierci Cassie zmienił się pod wieloma względami. Przeszedł przez piekło, kiedy ją utracił, i nie chciał już nigdy pokochać kogoś tak, jak kochał ją. Od tego czasu pojawiały się w jego życiu kobiety, wiele kobiet, jednak żadna z nich nie mogła poruszyć jego serca, a gdyby nawet taką znalazł, unikałby jej jak zarazy. Wiedział, że musi się ponownie ożenić, by spłodzić dziedzica, jednak tym razem nie zamierzał an­ gażować się w to małżeństwo uczuciowo. Wyobrażał sobie, że jego żona będzie pełnić obowiązki matki i pani domu, jednak poza tym oboje będą pędzić osobny żywot i zajmować się swoimi własnymi sprawami. Tessa jęknęła przez sen, więc podszedł do niej bliżej. Odrzuciła płaszcz i leżała odkryta w swej skąpej francuskiej bieliźnie. Kokietka, pomyślał, zastanawiając się jednocześnie, dlaczego szczerzy zęby w uśmiechu. Ponownie okrył ją płaszczem, a potem przesunął drabinę tak, by mógł przywiązać do niej rękę Tessy, nie krępując jednocześnie zbytnio jej ruchów. Był już zmęczony i wolał nie ryzykować. Gdyby Tessa wymknęła się z chaty podczas jego snu i zabrała ze sobą oba konie, znalazłby się w naprawdę nieciekawej sytuacji. Niełatwo jednak byłoby jej wyjść niepo­ strzeżenie z drabiną przywiązaną do ręki. Płaszcz Tessy był już suchy, więc owinął się nim, a potem położył przed kominkiem. Przypomniał sobie, jak wypowie­ działa jego imię: Ross... jak ufne dziecko, które szuka u niego schronienia. Oczywiście, wszystko to było tylko wytworem jego wyobraźni. W pełni świadoma, Tessa nie wzięłaby od niego kawałka chleba, nawet gdyby miała umrzeć z głodu. Westchnął ciężko. Wszystko ułożyło się tak, by ich ze sobą poróżnić. Kiedy zobaczył ją po raz pierwszy w domu jej dziadka, coś poruszyło się głęboko w jego wnętrzu. Potem do

111

głosu doszły jednak inne emocje. Był rozgoryczony, uważał za niesprawiedliwość fakt, że ona wciąż żyje, podczas gdy Cassie od dawna już leży w grobie. Była to niedobra, paskudna myśl, którą natychmiast od siebie odsunął, ale Tessa mogła to wyczuć. Tak czy inaczej, Tessa natychmiast poczuła do niego głęboką antypatię, co jeszcze bardziej utrudniało mu życie, gdyż teraz tylko siłą mógł nakłonić ją do swej woli. Podniósł się na łokciu i patrzył na nią przez chwilę. We śnie wyglądała jak aniołek. Szkoda, że nie mogło to trwać po przebudzeniu. Owinął się szczelniej płaszczem i zamknął oczy.

8

Podróż do Honfleur zajęła im trzy dni. Były to trzy dni wyczerpującej jazdy i krótkich postojów na sen, które spędzali w jakichś przygodnych schronieniach. Ross miał przy sobie mało pieniędzy i wydał je wszystkie na jedzenie, które kupował w gospodarstwach oddalonych od głównej drogi. Ponieważ nie wiedział, co Paul Marmont naopowiadał francuskiej policji, omijał miasteczka i wsie w obawie przed pojmaniem. Poza tym cały czas musiał pilnować Tessy. Jego towarzyszka znosiła trudy podróży w milczeniu. Choć początkowo powitał tę zmianę w jej zachowaniu z ogromną ulgą, po jakimś czasie zaczął się niepokoić. Tessa prawie nie patrzyła na niego, a kiedy zatrzymywali się na nocleg, musiał przymuszać ją do jedzenia. Zdawało się, że żyje w oderwaniu od rzeczywistości, jakby ukryła się przed światem w jakimś odległym miejscu, gdzie nic nie może jej dosięgnąć. Ross czuł się w tej sytuacji bezradny. Chciał jej pomóc, wiedział jednak, że dziewczyna nie przyjmie od niego żadnych słów pocieszenia. Gdy przyjechali do Honfleur, zapadał już zmrok. Ross skierował konie prosto do stajni przy głównym placu miasta. T a m wręczył stajennemu ostatnie pieniądze, pomógł Tessie zejść z wierzchowca i poprowadził ją do miasta. Powoli odzyskiwał już pogodę ducha. Cieszył się na rychłe spotkanie

113

z przyjaciółmi. Z rozkoszą myślał o kąpieli, czystych ubraniach i gorącym posiłku. To wszystko powinno także poprawić samopoczucie Tessy. Wkrótce potem popłyną do Anglii. Przemykając się wąskimi uliczkami, dotarli do niewielkiej tawerny, położonej przy końcu doku. Ross przeszedł przez zatłoczoną i zadymioną salę, wciąż ciągnąc za sobą Tessę. Bez wahania wszedł na piętro i zapukał do drzwi jednego z pokoi. Drzwi otworzyły się niemal w tej samej sekundzie. Weszli do niewielkiego salonu, ubogiego, lecz przytulnego, z ogniem trzaskającym wesoło na kominku. Powitała ich trójka ludzi. Tessa spodziewała się spotkać tu Sally i Desmonda Turnerów, jednak ujrzawszy ich przyjazne twarze, omal nie wybuchnęła płaczem. Cała udręka utraconej miłości, wszystkie emocje, które tłamsiła w sobie przez ostatnich kilka dni, zaczęły topnieć jak śnieg w wiosennym słońcu, kiedy znalazła się w ramionach Sally. Potem Sally stwierdziła, że widziała już lepiej ubrane strachy na wróble, a Tessa po raz pierwszy od kilku dni roześmiała się głośno. Kiedy usadzono ją na fotelu obok kominka, a Sally włożyła jej w dłoń kieliszek wina, Tessa przyglądała się z zaintereso­ waniem trzeciemu spośród witających ich przyjaciół. Począt­ kowo wzięła go za contrabandiera, jednego ze śmiałych fran­ cuskich przemytników, którzy kursowali regularnie między angielskim i francuskim wybrzeżem. Był to raczej niewysoki, śniady młodzieniec, odziany w wełnianą kamizelę i grube spodnie. Szybko jednak zrozumiała, że się myli. Nieznajomy mówił bezbłędną angielszczyzną i witał się wylewnie z Rossem Trevenanem. Obaj poklepywali się po plecach, śmiali głośno i rozmawiali o jakichś wspólnych znajomych. Wtedy też zrozumiała, że Paul Marmont miał rację. Trevenan nie był Amerykaninem, lecz Anglikiem. Podawał się tylko za obywatela Stanów Zjednoczonych, dzięki czemu mógł swobodnie poruszać się po Francji. Potem Trevenan przywitał się z Desmondem niemal równie

114

ciepło, jak witał młodzieńca, którego nazywał Julianem. Tessa nigdy nie wyobrażała sobie, że Ross Trevenan może mieć jakichś bliskich przyjaciół. Zawsze wydawał jej się wyniosły i nieprzystępny. Te serdeczne gesty i słowa z jego strony sprawiły, że wydawał jej się niemal sympatyczny. Kiedy już wszyscy nacieszyli się sobą, w odpowiedzi na pytania przyjaciół Ross wyjaśnił przyczyny ich spóźnienia na spotkanie w Rouen. Powiedział, że koń Tessy spłoszył się i galopował na oślep przez środek miasta, a kiedy wreszcie on zdołał ją dogonić i powstrzymać przestraszonego wierzchowca, natknęli się na francuski patrol. Trevenan przedstawił Tessę s w e m u przyjacielowi. Nazywał się Julian Percy i to on właśnie pomógł Rossowi zorganizować ich ucieczkę, co zresztą robił już wcześniej kilkakrotnie dla innych Anglików. - Nigdy jednak - mówił Julian - nie miałem przyjemności towarzyszyć d w u równie pięknym i czarującym d a m o m . Potem ujął dłoń Tessy i złożył na niej szarmancki pocałunek. Miał sympatyczną twarz i ujmujący uśmiech, na który Tessa odpowiedziała równie ciepłym uśmiechem. Nie był przystojny. Miał za duży nos i zbyt wydatne usta, jednak jego oczy były naprawdę piękne; ciemnoniebieskie, skryte za zasłoną gęstych i długich rzęs. Krył się w nich tajemniczy, łobuzerski błysk. Wreszcie Julian wypuścił jej dłoń. - Ross - zaczął karcącym tonem. - Wprowadziłeś mnie w błąd. Powiedziałeś mi, że twoja podopieczna to jeszcze dziecko. Uśmiech Tessy stał się jeszcze cieplejszy. Oto prawdziwy dżentelmen, który wie, jak obchodzić się z kobietami! Jakież to podobne do Trevenana, by nazywać ją dzieckiem i pod­ opieczną. Nie poprawiła pana Percy, ale rzuciła Rossowi miażdżące spojrzenie. On jednak nie patrzył na nią, lecz na Juliana, a wyraz radości i sympatii zniknął na chwilę z jego twarzy.

115

Zanim jednak Tessa mogła się nad tym zastanowić, Trevenan przejął dowodzenie i zaczął wydawać wszystkim rozkazy. Miała oddalić się z Sally, wziąć ciepłą kąpiel i przebrać się, a potem zasiąść ze wszystkimi do posiłku. D e s m o n d miał zająć się przygotowaniem kąpieli i kolacji, a także odesłać służących po konie. D w a j służący, którzy towarzyszyli im przez większą część podróży, wracali nazajutrz do Paryża. Tessa była tak zmęczona, że nawet nie słuchała tych poleceń. Pragnęła jedynie ułożyć się wygodnie na miękkim łóżku i zasnąć. Julian zaprowadził Rossa do małej sypialni po drugiej stronie korytarza. G d y tylko zamknęły się drzwi pokoju, Ross zaczął ściągać z siebie ubranie. - Cała ta historyjka o spłoszonym koniu to nieprawda - powiedział. - Tessa próbowała mi uciec. Choć potem rze­ czywiście natknęliśmy się na francuski patrol, który odciął n a m drogę. Muszę ci powiedzieć, że to była cholernie nieprzyjemna podróż. - Ross zaczął opowiadać s w e m u przyjacielowi o epi­ zodzie z Paulem M a r m o n t e m i wszystkich kłopotach, które sprawiała mu ta nieznośna dziewucha. Przerwał opowieść, kiedy służący wniósł ciepłą wodę. Z roz­ czarowaniem odkrył, że po kąpieli młodej mademoiselle został mu do dyspozycji tylko niewielki garnek letniej wody. Wlał ją do porcelanowej umywalki i zaczął się namydlać. Julian wyciągnął się na łóżku i z zaciekawieniem przyglądał się przyjacielowi. Po tragicznej śmierci Cassie Ross nie an­ gażował się uczuciowo w związki z kobietami, nawet z tymi, które chodziły z nim do łóżka. Teraz jednak Julian był zdumiony i rozbawiony jednocześnie, widząc, jak wiele emocji wzbudza „ta nieznośna dziewucha". Zauważył też zawistne spojrzenie, które rzucił mu Ross, kiedy flirtował z Tessą. - Tuż przed wyjazdem do Francji spotkałem A m a n d ę Chalmers - powiedział z wystudiowaną obojętnością. - Zastanawia się, dlaczego tak nagle zniknąłeś z miasta. Powiedziałbym nawet, że śliczna A m a n d a jest okropnie podejrzliwa.

116

- Podejrzliwa? Julian uśmiechnął się szeroko. - Myśli, że związałeś się z jakąś inną kobietą. - Nie, nie związałem się. Zresztą, to i tak nie powinno jej obchodzić. Zerwałem z nią kilka miesięcy temu. - Przyznam, że jestem zaskoczony. - Dlaczego? - Nie sądzę, żeby ona o tym wiedziała. Być może najlepiej będzie, jeśli dasz jej to wyraźnie do zrozumienia, by nie miała żadnych wątpliwości co do twoich zamiarów. Doradzam ci jednak ostrożność. Rycerskość zawsze popłaca. T y m razem to Ross wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Ależ ja jestem rycerski - powiedział. - Właściwie to moja najważniejsza cecha. - Miło mi to słyszeć, bo Amanda Chalmers to mała żmija. Nie zapominaj też, że ma wysoko postawionych przyjaciół. Jeśli zechce, może ci naprawdę zatruć życie. Ross namydlił twarz i wziął do ręki brzytwę. Odwrócił lekko głowę i spojrzał na Juliana. - Wiem, jak zadbać o swoje interesy. - Miałem raczej na myśli Tessę, nie ciebie. Jeśli Amanda zacznie podejrzewać, że zakochałeś się w tej dziewczynie... - Zakochałem? W Tessie Lorimer? - Ross roześmiał się. - Chyba postradałeś zmysły. - Odwrócił się do lustra i zaczął golić twarz. Po chwili milczenia Julian spytał: - Czy ten Paul Marmont może narobić w a m jakichś kło­ potów? Ross zaciął się w brodę. Mamrocząc jakieś przekleństwa, starł krew suchą szmatką. - Czy to oznaczało potwierdzenie? Ross parsknął zniecierpliwiony. - Jak może narobić nam kłopotów, skoro on jest tutaj, a Tessa będzie w Anglii?

117

- Może przyjechać za nią. Nie byłoby to wcale takie trudne. Coraz więcej Francuzów ucieka przed Bonapartem do Anglii. - Jeśli tylko zobaczę jego gębę na wyspie, załatwię go tak, że nie będzie nawet wiedział, jak się nazywa. Julian zeskoczył z łóżka. - Znów się zaciąłeś. Pozwól, że ja się tym zajmę, nim zamienisz swoją twarz w befsztyk. Ross usiadł wygodnie na łóżku, a Julian zaczął golić go ze zręcznością urodzonego fryzjera. - Wiesz, Ross, te słowa brzmiały jak pogróżki zazdrosnego kochanka. Uspokój się! Omal nie obciąłem ci nosa. Nie martw się, to tylko drobne zadrapanie. Prawie nie krwawi. Ross podniósł rękę i pochwycił dłoń Juliana, nie pozwalając mu dotknąć brzytwą swej twarzy. - Wyjaśnijmy sobie jedną rzecz, Julianie. Jestem odpowie­ dzialny za Tessę Lorimer i będę ją chronił, nawet gdybym miał przypłacić to życiem. Obiecałem to jej dziadkowi. Julian uniósł brwi w grymasie niedowierzania. - I nic poza tym? Ross poderwał się na równe nogi. - Och, na miłość boską! Tessa Lorimer nic dla mnie nie znaczy. Ile razy m a m ci to powtarzać? Jest dla mnie tylko ciężarem i to bardzo dokuczliwym. Czuję się za nią odpowie­ dzialny, to wszystko. - Podszedł do lustra, zawieszonego obok umywalki, i przyjrzał się swej twarzy. - Befsztyk! - Mruknął i odwrócił się do Juliana. - Tessa Lorimer jest... - Tak, tak, wiem! - Szczerząc zęby w bezczelnym uśmiechu, Julian zajął miejsce na łóżku i nie zrażony wściekłym spoj­ rzeniem Rossa, mówił: - Tessa Lorimer jest zepsutym bachorem, ładnym, ale zarozumiałym do granic niemożliwości. Czy nie to właśnie miałeś na myśli? Ross otworzył usta, potem jednak zastanowił się nad tym, co chciał właśnie powiedzieć. Podczas trzech dni, które spędzili w podróży, Tessa jechała równie forsownie jak on, dzieliła

118

z nim skąpe racje żywności i nigdy nie próbowała nawet narzekać. Nie zachowywała się wcale jak rozpieszczone dziec­ ko. Było to nieco przewrotne, wiedział o tym doskonale, czuł się jednak lekko poirytowany. Nie skarżyła się, bo uważała go za gruboskórnego brutala. Westchnął cicho, zastanawiając się, czy Tessa kiedykolwiek nabierze doń sympatii. Zdarzały się czasem chwile takie jak te, kiedy wypowiedziała łagodnie jego imię. Taką Tessę mógłby polubić. Kiedy podniósł wzrok na Juliana, ten wpatrywał się weń jak kot w mysią dziurę. - To, co o niej myślę, nie ma tutaj znaczenia - powiedział Ross. - Jestem za nią odpowiedzialny i tylko to się liczy. - Co jej powiedziałeś? - Tylko tyle, ile uzgodniliśmy: że wywożę ją na zimę do domu lady Sayle w Londynie. - Sięgnął po czyste ubrania, zawieszone na oparciu krzesła, i zaczął się ubierać. - Kiedy już znajdziemy się na miejscu, wyjaśnię jej wszystko. - Dlaczego nie miałbyś zrobić tego teraz? Ross wyobraził sobie Tessę w napadzie wściekłości i wzdryg­ nął się odruchowo. - Bo wtedy spróbowałaby mi znowu uciec - wyjaśnił. - Wszystko będzie wyglądać inaczej w Anglii. Stamtąd już nie wydostanie się tak łatwo. Z czego ty się, u diabła, śmiejesz? Julian znów zeskoczył z łóżka i objął swego przyjaciela ramieniem. - Z wszystkiego. Z niczego. Jeśli sam tego nie rozumiesz, to i tak nie będę ci w stanie tego wytłumaczyć. Ross spojrzał na niego surowo. - Uważaj, Julianie. W tej grze mogą brać udział dwie osoby. - Nie wiem, o czym mówisz. - Czyżby? Uśmiech zniknął z oczu Juliana. - Jeśli sugerujesz, że coś łączy mnie z Sally Turner, powi­ nieneś chyba zbadać sobie głowę.

119

T y m razem to Ross śmiał się ze swego przyjaciela. - Niczego nie sugeruję - powiedział. - Pójdziemy dotrzymać towarzystwa naszym damom?

Jedli w małym saloniku. Kolacja składała się z zupy jarzynowej i gulaszu z zająca, który zagryzali grubymi pajdami czarnego chleba i przepijali winem. Ross często zerkał ukrad­ kiem w stronę Tessy. Z zadowoleniem stwierdził, że kiedy wypiła kieliszek wina, jej policzki odzyskały normalny kolor. Widział jednak także, że prawie nie ruszyła jedzenia. Miał nadzieję, że ta apatia jest tylko wynikiem zmęczenia. Tessa zareagowała żywiej, gdy po kolacji wszyscy wstali od stołu, a Julian oświadczył, że muszą już ruszać w drogę. Najpierw pobladła i otworzyła szeroko oczy, a potem spytała łamiącym się głosem: - W drogę? Dokąd? - Łódź zawiezie nas na mój jacht - odparł Julian. Sprawdzał właśnie pistolet i nie zauważył reakcji Tessy. - Nałóżcie ciepłe ubrania, drogie panie. O tej porze na środku oceanu może być bardzo zimno. Tessa oparła się obiema dłońmi o blat stołu. - Wypływamy stąd nocą? Czy nie byłoby rozsądniej za­ czekać do rana? Nuta panicznego strachu brzmiąca w jej głosie ściągnęła na nią uwagę wszystkich obecnych w pokoju. Sally zareagowała pierwsza. Z uspokajającym uśmiechem objęła Tessę ramieniem i powiedziała: - Pod tym względem jesteśmy do siebie bardzo podobne. Ja też jestem szczurem lądowym. Ale zapewniam cię, że to całkowicie bezpieczna wyprawa. Będę cały czas przy tobie. - Wszystko będzie w porządku - przyłączył się Julian. - M ó j jacht jest równie komfortowy i bezpieczny jak angielski dom.

120

Tessa nie obdarzyła go nawet przelotnym spojrzeniem. Szeroko otwartymi oczyma wpatrywała się w twarz Rossa. - Może zaczniecie już zbierać się do drogi, a ja i Tessa dołączymy do was za chwilę? - zaproponował łagodnie. - Spot­ kamy się na nadbrzeżu. To nie zabierze nam dużo czasu. W pokoju zapadła niezręczna cisza. Sally próbowała słabo protestować, szybko jednak umilkła, zgromiona spojrzeniem swego brata. Oglądając się tęsknie na Tessę, wraz z dwójka. mężczyzn opuściła salon. Gdy drzwi zamknęły się już za nimi, Ross przemówił łagodnym tonem: - O co chodzi, Tesso? Czego tak bardzo się boisz? Przecież przepłynęłaś już przez kanał, kiedy uciekałaś do Francji, czyż nie? Tessa zwilżyła wargi. - To było co innego. Płynęliśmy za dnia. - To dziwne. Myślałem, że przemytnicy uprawiają swój proceder pod osłoną nocy. Tessa zakryła dłonią oczy. - Nie wiem. Mieliśmy udawać francuskich rybaków. Za­ rzucaliśmy sieci, łowiliśmy ryby, a potem wpłynęliśmy do portu razem z flotą rybacką. - To był bardzo sprytny plan, ale my nie możemy go zastosować. Jacht Juliana czeka już na nas u wybrzeży Francji. Jeśli nie zdążymy na umówioną godzinę, jacht wróci do Anglii bez nas i przypłynie ponownie dopiero za trzy dni. Musimy płynąć dzisiaj. - Nie rozumiesz tego! - krzyknęła. - Nawet za dnia okropnie boję się wody, ale nocą... - Potrząsnęła głową. - Nie mogę, Ross. Proszę, nie wymagaj tego ode mnie. - Dlaczego? - Dopytywał się tym samym łagodnym, lecz upartym tonem. - Dlaczego boisz się wody, Tesso? - Nie wiem, dlaczego. Nie ma żadnego konkretnego po­ wodu.

121

Trevenan przyjął tę odpowiedź w milczeniu, jednak Tessa widziała, że jej nie wierzy. M i m o to wciąż się wahała; Nigdy jeszcze nie mówiła nikomu o swych lękach, a Ross Trevenan był ostatnim człowiekiem, któremu chciałaby się z tego zwierzyć. Ross zaczął odwracać się w stronę drzwi. - Nie m a m y czasu na... - Czekaj! - Zobaczyła, że palce ma zakrzywione niczym szpony i spróbowała je rozprostować. Potem wzięła głęboki oddech i zaczęła mówić: - W mojej szkole była dziewczynka, która utopiła się nocą, kiedy wyszłyśmy razem się kąpać. Nazywała się Becky Fallon. Od tego czasu prześladują mnie koszmary. Śni mi się, że jestem razem z nią w wodzie, i że nagle nie mogę jej znaleźć. - Splotła ręce na piersiach i zacisnęła je mocno, jakby chciała sama siebie objąć. -Wciąż wykrzykuję jej imię, aż do bólu gardła. Potem zaczynam wołać o pomoc. Są tam też inni ludzie, ale odchodzą, śmiejąc się ze mnie. Wydaje mi się, że lada moment pękną mi płuca, ale nadal nurkuję, próbując ją odszukać. Ale wyławiam tylko jakieś śmiecie i trzciny. Po prostu nie mogę jej znaleźć. Jest bardzo ciemno, nic nie widzę. Potem znów zanurzam się w wodzie i to ja zaczynam tonąć. Nikt nie chce mi pomóc. Ross odczekał chwilę, kiedy jednak Tessa uparcie milczała, spytał: - Kim są ci ludzie, którzy nie chcą ci pomóc? Pokręciła głową. - Zwykle są to osoby, z którymi spotykałam się za dnia. To może być ktokolwiek. Ty, Sally i Desmond. Ktokolwiek. - A co dzieje się potem? - Budzę się. - Jesteś pewna, że to tylko sen, Tesso? - Nie byłam tam, gdy Becky utonęła! - krzyknęła. - Przy­ sięgam, że tam nie byłam! Dlaczego nikt nie chce mi uwierzyć? - Ten gwałtowny wybuch zaskoczył ich oboje. Tessa opanowała

122

się i próbowała roześmiać. - Przepraszam. Przecież i tak nic z tego nie rozumiesz. Ale jak sam widzisz, nie mogę płynąć z wami. Jego głos był łagodny, ale słowa nieustępliwe: - Gdybym wiedział o tym wcześniej, zorganizowałbym tę podróż inaczej. Jednak w tej sytuacji nie m a m y żadnego wyboru. Chodź, Tesso. Czekają na nas. Jedno spojrzenie na jego zaciśnięte usta wystarczyło, by zrozumiała, że nic nie skłoni go do zmiany zdania. Przez chwilę myślała o tym, czy mu się nie sprzeciwić. Mogła krzyczeć, wzywać pomocy, przybiegłby właściciel tawerny, mogłaby poprosić go o ochronę. Niemal natychmiast jednak odrzuciła ten pomysł. Kiedy po raz ostatni próbowała mu się sprzeciwiać, naraziła tylko jego życie na niebezpieczeństwo. M i m o wszystko nie chciała, by taka sytuacja się powtórzyła. Chciała tylko być wolna. - Chodź! - powtórzył Ross i otworzył przed nią drzwi. Jeden ze służących czekał na korytarzu. Podał Rossowi płaszcz Tessy. Nie sprzeciwiała się, gdy Trevenan założył płaszcz na jej ramiona i zapiął go pod szyją. - Dobra dziewczynka - powiedział i uśmiechnął się do niej. Przez moment Tessa miała ochotę plunąć mu w twarz. Otworzyła przed nim swe serce i podzieliła się z nim czymś, o czym nie wiedział nawet jej dziadek, człowiek, którego kochała najbardziej na świecie. A oto co dostała w zamian. Wyprostowała ramiona i ruszyła w dół schodów w ślad za służącym. Gdy dotarli na nadbrzeże, pozostali siedzieli już w otwartej łodzi wiosłowej. Tessa zacisnęła mocno zęby, by nie szczękać nimi ze strachu. Ross pomógł jej wejść do łodzi i szybko wskoczył za nią. Zaprowadził ją na rufę i usiadł obok niej. Wszyscy obecni w łodzi wiedzieli, że muszą zachowywać się cicho, by nie zaalarmować strażników. Wiosła zanurzyły się bezgłośnie w wodzie, a łódź odbiła powoli od brzegu. Tessa

123

patrzyła tępym wzrokiem przed siebie. Całą siłą woli starała się opanować narastający z każdą chwilą paniczny strach. Jej ciało pokryło się potem, a płuca zaciskały boleśnie, jakby łada m o m e n t miały pęknąć. Ross objął ją m o c n o ramieniem, a ona zadrżała konwulsyjnie. - Poczujesz się znacznie lepiej, kiedy dopłyniemy do jachtu - wyszeptał. - Jestem tutaj, Tesso. Nic złego nie m o ż e ci się przydarzyć. Nie mogła złapać oddechu, by rzucić mu prosto w twarz, co o nim myśli. Z n ó w dopadał ją znajomy koszmar. Czuła muł na dnie jeziora, słyszała szarpiącą się Becky, wykrzykiwała jej imię. Ogłuszający ryk zatkał jej uszy, mgła przesłoniła oczy. Pochwyciła jakiś przedmiot i trzymała się go kurczowo, jakby zależało od tego jej życie. Ross nie zaprotestował, kiedy Tessa wbiła paznokcie w jego rękę. Objął ją jeszcze mocniej, przyciągnął bliżej do ciepła swego ciała. Było tak ciemno, że nie widział nawet jej twarzy, wyczuwał jednak jej strach i zdenerwowanie. Nie rozumiał wcześniej głębi tego przerażenia i przeklinał się w duchu za to, że postawił ją w takiej sytuacji. Kiedy dobili do jachtu, Julian szybko wspiął się na trap, potem sięgnął w dół, by odebrać Tessę z ramion Rossa. Choć podczas krótkiej podróży nie padło ani jedno słowo, wszyscy zdawali sobie sprawę, że z Tessą dzieje się coś niedobrego. G d y Ross znalazł się już na jachcie, ponownie wziął ją na ręce i zniósł pod pokład. Tessa nie zemdlała, ale znajdowała się w szoku. Serce waliło mu jak młot, gdy ułożył ją delikatnie na koi i poszedł do barku po butelkę brandy. Chwilę później podtrzymywał jej głowę i zmuszał ją do picia. W miarę jak Ross przechylał szklankę, alkohol wlewał się do jej ust i palił ją w gardle. Piekły ją oczy; próbowała odsunąć od siebie szklankę. - Nie - protestowała słabo.

124

- Pij - ponaglał ją łagodnie. - Jeszcze trochę i poczujesz się znacznie lepiej. Nie miała innego wyboru, jak tylko ulec jego prośbie. Krztusząc się, plując, wychyliła całą zawartość naczynia. Dopiero wtedy Ross wypuścił jej głowę. Przez długą chwilę pozostawała nieruchoma, oparta o poduszki, z zamkniętymi m o c n o oczyma. Powoli jej oddech zaczął się wyrównywać. Wreszcie otworzyła oczy. Zobaczyła nad sobą twarz Rossa, bladą jak ściana i dziwnie niespokojną. Próbował się uśmiechnąć. Wskazał gestem kabinę. - To zupełnie tak, jakbyś spała we własnej sypialni powiedział. - Widzisz, przytulnie i bezpiecznie jak w domu. Tessa nie odpowiedziała mu jednak uśmiechem. - Nie zostawiaj mnie samej - wyszeptała. Ross pochwycił jej dłoń. - Nawet mi to nie przyszło do głowy. Z cichym westchnieniem odwróciła się do ściany. Ross siedział na skraju koi, wpatrując się w jej twarz. Od czasu do czasu odsuwał kosmyki złotych włosów, które opadały na jej czoło. Właśnie tak zastał ich Julian, kiedy wszedł do kabiny chwilę później. Ross przyłożył palec do ust i gestem wyprosił go na korytarz. Po sekundzie dołączył do niego, zostawiając drzwi kajuty otwarte. - Najgorsze już za nami - oznajmił Julian. - Jak ona się czuje? - Śpi. - Co jej się właściwie stało? - Panicznie boi się wody. Julian spojrzał przez ramię przyjaciela na śpiącą Tessę. - Jak Cassie - mruknął. - Więc najwyraźniej była tam tej nocy, gdy utonęła Becky Fallon. - Jestem tego niemal całkowicie pewien. Ale ona sama naprawdę wierzy, że wcale tam nie była. Śni koszmary na ten

125

temat i to jest wszystko, do czego chce się przyznać, nawet przed samą sobą. Julian gwizdnął cicho. - Więc nie powie n a m nic ponad to, co już wiemy? - Być m o ż e za jakiś czas, kiedy wróci jej pamięć. Jakiś ruch na koi przerwał ich rozmowę. - Ross? - Jestem tutaj. - Ross zamknął drzwi przed nosem przyja­ ciela, nie wpuszczając go do jego własnej kajuty. Podszedł do koi. Tessa była niespokojna, ale nadal spała. G d y położył dłoń na jej czole, uspokoiła się. Wkrótce odkrył, że kiedy tylko oddala się od koi, Tessa znów staje się niespokojna. Wreszcie, porzucając wszelkie pozory rycerskości, rozciągnął się na koi obok niej. Drzemał przez chwilę. Kiedy się obudził, Tessa leżała przytulona do niego. Jej usta były tak blisko, że nie mógł się powstrzymać i pocałował ją. G d y dotknął jej warg, rozchyliła usta, poddając mu się z chęcią. Poczuł przemożną ochotę, by całować ją jeszcze mocniej, jeszcze głębiej. Rozsądek zwyciężył. Wiedział, że jeśli w porę się nie powstrzyma, zacznie się z nią kochać, a wtedy zmuszony będzie ją poślubić. Nie chciał do tego dopuścić za żadną cenę. Tessa należała do kobiet, które chcą posiąść serce swego ukochanego, a on... nie miał już dla niej serca. Była delikatna, ciepła, chętna - tłumiąc przekleństwa, wy­ zwolił się z jej objęć i zsunął z łóżka. Nie wiedział przecież nawet, czy Tessa nie śni właśnie, że leży w objęciach Paula Marmonta. Westchnęła i wyszeptała imię, jego imię. Po chwili zaczęła wydawać z siebie donośne odgłosy, które niebezpiecznie przy­ pominały chrapanie. Niech diabli w e z m ą tę przeklętą kobietę! Jego ciało płonęło dla niej, a ona nawet się nie obudziła, kiedy ją pocałował.

126

Jednak nawet jej chrapanie nie potrafiło ostudzić jego roz­ palonych żądz. Uśmiechając się m i m o wszystko, nakrył ją delikatnie kołdrą, a sam owinął się w płaszcz i ułożył na twardej, niewygodnej podłodze.

Tessa obudziła się z krzykiem. Serce biło jej jak szalone. Skóra mokra była od potu. Z n ó w miała ten sam sen. Zaczynał się jak zwykle pogodnie i miło, kiedy wraz z N a n wyruszała na jedną ze swych nocnych wypraw. Lecz potem kończył się w jeziorze, jak zawsze. N a n Roberts była jej najlepszą przyjaciółką w szkole panny Oliphant, ale aż do niedawna niemal zupełnie o niej zapomniała. Teraz nagle znów śniła o Nan, a stary koszmar powrócił, by znów ją dręczyć. Westchnęła i przewróciła się na drugi bok. Jasny blask słońca wlewał się do kajuty przez świetlik. Przez chwilę nie wiedziała, gdzie jest i leżała cicho, wpatrując się w okienko. Nagle drgnęła, przypomniawszy sobie pewną scenę z minionej nocy. Ross Trevenan pocałował ją, a ona chciała, by robił to dalej. Obrzydliwość! W jednej chwili przypomniała sobie wszystkie wydarzenia ostatnich dni i poderwała się gwałtownie z koi. Kiedy zobaczyła, że w kajucie nie ma nikogo prócz niej, odetchnęła z ulgą. Jak przez mgłę przypominała sobie chwilę, kiedy błagała go, by jej nie opuszczał. Miała nadzieję, że był to tylko sen. Kiedy wyszła na pokład, wszyscy stali na dziobie i patrzyli w stronę Anglii. Ross zauważył ją pierwszy i podszedł do niej. Przez m o m e n t czuła się dziwnie niepewnie, podejrzewając, że to, co brała za sen, mogło się wydarzyć w rzeczywistości. Jednak Trevenan zachowywał się tak samo jak zawsze i Tessa nabrała pewności siebie.

127

- Jak się czujesz? - spytał. Spojrzała na pofalowane morze i czekała, aż zacznie drżeć ze strachu. Nic takiego się nie stało. Wciągnęła do płuc świeże, morskie powietrze. Czuła, jak łódź kołysze się pod jej stopami, słyszała dzikie wrzaski m e w nad głową. Wcale nie czuła strachu. Właściwie było jej całkiem dobrze. Trevenan uśmiechał się do niej. Tessa także odpowiedziała mu promiennym uśmiechem, zaraz jednak przypomniała sobie, że są przecież śmiertelnymi wrogami. - A jak mogłabym się czuć? - warknęła. - Boli mnie głowa od tej brandy, którą wlał pan we mnie na siłę. Nie widzę w tym nic śmiesznego. - Nie, rzeczywiście, to wcale nie jest śmieszne - odparł, ale głupawy uśmieszek nie zniknął z jego twarzy. Tessa uniosła dumnie głowę i podeszła do Sally, która stała oparta o reling. - Spójrz - powiedziała Sally, wyciągając rękę. - D o m . Białe urwiska Dover wznosiły się majestatycznie przed dziobem ich jachtu. - Anglia - wyszeptała Tessa i nagle poranek stracił dla niej cały swój urok.

9

Lady Sayle, owdowiała markiza, wyjątkowo nie była tego dnia w pogodnym nastroju, choć starała się ukryć ten fakt przed gośćmi. Martwiła się. Przyjechała do Londynu, by przygotować d o m na przybycie wnuka. Ross powinien był wrócić z Francji trzy dni temu wraz z panną Lorimer. Powóz i służący czekali na niego w Dover od zeszłego tygodnia, jednak Ross dotąd nie pokazał się w Londynie. Lady Sayle poprosiła więc swego dobrego przyjaciela, George'a Naseby, by wybrał się do Dover i sprawdził, czy nie ma jakichś wiadomości z Francji. Wiedz że Ross nie będzie zadowolony, kiedy dowie się, że dopuścił George'a do tajemnicy, czuła jednak, że nie ma innego wyjścia. Znała George'a niemal od pięćdziesięciu lat i ufała mu bez­ granicznie. W miarę możliwości starała się wypełniać polecenia wnuka, to znaczy unikała spotkań w większym gronie i aż do tej pory trzymała się z dala od Londynu. Nikt nie mógł się dowiedzieć, że Ross przebywa we Francji. Dokoła kręciło się zbyt wielu francuskich szpiegów; jedna uwaga rzucona nieostrożnie w nie­ odpowiednim miejscu mogła doprowadzić do katastrofy. Gdyby musiała jednak uchylić rąbka tajemnicy, powiedziałaby, że Ross wyjechał do zachodniej części kraju i przywiezie stamtąd wychowankę. 129

Jako pierwszy odwiedził ją tego popołudnia szwagier Rossa, wicehrabia Pelham. Larry był przyrodnim bratem Cassie, należał więc do rodziny. Był szalenie ujmującym człowiekiem i lady Sayle darzyła go szczerą sympatią. Natomiast Ross często tracił do niego cierpliwość. Był prawnym opiekunem Larry'ego i wcale nie podobało mu się to, że szwagier stanowczo za dużo wydaje. Larry ciągle popadał w długi, a potem błagał Rossa, by pomógł mu je spłacić. Pani Amanda Chalmers i jej kuzyn, pan Bertram Gibbon, także zaszczycili ją swą obecnością, choć zostali wpuszczeni do domu tylko dlatego, że przybyli niemal równocześnie z wicehrabią. Lady Sayle nie chciała ich obrazić, odmawiając gościny. Teraz popijała herbatę i patrzyła, jak Larry flirtuje z Amandą. Wiedziała jednak, że Larry nie może liczyć na specjalne względy swej rozmówczyni. Wcale zresztą tego nie chciała. Lubiła wicehrabiego i uważała, że powinien znaleźć sobie żonę, która pomogłaby mu się wreszcie ustatkować. Z pewnoś­ cią jednak Amanda nie była dobrą kandydatką. Poza tym pani Chalmers zastawiała sidła na Rossa. Lady Sayle nie lubiła tej damy. Miała ku temu wiele powo­ dów, z których wcale nie najmniej istotne było dziwaczne przekonanie szacownej wdowy, że charakter człowieka można określić na podstawie wyglądu. Choć Ross często z tego żartował, babka twierdziła uparcie, że to naukowo potwierdzona metoda, która prawie nigdy jej nie zawiodła. Kiedy lady Sayle ukradkiem przyglądała się Amandzie, poczuła do niej nagłą odrazę. Niewątpliwa uroda tej kobiety traciła wiele ze względu na chłodny, wyrachowany wyraz. Jej zielone oczy były duże i błyszczące, czasami jednak Amanda mrużyła je nagle, jakby przeprowadzając jakieś beznamiętne kalkulacje. Jej skóra była idealnie gładka i czysta, a kru­ czoczarne włosy ułożone w nienaganną fryzurę, nawet jeśli na dworze wiał silny wiatr. Miała jednak jakąś dysharmonię

130

w układzie kostnym twarzy, a to w opinii wdowy ostatecznie przesądzało sprawę. Lady Sayle podsumowała w myślach ten opis, określając piękną twarz Amandy jako inteligentną, przesadnie ambitną i onieśmielającą. Wszystko, co wiedziała o tej damie, potwierdzało tylko jej spostrzeżenia. Amanda Chalmers sterowała z ukrycia wielce udaną karierą polityczną swego zmarłego niedawno męża. Biedny Freddie byłby szczęśliwy, mogąc spędzać czas na wsi, Z psami i końmi. Amanda miała jednak inne plany. Chciała obracać się w naj­ lepszym środowisku, środowisku osobistości pozostających przy władzy w kraju. Chciała być jedną ze słynnych lwic politycznego establishmentu. I udało jej się to. Mogła śmiało powiedzieć, że zalicza się do kręgu przyjaciół samego księcia Walii. Jednak książę nie mógł jej zastąpić zmarłego męża, więc Amanda zainteresowała się Rossem. Rozmowa zamarła na krótką chwilę. Amanda zmrużyła nagle oczy i obdarzyła gospodynię spojrzeniem, od którego tę przeszły ciarki. W takich chwilach wdowa traciła pewność, że pani Chalmers nadal pozostaje przy zdrowych zmysłach. - Słyszałam, że lada dzień ma przyjechać do miasta pani wnuczka - powiedziała Amanda. - Zdaje się, że nie miałam jeszcze przyjemności jej poznać. Wizyta Tessy nie była żadną tajemnicą. Właściwie, idąc za radą Rossa, w d o w a wspomniała o tym kilku swoim przyjaciół­ kom, chcąc przygotować towarzystwo na przybycie panny. Jednak teraz, kiedy nie wiedziała, czy Ross i Tessa są już w Anglii, czy też jeszcze we Francji, musiała być ostrożna. Zaczęła więc od wyjaśnienia, że Tessa nie jest jej wnuczką, tylko podopieczną Rossa. Powtórzyła wszystko, co opowiedział jej Ross, nie wspomi­ nając tylko o wyczynach Tessy i jej ucieczce do Francji. Znała jedynie suche fakty, to znaczy wiedziała, że Ross zaprzyjaźnił się blisko z dziadkiem Tessy, który poprosił go, by zaopiekował się dziewczyną.

131

- O ile wiem - zakończyła - Tessa nigdy nie była w Lon­ dynie, więc nie mogła jej pani poznać. - W oczach lady Sayle pojawił się błysk rozbawienia. Domyślała się, że Amanda mylnie zrozumiała całą sytuację. Potrafiła od razu rozpoznać, kiedy w kobiecie budzi się zazdrość. - Tessa Lorimer? - Bertram Gibbon, kuzyn Amandy, przetarł binokle śnieżnobiałą chusteczką. Niedawno przekroczył trzydziestkę, miał ciemne, lekko siwiejące włosy, muskularną sylwetkę, której pozazdrościłby mu niejeden młodszy mężczyzna. Jego także lady Sayle nie darzyła szczególną sympatią. Słyszała, że źle traktuje swą żonę. Poza tym przyjrzała się dobrze jego twarzy i wcale nie była zadowolona z wyniku tych oględzin. - Lorimer? - powtórzył Gibbon. - Czy to będą ci Lorimerowie z Norfolk? Poznałem kiedyś admirała Lorimera. - Nie, ci pochodzą z Sussex - odparła gospodyni. - Nie sądzę, b y m kiedykolwiek o nich słyszał. Lady Sayle nie zamierzała wcale opowiadać mu o tej rodzinie. Ross nie życzył sobie, by ktokolwiek interesował się bliżej pochodzeniem Tessy. Mówił, że pomimo młodego wieku Tessa cieszyła się już pewną reputacją. Był także pewien, że jeśli będzie ją traktował z właściwą stanowczością, dziewczyna wkrótce się ustatkuje. - Zdaje się, że jej ojciec był oficerem marynarki wojennej - powiedziała niepewnie. - A jej dziadek jest bankierem. - Chcesz powiedzieć, że ta dziewczyna odziedziczy jego majątek, ciociu E m ? W d o w a odwróciła głowę i spojrzała na hrabiego, który szczerzył do niej zęby w łobuzerskim uśmiechu. - Nawet gdyby tak było, na pewno ty dowiedziałbyś się o tym ostatni - odparowała. Choć starała się przemawiać surowym tonem, nie zdołała powstrzymać uśmiechu. W przypadku Larry'ego wszystko było zabawą. Wicehrabia nie ukrywał przed nikim, że szuka

132

sobie bogatej żony, ponieważ jednak był jeszcze bardzo młody, nikt nie brał go zbyt poważnie. Nikt prócz Rossa. Larry podszedł do barku. Czując się jak u siebie w domu, dolał sherry do kieliszka Bertrama, a potem i do swojego. - To i tak nie miałoby żadnego znaczenia - oświadczył płaczliwym tonem. - Dziedziczki zwykle polują na kogoś ważniejszego niż wicehrabia. - A cóż dzieje się z panną Fairchild? - spytała gospodyni, ciekawa losów zeszłorocznej miłości Larry'ego. Wzruszył tylko ramionami. - Ojciec znalazł jej lepszego kandydata. Nie mówiłem ci o tym? Jeszcze przed końcem roku ma wyjść za starego Doncastera. - A Doncaster jest hrabią? - Otóż to. - Och, daj spokój, Larry - przerwał im Bertram. - Wszyscy wiemy doskonale, że odkąd panna Fairchild dała ci kosza, smalisz cholewki do panny Simpson. Słyszałem, że wywarłeś na niej spore wrażenie. - Tu wcale nie chodzi o to, jakie wrażenie wywieram na damach - odparł Larry. - Gdybym potrafił oddziaływać w podob­ ny sposób na ich drogich tatusiów, wtedy rzeczywiście mógłbym zajść dość daleko. - Larry wykrzywił twarz w żałosnym grymasie. Wszyscy roześmiali się głośno. Amanda, która cierpliwie czekała na swoją kolej, rzuciła jakby od niechcenia: - W mieście ostatnio aż huczy od plotek. W e ź m y na przykład Rossa. Niektórzy mówią, że jest w Irlandii. Inni znów twierdzą, że pojechał do Kornwalii. Ale tak naprawdę wszyscy wiedzą tylko tyle, że opuścił nas po balu u lady Brewster i nie pokazał się w mieście od trzech miesięcy. Co pani o tym sądzi, lady Sayle? Lady Sayle miała już dla niej gotową odpowiedź, tę samą, którą dał jej Ross. Na szczęście Amanda nie mogła już dalej drążyć tego tematu, gdyż wicehrabia postanowił właśnie wyjść.

133

W d o w a przeprosiła na moment dwójkę gości i poszła od­ prowadzić Larry'ego. - Przykro mi z powodu tej panny Fairchild - powiedziała poważnie, gdy doszli do schodów. W oczach wicehrabiego tańczyły iskierki rozbawienia. - Nie dziwię się. O ile pamiętam, droga ciociu, bardzo przypadł ci do gustu nos biednej dziewczyny. - Chodziło o jej układ kostny twarzy, nieznośny chłopcze, zresztą wiesz o tym doskonale. Och, ty i Ross możecie śmiać się ze mnie, ale ja wiem swoje. Zbadałam już wiele twarzy i prawie zawsze miałam rację. Larry uśmiechnął się szeroko. - Dobry Boże! Wolę nie pytać cię, co sądzisz o mojej twarzy. W d o w a nie mogła powstrzymać śmiechu. - A ja wolałabym ci tego nie mówić! Ale nie o tym chciałam z tobą porozmawiać. - Położyła dłoń na jego ręce. - Larry... Wicehrabia poczerwieniał lekko. - Wiem, chodzi o pieniądze, które jestem ci winien, ciociu Em. Obawiam się, że muszę prosić cię o wyrozumiałość i jeszcze trochę czasu. Ciągle szukam kupca na moją drużynę kasztanów, ale nikt jeszcze nie zaoferował mi rozsądnej sumy... - Nie znoszę ludzi, którzy kończą za mnie zdanie - odparła cierpko lady Sayle. - Chciałam ci tylko powiedzieć, że jeśli masz jakieś kłopoty, możesz na mnie liczyć. Chętnie ci pomogę. Larry pochwycił jej dłoń i pocałował ją gorąco. - Jesteś nieoceniona, ciociu E m . Dziękuję za tę ofertę, ale nie jest ze mną jeszcze tak źle. Nie, naprawdę nie przyszedłem po pożyczkę. Chciałem zobaczyć się z Rossem. Kiedy ocze­ kujesz jego przyjazdu? Nie potrafiła ukryć przed nim zmartwienia. - Spodziewałam się go już trzy dni temu. - Pochwyciwszy jego zaciekawione spojrzenie, opanowała się nieco. - Ale wcale nie będę zaskoczona - dodała pewniejszym tonem -jeśli okaże się, że został na polowanie.

134

Jeszcze przez długą chwilę po odejściu wicehrabiego stała na szczycie schodów i myślała o nim. Słyszała, że Larry był beznadziejnie zakochany w Cassie, i że nigdy nie otrząsnął się po jej śmierci. Podobno właśnie z tego powodu nie mógł sobie znaleźć żony. Wspomnienie Cassie na powrót przywiodło jej myśli do Rossa. Zastanawiała się, gdzie jest teraz jej wnuk i co robi.

W tej chwili Ross był zaledwie o pięć minut drogi od domu swej babki, do którego jechał powozem wraz z Tessą. Wcześniej podwieźli Turnerów do ich skromnego domku przy Wigmore Street. Julian został z nimi, przypomniawszy sobie w porę, że ma jakąś ważną sprawę do przedyskutowania z Desmondem. Tymczasem Tessa wciąż nie mogła otrząsnąć się z wrażenia, jakie zrobiła na niej informacja, że lady Sayle jest w istocie babką Rossa. To pułkownik Naseby, który oczekiwał na nich w gospodzie w Dover, wygadał się przed panną Lorimer. - Sayle! - zawołał na ich widok z typową dlań serdecznością. - Twoja babka prawie umiera ze zgryzoty. Lady Sayle ocze­ kiwała cię już trzy dni temu. Ross powinien był się tego spodziewać. Jego babka i George Naseby byli ze sobą tak blisko, że Ross zastanawiał się czasem, czy nie są kochankami. Stary George z pewnością nie wyglądał na romantycznego kochanka; był łysy jak kolano, a guziki jego płaszcza wyglądały zawsze tak, jakby lada moment miały się odeń oderwać. Poza tym Naseby miał już prawie siedemdziesiąt lat. Ross wiedział jednak na pewno, że pułkownik był kiedyś największą miłością jego babki, i że ta wymagała od wnuka, by traktował go z należytym szacunkiem. Oczywiście zaprosił George'a do wspólnego śniadania. Dzię­ ki temu Tessa dostała wreszcie szansę, na którą czekała już

135

od dawna. Flirtowała ze starym. Nasebym przez cały poranek, i po jakimś czasie wiedziała już prawie wszystko o Rossie, markizie Sayle. Pozostali przyjaciele Rossa siedzieli przy stole, śmiejąc się nerwowo i czekając na wybuch wściekłości Tessy. Rozstali się z Nasebym po wyjściu z gospody, na pozór uśmiechnięci i radośni, jednak gdy tylko zasiedli w powozie, Tessa stała się zimna jak lód. Julian próbował jej wyjaśnić, dlaczego musieli ukrywać swą prawdziwą tożsamość, lecz Tessa odpowiadała mu tylko wściekłym milczeniem. Podczas pięciogodzinnej podróży z Dover do Londynu nie wypowie­ działa więcej niż dwa słowa. - Tesso - zwrócił się do niej Ross, kiedy powóz wyruszył spod domu Turnerów. - Nie mogłem powiedzieć ci, kim jestem, przed przybyciem do Anglii. Byłoby to zbyt ryzykowne. Gdyby Francuzi dowiedzieli się, że dwaj angielscy arystokraci pomagają swym rodakom w powrocie do kraju i organizują ich ucieczki, zrobiliby wszystko, by nas pojmać. Powiedziałbym ci to wszystko sam, gdyby nie uprzedziła mnie ta cholerna katarynka. - Uważam, że pułkownik Naseby to czarujący i dobrze wychowany dżentelmen. - Och, oczywiście, że nim jest, ale... do diabła! Tessa spojrzała na niego przelotnie, a potem odwróciła wzrok. Nie chodziło tylko o to, że Ross ją oszukał. Przedtem łudziła się nadzieją, że po przybyciu do domu lady Sayle już nigdy go nie zobaczy. Ponieważ jednak był jej wnukiem, nie mogła dłużej na to liczyć. - Tesso... - Czy Sally i Desmond też wiedzieli? - przerwała mu niegrzecznie. - Co? - To nagłe pytanie urwało ciąg jego myśli. - Czy Sally i Desmond też wiedzieli, kim jesteś, kim jest Julian? - Przyrzekli, że dotrzymają tajemnicy. Nie miej pretensji

136

do Sally. Chciała od razu powiedzieć ci o wszystkim, ale ja wymogłem na niej obietnicę milczenia. - A czy nie przyszło ci do głowy, że gdybyś wyjawił mi to wcześniej, ja także dotrzymałabym tajemnicy? W jego oczach błysnęły wesołe iskierki. - Prawdę mówiąc, Tesso, nie. Parsknęła z oburzeniem i odwróciła głowę do okna. Ross nie miał zbyt dobrego zdania o jej charakterze, ale wcale jej to nie dziwiło. Gdyby zadał sobie trochę trudu i spróbował poznać ją lepiej, wiedziałby, że nigdy nie łamie składanych przyrzeczeń. Ross spróbował jeszcze raz. - Chciałem właśnie powiedzieć, że jest jeszcze jedna rzecz, którą powinniśmy sobie od razu wyjaśnić. Jego głos zabrzmiał tak, że usiadła prosto. - Słucham - odparła ostrożnie. Ross przez chwilę przyglądał jej się w milczeniu. - Musisz zaakceptować fakt, że teraz, kiedy jesteśmy już w Anglii, zajmuję miejsce twojego dziadka. - To znaczy? - To znaczy, że odpowiadam za ciebie, i jeśli będziesz zachowywać się lekkomyślnie, to właśnie ja cię ukarzę. Ro­ zumiesz to? - Nie! - warknęła. - Nie rozumiem. Nic dla mnie nie znaczysz. - Pozwól więc, że ci wyjaśnię. Krótko mówiąc, chodzi o to, że ja będę twoim opiekunem, a ty moją wychowanką. - Twoją wychowanką? - Wpatrywała się w niego z niedo­ wierzaniem. - Dziadek na pewno nie zgodziłby się na coś podobnego. - A jednak to właśnie on prosił mnie o to. - Nie potrzebuję opiekuna. A gdyby nawet tak było, ty byłbyś ostatnią osoba, którą wybrałabym do tej roli. - Twoje zachcianki i sympatie nie mają tu żadnego znacze-

137

nia. - T y m razem w jego głosie nie było już cienia łagodności. - Zapamiętaj to sobie, Tesso: jesteś moją podopieczną i musisz mi się podporządkować. - Tessa patrzyła nań w milczeniu. Po chwili dodał już łagodniejszym tonem: - Daj spokój, Tesso, nie jestem bezrozumnym prostakiem. Jeśli tylko zechcesz mnie słuchać, nie będzie między nami żadnych problemów. Tessa wiedziała już, co ją czeka. To przecież nie kto inny, tylko właśnie ten człowiek narzekał, że śmieje się za głośno, że jej dekolty są zbyt śmiałe, że ma fatalne maniery. Jeśli pozwoli mu na to, uczyni z jej życia piekło. Poczuła, jak ogarnia ją coraz większy gniew, zrobiło jej się gorąco. - Prędzej pozwę cię do sądu, niż zgodzę się na coś po­ dobnego. - Zrobisz z siebie pośmiewisko, a to i tak w niczym ci nie pomoże. M a m listy od twego dziadka, w których oddaje cię pod moją opiekę. Te słowa osadziły ją nagle w miejscu. Patrzyła na niego nie rozumiejącym wzrokiem. Dlaczego dziadek miałby to przed nią ukrywać? Nie zrobiłby tego, chyba że został wprowadzony w błąd. - Chciałabym się dowiedzieć - zawołała z pasją - jaką grę prowadzisz ze mną i z moim dziadkiem?! - Mogłabyś wyjaśnić bliżej, co ma oznaczać to pytanie? - Oszukałeś nas wszystkich, okłamałeś mojego dziadka. Podawałeś się za kogoś, kim nie jesteś. Szare oczy Rossa zapłonęły na moment złością. - Obaj byliśmy ze sobą całkiem otwarci. Ja znałem tajemnice twego dziadka, on znał moje. Nie kryliśmy przed sobą niczego. - Kłamiesz! - krzyknęła. - Dziadek powiedziałby mi o tym! Wiedział, że nigdy nie zgodziłabym się wyjechać do Anglii jako twoja wychowanka. - Aleksander rozumiał cię lepiej, niż przypuszczasz. W y ­ tłumaczył ci, jakie są powody tej decyzji, ale ty go nie

138

słuchałaś. Nie mógł mieć pewności, że zrobisz to, co powinnaś zrobić. Wiesz, że mówię prawdę. Tessa odwróciła głowę i wpatrywała się w miejski kraj­ obraz za oknem. Choć wciąż płonęła gniewem, wiedziała, że w słowach Rossa kryje się prawda. Zawsze wyczuwała, że dziadek kryje przed nią coś, co wiązało się z Trevenanem. Teraz wiedziała już, co to było, i dlaczego dziadek nie chciał jej o tym powiedzieć. Była to bolesna świa­ domość. Oczy paliły ją nieznośnie. Zamrugała, by powstrzymać napływające łzy. Ross pochylił się do niej i pochwycił jej ręce. - Tesso - zaczął łagodnie. - Musisz wiedzieć, że dziadek nie widzi świata poza tobą. Chce, żebyś była bezpieczna. Dlatego powierzył cię mojej opiece. Powiedzieliśmy ci tyle, ile mogliśmy. Lady Sayle, moja babka, wprowadzi cię do towarzystwa. Być może nawet spodoba ci się tutaj. Spojrzała w dół, na jego silne, męskie dłonie, które ściskały jej nadgarstki. - Sprawiasz mi ból - powiedziała drwiąco, a przy ostatnim słowie głos załamał jej się całkiem. - Tesso, spójrz na mnie! Kiedy podniosła nań wzrok, zapomniał, co chciał powie­ dzieć. Jej duże piękne oczy napełnione były łzami. Zagryzała dolną wargę, by powstrzymać ją od drżenia. Nie chciał widzieć jej w takim cierpieniu. Nie mógł znieść takiego widoku. - Tesso - powiedział; jego głos stał się głębszy, bardziej chrapliwy. - Tesso. Oderwała spojrzenie od jego twarzy i powtórzyła cicho: - Proszę, sprawiasz mi ból. Ross wypuścił jej dłonie i opadł na siedzenie, jakby cofał się znad przepaści, i tak właśnie się czuł. Ukryła drżące dłonie pod kocem, który okrywał jej kolana.

139

Nie chciała, by widział, jak bardzo jest roztrzęsiona. Przez moment czuła dziwną słabość, myślała, że on chce ją pocałować. Oczywiście, wszystko to było wytworem jej wyobraźni. Wcale go nie obchodziła. Nawet jej nie lubił. Była ciężarem, który jej dziadek złożył na jego barkach. Musi o tym pamiętać. Nie wiedziała, czy potrafi to znieść. - No i jesteśmy - powiedział Ross. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że przejechali wzdłuż Hyde Parku i znaleźli się na drodze prowadzącej do wioski Kensington. Kiedy wyjrzała przez okno, powóz wjechał właśnie w obręb zadrzewionej gęsto posiadłości. Po chwili zobaczyła sam dom. Była to staromodna rezydencja z czerwonej cegły, o dwóch skrzydłach, które nie całkiem pasowały do głównego budynku. - Sayle House - powiedział Ross. - To nasza londyńska rezydencja. Nasza rodzina weszła w jej posiadanie w siedem­ nastym wieku i od tego czasu rozbudowaliśmy ją nieco. Greenways, mój dom w Oxfordshire, jest całkiem inny. Spę­ dzimy tam Boże Narodzenie. Gdy powóz zatrzymał się przed głównym wejściem, Ross wysiadł pierwszy, a potem pomógł Tessie. Na podjeździe stała już inna kareta, przy której kręcił się odziany w liberię woźnica. Ross rozpoznał pojazd i zacisnął mocniej zęby. Trzymając Tessę za łokieć, poprowadził ją w górę kamiennych schodów i zakołatał do drzwi. Służący otworzył niemal natychmiast i weszli do wielkiego, ponurego hallu. Z portretów, którymi obwieszone były jego pokryte drewnem ściany, patrzyły na nich równie ponure twarze przodków rodu. Serce Tessy waliło jak młot; z wrażenia zaschło jej w gardle. Znów czuła się jak mała dziewczynka, gdy po śmierci matki przybyła do domu Beasleyów. - Babciu? - huknął Ross, a potem zmarszczył brwi, ujrzaw­ szy dwoje ludzi, jakąś damę i dżentelmena, którzy wyszli spod łuku prowadzącego na schody.

140

- Amanda! Bertram! - Pozdrowił ich. - Pomyślałem, że to wy, kiedy zobaczyłem powóz. Tessa zamarła w bezruchu, jakby zahipnotyzowana tak­ sującym spojrzeniem nieznajomej kobiety. Trwało to zaledwie chwilkę, nie dłużej niż uderzenie serca, jednak było cał­ kowicie jednoznaczne. Tessa natychmiast uświadomiła sobie, jak wiele dzieli ją od tej damy. Ciemnowłosa nieznajoma wyglądała tak, jakby zeszła prosto z kart żurnala mody. Tessa miała wrażenie, że powinna wynieść się na pole i straszyć tam wróble. - Ross - powiedziała miękko Amanda i wyminąwszy Tessę podała mu rękę. - Właśnie składaliśmy wizytę twojej babce. Ross pocałował jej dłoń. - Co sprowadza was do Londynu? Myślałem, że zostajecie w Henley aż do świąt. - A ja myślałam, że przyjedziesz do nas na polowanie - odparła Amanda figlarnie. Tessa uświadomiła sobie coś jeszcze. Ta kobieta przypomi­ nała jej Solange Guery, piękną kurtyzanę, którą widziała u boku Rossa w Palais Royal. Amanda była nieco lepiej wychowaną i bardziej elegancką wersją Solange, jednak za­ chowywała się w stosunku do Rossa w ten sam, pełen podtek­ stów sposób. - I zrobiłbym to - powiedział Ross - gdybym nie musiał przywieźć do miasta mojej wychowanki. - Odwrócił się i ob­ rzucił Tessę ostrzegawczym spojrzeniem. - Tesso, chodź tu i pozwól, że przedstawię cię pani Chalmers i jej kuzynowi, panu Gibbonowi. Tessa zesztywniała. Czy uważał ją za małe dziecko, które nie wie, jak należy zachować się w towarzystwie? Przywołując na twarz niewinny uśmiech, posłusznie zbliżyła się doń i grzecz­ nie dygnęła. - Jakie śliczne dziecko - powiedziała Amanda, nie odrywając spojrzenia od Rossa. - Nie powinniśmy cię dłużej zajmować.

141

Na pewno jesteś zmęczony po podróży. No właśnie, gdzie ukrywałeś się przez ostatnich kilka tygodni? - We Francji - odparł krótko Ross. Teraz nie musiał już tego ukrywać. - Panna Lorimer jest wnuczką mojego bliskiego przyjaciela. Postanowił odesłać ją do Anglii, dopóki sytuacja we Francji nie unormuje się nieco. Tessa stała obok, nadąsana i posępna. Nie byłaby wcale zaskoczona, gdyby okazało się nagle, że stała się niewidzial­ na. D u m a jednak nakazywała jej milczeć i uśmiechać się grzecznie. Pan Gibbon przyglądał jej się znad okularów. Ponieważ wyglądało na to, że jest jedyną osobą, która dostrzega jej obecność, Tessa obdarzyła go pełnym wdzięczności uśmiechem. - Tesso! Gwałtownie odwróciła głowę. Ross patrzył na nią z uśmie­ chem, jednak jego oczy były zimne jak lód. - Chodźmy, Tesso - powiedział. - Lady Sayle czeka na nas na górze. Przez chwilę Amanda próbowała ich jeszcze zatrzymać, ale Ross był stanowczy. Powiedział, że zobaczą się wkrótce, i skierował Tessę na schody. Kilka chwil później powiedział do niej gniewnym szeptem: - Nie będę tolerował kokieterii, a już na pewno nie pod moim własnym dachem. - Powiedz to pani Chalmers - odparowała i uniosła dumnie głowę. Ross nie pozostał jej dłużny i odpowiedział jakąś poniżającą uwagą, Tessa jednak wcale go nie słuchała. Za moment miała stanąć twarzą w twarz z babką Rossa i z jakiegoś niezrozu­ miałego dla niej samej powodu zależało jej na tym, by zrobić jak najlepsze wrażenie. - Babciu? - zawołał powtórnie Ross, kiedy weszli do salonu. Dama, która wyszła im na spotkanie, była starszą, kobiecą wersją swego wnuka. Serce zamarło na moment w piersiach

142

Tessy. Liczyła, że będzie miała w tym obcym domu jakiegoś sprzymierzeńca albo przynajmniej przyjazną duszę. Po raz drugi od chwili, gdy przekroczyli próg, Tessa została poddana gruntownemu oglądowi i ocenie. - Babciu! - powtórzył po raz trzeci Ross, tym razem ostrze­ gawczym tonem. Zbyła go machnięciem ręki i kontynuowała badanie. Tessa poczuła, że całkiem zaschło jej w gardle. Te stare mądre oczy widziały zbyt wiele; Tessa miała ochotę ukryć się przed ich badawczym spojrzeniem. Wreszcie babka uśmiechnęła się do niej ciepło, a ogromne zdenerwowanie zaczęło ustępować sympatii. - Silna twarz - zauważyła. - I lojalna. Ale przede wszystkim ma miękkie serce. M o g ę się założyć, że jako dziecko przygar­ niałaś wszystkie zagubione i chore zwierzęta. Czy nie m a m racji, Tesso? - Skąd pani to wie? - spytała Tessa zdumiona. Odpowiedział jej Ross: - Można powiedzieć, że moja babcia jest do pewnego stopnia... hm... czarownicą. - Potem roześmiał się głośno, podbiegł do lady Sayle i zamknął ją w niedźwiedzim uścisku. T y m razem obeszło się już bez oficjalnego przedstawiania. Gospodyni uścisnęła serdecznie Tessę i poleciła, wnukowi, by zostawił je same. Potem wzięła ją pod rękę i podprowadziła do wygodnych foteli obok kominka, gdzie, jak to ujęła, „będą sobie mogły spokojnie pogadać". Tessa rozejrzała się dokoła, szukając Rossa. Stał ze skrzy­ żowanymi na piersiach rękoma i uśmiechał się tajemniczo.

Soho

Square - polecił Bertram Gibbon woźnicy, nim wszedł za swą kuzynką do wnętrza powozu. - Dlaczego tam? - spytała Amanda, gdy usiedli już wy­ godnie.

143

Gibbon obdarzył ją przeciągłym, sennym uśmiechem. - Z pewnością nie chciałabyś tego wiedzieć - odparł. Amanda Chalmers uniosła ze zdumieniem brwi. Jedynym tematem, którego nie poruszała w rozmowach z Bertramem, była jego słabość do ekskluzywnych burdeli. Amanda nigdy nie mogła zrozumieć, jak mężczyźni znajdują przyjemność w akcie seksualnym. Dla niej zawsze była to odrażająca czynność i zniżała się do niej tylko wtedy, gdy prowadziła do jakiegoś ważniejszego celu. Niemniej jednak wiedziała dosko­ nale, jak dać mężczyźnie największą rozkosz; swego czasu zatrudniła prostytutkę, która wtajemniczyła ją w arkana tej sztuki. Oczywiście, nigdy nie wykorzystywała jej w kontaktach ze swoim mężem, zachowując siły i inwencję na spotkania z mężczyznami, którzy mogli wspomóc jego karierę. Teraz, kiedy Freddie już odszedł, chciała zająć się własną pozycją. - Co o niej myślisz? - spytała nagle. Bertram odwrócił się powoli i spojrzał na kuzynkę z kpiącym uśmieszkiem. - Myślę, że będziesz musiała podwoić wysiłki w tym wy­ ścigu. Jest bardzo piękna. Amanda wciągnęła gwałtownie powietrze. - Sądzisz, że będzie dla mnie konkurentką? - Czy ty nie masz oczu? - Ale Ross prawie na nią nie patrzył. - Być może, ale był też bardzo spięty. Czułem niemal fizycznie mur, którym ją otoczył, i to jeszcze zanim rzucił mi to mordercze spojrzenie, kiedy ośmieliła się uśmiechnąć do mnie. Amanda zacisnęła dłonie w pięści. - Więc? Co z tego wynika, twoim zdaniem? - To chyba oczywiste, prawda? Albo chce ją dla siebie, albo stara się dostosować do nowej roli opiekuna. - Pokręcił głową. - Jest coś jeszcze, ale na razie nie potrafię tego do końca zrozumieć,

144

- Też miałam takie wrażenie, kiedy spytałam tę starą krowę o Tessę Lorimer. Co właściwie wiemy o tej dziewczynie? Gibbon przymknął powieki i zastanawiał się przez chwilę nad odpowiedzią. - Że pochodzi z Sussex, a teraz przyjechała do Londynu z Francji; że jej ojciec był oficerem marynarki wojennej, a dziadek jest najprawdopodobniej jej prawnym opiekunem. Poza tym wiemy bardzo niewiele. Amanda zmarszczyła brwi. Bertram bez większego trudu potrafił odgadnąć, jakie myśli zajmują jej śliczną główkę. Choć zewnętrznie nie byli do siebie zbyt podobni, łączyło ich jednak bliskie pokrewieństwo i równie bliskie stosunki. Rozumieli się doskonale bez słów. Chciała, by zajął się bliżej tą dziewczyną, by dowiedział się na jej temat czegoś, czym w razie potrzeby mogłaby ją znisz­ czyć. Na miejscu Amandy Bertram zrobiłby to samo. Oboje realizowali swoje zamierzenia i plany nie oglądając się na innych. Bertram musiał zrezygnować z wielu ambitnych przed­ sięwzięć, które chciał sfinansować z majątku swej bogatej żony; okazało się bowiem, że jej ojciec zabezpieczył fortunę tak, by Bertram nie mógł z niej skorzystać. Sir Thomas nie docenił jednak swojego zięcia i teraz chciał mu oferować całkiem sporą sumę, byle tylko uwolnić córkę z więzów małżeństwa, które stało się dla niej piekłem. - Myślisz, że będziemy w stanie ją zniszczyć? - spytała Amanda. Bertram uśmiechnął się do siebie, zadowolony z reakcji kuzynki. - To całkiem możliwe - powiedział. - Każdy przecież ma coś do ukrycia. Tak jak on. Kochał Amandę od lat, lecz wiedział, że nie może jej o tym powiedzieć. Była nieczuła i okrutna; na pewno z radością wykorzystałaby okazję, by go zadręczyć. Już dawno postanowił, że nigdy nie dostanie się w jej szpony.

145

Na chwilę w powozie zapadła cisza. Potem Amanda powie­ działa: - Chciałabym wiedzieć jak najwięcej o Tessie Lorimer. Możesz zdobyć dla mnie jakieś informacje? - Moja droga, to wymaga czasu. - Postaram się godnie ci to wynagrodzić. - W takim razie na pewno spróbuję.

10

Ross, który dyktował właśnie list swemu sekretarzowi, przerwał nagle w połowie zdania i podniósł wzrok do sufitu. Srebrny świecznik kołysał się niebezpiecznie, a z prywatnego salonu Tessy dobiegał jej głośny śmiech. Po chwili ktoś zakołatał do drzwi z taką siłą, że Ross aż się skrzywił. Była druga po południu i jego wychowanka zabawiała gości, co stało się już jej codziennym zwyczajem. Usłyszał skrzypienie otwieranych drzwi i głos, który go irytował. Jego szwagier, Larry, był ostatnio stałym gościem w Sayle House i wcale nie przychodził do Rossa, jako do swojego opiekuna. Kiedy ostatnio rozmawiali, doszło między nimi do kłótni. Ross był wściekły, że sprzedał bez pozwolenia cenny obraz, by uregulować długi. Zazwyczaj po podobnych ekscesach Larry unikał go przez jakiś czas jak zarazy. Jednak nie teraz, gdy w Sayle House przebywała Tessa, spadkobierczyni wielkiej fortuny. - Ach, witaj, Mannings - zawołał Larry teatralnym głosem, doskonale słyszanym w bibliotece, w której pracował Ross ze swoim sekretarzem. - Prowadź mnie do dziedziczki. Odpowiedź służącego nie była już tak donośna. - Ach, te pańskie żarty, sir. - Nie m ó w mi, że dała się komuś porwać!

147

Ross podniósł głowę, kiedy na schodach rozbrzmiały głośne kroki wicehrabiego. Sekretarz zachichotał pod nosem. - Ach, ci młodzi! — powiedział. - Trudno uwierzyć, że my też byliśmy kiedyś w tym wieku, prawda? - Dość trudno - zgodził się Ross i spojrzał na starszego mężczyznę. Miles Jesop był sekretarzem jego ojca, a po jego śmierci przed ośmiu laty przeszedł na służbę Rossa. Był od niego niemal dwukrotnie starszy, a jednak mówił doń tak, jakby uważał go za rówieśnika. Ross nie był jeszcze tak stary, zaledwie osiem lat starszy od Larry'ego. Jednak dzieliło ich coś więcej niż lata. Chodziło o podejście do życia. Ross miał na głowie wiele obowiązków i powinności. Larry nie musiał jeszcze niczym się przejmować. Był wiecznym chłopcem. Tessie najwyraźniej nie przeszkadzała niedojrzałość wice­ hrabiego. Pewnie patrzyła na Rossa tak, jakby był już jedną nogą w grobie. M o ż e nawet traktowała go tak samo jak jego sekretarza. Nagle uświadomił sobie, że bezwiednie przekłada z miejsca na miejsce listy, które piętrzyły się na biurku, przypominając mu o jego licznych obowiązkach. Przerwał tę bezmyślną czynność i uśmiechnął się przepraszająco do sekretarza. - Straciłem wątek - powiedział. - Na czym to skończyliśmy? Dokończył dyktowanie listu, a kiedy pan Jesop opuścił już bibliotekę, podniósł pióro. N i m zdążył zanurzyć je w kałamarzu, jego uwagę z n ó w zwrócił perlisty śmiech, dobiegający z pokoju na piętrze. Od dnia przybycia Tessy jego spokojna, uporządkowana egzystencja uległa nagłej odmianie. Nigdy nie wiedział, kogo spotka na schodach, z kim zasiądzie do kolacji ani kto też wali do drzwi o różnych porach dnia. Nie było to do końca winą Tessy. Jego babka wzięła dziew­ czynę pod swoje skrzydła, na co zresztą po cichu liczył, ale

148

czyniła to z ferworem, który wprawiał go w bezustanne zdu­ mienie. Babka odwiedziła wszystkie swoje stare przyjaciółki i zaprosiła ich rodziny do siebie. W rezultacie Tessa zawarła mnóstwo znajomości z dziećmi i wnukami przyjaciół lady Sayle, nie wychodząc nawet z domu. Ross nie stracił jednak całkowicie kontroli nad swą wy­ chowanką, choć dziewczyna mogła odnieść podobne wrażenie. Dopilnował, by Tessa nigdy nie opuszczała domu bez męskiej eskorty, by podczas konnych przejażdżek zawsze towarzyszyli jej służący i by nie przyjmowała gości w pojedynkę. Tych zaś miał pod stałą kontrolą dzięki sprytnemu wybiegowi. W Sayle House zamieszkała na jakiś czas Sally Turner. To właśnie Tessa, niczego nieświadoma i pozbawiona jakichkol­ wiek podejrzeń, poprosiła o to jego babkę, gdyż Desmond zajmował się jakąś sprawą poza Londynem, a Sally została sama. Tessa nie miała pojęcia, że cała ta sytuacja została wcześniej zaaranżowana. Ten fortel był trochę nieuczciwy, jednak konieczny. Ross nie mógł być w wielu miejscach jednocześnie, a Sally doskonale mogła go zastąpić. Gdyby znalazły się w jakichś tarapatach, wiedziałaby, co robić. Gdy ktoś znów zakołatał do drzwi, Ross zaklął cicho. Podniósł się zza biurka i wyszedł do hallu. Kiedy służący otworzył drzwi, jego oczom ukazał się Julian Percy w całej swej krasie. - Dobry wieczór, Mannings - przywitał odźwiernego. - Jak tam twoje serce? - Nie najgorzej, milordzie, nie najgorzej. - Miło mi to słyszeć - odparł Julian. - Ach, Ross, właśnie z tobą chciałem porozmawiać. Co sądzisz o moim n o w y m surducie? Julian stanął wyprostowany przed wielkim lustrem w hallu i podziwiał swoje odbicie. Ross uśmiechnął się do siebie. Wiedział doskonale, że te dandysowskie maniery są tylko pozą, za którą kryje się jeden

149

z najinteligentniejszych ludzi, jakich poznał w swym życiu. Ogarnął spojrzeniem kasztanowaty surdut ze srebrnymi guzi­ kami, jasnobrązowe obcisłe spodnie i wysokie skórzane buty, które miał na nogach jego przyjaciel. - Myślę - zaczął Ross - że gdyby cię odrobinę podmalować i przypudrować, wyglądałbyś jak fircyk z czasów mojego ojca. Julian cmoknął z rozbawieniem i spojrzał na Rossa. - Spójrz tylko na siebie, na ten konserwatywny czarny surdut i beżowe spodnie. Potrzebujesz krawca, który wiedziałby, jak skroić ci prawdziwie eleganckie ubranie. - A czegóż ty chcesz od mojego ubrania? - Ross wypros­ tował się i wyrównał poły surduta, prowadząc przyjaciela do biblioteki. - Powiedzmy, że nie leży jak rękawiczka. - Bo to surdut, a nie rękawiczka. Poza tym, nie chcę obawiać się wciąż, czy czasem surdut nie pęknie na pół, kiedy będę musiał schylić się i podnieść coś z podłogi. - Rzeczywiście, to dość ryzykowna czynność - zgodził się Julian. - Jednak wykonalna. Z przyjemnością zademonstruję ci, jak się to robi, kiedy kupisz sobie taki surdut. A teraz powiedz mi, co się tutaj dzieje? Usiedli w fotelach przy kominku. - Desmond wyjechał do Yorkshire, by odszukać niejaką Nan Roberts - powiedział Ross. - Sally dowiedziała się od Tessy, że panna Roberts uczyła się razem z nią we Fleetwood. - A jaka jest rola panny Roberts w tej historii? Ross wzruszył ramionami. - Na razie nie wiemy, czy w ogóle ma z tym jakiś związek. Desmond spróbuje się tego właśnie dowiedzieć. - Rozumiem. - Julian przerwał, by zaciągnąć się d y m e m z cygara. - Wyglądasz na całkiem opanowanego, zupełnie inaczej niż wtedy, gdy... ee... widziałem cię po raz ostatni. - Zapewne mówisz o tym dniu, kiedy tchórzliwie zostawiłeś mnie w powozie sam na sam z gniewem panny Lorimer.

150

Julian uśmiechnął się doń rozbrajająco. - Nie chciałem w a m przeszkadzać. Jak w a m się układa? - Dostała list od dziadka. Od tego czasu nie kłócimy się już tak często. - Miło mi to słyszeć. Nagle z salonu na piętrze dobiegł głośny wybuch męskiego śmiechu. - Mój Boże! - zdumiał się Julian. - Co to było? - Właśnie to - zaczął dobitnie Ross - muszę znosić codzien­ nie, odkąd Tessa wprowadziła się do tego domu. Zajęła żółty salon, a ten, jak wiesz, znajduje się dokładnie nad moją biblioteką. Mówię ci, Julianie, czasami czuję się tutaj jak w gospodzie. - Jak w gospodzie! Gdybym wiedział, że prowadzisz teraz takie ciekawe życie, na pewno odwiedziłbym cię wcześniej. Może przyłączymy się do zabawy? Ross spojrzał ukradkiem na stertę listów, zalegających biurko. - Czemu nie? - odparł i podniósł się z fotela. Kiedy weszli do salonu Tessy, odkryli, że to nie ona wywołała salwy śmiechu, tylko babka Rossa. Razem z purpurowym na twarzy pułkownikiem Nasebym demonstrowała kroki jakiegoś tańca z czasów swojej młodości. - Ach! - wykrzyknęła lady Sayle na ich widok. - Właśnie o tobie myślałam, Ross. Biedny pułkownik Naseby ma już dość. Pamiętasz kroki, prawda? Jestem pewna, że uczyłam cię gawota, kiedy byłeś chłopcem. - Mylisz mnie, babciu, z Julianem - odparł Ross. - Przecież ja zawsze miałem dwie lewe nogi, nie pamiętasz? - Odwrócił się z uśmiechem i usiadł obok Sally Turner. Pomimo protestów Juliana lady Sayle wyciągnęła go na środek salonu i podjęła przerwany taniec. Ross zauważył, że Tessy nie ma w pokoju, i spytał o nią Sally. - Poszła po wachlarz lady Sayle - odparła. - Ciekawe, co ją zatrzymało?

151

Tymczasem spojrzenie Rossa padło na Larry'ego, który siedział obok wnuczki George'a Naseby. Ona przynajmniej nie musiała strzec się matrymonialnych zapędów Larry'ego, gdyż nie miała prawie żadnego posagu. Wicehrabia unikał jego spojrzenia. Ross podejrzewał, że wciąż boczy się na niego po tym, jak musiał odkupić obraz, którego zresztą wcale nie powinien był sprzedawać. Ross nie miał cierpliwości do humorów tego chłopca. - Może pójdę tam i sprawdzę, dlaczego Tessa nie wraca - zaproponowała Sally. - Nie, ja to zrobię - powstrzymał ją Ross. I tak czuł się tutaj nie na miejscu. Chwilę po tym, jak Ross opuścił salon, Julian krzyknął nagle, chwycił się za szyję i po krótkiej konsultacji z wdową chwiejnym krokiem podszedł do Sally i usiadł obok niej na sofie. Sally obserwowała go kątem oka. On nawet nie próbował być równie dyskretny. Podniósł do oka monokl i powoli obejrzał ją sobie od stóp do czubka głowy. - Mój Boże - powiedział scenicznym szeptem. - Może to ty powinnaś zostać moją krawcową. Uśmiech na twarzy Sally był słodki jak miód. Ona także mówiła przyciszonym głosem. - Posłuchaj mnie, ty nieopierzony bezmyślny lalusiu, słuchaj uważnie. Jeszcze jedna taka uwaga z twojej strony... - Nieopierzony bezmyślny laluś! Och, to naprawdę świetne. Muszę to sobie zapisać. Nie zważając na zdumione spojrzenie Sally, sięgnął do kieszeni i wyciągnął stamtąd małe emaliowane pudełeczko, do którego dołączony był ołówek. Wyciągnął z pudełeczka kartkę papieru i zaczął pisać. - To był laluś czy fircyk? - spytał, podnosząc na nią wzrok. - Zresztą nieważne, oba są dobre. - Co ty robisz? - zdumiała się Sally. - Zapisuję twój bon mot na przyszłość. Przy najbliższej

152

okazji skorzystam z niego, żeby olśnić publiczność moją inteligencją. Och, nie patrz na mnie tak. Robią to praktycznie wszyscy dżentelmeni, którzy słyną z ciętego dowcipu. Chyba nie sądzisz, że wymyślamy takie świetne riposty na poczekaniu? Oczy Sally rzucały nań gromy. - Ale to nieuczciwe! - A jakże by mogło być inaczej? Na c z y m to stanęliśmy? Och, tak. Powiedziałaś, zdaje się, że jeśli nadal będę cię prowokował, to... ? Proszę, m ó w dalej. - Jeśli nadal będziesz mnie prowokował - powtórzyła z na­ ciskiem Sally - pobrudzę ci ten twój śmieszny surdut. - O c h nie, tylko nie surdut! - Julian odsunął się od niej na bezpieczną odległość. - Doprawdy, wiesz, jak zranić mężczyz­ nę. Nie lubisz mnie, Sal? Sally zwróciła na niego oczy. - No cóż, przypuszczam, że na świecie musi znaleźć się miejsce dla pawi - powiedziała. - Ale jeśli chodzi o mnie, wolę te ptaki, które obdziera się z pierza i podaje na stół. Julian pochylił się do niej. - Powiedzieć ci, jakie ja lubię ptaki, Sal? - Jeśli chcesz. - Wzruszyła ramionami. - Ale ostrzegam cię, że będzie to ostatnia rzecz, którą zrobisz w mojej obecności. To powiedziawszy, wstała i z godnością oddaliła się w stronę większej sofy, na której siedzieli Larry i panna Naseby. Julian opuścił monokl, zawieszony na czarnej wstążeczce. Droczyli się z Sally niemal od dnia, w którym spotkali się po raz pierwszy, gdy zgodził się zabrać rodzeństwo Turnerów do Francji. Sally wciąż traktowała go nieco z góry, a on nie miał innego wyjścia, jak żartować sobie z niej dobrotliwie. I tak to się toczyło. Był to przyjemny sposób na spędzanie czasu, ale nic poza tym.

Tessa zaczynała się już całkiem nieźle orientować w wiel­ kim d o m u lady Sayle, skorzystała więc z korytarza dla służby,

153

by w ten sposób skrócić sobie drogę do skrzydła, w którym mieściły się sypialnie. Kiedy wyszła z długiego korytarza, zatrzymała się na moment, próbując ustalić swe położenie. Wiedziała, że drzwi prowadzące do pokoi lady Sayle znajdują się naprzeciwko lustra, jednak coś jej tutaj nie pasowało. Wzruszyła ramionami, uznawszy, że to tylko wytwór jej wyob­ raźni, otworzyła drzwi naprzeciw lustra i weszła przez nie do pokoju. Zasłony na oknach były zaciągnięte do połowy, wszyst­ kie meble przykryte pokrowcami. Najwyraźniej trafiła do niewłaściwego pokoju. Zajrzała więc do następnej komnaty, ale tu zastała to samo. G d y w trzecim z rzędu pokoju ujrzała identyczny widok, podeszła do okna i uniosła zasłonę, by wyjrzeć na zewnątrz. Zobaczyła jednak tylko drzewa i pola. Teraz zrozumiała już swój błąd. Weszła w inny korytarz i znalazła się w zachodnim skrzydle. W d o w a powiedziała jej, że ta część d o m u jest za­ mknięta. Przeklinając w duchu swoją głupotę, wróciła na korytarz. G d y spojrzała na rzędy identycznych, zamkniętych drzwi, wydawało jej się, że wszystkie z niej szydzą. Nie miała pojęcia, które z nich prowadzą na korytarz dla służby. Musiała więc sprawdzić wszystkie po kolei. Właśnie wtedy po drugiej stronie korytarza ukazała się pokojówka. Niosła ze sobą miotłę i śeiereczki do wycierania kurzu. Tessa pozdrowiła ją radośnie, a służąca szybko podeszła do niej. - Jesteś Jenny, prawda? - zaczęła Tessa. - Tak, proszę panienki. Nie myślałam, że panienka zapamięta moje imię! - Pokojówka rozpromieniła się. - Nie wiedziałam, że ta część d o m u jest używana. - Drzwi najbliższego pokoju były lekko uchylone. Tessa nie mogła się powstrzymać i otworzyła je szerzej. - Nie jest używana, proszę panienki. Z twarzy Jenny zniknął uśmiech, ustępując miejsca wyrazowi

154

zakłopotania. Tessa uniosła brwi, jakby prosiła o wyjaśnienia. Ten gest wprawił pokojówkę w jeszcze większą konsternację. Wreszcie wyjąkała przestraszona: - Nikt nie może wchodzić do tych pokoi. Jaśnie pan zabronił. - Zabronił? - wykrzyknęła Tessa. Nie potrzebowała już większego wyzwania, by śmiało przejść obok pokojówki i wkro­ czyć do pokoju. - Dlaczego? Przecież tu jest ślicznie! Był to salon wykończony na biało i różowo, ani zbyt słodki, ani nijaki. Był przestronny i elegancki, właśnie taki pokój Tessa wybrałaby dla siebie. Pomiędzy dwoma wysokimi oknami stała przeszklona gablotka, mieszcząca kolekcję starych wachlarzy. Na kominku z białego marmuru stała waza z bukietem fiołków. Wszystkie obicia i poduszki ozdobione były wspaniałymi hafta­ mi. Obok salonu znajdowała się podobna w wystroju sypialnia. - Jenny, czyje to pokoje? Dziewczyna obejrzała się ze strachem na drzwi, a potem spojrzała na Tessę. - To pokoje lady Sayle - odparła. - Pokoje babki? - Tessa zmarszczyła czoło z niedowie­ rzaniem. Pokojówka pokręciła głową. - Żony jaśnie pana. - Żony jaśnie pana? - powtórzyła Tessa, nie bardzo rozu­ miejąc, kogo Jenny ma na myśli. - Chyba nie mówisz o lordzie Sayle, obecnym markizie? - Tak, proszę panienki. Mówię o jaśnie panu. To pokoje jego żony. Tessa poczuła się tak, jakby ktoś wymierzył jej właśnie potężny cios w brzuch. Nagle zabrakło jej tchu i musiała oprzeć się o najbliższe krzesło. Pokojówka obserwowała ją z rosnącym zainteresowaniem, więc Tessa spróbowała wziąć się w garść. - Nie wiedziałam, że lord Sayle jest żonaty - powiedziała. - Gdzie jest teraz lady Sayle?

155

- Umarła kilka lat temu. Z n o w u musiało upłynąć kilka chwil, nim Tessa zdołała przyswoić sobie tę informację. - Jak umarła? - To był jakiś wypadek. Nie w i e m nic więcej. Proszę, panienko, muszę zamknąć pokój. Pani Garvey będzie się zastanawiać, co się ze m n ą dzieje. - H m m ? A c h nie, nie musisz tego robić. Wytłumaczę cię potem przed gospodynią. Pokojówka spojrzała na nią tak, jakby jej nie dowierzała, jednak ukłoniła się grzecznie i w milczeniu opuściła pokój. Tessa wciąż stała w tej samej pozycji, oparta o krzesło. Rozglądała się po pokoju, jednak teraz patrzyła nań już innymi oczami, z szacunkiem i czcią. Nie zastanawiając się nad tym, co robi, zaczęła chodzić po pokoju, dotykać różnych przed­ miotów. Kiedy weszła do sypialni, patrzyła na łóżko przez długich kilka minut, nie wiedząc, co o tym myśleć, świadoma tylko jakiegoś dziwnego ucisku pod sercem. Odwróciła się od łóżka i otworzyła drzwi wielkiej mahoniowej garderoby. Znaj­ dowały się tam ubrania wszelkich fasonów i barw - blade muśliny i jedwabie, aksamitne pelisy i ciepłe płaszcze. Wodziła po nich palcami, potem pieściła je delikatnie, jakby w ten sposób mogła dowiedzieć się czegoś o kobiecie, która nosiła kiedyś wszystkie te rzeczy. Potem zwróciła uwagę na półki, wypełnione wielką ilością atłasowych pantofelków, wyszywanych jedwabnych pończoch i rękawiczek z delikatnej, doskonale wyprawionej skóry. Podnio­ sła jedną z nich, długą do łokcia białą rękawiczkę, przeznaczoną zapewne na jakieś uroczyste bale. Kiedy potarła nią policzek, wydała jej się delikatna jak atłas. Z ogromną ostrożnością wsunęła ją na dłoń i naciągnęła aż do łokcia. Pasowała idealnie. - Co ty wyprawiasz, do diabła? Pełne wściekłości pytanie Rossa przykuło ją do podłogi. Była przerażona tą sytuacją, przerażona swoją własną, wulgarną

156

ciekawością. Gdyby ktoś przyłapał ją na bezczeszczeniu czyje­ goś grobu, nie czułaby się chyba bardziej zawstydzona. Każda sekunda ciszy przeciągała się w nieskończoność. Wreszcie Tessa powoli odwróciła głowę w stronę Rossa. Za jego plecami stała pokojówka, której mina świadczyła o tym, że wolałaby w tej chwili znaleźć się gdziekolwiek, byle nie w tym pokoju. Tessa czuła dokładnie to samo. Gdy ujrzała ponurą twarz Rossa, poczuła przemożną chęć ucieczki, wiedziała jednak, że jest mu winna przeprosiny. Po chwili wahania wyjąkała: - Prze... przepra... przepraszam. Nie wiem, co mnie napadło. - Z trudem unosząc rękę, wskazała gestem oba pokoje. - Te wnętrza są śliczne. Twoja żona miała świetny gust. Na policzku Rossa drgał nerwowo jakiś mięsień. - Myślisz, że obchodzi mnie to, co sądzisz o mojej żonie? I co robiłaś w garderobie Cassie? Dopiero teraz zobaczył rękawiczkę na jej ręce. Wykrzywiając usta we wściekłym grymasie, sięgnął po jej dłoń i zdarł z niej rękawiczkę. Dla pokojówki tego było już za wiele. Otworzyła szeroko usta i wpatrywała się w swego pana ze zdumieniem. - Zostaw nas samych -. rozkazał jej Ross. Tessa nie odrywała spojrzenia od twarzy mężczyzny, któ­ ra emanowała gniewem. Nie dojrzała przepraszającego spoj­ rzenia pokojówki, nie słyszała też, jak dziewczyna wychodzi z pokoju. Kiedy zostali sami, Ross powiedział: - Zadałem ci pytanie. Co tutaj robisz? Tessa wiedziała, że postąpiła źle, ale już go za to przeprosiła. Uniosła dumnie głowę. - Przepraszam cię bardzo - powtórzyła. - Nie miałam pojęcia, że te pokoje poświęcone są pamięci twojej żony. Skąd mogłam to wiedzieć? Nigdy nie wspominałeś, że byłeś żonaty, no, a w Paryżu... - Przerwała raptownie w obawie, że powie-

157

działa za dużo. Miała prawo do obrony, jednak prowokowanie Rossa było zupełnie czymś innym. Najwyraźniej jednak zabrnęła już za daleko. Jego twarz pobladła ze złości. - Co w Paryżu? Choć cała się trzęsła, odpowiedziała mu pewnym głosem: - Na własne oczy widziałam cię z Solange Guery, wiem też, że były i inne kobiety. To wcale nie wskazywało na to, że... - Że co? - spytał cicho, kiedy zamilkła. Tessa przełknęła niepewnie. - Że czcisz pamięć swojej żony. — Ty próżna, zarozumiała dziewucho! Co ty możesz o tym wiedzieć? Co możesz wiedzieć o bezsennych nocach wypeł­ nionych bólem i tęsknotą? Nie uroniłaś nawet jednej łzy z powodu Paula Marmonta, - To nieprawda! - Nie kłam! Obserwowałem cię. Teraz, kiedy otoczył cię krąg nowych zalotników i pochlebców, z którymi możesz spokojnie flirtować, zapomniałaś całkiem o Paulu Marmoncie. Tak, miałem kobiety po śmierci Cassie, wiele kobiet. I co z tego? Nie byłoby żadnej z nich, gdybym nadal miał Cassie! Moje serce zawsze będzie należeć do niej! Tessa cofała się przed jego atakiem, oszołomiona wszystkimi obrazami, które wypełniały jej głowę. Nie mogła słuchać opowieści o jego innych kobietach, nie mogła znieść myśli, że miał rację co do Paula. Rzeczywiście, nie uroniła łzy za Paulem, lecz działo się tak dlatego, że wypłakała się już kilka tygodni temu. A kimże on był, żeby jej to wytykać? - A niech cię diabli wezmą! - wybuchnęła wreszcie. - Nie ma żadnego usprawiedliwienia dla twojego zachowania. Nagle jego ręce znalazły się na ramionach Tessy, zamknęły je w potężnym uścisku. Ktoś otworzył drzwi, ale żadne z nich nawet tego nie zauważyło. Oboje byli świadomi tylko gniewu, który wypełniał ich oczy.

158

- Jaśnie panie! Słysząc głos gospodyni, Ross podniósł głowę. Pani Garvey stała w drzwiach, a za nią kryła się mała pokojówka, która nieśmiało wyglądała zza ramienia swej przełożonej. G d y Ross opuścił ręce, Tessa cofnęła się o krok. - Wszystko w porządku, jaśnie panie? - spytała gospodyni, przyglądając się podejrzliwie skłóconej parze. Tessa podniosła z podłogi rękawiczkę i podała ją Rossowi. Mechanicznie odebrał ją od niej. Wiedziała, że powinna jakoś załagodzić całą tę niezręczną sytuację, której świadkami były służące, jednak targały nią jeszcze zbyt silne emocje. Z po­ chyloną głową szybko uciekła z pokoju. Minęło kilka długich chwil, nim Ross ruszył się z miejsca. - Proszę dopilnować, by te drzwi zawsze były zamknięte - powiedział do gospodyni, po czym rzucił rękawiczkę na łóżko i także opuścił pokój.

Tessa nie zeszła na kolację. Tłumacząc się bólem głowy poprosiła, by przysłano jej tacę do pokoju. Jednak nie tknęła nawet podanego jedzenia, wypiła jedynie kieliszek wina. Chodziła nerwowo po pokoju, odtwarzając w myślach każdą chwilę upokarzającego spotkania, kiedy Ross zastał ją w gar­ derobie swej żony. Nie wiedziała, czy jeszcze kiedykolwiek będzie mogła spojrzeć mu w oczy albo wytłumaczyć, dlaczego to zrobiła. Nie było zresztą żadnego wytłumaczenia. To, co zaczęło się całkiem niewinnie jako próba zaspokojenia ciekawo­ ści, zakończyło się odrażającym aktem. Straciła zupełnie po­ czucie czasu i miejsca, poczucie dobra i zła. Jednym słowem, straciła poczucie przyzwoitości. Jak mogła zrobić coś podobnego? A co do samej kłótni... gdybyż mogła nauczyć się trzymać język za zębami i nie prowokować go nieustannie! Z drugiej strony on też mógłby się tego nauczyć.

159

„Moje serce zawsze będzie należeć do Cassie". Miał rację. Jej dziadek miał rację. Nie wiedziała jeszcze niczego o świecie, a najmniej o mężczyznach. Jeśli znajdował pocieszenie w ramionach innych kobiet, to była to wyłącznie jego sprawa. Ona nie miała z tym nic wspólnego. Nigdy jeszcze nie czuła się tak niespokojna i tak niepewna. Boże drogi, co się z nią działo? Nagłe pukanie do drzwi zatrzymało ją w miejscu. - Tesso? Głos Rossa. Serce zabiło jej mocniej. - Tesso, chciałbym z tobą porozmawiać. Wiem, że tam jesteś. Poruszył klamką u drzwi. Tessa wstrzymała oddech. - Tesso! - Mówił głośniej, ze zniecierpliwieniem. - Otwórz drzwi! Tessa zrobiła jeden krok, potem znów się zatrzymała. Nie była jeszcze gotowa na to spotkanie. Z drugiej jednak strony, kiedyś musiała stanąć z nim twarzą w twarz. Mijały kolejne sekundy ciszy. Tessa wpatrywała się w za­ mknięte drzwi. Wreszcie podeszła do nich i otworzyła. Na zewnątrz nie było już jednak nikogo. Słyszała tylko oddalające się kroki.

11

Lekcje jazdy konnej, których Julian udzielał Sally, były przezabawnym spektaklem. Problem polegał na tym, że oboje byli uparci. Julian chciał koniecznie, by Sally robiła wszystko tak, jak on każe, Sally starała się postępować dokładnie na odwrót. Tessa była przekonana, że nie minie nawet godzina, a już w ogóle nie będą się do siebie odzywać. Poklepała po szyi swojego wierzchowca i odwróciła się od nich z uśmiechem, a potem pomachała do wicehrabiego Pelhama, który jechał właśnie w jej stronę. Larry często spotykał się z nimi podczas porannych przejażdżek w Hyde Parku. Tessa podniosła twarz, wystawiając ją na promienie słońca, które przebijały się między nagimi gałązkami kasztana. Był pogodny mroźny poranek. Tessa miała ogromną ochotę na szybką jazdę. Dotknęła piętami końskich boków i poderwała wierzchowca do galopu. Wicehrabia był kompletnie zaskoczony, kiedy Tessa przemknęła obok niego bez słowa przywitania, szybko jednak zawrócił konia i ruszył za nią w pościg. Ciepłe promienie słońca na jej twarzy, wiatr rozwiewający jej suknię, płynne ruchy gniadosza, który reagował błyskawicz­ nie na każde dotknięcie, wszystko to wprawiło Tessę w dos­ konały humor. Pędziła obok Larry'ego, niemal łeb w łeb, śmiejąc się radośnie.

161

O tej porze w parku było jeszcze niewielu ludzi, nic więc nie mogło popsuć radosnego nastroju. Nie musieli przejmować się dystyngowanymi matronami z towarzystwa, które obser­ wowałyby ich ukradkiem z zamkniętych powozów. Dwaj służący jechali za nimi w należytej odległości. Oboje poderwali konie do jeszcze szybszego biegu. Wierz­ chowce wyciągnęły się jak struny, sunęły nad murawą niemal jej nie dotykając. W ostatniej chwili Larry wysunął się naprzód i skręcił w lewo. Tessa zrobiła to samo. Po chwili ściągnęli cugle i zatrzymali zgonione konie. Larry zsiadł pierwszy, potem pomógł Tessie. - Całkiem nieźle! - wykrzyknął. - Jak na kobietę wprost rewelacyjnie. Tessa uśmiechnęła się do niego ciepło. - Gdybym nie jechała na damskim siodle, byłabym pierwsza. - A jak pani myśli, dlaczego mężczyźni wymyślili damskie siodło? Śmiejąc się ruszyli w drogę powrotną, prowadząc za sobą konie. Kiedy służący dogonili ich i ponownie zajęli miejsce kilkanaście jardów za nimi, Larry zachichotał. - Z czego pan się śmieje? - spytała Tessa. Wicehrabia spojrzał na nią, wykrzywiając usta w uśmieszku. - Nasz wspólny opiekun dba o to, żebym pani nie porwał. Nie zauważyła pani, jak dobrze jest strzeżona? Lord Harlow i panna Turner nieustannie pani towarzyszą, nie wspominając o służących, nieodstępnych jak pani cień. - Czy dlatego tak często spotyka się pan ze mną na porannych przejażdżkach, żeby rozzłościć lorda Sayle'a? - spytała Tessa ironicznie. - Podobna myśl nawet nie przeszła mi przez głowę! Spojrzawszy na jej uniesione brwi, wzruszył ramionami, a potem roześmiał się. - Rzeczywiście, na początku może i tak było. Ale teraz, kiedy panią znam, mogę powiedzieć bez cienia fałszu, że całkiem zapomniałem o moim nikczemnym opiekunie.

162

Tessa spojrzała nań z ukosa. Był niewiele starszy od niej, może trzy lub cztery lata, wydawał się jednak znacznie młodszy. Był bardzo przystojnym szatynem, a kiedy się uśmiechał, w policzkach robiły mu się dołeczki. W jego głosie zawsze kryła się ironiczna nuta, a błękitnych oczu nie opuszczały łobuzerskie iskierki. Tylko podczas rozmów z Rossem stawał się poważny. Nie krył, że nie może się już doczekać chwili, kiedy skończy dwadzieścia pięć lat i uwolni się wreszcie spod opieki swego szwagra. Tessa czuła dokładnie to samo. - Nie do końca rozumiem - zaczęła Tessa - co łączy pana z lordem Sayle. Babka nazywa pana bratankiem, ale Julian powiedział mi, że jest pan szwagrem lorda Sayle'a. - Właściwie nie jestem ani jednym, ani drugim. Byłem bratem przyrodnim Cassie. Mój ojciec ożenił się z jej matką, kiedy ja i Cassie byliśmy poza domem, w szkołach. Nazywaliś­ my siebie bratem i siostrą, ale tylko dlatego, by sprawić przyjemność rodzicom. Nigdy nie myślałem o niej jako o swej siostrze. - Jaka ona była? Larry wypuścił powoli powietrze. - Piękna, na swój własny, cichy sposób. Nigdy nie sprze­ ciwiała się Rossowi, ani nie kłóciła się z nim. Zawsze robił wszystko po swojemu. - Spojrzał na nią z drwiącym uśmiesz­ kiem, jednak drwina ta skierowana był przeciw niemu samemu. - Chyba przemawia przeze mnie rozgoryczenie. Kochałem się w Cassie, ale nic z tego nie wyszło. - Czy dlatego tak bardzo go pan nie lubi? - Nie. Właściwie uważałem go za swojego idola, dopóki nie został moim opiekunem i nie zaczął traktować mnie w cał­ kiem inny sposób. - To znaczy? Larry wzruszył ramionami. - Krytykuje wszystko, co robię. Nie podobają mu się moi przyjaciele i... - przerwał na moment i uśmiechnął się do niej

163

łobuzersko -... moje kosztowne gusta, bo chyba tak należałoby to nazwać. Pani musi dobrze wiedzieć, jak to wygląda. - Dlaczego pan tak sądzi? - Widziałem, jak pani sztywnieje, kiedy on się zbliża. Ross w roli opiekuna nie odpowiada pani ani trochę bardziej niż mnie. Tessa wzruszyła bezradnie ramionami. - Nie chciałam wyjeżdżać z Francji. Jest tam mój dziadek, a to jedyna rodzina, jaka mi jeszcze została. - Tessa uzgodniła z Rossem, że im mniej będzie mówić o przyczynach, dla których opuściła Francję, tym lepiej. - Więc dlaczego pani wyjechała? - Zmieniły się okoliczności - odparła wymijająco. - Wojna... Chyba wie pan, o czym mówię. Mój dziadek doszedł do wniosku, że Anglia będzie dla mnie najlepszym miejscem. Larry przyglądał jej się badawczo, jakby dostrzegł w niej nagle jakąś zmianę. - Może się myliłem - powiedział powoli. - Może Ross nie otoczył pani strażnikami ze względu na mnie. Może boi się, że spróbuje pani uciec do Francji. Tessa uniosła brwi. - Chyba poniosła pana wyobraźnia. Larry roześmiał się. - Być może. Nie wiem jeszcze, co o pani sądzić, panno Lorimer. Taki obrót rozmowy nie podobał się Tessie, spytała więc szybko: - Mówiliśmy o żonie lorda Sayle'a. Co się z nią stało? Jak umarła? Wicehrabia spojrzał na nią zagadkowo. - Dlaczego nie spyta pani o to Rossa? Tessa nie ośmieliłaby się spytać go teraz nawet o godzinę, a cóż dopiero o jego żonę. Od kłótni w pokoju Cassie rozmawiali ze sobą tylko raz - jeśli można to było nazwać rozmową. On przeprosił ją za to, że stracił panowanie nad sobą, ona za swoje

164

zachowanie. Od tego czasu starała się nie wchodzić mu w drogę i miała wrażenie, że Ross robi to samo. Opacznie zrozumiawszy jej milczenie, Larry powiedział: - Ach, więc tak to wygląda. Pani spytała go o to, a Ross się rozzłościł. Wciąż zachowuje się jak człowiek obłąkany z rozpaczy, choć przez tych kilka lat, które minęły od śmierci Cassie, nie brakowało w jego życiu kobiet. Tessa wiedziała, że r o z m o w a zeszła na tematy, których nie powinien poruszać dżentelmen ani dama, jednak płonęła z cie­ kawości i nie potrafiła się powstrzymać. - Myli się pan, Larry — powiedziała. - Nie mogłabym spytać go o żonę, a szczególnie o to, jak umarła. To byłoby zbyt okrutne. - To był wypadek - wyjaśnił wicehrabia. - Cassie wypłynęła łódką na jezioro. Łódka się przewróciła i Cassie utonęła. Tessa stanęła jak wryta. - Utonęła? Boże, jakie to straszne! - Poczuła się tak, jakby ktoś nadepnął jej na serce, i zadrżała. Larry nie zauważył jej reakcji. Patrzył na kogoś, kto znaj­ dował się za jej plecami. - No proszę! O wilku m o w a ! I to w jakim towarzystwie... Myślałem, że to już zamknięty rozdział. Tessa odwróciła głowę. Do parku wjechała właśnie dwójka jeźdźców. Mężczyzna dosiadał wielkiego czarnego wałacha, kobieta lśniącego gniadosza. Tessa rozpoznała ich natychmiast; Ross i A m a n d a Chalmers. Spojrzała pytająco na Larry'ego. Ten uśmiechnął się do niej łobuzersko. - Zdaje się, że powiedziałem już za wiele. Ruszajmy, dobrze? Kiedy ponownie dosiedli koni, Tessa obejrzała się jeszcze za siebie. Ross i A m a n d a Chalmers nie ruszyli się z miejsca, lecz nadal ich obserwowali. Tessa ścisnęła delikatnie boki konia i ruszyła naprzód. Larry pojechał za nią. Jeźdźcy, którzy zatrzymali się na skraju parku, patrzyli z oddali na ich ucieczkę.

165

- Czy to nie twoja wychowanka z twoim szwagrem? - spytała Amanda. Przyglądała się uważnie jego twarzy, ta jednak była nieprzenikniona. - Chyba nie ma co do tego żadnych wątpliwości - powie­ dział. - Podobno spotykają się tutaj, przypadkowo oczywiście, niemal każdego ranka. - Przerwała na moment, a kiedy Ross nadal milczał, dodała: - Nie wydajesz się zaskoczony. Ross nie mógł być zaskoczony tą informacją, gdyż Sally i Julian zdawali mu codziennie raport o tym, gdzie Tessa była i co robiła. Czuł za to irytację. Amanda celowo przywiodła go tutaj, by zobaczył razem Tessę i Larry'ego. Badała go, uważając Tessę za swą rywalkę. Czyżby było to aż tak widoczne? Amanda ponownie zwróciła spojrzenie ku znajomym jeźdź­ com, którzy wspinali się właśnie na niewielkie wzniesienie. - Wydaje mi się... - zaczęła powoli, jakby głośno myślała - że ta dziewczyna byłaby dobrą partią dla Larry'ego. - Zerknęła na Rossa. - Czy to dlatego twoja babka wzięła ją pod swoje skrzydła? Czyżby lady Sayle bawiła się w swatkę? - Moja babka nie zrobiłaby podobnego głupstwa - wzruszył ramionami Ross. - Dobrze wie, że Larry nie dojrzał jeszcze do małżeństwa. - Myślałam, że byłoby to po twojej myśli. W końcu jesteś opiekunem Larry'ego. - Jestem także opiekunem Tessy i moim obowiązkiem jest obrona jej interesów. - A więc to prawda, ona rzeczywiście jest dziedziczką! Ross spojrzał na nią badawczo. - Czy Tessa jest dziedziczką, czy też nie, nie ma tutaj większego znaczenia. Nie jest towarem, nie przywiozłem jej na sprzedaż. - Nie jest na sprzedaż! - Amanda roześmiała się. - Ująłeś to dość dosadnie. A dlaczego, jeśli można spytać? - Bo ja sobie tego nie życzę.

166

Amanda spojrzała nań niepewnie i uśmiechnęła się sztucznie. Była zbyt doświadczona, zbyt sprytna, by przyciskać go do muru. Bardzo zależało jej na tym, by go nie rozzłościć, nie teraz, kiedy była już tak blisko zrealizowania swych ambicji. Ruszyli wytwornym kłusem w stronę Rotten Row, ścieżki zarezerwowanej wyłącznie dla wierzchowców. Amanda czuła się zbesztana i próbowała teraz odzyskać utracony grunt. Mówiła o sprawach, które zazwyczaj interesowały Rossa, o parlamentarnej debacie dotyczącej wojny z Francją. Choć jednak starała się jak mogła, Ross odpowiadał jej tylko pół­ słówkami, w końcu dała więc za wygraną. Tymczasem Ross zaczynał już żałować, że odnowił związek z Amandą. Chciał powrócić do przerwanego romansu, kiedy Amanda pojawiła się w jego domu po kłótni z Tessą. Spędził tę noc na hulankach w towarzystwie Juliana, starając przegnać z pamięci obraz Tessy, który wciąż miał przed oczami. Kiedy to nie pomogło, postanowił zastąpić ją inną kobietą. Ze smut­ kiem stwierdził, że to także mu nie wychodzi. Amanda była, co prawda, wyrozumiała, ale w końcu resztę nocy i tak spędził w swoim klubie. Po tym, jak sam zapukał do drzwi Amandy, nie mógł unikać jej teraz ostentacyjnie, niczym zarazy. Choć właściwie było to gorsze od zarazy. Amanda stała się klasycznym przypadkiem choroby, którą można by nazwać „polowaniem na męża". Choć nie mówiła o tym otwarcie, Ross bez trudu domyślał się wszystkiego. Małżeństwo z Amandą. Cały czas zmagał się z tą myślą. Amanda podobała mu się. Była inteligentną, interesującą to­ warzyszką. W łóżku brak entuzjazmu nadrabiała umiejętnoś­ ciami, a to także mu odpowiadało. Nie szukał niczego więcej. Nie był zaangażowany uczuciowo i jeśli dobrze odczytywał jej reakcje, ona również nie darzyła go miłością. To także przemawiało za tym związkiem. Ich małżeństwo wyglądałoby dokładnie tak, jak to sobie wyobrażał po śmierci Cassie. Na

167

przeszkodzie podobnemu związkowi stało jednak coś, czego wcześniej nie przewidział - uczucia, które żywił do Tessy Lorimer. Nie kochał Tessy. Był tego pewien. Miłość łączyła go tylko z Cassie. Była łagodna i delikatna, i wyzwalała w nim wszystkie subtelniejsze uczucia. To, co czuł do Tessy, było całkiem inne. Była to zmysłowa, czysto fizyczna reakcja z jego strony, reakcja, która wprawiała go w przerażenie, której nigdy wcześ­ niej nie doświadczył i miał nadzieję nie doświadczyć już nigdy w przyszłości. Tessa Lorimer stała się dlań niemalże obsesją, zresztą była nią od samego początku, tyle że on z kolei był zbyt uparty, by się do tego przyznać. Czasami wystarczyło jedno jej spoj­ rzenie, a jego ciało już płonęło pożądaniem. Wiedział, jak wygląda prawie naga, i myślał o tym, jak by wyglądała, jaka byłaby w jego łóżku, gdy jej płomiennozłote włosy owinęłyby się wokół niego. Chciał ją zabrać do łóżka i choć raz zobaczyć w jej oczach wyraz poddania. Chciał złamać jej opór, sprawić, by rysy jej twarzy wreszcie złagodniały. Wszystkie te pragnienia nie mogły się ziścić. On był jej opiekunem, ona jego wychowanką. Złożył Aleksandrowi uro­ czyste przyrzeczenie, że będzie chronił Tessę, przyrzekał na duszę swej zmarłej żony. Przez głowę przemknął mu po raz kolejny ten sam obraz - twarz Tessy, kiedy w sypialni Cassie zdarł z jej dłoni rękawiczkę. Zrobił to, bo czuł się winny, jakby swą obec­ nością Tessa zraniła Cassie. Wszystkie te kobiety, z którymi sypiał po śmierci żony, były nieważne. Nie stanowiły żadnego zagrożenia dla pamięci Cassie. Amanda też nie byłaby takim zagrożeniem. Ale Tessa to co innego. Choć jej nie kochał, pragnął jej mocniej, niż kiedykolwiek pragnął Cassie, i bronił się przed tym, jak mógł. To właśnie w pokoju Cassie ta prawda spadła na niego jak grom z jasnego nieba. Zawsze, gdy wchodził do tych pokoi,

168

co nie zdarzało się często, był głęboko świadom obecności swej żony. Pozwolił jej urządzić na nowo cały dom, jednak zdążyła tylko odnowić swe pokoje, nim brutalna śmierć odebrała mu ją na zawsze. Te pokoje były odbiciem Cassie, jej naturalnej, cichej, lecz niezwykłej urody. Pozbawione zostały jaskrawych, krzykliwych kolorów. Wszystko było delikatne i spokojne. Hafty na obiciach krzeseł i poduszkach wykonane zostały jej ręką. Było to dlań jedno z najsłodszych i najboleśniejszych zarazem wspomnień - długie wieczory, kiedy Cassie pochylała się nad robótką, a on czytał książkę. Czasami odczytywał jej głośno jakieś fragmenty, ona podnosiła wtedy wzrok i uśmie­ chała się doń ciepło, twierdząc, że nie ma głowy do książek. On nie przestawał jednak czytać, a Cassie słuchała, bo chciała mu zrobić przyjemność. Jednak nawet to wspomnienie zaczęło już blaknąć, wypierane przez inne, znacznie bliższe. Widział Tessę z dziadkiem na tarasie, gdy w oczekiwaniu na kolację dyskutują o jakiejś książce. Zawsze znajdował sobie jakąś wymówkę, byle tylko nie przyłączyć się do nich. Nie chciał rozmawiać o książkach z Tessą Lorimer. Nie chciał mieć z nią nic wspólnego. Kiedy spotkał na schodach pokojówkę i usłyszał, gdzie może znaleźć Tessę, ogarnęła go wściekłość. Gdyby na jej miejscu znajdował się wtedy ktokolwiek inny, nie poruszyłoby go to aż tak bardzo. Czuł jakieś nieokreślone zagrożenie, a kiedy wszedł do pokoju Cassie, wiedział już, dlaczego. Niezwykła uroda Tessy, jej witalność, wypełniały opuszczone przed laty pomieszczenie. Czuł, jak jego ciało reaguje na nią, a to tylko wzmogło przepełniający go gniew. Nawet tutaj, w pokojach Cassie, wciąż jej pragnął. By się uspokoić, spojrzał na serwetki na krzesłach i obrazki na ścianach. Ktoś włożył do wazonu bukiet fiołków, ulubionych kwiatów Cassie. Jednak i to nie pomogło mu zapomnieć o Tessie. Jej obecność jakby stopniowo wypierała pamięć o żonie. Nie mógł nawet przypomnieć sobie twarzy Cassie, a nie miał żadnego jej portretu. Byli ze sobą

169

tak krótko, że nie zdążył się tym zająć. Potem zobaczył rękawiczkę na dłoni Tessy, i to była ostatnia kropla. Później, kiedy ochłonął już z emocji, pomyślał, że jeśli nie pozbędzie się obsesji na punkcie Tessy Lorimer, m o ż e zrobić coś, czego będzie gorzko żałował. Dlatego właśnie zapukał do drzwi A m a n d y i od kilku dni był jej najwierniejszym towa­ rzyszem. - Wyglądasz tak, jakbyś planował morderstwo - powiedziała Amanda. Ross odwrócił powoli głowę i spojrzał na nią ze zdumieniem, jakby nie mógł sobie przypomnieć, kim właściwie jest ta kobieta. A m a n d a wypadła na m o m e n t z roli cierpliwej kochanki i spytała tonem ostrzejszym, niż zamierzała: - Czy ja cię nudzę, Ross? - Nigdy nie nudzę się w towarzystwie pięknej kobiety - odparł, naciągając nieco prawdę dla potrzeby chwili. A m a n d a musiała się tym zadowolić.

Godzinę później wpadła jak burza do swego domu przy Hill Street i brutalnie odepchnęła lokaja, który chciał jej p o m ó c przy zdejmowaniu płaszcza. Przeszła prosto do swego pokoju. Wciąż trzymała w dłoni pejcz i kiedy wspinała się na schody, uderzała nim z całej siły o poręcz, zostawiając na jej powierzchni wyraźne ślady. Kiedy zbliżała się do drzwi sypialni, z pokoju po drugiej stronie hallu wypadła nagle pokojówka. Ładna i młoda służąca z płaczem poprawiała rozpiętą suknię. Gniew A m a n d y przybrał jeszcze na sile. Więc tak to zabawia się służba podczas jej nieobecności! Miała już przywołać do siebie wszystkich słu­ żących, kiedy drzwi pokoju otworzyły się ponownie. T y m razem wyszedł zza nich dżentelmen. Bertram, jej kuzyn, zapinał właśnie spodnie. Zarówno pokojówka, jak i on zauważyli

170

Amandę w tej samej chwili. Dziewczyna pobladła, ukłoniła się grzecznie i pospiesznie oddaliła. Bertram uniósł tylko brwi. Amanda nie mogła już opanować złości. Wpadła do swego pokoju i z hukiem zatrzasnęła drzwi. Zrzuciła ubranie i usiadła przy toaletce, by rozczesać włosy. Po chwili drzwi za jej plecami otworzyły się ponownie i do sypialni wszedł Bertram. - Musisz napastować moje służące? - zaczęła Amanda zjadliwym tonem. - W pobliżu jest tyle burdeli, że nawet taki nienasycony samiec jak ty może spokojnie zaspokoić swe żądze. Bertram wzruszył nonszalancko ramionami i usiadł na łóżku, opierając się o jeden ze słupków baldachimu. Ich spojrzenia spotkały się w lustrze, - Było mi tu całkiem dobrze, dziękuję. - Czy ta dziewczyna tego chciała? - Do pewnego stopnia. Czy to ma jakieś znaczenie? Amanda odwróciła się do niego gwałtownie. - Jak na człowieka, który chce sobie zapewnić bezpieczną pozycję finansową po rozejściu z żoną, zbyt często podejmujesz niepotrzebne ryzyko, Bertramie. - Mylisz się, moja droga. Rodzina Hetty jest bardzo pruderyj­ na, właściwie to nieomal metodyści. Im gorsza będzie moja reputacja, tym chętniej pozbędą się mnie za każdą cenę. - Nie rozumiem, czemu wydali za ciebie tę swoją świętoszkowatą córeczkę! Bertram roześmiał się cicho. - Z tego samego powodu, jak przypuszczam, dla którego świętoszkowaty Frederick Chalmers poślubił ciebie. Zadałem sobie wiele trudu, by zaprezentować się jako odpowiedni kandydat; uczyłem się na pamięć fragmentów Biblii, chodziłem regularnie do kościoła. Mówię ci, to była prawdziwa udręka! Amanda zmarszczyła brwi, a potem zachichotała: - Biedny Bertram. - No właśnie, biedny Bertram. Po ślubie okazało się, że moja żona to wymoczkowata karykatura kobiety, a co gorsza,

171

obiecane pieniądze nigdy nie trafiły w moje ręce. Ach, widzę, że to cię bawi. Cieszę się, że poprawił ci się humor. O co chodzi, Amando? Co się działo podczas mojej nieobecności? - Ross Trevenan - odparła krótko i zacisnęła usta. - Tak właśnie myślałem. - Miałeś rację, Bertramie. M a m konkurentkę. Groźną kon­ kurentkę. Bertram zmrużył lekko oczy, przyglądając się przyjaciółce. - Ross Trevenan nie jest jedynym wolnym mężczyzną w Anglii. Nie sądzę, żeby kierowało tobą pożądanie. Chyba się nie mylę, prawda? Amanda przekrzywiła głowę i odpowiedziała mu gniewnym spojrzeniem. - Byłabym markizą Sayle, a to wcale nie jest powodem do szyderstw. Chodzi jednak o coś jeszcze. Wszyscy wiedzą, że Ross mnie adorował. Och, nie liczę na to, że zaproponuje mi małżeństwo. To nie jest dla mnie najważniejsze. - Nie. Dla ciebie najważniejsza jest twoja duma. Nie możesz znieść myśli, że stałabyś się obiektem drwin. - Jak ty mnie dobrze znasz. - Uśmiechnęła się do niego. - Nie m a m zamiaru stać bezczynnie i patrzeć, jak jakaś gamoniowata dziewucha zabiera mi go sprzed nosa. - Gamoniowata dziewucha! - powtórzył Gibbon z niedo­ wierzaniem. - Masz na myśli pannę Lorimer? - A kogóż by innego? - Więc radzę ci nie oceniać jej zbyt nisko. W moich klubach nazywają ją „Tost", a myślę, że nie pokazała jeszcze, na co naprawdę ją stać. Oczy Amandy były szeroko otwarte i bardzo zielone, kiedy spojrzała na niego. - Dałabym wszystko, żeby się jej pozbyć. O ile pamię­ tam, miałeś mi w tym pomóc. Powiedziałeś, że dowiesz się czegoś interesującego na jej temat. Myślałam, że zawarliśmy umowę.

172

- Bo tak jest. - Przerwał, by wciągnąć tabakę. - A jak myślisz, gdzie podziewałem się przez ostatni tydzień? - Byłeś u swojej żony i jej rodziców, żeby uzgodnić warunki separacji. - Pojechałem do Norfolk, by odnowić znajomość z ad­ mirałem Lorimerem, jedynym Lorimerem, którego znam. Po­ znałem go kiedyś na polowaniu w posiadłości mojego teścia. Okazuje się, że ten admirał jest krewnym Tessy Lorimer i prawdziwym źródłem informacji na jej temat. - Dlaczego nie powiedziałeś mi tego od razu? - Amanda roześmiała się. - No dalej, Bertramie, powiedz, jakie to strasz­ liwe tajemnice odkryłeś podczas tej wyprawy. - Całe mnóstwo. - Gibbon opowiedział swej towarzyszce o szkolnych perypetiach Tessy i jej fatalnej reputacji. Potem streścił wszystko, co wiedział, o jej ucieczce do Francji i decyzji Beasleyów, którzy odcięli się od niej i jej wybryków. Nie potrafił jednak powiedzieć, co Tessa robiła we Francji i jak poznała się z Rossem. Kiedy skończył, Amanda wstała od toaletki i zatopiona w myślach przechadzała się po pokoju. Nagle odwróciła się do Bertrama i zapytała z błyskiem w oku: - Ten lokaj, z którym uciekła... Wyszła za niego? - Raczej nie. Amanda sposępniała. - Odkryłem jednak, że Beasleyowie nadal są jej prawnymi opiekunami, przynajmniej w obliczu angielskiego prawa. -Bertram uśmiechnął się do niej z zadowoleniem. - Dziadek nigdy oficjalnie nie przejął opieki nad Tessą, choć to on łożył na jej utrzymanie. Amanda nie zareagowała żadnym gestem na te wieści, zdradził ją jednak złowieszczy błysk w oku. - Dobrze się spisałeś - powiedziała cicho. - A teraz czekam na nagrodę. Amanda uniosła lekko brwi.

173

- Jeśli chcesz tę pokojówkę, przymknę oko. - U m o w a jest umową - odparł - Chodź tutaj. Amanda zbliżyła się doń niespiesznie i stała w zupełnym bezruchu, kiedy on ściągał z niej ubranie. - Dlaczego zawsze właśnie to? - spytała i skrzywiła się z niesmakiem, kiedy Gibbon położył dłonie na jej nagich piersiach. Jego oczy płonęły pożądaniem, gdy ściągał z niej suknię. - Gdybym ci powiedział, moja kochana, nie uwierzyłabyś.

12

Ross był już spóźniony na umówione spotkanie, więc gdy tylko zatrzymał siwki przed d o m e m Turnerów przy Wigmore Street, zeskoczył szybko z kariolki, rzucił lejce służącemu i wbiegł na schody. Natychmiast został wpuszczony do wnętrza i skierowany do biblioteki na parterze. D e s m o n d Turner i Julian siedzieli w fotelach i popijali sherry. Kiedy Ross wszedł do biblioteki, podnieśli się z miejsc i uścisnęli sobie dłonie na powitanie. Potem zajęli się rozmową, jaką zazwyczaj prowadzą ze sobą przyjaciele, którzy nie widzieli się przez jakiś czas. W b r e w pozorom nie było to jednak spotkanie czysto towarzyskie. D e s m o n d powrócił właśnie z Yorkshire i chciał podzielić się z nimi informacjami, które tam zdobył. G d y Ross wreszcie usiadł, Julian powiedział: - Zaczynaliśmy się już zastanawiać, czy nie przydarzyło ci się jakieś nieszczęście. Co cię zatrzymało? - Zmuszony byłem... eee... udzielić mej wychowance rad w kwestii damskiej m o d y - odparł Ross. Było to bezczelne kłamstwo. W d a ł się z Tessą w kłótnię o jakieś głupstwo i stracił zupełnie poczucie czasu. Wszystko zaczęło się całkiem niewinnie. Jego babka umówiła się tego dnia z fryzjerem, który miał zająć się fryzurami obu pań. 175

Wydawało mu się, że to całkiem nieszkodliwe zajęcie, dopóki nie odkrył, że Tessa chce przyciąć swe wspaniałe włosy według najnowszej mody, to jest bardzo krótko, i ufryzować je tak, by okalały jej twarz. Powinien był trzymać gębę na kłódkę. Tymczasem on powiedział coś głupiego - teraz nie pamiętał już nawet, co to było - czym wzbudził jej gniew. Od tego momentu rozmowa na temat ich odmiennych poglądów szybko przerodziła się w zagorzałą wojnę na słowa. On był autokratycznym arogantem, ona niepoprawnym bachorem. Opanował się dopiero w chwili, gdy ujrzał minę babki, która wpatrywała się weń z takim osłupieniem, jakby nagle wyrosła mu druga głowa. Odsunął od siebie to wspomnienie i skorzystawszy z oferty Desmonda, który częstował go sherry, spytał o wyniki podróży do Yorkshire. - Nie znalazłem Nan Roberts - odparł Desmond. - Ale sporo się o niej dowiedziałem. Co ciekawe, jej dzieciństwo było bardzo podobne do dzieciństwa Tessy. Była sierotą, której wychowaniem zajmowali się krewni. O ile mi wiadomo, zawsze sprawiała kłopoty i wciąż musiała zmieniać szkołę. Wszyscy jej krewni z Yorkshire już pomarli, panna Roberts popadła w kłopoty finansowe i zatrudniła się jako guwernantka. W i e m to wszystko od miejscowego pastora, gdybyście chcieli znać źródło. Duchowni zawsze wiedzą sporo o swoich parafianach. - No cóż, nawet gdybyś znalazł tę pannę Roberts, pewnie i tak niewiele mogłaby ci powiedzieć - zauważył Julian. Desmond wzruszył ramionami. - Jeśli była najlepszą przyjaciółką Tessy we Fleetwood, mogła widzieć lub słyszeć coś, o czym nie powiedziała w trakcie śledztwa. - Chyba nie były takimi dobrymi przyjaciółkami, skoro po rozstaniu nawet ze sobą nie korespondowały - powiedział Julian. - Dlatego właśnie tak zastanawiający jest fakt, że Tessa wciąż doskonale ją pamięta - odrzekł Desmond.

176

Ross słuchał w milczeniu rozmowy przyjaciół. Mieli tak niewiele danych, wciąż poruszali się w ciemnościach. - No dobrze. - Desmond westchnął. - Teraz wy powiedzcie mi, co działo się tutaj. - Niewiele - odparł Ross. - Wszystko wygląda absolutnie normalnie. Nie zauważyłem niczego nadzwyczajnego. - Może Tessa mówi prawdę, może rzeczywiście nie była tamtej nocy nad jeziorem - rozmyślał głośno Julian. - Była - sprzeciwił się Desmond. - Dowodzą tego zeznania świadków oraz fakt, że ktoś o nią wypytywał. Pamiętajmy, że chodziło nam przede wszystkim o to, by zdążyć przed tym kimś. Nie twierdzę, że Tessa kłamie. Całkiem możliwe, że po prostu tego nie pamięta. Ty sam tak mówiłeś, Ross. - Słyszałem o takim zjawisku - zgodził się Julian. - Miałem wuja, który spadł kiedyś z konia i złamał sobie nogę. Do samej śmierci nie pamiętał ani wypadku, ani nawet tamtej przejażdżki. - Dlaczego więc nikt nie próbował jej dopaść? - spytał Ross. Julian spojrzał na niego ze zdumieniem. - Mówisz tak, jakbyś był tym rozczarowany! - Oczywiście, że jestem rozczarowany. Nie chcę, żeby to wisiało nad nią wiecznie. Czy kiedykolwiek mogłaby prowadzić normalne życie ze świadomością, że ktoś chce ją zamordować? - Zgromadzona w nim frustracja i złość nagle znalazła ujście. - Nie mogę chronić jej dzień i noc, do końca jej życia. Za rok osiągnie dojrzałość i będzie mogła robić, co zechce. Jak wówczas m a m ją ochraniać? Wiecie, jaka ona jest. Będzie chciała prowadzić swoje własne życie, a moje prośby nie będą miały dla niej żadnego znaczenia. Julian w skupieniu czyścił monokl. Wreszcie rzucił jakby od niechcenia: - No cóż, mój drogi, zdaje się, że jest tylko jeden sposób na rozwiązanie tego problemu. Będziesz musiał ożenić się z tą dziewczyną. W pokoju zapadła nagle całkowita cisza. Powoli wdzierały

177

się w nią normalne odgłosy domu; tykanie zegara, syk drewna płonącego na kominku, stukot kół powozów przejeżdżających za oknem. Desmond odchrząknął głośno. - Na razie m a m y jeszcze sporo czasu - powiedział. Zastanówmy się, czy nasz złoczyńca nie podejrzewa czasem, że próbujemy zwabić go w pułapkę. To mogłoby tłumaczyć, dlaczego się ukrywa. Ross potrząsnął głową. - Nie sądzę. Tessa jest dobrze strzeżona, to prawda, wszyscy jednak zakładają, że staram się uchronić ją przed jakimś niestosownym związkiem, jako dziedziczkę wielkiej fortuny. Jestem pewien, że nikt nawet nie podejrzewa, jak wielką troską ją otaczamy. Jedno z nas zawsze przebywa w pobliżu Tessy - Sally, Julian albo ja sam - ale robimy to dyskretnie. W e ź m y na przykład Juliana. Wszyscy myślą, że po prostu zadurzył się w twojej siostrze i dlatego przesiaduje całymi dniami w Sayle House. Widząc zdumione spojrzenie Desmonda, Julian odparł swo­ bodnie: - Pomyśleliśmy, że tylko w ten sposób będę mógł przebywać blisko Sally i Tessy, nie wzbudzając jednocześnie żadnych podejrzeń. To wszystko tylko niewinna zabawa, Desmondzie. Nie patrz tak na mnie. - Myślałem o czym innym - odrzekł Desmond, podając przyjaciołom karafkę z sherry. - A gdybyśmy tak zabrali Tessę do Fleetwood Hall... - M ó w dalej - zachęcał go Ross. - Do czego zmierzasz? - Zastanawiam się, jak przywrócić jej utraconą pamięć. Moglibyśmy odegrać wydarzenia, które miały tam miejsce. Ross zmarszczył brwi. - Ale nie wiemy przecież dokładnie, co się tam stało. - Jeśli zastanowisz się nad tym dłużej - odparł Desmond - dojdziesz do wniosku, że wiemy zaskakująco dużo. Oczywiś-

178

cie są pewne luki, istotne luki, ale jeśli wykorzystamy to, co już wiemy, być może Tessa przypomni sobie całą resztę. - Jeśli jednak m a m y to zrobić, Tessa musi wiedzieć, że grozi jej niebezpieczeństwo. Musimy powiedzieć jej o naszych przypuszczeniach - zauważył ostrożnie Ross. - Musielibyśmy opowiedzieć o innych dziewczynach, właściwie wszystko, co wiemy. Desmond wpatrywał się w swą szklaneczkę. - Także się nad tym zastanawiałem i wydaje mi się, że to może być najlepszym rozwiązaniem. - Spojrzał na Rossa. - Wtedy musiałaby podejść do całej sprawy poważnie. To tylko moja sugestia. Julian zaczynał się niecierpliwić. - M a m wrażenie, że robimy z igły widły. Być może jest to tylko seria nie powiązanych ze sobą wypadków. Może nie ma wcale żadnego mordercy! Jedyne, co łączy ze sobą wszystkie te nieszczęśliwe kobiety, to fakt, że chodziły do jednej szkoły. Dłonie Rossa zacisnęły się w pięści. Rozluźnił je powoli, nim odpowiedział Julianowi: - Cassie została zamordowana - oświadczył stanowczo. - Panicznie bała się wody. Nigdy nie wypłynęłaby łódką na jezioro, zwłaszcza że w pobliżu nikogo nie było. - Jesteś tego pewien? Być może chciała ci zrobić przyjem­ ność. Cassie lubiła przecież robić niespodzianki, prawda? T y m razem Ross nie mógł już powstrzymać złości. - Popełniłem błąd w przypadku Cassie, ale nie zamierzam go powtarzać teraz, gdy chodzi o Tessę. Kiedyś byłem równie sceptyczny jak ty, i dlatego umarła młoda piękna kobieta. Nie pozwolę, by to samo przydarzyło się Tessie, nawet jeśli musiał­ b y m przykuć się do niej łańcuchem na resztę życia. - Ross! - uspokajał go Julian. - Nie możesz obwiniać się za to, co stało się z Cassie! Nie mogłeś przecież wiedzieć... - Wiedziałem. I nic nie zrobiłem. - To nieprawda - wtrącił się Desmond. - Nawet ja nie

179

byłem wtedy pewien, że to morderstwa. Dopiero po... później... kiedy wiedzieliśmy już, że śmierć Cassie nie była wynikiem wypadku. Nie martw się, Ross. W taki czy inny sposób kiedyś w końcu złapiemy tego łajdaka. Rozmowa zeszła na inne tematy, ale Ross wciąż myślał o Tessie i o tym, co zasugerował Desmond. Nigdy nie podobało mu się podobne rozwiązanie i im dłużej o tym myślał, tym bardziej utwierdzał się w swym przekonaniu. Nie powinien dopuścić do tego, by młoda dziewczyna żyła z podobną świa­ domością, w nieustannym lęku o własne życie. Kiedyś zaproponował dziadkowi Tessy, by wyjechała do Ameryki i tam zaczęła zupełnie nowe życie. Teraz wrócił myślami do tego pomysłu i zaczął się nad nim zastanawiać, kiedy nagle ktoś gwałtownie zakołatał do drzwi. Wszyscy trzej mężczyźni poderwali się z miejsc i pobiegli do wejścia. Des­ mond dopadł do drzwi, nim zdążył to zrobić jego służący, a kiedy je otworzył, do hallu wpadł lokaj w liberii domu Sayle'ów. - Jaśnie panie! - zwrócił się bezpośrednio do Rossa. - Ma pan natychmiast przyjechać do domu. M a m y kłopoty. Nim jeszcze lokaj dokończył zdanie, Ross wybiegał już na zewnątrz. - Chodzi o pannę Lorimer? Co się stało? Służący starał się dotrzymać mu kroku. - Próbują ją zabrać. - Kto próbuje ją zabrać? Koń lokaja uwiązany był do palika przed domem. Ross wyminął kariolkę, odwiązał wierzchowca i wskoczył na siodło. - Nie wiem - odparł sługa. - Jest tam sędzia i policjant. I jeszcze jacyś inni ludzie, których nigdy nie widziałem. Panna Turner kazała mi pana zawołać. Każdy mógł się podać za sędziego czy policjanta, jeśli nie miał innego wyjścia. Oczekiwali jakiegoś ataku i być może

180

ten atak właśnie nastąpił. Nie zastanawiając się dłużej, Ross poderwał konia do biegu. Jechał najkrótszą drogą, przez Hyde Park do Knightsbridge Road. Spod kopyt galopującego konia wylatywały kawałki murawy. Ross nie ustępował przed niczym. Przeskakiwał przez płoty i przemykał obok przerażonych jeźdźców, którzy roz­ pierzchali się przed nim na boki. Dzika, niepohamowana jazda napełniła jego umysł irracjonalnym strachem. Nie myślał tylko o Tessie, ale także i o Cassie, przypominając sobie, co czuł, kiedy znalazł jej martwe ciało w stawku obok wodospadu. Przed Sayle House stał powóz i dwa osiodłane konie. Ross zeskoczył ze swojego wierzchowca i podbiegł do drzwi. W hallu czekała już na niego grupka zdenerwowanych służących i po­ kojówek. - Na górze, sir - powiedział jeden z nich. - Są w salonie jaśnie pani. Przeskakując po dwa stopnie, Ross wbiegł na piętro, gdzie natknął się na jednego z dwóch potężnie zbudowanych służą­ cych, których wynajął specjalnie do ochrony Tessy. Wyglądało na to, że w salonie babki doszło do jakichś zamieszek. - Zamknęli drzwi - powiedział ochroniarz. - Ale... Z salonu dobiegł go okrzyk protestu, który na pewno po­ chodził z ust Tessy. Ross wyjął pistolet z kieszeni, wziął dłuższy rozbieg i naparł ramieniem na drzwi. Gdy jęknęły pod uderzeniem jego ramienia, głosy w salonie ucichły raptownie. Po drugim ataku drzwi ustąpiły.

13

Zatrzymał się tuż za drzwiami i szybko ogarnął spoj­ rzeniem grupkę ludzi, którzy wpatrywali się weń w osłupieniu. Odszukał wśród nich Tessę. Jej ramię ginęło w uścisku tęgiego dżentelmena o czerwonej twarzy. Ross wbił w niego wściekłe spojrzenie, a przestraszony mężczyzna natychmiast wypuścił Tessę i cofnął się o krok. - Ross! - Tessa była tak roztrzęsiona i wystraszona, że miała zupełnie zmieniony głos. - Och, Bogu dzięki, że już jesteś! - Szybko przeszła przez pokój i rzuciła mu się w ramiona. Objął ją jedną ręką i przyciągnął do siebie. W drugiej ręce wciąż trzymał pistolet, jednak szybko zrozumiał, że jego wychowance nie zagraża żadne niebezpieczeństwo. Jedyną bronią, jaką dostrzegł w pokoju, były nożyczki, które trzymała jego babka. Dwie spośród zgromadzonych w pokoju osób były mu całkiem obce; tęgi mężczyzna, który trzymał ramię Tessy, kiedy Ross wtargnął do pokoju, i szczupły, dystyngowany dżentelmen o srebrzystych włosach. Prócz tego pośrodku salonu stała Sally, lady Sayle, fryzjer - pan Harris - i para w średnim wieku. Ross miał wrażenie, że kiedyś już poznał tych dwoje. Kiedy tylko wsunął pistolet do kieszeni, wszyscy zaczęli doń coś mówić. Ross nie odrywał jednak spojrzenia od Tessy.

182

Jej wielkie fiołkowe oczy wypełnione były łzami. Wciąż trzęsła się cała, więc Ross przytulił ją do siebie jeszcze mocniej. - Oni chcą mnie stąd zabrać - powiedziała. Ross zignorował głosy wszystkich, którzy próbowali ściągnąć na siebie jego uwagę, i przemówił łagodnie do Tessy: - Nikt cię stąd nie zabierze. - Nie rozumiesz. Oni mają... jakiś dokument, coś, co daje im do tego prawo. Mówią, że to oni są moimi opiekunami, i że prawo jest po ich stronie. - Kto tak mówi? - Sędzia, pan Wade. - Wskazała na siwowłosego dżentel­ mena. - I moja ciotka i wuj Beasley. Ross podniósł głowę i spojrzał na znajomą parę. Kobieta była o kilka cali wyższa od swojego męża. Oboje stali wy­ prostowani jak struny, odziani w posępne, szare kostiumy, jakby wybierali się właśnie na pogrzeb. Poznał panią i pana Beasley w Bath, kiedy próbował odszukać Tessę. Uważał ich za solidnych, szacownych obywateli, którzy doskonale nadają się na opiekunów dorastającej panienki. Kiedy Tessa uciekła od nich ze służącym, odcięli się od niej. Teraz chcieli znów przyjąć ją do siebie. Dlaczego? Właściwie nie miało to większego znaczenia. Nikt nie mógł mu jej odebrać. Tessa szarpała go delikatnie za rękaw. - Chodzi o to... aaa... Ross, musiałam powiedzieć im... eee... całą prawdę o nas. Podobało mu się jej delikatne, błagalne wręcz spojrzenie, podobał mu się sposób, w jaki wymawiała jego imię, a już szczególnie podobało mu się to, że tak mocno się do niego przytulała. - To znaczy co? Przełknęła głośno. - Że po... pobraliśmy się w tajemnicy przed wszystkimi, jeszcze w Paryżu.

183

- Po... pobraliśmy się? - powtórzył, naśladując jej wymowę. -A z kim to po... pobraliśmy się? - Dopiero w tej chwili zrozumiał całą wagę tych słów i zamarł w bezruchu, jakby zamieniony w słup soli. - Ze sobą, oczywiście - powiedziała ze złością. - To nie jest śmieszne. - A czy ja się śmieję? Tessa przyjrzała mu się uważnie i uznawszy, że istotnie Ross z niej nie szydzi, zniżyła głos do konfidencjonalnego szeptu: - Musiałam im coś powiedzieć. Mężatki nie mają przecież opiekunów. Ale oni nie chcieli mi uwierzyć i upierali się, że mnie stąd zabiorą. Twoja babka próbowała mnie bronić nożycz­ kami pana Harrisa, a kiedy jej się nie udało, zamknęłam drzwi i wyrzuciłam klucz przez okno. T y m razem Ross rzeczywiście się roześmiał, szybko jednak spoważniał, kiedy wszyscy znów zaczęli mówić naraz. Podniósł rękę, a gdy w pokoju zapadła cisza, wbił spojrzenie w szczup­ łego, dystyngowanego mężczyznę o srebrzystych włosach. - Panie sędzio Wade, czy zechciałby pan wytłumaczyć mi, co się tutaj dzieje? Zadowolony, że Ross pamiętał jego nazwisko, sędzia pod­ szedł doń i wręczył mu jakiś dokument. Po krótkich prze­ prosinach i kilku uspokajających spojrzeniach, rzuconych w stro­ nę Beasleyów, przeszedł do rzeczy: - Jeśli jest pan żonaty, milordzie, jak twierdzi ta młoda dama, i jeśli potrafi pan to udowodnić, ten dokument nie ma żadnej mocy. Jeśli jednak prawda wygląda inaczej, będzie pan musiał oddać pannę Lorimer pod opiekę państwa Beasleyów. Jak pan widzi, wszystko jest całkowicie legalne. Pani Beasley jest spokrewniona z panną Lorimer i może dowieść swoich praw. Jeśli jednak zechce pan się temu sprzeciwić, sprawa trafi do sądu, który ustali, kto zostanie jej opiekunem. Pani Beasley wypięła dumnie pierś i pogroziła Tessie palcem. - Ty niedobra dziewczyno! - wykrzyknęła. - Tak nam się

184

odwdzięczasz po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiliśmy? Próbowaliśmy wychować cię na bogobojną, przyzwoitą dziew­ czynę, ale tobie się to nie podobało. Sekretne małżeństwo w Paryżu! Muszę usłyszeć to jeszcze z usta lorda Sayle'a. Nie ujdzie ci to na sucho, zapewniam cię. - To szokujące - dołączył swój głos pan Beasley. - Nie mieliśmy pojęcia, że Tessa jest dziedziczką. To znaczy, wie­ dzieliśmy, że jej dziadek płaci za wszystko, ale nigdy nie były to duże sumy. Pani Beasley uniosła rękę, a jej mąż natychmiast zamilkł. Odwróciła się do czerwonolicego policjanta. - Panie Porter - powiedziała. - Proszę zaprowadzić pannę Lorimer do naszego powozu. - Na pana miejscu nie ważyłbym się jej nawet tknąć. - Głos Rossa był niezwykle spokojny, zbyt spokojny. Wszyscy zastygli na swoich miejscach. Małżeństwo. Wiedział, że jeśli już raz wypowie to słowo, nie będzie miał odwrotu. Do diabła, przecież tak naprawdę wcale nie dbał o to, z kim się ożeni, a Julian być może miał rację. Może małżeństwo z Tessą było idealnym rozwiązaniem. Uśmiechnął się do niej. - Sądzę, że rzeczywiście zasługujemy na porządną burę, kochanie - powiedział. - Pozwól jednak, że wezmę na siebie całą odpowiedzialność. To wszystko moja wina. Tessa zrozumiała, że Ross postanowił jej jednak pomóc i odetchnęła z ulgą. - Tessa powiedziała w a m prawdę - zwrócił się do obecnych w pokoju. - Zawarliśmy potajemnie małżeństwo w Paryżu, oczywiście za zgodą dziadka Tessy. - Zignorował wściekłe protesty pani Beasley i zdumiony okrzyk swej babki. - Ale nie chciałem ogłaszać tego publicznie przed rozmową z panią, pani Beasley, i z panem, panie Beasley. Na pewno byliśmy w a m to winni. Chciałem osobiście pojechać do Bath, by przekazać w a m tę radosną wieść, ale najpierw wypadła mi jedna ważna sprawa,

185

potem następna; na pewno sami państwo wiecie, jak to jest. Nie m a m do państwa żalu o tych kilka gorzkich słów. Ale... naprawdę jesteśmy mężem i żoną. Ogromnie się cieszę, że jesteście państwo tutaj i jako pierwsi możecie nam pogratulować.

Tessa nie mogła zrozumieć, dlaczego wszyscy są w tak radosnym nastroju. Gdy tylko Ross opuścił pokój, by od­ prowadzić gości do wyjścia, przyjechali Desmond i Julian, którzy musieli wysłuchać od nowa całej historii. Kiedy przestali się już śmiać, Julian zadzwonił po lokaja i kazał mu podać szampana. Wydawało im się, że wymyślone małżeństwo jest genialnym zagraniem, które pozwoliło pozbyć się Beasleyów bez zbędnych komplikacji. Tessa jednak nie podzielała ich entuzjazmu. Wcześniej czy później prawda musiała wyjść na jaw, i co wtedy zrobią? A wszystko to z jej winy. Spojrzała na zegar, zastanawiając się, co zatrzymało Rossa. Minęło już dziesięć minut, odkąd ostatnio sprawdzała godzinę. O czym też rozmawiał z Beasleyami? Co oni mu mówili? I co on jej powie, kiedy już odprawi parę natrętów? Wreszcie Ross powrócił do salonu. Wyglądało na to, że on przynajmniej zachował zdrowy rozsądek. Nie uśmiechał się, a kiedy zauważył kieliszki szampana w dłoniach gości, uniósł tylko brwi. Jego poważna mina nie zepsuła nastroju zaimprowizowanego przyjęcia, jednak wszyscy dopijali szampana i wymykali się z pokoju. Tessa miała ogromną ochotę zrobić to samo, wiedziała jednak, że czeka ją długa rozmowa z Rossem. Musieli znaleźć jakieś wyjście z tej kabały, w którą ona sama ich wplątała. Julian klepał Rossa po plecach i uśmiechał się od ucha do ucha. - Po raz pierwszy od tylu lat skorzystałeś z mojej rady - powiedział. - M a m nadzieję, że pozwolisz mi być swoim drużbą?

186

- Możesz na to liczyć... jeśli kiedykolwiek nadejdzie taki dzień - odparł Ross. - Mój przyjacielu, z tego, co słyszałem, praktycznie pod­ pisałeś już... - Julian zerknął na stojącą obok Tessę i spokojnie kontynuował. - Chodzi o to, że nie bardzo rozumiem, jak mógłbyś się z tego wywinąć. Następny był Desmond. Uścisnął dłoń Rossa. - Myślę, że wyjdzie w a m to na dobre - powiedział i wraz z Julianem wyszedł z salonu. Sally położyła dłonie na ramionach Tessy i pocałowała ją w oba policzki. - Wszystko będzie dobrze, sama zobaczysz - wyszeptała jej do ucha i wymknęła się z pokoju. Babka pożegnała się z nią w podobny sposób. Uśmiechnęła się do niej ciepło, pocałowała ją i powiedziała: - Musiałam chyba być całkiem ślepa. Nie rozumiałam niczego, dopóki nie postanowiłaś obciąć włosów. Och, moja droga, tak się cieszę. Kiedy już lady Sayle zamknęła za sobą drzwi i zostali w salonie tylko we dwoje, Tessa opadła na pobliski fotel i zakryła twarz dłońmi.. - Oni wszyscy chyba postradali zmysły - jęknęła. - Za­ chowują się tak, jakbyśmy naprawdę byli małżeństwem albo jakbyśmy mieli się wkrótce pobrać. - Westchnęła ciężko, podniosła głowę i wyprostowała ramiona. - Co my teraz zrobimy? - Co my zrobimy? To ty nas w to wpakowałaś. Co propo­ nujesz? - Ross usadowił się w fotelu obok kominka, nalał sobie szampana i popijał powoli. - Na pewno nie wrócę do Beasleyów - oznajmiła. - Możesz mi powiedzieć dlaczego? - S a m widziałeś, jacy oni są. Bardziej pobożni niż sam biskup Canterbury. To graniczy z obłędem! Gardzą wszystkim: tańcem, śpiewem, winem, nie uznają wizyt młodych mężczyzn.

187

Jedyne książki, jakie można znaleźć w ich domu, prócz Biblii oczywiście, to zbiory kazań i traktaty religijne. - Beasleyowie wydali mi się bardzo rozsądni. To idealni kandydaci na opiekunów dla młodej panienki. Tessa dojrzała błysk rozbawienia w jego oczach, jednak jej wcale nie było do śmiechu. Poderwała się z fotela i zaczęła nerwowo krążyć po pokoju. - Mężczyźni to okropni hipokryci. Nie widzą nic złego w tym, że spełniają wszystkie swoje zachcianki, ale kiedy kobieta zrobi coś podobnego, jej reputacja już na zawsze jest zszargana. - Zszargana? - Ross zachichotał. - Powiedziałbym, że z twojej reputacji zostały tylko strzępy. Tessa miała już gotową ciętą ripostę. Wciąż wypominał jej stare dzieje, a przecież, odkąd zamieszkała w Sayle House, podporządkowała się wszystkim jego regułom i poleceniom. Jednak poczucie winy kazało jej powstrzymać tę gniewną uwagę. - Usiądź, Tesso - powiedział. Kiedy posłusznie zajęła miejsce na fotelu, mówił dalej. - Naprawdę nie m a m y wielkiego wyboru. Beasleyowie są twoimi prawnym opiekunami i mogą to w każdej chwili udowodnić. Mają testament twojego ojca. Tessa wyrzuciła ręce do góry. - Więc dlaczego poparłeś mnie, kiedy powiedziałam im, że pobraliśmy się w Paryżu? - Bo chcieli cię stąd zabrać już w tej chwili, a ja chciałem mieć czas, by spokojnie z tobą porozmawiać - odparł Ross. - Przestań uśmiechać się z taką nadzieją. Nie wrócisz do Francji, to pewne. - Proszę - powiedziała, pochylając się do niego. - Zrobię wszystko, co każesz, wszystko, bylebym tylko nie musiała wracać do Beasleyów. Czeka tam na mnie ten ich kuzyn, stary grubas, za którego chcą mnie wydać. Dlatego właśnie uciekłam. Jeśli nie zrobisz czegoś, zmuszą mnie do tego małżeństwa, nie rozumiesz?

188

- Słyszałaś, co powiedział sędzia. Jeśli nie udowodnimy, że jesteśmy małżeństwem, będziesz musiała do nich wrócić. Istnieją także pewne szanse, że sąd wyznaczy mnie na twojego opiekuna, ale nie liczyłbym na to zbytnio. Obawiam się, że tylko prawdzi­ we małżeństwo mogłoby rozwiązać twój problem. Szkoda. Tessa spuściła wzrok i wpatrywała się w swe zaciśnięte dłonie. Miała już kilka szalonych pomysłów na to, jak wymknąć się Beasleyom, żaden jednak nie był tak szalony jak ten, który owładnął nagle jej umysłem. Ogarniały ją na przemian zimne i gorące dreszcze, jej oczy stały się nagle błyszczące i inten­ sywnie fioletowe. Podniosła głowę, a Ross spojrzał w te cudownie błyszczące oczy. - Co? - spytał. - Nni... nnic. - To było zbyt szalone. Na pewno by na to nie przystał. - Nni... nnic? Czyżbyś nagle zaczęła się jąkać? - Nni... nnie. - Rozumiem. Więc chciałabyś mi coś powiedzieć, ale się boisz? Co to takiego, Tesso? Zaczęła mówić, nim zastanowiła się nad tym, o co właściwie go prosi. - Moglibyśmy się pobrać - oświadczyła w pośpiechu. - Och, oczywiście nie m a m na myśli prawdziwego małżeństwa, tylko pro forma. Potem, kiedy wrócę do Francji, rozwiedziemy się. We Francji bardzo łatwo o rozwód. Przez chwilę Ross patrzył na nią w osłupieniu, a potem zaczął się śmiać. Tessa ściągnęła brwi w gniewnym grymasie. - Uważam, że to doskonały pomysł! Ross przestał się śmiać. - Łatwo ci mówić, ale jak m a m ci zaufać? A jeśli po pewnym czasie dojdziesz do wniosku, że jednak nie chcesz rozwodu?

189

- Oszalałeś! - Tessa zerwała się na równe nogi i znów zaczęła maszerować po pokoju. - Nie należysz do moich ulubieńców. Wiesz dobrze, że nie mogę doczekać się chwili, kiedy wreszcie się od ciebie uwolnię. Ross odpowiedział jej zupełnie innym tonem: - A skąd wiesz, że mnie możesz zaufać? Może to ja zde­ cyduję, że nie chcę rozwodu, i nie pozwolę ci odejść? Zatrzymała się w pół kroku i spojrzała nań z niedowie­ rzaniem. - Nie próbuj mnie nastraszyć - burknęła. - Wiem, co do mnie czujesz. Dla ciebie jestem tylko dzieckiem. Powtarzałeś mi to aż do znudzenia. - Przez chwilę wahała się, potem dodała spokojniejszym już głosem. - Oboje wiemy też, że nadal kochasz swoją żonę. Ross poderwał głowę; jego oczy zapłonęły gniewem. - Tesso... Wiedziała, że chce jej odmówić, jednak była zbyt zde­ sperowana, by do tego dopuścić. - Ross, posłuchaj mnie - zaczęła z naciskiem, zbywając jego słowa machnięciem ręki. - Dałeś mojemu dziadkowi obietnicę i musisz jej dotrzymać. - Stanęła obok siedzącego w fotelu Rossa i wbiła w niego gniewne spojrzenie. - Powie­ działeś, że spędzę zimę w Londynie. Obiecałeś, że będziesz mnie chronić. D o m a g a m się więc, byś dotrzymał tych obietnic albo odesłał mnie z powrotem do Francji. Ross podniósł się powoli i stanął z nią twarzą w twarz. Musiała odrzucić głowę do tyłu, by patrzeć mu prosto w oczy, co odebrało jej nieco pewności siebie. - Wiem, co obiecałem twojemu dziadkowi - powiedział. - Ale cena, której ode mnie żądasz, jest zbyt wygórowana. Tesso, świat nie kręci się wokół ciebie. Chcę prowadzić swoje własne życie! - Więc prowadź je sobie! Małżeństwo ze mną nie będzie ci w niczym przeszkadzać. Nie będziesz nawet wiedział, że tu

190

jestem. Mówiłam przecież, że to nie jest związek na całe życie. Przyrzekam, że kiedy tylko wrócę do Paryża, natychmiast zajmę się przygotowaniem rozwodu. Ross pokręcił głową. - Gdybym mógł ci uwierzyć... Nie jesteś pierwszą kobietą, która próbuje namówić mnie do małżeństwa i schwytać w ten sposób w pułapkę. Chciała go uderzyć, wydrapać mu oczy, nadziać go na rożno i usmażyć. Miał czelność myśleć, że ona naprawdę chce za niego wyjść! Może ubzdurał sobie jeszcze, że się w nim podkochuje! Okropność. - Ty nadęty, zarozumiały głupcze! - wybuchnęła. - Nie myliłam się co do ciebie, a mój dziadek popełnił ogromny błąd. Tak czy inaczej, wracam do Francji. Zrobiłam to już raz i mogę zrobić po raz drugi. Powiem ci tylko, że wolałabym wyjść za Jerome'a Bonaparte, niż... niż za tego obślinionego obrzydliwca Beasleya, który nie może utrzymać przy sobie swoich brudnych rąk. Z tymi słowy Tessa odwróciła się na pięcie. - Tesso? - Co? - No dobrze - westchnął Ross. - Wygrałaś. Zrobię to. Ale pod jednym warunkiem. Tessa otworzyła usta ze zdumienia. - Zrobisz to? - powtórzyła z niedowierzaniem. - Chcę, byś zachowała w tajemnicy fakt, że nasze małżeń­ stwo to tylko czasowe rozwiązanie. Nikt nie może o tym wiedzieć, ani Sally, ani moja babka, absolutnie nikt. Musimy przekonać wszystkich, że naprawdę tego chcemy, inaczej nie ma to sensu. Tessa obiecałaby mu gwiazdkę z nieba, byle tylko uciec przed Beasleyami. - Nie powiem nikomu - obiecała solennie. - To nie wszystko. Chcę, żebyś zachowywała się jak żona.

191

Nie możesz robić ze mnie głupca. Kiedy coś powiem, ty będziesz musiała mnie słuchać. Przy ludziach będziemy wy­ glądać jak para szczęśliwych nowożeńców. Będziesz słodką i posłuszną żoną, a ja dbającym o ciebie mężem. Jeśli nie jesteś w stanie tego zrobić, powiedz mi od razu. Beasleyowie za­ trzymali się w Clarendon. Możesz dotrzeć tam w przeciągu godziny. Tessa uśmiechnęła się doń przez zaciśnięte zęby. Teraz nie mogła pozwolić sobie na spory; Ross mógł przecież w każdej chwili się rozmyślić. Zwyciężyła, i tylko to się liczyło. - Rozumiem - powiedziała. Nagle odwróciła się i ruszyła do drzwi. Kiedy zawołał ją po imieniu, obejrzała się przez ramię. - A gdzież ty się wybierasz? - spytał. - Do pana Harrisa, obciąć włosy. Nie zdążył ich nawet tknąć. Jest teraz z Sally i lady Sayle w buduarze twojej babki. - Czyżbyś już zapomniała o naszej umowie? Nie chcę, byś ścinała włosy. - Och - powiedziała słabo. Po chwili uśmiechnęła się doń promiennie. - No cóż, właściwie wcale nie chciałam obcinać włosów, dopóki nie powiedziałeś wyraźnie, że sobie tego nie życzysz. - To powiedziawszy, uniosła dumnie głowę, zawinęła suknią i wyszła z pokoju. Ross opadł na fotel, uśmiechając się do siebie. Ta dziewczyna gotowa była nazwać czarne białym i odwrotnie, byle go tylko rozzłościć. No cóż, robiła dokładnie to, na czym mu zależało, tyle że o tym nie wiedziała. Tessa podała mu na tacy to, czego chciał. Nie wiedział, czego sobie właściwie gratuluje. Co prawda wszystko szło po jego myśli, ale były to wyłącznie rozwiązania na krótką metę. Kiedy Tessa dowie się, że nigdy już nie będzie mogła powrócić do Francji, a francuski rozwód wart jest w Anglii mniej niż papier, na którym został poświadczony, sprawy mogą się skomplikować.

192

Ta kwestia skierowała jego myśli ku Francji, ku dziadkowi Tessy. Od czasu do czasu otrzymywał od niego listy. Wynikało z nich, że Aleksander wciąż nieźle się trzyma, jednak Ross nie do końca wierzył w zapewnienia swego przyjaciela. Stary Beaupre nie był w najlepszym zdrowiu. Wiadomość o ślubie Rossa z Tessą na pewno podniesie go nieco na duchu. Oczywiś­ cie nie miał zamiaru pisać mu, że to tylko małżeństwo pro forma. Chory starzec mógł przecież do końca życia wierzyć w tę iluzję. Znów powrócił myślami do domu, do Tessy. Nazwała go szaleńcem; zaczynał zastanawiać się, czy nie ma racji. „Mał­ żeństwo pro forma". Kto, do diabła, mógł wymyślić coś podobnego? Pewnie jakaś kobieta albo młody mężczyzna, który poślubił starą, brzydką wiedźmę. Tessa nie była starą, brzydką wiedźmą. Małżeństwo pro forma? Chyba łatwiej byłoby mu wytrzymać w czyśćcu. Nie miał pojęcia, jak zdoła trzymać ręce z dala od jej ciała. Jednym łykiem opróżnił kieliszek. Pomyślał, że i tak ma dość problemów i niepotrzebnie martwi się na zapas. Przede wszystkim musiał zająć się przygotowaniami do ślubu. Podniósł się z fotela i wyszedł z pokoju.

14

Tessa nie przypuszczała, że jej przyjaciele potraktują małżeństwo z Rossem Trevenanem inaczej, niż traktowała je ona -jako fortel, dzięki któremu wymknie się z rąk Beasleyów. Wszyscy zachowywali się tak, jakby był to powód do praw­ dziwej radości. Najwyraźniej zapomnieli, że we Francji uzys­ kanie rozwodu było równie łatwe jak kupno bochenka chleba. A ona nie mogła im o tym przypomnieć ze względu na obietnicę, którą dała Rossowi. Nie miała czasu, by z nim porozmawiać i wspólnymi siłami próbować znaleźć jakieś inne rozwiązanie jej problemu. W ciągu tygodnia poprzedzającego ślub prawie się ze sobą nie widywali i zdołali zamienić zaledwie kilka słów. Ogarnęła ich niepo­ wstrzymana fala wydarzeń, wydarzeń, którym sama nadała bieg, i których nie mogła już teraz powstrzymać. Wiadomość o ich potajemnie zawartym małżeństwie we Francji znalazła się we wszystkich porannych dziennikach, podobnie jak wia­ domość o tym, że wkrótce zostanie ono formalnie zawarte po raz drugi, zgodnie z wymogami Kościoła anglikańskiego, jak przystało na dżentelmena z lordowskim tytułem. Modystka, która przygotowała dla Tessy garderobę odpowiednią dla młodej panienki spędzającej swój pierwszy sezon w Londynie, została wezwana po raz drugi, tym razem po to, by sporządzić

194

stroje godne żony markiza. Rozesłano zaproszenia na bal uświetniający uroczystość ich zaślubin, który to bal miał odbyć się w Sayle House. W całym domu panował nieopisany zamęt związany z tymi przygotowaniami, nie było to jednak niemiłe. Tessa miała wrażenie, że wszystko dokoła przenika atmosfera gorączkowego podniecenia, nawet powietrze, które wciągała do płuc. Oczywiście nie pozostało to bez wpływu na stan jej ducha. Nastroje Tessy ulegały niepokojącym zmianom, w ciągu kilku chwil przechodziły z jednej skrajności w drugą. Czasami tak głęboko angażowała się w przygotowania do ślubu, że zapo­ minała zupełnie, iż ma być to tylko nic nie znacząca formalność. Potem nagle traciła cały zapał, a podniecenie i radość znikały bez śladu. Nie była panną młodą w prawdziwym tego słowa znaczeniu. Odgrywała tylko pewną rolę. Dlaczego wciąż o tym zapominała? W wigilię dnia ślubu absurdalność sytuacji sięgnęła zenitu, kiedy do jej sypialni weszła babka Rossa. Tessa domyślała się, co jest celem tej wizyty. Babka chciała jej powiedzieć, czego powinna się spodziewać następnego wieczoru w łożu małżeń­ skim. Nie było jednak takiej potrzeby. Francuskie dziewczęta wiedziały o świecie znacznie więcej niż ich angielskie rówieś­ niczki. Poza tym nie było to przecież prawdziwe małżeństwo, lecz farsa, choć nie mogła powiedzieć o tym lady Sayle. Babka czuła się tak niezręcznie, z takim trudem dobierała słowa i szukała odpowiednich określeń, że Tessa postanowiła wybawić ją z opresji i oświadczyła, że wie już wszystko, co powinna wiedzieć o tych rzeczach. Lady Sayle chciała jednak powiedzieć jej coś jeszcze. Chciała porozmawiać z nią o Rossie, przygotować ją do życia z czło­ wiekiem, który nie zawsze był łatwy w pożyciu. Opowiedziała jej o rodzicach Rossa, o tym, jak bardzo był przez nich zaniedbywany. Mówiła o Cassie, o zmianach, jakie zaszły w charakterze Rossa po jej tragicznej śmierci. Tessa

195

słuchała słów babki w milczeniu, a w jej umyśle tworzył się już pewien obraz. Widziała samotnego młodego człowieka, który został odmieniony przez miłość do młodej kobiety, potem zaś okrutnie zdruzgotany przez tragiczny kaprys losu. G d y babka skończyła swą opowieść, uśmiechnęła się ciepło do Tessy i wzięła ją za rękę. - M ó j w n u k potrafi obdarzać wielką miłością - powiedziała - ale musisz mieć do niego ogromną cierpliwość. Tesso, daj mu czas, by przyzwyczaił się do tego, co do ciebie czuje. Nie poddawaj się zbyt łatwo, a zapewniam cię, że rezultaty będą zaskakujące. Jeszcze długo po wyjściu babki Tessa przewracała się w łóżku z boku na bok. Lady Sayle była w błędzie. Ross nic do niej nie czuł. Wciąż kochał Cassie i miał na zawsze pozostać wierny tej miłości. Szczerze żałowała, że spotkała go na swej drodze.

Babka wciąż myślała o Tessie, kiedy powróciła do swego salonu. George Naseby popijał porto, czekając na nią cierpliwie. Poza nimi dwojgiem wszyscy już rozjechali się do d o m ó w albo poszli spać. Słysząc kroki lady Sayle, George odwrócił się w jej stronę. Lady Sayle poczuła, jak robi jej się ciepło na sercu, dokładnie tak samo jak zawsze, gdy patrzył na nią w ten sposób. Kiedyś był wielką miłością jej życia. Kiedy zmuszeni byli się rozstać, oboje mieli złamane serca. Jednak złamane serca m o ż n a naprawić. Przetrwali jakoś ten ciężki czas. Teraz, niemal po pięćdziesięciu latach, byli parą oddanych sobie przyjaciół. - Wygląda na to, że jakoś przebrnęłaś przez tę ciężką próbę. - George zachichotał. Lady Sayle usiadła w fotelu po drugiej stronie kominka. - To wcale nie było takie trudne. Tessa wie znacznie więcej niż przeciętna angielska panienka. Nie zapominaj, że spędziła d w a lata we Francji.

196

- O co chodzi, E m ? Dlaczego masz taką minę? - Śluby. - Westchnęła. - Zawsze wprawiają mnie w melan­ cholijny nastrój. Ale to chyba nic dziwnego, prawda? Mój własny ślub był jednocześnie najsmutniejszym dniem mojego życia. Czy długo nienawidziłeś mnie po tym, jak poślubiłam Sayle'a? Pułkownik odstawił kieliszek z porto i usiadł na oparciu jej fotela. - E m , nie potrafiłbym żywić do ciebie nienawiści. Wiedzia­ łem, że rodzice zmusili cię do tego. Byłaś dziedziczką. Ja nie miałem się czym pochwalić. Problem polegał na tym, że oboje byliśmy jeszcze zbyt młodzi, by zrozumieć, jak urządzony jest ten świat. - Wydawało nam się, że miłość pokona wszystko. George pocałował ją w czoło. - Tak, tak nam się wydawało. - Cieszę się, że poznałeś Margaret. Cieszę się, że byłeś z nią szczęśliwy. - Była dobrą żoną. Ale nigdy nie zapomniałem o tobie, E m . - Ani ja o tobie. Po chwili pułkownik przerwał smutną ciszę, która zapadła w salonie. - Dziwna sprawa z tą nagłą wizytą opiekunów Tessy, nie uważasz? Spojrzała nań z zaciekawieniem. - Chcieli położyć łapy na jej majątku - odparła. - Ale to Ross ma nad nim kontrolę? - Jej dziadek uczynił go administratorem pieniędzy Tessy. - W moim klubie krążą słuchy, że państwo Beasleyowie nie dadzą łatwo za wygraną. - Phi! - Parsknęła. - Co będą mogli zrobić po jutrzejszym dniu? - To prawda. Lady Sayle zmarszczyła czoło.

197

- Ross nie żeni się z Tessą dla pieniędzy - oświadczyła poważnym tonem. - Jesteś pewna? - Pułkownik uśmiechnął się zagadkowo. - On ją kocha. Tyle, że jeszcze o tym nie wie. Naseby roześmiał się. - Wciąż ta sama Em - pokręcił głową. - Niepoprawna romantyczka. W d o w a uśmiechnęła się w odpowiedzi. - Ty łajdaku! Wcale nie jesteś lepszy ode mnie. Nie po­ zwolisz swojej Sophie wyjść za człowieka, którego nie kocha. - To prawda. Ale chciałbym też, żeby miała zapewnioną bezpieczną przyszłość. - I tak będzie. - Poklepała go po dłoni. - Zostaw to mnie, George. Jeśli przed końcem sezonu Sophie nie znajdzie narze­ czonego, będę naprawdę bardzo zaskoczona.

Tessa obudziła się w dniu swego ślubu z poczuciem wiszącego nad nią zagrożenia. Zanim jednak mogła się nad tym zastanowić, do pokoju weszła służąca z gorącą czekoladą. Oczy Jenny błyszczały z podniecenia. Szczebiocząc radośnie rozsuwała zasłony i rozkładała ubranie swej pani. Suknia ślubna Tessy była prosta i dość skromna. Miała długie rękawy, trójkątny dekolt i podniesioną talię. Złote hafty czyniły ją jednak wyjątkową. Wszystkie ściegi, których Tessa nigdy nie opanowała - ścieg atłasowy, francuski i łańcuszek - łączyły się ze sobą i przeplatały na haftowanych wstawkach złotych winorośli i róż, ciągnących się od talii aż do samej krawędzi spódnicy i wzdłuż krótkiego trenu. Każda panna młoda byłaby dumna z takiej sukni. Tessę ogarnął smutek i tęsknota tak intensywna, że granicząca niemal z bólem. Nigdy nie wyobrażała sobie, że dzień jej ślubu będzie wyglądał właśnie tak. Suknia sama w sobie była idealna, jednak wszystko inne dalece odbiegało od tego ideału. Powinien

198

być tu jej dziadek i odprowadzić ją do ołtarza. I powinna wyjść za człowieka, który ją kocha. Wreszcie otrząsnęła się z tych ponurych myśli i zebrała w sobie, gotowa na to, co musiało nastąpić. Zapewniała samą siebie, że wszystko dobrze się skończy. Ross powiedział przecież, że to jedyny sposób. A ona nie chciała za żadną cenę powracać w troskliwe objęcia państwa Beasleyów. Wzięła kąpiel i włożyła suknię. Wkrótce potem do jej pokoju weszła Sally. Ona też ubrana była w satynową suknię, niemal taką samą, jaką miała na sobie Tessa, tyle że pozbawioną haftów. Przyniosła bukiet czerwonych róż. - To dla ciebie - powiedziała, pokazując jej kwiaty. - Od Rossa. Już czas, Tesso. - Roześmiała się. - Jeśli nie zejdziesz szybko na parter, Ross dostanie chyba zawału. Nie śpi już od kilku godzin. Nigdy jeszcze nie widziałam tak niecierpliwego pana młodego. Wszystko to było tylko grą. Nie wolno jej o tym zapominać. - Tesso - spytała podejrzliwie Sally - chyba nie ogarnęły cię nagle wątpliwości? Tessa drgnęła, jakby ukłuta tymi słowami, i podniosła wzrok na przyjaciółkę, która przyglądała jej się badawczo. - Wątpliwości? - powtórzyła słabo. - Bo jeśli tak jest - mówiła dalej Sally - powiedz mi o tym od razu. Odwołamy ślub. Nie ma się czego bać, Tesso. Będę przy tobie. Nikt nie może zmusić cię do tego, czego nie chcesz. Tessa chciała rzucić się w ramiona Sally i wyznać jej wszystko. Nigdy jeszcze nie miała takiej przyjaciółki. Drżała, niezdecydowana, jednak zza drzwi dobiegł ich głos Juliana i moment niepewności minął bezpowrotnie. - Już idziemy - odkrzyknęła Sally. - Więc? Tessa wzięła się w garść. - Wciąż nie mogę uwierzyć w swoje szczęście. Z twarzy Sally zniknął wyraz niepewności, a pojawił się na niej uśmiech.

199

- Ross mówi, że wiedział od początku, że nie jest ci obojętny. Muszę przyznać, że i ja zaczęłam coś podejrzewać, kiedy zobaczyłam, jak rzuciłaś mu się w ramiona podczas wizyty Beasleyów. No cóż, chyba wszyscy wiedzieli już wtedy, co się święci. Tessa czekała, aż Sally powie coś o uczuciach, jakie żywi dla niej pan młody. Widząc jednak, że nie może na to liczyć, uśmiechnęła się wesoło. - Nie każmy już dłużej czekać panu młodemu - powiedziała, i nim Sally zdążyła obrzucić ją kolejnym badawczym spoj­ rzeniem, wyszła z pokoju.

Kiedy weszła do biblioteki, Ross zbliżył się do niej. Zdaniem Tessy wcale nie wyglądał na zniecierpliwionego. Wręcz przeciwnie, wydawał jej się niezwykle rozluźniony, a w jego oczach migotały iskierki rozbawienia. Wziął ją za rękę i odprowadził na bok. - M a m coś dla ciebie - powiedział. Zachłysnęła się ze zdumienia, kiedy sięgnął do kieszeni i wyciągnął stamtąd broszkę, którą podarował jej kiedyś dziadek. Czerwona róża osadzona była teraz w lśniących szmaragdami złotych liściach. Ross przypiął broszę do sukni Tessy, nie pozwalając jej nawet dokładnie obejrzeć klejnotu. - Moja angielska róża - wyszeptał jej do ucha. - Piękna, ale gdy chcesz ją dotknąć, musisz uważać na ostre kolce. Nie krzyw się tak, Tesso. Pamiętaj, że jesteś radosną panną młodą, a to jest najszczęśliwszy dzień twojego życia. Ta niezbyt delikatna uwaga niespodziewanie podniosła ją na duchu. Na jej twarzy pojawił się olśniewający uśmiech. Pozdrowiła skinieniem głowy kilka osób stojących obok odzia­ nego w czerń pastora. Babka, Julian, Sally i Desmond byli jedynymi świadkami ich ślubu. Wszyscy odpowiedzieli jej równie radosnymi uśmiechami.

200

Ross stanął obok niej, a Tessa posłusznie wzięła go pod rękę. Pan młody spojrzał na nią z aprobatą. - Chyba za bardzo wczuwasz się w rolę - szepnął. Wciągnęła głęboko powietrze i na m o m e n t przestała się uśmiechać. Prawie nie poruszając ustami, odrzekła: - Jesteś łajdakiem, lordzie Sayle. Potem odwróciła głowę i obdarzyła go delikatnym, zmys­ ł o w y m uśmiechem. - Tak lepiej? Usta Rossa drgnęły. - Bardzo przekonujące. Jesteś pewna, że to tylko gra, Tesso? M o ż e naprawdę zakochałaś się we mnie i próbujesz zrobić z tego prawdziwe małżeństwo? Stłumiła pogardliwe parsknięcie. - Czy wyglądam na obłąkaną? - spytała. - C h o d ź m y już. - Taka niecierpliwa? - Chciałabym jak najszybciej powrócić do książki, którą zaczęłam właśnie czytać. Uśmiechnęli się do siebie jeszcze raz, specjalnie dla skromnej publiczności. Ross powoli wypuścił powietrze. Kiedy Tessa weszła do biblioteki, wyglądała jak przerażony królik, dręczony wyrzutami przerażony królik, jeśli coś takiego w ogóle było możliwe. Wiedział jednak już wcześniej, że w ostatniej chwili m o ż e się rozmyślić i zmienić wcześniejsze postanowienie. Na szczęście już potrafił sobie z nią radzić. Teraz wyglądała lepiej, znacznie lepiej. Przestały drżeć jej dłonie, a z policzków zniknęła bladość. Oczywiście, wyglądała pięknie z rudozłotymi włosami upię­ tymi w luźny węzeł i w sukni wyszywanej złotem, które tak wspaniale grało z jej fryzurą. Piękna i pociągająca. I bardzo, bardzo przestraszona, p o m i m o pozornej zuchowatości. Podniósł prawą rękę, nakrył nią drżącą dłoń Tessy i uścisnął ją lekko. Podniosła nań wzrok, zaskoczona. - Zaufaj mi - powiedział łagodnie. - Wszystko będzie dobrze.

201

Przyjęcie weselne przebiegało znacznie przyjemniej i łat­ wiej, niż Tessa się spodziewała. Ross zadbał o to, by przez cały czas towarzyszył jej ktoś, kto pomoże odpowiedzieć jej na głupie i zaskakujące pytania. W miarę upływu czasu, a m o ż e ze względu na wypitego szampana, Tessa zaczęła czerpać przyjemność z odgrywanej przez siebie roli. Widziała starannie skrywaną zawiść w oczach dam, które przyglądały jej się ukradkiem. Złapała w swe sidła jedną z najatrakcyjniejszych partii w całej Anglii. Odrzucone konkurentki oceniały ją teraz, starały się zrozumieć, co też takiego widzi w niej lord Sayle. Ross także doskonale odgrywał swoją rolę. Nawet kiedy bawił innych gości, ani na chwilę nie spuszczał z niej wzroku. Od czasu do czasu, stojąc w odległym rogu salonu, wznosił kieliszek w cichym pozdrowieniu, a ona odpowiadała mu tym samym. A kiedy z nią tańczył, pieścił ją delikatnie, prawie niedostrzegalnie, dotykał dłonią jej szyi i ramion. Uśmiechała się do niego i patrzyła mu w oczy. Mówiła sobie, że to gra, podobna do fantazji, które snuła jako dziecko, kiedy za karę zamykano ją samą w pokoju. Czasami te fantazje stawały się dla niej bardziej realne niż otaczająca ją rzeczywistość, tak jak teraz. Wtedy chciała, by kara trwała jak najdłużej. Pod koniec balu rzeczywistość powróciła wraz z przybyciem A m a n d y Chalmers i jej kuzyna Bertrama Gibbona. Niechęć, która biła z oczu A m a n d y , zaszokowała Tessę. Wyjąkała coś nieskładnie i rozejrzała się dokoła, szukając Rossa. Jeśli kiedykolwiek miała wątpliwości co do roli, jaką A m a n d a pełniła w życiu Rossa, teraz pozbyła się ich do końca. Goście stojący w pobliżu pani Chalmers umilkli nagle. Niektórzy patrzyli na nią ze współczuciem. Ktoś roześmiał się nerwowo. Julian i Sally przerwali taniec i przeciskali się przez tłum gości, zmierzając w ich stronę. Ross i D e s m o n d rozmawiali z jakimś nie znanym Tessie dżentelmenem. Ross spojrzał najpierw na

202

nią, potem dostrzegł Amandę. Wyprostował się nagle i opuścił zdumionych rozmówców, ruszając w jej stronę. Nagle obok Tessy pojawił się Larry. Wicehrabia był ostatnią osobą, od której Tessa spodziewała się pomocy. Przez cały wieczór prawie się do niej nie odzywał, obrażony, że nie został zaproszony na ceremonię zaślubin. - Amanda! Bertram! - wykrzyknął teraz. - Jakże się cieszę! - Uśmiechnął się do Tessy i objął ją w talii. - Mój sprytny szwagier upolował dziedziczkę, i do tego piękną dziedziczkę. Chciałbym, żeby ktoś zdradził mi wreszcie, jak to się robi. - Spojrzał jeszcze raz na Tessę i uśmiech zniknął z jego twarzy. - Jak się pani czuje? Tessa napięła odruchowo wszystkie mięśnie, a głos, który wydobył się z jej gardła, nawet jej samej wydawał się dziwnie obcy. - Trochę... trochę mi słabo. Nie wiem, co się ze mną dzieje. - Pewnie za dużo szampana - uśmiechnął się łobuzersko Larry i wyjął z jej zdrętwiałych palców pusty kieliszek. W tej chwili dołączył do nich Ross. - O co chodzi, Tesso? - Zręcznie wyswobodził ją z objęć Larry'ego i przygarnął do siebie. - Zdaje się, że lady Sayle nie czuje się najlepiej - oświadczył Bertram Gibbon, obserwując ją przez binokle. Wszyscy myśleli, że wypiła za dużo szampana. Być może tak było, ale wcale nie czuła się pijana. Po prostu zbyt gwał­ townie została przywołana do rzeczywistości. - Czuję się całkiem dobrze - powiedziała i czknęła. Oświadczenie to wywołało salwę śmiechu, przez którą przebi­ jał się głos babki: - Ross, lepiej będzie, jeśli zabierzesz żonę na górę. Każę przygotować jej kawę i kanapki. Biedne dziecko, od rana nie miała chyba kęsa w ustach. - Pożegnaj się z naszymi gośćmi, Tesso - powiedział Ross. Tessa wykonała jego polecenie, nie odważyła się jednak spojrzeć prosto w oczy Amandy. Zmuszając Rossa do małżeń-

203

stwa, nawet nie pomyślała o jego kochance. Czuła niemal fizycznie jej nienawiść i nie mogła mieć do niej o to pretensji. A przecież nie chciała nikomu wyrządzić krzywdy. Czyż nie powtarzała tego zawsze? W towarzystwie Rossa i Sally opuściła salę balową. Dla zachowania pozorów rzeczy Tessy przeniesione zostały do sypialni obok pokoju Rossa. Kiedy weszła tam Sally, Ross przytrzymał Tessę na korytarzu i delikatnie zamknął drzwi. - Płaczesz? - spytał i delikatnie ściągnął zabłąkaną łzę z jej rzęs. - Przepraszam - wyszeptała tak, by nie usłyszeli jej służący, stojący po obu krańcach korytarza. - Wszystko zepsułam. - Nie. Byłem z ciebie d u m n y dzisiejszego wieczoru. Na chwilę zapadła między nimi cisza, która jakby zbliżyła ich do siebie. Tessa czuła, jak do oczu napływają jej kolejne łzy. - Nie... nie jestem pijana, wiesz o tym, prawda? - Wcale tak nie sądziłem. Serce biło jej jak szalone, krew pulsowała w żyłach. Zanim jednak zrobiła z siebie idiotkę, Ross sięgnął do drzwi. - Tesso? Patrzył na jej wargi, wstrzymując oddech. - O co chodzi? - spytała ochryple. Ross zmrużył lekko oczy. - Poczekasz na mnie? Potem pocałował ją i odszedł, nim zdobyła się na jakąkolwiek odpowiedź. Julian czekał na Sally, kiedy opuściła wreszcie pokój Tessy. - Za dużo szampana? - spytał. - Za dużo emocji jak na jeden dzień. Ale zjadła kanapki, a teraz odpoczywa. - Sally zmarszczyła brwi. - Julianie, kim jest dla Rossa A m a n d a Chalmers? Julian rzucił jej zaskoczone spojrzenie. - Tessa mówiła coś na ten temat? - Nie. Nie jestem głupia. Widziałam, jak ty i Ross rzu-

204

ciliście się w stronę Tessy, kiedy zobaczyliście obok niej panią Chalmers. Gdy znaleźli się na schodach, z dala od służących, Julian odparł: - Amanda była kochanką Rossa i miała nadzieję zostać jego żoną. - Ale... przecież ona jest bogatą wdową — powiedziała. - Dlaczego zgodziła się zostać czyjąś kochanką? - Zgadnij. - Na ustach Juliana pojawił się ledwie dostrzegal­ ny uśmieszek. Sally skrzywiła się ze złością. - Kiedy patrzę na twoją minę, domyślam się od razu, że następnym słowem, które padnie z twoich ust, będzie „kopula­ cja" albo coś w tym rodzaju. - To staromodne słowo, Sal. Myślałem o seksie. - Ja jestem staromodną dziewczyną. - Czy staromodne dziewczyny nie interesują się seksem? Sally westchnęła ze znużeniem. - Nieszczególnie. - Mógłbym zmienić twoje podejście do tej sprawy. Sally zmrużyła oczy. - Nie zamierzam zostać jedną z twoich kobiet, Julianie. - Sal, wcale nie chcę zaciągnąć cię do łóżka. Chciałbym tylko troszeczkę poflirtować. Do diabła, wydaje mi się, że zasługuję na jakieś zadośćuczynienie za wszystko, co straciłem w czasie, gdy bawiłem się w niańkę Tessy. Sally parsknęła drwiąco. - Przypuszczam, że masz na myśli wszystkie swoje śpie­ waczki operowe i aktorki? - I la dolce Deluca. Nie zapominaj o niej, Sal. - Czy to ta dama, która jeździ po mieście w okropnym powozie z różowymi zdobieniami, zaprzężonym w wielkie białe konie? - Myślałem, że nie słuchasz plotek! A te konie to specjalnie

205

dobrane siwki, wiem to na pewno. Kosztowały mnie majątek. Przestań się tak okropnie krzywić, jeśli chcesz, żeby nadal wszyscy wierzyli, że odwiedzam ten d o m tak często ze względu na ciebie. Widzę, że bardzo chciałabyś mi coś powiedzieć. Może zanim wrócimy na salę, przejdziemy się po galerii i pooglądamy sobie portrety? Po chwili zatrzymali się przed portretem kobiety w elżbietańskim kostiumie. W pobliżu kręciły się jeszcze inne pary, nikt jednak nie próbował się do nich przyłączyć. - Uśmiechnij się, Sal - wyszeptał Julian. - Ludzie na nas patrzą. Obdarzyła go promiennym uśmiechem i zatrzepotała rzęsami, kiedy jednak odwróciła się ponownie w stronę portretu, uśmiech zniknął z jej twarzy. - To nie ma sensu - uznała. - Nikt nie uwierzy, że mnie adorujesz, ty, dandys, a ja... - Świętoszka - podsunął. - Córka pastora - odparła cierpko. - Och, nie wiem. Znany jestem z tego, że pociągają mnie niezwyczajne kobiety. W e ź m y na przykład Delucę. Nie jest szczególnie urodziwa, ale za to utalentowana w innym kierunku. - Udając, że nie widzi wściekłej miny Sally, mówił dalej: - Poza tym, jak inaczej mógłbym wytłumaczyć, dlaczego kręcę się w pobliżu Tessy pod nieobecność Rossa? Sal, jesteśmy na siebie skazani. Musisz się z tym pogodzić. - Dlaczego nie podsuniesz Desmondowi odpowiedniego pretekstu, który pozwoliłby mu przyjeżdżać tutaj zamiast ciebie? - Co? Ach, mówisz o tym, że zajmujemy się... C z y m to mieli zajmować się Ross i Desmond? Zapomniałem. - Chcą przygotować projekt wprowadzenia regularnych sił policyjnych w angielskich miastach i przedstawić go Minister­ stwu Spraw Wewnętrznych. I wcale nie udają. Naprawdę nad tym pracują. - Nikt by nie uwierzył, że interesują mnie takie rzeczy.

206

Jestem na to zbyt leniwy. Ale uganiać się za spódniczkami to zupełnie co innego. Sally nie mogła już ukryć gniewu. - Życie jest dla ciebie jedną wielką grą, prawda Julianie? - Niezupełnie. Ale rzeczywiście uważam, że życie jest po to, by się nim cieszyć. Nie oglądaj się, ale właśnie weszła tutaj pani Abigail Shortreed razem ze swoim narzeczonym, starym majorem Jak-mu-tam. Przysięgam, że ci dwoje mają najdłuższe języki w całym Londynie. Sal, teraz cię pocałuję, a jeśli będziesz się sprzeciwiać, całe miasto będzie jutro wiedziało, że się pokłóciliśmy. S a m a chyba rozumiesz, że wtedy nie będę mógł tu przyjeżdżać. Chyba nie chciałabyś tego, prawda? N i m zdążyła odpowiedzieć mu choćby słowem, znalazła się w jego ramionach. Pocałunek był krótki, ale rzetelny, i kiedy wyswobodziła się z jego ramion, dyszała ciężko, jakby zbiegła właśnie po schodach. On pozostał niewzruszony, choć jego oczy błyszczały jaśniej niż zazwyczaj. - To było naszym obowiązkiem - powiedział. Sally wzięła go pod rękę, a kiedy mijali panią Shortreed i majora Blake'a, nie mogła powstrzymać rumieńca wstydu. - Julianie - powiedziała cicho. - Czy kiedykolwiek słyszałeś o wyrażeniu „pułapka pastora"? Julian wzruszył teatralnie ramionami. - M ó w i s z o małżeństwie, oczywiście, postrachu każdego zatwardziałego kawalera. Dlaczego o to pytasz? - Chciałam ci tylko przypomnieć, gdybyś o tym nie pamiętał, że jestem córką pastora. - Ależ Sal, najważniejszym celem m e g o życia jest sprawić, byś o tym zapomniała - powiedziała i roześmiał się, widząc niebezpieczny błysk w jej oczach.

15

Tessa stała przy oknie wychodzącym na podwórze i patrzyła na strumień odjeżdżających powozów. Bal dobiegł końca. Służący zajęli się już sprzątaniem. Słyszała, jak babka i Sally przeszły do swoich sypialni już jakiś czas temu. Powinna się rozebrać i położyć do łóżka. „Poczekaj na mnie". M o ż e chciał porozmawiać z nią o jakiejś ważnej sprawie, na przykład o pani Chalmers. Gdyby chciał zatrzymać kochankę, nie mogłaby mieć doń o to pretensji. Nie była prawdziwą żoną, a to nie było prawdziwe małżeństwo. Dotknęła palcami warg, przypominając sobie smak jego ust. Nie wiedziała, co czuje, nie wiedziała, co myśli. Kiedy ktoś zapukał do drzwi, przygryzła wargę. Odczekała chwilę, by się opanować, po c z y m śmiałym krokiem podeszła do drzwi i otworzyła je. To był tylko służący. - List do pani, milady - powiedział. - List? O tej porze? - Wzięła papier ze srebrnej tacy, którą lokaj trzymał w dłoni. - Został doręczony osobiście - odparł służący. Nie interesowały jej niczyje listy. - Czy... czy jaśnie pan już poszedł na górę? - Zdaje się, że jest w bibliotece, proszę pani. Tessa skinęła głową i cicho zamknęła drzwi. Nie wiedziała,

208

kto m o ż e pisać do niej o tej porze, ponieważ jednak i tak czekała na Rossa, a nie miała żadnego zajęcia, usiadła przy świecy, rozerwała pieczęć i rozłożyła kartkę. List nie był opatrzony datą ani podpisem. Przeczytała go w ciągu kilku sekund i natychmiast zaczęła drżeć na całym ciele. Cieszę się, że wróciłaś. Muszę porozmawiać z Tobą o Becky Fallon. Wiesz, gdzie mnie znaleźć. To był żart, oczywiście, nic więcej, tylko złośliwy, głupi, obrzydliwy dowcip. A drżała dlatego, że nienawidziła, gdy ktoś wspominał przy niej o tym tragicznym wydarzeniu. Wszys­ cy zawsze myśleli, że ma coś do ukrycia. A to nieprawda. Przeczytała list po raz drugi i trzeci, zastanawiając się bezustannie, kto mógł go napisać. Kto wiedział, że kiedyś chodziła do szkoły panny Oliphant? Sally. Sally często wspominała o Fleetwood Hall. Kiedy rozmawiały o tym po raz ostatni, Tessa opowiedziała jej o N a n Roberts, jedynej dziewczynie, którą dobrze zapamiętała. Sally bardzo się nią interesowała. Przeczytała liścik po raz kolejny. Sally nie mogła napisać takiego obrzydlistwa. To do niej niepodobne. Ale Nan... Wszyst­ ko to działo się już tak dawno, Tessa pamiętała, że N a n potrafiła robić naprawdę okropne żarty. Nie miała jednak pojęcia, gdzie ją znaleźć. Wpatrywała się w przestrzeń, zapomniawszy zupełnie o liście, i starała się przypomnieć sobie Nan. Szybko się zaprzyjaźniły, zwłaszcza że obie przybyły do szkoły w połowie semestru, kiedy inne dziewczynki wybrały już sobie przyjaciółki. Obie nie pasowały do całej reszty i obie udawały, że wcale ich to nie obchodzi. Po p e w n y m czasie zaczęły się z tym nawet obnosić; robiły wszystko, byle tylko utrzeć nosa innym dziew­ czętom.

209

Tak samo zachowywała się zresztą we wszystkich szkołach, do których miała okazję uczęszczać. Była swoim najgorszym wrogiem, choć wówczas sama nie zdawała sobie z tego sprawy. Wszystko to jednak było już za nią. Im dłużej o tym myślała, tym bardziej była przekonana, że list pochodzi od Nan. Straciły na jakiś czas kontakt, ale teraz Nan mogła ją odnaleźć dzięki wiadomościom zamieszczanym w porannych gazetach. Pokaże list Rossowi. On będzie wiedział, co z tym zrobić. Nie musiała przecież przejmować się takim głupstwem. Wstała od stolika, wyszła z pokoju i skierowała się do biblioteki. Pozostawiwszy Tessę pod opieką Sally, Ross powrócił na salę balową. Z niechęcią opuszczał swoją młodą żonę, wiedząc, w jakim stanie są teraz jej nerwy, miał jednak pewien niemiły obowiązek do spełnienia. Uważał, że im szybciej będzie miał to za sobą, tym lepiej. Po pierwsze, odszukał swojego szwagra. Larry zatopiony był w rozmowie z przyjaciółmi i podskoczył przestraszony, gdy Ross dotknął jego ramienia. Kiedy oddalili się już na bezpieczną odległość od pozostałych gości, Ross spytał: - Co się stało Tessie? Czy pani Chalmers powiedziała jej coś niemiłego? - Nic o tym nie wiem. - Wciąż odnosił się z ogromnym dystansem do swego opiekuna, dając mu do zrozumienia, że jest nań obrażony. - Po prostu zobaczyłem twarz Tessy i zro­ zumiałem, że coś jest nie tak. - Rozumiem. Dziękuję, że się nią zająłeś. - Nie musisz mi dziękować. Nie zrobiłem tego dla ciebie, tylko dla niej. - M i m o to jestem ci wdzięczny. Posłuchaj, Larry, rozumiem, że masz mi za złe, że nie zaprosiłem cię na ślub... - Dlaczego miałbym mieć ci to za złe? Dla ciebie jestem nikim. Tak naprawdę nie należę do rodziny.

210

Ross odpowiedział łagodnie: - To nie był normalny ślub, nie rozsyłaliśmy żadnych zaproszeń. Przepraszam cię. Nie zostałeś celowo pominięty. Larry był jednak nieugięty. - Czy to wszystko? - Cóż jeszcze mogę ci powiedzieć? - Nic. Wszystko zostało już powiedziane. - Z tymi słowy Larry odwrócił się na pięcie i odszedł. Ross nie miał czasu, by rozmyślać o zranionych uczuciach swego szwagra. Goście zaczęli już przywoływać powozy. On sam przyspieszył koniec balu, uciszając orkiestrę i nakazując stewardom, by nie podawali już więcej szampana. Amanda i jej kuzyn opuścili Sayle House jako jedni z ostat­ nich gości. Ross zorganizował dyskretne spotkanie ze swoją byłą kochanką. W pewnym momencie wymknął się do biblio­ teki, gdzie Amanda czekała nań z otwartą butelką szampana i dwoma kieliszkami. Jej zielone, szeroko otwarte oczy błyszczały jasno. Wyglądała pięknie, jak zawsze, ubrana w połyskliwą szmaragdową suknię z jedwabiu, która stanowiła doskonałe tło dla jej czarnych włosów i podkreślała jej idealną figurę. Piękna, elegancka i zrównoważona, tak bardzo różna od Tessy. Uśmiechnął się do siebie na tę myśl. Amanda najwyraźniej wyczytała z jego twarzy coś, co nie było przeznaczone dla niej. Ona także uśmiechnęła się szerzej, a potem roześmiała perliście. - Odesłałam Bertrama moim powozem - oświadczyła. - Więc, jak widzisz, jestem wyłącznie do twojej dyspozycji. Nie mógł nie zrozumieć tego wstępu, dowodził on jednak tylko, że Amanda zupełnie nie zna jego charakteru. Ross stłumił rosnącą w nim złość, wiedząc, że sam jest sobie winien. Zapukał do jej drzwi w środku nocy, choć podobno był już wtedy mężem Tessy. Czyż nie był to wyraźny znak, że chce do niej wrócić? Do niczego wówczas nie doszło tylko dlatego, że za dużo wypił.

211

Nie. To nie nadmiar brandy uczynił z niego tamtej nocy impotenta. Chciał Tessy, i żadna inna kobieta nie mogła go pobudzić. Nie podniósł napełnionego przez Amandę kieliszka z szam­ panem, tylko spokojnie stanął przy kominku. Nie poprosił także, by usiadła. Chciał załatwić tę sprawę jak najszybciej. - Winien ci jestem przeprosiny - powiedział. - Powinienem był dać ci jasno do zrozumienia kilka miesięcy temu, że uważam nasz związek za zakończony. Z pewnych powodów nie mogłem powiedzieć ci o moim małżeństwie, ale teraz już nic nie stoi temu na przeszkodzie. M a m nadzieję, że mi wybaczysz. Amanda spuściła powieki, a kiedy znowu je uniosła, jej oczy pełne były łez. Drżącymi dłońmi zakryła usta. - Ross, nie wiem, co powiedzieć! Co ty sobie o mnie myślisz? Nigdy nie chciałam stanąć między tobą i twoją żoną. Myślałam... - Wzruszyła bezradnie ramionami. - Myślałam, że ożeniłeś się z tym dzieckiem, by dać mu dom, i że dla naszych stosunków nie ma to najmniejszego znaczenia. - A jednak ma znaczenie -oświadczył stanowczo. -Właśnie to chciałem ci powiedzieć. Amanda wbiła wzrok w podłogę. - Och, wiem, że nigdy mnie nie kochałeś, nie tak, jak ja kochałam ciebie, ale byłam pewna, że mnie lubisz, więcej niż lubisz. Zranił ją, naprawdę ją zranił. Był nie tylko ogromnie za­ skoczony, ale poczuł także wyrzuty sumienia. - Nie potrafię ci powiedzieć, jak mi przykro - odparł całkiem szczerze. - Zachowałem się jak ostatni łajdak. - Nie, Ross, wcale nie! - Podeszła do niego. - To ja byłam głupia. Och, oczywiście nigdy nie przypuszczałam, że się ze mną ożenisz. Nie obchodziło mnie to, dopóki miałam dla siebie choć drobną cząstkę twojego życia. Powinnam była zrozumieć, że to nie będzie trwać wiecznie. Twoja żona jest

212

naprawdę śliczna, Ross. Młodość i niewinność są po jej stronie. M a m nadzieję, że będziecie ze sobą szczęśliwi. Na­ prawdę chcę tego. - Jesteś bardzo wielkoduszna, Amando. Jej oczy pełne były smutku. - M a m nadzieję, że nadal pozostaniemy przyjaciółmi. - To oczywiste. - I... odwiedzisz mnie od czasu do czasu? Na chwilę w pokoju zapadła ciszą. Wreszcie Ross powiedział; - To byłoby niezręczne, Amando. - Myślisz o swojej żonie, oczywiście. Ale wcale nie chciałam jej z tego wyłączać. Musisz przyprowadzić ją do mnie przy najbliższej okazji. Będę gościła pana Foxa, więc zapowiada się interesujący wieczór. Ach, jaka jestem głupia! - wykrzyknęła nagle. - Jakby młodą dziewczynę mogły obchodzić bajania starych ludzi! Aha. To było już znacznie bardziej podobne do tej Amandy, którą znał dotychczas. Choć starała się to ukryć, wyczuł złość w jej głosie. Chciała dać mu do zrozumienia, że Tessa jest dla niego za młoda i zbyt niedojrzała. Do diabła, miał dopiero trzydzieści jeden lat! W dodatku Amanda wcale nie miała racji. To prawda, że w Tessie sporo było z dziecka, ale nie oznaczało to, że jest dziecinna. Po prostu patrzyła na wszystko bez uprzedzeń. Czasami wydawało mu się, że jest też inna Tessa, smutniejsza i mądrzejsza, niż wskazywałby na to jej wiek. Amanda przyglądała mu się spod rzęs. - Nie, tylko nie te nudne spotkania! Przyjęcie! To byłoby dopiero coś dla niej, a ja już zadbałabym o to, żeby zaprosić młodych ludzi w jej wieku. Ross uznał, że czas już zakończyć to małe tete-a-tete, nim Amanda powie coś, co naprawdę go rozgniewa. - Powiedziałaś Tessie coś, kiedy spotkałaś ją na sali? - spytał nagle. Oczy Amandy napełniły się smutkiem.

213

- Masz o mnie aż tak złe zdanie? Myślisz, że skrzywdziłabym celowo niewinną dziewczynę? Dlaczego miałabym to robić? Znienawidziłbyś mnie tylko, a ja nie mogłabym tego znieść, nie po tym wszystkim, czym byliśmy dla siebie. Z irytacją wysłuchiwał tych retorycznych pytań i wzniosłych słów. Amanda mówiła tak, jakby łączyło ich kiedyś wielkie uczucie. Tymczasem spędzili tylko kilka przyjemnych nocy w jej łóżku, to wszystko. - M a m nadzieję, że mogę liczyć na twoją dyskrecję w tej delikatnej sprawie - powiedział. Była to zawoalowana groźba i oboje dobrze o tym wiedzieli. Amanda uśmiechnęła się doń przez łzy. - Musisz ją bardzo kochać. Ross skłonił lekko głowę, jakby unikając odpowiedzi. Aman­ da uniosła brwi, wyraźnie zaskoczona. - Mój woźnica odwiezie cię do domu. Zaraz się tym zajmę -powiedział, odwracając się do drzwi. Amanda wyciągnęła do niego obie ręce. Ross czuł, że nie ma innego wyjścia, jak tylko unieść je do ust. Amanda wydała z siebie drżące westchnienie, opadła mu na piersi i nim mógł ją powstrzymać, zaczęła go całować. Nagle odsunęła się od niego i zakryła usta dłońmi, wpatrując się z przerażeniem w jakiś punkt za jego plecami. Ross odwrócił się szybko, dojrzał już jednak tylko suknię znikającej w korytarzu Tessy. - Biedna dziewczyna - jęknęła Amanda. - Och, powinnam pobiec za nią i wszystko wyjaśnić. - Nie bądź śmieszna - burknął Ross. Jej palce owinięte były wokół jego nadgarstków niczym szpony. Ross próbował je rozprostować, w końcu jednak dał za wygraną i po prostu wyrwał ręce z jej uścisku, po czym ruszył do drzwi. - Ależ Ross! - wołała Amanda. - Nie możesz mnie tak tutaj zostawić. Co sobie pomyśli twoja żona? Proszę, musisz przywołać dla mnie powóz.

214

Zajęło mu to tylko kilka chwil. Potem pobiegł na górę. Tessa wpadła do swego pokoju i szybko zamknęła drzwi. Potem uznała to jednak za akt tchórzostwa, otworzyła je ponownie i cofnęła się do łóżka. Dopiero teraz przypomniała sobie o liście, który trzymała w dłoni. Pomięty kawałek papieru nie miał już jednak żadnego znaczenia. Nic nie miało znaczenia. Odrzuciła go na bok i wpatrywała się w drzwi, czekając na przybycie Rossa. Co go zatrzymało? Co za głupie pytanie! I dlaczego właściwie tak się tym przejęła? Przecież i tak do niej nie przyjdzie. M o ż e równie dobrze zamknąć drzwi. Sięgała właśnie do klucza, kiedy Ross wszedł drzwiami łączącymi ich sypialnie. Tessa natychmiast odwróciła się w jego stronę. Ross oparł się niedbale o futrynę, nie dlatego jednak, by traktował lekko tę rozmowę; widział, że Tessa jest rozzłoszczona i przygotował się do walki. A nie chciał z nią walczyć, nie tej szczególnej nocy. - Tesso, to nie jest tak, jak myślisz - zaczął łagodnie. - Nie musisz się przede m n ą tłumaczyć - odparła szybko. - Larry powiedział mi wszystko o pani Chalmers. Więc, jak widzisz, nie masz mnie za co przepraszać. Ross zacisnął usta. - Och, Larry ci o niej powiedział, doprawdy? I co takiego konkretnie mówił mój ukochany szwagier? - Że pani Chalmers jest twoją kochanką. - Była! Była moją kochanką, wiele miesięcy temu, zanim jeszcze cię poznałem. - O nic cię nie oskarżam. - Mówiła zupełnie spokojnym tonem i była z tego dumna. - Powiedziałam ci, że nie będę mieszać się do twojego życia, i nie były to czcze słowa. Nie będziesz nawet wiedział, że tu jestem. Ross miał ochotę roześmiać się głośno. Nie będzie wie-

215

dział, że ona tu jest? Przecież stąd wzięły się wszystkie jego kłopoty. Nie mógł o niej zapomnieć. Do tej pory nie był w stanie zaakceptować faktu, że pożądał jej bardziej, niż kiedykolwiek pragnął Cassie. Teraz pogodził się już z tym, co czuł. Cassie żyła zamknięta w jego sercu, gdzie nikt nie mógł jej dosięgnąć. Wiedział, że zawsze będzie ją kochał. Ale to nie oznaczało, że nie potrafi ułożyć sobie życia z Tessą, a byłoby to życie sto razy lepsze od tego, jakie pędziłby u boku Amandy Chalmers i podobnych jej kobiet. - Nie obchodzi cię to, czy biorę sobie kochanki? - spytał znienacka. Tessa przełknęła ciężko, próbując pozbyć się bolesnej guli, która tkwiła jej w gardle. - Tak. Nie. Och, wiesz, o co mi chodzi. To tylko fikcyjne małżeństwo. Tak naprawdę nie jestem twoją żoną. Obowiązują nas inne prawa. - Mylisz się. Żyjemy według tych samych praw co wszystkie inne małżeństwa. - Mówił spokojnie i powoli, by zapamiętała dobrze każde słowo. - Nigdy nie obraziłbym swojej żony, zdradzając ją z kochanką. Rozumiesz? - Ale nasz przypadek jest inny. - Nie dla mnie, dopóki jesteś moją żoną. Tessa uniosła dumnie głowę. - Rozumiem. Im szybciej powrócę do Francji, tym szybciej będziesz mógł wrócić w ramiona pani Chalmers. - Nie to miałem na myśli. W przypadku Amandy popełniłem błąd. Myślałem, że dałem jej wyraźnie do zrozumienia, iż uważam nasz romans za skończony. Jednak ona tego nie zrozumiała. Teraz już wie. Dlatego byliśmy razem w bibliotece. Ten pocałunek nic nie znaczył. - Rozumiem. To samo mówił Paul, kiedy przyłapałam go z tamtą kobietą. Kiedy Ross ruszył w jej stronę, Tessa wciągnęła gwałtownie powietrze.

216

- Nie jestem Paulem Marmontem - powiedział. Teraz naprawdę go rozzłościła, a nie chciała się z nim kłócić. Chciała tylko, by już sobie poszedł. - Nie obchodzi mnie pani Chalmers - oznajmiła. - Nie zrobiła ani nie powiedziała niczego złego. Nie musiałeś roz­ mawiać z nią tylko ze względu na mnie. - Więc dlaczego byłaś taka wystraszona, kiedy rozmawiałaś z nią na sali balowej? „Wystraszona". To słowo wydało jej się upokarzające, choć dobrze oddawało stan, w jakim się wtedy znajdowała. Omal nie umarła ze wstydu, kiedy poczuła na sobie palące spojrzenie pani Chalmers. Ukradła Rossa tej pięknej wdowie, nie myśląc wcale o bólu, jaki może jej tym sprawić. Czuła się winna, zazdrosna i upokorzona, widząc pełne współczucia spojrzenia niektórych gości, którzy na jej weselu stawali twarzą w twarz z piękną kochanką jej męża. Miała już dość upokorzeń jak na jedną noc. Jeśli będzie musiała znosić to jeszcze dłużej, może zrobić coś głupiego, na przykład ugodzić Rossa pogrzebaczem leżącym przy kominku. - Posłuchaj - zaczęła znużonym tonem - to był szampan. Nie jestem do niego przyzwyczajona. Nie czułam się zbyt dobrze. To wszystko. Proszę, jestem już zmęczona. Czy nie powiedzieliśmy już sobie wszystkiego, co powinniśmy byli powiedzieć? Spojrzał na jej zaciśnięte usta, na wyprostowane plecy, i zaklął w duchu. Uprzedziła się do niego. No trudno, pomyślał i porwał ją w ramiona. Nim Tessa zrozumiała, co się z nią dzieje, Ross już całował ją w usta. Przykazała sobie w duchu, by nie reagować na to w żaden sposób, choćby tylko ze względu na własną dumę. Nie wzięła jednak pod uwagę faktu, że to nie umysł kieruje nią w takiej chwili. Poczuła, jak robi jej się coraz cieplej i przywarła doń całym ciałem, a pocałunek był coraz głębszy, gorętszy, coraz bardziej zaborczy.

217

Kiedy wreszcie oderwał się od niej, Tessa była oszołomiona, nie mogła złapać tchu. Stała tylko w bezruchu i wpatrywała się w swego męża. Ten odczekał chwilę, aż oddech Tessy wyrówna się całkiem. - Nie zrozumiałaś tego jeszcze? - spytał. - Przecież stąd biorą się wszystkie nasze kłótnie. Tessa wciąż nie doszła do siebie, kiedy Ross wypuścił ją z objęć i wrócił do drzwi swego pokoju. Zatrzymał się jeszcze na progu i odwrócił do niej. - Dlaczego przyszłaś wtedy do biblioteki? Bezczelny uśmieszek na jego twarzy przywołał ją nagle do rzeczywistości. Powoli wyprostowała plecy i dumnie uniosła głowę. - Nie mogłam zasnąć. Pomyślałam, że poczytam jeszcze chwilkę. - Nikt nie powiedział ci, że jestem tam z Amandą? - To nie był atak wściekłej zazdrości, jeśli o to ci chodzi. - Tak tylko pomyślałem. Słodkich snów, Tesso. Kiedy drzwi powoli zamknęły się za nim, Tessa odetchnęła głęboko. Dlaczego on tak bardzo działał jej na nerwy? Podniosła zgnieciony list, który przysporzył jej tyle kłopotów, i wrzuciła go do ognia, starając się zapomnieć o nim jak najszybciej. Potem w roztargnieniu pociągnęła za dzwonek, wzywając pokojówkę. Kiedy Jenny weszła do pokoju i zobaczyła twarz swej pani, natychmiast przestała się uśmiechać. - Co się stało, proszę pani? - spytała z troską. Tessa zakryła dłonią oczy. - To był szampan - powiedziała. - Tylko szampan. I prawie w to uwierzyła.

Uśmiech wciąż nie opuszczał twarzy Amandy Chalmers, kiedy weszła do swego domu. Nie zastała tu swego kuzyna,

218

zresztą wcale się go nie spodziewała, zwłaszcza że miała zamiar spędzić tę noc w ramionach szlachetnego markiza Sayle'a. Bertram zawczasu wzniósł nawet toast za jej triumf. Ale nawet wtedy wcale nie uważałaby tej sprawy za zakoń­ czoną. Bawiłaby się Rossem, dręczyła go jak kot myszkę. Potem upokorzyłaby go publicznie, tak jak on upokorzył ją, porzucając dla jakiejś przybłędy. Nic innego nie mogło za­ spokoić jej pragnienia zemsty. Ale on zwrócił się przeciwko niej. No cóż, nie zamierzała się jeszcze poddawać. Nikt nie może bezkarnie robić z niej pośmiewiska. Podniosła rękę, by zrzucić na ziemię kryształowe buteleczki i porcelanowe pojemniczki, którymi zastawiona była jej toaletka, opamiętała się jednak. Z przyjemnością wpadłaby teraz w furię, powstrzymywała ją przed tym tylko jedna rzecz: hałas z pew­ nością zwabiłby tu służących, którzy często nie potrafili utrzy­ mać języka za zębami. Nie chciała, by ktokolwiek mówił, że Amanda Chalmers wpadła w szał, bo Ross Trevenan wolał od niej wymoczkowatą głupią dziewuchę. Niemal słyszała już śmiech Bertrama i to rozwścieczyło ją jeszcze bardziej. Ostrzegał ją, by nie wciągała do tej sprawy Beasleyów, ale nawet on nie przewidział, czym to się skończy. Jak Ross mógł ożenić się z tą kreaturą w Paryżu? Jak mógł zrobić to bez słowa pożegnania czy przeprosin! Pożałuje jeszcze. Nigdy mu tego nie zapomni. Nie czuła się tak upokorzona od czasu, gdy była jeszcze młodą panienką w Henley. Jej ojciec był właścicielem ziemskim, nie miał jednak dużego majątku ani tytułu. Zakochała się wtedy w Jacku Fentonie, synu najbogatszego ziemianina w okolicy. On także ją kochał, a przynajmniej tak twierdził. Jednak na balu bożonarodzeniowym w Henley House ogłoszono uroczyś­ cie jego zaręczyny z córką lorda Melrose'a. Na Boga, znów dostała od życia surową lekcję. Uważała, że ten świat zamieszkany jest przez dwie grupy ludzi, graczy i widzów. Ona wiedziała dobrze, do której z tych grup chce

219

należeć. Wyrobiła sobie nie najgorszą pozycję, a kiedy w pobliżu pojawił się Freddie Chalmers, zrobiła to, co powinna była zrobić. Freddie był wtedy zaręczony z inną kobietą, jednak ona nie przestraszyła się tej niedogodności. Dokonała także zemsty na Jacku Fentonie. Henley House należał teraz do niej, kupiony niemal za bezcen, kiedy Jack wydawał fortunę swojej żony na hazard i prostytutki. Dzieliła ten triumf z Bertramem. Nikt nie rozumiał jej równie dobrze jak on. Oboje dostali od życia niejedną nauczkę. Dla ludzi z ich pochodzeniem istniał tylko jeden sposób na wyrwanie się z przeciętności i beznadziei, a tym sposobem był ożenek dla pieniędzy i koneksji. Ross Trevenan okazał się jeszcze jednym Jackiem Fentonem, ale ona nie była już tą zahukaną dziewczynką sprzed wielu lat. Kiedy przypomniała sobie scenę z biblioteki, poczuła się nieco lepiej. Bertram byłby z niej dumny. Nie straciła panowania nad sobą. Wręcz przeciwnie, starała się zmiękczyć serce Rossa smutnymi uśmiechami, płaczem i w y m o w n y m i spojrzeniami. Ross nie wiedział o tym jeszcze, ale teraz rozgrywali tę partię według jej reguł. Pomyślała o Tessie i do oczu napłynęły jej łzy wściekłości. Powinna była zorientować się, jak wyglądają sprawy, kiedy Bertram powtórzył jej plotki zasłyszane w klubach. Markiz Sayle stracił głowę dla tej dziewczyny. Garderoba, którą dla niej przygotował, warta była ponoć majątek. Jej pelisy podbite były sobolami, złote nitki w wyszywanych sukniach były naprawdę złote. Wszystkie klejnoty ze słynnej kolekcji Sayle'ów dopasowane zostały podobno do wymiarów panny młodej. Kiedy po wejściu na salę balową zobaczyła na szyi tej dziewuchy wspaniałe brylanty Sayle'ów, miała ochotę wydrapać jej oczy. Ross bawił się z nią. Przyszedł do jej d o m u w środku nocy i próbował wkraść się do jej łóżka. Potem otaczał ją szczególną atencją, jakby chciał dać jej do zrozumienia, że gotów jest odnowić przerwaną przed kilkoma miesiącami znajomość.

220

Amanda chwaliła się swoim przyjaciółkom, że ma już Sayle'a w kieszeni. Zapłaci jej za to. Nie wiedziała jeszcze jak, ale wiedziała, że za to zapłaci. W jej umyśle znów pojawił się ten sam obraz: twarz Rossa, kiedy po jej pocałunku zdał sobie sprawę, że patrzy na nich jego żona. Amanda pomyślała, że Ross pewnie już pokutuje za swoje grzechy. Jednak to jej nie wystarczało. To był dopiero początek. Nie zazna spokoju, dopóki Trevenan sam nie przyjdzie do niej na kolanach. Teraz musiała tylko wymyślić, jak go do tego zmusić.

16

Kiedy Tessa weszła do salonu, pozostali goście już tam byli. Sally grała na pianinie, babka wyszywała, D e s m o n d i Julian grali w warcaby, a Ross czytał książkę. Tessa przyniosła ze sobą własną książkę. Nie przeszkadzając innym, usiadła w fotelu przy kominku i zaczęła czytać. Jednak już po upływie kilku minut odbiegła myślami od czytanej książki. Było jej tu dobrze, w cichy d o m o w y wieczór, między przyjaciółmi, którzy akceptowali ją taką, jaka była. Kiedy poruszała się między obcymi ludźmi, wyglądało to zupełnie inaczej. Ludzie szanowali ją, liczyli się z jej zdaniem, jednak nie ze względu na jej zalety, tylko dlatego, że była markizą Sayle. Czasami, kiedy miewała lepszy humor, wyob­ rażała sobie miny wszystkich nauczycieli, którzy przepowiadali jej, że źle skończy. Takie chwile nie trwały jednak długo. Wiedziała doskonale, że gdyby znali oni wszystkie okoliczności, które doprowadziły do tego ślubu, kiwaliby głowami i mówili, że Tessa Lorimer jest niepoprawna, i że właśnie tego się po niej spodziewali. W gruncie rzeczy jednak wcale nie obchodziła jej opinia „towarzystwa" ani byłych nauczycieli. Zależało jej jednak na ludziach zgromadzonych w tym pokoju i bardzo nie chciałaby ich rozczarować. Wiedziała, że będą ogromnie zawiedzeni,

222

kiedy dowiedzą się, że jej małżeństwo z Rossem jest tylko fikcją. Tessa traktowała je jak maskaradę i musiała przyznać, że Ross znacznie lepiej niż ona odgrywa swą rolę. Wyglądało nawet na to, że lubi wprawiać ją w zakłopotanie różnymi gestami czy oznakami atencji, właściwymi dla nowożeńców. Czasami czuła się wręcz upokorzona. Ross wchodził na przykład bez pukania do jej pokoju, kiedy służąca dopiero pomagała jej wkładać suknię, i opowiadał jej o różnych drobnostkach, podczas gdy ona nie wiedziała, gdzie oczy podziać. Potem, na osobności, wypominała mu podobne zachowania i domagała się, by dał jej klucz do drzwi łączących ich pokoje, jednak on odpowiadał, że małżeństwo było jej pomysłem i że zgodziła się stosować do wyznaczonych przez niego reguł. Służący staliby się podejrzliwi, gdyby nigdy do niej nie zaglądał. Gdyby zaś odkryli, że drzwi łączące ich pokoje są zamknięte na klucz, plotki byłyby nieuniknione. Nie rozumiał, dlaczego robi z tego taki problem. Naprawdę, jak na dziewczynę, która przepłynęła kanał wyłącznie w towarzystwie kilku przemytników, robiła wiele hałasu o nic. Na szczęście zbliżały się już święta i wiele rodzin wyjechało do swoich posiadłości na wsi, więc widywali mniej ludzi. Oczywiście bywali na koncertach i balach, jednak w porównaniu z tym, co czekało ich po świętach, były to raczej niezbyt liczne okazje. Niemniej jednak Tessa żyła w ogromnym napięciu, musiała wciąż pamiętać o słodkich uśmiechach! spojrzeniach. Tymczasem Ross pozwalał sobie na rzeczy, za które w innej sytuacji odpłaciłaby mu siarczystym policzkiem. Tessa odkry­ wała te strony jego charakteru, o których istnieniu nie miała wcześniej pojęcia. Owszem, pocałował ją kiedyś w altance w St. Germain, ale to było zupełnie co innego. Teraz nieustannie się z nią droczył i flirtował, a ona musiała odpowiadać tym samym. Cały czas starała się pamiętać, że to tylko gra, która dobiegnie kiedyś końca.

223

Najgorzej czuła się w chwilach, kiedy myślała o swym dziadku. Nie wiedziała, jak spojrzy mu w oczy. Gdyby rozu­ mowała logicznie, domyśliłaby się, że Ross zawiadomił go o ich ślubie. Tessa wahała się, nie wiedząc, jak przekazać mu tę wiadomość, a to opóźnienie okazało się kosztowną pomyłką. Dziadek napisał do niej w ciepłych słowach, że wiedział od początku, iż do tego dojdzie, i że to wydarzenie dodało blasku jego szarym dniom. Cały list utrzymany był w podobnym tonie, a kiedy go odczytywała, każde słowo pogłębiało w niej poczucie winy. Bała się nawet myśleć o tym, jak zareagowałby na rozwód. A ponieważ nie potrafiła zdobyć się na szczerość i rozczarować go tak okrutnie, odpowiedziała w wymijający sposób. Widziała całą tę sytuację jako grząskie bagno, w którym pogrążała się coraz głębiej wraz z każdym upływającym dniem. Babka uczyła ją, jak zarządzać d o m e m Rossa. W tym domu jest miejsce tylko dla jednej kochanki, mówiła babka, a tą kochanką musi być żona lorda. To właśnie ona miała zajmować się codziennym ustalaniem menu, sprawdzaniem rozliczeń, zamawianiem żywności, którą dwa razy w tygodniu dostarczano z wiejskiej posiadłości Rossa. A wszystko to było niczym w porównaniu z obowiązkami, które czekały ją po przeprowadz­ ce do Greenways. Tessa ze zdumieniem stwierdziła, że dos­ konale radzi sobie z prowadzeniem wielkiego domu, jakby miała w tym kierunku wrodzone zdolności. Większą radość sprawiały jej oszczędne pochwały gospodyni, niż wszystkie komplementy, jakich wysłuchiwała w salonach Mayfair. Pomyślała, że będzie jej brakowało towarzystwa babki Rossa, kiedy opuści ten dom. Będzie jej brakowało ich wszyst­ kich. Choć starała się nie przyzwyczajać zbytnio do przyjaciół Rossa i jego rodziny, po prostu nie była w stanie odizolować się od ich spraw. Ross nie zawsze pochwalał jej zaangażowanie w życie innych ludzi. Jakiś czas po ślubie doszło do kolejnej kłótni między

224

Rossem i Larrym. Ross odkrył, że szwagier sprzedaje potajem­ nie srebra z Repton, swojego majątku w Kent. Później, kiedy wzburzony wicehrabia opuścił ich dom, Tessa zasugerowała nieśmiało, że gdyby Larry sam kierował swoimi interesami, rezultaty mogłyby być zdumiewające. Ross uznał to za dziew­ częcą naiwność. Jednak Tessa nie była naiwna; widziała w Larrym cząstkę siebie samej. W szkole nauczyciele spodzie­ wali się po niej wszystkiego, co najgorsze, więc starała się ich nie zawieść. Musiała jednak oddać sprawiedliwość Rossowi i przyznać, że zrobił wszystko, by naprawić swą gafę sprzed kilku tygodni, kiedy to nie zaprosił Larry'ego na ślub. Chłopak udobruchał się na tyle, że od czasu do czasu wpadał do nich z wizytą, jednak w stosunku do Rossa nadal był oziębły. Julian był kolejnym stałym gościem w Sayle House i wszyscy wiedzieli, co jest tego przyczyną. Julian upodobał sobie Sally, jednak dziewczyna trzymała go na dystans. Zwierzyła się Tessie, że nie ma pewności, czy lord Harlow nadaje się na męża jakiejkolwiek kobiety, nie mówiąc już o córce pastora, zaś w jeszcze mniejszym stopniu była pewna swych uczuć. Tessa miała nadzieję, że Sally wkrótce się namyśli, chciała bowiem być jeszcze gościem na jej ślubie. Na tym właśnie polegał jej największy problem. Za bardzo przywiązywała się do swych przyjaciół. Zaczęła traktować ich jak własną rodzinę. Ich kłopoty były jej kłopotami, ich zain­ teresowania stawały się jej zainteresowaniami. Zapaliła się nawet do projektu, który Desmond opracowywał wspólnie z Rossem. Ustanowienie jednolitych sił policyjnych! Jak mogła zaangażować się w coś podobnego? A jednak tak właśnie było. Entuzjazm Desmonda był zaraźliwy. Gdyby tylko mogła skie­ rować jego uwagę na cichą wnuczkę pułkownika Naseby'ego, byłaby całkiem szczęśliwa. Sophie Naseby byłaby idealną żoną dla Desmonda. Choć była wyjątkowo nieśmiała, w jej spokojnych szarych oczach

225

kryła się nieprzeciętna inteligencja. Była też całkiem nieźle oczytana. Choć nie mówiła wiele, miała sprecyzowane opinie na różne tematy i niełatwo było przekonać ją do zmiany zdania. Właściwie Sophie... Tessa powróciła nagle do rzeczywistości, kiedy książka wysunęła się z jej rąk i z hukiem opadła na podłogę. A więc znowu angażowała się w sprawy swych przyjaciół. Podniósłszy książkę, spojrzała na Rossa, który także ją obserwował. Na chwilę ich spojrzenia się spotkały. Ross uśmiechnął się do niej ciepło. - Zdaje się, że niezbyt interesuje cię ta książka, kochanie - powiedział. - Co czytasz? Kochanie! Oczywiście powiedział to tylko ze względu na innych. Musiała spojrzeć na okładkę, by przypomnieć sobie, co czyta. - To jedna ze sztuk pana Sheridana - powiedziała. - Szkoła

obmowy. - W y d a w a ł o mi się, że to komedia. Tessa wiedziała o tym doskonale i zapewne chichotałaby bez ustanku, czytając sztukę, gdyby nie była myślami zupełnie gdzie indziej. - Nie do końca podoba mi się sposób, w jaki pan Sheridan przedstawia postacie kobiet - powiedziała słabo. Ross zamknął swoją książkę, - Wiesz, że pan Sheridan opiera opisy tych postaci na osobach istniejących w rzeczywistości? Tessa zastanawiała się nad tym przez chwilę. - Chcesz powiedzieć, że lady Teezle to ktoś, kogo naprawdę znał? - Tak, jej pierwowzór to lady Melbourne. Są tam też inni. Na przykład księżna Devonshire. Wkrótce poznasz ich wszyst­ kich, kiedy lady Melbourne wyprawi wielki bal na rozpoczęcie karnawału. Poznasz też pana Sheridana. Oczywiście, sztuka została napisana dawno temu, więc możesz ich nie rozpoznać.

226

- Nie wierz mu, Tesso - wtrąciła się babka. - Georgina Devonshire i Elizabeth Melbourne są teraz tak samo głupie, jak wtedy. Tessu ucieszyła się perspektywą poznania osób, o których czytała w sztuce, i odwróciła się do Rossa, by mu o tym powiedzieć. On jednak przyglądał jej się z zagadkową miną, i Tessa zapomniała nagle, co właściwie chciała rzec. Patrzyliby tak na siebie jeszcze przez dłuższy czas, gdyby do salonu nie wszedł lokaj z herbatą. Wkrótce potem Julian i Desmond rozjechali się do domów, a damy udały się do swych sypialni. W salonie został tylko Ross, który kończył czytać powieść, popijając brandy.

Gdy Tessa gotowa już była do snu, oddaliła pokojówkę, otuliła się ciepłym, wełnianym szlafrokiem i usiadła przy stoliku. Przez ostatnich kilka dni dużo myślała o s w y m dziadku, częściowo dlatego, że minęło już sporo czasu, odkąd otrzymała od niego ostatni list, a częściowo dlatego, że dręczyły ją wyrzuty sumienia. Im dłużej odsuwała od siebie nieprzyjemny obowiązek wyznania mu prawdy o fikcyjnym małżeństwie, tym bardziej czuła się winna. Podniosła pióro, zanurzyła je w kałamarzu i zaczęła pisać. Po kilku nieudanych próbach zrozumiała, że nie da się opisać tej sprawy w sposób okrężny i delikatny. Na moment jej uwagę rozproszyło kołatanie do drzwi. Słyszała głos Rossa, potem w domu znów zapadła cisza. Tessa zmięła kolejną kartkę, odrzuciła ją na bok i zaczęła od początku. Równie niezadowolona z kolejnej próby odłożyła pióro, usiadła prosto na krześle i westchnęła zrezygnowana. Właśnie wtedy usłyszała pukanie do drzwi, łączących jej sypialnię z pokojem Rossa. N i m zdążyła zaprosić go do środka, Ross stał już obok jej łóżka. W dłoni trzymał list, a na jego twarzy malował się wyraz najwyższej powagi. 227

- Zobaczyłem światło pod drzwiami - powiedział - więc wiedziałem, że jeszcze nie śpisz. Słowa te wydawały się całkiem niewinne, jednak umysł Tessy błyskawicznie łączył ze sobą różne fakty: nocne kołatanie do drzwi, list w jego dłoni, ponura mina, brak wiadomości od dziadka. Nie mogła oddychać, nie mogła mówić, bała się myśleć. Ross stanął kilka kroków przed nią. - Tesso — zaczął łagodnie. - Musisz przygotować się na wielki szok. Właśnie otrzymałem list od prawnika twojego dziadka. - Przerwał na chwilę, by pozwolić jej ogarnąć te słowa. - Aleksander umarł w czasie snu, nocą, w zeszły czwartek. Nie cierpiał. W swych ostatnich słowach mówił o tobie. Czuła, jak krew odpływa jej z twarzy, pokój zaczął nagle wirować wokół niej. - Nie. - Jej głos był tylko ledwie słyszalnym szeptem. - To musi być jakaś pomyłka. Musi... - To nie jest pomyłka, Tesso. Aleksander nie cieszył się dobrym zdrowiem. Nie chciał, żebyś wiedziała, jak czuje się naprawdę. Ross odrzucił list, uklęknął przed nią i ujął jej drżące ręce. - Przykro mi, Tesso, tak mi przykro. Wpatrywała się przez chwilę w jego twarz, potem krzyknęła cicho i oparła głowę na jego ramieniu. - W zeszły czwartek! - Jej głos załamał się nagle. - Byłam na koncercie u lady Uxbridge. A mój dziadek umierał. - Pod­ niosła nagle głowę i spojrzała na Rossa zapłakanymi oczyma. - N i e mogę znieść myśli o tym, że umierał samotnie, że nie było przy nim nikogo prócz służących. Och, Boże, czy ja to sobie kiedykolwiek wybaczę? - Umarł we śnie. Nawet gdybyś tam była, nie wiedziałby o tym. Tessa kręciła głową z niedowierzaniem.

228

- Ale jego lekarz zapewniał mnie, że dziadek ma przed sobą jeszcze wiele lat. Nie zostawiłabym go, gdybym wiedziała, gdybym podejrzewała, że może umrzeć. Przysięgam, że nie zrobiłabym tego. Ross głaskał delikatnie jej rozpuszczone włosy. Tessa trzęsła się cała, ocierała łzy z pobladłej twarzy. - Posłuchaj mnie, Tesso - zaczął Ross. - Aleksander wie­ dział, że do tego dojdzie. Jednak przede wszystkim najbardziej zależało mu na tym, byś ty była bezpieczna. Nie chciał, byś po jego śmierci została sama we Francji, i dlatego poprosił mnie, b y m się tobą zaopiekował. Przyjeżdżając tutaj, sprawiłaś mu ogromną radość. Kiedy dowiedział się o naszym małżeń­ stwie, był naprawdę szczęśliwy. Nie możesz o nic się obwiniać, rozumiesz? Łzy, które starała się dotąd powstrzymywać, płynęły już szerokim strumieniem. - Bawiłam się przez te miesiące, kiedy on... co on musiał... kiedy ja... Ross wstał z klęczek. - Jesteś w szoku - powiedział. - Nie ruszaj się. Wyjdę tylko na moment i przyniosę ci brandy. Zrobił tylko kilka kroków, kiedy nagle Tessa zawołała go po imieniu. Odwrócił się i zobaczył, że wstała z krzesła. Oddychała szybko i opierała się jedną ręką o blat stolika. - Czy m a m przez to rozumieć, że wiedziałeś, jak ciężko chory jest mój dziadek, kiedy mnie tutaj przywiozłeś? Wie­ działeś, że już nigdy go nie zobaczę? Ross zacisnął mocniej zęby i odpowiedział jej lekkim ski­ nieniem głowy. Tessa oddychała z coraz większym trudem i z trudem też artykułowała słowa: - Nn... niech cię diabli! Kto dał ci prawo mm... mmieszać się do moich spraw? Nie zz... zostawiłabym dziadka za żż... żadne skarby świata. Powinieneś był wszystko mi powiedzieć. Znios-

229

łabym to. Ale nie, ty uważasz mnie za dziecko, które można ciągnąć tu i tam, nie pytając o zgodę. Jestem do... dorosłą kobietą. Powinieneś był mnie o to zapytać. To ja powinnam była zadecydować, czy chcę go opuścić. - To była decyzja Aleksandra - powiedział cicho. - Mogłeś przekonać go, by zmienił decyzję - odparła z pasją. - Posłuchałby cię. Mogłeś namówić mojego dziadka niemal do wszystkiego. Nie zdajesz sobie sprawy z tego, co zrobiłeś? Ograbiłeś mnie z czegoś bezcennego. Powinnam była o tym wiedzieć. Powinnam była tam zostać. Nn... nigdy ci tego nie wybaczę! Ignorując ten wybuch, Ross powiedział łagodnym tonem: - Pozwól, że przyniosę ci brandy. Poczujesz się lepiej, kiedy je wypijesz. Tessa patrzyła na niego, drżąc z wściekłości i rozpaczy, starając się zapanować nad emocjami. Jak on mógł jej to zrobić? Jak mógł ukrywać przed nią coś, co było dla niej tak ważne? Karnawał w Londynie! Jakby miało to dla niej jakieś znaczenie! Obaj traktowali ją jak dziecko, zarówno dziadek, jak i Ross. Powinni byli powiedzieć jej o wszystkim. Bez względu na to, jak mogła zareagować, powinni byli jej powie­ dzieć. Spojrzała na stolik i zobaczyła pomięte kartki, na których zapisała kilka zdań. Już nigdy nie napisze do swego dziadka. Nie myśląc zupełnie o tym, co robi, strąciła wszystko ze stolika, odwróciła się na pięcie i wybiegła z pokoju. Nalewając brandy do szklanki, Ross usłyszał hałas w sąsied­ nim pokoju i zawołał Tessę. Nie doczekawszy się żadnej odpowiedzi, odstawił karafkę i szybko przeszedł do otwartych drzwi. Pokój był pusty. Na podłodze leżały pomięte kawałki papieru, bibuła, pióro i kałamarz, z którego wylewał się atrament. Niemal natychmiast znalazł się na korytarzu. Przechylił się nad poręczą i spojrzał w dół. Na dole siedział spokojnie

230

odźwierny, który miał zawiadamiać go o wszystkich niepoko­ jących wydarzeniach. Tessa nie przechodziła więc tędy. Ross dobiegł do korytarza dla służby. Kiedy tylko otworzył drzwi, usłyszał stukot jej pantofli, kiedy pędziła na złamanie karku w dół schodów. - Tessa! - krzyknął. Nie odpowiedziała. Potem usłyszał trzask otwieranych drzwi wyjściowych i pobiegł za nią.

Sierpowaty księżyc rzucał blade światło na ogrody i park Sayle House. Tessa zanurzyła się w ciemnościach. Spacerowała po tych terenach tyle razy, że znała jej już. na pamięć. Nie wiedziała, gdzie teraz biegnie. Działała całkowicie odruchowo. Dopiero po chwili zrozumiała, że zmierza na swoją ulubioną ścieżkę w niewielkim zagajniku przy zachodnich trawnikach. Nogi same niosły ją nad klombami i rzędami kwiatów. Po kilku minutach znalazła się przy wielkim trawniku. Tutaj nic nie stało jej już na przeszkodzie, więc pędziła naprzód jak wicher. Nie szukała jednak kryjówki. Nawet nie przyszło jej do głowy, że Ross m o ż e ją ścigać. Jej myśli były tak chaotyczne, że nie do końca zdawała sobie nawet sprawę z tego, co robi. Ten szalony bieg został gwałtownie przerwany, kiedy ktoś chwycił ją za rękę i obrócił w miejscu. Wiedziała, że to Ross, nim jeszcze przemówił do niej. Przyciągnął ją do siebie i po­ chwycił w ramiona. - Tesso, Tesso! To głupota. Musisz wrócić ze m n ą do domu. - Puść mnie, do diabła! Już nigdy i nigdzie z tobą nie pójdę. Jej głos przepełniony był takim bólem, że Ross poczuł się zszokowany. Zwolnił nieco uścisk. Tessa natychmiast to wy­ korzystała i uderzyła go pięścią w ramię. Kiedy wymknęła się z jego objęć, natychmiast podjęła przerwany bieg. Zmieniła kierunek ucieczki i wskoczyła w gąszcz kolczastych

231

kłączy i jeżyn. Gałęzie biły ją po twarzy, a kiedy je odgarniała, ostre kolce chwyciły ją za ubranie. Nagle została uwięziona. Jednym szarpnięciem oderwała szlafrok od kolczastych kłączy i potknęła się o korzenie drzewa. Ross złapał ją od tyłu, a ona, niczym przerażone zwierzę, zaatakowała go z całą siłą. Ross nie próbował się bronić, objął ją tylko mocno i przytulił do siebie. Kopiąc, odpychając się odeń, wbijając w jego ciało ostre paznokcie, próbowała rozpaczliwie się uwolnić. Przemawiał do niej kojącymi słowami. Ona wyrzucała z siebie ledwie zrozumiałe oskarżenia. Zdradził ją. Powinien był po­ wiedzieć jej o dziadku, któremu miała jeszcze tyle rzeczy do opowiedzenia, tak ważnych dla niego i dla niej, a teraz było już za późno. Ale on zawsze nią pogardzał. Nigdy nie obchodziły go jej uczucia. Nie wierzył, że ona ma w ogóle jakieś uczucia. Nienawidził jej. Mówiła jeszcze dużo podobnych rzeczy, bardzo dużo, a on trzymał ją w ramionach, dopóki słowa nie zamieniły się w łkanie. Gdy wreszcie bez sił opadła nań bezwładnie, Ross wziął ją na ręce i przytulił do piersi. Tessa objęła go za szyję i wtuliła głowę w jego ramię. Nie padło między nimi ani jedno słowo, kiedy Ross niósł ją do domu. Kiedy weszli już do wnętrza, Tessa podniosła głowę, jednak nadal nic nie mówiła. Zaniósł ją do swojej sypialni i położył na łóżku. Próbowała słabo protestować, a potem odwróciła się twarzą do ściany. Chciała zapaść się pod ziemię ze wstydu. Czuła się naga, jakby odsłoniła przed nim całą swą duszę. W chwili rozpaczy powiedziała zbyt wiele, powiedziała rzeczy, do których bała się przyznać nawet przed samą sobą. Dobry Boże, co on musi sobie o niej myśleć? Ross domyślał się, co czuje teraz jego żona, i mówił do niej swobodnym tonem, chcąc ją nieco oswoić. - Zadzwonię po służącą, żeby posprzątała w twoim pokoju. Musisz wypić brandy. Nalałem ci już trochę. Wiem, wiem, nie

232

lubisz brandy, ale w tym wypadku to konieczne. Masz kilka głębokich zadrapań na rękach. Trzeba je będzie przemyć, żeby nie doszło do zakażenia. Jego spokojne, rozsądne słowa pomogły jej odzyskać rów­ nowagę ducha. Po kilku chwilach zmusiła się do podniesie­ nia z łóżka i usiadła na brzegu. Ross dokładał właśnie do ognia i prawie na nią nie patrzył, za co była mu głęboko wdzięczna. - Brandy jest na stoliku obok łóżka - powiedział. Spojrzała na szklankę, podniosła ją i przytknęła do ust. Po pierwszym łyku omal się nie zakrztusiła. Z drugim poszło jej już lepiej. Popijała powoli palący alkohol, siedząc na skraju łóżka ze spuszczoną głową. Nie podniosła jej też wtedy, gdy Ross przywołał lokaja i wydał mu półgłosem jakieś polecenie. Po kilku chwilach do pokoju dostarczono dzbanek z gorącą wodą. Kiedy Ross postawił na stoliku miednicę i nalał do niej wody, Tessa podniosła wreszcie wzrok. - Wypijesz to później - powiedział i wziął od niej szklankę. - Pozwól, że obejrzę twoje ręce. Na jej policzkach pokazał się blady rumieniec, zrobiła jednak, co jej kazał. Ross wziął jej dłoń i rozprostował zaciśnięte palce. Nie patrzył na nią, kiedy obmywał rany. - Masz prawo być na mnie zła - powiedział. - To prawda, że początkowo nie miałem o tobie dobrego zdania. Chciałbym, byś mi uwierzyła, że dawno już zrozumiałem swą pomyłkę. - Wysuszył umytą dłoń i zajął się drugą. - Wszystko to moja wina. Uważałaś, że jestem zimny i nieczuły, choć w rze­ czywistości było zupełnie inaczej. Za bardzo mi na tobie zależało, więc robiłem wszystko, by zniszczyć tę moc, jaką miałaś nade mną. Spojrzała na niego, zaskoczona. Jego oczy pełne były ciepła, które rzadko tam widywała. Ross popatrzył na jej dłonie i delikatnie przesunął palcem 233

po jednym z zadrapań. Czuła ogromny ciężar w piersiach. Chciała mu wierzyć, ale bała się. T y m samym tonem, spokojnym i przekonującym, mówił dalej: - Co do ukrywania przed tobą stanu zdrowia Aleksandra... - Uśmiechnął się lekko. - Masz swoją własną wolę i nic, co powiedziałby twój dziadek, a tym bardziej ja, nie przekonałoby cię do wyjazdu. Ale musiałaś wyjechać. Przykro mi, że ta decyzja sprawiła ci tyle bólu. Osuszył jej dłoń, tym razem jednak nie wypuścił jej z uścisku. Sięgnął także po drugą i przez chwilę wydawał się całkowicie zaabsorbowany oglądaniem ich. - Bardzo mi przykro z powodu twojego dziadka, Tesso - powiedział wreszcie. - Nie było na tym świecie człowieka, którego bardziej b y m podziwiał. Wiem, jak mocno go kochałaś, i jak on kochał ciebie. Chciałbym powiedzieć ci jeszcze jedno. Nie jesteś sama. Masz mnie. Właśnie tego chciał twój dziadek i myślę, że my także tego chcemy. Pocałował jej dłonie i podniósł się z łóżka. - Chodź - powiedział łagodnie, trzymając ją za ręce. - Za­ prowadzę cię do twojego pokoju. Tessa poruszała bezgłośnie ustami, jej oczy przepełnione były bólem. - Nie chcę być sama - powiedziała. - Ross, zostaniesz ze mną i opowiesz mi coś o moim dziadku? Nikt nie znał go tak dobrze jak ty. - Oczywiście, że zostanę, jeśli tego chcesz. Z jej gardła wydarł się okrzyk rozpaczy, a potem rzuciła mu się w ramiona i przytuliła doń jak zagubione dziecko.

17

Po przebudzeniu Tessa nie wiedziała, gdzie jest. Świeczki wciąż się paliły. W pokoju było ciepło, za ciepło. Pomyślała, że dobrze byłoby otworzyć okno i wpuścić do środka trochę świeżego powietrza. Czuła dziwny ucisk w gardle, jakby się dusiła, jakby... Nagle przypomniała sobie wszystko i poderwała się z łóżka. Kiedy zobaczyła, że Ross jej nie opuścił, opadła na poduszki, stopniowo odzyskując spokój. Ross siedział w fotelu obok kominka. Miał zamknięte oczy, a jego pierś unosiła się miarowo i opadała w głębokim śnie. Zdjął surdut i szal, Tessa widziała więc jego szeroką szyję i równomierny puls, bijący pod skórą. Kilka jasnych loków opadło mu na czoło. Kiedy spał, jego rysy nabierały łagodności i wydawał się młodszy, mniej onieśmielający. Poprawiła się na łóżku i przewróciła tak, by mogła go obserwować. Świadomość, że jest blisko niej, przynosiła uko­ jenie. Jednocześnie obawiała się chwili, kiedy Ross się obudzi, a ona będzie musiała spojrzeć mu w oczy. Wieczorem płakała w jego ramionach jak dziecko. Nie wstydziła się swej rozpaczy, tylko tego, że odsłoniła przed nim swe serce. Z cichym jękiem ponownie zamknęła oczy. W chwili słabości powiedziała mu o sobie rzeczy, których nigdy nie zdradziłaby nikomu innemu. Spowodował to szok, wywołany śmiercią

235

dziadka. Ross był taki współczujący, taki cierpliwy, że wylała z siebie wszystkie żale, wszystkie cierpienia z dzieciństwa. Nie chciała jego litości. Ostatnią rzeczą, której pragnęła, była jego litość. „Nie jesteś sama. Masz mnie. Właśnie tego chciał twój dziadek i myślę, że my też tego chcemy". Bała się, że przypisuje tym słowom zbyt wielkie znaczenie. Otworzyła oczy i zobaczyła, że Ross obserwuje ją w mil­ czeniu. Wciąż odczuwała w piersiach i gardle ból wywołany gwałtownym płaczem, ale to nie dlatego nie odzywała się do niego. Przez chwilę patrzyli sobie w oczy, nie uśmiechając się, nie czyniąc żadnego ruchu. Serce zaczęło bić mocniej w piersi Tessy, kiedy Ross podniósł się z fotela i podszedł do jej łóżka. Nie mogła oderwać od niego wzroku. Nie pozwalał jej na to. Teraz doświadczała go w zupełnie inny sposób. T y m razem nie zamierzał jej pocieszać. Widziała to w jego spojrzeniu. - Kilka godzin temu - odezwał się cicho - powiedziałaś mi, że kiedy zamieszkałaś ze swoim dziadkiem, zaczęłaś życie od nowa. - Przez chwilę milczał, przyglądając się jej twarzy. Potem pochylił się nad nią i oparł ręce o łóżko. - Czy zrobisz to samo dla mnie? Czy pozwolisz, byśmy rozpoczęli nasze życie, nasze małżeństwo od nowa? Nie mogła się poruszyć, nie mogła wykrztusić ani słowa. Emocje ścisnęły jej gardło, napełniły oczy łzami. Wyczytał w nich odpowiedź, której oczekiwał, więc pochylił głowę i musnął jej usta w delikatnym pocałunku. Wiedział, że wykorzystuje jej słabość. Przez pół nocy de­ batował z samym sobą, próbując być uczciwym w stosunku do Tessy, która spała jak zmęczone dziecko. Zawsze wiedział, że ma do niego słabość, ale teraz była bezbronna, zagubiona w emocjach wywołanych śmiercią bliskiego człowieka. Ktoś lepszy od niego dałby jej czas, by doszła do siebie. Ktoś lepszy cofnąłby się i poczekał, aż ona sama wyciągnie doń rękę, gdy będzie uważała to za stosowne. A on... był takim człowiekiem

236

jeszcze wczoraj, zanim pozwoliła mu zbliżyć się do siebie. Nigdy nie miał wątpliwości co do tego, że pożąda jej pięknego ciała, jednak teraz chciał już czegoś więcej. Chciał wszystkiego, co uczyniło ją tym, kim była. Kiedy objął dłonią jej twarz, zamknęła oczy, chłonąc ciepło jego palców i przyjemne pulsowanie własnej krwi. Potem poczuła, że jego dłoń drży i odsunęła się, spoglądając na niego z niemym pytaniem. W szarych oczach Rossa pojawił się cień niepewności, jakby nagle ogarnęło go zwątpienie. - Przeżyłaś tej nocy bardzo trudne chwile - powiedział. - To m o ż e poczekać. Przesunęła ręce nad jego ramionami i objęła go za szyję. - Ross - wyszeptała. - Potrzebuję ciebie. Potrzebuję tego. Nie zostawiaj mnie. Z cichym jękiem przyciągnął ją do siebie, a ich usta odnalazły się same w pocałunku. Pocałował ją raz, po chwili jeszcze raz, a kiedy jej wargi zwilgotniały, poprosił o więcej, ale nie za wiele, jeszcze nie teraz. Nie chciał jej przestraszyć. Nie chciał jej zranić. Nikt i nic nie zrani jej już nigdy więcej. Jego siła woli niemal natychmiast została poddana ciężkiej próbie, kiedy Tessa mruknęła zmysłowo. Jej oddech był nierów­ ny, on także oddychał coraz szybciej. Wszystko to jednak było drobnostką w porównaniu z tym, co poczuł w chwili, gdy Tessa przeciągnęła czubkiem języka po jego wargach i delikatnie wśliznęła się do jego ust. Kiedy oderwali się od siebie, dojrzał w jej oczach niepokój, jakby bała się, że zrobiła coś złego. - To było miłe - powiedział. - Zrób to jeszcze raz. Objęła go mocniej za szyję i przyciągnęła do siebie. Widząc, że się uśmiecha, sama także się uśmiechnęła. To było takie łatwe, takie naturalne. Nie rozumiała, dlaczego angielskie dziewczęta z takim przerażeniem oczekiwały nocy poślubnej. Naprawdę, nie miały się czego bać. Nie była tego już taka pewna, kiedy Ross zsunął z jej ramion

237

rękawy koszuli nocnej. Zesztywniała na moment, ale jego pieszczoty były tak delikatne i miłe, że rozluźniła się ponownie i westchnęła z ukontentowania. Korzystając z jej przykładu, Ross musnął delikatnie jej wargi i wsunął język do jej ust. - Dobrze to robię? - mruknął. - Otwórz szerzej usta - powiedziała. - Tak, teraz dobrze. Widzisz, jakie to m o ż e być miłe? Ross schował twarz w jej szyi. Roześmiałby się, gdyby nie był tak poruszony. Ta dzierlatka naprawdę sporo wiedziała o całowaniu. K r e w dudniła mu w uszach, dłonie pociły się i drżały. Był pewien, że jeśli jeszcze raz dotknie go tym swoim języczkiem, eksploduje. Była taka niewinna, że nie mogła mieć pojęcia, jakie myśli przebiegały mu przez głowę, kiedy wpuściła jego język do swych ust. Chciał być w jej wnętrzu. Chciał pokazać jej, do czego to wszystko prowadzi. Nie, on musiał pokazać jej, do czego to wszystko prowadzi. Spokojnie, napomniał się w myślach i z n ó w zaczął ją całować. Pożądanie powoli ogarniało jej ciało. Pocałunki już jej nie wystarczały. Chciała być bliżej niego. Chciała przytulić się do niego całym ciałem i schować się w nim. Było jej gorąco. Było jej zimno. Nie mogła się opanować. Nie wiedziała, co się z nią dzieje. Jej piersi wypełniał dziwny, lecz przyjemny ból, którego nie doświadczyła nigdy wcześniej. - Ross? - powiedziała błagalnym tonem. - Ross? Odetchnęła z ulgą, kiedy Ross odsunął kołdrę i położył się obok niej. Tak było lepiej. Właśnie tego pragnęła, by tulił ją do siebie, pierś przy piersi, udo przy udzie. Przysunęła się bliżej, całowała jego wargi, jego oczy, usta, szyję. Chciała, by trwało to wiecznie. Wtedy dotknął jej, delikatnie obejmując dłonią jej pierś. Zmuszał się do swobody, starał się robić wszystko subtelnie i powoli. To był jej pierwszy raz, a on nie chciał jej w żaden

238

sposób przestraszyć. Mruczał coś kojącym szeptem, pieścił ją delikatnie, nie zdradzając w żaden sposób napięcia, które ogarniało jego ciało. - Tesso? - Pociągnął za brzeg koszuli nocnej, chcąc ściągnąć z niej krępującą tkaninę. -Nie potrzebujemy już ubrań, prawda? W odpowiedzi wymruczała coś niezrozumiałego, jednak nie próbowała go powstrzymać. Oddawała się bez reszty nie znanym jej dotąd emocjom i doznaniom. Jej ciało zdawało się cięższe niż zazwyczaj, umysł ogarnęła dziwna ospałość. Mog­ łaby przysiąc, że płynie na fali ciepłego powietrza. Wszystkie jej zmysły były niezwykle wyostrzone. Czuła słaby zapach lawendy, którym nasycone były prześcieradła, słyszała syk węgla na kominku, czuła ciepło bijące od świec. Jednak przede wszystkim chłonęła zapach i smak mężczyzny, który obsypywał ją pieszczotami. Kiedy na chwilę przestał jej dotykać, przeciągnęła się zmys­ łowo, a potem drgnęła zaskoczona. Ross powrócił i przywarł do niej nagim ciałem. Czuła jego twardą męskość pomiędzy swymi udami. Przez chwilę ogarnął ją paniczny strach, kiedy zrozumiała, że pójście z mężczyzną do łóżka oznacza coś więcej, niż jej mówiono. Wbiła palce w jego ramiona, nie mogąc ukryć strachu. Ross podniósł głowę. - O co chodzi, Tesso? Coś nie tak? Przełknęła ciężko. - Nie wiedziałam... to znaczy... nikt mi nie powiedział... Ross, co my właściwie będziemy robić? Przez chwilę walczył ze swym rozpalonym ciałem, potem opanował się i spróbował ogarnąć całą sytuację. Widział w jej oczach podniecenie, ale i strach. To natychmiast przywróciło mu równowagę. - Myślałem... - zaczął niepewnie - że już wiesz. Przecież to właśnie powiedziałaś mojej babce, kiedy przyszła do ciebie przed ślubem. Mówiłaś, że dziewczęta we Francji...

239

- W i e m , co powiedziałam twojej babce - przerwała mu z irytacją. - Ale najwyraźniej się myliłam. Ross, czy ty się ze mnie śmiejesz? - Uwierz mi, Tesso, jestem od tego daleki. - Więc powiedz mi... - Lepiej będzie, jeśli ci to pokażę. Zaufaj mi. Nie bój się. Nigdy nie zrobię niczego wbrew twojej woli. Te słowa zawisły między nimi na długą chwilę. Wreszcie Tessa uśmiechnęła się doń i objęła go za szyję. - Więc pokaż mi - wyszeptała. I zrobił to. Powoli odbierał jej dech niespieszną, intymną pieszczotą i pocałunkami, które doprowadzały jej krew do wrzenia. Westchnienia stały się jękami, na wpół uformowane myśli ginęły we mgle. Nigdy jeszcze nie doznała takiej przyjem­ ności i pragnęła poznać ich więcej. Kiedy ona oddawała się z rozkoszą n o w y m doświadczeniom, Ross z trudem powściągał własne pożądanie. Pot pokrył jego czoło, m o c n o zaciskał zęby. Przypominał sobie bezustannie, że musi być ostrożny i czuły. Celowo spowalniał pieszczoty, starał się, by jego pocałunki były niezwykle miękkie i delikatne, jednak im dłużej się powstrzymywał, tym więcej pragnęła Tessa. Jej dłonie stały się chciwe, pocałunki dzikie i zaborcze. Kiedy dotknął jej i przekonał się, że jest wilgotna i gotowa na jego przyjęcie, omal nie stracił panowania nad sobą. Podniósł się i delikatnie wsunął między jej nogi. - Wszystko w porządku - wyszeptała, widząc w jego oczach niepokój, po czym przyciągnęła go do siebie i pocałowała. - Tesso... - Nie mógł powiedzieć już nic więcej. Nigdy nie czuł się tak, jak w tej chwili. Potem ona wygięła się w łuk, a on dał jej to, czego chciała, czego chcieli oboje. Czuł opór jej ciała, kiedy powoli w nią wchodził, jednak nie krzyknęła. Objęła go rękami i nogami, zamknęła w uścisku. Potem był już za barierą i zaczął się poruszać.

240

Tessa wyczuwała jakąś ukrytą cząstką swego umysłu, że Ross wykorzystuje dla niej wszystkie zasoby swoich umiejęt­ ności i cierpliwości. O n a nie miała ani jednego, ani drugiego. Poruszała się instynktownie. Chciała mu powiedzieć... Nie wiedziała, co chce mu powiedzieć. Myślała, że pęknie jej serce. Myślała, że jej ciało eksploduje. Wreszcie krzyknęła i ukryła twarz na jego ramieniu.

Czuł, jak zsuwa się z łóżka, słyszał szelest nakładanej koszuli i szlafroka, potem delikatny stukot pantofli, kiedy przeszła do jego garderoby. Potem zamknęły się drzwi i w po­ koju zapadła cisza. Chciała być sama, z m y ć z siebie ślady ich namiętności. T y m razem pozwolił jej na to, ale nie był tak grymaśny jak ona. Z przyjemnością myślał o tym, że jego nasienie wnika w jej ciało. Z n ó w poczuł nagły przypływ pożądania, jego męskość znów była sztywna i twarda jak kamień. Kołdra podniosła się lekko, jakby szydząc z niego. Przekręcił się na bok. Wiedział, że i tak nic z tego nie będzie, więc musiał wziąć się w garść. Nawet gdyby Tessa była czuła, na razie nie będzie go chciała. A gdyby tak było, i tak nie powinien tego zrobić; zachowałby się jak dzikus, biorąc ją d w a razy podczas jednej nocy. Kiedy drzwi od jego garderoby otworzyły się ponownie, podniósł powieki i przyglądał jej się w ciszy. Tessa plotła warkocz, a w blasku świec jej włosy wydawały się bardziej złote niż rude. Jej ciało wciąż było zaróżowione po niedawnym wysiłku. Wiedział, że jej wargi będą czerwone i opuchnięte. Zastanawiał się też, czy intensywny fiolet jej podnieconych oczu przybrał teraz spokojniejszy odcień. Nie widział tego. Stała obok okna i wyglądała na zewnątrz. Potem odwróciła się w jego stronę, zobaczyła, że nie śpi i wskazała na okno. - T a m na dole jest jakiś człowiek z latarnią.

241

Ross podniósł się i oparł o poręcz łóżka, podkładając sobie pod plecy poduszkę. - To jeden ze strażników. Nocą patrolują z psami teren wokół domu, żeby odstraszyć włamywaczy. - Nie miałam o tym pojęcia. - A jak często wychodziłaś na dwór w środku nocy? - Zwykle... zwykle śpię jak dziecko - powiedziała i zaru­ mieniła się. Ross uśmiechnął się szeroko. Zmieszana, mówiła szybko: - Nie widziałam żadnych strażników wtedy, kiedy wybieg­ łam z domu. To była prawda i Ross wiedział już, że poleci za to czyjaś głowa. Jednak musiał poczekać z tym problemem do jutra. - Nie? Ja widziałem, ale ty miałaś wtedy inne rzeczy na głowie. Siedział oparty o poręcz, przykryty tylko do bioder. Tessa nie mogła oderwać od niego wzroku. Przypomniała sobie, jak przed chwilą rozkoszowała się jego twardą, muskularną siłą. Czuła ją pod palcami, kiedy pieściła jego ciało. Teraz widziała już dokładnie, co ją ekscytowało. Był wspaniale zbudowany; szerokie ramiona, wąska talia i twarde jak stal mięśnie czyniły zeń naprawdę pięknego mężczyznę. - Byłaś taka smutna, kiedy patrzyłaś za okno. O czym myślałaś? Myślała wtedy o wielu rzeczach, a przede wszystkim o nim. - O moim dziadku - odparła. - I... - I... Wzruszyła ramionami. - I jak pozwoliłeś mi mówić o nim bez końca. Nie wiem dlaczego, ale łatwiej przychodzi mi wtedy znosić ból... Poklepał łóżko, a kiedy ona posłusznie usiadła obok niego, wziął ją za ręce. - Wiesz, co sobie myślę? Myślę, że w tej właśnie chwili

242

Aleksander nieźle się bawi naszym kosztem. Od początku wiedział, co się z nami stanie. Wiesz, że zawsze tego chciał. Byliśmy po prostu zbyt uparci, by się do tego przyznać. Zrobiło się jej nieco lżej na sercu i zachichotała cicho. - Kiedy o tym pomyślę, wydaje mi się, że wybrał bardzo okrężną drogę. Zawsze wychwalał cię w mojej obecności, aż chciało mi się krzyczeć. - To samo robił ze mną. - Być może jednak wcale nie był taki mądry. Przypomnij sobie tylko, jak bardzo się nienawidziliśmy. - Był mądrzejszy od nas. Zobacz tylko, co czujemy do siebie teraz. Wciągnęła głęboko powietrze i przyjrzała się baczniej jego twarzy. W ciągu ostatnich kilku godzin powiedział jej wiele rzeczy, w które wciąż bała się uwierzyć. Jednak teraz każdym gestem i słowem potwierdzał, jak bardzo mu na niej zależy. Ross podniósł rękę i pogładził ją po policzku. - Czemu jesteś taka smutna? - Nie rozumiem siebie samej - powiedziała. - Kilka godzin temu rozpaczałam nad moim dziadkiem. Tylko o nim mogłam myśleć. A teraz... Pocałował ją czule. - Nie powinnaś czuć się winna - powiedział. - Aleksander na pewno by tego nie chciał. Poza tym, tak właśnie powinni zachowywać się mąż i żona. Akt miłosny to coś więcej niż fizyczna przyjemność. To także tworzenie więzi psychicznej między mężem i żoną. - Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczyma, więc dodał już mniej pewnym tonem: - Nie żałujesz, że... - zrezygnował ze słowa „uwiodłem" - że kochałem się z tobą? - Nie. Uśmiechnął się szeroko, słysząc tę jednoznaczną odpowiedź. - To dobrze. Bo zamierzam kochać się z moją piękną żoną przy każdej okazji. Tak właśnie wygląda życie żony i męża.

243

Zarumieniła się, zatrzepotała rzęsami, wyjąkała coś nie­ zrozumiałego, wreszcie wybuchnęła śmiechem. - Wybacz mi - powiedziała - ale nie m a m pojęcia, jak powinno wyglądać życie żony i męża. - M a m nadzieję. - Nie mogę uwierzyć, że byłam taką ignorantką. - I mówi to dziewczyna, która spędziła dwa lata we Francji? Spojrzała nań z ukosa. - W i e m sporo o całowaniu - powiedziała. - Temu nie mogę zaprzeczyć. - Miałam dobrych nauczycieli - uśmiechnęła się cierpko. Jego oczy pociemniały. - Mówisz o Paulu Marmoncie, tak? - Och, on był tylko jednym z wielu. Choć wiedział, że Tessa tylko się z nim droczy, przypomniał sobie tę chwilę sprzed kilku miesięcy, kiedy całował się z nią po raz pierwszy. Całował się z nią, dotykał jej, praktycznie robił z nią, co chciał. Gdyby inni mężczyźni traktowali ją w ten sam sposób, zabiłby ich. - Kim oni byli? W jej oczach tańczyły iskierki rozbawienia. - Posłuchaj, Ross. Jeśli obiecasz, że nie będziesz pytał o moich byłych kochanków, ja obiecuję nie pytać o twoją przeszłość. - To właśnie takim odpowiedziom zawdzięczasz reputację szybkiej i bystrej dziewczyny. Im dłużej rozmawiali ze sobą, tym większej nabierała pew­ ności. Słyszała nutkę złości w jego głosie, ale podejrzewała, że udaje tylko, by poprawić jej humor. - Wolę myśleć o sobie jako o poszukiwaczce przygód. Sam mnie tak nazwałeś. Ile spośród znanych ci dam uciekło z domu z lokajem i przepłynęło kanał w łodzi pełnej pi­ ratów? - Nie przypominam sobie żadnej. Poza tym myślałem, że

244

to byli przemytnicy. Dokąd to prowadzi, Tesso? - spytał, choć znał już odpowiedź. Sam nie mógł w to uwierzyć, ale zaczynał czuć się jak nadąsany uczniak. Uśmiechnęła się doń ciepło. - Ross - powiedziała miękko. - Kiedy się kochaliśmy, było mi naprawdę bardzo dobrze, cudownie. - Cieszę się - odpowiedział jej z uśmiechem. - Ale... - Ale? - ponaglał ją, niebezpiecznie spokojny. - Ale cały czas miałam wrażenie, że... że się powstrzy­ mujesz. - Zauważyłaś to jednak? Skinęła głową. - O tak. To było całkiem wyraźne. Czułam się przy tobie jak porcelanowe naczynie. Och, nie jestem niewdzięczna. Chcę tylko, żebyś wiedział, że nie jestem taka znowu delikatna. Nie potłukę się tak łatwo - roześmiała się cicho. - Pomyślisz sobie pewnie, że jestem... zbyt śmiała. - Spojrzała na niego niepewnie, jednak on uśmiechał się zachęcająco. - Ale, jak ci już mówiłam, nie jestem całkiem niewinna. I nie tak łatwo mnie zaszokować. Więc rozumiesz chyba, że nie musisz powstrzymywać się ze względu na mnie. Kiedy podniosła się z łóżka, Ross chwycił ją za rękę. - A gdzie ty się wybierasz? - Zdmuchnąć świece. - Spojrzała na zegar. - Może uda nam się przespać jeszcze kilka godzin. Ross szarpnął ją mocniej i rzucił na łóżko. Kiedy znalazł się nad nią, Tessa wstrzymała oddech ze zdumienia. Jego oczy były rozpalone i intensywnie szare, jak wtedy, gdy uciekła od niego z altanki. - Mylisz się, moje kochanie - powiedział i nachylił się nad nią. - M o g ę ci obiecać, że tej nocy nie zaznamy już snu. - Ross... - zaczęła.

245

On jednak jej przerwał: - To znaczy, jeśli mówiłaś prawdę. Czy mówiłaś prawdę, Tesso? Naprawdę nie chcesz, żebym się powstrzymywał? Ogarnęła ją fala zniewalającego żaru. Jego słowa rozpaliły w niej krew. Nie, nie tylko jego słowa, ale i zmysłowy zarys jego ust, wyraz jego twarzy, a także jej własna bezwstydna wyobraźnia. - Mówiłam prawdę - wyszeptała drżącym głosem. - Więc twemu życzeniu stanie się zadość. Spędził kilka bezsennych nocy na torturach godnych naj­ gorszych nikczemników, wyobrażając sobie, co by z nią zrobił, gdyby naprawdę mógł dać upust swym żądzom. Teraz wreszcie się tego doczekał. Przedtem starał się traktować ją nadzwyczaj delikatnie, teraz postanowił być bezwzględny. Nie pozwolił jej nawet na odrobinę skromności. Zdarł z niej ubranie i odrzucił je na bok. Nie próbowała mu się sprzeciwiać, lecz on i tak jedną dłonią trzymał jej ręce nad głową. Potem przyglądał jej się przez chwilę, sycąc oczy widokiem jej nagiego ciała. I zatracił się we własnych fantazjach. - Doskonała - westchnął. - Wiedziałem, że taka właśnie będziesz. Delikatnie ujął jej sutek i uśmiechnął się, czując, jak tward­ nieje pomiędzy jego palcami. - Tak lepiej - powiedział i zajął się drugim. Kręciło jej się w głowie, całe ciało pulsowało podnieceniem. - Ross - wyrzekła ochryple. - Co... co ty chcesz ze mną zrobić? - Realizuję najbardziej mroczne ze swoich fantazji - odparł. - Myślałem, że tego właśnie chcesz. Powiedziałaś, żebym się nie powstrzymywał. Zmieniłaś zdanie? - Nie... nie wiem.. - Być może to pozwoli ci się zdecydować. - Pochylił głowę i owionął jej piersi strumieniem ciepłego powietrza. - Masz

246

piękne piersi - powiedział i zamknął jedną z nich w dłoni, poruszając palcami w podniecającej pieszczocie. - Idealnie pasują do moich dłoni. Twoje sutki robią się czerwone. Chyba mnie kokietują. Po prostu błagają o moje usta. Podaj mi dłoń, proszę. - Ujął jej palce i dotknął nimi obu sutków. Były twarde jak kamienie. - Czy to prawda, że one proszą o moje usta, Tesso? Jej sutki? W jego ustach? Ta myśl była tak podniecająca, że całe jej ciało objął rozkoszny dreszcz. - Jesteś pewien, że tego chcesz? - spytała, drżąc. - Och, tak. Gdybyś tylko wiedziała... Przesunął się nieznacznie i pocałował jej piersi. Potem zamknął usta na twardym sutku i zaczął m o c n o ssać. Oblała ją fala gorąca. - Ross... - dyszała. - Ross... Ssąc nie wypuszczał jej piersi z dłoni. Ściskał, je pieścił, gniótł, przesuwał się od jednej do drugiej. I nie przestawał czarować jej czułymi słówkami. Była piękna. Chciał robić to przez długi, długi czas. Cieszył się, że nie m o ż n a jej łatwo zaszokować, bo to była dopiero pierwsza z jego licznych fantazji. Ale na wszystko przyjdzie czas. Pokazał jej przedtem, co znaczy namiętność, jednak była to dopiero skromna przygrywka. Jej ciało wibrowało teraz jak dobrze nastrojony instrument, którego jedynym pragnieniem było dawanie mu rozkoszy. Nigdy nie była przesadnie skromna, jednak miała kilka zahamowań. Teraz odebrał jej wszystko. Nie miała już własnej woli. Gotowa była z radością dać mu wszystko, o co poprosi. Przewrócił ją na brzuch i pokrywał pocałunkami jej ciało, od szyi aż po kolana. Dłońmi ściskał jej pośladki, potem głaskał je zmysłowo. Jego palce gładziły ją i wsuwały się w jej delikatne ciało, dając jej rozkosz niemal nie do znie­ sienia. Kiedy przewróciła się ponownie na plecy i spojrzała na

247

niego, zrozumiała, że nie tylko ona cierpi katusze rozkoszy. Jego pierś unosiła się ciężko i opadała, oczy błyszczały inten­ sywnie, rozdęte nozdrza falowały w nierównym oddechu. - Rozsuń nogi — powiedział, a ona wykonała jego polecenie. - Nie, kochanie, tak. Podniósł jej nogi w kolanach tak, by stopy spoczywały na prześcieradle. Ciepłymi palcami muskał wewnętrzną stronę jej ud. - Spokojnie, spokojnie - mruczał, kiedy poruszała się znie­ cierpliwiona, czekając, aż poczuje w sobie jego palce. W y m ó w i ł a jego imię w pożądliwym uniesieniu, a on roze­ śmiał się miękko. — To jeszcze nie koniec moich fantazji - powiedział. - O nie. Ale przestanę, jeśli chcesz. Ledwie dostrzegalne skinięcie głową uznał za przyzwolenie. Rozsunął szerzej jej nogi. - Wkrótce - wyszeptał - wkrótce d a m ci to, czego pragniesz. Tylko pozwól mi, pozwól mi... Wsunął w nią palec i znieruchomiał, kiedy na m o m e n t przestała oddychać, a potem znów wciągnęła powietrze i wypuś­ ciła je w długim, niskim jęku. Wsunął się w nią raz jeszcze, i jeszcze, niezbyt głęboko, ale na tyle, by rozbudzić w niej dzikie pożądanie. Kiedy był już pewien, że pozwoli mu na wszystko, rozsunął szeroko jej nogi, zsunął się niżej i wsunął w nią język. Dopiero po chwili, oszołomiona pożądaniem, zrozumiała, co robi jej m ą ż i próbowała odepchnąć go nogami. Nie była jednak w stanie. Jego ramiona napierały twardo na jej uda. Jego język wsunął się głęboko, a całe jej ciało najpierw wygięło się w niepohamowanym skurczu rozkoszy, a potem zaczęło drżeć coraz mocniej, w miarę jak zbliżała się do kulminacji. Słyszał, jak drżącym głosem szepcze jego imię, czuł, jak jej paznokcie wbijają się w jego ramiona, i nagle całe wstrzymy­ wane wcześniej pożądanie eksplodowało niepowstrzymaną falą. Podniósł się i rzucił na nią.

248

Odnalazł jej usta i wbił w nie język, tak jak jego męskość wbiła się w jej łono. Nie dał jej ani chwili wytchnienia; jego biodra natychmiast podjęły rytm płynnych ruchów, które wy­ niosły ją na wyżyny ekstazy. Kiedy poczuł konwulsyjne skurcze jej ciała, odrzucił głowę do tyłu, ogarnięty czysto fizyczną, zwierzęcą przyjemnością. Potem pozwolił, by połączyli się ze sobą w błogim uniesieniu.

Leżał na plecach, zakrywając jedną ręką oczy. Tessa leżał obok, odwrócona do niego plecami. Odpoczywali w ciszy. Ross przeklinał się w myślach, wymyślał sobie od najgorszych idiotów. Ledwie otrząsnęła się z szoku wywołanego wieścią o śmierci dziadka, a on już ją wykorzystał. Mężczyzna nie powinien realizować swych najśmielszych fantazji z żoną, nawet jeśli dotyczą one tylko i wyłącznie jej. Był już kiedyś żonaty. Wiedział coś o tym. Żona zasługiwała na umiar ze strony męża. A Tessa była jego żoną. Nigdy nie przeżył czegoś podobnego z Cassie. Dlaczego z Tessą było całkiem inaczej? Wyciągnął rękę, by jej dotknąć, potem jednak zmienił zdanie. Zsunął się z łóżka i włożył koszulę. Tessa podniosła głowę, zdziwiona. - Gdzie idziesz? - spytała. Spojrzał na zegar. - Zdmuchnąć świece. Może uda nam się przespać jeszcze z godzinkę lub dwie. Dojrzał w jej oczach ten figlarny błysk, który wkrótce miał tak dobrze poznać. - Doskonale pamiętam twoją obietnicę - powiedziała. - M ó ­ wiłeś, że tej nocy nie będziemy już spać. Uwielbiał ten błysk, uwielbiał zalotny uśmieszek na jej ustach. Gdy wyciągnęła dłoń, natychmiast ją pochwycił. Pociąg­ nęła go za rękę, ale on dalej stał nieruchomo, jak przyrośnięty

249

do podłogi; wtedy nadęła policzki i z irytacją wypuściła powietrze. - No dobrze, więc wyobraź sobie, że rzuciłam cię na łóżko - powiedziała. - A co sobie myślałeś? Nie tylko ty oddajesz się różnym fantazjom. Teraz moja kolej. Przez chwilę patrzył na nią w osłupieniu. Potem wybuchnął śmiechem i rzucił się na nią.

18

Tessa nie była całkiem zadowolona z faktu, że święta spędzą w Greenways, choć pojechała tam w towarzystwie najlepszych przyjaciół. Tylko Sally i D e s m o n d mieli opuścić ich po kilku dniach i pojechać do swoich rodziców na wieś. Babka Rossa zaprosiła pułkownika Naseby'ego z wnuczką oraz Larry'ego. Byli to przyjaciele Tessy, których bardzo chciała mieć przy sobie. Jednak samo Greenways napawało ją niepokojem. To właśnie tutaj Cassie straciła życie i Tessa obawiała się, że przykre wspomnienia odmienia Rossa. Teraz łączyła ich szczególna bliskość, toteż Tessa nie chciała poddawać ich małżeństwa tej trudnej próbie. Byli kochankami, ale nie tylko. Byli także przyjaciółmi i kompanami. Ross mówił jej o rzeczach, które go interesują, i chciał poznać także jej zainteresowania. Rozśmieszał ją do łez opowieściami o różnych psotach i w y ­ brykach, które wyprawiali z Julianem za szkolnych czasów. O n a mówiła mu o absurdalnych i zabawnych żartach, których ofiarą padali nauczyciele i koleżanki ze szkoły. Choć mieli różne gusta, oboje uwielbiali czytać i potrafili godzinami dyskutować o różnych książkach i autorach. Rozmawiali zresztą na wiele tematów, nigdy wszakże nie poruszali jednego. Cassie. „Cierpliwości", ostrzegała ją babka Rossa przed ślubem. Choć cierpliwość nigdy nie była jej mocną stroną, Tessa 251

odnalazła w sobie nowe siły. Uznała, że to, czego pragnie, warte jest wielkiego nawet wysiłku. Była zakochana i wiedziała niemal z całą pewnością, że Ross także ją kocha, choć nigdy jej tego nie powiedział. W nocy, kiedy leżała obok niego nasycona miłością, chciała wyznać mu wszystko, wyrzucić z siebie słowa, które same cisnęły jej się na usta, zawsze jednak wstrzymywała się, niepewna jego reakcji. Postanowiła, że poczeka, aż te słowa wyjdą od niego. Kiedy będzie pewna, że ją kocha, kiedy jej to wyzna, Cassie nie będzie ich już rozdzielać. Co dziwne, Cassie nie stanowiła dla Tessy żadnego pro­ blemu. Im więcej dowiadywała się o byłej żonie Rossa, tym bardziej ją lubiła. Wydawało jej się, że Cassie nie stawałaby na jego drodze do szczęścia. To Ross nie potrafił uwolnić się od niej. Tessa nie wiedziała, czy kiedykolwiek m u się to uda. Dobrze, że nie musiała zmagać się z tymi problemami sama. Zawsze mogła liczyć na pomoc lady Sayle, dzięki której potrafiła poradzić sobie ze wszystkimi obawami i lękami. Babka powiedziała jej, że Cassie nie lubiła Greenways i rzadko odwiedzała tę posiadłość. W tym domu nie było już żadnych zamkniętych pomieszczeń poświęconych jej pamięci. Znikło także jeziorko i wodospad. Miesiąc po śmierci Cassie Ross wynajął armię pracowników, którzy osuszyli teren, zasypali ziemią i posadzili drzewa. Od tego czasu park zmienił się nie do poznania. Mijały kolejne dni, a Tessa nie zauważyła niczego, co świadczyłoby o dręczącej Rossa obsesji. Rankami, kiedy żaden z dżentelmenów nie miał ochoty na polowanie, Ross wybierał się z nią na przejażdżki i z prawdziwą przyjemnością pokazywał jej majątek. Przy jednej z takich okazji, kiedy odpoczywali na niewielkim wzgórzu, z którego rozciągał się widok na dom i stajnie, Tessa spytała go o jeziorko. Nie zauważyła, by to pytanie wywołało choć cień smutku na jego twarzy. 252

- Wszystkie ścieżki i alejki zostały zmienione - odparł swobodnie. - Niełatwo teraz powiedzieć, gdzie znajdowało się jeziorko, ale przypuszczam, że dokładnie w tym miejscu, na którym stoimy. Cieszę się, że już go tu nie ma, nie tylko ze względu na wspomnienia - ciągnął dalej. - Pamiętam, jaka byłaś przerażona, kiedy płynęliśmy do Anglii jachtem Juliana. Powiedz mi, czego się tak bałaś? Wydało jej się, że ów swobodny ton jest nieco wymuszony. Popatrzyła nań z ciekawością. Rozmawiali już wcześniej na ten temat. - Mówiłam ci już - westchnęła. - W szkole, do której uczęszczałam, zdarzył się nieszczęśliwy wypadek. Utonęła dziewczynka. Potem często śniły mi się koszmary na ten temat. - Tak, mówiłaś już o tym. Ale mówiłaś mi też, że spędziłaś dzieciństwo w domu położonym nad samym brzegiem morza, i że godzinami chodziłaś po plaży, zbierając kraby i małże. To dziwne, że dziecko wychowane w takim otoczeniu boi się wody. Serce zaczęło bić jej mocniej, choć sama nie wiedziała, co jest tego przyczyną. - Tak naprawdę boję się wody tylko nocą. Mówiłam ci to. - Wciąż śni ci się ten wypadek? -Nie. - Pamiętam, że to był dziwny sen. Ty toniesz, a chociaż widzi to kilka osób stojących na brzegu, nikt nie chce ci pomóc. - Musimy o tym rozmawiać? - Roześmiała się niewesoło. - Jeśli ten koszmar znowu będzie mnie dręczył przez całą noc, przynajmniej wiem, do kogo mieć o to pretensje. Ross wpatrywał się w nią intensywnie. Czuła, jak delikatne włoski na karku podnoszą się, jakby ogarnął ją straszliwy lęk. Potem Ross zamrugał, pochylił się nad nią i pocałował czule. - Nie dojdzie do tego - oświadczył po chwili z uśmiechem. - Do czego? - Nie mogła pozbierać myśli. Jego pocałunki zawsze wprawiały ją w taki stan.

253

- Nie będą ci się śnić koszmary. Nie pozwolę ci zasnąć. Niejasny lęk, który czaił się gdzieś w zakamarkach jej umysłu, zniknął bez śladu. Ross flirtował z nią, a była to umiejętność, którą Tessa opanowała w stopniu niemalże dos­ konałym. - Myli się pan, panie Trevenan - odparła. - To ja nie pozwolę panu zasnąć przez całą noc. - Och, z pewnością nie dokonasz tego zwykłymi pocałun­ kami - droczył się z nią. - Moja droga, jesteś zbyt nieśmiała. Jej oczy błyszczały jasno. - Powtórz to dziś w nocy, kiedy przećwiczymy wszystko, czego dowiedziałam się z książki, którą znalazłam w twojej bibliotece. - Jakiej książki? - Tej, którą trzymasz schowaną za podręcznikami o hodowli trzody, no wiesz, na górnej półce, gdzie nikt nie może sięgnąć. Przez chwilę wpatrywał się w nią osłupiały, potem jego policzki pokryły się rumieńcem. - Tak, tak, to ta książka - kiwała głową. - Szczerze mówiąc, Ross, byłam zaszokowana. Nie podejrzewałabym cię o to! - Ta książka leży tam od lat! Całkiem o niej zapomniałem! Tesso, każdy młody mężczyzna zbiera takie książki. To o ni­ czym jeszcze nie świadczy. I jak już powiedziałem, nie za­ glądałem do niej od lat. - Och, wierzę ci. Omal nie udusiłyśmy się z Sally, kiedy to tomisko spadło z półki i wzbiło przy tym chmurę kurzu. Dopiero potem natrafiłyśmy na te paskudne rysunki. - Sally!? Niemożliwe. Wymyśliłaś to! - Nie widziałeś, jak się zarumieniła dzisiaj rano, kiedy wszedłeś do jadalni? - O Boże! - Zbyt nieśmiała, tak? Zobaczymy. - Z przekornym uśmiesz­ kiem na ustach poderwała konia do biegu i ruszyła w dół wzgórza.

254

Ross pojechał za nią, nie wiedząc, czy ma się smucić, czy też śmiać. W końcu zwyciężył śmiech. Tessa dawała mu tyle radości. Po powrocie do miasta zamierzał zamówić jej portret, choć żaden malarz, jakiego znał, nie był dość zdolny, by oddać na obrazie to prowokacyjne spojrzenie. Tessa była elfem i syreną w jednej osobie. Jednak podczas rozmowy na wzgórzu radosne iskierki zni­ kały z jej oczu, a na ich miejscu pojawiał się prawdziwy strach. Wciąż nie był pewien, czy coś przed nim ukrywa, czy też rzeczywiście nie pamięta tej nocy, kiedy zginęła Becky Fallon. Ani przez chwilę nie wątpił jednak, że Tessa rzeczywiście tam była. W ten piękny słoneczny poranek cała ta sprawa wydała mu się jednak mało istotna i żałował, że w ogóle poruszył ten temat.

Larry przyjechał do Greenways w dzień Bożego Narodze­ nia. Zachowywał się bardzo poprawnie; nie odgrażał się żar­ tobliwie, że porwie dziedziczkę, nie prowokował Rossa ani nie flirtował z jedyną młodą panną w domu, Sophie Naseby. Tessa cieszyła się z tego w skrytości ducha, doszła już bowiem do wniosku, że Sophie i Desmond są stworzeni dla siebie. Julian został jeszcze przez jeden dzień, potem jednak postanowił skorzystać z oferty Desmonda, który zaprosił go do swojego rodzinnego domu w Kent. Tessa podejrzewała, że w rzeczywistości Julian chce poznać rodziców Sally, a zwłaszcza jej ojca, i spytać oficjalnie, czy może ją ado­ rować. W miarę jak mijały kolejne dni, Tessa czuła, że jej pozycja w życiu Rossa umacnia się coraz bardziej. Myślała o tym pewnego wieczoru, kiedy wszyscy siedzieli w salonie, czekając na porę snu. Nazajutrz wszyscy mieli powrócić do miasta, Ross powiedział jednak, że zostanie jeszcze przez tydzień w Green-

255

ways, by załatwić jakieś interesy. Po cichu zdradził jej, że chce po prostu pobyć sam ze swoją żoną. Tessa siedziała przy stoliku, przeglądając księgi rachunkowe i wypisując w punktach artykuły, które musiała zamówić następnego dnia. Ross czytał gazetę, a pozostali grali przy stole w karty. Prowadzenie domu było jej domeną. Babka bezustannie wbijała jej to do głowy, a ona robiła wszystko, by jak najlepiej pełnić rolę pani dwóch wielkich domów. Wciąż musiała wiele się uczyć, ale nie żałowała czasu spędzanego na codziennych obchodach, podczas gdy inni jeździli na polowania, pisali listy lub chodzili na długie spacery. Nawet teraz wszyscy bawili się beztrosko, a ona odrabiała swoje zadanie. Stwierdziła jednak, że skoro prowadzenie domu jest jej domeną, ma prawo wpro­ wadzać różne zmiany. Właśnie o tym myśląc, zamknęła z hukiem księgę, zwracając na siebie uwagę wszystkich obecnych w pokoju. - Widok z tego salonu jest o wiele ładniejszy niż w Sayle House - powiedziała. - To prawda - zgodził się pułkownik Naseby. - Ale to dlatego, że Greenways otoczone jest parkiem. - Tak jak i Sayle House - odparła. - Tyle, że tylko z jednej strony. Z wschodniego skrzydła widać domy, które oddzielają nas od Hyde Parku. Poza tym słońce świeci tam tylko rano, a ja wolę popołudniowe słońce, szczególnie w zimie. Ross opuścił gazetę. - Do czego zmierzasz, Tesso? W pokoju zapadła nagle pełna wyczekiwania cisza. Babka odłożyła karty. Nikt inny nawet się nie poruszył. Tessa wzięła głęboki oddech i zaryzykowała: - Pomyślałam, że po powrocie do Sayle House moglibyśmy wprowadzić tam kilka zmian - oświadczyła. - Okna zachod­ niego skrzydła wychodzą na park. -Było to skrzydło, w którym

256

mieściły się pokoje Cassie, i wszyscy doskonale o tym wiedzieli. Tessa zerknęła szybko na Rossa i kontynuowała już ze znacznie mniejszym zapałem: - O wiele rozsądniej byłoby mieszkać w tym skrzydle, szczególnie zimą. W lecie nie ma to takiego znaczenia. Kiedy drzewa są całe w liściach, i tak nie widać d o m ó w wokół Hyde Parku. Ross podniósł się powoli z fotela. - Nie będzie żadnych zmian - powiedział. - Dlaczego nie? Przecież wprowadziłeś różne zmiany w Greenways. Dlaczego nie zrobić tego w Sayle House? M o i m zda­ niem... - Nikt nie pytał cię o zdanie! - przerwał jej brutalnie Ross. - Kiedy będę go ciekaw, sam ci o tym powiem. Krew odpłynęła z twarzy Tessy. Wbiła wzrok w swe drżące dłonie. Poddała go próbie, a on ją zawiódł. W dodatku skarcił ją publicznie. Wiedziała już, gdzie jest jej miejsce, i wiedzieli to także wszyscy inni. - Ross - zganiła go wdowa. - Pomysł Tessy jest bardzo rozsądny i ja się z nią zgadzam. To ty nie potrafisz rzeczowo myśleć. Choć ciężko mi o tym mówić, muszę stwierdzić, że nie zachowujesz się normalnie. I znów na chwilę w pokoju zapadła cisza. Ktoś zakasłał. Ross rzucił gazetę na stół. - Wybaczcie mi, proszę - powiedział - ale m a m jeszcze dzisiaj trochę pracy. Skłonił się lekko i wyszedł z pokoju. Tessa nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić. W końcu puł­ kownik Naseby załagodził całą sytuację, mówiąc: - Sophie, moje kochanie, zrób przyjemność swojemu dziad­ kowi i zagraj coś na pianinie. Tesso, czy zechciałaby pani wziąć karty Sophie? Nie, nie chcę słyszeć żadnych sprzeciwów. Sophie gotowa jest zrobić wszystko, byle tylko nie grać w karty. - Owszem - powiedziała Sophie, po czym przesiadła się do pianina i zaczęła grać jakąś żywą melodię.

257

Tessa zajęła jej miejsce przy stoliku karcianym. Nie po raz pierwszy przekonała się, że George Naseby jest jednym z naj­ milszych ludzi, jakich znała. Podniosła wzrok na Larry'ego, a ten przesłał jej porozumiewawcze spojrzenie. Chciał powie­ dzieć jej, że doskonale wie, co Tessa czuje w tej chwili, jako że niejednokrotnie znajdował się w takiej samej sytuacji. - Kiery i piki - powiedział i uśmiechnął się. Tessa podniosła swoje karty.

Tym razem nie czekała na Rossa. Tej jedynej nocy nie chciała zapraszać swego męża do łóżka. Była zbyt wstrząśnięta, zbyt poruszona jego reakcją. Czuła się nie tylko zraniona, ale i głęboko oburzona. Nie takiego małżeństwa pragnęła. Chciała żyć z człowiekiem, który darzy ją szczerą miłością, jednak Ross wciąż kochał tylko Cassie. Jeszcze kilka tygodni temu mógł odesłać ją do Francji, teraz było już jednak za późno. Zgasiła świece i położyła się do łóżka. Minęło sporo czasu, nim udało jej się zasnąć, a gdy w końcu zapadła w sen, tam czekał już na nią ten sam koszmar. Czuła silne męskie ręce, które trzymały ją pod wodą, tym razem jednak znała swego oprawcę. To Ross próbował ją utopić. Obudziła się z okrzykiem przerażenia, jednak ktoś zdusił go na jej ustach. Przestraszona i zdezorientowana, zaczęła się wyrywać, a wtedy natychmiast została uwolniona. - Tesso! Nie chciałem cię przestraszyć. To ja, Ross. Łagodne słowa przyniosły chwilowe ukojenie. Leżała we własnym łóżku. Ross był obok niej. To nieprzeniknione ciemności wprawiły ją w takie przerażenie. Kiedy jednak odzyskała całkiem świadomość, powróciło do niej całe po­ czucie krzywdy i upokorzenia, których doświadczyła minio­ nego wieczoru. Wysunęła się z jego objęć i podniosła na łokciach. - Co ty tu robisz?

258

- Żona chyba nie powinna pytać o takie rzeczy swego męża. Jego rozbawiony głos podziałał na nią jak brandy na otwartą ranę. Zsunęła się z łóżka, zapaliła świece na kominku i odwróciła się do Rossa. Nie czuła w tej chwili gniewu. Była to raczej głucha rozpacz. Nie utraciła go, bo nigdy go nie miała, nie w sposób, na jakim jej zależało. Ponieważ uważała, że i tak nie ma już dla niej nadziei, nie dbała o to, czy mąż obrazi się na nią. - Jestem niewłaściwą kobietą, Ross. Teraz wiem to już z całą pewnością. - Nie wiem, o czym mówisz. - Cassie! O tym właśnie. Wypowiedziałam zakazane słowo. - Tesso, daj spokój. - Dlaczego? Co mi się stanie? Porazi mnie grom z jasnego nieba, kiedy wypowiem to święte imię? Strawi mnie ogień? Dojdzie do trzęsienia ziemi? A może nadejdzie koniec świata? - Spojrzała na sufit. - Cassie? Jeśli tam jesteś, lepiej zejdź tutaj od razu i weź sobie swojego mężczyznę, bo ja nie m a m z niego żadnego pożytku. Głos Tessy załamał się na ostatnim słowie. Ross zeskoczył z łóżka i porwał ją w ramiona. Właśnie tego wcale nie chciała, by tulił ją do siebie i współczuł jej. Im bardziej jednak się wyrywała, tym mocniej trzymał ją przy sobie. Znalazła wreszcie inny sposób, by się uwolnić. - Cassie - powtarzała - Cassie, Cassie. Dojrzała gniewny błysk w jego oczach, potem jego usta zamknęły się na jej ustach w karcącym pocałunku. Gdy ją wypuścił, ukrył twarz w jej złotych włosach. Mówił chrapliwym, łamiącym się głosem: - Dlaczego nie możesz zaakceptować tego, co m a m y ? Daję ci tyle siebie, ile tylko mogę. Dlaczego nie możesz się tym zadowolić? Odwróciła głowę tak, by nie widział bólu w jej oczach. Nie mogła mieć do niego pretensji. Nie mogła mieć pretensji do

259

nikogo. Nie mogła rozkazać m u , by ją kochał. Wiedziała, że miłość jest na to zbyt kapryśna. Zdusiła w sobie szloch. Ross zaciągnął ją do łóżka i położył się obok niej. Kiedy przytulił ją do siebie, poczuła, że cały drży. Jego twarz była niezwykle blada. - Potrzebuję cię - powiedział. - Potrzebuję cię teraz. Po­ trzebuję tego. Położył dłonie na jej piersiach i zaczął ją całować, najpierw delikatnie, potem coraz namiętniej. Jej dłonie przesuwały się powoli po jego plecach, dotykały twardych splotów mięśni. Nie potrafiła mu niczego odmówić. Kochała go. Właśnie tak to wyglądało. On chciał jej namiętności, a to było o niebo łatwiejsze od miłości. Wplatała palce w jego włosy, przyciągała go do siebie. Był to szybki, gwałtowny akt, który dla Tessy niewiele miał wspólnego z przyjemnością. Ross zachowywał się jak obłąkany. Nie wystarczyło mu jedno zbliżenie. Za każdym razem, kiedy do niej powracał, Tessa poddawała mu się, choć nie robiła tego z taką samą ochotą. Wiedziała, że Ross zdaje sobie z tego sprawę, wyczuwała jego frustrację. Kiedy zaczynała już zasypiać, Ross pochwycił ją za ramię i potrząsnął nią. - Dlaczego, Tesso? - pytał gwałtownie. - Dlaczego nie chcesz mi się poddać? Nie chciała go zranić, jednak słowa same wypłynęły z jej ust. - Daję ci tyle siebie, ile tylko potrafię. Słysząc to wyszedł z pokoju.

Zostali w Greenways jeszcze przez tydzień, ale miesiąc miodowy już się dla nich skończył. Nie mieli sobie nic do powiedzenia, spędzali więc niemal całe dnie w milczeniu. Ross zajmował się swoimi interesami, Tessa poświęcała większość czasu obowiązkom pani domu. Jednak co noc Ross przychodził do jej łóżka, domagając się swych małżeńskich praw.

260

Nigdy nie próbowała mu odmówić. On dawał jej przyjem­ ność. Był tego pewien. Jednak czuł się tak, jakby sypiał z inną kobietą. Nie była już tą figlarną kokietką, która droczyła się z nim i prowokowała go. Zachowywała się z rezerwą, którą on pragnął roztrzaskać na drobne kawałki. Prosiła go o zbyt wiele. Nawet dla niej nie mógł wymazać wszystkich śladów Cassie. Jezioro było tutaj wyjątkiem. Zabrało życie Cassie, więc je zniszczył. Jedyną prawdziwą pamiątką po jego żonie były te pokoje w Sayle House. Jakież to mogło mieć znaczenie dla Tessy? Powinien był się spodziewać, że Tessa nigdy nie zaakcep­ tuje zamkniętych drzwi. Chciała mieć go całego - jego serce, ciało i duszę. Nie był gotów do takiej miłości i podejrzewał, że nigdy już nie będzie. Nie widział żadnej sprzeczności w tym, że żądał od Tessy więcej, niż sam chciał jej dać. Tessa potrafiła oddawać całą siebie. To nie on się zmienił, tylko ona. Oboje z ulgą przyjęli wyjazd do Sayle House. Ross w mil­ czeniu patrzył, jak Tessa rzuca się w ramiona jego babki. Po raz pierwszy od tygodnia widział na jej twarzy prawdziwy uśmiech. Babka pozdrowiła go oficjalnie znad ramienia Tessy, a potem obie panie, ramię w ramię, weszły na schody, roz­ mawiając bez przerwy, jakby nie widziały się co najmniej od roku. Po raz pierwszy od tygodnia i on uśmiechnął się szczerze. Tessa należała do tego miejsca. Była jego żoną, i choć ich małżeństwo nie mogło uchodzić za idealne, łączyły ich różne inne więzy. Na przykład uczucie Tessy do jego babki. Za jakiś czas powinny też pojawić się dzieci. Jednak jeszcze na długo przed tym powinna mu dać to, czego pragnął, bo Tessa była Tessą. Nie mogła bez końca wydzielać mu swej miłości drobnymi kropelkami, tak jak on nie mógł powstrzymać przy­ pływu oceanu. Postanowił dać jej jeszcze jeden tydzień.

261

Głosy dobiegające z biblioteki wyrwały go nagle z tych rozmyślań. Kiedy tam wszedł, zobaczył, że Desmond i Julian siedzą rozparci wygodnie w fotelach przy kominku i popijają kawę. Nie spodziewał się ujrzeć ich tak szybko. Najwyraźniej postanowili wziąć sprawy w swoje ręce. Nie mogli ciągle stawiać się i odchodzić tylko na jego zawołanie, a gdyby nadal spędzali wszystkie wolne chwile w Sayle House, niektórzy mogliby nabrać podejrzeń, szczególnie babka i Tessa. Ross także nalał sobie filiżankę kawy i po krótkiej wymianie najnowszych wiadomości Julian przeszedł do rzeczy. - Ross, słyszałem w moich klubach paskudne rzeczy. To wygląda jak jakaś kampania plotek. Wszyscy mówią o Tessie. - Co mówią? - spytał ostro Ross. - Że niemal od dnia urodzin towarzyszyły jej skandale. Wiedzą o jej szkolnych kłopotach. Wiedzą o tym, że uciekła z lokajem, i że przypłynęła do Francji z przemytnikami. - Czy ty też o tym słyszałeś, Desmondzie? - Nie. Dopiero Julian mi powiedział, ale ja nie obracam się w tych samych kręgach co on. - To jeszcze nie wszystko - kontynuował Julian. - Wszystkie te opowieści są mocno przesadzone. - Zamilkł na chwilę, szukając słów, które nie wydałyby mu się zbyt obraźliwe. Nie znalazł jednak niczego podobnego i mówił dalej: - Nie będę przed tobą nic ukrywał, to nie miałoby sensu. Wszyscy mówią, że oddawała się lokajowi i przemytnikom, płacąc w ten sposób za ich pomoc. Mówią też, że nim została twoją żoną, była twoją kochanką. Próbowałem tłumaczyć znajomym, że to nieprawda, ale ludzie wierzą w to, w co chcą wierzyć. Twarz Rossa była biała jak prześcieradło. - Kto rozpuszcza te plotki? - Niemal na pewno pan i pani Beasley z Bath, byli opie­ kunowie Tessy. Nie mieszkają w mieście, ale mają dość rozległe koneksje i wykorzystali je. - Znajdę jakiś sposób, by im za to odpłacić.

262

- To tylko pogorszy sytuację - odrzekł z naciskiem Julian. - Musimy raczej wymyślić, jak poprawić nadszarpniętą reputa­ cję Tessy. Jeśli tego nie zrobimy, zostanie całkiem osamotniona. Nikt nie będzie chciał się z nią zadawać. - Proponuję zwalczyć ogień ogniem - zasugerował Desmond. Ross wbił w niego ciężkie spojrzenie. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Że powinniśmy podważyć wiarygodność Beasleyów. Ja też m a m koneksje. Bez trudu mógłbym zaaranżować sytuację, w której Beasleyowie zostaliby oskarżeni o kradzież, osadzeni na jakiś czas w więzieniu czy coś w tym rodzaju. Ale nie chciałbym się posuwać aż tak daleko, dopóki nie będę miał całkowitej pewności, że to oni są wszystkiemu winni. - I to mówi syn pastora? - Ross pokręcił głową. Julian roześmiał się cicho. - Och, nie daj się zwieść niewinnej twarzy Desmonda. Owszem, wyglądem przypomina swego ojca, ale na tym kończy się całe podobieństwo. Jego umysł jest zagmatwany i zagadkowy jak labirynt. Ross przez chwilę przyglądał się badawczo Julianowi. - Więc naprawdę wyjechałeś do Kent i poznałeś rodziców Sally? - Poznałem ich, owszem, ale byłem tam jako przyjaciel Desa. - Rozumiem. - Ross uśmiechnął się. Julian spojrzał nań groźnie. - Co rozumiesz? - Nic, tak tylko mi się powiedziało. Czy moja babka wie coś o tej sprawie? - Wszystko - odparł Julian. - Nie patrz tak na mnie. Kiedy wróciła do Sayle House, odebrała tak mało zaproszeń, że stała się podejrzliwa. Musiałem jej powiedzieć. Poza tym, wkrótce sama by się o tym dowiedziała. - Więc im szybciej zwalczymy ogień ogniem, tym szybciej

263

wszyscy odzyskamy spokój - podsumował Ross i spojrzał na Desmonda. - Zajmę się tym. - Przyjaciel skinął głową.

Tymczasem w pokoju na górze Tessa zdejmowała wierzch­ nie okrycie. - Od kogo jest ten list, Tesso? Tessa wsunęła przeczytaną właśnie kartkę do szuflady, po czym odwróciła się do babki z uśmiechem. - Od znajomej, którą poznałam na koncercie w Uxbridge - powiedziała. - Nazywa się Charlotte Sandys. - Chyba jej nie znam. - Przypomniała mi o kolacji w operze, w czwartek wieczo­ rem. Bardzo chętnie znów się z nią spotkam. Babka przestała się nagle uśmiechać. - Myślisz, że to rozsądne, moja droga? To znaczy, nosisz jeszcze żałobę, i jeśli uznasz, że nie jesteś jeszcze gotowa na takie przyjęcie, twoja przyjaciółka na pewno to zrozumie. Tessa usiadła przy toaletce i spojrzała na babkę w lustrze. - M ó j dziadek kochał muzykę. Kiedy siedzę w operze, czuję, że znów jest blisko mnie. - W takim razie rzeczywiście musimy tam pójść - powie­ działa babka. - Nie jesteś zmęczona po podróży? Odpocznij chwilę, a ja przyślę tu za godzinę pokojówkę z ciastkami i herbatą. - Dziękuję. Rzeczywiście trochę zmęczyła mnie ta podróż. Kiedy została już sama, Tessa wstała i wyciągnęła list z szuflady. Podeszła z nim do okna i przeczytała jeszcze raz. Drogi Thorze! Kolacja w operze, Okrągły Pokój, czwartek. Szukaj mnie tam. Potrzebuję Twojej pomocy. Odyn

264

Thor. Odyn. Nie myślała o tych teutońskich bóstwach od czasu, gdy skończyła naukę w szkole panny Oliphant. Ona była Thorem, a Nan Roberts Odynem. To był ich sekretny kod. List musiał zostać zniszczony, nim wpadnie w niepo­ wołane ręce. Minęło kilka minut, nim zmięła niewielką kartkę papieru i wrzuciła ją w ogień.

19

Zaledwie kilka minut po tym, gdy wszedł do budynku opery, Ross zaczął podejrzewać, że niepotrzebnie wysłał Desmonda do Bath. To nie Beasleyowie chcieli zniszczyć Tessę, rozsiewając w towarzystwie paskudne plotki. Robiła to Amanda Chalmers. Zajęła miejsce na galerii, skąd mogła obserwować całą widownię. Rozmawiała o czymś żywo z grupką znajomych i śmiała się głośno, podczas gdy Bertram Gibbon, który siedział tuż obok niej, przyglądał się zgromadzonym na sali osobom przez lornetkę teatralną. Kiedy dostrzegł Rossa i jego rodzinę, dotknął ramienia Amandy i podał jej lornetkę. Wszystkie rozmowy wokół niej natychmiast ucichły. Amanda patrzyła przez chwilę na Rossa, a potem podała lornetkę komuś innemu. Nie odrywając spojrzenia od swego byłego kochanka, od­ rzuciła głowę do tyłu i uśmiechnęła się szeroko. Ross znał ten uśmiech aż za dobrze. Był to uśmiech zwycięstwa; pojawiał się na twarzy Amandy wtedy, kiedy udało jej się doprowadzić do klęski kogoś, kto był na tyle głupi, że próbował ją prze­ chytrzyć. Lecz wtedy był to wynik zażartej wałki, a przegrana strona wiedziała, czym ryzykuje. Tessa nie zrobiła nic, czym mogłaby zasłużyć na wrogość Amandy. Za tą myślą pojawiła się natychmiast następna. Amanda nie

266

chciała ukarać Tessy. Chciała ukarać jego, za to, że ośmielił się zakończyć ich romans. Nie przestając się uśmiechać, złożyła mu szyderczy ukłon i odwróciła się doń plecami. Ross czuł, jak wściekłość podchodzi mu do gardła. Spojrzał na Tessę, ale najwyraźniej nie zwróciła uwagi na zachowanie Amandy. Rozglądała się dokoła, jakby kogoś wypatrując. Prowokacyjny uśmiech Amandy nie uszedł jednak uwagi Juliana, który patrzył na nią ze ściągniętymi gniewnie brwiami. Niewielu spośród spieszących do lóż gości przystawało obok nich, by wymienić pozdrowienia. Choć Ross doskonale zdawał sobie z tego sprawę, Tessa jakby wciąż niczego nie zauważała. Była wyjątkowo blada tego wieczoru, choć mogło się tak wydawać ze względu na kontrast z czarną żałobną suknią. Z drugiej jednak strony, nie zachowywała się całkiem normalnie. Była dziwnie przybita, niepewna. Ross zastanawiał się, czy jednak nie dotarła do niej choć część rozsiewanych przez Amandę plotek. Musieli przystanąć na chwilę, gdyż Amanda i grupa jej przyjaciół wybrała akurat ten moment, by przejść przed nimi. Oczywiście Amanda zrobiła to celowo, by wszyscy zgromadzeni w pobliżu goście widzieli jej triumf nad Tessą. Ross gotów był rzucić się jej do gardła, ale Julian pochwycił go za rękaw i odwrócił jego uwagę. - Zdaje się - mruknął cicho - że przybyły posiłki. Ross spojrzał we wskazanym przezeń kierunku. W tłumie przed lożami dojrzał sporo przyjaznych twarzy. Byli tam przyjaciele Juliana i Rossa - zaniedbał ich nieco po śmierci Cassie. W ciągu kilku minut zostali otoczeni przez grupę życzliwych im ludzi. Tessa została przedstawiona tym spośród nich, których nie miała okazji poznać wcześniej. Ross wycofał się ukradkiem na bok, kiedy jego żona stała się centrum zainteresowania. Cały czas uśmiechał się bezwiednie, wzru­ szony faktem, że przyjaciele nie opuścili go w biedzie. To był

267

początek, dobry początek, lecz to mu nie wystarczało. Wiedział, że nie będzie usatysfakcjonowany, dopóki Tessa nie zostanie oczyszczona z wszelkich zarzutów. Zerknął w bok i dostrzegł Amandę - stała przy wejściu do loży. Patrzyła na niego z tym swoim uśmieszkiem, którego serdecznie nie znosił i którym pogardzał. Potem opuściła lekceważąco powieki i nie oglądając się już na niego, weszła do loży.

Przedstawienie dobiegło końca. Wszyscy szli w stronę Okrągłego Pokoju. Tessa czuła, jak z każdym krokiem ogarnia ją coraz większe zdenerwowanie. Tajemnicza notka od Nan Roberts poruszyła jakieś fragmenty wspomnień, pojedyncze nici - Tessa nie wiedziała, jak je nazwać - rzeczy, które zepchnęła gdzieś głęboko w zakamarki umysłu. Te wspomnienia i obrazy z przeszłości napełniały ją przerażeniem, choć sama nie wiedziała, czego naprawdę się boi. Wszystko miało jakiś związek z Fleetwood Hall. Od czasu gdy opuściła tę szkołę kilka lat temu, prawie w ogóle o niej nie myślała. Potem nagle, w ciągu kilku miesięcy, zaczęła napotykać niemal na każdym kroku różne osoby i rzeczy, które przypominały jej nie tylko o Fleetwood Hall, ale i o tragicznej śmierci Becky Fallon. Nawet ten stary koszmar, o którym zdążyła już zapomnieć, czekał na nią każdej nocy. I dlaczego zawsze, gdy mówiła lub myślała o tym wypadku, jej serce zaczynało mocniej bić, a puls gwałtownie przyspieszał? Była już do tego stopnia wytrącona z równowagi, że zaczęła do­ strzegać w swoim otoczeniu jakiś ponury spisek. Czasami odnosiła wrażenie, że mąż i przyjaciele knują coś przeciwko niej. Ross, Sally, Julian i Desmond wciąż ją dręczyli, każąc jej wspominać Fleetwood Hall. Oczywiście był to absurd. Rozkojarzony umysł płatał jej figle. Jeśli jednak naprawdę tak myślała, to dlaczego nie chciała

268

zwierzyć się ze wszystkiego Rossowi? Sama nie wiedziała, co naprawdę sądzić o tej sprawie. „Szukaj mnie", napisała Nan. Robiła to przez cały wieczór, tyle że nie wiedziała, czego ma szukać. Ciemne włosy i duże brązowe oczy - tyle pamiętała. Przypomniała sobie jeszcze, że Nan była dość drobna jak na swój wiek. Ale to wszystko było wiele lat temu, jakby w innym życiu. Kiedyś tworzyły z Nan nierozłączną parę. Mówiły sobie o wszystkim, jak to dziewczynki. Nigdy już nie miała takiej przyjaciółki. Kiedy zbliżali się do Okrągłego Pokoju, Tessa próbowała odszukać Nan, jednak została otoczona ze wszystkich stron przez mężczyzn wielkich jak dęby. Z ogromną ulgą zasiadła wreszcie przy stole, skąd miała widok na całe towarzystwo. Jednak i tu czekało na nią rozczarowanie. Co prawda kilka dam odpowiedziało uśmiechem na jej spojrzenie, nie miała jednak pojęcia, czy któraś z nich to Nan. Napełniając kieliszek szampanem, lokaj przesunął jej ser­ wetkę. Mamrocząc pod nosem jakieś przeprosiny, poprawił ją i odszedł. Tessa wpatrywała się przez chwilę w serwetkę, i dopiero wtedy szybko wzięła leżącą na niej karteczkę. Od­ czekała kilka minut i ukradkiem przeczytała notkę. Potem podniosła wzrok i odszukała drzwi, zza których wychodziła służba.

Ross

starannie wybrał odpowiednią chwilę. Skończyła się już kolacja, a służący zbierali i składali stoły, przygotowując salę do tańca. Tessa nie mogła brać udziału w balach aż do końca żałoby, więc oboje zamierzali wkrótce wrócić do domu. Ross wysłał żonę z grupą przyjaciół do szatni po ubrania. Kiedy tylko zniknęli za drzwiami, sam odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę Amandy Chalmers. Na widok Rossa grupa adoratorów pięknej wdowy odsunęła się od niej na bezpieczną odległość. Tylko Bertram Gibbon

269

pozostał na miejscu. Przyglądał się niedbale lordowi Sayle przez binokle. Ross miał ogromną ochotę wepchnąć mu je do gardła. Bertram odwrócił się do Amandy z kpiącym uśmieszkiem. - M a m zostać, kuzynko, czy pójść sobie stąd? Amanda roześmiała się cicho i rozłożyła wachlarz. - No cóż, chyba wiesz, Bertramie, że lord Sayle to jeden z moich najbliższych przyjaciół. Bertram ukłonił się jej lekko i odszedł na bok. Ross wyciągnął rękę, a kiedy Amanda położyła na niej swą dłoń, podprowadził ją do okna. Mówił uprzejmym tonem, ale jego oczy płonęły żądzą krwi. - Co chcesz osiągnąć, prześladując moją żonę? Nie próbowała nawet udawać, że go nie rozumie. - Może chciałabym się trochę zemścić? - Ostrożnie, Amando, kto mieczem wojuje, od miecza ginie. Uniosła brwi. - Grozisz mi, Ross? To zaczyna być interesujące. Jestem poza twoim zasięgiem, i ty dobrze o tym wiesz. Ross zacisnął mocniej zęby. Amanda Chalmers nie należała do tej samej klasy co Beasleyowie. Nie dawała się łatwo nastraszyć. Miała potężnych przyjaciół na wysokich stanowis­ kach, a książę Walii wcale nie był wśród nich wyjątkiem. Desmond nie mógł w tym przypadku zastosować swoich metod. - Kobieta wzgardzona, Amando? - powiedział cicho. - Nie sądziłem, że taka rola przypadnie ci do gustu. W jej oczach pojawił się gniewny płomień, szybko go jednak zdusiła. - Obawiam się, lordzie Sayle, że za jakiś czas odkryjesz, iż to twoja żona jest ową kobietą. Nazwałabym to poetycką sprawiedliwością. Podoba ci się to określenie? Najchętniej pochwyciłby obiema rękami jej piękną szyję i udusił ją. Jednak mógł tylko zmierzyć ją powolnym, pogar­ dliwym spojrzeniem.

270

- Jesteś piękną, inteligentną kobietą - powiedział. - Ale nie masz duszy. Amanda rozłożyła szerzej wachlarz i spoglądała na Rossa zza jego krawędzi, jakby z nim flirtowała. - A co ty możesz wiedzieć o duszy? - Niewiele, to prawda. Właściwie my dwoje pewnie za­ sługujemy na siebie. Ale ja, dzięki Bogu, zostałem obdarzony żoną, na którą sobie nie zasłużyłem. Nie pozwolę jej krzywdzić. Jeśli nie przestaniesz rozsiewać plotek na jej temat, znajdę sposób, by cię zniszczyć. Roześmiała się, szczerze rozbawiona, złożyła wachlarz i po­ klepała go nim po ramieniu. - O, Boże, jakie ostre słowa! Ale ja się nie obrażam. Wiem, co czujesz w tej chwili. Pomyśl tylko: romans z lokajem! I banda brudnych przemytników! Nie wiem, czy lady Sayle kiedykolwiek sobie z tym poradzi. Przegrywał tę bitwę. Nie potrafił wytrącić Amandy z rów­ nowagi. - Powinienem był słuchać mojej babki - powiedział. - Słucham? - Twój układ kostny twarzy. Wiedziałaś, że jest w złej konfiguracji? - Mówisz zagadkami. - M a m ogromną ochotę ułożyć go we właściwy sposób. Amanda spojrzała nań niepewnie. - Ułożyć co? - Twoje kości. O, tak! Wyrwał wachlarz z jej ręki, powoli i systematycznie go połamał, po czym wcisnął ponownie w jej dłoń. - Właśnie to zrobię z tobą, Amando, jeśli nie schowasz pazurów. Odwrócił się na pięcie i odszedł od niej, lecz słyszał jeszcze za plecami tłumiony śmiech. Ostatnie słowo należało jednak do Amandy.

271

Sally i D e s m o n d czekali na niego w hallu. - Tessa nie jest z tobą? - spytała zaniepokojona Sally, rozglądając się nerwowo dokoła. - Zgubiliśmy ją - powiedział Julian. - Przez cały czas była tu z nami, a potem nagle zniknęła, jakby rozpłynęła się w powietrzu.

Po drugiej stronie drzwi dla służby panowało ogromne zamieszanie. Tessa szła powoli, po jednym stopniu, starając się nie wchodzić w drogę służącym, którzy znosili brudne naczynia z Okrągłego Pokoju. Jedna ze służących dojrzała ją jednak i natychmiast do niej podbiegła. - Przykro mi, proszę pani, ale nie m o ż e pani tutaj wchodzić - powiedziała. Tessa zerknęła przez ramię na otwarte drzwi korytarza. - Szukam tu kogoś - oświadczyła. Służąca podeszła bliżej. - Lady Sayle? Tessa skinęła głową. - Proszę za mną. Pani przyjaciółka już na panią czeka. Pokojówka przeprowadziła ją przez korytarz i pokój, w któ­ r y m muzycy z orkiestry stroili instrumenty. Wszędzie panowało takie zamieszanie i rozgardiasz, że nikt nie zwrócił na nie szczególnej uwagi. Przeszły przez następne drzwi i następny korytarz, by w końcu znaleźć się na tyłach sceny. Tutaj było już ciszej i spokojniej. Szwaczki składały kostiumy, służący zamiatali podłogę. Pokojówka zaprowadziła ją krętymi scho­ dami na scenę. Tessa stanęła na skraju drewnianego podestu i rozejrzała się dokoła. Część świateł została już zgaszona, nie wszystkie jednak, gdyż i tutaj sprzątano jeszcze po przedstawieniu. Dokoła ciągnęły się rzędy pustych lóż. Tessa odwróciła się do służącej.

272

- Przecież tutaj nikogo nie ma - powiedziała. - A już na pewno nie damy, na którą czekam. Jesteś pewna, że właśnie tutaj miałaś mnie zaprowadzić? - Tesso, nie poznajesz mnie? - spytała nagle pokojówka. Boczne wejście na scenę nie było zbyt dobrze oświetlone, więc Tessa podeszła bliżej do nieznajomej kobiety i przyjrzała jej się uważnie. - Nan? To ty? - C z y ż b y m tak bardzo się zmieniła? Ja poznałabym ciebie wszędzie. Nikt nie ma takich włosów jak ty. To rzeczywiście była Nan. Tessa zobaczyła to dopiero teraz. Miała duże okrągłe oczy, spod muślinowego czepka wymykały się kosmyki ciemnych włosów, a jej skóra była nieco zbyt śniada jak na panienkę z dobrego domu. W szkole niektóre dziewczynki dokuczały jej nawet z tego powodu i nazywały ją Cyganką. Tessa nie pamiętała o tym aż do tej chwili. Poczuła nagle wielką gulę w gardle i przełknęła ciężko. Kiedyś ona i N a n były ze sobą bardzo blisko. Potrafiły rozma­ wiać godzinami, mówiły sobie o wszystkich tajemnicach, nadziejach i pragnieniach. Teraz patrzyły na siebie z zakłopota­ niem, nie wiedząc, jak pokonać przepaść tych kilku lat, które je rozdzieliły. Tessa zapomniała zupełnie o wszystkich pytaniach, które ją dręczyły od chwili, gdy przeczytała tajemniczy list Nan. - Pisałam do ciebie - powiedziała wreszcie. - Ale ty nigdy mi nie odpowiedziałaś. N a n wzruszyła ramionami. - Opuściłam szkołę panny Oliphant wkrótce po tobie. Nikt nie przesyłał mi twoich listów, a nie mogłam przecież wiedzieć, gdzie jesteś. Tessa przełknęła jeszcze raz. - N a n - zaczęła z lekkim wahaniem. - Dlaczego nosisz ubranie służącej? N a n spojrzała na swoją czarną sukienkę i biały muślinowy fartuch.

273

- Bo skończyły mi się pieniądze, a muszę coś jeść. - Pod­ niosła wzrok na Tessę. - Ale nie pracuję tutaj. Nie. Po prostu musiałam znaleźć jakiś sposób, żeby porozmawiać z tobą na osobności, a nic lepszego nie przyszło mi do głowy. Próbowałam dostać się jakoś do ciebie, Tesso, ale ty nigdy nie jesteś sama. Obserwowałam cię, kiedy spacerowałaś po parku przy Sayle House, ale nawet wtedy ktoś cię pilnował. - Obserwowałaś mnie? Nan skinęła głową. - Ale ogrodnik zawsze mnie przeganiał. - Czemu więc nie zapukałaś po prostu do drzwi? - To długa historia, Tesso. - Nan westchnęła. - Krótko mówiąc, bałam się, że ktoś mógłby mnie rozpoznać. M a m ogromne kłopoty, Tesso, i miałam nadzieję, że pomożesz mi trochę, ze względu na stare czasy. Jesteśmy siostrami krwi, pamiętasz? Tessa skinęła głową. O tym nie zapomniała nigdy. - Pewnej nocy, kiedy wszystkie dziewczęta już spały, po­ szłyśmy do kaplicy - wspominała. - Obie nakłułyśmy ręce i zmieszałyśmy naszą krew na ołtarzu. Potem śpiewałyśmy jakieś bzdury, nie pamiętam już co. - Cygańskie zaklęcie - powiedziała Nan. - Przysięgałyśmy, że nigdy się od siebie nie odwrócimy, albo nasze duchy będą błąkać się po ziemi aż do końca świata. A na świadectwo naszej świętej przysięgi zapisałyśmy ją na specjalnej kartce, podpisały­ śmy swoimi imionami i ukryłyśmy w naszej świętej skrytce. Tessa uśmiechnęła się do tych wspomnień. - Ciekawe, co się stało ze wszystkimi skarbami, które tam chowałyśmy. - Pewnie ciągle tam leżą - odparła Nan. Wyciągnęła rękę i dotknęła rękawa sukni Tessy. - M a m kłopoty, Tesso, straszliwe kłopoty. Potrzebuję pieniędzy, żeby wyjechać z Londynu i zacząć nowe życie. Nie wiem, do kogo się zwrócić. Nie wiem, co zrobię, jeśli ty mi nie pomożesz.

274

- Oczywiście, że ci pomogę. Ale musisz powiedzieć mi, o co chodzi. Twoje listy są bardzo tajemnicze. - Listy? Wysłałam tylko jeden. - W głosie Nan pojawiła się nuta przerażenia. - Czy ktoś jeszcze pisał do ciebie, używając naszego kodu? Tessa odpowiedziała jej spokojnym, kojącym tonem: - Nie, nie. Ktoś chciał sobie ze mnie zażartować, ale nie używał naszego kodu. - Nie powiedziałaś nikomu o naszym spotkaniu? - Oczywiście, że nie, skoro mnie o to prosiłaś. Ale musisz powiedzieć mi, co się dzieje. Nan rozejrzała się nerwowo dokoła, a potem wyrzekła przyciszonym głosem: - To nie czas ani miejsce, aby o tym mówić. Pomożesz mi, Tesso? Dwieście funtów wystarczyłoby na to w zupełności, nawet sto, jeśli nie miałabyś więcej. Muszę wyjechać z Londynu. Tutaj jest dla mnie zbyt niebezpiecznie. - Oczywiście, dam ci pieniądze, ale musisz mi powiedzieć, co ci grozi. Nan potrząsnęła głową. - Nie tutaj. Możesz dostarczyć mi te pieniądze jutro wie­ czorem? - Jutro wieczorem? Tak, myślę, że mogę to zrobić. - Tessa nie zastanawiała się nad tym, skąd zdobędzie taką sumę w ciągu dwudziestu czterech godzin. Pragnęła tylko dowiedzieć się czegoś więcej. Choć i tak przez cały czas rozmawiały przyciszonymi gło­ sami, Nan przeszła do szeptu: - Nie musisz jechać daleko, Tesso. Mieszkam w Kensington, w małym domku naprzeciwko kościoła. Z sypialni na piętrze widziałam cię, kiedy wchodziłaś do kościoła, ale nie chciałam pokazywać twarzy. Bałam się, że mnie rozpoznasz i powiesz coś niewłaściwego. Nie wolno ci mówić nikomu, że mnie widziałaś. Chyba zdajesz sobie z tego sprawę, praw-

275

da? Dlatego bałam się powiedzieć za wiele w liście. - Znów obejrzała się nerwowo przez ramię. - Więc jutro wieczorem. Wejdź tylnymi drzwiami. I uważaj. Sprawdź, czy nikt cię nie śledzi. Nan miała się już odwrócić, lecz Tessa chwyciła ją za ramiona. Przestraszona tym gwałtownym gestem Nan próbowała się wyrwać, ale Tessa jej nie puściła. - Nan, jeśli ktoś chce zrobić ci krzywdę, chodźmy do mojego męża. On ci pomoże. - Twój mąż? To ostatnia osoba, do której zwróciłabym się o pomoc. Twój mąż zabiłby mnie, gdyby wiedział, co zrobiłam. Nan wyrywała się coraz gwałtowniej, ale Tessa zacisnęła tylko mocniej dłonie. Nabierała coraz większego przekonania, że wszystkie te podejrzenia, które jeszcze niedawno wydawały jej się absurdalne, wcale takie nie są. - To wszystko ma związek z Becky Fallon, prawda? - Kiedy Nan nie odpowiedziała, potrząsnęła nią mocno. - Nan, co ty zrobiłaś? W oczach przyjaciółki pojawiły się nagle łzy. - Myślałam, że jestem bezpieczna, bo on mnie nie widział tamtej nocy. Myślał, że byłam jedną z tamtych starszych dziewczyn. - Słowa, które początkowo sączyły się z jej ust cienką strużką, teraz popłynęły szerokim strumieniem, jakby przerwały jakąś tamę. - Jestem prawie pewna, że on je zabił, Tesso. Nigdy nie myślałam... nie wiedziałam... myślałam, że to były wypadki! Ty byłaś bezpieczna, bo wyjechałaś do Francji. A może on wie, że nie miałaś z tym nic wspólnego? Ale nie możemy nigdzie pokazywać się razem, dlatego po­ prosiłam cię o to sekretne spotkanie. Nie tylko ze względu na siebie, ale i na ciebie, Tesso! Puść mnie, puść mnie! - Nan, uspokój się! Jeśli pójdziemy na policję, na pewno ktoś ci pomoże. - Oni też mnie ścigają! Dlatego muszę wyjechać z Londynu.

276

Pewien człowiek, Desmond Turner, wypytywał o mnie. Współ­ pracuje z policją. Nie domyślasz się jeszcze, co mnie czeka? To przeze mnie on zabił wszystkie te dziewczyny. Jeśli nawet mnie nie powieszą, to na pewno wyślą do kolonii. Wyrwała się wreszcie z uchwytu Tessy i stanęła kilka kroków przed nią, drżąc na całym ciele i rozcierając obolałe ramiona. - Tobie nic nie zrobią - powiedziała. - Postąpiłaś bardzo sprytnie, Tesso, udając, że nie było cię tam tamtej nocy. Ale ja próbowałam być za sprytna. A teraz on mnie szuka, i zabije, jeśli znajdzie, tak jak zabił tamte dziewczyny. Tessa przycisnęła drżące palce do skroni. Nie mogła pozbierać myśli, które kotłowały się w jej głowie i brzęczały niczym rój pszczół. - To, co mówisz, nie ma sensu - powiedziała i podniosła wzrok. - Nan, kto próbuje cię zabić? Obie poderwały nagle głowy, kiedy wielką salę wypełniło echo odległego wołania. - Tesso... Nan poderwała się niczym spłoszona łania i zniknęła w ciem­ n y m korytarzu, pozostawiając za sobą otwarte drzwi. - Tesso? Wołanie było już bliższe. Tessa rozpoznała nawet głos. Należał do Rossa. Nie była jeszcze gotowa na spotkanie z mężem. Odwróciła się na pięcie i wbiegła w korytarz z krętymi schodami. Kierując się raczej instynktem niż pamięcią i rozumem, przemierzała kolejne miejsca, przez które prowadziła ją Nan. Wbiegła do pokoju, w którym przedtem muzycy stroili instrumenty, i wpadła prosto na wicehrabiego Pelhama. - Larry - wydyszała i osunęła się w jego ramiona. W objęciach wicehrabiego czuła się bezpieczna i spokojna. On nie był taki jak jej mąż, Desmond, Sally i Julian, nie dręczył jej, nie wypytywał wciąż o Becky Fallon i jej tragicz-

277

ną śmierć. Nigdy nie wspomniał przy niej o Fleetwood Hall, nie pytał o Nan Roberts. Był jak solidny grunt, na który natrafiła przypadkiem pośrodku zdradliwego bagna. Nawet pełne gniewu słowa, które płynęły z jego ust, dodały jej otuchy. - Gdzieś ty się, do diabła, podziewała? Ross jest wściekły, a my wszyscy przez to cierpimy. Wszyscy cię szukamy. - Odsunął ją od siebie na odległość ramion, a wściekły grymas na jego twarzy nagle złagodniał. - Jesteś blada jak ściana. Ktoś zrobił ci krzywdę? Zapłacę mu za to, daję słowo. - Nie - pokręciła głową. - Larry, cieszę się, że to właśnie ty mnie znalazłeś. Potrzebuję twojej pomocy. - Słucham cię, Tesso. - Wiem, że m a m swoje pieniądze, ale nie wiem, jak się do nich dostać. Czy wystarczy, że pójdę do banku i poproszę o nie? Nigdy dotąd nie potrzebowałam pieniędzy. Zawsze zajmował się tym Ross. - Tesso, na co potrzebne ci te pieniądze? - Proszę, Larry... - Chwyciła go za połę surduta. - Od­ powiedz tylko na moje pytanie. - Zamężne kobiety nie mają własnych kont w banku, a jeśli już, to w wyjątkowych sytuacjach. Będziesz musiała poprosić o to Rossa. Powiedz mi teraz, co się dzieje. Przez chwilę zastanawiała się nad jego słowami, po czym spytała: - Larry, kiedy brakuje ci gotówki, jak zdobywasz pie­ niądze? Wicehrabia ściągnął brwi. - Czy Ross rozmawiał z tobą na mój temat? Bo jeśli tak, to... - Nie, nie. Nie rozumiesz mnie, a ja nie mogę ci w tej chwili niczego wyjaśnić. Powiedz mi tylko, jak mogę zdobyć dwieście funtów tak, by nie wiedział o tym mój mąż. Wiem, że sam robiłeś to już nieraz. Larry uśmiechnął się krzywo. - Zazwyczaj sprzedaję coś albo oddaję w zastaw. Ale

278

ostrzegam cię, Ross zawsze się o tym dowiaduje, wcześniej czy później. Posłuchaj, może ja pożyczyłbym ci te pieniądze? Oczy Tessy zapłonęły nagle żywiej, czuła, że zasycha jej w gardle. - Zrobiłbyś to dla mnie, Larry? - Z radością. Zdobycie takiej sumy może zająć mi kilka dni, ale... Tessa dotknęła jego dłoni. - To nie może czekać. Ale dziękuję ci za tę propozycję. Larry, zrobiłbyś dla mnie coś jeszcze? Odwiedziłbyś mnie jutro rano i zabrał na przejażdżkę swoją kariolką? Przez chwilę przyglądał się jej w milczeniu, wreszcie po­ trząsnął głową. - Tesso, wiem, o czym myślisz, i nie uważam, by to był dobry pomysł. Posłuchaj, Julian ma mnóstwo pieniędzy. Na pewno chętnie pożyczy ci dwieście funtów. - Nie. - W miarę jak wracała do równowagi, jej głos stawał się coraz silniejszy. - Tylko tobie mogę ufać. Nikt inny mnie nie zrozumie. Podaj mi rękę i zaprowadź mnie do Rossa.

Ross

wszedł za Tessą do jej sypialni i cicho zamknął drzwi. Nie mógł rozmawiać z nią szczerze podczas drogi, nie w obec­ ności babki, która słyszałaby każde jego słowo. Patrzył teraz w milczeniu na Tessę, która powoli przeszła przez pokój, rozpinając po drodze płaszcz i rzucając go niedbale na krzesło. Potem zatrzymała się przy oknie i wyjrzała na zewnątrz. - Tesso, co się wydarzyło dzisiejszego wieczoru? - spytał. - Dlaczego oddaliłaś się sama, nie mówiąc nikomu, dokąd idziesz? Jej głos był dziwnie odległy, jakby nieobecny. - Powiedziałam ci już. Było mi za gorąco, więc jeden ze służących pokazał mi pokój, w którym mogłam trochę ochłonąć. - Rozsunęła muślinowe zasłony. - Czy to ten kościół, do którego

279

chodzimy w niedziele? Oczywiście, to musi być ten kościół. Jest całkiem blisko naszego parku, prawda? Pewnie wiedziałam o tym już wcześniej, tylko nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Ross podszedł do okna, stanął obok niej i powoli odwrócił jej twarz ku sobie. Jej oczy były puste, jakby ukryła przed nim wszystkie myśli. - Tesso - zaczął łagodnie. - Czy ktoś powiedział ci coś niemiłego? Usłyszałaś w operze coś, czego nie mogłaś znieść, i dlatego uciekłaś? - Co takiego mogłam usłyszeć? Delikatnie ujął jej twarz w dłonie i złożył pocałunek na jej ustach. - Nie przejmuj się tym zbytnio - wymruczał. - Są na tym świecie podli, głupi ludzie, którzy nie wiedzą, co zrobić z wolnym czasem. Amanda Chalmers w końcu zamilknie, obiecuję ci to. Wzdrygnęła się i cofnęła o krok. - Amanda Chalmers? - To ona rozpuszcza plotki. Przyznała się do tego całkiem otwarcie. Zaczynam dostrzegać rzeczy, których przedtem nie widziałem. Pewnie zdobywa te informacje od twoich krewnych. Jestem pewien, że to Amanda przysłała ich tutaj po ciebie. Zajęliśmy się nią wtedy, Tesso, i zrobimy to jeszcze raz. Nikt, kto miał okazję cię poznać, nie uwierzy w te oszczerstwa. Początkowo nie mogła zrozumieć, o czym on mówi. - Ach tak - powiedziała wreszcie. - Więc moja fatalna reputacja dosięgła mnie i tutaj. O to chodzi? No cóż, to dla mnie nic nowego. Ross zmarszczył brwi i przyglądał się jej badawczo, zmru­ żywszy oczy. - Nie wiedziałaś? Nie słyszałaś tych plotek? Paraliż, który ogarnął jej umysł po spotkaniu z Nan, powoli zaczął ustępować. Ross nie wierzył, że wymknęła się z hallu, bo było jej duszno. Myślał, że usłyszała jakieś głupie plotki

280

dotyczące jej przeszłości. Gdyby myślała trzeźwo, pozostawiła­ by go w tym przekonaniu. Teraz jednak na jego twarzy pojawił się wyraz determinacji. Tessa zrozumiała, że jej mąż nie da za wygraną, dopóki nie usłyszy konkretnych i wiarygodnych wyjaśnień. Po głowie wciąż kołatały jej się słowa Nan. „Twój mąż zabiłby mnie, gdyby wiedział, co zrobiłam". Nie mogła mu nic powiedzieć, przynajmniej do czasu, dopóki sama nie uzyska bliższych wyjaśnień. Opanowała ją jakaś dziwna melancholia, z której nie potrafiła się otrząsnąć. Czuła się tak, jakby śniła piękny sen, który dobiega właśnie końca. Niewidzialni przeciwnicy zwierali szeregi i gotowali się do ataku, a ona nie mogła z nimi walczyć, bo nie wiedziała, kim są. Nie chciała tego wiedzieć, bo się bała, tak bardzo się bała, że ta świadomość mogłaby ją zniszczyć. - Myślałam o moim dziadku - skłamała szybko. - W operze? Myślałam o dziadku. Kochał muzykę. Mielibyśmy sobie tyle do powiedzenia po spektaklu. Ja... nie mogłam powstrzymać łez i wymknęłam się na chwilę, żeby dojść do siebie. Ross złagodniał. Wiedziała, że jej wierzy. - Tesso - wyszeptał i wyciągnął do niej ręce. Rozum podpowiadał jej, by była ostrożna, jednak serce mówiło co innego. Chciała mu zaufać, och, tak bardzo chciała mu zaufać. Wciąż jednak się bała i nie wiedziała, dlaczego się boi. Z cichym jękiem rzuciła się w jego ramiona. - Nie chcę już myśleć. To nic nie daje. Chcę tylko zapom­ nieć. Pomóż mi, Ross. Spraw, b y m zapomniała. Sądząc, że pragnie tylko pocieszenia, przygarnął ją do siebie i całował delikatnie jej czoło, policzki, powieki. Jednak to jej nie wystarczało. Przywarła do niego całym ciałem i całowała z namiętnością i miłością, której nie potrafiła ukryć. Wyczuł jej pragnienie i skrywaną desperację. Wiedział, że dzieje się z nią coś bardzo niedobrego.

281

Wplatał palce w jej włosy, całował najczulej, jak potrafił, próbując ją pocieszyć. - Tesso, o co chodzi? Powiedz mi. Porozmawiaj ze mną. Rozmowa była ostatnią rzeczą, jakiej chciała w tej chwili. Wsunęła dłoń między ich ciała i dotknęła go. Zareagował natychmiast. - Tak - wyszeptała. - Tak. - I zaciągnęła go do łóżka. Chciał kochać się z nią powoli, czule, lecz ona nie pozwoliła mu na to. Wiedziała, jak pozbawić go samokontroli. Kusiła go pocałunkami i śmiałymi pieszczotami, aż zapłonął niepohamo­ wanym pożądaniem. Wciągnął ją pod siebie i wsunął się między jej nogi. Wtedy ich spojrzenia spotkały się ze sobą: jego niepewne, żądne odpowiedzi; jej milczące, nieprzeniknione. - Spraw, żebym przestała myśleć - szepnęła i podniósłszy głowę z poduszki, przywarła do jego warg w pożądliwym pocałunku. Krzyknęła, kiedy w nią wszedł, i na moment oboje znieru­ chomieli. Potem Ross zaczął się poruszać, budując przyjemne doznania powoli, ostrożnie, starając się myśleć o czymś innym. Raz i drugi przywiódł ją na skraj szczytu i zatrzymał się, pozwalając jej ochłonąć przed nowym początkiem. Wreszcie, kiedy leżała drżąca w jego ramionach, gdy oboje doznali już najwyższej rozkoszy, spróbował z nią porozmawiać. - Powiedz mi, co cię dręczy - prosił. - Tęsknię za Francją. Tęsknię za domem. Tessa zasnęła niemal natychmiast. Ross jeszcze przez długą chwilę leżał z otwartymi oczami, rozmyślając.

20

Ross pracował właśnie w bibliotece, kiedy przybył po­ słaniec z listem. Chłopiec przybiegł prosto od nadawcy i cze­ kał na dole na odpowiedź. Ross poznał po pieczęci, że list pochodzi od pana Kinga, znanego lichwiarza, którego lokal mieścił się przy Clarges Street. Ross dostawał już w przeszło­ ści listy od lichwiarzy. Spotkał się z nimi osobiście i ostrzegł ich, że jeśli kiedykolwiek zawita do nich lord Pelham, by sprzedać lub zastawić przedmioty należące do majątku Pel­ ham, mają go o tym natychmiast poinformować. Większość lichwiarzy pojęła aluzję i nie robiła z Larrym żadnych inte­ resów. Dotychczas jednak Larry nigdy nie próbował pożyczać pieniędzy u pana Kinga. Nie był to zwyczajny lichwiarz. Jego klienci pochodzili z najwyższych sfer, należeli do nich nawet dwaj książęta. Larry i podobni mu dżentelmeni byli dla niego zwykłymi płotkami, więc Ross nawet nie pofatygował się do niego i nie ostrzegł przed swym szwagrem. Usiadł wygodnie w fotelu i zaczął czytać. Pan King napisał, że otrzymał tego ranka naszyjnik, w którym rozpoznał klejnot z kolekcji Sayle'ów. Uważał też, że lord Sayle powinien wiedzieć o czymś jeszcze. Dama, która zastawiła naszyjnik, chciała także zastawić u niego rubin i szmaragdową broszkę, 283

zrezygnowała jednak, kiedy dowiedziała się, że sam naszyjnik zapewni jej potrzebną sumę. Ross natychmiast skojarzył wszystkie fakty. Tego ranka Larry zabrał Tessę na przejażdżkę swoją kariolką. Miał zawieźć ją do d o m u Turnerów, gdzie Tessa chciała spędzić popołudnie w towarzystwie Sally i Juliana. Później on miał przysłać po nich powóz, by wszyscy przyjechali razem na kolację do Sayle House. Zgrzytając zębami, zgniótł list w dłoni i wrzucił go do ognia. Bez trudności domyślił się, jak wyglądała cała ta sytuacja. Larry zapewne znów popadł w długi i namówił Tessę, by zastawiła dla niego naszyjnik. Ross sam nie wiedział, na kogo bardziej się złościć; na Tessę, która zrobiła coś takiego za jego plecami, czy też na Larry'ego, który ją do tego namówił. Szybko jednak wybaczył Tessie. Spotkało ją ostatnio wiele przykrości i po prostu nie była sobą. Nie zdawała sobie sprawy, że upłynie wiele czasu, nim Larry wykupi naszyjnik, jeśli w ogóle to zrobi. Pewnie nagadał jej kłamstw, a ona uwierzyła we wszystko bez zastrzeżeń. Kiedy pomyślał o Larrym, gniew zamienił się w irytację zaprawioną niepokojem. Nie wiedział, co zrobić z tym chłop­ cem. Kiedyś doskonale się rozumieli, jednak teraz mógł m ó w i ć do niego bez końca, aż do utraty tchu, a Larry i tak robił swoje. Był nałogowym hazardzistą, wyrzucał w błoto ogromne kwoty, a poza tym nie miał nic do pokazania, nic prócz swej kariolki i pary kasztanów. Klnąc cicho pod nosem, Ross wstał z fotela i poszedł szukać chłopca, który doręczył list.

Sally nalała herbatę, a Tessa podała Julianowi filiżankę, po czym zajęła miejsce w fotelu przy kominku. Wszyscy byli w doskonałym nastroju. Wrócili właśnie z wyczerpującego, lecz bardzo przyjemnego spaceru po H y d e Parku.

284

Tessa siedziała w milczeniu, myśląc o tym, jak zwyczajny i bezpieczny wydaje się świat w takiej chwili. W salonie Sally było ciepło i przytulnie, ogień trzaskał wesoło na kominku, pokojówka postawiła właśnie na stole ciasto, a Sally i Julian jak zwykle przekomarzali się wesoło. Jednak to były tylko pozory. By się o tym przekonać, wystarczyło sięgnąć do kieszeni i dotknąć banknotu, dwustufuntowego banknotu, którzy dostała tego ranka od pana Kinga. S a m a myśl o tym spotkaniu wprawiała ją w nerwowy nastrój. Larry zawiózł ją na miejsce, ale ona uparła się, że wejdzie do środka sama i sama wszystko załatwi. Nie chciała, by Larry został zbesztany, gdyby Ross dowiedział się o wszystkim. Miała jednak nadzieję, że nic podobnego nie nastąpi. Po pierwsze, podała fałszywe nazwisko. Po drugie, zamierzała odkupić naszyjnik jeszcze przed upływem tygodnia. Miała swoje własne pieniądze. Musiała tylko dowiedzieć się, jak wydobyć je z banku. Złościła się teraz na siebie, że nigdy wcześniej nie zastanawiała się nad tym. Mężczyźni wiedzieli wszystko o takich rzeczach. Tessa uważała, że kobiety powinny znać się na tym równie dobrze. Zamierzała zająć się tym, gdy tylko odsunie od siebie ten koszmar. Spojrzała na zegar. Za kilka godzin spotka się z N a n i pozna odpowiedzi na wszystkie dręczące ją pytania. Ta niepewność była nie do zniesienia. Stała się podejrzliwa nawet wobec swoich przyjaciół. Ba, nie ufała własnemu mężowi! Jej wyob­ raźnia, podsycana słowami Nan, tworzyła jakieś przerażające obrazy. „Twój m ą ż zabiłby mnie, gdyby dowiedział się, co zrobiłam". To była tylko figura retoryczna. Ludzie wciąż powtarzają takie rzeczy. N a n nie rozumiała tego dosłownie. Więc co przez to rozumiała, i co wiązało ją z Rossem? „Pewien człowiek, Desmond Turner, wypytywał o mnie". Ross, a teraz znów Desmond. Na Boga, co to wszystko mogło znaczyć?

285

- Kiedy spodziewacie się powrotu Desmonda? - zwróciła się do Sally. - Jutro albo pojutrze - odparła Sally z roztargnieniem. Nalewała właśnie herbatę do filiżanki Juliana. - Zajmuje się obecnie jakąś sprawą? Sally podniosła wzrok. - Sprawą? - Przecież ostatnio wyjechał do Yorkshire, by zasięgnąć informacji w sprawie jakiegoś przestępstwa, czy nie tak? - Tak - skinęła głową Sally. - Wciąż musi gdzieś wyjeżdżać, taką już ma pracę. Tessa powoli piła herbatę. - Pamiętam, że kiedy spotkaliśmy się w Paryżu, opowiadał o jakimś, interesującym przypadku, którego nie rozwiązał do dzisiaj. Powiedział, że nigdy się nie podda. - Tak, pamiętam to - powiedziała Sally. - To chyba oczywiste. Czy ta dziewczyna nie chodziła do naszej szkoły? Zapomniałam jej nazwisko. - Margaret Hemmel - podsunęła Sally. Spojrzała na Juliana i odwróciła głowę. W filiżance Tessy nie było już herbaty, jednak wciąż przysta­ wiała ją do ust. Teraz wiedziała już, że to wcale nie był wytwór jej wyobraźni. Świat nie był taki zwyczajny i prosty, jakim wydawał się na pozór. Julian i Sally zamarli w bezruchu, niczym kamienne statuy, które do życia mogły przywrócić tylko jej słowa. „On myślał, że byłam jedną z tych starszych dziewczyn. Zabił je. Myślałam, że to były tylko wypadki". - Desmond mówił wtedy, że ta dziewczyna zginęła w wy­ padku, ale on był przekonany, że to tylko pozory i że w rze­ czywistości została zamordowana - powiedziała wreszcie Tessa. - Jakbym słyszał Desmonda. - Julian roześmiał się. Tessa śmiała się wraz z nim. Sally uśmiechnęła się tylko. - Wiesz, że w ogóle nie pamiętam tej Margaret Hemmel?

286

- Tessa zwróciła się do Sally. - Nie wiesz może, kim były jej przyjaciółki? - Nie - odparła Sally. - Ja też jej nie pamiętam. - A dlaczego o to pytasz, Tesso? - włączył się Julian. - Czyżbyś spotkała kogoś, kto pytał o pannę H e m m e l ? Julian zadawał to pytanie zupełnie swobodnie, jakby od niechcenia, jednak jego oczy zdradzały ogromne zaintereso­ wanie. Tessa zacisnęła dłonie na filiżance, by nikt nie dostrzegł, jak m o c n o drżą. — Nie - odparła. - Larry pytał mnie o Desmonda. Nigdy nie słyszał o kimś, kto za pieniądze poszukuje przestępców. - Larry? - Zdziwił się Julian i wymienił z Sally porozu­ miewawcze spojrzenie. - Tak, mnie też o to pytał. Tessa uznała, że czas już zmienić temat. Niechcący rzuciła podejrzenia na B o g u ducha winnego Larry'ego. Ale jakie podejrzenia? Spojrzała na zegar. Tak bardzo chciałaby już zobaczyć się z Nan. - Sally, twoje ciasto jest wyśmienite - oświadczyła. - Musisz dać mi przepis, poproszę naszego kucharza, żeby upiekł takie samo. M o g ę dostać jeszcze kawałek?

Chciała wymknąć się z domu niepostrzeżenie, nie było to jednak łatwe zadanie. Gdyby N a n nie bała się tak przeraźliwie, poprosiłaby Larry'ego, by zawiózł ją przed jej d o m w biały dzień. Ale N a n była przerażona, a ona musiała działać w tajem­ nicy przed wszystkimi. Problem polegał na tym, że ani na chwilę nie zostawała sama. Dopiero teraz zaczęła podejrzewać, że wcale nie jest to sytuacja przypadkowa. Nie tylko ona traktowała podejrzliwie swego m ę ż a i przyjaciół; oni także byli po­ dejrzliwi w stosunku do niej. „Podejrzliwi" nie było tutaj najlepszym słowem. Ostrożni. Czujni. S a m a nie wiedziała, jak to nazwać.

287

Przekręciła się na bok i delikatnie odsunęła od siebie rękę Rossa, nie budząc go. Potem bezszelestnie przesunęła się na skraj łóżka i stanęła na podłodze. Już po chwili ubrana była w suknię. - Tessa? - mruknął Ross zaspanym głosem. - Gdzie idziesz? - Nie m o g ę zasnąć - odparła. - Idę do biblioteki, poczytam coś przed snem. - Mhmm... - Odwrócił się do niej plecami. Odczekała chwilę, wsłuchując się w jego równy oddech. Kiedy była już pewna, że ponownie zapadł w sen, wyśliznęła się z pokoju. G d y Ross usłyszał trzask zamykanych drzwi, natychmiast podniósł się z pościeli. Ani przez chwilę nie wierzył, że Tessa idzie do biblioteki. Działo się z nią coś dziwnego, a on chciał się dowiedzieć, co to było. Przez cały wieczór powstrzymywał ciekawość i nie zapytał jej o naszyjnik, który zastawiła u lichwiarza. Po spotkaniu z panem Kingiem odnalazł swego szwagra i po krótkiej, acz gwałtownej kłótni nabrał pewności, że Tessa nie zastawiła naszyjnika dla Larry'ego. Nie był też jednak pewien, czy zrobiła to dla siebie. Wiedział tylko, że Tessa jest teraz w posiadaniu banknotu dwustufuntowego, i chciał wiedzieć, co zamierza z nim zrobić. Był przekonany, że Tessa wykona swój ruch tego wieczo­ ru. Przez cały dzień unikała jego spojrzeń. Zachowywała się dziwnie, była na przemian roztargniona i cicha, to znów stawała się duszą towarzystwa. Kiedy poszli do łóżka, nie chciała się z nim kochać, co zresztą bardzo mu odpowiadało. Wiedział, że wtedy nie potrafiłby ukryć przed nią złości, i być m o ż e już nigdy nie dowiedziałby się, co przed nim ukrywa. Odrzucił kołdrę, przeszedł szybko do garderoby i włożył ubranie. Po chwili przemknął się do ukrytego korytarzyka dla służby i zszedł na parter.

288

Tessa weszła do pokoju śniadaniowego i postawiła na stole świecę. Służący, który pilnował drzwi, był nieco zaskoczony, kiedy oświadczyła stanowczo, że nie m o ż e zasnąć i chce poczytać książkę, i że zrobi to właśnie tutaj, by nie przeszkadzać mężowi. W innej sytuacji nie tłumaczyłaby się przed służbą, nie chciała jednak, by lokaj zastanawiał się, dlaczego nie idzie jeszcze spać. Ciepły wełniany płaszcz i buty leżały w szafce, gdzie schowała je wcześniej, kiedy nikt jej nie widział. Szybko wsunęła buty na nogi, narzuciła płaszcz i sięgnęła do kieszeni, dotykając złożonego banknotu. Zostawiając zapaloną świecę, podeszła do okna. Otwierało się całkiem łatwo, co sprawdziła już wcześniej, nim położyła się do łóżka. Wspięła się na parapet, zeskoczyła na twardo ubitą ziemię i zastygła w bezruchu, skulona, starając się zorientować w te­ renie. Kościół znajdował się po jej prawej ręce. Widziała tylko jego ciemną sylwetkę. Jak dotąd wszystko szło po jej myśli, wiedziała jednak, że wokół d o m u i w parku krążą strażnicy z latarniami i psami. Widziała latarnie, słyszała psy. Patrol oddalał się od niej, znikał za rogiem domu. Wzięła głęboki oddech i poderwała się do biegu.

Dystans, dzielmy ja od kościoła, był znacznie większy, niż przypuszczała. Kiedy dobiegła na miejsce, przyciskała dłonie do piersi i dyszała ciężko. Natychmiast ukryła się w krużgankach i przywarła całym ciałem do ściany. Jeden ze strażników dostrzegł ją, kiedy pędziła jak szalona przez trawnik, jednak najprawdopodobniej stracił ją z oczu, gdy zniknęła wśród krzewów i drzew otaczających park. Zakryła dłonią usta, by stłumić chrapliwy oddech. Wsłuchi­ wała się czujnie w każdy dźwięk. Gdzieś w oddali zaszczekał pies. Słyszała szelest traw, pewnie poruszonych przez jakieś

289

drobne stworzenie. Wiatr zaszumiał w nagich gałęziach drzew i delikatnie zatrzepotał jej suknią. Potem dokoła zapadła idealna cisza. Minęło wiele minut, nim w końcu zdecydowała się ruszyć dalej. W krużgankach było ciemno, tak ciemno, że z trudem dostrzegała zarys dłoni, którą trzymała przed twarzą. Po omacku odszukiwała drogę, cal po calu przesuwała się wzdłuż ściany, aż dotarła do jej krawędzi i wyjrzała na Church Lane. Była to kręta wiejska alejka. Po obu jej stronach ciągnęły się gęsto nasadzone drzewa, a domy i chaty rozdzielone były pastwiskami lub ogrodami. Latarnie, ustawione przed co drugim domem, rzucały blady, niewyraźny blask. W żadnym z okien nie paliło się już światło. W pobliżu nie było żywej duszy. Przez chwilę Tessa wpatrywała się w dom Nan. Znajdował się dokładnie naprzeciwko kościoła. Od innych d o m ó w od­ dzielały go wysokie ciemne drzewa z jednej strony, z drugiej zaś pastwisko. Sam budynek był niewielki, z d w o m a oknami po obu stronach drzwi wejściowych i jednym w dachu. Tessa pomyślała, że to na pewno pokój Nan. Niewielki ogród otoczony był żywopłotem z białą drewnianą bramką. D o m wydawał się całkiem ciemny, tylko w latarni przed wejściem migotał nie­ wielki płomyk. Wszystko wyglądało całkiem spokojnie, zwyczajnie, tak jak powinno wyglądać o tej porze. Tessa wzdrygnęła się i cofnęła w ciemność. Tłumiony dotąd strach nagle całkiem ją sparaliżował, odebrał oddech. Wydawało jej się, że jest zbyt spokojnie, zbyt zwyczajnie, jakby ktoś zaplanował to wszystko, by poczuła się bezpiecznie. Wiedziała, że ów strach jest całkiem irracjonalny i nie ruszała się z miejsca, przekonując siebie w myślach, aż znów zaczęła nad sobą panować. Musiała iść dalej, nie tylko ze względu na Nan, ale i na samą siebie. Musiała wiedzieć,

290

musiała poznać prawdę i pozbyć się wreszcie tych straszliwych podejrzeń. Nie zastanawiając się nad tym dłużej, podkasała sukienkę i przebiegła przez alejkę. Przez chwilę mocowała się z klamką przy bramce, potem była już po drugiej stronie i szybko przebiegła przez trawnik do tylnych drzwi. Tutaj nie świeciła już żadna latarnia, jednak przez niewielkie okienko dojrzała świecę płonącą w pomieszczeniu, które wyglądało na kuchnię. Zapukała do drzwi i obejrzała się nerwowo przez ramię. Tutaj nie było już tak ciemno jak pod krużgankami, widziała więc zarysy mniejszych budynków. Była tam oczywiście pralnia i piwnica na węgiel. Wszystko tak, jak być powinno. Nagle drzwi jednego z tych pomieszczeń zaskrzypiały złowieszczo. Tessie wydawało się, że słyszy czyjeś kroki, i przerażenie znów chwyciło ją za gardło. Szybciej, Nan! Szybciej! - błagała ją w myślach. Zastukała ponownie. Kiedy nacisnęła klamkę, drzwi ustą­ piły. Tessa szybko wśliznęła się do wnętrza i zatrzasnęła drzwi. Zamknęłaby je na klucz, tyle że nie było tam żad­ nego klucza. Stała więc niezdecydowana, trzęsąc się ze strachu. - Nan? - wyszeptała. - Nan? Nikt nie odpowiadał. Rozum podpowiadał jej, że Nan postanowiła nie czekać już dłużej i poszła spać. Brak klucza niczego nie oznaczał. Była to wieś, a ludzie mieszkający na wsi nie zamykają d o m ó w na klucz. Jednak rozum nie mógł uciszyć instynk­ townego, zwierzęcego przerażenia. Każdy włos na jej ciele, każdy zmysł mówił jej, by uciekała, by ocaliła życie. Musiała wydostać stąd Nan. Ogromną siłą woli zmusiła zdrętwiałe ze strachu kończyny do posłuszeństwa. Poruszając się szybko, lecz bezszelestnie, weszła do kuchni i porwała świecę wraz z ciężką podstawką. - Nan? - Nan? - powtórzyła już mniej drżącym głosem.

291

Przekonana, że na parterze nie ma nikogo, kto mógłby ją usłyszeć, weszła na schody. - Nan? - szeptała z niepokojem, wspinając się po stopniach. - Gdzie jesteś? Wciąż bez odpowiedzi. Głucha cisza i drżące cienie, rzucane przez płomień świecy, tworzyły niesamowitą atmosferę. Serce Tessy biło jak szalone, jakby chciało wyrwać się z jej piersi. Dojrzała otwarte drzwi na szczycie schodów i zwolniła. Bała się wejść za te otwarte drzwi, bała się tego, co mogła tam znaleźć. - Nan? Zatrzymała się na progu. Ogarniający ją strach powoli ustąpił. B ó g jeden wie, co spodziewała się tam znaleźć - N a n zamordowaną we własnym łóżku lub coś równie przerażającego. W pokoju nie było nikogo, a łóżko nie zostało nawet zaścielone. Kiedy jednak ogarnęła spojrzeniem pustą sypialnię, strach powrócił do niej ogromną falą. Pokój został dokładnie spląd­ rowany. Ktoś wyciągnął wszystkie szuflady i wysypał ich zawartość na podłogę, rozciął obicia krzeseł i dokładnie je wypatroszył. Obrazy na ścianach wisiały krzywo lub zostały zrzucone na podłogę. Nawet łóżko, które początkowo wydawało się Tessie nie zaścielone, było po prostu zniszczone. Ktoś szukał tutaj czegoś, i na pewno nie była to Nan. W sypialni znajdowały się jeszcze jedne drzwi i one także były otwarte. Tessa zbliżyła się do nich ostrożnie. Tuż za drzwiami rozpoczynały się schody na parter. Był to korytarz dla służby, prowadzący zapewne na tyły domu, do kuchni, w której Tessa znalazła świeczkę. Wróciła do pokoju, zastanawiając się, co powinna zrobić w takiej sytuacji. Musiała sprowadzić pomoc. N a n mogła znajdować się w wielkim niebezpieczeństwie. Stała już przy wyjściu na główne schody, kiedy usłyszała trzask zamykanych drzwi, a potem kroki zbliżające się do schodów. - Nan? - zawołała, nie rozpoznając własnego głosu. - Nan, czy to ty?

292

Kroki ucichły. W d o m u znów zapadła ta przerażająca cisza. Nie była to jednak cisza absolutna. Tessa słyszała czyjś oddech. I wiedziała już, że nie był to oddech Nan. G d y z n ó w usłyszała kroki na schodach, natychmiast ruszyła z miejsca. Nie próbowała nawet szukać jakiejś kryjówki, myślała tylko o ucieczce. Irracjonalny strach zamienił się w paniczne przerażenie. Odwróciła się na pięcie, przebiegła przez pokój, dopadła do drzwi dla służby i zbiegła po schodach. Wciąż trzymając w dłoni świeczkę, wpadła do kuchni i rzuciła się do tylnych drzwi. Czyjaś ręka uderzyła w nią z ukrycia, wytrąciła świeczkę, która upadła na podłogę i zgasła, pogrążając korytarz w ciemności. Tessa krzyknęła i odskoczyła na bok, po c z y m zamarła w bezru­ chu. Jej przeciwnik znajdował się gdzieś między nią a drzwiami. M ó z g Tessy dokonywał błyskawicznych kalkulacji, jakby nałado­ wany został dodatkową porcją energii. Za jej plecami znajdowało się dwoje drzwi, nie miała jednak pojęcia, które prowadzą do frontowego wyjścia. Nie miała też czasu, by się tego dowiadywać. Skoczył na nią. Poczuła jego pot i ulotny zapach tytoniu. Poczuła jego oddech i, nie myśląc nawet o tym, co robi, zamachnęła się m o c n o ciężkim świecznikiem. Siła uderzenia omal nie złamała jej ręki w nadgarstku. Krzyknęła, kiedy świecznik wypadł jej z dłoni. Napastnik jęknął i cofnął się o krok. Tessa przeskoczyła obok niego, błyskawicznie otworzyła drzwi i wybiegła na zewnątrz. Nawet nie obejrzała się za siebie. Ślepy instynkt pchał ją naprzód. Nie myślała, nie zastanawiała się nad swoimi, czynami, pragnęła tylko przeżyć. Przedarła się przez żywopłot i wskoczyła na tereny Sayle House. Wciąż biegła przed siebie. Nie mogła zrobić nic innego. Potem usłyszała psy, zobaczyła latarnie, i z jej ust wyrwało się głośne westchnienie ulgi. Psy dopadły ją pierwsze. Biegła jeszcze przez kilka jardów, nim padła na trawnik. Na kolanach, zgięta wpół, dyszała ciężko, wciągając powietrze wielkimi haustami. Psy skakały

293

wokół niej, lizały ją po twarzy i skamlały. Podniosła wzrok, kiedy podbiegło do niej dwóch barczystych strażników. Mieli ze sobą broń. Próbowała przemówić do nich, powiedzieć im o Nan, powiedzieć im, że muszą się spieszyć, lecz z jej gardła wydobywał się tylko niezrozumiały charkot. Jeden ze strażników podniósł broń i wystrzelił w powietrze. Minęło jeszcze kilka minut, nim Tessa usłyszała inne strzały i zobaczyła nadchodzących strażników z bronią i latarniami. Był z nimi Ross. Podniosła się z ziemi i rzuciła w jego ramiona.

Ross

odesłał Tessę do domu, dając jej do ochrony dwóch strażników. Chciał zostać z nią, lecz Tessa była tak roztrzęsiona, tak bardzo chciała, by poszedł ratować jej przyjaciółkę, że ustąpił i sam poprowadził swoich ludzi. Nie zadawał jej wielu pytań, wiedział jednak wystarczająco dużo. Dwieście funtów przeznaczone było dla Nan Roberts, przyjaciółki, która znalazła się w kłopotach finansowych. Tessa chciała przemknąć się do niej późnym wieczorem i dać jej pieniądze. I kiedy on prze­ czesywał cały teren wokół Sayle House, odchodząc od zmysłów z przerażenia, ona została zaatakowana przez nieznanego napastnika. Ogarnęła go tak ogromna wściekłość, że gdyby natknął się teraz na człowieka, który próbował ją napaść, bez zastanowienia wpakowałby mu kulkę w łeb. Odczuwał też strach, strach o życie przyjaciółki Tessy, Nan Roberts. Doskonale pamiętał to nazwisko. To właśnie tej dziewczyny bezskutecznie po­ szukiwał Desmond. Ona także była uczennicą we Fleetwood Hall. Nie wiedział jeszcze, jaką rolę odgrywała w tej historii, był jednak pewien, że mogłaby odpowiedzieć na wiele dręczą­ cych go pytań. Odesławszy jednego ze swych ludzi po miejscowego sędzie­ go, ruszył z pozostałymi w stronę kościoła. Było ich razem dziesięciu, mieli broń, latarnie i psy. Wyglądali jak nagonka

294

na polowaniu, tyle że tej nocy nie udało im się znaleźć żadnej zwierzyny. Dotarli do domu Nan po jakichś trzydziestu minutach. Ross kazał s w y m ludziom otoczyć budynek, a sam podszedł do frontowych drzwi. Były otwarte i nie znalazł na nich żadnych śladów włamania. Wszedł do wąskiego hallu, z którego wychodziło jeszcze czworo drzwi. Trzymając lampkę nad głową, otworzył pierwsze z prawej. Jego oczom ukazała się niewielka jadalnia, w której panował nieopisany bałagan. Wszystkie szuflady zostały wyciąg­ nięte i opróżnione, po podłodze walały się połamane i wypatro­ szone krzesła. Podobnie wyglądał salon. Wreszcie Ross dotarł do sypialni i zatrzymał się na progu. Ten pokój także został dokładnie splądrowany, jednak tym, co przykuło jego uwagę, było skulone ciało ludzkie, leżące na podłodze obok łóżka. Była to starsza kobieta, najprawdopodobniej została uduszo­ na. Ross nie dotykał jej. Odsunął tylko pościel, by przyjrzeć się dobrze jej gardłu. Człowiek, który ją udusił, nie zrobił tego gołymi rękami, lecz jedwabnym szalikiem lub czymś podobnym. Wyglądało na to, że ofiara nie broniła się zbyt długo. Ross otworzył szybko drzwi prowadzące na tyły domu. Wbiegł na schody i stanął w otwartych drzwiach. Uspokoił się nieco, gdy dojrzał, że pokój jest pusty. Wolniej już zaczął go dokładnie badać. Drzwi do tego pokoju zostały wyważone. Zamek był wyłamany, jeden z zawiasów ledwie trzymał się futryny. Pod zamkiem widniały także wyraźne wgłębienia i zadrapania, jakby ktoś kopał z całej siły w to miejsce. Oczyma wyobraźni widział już zdarzenia, jakie zaszły nie­ dawno w tym domu. Ktoś, kto dokonał włamania, najpierw udusił starszą panią. Natomiast ktoś, kto zajmował ten pokój, spał przy zamkniętych drzwiach lub zamknął drzwi, słysząc hałas na dole. Ale Nan Roberts nie mogła jeszcze spać. Czekała przecież na Tessę, na pieniądze, które przyjaciółka jej obiecała. I na

295

p e w n o czekała na nią na dole. Usłyszała coś niepokojącego? M o ż e napastnik odciął jej drogę ucieczki i musiała schronić się w sypialni? Przyjrzał się bliżej drzwiom korytarza dla służby. Tutaj nie dostrzegł już żadnych śladów włamania, jednak znalazł na pierwszym stopniu atłasowy pantofelek. Podniósł go i obejrzał z bliska. Ktoś, kto zbiegał po tych schodach, musiał się bardzo spieszyć. - Jaśnie panie! Jaśnie panie! Wołanie dochodziło z parteru. Ross skorzystał z korytarza dla służby i już za chwilę był na dole. - Znaleźliśmy coś, sir - powiedział strażnik. Wyprowadził go przez tylne drzwi do pralni. - Tutaj, sir - powiedział, wskazując na coś. Ross wiedział od razu, że patrzy na N a n Roberts. Leżała na plecach, wpatrując się martwymi oczami w sufit. Śmiertelna opuchlizna zdeformowała ohydnie jej twarz i gardło. Jedna noga podwinięta była pod pośladek; atłasowy pantofelek leżał w rogu pralni, kilka kroków dalej. Ross przyklęknął i dotknął jej nadgarstka. Nie szukał tętna, lecz badał temperaturę ciała. N a n była zimna, ale zimno było też w pralni. Nie miał pojęcia, od jak dawna leży już martwa. - Przynieś koc - rzucił do strażnika. - M u s i m y przykryć tę biedną dziewczynę. Kiedy N a n była już okryta, Ross wstał z klęczek i ruszył do wyjścia. Nie mógł jeszcze wrócić do Tessy. Najpierw musiał porozmawiać z sędzią. Czekała go długa noc.

21

Tessa popijała dużymi łykami herbatę. Herbata była gorąca i parzyła ją w język, jednak Tessa nawet tego nie zauważyła. Jej przyjaciółka, Nan, nie żyła, została zamordowana, tak jak i starsza dama, z którą mieszkała. Ross widział to na własne oczy. Z n ó w zaczęła się trząść, pociągnęła więc kolejny łyk, by uspokoić rozdygotane nerwy. Spojrzała na Rossa i od razu poczuła się lepiej. Był dobry, silny, tak odmienny od człowieka, na którego natknęła się w d o m u Nan, jak niebo od piekła. Stał przed kominkiem, z jedną nogą opartą o żelazną kratę, i po­ prawiał pogrzebaczem drwa w kominku. Byli w sypialni. Tessa siedziała na krześle, ubrana w koszulę nocną, jednak on wciąż nie ściągnął z siebie ubrania. Było już późno, bardzo późno, ale w całym d o m u nikt jeszcze nie położył się spać. Tessa słyszała kroki, trzask otwieranych i zamykanych drzwi, przy­ ciszone głosy. Zdawało się, że Ross postawił wszystkich na nogi, kiedy zrozumiał, że Tessa zniknęła z domu. Babka poszła do swojej sypialni kilka minut temu, jednak po korytarzach wciąż kręcili się służący. Nie wiedziała, dlaczego jej umysł zajmuje się takimi drobiaz­ gami. N a n została zamordowana. Powinna myśleć tylko o tym. Jednak wciąż nie potrafiła się z tym pogodzić, nie mogła tego pojąć.

297

Ross odwrócił się od kominka i spojrzał na nią. Trzęsła się cała, była blada ze strachu i ze zmęczenia. Mówił do niej łagodnym, kojącym tonem, jakby starał się uspokoić prze­ straszone dziecko. - Teraz są tam policjanci i sędzia - powiedział. - Jutro przyjdą tutaj, żeby cię przesłuchać. Skinęła głową, jednak w rzeczywistości wcale nie wiedziała, co do niej m ó w i . - N a n nie mówiła mi nic o tej starszej pani, z którą mieszkała. K i m ona była? - To pani Conway. Twoja przyjaciółka pracowała u niej jako pokojówka. Sędzia dowiedział się tego od sąsiadów. Sąsiedzi, wyrwani z łóżek w środku nocy, zeznali także, że pani C o n w a y była głucha jak pień. Nie usłyszałaby nic, gdyby ktoś włamywał się do jej d o m u . Co do panny Roberts, to mieszkała ona u starszej d a m y od niedawna. Ross obliczył, że podjęła tę pracę wkrótce po tym, jak w gazetach ukazało się ogłoszenie o ich małżeństwie. Nie przypuszczał, by był to tylko zbieg okoliczności. N a n Roberts chciała być blisko Tessy, a on musiał się dowiedzieć, dlaczego. - Jak umarła Nan? - spytała Tessa cicho. - Tesso... - M u s z ę wiedzieć. - Jej głos był już ostrzejszy. Zawahał się, potem odpowiedział: - Obie zostały uduszone. Pani C o n w a y była w sypialni na dole, a twoja przyjaciółka w pralni. Nie zamierzał mówić jej o tym, do jakich wniosków doszli wspólnie z sędzią. N a n Roberts zamknęła się w pralni, lecz morderca włamał się i tutaj. W przeciwieństwie do pani Conway, panna Roberts nie umarła od razu. Lekarz, który towarzyszył policjantom, stwierdził na podstawie otarć i zsinienia szyi, że młoda kobieta duszona była powoli, jakby morderca kilkakrotnie zwalniał uścisk. Być m o ż e torturował ją w ten sposób, by wydobyć od niej jakieś informacje.

298

Potem splądrował cały dom, szukając czegoś. Tessa powie­ działa mu już, że nie ma pojęcia, co to mogło być. - Pani Conway spała w pokoju na dole, kiedy ja tam byłam! - wykrzyknęła Tessa i znów zaczęła drżeć. - A Nan była w pralni! O Boże! Słyszałam coś, skrzypienie drzwi, kroki, kiedy stałam pod drzwiami i czekałam, aż Nan mnie wpuści. Na samą myśl o ryzyku, na jakie narażała się Tessa, Rossa ogarniała wściekłość. Podniesionym dramatycznie głosem pytał: - Co, do diabła, podkusiło cię, żeby wchodzić do domu, kiedy nikt ci nie otwierał? Nie rozumiesz, że ty także mogłaś już być martwa? Tessa wzdrygnęła się, słysząc te słowa. - Nie wiem... w kuchni było światło. Myślałam, że Nan zostawiła je specjalnie dla mnie. - On był bardzo sprytny. - Och, nie - zdumiała się Tessa. - Dlaczego miałby to robić? - Chciał, żebyś weszła do domu. Wtedy łatwiej byłoby mu cię złapać. - Ale dlaczego miałby chcieć mnie złapać? Nie, jestem pewna, że się mylisz. Tessa najwyraźniej nie chciała uznać oczywistych faktów i to rozzłościło Rossa jeszcze bardziej. - On czekał na ciebie. Pewnie myślał, że wiesz, czego on szuka. Wiedział, że przyjdziesz. Palił cygara w pralni. Znaleź­ liśmy niedopałki... Przerwał, kiedy Tessa wcisnęła się w oparcie krzesła, prze­ rażona tym, co mówił, i jego złością. Jej oczy pełne były łez. Ross pohamował swój gniew, jednak wciąż płonął w nim strach, który czynił jego reakcje i słowa bardziej gwałtownymi, niż tego chciał. - Opowiedz mi dokładnie, co się działo, kiedy weszłaś do domu. Zrelacjonowała mu pokrótce wydarzenia tych kilku minut, a kiedy skończyła, Ross był bardziej wstrząśnięty niż ona.

299

- On schwytał cię w pułapkę! Skinęła głową i westchnęła ciężko. - Więc uciekłaś, uderzywszy go świecznikiem? - Tak - wyszeptała. - Poznałabyś go? - Nie, było zbyt ciemno. Oczyma wyobraźni widział siebie samego klęczącego obok ciała Nan Roberts, jednak to martwa twarz Tessy patrzyła nań z podłogi. Wyrzucił z siebie tylko jedno, jedyne pytanie, które kołatało mu się teraz po głowie: - Dlaczego, Tesso, dlaczego? Rozumiała doskonale, co ma na myśli. Chciał wiedzieć, dlaczego robiła wszystko w ukryciu, w tajemnicy przed wszyst­ kimi. Uznała jednak, że o pewnych rzeczach lepiej nie wspo­ minać. Nie chciała, by dowiedział się, że jej wybujała wyob­ raźnia kazała jej traktować podejrzliwie wszystkich przyjaciół i bliskich. Uratował ją tej nocy, podniósł na nogi cały dom, kiedy zorientował się, że zniknęła. Teraz czuła okropny wstyd, że choć przez chwilę wątpiła w niego. Po namyśle dała mu odpowiedź, która nie tylko brzmiała rozsądnie, ale po części pokrywała się z prawdą: - Musisz zrozumieć, co łączyło mnie z Nan. Była jedyną prawdziwą przyjaciółką, jaką miałam w szkole. Byłyśmy sios­ trami krwi. Przyrzekłyśmy pomagać sobie nawzajem. Potrze­ bowała pieniędzy. Była przerażona, tak przerażona, że nie chciała spotkać się ze mną otwarcie. Podchodziła na skraj parku w nadziei, że spotka mnie podczas samotnego spa­ ceru, ale zawsze otaczali mnie jacyś ludzie. Więc wysłała do mnie list. Znał już odpowiedź na jedno pytanie: dlaczego Nan Roberts podjęła pracę u pani Conway. Chciała spotkać się potajemnie z Tessą, ale on zadbał o to, żeby nikomu nie udała się podobna sztuczka. Nie przewidział, że to Tessa przechytrzy wszystkich strażników i jego samego.

300

- Ross - przemówiła cicho, proszącym tonem. - Nie mogłam jej zawieść. Na pewno to rozumiesz, prawda? Przez chwilę patrzył na nią w milczeniu. Jego twarz była zacięta, stanowcza, niemal wroga. - Opowiedz mi o Nan Roberts - powiedział. - Powiedz mi, jak doszło do waszego spotkania. Chcę wiedzieć wszystko. Staraj się nie pominąć najmniejszego nawet szczegółu. Spuściła wzrok na filiżankę i zaczęła bezmyślnie obracać ją w dłoniach. Jego chłód przerażał ją i przygnębiał, wybaczała mu to jednak, wiedziała bowiem, że sama ściągnęła to sobie na głowę. Zaczęła mówić, powoli, starannie dobierając słowa, nie dlatego, by nagle zapomniała o wszystkim, lecz by nie zranić jego uczuć. - Wszystko zaczęło się od tego pierwszego listu, choć później Nan twierdziła, że to nie ona go wysłała. - Więc były dwa listy? - spytał ostro. - Ten pierwszy to chyba tylko jakiś głupi żart. Nie wiem. - Powtórzyła mu treść listu na tyle dokładnie, na ile pamiętała. Kiedy Ross milczał, spytała: - Jak sądzisz, co to znaczy? - Nie... nie wiem, Tesso. Zostawmy to na razie. Co było napisane w drugim liście? Słuchając jej relacji, chodził po pokoju, zatrzymując się tylko na chwilę, kiedy zadawał jej dodatkowe pytania. Tessa nie pamiętała dobrze wszystkiego, co powiedziała jej Nan w operze. W pewnej chwili Ross obrócił się na pięcie i wykrzyknął: - Powiedziała, że zabiłbym ją, gdybym dowiedział się, co zrobiła? O co jej chodziło? - Na pewno nie brała tego dosłownie. Podejrzewam, że zrobiła coś, co wprawiłoby cię w ogromny gniew. Mówiłam ci już, że bała się policji, mówiła, że zostałaby aresztowana i skazana. Najwyraźniej zrobiła coś złego i bardzo się tym martwiła. Nie wiesz, o czym mogła mówić? Ross przeciągnął dłonią po włosach.

301

- Nie, nie m a m najmniejszego pojęcia. - Wspomniała też o Desmondzie. Powiedziała, że Desmond o nią wypytywał. Wiesz coś o tym? Nie odpowiedział od razu, lecz sięgnął do kieszeni i wyjął stamtąd cygaro. Odpalił je od ognia w kominku, zaciągnął się i wypuścił z płuc chmurę dymu. - Tylko Desmond może odpowiedzieć na to pytanie powiedział wreszcie. - Ale jestem pewien, że nie ma w tym niczego złego. - Ale... ale czy nie uważasz, że to dziwne? Że to zbyt nieprawdopodobny zbieg okoliczności? - Cóż w tym dziwnego? Twoja przyjaciółka najwyraźniej zrobiła coś nagannego, być może popełniła jakieś przestępstwo. Desmond zajmuje się odnajdywaniem takich ludzi. Nie ma w tym nic nadzwyczajnego. Tessa spuściła oczy. - Pewnie masz rację. Nie pozwolił jej zastanawiać się nad tym zbyt długo. - O wiele bardziej interesuje mnie to, czego bała się twoja przyjaciółka i dlaczego ktoś chciał ją zabić i przeszukać dom. Co ona ci powiedziała? - Nie było czasu, żeby o tym rozmawiać. Chciała wyjaśnić mi wszystko dzisiaj. Powiedziała jednak jedną istotną rzecz. - Podniosła wzrok i spojrzała mu w oczy. - Powiedziała dokładnie tak: „on wiedział, że byłam tam tej nocy", tej nocy, kiedy utonęła Becky Fallon. Pamiętasz, opowiadałam ci o tej dziewczynce z mojej szkoły, która utopiła się w jeziorze. - Tak, pamiętam. Dlatego tak bardzo boisz się wody. - Spoj­ rzał na swoje cygaro, przypomniał sobie niedopałki znalezione w pralni i wrzucił je do ognia. Tessa milczała przez chwilę, jakby jakaś dziwna niechęć powstrzymywała ją przed wypowiedzeniem następnej myśli. Wreszcie jednak przemogła się i zaczęła mówić: - Ross... ona chyba myślała, że ja też tam byłam. - Pokręciła

302

głową. - Nie, ona nie myślała, ona była tego pewna. Powie­ działa, że postąpiłam bardzo sprytnie, udając, że mnie tam nie było. Powiedziała... powiedziała... - Wreszcie Tessa wyrzuciła z siebie wszystko jednym tchem. - Powiedziała, że byłam bezpieczna, bo wyjechałam do Francji. Wspomniała też o innych dziewczynach. Och, Ross, to było straszne. - O innych dziewczynach? - Nan powiedziała, że one też mogły zostać zamordowane, choć ich śmierć uznano za wypadek. Powiedziała... och, nie mogę w to uwierzyć. - Uwierzyć w co?? - spytał ostro. — Powiedziała, że to przez nią on zamordował tamte dziew­ czyny, choć nie była tego pewna. - A ty chciałaś jej dać dwieście funtów, tak po prostu, i pomóc jej w ucieczce? - spytał z niedowierzaniem Ross. - Oczywiście, że nie! Chciałam z nią porozmawiać! Myś­ lałam, że przesadza. Właściwie nie wiem, co myślałam, ale chciałam najpierw zobaczyć się z nią i porozmawiać. Ross podszedł do okna. Odwrócił się do niej plecami. Nie widziała jego twarzy, ale każdy mięsień na jego ciele był napięty, jakby powstrzymywał się przed jakimś gwałtownym czynem. Ross wiedział, że ją przeraża, nie był jednak w stanie spokojnie na nią patrzeć, jeszcze nie. Nie potrafił ogarnąć rozdygotanych emocji i nie wiedział, jak z nią rozmawiać, dopóki ich nie opanuje. Słowa Tessy ugodziły go w czuły punkt, przywołały znów bolesne wspomnienia. Gdyby nie spuścił oka z Tessy, być może rozmawiałby w tej chwili z Nan Roberts i może dowiedziałby się wszystkiego. Nan miała rację, obawiając się go: jeśli Cassie rzeczywiście umarła przez nią, chciałby ją zabić. Czuł się bezradny i głęboko wstrząśnięty wszystkim, co powiedziała mu Tessa. Nie rozumiał tego, nie wiedział, gdzie się zwrócić. Razem z Desmondem przesłuchiwali świadków,

303

przeglądali raporty koronera. Nie znaleźli nigdzie najmniejszej wzmianki o tym, że Nan Roberts była tam tamtej nocy. Nie zbliżyli się ani odrobinę do rozwiązania sprawy. Utknęli w labiryncie. Kiedyś miał nadzieję, że Tessa zna drogę wyjścia, jednak była równie zagubiona jak on. Oddychał głęboko, powoli, a kiedy zaczął odzyskiwać spokój, powróciło do niego pewne wspomnienie, rozmowa, którą odbył kiedyś z Desmondem. Słyszał wyraźnie jego głos, jakby przy­ jaciel stał tuż obok. „A może zabralibyśmy Tessę do Fleetwood Hall? Gdybyśmy odtworzyli choć część tamtych wydarzeń, być może odzyskałaby pamięć". Kiedy wreszcie odwrócił się do Tessy, napięcie zniknęło z jego twarzy. - Dla pełnej jasności, powiedz mi jeszcze raz, co twoja przyjaciółka mówiła o nocy, której utonęła Becky Fallon. Nim odpowiedziała, przyglądała się przez chwilę jego twarzy. - Nie pamiętam dokładnie jej słów. Powiedziała, że tam była, i że on o tym wie. - A co mówiła o tobie? Tessa zwilżyła wargi. - Powiedziała, że ja też tam byłam, i że postąpiłam bardzo sprytnie, udając, że jednak mnie nie było. - A byłaś tam, Tesso? Słowa przeczenia same cisnęły jej się na usta. Chciała powiedzieć „nie", ale w tym momencie nie mogła już dłużej walczyć z prawdą, której zawsze się obawiała. - Myślę, że tak - wyszeptała. Na jego twarzy pojawił się wyraz zaskoczenia, potem spojrzał jej prosto w oczy. - Dlaczego tak mówisz? Bolało ją gardło, zdołała jednak wyrzucić z siebie te słowa. - Zawsze, gdy myślę o tej nocy, serce zaczyna mi bić mocniej, nie mogę oddychać. Przeraźliwie boję się czegoś lub

304

kogoś, nie wiem jednak czego. M a m też sny, okropne koszmary, ale o tym już wiesz. - Głos Tessy znów zaczął drżeć. - Wiesz, co o tym myślę, Ross? Myślę, że być może byłam tam tej nocy, ale nie chcę tego pamiętać. Wszyscy mówią, że tam byłam. - Wzruszyła bezradnie ramionami. - Wydaje mi się też, że gdybym tylko przypomniała to sobie, zrozumiałabym wszystko, co mówiła Nan, i wiedzielibyśmy, kto ją zamordował. Ross starał się nie zdradzić żadnym gestem czy wyrazem twarzy. Nie chciał powiedzieć nic, co mogłoby ją przestraszyć. Gdyby tylko istniał jakiś inny sposób, by zdemaskować mor­ dercę, chętnie by z niego skorzystał. Ale jedyną kartą, jaką posiadał, była Tessa. Wyprostował się, odszedł od okna i przykucnął obok jej krzesła. - Posłuchaj mnie, Tesso - zaczął. - Kiedy przyszłaś do domu swej przyjaciółki, morderca czekał na ciebie. Jestem pewien, że spróbuje jeszcze raz. Musimy go powstrzymać, rozumiesz? Jeśli tylko istnieje jakaś szansa, byś przypomniała sobie, co zaszło tamtej nocy, musimy ją wykorzystać. Spojrzała na niego wielkimi, ufnymi oczyma. - Co m a m zrobić, Ross?

Tej nocy nie dręczyły jej żadne koszmary. Nie był to jednak naturalny sen. Pozostawiona sama sobie, nie zmrużyłaby oka przez całą noc. Jednak nim położyła się do łóżka, wypiła szklankę mleka, do której Ross dodał kilka kropli laudanum. Następnego ranka, kiedy do Sayle House przyjechali polic­ janci i sędzia, Tessa nie otrząsnęła się jeszcze z działania narkotyku. Była lekko oszołomiona i na wszystkie pytania odpowiadała niezwykle spokojnie, wręcz ospale. Przesłuchanie nie było więc dla niej ciężkim przeżyciem, choć nie była to wyłącznie zasługa laudanum. Nikt nie zadawał jej kłopotliwych pytań, być może jednak przyczyną tego był fakt, że babka bez

305

ustanku krążyła wokół Tessy, jak kwoka wokół kurczęcia, a Ross ze złożonymi na piersiach rękoma stał obok niej niczym pies obronny. Dopiero kiedy znaleźli się w powozie, wiozącym ich do Fleetwood, Tessa zaczęła powoli dochodzić do siebie, choć wciąż czuła się senna i nie mogła powstrzymać ziewania. - Zdenerwowana? Odwróciła głowę i spojrzała na Rossa. Jechali do Fleetwood Hall w nadziei, że być może w miejscu śmierci Becky przypomni sobie wydarzenia tamtej nocy. - Tak. Nie. Trochę. Uśmiechnął się ciepło i poklepał ją po ręce. Po chwili milczenia westchnęła i powiedziała: - Ross, wczoraj wieczorem wydawało mi się, że to całkiem dobry pomysł, ale teraz ogarniają mnie wątpliwości. - Kiedy Ross uniósł brwi w niemym pytaniu, mówiła dalej: - Jeśli rzeczywiście byłam nad jeziorem tamtej nocy, to dlaczego nie przypomniałam sobie niczego przez wszystkie te lata? - Nie myśl o tym teraz. Jeśli przypomnisz sobie coś, ucie­ szymy się z tego oboje. Jeśli nie, to na pewno ta podróż nie będzie stracona. Zrobimy sobie krótkie wakacje. Wysłałem umyślnego, żeby zarezerwował nam miejsca w „The Bell". Będziemy więc mogli wygodnie mieszkać, a ta okolica podobno doskonale nadaje się do długich spacerów. - Spacery? W styczniu? Ross uśmiechnął się łobuzersko. - Jeśli nie będziesz chciała spacerować, to na pewno znaj­ dziemy sobie jakieś inne ciekawe zajęcie. Tessa uśmiechnęła się w odpowiedzi, jednak natychmiast pojawiła się w jej umyśle inna, przerażająca myśl, która starła uśmiech z jej twarzy. - Nie mogę przestać myśleć o Nan - wyszeptała. Ross tłumaczył sobie, że nie jest zimnym i nieczułym człowiekiem, ale w tych wyjątkowych okolicznościach nie

306

może wziąć jej w ramiona i pocieszać. Przyjechali tu w okreś­ lonym celu. Podniósł jej rękę i uścisnął delikatnie. - Nie myśl o tej nocy - powiedział. - Myśl o przyjemniej­ szych rzeczach. Opowiedz mi o swojej przyjaźni z Nan. Opowiedz mi o Fleetwood Hall. Tessa zacisnęła usta i skinęła głową. Jej dłonie, jakby wiedzione własną wolą, powędrowały do futrzanego kołnierza i gładziły go powoli. - Obie nie pasowałyśmy do całej reszty. Inne dziewczyny pochodziły z arystokratycznych i bogatych rodów, takich jak twój, i traktowały nas z góry. Akademia panny Oliphant była bardzo elitarną szkołą. Nie wiem, jak Nan i ja w ogóle się tam dostałyśmy. Kiedy przerwała, Ross wtrącił; - O ile wiem, panna Oliphant miała bardzo postępowe poglądy i nie wierzyła w różnice klasowe. - No cóż, ani ja, ani Nan nic o tym nie wiedziałyśmy. Czułyśmy się tam jak ubogie krewne. Nan była bardzo in­ teligentną dziewczynką. Znalazła się w tej szkole dzięki stypen­ dium, a za mnie płacił dziadek, choć wtedy wcale o tym nie myślałam. - Uśmiechnęła się do swoich wspomnień. - Obie byłyśmy naprawdę nieznośne. Zawsze płatałyśmy innym jakieś figle, a potem byłyśmy karane. Pamiętam, że którejś nocy, kiedy wszyscy już spali, wymknęłyśmy się do kapliczki i za­ częłyśmy dzwonić. Oczywiście cała szkoła poderwała się na nogi. Ubawiłyśmy się wtedy setnie. Niestety, zostałyśmy schwy­ tane, umieszczono nas w różnych skrzydłach internatu i za­ broniono nam spotykać się ze sobą. - Ale wy wcale nie zamierzałyście przestrzegać tego zakazu? Tessa roześmiała się głośno. - Oczywiście, że nie! Wysyłałyśmy sobie tajemne, zaszyfro­ wane wiadomości. Ja byłam Thorem, a ona Odynem. Ale mówiłam ci już o tym.

307

Mówiła jeszcze przez jakiś czas, opisując z h u m o r e m prze­ różne dowcipy i figle, ale Ross był raczej poruszony niż rozbawiony. Dopiero teraz domyślał się, jak samotne i wy­ izolowane były te dwie dziewczynki. Zaprzyjaźniły się ze sobą, bo żadna inna dziewczynka nie chciała dopuścić ich do swego towarzystwa. Pomyślał o Amandzie Chalmers, o jej spisku, który miał na celu odizolowanie Tessy od towarzystwa, i krew zagotowała się w nim ze złości. Bardziej niż kiedykolwiek chciał teraz położyć kres jej działaniom. Nie zamierzał pozwolić, by ktokol­ wiek prześladował Tessę. Kiedy wymówiła znajome imię, Ross wyprostował się nagle. - Cassandra Mortimer? - Wiesz, że zupełnie o niej zapomniałam? Była jedną ze starszych dziewczyn, ale nie wywyższała się jak inne. Należała do tych nielicznych dziewcząt, które lubiłyśmy. Ale dzieliła nas taka różnica wieku, że nie mogłyśmy się ze sobą naprawdę zaprzyjaźnić. Ross odwrócił się do okna, by Tessa nie widziała jego twarzy. Cassandra Mortimer. Cassie. Jego żona. Tessa westchnęła głęboko i ziewnęła. - W i e m , że nie powinnam źle mówić o zmarłych, ale Becky Fallon... hm, nie była miłą dziewczynką. Nie cierpiała N a n i zawsze była wobec niej złośliwa. - Dlaczego nie cierpiała twojej przyjaciółki? - N a n twierdziła, że Becky też dostała się do tej szkoły dzięki stypendium, ale nie chciała, by ktokolwiek o tym wiedział. Ich rodziny znały się chyba ze sobą. Nie jestem tego pewna... Tak czy inaczej... - Kolejne długie ziewnięcie. Po chwili milczenia Ross ponaglił ją delikatnie. - Mówiłaś, że Becky miała stypendium, ale nie chciała, by inni o tym wiedzieli. - Tak mówiła Nan. Becky powiedziała wszystkim, że jest dziedziczką, i że jej rodzina spokrewniona jest z księciem

308

Northumberland. N a n twierdziła, że to kłamstwo. - Tessa westchnęła jeszcze raz i oparła głowę na jego ramieniu. - Becky zawsze skarżyła nauczycielkom, no wiesz, „Tessa i N a n wyszły na dwór bez czepków", takie rzeczy. To właśnie przez Becky byłyśmy znacznie częściej karane niż inne dziewczęta, które też łamały reguły. Przy tym Becky też wcale nie była święta, czy... czy... - Tessa zamilkła nagle, zatrzepotała powiekami i zamknęła oczy. Ross potrząsnął ją za ramię i obudził. - Co chciałaś przez to powiedzieć, Tesso? Mówiłaś, że Becky nie była święta, co miałaś na myśli? - Tak powiedziałam? - Przeciągnęła dłonią po twarzy. - N a n twierdziła, że gdyby nauczyciele dowiedzieli się, co zmalowała Becky, zostałaby wyrzucona ze szkoły. Tessa zrozumiała nagle, że natrafiła na jakąś cenną informację i otworzyła szerzej oczy, a potem spojrzała na Rossa. - Zapomniałam - szepnęła. - Kiedy N a n to powiedziała? - Nie pamiętam. Ross starał się nie okazywać, jak bardzo poruszyła go ta rozmowa. Tessa zaczynała sobie przypominać wydarzenia z przeszłości. Ross czuł, że jeśli rozegra to dobrze, jeśli przyozdobi scenę właściwymi rekwizytami, być m o ż e wróci jej pamięć. Julian i Sally zapewne nie pochwaliliby tego pomysłu, i dlatego właśnie nie powiedział im, że zabiera Tessę do Fleetwood Hall. D e s m o n d zaś był tak samo jak on ogarnięty obsesją odnalezienia tego potwora i postawienia go przed sądem. I musieli tego dokonać, by Tessa znów mogła prowadzić normalne życie. Spojrzał na nią, i choć widział tylko czubek jej głowy, wiedział, że śpi. Przytuliła się do niego jak ufne dziecko. Zacisnął dłonie w pięści i odwrócił się do okna.

309

Kiedy przyjechali do „The Bell", zapadał już zmierzch, a Tessa wciąż spała. G d y wziął ją na ręce i zaniósł po schodach do ich pokoju, próbowała słabo protestować, natychmiast jednak zapadła w sen, kiedy znów znalazła się na łóżku. Zdjął jej czepek i rzucił na krzesło. Potem rozpiął guziki jej płaszcza. Podtrzymując ją w pozycji siedzącej, ściągnął płaszcz z jej ramion. I znów niemrawe protesty Tessy ucichły, gdy tylko opadła na miękkie poduszki. Uśmiechając się i kręcąc głową, zdjął jej buty i postawił obok łóżka. Potem rozpiął guziki krótkiego spencera, który nosiła pod płaszczem, i rozsunął go lekko, by odsłonić jej szyję. Jej skóra była delikatna i ciepła. Położył dłonie na jej piersiach. Oddychała powoli i miarowo. Poczuł, jak znajomy strach znów ściska go za gardło. Życie było zbyt kruche, a ona podejmowała niepotrzebnie zbyt duże ryzyko. Ostatniej nocy przeszedł przez piekło. Oszukała go, okradła, okłamała, a potem omal nie wpadła w ręce mordercy. Później, kiedy przez całą noc spała jak dziecko, on krążył po domu. Nie był w stanie zmrużyć oka, myśląc o N a n Roberts, wiedząc, że równie dobrze mógł znaleźć na zimnej podłodze pralni ciało Tessy. Gotów był zrobić wszystko, co w jego mocy, byle tylko zapewnić jej bezpieczeństwo. Trzęsły mu się ręce. Nagle poderwał się z krzesła, zrzucił płaszcz i podszedł do miednicy. W o d a była zimna, ale tego właśnie chciał. Pochylił się nad umywalką, wylał sobie na głowę dzban zimnej wody, potem potrząsnął głową i wytarł ją ręcznikiem. Nie pomogło. Odrzucił ręcznik i spojrzał ponownie na łóżko. Była taka mała, taka bezbronna. Poczuł nagły przypływ wściek­ łej, ślepej determinacji, a potem zdał sobie sprawę z własnej bezradności. Mężczyzna nie powinien poddawać się takim uczuciom. Mężczyzna powinien wiedzieć, że m o ż e ochronić swoją kobietę. Jednak on dostał już straszną, bolesną nauczkę w tej szkole życia. I bał się.

310

Podszedł do łóżka i usiadł obok niej. Wdychał zapach jej perfum, wsłuchiwał się w równe tempo jej oddechu i równo­ mierne bicie serca. Nie miała pojęcia, ile kosztowała go ta jej bezmyślna, niebezpieczna wyprawa. Miał ochotę potrząsnąć nią porządnie, sprawić, by nabrała rozumu. Chciał, by dotarło do niej wreszcie, że nie może bezkarnie ignorować jego życzeń. Jego dłonie wsunęły się w złote włosy Tessy, zacisnęły i zadrżały. Budziła się powoli. Uniosła powieki i spojrzała na niego. Jego twarz była blada, a w oczach płonęło szaleństwo. - Ross, co się stało? - wykrzyknęła przestraszona. Na chwilę ogarnął ją paniczny strach, kiedy Ross ścisnął mocniej jej włosy i odchylił głowę do pocałunku. Położyła dłoń na jego piersiach, próbowała go powstrzymać. Pod palcami czuła mocne, przyspieszone bicie jego serca. Drżał na całym ciele. Czuła w nim jakąś ponurą desperację, coś prymitywnego i zwierzęcego. Wreszcie obudziła się w niej kochanka. Ross nie był sobą. Działo się z nim coś dziwnego. Potrzebował jej, potrzebował tego. Nie zastanawiając się dłużej, poddała się jego uściskom. Bez ustanku przesuwała dłońmi po jego plecach i ramionach, wplatała palce w jego włosy, wypędzała zeń demony, które pchnęły go w jej objęcia. Ross przygniótł ją do łóżka całym ciężarem swego ciała. Jego pocałunki mówiły jej, że o nic nie zamierza prosić, że weźmie sam wszystko, co zechce. Był jej mężem, a ona musiała mu się poddać. W takich chwilach dawała mu siebie, dawała i dawała. Jęcząc cicho, odchylił głowę do tyłu. - To nie jest takie proste - powiedział z gniewem. - Wiem. Wiem. - Bezradna z miłości, przyciągnęła go ponownie do siebie. Ross nie powrócił do niej jednak od razu. - Zrobię wszystko, żeby zapewnić ci bezpieczeństwo, Tesso, nawet jeśli będę wzbudzał w tobie lęk.

311

W odpowiedzi ujęła jego twarz w obie dłonie i pocałowała go w usta. - Więc wzbudź we mnie lęk - szepnęła. Zgniótł jej wargi w pocałunku, zamknął ją w objęciach stalowych ramion, by pokazać jej, jak łatwo może ją zniewolić. Ona uwodziła go pieszczotami i słowami, których nigdy jeszcze nie słyszał z jej ust. - Kocham cię, kocham cię, kocham cię - wołała. Nie mogła przestać. - Tesso... - Cććć... Podciągała sukienkę, przesuwała się wyżej, tak, by mógł ją wziąć. - Och, nie. - Potrząsnął głową, starając się oczyścić umysł z ogarniającej go mgły pożądania. - Nie tak. Poniewczasie próbował odzyskać kontrolę nad s w y m ciałem i wciągnął gwałtownie powietrze, kiedy poczuł, jak jej zręczne palce rozpinają mu spodnie. - Nie - powtórzył. - Zaczekaj. - Wszystko będzie dobrze - uspokajała go. Jego gwałtowne protesty zamieniły się w jęk rozkoszy, kiedy wprowadziła go w siebie. Przez chwilę walczył jeszcze ze sobą, starał się zachować resztki panowania, ale Tessa nie dała mu żadnych szans. Przywarła do niego całym ciałem, oplotła wokół niego ramiona i nogi. Potem zaczęła się poruszać. Kiedy go pocałowała, czuła uśmiech na jego ustach. - Tesso, ty czarownico! - karcił ją żartobliwie. - Tylko kobieta potrafi być równie bezwzględna. Potem było już tylko rozkoszne zapomnienie i słodkie, niepohamowane wyzwolenie.

Tessa weszła do salonu, gdzie mieli zjeść kolację. Pokój ten łączył się bezpośrednio z ich sypialnią, a ponieważ było

312

już bardzo późno, miała na sobie nocną koszulę. Ross pozostał w ubraniu. Dostrzegła ciepły blask w jego oczach i uśmiechnęła się doń. Nagle całe ciepło zniknęło, a spojrzenie Rossa stało się beznamiętne, nieprzeniknione. Odsunął dla niej krzesło, a kiedy zajęła miejsce, usiadł przy stole i zaczął nakładać jej jedzenie z wazy. Na stoliku znajdowały się jeszcze inne półmiski z przeróżnymi potrawami. - Głodna? - spytał. - Jak wilk. W życiu Tessy bardzo rzadko zdarzały się momenty, kiedy czuła się onieśmielona, ale to był właśnie jeden z nich. Kiedy kochała się z Rossem, odsłoniła przed nim swe serce. Teraz chciała usłyszeć od niego te same słowa, była jednak zbyt dumna, by o to prosić. Nagle wszystko wydało jej się niewłaściwe, jego rezerwa, wymuszony uśmiech, sposób, w jaki na nią patrzył. Niepewna i dotknięta do żywego tą nagłą obojętnością z jego strony, podniosła nóż i zaczęła kroić kawałek mięsa, który miała na talerzu. Ross nalał jej wina do kieliszka. - Radzę ci ubrać się ciepło - powiedział. - W ł ó ż tę pelisę podbijaną sobolami. Czeka nas długi spacer. Tessa spojrzała nań ze zdumieniem. - O czym ty mówisz? - Fleetwood Hall. Do jeziora jest stąd spory kawał drogi. - Przecież nie pójdziemy tam dzisiaj! - Dlaczego nie? - Bo... bo jest ciemno. - W e ź m i e m y latarnię. Nie martw się, Tesso, na pewno nie zabłądzimy. - Ale jest już późno. - Nie tak późno jak tej nocy, kiedy utonęła Becky Fallon. Odłożyła nóż i widelec.

313

- Myślałam, że pójdziemy tam rano. Zobaczymy więcej, kiedy będzie jasno. - To prawda. Ale nie chodzi nam o to, by zobaczyć jak najwięcej, prawda? - Nałożył sobie jedzenie z kilku półmisków. - Przede wszystkim pójdziemy tam po to, byś przypomniała sobie, co wydarzyło się tamtej nocy. Nie podobał jej się wyraz jego twarzy. Nie podobał jej się ton jego głosu. Serce znów zaczęło bić jej mocniej. Brakowało jej tchu. Spojrzała na talerz i wiedziała już, że nie zje ani kęsa. Ross obserwował ją spod przymrużonych powiek. Wyczuła jego zimną determinację. T y m razem nie mogła go jednak odwieść od tego zamiaru i nawet nie próbowała. Drżącymi palcami uniosła kieliszek i wypiła wino do dna.

22

Wysiedli z powozu i dalej ruszyli już na piechotę. Tessa była nieco zaskoczona, kiedy strażnik przy bramie wpuścił ich bez słowa, i podzieliła się tym spostrzeżeniem z Rossem. - Oczekiwano nas tutaj - odparł. - Oczekiwano! - Załatwiłem wszystko, kiedy spałaś. Zimny dreszcz przebiegł jej po plecach, spytała jednak, siląc się na niedbały ton: - Czy poprosiłeś także pannę Oliphant o pozwolenie na nocne spacery po jej parku? - Nie - odparł. - Chcę, żeby wszystko wyglądało dokładnie tak, jak tamtej nocy, kiedy wymknęłaś się ze swoją przyjaciółką nad jezioro. Na pewno bałyście się, że ktoś was przyłapie. Chciałbym, byś odczuwała teraz dokładnie to samo, co wtedy. Tessa wzdrygnęła się, zaskoczona tym stanowczym tonem, i podniosła nań wzrok. Latarnia, którą trzymał w dłoni Ross, rzucała dziwne cienie, zniekształcając jego twarz, czyniąc z niej przerażającą maskę. Gdyby nie wiedziała, że to jej mąż, mogłaby wziąć go za kogoś obcego. Nawet jego głos brzmiał teraz obco w jej uszach. Był twardy, nieustępliwy. By uspokoić nieco rozedrgane nerwy, obejrzała się przez ramię na grupę kilku mężczyzn, którzy stanowili ich straż. 315

Było ich sześciu, wszyscy uzbrojeni, wszyscy nieśli latarnie. Ten widok powinien był ją uspokoić, jednak w niesamowitych cieniach, rzucanych przez latarnie, mężczyźni przypominali raczej bandę bezlitosnych zbójów niż służących z Sayle, których znała już i lubiła. N o c była zimna, ale Tessa nie czuła się zmarznięta. Miała na sobie ciepły futrzany płaszcz, a długi marsz dodatkowo ją rozgrzewał. Blask księżyca srebrzył pozbawione liści dęby i lipy, ciągnące się wzdłuż drogi, a potem słabszy już, przefiltrowany i bardziej tajemniczy, kładł się na krzewach i ściółce. Od czasu do czasu mijali latarnie, zawieszone na palikach przy drodze. Nikt się nie odzywał, nic nie mąciło ciszy, prócz nierównych kroków na żwirze i skrzypienia starych gałęzi. „Tamta noc wyglądała całkiem inaczej". N i m mogła nad tym zapanować, jej umysł wypełniły obrazy z przeszłości, drzewa okryte zielonymi liśćmi, kołyszące się w ciepłej, zachodniej bryzie, i delikatna, pachnąca trawa pod stopami. Było jej gorąco, za gorąco, wiedziała już, że dopadła ją gorączka. N a n chichotała bez przerwy, podekscytowana. Tajemnica! Tessa musiała zobaczyć to na własne oczy, inaczej chyba by jej nie uwierzyła. To wspomnienie nie miało żadnego znaczenia. Wiele razy wychodziła z N a n na nocne spacery. Być może w ogóle nie było to wspomnienie. Być m o ż e wiedząc, jak bardzo zależy na tym Rossowi, sama tworzyła te obrazy. - Fleetwood Hall -powiedział Ross, a jej umysł natychmiast powrócił do rzeczywistości. Stanęli pod wielkim, rozłożystym kasztanem i w milczeniu przyglądali się budynkowi. Nie przypominał Greenways. Podob­ nie jak Sayle, i ten d o m składał się z głównego budynku, do którego dołączono d w a skrzydła. Jej pokój znajdował się w zachodnim skrzydle, N a n we wschodnim. W tej chwili internat był opustoszały, gdyż większość dziewcząt wyjechała na przerwę świąteczną. Nieliczne światła świadczyły jednak

316

o tym, że ktoś pozostał na miejscu. Przed wejściem paliła się także duża latarnia. - Tutaj wszystko się zaczyna, Tesso - powiedział cicho Ross. Przyglądał jej się badawczo, niepewny, czy dobrze go zrozumiała. Tessa kiwnęła głową. Chciał, by zachowywała się tak, jakby była nad jeziorem tamtej nocy, bez względu na to, czy tak rzeczywiście wyglądała prawda. Powtórzyła mu wszyst­ ko, co mówiły na ten temat starsze dziewczęta, i teraz mieli odegrać krok po kroku tamte wydarzenia, jak w teatrze. Obie­ cała, że zrobi to dla niego, i nie mogła się już wycofać. Przez chwilę nie odrywał od niej spojrzenia, obserwując jej reakcje, wreszcie, zadowolony z wyniku, powiedział: - Jak umówiłyście się z Nan tamtej nocy? Powiedziałaś, że oficjalnie zabroniono w a m się spotykać, ale wysyłałyście sobie listy. Czy tak było i tym razem? - Kaplica - odparła Tessa. - Zostawiałyśmy wiadomości w kaplicy. Każdego ranka i wieczora wszystkie uczennice zbierały się w kaplicy. Właśnie tam zostawiałyśmy karteczki. - Oczyma wyobraźni ujrzała stolik w kruchcie i ustawione na nim pudełko przeznaczone na specjalne intencje modlitewne, anonimowe prośby do Boga. Tessa i Nan zostawiały karteczki pod tym pudłem. - Kto wpadł na pomysł, by wyjść tamtej nocy? - Na pewno Nan. - Dlaczego tak myślisz? Tessa wzruszyła ramionami. - Bo ja nie czułam się najlepiej od kilku dni. Miałam gorączkę. Moja opiekunka przygotowała dla mnie specjalny napój tamtej nocy, świeżą lemoniadę z łyżką brandy. - Rozumiem. Jak udało ci się niepostrzeżenie opuścić dom? - Nie pamiętam. Odwrócił głowę i spojrzał na nią przeciągle. Tessa westchnęła i odpowiedziała:

317

- To nie było trudne. Wszyscy już spali. Mój pokój znajdował się na parterze. Obok był magazynek z niewielkim oknem. Zawsze wychodziłam i wchodziłam tym oknem. - Dlaczego nie zasnęłaś? Skoro opiekunka dała ci brandy, a do tego miałaś gorączkę, dlaczego nie zasnęłaś? - Nie wypiłam tego napoju - odparła. - Wylałam go do wiadra z pomyjami. Tak właśnie zrobiła. Nagle przypomniała sobie wszystko tak dokładnie, jakby wydarzyło się kilka dni temu. Upiła jeden łyk, a resztę wylała. Teraz zrozumiała, że nie było to jakieś niewyraźne wspomnienie, które ginęło przez lata w mrokach niepamięci. W rzeczywistości zawsze to pamiętała. Nie lubiła smaku brandy. Dlatego właśnie wylała je do wiadra. Dopiero od tego momentu jej wersja wydarzeń różniła się od relacji innych dziewcząt. Zawsze sądziła, że po wylaniu brandy weszła z powrotem do łóżka i leżała tam w malignie, aż ustąpiła gorączka. - Gdzie spotkałaś się z Nan? - W kaplicy. Zawsze się tam spotykałyśmy. - Zaprowadź mnie tam. Kiedy zaczęła iść drogą w stronę kaplicy, Ross zatrzymał ją. - Na pewno nie szłaś tędy, bo ktoś mógł cię zauważyć. Nie ma tu jakiejś innej ścieżki, niewidocznej z okien domu? Oczywiście miał rację. - Tędy - powiedziała, skręciła w bok i ruszyła na tyły domu, w stronę gęstwiny drzew i zarośli. Kaplica znajdowała się zaledwie pięć minut drogi od domu i była to jedyna pozostałość majątku pierwszego barona Fleetwood, który żył za panowania Tudorów. Ross obejrzał dokładnie kaplicę, próbował otworzyć drzwi, obszedł ją dokoła. - Jak dostałaś się do środka? - spytał wreszcie. - Co? - Powiedziałaś, że tutaj właśnie spotkałaś się z Nan. Skoro

318

kiedyś dla żartu dzwoniłyście dzwonem, musiałyście jakoś wchodzić do środka. - N a n miała klucz. Ross odetchnął głęboko, starając się utrzymać nerwy na wodzy. - A gdzie trzymała ten klucz, Tesso? Nagle poczuła w sobie jakiś dziwny opór. Nie chciała otwierać tych drzwi. Nie chciała wchodzić do kaplicy. Kryła w sobie zbyt wiele wspomnień, obrazów z przeszłości. Pomyślała, że jeśli dalej będzie się tak zachowywać, to nim dojdą do jeziora, będzie się nadawała do przytułku dla obłą­ kanych. Odnalazłszy w sobie nowe siły, powiedziała: - N a n odkryła, gdzie kościelny trzyma zapasowy klucz. Nie wiem, czy jeszcze tam jest. - A gdzie był? - W wychodku kościelnego, na tyłach kaplicy. Żadna z dziew­ czyn nigdy tam nie zaglądała. Zdaje się, że wisiał na haczyku, nad drzwiami. Ross zostawił ją na chwilę w towarzystwie dwóch strażników. Dopiero teraz Tessa zauważyła, że czterech spośród ich towa­ rzyszy zniknęło gdzieś po drodze. Najwyraźniej jednak nikt się tym nie przejmował, doszła więc do wniosku, że to część planu Rossa, i nie myślała o tym więcej. Po chwili Ross powrócił z kluczem i oboje weszli do kaplicy. Ciasne wejście nie zasługiwało na miano kruchty. Był to wąski łukowaty korytarzyk, prowadzący do niewielkiej sali mod­ litewnej. Ross podniósł latarnię i zatrzymał się. Stali za rzędami ławek, skąd dobrze widzieli cały ołtarz i jego otoczenie. Po prawej stronie znajdowała się drewniana chrzcielnica, po lewej ambona. O b a te elementy umieszczono tutaj na polecenie ostatniego barona Fleetwood. Tessa uświadomiła sobie nagle, że wstrzymuje oddech, jakby spodziewała się, że lada m o m e n t z ukrycia wyskoczy jej na spotkanie Nan. Powoli, niepewnie, zbliżyła się do

319

ambony. Przez głowę przelatywały jej fragmenty dziewczęcych rozmów. Śmiech Nan, kiedy powiedziała jej, że nie może już tak często wychodzić nocą, bo zaniedbuje się w nauce. Nan była tak bystra, że nie potrzebowała dodatkowego czasu na naukę. Wszystko przychodziło jej samo. A oto inna Nan. T y m razem to ona narzeka. Mówi, że panna High i potężna Becky Fallon nie dają jej żyć. Znów została ukarana, bo Becky doniosła na nią opiekunce. Poskarżyła, że Nan jadła ciastko z kremem na ulicy Fleetwood, gdzie mogli zobaczyć to wszyscy mieszkańcy. Oczywiście, było to świadec­ twem złych manier, sprzecznym z regulaminem szkoły. Ale Nan chciała jej dać porządną nauczkę. Och, Becky Fallon nie była święta, wcale nie. „To tajemnica", mówiła do Tessy. „Nie uwierzyłabyś, gdy­ bym ci o tym powiedziała. Musisz wyjść! Musisz! To tylko lekkie przeziębienie, nic ci nie będzie". Poczuła dłoń Rossa na ramieniu i podskoczyła. - Przepraszam, jeśli cię przestraszyłem - powiedział. - Ale tak intensywnie wpatrywałaś się w tę ambonę, że byłem ciekaw, czy przypomniałaś sobie coś ważnego. Tessa odsunęła się od niego. - Nie - odparła. - Tutaj ukrywałyśmy się z Nan. Odkryłyś­ my, że kiedy postawimy latarnię na podłodze pod amboną, nie widać światła z zewnątrz. Tylko o tym myślałam. - Do czego potrzebne w a m było światło? Jej oczy same powędrowały ku drewnianej chrzcielnicy. Nan nazywała ją „naszą świętą kryjówką". - Pisałyśmy opowiadania - powiedziała. - Czasami odczyty­ wałyśmy je sobie nawzajem. Nie zawsze miałyśmy światło. - Gdzie jest ten dzwon, którym obudziłyście całą szkołę? Kiedy wskazała na ścianę za ołtarzem, Ross podszedł, by obejrzeć go z bliska. - Duży to on nie jest - stwierdził, zaglądając do maleńkiej dzwonnicy.

320

- To nie katedra, Ross, tylko kaplica. Dzwonnicę dobudo­ wano później. Dzwonu używano tylko do przyzywania dziew­ cząt na poranną i wieczorną modlitwę. Ross przyglądał się przez chwilę ambonie i chrzcielnicy. - Ktoś, kto dołożył tutaj te szkaradztwa, zepsuł całą kaplicę - powiedział, wzruszając ramionami. Tessa usiadła w pierwszej ławce. Po chwili Ross dołączył do niej. - Co teraz? - spytała. Ujął jej dłoń i spojrzał jej w twarz, kiedy poczuł drżenie. Przez jeden krótki moment wydawało jej się, że chce oszczędzić jej tych męczarni, ale było to tylko złudzenie. Kiedy przemówił, wiedziała to już na pewno. - Musimy brnąć dalej, Tesso, bez względu na wynik. Nie m a m y innego wyboru. - Rozumiem. Robił to dla niej. Ta świadomość dodała jej odwagi i po­ zwoliła zebrać siły. Jednak myślami była już przy jeziorze i czuła, jak krew krąży coraz szybciej w jej żyłach, pulsuje boleśnie w uszach. - Staraj się myśleć o tamtej nocy - mówił Ross. - Był czerwiec, zbliżał się koniec semestru. Wiele starszych dziewcząt miało wyjechać. W szkole był taki zwyczaj, że uczennice ostatnich klas przed opuszczeniem szkoły musiały wykąpać się w jeziorku, prawda? - Tak, ale to ciągnęło się przez cały tydzień. Dziewczyny wychodziły w małych grupkach po kilka, żeby nauczyciele niczego nie zauważyli. To miała być wielka tajemnica, ale i tak wszyscy o tym wiedzieli. - A ty i Nan postanowiłyście zażartować sobie z nich? Tessa odetchnęła głęboko. Nie pamiętała niczego, ale w tej grze, którą prowadziła z Rossem, miała korzystać z jego podpowiedzi. - Nie chciałam iść, bo źle się czułam. Przez cały tydzień

321

N a n pisała do mnie liściki, próbowała mnie przekonać do zmiany zdania. -I to było prawdą. - Podejrzewam, że w końcu jej się udało. - A to już była tylko spekulacja. Kiedy Ross wstał, dając jej do zrozumienia, że czas iść dalej, położyła dłoń na piersi, jakby chciała w ten sposób uspokoić rozszalałe serce. Powoli wyprostowała się i pozwoliła, by wyprowadził ją na zewnątrz. - Wyszłyście stąd? - spytał. - Tak. - Zawsze najpierw spotykały się w kaplicy. Pamiętała, że wielokrotnie rozpoczynały w tym miejscu swe nocne wy­ prawy, co nie oznaczało, że podobnie stało się i tamtej nocy. - Teraz ty poprowadź. - Do jeziora? - A gdzieżby indziej? Coś kołatało się jej po głowie, jakieś wspomnienie, które wydawało jej się istotne, a którego nie mogła sięgnąć. Ross przyglądał jej się w milczeniu, czekał na jej ruch. Od kaplicy do jeziora prowadziła szeroka, dobrze utwardzona ścieżka. Na pewno nie skorzystałyby z tej drogi tamtej nocy, zakładając, że w ogóle wychodziła wtedy z domu. Powoli przeszła przez ścieżkę, zawahała się na moment, a potem pewnie wkroczyła między drzewa. Była zaskoczona faktem, że tak dobrze pamięta tę drogę. Nie musiała o niej myśleć, a kiedy zaczynała to robić, traciła pewność siebie. Droga była stroma i prowadziła przez gęstwinę drzew, uschniętych gałęzi i krzewów. Po chwili Tessa spływała potem, i to nie tylko dlatego, że miała na sobie ciepły płaszcz. Myślała już o tej chwili, kiedy stanie nad brzegiem jeziora. „Szybciej, Tesso, szybciej!", rozbrzmiewał w jej głowie głos Nan. „Jesteśmy już spóźnione. M u s i m y się pospieszyć, bo nic nie zobaczymy". N a n z pewnością szła przed nią, prowadziła ją do jeziora, nie dlatego, że zawsze była liderką, lecz dlatego, że to była jej przygoda.

322

To się nigdy nie wydarzyło. Z n ó w działała jej wybujała wyobraźnia. Ross w m ó w i ł jej to wszystko. Nie zdawała sobie sprawy, że biegnie, dopóki nie wypadła spośród drzew i nie zatrzymała się gwałtownie. W porównaniu z mroczną gęstwiną lasu jezioro wydawało się przepełnione blaskiem, niczym gigantyczne lustro, w którym odbijało się blade światło księżyca. Tessa wolałaby jednak nigdy nie zaglądać do tego lustra. Przez chwilę stała w bezruchu, sparaliżowana strachem i wątpliwościami, niezdolna do żadnego działania. Nie powinna tutaj być. Nie tak to wyglądało. — Tesso! Podskoczyła w miejscu, kiedy nagle za jej plecami pojawił się Ross. Tak jak i ona dyszał ciężko. - Ja... nie chcę już tego robić - wyrzekła ochrypłym głosem. - Nie powinnam była tu przychodzić. Proszę, Ross, wracajmy już. Jego głos był nieustępliwy, bezlitosny. - Tesso, musisz to zrobić. Zaczynasz sobie coś przypominać, prawda? - Nie! - krzyknęła. - To tylko jakieś zamazane obrazy, nic sensownego. - Jeszcze nie skończyliśmy. M o ż e to przywróci ci pamięć. Pochwycił ją za ramię i pociągnął naprzód. Obeszli jezioro i zatrzymali się po jego drugiej stronie, w miejscu, z którego widać było dom. Tessa wiedziała, dlaczego ją tutaj przy­ prowadził. Właśnie tu utonęła Becky. Podniosła głowę i spoj­ rzała na gwiazdy, na czubki drzew i dach kaplicy. Patrzyła wszędzie, tylko nie na wodę. - Spójrz tam, Tesso - powiedział Ross. - Spójrz na jezioro. Siłą przekręcił jej głowę i potrząsnął nią mocno, kiedy zamknęła oczy. Wreszcie uniosła powieki, popatrzyła na jezioro i jęknęła głośno, ujrzawszy na powierzchni w o d y jakiś ciemny kształt, jakby niewyraźny zarys ludzkiego ciała. - Becky - wyszeptała drżącym głosem.

323

Osunęła się na kolana i zakryła twarz dłońmi. Ross jeszcze nie skończył. Uklęknął obok niej i pochwycił ją za ramiona. - Spójrz tam, Tesso! - rozkazał. - Popatrz na drugą stronę jeziora. Widzisz je? Czy to nie te dziewczęta, którym chciałyście zrobić kawał? Łzy przesłoniły jej świat, ale nie mogła oderwać oczu od przeciwległego brzegu. Widziała tam światełko, latarnię, a w jej blasku, tuż nad wodą, poruszały się cztery niewyraźne postacie. - K i m one są, Tesso? Pamiętasz ich imiona? Nie? Więc ja ci je przypomnę. Margaret, Johanna, Cassandra i Becky. Czy teraz już pamiętasz, Tesso? Zimny, nienawistny głos niczym stalowy kolec wbijał się w jej mózg, nie zostawiał jej miejsca na ucieczkę. - Nie - wyszeptała. - Nie. - Margaret, Johanna, Cassandra i Becky. M a m rację, Tesso? To one są w twoim śnie, prawda? Spójrz na nie. Jeszcze raz podniosła wzrok i popatrzyła na drugą stronę jeziora. T y m razem nie zobaczyła jednak czterech niewyraźnych postaci, tylko cztery starsze dziewczęta. Ale to nie była prawda. Powinna widzieć tam tylko trzy dziewczyny. Ross mylił się, mówiąc o Becky. Jej tam nie było. - Przypominasz sobie, co się wtedy stało? - spytał tym samym, nieugiętym tonem. - To wszystko jest w zeznaniach. O n e słyszały, jak szamotałaś się w wodzie. Chciałaś, żeby cię usłyszały, prawda? Udawałaś, że coś ci się stało. Pamiętasz to, Tesso? - Proszę, nie. To nie byłam ja! Przysięgam, to nie byłam ja! Ross stał nad nią, nieruchomy jak posąg. - Potem zaczęłaś krzyczeć. Pamiętasz, co krzyczałaś? To też zostało zapisane. M a m ci powiedzieć? Przeszłość i teraźniejszość zlały się nagle w jedno. Jego silne, straszliwie silne dłonie wbijały się w jej ramiona, nie pozwalały na najmniejszy ruch. Zaczęła się szarpać, próbowała

324

uwolnić się z tego potężnego uścisku. On chciał ją utopić! O Boże, te silne, męskie ręce trzymały ją pod wodą. Za chwilę utonie! W tej chwili rozpaczy przeszłość stała się teraźniejszością. Znów była dwunastoletnią dziewczynką, znów krzyczała w prze­ rażeniu, nadaremnie błagając o pomoc. - Ratunku! - krzyczała z całych sił. - Proszę, niech ktoś mi pomoże! Nie umiem pływać! O Boże, nie umiem pływać! Musicie mi pomóc! Błagam, proszę, dlaczego nie chcecie mi uwierzyć? Proszę! Proszę! Powtarzała te słowa bez ustanku, krzyczała do utraty tchu. Wreszcie krzyk zmienił się w bezradny szloch. Blady i wstrząśnięty Ross ujął ją pod brodę i odwrócił jej twarz do siebie. - To nie był żart - stwierdził. - Naprawdę wołałaś o pomoc. - Oczywiście, że to nie był żart - wychlipała. - Ale one nie słuchały. Odwróciły się do mnie plecami i odeszły. - Co się tutaj stało, Tesso? - To Becky była w wodzie! - krzyknęła. - Becky! Kopała go, szarpała się, próbowała mu się wyrwać. Ale on trzymał ją pod wodą! To było straszne, jak koszmar. Nie mogłam jej pomóc. Nie umiałam pływać. I byłam tchórzem, takim tchórzem. A... a kiedy to już się skończyło, i on wyszedł po mnie, uciekłam i schowałam się. Ross oddychał ciężko, chrapliwie, przez chwilę nie mógł wykrztusić z siebie słowa. Wreszcie spytał cicho: - Kto to był, Tesso? - Nie wiem. Nie widziałam jego twarzy, a nawet jeśli ją zobaczyłam, to już nie pamiętam. On był kochankiem Becky. Spotykali się w szklarni. Właśnie tam zabrała mnie wtedy Nan. Ale wszystko ułożyło się nie tak, jak miało się ułożyć. - Więc teraz pamiętasz już, co się stało? - O tak. Teraz pamiętam wszystko.

325

Martwił się o nią, martwił się tak bardzo, że nie zabra jej nawet z powrotem do powozu, lecz zaprowadził od razu do Fleetwood House. Gospodyni przygotowana była już do snu. Początkowo traktowała ich z podejrzliwością, kiedy jednak zrozumiała, że ma do czynienia z ludźmi z wyższych sfer, pozwoliła im wejść. Ross powiedział jej tylko, że jego żona zasłabła, kiedy mijali bramę posiadłości, i że gdy dojdzie do siebie, ruszą w dalszą drogę. Pani Doyle spojrzała na Tessę i natychmiast zrobiło jej się ogromnie żal młodej damy. Zaprowadziła ich do zachodniego skrzydła, w którym niegdyś mieszkała Tessa, i umieściła ich we własnym saloniku. Powiedziała im także, że panna Oliphant wróci nazajutrz, a dziewczęta, które wyjechały na ferie, przyjadą dopiero na początku przyszłego tygodnia. D o m był niemal całkiem opustoszały, zostało w nim tylko kilka nauczycielek, pokojówki i jedna uczennica, która nie miała domu. Wszystkie spały w drugim skrzydle. Gospodyni była miłą, opiekuńczą kobietą, która nie za­ dawała zbyt wielu pytań, a i tak doskonale wiedziała, co powinna zrobić. Natychmiast po wejściu do saloniku zajęła się rozniecaniem ognia w wygasłym kominku, okryła kolana Tessy ciepłym szalem i wyszła, by przygotować wodę na herbatę. Ross nie zdążył nawet przysunąć swojego krzesła do Tessy, kiedy pani Doyle powróciła z butelką brandy i dwie­ ma szklankami. Postawiła je na stoliku, ukłoniła się grzecznie i wyszła. Ross spojrzał na żonę. Tessa zdjęła płaszcz i oparła się wygodnie o poręcz krzesła, odchylając głowę do tyłu. Ubrana była w ciemną suknię, na szyi zaś miała zawiązaną białą muślinową chustkę. Jej twarz i usta były teraz niemal tak samo blade jak owa chustka. Miała zamknięte oczy, a na jej brwiach gromadziły się kropelki potu. - Przykro mi, że byłem dla ciebie taki niemiły - powiedział. Tessa otworzyła powoli oczy.

326

- Czyżby? - Tesso... - Próbował wziąć ją w ramiona, kiedy jednak odwróciła głowę, zrezygnował. - Wszystko, co zrobiłem, było konieczne. - Byłeś brutalny, bezlitosny. Ale powinnam była o tym pamiętać jeszcze z Francji. - Popatrzysz na to inaczej, kiedy się uspokoisz. - Przypuszczam, że ci ludzie po drugiej stronie jeziora to twoi służący. Zastanawiałam się, gdzie zniknęli. Ross zacisnął mocniej zęby. - Musiałem przywrócić ci pamięć. Od tego zależy więcej, niż przypuszczasz. Dreszcz wstrząsnął jej ciałem. - C z y naprawdę musiałeś wrzucać ten tłumok do wody, żeby przypomnieć mi o Becky? - Chciałem, żebyś odzyskała pamięć. - Przygładził dłonią włosy. - Naprawdę przykro mi, że nie dało się zrobić tego inaczej. C ó ż więcej m o g ę ci powiedzieć? - O c h tak, przykro ci - odparła gorzko. - A teraz pewnie nie możesz doczekać się chwili, kiedy powiem ci wszystko, co pamiętam, prawda? To nic nie zmieni. Nie m o g ę powiedzieć ci, kto to zrobił. — Jej głos załamał się gwałtownie. - Myślisz, że nie chciałabym tego wiedzieć, nie tylko ze względu na Becky, ale i na Nan? - Naleję ci brandy. Kiedy napełniał kieliszki, przeklinał w duchu swą brutalność. Z drugiej jednak strony nie widział żadnego innego wyjścia. Teraz przynajmniej mieli jakiś konkretny ślad, po raz pierwszy od śmierci Cassie. Na usta cisnęły mu się dziesiątki pytań, które chciał zadać Tessie. Miała rację; niecierpliwił się i bardzo chciał usłyszeć całą resztę tej historii. Kiedy jednak, podając jej kieliszek, zobaczył, jak bardzo drżą jej dłonie, zrozumiał, że musi dać jej jeszcze trochę czasu.

327

- Chcę, żebyś wypiła brandy - powiedział. - Cały kieliszek. Poproszę gospodynię, żeby posiedziała tu z tobą przez chwilę, a ja sprawdzę, co robią moi ludzie. Właściwie mógłbym ich odesłać do Fleetwood i zamówić powóz na rano. Jesteś bardzo zmęczona i nie nadajesz się do podróży. Lepiej będzie, jeśli spędzimy tę noc tutaj. Poproszę gospodynię, by przygotowała nam nocleg. - Nie - pokręciła głową. - Jeszcze nie. Usiądź przy mnie. Chcę powiedzieć ci, co stało się tamtej nocy. Jeśli natychmiast o tym komuś nie opowiem, oszaleję. Kiedy zajął miejsce obok niej, Tessa wzięła głęboki oddech i zaczęła mówić; - Czekałam na Nan w kaplicy. Była spóźniona, a ja czułam się tak kiepsko, że chciałam ze wszystkiego zrezygnować. Kiedy Nan przybiegła w końcu na miejsce, była ogromnie podekscytowana. Ukradła listy, które ktoś wysyłał do Becky. Mówiła, że Becky oszaleje ze strachu, kiedy zorientuje się, że zniknęły. Gdybym czuła się lepiej, wypytałabym ją o te listy, ale wtedy w ogóle mnie to nie obchodziło. Chciałam tylko wrócić do łóżka. „To tylko lekkie przeziębienie", powiedziała Nan, kiedy oznajmiłam jej, że chcę wracać do domu. Mówiła, że pokaże mi coś, coś naprawdę zdumiewającego. W końcu dałam się jej namówić. Nie poszłyśmy nad jezioro, choć przechodziłyśmy obok. Widziałyśmy z daleka starsze dziewczyny, ale nie zatrzymy­ wałyśmy się przy nich. Udałyśmy się prosto do szklarni. W środku było dwoje ludzi, Becky i jakiś mężczyzna. Słyszałyś­ my ich głosy, kłócili się o coś. Nan podeszła bliżej i zajrzała do środka, a potem wróciła do mnie. „To on", powiedziała. „Kochanek Becky". Właśnie kiedy wypowiadała te słowa, lampa w cieplarni zgasła. Nie pamiętam dokładnie, co zdarzyło się potem. Becky mówiła coraz głośniej, potem nagle zamilkła. Nie wiem, co

328

wtedy myślałam, ale wiem, że byłam okropnie, okropnie przerażona. Podniosłam kamień i rzuciłam w stronę cieplarni, ale odbił się od drzewa. Potem Nan uciekła. Kiedy Tessa zamilkła na moment, nie próbował jej poga­ niać. Nie chciał przerywać toku jej myśli. Wiedział, że lepiej będzie, jeśli zaczeka ze wszystkimi pytaniami do końca jej opowieści. Tessa wpatrywała się w ogień, próbując uporządkować wszystkie wspomnienia, które nagle wypełniły jej umysł. - Ja też uciekłam i schowałam się w kępie krzaków. Potem otworzyły się drzwi cieplarni i ze środka wybiegła Becky. On był tuż za nią. Becky nie przestawała biec, on zatrzymał się na chwilę, rozglądnął dokoła i ruszył w pościg. Pobiegłam za nimi. Przycisnęła dłoń do oczu, a jej głos zniżył się do drżącego szeptu. - Podejrzewam, że Becky biegła do jeziora, bo wiedziała, że tam są jej przyjaciółki, i że znajdzie u nich pomoc. Ale one stały po drugiej stronie jeziora. Nie mógł jej pomóc nikt prócz mnie. Resztę już znasz. - Podniosła na niego wzrok. - Kiedy dobiegłam do jeziora, oboje byli już w wodzie. Becky próbowała z nim walczyć. Potem on wepchnął ją pod wodę. Widziałam ich w świetle księżyca, choć niezbyt wyraźnie. Zaczęłam wołać o pomoc, ale to tylko rozbawiło starsze dziewczyny. Kiedy on wyszedł z wody, uciekłam i schowałam się. Nie wiem, jak długo siedziałam w ukryciu. Wydawało mi się, że minęło wiele godzin. Wiedziałam jednak, że on tam jest, i że mnie szuka, więc ze strachu nie ruszałam się z miejsca. Podejrzewam, że w końcu byłby mnie znalazł, gdyby jedna ze starszych dziew­ czyn nie wróciła po Becky. - Cassandra Mortimer - powiedział cicho. - Tak, Cassandra Mortimer. Musiałam być wtedy w szoku. Myślałam tylko o tym, że jest już za późno. Słyszałam, jak ten mężczyzna ucieka, więc po chwili wyszłam z krzaków i wró-

329

ciłam do domu. To wszystko, co pamiętam z tamtej nocy. Wcale nie zobaczyłam jego twarzy. Nie rozpoznałabym go, nawet gdyby stał o krok przede mną. - Odwróciła głowę i spojrzała mu w oczy. - Podejrzewam, że masz do mnie tysiące pytań. Te słowa uspokoiły go nieco. Tessa była blada i roztrzęsiona, ale udało jej się otrząsnąć z szoku, który musiała wywołać przygotowana przezeń inscenizacja. - To może zaczekać - powiedział i podniósł się z krzesła. Położył dłoń na jej ramieniu. - Byłaś bardzo dzielna. Teraz wypij brandy. Za chwilę przyjdzie do ciebie gospodyni. - A gdzie ty idziesz? - Do moich ludzi. To nie zajmie dużo czasu. Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, Tessa odstawiła kieliszek, odrzuciła szal okrywający jej kolana i wstała. W ma­ łym saloniku było okropnie gorąco, wydawało jej się, że zaraz zabraknie jej powietrza. A może to wspomnienie tamtej nocy wprowadzało ją w taki stan. Krążyła niespokojnie po małym pokoju, oglądała wszystko, jednak przed jej oczami wciąż przewijały się obrazy z prze­ szłości. Teraz nie dziwiła się już, że zaniknęła te straszliwewspomnienia w najciemniejszych zakamarkach umysłu, że nigdy nie chciała się do nich przyznać. Wcale nie była dzielna, jak powiedział Ross. To, co zrobiła, było niewybaczalne. Powinna była zrobić coś więcej, by uratować Becky. W o d a w tym miejscu nie była głęboka. Na pewno by tam nie utonęła. Bała się jednak zbliżyć do tych silnych męskich rąk, które trzymały Becky pod wodą. I jak ostatni tchórz stała bezczynnie nad brzegiem jeziora, kiedy on mordował Becky. Zatkała sobie usta pięścią, by stłumić wzbierający w niej szloch. Teraz rozumiała już ten powtarzający się wciąż koszmar, rozumiała go aż za dobrze. Cierpienia Becky dręczyły jej sumienie. We śnie zajmowała jej miejsce. Robienie sobie wyrzutów wiele lat po tych wydarzeniach

330

nie miało jednak większego sensu. Była wtedy tylko dwunas­ toletnią dziewczynką, i nie ona jedna zawędrowała tamtej nocy nad jezioro. Nan także musiała gdzieś tam być, schowana między drzewami. A tamte dziewczyny były od niej o wiele starsze. Słyszały jej wołanie o pomoc, ale odeszły. Dobry Boże, ona sama była temu winna. Rozpoznały jej głos i pomyślały, że znowu chce je nabrać. Gdyby na jej miejscu znalazł się ktoś inny, ktoś, kogo darzyłyby zaufaniem, na pewno potrakto­ wałyby to wołanie poważnie, a Becky żyłaby do dziś dnia. I Nan. Usiadła na krawędzi krzesła, wpatrując się w ogień i myśląc o Nan. Po raz ostatni przed spotkaniem w operze widziała ją w chwili, kiedy rzucała kamieniem w cieplarnię. Nan była jeszcze bardziej wystraszona niż ona. Nie wiedziała jednak, że człowiek, który kłócił się z Becky, chciał ją zamordować. Później, kiedy ustąpiła już gorączka, była tak słaba, że musiała leżeć w izolatce, z dala od innych dziewcząt. Ktoś wypytywał ją o wypadek nad jeziorem, a ona oczywiście zaprzeczyła zeznaniom dwóch starszych dziewczyn. Nie było jej tam. Minęły dwa tygodnie, nim całkiem powróciła do zdrowia. Do tego czasu skończył się już semestr i inne dziew­ częta, w tym Nan, pojechały do domów. Potem opiekunowie zapisali ją do innej szkoły. Wiedzieli o wypadku, choć nie mieli pojęcia, że była w to zamieszana. Uznali jednak nocne wycieczki nad jezioro za tak oburzający wybryk, że postanowili zabrać stamtąd swą podopieczną. Gdzieś w pobliżu rozległo się głośne bicie zegara. Słyszała stukot kół powozu na podjeździe, jednak w ogóle nie zwracała uwagi na te dźwięki. Udręczony umysł znów powrócił do nocy, kiedy Nan została zamordowana. On jeszcze za to zapłaci. Bóg jej świadkiem, znajdzie go i ukarze. Nie pamiętała jego twarzy, ale teraz, gdy wiedziała już, co wydarzyło się kilka lat temu, miała jakiś konkretny ślad. Wiedziała, czego szukał, kiedy splądrował cały dom Nan.

331

Kiedy zaczęła myśleć o ujęciu zabójcy Nan, nie czuła już takich wyrzutów sumienia, nie użalała się nad sobą. Ross był dla niej bezlitosny, zmusił ją do okropnych rzeczy, ale jeśli to wszystko miało pomóc w zdemaskowaniu mordercy, to warto było się temu poddać. Być może w ten sposób odkupi swoją winę, wymaże z pamięci te chwile, kiedy nie pomogła Becky. „Te inne dziewczyny. Jestem prawie pewna, że on je zabił, Tesso". Słowa Nan poderwały ją nagle z miejsca. Przerażona koja­ rzyła ze sobą fakty. O kim innym mogła mówić Nan, jeśli nie o dziewczynach, które były wtedy nad jeziorem? Ross wymienił nawet ich imiona; Margaret, Johanna, Cassandra. Jedna myśl opanowała jej umysł. Musi znaleźć Rossa i wypytać go o te inne dziewczęta. Wybiegła z pokoju, jednak po kilku krokach zatrzymała się na korytarzu. Lampa, która paliła się, gdy gospodyni pokazywała im drogę do saloniku, teraz była zgaszona. - Ross? Rozglądała się nerwowo dokoła, badała spojrzeniem niewy­ raźne kształty, które zalegały w ciemnym korytarzu. Tłumaczyła sobie, że ma zszarpane nerwy. Doświadczyła tej nocy wielu okropieństw. To dlatego cierpła jej skóra, a delikatne włoski na karku stawały dęba. Jednak wokół niej działo się coś złego. Minęło już sporo czasu, odkąd słyszała odjeżdżający powóz. Ross powinien już wrócić. A pani Doyle miała jej towarzyszyć. - Pani Doyle? - Jej drżący głos odbijał się przez chwilę od pustych ścian korytarza, po czym umilkł w oddali. Dostrzegła jakiś ruch, ale równie dobrze mogła to sobie wyobrazić. Zaciskała pięści tak mocno, że bolały ją palce. Potem poczuła ten zapach, delikatny i przyjemny zapach dymu tytoniowego. Jej instynkt działał szybciej niż rozum. Ułamek sekundy przed atakiem obróciła się na pięcie i wsko­ czyła do pokoju, zamykając drzwi z trzaskiem. Palce bły­ skawicznie odnalazły klucz i przekręciły go w zamku. Nie

332

zdążyła się nawet odsunąć od drzwi, kiedy coś uderzyło w nie z hukiem, niczym piorun. Krzyk uwiązł jej w gardle i zamienił się w głuchy jęk. Jedna z listew pękła, ale drzwi nadal broniły dostępu do pokoju. Nie miała czasu, by za­ stanawiać się nad dalszymi poczynaniami. Pochwyciła płaszcz i podbiegła do okna. W miarę jak odzyskiwała zdolność normalnego myślenia, rosło jej przerażenie. Gdzie był Ross i co się z nim stało? Obrazy zbyt straszne, by o nich myśleć, czaiły się na skraju jej umysłu. Gdzie, o Boże, gdzie był Ross? Kiedy drzwi jęknęły pod następnym potężnym uderzeniem, otworzyła okno i wspięła się na parapet.

23

W b i e gła między drzewa, kierując się ku mniej uczęsz­ czanej ścieżce do kaplicy, tej samej, którą jakiś czas temu prowadziła Rossa. Myślała tylko o tym, by znaleźć się tam jak najszybciej i zadzwonić na alarm. Nie liczyła na p o m o c nauczycieli i pokojówek, lecz strażników, którzy pilnowali bramy. Przypomniała sobie, że niedaleko znajdowała się także druga brama i inni strażnicy. Gdyby tylko zdążyła podnieść alarm! Ścieżka nie była najkrótszą drogą do kaplicy, ale Tessa nie miała teraz innego wyboru. Tylko ta droga niewidoczna była z okien domu, oddzielona od niego gęstwiną drzew i krzewów. Musiała przedostać się do kaplicy nie zauważona, nim morderca odetnie jej drogę i nie pozwoli wzniecić alarmu. Wyobraziła sobie Rossa, nieprzytomnego, zalanego krwią i ciężko rannego. Jej umysł nie był w stanie przyjąć nic więcej. Jeśli nie uda jej się sprowadzić pomocy, ta potworna bestia zabije ich oboje. Był bardzo zręczny, poruszał się niemal bezszelestnie, ale i jej słuch był niesamowicie wyostrzony. Wiedziała doskonale, kiedy wdrapał się na parter i zeskoczył na pokryty żwirem podjazd. Nagły przypływ energii pozwolił jej błyskawicznie dobiec pod osłonę drzew. T a m przywarła do pnia wielkiego 334

dębu i ostrożnie obejrzała się za siebie. Napastnik stał przy narożniku d o m u , starając się odgadnąć, którędy uciekła. Nie czekała dłużej, nie mogła sobie na to pozwolić. Czas uciekał, a Ross mógł wykrwawić się na śmierć. Musiała działać. Najpierw poruszała się bardzo ostrożnie, przemykała od drzewa do drzewa, wyszukiwała drogę między krzewami i opad­ łymi gałęziami. Raz czy d w a zatrzymała się i nasłuchiwała przez chwilę. Nie słyszała nic prócz własnego oddechu. Patrząc wciąż przed siebie, przyspieszyła kroku i przewróciła się jak długa na wystającym korzeniu. Nie krzyknęła, jednak odgłos upadku brzmiał w jej uszach jak strzał karabinowy. Natychmiast zerwała się na równe nogi i obejrzała za siebie. Jakiś cień poruszył się w oddali i zniknął w gęstwinie. Dokoła panowała cisza i absolutny spokój, ale Tessa wiedziała już, wiedziała, że on ją śledzi. Od tej chwili biegła jak zając. Starała się nie dopuszczać do siebie strachu i zdenerwowania, myślała tylko o tym, że musi dobiec do kaplicy i wszcząć alarm. Kiedy ona się poruszała, robił to i on. Teraz już żadne z nich nie próbowało się kryć. Jednak wciąż miała sporą przewagę. Dzielił ich spory dystans, a on nie mógł wiedzieć, że Tessa biegnie do kaplicy. Wypadła na polankę, na której stała kaplica, skręciła raptow­ nie w prawo, by dobiec do komórki, w której kościelny trzymał klucz. Kiedy sięgnęła nad drzwi i nie znalazła tam klucza, z jej ust wyrwał się okrzyk niepohamowanego, zwierzęcego prze­ rażenia. Słyszała, jak morderca przedziera się przez krzaki. Za chwilę będzie przy niej. Jej palce dotknęły jakiegoś zimnego i twardego przedmiotu, pochwyciły go i ściągnęły z haczyka. Szybko i bezszelestnie wyśliznęła się na zewnątrz i pobiegła na drugą stronę kaplicy, z dala od swego prześladowcy. Kiedy wybiegła za róg, ten wyskoczył właśnie z krzaków. Znajdowali się po przeciwnych stronach budynku, ale ona musiała jeszcze otworzyć drzwi. Zakryła usta dłonią, by stłumić głośny oddech. Morderca

335

był mniej ostrożny; słyszała dobrze jego chrapliwe dyszenie i wiedziała, że biegnie do komórki. Nie zwlekając dłużej, doskoczyła do drzwi i włożyła klucz w zamek. Klucz obrócił się z głośnym zgrzytem. Krzywiąc się ze strachu, otworzyła szeroko skrzypiące drzwi. W tym momencie napastnik wybiegł zza rogu i ruszył na nią. Rzuciła się do wnętrza kaplicy i zaczęła biec między ławkami, w stronę ołtarza. Wtedy poczuła między łopatkami potężny cios i runęła na kolana i ręce. Siła uderzenia pchnęła ją jeszcze kilka kroków do przodu. W tej chwili rozpaczy, nim odzyskała oddech, zrozumiała, że nie zdąży przedostać się na drugą stronę ołtarza, do dzwonu. Przegrała. Była przerażona, ale budziło się w niej także inne uczucie, silniejsze niż strach. Ogarnęła ją wściekłość, nie mogła pogodzić się z myślą, że tak będzie wyglądał koniec tej sprawy. On był mordercą. Zabił Becky i Nan. Być może zabił także pozostałe dziewczęta. Niewykluczone, że zabił Rossa. Nie mogła po­ zwolić, by uszło mu to na sucho. Wiedziała, że nie podda się bez walki. Nawet gdyby musiała wydrapać mu oczy i przegryźć gardło, nie mogła poddać się bez walki. Ta myśl pozwoliła jej na nowo zebrać siły. Poderwała się na równe nogi i odwróciła w stronę napastnika. Światło księżyca wpadało do kaplicy przez wielkie okrągłe okno nad kruchtą, napełniając jej wnętrze niesamowitymi cieniami. Zobaczyła mężczyznę średniego wzrostu, jednak jego twarz wciąż kryła się w ciemności. Ruszył powoli w jej stronę, a ona cofała się krok po kroku. Widziała, że jest już pewny zwycięstwa. Nie spieszył się. Złapał ją w pułapkę. Jedyna droga ucieczki wiodła obok niego. Tessa nie myślała jednak o ucieczce. Chciała przyciągnąć jego uwagę, zająć go tak, by móc pociągnąć za sznur dzwonu. Myśli, które krążyły gdzieś w zakamarkach jej umysłu od chwili, gdy odzyskała pamięć, nagle połączyły się w jedno, dając jej tę jedyną szansę, o której marzyła. Jeśli się myli... Odepchnęła od siebie tę myśl, nie próbując jej nawet dokończyć.

336

Musiała sprawiać wrażenie pokonanej i zrezygnowanej. Nie może pokazać po sobie, że nie zakończyła jeszcze tej walki. - Jeśli mnie wypuścisz, pokażę ci, gdzie są schowane listy - powiedziała słabo, a drżenie w jej głosie wcale nie było udawane. - Są tutaj, w kaplicy. Zatrzymał się raptownie. - Więc przyznajesz, że wiesz o listach! Znała ten głos! Słyszała go wiele razy, choć teraz był nieco inny, zimny i beznamiętny, trudny do zidentyfikowania. Kim on był? Na Boga, kim on był? Kiedy znów ruszył w jej stronę, zaczęła się cofać, do­ stosowując jednak swoje kroki do jego tempa, by nie prowo­ kować go do gwałtownego ataku. Gdyby ją pochwycił, straciłaby ostatnią szansę. Napastnik mówił dalej: - Nie miałem co do ciebie pewności. Byłem już prawie przekonany, że nie brałaś w tym udziału. Byłem zdumiony, kiedy złapałaś się na moją przynętę i zaprowadziłaś mnie do swojej wspólniczki. Zdumiony i wdzięczny, bo dotąd nie miałem pojęcia, gdzie ją znaleźć. Gdzie są te listy? - Twoją przynętę? - List. - Nie pamiętam... - I wtedy przypomniała sobie pierwszy list, do napisania którego Nan wcale się nie przyznawała. - Nie rozumiałam, o co w nim chodzi. Roześmiał się ponurym śmiechem, od którego przebiegł jej po plecach zimny dreszcz. - Bo i nie miałaś nic rozumieć. Ale zrobiłaś dokładnie to, na czym mi zależało. Zorganizowałaś spotkanie ze swoją wspólniczką i zaprowadziłaś mnie do niej. Ale nie czyń sobie wyrzutów. Jak już powiedziałem, jestem ci wdzięczny. On był wtedy w operze. Obserwował ją. A ona zaprowadziła go prosto do Nan. Musiał podsłuchać ich rozmowę. Potem zabił Nan, tak jak wkrótce zabije ją.

337

Doszli już do końca ławek. Tessa sięgnęła ręką do tyłu, szukając ołtarza. Kiedy go dotknęła, zaczęła powoli przesuwać się w bok, by go obejść. Musiała zająć go rozmową, odciągnąć jego uwagę od swoich poczynań. Jeszcze tylko kilka sekund i osiągnie swój cel. - Nie byłam wspólniczką N a n - powiedziała. -I nie znalaz­ łam jej. To ona mnie znalazła. Potrzebowała pieniędzy. Dlatego przyszła do mnie. Ale rzeczywiście powiedziała mi o listach i powiedziała, gdzie je ukryła. - Była zdumiona tym, z jaką łatwością wypowiada te słowa i jak przekonująco brzmią jej kłamstwa. - Gdyby coś jej się stało, miałam oddać listy policji. Dlatego tutaj przyjechałam, po listy. - Więc powiedziała mi prawdę! Te listy naprawdę ukryte są w kaplicy? - Powiedziała ci? - Nie mogła ukryć zdumienia. Listy były tylko pretekstem, który miał odciągnąć jego uwagę. Ani przez chwilę nie przypuszczała, że N a n rzeczywiście je tam ukryła. Teraz przypomniała sobie rozmowę w operze. N a n wspomniała coś o „świętej kryjówce". Być m o ż e rzeczywiście ukryła listy właśnie tutaj. - O tak, powiedziała mi - odparł. - Ale nie bardzo jej wierzyłem, dopóki nie przeszukałem jej d o m u i niczego nie znalazłem. A jak myślisz, dlaczego jestem tutaj? Tessa westchnęła ciężko, odganiając od siebie ponury obraz. Ross powiedział jej, że N a n została uduszona. Starając się nie myśleć o tym więcej, powiedziała: - Pewnie śledziłeś nas cały czas. - Nie. Przyjechałem tutaj jeszcze przed wami. Doszedłem do wniosku, że przede wszystkim powinienem zająć się listami. Bez nich sąd nie m o ż e mi niczego udowodnić. Nie spodzie­ wałem się, że Sayle tak szybko tutaj dotrze. Byłem zaskoczony, kiedy się tu zjawiliście. Jak widzisz, nie znalazłem jeszcze listów. Zdaje się, że panna Roberts nie powiedziała mi całej prawdy. O n e wciąż są w tej kaplicy?

338

- Tak. Jego krzyk poderwał ją z miejsca, smagnął niczym bicz. - Nie kłam! Byłaś już tutaj dziś wieczorem. Gdyby listy były w kaplicy, zabrałabyś je ze sobą. Rozpacz i determinacja pozwoliły jej w tym momencie znaleźć odpowiednie słowa: - Owszem, znaleźliśmy je, ale mój mąż powiedział, że powinniśmy je zostawić i poczekać na sędziego. Posłał po niego swoich ludzi. Chyba widziałeś, jak wyjeżdżali? Stała już w małym prezbiterium. Od mordercy oddzielał ją ołtarz. Przypuszczał zapewne, że cofa się przed nim ze strachu, i że tak czy inaczej może skończyć z nią w każdej chwili. Znajdowała się w potrzasku, zamknięta między ołtarzem, amboną i chrzcielnicą. Wkrótce dotknie plecami ściany. - Czy wiesz, co robię małym dziewczynkom, które próbują mnie okłamać? - spytał. Wiedziała, i ta świadomość odebrała jej na chwilę odwagę. - Zabiłeś wszystkie dziewczęta, które były nad jeziorem tamtej nocy - wyszeptała ochryple. - Dobrze, że się rozumiemy. Teraz powiedz mi, gdzie są listy? Ostrzegam cię, moja cierpliwość jest już na wyczerpaniu. Musiała spytać, choć była pewna, że i tak ją okłamie. - Co zrobiłeś mojemu mężowi? - Będzie żył. A kiedy dostanę listy, pozwolę odejść i tobie. Słowo honoru. Łzy bezsilnej wściekłości napłynęły jej do oczu. Bawił się z nią jak kot z myszką. Kiedy dostanie listy, nie pozwoli jej żyć ani chwili dłużej. Wiedziała zbyt wiele, a przynajmniej on tak myślał. To samo odnosiło się do Rossa. - Są w chrzcielnicy - powiedziała. Powoli sięgała do sznura. - Piedestał jest pusty. Jedna z płytek na dole rusza się przy dotknięciu. Można ją wyjąć. - Myślę, że powinnaś mi to pokazać - powiedział. Ruszył do niej, a kiedy okrążał ołtarz, po raz pierwszy

339

zauważyła, że trzyma w dłoni pistolet. Nie miała ani chwili do stracenia. Sięgnęła do góry i pochwyciła obiema rękami sznur dzwonu. Zanim jednak zdążyła ściągnąć go w dół, noc eksplodowała hukiem. Był to odgłos wystrzału i dobiegał z zewnątrz. Przestraszony napastnik odwrócił się na pięcie, celując w drzwi. Nadzieja wybuchła w jej sercu. Przypomniała sobie tę noc, kiedy strażnik przywołał strzałem poszukujących jej mężczyzn. Pociągnęła za linę, całym ciężarem ciała uwiesiła się na niej, potem pozwoliła się poderwać z ziemi. N a d kaplicą rozległ się czysty dźwięk dzwonu.

Ross

wychylał się przez otwarte okno, kiedy dobiegł go głos dzwonu. To on wystrzelił z pistoletu, by wszcząć alarm. Przed chwilą znalazł w kuchni nieprzytomną gospodynię. Spotkał ją ten sam los, co i jego; została napadnięta znienacka i uderzona w tył głowy. Nie tracił czasu na cucenie rannej kobiety, lecz natychmiast pobiegł do pokoju, w którym zostawił Tessę. Salon był pusty, drzwi wyważone, a okno otwarte. Przeklinał w duchu własną głupotę. Nie przypuszczał, że tutaj m o ż e ich spotkać coś złego i lekkomyślnie zostawił Tessę samą, odsyłając wszystkich swoich ludzi do wioski. Kiedy powrócił do domu, nie świeciła się latarnia nad wejściem, ale nawet to nie wzbudziło jego podejrzeń. Latarnie zawsze gasną w najmniej odpowiednich momentach. Nieświadom zagrożenia, wszedł do ciemnego hallu i został powalony potężnym ciosem w tył głowy. Wciąż czuł się nieco oszołomiony, ale strach o Tessę pomagał mu oprzytomnieć. Kiedy wpadł do pokoju i nie zastał tam nikogo, przez chwilę nie mógł się zdecydować, co robić dalej. Teraz, kiedy usłyszał głos dzwonu, wiedział dokładnie, gdzie jej szukać.

340

Jego pistolet był już pusty i bezużyteczny. Odrzucił go na bok, wyskoczył przez okno i zaczął biec. W przeciwieństwie do Tessy skorzystał z najkrótszej drogi do kaplicy. Choć prowadziła ona pod górę i choć wciąż odczuwał bolesne skutki ciosu napastnika, każde uderzenie dzwonu dodawało mu sił. Nagle d z w o n umilkł. Na m o m e n t zatrzymało się także jego serce, a potem Ross poderwał się do jeszcze szybszego biegu i już po chwili wypadł na polankę. Drzwi kaplicy były otwarte, ale tym razem Ross zachowywał się ostrożniej. Wśliznął się niepostrzeżenie do środka i przykuc­ nął za ostatnią ławką. Słyszał odgłosy szamotaniny, potem bolesny okrzyk Tessy i głuche uderzenie. Wtedy zaczął działać. Z wściekłym rykiem rzucił się na dwie postaci walczące przed chrzcielnicą. Tessa dostrzegła go kątem oka i usłyszała, jak jej napastnik gwałtownie wciąga powietrze. - On ma broń! - krzyknęła. Została brutalnie rzucona na podłogę, a morderca wymierzył pistolet w Rossa. Kiedy w kaplicy rozległ się huk wystrzału, Tessa krzyknęła przeraźliwie. Ross uchylił się, a potem przeszedł do ataku. Zamknięci w potężnym uścisku runęli na drewniane ławki, walcząc na śmierć i życie. Od tej chwili nie potrafiła już powiedzieć, kto jest kim. W blasku księżyca podnosiły się i opadały zaciśnięte pięści; mężczyźni sapali i zmagali się ze sobą. Odgłosy brutalnych ciosów przyprawiały ją o mdłości. Nie wiedziała, co zrobić, nie wiedziała, jak położyć temu kres. Osłabła z przerażenia szła za nimi, kiedy wytoczyli się spośród ławek i walczyli w przejściu. Słysząc głuchy odgłos potężnego ciosu, Tessa skurczyła się ze strachu. Jeden z walczących podniósł się z podłogi, podczas gdy drugi klęczał skulony, dysząc ciężko. Serce podeszło jej do gardła. Który z nich był Rossem?

341

Stojący mężczyzna wymierzył drugiemu kopniaka. Gdyby jego stopa dosięgła celu, walka zostałaby rozstrzygnięta. Jednak leżący na podłodze odsunął się błyskawicznie i uniknął kop­ nięcia. Kiedy gotował się do skoku, jego przeciwnik obrócił się raptownie i wybiegł z kaplicy. Wiedziała już, że mężczyzna na podłodze to Ross i po­ spieszyła mu z pomocą. Dyszał ciężko, podnosząc się z kamien­ nej posadzki. Kiedy i on ruszył do wyjścia, Tessa krzyknęła: - Chyba nie pobiegniesz za nim bez pomocy!? Nawet na nią nie spojrzał. - Zostań tutaj! To sprawa pomiędzy nim i mną. Rozumiesz? Nie wtrącaj się! Przerażona jego gwałtowną reakcją, cofnęła się o krok, ale gdy Ross wypadł z kaplicy, pobiegła za nim. Na zewnątrz dojrzała mężczyzn z latarniami, którzy okrążali kaplicę z dwóch stron. Nagle przebiegła jej przez głowę myśl, że jeśli nie powstrzymają Rossa, może być za późno. Za późno na co? Dziwny, nieokreślony strach ścisnął jej serce. Jeszcze przez m o m e n t wahała się, a potem, wrzeszcząc z całych sił, pobiegła w dół ścieżki prowadzącej do jeziora. Z przodu dobiegał ją trzask łamanych gałęzi i odgłosy pościgu. Za jej plecami rozlegały się wołania strażników, którzy także gnali do jeziora. Pędziła przed siebie na złamanie karku, przeskakując nad krzakami i korzeniami, uchylając się przed gałęziami, wymijając pnie drzew. Kiedy wybiegła wreszcie nad brzeg jeziora, zoba­ czyła ich od razu. Stali zaledwie o kilka kroków od niej, zanurzeni po pas w wodzie. Jeden z mężczyzn wyraźnie już osłabł. Próbował jedynie unikać ciosów drugiego. Nagle ten silniejszy pochwycił go za ramiona i wepchnął pod wodę. Tessa już chciała rzucić się na niego, kiedy usłyszała głos Rossa. - Ty bydlaku! - dyszał chrapliwie. Wyciągnął swego prze­ ciwnika nad wodę. - Ty bydlaku! - powtórzył i znów wepchnął go do jeziora.

342

Tessa widziała rozpaczliwą szamotaninę człowieka, którego topił Ross. Za chwilę na pewno go wypuści. Kiedy jednak Ross nie zwalniał uścisku, a ruchy jego przeciwnika stawały się coraz słabsze, Tessa z okrzykiem przerażenia rzuciła się do wody. Chwyciła Rossa za ramię i próbowała odciągnąć go do tyłu. Krzyczała i płakała jednocześnie, wydawała z siebie jakieś nieartykułowane dźwięki zrodzone ze strachu. Nie była w stanie ruszyć go z miejsca. Nagle spośród drzew wypadli strażnicy z latarniami w rękach. Teraz zobaczyła Rossa dokładnie i ten widok przeraził ją jeszcze bardziej. Jego twarz pokryta była krwią i potem; wargi odciągnięte we wściekłym grymasie ukazywały zaciśnięte mocno zęby; jego oczy płonęły żądzą mordu, patrzył na nią jak na kogoś obcego. Potem jakieś pomocne ręce wyciągnęły ją z wody, a dwóch mężczyzn oderwało Rossa od jego ofiary. - Już dobrze, proszę pani, wszystko dobrze. Mężczyzna, który wyciągnął ją na brzeg, był służącym z Sayle House. Po chwili Ross opadł na piasek obok niej. Nie dotykali się, nie patrzyli na siebie. Ross zwinął się w kłębek, oddychał ciężko. Tessa wstała i wbiła spojrzenie w półżywego mężczyznę, którego strażnicy wyrwali z morderczego uścisku Rossa. Jeden z nich podniósł latarnię i oświetlił jego twarz. Był to Bertram Gibbon, kuzyn Amandy Chalmers.

Obudził ją szczebiot ptaków, i choć pokój, w którym leżała, był jej nie znany, wiedziała, że wciąż jest we Fleetwood Hall. Odwróciła głowę i spojrzała na okno. Na horyzoncie czerwienił się świt, niczym ognisty rydwan, przed którym pierzchały ciemności. Nie spała dłużej niż godzinę lub dwie. Wieczorem nie miała okazji porozmawiać z mężem. Właś­ ciwie wszystko, co wydarzyło się po tej straszliwej walce nad jeziorem, wydawało jej się dziwnie nierealne, jakby zamazane.

343

Zrozumiała, że strażnicy z Sayle zostali nieco dłużej przy bramie, by pogawędzić z miejscową służbą, i wrócili do parku, słysząc strzał Rossa i głos dzwonu. Pamiętała też, że Ross zostawił ją pod opieką jednej z nauczycielek, podczas gdy sam ze swoimi ludźmi odwiózł więźnia do aresztu w Fleetwood. Jednak późniejsze wydarzenia tonęły we mgle, nie wiedziała, jak właściwie znalazła się w tym pokoju, odziana w cudzą koszulę nocną. Pamiętała tylko pojedyncze obrazy. Chlipiące pokojówki. Lekarz. Filiżanka gorącej, słodkiej herbaty. Pani Doyle bardziej rozzłoszczona, niż przerażona, kiedy doszła do siebie. Ktoś ściągał z niej mokre ubranie. Ross, zmęczony i posępny, żegnał się z nią, obiecując, że wróci za kilka godzin. Właściwie powinna teraz spać przez cały dzień i następną noc. Ale obudziła się nagle, jakby ktoś szarpał ją za ramię. W tym nocnym zamieszaniu zapomniała o czymś ważnym, a teraz wiedziała już, co to było. Zsunęła się z łóżka i próbowała odszukać swoje ubranie. Nie znalazła go jednak, więc otworzyła szafę. Najwyraźniej był to pokój którejś z nauczycielek. Pokojówki ubierają się na czarno, nauczycielki na szaro. Po kilku minutach gotowa już była do wyjścia. Na krześle ustawionym naprzeciwko drzwi jej pokoju drzemał służący. G d y tylko usłyszał jej kroki, natychmiast się obudził. Tessa ucieszyła się, że będzie miała towarzystwo. - M u s z ę zabrać coś z kaplicy - powiedziała. D o m zaczynał się właśnie budzić do życia, kiedy wyszli na zewnątrz. Nie potrzebowali latarni. N a d wschodnim horyzontem widać już było skrawek słońca. Zostawiła służącego w kruchcie, a sama weszła do kaplicy. W jej głowie niejasno majaczyły różne wspomnienia, jednak Tessa celowo nie dopuszczała do siebie żadnego z nich. Prócz jednego. N a n powiedziała mordercy, że schowała listy w kaplicy Fleetwood Hall, okłamała go jednak co do konkretnego miejsca ukrycia. 344

Uklękła przed drewnianą chrzcielnicą. Luźny panel nie był wcale tak luźny, jak jej się wydawało. Być m o ż e to ocaliło jej życie poprzedniej nocy, kiedy Bertram Gibbon odciągnął ją od sznura. Nie chciał jej zabić, dopóki nie miał listów. Nie mógł znaleźć luźnej płytki, ona także miała z tym kłopoty. Jednak teraz, kiedy widziała dobrze chrzcielnicę, poradziła sobie bez trudu. Na piedestale wyrzeźbiony był wizerunek anioła, a luźny panel znajdował się pod jego prawą stopą. Włożyła spinkę do włosów w szparę między płytkami i po­ ciągnęła lekko. Kiedy panel nadal się opierał, pociągnęła mocniej. Wreszcie drewniany kwadracik oderwał się od pozo­ stałych. Tessa odłożyła go na bok i wsunęła dłoń do otworu. Jej palce zamknęły się na pliku jakichś papierów. Ostrożnie, powoli wyciągnęła je z chrzcielnicy. Wiedziała, że zwinięte w rulonik kartki to opowieści, które kiedyś wymyślały z N a n i czytały sobie przy świetle latarni. Odłożyła je na bok. Potem wzięła do ręki arkusz papieru przewiązany wstążeczką. Nie otwierała go. Było to świadectwo ich wiecznej przyjaźni, które poświadczyły kiedyś własną krwią. Tessa przełknęła ciężko, próbując pozbyć się bolesnego ucisku w gardle, i odłożyła także i to zawiniątko. Pozostał jej jeszcze plik listów związany zwykłym sznurkiem. Usiadła na najbliższej ławce i rozwiązała sznurek. Prawie na wszystkich wypisane było imię Becky, jednak jeden zaadresowany został przez N a n w najprostszy z możliwych sposobów: „ D o czytelnika tego listu". Tessa otworzyła go i położyła sobie na kolanach. Pod listem widniała data: sierpień ubiegłego roku. Tessa przypomniała sobie, że w tym czasie mieszkała we Francji, u swojego dziadka. Ross Trevenan był wówczas jego sek­ retarzem, podawał się za Amerykanina i ciągle miał do niej o coś pretensje. Odsunęła od siebie tę myśl i zaczęła czytać: Śmierć Becky Fallon w jeziorze Fleetwood Hall w czerw­ cu 1795 roku nie była wynikiem nieszczęśliwego wypadku.

345

Becky została celowo utopiona, a ja widziałam mężczyznę, który ją zamordował. Nazywa się Bertram Gibbon z Albany, zamieszkały obecnie w Londynie. Zabił ją, bo groziła, że ujawni przed światem, że jest z nim w ciąży, a on nie chce się z nią ożenić. Wszystko to zapisane jest w jego listach, i choć nie podpisał ich swoim imieniem, wiem, że to on jest ich autorem. Dowiedziałam się o tych listach i ukrad­ łam je na kilka godzin przed śmiercią Becky. Chciałam ją nastraszyć, odpłacić jej za to, że donosiła na mnie nauczycielom. Ale wszystko potoczyło się inaczej. Nie przyznałam się do niczego, kiedy do szkoły przyszli policjanci i zaczęli zadawać pytania. Nie znałam wówczas nazwiska człowieka, który zabił Becky. Bałam się też kary, bo nie powinnam była wychodzić ze szkoły nocą. Myślałam, że mogę zostać obwiniona za to, co się stało, i że nikt by mi nie uwierzył. Właściwie nie wiem, co sobie wtedy myślałam. Byłam zbyt wystraszona, by zdobyć się na rozsądek. W szkole była pewna dziewczyna, Tessa Lorimer, która także wyszła ze m n ą tamtej nocy. O n a nie wie tyle, co ja, i nie miała nic wspólnego z tamtymi wydarzeniami, widziała jednak, jak Bertram Gibbon topił Becky i może potwierdzić wszystko, co tutaj napisałam. Próbowała sprowadzić po­ moc, ale inne dziewczyny myślały, że robi sobie z nich żarty. O ile mi wiadomo, Tessa mieszka obecnie we Francji, ze swoim dziadkiem, i dziękuję za to Bogu. Nikt prócz Tessy nie wiedział, że tam wtedy byłam. Nikt mnie nie widział, nawet Gibbon. Ukryłam listy Becky w kaplicy, w piedestale chrzcielnicy. Nie zaglądałam do nich przez wiele lat. Nie zrobiłabym tego w ogóle, gdybym nie stanęła kiedyś twarzą w twarz z Gibbonem. Pracowałam wtedy jako pokojówka w gos­ podzie w Reading. On spał tam przez jedną noc. Nie wiedział, kim jestem, ale ja go rozpoznałam. Widziałam

346

go w cieplarni z Becky tamtej nocy i nigdy nie zapomniałam jego twarzy. Wkrótce dowiedziałam się, że adoruje bogatą dziedzicz­ kę, której rodzice byli bardzo religijni i nie chcieli zgodzić się na to małżeństwo. Gibbon robił wszystko, co w jego mocy, by przekonać ich, że jest odpowiedzialnym i bardzo pobożnym młodym człowiekiem. O ile wiem, ożenił się w końcu z tą kobietą, jednak to było jeszcze przed tym, jak wpadłam na pomysł, by zmusić go do płacenia za moje milczenie. Byłam wtedy w bardzo ciężkiej sytuacji. Wiem, że nie jest to żadne usprawiedliwienie dla tego, co zrobiłam, ale w o w y m czasie nie widziałam żadnego innego rozwiązania. Wróciłam więc do kaplicy we Fleetwood, by upewnić się, że wciąż są tam te listy. Potem napisałam do niego, grożąc, że jeśli nie wypłaci mi dużej sumy pieniędzy, poinformuję o wszystkim jego przyszłą żonę, a na dowód prawdziwości moich słów pokażę jej listy Becky. Udało się. Uważałam, że jestem bardzo sprytna. Kazałam mu zostawić pieniądze w takim miejscu, z którego mogłam je niepostrzeżenie odebrać. Nie widział mnie wtedy, nie wiedział, kim jestem. Nie byłam chciwa, ale kiedy pieniądze się skończyły, a ja nie mogłam znaleźć pracy, znów do niego napisałam. Nigdy nie przyszło mi do głowy, jakie m o g ą być tego skutki. Jestem prawie pewna, że zabił wszystkie inne dziewczyny, które były nad jeziorem tamtej nocy, przypusz­ czając, że jestem jedną z nich. Nie zrobiłabym tego, gdybym wiedziała o tych morderstwach, ale dowiedziałam się o nich dopiero niedawno, a do tego czasu znów próbowałam wyłudzić od niego pieniądze. Więc wtedy wiedział już o mnie. Powinnam była pójść na policję i powiedzieć im o wszyst­ kim, ale jak mogłam to zrobić? Przez wszystkie te lata

347

wiedziałam, kto jest mordercą, i nigdy się do tego nie przyznałam. Byłam pewna, że spotkałaby mnie za to surowa kara. Boję się, że on mnie znajdzie i zabije. Kiedy po raz ostatni zażądałam od niego pieniędzy, a nie wiedziałam wówczas jeszcze o tych dziewczynach, zastawił na mnie pułapkę. Wymknęłam mu się, ale mnie widział. On chyba zdaje sobie sprawę, że nie pójdę na policję, bo za bardzo obawiam się konsekwencji. Więc znów piszę do niego, tym razem jednak nie po to, by dał mi pieniądze, ale by go poinformować, że jeśli cokolwiek mi się stanie, listy trafią w ręce odpowiednich ludzi. Błagam o przebaczenie. Nigdy nie sądziłam, że narażam na niebezpieczeństwo kogokolwiek prócz siebie samej. Szczególnie proszę o przebaczenie rodziny zmarłych dziew­ czyn, Margaret Hemmel, Johanny Vernon i Cassandry Mortimer. Wiem, że znienawidzicie mnie za to, co zrobiłam. W Bogu pokładam nadzieję, że kiedyś znajdziecie w swych sercach dość litości, by mi przebaczać. Helena Roberts Tessa nie odkryła w tym liście niczego zaskakującego, żadnych wiadomości, które wprawiłyby ją w zdumienie. I tak domyślała się już prawie wszystkiego. Nawet wzmianka o Mar­ garet Hemmel nie była dla niej żadnym zaskoczeniem. Teraz, kiedy siedziała samotnie w pustej kaplicy, pozwoliła, by jej myśli krążyły swobodnie w czasie, by łączyły ze sobą chwile, kiedy poznała amerykańskiego sekretarza dziadka, wkrótce potem spotkanie z Desmondem, Sally i Julianem, wreszcie wydarzania poprzedniej nocy. Wczoraj wieczorem, kiedy Ross przeprowadzał ją przez wszystkie stopnie tej małej inscenizacji, wiedział znacznie więcej, niż ona kiedykolwiek mu powiedziała. Jednak wtedy była zbyt przejęta, by to zauważyć.

348

Spojrzała jeszcze raz na list Nan i ostatni akapit. Cassandra Mortimer. Oczywiście, to była Cassie, żona Rossa. Tylko to mogło wytłumaczyć jego mordercze zapędy, kiedy trzymał Bertrama Gibbona pod wodą i omal go nie utopił. Nagle zrobiło jej się zimno, okropnie zimno. Wstała z ławki, włożyła drewniany panel na miejsce, wsunęła pod pachę wszystkie listy i kartki i wyszła z kaplicy.

24

szampan był już schłodzony i rozlany do kieliszków, kiedy Ross wszedł do biblioteki Desmonda Turnera. G d y tylko przekroczył próg, Julian rzucił się na niego i zaczął walić go po plecach z radości. Sally podeszła doń na palcach i pocałowała go w policzek. D e s m o n d już nie raz widział się z Rossem od dnia, gdy Bertram Gibbon został aresztowany, i zdążył po­ gratulować mu wcześniej. Julian rozdał kieliszki i wzniósł toast. - Za Tessę - powiedział. - Bez niej nigdy nie złapalibyśmy tego łajdaka. Toast przyćmił nieco radosny nastrój, panujący w pokoju. Ross opowiedział Desmondowi o chwilach grozy, które przeżyła Tessa we Fleetwood Hall, a D e s m o n d powtórzył to s w y m przyjaciołom. Od powrotu z Fleetwood Tessa nie przyjmowała gości. - Jak ona się czuje? - spytała Sally. Ross łyknął szampana. - Jest wyczerpana. Śpi całymi dniami. Była to tylko część prawdy. Tessa rzeczywiście nie czuła się najlepiej, ale niepokoiło go coś jeszcze. Od tamtej nocy zachowywała się bardzo dziwnie w stosunku do niego. Przypusz­ czał, że przeraził ją, gdy stracił panowanie nad sobą i przy-

350

trzymał Bertrama Gibbona pod wodą. Nie utopiłby go. Był pewien, że nie posunąłby się aż tak daleko. Jednak Tessa nawet nie chciała go wysłuchać. Uświadomiwszy sobie, że wszyscy patrzą na niego, powie­ dział: - Kiedy poczuje się trochę lepiej, zabiorę ją do Greenways. A gdy już całkiem dojdzie do siebie, urządzimy wielkie przyjęcie. Te słowa najwyraźniej podniosły obecnych na duchu i już po chwili wszyscy wypytywali Rossa o wizytę w więzieniu Newgate, gdzie osadzony został Bertram Gibbon. - Nie miał nic przeciwko twoim odwiedzinom? - spytał Julian. - O nie, chętnie mnie przyjął. Po chwili milczenia Sally zapytała cicho: - Uważasz, że to było mądre? - Nie, wcale nie było mądre - uśmiechnął się ponuro Ross. - Właściwie było odrażające. T y m samym, cichym głosem Sally pytała dalej: - Więc jak to wyglądało? - Trudno w to uwierzyć, ale Gibbon zachowywał się do­ kładnie tak samo jak na wolności. Był ogolony, elegancko ubrany i uśmiechnięty. Nigdy nie zdawałem sobie sprawy, jaka niezwykła osobowość kryje się pod tą butną miną. Został poniżony. Śmierć zagląda mu w oczy, ale on nic sobie z tego nie robi. Nie, to nie do końca tak. Jest jeszcze gorzej. On nami pogardza, Sal. Żyje według własnych praw i nie zamierza przed nikim się usprawiedliwiać. Poszedł zobaczyć się z Gibbonem tylko z jednego powodu. Chciał spojrzeć w oczy mordercy Cassie i powiedzieć mu, czego doświadczy, kiedy pętla zaciśnie się na jego szyi, a drewniana podłoga ucieknie mu spod nóg. Chciał zobaczyć, jak Bertram Gibbon zwija się ze strachu i błaga o litość. Kiedy jednak powiedział mu to wszystko, Gibbon roześmiał się tylko i odparł tym swoim nonszalanckim tonem:

351

- Wystarczy zedrzeć z nas maski, a okaże się, że wszyscy skażeni jesteśmy dżunglą, Sayle, czego dowiodły właśnie twoje słowa. Myślę, że jesteś jeszcze większym dzikusem niż ja. Ja nigdy nie napawałem się cierpieniem moich ofiar. Ale ty... - Znów się roześmiał. - Próbowałeś mnie utopić, i gdyby nie twoja żona, pewnie by ci się to udało. Teraz chcesz zadać mi dodatkowe cierpienia. No cóż, m a m przynajmniej tę satysfakcję i wiem, że jest jeszcze jedna osoba, która dowiodła tego, co twierdziłem już od dawna; w odpowiednich okolicznościach okazuje się, że nikt z nas nie jest do końca ucywilizowany. - Chyba nie chcesz mi wmówić, że twoje ofiary nie cierpiały - odparował Ross. - Torturowałeś Nan Roberts. Widziałem, co z nią zrobiłeś. Dusiłeś ją powoli i boleśnie. - Mój drogi Sayle, robiłem to tylko po to, by dowiedzieć się, gdzie ukryła ten list. Kiedy już powiedziała mi wszystko, skróciłem jej cierpienia. - Nie żałujesz niczego, co zrobiłeś? Gibbon uniósł brwi. - Żal i wyrzuty sumienia zostawiam dla słabeuszy - odparł. - Nie proszę o wybaczenie, boskie ani ludzkie. Poza tym Nan Roberts była sprzedajną dziwką. Dziwię się, że w ogóle o niej wspominasz. To przez nią musiałem wyeliminować tamte inne dziewczyny, łącznie z twoją żoną. Kiedy Gibbon wspomniał o Cassie, Ross zamarł w bezruchu. Bał się, że jeśli poruszy choćby jednym mięśniem, nie zapanuje nad sobą, rzuci się na mordercę i udusi go, nim strażnicy zdążą go powstrzymać. Gibbon i Amanda Chalmers byli gośćmi na przyjęciu urodzinowym Cassie. Ta świadomość przyprawiała go o mdłości. Gdy Gibbon zrozumiał, że Ross nie podchwycił jego przynęty, spróbował innej taktyki. Choć wiedział, że sąd może udowodnić mu jedynie morderstwo Nan Roberts, nie starał się kryć przed Rossem swego udziału w innych zbrodniach. Wciąż chełpił się swoim sprytem.

352

- Podejrzewałem, że mnie szukasz - powiedział. - Dlaczego? - Mój drogi Sayle, nie jestem głupcem. Nigdy nie byłem pewien, czy to panna Lorimer wołała tamtej nocy o pomoc. Jednak kiedy przywiozłeś ją tutaj z Francji, pomyślałem, że nieprzypadkowo mąż jednej z moich ofiar stał się opiekunem panny Lorimer. Gibbon palił cygaro, które podał mu jeden ze strażników. Wypuścił z ust wielki obłok dymu i uśmiechnął się do Rossa. - Podejrzewałem, że zastawiasz na mnie pułapkę. Wtedy jeszcze twoja obecna żona była całkiem bezpieczna. Jednak kiedy zaprowadziła mnie do Nan Roberts, stała się bezużyteczna. Więc najpierw sam spotkałem się z panną Roberts, a potem czekałem na twoją żonę. I prawie mi się udało. - Prawie to nie najlepsze określenie - powiedział Ross. - Złapaliśmy cię, Gibbon, i staniesz przed sądem, oskarżony o morderstwo. Gibbon zbył te słowa machnięciem ręki. - Po prostu mieliście więcej szczęścia. To był bardzo nie­ korzystny zbieg okoliczności, że akurat wtedy przyjechaliście do Fleetwood Hall. Ross zastukał do drzwi, by poinformować strażnika, że chce wyjść. Stojąc na progu, jeszcze raz spojrzał w twarz człowieka, którego najchętniej zgniótłby na miazgę. - Masz rację - powiedział. - Po części jestem dzikusem. Ale ty, ty jesteś gorszy od dzikusa. Jesteś nieludzki. Jedyną odpowiedzią Gibbona było wzruszenie ramionami.

Kiedy wyszedł z więzienia, czuł się tak, jakby zanurzył si przed chwilą w szambie. Teraz, kiedy patrzył na twarze swych przyjaciół, odzyskiwał powoli pogodę ducha, uspokajał się. Ci ludzie byli dlań jak powiew świeżego wiatru. Odetchnął głęboko i zaczął mówić.

353

G d y skończył relację ze swej rozmowy z Gibbonem, w pokoju zapadła głęboka cisza. Wreszcie odezwała się Sally: - Muszę przyznać, że nadal nie rozumiem kilku rzeczy w tej historii. - Jakich? - spytał Ross. - Na przykład rola Becky Fallon. Gdzie on ją poznał i dla­ czego ją zamordował? Przecież to najgorsze z możliwych rozwiązań. M ó g ł po prostu nie zgodzić się na małżeństwo. Ross nie powtórzył jej tego, co powiedział Gibbon. Becky wcale nie była niewinną dziewczynką, lecz rozpustną dziewką, którą mógł mieć każdy mężczyzna. - Poznał ją, kiedy odwiedzała swoich krewnych w Henley - powiedział. - Zamordował ją, bo groziła, że poda go do sądu za złamanie przysięgi. Musiał ożenić się dla pieniędzy, a właśnie na horyzoncie pojawiła się inna kandydatka, bogata dziedziczka, której nie chciał odstraszyć. - A co z listami? Dlaczego nie próbował ich odzyskać, nim zabił Becky? - Te listy nie miały dla niego żadnego znaczenia - odparł Ross. - Nawet się pod nimi nie podpisywał. Nie stanowiły więc żadnego dowodu. N a n Roberts po prostu przeceniła ich znaczenie. Gibbon obawiał się jej tylko dlatego, że była świadkiem morderstwa. Do Fleetwood przyjechał po list, który N a n zostawiła dla policji. - Więc dlatego zaczął likwidować wszystkich potencjalnych świadków wypadku sprzed lat - powiedział Desmond. - N a n Roberts stała się katalizatorem. - Nie wiedział, która z dziewczyn go szantażuje, więc postanowił zabić wszystkie - dodał Ross. Julian westchnął ciężko. - Pewnie okaże się, że jestem idiotą, ale nie potrafię zro­ zumieć, dlaczego nie zabił ich od razu. Przecież wiedział, że ktoś go obserwował. Słyszał wołanie Tessy. - Nie, wcale tego nie wiedział. - Ross pokręcił głową.

354

- Nie miał pojęcia, że Nan i Tessa stały wcześniej pod cieplarnią. A nad jeziorem było bardzo ciemno. Nikt nie mógłby go zidentyfikować. Myślał, że nic mu nie grozi, zwłaszcza kiedy zakończyło się śledztwo. W miarę upływu czasu nabierał coraz większej pewności, że jest całkowicie bezpieczny. - Ale dzięki Bogu nie udało mu się uniknąć odpowiedzial­ ności ani za to, ani za wszystkie inne morderstwa - pod­ sumowała Sally. - Zapłaci za wszystko, co zrobił. Tłumiąc przekleństwo, Ross podniósł się z fotela i podszedł do okna. Na zewnątrz przechadzali się ludzie, koła powozów stukały o bruk, jednak on nie był tego świadom. Wciąż przy­ pominał sobie Bertrama Gibbona, jego nieznośny, pogardliwy uśmieszek, jego przechwałki i zupełny brak skruchy. Kiedy nagle otworzyły się drzwi, a do biblioteki weszła Tessa, wszyscy zamarli w bezruchu, niczym konspiratorzy przyłapani na gorącym uczynku. - Proszę! - Tessa uśmiechnęła się promiennie. - Proszę, proszę! Jak tu milutko! Świętujemy zwycięstwo, prawda? Pomyślałam sobie, że właśnie tutaj was znajdę, kiedy nikt nie zajrzał dzisiaj do Sayle House. Dlaczego nie zostałam za­ proszona? Ross, powinieneś był mi powiedzieć. Tessa porzuciła czerń i ubrana była w granatową pelisę o podwyższonej talii i czepek w takim samym kolorze. Wy­ glądała jak wcielenie dziewczęcego wdzięku i czaru, piękna młoda kobieta, której umysłu nie zaprzątają żadne zmartwienia. Wszyscy obecni jednak doskonale ją znali i wiedzieli, że ciemnofioletowa barwa jej oczu nie wróży niczego dobrego. - Tesso... - zaczął Ross ostrzegawczym tonem. Odsunęła się od niego, kiedy próbował wziąć ją pod ramię. - Czy nie jestem bardzo sprytna? Od razu domyśliłam się, gdzie bawicie, więc szybko włożyłam ubranie i przywołałam powóz. No i jestem. Szampan! -wykrzyknęła, kiedy dostrzegła kieliszki w ich dłoniach. - Tylko najlepszy, jak widzę. Bądź

355

tak miły, Julianie, i nalej troszkę i dla mnie. Nie musicie mi nawet mówić, jaka to uroczystość. Julian w milczeniu podał jej kieliszek. Obserwował twarz Sally, widział, jak szok zmienia się w konsternację. G d y tylko Tessa wzięła od niego szampana, stanął obok Sally. - Więc za co wypijemy teraz? - mówiła dalej Tessa. - M o ż e za przyjaźń? - Podniosła kieliszek do ust, jednak nie upiła ani kropli. - Nie, nie za przyjaźń - powiedziała, odsuwając naczynie. - Przyjaciele są względem siebie uczciwi. Przyjaciele nie wykorzystują się nawzajem. - Patrzyła po kolei na twarze wszystkich zgromadzonych. - Wiecie, naprawdę powinniście byli powiedzieć mi, że jestem tylko przynętą. - Nie! - krzyknęła Sally. - To nie tak, Tesso. Próbowaliśmy cię chronić. - Chronić? Właśnie tak cię do tego namówili, Sally? Piękna maska zaczęła pękać, kiedy znów poczuła się zdra­ dzona i wykorzystana. Przez d w a dni i dwie noce, kiedy otrząsała się na chwilę ze snu, przemyślała sobie wszystko jeszcze raz i bez większego trudu złożyła tę układankę. Była im tak wdzięczna za ich przyjaźń, że nie widziała kłamstw, którymi karmili ją bezustannie. Teraz miała oczy szeroko otwarte. - Okłamałaś mnie, Sally - powiedziała. - A to jest niewy­ baczalne. Myślałam, że jesteś moją przyjaciółką. Myślałam, że wprowadziłaś się do Sayle House, bo mnie lubisz. M a m nadzieję, że dobrze zapłacono ci za wszystkie trudy i kłopoty. - Dość tego! - huknął Ross. - Ale ja jestem twoją przyjaciółką! - krzyknęła Sally. - Polubiłam cię od samego początku. - Nigdy nie byłaś uczennicą w szkole panny Oliphant! Zaprzyjaźniłaś się ze mną, żeby mnie szpiegować! Ty i Julian! On nigdy cię nie adorował! Robił to tylko po to, by ukryć swoje prawdziwe m o t y w y i oszukać mnie. Wciąż grzebaliście w mojej przeszłości, próbowaliście wyciągnąć ode mnie jakieś informac-

356

je. Podałam ci nazwisko Nan Roberts, a ty natychmiast im o tym powiedziałaś. Nan mówiła, że Desmond o nią wypytywał. Nie macie pojęcia, jak ją to przeraziło. Ross pochwycił Tessę za rękę. W jego oczach także płonął gniew. - Na miłość boską, opanuj się! Czy ty niczego nie rozumiesz? Złapaliśmy groźnego złoczyńcę, mordercę! Byłabyś jego na­ stępną ofiarą. Chcesz, żebyśmy teraz tego żałowali? Tessa odtrąciła jego rękę i uniosła dumnie głowę. Oddychała szybko i głośno. Jej głos lekko drżał. - Nie groziło mi żadne niebezpieczeństwo, dopóki nie przywiozłeś mnie do Anglii. Jeśli byłam czyjąś ofiarą, to tylko twoją i twoich przyjaciół. Nie możesz zaprzeczyć, że byłam przynętą, która miała zwabić mordercę! Przez chwilę wpatrywał się w nią groźnym wzrokiem, potem odwrócił się do pozostałych i powiedział: - Moja żona nie jest teraz sobą. Czy moglibyście zostawić nas na chwilę samych? Chciałbym wytłumaczyć jej wszystko jeszcze raz. - Tesso... Julian uciszył błaganie Sally. - Nie teraz, Sally! Chodź. Pokażesz mi tę książkę, która tak bardzo cię rozbawiła. Desmond zawahał się, lecz i on wyszedł z pokoju. - Zrobiłaś niezłe przedstawienie - powiedział Ross ze znużeniem. - Nie wiesz, nie rozumiesz, jak bardzo są ci oddani? - O ile wiem, Desmond Turner oddany był bez reszty rozwiązywaniu trudnej zagadki kryminalnej, która dręczyła go od lat, morderstwa Margaret Hemmel - odparowała Tessa. - Co do ciebie... - Musiała przełknąć ślinę, nim mogła kontynuować. - Czy ktoś może mieć wątpliwości, co cię do tego przywiodło? Od samego początku szukałeś zabójcy swojej żony i nie pozwoliłeś, by cokolwiek stanęło ci na przeszkodzie. Ross stał w milczeniu; jego twarz była zacięta i surowa.

357

- Nawet nie próbujesz temu zaprzeczyć! - krzyknęła. Zrobił krok w jej stronę, ale Tessa natychmiast się cofnęła. Łzy napływały jej do oczu, co rozwścieczyło jąjeszcze bardziej. Została jej tylko duma i nie chciała upokarzać się, płacząc przed tym człowiekiem. - Nie zaprzeczam - odparł. - Ale to coś więcej, niż ci się wydaje. Nie wiedzieliśmy wtedy, że jesteś bezpieczna we Francji. Całkiem możliwe wydawało nam się, że morderca przepłynie kanał i dosięgnie cię nawet tam. Twój dziadek świadom był tego, że wkrótce umrze, i niepokoił się o twój los, więc powierzył cię mojej opiece. Obiecałem mu, że zrobię wszystko, by zapewnić ci bezpieczeństwo. I dotrzymałem tej obietnicy. Tessa dyszała ciężko, brakowało jej tchu. - O tak, rzeczywiście, spisałeś się doskonale. Zrobiłeś nawet więcej, niż od ciebie żądano. Ożeniłeś się ze mną! Zbliżył się do niej, wyciągając rękę. Kiedy znów odsunęła się od niego na kilka kroków, ogarnął go jeszcze większy gniew. - Chciałbym ci przypomnieć, że małżeństwo było twoim pomysłem. Potrząsnęła wściekle głową. - O nie, tylko tak myślałam. Nie zrobiłeś nic ponad to, co musiałeś zrobić, by osiągnąć swój cel. Myślałam, że nasze małżeństwo to nie fikcja, ale i tu się myliłam. Nie mogę uwierzyć, że byłam aż tak ślepa. Zawsze była z tobą tylko Cassie, od początku do końca. - Przestań wreszcie użalać się nad sobą ! - ryknął. - Postaw się na moim miejscu. Moja żona została zamordowana! Brutal­ nie! Kochałem ją nad życie. Spodziewała się dziecka. Kiedy znalazłem jej ciało w wodzie... - Głos załamał mu się nagle. Odwrócił się do okna i milczał. Tessa rozumiała jego ból. Współczuła mu. Ale to nie umniej­ szało w niczym jej cierpienia. Umniejszało jednak gniew. Kiedy ochłonęła z emocji, opuściła bezradnie ramiona.

358

Ross znów odwrócił się do niej. - Nie wstydzę się tego, co zrobiłem. Nie żałuję, że morderca Cassie został ujęty. Dlaczego miałbym tego żałować? Cassie. Zawsze Cassie. Bertram Gibbon zamordował pięć młodych kobiet, ale Ross myślał wyłącznie o Cassie. A czegóż innego mogła się spodziewać? Pokonana i zrezygnowana, powiedziała: - Chciałam tylko, żebyś powiedział mi o wszystkim na samym początku. Chętnie b y m ci pomogła. Mogłam być jedną z was. Cieszyłabym się tak jak wy, dzieliłabym waszą radość podczas tego spotkania, na które nie raczyliście mnie zaprosić. - Pokręciła głową, uciszając go, kiedy chciał coś powiedzieć. - Wiem, wiem. Uważaliście, że macie ważne powody, by ukrywać przede mną prawdę, ale, szczerze mówiąc, nie chcę ich znać. Kiedy ruszyła do drzwi, Ross poderwał się z miejsca, mówiąc: - Chyba nie wyjdziesz stąd, nie pożegnawszy się z Sally? Tesso, nie możesz jej tak zostawić. Spojrzała na niego obojętnym wzrokiem, jakby był kimś obcym. - Nie obchodzi mnie to, czy kiedykolwiek jeszcze porozma­ wiam z Sally - powiedziała cicho. - Ani z którymkolwiek z was. Ross zagryzł wargę, starając się utrzymać nerwy na wodzy. Tessa nie była sobą. Nie wyjaśnił jej jeszcze wszystkiego. Nie przemyślała dobrze tego, co jej powiedział. Porozmawia z nią w nocy, najpierw będą się kochać, a potem porozmawiają. I tak nie przyjmowała niczego, co mówił do niej w tej chwili. Będzie zachowywać się inaczej, kiedy weźmie ją w ramiona. Otworzył przed nią drzwi. - Zawiozę cię do domu - powiedział. - Do domu? Nie podobała mu się jej zdumiona mina. - Do Sayle House - dodał, marszcząc brwi. - Nie, dziękuję. Sayle House nigdy nie był moim domem.

359

I nigdy nie będzie. To dom Cassie, Cassie i twój. M a m nadzieję, że oboje będziecie w nim szczęśliwi. - Do diabła, Tesso! Daj już temu spokój! - O tak, dam temu spokój - powtórzyła. - Uwierz mi, tak właśnie zrobię.

Jest

z nimi Desmond - powiedziała Sally. - Tessa nawet na niego nie patrzy. Żegna się z Rossem. - Po chwili dodała: - No i już. Pojechali, a ona nawet nie chciała ze mną rozmawiać, nie dała mi szansy, b y m przeprosiła ją za wszystko. - Otarła oczy chusteczką, którą przed chwilą podał jej Julian. - Nie sądzę, bym jeszcze kiedykolwiek ją zobaczyła. - Oczywiście, że jeszcze ją zobaczysz, Sal. To tylko nie­ porozumienie. Tessa... hm... Tessa była poruszona, kiedy weszła tutaj i zobaczyła nas świętujących nasze małe zwycięs­ two. Popełniliśmy błąd, nie mówiąc jej o wszystkim od razu, natychmiast po pojmaniu Gibbona. Powinniśmy byli wyznać jej wszystko szczerze. Poczekaj tylko, zobaczysz, że wszystko się ułoży. Ross przemówi jej do rozsądku. - Naprawdę tak sądzisz? - Usiadła obok niego. - Nie mogę znieść myśli, że ją zraniłam. Uśmiechnął się patrząc w jej zapłakane oczy. - Sal, pomyśl tylko, jak byś się czuła, gdyby to nie uczucia Tessy, ale ona sama została zraniona. Wszyscy dołożyliśmy starań, by ocalić ją przed Bertramem Gibbonem. Chyba nie jest ci przykro z tego powodu? - Oczywiście, że nie! Chodzi tylko o to... - Julian wyjął chusteczkę z jej dłoni i delikatnie osuszył łzy, które toczyły się po jej policzkach. - Chodzi o to, że nadużyliśmy jej zaufania, oszukaliśmy ją. Słyszałeś, co powiedziała. Okłamy­ waliśmy ją przez tyle miesięcy. - Ja jej nie okłamywałem - odparł Julian. - A przynajmniej nie przypominam sobie, bym to robił.

360

Sally wciągnęła głośno powietrze. Wyciągając rękę w kierun­ ku Sayle House, oświadczyła z oburzeniem: - Jak możesz mówić coś podobnego, skoro przychodziłeś codziennie do Sayle House, by chronić Tessę, a udawałeś, że się do mnie zalecasz? Jeśli to nie jest kłamstwem, to nie wiem, jak m a m to nazwać. Julian schował swoją chusteczkę i usiadł prosto. Kiedy przemówił, w jego głosie nie było cienia kpiny. - To nie było kłamstwo, a ja nie udawałem. Naprawdę się do ciebie zalecałem. - Ty... ? Julian uśmiechnął się do niej. - Zamknij usta, Sal, zanim wleci tam jakaś mucha. Sal posłusznie zamknęła usta. - Więc? Nie masz mi nic do powiedzenia? - M o g ę ci tylko powiedzieć, że takie żarty wcale mnie nie bawią. Julian westchnął przesadnie głośno. - Nie wiem, skąd to wiedziałem, ale byłem pewny, że mi nie uwierzysz. - Uśmiechnął się do niej cierpko. - Sal, jestem w tobie zakochany po uszy, tak bardzo zakochany, jak to tylko możliwe. Proszę, byś została moją żoną. Nie, nie żartuję. Spytaj Desmonda, jeśli mi nie wierzysz. Spytaj swojego ojca. On sam pozwolił mi zalecać się do ciebie. - Mój ojciec? Pozwolił ci? - A jak myślisz, dlaczego odwiedziłem twoich rodziców na Boże Narodzenie? Oczywiście, musiałem obiecać, że radykalnie zmienię swoje obyczaje, że sam się zmienię. I zmieniłem się, Sal, od chwili gdy cię poznałem. Stąd właśnie wiedziałem, że cię kocham. Sally zaczęła się jąkać. - Aa... aależ Juu... Juulianie, ty wciąż tylko mnie obrażasz. Wzruszył ramionami. - To taka nasza gra miłosna. Nie zrozumiałaś tego jeszcze?

361

- Gra miłosna! Nazwałeś mnie chudą, ciemnolicą A m a ­ zonką! - Ależ Sal, ty jesteś chudą ciemnolicą Amazonką. Sally zerwała się na równe nogi. Pierś falowała jej ciężko. - A pan, sir, jest frywolnym, fajtłapowatym, frymuśnym fircykiem! W mgnieniu oka i on zerwał się z krzesła i porwał ją w ramiona. Śmiejąc się do niej, zawołał: - Sal, ty ćwiczyłaś! Więc myślisz o mnie czasami, kiedy mnie tu nie ma! Teraz już wiem, że mnie kochasz! Choć opierała się, jak mogła, Julian przyciągnął ją do siebie i zamknął jej usta długim, namiętnym pocałunkiem. Nagle zaprzestała walki, oplotła rękami jego szyję i oddała pocałunek. Odsunęli się od siebie, kiedy usłyszeli, jak ktoś biegnie po schodach. - Co tam, do diabła! - Julian wypuścił Sally z objęć i ruszył do drzwi. W tej samej chwili do biblioteki wpadł Desmond. - Bertram Gibbon! - wydyszał Desmond. - Właśnie dotarła do mnie wiadomość... - Nie chcesz chyba powiedzieć, że uciekł!? - wykrzyknął Julian. - W pewnym sensie. Otruł się.

Amanda Chalmers przyjęła wiadomość o śmierci kuzyna ze spokojem. Nie zaprosiła do środka policjanta, który ją o tym poinformował. Stwierdziła, że przyszedł w złym momencie. Meble przykryte były pokrowcami. Spakowała już wszystkie kufry. Wyjeżdżała do swego majątku w Henley, by uciec przed zamieszaniem wywołanym aresztowaniem kuzyna. Policjant okazał pełne zrozumienie. Wiedział, jak to jest. Ludzie potrafią być tacy okrutni. Godzinę później Amanda siedziała już w swoim powozie. Zasłoniła dokładnie okna. Nie chciała, by ktokolwiek zobaczył

362

jej twarz. Nie chciała, by ktoś znajomy był świadkiem tej haniebnej ucieczki z Londynu. Jeszcze trzy dni temu w teatrze prawił jej komplementy sam książę Walii. Dzisiaj była wy­ rzutkiem. Nikt nie chciał się z nią zadawać, bo to właśnie ona przedstawiła Bertrama s w y m w p ł y w o w y m przyjaciołom. Wszyst­ kie drzwi były przed nią zamknięte. Gdyby podobne nieszczęście spotkało inną kobietę, mogłaby się załamać, ale nie ona. Anglia nie była centrum wszechświata. Istniały inne kraje i środowiska, w których miała zamiar odnaleźć swe miejsce. Oczywiście zmieni nazwisko i wygląd. Nie, świat nie zamknął się jeszcze przed A m a n d ą Chalmers. Będzie jej brakowało Bertrama. Nikt nie rozumiał jej tak dobrze jak on. Nikt już nie będzie głośno chwalił jej sukcesów, przy nikim już nie będzie mogła być naprawdę sobą. Powiedziała mu to wszystko, kiedy poszła odwiedzić go w Newgate. Wiedział, że tam przyjdzie, choć szanujące się d a m y nie pokazują się w tak niestosownych miejscach. Dla niej także lojalność była najważniejsza, i gdy obiecała ją komuś, słusznie czy nie, nigdy nie zawodziła. Bertram to rozumiał. Nie chciała wiedzieć nic o morderstwach, które popełnił. Słyszała już dość wiele, by zrozumieć, że dwie głupie dziew­ czyny same go sprowokowały. Ktoś powinien był im powie­ dzieć, że jeśli nie przestaną igrać z ogniem, m o g ą się sparzyć. Bertram nie próbował nawet przekonywać jej o swej niewinno­ ści. Dostosował się do niej. Rozmawiali o starych dobrych czasach, kiedy byli jeszcze dziećmi. Rozmawiali o wszystkim prócz obecnej sytuacji. Nigdy nie podziwiała go bardziej niż w tamtych chwilach. Był nieustraszony, pogodny i uśmiechnięty. Właśnie takim chciała go zapamiętać. Kiedy zbierała się już do wyjścia, powiedział jej, by nie przychodziła więcej. Już go nie zastanie. Myślała, że chce przez to powiedzieć, iż przeniosą go do innego więzienia, lecz on pokręcił tylko głową. Kiedy całował ją na pożegnanie, wyszeptał jej do ucha:

363

- Wspomnisz mnie od czasu do czasu? Wiedziała już wtedy, że Bertram chce oszukać kata i po­ zbawić go ofiary. Nie wiedziała, kto dostarczył mu truciznę, ale słyszała, że nawet w Newgate można dostać wszystko za odpowiednią cenę. Wszystko prócz wolności. Jego ostatnie słowa wprawiły ją w ogromne zdumienie. - Powiedz Sayle'owi, że na końcu nie cierpiałem - przykazał jej, a potem roześmiał się, szczerze czymś ubawiony. Stojąc w drzwiach, spojrzała na niego po raz ostatni. Przy­ glądał jej się z tym zagadkowym uśmiechem, którego nigdy nie potrafiła rozszyfrować. Miała ochotę coś mu powiedzieć, ale strażnik zamknął drzwi i straciła ostatnią szansę.

25

Przejażdżka po Hyde Parku nie sprawiła Rossowi przyjem­ ności. O tej porze park powinien być prawie pusty, lecz po mieście rozniosła się wieść, że lord Sayle pojawia się tam każdego ranka, i teraz został otoczony przez tłum życzliwych znajomych. Tak naprawdę chcieli zobaczyć Tessę i zasypywali go pytaniami na jej temat. Odpowiadał cierpliwie, że wyjechała do Greenways, by odpocząć po okropnych przeżyciach. Tak, cieszył się bardzo, że Bertram Gibbon wziął sprawy w swoje ręce i oszczędził lady Sayle konieczności zeznawania przed sądem. Jednak nie tylko dlatego cieszył się z postępku Gibbona. Desmond zauważył rozsądnie, że Gibbon wyświadczył przy­ sługę im wszystkim. - Myślę o rodzicach ofiar - mówił Desmond. - Oczywiście, będą musieli poznać prawdę, ale nie znaczy to, że muszą znać ją wszyscy. Sprawa stałaby się jeszcze głośniejsza, a to naprawdę nie jest nikomu potrzebne. Świat będzie zawsze przekonany, że Bertram Gibbon odpowiedzialny jest za zabójstwo Becky Fallon i Nan Roberts. Ross doskonale rozumiał punkt widzenia Desmonda. Nie powiedział jednak jeszcze swej babce i Larry'emu, że śmierć Cassie nie była wypadkiem. Nie potrafił się na to zdobyć.

365

Wiedział, że oboje opłakali już Cassie i nie chciał, by znów pogrążyli się w smutku. Powinien cieszyć się ze swojego sukcesu. I cieszył się. Ani przez chwilę nie żałował, że przywiódł tego potwora przed oblicze sprawiedliwości, i że jego obecność nie będzie już nikomu zagrażała. Było mu żal Nan Roberts, nawet bardzo, choć jednocześnie nie mógł zrozumieć, dlaczego tak sprytna dziewczyna prowa­ dziła tak głupią grę. Oczywiście, nie powiedział tego Tessie. I tak była zła. Musiał powiedzieć jej wszystko: jak i dlaczego ją odszukali, jaką rolę odgrywał każdy z nich w zapewnieniu jej bezpieczeństwa. Tessa była nieubłagana. Nie mogła wyba­ czyć mu, że przez tak długi czas ukrywał przed nią prawdę. Zupełnie się od siebie odsunęli. Kiedy przed kilkoma dniami wyjeżdżała do Greenways, nie kryła rozczarowania i goryczy. Czuła się dotknięta i oburzona faktem, że to on stał za wszyst­ kimi poczynaniami otaczających ją przyjaciół, że robił to wszystko ze względu na Cassie. Nawet w wyprawie do Fleetwood Hall, która miała pomóc jej odzyskać pamięć, chodziło mu wyłącznie o odnalezienie mordercy Cassie. Tessa sądziła, że ani przez chwilę nie pomyślał o niej. Nie wiedziała, czy kiedykolwiek będzie w stanie mu to wybaczyć. Chciała spędzić pewien czas w samotności, by przemyśleć wszystko i zastanowić się nad swoim życiem. Zgodził się na to, o co prosiła, zrobił to jednak z wielkimi oporami. Była jego żoną. Powinna znajdować się u jego boku. Przeszłość była już zamkniętym rozdziałem. Mogli prowadzić razem szczęśliwe życie, gdyby Tessa była rozsądniejsza. Tłumaczył jej to wszyst­ ko z ogromną cierpliwością w salonie w Greenways. Mógł sobie oszczędzić tego trudu. Powiedziała mu, że napisze do niego, kiedy podejmie już decyzję co do swej przyszłości. Byłaby wdzięczna, gdyby na razie zostawił ją w spokoju. Więc ustąpił i powrócił do Sayle House sfrustrowany, niezrozumiany i wściekły. Jednak w głębi duszy czuł narastający strach.

366

Zaczęło śnieżyć, więc okrył się lepiej płaszczem. Kiedy wjechał do parku otaczającego Sayle House, strach przybrał na sile. Ogarniał spojrzeniem zniszczone, omszałe cegły swego domu i wcale nie czuł się tak, jakby wracał do siebie. Nic nie ciągnęło go do tego miejsca, nikt nie czekał tam nań z niecier­ pliwością. Bez Tessy dom był dokładnie tym, na co wyglądał - kupą zmurszałych cegieł, tworzących nieskładny labirynt pokoi i korytarzy, rezultat nadmiernego entuzjazmu kolejnych lordów Sayle. Przypominał mu kaplicę we Fleetwood Hall. Kiedy wszedł do domu, podbiegł do niego lokaj, by odebrać płaszcz. Ross zatrzymał się na chwilę i patrzył na posępne twarze przodków, którzy spoglądali nań z portretów w hallu. Zastanawiał się, czy którykolwiek z tych ponurych arystokratów zdobył się kiedyś na szczery uśmiech. Przypomniał mu się czysty, radosny śmiech Tessy, który kiedyś wydawał mu się za głośny. Oddałby teraz wszystko, by znów go usłyszeć. Westchnął ciężko i wszedł do biblioteki, jednak natychmiast zatrzymał się jak wryty. Ktoś na niego czekał - to był szwagier, wicehrabia Pelham. Larry miał równie kwaśną minę jak Ross. Stał sztywno wyprostowany, w jego oczach nie pojawiła się najmniejsza nawet iskierka humoru, ani śladu uśmiechu czy sympatii. Ross zmarszczył brwi. Tylko tego mu brakowało. Tłumiąc przekleństwo, podszedł do biurka, usiadł na krześle i gestem zaprosił Larry'ego do zajęcia miejsca. - Widzę po twojej minie, że nie jest to wizyta towarzyska, więc damy spokój uprzejmościom - zaczął Ross. - O co chodzi tym razem? Ścigają cię wierzyciele? Przegrałeś cały swój majątek? -Ross uświadomił sobie, że jego głos jest zimny i sarkastyczny. Odchrząknął więc i spróbował nieco złagodzić ton. - Larry, musisz nauczyć się radzić sobie sam. Nie możesz wciąż zwracać się do mnie o pomoc, a ja nie mogę bez końca wyciągać cię z kłopotów. Nie zawsze byłeś taki. Właściwie... - Wciąż mówił. Larry podał mu jakąś kartkę. - Pamiętam czasy, kiedy...

367

Nagle Ross zamilkł. Trzymał w dłoni czek na swoje nazwisko, opiewający na sumę pięciu tysięcy funtów. Pod spodem widniał podpis Larry'ego. - Cóż to jest, do diaska? - spytał, marszcząc brwi. - Wydaje mi się, że ta suma pokrywa wszystkie długi, które zaciągnąłem u ciebie - powiedział Larry i tym razem uśmiechnął się. Ross odłożył czek na biurko. - Posłuchaj, Larry - powiedział. - Wiem, że popełniałem błędy, poważne błędy. Powinienem starać się bardziej z tobą zaprzyjaźnić, spędzać z tobą więcej czasu. Byłem zajęty. Przyznaję. Ale, do diabła, nie jestem takim łajdakiem, jakiego próbujesz ze mnie zrobić. Pieniądze nie mają dla mnie żadnego znaczenia. Nie rozumiesz, że jeśli byłem dla ciebie surowy, to robiłem to wyłącznie dla twojego dobra? - Wiedział, że jest niekonsekwentny, jednak nie mógł się powstrzymać i mówił dalej. - Kiedy pakujesz się w kłopoty, zawsze cię z nich wyciągam, i dalej będę to robił. Jesteśmy rodziną, na litość boską! Jestem twoim opiekunem. Nie wiem, kto pożyczył ci te pieniądze, ale... - Przerwał, porażony pewną myślą, i spytał głuchym tonem: - Wygrałeś je w karty, tak? Larry patrzył na niego z ogromnym zakłopotaniem. - Nie musisz mówić mi tego wszystkiego - powiedział. - To znaczy o przyjaźni, o rodzinie i o tym, że robiłeś wszystko dla mojego dobra. Czy nie zwracałem się zawsze do ciebie o pomoc, kiedy miałem jakieś kłopoty? - Nie - odparł Ross. - Nie robiłeś tego od długiego czasu. Właściwie zaczynałem już podejrzewać, że uważasz mnie za wroga. Larry zarumienił się wdzięcznie. - No cóż, być może zbuntowałem się raz czy dwa, kiedy zachowywałeś się jak tyran. Ale... dobry Boże! Wiedziałeś chyba, że to jeszcze nic nie znaczy? Traktuję cię jak starszego brata, a Sayle House to mój drugi dom. I nigdy nie uważałem

368

cię za łajdaka. Jeśli trzymałem coś przed tobą w tajemnicy, to tylko dlatego, że chciałem cię zaskoczyć. - Podniósł odrzucony czek i podał go Rossowi. - Spytaj mnie jeszcze raz, skąd wziąłem te pieniądze, i postaraj się nie wyciągać pochopnych wniosków. Ross spojrzał na czek, potem podniósł wzrok na Larry'ego. Słowa wicehrabiego i napięcie malujące się na jego twarzy, przywołały pewne wspomnienie z dzieciństwa. Był to dzień urodzin jego babki, a on miał wtedy nie więcej jak sześć czy siedem lat. Zrobił dla niej wisiorek z wypolerowanego kamyczka i rzemienia. Pamiętał, z jakim zdenerwowaniem wpatrywał się w twarz babki, czekając na jej reakcję. Lady Sayle krzyknęła radośnie, wyściskała go i wycałowała. Przekonany, że w ten sposób już na zawsze uszczęśliwi swą biedną babkę, rok później podarował jej podobną bransoletkę. Ross opadł swobodnie na oparcie krzesła. - Zdumiewasz mnie, Larry - powiedział. - Jak zdobyłeś te pieniądze? - Na giełdzie - odparł wicehrabia. - Sam doradzałeś mi, jak to robić. Nie pamiętasz? Kiedyś tłumaczyłeś mi, jak działa giełda, i pokazywałeś, jak zainwestowałeś własne pieniądze. - Myślałem, że wcale cię to nie interesuje. Larry uśmiechnął się szeroko. - Miałem długi karciane, a ty odgrywałeś rolę surowego opiekuna. Kiedy stąd wychodziłem, myślałem tylko o jednym: ja mu jeszcze pokażę! - Pamiętam, ale to było dawno temu - zdziwił się Ross. - D w a lata. - I dlatego zastawiłeś tę srebrną tacę i inne drobiazgi? Dlatego sprzedałeś Tycjana? - Potrzebowałem gotówki na inwestycje, wiedziałem jednak, że za jakiś czas odzyskam wszystko. Być może popełniłem błąd w przypadku Tycjana. No dobrze, popełniłem błąd. Za­ pędziłem się. Ale i tak wszystko wyszło mi na dobre. Oto 369

pieniądze, które jestem ci za niego winien. I musisz wiedzieć, Ross, że zarobiłem znacznie więcej niż to, co ci oddaję. Ross nie mógł od razu pogodzić się z n o w y m wizerunkiem Larry'ego. Ten chłopak nie był jednak skończonym łobuzem, nie był beznadziejnym przypadkiem. Po prostu, jak wielu młodych ludzi, chciał udowodnić, co jest wart. Ross potrząsnął głową z niedowierzaniem i żalem. - Dlaczego nie powiedziałeś mi, że inwestujesz te pie­ niądze? Larry wzruszył ramionami. - Gdybym sobie nie poradził, nigdy nie dałbyś mi spokoju. Poza tym jesteś przeciwnikiem hazardu, a to, co robiłem, jest w pewnym sensie hazardem. Ale m a m do tego żyłkę. M a m jakiś szósty zmysł, który podpowiada mi zawsze, jakie akcje będą zwyżkować. Och, nie myśl sobie, że wpadłem w nałóg. Teraz, kiedy osiągnąłem już wyznaczony cel, zamierzam bardzo uważnie wybierać inwestycje. - Świetnie się spisałeś, Larry! - powiedział Ross. - Może pozwolisz mi czasem korzystać z twoich rad, no wiesz, jako twojemu opiekunowi? Larry roześmiał się, jego oczy rozbłysnęły jaśniej. - Oczywiście. Dla uczczenia tej chwili Ross nalał sherry do dwóch kielisz­ ków. Wręczając jeden z nich Larry'emu, powiedział: - Za twój następny cel. - A kiedy już spełnili toast, spytał: - No właśnie, a jaki jest twój następny cel? Larry wyprostował się na krześle. Jego twarz przybrała nagle poważny, niemal wyzywający wyraz. - Zamierzam poślubić Sophie Naseby - oświadczył. -I nikt mnie przed tym nie powstrzyma.

Ross

wciąż popijał sherry, kiedy zza drzwi wyjrzała ostro nie jego babka.

370

- Widziałam, jak wychodził stąd Larry - powiedziała. - I jak, co sądzisz o tych dobrych nowinach? - Podeszła do krzesła, które przed chwilą opuścił Larry, i zajęła je. - Myślę, że... - Ross zadumał się. - Że nie wiem, co myśleć - dokończył z westchnieniem. Wziął do ręki pióro i zaczął stukać nim bezmyślnie o blat biurka. - Nie do­ ceniłem go - powiedział. - Myślę, że wszyscy popełniliśmy ten błąd. - Ja nie - oburzyła się babka. - Zawsze wiedziałam, że Larry świetnie sobie poradzi. - Naprawdę? - Spojrzał na nią, zdumiony. - To widać po jego układzie kostnym - wyjaśniła potulnie lady Sayle. -I zawsze wiedziałam, że odpowiednia dziewczyna pomoże mu osiągnąć sukces. Jestem pewna, że mówiłam ci o tym wszystkim. - No tak, mówiłaś - przyznał Ross. - M a m nadzieję, że się nie obrazisz, jeśli powiem, że twoja logika mnie nie przeko­ nywała. Nigdy nie mogłem zrozumieć, co wspólnego mają kości z charakterem. - Nie przekonywała cię, tak? - Babka parsknęła. - A kto powiedział ci wszystko o Amandzie Chalmers i Bertramie Gibbonie? Nieprzyjemne, złe charaktery. Tak właśnie mówiłam, ale ty nie chciałeś mnie słuchać. Ross uśmiechnął się do niej. - Myślę, że masz szósty zmysł, który pozwala ci poznawać prawdziwą naturę ludzi, tak jak Larry ma szósty zmysł do giełdy. Od tej chwili będę słuchał was obojga. Babka poprawiła się na swym krześle. - Miło mi to słyszeć - oznajmiła - bo chciałabym poroz­ mawiać z tobą o Tessie. Uśmiech zniknął z twarzy Rossa. - O Tessie? - Tak. Naprawdę nalegam, byś pozwolił mi zobaczyć się z nią. Minęło już dziesięć dni, odkąd wyjechała do Greenways.

371

Na pewno zastanawia się, dlaczego wszyscy przyjaciele o niej zapomnieli. - Nie - pokręcił głową Ross. - Daję jej to, czego chciała. Samotność, spokój i czas na przemyślenia. Kiedy będzie gotowa na spotkanie ze swoimi przyjaciółmi, poinformuje mnie o tym. Babka oparła się wygodniej i przyjrzała badawczo twarzy swego wnuka. - O co chodzi, Ross? Dlaczego jesteś taki przybity? Rzucił pióro na stół i powiedział z uczuciem: - No cóż, myślę, że mogę ci o tym powiedzieć. Boję się, że Tessa już nigdy do mnie nie wróci. - Rozumiem - odparła cicho babka. - Pisałem do niej codziennie, ale nie odpowiedziała na żaden z moich listów. - To niepodobne do Tessy. Ross, co ty jej zrobiłeś? Potrząsnął głową. - To sprawa między Tessą i mną, babciu. - I Cassie? Rzucił jej ostre spojrzenie. - Pozwól, że skorzystam z mojego szóstego zmysłu powiedziała. Po chwili podniosła się z krzesła, przeszła na drugą stronę biurka i pocałowała go w czoło. - Wiesz, co o tym myślę, Ross? - Uśmiechnęła się do niego. - Myślę, że to ty powinieneś przemyśleć wszystko jeszcze raz. -I wypuściwszy tę zatrutą strzałę, wyszła z pokoju. Ross dopił sherry. Spojrzał na zegarek. Dochodziła dwunasta, musiało więc minąć jeszcze dwanaście godzin, nim położy się do łóżka. Musiał wypełnić czymś ten czas. Spojrzał na stertę korespondencji zgromadzonej na biurku, jednak nie mógł znaleźć w sobie choćby jednej iskry zainteresowania, która pozwoliłaby mu zająć się tą pracą. Nie mogąc znaleźć sobie miejsca, wyszedł do hallu. Był pochłonięty myślami, zastanawiał się nad słowami babki. Całkiem bezwiednie skierował się do skrzydła, w którym znajdowały się pokoje Cassie.

372

Próbował otworzyć najbliższe drzwi, ale zamknięte były na klucz. Przypomniał sobie dzień, kiedy kazał gospodyni zamknąć wszystki pokoje w tej części domu. Nie chciał, by Tessa jeszcze kiedykolwiek przeszła przez te drzwi. Była to jedyna część jego życia, której nie umiał z nią dzielić. Przypomniał sobie, że był dla niej brutalny, i że dręczyły go wyrzuty sumienia. Nie tylko z powodu tego, co zrobił Tessie, ale przede wszystkim dlatego, że skrzywdził Cassie. Pozwolił, by zastąpiła ją inna kobieta. Nie chciał przyznać się do prawdy, nawet przed s a m y m sobą. Nawet w tej chwili, kiedy doszedł już do tego krytycznego momentu, z trudem przychodziło mu sformułowanie owej myśli. Zastanawiał się, dlaczego tak bardzo przeraża go ta prawda. Kochał Tessę. Kochał ją całym sercem. Jeszcze przez długą chwilę stał przed zamkniętymi drzwiami. Wreszcie odwrócił się i ruszył w dół korytarza energicznym, zdecydowanym krokiem. N i m jeszcze dotarł do ostatniego stopnia, wołał, by siodłano mu konia. Potem ruszył na po­ szukiwanie babki.

26

Na zewnątrz panował głęboki mrok i znów zaczął padać śnieg. Wewnątrz było ciepło i przytulnie. Tessa siedziała wygodnie w wielkim fotelu przed kominkiem i przeglądała listy od swojego dziadka. Przez ostatnie dziesięć dni, odkąd Ross zabrał ją do Greenways, robiła to tak wiele razy, że znała treść tych listów na pamięć. Westchnęła i wbiła wzrok w przestrzeń. Widziała twarz dziadka i słyszała jego głos tak wyraźnie, jakby siedział obok niej w s w y m wózku inwalidzkim. Nie była taka jak Ross, nie potrzebowała pokoju pełnego eksponatów, by pamiętać dobrze kogoś, kogo kochała i utraciła. Wspomnienia były wyryte głęboko w jej sercu. Być może za jakiś czas stracą nieco na wyrazistości, ale nigdy nie przepadną. Jej dłoń powędrowała do broszki, przypiętej do sukni. O n a także nie była całkiem uczciwa względem Rossa. O n a też miała wspomnienia, którymi nie chciała się z nim dzielić - rubinową broszę, podarowaną jej przez dziadka w dniu urodzin. „Moja angielska różyczko", powiedział do niej wtedy. Ale ten klejnot był w równej mierze prezentem od Rossa. Dołożył swój udział do tego, co dał jej dziadek, zrobił też coś więcej: uczynił z niej inną osobę. D w a j ludzie, którzy w największym stopniu od­ mienili jej życie, byli tutaj, w tej broszy. Nie mogła patrzeć na nią, nie myśląc jednocześnie o nich obu.

374

- Dziadku - wyszeptała w ciszy salonu. Po chwili spojrzała na listy i uśmiechnęła się lekko. Teraz widziała, że zawierają one znacznie więcej treści, niż wyobrażała sobie w chwili, gdy czytała je po raz pierwszy. Jej dziadek przewidział tę sytuację - dzień, w którym odetnie się od wszystkich przyjaciół, bo ją oszukają i zawiodą jej zaufanie - i próbował złagodzić ten cios. Wziął na swoje barki pełną odpowiedzialność za wszystko, co się wtedy stało. A zrobił to wyłącznie dla jej dobra, pisał, bo kochał ją całym sercem. Nie powinna żywić urazy do lorda Sayle'a. Wszystko, co robił, robił za jego pełną zgodą. Kiedyś zrozumie, że było to najlepsze wyjście, i będzie mu wdzięczna. To wszystko zawarte było w jego listach. Niegdyś myślała, że słowa te odnoszą się do jej wyjazdu do Anglii. Jakim dzieckiem była wtedy, upartym i zarozumiałym, przekonanym, że cały świat kręci się wokół niej. Z perspektywy czasu rozumiała już, dlaczego dziadek nie chciał i nie mógł jej zaufać. Była nieprzewidywalna. Nie wiedział, czy zrobi to, co zrobić należało. Żałowała, że nie m o ż e cofnąć się w czasie i przeżyć jeszcze raz trzech ostatnich miesięcy w Paryżu, kiedy Ross Trevenan został sekretarzem dziadka. Nie pozwalałaby sobie na niepo­ hamowane napady gniewu, nie buntowałaby się bezustannie, nie przypochlebiała się dziadkowi, kiedy ten nie chciał jej na coś pozwolić. Gdyby zachowywała się wtedy bardziej dojrzale, wszystko mogłoby potoczyć się inaczej. Podmuch zimnego powietrza wpadł do pokoju przez uchylone okno i zachwiał płomieniami świec. Tessa odłożyła ostrożnie listy i wstała z fotela, by zamknąć okno. Śnieg zamienił się w grad i uderzał z głośnym stukiem o szyby. W z m a g a ł się wiatr. Kochała taką pogodę. Najchętniej narzuciłaby teraz na ramiona ciepły wełniany płaszcz i wybiegła na zewnątrz, by połączyć się w jedno z żywiołami. Nie myśleć. Tylko czuć, wiedzieć, że żyje.

375

Zastanawiała się, czy Cassie kiedykolwiek miała podobne myśli. Prawdopodobnie nie. Wiedziała, że ona i Cassie bardzo różniły się od siebie. A jednak obie kochały tego samego mężczyznę. Łączyło je ze sobą coś jeszcze. Gdyby nie Cassie, Tessa prawdopodobnie nie żyłaby już od dawna. Bez końca wracała myślami do tych wydarzeń, kiedy po zamordowaniu Becky Gibbon wyszedł z wody i zaczął jej szukać. Ukryła się w kępie krzaków, wiedziała, że on jest już coraz bliżej. Potem w pobliżu rozległo się wołanie jakiejś dziewczyny, która wróciła po Becky, i morderca szybko się wycofał. Dopiero kiedy jego kroki ucichły w oddali, Tessa odważyła się wyjść z ukrycia. Teraz wiedziała, że znajdowała się wówczas w szoku. Cassie stała pod latarnią przy ścieżce, a ona minęła ją, nie wspominając ani słowem o Becky. Później obraz Cassie zniknął w pajęczynie oszustwa, którym sama siebie oplotła. Wzdrygnęła się i odwróciła do ognia. Jej dziadek miał rację. Teraz, kiedy znała już wszystkie okoliczności, cieszyła się, że choć nieświadomie, to jednak miała swój udział w pojmaniu Bertrama Gibbona. Wszyscy mieli w tym jakiś udział - Sally, Julian, Desmond. Zachowywała się jak dziecko, żywiąc do nich urazę. Stawką było coś znacznie ważniejszego niż jej uczucia. Jeśli żałowała czegokolwiek, to tylko sprawy Nan. Gdybyż zaufała bardziej Rossowi! Gdyby nie czuła się związana tym głupim, dziecinnym ślubowaniem! Nan i ona same były swoimi najgorszymi wrogami, a Bertram Gibbon to wykorzystał. Nie, nie żałowała wcale, że przyczyniła się do jego ujęcia. Gdyby musiała zrobić to jeszcze raz, nie wahałaby się ani przez chwilę. Jej spojrzenie padło na stolik, na inny plik listów, które przeglądała wcześniej. Pochodziły od Rossa. Choć trzymał się z dala od Greenways, jak obiecał, nadrabiał tę nieobecność listami. Przypuszczała, że robił to nieświadomie, ale pisząc wciąż o ich wspólnych przyjaciołach, stawiał ją w bardzo

376

trudnej sytuacji. Nie wyobrażała sobie, by mogła nie przybyć na ślub Sally i Juliana. Nie wyobrażała sobie, że mogłaby nie siedzieć wraz z Desmondem i babką na galerii Izby Lordów, kiedy Ross będzie wygłaszał przemówienie na temat utworzenia jednolitych sił policyjnych w kraju. Na dobre i złe była związana z tymi ludźmi więzami, których nie mogła zerwać. A przede wszystkim z Rossem. Wszystko byłoby o niebo łatwiejsze, gdyby nigdy się w nim nie zakochała. On nie był wolny, więc nie mógł obdarzyć jej równie wielką miłością, i to właśnie bolało ją najbardziej. Nikt nie był temu winien. Nie mogła mieć do niego pretensji o coś, na co nie miał wpływu. Zawsze będzie kochał Cassie, a Tessa musiała tylko zdecydować, czy potrafi z tym żyć. Świadomość, że przesadnie użala się nad sobą, była najlep­ szym lekarstwem na jej smutek. Osuszyła łzy i wzięła głęboki oddech. Kochała go, ale to nie oznaczało wcale, że musi mu być bezwzględnie posłuszna. Nie będzie zgadzać się na wszyst­ ko. W jednej kwestii pozostanie nieugięta. Nigdy nie wróci do Sayle House. Pióro, kałamarz i papier leżały na stole. Miała już dość czasu, by przemyśleć wszystko. Teraz musiała tylko napisać list. Zdążyła zaledwie opatrzyć list datą, kiedy usłyszała za oknem stukot kopyt. Odłożyła pióro, podeszła do okna i wyjrzała na zewnątrz. Stajenny odprowadzał konia, ale nie widziała nigdzie jeźdźca. Zbliżała się już północ. Tylko jakieś ważne i nieszczęśliwe wydarzenie mogło przywieść tu posłańca o tej porze i w taką pogodę. Paniczny strach chwycił ją za gardło. Wybiegła z pokoju, jednak w połowie schodów zatrzymała się raptownie. W hallu stał Ross. Jego blond włosy były zmierzwione i wilgotne od topniejącego śniegu. Długi płaszcz pokrywała cienka warstwa szronu. Podmuch zimnego wiatru wpadł do hallu przez otwarte drzwi, podnosząc poły jego płaszcza i rozsiewając dokoła kropelki wody. Zgasła jedna ze świec.

377

- Zamknij te cholerne drzwi! - ryknął Ross. Odźwierny pospieszył wykonać polecenie. Widząc go całego i zdrowego, Tessa nagle tak opadła z sił, że aż musiała oprzeć się o barierkę. Jednak inna myśl natych­ miast poderwała ją z miejsca, więc zbiegła na sam dół schodów. - Ross, co się stało? - wykrzyknęła. - Dlaczego przy­ jechałeś? Wzruszył ramionami. - A dlaczego miałbym tu nie przyjeżdżać? - odparł także podniesionym głosem. - To mój dom. - Ale... Co z twoją babką, co z Sally i innymi? Nic im nie jest? Ross odesłał lokaja, nim odpowiedział. - Wszyscy przesyłają ci gorące pozdrowienia, jeśli w ogóle cię to obchodzi. A nie przypuszczam, by obchodziło, bo nie napisałaś do żadnego z nich, do mnie zresztą też nie. Pewnie nie obchodzi cię także to, że Sally nie ustala daty ślubu, dopóki nie dostanie jakichś wiadomości od ciebie. A Larry zaręczył się z Sophie Naseby. Nie wiem, po co ci to mówię, bo przecież wcale o to nie dbasz. Tessa była tak samo rozzłoszczona jak on. - Przyjechałeś do Greenways w taką pogodę tylko po to, by mi o tym powiedzieć? Nie rozumiesz, co mogło ci się stać? Zamarzłbyś na śmierć, gdybyś zabłądził w tej śnieżycy. A ja chciałam odpowiedzieć na wszystkie twoje listy. Właśnie zabierałam się do pisania. Dłonie Rossa zamknęły się na jej ramionach. - To był głupi pomysł, żeby zostawiać cię tu samą, i nie wiem dlaczego dałem się do tego namówić. Nie odchodzisz ode mnie, Tesso, to już postanowione. Przyjechałem, żeby ci o tym powiedzieć, więc możesz równie dobrze wrzucić ten swój list w ogień. Serce Tessy zaczęło bić mocniej, tym razem jednak nie z przerażenia. Czuła drżenie jego dłoni, wiedziała, że za tymi

378

butnymi słowami kryje się ogromny strach. Podniosła głowę i spojrzała mu prosto w oczy. - Podaj mi chociaż jeden powód, dla którego miałabym z tobą zostać, panie Trevenan, i lepiej niech to będzie ten właściwy powód. - Bo cię kocham, do diabła! - ryknął. - A ty kochasz mnie. Uśmiechnęła się powoli. - Nie jesteś taki głupi, jak myślałam - powiedziała i tłumiąc szloch rzuciła się w jego ramiona.

Tessa leżała obok swego męża, opierając głowę na jego ramieniu, i wsłuchiwała się w wycie wiatru za oknem. Była przyjemnie zmęczona, ale nie senna. Rozkoszowała się tą chwilą, kiedy czuła się pogodzona ze sobą i światem. Kiedy przekrzywiła głowę, by spojrzeć na Rossa, okazało się, że on także nie śpi, lecz przypatruje się jej w milczeniu. Musnął kciukiem jej usta. - O czym myślisz? - zapytał cicho. - Myślałam o tym - zaczęła powoli - że spełniło się moje najskrytsze, najpiękniejsze marzenie. Wreszcie się we mnie zakochałeś. Ross pokręcił głową. - Kochałem cię już od dawna, niemal od chwili, kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy. - Tessa uniosła brwi, a on pokiwał głową. - Weszłaś do gabinetu swojego dziadka, a ja poczułem się tak, jakby ktoś uderzył mnie w pierś wielkim młotem. Tessa roześmiała się z niedowierzaniem. - Naprawdę, okazywałeś to w przedziwny sposób! Wciąż miałeś do mnie pretensje, we wszystkich moich poczynaniach doszukiwałeś się czegoś złego. Wiesz, że tak było. Nigdy nie byłeś ze mnie zadowolony. Och, wiedziałam, że mnie chcesz, że ci na mnie zależy. Ale to było znacznie później, kiedy przywiozłeś mnie do Anglii.

379

Ross zszedł z łóżka, włożył szlafrok i podszedł do kominka, by dołożyć węgla. Potem wrócił do niej i usiadł na skraju łóżka. Tessa podsunęła się wyżej i oparła głowę o poręcz. - O co chodzi, Ross? Dlaczego tak na mnie patrzysz? - Musisz zrozumieć, co działo się ze mną wtedy — powie­ dział. Migotliwy blask świec rzucał na jego twarz niesamowite cienie. Nigdy jeszcze nie wydawał jej się tak wrażliwy i kruchy. Czuła, jak wzruszenie ściska ją za gardło. Wiedziała, że mąż chce powiedzieć jej o Cassie. Wreszcie przemówił smutnym, poważnym głosem: — Obarczałem się winą za śmierć Cassie. Nie masz pojęcia, co takie poczucie winy może zrobić z człowiekiem, jak bezlitośnie go trawi. Wiedziałem, że nie zaznam spokoju, dopóki nie znajdę zabójcy. Tak bardzo ją zawiodłem. Masz rację, nie chciałem, by cokolwiek stanęło mi na przeszkodzie, ale nie możesz mieć o to do mnie pretensji. I nie myślałem wyłącznie o Cassie. Chciałem, żebyś była wolna od tego zagrożenia, które wisiało nad twoją głową. Chciałem zapewnić ci bezpieczną przyszłość. Raz już zawiodłem. Nie chciałem powtórzyć tego błędu. Prawa ręka Tessy spoczywała na kołdrze. Ross dotknął jej, gładził delikatnie jej palce i z uwagą patrzył na jej dłoń. - Czy możesz sobie wyobrazić, jak czułem się w chwili, kiedy cię ujrzałem i zdałem sobie sprawę, jak bardzo cię pragnę? Wydawało mi się, że to ohydna zdrada, że znów rozczarowuję Cassie. Czułem obrzydzenie do samego siebie. Więc walczyłem z tym uczuciem, jak tylko mogłem. Co gorsza, nienawiść, którą żywiłem do samego siebie, obróciłem ku tobie. - Roześmiał się smutno. - Oczywiście to nic nie dało. Ale im więcej traciłem grunt pod nogami, im bardziej traciłem dla ciebie głowę, tym mocniej próbowałem przekonać siebie, że to tylko czysto fizyczne pożądanie. Jest jeszcze coś, o czym powinnaś wiedzieć. -Popatrzył jej w oczy. - Kochałem Cassie, tak, ale przy tobie przeżywam rzeczy, o których istnieniu nie

380

miałem pojęcia, których nigdy wcześniej nie doświadczałem. Nie przypuszczałem, że to może być takie porywające. Powtarzał te same słowa, które kiedyś wypowiedziała i które tak okrutnie wyszydził, kiedy pocałował ją w altance. Jej oczy napełniły się łzami. Ross ciągnął ochrypłym głosem: - Dlatego właśnie nigdy nie chciałem rozmawiać o Cassie. Nie potrafiłem stawić czoła prawdzie. Czułem się jak zdrajca. Więc próbowałem zamknąć przed tobą swoje serce, tak jak zamknąłem jej pokoje. Nie chciałem pozwolić ci ich otworzyć. Jednak teraz już wiem, że nie mogą nas dzielić żadne zamknięte drzwi. - Ujęła jego dłoń, ścisnęła, ale milczała. - Muszę też powiedzieć coś o naszym małżeństwie. Próbowałem wmówić sobie, że zrobiłem to, by cię ochronić, że spełniałem tylko obietnicę daną twojemu dziadkowi. Ale to było kłamstwo, kolejna próba uciszenia wyrzutów sumienia. Taki układ bardzo mi odpowiadał. Mogłem cię mieć i nie musiałem przyznawać się, że cię kocham. Wszystko wyglądałoby inaczej, gdybym nie nosił w sobie tego poczucia winy, ale dręczyła mnie obsesja, że to ja jestem odpowiedzialny za śmierć Cassie. Gdyby umarła śmiercią naturalną, opłakiwałbym ją z wielkim żalem, lecz mógłbym prowadzić normalne życie. Ja jednak wciąż czułem się winny, więc uważałem, że nie zasługuję na szczęście ani na kolejną miłość. Zawsze będę przechowywał w pamięci te wszystkie chwile, które spędziłem z Cassie, nie pozwolę jednak, by stanęły one na drodze temu, co my możemy stworzyć. Kiedy milczał przez dłuższy czas, Tessa spytała cicho: - I wszystko to dlatego, że w końcu złapałeś Bertrama Gibbona? - To tylko część prawdy. - A jaka jest druga? N i m odpowiedział, patrzył przez chwilę w jej oczy, żarliwie, namiętnie. - Nie chcę cię stracić, Tesso. Zrobię wszystko, co będę

381

musiał, by zatrzymać cię przy sobie. Zamierzam wynająć Sayle House. Wiem, jak go nie lubisz, i sprzedałbym go, gdyby należał wyłącznie do mnie. Ale jeśli zechcesz, możesz go już nigdy nie oglądać. Poprosiłem mojego prawnika, by znalazł dla nas jakieś przyjemne lokum, dopóki nie znajdziemy domu, który będzie nam odpowiadał. Możemy też zbudować nowy, jeśli tego właśnie chcesz. Nie obchodzi mnie, gdzie zamieszkam, ważne tylko, byś ty była przy mnie. - Nie czekał, aż zada mu pytanie, które widział w jej oczach. - Cassie nie mieszka w Sayle House. Nigdy jej tam nie było. Teraz już to wiem. Jest tutaj. - Dotknął dłonią piersi. - Ale wcale nie zabrania mi kochać ciebie. Nigdy tego nie robiła. Cassie nie była taka. Myślę, że gdybyś ją znała, polubiłabyś ją. Nie powinnaś nienawidzić jej za moją głupotę. Była tak wzruszona, że nie mogła wydobyć z siebie głosu. - Nie czułam do niej nienawiści. Nie znosiłam tylko świa­ domości, że nigdy nie będziesz w stanie mnie pokochać, choć ja kochałam cię tak mocno. Nie nienawidzę także Sayle House. To piękny dom. - Jej głos przeszedł stopniowo w szept. - Myślałam o tobie i o twoim domu, że oboje należycie do Cassie i nigdy nie będziecie moi. - Tesso, czy kiedykolwiek wybaczysz mi tę moją cholerną głupotę? - spytał ochrypłe. Jej oczy znów napełniły się łzami. Zarzuciła mu ręce na szyję i przytuliła się do niego z całej siły. - Kocham cię - powiedziała po prostu. - Nie ma takiej rzeczy, której nie potrafiłabym ci wybaczyć. Ich usta spotkały się w gorącym pocałunku, za którym kryła się obietnica całego przyszłego życia. Kochali się powoli i spokojnie, przeniknięci rozkoszą, która była jednak tylko dopełnieniem czegoś większego, ważniejszego. Napełniali się nawzajem miłością. Wszystko, czego kiedykolwiek pragnęli, każde z nich znalazło w ramionach ukochanej osoby.