Sztorm stulecia (Storm Of The Century) - Stephen King - Oryginalny scenariusz - Ebook

STEPHEN KING Or y g i n a l n y sc e n a r i u sz

Sztorm stulecia PrzełoŜył Łukasz Praski

Prószyński i S-ka

Tytuł oryginału: STORM OF THE CENTURY: AN ORIGINAL SCREENPLAY Copyright © 1999 by Stephen King Ali rights reserved Projekt graficzny okładki John Fontana Ilustracja nu okładce: Jacek Kopalski Redakcja: Jacek Ring Redakcja techniczna: Małgorzata Kozub Korekta: Mariola Będkowska Łamanie: Aneta Osipiak

ISBN 83-7469-267-7

Wydawca: Prószyński i S-ka SA 02-651 Warszawa, ul. GaraŜowa 7 Druk i oprawa: Drukarnia Naukowo-Techniczna Oddział Polskiej Agencji Prasowej SA 03-828 Warszawa, ul. Mińska 65

Wstęp Zazwyczaj - powiedzmy, trzy czy cztery razy na pięć - wiem, w jakiej sytuacji przyszedł mi do głowy pomysł na opowieść; wiem, jaki splot wydarzeń (zwykle prozaicznych) dał historii początek. Na przykład zarys powieści „To" zrodził się, gdy szedłem drewnianym mostem, słuchając głuchego stukotu swoich obcasów i myśląc o baśni o trzech kózkach. „Cujo" powstał po spotkaniu z pewnym draŜliwym bernardynem. Genezą „Cmętarza zwieŜąt" była rozpacz mojej córki, kiedy jej ukochany kotek Smucky zginął pod kołami samochodu na autostradzie niedaleko naszego domu. Czasem jednak nie potrafię sobie przypomnieć, co doprowadziło do powstania konkretnej powieści lub opowiadania. ZaląŜkiem historii bywa wówczas nic myśl, ale obraz zatrzymany v. migawce umysłu i tak przejmujący, Ŝe zaczyna wywoływać postacie i wydarzenia z podobną siłą, z jaką ultradźwiękowy gwizdek potrafi podobno przywołać wszystkie psy z okolicy. Na tym właśnie polega tajemnica (przynajmniej dla mnie): opowieści przychodzą znikąd, dzieją się same. „Zielona mila" zaczęła się od obrazu wysokiego czarnoskórego męŜczyzny stojącego w celi i przyglądającego się nadzorcy, który sprzedaje słodycze i papierosy z odrapanego metalowego wózka na skrzypiących kółkach. Początkiem „Sztormu stulecia" była takŜe scena więzienna: męŜczyzna, tym razem biały, siedzi na pryczy, opierając o nią pięty i trzymając ręce na podciągniętych kolanach - i patrzy przed siebie bez zmruŜenia powiek. Nie był to łagodny i dobry człowiek, jakim okazał się John Coffey w „Zielonej mili", lecz wyjątkowo zły. MoŜe nawet w ogóle nie był człowiekiem. Ilekroć wracałem do niego myślą - jadąc samochodem, siedząc u okulisty i czekając, aŜ wpuści mi krople do oczu, albo, co gorsza, leŜąc w łóŜku przy zgaszonym świetle - wydawał mi się jeszcze straszniejszy. WciąŜ po prostu siedział bez ruchu na pryczy, ale był straszniejszy. Wydawał się mniej człowiekiem, a bardziej... tym, kim był naprawdę. I tak powoli zaczęła się snuć opowieść, która wzięła swój początek z widoku tego człowieka... czy kimkolwiek był. MęŜczyzna siedział na 5

pryczy. Prycza stała w celi. Cela znajdowała się na zapleczu sklepu wielobranŜowego na wyspie Little Tall, o której czasem myślę jako o „wyspie Dolores Claiborne". Dlaczego na zapleczu sklepu? PoniewaŜ tak mała społeczność jak na Little Tall nie potrzebowała posterunku policji, a z drobnymi nieprzyjemnościami - na przykład niesfornym pijakiem albo krewkim rybakiem, który od czasu do czasu lubi przyłoŜyć Ŝonie - poradziłby sobie jeden konstabl pracujący na pół etatu. Kto mógł być konstablem? Och, naturalnie Mike Anderson, sprzedawca i właściciel Sklepu Andersona. Dość sympatyczny facet, który bez kłopotów potrafi przywołać do porządku pijaczków i czupurnych rybaków,., ale przypuśćmy, Ŝe zdarzyłoby się coś naprawdę powaŜnego? Gdyby pojawiło się coś w rodzaju złośliwego demona, który opanował Regan w „Egzorcyście"? Coś, co wyglądałoby zza spawanych domowym sposobem krat celi i czekało... Na co? Oczywiście na sztorm stulecia. Na potęŜną burzę śnieŜną, która odcięłaby Little Tall od lądu i skazała wyspę na walkę z Ŝywiołem o własnych siłach. Śnieg jest piękny; śnieg jest bezwzględny; śnieg przypomina takŜe zasłonę, którą magik maskuje sekret swojego triku. Na odciętej od świata, ukrytej pod śniegiem wyspie mój zły duch (któremu zdąŜyłem juŜ nadać konkretne imię i nazwisko - Andre Linoge) mógł wyrządzić powaŜne szkody. A najgorszych czynów mógłby dokonać, nie ruszając się z celi, w której siedział z podciągniętymi kolanami, opierając pięty o pryczę. Taki pomysł wykrystalizował się mniej więcej w październiku czy listopadzie 1996 roku; w celi siedzi zły człowiek (albo raczej monstrum udające człowieka), szaleje sztorm groźniejszy od tego, który w połowie lat siedemdziesiątych kompletnie sparaliŜował korytarz północno-wschodni, mała społeczność jest zdana na własne siły. Perspektywa stworzenia całej społeczności nieco mnie zniechęcała (zrobiłem coś podobnego w dwóch powieściach, „Miasteczku Salem" i „Sklepiku z marzeniami", dlatego wiem, Ŝe to powaŜne wyzwanie), z drugiej jednak strony kusiły mnie moŜliwości, jakie się dzięki temu otwierały. Wiedziałem takŜe, Ŝe dotarłem do etapu, w którym albo zabiorę się do pisania, albo nic z tego nie będzie. Pomysły o bardziej zdecydowanym kształcie - czyli innymi słowy większość pomysłów - mają znacznie dłuŜszy Ŝywot, ale opowieść oparta na jednym obrazie, która jest zaledwie mglistym zarysem, wydaje się niezwykle ulotna. Sądziłem, Ŝe „Sztorm stulecia" prawdopodobnie umrze śmiercią naturalną, ale w grudniu 1996 roku mimo wszystko zasiadłem do pisania. Ostatecznym impulsem, który o tym przesądził, była myśl, Ŝe jeŜeli akcja będzie się rozgrywać na Little Tall, zyskam okazję powiedzenia czegoś ciekawego i prowokacyjnego o naturze wyspiarskiej społeczności... poniewaŜ w Ameryce nie ma społeczności bardziej zŜytej i solidarnej niŜ mieszkańcy wysp przy wybrzeŜu Maine. Ludzi łączy wspólnota miejsca, tradycji, interesów, praktyk religijnych oraz pracy - trudnej, a czasem niebezpiecznej. 6

Łączą ich równieŜ klanowe więzy krwi: wyspy zamieszkuje po kilka dawnych rodów, które z biegiem lat dorobiły się tylu wspólnych kuzynów, siostrzeńców, bratanków i powinowatych, Ŝe ich struktury rodzinne przypominają wielki patchwork*. Jeśli jesteś turystą (albo „letniakiem"), okaŜą ci Ŝyczliwość, ale nie spodziewaj się, Ŝe będzie ci dane poznać ich bliŜej. Choćbyś przez sześćdziesiąt lat przyjeŜdŜał do swojego domku na cyplu wychodzącym na cieśninę, i tak pozostaniesz dla nich obcy. PoniewaŜ Ŝycie na wyspie jest zupełnie inne. Piszę o małych miasteczkach, bo sam jestem z małego miasteczka (ale spieszę dodać, Ŝe nie jestem z wyspy; piszę o Little Tall jako obcy), a moje opowieści o miasteczkach o Salem, o Castle Rock, o Little Tall - zawdzięczają wiele Markowi Twainowi („Człowiek, który zdemoralizował Hadleyburg") i Nathanielowi Hawthorne'owi („Young Goodman Brown"). W kaŜdej z nich zdaje się jednak tkwić pewne załoŜenie, którego prawdziwość nigdy nie została potwierdzona: zło przychodzące z zewnątrz nieodmiennie rozbija wspólnotę i zmienia jej członków we wrogów. Takie są moje doświadczenia jako czytelnika, bo jako członek wspólnoty zawsze byłem świadkiem solidarności wobec kaŜdej nadciągającej katastrofy**. Mimo to pozostaje pytanie: czy wspólne działanie zawsze rodzi wspólne dobro? Czy słowo „wspólnota" zawsze brzmi pokrzepiająco, czy czasem potrafi zmrozić krew w Ŝyłach? Wtedy właśnie wyobraziłem sobie Ŝonę Mike'a Andersona, która przytula męŜa, szepcząc mu równocześnie do ucha: „Spraw, Ŝeby [Linoge] miał wypadek". Ciarki mnie przeszły! Wiedziałem juŜ, Ŝe muszę przynajmniej spróbować spisać tę opowieść. NaleŜało rozstrzygnąć kwestię formy. Nigdy się tym nie przejmuję podobnie jak nie przejmuję się kwestią narracji. Narracja (zwykle w trzeciej osobie, czasem w pierwszej) zawsze wynika z opowieści i stanowi jej nieodłączny element. Podobnie jak forma, którą ostatecznie przybiera pomysł. Najpewniej czuję się w powieści, ale piszę takŜe opowiadania, scenariusze, od czasu do czasu wiersz. Pomysł sam narzuca właściwą formę. Nie sposób zrobić z powieści opowiadania, z opowiadania wiersza, nie moŜna teŜ powstrzymać opowiadania, które postanowiło rozrosnąć się w powieść (chyba Ŝe chce sieje zniszczyć). Przyjąłem załoŜenie, Ŝe jeśli napiszę „Sztorm stulecia", będzie to powieść. Niemniej kiedy szykowałem się do pracy, pomysł wciąŜ uparcie pragnął stać się filmem. KaŜdy obraz opowieści wyglądał raczej jak kadr z filmu niŜ scena z ksiąŜki: Ŝółte rękawiczki mordercy, poplamiona krwią piłka Daveya Hopewella, dzieci lecące z * DruŜyny koszykarskie we wschodnim Maine kończą sezon rozgrywek turniejem w Bangor Auditorium, podczas którego normalne Ŝycie niemal zamiera, gdy wszyscy ludzie w okolicy słuchają transmisji radiowych. Pewnego roku tak się zdarzyło, Ŝe kiedy w turnieju Klasy D grat dziewczęcy zespól JonesportBeals, komentatorzy nazywali wszystkie pięć zawodniczek po imieniu. Musieli, poniewaŜ dziewczyny byty siostrami albo kuzynkami. Wszystkie nosiły nazwisko Beals. ** Na przykład podczas zimowej burzy w styczniu 1998 roku, gdy niektóre miasteczka przez ponad dwa tygodnie były pozbawione prądu.

7

Linoge'em, Molly Anderson szepcząca męŜowi do ucha: „Spraw, Ŝeby miał wypadek", a przede wszystkim Linoge, który dyryguje wszystkim, siedząc w celi z podciągniętymi kolanami i opuszczonymi rękami. Historia byłaby za długa na film kinowy, lecz sądziłem, Ŝe mam na to sposób. Pamiętałem, jak wspaniale układała mi się współpraca z ABC. której dostarczyłem materiał (a czasem gotowe scenariusze) do kilku tak zwanych miniseriali cieszących się całkiem niezłą oglądalnością. Skontaktowałem się z Markiem Carlinerem (producentem nowej wersji „Lśnienia") i Maura Dunbar (która od początku lat dziewięćdziesiątych jest moim konsultantem do spraw artystycznych w ABC). Zapytałem obojga, czy zamiast adaptacją istniejącej wcześniej ksiąŜki byliby zainteresowani powieścią stworzoną wyłącznie dla telewizji. Przytaknęli niemal bez namysłu, a gdy skończyłem trzy dwugodzinne scenariusze zamieszczone w tym tomie, projekt, bez Ŝadnych ingerencji w treść, bez wahań i kaprysów producentów, wszedł w fazę przygotowania produkcji i realizacji. Wśród intelektualistów do dobrego tonu naleŜy okazywanie telewizji głębokiej pogardy (na litość boską, nigdy nie przyznawajcie się do oglądania „Frasiera", nie wspominając o talk-show Jerry'ego Springera), ale zdarzyło mi się pracować i dla telewizji, i dla filmu, dlatego podpisuję się pod powiedzeniem, zgodnie z którym w Hollywood ludziom z telewizji zaleŜy na widowisku, a ludziom z filmu zaleŜy na rezerwacji stolików na lunch. Nie jest to syndrom kwaśnych winogron; film nie traktował mnie źle (zapomnijmy o takich obrazach jak „Cmentarna szychta” i „Srebrna kula"). Ale to prawda, Ŝe w telewizji pozwalają człowiekowi pracować... i jeŜeli masz na koncie udział w jakiejś udanej wieloczęściowej produkcji, pozwalają nawet dorzucić to i owo. A ja lubię to i owo dorzucać. To piękne. ABC przeznaczyła na ten projekt trzydzieści trzy miliony dolarów, mając tylko trzy scenariusze we wstępnej wersji, które nie zostały poddane Ŝadnym znaczącym zmianom. To takŜe było piękne. Napisałem „Sztorm stulecia" dokładnie tak samo, jak pisałbym powieść: poza listą postaci, którą zawsze miałem pod ręką, nie prowadziłem Ŝadnych notatek i pracowałem ściśle według planu po trzy, cztery godziny dziennie, taszcząc ze sobą laptopa Mac PowerBook i ślęcząc w pokojach hotelowych, kiedy razem z Ŝoną wyruszaliśmy do Bostonu, Nowego Jorku i Filadelfii, gdzie Ŝeńska druŜyna koszykarska z Maine grała mecze wyjazdowe. RóŜnica polegała właściwie tylko na tym, Ŝe korzystałem z programu Final Draft zamiast Word 6, którego uŜywam do pisania zwykłej prozy (co pewien czas cholerny program siadał i zawieszał się komputer - nowy Final Draft jest na szczęście pozbawiony błędów). Dlatego z przekonaniem twierdzę, Ŝe to, co zawiera niniejsza ksiąŜka (albo to, co niedługo ujrzycie na ekranach telewizorów), nie jest wcale filmem telewizyjnym ani miniserialem. To w istocie powieść, tylko istniejąca w innym medium. 8

Nie udało mi się uniknąć kłopotów. Główną wadą pracy dla ogólnokrajowej telewizji jest problem cenzury (ABC to sieć, która nadal dysponuje bronią nazywaną „działem przestrzegania norm"; redaktorzy czytają scenariusz i mówią, czego „absolutnie nie moŜna pokazywać w amerykańskich salonach"). ZaŜarcie walczyłem z tymi zakazami podczas pracy nad „Bastionem" (ludność całego świata krztusi się na śmierć własnym katarem) i „Lśnieniem" (utalentowany, lecz wyraźnie niezrównowaŜony młody pisarz bije Ŝonę do nieprzytomności młotkiem do gry w krokieta, a potem próbuje tym samym narzędziem zatłuc syna) i była to niewątpliwie najgorsza strona całego przedsięwzięcia, porównywalna z chińskim zwyczajem krępowania stóp. Na szczęście dla mnie (samozwańczy stróŜe moralności Ameryki są prawdopodobnie mniej szczęśliwi z tego powodu) telewizja krajowa znacznie poszerzyła obszar tolerancji od czasów, gdy producentom serialu „The Dick Van Dyke Show" zabroniono pokazywania podwójnego łóŜka w sypialni gospodarzy (BoŜe wielki, jak moŜna było dopuścić, by amerykańska młodzieŜ snuła fantazje o Dicku i Mary leŜących obok siebie i dotykających się nogami?). W ciągu ostatniej dekady nastąpiły jeszcze bardziej radykalne zmiany. Niektóre wprowadzono w odpowiedzi na rewolucyjne działania telewizji kablowych, ale większość jest wynikiem ogólnego spadku liczby widzów, zwłaszcza wśród najbardziej poŜądanej grupy wiekowej od osiemnastu do dwudziestu pięciu lat. Pytano mnie, dlaczego w ogóle zawracam sobie głowę ogólnokrajową telewizją, skoro mógłbym się zwrócić do stacji kablowych w rodzaju Home Box Office czy Showtime, gdzie kwestia cenzury nie ma Ŝadnego znaczenia. OtóŜ są dwie przyczyny. Po pierwsze, mimo Ŝe programy takie jak „Oz" lub „Prawdziwy świat" wywołują tyle wściekłości i wrzasku krytyki, potencjalna widownia telewizji kablowych nadal jest niewielka. Produkcję miniserialu w HBO moŜna porównać do wydania powaŜnej powieści w małej oficynie. Nie mam absolutnie nic przeciwko małym oficynom wydawniczym ani telewizji kablowej, ale jeśli wkładam w coś sporo cięŜkiej pracy, chciałbym trafić do jak najliczniejszej publiczności. Część widowni być moŜe woli w czwartkowy wieczór przełączyć telewizor na „Ostry dyŜur", lecz jest to ryzyko, z jakim trzeba się liczyć. JeŜeli napiszę jakąś rzecz i ludzie zechcą zobaczyć, co z tego wyszło, nagrają sobie „Ostry dyŜur", całą uwagę i cierpliwość poświęcając mojemu dziełu. „Najwięcej emocji daje szczypta rywalizacji" - mawiała moja matka. Drugim powodem wyboru duŜej telewizji było moje przekonanie, Ŝe „krępowanie stóp" moŜe mieć swoje dobre strony. Kiedy wiesz, Ŝe twoja opowieść zostanie prześwietlona w poszukiwaniu nieboszczyków z otwartymi oczami (telewizja wyraŜa sprzeciw), dzieci uŜywających brzydkich słów (znów sprzeciw), litrów rozlanej krwi (stanowczy sprzeciw!), zaczynasz się zastanawiać nad innymi środkami wyrazu. Lenistwo twórców horrorów i thrillerów prawie zawsze przekłada się na prymitywizm obrazu: wybite oko, poderŜnięte gardło, gnijące zombi. 9

Gdy telewizyjny cenzor pozbawia film tak tanich chwytów, naleŜy szukać nowych dróg do celu. Filmowiec zaczyna się skłaniać ku anarchii, a czasem staje się wręcz elegancki jak Val („Ludzie-koty") Lewton, którego dzieła cechuje prawdziwa wytworność. Być moŜe brzmi to jak usprawiedliwienie, lecz wcale nie zamierzam się usprawiedliwiać. Powiedziałem przecieŜ kiedyś, Ŝe chcę straszyć swoich czytelników i widzów, a jeśli nie będę potrafił ich przerazić, chcę ich szokować... jeŜeli zaś nie uda mi się ich zaszokować, nie cofnę się przed obrzydliwością. Mam to gdzieś, powiedziałbym sobie, do diabła z dumą. Telewizja krajowa, by tak rzec, odcięła mi drogę do tego ostatecznego wyjścia awaryjnego. W „Sztormie stulecia" jest kilka poruszających scen - na przykład Lloyd Wishman z toporkiem i Peter Godsoe ze sznurem - ale kaŜdą z nich musieliśmy wywalczyć, a o niektóre (jak ta, w której pięcioletnia Pippa drapie matkę po twarzy, krzycząc: „Puść mnie, suko!") wciąŜ toczą się zaŜarte dyskusje. Ostatnio nie jestem zbyt lubianą osobą w dziale przestrzegania norm - wciąŜ do nich wydzwaniam, marudząc i strasząc, Ŝe jeśli nie przestaną mi dokuczać, wszystko powiem starszemu bratu (rolę starszego brata gra najczęściej Bob Iger, waŜny człowiek ABC). Nie przeszkadzają mi tarcia z redaktorami działu przestrzegania norm; gdyby współpraca z nimi układała się idealnie, czułbym się jak „Tokyo Rose". JeŜeli chcecie wiedzieć, kto wygrał więcej bitew, porównajcie oryginalny scenariusz (zamieszczony w tej ksiąŜce) z ukończonym filmem telewizyjnym (kiedy piszę te słowa trwa jego montaŜ). Proszę teŜ pamiętać, Ŝe nie wszystkie odstępstwa od oryginalnego scenariusza zostały uczynione na Ŝyczenie działu przestrzegania norm. Z ludźmi moŜna się sprzeczać; ograniczenia czasowe w telewizji są nie do pokonania. KaŜda gotowa część musi trwać dziewięćdziesiąt jeden minut, plus minus kilka sekund, i zostać podzielona na siedem „aktów", aby w antraktach moŜna było emitować wszystkie te fantastyczne reklamy, na których telewizja zarabia. Istnieją pewne sztuczki, by zyskać trochę czasu - jedną z nich jest elektroniczna kompresja, której nie rozumiem - ale najczęściej trzeba się gimnastykować, dopóki nie uda się wpasować całości w widełki czasowe. To udręka, choć niezbyt dokuczliwa; nie większa niŜ na przykład konieczność noszenia szkolnego mundurka albo krawata do pracy. Zmagania z arbitralnymi przepisami telewizji często mnie irytowały i zniechęcały podczas pracy nad „Bastionem" i „Lśnieniem" (wzdrygam się na myśl, co musieli przejść producenci filmu „To", poniewaŜ jeden z surowych przepisów mówi, Ŝe osią dramatu w filmie telewizyjnym nie moŜe być zagroŜenie Ŝycia dzieci, nie wspominając o ich śmierci), lecz obydwa obrazy zostały nakręcone na podstawie powieści, które napisałem, nie oglądając się na telewizyjne reguły przyzwoitości. I tak oczywiście powinno się pisać powieści. 10

Kiedy ludzie mnie pytają, czy piszę ksiąŜki z myślą o filmach, zawsze trochę się denerwuję... a nawet czuję obraŜony. Wprawdzie nie jest to tak obelŜywe, jak spytanie dziewczyny: „Czy robisz to czasem dla pieniędzy?", choć kiedyś tak mi się wydawało, nieprzyjemnie jest, jeśli ktoś z góry zakłada moje wyrachowanie. Myślenie w kategoriach finansowych nie ma nic wspólnego z pisaniem. W pisaniu chodzi tylko o pisanie opowieści. Strona biznesowa i finansowa jest na drugim miejscu i lepiej zostawić ją ludziom, którzy się na niej znają. Przyjąłem to załoŜenie, pracując nad „Sztormem stulecia". Napisałem scenariusz telewizyjny, bo taką formę narzuciła mi sama opowieść... choć nie bardzo wierzyłem, Ŝe naprawdę pojawi się w telewizji. W grudniu 1996 roku wiedziałem o filmie wystarczająco duŜo, by mieć świadomość, Ŝe tekst stawia karkołomne zadanie przed fachowcami od efektów specjalnych: miała to być największa śnieŜyca, jaką kiedykolwiek pokazano na małym ekranie. Zaludniłem historię mnóstwem postaci - tyle Ŝe kiedy scenariusz jest gotowy i rozpoczyna się produkcja filmu, postacie stworzone przez pisarza zmieniają się w odtwórców ról wybranych przez szefa castingu. Mimo to nie przerywałem pracy, poniewaŜ pisząc ksiąŜkę, nie projektuje się budŜetu. BudŜetem martwią się inni. Poza tym byłem przekonany, Ŝe jeŜeli scenariusz okaŜe się naprawdę dobry, uda się przemówić do serc. Zawsze się udaje*. A poniewaŜ „Sztorm stulecia" miał być w zamyśle scenariuszem miniserialu telewizyjnego, uznałem, Ŝe będę potrafił nakłonić do jego realizacji kogo trzeba, nie uciekając się do zbyt drastycznych metod. UwaŜam, Ŝe to najbardziej przeraŜająca opowieść, jaką kiedykolwiek napisałem dla filmu, na ogół udawało mi się straszyć widzów, nie wywołując zbyt głośnych protestów działu przestrzegania norm**. Z reŜyserem Mickiem Garrisem pracowałem dotąd trzy razy - pierwszy przy realizacji kinowego filmu „Lunatycy", potem przy okazji miniseriali „Bastion" i „Lśnienie". Czasem sobie Ŝartuję, Ŝe istnieje realne niebezpieczeństwo, iŜ staniemy się odpowiednikiem tandemu Billy Wilder i I.A.L. Diamond w horrorze. Zastanawiając się nad wyborem reŜysera „Sztormu stulecia", od razu pomyślałem o Garrisie - poniewaŜ go lubię i szanuję, i znam jego moŜliwości. * Pomyślałem sobie teŜ - do diabła, jeśli z powodu zawrotnego budŜetu nigdy nie uda się nakręcić „Sztormu stulecia", wydam go tylko w formie ksiąŜkowej. Pomysł przerobienia własnego niezrealizowanego scenariusza na powieść wydal mi się dość zabawny. ** Okazało się, Ŝe czepiali się tylko drobiazgów. Na przykład w części pierwszej jeden z rybaków mówi, Ŝe zbliŜająca się nawałnica będzie pewnie „krewsko wielką burzą". Dział przestrzegania norm upierał się, by zmienić tę kwestię, podejrzewając chyba, Ŝe chcę w tak przebiegły sposób dać widowni do zrozumienia, iŜ chodzi o „kurewsko wielką burzę", a to wpłynęłoby na dalszą demoralizację Amerykanów, wywołując kolejne szkolne strzelaniny itd. Natychmiast zacząłem jak zwykle marudzić, zwracając redaktorom uwagę, Ŝe słowo pochodzi od rzeczownika „krewa" i nie ma Ŝadnego wulgarnego podtekstu. Po namyśle dział przestrzegania norm zezwolił na uŜycie tego wyraŜenia, nalegając tylko, by „dialog nie był prowadzony w nieobyczajny sposób". Nie ma mowy. Nieobyczajne dialogi w ogólnokrajowej telewizji są zarezerwowane dla takich seriali jak „Trzecia planeta od Słońca" oraz „Dharma i Greg".

11

Niestety, Mick miał na głowie co innego (Ŝycie byłoby o wiele prostsze, gdyby ludzie rzucali wszystko i przybiegali na kaŜde moje skinienie), dlatego rozpoczęliśmy z Markiem Carlinerem poszukiwanie reŜysera. Mniej więcej w tym samym czasie przyniosłem z wypoŜyczalni wideo niedaleko mojego domu film pod tytułem „Postać z mroku". Nigdy o nim nie słyszałem, ale wydawał się nastrojowy, poza tym występował w nim niezawodny Dean Stockwell. Innymi słowy, film wydawał się idealną rozrywką na wtorkowy wieczór. Wziąłem teŜ „Rambo", pewniaka, na wypadek gdyby „Postać z mroku" okazała się knotem, ale tego wieczoru „Rambo" pozostał w pudełku. Film „Postać z mroku" był produkcją niskobudŜetową (później się dowiedziałem, Ŝe nakręcono go dla stacji kablowej Starz), mimo to okazał się diablo dobry. Występował w nim równieŜ Tim Matheson, a grana przez niego postać miała cechy, jakie chciałem ujrzeć w Mike'u Andersonie ze „Sztormu": owszem, dobro, przyzwoitość... ale z piętnem utajonej brutalności, która mogła się w kaŜdej chwili objawić. Jeszcze lepszy był Dean Stockwell grający czarny charakter, cudownego dziwaka, wytwornego i opanowanego południowca, który wykorzystując swoje zdolności komputerowe, rujnuje Ŝycie nieznajomego... tylko dlatego, Ŝe ten poprosił go o zgaszenie cygara! Światło tworzyło odpowiednio posępną atmosferę, efekty komputerowe wyglądały naprawdę dobrze, akcja toczyła się we właściwym tempie, a gra aktorska była na bardzo wysokim poziomie. Przejrzałem ponownie napisy końcowe i zwróciłem uwagę na nazwisko reŜysera, Craiga R. Baxleya. Znałem je z dwóch produkcji, niezłego filmu pokazywanego w telewizji kablowej o Brighamie Youngu, którego grał Charlton Heston, oraz trochę gorszego filmu science fiction pod tytułem „Mroczny anioł", w którym występował Dolph Lundgren. (Z tego drugiego obrazu w pamięci utkwiło mi ostatnie zdanie, jakie główny bohater wypowiada do cyborga: „Skończysz w kawałkach"). Pogadałem z Markiem Carlinerem, który obejrzał „Postać z mroku", uznał, Ŝe film jest dobry, po czym się dowiedział, Ŝe Baxley jest wolny. Zadzwoniłem więc do reŜysera, a potem wysłałem mu trzystustronicowy scenariusz „Sztormu". Craig oddzwonił, pełen zapału i pomysłów. Spodobały mi się jego pomysły i spodobał mi się jego entuzjazm; najbardziej jednak ucieszyło mnie, Ŝe w najmniejszym stopniu nie zniechęciły go rozmiary projektu. Spotkaliśmy się we trzech w Portland w stanie Maine w lutym 1997 roku, zjedliśmy kolację w restauracji mojej córki i doszliśmy do porozumienia. Craig Baxley jest wysokim, barczystym i przystojnym męŜczyzną, ma słabość do hawajskich koszul i jest prawdopodobnie trochę starszy, niŜ sugerowałby jego wygląd (na pierwszy rzut oka wydaje się, Ŝe ma około czterdziestki, ale jego pierwszym filmem kinowym był „Action Jackson" z Carlem Weathersem w roli głównej, musi więc mieć trochę więcej lat). Cechuje go swobodny styl bycia kalifornijskiego surfera (kiedyś zresztą uprawiał surfing; pracował takŜe w Hollywood jako 12

kaskader) oraz sarkastyczne poczucie humoru przywodzące na myśl ciętą ironię Errola Flynna. Jego powściągliwość i przesycone drwiną poczucie humoru często przesłaniają prawdziwy charakter Craiga Baxleya - skupionego, oddanego pracy, pełnego wyobraźni i odrobinę autokratycznego człowieka (pokaŜcie mi reŜysera, który nie miałby w sobie szczypty Stalina, a pokaŜę wam złego reŜysera). Podczas długich dni zdjęciowych „Sztormu stulecia"", które rozpoczęły się w lutym 1998 roku, największe wraŜenie wywarło na mnie zdecydowanie, z jakim Craig wołał: „Cięcie!"'. Z początku trochę się niepokoiłem, lecz wkrótce zdałem sobie sprawę, Ŝe tylko reŜyserzy o najlepiej wykształconym zmyśle plastycznym potrafią „montować w kamerze". Kiedy piszę te słowa, jestem w trakcie przeglądania nagranych na wideo zmontowanych materiałów i dzięki reŜyserii Craiga film wydaje się niemal sam składać w całość. Pochopne wyciąganie wniosków jest ryzykowne (wystarczy wspomnieć nagłówek w gazecie sprzed lat: „Dewey wygrywa z Trumanem"), ale na podstawie pierwszych rezultatów ośmielam się wyrazić przypuszczenie, Ŝe to, co przeczytacie na kartach ksiąŜki, będzie w przedziwny sposób przypominać to, co zobaczycie na ekranach telewizorów, kiedy ABC pokaŜe „Sztorm stulecia". Nadal trzymam kciuki, lecz chyba się uda. MoŜe nawet uda się nadzwyczajnie. Mam taką nadzieję, ale trzeba być realistą. Nakręcenie kaŜdego filmu, takŜe dla telewizji, wymaga ogromnych nakładów pracy, a nadzwyczajnych filmów jest niewiele; przy takiej liczbie ludzi zaangaŜowanych do produkcji naleŜy się wręcz dziwić, Ŝe filmy w ogóle się udają. Mimo to nie moŜna mnie zastrzelić dlatego, Ŝe nie opuszcza mnie nadzieja. Scenariusz „Sztormu" powstał między grudniem 1996 a lutym 1997 roku. W marcu 1997 roku Mark, Craig i ja siedzieliśmy w restauracji mojej córki Naomi (lokal jest teraz, niestety, zamknięty; córka studiuje teologię). W czerwcu oglądałem szkice laski Andre Linoge'a z wilczą główką, a w lipcu oglądałem juŜ rozrysowane kadry. Rozumiecie juŜ, co miałem na myśli, mówiąc, Ŝe ludziom z telewizji zaleŜy na widowisku, a nie na rezerwacji stolików na lunch? Plenery kręcono w Southwest Harbor w stanie Maine oraz w San Francisco. Sceny plenerowe kręcono takŜe w Kanadzie, około trzydziestu kilometrów na północ od Toronto, gdzie w dawnej rafinerii cukru odtworzono główną ulicę Little Tall. Na prawie dwa miesiące fabryka w Oshawa zmieniła się w jedną z największych hal zdjęciowych na świecie. Główna ulica Little Tall przeszła trzy starannie zaprojektowane fazy zaśnieŜenia, od delikatnej pierzynki grubości kilku centymetrów do całkowitego zasypania*. * Nasz śnieg składał się z płatków ziemniaczanych i drobin plastiku, rozdmuchiwanych przez gigantyczne wentylatory. Efekt nie jest idealny... ale i tak podczas mojej pracy w filmie lepszego nie widziałem. Do diabła, ten śnieg musi dobrze wyglądać: kosztował łącznie dwa miliony dolarów.

13

Kiedy halę w Oshawa odwiedziła wycieczka autobusowa mieszkańców Southwest Harbor, turyści osłupieli, gdy wprowadzono ich przez wysoką metalową bramę do nieczynnej cukrowni. Musieli odnieść wraŜenie, jak gdyby w mgnieniu oka przenieśli się w rodzinne strony. Bywają dni, kiedy kręcenie filmu ma urok montowania karuzel w wesołym miasteczku... lecz bywają i dni olśniewająco magiczne. Tak było przy odwiedzinach mieszkańców Southwest Harbor. Zdjęcia rozpoczęły się pod koniec lutego 1998 roku, śnieŜnego dnia. w stanie Maine. Ukończono je w San Francisco, mniej więcej osiemdziesiąt dni zdjęciowych później. Piszę te słowa w połowie lipca i właśnie zaczął się montaŜ tak zwana postprodukcja. Efekty optyczne i grafikę komputerową dodaje się warstwa po warstwie. Oglądam materiał z tymczasową muzyką (część ściągnięto z filmu Franka Darabonta „Skazani na Shawshank"), to samo robi Gary Chang, który skomponuje ścieŜkę dźwiękową „Sztormu". Mark Carliner walczy z ABC o termin emisji -najbardziej prawdopodobny jest luty 1999 roku, gdy przeprowadza się pomiary oglądalności - a ja przeglądam zmontowany materiał z zadowoleniem, jakie bardzo rzadko odczuwam, Tekst zawarty w tym tomie stanowi pełny scenariusz z naniesionymi specjalnymi oznaczeniami - „scenami'" lub „miksami" - które wskazują reŜyserowi, w jakim miejscach ma pociąć całość na kawałki... poniewaŜ dla kogoś, kto nie jest Alfredem Hitchcockiem kręcącym „Linę", filmowanie jest zawsze pracą na akord. Między marcem a czerwcem tego roku Craig Baxley sfilmował scenariusz tak, jak zwykle filmuje się scenariusze -mc po kolei, często ze zmęczonymi aktorami pracującymi w środku nocy, zawsze w stresie - a rezultatem jego wysiłków było pudło pełne kawałków zwanych „materiałami dziennymi". Z krzesła, na którym teraz siedzę, mogę spojrzeć na własne materiały dzienne - około sześćdziesięciu kaset w pudełkach z czerwonego kartonu. Jest w tym jednak coś dziwnego: składanie tych ścinków w film wcale nie przypomina dopasowywania elementów gotowej układanki. Powinno, ale jest inaczej... bo podobnie jak ksiąŜki, większość filmów to oddychające i pulsujące Ŝyciem istoty. Zazwyczaj ze składania kawałków wychodzi nieco mniej niŜ suma części. W rzadkich i fantastycznych wypadkach wychodzi coś więcej. Tym razem moŜe wyjść coś więcej. Taką mam nadzieję. Na zakończenie jeszcze jedna sprawa: panuje opinia, Ŝe filmy (zwłaszcza telewizyjne) to medium pośledniejsze od ksiąŜek, produkt jednorazowego uŜytku jak chusteczki higieniczne. CóŜ, to chyba niewiele ma juŜ wspólnego z prawdą. Dzięki dobrym ludziom z Pocket Books scenariusz jest zawsze pod ręką, ilekroć zechcecie do niego zajrzeć. A film teŜ zapewne niedługo będzie dostępny na taśmie wideo lub płycie, podobnie jak ksiąŜki w twardej oprawie zostają w końcu wydane w miękkich okładkach. Będziecie go mogli zawsze kupić albo wypoŜyczyć. I tak jak ksiąŜkę będziecie go mogli przeglądać, szukając 14

scen, które być moŜe uszły waszej uwagi, lub oglądając jeszcze raz fragment, który szczególnie przypadł wam do gustu; po prostu zamiast własnego palca będziecie uŜywać przycisku przewijania na pilocie. (Jeśli natomiast naleŜycie do tych nieznośnych widzów, którzy koniecznie muszą od razu poznać koniec opowieści, zawsze moŜecie skorzystać z guzika przewijania do przodu lub przeszukiwania... choć wierzcie mi, taki czyn okryłby was wieczną hańbą). Nie zamierzam dowodzić, Ŝe powieść dla telewizji naleŜy traktować na równi z powieścią w formie ksiąŜkowej; jeśli jednak pozbawić widowisko wtrętów odciągających uwagę publiczności od fabuły (reklam tampaksów, reklam samochodów Forda, serwisów wiadomości lokalnych itp.), wydaje mi się, Ŝe takie porównanie jest słuszne. Przypomnę teŜ, Ŝe człowiek, którego większość studentów literatury uwaŜa za największego angielskiego pisarza, posługiwał się ustnym i wzrokowym środkiem przekazu, a druk stanowił dla niego medium o drugorzędnym znaczeniu. Nie próbuję porównywać się z Szekspirem - to by było co najmniej dziwaczne - lecz przypuszczam, Ŝe gdyby Ŝył dziś, pisałby dla filmu i telewizji albo nowojorskich scen poza Broadwayem. Być moŜe nawet dzwoniłby do działu przestrzegania norm w ABC, starając się przekonać redaktorów, Ŝe brutalność w akcie V „Juliusza Cezara" jest konieczna... zresztą pokazano ją niezwykle gustownie. Prócz osób z Pocket Books, które podjęły się wydania scenariusza, chciałbym wyrazić wdzięczność Chuckowi Verrillowi, agentowi, dzięki któremu podpisano umowę i który był łącznikiem między wydawnictwem a telewizją ABC. Dziękuję takŜe ludziom z ABC: Bobowi Igerowi, który obdarzył mnie ogromnym zaufaniem; Maurze Dunbar, Juddowi Parkinowi i Markowi Pedowitzowi. I redaktorom z działu przestrzegania norm, którzy wcale nie są tacy źli (trzeba przyznać, Ŝe odwalili krewsko dobrą robotę). Jestem wdzięczny Craigowi Baxleyowi za to, Ŝe wziął na swoje barki największe przedsięwzięcie filmowe w ogólnokrajowej telewizji; Markowi Carlinerowi i Tomowi Brodekowi, którzy złoŜyli wszystko w całość. Wspaniale jest mieć w swojej druŜynie kogoś takiego jak Mark, zdobywca wszystkich moŜliwych nagród telewizyjnych za „George'a Wallace'a". Na koniec dziękuję Ŝonie, Tabby, w której od lat mam niezawodne wsparcie. Sama pisze, więc dobrze rozumie moją głupotę. Stephen King Bangor, Maine 04401 18 lipca 1998

CZĘŚĆ PIERWSZA

Linoge

Akt 1 ROZJAŚNIENIE DO: 1 PLENER: MAIN STREET, WYSPA LITTLE TALL - PÓŹNE POPOŁUDNIE.

Przed obiektywem kamery wirują płatki śniegu, z początku tak gęsto, Ŝe w ogóle niczego nie widzimy. Wyje wiatr. Kamera rusza naprzód i widzimy pulsujące pomarańczowe światło. To lampa ostrzegawcza migająca na rogu Main Street i Atlantic Street - jedynym skrzyŜowaniu Little Tall. Lampa kołysze się na wietrze. Ulice są puste i nic dziwnego. Szaleje prawdziwa śnieŜyca. W budynkach widać przyćmione światła, ale Ŝadnych ludzi. Witryny sklepów są do połowy zasypane śniegiem. MIKE ANDERSON mówi z lekkim akcentem z Maine. MIKE ANDERSON (głos spoza kadru) Nazywam się Michael Anderson i trudno byłoby mnie nazwać stypendystą Rhodesa. Nie zawracam sobie głowy filozofią, ale wiem jedno: idąc przez Ŝycie, człowiek musi płacić. Zwykle płaci sporo. Czasem wszystko, co ma. Zdawało mi się, Ŝe tego się właśnie nauczyłem dziewięć lat temu podczas burzy, którą ludzie z tych stron nazywają sztormem stulecia. Pomarańczowy sygnalizator gaśnie. Gasną teŜ wątłe światełka, które majaczyły w zawierusze. Tylko wieje wiatr i sypie śnieg. MIKE Ale się myliłem. Wtedy zacząłem się uczyć, a skończyłem dopiero w zeszłym tygodniu.

PRZENIKANIE DO: 2 PLENER: WIDOK LASÓW MAINE Z GÓRY (Z HELIKOPTERA) - DZIEŃ.

Jest zima - gałęzie wszystkich drzew z wyjątkiem jodeł są nagie i wyciągają się w stronę białego nieba jak palce. Na ziemi leŜą pojedyncze płaty 17

śniegu, przypominające sterty brudnej bielizny. Ziemia przemyka w dole pod nami, a między kolejnymi połaciami lasu ukazuje się od czasu, do czasu kręta asfaltowa szosa albo nowoangielskie miasteczko. MIKE (głos spoza kadru) Dorastałem w Maine... ale właściwie nigdy naprawdę w Maine nie mieszkałem. Chyba kaŜdy z moich stron mógłby powiedzieć to samo. Nagle ląd się kończy i pojawia się brzeg morza. Słowa Mike'a zdają się nabierać sensu. Wtem las znika; przez chwilę moŜemy dostrzec szaroniebieskie fale roztrzaskujące się o nabrzeŜne skały... i w dole widać tylko wodę, a po chwili:

PRZENIKANIE DO. 3 PLENER: WYSPA LITTLE TALL (Z HELIKOPTERA) - DZIEŃ.

Na przystani trwa gorączkowa krzątanina: ludzie zabezpieczają albo zabierają do hangarów kutry do połowu homarów. Mniejsze łodzie są wciągane na brzeg i właściciele odholowują je samochodami terenowymi. W stronę długiego, sypiącego się budynku na przystani z napisem GOD-SOE: RYBY I HOMARY zmierzają chłopcy i młodzi męŜczyźni, niosąc więcierze. Słychać śmiech i podniecone głosy; wśród idących krąŜy kilka butelek z jakimś ciepłym napojem. Nadchodzi sztorm. Oczekiwanie na sztorm zawsze jest ekscytujące. Niedaleko magazynu Godsoego stoi niewielka i zadbana remiza ochotniczej straŜy poŜarnej, której załoga składa się z dwóch osób. Lloyd Wishman i Ferd Andrews myją jeden z wozów straŜackich. Z przystani do miasteczka na wzniesieniu prowadzi Atlantic Street. Przy ulicy stoją ładne domki w stylu nowoangielskim. Na południe od przystani znajduje się porośnięty lasem cypel, z którego biegną zygzakiem rozpadające się schody sięgające samego brzegu. Na północy wzdłuŜ plaŜy ciągną się domy bogatych mieszkańców wyspy. Na przeciwległym, północnym krańcu lądu wznosi się przysadzista latarnia morska wysokości około dwunastu metrów. Sterowane automatycznie ostrzegawcze światło bez przerwy się obraca, a jego blask, mimo Ŝe nieco słabszy, widać nawet w dzień. Latarnię wieńczy długa antena radiowa. MIKE (głos spoza kadru) (ciągnie) Ludzie z Little Tall płacą podatki w Auguście, tak jak inni. Mamy tablice rejestracyjne z homarem albo nurem, tak samo jak inni, kibicujemy druŜynom Uniwersytetu Maine, zwłaszcza koszykarkom, tak samo jak inni... 18

Na pokładzie kutra rybackiego „Escape" Sonny Brautigan upycha sieci w luku, który następnie zabezpiecza brezentem. Alex Haber cumuje „Escape" za pomocą grubych lin. JOHNNY HARRIMAN (głos) Lepiej zrób to naprawdę porządnie, Sonny, facet od pogody mówi, Ŝe sztorm juŜ nadciąga. Zza sterówki wychodzi Johnny i spogląda w niebo. Sonny odwraca się do niego. SONNY BRAUTIGAN KaŜdej zimy zdarza się sztorm. Przyjdzie, poszaleje i pójdzie dalej. A potem znowu jest lipiec. Sonny sprawdza luk, a potem opiera stopę o reling, przyglądając się, jak Alex kończy swoje zadanie. Za nimi obok Johnny'ego zjawia się Lucien Fournier. Lucien podchodzi do sadzu, otwiera go i zagląda do środka. ALEX HABER Ale... mówią, Ŝe tym razem ma być naprawdę ostro. Lucien wyciąga z sadzu homara i pokazuje. LUCIEN FOURNIER Zapomniałeś jednego, Sonny. SONNY BRAUTIGAN Zostawiłem na szczęście. LUCIEN FOURNIER (do homara) Idzie Sztorm Stulecia, mon frère - tak mówią w radiu. (puka w skorupę) Dobrze, Ŝe masz płaszcz, co? Wrzuca homara z powrotem do sadzu - plusk! Wszyscy czterej męŜczyźni schodzą z łodzi, a kamera rusza za nimi. MIKE (głos spoza kadru) (ciągnie) Ale nie jesteśmy tacy sami. Zycie na wyspie jest inne. Kiedy trzeba, potrafimy działać wspólnie. Sonny, Johnny, Alex i Lucien są juŜ na pochylni, niosą jakiś sprzęt. 19

SONNY BRAUTIGAN Damy sobie radę. JOHNNY HARRIMAN Taa, jak zawsze. LUCIEN FOURNIER JeŜeli zaleŜy ci na lodzi, musisz uwaŜać na sztormy. ALEX HABER Co taki Francuz moŜe o tym wiedzieć? Lucien udaje, Ŝe chce go uderzyć. Wszyscy się śmieją i idą dalej. Przyglądamy się, jak Sonny, Lucien, Alex i Johnny wchodzą do magazynu Godsoego. Kamera zaczyna sunąć Atlantic Street w kierunku migającego pomarańczowego sygnalizatora, który widzieliśmy wcześniej. Po chwili zbacza w prawo, pokazując handlową część miasteczka i wzmoŜony ruch na ulicy. MIKE (głos spoza kadru) (ciągnie) I kiedy trzeba, potrafimy dochować tajemnicy. Udało się nam w 1989 roku. (pauza) A ludzie, którzy tam mieszkają, do dziś nikomu jej nie zdradzili Docieramy do sklepu Andersona. Klienci w pośpiechu wchodzą i wychodzą. W drzwiach ukazują się trzy kobiety: Angela Carver, pani Kingsbury i Roberta Coign. MIKE (głos spoza kadru) (ciągnie) Wiem. ROBERTA COIGN Mam konserwy. Sztorm juŜ mi nie straszny. PANI KINGSBURY Modlę się, Ŝeby nie wysiadło światło. Nie umiem gotować na piecu. Przypaliłabym na tym diabelstwie nawet wodę. Sztorm ma chyba tylko jedną dobrą stronę... ANGELA Taa, ja i mój Jack coś o tym wiemy. 20

Dwie pozostałe patrzą na nią zaskoczone, a po chwili zaczynają chichotać jak pensjonarki i ruszają w kierunku samochodów. MIKE (głos spoza kadru) (ciągnie) WciąŜ jestem z nimi w kontakcie.

3 PLENER: BOK WOZU STRAśACKIEGO.

Czyjaś ręka poleruje szmatką błyszczący lakier, a po chwili znika. Lloyd Wishman przygląda się z zadowoleniem swojemu odbiciu. FERD ANDREWS (poza kadrem) W radiu mówili, Ŝe będzie sypało jak diabli. Lloyd patrzy na niego, a kamera obraca się i pokazuje nam Ferda, który stoi oparty o drzwi. Trzyma w rękach trzy pary wysokich butów, które zaczyna ustawiać pod zawieszonymi na hakach płaszczami nieprzemakalnymi i kaskami straŜackimi. FERD ANDREWS Jak wdepniemy w kłopoty... to będą kłopoty. Lloyd uśmiecha się do młodszego kolegi i wraca do polerowania auta. LLOYD Spokojna głowa, Ferd. Kłopoty z tamtej strony cieśniny nigdy do nas nie docierają... dlatego mieszkamy na wyspie, nie? Ferd nie wygląda na przekonanego. Podchodzi do drzwi i patrzy w górę.

4 PLENER: NADCIĄGAJĄCE CHMURY BURZOWE - DZIEŃ.

Kamera zatrzymuje się na moment, po czym przesuwa się w dół, panoramując zadbany biały domek. Budynek stoi mniej więcej w połowie wzniesienia Atlantic Street - między przystanią a centrum miasteczka. Płot ze sztachet ogradza martwy o tej porze roku trawnik (ale śniegu nie widać; na wyspie prawie w ogóle nie ma śniegu). Za uchyloną furtką zaczyna się wybetonowana ścieŜka prowadząca z chodnika na strome schodki werandy i do drzwi domu. Obok furtki stoi skrzynka pocztowa zabawnie pomalowana i ozdobiona, by przypominała róŜową krowę. Na boku skrzynki widać napis: CLARENDON.

21

MIKE (głos spoza kadru) Pierwszą osobą na Little Tall, która spotkała Andre Linoge'a, była Martha Clarendon. Na bardzo bliskim pierwszym planie ukazuje się szczerzący zęby srebrny wilk. To rzeźbiona główka laski.

5 PLENER. LINOGE WIDZIANY OD TYŁU - DZIEŃ.

Na chodniku przed otwartą furtką, odwrócony tyłem do nas stoi wysoki męŜczyzna ubrany w dŜinsy, wysokie sznurowane buty, dwurzędową kurtkę i czarną wełnianą czapkę marynarską naciągniętą na uszy. I rękawiczki - z Ŝółtej, wyzywająco jasnej skóry. W jednej dłoni trzyma laskę, która z wyjątkiem srebrnej główki jest zrobiona z czarnego drewna orzechowego. Linoge lekko pochyla głowę, garbiąc szerokie plecy. Sprawia wraŜenie, jakby nad czymś rozmyślał. W jego sylwetce jest takŜe coś budzącego grozę. Unosi laskę i stuka w krawędź furtki. Na chwilę zastyga, po czym stuka w drugą krawędź. Wygląda to jak rytuał. MIKE (głos spoza kadru) Był on ostatnią osobą, jaką zobaczyła. Linoge zaczyna wolno kroczyć betonową ścieŜką w stronę schodków werandy, machając od niechcenia laską. Pogwizduje melodię „Jestem imbryczek".

6 WNĘTRZE: SALON W DOMU MARTHY CLARENDON.

Mimo pozornego nieporządku, w pokoju panuje swoisty ład charakterystyczny dla pedantycznej osoby, która całe Ŝycie przemieszkała w jednym miejscu. Meble są stare i ładne, choć nie wyglądają na antyki. Na ścianach wisi mnóstwo zdjęć pochodzących z lat dwudziestych. 22

W salonie stoi pianino, na pulpicie nad klawiszami widać otwartą, poŜółkłą partyturę. W najwygodniejszym fotelu (prawdopodobnie jedynym fotelu w pokoju) siedzi Martha Clarendon, kobieta mniej więcej osiemdziesięcioletnia. Staruszka ma siwe, nienagannie uczesane włosy, jak gdyby przed chwilą wyszła z salonu piękności, i jest ubrana w schludną podomkę. Na stoliku obok niej stoi filiŜanka herbaty i talerzyk z ciasteczkami. Po drugiej stronie widać tacę oraz balkonik z wystającymi uchwytami jak u kierownicy roweru. Jedynym nowoczesnym sprzętem w pokoju jest kolorowy telewizor z ustawionym na nim dekoderem telewizji kablowej. Martha z uwagą ogląda Weather Network, popijając małymi łykami herbatę. Na ekranie widać ładną prezenterkę prognozy pogody. W tle wisi mapa z dwiema duŜymi czerwonymi literami N, które oznaczają ośrodki burzowe. Jeden z nich znajduje się nad Pensylwanią, drugi tuŜ nad wybrzeŜem Nowego Jorku. Prezenterka zaczyna od omówienia zachodniej burzy. PREZENTERKA POGODY Oto burza, która wyrządziła tyle szkód - i pochłonęła piętnaście ofiar śmiertelnych - przechodząc przez Wielkie Równiny i Środkowy Zachód. Przemieszczając się nad Wielkimi Jeziorami, odzyskała siły i teraz widzimy jej drogę... Na mapie ukazuje się droga burzy zaznaczona kolorem jasnoŜółtym (takim samym w jakim są rękawiczki Linoge'a) Według prognozy burza zmierza przez Nowy Jork, Vermont i New Hampshire do Maine. PREZENTERKA POGODY (ciągnie) ...w całej okazałości. Proszę spojrzeć tu, bo zapowiadają się prawdziwe kłopoty. Skupia uwagę na burzy szalejącej nad wybrzeŜem. PREZENTERKA POGODY (ciągnie) To bardzo nietypowa zimowa burza, niemal huragan - podobny do nawałnicy, która sparaliŜowała prawie całe wschodnie wybrzeŜe i zasypała Boston w 1976 roku. Nigdy przedtem nie widzieliśmy sztormu o podobnej sile... Czy tym razem nas oszczędzi i nie zaatakuje lądu? Niestety, według naszego komputera musimy się spodziewać najgorszego. Tak więc stany na wschód od Wielkich Jezior zostaną zaatakowane z jednej strony... Wskazuje pierwszą burzę. 23

PREZENTERKA POGODY (ciągnie) ...atak na środkowe wybrzeŜe Atlantyku nastąpi z innej strony... Ponownie pokazuje burzę nad brzegiem oceanu. PREZENTERKA POGODY (ciągnie) ...a jeśli nic się nie zmieni, północna Nowa Anglia wpadnie w potrzask. Proszę popatrzeć. Na mapie pojawia się druga jasnoŜółta droga burzy, tym razem skierowana łukiem na północ od plamy nad Nowym Jorkiem. Linia wkracza na ląd przy Cape Cod, a potem wędruje wzdłuŜ brzegu i przecina drogę pierwszej burzy. W miejscu spotkania dwóch nawałnic jakiś nadgorliwy geniusz komputerowy stacji Weather Network umieścił jaskrawoczerwoną kropę, która wygląda jak symbol eksplozji bomby w infografice wiadomości. PREZENTERKA POGODY (ciągnie) JeŜeli Ŝaden z tych układów nie zmieni kierunku, zderzą się i połączą nad stanem Maine. To bardzo zła wiadomość dla naszych przyjaciół z północy, ale nie najgorsza. Najgorsza jest taka, Ŝe dwa układy mogą się na jakiś czas zrównowaŜyć. MARTHA (popijając herbatę) Ojej. PREZENTERKA POGODY Co z tego wynika? OtóŜ powstanie bezprecedensowy superukład, który prawdopodobnie zatrzyma się nad centrum i wybrzeŜem Maine na co najmniej dwadzieścia cztery, a moŜe czterdzieści osiem godzin. Wiatr osiągnie siłę huraganu, co przy rekordowych opadach śniegu wywoła zawieje i zamiecie, jakie spotyka się jedynie w arktycznej tundrze. NaleŜy się przygotować na lokalne przerwy w dostawie energii elektrycznej. MARTHA Och!

24

PREZENTERKA POGODY Nikt nie zamierza straszyć widzów, ja w kaŜdym razie na pewno nie, ale mieszkańcy Nowej Anglii, zwłaszcza wybrzeŜa Maine i przybrzeŜnych wysp, powinni potraktować te ostrzeŜenia bardzo powaŜnie. Dotychczas zima ich oszczędzała, ale w ciągu najbliŜszych dwóch lub trzech dni spadnie na nich tyle śniegu, ile średnio podczas wszystkich zimowych miesięcy.

DŹWIĘK: DZWONEK PRZY DRZWIACH

Martha patrzy w stronę korytarza, po czym spogląda z powrotem na ekran telewizora. Chciałaby zostać i dalej oglądać prognozę, mimo to odstawia filiŜankę, sięga po balkonik i z trudem podnosi się z fotela. PREZENTERKA POGODY Czasem naduŜywamy określenia „sztorm stulecia", ale jeŜeli zgodnie z naszymi przewidywaniami drogi tych dwóch burz się przetną, proszę mi wierzyć, w tej nazwie nie będzie przesady. Za chwilę Judd Parkin opowie państwu, jak się naleŜy zabezpieczyć. Nie ma powodu do paniki, trzeba po prostu pomyśleć o praktycznych przygotowaniach. Proszę pozostać z nami. Telewizja wyświetla reklamę - oferowanej w sprzedaŜy wysyłkowej kasety z filmem katastroficznym pod tytułem „Kary boskie” - tymczasem Martha zaczyna wolniutko człapać przez salon w kierunku korytarza, trzymając się rowerowych uchwytów balkoniku. MARTHA Kiedy mówią, Ŝe zbliŜa się koniec świata, chcą sprzedawać płatki śniadaniowe. Ale kiedy mówią, Ŝe nie ma powodu do paniki, sprawa jest powaŜna.

DŹWIĘK: DZWONEK PRZY DRZWIACH

MARTHA Zaraz, szybciej nie mogę!

7 WNĘTRZE: KORYTARZ W DOMU MARTHY - DZIEŃ.

Staruszka kuśtyka przez przedpokój, kurczowo trzymając się balkoniku. Na ścianach wiszą staroświeckie fotografie i rysunki Little Tall z początku dwudziestego wieku. Na końcu korytarza widać zamknięte drzwi z eleganckim owalnym okienkiem w górnej połowie, zasłoniętym firanką, za pewne po to, by dywan nie spłowiał w promieniach

25

słońca. Na tle firanki widać zarys głowy i ramion Linoge'a. MARTHA Chwileczkę... juŜ otwieram... zeszłego lata złamałam biodro i teraz chodzę wolno jak Ŝółw... Tymczasem prezenterka prognozy pogody kontynuuje: PREZENTERKA POGODY (głos spoza kadru) Mieszkańcy Maine i nadmorskich prowincji Kanady przeŜyli juŜ potęŜną burzę w styczniu 1987 roku, ale towarzyszył jej tylko marznący deszcz. Tym razem mamy do czynienia z czymś zupełnie innym. Nie będzie sensu odśnieŜać dróg łopatą, dopóki nie przejadą pługi. Martha dociera do drzwi, zaintrygowana patrzy na zarys męskiej głowy na firance, wreszcie otwiera. Na progu stoi Linoge. Jest przystojny jak grecki posąg, a sylwetką rzeczywiście przypomina posąg. Ma zamknięte oczy. Dłonie trzyma złoŜone na wilczej głowie - rączce laski. PREZENTERKA POGODY (głos spoza kadru) (ciągnie) Mówiłam juŜ i powtórzę: nie ma powodu do paniki. Mieszkańcy północnej części Nowej Anglii przeŜyli niejedną wielką burzę i niejedną jeszcze przeŜyją. Ale nawet najbardziej doświadczeni synoptycy są zdumieni rozmiarami zbliŜających się do siebie układów. Martha jest oczywiście zdziwiona widokiem obcego męŜczyzny, ale nie wydaje się zaniepokojona. PrzecieŜ mieszka na wyspie, a na wyspie nic złego nie moŜe się zdarzyć. Z wyjątkiem sporadycznych sztormów. Dziwne jednak, Ŝe widzi kogoś obcego, poniewaŜ kiedy kończy się krótkie lato, obcy na wyspie naleŜą do rzadkości. MARTHA Czym mogę słuŜyć? LINOGE (nie otwierając oczu) Zrodzona z chuci, w proch się obrócisz. W grzechu poczęta, będziesz przeklęta. MARTHA Co proszę? 26

Linoge otwiera oczy... ale nie ma oczu. W ich miejscu zieje czerń. Rozchyla wargi, obnaŜając wielkie zakrzywione zęby - jak na dziecięcym rysunku potwora. PREZENTERKA POGODY (głos spoza kadru) (ciągnie) Są to obszary wyjątkowo niskiego ciśnienia. Czy naprawdę zbliŜają się do siebie? Obawiam się, Ŝe niestety tak. Początkowe zdziwienie Marthy przeradza się w paniczny strach. Staruszka otwiera usta, by krzyknąć, i zatacza się do tyłu, wypuszczając uchwyty balkoniku. Za chwilę upadnie. Linoge unosi laskę wilczą głową naprzód. Łapie balkonik, który stoi między nim a staruszką, i wyrzuca przez drzwi. Balkonik ląduje na werandzie, niedaleko schodów.

8 WNĘTRZE: KORYTARZ; MARTHA.

Martha cięŜko pada na podłogę i krzyczy, wznosząc ręce i patrząc na:

9 WNĘTRZE: LINOGE WIDZIANY Z POZYCJI MARTHY.

Monstrum z obnaŜonymi kłami, nieprzypominające w niczym człowieka, z uniesioną laską. Za nim widzimy werandę i biel nieba zwiastującą nadchodzącą burzę.

10 WNĘTRZE: MARTHA NA PODŁODZE.

MARTHA Błagam, nie rób mi krzywdy!

11 WNĘTRZE: SALON MARTHY.

Na ekranie widać Judda Parkina stojącego za stołem, na którym leŜą: latarka, baterie, świece, zapałki, pakowana Ŝywność, stos ciepłych ubrań, przenośne radio, telefon komórkowy i inne zapasy. Za jego plecami stoi prezenterka prognozy pogody i spogląda zafascynowana na pokazywane przedmioty. JUDD Ale sztorm nie musi oznaczać katastrofy, Mauro, a katastrofa nie zawsze musi być tragedią. Mając to na uwadze, powinniśmy dać naszym widzom w Nowej Anglii kilka rad, jak mają się przygotować na spotkanie z czymś, co według wszelkich znaków będzie niecodzienną i nadzwyczajną sytuacją atmosferyczną. 27

PREZENTERKA POGODY Co chcesz nam pokazać, Judd? JUDD Na początek ciepłe ubrania. To najwaŜniejsza rzecz. Dobrze będzie, jeśli sprawdzą państwo swoje zapasy baterii. Czy wystarczy do zasilania przenośnego radia? Albo małego telewizora? JeŜeli mają państwo generator, koniecznie naleŜy się upewnić, czy mamy dosyć benzyny, ropy czy propanu. Nie wolno z tym zwlekać, poniewaŜ... Kamera odjeŜdŜa od telewizora, jak gdyby przestała się interesować poradami. Wycofuje się na korytarz. Kiedy milknie dialog w telewizji, zaczynamy słyszeć o wiele mniej przyjemne dźwięki: miarowe łup-łup-łup laski Linoge'a. Wreszcie łomot ustaje. Na chwilę zapada cisza, potem rozlega się odgłos kroków. Towarzyszy im dziwne szuranie, jak gdyby ktoś powoli ciągnął krzesło lub stołek po drewnianej podłodze. JUDD (głos spoza kadru) (ciągnie) ...moŜe być za późno. W drzwiach pojawia się Linoge. Ma niezwykłe oczy - chłodne i niepokojąco błękitne - ale nie zieje juŜ w nich ohydna czarna pustka, którą widziała Martha. Jego czoło, policzki i grzbiet nosa pokrywają drobne kropelki krwi. Widzimy go w bardzo duŜym zbliŜeniu; zatrzymuje na czymś wzrok. Jego twarz oŜywia nieco wyraz zainteresowania. PREZENTERKA POGODY (głos spoza kadru) Dziękuję, Judd. Widzowie z północnej Nowej Anglii z pewnością nieraz juŜ słyszeli te mądre rady, ale kiedy nadchodzi tak potęŜny sztorm, niektóre rzeczy trzeba powtarzać.

12 WNĘTRZE: SALON, WIDOK ZZA RAMIENIA LINOGE'A.

Linoge wpatruje się w telewizor. PREZENTERKA POGODY Za chwilę przedstawimy lokalną prognozę pogody. Telewizja pokazuje reklamę filmu wideo „Kary boskie - część 2" - erupcje wulkanów, poŜary i trzęsienia ziemi za jedyne 19,95. Linoge, znów widziany od przodu, wolnym krokiem idzie przez salon w stronę fotela Marthy. Znów słychać odgłos szurania, a gdy Linoge zbliŜa się do fotela i w kadrze

28

znajduje się dolna połowa jego ciała, widzimy laskę, która zostawia cienki ślad krwi na dywanie. Krew kapie takŜe spomiędzy palców ściskających wilczą głowę. Martha została zapewne uderzona rączką laski i prawdopodobnie nie mamy ochoty oglądać teraz wilczej głowy. Linoge stoi, patrząc na ekran telewizora, gdzie w płomieniach staje las. LINOGE (śpiewa) „Spójrz, jestem imbryczek do herbaty... Uszko mam i dziobek ciut garbaty". Siada w fotelu Marthy. Ujmuje filiŜankę zakrwawioną dłonią, brudząc uszko. Pije. Potem bierze z talerzyka ciastko i zjada. Linoge sadowi się wygodniej, by posłuchać, jak Judd i Maura ze stacji Weather Network rozmawiają o przygotowaniach do katastrofy.

13 PLENER: SKLEP MIKE'A ANDERSONA - DZIEŃ.

Jest to staroświecki sklep wielobranŜowy z długą werandą przed wejściem. Gdyby było lato, przed frontem wygrzewaliby się dziadkowie na fotelach bujanych. Tymczasem dziś stoi tu rząd odśnieŜarek i łopat z wypisaną ręcznie wywieszką: SPECJALNA OFERTA SZTORMOWA! SUPEROBNIśKI! Po obu stronach schodów i pod daszkiem werandy więcierze do połowu homarów. Widzimy takŜe Ŝartobliwie wyeksponowany ekwipunek do zbierania małŜy. Przy drzwiach stoi manekin ubrany w kalosze i Ŝółty płaszcz przeciwdeszczowy, z wybałuszonymi oczami na spręŜynach i okrągłą czapeczką zwieńczoną śmigiełkiem, które jest teraz nieruchome. Ktoś wepchnął pod płaszcz poduszkę, dodając kukle wydatny brzuch. W jednej plastikowej ręce manekin trzyma proporczyk Uniwersytetu Maine, w drugiej puszkę piwa. Na szyi ma zawieszoną kartkę z napisem: STRÓJ DO POŁOWU HOMARÓW „ROBBIE BEALS" - TYLKO GŁUPI GO NIE KUPI. W witrynie widać wywieszki o promocjach mięsa i ryb, informacje o cenach wypoŜyczenia filmów wideo (TRZY KLASYKI ZA DOLARA), ogłoszenia o kościelnych przyjęciach dobroczynnych, akcjach krwiodawstwa organizowanych przez ochotniczą straŜ poŜarną. Największe ogłoszenie wisi na drzwiach: POGOTOWIE SZTORMOWE! OBOWIĄZUJE PRZEZ TRZY NAJBLIśSZE DNI. SYGNAŁ ALARMOWY „DO SCHRONU" - DWIE SYRENY KRÓTKIE, JEDNA DŁUGA. Nad oknami wystawowymi są zamocowane Ŝaluzje przeciwsztormowe. Nad wejściem widnieje staroświecki czarny szyld ze złoconymi literami: SKLEP ANDERSONA. URZĄD POCZTOWY. POSTERUNEK KONSTABLA LITTLE TALL. Do środka wchodzi kilka kobiet, a dwie wychodzą - Octavia Godsoe i Joanna Stanhope. Tavia (mniej więcej czterdziestopięcioletnia) i Joanna (pod pięćdziesiątkę) niosą torby pełne zakupów i z oŜywieniem rozmawiają. 29

Tavia spogląda na kukłę Robbiego Bealsa i trąca łokciem Joannę. Obie się śmieją, schodząc po schodkach.

14 WNĘTRZE: SKLEP ANDERSONA - DZIEŃ.

Jest to świetnie zaopatrzony sklep spoŜywczy, do złudzenia przypominający sklepy z lat pięćdziesiątych. Drewniane podłogi przyjemnie skrzypią pod stopami. Wnętrze oświetlają kuliste lampy wiszące na łańcuchach. Sufit jest wyłoŜony blachą. Są jednak takŜe ślady nowoczesności: dwie kasy z elektronicznymi czytnikami cen, radiostacja krótkofalowa na półce za ladą kasową, regał z kasetami wideo i kamery bezpieczeństwa zamontowane w rogach pomieszczenia. W głębi znajduje się lodówka z mięsem zajmująca prawie całą szerokość sklepu. Na lewo, pod wypukłym lustrem, widzimy drzwi ze skromną tabliczką: KONSTABL. W sklepie jest bardzo tłoczno. Wszyscy robią zapasy przed nadchodzącym sztormem.

15 WNĘTRZE: LADA CHŁODNICZA Z MIĘSEM.

Zza drzwi prowadzących do chłodni (po przeciwnej stronie drzwi posterunku konstabla) wychodzi Mike Anderson. Jest przystojnym męŜczyzną w wieku około trzydziestu pięciu lat. Wygląda na półŜywego ze zmęczenia... ale mimo to w jego oczach i kącikach ust błąka się ciepły uśmiech. Widać, ze bardzo lubi Ŝycie i zwykle potrafi we wszystkim odnaleźć coś zabawnego. Ma na sobie biały fartuch rzeźniczy i pcha wózek wyładowany zapakowanymi kawałkami mięsa. Natychmiast ruszają w jego stronę trzy kobiety i jeden męŜczyzna. MęŜczyzna, ubrany w czerwoną sportową kurtkę oraz czarną koszulę z koloratką, dopada go pierwszy. WIELEBNY BOB RIGGINS Michaelu, nie zapomnij o przyjęciu dobroczynnym w przyszłą środę. Muszę zebrać jak najwięcej osób z diakonatu. MIKE Przyjdę... jeśli przetrwamy trzy najbliŜsze dni. WIELEBNY BOB RIGGINS Na pewno przetrwamy. Bóg ma w opiece wiernych. Pastor odchodzi. Zjawia się urocza i pulchna Jill Robichaux, która najwyraźniej mniej ufa w BoŜą opiekę. Zanim Mike zdąŜył wyłoŜyć towar, zaczyna grzebać w paczkach z mięsem i czytać etykiety.

30

JILL Michael, są kotlety wieprzowe? Zdawało mi się, Ŝe miałeś jeszcze wieprzowe. Mike podaje jej foliowy pakunek. Jill ogląda mięso, po czym kładzie na sporej górce zapasów w swoim wózku. W pozostałych porcjach mięsa zaczynają przebierać dwie kobiety, Carla Bright i Linda St. Pierre. Carla patrzy na jakiś kawałek i juŜ chce go wziąć, ale po chwili odkłada z powrotem do lodówki. CARLA Mielona karkówka jest za droga! Michael, nie masz zwykłych hamburgerów? MIKE Proszę... Zanim zdąŜył dokończyć, Carla wyrywa mu z ręki paczkę. MIKE (ciągnie) ...bardzo. Wokół niego gromadzi się więcej ludzi, którzy pospiesznie wybierają towar z jego wózka. Mike znosi to przez chwilę, wreszcie postanawia się odwołać do autorytetu konstabla. W kaŜdym razie próbuje. MIKE Ludzie, posłuchajcie. To tylko sztorm. PrzeŜyliśmy juŜ niejeden i niejeden jeszcze przeŜyjemy. Uspokójcie się i przestańcie się zachowywać jak Ŝółtodzioby z lądu! Udaje mu się ich trochę powstrzymać. Odsuwają się i Mike moŜe ponownie wykładać mięso z wózka. LINDA Nie wymądrzaj się, Michaelu Andersonie. MIKE (z uśmiechem) Dobrze, pani St. Pierre. Nie będę się wymądrzał.

31

Za jego plecami otwierają się drzwi chłodni i ukazuje się w nich Alton „Hatch" Hatcher, który pcha drugi wózek pełen zapakowanych porcji mięsa. Hatch ma około trzydziestu lat, jest korpulentny i wygląda na sympatycznego człowieka. Jest zastępcą Mike'a - i w sklepie, i na posterunku. Podobnie jak szef jest ubrany w biały fartuch, a dodatkowo ma na głowie biały kask opatrzony napisem A. HATCHER. CAT (przez sklepowe głośniki) Mike! Hej, Mike! Telefon do ciebie!

16 WNĘTRZE: LADA KASOWA; KATRINA „CAT" WITHERS.

Cat ma około dziewiętnastu lat i jest bardzo ładna. Obsługuje jedną z kas. Nie zwracając uwagi na kolejkę klientów, mówi do trzymanego w ręku mikrofonu. W drugiej ręce ma słuchawkę telefonu, który wisi na ścianie obok CB-radia. CAT To twoja Ŝona. Mówi, Ŝe pojawił się jakiś mały problem w przedszkolu.

17 WNĘTRZE: PONOWNIE MIKE, HATCH I KLIENCI PRZY LADZIE CHŁODNICZEJ Z MIĘSEM.

Klienci wyglądają na zaciekawionych i na chwilę tracą zainteresowanie zakupami. Zycie na wyspie przypomina serial, w którym zna się wszystkich bohaterów. MIKE Jest zdenerwowana? Co ją znowu ugryzło?

18 WNĘTRZE: PONOWNIE LADA; CAT.

CAT Nie znam się na gryzieniu Molly. To w końcu twoja Ŝona. Klienci uśmiechają się znacząco, tu i ówdzie słychać chichot. O takich uwagach mawia się „to było dobre". Do Mike'a szczerzy zęby męŜczyzna około czterdziestki. KIRK FREEMAN Lepiej jedź sprawdzić, Mike.

19 WNĘTRZE: PONOWNIE MIKE I HATCH PRZY LADZIE CHŁODNICZEJ.

MIKE MoŜesz mnie przez chwilę zastąpić? 32

HATCH A moŜesz mi poŜyczyć bat do poskramiania dzikich klientów? Mike ze śmiechem stuka Hatcha w kask, po czym rusza do kasy dowiedzieć się, czego chce od niego Ŝona.

20 WNĘTRZE: PRZY LADZIE KASOWEJ.

Mike podchodzi i bierze słuchawkę od Cat. Rozmawia z Ŝoną, nie zwaŜając na ciekawską publiczność. MIKE Cześć, Mol, o co chodzi? MOLLY (głos w słuchawce) Mam kłopot - moŜesz przyjechać? Mike spogląda w głąb sklepu, w którym tłoczą się mieszkańcy wyspy, chcąc zdąŜyć przed burzą. MIKE Mamy urwanie głowy, skarbie. Co się dzieje?

21 WNĘTRZE: PIPPA HATCHER, ZBLIśENIE.

Pippa jest trzyletnią dziewczynką. Kadr wypełnia jej twarz, wykrzywiona w krzyku przeraŜenia i upstrzona czerwonymi plamami. Na pierwszy rzut oka wydaje się, Ŝe to krew. Kamera odjeŜdŜa i juŜ widzimy, na czym polega kłopot. Pippa stoi w połowie schodów z głową między słupkami balustrady. Najwyraźniej nie moŜe jej wyciągnąć. Mimo to wciąŜ ściska w rączce kromkę chleba i widzimy, Ŝe to, co w pierwszej chwili wzięliśmy za krew, jest w istocie dŜemem truskawkowym. U stóp schodów stoi z powaŜnymi minami siedmioro dzieci w wieku od trzech do pięciu lat. Jednym z czterolatków jest Ralph Anderson, syn Mike i Molly. ChociaŜ nie zauwaŜamy tego od razu (bardziej interesuje nas nieszczęśliwy wypadek Pippy), Ralphie ma na grzbiecie nosa znamię. Nie jest szpecące, ale wyraźne i przypomina maleńkie siodełko. RALPHIE Pippa, mogę dostać twój chleb, jak nie będziesz go jadła? PIPPA (wrzeszczy) Nieeeee! 33

Zaczyna szarpać głową, usiłując ją wyswobodzić, nie wypuszczając przy tym kanapki. Kromka znika w jej pulchnej piąstce i Pippa wygląda, jakby pociła się dŜemem truskawkowym.

22 WNĘTRZE: KORYTARZ I SCHODY W DOMU ANDERSONÓW.

Telefon znajduje się na stoliku w korytarzu, w połowie drogi między schodami a drzwiami. Przy aparacie Molly Anderson, Ŝona Mike'a. Ma około trzydziestu lat, jest ładna, a wyraz jej twarzy świadczy, Ŝe strach walczy w niej z rozbawieniem. MOLLY Pippa, nie rób tego, kochanie... nie ruszaj się. MIKE (głos w słuchawce) Pippa? Co z Pippą? 23 WNĘTRZE: HATCH ZA LADĄ CHŁODNICZĄ Z MIĘSEM. Hatch raptownie unosi głowę. LINDA ST. PIERRE Coś się stało z Pippą? Hatch wychodzi zza lady.

24 WNĘTRZE: PONOWNIE KORYTARZ; MOLLY.

MOLLY Cicho! Tylko tego mi brakuje, Ŝeby Alton Hatcher się mnie czepiał.

25 WNĘTRZE: PONOWNIE SKLEP

Między regałami pędzi Hatch, wciąŜ w kasku na głowie. Dobroduszny uśmiech bezpowrotnie zniknął z jego twarzy. Hatch jest w tej chwili ojcem i nic innego się dla niego nie liczy. MIKE Za późno, kochanie. O co chodzi?

26 WNĘTRZE: KORYTARZ; MOLLY.

Molly zamyka oczy i jęczy.

34

MOLLY Pippa wsadziła głowę w balustradę i utknęła. To nic powaŜnego - tak mi się wydaje - ale wielki sztorm i oszalały tatuś to dla mnie za duŜo jak na jeden dzień. Jeśli Hatch przyjedzie, chcę, Ŝebyś z nim był. Odkłada słuchawkę i wraca na schody. MOLLY Pippa, kochanie... nie szarp się tak. Uszkodzisz sobie uszy.

27 WNĘTRZE: LADA KASOWA; MIKE. HATCH I KLIENCI.

Mike patrzy z konsternacją na telefon, po chwili odkłada słuchawkę. Tymczasem Hatchowi udaje się przepchnąć przez ciŜbę klientów. Na jego twarzy maluje się niepokój. HATCH Pippa! Co się stało Pippie? MIKE Podobno spuchła jej balustrada. Chodźmy zobaczyć.

28 PLENER: MAIN STREET, PRZED SKLEPEM.

Jest tu lekko pochyły parking. NajbliŜej wejścia do sklepu stoi oliwkowozielony samochód z napędem na cztery koła, z namalowanym na drzwiach napisem SŁUśBY PUBLICZNE WYSPY i policyjnymi kogutami na dachu. Mike i Hatch wychodzą ze sklepu i zbiegają po schodkach. Kiedy zbliŜają się do auta: HATCH Była bardzo zdenerwowana? MIKE Kto, Molly? Pięć stopni w skali od jednego do dziesięciu. Nie martw się. Odchylają się w tył, gdy uderza w nich gwałtowny podmuch wiatru. Patrzą w stronę oceanu. Nie widzimy wody, lecz słyszymy huczące fale. HATCH Idzie krewsko wielka burza, co?

35

Mike nie odpowiada. Nie musi. Wsiadają do słuŜbowego samochodu i odjeŜdŜają.

29 PLENER: MANEKIN NA WERANDZIE SKLEPU.

Kolejny podmuch wiatru kołysze więcierzami, które stukają o siebie... a śmigiełko na czapeczce „Robbiego Bealsa" zaczyna się wolno obracać.

30 WNĘTRZE: SCHODY W DOMU ANDERSONÓW.

Pippa wciąŜ ma głowę uwięzioną między słupkami balustrady, ale obok niej siedzi Molly, której udało się nieco uspokoić dziewczynkę. Wokół niej wciąŜ tłoczą się dzieci, przyglądając się Pippie. Molly głaszcze jej włosy, trzymając w drugiej ręce chleb z dŜemem. MOLLY Nic ci nie będzie, Pippa. Za chwilkę przyjedzie Mike i twój tatuś. Mike cię wyciągnie. PIPPA Jak to zrobi? MOLLY Nic wiem. Ma swoje czarodziejskie sposoby. PIPPA Jestem głodna. Molly wsuwa rękę między słupki balustrady i manewruje nią tak, aby trafić kanapką do ust Pippy. Pippa je. Pozostałe dzieci patrzą na to zafascynowane. Jedno z nich, pięcioletni chłopiec, jest synem Jiłl Robichaux. HARRY ROBICHAUX Pani Anderson, mogę ją nakarmić? Karmiłem kiedyś małpkę w wesołym miasteczku w Bangor. Reszta dzieci wybucha śmiechem. Pippa nie wygląda na rozbawioną. PIPPA Nie jestem małpą, Harry! Jestem dzieckiem, nie małpą!

36

DON BEALS Patrzcie, jestem małpa! Czterolatek zaczyna skakać u stóp schodów, drapiąc się pod pachami i powrzaskując. Pozostali natychmiast zaczynają go naśladować. PIPPA Nie jestem małpą! Dziewczynka wybucha płaczem. Molly gładzi ją po włosach, ale nie potrafi jej uciszyć. Źle jest zaklinować głowę w balustradzie, ale jeszcze gorzej, kiedy ktoś nazwie cię małpą. MOLLY Dzieci, przestańcie! Przestańcie w tej chwili! To nieładnie, Pippie jest bardzo przykro! Większość dzieci od razu się uspokaja, ale Don Beals, istne półdiablę, dalej podskakuje, drapie się i wygłupia. MOLLY Don, przestań. To brzydko. RALPHIE Mama mówi, Ŝe to brzydko . Próbuje złapać Dona. Don go odtrąca. DON BEALS Jestem małpa! Don udaje małpę z dwa razy większym zapałem tylko dlatego, Ŝeby zrobić na złość Ralphiemu... i oczywiście matce Ralphiego. Otwierają się drzwi. Do domu wchodzą Mike i Hatch. Hatch juŜ od progu widzi, co się stało, i jego obawy ustępują miejsca uczuciu ulgi. PIPPA Tatusiu! Znów zaczyna szarpać głową, usiłując się wyswobodzić.

37

HATCH Pippa! Nie ruszaj się! Chcesz sobie urwać uszy? RALPHIE (podbiega do Mike'a) Tatusiu! Pippa wsadziła głowę w poręcz, a Don cały czas udaje małpę! Ralphie rzuca się ojcu w objęcia. Hatch wchodzi na przedziwne dziewczynkoŜerne schody i klęka przy córeczce. Molly patrzy przez ramię na męŜa, wysyłając mu wzrokiem niemy komunikat: „Proszę, załatw to!". Urocza jasnowłosa dziewczynka z warkoczykami ciągnie Mike'a za kieszeń białego fartucha. Prawie cały przód bluzeczki ma wysmarowany dŜemem truskawkowym. SALLY GODSOE Panie Anderson, ja przestałam udawać małpę, jak tylko pani Anderson poprosiła. Sally pokazuje na Molly. Mike delikatnie odrywa jej rączkę od swojej kieszeni. Czteroletnia Sally błyskawicznie wkłada do ust kciuk. MIKE To dobrze, Sally. Ralphie, muszę cię puścić. Stawia Ralphiego na podłodze. Don Beals natychmiast popycha chłopca. RALPHIE Ej, czemu mnie pchasz? DON BEALS Bo się wymądrzasz! Mike bierze na ręce Dona Bealsa i podnosi na wysokość swojej twarzy. Gówniarz ani trochę się nie boi. DON BEALS Nie boję się pana! Mój tata jest burmistrzem! Płaci panu pensję! Wystawia język i pogardliwie prycha prosto w twarz Mike'a. Mike ani na chwilę nie traci panowania nad sobą. 38

MIKE Nie popychaj, bo i ciebie będą popychać, Donnie. Lepiej to sobie zapamiętaj, bo taka jest smutna Ŝyciowa prawda. Nie popychaj, bo i ciebie będą popychać. Don nie rozumie, ale reaguje na ton głosu Mike'a. W końcu zmaluje coś gorszego, ale na razie udaje się go przywołać do porządku. Mike stawia Dona na podłodze i podchodzi do schodów od strony balustrady. Za jego plecami widzimy uchylone drzwi z tabliczką: MALI WYSPIARZE. W pokoju stoją małe stoliki i krzesełka. Na suficie wiszą ozdoby w wesołych kolorach. To sala przedszkola prowadzonego przez Molly. Hatch próbuje wypchnąć głowę córki spomiędzy słupków, ale bez rezultatu. Pippa znów wpada w panikę, Ŝe juŜ na zawsze zostanie na schodach. HATCH Kochanie, po co to zrobiłaś? PIPPA Heidi St. Pierre mnie namówiła. Mike kładzie rękę na dłoni Hatcha i odsuwa go na bok. Hatch spogląda na niego z nadzieją.

31 WNĘTRZE: DZIECI U STÓP SCHODÓW.

Heidi St. Pierre, pięcioletnia córka Lindy St. Pierre, ma ogniście rude włosy i grube okulary. HEIDI Wcale nie. PIPPA Właśnie Ŝe tak! HEIDI ST. PIERRE Kłamczucha, język lata jak łopata! MOLLY Przestańcie. PIPPA (do Mike'a) WłoŜyć było łatwo, ale teraz nie mogę wyjąć. Chyba po tej stronie moja głowa jest większa. 39

MIKE Rzeczywiście... aleją zmniejszę. Wiesz, co zrobię? PIPPA (zafascynowana) Nie... co? MIKE Nacisnę specjalny guzik. Wtedy twoja głowa się zmniejszy i będziesz ją mogła wyciągnąć. Tak samo swobodnie, jak ją wsadziłaś. Rozumiesz, Pippa? Mówi wolno, kojącym tonem. Jak gdyby chciał ją zahipnotyzować. HATCH Co za spec... MOLLY Ciii! MIKE Jesteś gotowa? Mogę naciskać? PIPPA Tak. Mike wyciąga dłoń i palcem lekko naciska czubek nosa dziewczynki. MIKE Pip! JuŜ! Zmniejsza się! Szybko, Pippa, zanim znowu urośnie! Pippa bez kłopotu wysuwa głowę spomiędzy słupków. Dzieci biją brawo i wiwatują. Don Beals skacze jak małpa. Jeden z pozostałych chłopców, Frank Bright, teŜ zaczyna podskakiwać, ale zaraz przestaje, gdy napotyka zdegustowane spojrzenie Ralphiego. Hatch chwyta córeczkę i przytula. Pippa odwzajemnia uścisk, nie przestając jednak jeść chleba z dŜemem. Przestała się bać, gdy tylko Mike zaczął do niej mówić. Molly uśmiecha się do Mike'a z wdzięcznością i wyciąga do niego rękę przez słupki balustrady w miejscu, gdzie zaklinowała się głowa Pippy. Mike ujmuje jej dłoń i z ekstrawagancją całuje kaŜdy palec z osobna. Dzieci chichoczą. Buster Carver (Buster, ostatni z podopiecznych Molly, ma mniej więcej pięć lat) zasłania sobie oczy. 40

BUSTER (Jęczy) Całują sobie palce! O nie! Molly wybucha śmiechem i odsuwa rękę. MOLLY Dziękuję. Naprawdę bardzo ci dziękuję. HATCH Tak - dzięki, szefie. MIKE Nie ma sprawy. PIPPA Tato, czy dalej mam małą głowę? Poczułam, Ŝe robi się mniejsza, kiedy pan Anderson mi powiedział. Dalej jest mała? HATCH Nie, kochanie, jest taka jak trzeba. Mike staje u stop schodów. Podchodzi do niego Molly. Obok jest Ralphie. Mike podnosi syna i całuje w czerwone znamię na nosie. Molly całuje Mike'a w policzek. MOLLY Przepraszam, Ŝe wyrwałam cię z pracy w takim momencie. Kiedy się zaklinowała i nie potrafiłam jej pomóc, po prostu... spanikowałam. MIKE Nic się nie stało. Potrzebowałem małej przerwy. MOLLY Jak w sklepie, duŜy ruch? HATCH Spory. Sama wiesz, jak jest przed sztormem... a to nie będzie zwykły sztorm. (Do Pippy) Muszę wracać, maleńka. Bądź grzeczna. Don Beals znowu prycha z pogardą.

41

MIKE (cicho) Och, uwielbiam synalka Robbiego. Molly nic nie mówi, tylko wymownie przewraca oczami. MIKE Wracamy, Hatch? HATCH Jedźmy, póki jeszcze się da. JeŜeli prognozy się sprawdzą, moŜemy tu utknąć na najbliŜsze trzy dni. (Milknie) Jak Pippa z głową w balustradzie. śadne z nich się nie śmieje. Wiedzą, Ŝe Hatch ma niestety rację.

32 PLENER: DOM ANDERSONÓW PRZY DOLNEJ MAIN STREET - DZIEŃ.

SłuŜbowy samochód terenowy stoi zaparkowany przy krawęŜniku. Na pierwszym planie, przy chodniku, widać szyld: PRZEDSZKOLE - MALI WYSPIARZE. Szyld wisi na łańcuchu i kołysze się na wietrze. Niebo ma wyjątkowo szarą barwę. Widoczny w tle siny ocean burzy się i szumi. Otwierają się drzwi. Z domu wychodzą Mike i Hatch, naciskając na głowy czapki, by nie zerwał ich wiatr, i stawiając kołnierze kurtek. Podchodząc do samochodu, Mike przystaje i spogląda w niebo. Nie ma wątpliwości, Ŝe zaraz rozpęta się burza. I to potęŜna. Z twarzy Mike'a moŜna wyczytać, Ŝe o tym wie. Albo wydaje mu się, Ŝe wie. Nikt nie ma pojęcia, jak potęŜny okaŜe się sztorm. Mike wsiada do auta, machając do Molly, która stoi na werandzie w narzuconym na ramiona swetrze. Hatch teŜ się z nią Ŝegna. Molly odpowiada machaniem. Samochód zawraca, kierując się z powrotem w stronę sklepu.

33 WNĘTRZE: SAMOCHÓD SŁUśB PUBLICZNYCH; MIKE I HATCH.

HATCH (rozbawiony) „Specjalny guzik", tak? MIKE KaŜdy taki ma. Powiesz Melindzie? HATCH Nie... ale Pippa powie. ZauwaŜyłeś, Ŝe ani na chwilę nie spuściła oka z chleba z dŜemem? Wymieniają spojrzenia i uśmiechy. 42

34 PLENER: ATLANTIC STREET - DZIEŃ.

Nie zwaŜając na nadciągający sztorm i wzmagający się wiatr, środkiem ulicy biegnie truchtem czternastoletni chłopiec - Davey Hopewell. Jest ubrany w grubą kurtkę i rękawiczki do połowy palców. Dzięki temu łatwiej mu kozłować piłkę. Porusza się zygzakiem, mówiąc do siebie. A właściwie komentując wyimaginowany mecz. DAVEY Rusza Davey Hopewell... z łatwością omija przeciwników... Stockton próbuje odebrać mu piłkę, ale nie ma szans... Hopewell jest w szczytowej formie... do końca meczu pozostały sekundy... Davey Hopewell to ostatnia nadzieja zespołu Celtics... jeden zwód, drugi... Davey Hopewell zatrzymuje się. Łapie piłkę i patrzy na:

35 PLENER. DOM MARTHY CLARENDON WIDZIANY Z POZYCJI DAVEYA.

Mimo chłodu drzwi są otwarte, a na schodkach werandy leŜy balkonik - tam gdzie rzucił go Linoge.

36 PLENER: PONOWNIE DAVEY.

Chłopiec wciska piłkę pod pachę i wolno podchodzi do furtki domu Marthy. Stoi przez chwilę i nagle dostrzega na białej farbie coś czarnego. W miejscu, gdzie Linoge dotknął furtki, widać zwęglone ślady. Davey dotyka jednego dwoma palcami (nieosłoniętymi rękawiczką) i natychmiast je odrywa. DAVEY Au! Ślady są nadal gorące. Ale Davey przestaje się nimi interesować, kiedy jego wzrok pada na przewrócony balkonik i otwarte drzwi - drzwi w taką pogodę powinny być zamknięte. Zaczyna iść ścieŜką, wchodzi na werandę. Pochyla się i odsuwa balkonik na bok. PREZENTERKA POGODY (głos) Jaką rolę w powstaniu podobnych burz odgrywa globalne ocieplenie? Prawdę mówiąc, nie wiemy... DAVEY (woła) Pani Clarendon? Nic pani nie jest? 43

37 WNĘTRZE: SALON W DOMU MARTHY; LINOGE.

W telewizji wciąŜ jest prognoza pogody. Linie na mapie przesunęły się w kierunku spodziewanego spotkania frontów. Linoge siedzi w fotelu Marthy, trzymając na kolanach zakrwawioną laskę. Ma zamknięte oczy. Wygląda, jak gdyby medytował. PREZENTERKA POGODY Wiemy jedynie, Ŝe prąd strumieniowy przybrał formę typową dla tej pory roku, choć prąd górny jest jeszcze silniejszy niŜ zwykle, co tłumaczy niesamowitą siłę zachodniej burzy. DAVEY (spoza kadru) (woła) Pani Clarendon? To ja, Davey! Davey Hopewell! Nic pani nie jest? Linoge otwiera oczy. Znów są czarne... lecz tym razem czerń rozświetlają czerwone Ŝyłki... przypominające płomienie. Linoge rozchyla wargi w uśmiechu, ukazując okropne zęby. Widzimy je przez chwilę, po czym następuje:

WYCIEMNIENIE. KONIEC AKTU 1.

Akt 2

38 PLENER: WERANDA DOMU MARTHY CLARENDON - DZIEŃ.

Patrzymy przez otwarte drzwi na Daveya Hopewella, który wolnym i coraz bardziej niepewnym krokiem zbliŜa się do drzwi. WciąŜ trzyma pod pachą piłkę do koszykówki. DAVEY Pani Clarendon? Pani... PREZENTERKA POGODY (głos spoza kadru) NaleŜy zakleić duŜe okna taśmą, aby szyby były odporne na silniejsze podmuchy wiatru. Davey przystaje raptownie, patrząc w zdumieniu na:

39 WNĘTRZE: KORYTARZ WIDZIANY Z POZYCJI DAVEYA.

Z cienia wystają buty i rąbek sukienki staruszki. PREZENTERKA POGODY (głos spoza kadru) Wiatr podczas burzy moŜe osiągnąć...

40 PLENER: WERANDA; DAVEY.

Davey zapomina na chwilę o strachu, sądząc, Ŝe poznał juŜ prawdę - staruszka zemdlała, dostała wylewu czy coś w tym rodzaju. Klęka i pochyla się by ją obejrzeć... i nieruchomieje. Piłka wysuwa mu się spod pachy i toczy po werandzie. W oczach chłopca odmalowuje się przeraŜenie. Nie musimy patrzeć. JuŜ wiemy. PREZENTERKA POGODY (głos spoza kadru) ...siłę huraganu. Proszę sprawdzić szybry w piecach i kominkach! To bardzo waŜne, jeŜeli...

45

Davey robi wdech, lecz przez moment nie moŜe wypuścić powietrza. Usiłuje krzyknąć, ale głos więźnie mu w gardle. Dotyka buta Marthy i wydaje stłumiony świszczący dźwięk. LINOGE (głos) Zapomnij o NBA, Davey - nigdy nie wstawią cię nawet do pierwszego składu w szkole. Brakuje ci szybkości i nie potrafiłbyś trafić piłką do oceanu. Davey zagląda w głąb tonącego w półmroku korytarza, uświadamiając sobie, Ŝe to zabójca Marthy, który widocznie nadal jest w domu. Natychmiast otrząsa się z paraliŜu. Wydaje wrzask, zrywa się na równe nogi i pędem zbiega po schodach. Potyka się na ostatnim stopniu i rozciąga jak długi na ścieŜce. LINOGE (głos) W dodatku jesteś za niski. Prawdziwy karzeł. Wejdź, Davey. Oddam ci przysługę. Oszczędzę ci mnóstwa zmartwień. Davey gramoli się, wypada przez furtkę na ulicę i ucieka Atlantic Street, co chwilę rzucając przez ramię przeraŜone spojrzenie. Pędzi w stronę przystani. DAVEY (krzyczy) Na pomoc! Pani Clarendon nie Ŝyje! Ktoś ją zabił! Krew! Na pomoc! BoŜe, ratunku!

41 WNĘTRZE: SALON W DOMU MARTHY; LINOGE.

Jego oczy są znów normalne... jeśli nazwiemy ten chłodny, niepokojący błękit normalnym. Unosi rękę i zgina wskazujący palec w geście przywoływania. PREZENTERKA POGODY Wszystko, co dotychczas państwo usłyszeli, moŜna podsumować krótkim ostrzeŜeniem: naleŜy się przygotować na najgorsze, bo będzie bardzo źle.

42 PLENER: WERANDA DOMU MARTHY.

Słyszymy jeszcze z oddali głos Daveya Hopewella wołającego pomocy. Jego piłka, która zatrzymała się pod balustradą werandy, toczy się w kierunku drzwi wejściowych, z początku wolno, potem nabierając szybkości. Odbija się od progu i wpada do domu. 46

43 WNĘTRZE: KORYTARZ DOMU MARTHY, WIDOK NA WERANDĘ.

W tle widać ciało Marthy - drobny kształt w cieniu. Piłka Daveya odbija się obok zwłok, pozostawiając wielkie plamy krwi, ilekroć styka się z podłogą. PREZENTERKA POGODY Dam państwu jeszcze jedną dobrą radę. Proszę zawsze mieć w zapasie mortadelę wołową Smile-Boy. Kiedy idzie brzydka pogoda, nic nie rozgrzeje nas lepiej...

44 WNĘTRZE: SALON; LINOGE.

Piłka toczy się po podłodze, omijając meble. Gdy dociera do fotela Marthy, gdzie siedzi Linoge, odbija się dwa razy, coraz wyŜej. Po trzecim odbiciu ląduje na kolanach Linoge'a, który bierze ją w ręce. PREZENTERKA POGODY (trzymając kanapkę) .. .niŜ poczciwa grzanka z mortadelą! Zwłaszcza jeśli jest to mortadela wołowa Smile-Boy! LINOGE Rzuca... Z nadnaturalną siłą ciska piłką w telewizor. Trafia dokładnie w środek ekranu, zmieniając prezenterkę pogody, jej kanapkę i wykres dwóch układów burzowych w elektroniczną nicość. Tryskają iskry. LINOGE ...i zdobywa dwa punkty!

45 PLENER: ATLANTIC STREET; DAVEY.

Chłopiec nadal biegnie środkiem ulicy, krzycząc z całych sił. DAVEY Pani Clarendon! Ktoś zabił panią Clarendon! Jest cała we krwi! Ma wykłute oko! BoŜe, ma całe oko na policzku! Ludzie podchodzą do okien i otwierają drzwi, Ŝeby popatrzeć. Wszyscy oczywiście znają Daveya, ale zanim ktokolwiek zdąŜył go złapać i uspokoić, nagle zatrzymuje się przed nim duŜy zielony lincoln jak policyjny radiowóz zajeŜdŜający drogę piratowi drogowemu. Na drzwiach samochodu widać napis: NIERUCHOMOŚCI ISLAND-ATLANTIC. Wysiada z niego tęgi jegomość w garniturze, krawacie i zimowym płaszczu (najprawdopodobniej jedyny człowiek na Little Tall noszący się jak 47

urzędnik). MoŜemy zauwaŜyć podobieństwo do manekina na werandzie sklepu. To Robbie Beals, miejscowa figura, ojciec antypatycznego Dona Bealsa, tylko jeszcze bardziej antypatyczny. Łapie Daveya za ramiona i mocno nim potrząsa. ROBBIE Davey! Przestań! Natychmiast przestań! Dave przestaje i zaczyna odzyskiwać panowanie nad sobą. ROBBIE Dlaczego biegniesz środkiem Atlantic Street i robisz z siebie widowisko? DAVEY Ktoś zabił panią Clarendon. ROBBIE Bzdura, co ty wygadujesz? DAVEY Wszędzie jest krew. A ona ma wyklute oko. Ma oko... na policzku. Davey zaczyna szlochać. Wokół nich gromadzą się ludzie, przyglądając się męŜczyźnie i chłopcu. Robbie powoli puszcza Daveya. Widzimy, jak dociera do niego, Ŝe stało się coś powaŜnego, a skoro tak, to tylko jeden człowiek moŜe się tym zająć. Jego wzrok zatrzymuje się na kobiecie w średnim wieku, w pośpiesznie naciągniętym na ramiona swetrze, która nadal trzyma w ręce miskę z wyrabianym ciastem. ROBBIE Pani Kingsbury, niech się pani nim zajmie. Proszę mu dać gorącej herbaty... (po chwili namysłu) Nie, jeśli pani ma, lepiej dać mu odrobinę whisky. PANI KINGSBURY Zawiadomi pan Mike'a Andersona? Robbie ma kwaśną minę. Nie przepadają za sobą z Mikiem. 48

ROBBIE Najpierw sam sprawdzę. DAVEY Niech pan uwaŜa, panie Beals. Pani Clarendon nie Ŝyje... ale ktoś chyba jest w domu... Robbie rzuca mu zniecierpliwione spojrzenie. Chłopak na pewno histeryzuje. Podchodzi starszy męŜczyzna o ostrych rysach twarzy mieszkańca Nowej Anglii. GEORGE KIRBY Pomóc ci, Robbie? ROBBIE Nie trzeba, George. Poradzę sobie. Wsiada do samochodu. Auto jest za duŜe, by zawrócić je na ulicy, wjeŜdŜa więc w najbliŜszy podjazd. DAVEY Nie powinien pan jechać sam. Grupka osób na ulicy (coraz liczniejsza) przygląda się, jak wyraźnie zaniepokojony Robbie rusza w stronę domu Marthy Clarendon. PANI KINGSBURY Wejdź do domu, Davey. Nie dam dziecku whisky, ale zaraz nastawię wody. Obejmuje chłopca ramieniem i prowadzi do domu.

46 PLENER. DOM MARTHY CLARENDON.

Lincoln Robbiego zatrzymuje się przed frontem domu. Robbie wysiada. Obrzuca badawczym spojrzeniem ścieŜkę, przewrócony balkonik, otwarte drzwi. Jego mina sugeruje, Ŝe uznał sytuację za powaŜniejszą, niŜ mu się z początku wydawało. Mimo to rusza w kierunku domu. Zostawić to przemądrzałemu Mike'owi Andersonowi? Nie ma mowy!

47 PLENER: RATUSZ LITTLE TALL - DZIEŃ.

Jest to biały drewniany budynek utrzymany w typowym dla Nowej Anglii surowym stylu i stanowi centrum Ŝycia publicznego na wyspie. Przed ratuszem stoi niska wieŜyczka z zawieszonym pod 49

kopułą dość duŜym dzwonem - rozmiarów, powiedzmy, kosza na jabłka. Samochód terenowy naleŜący do słuŜb publicznych zatrzymuje się przed frontem budynku na miejscu oznaczonym ZAREZERWOWANE DLA POJAZDÓW UPRAWNIONYCH.

48 WNĘTRZE: SAMOCHÓD SŁUśB PUBLICZNYCH WYSPY; MIKE I HATCH.

Hatch jest zaczytany w broszurce zatytułowanej „Przygotowania do sztormu: wytyczne dla stanu Maine". MIKE Chcesz wejść? HATCH (nie podnosząc głowy) Nie, zostanę. Gdy Mike otwiera drzwi, Hatch jednak unosi wzrok... i radośnie uśmiecha się do Mike'a. HATCH Dzięki, Ŝe zająłeś się moją małą, szefie. MIKE (z uśmiechem) Nie ma za co.

49 PLENER: UJĘCIE SAMOCHODU SŁUśB PUBLICZNYCH.

Mike wysiada, ponownie poprawia czapkę na głowie, Ŝeby nie zerwał jej wiatr. Jeszcze raz spogląda w niebo.

50 PLENER. MIKE NA CHODNIKU.

Przystaje przed wieŜyczką. Z bliska moŜemy odczytać treść wmurowanej tam tablicy pamiątkowej. Jest to lista poległych: dziesięciu ofiar wojny secesyjnej, jednej wojny hiszpańskoamerykańskiej, po dwie pierwszej i drugiej wojny światowej oraz wojny koreańskiej i sześciu wojny wietnamskiej. Wśród nazwisk dostrzegamy wielu Bealsów, Godsoesów, Hatcherów i Robichaux. Nad listą widnieje wyryty większymi literami napis: GDY DZWONIMY śYWYM, CZCIMY PAMIĘĆ ZMARŁYCH. Mike muska palcem w rękawiczce serce dzwonu, który cicho się odzywa. Potem wchodzi do ratusza.

50

51 WNĘTRZE: BIURO RATUSZA LITTLE TALL.

Typowe zagracone pomieszczenie biurowe, w którym rzuca się w oczy przede wszystkim duŜe zdjęcie lotnicze wyspy. Całością dowodzi jedna kobieta - ładna i pulchna Ursula Godsoe (na biurku przy koszyku na korespondencję stoi plakietka z nazwiskiem). Za jej plecami przez kilka oszklonych okien w korytarzu widać salę zgromadzeń rady miasta. Stoją tam rzędy ławek z oparciami, prostych i purytańsko surowych, oraz drewniana mównica wyposaŜona w mikrofon. Sala bardziej przypomina kościół niŜ pomieszczenie urzędowe. W tej chwili nikogo tam nie ma. Na ścianie w biurze Ursuli wisi w widocznym miejscu ten sam komunikat, który zauwaŜyliśmy na drzwiach sklepu: POGOTOWIE SZTORMOWE! OBOWIĄZUJE PRZEZ TRZY NAJBLIśSZE DNI. SYGNAŁ ALARMOWY „DO SCHRONU" - DWIE SYRENY KRÓTKIE, JEDNA DŁUGA. Mike podchodzi do ściany i patrzy na ogłoszenie, czekając na Ursulę, która rozmawia przez telefon. Ton jej głosu sugeruje, Ŝe z trudem tłumi zniecierpliwienie. URSULA Nie, Betty, wiem tyle samo co ty... wszyscy znamy tę samą prognozę... Nie, to nie będzie dzwon, przy takim huraganie... Syrena. Dwie krótkie, jedna długa, zgadza się... Mike Anderson, oczywiście... przecieŜ mu płacimy, Ŝeby podejmował takie decyzje, prawda? Ursula mruga do Mike'a i daje mu znak, Ŝe za chwilę skończy. Mike unosi dłoń, pokazując na migi kłapiący „dziób" z palców. Ursula uśmiecha się szeroko i kiwa głową. URSULA Tak... teŜ będę się modlić... wszyscy będziemy. Dzięki za telefon, Betty. Odkłada słuchawkę i na moment zamyka oczy. MIKE CięŜki dzień? URSULA Betty Soams wydaje się, Ŝe mamy dostęp do tajnych prognoz. MIKE Chodzi jej o przepowiednie jasnowidza? Prognozy Jeane Dixon?

51

URSULA Chyba tak. Mike stuka w ogłoszenie o pogotowiu szturmowym. MIKE Widzieli to ludzie w mieście? URSULA Musieli widzieć, jeśli nie są ślepi. Mike. nie powinieneś się tak przejmować. Jak się czuje mała Pippa Hatcher? MIKE JuŜ się rozniosło? URSULA Taa... Na wyspie nie ma tajemnic. MIKE Wszystko w porządku. Głowa się jej zaklinowała w balustradzie. Jej tatuś siedzi w samochodzie i odrabia lekcje przed Wielką Nawałnicą 1989. URSULA (ze śmiechem) Nieodrodna córeczka Altona i Melindy Hatcherow. To akurat w jej stylu. (powaŜniejąc) Ludzie wiedzą, Ŝe nie będzie wesoło, i przyjdą, kiedy usłyszą syrenę. Nie musisz się martwić. Przyszedłeś sprawdzić, jak przygotowałam schron, mam rację? MIKE No, to niezły pomysł. URSULA (wstając) MoŜemy przechować trzysta osób przez trzy dni albo sto pięćdziesiąt przez tydzień. I jeŜeli w radiu się nie mylą, być moŜe nas to czeka. Chodź, pokaŜę ci. Wychodzą z biura; Ursula idzie pierwsza. 52

52 WNĘTRZE: ROBBIE BEALS, ZBLIśENIE.

Na jego twarzy maluje się przeraŜenie i niedowierzanie. ROBBIE BoŜe drogi. PREZENTERKA POGODY (głos spoza kadru) Wystarczy juŜ tych ponurych i katastroficznych wiadomości! Powiedzmy coś o słońcu! Kamera odjeŜdŜa i widzimy, jak Robbie klęczy w korytarzu przy Marcie, bezsensownie usiłując zbadać jej puls. Widzimy jej nadgarstek i zakrwawiony mankiet sukienki, ale nic więcej. Robbie rozgląda się z niedowierzaniem. W tle nadal brzmi szczebiot prezenterki pogody. Linoge zniszczył telewizor, mimo to wciąŜ słychać program. PREZENTERKA POGODY (głos spoza kadru) W której części Stanów Zjednoczonych jest dziś najlepsza pogoda? Nie ma wątpliwości: na Hawajach! Temperatura na największej wyspie archipelagu waha się od dwudziestu pięciu do dwudziestu ośmiu stopni, a od morza wieje orzeźwiająca bryza. Na Florydzie teŜ nie ma powodu do narzekań. Zeszłotygodniowe chłody są juŜ tylko wspomnieniem. W Miami temperatura osiągnie dwadzieścia cztery stopnie. Jeśli natomiast wybierają się państwo na Sanibel albo na piękną Captivę, czeka państwa zbieranie muszelek w palącym słońcu w temperaturze około trzydziestu stopni. ROBBIE Jest tu kto? Wstaje. Patrzy najpierw na ściany i śliczne stare zdjęcia Marthy, na których lśnią drobinki krwi. Potem spogląda na podłogę i widzi więcej krwi: cienki ślad pozostawiony przez laskę Linoge'a i duŜe ciemne plamy po kozłującej piłce Daveya. ROBBIE Jest tu kto? Waha się przez chwilę, a potem rusza w głąb korytarza.

53 CIEMNOŚĆ.

Z trzaskiem zapala się rząd jarzeniówek, ukazując przestronną suterenę ratusza. Pomieszczenie słuŜy zazwyczaj jako sala taneczna, salon gry w bingo oraz pełni wiele innych funkcji. 53

Ogłoszenia na sosnowej boazerii przypominają gościom o akcji krwiodawstwa, która będzie się odbywała właśnie tutaj. Teraz sala jest zastawiona łóŜkami polowymi - na kaŜdym leŜy u wezgłowia mała poduszka, a w nogach złoŜony koc. Na przeciwległym końcu pomieszczenia piętrzą się przenośne lodówki, kartony z wodą w butelkach i stoi duŜe radio z cyfrowym wyświetlaczem, który miarowo błyska. Ursula i Mike stoją, przyglądając się schronowi. URSULA Dobrze? MIKE Lepiej nie moŜe być. (Ursula się uśmiecha) Jak stoimy z zapasami? URSULA Tak jak sobie Ŝyczyłeś, spiŜarnia jest pełna. Głównie koncentraty - wystarczy zalać proszek wodą i połknąć. Paskudztwo, ale przynajmniej nikt nie umrze z głodu. MTKE Sama to wszystko zrobiłaś? URSULA Razem z siostrą Pete'a, Tavią. Po cichutku, tak jak mówiłeś. śeby nie wywoływać paniki. MIKE Tak mówiłem. Ile osób wie, Ŝe mamy tu zapasy na trzecią wojnę światową? URSULA (z niewzruszoną powagą) Wszyscy. Mike krzywi się, ale nie wygląda na zdziwionego. MIKE Na wyspie nie ma tajemnic.

54

URSULA (obronnym tonem) Mike, nic nikomu nie mówiłam, Tavia teŜ nie. To Robbie Beals wszystko wygadał. Pieni się ze złości. Twierdzi, Ŝe bez powodu naraŜasz miasto na koszty. MIKE Zobaczymy... (po chwili) Powiem ci za to, Ŝe jego dzieciak świetnie udaje małpę. URSULA Co? MIKE NiewaŜne. URSULA Chcesz zajrzeć do magazynu? MIKE Chyba mogę ci ufać. Wracajmy na górę. Ursula sięga do wyłącznika, ale zastyga w pół ruchu. Rzuca mu niespokojne spojrzenie.

URSULA Mike, naprawdę będzie tak strasznie? MIKE Nie wiem. Mam nadzieję, Ŝe na zgromadzeniu w przyszłym miesiącu Robbie Beals będzie mnie mógł opieprzyć za panikowanie. Chodźmy. Ursula wyłącza światło i w sali robi się ciemno.

54 WNĘTRZE: SALON W DOMU MARTHY CLARENDON.

Patrzymy na drzwi prowadzące na korytarz. Telewizję słychać głośniej niŜ przedtem. Nadaje reklamę firmy prawniczej. Zostałeś ranny w wypadku? Nie moŜesz pracować? Odchodzisz od zmysłów? SPIKER (głos spoza kadru) Tracisz nadzieję. Wydaje ci się, Ŝe cały świat sprzysiągł się przeciw tobie. Wtedy pospieszy ci z odsieczą firma Macintosh i Redding, która zadba, Ŝebyś nie doznał krzywdy w sądzie. Nie pogarszaj swojej sytuacji! Gdy Ŝycie rzuca ci kłody pod nogi, pomoŜemy ci je usunąć! 55

Nie bądź bezbronną ofiarą, nie daj się uprzedzić! Jeśli zostałeś ranny w wypadku, moŜesz zyskać tysiące, nawet dziesiątki tysięcy dolarów. A zatem nie zwlekaj. Zadzwoń juŜ teraz. Wystarczy wybrać numer 1-800-1-78-45-36. Jeden, osiemset, jeden... W drzwiach pojawia się Robbie. Jego arogancja i zarozumialstwo zniknęły jak ręką odjął. Wygląda marnie; widać, Ŝe ma mdłości i jest śmiertelnie przeraŜony.

55 WNĘTRZE: SALON WIDZIANY Z POZYCJI ROBBIEGO.

Ekran telewizora jest roztrzaskany i dymi... mimo to wciąŜ dudni reklama. SPIKER (głos spoza kadru) (ciągnie) .. .siedem, osiem, cztery pięć, trzy sześć. Sięgnij po to, co ci się naleŜy. Czy nie dość juŜ przeszedłeś? Nad oparciem fotela widzimy czubek głowy Linoge'a. Słychać siorbnięcie, gdy popija herbatę.

56 WNĘTRZE: SALON, SZERSZY WIDOK.

Patrzymy znad ramienia Robbiego na strzaskany, ale nadal działający telewizor i czubek głowy Linoge'a. ROBBIE Kim pan jest? Telewizor milknie. Słyszymy wiatr zwiastujący nadciągający sztorm. Znad oparcia fotela wolno wyłania się wyszczerzona wilcza głowa zwrócona w stronę Robbiego jak złowroga lalka. Oczy i pysk ociekają krwią. Laska przechyla się powoli tam i z powrotem jak wahadło. LINOGE (głos) W grzechu poczęty, będziesz przeklęty. Robbie wzdryga się, otwiera usta i zaraz zamyka. Co odpowiedzieć na taką uwagę? Ale Linoge jeszcze nie skończył. LINOGE (głos) Kiedy twoja matka umarła w Machias, byłeś w Bostonie z dziwką. Mamusia była w tym parszywym przytułku, który zamknęli jesienią zeszłego roku, bo w spiŜarni znaleźli szczury, 56

prawda? Zakrztusiła się na śmierć z twoim imieniem na ustach. CzyŜ to nie urocze? Nie ma na świecie nic wspanialszego od miłości matki - oprócz plastra dobrego Ŝółtego sera.

57 WNĘTRZE: ROBBIE.

Widzimy jego gwałtowną reakcję. Jak byśmy zareagowali, gdyby nieznany i prawie niewidoczny morderca powiedział nam o naszym najgłębiej skrywanym mrocznym sekrecie? LINOGE (głos) Ale nie musisz się martwić, Robbie. Robbie znów jest w szoku - nieznajomy zna jego imię!

58 WNĘTRZE: FOTEL MARTHY

Linoge niemal nieśmiało zerka zza zagłówka. Jego oczy wyglądają normalnie, ale jest prawie tak samo zakrwawiony jak srebrna główka jego śmiercionośnej laski. LINOGE Czeka na ciebie w piekle. Została kanibalem. Kiedy tam trafisz, poŜre cię Ŝywcem. 1 będzie cię poŜerać bez końca. Bo to właśnie jest piekło - ciągłe powtarzanie. Chyba wszyscy w głębi duszy o tym wiemy. Łap! Podrzuca piłkę Daveya.

59 WNĘTRZE: DRZWI SALONU; ROBBIE.

Piłka trafia go w pierś, pozostawiając krwawy ślad. Tego juŜ Robbie nie moŜe znieść. Odwraca się i z wrzaskiem ucieka.

60 WNĘTRZE. SALON MARTHY; UJĘCIE FOTELA I TELEWIZORA.

Znów widzimy tylko czubek głowy Linoge'a. Potem pojawia się jego dłoń zaciśnięta w pięść. Zawisa na moment w powietrzu, a po chwili w kierunku telewizora wystrzela jeden palec. Natychmiast na ekranie pojawia się prezenterka pogody. PREZENTERKA POGODY (głos spoza kadru) Spójrzmy na obszar, który prawdopodobnie zostanie najdotkliwiej poszkodowany przez nadchodzącą burzę. Linoge sięga po następne ciasteczko. 57

61 PLENER: PRZED DOMEM MARTHY.

Robbie zbiega po schodkach i gna do samochodu tak szybko, jak mu pozwalają krótkie i grube nogi. Jego twarz zastygła w wyrazie szoku i zgrozy.

62 WNĘTRZE. SALON MARTHY, TELEWIZOR.

Kamera zbliŜa się wolno do strzaskanego kineskopu i dymiącego pudła telewizora, tymczasem prezenterka pogody mówi dalej. PREZNETERKA POGODY (głos spoza kadru) śywioł moŜe dziś wyrządzić znaczne szkody, jutro przynieść śmierć, a pod koniec tygodnia prawdziwy Armagedon. Być moŜe świat juŜ nigdy nie będzie wyglądać tak samo.

63 WNĘTRZE: LINOGE.

LINOGE Mało prawdopodobne... ale nie porzucajmy nadziei. Nadgryza ciasteczko.

WYCIEMNIENIE. KONIEC AKTU 2.

Akt 3 64 PLENER: LINCOLN ROBBIEGO; ROBBIE - DZIEŃ.

Robbie kurczowo chwyta drzwi po stronie kierowcy. Kilku mieszkańców miasta stojących na ulicy przygląda mu się ze zdziwieniem. GEORGE KIRBY Wszystko w porządku, Beals? Robbie nie odpowiada na pytanie staruszka. Otwiera samochód i daje nura do środka. Wyrywa z uchwytu mikrofon CB-radia, które jest pod deską rozdzielczą. Włącza je przyciskiem, nastawia kanał dziewiętnasty i zaczyna mówić. Równocześnie co chwilę zerka w panice na otwarte drzwi domu, bojąc się, Ŝe lada moment ukaŜe się w nich morderca Marthy. ROBBIE Tu Robbie Beals, wzywam konstabla Andersona! Anderson, odezwij się! Nagły wypadek!

65 WNĘTRZE: SKLEP ANDERSONA - DZIEŃ.

Sklep jest jak zawsze pełen. Klientów przy kasach obsługują Cat i Tess Marchant, kobieta o matczynym wyglądzie mająca dobrze po czterdziestce, uwijają się jak w ukropie, ale gdy w radiu, rozlega się bełkot zdenerwowanego Robbiego, wszyscy zastygają. ROBBIE (głos) Niech cię szlag, Anderson, odezwij się! Popełniono morderstwo! Martha Clarendon została zatłuczona na śmierć! Wśród klientów słychać szmer zgrozy i niedowierzania. Wszyscy robią wielkie oczy.

59

ROBBIE (głos) Facet, który to zrobił, ciągle siedzi w domu! Anderson! Anderson! Odezwij się, słyszysz? Zawsze udzielasz przemądrzałych rad, a kiedy naprawdę jesteś potrzebny... Tess Marchant jak we śnie bierze mikrofon. TESS Robbie? Tu Tess Marchant. Mike'a nie... ROBBIE Nie chcę rozmawiać z tobą! Daj mi Andersona! Nie zamierzam odwalać za niego roboty. CAT (bierze mikrofon) Miał wypadek w domu. Pojechał z nim Alton. Chodziło o jego ma... W tym momencie do sklepu wchodzą Mike i Hatch. Cat i Tess witają ich z wyraźną ulgą. Przez tłum przebiega cichy szmer. Po trzech krokach Mike zdaje sobie sprawę, Ŝe dzieje się tu coś niezwykłego. MIKE Co jest? Nikt w sklepie nie ma ochoty mu odpowiedzieć. Tymczasem radio skrzeczy dalej. ROBBIE (głos) Jaki wypadek w domu? Tu się wydarzyło coś naprawdę powaŜnego! Zamordowano staruszkę! W salonie Marthy Clarendon siedzi jakiś wariat! Muszę rozmawiać z konstablem! Mike szybko podchodzi do lady. Cat z wdzięcznością podaje mu mikrofon. MIKE Co on wygaduje? Kogo zamordowano? TESS Mówi, Ŝe Marthę. Kolejny szmer, tym razem głośniejszy. 60

MIKE (wciska przycisk nadawania) Jestem, Robbie. Zaczekaj chwilę... ROBBIE (głos) Nie ma mowy! Do diabła, za chwilę to mogę stracić Ŝycie! Mike przez moment nie zwraca uwagi na gadaninę Robbiego. Zasłaniając mikrofon, zwraca się do przeszło dwudziestu osób tłoczących się między regałami, które wpatrują się w niego oniemiałe. Na wyspie niemal od siedemdziesięciu lat nie było Ŝadnego morderstwa... nie licząc Joego, męŜa Dolores Claiborne, choć nigdy nie udowodniono, Ŝe to byto zabójstwo. MIKE Odsuńcie się, dajcie mi odrobinę spokoju. Płacicie mi sześć tysięcy rocznie za pełnienie obowiązków konstabla; pozwólcie mi pracować. Odsuwają się, ale nadal słuchają; jak mogliby przestać? Tymczasem Mike odwraca się do nich plecami. Stoi naprzeciw radia i automatów z losami na loterię. MIKE Gdzie jesteś, Robbie? Odbiór.

66 WNĘTRZE: ROBBIE W SAMOCHODZIE.

Za nim widzimy kilkunastu mieszkańców miasta, którzy stoją na ulicy i przyglądają się. OdwaŜyli się trochę zbliŜyć, ale boją się podejść zupełnie blisko. Widok wciąŜ otwartych drzwi domu Marthy napawa ich lękiem. ROBBIE Pod domem Marthy Clarendon na Atlantic Street! Myślałeś, Ŝe w Bar Harbor? Siedzę tu i... (wpada mu do głowy świetny pomysł) ...pilnuję tego faceta w środku! Rusz tyłek i przyjeŜdŜaj! Odkłada mikrofon na miejsce, po czym zaczyna grzebać w schowku. Pod plikiem map, dokumentów miejskich i opakowań po hamburgerach znajduje mały pistolet. Wysiada z samochodu.

67 PLENER: ROBBIE.

ROBBIE (woła do grupki gapiów) Nie ruszajcie się! 61

Zaznaczywszy w ten sposób swoją władzę, Robbie odwraca się w stronę domu i mierzy z broni do otwartych drzwi. Znów jest sobą - nadętym waŜniakiem - choć nie odzyskał na tyle pewności siebie, by wejść z powrotem do domu. MęŜczyzna, który siedzi w salonie, nie tylko zabił Marthę Clarendon; wie, gdzie był Robbie, gdy umarła jego matka. Zna imię Robbiego. Podmuch wiatru odrzuca Robbiemu szpakowate włosy z czoła... a wokół jego twarzy zaczynają wirować pierwsze płatki śniegu sztormu stulecia.

68 WNĘTRZE: SKLEP ANDERSONA; MIKE, HATCH, GAPIE.

Mike stoi z mikrofonem w dłoni, zastanawiając się, co dalej robić. Gdy Cat Whithers zabiera mikrofon i zawiesza w uchwycie, Mike podejmuje decyzję. MIKE (do HATCHA) Chodź, zrobimy sobie jeszcze jedną przejaŜdŜkę, zgoda? HATCH Jasne... MIKE Cat, ty i Tess pilnujecie interesu. (głośniej) A wy zostańcie i dokończcie zakupy, zgoda? Na Atlantic Street w niczym nie pomoŜecie. Zresztą i tak niedługo się dowiecie, co się tam zdarzyło. Mówiąc to, wchodzi za kasę i sięga pod ladę.

69 WNĘTRZE: PÓŁKA, ZBLIśENIE.

Na półce leŜy trzydziestkaósemka i para kajdanek. Mike bierze jedno i drugie.

70 WNĘTRZE: UJĘCIE MIKE'A.

Mike wsuwa kajdanki do jednej kieszeni kurtki, a broń do drugiej. Robi to szybko i zręcznie - jego manewru nie zauwaŜa Ŝaden z oszołomionych klientów. Widzą to jednak Cat i Tess, w jednej chwili uświadamiają sobie powagę sytuacji; choć moŜe to brzmieć niedorzecznie, na Little Tall moŜe przebywać niebezpieczny przestępca. CAT Mam zadzwonić do waszych Ŝon?

62

MIKE AleŜ skąd. Potem patrzy na przyglądających się im bacznie wyspiarzy. Jeśli nie zadzwoni Cat, uczyni to ktoś z nich, gdy tylko dopadnie najbliŜszego telefonu. MIKE Dobra, chyba lepiej będzie, jak zadzwonisz. Ale powiedz im, Ŝe panujemy nad sytuacją.

71 PLENER: SKLEP ANDERSONA.

Mike i Hatch zbiegają po schodach, a kamera podąŜa ich śladem do słuŜbowego samochodu. Śnieg nadal tylko prószy, lecz widać, Ŝe gęstnieje. HATCH Wcześnie zaczęło padać. Mike przystaje z dłonią na klamce drzwi. Bierze głęboki oddech, przygotowując się na czekającą ich misję. MIKE Fakt, wcześnie. Chodź. Wsiadają i odjeŜdŜają. Tymczasem grupka ludzi wysypuje się ze sklepu na werandę, obserwując ich.

72 PLENER: MANEKIN ROBBIEGO BEALSA.

Śmigiełko na czapeczce kręci się juŜ bardzo szybko.

73 PLENER: PRZYSTAŃ.

Fale rozbijają się o pale, rozpryskując fontanny piany. Ludzie kończą zabezpieczać łodzie i chować sprzęt. Skupiamy się na George'u Kirbym (starszym, około sześćdziesięcioletnim męŜczyźnie), Aleksie Haberze (trzydzieści pięć lat) i Calu Freesie (dwadzieścia kilka lat). Alex wskazuje na zachód w kierunku końca przystani i rozciągającej się za nią cieśniny. ALEX HABER Popatrzcie tam, w stronę lądu.

74 PLENER: LĄD WIDZIANY OD STRONY PRZYSTANI.

Ląd, odległy mniej więcej trzy kilometry, widać dość wyraźnie - głównie szarozielone lasy. 63

75 PLENER: PONOWNIE PRZYSTAŃ; GEORGE, ALEX I CAL.

ALEX HABER Jak nie będzie go widać, czas się schować, dopóki moŜna. A kiedy nie widać cieśniny, czas iść do ratusza, wszystko jedno, czy słychać syrenę, czy nie. CAL FREESE (do George'a) Jak myślisz, wujku, będzie cięŜko? GEORGE KIRBY To moŜe być najgorszy sztorm, jaki widzieliśmy. Chodź, pomoŜesz mi z ostatnią siecią, (po chwili) Ciekawe, czy ten głupek Beals w ogóle wie, co robi.

76 PLENER: ATLANTIC STREET, PRZED DOMEM MARTHY.

Głupek Beals wciąŜ odgrywa sumiennego straŜnika, stojąc przed lincolnem i celując z trzydziestkiósemki w otwarte drzwi domu Marthy Clarendon. Pada coraz gęstszy śnieg; zdąŜył juŜ przyprószyć mu ramiona płaszcza jak łupieŜ. Robbie stoi tu juŜ jakiś czas. Nieco dalej mała grupka gapiów (dołączyli do nich pani Kingsbury i Davey Hopewell) rozstępuje się, przepuszczając terenowe auto słuŜb publicznych. Samochód zatrzymuje się obok lincolna. Zza kierownicy wysiada Mike, z drugiej strony Hatch. HATCH Mam wziąć strzelbę? MIKE Lepiej weź. Tylko sprawdź, czy jest zabezpieczona. Hatch znika z powrotem w aucie, grzebie tam przez chwilę i wyłania się ze śrutówką, która jest zazwyczaj przypięta pod deską rozdzielczą. Hatch ostentacyjnie sprawdza bezpiecznik, po czym obaj podchodzą do Robbiego. W trakcie rozmowy Robbie przez cały czas okazuje Mike'owi niechęć i pogardę. Nigdy nie poznamy genezy jego uczuć wobec konstabla, choć jedną z głównych przyczyn stanowi niewątpliwie pragnienie Robbiego, by skupić w ręku całą władzę w miasteczku. ROBBIE NajwyŜszy czas.

64

MIKE OdłóŜ to, Robbie. ROBBIE Ani myślę, Anderson. Rób, co do ciebie naleŜy, a ja będę robił swoje. MIKE Twoja branŜa to nieruchomości. Byłbyś chociaŜ łaskaw opuścić lufę? (po chwili) No juŜ, Robbie - celujesz mi prosto w twarz z nabitej broni. Robbie z ociąganiem opuszcza trzydziestkęósemkę. Tymczasem Hatch spogląda nerwowo na otwarte drzwi i przewrócony balkonik. MIKE Co się stało? ROBBIE Jechałem do ratusza i nagle zobaczyłem Daveya Hopewella, jak biegł środkiem ulicy. (wskazuje Daveya) Powiedział, Ŝe Martha Clarendon nie Ŝyje - Ŝe została zamordowana. Nie uwierzyłem mu. ale to prawda. Wygląda... okropnie. MIKE Mówiłeś, Ŝe sprawca ciągle siedzi w domu. ROBBIE Odezwał się do mnie. HATCH I co powiedział? ROBBIE (nerwowo, kłamie) Kazał mi się wynosić. Chyba powiedział, Ŝebym się wynosił, bo inaczej mnie teŜ zabije. Sam juŜ nie wiem. To chyba nie jest odpowiednia pora na przesłuchania. MIKE Jak wyglądał? Robbie zaczyna odpowiadać, ale milknie skonsternowany. 65

ROBBIE Nie... nie zdąŜyłem mu się przyjrzeć. W rzeczywistości miał okazję mu się przyjrzeć... ale nie pamięta. MIKE (do Hatcha) Idziesz z lewej. Trzymaj opuszczoną lufę i nie odbezpieczaj strzelby, dopóki ci nie powiem. (do Robbiego) A ty się stąd nie ruszaj. ROBBIE Jasne, konstablu. Patrzy, jak Mike i Hatch ruszają do furtki, a potem woła. ROBBIE W salonie jest włączony telewizor. Gra dość głośno. Jak facet się ruszy, moŜecie go nie usłyszeć. Mike kiwa głową i wchodzi przez furtkę, mając Hatcha po prawej ręce. Mieszkańcy miasta podkradli się jeszcze bliŜej; widzimy ich w tle. W silnym wietrze wiruje wokół nich śnieg. WciąŜ jest niezbyt dokuczliwy, ale gęstnieje.

77 PLENER: MIKE I HATCH, OD STRONY WERANDY.

Idą ścieŜką. Mike jest spięty (ale opanowany), a Hatch przestraszony, choć stara się tego nie okazywać. HATCH Nawet jeśli tam ktoś był, pewnie juŜ zdąŜył zwiać tylnym wyjściem, nie sądzisz? Płot za ogrodem ma najwyŜej półtora kilometra... Mike kręci głową na znak, Ŝe nie wie, potem kładzie palec na ustach, nakazując Hatchowi milczenie. Przystają u stóp schodów. Mike wyciąga z kieszeni kurtki rękawiczki i nakłada. Wyjmuje teŜ pistolet. Gestem kaŜe Hatchowi takŜe nałoŜyć rękawiczki. Aby spełnić polecenie, Hatch podaje mu strzelbę. Mike korzysta z okazji i sprawdza, czy broń nie jest odbezpieczona (nie jest), po czym oddaje Hatchowi. Wchodzą po schodkach i oglądają balkonik. Następnie mijają werandę. Widzą obute stopy staruszki wystające z ciemnego korytarza i wymieniają zaniepokojone spojrzenia. 66

78 WNĘTRZE: KORYTARZ DOMU MARTHY.

Za nimi słychać bezustanną paplaninę prezenterki pogody. PREZENTERKA POGODY (głos) Warunki atmosferyczne wzdłuŜ wybrzeŜa gwałtownie się pogorszą jeszcze przed zachodem słońca - choć obawiam się, Ŝe nasi przyjaciele z Nowej Anglii w ogóle nie zobaczą dziś słońca znikającego za horyzontem. Spodziewamy się wichury wzdłuŜ wybrzeŜy Massachusetts i New Hampshire, a wybrzeŜe Maine i przybrzeŜne wyspy zaatakuje prawdziwy huragan. Dojdzie do powaŜnych zmian erozyjnych plaŜ, a kiedy zacznie sypać śnieg, opady będą narastać, dopóki... dopóki się nie skończą. W tym momencie naprawdę nie sposób określić poziomu opadów. Wiadomo tylko, Ŝe będą niebywale duŜe. Około metra? Prawdopodobnie tak. Półtora metra? Niewykluczone, Ŝe nawet tyle. Proszę pozostać z nami. Będziemy podawać najświeŜsze prognozy i na pewno przerwiemy program, jeśli będzie tego wymagać sytuacja. Obaj męŜczyźni nie zwracają na nią uwagi - mają kłopot tu i teraz. Klękają przy nieŜyjącej kobiecie. Mike Anderson ma posępną minę - jest wstrząśnięty, lecz nie daje tego po sobie poznać. Koncentruje się na zadaniu i jego prawdopodobnych konsekwencjach. Natomiast Hatch jest bliski rozpaczy. Spogląda na Mike'a pobladły, oczami pełnymi łez. Mówi ledwie słyszalnym szeptem. HATCH Mike... o BoŜe, Mike... ona nie ma twarzy! Ona... Mike kładzie palec w rękawiczce na wargach Hatcha. Ruchem głowy wskazuje salon, skąd z telewizora płynie nieustanny terkot. Ktoś moŜe nasłuchiwać. Mike nachyla się nad ciałem, zbliŜając twarz do swego roztrzęsionego zastępcy. MIKE (bardzo cicho) Dasz radę? Bo jeśli nie potrafisz wziąć się w garść, oddaj strzelbę i wracaj do Robbiego. HATCH (cicho) Dam radę. MIKE Na pewno? 67

Hatch kiwa głową. Mike przygląda mu się przez chwilę i postanawia mu zaufać. Wstaje. Hatch robi to samo, ale lekko chwieje się na nogach. Opiera się ręką o ścianę, aby złapać równowagę, rozmazując przy tym drobinki krwi, które tam bryznęły. Ze zdumieniem i zgrozą patrzy na swoją rękawiczkę. Mike pokazuje drzwi prowadzące z korytarza do salonu - skąd dobiegają dźwięki telewizora. Hatch zbiera się na odwagę i bez słowa przytakuje. Bardzo wolno ruszają korytarzem. (Sekwencji towarzyszy najwyŜsze napięcie). Kiedy pokonali trzy czwarte korytarza, telewizor raptownie milknie. Hatch trąca ramieniem jeden z wiszących na ścianie obrazów, a ten spada. Mike'owi udaje się go złapać, zanim zdąŜył spaść z hukiem na podłogę... pomaga mu łut szczęścia i dobry refleks. Mike i Hatch wymieniają nerwowe spojrzenia.

79 WNĘTRZE: DRZWI MIĘDZY KORYTARZEM A SALONEM.

MęŜczyźni stają w drzwiach. Widzimy ich od strony salonu - Hatcha z lewej, a Mike'a z prawej. Obaj spoglądają na:

80 WNĘTRZE: SALON WIDZIANY Z POZYCJI MIKE'A I HATCHA.

Widzimy rozbity telewizor i fotel Marthy. Nad oparciem dostrzegamy czubek głowy Linoge'a. Głowa się nie porusza. Prawdopodobnie naleŜy do człowieka, ale nie wiadomo, czy człowiek Ŝyje.

81 WNĘTRZE: PONOWNIE DRZWI NA KORYTARZ; MIKE I HATCH.

Zerkają na siebie i Mike daje Hatchowi znak, Ŝeby ruszać dalej. Bardzo powoli podchodzą do fotela, a kamera podąŜa za nimi. Po trzech krokach Mike gestem nakazuje Hatchowi, aby odsunął się nieco dalej od niego. Hatch przekrada się na bok. Mike robi jeszcze krok w kierunku fotela (widzimy teraz i fotel, i obu męŜczyzn) i nagle przystaje - zza oparcia wyłania się zakrwawiona dłoń, sięga do talerzyka na stoliku i bierze ciastko. MIKE (unosząc broń) Nie ruszaj się! Ręka posłusznie nieruchomieje - zastyga w powietrzu, trzymając ciasteczko. MIKE Ręce do góry. Obydwie, nad fotel, Ŝebym je wyraźnie widział. Mamy cię na muszce. Pistoletu i strzelby. 68

Linoge podnosi ręce. W lewej wciąŜ trzyma ciastko. Mike daje znak Hatchowi, by zaszedł intruza z lewej. Gdy Hatch okrąŜa łukiem fotel, Mike podchodzi z prawej.

82 WNĘTRZE: SALON MARTHY; UJĘCIE FOTELA.

Linoge siedzi z uniesionymi rękami, opanowany. Nie widać, aby miał przy sobie broń, ale obaj męŜczyźni wzdrygają się gwałtownie na widok jego pokrwawionej twarzy i kurtki. Spokój Linoge'a wyraźnie kontrastuje z minami Mike'a i Hatcha, którzy są napięci jak struny. Przekonujemy się, dlaczego czasem podejrzani zostają przypadkowo postrzeleni. MIKE Dłonie razem. Linoge składa dłonie, łącząc nadgarstki.

83 POMINIĘTO.

84 PLENER. PRZED DOMEM MARTHY

Kilku mieszkańców miasta podbiega bliŜej, zatrzymując się przy bagaŜniku samochodu Robbiego. Jest wśród nich starsza kobieta, Roberta Coign. ROBERTA COIGN Co się stało z Marthą?

69

ROBBIE (piskliwie, niemal histerycznie) Nie podchodź! Panujemy nad sytuacją!

Znów celuje w dom i naprawdę nie wiadomo, co się moŜe zdarzyć, gdy Mike i Hatch wyprowadzą zatrzymanego. Robbie przypomina odbezpieczony granat.

85 WNĘTRZE: SALON W DOMU MARTHY.

DuŜe zbliŜenie, kajdanki. MIKE (głos) Jeśli się tylko ruszy, strzelaj. Kamera odjeŜdŜa, ukazując Linoge'a, Mike'a i Hatcha. LINOGE (cichym, uprzejmym i opanowanym tonem) JeŜeli strzeli, trafi nas obu. Strzelba jest załadowana grubym śrutem. Mike i Hatch wzdrygają się gwałtownie. Nie dlatego, Ŝe to prawda, ale dlatego, Ŝe to moŜe być prawda. Zresztą Hatch i tak mógłby podziurawić Mike jak sito; on i Linoge są bardzo blisko siebie. LINOGE Poza tym wcale jej nie odbezpieczył. Hatch uświadamia sobie z przeraŜeniem, Ŝe faktycznie zapomniał odbezpieczyć śrutówkę. Podczas gdy Mike niezdarnie nakłada Linoge'owi kajdanki, Hatch równie niezdarnie odbezpiecza broń. Kiedy to robi, zupełnie traci z linii strzału Linoge'a. Widzimy, Ŝe Linoge w kaŜdej chwili dałby sobie radę z dwójką odwaŜnych, lecz nieporadnych wyspiarzy... jednak postanawia tego nie robić. Kajdanki zostają wreszcie nałoŜone. Mike odsuwa się z widoczną ulgą. Obaj z Hatchem mają nieco błędny wzrok. LINOGE Ale pamiętaliście o rękawiczkach. Bardzo dobrze. Zaczyna gryźć ciastko, nie przejmując się krwią. MIKE Wstawaj. Linoge kończy jeść ciastko i posłusznie podnosi się z fotela. 70

86 PLENER: WERANDA DOMU MARTHY CLARENDON.

Zaczęło juŜ mocno padać; w porywistym wietrze śnieg sypie ukośnie. Domy po drugiej stronie ulicy otula mgiełka, widać je jak przez woalkę. Mike i Linoge wychodzą z domu ramię w ramię. Linoge trzyma skute ręce na wysokości pasa - znamy podobne scenki z wieczornych wiadomości. Hatch idzie za nimi, trzymając strzelbę w pozycji „prezentuj broń". Za tylnym zderzakiem lincolna Robbiego tłoczy się kilkanaście osób. Gdy męŜczyźni wychodzą na werandę, Robbie kuli się lekko, a Mike zauwaŜa, Ŝe burmistrz wciąŜ mierzy w nich ze swojego kieszonkowego pistoletu. MIKE OdłóŜ to! Robbie z nieco zmieszaną miną opuszcza broń. MIKE Hatch, zamknij drzwi. HATCH MoŜe lepiej nie? Chyba powinniśmy zostawić wszystko tak jak jest, to w końcu miejsce zbrodni i... MIKE Jak zostawimy otwarte, miejsce zbrodni zasypie dwa metry białego puchu. No juŜ, zamykaj! Hatch próbuje zamknąć. Przeszkadza mu but Marthy. Hatch przykuca i krzywiąc się, odsuwa stopę. Następnie wstaje i zamyka drzwi. Spogląda na Mike'a, który kiwa głową. MIKE Jak się pan nazywa? Linoge patrzy na niego. Przez moment wydaje się nam, Ŝe nie odpowie. Ale: LINOGE Andre Linoge. MIKE Idziemy, Andre Linoge. 71

87 PLENER: LINOGE, ZBLIśENIE.

Na chwilę oczy Linoge'a zmieniają wygląd. Niebieskie tęczówki i białka znikają, ustępując miejsca wirującej czerni. Potem znów stają się normalne.

88 PLENER: PONOWNIE WERANDA; MIKE, HATCH I LINOGE.

Mike zaskoczony mruga oczami i wygląda, jak gdyby dostał zawrotów głowy. Hatch tego nie widział, lecz Mike tak. Linoge uśmiecha się do niego, jakby chciał powiedzieć, Ŝe to ich „mała tajemnica". Mike zaraz odzyskuje rozsądek i lekko szturcha Linoge'a. MIKE No juŜ, idziemy. Schodzą po schodkach.

89 PLENER: NA BETONOWEJ ŚCIEśCE.

Krzywią się, kiedy burza siecze ich w twarz śniegiem. Wiatr zrywa Hatchowi czapkę. Ten bezradnie patrzy w ślad za nią, tymczasem Linoge posyła Mike'owi to samo porozumiewawcze spojrzenie. Tym razem Mike'owi trudniej jest otrząsnąć się z dziwnego uczucia... mimo to znów popędza Linoge'a.

WYCIEMNIENIE. KONIEC AKTU 3.

Akt 4 90 PLENER: LATARNIA MORSKA NA LITTLE TALL - KONIEC DNIA.

Poprzez gęstą zadymkę ledwie udaje się nam rozpoznać jej kształt... i oczywiście strumień światła, ilekroć omiata wzburzone morze. Fale biją potęŜnie w skały cypla. Wyje wiatr.

91 PLENER: MAGAZYN GODSOEGO „RYBY I HOMARY" - KONIEC DNIA.

Długi budynek - pełniący jednocześnie funkcję magazynu i sklepu rybnego - stoi na wysuniętym pirsie. Fale wdzierają się w głąb przystani, pryskając pianą na ściany i dach budynku. Jesteśmy świadkami, jak wiatr wyrywa zamknięte na zasuwę drzwi, które zaczynają trzaskać z kaŜdym podmuchem. Z jednej z pobliskich łodzi sfruwa zabezpieczający ją brezent, który porywa śnieŜyca.

92 PLENER: DOM ANDERSONÓW - KONIEC DNIA.

Przy krawęŜniku pod szyldem MALI WYSPIARZE stoi zaparkowany samochód terenowy. Mimo Ŝe jego wycieraczki pracują non stop, szybę wciąŜ pokrywa warstwa świeŜego śniegu. Reflektory auta przecinają zamieć bliźniaczymi stoŜkami światła. Szyld MALI WYSPIARZE kołysze się na łańcuchu. Na werandzie stoi Molly Anderson, która podaje szczelnie opatulonego Bustera Carvera i równie ciepło opatuloną Pippę Hatcher ich matkom, Angeli i Melindzie. Kamera zbliŜa się do werandy. Wszystkie trzy kobiety muszą do siebie krzyczeć, Ŝeby się słyszeć w wyjącym wietrze. MELINDA Pip, na pewno nic ci nie jest? PIPPA Na pewno. Don Beals zranił moje uczucia, ale juŜ im lepiej. MOLLY Przepraszam, Ŝe musiałam was poprosić wcześniej... 73

ANGELA CARVER Nic się nie stało. W radiu mówili, Ŝe starsze dzieci zostaną w Machias. Przynajmniej dzisiaj... na cieśninie jest za duŜa fala dla promu. MOLLY Tak chyba będzie najlepiej. BUSTER Mamusiu, zimno mi. ANGELA CARVER Pewnie, Ŝe zimno - ale zaraz ogrzejesz się w samochodzie, skarbie. (do Molly) Został ktoś jeszcze? MOLLY Nie, Buster i Pippa byli ostatni. (do Pippy) Ale przeŜyłaś przygodę, co? PIPPA Tak. Mamusiu, mam specjalny guzik zmniejszający. Naciska swój nos, trąbiąc jak klakson. Ani Melinda, ani Angela nie rozumieją, o czym mała mówi, ale obie wybuchają śmiechem. Wystarczy im, Ŝe wygląda to uroczo. ANGELA CARVER Do zobaczenia w poniedziałek, jeśli będą przejezdne drogi. Buster, poŜegnaj się. Buster posłusznie macha do Molly, która Ŝegna obydwie matki. Melinda i Angela biorą dzieci na ręce i ruszają w potęŜniejącą śnieŜycę. Molly wraca do domu.

93 WNĘTRZE: KORYTARZ W DOMU ANDERSONÓW; MOLLY I RALPHIE.

W połowie korytarza, obok stolika z telefonem, wisi lustro. Ralphie przysunął tam krzesło, wspiął się na nie i ogląda czerwone znamię na swoim nosie, które niezbyt go jednak szpeci. Molly prawie nie zwraca na niego uwagi. Cieszy się, Ŝe ze śnieŜnej burzy wróciła do ciepłego z domu, a jeszcze bardziej się cieszy, Ŝe wszyscy jej ma li podopieczni szczęśliwie opuścili juŜ przedszkole. 74

Strząsa z włosów śnieg, zdejmuje parkę i wiesza. Spogląda na schody, wzdrygając się lekko na wspomnienie wypadku Pippy, a potem parska śmiechem. MOLLY (do siebie) Specjalny guzik! RALPHIE (ciągle patrząc w lustro) Mamusiu, czemu to mam? Molly podchodzi do niego, kładzie podbródek na ramieniu chłopca i patrzy w jego odbicie w lustrze. Wyglądają teraz jak uroczy portret matki i syna. Molly czule dotyka czerwonego znamienia na jego nosie. MOLLY Tatuś nazywa to siodełkiem dla duszka. Znak, Ŝe urodzony z ciebie szczęściarz. RALPHIE Donnie Beals mówi, Ŝe to jest pryszcz. MOLLY Donnie Beals to... Donnie Beals to matołek. Krzywi się przez chwilę. Gdyby mogła wybierać, raczej nie uŜyłaby słowa „matołek". RALPHIE I tak mi się nie podoba. Nawet jak to jest siodełko dla duszka. MOLLY Mnie się bardzo podoba... ale jeŜeli nie zmienisz zdania, gdy będziesz starszy, zabierzemy cię do Bangor i tam ci to usuną. Robią juŜ takie rzeczy. Zgoda? RALPHIE Ile lat będę musiał mieć? MOLLY Dziesięć - co ty na to? 75

RALPHIE Za duŜo czekania. Dziesięć lat - będę stary. Dzwoni telefon. Molly podnosi słuchawkę. MOLLY Halo?

94 WNĘTRZE: SKLEP; CAT WITHERS.

Rozmawia przez telefon za ladą. Kasę obsługuje na razie sama Tess Marchant. Kolejka nadal jest dość długa, choć odkąd zaczął się sztorm, nieco się przerzedziła. Klienci, którzy zostali w sklepie, z przejęciem opowiadają o wezwaniu do domu Marthy Clarendon. CAT Jesteś nareszcie. Od dziesięciu minut próbuję się do ciebie dodzwonić.

95 WNĘTRZE: KORYTARZ W DOMU ANDERSONÓW; MOLLY I RALPHIE.

[W dalszym ciągu rozmowy, niezaleŜnie od montaŜu tej sceny, widzimy, jak Molly niemal nieświadomie kontroluje kaŜde swoje słowo, nie zadając pytań, jakie z pewnością chciałaby zadać; wiadomo, Ŝe mali mają długie uszy]. MOLLY Byłam na werandzie, odprowadzałam dzieci i rodziców. Wysłałam wszystkich do domu wcześniej. O co chodzi, Katrino? CAT No... nie chcę cię denerwować, ale dostaliśmy wiadomość, Ŝe na wyspie popełniono morderstwo. Stara Martha Clarendon. Pojechali tam Mike i Hatch. MOLLY Co?! Jesteś pewna? CAT Niczego nie jestem pewna - mamy tu dzisiaj dom wariatów. Wiem tylko, Ŝe tam pojechali, a Mike mnie poprosił, Ŝebym do ciebie zadzwoniła i powiedziała, Ŝe panuje nad sytuacją. MOLLY A panuje?

76

CAT Skąd mam wiedzieć? Pewnie tak... w kaŜdym razie chciał, Ŝebym cię zawiadomiła, zanim ktoś inny to zrobi. JeŜeli będziesz się widziała z Melindą Hatcher... MOLLY Właśnie wyszła z Angie Carver. Razem podwoŜą dzieci. Zastaniesz ją w domu za jakieś piętnaście minut. Zza okna słychać przeraźliwe wycie wiatru. Molly spogląda w stronę. z której dochodzi odgłos. MOLLY Lepiej daj jej dwadzieścia minut. CAT W porządku. MOLLY Słuchaj, moŜe... to jakiś dowcip? Głupi kawał? CAT Zawiadomił nas Robbie Beals. Wiesz, ze on nie Ŝartuje. MOLLY Tak, wiem. CAT Mówił, Ŝe człowiek, który to zrobił, chyba ciągle jest w domu. Nie wiem, czy Mike chciałby, Ŝebym ci to mówiła, ale wydaje mi się, Ŝe masz prawo wiedzieć. Molly na chwilę zamyka oczy, jak gdyby coś ją zabolało. MoŜe rzeczywiście poczuła ból. CAT Molly? MOLLY Jadę do sklepu. Gdyby Mike zjawił się wcześniej, niech na mnie zaczeka.

77

CAT Chybaby nie chciał... MOLLY Dzięki, Cat. Odkłada słuchawkę, zanim Cat zdąŜyła odpowiedzieć. Odwraca się do Ralphiego, który wciąŜ ogląda w lustrze swoje znamię. Przysunął twarz tak blisko, Ŝe musi lekko zezować. Molly uśmiecha się do niego, ale w szczerość tego uśmiechu moŜe uwierzyć tylko czterolatek; jej oczy przesłania cień niepokoju. MOLLY Pojedziemy do sklepu odwiedzić tatusia, co ty na to? RALPHIE Do tatusia! Hura! Zeskakuje z krzesła, ale przystaje, spoglądając na nią z powątpiewaniem. RALPHIE A burza? Mamy tylko nasz samochód. Ślizga się na śniegu. Molly ściąga jego kurtkę z wieszaka przy drzwiach i błyskawicznie zaczyna ubierać Ralphiego. Cały czas ma przyklejony do twarzy sztuczny uśmiech. MOLLY PrzecieŜ to tylko pół kilometra. Wrócimy z tatusiem, bo na pewno będzie chciał zamknąć sklep wcześniej. Co o tym sądzisz? Zgoda? RALPHIE Super! Molly zapina mu kurtkę. Widzimy, Ŝe umiera z niepokoju.

96 PLENER: PRZED DOMEM MARTHY CLARENDON

Sztorm potęŜnieje z kaŜdą chwilą; w porywistym wietrze ludzie z trudem utrzymują się na nogach... mimo to nikt nie odchodzi. Do Mike'a i Hatcha dołącza Robbie Beals. Nadal trzyma pistolet, ale lufą do ziemi, poniewaŜ widok podejrzanego w kajdankach trochę go uspokoił. 78

Mike otwiera klapę samochodu. Tył został przystosowany do przewozu zwierząt. Podłoga jest z gołej stali. Część bagaŜową oddziela od części dla pasaŜerów metalowa siatka. Na ścianie jest zamontowany plastikowy pojemnik z wodą zaopatrzony w rurę. HATCH Chcesz go tutaj posadzić? MIKE Chyba Ŝe masz ochotę pilnować go na tylnym siedzeniu. HATCH (porzucając wątpliwości) Wsiadaj. Linoge nie reaguje, przynajmniej nie od razu. Odwraca się, by spojrzeć na Robbiego, któremu wcale się to nie podoba. LINOGE Pamiętaj, co powiedziałem, Robbie: piekło to ciągłe powtarzanie. Uśmiecha się do niego porozumiewawczo - tak samo jak uśmiechał się do Mike'a Potem wsiada do samochodu. ROBBIE (nerwowo) Bzdury wygaduje. Wydaje mi się, Ŝe to wariat. Linoge musi usiąść po turecku i pochylić głowę, ale najwyraźniej wcale mu to nie przeszkadza. Opiera skute kajdankami ręce na kolanach i wciąŜ się uśmiecha, gdy Mike zatrzaskuje klapę. MIKE Skąd zna twoje imię? Powiedziałeś mu, jak się nazywasz? ROBBIE (wbijając wzrok w ziemię) Nie wiem. Wiem tylko, Ŝe nikt normalny nie zabiłby Marthy Clarendon. Pojadę z wami do sklepu i pomogę wszystko załatwić. Trzeba się skontaktować z policją stanową... MIKE Robbie, wiem, Ŝe nie będziesz zachwycony, ale ja się tym zajmę. 79

ROBBIE (obruszony) MoŜe nie pamiętasz, Ŝe jestem tu burmistrzem. Mam obowiązek... MIKE Ja teŜ mam swoje obowiązki. Dokładnie określone w statucie miasta. Bardziej przydasz się Ursuli w ratuszu niŜ mnie na posterunku. Chodź, Hatch. Mike odwraca się od rozwścieczonego burmistrza. ROBBIE Słuchaj no...! Rusza za nimi wzdłuŜ auta, lecz zaraz sobie uświadamia, Ŝe naraŜa się na śmieszność w obecności kilkunastu wyborców. Niedaleko stoi pan Kingsbury, otaczając ramieniem przestraszonego Daveya Hopewella. Za nimi widać Robertę Coign i jej męŜa Dicka przyglądających się Robbie'mu z kamiennymi twarzami, na których jednak moŜna dostrzec pogardę. Robbie przestaje gonić Mike'a. Wsuwa pistolet do kieszeni płaszcza. ROBBIE (nadal wściekły) Anderson, woda sodowa uderza ci do głowy! Mike nie zwraca na niego uwagi. Otwiera drzwi słuŜbowego samochodu. Robbie, widząc, Ŝe zamierzają odjechać, sięga po ostatnią broń, jaka mu pozostała w arsenale. ROBBIE I zdejmij kartkę z tej cholernej kukły przed sklepem! To wcale nie jest zabawne! Pani Kingsbury zasłania dłonią usta, tłumiąc chichot. Robbie tego nie widzi - chyba na szczęście dla niej. Samochód słuŜb publicznych rusza i równocześnie włączają się jego reflektory. Auto kieruje się w stronę sklepu i posterunku konstabla znajdującego się na zapleczu. Robbie stoi wzburzony, z bezradnie opuszczonymi ramionami, a po chwili ogląda się na grupkę ludzi na zaśnieŜonej ulicy. ROBBIE No i co tak stoicie? Idźcie do domu! Koniec przedstawienia! Sztywnym krokiem wraca do lincolna. 80

97 PLENER: DOLNA MAIN STREET W ŚNIEGU.

Przez wściekłą zamieć przebija światło reflektorów, a za nimi materializuje się samochód. Jest to małe auto osobowe z napędem na jedną oś. Jedzie powoli, lekko się ślizgając; warstwa śniegu na jezdni ma juŜ grubość dziesięciu centymetrów.

98 WNĘTRZE: SAMOCHÓD; MOLLY I RALPHIE.

Z przodu widzimy wyłaniające się z zadymki po lewej stronie światła oraz długą werandę, na której kołyszą się więcierze do połowu homarów. RALPHIE Sklep! Hura! MOLLY Masz rację. Hura. Skręca na parking przed sklepem. Dopiero teraz Molly zdaje sobie sprawę, Ŝe przyjazd tu był niebezpieczny... ale kto mógł przypuszczać, Ŝe spadło juŜ tyle śniegu? Wyłącza silnik i cięŜko opada na kierownicę. RALPHIE Mamo, dobrze się czujesz? MOLLY Doskonale. RALPHIE Zdejmij mnie z fotelika. Chcę zobaczyć tatusia! MOLLY Jasne. Otwiera drzwi.

99 PLENER: SAMOCHÓD SŁUśB PUBLICZNYCH WYSPY.

Na skrzyŜowaniu z Ŝółtym światłem ostrzegawczym auto skręca w lewo i jedzie przez gęstniejącą śnieŜycę w stronę sklepu.

100 WNĘTRZE: SAMOCHÓD SŁUśBOWY; MIKE I HATCH.

HATCH Mike, co z nim zrobimy? 81

MIKE (półgłosem) Ciszej. (Hatch robi skruszoną minę) Trzeba będzie zawiadomić policję stanową w Machias - tu akurat Robbie się nie mylił - ale jaka jest szansa, Ŝe go zabiorą w taką pogodę? Hatch z powątpiewaniem patrzy przez okno na sypiący śnieg. Sytuacja coraz bardziej się komplikuje, a Hatch nie naleŜy do zbyt skomplikowanych ludzi. Rozmawiają dalej przyciszonymi głosami, Ŝeby Linoge nie mógł ich podsłuchać. MIKE Robbie mówił, Ŝe w domu był włączony telewizor i gdy weszliśmy do korytarza, chyba go słyszałem. A ty? HATCH Na początku tak. Chyba pogodę. Potem facet musiał... Urywa, przypominając sobie tamten moment. HATCH Telewizor był rozwalony. Facet nie mógł tego zrobić, gdy byliśmy w korytarzu. Jak rozwalisz kineskop, jest przy tym straszny huk. Na pewno byśmy usłyszeli. (Mike kiwa głową) To pewnie było radio... Brzmi to jak pytanie. Mike nie odpowiada. Obaj dobrze wiedzą, Ŝe to nie było radio.

101 WNĘTRZE: LINOGE W CZĘŚCI BAGAśOWEJ SAMOCHODU.

Uśmiecha się. Widzimy zakończenia jego kłów. Linoge orientuje się, co wiedzą Mike i Hatch... a mimo Ŝe rozmawiają cicho, wszystko słyszy.

102 PLENER: UJĘCIE SKLEPU W ŚNIEGU - POPOŁUDNIE.

SłuŜbowy samochód terenowy mija zaśnieŜony parking (auto, którym przyjechali Molly i Ralphie, ma juŜ na sobie świeŜą warstwę), a potem skręca w alejkę biegnącą wzdłuŜ budynku i prowadzącą na zaplecze sklepu.

82

103 PLENER: ALEJKA WIDZIANA Z PRZECIWLEGŁEGO KOŃCA.

SłuŜbowy samochód terenowy toczy się z mozołem w naszą stronę. Reflektory rzucają przez śnieg oślepiające światło. Kiedy auto dociera na zaśnieŜone podwórko na zapleczu, kamera odjeŜdŜa. Przy tylnym wejściu r jest rampa wyładunkowa z tabliczką TYLKO DLA DOSTAWCÓW – WEJŚCIE DO KONSTABLA PRZEZ SKLEP Samochód zatrzymuje się i tyłem podjeŜdŜa do rampy, która okazuje się teraz niezwykle przydatna - Mike i Hatch rzeczywiście mają dziś waŜną dostawę. Wysiadają i podchodzą do klapy z tyłu. Hatch jest wciąŜ zdenerwowany, lecz Mike'owi udaje się utrzymać nerwy na wodzy. Stają przed tylnymi drzwiami. MIKE Odbezpieczyłeś? Hatch jest zdziwiony, a po chwili pełen skruchy. Odbezpiecza śrutówkę. Mike, który trzyma w pogotowiu pistolet, z satysfakcją kiwa głową. MIKE Wskakuj na górę. Na rampę prowadzą schodki. Hatch wchodzi po nich i staje ze strzelbą w pozycji „prezentuj broń". Mike otwiera klapę i się odsuwa.

83

MIKE Wysiadaj na rampę. Nie zbliŜaj się do mojego... partnera. Mike czuje się niezręcznie, wygłaszając kwestię jak z serialu „Adam 12", ale w tych okolicznościach słowo „partner" jest absolutnie na miejscu. Linoge wysiada, ciągle pochylony, lecz nie tracąc fasonu. W kącikach ust wciąŜ igra mu ten sam uśmieszek. Hatch cofa się o krok, robiąc Linoge'owi miejsce. Więzień jest wprawdzie skuty, a oni obaj uzbrojeni, ale Hatch nadal lęka się Linoge'a. Linoge nie zwraca uwagi na smagający go śnieg i wygląda, jak by stał w ciepłym salonie. Mike wspina się na rampę, grzebiąc w kieszeni. Wyciąga pęk kluczy, wybiera z nich jeden i podaje Hatchowi. Mike opuszcza pistolet, lecz broń jest ciągle wycelowana w Linoge'a.

104 PLENER: HATCH PRZY TYLNYCH DRZWIACH SKLEPU.

Pochyla się i wsuwa klucz do zamka.

105 PLENER: LINOGE, ZBLIśENIE.

Bardzo uwaŜnie przygląda się Hatchowi ... i spostrzegamy, jak jego oczy przez moment wypełniają się czernią.

106 PLENER: MIKE, ZBLIśENIE.

Marszczy brwi. CzyŜby coś zobaczył? Wszystko odbyło się za szybko.

107 PLENER: TYLNE DRZWI SKLEPU, ZBLIśENIE.

Hatch przekręca klucz. Dźwięk: trzask. Hatch ma w ręce pół klucza.

108 PLENER: PONOWNIE RAMPA ZAŁADUNKOWA.

HATCH Cholera! Złamał się! Chyba przez ten mróz! Zaczyna łomotać w drzwi pięścią.

109 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA.

Kiedyś był tu magazyn sklepowy. Teraz w pomieszczeniu stoi biurko, kilka szafek na akta, faks, CB-radio, na ścianie wisi tablica ogłoszeń. W rogu znajduje się cela. Wygląda na solidną, ale wykonano ją domowym sposobem. Jest to wyłącznie tymczasowa przechowalnia dla weekendowych pijaczków i niezbyt groźnych awanturników.

84

DŹWIĘK: ŁOMOTANIE W DRZWI.

HATCH (głos spoza kadru) Hej! Jest tam kto?

110 PLENER: PONOWNIE RAMPA WYŁADUNKOWA.

MIKE Daj spokój. Wejdź przez sklep i otwórz od środka. HATCH Mam cię z nim zostawić samego? MIKE (zdradzając oznaki stresu) MoŜe spotkasz po drodze Lois albo Supermana. HATCH Moglibyśmy go zabrać... MIKE Przez sklep? Kiedy pół wyspy robi zakupy przed sztormem? Nie sądzę. Idź juŜ. Hatch spogląda na niego z powątpiewaniem, ale rusza w dół po schodkach.

111 PLENER: PRZED SKLEPEM.

Pojawia się Iincoln Robbiego Bealsa, wpada w poślizg na grubej warstwie śniegu i parkuje przed sklepem, niemal ocierając się o bok samochodu Molly. Robbie wysiada i wchodzi na werandę, zderzając się z Peterem Godsoem, który właśnie opuszcza sklep. Peter to przystojny, czterdziestokilkuletni męŜczyzna o surowych rysach twarzy. Jest ojcem Sally, dziewczynki, która miała bluzeczkę umazaną dŜemem. PETER GODSOE Co się stało, Beals? Martha naprawdę nie Ŝyje? ROBBIE Naprawdę. Robbie widzi manekin z kartką na szyi - STRÓJ DO POŁOWU HOMARÓW „ROBBIE BEALS" - TYLKO GŁUPI GO NIE KUPI - zrywają i ogląda z gniewnym grymasem. Widzi to Hatch, który przebrnął przez śnieg i dotarł do wejścia z zaplecza sklepu. Peter Godsoe wraca za Robbiem

85

do sklepu, Ŝeby śledzić dalszy rozwój wypadków. Hatch wchodzi do środka jako ostatni.

112 WNĘTRZE: SKLEP - POPOŁUDNIE.

Kłębi się tu tłum ludzi. W oczy rzuca się postać Molly Anderson, która rozmawia z Cat, ale przede wszystkim martwi się o Mike'a. Widzimy Ralphiego stojącego między regałami i oglądającego tęsknie słodkie płatki zboŜowe. MOLLY (na widok wchodzącego Hatcha) Gdzie Mike? Nic mu nie jest? HATCH Wszystko w porządku. Został z tyłu z więźniem. Muszę ich wpuścić. Podchodzą do niego inni. PETER GODSOE To ktoś stąd? HATCH Nigdy w Ŝyciu go nie widziałem. Słychać westchnienie ulgi. Ludzie próbują wypytywać Hatcha, ale nie ma wśród nich Molly - im szybciej Hatch otworzy drzwi, tym prędzej ona zobaczy męŜa. Hatch przedziera się środkowym przejściem między regałami, przystając na chwilę, by zmierzwić włosy Ralphiemu. Chłopiec posyła mu promienny uśmiech. Robbie wciąŜ trzyma w ręku kartkę; uderza nią ze złością o udo. Widzi to Molly i lekko się krzywi.

113 PLENER: NA RAMPIE WYŁADUNKOWEJ; MIKE I LINOGE.

Stoją naprzeciw siebie w gęsto sypiącym śniegu. Przez chwilę panuje cisza. Potem: LINOGE Odejdę, jeśli mi dacie, czego chcę. MIKE A czego chcesz? Mike wbrew woli wzdryga się na widok jego uśmiechu. 86

114 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA; HATCH.

Wpada do środka i biegnie do tylnych drzwi. Przekręca gałkę i próbuje je otworzyć. Drzwi ani drgną. Hatch pcha je mocno, po chwili jeszcze mocniej. Bez skutku. Wreszcie uderza w nie ramieniem. Nic. Równie dobrze mógłby usiłować wyrwać je z betonu. HATCH Mike? MIKE (głos spoza kadru) Pospiesz się! Tu jest strasznie zimno! HATCH Nie mogę otworzyć! Zacięły się!

115 PLENER: PONOWNIE RAMPA WYŁADUNKOWA; MIKE I LINOGE.

Mike traci resztki cierpliwości. Ma wraŜenie, jakby cała akcja toczyła się według prawa Murphy'ego. Linoge wciąŜ ma na ustach swój uśmieszek. Jego zdaniem wszystko zmierza we właściwym kierunku. MIKE Odkręciłeś zamek? HATCH (uraŜonym tonem) Oczywiście, Mike! MIKE To walnij zdrowo! Pewnie przymarzły do futryny.

116 WNĘTRZE: PONOWNIE POSTERUNEK KONSTABLA; HATCH.

W drzwiach za Hatchem stoi Robbie, obserwując jego poczynania z głęboką pogardą. Hatch przewraca oczami - dobrze wie, Ŝe drzwi wcale nie przymarzły; juŜ w nie porządnie walnął. Mimo to naciera na nie jeszcze kilka razy. Podchodzi do niego Robbie, po drodze rzucając kartkę z manekina na biurko Mike'a. Hatch odwraca się do niego zaskoczony. Robbie. (który rzeczywiście wygląda na silniejszego) niezbyt delikatnie odsuwa Hatcha na bok. ROBBIE Pozwól. 87

Kilka razy mocno wali w drzwi, a jego pewność siebie stopniowo się ulatnia. Hatch przygląda mu się z nieznaczną, ale zrozumiałą satysfakcją. Robbie daje za wygraną, rozcierając ramię. ROBBIE Anderson! Będziesz musiał wprowadzić go przez sklep.

117 PLENER: PONOWNIE RAMPA WYŁADUNKOWA; MIKE I LINOGE.

Mike z irytacją przewraca oczami - Beals przylazł na posterunek i dalej do wszystkiego się wtrąca. Pięknie, pięknie, coraz lepiej. MIKE Hatch! HATCH (głos spoza kadru) No? MIKE Wróć tu. (znacząco) Ale sam. HATCH (głos spoza kadru) Dobra! Mike ponownie zwraca się do Linoge'a MIKE Jeszcze chwilę. Stój spokojnie i czekaj. LINOGE Proszę pamiętać, co powiedziałem, panie Anderson. A gdy przyjdzie pora... porozmawiamy. Uśmiecha się.

118 PLENER. MAIN STREET, WYSPA LITTLE TALL - PÓŹNE POPOŁUDNIE.

Domy i witryny sklepów szarzeją, upodobniając się do fatamorgany w miarę, jak sztorm przybiera na sile.

119 PLENER: FALOCHRON I LATARNIA MORSKA.

O skały rozbijają się ogromne fale. W powietrze tryska piana. W tej scenie następuje:

WYCIEMNIENIE. KONIEC AKTU 4.

Akt 5 120 PLENER: SKLEP ANDERSONA - PÓŹNE POPOŁUDNIE.

W coraz gorszej pogodzie, która powaŜnie utrudnia chodzenie, z alei wyłaniają się Mike, Hatch i Linoge, którzy brną w śniegu w kierunku schodków prowadzących do sklepu. Linoge, którego zmuszono, by szedł przodem, spogląda z uśmiechem w górę.

121 PLENER: DACH SKLEPU ANDERSONA.

Stoi tu kilka anten radiowych podłączonych do róŜnych aparatów nadawczo-odbiorczych znajdujących się w sklepie. NajwyŜsza łamie się i zsuwa po pochyłości dachu.

122 PLENER: U STÓP SCHODKÓW PRZED SKLEPEM; MIKE, HATCH I LINOGE.

HATCH (wzdrygając się) Co to było? MIKE Chyba antena. Na razie się tym nie przejmuj. Idziemy. Hatch rusza po schodkach, trzymając się w bezpiecznej odległości od Linoge'a.

123 PLENER: RATUSZ.

Dźwięk: ten sam metaliczny trzask.

124 WNĘTRZE: BIURO RATUSZA; URSULA.

Ursula usiłuje rozmawiać przez radio stojące na stole pod ogłoszeniem o pogotowiu sztormowym. Z radia dobiega głośny szum zakłóceń.

89

URSULA Odbiór? Rodney, jesteś tam? Odezwij się, Rodney! śadnej odpowiedzi. Ursula przez chwilę kręci gaikami, a potem odkłada mikrofon, z niesmakiem patrząc na bezuŜyteczne radio.

125 WNĘTRZE: SKLEP.

Wchodzi przyprószony śniegiem Hatch, Klienci cofają się na widok strzelby. Przedtem Hatch trzymał broń pod pachą skierowaną lufą do ziemi. Teraz opierają na ramieniu wycelowaną w sufit jak Steve McQueen w serialu „Poszukiwany Ŝywy lub martwy". Obrzuca przelotnym spojrzeniem klientów. HATCH Mike prosi, Ŝebyście się odsunęli na boki. śeby nie było nikogo między drugim a trzecim regałem. Eskortujemy bandytę, ale nie moŜemy go wprowadzić przez tylne wejście, więc się odsuńcie. Zróbcie przejście, zgoda? PETER GODSOE Dlaczego ją zabił? HATCH Odsuń się, Peter, dobrze? Mike stoi na dworze i zdrowo przemarzł. Poza tym chyba wszyscy lepiej się poczujemy, kiedy facet trafi do celi. Odsuńcie się, dajcie im przejść między regałami. Ludzie rozstępują się, robiąc przejście pośrodku sklepu. W jednej grupie (po lewej, patrząc w głąb sklepu) stoją Peter Godsoe i Robbie Beals; w drugiej jest Molly oraz Cat i Tess Marchant, które odeszły od kas. Hatch lustruje sytuację i uznaje, Ŝe jest na tyle bezpiecznie, na ile pozwalają warunki. Podchodzi do drzwi i otwiera. Daje znak, Ŝe droga wolna.

126 PLENER: WERANDA; MIKE I LINOGE.

Linoge idzie przodem, trzymając przed sobą skute kajdankami ręce. Mike zachowuje czujność, gotów natychmiast zareagować... tak przynajmniej sądzi. MIKE śadnych fałszywych ruchów, Linoge. Uprzedzam.

127 WNĘTRZE: SKLEP; HATCH.

Opuszcza śrutówkę i mierzy z pistoletu. Wchodzi Linoge przyprószony śniegiem, z oszronionymi brwiami. TuŜ za nim idzie Mike, trzymając pistolet wycelowany w jego plecy. 90

MIKE Przed siebie, prosto między regałami. Ale morderca Marthy przystaje na moment i obrzuca spojrzeniem gromadkę przestraszonych wyspiarzy. To ogromnie waŜna chwila. Linoge przypomina wypuszczonego z klatki tygrysa. Wprawdzie jest na miejscu treser (nawet dwóch, wliczając Hatcha), ale tygrysa skutecznie mogą powstrzymać tylko grube i mocne kraty. Linoge nie wygląda i nie zachowuje się jak więzień. Błyszczącymi oczami przygląda się mieszkańcom wyspy, którzy patrzą na niego z lękiem i fascynacją. MIKE (szturcha go lufą) Dalej. Idziemy. Linoge rusza, lecz znów się zatrzymuje. Patrzy na Petera. LINOGE Peter Godsoe! Mój ulubiony handlarz ryb i homarów ramię w ramię z moim ulubionym politykiem! Peter wzdryga się, słysząc, jak przestępca zwraca się do niego po imieniu i nazwisku. MIKE (szturchając go lufą) Naprzód. Andale. Prosto... LINOGE (nie zwraca na niego uwagi) Jak tam rybi biznes? Chyba niedobrze, co? Na szczęście moŜesz się poratować handlem marihuaną. Ile masz teraz paczek w magazynie? Dziesięć? Dwadzieścia? Czterdzieści? Reakcja Petera Godsoego jest bardzo gwałtowna. Cios okazał się celny. Robbie Beals odsuwa się od przyjaciela, jak gdyby się bał zarazić grypą. Mike jest przez chwilę tak wstrząśnięty, Ŝe nie kaŜe Linoge'owi zamilknąć. LINOGE Lepiej dobrze zabezpiecz towar, Pete - wieczorem podczas przypływu sztorm osiągnie piekielną siłę. Mike popycha Linoge'a, mocno trącając go w ramię. Linoge potyka się, ale z łatwością utrzymuje równowagę. Tym razem jego wzrok zatrzymuje się na Cat Withers. 91

LINOGE (jak gdyby witał dawną znajomą) Cat Withers! Cat wzdryga się, jakby ją ktoś uderzył. Molly obejmuje ją ramieniem, patrząc na Linoge'a ze strachem i nieufnością. LINOGE Dobrze wyglądasz... zresztą nic dziwnego, prawda? Dzisiaj to tylko prosty zabieg ambulatoryjny, nic strasznego. CAT (w udręce) Mike, kaŜ mu przestać! Mike znów popycha Linoge'a, lecz tym razem ten ani drgnie. Tkwi w miejscu nieporuszony jak... jak zacięte drzwi do zaplecza sklepu. LINOGE Pojechałaś załatwić to w Derry, prawda? Pewnie jeszcze nic nie powiedziałaś rodzicom... ani Billy'emu? Nie? Radzę ci, Ŝebyś nie trzymała tego w tajemnicy. CóŜ znaczy mały zgrzyt między przyjaciółmi? Cat zasłania twarz dłońmi i zaczyna płakać. Mieszkańcy miasta spoglądają na nią w szoku, inni ze zdumieniem albo zgrozą. Jeden z nich wygląda na zupełnie wstrząśniętego. To dwudziestotrzyletni Billy Soames, który ma na sobie czerwony fartuch. Jest synem Betty Soames; sprząta oraz zaopatruje sklep w warzywa i owoce. Jest chłopakiem Cat i właśnie się dowiedział, jak Cat pozbyła się ich dziecka. Mike przystawia lufę pistoletu do głowy Linoge'a i odciąga kurek. MIKE Rusz się. Albo cię zmuszę. Linoge wkracza w przejście między regałami. Nie boi się broni przystawionej do głowy; po prostu załatwił jedną sprawę i idzie dalej.

128 WNĘTRZE: PRZY KASIE; MOLLY I CAT.

Cat histerycznie szlocha, a Molly tuli ją do siebie. Tess Marchant dzieli uwagę między płaczącą dziewczynę a oniemiałego Billy'ego Soamesa. Nagle Molly przytomnieje, uświadamiają sobie coś bardzo waŜnego. MOLLY Gdzie Ralphie? 92

129 WNĘTRZE: PRZEJŚCIE MIĘDZY REGAŁAMI; LINOGE I MIKE, W TLE HATCH.

Kiedy zbliŜają się do końca przejścia, zza regału wychodzi Ralphie z pudełkiem słodkich płatków w rękach. RALPHIE Mamo! Mamusiu! Mogę to wziąć? Bez chwili wahania Linoge schyla się, chwyta Ralphiego na ręce i okręca. W jednej chwili syn Mike'a znajduje się między Linoge'em a pistoletem Mike'a. Chłopiec staje się zakładnikiem. Mike w pierwszej chwili jest w szoku, a potem ogarnia go obezwładniający strach. MIKE Puść go! Bo inaczej... LINOGE (z uśmiechem, niemal śmiejąc się w głos) Bo co?

130 WNĘTRZE: PRZY KASIE; MOLLY.

Molly zapomina o Cat i biegnie między regały zobaczyć, co się dzieje. Próbuje ją zatrzymać jeden z mieszkańców wyspy, Kirk Freeman. MOLLY Puszczaj, Kirk! Szarpie go mocno i Kirk zwalnia uścisk. Gdy Molly widzi, Ŝe Linoge złapał jej syna, wydaje okrzyk przeraŜenia, zasłaniając dłonią usta.

93

Mike daje jej znak, Ŝeby nie ruszała się z miejsca, nie spuszczając przy tym z oczu Linoge'a. Za plecami Molly zbierają się klienci sklepu, w napięciu wpatrując się w dramatyczną scenę.

131 WNĘTRZE: PRZEJŚCIE MIĘDZY REGAŁAMI; LINOGE I RALPHIE, ZBLIśENIE.

Linoge dotyka czołem czoła Ralphiego, spoglądając mu z bliska w oczy. Ralphie jest za mały, by się bać. Z ciekawością patrzy w błyszczące, rozradowane tygrysie ślepia. LINOGE Znam cię. RALPHIE Tak? LINOGE Jesteś Ralph Emerick Anderson. I wiem coś jeszcze. Ralphie jest zafascynowany. Nie słyszy, jak Hatch z trzaskiem ładuje strzelbę, nie zdaje sobie sprawy, Ŝe sklep zmienił się w beczkę prochu, której lontem jest on. RALPHIE Co? Linoge składa przelotny pocałunek na nosie Ralphiego. LINOGE Masz na nosie siodełko dla duszka! RALPHIE (z uśmiechem zachwytu) Tak mówi mój tatuś! LINOGE (odwzajemniając uśmiech) No pewnie! A skoro mowa o tatusiu... Linoge stawia Ralphiego na podłodze, lecz przez moment pochyla się tak blisko, Ŝe chłopiec nadal jest jego zakładnikiem. Ralphie dostrzega kajdanki. 94

RALPHIE Czemu to nosisz? LINOGE Bo lubię. No, leć do taty. Odwraca Ralphiego i daje mu lekkiego klapsa. Ralphie widzi ojca i rozpromienia się w uśmiechu. Zanim zdąŜył zrobić krok, Mike łapie chłopca i bierze na ręce. Ralphie zauwaŜa pistolet. RALPHIE Tatusiu, dlaczego masz... MOLLY Ralphie! Pędzi do niego, prawie ocierając się o Hatcha i strącając na podłogę kilka puszek. Puszki toczą się we wszystkie strony. Molly odbiera Ralphiego z rąk Mike'a i rozpaczliwie przytula go do siebie. Mike, zdenerwowany i roztrzęsiony (nic dziwnego), odwraca się w stronę lekko uśmiechniętego Linoge'a, który miał co najmniej milion okazji do ucieczki. RALPHIE Dlaczego tatuś celuje do niego z pistoletu? MIKE Moll, zabierz go stąd. MOLLY Co chcesz... MIKE Zabierz go stąd!!! Molly wzdryga się, słysząc wrzask męŜa, i z Ralphiem na rękach zaczyna się wycofywać w stronę pozostałych ludzi tłoczących się bojaźliwie u wylotu przejścia. Następuje przy tym na puszkę, która umyka jej spod stóp. Zanim zdąŜyła upaść, łapie ją Kirk Freeman i podtrzymuje. Ralphie spogląda przez ramię na tatę, zdradzając wreszcie oznaki zaniepokojenia. RALPHIE Nie strzelaj do niego, tatusiu, on wie o siodełku! 95

MIKE (bardziej do Linoge'a niŜ do Ralphiego) Nie zamierzam do niego strzelać. JeŜeli pójdzie tam, gdzie ma iść. Pokazuje wzrokiem koniec przejścia. Linoge uśmiecha się i kiwa głową, jak gdyby mówił: „Dobrze, skoro nalegasz" i rusza w tę stronę, znów trzymając ręce przed sobą. Hatch dogania Mike'a. HATCH Co z nim zro... MIKE Wsadzimy do celi! A co innego? Strach, wstyd, ulga... nie ma uczucia, którego by w tej chwili nie odczuwał Mike. Hatch, widząc jego stan, zmieszany cofa się o krok i podąŜa za Mikiem, który prowadzi Linoge'a na koniec przejścia między regałami.

132 WNĘTRZE: UJĘCIE LADY CHŁODNICZEJ Z MIĘSEM I DRZWI POSTERUNKU KONSTABLA.

Kiedy Linoge i Mike dochodzą do końca przejścia, Linoge skręca w lewo w stronę posterunku, jak gdyby znał drogę. Hatch idzie z tyłu. Nagle zza regału wyłania się Billy Soames. Gniew stłumił u niego strach i zanim Mike zdąŜvł go powstrzymać, Billy chwyta Linoge'a i ciska o ladę stoiska mięsnego. BILLY SOAMES Co wiesz o Katrinie? I skąd? Mike ma tego dosyć. Łapie Billy'ego za koszulę i rzuca na stojak ze sproszkowanymi ziołami i przyprawami do ryb. Billy osuwa się na podłogę. MIKE Oszalałeś? To morderca! Nie zbliŜaj się do niego, Billy! Do mnie teŜ nie! LINOGE I idź się umyć. W jego oczach znów dostrzegamy dziwne mgnienie czerni.

133 WNĘTRZE: BILLY, ZBLIśENIE.

Z początku siedzi tam, gdzie wylądował, wlepiając w Linoge'a pytające spojrzenie. Potem z jego nosa tryskają strumienie krwi. Billy czuje to, sięga do nozdrzy i z niedowierzaniem patrzy na zakrwawione palce. 96

Podbiega do niego Cat i klęka przy nim. Chce mu pomóc; chce zrobić cokolwiek, Ŝeby z jego twarzy zniknął ten okropny wyraz zdumienia i wściekłości. Ale Billy na to nie pozwala. Odtrąca Cat. BILLY SOAMES Zostaw mnie w spokoju! Zrywa się na nogi.

134 WNĘTRZE: PRZY LADZIE CHŁODNICZEJ Z MIĘSEM, SZERSZE UJĘCIE.

LINOGE Katrino, zanim się uzna za jedynego nieomylnego, spytaj go, jak dobrze zna Jenne Freeman. Billy wpada w osłupienie.

135 WNĘTRZE: KIRK FREEMAN W PRZEJŚCIU MIĘDZY REGAŁAMI.

KIRK FREEMAN Co wiesz o mojej siostrze?

136 WNĘTRZE: PONOWNIE LADA Z MIĘSEM.

LINOGE Kiedy robi się ciepło, dosiada nie tylko koni. Prawda, Billy? Cat patrzy zaskoczona na Billy'ego, który ociera z nosa krew wierzchem dłoni i unika jej wzroku. Jego gniew i poczucie krzywdy zniknęły bez śladu; Billy wygląda, jakby miał ochotę zapaść się pod ziemię. Jego mina mówi „wypuśćcie mnie stąd". Mike nadal sprawia wraŜenie, jak gdyby nie mógł uwierzyć, Ŝe wszystko tak się schrzaniło. MIKE Odsuń się od niego, Cat. Ty teŜ, Billy. Cat się nie rusza. MoŜe nie słyszała. Na jej policzkach lśnią łzy. Hatch jedną ręką odpychają delikatnie od drzwi z tabliczką POSTERUNEK KONSTABLA, niechcący popychając ją w stronę Billy'ego. Oboje odskakują od siebie. HATCH (serdecznym tonem) Muszę cię zabrać poza zasięg jego łap, skarbie. Cat jak ślepa mija Billy'ego (który nie próbuje jej zatrzymać) i chwiejnym krokiem idzie w stronę frontu sklepu. Tymczasem Mike bierze z wystawy paczkę plastikowych torebek - jakich się 97

uŜywa do pakowania resztek posiłku. Potem wciska wylot lufy między łopatki Linoge'a. MIKE Dalej. Rusz się.

137 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA.

Świst wiatru się wzmaga - straszny odgłos przypomina gwizd pociągu. Słyszymy klekot gontów i skrzypienie desek. Otwierają się drzwi. Wchodzi Linoge, a za nim Mike i Hatch. Linoge rusza do celi, ale przystaje, gdy budynek nagle dygocze pod szczególnie silnym podmuchem wiatru. Spod drzwi prowadzących na rampę dmucha śnieg. HATCH Nie podoba mi się ten wiatr. MIKE Dalej, Linoge. Gdy przechodzą obok biurka, Mike kładzie tam plastikowe torebki i bierze masywną kłódkę z zamkiem szyfrowym. Z kieszeni wyciąga pęk kluczy, ze smutkiem patrząc przez chwilę na złamany klucz od tylnych drzwi. Podaje klucze i kłódkę Hatchowi. Zamienia się z nim bronią, oddając Hatchowi pistolet i biorąc śrutówkę. Gdy podchodzą do celi: MIKE Podnieś ręce i chwyć kraty. (Linoge spełnia polecenie) Nogi szeroko. (Linoge spełnia polecenie) Szerzej. (Linoge spełnia polecenie) Obszukam cię, a jeśli się ruszysz, mój przyjaciel Alton Hatcher oszczędzi nam dalszych kłopotów. Hatch głośno przełyka ślinę, ale unosi pistolet. Mike odkłada strzelbę. MIKE Nawet nie drgnij, Linoge. Miałeś w swoich brudnych łapach mojego syna, więc nie próbuj nawet drgnąć. 98

Mike sięga do kieszeni dwurzędowej kurtki i wyciąga Ŝółte rękawiczki. Są poplamione krwią Marthy. Mike krzywi się ze wstrętem i ciska je na biurko. Grzebie dalej w kieszeniach, lecz niczego więcej nie znajduje. Sięga do przednich kieszeni dŜinsów Linoge'a i wywraca je na lewą stronę. Są puste. Sprawdza tylne kieszenie. Tylko strzępki bawełnianych nitek. Ściąga mu czapkę i zagląda do środka. Nic. Rzucają na biurko obok rękawiczek. MIKE Gdzie masz portfel? (Linoge milczy) Pytam, gdzie masz portfel? Mike klepie Linoge'a w ramię, z początku jakby przyjaźnie, potem znacznie silniej. WciąŜ nie moŜe się doczekać odpowiedzi. MIKE No? HATCH (z niepokojem) Mike, spokojnie. MIKE Facet miał w łapach mojego syna, patrzył mu z bliska w oczy, pocałował go w nos - więc mi nie mów, jak się mam zachowywać. Gdzie twój portfel? Mike rzuca Linoge'em o kraty. Linoge nie puszcza się jednak prętów i wciąŜ stoi w rozkroku. MIKE Gdzie masz portfel? Gdzie masz kartę kredytową? Gdzie twoja karta krwiodawcy? Gdzie karta rabatowa do Val-Mart? Z jakiego ścieku się wyczołgałeś? No? Odpowiadaj! Jest bliski wybuchu, w którym znajdą ujście jego frustracja, gniew i upokorzenie. Chwyta Linoge'a za włosy i wali jego twarzą o kraty. MIKE Gdzie twój portfel? HATCH Mike... 99

Mike znów uderza twarzą Linoge'a o kraty. Chce zrobić to jeszcze raz, ale Hatch łapie go za rękę. HATCH Mike, przestań!! Mike przestaje, bierze głęboki oddech i z trudem się opanowuje. Na zewnątrz jęczy wiatr, a z oddali dobiega odgłos huku fal. MIKE (cięŜko dysząc) Zdejmuj buty. LINOGE Będę musiał puścić kraty. Buty są sznurowane. Mike klęka. Łapie strzelbę. Opiera kolbę o podłogę, a obie lufy umieszcza w samym środku siedzenia dŜinsów Linoge'a. MIKE Jeśli się ruszysz, do końca Ŝycia będziesz miał z głowy kłopoty z zatwardzeniem. Hatch wygląda na coraz bardziej wystraszonego. Nigdy przedtem nie widział Mike'a doprowadzonego do takiego stanu (i nie ma ochoty takiego oglądać). Tymczasem Mike rozwiązuje i poluzowuje sznurowadła butów Linoge'a. Potem wstaje, bierze śrutówkę i cofa się o krok. MIKE Zsuń je. Linoge zsuwa buty. Mike daje znak Hatchowi, który się pochyla (zerkając przy tym niespokojnie na Linoge'a) i zabiera je. Hatch maca wewnątrz butów, odwraca je i potrząsa. HATCH Nic. MIKE Rzuć je koło biurka. Hatch spełnia polecenie. 100

MIKE Do celi, panie Linoge. Powoli. I Ŝebym cały czas widział twoje ręce. Linoge otwiera drzwi celi, przez chwilę porusza nimi tam i z powrotem, po czym wchodzi do środka. Drzwi skrzypią, a gdy są otwarte na ościeŜ, widać, Ŝe nie trzymają pionu. Linoge dotyka opuszką palca kilku spawów i uśmiecha się. MIKE Myślisz, Ŝe nie wytrzymają? Wytrzymają. Mike nie mówi tego jednak z przekonaniem, Hatch sprawia wraŜenie, jakby bardzo w to wątpił. Linoge podchodzi do pryczy i siada przodem do drzwi. Podciąga nogi, opierając stopy (w sportowych białych skarpetkach) o brzeg łóŜka i patrzy na nas spomiędzy zgiętych kolan. Pozostanie w tej pozycji przez pewien czas. Ręce trzyma swobodnie opuszczone. Na jego twarzy błąka się cień uśmiechu. Gdyby ktoś tak na nas patrzył, prawdopodobnie ucieklibyśmy ile sił w nogach. Wygląda jak tygrys w klatce - nieruchomy i czujny, ale w kaŜdej chwili gotów zaatakować ze straszliwą siłą. Mike zatrzaskuje drzwi celi, a Hatch zamyka je jednym z kluczy. Potem szarpie za kraty. Cela jest zamknięta, ale Hatch i Mike wymieniają pełne niezadowolenia spojrzenia. Drzwi klekocą jak ostatnie zęby w szczęce staruszka. To odpowiednie miejsce dla takich jak Sonny Brautigan, który po pijanemu ma nieprzyjemny zwyczaj wytłukiwania kamieniami okien swojej byłej Ŝony... ale nie dla obcego bez dokumentów, który zatłukł na śmierć staruszkę wdowę. Mike podchodzi do drzwi prowadzących na rampę, patrzy na zamek i naciska klamkę. Drzwi otwierają się lekko, wpuszczając do wnętrza lodowaty podmuch wiatru i tuman śniegu. Hatch otwiera usta w zdumieniu. HATCH Mike, przysięgam, Ŝe wcześniej ani drgnęły. Mike zamyka drzwi. W tym momencie wkracza Robbie Beals. Podchodzi do biurka i sięga po jedną z rękawiczek. MIKE Nie dotykaj! ROBBIE (cofa rękę) Ma jakiś dowód toŜsamości? 101

MIKE Wyjdź stąd. Robbie łapie kartkę z manekina i potrząsa nią przed nosem Mike'a. ROBBIE Słuchaj, Anderson, twoje poczucie humoru jest zupełnie .. Hatch ma zakłopotaną minę - to on zawiesił napis na szyi kukły. Ani Mike, ani Robbie nie zwracają na niego uwagi. Mike wyrywa przeklętą kartkę z ręki Robbiego i wrzuca do kosza na śmieci. MIKE Nie mam na to czasu ani cierpliwości. Wyjdź albo cię wyrzucę. Robbie spogląda na niego i dochodzi do wniosku, Ŝe Mike mówi serio. Wycofuje się w stronę drzwi. ROBBIE Poczekamy do zgromadzenia, moŜe Little Tall zmieni konstabla. MIKE Zgromadzenie miejskie będzie w marcu. Teraz jest luty. Wyjdź, do cholery! Robbie opuszcza posterunek. Mike i Hatch przez moment nie ruszają się z miejsc. Mike głośno wypuszcza powietrze. Na twarzy Hatcha widać wyraźną ulgę. MIKE Nieźle to rozegrałem, co? HATCH Jak dyplomata. Mike jeszcze raz głęboko oddycha, powoli się uspokajając. Otwiera plastikowe woreczki. Rozmawiając jeszcze z Hatchem, wkłada zakrwawione rękawiczki do dwóch torebek, a czapkę do trzeciej. MIKE Muszę wyjść i...

102

HATCH Chcesz mnie z nim zostawić samego? MIKE Spróbuj się połączyć z policją stanową w Machias. I nie zbliŜaj się do niego. HATCH O to akurat nie musisz się martwić.

138 WNĘTRZE: W GŁĘBI SKLEPU, PRZY LADZIE Z MIĘSEM.

Około dwudziestu mieszkańców miasta zatarasowało przejścia między regatami, wpatrując się z nadzieją i lękiem w drzwi posterunku konstabla. Z boku stoi Robbie, kipiący jak kociołek na wolnym ogniu. Dołączyła do niego rodzina... jego Ŝona Sandra i uroczy Don, którego znamy z przedszkola. Na czele grupki mieszkańców miasta stoi Molly z Ralphiem na rękach. Gdy otwierają się drzwi i ukazuje się w nich Mike, Molly biegnie mu naprzeciw. Mike uspokajającym gestem obejmuje ją ramieniem. RALPHIE Nie zrobiłeś mu krzywdy, prawda, tatusiu? MIKE Nie, kochanie. Umieściłem go w bezpiecznym miejscu. RALPHIE W areszcie? Wsadziłeś go do aresztu? Co zrobił? MIKE Nie teraz, Ralph. Całuje siodełko dla duszka na nosie chłopca i odwraca się do zebranych. MIKE Peter! Peter Godsoe! Ludzie rozglądają się, szepcząc między sobą. Po chwili do przodu przepycha się Peter Godsoe. Wygląda na zmieszanego i wzburzonego (a takŜe nieco zalęknionego).

103

PETER GODSOE Mike, ten gość wygadywał jakieś pieprzone brednie... MIKE Mhm. Idź do Hatcha. Będziemy pilnować tego faceta po dwóch. PETER GODSOE (z ogromną ulgą) Jasne. Nie ma sprawy. Idzie do biura konstabla. Mike, wciąŜ obejmując Molly, zwraca się do jego sąsiadów. MIKE Słuchajcie, chyba będę musiał zamknąć sklep. (szmer wśród ludzi) MoŜecie zabrać swoje zakupy; wierzę, Ŝe rozliczymy się po sztormie. Teraz mam na głowie więźnia. Z grupki przepycha się naprzód zatroskana kobieta w średnim wieku, Della Bissonette. DELLA Ten człowiek naprawdę zabił biedną Marthę? Słychać głośniejszy szmer głosów - przestraszonych i niedowierzających. Molly patrzy w napięciu na męŜa. Chyba wolałaby, aby Ralphie na chwilę ogłuchł. MIKE W swoim czasie wszystko się wyjaśni, ale nie teraz. Proszę, Della - proszę wszystkich - nie utrudniajcie mi wykonywania obowiązków. Bierzcie zakupy i wracajcie do domu, dopóki sztorm nie rozpętał się na dobre. Chciałbym, Ŝeby zostało kilku męŜczyzn. Kirk Freeman... Jack Carver... Sonny Brautigan... Billy Soames... Johnny Harriman... Robbie... na razie wystarczy. MęŜczyźni wysuwają się naprzód, a pozostali zaczynają opuszczać sklep. Robbie znów jest waŜniakiem, Billy przyciska do nosa zwitek papierowych ręczników.

139 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA.

Hatch siedzi za biurkiem, usiłując połączyć się przez radio. Peter nerwowo, ale nie bez fascynacji, popatruje w głąb celi. Linoge, siedząc na pryczy, obserwuje go spomiędzy podciągniętych kolan. 104

HATCH Machias, tu Alton Hatcher z Little Tall. Mamy nagłą interwencję. Słyszycie, Machias? Odbiór. Zwalnia przycisk. Słychać tylko szum zakłóceń. HATCH Machias, tu Alton Hatcher na kanale dziewiętnastym. JeŜeli słyszycie... PETER GODSOE Nie słyszą. Strąciło wam z dachu antenę. Hatch wzdycha. PrzecieŜ wie, Ŝe antena spadła. Przekręca gałkę, wyciszając szum. PETER GODSOE Sprawdź telefon. Hatch posyła mu zdziwione spojrzenie, ale sięga po aparat. Słucha, wciska kilka przypadkowych guzików, po czym odkłada słuchawkę. PETER GODSOE Nic, co? MoŜna się było spodziewać. Peter znów spogląda na Linoge'a, który się w niego wpatruje. Tymczasem Hatch zerka na Petera z pewnym zaciekawieniem. HATCH Naprawdę trzymasz za sieciami na homary zapas trawki? Peter patrzy na niego... i milczy.

140 WNĘTRZE: W GŁĘBI SKLEPU; MOLLY, RALPHIE, MIKE.

Mieszkańcy zmierzają do wyjścia (z wyjątkiem grupki męŜczyzn wyznaczonych przez Mike'a) i powoli wychodzą na ulicę. Słychać nieustanny odgłos dzwonka nad drzwiami. MOLLY Będziesz na siebie uwaŜał? MIKE Oczywiście. 105

MOLLY Kiedy wrócisz? MIKE Kiedy będę mógł. Weź pikapa - swoim autem nie ujedziesz nawet trzystu metrów. Nigdy nie widziałem, Ŝeby tak mocno padało. Przyjadę słuŜbowym albo ktoś mnie podrzuci, kiedy wreszcie wszystko załatwię. Muszę zaraz pojechać do Marthy i zabezpieczyć dom. Molly chciałaby mu zadać mnóstwo pytań, ale nie moŜe. Najmniejsi mają najdłuŜsze uszy. Całuje męŜa w kącik ust i rusza do drzwi.

141 WNĘTRZE: PRZY LADZIE KASOWEJ; CAT I TESS MARCHANT.

Cat wciąŜ szlocha. Tess obejmuje ją i tuli, ale widzimy, Ŝe jest mocno poruszona słowami Linoge'a. Niosąc Ralphiego do wyjścia, Molly posyła Tess pytające spojrzenie. Tess kiwa głową na znak, Ŝe panuje nad sytuacją. Molly odpowiada skinieniem głowy i wychodzi. 142 PLENER: PRZED SKLEPEM.

Molly ostroŜnie schodzi z Ralphiem na rękach po schodkach werandy wprost w oślepiającą śnieŜycę. Idzie w kierunku kamery, zmagając się z wiatrem przy kaŜdym kroku... a to dopiero początek nawałnicy. RALPHIE (przekrzykując wiatr) Nie zdmuchnie nam wyspy, prawda? MOLLY Nie, skarbie. Oczywiście, Ŝe nie. Ale Molly nie wygląda na przekonaną.

143 PLENER: CENTRUM MIASTECZKA, UJĘCIE Z GÓRY.

Śnieg sypie z niespotykanym impetem. Na Main Street i Atlantic Street widać kilka samochodów, ale juŜ niedługo nie będą mogły jeździć. Wyspa Little Tall zostaje praktycznie odcięta od świata. Wyje wiatr, zacina śnieg i tu następuje:

WYCIEMNIENIE. KONIEC AKTU 5.

Akt 6 144 PLENER: MIASTO, UJĘCIE Z GÓRY - PÓŹNE POPOŁUDNIE.

Widzimy to samo ujęcie, które zakończyło poprzednią część, ale zrobiło się później - prawie juŜ nie widać dziennego światła. Wyje wiatr.

145 PLENER: LASY NA POŁUDNIE OD MIASTA - PÓŹNE POPOŁUDNIE.

Przez linie wysokiego napięcia biegnące w przecince między drzewami patrzymy na wzburzony ocean. Rozlega się głuchy trzask i na linie wali się potęŜna stara sosna. Przewody opadają na ziemię, sypiąc snopy iskier.

146 PLENER: MAIN STREET - PÓŹNE POPOŁUDNIE

W powtórzeniu pierwszej sceny gasną wszystkie światła, łącznie z pomarańczowym sygnalizatorem na skrzyŜowaniu.

147 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA; HATCH I PETER.

Gasną światła. HATCH Niech to szlag! Peter nie reaguje. Patrzy na:

148 WNĘTRZE: CELA WIDZIANA Z POZYCJI PETERA.

Linoge jest tylko ciemnym kształtem... z wyjątkiem oczu, które płoną czerwonym blaskiem... jak oczy wilka.

149 WNĘTRZE: PONOWNIE HATCH I PETER.

Hatch grzebie w szufladzie biurka. Gdy wyciąga latarkę, Peter chwyta go za rękę.

107

PETER GODSOE Popatrz na niego! Zaskoczony Hatch obraca się i patrzy na Linoge'a. Więzień siedzi w tej samej pozycji, ale w jego oczach nie ma juŜ niesamowitego blasku. Hatch włącza latarkę i kieruje snop światła na twarz Linoge'a. Linoge spokojnie na niego spogląda. HATCH (do Petera) Co? PETER GODSOE No... nic. Zmieszany i odrobinę przestraszony znów patrzy w stronę Linoge'a. HATCH MoŜe palisz za duŜo swojego towaru. PETER GODSOE (z mieszaniną wstydu i złości) Zamknij się. Hatch. Jak czegoś nie rozumiesz, to lepiej nic gadaj.

150 WNĘTRZE: LADA W SKLEPIE; MIKE I TESS MARCHANT.

Wygląda na to, Ŝe w sklepie pozostali tylko oni. Przy wyłączonych lampach pomieszczenie tonie w mroku - dzienne światło wpadające przez duŜe okna zaczyna dogasać. Mike wchodzi za ladę i otwiera wbudowaną w ścianę puszkę uniwersalną. Są tam wyłączniki automatyczne i jeden duŜy przełącznik. Mike sięga do tego ostatniego.

151 PLENER: ZA SKLEPEM - KONIEC DNIA.

Z lewej strony rampy wyładunkowej stoi niewielka szopa z tabliczką GENERATOR. W środku zaczyna dudnić silnik, a z wylotu przewodu wydechowego na dachu zaczynają się wydobywać niebieskie spaliny, które natychmiast porywa wiatr.

152 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA.

Światła zapalają się z powrotem. Hatch wydaje westchnienie ulgi. HATCH Słuchaj... Pete. 108

Próbuje go przeprosić i chce, Ŝeby Peter mu w tym trochę pomógł, ale Peter najwyraźniej nie ma ochoty. Podchodzi do tablicy i zaczyna czytać ogłoszenia. HATCH Źle się wyraziłem. PETER Taa, gorzej nie mogłeś. Peter odwraca się i spogląda na Linoge'a. Linoge patrzy na niego, uśmiechając się nieznacznie. PETER Na co się gapisz? Linoge nie odpowiada, ale nie spuszcza wzroku z Petera i wciąŜ się tak samo uśmiecha. Wzburzony Peter odwraca się z powrotem do tablicy. Hatch zerka na niego, Ŝałując swojej przemądrzałej uwagi.

153 PLENER: WERANDA SKLEPU; MIKE I TESS.

Tess ma na sobie parkę, rękawiczki i wysokie gumowce. Mimo to wiatr omal nie zwala jej z nóg i Mike musi ją podtrzymać. Podchodzą do witryny obok wejścia do sklepu. Po obu stronach okna są uchwyty z korbkami. Mike łapie jeden, Tess idzie do drugiego. Opuszczają Ŝaluzję przeciwsztormową, rozmawiając (właściwie wołając do siebie, Ŝeby przekrzyczeć wiatr). MIKE Poradzisz sobie? Mógłbym cię podwieźć... TESS Musiałbyś jechać w drugą stronę! Poza tym to sześć domów stąd... zresztą sam wiesz. Nie traktuj mnie jak dziecka! Mike kiwa głową i uśmiecha się do niej. Idą do witryny po drugiej stronie drzwi i zasłaniają ją Ŝaluzją. TESS Mike! Wiesz moŜe, po co on tu przyjechał? Dlaczego zabił Marthę? MIKE Nie. Idź do domu, Tess. Rozpal w kominku. Sam pozamykam. 109

Kończą opuszczać Ŝaluzję i kierują się na schodki. Tess krzywi się i mocniej ściąga kaptur, osłaniając się przed kolejnym uderzeniem wiatru. TESS UwaŜaj na niego. Nikt by nie chciał, Ŝeby uciekł i kręcił się po wyspie w taką pogodę. MIKE Nie martw się. Tess patrzy na niego przez dłuŜszą chwilę i wyraz jego twarzy dodaje jej otuchy. śegna go skinieniem głowy i ostroŜnie schodzi po zaśnieŜonych schodkach, mocno trzymając się poręczy. Kiedy odwraca się do niego plecami, mina Mike'a przestaje wyraŜać pewność siebie i widzimy, jak jest zaniepokojony. Mike wraca do środka i zamyka drzwi sklepu. Potem odwraca tabliczkę OTWARTE na ZAMKNIĘTE i opuszcza roletę.

154 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA.

Wchodzi Mike, otrzepując śnieg z butów, i rozgląda się wokół. Hatch znalazł drugą latarkę i ustawił w róŜnych miejscach kilka świec. Peter nadal czyta liczne ogłoszenia zawieszone na tablicy. Mike rusza w stronę tablicy, wyciągając z kieszeni kartkę. MIKE Wszystko w porządku? HATCH Mniej więcej, ale nie mogę się połączyć z policją w Machias. Z nikim nie da się połączyć. MIKE Wcale mnie to nie dziwi. Pinezką przypina do tablicy pośpiesznie nagryzmolony grafik dyŜurów, który Peter natychmiast zaczyna studiować. Mike podchodzi do biurka i otwiera dolną szufladę. MIKE (do Hatcha) Ty i Peter do ósmej, od ósmej do północy Kirk Freeman i Jack Carver, od północy do czwartej Robbie Beals i Sonny Brautigan, od czwartej do ósmej rano Billy Soames i Johnny Harriman. Potem zobaczymy. 110

Mike odnajduje mały neseser i polaroid. Zabiera jedno i drugie, zasuwa szufladę i patrzy pytająco na obu męŜczyzn. Odpowiada mu niezręczne milczenie. MIKE MoŜe być? HATCH (z nienaturalnym oŜywieniem) Jasne. PETER Tak, moŜe być. Mike przygląda im się uwaŜniej i zaczyna się domyślać, o co chodzi. Otwiera neseser - dostrzegamy w nim przedmioty, jakie mogą się przydać policjantowi w małym miasteczku (duŜą latarkę, bandaŜe, apteczkę itp.). Chowa do niego polaroid. MIKE Miejcie oczy i uszy otwarte. Obaj. Zrozumiano? Nie odpowiadają. Hatch jest zmieszany, Peter naburmuszony. Mike spogląda na Linoge'a, który wciąŜ lekko się uśmiecha. MIKE Później będziemy mogli porozmawiać. Zamyka neseser i rusza do drzwi. Nagle budynek skrzypi pod potęŜnym uderzeniem wiatru. Na zewnątrz coś wali się z trzaskiem na ziemię. Hatch wykrzywia w grymasie twarz. HATCH Co z nim zrobimy, kiedy Robbie i Ursula włączą syrenę w ratuszu? Nie moŜemy go posadzić w kącie sutereny z kocem i kubkiem zupy. MIKE Nie wiem. Chyba musicie tu z nim zostać. PETER I polecieć razem z nim, jak nas stąd wywieje? 111

MIKE Chcesz iść do domu, Pete? PETER Nie. Mike kiwa głową i wychodzi.

155 PLENER: DOM MARTHY CLARENDON -ZMIERZCH.

Z gęstniejących ciemności wyłania się samochód słuŜb publicznych wyspy. pokonując z chrzęstem zaspy i opadłe na ulicę konary drzew. Zatrzymuje się przed furtką domu Marthy. Z auta wysiada Mike z teczką w ręku i rusza ścieŜką w stronę wejścia. Sztorm jeszcze bardziej przybrał na sile; wiatr miota Mikiem jak kukiełką. Z trudem wchodzi po zaśnieŜonych stopniach.

156 PLENER: WERANDA; MIKE - ZMIERZCH.

Otwiera neseser, wyciąga latarkę i polaroid w futerale. Aparat zawiesza sobie na szyi. Wiatr jęczy. Gałęzie stukają o werandę. Mike trochę nerwowo rozgląda się dookoła, po czym znów sięga do teczki. Wydobywa rolkę białej taśmy samoprzylepnej i flamaster. Przytrzymując ramieniem włączoną juŜ latarkę, odrywa kawałek taśmy i przykleja do drzwi. Zdejmuje z pisaka nasadkę, zastanawia się przez moment, a potem pisze drukowanymi literami: MIEJSCE ZBRODNI WSTĘP WZBRONIONY KONSTABL MICHAEL ANDERSON. Następnie nakłada rolkę taśmy na rękę niczym bransoletę i otwiera drzwi. Podnosi balkonik Marthy, trzymając go za uchwyty, i stawia w korytarzu. Potem zamyka neseser, podnosi i wchodzi do domu.

112

157 WNĘTRZE: KORYTARZ - CIEMNOŚĆ.

Mike wsuwa zapaloną latarkę do kieszeni kurtki. Snop światła jest skierowany w górę, w sufit. W półmroku Mike wygląda jak poruszający się cień. Wyciąga aparat i unosi do oka. Błysk flesza i widzimy:

158 WNĘTRZE: MARTHA CLARENDON.

Jej zmasakrowaną, zakrwawioną twarz. Tylko przez moment. Następuje wyciemnienie. To ujęcie i następne przypominają surowe policyjne zdjęcia ze scen zbrodni... to dowody... które kiedyś zostaną pokazane na sali sądowej. Taką Mike ma nadzieję.

159 WNĘTRZE: KORYTARZ - CIEMNOŚĆ.

Mike odwraca się, chowając do kieszeni pierwszą fotografię, po chwili znów trzaska migawką polaroidu. Błysk flesza i widzimy:

160 WNĘTRZE: ZDJĘCIA NA ŚCIANIE KORYTARZA.

Łodzie na morzu. Przystań w 1920 roku. Stare fordy telepiące się po Atlantic Street w 1928 roku. Dziewczyny na pikniku przy latarni morskiej. Na zdjęciach połyskują drobne kropelki krwi. Na tapecie widać większe rozbryzgi krwi. Wyciemnienie.

161 WNĘTRZE: KORYTARZ - CIEMNOŚĆ.

Zarys sylwetki Mike'a Andersona nieco się pochyla. Błysk flesza i widzimy:

162 WNĘTRZE: KORYTARZ - CIEMNOŚĆ. Mike rusza korytarzem do salonu.

163 WNĘTRZE: SALON - CIEMNOŚĆ.

Pokój wygląda dość upiornie - widać tylko zarys mebli, a za oknami huczy wiatr. Drzewa trzeszczą i szumią gałęziami. Mike idzie naprzód, wciąŜ trzymając włączoną latarkę w kieszeni. Przypadkiem zahacza o coś nogą. Jakiś ciemny kształt toczy się po podłodze, odbija od nogi fotela i znika z kadru. Mike idzie za przedmiotem, wyjmuje z kieszeni latarkę i świeci w obiektyw kamery - patrzy na przedmiot, który kopnął, ale my nie widzimy, co to jest. Z powrotem wsuwa latarkę do kieszeni, unosi aparat i pochyla się. Błysk flesza i widzimy:

113

164 WNĘTRZE: PIŁKA DAVEYA.

Upstrzona plamami krwi. Wygląda jak jakaś dziwaczna planeta. Wyciemnienie.

165 WNĘTRZE: SALON; MIKE - CIEMNOŚĆ

Mike odrywa kawałek taśmy samoprzylepnej, pisze na nim DOWÓD i przykleja do piłki. Potem podchodzi do fotela i kieruje obiektyw aparatu w stronę telewizora. Błysk flesza i widzimy:

166 WNĘTRZE: TELEWIZOR.

Kineskop jest rozbity. Przez ziejącą w nim dziurę widać elektroniczne trzewia urządzenia. Telewizor przypomina wydłubane oko. Wyciemnienie.

167 WNĘTRZE: SALON; MIKE - CIEMNOŚĆ.

Marszczy brwi, nie pojmując, jak to moŜliwe. PrzecieŜ obaj z Hatchem słyszeli telewizor. Mógłby przysiąc. OstroŜnie podchodzi bliŜej i unosi polaroid. Błysk flesza i:

168 WNĘTRZE: FOTEL MARTHY.

Jest poplamiony krwią -jego surowy widok przejmuje zgrozą i kojarzy się z narzędziem tortur. Na stoliku obok wciąŜ stoi talerzyk z ciastkami i zakrwawiona filiŜanka,

169 WNĘTRZE: PONOWNIE MIKE.

Chce zrobić jeszcze jedno zdjęcie fotela. Unosi aparat, ale zastyga w pól ruchu. Patrzy na:

170 WNĘTRZE: ŚCIANA NAD DRZWIAMI MIĘDZY SALONEM A KORYTARZEM.

Na tapecie nad łukiem drzwi jest jakiś napis. Widzimy go, ale jest za ciemno, by móc go odczytać.

171 WNĘTRZE: PONOWNIE MIKE.

Unosi polaroid, kadruje i... Błysk flesza.

172 WNĘTRZE: ŚCIANA NAD DRZWIAMI MIĘDZY SALONEM A KORYTARZEM.

To wiadomość napisana drukowanymi literami, krwią Marthy Clarendon: ODEJDĘ, JEŚLI MI DACIE, CZEGO CHCĘ. PowyŜej widnieje rysunek: Być moŜe go rozpoznajemy.

WYCIEMNIENIE.

114

173 WNĘTRZE: PONOWNIE MIKE.

Jest wstrząśnięty do głębi. Mimo to musi zrobić, co do niego naleŜy. Unosi aparat, Ŝeby jeszcze raz sfotografować fotel. Błysk flesza.

174 WNĘTRZE: FOTEL MARTHY.

Tym razem na oparciach w poprzek fotela leŜy laska Linoge'a. Zakrwawiona wilcza głowa szczerzy zęby w błysku flesza. JeŜeli nie rozumieliśmy znaczenia rysunku na ścianie, teraz zrozumieliśmy.

175 WNĘTRZE: PONOWNIE MIKE.

Polaroid wysuwa mu się z rąk; gdyby nie pasek, aparat upadłby na podłogę. Trudno się dziwić, Ŝe Mike truchleje z przeraŜenia. Jeszcze przed chwilą laski nie było. W dom uderza podmuch wiatru - jak dotąd najsilniejszy. Okno od ulicy za plecami Mike'a eksploduje do wewnątrz. Do salonu wdziera się tuman śniegu, wirując jak koszmarny cyklon. Firanki łopoczą niczym upiorne ramiona. Mike na moment zastyga w bezruchu, czuje strach (my prawdopodobnie teŜ), lecz szybko się otrząsa. Zaciąga zasłony, które wydymają się jak Ŝagle, i błyskawicznie przystawia do wybitego okna stół, unieruchamiając je. Następnie odwraca się do fotela Marthy... i nieoczekiwanej laski. Pochyla się i unosi polaroid. Błysk flesza i:

176 WNĘTRZE: LASKA Z WILCZĄ GŁOWĄ, ZBLIśENIE.

Głowa wpatruje się w nas, szczerząc zakrwawione zęby. Wygląda jak widmowy łeb wilka w świetle błyskawicy. Po chwili znika w ciemności.

177 WNĘTRZE: PONOWNIE MIKE.

Nie rusza się z miejsca, próbując wziąć się w garść. Potem wsuwa do kieszeni ostatnią fotografię, odrywa kawałek białej taśmy i nakleja na lasce. Pisze na nim: DOWÓD, a obok PRAWDOP. NARZĘDZIE ZBRODNI.

178 WNĘTRZE: JADALNIA MARTHY - CIEMNOŚĆ.

Wchodzi Mike, zdejmuje ze stołu zrobiony z szyszek stroik ze świecami, po czym ściąga biały lniany obrus.

179 WNĘTRZE: KORYTARZ; MIKE.

Wychodzi z jadalni i podchodzi do ciała Marthy. Równocześnie zauwaŜa coś na ścianie przy drzwiach. Kieruje w to miejsce światło latarki. To wieszak na klucze w kształcie klucza. Mike przesuwa wzdłuŜ niego latarkę i odnajduje klucze, których szuka. Zdejmuje je z kółka. 115

180 WNĘTRZE; KLUCZE W DŁONI MIKE'A, INSERT.

Na przywieszce przy jednym z kluczy widać sporządzony ręką staruszki koślawy napis: DRZWI WEJŚCIOWE.

181 WNĘTRZE: PONOWNIE KORYTARZ: MIKE.

Chowa klucze do kieszeni i na chwilę stawia teczkę i aparat na schodach. MIKE Przykro mi, staruszko. Przykrywa Marthę obrusem, po czym bierze swoje rzeczy. Otwiera drzwi na werandę i szybko wymyka się wprost w huczącą śnieŜycę. Tymczasem zapadł juŜ wieczór.

182 PLENER: NA WERANDZIE; MIKE - WIECZÓR.

Zamyka drzwi kluczem Marthy. Upewnia się, czy są zamknięte. Następnie schodzi po schodkach i brnie ścieŜką do słuŜbowego auta.

183 PLENER: DOM PRZY GÓRNEJ MAIN STREET - WIECZÓR. 184 Domu prawie nie widać przez siekący śnieg.

185 WNĘTRZE: KUCHNIA DOMU CARVERÓW: JACK. ANGELA I BUSTER

Nie ma tu generatora. Kuchnię oświetlają dwie lampy gazowe Colemana, a w kątach tańczą wielkie cienie. NieduŜa rodzina siedzi przy stole, jedząc kanapki z wędliną i pijąc colę. Ilekroć dom skrzypi pod uderzeniem wiatru, Angela nerwowo się rozgląda. Jack jest poławiaczem homarów i mniej przejmuje się pogodą (czym tu się do licha przejmować, skoro człowiek siedzi na suchym lądzie?). Bawi się z Busterem w samolot. Samolotem jest kanapka z kiełbasą, otwarte usta Bustera to hangar. Jack zbliŜa kanapkę (wydając równocześnie odpowiednie samolotowe dźwięki), ale zaraz ją odsuwa. Buster śmieje się serdecznie. Z tatą to naprawdę jest wesoło. Z zewnątrz dobiega nagle głuchy trzask. Angela chwyta Jacka za ramię. ANGELA Co to było? JACK CARVER Drzewo. Chyba na podwórku Robichaux. Mam nadzieję, Ŝe nie rozwaliło im werandy. Wraca do zabawy w samolot i tym razem trafia kanapką prosto w usta Bustera, który odgryza spory kęs i zajada ze smakiem. 116

ANGELA Jack, naprawdę musisz iść do sklepu? JACK Muszę. BUSTER Tatuś będzie pilnować bandyty! śeby nie uciekł. Samolooootem! JACK Masz rację, chłopie. Jack znów pikuje kanapką do ust Bustera, potem mierzwi chłopcu włosy i posyła Angeli powaŜne spojrzenie. JACK To naprawdę paskudna sprawa, skarbie. Wszyscy muszą pomóc. Poza tym będę z Kirkiem. DyŜurujemy po dwóch. KaŜdy ma kumpla. BUSTER A moim kumplem jest Don Beals! Umie robić małpę! JACK Taa... Pewnie nauczył się tej sztuczki od taty. Angie śmieje się, lecz zaraz zasłania usta. Jack uśmiecha się do niej. Buster zaczyna wydawać małpie odgłosy, drapiąc się pod pachami. Typowy pięciolatek przy stole. Rodzice spoglądają na niego z czułością i roztargnieniem. JACK Kiedy usłyszysz syrenę, bierz Bustera i jedź. Albo jedź wcześniej, jak masz się denerwować. Opatulcie się ciepło i wsiadajcie na skuter. ANGELA Myślisz? JACK Tak. Im wcześniej pojedziesz, tym lepsze łóŜka dostaniecie. Ludzie juŜ zaczęli się tam zjeŜdŜać. Widziałem światła. (wskazuje głową okno) Jak skończę dyŜur, zaraz wracam - niewaŜne, czy będziecie tu czy tam. Znajdę was. 117

Uśmiecha się do Ŝony. Angela odpowiada uśmiechem, juŜ spokojniejsza. Świszczę wiatr. Na ten dźwięk uśmiechy Carverów gasną. Z oddali słyszymy huk fal. JACK Przez następne dwie doby suterena ratusza będzie pewnie najbezpieczniejszym miejscem na wyspie. Sztorm rozpęta się dzisiaj jak cholera. ANGELA Dlaczego ten człowiek musiał przyjechać akurat dzisiaj? BUSTER Mamusiu, co złego zrobił ten pan? Znów moŜemy się przekonać, Ŝe mali mają długie uszy. Angela nachyla się i całuje syna. ANGELA Ukradł księŜyc i sprowadził wiatr. Chcesz jeszcze jedną kanapkę, wielkoludzie? BUSTER Tak! I tatuś będzie nią latał!

185 PLENER: MAGAZYN GODSOEGO - CIEMNOŚĆ.

Fale rozbijają się coraz wyŜej.

186 PLENER: LATARNIA MORSKA - CIEMNOŚĆ.

Jej kształt majaczy w mroku, a obracające się światło co chwilę rozjaśnia szalejącą białą otchłań.

187 PLENER. SKRZYśOWANIE MAIN STREET I ATLANTIC STREET - CIEMNOŚĆ.

Wiatr odrywa nieczynny sygnalizator, który przez chwilę zawisa na przewodzie jak jojo na sznurku, a potem spada na zaśnieŜoną ulicę.

188 PLENER: CELA NA POSTERUNKU KONSTABLA: LINOGE - CIEMNOŚĆ.

Linoge siedzi w tej samej pozycji co wcześniej, opierając stopy o pryczę i spoglądając spomiędzy lekko rozsuniętych kolan. Jest skupiony jak przyczajone zwierzę, a na jego twarzy wciąŜ błąka się cień uśmiechu.

118

189 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA; UJĘCIE HATCHA 1 PETERA.

Hatch siedzi zaabsorbowany przy włączonym komputerze; na jego twarzy widać poblask monitora. Jego uwagę całkowicie pochłania program, w którym rozwiązuje się krzyŜówki. Nie patrzy na Petera, który z nieobecną miną siedzi pod tablicą ogłoszeń i szeroko otwartymi oczami wpatruje się w Linoge'a.

190 WNĘTRZE: LINOGE, ZBLIśENIE.

Uśmiecha się szerzej. Jego oczy ciemnieją i stają się czarne z pobłyskami czerwieni.

191 WNĘTRZE: PONOWNIE HATCH I PETER.

Nie spuszczając Linoge'a z oczu, Peter sięga za siebie i zrywa z tablicy stare ostrzeŜenie Departamentu Rybołówstwa o zakwicie glonów. Odwraca kartkę. Z kieszeni na piersi wyciąga długopis i przykłada do papieru. W ogóle nie patrzy, co robi, poniewaŜ ani na chwilę nie odrywa wzroku od Linoge'a. HATCH (nie unosząc głowy znad komputera) Słuchaj, Pete - co to moŜe być? „W nich jodłują". Cztery litery.

192 WNĘTRZE: LINOGE, ZBLIśENIE.

Z uśmiechem wypowiada bezgłośnie jakieś słowo, poruszając wargami, jak gdyby brał do ust łyk napoju.

193 WNĘTRZE: PONOWNIE HATCH I PETER.

PETER Alpy. HATCH No jasne. (wpisuje hasło do krzyŜówki) Fajny program. Jak chcesz, dam ci później spróbować. PETER Dobra. W jego głosie nie słychać niczego szczególnego, ale Peter cały czas wpatruje się w Linoge'a. Długopis nie przestaje sunąć po papierze. I ani na chwilę nie zwalnia. 119

194 WNĘTRZE: ODWROTNA STRONA ULOTKI DEPARTAMENTU RYBOŁÓWSTWA.

Kartka jest od góry do dołu zapisana nierównymi drukowanymi literami, które układają się w komunikat: DAJCIE MI DAJCIE MI DAJCIE MI DAJCIE MI CZEGO CHCĘ DAJCIE MI CZEGO CHCĘ DAJCIE MI CZEGO CHCĘ. Rysunek wokół słów, przypominający dziwaczną iluminację ze średniowiecznego manuskryptu, przedstawia to samo, co widzieliśmy na ścianie w salonie Marthy. Laski.

195 WNĘTRZE: LINOGE, ZBLIśENIE.

Szeroko się uśmiecha. W czarnych drapieŜnych oczach wirują czerwone błyski. Widzimy zakończenia jego ostrych zębów.

196 PLENER: LASY NA CYPLU LITTLE TALL - WIECZÓR.

Wiatr wyje. Drzewa gną się pod naporem śnieŜycy, trzepocząc gałęziami.

197 PLENER: LITTLE TALL, UJĘCIE Z GÓRY - WIECZÓR.

Budynki okrywa juŜ gruba warstwa śniegu; na ulicach utworzyły się wysokie zaspy. Widać tylko kilka światełek. Miasto zostało odcięte od reszty świata. Oglądamy przez chwilę tę scenę, a potem:

WYCIEMNIENIE. KONIEC AKTU 6.

Akt 7 198 PLENER: RATUSZ - WIECZÓR.

Jack Carver miał rację - wyspiarze, którzy nie mogą się ogrzać przy własnym piecu albo mieszkają w miejscu, któremu zagraŜa fala sztormowa, zaczęli juŜ zjeŜdŜać do schronu. Niektórzy jadą samochodami z napędem na cztery koła, inni skuterami śnieŜnymi albo traktorami gąsienicowymi. Niektórzy załoŜyli narty albo rakiety śnieŜne. Mimo wycia wiatru słyszymy niskie dudnienie ratuszowego generatora. Chodnikiem zbliŜają się Jonas Stanhope i jego Ŝona Joanna. Nie są juŜ młodzi, lecz wyglądają na zdrowych, wysportowanych ludzi - takich jak aktorzy w reklamówkach preparatu Ensure. Stanhope'owie maszerują w rakietach i kaŜde z trzyma w rękach sznur. Ciągną specjalne jednoosobowe sanie skonstruowane z krzesła przymocowanego do dziecięcych sanek. Na krześle siedzi Cora Stanhope, matka Jonasa, szczelnie owinięta w pledy i w ogromnej futrzanej czapie. Ma około osiemdziesięciu lat i wygląda dostojnie niczym królowa Wiktoria na tronie. JONAS Jak się czujesz mamo? CORA Jak pączek w maśle. JONAS A ty, Jo? JOANNA (dość ponuro) Dam sobie radę. Skręcają na parking obok ratusza, który szybko się zapełnia róŜnymi śnieŜnymi pojazdami. O zaspę naprzeciw budynku stoją oparte narty i rakiety. Sam budynek ratusza dzięki generatorowi jest rozświetlony niczym liniowiec na wzburzonym oceanie - wygląda jak bezpieczna i całkiem 121

przytulna wyspa, na której moŜna przeczekać niepogodę. Prawdopodobnie tak samo wyglądał „Titanic" przed kolizją z górą lodową. Ludzie zmierzają w stronę schodów, gawędząc w nerwowym podnieceniu. Poznaliśmy dość liczną galerię postaci, dlatego wśród wyspiarzy odnajdujemy znajomych z grupki gapiów pod domem Marthy i klientów sklepu. Dostrzegamy Jill i Andy'ego Robichaux wysiadających z auta z napędem na cztery kola. Podczas gdy Jill uwalnia pięcioletniego Harry'ego z pasów i fotelika (Harry jest jednym z podopiecznych Molly w przedszkolu), Andy dzielnie przedziera się przez śnieg w stronę rodziny Stanhope'ów. ANDY Jak tam, wszystko gra? Ale sypie, co? JONAS Jak diabli. U nas wszystko w porządku. Ale Joanna, choć daleko jej do grobu, nie sprawia wraŜenia, Ŝe wszystko z nią w porządku. Odpoczywa, cięŜko dysząc i trzymając się za nogawki ocieplanych spodni. ANDY MoŜe cię zmienię, Joanno... CORA (Jej Cesarska Wysokość) Joannie nic nie jest, panie Robichaux. Musi tylko złapać oddech. Prawda, Joanno? Joanna posyła teściowej uśmiech, który mówi: „Dziękuję, mamusia ma rację, a najbardziej mam ochotę wsadzić mamusi parkometr w ten chudy tyłek". Andy w lot orientuje się w sytuacji. ANDY Jilly nie poradzi sobie sama z dzieckiem. PomoŜesz jej, Jo? Naprawdę chętnie cię zastąpię. JOANNA (z wdzięcznością) Nie ma sprawy. Andy chwyta jej część uprzęŜy. Gdy Joanna idzie do Jill (Cora posyła synowej spojrzenie lodowate jak szalejąca wokół nich burza, w którym wyraźnie moŜna wyczytać: „Cykor"), z duŜego starego suburbana wysiadają Davey Hopewell, jego rodzice i pani Kingsbury. 122

JONAS No, Andy? Gotowy? ANDY (poczciwiec wola radośnie) Wio! Ruszają, ciągnąc starszą panią w kierunku ratusza. Cora po królewsku unosi swój wąski nowoangielski nos. Jill i Joanna idą z tyłu, rozmawiając; obok mamy, trzymając ją za rękę, drepcze Harry opatulony tak ciepło, Ŝe wygląda jak nadmuchany Piankowy Marynarzyk reklamujący cukierki Marshmallow.

199 WNĘTRZE: BIURO RATUSZA-WIECZÓR.

Ursula, Tess Marchant i Tavia Godsoe rejestrują przybyłych, wręczając wszystkim kartki i prosząc, by zapisali imiona i nazwiska wszystkich członków rodziny, którzy zamierzają przenocować w ratuszowej suterenie. Za kobietami stoi czterech męŜczyzn z waŜnymi minami, którzy niewiele jednak robią. To Robbie Beals, burmistrz, oraz trzech miejskich radnych: George Kirby, Burt Soames i Henry Bright. Henry jest męŜem Carli Bright i trzyma na rękach syna, który takŜe chodzi do przedszkola Molly. Frank mocno śpi. Znów widzimy znajome twarze; społeczność na wyspie jest mała. Są tu tylko dzieci w wieku przedszkolnym; starsze musiały zostać na lądzie na drugim brzegu cieśniny. URSULA (zajęta kilkoma sprawami naraz) Wpisujcie się! Musimy wiedzieć, kto juŜ jest, dlatego proszę, Ŝeby kaŜdy się wpisał, zanim zejdzie na dół! Ze zniecierpliwieniem spogląda na męŜczyzn, którzy stoją bezczynnie i plotkują.

200 WNĘTRZE: UJĘCIE ROBBIEGO I RADNYCH.

BURT SOAMES No i co powiedział? ROBBIE A co mógł powiedzieć? Do diabła, wszyscy na północ od zatoki Casco wiedzą, Ŝe Peter Godsoe na funta homarów sprzedaje dziewięć funtów trawki. 123

Zerka na Ursulę i Tavię - ta druga przetrząsa szafę w poszukiwaniu poduszek. Robbie za nic w świecie nie zniŜyłby się do takiego zajęcia - chyba Ŝe ktoś przystawiłby mu pistolet do skroni. ROBBIE Trudno mu się dziwić - musi w końcu utrzymać cały dom kobiet. Burt Soames chichocze. George Kirby i Henry Bright spoglądają po sobie z powątpiewaniem. Nie przepadają za złośliwymi plotkami. GEORGE KIRBY Pytanie tylko, Robbie, skąd wiedział o tym ten facet? Robbie przewraca oczami, jak gdyby mówiąc: „Co za dureń". ROBBIE Pewnie razem siedzą w tej branŜy. PrzecieŜ tylko ćpun mógłby zabić kogoś tak bezbronnego jak Martha Clarendon. Bo niby po co, George? HENRY BRIGHT Ale to nie wyjaśnia, skąd wiedział, Ŝe Cat Withers pojechała do Derry i zrobiła sobie skrobankę. KOBIECY GŁOS Ursula! Są jeszcze koce? URSULA Robbie Beals! Henry Bright! Moglibyście zejść na dół i wyciągnąć z magazynu kilka koców? Nie znudziło się wam jeszcze to politykowanie? Robbie i Henry podchodzą do niej. Robbie uśmiecha się z lekcewaŜeniem, a Henry wygląda na zawstydzonego, Ŝe jeszcze w niczym nie pomógł. ROBBIE O co chodzi, Ursulo - czyŜby nadeszły te trudne dni? Ursula patrzy na niego z głęboką pogardą i odgarnia włosy z czoła. TESS Nie sądzisz, Ŝe juŜ pora ogłosić alarm, Robbie? 124

ROBBIE Wygląda na to, Ŝe i bez tego mamy niezły tłum. A reszta jakoś przetrzyma sztorm. Moim zdaniem to jedno wielkie wariactwo. Myślicie, Ŝe nasi dziadkowie uciekali przed burzą do ratusza i trzęśli się jak jaskiniowcy na widok błyskawic? URSULA Nie - chronili się w kościele metodystów. Mogę ci pokazać zdjęcie. Sztorm z 1927 roku. Na fotografii widać twojego dziadka. Chyba miesza zupę w garnku. Miło wiedzieć, Ŝe przynajmniej jeden członek twojej rodziny potrafił zakasać rękawy i pomóc innym. Robbie ma na końcu języka ciętą ripostę, ale zanim zdąŜył się odezwać: HENRY BRIGHT Chodź, Robbie. Henry, wciąŜ trzymając na rękach śpiące dziecko, rusza do sutereny. Idzie za nim George Kirby. Robbie zostaje skutecznie uciszony. George jest starszy od niego o co najmniej dwadzieścia lat i jeśli on godzi się iść po koce, Robbie musi przynajmniej mu towarzyszyć i wyglądać na zajętego. Po odejściu męŜczyzn Ursula, Tavia i Tess wymieniają spojrzenia i przewracają oczami. Tymczasem ludzie nadal napływają do ratusza dwójkami i trójkami, a na zewnątrz szaleje burza. URSULA Wpisujcie się, zanim zejdziecie na dół! Miejsca wystarczy dla wszystkich, ale musimy wiedzieć, kto jest! Wchodzi Molly Anderson, otrząsając śnieg z włosów. Prowadzi za rękę Ralphiego. MOLLY Ursulo, widziałaś Mike'a? URSULA Nie, ale będę go mogła złapać przez radio, jeśli się odezwie z samochodu. (wskazuje CB-radio) Dzisiaj i tak nie będzie z tego większego poŜytku. No, zdejmuj kurtkę i do roboty. 125

MOLLY Jak sobie radzicie? URSULA Och, po prostu wspaniale się bawimy. Cześć, Ralphie. RALPHIE Cześć. Molly przyklęka na mokrej podłodze i zaczyna zdejmować Ralphiemu kombinezon. Ludzie nadal wchodzą do ratusza. Na zewnątrz siecze śnieg i huczy wiatr.

201 PLENER: REMIZA OCHOTNICZEJ STRAśY POśARNEJ - WIECZÓR.

Wóz straŜacki, który na początku pucowano, został juŜ dawno wstawiony z powrotem do remizy, a teraz otwierają się boczne drzwi i wychodzi z nich Ferd Andrews, naciągając kaptur kurtki. Spogląda w dół zbocza na:

202 PLENER: MAGAZYN GODSOEGO - WIECZÓR.

Przypływ prawie juŜ osiągnął najwyŜszy poziom. Ląd zniknął za szaro-czarną zasłoną. Fale w cieśninie osiągają rozmiary jak w koszmarnym śnie. Woda rytmicznie bije o koniec nabrzeŜa, opryskując długą szopę.

203 WNĘTRZE: MAGAZYN GODSOEGO - WIECZÓR.

Jesteśmy w długim pomieszczeniu magazynowym pełnym więcierzy do połowu homarów, skrzyń i róŜnego rodzaju sprzętu rybackiego. Na jednej ze ścian wiszą sztormiaki, nieprzemakalne peleryny i wysokie buty. Odgłosy sztormu są tu przytłumione, lecz tylko trochę. Na szybach rozpryskują się strugi wody. Kamera sunie między rzędami więcierzy, potem mija długi zbiornik pełen homarów. Za zbiornikiem kamera skręca, a sprzed obiektywu czmycha kilka szczurów. Tu w zakurzonym przejściu między zbiornikiem a ścianą spoczywa jakiś podłuŜny przedmiot przykryty kocami. Wiatr wyje. Budynek skrzypi. Jedna z fal uderza w okno i je wybija. Do środka wdziera się wiatr, woda i śnieg. Wiatr zrywa koc z tajemniczego przedmiotu pod ścianą i widzimy stertę paczek trawki starannie opakowanych w folię. Zawieszone pod sufitem więcierze kołyszą się, klekocząc. Słychać kolejny brzęk tłuczonego okna.

204 PLENER: SKLEP ANDERSONA.

Słychać daleki pomruk generatora i widać kilka światełek. Przed sklepem stoją juŜ tylko dwa auta: mały samochód Molly i przykryta czapą śniegu półcięŜarówka z napisem GODSOE: RYBY I HOMARY na burcie. 126

205 WNĘTRZE: KRZYśÓWKA NA EKRANIE KOMPUTERA, ZBLIśENIE.

Jest juŜ prawie skończona. Hatch wpisuje brakujące słowo.

206 WNĘTRZE. POSTERUNEK KONSTABLA -WIECZÓR.

Hatch przeciąga się, a potem wstaje. Linoge siedzi w celi wciąŜ w tej samej pozycji, plecami do ściany, patrząc znad podciągniętych kolan. HATCH Muszę iść do kibla. Pete, przynieść ci kawy albo coś zimnego do picia? Pete z początku nie odpowiada. Nadal trzyma na kolanach ostrzeŜenie o zakwicie glonów, które zerwał z tablicy ogłoszeń, ale kartka jest odwróconą zadrukowaną stroną do góry. Jego oczy są szeroko otwarte i zupełnie pozbawione wyrazu.

HATCH Halo, Peter - Ziemia do Petera. Hatch macha ręką przed oczami Petera. Peter mruga i przytomnieje - lub udaje, Ŝe przytomnieje. Spogląda na Hatcha. PETER Co? HATCH Pytam, czy masz ochotę na jakąś colę albo kawę. PETER Nie. Dzięki. HATCH (rusza w stronę drzwi, ale się odwraca) Dobrze się czujesz? PETER (po pauzie) Tak. Cały dzień zabezpieczałem magazyn przed sztormem i chyba przysypiam z otwartymi oczami. Przepraszam. HATCH Wytrzymaj jeszcze trochę. Za jakieś dwadzieścia minut powinni przyjechać Jack Carver i Kirk Freeman. Hatch bierze jakieś pismo do poczytania w toalecie i wychodzi. 127

207 WNĘTRZE: LINOGE, ZBLIśENIE.

Jego oczy ciemnieją. Patrzy na Petera. Zaczyna bezgłośnie poruszać ustami.

208 WNĘTRZE. PETER, ZBLIśENIE.

Znów ma puste spojrzenie. Jak zahipnotyzowany. Nagle na jego twarz pada cień laski Linoge'a. Peter unosi głowę i patrzy na: 209 WNĘTRZE: BELKA U SUFITU WIDZIANA Z POZYCJI PETERA.

Laska jest o nią zahaczona. Zakrwawiona wilcza głowa szczerzy zęby.

210 WNĘTRZE. POSTERUNEK KONSTABLA - WIECZÓR.

Peter wstaje i wolno idzie na drugą stronę pomieszczenia, trzymając w bezwładnej dłoni zapisaną przez siebie kartkę. Przechodzi bezpośrednio pod laską. Linoge siedzi na pryczy, obserwując go. Poruszają się tylko jego niesamowite oczy. Peter przystaje przed wbudowaną w ścianę szafą i otwiera ją. Znajdują się tu przeróŜne narzędzia. A takŜe zwój sznura. Peter bierze sznur.

211 PLENER. MAGAZYN „GODSOE: RYBY I HOMARY" - WIECZÓR.

Podnosi się gigantyczna fala, która druzgocze koniec pirsu i pochłania część budynku magazynu Petera Godsoego. Przez huk wód cieśniny słychać trzask łamanego drewna.

211 PLENER. FERD ANDREWS PRZY BOCZNYCH DRZWIACH REMIZY.

FERD ANDREWS BoŜe... o BoŜe! (podnosi głos) Lloyd! Lloyd, musisz to zobaczyć! 128

213 WNĘTRZE: GARAś W REMIZIE; LLOYD WISHMAN - WIECZÓR.

Obydwa wozy straŜackie są jasnozielone. Okno od strony pasaŜera jest częściowo otwarte. Wystaje z niego zakrwawiona wilcza głowa laski Linoge'a. Obok stoi Lloyd, który ma tak samo szklany wzrok jak Peter Godsoe. W jednej dłoni trzyma małą puszkę czerwonej farby. W drugiej pędzel. Pracuje ze starannością Maneta lub van Gogha. FERD ANDREWS (głos spoza kadru) Lloyd! Zaraz zatopi budę Godsoego! Rozwali cały pomost! Lloyd Wishman nie zwraca uwagi na wołanie. Maluje dalej. 214 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA, UJĘCIE Z GÓRY.

Na belce u góry nie ma juŜ laski, ale w miejscu, gdzie przed chwilą się znajdowała, jest przewieszony sznur. W tle widzimy Linoge'a siedzącego w celi. Ma twarz drapieŜnika, a w jego oczach wiruje czerń z czerwienią. 215 PLENER: MAGAZYN GODSOEGO - WIECZÓR.

Kolejna wielka fala atakuje pirs, niszcząc jego większą część i wywracając do góry dnem łódź, którą ktoś lekkomyślnie tam przycumował. Kipiel porywa takŜe następny kawał magazynu. 216 WNĘTRZE: MAGAZYN GODSOEGO - WIECZÓR.

Przez otwór wyrwany w ścianie budynku widzimy rozbity pirs i wzburzoną cieśninę. Wznosi się następna fala i sunie w stronę kamery, zatapiając to, co pozostało z pirsu, i zalewając magazyn. Woda unosi i porywa więcierze, wywraca zbiornik z homarami, które nieoczekiwanie odzyskują wolność i w cudowny sposób zostają ocalone od śmierci. Gdy ogromna fala się cofa, przez dziurę w ścianie wypływają paczki trawki. 217 PLENER. PRZED REMIZĄ; FERD ANDREWS.

FERD ANDREWS (krzyczy) Lloyd, jak chcesz zobaczyć największą pompę na świecie, to lepiej wyjdź! JuŜ po budzie! JuŜ po niej! 218 WNĘTRZE: REMIZA; LLOYD WISHMAN.

Tak się składa, Ŝe jest juŜ teŜ po Lloydzie. Kiedy kończy pracę, kamera się przesuwa, pokazując nam, co wymalował wielkimi czerwonymi literami na zielonym lakierze samochodu. Na złotym napisie OSP LITTLE TALL czytamy: ODEJDĘ, JEŚLI MI DACIE, CZEGO CHCĘ. 129

FERD ANDREWS (głos spoza kadru) Chodź, Lloyd! Wessało cały majdan! Nadal obojętny na krzyki Lloyd odstawia puszkę z farbą na stopień przy drzwiczkach wozu, a na niej kładzie pędzel. Kiedy to robi, widzimy, Ŝe laska, która przed chwilą wisiała na częściowo otwartym oknie, zniknęła... a moŜe w ogóle jej tam nie było. MoŜe istniała tylko w myślach Lloyda Wishmana. Lloyd podchodzi do wozu i otwiera jeden ze schowków na narzędzia. Wyciąga straŜacki toporek. 219 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA - WIECZÓR.

Peter Godsoe z obojętną miną i szklanym wzrokiem stoi na krześle. Na końcu sznura, który przerzucił przez belkę, zawiązał pętlę i włoŜył w nią głowę. Do koszuli przyczepił sobie „pracę domową": kartkę zapisaną od góry do dołu zdaniem DAJCIE MI, CZEGO CHCĘ ozdobionym rysunkami lasek. U góry większymi literami jak tytuł czytamy: ODEJDĘ, JEŚLI MI DACIE, CZEGO CHCĘ. 220 WNĘTRZE: LINOGE, ZBLIśENIE.

Jego usta poruszają się, recytując bezgłośnie. Oczy wyglądają jak czarna otchłań, w której płonie czerwony ogień. 221 WNĘTRZE: REMIZA - WIECZÓR.

Lloyd stoi, celując ostrzem toporka w środek własnej twarzy. Chwycił trzonek dość wysoko, jak gdyby zamierzał narąbać drewna na podpałkę... albo rozpłatać sobie głowę na pół. 222 WNĘTRZE: LINOGE, ZBLIśENIE.

Szybciej porusza wargami. Otwiera szerzej oczy. Dłonie zaciska w pięści.

223 PLENER: REMIZA OD STRONY OCEANU; FERD.

Na jego twarzy maluje się szok i zgroza. Rozchyla usta. FERD ANDREWS Niech mnie wszyscy diabli!

224 PLENER: PRZYSTAŃ, POZOSTAŁOŚCI MAGAZYNU GODSOEGO.

Przez śnieg i zawieruchę do pirsu zbliŜa się ogromna fala - prawie tsunami.

225 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA; STOPY PETERA.

Odpychają krzesło, które przewraca się z hałasem. Stopy zaczynają dygotać. 130

226 PLENER: NADCHODZĄCA FALA - WIECZÓR.

Fala wznosi się nad pirsem i magazynem, które wydają się przy niej maleńkie. 227 WNĘTRZE: SKLEP; HATCH.

Przestaje nalewać kawę i odwraca się w stronę drzwi posterunku konstabla, zza których rozległ się stukot krzesła. HATCH Peter? 228 WNĘTRZE: TOPOREK, ZBLIśENIE.

Toporek znika za kadrem i słyszymy nieprzyjemny dźwięk - jak gdyby ktoś uderzył otwartą dłonią w błoto. Plask!

229 WNĘTRZE: MAGAZYN GODSOEGO - WIECZÓR.

Patrzymy w stronę cieśniny... ale nagle widok przesłania nadciągająca fala. Przez kikut magazynu widać tylko wzbierającą masę szarej wody. Fala uderza w zrujnowany budynek i nagle kamera znajduje się pod wodą. Przed obiektywem w strumieniach baniek przepływają rozbity więcierz, paczka marihuany i homar z unieruchomionymi szczypcami.

230 PLENER: PRZYSTAŃ-WIECZÓR.

Woda zatapia i porywa ze sobą to, co pozostało z pirsu. Cofająca się fala zabiera z przystani bezładną plątaninę łodzi, cum, knag, gumowych odbojów i kryty gontem dach magazynu Godsoego. ZauwaŜamy jeszcze fragment szyldu GODSOE: RYBY I HOMARY, który po chwili znika w ryczącej zawierusze. 231 WNĘTRZE: RATUSZ; URSULA, TAVIA, TESS ITD.

W jednej chwili ustaje krzątanina. Wyraźnie słychać dobiegające z CB-radia trzaski i szum. Wszyscy patrzą na drzwi. RALPHIE Mamusiu, co się stało? MOLLY Nic takiego, skarbie. JONAS Na litość boską, co to było? 131

CORA Pirs wypłynął w morze. Po schodach wchodzi Robbie, za nim pojawiają się George, Henry Bright i Burt Soames. Robbie w niczym juŜ nie przypomina zadufanego w sobie waŜniaka. ROBBIE Ursula, włącz syrenę. 232 PLENER: REMIZA; FERD - WIECZÓR.

Jest zlękniony i poruszony, jak gdyby właśnie ujrzał samego diabła przypatrującego mu się zza drzewa. Obraca się na pięcie i biegiem wraca do remizy.

233 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA, UJĘCIE DRZWI.

Wchodzi Hatch, niosąc kawę w styropianowym kubku. HATCH Pete, wszystko w porządku? Słyszałem... Słowa więzną mu w gardle. PrzeraŜony spogląda w górę, zapewne na twarz męŜczyzny, który powiesił się na belce. Kawa wysuwa mu się z dłoni, ląduje na podłodze i opryskuje buty.

234 WNĘTRZE: REMIZA; FERD.

FERD ANDREWS Lloyd! Gdzie jesteś, do cholery? Zasnąłeś czy jak... Obchodzi stojący bliŜej wóz straŜacki i nagle się zatrzymuje. Zza samochodu wystają buty. FERD Lloyd? Lloyd... Powoli, jakby wbrew własnej woli, idzie dalej, by zobaczyć kolegę. Przez chwilę milczy, zbyt wstrząśnięty, by coś wykrztusić. Potem Ferd wydaje wysoki, kobiecy wrzask.

235 WNĘTRZE: HATCH, ZBLIśENIE.

Jego twarz kamienieje w wyrazie śmiertelnego przeraŜenia.

132

236 WNĘTRZE: BOK WOZU STRAśACKIEGO.

Wymalowany krwistoczerwonymi literami napis: ODEJDĘ, JEŚLI MI DACIE, CZEGO CHCĘ.

237 WNĘTRZE: KARTKA PRZYCZEPIONA DO UBRANIA PETERA GODSOEGO.

238 DAJCIE MI CZEGO CHCĘ, DAJCIE MI CZEGO CHCĘ, ODEJDĘ, JEŚLI MI DACIE, CZEGO CHCĘ. I makabryczne roztańczone laski.

238 WNĘTRZE: EKRAN MONITORA KOMPUTEROWEGO, ZBLIśENIE.

Hasła wpisane wcześniej przez Hatcha zniknęły. Teraz krzyŜówkę wypełniają słowa ODEJDĘ, JEŚLI MI DACIE, CZEGO CHCĘ. Pionowo, poziomo, krzyŜujące się w róŜnych miejscach. Pośrodku kaŜdego czarnego kwadratu widnieje maleńka biała laska.

239 WNĘTRZE: LINOGE, BARDZO DUśE ZBLIśENIE.

Uśmiecha się. Widać ostre zakończenia zębów.

133

PRZENIKANIE: 240 PLENER: CENTRUM MIASTA, UJĘCIE Z GÓRY - WIECZÓR.

Jest prawie całkiem ciemno - z wyjątkiem ratusza. Rozlega się syrena alarmowa: dwa krótkie sygnały, jeden długi, potem przerwa i to samo od początku. Do schronu. Twarz Linoge'a pozostaje nałoŜona na ujęcie zaśnieŜonego miasta, sugerując być moŜe, Ŝe mieszkańcy wyspy Little Tall nie mogą się przed nim schronić... ani dziś, ani nigdy. W końcu następuje wyciemnienie i tracimy Linoge'a z oczu. KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ.

CZĘŚĆ DRUGA

Sztorm stulecia

Akt 1 [Rozpoczynamy od montaŜu scen z części pierwszej, który kończy się ostatnim obrazem: widokiem tygrysiej twarzy Linoge'a nałoŜonym na ujęcie skrzyŜowania w centrum miasta].

1 PLENER: CENTRUM MIASTA - WIECZÓR.

ŚnieŜyca przybiera na sile, przeradzając się we wściekły huragan. Śnieg sypie tak gęsto, Ŝe budynki wyglądają jak zjawy. Pod witrynami sklepów przy Main Street juŜ zaczynają tworzyć się zaspy. Gdy twarz Linoge'a znika w ciemnościach, słyszymy z początku cichy, potem coraz głośniejszy dźwięk: ryk miejskiej syreny, która nadaje sygnał alarmowy: dwa krótkie, jeden długi. Widzimy sznur świateł sunący przez Main Street i słyszymy pomruk silników. Wyspiarze posłusznie jadą do ratusza. 135

2 PLENER: CHODNIK NA MAIN STREET; FERD ANDREWS - WIECZÓR.

Ferd pędzi w kierunku ratusza, ślizgając się i wywracając na śniegu, ale ilekroć pada, zaraz gramoli się na nogi, nie zwalniając tempa. Nie próbuje omijać rosnących zasp, ale gna prosto przed siebie, przedzierając się przez pryzmy śniegu. ZbliŜa się do kilkuosobowej grupki męŜczyzn maszerujących na nartach. Jednym z nich jest Bill Toomey. BILL TOOMEY Co jest, Ferd - gdzie się pali? Wszystkim wiadomo, czym trudni się Ferd (jego kurtka jest nawet opatrzona napisem: OSP LITTLE TALL), więc koledzy Billa pękają ze śmiechu - ludziom z wyspy niewiele trzeba, tym bardziej Ŝe narciarze chyba się właśnie pokrzepili czymś mocniejszym przed trudami sztormu. Ferd nie zwraca na nich uwagi. Znów podnosi się z ziemi i gna w stronę ratusza.

3 PLENER: SKLEP MIKE'A ANDERSONA - WIECZÓR.

Sklep jest zabezpieczony przed nawałnicą. Werandę juŜ zawiało. śaluzje przeciwsztormowe dzwonią w oknach. Pikap Petera Godsoego i samochodzik Molly wyglądają teraz jak śnieŜne garby, choć w przypadku półcięŜarówki nie ma to juŜ większego znaczenia; Peter więcej juŜ nie zasiądzie za kierownicą.

4 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA - WIECZÓR.

Hatch stoi w tym samym miejscu, w którym poŜegnaliśmy go pod koniec części pierwszej - wpatruje się w dyndające nogi Petera. Obok leŜy przewrócone krzesło, na którym stał Pete, gdy zakładał sobie stryczek na szyję.

5 WNĘTRZE: KARTKA PRZYPIĘTA DO UBRANIA PETERA, ZBLIśENIE.

DAJCIE MI, CZEGO CHCĘ nagryzmolone w nierównych liniach od góry do dołu, ozdobione tańczącymi laskami. A u góry, niczym tytuł, widzimy pełny komunikat napisany duŜymi drukowanymi literami, które zdają się krzyczeć: ODEJDĘ, JEŚLI MI DACIE, CZEGO CHCĘ.

6 WNĘTRZE: PONOWNIE POSTERUNEK KONSTABLA.

Hatch patrzy na Linoge'a, który siedzi w celi, opierając stopy w skarpetach o brzeg pryczy i z lekkim uśmiechem spoglądając spomiędzy podciągniętych kolan. Jego oczy znów wyglądają normalnie, mimo to Linoge nadal ma w sobie coś z wygłodniałej drapieŜnej bestii. Owszem, jest pod kluczem, ale w Ŝałosnej imitacji celi z drewnianą podłogą i kratami spawanymi domowym sposobem. Hatch uświadamia sobie, Ŝe to on jest w opałach, gdyŜ 136

przebywa w jednym pomieszczeniu z tym tygrysem uwięzionym w ludzkim ciele. Stąd tylko krok do kolejnego wniosku: w opalach jest cale miasto. Stojąc między wiszącym u pułapu ciałem Petera a milczącym i wpatrzonym w niego Linoge'em, Hatch zaczyna tracić zimną krew. HATCH Na co się gapisz? (Linoge milczy) Ty go do tego zmusiłeś? Kazałeś mu to napisać, a potem się powiesić? To twoja sprawka? Linoge uparcie milczy. Siedzi i patrzy na Hatcha. Hatch nie moŜe tego dłuŜej znieść i rusza do drzwi. Próbuje iść normalnym krokiem, lecz strach okazuje się silniejszy. Hatch przyspiesza... a po chwili juŜ biegnie. Chwyta za klamkę, szarpnięciem otwiera drzwi... i widzi czyjąś sylwetkę przy ladzie stoiska mięsnego. Intruz łapie Hatcha. Hatch wrzeszczy. 7 WNĘTRZE: SUTERENA RATUSZA; PIPPA HATCHER, ZBLIśENIE.

Pippa trzyma w ręce ogon (właściwie zwiniętą w rulon chustkę) z wystającą na końcu szpilką. Wolno idzie w stronę kartki przyklejonej taśmą do ściany. Na arkuszu Molly Anderson narysowała uśmiechniętego osła. Wokół Pippy stoją prawie wszyscy (z wyjątkiem jednego) podopieczni Molly z przedszkola. Ralphie. Don Beals, Harry Robichaux, Heidi St. Pierre, Buster Carver i Sally Godsoe (która na szczęście jeszcze nie wie, Ŝe straciła ojca) - wołają: „Ciepło!" i „Zimno!". Frank Bright śpi na stojącym niedaleko łóŜku polowym. Za dziećmi widzimy Cat Withers, Melindę Hatcher i Lindę St. Pierre, które ścielą łóŜka. Przy nich stoją z naręczem koców George Kirby, Henry Bright i Robbie Beals. Robbie nie wygląda na zachwyconego swoim zajęciem. Do Molly, która czuwa nad przebiegiem zabawy, podchodzi Carla Bright. CARLA Masz wieczorny dyŜur? MOLLY Świetnie się bawimy, ale... Pippie udaje się umieścić ogon w okolicy oślego zadu. MOLLY (ciągnie) .. .kiedy wreszcie zasną, zamierzam znaleźć jakiś alkohol i na chwilę o tym wszystkim zapomnieć. 137

CARLA Chętnie się przyłączę. DON BEALS Teraz ja! MOLLY (do Carli) Umowa stoi. Zdejmuje Pippie opaskę z oczu i zaczynają zakładać Donowi.

8 WNĘTRZE: PARTER RATUSZA - WIECZÓR.

Wpada Ferd Andrews z błędnym wzrokiem, od stóp do głów okryty śniegiem. FERD (na całe gardło) Lloyd Wishman nie Ŝyje! Krzątanina ustaje i wszyscy nieruchomieją. Około pięćdziesięciu twarzy zwraca się w stronę Ferda. W środku grupy stoi Ursula Godsoe, trzymając listę przybyłych do ratusza osób.

9 WNĘTRZE: SUTERENA RATUSZA.

Dzieci dalej się bawią, krzycząc wesoło: „Ciepło!" „Zimno!" do Dona Bealsa, który próbuje przypiąć osiołkowi ogon, ale wszyscy dorośli odwrócili się w stronę, skąd dobiegł krzyk. Robbie Beals ciska koce i rusza schodami na górę.

10 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABL A - WIECZÓR.

Hatch mocuje się z intruzem, oszalały ze strachu, gdy nagle... MIKE Przestań, Hatch! Spokój! Hatch przestaje, spogląda na Mike'a i jego przeraŜenie ustępuje miejsca niewypowiedzianej uldze. Hatch mocno obejmuje Mike'a, i niemal go całuje. MIKE Co się...

138

Mike uwalnia się z uścisku swego dość korpulentnego zastępcy, juŜ widzi, co się stało. Zdumienie odbiera mu mowę. Wymija Hatcha i wolno podchodzi do wiszącego ciała. Spogląda na nie... a potem patrzy na Linoge'a, który uśmiecha się do niego.

11 WNĘTRZE: RATUSZ; FERD - WIECZÓR.

FERD Lloyd Wishman się zabił! Rozwalił sobie twarz toporkiem! BoŜe, to straszne! Wszędzie jest krew! Robbie wychodzi na górę. Jego Ŝona Sandra (niezbyt ładna, drobna kobieta) chwyta go za ramię, prawdopodobnie szukając u niego otuchy, ale Robbie bezceremonialnie odtrąca jej rękę (pewnie tak samo traktuje ją na co dzień) i podchodzi do Ferda. FERD (bełkocząc) Nigdy czegoś takiego nie widziałem! Własnymi rękami rozwalił sobie głowę! I wypisał jakieś bzdury na nowym wozie... ROBBIE (łapie go i potrząsa) Opanuj się, Ferd! Weź się w garść, do diabła! Ferd milknie. Jest tak cicho, Ŝe moŜna by usłyszeć upadającą na podłogę szpilkę - oczywiście gdyby za oknem nie huczał sztorm. Oczy Ferda wypełniają się łzami. FERD Dlaczego Lloyd rozwalił sobie głowę, Robbie? PrzecieŜ na wiosnę miał się Ŝenić.

12 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA - WIECZÓR.

HATCH (takŜe bełkocząc) Wyszedłem do kibla i po kawę - z Peterem wszystko było w porządku. Ale on cały czas na niego patrzył... jak wąŜ na ptaka... to on... Mike patrzy na Linoge'a, który spokojnie na niego spogląda. MIKE Co mu zrobiłeś? Cisza. Mike odwraca się do Hatcha. 139

MIKE PomóŜ mi go zdjąć. HATCH Mike... nie wiem, czy dam radę. MIKE Dasz. Hatch patrzy na niego błagalnie. LINOGE (bardzo uprzejmym tonem) Wypuść mnie, a chętnie pomogę, Michaelu Andersonie. Mike patrzy na niego, po czym znów spogląda na bladego i spoconego Hatcha. Wreszcie Hatch bierze głęboki oddech i potakuje skinieniem głowy. HATCH Dobra...

13 PLENER: ZA SKLEPEM - WIECZÓR.

Przy rampie wyładunkowej zatrzymuje się skuter śnieŜny, z którego zsiadają dwaj męŜczyźni ubrani w grube nylonowe kombinezony. Na ramionach mają zawieszone strzelby. To Kirk Freeman i Jack Carver, druga zmiana wartowników. Wchodzą po schodkach na rampę.

140

14 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA.

Mike i Hatch właśnie przykryli kocem Petera - widzimy wystające buty rybackie - kiedy rozlega się walenie do drzwi. Hatch wydaje stłumiony okrzyk przeraŜenia i rzuca się w stronę biurka, gdzie obok zapisanej przez samobójcę kartki leŜy pistolet. Mike chwyta Hatcha za rękę. MIKE Spokojnie. Podchodzi do drzwi i otwiera. Wchodzą Kirk i Jack, otrzepując się ze śniegu i przytupując z zimna. KIRK FREEMAN No, jesteśmy na czas, co tam sztorm i... (dostrzega przykryte kocem zwłoki) Co... Mike, kto to? JACK CARVER (do głębi poruszony) Peter Godsoe. Poznaję buty. Jack odwraca się i patrzy na Linoge'a. Kirk podąŜa za jego spojrzeniem. Obaj dopiero przyszli, mimo to instynkt im podpowiada, Ŝe Linoge miał udział w tym, co się tu zdarzyło - wyczuwają jego moc. Ze stojącego w kącie CB-radia dobiega trzask. URSULA (głos przez radio) ...ike... ezwij się... Mike Ander... mamy prób... ratuszu... Lloyd Wish... zdarz... wypadek. Ostatnie słowo wybrzmiało wyraźnie. Mike i Hatch wymieniają zaniepokojone spojrzenie - co znowu? Mike podchodzi do półki, na której stoi radio, i bierze mikrofon. MIKE Ursula, powtórz! Proszę cię, powtórz... powoli! Strąciło z dachu antenę i ledwie cię słyszę. Co za wypadek? Zwalnia przycisk. Mija pełna napięcia pauza. Hatch sięga do aparatu i zwiększa głośność. Słychać zakłócenia, a potem:

141

URSULA (głos przez radio) ...oyd ...shman ...Ferd mówi... Robbie Beals... Henry Bright... właśnie tam... szysz mnie? Mike bezsilnie kręci głową, ale po chwili wpada na pomysł. MIKE (do Hatcha) Wyjdź i spróbuj połączyć się z nią z samochodu. I wracaj, kiedy tylko się dowiesz, o co chodzi. HATCH Dobra. Rusza do drzwi, ale ogląda się niepewnie przez ramię. HATCH Dacie sobie radę? MIKE PrzecieŜ siedzi pod kluczem, nie? Hatch bynajmniej nie wygląda na uspokojonego, ale wychodzi.

KIRK FREEMAN Mike, moŜesz nam powiedzieć, co tu się dzieje? Mike unosi rękę, jak gdyby chciał powiedzieć: „Później". Z kieszeni kurtki wyciąga zdjęcia zrobione w domu Marthy Clarendon. Przerzuca je i odnajduje fotografię przedstawiającą fragment ściany nad drzwiami. Kładzie ją obok kartki, którą zdjęli z ubrania Petera Godsoego. Napisy są identyczne - nawet rysunek laski w salonie Marthy wygląda tak samo jak ornamenty na odwrocie ulotki. JACK CARVER Na litość boską, co tu jest grane? Mike zaczyna się prostować, gdy nagle zauwaŜa coś nowego.

15 WNĘTRZE: EKRAN MONITORA WIDZIANY Z POZYCJI MIKE'A.

Całą krzyŜówkę Hatcha wypełniają kombinacje zdania ODEJDĘ, JEŚLI MI DACIE, CZEGO CHCĘ, a czarne kwadraty zdobią białe rysunki lasek. 142

16 WNĘTRZE: PONOWNIE POSTERUNEK KONSTABLA.

MIKE Nie mam zielonego pojęcia.

17 WNĘTRZE: RATUSZ; URSULA - WIECZÓR.

Ursula stara się zmusić do posłuszeństwa mikrofon CB-radia. Za nią widzimy zaniepokojone twarze ludzi. Są wśród nich Sandra Beals i Carla Bright. URSULA Mike, jesteś tam? Przez grupkę gapiów przedziera się Molly, która - co zrozumiale - takŜe zdradza oznaki zdenerwowania. MOLLY Nie moŜesz go złapać? URSULA Wiatr strącił cholerne anteny! Tu... i tam... i pewnie na całej wyspie. HATCH (głos przez radio, w tle zakłócenia) Ursula, słyszysz mnie? Odezwij się, odbiór. URSULA Jestem! Słyszę cię! A ty mnie, Hatcher? Odbiór! HATCH (głos przez radio) Trochę zanika, ale jest lepiej niŜ przedtem. Co się stało? URSULA Ferd Andrews mówi, Ŝe w remizie zabił się Lloyd Wishman... HATCH (głos przez radio) Co?! URSULA .. .ale w Ŝyciu nie słyszałam o takim samobójstwie... Ferd twierdzi, Ŝe Lloyd rozwalił sobie głowę toporkiem. Pojechali tam Robbie Beals i Henry Bright. śeby zbadać sprawę, jak się wyraził Robbie. 143

HATCH (głos przez radio, w tle zakłócenia) I ty ich puściłaś? Carla zabiera Ursuli mikrofon. CARLA Robbiego nie dało się powstrzymać. Zgarnął mojego męŜa siłą. PrzecieŜ tam ktoś moŜe być! Gdzie jest Mike? Chcę rozmawiać z Mikiem!

18 WNĘTRZE: SAMOCHÓD SŁUśB PUBLICZNYCH; HATCH.

Hatch siedzi za kierownicą, trzymając mikrofon i rozmyślając nad tym, co usłyszał. Wie, Ŝe wydarzenia wymykają się spod kontroli. Wreszcie ponownie unosi do ust mikrofon. HATCH Mówię do was z samochodu - Mike jest w środku. Z tym facetem, który... no, z więźniem. CARLA (głos przez radio, w tle silne zakłócenia) Musisz mu powiedzieć, Ŝeby tam pojechał! HATCH Zrozumcie, Ŝe mamy tu swój kłopot i...

19 WNĘTRZE: RATUSZ - WIECZÓR.

Molly wyrywa Carli mikrofon. MOLLY Hatch, powiedz, czy nic się stało Mike'owi! Słyszysz mnie? Odbiór.

20 WNĘTRZE: SAMOCHÓD SŁUśB PUBLICZNYCH; HATCH.

Na twarzy biedaka maluje się widoczna ulga. Nareszcie zadano mu pytanie, na które moŜe udzielić satysfakcjonującej odpowiedzi. HATCH Z Mikiem wszystko w porządku, Molly. Słuchajcie, zrozumiałem, przekaŜę wiadomość. Muszę wracać, bez odbioru. Opuszcza mikrofon. Na jego twarzy maluje się jednocześnie konsternacja i ulga. Po chwili odkłada mikrofon na uchwyt, otwiera drzwi i wysiada wprost w huczącą burzę. 144

Mike zaparkował samochód obok półcięŜarówki Godsoego. Unosząc głowę, Hatch dostrzega upiornie uśmiechniętą twarz Linoge'a, która spogląda na niego z zalepionej śniegiem szyby pikapa. W oczach Linoge'a zieje przepastna czerń. Hatch wydaje stłumiony okrzyk i zatacza się do tyłu. Znów patrzy w okno półcięŜarówki. Nic tam nie ma. Pewnie wyobraźnia płata mu figle. Rusza w stronę schodków werandy, ale odwraca się i ogląda za siebie, jak gdyby się bawił w „Raz, dwa, trzy, Baba-Jaga patrzy" i chciał przyłapać inne dzieci na niedozwolonym ruchu. Niczego nie zauwaŜa. Wraca do budynku.

21 WNĘTRZE: LINOGE, ZBLIśENIE.

Uśmiecha się. Doskonale wie, co Hatch zobaczył w oknie samochodu Godsoego.

22 PLENER: REMIZA-WIECZÓR.

Boczne drzwi są otwarte - Ferd nie zamknął ich, gdy uciekł na widok martwego kolegi - i światła awaryjne w garaŜu rzucają blask na śnieg. Pojawia się reflektor; towarzyszy mu warkot traktora gąsienicowego. Traktor zatrzymuje się przed budynkiem. Wysiada z niego Robbie (oczywiście od strony kierowcy) oraz Henry Bright. 145

HENRY Nie wiem, czy to dobry pomysł, Robbie... ROBBIE Myślisz, Ŝe moŜna było czekać na Andersona? W taką zawieruchę? Ktoś musiał to wziąć na siebie i wypadło na nas. No juŜ, chodź! Robbie wchodzi do remizy przez boczne drzwi, a Henry Bright po chwili podąŜa za nim.

23 WNĘTRZE: GARAś W REMIZIE.

Robbie stoi obok samochodu bliŜszego wejścia. Ma zsunięty kaptur i znów przestaje być nadętym waŜniakiem. W ręku ściska swój pistolecik. Lufę kieruje w podłogę. Henry opuszcza wzrok, po czym obaj spoglądają po sobie z lękiem. Podczas ucieczki Ferd pozostawił krwawe ślady. Robbie i Henry nie mają ochoty iść dalej, ale jak zauwaŜył Robbie, wypadło akurat na nich. Obchodzą dookoła wóz straŜacki.

24 WNĘTRZE: ROBBIE I HENRY.

Kiedy wysuwają się zza samochodu, zaskoczeni szeroko otwierają oczy i krzywią się ze wstrętem. Henry oburącz zasłania usta, ale to niewiele pomaga. Wychyla się poza kadr i słyszymy odgłos wymiotowania. (Brzmi trochę jak dźwięki muzyki, ale głośniej). Robbie patrzy na:

25 WNĘTRZE: ZAKRWAWIONY TOPOREK WIDZIANY Z POZYCJI ROBBIEGO.

Toporek leŜy na podłodze obok buta Lloyda Wishmana. Kamera sunie wzdłuŜ boku samochodu w stronę napisu wymalowanego czerwoną jak krew farbą: ODEJDĘ, JEŚLI MI DACIE, CZEGO CHCĘ.

26 WNĘTRZE: ROBBIE BEALS, ZBLIśENIE.

Widzimy jego szeroko otwarte oczy. Konsternacja i strach powoli go opuszczają, a zaczyna w nim narastać panika, która nigdy nie sprzyja podejmowaniu dobrych decyzji.

27 PLENER: UJĘCIE ATLANTIC STREET - WIECZÓR.

Huczy sztorm. Słyszymy głośny trzask i łomot: na ulicy ląduje konar drzewa, miaŜdŜąc zaśnieŜony dach zaparkowanego samochodu. Pogoda wciąŜ się pogarsza.

146

28 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA.

Jack Carver i Kirk Freeman wpatrują się jak zauroczeni w Linoge'a. Mike wciąŜ stoi obok biurka, patrząc na dziwaczną krzyŜówkę na ekranie monitora. Nadal trzyma w dłoni zdjęcia. Gdy Jack robi krok w stronę celi, Mike mówi, nie unosząc głowy: MIKE Nie podchodź. Jack natychmiast staje jak wryty i robi skruszoną minę. Od strony sklepu wchodzi Hatch, z kaŜdym krokiem otrząsając się ze śniegu. HATCH Ursula mówi, Ŝe w remizie zginął Lloyd Wishman. KIRK FREEMAN Zginął! A co z Ferdem? HATCH To Ferd go znalazł. Twierdzi, Ŝe to samobójstwo. Ale Ursula podejrzewa, Ŝe ktoś mógł go zamordować. Mike... Robbie Beals zabrał Henry'ego Brighta i pojechali do remizy, Ŝeby zbadać sprawę na miejscu. Jack Carver łapie się za głowę. Mike w ogóle nie reaguje. Zachowuje spokój i gorączkowo myśli. 147

MIKE Ulice są jeszcze przejezdne? Jak myślisz? HATCH Autem z napędem na cztery kola? Chyba tak, moŜe do północy. A potem... Hatch wzrusza ramionami: kto to moŜe wiedzieć? MIKE Weź Kirka i jedź tam. Znajdź Robbiego i Henry'ego. Miej oczy otwarte i uwaŜaj na wszystko. Pozamykaj remizę, a potem przywieź ich tutaj. (obrzuca Linoge'a przeciągłym spojrzeniem) My tymczasem przypilnujemy naszego ptaszka. Prawda, Jack? JACK Nie wiem, czy to dobry pomysł... MIKE MoŜe i nie, ale lepszego nie mam. Przykro mi. śaden z nich nie wygląda na zadowolonego, ale Mike jest tu szefem Hatch i Kirk Freeman idą do drzwi, zapinając kurtki. Jack wraca do wpatrywania się w Linoge'a. Gdy zamykają się drzwi, Mike znów zaczyna przerzucać zdjęcia. Nagle przerywa, patrząc na:

29 WNĘTRZE: ZDJĘCIE FOTELA MARTHY, ZBLIśENIE.

Zakrwawiony fotel wygląda makabrycznie niczym krzesło elektryczne, ale jest pusty. Dłoń Mike'a wyciąga z pliku drugą fotografię fotela. Tu takŜe fotel jest pusty.

30 WNĘTRZE: MIKE, ZBLIśENIE.

Jest zaskoczony i zdezorientowany. Przypomina sobie moment robienia zdjęcia.

31 WNĘTRZE: SALON MARTHY; MIKE (RETROSPEKCJA).

Właśnie zaciągnął zasłony na wybitym oknie i unieruchomił stołem. Odwraca się z powrotem do fotela Marthy, unosi aparat i rozlega się trzask migawki. 148

32 WNĘTRZE: LASKA Z WILCZĄ GŁOWĄ, ZBLIśENIE (RETROSPEKCJA).

Głowa wpatruje się w nas, szczerząc zakrwawione zęby. Wygląda jak widmowy łeb wilka w świetle błyskawicy. Po chwili znika w ciemności.

33 WNĘTRZE: PONOWNIE POSTERUNEK KONSTABLA; MIKE.

Trzyma w ręku trzy fotografie fotela Marthy, jedną obok drugiej. MIKE Zniknęła. JACK Co zniknęło? Mike nie odpowiada. Wyciąga z pliku czwarte zdjęcie. Widać na nim wiadomość zapisaną krwią Marthy i naszkicowaną laskę. Mike wolno kieruje wzrok w stronę Linoge'a.

34 WNĘTRZE: LINOGE.

Przechyla głowę, podpierając brodę palcem kokieteryjnym, dziewczęcym gestem. Uśmiecha się lekko.

35 WNĘTRZE: PONOWNIE POSTERUNEK KONSTABLA.

Mike podchodzi do celi, biorąc ze sobą krzesło, ale nie spuszcza przy tym wzroku z twarzy Linoge'a. WciąŜ trzyma w dłoni fotografie. JACK (nerwowo) Mówiłeś, Ŝeby się do niego nie zbliŜać. MIKE Jak mnie złapie, moŜesz go zastrzelić. Pistolet leŜy na biurku. Jack zerka w stronę biurka, ale nie wykonuje Ŝadnego ruchu, by sięgnąć po broń. Biedak jest potwornie zdenerwowany.

36 PLENER: PRZYSTAŃ - WIECZÓR.

Większą część pirsów pochłonął rozszalały ocean.

37 PLENER: LATARNIA MORSKA NA CYPLU - WIECZÓR.

Przez siekący śnieg widać jej prostą, białą sylwetkę i obracające się bez ustanku światło. Rozbijają się o nią wysokie fale. 149

38 WNĘTRZE: POMIESZCZENIE OBSŁUGI W LATARNI MORSKIEJ - WIECZÓR.

Wszystkie urządzenia działają automatycznie i nikogo tu nie ma. Mrugają i błyskają lampki. Gwizd wiatru jest tu bardzo głośny, a wiatromierz pokazuje prędkość od osiemdziesięciu do stu kilometrów na godzinę. Słyszymy, jak budynek dygocze i jęczy pod uderzeniami sztormu. Na oknach rozpryskuje się piana, pozostawiając kropelki wody na szkle.

39 PLENER: LATARNIA MORSKA - WIECZÓR.

W cypel uderza ogromna fala - podobna do olbrzyma, który zniszczy! magazyn Petera Godsoego omal nie zatapiając latarni.

40 WNĘTRZE: POMIESZCZENIE OBSŁUGI W LATARNI MORSKIEJ-WIECZÓR.

Kilka szyb pęka i na urządzenia pryskają strugi wody. Po wycofaniu się fali wszystko działa dalej... przynajmniej na razie.

41 PLENER: REMIZA, PRZED BOCZNYM WEJŚCIEM-WIECZÓR.

Z budynku wychodzą Robbie Beals i Henry Bright, kuląc się przed wichurą. Mają zupełnie inne miny niŜ przed wejściem... zwłaszcza Robbie jest roztrzęsiony. Wyciąga z kieszeni wielki pęk kluczy (do przywilejów burmistrza naleŜy posiadanie kluczy do prawie wszystkich drzwi na wyspie) i zaczyna szukać wśród nich właściwego, gdyŜ zamierza zamknąć remizę. Henry niepewnie kładzie mu dłoń na ramieniu. Znów krzyczą, aby usłyszeć się mimo huczącego sztormu. HENRY Nie powinniśmy przynajmniej zajrzeć na górę? Sprawdzić, czy ktoś... ROBBIE To naleŜy do konstabla. Widzi minę Henry'ego, która mówi: „Inaczej zacząłeś śpiewać", ale nie zamierza odgrywać bohatera; po tym, co zobaczyli na dole, potrzeba by wielu męŜczyzn silniejszych od Henry'ego Brighta, by zaciągnąć Robbiego na górę. Robbie odnajduje klucz i obraca go w zamku. ROBBIE Ustaliliśmy, Ŝe ofiara nie Ŝyje i zabezpieczyliśmy miejsce zdarzenia. Wystarczy. Chodźmy juŜ. Chcę wracać do... 150

HENRY (marudnym tonem pedanta) Wcale nie sprawdziliśmy, czy rzeczywiście nie Ŝyje... nie zbadaliśmy pulsu i tak dalej... ROBBIE Jego mózg zachlapał drzwi wozu, po co na litość boską mielibyśmy mu badać puls? HENRY Ale ktoś mógł być na górze, Jake Civiello... moŜe Duane Pulsifier... ROBBIE Na grafiku dyŜurów widziałem tylko dwa nazwiska, Ferd Andrews i Lloyd Wishman. JeŜeli był tam ktoś jeszcze, to tylko jakiś przyjaciel tego Linoge'a, a ja nie mam ochoty spotykać jego przyjaciół, jeśli nie masz nic przeciwko temu. ChodźŜe juŜ! Łapie Henry'ego za kurtkę i ciągnie go do traktora. Natychmiast uruchamia silnik i niecierpliwie dodaje gazu, czekając, aŜ Henry wgramoli się do środka, a potem zawraca i rusza z powrotem w kierunku ulicy. Tymczasem z białej zawieruchy wyłania się samochód słuŜb publicznych wyspy. Robbie lekko zbacza, zamierzając wyminąć auto, ale Hatch odczytuje jego intencje i sprytnie blokuje mu drogę.

42 PLENER: TRAKTOR GĄSIENICOWY I SAMOCHÓD SŁUśB PUBLICZNYCH - WIECZÓR.

Hatch wysiada z latarką w ręku. Robbie otwiera obciągnięte brezentem drzwiczki traktora i wychyla się na zewnątrz. Poznał Hatcha i znów staje się aroganckim przedstawicielem władzy. Wszyscy muszą krzyczeć, by słyszeć się nawzajem mimo gwizdu wiatru. ROBBIE Z drogi, Hatcher! Jak chcesz ze mną rozmawiać, jedź za nami do ratusza! HATCH Przysyła mnie Mike! Chce, Ŝebyś pojechał na posterunek! Ty teŜ, Henry! ROBBIE Obawiam się, Ŝe to niemoŜliwe. W ratuszu czekają na nas dzieci i Ŝony. Jeśli Mike Anderson chce, Ŝeby któryś z nas później przyszedł na wartę, w porządku. Ale na razie... 151

HENRY Lloyd Wishman nie Ŝyje... a na drzwiach wozu jest coś napisane. JeŜeli to list poŜegnalny, to dziwniejszego w Ŝyciu nie widziałem. Przed samochód wychodzi Kirk Freeman, przytrzymując oburącz czapkę. KIRK Jedźmy juŜ! To nie jest miejsce na dyskusje! ROBBIE (rozdraŜniony) Racja. Pogadać moŜemy w ratuszu, tam przynajmniej jeszcze jest ciepło. Zaczyna zamykać drzwi, ale Hatch je przytrzymuje. HATCH Peter Godsoe teŜ nie Ŝyje. Powiesił się. (pauza) I teŜ zostawił dziwny list. Robbie i Henry patrzą na niego osłupiali. HATCH Robbie, Mike przysłał mnie po ciebie i zabieram cię na posterunek. Jedź za mną do sklepu. Nie będę dłuŜej słuchać twoich wrzasków. HENRY (do Robbiego) Chyba lepiej będzie, jak pojedziemy. KIRK Nie ma się co zastanawiać! Pospieszcie się! HENRY Peter Godsoe... BoŜe wielki, dlaczego? Robbie znajduje się w sytuacji przymusowej, a tego nienawidzi. Uśmiecha się nienaturalnie do Hatcha, którego mina sugeruje, Ŝe przysadzisty zastępca konstabla nie zamierza ustąpić. ROBBIE To ty ciągle wystawiasz tego manekina na werandę sklepu. Myślisz, Ŝe nie wiem? 152

HATCH Jeśli chcesz, później moŜemy o tym pogadać. Teraz mamy powaŜne kłopoty i to jest najwaŜniejsze... i nie chodzi tylko o sztorm. Nie mogę cię zmusić, Ŝebyś nam pomógł, jeŜeli nie chcesz, ale kiedy to wszystko się skończy, postaram się, Ŝeby wszyscy wiedzieli, Ŝe cię prosiłem... a ty odmówiłeś. HENRY Ja pojadę, Hatch. KIRK Dzięki, stary! Henry otwiera drzwi i zaczyna wysiadać, chcąc razem z Hatchem i Kirkiem pojechać na posterunek. Robbie łapie go za kurtkę i wciąga z powrotem na siedzenie. ROBBIE No dobra... ale zapamiętam to sobie. HATCH Twoja sprawa. Pozamykałeś remizę? ROBBIE (pogardliwym tonem) Oczywiście. UwaŜasz mnie za durnia? Hatch nie ma najmniejszej ochoty poruszać tego tematu... chociaŜ gdyby nie był takim dyplomatą, mógłby o tym podyskutować. Potakuje więc skinieniem głowy, odwraca się i brnie przez śnieg do samochodu. Snop światła jego latarki tnie łukami padający śnieg. Henry otwiera drzwi i woła do niego. HENRY MoŜesz się połączyć przez radio z ratuszem? Powiedz Carli i Sandy, Ŝe nic nam nie jest, dobra? Hatch pokazuje mu uniesiony kciuk i wsiada do auta. Dodaje gazu i wolno zawraca, kierując się w stronę sklepu. Samochód wyrzuca spod wszystkich czterech kół pióropusze śniegu. Rusza za nim traktor śnieŜny z Robbiem za kierownicą.

153

43 WNĘTRZE: KABINA SAMOCHODU SŁUśB PUBLICZNYCH; HATCH.

HATCH (przez radio) Ursula? Jesteś tam, Ursula? Odbiór?

44 WNĘTRZE. BIURO RATUSZA.

Wokół Ursuli zgromadził się spory tłum zaniepokojonych osób. Jest wśród nich Ferd Andrews, który zdjął kurtkę i okryty kocem popija coś gorącego. Widać takŜe Molly, Carlę i Sandy, która ma przy sobie Dona, szukając pociechy w jego bliskości. HATCH (głos przez radio, w tle zakłócenia) ...sula? .. .ezwij się... biór... Ursula przez chwilę nie reaguje na wezwanie, zasłaniając mikrofon i spoglądając niespokojnie na tłum, który otoczył ją jeszcze szczelniej, pragnąc usłyszeć nowiny. Wprawdzie to jej sąsiedzi, ale... Molly dostrzega u niej początek ataku agorafobii i odwraca się do ludzi. MOLLY Zróbcie Ursuli trochę miejsca. Cofnijcie się... JeŜeli coś się da usłyszeć, na pewno wam powtórzymy. TESS MARCHANT (dołączając do niej) Do tyłu! Do tyłu! Jak nie macie nic lepszego do roboty, to zejdźcie na dół i oglądajcie sztorm w Weather Network! UPTON BELL Nie da się! Kabel wysiadł! Ale wycofują się posłusznie, robiąc miejsce Ursuli, która posyła Molly i Tess pełne wdzięczności spojrzenie, po czym unosi mikrofon i wciska przycisk nadawania. URSULA Słyszę cię, Hatch, ale bardzo słabo. Mów głośno i powoli, odbiór.

45 WNĘTRZE: SAMOCHÓD SŁUśB PUBLICZNYCH; HATCH.

HATCH Robbie i Henry są cali i zdrowi. Pomyślałem, Ŝe powinienem to wam powiedzieć, odbiór. 154

46 WNĘTRZE: RATUSZ; URSULA.

Na twarzach Sandry Beals i Carli Bright maluje się wyraz ogromnej ulgi. Don, który nie potrafi zbyt długo usiedzieć w miejscu, kiedy ma okazję zniszczyć tyle zabawek i upokorzyć tylu rówieśników, wyrywa się matce i pędzi na dół. DON BEALS Mój tata dał sobie radę! Jest burmistrzem! Umie rzucić piłką dwadzieścia kilometrów! W zeszłym roku sprzedał ubezpieczenia na miliard miliardów dolarów! Kto chce się bawić w małpę? URSULA Hatch, czy Lloyd Wishman naprawdę nie Ŝyje?

47 WNĘTRZE. SAMOCHÓD SŁUśB PUBLICZNYCH; HATCH.

Waha się, patrząc pytająco na Kirka Freemana. Ten nie potrafi mu jednak pomóc. Hatch wie, Ŝe musi być ostroŜny; to Mike decyduje, które informacje moŜna ujawnić, a które lepiej zachować w tajemnicy. Zerka w lusterko wsteczne, upewniając się, czy traktor nadal za nimi jedzie. Jedzie. HATCH Hm... nie znam jeszcze szczegółów. Ursulo, powiedz Sandy i Carli, Ŝe ich chłopcy mają jeszcze coś do zrobienia. Mike chce, Ŝeby pojechali na trochę do sklepu. URSULA (głos przez radio, w tle silne zakłócenia) Po co... klepu? PrzecieŜ ten... areszcie? Molly chce... edzieć... HATCH Urse, źle cię słyszę - sygnał zanika. Spróbuję się połączyć później. Tu słuŜby publiczne, koniec nadawania, bez odbioru. Odkłada mikrofon z ulgą i pewnym poczuciem winy, zauwaŜa spojrzenie Kirka i lekko wzrusza ramionami. HATCH Do diabła, nie wiem, co im miałem powiedzieć. Niech Mike to zrobi - za to mu w końcu płacą. KIRK Taa - jak robią zakupy, plus parę dolców za losy na loterii.

155

48 WNĘTRZE: MIKE I LINOGE NA POSTERUNKU KONSTABLA - WIECZÓR.

Mike siedzi na krześle, które postawi! przed celą. Linoge siedzi na pryczy plecami do ściany, z podciągniętymi kolanami. Patrzą na siebie przez kraty. Na drugim planie obok biurka stoi Jack Carver, obserwując ich. MIKE Gdzie twoja laska? (Linoge milczy) Wiem, Ŝe miałeś laskę. Gdzie ona jest? (Linoge milczy) Jak się dostałeś na wyspę Little Tall? (milczy) Mike pokazuje zdjęcie napisu nad drzwiami salonu Marthy. MIKE „Odejdę, jeśli mi dacie, czego chcę". Ty to napisałeś? Ty, prawda? (Linoge milczy) No więc czego od nas chcesz? Ciągle cisza... ale w oczach więźnia pojawia się błysk. Linoge ukazuje zakończenia zębów w swoim makabrycznym uśmieszku. Mike czeka jeszcze chwilę, ale uznaje, Ŝe czas się skończył. MIKE Andre Linoge. Przypuszczam, Ŝe jesteś Francuzem. Na wyspie mieszka sporo osób francuskiego pochodzenia. St. Pierre... Robichaux... Bissonette... (Linoge milczy) Co się stało z Peterem Godsoem? Miałeś z tym coś wspólnego? (Linoge milczy) Skąd wiedziałeś, Ŝe handluje trawką? Oczywiście zakładając, Ŝe to prawda. LINOGE Wiem niejedno, konstablu. Wiem na przykład, Ŝe kiedy byłeś na Uniwersytecie Maine i na drugim roku bałeś się oblać chemię, Ŝeby nie stracić stypendium, ściągałeś na egzaminie śródsemestralnym. O tym nie wie nawet twoja Ŝona, prawda? 156

Mike jest wstrząśnięty. Nie chce, aby Linoge to widział, lecz nic nie moŜe na to poradzić. MIKE Nie wiem, skąd masz te informacje, ale tu akurat się mylisz. Miałem ściągę i zamierzałem z niej skorzystać, ale w ostatniej chwili ją wyrzuciłem. LINOGE Nie wątpię, Ŝe z biegiem lat sam w to uwierzyłeś... ale obaj znamy prawdę. Powinieneś o tym kiedyś opowiedzieć Ralphiemu. Na przykład jako bajeczkę do poduszki. „Jak tatuś skończył college". (przenosi wzrok na Jacka) Ale ty nigdy nie ściągałeś na egzaminie w college'u, prawda? Bo nigdy nie byłeś w collegu, a nikt ci nie wypomina pał zbieranych w szkole średniej. Jack wpatruje się w niego szeroko otwartymi oczami. LINOGE Ale co jakiś czas lądujesz za kratkami za napaść... jeŜeli cię złapią. W zeszłym roku miałeś szczęście, co? Ty i Lucien Fournier, Alex Haber. Szczęściarze. 157

JACK Zamknij się. LINOGE Facet po prostu działał wam na nerwy, prawda? Tak jakoś seplenił... i miał jasne włosy, kręcone jak u dziewczyny... nie mówiąc o tym, jak chodził... Mimo to, trzech na jednego... z kijami bilardowymi... to nie fair. Linoge z dezaprobatą kręci głową. Jack robi krok w stronę celi, zaciskając pięści. JACK Słuchaj pan, ostrzegam! LINOGE (z uśmiechem) Chłopak stracił oko - co ty na to? MoŜesz zresztą sam się przekonać. Mieszka w Lewiston. Nosi opaskę z wzorzystej tkaniny, którą uszyła mu siostra. Tym okiem nie moŜe płakać kanalik łzowy się zapiekł. W nocy chłopak leŜy w łóŜku i słucha samochodów na Lisbon Street i muzyki na Ŝywo z klubów - zespołów, które umieją grać tylko rzeczy w rodzaju „Louie, Louie" albo „Hang On Sloopy". Modli się do świętego Andrzeja, Ŝeby zwrócił mu wzrok w lewym oku. Nie moŜe juŜ prowadzić samochodu; stracił widzenie głębi. Tak się zdarza, kiedy ktoś traci oko. Nie moŜe nawet za długo czytać, bo zaraz boli go głowa. Ale ciągle ma ten sam ciotowaty chód... i sepleni... a wam tak naprawdę podobały się jego włosy, gęste i puszyste... chociaŜ nigdy byście się do tego przed sobą nie przyznali. Podniecały was. Ciekawiło was, jakie to uczucie, przeczesać je palcami... Jack chwyta z biurka pistolet i mierzy w celę. JACK Zamknij się albo ja cię zamknę. Przysięgam! MIKE Jack, odłóŜ to! Linoge nie rusza się, ale jego twarz przyobleka dziwny ciemny blask. Nie ma tu Ŝadnych szkieł kontaktowych ani efektów specjalnych; wszystko wyraŜa twarz - prowokująca... nienawistna... władcza.

158

LINOGE Oto pomysł na kolejną bajeczkę do poduszki na sztormową noc. Widzę, jak obejmujesz leŜącego w łóŜku synka i mówisz mu: „Buster, tatuś chce ci opowiedzieć, jak kijem bilardowym wykłuł oko brzydkiemu pedałowi, bo...". Jack naciska spust pistoletu. Mike spada z krzesła. Wydaje okrzyk bólu. Linoge ani drgnie, a Mike leŜy twarzą do podłogi. WYCIEMNIENIE. KONIEC AKTU 1.

Akt 2 49 PLENER: SKLEP ANDERSONA - WIECZÓR.

Sztorm huczy, w gęstym śniegu sklep wygląda jak zjawa. Dźwięk: głuchy trzask. Wali się drzewo, omija pólcięŜarówkę Godsoego, ale miaŜdŜy przód samochodziku Molly i gruchocze koniec balustrady na werandzie. JACK (głos spoza kadru) Mike! Mike, nic ci nie jest?

50 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA.

Mike podnosi się na kolana. Prawą dłoń przyciska do lewego bicepsa, a spomiędzy palców cieknie krew. Jacka dręczą straszne wyrzuty sumienia i jest przeraŜony tym, co zrobił... a raczej czego omal nie zrobił. Rzuca broń na biurko i biegnie do Mike'a, który tymczasem wstaje. JACK (bełkocząc) Mike, przepraszam... nie chciałem... nic ci nie... Mike brutalnie go odpycha. MIKE Trzymaj się od niego z daleka - tak mówiłem, prawda? Ale nie dlatego Mike go odepchnął; Mike odepchnął Jacka za jego głupotę i Jack dobrze o tym wie. Stoi między celą a biurkiem, usta mu drŜą, a oczy wilgotnieją. Mike odsuwa dłoń od ramienia i ogląda obraŜenia. Koszula jest rozdarta i z rany sączy się krew. Dźwięki: warkot silników. NadjeŜdŜają samochód słuŜbowy i traktor. MIKE Małe draśnięcie. Miałem szczęście. 160

(wiadomość sprawia Jackowi widoczną ulgę) Piętnaście centymetrów w lewo i byłby ze mnie zimny trup, a ten miałby kłopot z głowy. Mike odwraca się i patrzy na celę. Na jednym z prętów widać świeŜe, błyszczące zadrapanie. Mike dotyka go opuszką palca z zaskoczoną miną. MIKE Gdzie jest... LINOGE Tu. Wyciąga przed siebie zaciśniętą w pięść dłoń. Mike jak we śnie wsuwa rękę między kraty, nadstawiając otwartą dłoń. JACK Mike, nie!!! Mike nie zwraca na niego uwagi. Ręka Linoge'a przesuwa się nad jego dłoń i upuszcza coś małego i czarnego. Mike cofa rękę. Jack robi dwa kroki naprzód. Mike dwoma palcami ujmuje maleńki przedmiot i unosi go, by obaj mogli mu się przyjrzeć. To kula z naboju wystrzelonego przez Jacka. Warkot silników staje się głośniejszy. MIKE (do Linoge'a) Złapałeś to? Złapałeś, prawda? Linoge patrzy na niego bez słowa, uśmiechając się.

51 PLENER: SKLEP - WIECZÓR.

Na parking wjeŜdŜa auto słuŜb publicznych, a obok - zatrzymuje się traktor gąsienicowy. Wysiadają z nich czterej męŜczyźni i patrzą na powalone drzewo, które zmiaŜdŜyło samochód i część werandy. HATCH Robbie, ubezpieczenie Mike'a to pokryje? ROBBIE (nie zawracaj mi głowy głupstwami) Chodź. Wejdźmy wreszcie do środka. Wspinają się po schodkach na werandę. 161

52 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA.

Mike ma podwinięty rękaw koszuli i widać płytkie rozcięcie na bicepsie. Na biurku obok pistoletu stoi otwarta apteczka. Jack kładzie na ranie kawałek złoŜonej gazy, a potem zabezpieczają plastrem. JACK Mike, naprawdę mi przykro. Mike głęboko nabiera powietrza, zatrzymuje na chwilę i wypuszcza, powoli się uspokajając. Nie bez trudu, ale w końcu udaje mu się wziąć w garść. Otwierają się drzwi wejściowe w sklepie. Brzęczy zawieszony nad nimi dzwonek; rozlega się tupot cięŜkich butów i szmer zbliŜających się głosów. MIKE To Hatch! JACK A to, co ten facet wygadywał... Jack z lękiem i nienawiścią spogląda na Linoge'a, który spokojnie mu się przypatruje. Mike gestem ucisza Jacka. Otwierają się drzwi. Wchodzi Hatch, a za nim Henry Bright i Kirk Freeman. Ostatni kroczy Robbie Beals, który ma wojowniczą minę, ale w jego oczach czai się strach. Nie jest to dobre połączenie. ROBBIE No dobrze, co się tu dzieje? MIKE Robbie, sam chciałbym wiedzieć.

53 PLENER: SKRZYśOWANIE MAIN STREET I ATLANTIC STREET - WIECZÓR.

Huczy sztorm. Zaspy są coraz wyŜsze.

54 PLENER: WITRYNA DROGERII - WIECZÓR.

Całe okno zajmuje powiększone zdjęcie przedstawiające zimowe scenki: ludzi na sankach, nartach i łyŜwach. Przed fotografią zawieszono na nitkach fiolki witamin. Napis u góry zdjęcia głosi: DZIĘKI WITAMINOM NU-U GLOW OPRZESZ SIĘ ZIMIE! Pod ścianą z lewej strony stoi zegar wahadłowy, który pokazuje wpół do dziewiątej. 162

Dźwięk: Kolejny głuchy trzask. Szybę wystawową przebija wielki konar, który przewraca fotografię. Do drogerii zaczyna nawiewać śniegu.

55 PLENER: RATUSZ-WIECZÓR.

Budynek ledwie widać przez gęsto padający śnieg.

56 WNĘTRZE: KĄT RATUSZOWEJ SUTERENY.

To kraina dzieci. Pippa Hatcher, Harry Robichaux, Heidi St. Pierre i Frank Bright juŜ smacznie śpią. Molly siedzi na skraju łóŜka Ralphiego. który teŜ jest bardzo śpiący. RALPHIE Nie zdmuchnie nas prawda? Tak jak domku ze słomy i domku z gałęzi? MOLLY Nie zdmuchnie, bo ratusz jest zbudowany z cegieł tak jak domek trzeciej świnki. Sztorm moŜe sobie dmuchać całą noc, a nam nic się nie stanie. RALPHIE (sennie) A tatusiowi teŜ nic się nie stanie? MOLLY Nic. Tatusiowi na pewno nic nie grozi. Całuje znamię na jego nosie - siodełko dla duszka. RALPHIE Tatuś nie pozwoli temu złemu panu uciec i nas skrzywdzić, prawda? MOLLY Prawda. Mogę ci to obiecać. DON BEALS (pełen złości wrzask) Puść mnie! Przestań! Daj mi spokój! Molly odwraca się i widzi: 163

57 WNĘTRZE: SCHODY DO SUTERENY - WIECZÓR.

Kroczy nimi ostroŜnie Sandra Beals, niosąc na rękach wierzgającego i piszczącego Dona. Jej mina sugeruje, Ŝe jest przyzwyczajona do takich wybuchów... moŜe nawet za bardzo przyzwyczajona. Gdy Sandra schodzi z ostatniego stopnia, Molly biegnie jej na pomoc, a Donowi wreszcie udaje się wyswobodzić z ramion matki. Zmęczony i wściekły demonstruje zachowanie, na którego widok młodzi małŜonkowie często postanawiają nigdy nie mieć dzieci. MOLLY Pomóc ci? SANDRA BEALS (uśmiechając się ze zmęczeniem) Nie... jest po prostu trochę nie w humorze... DON BEALS To tatuś kładzie mnie spać, nie ty! SANDRA Donnie, skarbie... Don kopie ją. To dziecięcy kopniak wymierzony stopą obutą w miękką tenisówkę, ale mimo wszystko bolesny. DON (ryczy) Mój tatuś! Nie ty! Przez moment dostrzegamy w oczach Molly prawdziwą odrazę do tego dziecka. Wyciąga do niego rękę - Don kuli się nieco, mruŜąc oczy... SANDRA Molly, nie! .. .ale Molly go obraca i daje mu lekkiego klapsa w pupę. MOLLY (tonem słodkim jak miód) Idź na górę. Zaczekaj tam na tatusia. Don Beals, uroczy do ostatniej chwili, pogardliwie prycha jej prosto w twarz, opryskując ją kropelkami śliny. Potem czmycha na górę. Obie kobiety patrzą w ślad za nim: 164

Sandra jest zaŜenowana zachowaniem syna, Molly usiłuje wziąć się w garść. Widzimy, Ŝe mimo iŜ jest dobrą matką i cierpliwą przedszkolanką, przynajmniej przez chwilę przemknęło jej przez myśl, Ŝe zamiast dawać mu klapsa w tyłek, powinna zdrowo dać smarkaczowi w twarz. SANDRA Przepraszam, Moll. Zdawało mi się, Ŝe jest juŜ śpiący. Ale... jest przyzwyczajony, Ŝe to tata kładzie go spać. MOLLY Lepiej pozwól mu się wyszaleć. Buster chyba teŜ jeszcze biega na górze. Pobawią się trochę w berka i wreszcie zasną gdzieś w kącie. Rozmawiając, przechodzą z powrotem do części sali wydzielonej dla dzieci i ściszają głosy. SANDRA O ile nikomu nie będzie przeszkadzał... MOLLY Nie przejmuj się, wszyscy śpią jak zabici... Ralphie na pewno juŜ do nich naleŜy. Molly przykrywa go kocem po samą brodę i całuje w kącik ust. Sandra przygląda się temu z zazdrością. SANDRA Czasem martwię się o Donniego. Kocham go, ale się martwię. MOLLY Sandy, dzieci przechodzą róŜne okresy. Don moŜe ma taki, Ŝe bywa... nieprzyjemny, ale kiedyś mu to przejdzie. W jej głosie pobrzmiewa jednak nuta wątpliwości, jak gdyby miała nadzieję, Ŝe to co mówi jest prawdą, ale sama w to nie wierzyła. Wiatr na zewnątrz wyje. Obie kobiety spoglądają po sobie z niepokojem... i nagle Sandra postanawia się zwierzyć. SANDRA Wiosną odejdę od Robbiego. Zabieram Donniego i wracam do rodziców na Deer Isle. Nie sądziłam, Ŝe się zdecyduję, ale... chyba właśnie zdecydowałam. 165

Molly patrzy na nią z mieszaniną współczucia i zakłopotania. Nie wie, co odpowiedzieć.

58 WNĘTRZE: RATUSZOWA KUCHNIA - WIECZÓR.

To doskonale wyposaŜone pomieszczenie - przygotowano tu niejedno przyjęcie dobroczynne i uroczystą kolację. W kuchni krząta się kilka kobiet, przygotowując wszystko przed jutrzejszym śniadaniem. Wśród nich jest pani Kingsbury i Joanna Stanhope. Teściowa Joanny siedzi przy drzwiach jak królowa, doglądając wszystkich czynności. W kuchni zjawia się Cat Withers ubrana jak do wyjścia. PANI KINGSBURY Idziesz pomóc Billy'emu? CAT Tak. PANI KINGSBURY Sprawdź, czy na półce z tyłu są płatki owsiane. I powiedz Billy'emu, Ŝeby nie zapomniał o sokach. CORA Tylko uwaŜaj, nie wyciśnij z niego wszystkich, ChociaŜ pewnie ma spore zapasy, co? Cora, która nie ma pojęcia, co się stało, kiedy wprowadzano Linoge'a do celi przez sklep, i nie wie, jakie stosunki panują teraz między Cat a Billym, wybucha obrzydliwym starczym chichotem. Cat wcale to nie bawi. Podchodzi do tylnego wyjścia. Na jej twarzy - której niewiele widać zza szalika i naciągniętej na uszy czapki - maluje się udręka i przygnębienie. Mimo to postanowiła porozmawiać z Billym i spróbować ocalić ich związek.

59 PLENER: Z TYŁU RATUSZA-WIECZÓR.

Zasypany i zawiany śniegiem chodnik prowadzi do niewielkiej ceglanej przybudówki - szopy z zapasami. Drzwi szopy są otwarte i w padający śnieg sączy się słaby blask lampy gazowej Colemana, oświetlając pozostawiony przez sanki szeroki ślad, który juŜ przysypuje świeŜy śnieg. Kamera wsuwa się do szopy i widzimy ciepło ubranego Billy'ego Soamesa pakującego zapasy do toboganu, który tu przyciągnął. Są tu przede wszystkim koncentraty, o których mówiła Ursula wystarczy zalać proszek wodą i połknąć, paskudztwo - ale widać takŜe kartony z płatkami, kosz jabłek i kilka worków ziemniaków. 166

CAT (głos spoza kadru) Billy? Billy się odwraca.

60 WNĘTRZE: SZOPA Z ZAPASAMI - WIECZÓR.

Cat stoi w drzwiach. Billy patrzy na nią. W mdłym świetle lampy gazowej unosi się para ich oddechów. Dzieli ich przepaść nieufności. CAT MoŜemy porozmawiać? BILLY Chyba moŜemy. Czemu nie? CAT Billy... BILLY Czy on powiedział prawdę? O tym pogadajmy. Pojechałaś do Derry i usunęłaś ciąŜę? Cat milczy. To wystarczy za odpowiedź. BILLY A więc nie mamy juŜ chyba o czym rozmawiać. To wszystko wyjaśnia. Demonstracyjnie odwraca się do niej plecami i wraca do przeszukiwania półek. Cat ogarnia złość. Dziewczyna wchodzi do szopy, robiąc duŜy krok nad do połowy załadowanym toboganem. CAT Nie chcesz wiedzieć, dlaczego to zrobiłam? BILLY Niespecjalnie. Dziecko było nasze - tak mi się przynajmniej wydaje - a teraz nie Ŝyje. Więcej nie muszę wiedzieć. Cat jest coraz bardziej wzburzona. Zapomina, Ŝe przyszła tu ratować ich związek, a nie przykładać rękę do katastrofy. Zresztą nie moŜna się jej dziwić, skoro Billy ma taki stosunek do sprawy.

167

CAT Zadałeś mi pytanie, teraz ja ci zadam. Powiesz mi, jak było z Jenną Freeman? W jej głosie słychać wyzywający ton. Ręce Billy'ego nieruchomieją, dotykają puszek - wielkich puszek soku jabłkowego. Na etykietach widnieje nazwa producenta: McCALL, pod spodem rysunek dojrzałego jabłka, a na samym dole słowa: PIERWSZY GATUNEK - 100 PROCENT SOKU. Billy odwraca się do Cat, wojowniczo unosząc podbródek. BILLY Po co pytasz, skoro juŜ wiesz? CAT MoŜe chcę ci zetrzeć z twarzy tę minę świętoszka. Tak, wiedziałam juŜ wcześniej. Uganiasz się za największą puszczalską na całym wybrzeŜu, jak gdyby paliło się jej w kroku, a ty chcesz ugasić poŜar. BILLY To wcale nie tak. CAT A jak? Powiedz, jeŜeli jest inaczej. Billy milczy. Teraz stoi tyłem do półek; ma przed sobą Cat, lecz unika jej wzroku. CAT Nie rozumiem - nigdy ci nie odmówiłam. Nigdy, ani razu. A ty mimo to... Billy, ile razy dziennie masz na to ochotę? BILLY Co to ma wspólnego z naszym dzieckiem? O którym zresztą musiałem się dowiedzieć od zupełnie obcego faceta przy połowie ludzi z miasta? CAT Wiedziałam, za kim się uganiasz, nie rozumiesz? Jak mogłam uwierzyć, Ŝe postąpisz jak trzeba? Jak w ogóle mogłam ci wierzyć? Billy nie odpowiada. Zaciska szczęki. Jeśli w słowach Cat pobrzmiewa prawda, on i tak jej nie słyszy. I prawdopodobnie nie potrafi dostrzec. 168

CAT Wiesz, jak to jest? Dowiedzieć się o własnej ciąŜy, a tydzień później usłyszeć, Ŝe twój chłopak spędza popołudnia z miejscową latawicą? Podeszła tak blisko, Ŝe krzyczy mu prosto w twarz. BILLY (takŜe krzyczy) To dziecko było w połowie moje! Pojechałaś do Derry i zamordowałaś je, a w połowie było moje. CAT (szyderczym tonem) Jasne, jasne. Teraz jest twoje, jak juŜ go nie ma.

61 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA; LINOGE - WIECZÓR.

Wokół biurka zgromadziło się pięciu męŜczyzn - Mike, Hatch, Kirk, Jack i Robbie. Mike próbuje wywołać przez radio policję stanową w Machias. Hatch przygląda mu się, lecz pozostali nie potrafią oderwać wzroku od Linoge'a. Nagle więzień oŜywia się i prostuje. Jack trąca łokciem Mike'a, chcąc zwrócić jego uwagę. Mike spogląda w stronę celi. Tymczasem Linoge wyciąga przed siebie rękę z opuszczonym palcem wskazującym, którym nakreśla w powietrzu kółko.

62 WNĘTRZE: SZOPA Z ZAPASAMI; CAT I BILLY -WIECZÓR.

Billy odwraca się do półek, plecami do Cat. Jego ruch stanowi dokładne powtórzenie gestu, jaki Linoge wykonał palcem. BILLY Co to niby ma znaczyć? CAT śe nie jestem głupia. Gdybym przyszła do ciebie, kiedy jeszcze latałeś za Jenną, wiem, co byś pomyślał: „Dziwka chce mnie złapać na dzieciaka". BILLY DuŜo za mnie myślałaś, co? CAT Powinieneś być mi wdzięczny! Sam na pewno masz z tym kłopoty! 169

BILLY A dziecko? To, które zabiłaś? Myślałaś choć trochę o dziecku? (Cat nie odpowiada) Wyjdź stąd. Nie mogę cię juŜ słuchać. CAT O BoŜe. To straszne, Ŝe nie byłeś mi wierny, ale gorzej, Ŝe jesteś tchórzem - nie umiesz nawet wziąć na siebie odpowiedzialności za to, co robisz. Myślałam, Ŝe potrafię uratować nasz związek, ale nie ma czego ratować. Jesteś jednak tylko głupim szczeniakiem. Odwraca się, zamierzając odejść. Twarz Billy'ego wykrzywia grymas wściekłości. Chłopak patrzy na półkę przed sobą i widzi:

63 WNĘTRZE: PUSZKI SOKU WIDZIANE Z POZYCJI BILLY'EGO.

Nazwę producenta „McCALL" zastąpił napis „McKAT". Zamiast dojrzałego jabłka na etykiecie widzimy czarną laskę ze srebrną wilczą głową. A napis 100 PROCENT SOKU zmienił się w 100 PROCENT SUKI.

64 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA; LINOGE.

W odgrywanej dalej pantomimie Linoge unosi rękę i udaje, Ŝe łapie jakiś przedmiot. KIRK Co on wyrabia? Mike kręci głową. Nie ma pojęcia. 65 WNĘTRZE: SZOPA Z ZAPASAMI; BILLY I CAT. 66

Billy zdejmuje z półki jedną puszkę i chwyta ją jak maczugę. Tymczasem Cat przekracza tobogan, zmierzając do wyjścia. 66 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA; LINOGE.

MIKE O co chodzi? MoŜe nam łaskawie powiesz? Linoge nie zwraca na niego uwagi. Jest bez reszty pochłonięty swoją pantomimą. Znów kręci palcem młynka, a potem wykonuje w powietrzu noŜycowaty ruch palcami naśladujący idącego człowieka. 170

67 WNĘTRZE: SZOPA; BILLY I CAT.

Cat jest juŜ przy drzwich, zwrócona tyłem do Billy'ego, który odwraca się z wielką puszką soku w rękach. Podchodzi bliŜej...

68 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA.

Mike zbliŜa się do celi, a Linoge wstaje i unosi rękę nad głowę. Ma stuloną dłoń, jak gdyby trzymał przedmiot, który widzi tylko on.

69 WNĘTRZE: SZOPA; BILLY I CAT.

Cat wychodzi w śnieŜną zawieruchę i w tym samym momencie Billy unosi puszkę nad głowę.

70 WNĘTRZE: CELA; LINOGE.

Unosi drugą rękę, trzymając oburącz niewidzialny przedmiot.

71 PLENER: PRZED SZOPĄ Z ZAPASAMI; CAT - WIECZÓR.

Cat stoi tuŜ za drzwiami na szybko niknących śladach toboganu. Ociera łzy dłońmi w rękawiczkach, potem poprawia szalik. Billy ma mnóstwo czasu. Ukazuje się za jej plecami, trzymając puszkę oburącz nad głową. Jego twarz wykrzywia grymas nienawiści.

72 WNĘTRZE: CELA; LINOGE.

Przed kratą stoi Mike, wpatrując się w więźnia ze zdumieniem i obawą. Za nim tłoczą się pozostali męŜczyźni. Linoge, nie zwracając na nikogo uwagi, opuszcza ręce.

73 PLENER; SZOPA; BILLY I CAT.

Billy juŜ ma zadać cios. Widzimy, jak cięŜka puszka zaczyna kreślić łuk naśladujący ruch, jaki wykonał Linoge, ale nagle się zatrzymuje. Wyraz ślepej furii znika z twarzy Billy'ego, którego zdejmuje groza - BoŜe, o mało nie roztrzaskał jej czaszki! Cat nie zdaje sobie z niczego sprawy, nic nie wyczuwa. Wolnym krokiem ze spuszczoną głową rusza w drogę powrotną. Wicher targa końce jej szalika.

74 WNĘTRZE: CELA; LINOGE.

Nadal jest pochylony, trzyma złączone ręce na wysokości kolan - jak człowiek, który właśnie zadał silny cios czymś cięŜkim. Lecz wie, Ŝe mu nie wyszło. Na jego twarzy perli się pot, a oczy płoną z wściekłości. 171

LINOGE Ma rację. Rzeczywiście jesteś tchórzem. MIKE Do diabła, co ty wyra... LINOGE (ryczy) Zamknij się!!! Jedna z gazowych lamp na biurku pęka, pryskając odłamkami szkła. MęŜczyźni przy biurku kulą się odruchowo. Linoge okręca się na pięcie - jest rozjuszony i jeszcze bardziej przypomina tygrysa w klatce - a potem pada twarzą na pryczę, chowając głowę w ramionach. Mruczy coś do siebie. Mike pochyla się jak najbliŜej krat, nasłuchując. LINOGE Schody... tylne schody... przy schodach...

75 PLENER: TYLNE SCHODY DO RATUSZA - WIECZÓR.

Przez przysypane śniegiem szyby zaglądamy do kuchni, gdzie wciąŜ siedzi Cora, obserwując krzątaninę Joanny i pani Kingsbury. Zjawiły się tu jeszcze Carla St. Pierre i Roberta Coign, które wkładają naczynia do zmywarki. Widok kojarzy się z przytulnym i ciepłym domem, zwłaszcza wobec szalejącego na zewnątrz wiatru i siekącego śniegu. Kamera przesuwa się w dół. Przy zaśnieŜonym ganku znajduje się skrzynka na mleko. Oparta o nią stoi laska Linoge'a do połowy pogrąŜona w śniegu. Wilcza głowa lśni srebrzyście. Cat opuszcza dłoń w rękawiczce i dotyka srebrnego uchwytu. Jeden palec muska wyszczerzony wilczy pysk.

76 PLENER: CAT, ZBLIśENIE-WIECZÓR.

Ma błędny wzrok. Jest zafascynowana.

77 WNĘTRZE: CELA; LINOGE - WIECZÓR.

Nadal leŜy twarzą do pryczy, chowając głowę w ramionach. Mamrocze do siebie, gorączkowo coś recytuje. Mike nie wie, co się dzieje, ale wie, Ŝe to nic dobrego. MIKE Przestań, Linoge.

Linoge go ignoruje. Zaczyna jeszcze szybciej mamrotać. 172

78 PLENER: GANEK Z TYŁU RATUSZA - WIECZÓR.

Cat juŜ tu nie ma, lecz widzimy jej ślady - zawróciła i poszła z powrotem do szopy. Laska takŜe zniknęła. Śnieg szybko wygładza krawędzie otworu w miejscu, gdzie przed chwilą tkwiła.

79 WNĘTRZE: SZOPA; BILLY - WIECZÓR.

Billy siedzi w kucki z boku toboganu, który jest juŜ pełen. Przykrywa ładunek kawałkiem brezentu, a potem zaczyna go zabezpieczać sznurkiem z nicią elastyczną. Z tego miejsca nie widać drzwi, ale zauwaŜamy cień, jaki na niego pada... przy ludzkiej sylwetce widzimy takŜe cień laski, który wolno się unosi. Billy dostrzega ten ruch. Zmienia pozycję... unosi głowę...

80 WNĘTRZE: CAT WITHERS WIDZIANA Z POZYCJI BILLYEGO - WIECZÓR.

Cat zmieniła się w harpię dokonującą zemsty. W grymasie wściekłości obnaŜa zęby. Trzyma laskę za koniec, wysoko unosząc wilczą głowę. Z krzykiem opuszcza laskę. 173

81 WNĘTRZE: LINOGE LEśĄCY TWARZĄ DO PRYCZY.

Triumfalnie krzyczy w poduszkę, wciąŜ zasłaniając głowę rękami.

82 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA, SZERSZY WIDOK.

Zdenerwowany Mike odsuwa się od celi. Pozostali czterej męŜczyźni stoją zbici w gromadkę jak owce podczas gradobicia. Wszyscy są przeraŜeni. Linoge dalej krzyczy.

83 PLENER: UJĘCIE SZOPY - WIECZÓR.

Stąd nie widzimy, co się stało, i chyba lepiej dla nas. Widzimy jednak cień Cat ... oraz cień laski, który unosi się i opada, unosi i opada. WYCIEMNIENIE. KONIEC AKTU 2.

Akt 3

84 PLENER: LATARNIA MORSKA - WIECZÓR.

Zaczyna się odpływ i w górę strzelają fontanny spienionej wody, ale światło reflektora nadal omiata szalejący ocean. Niektóre okna na szczycie latarni zostały wybite, ale budynek zwycięŜył w walce z Ŝywiołem. Przynajmniej na razie.

85 PLENER: OKNO WYSTAWOWE DROGERII - WIECZÓR.

Przejścia między regałami wypełniają się śniegiem, który zaczyna zasypywać szybę tarczy zegara wahadłowego, lecz moŜna jeszcze odczytać godzinę: ósma czterdzieści siedem.

86 WNĘTRZE. KĄT W RATUSZOWEJ SUTERENIE, MOLLY.

Molly siedzi w ustawionym w kącie fotelu z wysokim oparciem ze słuchawkami walkmana na uszach. Słuchawki są lekko przekrzywione i cały czas wolno się zsuwają. Słyszymy ciche dźwięki muzyki klasycznej. Molly głęboko śpi. W kadrze pojawiają się czyjeś ręce i zdejmują słuchawki. Molly otwiera oczy. Obok niej stoi dziewczyna w wieku około siedemnastu lat. Annie uśmiecha się nieco zmieszana i wyciąga do Molly słuchawki. ANNIE HUSTON Chcesz jeszcze słuchać? Bo zaczęły ci się zsuwać. MOLLY Nie, dziękuję, Annie. Przy muzyce zawsze zasypiam i potem słucham Schuberta plombami. Wstaje, przeciąga się, a potem kładzie walkmana na fotelu. „Salonowa" część sutereny została oddzielona od części sypialnej, którą widzimy przez szparę między prowizorycznymi kotarami. Wszystkie dzieci juŜ śpią, połoŜyło się juŜ takŜe kilkoro dorosłych. 175

Pod ścianą części „salonowej" stoi telewizor. Zgromadziło się przed nim około czterdziestu osób; niektórzy siedzą na podłodze, inni na składanych drewnianych krzesłach, reszta stoi z tyłu. Obraz jest rozmyty, a na ekranie widać prezentera pogody z WVII, oddziału ABC w Bangor. Przy odbiorniku stoi Lucien Fournier, przystojny męŜczyzna w wieku około trzydziestu lat ubrany w sweter z reniferem, i manipuluje anteną pokojową, chcąc uzyskać lepszy obraz (jego wysiłki są z góry skazane na niepowodzenie). Lucien jest jednym z dwóch kumpli Jacka Carvera, którzy razem z nim napadli na geja. PREZENTER POGODY Nawałnica nadal się rozbudowuje, a największe opady śniegu odnotowuje się na wybrzeŜu i obszarach centralnych. W naszej stacji trudno nam uwierzyć w podawane liczby, ale mamy informacje z Machias, Ŝe spadło juŜ prawie pół metra śniegu... oczywiście zaspy mogą być znacznie wyŜsze. Widzialność jest zerowa. Po drogach nie jeŜdŜą Ŝadne pojazdy. (parska krótkim śmiechem) Ktoś mógłby spytać - po jakich drogach? Podobne warunki panują w Bangor. Z róŜnych punktów sieci energetycznej dochodzą kolejne zgłoszenia przerw w dostawie prądu. Brewer ogarnęły całkowite ciemności, a w Southwest Harbor wichura podobno powaliła wieŜę kościoła. Sytuacja jest tragiczna, mimo Ŝe burza nie osiągnęła jeszcze szczytowej intensywności. Będą państwo opowiadali o niej swoim wnukom... a one i tak pewnie nie uwierzą. Od czasu do czasu muszę wyglądać przez okno naszego pokoju redakcyjnego, Ŝeby samemu w to uwierzyć. Wśród osób stojących z tyłu jest Ursula Godsoe, która popatruje na swoich współtowarzyszy. Molly stuka ją lekko w ramię i Ursula odwraca się do niej z niewesołą miną. MOLLY (wskazując na telewizor) Co mówią? URSULA Na zmianę porywiste wichry i gwałtowne podmuchy. Tak ma być jutro aŜ do wieczora, kiedy podobno zacznie się wreszcie uspokajać. Prądu nie ma od Kittery do Millinocket. Miasteczka na wybrzeŜu są odcięte od świata, a my na wyspach... szkoda gadać. Ursula wygląda naprawdę okropnie. Molly patrzy na nią współczująco, ale i z zainteresowaniem. 176

MOLLY Co się dzieje? URSULA Nie wiem. Mam bardzo złe przeczucia. MOLLY Nic dziwnego. Morderstwo Marthy Clarendon... samobójstwo Lloyda Wishmana... wokół nas szaleje sztorm stulecia... kto nie miałby czarnych myśli? URSULA Nie, chodzi o coś więcej.

87 PLENER: UJĘCIE SZOPY ZA RATUSZEM - WIECZÓR.

Przez chwilę widzimy puste drzwi, a potem staje w nich Cat. Ma szeroko otwarte oczy, zupełnie pozbawione wyrazu. Na jej policzkach, ledwie widocznych między szalikiem a czapką, widzimy maleńkie krople krwi. Przypominają piegi. Cat wciąŜ trzyma w ręku laskę. Wilczą głowę znów oblepia krew. Kamera rusza do środka i w tym momencie Cat chyba zaczyna pojmować, co zrobiła. Patrzy na laskę i upuszcza ją na ziemię.

88 PLENER: LASKA WIDZIANA Z POZYCJI CAT.

Laska leŜy za progiem w śniegu, łypiąc na nią szyderczo. Oczy srebrnego wilka są pełne krwi.

89 PLENER: PONOWNIE CAT W DRZWIACH SZOPY - WIECZÓR.

Zakrywa policzki dłońmi w rękawiczkach. Potem, być moŜe coś czując, odrywa ręce od twarzy i patrzy na nie. Jej mina nadal nie wyraŜa absolutnie nic, jak gdyby Cat była odurzona... jest w szoku.

90 WNĘTRZE: SUTERENA; MOLLY I URSULA.

Ursula sprawdza, czy nikt ich nie podsłuchuje. Nikogo nie ma, mimo to na wszelki wypadek prowadzi Molly do w miarę ustronnego miejsca w pobliŜu podestu schodów. Molly spogląda na nią z niepokojem. Wiatr na zewnątrz wściekle wyje. Wobec potęgi Ŝywiołu kobiety wydają się niezwykle kruche.

URSULA Kiedy mam takie przeczucia, zawsze im ufam. Nauczyłam się tego w ciągu wielu lat. Molly... boję się, Ŝe coś się stało Peterowi.

177

MOLLY (momentalnie zaalarmowana) Dlaczego? Przyjechał ktoś ze sklepu? Czy Mike... URSULA Nie, od ósmej nie zjawił się nikt z tamtej części miasta, ale Mike jest zdrów i cały. Dostrzega, Ŝe Molly nie jest przekonana i uśmiecha się odrobinę gorzko. URSULA Nie mam na myśli Ŝadnej parapsychologii - złapałam parę fragmentów rozmów w radiu. Raz mówił Hatch, a raz prawie na pewno Mike. MOLLY Co mówił? Z kim rozmawiał? URSULA Zwiało nam anteny, trudno usłyszeć cokolwiek sensownego, po prostu głosy. Wydaje mi się, Ŝe ciągle próbują się połączyć z policją stanową w Machias. MOLLY Skoro nie słyszałaś nic o Peterze, skąd moŜesz wiedzieć... URSULA Nie słyszałam, ale czuję. MoŜe uda mi się namówić Luciena Fourniera, Ŝeby przestał majstrować przy telewizorze i podrzucił mnie swoim skuterem do sklepu, mogłabyś przypilnowałabyś tu wszystkiego? Jeśli nie zawali się dach, wystarczy tylko powtarzać, Ŝe wszystko będzie dobrze, Ŝe śniadanie jest 6 siódmej i Ŝe szukamy jeszcze chętnych do przygotowania posiłków i sprzątania. Dzisiaj, dzięki Bogu, nie ma juŜ nic do roboty. Ludzie powoli kładą się spać. MOLLY Pojadę z tobą. Tavia moŜe mieć tu oko na wszystko. Chcę się zobaczyć z Mikiem. URSULA Nie. Tu jest Ralphie, a tam być moŜe niebezpieczny przestępca. 178

MOLLY Ty teŜ powinnaś pomyśleć o dziecku. Zostawiasz tu przecieŜ Sally. URSULA Ale martwię się o ojca Sally, nie o ojca Ralphiego. A Tavia Godsoe... nigdy bym tego przy niej nie powiedziała, boją kocham, ale cierpi na staropanieńską chorobę - uwielbia swojego brata. Jeśli się dowie, Ŝe coś się stało Peterowi... MOLLY Zgoda. Ale powiedz Mike'owi, Ŝeby wyznaczył dyŜury - moŜe wziąć tylu męŜczyzn, ilu mu potrzeba, i tak Ŝaden nie ma nic do roboty i niech tu przyjeŜdŜa. Powiedz mu, Ŝe Ŝona chce się z nim zobaczyć. URSULA Na pewno mu przekaŜę. Zostawia Molly i przeciska się przez tłum stojący wokół telewizora do Luciena . 91 PLENER: UJĘCIE SZOPY ZA RATUSZEM - WIECZÓR.

Cat ciągle wpatruje się we własne ręce, lecz wyraz jej oczu świadczy, Ŝe zaczyna sobie uprzytamniać, co zrobiła. Przenosi wzrok z zakrwawionej laski na swoje rękawiczki... z powrotem na laskę... i na rękawiczki... potem patrzy w szalejącą śnieŜycę. Otwiera usta i wydaje przeraźliwy wrzask. 92 WNĘTRZE: RATUSZOWA KUCHNIA - WIECZÓR.

Joanna, która zmywa garnki i stoi najbliŜej drzwi, unosi głowę, marszcząc brwi. Pozostałe kobiety nie przerywają swoich zajęć. JOANNA Słyszałyście coś? CORA To tylko wiatr. JOANNA Brzmiało jak krzyk. CORA (z przesadną cierpliwością) Tak właśnie brzmi dzisiaj wiatr, kochana. Joanna, która ma juŜ serdecznie dość teściowej, spogląda na panią Kingsbury. 179

JOANNA Ta dziewczyna ze sklepu juŜ wróciła? Chyba nie, prawda? PANI KINGSBURY Nie, w kaŜdym razie nie przez kuchnię... CORA Pewnie mają sobie niejedno do powiedzenia, Joanno. Szelmowskiemu spojrzeniu towarzyszy najbardziej obsceniczny gest, na jaki pozwoli nam telewizja ogólnokrajowa (chociaŜ ten jest chyba zbyt obsceniczny): staruszka zaciska jedną dłoń, a palcem wskazującym drugiej znacząco stuka w otwór powstały między kciukiem a pozostałymi palcami, uśmiechając się przy tym. Joanna patrzy na nią z obrzydzeniem, po czym zdejmuje z wieszaka w kącie kurtkę z kapturem. Parka jest na nią za duŜa, mimo to Joanna zapina ją po szyję. CORA Moja matka powtarzała: „Nie podglądaj przez dziurkę od klucza, Ŝeby się potem nie zadręczać". JOANNA To naprawdę brzmiało jak krzyk. CORA UwaŜam, Ŝe wygadujesz głupstwa. JOANNA Zamknij się, mamo! Cora milknie osłupiała. Pani Kingsbury jest zaskoczona, ale bynajmniej niezgorszona - wyraźnie się powstrzymuje, by nie wykrzyknąć: „Brawo, dziewczyno!". Joanna, mając świadomość, Ŝe po takiej kwestii najlepiej zejść ze sceny, narzuca obszyty futrem kaptur i wychodzi kuchennymi drzwiami w huczącą ciemność.

93 WNĘTRZE: PONOWNIE RATUSZOWA SUTERENA; MOLLY.

Molly obserwuje Ursulę rozmawiającą z Lucienem, który przestał manipulować anteną i uwaŜnie jej słucha. Na śnieŜącym ekranie telewizora widzimy mapę Maine. Większa część stanu jest zaznaczona czerwonym kolorem, na którym widnieją duŜe białe litery: OSTRZEśENIE PRZED 180

ŚNIEśYCĄ, a pod spodem: OPADY OD 0,9 DO 1,5 METRA, ZAWIEJE I ZAMIECIE. Równocześnie słyszymy: PREZENTER POGODY Jeśli znajdują się państwo na obszarze oddalonym od terenów zamieszkanych, naleŜy tam pozostać, nawet jeŜeli nie ma prądu i ogrzewania. Dziś w nocy trzeba zadbać przede wszystkim o schronienie. JeŜeli są państwo w bezpiecznym miejscu, proszę go nie opuszczać. NaleŜy się ciepło ubrać, dzielić się swoimi zapasami z innymi i nawzajem sobie pomagać. Dziś na pewno docenimy obecność Ŝyczliwych sąsiadów. Ostrzega się mieszkańców centralnej części Maine oraz wybrzeŜa przed gwałtownymi śnieŜycami -powtarzam, ostrzega się mieszkańców wybrzeŜa i centralnej części Maine przed gwałtownymi śnieŜycami. Do sutereny schodzą Johnny Harriman i Jonas Stanhope, niosąc ogromne tace z ciastem i herbatnikami. Za nimi kroczy Annie Huston, taszcząc w objęciach wielki i błyszczący stalowy termos z kawą. Molly, wciąŜ powaŜnie zaniepokojona, odsuwa się na bok, aby ich przepuścić. Ciągle przygląda się rozmowie Ursuli z Lucienem. JOHNNY Wszystko w porządku, Molly? MOLLY Tak, w jak najlepszym. JONAS STANHOPE Idzie sztorm, o którym będziemy kiedyś opowiadać wnukom. MOLLY JuŜ jest nieźle. 94 PLENER: MIĘDZY TYŁEM RATUSZA A SZOPĄ - WIECZÓR.

Nadchodzi Joanna, stawiając opór wichurze. Jej parka łopocze jak Ŝagiel, a kaptur cały czas się zsuwa. Wreszcie Joanna dociera do szopy. Drzwi są nadal otwarte, ale Cat juŜ w nich nie stoi. Mimo to Joanna przystaje mniej więcej dwa metry przed drzwiami. Podobnie jak Ursula przeczuwa, Ŝe coś tu jest nie tak. JOANNA Katrina? Cat? 181

śadnej odpowiedzi. Joanna robi dwa kroki naprzód i wchodzi w plamę słabego światła rzucanego przez lampę gazową. Patrzy w dół na:

95 PLENER: ŚNIEG PRZED DRZWIAMI. WIDZIANY Z POZYCJI JOANNY - WIECZÓR.

Większość śladów zatarł wyjący wiatr, lecz w miejscu, gdzie Cat upuściła laskę Linoge'a, wciąŜ widnieje róŜowawa plama, choć sama laska zniknęła. Na progu, gdzie wcześniej stała Cat, widać jaśniejszą plamę.

96 PLENER: PONOWNIE JOANNA - WIECZÓR. 97

JOANNA Cat...? Wolałaby wrócić - śnieŜyca przejmuje ją lękiem - ale zaszła juŜ za daleko. Bardzo wolno rusza w stronę szopy, przytrzymując kaptur przy samej szyi jak staruszka otulająca się chustą.

97 WNĘTRZE: DRZWI SZOPY, WIDOK NA ZEWNĄTRZ - WIECZÓR.

Joanna podchodzi do drzwi i staje, a w jej szeroko otwartych oczach odmalowuje się przeraŜenie.

98 WNĘTRZE: SZOPA WIDZIANA Z POZYCJI JOANNY - WIECZÓR.

Wszędzie jest krew - na wielkich kartonach z płatkami i mlekiem w proszku, na workach ryŜu, mąki i cukru, duŜych plastikowych butlach z etykietami COLA, NAPÓJ POMARAŃCZOWY i NEKTAR OWOCOWY. Krew syczy na gorącej lampie, krew plami kalendarz ścienny, na gołych deskach (szopa pełni przede wszystkim funkcję uŜytkową) widać krwawe odciski rękawiczek. Krew jest teŜ na produktach, które Billy załadował na tobogan. Widzimy ładunek, poniewaŜ zniknął osłaniający go brezent.

99 WNĘTRZE: PONOWNIE JOANNA W DRZWIACH SZOPY

Joanna patrzy na:

100 WNĘTRZE: KĄT SZOPY WIDZIANY Z POZYCJI JOANNY.

Brezent jest tutaj. Przykryto nim ciało Billy'ego, wystają spod niego tylkonogi. Kamera panoramuje wnętrze szopy. W przeciwległym kącie siedzi Cat Withers skulona w pozycji embrionalnej, z kolanami podciągniętymi pod brodę i palcami jednej dłoni w ustach. Otępiałym wzrokiem spogląda na Joannę - prosto w kamerę.

182

101 WNĘTRZE: PONOWNIE JOANNA W DRZWIACH SZOPY.

JOANNA Cat... co się stało?

102 WNĘTRZE: PONOWNIE CAT SKULONA W KĄCIE.

CAT Przykryłam go. Nie chciałam, Ŝeby ludzie oglądali go w tym stanie, to go przykryłam, (pauza) Przykryłam go, bo go kochałam.

103 WNĘTRZE: PONOWNIE JOANNA W DRZWIACH SZOPY.

Stoi skamieniała z przeraŜenia. 104 WNĘTRZE: PONOWNIE CAT SKULONA W KĄCIE SZOPY.

CAT Chyba kazała mi to zrobić ta laska z wilczą głową. Na twoim miejscu bym jej nie dotykała. (rozgląda się dookoła) Tyle krwi. Kochałam go i proszę. Przyszłam i go zabiłam. Powolnym ruchem znów wkłada palce do ust

105 WNĘTRZE: PONOWNIE JOANNA W DRZWIACH SZOPY.

JOANNA Och, Cat. BoŜe drogi. Odwraca się i wypada z szopy w ciemność, pędzi w kierunku ratusza.

106 WNĘTRZE: PONOWNIE CAT SKULONA W KĄCIE.

Rozgląda się dookoła szklanym wzrokiem. Po chwili melodyjnym, dziewczęcym głosem zaczyna śpiewać. Trzyma w ustach palce, więc słowa brzmią niewyraźnie, ale udaje się nam je zrozumieć. CAT (śpiewa) „Spójrz, jestem imbryczek do herbaty... Uszko mam i dziobek ciut garbaty. Podnieś mnie i przechyl nad kubeczkiem... Spójrz, jestem imbryczek do herbaty...".

183

107 PLENER: JOANNA-WIECZÓR.

Walcząc z wiatrem, wraca do ratusza. Kaptur znów zsunął się jej z głowy, lecz tym razem nawet nie próbuje go przytrzymywać. Przystaje, widząc:

108 PLENER: PARKING POD RATUSZEM WIDZIANY Z POZYCJI JOANNY - WIECZÓR.

Przez śnieg brną dwie sylwetki, zmierzając w stronę szeregu zaparkowanych pod samym budynkiem skuterów śnieŜnych.

109 PLENER: PONOWNIE JOANNA - WIECZÓR.

JOANNA Na pomoc! Na pomoc!!!

110 PLENER: PONOWNIE PARKING - WIECZÓR.

Dwie osoby idą dalej. W huczącym wietrze nie usłyszały wołania Joanny.

111 PLENER: PONOWNIE JOANNA - WIECZÓR.

Zmienia zamiar i zamiast do kuchennych drzwi kieruje się w stronę parkingu, próbuje biec. Ze zgrozą ogląda się przez ramię na otwarte drzwi szopy.

112 PLENER: PARKING; URSULA I LUCIEN.

Docierają do jednego ze skuterów. Lucien wyprzedza Ursulę. URSULA (przekrzykując wiatr) Tylko nie zrzuć mnie w zaspę, Lucien! LUCIEN Spokojna głowa. Ursula przygląda mu się przez chwilę, jak gdyby chciała się upewnić, Ŝe mówi prawdę, a potem wsiada na skuter. Lucien przekręca kluczyk. Zapala się przedni reflektor i lampki na tablicy rozdzielczej. Lucien wciska guzik startera. Silnik obraca się, ale nie zaskakuje od razu. URSULA Co jest? LUCIEN Nic, jest trochę kapryśny. Szarpie dźwignię ssania i chce spróbować jeszcze raz.

184

JOANNA (głos z oddali) Na pomoc! Na pomoooc!!! Ursula kładzie dłoń na ręce Luciena, powstrzymując go przed włączeniem rozrusznika, i oboje słyszą wołanie. Odwracają się i widzą:

113 PLENER: JOANNA WIDZIANA Z POZYCJI URSULI I LUCIENA - WIECZÓR.

Przedzierając się i potykając przez zaspy, dociera w końcu na parking i macha do nich rozpaczliwie, jak gdyby się topiła. Jest cała w śniegu (zapewne co najmniej raz się wywróciła) i z trudem łapie oddech.

114 PLENER: UJĘCIE PARKINGU - WIECZÓR.

Lucien zsiada ze skutera i rusza w kierunku Joanny. ZdąŜa w ostatniej chwili i podtrzymuje ją, ratując przed upadkiem. Pomaga jej dojść do skutera, gdzie czeka zaniepokojona Ursula. URSULA Jo, co się stało? JOANNA Billy... nie Ŝyje... tam! (pokazuje) Zabiła go Katrina Withers. URSULA Cat?! JOANNA Siedzi teraz w kącie... chyba chciała mi powiedzieć, Ŝe zatłukła go laską... ale tam jest tyle krwi... Kiedy wychodziłam, zdawało mi się, Ŝe śpiewała... Ursula i Lucien są zszokowani. Ursula pierwsza otrząsa się z oszołomienia. URSULA Naprawdę Cat Withers zabiła Billy'ego Soamesa? (Joanna energicznie kiwa głową) Jesteś pewna? Jo, czy jesteś pewna, Ŝe on nie Ŝyje? 185

JOANNA (wciąŜ kiwając głową) Przykryła go brezentem, ale jestem pewna... tyle krwi... LUCIEN Lepiej chodźmy zobaczyć. JOANNA (w popłochu) Ja tam nie wejdę! Nie chcę się tam nawet zbliŜać! Cat siedzi w kącie... gdybyście ją zobaczyli... jej minę... URSULA Lucien, poradzę sobie z tą maszyną? LUCIEN JeŜeli będziesz jechać powoli... chyba bez kłopotu. Ale... URSULA Będę jechać powoli, obiecuję. Pojadę z Jo do Mike'a Andersona. Zgoda, Jo? Joanna skwapliwie potakuje i gramoli się na tylne siedzenie skutera. Zgodzi się jechać gdziekolwiek, byle nikt jej nie kazał wracać do szopy. URSULA (do Luciena) Weź kilku chłopaków, idźcie do szopy i sprawdźcie, co się tam stało. Ale niczego nie rozgłaszajcie... i załatwcie to z głową. LUCIEN Ursula, co się dzieje? Ursula wsiada na skuter i uruchamia silnik. Przy włączonym ssaniu zaskakuje od razu. Ursula zwiększa gaz, po czym kładzie ręce w rękawiczkach na kierownicy. URSULA Nie mam pojęcia. Wrzuca bieg i odjeŜdŜa, w górę wylatuje tuman śniegu. Joanna uczepia się jej pleców. Lucien zdumiony patrzy w ślad za nimi. 186

115 PLENER: SKLEP ANDERSONA - WIECZÓR.

Budynek wygląda juŜ jak wielka zaspa, ledwo go widać w zadymce. Słabiutkie światła wyglądają Ŝałośnie.

116 PLENER: RAMPA WYŁADOWCZA Z TYŁU SKLEPU - WIECZÓR.

Skuter śnieŜny, którym przyjechali Jack Carver i Kirk Freeman, został juŜ prawie cały pogrzebany pod śniegiem. Na rampie dostrzegamy jakiś kształt - to Peter Godsoe. Jego ciało zostało owinięte w koc i zabezpieczone sznurem. Wygląda jak zwłoki przygotowane do morskiego pogrzebu.

117 WNĘTRZE: LINOGE, ZBLIśENIE.

Na jego wilczej twarzy maluje się skupienie. W oczach błyszczy zaciekawienie. Kamera wolno odjeŜdŜa, wycofując się przez kraty. Kiedy widzimy Linoge'a w szerszym planie, okazuje się, Ŝe przyjął swoją ulubioną pozycję - siedzi plecami do ściany, opierając pięty o skraj pryczy i spoglądając spomiędzy lekko rozsuniętych kolan.

118 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA, UJĘCIE BIURKA.

Widzimy Mike'a, Hatcha, Robbiego, Henry'ego Brighta, Kirka Freemana i Jacka Carvera. Pięciu męŜczyzn patrzy na Linoge'a z mieszaniną nieufności i strachu. Mike przygląda mu się zdezorientowany. KIRK Nigdy w Ŝyciu nie widziałem, Ŝeby ktoś miał taki atak. HENRY (do Mike'a) Nie ma Ŝadnych dokumentów? MIKE Nie ma dokumentów, portfela, kluczy. Na dodatek Ŝadnych naszywek na ubraniach, nawet na dŜinsach. Po prostu... jest. Ale to nie wszystko... (do Robbiego) Coś ci powiedział? Robbie, kiedy wszedłeś do domu Marthy, czy powiedział ci coś, o czym w ogóle nie powinien wiedzieć? Pytanie natychmiast wytrąca Robbiego z równowagi. Robbie nie ma ochoty, jak powiadają, wchodzić w szczegóły. Ale:

187

LINOGE (głos) Kiedy twoja matka umarła w Machias, byłeś w Bostonie z dziwką. MIKE Robbie?

119 WNĘTRZE: SALON MARTHY CLARENDON (RETROSPEKCJA).

Linoge z łobuzerską miną wygląda zza oparcia fotela z twarzą umazaną krwią Marthy. LINOGE Czeka na ciebie w piekle. Została kanibalem. Piekło to ciągłe powtarzanie. Prawda, Robbie? W grzechu poczęty, będziesz przeklęty... Łap! Poplamiona krwią piłka Daveya Hopewella leci prosto w kamerę.

120 WNĘTRZE: PONOWNIE POSTERUNEK KONSTABLA - WIECZÓR.

Robbie wzdryga się, jak gdyby piłka miała go uderzyć w głowę; wspomnienie jest niezwykle Ŝywe. MIKE Powiedział, prawda? ROBBIE Mówił... mówił coś o mojej matce. Nie musisz wiedzieć co. Patrzy podejrzliwie na Linoge'a, który siedzi, obserwując ich. Linoge nie moŜe słyszeć, o czym rozmawiają - mówią przyciszonymi głosami i są po drugiej stronie pomieszczenia - ale Robbie sądzi (w zasadzie wie), Ŝe słyszy. Wie takŜe coś jeszcze. Linoge mógłby powiedzieć innym to, co powiedział Robbiemu: Ŝe kiedy umierała jego matka, Robbie zabawiał się z prostytutką. HATCH Wydaje mi się, Ŝe on nie jest człowiekiem. Spogląda na Mike'a niemal błagalnie, jak gdyby prosił, by szef zaoponował. Ale Mike nie zaprzecza.

188

MIKE TeŜ tak sądzę. Nie wiem, kim on jest. JACK Niech Bóg ma nas w swojej opiece.

121 WNĘTRZE: LINOGE, ZBLIśENIE.

Przygląda się im z uwagą. Za oknem huczy sztorm.

WYCIEMNIENIE. KONIEC AKTU 3.

Akt 4

122 PLENER: SKLEP ANDERSONA - WIECZÓR.

Patrzymy w górę Main Street w kierunku centrum miasta. Pojawia się reflektor i słyszymy wysoki warkot zbliŜającego się skutera śnieŜnego. To Ursula i uczepiona niej kurczowo Joanna.

123 WNĘTRZE: DRZWI SZOPY ZA RATUSZEM - WIECZÓR.

CAT (głos) „Spójrz, jestem imbryczek do herbaty... Uszko mam i dziobek ciut garbaty...". W drzwiach stoi Lucien Fournier. Za nim widzimy Uptona Bella, Johnny'ego Harrimana, starego George'a Kirby'ego i Sonny'ego Brautigana. Na twarzach wszystkich męŜczyzn maluje się zgroza.

124 WNĘTRZE: CAT W KĄCIE SZOPY - WIECZÓR.

Kołysze się w przód i w tył, trzymając palce w ustach. Pokryta kropelkami krwi twarz wyraŜa zupełną obojętność. CAT „Podnieś mnie i przechyl nad kubeczkiem... Spójrz, jestem imbryczek do herbaty...".

125 WNĘTRZE: PONOWNIE MĘśCZYŹNI W DRZWIACH.

LUCIEN (krztusi się) Chodźcie. PomóŜcie mi ją zabrać do środka.

126 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA; MIKE I POZOSTALI.

190

KIRK A ten jego atak szału... co to było? Mike kręci głową. Nie wie. Zwraca się do Robbiego. MIKE Kiedy go widziałeś, miał przy sobie laskę? ROBBIE Och, miał. Z wielką srebrną głową wilka, całą zakrwawioną. Przypuszczam, Ŝe właśnie laską... Dźwięk: silnik skutera. Przez zakratowane okienko w celi błyska światło. Ursula podjeŜdŜa z tyłu budynku. Mike zatrzymuje wzrok na Linoge'u. Jak zwykle zwraca się do Linoge'a ze spokojem policjanta, choć wyczuwamy, Ŝe coraz trudniej przychodzi mu zachować zimną krew. MIKE Gdzie twoja laska? Gdzie się podziała? (Linoge nie odpowiada) Czego od nas chcesz? Linoge nadal milczy. Jack Carver i Kirk Freeman podchodzą do drzwi, chcą sprawdzić, kto przyjechał. Hatch, który dotąd bardzo dzielnie się trzymał, zaczyna zdradzać coraz więcej oznak strachu. Zwraca się do Mike'a. HATCH Bez problemów zgarnęliśmy go od Marthy... prawda? Raczej dał się zgarnąć. Jak gdyby sam tego chciał. ROBBIE Moglibyśmy go zabić. Hatch w zdumieniu szeroko otwiera oczy. Mike jest mniej zaskoczony. ROBBIE Nikt nie musiałby się o tym dowiedzieć. Sprawy wyspy to sprawy wyspy, tak było, jest i będzie. Nic nikomu do tego, co Dolores Claiborne zrobiła męŜowi podczas zaćmienia. Ani do Petera Godsoego i jego marihuany.

191

MIKE My byśmy wiedzieli. ROBBIE PrzecieŜ mówię, Ŝe moglibyśmy... zresztą przyznaj, Ŝe i tobie coś takiego przemknęło przez myśl, Michael.

127 PLENER: ZA SKLEPEM - WIECZÓR.

Skuter Luciena zatrzymuje się obok zasypanego pojazdu, którym przyjechali Jack i Kirk. Ursula zsiada i pomaga zsiąść Joannie. Otwierają się drzwi między posterunkiem konstabla a rampą i w padającym z pomieszczenia świetle staje Jack Carver. JACK Kto tam? URSULA Ursula Godsoe i Joanna Stanhope. Musimy porozmawiać z Mikiem. Zdarzyło się coś... Wchodzi po schodkach na rampę i zauwaŜa owinięty kocem kształt, który wystawiono na mróz. Jack i Kirk wymieniają zaniepokojone spojrzenia (czytamy w nich: „Niech to szlag"). Jack wyciąga rękę, zamierzając pomór Ursuli i szybko wciągnąć ją do środka, zanim zdąŜy zajrzeć pod koc. JACK Ursula, lepiej tam nie patrz... Ursula wyrywa się i osuwa na kolanach przy zwłokach męŜa. KIRK (woła przez ramię) Mike! Chyba powinieneś tu przyjść! Ursula na nic nie zwaŜa. Spod koca wciąŜ wystają zielone gumowce Petera, buty, które dobrze zna i które być moŜe własnoręcznie łatała. Dotyka buta i zaczyna bezgłośnie płakać. Joanna stoi za nią w wirującym śniegu, nie wiedząc, co począć. W drzwiach zjawia się Mike, za nim podąŜa Hatch. Mike w lot pojmuje, co się stało, i mówi do Ursuli bardzo łagodnym głosem. MIKE Ursula, bardzo mi przykro. 192

Ursula nie zwraca na niego uwagi. Klęczy w śniegu, trzymając połatany but i płacząc. Mike pochyla się, obejmuje ją ramieniem i pomaga wstać. MIKE Chodź, Urse. Wejdziemy do środka, tam jest jasno i ciepło. Prowadzi ją, mijając Jacka i Kirka. Joanna idzie za nimi, rzucając krótkie, spłoszone spojrzenie na ciemny kształt i wystające buty. Jack i Kirk takŜe chronią się w środku przed wichurą. Kirk zamyka drzwi.

128 PLENER: RATUSZ - WIECZÓR.

Budynek otulają gęste obłoki kłębiącego się śniegu.

129 WNĘTRZE: RATUSZOWA KUCHNIA; CAT WITHERS.

Cat siedzi na taborecie owinięta w koc, w oczach ma pustkę. W kadrze zjawia się Melinda Hatcher i wilgotną szmatką zaczyna zmywać z jej twarzy drobinki krwi. Robi to nadzwyczaj delikatnie i ostroŜnie. SONNY BRAUTIGAN Nie wiem, czy powinna to pani robić, pani Hatcher. Usuwa pani dowód rzeczowy czy coś w tym rodzaju. Kamera odjeŜdŜa i widzimy tłumek gapiów stłoczony w drzwiach i pod ścianami kuchni. Obok Sonny'ego - którego pokaźny brzuch i zgryźliwe usposobienie przywodzą na myśl Archiego Bunkera* - stoi jego przyjaciel, Upton Bell. Widzimy teŜ Luciena Fourniera i innych z szopy oraz Jonasa Stanhope'a i młodą Annie Huston. Melinda bez słowa mierzy przez chwilę Sonny'ego pogardliwym spojrzeniem, po czym wraca do zmywania twarzy Cat, która nadal milczy jak grób. Pani Kingsbury stoi przy kuchni, nalewając do kubka rosół. Potem podchodzi do Cat. PANI KINGSBURY Katrino, napij się rosołu. Trochę się rozgrzejesz. UPTON BELL Trzeba było przyprawić trutką na szczury, pani Kingsbury... to by ją na pewno rozgrzało.

* Bohater serialu telewizyjnego „AU in the Family" grany przez Carrolla O'Connora (przyp. ttum.).

193

Rozlega się pomruk aprobaty... a Sonny wybucha gromkim śmiechem, rozbawiony finezyjnym dowcipem Uptona. Melinda gromi obydwu wzrokiem. PANI KINGSBURY Zamknij dziób, Upton, jeśli masz wygadywać takie bzdury! SONNY (wstawiając się za kumplem) Traktujecie ją, jakby mu ocaliła Ŝycie, a nie zakradła się od tyłu i rozwaliła mu łeb! Znów słychać pomruk aprobaty. Przez ciŜbę przepycha się Molly Anderson. Piorunuje Sonny'ego pogardliwym spojrzeniem, którego ten nie wytrzymuje. Potem w taki sam sposób patrzy na Uptona i pozostałych. MOLLY Wyjdźcie stąd, wszyscy! To nie jest przedstawienie! Przesuwają się odrobinę, ale nikt nie zamierza wychodzić. MOLLY (nieco spokojniejszym tonem) Posłuchajcie, znacie tę dziewczynę całe Ŝycie. Cokolwiek zrobiła, ma prawo swobodnie oddychać. JONAS STANHOPE Rzeczywiście, chodźcie stąd. Wszystko jest pod kontrolą. Jonas jest przedstawicielem wolnego zawodu - być moŜe adwokatem - i cieszy się pewnym autorytetem wśród wyspiarzy, którzy wolno zaczynają się rozchodzić. Sonny i Upton ociągają się jeszcze przez chwilę. JONAS STANHOPE No juŜ, Sonny... Upton. Nie macie tu nic do roboty. SONNY MoŜemy ją zabrać na posterunek i wsadzić cholerę do aresztu! UPTON BELL (podchwyciwszy fantastyczny pomysł) Właśnie! 194

JONAS STANHOPE Zdaje mi się, Ŝe cela jest juŜ zajęta... a ona nie sprawia wraŜenia, jakby zamierzała stąd uciec, prawda? Pokazuje na dziewczynę, która jest w stanie bliskim (wybaczcie grę słów) katatonii. Zupełnie nie zwraca uwagi na to, co się dzieje dookoła, moŜe nawet nie wie, co się dzieje. Sonny przekonuje się wreszcie, Ŝe Stanhope ma rację i wychodzi, powłócząc nogami. Upton podąŜa za nim. MOLLY Dziękuję, panie Stanhope. Tymczasem pani Kingsbury odstawia kubek z rosołem - widać, Ŝe nic z tego nie będzie - i spogląda na Cat zmęczona i zatroskana. JONAS STANHOPE (do Molly) Nie ma za co. Gdzie jest moja mama, nie widziałaś jej przypadkiem? MOLLY Chyba szykuje się do snu. JONAS STANHOPE To dobrze, dobrze. Opiera się o ścianę, a jego mina i język ciała mówi nam: „BoŜe wielki, co za dzień".

130 WNĘTRZE: SALA ZGROMADZEŃ MIEJSKICH - WIECZÓR.

Ławki i mównica są puste, ale środkowym przejściem przemyka kilka osób w nocnych strojach. Jedyną kobietą wśród nich jest Cora Stanhope, samozwańcza królowa Little Tall. Trzyma w ręku kosmetyczkę. Mija ją zmierzający w przeciwnym kierunku Orville Boucher, starszy pan ubrany w szlafrok, kapcie i białe skarpetki. Niesie pudełko ze szczoteczką do zębów. ORVILLE Jak na koloniach, nie sądzisz, Coro? Ktoś powinien jeszcze powiesić na ścianie prześcieradło i wyświetlać kreskówki! Cora pociąga nosem, unosząc nieco głowę, i wymija go bez słowa... choć nie moŜe się powstrzymać, by nie obrzucić zgorszonym spojrzeniem jego białych, włochatych łydek widocznych między brzegiem szlafroka a skarpetkami.

195

131 PLENER: TYŁ RATUSZA - WIECZÓR.

Na pierwszym planie widać mały ceglany budynek, a warkot silnika zdradza, Ŝe w szopie mieści się generator. Warkot nagle milknie; silnik się krztusi.

132 WNĘTRZE: PONOWNIE PRZEJŚCIE POŚRODKU SALI ZGROMADZEŃ: ORV I CORA.

Mrugają światła; w błyskach między chwilami ciemności widzimy, jak dwoje staruszków unosi głowy (a takŜe inni, którzy korzystają z ratuszowej łazienki). ORV Spokojnie, Coro. To tylko generator musiał odchrząknąć.

133 PLENER: SZOPA Z GENERATOREM - WIECZÓR.

Silnik znów zaczyna pracować równo.

134 WNĘTRZE: PONOWNIE PRZEJŚCIE POŚRODKU SALI ZGROMADZEŃ; ORV I CORA.

ORV Widzisz? Znowu jasno, tak jak lubisz! Orv stara się być po prostu miły, lecz Cora zachowuje się tak, jak gdyby chciał ją zaciągnąć na jedną z twardych nowoangielskich ławek i brzydko z nią pofiglować. Bez słowa rusza przed siebie, unosząc nos wyŜej niŜ zwykle. Na końcu sali widać dwoje drzwi z tabliczkami z rysunkami męskiej i damskiej sylwetki. Cora otwiera drzwi i wchodzi do damskiej toalety. Orv przygląda się jej, bardziej rozbawiony niŜ uraŜony. ORV (do siebie) Och, Cora, jak zawsze czarująca. Rusza w kierunku schodów prowadzących do sutereny.

135 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA - WIECZÓR.

Od strony sklepu wchodzi Hatch, ostroŜnie niosąc przed sobą tacę. Stoi na niej dziewięć styropianowych kubków z kawą. Hatch stawia tacę na biurku, rzucając niespokojne spojrzenie na Ursulę,

196

która siedzi na krześle Mike'a ze zsuniętym kapturem i w rozpiętej kurtce. WciąŜ wygląda na oszołomioną. Kiedy Mike podaje jej kubek, z początku zdaje się go nie dostrzegać. MIKE Wypij, Urse. Rozgrzejesz się. URSULA Chyba juŜ nigdy nie będę się umiała rozgrzać. Mimo to bierze dwa kubki i podaje jeden Joannie, która stoi za nią. Mike takŜe bierze kawę. Robbie wręcza kubki Jackowi i Kirkowi; Hatch częstuje Henry'ego. Na tacy pozostaje jedna kawa. Hatch patrzy w kierunku Linoge'a. HATCH A niech tam. Kawy? Linoge nie odpowiada. Siedzi w swojej zwykłej pozycji, obserwując wszystkich. ROBBIE (zdenerwowany) Co, na waszej planecie nie pije się kawy? MIKE (do Joanny) Opowiedz mi jeszcze raz. JOANNA PrzecieŜ juŜ kilka razy mówiłam. MIKE Ten będzie ostatni. Obiecuję. JOANNA Powiedziała: „Chyba kazała mi to zrobić ta laska z wilczą głową. Na twoim miejscu bym jej nie dotykała". MIKE Ale nie widziałaś Ŝadnej laski? Z wilczą głową ani bez?

197

JOANNA Nie. Mike, co teraz zrobimy? MIKE Przeczekamy sztorm. Nic innego nie moŜemy zrobić. URSULA Molly chce się z tobą zobaczyć. Obiecałam ci to powtórzyć. Powiedziała, Ŝebyś ustalił kolejność dyŜurów i przyjechał do niej. MoŜesz wziąć tylu męŜczyzn, ilu ci potrzeba; i tak nikt nie ma dzisiaj nic szczególnego do roboty. MIKE Racja, (pauza) Hatch, pozwól na chwilę. Chcę z tobą pogadać. Ruszają do drzwi prowadzących do sklepu. Mike waha się przez moment, oglądając się na Ursulę. MIKE Dobrze się czujesz? URSULA Tak. Mike i Hatch wychodzą. Ursula zdaje sobie sprawę, Ŝe patrzy na nią Linoge. URSULA Na co się gapisz? Linoge przygląda się bez słowa. I lekko się uśmiecha. Po chwili: LINOGE (śpiewa) „Spójrz, jestem imbryczek do herbaty..."

136 WNĘTRZE. DAMSKA TOALETA W RATUSZU - WIECZÓR.

Przy umywalce stoi Angela Carver ubrana w ładną, zwiewną koszulę nocną, i myje zęby. Z jednej z zamkniętych kabin za jej plecami dobiega szelest tkaniny i trzask gumy. Cora przebiera się do snu. CORA (śpiewa w kabinie) „Spójrz, jestem imbryczek do herbaty..." 198

Angela zaskoczona spogląda w tę stronę, a potem się uśmiecha. Ostatni raz płucze zęby, zabiera kosmetyczkę i opuszcza łazienkę. Tymczasem Cora wychodzi z kabiny, w której się przebierała, od stóp do głów odziana w róŜową wełnę... i w nocnym czepku. Nie inaczej! Stawia swoją kosmetyczkę na brzegu umywalki, otwiera i wyjmuje tubkę kremu. CORA „Podnieś mnie i przechyl nad kubeczkiem.

137 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA.

Czterej męŜczyźni i dwie kobiety zaskoczeni i zdezorientowani przyglądają się Linoge'owi, który udaje, Ŝe smaruje sobie twarz kremem. LINOGE (śpiewa) „Spójrz, jestem imbryczek do herbaty...". HENRY BRIGHT Ten facet to zupełny wariat. Bez dwóch zdań.

138 WNĘTRZE: W SKLEPIE PRZY LADZIE CHŁODNICZEJ Z MIĘSEM; MIKE I HATCH.

Panuje tu nieprzyjemny półmrok, poniewaŜ jedyne źródło światła stanowią jarzeniówki w ladzie chłodniczej. MIKE Chcę, Ŝebyś mnie tu przez jakiś czas zastąpił. HATCH Och, Mike, wolałbym, Ŝebyś mnie nie zostawiał... MIKE Tylko na jakiś czas. Muszę odwieźć kobiety do ratusza, dopóki da się jeszcze przejechać samochodem. Sprawdzę, czy z Molly wszystko w porządku, uspokoję ją, Ŝe jestem cały. Ucałuję Ralphiego. Potem zapakuję do auta wszystkich zdatnych do pomocy męŜczyzn i wrócę. Będziemy go pilnować po trzech i czterech, dopóki sztorm się nie skończy. MoŜemy siedzieć i po pięciu, jeśli to cię uspokoi. HATCH Uspokoję się dopiero wtedy, gdy facet trafi do więzienia okręgowego w Derry. 199

MIKE Dobrze wiem, co masz na myśli. HATCH Cat Withers... Mike, nie mogę w to uwierzyć. Cat nigdy w Ŝyciu nie skrzywdziłaby Billy'ego. MIKE O tym teŜ wiem. HATCH Jesteś pewien, kto tu kogo więzi? Mike długo zastanawia się nad pytaniem, a potem kręci głową. HATCH Ale się porobiło. MIKE Tak... Dasz sobie radę z Robbiem? HATCH Będę musiał... Uściskaj ode mnie Melindę, jeŜeli jeszcze nie śpi. Powiedz jej, Ŝe Ŝyję. I daj całusa Pippie. MIKE Zrobi się. HATCH Kiedy wrócisz? MIKE Za trzy kwadranse, góra za godzinę. I przywiozę paru silnych facetów. Tymczasem masz Jacka, Henry'ego, Robbiego, Kirka Freemana... HATCH Naprawdę uwaŜasz, Ŝe to wystarczy, kiedy facet zacznie świrować? MIKE A ty naprawdę uwaŜasz, Ŝe bezpieczniej jest w ratuszu? Albo w innym miejscu wyspy? 200

HATCH Jak pomyślę o Cat i Billym... to nie. Mike wraca do biura konstabla. Hatch podąŜa za nim.

139 WNĘTRZE: LINOGE, ZBLIśENIE.

Rozsmarowuje na policzkach niewidzialny krem, nucąc „Imbryczek".

140 WNĘTRZE: CORA W RATUSZOWEJ TOALECIE.

Rozsmarowuje na policzkach prawdziwy krem - robi sobie maseczkę na noc - i nuci „Imbryczek". Po raz pierwszy odkąd syn i synowa przywlekli ją do ratusza, wydaje się naprawdę zadowolona. W lustrze odbija się wnętrze toalety, która jest teraz pusta. Nagle gasną światła. Znów przerywa generator. CORA (głos w ciemności) Do licha! Światła ponownie rozbłyskują. Cora z ulgą wraca do smarowania twarzy. Naraz nieruchomieje. Pod suszarką do rąk stoi oparta o wykafelkowaną ścianę laska Linoge'a. Wcześniej jej tam nie było, lecz teraz w lustrze widać jej odbicie. Nie ma na niej śladów krwi. Srebrna główka lśni kusząco. Cora patrzy na laskę, odwraca się i podchodzi bliŜej.

141 WNĘTRZE: LINOGE, ZBLIśENIE.

LINOGE Taka sama jak taty!

142 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA.

MęŜczyźni stoją wokół biurka Mike'a. Ursula siedzi; Joanna stoi obok niej. śadne z nich nie zauwaŜa powrotu Mike'a i Hatcha. Jak urzeczeni wpatrują się w nową pantomimę Linoge'a. JOANNA Co on wyprawia? Ursula kręci głową. MęŜczyźni takŜe nie mają pojęcia. 143 WNĘTRZE: DAMSKA TOALETA W RATUSZU; CORA.

CORA (podnosi laskę) Taka sama jak taty! 201

144 WNĘTRZE: PONOWNIE POSTERUNEK KONSTABLA.

Mike i pozostali obserwują Linoge'a, który nie zwraca na nich uwagi, skupiając się na Córze. Chwyta dwa niewidzialne przedmioty i obraca je. Naciska coś kciukiem, jakby tłok strzykawki. Potem wykonuje kilka ruchów, jak gdyby w czymś szperał. Udaje, Ŝe znalazł mały przedmiot, który przytrzymuje między kciukiem a wskazującym i środkowym palcem lewej dłoni.

145 WNĘTRZE: PONOWNIE DAMSKA TOALETA W RATUSZU; CORA.

PołoŜyła „laskę taty" na dwóch umywalkach i wróciła do tej, przy której stała, kiedy ujrzała laskę. Chwyta kurki i odkręca wodę. Kciukiem wciska zatyczkę i umywalka zaczyna się napełniać. Tymczasem Cora szpera w kosmetyczce i odnajduje szminkę. Trzyma ją między kciukiem a wskazującym i środkowym palcem lewej dłoni.

146 WNĘTRZE: PONOWNIE POSTERUNEK KONSTABLA.

Linoge opiera się plecami o ścianę, sprawiając wraŜenie człowieka, który skończył jakąś trudną i wyczerpującą pracę. Spogląda na osiem osób w głębi pomieszczenia i lekko się do nich uśmiecha. LINOGE Idź, Mike - damy sobie radę. Daj synkowi buziaka ode mnie. Powiedz mu, Ŝe jego kumpel ze sklepu go pozdrawia. Mike gniewnie marszczy czoło. Ma ochotę dać Linoge'owi w twarz. HATCH Skąd tyle wiesz? Czego do cholery chcesz od nas? Linoge opiera ręce o kolana i milczy. MIKE Hatch, do mojego powrotu moŜecie go pilnować po dwóch - reszta niech się czymś zajmie w sklepie. MoŜesz ustawić tak lustro, Ŝeby mieć oko na biuro. HATCH Nie chcesz, Ŝeby załatwił nas wszystkich naraz, co? MIKE No... to po prostu pomysł. Zanim Hatch zdąŜył odpowiedzieć, odwraca się do kobiet.

202

MIKE Moje panie, jedziemy z powrotem do ratusza. Ursula podaje mu kółko z kluczykiem. URSULA To do skutera Luciena Fourniera. Pomyślałam, Ŝe moŜesz go potrzebować. Mike? Mike podaje kluczyk Hatchowi i odwraca się z powrotem do Ursuli. URSULA Peterowi nic się nie stanie tam na mrozie? MIKE Nic. Kiedy to wszystko się skończy, zajmiemy się nim we właściwy sposób... tak jak zawsze. Chodźmy. Ursula wstaje i zapina kurtkę.

147 WNĘTRZE: PRZEJŚCIE MIĘDZY ŁAWKAMI W SALI RATUSZA, UJĘCIE DRZWI - WIECZÓR

Przez środek sali idzie Jill Robichaux ubrana w szlafrok, niesie kosmetyczkę. Na zewnątrz huczy wiatr.

148 WNĘTRZE: TOALETA DAMSKA; UJĘCIE DRZWI - WIECZÓR.

Drzwi się otwierają i wchodzi Jill. Z początku wygląda całkiem spokojnie, jak kobieta, która odprawia codzienny rytuał szykowania się do snu. Nagle na jej twarzy odmalowuje się paniczne przeraŜenie. Jill upuszcza kosmetyczkę i zasłania usta dłońmi, tłumiąc krzyk. Przez chwilę stoi jak skamieniała. Potem okręca się na pięcie i wypada z łazienki.

149 WNĘTRZE: CZĘŚĆ SYPIALNA RATUSZOWEJ SUTERENY - WIECZÓR.

Światła są tu przytłumione. W kąciku dziecięcym mocno śpią wszyscy podopieczni Molly z przedszkola; nawet wstrętny Don Beals dał za wygraną. Połowa łóŜek dla dorosłych teŜ jest juŜ zajęta, głównie przez starsze osoby. Molly Anderson przytrzymuje jedną z prowizorycznych zasłon (zrobionych na przykład z koców zawieszonych na sznurze do bielizny), wpuszczając do sypialni Andy'ego Robichaux. Andy niesie na rękach Cat, zmierzając do jednego z łóŜek polowych. Za Andym idzie Molly i pani Kingsbury. 203

Podchodzą do łóŜka stojącego w głębi sali, daleko od śpiących. Molly odchyla koc i prześcieradło. Andy delikatnie kładzie Cat, a Molly ją przykrywa. Mówią półgłosem, nie chcąc przeszkadzać śpiącym. ANDY ROBICHAUX Rany, ona jest naprawdę nieprzytomna! Molly posyła pani Kingsbury pytające spojrzenie. PANI KINGSBURY To bardzo łagodne tabletki nasenne... doktor Grissom mówił, Ŝe gdyby były jeszcze lŜejsze, dostałabym je bez recepty. Chyba po prostu jest w szoku. Cokolwiek zrobiła albo ktoś jej zrobił, na pewno teraz o tym nie myśli. I tak jest najlepiej. Pani Kingsbury pochyla się i chyba nieoczekiwanie dla samej siebie całuje śpiącą dziewczynę w policzek. PANI KINGSBURY Spij dobrze, skarbie. ANDY MoŜe ktoś powinien przy niej posiedzieć i jej popilnować? Molly i pani Kingsbury wymieniają zdziwione spojrzenia, które wymownie świadczą o szaleństwie sytuacji, w jakiej wszyscy się znaleźli. Stawiać straŜ przy bezbronnej Cat Withers? Co za niedorzeczność. MOLLY Nie trzeba jej pilnować, Andy. ANDY Ale... MOLLY Chodź. Odwraca się i odchodzi. Pani Kingsbury rusza za nią. Andy przez chwilę niepewnie stoi przy łóŜku, wreszcie podąŜa za kobietami.

150 WNĘTRZE: „SALON" W SUTERENIE RATUSZA.

Zza zasłon wynurzają się Molly, Andy i pani Kingsbury. Po ich lewej stronie widać grupę czterdziestu lub pięćdziesięciu osób, w większości ubranych w piŜamy i koszule nocne, które oglądają 204

telewizję mimo kiepskiego obrazu. Po prawej są schody. Widzimy na nich Sandrę Beals, Melindę Hatcher i Jill Robichaux. Sandra jest przeraŜona; Melinda ma posępną minę; Jill jest na skraju ataku histerii, ale jakoś się powstrzymuje... przynajmniej dopóki nie widzi męŜa. Rzuca mu się w ramiona, płacząc. ANDY Jill? Kochanie? Co się stało? Kilku telewidzów ogląda się, chcąc zobaczyć, co się dzieje. Molly patrzy na bladą Melindę i domyśla się, Ŝe znowu zdarzyło się coś złego... ale nie trzeba niepokoić pozostałych, którzy w końcu udają się na spoczynek. MOLLY Chodźmy na górę. Tam porozmawiamy. Ruszają po schodach na parter ratusza. Andy obejmuje Ŝonę w pasie.

151 PLENER: SKRZYśOWANIE MAIN STREET I ATLANTIC STREET - WIECZÓR.

Po śniegu toczy się wolno samochód słuŜb publicznych. Posuwa się z trudem, rozjeŜdŜając zaspy, których wysokość sięga maski auta. W tej śnieŜycy niedługo juŜ w ogóle nie będzie mógł jeździć.

152 WNĘTRZE: SAMOCHÓD SŁUśB PUBLICZNYCH; MIKE, URSULA I JOANNA.

JOANNA Bardzo się boję. MIKE Ja teŜ.

153 WNĘTRZE: PRZED DAMSKĄ TOALETĄ W RATUSZU.

Andy i Jill Robichaux stoją dalej od drzwi, obejmując się. NajbliŜej łazienki są Melinda Hatcher i Molly Anderson. Między pierwszą a drugą parą stoi Sandra Beals. SANDRA Przykro mi... ale nie mogę tam wejść. Mam dosyć. Przemyka obok Jill i Andy'ego i szybkim krokiem wraca między rzędami ławek. 205

154 WNĘTRZE: BIURO RATUSZA - WIECZÓR.

Sandra ze szlochem wpada do tej części parteru, zmierzając do sutereny. Wcześniej jednak otwierają się drzwi i wchodzi przysypany śniegiem Mike, otupując śnieg z butów. Za nim widać Ursulę i Joannę. Sandra przystaje, patrząc błędnym wzrokiem na nowo przybyłych. MIKE Sandra, o co chodzi? Co się stało?

155 WNĘTRZE: TOALETA DAMSKA, UJĘCIE DRZWI.

Drzwi otwierają się powoli... jakby niechętnie. Wchodzą Molly i Melinda, ramię w ramię, to dodaje im pewności siebie. Za nimi widzimy Andy'ego i Jill Robichaux. Molly i Melinda kamienieją ze zgrozy. MELINDA BoŜe drogi.

156 WNĘTRZE: UMYWALKI WIDZIANE Z POZYCJI MOLLY I MELINDY.

Przed jedną z umywalek klęczy Cora Stanhope. Umywalka jest pełna wody, na której powierzchni unoszą się siwe włosy Cory. Staruszka się utopiła. Na lustrach nad umywalkami widnieje wypisana pomadką znana juŜ wiadomość: ODEJDĘ, JEŚLI MI DACIE, CZEGO CHCĘ. Na początku i na końcu zdania Cora narysowała krwistoczerwone laski. Prawdziwej laski z wilczą głową nigdzie jednak nie widać.

WYCIEMNIENIE. KONIEC AKTU 4.

Akt 5

157 PLENER: LATARNIA MORSKA - WIECZÓR.

Fale wciąŜ biją o skały cypla, bryzgając pianą na latarnię, lecz jest juŜ odpływ i sytuacja wygląda lepiej niŜ przedtem. Wydaje się jednak, Ŝe to chwilowe, poniewaŜ: 158 WNĘTRZE: POMIESZCZENIE OBSŁUGI W LATARNI MORSKIEJ - WIECZÓR.

Lampki nadal mrugają i błyskają, ale na niektórych perlą się maleńkie bryłki lodu, a w kątach pomieszczenia narosły niewielkie śnieŜne zaspy. Wicher gwiŜdŜe i wiatromierz wciąŜ pokazuje około stu kilometrów na godzinę. Dźwięk: przenikliwy sygnał ostrzegawczy komputera. Kamera nadjeŜdŜa na ekran monitora, gdzie na czerwonym tle ukazują się białe litery: OSTRZEśENIE KRAJOWEJ SŁUśBY METEOROLOGICZNEJ PRZED WYSOKĄ FALĄ SZTORMOWĄ DLA WSZYSTKICH WYSP PRZYBRZEśNYCH: CRANBERRY, JERROD BLUFF, KANKAMONGUS, BIG TALL I LITTLE TALL. PRZYPŁYW O 7.09 MOśE SPOWODOWAĆ ZNACZNE PODTOPIENIA I SZKODY NA NIśEJ POŁOśONYCH TERENACH. MIESZKAŃCOM WYSP ZALECA SIĘ OPUSZCZENIE TYCH TERENÓW I PRZENIESIENIE SIĘ W GŁĄB WYSPY NA OBSZAR POŁOśONY WYśEJ. Jak gdyby na podkreślenie znaczenia komunikatu, szczególnie silna fala wpada przez wybite okno, bryzgając pianą na ekran monitora.

207

159 PLENER: DOLNA ATLANTIC STREET - WIECZÓR.

Magazyn GODSOE - RYBY I HOMARY juŜ nie istnieje, jeśli nie liczyć poszarpanego kikuta, jaki pozostał po budynku. Podobnie wygląda główny pirs przystani. Fale biją w skały tam, gdzie znajdował się pirs. Na powierzchni kołyszą się fragmenty więcierzy do połowu homarów... i nasiąknięta wodą paczka marihuany.

160 WNĘTRZE: BIURO RATUSZA - WIECZÓR.

Ursula pociesza Sandrę. Mike rusza do sali zgromadzeń miejskich, gdy nagle wyprzedza go Joanna. MIKE Nie tak szybko, ostroŜnie. Otwierają się drzwi między salą zgromadzeń a biurem. Stają w nich Molly i Melinda Hatcher. Gdy Molly widzi Mike'a, jej zatroskanie natychmiast ustępuje miejsca uldze. Niemal rzuca mu się w ramiona. Mike mocno ją przytula. Tymczasem Joanna ma gdzieś rady w rodzaju „ostroŜnie". Wymija Melindę i pędzi przez salę w kierunku łazienki. Ursula i Sandra podchodzą do Mike'a i Molly, którzy wreszcie odrywają się od siebie.

161 WNĘTRZE: SALA ZGROMADZEŃ MIEJSKICH - WIECZÓR.

Mniej więcej w połowie długości sali na ławce siedzą Andy i Jill. Andy obejmuje Ŝonę ramieniem i pocieszają. Joanna mija ich w biegu, kierując się do damskiej toalety. ANDY Joanna, lepiej nie... Biegnie, nie zwracając na niego uwagi.

208

162 WNĘTRZE: TOALETA DAMSKA; DRZWI.

Otwierają się i staje w nich Joanna, wytrzeszczając w zdumieniu oczy i rozchylając usta. Po chwili dołącza do niej Mike. Zagląda do środka i szybko odsuwa Joannę. Kiedy pneumatyczny zawias zaczyna zamykać drzwi: MIKE Moll, pomóŜ mi.

163 WNĘTRZE: RATUSZ.

Mike delikatnie przekazuje oszołomioną Joannę Ŝonie, która prowadzi ją do sali, tam gdzie siedzą Jill i Andy. Joanna zatacza się i wydaje cichy okrzyk rozpaczy. JILL MoŜe ja. Jill sadzają obok siebie i otacza ramieniem. Joanna zaczyna szlochać. Molly wraca do toalety, z której wychodzi Mike. Ma ręce mokre prawie do łokci. Molly spogląda na niego pytająco. Mike kręci głową i kładzie rękę na jej ramieniu. Kiedy mijają trójkę na ławce: MIKE Andy, mogę cię prosić na chwilę? Andy spogląda pytająco na Jill, która przyzwalająco kiwa głową. Cały czas pociesza Joannę.

164 WNĘTRZE: PONOWNIE BIURO RATUSZA.

Wchodzą Mike, Molly i Andy. Niedaleko stoją Ursula i Sandra, patrzą pytająco na Mike'a. MIKE Nie Ŝyje. Sandra, mogłabyś przynieść parę koców, Ŝeby ją przykryć? SANDRA (z trudem pokonując wewnętrzny opór) Tak. Zaczekaj minutkę. Mike stara się zachować spokój i robić to, co naleŜy. Wydaje się, Ŝe improwizuje w miarę rozwoju wydarzeń, ale trudno się dziwić. Czy moŜe istnieć jakiś ustalony sposób postępowania w takiej sytuacji?

209

Z sutereny wychodzą Sonny Brautigan i Upton Bell, ciekawi, co się znowu dzieje. Mike ich dostrzega. MIKE Jesteście pewni, Ŝe Billy Soames nie Ŝyje? SONNY Tak, dlaczego pytasz? Co znowu? M1KE Starsza pani Stanhope teŜ nie Ŝyje. Jest w toalecie. UPTON BELL BoŜe święty! Zawal? Wylew? MOLLY Samobójstwo. MIKE Billy został w szopie? SONNY Tak. Pomyśleliśmy, Ŝe to najlepsze miejsce. Przykryliśmy go. Co u diabła... Na schodach ukazuje się Sandra z naręczem koców. Znów trzeba kogoś przykryć. MIKE Andy, idź z Sonnym przykryć panią Stanhope. Zanieście ją i połóŜcie obok Billy'ego. Wyjdźcie tylnymi drzwiami z sali zgromadzeń. Wolałbym, Ŝeby ludzie nie widzieli, jak wynosicie ciało. SONNY A Jonas? Jej syn? Widziałem go na dole, jak wybierał się spać... MIKE Miejmy nadzieję, Ŝe juŜ zasnął. śona powie mu rano. Upton? UPTON Słucham?

210

MIKE Zejdź na dół i z tych, którzy jeszcze nie śpią, wybierz pięciu czy sześciu męŜczyzn, silnych, takich, co nie dostaną zawału, gdyby trzeba było przejść kilometr przez głęboki śnieg. Nic im nie mów, tylko tyle, Ŝe chcę się z nimi zobaczyć. Dobra? UPTON Dobra! Zaaferowany Upton zbiega po schodach.

165 WNĘTRZE: SKLEP ANDERSONA - WIECZÓR.

Hatch, Jack Carver i Kirk Freeman siedzą przy stole ustawionym przy regałach z puszkami i grają w remika. Hatch unosi głowę i patrzy na:

166 WNĘTRZE: LUSTRO SKLEPOWE WIDZIANE Z POZYCJI HATCH A.

Lustro jest ustawione w taki sposób, Ŝe Hatch widzi w nim posterunek konstabla. Henry siedzi za biurkiem odchylony na krześle i drzemie z brodą na piersi i załoŜonymi rękami. Robbie siedzi nieco z boku, obserwując Linoge'a, który tkwi w swojej stałej pozycji - pięty na pryczy, kolana szeroko, głowa lekko pochylona.

167 WNĘTRZE: PONOWNIE GRAJĄCY W KARTY.

Hatch z triumfem wyciąga kartę, uśmiecha się i wykłada wszystkie karty na stół. HATCH Remik! KIRK OŜ ty w Ŝyciu!

168 WNĘTRZE: WYPUKŁE LUSTRO SKLEPOWE, ZBLIśENIE.

Robbie patrzy w lustro, upewniając się, czy nie jest obserwowany. Uznaje, Ŝe nikt nie patrzy. Sięga na biurko, bierze wciąŜ leŜący tam pistolet i wstaje.

169 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA.

Henry drzemie. Trzej męŜczyźni w sklepie grają w karty. Robbie z pistoletem podchodzi do celi. Linoge siedzi tam, gdzie zwykle, obserwując go. Kiedy się odzywa, mówi głosem staruszki matki Robbiego. 211

LINOGE Gdzie mój Robbie? Chcę jeszcze zobaczyć Robbiego. Powiedział, Ŝe tu przyjdzie. Gdzie jesteś, Robbie? Nie chcę tak umierać. Chcę, Ŝeby ktoś wziął mnie za rękę. Henry porusza się przez sen i zapada się głębiej na krześle. Robbie reaguje na słowa Linoge'a zaskoczeniem, zgrozą, wstydem... a potem jego twarz tęŜeje w wyrazie determinacji. ROBBIE Miasto ma cię juŜ dość. Unosi broń i mierzy między kraty.

170 PLENER: RATUSZ-WIECZÓR.

Otwierają się boczne drzwi i wychodzi kilku męŜczyzn gotowych wzmocnić załogę posterunku. Zgodnie z obietnicą Mike'a są to same tęgie chłopy: Upton, Sonny, Johnny Harriman, Alex Haber i Stan Hopewell, ojciec Daveya. Stan jest poławiaczem homarów, którego widzieliśmy przelotnie w części pierwszej, gdy zabezpieczał łódź przycumowaną do nieistniejącego juŜ pirsu. Wszyscy idą w stronę samochodu słuŜb publicznych wyspy, przedzierając się przez gęsty śnieg. W drzwiach zatrzymują się na chwilę dwie postacie: Mike i Molly. Molly szczelnie otula się szalem. MOLLY To przez tego człowieka, prawda? Tego, który w sklepie wziął na ręce Ralphiego. Mike nie odpowiada. MOLLY (ciągnie) Poradzisz sobie? MIKE Poradzę. MOLLY Michael, wiem, Ŝe ten człowiek... jeśli to w ogóle człowiek... nigdy nie stanie przed sądem. Ty teŜ dobrze o tym wiesz. (pauza) MoŜe powinieneś się go pozbyć. Spraw, Ŝeby miał wypadek. 212

MIKE Wracaj do środka, zanim przemarzniesz na kość. Molly znów go całuje, tym razem nieco dłuŜej. MOLLY Wracaj do nas szybko. MIKE Wrócę. Molly zamyka drzwi. Mike rusza do samochodu, idąc po śladach pięciu męŜczyzn i kuląc się w bezlitosnym wietrze.

171 WNĘTRZE: ZALANA SŁOŃCEM SYPIALNIA - DZIEŃ.

To śliczny, jasny pokój. Okno jest otwarte i firanki falują leniwie nad łóŜkiem, poruszane ciepłym wiatrem. Z łazienki wychodzi Henry Bright ubrany tylko w spodnie od piŜamy, z ręcznikiem przewieszonym na szyi. Gdy zbliŜa się do okna, przez drzwi wsadza głowę Frank Bright, jego syn. FRANK Tatusiu, mama mówi, Ŝebyś zszedł na śniadanie! Nad głową Franka ukazuje się głowa Carli. CARLA Nie - tatusiu, mama mówi, Ŝeby śpioch zszedł na śniadanie! Frank zasłania dłońmi usta i chichocze. Henry uśmiecha się do nich. HENRY Zaraz schodzę. Podchodzi do okna.

172 PLENER: WYSPA LITTLE TALL WIDZIANA Z POZYCJI HENRY'EGO - DZIEŃ.

Tak pięknie moŜe wyglądać tylko wyspa w Maine w pełni lata - nad zielonymi łąkami, które łagodnie opadają w stronę morskiej toni zwieńczonej grzywą piany, rozpościera się czysty błękit nieba. Na morzu widzimy kilka łodzi rybackich. Po niebie śmigają krzyczące mewy. 213

173 WNĘTRZE: PONOWNIE SYPIALNIA; HENRY - DZIEŃ.

174 Henry nabiera głęboko powietrza i powoli wypuszcza z płuc. HENRY Dzięki Bogu, Ŝe to nieprawda. Śniło mi się, Ŝe była zima... i sztorm... i w mieście zjawił się ten straszny człowiek... LINOGE (głos) Ten straszny człowiek... Zaskoczony Henry odwraca się.

174 WNĘTRZE: LINOGE WIDZIANY Z POZYCJI HENRY'EGO.

Mimo Ŝe we śnie Henry'ego jest lato, Linoge jest ubrany tak samo jak wówczas, gdy pierwszy raz ujrzeliśmy go na Atlantic Street przed domem Marthy Clarendon: w dwurzędową kurtkę, wełnianą czapkę marynarską i jasnoŜółte rękawiczki. Wykrzywia się do kamery, obnaŜając kły. Jego oczy stają się czarne. Gwałtownie wyciąga w stronę Henry'ego srebrną główkę laski i wilcza głowa oŜywa, warcząc i kłapiąc zębami.

175 WNĘTRZE: SŁONECZNA SYPIALNIA; HENRY.

Henry cofa się, ucieka przed srebrnym wilkiem. Zahacza kolanami o parapet i z wrzaskiem wypada przez okno.

176 PLENER: SPADAJĄCY HENRY.

Ale wcale nie wypada z okna własnego domu na twardą ziemię Little Tall. Spada prosto w czarnoczerwoną otchłań ognia. To otchłań piekielna; wrze w niej tak samo bezdenna czerń z czerwonymi płomieniami, jaką od czasu do czasu widzieliśmy w oczach Linoge'a. Henry spada, wrzeszcząc i oddalając się od kamery.

177 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA; HENRY.

Drga raptownie, spada z krzesła i lądując na podłodze, wydaje zdławiony okrzyk. Otwiera oczy i nieprzytomnie rozgląda się dookoła.

178 WNĘTRZE: SKLEP; GRAJĄCY W KARTY.

Słysząc krzyk Henry'ego, wszyscy trzej unoszą głowy i widzą, Ŝe Robbie stoi przed celą.

214

KIRK Hatch, Robbie ma broń. Chyba chce go zastrzelić! Hatch podrywa się na nogi, przewracając stół z kartami. HATCH Robbie! Nie zbliŜaj się do niego! OdłóŜ to!

179 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA; HENRY.

HENRY Robbie? Co ty... Henry wstaje powoli. Jest oszołomiony, jak gdyby jeszcze nie przebudził się ze snu.

180 WNĘTRZE: CELA; ROBBIE I FAŁSZYWA MATKA ROBBIEGO.

Fałszywa matka siedzi na pryczy tam, gdzie siedział Linoge (oczywiście ona to Linoge). Ma około osiemdziesięciu lat i jest bardzo chuda. WłoŜyła białą szpitalną koszulę; ma potargane włosy i pełną wyrzutu minę. Robbie wpatruje się w nią jak zahipnotyzowany. FAŁSZYWA MATKA Robbie, dlaczego nie przyjechałeś? Za tyle mojego trudu, za tyle wyrzeczeń... HATCH (głos) Robbie, nie!!! FAŁSZYWA MATKA Dlaczego musiałam umierać wśród obcych? Dlaczego pozwoliłeś mi umrzeć samotnie? Wyciąga do niego chude, drŜące ręce.

181 WNĘTRZE: SKLEP.

Hatch, Jack i Kirk biegną do otwartych drzwi posterunku konstabla.

182 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA.

Henry, wciąŜ nie bardzo rozumiejąc, co się dzieje, idzie w kierunku celi. Linoge siedzi na pryczy, wyciągając ręce do Robbiego... i z miejsca, gdzie jest Henry, to naprawdę Linoge. 215

Linoge rzuca krótkie spojrzenie na drzwi prowadzące do sklepu. Drzwi zatrzaskują się przed nosem Hatcha.

183 WNĘTRZE. DRZWI OD STRONY SKLEPU; HATCH, JACK I KIRK.

Hatch z rozpędu zderza się z drzwiami i odbija się od nich. Naciska klamkę, ale nie ustępują. Uderza w nie ramieniem, po czym spogląda na towarzyszy. HATCH Co tak stoicie? PomóŜcie!

184 WNĘTRZE: PONOWNIE POSTERUNEK KONSTABLA.

Słyszymy łomotanie, gdy męŜczyźni usiłują wywaŜyć drzwi. Fałszywa matka w białej koszuli siedzi na pryczy i patrzy na swego krnąbrnego syna. FAŁSZYWA MATKA Czekałam na ciebie, Robbie. I ciągle czekam. Czekam na ciebie w piekle. ROBBIE Przestań albo cię zastrzelę. FAŁSZYWA MATKA Tym? Pogardliwie spogląda na broń. Robbie podąŜa za jej wzrokiem.

185 WNĘTRZE: DŁOŃ ROBBIEGO WIDZIANA Z PUNKTU WIDZENIA ROBBIEGO, ZBLIśENIE.

Pistolet zniknął. Robbie trzyma wijącego się węŜa. Krzyczy i prostuje palce.

186 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA.

Dalszy ciąg sceny oglądamy z punktu widzenia Henry'ego Brighta, czyli widzimy wszystko tak, jak jest naprawdę. Robbie upuszcza na podłogę pistolet, nie węŜa, a w celi jest Linoge, który teraz wstał i podchodzi do krat.

LINOGE Będę na ciebie czekać w piekle, Robbie, a kiedy tam trafisz, wezmę łyŜeczkę i wydłubię ci oczy. I będę je wyjadać wiele razy, Robbie, bo piekło to ciągłe powtarzanie. W grzechu poczęty, będziesz przeklęty.

216

Henry schyla się po broń. Linoge spogląda w tę stronę i pistolet odsuwa się poza zasięg rąk Henry'ego. Linoge kieruje zimny wzrok na Robbiego, który nagle leci do tyłu. Uderza w ścianę, odbija się od niej i osuwa na kolana. HENRY (szepcze w przeraŜeniu) Kim jesteś? LINOGE Twoim przeznaczeniem. Odwraca się i unosi materac na pryczy. Pod spodem jest laska. Bierze ją i unosi. W tym momencie laska rozbłyskuje oślepiającym błękitnym światłem. Henry cofa się, przysłaniając ręką oczy. Robbie, który zdołał się podnieść, takŜe osłania oczy. Blask jest coraz jaśniejszy. Posterunek konstabla zdaje się eksplodować światłem.

187 WNĘTRZE: DRZWI OD STRONY SKLEPU.

Przez dziurkę od klucza, wokół zawiasów i przez szparę pod drzwiami tryska światło. Trzej męŜczyźni cofają się z lękiem. JACK Co to? Co się dzieje? HATCH Nie wiem.

188 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA.

Henry i Robbie stoją po jednej stronie pomieszczenia, kuląc się przed falą oślepiającego światła. W blasku po raz pierwszy widzimy Linoge'a takiego, jaki jest naprawdę: wiekowego czarownika, którego głównym magicznym narzędziem jest kostur z wilczą głową - upiorna wersja laski Aarona. To z niej bucha falami oślepiające światło. Z tablicy odrywają się ogłoszenia i wzlatują w powietrze. Z biurka unosi się rejestr zatrzymań. Po kolei wysuwają się szuflady i zaczynają z nich wylatywać róŜne przedmioty, krąŜą nad biurkiem: długopisy, spinacze, kajdanki i zapomniana kanapka z szynką. Tacka na korespondencję tańczy w powietrzu z komputerem Hatcha. Po drugiej stronie pomieszczenia z podłogi unosi się pistolet, z którego Robbie chciał zabić Linoge'a (teraz widzimy, jak głupi był to pomysł), obraca się lufą do ściany i strzela sześć razy. 217

189 WNĘTRZE: DRZWI OD STRONY SKLEPU.

Hatch, Jack i Kirk gwałtownie reagują na strzały. Hatch ogląda się, dostrzega regał z narzędziami i porywa z niego toporek. Bierze zamach i zaczyna rąbać drzwi w okolicy klamki. Jack chwyta go za ramię. JACK Hatch! MoŜe lepiej nie... Hatch odpycha go i dalej wali w drzwi. MoŜe i nie powinien tego robić, ale po prostu spełnia swoje obowiązki.

190 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA.

Spawane domowym sposobem kraty zaczynają po kolei odpadać od drzwi celi jak jesienne liście od gałęzi. Robbie i Henry przyglądają się, sparaliŜowani ze strachu. Kraty odpadają coraz szybciej, aŜ powstaje otwór wielkości człowieka. Wówczas Linoge wychodzi z celi. Spogląda na trzęsących się męŜczyzn, po czym odwraca się i kieruje laskę w stronę drzwi prowadzących do sklepu.

191 WNĘTRZE: DRZWI OD STRONY SKLEPU.

Hatch unosi toporek, by jeszcze raz zaatakować, gdy nagle drzwi same się otwierają. Bucha zza nich jasne, błękitnosrebrne światło. LINOGE (głos) Hatch. Hatch wstępuje w powódź światła. Jack usiłuje go zatrzymać. JACK Hatch, nie! Hatch nie zwraca na niego uwagi. Wchodzi w światło, wypuszczając z dłoni toporek.

192 PLENER: SKLEP-WIECZÓR.

Przed wejście podjeŜdŜa samochód słuŜb publicznych. Witryny sklepu zasłaniają Ŝaluzje przeciwsztormowe, mimo to widzimy oślepiające błękitne światło sączące się przez drzwi.

193 WNĘTRZE: SAMOCHÓD SŁUśB PUBLICZNYCH.

W aucie tłoczą się krzepcy męŜczyźni. Za kierownicą siedzi Mike.

218

JOHNNY (trwoŜnie) Co to jest u diabła? Mike nie traci czasu na odpowiedź, tylko wyskakuje z auta, zanim jeszcze zdąŜyło się całkiem zatrzymać. Pozostali ruszają za nim, ale to Mike pierwszy wpada na schody werandy.

194 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA.

Hatch krokiem lunatyka wchodzi w oślepiające światło, nie zwaŜając na wirujące w powietrzu przedmioty. W głowę uderza go komputer. Hatch macha ręką i maszyna odlatuje, jak gdyby unosiła się w wodzie. Wreszcie staje przed Linoge'em, który jaśnieje jak błękitne słońce. Linoge jest w rzeczywistości starcem o potarganych włosach opadających niemal do ramion. Jego czoło i policzki są poorane bruzdami, a usta zapadłe, mimo to twarz emanuje ogromną mocą... szczególnie oczy, w których wiruje czerń z czerwienią. Zamiast w dŜinsy i kurtkę jest teraz ubrany w ciemną szatę, która połyskuje mieniącymi się srebrnymi wzorami. WciąŜ jedną ręką trzyma uniesiony kostur (zwieńczony srebrną wilczą głową, lecz widzimy, Ŝe jego trzon zdobią magiczne znaki i runy), a drugą chwyta Hatcha za ramię... tylko Ŝe nie jest to ludzka dłoń, lecz szponiasta łapa. Linoge pochyla głowę, dotykając prawie czołem czoła Hatcha. Rozchyla usta, obnaŜając ostre zęby. Hatch cały czas wpatruje się w niego szklanym, niewidzącym wzrokiem. 219

LINOGE Odejdę, jeśli mi dacie, czego chcę. Powtórz im. Odejdę... jeśli mi dacie, czego chcę. Odwraca się, zarzucając połę gorejącej szaty, i kroczy w stronę drzwi prowadzących na rampę wyładunkową.

195 WNĘTRZE: SKLEP, WIDOK NA DRZWI WEJŚCIOWE - WIECZÓR.

Drzwi otwierają się z hukiem i wpada Mike ze swoją załogą. Biegnie między regałami, przeskakując przewrócony stół, i łapie Kirka Freemana. MIKE Co się stało? Gdzie Hatch? Kirk odrętwiałą ręką wskazuje posterunek konstabla. Nie potrafi wykrztusić słowa. Mike rzuca się do drzwi... i staje jak wryty.

196 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA WIDZIANY Z POZYCJI MIKE'A.

Pomieszczenie wygląda, jak gdyby przeszedł przez nie cyklon. Wszędzie walają się papiery i przybory biurowe, wzlatują w podmuchu wiatru wpadającego przez otwarte tylne wyjście. Na podłodze leŜy strzaskany komputer Hatcha. Cela jest pusta. Przed nią leŜą szczątki krat wyłamanych z drzwi, które wciąŜ są jednak zamknięte. Otwór w nich kształtem przypomina ludzką sylwetkę. Robbie i Henry stoją pod ścianą, obejmując się ramionami jak dzieci, które zgubiły się w ciemnościach. Hatch stoi pośrodku biura odwrócony do Mike'a plecami, z opuszczoną głową. Mike ostroŜnie do niego podchodzi. Pozostali męŜczyźni tłoczą się w drzwiach, przypatrując się im szeroko otwartymi oczami, w naboŜnym lęku. MIKE Hatch? Co się stało? Hatch nie reaguje, dopóki Mike nie dotyka jego ramienia. MIKE Co się stało? Hatch odwraca się do niego. Po bliskim spotkaniu z Linoge'em w jego twarzy zaszła zasadnicza zmiana - odcisnął się na niej lęk, który być moŜe juŜ nigdy go nie opuści, nawet jeśli Hatch przeŜyje sztorm stulecia. 220

MIKE (wzdryga się) Hatch... o BoŜe... co...? HATCH Musimy mu dać, czego chce. Wtedy odejdzie. Zostawi nas w spokoju. JeŜeli nie damy... Hatch patrzy na otwarte drzwi prowadzące na rampę i wirujące płatki śniegu. Podchodzi do nich Robbie, człapiąc jak starzec. ROBBIE Dokąd on poszedł? HATCH Tam. Prosto w śnieŜycę. Wszyscy patrzą na drzwi.

197 WNĘTRZE: CENTRUM MIASTA, WIDOK W STRONĘ OCEANU -WIECZÓR.

Sypie gęsty śnieg, zaspy są coraz wyŜsze, a morze wściekle tłucze o nabrzeŜe, wzbijając fontanny piany. Gdzieś tam wśród burzy musi być Linoge.

WYCIEMNIENIE. KONIEC AKTU 5.

Akt 6

198 PLENER: SKRZYśOWANIE MAIN STREET I ATLANTIC STREET - NOC.

Zaspy są jeszcze głębsze, kilka okien wystawowych pękło pod naporem śniegu. Ulicą nie przejedzie juŜ nawet samochód z napędem na cztery koła; śnieg sięga połowy wysokości latarń. Kamera nadjeŜdŜa na drogerię i widzimy, Ŝe między regałami powstała zmroŜona tundra. Szron lśni na literach układających się w napis: LEKI NA RECEPTĘ widoczny w głębi sklepu. BliŜej witryny jest wywieszka: POKONAJ ZIMĘ ZŁĄ Z GRZEJNIKIEM GENIE!, ale tym razem zima zła odniosła triumf; grzejniki zostały niemal zasypane śniegiem. Zegar wahadłowy jest takŜe zalepiony śniegiem, który uniemoŜliwia odczytanie godziny, ale chodzi. Zaczyna bić. Jeden... dwa... trzy... cztery...

199 WNĘTRZE: KORYTARZ W DOMU MARTHY CLARENDON - NOC.

Widzimy jej ciało przykryte obrusem. I słyszymy bicie innego zegara. Pięć... sześć... siedem... osiem...

200 WNĘTRZE: PRZEDSZKOLE „MALI WYSPIARZE" - NOC.

Z zegara ściennego niczym język bezczelnego dziecka wysuwa się kukułka, którą zapewne uwielbiają podopieczni Molly. Dziewięć... dziesięć... jedenaście... dwanaście. Po ostatnim „kuku" ptaszek chowa się z powrotem. W przedszkolu panuje nienaganny porządek, lecz widok ciemnej sali moŜe wzbudzić grozę: puste krzesełka i stoliczki, obrazki na ścianach, tablica z napisami MÓWIMY: PROSZĘ i MÓWIMY: DZIĘKUJĘ; jest tu zbyt mrocznie i zbyt cicho.

201 PLENER: RAMPA WYŁADUNKOWA Z TYŁU SKLEPU - NOC.

Widzimy przykryte ciało Petera Godsoego - zmroŜoną bryłę pod brezentem. .. spod którego wciąŜ wystają rybackie buty.

202 WNĘTRZE: POSTERUNEK KONSTABLA.

Po całym pomieszczeniu wciąŜ walają się papiery i przybory biurowe, a kraty nadal leŜą tam, gdzie wypadły, ale nie ma tu nikogo. Kamera przesuwa się przez drzwi do sklepu. Tu takŜe jest pusto. 222

Przewrócony stół i rozsypane karty przy regałach z puszkami świadczą, Ŝe rozegrały się tu jakieś dramatyczne wydarzenia, lecz to juŜ przeszłość. DuŜy zegar nad kasami - na baterie - pokazuje minutę po północy.

203 WNĘTRZE: SZOPA ZA RATUSZEM - NOC.

LeŜą tu dwa przykryte ciała - Billy'ego Soamesa i Cory Stanhope.

204 WNĘTRZE: RATUSZOWA KUCHNIA - NOC.

Czyściutko jak w pudełeczku - wyszorowane blaty, na suszarkach piętrzą się umyte naczynia. Mała armia kobiet, które nie miały co zrobić z czasem (niewątpliwie dowodzona przez panią Kingsbury), doprowadziła kuchnię do idealnego porządku i przygotowała wszystko do śniadania rankiem trzeba będzie usmaŜyć naleśniki dla około dwustu osób. Zegar na ścianie pokazuje dwie minuty po północy. Podobnie jak przedszkole, kuchnia nie sprawia wraŜenia przytulnego i ciepłego miejsca - zasilane prądem z generatora lampy ledwie świecą, a za oknem gwiŜdŜe wiatr. Na taboretach pod drzwiami siedzą Jack Carver i Kirk Freeman. Na kolanach trzymają strzelby myśliwskie. Obaj są bardzo senni. KIRK Jakim cudem mamy coś zobaczyć przez ten tuman? Jack kręci głową. Nie wie.

205 WNĘTRZE: BIURO RATUSZA - NOC.

CB-radio wydaje ciche trzaski. Przez zakłócenia nie przebija się Ŝaden głos. Przy drzwiach wejściowych pełnią wartę Hatch i Alex Haber, takŜe uzbrojeni w broń myśliwską. Właściwie straŜ pełni tylko Hatch, poniewaŜ Alex drzemie. Hatch spogląda na niego, zastanawiając się, czy dać mu kuksańca, ale postanawia się ulitować. Kamera pokazuje biurko Ursuli, gdzie śpi Tess Marchant z głową złoŜoną na ramionach. Kamera zatrzymuje się na chwilę na jej postaci, a potem obraca się i szybuje w dół po schodach. Równocześnie słyszymy słaby głos dobiegający przez szum zakłóceń. KAZNODZIEJA (głos) Moi drodzy przyjaciele, trudno być prawym człowiekiem, ale bardzo łatwo dawać posłuch tak zwanym przyjaciołom, kiedy nam mówią, Ŝe grzech to nic złego, Ŝe nie trzeba się przejmować zaniedbaniem, Ŝe Bóg na nas nie patrzy i moŜecie robić, co wam się podoba. Czy powiecie „alleluja"?

223

POMRUK W ODPOWIEDZI Alleluja. Przed telewizorem pozostało około dziesięciu osób. Wszyscy spoczywają na fotelach i dwóch kanapach, które wyglądają, jak gdyby kupiono je na dobroczynnej wyprzedaŜy. Nie śpi tylko Mike. Z ekranu telewizora przemawia ledwie widoczny przez zakłócenia gładko zaczesany kaznodzieja, który wygląda równie wiarygodnie jak Jimmy Swaggart przed jednym ze swoich motelików*. MIKE (mówi do telewizora) Alleluja, bracie. Mówię. Mike siedzi w wyściełanym fotelu, odrobinę odsuniętym od pozostałych. Wygląda na bardzo zmęczonego i prawdopodobnie niebawem zmorzy go sen. JuŜ kiwa mu się głowa. Przy boku ma kaburę z rewolwerem. KAZNODZIEJA (ciągnie) Bracia, dziś chciałbym mówić o grzechu zatajonym. I przypomnieć wam, Ŝe grzech ma słodki smak na wargach, ale gorzki na języku i potrafi zatruć trzewia prawego człowieka. Niech was Bóg błogosławi, lecz czy powiecie „amen"? Mike nie powie, poniewaŜ zamknął oczy i głowa opadła mu na pierś. KAZNODZIEJA (ciągnie) Grzech zatajony! Samolubne serce powiada: „Nie muszę się z nikim dzielić; mogę zatrzymać wszystko dla siebie i nikt się niczego nie dowie". Pomyślcie o tym, bracia! JakŜe łatwo powiedzieć: „Och, zachowam ten drobny nieczysty sekrecik dla siebie, to tylko moja sprawa i niczyja inna", a potem udawać, Ŝe się nie dostrzega wrzodu zepsucia, jaki poczyna narastać wokół waszej tajemnicy... tej choroby duszy, która zaczyna was dławić... Podczas jego wywodów kamera panoramuje twarze śpiących - widzimy wśród nich Sonny'ego Brautigana i Uptona Bella, pochrapujących głowa w głowę na jednej kanapie, a na drugiej

* Popularny w latach osiemdziesiątych kaznodzieja telewizyjny, którego gwiazda przygasła, gdy się okazało, Ŝe duŜo czasu spędzał w motelach na przedmieściach Dallas w towarzystwie prostytutek (przyp. tłum.).

224

Jonasa i Joannę Stanhope'ów obejmujących się ramionami. Potem suniemy w kierunku prowizorycznych zasłon. Za nami cichnie głos kaznodziei, który nadal mówi o sekretach, grzechu i samolubstwie. Przenosimy się za zasłony. Tu słyszymy nocne odgłosy sali sypialnej: kaszel, posapywanie, ciche chrapanie. Mijamy Daveya Hopewella śpiącego na wznak ze zmarszczonym czołem. Robbie Beals leŜy na boku z ramieniem wyciągniętym w stronę Sandry. Przez sen trzymają się za ręce. Ursula Godsoe śpi ze swoją córeczką, Sally, mając obok siebie bratową, Tavię - po śmierci Petera chcą być jak najbliŜej siebie. Melinda Hatcher i Pippa śpią na zsuniętych ze sobą łóŜkach, czoło w czoło, Ralphie spoczywa w objęciach śpiącej matki. Przenosimy się do części sali, gdzie na początku połoŜono dzieci i kilkoro nadal tu śpi - Buster Carver, Harry Robichaux, Heidi St. Pierre i Don Beals. Mieszkańcy Little Tall śpią. Nie jest to spokojny odpoczynek, ale śpią.

206 WNĘTRZE. ROBBIE BEALS, ZBLIśENIE.

Mamrocze coś niewyraźnie. Jego oczy poruszają się szybko pod zamkniętymi powiekami. Robbie śni.

207 PLENER: MAIN STREET. WYSPA LITTLE TALL - DZIEŃ.

Na ulicy - a właściwie ponad nią, bo Main Street jest zasypana śniegiem głębokości powyŜej metra - stoi reporter telewizyjny. Jest młody i przystojny, ubrany w jasnofioletowy kombinezon narciarski z materiału Therma-Pak oraz rękawiczki w takim samym kolorze, i ma przypięte narty... dzięki którym, jak przypuszczamy, w ogóle mógł tu stanąć. Ulice pokrywa półtorametrowa warstwa śniegu, ale to nie wszystko. Sklepy omal nie zostały pogrzebane pod gigantycznymi zaspami. Zerwane linie energetyczne leŜą przywalone śniegiem i skręcone jak strzępki pajęczyny. REPORTER Tak zwany sztorm stulecia, jaki nawiedził Nową Anglię, nareszcie minął. Ludzie od New Bedford po New Hope odkopują się spod śniegu, którego rekordowe opady z pewnością przejdą do historii. Reporter zaczyna wolno jechać Main Street, mijając drogerię, sklep z narzędziami, „Restaurację Boba", bar, salon piękności. REPORTER Odkopują się wszędzie, z wyjątkiem wyspy Little Tall - niewielkiego skrawka ziemi tuŜ przy wybrzeŜu Maine, zamieszkanego przez prawie czterysta osób, jak podaje ostatni spis 225

ludności. Kiedy było wiadomo, Ŝe zbliŜa się potęŜny sztorm, blisko połowa mieszkańców wyspy postanowiła przeczekać go na lądzie. Były wśród nich dzieci w wieku szkolnym. Natomiast pozostali... dwieście osób - kobiety, męŜczyźni i najmłodsze dzieci - zniknęli bez śladu. Są wyjątki, ale jeszcze straszniejsze.

208 PLENER: POZOSTAŁOŚCI GŁÓWNEGO PIRSU PRZYSTANI - DZIEŃ.

Ponurzy sanitariusze niosą czworo noszy w kierunku łodzi policyjnej przycumowanej do kikuta pirsu. Na kaŜdych noszach spoczywa zapięty worek ze zwłokami.

REPORTER (głos spoza kadru) Na Little Tall odnaleziono dotąd cztery ciała. W dwóch wypadkach to prawdopodobnie samobójcy, lecz w dwóch pozostałych niemal na pewno ofiary morderstwa popełnionego z uŜyciem przypuszczalnie tego samego tępego narzędzia.

209 PLENER: PONOWNIE MAIN STREET; REPORTER.

Ojej. WciąŜ ma na sobie fioletowy kombinezon narciarski, wciąŜ jest nienaganny i terkocze jak nakręcony, ale zamiast fioletowych rękawiczek ma jasnoŜółte. Jeśli jeszcze nie rozpoznaliśmy Linoge'a - a chyba nie - to teraz nie mamy wątpliwości, kto to jest. REPORTER (Linoge) ToŜsamości zmarłych nie ujawnia się do czasu powiadomienia najbliŜszej rodziny, ale podobno wszyscy od dawna mieszkali na wyspie. Policja wciąŜ zadaje sobie jedno pytanie: „Gdzie są pozostali mieszkańcy Little Tall?". Gdzie jest Robert Beals, burmistrz miasteczka? Gdzie Michael Anderson, właściciel sklepu i konstabl Little Tall? Gdzie czternastoletni Davey Hopewell, który w chwili nadejścia nawałnicy był w domu, gdzie wracał do zdrowia po ataku mononukleozy? Co się stało ze sklepikarzami, rybakami, radnymi miasta? Nikt nie wie. W całej historii Ameryki był tylko jeden podobny przypadek.

210 WNĘTRZE: ŚPIĄCA MOLLY ANDERSON, ZBLIśENIE - NOC.

Jej oczy poruszają się szybko tam i z powrotem pod zamkniętymi powiekami.

226

211 INSERT: RYSUNEK PRZEDSTAWIAJĄCY OSIEMNASTOWIECZNĄ WIOSKĘ.

REPORTERKA TELEWIZYJNA (głos spoza kadru) Tak wyglądała osada Roanoke w Wirginii w roku 1587, zanim jej mieszkańcy zniknęli wszyscy męŜczyźni, wszystkie kobiety i dzieci. Ich los do dziś jest nieznany. Odkryto tylko jedną ewentualną wskazówkę - słowo wyryte w pniu drzewa...

212 INSERT: NAPIS NA PNIU WIĄZU.

Na korze jest wyryte słowo CROATON. REPORTERKA (głos spoza kadru) .. .słowo „Croaton". Czy miała to być nazwa miejscowości? Błędnie napisane inne słowo? Słowo w języku sprzed stuleci, dziś zapomnianym? Tego takŜe nikt nie wie.

213 PLENER: PONOWNIE MAIN STREET; REPORTERKA TELEWIZYJNA.

Reporterka wygląda bardzo ładnie w fioletowym kombinezonie narciarskim, który pasuje do jej długich blond włosów, zarumienionych policzków. .. i jasnoŜółtych rękawiczek. Tak, to znowu Linoge, tym razem mówiący damskim głosem i bardzo ładny. Nie jest to komiczna przebieranka; po prostu męŜczyzna naprawdę wygląda jak młoda kobieta i mówi kobiecym głosem. Śmiertelnie powaŜnie. Reporterka podejmuje relację dokładnie w tym samym miejscu, gdzie przerwał ją reporter wersji Robbiego. Mówi do nas, idąc (właściwie jadąc na nartach) Main Street w kierunku ratusza. REPORTERKA (Linoge) Policja zapewnia dziennikarzy, Ŝe wyjaśni sytuację, lecz nawet ona nie potrafi zaprzeczyć zasadniczemu faktowi: nadzieje na odnalezienie mieszkańców Little Tall maleją z kaŜdą chwilą. PodjeŜdŜa do ratusza, który teŜ tonie pod zwałami śniegu. REPORTERKA (Linoge) Dowody wskazują, Ŝe większość wyspiarzy pierwszą i najgorszą noc sztormu spędziła tutaj, w suterenie ratusza Little Tall. Co się zdarzyło potem... nikt nie wie. MoŜna się zastanawiać, czy mieszkańcy wyspy mogli coś zrobić, by odmienić swój zagadkowy los.

227

Jedzie do miejsca, które latem porasta trawa, w kierunku wieŜyczki z dzwonem. Kamera zatrzymuje się w miejscu, śledząc oddalającą się reporterkę.

214 WNĘTRZE: DAVEY HOPEWELL, ZBLIśENIE.

Chłopiec śpi niespokojnie. Porusza oczami. Śni, podczas gdy na zewnątrz świszczę wiatr.

215 PLENER: PRZED RATUSZEM - DZIEŃ.

Reporter w fioletowym kombinezonie podjeŜdŜa pod wieŜyczkę i choć widzimy go od tyłu, zauwaŜamy, Ŝe w wersji Daveya jest to męŜczyzna. Odwraca się. Łysiejący, w okularach, z wąsem... ale to znów Linoge. REPORTER (Linoge) Zastanawiamy się, czy w swoim wyspiarskim samolubstwie i jankeskiej dumie nie odmówili złoŜenia jakiejś ofiary... drobnej ofiary... która mogłaby odmienić ich los. Wydaje się, Ŝe to więcej niŜ moŜliwe - to bardzo prawdopodobne. Czy teraz tego Ŝałują? (pauza) Czy przeŜył ktokolwiek, kto mógłby odczuwać Ŝal? Co się naprawdę zdarzyło w Roanoke w 1587 roku? I co się stało tutaj, na wyspie Little Tall, w roku 1989? Być moŜe nigdy się nie dowiemy. Ja jednak wiem jedno, Davey - jesteś za niski, Ŝeby grać w koszykówkę... poza tym nie trafiłbyś piłką do oceanu. Reporter w wersji Daveya robi półobrót i sięga pod daszek wieŜyczki. Wisi tu pamiątkowy dzwon, ale we śnie Daveya to nie jest dzwon. Reporter wyciąga zakrwawioną piłkę i ciskają prosto w kamerę. Rozciąga przy tym wargi w uśmiechu, obnaŜając zęby - zwierzęce kły. REPORTER Łap!

216 WNĘTRZE: PONOWNIE DAVEY W RATUSZOWEJ SUTERENIE - NOC.

Jęczy, przewracając się na drugi bok. Na moment wyciąga przed siebie ręce, jak gdyby chciał się osłonić przed uderzeniem piłką.

DAVEY Nie... nie...

217 WNĘTRZE: PRZED TELEWIZOREM W SUTERENIE; MIKE - NOC.

Ma bezwładnie opuszczoną głowę, ale jego oczy wciąŜ poruszają się pod zamkniętymi powiekami i śni tak jak inni. 228

KAZNODZIEJA (głos) Wiedzcie, Ŝe grzechu nie moŜna ukryć i sekrety wyjdą na jaw. Wszystkie wasze sekrety wyjdą na jaw...

218 WNĘTRZE: KAZNODZIEJA NA ŚNIEśĄCYM EKRANIE TELEWIZORA, ZBLIśENIE.

Tak, teraz widzimy: telewizyjny kaznodzieja to takŜe Linoge. KAZNODZIEJA (ciągnie) ...czy moŜecie powiedzieć „alleluja"? Och, bracia, czy powiecie „amen"? Spójrzcie, jak bardzo boli grzech, spójrzcie, jak ogromną cenę przychodzi płacić za występek. Spójrzcie, jaki koniec czeka tych, którzy zamykają drzwi przed nieznajomym wędrowcem, choć prosi o tak niewiele. Kamera robi najazd na ekran telewizora. Kaznodzieja znika w ciemności... w której wiruje śnieg, poniewaŜ wiatr strącił z dachu antenę i jest marny odbiór. Mimo to powoli ukazuje się obraz śnieg jest rzeczywisty i brną przez niego ludzie. Kroczą jeden za drugim przez zawieruchę sztormu stulecia, schodząc ze wzniesienia Atlantic Street.

219 PLENER: ATLANTIC STREET, BLIśSZE UJĘCIE - NOC.

KAZNODZIEJA (głos spoza kadru) Albowiem zapłatą za Ŝądze jest zguba, zapłatą za grzech jest śmierć. Mijają nas idący w koszmarnej procesji oszołomieni, zahipnotyzowani wyspiarze w nocnych strojach, nie zwaŜając na huczący wiatr i siekący śnieg. Widzimy Angelę z małym Busterem na rękach, za nią kroczy Molly w nocnej koszuli, niosąc Ralphiego; dalej George Kirby... Ferd Andrews... Roberta Coign... i tak dalej. Idą wszyscy. Na czole kaŜdego mieszkańca wyspy widnieje wytatuowane dziwne i złowieszcze słowo: CROATON. KAZNODZIEJA (głos spoza kadru) Albowiem ci o twardych sercach, którzy odmawiają przychodzącemu z prośbą, ci, którzy nie pomogą potrzebującemu, czyŜ nie powinni stąd odejść?

220 WNĘTRZE: MIKE, ZBLIśENIE.

MIKE (przez sen) Alleluja. Amen. 229

221 PLENER: RESZTKI ZRUJNOWANEJ PRZYSTANI.

Ludzie zmierzają w kierunku kamery - i lodowatego oceanu, gdzie czeka ich śmierć - jak stado lemingów. Nie moŜemy w to uwierzyć... chociaŜ czy rzeczywiście? Wcale nietrudno uwierzyć, skoro wiemy, co zrobili wyznawcy Świątyni Ludu w Jonestown albo członkowie sekty Brama Niebios. ROBBIE (na czele procesji) śałuję, Ŝe nie daliśmy ci tego, czego chciałeś. Spada z pogruchotanego końca pirsu prosto w fale oceanu. ORV BOUCHER (drugi w procesji) Przykro nam, panie Linoge. Skacze za Robbiem we wzburzoną toń. Następna jest Angie z Busterem. ANGIE CARVER śałuję. Oboje Ŝałujemy, prawda, Buster? Z dzieckiem w ramionach Angela przekracza krawędź pirsu. Za mą idzie Molly z Ralphiem.

222 WNĘTRZE: PONOWNIE MIKE PRZED TELEWIZOREM.

Rzuca się przez sen coraz niespokojniej... któŜ z nas zachowałby spokój, dręczony przez podobne koszmary? MIKE Nie... Molly, nie... KAZNODZIEJA (głos spoza kadru) Gdy proszą was o tak niewiele, czy powiecie „alleluja"... Lecz jeśli wasze serca pozostaną nieczułe, jeśli zasłonicie uszy przed błaganiem, będziecie musieli zapłacić. Zostaniecie naznaczeni piętnem niewdzięczności i będziecie musieli odejść.

223 PLENER: MOLLY NA PIRSIE - NOC.

Jest tak samo zahipnotyzowana jak inni, ale Ralphie nie uległ czarowi i bardzo się boi.

230

MOLLY Nasze serca pozostały nieczułe. Nasze uszy nie wysłuchały próśb. I musimy zapłacić. śałuję, panie Linoge... RALPHIE Tatusiu! Tatusiu, ratunku!!! MOLLY .. .Ŝałuję, Ŝe nie daliśmy panu, czego pan chciał. Skacze z pomostu prosto w czarną toń z krzyczącym Ralphiem w ramionach.

224 WNĘTRZE: PRZED TELEWIZOREM; MIKE - NOC.

Mike budzi się raptownie, dysząc cięŜko. Patrzy na telewizor.

225 WNĘTRZE: TELEWIZOR WIDZIANY Z POZYCJI MIKEA.

Na ekranie widać tylko śnieŜące zakłócenia. Sztorm uszkodził nadajnik albo stacja przestała nadawać program.

226 WNĘTRZE: PONOWNIE MIKE.

Siedzi wyprostowany, usiłując złapać oddech. SONNY BRAUTIGAN Mike? Sonny zbliŜa się chwiejnym krokiem, wymięty i opuchnięty od snu. Z tyłu głowy sterczą mu rozczochrane włosy. SONNY Ale miałem straszny sen... ten reporter.. Podchodzi do nich Upton Bell. UPTON Na Main Street... mówił, Ŝe wszyscy zniknęli... Urywa. Wymieniają z Sonnym zdumione spojrzenia. SONNY Tak jak dawno temu w tej osadzie w Wirginii. 231

MELINDA (głos) Nikt nie wiedział, co się z nimi stało... a w tym śnie nikt nie wiedział, co się stało z nami. Patrzą na zasłony. Stoi tam Melinda w koszuli nocnej. MELINDA Wszyscy o tym śnią. Rozumiecie? Wszyscy śnią ten sam sen! Ogląda się za siebie na: 227 WNĘTRZE: CZĘŚĆ SYPIALNA - NOC.

Śpiący ludzie wolno i niespokojnie przewracają się na łóŜkach. Jęczą, protestując przez sen.

228 WNĘTRZE: PONOWNIE PRZED TELEWIZOREM.

MELINDA Ale gdzie moŜe zniknąć dwieście osób? Sonny i Upton kręcą głowami. Na schodach zjawia się Tess. Ma włosy w nieładzie; wygląda, jakby jeszcze spała. TESS MARCHANT Zwłaszcza na małej wyspie odciętej od świata przez sztorm... Mike wstaje i wyłącza telewizor. MIKE W oceanie. MELINDA (w szoku) Co? MIKE W oceanie. Zbiorowe samobójstwo. JeŜeli mu nie damy, czego chce. SONNY Jak moŜe nas... MIKE Nie wiem... ale chyba moŜe. 232

Zza zasłon wynurza się Molly z Ralphiem na rękach. Ralphie mocno śpi, ale Molly nie potrafi go wypuścić z objęć. MOLLY Ale czego on chce? Mike, czego on chce? MIKE Na pewno się dowiemy. Kiedy zechce nam powiedzieć.

229 PLENER: LATARNIA MORSKA - NOC.

Reflektor obraca się bez przerwy, tnąc światłem gęsty śnieg. W jednym z rozbitych górnych okien rysuje się czyjaś sylwetka. Kamera nadjeŜdŜa na Linoge'a, który patrzy w stronę miasta z rękami załoŜonymi z tyłu. Wygląda jak władca przyglądający się swemu królestwu. Wreszcie się odwraca.

230 WNĘTRZE: POMIESZCZENIE OBSŁUGI W LATARNI MORSKIEJ - NOC.

Linoge, którego postać jest ledwie widoczna w blasku czerwonych lampek kontrolnych, przechodzi przez okrągłe pomieszczenie i otwiera drzwi prowadzące na schody. Kamera najeŜdŜa na ekran komputera, który juŜ widzieliśmy. Zamiast ostrzeŜenia przed poranną falą sztormową, monitor wyświetla zwielokrotnioną wiadomość biegnącą od góry do dołu: ODEJDĘ, JEŚLI MI DACIE, CZEGO CHCĘ.

231 WNĘTRZE: SCHODY W LATARNI MORSKIEJ - NOC.

Patrzymy na Linoge'a schodzącego szybkim krokiem po spirali stopni.

232 PLENER: LATARNIA MORSKA - NOC.

Wyłania się z niej Linoge, trzymając laskę z wilczą głową, i odchodzi w śnieg, zmierzając Bóg wie dokąd, by wyrządzić Bóg wie jakie szkody. Jeszcze przez chwilę patrzymy na latarnię, a potem:

WYCIEMNIENIE. KONIEC AKTU 6.

Akt 7

233 PLENER: CENTRUM MIASTA - PORANEK.

Śnieg wciąŜ pada mocno i gęsto. Budynki są zasypane niemal do połowy. Linie energetyczne nikną w śniegu. Miasto wygląda tak jak podczas telewizyjnej relacji, o której śnili jego mieszkańcy, tyle Ŝe sztorm jeszcze się nie skończył.

234 PLENER: RATUSZ-PORANEK.

WieŜyczka z dzwonem jest prawie cała zasypana, a ceglany budynek ratusza wygląda jak zjawa. Wiatr huczy z niesłabnącą siłą.

235 WNĘTRZE: SALA ZGROMADZEŃ MIEJSKICH W RATUSZU - PORANEK.

Zebrała się tu mniej więcej połowa wyspiarzy, którzy schronili się w ratuszu. Siedzą na twardych drewnianych ławkach, trzymając na kolanach talerze, jedząc naleśniki i pijąc sok. W głębi sali urządzono bufet, za którym urzędują Tess Marchant i pani Kingsbury (w jasnoczerwonej czapce myśliwskiej na głowie odwróconej daszkiem do tyłu). Poza naleśnikami podają kawę, sok i zimne płatki z mlekiem. Ludzie jedzą w milczeniu... nie są ponurzy, ale zamyśleni i trochę zalęknieni. Wstały wszystkie rodziny, które mają małe dzieci - nic dziwnego, mali wyspiarze zrywają się skoro świt - i wśród nich widzimy Hatcherow i Andersonów, którzy jeszcze senni siedzą w sześcioro przy śniadaniu. Mike karmi naleśnikiem Ralphiego, Hatch Pippę. Ich Ŝony piją kawę i rozmawiają przyciszonym głosem. Otwierają się boczne drzwi, przez które wpada wiatr, tuman śniegu i przejęty Johnny Harriman. JOHNNY Mike! Hej, Mike! Nigdy w Ŝyciu nie widziałem takiej fali sztormowej! Latarnia chyba tego nie wytrzyma! Wśród wyspiarzy widać poruszenie i słychać szmer. Mike sadza Ralphiego na kolanach Molly i wstaje. Hatch teŜ się podnosi, podobnie jak większość pozostałych. 234

MIKE Słuchajcie, jeŜeli chcecie wyjść, nie odchodźcie od budynku! Pamiętajcie, Ŝe przez zawieję nic nie widać.

236 PLENER: UJĘCIE CYPLA I LATARNI MORSKIEJ - PORANEK.

Jest przypływ i o skały rozbijają się potęŜne fale. KaŜda z nich niemal zatapia cypel. Podstawa latami znika pod wodą, ilekroć nadchodzi kolejna fala. Latarnia oparła się wczorajszemu przypływowi; tego prawdopodobnie nie przetrzyma.

237 PLENER: BOCZNE WYJŚCIE Z RATUSZA - PORANEK.

Z budynku wysypują się wyspiarze, rozmawiając z oŜywieniem. Niektórzy dopinają kurtki, inni otulają szyje szalikami, jeszcze inni naciągają kaptury i zasłaniają twarze kominiarkami.

238 WNĘTRZE: SALA ZGROMADZEŃ MIEJSKICH - PORANEK.

Ostatni z wychodzących przemykają przez rzednący tłum w drzwiach. Pozostało tylko kilka osób, które nie chcą przerywać śniadania, oraz siedem matek i jeden ojciec (Jack Carver) usiłujących poradzić sobie z dziećmi, które bardzo nie chcą, by pozbawiono je moŜliwości uczestniczenia w widowisku. RALPHIE Mamusiu, mogę tez zobaczyć? Molly wymienia spojrzenia z Melindą - na wpół zirytowana, na wpół rozbawiona (taką mieszaninę uczuć dobrze znają ci, którzy mają dzieci w wieku przedszkolnym). PIPPA (podchwytuje) Proszę, mamusiu, ja teŜ chcę! Tymczasem Don Beals stosuje wobec Sandry znacznie mniej delikatny manewr. DON Ubierz mnie! Chcę wyjść! Szybciej, guzdrało! MOLLY (do Ralphiego) No... dobrze. (do Melindy) Ja teŜ chcę zobaczyć. 235

(do Ralphiego) Chodź, Ralphie, znajdziemy twoją kurteczkę. To samo robi większość pozostałych rodziców - Linda St. Pierre, Carla Bright, Jack Carver, Jill Robichaux. Tylko Ursula opiera się błaganiom Sally. URSULA Mamusia nie moŜe iść, kochanie. Jest bardzo zmęczona. Przepraszam. SALLY Tatuś mnie zabierze... Gdzie jest tatuś? Ursula nie wie, co odpowiedzieć i jest bliska łez. Słysząc to, inne kobiety spoglądają na nie współczująco. Sally jeszcze nie wie, Ŝe jej ojciec nie Ŝyje. JENNA FREEMAN Ja cię zabiorę, skarbie. Jeśli mama się zgodzi. Ursula z wdzięcznością kiwa głową.

239 PLENER: TRAWNIK PRZED RATUSZEM - PORANEK.

Około siedemdziesięciu mieszkańców wyspy stoi w luźnym szeregu - wszyscy są zwróceni do nas plecami i patrzą w stronę oceanu. Z ratusza wychodzą przez boczne drzwi rodzice, niosąc opatulone maluchy albo prowadząc je za rękę. Od czasu do czasu wpadają w głęboki do pasa śnieg i pomagają sobie nawzajem wydostać się z zasp. Czasem rozlega się nawet śmiech; podniecenie wyrwało ich z rozmyślań po koszmarach sennych. Na pierwszym planie pojawia się czarny trzon laski i zagłębia w śnieg.

240 PLENER: NA TYŁACH RATUSZA - PORANEK.

Stoi tu Linoge, przyglądając się mieszkańcom miasta przez gęsto padający śnieg. Oni go nie widzą, poniewaŜ są odwróceni do niego plecami.

241 PLENER: CYPEL I LATARNIA MORSKA WIDZIANE OD STRONY RATUSZA - PORANEK.

Stąd latarnia jest ledwie widoczna przez zadymkę... chwilami rzeczywiście jej nie widać... ale w tym momencie widzimy i latarnię, i wzbierające wokół niej potęŜne fale. 236

242 PLENER: MIKE IHATCH - PORANEK.

HATCH Jak myślisz, Mike, wytrzyma? Do męŜów dołączają Molly i Melinda w towarzystwie Ralphiego i Pippy. Mike schyla się i bierze Ralphiego na ręce, nie odrywają wzroku od latarni. MIKE Chyba nie.

243 PLENER: CYPEL I LATARNIA MORSKA WIDZIANE OD STRONY RATUSZA - PORANEK.

W cypel uderza wielka fala, która z impetem rozbija się o budynek. Potem słychać gwizd wiatru, śnieŜyca gęstnieje i latarnia wygląda juŜ tylko jak duch w wirującym śniegu.

244 WNĘTRZE: POMIESZCZENIE OBSŁUGI W LATARNI MORSKIEJ.

Woda wpada do środka przez wybite okna i zalewa urządzenia elektroniczne. Tryskają iskry; komputery ulegają zwarciu.

245 PLENER: CYPEL I LATARNIA MORSKA WIDZIANE OD STRONY RATUSZA

Z miejsca, gdzie stoją ludzie, widać niewiele z wyjątkiem kilku domów i zarysów drzew na zboczu wzgórza. Śnieg znacznie zgęstniał i w połączeniu z wiatrem powstaje nieprzenikniona zawieja.

246 PLENER: MIESZKAŃCY MIASTA, UJĘCIE PANORAMICZNE - PORANEK.

Widzimy grupki rodzinne i gromadki przyjaciół (razem są Sonny i Upton Bell; Kirk i jego młodsza siostra Jenna - w towarzystwie małej Sally Godsoe - stoją niedaleko Bealsów), lecz niektórzy stanęli daleko od pozostałych. Tłem za ich plecami jest ruchoma ściana śniegu. Ratusz wygląda jak róŜowy cień. W trakcie ujęcia panoramicznego: KIRK Nic nie widzę! FERD ANDREWS Cholerna zawieja! 237

DON BEALS Tatusiu, gdzie latarnia? ROBBIE (do Dona) Zaczekaj, aŜ wiatr trochę się uspokoi, kochanie. DON Ty go uspokój! DAVEY HOPEWELL (do pani Kingsbury) Widać światło! Ciągle się obraca! Latarnia jeszcze stoi!

247 PLENER: ZAWIEJA WIDZIANA Z POZYCJI MIESZKAŃCÓW WYSPY - PORANEK.

Światło reflektora błyska nieregularnie w wirującym śniegu, a potem znów się obraca, znikając nam z oczu. Jeszcze raz udaje się nam dojrzeć cypel.

248 PLENER: PONOWNIE PANORAMICZNE UJĘCIE MIESZKAŃCÓW MIASTA-PORANEK.

HATCH Leci! Pani Kingsbury stoi po lewej stronie Hopewellów. Odwróciła swoją czerwoną myśliwską czapkę daszkiem do przodu. Z padającego śniegu wynurzają się jasnoŜółte rękawiczki (Linoge musiał mieć gdzieś zapasową parę). Jedna ręka zakrywa pani Kingsbury usta, druga chwyta ją za szyję. Pani Kingsbury zostaje gwałtownie szarpnięta do tyłu, prosto w śnieŜycę. Hopewellowie stoją tuŜ obok, ale Ŝadne z nich tego nie widzi; wypatrują oczy, usiłując dojrzeć latarnię.

249 PLENER: CYPEL I LATARNIA MORSKA WIDZIANE OD STRONY RATUSZA.

Cypel atakuje potęŜna fala, która się spiętrza i zwala z hukiem na latarnię. Widzimy, jak budynek zaczyna się lekko przechylać.

250 PLENER: SONNY BRAUTIGAN I UPTON BELL.

SONNY Zaraz runie! BoŜe święty, juŜ po niej. 238

Niedaleko nich stoi jeden z wyspiarzy szczelnie opatulony poplamioną smarami parką z napisem STACJA E-Z PUMP na piersi. Za jego plecami majaczy zarys czyjejś sylwetki - to Linoge. Przystaje tam na sekundę, a potem szyja pana STACJA E-Z PUMP zostaje unieruchomiona laską trzymaną przez dłonie w jasnoŜółtych rękawiczkach, które porywają męŜczyznę w zawieję. Nie zauwaŜają tego ani Sonny, ani Upton; z zapartym tchem oglądają akt zniszczenia.

251 PLENER: ZAWIEJA, WIDOK W STRONĘ RATUSZA.

Widzimy dwie czarne plamy - podeszwy butów pana STACJA E-Z PUMP. Przez chwilę unoszą się w bieli, a potem znikają.

252 PLENER: LATARNIA MORSKA - PORANEK.

Kolejna fala zalewa dolną połowę budynku. Słyszymy grzmot wody i chrzęst kruszonych cegieł. Latarnia przechyla się coraz wyraźniej.

253 WNĘTRZE: POMIESZCZENIE OBSŁUGI W LATARNI MORSKIEJ - PORANEK.

Przechyla się... przechyla... do środka wlewa się woda... przechył staje się wyraźniejszy, sprzęt odłącza się i zaczyna sunąć po stromiźnie podłogi...

254 PLENER: WYSPIARZE PRZED RATUSZEM - PORANEK.

Kamera jest za nimi i panoramuje ich od lewej do prawej. Między nimi i ponad ich ramionami widzimy chwiejącą się latarnię.

255 PLENER: JACK, ANGIE I BUSTER CARVEROWIE - PORANEK.

Jack jest bardzo przejęty. Chwyta Bustera na ręce i wyskakuje kilka kroków naprzód. JACK Patrz, Buster! Latarnia się wali! BUSTER Wali się! Latarnia się wali! Angela zostaje cztery kroki za nimi. Ani Jack, ani Buster nie widzą Ŝółtych rękawiczek wynurzających się ze śnieŜycy, które łapią ją i szarpią do tyłu w białą zasłonę.

256 PLENER: PONOWNIE LATARNIA MORSKA - PORANEK.

Niszczycielska fala się wycofuje. Przez chwilę wydaje się, Ŝe latarnia wytrzyma jeszcze trochę... a potem budynek wali się z hukiem. Światło nad roztrzaskanym pomieszczeniem obsługi wciąŜ 239

dzielnie się obraca. Zaraz potem atakuje następna fala, zatapiając ruiny.

257 PLENER: PANORAMICZNE UJĘCIE WYSPIARZY.

W milczeniu, jakie wśród nich zapanowało, nie pozostał ślad po ogromnym podnieceniu. Gdy w końcu doszło do katastrofy, woleliby, Ŝeby się jednak nie wydarzyła. Zatrzymujemy się na Jacku i Busterze. BUSTER Gdzie latarnia, tatusiu? Powiedziała nam „pa, pa"? JACK (ze smutkiem) Tak, kochanie, chyba tak. Latarnia powiedziała nam „pa, pa".

(odwraca się) Angie, widziałaś? Widzia... Ale obok nich nie ma nikogo. JACK Angie? Angela? Rozgląda się wśród wyspiarzy, zaskoczony, ale jeszcze nieprzestraszony. Nigdzie nie widzi Ŝony. JACK Hej, Angie... BUSTER Mamusiuuu... Jack spogląda na Orva Bouchera, który stoi w pobliŜu. JACK Widziałeś moją Ŝonę? ORV Oj, Jack, nie zauwaŜyłem. MoŜe zmarzła i wróciła do środka.

258 PLENER: RODZINA HOPEWELLÓW: STAN, MARY I DAVEY - PORANEK.

Rodzice Daveya wciąŜ wpatrują się w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stała latarnia (jak gdyby się spodziewali powtórki), ale Davey ogląda się, marszcząc niespokojnie brwi. 240

DAVEY Pani Kingsbury? MARY HOPEWELL (słysząc go) Davey? DAVEY Stała tu przed chwilą. Przechodzi Jack, brnąc przez śnieg. Trzyma Bustera za rękę. JACK Angie...? (do Bustera) Chyba Orv ma rację - pewnie zmarzła i wróciła do środka. Niedaleko stają Alex Haber i Cal Freese. CAL (rozglądając się) Hej, gdzie jest George Kirby?

259 PLENER: ANDERSONOWIE I HATCHEROWIE - PORANEK.

Cal i Alex wołają George'a Kirby'ego, spoglądając wzdłuŜ nierównego szeregu wyspiarzy, którzy wyszli popatrzeć na koniec latarni morskiej. Jack i Buster wołają Angelę, Davey Hopewell nawołuje panią Kingsbury, a dwie inne osoby wołają Billa - tak pewnie ma na imię pan STACJA E--Z PUMP. Nagle Mike uświadamia sobie, co się dzieje. Ze zgrozą patrzy na Hatcha, którego mina świadczy, Ŝe teŜ zrozumiał. Mike stawia Ralphiego na ziemi i odwraca się do nierównego szeregu wyspiarzy. MIKE Wracać do środka! Wszyscy! MOLLY Mike, co się dzieje? Mike nie odpowiada. Rusza biegiem wzdłuŜ szeregu wyspiarzy, krzycząc do nich jak oszalały. MIKE Do środka! Wszyscy do środka! I trzymać się razem! 241

Jego strach udziela się ludziom, którzy zaczynają wracać do ratusza. Do Mike'a podchodzi Robbie. ROBBIE Co jest, do diabła? MIKE MoŜe nic. Ale wracaj do środka. Bierz Ŝonę i dziecko i wracaj. W chwili kiedy udaje mu się przekonać Robbiego, Ŝe powinien szybko zabrać stąd Sandrę i Dona, zbliŜa się Jack Carver z Busterem, brnąc przez śnieg. JACK (zdradzając pierwsze objawy lęku) Michael, nie widziałeś Angeli? Przed chwilą tu była. Robbie zaczyna rozumieć. Szybko wraca do Sandry i Dona, nie chcąc ani na moment tracić ich z oczu. MIKE Bierz chłopaka i wracaj do środka, Jack. JACK Ale... MIKE Idź! Bez gadania.

260 PLENER: HATCH NA ŚNIEGU PRZED RATUSZEM.

Ludzie pospiesznie wracają do drzwi. Większość wygląda na przestraszonych. Hatch nie zwraca na nich uwagi, rozgląda się dookoła, próbując patrzeć we wszystkie strony równocześnie... co przy tak gęstym śniegu nie moŜe się udać.

HATCH Pani Kingsbury?... George?... George Kirby?... Bill Timmons, gdzie jesteście? Dostrzega jakąś jasnoczerwoną plamę i podchodzi bliŜej. Podnosi czapkę pani Kingsbury, otrzepuje ze śniegu i przypatruje się jej z zatroskaną miną. ZbliŜa się do niego Mike, który zagania ludzi z powrotem do ratusza, takŜe rozglądając się wokół. Przypominają pasterzy pilnujących malejącego 242

stada. Mike bierze czapkę z rąk Hatcha i ogląda ją przez moment. MIKE Szybko, do środka! Trzymać się razem!

261 WNĘTRZE: SALA ZGROMADZEŃ MIEJSKICH; JACK I BUSTER.

BUSTER Gdzie mamusia? Zostawiliśmy na dworze mamusię! Tatusiu, zostawiliśmy mamusię! JACK (zaczyna płakać) Chodź, chłopie. Mamusi nic się nie stało. Ciągnie Bustera przez salę w stronę drzwi prowadzących do biura i na schody.

262 WNĘTRZE: MONTAś WYSPIARZY; SALA ZGROMADZEŃ - PORANEK.

Ludzie chodzą między ławkami - Molly i Ralphie, Stanhope'owie, Johnny Harriman, Tavia Godsoe, Kirk i Jenna Freemanowie, wszyscy nasi nowi znajomi - i na kaŜdej twarzy maluje się strach.

PRZENIKANIE: 263 PLENER: RATUSZ - POPOŁUDNIE.

NAPIS: GODZINA 14.00.

Śnieg nadal wiruje niesiony porywami wyjącego wiatru. Przy bocznym wyjściu stoi największy traktor gąsienicowy na wyspie, którego silnik pracuje na jałowym biegu.

264 PLENER: BOCZNE WYJŚCIE Z RATUSZA, ZBLIśENIE - POPOŁUDNIE.

W drzwiach stoją zbici w ciasną gromadkę Mike, Sonny, Henry Bright i Kirk Freeman. Odprowadzają ich Molly, Hatch i Tess Marchant, kuląc się przed zimnem i otulając się swetrami. Wszyscy mówią bardzo głośno, przekrzykując huk sztormu. MOLLY To na pewno konieczne?

243

MIKE Nie, ale nie znamy ostatnich prognoz i lepiej się zabezpieczyć. Poza tym w sklepie jest towar, który się zepsuje, jeŜeli go nie zuŜyjemy. MOLLY Nie warto ryzykować spotkania z tym psychopatą dla świeŜego soku pomarańczowego! MIKE Jest nas czterech, nie dałby rady. MOLLY Obiecaj, Ŝe będziesz uwaŜał. MIKE Obiecuję. (spogląda na Hatcha) Pamiętaj, system dwójkowy. Niech nikt nie wychodzi sam. HATCH Jasne. UwaŜajcie na siebie. SONNY Spokojna głowa. Ruszają do ciągnika, gdy: MOLLY Mike... po drodze będziesz mijał nasz dom... Urywa, trochę zakłopotana, Ŝe taka prośba w ogóle przyszła jej do głowy, ale w oczach Mike'a widzi niemą zachętę. MOLLY Dzieci są bardzo grzeczne... ale gdybyś mógł przywieźć jakieś gry i ze trzy pudełka kredek, byłbyś kochany. MIKE (całuje ją w policzek) Załatwione. Idzie do traktora i siada za kierownicą. Dodaje gazu. Wszyscy czterej machają na poŜegnanie i traktor z rykiem silnika rusza w zadymkę. 244

TESS Wrócą bezpiecznie? HATCH Jasne. Ale jego mina zdradza niepokój. Wracają i zamykają drzwi przed sztormem.

265 PLENER: DOM ANDERSONÓW PRZY DOLNEJ MAIN STREET - POPOŁUDNIE.

Traktor zatrzymuje się przed wejściem. Płot jest całkowicie zasypany. Szyld PRZEDSZKOLE MALI WYSPIARZE leŜy na szczycie trzymetrowej zaspy.

266 WNĘTRZE: TRAKTOR - POPOŁUDNIE.

MIKE (do pozostałych) Zaraz wracam. Otwiera drzwi i wysiada. 267 PLENER: PRZED DOMEM ANDERSONÓW; MIKE - POPOŁUDNIE.

Brnie przez śnieg, okrąŜając przód pojazdu i kuląc się przed śniegiem i wiatrem, gdy nagle prawie zderza się z Kirkiem Freemanem. Krzyczą do siebie, aby słyszeć się mimo wiatru. MIKE Wracaj do środka! Nie ma sensu, Ŝebyś marzł! KIRK Sam mówiłeś - system dwójkowy! Pokazuje na traktor, gdzie siedzą Henry i Sonny. KIRK Dwójka tu, dwójka tam. W sklepie wszyscy będziemy na siebie uwaŜać. MIKE No dobra... chodź. 245

Ruszają przez zaśnieŜoną ścieŜkę na werandę uginającą się pod naporem śniegu, która przypomina tonącą łódź.

268 WNĘTRZE: CAT WITHERS, ZBLIśENIE.

Siedzi na składanym krześle i sprawia wraŜenie zupełnie nieobecnej. W dłoni trzyma kubek z jakimś napojem, na ramiona ma narzucony sweter. Jeszcze nie otrząsnęła się z szoku i zamroczenia środkami uspokajającymi. W tle śpiewają dzieci: DZIECI I SANDRA BEALS „Spójrz, jestem imbryczek do herbaty...".

Cat reaguje na dźwięk tych stów, ale niezbyt gwałtownie; moŜe nie pamiętać piosenki. Kamera odjeŜdŜa, pokazując dzieci z przedszkola. Pilnują ich Robbie i Sandra Bealsowie - system dwójkowy. Sandra dyryguje i stara się wykrzesać z siebie radosne oŜywienie. Robbie siedzi na drugim krześle i wygląda prawie na tak samo zagubionego jak Cat. Dzieci udają imbryczki - śpiewają, unoszą ręce, które są „uszkiem" i ciągną się za noski, pokazując „dziobki". W ich kąciku, który urządzono między schodami a ścianą, walają się przedmioty, którymi usiłowano je zająć: ksiąŜki, klej, czasopisma, mnóstwo wyciętych z nich obrazków, kilka zabawek. Za nimi widać zamknięte drzwi z tabliczką SCHOWEK. 246

DZIECI I SANDRA „Uszko mam i dziobek ciut garbaty". Do sutereny schodzi Ferd Andrews i staje obok Robbiego. ROBBIE Nie cierpię tej piosenki. FERD Dlaczego? ROBBIE Po prostu nie cierpię. Jak się czuje Jack Carver? FERD Trochę się uspokoił. Na szczęście kobiety zdąŜyły zabrać chłopaka, zanim zupełnie się rozkleił. (wskazuje na Bustera) Powinniśmy zebrać ekipę i poszukać Angeli i reszty. JeŜeli Alton Hatcher nie będzie chciał, ty mógłbyś poprowadzić. ROBBIE A co będzie, jeŜeli ekipa nie wróci? Wyślemy następną? FERD No... chyba nie moŜemy tak siedzieć... ROBBIE Oczywiście, Ŝe moŜemy. I będziemy siedzieć, dopóki nie przejdzie sztorm. Przepraszam, Ferd, muszę się napić kawy. Rzucając Ferdowi pogardliwe spojrzenie, Robbie wstaje i idzie na górę. Ferd podąŜa za nim. FERD Robbie, pomyślałem tylko, Ŝe powinniśmy coś zrobić... Kamera wraca do Cat. Dziewczyna mruga oczami. Widzi: 269 INSERT: LASKA LINOGE'A.

Laska sunie łukiem w kierunku kamery. Srebrna wilcza głowa szczerzy kły. 247

270 WNĘTRZE: PONOWNIE KĄCIK DZIECIĘCY - POPOŁUDNIE.

Cat upuszcza kubek, zakrywa twarz dłońmi i zaczyna szlochać. Dzieci przerywają piosenkę i odwracają się do niej. Pippa i Heidi zaczynają współczująco pociągać nosem. FRANK BRIGHT Co się stało Katrinie Withers? SANDRA Nic, Frankie... jest tylko trochę zmęczona... Dzieci, posprzątajcie tu trochę, dobrze? Pan Anderson przywiezie wam nowe rzeczy do zabawy, więc... DON Ja nie będę sprzątał! Mój tata da mi pączka! Rusza pędem na górę. SANDRA Don! Don Beals! Wracaj i pomóŜ innym... RALPHIE Wcale go nie potrzebujemy. Małpy nie potrafią sprzątać. Pozostałe dzieci chichoczą - to było dobre. I kiedy Ralphie zaczyna zbierać rozrzucone przedmioty, reszta idzie za jego przykładem. Sandra podchodzi do Cat i zaczynają pocieszać.

271 WNĘTRZE: UJĘCIE SAMEGO RALPHIEGO.

Zbierając czasopisma, chłopiec oddalił się nieco od pozostałych dzieci. ZbliŜa się w stronę drzwi komórki z narzędziami i środkami do sprzątania, a kiedy się otwierają, unosi głowę. LINOGE (głos) Ralphie! Hej, duŜy chłopczyku! Inne dzieci nie słyszą, ale Ralphie tak.

271 WNĘTRZE: PRZEDSZKOLE „MALI WYSPIARZE"; MIKE I KIRK.

Kirk trzyma naręcze gier i dziecięcych układanek z duŜymi elementami. Mike ma kredki i parę innych drobiazgów.

248

KIRK JuŜ? MIKE Tak, chyba wystarczy. Chodźmy... Nagle coś przykuwa jego wzrok. To klocki z literami rozsypane na niskim stoliczku. Mike przyklęka, patrzy w zamyśleniu na klocki, a po chwili zaczyna je układać w rządku. KIRK (staje obok, zaglądając) Co robisz? Z sześciu klocków Mike ułoŜył słowo Linoge. Potem przestawia litery, tworząc Niloge. Nie, to nonsens. Następne jest Gonile. KIRK GO NILE? Brzmi jak reklama wakacji w Egipcie.

273 WNĘTRZE: KĄCIK DZIECIĘCY.

Sandra jest zajęta uspokajaniem Cat, a dzieci zgromadziły się w rogu pomieszczenia przy koszach, w których układają zabawki, ksiąŜki i czasopisma. Dobrze się przy tym bawią. Nikt nie zauwaŜa, jak Ralphie wstaje i z wahaniem podchodzi do uchylonych drzwi schowka. LINOGE (głos) Mam coś dla ciebie, chłopcze - prezent! Ralphie sięga do drzwi... ale się waha. LINOGE (głos) (prowokująco) Chyba się nie boisz? Ralphie ponownie wyciąga rączkę do drzwi, tym razem bardziej zdecydowanie.

274 WNĘTRZE. PRZEDSZKOLE „MALI WYSPIARZE"; MIKE I KIRK.

Kirk wygląda na zaciekawionego. Sam przesuwa klocki, tworząc z LINOGE - LONIEG. I nagle Mike widzi słowo. Jego oczy szeroko otwierają się z przeraŜenia. 249

MIKE Jezus z apostołami w kraju Gerazeńczyków. Ewangelia św. Marka. O mój BoŜe. KIRK Co? MIKE Spotkali tam człowieka opętanego przez nieczystego ducha; tak mówi Ewangelia. Człowieka opętanego przez demony. Mieszkał wśród grobów i nikt nie potrafił go związać, nawet łańcuchami. Jezus posłał demony w trzodę świń, które pobiegły do jeziora i potopiły się. Ale zanim wygnał z tego człowieka demony, zapytał, jak mu na imię. Wtedy to, co w nim mieszkało, odpowiedziało... Mike manipuluje klockami, a Kirk przygląda się temu z narastającym lękiem. MIKE „Na imię mi Legion, bo jest nas wielu". Klocki ułoŜyły się w słowo LEGION Mike i Kirk patrzą na siebie szeroko otwartymi oczami.

275 WNĘTRZE: PRZED SCHOWKIEM.

Ralphie otwiera drzwi i patrzy na Andre Linoge'a. Linoge w jednej ręce ma laskę z wilczą głową. Drugą trzyma schowaną za plecami. I się uśmiecha. LINOGE To prezent dla chłopca z siodełkiem dla duszka. Chodź, sam zobacz. Ralphie wchodzi do komórki. Drzwi zatrzaskują się za nim.

KONIEC CZĘŚCI DRUGIEJ.

CZĘŚĆ TRZECIA

Czas zapłaty

Akt 1

1 PLENER: SKLEP ANDERSONA - POPOŁUDNIE.

Śnieg pada wciąŜ tak samo gęsto. Weranda prawie cała zniknęła pod ogromną, przypominającą wydmę zaspą, która sięga od podłogi po wystający daszek. Przed wejściem stoi duŜy traktor gąsienicowy, którym Mike i inni wyruszyli na ekspedycję w celu uzupełnienia zapasów. Od drzwi pojazdu do wejścia do sklepu wydrąŜono prawdziwy śnieŜny tunel. Czterej męŜczyźni - Mike Anderson, Sonny Brautigan, Henry Bright i Kirk Freeman - właśnie wchodzą do środka.

2 WNĘTRZE: SKLEP, PRZY KASACH - POPOŁUDNIE.

MęŜczyźni wkraczają do sklepu, sapiąc i otrzepując z siebie śnieg. Sonny i Henry trzymają łopaty. Widzimy unoszącą się w powietrzu parę ich oddechów. W sklepie panuje mrok. SONNY Generator wysiadł. (Mike kiwa głową) Jak myślisz, kiedy? MIKE Trudno powiedzieć. Jest tak zimno, Ŝe chyba rano. Pewnie śnieg zatkał wylot. Podchodzi do kas, pochyla się pod ladą i zaczyna stamtąd wyciągać duŜe kartonowe pudła. MIKE Sonny, Henry. Zostajecie oddziałem mięsnym. Bierzcie duŜe porcje wołowiny, indyki i kurczaki. Najlepszy towar jest w zamraŜarce.

251

HENRY Myślisz, Ŝe się nie zepsuł? MIKE śartujesz? Nie zdąŜył się nawet rozmrozić. Ruszcie się, mamy niewiele czasu. Niedługo zrobi się ciemno. Sonny i Henry ruszają w stronę lodówki i zamraŜarki. Kirk podchodzi do kasy i bierze karton. MIKE Na razie bierzmy konserwy. Potem przyjdziemy jeszcze raz po chleb, ziemniaki i warzywa. I mleko. Dzieci muszą dostać mleko. KIRK Powiesz im, jakie imię ułoŜyłeś z tych klocków? MIKE Co to da? KIRK Nie wiem. BoŜe, Mike, ale mnie ciarki przeszły. MIKE Mnie teŜ. Na razie moŜe lepiej będzie... zachować to dla siebie. Mamy przed sobą jeszcze co najmniej jedną noc. KIRK Ale... MIKE Chodź. Pamiętaj, ładuj tylko konserwy. Rusza wzdłuŜ regału, gdzie leŜy przewrócony stolik, przy którym grali w karty. Po chwili wahania Kirk idzie za nim.

3 PLENER: RATUSZ - POPOŁUDNIE.

Ledwie widzimy budynek, ale słyszymy ryk klaksonu odzywającego się w regularnych odstępach.

4 PLENER: PARKING - POPOŁUDNIE.

Niedaleko bocznego wejścia do ratusza stoi samochód słuŜb publicznych wyspy, którego silnik pracuje na jałowym biegu. Nikt się nim nigdzie nie wybiera - przez śnieg wysokości półtora 252

metra nie przejedzie nawet auto z napędem na dwie osie - ale reflektory są włączone i widzimy jednego człowieka stojącego obok samochodu i jednego wewnątrz. Za kierownicą siedzi Hatch. Przy aucie jest ubrany w swoją straŜacką kurtkę Ferd Andrews, który z niepokojem wypatruje oczy w śnieŜycy. Okno w samochodzie jest otwarte i do środka wpada śnieg, lecz w tym momencie Ŝaden z nich się tym nie przejmuje. Ferd przykłada do ust zwinięte w trąbkę dłonie i w wyjącym wietrze krzyczy z całych sił. FERD Angie Carver!!! Billy Timmons!!! HATCH I co? ZauwaŜyłeś coś? FERD Nie! PrzecieŜ bym ci powiedział. Trąb dalej! Hatch naciska klakson, nadając długie, rytmiczne sygnały. Ferd patrzy z niepokojem w śnieg, a po chwili otwiera drzwi samochodu. FERD Ja będę trąbił, a ty próbuj patrzeć. Masz lepszy wzrok. Zamieniają się miejscami. HATCH (wpatrując się w śnieg spod zmruŜonych powiek) George Kirby! Jane Kingsbury! Gdzie jesteście? Ferd trąbi klaksonem, robiąc regularne przerwy.

5 WNĘTRZE: PROWIZORYCZNE PRZEDSZKOLE W RATUSZU - POPOŁUDNIE. PRZYTŁUMIONY DŹWIĘK: WCIĄś TRĄBI KLAKSON.

Dzieci skończyły sprzątać i nie wiedzą, co ze sobą zrobić. Nikt nie zauwaŜył, Ŝe nie ma wśród nich Ralphiego Andersona. Sandrze udało się uspokoić Cat i teraz sama wydaje się zdenerwowana. Cat dostrzega to, posyła jej słaby uśmiech i kładzie dłoń na ramieniu. CAT JuŜ mi lepiej. Idź na górę. Wracaj do męŜa i synka. 253

SANDRA Ale dzieci... Cat wstaje i podchodzi do maluchów. Sandra przygląda się temu z obawą. Ta dziewczyna niedawno zatłukła na śmierć własnego chłopaka. CAT Kto się chce bawić w „Wielki krok"? HEIDI Fajnie! SALLY GODSOE Ja! Ja chcę! Dzieci zaczynają się ustawiać w szeregu twarzą do Cat. Ociąga się tylko Buster Carver. BUSTER Gdzie moja mamusia? SANDRA Pójdę zobaczyć, czy jest na górze, dobrze? Albo poszukam tatusia? BUSTER Dobrze, pani Beals. PIPPA I niech pani kaŜe przyjść Donowi! On zawsze zapomina spytać: „Mogę?". Pozostali, łącznie z Busterem, wybuchają radosnym śmiechem. FRANK (bierze Bustera za rękę) Chodź, staniesz obok - będziemy partnerami. BUSTER (rusza, ale przystaje) Gdzie Ralphie? Mija chwila nerwowego milczenia. Dzieci rozglądają się, uświadamiając sobie, Ŝe nie ma Ralphiego. Cat spogląda na Sandrę, unosząc pytająco brwi. 254

SANDRA Pewnie pobiegł za Donniem na górę, Ŝeby teŜ dostać pączka. Przyślę ich obu. Idzie na górę. Innym dzieciom takie wyjaśnienie w zupełności wystarcza, tylko Pippa rozgląda się, marszcząc brwi. PIPPA Ralphie nie poszedł na górę z Donniem Bealsem... nie widziałam... Podchodzi Upton Bell, szczerząc zęby w Ŝyczliwym, głupawym uśmiechu. SALLY GODSOE Kto trąbi klaksonem, panie Bell? UPTON Chyba ktoś próbuje zwabić śnieŜne ptaki. FRANK Jakie śnieŜne ptaki? UPTON Nie słyszeliście o śnieŜnych ptakach? DZIECI Nie... nie... Co to za ptaki? Niech pan powie! UPTON Och, są wielkie jak lodówki, białe jak śnieg i bardzo smaczne... ale latają tylko podczas wielkich śnieŜyc. Kiedy jest silny wiatr, który moŜe utrzymać je w powietrzu. MoŜna je zwabić klaksonem, chociaŜ diablo trudno je złapać. Ja teŜ mogę się pobawić? DZIECI Tak! Tak!... Hura! (itd.) Pippa cały czas rozglądała się z niepokojem, ale teraz przyłącza się do zabawy, zapominając o Ralphiem, zachwycona, Ŝe chce się z nimi bawić dorosły. CAT Stań na linii, Upton. Tylko nie próbuj Ŝadnych sztuczek i nie zapominaj pytać „Mogę?". Na dobrze, zaczynamy. Frank, dwa kroki helikopterowe. 255

Frank robi dwa kroki w przód, obracając się wokół własnej osi, wymachując rękami i wydając odgłos helikoptera. DZIECI Zapomniałeś zapytać: „Mogę?"! Uśmiechając się wstydliwie, Frank wraca na miejsce. Kamera przesuwa się z rozbawionej grupki, pokazując zamknięte drzwi schowka.

6 WNĘTRZE: SALA ZGROMADZEŃ MIEJSKICH - POPOŁUDNIE. PRZYTŁUMIONY DŹWIĘK: WCIĄś TRĄBI KLAKSON.

Na pierwszym planie widzimy Molly Anderson, która siedzi na drewnianej ławce obok Jacka Carvera, usiłując go uspokoić. W tle, pod przeciwległą ścianą długiej sali, jest bufet, do którego co chwila ktoś podchodzi i częstuje się kawą albo jedzeniem. Niektórzy z troską i współczuciem patrzą na Molly i Jacka, ale nie Robbie i Don Bealsowie. Ich twarze zdradzają zupełny brak zainteresowania. Obaj jedzą pączki; Robbie pije kawę, Don siorbie colę. JACK Muszę ją znaleźć! Próbuje wstać, lecz Molly kładzie mu dłoń na ramieniu, zatrzymując go na ławce. MOLLY Wiesz, jak jest na dworze. JACK MoŜe błądzi gdzieś niedaleko i marznie w śnieŜycy pięćdziesiąt metrów od ratusza! MOLLY Wyjdziesz i sam się moŜesz zgubić. Jeśli są blisko, przyjdą, gdy usłyszą klakson. Tak samo jak we mgle na morzu. PrzecieŜ dobrze wiesz. JACK Pójdę zmienić Ferda. MOLLY Hatch mówił... 256

JACK Nie zamierzam słuchać Altona Hatchera - tam jest moja Ŝona! Tym razem Molly nie potrafi go powstrzymać, więc takŜe podnosi się z ławki. Za nimi od strony biura pojawia się Sandra, rozgląda się i zauwaŜa męŜa z synkiem. MOLLY Idź do samochodu, ale ani kroku dalej. Nie odchodź nigdzie sam. Ale Jack nie moŜe jej tego obiecać. Jest zdesperowany. Molly ze smutkiem odprowadza go wzrokiem, a potem sama rusza między ławkami. Tymczasem Sandra rozgląda się po sali. Jeszcze nie zauwaŜyła Molly. SANDRA (do Dona) Gdzie Ralphie? DON (Ŝując pączka) Nie wiem. SANDRA Nie przyszedł z tobą na górę? Molly słyszy dialog i natychmiast ogarniają najwyŜszy niepokój. DON Nie, sprzątał zabawki. Tato, mogę jeszcze pączka? MOLLY (do Sandry) Nie ma go na dole? Chcesz powiedzieć, Ŝe nie bawi się z innymi dziećmi? SANDRA (zmieszana) Nie widziałam... Cat zaczęła płakać... upuściła kubek i rozbiła... MOLLY Miałaś ich pilnować! Sandra krzywi się boleśnie. Od dziesięciu lat jest Ŝoną Robbiego i zdąŜyła się przyzwyczaić, Ŝe gdy coś pójdzie nie tak, zawsze ona jest winna. 257

ROBBIE (napastliwie jak zwykle) Nie sądzę, Ŝeby ten ton... MOLLY (nie zwracając na niego uwagi) Miałaś ich pilnować!!! (rzuca się w kierunku schodów) Ralphie! Ralphie!!!

7 PLENER: SKLEP ANDERSONA - POPOŁUDNIE.

MęŜczyźni stoją przed traktorem, podając kartony Mike'owi, który układa je z tyłu pojazdu. Pakując do środka ostatnie pudło, Mike woła, przekrzykując wiatr. MIKE Idziemy jeszcze raz! Sonny, ty i Henry bierzecie chleb i bułki! Wszystko, co jest na półkach! Kirk, weź co najmniej sto funtów ziemniaków! Ja idę po mleko! Chodźcie, chcę jak najszybciej wrócić! Ruszają gęsiego przez wydrąŜony w śniegu tunel - pierwsi idą Sonny i Henry Bright, za nimi Mike i Kirk. Sonny i Henry wchodzą do sklepu, ale Mike przystaje tak raptownie, Ŝe Kirk niemal na niego wpada. KIRK Co jest?

258

Mike zatrzymał się przy wystawionym na werandzie manekinie - Ŝarcie Hatcha z Robbiego Bealsa. Manekin jest niemal zupełnie zasypany, ale choć jego twarz jest zalepiona świeŜym śniegiem i nadal jest ubrany w nieprzemakalny płaszcz, widzimy, Ŝe to nie ta sama kukła. Mike ściera przymarzły śnieg. To twarz pani Kingsbury. Zamarzła na kamień. Kirk patrzy z przeraŜeniem na Mike'a, który sięga w głąb śniegu i zdejmuje z szyi kukły nową kartkę z dowcipem... tylko Ŝe tym razem nie jest to Ŝart. Napis brzmi: ODEJDĘ, JEŚLI MI DACIE, CZEGO CHCĘ. MęŜczyźni spoglądają po sobie ze zgrozą.

8 PLENER: RATUSZ-POPOŁUDNIE.

Klakson nadal trąbi - w równych, regularnych odstępach MOLLY (głos spoza kadru) Ralphie! Ralphie!!!

9 WNĘTRZE: KĄCIK PRZEDSZKOLNY W SUTERENIE - POPOŁUDNIE. PRZYTŁUMIONY ODGŁOS KLAKSONU.

Molly biega jak oszalała, szukając Ralphiego. Cat i Upton Bell stoją obok siebie, przyglądając się jej z lękiem. Na schodach tłoczą się Robbie, Don, Tess Marchant i Tavia Godsoe. ZauwaŜywszy ciotkę, Sally Godsoe podbiega do niej. Pozostałe dzieci przestraszone zbiły się w gromadkę. PIPPA Mówiłam, Ŝe nie podszedł z Donem na górę... Gromadzą się inni dorośli - niektórzy podchodzą sprzed bezuŜytecznego telewizora, inni schodzą z góry lub zaglądają z części sypialnej. Jest wśród nich załamana Ursula Godsoe. URSULA BoŜe, co znowu? Molly nie odpowiada. Podchodzi do Pippy, klęka przed nią i łagodnie chwyta dziewczynkę za ramiona, wpatrując się w zalęknioną twarzyczkę. MOLLY Pippa, gdzie go ostatni raz widziałaś? Pippa zastanawia się przez chwilę, po czym wskazuje miejsce między schodami a ścianą. Molly patrzy w tę stronę i widzi drzwi komórki. Panuje absolutna cisza - jeśli nie liczyć stłumionych, regularnych odgłosów klakso nu. 259

Molly podchodzi do drzwi, boi się tego, co moŜe ujrzeć w środku. Sięga do klamki, ale nie potrafi się zmusić, by jej dotknąć. MOLLY Ralphie? Ralphie, jesteś... RALPHIE (głos) Mamusiu? Mamo? Ogromna ulga. Wydaje się, jak gdyby ktoś wypuścił powietrze ze wszystkich obecnych, łącznie z dziećmi. Molly przestaje nad sobą panować i z płaczem otwiera drzwi. W schowku stoi Ralphie. Jest cały, zdrowy i uśmiecha się z zadowoleniem, zupełnie nieświadomy, Ŝe wywołał tyle zamieszania. Robi zaskoczoną minę, gdy matka porywa go w objęcia. W ogólnym poruszeniu moŜemy nie zauwaŜyć, Ŝe Ralphie trzyma w ręku ściągnięty sznurkiem mały skórzany woreczek. RALPHIE Hej, mamo, co się stało? MOLLY Co ty tu robisz? AleŜ mi napędziłeś stracha! RALPHIE Tu był ten pan. Chciał się ze mną zobaczyć. MOLLY Pan? RALPHIE Ten, którego aresztował tatuś. Ale on chyba wcale nie jest zły, bo... Molly stawia Ralphiego na podłodze tak gwałtownie, Ŝe chłopiec o mały włos się nie przewraca. Łapie go Upton i podaje Jonasowi Stanhope'owi i Andy'emu Robichaux, którzy przecisnęli się przez stojących półkolem dorosłych. Molly wchodzi w drzwi komórki i patrzy na:

10 WNĘTRZE: SCHOWEK WIDZIANY Z POZYCJI MOLLY.

Półki są pełne środków do sprzątania, stoją tu takŜe miotły, mopy, zapasowe świetlówki. Nie ma drugiego wyjścia... mimo to komórka jest pusta. 260

11 WNĘTRZE: PONOWNIE MOLLY.

Zaczyna się odwracać do Ralphiego, lecz zastyga w pół ruchu, dostrzegając coś kątem oka. Zmienia zamiar i wchodzi do komórki.

12 WNĘTRZE: SCHOWEK; MOLLY.

W przeciwległym kącie leŜy zielona kartka. To ulotka sklepu Andersona reklamująca promocje tego tygodnia. Molly podnosi ją i odwraca. Z tyłu widnieją duŜe drukowane litery: ODEJDĘ, JEŚLI MI DACIE, CZEGO CHCĘ. Do komórki wchodzi Andy Robichaux. Molly podaje mu ulotkę. MOLLY Czego on chce? Andy tylko kręci głową. Molly wychodzi z komórki.

13 WNĘTRZE: KĄCIK PRZEDSZKOLNY W SUTERENIE.

Molly podchodzi do Ralphiego, który stoi przy pozostałych dzieciach. Odsuwają się od niego, sądząc, Ŝe dostanie burę. Ralphie spogląda na mamę, ściskając woreczek, w nadziei, Ŝe bury jednak nie będzie. MOLLY Ralphie, dokąd on poszedł? Dokąd poszedł ten pan? Ralphie zagląda do komórki. RALPHIE Nie wiem. Chyba zniknął, kiedy się odwróciłem. DON (ze schodów) Tam nie ma Ŝadnych drzwi, bałwanie. MOLLY Zamknij się, Don. Don, nieprzyzwyczajony, by Molly traktowała go tak surowo, wzdryga się i przytula tyłem do taty. Robbie otwiera usta, chcąc ją upomnieć, lecz uznaje, Ŝe moŜe to nie najlepsza pora. Molly klęka przed synem, tak jak niedawno przed Pippą, i wreszcie zauwaŜa przedmiot, jaki trzyma chłopiec - pięknie wykonany irchowy woreczek. 261

MOLLY Co to jest, Ralphie? RALPHIE Prezent. Ten pan dal mi prezent. Dlatego nie moŜe być taki zły, jak ci z telewizji, bo źli panowie nie dają dzieciom prezentów. Molly patrzy na woreczek takim wzrokiem, jakby w środku kryła się bomba, mimo to zachowuje spokój i nadal przemawia do syna łagodnym tonem. Wie, Ŝe musi. Ralphie nie ma pojęcia, co się dzieje, ale widzi otaczające go twarze i czuje panujące w sali napięcie. Biedak jest bliski łez. MOLLY (bierze woreczek) Co to jest? Mamusia spraw... JOANNA STANHOPE (histerycznie) Nie otwieraj! Nie otwieraj, to moŜe być bomba, moŜe wybuchnąć! JONAS Cicho, Joanie! Za późno. Dwoje dzieci - zapewne Sally i Heidi - pociąga nosem. Wszyscy dorośli cofają się o krok. Widzimy wstęp do zbiorowej histerii. Ale czy moŜna się dziwić, zwaŜywszy na to, co się dotychczas wydarzyło? CAT Nie, Molly. Nie rób tego. Molly patrzy na woreczek, który kształtem przypomina łzę - dno jest obciąŜone tajemniczą zawartością. Dotyka wybrzuszenia u dołu. RALPHIE Nie bój się, mamo. MOLLY Wiesz, co tam jest? Ralphie, zaglądałeś do środka? RALPHIE Pewnie! Bawiliśmy się nawet z panem Linoge'em. Powiedział, Ŝe są wyjątkowe, najbardziej wyjątkowe na świecie. I Ŝe mam się nimi podzielić, bo nie są tylko dla mnie; są dla wszystkich. 262

Dla wszystkich na wyspie! Molly bierze woreczek. Gdy zaczyna rozwiązywać sznurek, z grupy ludzi wysuwa się męŜczyzna w czarnej koszuli i koloratce pod sportową kurtką, który kładzie jej dłoń na ramieniu. To Bob Riggins, pastor. WIELEBNY BOB RIGGINS Chyba nie powinna pani otwierać, pani Anderson. ZwaŜywszy na nasz dzisiejszy sen i przypuszczalną naturę tego... człowieka... MOLLY Pastorze, pewnie nie powinnam, ale skoro dwa razy miał w brudnych łapach mojego syna... Otwiera woreczek i zagląda do środka. Pozostali czekają, wstrzymując oddech. Molly bierze leŜącą nieopodal dziecięcą czapkę i wsypuje do niej zawartość woreczka. FRANK BRIGHT (podchodząc bliŜej, by zajrzeć) Fajne! Nic dziwnego, Ŝe tak uwaŜa; kaŜde dziecko chciałoby dostać taki prezent. Kamera przesuwa się bliŜej, pokazując nam dokładniej zawartość woreczka. W czapce leŜy prawie tuzin kamieni gładkich jak kulki do gry. Wszystkie są białe z wyjątkiem jednego - czarnego z czerwonymi Ŝyłkami, który powinien nam przypominać oczy Linoge'a. Molly unosi głowę i napotyka wzrok Melindy Hatcher. śadna z nich nie wie, co „prezent" Ralphiego moŜe oznaczać, mimo to Melinda przyciąga Pippę, czując się pewniej blisko dziecka.

14 PLENER: SKRZYśOWANIE MAIN STREET I ATLANTIC STREET - POPOŁUDNIE.

Wolno pokonując drogę, przez śnieŜycę sunie traktor gąsienicowy wracający ze sklepu do ratusza.

15 WNĘTRZE: TRAKTOR - POPOŁUDNIE.

W kabinie siedzą stłoczeni czterej męŜczyźni - Mike, Sonny, Henry i Kirk. Towar ze sklepu spoczywa z tyłu w części bagaŜowej. MęŜczyźni mają posępne miny, są wstrząśnięci tym, co zobaczyli. Jadą w milczeniu, podskakując na zaspach. Wreszcie:

263

SONNY śe akurat trafiło na poczciwą panią Kingsbury. Jak sądzicie, gdzie jest reszta? George, Angie i Bill Timmons? (odpowiada mu cisza) Jak on ją tam zawlókł? (odpowiada mu cisza) Gdzie jest kukła? Któryś z was widział ją w sklepie? (cisza) Jak ją tam zawlókł w taką pogodę? HENRY Daj spokój, Sonny. Przez chwilę Sonny milczy. Potem zwraca się do Mike'a. SONNY Dlaczego to wszystko się dzieje? Jesteś w diakonacie wielebnego Rigginsa u metodystów, zawsze masz pod ręką jakiś cytat z Pisma - musisz coś wiedzieć. Dlaczego? Mike zamyśla się, prowadząc traktor przez śnieŜne pustkowie, które kiedyś było główną ulicą miasta. MIKE Znacie Księgę Hioba? Z Biblii? (Sonny i pozostali potakują skinieniem głowy) To posłuchajcie historii, której nigdy nie spisano. Kiedy Bóg zwycięŜa Szatana w walce o jego duszę, Hiob pada na kolana i mówi: „BoŜe, dlaczego mi to uczyniłeś? Przez całe Ŝycie oddawałem ci cześć, a ty zniszczyłeś moje stada, zesłałeś zarazę na moje zboŜa, zabiłeś moją Ŝonę i dzieci, mnie dotknąłeś setką strasznych chorób... tylko dlatego, Ŝe się załoŜyłeś z Szatanem? No dobrze... ale chcę wiedzieć, Panie, twój pokorny sługa chce wiedzieć jedno dlaczego ja?". I czeka, a kiedy juŜ myśli, Ŝe Bóg mu nie odpowie, przychodzi burza, niebo rozświetla błyskawica i słychać potęŜny głos: „Hiobie! Chyba dlatego, Ŝe z jakiegoś powodu strasznie mnie wkurzasz!". Sonny, Henry i Kirk spoglądają na Mike'a, nie wiedząc, co o tym myśleć. Sonny wygląda, jak gdyby odebrało mu mowę.

264

MIKE Wystarczy wam taka odpowiedź? (pozostali milczą) Mnie teŜ nie. Słaby dźwięk: rytmiczne trąbienie klaksonu. KIRK Ciągle ich szukają. SONNY (myśląc o pani Kingsbury) Powodzenia.

16 PLENER: MAIN STREET; TRAKTOR - POPOŁUDNIE.

Wytrwały upór prowadzi do zwycięstwa - traktor jeszcze nie dotarł do ratusza, lecz wszystko wskazuje na to, Ŝe wkrótce zamelduje się na mecie. Dźwięk: klakson.

17 PLENER: Z BOKU RATUSZA; SAMOCHÓD SŁUśB PUBLICZNYCH WYSPY - POPOŁUDNIE.

Ferd siedzi na fotelu pasaŜera, a Hatch miarowo naciska klakson. Wokół auta krąŜy jak oszalały Jack Carver, zataczając się, przewracając w zaspy i zaraz podnosząc, wypatrując oczy w huczącej śnieŜycy. JACK Angie! Angie, tutaj!!! Ochrypł od wrzasku, lecz nie daje za wygraną. W końcu, potykając się, przystaje przed otwartym oknem samochodu po stronie kierowcy, zgina się wpół i z trudem łapie oddech. Na jego poczerwieniałej twarzy widać pot, który od kącików ust do podbródka utworzył lśniącą skorupę lodu. HATCH Wsiadaj, Jack. Ogrzej się trochę. JACK Nie! Ona jest gdzieś niedaleko. Trąb dalej!

265

18 WNĘTRZE: UJĘCIE FERDA NA MIEJSCU PASAśERA.

Podczas tej rozmowy Ferd prostuje się nagle i spogląda przed siebie ze zdumieniem. Nie wierzy własnym oczom. HATCH Lepiej siądź, zanim padniesz. JACK (wściekle) Moja Ŝona Ŝyje i jest niedaleko - czuję to. Naciskaj ten klakson! HATCH Jack, chyba naprawdę nie... Ferd unosi rękę, która drŜy z podniecenia. Na jego twarzy odbija się niedowierzanie. FERD Hatch... Jack! Patrzcie!

19 PLENER: PAS ŚNIEGU WIDZIANY Z POZYCJI SAMOCHODU.

Przez zawieję prawie nic nie widać... ale dostrzegamy jakąś postać, która słania się i potyka w nieprzeniknionej wirującej bieli. Wydaje się, Ŝe to kobieta.

20 PLENER: PONOWNIE SAMOCHÓD SŁUśB PUBLICZNYCH WYSPY, JACK, HATCH I FERD.

HATCH BoŜe drogi. BoŜe drogi, to któreś z nich? FERD Nie widzę. JACK (nagle oŜywiony nadzieją) Angie!!! Potykając się, zaczyna biec w stronę postaci majaczącej w zadymce. Pada, turla się po śniegu i znów zrywa się na nogi. Hatch wysiada z samochodu. To samo robi Ferd. HATCH Jack! Zaczekaj! To moŜe wcale nie... 266

Ale to na nic. Jack juŜ sam rozpłynął się w śnieŜycy, pędząc w kierunku tej chwiejącej się postaci. Hatch rusza za nim. Ferd takŜe.

21 PLENER: JACK CARVER - POPOŁUDNIE.

Cały czas posuwa się naprzód, bez przerwy wykrzykując imię Ŝony. Hatch nie moŜe mu dotrzymać kroku, a Ferd biegnie na szarym końcu. Widzimy juŜ jednak, Ŝe to rzeczywiście kobieta. Gdy Jack zbliŜa się do niej, kobieta pada na ziemię twarzą w śnieg. JACK Angie! Kochanie! Kobieta wstaje z trudem, poruszając się jak nakręcana zabawka. I kiedy wreszcie się jej udaje, widzimy, Ŝe to rzeczywiście Angie Carver... ale jak zmieniona! Po ślicznej mamie Bustera pozostało wspomnienie. Ta słaniająca się postać o pustym spojrzeniu wygląda nie na dwadzieścia osiem, ale siedemdziesiąt lat, a jej włosy zupełnie posiwiały. Angie patrzy przed siebie w śnieg, nie zauwaŜając męŜa. Jej pokryta szronem twarz jest blada i poorana zmarszczkami. JACK (obejmując ją) Angie! Kochanie! Och. Angie. szukaliśmy cię! Buster tak się martwił! Obsypuje jej twarz pocałunkami, głaszcząc ją i tuląc jak ojciec cudem ocalone dziecko. Z początku Jack odczuwa tak ogromną ulgę, Ŝe nie zwraca uwagi na jej obojętność. Po chwili zaczyna sobie uświadamiać, Ŝe coś jest nie tak. JACK Angie? Kochanie? Odsuwa się i w zasadzie przygląda się jej pierwszy raz; widzi szklaną pustkę jej oczu, siwe włosy, które zawsze były czarne. Na jego twarzy odmalowuje się zdumienie i przeraŜenie. Nadbiega Hatch, mocno zdyszany. Na końcu pojawia się Ferd. Słyszymy teŜ warkot traktora wracającego z wyprawy do sklepu. JACK Angie, co się z tobą działo? Co się stało? Patrzy na Hatcha, ale nie doczeka się od niego pomocy. Hatch jest takŜe wstrząśnięty zmianą, jaka zaszła w Angie; Ferd równieŜ. Jack znów spogląda na Ŝonę i chwyta ją za ramiona. 267

JACK Co się stało, Angie? Co on ci zrobił? Dokąd cię zabrał? Wiesz, gdzie jest reszta? Z zadymki wyłania się Ŝółte oko - reflektor traktora. Angie widzi światło i w chwili, gdy Mike zatrzymuje pojazd, wreszcie otrząsa się z głębokiego oszołomienia. Patrzy na męŜa i zaczynają ogarniać paniczny strach. ANGIE Musimy mu dać, czego chce. JACK Co, kochanie? Nie słyszę. HATCH (on usłyszał) Linoge? Otwierają się drzwi traktora. Mike i pozostali wysiadają i brną przez śnieg w kierunku Hatcha, Ferda i Carverów. Angie ich nie dostrzega. Wpatruje się tylko w Jacka, a kiedy zaczyna mówić, w jej głosie słychać wzbierającą histerię. ANGIE Linoge, tak. Linoge. Musimy mu dać, czego chce. Pozwolił mi wrócić, Ŝebym wam powiedziała. Tylko dlatego nie spadłam - Ŝebym wróciła i wam powiedziała. Musimy mu dać, czego chce! Rozumiesz? Musimy mu dać, czego chce!!! Mike chwytają za ramię i odwraca twarzą do siebie. MIKE Angela, czego on chce? Powiedział ci? Z początku Angie nie odpowiada. Skupiają się wokół niej, czekając w napięciu. ANGIE Powie nam dziś wieczorem. Powiedział, Ŝe mamy się zebrać na specjalnym zgromadzeniu miejskim i wtedy nam powie. I jeŜeli ktoś się nie zgodzi... nie będzie chciał tego, co jest dla miasta najlepsze... to ma sobie przypomnieć, o czym dzisiaj śniliśmy. Ma sobie przypo268

mnieć, co się stało w Roanoke. I ma sobie przypomnieć Croaton, cokolwiek to jest. MIKE (jakby do siebie) MoŜe jego prawdziwe imię. ANGIE (ponownie do Jacka) Zabierz mnie do środka. Zimno mi. Chcę zobaczyć Bustera. JACK Jasne. Otacza ją ramieniem i wolno prowadzi z powrotem do ratusza. Mike podchodzi do Hatcha. MIKE Znaleźliście jakiś ślad Billa Timmonsa albo George'a Kirby'ego? HATCH Nie. Jane Kingsbury teŜ nie. MIKE Jane Kingsbury nie Ŝyje. (do Sonny'ego) Wstaw traktor do garaŜu, dobrze? Sonny siada za kierownicą i dodaje gazu. Mike i Hatch ruszają w drogę powrotną do ratusza, podczas której Mike opowiada o pani Kingsbury.

22 PLENER: Z BOKU RATUSZA, UJĘCIE Z GÓRY - POPOŁUDNIE.

Stąd ledwie widać szereg wyspiarzy, którzy wolno pokonują zaspy, zmierzając do budynku, i wyglądają jak mrówki wędrujące przez cukrową pustynię. Mija ich traktor prowadzony przez Sonny'ego Brautigana. Patrzymy jeszcze przez chwilę, a potem:

WYCIEMNIENIE. KONIEC AKTU 1.

Akt 2

23 PLENER. PRZYSTAŃ - BARDZO PÓŹNE POPOŁUDNIE.

Właściwie... była przystań. Znów jest przypływ i o nabrzeŜe biją monstrualne fale. Widzimy wywrócone do góry dnem łodzie, pokiereszowane więcierze na homary, pogruchotane pale, strzępki splątanych sieci.

24 PLENER: CYPEL - BARDZO PÓŹNE POPOŁUDNIE.

Woda cofa się, przepływając nad ruinami latarni morskiej. Jedna fala pozostawia jakiś kształt przy wybitym okrągłym oknie pomieszczenia obsługi.

25 PLENER: W POBLIśU POMIESZCZENIA OBSŁUGI - PÓŹNE POPOŁUDNIE.

Kształt to nasiąknięte wodą ciało George'a Kirby'ego. Słychać narastający huk, gdy zbliŜa się kolejna fala i porywa ciało.

26 PLENER: HANDLOWA CZĘŚĆ MIASTA - PÓŹNE POPOŁUDNIE.

Sztorm nadal szaleje, a budynki sklepów są zasypane do górnej krawędzi witryn.

27 WNĘTRZE: DROGERIA - PÓŹNE POPOŁUDNIE.

Okna wystawowe są wybite, a otwory wypełniają lawiny śniegu sięgające połowy długości regałów.

28 WNĘTRZE: SKLEP Z NARZĘDZIAMI - PÓŹNE POPOŁUDNIE.

Podobnie jak w drogerii przejścia między regałami są pełne śniegu. Przy kasach stoi wystawa kosiarek zasypanych po korki wlewów paliwa. Wywieszka przed nimi jest juŜ prawie nieczytelna: WYPRZEDAś KOSIAREK! JUś TERAZ PRZYGOTUJ SIĘ DO LATA!

29 WNĘTRZE: SALON PIĘKNOŚCI.

TakŜe pełen śniegu. Suszarki do włosów przypominają zamarzniętych Marsjan. Na lustrze czytamy: ODEJDĘ, JEŚLI MI DACIE, CZEGO CHCĘ. 270

30 PLENER: RATUSZ - PÓŹNE POPOŁUDNIE.

Budynek ledwie widać, częściowo przez szalejącą śnieŜycę, a częściowo dlatego, Ŝe zaczął zapadać zmierzch.

31 WNĘTRZE: KĄCIK PRZEDSZKOLNY W SUTERENIE - PÓŹNE POPOŁUDNIE.

Dzieci siedzą w kole wokół Cat Withers, która czyta ksiąŜkę „Szczeniaczek" (kiedyś jedną z ulubionych ksiąŜek Danny'ego Torrance'a). CAT I szczeniaczek powiedział: „Wiem, gdzie jest moja piłeczka. Ten niedobry chłopiec schował ją do kieszeni i sobie poszedł. Ale ją znajdę, bo mój nosek...". SALLY GODSOE (śpiewa) „Spójrz, jestem imbryczek...". CAT Sally, kochanie, nie śpiewaj. Teraz czytamy bajkę. Cat oblatuje strach, choć dziewczyna nie bardzo pamięta, dlaczego ta piosenka wydaje się jej tak nieprzyjemna. Sally w kaŜdym razie nie przejmuje się jej uwagą i śpiewa dalej. Przyłącza się do niej Ralphie. Potem rozbrzmiewa głos Heidi, po chwili słychać Bustera, Pippę, Franka Brighta i Harry'ego Robichaux. Teraz śpiewają wszystkie dzieci, nawet Don Beals. DZIECI „...do herbaty...". Wstają. W odpowiednim momencie pokazują „uszko" i „dziobek". Cat przygląda się im z rosnącym zaniepokojeniem. Podchodzą Joanna Stanhope, Molly i Melinda Hatcher. MELINDA Co się dzieje? CAT Nie wiem... chyba mają ochotę śpiewać. DZIECI „...Kiedy zabulgoczę, chwyć łyŜeczkę... Podnieś mnie i przechyl nad kubeczkiem... Spójrz, jestem imbryczek...". 271

Molly bardzo się to nie podoba. Obok niej jest półka, na której stoi kilka ksiąŜek i irchowy woreczek z kamieniami. Molly zerka w, tę stronę, a potem cicho wycofuje się na górę.

32 WNĘTRZE: SALA ZGROMADZEŃ MIEJSKICH - POPOŁUDNIE.

Na jednej z pierwszych ławek siedzi Angie Carver. Jest otulona w ciepły pikowany szlafrok, mokre włosy ma owinięte ręcznikiem. Jack siedzi obok i troskliwie podsuwa jej kubek z parującym rosołem. Sama nie potrafiłaby go utrzymać w drŜących rękach. Na skraju podium siedzi Mike Anderson zwrócony twarzą do Angie. Na dalszych ławkach (i brzegu własnych siedzeń, moŜna by rzec) widzimy większość mieszkańców Little Tall, którzy schronili się tu przed burzą. Hatch przemyka między nimi i siada obok Mike'a. Wygląda na półŜywego ze zmęczenia. HATCH (zerkając na gapiów) Chcesz, Ŝebym ich stąd wyprosił? MIKE Myślisz, Ŝe dałbyś radę? Ma rację i Hatch zdaje sobie z tego sprawę. Wchodzi Molly, przeciska się przez tłum, podchodzi do Mike'a i siada przy nim na podium, próbując dyskretnie przekazać mu wiadomość w tym bardzo publicznym miejscu. MOLLY (cicho) Dzieci dziwnie się zachowują. MIKE (takŜe cicho) Dziwnie? To znaczy? MOLLY Śpiewają. Cat czytała im ksiąŜkę, a one nagle wstały i zaczęły śpiewać. (dostrzega zdziwioną minę Mike'a) Wiem, Ŝe to brzmi trochę... MIKE Jeśli twierdzisz, Ŝe to dziwne, to chyba masz rację. Pójdę zobaczyć, kiedy to się skończy. 272

Wskazuje wzrokiem Angie, która zaczyna mówić... ale nie do Mike'a ani Jacka, ani nikogo konkretnego. ANGIE Teraz wiem, jak łatwo... wyrwać człowieka z tego świata. Wolałabym nie wiedzieć, ale wiem. Jack znów podaje jej kubek z rosołem, lecz gdy Angie ujmuje go w drŜące dłonie, wylewa odrobinę i krzyczy, kiedy parzy ją gorący płyn. Molly wyciąga z kieszeni chusteczkę, siada obok Angie i ściera rosół z jej palców. Angie patrzy na nią z wdzięcznością i bierze Molly za rękę, ściskając ją mocno. Nie zaleŜy jej na ocieraniu palców; potrzebuje pociechy. ANGIE Stałam ze wszystkimi, oglądając latarnię. I nagle... juŜ mnie miał. MOLLY Cii... juŜ po wszystkim. ANGIE Czuję, Ŝe juŜ nigdy nie będzie mi ciepło. Poparzyłam palce... popatrz, są czerwone... ale ciągle zimne. Czuję, jakby on mnie zmienił w śnieg. MOLLY Mike chce cię o coś zapytać, ale nie musi tego robić tutaj - moŜe wolałabyś iść do jakiegoś ustronnego miejsca? Patrzy na Mike'a, szukając potwierdzenia, i Mike kiwa głową. Tymczasem Angie z trudem bierze się w garść. ANGIE Nie... muszą być wszyscy. Wszyscy powinni posłuchać. Wyspiarze, zafascynowani i przestraszeni zarazem, podchodzą bliŜej. WIELEBNY BOB RIGGINS Co ci się przydarzyło, Angie Carver? W trakcie tej sceny kamera robi najazd na Angie, do pełnego zbliŜenia. W tę sekwencję są wmontowane przebitki jak największej liczby twarzy mieszkańców wyspy. Na kaŜdej maluje się zgroza, przeraŜenie i coraz większa wiara w słowa Angie. 273

Gdy za oknem szaleje sztorm stulecia, groŜąc zburzeniem domku, nie znajdzie się wśród nich Ŝaden ateista ani niedowiarek. To dla nich quasi-religijne doświadczenie, pod koniec którego zobaczymy (słowa są niepotrzebne), jak utwierdzają się w powziętej decyzji: gdy zjawi się Linoge, nie będą mu się sprzeciwiać. Dadzą mu, czegokolwiek zaŜąda. ANGIE Patrzyliśmy, jak się wali latarnia, i nagle poleciałam do tyłu w śnieg. Z początku myślałam, Ŝe to jakiś głupi kawał, ale kiedy się odwróciłam i zobaczyłam, Ŝe to, co mnie trzyma... to nie człowiek. Był ubrany jak człowiek i miał ludzką twarz, ale zamiast oczu miał czarną otchłań - czarną z czerwonymi Ŝyłkami jak płonące węŜe. A kiedy się do mnie uśmiechnął i zobaczyłam jego zęby... zemdlałam. Pierwszy raz w Ŝyciu zemdlałam. Popija z kubka. W sali panuje absolutna cisza. Molly i Jack obejmują Angie, która nadal ściska dłoń Molly. ANGIE Gdy się ocknęłam, leciałam w powietrzu. Wiem, Ŝe to szaleństwo, ale to prawda. Lecieliśmy oboje, ja i George Kirby. Jak w „Piotrusiu Panie" - ja byłam Wendy, a stary George Johnem. Ten... to coś nas trzymało pod ręce. A przed nami leciała laska, jak gdyby nas prowadziła albo utrzymywała w powietrzu. Czarna laska ze srebrną głową wilka. Lecieliśmy szybko, ale laska była cały czas przed nami. Mike i Hatch patrzą na siebie. ANGIE (ciągnie) Zobaczyliśmy wyspę. Sztorm się skończył i świeciło słońce, ale wszędzie jeździli na skuterach śnieŜnych policjanci. Policjanci z lądu, stanowi, nawet straŜ leśna. I dziennikarze z lokalnych stacji i krajowych. Wszyscy nas szukali. Ale nas nie było... odeszliśmy gdzieś, gdzie nikt nie mógł nas znaleźć... ORV BOUCHER Jak w tym śnie... ANGIE Tak, jak w tym śnie. Potem znów zrobiło się ciemno. Najpierw pomyślałam, Ŝe to noc, ale nie. To były chmury burzowe. Wróciły i zakryły słońce. Wkrótce zaczął padać śnieg i zrozumiałam, co się dzieje. 274

Powiedziałam: „Pokazałeś nam przyszłość, tak? Jak ostatni duch Scrooge'owi w «Opowieści wigilijnej»?" A on na to: „Owszem, bystra z ciebie dziewczyna. Ale teraz lepiej mocno się trzymaj". Zaczęliśmy się wznosić i śnieg gęstniał. Stary George zaczął krzyczeć, Ŝe nie moŜe tego znieść, bo ma artretyzm, Ŝe musi wracać na dół... chociaŜ wcale nie było zimno; przynajmniej ja tego nie czułam. A ten człowiek się zaśmiał i powiedział, zgoda, George moŜe zaraz wracać, jeŜeli chce, i to ekspresową drogą... bo tak naprawdę potrzebował tylko jednej osoby, Ŝeby wróciła i przekazała wiadomość. Wtedy znaleźliśmy się w chmurach... JONAS STANHOPE To był sen, Angie; na pewno sen. ANGIE Mówię wam, Ŝe nie. Czułam dotyk chmur, ale nie były zimne, jak moŜna by przypuszczać, ale wilgotne jak mokra wata. George zobaczył, co się stanie, i wrzasnął, ale to, co nas trzymało, wyprostowało prawe ramię... mnie trzymało pod lewym... i...

33 PLENER: STARY GEORGE KIRBY - NOC.

Leci w dół, oddalając się od kamery, wrzeszcząc i wymachując rękami. Znika w ciemności i śniegu.

34 WNĘTRZE: PONOWNIE ANGIE I ZGROMADZENI WYSPIARZE - PÓŹNE POPOŁUDNIE.

JACK I co było potem? ANGIE Powiedział mi, Ŝe wrócę. śe się cofnę w czasie i wrócę przez sztorm. Postanowił darować mi Ŝycie, Ŝebym wam powiedziała - wam wszystkim - Ŝe musimy mu dać, czego chce, kiedy tu wieczorem przyjdzie. ROBBIE JeŜeli mamy coś, czego chce ten Linoge, dlaczego sobie tego po prostu nie weźmie? ANGIE Chyba nie moŜe. Chyba musimy mu sami dać. (pauza) Powiedział, Ŝe poprosi tylko raz. Zapytał, czy pamiętam Roanoke i Croaton, i dodał, Ŝe poprosi tylko raz. Odpowiedziałam, Ŝe tak. Gdybym powiedziała „nie" albo poprosiła, Ŝeby mi wyjaśnił, wiem, Ŝe zrzuciłby 275

mnie tak samo jak George'a. Nie musiał mi tego mówić, po prostu wiedziałam. Potem przestaliśmy się wznosić. Zrobiliśmy salto w powietrzu i Ŝołądek podjechał mi do gardła jak w kolejce w wesołym miasteczku, a nie wysoko nad ziemią... i chyba znowu zemdlałam. A moŜe on mi coś zrobił. Nie wiem. Potem brnęłam juŜ przez śnieg... przez zadymkę... i usłyszałam trąbienie... pomyślałam: Chyba jednak latarnia dalej stoi, bo słyszę syrenę mgłową... Próbowałam iść w tę stronę... i zobaczyłam, jak ktoś się wyłania ze śnieŜycy... pomyślałam, Ŝe to on... Ŝe znowu mnie porwie w górę... i tym razem mnie zrzuci... próbowałam uciekać... ale to byłeś ty, Jack. To byłeś ty. Wyczerpana opowieścią kładzie męŜowi głowę na ramieniu. Mija chwila ciszy. Potem: JILL ROBICHAUX (piskliwie) Dlaczego my? Dlaczego? DłuŜsza pauza. Potem: TAVIA GODSOE MoŜe wie, Ŝe umiemy dochować tajemnicy.

35 WNĘTRZE: KĄCIK PRZEDSZKOLNY W SUTERENIE - PÓŹNE POPOŁUDNIE.

DZIECI (śpiewają) „Spójrz, jestem imbryczek do herbaty...". Cat Withers stoi pośrodku ustawionych w kole dzieci z ksiąŜką w ręku, trzymając palec w miejscu, gdzie przerwała czytanie. Widzimy, Ŝe się boi, lecz stara się to ukryć przed dziećmi. Na schodach wciąŜ stoją Melinda i Joanna. Podchodzi do nich Kirk Freeman, ciągle ciepło opatulony, niosąc zabawki i układanki, które zabrali z Mikiem z przedszkola. CAT JeŜeli chcecie śpiewać, moŜe zaśpiewajmy dla odmiany coś innego? „Most londyński" albo „Rolnik sam w dolinie", albo... Poddaje się. Dzieci w ogóle jej nie słuchają. Wydają się nieobecne. Normalne, szczęśliwe maluchy stały się nagle dziwnie obce. 276

DZIECI (śpiewają) „.. .Uszko mam i dziobek ciut garbaty... Podnieś mnie i przechyl...". Urywają na słowie „przechyl", wszystkie równiutko w tym samym momencie, jak noŜem uciął. Teraz stoją wokół Cat w milczeniu. KIRK Przyniosłem wam gry... Co? Co się dzieje?

36 WNĘTRZE: CAT I DZIECI, BLIśSZY PLAN - PÓŹNE POPOŁUDNIE.

Wygląda to rzeczywiście strasznie. Cat spogląda na kaŜde dziecko po kolei. Z ich twarzy zniknęła dziecięca radość; wyglądają jak fanatycy w transie. W oczach mają bezdenną pustkę. Po prostu stoją. CAT Buster? (cisza) Heidi? (cisza) Pippa? (cisza) Ralphie? Dobrze się czujecie? (cisza) 277

Między dzieci wpada Melinda Hatcher, niemal przewracając Sally Godsoe i Harry'ego Robichaux. Klęka przed Pippą i łapie ją za ramiona. MELINDA Pippa, co ci jest, kochanie? Cat wybiega z koła. Ma tego dosyć.

37 WNĘTRZE: NA SCHODACH; CAT, JOANNA I KIRK FREEMAN.

KIRK Co to? Co im się stało? CAT (wybuchając płaczem) Nie wiem... ale ich oczy... BoŜe, są zupełnie puste...

38 WNĘTRZE: MELINDA I PIPPA, ZBLIśENIE.

Cat ma rację - pustka w oczach Pippy moŜe wzbudzić lęk i chociaŜ matka potrząsa nią coraz mocniej - nie w złości, lecz w panice - dziewczynka nie reaguje. MELINDA Pippa, obudź się Obudź się! Próbuje rozcierać jej ręce. Bez skutku. Zrozpaczona spogląda na pozostałe dzieci. MELINDA Zbudźcie się, wszyscy!

39 WNĘTRZE: RALPHIE, ZBLIśENIE.

Lekko odwraca głowę i jego oczy odŜywają. Chłopiec się uśmiecha. Jak gdyby usłyszał i reaguje... ale nawet nie patrzy w stronę Melindy. RALPHIE Patrzcie! Pokazuje na półkę, gdzie leŜy woreczek z kamieniami.

40 WNĘTRZE. PRZEDSZKOLE W SUTERENIE - PÓŹNE POPOŁUDNIE.

Wszystkie dzieci patrzą w tym kierunku i ich twarze rozjaśniają się tak jak twarz Ralphiego. Na co patrzą, co ich tak cieszy? Kamienie? Nie, raczej nie. Ich oczy są utkwione w jakiś punkt niŜej... ale tam nic nie ma. 278

HEIDI (zachwycona) Ma głowę pieska! Srebrną głowę pieska! Ale fajna! Cat nagle pojmuje i jest przeraŜona. CAT (do Kirka) Idź po Mike'a. JOANNA STANHOPE Nie rozumiem - co... CAT Idź. Kirk posłusznie odwraca się i rusza na górę, porzucając na schodach gry i układanki.

41 WNĘTRZE: DON BEALS, ZBLIśENIE.

DON Głowa pieska! Super!

42 WNĘTRZE: PÓŁKA WIDZIANA Z POZYCJI DONA.

Na półce wisi laska Linoge'a. Srebrna wyszczerzona głowa wilka zmieniła się w dobrodusznego, uśmiechniętego bernardyna.

43 WNĘTRZE: PONOWNIE STOJĄCE W KOLE DZIECI.

Melinda nadal klęczy przed Pippą, lecz Pippa patrzy ponad jej głową jak pozostałe dzieci. PIPPA Piesek! Piesek! Zdezorientowana i przestraszona Melinda odwraca się i patrzy. Niczego nie widzi.

44 WNĘTRZE: SALA ZGROMADZEŃ MIEJSKICH – PÓŹNE POPOŁUDNIE.

Mike wstaje z podwyŜszenia. Skończył rozmawiać z Angelą.

279

MIKE (do Jacka) Spróbuj ją przekonać, Ŝeby się połoŜyła, co? JACK To dobry... Wpada Kirk i przepycha się przez grupę stłoczonych wyspiarzy. KIRK Mike! Mike, z dziećmi dzieje się coś złego! Wśród zebranych rozlega się szmer strachu... choć niektórzy reagują nieco gwałtowniej: Jill i Andy, Mike i Molly, Robbie i Sandy, Brightowie, Hatch, Ursula... wszyscy rodzice rzucają się na schody. ANGIE (jak zbudzona ze snu) Buster? Coś się stało Busterowi? Buster! Buster! Podrywa się z miejsca, wytrącając Jackowi z ręki kubek z rosołem. JACK Kochanie, zaczekaj... ANGIE (nie zwraca na niego uwagi) Buster!!!

45 WNĘTRZE: BUSTER, ZBLIśENIE.

Wychodzi z koła i biegnie do półki, gdzie wisi zahaczona na zagięciu uchwytu laska. Dotyka jej... i osuwa się na podłogę jak raŜony gromem.

46 WNĘTRZE: KĄCIK PRZEDSZKOLNY, SZERSZY WIDOK - PÓŹNE POPOŁUDNIE.

Pozostałe dzieci idą za przykładem Bustera. Są roześmiane i uradowane, jak gdyby kaŜde dostało całodzienny bilet do Disneylandu. Wyciągają ręce w powietrze... albo w stronę czegoś, co widzą tylko one... i jedno po drugim osuwają się na podłogę, tak samo jak Buster. CAT Nie! Trzymajcie je...

280

U szczytu schodów pojawia się gromadka przestraszonych rodziców, prowadzona przez Jill i Andy'ego. ROBBIE Z drogi! Odpycha Jill - która spadłaby ze schodów, gdyby w ostatniej chwili nie złapał jej Andy - i pędem zbiega do sutereny. Cat, nie zwracając uwagi na zamieszanie, rzuca się w stronę dzieci. Harry Robichaux dotyka czegoś w powietrzu i pada obok innych. Pozostali juŜ tylko Ralphie Anderson i Pippa, która stoi w miejscu, gdzie wcześniej wszystkie dzieci siedziały w kole. Pippa szamocze się w uścisku matki. Cat chwyta Ralphiego i odciąga go, gdy chłopiec sięga do... czegoś, co widzi. PIPPA Puść mnie! Chcę zobaczyć pieska! Chcę zobaczyć pieska!!!

47 WNĘTRZE: CAT I RALPHIE, ZBLIśENIE.

Cat nie widzi wiszącej na półce laski, ale w tym ujęciu widzimy ją my... i widzi ją Ralphie. Wyciąga rękę... prawie udaje mu się jej dotknąć... lecz Cat w porę go odsuwa. CAT Ralphie, co tam widzisz? RALPHIE (szamocząc się gwałtownie) Puść mnie! Puść mnie! Znów sięga w górę... i Cat znów go odciąga... gdy nagle jak pocisk wpada na nią Robbie Beals, który biegnie do Dona leŜącego na bezładnej plątaninie rąk i nóg - chłopiec ma zamknięte oczy, a w kącikach ust wciąŜ widać okruchy pączka. Cat puszcza Ralphiego i jak długa ląduje na podłodze. ROBBIE (klękając) Donnie! Ralphie jest wolny. Rzuca się naprzód i dotyka laski. Przez moment widzimy na jego twarzy wyraz błogiej rozkoszy.

281

RALPHIE Ale fajnie! Wywraca oczy, ukazując białka, i pada na podłogę.

48 WNĘTRZE: PIPPA I MELINDA, ZBLIśENIE.

Pozostała tylko Pippa. Szarpie się wściekle z matką, rozdzierając jej koszulę i nie odrywając wzroku od punktu znajdującego się tuŜ nad leŜącymi dziećmi. MELINDA Pippa... Pippa... nie... PIPPA Puść mnie! Po schodach zbiega Hatch i rzuca się w stronę Ŝony i córeczki. HATCH Pippa! Co się st... Melinda odwraca się w stronę męŜa. To błąd. Słodka twarzyczka Pippy wykrzywia się w grymasie wściekłości i dziewczynka wbija paznokcie w policzek matki, wydrapując trzy krwawe ślady. PIPPA Puść mnie, suko!!! W szoku, jaki wywołał ból i słowo, które padło z ust córki, Melinda rozluźnia uścisk. Tylko troszkę i tylko na chwilę, ale to wystarcza. Pippa wyrywa się i pędzi w kierunku półki. HATCH Kochanie, nie! Biegnie za nią.

49 WNĘTRZE: PIPPA, ZBLIśENIE.

Hatch przegrywa wyścig. Pippa dotyka laski, zanim ojciec zdąŜył ją złapać w pasie. Na jej twarzy widzimy tę samą błogość, a potem Pippa omdlewa tak jak reszta dzieci.

282

HATCH Nie! Nie! Nie!!! Bierze córkę na ręce, patrzy na punkt w przestrzeni, którego dotknęła, ale nic tam nie widzi. Odwraca się, nie wierząc własnym oczom.

50 WNĘTRZE: SUTERENA RATUSZA - PÓŹNE POPOŁUDNIE.

Rozpętało się istne pandemonium - w aranŜacji naszego nieustraszonego reŜysera; wyspiarze przepychają się na schodach i tłoczą w tymczasowym przedszkolu w suterenie. Panuje dezorientacja i przeraŜenie. Robbie potrząsa Donniem, próbując go obudzić. Hatch trzyma na rękach Pippę i zaczyna szlochać. Przez tłum u stóp schodów przebija się Mike i z niedowierzaniem patrzy na plątaninę leŜących ciałek. DELLA BISSONETTE Nie Ŝyją! Pozabijał je! URSULA Nie! BoŜe, nie, błagam! Tylko nie Sally! Tylko nie moja Sally! Przepycha się, roztrącając ludzi, a nawet przewracając kilka osób. Jest oszalała z rozpaczy i strachu... pamiętajmy, Ŝe poprzedniego dnia straciła męŜa. Po schodach pędzi - gna jak taran - Andy Robichaux, ciągnąc za rękę Jill. Andy zrzuca ze schodów Burta Soamesa. Słychać chrupnięcie łamanej ręki. Staruszek wydaje przeraźliwy okrzyk bólu. BETTY SOAMES (wrzeszczy) Depczesz po nim! Przestań! Zabijesz go!!! Andy i Jill nie zwaŜają na krzyk. Nie obchodzi ich Burt Soames. Obchodzi ich tylko Harry, który leŜy na podłodze z pozostałymi dziećmi. Tymczasem inni podchwycili rozpaczliwy krzyk Delii i jej histeria udziela się po kolei kaŜdemu, rozprzestrzeniając się jak wirus grypy: nie Ŝyjąj dzieci nie Ŝyją; Linoge w jakiś tajemniczy sposób zabił ich dzieci.

51 WNĘTRZE: MIKE, MOLLY, RALPHIE.

Gdy zjawia się Molly, płacząca ze strachu, Mike delikatnie unosi Ralphiego do pozycji siedzącej i przykłada ucho do jego twarzy, a potem do piersi. MOLLY Czy on... 283

Mike bierze ją za rękę i podsuwa pod nos i usta Ralphiego. Molly czuje oddech dziecka. Ogarnia ją niewysłowiona ulga. Wygląda, jakby nagle opadła z sił. MOLLY Dzięki Bogu. Śpi czy... MIKE Nie wiem. Bierze Ralphiego na ręce i wstaje.

52 WNĘTRZE: KĄCIK PRZEDSZKOLNY W SUTERENIE; UJĘCIE SCHODÓW.

Robbie trzyma na rękach Donniego. Wbiega na schody, a za nim podąŜa przeraŜona i oszołomiona Sandra. Drogę blokują mu Soamesowie; Betty pomaga Burtowi wstać. Obok są takŜe Johnny Harriman, Sonny Brautigan i Upton Bell. Ale pierwszą przeszkodą, na jaką natrafia Robbie, są nieszczęśni rodzice nieŜyjącego Billy'ego Soamesa. ROBBIE (nie bawiąc się w dyplomację) Z drogi! Odpycha Burta, który uderza złamaną ręką o schody i znów wydaje przeraźliwy okrzyk. Betty łapie męŜa, a wzburzony Johnny Harriman zastępuje drogę Robbiemu. JOHNNY HARRIMAN Ej, spokojnie! Nie popychaj staruszków! A w ogóle dokąd się wybierasz? ROBBIE Przepuść mnie! Muszę go zabrać do lekarza! SONNY No to powodzenia, Robbie. NajbliŜszy jest po drugiej stronie cieśniny, w Machias, a na morzu szaleje huragan. Robbie patrzy na niego szeroko otwartymi oczami i powoli wraca mu rozsądek. Sonny ma rację. Sandra staje obok Robbiego i delikatnie odgarnia Donniemu włosy z czoła. Betty Soames tuli szlochającego męŜa, mierząc ich wściekłym spojrzeniem. 284

52 WNĘTRZE. KĄCIK PRZEDSZKOLNY W SUTERENIE; UJĘCIE ANDERSONÓW.

Mike zdaje sobie sprawę z paniki rodziców, ale zauwaŜa teŜ, Ŝe panika ogarnęła pozostałych wyspiarzy, co moŜe mieć znacznie gorsze skutki. Nabiera w płuca powietrza i krzyczy najgłośniej, jak potrafi: MIKE Wszyscy... zamknąć się!!! Ludzie stojący najbliŜej od razu się uciszają... i fala ciszy rozlewa się dalej. Tylko Robbie Beals ignoruje konstabla, co nie powinno nas juŜ dziwić. ROBBIE Gdzie Ferd? Skończył przynajmniej kurs dla sanitariuszy... Ferd Andrews, gdzie jesteś, do diabła? FERD (z głębi tłumu) Tutaj... Widzimy, jak przepycha się do przodu. ROBBIE Rusz tyłek i chodź tu! Ludzie, przepuśćcie go! Mój syn... HATCH Dość tego. Zamknij się. ROBBIE Licz się ze słowami, grubasie. Dosyć się juŜ od ciebie nasłuchałem, przestań wreszcie pieprzyć. Obaj męŜczyźni patrzą na siebie. KaŜdy trzyma na rękach nieprzytomne dziecko, mimo to awantura wisi w powietrzu. MIKE Przestańcie obaj, Robbie. W tej chwili Donowi nic nie grozi. Ani Pippie, ani Ralphiemu, ani innym dzieciom. Ursula cały czas klęczała obok Sally, lamentując nad nią. Molly szepcze jej coś do ucha i Ursula wstaje.

285

MARY HOPEWELL One... Ŝyją? Wyspiarze milczą, patrząc z nadzieją. Andy trzyma na rękach Harry'ego. Przy nim stoi Jill. Obok widzimy Jacka Carvera z Busterem w objęciach i jego Ŝonę - zmizerniałą i posiwiałą Angie która całuje syna w policzek i szepcze mu coś do ucha. ANGIE On chyba... śpi. URSULA To nie jest sen. Gdyby spały, moglibyśmy je obudzić. FERD (w końcu przecisnął się przez tłum) A więc co to jest? MIKE Nie wiem. Spogląda na spokojną twarz Ralphiego, jak gdyby próbował zobaczyć, co się dzieje po drugiej stronie zamkniętych powiek chłopca. Kamera podąŜa za jego wzrokiem, robiąc najazd na twarz Ralphiego, którą widzimy najpierw w średnim planie, potem w zbliŜeniu i duŜym zbliŜeniu. Następuje:

WOLNE PRZENIKANIE DO. 54 PLENER: BŁĘKITNE NIEBO, BIAŁE CHMURY - DZIEŃ.

Niebo ma barwę głębokiego błękitu, jaki moŜna zobaczyć tylko z samolotu. Jesteśmy około siedmiu tysięcy metrów nad ziemią. Pod nami, na wysokości około sześciu tysięcy pięciuset metrów, rozciąga się rozległa warstwa chmur - jak podłoga unoszącej się w przestworzach wielkiej sali balowej. Widzimy, jak od warstwy ulatują w błękit wąskie strzępki chmur. Tu, gdzie jesteśmy, świeci słońce i panuje spokój. NiŜej wciąŜ wściekle szaleje sztorm stulecia. Przez chmury dostrzegamy jakiś obiekt w kształcie litery V - szarawy na tle bieli. Jak gdybyśmy obserwowali wynurzający się powoli okręt podwodny albo samolot, który wyłania się zza chmur. Biorąc pod uwagę miejsce, pomyślelibyśmy, Ŝe to rzeczywiście samolot, ale nie. Z chmur wynurza się tajemniczy kształt. U szczytu litery V jest Linoge ubrany w swoją marynarską czapkę, dwurzędową kurtkę, dŜinsy i Ŝółte rękawiczki. Przed nim niczym gwiazda polarna frunie laska. Linoge ma lekko rozstawione ręce. Jednej ręki trzyma się Pippa Hatcher. Drugą ściska Ralphie 286

Anderson. Tych dwojga trzymają się Heidi i Buster; Heidi i Bustera trzymają się Sally i Don; ich z kolei trzymają się zamykający klucz Harry i mały Frank Bright. Pęd rozwiewa dzieciom włosy i szarpie ubranie. Ich miny wyraŜają błogą radość. LINOGE (woła) Przyjemnie? DZIECI Taaak... Fajnie... Suuper... (itd.)

55 PLENER: LINOGE, ZBLIśENIE.

W jego oczach zieje czerń przetykana czerwonymi Ŝyłkami. Uśmiechając się, znów obnaŜa ostre kły. Na jego twarzy widać cień laski przypominający bliznę. Dzieci są przekonane, Ŝe fruwają po niebie z przyjacielem z baśni. My znamy prawdę: wpadły w ręce potwora.

WYCIEMNIENIE. KONIEC AKTU 2.

Akt 3

56 PLENER: RATUSZ - WIECZÓR.

ŚnieŜyca wciąŜ zaciera kontury budynku, błyska tylko parę dzielnych światełek.

57 PLENER: SZOPA Z GENERATOREM ZA RATUSZEM - WIECZÓR.

Pod zaspami ledwie ją widać, ale nie sposób nie rozpoznać warkotu silnika. Nagle silnik się krztusi ... charczy...

58 PLENER: RATUSZ-WIECZÓR.

Światła gasną... i znów się zapalają.

59 WNĘTRZE: RATUSZOWA KUCHNIA - WIECZÓR.

Tess Marchant, Tavia Godsoe i Jenna Freeman ze schowka przylegającego do spiŜarni wyciągają pudełka świec i kładą jedno na drugim na blacie kuchennym. Górne światła wciąŜ mrugają. Tavia i Jenna nerwowo unoszą głowy.

TAVIA GODSOE (nerwowo, do Tess) Myślisz, Ŝe siądzie generator? TESS Pewnie siądzie. To w ogóle cud, Ŝe tak długo pracował, skoro nikt go nie odśnieŜał. Chyba wiatr zdmuchiwał śnieg z wylotu, ale teraz zmienił kierunek. Ale to dobra wiadomość, bo znaczy, Ŝe sztorm niedługo się skończy. Podaje stos pudeł ze świecami Jennie i jeszcze większy Tavii. Sama bierze trzeci. JENNA Do głównej sali? 288

TESS Tak - Mike chce najpierw salę zgromadzeń. Jest tam parę światełek awaryjnych, ale za mało. Chodźcie, moje panie, musimy się spieszyć, dopóki jeszcze coś widać.

60 WNĘTRZE: KORYTARZ PROWADZĄCY DO WEJŚCIA DO RATUSZA.

Na końcu korytarza widać oszklone biuro Ursuli Godsoe i schody prowadzące do sutereny. Z prawej jest główna sala zgromadzeń widoczna z korytarza przez okna. Widzimy przez nie około stu dwudziestu wyspiarzy, którzy skubią coś przy bufecie (zapasy są coraz szczuplejsze), a większość siedzi na ławkach, popijając kawę i rozmawiając. W korytarzu stoją krzesła; w spokojniejszych warunkach korzystają z nich ludzie czekający na załatwienie drobnych urzędowych spraw - rejestrację samochodu, psa, łodzi; zapłatę podatku od nieruchomości; sprawdzenie listy wyborców; odnowienie zezwolenia na komercyjny połów ryb i małŜy. Teraz siedzi tu około dwudziestu wyspiarzy; niektórzy cicho rozmawiają, inni drzemią. Dziś czekają na koniec sztormu. Tess, Tavia i Jenna szybkim krokiem maszerują przez korytarz obładowane świecami. Z biura Ursuli wychodzi Hatch. HATCH Złapałem na krótkich fragment komunikatu meteorologicznego. Podobno wieczorem mamy szansę zobaczyć księŜyc. TAVIA GODSOE To wspaniale. Osoby siedzące w korytarzu jak pacjenci w poczekalni u lekarza teŜ tak sądzą - wielu klaszcze, budząc drzemiących sąsiadów, którzy rozglądają się nieprzytomnie, pytając, co się dzieje. TAVIA Wiesz, gdzie jest Ursula? HATCH Na dole przy Sally i dzieciach. Ostatnim razem, kiedy ją widziałem, spała, (pauza) Ale nie tak jak dzieci. Wiecie, co mam na myśli? TAVIA Tak... ale jestem pewna, Ŝe nic im nie będzie. W końcu się obudzą.

289

HATCH Obyś miała rację, Tavia. Modlę się, Ŝebyś miała rację. Schodzi do sutereny. Trzy kobiety patrzą za nim z głębokim współczuciem, a potem ruszają w swoją stronę. Kiedy zbliŜają się do schodów i skręcają w prawo do sali zgromadzeń, z sutereny wychodzi Joanna Stanhope. JOANNA STANHOPE Pomóc wam w czymś? TAVIA MoŜesz iść do kuchni i wziąć resztę świec. Obawiam się, Ŝe siądzie nam generator. Tavia, Tess i Jenna wchodzą do sali zgromadzeń. Joanna (która nadzwyczaj szybko otrząsnęła się z szoku po śmierci antypatycznej teściowej) rusza w kierunku kuchni. Górne światła mrugają, gasną, po czym znów się zapalają. Wyspiarze siedzący w korytarzu spoglądają w górę i mruczą coś pod nosem.

61 WNĘTRZE: DZIECIĘCA CZĘŚĆ SYPIALNA SUTERENY - WIECZÓR.

Sypialnia wygląda teraz jak szpitalny OIOM; jak gdyby leŜały tu ofiary jakiejś tragedii w rodzaju niedawnej masakry w Szkocji*. Na łóŜku przysuniętym do łóŜka Sally śpi Ursula, trzymając w dłoniach obie rączki córki. Mike i Molly siedzą przy Ralphiem, a przy Pippie siedzi Melinda, która odgarnia córce włosy z czoła. MałŜeństwo Robichaux czuwa przy Harrym, Carverowie przy Busterze, Brightowie przy Franku, Linda St. Pierre przy Heidi. Obok niej takŜe samotnie siedzi Sandra Beals. Delikatnie i czule ociera myjką okruszki pączka z ust Dona. PogrąŜone w głębokim śnie dzieci wyglądają jak urocze aniołki. Nawet Don. W kącie sali siedzi wielebny Bob Riggins i modli się dyskretnie, złoŜywszy dłonie. Przez prowizoryczne zasłony wślizguje się Hatch, przystaje i patrzy na mrugające światła. Kiedy znów się zapalają, podchodzi do dzieci i rodziców. HATCH (do Melindy) Coś się zmieniło? * 13 marca 1996 roku uzbrojony szaleniec wtargną} do szkoły podstawowej w Dunblane i zastrzelił szesnaścioro dzieci i ich nauczycielkę (przyp. tłum.).

290

(Melinda przecząco kręci głową) A u innych? MELINDA (cicho, z rozpaczą w głosie) Nic. MOLLY Ale oddychają, mają prawidłowe odruchy, a kiedy otworzy się im oczy, źrenice reagują na światło. Dobrze, Ŝe choć tyle. Hatch siada obok Melindy i wpatruje się uwaŜnie w twarz Pippy. Widzi, jak powieki córki poruszają się i drgają. HATCH Coś się jej śni. MIKE Wszystkim coś się śni. Mike i Hatch wymieniają spojrzenie, a potem Hatch patrzy na Sandrę. HATCH Sandra, gdzie Robbie? SANDRA Nie wiem. Jej ton mówi: „I nic mnie to nie obchodzi". Sandra wciąŜ ociera usta Donniego. Nie ma na nich śladu okruszków; jej gest jest juŜ tylko czułą pieszczotą.

62 WNĘTRZE: ŁAWKA W SALI ZGROMADZEŃ MIEJSKICH; ROBBIE BEALS - WIECZÓR.

Robbie siedzi sam - mimo Ŝe mieszkańcy wybrali go na urzędowe stanowisko, niewielu lubi go prywatnie. W tle widać rozmawiających ludzi. Niektórzy pomagają Tavii, Tess i Jennie ustawiać świece w ozdobnych świecznikach przy ścianach. Robbie ma na sobie sportową marynarkę. Sięga do prawej kieszeni i wyciąga pistolet, który widzieliśmy u niego w części pierwszej. Kładzie broń na kolanach, patrząc na nią w zamyśleniu. Mrugają górne światła. Kiedy gasną, równocześnie błyskają światła awaryjne na ścianach. Ludzie nerwowo popatrują w górę. Trzy kobiety zaczynają się spieszyć z mocowaniem świec. Idą im z pomocą kolejni ludzie. 291

Robbie nie ma ochoty pomagać i nie reaguje na nieuchronne odcięcie dopływu prądu. Tkwi w swoim własnym świecie, gdzie nie liczy się nic poza zemstą. Patrzy jeszcze przez sekundę na swój pistolecik, po czym chowa go z powrotem do kieszeni, by mieć go pod ręką. I dalej siedzi, gapiąc się w przestrzeń. Wkurzony burmistrz czeka na przyjście Linoge'a.

63 WNĘTRZE: RATUSZOWA KUCHNIA.

Wchodzi Joanna Stanhope i z niepokojem spogląda w górę na mrugające światła.

64 PLENER: SZOPA GENERATORA - WIECZÓR.

Silnik krztusi się... charczy i tym razem juŜ nie zaskakuje. Dławi się i milknie. Słychać juŜ tylko wycie wiatru.

65 WNĘTRZE: DZIECIĘCA CZĘŚĆ SYPIALNA - WIECZÓR.

Gasną górne światła. Po krótkiej chwili w ciemnościach zapala się wątłe światełko awaryjne zamontowane wysoko na ścianie w głębi sali. MIKE (do Hatcha) Pójdziesz ze mną po świece? HATCH Kochanie? MELINDA Idź. Mike i Hatch wstają i wychodzą.

66 WNĘTRZE: PRZED TELEWIZOREM W SUTERENIE RATUSZA -WIECZÓR.

Zza zasłon wyłaniają się Mike i Hatch i kierują się na schody. HATCH W radiu mówili, Ŝe przed północą będzie juŜ prawie po sztormie. JeŜeli Linoge chce coś zrobić... MIKE Na to akurat moŜesz liczyć. 292

67 WNĘTRZE: RATUSZOWA KUCHNIA; JOANNA - WIECZÓR.

W kuchni jest bardzo ciemno; z dwóch zasilanych akumulatorem lamp awaryjnych jedna w ogóle nie działa, a druga daje ledwie widoczne Ŝółte światełko. Gdy Joanna idzie w głąb pomieszczenia, lampka gaśnie. Joanna, która jest zaledwie cieniem wśród innych cieni, mija stojący pośrodku stół, idąc w stronę blatu. Uderza się w biodro i cicho krzyczy - raczej ze złości niŜ bólu. Staje przy blacie i wyciąga z pudełka jedną świecę. Obok przygotowanych świeczników leŜy stos pudełek z zapałkami i Joanna zapala świecę. Czeka, aŜ płomień zrobi się wysoki, a potem bierze świecznik i wbija świecę na kolec. Potem bierze resztę świec, ostroŜnie układając pudełka w zgięciu ramienia, i odwraca się do drzwi. Na stole, który był prawie pusty i starannie wysprzątany, gdy wchodziła do kuchni, leŜy laska Linoge'a z wilczą głową. Joanna wydaje stłumiony okrzyk, odwraca się... i widzi stojącego przed nią Linoge'a, którego twarz oświetla od dołu trzymana przez nią świeca. Linoge wygląda jak goblin. Głos więźnie jej w gardle, jak gdyby połknęła krzyk, a wszystkie świece - te zapalone i te w pudełku - wypadają jej z rąk. Płomień świecy gaśnie zdmuchnięty i Joanna (my takŜe) znów zostaje w ciemnościach. LINOGE Witaj, Joanno Stanhope. Cieszysz się, Ŝe stara nie Ŝyje, co? Wyświadczyłem ci wielką przysługę. Zachowałaś kamienną twarz, ale w głębi duszy tańczyłaś ze szczęścia. Wiem: czuję to od ciebie jak woń piŜma. Joanna wrzeszczy - tym razem we właściwy sposób, nie połykając własnego głosu. Natychmiast jednak zakrywa dłońmi usta i milknie, zanim na dobre zaczęła. W przeraŜeniu wytrzeszcza oczy, z czego się domyślamy, Ŝe nie ucichła z własnej woli. LINOGE (łagodnie) Cii... cii...

68 WNĘTRZE: KORYTARZ W RATUSZU; MIKE I HATCH.

Panuje tu półmrok rozjaśniony tylko dwoma skąpymi światłami awaryjnymi na ścianie oraz blaskiem kilku świec i latarek... lub trzymanych w górze zapalniczek. Przez okna widzimy kobiety zapalające świece w sali zgromadzeń. STAN HOPEWELL Mike, co z generatorem?

293

PIERWSZY WYSPIARZ Myślisz, Ŝe juŜ do końca sztormu nie będzie światła? DRUGI WYSPIARZ A ogrzewanie? Trzy lata temu wynieśli stąd piec opalany drewnem. Mówiłem, Ŝe to błąd i zimą będzie go brakować, ale staruszków nikt juŜ nie słucha, nie... MIKE (nie zatrzymując się) Nie martwcie się, mamy duŜo świec i ciepła teŜ nam nie zabraknie, Poza tym najgorszy sztorm skończy się jeszcze przed północą. Tak, Hatch? HATCH Zgadza się. Za Mikiem i Hatchem wyszedł z sutereny wielebny Bob Riggins, zostając trochę w tyle na schodach (Riggins to zaŜywny jegomość), ale zdołał ich dogonić w korytarzu. WIELEBNY BOB RIGGINS Ci dobrzy ludzie nie martwią się o światło ani ciepło, Michaelu. Dobrze o tym wiesz. Mike przystaje i odwraca się do pastora. W jednej chwili milkną wszystkie szepty w korytarzu. Riggins dotknął bolesnego miejsca. Mówi w imieniu wszystkich i moŜe powiedzieć to, czego lękają się powiedzieć pozostali. Mike zdaje sobie z tego sprawę. WIELEBNY BOB RIGGINS Michaelu, kiedy ten człowiek tu przyjdzie, musimy mu dać, czego chce. Modliłem się i tak doradził Pan... MIKE Wysłuchamy go i dopiero wtedy podejmiemy decyzję. Odpowiada mu szmer dezaprobaty. ORV BOUCHER Jak moŜesz tak mówić, kiedy twoje dziecko...

294

MIKE Bo nie wierzę w czeki in blanco. Odwraca się, zamierzając odejść. WIELEBNY BOB RIGGINS Czasem upór przynosi chwałę, Michaelu... ale czasem naleŜy ustąpić i wybrać wyŜsze dobro, choć moŜe to być niełatwa decyzja. „Prawość niewinnego równa mu drogę, a zły przez swoją złość upada". Księga Przysłów*. MIKE „Oddajcie więc Cezarowi to, co naleŜy do Cezara, a Bogu to, co naleŜy do Boga". Ewangelia św. Mateusza.** Wielebny Bob Riggins, zły, Ŝe Mike próbuje go pokonać w walce na cytaty, chce iść za nimi i kontynuować spór, lecz Mike kręci głową. MIKE Proszę zostać - panujemy nad sytuacją.

WIELEBNY BOB RIGGINS Wiem, Ŝe wierzysz w to, co mówisz... ale nie wszyscy są przekonani. ORV BOUCHER Pamiętaj, Ŝe ciągle mamy demokrację, Michael! Nawet podczas sztormu! Szmer aprobaty. MIKE Nie wątpię, Ŝe jeśli pamięć zacznie mnie zawodzić, na pewno mi ją odświeŜysz, Orv. Chodź, Hatch.

69 WNĘTRZE: DRZWI DO KUCHNI; MIKE I HATCH - WIECZÓR.

Wchodzą, gdy nagle stają jak wryci, zaskoczeni i struchlali. LINOGE (głos) Zapraszam! Zapraszam! * 11,5; Biblia Tysiąclecia. ** 22,21; Biblia Tysiąclecia.

295

70 WNĘTRZE: KUCHNIA - WIECZÓR.

Na stole i blacie stoją zapalone świece. Widzimy Linoge'a, który wytwornie opiera dłonie (Ŝółte rękawiczki znów zniknęły, przynajmniej na razie) na wilczej głowie laski. Widzimy teŜ Joannę Stanhope. Unosi się pod ścianą naprzeciw wejścia, głową niemal dotykając sufitu, a jej stopy wiszą w powietrzu. Ma rozpostarte ramiona, trzymając dłonie na wysokości bioder - w pozie niezupełnie naśladującej, lecz przywodzącej na myśl ukrzyŜowanie. W dłoniach Joanna trzyma zapalone świece. Po palcach ścieka stopiony wosk. Ma szeroko otwarte oczy. Nie moŜe się ruszać, ale jest świadoma... i przeraŜona. Mike i Hatch stoją w drzwiach naprzeciw niej. LINOGE Wejdźcie, chłopcy. Tylko szybko i cicho... chyba Ŝe chcecie, Ŝeby ta suka spaliła sobie twarz. Unosi lekko laskę. Równocześnie Joanna bliźniaczym ruchem unosi jedną świecę, zbliŜając ją do twarzy. LINOGE Wszystkie włosy! Popatrzymy, jak się palą? MIKE Nie. Wchodzi do kuchni. Hatch idzie za nim, oglądając się przez ramię na korytarz. Bob Riggins rozmawia z wyspiarzami. Nie wiadomo, o czym mówi, ale widać, Ŝe kilku z nich przytakuje pastorowi. LINOGE Kłopoty z miejscowym szamanem, co? Posłuchaj czegoś, co moŜe ci się przydać później, konstablu... oczywiście zakładając, Ŝe w ogóle będzie jakieś „później". Wielebny Bobby Riggins ma dwie siostrzenice w Castine. Jedenasto- i dziewięcioletnią. Urocze blondynki. Bardzo je lubi. MoŜe nawet za bardzo. Kiedy jego samochód zatrzymuje się na podjeździe, zaraz się chowają. A nawet... MIKE Opuść ją. Joanno, nic ci się nie stało? Nie odpowiada, tylko obraca na niego przeraŜone oczy. Linoge marszczy brwi.

296

LINOGE JeŜeli nie chcesz zobaczyć pani Stanhope w roli największej świeczki urodzinowej świata, radzę ci się nie odzywać, dopóki nie udzielę ci głosu. Hatch, zamknij drzwi. Hatch spełnia polecenie. Linoge patrzy na niego, po czym przenosi wzrok z powrotem na Mike'a. LINOGE Nie lubisz znać prawdy, co? MIKE Nie w twojej wersji. LINOGE To niedobrze. Naprawdę szkoda. MoŜe na dodatek mi nie wierzysz? MIKE Wierzę. Ale twoja prawda to samo zło i Ŝadnego dobra. LINOGE Wzruszam się, słysząc tak natchnione myśli. Wiedz, konstablu Anderson, Ŝe dobro jest na ogół złudzeniem. Bajeczką, którą mamią się ludzie, Ŝeby w miarę bezboleśnie przejść przez Ŝycie. MIKE W to nie uwierzę. LINOGE Wiem. Dobry i przyzwoity do samego końca... ale tym razem chyba będziesz w mniejszości. Spogląda na Joannę. Unosi laskę... a potem wolno opuszcza. Joanna zsuwa się ze ściany. Gdy jej stopy dotykają podłogi, Linoge lekko dmucha. Przez kuchnię wieje wiatr. Chwieją się płomyki świec na stole i blacie. Świece trzymane przez Joannę gasną. W tym momencie pryska czar, Joanna upuszcza świece i z płaczem podbiega do Mike'a. Mija Linoge'a szerokim łukiem. Linoge posyła jej ojcowski uśmiech. Mike otacza ją ramieniem. LINOGE Twoje miasto jest pełne cudzołoŜników, pedofilów, złodziei, Ŝarłoków, morderców, tyranów, łajdaków i chciwych durniów. Znam ich wszystkich, co do jednego - zrodzony z 297

chuci, w proch się obróci. W grzechu poczęty, będzie przeklęty. JOANNA (szlochając) To diabeł! Diabeł! Nie pozwólcie mu się więcej do mnie zbliŜać! Zrobię wszystko, tylko niech więcej się do mnie nie zbliŜa! MIKE Czego chcesz, Linoge? LINOGE Za godzinę wszyscy mają siedzieć na ławkach - na początek. Zorganizujemy małe nieplanowane zgromadzenie miejskie. Punktualnie o dziewiątej. A potem... cóŜ... zobaczymy. MIKE Co zobaczymy? Linoge podchodzi do tylnego wyjścia. Unosi laskę i drzwi otwierają się same. Do kuchni wpada wiatr, gasząc wszystkie świece. Sylwetka Linoge'a odwraca się w ciemności. Widzimy wirujące czerwone Ŝyłki rozświetlające jego oczy.

LINOGE Zobaczymy, czy moja znajomość z tym miastem się skończy... czy dopiero zacznie. O dziewiątej, konstablu. Ty... on... ona... wielebny Bobbie... burmistrz Robbie... wszyscy. Wychodzi. Drzwi się za nim zatrzaskują. 298

71 WNĘTRZE: KUCHNIA; MIKE, HATCH I JOANNA - WIECZÓR.

HATCH Co robimy? MIKE A co moŜemy zrobić? Musimy posłuchać, czego od nas chce. Nie widzę innego wyjścia. Powiedz Robbiemu. HATCH Co z dziećmi? JOANNA Ja przy nich posiedzę... Nie chcę być tam, gdzie on. JuŜ nigdy. MIKE Nie, trzeba zrobić coś innego. Chce, Ŝeby w sali byli wszyscy, czyli ty teŜ, Jo. (zastanawia się) Zabierzemy dzieci na górę. Z łóŜkami. PołoŜymy z tyłu. HATCH Tak, tak będzie najlepiej. (gdy Mike otwiera drzwi) Nigdy w Ŝyciu się tak nie bałem. MIKE Ja teŜ. Wychodzą powiedzieć wyspiarzom o nadzwyczajnym zgromadzeniu.

72 PLENER: FRONT RATUSZA - WIECZÓR.

WieŜyczka z pamiątkowym dzwonem prawie zniknęła pod zaspami. Na jednej z zasp - dokonując sztuki prawie tak cudownej jak chodzenie po wodzie - stoi Andre Linoge. Laskę opiera o śnieg między stopami. Wpatruje się w ratusz... jak wartownik... czeka na właściwy moment.

WYCIEMNIENIE. KONIEC AKTU 3.

Akt 4

73 PLENER: SKRZYśOWANIE MAIN STREET I ATLANTIC STREET -WIECZÓR.

Wiatr wciąŜ wieje, niosąc tumany śniegu przez Main Street, gdzie rosną coraz wyŜsze zaspy, ale śnieg prawie juŜ przestał padać.

74 PLENER: RUINY PRZYSTANI - WIECZÓR.

Fale nadal tłuką w wał nadbrzeŜny, lecz nie tak wściekle jak poprzednio. U stóp Atlantic Street leŜy wywrócona łódź rybacka, która przebiła dziobem okno wystawowe sklepu z antykami i pamiątkami.

75 PLENER: NIEBO - WIECZÓR.

Z początku widzimy tylko czerń i chmury, lecz po chwili pojawia się srebrzysty poblask. Widać w nim wyraźniej skotłowane, ciemne kształty chmur, a potem na moment ukazuje się nam księŜyc w pełni, który zaraz znika.

76 PLENER: RATUSZ-WIECZÓR.

Budynek widoczny przez falujące firany śniegu wciąŜ wygląda trochę jak miraŜ. Wiatr wpełza pod dach wieŜyczki i kołysze dzwonem, który cicho się odzywa.

77 WNĘTRZE: STAROMODNY ZEGAR MECHANICZNY. ZBLIśENIE.

Zegar głośno tyka. Gdy wskazówka minutowa przeskakuje na dwunastkę, zegar zaczyna wybijać dziewiątą. Kamera odjeŜdŜa od jego tarczy i odwraca się, pokazując nam salę zgromadzeń miejskich w Little Tall. To widmowy, a zarazem piękny widok. Siedzą tu wszyscy członkowie małej społeczności, których dotychczas poznaliśmy, oraz reszta wyspiarzy - w sumie dwieście osób. W blasku świec wyglądają niesamowicie jak wieśniacy z dawnych czasów... z czasów Salem i Roanoke, powiedzmy. W pierwszym rzędzie siedzą Mike i Molly; Hatch i Melinda; wielebny Bob Riggins z Ŝoną Cathy; Ursula Godsoe i Sandra Beals. Robbie Beals siedzi na podium przy małym 300

drewnianym stole prezydialnym po lewej stronie mównicy. Przed nim stoi niewielka tabliczka z napisem BURMISTRZ. Z tyłu sali w rogu ustawiono osiem łóŜek polowych. Śpią na nich dzieci. Na składanych krzesełkach po obu stronach tej enklawy siedzą Angie Carver, Tavia Godsoe, Joanna Stanhope, Andy Robichaux, Cat Withers i Lucien Fournier. Starają się jak najlepiej pilnować dzieci. Gdy wybrzmiewają ostatnie uderzenia zegara, słychać tylko gwizd wiatru za oknami. Ludzie oglądają się nerwowo, wyczekując nadejścia Linoge'a. Po chwili Robbie wstaje zza stołu i podchodzi do mównicy, pedantycznie obciągając marynarkę. ROBBIE Panie i panowie... tak jak wy nie bardzo wiem, na co czekamy, ale... JOHNNY HARRIMAN To moŜe lepiej siądziesz i zaczekasz z nami, Robbie, co? Jego uwagę kwituje nerwowy śmiech. Robbie spogląda na Johnny'ego spod zmarszczonych brwi. ROBBIE Chcę tylko powiedzieć, Johnny, Ŝe na pewno znajdziemy jakieś rozwiązanie tej... sytuacji... jeŜeli będziemy się trzymać razem, tak jak zawsze na naszej wyspie... 301

78 WNĘTRZE: DRZWI WEJŚCIOWE RATUSZA - WIECZÓR.

Drzwi otwierają się z hukiem zwielokrotnionym przez echo. Na zaśnieŜonym ganku widzimy buty Linoge'a i czarny trzon jego laski.

79 WNĘTRZE: ROBBIE BEALS.

Milknie i patrzy na drzwi. Po jego twarzy cieknie pot.

80 WNĘTRZE: MONTAś WYSPIARZY.

Tavia... Jonas Stanhope... Hatch... Melinda... Orv... Wielebny Bob Riggins... Lucien... inni. Wszyscy patrzą na drzwi.

81 WNĘTRZE: KORYTARZ W RATUSZU - WIECZÓR.

Buty stąpają po czarno-białej mozaice posadzki. Laska stuka o płytki w regularnych odstępach. Śledzimy buty do samych drzwi prowadzących do sali zgromadzeń. Potem kamera podrywa się gwałtownie, ukazując podwójne przeszklone drzwi. Są opatrzone napisem: SALA ZGROMADZEŃ MIEJSKICH LITTLE TALL. A poniŜej: UFAJMY BOGU I SOBIE NAWZAJEM. Widzimy wyspiarzy z lękiem spoglądających w kierunku przybysza. Dłonie w jasnoŜółtych rękawiczkach chwytają dwie klamki. Otwierają drzwi w kierunku kamery...

82 WNĘTRZE: WEJŚCIE DO SALI ZGROMADZEŃ, WIDOK Z DRUGIEJ STRONY - WIECZÓR.

Linoge stoi w drzwiach w swojej dwurzędowej kurtce i Ŝółtych rękawiczkach, trzymając laskę pod pachą. Uśmiecha się, roztropnie ukrywając swe zwierzęce kły; jego oczy wyglądają mniej więcej normalnie. Ściąga rękawiczki i chowa w kieszeni. Powoli i w głuchej ciszy Linoge wkracza do sali. Jedynym dźwiękiem jest miarowe tykanie zegara.

83 WNĘTRZE: SALA ZGROMADZEŃ MIEJSKICH - WIECZÓR.

Linoge idzie wolno przejściem za rzędami ławek i przed stolikami, które słuŜyły jako bufet i walają się na nich okruchy. Wszyscy wyspiarze, a szczególnie ci zajmujący ostatnie dwa lub trzy rzędy ławek (ci, którzy są najbliŜej niego), oglądają się, patrząc na niego z lękiem i nieufnością. Gdy Linoge zbliŜa się do łóŜek śpiących dzieci, ich samozwańczy opiekunowie skupiają się w ciasny szereg, tworząc zaporę między Linoge'em a dziećmi. Linoge dochodzi do miejsca, gdzie powinien skręcić w prawo, by środkowym przejściem dotrzeć do podwyŜszenia. Stoi tam przez chwilę, uśmiecha się dobrotliwie, najwyraźniej rozkoszując się strachem i nieufnością wypełniającymi milczącą salę. Jak gdyby się nimi karmił. 302

W sekwencję są wmontowane przebitki znanych nam wyspiarzy. Cat patrzy na Linoge'a wyzywająco: „dostaniesz te dzieci tylko po moim trupie", zdaje się mówić jej mina, szczera twarz Hatcha wyraŜa napięcie i determinację; twarz Melindy trwogę. Widzimy teŜ innych: Jacka Carvera... Ferda Andrewsa... Uptona Bella... przestraszonych, sparaliŜowanych obecnością istoty nadprzyrodzonej... bo czują, Ŝe mają do czynienia z istotą nie z tego świata. Na końcu widzimy Robbiego o twarzy zalanej potem, który trzyma rękę głęboko w kieszeni, gdzie ukrył broń. Linoge stuka laską w ławkę po lewej, a potem po prawej, tak samo jak stukał w furtkę domu Marthy. Słychać syk; ze zwęglonych śladów pozostawionych przez laskę unosi się dym. Osoby siedzące najbliŜej środkowego przejścia cofają się. Z prawej siedzi rodzina Hopewellow - Stan, Mary i Davey. Linoge uśmiecha się do nich, rozchylając odrobinę wargi i obnaŜając zakończenia kłów. Wszyscy troje gwałtownie reagują na ten widok. Mary otacza ramieniem syna i ze strachem patrzy na Linoge'a. LINOGE Witaj, Davey. Twój dzień wolny od szkolnych zajęć mógłby być doskonałym tematem wypracowania, nie sądzisz? Davey nie odpowiada. Linoge spogląda na niego jeszcze przez chwilę, wciąŜ się uśmiechając. LINOGE Twój ojciec jest złodziejem. W ciągu ostatnich sześciu lat ukradł ponad czternaście tysięcy dolarów z firmy zaopatrzeniowej, w której pracuje. Uprawia hazard, (poufałym tonem) I przegrywa. Davey odwraca się, posyłając ojcu zaskoczone i niedowierzające spojrzenie. Jego wzrok mówi: „Nie wierzę, na pewno nie ojciec, mój ojciec na pewno nie" - lecz przez ułamek sekundy Davey widzi w twarzy Stana poczucie winy i panikę osoby złapanej w potrzask. To tylko ułamek sekundy, ale wystarczy, by głęboko wstrząsnąć zaufaniem chłopca do ubóstwianego dotąd ojca. DAVEY Tato...? STAN HOPEWELL Nie wiem, kim pan jest, ale pan kłamie, (pauza) Kłamie pan. Mówi przekonująco, lecz nie do końca. Nikt mu nie wierzy, łącznie z jego Ŝoną i synem. Linoge rozpromienia się w uśmiechu. 303

LINOGE Kto nie jest bez skazy, zaprzeczy dwa razy... co, Davey? Co najmniej dwa. Skończywszy rozmowę z Hopewellami i w ciągu paru sekund zrujnowawszy cale zaufanie, jakim przez cale Ŝycie darzyła się rodzina, Linoge wolno rusza głównym przejściem w kierunku podium. Wszystkie oczy, napotykając jego wzrok, umykają w bok; wszystkie twarze bledną; wszystkie dusze przypominają sobie swoje błędy i oszustwa. Dochodząc do Johnny'ego Harrimana, Linoge przystaje. LINOGE Johnny Harriman! Człowiek, który spalił tartak w Machias po drugiej stronie cieśniny! JOHNNY HARRIMAN Ja... pan... nie zrobiłem tego! LINOGE (z uśmiechem) Oczywiście, Ŝe zrobiłeś! Dwa lata temu, zaraz po tym, jak cię wyrzucili! (przenosi wzrok na Kirka Freemana) A Kirk pomógł... co? Naturalnie - od czego w końcu ma się przyjaciół? (ponownie do Johnny'ego) Siedemdziesiąt osób straciło pracę, ale ty się zemściłeś, a tylko to jest waŜne, prawda? Jasne, Ŝe tak. Wyspiarze wpatrują się w Johnny'ego, jak gdyby widzieli go pierwszy raz w Ŝyciu... i na Kirka. Johnny kuli się pod ich spojrzeniem, pragnąc stać się niewidzialny.

KIRK (do Johnny'ego) No i masz, palancie. Widzisz, w co nas wpakowałeś? JOHNNY Zamknij się! Kirk milknie, ale jest juŜ za późno. Linoge z uśmiechem kroczy dalej. KaŜda osoba na którą spogląda, kuli się jak zbity pies. Nikt nie śmie spojrzeć mu w oczy. KaŜdy z wyspiarzy ma nadzieję, Ŝe Linoge się przy nim nie zatrzyma i nie odezwie tak jak do Staną i Johnny'ego Harrimana. Linoge przystaje jeszcze tylko raz, gdy dochodzi do Jacka Carvera. Po bokach Jacka siedzą dwaj męŜczyźni, o których wspomniał Linoge, mówiąc o napaści na młodego geja. 304

Jack szybko unosi głowę, lecz zaraz odwraca wzrok od Linoge’a. Alex Haber i Lucien Foumier czują się równie niepewnie. LINOGE Powinniście chłopcy kiedyś odwiedzić tego geja, któregoście pobili. Spodobałaby się wam ta opaska na oku. Taka wzorzysta.

84 WNĘTRZE: ANGIE CARVER.

Marszczy brwi, zastanawiając się: co Linoge wygaduje ojej męŜu? śe niby kogoś pobił? Jack nigdy nie zrobiłby czegoś takiego. Na pewno.

86 WNĘTRZE: PONOWNIE GŁÓWNE PRZEJŚCIE MIĘDZY ŁAWKAMI W SALI ZGROMADZEŃ.

JACK (zduszonym szeptem) Zamknij się. LINOGE Mieszka w jednym z tych domów bez windy przy Canal Street, zaraz za Lisbon. Mógłbym wam podać adres. Nie wiem, moŜe macie ochotę pozbawić go resztki wzroku. Co, Lucien, chcesz mu wykłuć drugie oko? Porządnie dokończyć robotę? (Lucien milczy ze wzrokiem wbitym w podłogę) Alex? (Alex takŜe nie puszcza pary z ust) W grzechu poczęty, będziesz przeklęty. Linoge odchodzi od nich, ruszając dalej w kierunku frontu sali.

305

86 WNĘTRZE. ROBBIE BEALS.

Stoi między niewielkim stołem prezydialnym a mównicą. Po twarzy wciąŜ leje mu się pot; przemókł mu juŜ kołnierzyk koszuli. Widzi:

87 WNĘTRZE: SALA ZGROMADZEŃ WIDZIANA Z POZYCJI ROBBIEGO.

Do podwyŜszenia zbliŜa się ubrana w szpitalną koszulę fałszywa matka o potarganych siwych włosach. To oczywiście nadal jest Linoge, który wciąŜ trzyma w dłoni laskę z wilczą głową. FAŁSZYWA MATKA Robbie, dlaczego musiałam umrzeć wśród obcych? Jeszcze mi tego nie wyjaśniłeś. Dlaczego musiałam umierać, wołając cię? A chciałam tylko pocałunku...

88 WNĘTRZE: SALA ZGROMADZEŃ, UJĘCIE PODIUM.

Gdy Linoge (w tym ujęciu to Linoge) podchodzi, Robbie wyciąga z kieszeni pistolet i mierzy do niego. ROBBIE Nie zbliŜaj się! Ostrzegam, nie zbliŜaj się! LINOGE OdłóŜ to. Robbie rozwiera dłoń. Widzimy, jak usiłuje do tego nie dopuścić, ale wygląda to, jak gdyby chwyciła go jakaś wielka niewidzialna ręka i odginała palec po palcu. Pistolet z hukiem ląduje na podłodze dokładnie w chwili, gdy Linoge wchodzi po schodkach na podwyŜszenie.

89 WNĘTRZE: FRONT PODIUM WIDZIANY Z POZYCJI ROBBIEGO.

Po schodkach wchodzi fałszywa matka. Szpitalna koszula wisi na jej wychudzonym ciele. Ze złośliwym błyskiem w załzawionych oczach celuje końcem laski w Robbiego. FAŁSZYWA MATKA Robbie, moŜe zechcesz wszystkim powiedzieć, gdzie byłeś i co robiłeś, kiedy umierałam? Przypuszczam, Ŝe zainteresowałoby to zwłaszcza twoją Ŝonę.

306

90 WNĘTRZE: UJĘCIE ROBBIEGO, LINOGE'A I KILKU PIERWSZYCH RZĘDÓW PONIśEJ.

ROBBIE Lepiej milcz. Sandra, nie słuchaj! To wszystko kłamstwa! Zaskoczona i przestraszona Sandra Beals zaczyna wstawać, ale Ursula łapie ją za przegub i sadza z powrotem. Linoge wyciąga rękę w stronę twarzy Robbiego, zakrzywiając palce jak szpony. LINOGE Twoje oczy...

91 WNĘTRZE: FAŁSZYWA MATKA WIDZIANA Z POZYCJI ROBBIEGO.

FAŁSZYWA MATKA Wydłubię ci oczy z głowy i zjem... Starcza, koścista dłoń wciąŜ wykonuje szponiaste gesty.

92 WNĘTRZE: PODIUM.

Robbie zatacza się do tyłu, potyka o własne stopy i pada. Cofa się przed Linoge'em/mamą, szorując tyłkiem po podłodze. Zatrzymuje się dopiero pod stolikiem prezydialnym. Siedzi tam, bełkocząc coś niezrozumiale. Jego pistolet leŜy zapomniany na podium około metra od niego. Wśród wyspiarzy przebiega szmer lęku, gdy Linoge staje przed mównicą, kładąc ręce po jej bokach gestem pewnego siebie polityka, który szykuje się do oracji. LINOGE Nie martwcie się - na pewno niedługo dojdzie do siebie. Tymczasem miło popatrzeć, jak siedzi pod stołem, zamiast walić w niego pięścią, nie sądzicie? To takie... kojące. Śmiało, przyznajcie, Ŝe to prawda... (urywa na chwilę, uśmiecha się) .. .niech się potwór trochę powstydzi. Patrzą na niego w milczeniu, ze strachem. Linoge przygląda się im z uśmiechem. LINOGE Czas przejść do rzeczy. Przedstawię wam sprawę, a potem zejdę na dół i zaczekam, aŜ podejmiecie decyzję.

307

93 WNĘTRZE: WYSPIARZE.

Wstaje Sonny Brautigan. Boi się, ale determinacja bierze górę. SONNY Dlaczego przyjechał pan tutaj? Dlaczego my?

94 WNĘTRZE: MIKE I MOLLY, ZBLIśENIE.

MIKE (cicho; jakby do siebie) Chyba dlatego, Ŝe z jakiegoś powodu strasznie go wkurzamy. Molly bierze go za rękę. Mike unosi jej dłoń i przytula do swojego policzka, szukając otuchy w jej dotyku.

95 WNĘTRZE: UJĘCIE PODIUM I SALI; LINOGE.

LINOGE Jestem tu, poniewaŜ mieszkańcy wysp w potrzebie potrafią się zjednoczyć w imię wspólnego dobra... potrafią teŜ dochować tajemnicy. Tak było na wyspie Roanoke w roku 1587. I tak jest na Little Tall w roku 1989. HATCH (wstaje) Mów. Przestań owijać w bawełnę i powiedz, czego chcesz. Hatch siada. Linoge stoi przy mównicy z pochyloną głową, jak gdyby nad czymś się zastanawiał. Wyspiarze czekają, wstrzymując oddech. Za oknami jęczy wiatr. Wreszcie przybysz unosi głowę i patrzy na zebranych. LINOGE Macie na sali swoje dzieci... a jednak wcale ich tu nie ma. Podobnie jest ze mną, poniewaŜ część mnie jest teraz z nimi. Wskazuje na prawo, gdzie są okna wychodzące na zewnątrz. Przy ładnej pogodzie moŜna przez nie ujrzeć zachodni stok schodzący na przystań, moŜna zobaczyć cieśninę i ląd. Teraz okna są ciemne... do chwili, gdy Linoge unosi drugą rękę i celuje w okna wilczą głową. Okna wypełnia jasnobłękitne światło. Przez zgromadzenie wyspiarzy przebiega szmer zdumienia i lęku. Niektórzy przysłaniają oczy. LINOGE Spójrzcie! 308

Kamera robi najazd na środkowe okno. Widzimy błękitne niebo... widzimy chmury poniŜej... widzimy kształt, który wygląda jak klucz ptaków (moŜe kaczek?), frunący nad chmurami. Tylko Ŝe to nie są kaczki ani gęsi... to są... to...

96 WNĘTRZE: „DZIECIĘCY KĄCIK" W SALI ZGROMADZEŃ.

Andy Robichaux zrywa się na równe nogi, nie odrywając wzroku od świetlistych okien. Na jego twarzy maluje się śmiertelne przeraŜenie. ANDY Harry... mój BoŜe, to Harry! Rozgorączkowany patrzy na śpiącego syna, chcąc się przekonać, Ŝe chłopiec nie zniknął, potem znów spogląda na obraz w oknie. Obok niego staje Angie. ANGIE (krzyczy) Buster! Jack, to Buster!

97 WNĘTRZE: LINOGE, ZBLIśENIE.

LINOGE Są wszystkie.

98 PLENER: LINOGE I DZIECI W POWIETRZU - DZIEŃ.

Linoge wciąŜ prowadzi klucz, lecąc tuŜ za laską. Tak jak wcześniej trzyma za rękę Ralphiego i Pippę, a pozostałe dzieci lecą uczepione ich po obu stronach, tworząc klucz. Wszystkie są roześmiane i rozradowane. Błogo szczęśliwe. Do chwili, gdy... LINOGE (głos) A jeśli puszczę je tam... Linoge zwalnia uchwyt, puszcza Ralphiego i Pippę. Ich radość w jednej chwili ustępuje miejsca przeraŜeniu. Ośmioro dzieci z wrzaskiem rozłącza się od siebie i spada prosto w warstwę chmur, która je pochłania.

99 WNĘTRZE: LINOGE, ZBLIśENIE.

LINOGE ...umrą tutaj.

309

100 WNĘTRZE: PONOWNIE PODIUM I ZEBRANI; LINOGE.

Linoge opuszcza laskę i jasnobłękitny blask w oknach gaśnie; znów są czarne. Wyspiarze są wstrząśnięci tym, co zobaczyli. Oczywiście najbardziej wstrząśnięci są rodzice. LINOGE Tak się stanie. Zgasną jak... Zwraca głowę w lewo i lekko dmucha. Kilka świec ustawionych pod ścianą (osiem) gaśnie. LINOGE (ciągnie z uśmiechem) ... jak świece na wietrze. Ursula Godsoe podnosi się na miękkich nogach. Jej ładna dotąd twarz poszarzała od bezradnej rozpaczy. Ursula chwieje się i o mały włos nie upada. Melinda Hatcher wstaje i pomaga jej odzyskać równowagę. Ursula gorąco błaga: URSULA (przez łzy) Proszę nie krzywdzić mojej Sally. Po odejściu Petera tylko ona mi została. Jeśli mamy to, czego pan chce, na pewno panu damy. Przysięgam. Damy, prawda?

101 WNĘTRZE: MONTAś ZEBRANYCH W SALI RATUSZA.

Cat Withers... Sonny... Della Bissonette... Jenna Freeman... Jack, Lucien i Alex Haber, trójka skruszonych zabijaków... wszyscy kiwają głowami i cicho potakują. Tak, dadzą Linoge'owi to, czego chce. Dadzą bardzo chętnie.

102 WNĘTRZE: PIERWSZY RZĄD.

HATCH (stoi obok Ŝony) Co to jest? Mów.

103 WNĘTRZE: PONOWNIE PODIUM I ZEBRANI; LINOGE.

LINOGE śyję juŜ bardzo długo - wiele tysięcy lat - ale nie jestem bogiem ani nie jestem nieśmiertelny. Linoge ujmuje laskę w połowie długości, unosi ją poziomo nad głowę, a potem powoli opuszcza tuŜ przed swoją twarzą. Na jego czoło pada cień, rzucany przez nią w świetle świecy. W tym momencie mocne rysy przystojnego męŜczyzny w średnim wieku zaczynają się zmieniać... 310

i starzeć. Twarz Linoge'a staje się zwiędłym i pomarszczonym obliczem człowieka, który nie jest stary, ale wręcz wiekowy. Ma zapadłe oczy i cięŜkie, opuchnięte powieki. Zebrani wydają zdławiony okrzyk zaskoczenia. ReŜyser znów moŜe wmontować przebitki poszczególnych twarzy reagujących na ten widok. Widzimy na przykład Andy'ego Robichaux, który siedzi przy synu, głaszcząc jego rączkę. LINOGE Widzicie, jak naprawdę wyglądam. Jestem stary. Schorowany. Prawdę mówiąc, umierający. Linoge znów unosi laskę i cień znika. Staje się na powrót młody. Czeka, słuchając szmeru zebranych. LINOGE W porównaniu z waszym motylim istnieniem mam przed sobą jeszcze długie Ŝycie - będę stąpał po ziemi długo po tym, jak najmłodsi z was... na przykład Davey Hopewell albo mały Don Beals... Wmontowane przebitki Daveya z rodzicami i śpiącego Dona. LINOGE (ciągnie) ...spoczną w grobach. Lecz według mojej skali pozostało mi niewiele czasu. Pytacie, czego chcę?

104 WNĘTRZE: MIKE I MOLLY ANDERSONOWIE.

Mike juŜ się domyśla. Na jego twarzy maluje się zgroza i gwałtowny sprzeciw. Zaczyna mówić, z początku szeptem, potem coraz głośniej, aŜ do krzyku. Molly łapie go za przegub... MIKE Nie, nie, nie, nie...

105 WNĘTRZE: LINOGE NA MÓWNICY.

LINOGE (nie reagując na protesty Mike'a) Chcę kogoś, kogo będę mógł wychowywać i uczyć; kogoś, komu przekaŜę całą swoją wiedzę i doświadczenie; chcę kogoś, kto będzie kontynuował moje dzieło, gdy sam nie będę juŜ mógł tego czynić. 311

106 WNĘTRZE: MIKE.

Zrywa się na nogi, ciągnąc za sobą Molly. MIKE Nie! Nigdy! Przenigdy!

107 WNĘTRZE: LINOGE.

LINOGE (nie reagując na protesty Mike'a) Chcę dziecko. Jedno z ośmiorga, które tam śpią. NiewaŜne które; wszystkie doskonale się nadają. JeŜeli dacie mi, czego chcę - i uczynicie to z własnej woli - odejdę.

108 WNĘTRZE: PODIUM I ZEBRANI; UJĘCIE MIKE'A I LINOGE'A.

MIKE Nigdy! Nigdy nie oddamy ci naszego dziecka! Nigdy! Wyrywa się z uścisku Molly i skacze na schody prowadzące na podium, chcąc się rzucić na Linoge'a. Zaślepiony furią nie zwaŜa na to, czyjego siła wystarczy, by pokonać nadprzyrodzoną moc Linoge'a. LINOGE Trzymajcie go! Inaczej puszczę dzieci! Przysięgam, Ŝe spadną! 312

109 WNĘTRZE: „DZIECIĘCY KĄCIK".

Dzieci jęczą i przewracają się na łóŜkach. W ich spokój wkradł się jakiś wewnętrzny lęk... albo strach przed czymś, co dzieje się daleko stąd i bardzo wysoko. JACK CARVER (w panice) Łapcie go! Na litość boską, zatrzymajcie go!

110 WNĘTRZE: PONOWNIE PODIUM.

Zanim Mike zdąŜył dopaść schodów, wielebny Bob Riggins zarzuca mu ręce na plecy. Pomaga mu Hatch i przytrzymuje Andersona, zanim Mike'owi udaje się zrzucić Rigginsa, który choć masywny, jest nieco pulchny. HATCH Mike, nie... musimy go wysłuchać... przynajmniej wysłuchać... MIKE (szamocząc się) Nie musimy! Puść mnie, Hatch! Do cholery, puść! Prawie udaje mu się uwolnić, gdy doskakują Lucien, Sonny, Alex i Johnny. Wszyscy są krzepcy i bez trudu wloką go z powrotem na ławkę w pierwszym rzędzie. Widzimy, Ŝe są zakłopotani, ale i zdecydowani. JOHNNY Siedź przez chwilę spokojnie, Mike, i posłuchaj, co ma do powiedzenia. Niech dokończy. LUCIEN Musimy mu pozwolić mówić. MIKE Mylisz się. To najgorsze wyjście. Spogląda na Molly, szukając u niej wsparcia, ale to, co widzi, wprawia go w zdumienie... na twarzy Molly maluje się rozpacz i niepewność. MIKE (ze zgrozą) Molly? Molly?

313

MOLLY Nie wiem, Mike. Chyba powinniśmy go wysłuchać. MELINDA Posłuchać przecieŜ moŜemy. SONNY Nie mamy wyjścia. Odwracają się do Linoge'a.

111 WNĘTRZE: WYSPIARZE.

Wszyscy odwracają się do Linoge'a, czekając na dokończenie.

112 WNĘTRZE: PONOWNIE LINOGE.

Kiedy mówi, kamera wolno robi najazd do zbliŜenia. LINOGE W tym wypadku nie mogę brać, nie pytając o zgodę... ale mogę ukarać; zapewniam was, Ŝe potrafię karać dotkliwie. Dajcie mi jedno ze śpiących tam dzieci, abym je wychował jak własne, a zostawię was w spokoju. Dziecko będzie Ŝyło długo - jeszcze długo po śmierci pozostałych - i wiele zobaczy. Odejdę, jeśli mi dacie, czego chcę. JeŜeli odmówicie, spełni się sen, który mieliście tej nocy. Dzieci spadną na ziemię, reszta dwójkami pomaszeruje prosto do oceanu, a kiedy skończy się sztorm, wyspa będzie wyglądać tak jak Roanoke. Wyludniona... pusta. Daję wam pół godziny. Przedyskutujcie to... przecieŜ po to są miejskie zgromadzenia. A potem... Milknie. Widzimy to w duŜym zbliŜeniu. LINOGE Dokonajcie wyboru.

WYCIEMNIENIE. KONIEC AKTU 4.

Akt 5

113 PLENER: RATUSZ LITTLE TALL - WIECZÓR.

Podmuchy wiatru nadal niosą śnieg, ale przestało juŜ padać. Sztorm stulecia - przynajmniej ten wywołany przez matkę naturę - juŜ się skończył.

114 PLENER: NIEBO-WIECZÓR.

Zasłona chmur zaczyna się rozrywać. Gdy pojawia się księŜyc w pełni, pozostaje widoczny przez dłuŜszy czas.

115 WNĘTRZE: SALA ZGROMADZEŃ MIEJSKICH, WIDOK Z KORYTARZA.

Zaglądamy do środka przez oszklone drzwi, a u dołu, niczym napis przesuwający się na ekranie podczas nadawania wiadomości, biegnie motto: UFAJMY BOGU I SOBIE NAWZAJEM. Widzimy Robbiego Bealsa, który wstaje (po wyjściu spod stołu wciąŜ ma włosy w nieładzie) i wolno podchodzi do mównicy.

116 POMINIĘTO. 117 118 WNĘTRZE: SALA ZGROMADZEŃ MIEJSKICH - WIECZÓR.

[MontaŜ następującej sekwencji zaleŜy od reŜysera, ale powinna stanowić mniej więcej jedno główne ujęcie, poniewaŜ w ten sposób została napisana.] Robbie staje na mównicy i patrzy na oczekujących w milczeniu mieszkańców miasta. Mike nadal siedzi w pierwszym rzędzie, ale niemal dostrzegalnie wibruje jak napięta do granic moŜliwości struna. Po jego bokach siedzą Hatch i Molly. Mike trzyma za rękę Ŝonę, która spogląda na niego z niepokojem. Za nimi w drugim rzędzie siedzą samozwańczy porządkowi zgromadzenia - Lucien, Sonny, Alex i Johnny. Jeśli Mike spróbuje przeszkodzić w podejmowaniu decyzji, są gotowi go powstrzymać. W głębi sali, gdzie śpią dzieci, zgromadziła się większa grupa dorosłych. Ursula dołączyła do Tavii czuwającej przy Sally Godsoe; przy Harrym siedzą Andi i Jill; Jack usiadł przy Angie, pragnąc być bliŜej Bustera... choć kiedy próbuje objąć Ŝonę, Angie odsuwa się, unikając

315

jego dotyku. „Jackie, jesteś mi winien parę słów wyjaśnienia" - jak mógłby powiedzieć Ricky Ricardo. Melinda siedzi przy Pippie, a obok niej przy Donie czuwa Sandra. Carla i Henry Brightowie siedzą w nogach łóŜka Franka, trzymając się za ręce. Linda St. Pierre jest przy Heidi. Mimo to wszyscy rodzice nie skupiają uwagi tylko na śpiących dzieciach, lecz na Robbiem, samozwańczym przewodniczącym zgromadzenia... i na pozostałych wyspiarzach, którzy mają podjąć decyzję o losie ich dzieci. Usiłując wziąć się w garść, Robbie zagląda pod pulpit mównicy i wyciąga stamtąd młotek - stary i cięŜki, relikt pochodzący jeszcze z siedemnastego wieku. Robbie przypatruje mu się przez chwilę, jakby go widział pierwszy raz w Ŝyciu, po czym z hukiem wali o blat. Kilka osób podskakuje. ROBBIE Proszę o spokój. Wydaje mi się, Ŝe powinniśmy rozpatrzeć tę sprawę w taki sam sposób jak kaŜdą sprawę dotyczącą miasta. Bo przecieŜ sprawa dotyczy miasta. Całego miasta, prawda? Odpowiada mu pełna napięcia cisza. Mike wygląda, jak gdyby chciał mu odpowiedzieć, ale milczy. Molly wciąŜ spogląda na męŜa z niepokojem, gładząc jego dłoń, która mocno (i zapewne boleśnie) zaciska się na jej palcach. ROBBIE Czy ktoś zgłasza sprzeciw? Cisza. Robbie znów wali młotkiem w pulpit mównicy - ŁUP! - i ludzie znowu podskakują. Z wyjątkiem dzieci, które leŜą pogrąŜone w głębokim śnie. Albo śpiączce. ROBBIE Zgromadzenie musi podjąć decyzję, czy dać temu... tej istocie, która się wśród nas zjawiła... jedno z naszych dzieci. Powiada on, Ŝe odejdzie, jeŜeli mu damy, czego chce, a jeśli się nie zgodzimy, zabije nas wszystkich - łącznie z dziećmi. Czy jasno to sformułowałem? Cisza. ROBBIE W porządku. Zatem pytam was, mieszkańcy Little Tall, jakie jest wasze zdanie na temat dyskutowanej sprawy? Cisza. Wreszcie wolno wstaje Cal Freese. Rozgląda się po twarzach wyspiarzy. 316

CAL Nie rozumiem, jaki moŜemy mieć wybór, jeŜeli wierzymy, Ŝe moŜe zrobić to, co zapowiedział. ROBERTA COIGN A ty mu wierzysz? CAL Zadałem sobie to pytanie na samym początku. I... tak, wierzę. To, co zobaczyłem, wystarczyło, Ŝeby mnie przekonać. I wydaje mi się, Ŝe albo mu damy, czego chce, albo odbierze nam wszystko... łącznie z dziećmi. Cal siada. ROBBIE Roberta Coign słusznie zwróciła uwagę na waŜną kwestię. Ilu z nas wierzy, Ŝe Linoge mówi prawdę? śe spełni swoją groźbę i zmiecie wszystkich z powierzchni wyspy, jeŜeli nie wyrazimy zgody? Cisza. Wszyscy w to wierzą, ale nikt nie chce pierwszy podnieść ręki. DELLA BISSONETTE Wszystkim nam śniło się to samo... i to nie był zwykły sen. Ja o tym wiem i wszyscy o tym wiemy. Lojalnie nas ostrzegł. Podnosi rękę. BURT SOAMES Nie ma w tym nic lojalnego, ale... Jego jedna ręka spoczywa na prowizorycznym temblaku, lecz Burt unosi drugą. Pozostali czynią to samo, najpierw kilka osób, potem następne, a wreszcie prawie wszyscy. Jako jedni z ostatnich ręce podnoszą Hatch i Molly. Tylko Mike siedzi ponury, trzymając wolną rękę na kolanie. MOLLY (cicho, do Mike'a) Nie podejmujemy decyzji, Mike... jeszcze nie teraz. Chodzi tylko o to, czy wierzymy, czy... MIKE Wiem, o co chodzi. Ale jeśli pokonamy pierwszą przeszkodę, dalsza droga będzie coraz łatwiejsza. To teŜ wiem. 317

ROBBIE (opuszczając rękę) Dobrze, chyba mu wierzymy. Ustaliliśmy przynajmniej jedno. JeŜeli natomiast chodzi o dyskusję nad główną sprawą... MIKE (wstając) Chcę coś powiedzieć. ROBBIE Zgoda. Jesteś uczciwym podatnikiem. Masz głos. Mike powoli wchodzi po schodkach na podium. Molly przygląda mu się z obawą. Mike daje sobie spokój z mównicą i odwraca się do wyspiarzy. Mija kilka chwil, podczas których Mike zastanawia się, jak zacząć, skupiając na sobie naszą uwagę. MIKE Nie, to nie jest człowiek. Nie głosowałem, ale z tym się zgadzam. Widziałem, co zrobił Marcie Clarendon, co zrobił Peterowi Godsoemu, co zrobił naszym dzieciom, i nie wierzę, Ŝe to człowiek. Miałem ten sam sen co wy i tak samo dobrze jak wy rozumiem realność jego gróźb. MoŜe nawet lepiej - jestem waszym konstablem, którego wybraliście, Ŝeby pilnował przestrzegania waszych praw. Ale posłuchajcie. .. bandytom nie oddaje się własnych dzieci. Nie rozumiecie? Bandytom nie oddaje się dzieci!!! Z głębi sali, gdzie leŜą dzieci, wysuwa się Andy Robichaux. ANDY Jaki więc mamy wybór? Co mamy zrobić? Co tu moŜna zrobić? Jego słowa wita pomruk aprobaty, który, jak widzimy, niepokoi Mike'a. Bo odpowiedź, jakiej moŜe im udzielić, nie ma sensu. Jej jedyną zaletą jest fakt, Ŝe jest słuszna. MIKE Stanąć przeciw niemu ramię w ramię. I solidarnie, jednym głosem, powiedzieć mu „nie". Zrobić to, co jest napisane na drzwiach tej sali - zaufać Bogu i sobie nawzajem. Wtedy... moŜe... Linoge odejdzie. Tak jak odchodzą sztormy, kiedy tracą siły.

318

ORV BOUCHER A jeŜeli zacznie mierzyć do nas z tej laski? Co wtedy? JeŜeli zaczniemy padać jak ćmy na parapet? Tym razem pomruk aprobaty jest głośniejszy. WIELEBNY BOB RIGGINS „Oddajcie więc Cezarowi to, co naleŜy do Cezara, a Bogu to, co naleŜy do Boga". Sam mi to mówiłeś. Michaelu. niecałą godzinę temu. Ewangelia św. Mateusza. MIKE „Zejdź Mi z oczu, szatanie, bo nie myślisz o tym, co BoŜe. ale o tym, co ludzkie". Ewangelia św. Marka.* (rozgląda się dookoła) Ludzie... jeśli oddamy dziecko - nasze własne dziecko - jak będziemy mogli potem Ŝyć obok siebie, nawet jeśli pozwoli nam Ŝyć? ROBBIE Chyba dobrze. Mike odwraca się i patrzy na niego zdumiony. Jack Carver idzie z końca sali, zbliŜając się do podium. Kiedy się odzywa, Mike spogląda w jego stronę. Zewsząd słychać kolejne głosy. JACK CARVER Wszyscy musimy Ŝyć z czymś na sumieniu, Mike. Chyba Ŝe ty jesteś inny. Uwaga okazuje się celna. Widzimy, jak Mike coś sobie przypomina. Zwraca się do Jacka i do wszystkich. MIKE Nie, nie jestem inny. Ale to nie to samo, co ściąganie na egzaminie czy mały skok w bok, czy wspomnienie o kimś, komu zrobiłeś krzywdę, bo byłeś pijany i w złym humorze. Tu chodzi o dziecko! Nie rozumiesz tego, Jack? Być moŜe jego argumenty zaczynają do nich trafiać... gdy nagle odzywa się Robbie. * 8,33; Biblia Tysiąclecia.

319

ROBBIE Przypuśćmy, Ŝe masz rację i on odejdzie - staniemy przed nim, zbierzemy wszystkie sity i wolę, i jak jeden mąŜ krzykniemy mu „NIE!". Przypuśćmy, Ŝe zniknie i wróci tam, skąd przybył. Mike patrzy na niego nieufnie, czekając na pułapkę. ROBBIE Widziałeś nasze dzieci. Nie wiem, co naprawdę z nimi zrobił, ale nie mam wątpliwości, Ŝe latanie nad ziemią dobrze oddaje sytuację, w jakiej się znalazły. Wniosek jest jeden - mogą spaść. W to wierzę. Wystarczy, Ŝe machnie laską i pospadają. Jak wtedy będziemy Ŝyć? Powiemy sobie, Ŝe zabiliśmy ośmioro dzieci, bo nasza dobroć i prawość nie pozwoliła nam poświęcić jednego z nich? MIKE MoŜe blefować... MELINDA (ostrym, nieprzyjaznym tonem) Nie blefuje, Michael, dobrze wiesz. Sam widziałeś. Tavia Godsoe niepewnie wychodzi na środek, do głównego przejścia, gdzie woli zabierać głos większość wyspiarzy. Z początku się waha, potem mówi z coraz większym przekonaniem. TAVIA Michael, mówisz, jak gdyby zamierzał to dziecko zabić... jakby to miała być jakaś ofiara. Mnie się wydaje, Ŝe to coś w rodzaju... adopcji. Patrzy po twarzach, uśmiechając się niepewnie - jeśli mamy to zrobić, zróbmy to jak najlepiej. Spójrzmy na to z lepszej strony. JONAS I będzie długo Ŝyło! (pauza) Jeśli moŜna mu wierzyć. I po tym, jak go zobaczyłem... chyba mu wierzę. Pomruk zgody. I aprobaty. MIKE Linoge laską zatłukł na śmierć Marthę Clarendon! Wykłuł jej oczy! Zastanawiamy się, czy oddać dziecko potworowi! 320

Odpowiada mu cisza. Ludzie patrzą w podłogę, rumieniąc się ze wstydu. Wielebny Bob Riggins siada. Jego Ŝona kładzie mu dłoń na ramieniu, spoglądając z urazą na Mike'a. HENRY BRIGHT MoŜe i tak, ale co z resztą dzieci? JeŜeli się nie zgodzimy, umrą na naszych oczach. KIRK Racja, Mike - co z dobrem większości? Mike nie znajduje na to odpowiedzi. MIKE MoŜliwe, Ŝe z dziećmi teŜ blefuje. Szatan jest ojcem kłamstwa, a ten musi być jego bliskim krewnym. JILL ROBICHAUX (piskliwie i ze złością) Chcesz podjąć takie ryzyko? Świetnie... ale ryzykuj Ŝycie własnego dziecka, nie mojego! LINDA ST. PIERRE Jestem tego samego zdania. HENRY BRIGHT Michael, wiesz, co w tym wszystkim jest najgorsze? Przypuśćmy, Ŝe masz częściowo rację. śe my przeŜyjemy... a one umrą. (pokazuje na dzieci) Jak wtedy będziemy mogli na siebie spojrzeć? Jak wtedy będziemy mogli Ŝyć obok siebie? JACK I jak będziemy mogli Ŝyć obok ciebie? Rozlega się przyjemny pomruk aprobaty. Jack „pogromca gejów" wraca do śpiącego syna i siada obok niego. Mike na to takŜe nie znajduje dobrej odpowiedzi. Widzimy, jak gorączkowo szuka w myślach właściwej, ale nie odnajduje. Robbie patrzy na zegar, który pokazuje dwadzieścia po dziewiątej.

321

ROBBIE Dał nam pół godziny. Zostało dziesięć minut. MIKE Nie moŜemy tego zrobić! Nie rozumiecie? Nie dociera do was? Nie moŜemy mu pozwolić... SONNY (całkiem uprzejmie) Chyba juŜ poznaliśmy twoje zdanie, Mike. MoŜe juŜ usiądziesz, co? Mike spogląda na niego bezradnie. Nie jest głupi i widzi, co się święci. MIKE Musicie to przemyśleć. Bardzo dobrze wszystko przemyśleć. Schodzi z podium i siada obok Molly. Bierze ją za rękę. Po chwili Molly wysuwa dłoń. MOLLY Mike, chcę usiąść przy Ralphiem. Wstaje i środkowym przejściem idzie do kącika, gdzie śpią dzieci. Znika w grupce rodziców, nie oglądając się za siebie. ROBBIE Kto jeszcze chce zabrać głos? Chwila ciszy. URSULA (wysuwa się naprzód) Niech Bóg ma nas w swojej opiece, ale dajmy mu, czego chce. Dajmy mu, czego chce i niech odejdzie w swoją stronę. Nie zaleŜy mi na moim Ŝyciu, ale dzieci... nawet jeśli to miałaby być Sally. Lepiej Ŝyć ze złym człowiekiem niŜ... niŜ umrzeć... (rozgląda się z płaczem) BoŜe, Michael, gdzie masz serce? To są dzieci! Nie moŜemy pozwolić, Ŝeby zabił dzieci! Wraca do dzieci. Tymczasem na Mike'a spoglądają nieprzyjazne oczy.

322

ROBBIE (zerka na zegar) Ktoś jeszcze? Mike zaczyna się podnosić. Hatch kładzie mu dłoń na ramieniu i zaciska. Kiedy zaskoczony Mike spogląda na niego pytająco, Hatch lekko kręci głową. Jego gest mówi: „Daj spokój, zrobiłeś wszystko, co mogłeś". Mike strąca jego rękę i wstaje. Tym razem nie wchodzi na podwyŜszenie, ale mówi z ławki. MIKE Nie róbcie tego. Błagam. Andersonowie mieszkają na Little Tall od 1735 roku. Proszę was jako mieszkaniec wyspy i jako ojciec Ralphiego Andersona - nie róbcie tego. Nie ustępujcie, (pauza) To dla nas potępienie. Rozgląda się zrozpaczony. Nikt, nawet jego Ŝona, nie chce mu spojrzeć w oczy. Znów zapada cisza. Zakłóca ją tylko świst wiatru i tykanie zegara. MIKE Wobec tego zgłaszam wniosek, Ŝeby ograniczyć głosowanie. Niech głosują tylko rodzice. Wszyscy są mieszkańcami... LINDA ST. PIERRE Nie, to niesprawiedliwe. Czule dotyka czoła śpiącej córeczki. LINDA ST. PIERRE Wychowywałam ją sama - bardzo pomagali mi mieszkańcy wyspy, ty i twoja Ŝona teŜ, Mike - ale przede wszystkim sama. Nie powinnam sama podejmować takiej decyzji. Po co Ŝyjemy w społeczności, jeśli nie po to, Ŝeby wszyscy pomagali sobie nawzajem, gdy dzieje się coś strasznego? Kiedy kaŜdy wybór wydaje się zły? ANDY Sam bym tego lepiej nie ujął, Lin. MIKE Ale... 323

WIELE GŁOSÓW Usiądź... Zadaj pytanie, Robbie... Głosujmy! (itd.) ROBBIE Czy ktoś zgłosi wniosek w sprawie ograniczenia głosowania? To pewnie niezbyt parlamentarne, ale musimy trzymać się zasad. Wolałbym usłyszeć głos któregoś z rodziców. Chwila pełnego napięcia milczenia, a potem: MELINDA HATCHER Zgłaszam wniosek, aby głosowali wszyscy. CARLA Jestem za. MIKE To nie jest... ANGIE Zamknij się! JuŜ się wypowiedziałeś, więc się zamknij! ROBBIE Zgłoszono wniosek, aby wszyscy głosowali, czy dać panu Linoge'owi to, czego Ŝąda. Kto jest za przyjęciem wniosku? W górę wędrują wszystkie ręce z wyjątkiem ręki Mike'a. Mike widzi, Ŝe Molly takŜe podniosła rękę i unika jego wzroku. Coś się w nim łamie. ROBBIE Kto jest przeciw? Nikt nie podnosi ręki. Mike siedzi w pierwszym rzędzie, zwiesiwszy nisko głowę. ROBBIE (wali młotkiem w pulpit) Wniosek przeszedł. TESS MARCHANT Zadaj pytanie, Robbie. Właściwe pytanie.

324

118 WNĘTRZE: SUTERENA; LINOGE.

Patrzy w sufit. Jego oczy lśnią w półmroku. Wie, Ŝe zaraz zacznie się głosowanie.

119 WNĘTRZE: PONOWNIE SALA ZGROMADZEŃ - WIECZÓR.

JOANNA Na litość boską, głosujmy wreszcie! MIKE Mój syn nie bierze w tym udziału. Wyjaśnijmy to sobie. Nie bierze udziału w tym... w tej ohydzie. MOLLY Owszem. Bierze. Zapada absolutna cisza. Mike wstaje i z niedowierzaniem patrzy na Ŝonę. Stoją naprzeciw siebie, choć dzieli ich cała długość sali. MOLLY Michael, nigdy nie wymigiwaliśmy się od obowiązków, uczestniczyliśmy w Ŝyciu wyspy i tym razem teŜ tak będzie. MIKE Nie mówisz powaŜnie. Nie wierzę. MOLLY Mówię. MIKE To szaleństwo. MOLLY Być moŜe, ale nie my je wywołaliśmy. Michael... MIKE Wychodzę. Pieprzę to wszystko. Pieprzę was wszystkich. Zabieram syna i wychodzę. Udaje mu się zrobić trzy kroki, gdy samozwańczy porządkowi łapią go i siłą sadzają z powrotem na ławce. Molly widzi szamotaninę Mike'a i brutalność czterech męŜczyzn - nie podoba im się jego dezaprobata dla ich dyskusyjnej decyzji - i rusza biegiem w jego stronę.

325

MIKE Hatch! PomóŜ mi! Ale Hatch się odwraca, czerwienieje ze wstydu. Gdy Mike rzuca się w jego stronę, Lucien uderza go prosto w nos. Tryska krew. MOLLY Przestańcie! Zostawcie go! Mike, nic ci nie jest? Nic... MIKE Odejdź ode mnie. I lepiej zrób to od razu, zanim przestanę nad sobą panować i plunę ci w twarz. Molly cofa się o krok, wpatrując się w niego zszokowana. MOLLY Mike, musisz zrozumieć... Ŝe nie moŜemy sami decydować. Tu chodzi o całe miasto! MIKE Wiem - przecieŜ od początku o tym mówię! Odejdź, Molly. Molly wycofuje się, przybita i zrozpaczona. Sonny Brautigan podaje Mike'owi chusteczkę. MIKE MoŜecie mnie puścić. Usiądę. Puszczają go, ale nieufnie. Stojący przy mównicy Robbie przygląda się z ledwie ukrywaną satysfakcją. „Być moŜe mamy trudną sytuację - mówi jego mina - ale przynajmniej rozkwasili nos naszemu konstablowi przemądrzalcowi, a to juŜ coś". Tymczasem Molly odsuwa się od Mike'a, który nie chce na nią patrzeć. Jej twarz wykrzywia grymas bólu. Molly z płaczem wraca w głąb sali. Osoby siedzące na ławkach przy przejściu gładzą ją po rękach i szeptem pocieszają. „Wszystko będzie dobrze, kochana... dojdzie do siebie... to ty masz rację". Na końcu sali biorą ją w objęcia Melinda, Jill i Linda St. Pierre. Hatch przysuwa się do Mike'a, płonąc ze wstydu. HATCH Mike, ja...

326

MIKE (nie patrząc na niego) Zamknij się. Nie zbliŜaj się do mnie. HATCH Jak lepiej się nad tym zastanowisz, to zrozumiesz. Dojdziesz do tego samego wniosku. To jedyne wyjście. Co moŜemy zrobić? Umrzeć dla zasady? Wszyscy? Razem z tymi, którzy są za mali, Ŝeby zrozumieć, dlaczego umierają? Pomyśl o tym. Wreszcie Mike unosi głowę. MIKE A jeśli Linoge weźmie Pippę? Hatch milczy przez dłuŜszą chwilę, namyślając się. Potem spogląda Mike'owi w oczy. HATCH Wmówię sobie, Ŝe umarła jako maleństwo. Na zespół nagłej śmierci niemowlęcej, jakąś chorobę, której nikt nie mógł przewidzieć i nic nie moŜna było poradzić. I uwierzę. Oboje z Melly w to uwierzymy. Robbie wali młotkiem w pulpit mównicy. ROBBIE Cisza, cisza... oto pytanie. Czy wyraŜamy zgodę, by dać panu Linoge'owi to, czego chce, zgodnie z jego obietnicą, Ŝe zostawi nas w spokoju? Jakie jest wasze zdanie, mieszkańcy Little Tall? Kto głosuje za? Przez moment wszyscy wstrzymują oddech, a potem w głębi sali rękę podnosi Andy Robichaux. ANDY Jestem ojcem Harry'ego, głosuję za. JILL ROBICHAUX Jestem jego matką, głosuję za. HENRY Carla i ja głosujemy za. 327

Rękę podnosi Linda St. Pierre. To samo robi Sandra Beals i Robbie za mównicą. MELINDA (podnosząc rękę) Za. Nie mamy wyboru. HATCH Nie mamy. Podnosi rękę. URSULA Głosuję za - to jedyne wyjście. Unosi rękę, za jej przykładem idzie Tavia. JACK Jestem za. Jego ręka wędruje w górę. Angela długo i czule patrzy na śpiącego Bustera, po czym takŜe podnosi rękę. Oczy wszystkich zwracają się na Molly, która klęczy, całując siodełko na nosie Ralphiego. Potem wstaje i mówi do wszystkich... ale naprawdę do Mike'a, błagając, by zrozumiał. MOLLY Lepiej stracić jedno, które będzie Ŝyło, niŜ gdyby miały umrzeć wszystkie. Głosuję za. Podnosi rękę. Później w górę idą pozostałe ręce. Kamera wędruje wśród znanych nam wyspiarzy, pokazując, jak wszyscy po kolei unoszą ręce... z wyjątkiem jednego. Robbie zwleka jeszcze chwilę, spoglądając na las rąk i powaŜne twarze. Trzeba im przyznać, Ŝe podjęli straszną decyzję... i są tego świadomi. ROBBIE (cicho) Kto jest przeciw?

328

Wszyscy opuszczają ręce. Mike, wciąŜ wpatrując się w podłogę, wyciąga rękę wysoko w górę. ROBBIE Wszyscy za, z wyjątkiem jednego głosu. Wniosek przyjęty.

120 WNĘTRZE: ZEGAR, ZBLIśENIE.

Wskazówki pokazują wpół do dziesiątej i rozlega się jedno uderzenie.

121 WNĘTRZE: PONOWNIE SALA ZGROMADZEŃ - WIECZÓR.

Otwierają się drzwi. Wchodzi Linoge z laską w jednej ręce i skórzanym woreczkiem w drugiej.

LINOGE Czy podjęliście decyzję? ROBBIE Tak... glosowaliśmy za. LINOGE Doskonale. Idzie wzdłuŜ ostatniego rzędu i dochodząc do głównego przejścia, przystaje, patrząc na rodziców. LINOGE Dokonaliście właściwego wyboru. Molly odwraca się z obrzydzeniem na widok aprobaty tego uśmiechniętego monstrum. Linoge dostrzega to i uśmiecha się jeszcze szerzej. Wolno idzie głównym przejściem, trzymając przed sobą woreczek z okrągłymi kamieniami. Wchodzi na podium, a Robbie z przeraŜoną miną pospiesznie się od niego odsuwa. Linoge staje za mównicą, przyglądając się swoim zakładnikom z uprzejmym uśmiechem. LINOGE Dokonaliście rzeczy trudnej, moi przyjaciele, ale wbrew temu, co mówił wam konstabl, to takŜe dobra rzecz. Słuszna. Jedyna rzecz, jaką mogliby zrobić kochający, odpowiedzialni ludzie... w tych okolicznościach. Wyciąga przed siebie woreczek, trzymając go za sznurek. 329

LINOGE Oto kamienie przeznaczenia. Były wiekowe, gdy świat dopiero powstawał. UŜywano ich do rozstrzygania waŜnych spraw na długo przedtem, nim Atlantyda pogrąŜyła się w Oceanie Afrykańskim. Siedem białych... i jeden czarny. Linoge milknie... uśmiecha się... ukazując zakończenia kłów. LINOGE Pragniecie, Ŝebym jak najszybciej odszedł i nie mam wam tego za złe. Proszę, aby wystąpiło jedno z rodziców kaŜdego dziecka. Dokończmy dzieła.

122 WNĘTRZE: WYSPIARZE.

Po raz pierwszy w pełni zdają sobie sprawę z tego, co zrobili. Zdają sobie sprawę, Ŝe juŜ nie ma odwrotu.

123 WNĘTRZE: LINOGE, ZBLIśENIE.

Uśmiecha się, obnaŜając zakończenia zębów. I trzyma przed sobą woreczek. Czas wybrać.

WYCIEMNIENIE. KONIEC AKTU 5.

Akt 6

124 PLENER: CIEŚNINA-WIECZÓR.

Śnieg przestał padać i blask księŜyca maluje na wodzie srebrzyste pasmo od wyspy w stronę lądu.

125 PLENER: MAIN STREET - WIECZÓR.

Ulica jest zasypana śniegiem i cicha.

126 PLENER: RATUSZ - WIECZÓR.

Prawa strona ciemna, lewa, gdzie odbywa się zgromadzenie, rozświetlona blaskiem świec.

127 WNĘTRZE: SALA ZGROMADZEŃ - WIECZÓR.

Środkowym przejściem bardzo powoli idą rodzice: Jill, Ursula, Jack, Linda, Sandra, Henry i Melinda. Pochód zamyka Molly Anderson, która patrzy błagalnym wzrokiem na Mike'a.

MOLLY Mike, proszę, spróbuj zrozumieć... MIKE Chcesz, Ŝebym zrozumiał? To wracaj i siadaj przy nim. Nie bierz udziału w tej ohydzie. MOLLY Nie mogę. Gdybyś się postarał... Mike wbija wzrok w podłogę. Nie chce patrzeć na Molly, nie chce tego w ogóle oglądać. Molly dostrzega to i zgnębiona wchodzi po schodkach. Rodzice ustawiają się na podium w szeregu. Linoge patrzy na nich z dobrotliwym uśmiechem dentysty, który zapewnia dziecko, Ŝe nie będzie bolało, ani trochę nie będzie bolało. 331

LINOGE To bardzo proste. KaŜde z was wylosuje jeden kamień. Dziecko, którego rodzic wyciągnie czarny kamień, pójdzie ze mną. Będzie długo Ŝyło... zobaczy wiele miejsc... zdobędzie wiedzę. Pani Robichaux? Jill? Zechcesz zacząć? Podsuwa jej woreczek. Z początku wydaje się, Ŝe Jill nie potrafi się przemóc i sięgnąć do niego. ANDY No, kochanie, zrób to. Posyła mu udręczone spojrzenie, po czym sięga do woreczka, grzebie i wyciąga dłoń zaciśniętą na kamieniu. Wygląda, jakby za chwilę miała zemdleć. LINOGE Pani Hatcher? Melinda wyciąga kamień. Następna jest Sandra. Wyciąga dłoń do woreczka... i cofa. SANDRA Robbie, nie mogę! Ty musisz to zrobić! Ale Robbie nie ma ochoty zbliŜać się do Linoge'a. ROBBIE No juŜ! Losuj! Sandra posłusznie sięga do woreczka. Jej małe usta lekko drŜą, a dłoń tak mocno zaciska się na kamieniu, Ŝe bieleją kostki palców. Teraz kolej na Henry'ego Brighta. Grzebie przez dłuŜszą chwilę, chwyta jeden kamień, wypuszcza, jeszcze jeden, wreszcie wybiera trzeci. Po nim Jack. Bierze od razu, cofa się o krok i posyła Angie rozpaczliwy uśmiech. Losuje Linda St. Pierre. Zostają Ursula i Molly. LINOGE Panie? URSULA Ty pierwsza, Molly. 332

MOLLY Nie, ty. Proszę. Ursula zanurza dłoń w woreczku, wyciąga przedostatni kamień i cofa się z zaciśniętą pięścią. Molly podchodzi, patrzy na Linoge'a i bierze ostatni kamień. Linoge ciska na bok pusty woreczek, który leci w stronę podium. .. i znika w błękitnawym blasku, zanim zdąŜył dotknąć desek podłogi. Wyspiarze nie reagują; w sali panuje cisza jak makiem zasiał. LINOGE Doskonale, przyjaciele; na razie wszystko przebiega wspaniale. Kto pierwszy ma odwagę pokazać kamień? Odrzucić precz lęki i napełnić serce słodyczą ulgi? Nikt nie reaguje. Rodzice stoją, trzymając przed sobą zaciśnięte dłonie, bladzi z przeraŜenia. LINOGE (serdecznie) Śmiało, śmiało... nie słyszeliście, Ŝe bogowie karzą bojaźliwych? JACK (krzyczy) Buster! Kocham cię! Otwiera dłoń. LeŜy na niej biały kamień. Przez salę przebiega szmer. Ursula wysuwa się naprzód. Wyciąga przed siebie drŜącą rękę. Zbiera się na odwagę i szybkim ruchem otwiera dłoń. Ten kamień takŜe jest biały. Przez salę znów przebiega szmer. ROBBIE No, Sandra, pokaŜ. SANDRA Nie... Robbie... nie mogę. Wiem, Ŝe to Donnie... wiem... nigdy nie miałam szczęścia... Robbie, zniecierpliwiony i zirytowany, pragnąc za wszelką cenę dowiedzieć się, co wylosowała Sandra, podchodzi do niej, bezceremonialnie chwytają za rękę i siłą rozwiera palce. Nie widzimy, jakiego koloru jest kamień, z twarzy Robbiego teŜ nie moŜemy niczego wyczytać. W końcu Robbie podnosi kamień wysoko, Ŝeby wszyscy widzieli. Uśmiecha się jak szalony; wygląda jak Richard Nixon na wiecu. 333

ROBBIE Biały! Próbuje objąć Ŝonę, lecz Sandra odpycha go z miną wyraŜającą coś znacznie gorszego niŜ niechęć - szczere obrzydzenie. Teraz kolej na Lindę St. Pierre. Wyciąga przed siebie rękę, patrzy na nią, a potem zamyka oczy. LINDA ST. PIERRE BoŜe, błagam cię, nie zabieraj mi Heidi. Otwiera dłoń, lecz oczy ma nadal zamknięte. CZYJŚ GŁOS Biały! Przez salę przebiega szmer. Linda otwiera oczy, widzi, Ŝe kamień rzeczywiście jest biały, i zaczyna łkać, przyciskając kamień do piersi jak drogocenny klejnot. LINOGE Jill? Pani Robichaux? JILL ROBICHAUX Nie mogę. Sądziłam Ŝe sobie poradzę, ale nie potrafię. Przykro mi... Rusza w stronę schodków, wciąŜ trzymając przed sobą zaciśniętą pięść. Linoge wyciąga laskę w jej stronę. Jill natychmiast wraca. Linoge opuszcza wilczą głowę nad jej dłonią. Jill stara się zacisnąć palce, ale nie moŜe. Kamień spada na podium, toczy się jak kulka do gry (którą przypomina), a kamera śledzi jego tor. Wreszcie kamień się zatrzymuje przy nodze stołu. Jest biały. Jill osuwa się na kolana. Szlocha. Linda pomaga jej wstać i przytulają do siebie. Na podwyŜszeniu zostali juŜ tylko Henry, Melinda i Molly. Jedno z nich ma czarny kamień. Widzimy przebitki twarzy ich męŜów i Ŝony. Carla Bright i Hatch wpatrują się w podium w najwyŜszym napięciu, jak zahipnotyzowani. Mike wciąŜ patrzy w podłogę. LINOGE Panie Bright? Henry? Czekamy. Henry robi krok naprzód i wolno otwiera dłoń. Kamień jest biały. Ulga niemal go obezwładnia. Carla patrzy na niego, uśmiechając się przez łzy. Pozostały Molly i Melinda. Ralphie i Pippa. Matki spoglądają na siebie, a Linoge uśmiecha się w tle. Jedna z nich przestanie być matką i obie o tym wiedzą.

334

128 WNĘTRZE: MOLLY, ZBLIśENIE.

WyobraŜa sobie:

129 PLENER: BŁĘKITNE NIEBO - DZIEŃ.

Wysoko nad chmurami leci Linoge, lecz teraz klucz jest bardzo krótki. Z ośmiorga dzieci pozostały tylko Ralphie i Pippa, trzymające się rąk Linoge'a.

130 WNĘTRZE: PONOWNIE PODIUM-WIECZÓR.

LINOGE Panie? Molly patrzy porozumiewawczo na Melindę. Melinda pojmuje w lot i nieznacznie kiwa głową. Obie kobiety wyciągają przed siebie ręce, dłoń w dłoń. Patrzą na siebie, oszalałe od miłości, nadziei, strachu... MOLLY (bardzo cicho) Teraz.

131 WNĘTRZE: ZAMKNIĘTE DŁONIE, ZBLIśENIE.

Otwierają się. W jednej jest biały kamień, w drugiej czarny. Słychać szmer i okrzyki zdumienia... ale my jeszcze nie wiemy. Widzimy tylko kamienie leŜące na otwartych dłoniach.

132 WNĘTRZE: TWARZ MOLLY, DUśE ZBLIśENIE.

Szeroko otwarte oczy.

133 WNĘTRZE: TWARZ MELINDY, DUśE ZBLIśENIE.

Szeroko otwarte oczy.

134 WNĘTRZE: TWARZ HATCHA, DUśE ZBLIśENIE.

Szeroko otwarte oczy. 135 WNĘTRZE: TWARZ MIKE'A, DUśE ZBLIśENIE.

Opuszczona głowa... ale Mike nie moŜe dłuŜej nad sobą panować, mimo Ŝe nie miał zamiaru w tym uczestniczyć, nawet biernie. Unosi głowę i patrzy na podium. I z jego twarzy wyczytujemy, Ŝe stracił syna... widzimy najpierw niedowierzanie, potem zgrozę, gdy uświadamia sobie straszną prawdę. 335

MIKE (zrywa się na nogi) Nieee!!! Nieee!!! Rzuca się naprzód, lecz Sonny, Lucien i Alex łapią go i sadzają z powrotem.

136 WNĘTRZE: MOLLY I MELINDA NA PODIUM.

WciąŜ stoją naprzeciw siebie, prawie czoło w czoło, zastygłe w napięciu, z wyciągniętymi przed siebie dłońmi -juŜ otwartymi. Na dłoni Melindy leŜy siódmy biały kamień. Na dłoni Molly - czarny. Melinda daje upust tłumionym emocjom i w spóźnionej reakcji wybucha płaczem. Odwraca się i rusza w stronę schodów, nic nie widząc przez łzy. MELINDA Pippa! Mamusia juŜ idzie, kochanie... Potyka się i runęłaby jak długa, gdyby nie podbiegł Hatch, by w porę ją złapać. Melinda, półprzytomna z ulgi, nawet tego nie zauwaŜa. Wyrywa się z objęć męŜa i biegnie na koniec sali. MELINDA Pippa, skarbie! JuŜ wszystko dobrze! Mamusia juŜ idzie, kochanie, mamusia juŜ idzie! Hatch odwraca się do Mike'a. 336

HATCH Mike... Mike rzuca mu krótkie spojrzenie - pełne czystej nienawiści. „PrzyłoŜyłeś do tego rękę, a ja straciłem syna". Hatch nie moŜe znieść jego wzroku. Chyłkiem podąŜa za Ŝoną. Molly przez cały czas stoi jak oszołomiona, patrząc na czarny kamień, lecz w końcu dociera do niej, co się stało. MOLLY Nie. Nie, to nie moŜe... Nie moŜe być... Rzuca kamień i odwraca się do Linoge'a. MOLLY To Ŝart! Albo próba? To jakaś próba, prawda? PrzecieŜ nie moŜesz... MoŜe i ma zamiar zrobić to, co zapowiedział. Molly wyczytuje to z jego twarzy. MOLLY Nie dostaniesz go! LINOGE Molly, doskonale rozumiem twój ból... ale przyjęłaś moje warunki. Przykro mi. MOLLY Ukartowałeś to! Od początku chciałeś właśnie jego! Dlatego... dlatego Ŝe ma siodełko na nosie! CzyŜby to była prawda? Nigdy się nie dowiemy, nawet gdyby się nam wydawało, Ŝe w oczach Linoge'a pojawił się błysk... albo gdybyśmy to naprawdę zauwaŜyli. LINOGE Zapewniam cię, Ŝe jesteś w błędzie. Gra była, jak mówicie, uczciwa. A poniewaŜ uwaŜam, Ŝe długie rozstania tylko pogłębiają cierpienie... Rusza w stronę schodów, by odebrać swoją nagrodę. MOLLY Nie, nie, nie pozwolę na to... 337

Próbuje go zaatakować. Linoge lekko porusza laską i Molly leci do tyłu, uderzając w stół prezydialny, przetacza się po nim i pada bezwładnie na podłogę. LeŜąc tam, zaczyna szlochać. Linoge stoi u szczytu schodów i z sardonicznym uśmiechem lustruje wyspiarzy - wyglądających, jakby ocknęli się z koszmaru, w którym popełnili jakiś okropny, nieodwracalny czyn. LINOGE Panie i panowie, mieszkańcy Little Tall, dziękuję wam za poświęcenie uwagi moim potrzebom i niniejszym zamykam zgromadzenie... sugeruję wam jednocześnie, Ŝe im mniej świat będzie wiedział o naszej umowie, tym lepszy czeka was los... choć to juŜ zaleŜy wyłącznie od was. Za jego plecami Molly wstaje i rusza naprzód. Wygląda na niemal obłąkaną z bólu, szoku i niedowierzania. LINOGE (nakładając rękawiczki i czapkę) A zatem zabieram mego nowego podopiecznego i pozostawiam was waszym myślom. Oby były radosne. Schodzi z podium. W drodze między ławkami musi minął Mike'a. Molly podbiega do krawędzi podium; jej oczy są tak szeroko otwarte, Ŝe zdają się zajmować pół twarzy. Widzi, Ŝe pilnujący Mike'a męŜczyźni opuścili posterunek; Lucien, Sonny i inni siedzą na ławkach jak wmurowani i z otwartymi ustami wpatrują się w Linoge'a. MOLLY (wrzeszczy) Mike! Zatrzymaj go! Na litość boską, zatrzymaj go! Mike wie, co się stanie, jeśli będzie próbował powstrzymać Linoge'a; jeden ruch laski i rozpłaszczy się na ścianie. Spogląda na Ŝonę - kto wie, czy nie byłą Ŝonę - martwym wzrokiem. MIKE Za późno, Molly. Widzimy jej zgrozę, a potem szaloną determinację. Jeśli Mike nie pomoŜe jej naprawić błędu, jaki popełnili, musi uczynić to sama. Rozgląda się... i dostrzega pistolecik Robbiego, który leŜy na mównicy. Chwyta broń i zbiega po schodkach. 338

MOLLY Stój! Ostrzegam! Linoge idzie dalej i po drodze zaczyna się przeistaczać: dwurzędowa kurtka zmienia się w srebrno-błękitną szatę ozdobioną słońcami, księŜycami i róŜnymi kabalistycznymi znakami. Marynarska czapka zmienia się w wysoki spiczasty kapelusz czarnoksięŜnika, a laska zmienia się w berło. Wilcza głowa pozostaje, lecz wieńczy teraz lśniącą róŜdŜkę, godną samego Merlina. Molly albo tego nie widzi, albo jej to nie obchodzi. Chce go zatrzymać i nic innego się nie liczy. Schodzi między ławki i celuje do niego z pistoletu. MOLLY Stój albo strzelę! Lecz Sonny i Alex Haber wpadają w przejście, oddzielając ją od Linoge'a. Lucien i Johnny Harriman chwytają ją... a Hatch bez trudu wyłuskuje jej pistolet z dłoni. Mike wciąŜ siedzi z opuszczoną głową. LUCIEN Przykro mi, pani Anderson... zawarliśmy umowę. MOLLY Nie rozumieliśmy, na czym polega ta umowa! Nie rozumieliśmy, co robimy! Mike miał rację... nie my... Jack, zatrzymaj go! Nie pozwól mu zabrać Ralphiego! Nie pozwól mu zabrać mojego syna!!! JACK Nie mogę, Molly. (po chwili, tonem urazy) Nie krzyczałabyś tak, gdybym to ja miał czarny kamień. Molly patrzy na niego z niedowierzaniem. Jack przez chwilę wytrzymuje jej wzrok, lecz zaraz się odwraca. Angela obejmuje go jednak ramieniem i spogląda na Molly z jawną wrogością. ANGIE Nie umiesz przegrywać? MOLLY To nie jest... baseball! 339

137 WNĘTRZE: „DZIECIĘCY KĄCIK"; LINOGE.

Linoge jest juŜ czarnoksięŜnikiem od stóp do głów otoczonym jasnobłękitną aurą. Znów widzimy go jako starca. Pozostali rodzice i przyjaciele otaczający śpiące dzieci odsuwają się od niego z lękiem. Linoge zdaje się ich nie zauwaŜać. Pochyla się, bierze na ręce Ralphiego Andersona i patrzy z zachwytem na chłopca.

138 WNĘTRZE: POCZĄTEK GŁÓWNEGO PRZEJŚCIA W SALI; MOLLY.

W histerii Molly prawie udaje się wyswobodzić z silnego uścisku męŜczyzn. Wyzywająco patrzy na Linoge'a przez całą salę. MOLLY Oszukałeś nas! LINOGE MoŜe sami się oszukaliście. MOLLY Nigdy nie będzie twój! Nigdy! Linoge unosi śpiącego chłopca jak dar. Błękitny blask wokół niego przybiera na sile... i zaczyna otaczać Ralphiego. Widok starości Linoge'a wywołuje lęk. A jego triumfalny uśmiech jest okropny... wygląda jak z najgorszych koszmarów. LINOGE AleŜ będzie. Pokocha mnie. (pauza) I zacznie mnie nazywać ojcem. Jest w tym straszna prawda, której Molly nie potrafi znieść. Osuwa się bezwładnie w ramiona, które ją przytrzymują, i przestaje się opierać. Linoge jeszcze przez chwilę patrzy jej w oczy, po czym odwraca się, zarzucając połę szaty. Kroczy do drzwi. Wszystkie twarze zwracają się w jego stronę.

139 WNĘTRZE: MIKE.

Wstaje. WciąŜ ma martwy wzrok. Hatch wyciąga do niego rękę. HATCH Mike, chyba nie... MIKE (odtrąca go) Nie dotykaj mnie. Niech nikt z was mnie nigdy więcej nie dotyka. Nikt.

340

(patrzy na Molly) Nikt. Idzie między ławkami. Nikt go nie zatrzymuje.

140 WNĘTRZE: KORYTARZ W RATUSZU

Mike wychodzi z sali zgromadzeń i na progu drzwi wyjściowych dostrzega jeszcze rąbek szaty Linoge'a. Przystaje, a potem wychodzi w ciemność.

141 PLENER: SCHODY PRZED WEJŚCIEM DO RATUSZA - WIECZÓR.

Mike stoi i patrzy. Para jego oddechu srebrzy się w świetle księŜyca.

142 PLENER: LINOGE I RALPHIE PRZED RATUSZEM - WIECZÓR.

Linoge nadal jaśnieje błękitnym blaskiem. Kamera sunie za nim, kiedy schodzi z Ralphiem na rękach w dół zbocza prowadzącego na ulicę... brzeg... cieśninę... ląd... i w najdalsze zakątki świata. Widzimy ślady Linoge^, z początku dość wyraźne... potem mniej... wreszcie ledwie dostrzegalne odciski stóp. Mijając wieŜyczkę z dzwonem, Linoge zaczyna się unosić w powietrze. Najpierw zaledwie o kilkanaście centymetrów, lecz odległość między nim a ziemią ciągle się zwiększa. Jak gdyby wspinał się po niewidzialnych schodach.

143 PLENER: MIKE NA SCHODACH PRZED RATUSZEM - WIECZÓR.

Woła za synem, wkładając w jedno słowo całą rozpacz i smutek po jego stracie: MIKE Ralphie!!!

144 PLENER: LINOGE I RALPHIE - WIECZÓR.

Ralphie otwiera oczy i rozgląda się dookoła. RALPHIE Gdzie ja jestem? Gdzie tatuś? MIKE (coraz słabszy głos) Ralphie... LINOGE NiewaŜne, chłopczyku z siodełkiem. Patrz! 341

Ralphie spogląda w dół. Lecą nad cieśniną. Na falach rysują się cienie ich sylwetek na tle księŜyca. Ralphie uśmiecha się zachwycony. RALPHIE Ale fajnie! (pauza) To się dzieje naprawdę? LINOGE Tak, naprawdę. Ralphie ogląda się na:

145 PLENER: WYSPA LITTLE TALL WIDZIANA Z POZYCJI RALPHIEGO - WIECZÓR.

To prawie negatyw ujęcia z początku - ciemność zamiast dnia, odjazd zamiast najazdu. W blasku księŜyca Little Tall wygląda prawie jak złudzenie. Którym wkrótce stanie się dla Ralphiego.

146 PLENER: PONOWNIE LINOGE I RALPHIE - WIECZÓR.

RALPHIE (pod wraŜeniem) Dokąd lecimy? Linoge rzuca przed siebie swoje berło, które się wznosi i przyjmuje taką samą pozycję jak w wizjach z Linoge'em i lecącymi dziećmi. Linoge znów ma na twarzy cień, tym razem rzucany przez księŜyc. Pochyla się i całuje siodełko dla duszka na nosie Ralphiego. LINOGE Dokądkolwiek. Wszędzie. Gdzie tylko sobie zamarzysz. RALPHIE A moja mama i tato? Kiedy przyjdą? LINOGE (z uśmiechem) Tym będziemy się martwić później. CóŜ, w końcu to on jest dorosły... poza tym fajnie jest lecieć. RALPHIE Dobrze. Linoge skręca - robi przechył prawie jak samolot - i odlatuje od nas.

342

147 PLENER: MIKE NA SCHODACH PRZED RATUSZEM -WIECZÓR.

Mike szlocha. Z ratusza wychodzi Joanna Stanhope i kładzie mu dłoń na ramieniu. Przemawia do niego z niezwykłą łagodnością. JOANNA Mike. Wracaj do środka. Nie zwraca na nią uwagi, schodzi po schodach i potykając się, rusza przez świeŜy śnieg. CięŜko po nim iść ludziom, którzy nie są czarownikami, mimo to brnie przed siebie, choć niektóre zaspy sięgają do pasa. Idzie po śladach Linoge'a i sunie za nim kamera, pokazując coraz mniej wyraźne odciski, coraz mniej związane z ziemią, na której muszą mieszkać śmiertelnicy. Za dzwonem jest jeszcze jeden mały ślad... a potem nic. Połacie dziewiczego śniegu. Mike pada obok ostatniego śladu. Płacze. Wyciąga ręce w stronę pustego nieba i jaśniejącego księŜyca. MIKE (cicho) Oddaj go. Proszę. Zrobię wszystko, tylko oddaj mi syna. Zrobię, co zechcesz.

148 PLENER: DRZWI DO RATUSZA - WIECZÓR.

Tłoczą się w nich wyspiarze, patrząc w milczeniu. Johnny i Sonny, Ferd i Lucien, Tavia i Della, Hatch i Melinda. MIKE (błagalnie) Oddaj go! Twarze wyspiarzy się nie zmieniają. Widzimy współczucie, ale co się stało, to się stało.

149 PLENER: PONOWNIE MIKE NA ŚNIEGU - WIECZÓR.

Kuli się za wieŜyczką z dzwonem. Jeszcze raz wyciąga ramiona do księŜyca i nieba nad skąpaną w blasku cieśniną, ale juŜ bez nadziei. MIKE (szeptem) Proszę, oddaj go.

343

Kamera zaczyna się unosić i odjeŜdŜa. Powoli Mike traci ludzki rozmiar, stając się czarną kropką na olbrzymiej połaci śniegu. Dalej widać cypel, ruiny latarni morskiej i fale cieśniny. WYCIEMNIENIE.

MIKE (głos) (ostatni błagalny szept) Ja go kocham. Zlituj się. KONIEC AKTU 6.

Akt 7

150 PLENER: CIEŚNINA - LETNI PORANEK.

Niebo jest jasnoniebieskie, taki sam kolor ma woda cieśniny. Kutry posapują flegmatycznie; łodzie wycieczkowe prują przez fale, ciągnąc narciarzy wodnych. Z wysoka nurkują krzyczące mewy.

151 PLENER: NADMORSKIE MIASTO - PORANEK. Napis: MACHIAS, LATO 1989 ROKU.

152 PLENER: NIEWIELKI OSZALOWANY BUDYNEK PRZY MAIN STREET - PORANEK.

Na szyldzie przed frontem jest napis: USŁUGI TERAPEUTYCZNE. A poniŜej: ISTNIEJE ROZWIĄZANIE I RAZEM JE ZNAJDZIEMY. Kamera robi najazd na boczne okno. Siedzi za nim kobieta o zaczerwienionych oczach i policzkach mokrych od łez. Ma siwe włosy i w pierwszej chwili nie rozpoznajemy w niej Molly Anderson. Wygląda na starszą o dwadzieścia lat.

153 WNĘTRZE: GABINET TERAPEUTKI - PORANEK.

Molly siedzi w giętym fotelu bujanym, patrząc przez okno na letnią pogodę i bezgłośnie płacząc. Naprzeciw niej siedzi terapeutka, profesjonalistka ubrana w kremową letnią spódnicę i jedwabną letnią bluzkę. Elegancko ubrana i uczesana, patrzy na Molly z tym rodzajem współczucia, jakie okazują pacjentom dobrzy psychologowie - często Ŝyczliwi, ale budzący obawy swoim dystansem. Cisza się przedłuŜa. Terapeutka czeka, by Molly ją przerwała, lecz Molly siedzi w fotelu i patrzy przez okno załzawionymi oczami. TERAPEUTKA Od jak dawna ty i Mike nie sypiacie ze sobą?

345

MOLLY (patrząc przez okno) Od pięciu miesięcy. Mniej więcej. Nie potrafię dokładnie określić, jeśli miałoby to w czymś pomóc. Ostatni raz w noc przez potęŜnym sztormem. Sztormem stulecia. TERAPEUTKA Kiedy straciłaś syna. MOLLY Tak. Kiedy straciłam syna. TERAPEUTKA A Mike cię o to obwinia. MOLLY Chyba ode mnie odejdzie. TERAPEUTKA Bardzo się tego boisz? MOLLY Sądzę, Ŝe ma coraz mniej powodów, Ŝeby zostać. Rozumiesz, co chcę przez to powiedzieć? TERAPEUTKA Opowiedz mi jeszcze raz, co się stało z Ralphiem. MOLLY Po co? Co to da? Na litość boską, co to moŜe dać? PrzecieŜ go nie ma! Terapeutka nie odpowiada. Po chwili Molly ustępuje z westchnieniem. MOLLY To było drugiego dnia. Byliśmy w ratuszu... tam się schroniliśmy. Sztorm... nie uwierzyłabyś, jaki był silny. TERAPEUTKA Byłam tu wtedy.

346

MOLLY Tak, byłaś tutaj, Liso. Na lądzie. Na wyspie to wygląda inaczej, (pauza) Na wyspie wszystko wygląda inaczej, (pauza) Kiedy jedliśmy śniadanie, wpadł Johnny Harriman i powiedział, Ŝe zaraz zawali się latarnia. Wszyscy chcieli to zobaczyć... i Mike...

154 PLENER: DOM ANDERSONÓW - LETNI PORANEK.

Przed wejściem stoi niewielki biały samochód z uniesioną klapą bagaŜnika, w którym są dwie czy trzy walizki. Otwierają się drzwi i wychodzi Mike, niosąc jeszcze dwie. Zamyka drzwi, schodzi po schodkach werandy i idzie ścieŜką. KaŜdy ruch i gest, kaŜde spojrzenie za siebie świadczą, Ŝe ten człowiek wyjeŜdŜa stąd na zawsze. MOLLY (głos spoza kadru) Mike nam powiedział, Ŝe przez zadymkę nic nie widać i Ŝebyśmy trzymali się blisko budynku. Ralphie chciał popatrzeć... Pippa i reszta dzieci teŜ chciały wyjść i popatrzeć... więc je wzięliśmy. Niech Bóg ma nas w opiece, zabraliśmy je. Mike przystaje przy szyldzie PRZEDSZKOLE „MALI WYSPIARZE". WciąŜ wisi na łańcuchu na niskiej gałęzi rosnącego na podwórku klonu, ale wygląda na zakurzony i zapomniany. Jakby stracił znaczenie. Mike zrywa tablicę, patrzy na nią a potem w przypływie furii rzuca ją na werandę. MOLLY (głos spoza kadru) To był błąd. W ogóle nie powinniśmy wychodzić, zwłaszcza dzieci. ZlekcewaŜyliśmy siłę sztormu. Kilka osób odeszło za daleko i się zgubiło. Wśród nich był Ralphie. Angie Carver znalazła drogę powrotną. Inni nie. Mike patrzy na werandę, gdzie wylądował szyld, a potem odwraca się i podchodzi do samochodu. Pakuje dwie ostatnie torby i zatrzaskuje bagaŜnik. Kiedy zmierza do drzwi, szukając w kieszeni kluczyków: HATCH (głos) Mike? Mike odwraca się do niego. Hatch, który wygląda dziwnie obco w koszulce z krótkim rękawem i bermudach, podchodzi do niego. Sprawia wraŜenie, jakby był bardzo nieszczęśliwy, Ŝe musiał tu przyjść. Mike patrzy na niego chłodno.

347

MIKE JeŜeli masz mi coś do powiedzenia, to mów. Prom odpływa dziesięć po jedenastej, a ja nie mam zamiaru się spóźnić. HATCH Dokąd się wybierasz? (Mike milczy) Nie, Michael. Nie wyjeŜdŜaj. (Mike milczy) Nie wiem, czy to coś da, jeśli powiem, Ŝe od lutego ani razu porządnie nie przespałem nocy? (Mike nie odpowiada) Czy to coś da, jeśli powiem ci... Ŝe być moŜe popełniliśmy błąd? MIKE Hatch, muszę juŜ jechać. HATCH Robbie mówi, Ŝe stanowisko konstabla znów na ciebie czeka. Musisz się tylko zgłosić. MIKE Powiedz mu, gdzie moŜe sobie wsadzić to stanowisko. Nie mogę zostać. Próbowałem, ale nic z tego nie wyszło. Rusza do drzwi samochodu, lecz zanim zdąŜył je otworzyć, Hatch dotyka jego ramienia. Mike obraca się gwałtownie, wbijając w Hatcha płonący wzrok, jak gdyby chciał mu wybić oczy. Ale Hatch nawet nie drgnie. MoŜe sądzi, Ŝe sobie na to zasłuŜył. HATCH Molly cię potrzebuje. Widziałeś, jak ostatnio wygląda? W ogóle na nią spojrzałeś? MIKE Spójrz za mnie, zgoda? HATCH (spuszczając oczy) Melly teŜ się kiepsko trzyma. Łyka garściami róŜne prochy. Chyba się uzaleŜniła. 348

MIKE Niedobrze... ale macie przynajmniej córkę. MoŜe i masz kłopoty ze snem, ale kiedy tylko chcesz moŜesz wejść do pokoju Pippy i popatrzeć, jak śpi. Prawda? HATCH Jak zawsze wszystko wiesz najlepiej. Umiesz patrzeć na wszystko tylko ze swojego punktu widzenia. Mike siada za kierownicą i posępnie spogląda na Hatcha. MIKE Niczego nie wiem. Jestem pusty - wydrąŜony jak tykwa w listopadzie. HATCH Gdybyś choć spróbował zrozumieć... MIKE Na razie próbuję zdąŜyć na prom o jedenastej dziesięć. Powodzenia, Hatch. Mam nadzieję, Ŝe kiedyś sobie odeśpisz.

155 PLENER: TRAWNIK PRZED RATUSZEM - PORANEK.

Kamera zwrócona jest w stronę Main Street i dostrzega samochód Mike’a jadący na przystań, gdzie z dudnieniem silnika czeka prom kursujący między wyspami. Po chwili kamera obraca się w lewo, panoramując wieŜyczkę i dzwon. Na prawo od tablicy z nazwiskami ofiar wojen pojawiła się nowa. U góry biegnie napis: OFIAROM SZTORMU STULECIA 1989 ROKU, pod spodem jest lista nazwisk: MARTHA CLARENDON, PETER GODSOE, WILLIAM SOAMES, LLOYD WISHMAN, CORA STANHOPE, JANE KINGSBURY, WILLIAM TIMMONS, GEORGE KIRBY, a na samym dole - RALPH ANDERSON. Kamera robi najazd na ostatnie nazwisko.

156 WNĘTRZE: GABINET TERAPEUTKI - PORANEK.

Molly przestała mówić i patrzy przez okno. W jej oczach wzbierają nowe łzy i toczą się po policzkach, ale Molly płacze bezgłośnie. TERAPEUTKA Molly? MOLLY Zabłądził w zamieci. MoŜe trafił na Billa Timmonsa, który pracował na stacji benzynowej. Wolę tak myśleć; Ŝe pod koniec ktoś z nim był. Musieli zupełnie stracić orientację 349

i wpadli do wody. Nigdy ich nie odnaleziono. TERAPEUTKA Wielu rzeczy o tym sztormie mi nie opowiedziałaś, prawda? (Molly milczy) Dopóki nie powiesz mnie albo komuś innemu, będą cię nadal dręczyć. MOLLY I tak będą mnie dręczyć, wszystko jedno, co zrobię. Niektóre rany nigdy się nie goją. Kiedyś tego nie rozumiałam... ale teraz rozumiem. TERAPEUTKA Dlaczego twój mąŜ tak cię nienawidzi, Molly? Co się naprawdę stało z Ralphiem? Kamera robi najazd na Molly, która wciąŜ patrzy przez okno. Na podwórku przy domu świeci słońce; trawa jest zielona i rosną kwiaty... a jednak pada śnieg. Gęsty, pokrywający grubo trawnik i chodniki, osadzający się czapami na gałęziach drzew. Widzimy Molly coraz bliŜej - aŜ do duŜego zbliŜenia. Patrzy na padający śnieg. MOLLY Zabłądził. Tak się zdarza. Po prostu czasem ludzie się gubią. I to się zdarzyło Ralphiemu. Zgubił się w śnieŜycy. W sztormie.

PRZENIKANIE DO: 157 PLENER: PROM - PORANEK.

Prom wolno pokonuje cieśninę, zbliŜając się do Machias. Samochody stoją na płycie z tyłu, wśród nich białe auto Mike'a. Sam Mike stoi przy relin-u, a bryza rozwiewa mu włosy. Wygląda niemal spokojnie. MIKE (głos spoza kadru) To było dziewięć lat temu. Zatankowałem do pełna i wyjechałem promem o jedenastej dziesięć. Nigdy tam nie wróciłem.

PRZENIKANIE DO: 158 WNĘTRZE: GABINET TERAPEUTKI - PORANEK.

Wizyta Molly dobiegła końca. Zegar ścienny pokazuje za pięć dwunastą. Molly stoi przy biurku, podpisując czek. Terapeutka patrzy na nią z zatroskaną miną, mając świadomość, Ŝe znów przegrała z wyspą.

350

Tajemnica - jakakolwiek by była - nie została ujawniona. śadna z nich nie widzi przejeŜdŜającego przed domem białego samochodu Mike'a. MIKE (głos spoza kadru) Na początku nie zastanawiałem się, dokąd jadę - po prostu jechałem.

159 PLENER: MIKE PRZEZ SZYBĘ SAMOCHODU - ZACHÓD SŁOŃCA.

Mike ma na twarzy okulary przeciwsłoneczne, które chronią go przed jasnopomarańczowym blaskiem. W obu szkłach odbija się zachodzące słońce. MIKE (głos spoza kadru) Wiedziałem tylko, Ŝe co wieczór muszę zakładać ciemne okulary, gdy zachodzi słońce. I Ŝe kaŜdy kilometr na liczniku oddala mnie od Little Tall.

160 PLENER: PUSTYNIA - POŁUDNIE.

Kadr przecina asfaltowa dwupasmówka. Zjawia się na niej biały samochód i szybko przejeŜdŜa, a kamera obraca się, śledząc auto. MIKE (głos spoza kadru) Rozwód odbył się bez orzekania o winie. Moll dostała konta bankowe, polisę, sklep, dom i kawałek ziemi, który mieliśmy w Vanceboro. Ja wziąłem toyotę i spokój ducha, (pauza) A raczej to, co z niego zostało.

161 PLENER: MOST GOLDEN GATE - ZMIERZCH.

MIKE (głos spoza kadru) I trafiłem tutaj... znów nad wodę. Pewnie to ironia losu. Ale Pacyfik jest inny. Nie ma tego ciemnego blasku, gdy dni robią się krótsze, (pauza) I nie budzi złych wspomnień.

162 PLENER: DRAPACZ CHMUR PRZY MONTGOMERY STREET W SAN FRANCISCO - DZIEŃ.

Z budynku wychodzi Mike - starszy, ze śladami siwizny na skroniach i zmarszczkami na twarzy. Wygląda na kogoś, kto pojednał się ze światem. Jest ubrany w garnitur (bez krawata) i niesie aktówkę. On i towarzyszący mu męŜczyzna wsiadają do samochodu zaparkowanego przy krawęŜniku. Auto włącza się do ruchu, wyprzedzając tramwaj. Mike mówi dalej.

351

MIKE (głos spoza kadru) Wróciłem do szkoły, zrobiłem dyplom z egzekucji prawa i drugi z księgowości. Myślałem o skończeniu prawa... ale się rozmyśliłem. Zaczynałem jako właściciel sklepu na wyspie w Maine, a skończyłem jako szeryf federalny. Jak wam się podoba?

163 PLENER: MIKE PRZEZ OKNO SAMOCHODU - DZIEŃ.

Prowadzi jego partner. Mike siedzi milczący obok kierowcy, spoglądając przed siebie nieobecnym wzrokiem. Jak gdyby wspominał dawne czasy. MIKE (głos spoza kadru) Czasem wyspa wydaje mi się bardzo odległa, a Andre Linoge postacią ze snu. A czasem... gdy budzę się w nocy, tłumiąc krzyk... wszystko wydaje się bardzo bliskie. Jak wspomniałem na początku, wciąŜ jestem z nimi w kontakcie.

164 PLENER: CMENTARZ W LITTLE TALL - DZIEŃ.

śałobnicy idą między nagrobkami w stronę świeŜo wykopanego grobu, dźwigając trumnę (widzimy to z pewnej odległości). Wiatr niesie jesienne liście we wspaniałych soczystych barwach. MIKE (głos spoza kadru) W październiku 1990 roku umarła Melinda Hatcher. W miejscowej gazecie napisano, Ŝe przyczyną był atak serca; Ursula Godsoe przysłała mi wycinek. Nie wiem, czy w grę wchodziło coś jeszcze. Trzydzieści pięć lat to bardzo mało jak na zawał, ale cóŜ, zdarza się...

165 PLENER: KOŚCIÓŁ METODYSTÓW W LITTLE TALL - DZIEŃ.

Jest późna wiosna. WzdłuŜ chodnika prowadzącego do drzwi wejściowych rosną wesołe kwiaty w Ŝywych kolorach. W tle słyszymy triumfalne organowe nuty „Marsza weselnego". Drzwi otwierają się z impetem. Wychodzi Molly roześmiana i śliczna w weselnej sukni. Jej twarz wciąŜ znaczą zmarszczki, ale siwizna zniknęła. Obok, ubrany w Ŝakiet i prąŜkowane spodnie, kroczy Hatch, obejmując Molly w pasie. Wygląda na równie szczęśliwego jak ona. Za nimi, jedną ręką podtrzymując tren Molly, a w drugiej ściskając bukiet, idzie Pippa, starsza i z pięknymi długimi włosami. Dawno minęły czasy, gdy wkładała głowę między słupki balustrady na schodach. MIKE (głos spoza kadru) Molly i Hatch pobrali się w maju 1993 roku. Ten wycinek teŜ przysłała mi Ursula. Podobno są dobrzy dla siebie... i dla Pippy. Cieszę się. śyczę im trojgu wszystkiego dobrego. Z całego serca. 352

166 WNĘTRZE: TANDETNY WYNAJĘTY POKÓJ - NOC.

MIKE (głos spoza kadru) Ale nie wszyscy z Little Tall mieli tyle szczęścia. Kamera sunie po pokoju, mijając niezaścielone łóŜko, które wygląda, jakby wyśniono w nim niemało koszmarów. Drzwi do łazienki są uchylone i kamera wchodzi do środka. MIKE (głos spoza kadru) Jack i Angie Carver rozwiedli się mniej więcej dwa miesiące po ślubie Hatcha i Molly. Jack walczył o prawo do opieki nad Busterem - pewnie walka była zajadła - i przegrał. Wyprowadził się z wyspy i zamieszkał w Lewiston w wynajętym pokoju, gdzie pewnej nocy pod koniec lata 1994 roku popełnił samobójstwo. Drzwi do łazienki są otwarte. Słyszymy dobiegające przez nie z oddali słabe dźwięki muzyki z baru - jakiś zespół gra z łomotem „Hang On Sloopy". W pustej wannie leŜy Jack Carver z plastikową torbą naciągniętą na głowę. Kamera nieubłaganie robi najazd... aŜ zauwaŜamy wzorzystą opaskę na jego oku. MIKE (głos spoza kadru) Wszystko co miał, a miał niewiele, zostawił niejakiemu Harmonowi Brodsky'emu, który stracił oko w barowej bójce w latach osiemdziesiątych.

167 PLENER: WYSPA LITTLE TALL, WIDOK OD STRONY CIEŚNINY - PORANEK.

Jest cicho - jeśli nie liczyć wolnego bicia pławy dzwonowej - i nieco upiornie w oparach szarej mgły. Widzimy, Ŝe główny pomost przystani został odbudowany, stoi tu takŜe magazyn rybny... ale w innym kolorze niŜ buda Petera, a szyld na budynku głosi, Ŝe są to teraz DELIKATESY RYBNE BEALSA. Kiedy kamera zaczyna odjeŜdŜać, słyszymy plusk wody o burtę łodzi. Łódź wkrótce ukazuje się w kadrze - mała łódka wiosłowa, która unosi się na fali. Równocześnie: MIKE (głos spoza kadru) Robbie Beals odbudował stary magazyn rybny na przystani i zatrudnił Kirka Freemana. Kirk mówił, Ŝe pewnego ranka wiosną 1996 roku przyjechała Sandra, Ŝona Robbiego ubrana w Ŝółty sztormiak i czerwone buty i powiedziała mu, Ŝe ma ochotę popłynąć na 353

wycieczkę. Kirk zmusił ją, Ŝeby włoŜyła kapok... mówił, Ŝe nie podobała mu się jej mina. Kamera dociera do lodzi i unosi się, pokazując dziób. LeŜy tu starannie poskładany Ŝółty rybacki sztormiak. Obok stoi para czerwonych kaloszy, a na nich jak kołnierz leŜy kapok. MIKE (głos spoza kadru) Mówił, ze wyglądała, jak gdyby śniła z otwartymi oczami... co jednak mógł zrobić? Był ciepły poranek, Ŝadnego wiatru, morze spokojne... a Sandra była Ŝoną szefa. Znaleźli łódź, ale nie znaleźli Sandry. Znaleźli za to coś dziwnego... Kamera prześlizguje się wzdłuŜ łodzi. Na tylnej ławce czerwoną farbą albo pomadką jest wypisane jedno słowo: CROATON. MIKE (głos spoza kadru) .. .ale nie wiedzieli, co o tym myśleć. MoŜe ludzie z wyspy pomogliby to wyjaśnić...

168 WNĘTRZE: BIURO RATUSZA; URSULA - DZIEŃ.

Rozmawia z nią dwóch funkcjonariuszy policji stanowej (nie musimy ich słyszeć; ujęcie moŜe być pozbawione dźwięku), niewątpliwie zadając jej wiele pytań, na które Ursula odpowiada, uprzejmie kręcąc głową. Przykro mi, panowie... niestety... nie mam pojęcia... i tak dalej. MIKE (głos spoza kadru) ...ale wyspiarze potrafią dochowywać tajemnic. Udało się nam w 1989 roku, a ludzie, którzy tam mieszkają, do dziś nikomu jej nie zdradzili. Sandrę Beals uwaŜa się za ofiarę utonięcia, a przepisowe siedem lat upłynie w 2003 roku. Robbie z pewnością oficjalnie uznają za zmarłą, gdy tylko zacznie się rok. Owszem, to okrutne, ale...

169 PLENER: WYSPA LITTLE TALL, WIDOK OD OCEANU -DZIEŃ.

MIKE (głos spoza kadru) ...na tym świecie płaci się z ręki do ręki. Czasem płaci się niewiele, ale na ogół sporo. Czasem wszystkim, co się ma. Zdawało mi się, Ŝe tego się właśnie nauczyłem dziewięć lat temu podczas sztormu stulecia.

354

WOLNE PRZENIKANIE DO: 170 PLENER: SAN FRANCISCO; UJĘCIE ARCHIWALNE - DZIEŃ.

MIKE (głos spoza kadru) .. .ale się myliłem. Wtedy zacząłem się uczyć, a skończyłem dopiero w zeszłym tygodniu.

171 PLENER: ZATŁOCZONA ULICA ŚRÓDMIEJSKA - DZIEŃ.

Wielu ludzi robi zakupy. Robimy najazd kamerą na ekskluzywne delikatesy dwie witryny od rogu ulicy, z których wychodzi Mike. Dziś ma wolne i jest ubrany swobodniej - w jasną marynarkę, dŜinsy i koszulkę. Trzyma dwie torby z zakupami i Ŝongluje nimi, pochylony nad samochodem, usiłując wyciągnąć z kieszeni kluczyki. W przeciwnym kierunku, wchodząc w kadr plecami do nas, idą męŜczyzna i nastoletni chłopiec. MęŜczyzna jest ubrany w szary płaszcz, na głowie ma kapelusz. W dłoni trzyma laskę ozdobioną srebrną wilczą głową. Chłopiec ma na sobie sportową kurtkę Oakland As i dŜinsy. Pewnie będą mijać Mike'a, który z początku nie zwraca na nich uwagi. Wyciągnął kluczyki; teraz próbuje trafić jednym do zamka, zerkając spomiędzy toreb. I wtedy, gdy męŜczyzna i nastolatek przechodzą obok Mike'a: LINOGE (śpiewa) „Spójrz, jestem imbryczek do herbaty...". CHŁOPIEC (podchwytuje) „Uszko mam i dziobek ciut garbaty...". Mike poznaje i truchleje. Kluczyki wypadają mu z dłoni, torby zwisają mu bezwładnie w rękach. Odwraca się i widzi:

172 PLENER: LINOGE I CHŁOPIEC WIDZIANI Z POZYCJI MIKE'A (W ZWOLNIONYM TEMPIE) - DZIEŃ.

Minęli juŜ Mike'a i moŜna juŜ tylko przelotnie na nich zerknąć, nawet w zwolnionym tempie. Tak, to Linoge. Teraz nie przypomina psychopatycznego rybaka, ale bezwzględnego biznesmena. I nie wygląda na trzydzieści pięć, ale sześćdziesiąt pięć lat. Idący obok chłopiec - uśmiechający się do niego i śpiewający czysto starą dziecinną piosenkę jest przystojnym młodzieńcem w wieku około czternastu lat. Jego włosy mają barwę włosów Molly. Oczy mają kolor oczu Mike’a. Na nosie trochę niewyraźnie widać małe znamię w kształcie siodełka.

355

LINOGE i RALPHIE (zwielokrotnionymi echem głosami jak ze snu) „Podnieś mnie i przechyl nad kubeczkiem... Spójrz, jestem imbryczek do herbaty..." Tracimy z oczu ich twarze - które i tak widzieliśmy przez króciutką chwilę. Teraz są odwróceni tyłem: dobrze ubrany dŜentelmen i jego późno urodzone dziecko idą w stronę rogu ulicy. I zmierzają za róg.

173 PLENER: PONOWNIE MIKE - DZIEŃ.

Stoi w tym samym miejscu, opuściwszy torby z zakupami, jak raŜony piorunem. Bezgłośnie otwiera i zamyka usta... i wreszcie wydobywa z nich szept... MIKE Ra... Ra... Ralphie... Ralphie? RALPHIE!!!

174 PLENER: LINOGE I RALPHIE - DZIEŃ.

Minęli delikatesy. Są juŜ prawie na rogu. Przystają. I odwracają się w stronę Mike'a.

175 PLENER; PONOWNIE MIKE - DZIEŃ.

Upuszcza torby - coś się w nich tłucze - i puszcza się biegiem. MIKE Ralphie!

176 PLENER: LINOGE I RALPHIE - DZIEŃ.

Ralphie otwiera usta; syczy jak wąŜ. W jednej chwili przestaje być przystojnym nastolatkiem, ukazując w uśmiechu kły. Jego oczy ciemnieją i stają się czarne, przetykane wirującymi czerwonymi Ŝyłkami. Unosi dłonie jak szpony, gotów rozszarpać twarz Mike'a. Linoge obejmuje go ramieniem i (nie odrywając oczu od Mike'a) lekko popycha Ralphiego, by skręcił. Po chwili obaj znikają za rogiem.

177 PLENER: PONOWNIE MIKE - DZIEŃ.

Stoi przed delikatesami, na jego twarzy maluje się przeraŜenie i zgroza. Piesi omijają go, niektórzy popatrują na niego ciekawie, lecz Mike nie zwraca na nikogo uwagi. MIKE Ralphie! Rzuca się naprzód i skręca za róg.

356

178 PLENER: MIKE - DZIEŃ.

Przystaje, rozglądając się uwaŜnie.

179 PLENER: ULICA WIDZIANA Z POZYCJI MIKE'A - DZIEŃ.

Ludzie idą po chodnikach lub przebiegają ulicę, zatrzymują taksówki, kupują gazety w automatach. Nie ma śladu męŜczyzny w szarym płaszczu. Ani chłopca w kurtce Oakland As.

180 PLENER: PONOWNIE MIKE.

LINOGE (głos spoza kadru) Pokocha mnie. (pauza) I zacznie mnie nazywać ojcem. Mike bezsilnie opiera się o mur i zamyka oczy. Spod jego powieki toczy się jedna łza. Zza rogu wychodzi młoda kobieta i spogląda na niego ze współczuciem. MŁODA KOBIETA Dobrze się pan czuje? MIKE (nie otwierając oczu) Tak. Muszę tylko chwilę odpocząć. MŁODA KOBIETA Upuścił pan zakupy. Pewnie parę rzeczy się potłukło. Mike otwiera oczy i z trudem próbuje się do niej uśmiechnąć. MIKE Tak, parę rzeczy się potłukło, słyszałem. MŁODA KOBIETA (z uśmiechem) Skąd ma pan taki akcent? MIKE Z drugiej strony świata. MŁODA KOBIETA Co się stało? Potknął się pan? 357

MIKE Zdawało mi się, Ŝe zobaczyłem kogoś znajomego i na chwilę... przestałem nad sobą panować. Jeszcze raz patrzy w głąb ulicy. Wyskoczył za róg dosłownie chwilę po tym, jak skręcili tam Linoge i Ralphie. Powinni tam być, ale ich nie ma... i Mike specjalnie się nie dziwi. MŁODA KOBIETA Pomogę panu pozbierać zakupy, które się jeszcze do czegoś nadają. Mam coś takiego. Z kieszeni wyciąga poskładaną siatkową torbę na zakupy. Wyciąga ją do niego, uśmiechając się niepewnie. MIKE To bardzo miło z pani strony. Idą razem za róg.

181 PLENER. MIKE I MŁODA KOBIETA, WIDOK Z GÓRY - DZIEŃ.

Kiedy podchodzą do samochodu i rozsypanych zakupów, widzimy ich z góry... potem wzbijamy się jeszcze wyŜej, tracąc ich z oczu. Teraz widzimy jasne niebo i wody zatoki San Francisco oraz most rozpięty nad nimi jak sen, który zaczął nieco rdzewieć. Nurkują mewy... śledzimy jedną z nich:

PRZENIKANIE DO: 182 PLENER: NURKUJĄCA MEWA - DZIEŃ.

Obserwujemy ją, a potem gwałtownie opadamy w stronę wyspy Little Tall i ratusza. Przed budynkiem stoi samochód. W kierunku wieŜyczki z tablicami pamiątkowymi i dzwonem idzie troje ludzi. Kobieta idzie nieco z przodu. MIKE (głos spoza kadru) Mogłem napisać o tym Molly i wszystko jej opowiedzieć. Myślałem o tym... nawet się modliłem. Kiedy kaŜdy wybór, jakiego masz dokonać, sprawia cierpienie, skąd masz wiedzieć, co wybrać? W końcu w ogóle nie napisałem. Czasem późno w nocy, gdy nie mogę spać, wydaje mi się, Ŝe nie miałem racji. Ale za dnia wiem swoje. 358

183 PLENER: WIEśYCZKA NA TRAWNIKU PRZED RATUSZEM - DZIEŃ.

Powoli zbliŜa się do niej Molly. Trzyma bukiet kwiatów. Jej twarz jest spokojna, smutna i nawet piękna. Za nią na skraju trawnika stoją Hatch i Pippa. Hatch obejmuje córkę ramieniem. Molly klęka przed tablicą upamiętniającą ofiary sztormu stulecia. Kładzie pod nią kwiaty. Cicho płacze. Całuje swoje palce i przyciska do imienia swojego syna. Wstaje i wraca do czekających na nią Hatcha i Pippy. Hatch przytula ją.

184 PLENER: WYSPA LITTLE TALL Z ODDALI - DZIEŃ.

MIKE (głos spoza kadru) Za dnia wiem swoje. WYCIEMNIENIE.

Spis treści CZĘŚĆ PIERWSZA Linoge ............................................................................................ 17 CZĘŚĆ DRUGA Sztorm stulecia................................................................................ 135 CZĘŚĆ TRZECIA Czas zapłaty .................................................................................... 251