szukajac Alaski - Green John

Green John

Szukając Alaski

Mojej rodzinie: Sidneyowi, Mike’owi i Hankowi Greenom

„Z całej siły starałem się czynić dobrze” - ostatnie słowa prezydenta Grovera Clevelanda Używając małej czcionki, która wcale nie odzwierciedla rozmiarów mojego długu wdzięczności, pragnę wyrazić swoje podziękowania, ponieważ: Po pierwsze, książka ta nigdy nie mogłaby powstać bez nieocenionej pomocy mojej przyjaciółki, wydawcy, quasiagentki i mentorki, Ilene Cooper. Ilene jest jak dobra wróżka, tyle że prawdziwa, a także lepiej ubrana. Po drugie, cudownym zrządzeniem losu jest to, że moją redaktorką w amerykańskim wydawnictwie Duttonjest Julie StraussGabel, i jeszcze cudowniejszym to, że udało mi się zostać jej przyjacielem. Julie jest wymarzoną redaktorką każdego pisarza: troskliwą, pełną pasji i bezapelacyjnie genialną. Niniejsze podziękowanie dla niej to jedyna rzecz w całej książce, której nie mogła zmienić, i chyba zgodzicie się ze mną, że książka na tym ucierpiała. Po trzecie, Donna Brookes wierzyła w tę historię od samego początku i miała niemały wkład w jej ostateczny kształt. Mam także dług wdzięczności wobec Margaret Woollatt z Dutton, której nazwisko zawiera zbyt dużo spółgłosek, ale która jest naprawdę pierwszorzędnym fachowcem. Wielkie dzięki również Sarze Strumway, której uważna lektura i kompetentne uwagi były dla mnie niczym błogosławieństwo. Po czwarte, jestem niezmiernie wdzięczny mojej agentce Rosemary Sandberg, niezmordowanej orędowniczce swoich autorów. Rosemary jest też Brytyjką. Mówi „Na razie”, kiedy chce powiedzieć „Później”. Czyż to nie wspaniałe? Po piąte, komentarze moich dwóch najlepszych na swiecie przyjaciół, Deana Simakisa i Willa Hickmana, były mi nieocenioną pomocą podczas pisania książki i jej korekty i, no, wiecie, ee... kocham ich. Po szóste, mam także dług wdzięczności wobec, między innymi, Shannon James (współlokatorki), Katie Else (obiecałem), Hassana Arawasa (przyjaciela), Braxtona Goodricha (kuzyna), Mike’a Goodricha (prawnika, także kuzyna), Sarah Urist (mojej ślicznej, wspaniałej żony), Daniela Bissa (zawodowo parającego się matematyki}), Giordany Segneri (przyjaciółki), Jenny Lawton (długa historia), Davida Rojasa oraz Molly Hammond (przyjaciół), Billa Otta (wzoru do naśladowania), Amy Krouse Rosenthal (to dzięki niej znalazłem się w radiu), Stephanie Zvirin (dała mi pierwszą prawdziwą pracę), P.F. Kluge’a (nauczyciela), Dianę Martin (nauczycielki), Perry Lentza (nauczyciela), Dona Rogana (nauczyciela), Paula MacAdama (nauczyciela - jestem wielkim fanem nauczycieli) oraz Bena Segedina (szefa i przyjaciela).

Po siódme, uczęszczałem do liceum z cudownymi ludźmi. W szczególności chciałbym podziękować nieposkromionemu Toddowi Cartee, a także Oldze Kissin, Seanowi Titone’owi, Emmettowi Cloudowi, Jennifer Jenkins (z domu Spears), Gordonowi Hueyowi Dunkinowi Na tydzień przed tym, jak opuściłem moją rodzinę, Florydę i całą resztę mojego niedojrzałego życia, by wyruszyć do szkoły z internatem w Alabamie, moja matka uparła się, aby wydać przyjęcie pożegnalne. Gdybym powiedział, że miałem niewygórowane oczekiwania, byłoby to dramatyczne niedomówienie. Chociaż byłem w zasadzie zmuszony zaprosić wszystkich moich „szkolnych przyjaciół”, to znaczy łachmaniarską bandę z kółka teatralnego i typków z angielskiego, z którymi przesiadywałem z towarzyskiej konieczności w zapadłych lochach szkolnej kafeterii, wiedziałem, że nie przyjdą. Mimo to matka obstawała przy swoim, trwając w błogich złudzeniach, że przez te wszystkie lata ukrywałem przed nią swoją popularność. Przygotowała mnóstwo dipu z karczochów. Przyozdobiła nasz salon zielonymi i żółtymi serpentynami, w kolorach mojej nowej szkoły. Kupiła dwa tuziny butelek szampana z korkiem i ustawiła je dookoła stolika kawowego. A kiedy nadszedł ten ostatni piątek i byłem prawie spakowany, o 16.56 usiadła ze mną i tatą na kanapie i cierpliwie oczekiwała przybycia kawalerii pod wezwaniem „Do widzenia, Milesie”. Rzeczona kawaleria składała się z dwojga ludzi: Marie Lawson, drobnej blondynki w prostokątnych okularach, i jej pulchnego (łagodnie mówiąc) chłopaka, Willa. - Hej, Miles - powiedziała Marie, sadowiąc się na kanapie. - Hej - odpowiedziałem. - Jak ci minęło lato? - zapytał Will. - W porządku. A tobie? - Nieźle. Wystawialiśmy Jesus Christ Superstar. Pomagałem przy scenografii. Marie robiła światła - powiedział Will. - Super - skinąłem, udając, że wiem, o co chodzi, i to właściwie wyczerpało nasz zestaw tematów do konwersacji. Mogłem zadać pytanie o Jesus Christ Superstar, tylko że 1. nie wiedziałem, co to jest, 2. nie chciałem wiedzieć, i 3. nigdy nie brylowałem w towarzyskich pogawędkach. Moja mama - w przeciwieństwie do mnie - potrafi godzinami zabawiać gości rozmową i tak oto przyczyniła się do przedłużenia niezręcznej sytuacji, pytając ich o plan prób, jak wyszło przedstawienie i czy okazało się sukcesem. - Wydaje mi się, że tak - powiedziała Marie. - Przyszło dużo ludzi. Tak mi się wydaje. Marie była typem osoby, której ciągle się coś wydaje. W końcu odezwał się Will:

- No cóż, wpadliśmy tylko, żeby się pożegnać. Muszę odprowadzić Marie do domu przed szóstą. Baw się dobrze w nowej szkole, Miles. - Dzięki - odparłem z ulgą. Jedyną rzeczą gorszą od przyjęcia, na którym nie ma nikogo, jest przyjęcie, na które przyszło dwoje strasznie, kompletnie nieinteresujących ludzi. Wyszli - i tak oto siedziałem z rodzicami, gapiąc się w pusty ekran telewizora, i chciałem go włączyć, ale wiedziałem, że nie powinienem. Czułem na sobie spojrzenia ich obojga, jak czekali, aż wybuchnę płaczem albo coś w tym stylu, tak jakbym od samego początku nie wiedział, że tak wyjdzie. Wiedziałem. Czułem ich litość, kiedy zanurzali chipsy w dipie karczochowym przeznaczonym dla moich wyimaginowanych przyjaciół, ale to im potrzebna była litość, w każdym razie bardziej niż mnie: ja nie byłem rozczarowany. Moim oczekiwaniom stało się zadość. - To dlatego chcesz wyjechać, Miles? - zapytała mama. Przez chwilę rozważałem to pytanie, starając się nie patrzeć na nią. - Yyy... nie - powiedziałem. - No to dlaczego? - zapytała. Nie pierwszy raz postawiła to pytanie. Mama niespecjalnie pragnęła puścić mnie do szkoły z internatem i nie robiła z tego tajemnicy. - Przeze mnie? - zapytał tata. Chodził do Culver Creek, tej samej szkoły, do której się wybierałem, tak jak obydwaj jego bracia i ich wszystkie dzieci. Myślę, że podobał mu się pomysł, abym poszedł w jego ślady. Moi wujowie opowiadali historie o tym, jak mój ojciec słynął na kampusie z szaleńczych eskapad, które nie przeszkadzały mu osiągać świetnych wyników w nauce. Wydawało się, że życie w Culver Creek będzie lepsze od tego tutaj, na Florydzie. Ale nie, to nie z powodu taty. Niezupełnie. - Chwileczkę - powiedziałem. Poszedłem do gabinetu ojca i znalazłem biografię François Rabelais’go. Lubiłem czytać biografie pisarzy, nawet jeśli (jak w wypadku pana Rabelais’go) nigdy nie czytałem żadnych ich książek. Przewertowałem książkę i znalazłem na końcu pokreślony odblaskowym markerem cytat („NIGDY NIE UŻYWAJ MARKERA W MOICH KSIĄŻKACH” - powtarzał mi ojciec tysiące razy. Ale jak inaczej potem znaleźć to, czego szukasz?). - Więc ten facet - powiedziałem, stojąc w drzwiach salonu - François Rabelais. Był poetą. A jego ostatnie słowa to „Udaję się na poszukiwanie Wielkiego Być Może”. Dlatego wyjeżdżam. Żebym nie musiał czekać z poszukiwaniem Wielkiego Być Może do śmierci. To ich uspokoiło. Goniłem za Wielkim Być Może i oni wiedzieli równie dobrze jak ja, że nie znajdę go z ludźmi pokroju Willa i Marie. Usiadłem z powrotem na kanapie, między mamą i tatą, tata otoczył mnie ramieniem i trwaliśmy tak w ciszy diugi czas, aż do chwili,

kiedy wyglądało na to, że można już włączyć telewizor, a potem zjedliśmy dip karczochowy na kolację i obejrzeliśmy kanał historyczny, i jeśli chodzi o pożegnalne przyjęcia, to mogło być o wiele gorzej. Na Florydzie było diabelnie gorąco, to oczywiste, a ponadto wilgotno. Tak gorąco, że ciuchy kleiły się do ciebie jak plaster, a pot kapał ci z czoła do oczu jak łzy. Ale gorąco było tylko na zewnątrz, a ja z reguły wychodziłem na zewnątrz tylko po to, by przejść z jednego klimatyzowanego pomieszczenia do drugiego. To nie przygotowało mnie na jedyny w swoim rodzaju upał, którego można doświadczyć piętnaście mil na południe od Birmingham w Alabamie, w Szkole Przygotowawczej Culver Creek. Bryka rodziców była zaparkowana na trawie, kilka stóp od mojego pokoju, pokoju numer 43. Ale za każdym razem, kiedy pokonywałem te kilka kroków do i z samochodu, żeby wypakować to, co teraz wyglądało mi na o wiele za dużo rzeczy, słońce przepalało mi ubranie aż do skóry z zawistną wściekłością, której zacząłem się bać jak zwiastuna ognia piekielnego. Mamie, tacie i mnie rozładowanie samochodu zabrało tylko kilka minut, ale mój nieklimatyzowany pokój internatowy, choć, dzięki Bogu, nie w pełnym słońcu, był w sumie niewiele chłodniejszy. Pokój mnie zaskoczył: wyobrażałem sobie pluszowy dywan, drewnianą boazerię na ścianach i wiktoriańskie meble. Poza jedyną atrakcją - własną łazienką - dostałem pudełko ze ścianami z pustaków pokrytymi grubo warstwami białej farby i podłogą wyłożoną zielonobiałym linoleum. To miejsce przypominało bardziej szpital niż pokój w internacie z moich marzeń. Piętrowe łóżko z niewykończonego drewna, z materacami z gąbki, stało przy oknie. Biurka, szafki i półki na książki były na stałe przymocowane do ścian, co miało zapobiec kreatywnemu planowaniu przestrzeni. No i brak klimatyzacji. Siedziałem na dolnym łóżku, kiedy mama otworzyła walizkę, wyjęła z niej stos biografii, z którymi tata zgodził się rozstać, i zaczęła układać je na półkach. - Potrafię się rozpakować, mamo - powiedziałem. Tata podniósł się. Był gotów do odjazdu. - Pozwól mi przynajmniej posłać ci łóżko - nalegała mama. - Nie, naprawdę. Umiem to zrobić. W porządku. - Bo nie można przeciągać tych spraw w nieskończoność. W którymś momencie po prostu pociągasz za plaster i boli, ale za chwilę jest już po wszystkim i czujesz ulgę.

- Mój Boże, będziemy za tobą tęsknić - powiedziała nagle mama, przeskakując między walizkami, żeby dostać się do łóżka. Wstałem i uściskałem ją. Tata też podszedł i stworzyliśmy swego rodzaju stadko. Było za gorąco i byliśmy zbyt spoceni, aby uściski mogły trwać długo. Wiedziałem, że powinienem zapłakać, ale mieszkałem z rodzicami szesnaście lat i próbna separacja powinna była nastąpić już dawno. - Nie martwcie się - uśmiechnąłem się. - Nauczę się godać po południowemu. Mama zaśmiała się. - Tylko nie zrób niczego głupiego - powiedział tata. - Okej. - Żadnych narkotyków. Żadnego picia. Żadnych papierosów - jako uczeń Culver Creek robił rzeczy, które znałem tylko ze słyszenia: tajne przyjęcia, biegi na golasa przez pola z sianem (zawsze jęczał, jak to wtedy brakowało dziewczyn), dragi, picie i fajki. Rzucenie palenia zajęło mu trochę czasu, ale jego durne lata minęły na dobre. - Kocham cię - wypalili jednocześnie. Należało to powiedzieć, ale przy tych słowach poczułem się tak niezręcznie, jakbym patrzył na całujących się babcię i dziadka. - Ja też was kocham. Będę dzwonił w każdą niedzielę. - Nasze pokoje nie miały telefonów, ale rodzice wystąpili z prośbą, aby umieszczono mnie w pokoju w pobliżu jednego z pięciu automatów, jakie posiadało Culver Creek. Uściskali mnie znowu - mama, potem tata - i było po wszystkim. Patrzyłem przez okno, jak wyjeżdżają z kampusu krętą drogą. Powinienem może poczuć lepki, sentymentalny smutek. Ale przede wszystkim chciałem po prostu ochłonąć, więc zabrałem jedno z krzeseł i usiadłem przed drzwiami w cieniu okapu, czekając na wiatr, który nie przychodził. Powietrze na zewnątrz było tak samo nieruchome i męczące, jak powietrze w środku. Ogarnąłem wzrokiem swój nowy internat: sześć jednopiętrowych budynków, po szesnaście pokoi w każdym, układało się w sześciokąt dookoła rozległego trawiastego okręgu. Wyglądał jak przerośnięty stary motel. Wszędzie chodzili chłopcy z dziewczynami, śmiejąc się i ściskając. Miałem nikłą nadzieję, że ktoś podejdzie i porozmawia ze mną. Wyobraziłem sobie konwersację: - Hej. To twój pierwszy rok? - Zgadza się. Jestem z Florydy. - Super. To pewnie jesteś przyzwyczajony do upału.

- Do tego upału nie byłbym przyzwyczajony nawet wówczas, gdybym był z Hadesu zażartowałbym. Zrobiłbym dobre wrażenie zaraz na starcie. „Jest zabawny. Ten facet Miles jest przezabawny”. To oczywiście się nie wydarzyło. Nic nigdy nie działo się tak, jak to sobie wyobrażałem. Znudzony, wszedłem z powrotem do środka, zdjąłem koszulę, położyłem się na rozgrzanej od upału gąbce materaca z dolnego łóżka i zamknąłem oczy. Nigdy nie doświadczylem powtórnych narodzin przez chrzest, z płaczem itp., ale nie mogłem czuć się lepiej niż teraz, nowo narodzony facet z jego nieznaną tu nikomu przeszłością. Myślałem o ludziach, o których czytałem - Johnie F. Kennedym, Jamesie Joysie, Humphreyu Bogarcie którzy chodzili do szkół z internatami, i ich przygodach - Kennedy na przykład uwielbiał odstawiać numery. Pomyślałem o Wielkim Być Może i o tym, co się może zdarzyć, o ludziach, których mogę spotkać, i o tym, kim okaże się mój współlokator (kilka tygodni wcześniej dostałem list, w którym podano mi jego nazwisko, Chip Martin, ale żadnych dalszych informacji). Kimkolwiek był Chip Martin, pokładałem w Bogu nadzieję, że przyprowadzi ze sobą armię wystrzałowych fanów, boja nie zapakowałem do swoich walizek ani jednego, i już czułem, jak na materacu zbiera się kałuża mojego potu, co mnie tak zniesmaczyło, że przestałem myśleć i ruszyłem tyłek, żeby znaleźć jakiś ręcznik do wytarcia mokrej plamy. A następnie pomyślałem: „Cóż, przed przygodą rozpakowywanie”. Udało mi się przykleić na ścianie mapę świata i schować większość ciuchów do szuflad, gdy zauważyłem, że od gorącego, wilgotnego powietrza pocą się nawet ściany, i zdecydowałem, że nie czas teraz na pracę fizyczną. Teraz czas na wspaniale zimny prysznic. W małej łazience za drzwiami było olbrzymie, pełnowymiarowe lustro, więc nie mogłem uniknąć zobaczenia odbicia swojej nagiej osoby, gdy pochylałem się, żeby odkręcić wodę. Moja chudość zawsze mnie zadziwiała: ręce były niewiele grubsze w ramionach niż w nadgarstkach, na klatce nie miałem ani krzty tłuszczu czy mięśni i czułem się zażenowany, zastanawiając się, czy nie można czegoś zrobić z tym lustrem. Odsłoniłem nie najpiękniejszą białą zasłonkę i wsunąłem się do kabiny. Na nieszczęście, prysznic wydawał się zaprojektowany dla kogoś o wzroście w przybliżeniu stu dwudziestu centymetrów, więc zimna woda uderzyła mnie w dolne żebra - z całą siłą kapiącego kranu. Aby zmoczyć swoją spoconą twarz, musiałem rozstawić nogi i przykucnąć. Z pewnością John F. Kennedy (który miał, według mojej biografii, sto osiemdziesiąt pięć centymetrów wzrostu, czyli dokładnie tyle co ja) nie musiał kucać w swoim internacie. Nie, to była zupełnie inna bestia, i gdy kapiący prysznic powoli zraszał

moje ciało, zastanawiałem się, czy znajdę tu w ogóle Wielkie Być Może, czy też srogo się przeliczyłem. Kiedy otwarłem drzwi łazienki, mając na sobie tylko ręcznik, którym owinąłem biodra, zobaczyłem w drzwiach niskiego, muskularnego faceta z burzą ciemnych włosów. Wlókł za sobą gigantyczny worek w kolorze khaki. Miał metr pięćdziesiąt i ani centymetra więcej, ale był dobrze zbudowany, niczym model Adonisa w skali. Ciągnął się za nim smród zatęchłego dymu papierosowego. „Świetnie”, pomyślałem sobie. „Przyjmuję mojego współlokatora w negliżu”. Wtaszczył worek do pokoju, zamknął drzwi i podszedł do mnie. - Jestem Chip Martin - ogłosił głębokim głosem radiowego didżeja. Zanim zdołałem odpowiedzieć, dodał: - Uścisnąłbym ci rękę, ale zdaje się, że musisz cholernie mocno przytrzymywać ten ręcznik, dopóki nie znajdziesz sobie jakichś ciuchów. Zaśmiałem się i skinąłem głową (to jest cool, nie? znaczy się skinięcie), i powiedziałem: - Miles Halter. Miło mi. - M i 1-es, tak jak w „i wiele m i 1 od snu mnie dzieli”*? - zapytał mnie. - Hę? - To wiersz Roberta Frosta. Nie czytałeś? Potrząsnąłem głową. Nie. *Robert Frost, 55 wierszy, tłum. Stanisław Barańczak, Kraków 1992, s. 121. - No to szczęściarz z ciebie - uśmiechnął się. Zabrałem jakąś czystą bieliznę, niebieskie szorty Adidasa do gry w nogę i biały tshirt, wymamrotałem, że będę z powrotem za sekundę, i zamknąłem się w łazience. To tyle, jeśli chodzi o dobre pierwsze wrażenie. - A gdzie są twoi rodzice? - zapytałem z łazienki. - Moi rodzice? Mój ojciec jest w tej chwili w Kalifornii. Pewnie siedzi w swoim markowym fotelu. Albo prowadzi swojego pikapa. Tak czy inaczej, pije. Moja matka w tym momencie prawdopodobnie wyjeżdża z kampusu. - O - powiedziałem już ubrany, niepewny, jak zareagować na tak osobiste informacje. Chyba nie powinienem był pytać, jeśli nie chciałem wiedzieć. Chip chwycił prześcieradło i rzucił je na górne łóżko. - Jestem człowiekiem z górnego piętra. Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza. - Yyy, nie. Tak czy tak będzie dobrze.

- Widzę, że zdążyłeś już udekorować to miejsce - powiedział, wskazując na mapę świata. - Podoba mi się. A potem zaczął wymieniać nazwy krajów. Mówił monotonnie, jakby robił to już wcześniej tysiąc razy. Afganistan. Albania. Algieria. Amerykańskie Samoa. Andora. I tak dalej. Zdążył przebrnąć przez „A”, kiedy podniósł wzrok i zauważył, że gapię się na niego z niedowierzaniem. - Mógłbym wyrecytować ci resztę, ale pewnie by cię to znudziło. Nauczyłem się tego w lecie. Boże, nie wyobrażasz sobie, jak nudno jest w New Hope w Alabamie w środku lata. Największa rozrywka to przyglądanie się, jak rośnie soja. A tak w ogóle, skąd jesteś? - Z Florydy - powiedziałem. - Nie byłem. - To zadziwiające, znaczy te kraje - powiedziałem. - No, każdy ma jakiś talent. Ja potrafię zapamiętywać różne rzeczy. A ty? - Znam ostatnie słowa sławnych ludzi - uczenie się ostatnich słów było moją przyjemnością. Inni mieli swoją czekoladę. Ja miałem przedśmiertne deklaracje. - Na przykład? - Lubię ostatnie słowa Henryka Ibsena. Był dramaturgiem - wiedziałem dużo o Ibsenie, ale nigdy nie przeczytałem żadnej z jego sztuk. Nie lubiłem czytać dramatów. Lubiłem czytać biografie. - Jasne, wiem, kim on był - powiedział Chip. - No więc, od pewnego czasu był chory i jego pielęgniarka powiedziała do niego: „Wygląda na to, że dziś czuje się pan o wiele lepiej”, a Ibsen popatrzył na nią i powiedział: „Wprost przeciwnie” - i umarł. Chip wybuchnął śmiechem. - To makabryczne. Ale podoba mi się. Powiedział mi, że to jego trzeci rok w Culver Creek. Przyszedł tutaj w dziewiątej klasie, na początku szkoły średniej, i był teraz w jedenastej, tak jak ja. Stypendysta, jak powiedział. Pełna jazda. Słyszał, że to najlepsza szkoła w Alabamie, więc napisał w podaniu o tym, jak bardzo chciałby chodzić do szkoły, gdzie mógłby czytać grube książki. Problem w

tym, pisał dalej, że w domu tata zawsze walił go książkami po głowie, więc Chip dla własnego bezpieczeństwa trzymał w domu tylko cienkie książki w miękkiej oprawie. Jego rodzice rozwiedli się, kiedy był w drugiej klasie. Lubił „Creek”, jak nazywał szkołę, ale ostrzegał mnie: „Musisz tutaj uważać na uczniów i na nauczycieli. A ja nie cierpię uważać” uśmiechnął się znacząco. I ja nie cierpiałem uważać - albo przynajmniej chciałem nie cierpieć. Powiedział mi to, kopiąc w swoim worku i wrzucając ubrania do szuflad z wielkim zapamiętaniem. Chip nie wierzył w posiadanie „szuflady na skarpety” albo „szuflady na tshirty”. Wierzył w równouprawnienie wszystkich szuflad i wypełniał je tym, co popadło. Moja matka by umarła. Kiedy tylko skończył się „rozpakowywać”, walnął mnie porządnie w ramię i powiedział: - Mam nadzieję, że jesteś silniejszy, niż na to wyglądasz - a potem wyszedł, zostawiając za sobą otwarte drzwi. Po kilku sekundach pojawiła się w nich jego głowa. Zobaczył, że stoję w bezruchu: - No chodź, Milesie Halterze. Mamy kupę spraw do załatwienia. Poszliśmy do pokoju telewizyjnego, w którym według Chipa znajdował się jedyny na kampusie odbiornik telewizji kablowej. W lecie pokój ten służył jako magazyn. Wypchany był prawie po sufit tapczanami i zwiniętymi dywanami, a teraz pękał w szwach od tłumu dzieciaków próbujących znaleźć, a potem wynieść swoje rzeczy. Chip przywitał się z niektórymi, ale mnie nie przedstawił. Podczas gdy on wędrował przez wypełniony tapczanami labirynt, ja stałem przy wejściu do pokoju, robiąc wszystko, co w mojej mocy, aby nie zagradzać drogi współlokatorom, gdy manewrowali meblami, wynosząc je przez wąskie drzwi frontowe. Znalezienie swoich rzeczy zajęło Chipowi dziesięć minut, a następnie nam obu jeszcze godzina zeszła na czterech wycieczkach tam i z powrotem przez podwórko między pokojem telewizyjnym i pokojem 43. Pod koniec miałem ochotę wczołgać się do minilodówki Chipa i przespać w niej tysiąc lat, ale Chip był chyba odporny i na zmęczenie, i na upał. Usiadłem na jego tapczanie. - Znalazłem go na chodniku niedaleko mojego domu kilka lat temu - powiedział, wskazując na tapczan i pracując nad instalowaniem mojej konsoli Playstation 2 na swojej szafce w nogach łóżka. - Wiem, że na skórze jest parę pęknięć, ale co tam. To cholernie fajne wyro - na skórze było trochę więcej niż parę pęknięć: pokrycie tapczanu w mniej więcej 30

procentach składało się ze sztucznej skóry w kolorze błękitu majtkowego i w siedemdziesięciu procentach z pianki, ale mimo to czułem się na niej diabelnie dobrze. - W porzo - powiedział. - Już prawie jesteśmy w domu. - podszedł do swojego biurka i wyciągnął z szuflady taśmę klejącą. - Potrzebna nam tylko twoja walizka. Wstałem, wyciągnąłem walizkę spod łóżka, a Chip umieścił ją pomiędzy tapczanem a PlayStation 2 i zaczął odrywać cienkie paski taśmy. Nakleił je na walizkę w taki sposób, że utworzyły napis: STOLIK KAWOWY. - No proszę - powiedział. Wstał i wyłożył nogi na ten, no, stolik kawowy. - Gotowe. Usiadłem obok niego, a on przyjrzał mi się i nagle powiedział: - Słuchaj. Nie będę twoim przewodnikiem po życiu towarzyskim Culver Creek. - No okej - powiedziałem, czując, jak słowa więzną mi w gardle. Właśnie przeniosłem wyro tego faceta pod rozpalonym do białości słońcem, a on mnie nie lubi? - Zasadniczo mamy tu dwie grupy - zaczął wyjaśniać ze wzrastającą niecierpliwością. - Zwykłych, normalnych internatowców, jak ja, i Wojowników Dnia Powszedniego; przebywają tu w ciągu tygodnia, ale to bogate dzieciaki, które naprawdę pochodzą z Birmingham i każdego weekendu wracają do klimatyzowanych rezydencji swoich rodziców. Te dzieciaki to elita. Nie lubię ich, a oni nie lubią mnie, więc jeśli myślałeś, że jesteś Bóg wie kim w swojej szkole publicznej i nadal ci się wydaje, że możesz się uważać za Bóg wie kogo, to lepiej, żeby cię tutaj nikt ze mną nie widział. Chodziłeś do szkoły publicznej, prawda? - Aaa... - wymamrotałem w roztargnieniu i zacząłem skubać pęknięcia w obiciu tapczanu, wbijając palce w białą piankę. - Jasne, że tak, bo gdybyś chodził do prywatnej, to twoje cholerne szorty pasowałyby na ciebie - zaśmiał się. Nosiłem szorty trochę poniżej bioder, co, jak sądziłem, było cool. W końcu powiedziałem: - Taa. Chodziłem do szkoły publicznej. Ale nie byłem tam Bóg wie kim, Chip. Bóg jeden wie, kim ja tam byłem. - Ha! A to dobre. I nie nazywaj mnie Chip. Nazywaj mnie Pułkownik. Zdusiłem śmiech. „Pułkownik”? - Właśnie. Pułkownik. A ciebie nazwiemy... hmmm. Klucha. - Hę?

- Klucha - powtórzył Pułkownik. - Bo jesteś chudy. To się nazywa ironia, Klucha. Słyszałeś kiedyś o czymś takim? A teraz chodźmy po papierosy i zacznijmy ten rok jak należy. Wyszedł z pokoju, znowu przyjmując za rzecz oczywistą, że udam się zanim, co tym razem zrobiłem. Dzięki Bogu, słońce chyliło się już ku zachodowi. Przeszliśmy dalej pięć pokoi, do pokoju 48. Do drzwi ktoś przykleił taśmą klejącą tabliczkę. Było na niej napisane niebieskim markerem: „Alaska ma jedynkę!”. Pułkownik wyjaśnił mi, że 1. to jest pokój Alaski, że 2. ma jedynkę, bo dziewczyna, która miała być jej współlokatorką, pod koniec zeszłego roku została wyrzucona ze szkoły i że 3. Alaska ma papierosy, chociaż Pułkownik nie raczył zapytać, czy 4. palę, na co odpowiedź brzmi: 5. nie. Zapukał raz, głośno. Przez zamknięte drzwi głos wrzasnął: - O mój Boże, właź, niziołku, bo mam dla ciebie czaderską historię! Weszliśmy. Odwróciłem się, by zamknąć za sobą drzwi, a Pułkownik potrząsnął głową i powiedział: - Po siódmej musisz zostawiać otwarte drzwi, jeśli jesteś w pokoju dziewczyny - ale ledwo go dosłyszałem, bo oto najgorętsza dziewczyna w całej historii rodzaju ludzkiego stała przede mną w obciętych dżinsach i brzoskwiniowym topie. Mówiła równocześnie z Pułkownikiem, głośno i szybko. - No więc pierwszego dnia lata jestem w wielkim starym Vine Station z tym chłopakiem Justinem. Jesteśmy w jego domu, oglądamy na kanapie telewizję - i, pamiętaj, chodzę już z Jakiem; w zasadzie wciąż z nim chodzę, to chyba jakiś cud, ale Justin to mój przyjaciel od czasów dzieciństwa - więc oglądamy telewizję i gadamy normalnie o egzaminach albo o czymś takim, a tu Justin obejmuje mnie ramieniem i myślę sobie: „Och, takie to przyjemne, jesteśmy przyjaciółmi już od dawna i tak mi z nim dobrze”, i tylko gawędzimy, i jestem właśnie w środku zdania o analogiach albo czymś takim, a on jak drapieżny ptak łapie mnie za cycek i traktuje jak klakson. Po prostu nim trąbi. Piiiip. Stanowczozbytmocne, dwu, trzysekundowe PIIIIP Pierwsze, co pomyślałam, to „Okej, jak oderwać to łapsko od mojego cycka, zanim zostawi trwałe ślady?”. A drugie, co pomyślałam, „Boże, nie mogę się doczekać, aż powiem o tym Takumiemu i Pułkownikowi”. Pułkownik chichotał. Ja gapiłem się na nią, ogłuszony częściowo siłą emanującą z tej drobnej (ale, Boże, jakże kształtnej) dziewczyny, a częściowo gigantycznymi stertami książek, ułożonych wzdłuż ścian. Zbiory jej biblioteczki wypełniały regały, a nawet przelewały się poza nie, tworząc sięgające do pasa stosy książek, które piętrzyły się w

różnych miejscach pod ścianami. „Gdyby przewrócił się chociaż jeden z nich”, pomyślałem sobie, „wskutek efektu domina nasza trójka zostałaby pochłonięta przez powódź literatury”. - Kto to jest ten facet, który nie śmieje się z mojej arcyśmiesznej historii? - zapytała. - No tak. Alaska, to jest Klucha. Klucha zapamiętuje ostatnie słowa różnych ludzi. Klucha, to jest Alaska. Latem jej cycek został użyty jako klakson. Podeszła do mnie z wyciągniętą ręką, ale w ostatnim momencie błyskawicznie schyliła się i pociągnęła w dół moje szorty. - To są największe szorty w stanie Alabama! - Lubię workowate szorty - powiedziałem zażenowany i podciągnąłem je w górę. Na Florydzie robiły furorę. - Jak dotąd podczas naszego krótkiego związku, Klucha, widywałem twoje chude nóżki stanowczo zbyt często - stwierdził Pułkownik z udawaną powagą. - Alaska, sprzedaj nam parę fajek - i wtedy, w jakiś trudny do wytłumaczenia sposób, Pułkownik namówił mnie, abym zapłacił pięć dolców za paczkę Marlboro Light, których nie miałem najmniejszego zamiaru palić. Zaprosił Alaskę, aby się przyłączyła, ale ona powiedziała: - Muszę odszukać Takumiego i powiedzieć mu o PIIIIR. Następnie zwróciła się do mnie: - Widziałeś go? Nie miałem pojęcia, czy widziałem Takumiego, ponieważ nie miałem pojęcia, kim on jest. Po prostu potrząsnąłem głową. - W porzo. No to spotkamy się za parę minut nad jeziorem - Pułkownik skinął głową. Nad brzegiem jeziora, na samym skraju piaszczystej (i, jak mi powiedział Pułkownik, sztucznej) plaży, usiedliśmy na huśtawce. Zażartowałem obowiązkowo: - Tylko nie chwyć mnie za cycek. Pułkownik obowiązkowo zachichotał, a potem zapytał: - Chcesz zapalić? Nigdy nie wypaliłem ani jednego papierosa, ale kiedy wejdziesz między wrony... - A czy tutaj jest bezpiecznie? - Nie bardzo - powiedział, po czym zapalił papierosa i podał go mnie. Zaciągnąłem się. Zakaszlałem. Zacharkałem. Zakrztusiłem się. Znowu zakaszlałem. Myślałem, że zwymiotuję. Chwyciłem się rozhuśtanej ławki - kręciło mi się w głowie - i rzuciłem papierosa na ziemię. Zdusiłem go, przekonany, że papierosy nie były wliczone w Wielkie Być Może.

- Dużo palisz? - zaśmiał się, potem wskazał na białą plamkę na jeziorze i zapytał: Widzisz? - No - powiedziałem. - Co to jest? Ptak? - To łabędź - powiedział. - Rany ciebie, szkoła z łabędziem. - Ten łabędź to diabelskie nasienie. Nigdy nie zbliżaj się do niego bardziej niż my teraz. - A to dlaczego? - Ma coś do ludzi. Chyba kiedyś ktoś go dręczył. Rozerwie cię na strzępy. Orzeł umieścił go tam, żebyśmy nie przychodzili palić nad jezioro. - Orzeł? - Pan Starnes. Kryptonim: Orzeł. Dyrektor. Większość nauczycieli mieszka w kampusie i u nich też będziesz miał przechlapane. Ale tylko Orzeł mieszka w obrębie internatu i widzi absolutnie wszystko. Wyczuje szluga na pięć mil. - Czy to nie jego dom? - zapytałem, wskazując na budynek w oddali. Widziałem go dość wyraźnie mimo ciemności, więc wynikało z tego, że Orzeł też najpewniej widział nas. - No tak, ale on zwykle nie działa w trybie blitzkrieg, póki nie zaczną się zajęcia powiedział Chip nonszalancko. - Boże, jeśli się wpakuję w kłopoty, rodzice mnie zabiją stwierdziłem. - Podejrzewam, że przesadzasz. Ale tylko popatrz. Na pewno napytasz sobie biedy. Jednakowoż dziewięćdziesiąt dziewięć procent z tego może nigdy nie dotrzeć do uszu twoich rodziców. Szkoła nie chce, żeby twoi rodzice pomyśleli, że się tutaj zlumpiłeś bardziej niż do tej pory - dmuchnął mocno dymem w stronę jeziora. Trzeba przyznać: wyglądał czadowo, kiedy to robił. Jakby był wyższy. - W każdym razie, jak znajdziesz się w kłopotach, nie donoś na nikogo. Nienawidzę tutejszych bogatych gnojków z pasją, którą zachowuję poza tym tylko dla zabiegów dentystycznych i mojego ojca. Ale to nie znaczy, że bym ich zakapował. W zasadzie jedyną rzeczą, która się naprawdę liczy, jest nigdy, nigdy, nigdy nie kapować. - W porządku - powiedziałem, choć zastanawiałem się: „Jeśli ktoś przywali mi w twarz, mam przekonywać wszystkich, że wpadłem na drzwi?”. Wydawało mi się to trochę głupie. Jak radzić sobie z dręczycielami i dupkami, jeśli nie można zrobić im koło pióra? Jednak nie zapytałem o to Chipa. - Dobra, Klucha. Dotarliśmy do kolejnego punktu tego wieczoru. Teraz muszę znaleźć swoją dziewczynę. Daj mi te parę fajek, których i tak nie wypalisz, i do zobaczenia później.

Zdecydowałem się zostać jeszcze chwilę na huśtawce, częściowo dlatego, że upał zelżał do przyjemnych, chociaż parnych około dwudziestu siedmiu stopni, a częściowo dlatego, że miałem nadzieję, że przyjdzie Alaska. Ale prawie dokładnie w momencie gdy Pułkownik odszedł, wkroczyły na scenę robale; kąśliwe muszki (odnotowuję, że n ap r. a w d ę kąśliwe) i komary brzęczały w powietrzu dookoła, tak że cichutki dźwięk ich ocierających się o siebie skrzydełek wywoływał prawdziwą kakofonię. I wtedy zdecydowałem się zapalić. Naprawdę myślałem: „Dym odgoni owady”. I do pewnego stopnia tak się stało. Skłamałbym jednak, gdybym stwierdził, że zostałem palaczem, aby chronić się przed insektami. Zostałem palaczem, ponieważ 1. byłem sam na huśtawce, 2. miałem papierosy, i 3. uznałem, że jeśli wszyscy inni mogą wypalić papierosa, nie krztusząc się, to ja też, do cholery, mogę. Krótko mówiąc, nie miałem zbyt dobrego powodu. Tak, powiedzmy, że 4. Chodziło o owady. Zdążyłem wziąć trzy porządne machy, aż mnie zemdliło, zakręciło mi się w głowie i poczułem się niezupełnie przyjemnie zamroczony. Podniosłem się z miejsca, żeby odejść. Kiedy wstałem, usłyszałem za sobą głos: - A więc naprawdę uczysz się na pamięć ostatnich słów? Podbiegła do mnie, chwyciła mnie za ramię i popchnęła z powrotem na huśtawkę. - Zgadza się - powiedziałem. A potem, z wahaniem, dodałem: - Chcesz mnie sprawdzić? - JFK - rzuciła. -„To oczywiste” - odparłem. - Czy aby na pewno? - zapytała. - To były jego ostatnie słowa. Ktoś powiedział: „Panie prezydencie, nie może pan zaprzeczyć, że Dallas pana kocha”, na co on odpowiedział: „To oczywiste” - i dostał kulkę. Zaśmiała się. - Boże, to straszne. Nie powinnam się śmiać. Ale będę i zaśmiała się znów. - Dobra, Panie Specu od Ostatnich Słów. Mam tu coś dla pana - sięgnęła po swój wypchany plecak i wyjęła książkę: - Gabriel Garcia Márquez, Generał w labiryncie. Absolutnie jedna z moich ulubionych. O Simonie Bolivarze. Nie wiedziałem, kim był Simon Bolivar, ale nie dała mi czasu, bym zdążył zapytać. - To powieść historyczna, więc nie wiem, czy to prawda, ale wiesz, jakie są jego ostatnie słowa w książce? Nie wiesz. Zaraz ci powiem, Sighor „Pożegnalne Kwestie”. Zapaliła papierosa i zaciągnęła się nim tak mocno i tak długo, że myślałem, iż wypali go całego za jednym pociągnięciem. Wypuściła dym i przeczytała mi:

-„Wstrząsnęła nim” - znaczy Simonem Bolivarem -”oślepiająca, objawiona przed chwilą prawda, że szaleńcze miotanie się między chorobą a złudnymi marzeniami dobiega właśnie kresu. Reszta była ciemnością. - Cholera! - westchnął. -1 jakże ja wyjdę z tego labiryntu!”*. Potrafiłem rozpoznać wielkie ostatnie słowa i zanotowałem sobie w pamięci, by zdobyć biografię tego gościa, Simona Bolivara. Piękne ostatnie słowa, ale chyba niezupełnie je rozumiałem. - Co to jest właściwie ten labirynt? - zapytałem ją. Teraz jest chyba dobry moment, żeby powiedzieć, że była piękna. W ciemności, obok mnie, pachniała potem, słońcem i wanilią. Przy bladym świetle wątłego księżyca widziałem niewiele więcej niż zarys jej sylwetki, a kiedy paliła, także twarz zalaną bladoczerwonym światłem żarzącego się papierosa. Ale nawet w tej ciemności widziałem jej oczy - intensywne szmaragdy. Miała ten rodzaj oczu, który zmuszał cię do natychmiastowego poparcia każdego jej pomysłu. Nie tylko piękna, ale i gorąca, z piersiami sterczącymi pod obcisłym topem, machała krągłymi nogami pod huśtawką, a na palcach stóp z paznokciami pomalowanymi na jaskrawoniebiesko kołysały się klapki. Dokładnie wtedy, w chwili między tym, jak zapytałem ją o labirynt i kiedy mi odpowiedziała, uświadomiłem sobie znaczenie krągłości, tysiąca miejsc, w których ciała dziewczyn łagodnie przechodzą z jednej części w drugą, z łuku stopy w kostkę, a potem w łydkę, z łydki w biodro, z biodra w talię, z piersi w szyję, z pochyłości nosa w czoło, z ramienia we wklęśnięcie pleców, z łuku pleców w tyłek i tak dalej. Oczywiście, zauważałem wcześniej krągłości, ale nigdy naprawdę nie zdawałem sobie sprawy z ich znaczenia. *Gabriel Garcia Márquez, Generał w labiryncie, przeł. Zofia Wasitowa. Warszawa 1993, s. 268. Z ustami dość blisko, abym poczuł jej cieplejszy niż powietrze oddech, powiedziała: - To jest właśnie tajemnica, prawda? Czy labiryntem jest życie czy umieranie? Przed czym próbuje uciec: przed światem czy końcem świata? - czekałem, aby mówiła dalej, ale po chwili stało się oczywiste, że oczekiwała odpowiedzi. - No nie wiem - powiedziałem w końcu. - Czy naprawdę przeczytałaś wszystkie te książki, które masz w pokoju? Zaśmiała się. - O Boże, jasne, że nie. Przeczytałam może jedną trzecią. Ale mam zamiar przeczytać wszystkie. Nazywam je Biblioteką Życia. Każdego lata, od kiedy byłam mała, chodziłam na garażowe wyprzedaże, kupowałam wszystkie książki, które wyglądały na ciekawe. Tak,

żebym zawsze miała coś do czytania. Ale jest tak dużo do zrobienia: papierosy do wypalenia, seks do uprawiania, huśtawki do huśtania się. Będę miała więcej czasu na czytanie, kiedy zrobię się stara i nudna. Powiedziała mi, że przypominam Pułkownika, kiedy zjawił się w Culver Creek. Byli pierwszorocznymi w tym samym czasie, obydwoje na stypendiach, dzielący, jak to określiła, „wspólne zainteresowanie alkoholem i kawałami”. Słysząc frazę „alkohol i kawały”, zacząłem się martwić, że wszedłem w to, co moja matka określała mianem „złego towarzystwa”, ale jak na złe towarzystwo, oboje wydawali się cholernie inteligentni. Gdy odpalała kolejnego papierosa od niedopałka poprzedniego, powiedziała mi, że Pułkownik jest inteligentny, ale przed przyjściem do Creek nie przeżył zbyt wiele. - Szybko pozbyłam się tego problemu - uśmiechnęła się. - Do listopada znalazłam mu pierwszą dziewczynę, całkiem fajną osobę spoza kręgu Wojowników Dnia Powszedniego o imieniu Janice. Rzucił ją po miesiącu, bo była zbyt bogata na jego proletariacką krew, ale co tam. Zrobiliśmy tego roku nasz pierwszy kawał wysypaliśmy podłogę Klasy Numer Cztery cienką warstwą szklanych kulek. Ma się rozumieć, że od tego czasu zrobiliśmy postępy - wybuchła śmiechem. Tak więc Chip został Pułkownikiem, planującym ich numery dowódcą w militarnym stylu, a Alaska była jak zawsze Alaską, ekspansywną siłą sprawczą tych numerów. - Jesteś inteligentny tak jak on - powiedziała. - Ale cichszy. I masz więcej uroku, ale nie powiedziałam tego, ponieważ kocham mojego chłopaka. - I ty też nie jesteś zła - powiedziałem, będąc pod wrażeniem jej komplementu. - Ale właśnie nie powiedziałem tego, ponieważ kocham moją dziewczynę. Zaraz. Chwileczkę. Nie mam dziewczyny. Zaśmiała się znowu. - No, nie martw się, Klucha. Jeśli jest jakaś rzecz, którą mogę ci załatwić, to właśnie dziewczyna. Umówmy się: ty dowiesz się, co to jest za labirynt i jak się z niego wydostać, a ja pomogę ci pójść do łóżka. - Umowa stoi - uścisnęliśmy sobie ręce. Później poszliśmy z Alaską na podwórko internatu. Cykady grały swoją pieśń na jednej nucie, tak jak w domu na Florydzie. Gdy tak szliśmy w ciemności, Alaska zwróciła się do mnie: - Kiedy idziesz tak przez noc, czy nie przechodzą cię dary, tak że chociaż to głupie i żenujące, masz ochotę po prostu uciec do domu?

Wydawało się, że to zbyt osobiste i intymne, aby przyznawać się do tego komuś praktycznie obcemu, ale odpowiedziałem jej: - Jeszcze jak! Przez chwilę milczała. A potem chwyciła mnie za rękę, szepnęła: - Biegnij, biegnij, biegnij, biegnij - i rzuciła się biegiem, ciągnąc mnie za sobą. Wczesnym popołudniem następnego dnia ocierałem pot z czoła, przylepiając do drzwi plakat z reprodukcją van Gogha. Pułkownik siedział na kanapie, oceniając, czy plakat wisi równo, i odpowiadając na moje niezliczone pytania o Alaskę. - Co o niej wiesz? - Jest z Vine Station. Można, przejeżdżając przez nie, wcale go nie zauważyć, i z tego, co słyszałem, tak właśnie należy robić. Jej chłopak jest na Vanderbilt na stypendium. Gra na basie w jakimś zespole. Nie wiem zbyt wiele o jej rodzinie. - A więc naprawdę go lubi? - Tak mi się zdaje. Nie oszukuje go, co najważniejsze. Itak dalej. Całe rano nie byłem w stanie skoncentrować się na niczym innym - ani na plakacie van Gogha, ani na grach wideo, ani nawet na planie lekcji, który tego ranka przyniósł Orzeł. Przedstawił się: - Witamy w Culver Creek, panie Halter. Dajemy tu panu duży zakres wolności. Jeśli jej pan nadużyje, będzie pan żałował. Wygląda pan na miłego młodego człowieka. Byłoby mi bardzo przykro, gdybym musiał się z panem pożegnać. A potem wlepił we mnie wzrok, który był albo poważny, albo naprawdę złośliwy. - Alaska nazywa to spojrzenie Spojrzeniem Wiecznego Potępienia - powiedział Pułkownik, kiedy Orzeł już wyszedł. - Następnym razem, gdy je pochwycisz, będzie po tobie. - W porzo, Klucha - stwierdził, kiedy odsunąłem się od plakatu dla ocenienia efektu. Niezupełnie równo, ale niech będzie. - Dość o Alasce. Jeśli dobrze liczę, to są w tej szkole dziewięćdziesiąt dwie dziewczyny i każda z nich jest mniej zwariowana od Alaski, która, mógłbym jeszcze dodać, ma już chłopaka. Idę na lunch. Dziś dzień bufrido - wyszedł, zostawiając za sobą otwarte drzwi. Czując się jak zadurzony idiota, wstałem, żeby je zamknąć. Pułkownik, już w połowie podwórka, odwrócił się: - Chryste! Idziesz czy nie? Można o Alabamie powiedzieć wiele złych rzeczy, ale na pewno nie to, że jej mieszkańcy obawiają się smażenia w głębokim tłuszczu. W tym pierwszym tygodniu w Creek stołówka podała smażonego kurczaka, smażony stek z kurczaka i smażoną okrę*, która była

moim pierwszym doświadczeniem kulinarnym z zakresu „smażone warzywa”. Już się zacząłem spodziewać, że usmażą sałatę lodową. Ale nic nie mogło się równać z bufrido, daniem stworzonym przez Maureen, niesamowicie (i zrozumiale) otyłą kucharkę z Culver Creek. Bufrido, to smażone na głębokim tłuszczu burrito, udowadniało ponad wszelką wątpliwość, że smażenie zawsze poprawia wrażenia smakowe. Siedząc tego popołudnia przy okrągłym stole z Pułkownikiem i paroma innymi facetami, których nie znałem, zatopiłem zęby w chrupiącej skorupce mojego pierwszego bufrido i doznałem kulinarnego orgazmu. Moja mama gotowała całkiem nieźle, ale ja od razu zapragnąłem przywieźć Maureen ze sobą do domu na Święto Dziękczynienia. *Roślina o owocach przypominających małe papryczki, o lekko cierpkim smaku, podawana podobnie jak fasolka szparagowa (przyp. tłum.). Pułkownik przedstawił mnie (jako „Kluchę”) chłopakom siedzącym przy chwiejącym się drewnianym stole, aleja zapamiętałem tylko imię „Takumi”, które wczoraj wymieniła Alaska. Takumi, chudy Japończyk, tylko kilkanaście centymetrów wyższy od Pułkownika, mówił z pełnymi ustami, podczas gdy ja przeżuwałem powoli, rozkoszując się chrupkością naleśnika z fasolą. - Boże - powiedział do mnie Takumi - nic nie może się równać z obserwowaniem faceta jedzącego swoje pierwsze bufrido. Nie mówiłem zbyt wiele - częściowo dlatego, że nikt mnie o nic nie pytał, a częściowo dlatego, że chciałem zjeść tyle, ile zdołam. Ale Takumi tak się nie ograniczał - potrafił, i faktycznie to robił, jeść, przeżuwać, połykać i rozmawiać jednocześnie. Dyskusja w czasie lunchu skupiła się na dziewczynie, która miała być współlokatorką Alaski, Maryi, i jej chłopaku, Paulu, który był Wojownikiem Dnia Powszedniego. Jak się dowiedziałem, zostali wyrzuceni w ostatnim tygodniu zeszłego roku szkolnego za to, co Pułkownik nazwał „Trifektą” - złapano ich w trakcie popełniania naraz trzech przestępstw karanych wyrzuceniem z Culver Creek. Leżąc razem nago w łóżku („kontakt genitalny” był przestępstwem #1), już podpici (#2), palili jointy (#3), kiedy do pokoju wpadł Orzeł. Chodziły plotki, że ktoś ich zakapował, i wydawało się, że Takumi jest zdecydowany, aby dowiedzieć się kto - na tyle zdecydowany, by wykrzykiwać o tym z ustami zapchanymi bufrido. - Paul to dupek - powiedział Pułkownik. - Nie zakapowałbym ich, ale każdy, kto idzie do łóżka z takim jak Paul Wojownikiem Dnia Powszedniego jeżdżącym jaguarem, zasługuje na to, co dostał. - Chłopie - odparł Takumi. - Tfoja ciewczyna - tu przełknął kęs - jest Wojowniczką.

- To prawda - zaśmiał się Pułkownik. - Ten niezaprzeczalny fakt wywołuje mój nieustanny żal. Ale nie jest takim dupkiem jak Paul. - Niezupełnie - zaśmiał się znacząco Takumi. Pułkownik znowu wybuchnął śmiechem, a ja zastanawiałem się, dlaczego nie broni swojej dziewczyny. Nie przeszkadzałoby mi, gdyby moja dziewczyna była posiadaczką jaguara i zarazem cyklopem z brodą - cieszyłbym się, gdybym w ogóle miał z kim chodzić. Tego wieczoru, kiedy Pułkownik wpadł do pokoju, aby zabrać papierosy (chyba zapomniał, że formalnie ciągle były moje), nie zależało mi specjalnie na tym, żeby mnie zaprosił, bym poszedł z nimi. W szkole publicznej znałem wielu, którzy z przyzwyczajenia nienawidzili tego albo tamtego rodzaju ludzi - publiczni nie lubili prywatnych, itd. - zawsze wydawało mi się to okropną stratą czasu. Pułkownik nie powiedział mi, gdzie spędzi popołudnie ani gdzie ma zamiar spędzić wieczór, ale kiedy wychodził, zamknął za sobą drzwi, więc odgadłem, że gdziekolwiek się udawał, nie byłem tam mile widziany. Zgodziłem się więc na to przymusowe odosobnienie i spędziłem wieczór, surfując w Sieci (żadnej pornografii, przysięgam) i czytając Ostatnie dni, książkę o Richardzie Nixonie i Watergate. Na kolację odgrzałem sobie w mikrofalówce zimne bufrido, które Pułkownik wyniósł ze stołówki. Przypomniało mi to wieczory na Florydzie, choć tutaj jedzenie było lepsze i brakowało klimatyzacji. Czułem się przyjemnie swojsko, leżąc w łóżku i czytając. Zdecydowałem się postąpić zgodnie z tym, co z pewnością radziłaby mi moja matka, a mianowicie wyspać się porządnie przed pierwszym dniem zajęć. Francuski zaczynał się o 8.10 i wyliczywszy, że włożenie na siebie ubrań i przejście do klasy nie zajmie mi więcej niż osiem minut, nastawiłem budzik na 8.02. Wziąłem prysznic, a potem położyłem się w łóżku i czekałem, aż sen wyzwoli mnie od upału. Około 23.00 zdałem sobie sprawę, że bardziej skorzystam z przyczepionego do łóżka wiatraczka, jeśli zdejmę koszulę, i w końcu zasnąłem na pościeli, mając na sobie tylko bokserki. Była to decyzja, której pożałowałem kilka godzin później, kiedy obudziły mnie dwie spocone, umięśnione łapy, które trzęsły mną jak diabli. Oprzytomniałem natychmiast, siadając na łóżku, przerażony. Z jakiegoś powodu nie mogłem zrozumieć głosów, nie mogłem zrozumieć, skąd się w ogóle wzięły te głosy, i która, do cholery, jest godzina. I w końcu, kiedy oprzytomniałem na tyle, aby usłyszeć: „Jazda, dzieciaku. Nie zmuszaj nas, żebyśmy kopali cię w dupę. Wstawaj”, z górnego piętra dobiegły mnie słowa Pułkownika: „Chryste, Klucha, po prostu wstań”. Więc wstałem i po raz pierwszy zobaczyłem trzy niewyraźne postacie. Dwie z nich chwyciły mnie za przedramiona i wyprowadziły z pokoju. Na odchodnym Pułkownik wymamrotał:

- Baw się dobrze. Tylko nie za ostro z nim, Kevin. Wywiedli mnie, prawie biegiem, za budynek internatu i dalej przez boisko. Jego nawierzchnia była trawiasta, ale wysypana żwirem, i zastanawiałem się, dlaczego żaden z nich nie wykazał się zwyczajną grzecznością, aby mi powiedzieć, żebym włożył buty, i co robię tam w bieliźnie, z wystawionymi na widok publiczny chudymi nóżkami? Tysiąc upokarzających myśli przychodziło mi do głowy: „Oto nasz pierwszoroczny, Miles Halter, przykuty do słupka w samych bokserkach”. Wyobrażałem sobie, jak zabierają mnie do lasu tam zdawali się zmierzać - i dają mi taki wpierdol, że wyglądam pierwszego dnia w szkole po prostu świetnie. I cały ten czas gapiłem się na moje stopy, bo nie chciałem patrzeć na nich i nie chciałem się przewrócić, więc patrzyłem, jak stawiam stopy, starając się unikać większych kamieni. Czułem, jak co chwila wzbiera we mnie instynkt „walczlubwiej”, ale wiedziałem, że ani walka, ani ucieczka nigdy wcześniej nie rozwiązały moich problemów. Zabrali mnie okrężną drogą na sztuczną plażę i wtedy już wiedziałem, co się stanie - stare dobre zanurzanie w jeziorze - i uspokoiłem się. Umiałem sobie z tym poradzić. Kiedy dotarliśmy do plaży, kazali mi ułożyć ręce wzdłuż tułowia, a największy mięśniak podniósł z piasku dwie szerokie rolki taśmy klejącej. Z ramionami płasko wzdłuż tułowia, jak żołnierz na baczność, zostałem zamieniony w mumię od ramion po nadgarstki. Potem rzucili mnie na ziemię; piasek ze sztucznej plaży zamortyzował upadek, ale i tak uderzyłem głową. Dwóch z nich pociągnęło mnie za nogi, podczas gdy trzeci - Kevin, jak się domyślałem - zbliżył swoją kanciastą twarz o potężnej szczęce tak blisko do mojej, że sterczące nażelowane końcówki jego włosów kłuły mnie w twarz, i powiedział: - To za Pułkownika. Nie powinieneś trzymać się razem z tym dupkiem. Skleili mi nogi od kostek do ud. Wyglądałem jak srebrna mumia. Zdążyłem tylko powiedzieć: „Proszę, chłopaki, nie”, zanim zakleili mi usta. A potem podnieśli mnie i wrzucili do wody. Tonąłem. Tonąłem, ale zamiast wpaść w panikę albo coś podobnego, uświadomiłem sobie, że: „Proszę, chłopaki, nie”, to były okropne ostatnie słowa. Ale wtedy cudowna właściwość rodzaju ludzkiego - nasza zdolność utrzymywania się na powierzchni wody - dała o sobie znać i kiedy poczułem, jak podpływam w kierunku powierzchni, zacząłem wykręcać się i obracać, jak tylko mogłem, tak że wkrótce ciepłe nocne powietrze uderzyło mnie w nozdrza i zacząłem oddychać. Nie byłem martwy i nie miałem umrzeć. - No cóż - pomyślałem. - To nie było takie złe. Lecz pozostawał jeszcze mały problem dotarcia do brzegu, zanim wzejdzie słońce. Najpierw należało określić swoje położenie względem linii brzegowej. Kiedy wykręcałem

szyję za mocno, czułem, jak zaczyna się przekręcać całe moje ciało. Na długiej liście nieprzyjemnych sposobów umierania sposób pod tytułem „twarzą w dół w przemoczonych białych bokserkach” plasował się całkiem wysoko. Zamiast tego przewróciłem oczami i odchyliłem głowę do tyłu, tak że oczy miałem na wpół zanurzone, aż zobaczyłem, że brzeg niecałe trzy metry ode mnie - jest dokładnie za moją głową. Zacząłem płynąć jak jakaś bezręka srebrna syrena, używając tylko bioder, aby wywołać ruch, aż w końcu uderzyłem tyłkiem w błotniste dno jeziora. Odwróciłem się i poruszając biodrami, przewróciłem się trzy razy z pleców na brzuch i z powrotem, aż znalazłem się na brzegu, koło złachanego zielonego ręcznika. Zostawili mi ręcznik. Jacy troskliwi. Woda zdążyła przedostać się pod taśmę i poluzować ją nieco, ale w niektórych miejscach byłem owinięty jej trzema warstwami, co oznaczało, że musiałem wić się jak ryba wyjęta z wody. W końcu taśma rozluźniła się na tyle, że mogłem wyjąć lewą rękę i oderwać ją. Owinąłem się zapiaszczonym ręcznikiem. Nie chciałem wracać do pokoju i widzieć Chipa, bo nie miałem pojęcia, co zamierzał Kevin - może jeśli wrócę do pokoju, będą tam na mnie czekać i tym razem dostaną mnie w swoje łapy naprawdę; może należało im pokazać: „W porządku. Zrozumiałem wasze przesłanie. Jest tylko moim współlokatorem, nie przyjacielem” - i tak nie żywiłem specjalnie przyjacielskich uczuć w stosunku do Pułkownika. „Baw się dobrze”, powiedział. „Tak” pomyślałem. - „Miałem bal”. Więc poszedłem do pokoju Alaski. Nie wiedziałem, która jest godzina, ale zobaczyłem słabe światło sączące się przez szparę pod jej drzwiami. Zapukałem delikatnie. - Taa - powiedziała, a ja wszedłem, mokry i oblepiony piaskiem, w samym ręczniku i przemoczonych bokserkach. Oczywiście nie w takim stanie chciałem być widziany przez najgorętszą dziewczynę świata, ale stwierdziłem, że ona może mi wyjaśnić, co się właściwie stało. Odłożyła książkę i wyszła z łóżka z owiniętym wokół ramion prześcieradłem. Przez chwilę wyglądała na zatroskaną. Wyglądała jak dziewczyna, którą poznałem wczoraj, dziewczyna, która powiedziała, że jestem uroczy, i kipiała energią, humorem i inteligencją. I wtedy wybuchnęła śmiechem. - Zdaje się, że poszedłeś sobie popływać, co? - i powiedziała to z taką zwyczajną złośliwością, że poczułem, iż wszyscy wiedzą, i zastanawiałem się, dlaczego cała cholerna szkoła zmówiła się, by utopić Milesa Haltera. Ale Alaska lubiła Pułkownika, więc, skonsternowany, stałem po prostu, gapiąc się na nią, niepewny nawet, o co zapytać.

- Daj spokój - powiedziała. - Spoko. Wiesz co? Ludzie mają prawdziwe problemy. Ja mam prawdziwe problemy. Mamusi tutaj nie ma, więc weź się w garść, chłopcze. Wyszedłem bez słowa i wróciłem do pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi, budząc Pułkownika i wpadając z hukiem do łazienki. Wszedłem pod prysznic, żeby zmyć z siebie glony i inne pamiątki z jeziora, ale żałosna końcówka prysznica zawiodła w spektakularny sposób. Jak Alaska, Kevin i pozostali mogli mnie nie lubić? Po prysznicu wysuszyłem się i poszedłem do pokoju po jakieś ciuchy. - No - powiedział Pułkownik - co tak długo? Zgubiłeś się w drodze do domu? - Powiedzieli, że to przez ciebie - odrzekłem głosem zdradzającym irytację. Powiedzieli, że nie powinienem trzymać z tobą. - Co takiego? Przecież robią to z każdym - powiedział Pułkownik. - Mnie też się to zdarzyło. Wrzucają cię do jeziora. Wypływasz. Wracasz do domu. - Nie mogłem tak po prostu wypłynąć - powiedziałem cicho, naciągając pod ręcznikiem dżinsowe szorty. - Okleili mnie taśmą klejącą. Nie mogłem się nawet poruszyć, naprawdę. - Czekaj, czekaj - powiedział i zeskoczył z łóżka, gapiąc się na mnie w ciemności. Okleili cię? Jak? Pokazałem mu: stanąłem jak mumia ze złączonymi stopami i rękami wzdłuż tułowia i zademonstrowałem, jak mnie owinęli taśmą. A potem padłem na tapczan. - Chryste! Mogłeś utonąć! Mieli cię tylko wrzucić w bieliźnie do wody i uciec! krzyknął. - Co oni, do diabła, myśleli? Kto to był? Kevin Richman i kto jeszcze? Pamiętasz ich twarze? - Tak mi się zdaje. - Dlaczego do cholery mieliby to zrobić? - zastanawiał się. - Zrobiłeś im coś? - zapytałem. - Nie, ale teraz na pieprzonych sto procent im coś zrobię. Dopadniemy ich. - To nie było znowu takie straszne. Uwolniłem się. - Mogłeś umrzeć. Chyba rzeczywiście mogłem. Ale nie umarłem. - Cóż, może powinienem po prostu iść jutro do Orła i mu powiedzieć - stwierdziłem. - Absolutnie wykluczone - odpowiedział. Podszedł do swoich zmiętych szortów leżących na podłodze i wyciągnął paczkę papierosów. Zapalił dwa i podał mi jednego. Wypaliłem całą tę cholerną fajkę. - Nie zrobisz tego - ciągnął - bo nie w ten sposób postępujemy tutaj z gówniarzami. A poza tym, nie chcesz chyba zdobyć sobie reputacji

kapusia. Ale poradzimy sobie z tymi gnojkami, Klucha, obiecuję. Pożałują, że weszli w drogę jednemu z moich przyjaciół. A jeśli Pułkownik myślał, że nazywając mnie swoim przyjacielem, spowoduje, że stanę przy nim, to cóż, miał rację. - Alaska była dziś dla mnie trochę podła - powiedziałem. Przechyliłem się, otworzyłem pustą szufladę biurka i wykorzystałem ją jako tymczasową popielniczkę. - Tak jak mówiłem, miewa kaprysy. Poszedłem do łóżka w tshircie, szortach i skarpetkach. Nieważne, jak strasznie gorąco było, postanowiłem spać w Creek w ubraniu każdej nocy, czując - prawdopodobnie pierwszy raz w życiu - strach i podniecenie wynikające z faktu mieszkania w miejscu, gdzie nigdy nie wiesz, co się wydarzy ani kiedy. - Dobra. No to mamy wojnę - wrzasnął następnego ranka Pułkownik. Przewróciłem się na bok i popatrzyłem na zegarek - 7.52. Moja pierwsza lekcja w Culver Creek, francuski, zaczynała się za osiemnaście minut. Zamrugałem i spojrzałem na Pułkownika, który stał pomiędzy tapczanem i STOLIKIEM KAWOWYM, trzymając za sznurówki swoje znoszone, niegdyś białe, tenisówki. Przez dłuższą chwilę on gapił się na mnie, a ja gapiłem się na niego. Potem, prawie jak w zwolnionym tempie, na jego twarz wpełzł szeroki uśmiech. - Muszę im to przyznać - stwierdził w końcu. - To było całkiem sprytne. - Co? - zapytałem. - Zeszłej nocy, zanim cię obudzili, chyba nasikali mi do butów. - Jesteś pewien? - zapytałem, próbując się nie śmiać. - Masz ochotę powąchać? - zapytał, podsuwając mi buty pod nos. - Bo ja to zrobiłem: powąchałem je i tak, jestem pewny. Jeżeli jest coś, co wiem, to to, że właśnie wszedłem w czyjeś siki. Tak jak zawsze mówi moja mama: „Pewnyś, że chodzisz po wodzie, ale okązuje się, że masz siki w butach”. Wskaż mi tych gości, jeśli ich dziś zobaczysz - dodał - ponieważ musimy im pokazać, że mają, no właśnie, przesrane. Musimy zacząć myśleć, jak zrujnować ich mierne, małe żywoty. Kiedy w lecie otrzymałem Poradnik Ucznia Culver Creek i z radością zauważyłem, że rozdział poświęcony „zasadom ubioru” zawiera! tylko dwa słowa, niezobowiązująca skromność, nie przeszło mi nawet przez myśl, że dziewczyny pokażą się na zajęciach niezupełnie jeszcze obudzone i w bawełnianych spodniach od piżamy, tshirtach i klapkach. Skromnie, jak sądzę, i niezobowiązująco. Byłoby coś w dziewczynach mających na sobie piżamy (nawet skromne), co mogło uczynić francuski o 8.10 rano znośnym, gdybym tylko miał jakieś pojęcie, o czym mówi

Madame O’Malley. Comment distu: „O, mój Boże, nie znam francuskiego na tyle dobrze, by zaliczyć ten przedmiot”, en français. Mój francuski na Florydzie nie przygotował mnie na Madame O’Malley, która darowała sobie grzeczności w stylu „jak wam minęło lato” i rzuciła nas wprost w wir czegoś zwanego passé composé, co jest, jak mniemam, czasem gramatycznym. Alaska siedziała dokładnie naprzeciwko mnie - stoły były ustawione w krąg ale nie spojrzała na mnie ani razu przez całą lekcję, chociaż ja zauważałem niewiele więcej niż ją. Może umiała być złośliwa... ale sposób, w jaki pierwszej nocy mówiła o wydostaniu się z labiryntu - tak inteligentnie... i sposób, w jaki prawy kącik jej ust ciągle unosił się do góry, jakby zaraz miała znacząco się uśmiechnąć, jakby opanowała prawą połowę niepowtarzalnego uśmiechu Mony Lisy... Z perspektywy mojego pokoju uczniowska populacja wydawała się łatwa do ogarnięcia, ale w klasach, które zajmowały jeden długi budynek zaraz za internatem, po prostu mnie przytłoczyła. Budynek był podzielony na czternaście sal, z widokiem na jezioro. Dzieciaki tłoczyły się na wąskiej alejce przed klasami i chociaż znalezienie moich zajęć nie było trudne (nawet przy moim słabym zmyśle orientacji umiałem trafić z francuskiego w sali 3 na matmę w sali 12), cały dzień czułem się niespokojny. Nie znałem nikogo i nie potrafiłem nawet ustalić, kogo powinienem próbować poznać, a lekcje były trudne, nawet tego pierwszego dnia. Tata powiedział, że będę musiał się uczyć, i teraz mu uwierzyłem. Nauczyciele byli poważni i eleganccy, wielu z nich miało tytuł doktora, więc kiedy nadszedł czas na moją ostatnią lekcję przed lunchem, religie świata, poczułem ogromną ulgę. Wymyśliłem sobie, że religie świata - pozostałość z czasów, kiedy Culver Creek było szkołą dla chrześcijańskich chłopców, przedmiot obowiązkowy dla wszystkich uczniów - będą okazją, by zarobić łatwą piątkę. To była moja jedyna lekcja w ciągu dnia, podczas której stoły nie były ustawione w kwadrat albo w okrąg, więc nie chcąc sprawiać wrażenia nadgorliwego, o 11.03 usiadłem w trzecim rzędzie. Przyszedłem siedem minut wcześniej, częściowo dlatego, że lubiłem być punktualny, a częściowo dlatego, że w internacie nie było z kim gadać. Chwilę później weszli Pułkownik z Takumim i usiedli obok mnie. - Słyszałem, co się stało wczoraj wieczorem - powiedział Takumi. - Alaska jest nieźle wkurzona. - To dziwne, bo wczoraj wieczorem była jędzą - bąknąłem. Takumi tylko potrząsnął głową.

- Jasne. Ale nie znała całej prawdy. A ludzie miewają humory, stary. Chcąc żyć z ludźmi, musisz się do tego przyzwyczaić. Mógłbyś mieć gorszych przyjaciół niż... Pułkownik przerwał jego wywody. - Dosyć tego psychobełkotu, MC Doktorku. Pomówmy okontrrewolucji. - Ludzie zaczęli schodzić się do klasy, więc Pułkownik pochylił się w moją stronę i szepnął: - Jeśli któryś z nich jest w tej klasie, daj mi znać, dobra? Po prostu zaznacz iksem miejsce, gdzie siedzi. Wyrwał kartkę ze swojego notatnika i narysował na niej kwadraty oznaczające każdy stolik. Kiedy ludzie wchodzili do klasy, zauważyłem jednego z nich - tego wysokiego, z perfekcyjnie wymodelowaną, postawioną na żelu fryzurą - Kevina. Przechodząc, Kevin wlepił wzrok w Pułkownika, ale gapiąc się na niego, zapomniał o tym, by patrzeć, gdzie idzie, i walnął udem w stolik. Pułkownik wybuchnął śmiechem. Jeden z pozostałych, ten, który był albo trochę tłusty, albo za dużo czasu spędzał na siłowni, wmaszerował za Kevinem, wystrojony w spodnie moro uprasowane na kant i czarną koszulkę polo bez rękawów. Kiedy usiedli, zakreśliłem odpowiednie kwadraty na diagramie Pułkownika i podałem mu kartkę. Wtedy do sali przywlókł się Stary. Oddychał powoli i z ogromnym wysiłkiem szeroko otwartymi ustami. Drobnymi kroczkami kierował się w stronę pulpitu, z trudem stawiając stopę za stopą. Pułkownik trącił mnie i jakby mimochodem wskazał na swój notatnik, w którym było napisane: „Stary ma tylko jedno płuco”. Co do tego nie było wątpliwości. Jego głośne, niemal desperackie oddechy przypomniały mi mojego dziadka, kiedy umierał na raka płuc. Ze swoim wydatnym torsem, jakby wyjęty z jakiejś zamierzchłej epoki, Stary, jak mi się wydawało, mógł umrzeć, zanim dotrze do podwyższenia. - Nazywam się - powiedział - doktor Hyde. Mam oczywiście imię. Dla was brzmi ono Doktor. Wasi rodzice płacą krocie, żebyście mogli chodzić do tej szkoły, więc spodziewam się, że odwdzięczycie się im za tę inwestycję, czytając to, co wam każę i kiedy wam każę, i regularnie uczęszczając na moje lekcje. A siedząc tutaj, będziecie słuchać tego, co mówię. Zdaje się, że jednak nie będzie tak łatwo dostać u niego piąteczki. - W tym roku będziemy uczyć się o trzech tradycjach religijnych: islamie, chrześcijaństwie i buddyzmie. W przyszłym roku zajmiemy się trzema kolejnymi tradycjami. Na moich zajęciach przez większość czasu będę mówił ja, a wy przez większość czasu będziecie słuchać - ponieważ nawet jeśli jesteście inteligentni, to ja jestem inteligentny dłużej od was. Jestem pewien, że niektórzy z was nie lubią wykładów, ale jak zapewne

zauważyliście, nie jestem już taki młody jak dawniej. Z chęcią pogawędziłbym sobie z wami o co subtelniejszych aspektach historii islamu, dopóki starczy mi tchu, ale nasz wspólny czas jest ograniczony. Moim zadaniem jest mówić, a waszym słuchać, albowiem zajmiemy się tu najważniejszym zadaniem w historii: poszukiwaniem sensu. Jaka jest istota człowieczeństwa? Jak w pełni wykorzystać swój ludzki potencjał? Jak powstaliśmy i co się z nami stanie, kiedy nas już tutaj nie będzie? Reasumując: jakie są zasady tej gry i jak ją rozegrać najlepiej, jak potrafimy? „Natura labiryntu” - nabazgrałem w swoim kołonotatniku - „i jak się z niego wydostać”. Ten belfer nieźle dawał czadu. Nie cierpiałem dyskusji na lekcjach. Nie cierpiałem mówić i nie cierpiałem słuchać, jak wszyscy inni jąkają się, usiłując sformułować swoje wypowiedzi w jak najmętniejszy sposób, byle nie wypaść głupio, i nie cierpiałem tego, że cała ta gra polegała na próbach domyślenia się, co nauczyciel chce usłyszeć, a potem wyrażenia tego. Przyszedłem na twoją lekcję, więc mnie naucz. Co też czynił. W ciągu tych pięćdziesięciu minut Stary zmusił mnie, abym zaczął religię traktować poważnie. Nigdy nie byłem religijny, ale on powiedział nam, że religia istnieje bez względu na to, czy ją wyznajemy, czy nie, podobnie jak niezbity jest fakt istnienia wydarzeń historycznych, bez względu na to, czy doświadczyliśmy ich osobiście. A potem zadał nam pięćdziesiąt stron tekstu na następny dzień - z książki pod tytułem Religioznawstwo. Tego popołudnia miałem trzy lekcje i trzy okienka. Każdego dnia mieliśmy po dziesięć pięćdziesięciominutowych lekcji, co oznacza, że większość miała trzy okienka na cichą naukę (z wyjątkiem Pułkownika, który miał dodatkową, indywidualną lekcję matmy, z tej racji, że był Ekstra - specjalnym Geniuszem). Pułkownik i ja mieliśmy razem biologię wtedy wskazałem trzeciego z gości, którzy okleili mnie taśmą poprzedniej nocy. U góry strony w swoim notatniku Pułkownik napisał: „Longwell Chase. Woj. Dn. Powsz. z ost. klasy. Przyjaciel Sary. Dziwne”. Dopiero po minucie przypomniałem sobie, kim była Sara: dziewczyną Pułkownika. Spędziłem swoje okienka między lekcjami w pokoju, próbując czytać o religii. Dowiedziałem się, że słowo „mit” nie jest równoznaczne z kłamstwem; to tradycyjna historia, która mówi coś o ludziach, ich światopoglądzie i tym, co uważają za święte. Interesujące. Przekonałem się także, że po wydarzeniach ubiegłej nocy byłem stanowczo zbyt zmęczony, aby przejmować się mitami albo czym tam jeszcze, więc większość popołudnia przespałem na pościeli, drzemiąc rozkosznie, dopóki nie obudził mnie zaśpiew Alaski: „POBUDKA, KLUSECZKOOOO!” - wycelowany dokładnie w moje lewe ucho. Przycisnąłem do piersi książkę o religii jak małą tarczę w miękkiej oprawie.

- To było straszne - rzekłem. - Co powinienem zrobić, aby uniknąć tego w przyszłości? - Nic nie możesz zrobić! - wykrzyknęła z podnieceniem. - Bo jestem nieprzewidywalna. Boże, czy nie podzielasz mojej nienawiści do doktora Hyde’a? Co? Jest taki protekcjonalny. Usiadłem i powiedziałem: - Sądzę, że jest geniuszem - faktycznie uważałem, że to prawda, a jednocześnie miałem ochotę się z nią nie zgodzić. Usiadła na łóżku. - Zawsze śpisz w ubraniu? - Zgadza się. - Zabawne - powiedziała - bo zeszłej nocy nie miałeś na sobie zbyt wiele ciuchów. Przeszyłem ją wzrokiem. - Daj spokój, Klucha. Drażnię się z tobą. Musisz tutaj być twardy. Nie wiedziałam, że ta sprawa była taka poważna, i jest mi przykro, a oni pożałują, ale ty musisz być twardy. - I wyszła. To wszystko, co miała do powiedzenia na ten temat. „Jest milutka” pomyślałem - „ale ty nie potrzebujesz dziewczyny, która traktuje cię, jakbyś był dziesięciolatkiem. Masz już mamusię”. Po mojej ostatniej lekcji w pierwszym tygodniu w Culver Creek, kiedy wszedłem do pokoju 43, przywitał mnie nieprawdopodobny widok: malutki Pułkownik z nagim torsem, zgarbiony nad deską do prasowania, atakował różową, zapinaną na guziki koszulę. Pot spływał strużkami z jego czoła i klaty, a on prasował z wielkim entuzjazmem - prawą ręką sunął żelazkiem po rozłożonej koszuli z takim wigorem, że jego dyszenie prawie dorównywało oddechom doktora Hyde’a. - Mam randkę - wyjaśnił. - To nagły wypadek - na chwilę przerwał, żeby złapać oddech - wiesz - znowu oddech - jak się prasuje? Podszedłem do różowej koszuli. Była pomarszczona jak stara kobieta, która spędziła młodość na opalaniu. Gdyby tak Pułkownik nie wrzucał beztrosko wszystkich swoich rzeczy do przypadkowych szuflad swojej komody... - Zdaje się, że po prostu włącza się żelazko i przykłada do koszuli, co? powiedziałem. - Nie wiem. Nawet nie wiedziałem, że mamy żelazko. - Nie mamy. To żelazko Takumiego. Ale Takumi też nie wie, jak się prasuje. A kiedy zapytałem Alaskę, zaczęła wrzeszczeć: „Nie będziesz narzucał mi patriarchalnego paradygmatu!”. O Boże, muszę zapalić. Muszę zapalić, ale nie mogę zajeżdżać dymem, jak

się spotkam z rodzicami Sary. Dobra, pieprzyć to. Zapalimy w łazience przy włączonym prysznicu. Z gorącej wody powstaje para. Para wodna wyrównuje zmarszczki, no nie? - A tak przy okazji - ciągnął, gdy szedłem za nim do łazienki. - Jeśli chcesz zapalić wewnątrz w ciągu dnia, po prostu włącz prysznic. Dym popłynie z parą wodną do kratek wentylacyjnych. Chociaż z naukowego punktu widzenia nie miało to większego sensu, działało. Słabe ciśnienie wody w prysznicu i nisko umieszczona końcówka czyniły go kompletnie niezdatnym do kąpieli, ale jako kurtyna przeciwdymna służył świetnie. Niestety, jako żelazko też nie zdawał egzaminu. Pułkownik próbował jeszcze raz przeprasować koszulę („Przycisnę naprawdę mocno i zobaczę, czy to pomoże”), ale w końcu włożył ją na siebie wymiętą. Dobrał do koszuli błękitny krawat ozdobiony poziomymi rzędami małych, różowych flamingów. - Jedyną rzeczą, której nauczył mnie mój zasrany ojciec - powiedział Pułkownik, zgrabnie zawiązując krawat w doskonały węzeł - było zawiązywanie krawatu. Co jest dość dziwne, bo nie wyobrażam sobie, aby kiedykolwiek musiał go zakładać. W tym momencie do drzwi zapukała Sara. Widziałem ją wcześniej raz czy dwa razy, ale Pułkownik nigdy mi jej nie przedstawił, a tego wieczoru nie było okazji. - O Boże. Czy nie potrafisz przynajmniej uprasować koszuli? - zapytała, chociaż Pułkownik zasłaniał sobą deskę do prasowania. - W końcu wychodzimy z moimi rodzicami. Sara wyglądała niesamowicie ładnie w swojej niebieskiej letniej sukience. Jej długie jasnoblond włosy były związane w fantazyjny kok, a po obu stronach twarzy spływały niesforne kosmyki. Wyglądała jak gwiazda filmowa - dość bezecna gwiazda filmowa. - Słuchaj, starałem się. Nie wszyscy mamy służące, które by za nas odwalały robotę. - Drogi Pułkowniku, jak tak dalej pójdzie, zostaniesz przeniesiony do cywila. - Chryste, czy nie możemy nawet przekroczyć progu, nie kłócąc się? - Ja tylko mówię, że to jest opera. Ważna sprawa dla moich rodziców. Mniejsza z tym. Chodźmy. Miałem ochotę wyjść z pokoju, ale chowanie się w łazience wydawało się głupim rozwiązaniem, a Sara stała w drzwiach, z jedną ręką wspartą na biodrze, drugą bawiąc się kluczykami od samochodu, jakby chciała powiedzieć: „Chodźmy j u ż”. - Twoi rodzice będą mnie nienawidzić, nawet jeśli włożę smoking! - wrzasnął. - To nie moja wina! Działasz na nich antagonizująco! - Wyciągnęła przed siebie kluczyki. - Słuchaj, wychodzimy teraz albo nie idziemy w ogóle. - Do dupy. Nie idę z tobą nigdzie - powiedział Pułkownik.

- Znakomicie. Życzę wobec tego wspaniałego wieczoru - Sara trzasnęła drzwiami z taką siłą, że pokaźnych rozmiarów biografia Lwa Tołstoja (ostatnie słowa: „Prawda jest taka... bardzo mi zależy... co oni...”) spadła z mojego regału, a huk, z jakim wylądowała na kwadratowych płytkach podłogi, zabrzmiał jak echo zatrzaskiwanych drzwi. - UUUUUUUU! - wrzasnął. - A więc to była Sara - powiedziałem. - Tak. - Wygląda na fajną. Pułkownik zaśmiał się, ukląkł obok minilodówki i wyjął z niej galon mleka. Otworzył je, pociągnął łyk, skrzywił się, odkaszlnął i usiadł na tapczanie z pojemnikiem między nogami. - Skisło czy co? - No tak, powinienem był powiedzieć ci wcześniej. To nie jest zwykłe mleko. To pięć części mleka i jedna część wódki. Nazywam je ambrozją. Napojem bogów. Wódka w mleku jest niezauważalna, więc Orzeł nie może mnie złapać, dopóki sam jej nie łyknie. Niestety, smakuje jak kwaśne mleko i alkohol do nacierania, ale w końcu mamy piątkowy wieczór, Klucha, a moja dziewczyna to suka. Chcesz trochę? - Chyba dam sobie spokój - oprócz kilku łyków szampana w sylwestra pod czujnym okiem rodziców nigdy właściwie nie piłem alkoholu, a nie uśmiechało mi się zaczynać od „ambrozji”. Usłyszałem, jak na zewnątrz dzwoni automat. Zważywszy, że na stu dziewięćdziesięciu mieszkańców internatu przypadało pięć automatów telefonicznych, zdumiewające było, jak rzadko dzwonił. Nie pozwalano nam posiadać telefonów komórkowych, ale zauważyłem, że niektórzy z Wojowników Dnia Powszedniego ukradkiem nosili je ze sobą. Większość NieWojowników dzwoniła do rodziców, podobnie jak ja, regularnie, więc rodzice telefonowali tylko wtedy, kiedy dzieciaki zapominały. - Odbierzesz? - zapytał mnie Pułkownik. Nie podobało mi się, że mną dyryguje, ale nie miałem też ochoty na spory. W nieprzyjemnym półmroku podszedłem do automatu przytwierdzonego do ściany między pokojami 44 i 45. Po obu stronach telefonu wypisane były długopisem i markerem dziesiątki numerów telefonicznych i tajemniczych notek (205.555 1584; Tommy na lotnisko 4.20; 773.784.0850; JGKuffs). Dzwonienie na automat wymagało wiele cierpliwości. Podniosłem słuchawkę chyba po dziewiątym sygnale. - Czy możesz poprosić Chipa? - zapytała Sara. Jej głos brzmiał, jakby dzwoniła z komórki.

- Jasne, chwileczkę. Odwróciłem się, a on już był za mną, jakby wiedział, że to będzie ona. Podałem mu słuchawkę i wróciłem do pokoju. Chwilę później przez gęste, nieruchome powietrze Alabamy u progu nocy przedarło się pięć słów: - Ja też mam cię gdzieś! Wróciwszy do pokoju, Pułkownik usiadł ze swoją ambrozją i powiedział: - Mówi, że wsypałem Paula i Maryę. Tak twierdzą Wojownicy. Że ich zakapowałem. J a. Stąd siki w moich butach. Oto, dlaczego o mało cię nie zabili. Bo mieszkasz ze mną, a oni mówią, że jestem kapusiem. Próbowałem sobie przypomnieć, kim byli Paul i Marya. Ich imiona brzmiały znajomo, ale w ciągu ubiegłego tygodnia usłyszałem masę imion i nie potrafiłem skojarzyć „Paula” ani „Maryi” z jakimikolwiek twarzami. Po chwili przypomniałem sobie dlaczego: bo nigdy ich nie widziałem. Zostali wyrzuceni ze szkoły po popełnieniu Trifekty. - Od jak dawna z nią chodzisz? - zapytałem. - Dziewięć miesięcy. Nigdy nam się nie układało. Znaczy ja nigdy nawet przez chwilę jej nie lubiłem. Jak moja mama z moim tatą - tata się wkurzał i dawał mamie wpierdol. A potem robił się cacy i mieli drugi miesiąc miodowy. Ale z Sarą nigdy nie ma miesiąca miodowego. Boże, jak ona mogła pomyśleć, że jestem kapusiem? Wiem, wiem: dlaczego nie zerwiemy ze sobą? - przejechał dłonią po włosach, a potem chwycił kosmyk na czubku głowy i powiedział: - Chyba jestem z nią, bo ona jest ze mną. A to nie takie łatwe. Jestem złym chłopakiem. Ona jest złą dziewczyną. Jesteśmy siebie warci. Ale. - Nie mogę uwierzyć, że oni tak myślą - powiedział, podchodząc do półki z książkami, z której wyjął szkolny almanach. Pociągnął drugi łyk swojej ambrozji. - Przeklęci Wojownicy Dnia Powszedniego. Prawdopodobnie jeden z nich doniósł na Paula i Maryę, a potem zrzucił winę na mnie, dla zmyłki. W każdym razie to dobra noc na siedzenie w domu. Siedzenie w domu z Kluchą iambrozją. - Ciągle nie... - zacząłem, chcąc powiedzieć, że nie rozumiem, jak można całować się z kimś, o kim się myśli, że jest kapusiem, jeśli bycie kapusiem jest najgorszą rzeczą pod słońcem, ale Pułkownik mi przerwał. - Ani słowa więcej na ten temat. Wiesz, co jest stolicą Sierra Leone? - Nie.

- No właśnie. Ja też - powiedział. - Ale zamierzam się dowiedzieć - i z tymi słowami wetknął nos w almanach irozmowa się skończyła. Nadążanie za tokiem lekcji okazało się łatwiejsze, niż się spodziewałem. Moja ogólna skłonność do spędzania większości czasu w pokoju na czytaniu dała mi wyraźną przewagę nad przeciętnym uczniem z Culver Creek. Po trzecim tygodniu zajęć skóra większości dzieciaków nabrała przypominającego bufrido odcienia złotego brązu, od dni spędzanych na pogawędkach na zewnątrz, na wystawionym na pełne słońce podwórku. Ale ja byłem ledwie zaróżowiony: uczyłem się. Słuchałem też na lekcjach, ale tego środowego ranka, gdy doktor Hyde zaczął mówić o tym, że buddyści wierzą, iż wszystkie rzeczy mają ze sobą związek, złapałem się na tym, że gapię się przez okno. Patrzyłem na zalesione wzgórza o łagodnych zboczach, tuż za jeziorem. A elementy tego świata widziane z klasy doktora Hyde’a zdawały się faktycznie mieć ze sobą związek. Wzgórze było jakby odziane lasem i tak samo jak nigdy nie przyszłoby mi do głowy myśleć o jednej określonej nitce bawełny w przecudnie obcisłym pomarańczowym topie, jaki miała na sobie tego dnia Alaska, nie widziałem pojedynczych drzew zamiast lasu - wszystko było ze sobą tak misternie splecione, że nie było sensu myśleć o jednym drzewie, jakby było niezależne od tego wzgórza. Nagle usłyszałem swoje nazwisko i wiedziałem, że wpadłem. - Panie Halter - powiedział Stary. - Oto ja wypluwam sobie płuca dla pańskiego oświecenia. A jednak coś przykuło pańską uwagę w sposób, w jaki mnie się to nie udało. Niechże mi pan powie: co pan tam odkrył? - Poczułem, jak zaczyna brakować mi tchu, a cała klasa obserwuje mnie, dziękując Bogu, że nie są mną. Doktor Hyde robił już podobne rzeczy trzy razy, wywalając dzieciaki z klasy za nieuważanie albo posyłanie sobie liścików. - Yyy..’. właśnie wyglądałem przez okno na to, no, wzgórze i myślałem o... tych... drzewach i tym, no, lesie, jak pan mówił wcześniej, i o tym, że... Stary, który oczywiście nie uznawał lania wody, przerwał mi: - Będę musiał pana poprosić, aby wysźedł pan z klasy, panie Halter, tak żeby mógł pan pójść i odkryć związek między tymi, no, drzewami i tym, no, lasem. A jutro, kiedy będzie pan gotów potraktować tę lekcję poważnie, powitam pana z powrotem. Znieruchomiałem z długopisem w ręce, otwartym kołonotatnikiem, rozpalonymi policzkami, przygryzając dolną wargę - moja stara sztuczka, która, jak sądziłem, sprawia, że nie widać po mnie smutku albo przestrachu. Dwa rzędy za mną usłyszałem przesuwanie krzesła i obróciłem się. Zobaczyłem, jak Alaska wstaje, zarzucając sobie plecak na ramię.

- Przykro mi, ale to kompletna bzdura. Nie może pan po prostu wyrzucić go z klasy. Pan nawija codziennie przez godzinę, jakby pan miał nigdy nie skończyć, a nam nawet nie wolno wyjrzeć przez okno? Stary przeszył Alaskę wzrokiem, jakim byk przeszywa matadora, a potem podniósł dłoń do swojej zapadniętej twarzy i powoli pogładził białą szczecinę na policzku. - Przez pięćdziesiąt minut dziennie, pięć dni w tygodniu, podporządkujecie się moim zasadom. Albo oblejecie. Wybór należy do was. A teraz oboje wyjdźcie. Wepchnąłem notatnik do plecaka i wyszedłem, upokorzony. Kiedy zamknęły się za mną drzwi, poczułem, jak ktoś stuka mnie w ramię. Odwróciłem się, ale nikogo tam nie było. Potem obróciłem się znowu i zobaczyłem, jak Alaska uśmiecha się do mnie, marszcząc brwi w ten sposób, że pomiędzy nimi pojawiła się mała gwiazdka. - To podstęp stary jak świat - powiedziała - ale każdy daje się nabrać. Spróbowałem się uśmiechnąć, ale nie mogłem przestać myśleć o doktorze Hydzie. To było gorsze niż Incydent z taśmą klejącą, bo zawsze wiedziałem, że wszyscy Kevinowie Richmanowie tego świata mnie nie lubią. Ale moi nauczyciele zawsze byli posiadaczami kart klubowych Fan Clubu Milesa Haltera. - Mówiłam ci, że to dupek - powiedziała. - Nadal uważam, że jest geniuszem. Miał rację. Nie słuchałem. - Zgoda, ale nie musiał się o to rzucać. Jakby musiał pokazać, kto tu rządzi, upokarzając ciebie! W każdym razie - powiedziała - jedyni prawdziwi geniusze to artyści: Yeats, Picasso, Garda Márquez: geniusze. Doktor Hyde: zgorzkniały staruszek. A potem oświadczyła, że do końca lekcji będziemy szukać czterolistnych koniczynek, a potem będziemy mogli zapalić z Pułkownikiem i Takumim, którzy obydwaj, dodała, są dupkami do potęgi, bo nie ruszyli swoich tyłków, żeby wymaszerować z nami z klasy. Kiedy Alaska Young siedzi po turecku na szorstkim, zielonym skrawku trawnika, pochylając się, aby ułatwić sobie poszukiwania czterolistnych koniczynek, a blada skóra jej głębokiego dekoltu ukazuje się w pełnej krasie, pozostaje faktem wynikającym z ludzkiej fizjologii, iż włączenie się w jej poszukiwania staje się niemożliwe. Zdążyłem napytać sobie dosyć biedy, patrząc tam, gdzie nie powinienem, ale przecież... Po jakichś dwóch minutach przeczesywania trawnika długimi, brudnymi paznokciami Alaska znalazła koniczynkę z trzema w pełni rozwiniętymi listkami i nierozwiniętym zalążkiem czwartego i podniosła głowę tak gwałtownie, że ledwie zdążyłem odwrócić wzrok.

- Mimo że w sposób aż nazbyt oczywisty nie wziąłeś udziału w poszukiwaniach koniczyny, zboczku - zaczęła cierpko - dałabym ci tę koniczynkę. Tylko że szczęście jest dla frajerów - chwyciła niewyrośniętego mikrusa między kciuk i palec wskazujący i oderwała go. - No - powiedziała do koniczynki, upuszczając ją na ziemię - teraz nie jesteś już genetyczną anomalią. - Dzięki - powiedziałem. Zadzwonił dzwonek. Takumi i Pułkownik pierwsi wypadli za drzwi. Alaska wlepiła w nich wzrok. - Co jest? - zapytał Pułkownik. Ale ona tylko przewróciła oczami i podniosła się z miejsca. Poszliśmy za nią w milczeniu za internat i przez boisko. Zagłębiliśmy się w las, idąc ledwie widoczną ścieżką okalającą jezioro, aż doszliśmy do polnej drogi. Pułkownik podbiegł do Alaski i zaczęli się o coś kłócić, na tyle cicho, że nie słyszałem słów, ale potrafiłem wyczuć rozdrażnienie w głosie ich obojga. W końcu zapytałem Takumiego, dokąd idziemy. - Ta droga kończy się przy stodole - powiedział - więc może tam. Ale prawdopodobnie do Palarni. Zobaczysz zresztą. Z tego miejsca las wyglądał zupełnie inaczej niż z klasy doktora Hyde’a. Na ziemi nie było miejsca nieusianego gałązkami, gnijącymi igłami sosnowymi albo nieporośniętego zielonymi krzewami jeżyn; wzdłuż ścieżki wyrastały wysokie i chude sosny, których szczeciniaste gałęzie tworzyły namiastkę cienistego schronienia przed skwarem kolejnego upalnego dnia. A mniejsze dęby i klony, które i klasy doktora Hyde’a były niewidoczne, zdradzały pierwsze oznaki - jak do tej pory niewyobrażalnej z uwagi na dotychczasowe temperatury - jesieni: ich liście zaczynały opadać. Doszliśmy do chwiejącego się drewnianego mostku a właściwie grubej sklejki umieszczonej na betonowej podstawie - nad strumieniem Culver Creek, krętą rzeczką, która przed opuszczeniem kampusu raz po raz zmieniała kierunek. Po drugiej stronie mostku była wąska ścieżka wiodąca w dół stromego zbocza. Nawet nie tyle ścieżka, ile seria śladów - tu złamana gałąź, tam skrawek wydeptanej trawy - wskazujących na to, że przechodzili tędy wcześniej ludzie. Idąc gęsiego, Alaska, Pułkownik i Takumi kolejno przytrzymywali grubą gałąź klonu, przekazując ją następnej osobie, aż ja, ostatni w kolejności, pozwoliłem jej z trzaskiem wrócić na swoje miejsce. Poniżej mostu rozciągała się oaza. Betonowa płyta o długości metra i szerokości trzech metrów, z trzema niebieskimi plastikowymi krzesłami skradzionymi dawno temu z jakiejś klasy. W cieniu mostku i chłodzie bijącym od strumienia pierwszy raz od wielu tygodni poczułem, że nie jest mi gorąco.

Pułkownik rozdzielił papierosy. Takumi przekazał je nam, a my zapaliliśmy. - Nie ma prawa traktować nas tak protekcjonalnie, takie jest moje zdanie - powiedziała Alaska, kontynuując rozmowę z Pułkownikiem. - Klucha już nie będzie gapił się przez okno, a ja nie będę na ten temat perorować, ale to okropny nauczyciel i nie próbujcie mnie przekonywać, że jest inaczej. - W porządku - powiedział Pułkownik. - Tylko nie wyjedź z następną sceną. Chryste, omal nie zabiłaś starego, biednego drania. - Poważnie ci mówię, nie wygrasz w starciu z Hyde’em - włączył się Takumi. - Zje cię żywcem, wysra razem z gównem, a potem nasika na swoje dzieło. Co, tak przy okazji, jest dokładnie tym, co powinniśmy zrobić temu, kto zakablował Maryę. Czy ktoś ma jakieś informacje na ten temat? - To musiał być jakiś Wojownik - rzekła Alaska. - Ale oni chyba myślą, że to Pułkownik. Kto wie? Może Orzeł po prostu miał fart. Była głupia; dała się złapać; została wyrzucona; tyle. To właśnie się dzieje, kiedy jesteś głupi i dajesz się złapać. - Alaska wydęła usta w O, poruszając nimi jak jedząca złota rybka, bez efektu próbując robić kółeczka z dymu. - Rany - powiedział Takumi. - Jak mnie kiedyś wywalą, przypomnij mi, żebym wyrównał swoje rachunki sam, bo widać, że na ciebie nie ma co liczyć. - Nie wygłupiaj się - odparła, bardziej z lekceważeniem niż z gniewem. - Nie rozumiem, dlaczego masz taką obsesję dochodzenia prawdy we wszystkim, co się tutaj dzieje, jakbyśmy musieli rozwikłać absolutnie każdą zagadkę. Boże, skończyło się. Takumi, musisz przestać kraść problemy innych i zająć się dla odmiany swoimi. Takumi już otwierał usta, żeby jej odpowiedzieć, ale Alaska podniosła rękę, jakby chcąc odpędzić jakiekolwiek głosy sprzeciwu, jak odpędza się natrętnego komara. Sam nic nie powiedziałem - nie znałem Maryi, a tak w ogóle, moją zasadniczą strategią towarzyską było „ciche słuchanie”. - W każdym razie - powiedziała do mnie Alaska - pomyślałam, że to, jak cię potraktował, było po prostu okropne. Chciało mi się płakać. Miałam ochotę cię pocałować, aby ci to wynagrodzić. - No to czemu tego nie zrobiłaś? - odparłem śmiertelnie poważnie, rozśmieszając pozostałych. - Jesteś zachwycający - powiedziała, a ja poczułem na sobie intensywność jej spojrzenia i nerwowo odwróciłem wzrok. - Szkoda, że kocham mojego chłopaka.

Gapiłem się w poskręcane korzenie drzew nad brzegiem strumienia, próbując ze wszystkich sił nie wyglądać na kogoś, kogo właśnie nazwano zachwycającym. Takumi, który też nie mógł w to uwierzyć, podszedł do mnie, zwichrzył mi włosy ręką i zaczął rapować pod adresem Alaski: - Jasne, Klucha, chłop zachwycający ale twój też musi być gorący więc Jake jest dla cię bardziej pasujący bo jest bardziej... cholera. Cholera. Już prawie miałem cztery rymy do zachwycający. Ale wymyśliłem tylko niezwyciężący, a takie słowo nawet nie istnieje. Alaska wybuchneła śmiechem. - Udało ci się mnie udobruchać. Boże, rapowanie jest takie sexy. Klucha, wiedziałeś o tym, że jesteś w towarzystwie najbardziej zboczonego emce w Alabamie? - No, nie - Nabijaj bity, Pułkowniku Pandemonium - powiedział Takumi, a ja zaśmiałem się na myśl, że taki niski i śmieszny facet jak Pułkownik może mieć rapową ksywkę. Pułkownik przyłożył dłonie do ust i zaczął wydawać absurdalne dźwięki, które, jak rozumiem, miały imitować rytm. Puchchi. Puchpuchpuchchi. Takumi roześmiał się. - Tutaj, przy rzece, chcesz, żebym rapował? Gdyby dym twojego peta był jadalny, chętnie bym spróbował Moje rymy to czysty oldskul, prawie starożytna Grecja za to bity Pułkownika smętne jak Nowak Lukrecja czasem gadają, żem showman największy na świecie bo rymuję szybko albo wolno, jak już dobrze o tym wiecie. Przerwał, nabrał oddechu i zakończył: - Jak Dickinson Emilce, niestraszny mi rym niedokładny i to koniec mej poezji, choć wiersz nie był wcale blady. Nie wiedziałem, jaka jest różnica między rymem dokładnym a niedokładnym, ale byłem pod wrażeniem. Nagrodziliśmy Takumiego delikatnym aplauzem. Alaska dokończyła papierosa i wrzuciła go do rzeki. - Dlaczego palisz tak cholernie szybko? - zapytałem. Popatrzyła na mnie i uśmiechnęła się szeroko - taki rozdziaw japy przy jej małej twarzy mógłby wyglądać przygłupiaście, gdyby nie kontrastowała z nim niezaprzeczalna elegancja zieleni jej oczu. Uśmiechnęła się, rozradowana jak dzieciak w ranek Bożego Narodzenia i rzekła: - Wszyscy palicie dla przyjemności. Ja palę po to, aby umrzeć. Następnego wieczoru na obiad w stołówce był klops, jedno z nielicznych dań, które nie lądowały na naszych talerzach po tym, jak zostały usmażone w głębokim tłuszczu, i prawdopodobnie dlatego klops był największą porażką kulinarną Maureen - włóknista, nasiąknięta sosem pulpa, właściwie dosłownie nie bardzo klops, ale w przenośni - jak

najbardziej. Chociaż nigdy wcześniej go nie widziałem, Alaska widocznie miała samochód, bo zaproponowała, że podwiezie mnie i Pułkownika do McDonalda, ale Pułkownik nie miał pieniędzy, podobnie zresztą jak ja, ale czego się spodziewać, kiedy ciągle trzeba płacić za jego kosztowny nałóg. - Tutaj, przy rzece, chcesz, żebym rapował? Gdyby dym twojego peta był jadalny, chętnie bym spróbował Moje rymy to czysty oldskul, prawie starożytna Grecja za to bity Pułkownika smętne jak Nowak Lukrecja czasem gadają, żem showman największy na świecie bo rymuję szybko albo wolno, jak już dobrze o tym wiecie. Przerwał, nabrał oddechu i zakończył: - Jak Dickinson Emilce, niestraszny mi rym niedokładny i to koniec mej poezji, choć wiersz nie był wcale blady. Nie wiedziałem, jaka jest różnica między rymem dokładnym a niedokładnym, ale byłem pod wrażeniem. Nagrodziliśmy Takumiego delikatnym aplauzem. Alaska dokończyła papierosa i wrzuciła go do rzeki. - Dlaczego palisz tak cholernie szybko? - zapytałem. Popatrzyła na mnie i uśmiechnęła się szeroko - taki rozdziaw japy przy jej małej twarzy mógłby wyglądać przygłupiaście, gdyby nie kontrastowała z nim niezaprzeczalna elegancja zieleni jej oczu. Uśmiechnęła się, rozradowana jak dzieciak w ranek Bożego Narodzenia i rzekła: - Wszyscy palicie dla przyjemności. Ja palę po to, aby umrzeć. Następnego wieczoru na obiad w stołówce był klops, jedno z nielicznych dań, które nie lądowały na naszych talerzach po tym, jak zostały usmażone w głębokim tłuszczu, i prawdopodobnie dlatego klops był największą porażką kulinarną Maureen - włóknista, nasiąknięta sosem pulpa, właściwie dosłownie nie bardzo klops, ale w przenośni - jak najbardziej. Chociaż nigdy wcześniej go nie widziałem, Alaska widocznie miała samochód, bo zaproponowała, że podwiezie mnie i Pułkownika do McDonalda, ale Pułkownik nie miał pieniędzy, podobnie zresztą jak ja, ale czego się spodziewać, kiedy ciągle trzeba płacić za jego kosztowny nałóg. W zamian za to odgrzaliśmy sobie z Pułkownikiem bufrido sprzed dwóch dni - w przeciwieństwie do, na przykład, frytek, odgrzane w mikrofalówce bufrido nie traciło nic ze swojego smaku ani rozkosznej chrupkości - po czym Pułkownik uparł się, że pójdziemy zobaczyć pierwszy mecz koszykówki w tym sezonie. - Koszykówka jesienią? - zapytałem Pułkownika. - Nie znam się zbyt dobrze na sporcie, ale czy teraz nie gra się przypadkiem w futbol amerykański?

- Szkoły z naszej ligi są za małe na to, żeby mieć drużyny futbolowe. Więc jesienią gramy w kosza. Chociaż, jak słowo daję, drużyna futbolowa Culver Creek byłaby w istocie piękną rzeczą. Ze swoim mizernym tyłkiem mógłbyś prawdopodobnie zagrać jako liniowy. Tak czy inaczej, mecze kosza są świetne. Nie cierpiałem sportu. Nie cierpiałem sportu i nie cierpiałem ludzi, którzy go uprawiają, i nie cierpiałem ludzi, którzy go oglądają, i nie cierpiałem ludzi, którzy nie nienawidzą ludzi, którzy go oglądają albo uprawiają. W trzeciej klasie - czyli dokładnie w ostatnim roku, kiedy można grać w tball - moja matka chciała, żebym zdobył przyjaciół, i zaciągnęła mnie do Piratów z Orlando. Zdobyłem przyjaciół, a jakże - wśród kupy przedszkolaków, co niezbyt poprawiło moje notowania u rówieśników. Głównie dlatego, że górowałem wzrostem nad resztą zawodników, prawie udało mi się tego roku dostać do drużyny gwiazd tballa. Dzieciak, który z£ mną wygrał, Clay Wurtzel, miał jedną rękę. Byłem niezwykle wysokim trzecioklasistą posiadającym obie ręce i zostałem pokonany przez przedszkolaka Claya Wurtzela. A nie było to wcale wynikiem podejścia w stylu: „Ach, jak nam szkoda tego jednorękiego dzieciaka”. Clay Wurtzel potrafił porządnie przyłożyć, podczas gdy ja czasem chybiałem, nawet kiedy piłka umieszczona była na podstawce. Jedną z rzeczy, które przekonały mnie ostatecznie do Culver Creek, było to, że mój tata zapewnił mnie, iż WF w Creek jest nieobowiązkowy. - Jest tylko jeden moment, kiedy odkładam na bok moją gorącą nienawiść do Wojowników i tego całego gówna w stylu wiejskich klubów rekreacyjnych - powiedział mi Pułkownik - a jest to chwila, kiedy podkręcają w hali klimatyzację przed odrobiną staromodnej koszykówki rodem z Culver Creek. Nie możesz przegapić pierwszego meczu w roku. Kiedy szliśmy w stronę samolotowego hangaru, który jako żywo przypominała sala gimnastyczna i który widziałem wcześniej, ale nawet nie myślałem, by się do niego zbliżyć, Pułkownik wyjaśnił mi najważniejszą rzecz dotyczącą naszej drużyny koszykówki. Jej członkowie nie byli najlepsi. „Gwiazdą” zespołu, jak powiedział Pułkownik, był facet z ostatniej klasy o nazwisku Hank Walsten, który grał jako napastnik, chociaż miał metr siedemdziesiąt pięć wzrostu. Podstawowym tytułem Hanka do sławy w kampusie, jak zdążyłem się dowiedzieć, było to, że zawsze miał przy sobie trawkę, oraz - jak powiedział mi Pułkownik - przez cztery lata zaczynał każdy mecz najarany. - Uwielbia trawę tak, jak Alaska uwielbia seks - powiedział Pułkownik. - To człowiek, który kiedyś skonstruował fajkę, używając tylko lufy wiatrówki, dojrzałej gruszki i fotografii Anny Kournikovej na błyszczącym papierze o rozmiarach osiemnaście na dwadzieścia. Nie

jakieś tam specjalne cacko, ale należy mu się podziw za pełne determinacji poświęcenie sprawie ćpania. Od Hanka zaczynała się w zespole już tylko równia pochyła, aż do Wilsona Carboda, środkowego, który miał prawie metr osiemdziesiąt pięć. - Jesteśmy tacy nędzni - stwierdził Pułkownik - że nawet nie mamy maskotki. Nazywam nasz zespół Zera z Culver Creek. - Więc to po prostu kicha? - zapytałem. Niezupełnie rozumiałem sens przyglądania się, jak denna drużyna zbiera cięgi, chociaż klimatyzacja sama w sobie mogła być wystarczającym powodem. - Jasne, że kicha - odparł Pułkownik. - Ale zawsze dokopujemy szkole głuchoniewidomych. - Najwyraźniej kosz nie stanowił priorytetu w Szkole Dla Głuchych i Niewidomych z Alabamy, więc zwykle kończyliśmy sezon z jednym zwycięstwem na koncie. Kiedy przyszliśmy, w wypełnionej po brzegi hali zebrali się chyba wszyscy uczniowie Culver Creek - zauważyłem na przykład trzy fanki rocka gotyckiego z Creek, które siedząc w najwyższym rzędzie trybun, poprawiały sobie makijaż eyelinerem. Nigdy przedtem nie byłem na meczu koszykówki w mojej rodzinnej miejscowości, ale wątpię, aby tamtejsza publiczność była aż tak zróżnicowana. Nie mniej zaskoczony byłem, kiedy nikt inny, tylko sam Kevin Richman usiadł na trybunie dokładnie przede mną, właśnie gdy zespół cheerleaderek przeciwnej drużyny (ich nieszczęśliwie dobrane barwy szkoły to błotnisty brąz i sraczkowata żółć) próbował rozpalić małą grupę publiczności gości. Kevin odwrócił się i wlepił wzrok w Pułkownika. Jak

większość

Wojowników,

Kevin

ubierał

się

jak

ta

lala,

w

stylu

„prawnikktórylubigolf”. A jego włosy, przypominające mopa w kolorze blond, krótkie z boku i postawione na czubku głowy, były zawsze tak obficie nażelowane, że wyglądały na wiecznie mokre. Oczywiście nie nienawidziłem go tak jak Pułkownik, ponieważ Pułkownik nienawidził go dla zasady, a pryncypialna nienawiść jest stokroć mocniejsza od nienawiści typu „rany, wolałbym, żebyś nie zrobił ze mnie mumii i nie wrzucił mnie do jeziora”. Mimo to próbowałem wlepić w niego groźne spojrzenie, gdy on gapił się na Pułkownika, ale trudno było zapomnieć, że jeszcze kilka tygodni temu ten facet oglądał mój chudy tyłek w samych bokserkach. - Donieśliście na Paula i Maryę. Odegraliśmy się. Rozejm? - zapytał Kevin. - Nie doniosłem na nich. Klucha z całą pewnością na nich nie doniósł, ale ty zabawiłeś się jego kosztem. Rozejm? Hmm, pozwól, że przeprowadzę błyskawiczny sondaż. -

Cheerleaderki usiadły, trzymając pompony przy piersi, jakby się modliły. - Hej, Klucha rzucił Pułkownik - co sądzisz o rozejmie? - To mi przypomina, jak w czasie bitwy o Ardeny Niemcy zażądali kapitulacji Amerykanów - powiedziałem. - Odpowiem na tę ofertę jak generał McAuliffe odpowiedział na tamtą: - Bujaj się! - Dlaczego chciałeś zabić tego faceta, Kevin? To geniusz. Wsadź sobie gdzieś ten twój rozejm. - Daj spokój, chłopie. Wiem, że zakablowałeś, i musieliśmy stanąć w obronie naszego przyjaciela, a teraz jest już po sprawie. Skończmy z tym - zdawało się, że jest bardzo szczery, może z powodu sławy Pułkownika w odstawianiu numerów. - Proponuję umowę. Wybierasz jednego nieżyjącego amerykańskiego prezydenta. Jeśli Klucha nie będzie znał ostatnich słów tego gościa, wtedy rozejm. A jeśli będzie, spędzisz resztę życia, opłakując dzień, w którym nasikałeś mi do butów. - To debilne. - W porządku, nie ma rozejmu - odparował Pułkownik. - Dobra. Millard Fillmore - rzucił Kevin. Pułkownik natychmiast popatrzył na mnie pytającym wzrokiem: „To ten facet był prezydentem?”. Uśmiechnąłem się tylko. - Kiedy Fillmore umierał, był głodny jak wilk. Ale jego lekarz próbował głodówką zbić mu gorączkę, czy jakoś tak. Fillmore nie chciał się zamknąć, ciągle ględził, że chce mu się jeść, więc w końcu lekarz dał mu malutką łyżkę zupy. I wtedy Fillmore sarkastycznie stwierdził: „Da się zjeść” - i umarł. Nie ma rozejmu. Kevin przewrócił oczami i odszedł, a ja uświadomiłem sobie, że mógłbym wymyślić jakiekolwiek ostatnie słowa dla Miliarda Fillmore’a, i gdybym tylko powiedział je tym samym tonem, to Kevin prawdopodobnie tak czy inaczej uwierzyłby mi, ze względu na wiarę, jaką pokładał we mnie Pułkownik. - To twój pierwszy numer w dechę! - rechotał Pułkownik. - To prawda. Obrałem ci łatwy cel. Tak czy owak, dobra robota. Na nieszczęście dla Zer z Culver Creek nie graliśmy akurat ze szkołą głuchoniewidomych. Graliśmy z jakąś chrześcijańską szkołą z centrum Birmingham, drużyną napakowaną olbrzymimi, gargantuicznych rozmiarów małpiszonami z gęstymi brodami i ewidentną niechęcią do nadstawiania drugiego policzka. Na końcu pierwszej kwarty: 20: 4. I wtedy zaczęła się zabawa. Pułkownik przewodził wszystkim okrzykom. - Kukurydza! - wrzasnął.

- KURCZAK! - odparła publiczność. - Ryż! - GOŁĄBKI! I wszyscy razem: - Z EGZAMINÓW SAME PIĄTKI! - Hip hip hurra! - krzyknął Pułkownik. - Będzie kiedyś z tego kasy fura!! Cheerleaderki przeciwnej drużyny próbowały odpowiedzieć na nasze okrzyki. - Nic nie osiągniesz swoim staraniem! Czeka cię piekło, gdy zgrzeszysz pożądaniem! Ale my byliśmy zawsze o krok do przodu. - Kupno! - SPRZEDAŻ! - Dochód! - KASA! - WY JESTEŚCIE WIĘKSI, ALE MY TO EKSTRAKLASA! Kiedy goście mają rzut wolny, na każdym chyba boisku w kraju kibice potwornie hałasują, wrzeszczą i tupią. To nie odnosi skutku, bo zawodnicy umieją się wyłączyć i nie słyszeć hałasu dochodzącego z trybun. W Culver Creek mieliśmy o wiele lepszą strategię. Na początku każdy darł się i wrzeszczał jak na normalnym meczu. Ale potem wszyscy szeptali: „Ćśśś” i zapadała absolutna cisza. I dokładnie w momencie, kiedy nasz znienawidzony przeciwnik przestawał kozłować i przygotowywał się do rzutu, Pułkownik wstawał i wrzeszczał jakiś komentarz. Na przykład: - Na miłość boską, błagam, ogól sobie włosy z pleców! Albo: - Pragnę dostąpić zbawienia. Czy możesz po meczu odprawić za mnie mszę? Pod koniec trzeciej kwarty trener szkoły chrześcijańskiej poprosił o czas i poskarżył się sędziemu na Pułkownika, pokazując go ze złością palcem. Przegrywaliśmy 56 do 13. Pułkownik wstał. - Co? Mącie jakiś problem? Trener krzyknął: - Przeszkadzasz moim zawodnikom! - W TYM RZECZ, SHERLOCKU! - wrzasnął w odpowiedzi Pułkownik. Sędzia podszedł do niego i wyrzucił go z sali. Wyszedłem za nim. - Zostałem wyrzucony z kolejnych trzydziestu siedmiu meczów - oświadczył. - Cholera.

- No. Raz czy dwa razy musiałem trochę zaszaleć. Kiedyś wbiegłem na boisko jedenaście sekund przed końcem meczu i wyrwałem piłkę przeciwnej drużynie. Nie wyglądało to zbyt pięknie. Ale, jak wiesz, muszę pielęgnować w sobie to coś. Pułkownik wyprzedził mnie, uszczęśliwiony z powodu swojego numeru, a ja pobiegłem w ślad za nim. Chciałem być jednym z tych, którzy mają w sobie to „coś”, co muszą pielęgnować, którzy swoim żarem wypalają pod sobą ziemię. Ale na razie przynajmniej znałem takich ludzi, a oni potrzebowali mnie, jak komety potrzebują ogonów. Następnego dnia doktor Hyde poprosił, żebym został po lekcji. Stojąc przed nim, po raz pierwszy zdałem sobie sprawę, jak bardzo się garbił, i nagle wydał mi się smutny i jakiś taki stary. - Podoba ci się ta lekcja, prawda? - zapytał. - Tak, proszę pana. - Masz całe życie na rozważanie buddyjskiego rozumienia związków między wszelkim stworzeniem - wypowiadał każde zdanie, jakby je wcześniej zapisał, nauczył się go na pamięć, a teraz recytował. - Ale patrząc przez okno, przegapiłeś szansę zgłębienia równie interesującego buddyjskiego przekonania o konieczności bycia obecnym w każdym momencie twego codziennego życia, bycia prawdziwie obecnym. Bycia obecnym i na tej lekcji. A także wtedy, kiedy to wszystko się skończy, bycia obecnym tam - powiedział, wskazując na jezioro i dalej. - Ma pan rację. Pierwszego październikowego ranka, kiedy tylko rozbudziłem się na tyle, żeby wyłączyć budzik, zorientowałem się, że coś jest nie tak. Łóżko nie pachniało najlepiej. I ja nie czułem się najlepiej. Rozespany, dopiero po minucie zdałem sobie sprawę z tego, że jest mi zimno. Cóż, przynajmniej wiatraczek przypięty do mojego łóżka nagle stał się zbędny. - Zimno! - krzyknąłem. - O Boże, która to godzina? - usłyszałem z góry. - Ósma cztery - powiedziałem. Pułkownik, który nie miał budzika, ale prawie zawsze budził się, żeby wziąć prysznic, zanim zadzwonił mój, przerzucił swoje krótkie nogi ponad krawędzią łóżka, zeskoczył i popędził do szafki z ubraniami. - Przypuszczam, że przegapiłem szansę na prysznic - powiedział, wkładając zielony podkoszulek z nadrukiem „CULVER CREEK BASKETBALL” i krótkie spodenki. - No cóż. Zawsze jest nowy dzień. I wcale nie jest zimno. Jest pewnie koło dwudziestu pięciu.

Wdzięczny samemu sobie za to, że zeszłej nocy postanowiłem spać w ubraniu, wskoczyłem tylko w buty i razem z Pułkownikiem pobiegłem do klasy. Klapnąłem na swoim krześle dwadzieścia sekund przed czasem. W połowie lekcji Madame O’Malley odwróciła się, żeby napisać na tablicy coś po francusku, a Alaska przesłała mi liścik: „Niezły fryz z wyrka. Pouczymy się w czasie lunchu w McDonaldzie?”. Do naszego pierwszego znaczącego testu z matmy pozostały dwa dni, więc Alaska zabrała sześcioro dzieciaków z grupy matematycznej, którzy jej zdaniem nie byli Wojownikami, i załadowała nas wszystkich do swojego malutkiego niebieskiego dwudrzwiowego auta. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności śliczna drugoklasistka o imieniu Lara znalazła się na moich kolanach. Lara urodziła się w Rosji czy gdzieś tam i mówiła z lekkim akcentem. Ponieważ od zrobienia tego dzieliły nas tylko cztery warstwy ubrań, skorzystałem z okazji, aby się przedstawić. - Wiem, kto ty jesteś - uśmiechnęła się. - Jesteś przyjaciel Alaski, z Flołridy. - Tak jest. Przygotuj się na masę głupich pytań, bo jestem noga z matmy powiedziałem. Otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale nagle odrzuciło ją do tyłu i kiedy Alaska ruszyła z kopyta, Lara przywarła do mnie. - Dzieci, poznajcie Niebieską Cytrynkę. Została tak nazwana, ponieważ jest cytryną powiedziała Alaska. - Niebieska Cytrynko, poznaj się z dziećmi. Możede zechcieć zapiąć pasy, jeżeli je znajdziecie. Klucha, może zechcesz służyć Larze jako pas bezpieczeństwa braki techniczne samochodu Alaska nadrabiała w ten sposób, że nie zdejmowała nogi z gazu, mając gdzieś konsekwencje. Zanim zdążyliśmy wyjechać z kampusu, za każdym razem, kiedy Alaska brała ostry zakręt, Lara leciała bezwładnie na boki, więc posłuchałem rady Alaski i objąłem Larę w pasie. - Dzijęki - powiedziała prawie bezgłośnie. Po przebyciu trzech mil - szybko, acz brawurowo - jakie dzieliły nas od McDonalda, zamówiliśmy siedem dużych porcji frytek do podziału, a potem wyszliśmy i usiedliśmy na trawie. Rozsiedliśmy się dookoła tacek z frytkami, a Alaska przystąpiła do nauczania, paląc przy jedzeniu. Jak każdy dobry nauczyciel, nie tolerowała sprzeciwu. Paliła, mówiła i jadła bez przerwy przez bitą godzinę, a ja skrobałem w swoim notatniku, stopniowo rozplątując zawiłości tangensów i cosinusów. Ale nie każdy miał to szczęście. Gdy Alaska pruła przez jakąś oczywistą kwestię dotyczącą równań liniowych, amator trawki gry w kosza Hank Walsten przerwał:

- Czekaj, czekaj. Nie pojmuję. - Dlatego że masz osiem czynnych szarych komórek. - Badania dowodzą, że marihuana jest lepsza dla zdrowia niż te twoje papierosy odgryzł się Hank. Alaska połknęła garść frytek, zaciągnęła się fajką i dmuchnęła dymem na Hanka. - Może umrę młodo - rzekła - ale przynajmniej jako istota inteligentna. A teraz wracamy do tangensów. - Nie chciałbym zadawać oczywistego pytania, ale dlaczego Alaska?- zapytałem. Właśnie dostałem z powrotem swój test z matmy i nie mogłem wyjść z podziwu dla Alaski, której korepetycje otworzyły mi drogę do czwórki z plusem. Siedzieliśmy sami w pokoju telewizyjnym, oglądając MTV w przygnębiającą, pochmurną sobotę w środku października. W wypełnionym tapczanami pozostawionymi przez poprzednie pokolenia uczniów Culver Creek pokoju telewizyjnym unosił się zatęchły zapach kurzu i pleśni i prawdopodobnie z tej przyczyny prawie nigdy nikt w nim nie przebywał. Alaska przełknęła łyk Mountain Dew i chwyciła mnie za rękę. - Zawsze w końcu się pojawia. W porządku, więc kiedy byłam dzieckiem, moja mama była taką trochę hippiską. Wiesz, nosiła wyciągnięte swetry, które sama wydziergała, paliła mnóstwo trawy i tak dalej. A mój tata był prawdziwym typem republikanina, więc kiedy się urodziłam, mama chciała nazwać mnie Harmony Springs Young, a tata chciał, żebym nazywała się Mary Frances Young - mówiła, potrząsając głową w rytm muzyki z MTV, chociaż piosenka była jedną z tych popelinowych ballad, których nienawidziła. - Zamiast więc dać mi na imię Harmony albo Mary, zgodzili się zostawić decyzję mnie. Kiedy byłam mała, nazywali mnie Mary. Znaczy się nazywali mnie „skarbie” i tym podobne, ale w formularzach szkolnych pisali Mary Young. Na moje siódme urodziny w prezencie pozwolili mi wybrać sobie imię. Ale jazda, co? Cały dzień szukałam na globusie taty naprawdę genialnego imienia. I tak mój pierwszy wybór padł na Czad, jak ten kraj w Afryce. Ale tata powiedział, że to imię dla chłopca, więc wybrałam Alaskę. Szkoda, że moi rodzice nie pozwolili mnie wybrać sobie imienia. Zamiast tego zaszaleli i wybrali imię, jakie pierworodni Halterowie płci męskiej noszą od stulecia. - Ale dlaczego Alaska? - zapytałem ją. Prawy kącik jej ust uniósł się w uśmiechu. - No więc później dowiedziałam się, co znaczy ta nazwa. Pochodzi od aleuckiego słowa Alyeska. Znaczy „ta, o którą rozbijają się fale” i cholernie mi się podoba. Ale wtedy po

prostu zobaczyłam na górze globusa Alaskę. Była wielka - taka, jaka ja chciałabym być. I była cholernie daleko od Vine Station w Alabamie - tak jak ja chciałam być. Zaśmiałem się. - No, a teraz jesteś już całkiem duża i dość daleko od domu - powiedziałem, uśmiechając się. - Gratulacje - przestała potrząsać głową i puściła moją (niestety spoconą) dłoń. - Ucieczka nie jest taka prosta - powiedziała, świdrując mnie wzrokiem, jakbym znał drogę ucieczki i nie chciał jej zdradzić. A potem zdawało się, że sprowadza pociąg konwersacji na zupełnie inne tory. - Na przykład po ukończeniu college’u - wiesz, co chcę robić? Uczyć upośledzone dzieci. Jestem dobrą nauczycielką, nie? Do cholery, jeśli umiem nauczyć cię matematyki, to umiem nauczyć każdego. Jak na przykład autystyczne dzieciaki. Mówiła łagodnie i w zamyśleniu, jakby zwierzała mi się ze swojej tajemnicy. Pochyliłem się ku niej, owładnięty nagle poczuciem, że musimy się pocałować, że powinniśmy się pocałować właśnie teraz, na tym zakurzonym pomarańczowym tapczanie z wypalonymi dziurami po papierosach i pokładami kurzu zalegającymi od całych dekad. I zrobiłbym to: pochylałbym się ku niej aż do chwili, kiedy musiałbym przechylić głowę, żeby nie zderzyć się z pochyłością jej idealnego nosa, i poczułbym szok spotkania z jej jakże miękkimi wargami. Zrobiłbym to. Ale ona błyskawicznie przerwała moje rojenia. - Nie - powiedziała, a ja z początku nie wiedziałem, czy czyta w moich opętanych obsesją całowania myślach, czy też odpowiada głośno na własne. Odwróciła się ode mnie i delikatnie, może do siebie, rzekła: - Jezu, nie mam zamiaru być jednym z tych, którzy siedzą, gadając o tym, co zamierzają zrobić. Po prostu to zrobię. Wyobrażanie sobie przyszłości to rodzaj beznadziejnej tęsknoty. - Ze co? - zapytałem. - Spędzasz całe swoje życie w labiryncie, zastanawiając się, jak któregoś dnia z niego uciekniesz i jakie niesamowite to będzie uczucie, wmawiając sobie, że przyszłość pomaga ci przetrwać, ale nigdy tego nie robisz. Wykorzystujesz przyszłość, aby uciec od teraźniejszości. Chyba miała w tym rację. Wyobrażałem sobie, że życie w Creek będzie odrobinę bardziej ekscytujące, niż było naprawdę - w rzeczywistości miałem więcej zadań domowych niż przygód - ale gdybym nie miał takich wyobrażeń, w ogóle nie znalazłbym się w Creek. Odwróciła się z powrotem twarzą do telewizora, w którym leciała teraz reklama jakiegoś auta, i zażartowała, że Niebieskiej Cytrynce też przydałaby się reklama. Naśladując namiętne, głębokie reklamowe głosy, zaintonowała: „Jest mała. Jest wolna. Jest badziewna. Ale jeździ. Kiedy ma na to ochotę. Błękitna Cytrynka: sprawdź w miejscowym komisie

samochodowym”. Ale ja chciałem rozmawiać z nią dalej o niej, o Vine Station i o przyszłości. - Czasem cię nie rozumiem - przyznałem. Nawet na mnie nie spojrzała. Uśmiechnęła się tylko do telewizora i powiedziała: - Nigdy mnie nie zrozumiesz. I w tym cała rzecz. Większość następnego dnia spędziłem w łóżku, zanurzony w żałośnie nudnym powieściowym świecie Ethana Frome’a, podczas gdy Pułkownik siedział przy biurku, uwikłany w tajemnice równań różniczkowych czy czegoś w tym stylu. Choć próbowaliśmy ograniczyć liczbę przerw na papierosa pośród oparów prysznica, zanim zapadł zmrok, zabrakło nam fajek, co zmusiło nas do wycieczki do pokoju Alaski. Leżała na podłodze,trzymając książkę nad głową. - Chodźmy zapalić - powiedział Pułkownik. - Skończyły się wam papierosy, co? - zapytała, nie podnosząc wzroku. - Właściwie... tak. - Masz piątaka? - zapytała. - Nie. - Klucha? - No dobra - wyłowiłem z kieszeni piątaka, a Alaska podała mi paczkę Marlboro Light. Wiedziałem, że wypalę może pięć, ale dopóki subsydiowałem nałóg Pułkownika, nie mógł mi zarzucić, że jestem kolejnym bogatym dzieciakiem, Wojownikiem Dnia Powszedniego, który przypadkiem nie mieszka w Birmingham. Zawołaliśmy Takumiego i poszliśmy nad jezioro, raz po raz chowając się za drzewami ze śmiechem. Pułkownik wypuszczał kółka z dymu, które Takumi określił jako „pretensjonalne”, a Alaska wodziła za nimi palcami, nakłuwając je jak dziecko próbujące przekłuć balonik. I wtedy usłyszeliśmy trzask łamanej gałęzi. To mogła być sarna, ale Pułkownik i tak rzucił się do ucieczki. Głos za nami odezwał się: - Nie uciekaj, kochaniutki - a Pułkownik zatrzymał się, odwrócił i pokornie wrócił do nas. Orzeł, z odrazą wypisaną na twarzy, podszedł do nas powoli. Miał na sobie białą koszulę i czarny krawat - jak zwykle. Rzucił każdemu z nas kolejno Spojrzenie Wiecznego Potępienia. - Śmierdzicie wszyscy jak płonące pole tytoniu w Karolinie Północnej - powiedział.

Staliśmy w milczeniu. Czułem się winny nieproporcjonalnie do wagi wykroczenia, jakbym został złapany przy próbie ucieczki z miejsca zbrodni. Czy zadzwoni do moich rodziców? - Zobaczymy się na Sądzie Koleżeńskim o siedemnastej ogłosił i poszedł sobie. Alaska przykucnęła, podniosła papierosa, którego wcześniej wyrzuciła, po czym zapaliła go ponownie. Orzeł, wyczuwając jakimś szóstym zmysłem Niesubordynację Względem Władz, zrobił w tył zwrot. Alaska upuściła papierosa i przydeptała go. Orzeł pokiwał głową i choć musiał być wściekły jak sto pięćdziesiąt, przysięgam na Boga, że się uśmiechał. - Kocha mnie - powiedziała Alaska, gdy wracaliśmy do internatu. - Was wszystkich też kocha. Tylko że szkołę kocha bardziej. I w tym rzecz. Myśli, że dowalając nam, działa dla dobra szkoły i nas samych. To wieczna rozgrywka, Klucha. Grzeczni przeciwko Niegrzecznym. - Jesteś w bardzo filozoficznym nastroju jak na dziewczynę, której właśnie dowalono powiedziałem jej. - Czasem przegrywa się bitwę. Ale nasze numery zawsze wygrywają wojnę. Jedną z ciekawostek Culver Creek był Sąd Koleżeński. W każdym semestrze nauczyciele wyznaczali dwunastu uczniów, po troje z każdej klasy, na przysięgłych. Sąd Koleżeński wyznaczał kary za przestępstwa niegrożące wydaleniem ze szkoły, poczynając od późnego powrotu do internatu, a na paleniu kończąc. Zwykle chodziło o palenie albo przebywanie w pokoju dziewczyny po siódmej wieczorem. Byłeś sądzony, broniłeś się, a oni wyznaczali karę. Orzeł sprawował funkcję sędziego najwyższego i miał prawo zawetować decyzję ławy przysięgłych (jak w prawdziwym systemie sądownictwa w Ameryce), ale robił to bardzo rzadko. Poszedłem do sali numer 4 zaraz po ostatniej lekcji - dla pewności czterdzieści minut przed czasem. Siedziałem oparty plecami o ścianę i czytałem podręcznik do historii Ameryki (w ramach takich moich prywatnych zajęć wyrównawczych), aż pojawiła się Alaska i usiadła obok mnie. Przygryzała dolną wargę, więc zapytałem ją, czy się denerwuje. - No więc tak. Słuchaj: siedź cicho i nie gadaj - powiedziała. - Ty nie musisz się martwić. Ale to mój siódmy raz. Siódmy raz przyłapali mnie na paleniu. Po prostu nie chcę... nieważne. Nie chcę zdenerwować taty. - A twoja mama jest nałogową palaczką czy co? - zapytałem. - Już nie - odparła Alaska. - Nie przejmuj się. Nic ci nie zrobią. Nie przejmowałem się aż do chwili, kiedy na zegarze zrobiła się 16.50, a Pułkownik i Takumi ciągle byli nieobecni. Przysięgli weszli do sali gęsiego, nie zaszczycając nas

spojrzeniem, co jeszcze bardziej pogorszyło mi samopoczucie. O 16.56 cała dwunastka, plus Orzeł, znalazła się na miejscach. O 16.58 w korytarzu pojawili się Pułkownik i Takumi. Nigdy wcześniej nie widziałem czegoś takiego. Takumi miał na sobie wykrochmaloną białą koszulę z czerwonym krawatem w „turecki wzór”; Pułkownik miał wymiętą różową koszulę zapinaną na guziki i krawat we flamingi. Wmąszerowali równo, z podniesionymi głowami, wypinając pierś jak jacyś bohaterowie filmów akcji. Usłyszałem, jak Alaska wzdycha: - Pułkownik znowu odstawia Napoleona. - Wszystko w porządku - szepnął do mnie Pułkownik. - Tylko nic nie mów. Wystąpiliśmy do przodu - dwóch z nas w krawatach i pozostałych dwoje w złachanych tshirtach - a Orzeł walnął porządnie młotkiem sędziowskim w stojącą przed nim mównicę. Przysięgli usiedli w rzędzie za prostokątnym stołem. Z przodu sali, przy tablicy, stały cztery krzesła. Usiedliśmy, a Pułkownik opowiedział ze szczegółami, co się stało. - Alaska i ja paliliśmy nad jeziorem. Zwykle palimy poza terenem szkoły, ale tym razem zapomnieliśmy. Przykro nam. To już nigdy się nie powtórzy. Nie wiedziałem, co się dzieje. Ale wiedziałem, co mam robić - siedzieć spokojnie i trzymać buzię na kłódkę. Jeden z dzieciaków przyjrzał się Takumiemu i zapytał: - A co z tobą i z Hakerem? - Dotrzymywaliśmy im towarzystwa - odparł spokojnie Takumi. Dzieciak zwrócił się do Orła: - Czy widział pan, jak któreś z nich pali? - Widziałem tylko Alaskę, ale Chip zaczął uciekać, co wydaje mi się tchórzostwem, podobnie jak żałosne przedstawienie Milesa i Takumiego pod nędznym tytułem: „o kurczę, nie wiedzieliśmy” - powiedział Orzeł, obrzucając mnie Spojrzeniem Wiecznego Potępienia. Nie chciałem sprawiać wrażenia winnego, ale nie wytrzymałem pod jego spojrzeniem, więc spuściłem wzrok, gapiąc się na swoje ręce. Pułkownik zazgrzytał zębami, jakby kłamstwo sprawiało mu ból, i odparł: - To prawda, proszę pana. Orzeł zapytał, czy któreś z nas chce coś powiedzieć, a potem zapytał jeszcze, czy są jakieś pytania, i wyprosił nas z sali. - Co to ma znaczyć, do diabla? - zapytałem Takumiego, kiedy znaleźliśmy się na zewnątrz. - Po prostu siedź spokojnie, Klucha.

Dlaczego zmuszać Alaskę do przyznania się, kiedy już tyle razy miała kłopoty? Dlaczego Pułkownik, który po prostu nie mógł sobie pozwolić na jeszcze większe kłopoty? Dlaczego nie ja? Nigdy jeszcze nie złojono mi tyłka. Miałem najmniej do stracenia. Po kilku minutach Orzeł wyszedł na zewnątrz i ruchem ręki zaprosił nas do środka. - Alaska i Chip - powiedział jeden z przysięgłych - skazujemy was na dziesięć godzin pracy przy zmywaniu naczyń w stołówce i oficjalnie od telefonu do rodziców dzieli was jedno przewinienie. Takumi i Miles, w kodeksie szkoły nie ma nic o przyglądaniu się, jak inni palą, ale sąd przypomni sobie tę historię, jeśli znowu złamiecie zasady. Zgoda? - Zgoda - powiedziała szybko i z widoczną ulgą Alaska. Gdy wychodziłem, Orzeł obrócił mnie ku sobie. - Nie nadużywaj swoich przywilejów w tej szkole, młody człowieku, albo pożałujesz. Skinąłem głową. - Znaleźliśmy ci dziewczynę - powiedziała do mnie Alaska. Ciągle jednak nikt nie wyjaśnił mi, co się stało w tygodniu poprzedzającym Sąd Koleżeński. Widocznie cała sprawa nie zrobiła żadnego wrażenia na Alasce, która 1. przebywała przy zamkniętych drzwiach po zmroku w naszym pokoju i 2. paliła papierosa, siedząc na zdezelowanym tapczanie. Włożyła ręcznik pod drzwi, utrzymując, że to bezpieczne, ale ja i tak się martwiłem - z powodu papierosa i nielegalnego pobytu dziewczyny w pokoju. - Wszystko, co pozostaje mi do zrobienia - rzekła - to przekonać cię do niej i przekonać ją do ciebie. - Monumentalne przedsięwzięcie - zauważył Pułkownik. Leżał na górnym piętrze i czytał lekturę na angielski. Moby Dicka. - Jak możesz czytać i mówić jednocześnie? - zapytałem. - Zwykle nie mogę, ale ani książka, ani konwersacja nie są specjalnie wymagające intelektualnie. - Ja lubię tę książkę - powiedziała Alaska. - Jasne - Pułkownik uśmiechnął się i wychylił znad krawędzi łóżka, żeby spojrzeć na nią ze swojego piętra. - To do ciebie podobne. Wielki biały wieloryb jako metafora wszystkiego. Ty uwielbiasz pretensjonalne metafory. Alaska nie przejęła się tym zbytnio. - No więc, Klucha, jakie są twoje uczucia względem byłego bloku sowieckiego? - Yyy... Popieram go? Strzepnęła popiół z papierosa do mojego kubka na ołówki. Już otwierałem usta w proteście, ale co tam.

- Pamiętasz tę dziewczynę z matmy? - zapytała Alaska - tę z cichym głosikiem, co mówi one poszli. Pamiętasz tę dziewczynę? - No tak, Lara. Siedziała mi na kolanach, kiedy jechaliśmy do McDonalda. - Dokładnie. Wiem. I spodobałeś się jej. Ty myślałeś, że dyskutowała po cichu o trygonometrii, ale ona z całą pewnością mówiła o gorącym seksie z twoim i jej udziałem. Oto dlaczego potrzebujesz mnie. - Ma wspaniałe piersi - powiedział Pułkownik, nie podnosząc wzroku znad swojego wieloryba. - NIE UPRZEDMIOTAWIAJ KOBIECEGO CIAŁA - wrzasnęła Alaska. Dopiero wtedy podniósł wzrok. - Przepraszam. Zuchwale sterczące piersi. - To wcale nie lepsze! - Monumentalne przedsięwzięcie - zauważył Pułkownik. Leżał na górnym piętrze i czytał lekturę na angielski. Moby Dicka. - Jak możesz czytać i mówić jednocześnie? - zapytałem. - Zwykle nie mogę, ale ani książka, ani konwersacja nie są specjalnie wymagające intelektualnie. - Ja lubię tę książkę - powiedziała Alaska. - Jasne - Pułkownik uśmiechnął się i wychylił znad krawędzi łóżka, żeby spojrzeć na nią ze swojego piętra. - To do ciebie podobne. Wielki biały wieloryb jako metafora wszystkiego. Ty uwielbiasz pretensjonalne metafory. Alaska nie przejęła się tym zbytnio. - No więc, Klucha, jakie są twoje uczucia względem byłego bloku sowieckiego? - Yyy... Popieram go? Strzepnęła popiół z papierosa do mojego kubka na ołówki. Już otwierałem usta w proteście, ale co tam. - Pamiętasz tę dziewczynę z matmy? - zapytała Alaska - tę z cichym głosikiem, co mówi one poszli. Pamiętasz tę dziewczynę? - No tak, Lara. Siedziała mi na kolanach, kiedy jechaliśmy do McDonalda. - Dokładnie. Wiem. I spodobałeś się jej. Ty myślałeś, że dyskutowała po cichu o trygonometrii, ale ona z całą pewnością mówiła o gorącym seksie z twoim i jej udziałem. Oto dlaczego potrzebujesz mnie. - Ma wspaniałe piersi - powiedział Pułkownik, nie podnosząc wzroku znad swojego wieloryba.

- NIE UPRZEDMIOTAWIAJ KOBIECEGO CIAŁA - wrzasnęła Alaska. Dopiero wtedy podniósł wzrok. - Przepraszam. Zuchwale sterczące piersi. - To wcale nie lepsze! - Jasne, że tak - powiedział. - Określenie „wspaniałe” niesie ze sobą ocenę kobiecego ciała. „Zuchwale sterczące” to zaledwie spostrzeżenie. Jej piersi sterczą żuchw a-1 e, co nie? Chryste. - Jesteś beznadziejny - powiedziała. - Ona myśli, że jesteś fajny, Klucha. - To miło. - To jeszcze nic nie znaczy. Problem w tym, że jeśli zaczniesz z nią rozmawiać między eee... jednym chrząknięciem a drugim, doprowadzisz do aaa... eee... katastrofy. - Nie oceniaj go tak surowo - przerwał Pułkownik, jakby był moją mamą. - Boże, rozumiem anatomię wielorybów. Czy mógłbyś przejść do rzeczy, Herman? - Jake przyjeżdża na ten weekend do Birmingham, więc idziemy na potrójną randkę. Właściwie będzie to trzy i pół randki, bo dołączy do nas Takumi. Pełen luzik. Nie będziesz miał okazji schrzanić sprawy, bo ja tam będę przez cały czas. - Okej. - A ja z kim idę na randkę? - zapytał Pułkownik. - Idziesz na randkę ze swoją dziewczyną. - Dobrze - powiedział, a po chwili dodał ze śmiertelną powagą: - Ale nie układa nam się ostatnio zbyt dobrze. - Może być piątek? Macie jakieś plany na piątek? - i wybuchnęła śmiechem, bo ani ja, ani Pułkownik nie mieliśmy planów ani na ten piątek, ani na żaden inny piątek do końca naszego życia. - Tak też myślałam - uśmiechnęła się. - A teraz musimy iść zmywać w stołówce, Chipper. Boże, jak ja się poświęcam. Nasze trzy i pół randki zaczęło się całkiem nieźle. Siedziałem w pokoju Alaski - na okoliczność znalezienia mi dziewczyny zgodziła się wyprasować mi zieloną zapinaną koszulę - kiedy zjawił się Jake. Ze swoimi blond włosami do ramion, kilkudniowym zarostem i swoją pseudosurową urodą, jaka gwarantuje karierę modela, Jake był w każdym calu tak przystojny, jak można się tego było spodziewać po chłopaku Alaski. Wskoczyła na niego i zaplotła mu nogi na biodrach („Niech nikt, broń Boże, nie próbuje robić czegoś takiego ze mną”, pomyślałem, „bo się przewrócę”). Słyszałem, jak Alaska mówi o całowaniu, ale nigdy do tej pory nie widziałem, jak się całuje: gdy on obejmował ją w talii, ona pochyliła się do przodu z

rozchylonymi, wydętymi wargami i lekko przechyloną głową i przywarła do jego ust tak namiętnie, że czułem, iż powinienem odwrócić wzrok, ale jakoś nie mogłem. Dobrą chwilę później wywikłała się z uścisku Jake’a i przedstawiła mnie. - To jest Klucha - powiedziała. Uścisnęliśmy sobie ręce. - Sporo o tobie słyszałem - mówił z lekkim południowym akcentem, jaki słyszałem rzadko poza McDonaldem. - Mam nadzieję, że dzisiejsza randka ci się uda, bo nie chciałbym widzieć, jak odbijasz mi Alaskę. - Boże, jesteś taki zachwycający - westchnęła Alaska, zanim zdążyłem coś powiedzieć, i znowu go pocałowała. - Przepraszam - zaśmiała się - po prostu nie mogę przestać całować się z moim chłopakiem. Włożyłem świeżo wykrochmaloną zieloną koszulę i nasza trójka poszła do sali gimnastycznej, zabierając po drodze Pułkownika, Sarę, Larę i Takumiego, żeby zobaczyć, jak Zera z Culver Creek podejmują na swoim boisku Harsden Academy, prywatną szkołę z Mountain Brook, najbogatszej dzielnicy Birmingham. Nienawiść, jaką pałał Pułkownik do Harsden, miała moc pożaru tysiąca słońc. - Jedyne, czego nienawidzę bardziej niż bogatych - powiedział mi, kiedy szliśmy do sali gimnastycznej - to głupcy. A wszystkie dzieciaki z Harsden są bogate i za głupie na to, żeby dostać się do Creek. Jako że to miała być randka i w ogóle, pomyślałem, że powinienem usiąść na meczu koło Lary, ale kiedy próbowałem przejść obok Alaski, żeby zająć miejsce przy Larze, Alaska przygwoździła mnie spojrzeniem i poklepała puste miejsce na trybunie koło siebie. - Nie wolno mi usiąść obok dziewczyny, z którą mam randkę? - zapytałem. - Klucho, jedno z nas całe życie było dziewczyną. A drugie nigdy nawet nie dotarło do drugiej bazy. Na twoim miejscu usiadłabym na tyłku, starała się wyglądać fajnie i zachowała swój charakterystyczny, przyjemny dystans. - No dobra. Jeśli tak uważasz. Jake powiedział: - Taka jest właściwie moja strategia, żeby przypodobać się Alasce. - Ooo - westchnęła - to takie słodkie! Klucha, czy wspominałam ci, że Jake nagrywa płytę ze swoim zespołem? Są fantastyczni. Brzmią jak połączenie Radiohead z Flaming Lips. A mówiłam ci, że sama wymyśliłam dla nich nazwę, „Strefa Prowincja”? - a potem, uświadamiając sobie, że plecie trzy po trzy, dodała: - Mówiłam wam, że Jake został obdarowany przez matkę naturę jak koń i że jest cudnym, zmysłowym kochankiem?

- Chryste, kochanie - uśmiechnął się Jake. - Tylko nie przy dzieciach. Miałem ochotę znienawidzić Jake’a, to jasne, ale przyglądając się, jak uśmiechają się do siebie i myszkują w zakamarkach swoich ciał, nie potrafiłem go znienawidzić. Chciałem być nim, oczywiście, ale próbowałem nie zapominać o tym, że jestem przecież na randce z kimś innym. Gwiazdą drużyny Harsden Academy był mierzący jakieś dwa metry pięć Goliat o nazwisku Travis Eastman, którego wszyscy - nawet, jak przypuszczam, jego matka - nazywali Bestią. Już kiedy Bestia pierwszy raz znalazi się na linii rzutu wolnego, Pułkownik nie mógł się powstrzymać od przekleństw i uwag w rodzaju: - Zawdzięczasz wszystko tatusiowi, ty głupi, wieśniacki głąbie! Bestia odwrócił się i obrzucił Pułkownika groźnym spojrzeniem. Po pierwszym rzucie wolnym omal nie wyrzucono Pułkownika z sali, ale on tylko uśmiechnął się do sędziego i powiedział: - Przepraszam! - Mam zamiar zostać przez większą część tego meczu - powiedział do mnie. Na początku drugiej połowy, kiedy Creek przegrywało zaskakująco niewielką liczbą punktów - dwudziestoma czterema - a Bestia prawie faulował, Pułkownik popatrzył na Takumiego i powiedział: „Już czas”, obydwaj wstali, a przez publiczność przeszedł pomruk: „Ćśśś...”. - Nie wiem, czy to najlepszy moment, żeby ci o tym powiedzieć - krzyknął Pułkownik do Bestii - ale ten tutaj Takumi przed meczem zabawił się z twoją dziewczyną. Wszyscy wybuchnęli śmiechem - oprócz Bestii, który zawrócił z linii rzutu wolnego i podszedł spokojnie, z piłką, w naszą stronę. - Myślę, że powinniśmy uciekać - powiedział Takumi. - Nie zostałem wyrzucony - odparował Pułkownik. - No to narazka - powiedział Takumi. Nie wiem, czy spowodował to ogólny niepokój wynikający z bycia na randce (chociaż moja niedoszła dziewczyna siedziała pięć miejsc ode mnie), czy konkretny niepokój wywołany spojrzeniem Bestii skierowanym na moją osobę, ale z jakiegoś powodu zerwałem się z miejsca i pobiegłem za Takumim. Myślałem, że znaleźliśmy się w bezpiecznej odległości, kiedy skręciliśmy za trybuny, ale wtedy kątem oka spostrzegłem pomarańczowy cylindryczny obiekt, który robił się coraz większy, niczym pędzące na nas słońce. Pomyślałem: „To we mnie zaraz uderzy”. Pomyślałem: „Powinienem zrobić unik”.

Ale w ułamku sekundy, jaki dzieli postanowienie od czynu, piłka walnęła mnie w policzek. Przewróciłem się, uderzając tyłem głowy o podłogę. A potem natychmiast się podniosłem, jakby nigdy nic, i wyszedłem z hali. Z podłogi hali podniosła mnie duma, ale kiedy tylko znalazłem się na zewnątrz, musiałem usiąść. - Mam wstrząśnienie mózgu - oświadczyłem, stuprocentowo pewny swojej autodiagnozy. - Nic ci nie jest - powiedział Takumi, podbiegając do mnie. - Wynośmy się stąd, zanim nas zabiją. - Przepraszam - powiedziałem - ale nie mogę się podnieść. Właśnie doznałem łagodnego wstrząsu mózgu. Lara wybiegła z hali i usiadła koło mnie. - Z tobą wszystko dobrze? - Mam wstrząśnienie mózgu - odparłem. Takumi usiadł przy mnie i popatrzył mi do oka. - Wiesz, co się stało? - Bestia mnie dopadł. - Wiesz, gdzie jesteś? - Jestem na randce „trzy i jedna druga”. - Nic ci nie jest - stwierdził Takumi. - Idziemy. I wtedy szarpnęło mną i zwymiotowałem na spodnie Lary. Nie jestem w stanie powiedzieć, dlaczego nie przechyliłem się na bok albo się nie cofnąłem - pochyliłem się, a strumień rzygowin popłynął na jej dżinsy - ładną, uwydatniającą krągłości jej tyłka parę dżinsów, z rodzaju tych, jakie nosi dziewczyna, kiedy chce się podobać, ale nie wyglądać jak dziewczyna, która chce się podobać. Zwymiotowałem na jej dżinsy. Głównie masło orzechowe, ale najwyraźniej też trochę kukurydzy. - Ach! - krzyknęła, zaskoczona i chyba nieco przestraszona. - O Boże - powiedziałem. - Tak mi przykro. - Myślę, że możesz mieć wstrząśnienie mózgu - stwierdził Takumi, jakby sprawa nigdy nie była poruszana. - Cierpię na mdłości i oszołomienie, zwykle towarzyszące łagodnemu wstrząsowi mózgu - powtórzyłem. Kiedy Takumi poszedł po Orła, a Lara zmieniała spodnie, ja leżałem na betonowym chodniku. Po jakimś czasie przyszedł Orzeł z pielęgniarką szkolną, która stwierdziła, że to -

nie uwierzycie - wstrząśnienie mózgu, a potem Takumi z Larą odwieźli mnie do szpitala. Leżałem na tylnym siedzeniu, powtarzając powoli: „Objawy. Z reguły. Utożsamiane. Z. Wstrząsem. Mózgu”. Tak więc swoją randkę spędziłem w szpitalu z Larą i Takumim. Lekarz kazał mi wracać do domu i dużo spać, zastrzegając, że ktoś powinien budzić mnie co jakieś cztery godziny. Jak przez mgłę pamiętam stojącą w drzwiach Larę, ciemność w pokoju i na dworze oraz poczucie, że jest mi jakoś tak przyjemnie i wygodnie, choć trochę kręci mi się w głowie, a świat pulsuje jakby pod wpływem głębokich basów wydobywanych z gitary. I jak przez mgłę przypominam sobie, jak Lara, stojąc w drzwiach, uśmiecha się do mnie, z tą niepowtarzalną dwuznacznością dziewczęcego uśmiechu, która obiecuje odpowiedź na twoje pytanie, ale nigdy jej nie udziela. Tym pytaniem, które zadajemy sobie od czasu, kiedy dziewczyny przestały wydawać się nam obrzydliwe, pytaniem zbyt prostym, aby nie sprawiać kłopotu, jest: Podobam się jej czy tylko mnie lubi? A potem zapadłem w głęboki, niewzruszony sen i spałem do trzeciej nad ranem, aż obudził mnie Pułkownik. - Rzuciła mnie - powiedział. - Mam wstrząs mózgu - odparłem. - Słyszałem. Dlatego cię budzę. Zagramy w grę wideo? - Dobrze. Tylko wyłącz głos. Głowa mi pęka. - Jasne. Słyszałem, że porzygałeś się na Larę. Ty to masz styl. - Rzuciła? - zapytałem, podnosząc się z łóżka. - Tak. Sara powiedziała Jake’owi, że staje mi przy Alasce. Tymi słowami. W tej kolejności. A ja na to, że w tym momencie przy nikim mi nie stoi i że może sprawdzić, jeśli chce - a Sara chyba pomyślała, że ściemniam, bo powiedziała, że z całą pewnością mam zajawkę na Alaskę. Co, tak przy okazji, jest całkiem absurdalne. Ja. Nie. Oszukuję - wycedził. Gra w końcu skończyła się ładować, a ja słuchałem jednym uchem, bezgłośnie prowadząc wyścigówkę po torze w Talladega. Od jeżdżenia w kółko robiło mi się niedobrze, ale nie przerywałem. - Tak więc Alaska dostała szalu - ciągnął, a potem oświadczył, naśladując z pewną przesadą głos Alaski, to znaczy czyniąc go jeszcze bardziej piskliwym i przyprawiającym o ból głowy, niż był w rzeczywistości: - Żadna kobieta nie powinna kłamać, kiedy chodzi o inną kobietę! Pogwałciłaś święte przymierze między kobietami! Jak wbijanie noża w plecy ma pomóc kobietom przezwyciężyć patriarchalny ucisk? - i tak dalej. I wtedy Jake wystąpił w obronie Alaski, mówiąc, że nigdy by go nie oszukała, bo go kocha, a ja dodałem coś w stylu:

„Nie przejmuj się Sarą, ona lubi się znęcać nad ludźmi”, a wtedy Sara zapytała mnie, dlaczego nigdy jej nie bronię, i to chyba wtedy nazwałem ją głupią świnią, co nie zrobiło najlepszego wrażenia. A potem kelnerka nas wyprosiła, więc staliśmy sobie na parkingu, ona powiedziała: „Mam dość”, a ja tylko gapiłem się w nią, aż powiedziała: „Nasz związek jest skończony”. Przestał mówić. -„Nasz związek jest skończony”? - powtórzyłem. Czułem się okropnie zamroczony i myślałem, że najlepiej będzie po prostu powtarzać ostatnie zdanie wypowiedzi Pułkownika, żeby mógł mówić dalej. - No właśnie. A więc to koniec. A wiesz, co w tym wszystkim jest najbardziej żałosne, Klucha? Naprawdę mi na niej zależy. Znaczy się, byliśmy beznadziejni. Źle dobrani. Ale jednak. Znaczy się, powiedziałem, że ją kocham. To ona mnie rozprawiczyła. - Ona cię rozprawiczyła? - Właśnie. Zgadza się. Nigdy ci tego nie mówiłem? To jedyna dziewczyna, z którą spałem. Nie wiem. Mimo że przez jakieś dziewięćdziesiąt cztery procent czasu kłóciliśmy się, naprawdę mi przykro. - Naprawdę ci przykro? - W każdym razie bardziej niż się spodziewałem. Znaczy, wiedziałem, że to nieuniknione. W całym tym roku nie spędziliśmy ze sobą ani jednej przyjemnej chwili. W zasadzie od kiedy się tutaj znalazłem, rzucamy się sobie do gardeł. Powinienem być dla niej milszy. Nie wiem. To smutne. - To smutne - powtórzyłem. - Jasne, że to głupie tęsknić za kimś, z kim ci się nie układało. Ale nie wiem, fajnie było mieć kogoś, z kim zawsze mogłeś się kłócić. - Kłótnie - powiedziałem, a potem, oszołomiony, ledwie utrzymując auto na torze, dokończyłem - są fajne. - Zgadza się. Nie wiem, co teraz zrobię. Znaczy fajnie było ją mieć. Jestem szalonym facetem, Klucha. Co mam z tym zrobić? - Możesz kłócić się ze mną - powiedziałem. Odłożyłem dżojstik, położyłem się na naszym piankowym tapczanie i zapadłem w sen. Kiedy odpływałem, usłyszałem, jak Pułkownik mówi: - Nie mogę być na ciebie zły, ty nieszkodliwy, chudy skurczybyku. Trzy dni później zacząi padać deszcz. Ciągle bolała mnie głowa, a pokaźny guz nad lewą brwią wyglądał, według Pułkownika, jak zminiaturyzowana mapa topograficzna

Macedonii, o której nie miałem pojęcia, że jest miejscem na ziemi, a tym bardziej krajem. A kiedy w poniedziałek szliśmy z Pułkownikiem po spalonej słońcem, prawie zeschłej trawie, powiedziałem: „Zdaje się, że przydałoby się trochę deszczu”, a Pułkownik popatrzył na pędzące po ‘niebie niskie, groźne chmury i rzekł: „Nie wiem, czy by się przydało, ale to pewne jak cholera, że spadnie”. No i spadł. Dwadzieścia minut po rozpoczęciu lekcji francuskiego, gdy Madame O’Malley odmieniała czasownik „wierzyć” w trybie łączącym. Que je croie. Que tu croies. Qu’il ou qu’elle croie. Powtarzała to w kółko, jakby nie był to czasownik, tylko jakaś buddyjska mantra. Queje croie; que tu croies; qu’il ou qu’elle croie. Jakie to śmieszne, bez końca powtarzać: że ja wierzę, że ty wierzysz, że on lub ona wierzy. „Wierzy w co?” pomyślałem i właśnie wtedy zaczęło padać. Lunęło nagle i z całą furią, jakby Bóg się wściekł i chciał nas zatopić. Padało dzień za dniem, noc za nocą. Padało tak mocno, że z okna nie było widać nic poza ścianą deszczu, a jezioro wezbrało i podeszło aż do huśtawki, pochłaniając połowę sztucznej plaży. Trzeciego dnia zupełnie zrezygnowałem z parasola i chodziłem wiecznie mokry. Wszystko w stołówce miało posmak wody deszczowej, wszystko dokoła śmierdziało pleśnią, a prysznice stały się zupełnie zbędne, ponieważ całe cholerne niebo miało lepsze ciśnienie wody niż one. Deszcz zrobił z nas wszystkich pustelników. Pułkownik spędzał każdą chwilę poza klasą, siedząc na kanapie, czytając almanach i grając w gry wideo, aja nie byłem pewny, czy chciai pogadać, czy po prostu siedzieć na biaiej piance i popijać w spokoju swoją ambrozję. Po katastrofie, jaką okazała się nasza „randka”, uznałem, że najlepiej będzie pod żadnym pozorem nie odzywać się do Lary, na wypadek gdybym miał znowu dostać wstrząsu mózgu i/lub ataku wymiotów, chociaż powiedziała mi następnego dnia na matmie: „Nije szkodzi, nije przejm się”. Alaskę widywałem tylko w czasie lekcji i nigdy nie mogłem z nią porozmawiać, bo spóźniała się na każdą lekcję i wychodziła, kiedy tylko zadzwonił dzwonek, zanim zdążyłem nałożyć zatyczkę na długopis i zamknąć zeszyt. W piąty deszczowy wieczór poszedłem do stołówki w pełni przygotowany na to, że będę musiał wrócić do pokoju i zjeść na obiad odgrzewane bufrido, jeśli Alaska i/lub Takumi nie będą jedli (dobrze wiedziałem, że Pułkownik jest w pokoju 43 i raczy się swoim mlekiem z procentami). Ale zostałem, ponieważ zauważyłem, że Alaska siedzi sama, odwrócona tyłem do zalanego strugami deszczu okna. Zabrałem talerz z kopką smażonej okry i usiadłem obok niej. - Boże, to się chyba nigdy nie skończy - powiedziałem, mając na myśli deszcz. - Właśnie - odrzekła.

Mokre włosy prawie zasłaniały jej twarz. Zjadłem trochę okry. Ona też zjadła trochę. - Co słychać? - zapytałem w końcu. - Naprawdę nie jestem w nastroju na odpowiadanie na pytania zaczynające się od jak, kiedy, gdzie, dlaczego albo co. - Co się stało? - zapytałem. - To jest c o. W tej chwili nie obsługuję formatu „c o”. No dobra, muszę iść - zacisnęła usta i wypuściła powoli powietrze, jak Pułkownik, kiedy wypuszczał dym. - Co... - powstrzymałem się i zacząłem inaczej: - Zrobiłem coś? Zabrała swoją tackę i wstała od stołu. - Oczywiście że nie, skarbie. Jej „skarbie” zabrzmiało lekceważąco, nieromantycznie, jakby chłopiec, który właśnie przeżywał swoją pierwszą biblijną ulewę, nie potrafił zrozumieć jej problemów jakiekolwiek by one były. Musiałem się szczerze postarać, żeby nie przewrócić oczami, chociaż i tak by nie zauważyła, bo wyszła ze stołówki. Krople deszczu spływały jej z włosów na twarz. - Czuję się lepiej - powiedział mi Pułkownik dziewiątego dnia ulewy, siedząc obok mnie na zajęciach z religii. - Doznałem olśnienia. Pamiętasz ten wieczór, kiedy przyszła do naszego pokoju i zachowywała się jak skończona suka? - Tak. Opera. Krawat z flamingami. - No właśnie. I co? Pułkownik wyciągnął kołonotatnik, którego górna połowa była nasiąknięta wodą, i starannie porozdzielał strony, aż doszedł do tej właściwej. - To było olśnienie. Jest skończoną suką. Hyde przykuśtykał do klasy, podpierając się swoją czarną laską. Podchodząc do swojego krzesła, zauważył sucho: - Moje felerne kolano wysyła mi ostrzeżenia, że może trochę padać, więc przygotujcie się. Stanął przed krzesłem, odchylił się ostrożnie do tyłu, chwycił je obiema rękami i opadł na siedzenie, oddychając szybko i płytko - jak rodząca kobieta. - Chociaż termin składania prac upływa dopiero za ponad dwa miesiące, temat pracy na ten semestr dostaniecie dzisiaj. Jestem całkiem pewien, że wszyscy dogłębnie zapoznaliście się z programem tych zajęć i doskonale go pamiętacie - uśmiechnął się znacząco - ale małe przypomnienie: ocena z tej pracy będzie stanowić pięćdziesiąt procent

oceny końcowej. Zachęcam was, abyście potraktowali ją z należytą powagą. A teraz przejdźmy do Jezusa. Hyde mówił o Ewangelii świętego Marka, którą przeczytałem dopiero dzień wcześniej, chociaż jestem chrześcijaninem. Tak mi się zdaje. Byłem w kościele, no, jakieś cztery razy. To znaczy więcej razy niż w meczecie. Powiedział nam, że w pierwszym wieku, mniej więcej w czasach Jezusa, na niektórych rzymskich monetach widniał wizerunek Cezara Augusta, a pod jego wizerunkiem wytłoczone były słowa: Filius Dei. Syn Boga. - Mówimy - powiedział - o czasach, gdy bogowie mieli synów. To, że ktoś był synem Boga, nie było takie niezwykłe. Cudem, przynajmniej w tamtym miejscu i w tamtym czasie, było to, że J e z u s - prosty człowiek, Żyd, ktoś bez znaczenia w imperium rządzonym wyłącznie przez możnowładców - był synem tego Boga, wszechmogącego Boga Abrahama i Mojżesza. Że Syn Boży nie był cesarzem. Ani nawet uczonym rabinem. Prosty człowiek i Żyd. Ktoś nieistotny, tak jak my. Budda był wyjątkowy, bo wyrzekł się bogactwa i szlachetnego urodzenia, aby szukać oświecenia, ale Jezus był wyjątkowy, ponieważ nie miał bogactwa ani nie był szlachetnie urodzony, odziedziczył jednak największe możliwe szlachectwo: Król Królów. Koniec zajęć. Wychodząc, możecie wziąć kartę z pytaniami egzaminacyjnymi. Nie dajcie się zmoczyć. Dopiero kiedy wstałem, żeby wyjść, zauważyłem, że Alaski nie było na lekcji - jak mogła nie przyjść na jedyną lekcję, na którą warto było chodzić? Zabrałem dla niej egzemplarz pytań. Egzamin końcowy: „Jakie jest najważniejsze pytanie, na które muszą odpowiedzieć sobie istoty ludzkie? Starannie przemyśl wybór pytania, a następnie przeanalizuj, jak islam, buddyzm i chrześcijaństwo próbują na nie odpowiedzieć”. - Mam nadzieję, że ten biedny skurczybyk dożyje do końca roku szkolnego powiedział Pułkownik, gdy biegliśmy w deszczu do internatu - bo zaczyna mi się ten przedmiot podobać. Jakie jest według ciebie najważniejsze pytanie? Już po trzydziestu sekundach biegu dostałem zadyszki. - Co stanie się... z nami... kiedy umrzemy? - Chryste, Klucha, jak nie zwolnisz, dowiesz się tego przed czasem - zwolnił i szedł dalej spacerkiem. - Moje pytanie brzmi tak: Dlaczego dobrych ludzi spotyka w życiu parszywy los?... Jasna cholera, czy to Alaska? Biegła w naszą stronę na pełnym gazie i wrzeszczała, ale nie słyszałem jej przez szum deszczu, aż znalazła się tak blisko, że mogłem zobaczyć, jak pluje z wściekłości.

- Pieprzone gnojki zalały mi pokój. Kompletnie zniszczyli chyba ze sto moich książek! Cholerna robota tych gównianych Wojowników. Pułkowniku, wiesz, wycięli dziurę w rynnie i doczepili do niej plastikową tubę, którą poprowadzili przez okno do mojego pokoju! Wszystko jest totalnie zalane. Mój Generał w labiryncie jest po prostu w ruinie. - Całkiem niezły pomysł - powiedział Pułkownik, jak artysta podziwiający pracę kolegi po fachu. - Hej! - krzyknęła. - Sorry. Nie martw się, koleżanko - powiedział Pułkownik. - Bóg ukarze nikczemnych. Ale zanim On się do tego zabierze, my to zrobimy. A więc tak właśnie czuł się Noe. Budzisz się pewnego ranka - Bóg w końcu ci wybaczył. Chodzisz, mrużąc oczy cały dzień, bo zapomniałeś już to uczucie, kiedy słońce całuje cię w policzki jak kiedyś tatuś, a cały świat jest jaśniejszy i czystszy niż kiedykolwiek przedtem, jakby środkowa Alabama została na dwa tygodnie umieszczona w pralce i wyprana w supermocnym detergencie z rozjaśniaczem kolorów. Trawa jest bardziej zielona, a bufrido bardziej chrupiące. Tego popołudnia zostałem na trawniku przed klasami, leżąc na brzuchu na świeżo wysuszonej przez słońce trawie i czytając podręcznik do historii Ameryki - o wojnie secesyjnej albo - jak ją nazywano w tych okolicach - Wojnie Między Stanami. Dla mnie była to wojna, która zaowocowała jakimś tysiącem dobrych pożegnalnych kwestii. Na przykład generała Alberta Sidneya Johnstona, który zapytany, czy jest ranny, odparł: „Tak, i obawiam się, że poważnie”. Albo Roberta E. Lee, który wiele lat po wojnie w przedśmiertnym delirium oświadczył: „Zwinąć obóz!”. Rozmyślałem, dlaczego ostatnie słowa generałów Konijpderacji były lepsze niż generałów Unii (ostatnie słowo Ulyssesa S. Granta: „Wody!” było dość liche), kiedy zauważyłem, że czyjś cień zasłania mi słońce. Nie widziałem cienia od dość długiego czasu, dlatego trochę się przestraszyłem. Podniosłem wzrok. - Przyniosłem ci przekąskę - powiedział Takumi, rzucając na moją książkę owsiany torcik z kremem. - Bardzo pożywna - uśmiechnąłem się. - Masz w niej produkty zbożowe. Masz produkty mleczarskie. Czego chcieć więcej? To cała cholerna piramida żywieniowa. - Kurde, racja. Nie wiedziałem, co powiedzieć po tym. Takumi wiedział dużo o hip hopie; ja wiedziałem dużo o grach wideo i znałem masę ostatnich kwestii. W końcu odezwałem się:

- Nie wierzę, że te dranie podtopiły pokój Alaski. - Tak - powiedział Takumi, nie patrząc na mnie. - Cóż, mieli swoje powody. Musisz zrozumieć, że wszędzie, nawet wśród Wojowników, Alaska słynie ze swoich numerów. Na przykład, w zeszłym roku wjechaliśmy do biblioteki volkswagenem garbusem. Więc jeśli mają jakiś powód, żeby spróbować ją przechytrzyć, będą próbować. A poprowadzenie wody z rynny do jej pokoju było swoją drogą całkiem pomysłowe. Znaczy, nie mówię wcale, że to podziwiam... Zaśmiałem się. - No tak. Trudno będzie przebić coś takiego - rozpakowałem ciastko i zanurzyłem w nim zęby. Mmm... Trzysta przepysznych kalorii w każdym kęsie. - Wymyśli coś - powiedział. - Klucha. Hmm. Klucha, musisz sobie zapalić. Chodźmy na spacer. Poczułem się zdenerwowany, jak zawsze, kiedy ktoś wymawia moje imię dwa razy z „hmm” w środku. Ale podniosłem się, zostawiając książki, i obaj ruszyliśmy w kierunku Palarni. Kiedy tylko dotarliśmy na skraj lasu, Takumi zszedł z polnej drogi: - Nie jestem pewien, czy w Palarni jest bezpiecznie - stwierdził. „Bezpiecznie?”, pomyślałem. „To najbezpieczniejsze miejsce do palenia papierosów w całym znanym nam wszechświecie”. Ale poszedłem za nim przez gęstwinę, mijając sosny i przedzierając się przez niebezpieczne, sięgające klatki piersiowej krzewy jeżyn. Po chwili Takumi po prostu usiadł. Osłoniłem dłonią zapalniczkę, żeby ochronić płomień przed powiewami wiatru, i zapaliłem. - Alaska doniosła na Maryę - powiedział. - Więc Orzeł może wiedzieć też o Palarni. Nie wiem. Nigdy nie widziałem go w tamtej okolicy, ale kto wie, co ona mu powiedziała. - Czekaj, skąd o tym wiesz? - zapytałem z niedowierzaniem. - Cóż, po pierwsze, domyśliłem się. A po drugie, Alaska sama się przyznała. Wyznała mi przynajmniej część prawdy: na samym końcu zeszłego roku szkolnego chciała którejś nocy wymknąć się z kampusu po zgaszeniu świateł, żeby odwiedzić Jake’a, i została nakryta. Mówiła mi, że była ostrożna - nawet nie włączyła świateł - ale Orzeł i tak ją złapał. Trzymała w samochodzie butelkę wina, więc miała przesrane. Orzeł wziął ją do domu i złożył jej tę samą ofertę, którą składa każdemu, kogo przyłapie. „Albo powiesz mi wszystko, co wiesz, albo wrócisz do pokoju i spakujesz swoje rzeczy”. Alaska złamała się i powiedziała mu, że Paul i Marya siedzą w jej pokoju, pijani. A potem Bóg jeden wie, co jeszcze mu powiedziała. No i Orzeł puścił Alaskę, bo wtyczki są mu potrzebne, żeby mógł wykonywać swoją robotę. Sprytnie zrobiła, że wsypała przyjaciółkę, bo nikt nigdy nie wini przyjaciół. To dlatego

Pułkownik jest taki pewny, że to Kevin i jego chłopaki. Ja też nie podejrzewałem o to Alaski, dopóki nie zorientowałem się, że ona była jedyną osobą na kampusie, która wiedziała, co robi Marya. Podejrzewałem współlokatora Paula, Longwella - jednego z tych, co wycięli ci numer z bezręką syreną. Ale okazało się, że tego wieczoru był w domu. Zmarła mu ciotka. Sprawdziłem nekrolog w gazecie. Hollis Burnis Chase - zarąbisteimię dla kobiety. - Więc Pułkownik nie wie? - zapytałem zaszokowany. Zgasiłem papierosa, chociaż jeszcze go nie skończyłem, bo nieźle się wystraszyłem. Nigdy nie podejrzewałem Alaski o nielojalność względem przyjaciół. O kaprysy owszem. Ale nie o kablowanie. - Nie, i nie może się dowiedzieć, bo dostanie szału i postara się, żeby wywalili ją ze szkoły. Pułkownik traktuje cały ten pieprzony honor i lojalność dosyć poważnie, jeśli jeszcze tego nie zauważyłeś. Zauważyłem. Takumi potrząsną} głową, rozgarniając liście, żeby dokopać się do ciągle jeszcze mokrego piachu. - Po prostu nie rozumiem, jak mogła tak się bać wyrzucenia ze szkoły. Nie chciałbym za nic zostać wyrzucony, ale od czasu do czasu trzeba zebrać cięgi. Nie pojmuję. - No cóż, ona bez wątpienia nie przepada za swoją rodziną. - Prawda. Jeździ do domu tylko na Boże Narodzenie i w lecie, kiedy jest tam Jake. Ale mniejsza z tym. Ja też nie lubię być w domu. Ale nigdy nie dałbym satysfakcji Orłowi Takumi podniósł gałązkę i wbił ją w miękką, czerwoną glinę. - Słuchaj, Klucha. Nie wiem, z jakim numerem Alaska i Pułkownik zamierzają wyskoczyć na koniec, ale jestem pewien, że obydwaj będziemy mieć w nim swój udział. Mówię ci to wszystko, żebyś wiedział, w co się pakujesz, bo jeśli cię złapią, lepiej będzie, jeśli się przyznasz. Pomyślałem o Florydzie i moich „szkolnych przyjaciołach” i pierwszy raz uświadomiłem sobie, jak bardzo tęskniłbym za Creek, gdybym je musiał opuścić. Wlepiłem wzrok w gałązkę Takumiego sterczącą z błota i powiedziałem: - Przysięgam na Boga, że nie będę kablował. W końcu zrozumiałem, co się stało w dniu Sądu Koleżeńskiego: Alaska chciała nam pokazać, że możemy jej ufać. Żeby przetrwać w Culver Creek, należało być lojalnym - ona to zlekceważyła. Ale wskazała mi drogę. Ona i Pułkownik poświęcili jesień, aby pokazać mi, jak to się robi, tak abym wiedział, co robić, kiedy nadejdzie czas. Jakiś tydzień później obudziłem się o 6.30 - 6.30 w sobotę! - przy dźwiękach słodkiej melodii Dekapitacji: serii z karabinu maszynowego na tle złowieszczych, basowych rytmów

ścieżki dźwiękowej gry wideo. Przewróciłem się na bok i zobaczyłem, jak Alaska ciągnie dźwignię dżojstika do góry i w prawo, jakby to miało jej pomóc umknąć przed pewną śmiercią. Miałem ten sam zły zwyczaj. - Czy mogłabyś przynajmniej wyłączyć dźwięk? - Klucha - powiedziała z udawanym lekceważeniem - dźwięk jest integralną częścią artystycznego doświadczenia związanego z tą grą wideo. Grać w Dekapitację przy wyłączonym dźwięku to tak, jak czytać tylko co drugie słowo Jane Eyre. Pułkownik obudził się jakieś pół godziny temu. Wydawał się trochę poirytowany, więc powiedziałam mu, żeby poszedł spać do mojego pokoju. - Może się do niego przyłączę - powiedziałem półprzytomnie. Zamiast spełnić moją prośbę, oświadczyła: - Słyszałam, że Takumi ci powiedział. Zgadza się, zakablowałam Maryę i przykro mi z tego powodu, to się nigdy nie powtórzy. A tak z innej beczki, zostajesz na Święto Dziękczynienia? Bo ja tak. Odwróciłem się z powrotem do ściany i naciągnąłem kołdrę na głowę. Nie wiedziałem, czy ufać Alasce, i miałem serdecznie dosyć jej nieprzewidywalności - jednego dnia zimna jak lód, następnego dnia milutka; w jednej chwili nieodparcie ponętna, w następnej odpychająco nieznośna. Wolałem Pułkownika: on przynajmniej, kiedy był marudny, miał jakiś powód. Dowodem na niezmierzalną moc zmęczenia było to, że udało mi się szybko zasnąć, w przekonaniu, że wrzaski zdychających potworów i popiskiwania radości rozprawiającej się z nimi Alaski są tylko przyjemną ścieżką dźwiękową mojego snu. Kiedy obudziłem się pół godziny później, ona siedziała na moim łóżku, opierając się tyłkiem o moje udo. „Jej bielizna, dżinsy, kołdra, moje sztruksy i bokserki między nami”, pomyślałem. Pięć warstw, a jednak czułem niepokój i ciepło dotyku - blade odbicie szaleństwa złączonych ust, ale jednak. I gdy od spełnienia dzieliło mnie tylko maleńkie „prawie”, czułem, że zależy mi jeśli nie bardzo, to przynajmniej wystarczająco. Nie byłem pewien, czy ją lubię, i wątpiłem, czy mogę jej zaufać, ale zależało mi przynajmniej na tyle, abym chciał spróbować ją zdemaskować. Z nią na moim łóżku, przyglądającą mi się swoimi wielkimi zielonymi oczami. Odwieczna tajemnica jej przebiegłego, niemal lekceważącego uśmiechu. Pięć warstw między nami. Kontynuowała, jakbym jeszcze przed chwilą nie spał. - Jake musi się uczyć. Dlatego nie chce mnie w Nashville. Mówi, że nie może skoncentrować się na muzykologii, kiedy na mnie patrzy. Powiedziałam mu, że założę burkę, ale nie przekonało go to, więc zostaję tutaj.

- Przykro mi - powiedziałem. - Niepotrzebnie. Mam tutaj masę rzeczy do roboty. Trzeba zaplanować numer. Ale pomyślałam, że ty też powinieneś zostać. W zasadzie nawet ułożyłam listę. - Listę? Sięgnęła do kieszeni, wyjęła z niej wymiętą kartkę z notatnika i zaczęła czytać: -„Dlaczego Klucha powinien zostać w Creek na Święto Dziękczynienia. Lista autorstwa Alaski Young. Jeden. Ponieważ jest bardzo pilnym uczniem, Klucha nie miał okazji poznać wielu wspaniałych atrakcji Culver Creek, w tym, chociaż nie wyłącznie: A. picia ze mną wina w lesie i B. wczesnego wstawania w sobotę, aby zjeść śniadanie w McNiesmaku, a potem jazdy przez przedmieścia Birmingham, palenia fajek i rozmawiania o tym, jak żałośnie nudne są przedmieścia Birmingham, a także C. wychodzenia późną nocą, leżenia na pokrytym rosą boisku i czytania książki Kurta Vonneguta przy świetle księżyca. Dwa. Chociaż niewątpliwie daleko jej do mistrzostwa w dziedzinie nauczania języka francuskiego, Madame O’Malley robi wyśmienity farsz do indyka i zaprasza wszystkich uczniów, którzy zostają na kampusie, na obiad w Dniu Dziękczynienia. Zwykle jestem to ja i uczeń z Korei Południowej na wymianie międzyszkolnej, ale co tam. Klucha będzie mile widziany. Trzy. Właściwie nie ma »trzy«, ale Jeden i Dwa były cholernie dobre”. Punkty jeden i dwa były kuszące, nie da się ukryć, ale najbardziej podobał mi się pomysł zostania na kampusie sam na sam z Alaską. - Porozmawiam z rodzicami. Kiedy się obudzą - powiedziałem. Alaska namówiła mnie, żebym usiadł z nią na tapczanie, i graliśmy razem w Dekapitację, do chwili gdy niespodziewanie rzuciła dżojstik. - Nie flirtuję. Jestem po prostu zmęczona - stwierdziła, zrzucając klapki. Wyłożyła nogi na tapczan, wsuwając stopy pod poduszkę, i podciągnęła się, żeby położyć głowę na moich kolanach. Moje sztruksy. Moje bokserki. Dwie warstwy. Czułem ciepło jej policzka na swoim udzie. Są chwile, kiedy zupełnie właściwe, a wręcz pożądane jest, abyś miał erekcję, kiedy czyjaś twarz znajduje się w odległości kilku centymetrów od twojego penisa. To nie była jedna z tych chwil. Więc przestałem myśleć o warstwach i cieple jej policzka, wyłączyłem dźwięk w telewizorze i skupiłem się na Dekapitacji. O 8.30 wyłączyłem grę i wysunąłem się spod

Alaski. Ciągle śpiąc, przewróciła się na plecy. Na policzku miała odciśnięte rowki moich sztruksów. Zwykle dzwoniłem do rodziców tylko w niedzielne popołudnia, więc kiedy mama usłyszała mój głos, natychmiast wpadła w panikę. - Co się stało, Miles? Wszystko w porządku? - W porządku, mamo. Myślę, gdybyś się zgodziła, myślę, że mógłbym zostać tu na Święto Dziękczynienia. Wielu moich przyjaciół zostaje - kłamstwo - i do tego mam dużo pracy - podwójne kłamstwo. - Nie miałem pojęcia, jakie trudne będą lekcje - prawda. - Och, kochanie. Będziemy tak za tobą tęsknić. Czeka na ciebie wielki świąteczny indyk. Będzie też sos żurawinowy... Nie cierpiałem sosu żurawinowego, ale z jakiegoś niewyjaśnionego powodu mama trwała w swoim niewzruszonym przekonaniu, że to moja ulubiona potrawa, chociaż podczas każdego jednego Święta Dziękczynienia uprzejmie odmawiałem umieszczenia go na moim talerzu. - Wiem, mamo. Ja też za wami wszystkimi tęsknię. Ale naprawdę chciałbym dobrze sobie tutaj poradzić - prawda - iw dodatku naprawdę fajnie jest mieć przyjaciół prawda. Wiedziałem, że zagranie z przyjaciółmi na nią podziała, i tak też się stało. Dostałem jej błogosławieństwo i pozwolenie na zostanie w kampusie po złożeniu obietnicy, że każdą minutę ferii bożonarodzeniowych spędzę z nimi (jakbym miał inne plany). Ranek spędziłem przy komputerze, pracując na przemian nad pracami z religii i z angielskiego. Do egzaminów zostały tylko dwa tygodnie zajęć - najbliższy i ten po Święcie Dziękczynienia - i do tej pory moją najlepszą osobistą odpowiedzią na pytanie: „Co dzieje się z ludźmi po śmierci?”, było: „No cóż. Coś tam się dzieje. Chyba”. W południe przyszedł Pułkownik ze swoim grubym podręcznikiem niedostępnej takiemu jak ja zwykłemu śmiertelnikowi matematyki. - Właśnie widziałem się z Sarą - oświadczył. - I jak wyszło? - Źle. Powiedziała, że ciągle mnie kocha. Boże, od „kocham cię” do zerwania jest prosta droga. Mówienie „kocham cię”, kiedy idziecie przez podwórko internatu, nieuchronnie prowadzi do mówienia „kocham cię”, kiedy to robicie. Więc po prostu zwiałem. Zaśmiałem się. Wyciągnął notatnik i usiadł przy biurku. - Właśnie. Ha, ha. Alaska mówi, że zostajesz. - Tak. Chociaż czuję się trochę winny, że zostawiam rodziców na lodzie.

- Tak to już jest. Jeśli jednak zostajesz tu w nadziei, że znajdziesz się w ramionach Alaski, to lepiej, żebyś wracał do domu. Jeśli odcumujesz ją od skały, jaką jest Jake, niech Bóg ma nas w opiece. To będzie niezły dramat. A ja z reguły unikam dramatów. - To nie dlatego, że chcę poderwać Alaskę. - Zaczekaj chwilę - chwycił ołówek i zaczął skrobać coś na papierze z wielkim przejęciem, jakby nagle doznał matematycznego olśnienia, a potem znowu popatrzył na mnie: - Właśnie przeprowadziłem pewne obliczenia i doszedłem do wniosku, że gnojek z ciebie. I miał rację. Jak mogłem zostawić swoich rodziców, którzy byli dla mnie na tyle dobrzy, aby zapłacić za moją edukację w Culver Creek, moich rodziców, którzy mnie zawsze kochali, tylko dlatego, iż myślałem, że podoba mi się jakaś dziewczyną, mająca zresztą chłopaka? Jak mogłem zostawić ich samych z gigantycznym indykiem i hektolitrami niejadalnego sosu żurawinowego? Więc w czasie trzeciej przerwy zadzwoniłem do mamy do pracy. Chciałem, żeby powiedziała, że wszystko w porządku i mogę zostać w Creek na Święto Dziękczynienia, ale nie spodziewałem się, iż powie mi z przejęciem, że zaraz po moim telefonie razem z tatą kupili bilety na samolot do Anglii i planowali urządzić sobie drugi miesiąc miodowy, i spędzić Święto Dziękczynienia w jakimś zamku. - Rany, to... to wspaniale - wydukałem, a potem szybko się rozłączyłem, bo nie chciałem, żeby usłyszała, jak plączę. Zdaje się, że Alaska usłyszała ze swojego pokoju, jak rzucam słuchawkę, bo kiedy się odwróciłem, otwarła drzwi, ale nic nie powiedziała. Wyszedłem z internatu, przeszedłem przez podwórko, potem na przełaj przez boisko i przez leśną gęstwinę, aż znalazłem się nad brzegiem strumienia Culver Creek, tuż za mostem. Siedziałem na kamieniu ze stopami na błotnistym dnie strumyka i rzucałem kamyki w przejrzystą, płytką wodę, patrząc, jak lądują na dnie z głuchym, ledwo słyszalnym plum, które zagłuszał szum żwawo podążającego na południe strumyka. Światło sączyło się przez liście i gałązki sosen nade mną jak przez koronkowy baldachim, znacząc poszycie plamkami światła i cienia. Pomyślałem o jednej z tych rzeczy w domu, których mi brakowało, gabinecie mojego taty z wbudowanymi w ściany, sięgającymi od podłogi do sufitu półkami uginającymi się pod ciężarem opasłych biografii i czarnym skórzanym fotelu, akurat tak niewygodnym, aby powstrzymać mnie od pokusy zaśnięcia podczas czytania. To głupie, ale tak się zdenerwowałem. To ja ich puściłem kantem, ale czułem się, jakby było odwrotnie. Tak czy inaczej, czułem bezbrzeżną tęsknotę za domem.

Popatrzyłem w kierunku mostu i zobaczyłem Alaskę, która siedziała na jednym z niebieskich krzeseł w Palarni, i chociaż zdawało mi się, że chcę być sam, nie zignorowałem jej i powiedziałem: „Hej”. A potem, ponieważ nie odwróciła się, wrzasnąłem: „Alaska!”. Podeszła w końcu. - Szukałam cię - powiedziała, dosiadając się do mnie. - Hej. - Naprawdę mi przykro, Klucha - powiedziała i objęła mnie, opierając głowę na moim ramieniu. Uświadomiłem sobie, że nawet nie wiedziała, co się stało, ale i tak w jej głosie brzmiała szczerość. - Co mam zrobić? - Spędzić Święto Dziękczynienia ze mną, głuptasie. Tutaj. - A dlaczego ty nie jedziesz do domu na ferie? - zapytałem ją. - Po prostu boję się duchów. A w domu jest ich pełno. Po tym, jak wszyscy wyjechali; po tym, jak mama Pułkownika zjawiła się w rozklekotanym hatchbacku, a on sam rzucił swoją ogromną torbę wojskową na tylne siedzenie, i po tym, jak powiedział: „Niespecjalnie popieram pożegnania. Zobaczymy się za tydzień. Nie róbcie niczego, czego ja bym nie zrobił”; po tym, jak zielona limuzyna przyjechała po Larę, której ojciec był jedynym lekarzem w jakimś małym miasteczku w południowej Alabamie, i po tym, jak razem z Alaską odbyliśmy wstrząsającą podróż na lotnisko pod hasłem: „po co nam te cholerne hamulce”, aby pożegnać Takumiego, i po tym, jak w kampusie zaległa niecodzienna cisza, której nie zakłócało trzaskanie drzwiami, muzyka, śmiech ani krzyki; po tym wszystkim: Poszliśmy na boisko piłkarskie. Alaska zaprowadziła mnie na skraj boiska, gdzie zaczyna się las, tą samą drogą, którą szedłem, kiedy miałem zostać wrzucony do jeziora. W blasku księżyca w pełni Alaska rzucała cień i można było zobaczyć zarys tego zaokrąglenia w miejscu, gdzie talia przechodzi w biodra; po chwili zatrzymała się i powiedziała: „Kop”. Zapytałem: „Kop?”, a ona powtórzyła: „Kop”. I tak przez dobrych kilka chwil, do czasu, aż ukląkłem i zacząłem kopać w miękkiej, czarnej glinie na skraju lasu, i po jakimś czasie wyczułem pod palcami szkło, które okazało się butelką różowego wina - nazywało się Truskawkowe Wzgórze, chyba dlatego, że gdyby nie smakowało jak ocet z dodatkiem syropu klonowego, mogłoby w smaku przypominać truskawki. - Mam podrobioną legitymację - powiedziała - ale jest do niczego. Zawsze kiedy idę do monopolowego, próbuję kupić naraz dziesięć butelek tego i trochę wódki dla Pułkownika.

Kiedy się to w końcu udaje, mam zaopatrzenie na cały semestr. Daję Pułkownikowi jego wódkę, on robi z nią to, co robi, a ja biorę moje wino i zakopuję je. - Ponieważ jesteś piratką - powiedziałem. - Tak jest, kolego. Dokładnie. Jednak konsumpcja wina wzrosła trochę w tym semestrze, więc jutro będziemy musieli zrobić sobie wycieczkę. To jest ostatnia butelka odkręciła zakrętkę - nie było korka - pociągnęła łyk i podała mi butelkę. - Nie przejmuj się dziś Orłem - powiedziała. - On jest po prostu szczęśliwy, że prawie wszyscy wyjechali. Prawdopodobnie właśnie pierwszy raz od miesiąca się onanizuje. Trzymając butelkę za szyjkę, odczuwałem lekki niepokój, ale chciałem ufać Alasce, w końcu chyba się udało. Pociągnąłem mały łyk i kiedy tylko przełknąłem, poczułem, jak moje ciało odrzuca ten gryzący syrop. Podszedł mi z powrotem do przełyku, ale zebrałem wszystkie siły, żeby przełknąć jeszcze raz i oto, a jakże, udało się. Piłem w kampusie. I tak leżeliśmy w wysokiej trawie między boiskiem i lasem, przekazując sobie butelkę i podnosząc głowy, aby móc sączyć wino, od którego twarz mimowolnie wykrzywiał grymas. Zgodnie z obietnicą z listy Alaska przyniosła ze sobą książkę Kurta Vonneguta Kocia kołyska i czytała mi ją głośno, a jej delikatny głos mieszał się z rechotem żab i cykaniem świerszczy, lądujących miękko w pobliskiej trawie. Słuchałem nie tyle jej słów, ile melodii jej głosu. Było oczywiste, że świetnie zna tę książkę, więc czytała bezbłędnie i bez zająknięcia, słyszałem, jak w jej głosie pobrzmiewa prawdziwa radość z czytania, i słysząc ją, pomyślałem sobie, że chyba bardziej lubiłbym powieści, gdyby czytała mi je Alaska Young. Po chwili odłożyła książkę i poczułem, jak ogarnia mnie fala ciepła, chociaż nie czułem się pijany; między nami leżała butelka - moja klatka piersiowa dotykała butelki i jej klatka piersiowa jej dotykała, ale my nie dotykaliśmy się nawzajem. Po chwili położyła rękę na mojej nodze. Jej ręka tuż nad moim kolanem, miękka dłoń spoczywająca płasko na moich dżinsach i jej palec wskazujący sunący powoli i leniwie, kolistym ruchem coraz bliżej wnętrza mojego uda... Przy dzielącej nas jednej warstwie, Boże, jak bardzo jej pragnąłem. Leżąc tam, wśród wysokich, nieruchomych traw, pod niebem pijanym od gwiazd, wsłuchany w ten niesłyszalny w innych okolicznościach odgłos jej rytmicznego oddechu i skrzek ropuch, cykanie świerszczy i szum aut, bez końca śmigających po odległej autostradzie 1-65, pomyślałem, że to mógłby być dobry moment, aby wypowiedzieć Dwa Małe Słowa. Gapiąc się na rozgwieżdżone niebo, zbierałem się na odwagę, by je wypowiedzieć, i przekonywałem sam siebie, że ona też to czuje i że prowadząc tę dłoń, tak pełną życia i nieposkromioną, po moim udzie, miała na myśli coś więcej niż tylko zabawę, i pieprzyć Larę, pieprzyć Jake’a, ponieważ

kocham cię, Alasko Young, i nic innego się nie liczy, i już otwierałem usta, ale zanim zdążyłem się odezwać, ona powiedziała: - Labirynt to nie życie ani śmierć. - No, zgoda. W takim razie co? - Cierpienie - powiedziała. - Czynienie zła przez ciebie i zło wobec ciebie. To jest prawdziwy problem. Bolivar mówił o bólu, nie o życiu czy umieraniu. Jak wydostać się z labiryntu cierpienia? - Co się stało? - zapytałem. I poczułem brak jej dłoni na moim ciele. - Nic się nie stało. Ale cierpienie jest zawsze, Klucha. Zadania domowe albo malaria, albo bycie w związku z chłopakiem, który mieszka daleko, kiedy obok ciebie leży inny przystojny chłopak. Cierpienie jest uniwersalne. To jedno, oco martwią się buddyści, chrześcijanie, muzułmanie. Odwróciłem się do niej. - A więc może zajęcia doktora Hyde’a to nie są kompletne bzdury. I gdy tak oboje leżeliśmy na boku, uśmiechnęła się, a nasze nosy prawie się dotknęły, moje szeroko otwarte oczy spoczęły na jej oczach i jej zaróżowionej od wina twarzy, a ja znowu otworzyłem usta, tym razem nie po to, aby coś powiedzieć, ale ona wyciągnęła rękę i przyłożyła palec do moich ust, mówiąc: - Ćśśśś. Ćśś. Nie zepsuj tego. Następnego ranka nie usłyszałem pukania, jeśli takowe w ogóle było. Usłyszałem tylko: - WSTAWAJ! Wiesz, która jest godzina?! Popatrzyłem na zegar i nieprzytomnie wymamrotałem: - Siódma trzydzieści sześć. - Błąd, Klucha. To godzina na imprezę! Zostało nam tylko siedem dni, zanim wszyscy wrócą. O Boże, nie masz pojęcia, jak miło mieć cię tutaj. W zeszłym roku spędziłam całe Święto Dziękczynienia na konstruowaniu jednej olbrzymiej świecy z wosku ze wszystkich moich małych świeczek. Boże, to dopiero było nudne. Przeliczyłam płytki na suficie. Sześćdziesiąt siedem w pionie, osiemdziesiąt cztery w poziomie. I kto tu mówi o cierpieniu! Absolutna tortura. - Jestem naprawdę zmęczony. Jestem... - nie zdążyłem dokończyć, bo mi przerwała. - Biedny Klucha. Oj, biedny, biedny Klucha. Chcesz, żebym wskoczyła do twojego łóżka i cię przytuliła? - Cóż, jeśli już proponujesz...

- NIE MA MOWY! WSTAWAJ! JUŻ! Zaprowadziła mnie za skrzydło pokojów Wojowników - numery od 50 do 59 - i zatrzymała się przed jednym z okien - położyła dłonie płasko na szybie i popchnęła do góry, aż okno się uchyliło, a następnie wczołgała się do środka. Podążyłem za nią. - Co widzisz, Klucha? Widziałem pokój internatowy - te same ściany z pustaków, te same wymiary, nawet ta sama aranżacja przestrzeni co w moim. Ich tapczan był ładniejszy, no i zamiast STOLIKA KAWOWEGO mieli prawdziwy stolik kawowy. Na ścianie wisiały dwa plakaty. Na jednym widniał ogromny stos studolarowych banknotów z podpisem: NAJTRUDNIEJSZY PIERWSZY MILION. Na przeciwległej ścianie plakat z czerwonym ferrari. - No, widzę pokój w internacie. - Nie patrzysz, Klucha. Kiedy wchodzę do twojego pokoju, widzę dwóch facetów, którzy uwielbiają gry wideo. Kiedy patrzę na mój pokój, widzę dziewczynę, która kocha książki - podeszła do tapczanu i podniosła plastikową butelkę po wodzie sodowej. - Spójrz na to - powiedziała i zobaczyłem, że butelka jest wypełniona do połowy mętną, brązowawą cieczą. Tytoniowe plwociny. - Więc żują tytoń. I, jak widać, nie przejmują się specjalnie higieną. A więc czy zaszkodzi im, jeśli nasikamy na ich szczoteczki do zębów? Nie wzruszy ich to, to pewne. Popatrz. Powiedz mi, co kochają ci faceci. - Kochają kasę - powiedziałem, wskazując na plakat. Rozłożyła ręce, poirytowana. - Oni wszyscy kochają kasę, Klucha. Okej, idź do łazienki. Powiesz mi, co tam widziałeś. Ta gra zaczynała mnie trochę drażnić, ale poszedłem do łazienki, podczas gdy ona siedziała na tym wyglądającym dość zachęcająco tapczanie. W kabinie prysznicowej znalazłem z tuzin butelek szamponów i odżywek, a w apteczce cylindryczną butelkę czegoś, co nazywało się „Rewind”. Otworzyłem ją - niebieskawy żel pachniał kwiatami i alkoholem do nacierania - jak w jakimś ekskluzywnym salonie fryzjerskim (pod umywalką znalazłem też tak dużą tubę wazeliny, że mogła służyć tylko do jednego celu, nad którym nie chciałem się rozwodzić). Wróciłem do pokoju i z przejęciem powiedziałem: - Kochają swoje włosy. - Bingo! - wrzasnęła. - Popatrz na górne piętro łóżka - na cienkiej drewnianej desce u wezgłowia łóżka stała niepewnie butelka żelu STAWET. - Kevin nie budzi s i ę po prostu z tym nastroszonym fryzem. On na niego p r a c u j e. Kocha te swoje włosy. Zostawiają tutaj swoje produkty do włosów, Klucha, bo w domu mają duplikaty. Wszyscy ci chłopcy. A wiesz dlaczego?

- Ponieważ w ten sposób kompensują sobie swoje malutkie penisy? - zapytałem. - Ha, ha. Nie. Dlatego, że są machodupkami. Uwielbiają swoje włosy, ponieważ nie są dość inteligentni, żeby kochać coś bardziej interesującego. Więc uderzymy w ich czułe miejsce: owłosioną skórę głowy. - Ooo... kej - powiedziałem, niezupełnie pewny, jak można wyciąć komuś numer na głowie. Alaska wstała, podeszła do okna i pochyliła się, aby wystawić za nie głowę i ramiona. „Nie patrz na mój tyłek”, powiedziała, więc popatrzyłem na jej tyłek, w którego obfitą wypukłość przechodziła jej wąska talia. Bez wysiłku przekoziołkowała przez na wpół otwarte okno. Ja wybrałem sposób „stopy najpierw” i dopiero gdy postawiłem stopy na ziemi, przerzuciłem na zewnątrz górną połowę ciała. - Cóż - stwierdziła Alaska - wyglądało to dość niezdarnie. Chodźmy do Palarni. Alaska szurała nogami, wzniecając chmury pomarańczowego piachu na drodze do mostu, jakby nie był to spacer, a bieg narciarski. Gdy podążaliśmy już prawie przetartym szlakiem od mostu do Palarni, odwróciła się i zatrzymując się, spojrzała na mnie. - Zastanawiam się, skąd można by uzyskać błękitny barwnik o mocy przemysłowej powiedziała i przytrzymała dla mnie gałąź. Dwa dni później - w poniedziałek, pierwszy prawdziwy dzień ferii - spędziłem ranek, pracując nad moim esejem semestralnym z religii, a po południu poszedłem do pokoju Alaski. Czytała w łóżku. - Auden - oznajmiła. - Jakie były jego ostatnie słowa? - Nie wiem. Nigdy w życiu o nim nie słyszałem. - Nigdy o nim nie słyszałeś? Ty biedny, niedokształcony chłopcze. Tutaj, przeczytaj tę linijkę. Podszedłem do niej i spojrzałem na fragment, który wskazywał jej palec: „Miłuj bliźniego - oszusta Sercem, w którym także jest fałsz”*. Przeczytałem głośno. - No tak - Całkiem niezłe - stwierdziłem. - Niezłe? Jasne, bufrido też jest niezłe. Seks to niezła zabawa. Słońce nieźle praży. Jezu, to mówi tyle o miłości i zwątpieniu - to jest doskonałe. - Mmhmm - przytaknąłem bez przekonania. - Jesteś beznadziejny. Chcesz zapolować na porno? - Co proszę? - Nie możemy kochać naszych bliźnich, dopóki nie dowiemy się, jak bardzo są ułomni. Nie lubisz porno? - zapytała z uśmiechem.

*W.H. Auden, 44 wiersze, tłum. Stanisław Barańczak, Kraków 1994, s. 36. - No - odpowiedziałem. Prawda była taka, że nie widziałem w swoim życiu zbyt dużo pornografii, ale pomysł oglądania jej z Alaską dość mi się podobał. Zaczęliśmy od skrzydła z pokojami o numerach 50-59, a potem, cofając się, okrążaliśmy sześciokąt internatu - Alaska pchnięciem otwierała okna, a ja rozglądałem się, czy nikt nie idzie. Nigdy nie byłem w pokojach większości ludzi. Po trzech miesiącach znałem większą część, ale regularnie rozmawiałem z bardzo nielicznymi - właściwie tylko z Pułkownikiem, Alaską i Takumim. Ale w ciągu kilku godzin poznałem swoich kolegów z klasy całkiem nieźle. Wilson Carbod, środkowy Zer z Culver Creek, miał hemoroidy, albo przynajmniej trzymał maść na hemoroidy w dolnej szufladzie swojego biurka. Chandra Kilers, urocza dziewczyna, która trochę za bardzo lubiła matematykę i która według przewidywań Alaski miała być przyszłą dziewczyną Pułkownika, zbierała lalki z kolekcji Cabbage Patch Kids. Nie mówię, że zbierała te laleczki, kiedy miała, powiedzmy, pięć lat. Zbierała je teraz - dziesiątki - czarnoskóre, białe, latynoskie i azjatyckie, chłopców i dziewczynki, niemowlęta ubrane jak farmerzy albo młodzi biznesmeni. Starsza Wojowniczka onazwisku Holly Moser szkicowała węglem nagie autoportrety, odmalowując swoją krągłą figurę w całej okazałości. Byłem oszołomiony tym, jak wielu ludzi trzymało w swoich pokojach alkohol. Nawet Wojownicy, którzy na każdy weekend jeździli do domu, upychali piwo i inne napoje z procentami, gdzie się tylko dało, poczynając od miejsc za spłuczkami w toaletach, a na sekretnych miejscach na dnie koszy z brudną bielizną kończąc. - Boże, mogłam zakablować byle kogo - powiedziała cicho Alaska, wydobywając półtoralitrową butelkę whisky Magnum z szafy Longwella Chase’a. Zastanawiałem się, dlaczego więc wybrała Paula i Maryę. Alaska odkrywała sekrety wszystkich w takim tempie, że podejrzewałem, iż robiła to już wcześniej, ale z całą pewnością nie mogła wiedzieć wcześniej o tajemnicach Ruth i Margot Blowker, bliźniaczek z dziewiątej klasy, które były nowe i utrzymywały chyba jeszcze mniej kontaktów towarzyskich niż ja. Po wkradnięciu się do ich pokoju Alaska rozglądała się po nim przez chwilę, po czym podeszła do regału z książkami. Zawiesiła na nim wzrok przez dłuższą chwilę, a potem wyciągnęła Biblię Króla Jakuba i oto naszym oczom ukazała się purpurowa butelka coolera Maui Wowie. - Jak sprytnie - powiedziała, odkręcając zakrętkę. Opróżniła butelkę w dwóch łykach i oświadczyła: - Maui WOWIE!

- Domyślą się, że tu byłaś! - krzyknąłem. Zrobiła wielkie oczy. - O nie, masz rację, Klucha! - odparła. - Mogą pójść do Orła i powiedzieć mu, że ktoś ukradł ich coolera! - roześmiała się i wychyliła przez okno, rzucając pustą butelkę w trawę. Znaleźliśmy mnóstwo magazynów pornograficznych powpychanych chaotycznie między materace i sprężyny. Okazuje się, że Hank Walsten lubił jednak coś więcej niż tylko kosza i hasz: lubił „Juggs”. Ale film znaleźliśmy dopiero w pokoju 32, zajmowanym przez dwóch facetów z Missisipi, o imionach Joe i Marcus. Chodzili z nami na zajęcia z religii i czasem przysiadali się do mnie i do Pułkownika w czasie lunchu, ale nie znałem ich za dobrze. Alaska przeczytała naklejkę na kasecie: - Suki z Madison County. No, no, no. Czy to nie rozkoszne? Pobiegliśmy z kasetą do pokoju telewizyjnego, opuściliśmy żaluzje, zamknęliśmy drzwi na klucz i włączyliśmy film. Zaczynał się od sceny, w której kobieta stała w rozkroku na moście, a przed nią klęczał facet i uprawiał z nią seks oralny. Brak okazji do dialogu, jak sądzę. Kiedy zaczęli to robić, Alaska wpadła w święte oburzenie. Alaska odkrywała sekrety wszystkich w takim tempie, że podejrzewałem, iż robiła to już wcześniej, ale z całą pewnością nie mogła wiedzieć wcześniej o tajemnicach Ruth i Margot Blowker, bliźniaczek z dziewiątej klasy, które były nowe i utrzymywały chyba jeszcze mniej kontaktów towarzyskich niż ja. Po wkradnięciu się do ich pokoju Alaska rozglądała się po nim przez chwilę, po czym podeszła do regału z książkami. Zawiesiła na nim wzrok przez dłuższą chwilę, a potem wyciągnęła Biblię Króla Jakuba i oto naszym oczom ukazała się purpurowa butelka coolera Maui Wowie. - Jak sprytnie - powiedziała, odkręcając zakrętkę. Opróżniła butelkę w dwóch łykach i oświadczyła: - Maui WOWIE! - Domyślą się, że tu byłaś! - krzyknąłem. Zrobiła wielkie oczy. - O nie, masz rację, Klucha! - odparła. - Mogą pójść do Orła i powiedzieć mu, że ktoś ukradł ich coolera! - roześmiała się i wychyliła przez okno, rzucając pustą butelkę w trawę. Znaleźliśmy mnóstwo magazynów pornograficznych powpychanych chaotycznie między materace i sprężyny. Okazuje się, że Hank Walsten lubił jednak coś więcej niż tylko kosza i hasz: lubił „Juggs”. Ale film znaleźliśmy dopiero w pokoju 32, zajmowanym przez dwóch facetów z Missisipi, o imionach Joe i Marcus. Chodzili z nami na zajęcia z religii i

czasem przysiadali się do mnie i do Pułkownika w czasie lunchu, ale nie znałem ich za dobrze. Alaska przeczytała naklejkę na kasecie: - Suki z Madison County. No, no, no. Czy to nie rozkoszne? Pobiegliśmy z kasetą do pokoju telewizyjnego, opuściliśmy żaluzje, zamknęliśmy drzwi na klucz i włączyliśmy film. Zaczynał się od sceny, w której kobieta stała w rozkroku na moście, a przed nią klęczał facet i uprawiał z nią seks oralny. Brak okazji do dialogu, jak sądzę. Kiedy zaczęli to robić, Alaska wpadła w święte oburzenie. - Przez nich seks wcale nie wygląda dla kobiet jak zabawa. Ta dziewczyna jest jak rzecz. Spójrz! Tylko popatrz na to! Nie trzeba chyba mówić, że już patrzyłem. Kobieta klęczała na czworakach, a za nią klęczał facet. Powtarzała: „Daj mi, daj mi”, jęcząc, i chociaż jej oczy, brązowe i bez wyrazu, zdradzały brak zainteresowania, nie mogłem się powstrzymać od notowania w pamięci. „Ręce na jej ramionach”, starałem się zapamiętać. „Szybko, ale nie za szybko, bo szybko będzie po sprawie. Staraj się ograniczyć chrząkanie do minimum”. Jakby czytając w moich myślach, Alaska powiedziała: - Boże, Klucha. Nigdy nie rób tego tak mocno. To by b o 1 a ł o. To przypomina torturę. A ona ma tylko siedzieć i znosić to, co on jej robi? To nie mężczyzna i kobiet a. To penis i pochwa. Co w tym erotycznego? Gdzie pocałunki? - Biorąc pod uwagę ich pozycję, nie sądzę, aby mogli się w tym momencie całować zauważyłem. - O to mi właśnie chodzi. Sam sposób, w jaki to robią, powoduje, że jest to uprzedmiotowienie. On nawet nie widzi jej twarzy! Oto, co może się przytrafić kobiecie, Klucha. Ta kobieta jest czyjąś córką. Oto, do czego nas zmuszacie za pieniądze. - Cóż, nie j a - powiedziałem, starając się odeprzeć atak. - Znaczy, ściśle rzecz biorąc, nie. Ja nie produkuję filmów porno. - Spójrz mi w oczy i powiedz, że cię to nie podnieca, Klucha. Nie mogłem. Alaska zaśmiała się. Powiedziała, że moje reakcje są w porządku. Zdrowe. A potem wstała, zatrzymała taśmę, położyła się na brzuchu na tapczanie i zaczęła coś mruczeć. - Co mówiłaś? - zapytałem, podchodząc do niej i kładąc rękę na jej talii. - Ćśś - powiedziała. - Śpię. Ot, tak. Od setek mil na godzinę do zaśnięcia w ułamku sekundy. Okropnie chciałem położyć się obok niej na tapczanie, objąć ją i spać. Nawet nie pieprzyć się, jak na tych

filmach. Nawet nie uprawiać seksu. Po prostu spać razem, w najbardziej niewinnym znaczeniu tego słowa. Ale brakowało mi odwagi, a ona miała chłopaka, ja byłem fajtłapą, ona była przecudowna, ja byłem beznadziejnie nudny, ona nieskończenie fascynująca. Więc wróciłem do swojego pokoju i padłem na dolne łóżko, myśląc, że gdyby ludzie byli deszczem, ja byłbym mżawką, a ona huraganową ulewą. Środowego ranka obudziłem się zakatarzony w zupełnie nowej, rześkiej i zimnej Alabamie. Kiedy tego ranka szedłem do pokoju Alaski, oszroniona, biała trawa skrzypiała pod moimi butami. Na Florydzie nie za często spotyka się mróz - więc biegłem w podskokach, jak po bąbelkowej folii do pakowania. Chrum. Chrum. Chrum. Alaska trzymała do góry nogami zapaloną zieloną świeczkę, lejąc wosk na większy, domowej roboty wulkan, wyglądający trochę jak projekcja wulkanu w technikolorze na lekcji geografii w gimnazjum. - Nie oparz się - powiedziałem, patrząc, jak płomień tańczy coraz bliżej jej dłoni. -„Noc zbliża się nieubłaganie dzisiaj daleko za nami zostanie” - powiedziała, nie podnosząc wzroku. - Czekaj. Czytałem to kiedyś. Co to jest? Chwyciła książkę drugą ręką i rzuciła ją w moją stronę. Książka wylądowała tuż przy moich stopach. - Wiersz - powiedziała. - Edna St. Vincent Millay. Czytałeś jej poezję? Jestem w szoku. - Czytałem jej biografię. Ale nie było w niej jej ostatnich słów. Rozczarowało mnie to. Pamiętam tylko, że uprawiała dużo seksu. - Wiem. Jest moją idolką - powiedziała Alaska bez cienia ironii. Zaśmiałem się, ale ona nie zauważyła. - Czy tobie też wydaje się to trochę dziwne, że biografie wielkich pisarzy interesują cię bardziej niż ich twórczość? - Ani trochę! - oświadczyłem. - To, że byli ciekawymi ludźmi, nie znaczy od razu, że mam ochotę słuchać ich wynurzeń o zbliżającej się nocy. - To o depresji, kretynie. - Ooooo, doprawdy? W takim razie, kurczę, to znakomite - odparłem. Westchnęła. - W porządku. Może padać śnieg w zimie mej goryczy, ale przynajmniej mam sarkastyczne towarzystwo. Spocznij sobie, co?

Usiadłem obok niej po turecku, tak, że dotykały się nasze kolana. Wyciągnęła spod łóżka przezroczystą plastikową skrzynkę wypełnioną dziesiątkami świeczek. Przez chwilę patrzyła na nią, a potem podała mi białą świecę i zapalniczkę. Całe przedpołudnie spędziliśmy, paląc świeczki - no i od czasu do czasu odpalając od nich papierosy, po wcześniejszym wepchnięciu w szczelinę pod drzwiami ręcznika. W ciągu dwóch godzin powiększyliśmy jej wielobarwny świecowy wulkan o całe trzydzieści centymetrów. - Góra Świętej Heleny widziana na haju - powiedziała Alaska. O 12.30, po dwóch godzinach moich usilnych błagań, żebyśmy pojechali do McDonalda, Alaska zdecydowała wreszcie, że czas na lunch. Idąc z Alaską na szkolny parking, zauważyłem dziwny samochód. Małe zielone autko. Hatchback. „Widziałem już ten samochód”, pomyślałem. „Gdzie ja widziałem ten samochód?” I wtedy wyskoczył z niego Pułkownik i podbiegł, żeby się z nami przywitać. Zamiast jakiegoś, no nie wiem, „cześć” albo czegoś w tym stylu Pułkownik wypalił: - Zostałem poinstruowany, aby zaprosić was na świąteczny obiad w Chez Martin. Alaska szepnęła mi coś do ucha, a ja zaśmiałem się i odparłem: - Zostałem poinstruowany, aby przyjąć twoje zaproszenie. Tak więc poszliśmy do domu Orła, powiedzieliśmy mu, że jedziemy, żeby zjeść indyka na modłę kempingową, i ruszyliśmy z piskiem opon z parkingu. Pułkownik wytłumaczył nam wszystko podczas dwugodzinnej jazdy na południe. Wcisnąłem się w tylne siedzenie, ponieważ Alaska zarezerwowała dla siebie siedzenie obok kierowcy. Zwykle prowadziła, ale kiedy nie prowadziła, zawsze dopominała się o siedzenie z przodu. Matka Pułkownika usłyszała, że zostaliśmy na kampusie, i nie mogła znieść myśli, że moglibyśmy spędzić Święto Dziękczynienia bez rodziny. Cały pomysł niespecjalnie spodobał się Pułkownikowi: „Będę musiał spać w namiocie”, jęknął, a ja się zaiśmiałem. Okazuje się, że jednak musiał spać w namiocie - uroczej czteroosobowej zielonej kopule w kształcie połowy jajka, ale jednak w namiocie. Mama Pułkownika mieszkała w przyczepie kempingowej, z rodzaju tych, jakie można czasem zobaczyć ciągnięte przez dużego pikapa, z tym że ta konkretna przyczepa była stara, stała na pustakach i groziła tym, że w każdej chwili rozleci się na kawałki - prawdopodobnie nigdy nie mogłaby zostać doczepiona do samochodu, nie ulegając totalnej dezintegracji. Nie była to nawet szczególnie duża przyczepa. Ledwie mogłem się w niej wyprostować, nie ocierając się o sufit. Teraz zrozumiałem, dlaczego Pułkownik był taki niski - nie stać go było na bycie wyższym.

Wnętrze przyczepy stanowił właściwie jeden podłużny pokój z pełnowymiarowym łóżkiem, wnęką kuchenną i przestrzenią mieszkalną z tyłu, z telewizorem i małą łazienką - tak małą, że aby wziąć prysznic, trzeba było w zasadzie usiąść na ustępie. - Niewiele tego - powiedziała mama Pułkownika („Mówcie mi Delores, nie pani Martin”) - ale indyk będzie jak ta kuchnia - zaśmiała się. Po krótkim zwiedzaniu Pułkownik wyprowadził nas z przyczepy i zrobiliśmy sobie spacer po okolicy pełnej ustawionych wzdłuż polnych dróg przyczep kempingowych i innego rodzaju domów na kółkach. - No to teraz już rozumiecie, dlaczego nienawidzę bogatych. Faktycznie, teraz rozumiałem. Nie mieściło mi się w głowie, jak Pułkownik mógł dorastać w takim miejscu. Cała przyczepa była mniejsza od naszego pokoju w internacie. Nie wiedziałem, co mu powiedzieć, jak sprawić, by nie czuł się taki zażenowany. - Przykro mi, jeśli jest wam tu niewygodnie - powiedział. - Wiem, że takie warunki są wam prawdopodobnie obce. - Mnie nie - pisnęła Alaska. - Tyle że ty nie mieszkasz w przyczepie - odparł. - Bieda to bieda. - A żebyś wiedziała. Alaska postanowiła pomóc Delores w przygotowaniu obiadu. Powiedziała, że zostawianie gotowania kobietom jest seksistowskie, ale odrobina seksizmu nie zaszkodzi jedzeniu, w przeciwieństwie do męskiej ręki. Ja i Pułkownik siedzieliśmy więc na wysuwanym tapczanie w pokoju dziennym, grając w gry wideo i gadając o szkole. - Skończyłem pracę z religii. Muszę ją tylko wydrukować na twojej drukarce, kiedy wrócimy. Chyba jestem gotowy do egzaminów, a to dobrze, bo musimy jeszcze ciąćwy mernu. - Twoja mama nie zna się na tajnych szyfrach? - uśmiechnąłem się. - Nie, jeśli mówię dość szybko. Chryste, bądź cicho. Jedzenie - smażona okra, kukurydza w kolbach gotowana na parze i duszona wołowina z jarzynami, tak miękka idelikatna, że spadała z plastikowego widelca - przekonało mnie, że Delores jest jeszcze lepszą kucharką niż Maureen. Okra z Culver Creek miała mniej tłuszczu i była bardziej chrupiąca. Delores była też najśmieszniejszą mamą, jaką kiedykolwiek spotkałem. Kiedy Alaska zapytała ją, kim jest z zawodu, Delores uśmiechnęła się i odparła: - Jestem kulynarnym ynżynierem. Znaczy się superszybką kucharką w Waffle House.

- Najlepszym Waffle House w Alabamie - uśmiechnął się Pułkownik i wtedy uświadomiłem sobie, że wcale nie wstydzi się swojej mamy. Bał się tylko, że będziemy się zachowywać jak zadufane snoby ze szkoły z internatem. Zawsze uważałem stary numer Pułkownika z cyklu „nienawidzę bogatych”-za trochę przesadzony, dopóki nie zobaczyłem go z mamą. Był tym samym Pułkownikiem, ale umieszczonym w zupełnie innym kontekście. Zacząłem mieć nadzieję, że któregoś dnia poznam też rodzinę Alaski. Delores uparła się, abyśmy z Alaską spali w łóżku, a sama zajęła wysuwany tapczan, oddając Pułkownikowi do dyspozycji namiot. Martwiłem się, że może się przeziębić, ale szczerze mówiąc, nie miałem zamiaru wyrzekać się przyjemności spania w jednym łóżku z Alaską. Mieliśmy osobne koce i dzieliły nas co najmniej trzy warstwy, ale świadomy zaistniałych możliwości, nie mogłem zasnąć przez pół nocy. Najlepsze żarcie na Święto Dziękczynienia, jakie kiedykolwiek zdarzyło mi się jeść. Nie żaden tam badziewny sos żurawinowy. Wielkie kawały soczystego, białego mięsa, kukurydza, zielona fasola usmażona w takiej ilości smalcu, że smakowała jak wcale nie najzdrowsza potrawa pod słońcem, herbatniki z sosem pieczeniowym, a na deser ciasto z dyni i po kieliszku czerwonego wina dla każdego. - Coś mi się zdaje - powiedziała Delores - żeście powinni dostać białe do tego indyka, ale - nie wiem jak wy - ja mam to w dupie. Wybuchnęliśmy śmiechem i wypiliśmy wino, a po posiłku, starym zwyczajem, każdy kolejno powiedział, za co jest wdzięczny losowi. W mojej rodzinie zwykle robiło się to przed jedzeniem, więc każdy przelatywał przez swoją listę na odwal się, byleby dorwać się do jedzenia. A nasza czwórka siedziała dokoła stołu, dzieląc się błogosławieństwami. Ja byłem wdzięczny za wspaniałe jedzenie i wspaniałe towarzystwo, i to, że w czasie Święta Dziękczynienia nie zabrakło mi domu. - A w każdym razie przyczepy - zażartowała Delores. - Dobra, moja kolej - powiedziała Alaska. - Jestem wdzięczna za to, że mogłam spędzić najlepsze Święto Dziękczynienia od ponad dekady. A potem Pułkownik powiedział: - Jestem wdzięczny po prostu za to, że ciebie mam, mamo. A Delores zaśmiała się i powiedziała: - Ten pies nadaje się do odstrzału, chłopcze. Niezupełnie rozumiałem, co miało znaczyć to powiedzenie, ale znaczyło chyba: „To za mało”, bo kiedy Pułkownik rozwinął swoją listę, przyznając, że jest wdzięczny za to, iż jest „najinteligentniejszą istotą ludzką na tym kempingu”, Delores zaśmiała się i powiedziała:

- No, już lepiej. A Delores? Była wdzięczna za to, że załączyli jej telefon, że jej chłopak jest w domu, że Alaska pomogła jej przy gotowaniu, że dzięki mojej obecności Pułkownik nie zdążył zaleźć jej za skórę, że ma pewną pracę i miłych współpracowników, a także miejsce do spania i chłopaka, który ją kocha. Siedziałem na tylnym siedzeniu hatchbacka w drodze do domu - tak właśnie myślałem o Culver Creek: dom - i zasnąłem, kołysany monotonnym rytmem autostrady. - Strategia marketingowa Alkoholi Coosa polega na sprzedawaniu papierosów nieletnim i alkoholu dorosłym - prowadząc samochód, Alaska spoglądała na mnie z niepokojącą częstotliwością, szczególnie od kiedy znaleźliśmy się na wąskiej, krętej i stromej drodze na południe od szkoły, w drodze do wyżej wymienionych Alkoholi Coosa. Była sobota - ostatni prawdziwy dzień naszych ferii. - To jest świetne, jeżeli potrzebujesz tylko papierosów. Ale my potrzebujemy alkoholu. A oni sprzedają alkohol za okazaniem dowodu tożsamości. No, a moja legitka jest do bani. Ale zdobędę ich kokieterią - skręciła gwałtownie i bez uprzedzenia w lewo, na drogę opadającą w dół stromego zbocza, z polami po obu stronach, i przyśpieszyła, chwytając mocno kierownicę i hamując w ostatniej chwili, kiedy dotarliśmy do podnóża wzgórza. Była tam drewniana stacja benzynowa, która nie sprzedawała już benzyny. Na jej dachu widniał wyblakły szyld: ALKOHOLE COOSA: WYSOKOPROCENTOWA SATYSFAKCJA. Alaska weszła do środka sama, a po pięciu minutach pojawiła się w drzwiach, dzierżąc dwie papierowe torby wypełnione kontrabandą: trzema kartonami papierosów, pięcioma butelkami wina i półlitrówką dla Pułkownika. W drodze powrotnej Alaska zapytała: - Lubisz kawały o babie i lekarzu? - Masz na myśli kawały z serii „przychodzi baba do lekarza...”? - Dzień dobry pani. Nie widziałem pani od dawna - zaczęła Alaska. -... bo byłam chora, panie doktorze - dokończyłem. Kiepskie. - Genialne. Jeszcze jeden. Ja zaczynam. Panie doktorze, chyba stałam się niewidzialna. Spojrzałem na nią pytająco. Po jakiejś minucie wreszcie pojąłem, o co chodzi, i zaśmiałem się. - Mama opowiedziała mi ten kawał, kiedy miałam sześć lat. Ciągle mnie śmieszy. Nic więc nie mogło zdziwić mnie bardziej niż pojawienie się zapłakanej Alaski w pokoju 43, kiedy wprowadzałem ostatnie poprawki do swojej pracy z angielskiego. Usiadła na tapczanie, przy każdym oddechu wydając z siebie coś między piskiem i wrzaskiem.

- Przykro mi - wychlipała. Smarki spływały jej po brodzie. - Co się stało? - zapytałem. Alaska wzięła chusteczkę ze STOLIKA KAWOWEGO i wytarła twarz. - Ja nie... - zaczęła, a potem wybuchnęła łkaniem o mocy tsunami, zanosząc się tak dziecinnym i głośnym płaczem, że aż się wystraszyłem, więc podniosłem się, usiadłem obok i objąłem ją. Odwróciła się ode mnie, wtulając twarz w piankowy tapczan. - Nie rozumiem, dlaczego zawsze wszystko zawalam - powiedziała. - Mówisz o Maryi? Może po prostu się bałaś. - To żadna wymówka! - wrzasnęła bardziej do tapczanu niż do mnie. - Strach to wymówka, którą wszyscy zawsze stosowali! - nie wiedziałem, kto to byli „wszyscy” ani kiedy było „zawsze”, i jakkolwiek starałem się zrozumieć zawiłości jej myślenia, piętrzące się niejasności zaczynały robić się irytujące. - Dlaczego właśnie teraz tak cię to zdenerwowało? - Nie tylko to. Wszystko. Ale wczoraj wieczorem powiedziałam o tym Pułkownikowi - dalej pociągała nosem, ale przestała szlochać. - Kiedy spałeś w samochodzie. A on powiedział, że podczas kawałów nigdy mnie nie spuści z oka. Że nie może mi ufać. Nie winię go za to, sama nawet sobie nie ufam. - Trzeba było odwagi, żeby mu powiedzieć. - Mam odwagę, tylko nie wtedy, kiedy to się liczy. Czy mógłbyś... hm... - usiadła prosto, a potem przysunęła się do mnie, a ja uniosłem rękę, pozwalając Alasce opaść na moją chudą klatę i się wypłakać. Było mi jej szkoda, ale sama była sobie winna. Nie musiała kablować. - Nie chciałbym cię zdenerwować, ale może powinnaś powiedzieć nam wszystkim, dlaczego wsypałaś Maryę. Bałaś się, że odeślą cię do domu, czy co? Odsunęła się ode mnie, po czym posłała mi Spojrzenie Wiecznego Potępienia, z którego byłby dumny sam Orzeł, ipoczułem się, jakby mnie nienawidziła albo nienawidziła moich pytań, albo jedno i drugie, a potem odwróciła wzrok, spojrzała przez okno w stronę boiska i rzekła: - Nie ma żadnego domu. - Przecież masz rodzinę - powiedziałem łagodniejszym tonem. Jeszcze tego samego ranka opowiadała mi o swojej mamie. Jak dziewczyna, która jeszcze trzy godziny temu opowiedziała mi ten kawał, mogła tak się rozłożyć? Ciągle wpatrując się we mnie, powiedziała:

- Wiesz, próbuję się nie bać. Ale i tak wszystko mi się sypie. I tak zawsze muszę wszystko spieprzyć. - W porządku - powiedziałem. - Już dobrze - nawet nie wiedziałem, co teraz miała na myśli. Jedna niejasna myśl za drugą. - Wiesz, kogo ty kochasz, Klucha? Kochasz dziewczynę, która cię rozśmiesza, pokazuje ci porno i pije z tobą wino. Nie kochasz szalonej, smętnej suki. I jeśli mam być szczery, coś w tym było. Na ferie świąteczne wszyscy pojechaliśmy do domów - nawet rzekomo bezdomna Alaska. Dostałem fajny zegarek i nowy portfel - „dorosłe prezenty”, jak określił je mój tata. Ale przez te trzy tygodnie głównie się uczyłem. Ferie świąteczne nie były tak naprawdę feriami, z tego względu, że była to nasza ostatnia szansa, by pouczyć się do egzaminów, które zaczynały się dzień po naszym powrocie. Skupiłem się na matmie i biologii, dwóch przedmiotach, które najpoważniej zagrażały mojemu celowi w postaci średniej 4,4. Chciałbym móc powiedzieć, że robiłem to dla czystej przyjemności uczenia się, ale Bogiem a prawdą robiłem to dla czystej przyjemności dostania się do porządnego college’u. Tak więc spędziłem mnóstwo czasu w domu, ucząc się matematyki i wkuwając francuskie słownictwo, dokładnie tak samo jak przed Culver Creek. W zasadzie te dwa tygodnie w domu były jak całe moje życie sprzed Culver Creek, z jedną różnicą - rodzice dużo łatwiej się teraz wzruszali. Mówili bardzo niewiele o podróży do Londynu. Myślę, że czuli się winni. Rodzice są pod tym względem zabawni. Mimo że zostałem w Creek na Święto Dziękczynienia właściwie dlatego, że chciałem, moi rodzice i tak czuli się winni. To miłe, że są ludzie, którzy czują się winni z twojego powodu, ale czułbym się znacznie lepiej, gdyby mama nie płakała przy każdym rodzinnym obiedzie. Powtarzała bezustannie: „Jestem złą matką”, a tata i ja niezmiennie odpowiadaliśmy: „Nieprawda”. Nawet mój tata, który jest tkliwy, ale nie sentymentalny, kiedy oglądaliśmy Simpsonów, rzucał od czasu do czasu, ni w pięć, ni w dziewięć, że za mną tęsknił. Mówiłem, że też za nim tęskniłem, bo tak było. W pewnym sensie. Są takimi miłymi ludźmi. Chodziliśmy do kina, graliśmy w karty, opowiadałem im historie, które mogłem im opowiedzieć bez obawy, że ich wystraszę, a oni słuchali. Tata, który zawodowo zajmował się sprzedażą nieruchomości, ale przeczytał więcej książek niż ktokolwiek ze znanych mi osób, rozmawiał ze mną o moich lekturach na angielski, a mama uparła się, żebym towarzyszył jej w kuchni i nauczył się przyrządzać proste potrawy - makaron, jajecznicę - bo przecież żyłem już „na własną rękę”. Nieważne, że nie miałem, ani też nie chciałem mieć, kuchni. Nieważne,

że nie lubiłem ani jajek, ani makaronu z sosem serowym. Zanim nadszedł Nowy Rok, i tak umiałem je przyrządzać. Kiedy wyjeżdżałem, oboje płakali, a mama wyjaśniła mi, że to po prostu syndrom pustego gniazda, i zapewniła, że są ze mnie dumni i bardzo mnie kochają. Ścisnęło mnie w gardle i przestało mnie już obchodzić Święto Dziękczynienia. Miałem rodzinę. Pierwszego dnia po przerwie świątecznej przyszła do naszego pokoju Alaska i usiadła na tapczanie obok Pułkownika. Pułkownik pracował w pocie czoła, starając się pobić rekord prędkości na lądzie na Playstation. Nie powiedziała, że za nami tęskniła, ani że cieszy się na nasz widok. Popatrzyła tylko na kanapę i powiedziała: - Naprawdę potrzebna wam nowa kanapa. - Proszę nie zwracać się do mnie, kiedy jestem na wyścigach - powiedział Pułkownik. - Rany boskie. Czy Jeff Gordon musi radzić sobie z tym cholerstwem? - Mam pomysł - powiedziała Alaska. - Świetny pomysł. Potrzebujemy numeru przygotowawczego, który przypadkiem zbiegnie się w czasie z atakiem na Kevina i jego ziomków - rzekła. Siedziałem na łóżku, czytając podręcznik w ramach przygotowań do egzaminu z historii amerykańskiej, który miał się odbyć następnego dnia. - Numer przygotowawczy? - zapytałem. - Numer, którego zadaniem będzie uśpić czujność administracji - wyjaśnił Pułkownik, rozdrażniony tym, że się mu przerywa. - Po numerze przygotowawczym Orzeł pomyśli, że młodsza klasa wyskoczyła już ze swoim numerem, i kiedy naprawdę nastąpi, nie będzie się go spodziewał. Każdego roku młodsze i starsze klasy w którymś momencie robiły jakieś kawały zwykle coś kiepskiego, jak ognie rzymskie na podwórku o piątej rano w niedzielę. - Czy zawsze musi być numer przygotowawczy? - zapytałem. - Nie, ciołku - odparł Pułkownik. - Gdyby zawsze był, Orzeł spodziewałby się dwóch numerów. Ostatni raz wykorzystano numer przygotowawczy - niech no się zastanowię. O, właśnie: 1987. Wtedy to numerem przygotowawczym było odcięcie prądu w kampusie, a numerem właściwym umieszczenie w przewodach grzewczych klas pięciuset żywych świerszczy. Czasem jeszcze do tej pory słychać, jak cykają. - Jestem pod ogromnym wrażeniem twojej umiejętności zapamiętywania powiedziałem.

- Wy, chłopcy, przypominacie stare małżeństwo - uśmiechnęła się Alaska. - Aż ciarki idą po plecach. - To jeszcze nic - powiedział Pułkownik. - Powinnaś była widzieć, jak ten dzieciak próbuje w nocy wślizgnąć się do mojego łóżka. - Hej! - Przejdźmy do rzeczy - powiedziała Alaska. - Numer przygotowawczy. W ten weekend, jako że mamy nów. Zostajemy w stodole. Ty, ja, Pułkownik, Takumi i, w ramach specjalnego prezentu dla ciebie, Klucha, Lara Buterskaya. - Lara Buterskaya, na którą się porzygałem? - Ona jest po prostu nieśmiała. Ciągle cię lubi - zaśmiała się Alaska. - Rzygając, okazałeś się taki... bezbronny. - Zuchwale sterczące piersi - powiedział Pułkownik. - Przyprowadzisz do mnie Takumiego? - Musisz dla odmiany pobyć chwilę sam ze sobą. - Słusznie - odparł Pułkownik. - Po prostu poświęć jeszcze parę miesięcy na gry wideo - rzekła. - Koordynacja wzrokoworuchowa przyda ci się, kiedy dojdziesz do trzeciej bazy. - Kurczę, tak długo nie słyszałem o systemie bazowym, że chyba już zapomniałem, co to trzecia baza - odrzekł Pułkownik. - Przewróciłbym oczami, ale nie mogę sobie pozwolić na oderwanie wzroku od ekranu. - Pocałunek. Petting. Palcowanie. Pieprzenie. Jakbyś przeskoczył trzecią klasę stwierdziła Alaska. - Bo przeskoczyłem trzecią klasę - odpowiedział Pułkownik. - A więc - odezwałem się - co będzie naszym numerem przygotowawczym? - Pułkownik i ja pomyślimy nad tym. Nie ma potrzeby, żebyś narażał się na kłopoty. Przynajmniej na razie. - No, dobra. To idę na papierosa. Wyszedłem. Nie pierwszy raz Alaska nie dopuszczała mnie do tajemnicy, owszem, ale po tym, jak spędziliśmy tak dużo czasu razem w okresie Święta Dziękczynienia planowanie numeru z Pułkownikiem bez mojego udziału wydawało mi się głupie. Czyje podkoszulki były mokre od jej łez? Moje. Kto słuchał, jak czyta Vonneguta? Ja. Kto stał się ofiarą najgorszego na świecie kawału o babie i lekarzu? Ja. Poszedłem do Sunny Konvenience Kiosk naprzeciwko szkoły i zapaliłem. Na Florydzie nigdy mi się to nie przytrafiło, ten achjakżeszkolniacki lęk o to, kto kogo lubi

bardziej, i nienawidziłem się za to, że sobie na niego pozwalam. „Ona cię nie obchodzi”, mówiłem sobie. „Pieprzyć ją”. Pułkownik nie chciał zdradzić ani słowem, na czym będzie polegał numer przygotowawczy, napomknął tylko, że miał się nazywać „Noc w Stodole” i że pakując się, powinienem zabrać ze sobą rzeczy na dwa dni. Poniedziałek, wtorek i środa były udręką. Pułkownik ciągle przebywał z Alaską i nigdy nie zapraszał mnie do współudziału w tajnych rozmowach. Spędziłem więc nieprzeciętnie dużo czasu, ucząc się do egzaminów, co w znacznym stopniu wpłynęło na poprawę mojej średniej. No i wreszcie skończyłem pracę z religii. Moja odpowiedź na pytanie była dość jednoznaczna. Większość chrześcijan i muzułmanów wierzy w niebo i piekło, chociaż obie religie nie zgadzają się w tym, co dokładnie decyduje o tym, że po śmierci pójdziesz do piekła czy do nieba. W buddyzmie sprawa jest jeszcze bardziej skomplikowana - ze względu na buddyjską doktrynę anatta, wedle której ludzie nie posiadają duszy nieśmiertelnej. Zamiast tego mają porcję energii i owa porcja energii jest przechodnia, wędruje z jednego ciała do drugiego, odradzając się bez końca w procesie reinkarnacji, aż wreszcie dostąpi oświecenia. Nigdy nie lubiłem pisać końcowych akapitów w wypracowaniach - gdzie trzeba po prostu powtórzyć to, co się już powiedziało, używając wyrażeń takich, jak „Podsumowując” i „Na zakończenie”. Nie zrobiłem tego - w zamian za to napisałem o tym, dlaczego sądzę, że jest to ważne pytanie. Pomyślałem, że ludzie pragnęli bezpieczeństwa. Nie mogli znieść myśli o tym, że po śmierci czeka nas tylko wielka czarna nicość, nie mogli znieść myśli o tym, że ich ukochani bliscy mogą po prostu przestać istnieć, i nie potrafili nawet wyobrazić sobie, że sami mogliby przestać istnieć. W końcu uznałem, że ludzie wierzą w życie po śmierci, ponieważ niewiara w nie byłaby dla nich nie do zniesienia. W piątek, po zaskakująco udanym egzaminie z matmy, który zakończył moją pierwszą sesję egzaminów w Culver Creek, zapakowałem ubrania („Myśl w kategoriach nowojorskiej mody” - poradził mi Pułkownik. - „Myśl w kategoriach czerni. Myśl w kategoriach rozsądku. Wygodnie, ale ciepło”) i śpiwór do plecaka i poszliśmy po Takumiego do jego pokoju, a potem do domu Orła. Orzeł miał na sobie swój jedyny obowiązkowy strój - zastanawiałem się, czy trzyma w szafie trzydzieści jednakowych zapinanych na guziki białych koszul i trzydzieści jednakowych czarnych krawatów. Wyobraziłem sobie, jak budzi się co rano, gapi się w swoją szafę i rozmyśla: „Hmm... hmm... a może tak białą koszulę i czarny krawat?”. Klasyczny przypadek faceta, któremu przydałaby się żona.

- Zabieram Milesa i Takumiego na weekend do domu, do New Hope - poinformował go Pułkownik. - Milesowi aż tak przypadło do gustu New Hope? - zapytał mnie Orzeł. - A juści! Pójdziem na zabawę z tańcowaniem na kempingu! - wykrzyknął Pułkownik. Potrafił mówić z południowym akcentem, kiedy miał na to ochotę, ale jak chyba wszyscy w Culver Creek, zwykle go nie używał. - Zaczekaj chwilę, zadzwonię do twojej mamy - powiedział Orzeł do Pułkownika. Takumi popatrzył na mnie, na próżno starając się ukryć panikę, a ja poczułem, jak lunch - znaczy smażony kurczak - podchodzi mi do gardła. Ale Pułkownik tylko się uśmiechnął: - Oczywista sprawa. - Chip, Miles i Takumi będą u pani w domu w ten weekend?... Tak, proszę pani... Ha!... dobre. Do usłyszenia - Orzeł podniósł wzrok na Pułkownika. - Twoja mama jest wspaniałą kobietą - uśmiechnął się. - Jakbym nie wiedział - wyszczerzył się Pułkownik. - Do zobaczenia w niedzielę. W drodze na szkolny parking Pułkownik powiedział: - Dzwoniłem wczoraj i prosiłem, żeby mnie kryła, a ona nawet nie spytała po co. Powiedziała tylko: „Ufam ci jak nic, synu”, i to, kurde, prawda. - Kiedy znaleźliśmy się poza zasięgiem wzroku Orła, wzięliśmy ostry zakręt w prawo, do lasu. Szliśmy polną drogą, przeszliśmy przez most, a potem zawróciliśmy do szkolnej stodoły, rozsypującej się, przeciekającej konstrukcji, wyglądającej bardziej na opuszczoną od lat drewnianą chatę niż na stodołę. Ciągle przechowywali w niej siano, chociaż nie wiem po co. W programie Culver Creek nie było jazdy konnej - nic z tych rzeczy. Pułkownik, Takumi i ja dotarliśmy tam pierwsi i rozłożyliśmy śpiwory na najbardziej mięciutkich belach siana. Była 18.30. Alaska przyszła niedługo potem, wcześniej poinformowawszy Orła, że spędzi weekend z Jakiem. Orzeł nie zweryfikował tej historii, ponieważ Alaska spędzała z Jakiem przynajmniej jeden weekend w miesiącu, a poza tym wiedział, że jej rodzicom i tak jest wszystko jedno. Lara zjawiła się pół godziny później. Powiedziała Orłowi, że wybiera się do Atlanty, żeby spotkać się ze starą przyjaciółką z Rumunii. Orzeł zadzwonił do rodziców Lary, żeby upewnić się, że wiedzą o jej wyjeździe na weekend z kampusu - nie zgłosili sprzeciwu. - Ufają mi - uśmiechnęła się. - Czasem nawet nie słychać, że masz akcent - powiedziałem dość głupkowato, ale było to, kurna, przynajmniej lepsze niż wymiotowanie na nią.

- Krótkie „i” sprawiają mi kłopot. - W rosyjskim nie ma krótkiego „i”? - zapytałem. - Rumuńskim - poprawiła mnie. Okazało się, że jest taki język. Kto by o tym wiedział? Współczynnik mojej kulturowej wrażliwości będzie musiał radykalnie wzrosnąć, jeśli mam w najbliższym czasie dzielić z Larą śpiwór. Kiedy wszyscy siedzieli na swoich śpiworach - Alaska z papierosem, nie zwracając najmniejszej uwagi na skrajną łatwopalność naszej kryjówki - Pułkownik wyciągnął pojedynczą kartkę papieru komputerowego i zaczął czytać. - Celem naszych dzisiejszych harców jest udowodnienie ponad wszelką wątpliwość, że mamy się do kawałów jak Wojownicy do strugania idiotów. Będziemy mieć również okazję, by trochę obrzydzić życie Orłowi, od czego wprost raduje się dusza. I tak oto powiedział, zawieszając głos, jakby w oczekiwaniu na werble - dzisiejszą bitwę stoczymy na trzech frontach: Front Pierwszy: Numer przygotowawczy: przypalimy, że tak się wyrażę, tyłek Orłowi. Front Drugi: Operacja Łysol: w ramach której Lara poleci solo z misją odwetową, tak elegancką i okrutną, że mogła narodzić się tylko, no cóż, w mojej głowie. - Hej! - przerwała Alaska. - To był mój pomysł. - No dobra, okej. To był pomysł Alaski - zaśmiał się. - I w końcu, Front Trzeci: Raporty z Postępów w Nauce: włamiemy się do sieci komputerowej nauczycieli i posłużymy się bazą danych z ocenami, aby wysłać do rodziny Kevina i innych listy z informacją, że ich pociechy oblały parę przedmiotów. - Na sto procent nas za to wywalą - powiedziałem. - Mam nadzieję, że nie wzięliście ze sobą azjatyckiego dzieciaka, myśląc, że jest geniuszem komputerowym. Bo ja nim nie jestem - powiedział Takumi. - Nie wywalą nas i to ja jestem komputerowym geniuszem. Reszta z nas wykorzysta swoje mięśnie i umiejętność odwracania uwagi. Nie wyrzucą nas ze szkoły, nawet jeśli nas złapią, bo żadne z tych wykroczeń nie kwalifikuje nas do wyrzucenia - może z wyjątkiem pięciu butelek Truskawkowego Wzgórza w plecaku Alaski, ale te będą dobrze ukryte. Wywołamy tylko, no wiecie, małe zamieszanie. Plan został przemyślany w każdym szczególe - i nie było w nim miejsca na błędy. Zależał od idealnego zsynchronizowania naszych działań - do tego stopnia, że gdyby jedno z nas pomyliło się nieznacznie, całe przedsięwzięcie ległoby w gruzach. Pułkownik wydrukował dla każdego z nas plan działania, w którym czas rozplanowany był z dokładnością co do sekundy. Zsynchronizowawszy zegarki, w czarnych

ubraniach, z plecakami na plecach i z parą buchającą z ust w chłodnym, nocnym powietrzu, z umysłami kompletnie pochłoniętymi szczegółami planu i z walącymi sercami, około dziewiętnastej, kiedy zrobiło się zupełnie ciemno, wyszliśmy ze stodoły. Nasza piątka maszerowała pewnie w szeregu, a ja nigdy wcześniej nie czułem się bardziej odjazdowo. Wielkie Być Może było o krok, a my byliśmy niezwyciężeni. Plan miał swoje wady, ale my nie. Po pięciu minutach rozdzieliliśmy się. Ja zostałem z Takumim. Mieliśmy odwracać uwagę. - Jesteśmy jak ci cholerni marines - powiedział. - Pierwsi, by walczyć. Pierwsi, by umrzeć - przytaknąłem nerwowo. - Kurde, racja. Zatrzymał się i otworzył plecak. - Nie tutaj, kolego - powiedziałem. - Musimy iść do Orła. - Wiem. Wiem. Poczekaj chwilę - wyciągnął grubą opaskę na głowę. Była brązowa, a z przodu miała pluszową głowę lisa. Takumi założył ją na głowę. Zaśmiałem się. - Co to jest, u diabła? - To moja lisia czapka. - Twoja lisia czapka? - Tak, Klucha. Moja lisia czapka. - Po co ci lisia czapka?- zapytałem. - Bo pieprzonego lisa nikt nie złapie. Dwie minuty później już czatowaliśmy za drzewami, piętnaście metrów od tylnych drzwi do domu Orła. Serce waliło mi jak bębniarz na imprezie techno. - Trzydzieści sekund - szepnął Takumi, a ja poczułem ten sam dreszcz niepokoju co pierwszej nocy z Alaską, kiedy chwyciła mnie za rękę i szepnęła „biegnij, biegnij, biegnij, biegnij”. Ale nie ruszyłem się z miejsca. Pomyślałem: „Nie jesteśmy dość blisko”. Pomyślałem: „Nie usłyszy”. Pomyślałem: „Usłyszy i wyjdzie tak szybko, że będziemy bez szans”. Pomyślałem: „Dwadzieścia sekund”. Oddychałem szybko i z trudem. - Hej, Klucha - szepnął Takumi - poradzisz sobie, chłopie. Masz tylko biec. - Jasne. „Tylko biec. Mam zwinne nogi. Zdrowe płuca. Tylko biec”. - Pięć - odliczał Takumi. - Cztery. Trzy. Dwa. Jeden. Odpal. Odpal. Odpal.

Lont zapalił się ze skwierczeniem, które przypomniało mi dzień Czwartego Lipca spędzany z rodziną. Znieruchomieliśmy na ułamek sekundy, gapiąc się na lont, żeby się upewnić, że nie zgasł. „Teraz” - pomyśląłem. „Teraz. Biegnij, biegnij, biegnij, biegnij” - ale moje ciało nie ruszyło się z miejsca, dopóki nie usłyszałem, jak Takumi szepcze donośnie: „Jazda, jazda, jazda, do cholery!”. Więc ruszyliśmy z kopyta. Trzy sekundy później - potężna seria wystrzałów. Brzmiało to, jak dla mnie, jak ogień z karabinów maszynowych w Dekapitacji, tyle że było głośniejsze. Byliśmy już w odległości dwudziestu kroków, ale i tak myślałem, że pękną mi bębenki w uszach. Pomyślałem: „No cóż, z pewnością usłyszy”.. Przebiegliśmy boisko i daliśmy nura w las, biegnąc pod górę i mając bardzo słabe pojęcie o tym, dokąd biegniemy. Leżące na ziemi gałęzie i obrośnięte mchem kamienie wyłaniały się z ciemności dopiero w ostatniej sekundzie, więc ciągle potykałem się i przewracałem, martwiąc się, że Orzeł nas dogoni, ale za każdym razem podnosiłem się i biegłem dalej obok Takumiego, byle dalej od szkoły i internatu. Biegliśmy, jakbyśmy mieli siedmiomilowe buty. Ja biegłem jak gepard - gepard, który trochę za dużo palił. Dokładnie po minucie Takumi zatrzymał się i w pośpiechu otworzył plecak. Moja kolej, żeby odliczać. Spojrzałem na zegarek. Przerażenie. Teraz już z pewnością wyszedł. Na pewno już biegł. Zastanawiałem się, jak szybko biegnie. Był wprawdzie stary, ale był też wściekły. - Pięć, cztery, trzy, dwa, jeden - i skwierczenie. Tym razem nie zatrzymaliśmy się, tylko od razu poderwali do biegu, dalej na zachód. Dyszałem ciężko. Zastanawiałem się, czy wytrzymam trzydzieści minut. Petardy wystrzeliły. Kiedy wystrzały ucichły, usłyszeliśmy wrzask: „STAĆ! W TEJ CHWILI!”, ale nie stanęliśmy. Tego nie było w planie. - Jestem pieprzonym lisem - szepnął Takumi do siebie i do mnie. - Nikt nie złapie lisa. Minutę później leżałem na ziemi. Takumi odliczał. Lont zapalił się. W nogi. Ale to był niewypał. Przygotowaliśmy się na jeden niewypał, zabierając dodatkową serię petard. Jeszcze jeden niewypał i Pułkownik z Alaską stracą minutę. Takumi przykucnął, podpalił lont i odbiegł. Rozległy się wystrzały. Petardy wzlatywały w powietrze, a moje serce waliło w jednym rytmie z ich pifpafpifpaf.

Kiedy skończyły się nam petardy, usłyszałem: - „DOSYĆ TEGO ALBO DZWONIĘ PO POLICJĘ!” - i chociaż głos dobiegał z oddali, czułem na sobie Spojrzenie Wiecznego Potępienia. - Świnia nie zatrzyma lisa; lis jest dla niej nieuchwytny - powiedział do siebie Takumi - lis rymuje nawet w biegu, bo to zwierz diabelnie sprytny. Pułkownik ostrzegał nas, że Orzeł może zagrozić nam policją, i powiedział, żebyśmy się tym nie przejmowali. Orzeł nie lubił, kiedy policja kręciła się po kampusie. To robiło złe wrażenie. Więc biegliśmy dalej. Pod, ponad i między najróżniejszymi drzewami, krzewami i gałęziami. Przewracaliśmy się. Wstawaliśmy. Biegliśmy. Jeśli mógł biec za odgłosem petard, mógł też, to pewne jak diabli, biec za odgłosem naszych „kurde”, które wyrzucaliśmy z siebie raz po raz, potykając się o martwe kłody i wpadając w kłujące zarośla. Minuta. Przyklęknąłem, podpaliłem lont, odbiegłem. Bum. Potem skręciliśmy na północ, przekonani, że jesteśmy w pobliżu jeziora. To był kluczowy moment w naszym planie. Im dłużej biegliśmy, pozostając jednak w obrębie kampusu, tym dalej w las mogliśmy wyprowadzić Orła. Im dłużej biegł za nami, tym bardziej oddalał się od szkoły, gdzie Pułkownik razem z Alaską wyprawiali swoje cuda. Planowaliśmy następnie skręcić o sto osiemdziesiąt stopni w pobliżu budynków szkolnych i odbić na wschód, biegnąc wzdłuż strumienia, aż dotrzemy do mostu nad naszą Palarnią, przy którym wejdziemy z powrotem na drogę, aby powrócić triumfalnie do stodoły. Tylko że wystąpił drobny problem: zaszwankowała nam nawigacja. Nie dotarliśmy za jezioro; naszym oczom ukazało się za to pole, za którym dopiero było jezioro. Znajdowaliśmy się zbyt blisko budynków szkolnych; jedyna droga ucieczki prowadziła wzdłuż brzegu jeziora. Popatrzyłem na Takumiego, który biegł ze mną ramię w ramię, a on tylko powiedział: - Odpal jedną teraz. Przyklęknąłem znowu, zapaliłem lont i rzuciłem się do ucieczki. Biegliśmy teraz przez polanę i gdyby Orzeł nas gonił, miałby nas jak na talerzu. Dotarliśmy dopołudniowego krańca jeziora i biegliśmy dalej wzdłuż brzegu. Jezioro nie było takie znowu wielkie - jego linia brzegowa miała najwyżej pół kilometra długości, więc nie mogliśmy odbiec zbyt daleko, kiedy go zobaczyłem. Łabędzia. Który płynął ku nam jak opętany łabędź. Sunął po wodzie, trzepocząc z furią skrzydłami, i kiedy znalazł się przed nami na brzegu, zaczął wydawać z siebie dźwięki niepodobne do niczego innego na tym bożym świecie, jakby wrzaski podkręconego na ful królika w przedśmiertnych konwulsjach połączone z podkręconym na ful wrzeszczącym

niemowlęciem, i nie pozostawało nic innego, jak tylko biec. W biegu uderzyłem łabędzia i poczułem, jak gryzie mnie w tyłek. Teraz biegłem, utykając wyraźnie, bo moja dupa stanęła w ogniu, i myślałem sobie: „Co takiego jest w ślinie łabędzia, co tak okropnie pali?”. Dwudziesta trzecia seria petard okazała się niewypałem i kosztowała nas kolejną minutę. Na tym etapie pragnąłem tej minuty. Umierałem. Palące uczucie w moim lewym pośladku przeszło w intensywny ból, nasilający się za każdym razem, gdy przenosiłem ciężar ciała na lewą nogę, więc biegłem teraz jak ranna gazela usiłująca uciec przed stadem lwów. Nie trzeba mówić, że tempo naszej ucieczki wyraźnie zmalało. Nie słyszeliśmy Orła, od kiedy znaleźliśmy się za jeziorem, ale nie sądziłem, że zrezygnował. Próbował uśpić naszą czujność, ale nic z tego. Tego wieczoru byliśmy niezwyciężeni. Ciężko dysząc, zatrzymaliśmy się, mając do dyspozycji jeszcze trzy serie i nadzieję, że daliśmy Pułkownikowi dosyć czasu. Biegliśmy jeszcze przez kilka minut, aż znaleźliśmy się na brzegu strumienia. Było tak ciemno i cicho, że malutki strumyk wydawał się ryczeć, ale gdy padliśmy na mokrą glinę i kamyki na jego brzegu, i tak słyszałem nasze ciężkie, przyspieszone oddechy. Popatrzyłem na Takumiego dopiero, kiedy się zatrzymaliśmy. Miał podrapaną twarz i ręce, a głowa lisa znajdowała się teraz dokładnie nad jego lewym uchem. Przyglądając się swoim ramionom, dostrzegłem krew sączącą się z głębszych zadrapań. Przypomniałem sobie, że musieliśmy przedrzeć się przez parę zdradliwych, kłujących krzewów, jednak nie czułem bólu. Takumi wyciągał z nogi kolce. - Lis jest cholernie zmęczony - powiedział ze śmiechem. - Łabędź ugryzł mnie w dupę - oznajmiłem. - Widziałem - uśmiechnął się. - Krwawi? - sięgnąłem ręką do spodni, żeby sprawdzić. Nie było krwi, więc zapaliłem, żeby to uczcić. - Misja zakończona - oświadczyłem. - Klucha, przyjacielu, jesteśmy, kuma, niedopokonania. Ponieważ strumień, płynąc przez kampus, co chwila zakręca, nie potrafiliśmy się domyślić, gdzie jesteśmy, więc szliśmy wzdłuż strumienia przez jakieś dziesięć minut, szacując, że idziemy o połowę wolniej, niż biegliśmy, a potem skręciliśmy w lewo. - Myślisz, że w lewo? - zapytał Takumi. - Nie mam pojęcia - przyznałem. - Lis wskazuje w lewo. Zatem w lewo - i, a jakże, lis zaprowadził nas z powrotem do stodoły.

- Jesteszcie w całości! - krzyknęła Lara, kiedy wchodziliśmy. - Byłam zmartwiona o was. Widziałam, jak Orzeł wybiega ze swojego doma. Był w pyżamie. Wyglądał jak wściekły. - Jeśli już wtedy był wściekły, nie chciałbym widzieć go teraz - stwierdziłem. - Czemu to tak długo trwało? - zapytała. - Obraliśmy dłuższą drogę powrotną - powiedział Takumi. - Do tego trzeba dodać fakt, że Klucha chodzi jak staruszka z hemoroidami, bo łabędź użarł go w dupę. Gdzie Alaska i Pułkownik? - Nije wiem - powiedziała Lara i zaraz potem usłyszeliśmy kroki w oddali, szepty i trzask gałęzi. W ułamku sekundy Takumi porwał nasze śpiwory i plecaki i ukrył je za belami siana. Nasza trójka wybiegła tylnymi drzwiami ze stodoły i rzuciła się w wysoką do pasa trawę. „Śledził nas do samej stodoły”, pomyślałem. „Sprawa się rypła”. Ale wtedy usłyszałem głos Pułkownika, wyraźny i bardzo poirytowany: - Ponieważ to zawęża listę potencjalnych podejrzanych odwadzieścia trzy osoby! Dlaczego nie mogłaś po prostu działać zgodnie z planem? Chryste, gdzie są wszyscy? Wmaszerowaliśmy z powrotem do stodoły, trochę zażenowani naszą zbyt mocną reakcją. Pułkownik usiadł na beli siana, opierając łokcie na kolanach i przyciskając dłonie do czoła, z pochyloną głową. Myślał. - Cóż, w każdym razie jeszcze nas nie złapali. Dobra, najpierw - powiedział, nie podnosząc wzroku - powiedzcie mi, że wszystko poza tym poszło zgodnie z planem. Lara? Lara zaczęła: - Tak. Dobrze. - Czy mógłbym uprzejmie prosić o nieco więcej szczegółów? - Zrobiłam tak jak na twoja kartka. Czekałam za doma Orła, aż zobaczyłam, jak biegnie za Milesem i Takumim, a potem pobiegłam za internat. Wszedłam przez okno w pokoju Kevina. Wcisnęłam to do żelu i odżywki, a potem zrobiłam tak samo w pokoju Jeffa i Longwelła. -„To”? - zapytałem. - Nierozcieńczony. błękitny barwnik do włosów numer pięć o mocy przemysłowej powiedziała Alaska - który kupiłam za twoje pieniądze z papierosów. Nałóż go na mokre włosy, a nie zmyje się przez wiele miesięcy. - Zafarbowaliśmy im włosy na niebiesko? - No cóż, ściśle rzecz biorąc - powiedział Pułkownik, ciągle wpatrzony w swoje kolana - sami zafarbują sobie włosy na niebiesko. My tylko im to trochę ułatwiliśmy. Wiera,

że ty i Takumi poradziliście sobie, bo my jesteśmy tutaj i wy także, więc sprawiliście się dobrze. No i dobra wiadomość jest taka, że rodzice tych trzech dupków, którzy mieli czelność wyciąć nam numer, dostaną raporty z postępów w nauce informujące, że oblali trzy przedmioty. - U hu, hu. A jaki jest zła wiadomość? - zapytała Lara. - Co ty, daj spokój - powiedziała Alaska. - Druga dobra wiadomość jest taka, że kiedy Pułkownik przestraszył się, że coś usłyszał, i pobiegł do lasu, ja zatroszczyłam się o to, żeby rodzice dwudziestu innych Wojowników Dnia Powszedniego także otrzymali raporty. Wydrukowałam raporty dla każdego, wrzuciłam je do ostemplowanych firmowych kopert szkolnych, a potem do skrzynki. - Następnie zwróciła się do Pułkownika: - Długo cię nie było - powiedziała. - Maleńki Pułkowniczek: ma stracha, że go wyrzucą. Pułkownik wstał, patrząc z góry na nas, siedzących. - To nie jest dobra wiadomość! Tego nie było w planie! To znaczy, że Orzeł może wyeliminować dwadzieścia trzy osoby z grona podejrzanych. Dwadzieścia trzy osoby, które mogą domyślić się, że to my, i nas wsypać! - Jeśli tak się stanie - powiedziała bardzo poważnie Alaska - przyznam się do winy. - Jasne - westchnął Pułkownik. - Tak jak zrobiłaś to z Paulem i Maryą. Powiesz, że włócząc się po lesie i odpalając petardy, jednocześnie włamywałaś się do nauczycielskiej sieci komputerowej i drukowałaś fałszywe raporty na szkolnym papierze firmowym? Bo jestem pewien, że Orzeł da temu wiarę! - Wyluzuj, kolego - powiedział Takumi. - Po pierwsze, nie złapią nas. Po drugie, jeśli złapią, wezmę na siebie winę razem z Alaską. Masz więcej do stracenia niż którekolwiek z nas. Pułkownik tylko skinął głową. To był bezdyskusyjny fakt: Pułkownik nie będzie miał szans na stypendium do dobrej szkoły, jeśli wywalą go z Creek. Wiedząc, że nic tak nie poprawia Pułkownikowi nastroju jak potwierdzanie jego geniuszu, zapytałem: - Więc jak ci się udało włamać do sieci? - Wszedłem przez okno do gabinetu doktora Hyde’a, włączyłem jego komputer i wpisałem jego hasło - powiedział z uśmiechem. - Odgadłeś je? - Nie. We wtorek poszedłem do jego gabinetu i poprosiłem, żeby wydrukował mi egzemplarz listy lektur. No i przyjrzałem się, jak wpisuje hasło: J3ckylihyd3. - Kurna chata - powiedział Takumi. - Nawet ja mógłbym to zrobić.

- Jasne, ale wtedy nie miałbyś okazji, żeby założyć tę sexy czapeczkę - powiedział ze śmiechem Pułkownik. Takumi zdjął opaskę z lisem i włożył ją do plecaka. - Kevina krew zaleje, kiedy zobaczy swoje nowe włosy - powiedziałem. - No tak, a mnie zalała krew, kiedy zobaczyłam moją podtopioną biblioteczkę. Kevin to dmuchana lala - powiedziała Alaska. - Kiedy się nas ukłuje, krwawimy. Kiedy ukłuje się jego, on tylko popiskuje. - No, prawda - potwierdził Takumi. - Ten facet to ciul. W końcu jakby próbował cię zabić. - No tak, zgadza się - potwierdziłem. - Jest tutaj dużo podobnych do niego - ciągnęła Alaska, wciąż rozpalona gniewem. Wiesz, pieprzonych bogatych dmuchanych lal. Lecz nawet jeśli Kevin w pewnym sensie próbował mnie zabić i w ogóle, nie wydawał się wart tego, by go nienawidzić. Nienawiść do luzackich dzieciaków pochłania olbrzymią ilość energii i już dawno z niej zrezygnowałem. Dla mnie ten numer był tylko odpowiedzią na poprzedni numer, w zasadzie tylko cudowną okazją, by, jak to wyraził Pułkownik, wywołać małe zamieszanie. Ale dla Alaski to było coś innego, coś więcej. Chciałem ją o to zapytać, ale Alaska leżała ukryta za stogami siana. Skończyła swoją gadkę, a kiedy Alaska kończyła gadkę, to był naprawdę koniec. Przez dwie godziny na próżno namawialiśmy ją, żeby przyłączyła się do nas, aż w końcu Pułkownik odkorkował butelkę wina. Przekazywaliśmy ją sobie kolejno, aż poczułem trunek w żołądku, kwaśny i ciepły. Chciałem lubić winko trochę bardziej niż do tej pory (co jest mniej więcej dokładnym przeciwieństwem tego, jakie uczucia pragnąłem żywić w stosunku do Alaski). Jednak tej nocy wino dawało mi cudowne uczucie, gdy jego ciepło z żołądka rozchodziło się po moim ciele. Nie lubiłem czuć się przymulony ani tracić panowania nad sobą, ale podobało mi się, jak dzięki niemu wszystko (śmiech, płacz, sikanie w obecności przyjaciół) stawało się łatwiejsze. Dlaczego piliśmy? Jeśli o mnie chodzi, była to tylko zabawa, szczególnie że ryzykowaliśmy wyrzuceniem ze szkoły. Ciągła groźba wyrzucenia, jaka wisi nad tobą w Culver Creek, jest fajną rzeczą, bo każda chwila spędzona na nielegalnych rozrywkach przyprawia o dreszcz emocji. Niefajne jest to, że zawsze mogą naprawdę cię wyrzucić. Następnego dnia obudziłem się wcześnie z uczuciem suchości w ustach, obserwując, jak wydychane przeze mnie powietrze zamienia się pod wpływem chłodu w parę. Takumi zabrał do swojego plecaka kuchenkę turystyczną, nad którą pochylony klęczał teraz Pułkownik, podgrzewając kawę rozpuszczalną. Słońce świeciło dość mocno, ale przegrywało w zapasach z zimnem. Siedziałem z Pułkownikiem i sączyłem kawę („z kawą rozpuszczalną

jest tak, że pachnie dosyć ładnie, ale smakuje jak sok żołądkowy” - stwierdził Pułkownik), a potem, jedno po drugim, obudzili się Takumi, Lara i Alaska i spędziliśmy dzień w ukryciu, ale bynajmniej nie w ciszy. Można powiedzieć, że skrywaliśmy się głośno. Po południu Takumi zdecydował, że powinniśmy urządzić konkurs freestyle’owy. - Ty zaczynaj, Klucha - powiedział Takumi. - Pułkowniku Pandemonium, będziesz nabijał bity. - Koleś, ja nie umiem rapować - jęknąłem. - Nieważne. Pułkownik też nie umie nabijać. Po prostu spróbuj trochę porymować, a potem oddaj mi głos. Przyciskając dłonie do ust, Pułkownik zaczął wydawać absurdalne dźwięki, którym bliżej było do pierdzenia niż do basowych rytmów, a ja, ehem, zacząłem rapować. - Eeeem, siedzimy sobie na sianie przyjemnie jest niesłychanie jak byłem mały w Burger Kingu robiłem kawały chłopie, nie umiem rymować, do jasnej cholery, niech kumpel Takumi chwyci więc za stery. Takumi zaczął rapować bez zastanowienia: - Kurde, Klucha, jeszcze nie jestem gotowy, ale rymy, kiedy trzeba, przyjdą mi do głowy, jak z ulicy Wiązów Freddy nieźle dać popalić lubię, piłem wino wczoraj, no i miałem trochę w czubie, gdy Pułkownik beat nabija, może dojść do katastrofy, panie spazmy ogarniają, kiedy słyszą moje strofy, reprezentuję Birmingham, jak również Japonię, kiedy dzieciak mały byłem, to wołali „żółtek” do mnie, ale teraz kolor mojej skóry wszyscy podziwiają, nawet niezliczone suki, co mnie za kochanka mają. Włączyła się Alaska. - Cholera, czy ty właśnie obraziłeś kobiecy ród, skopię ci dupę, a potem właduję w nią śrut, myślisz, że fanka Tori i DiFranco nie umie rymować, jednak jak poczuje Zow, najlepsi mogą się schować, uprzedmiotowisz kobietę, a czeka cię zgon, finito i wieczna niepamięć, tak jak stary Babilon. Takumi odparował: - Jeśli moje oko grzeszy, wydłubię je sobie, mam zabawki dla dziewczynek jak podagrę starsi panowie, kurde, moje rymy trochę mi się pogubiły Lara, pomóż Takumiemu i daj dowód swojej siły. Lara rymowała cichym i niepewnym głosem, nie zważając na rytm chyba jeszcze bardziej niż ja: - Mam na imię Lara, Rumunia to moja ojczyzna, Eee... to jest dosyć trudne, muszę wam to wyznać, kjedyś nawet udało mi sję zwijedzić Albanię, moje ulubione samogłoski

dwie to „o” i „e”, litera „i” po angielsku nie bardzo mi wychodzi, ale mówię jak kosmopolitka, więc chyba nie szkodzi? Hej, Takumi, kończę moje gadugadu, twoja kolej, a wijęc daj na konijec czadu. - Mam siłę rażenia niczym bomba atomowa, panny do nóg mi padają, kiedy słyszą moje słowa, ojczyznę moją godnie chcę reprezentować i dlatego nie przestaję wciąż się sake delektować, niektórym nie w smak moje rymy i dlatego ze mnie drwią, chociaż małym mnie nie nazwiesz, trudno rzec, żem chłop jak dąb, lecz o mej odwadze mógłbym świadczyć własną krwią, oto ja, lis skurczybyk, a to moi ziomale, naszego freestyle’u nie przebijesz brachu wcale. Dziękujemy państwu. Pułkownik zakończył freestyle’owym nabijaniem, po czym nagrodziliśmy nasze wysiłki brawami. - Zakasowałaś wszystkich - powiedział Takumi do Alaski ze śmiechem. - Robię, co mogę, żeby godnie reprezentować panie. Lara miała moje poparcie. - Faktycznie. A potem Alaska uznała, że chociaż do zmierzchu daleko, przyszedł czas, żeby się schlać. - Dwie noce z rzędu to chyba przeciąganie struny - powiedział Takumi, kiedy Alaska otwierała wino. - Nie przeciągają struny tylko frajerzy - uśmiechnęła się i podniosła butelkę do ust. Na obiad zjedliśmy słone krakersy i kawał cheddara, o które postarał się Pułkownik; ciepłe różowe wino sączone prosto z butelki, z serem i krakersami, okazało się doskonałym obiadem. A kiedy zabrakło nam sera, no cóż, tym więcej miejsca zostało na Truskawkowe Wzgórze. - Będziemy musieli zwolnić tempo albo się porzygam - stwierdziłem po tym, jak skończyliśmy pierwszą butelkę. - Przykro mi, Klucha. Nie wiedziałem, że ktoś trzyma cię za gardło i leje w nie wino odparł Pułkownik, rzucając mi butelkę Mountain Dew. - To gówno można nazwać winem jedynie z litości - zakpił Takumi. Wtedy, zupełnie znienacka, Alaska ogłosiła: - Najlepszy/Najgorszy Dzień! - Że co? - Wszyscy się za chwilę porzygamy, jeśli będziemy tylko pić. Więc wrzucimy na luz i zagramy w grę. Najlepszy/Najgorszy Dzień. - Nigdy nie słyszałem o takiej grze - powiedział Pułkownik.

- Bo właśnie ją wymyśliłam - uśmiechnęła się. Leżała na boku w poprzek dwóch bel siana, promienie popołudniowego słońca rozświetlały zieleń jej oczu, a jej opalona skóra była jak ostatnie wspomnienie jesieni. Widząc jej półprzymknięte usta i niewidzący, wbity w przestrzeń wzrok, uświadomiłem sobie, że już musi być pijana. „Wbite w przestrzeń o tysiąc jardów stąd spojrzenie upojonej alkoholem”, pomyślałem i przyglądając się jej z leniwą fascynacją, stwierdziłem, że no tak, ja też jestem już trochę pijany. - Ale jazda! A jakie są zasady? - zapytała Lara. - Każdy opowiada o swoim najlepszym dniu. Najlepszy opowiadający nie musi pić. A potem każdy opowiada o swoim najgorszym dniu i najlepszy opowiadający nie musi pić. A potem kolejno: drugi najlepszy dzień, drugi najgorszy dzień, aż jedno z was zrezygnuje. - Skąd wiesz, że będzie to jedno z nas? - zapytał Takumi. - Bo ja jestem najlepsza w piciu i najlepsza w opowiadaniu - odparła. Trudno było się nie zgodzić z tą logiką. - Ty zaczynasz, Klucha. Najlepszy dzień w twoim życiu. - Hmm. Czy mógłbym poprosić o minutkę do namysłu? - Nie był chyba taki dobry, jeśli musisz się nad nim zastanawiać - stwierdził Pułkownik. - Wal się, chłopie. - Wrażliwiec. - Najlepszy dzień mojego życia miał miejsce dzisiaj - powiedziałem. - A zaczął się tak, że obudziłem się obok bardzo ładnej dziewczyny z Węgier i było zimno, ale nie za zimno; wypiłem kubek letniej kawy rozpuszczalnej i zjadłem Cheerios bez mleka, a potem z Alaską i Takumim wybraliśmy się do lasu. Puszczaliśmy kaczki nad strumieniem, co może wydawać się durne, ale wcale takie nie było. No nie wiem. Zauważyliście, jak teraz wygląda słońce, kiedy wydłużają się cienie, światło nabiera blasku i łagodności, jak wtedy, kiedy daleko jeszcze do zachodu? To jest światło, które wszystko czyni lepszym, ładniejszym, i dzisiaj wszystko wydawało się zalane tym światłem. Nie mówię, że zrobiłem coś szczególnego. Ale samo siedzenie tutaj, nawet jeśli muszę patrzeć, jak Pułkownik struga wykałaczki albo coś. W każdym razie. Wspaniały dzień. Dzisiaj. Najlepszy dzień mojego życia. - Myślisz, że jestem ładna? - zapytała Lara i zaśmiała się, onieśmielona. Pomyślałem: „Dobrze by było nawiązać z nią teraz kontakt wzrokowy”, ale nie potrafiłem. - Jestem z Rumuniji! - Ta historia skończyła się o niebo lepiej, niż myślałam - stwierdziła Alaska. - Ale musisz zmierzyć się ze mną.

- Dawaj, dziecinko - powiedziałem. Wzmógł się wiatr, od którego kładła się wysoka trawa za stodołą, a ja naciągnąłem śpiwór na ramiona, żeby nie zmarznąć. - Najlepszy dzień w moim życiu to dziewiąty stycznia 1997. Miałam wtedy osiem lat i razem z mamą pojechałyśmy do zoo. Mnie podobały się niedźwiedzie. Jej podobały się małpy. Najlepszy dzień, jaki kiedykolwiek przeżyłam. Koniec. - To wszystko? - mówi Pułkownik. - I to ma być najlepszy dzień w całym twoim życiu?! - Aha. - Podobało się mi - mówi Lara. - Ja też lubię małpy. - Kiepskie - uznał Pułkownik. Nie sądziłem, że opowiadanie Alaski było kiepskie, bardziej niejasne w zamierzeniu, kolejny przykład na to, jak sama celowo pogłębia swoją tajemniczość. Jednak mimo wszystko, chociaż wiedziałem, że to było zamierzone, nie przestawałem się dziwić. Co takiego cholernie świetnego może być w zoo? Ale zanim zdążyłem zapytać, odezwała się Lara. - Dobra, moja kolej. To jest łatwe. Dzień, kiedy przyjechałam tutaj. Znałam angielski, a moje rodzice nie, i wylądowaliśmy samolotem, i moje krewne były tutaj, ciocie i wuje, jakich nigdy nie widziałam, ńa lotnisku, i moje rodzice były takie szczęśliwe. Miałam dwanaście lat i byłam dla nich zawsze małym dzieckiem, ale to był pierwszy dzień, kiedy moje rodzice potrzebowały mnie i traktowały jak dorosłego. Ponieważ nie znały języka. Potrzebowywały mnie, żebym im pomogła zamawiać jedzenie, tłumaczyć formularze podatkowe i imigracyjne i do różnych innych rzeczy, i w ten dzień przestały mnie traktować jak dziecko. No i w Rumunii byłyśmy biedne. A tu jesteśmy jakby bogate - zaśmiała się. - W porządku - uśmiechnął się Takumi, przejmując butelkę. - Przegrałem. Bo najlepszy dzień w moim życiu to dzień, w którym się rozprawiczyłem. Jeśli sądzicie, że wam otym opowiem, to musicie poczekać, aż będę bardziej pijany. - Nieźle - powiedział Pułkownik. - Wcale nieźle. Chcecie wiedzieć, jaki był mój najlepszy dzień? - Właśnie o to chodzi w tej grze, Chip - powiedziała z wyraźną irytacją Alaska. Najlepszy dzień mojego życia jeszcze się nie wydarzył. Ale wiem, jaki tb będzie dzień. Wyobrażam go sobie codziennie. Najlepszy dzień mojego życia to dzień, w którym kupię mamie olbrzymi pieprzony dom. I to nie taki w łesie, ale w środku Mountain Brook, pośród domów rodziców tych wszystkich Wojowników. Pośród domów należących do takich jak wy. I nie kupię go na kredyt. Kupię go za gotówkę i zawiozę tam mamę, i otworzę jej drzwi w samochodzie, ona wyjdzie i popatrzy na ten dom - a dom będzie miał parkan i dwa

piętra, i w ogóle wszystko, wiecie - wręczę jej klucze do domu i powiem: „Dziękuję”. To ona pomogła mi wypełnić podanie do tej szkoły. I pozwoliła mi tutaj przyjechać, a kiedy pochodzi się z takiego miejsca jak my, to wcale nie jest taka prosta decyzja - pozwolić synowi wyjechać do szkoły. To właśnie najlepszy dzień w moim życiu. Takumi przechylił butelkę i pociągnął kilka łyków, a potem przekazał wino mnie. Pociągnąłem z butelki, podobnie Lara, a potem Alaska odchyliła głowę i wypiła ostatnią ćwiartkę. Odkorkowując kolejną butelkę, Alaska uśmiechnęła się do Pułkownika. - Wygrałeś tę rundę. A teraz opowiadaj o swoim najgorszym dniu. - Najgorszy dzień był wtedy, kiedy mój ojciec nas zostawił. Jest stary i ma jakieś siedemdziesiąt lat - i kiedy ożenił się z moją mamą, był już stary, ale i t a k ją oszukiwał. Kiedyś go przyłapała i wkurzyła się, więc ją uderzył. No i wyrzuciła go z domu, a on odszedł. Byłem wtedy tutaj, mama zadzwoniła do mnie, ale o oszukiwaniu i biciu opowiedziała mi dopiero później. Powiedziała tylko, że odszedł i nie wróci. Nie widziałem go od tego czasu. Cały dzień czekałem wtedy, żeby zadzwonił do mnie i wyjaśnił mi wszystko, ale nie zrobił tego. Nigdy później nawet nie zadzwonił. Myślałem, że przynajmniej się ze mną pożegna. To był najgorszy dzień. - Kurde, znowu zabiłeś mi klina - powiedziałem. - Mój najgorszy dzień miał miejsce, kiedy byłem w siódmej klasie. Tommy Hewitt naszczał na mój strój sportowy, a potem nauczyciel WFu powiedział, że mam włożyć strój, bo inaczej nie zaliczy mi tego przedmiotu. WF w siódmej klasie, czaicie? Można oblać gorsze rzeczy. Ale wtedy to był wielki problem, płakałem i próbowałem wytłumaczyć nauczycielowi, co się stało, ale to było takie zawstydzające, a on wrzeszczał i wrzeszczał, i wrzeszczał, aż w końcu włożyłem na siebie te obszczane spodenki i podkoszulek. Właśnie w tym dniu przestało mnie obchodzić, co ludzie robią. Przestało mnie obchodzić, że jestem ofiarą losu, że nie mam przyjaciół i tym podobne. Zdaje się, że to było nawet dla mnie dobre, ale ta chwila była okropna. Wyobraźcie sobie tylko, jak gram w siatkówkę albo coś podobnego w obsikanym ubraniu, a Tommy Hewitt opowiada każdemu, co zrobił. To był najgorszy dzień. Lara zaśmiała się. - Przykro mi, Miles. - Nie ma sprawy - powiedziałem. - Opowiedz mi o twoim najgorszym dniu, żebym mógł pośmiać się z twojeg o cierpienia - uśmiechnąłem się, a potem wszyscy się zaśmiali.

- Moja najgorsza dzień to prawdopodobnie ta sama dzień co najlepsza. Bo musiałam zostawić wszystko. To brzmi głupio, ale musiałam też zostawić moja dzieciństwo, bo większość dwunastolatki nie muszą, jak wiecie, wypełniać PITów. - A co to są PITy? - zapytałem. - O to mi właśnie chodzi. To formularze podatkowe. To tyle. Ta sama dzień. Lara zamsze musiała mówić za rodziców i chyba nigdy nie nauczyła się mówić za siebie. Ja też nie byłem w tym świetny. Mieliśmy więc ze sobą coś wspólnego - dziwną cechę osobowości, której nie dzieliłem z Alaską ani nikim innym, chociaż niemal z definicji ani Lara, ani ja nie potrafiliśmy się do niej przyznać przed sobą. Może sprawiło to tylko to jeszczeniezachodzące słońce, w którego blasku skąpane były jej niesforne, ciemne loki, ale w tym momencie chciałem ją pocałować i wcale nie musieliśmy rozmawiać, żeby móc się pocałować, a wspomnienie wypadku z udziałem jej dżinsów i miesiące wzajemnego unikania się odpłynęły w przeszłość. - Twój kolej, Takumi. - Najgorszy dzień mojego życia - zaczął Takumi - to 9 czerwca 2000. Moja babcia w Japonii umarła. Zginęła w wypadku samochodowym, a ja planowałem dwa dni później pojechać zobaczyć się z nią. Miałem spędzić z nią i dziadkiem całe lato, ale zamiast tego poleciałem na jej pogrzeb, i to wtedy, na pogrzebie, dopiero zobaczyłem, jak wyglądała, znaczy na własne oczy, nie na zdjęciach. Miała buddyjski pogrzeb i jej ciało zostało poddane kremacji, ale przedtem była na tym... cóż, to nie jest właściwie buddyjski zwyczaj, kwestie religijne są w tym wypadku skomplikowane - rytuał był po części buddyjski, po części szintoistyczny, ale co was to obchodzi - chodzi o to, że umieszczono ją na tym, no, stosie pogrzebowym, czy jak to się tam nazywa. To był jedyny raz, kiedy ją widziałem, na chwilę przed tym, jak jej ciało zostało spalone. To był najgorszy dzień. Pułkownik zapalił papierosa, rzucił go mnie i zapalił swojego. To było niesamowite, ale zawsze wiedział, kiedy miałem ochotę na fajkę. Rzeczywiście, byliśmy jak stare małżeństwo. Przez moment myślałem: to cholernie niemądre, rzucać zapalonymi papierosami w stodole pełnej siana, ale już po chwili ostrożność wzięła w łeb i tylko szczerze się starałem, żeby nie strzepywać popiołu na siano. - Nie wyłoniliśmy jeszcze zdecydowanego zwycięzcy - powiedział Pułkownik. Sprawa pozostaje otwarta. Twoja kolej, koleżanko. Alaska leżała na plecach, z rękami zaplecionymi za głową. Mówiła szybko, przyciszonym głosem, ale cichy dzień przechodził właśnie w jeszcze cichszą noc - a z nadejściem zimy ucichły owady - więc słyszeliśmy ją wyraźnie.

- Dzień po tym, jak mama zabrała mnie do zoo, gdzie tak spodobały się jej małpy, a mnie niedźwiedzie, to był piątek. Wróciłam do domu ze szkoły. Uściskała mnie i kazała pójść do swojego pokoju odrobić zadania, żebym później mogła pooglądać telewizję. Poszłam do swojego pokoju, a ona, jak sądzę, usiadła przy stole w kuchni, a po chwili wrzasnęła, ja wybiegłam z pokoju - przewróciła się. Leżała na podłodze, trzymając się za głowę, wstrząsana konwulsjami. Zaczęłam histeryzować. Powinnam była zadzwonić na pogotowie, ale tylko zaczęłam wrzeszczeć i płakać, aż w końcu przestała się trząść, a ja pomyślałam, że zasnęła i już nic jej nie boli. A więc siedzę z nią na podłodze, aż godzinę później wraca tata i wrzeszczy: „Dlaczego nie zadzwoniłaś na pogotowie?”, i próbuje ją reanimować, ale ona jest już nieodwołalnie martwa. Tętniak. Najgorszy dzień. Wygrałam. Wy pijecie. I tak też zrobiliśmy. Przez minutę nikt nic nie mówił, aż w końcu odezwał się Takumi: - Twój tata winił cię za to? - No cóż, po tym jak nawrzeszczał na mnie w pierwszym momencie, już nie. Ale naprawdę chyba tak. Jak mógłby inaczej? - Przecież byłaś małym dzieckiem - zripostował Takumi. Sam byłem zbyt zaskoczony i czułem się zbyt nieswojo, żeby się odezwać. Starałem się jakoś dopasować to wszystko do tego, co wiedziałem o rodzinie Alaski. Jej mama opowiedziała jej kawał o babie i lekarzu - kiedy Alaska miała sześć lat. Jej mama kiedyś paliła - już nie, oczywiście. - Jasne. Byłam małym dzieckiem. Małe dzieci potrafią wykręcić 911. Ciągle to robią. Dajcie mi wino - powiedziała śmiertelnie poważnie i bez emocji. Piła, nie podnosząc głowy z siana. - Przykro mi - powiedział Takumi. - Dlaczego nigdy mi o tym nie powiedziałaś? - zapytał Pułkownik łagodnym tonem. - Bo nigdy nie rozmawialiśmy na ten temat. I przestaliśmy zadawać pytania. Co ty mówisz, do cholery? W długiej ciszy, która nastąpiła, kiedy tylko przekazywaliśmy sobie wino i powoli nawalaliśmy się coraz bardziej, myślałem o prezydencie Williamie McKinleyu, trzecim amerykańskim prezydencie, który został zamordowany. Żył jeszcze kilka dni po tym, jak do niego strzelili, i pod koniec jego żona zaczęła płakać i wrzeszczeć: „Ja też chcę odejść! Ja też chcę odejść!”. I, ostatnim wysiłkiem, McKinley zwrócił się do niej i powiedział: „Wszyscy odejdziemy”.

To był kluczowy moment jej życia. Teraz już wiedziałem, co miała na myśli, kiedy płakała i mówiła mi, że zawsze musi wszystko spieprzyć. Teraz wiedziałem, o czym myślała, kiedy mówiła, że zawodzi każdego. To było „wszystko” i „wszyscy” w jej życiu. Nie mogłem powstrzymać się od wyobrażania sobie całej sytuacji: wyobrażałem sobie mizernego ośmiolatka o brudnych paznokciach, jak patrzy na wijącą się w konwulsjach matkę. Siedziała przy swojej możemartwejamożenie matce, która, podejrzewam, już wtedy nie oddychała, ale jeszcze nie ostygła. W tych chwilach umierania mała Alaska siedziała w ciszy ze swoją matką. I w tej chwili, w ciszy i w oparach alkoholu, momentalnie objawiło mi się zrozumienie całej sytuacji. Pomyślałem sobie, że musiała poczuć się tak bezradna, iż jedyne, co mogła zrobić - podnieść słuchawkę i zadzwonić po karetkę - nawet nie przemknęło jej przez myśl. Nadchodzi czas, kiedy uświadamiamy sobie, że nasi rodzice nie mogą ocalić siebie ani tym bardziej ocalić nas, że każdego, kto jest zanurzony w rzece czasu, w końcu wciąga wir - że, krótko mówiąc, odejście czeka każdego z nas. Więc stała się impulsywna, skazana przez lęk przed swoją niegdysiejszą biernością na nieustanne działanie. Kiedy Orzeł zagroził jej wyrzuceniem ze szkoły, prawdopodobnie wyrzuciła z siebie imię Maryi, bo to było pierwsze, co przyszło jej na myśl, bo w tym momencie nie chciała zostać wyrzucona, a nie potrafiła myśleć w dłuższej perspektywie. Była przerażona, to jasne. Ale, co ważniejsze, była przerażona samym strachem, który mógłby ją sparaliżować. „Wszyscy odejdziemy” - powiedział McKinley do swojej żony - jasne, że tak. Oto twój labirynt cierpienia. Wszyscy odejdziemy. Znajdź rozwiązanie tej łamigłówki. Żadnej z tych rzeczy nie powiedziałem głośno do Alaski. Ani wtedy, ani nigdy. Nigdy więcej już nie wspomnieliśmy o tym ani słowem. Ten dzień stał się po prostu kolejnym najgorszym dniem, tyle że jednym z najgorszych z najgorszych, i gdy szybko zapadła noc, dalej piliśmy i żartowaliśmy. Tego samego wieczoru, trochę później, po tym jak Alaska włożyła sobie palec do gardła i zwymiotowała w obecności nas wszystkich, ponieważ była zbyt pijana, żeby pójść do lasu, położyłem się w moim śpiworze - Lara leżała przy mnie, w swoim śpiworze, który prawie dotykał mojego. Przesunąłem ramię na brzeg swojego śpiwora i popchnąłem go, tak że teraz nachodził na jej śpiwór. Przycisnąłem rękę do jej ręki. Czułem ją, chociaż między nami były dwa śpiwory. Zgodnie z moim planem, który uznałem za bardzo sprytny, miałem wyciągnąć rękę ze śpiwora i włożyć ją do jej śpiwora, a potem potrzymać ją za rękę. To był dobry plan, ale kiedy, okutany jak mumia, wreszcie spróbowałem to uczynić, zacząłem rzucać

się bezradnie niczym wyjęta z wody ryba i omal nie zwichnąłem sobie ramienia. Lara śmiała się - i to nie ze mną, a ze mnie - ale nie odezwaliśmy się do siebie. Przekroczywszy punkt, za którym nie było odwrotu, wsunąłem wreszcie rękę do jej śpiwora, a Lara z trudem powstrzymywała chichot, gdy moje palce wędrowały od jej łokcia do nadgarstka. - To łaskotuje - szepnęła. To tyle, jeśli chodzi o moje próby bycia sexy. - Przepraszam - szepnąłem. - Nie, to miło łaskotuje - powiedziała i chwyciła mnie za rękę. Splotła palce na moich palcach i ścisnęła. A potem przekręciła się na bok i pocałowała mnie. Jestem pewien, że pachniała zwietrzałym alkoholem, ale nie zauważyłem tego, i jestem pewien, że sam pachniałem zwietrzałym alkoholem i papierosami, ale ona nie zauważyła. Całowaliśmy się. Pomyślałem: „To jest fajne”. Pomyślałem: „Jestem całkiem niezły w tym całowaniu. Całkiem niezły”. Pomyślałem: „Z całą pewnością całuję lepiej niż ktokolwiek inny w całej historii wszechświata”. Nagle Lara zaśmiała się i odsunęła ode mnie. Wydobyła rękę ze śpiwora i wytarła sobie twarz. - Zaśliniłeś mi nos - powiedziała i znowu się zaśmiała. Ja też się zaśmiałem, starając się stworzyć wrażenie, że ślinienie jej nosa stanowiło integralną część mojego stylu całowania: miało być śmieszne. - Przykro mi - używając bejsbolowej terminologii Alaski, w całym swoim życiu byłem może z pięć razy przy pierwszej bazie, więc próbowałem zwalić to na brak doświadczenia. To dla mnie nowość - przyznałem. - To też było całkijem miłe - powiedziała, zaśmiała się iznowu mnie pocałowała. Po chwili wyszliśmy ze śpiworów i zaczęliśmy się cicho pieścić. Lara leżała na mnie, a ja obejmowałem jej drobną talię. Czułem jej piersi na mojej klatce piersiowej. Oplotła mnie nogami i zaczęła powoli poruszać się na mnie. - Jesteś taki przyjemny - powiedziała. - Jesteś piękna - powiedziałem ja i uśmiechnąłem się do niej. W ciemności rozróżniałem tylko zarys jej twarzy i jej duże, okrągłe oczy mrugające na mnie, i trzepoczące rzęsy prawie ocierające się o moje czoło. - Czy mógłbym prosić tych dwoje, którzy właśnie się obściskują, żeby byłi cicho? zapytał głośno Pułkownik ze swojego śpiwora. - Ci z nas, którzy się nie obściskują, są pijani i zmęczeni.

- Głównie. Pijani - powiedziała powoli Alaska, jakby sformułowanie myśli wymagało olbrzymiego wysiłku. Ja i Lara prawie nigdy ze sobą nie rozmawialiśmy, a przez Pułkownika nie mogliśmy porozmawiać i teraz. Całowaliśmy się więc po cichu, a nasze oczy i usta uśmiechały się łagodnie. Po tak długim całowaniu, że prawie zaczęło się robić nudno, szepnąłem: „Chcesz być moją dziewczyną?”, a ona odparła: „Tak, proszę”, i uśmiechnęła się. Spaliśmy razem w jej śpiworze, w którym, jeśli mam być szczery, było trochę ciasno, ale i tak było to przyjemne. Nigdy dotąd w łóżku nie czułem przy sobie drugiej osoby. To było wspaniałe zwieńczenie najlepszego dnia mojego życia. Następnego ranka (określenie to stosuję dość nieprecyzyjnie, bo było przed świtem) Pułkownik gwałtownym potrząsaniem ‘wyrwał mnie ze snu. Trzymałem w ramionach Larę, której ciało we śnie idealnie dopasowało się do mojego. - Musimy ruszać, Klucha. Pora zwijać manatki. - Koleś, ja śpię. - Będziesz mógł spać, jak się zameldujemy. PORA IŚĆ! - wrzasnął. - W porządku. W porządku. Tylko bez podnoszenia głosu. Głowa mi pęka - co nie było przesadą. Czułem jeszcze w gardle wczorajsze wino, a w głowie huczało mi tak samo, jak następnego dnia po moim wypadku, w którym doznałem wstrząśnienia mózgu. W ustach Lara, rozespana, wyswobadzała się ze śpiwora, starałem się nie chuchać jej w twarz. Szybko zapakowaliśmy wszystko, wyrzuciliśmy puste butelki w wysoką trawę w polu - śmiecenie było niestety koniecznością w Creek, bo przecież nikt nie chciał wyrzucać pustej butelki po trunku do pojemnika na śmieci znajdującego się na terenie szkoły - i ruszyliśmy w drogę. Lara chwyciła mnie ze rękę, a potem, w przypływie nieśmiałości, puściła ją. Alaska wyglądała jak wrak lokomotywy, ale uparła się, żeby wlać ostatnie kilka kropli Truskawkowego Wzgórza do kubka ze swoją kawą, zanim wyrzuci butelkę w trawę. - Trzeba wypić klina - powiedziała. - Jak się czujesz? - zapytał ją Pułkownik. - Miewałam lepsze poranki. - Skacowana? - Jak ksiądz alkoholik w niedzielę rano. - Może nie powinnaś tyle pić? - zasugerowałem. - Klucha - potrząsnęła głową i pociągnęła kolejny łyk zimnej kawy z winem. - Klucha, musisz poznać prawdę o mnie, a jest ona taka, że jestem głęboko nieszczęśliwą osobą.

Szliśmy obok siebie wymytą przez deszcz piaszczystą drogą z powrotem do kampusu. Kiedy dotarliśmy do mostu, Takumi nagle zatrzymał się, wymamrotał: „Ach, och”, ukląkł, wsparty na rękach, i jak jakiś wulkan wyrzygał strumień żółtoróżowej lawy. - Ulżyj sobie - powiedziała Alaska. - Będzie ci lepiej. Skończył, podniósł się i powiedział: - Wreszcie odkryłem, co może powstrzymać lisa. Lis nie potrafi zdobyć Truskawkowego Wzgórza. Alaska i Lara udały się do swoich pokojów, mając zamiar zameldować się u Orła później, a ja, Takumi i Pułkownik już o dziewiątej rano poszliśmy do jego gabinetu. - Wcześnie wróciliście. Dobrze się bawiliście? - Tak jest, proszę pana. - Jak zdrowie twojej mamy, Chip? - Bardzo dobrze, proszę pana. Mama jest w świetnej formie. - Dobrze was nakarmiła? - O, tak, proszę pana - powiedziałem. - Próbowała mnie trochę utuczyć. - Przydałoby ci się to. No, to życzę wam miłego dnia. - Nie sądzę, aby coś podejrzewał - stwierdził Pułkownik, gdy wracaliśmy do pokoju 43. - Więc może nam się udało - myślałem o tym, żeby pójść odwiedzić Larę, ale byłem potwornie zmęczony, więc poszedłem do łóżka, żeby przespać kaca. Nie był to dzień specjalnie obfitujący w wydarzenia. Powinienem był dokonać czegoś nadzwyczajnego. Powinienem był spijać esencję życia. Ale tego dnia przespałem osiemnaście godzin z możliwych dwudziestu czterech. Następnego ranka, w pierwszy poniedziałek nowego semestru, Pułkownik wyszedł spod prysznica dokładnie w chwili, gdy zadzwonił mój budzik. Kiedy wkładałem buty, zapukał do drzwi Kevin - tylko raz otworzył sobie i wszedł do środka. - Dobrze wyglądasz - rzucił od niechcenia Pułkownik. Kevin był teraz obcięty na jeża, a po obu stronach głowy, tuż nad uszami, na jego krótkich włosach widniały błękitne plamy. Ruszał ustami - pierwsza porcja tytoniu o poranku. Podszedł do naszego STOLIKA KAWOWEGO, podniósł puszkę coli i splunął do niej. - Mało brakowało, a by się wam nie udało. Zauważyłem to w mojej odżywce i od razu wróciłem pod prysznic. Ale nie zauważyłem tego w moim żelu. Na włosach Jeffa w ogóle nic nie było widać. Ale ja i Longwell musieliśmy upodobnić się do żołnierzy piechoty morskiej. Dzięki Bogu, że mam maszynkę do strzyżenia.

- Wyglądasz całkiem nieźle - powiedziałem, chociaż była to nieprawda. Krótkie włosy uwydatniały ostre rysy jego twarzy, a szczególnie jego osadzone zbyt blisko, świdrujące oczy, które nie nadawały się specjalnie do uwydatnienia. Pułkownik strasznie się starał wyglądać na twardziela - gotowego na wszystko, co przyjdzie do głowy Kevinowi - ale trudno jest wyglądać na twardziela, kiedy ma się na sobie tylko pomarańczowy ręcznik. - Rozejm? - Obawiam się, że twoje kłopoty jeszcze się nie skończyły - powiedział Pułkownik, mając na myśli wysłanechoćjeszczenieotrzymane raporty z postępów w nauce. - Dobra. Jak uważasz. Pogadamy, jak będzie po wszystkim. - No właśnie - powiedział Pułkownik. Gdy Kevin wychodził, dodał: - Zabierz puszkę, do której naplułeś, ty flejtuchu. Kevin tylko zamknął za sobą drzwi. Pułkownik chwycił puszkę, otworzył drzwi i rzucił nią w Kevina - oczywiście chybiając. - Rany, tylko spokojnie z tym facetem. - To jeszcze nie rozejm, Klucha. Popołudnie spędziłem z Larą. Byliśmy dla siebie słodziutcy, chociaż nie wiedzieliśmy o sobie prawie nic i prawie nigdy nie rozmawialiśmy. Ale to nie przeszkadzało nam się pieścić. W którymś momencie złapała mnie za tyłek, a ja prawie podskoczyłem. Byłem w pozycji leżącej, ale zdobyłem się na najlepszą wersję podskoku, jaką można wykonać, leżąc. Lara wymruczała: „Przepraszam”, ajanato: „Nie szkodzi. Tylko trochę mnie jeszcze boli po tym łabędziu”. Poszliśmy razem do pokoju telewizyjnego. Zamknąłem drzwi na klucz. Oglądaliśmy Rodzinkę Bradych, serial, którego Lara nigdy przedtem nie widziała. Odcinek, w którym rodzina Brady przyjeżdża do wymarłego miasta z kopalnią złota i jakiś szalony stary poszukiwacz złota z postrzępioną siwą brodą zamyka całą rodzinę do więzienia z jedną celą, był wyjątkowo beznadziejny i rozśmieszył nas do łez. A to dobrze, bo nie mieliśmy za bardzo o czym rozmawiać. Właśnie kiedy starzec zamykał Bradych w więzieniu, Lara ni z tego, ni z owego zapytała: - Czy ktoś ci już kijedyś obciągnął? - No, wyskoczyłaś całkiem jak Filip z konopi - stwierdziłem. - Z konopi? - No wiesz, tak jakbyś wyciągnęła to pytanie z kapelusza. - Z kapelusza?

- Znaczy jak w cyrku. Znaczy niespodziewanie. Właściwie skąd ci to przyszło do głowy? - Bo ja jeszcze nigdy nikomu nie obciągnęłam - odparła swoim ponętnym, wysokim głosikiem. Zrobiła to bez cienia wstydu. Myślałem, że eksploduję. Nigdy bym nie pomyślał. Znaczy, słyszeć takie rzeczy od Alaski to jedno. Ale słyszeć jej słodziutki, rumuński głosik, jak nagle i niespodziewanie robi się taki seksowny... - Nie - powiedziałem. - Nigdy. - Myślisz, że mogłoby być fajnie? „CZY MYŚLĘ?!?!?!?!?!?!?!?!?” - No, chyba tak. Znaczy, nie musisz wcale... - Chyba chcę - powiedziała i przez chwilę się całowaliśmy, a potem. A potem, gdy tak siedziałem, oglądając Rodzinkę Bradych i wygłupy Marcii Marcii Marcii, Lara rozpięła mi spodnie, opuściła trochę bokserki i wyciągnęła mojego penisa. - Rany - powiedziała. - Co? Podniosła na mnie wzrok, ale nie poruszyła się - jej twarz znajdowała się w odległości paru milimetrów od mojego penisa. - Jaki dziwny. - Co to znaczy „dziwny”? - Znaczy się taki... wijelki. Tego rodzaju „dziwność” nie była najgorsza. Lara objęła go dłonią i włożyła sobie do ust. I nic. Oboje znieruchomieliśmy, Lara nie poruszyła żadnym mięśniem swojego ciała, ja nie poruszyłem żadnym mięśniem mojego. Wiedziałem, że na tym etapie coś jeszcze powinno się stać, ale nie bardzo wiedziałem co. Lara trwała w bezruchu. Czułem jej nerwowy oddech. Przez parę minut, w ciągu których rodzina Bradych zdążyła ukraść klucz i wydostać się z więzienia w wymarłym mieście, Lara leżała w bezruchu z moim penisem w ustach, a ja siedziałem i czekałem. Po chwili Lara wyjęła go z ust i popatrzyła na mnie w sposób zdradzający lekkie zdziwienie. - Czy powinienam coś teraz zrobić?

- Yyy... Nie wiem - powiedziałem. Nagle zapomniałem wszystko, czego się nauczyłem, oglądając porno z Alaską. Pomyślałem, że może powinna zacząć ruszać głową, ale czy nie udusiłaby się od tego? Więc siedziałem cicho. - Może powinienam zacząć gryźć? - Tylko nie gryź! Znaczy, wydaje mi się, że nie. Zdaje mi się - znaczy, to było całkiem przyjemne. Nie wiem, czy jest jeszcze coś. - Ale ty nie... - Hmm. Może powinniśmy zapytać Alaskę. Więc poszliśmy do jej pokoju i zapytaliśmy ją. Śmiała się bez końca. Siedząc na łóżku, śmiała się do łez. Poszła do łazienki, wróciła z niej z tubką pasty do zębów i pokazała nam wszystko ze szczegółami. Nigdy przedtem tak bardzo nie pragnąłem być aquafresh. Wróciliśmy z Larą do jej pokoju, gdzie Lara zrobiła dokładnie to, co kazała jej zrobić Alaska, a ja zrobiłem dokładnie to, o czym mówiła Alaska, czyli umarłem po tysiąckroć w ekstazie, drżąc i zaciskając pięści. To był mój pierwszy orgazm z dziewczyną i kiedy było już po wszystkim, poczułem się zażenowany i zdenerwowany i Lara najwyraźniej też, bo przerwała milczenie pytaniem: - Chcesz odrobić zadania? Pierwszego dnia nowego semestru nie mieliśmy jeszcze zadane zbyt wiele, ale Lara zabrała się do lektury z angielskiego. Ja wziąłem biografię argentyńskiego rewolucjonisty Che Guevary - którego twarz widniała na plakacie ozdabiającym ścianę - z półki współlokatorki Lary i położyłem się obok Lary na dolnym łóżku. Zacząłem od końca, jak robię to czasem z biografiami, których nie mam zamiaru czytać w całości, i bez większego trudu znalazłem jego ostatnie słowa. Kiedy schwytała go boliwijska armia, Guevara rzekł: „Strzelaj, tchórzu. Zabijesz tylko człowieka”. Przypomniałem sobie ostatnie słowa Simona Bolivara w powieści Márqueza - „I jakże ja wyjdę z tego labiryntu!”. Wydawało mi się, że ci południowoamerykańscy rewolucjoniści umierali z klasą. Przeczytałem ostatnie słowa na głos. Lara przewróciła się na bok, kładąc głowę na mojej piersi. - Dlaczego tak bardzo lubisz ostatnije słowa? Jakkolwiek dziwnie to zabrzmi, nigdy właściwie o tym nie myślałem. - Nie wiem - powiedziałem, obejmując ją w talii. - Niekiedy po prostu dlatego, że są zabawne. Na przykład w czasie wojny secesyjnej generał o nazwisku Sedgwick powiedział: „Z tej odległości nawet słonia by nie zastrze...”, po czym padł od strzału. - Lara zaśmiała się.

- Ale w większości wypadków ludzie umierają tak, jak żyli. Dlatego ostatnie słowa mówią wiele o tym, kim byli i dlaczego stali się ludźmi, o których pisze się biografie. Czy to ma sens? - No - powiedziała. - No? - tylko „no”? - No - powiedziała i wróciła do swojej lektury. Nie wiedziałem, jak z nią rozmawiać. Nieudane próby nawiązania rozmowy sfrustrowały mnie trochę, więc wstałem, żeby wyjść. Pocałowałem ją na do widzenia. Przynajmniej tyle mogłem zrobić. Wpadłem do naszego pokoju po Alaskę i Pułkownika i poszliśmy razem nad rzekę, gdzie powtórzyłem z żenującymi szczegółami historię fiaska mojego pierwszego elatio. - Nie wierzę, że obciągnęła ci dwa razy w tym samym dniu - powiedział Pułkownik. - Formalnie rzecz biorąc, tak. Ale naprawdę tylko raz - sprostowała Alaska. - Niemniej jednak. Niemniej jednak. Klucha uwędził swoją kiełbaskę. - Biedny Pułkownik - powiedziała Alaska ze współczującym uśmiechem. Obciągnęłabym ci w ramach dzieł miłosierdzia, ale jestem naprawdę przywiązana do Jake’a. - To ohydne - odparł Pułkownik. - Miałaś flirtować tylko z Kluchą. - Ale Klucha ma dzieeeewczyyynę - zaśmiała się. Tego wieczoru udaliśmy się z Pułkownikiem do pokoju Alaski, aby uczcić powodzenie akcji podczas Nocy w Stodole. Alaska i Pułkownik świętowali hucznie już od kilku dni; osobiście nie czułem się na siłach, aby wspinać się na Truskawkowe Wzgórze, więc gdy Alaska z Pułkownikiem pili wino z papierowych kubków w kwiatki, ja siedziałem, zagryzając precle. - Dzisiok nie pijem prosto z butelki, skarbusiu - powiedział Pułkownik. - Dzisiok pijem z klasą! - To tradycyjny południowy konkurs w piciu - wyjaśniła Alaska. - Pokażemy synkowi, jak naprawdę wygląda życie na Południu: kubek za kubek, aż pijący ze słabszą głową padnie. No i zabrali się do uskuteczniania powyższego, przerywając tylko na chwilę o jedenastej, żeby zgasić światło, bo istniała uzasadniona obawa, że Orzeł będzie chciał wpaść z wizytą. Trochę gadali, ale głównie pili, a ja puszczałem ich rozmowę mimo uszu i w końcu zacząłem wytężać wzrok w ciemności, starając się dojrzeć tytuły na grzbietach książek w Bibliotece Życia Alaski. Nawet odliczając straty w księgozbiorze w wyniku minipowodzi, i tak mógłbym nie spać do rana, wertując niedbale ułożone stosy tytułów.

Na jednym z tych niezbyt stabilnych stosów stał plastikowy wazon z tuzinem białych tulipanów. Kiedy zapytałem onie Alaskę, powiedziała tylko: „Rocznica moja i Jake’a”, a ponieważ niespecjalnie pragnąłem kontynuować ten wątek, zacząłem znowu przyglądać się tytułom i właśnie zastanawiałem się, jak nauczyć się ostatnich słów Edgara Allana Poe (gwoli ścisłości: „Panie, pomóż mojej biednej duszy”), gdy usłyszałem, jak Alaska mówi: - Klucha nawet nas nie słucha. I odparłem: - Słucham. - Właśnie rozmawialiśmy o „Prawda albo Wyzwanie”. Grałeś w to w siódmej klasie czy może nadal jesteś niewtajemniczony? - Nigdy w to nie grałem - przyznałem. - Z braku przyjaciół w siódmej klasie. - No to właśnie masz okazję! - wykrzyknęła, trochę za głośno, zważywszy na późną godzinę oraz na fakt, że nie dbając o pozory, piła wino w pokoju. - „Prawda albo Wyzwanie”! - W porządku - zgodziłem się. - Ale nie będę się całował z Pułkownikiem. Pułkownik siedział rozparty w kącie tapczanu. - Nie mogę się całować. Zbyt pijany jestem. Alaska zaczęła: - Prawda albo Wyzwanie, Klucha. - Wyzwanie. - Pobaw się ze mną. Tak też zrobiłem. Ot tak, po prostu. Zaśmiałem się, trochę zdenerwowany, a ona zbliżyła się do mnie, przechyliła głowę na bok i zaczęliśmy się całować. Zero warstw między nami. Nasze języki splatały się ze sobą w tańcu, aż jej usta i moje usta przestały istnieć oddzielnie i stały się naszymi, złączonymi ustami. Pocałunki Alaski miały smak papierosów, Mountain Dew, wina i Chap Sticka. Podniosła rękę do mojej twarzy i poczułem, jak jej delikatne palce zarysowują linię mojej szczęki. Całowaliśmy się, leżąc, Alaska leżała na mnie, a ja zacząłem poruszać się pod nią. Na moment odsunąłem się od niej, aby zapytać: „Co się tutaj dzieje?”, ale ona przyłożyła palec do swoich ust i znowu się pocałowaliśmy. Chwyciła ręką moją dłoń i położyła ją sobie na brzuchu. Teraz, leżąc na niej, wykonywałem powolne ruchy i czułem, jak jej kręgosłup płynnie wygina się pode mną w łuk. Odsunąłem się znowu. - A co z Larą? Jakiem? Znowu mnie uciszyła.

- Mniej języka, więcej ust - rzekła, a ja starałem się, jak mogłem. Myślałem, że cała zagadka tkwi w umiejętnym użyciu języka, ale to przecież ona była ekspertem. - Chryste - powiedział całkiem głośno Pułkownik. - Tragedia, ta nieszczęsna bestia już puka do naszych drzwi. Lecz my nie zwracaliśmy na niego uwagi. Alaska przesunęła moją rękę ze swojej talii na piersi pod podkoszulkiem i poczułem, jak moje palce suną ostrożnie po jej biustonoszu, kreśląc zarys jej piersi, a potem zamykają jedną z nich w mojej dłoni, delikatnie ją uciskając. „Jesteś w tym dobry”, szepnęła. Kiedy mówiła, jej usta ani na chwilę nie odrywały się od moich. Nasze ruchy doskonale się zestroiły, a moje ciało znalazło się pomiędzy jej nogami. - To taka cudowna zabawa - szepnęła - ale mnie tak strasznie chce się spać. Ciąg dalszy nastąpi? - całowała mnie jeszcze przez chwilę, a ja usiłowałem nie dopuścić, aby nasze usta się rozłączyły, ale ona wysunęła się spode mnie, ułożyła głowę na mojej piersi i natychmiast zasnęła. Nie uprawialiśmy seksu. Nie rozebraliśmy się. Nie dotknąłem jej nagich piersi, a jej ręce nigdy nie zawędrowały niżej niż do moich bioder. Ale to nie miało znaczenia. Patrząc, jak śpi, wyszeptałem: - Kocham cię, Alasko Young. Właśnie kiedy zapadałem w sen, odezwał się Pułkownik: - Koleś, czy ty właśnie obściskiwałeś się z Alaską? - Tak. - To się źle skończy - powiedział do siebie. I wtedy zasnąłem. Głębokim snem, w którym wciąż jeszcze czułem na języku jej smak, tym snem, który nie daje wytchnienia, ale i tak trudno się z niego obudzić. Przez sen usłyszałem, jak dzwoni telefon. Tak mi się zdaje. I zdaje mi się, chociaż nie mogę być pewien, że poczułem, jak Alaska wstaje. Zdaje mi się, że usłyszałem, jak wychodzi. Chyba tak. Nie mam pojęcia, jak długo jej nie było. Ja i Pułkownik obudziliśmy się jednak, kiedy wróciła, kiedykolwiek to miało miejsce, bo trzasnęła drzwiami. Szlochała, podobnie jak tego ranka po Święcie Dziękczynienia, tylko bardziej gwałtownie. - Muszę wyjechać! - łkała. - Ale co się stało? - zapytałem. - Zapomniałam! Boże, ile razy muszę wszystko spieprzyć! - zaszlochaia. Nie było nawet czasu, żeby się zastanowić, oczym mogła zapomnieć, bo wrzasnęła: - PO PROSTU MUSZĘ JECHAĆ. POMÓŻCIE MI STĄD WYJECHAĆ!

- Dokąd musisz jechać? Usiadła i położyła głowę na kolanach, łkając. - Proszę was tylko, byście odwrócili uwagę Orła, tak żebym mogła jechać. Proszę. Pułkownik i ja, czując się równie winni, powiedzieliśmy równocześnie: - Okej. - Tylko nie włączaj świateł - ostrzegł ją Pułkownik. Jedź powoli i nie włączaj świateł. Jesteś pewna, że wszystko dobrze? - Zajebiście - powiedziała. - Pomóżcie mi tylko na chwilę pozbyć się Orła - jej łkanie momentami przechodziło w niemal dziecięce piski. - Boże, mój Boże, tak mi przykro. - Dobra - powiedział Pułkownik. - Zapal silnik, kiedy usłyszysz drugą serię. Wyszliśmy. Nie powiedzieliśmy: „Nie jedź. Jesteś pijana”. Nie powiedzieliśmy: „Nie pozwolimy ci wsiąść do tego samochodu, kiedy jesteś zdenerwowana”. Nie powiedzieliśmy: „Nigdzie nie pojedziesz sama. Jedziemy z tobą”. Nie powiedzieliśmy: „To może zaczekać do jutra. Cokolwiek to jest, wszystko może poczekać”. Poszliśmy do łazienki, zabraliśmy spod umywalki trzy opakowania petard, które nam zostały, i pobiegliśmy pod dom Orła. Nie byliśmy pewni, czy znowu nam się uda. Ale nawet się udało. Orzeł wypadł z domu jak wicher, kiedy tylko wystrzeliliśmy pierwszą serię - zdaje się, że tylko na to czekał - a my rzuciliśmy się biegiem do lasu, starając się wyprowadzić go dostatecznie daleko, aby nie słyszał, jak Alaska wyjeżdża z kampusu. Potem zawróciliśmy, przechodząc strumień w bród, aby zyskać na czasie, wślizgnęliśmy się przez okno do pokoju 43 i zasnęliśmy jak niemowlęta. Pułkownik spał tym nieprzynoszącym wytchnienia snem pijanego, a ja leżałem na dolnym łóżku, czując mrowienie w wargach, jakbym ciągle jeszcze się całował, i zapewne przespalibyśmy nasze poranne lekcje, gdyby Orzeł nie obudził nas o 8.00 trzykrotnym zdecydowanym pukaniem do drzwi. Gdy je otworzył, przewróciłem się na bok, a światło poranka zalało pokój. - Wszyscy macie iść do sali gimnastycznej - powiedział. Zmrużyłem oczy, patrząc w jego stronę; w powodzi jaskrawego słonecznego blasku stał się prawie niewidoczny. - W tej chwili - dodał i już wiedziałem. Koniec z nami. Zostaliśmy złapani. Za dużo raportów. Za dużo picia w zbyt krótkim czasie. Dlaczego musieli pić wczoraj wieczorem? I wtedy znowu poczułem w ustach jej smak: wino, dym papierosowy, Chap Stick i Alaska, i zastanawiałem

się, czy pocałowała mnie dlatego, że była pijana. „Nie wyrzucaj mnie”, pomyślałem. „Nie. Dopiero zacząłem się z nią całować”. Jakby wysłuchując moich modlitw, Orzeł rzekł: - Nie, to nie o was chodzi. Ale musicie zaraz iść do sali gimnastycznej. Usłyszałem, jak Pułkownik przewraca się na bok nade mną. - Co się stało? - Coś strasznego - powiedział Orzeł i zamknął za sobą drzwi. Podnosząc z podłogi parę dżinsów, Pułkownik powiedział: - To już się zdarzyło kilka lat temu. Kiedy zmarła żona Hyde’a. Zdaje się, że teraz przyszła kolej na Starego. Biedny skurczybyk i tak był o krok od przejścia do tamtego świata - spojrzał na mnie nabiegłymi krwią, półprzymkniętymi oczami i ziewnął. - Wyglądasz na trochę skacowanego - zauważyłem. Zamknął oczy. - W takim razie, Klucha, nieźle umiem zachowywać pozory, bo w istocie jestem bardzo skacowany. - Całowałem się z Alaską. - Wiem. Nie byłem aż tak pijany. Chodźmy. Przeszliśmy przez podwórko do sali gimnastycznej. Miałem na sobie workowate dżinsy i bluzę od dresu bez koszuli pod spodem, a na głowie szczególnie niechlubny fryz z wyrka. Wszyscy nauczyciele rozeszli się po internacie, pukając do drzwi, ale nie widziałem wśród nich Hyde’a. Wyobraziłem sobie, jak leży martwy w swoim domu, i zastanawiałem się, kto go znalazł i skąd wiedzieli o wszystkim, zanim nie zjawił się na lekcji. - Nie widzę doktora Hyde’a - powiedziałem do Pułkownika. - Biedny skurczybyk. Kiedy przyszliśmy, sala gimnastyczna była wypełniona do połowy. W środku boiska do koszykówki, w pobliżu trybun, ustawiono podwyższenie. Usiadłem w drugim rzędzie, a Pułkownik tuż przede mną. Czułem się rozdarty między smutkiem z powodu Hyde’a a podnieceniem na myśl o Alasce i bliskości jej ust szepczących: „Ciąg dalszy nastąpi?”. I nawet nie przeszło mi to przez myśl - nawet kiedy doktor Hyde wszedł, powłócząc nogami, do sali gimnastycznej i powoli, drobnymi kroczkami zbliżał się do mnie i do Pułkownika. Szturchnąłem Pułkownika w ramię i powiedziałem: „Hyde przyszedł”, a Pułkownik odparł: „O, kurde”, a ja na to: „Co?”. A on: „Gdzie Alaska?”, a ja: „O nie”, a on: „Klucha,

czy ona jest tutaj, czy nie?” - i obydwaj wstaliśmy i przyjrzeliśmy się twarzom zebranych w sali gimnastycznej. Orzeł podszedł do podwyższenia i zapytał: - Czy są już wszyscy? - Nie - odezwałem się. - Nie ma Alaski. Orzeł popatrzył ze swojego podwyższenia. - Czy są wszyscy pozostali? - Nie ma Alaski! - Dobrze, Miles. Dziękuję. - Nie możemy zacząć bez Alaski. Orzeł znowu popatrzył na mnie. Płakał, nie wydając z siebie żadnego dźwięku, zupełnie bezgłośnie. Łzy po prostu spływały mu po brodzie i spadały na jego sztruksowe spodnie. Wlepił we mnie wzrok, ale nie było to Spojrzenie Wiecznego Potępienia. Z twarzą mokrą od łez Orzeł wyglądał, jakby, ni mniej, ni więcej, było mu przykro. - Proszę, psorze - powiedziałem. - Czy moglibyśmy zaczekać na Alaskę? - poczułem na sobie spojrzenie ich wszystkich, usiłując zrozumieć to, co już wiedziałem, ale w co nie potrafiłem uwierzyć. Orzeł jeszcze raz spojrzał z podwyższenia i przygryzł dolną wargę. - Zeszłej nocy Alaska Young miała okropny wypadek - łzy popłynęły mu jeszcze obfitszym strumieniem - i zabiła się. Alaska zginęła. Na chwilę w sali gimnastycznej zapanowała absolutna cisza. Nigdy nie było tu tak cicho, nawet w chwilach, kiedy Pułkownik ośmieszał zawodników przeciwnej drużyny przygotowujących się do rzutu wolnego. Wbiłem wzrok w tył głowy Pułkownika. Gapiłem się tylko na jego gęstą, bujną czuprynę. Przez chwilę było tak cicho, że można było usłyszeć, jak stu dziewięćdziesięciu uczniów wstrzymuje oddech w próżni wywołanej zbiorowym szokiem, który jakby odciął dopływ powietrza. Pomyślałem: „To wszystko moja wina”. Pomyślałem: „Nie czuję się najlepiej”. Pomyślałem: „Chyba zwymiotuję”. Wstałem i wybiegłem na zewnątrz. Udało mi się dobiec do kubła na śmieci stojącego na zewnątrz sali gimnastycznej, półtora metra od podwójnych drzwi. Zgięło mnie wpół nad butelkami po Gatorade i niedojedzonymi hamburgerami z McDonalda, ale niewiele z tego wynikło. Szarpało mną tylko, napinały się mięśnie mojego brzucha, dysząc, otwierałem gardło, z którego wydobywały się tylko raz po raz gardłowe beknięcia, imitujące wymioty.

Krztusząc się i pokasłując, ze wszystkich sił próbowałem złapać oddech. Jej usta. Jej martwe, zimne usta. Ciąg dalszy nie nastąpi. Wiedziałem, że była pijana. Wyprowadzona z równowagi. Oczywiście, nie pozwala się prowadzić samochodu komuś, kto jest pijany i przy tym wkurzony. Oczywiście. Chryste, Miles, kurde, co ci jest? I dopiero wtedy na stertę śmieci bryznęły rzygowiny. Cokolwiek, co pozostało mi po niej w ustach, jest tutaj, w tym kontenerze na śmieci. A potem jeszcze raz, więcej - a potem, w porządku, tylko spokojnie, w porządku, naprawdę nie umarła. Nie umarła. Żyje. Żyje gdzieś. Jest w lesie. Alaska ukrywa się w lesie i nie umarła; ukrywa się tylko. Robi nam tylko makabryczny kawał. To tylko Ekstraspecjalny Numer Alaski Young. To cała Alaska, zabawna, swawolna i nie mająca pojęcia, kiedy ani w jaki sposób należy dać sobie na wstrzymanie. Wtedy poczułem się znacznie lepiej, bo ona przecież wcale nie umarła. Wróciłem do sali gimnastycznej, gdzie panował kompletny chaos. Przypominało to coś, co widzi się w telewizji, coś jakby specjalne wydanie reportażu o rytuałach pogrzebowych na kanale National Geographic. Zobaczyłem, jak Takumi stoi nad Larą, trzymając ręce na jej ramionach. Zobaczyłem obciętego na jeża Kevina, jak siedzi z głową zwieszoną na kolana. Dziewczyna o nazwisku Molly Tan, która uczyła się razem z nami na matmę, wyła, bijąc się pięściami po udach. Wszyscy ci, których trochę znałem, i ci, których w ogóle nie znałem, wszyscy w stanie totalnego chaosu. Zobaczyłem Pułkownika z kolanami podciągniętymi pod brodę, leżącego na boku na trybunie, obok Madame O’Malley, która wyciąga rękę w stronę jego ramienia, ale nie dotyka go. Pułkownik wrzeszczał. Robił wdech, a potem wydawał z siebie wrzask. Wdech. Wrzask. Wdech. Wrzask. Z początku myślałem, że to był tylko nieartykułowany wrzask. Ale po kilku oddechach zauważyłem pewną powtarzalność. Po kilku następnych oddechach zauważyłem, że Pułkownik wrzeszczy jakieś słowa. Krzyczał: „Tak bardzo przepraszam”. Madame O’Malley chwyciła go za rękę. „Nie masz za co przepraszać, Chip. Nie mogłeś nic zrobić”. Gdyby tylko wiedziała. A ja tylko stałem i przyglądałem się całej scenie, myśląc otym, że Alaska nie umarła, kiedy poczułem na swoim ramieniu czyjąś dłoń. Odwróciłem się i zobaczyłem Orła. Powiedziałem: „Myślę, że ona robi nam głupi kawał”, a on odparł: „Nie, Miles, nie. Przykro mi”. Poczułem, jak policzki oblewa mi fala gorąca i powiedziałem: „Ona jest w tym naprawdę dobra. Ona jest do tego zdolna”, a on na to: „Widziałem ją. Przykro mi”. - Co się stało?

- Ktoś puszczał w lesie petardy - powiedział, a ja zacisnąłem powieki, stając wobec nieuchronnego faktu: zabiłem ją. - Wyszedłem za nimi, ale zdaje się, że ona już wyjechała z kampusu. Było późno. Jechała autostradą 1-65, południową obwodnicą miasta. Zarzuciło przyczepą ciężarówki; oba pasy jezdni zostały zablokowane. Na miejsce właśnie dojechał radiowóz policyjny. Alaska uderzyła w niego, nawet nie próbując skręcić. Sądzę, że musiała być pod bardzo silnym wpływem alkoholu. Policjanci mówili, że czuć było od niej alkohol. - Skąd pan to wie? - zapytałem. - Widziałem ją, Miles. Rozmawiałem z policją. To się stało błyskawicznie. Kierownica wbiła się jej w żebra. Tak mi przykro. I zapytałem: „Widział ją pan?”, a on odparł, że tak; zapytałem, jak wyglądała, a on odpowiedział, że tylko odrobina krwi ciekła jej z nosa. Usiadłem na podłodze sali gimnastycznej. Słyszałem, jak Pułkownik ciągle wrzeszczy, i skuliłem się, czując na plecach czyjeś ręce, ale widziałem tylko ją, jak leży naga na metalowym stole, strużka krwi cieknie z jej kształtnego nosa, jej otwarte zielone oczy wpatrzone są w przestrzeń, kąciki warg uniesione lekko, w sposób przypominający uśmiech; pamiętam jej ciepło na mojej skórze, jej ciepłe i miękkie wargi na moich wargach. Razem z Pułkownikiem wracamy do pokoju w milczeniu. Gapię się na ziemię pod moimi stopami. Nie mogę przestać myśleć, że ona nie żyje, i nie mogę przestać myśleć o tym, że to niemożliwe, by nie żyła. Ludzie nie umierają tak po prostu. Nie mogę złapać oddechu. Boję się, jakby ktoś mi powiedział, że po lekcjach skopie mi dupę, a teraz jest już szósta przerwa i dobrze wiem, co mnie czeka. Dzisiaj jest tak zimno - prawie mroźnie - a ja wyobrażam sobie, że biegnę w stronę strumienia i rzucam się do niego na główkę, a strumień jest tak płytki, że kamienie ocierają mi ręce, a moje ciało zanurza się w zimnej wodzie, szok wywołany zimnem ustępuje odrętwieniu, a ja zostaję w wodzie i spływam unoszony jej falami najpierw do rzeki Cahaba, potem do rzeki Alabama, zatoki Mobile i w końcu do Zatoki Meksykańskiej. Pragnę wsiąknąć w brązową, szeleszczącą trawę, po której stąpamy z Pułkownikiem, w milczeniu wracając do naszego pokoju. Ma takie duże stopy, zbyt duże jak na jego niewielką posturę, i nowe, niemarkowe tenisówki, w których chodzi, od kiedy nasrali mu do starych, wyglądają prawie jak buty klauna. Myślę o japonkach Alaski zwisających z jej palców u nóg z pomalowanymi na niebiesko paznokciami, gdy huśtaliśmy się na huśtawce nad jeziorem. Czy trumna będzie otwarta? Czy w kostnicy będą potrafili odtworzyć jej uśmiech? Ciągle jeszcze słyszę, jak mówi: „To cudowna zabawa, ale okropnie chce mi się spać. Ciąg dalszy nastąpi?”.

Ostatnie słowa dziewiętnastowiecznego kaznodziei Henry’ego Warda Beechera to: „Stoję przed wielką tajemnicą”. Poeta Dylan Thomas, który lubił dobrze wypić, co najmniej tak samo jak Alaska, powiedział na chwilę przed śmiercią: „Wypiłem osiemnaście szklanek czystej whisky. Sądzę, że to rekord”. Ulubieńcem Alaski był dramatopisarz Eugene O’Neill: „Urodzony w pokoju hotelowym i - do diabła - zmarły w pokoju hotelowym”. Nawet ofiary wypadków samochodowych mają niekiedy czas, aby wygłosić ostatnie słowa. Księżna Diana powiedziała: „0 Boże. Co się stało?”. James Dean, gwiazda filmowa, powiedział: „Muszą nas zobaczyć”, na chwilę przed tym, jak zderzył się swoim porsche z innym samochodem. Znam tyle ostatnich kwestii. Ale nigdy nie poznam jej ostatnich słów. Wyprzedzam go o kilka kroków, więc dopiero po chwili uświadamiam sobie, że Pułkownik upadł. Odwracam się, on leży twarzą do ziemi. - Musisz wstać, Chip. Musisz wstać. Musimy wrócić do pokoju. Pułkownik podnosi głowę z ziemi, odwraca ją w moją stronę, patrzy mi prosto w oczy i mówi: - Nie. Mogę. Oddychać. Ale przecież może oddychać, wiem to, bo oddycha nadmiernie głęboko, jakby próbował przywrócić oddech umarłemu. Podnoszę go, a on pada mi w ramiona i zaczyna szlochać, mówiąc znowu: „Tak mi przykro”, raz po raz. Nigdy przedtem się nie obejmowaliśmy, ja i Pułkownik, i niewiele można w takiej sytuacji powiedzieć, bo powinno mu być przykro, dlatego tylko kładę rękę na jego karku i mówię jedyną prawdziwą rzecz, na jaką stać mnie w tej. chwili: „Mnie też jest przykro”. w końcu nadszedł, a jasne słońce wdarło się przez żaluzje, zdezelowany grzejnik jakoś nie mógł nas ogrzać, więc razem z Pułkownikiem siedziałem bez słów na tapczanie. Pułkownik czytał almanach. Poprzedniego wieczoru wyszedłem mimo zimna, aby zadzwonić do rodziców, i tym razem, kiedy powiedziałem: „Hej, tu Miles”, a mama odpowiedziała swoim zwyczajowym: „Co się stało? Wszystko w porządku?”, mogłem bez wahania powiedzieć, że nie, nie wszystko jest w porządku. Wtedy tata wziął słuchawkę. - Co się stało? - zapytał. - Nie wrzeszcz - powiedziała mama. - Nie wrzeszczę. To ten telefon. - No to mów ciszej - powiedziała; i tak, zanim zdołałem coś powiedzieć, minęło trochę czasu, ale kiedy wreszcie pozwolili mi dojść do słowa, minęło trochę czasu, zanim zdołałem sformułować to zdanie - moja przyjaciółka Alaska zginęła w wypadku

samochodowym. Wbiłem wzrok w numery i wiadomości nagryzmolone na ścianie obok telefonu. - Och, Miles - powiedziała mama. - Tak mi przykro. Chcesz wrócić do domu? - Nie - odparłem. - Chcę być tutaj... Nie mogę w to uwierzyć - co wciąż po części było prawdą. - To straszne - powiedział tata. - Biedni ci jej rodzice. „Biedny rodzic”, pomyślałem. Zacząłem zastanawiać się nad jej tatą. Nie umiałbym nawet sobie wyobrazić, co by zrobili moi rodzice, gdybym umarł. Prowadząc po pijanemu. Boże, jeśli jej ojciec dowie się tego kiedyś, rozszarpie mnie i Pułkownika na strzępy. - Co możemy zrobić dla ciebie w tej chwili? - zapytała mama. - Chciałem tylko, żebyście podnieśli słuchawkę. Chciałem, żebyście odebrali telefon, i zrobiliście to - usłyszałem, jak ktoś pociąga nosem za moimi plecami, nie wiedziałem, czy z zimna, czy może z żalu, i powiedziałem do rodziców: - Ktoś czeka na telefon. Muszę lecieć. Całą noc czułem się owładnięty paraliżującą niemotą, ogarnięty śmiertelnym strachem. Czego się w ogóle tak bałem? To się już stało. Ona była martwa. Czułem na skórze jej ciepło i delikatność, mój język w jej ustach, a ona śmiała się, próbując mnie nauczyć, wzbogacić moje umiejętności, obiecując, że ciąg dalszy nastąpi. A teraz... A teraz z każdą godziną była coraz zimniejsza, coraz bardziej martwa z każdym moim oddechem. Pomyślałem: „Oto właśnie jest strach: zgubiłem coś ważnego i nie potrafię tego odnaleźć, choć tak bardzo tego potrzebuję. To jest strach podobny do tego, którego doświadczałby ktoś, kto zgubił okulary i poszedł do optyka, a tam powiedzieli mu, że na świecie zabrakło okularów i będzie musiał radzić sobie bez nich”. Kilka minut przed ósmą rano Pułkownik oznajmił ot tak: - Dzisiaj chyba na lunch będzie bufrido. - No tak - odrzekłem. - Jesteś głodny? - Boże święty, nie. Ale wiesz, to ona nadała mu tę nazwę. Kiedy tu przyjechaliśmy, nazywało się po prostu „smażone burrito”. Alaska zaczęła nazywać je „bufrido”, podchwycili to inni i w końcu Maureen oficjalnie zmieniła nazwę - umilkł na chwilę. - Nie wiem, co robić, Miles. - Właśnie. Rozumiem cię. - Skończyłem uczyć się na pamięć stolic. - Stanów? - Nie. To było w piątej klasie. Stolic państw. Wymień jakiś kraj.

- Kanada - powiedziałem. - Coś trudniejszego. - Hmm. Uzbekistan? - Taszkient - nie zastanawiał się ani przez moment. Miał to na końcu języka, jakby cały czas tylko czekał na to, żebym powiedział: „Uzbekistan”. - Chodźmy zapalić. Poszliśmy do łazienki. Włączyliśmy prysznic. Pułkownik wyjął z kieszeni dżinsów pudełko zapałek i potarł zapałkę odraskę. Nie zapaliła się. Spróbował jeszcze raz - znowu się nie udało - i jeszcze raz, uderzając o pudełko z narastającą furią, aż w końcu rzucił pudełkiem o ziemię i wrzasnął: CHOLERA JASNA! - W porządku - powiedziałem, sięgając do kieszeni po zapalniczkę. - Nie, Klucha, nic nie jest w porządku - powiedział, rzucając papierosa i wstając w nagłym przypływie złości. - Do jasnej cholery! Boże, jak to się mogło stać? Jak mogła być taka głupia! Nigdy nie mogła niczego najpierw przemyśleć. Ta jej cholerna impulsywność. Chryste. Nic nie jest w porządku. Nie mogę uwierzyć, że była taka głupia! - Powinniśmy byli ją powstrzymać - powiedziałem. Pułkownik sięgnął do kabiny, żeby zakręcić cieknącą nikłym strumieniem wodę, a potem uderzył otwartą dłonią w pokrytą kafelkami ścianę. - Jasne, wiem, że powinniśmy byli ją powstrzymać. Ale nie powinniśmy byli w ogóle stawać przed taką koniecznością. Trzeba jej było pilnować jak jakiegoś trzylatka. Raz zrobisz coś źle, a ona od razu ci umiera. Chryste! Gonię w piętkę. Idę się przejść. - Dobra - odparłem, starając się nie podnosić głosu. - Przepraszam - powiedział. - Czuję się jak kompletny kretyn. Jakbym miał umrzeć. - Możesz umrzeć - rzekłem. - No tak, jasne. Mogę. Nigdy nic nie wiadomo. To tylko... to tylko tak: PUF. I już cię nie ma. Poszedłem z nim do pokoju. Pułkownik chwycił leżący na łóżku almanach, zapiął kurtkę, zamknął drzwi i PUF. Już go nie było. Wraz z porankiem zjawili się goście. Godzinę po wyjściu Pułkownika nasz dyżurny od nawalania, Hank Walsten, wpadł, aby zaproponować mi porcję trawy, której z godnością odmówiłem. Hank uściskał mnie ze słowami: - Przynajmniej to była błyskawiczna śmierć. Przynajmniej obyło się bez bólu. Wiedziałem, że tylko próbuje pomóc, ale on nie pojmował. Był ból. Tępy, niekończący się ból w moich wnętrznościach, który nie chciał odejść, nawet kiedy ukląkłem na przejmująco zimnych kafelkach w łazience, na próżno starając się zwymiotować.

A tak w ogóle, co to jest „błyskawiczna śmierć”? Jak długo trwa? Sekundę? Dziesięć? Straszny musiał być ból, który czuła w ciągu tych ostatnich kilku sekund, gdy pękło jej serce, padły płuca, zabrakło powietrza, krew nie dochodzila do mózgu, pozostała tylko czysta panika. Co to, do cholery, znaczy „błyskawiczny”? Nic nie jest błyskawiczne. Ryż błyskawiczny gotuje się pięć minut, błyskawiczny pudding - godzinę. Wątpię, czy chwila oślepiającego bólu wydaje się błyskawiczna. Czy zdążyło przebiec jej przed oczami całe życie? Czy byłem tam? A Jake? Pamiętam, jak obiecała, że ciąg dalszy nastąpi, ale wiedziałem też, że ten ostatni raz jechała na północ, na północ w kierunku Nashville, gdzie mieszkał Jake. Może to nic dla niej nie znaczyło, może był to po prostu kolejny wyraz jej rozbuchanej impulsywności. Nie zwracałem uwagi na ciągle stojącego w drzwiach Hanka, patrząc na nienaturalnie ciche podwórko internatu i zastanawiając się, czy to miało dla niej jakieś znaczenie, i mogę sobie powiedzieć jedynie, że oczywiście, tak, przecież obiecała. Że ciąg dalszy nastąpi. Chwilę później zjawiła się Lara, z podpuchniętymi oczami. - Co się stało? - zapytała, kiedy ją przytuliłem, wspinając się na palce, by móc położyć podbródek na czubku jej głowy. - Nie wiem - odpowiedziałem. - Widziałeś ją tamtej nocy? - zapytała, wtulona w mój obojczyk. - Upiła się - powiedziałem. - Pułkownik i ja poszliśmy spać, a ona chyba wyjechała z kampusu - i taka wersja wydarzeń stała się standardowym kłamstwem. Poczułem, jak palce Lary, mokre od łez, przyciskają moją dłoń, i zanim zdążyłem to przemyśleć, wyrwałem rękę z jej ręki. - Przepraszam - powiedziałem. - Nie ma sprawa - odparła. - Będem w moim pokoju, gdybyś chciał do mnie przyjść. Nie poszedłem do niej. Nie wiedziałem, co jej powiedzieć - uwikłany w trójkąt miłosny o jednym martwym wierzchołku. Tego popołudnia wszyscy jeszcze raz zgromadziliśmy się w sali gimnastycznej na zebraniu z udziałem mieszkańców miasta. Orzeł ogłosił, że szkoła wynajmie w niedzielę autokar, który zawiezie uczniów na pogrzeb w Vine Station. Gdy podnieśliśmy się z miejsc po zakończeniu zebrania, zauważyłem idących w moją stronę Takumiego i Larę. Lara dostrzegła mój wzrok i uśmiechnęła się blado. Odwzajemniłem uśmiech, ale szybko odwróciłem się i ukryłem wśród tłumu opuszczającego salę gimnastyczną. Śpię, a Alaska, unosząc się w powietrzu, wpływa do pokoju. Jest naga i nietknięta. Jej piersi, których dotykałem tylko przez chwilę i w ciemnościach, są świetliste i pełne. Unosi się

kilka cali nade mną, a ja czuję na twarzy jej ciepły i słodki oddech, jak łagodny powiew wśród wysokich traw. - Cześć - mówię. - Tęskniłem za tobą. - Dobrze wyglądasz, Klucha. - Ty też. - Jestem zupełnie naga - mówi, śmiejąc się. - Jak to się stało, że jestem całkiem naga? - Chcę tylko, żebyś została - mówię. - Nie - odpowiada i opada na mnie całym ciężarem swego martwego ciała, przygniatając mi pierś, pozbawiając oddechu. Jest zimna i mokra, jak topniejący lód. Ma rozpołowioną głowę, różowoszara maź sączy się z rozcięcia w jej czaszce i skapuje mi na twarz, a jej ciało śmierdzi formaldehydem i psującym się mięsem. Krztuszę się i przerażony spycham ją z siebie. Obudziłem się, spadając z łóżka, i wylądowałem z hukiem na podłodze. Dzięki Bogu, że jestem facetem, który lubi spać na dolnym piętrze. Spałem czternaście godzin. Był poranek. „Środa”, pomyślałem. Jej pogrzeb w niedzielę. Zastanawiałem się, czy Pułkownik do tego czasu zdąży wrócić igdzie w ogóle jest. Musi wrócić na pogrzeb, bo nie mogę iść sam, a iść z kimkolwiek innym znaczy iść samemu. Zimny wiatr walił o drzwi i targał drzewami za oknem z taką siłą, że słyszałem go z naszego pokoju, kiedy siedziałem na łóżku i myślałem o Pułkowniku gdzieś tam, jak pochylając głowę i zaciskając zęby, idzie nie wiadomo dokąd pod wiatr. Była piąta rano, a ja czytałem biografię podróżnika Meriwethera Lewisa (znanego w tandemie z Clarkiem), starając się nie zasnąć, kiedy otwarły się drzwi i do pokoju wszedł Pułkownik. Jego blade ręce drżały i almanach, który w nich trzymał, wyglądał jak marionetka tańcząca bez sznurków. - Zimno ci? - zapytałem. Skinął głową, ściągnął adidasy i wgramolił się do mojego łóżka, na dolnym piętrze, podciągając kołdrę pod brodę. Szczękał zębami, jakby nadawał w alfabecie Morse’a. - Jezu. Wszystko z tobą w porządku? - Już lepiej. Cieplej - powiedział. Mała, trupioblada dłoń wysunęła się spod kołdry. Potrzymaj mnie za rękę, dobrze? - Co takiego jest, do diabła, w Montevallo? - zapytałem. - Nic szczególnego. Po prostu szedłem, aż zrobiło mi się za zimno i wtedy zawróciłem.

- Nie spałeś? - Skąd! Sny są straszne. W moich snach ona nie wygląda nawet tak jak dawniej. Nawet nie pamiętam już, jak kiedyś wyglądała. Puściłem jego dłoń, wziąłem zeszłoroczny rocznik szkolny i znalazłem jej zdjęcie. Na czarnobiałej fotografii ma na sobie swój pomarańczowy top i obcięte dżinsy sięgające do połowy chudych ud, a na szeroko otwartych ustach widnieje zastygły uśmiech, gdy lewą ręką obejmuje w chwycie zapaśniczym głowę Takumiego. Włosy opadają jej na twarz, zasłaniając policzki. - No właśnie - powiedział Pułkownik. - Tak. Zmęczyło mnie to jej denerwowanie się bez powodu. To, że robiła się nagle nadąsana i wspominała coś o przeklętym, przygniatającym ją ciężarze jakiejś tragedii albo czymś takim, ale nigdy nie chciała powiedzieć, co się stało, nigdy nie miała żadnego pieprzonego powodu, żeby być smutna. A ja uważam, że powinno się mieć powód. Rzuciła mnie dziewczyna, więc jestem smutny. Przyłapali mnie na paleniu, więc jestem wkurzony. Boli mnie głowa, więc jestem marudny. Ona nigdy nie miała powodu, Klucha. Po prostu zmęczyło mnie to, że musiałem tolerować jej dramatyzm. No i po prostu pozwoliłem jej jechać. Chryste. Zmienność jej nastrojów też czasem mnie drażniła, ale nie tamtej nocy. Tamtej nocy pozwoliłem jej jechać, ponieważ mi kazała. Właśnie takie proste było to dla mnie - i takie głupie. Dłoń Pułkownika była taka drobna. Uścisnąłem ją mocno, pozwalając jego chłodowi przenikać moje ciało, a mojemu ciepłu wsączać się w niego. - Nauczyłem się na pamięć danych o liczbie ludności - powiedział. - Uzbekistan. - Dwadzieścia cztery miliony siedemset pięćdziesiąt pięć tysięcy pięćset dziewiętnaście. - Kamerun - powiedziałem, ale było już za późno. Zasnął z ręką bezwładnie spoczywającą w mojej. Wsunąłem ją z powrotem pod kołdrę i wdrapałem się na jego łóżko, przynajmniej na tę noc zamieniając się w „człowieka z piętra”. Zasnąłem, wsłuchany w odgłos jego powolnych, równych oddechów; jego upór w końcu został złamany przez niezwyciężone zmęczenie. Tej niedzieli wstałem po trzech godzinach snu i pierwszy raz od dłuższego czasu wziąłem prysznic. Włożyłem mój jedyny garnitur. Omal nie zostawiłem go w domu, ale mama stwierdziła, że nigdy nie wiadomo, kiedy może się przydać, i jak widać, miała rację.

Pułkownik nie miał garnituru i z racji swojej postury nie mógł pożyczyć go od żadnego z uczniów Creek, więc włożył czarne spodnie i szarą koszulę zapinaną na guziki. - Jak mniemam, krawat z flamingami nie bardzo mi do tego pasuje - powiedział, wkładając czarne skarpetki. - Zważywszy na okazję, jest nieco frywolny - odrzekłem. - Nie mogę założyć go do opery - powiedział Pułkownik z bladym uśmiechem. - Nie mogę założyć go na pogrzeb. Nie mogę użyć go, by się na nim powiesić. Jest dość bezużyteczny, jak to krawaty. Pożyczyłem mu swój. Szkoła wynajęła autokar, który miał zabrać uczniów do miasta rodzinnego Alaski, położonego na północ od szkoły, Vine Station, ale Lara, Pułkownik, Takumi i ja pojechaliśmy SUVem Takumiego, wybierając boczne drogi, żeby nie mijać tego miejsca na autostradzie. Gapiłem się przez okno, obserwując, jak podmiejskie zabudowania Birmingham rzedną, przechodząc we wzgórza o łagodnych zboczach i pola północnej Alabamy. Takumi opowiedział Larze bez żenady, jak cycek Alaski został w lecie użyty jako klakson, a Lara roześmiała się. Wtedy właśnie zobaczyłem Alaskę pierwszy raz, a teraz mieliśmy zobaczyć ją po raz ostatni. Bardziej niż cokolwiek innego bolała mnie niesprawiedliwość, bezsporna niesprawiedliwość faktu, że można kochać kogoś, kto mógł odwzajemnić twoją miłość, ale już nie może, bo jest po prostu martwy - i kiedy to sobie uświadomiłem, pochyliłem się, opierając czoło na tyle zagłówka Takumiego, i zacząłem płakać i jęczeć, czując nie tyle smutek, ile właśnie ból. Bolało, i to nie w sensie przenośnym. Bolało, jakby ktoś mnie bił. Ostatnie słowa Meriwethera Lewisa to: „Nie jestem tchórzem, jestem silny. Tak trudno jest umrzeć”. Nie wątpię, że to prawda, ale umieranie nie może być trudniejsze niż bycie zostawionym przez umarłego. Myślałem oLewisie, wchodząc za Larą do kaplicy przy jednopiętrowym domu pogrzebowym w Vine Station w Alabamie, mieście w każdym calu tak ponurym i przygnębiającym, jak zawsze przedstawiała je Alaska. W kaplicy pachniało pleśnią i środkiem dezynfekującym, a żółta tapeta w hallu łuszczyła się na brzegach. - Wszyscy na pogrzeb panny Young? - zapytał Pułkownika jakiś facet. Pułkownik kiwnął głową. Wprowadzono nas do dużego pomieszczenia z rzędami składanych krzeseł, w którym znajdował się tylko jeden mężczyzna. Klęczał przed trumną ustawioną w głębi kaplicy. Trumna była zamknięta.’Zamknięta. Nigdy już jej nie zobaczę. Nie mogę ucałować jej czoła. Nie mogę zobaczyć jej ten ostatni raz. Ale musiałem, musiałem ją zobaczyć, więc

zapytałem o wiele za głośno: „Dlaczego trumna jest zamknięta?”, a mężczyzna, którego wydatny brzuszek wypychał przyciasny garnitur, odwrócił się i podszedł do mnie. - Jej matka - rzekł - jej matka leżała w otwartej trumnie i Alaska powiedziała mi: „Nigdy nie pozwól, by widzieli mnie martwą, tatusiu”, i to dlatego. Tak czy inaczej, synu, tam jej nie ma. Jest u Pana. I położył ręce na moich ramionach, ten człowiek, który sporo przytył, od kiedy ostatnio miał na sobie garnitur, a ja nie mogłem uwierzyć, co mu zrobiłem, patrząc w jego połyskujące zielone oczy podobne do oczu Alaski, tyle że zapadnięte w głąb czaszki i podkrążone, jak u zielonookiego, ciągle jeszcze oddychającego ducha - i nie, nie umieraj, Alasko. Nie umieraj. Uwolniłem się z jego uścisku i podszedłem do trumny, mijając Larę i Takumiego, po czym uklęknąłem przed nią, kładąc ręce na lakierowanym drewnie, ciemnym mahoniu, którego kolor miały jej włosy. Poczułem na ramionach małe dłonie Pułkownika, a na czoło kapnęła mi jego łza, i przez chwilę byliśmy tam tylko w trójkę autobusy z uczniami jeszcze nie przyjechały, a Takumi iLara stali się jakby nieobecni, i była nas tam tylko trójka - trzy ciała, ale dwie osoby - trójka, która wiedziała, co się stało, a pomiędzy nami było zbyt wiele warstw, zbyt wiele nas dzieliło. Pułkownik powiedział: „Tak bardzo chciałbym ją ocalić”, a ja odparłem: „Chip, ona odeszła”, a on powiedział: „Wydawało mi się, że czuję, jak patrzy na nas z góry, ale masz rację. Po prostu odeszła”. Powiedziałem: „O Boże, Alaska. Kocham cię. Kocham cię” - a Pułkownik szepnął: „Tak mi przykro, Klucha. Wiem, że ją kochałeś”, a ja odrzekłem: „Nie. Nie w czasie przeszłym”. Nie była już nawet osobą, tylko rozkładającym się ciałem, ale kochałem ją w czasie teraźniejszym. Pułkownik ukłęknął obok mnie, zbliżył usta do trumny i szepnął: „Wybacz, Alasko. Zasługiwałaś na lepszego przyjaciela”. Czy naprawdę tak trudno jest umrzeć, panie Lewis? Czy tamten labirynt jest naprawdę gorszy od tego? Następny dzień spędziłem w naszym pokoju, grając w nogę na Playstation przy wyłączonym dźwięku, nagle niezdolny do jakiegokolwiek wysiłku, niezdolny w ogóle do niczego. To był Dzień Martina Luthera Kinga, ostatni dzień przed wznowieniem zajęć, a ja nie mogłem myśleć o niczym poza tym, że ją zabiłem. Pułkownik spędził przedpołudnie ze mną, ale potem postanowił pójść do stołówki na klopsa. - Chodźmy - powiedział. - Nie jestem głodny. - Musisz jeść. - Chcesz się założyć? - zapytałem, nie odrywając wzroku od ekranu.

- Chryste. No dobra - westchnął i wyszedł, trzaskając drzwiami. „Ciągle jest strasznie zły”, pomyślałem ze współczuciem. Nie ma powodu, aby był zły. Gniew po prostu odwraca uwagę od wszechogarniającego smutku, świadomości, że ją zabiłeś i zabrałeś jej życie, ukradłeś przyszłość. Wkurzając się, nie naprawisz tego. Cholera. - Jak tam klops? - zapytałem Pułkownika, kiedy wrócił ze stołówki. - Mniej więcej taki jak poprzednio. Czyli klops - Pułkownik usiadł obok mnie. - Orzeł siedział ze mną przy stoliku podczas obiadu. Pytał, czy to my puszczaliśmy wtedy petardy zatrzymałem grę i obróciłem się w jego stronę. Jedną ręką skubał jeden z ostatnich pozostałych na naszym piankowym tapczanie kawałków włókna winylowego. - A ty powiedziałeś...? - Nie wydałem nas. W każdym razie powiedział, że jakaś jej ciotka przyjeżdża jutro, żeby wysprzątać jej pokój. Jeśli więc jest tam coś naszego albo coś, czego jej ciotka wolałaby nie znaleźć... Odwróciłem się z powrotem do ekranu i powiedziałem: - Nie czuję się na siłach, żeby zrobić to dzisiaj. - Więc zrobię to sam - odparł. Odwrócił się i wyszedł, zostawiając otwarte drzwi, i nagle powiało takim ostrym chłodem, że grzejnik nie zdał się na nic, więc zatrzymałem grę i wstałem, żeby zamknąć drzwi, ale kiedy wyjrzałem na zewnątrz, żeby zobaczyć, czy Pułkownik wszedł już do jej pokoju, on stał za naszymi drzwiami. Chwycił mnie za bluzę, uśmiechnął się i powiedział: - Wiedziałem, że nie pozwolisz mi zrobić tego samemu. Wiedziałem - potrząsnąłem głową i przewróciłem oczami, ale poszedłem za nim, mijając automat telefoniczny, do jej pokoju. Od kiedy umarła, nie myślałem o jej zapachu. Lecz kiedy tylko Pułkownik otworzył drzwi, wróciło do mnie wspomnienie tego zapachu: wilgotnego błota, trawy, dymu papierosowego i przebijającej spod nich pozostałości zapachu waniliowego balsamu do skóry. Alaska wdarła się znowu w moją teraźniejszość i tylko takt powstrzymał mnie od zanurzenia twarzy w brudnych ubraniach wypełniających stojący przy komodzie kosz na bieliznę. Jej pokój wyglądał tak, jak go zapamiętałem: setki książek ułożone w stosach wzdłuż ścian, jej lawendowa kołdra zmięta w nogach łóżka, grożący w każdej chwili zawaleniem stos książek na stoliku nocnym, wulkaniczna świeca wyrastająca spod łóżka. Pokój wyglądał tak, jak się tego spodziewałem, ale zapach, jej niepowtarzalny zapach, był wstrząsający. Stałem na środku pokoju z zamkniętymi oczami, wdychając powoli przez nos zapach wanilii i jesiennej

trawy, ale z każdym oddechem zapach tracił wyrazistość, w miarę jak się do niego przyzwyczajałem, i wkrótce Alaska znowu odeszła. - To jest nie do zniesienia - stwierdziłem beznamiętnie i była to prawda. - Boże. Te książki, których nigdy nie przeczyta. Jej Biblioteka Życia. - Kupione na garażowych wyprzedażach i prawdopodobnie skazane na garażową wyprzedaż. - Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz. Kupiono cię na wyprzedaży i na wyprzedaż powrócisz - powiedziałem. - Dobra. Bierzmy się do roboty. Pozbieraj wszystko, czego wolałaby nie znaleźć jej ciotka - zakomenderował Pułkownik i zobaczyłem, jak klęcząc przy otwartej szufladzie jej biurka, wyciąga z niej spięte spinaczami pliki. - Chryste. Ona nie wyrzucała żadnej swojej pracy. Moby Dick. Ethan Frome. Sięgnąłem pod materac jej łóżka, żeby wydobyć prezerwatywy, bo wiedziałem, że chowała je na odwiedziny Jake’a. Schowałem je do kieszeni, a potem podszedłem do komody, szukając wśród bielizny jakichś ukrytych butelek alkoholu albo gadżetów z sex shopu, i Bóg jeden wie, czego jeszcze. Nic nie znalazłem. A potem zabrałem się do książek, gapiąc się na tę poustawianą wzdłuż ścian, grzbietami na zewnątrz, przypadkową kolekcję literatury, która tworzyła świat Alaski. Jedną książkę chciałem zabrać ze sobą, ale nie mogłem jej znaleźć. Pułkownik siedział na podłodze koło łóżka, schylając głowę, żeby pod nie zajrzeć. - Na pewno nie zostawiła żadnego alkoholu? - zapytał. A ja omal nie powiedziałem: „Zakopała go w lesie, przy boisku”, ale uświadomiłem sobie, że Pułkownik nie wie, że ona nigdy nie zaprowadziła go na skraj lasu i nie kazała szukać zakopanego skarbu, że dzieliłem tylko z nią ten mały sekret, więc postanowiłem zatrzymać go dla siebie jak pamiątkę, jakby podzielenie się wspomnieniem miało spowodować, że się ono rozwieje. - Widzisz gdzieś Generała w labiryncie? - zapytałem, przeglądając tytuły na grzbietach książek. - Zdaje mi się, że ma zieloną okładkę. Jest w papierowej okładce i została zalana, więc pewnie napęczniała, ale nie sądzę, aby... Pułkownik przerwał mi: - Jasne, tutaj jest - odwróciłem się i zobaczyłem ją w jego rękach, rozdętą jak akordeon wskutek numeru Longwella, Jeffa i Kevina. Podszedłem do niego, odebrałem mu książkę i usiadłem z nią na łóżku Alaski. Jej podkreślenia i dopiski na marginesach rozmyły się pod wpływem wilgoci, ale książkę w zasadzie dało się czytać i myślałem, że zabiorę ją do

pokoju i spróbuję przeczytać, chociaż to nie biografia. Przekartkowałem ją, szukając tej strony przy końcu: „Wstrząsnęła nim” - znaczy Simonem Bolivarem - „oślepiająca, objawiona przed chwilą prawda, że szaleńcze miotanie się między chorobą a złudnymi marzeniami dobiega właśnie kresu. Reszta była ciemnością. - Cholera! - westchnął. - I jakże ja wyjdę z tego labiryntu!” Cały fragment podkreślony był rozmytym, nasiąkniętym wodą czarnym atramentem. Ale innym atramentem, świeżo błękitnym i z pewnością popowodziowym, narysowana była strzałka prowadząca od I jakże ja wyjdę z tego labiryntu! do dopisku na marginesie zrobionego jej pochyłym pismem z wymyślnymi zawijasami: Prosto Szybko. - Hej, dopisała tu coś po powodzi - powiedziałem. - Ale to dziwne. Spójrz. Strona sto dziewięćdziesiąt dwa. Rzuciłem książkę Pułkownikowi, który zaczął ją kartkować, aż doszedł do odpowiedniej strony. Podniósł na mnie wzrok. - Prosto i szybko - powiedział. - No właśnie. Dziwne, co? Wyjście z labiryntu. - Czekaj, jak to się stało? Co się stało? A ponieważ było tylko jedno „to”, wiedziałem, do czego się odnosi. - Przekazałem ci to, co powiedział mi Orzeł. Zarzuciło ciężarówką na drodze. Przyjechał wóz policyjny, żeby zatrzymać ruch, a ona wjechała w niego. Była tak pijana, że nawet nie próbowała go wyminąć. - Tak pijana? Tak pijana? Radiowóz na pewno był oświetlony. Klucha, ona wjechała w oświetlony wóz policyjny - powiedział niecierpliwie. - Prosto i szybko. Prosto i szybko. Byleby wydostać się z labiryntu. - Nie - powiedziałem, ale nawet kiedy to mówiłem, widziałem ją wyraźnie oczyma wyobraźni. Widziałem ją na tyle pijaną i na tyle wkurzoną, aby to zrobić (tylko o co wkurzoną - o to, że oszukiwała Jake’a? O to, że mnie raniła? O to, że pragnęła mnie, a nie jego? Czy może nadal wkurzoną na siebie o to, że wsypała Maryę?). Widziałem, jak gapi się na radiowóz i nakierowuje na niego swój samochód, mając w dupie wszystkich innych, nie myśląc oobietnicy, którą mi dała, nie myśląc o ojcu ani nikim innym... ta suka, ta suka zabiła się. Ale nie. Nie. To nie była ona. Nie. Ona powiedziała: „Ciąg dalszy nastąpi”. Oczywiście. Nie.

- No tak, pewnie masz rację - powiedział Pułkownik. Rzucił książkę, usiadł obok mnie na łóżku i podparł czoło dłońmi. - Kto by wyjeżdżał aż sześć mil poza kampus, żeby się zabić? To nie ma żadnego sensu. Ale „prosto i szybko” - w pewnym sensie to dziwne przeczucie, no nie? I tak naprawdę, jak by na to nie spojrzeć, ciągle nie wiemy, co się stało. Dokąd jechała i po co. Kto dzwonił. Ktoś dzwonił, prawda? Czy może ja... Pułkownik nawijał bez przerwy, starając się rozwiązać zagadkę, a ja podniosłem książkę, znalazłem tę stronę, gdzie wyścig generała dobiega końca, i tak obydwaj byliśmy zatopieni we własnych myślach, dzieląca nas odległość była nie do pokonania i nie mogłem słuchać Pułkownika, ponieważ właśnie próbowałem wyłowić z mnogości otaczających mnie zapachów resztki jej zapachu, próbowałem przekonać sam siebie, że oczywiście, ona tego nie zrobiła. To ja - ja to zrobiłem, i Pułkownik też. Mógł próbować wywikłać się z całej sprawy, znajdując dla siebie jakieś sprytne usprawiedliwienie, ale ja wiedziałem lepiej, wiedziałem, że nigdy nie pozbędziemy się ciężaru przytłaczającej, niewybaczalnej winy. Wtorek - pierwszy dzień szkoły po przerwie. Na początku francuskiego Madame O’Malley ogłosiła chwilę ciszy, chociaż na jej lekcjach co rusz zapadały długie chwile ciszy, a potem zapytała nas, jak się czujemy. - Okropnie - powiedziała jedna z dziewczyn. - En français - odrzekła Madame O’Malley. - En français. Wszystko wyglądało tak samo, ale ogólnie było jakby bardziej spokojnie: Wojownicy Dnia Powszedniego ciągle siedzieli na ławkach przed biblioteką, tyle że plotkowali teraz przyciszonymi głosami. Stołówka nadal rozbrzmiewała odgłosami uderzania plastikowych tacek o drewniane stoły, widelców dzwoniących o talerze, ale wszelkie rozmowy przycichły. Jednak bardziej niż milczenie wszystkich innych dawała mi się we znaki cisza panująca tam, gdzie powinna być ona, kipiąca życiem, trajkocząca bezustannie Alaska. Ale wydawało się, że to jeden z tych dni, gdy zamknęła się w sobie, jakby znowu zawzięła się, by nie odpowiadać na pytania zaczynające się od jak albo dlaczego, tylko że tym razem na dobre. Na zajęciach z religii Pułkownik usiadł obok mnie, westchnął i powiedział: - Śmierdzisz dymem, Klucha. - Mam to głęboko gdzieś. Wtedy do klasy przywlókł się doktor Hyde, z naszymi pracami semestralnymi pod pachą. Usiadł, odetchnął kilka razy z widocznym wysiłkiem i zaczął mówić: - Jest takie prawo, które mówi, że rodzice nie powinni grzebać własnych dzieci powiedział - i ktoś powinien zadbać o jego przestrzeganie. W tym semestrze będziemy

kontynuować studiowanie tradycji religijnych, które zaczęliśmy omawiać jesienią. Nie ulega jednak wątpliwości, że pytania, które będziemy sobie zadawali, są nam bliższe teraz niż choćby kilka dni temu. Na przykład pytanie, co dzieje się z nami po śmierci, nie stanowi już jedynie przedmiotu jałowych filozoficznych dywagacji. To pytanie, które musimy sobie zadać w odniesieniu do naszej koleżanki. Jak żyć, kiedy nasze życie przyćmiewa żal, nie jest już pytaniem, nad którym zastanawiają się anonimowi buddyści, chrześcijanie i muzułmanie. Pytania zadawane przez myśl religijną zyskały dla was, jak sądzę, osobiste znaczenie. Przerzucił kartki z naszymi pracami, wyciągając z leżącego przed nim stosu jedną. - Mam tu pracę semestralną Alaski. Przypominacie sobie zapewne, że zapytałem was, z jakim najważniejszym pytaniem muszą zmierzyć się ludzie i jak trzy tradycje religijne, które badamy w tym roku, radzą sobie z tym pytaniem. Takie było pytanie Alaski. Ciężko dysząc, chwycił się krzesła i podniósł z niego, a potem napisał na tablicy: Jak wydobyć się z tego labiryntu cierpienia? - A. Y. - Zostawiam to pytanie na resztę semestru - powiedział - ponieważ każdy, kto kiedyś w swoim życiu zgubił drogę, odczuł na własnej skórze ważkość tego problemu. W którymś momencie wszyscy podnosimy wzrok i uświadamiamy sobie, że zgubiliśmy się w labiryncie nie chcę, abyśmy zapomnieli o Alasce, chcę również, byśmy pamiętali, że nawet kiedy materiał, który przerabiamy, wydaje się nudny, próbujemy zrozumieć odpowiedzi, jakie dawali ludzie na to pytanie i pytania, które każdy z was postawił w swojej pracy - jak różne tradycje pogodziły się z tym, co Chip w swojej pracy nazwał „parszywą ludzką dolą”. Hyde usiadł. - No, jakże sobie radzicie? Ani Pułkownik, ani ja nie odezwaliśmy się wcale, podczas gdy ludzie, którzy nawet nie znali Alaski, zaczęli wychwalać jej zalety i opowiadać, jacy są zdruzgotani. Z początku mnie to mierziło. Nie chciałem, żeby ludzie, których nie znała - i ludzie, których nie lubiła byli smutni. Ona nigdy ich nie obchodziła, a teraz robili takie przedstawienie, jak gdyby była ich siostrą. Chociaż ja chyba też nie znałem jej do końca. Gdybym ją znał, wiedziałbym, co miała na myśli, mówiąc: „Ciąg dalszy nastąpi?”. I gdybym dbał o nią tak, jak powinienem, tak, jak mi się wydawało, że o nią dbam, jak mógłbym pozwolić jej odejść? Więc, szczerze mówiąc, przestali mnie mierzić. Lecz siedzący obok mnie Pułkownik oddychał głęboko i powoli przez nos, jak rozjuszony byk. A kiedy jedna z Wojowniczek, Brooke Blakely, której rodzice otrzymali raport z postępów w nauce autorstwa Alaski, powiedziała: „Jest mi smutno, bo nigdy nie

powiedziałam jej, że ją kocham. Nie mogę zrozumieć, dlaczego tego nie zrobiłam”, Pułkownik przewrócił oczami. - Gówno prawda - powiedział Pułkownik, kiedy szliśmy na lunch. - Jakby Alaska obchodziła Brooke Blakely bardziej niż pryszcz na dupie. - Nie byłoby ci smutno, gdyby Brooke Blakely umarła? - zapytałem. - Chyba tak, ale nie rozpaczałbym, bo nigdy nie powiedziałem jej, że ją kocham. Nie kocham jej. To idiotka. Pomyślałem, że wszyscy inni mieli w sumie większe prawo, by okazywać żal - w końcu to nie oni ją zabili - ale wiedziałem, że lepiej nie poruszać tego tematu z Pułkownikiem, kiedy jest wściekły. - Mam teorię - powiedział Pułkownik, kiedy wróciłem do pokoju po męczącym, nieszczęśliwym dniu w szkole. Chłód zelżał, ale wiadomość o tym z pewnością nie zdążyła dotrzeć do ludzi w kotłowni, więc pomieszczenia klasowe były duszne i przegrzane, a ja chciałem tylko wślizgnąć się do łóżka i spać bez końca. - Brakowało mi cię dziś na lekcjach - stwierdziłem, siadając na łóżku. Pułkownik siedział przy biurku pochylony nad swoim notatnikiem. Położyłem się na plecach i naciągnąłem kołdrę na głowę, ale Pułkownik ciągnął dalej niezrażony: - No więc tak: byłem zajęty wymyślaniem teorii, która, przyznaję, nie jest specjalnie przekonująca, ale dość prawdopodobna. Słuchaj. Całuje się z tobą. W nocy ktoś dzwoni Jake, jak sądzę. Kłócą się - może poszło o niewierność albo o cośinnego - kto wie. Ona jest zdenerwowana i chce jechać się z nim zobaczyć. Wraca do pokoju z płaczem i każe nam pomóc jej wyjechać z kampusu. No i do tego jest wkurzona, ponieważ, no nie wiem, powiedzmy dlatego, że jeśli nie będzie mogła go odwiedzić, Jake z nią zerwie. To tylko hipotetyczny powód. Więc wyjeżdża z kampusu pijana i wkurzona i jest na siebie wściekła z jakiegoś tam powodu, jedzie autostradą, widzi radiowóz i w mgnieniu oka wszystko zaczyna do siebie pasować: ma przed sobą rozwiązanie tej swojej tajemnicy labiryntu, więc po prostu robi to, prosto i szybko, nakierowuje samochód na wóz policyjny i nawet nie próbuje skręcić w bok, nie dlatego, że jest pijana, ale dlatego, że chce się zabić. - To absurdalne. Nie myślała o Jake’u ani o kłótniach z nim. Była ze mną. Próbowałem poruszyć temat Jake’a, ale mnie uciszyła. - Więc kto do niej dzwonił? Kopnąłem kołdrę na brzeg łóżka i zacząłem walić pięścią w ścianę, podkreślając każdą wypowiadaną sylabę:

- NIE! MAM! POJĘCIA! I wiesz co? To nie ma znaczenia. Ona nie żyje. Czy genialny Pułkownik wymyśli coś, co sprawi, że ona będzie, kurde, trochę mniej martwa? Ale oczywiście to miało znaczenie i właśnie dlatego waliłem w ścianę i dlatego od tygodnia w powietrzu wisiało tyle pytań. Kto dzwonił? Co się stało? Dlaczego wyjechała? Jake nie przyszedł na jej pogrzeb. Nie zadzwonił ani po to, by powiedzieć, że jest mu przykro, ani by zapytać nas, co się stało. Po prostu zniknął i oczywiście było to zastanawiające. Zastanawiałem się też, czy miała zamiar dotrzymać obietnicy, że ciąg dalszy nastąpi. Zastanawiałem się, kto dzwonił, dlaczego i co ją tak zdenerwowało. Ale wolałbym dalej się zastanawiać, niż otrzymać odpowiedzi, które byłyby dla mnie nie do zniesienia. - Może w takim razie pojechała tam, żeby zerwać z Jakiem - powiedział Pułkownik głosem, w którym nagle przestało pobrzmiewać zdenerwowanie. Usiadł na rogu mojego łóżka. - Nie wiem. I w zasadzie nie chcę wiedzieć. - No tak - powiedział. - A ja chcę. Ponieważ jeśli wiedziała, co robi, Klucha, to zrobiła z nas swoich wspólników. Nienawidzę jej za to. Znaczy, Boże, tylko spójrz na nas. Nawet nie możemy już z nikim rozmawiać. Słuchaj, przygotowałem plan: 1. Porozmawiać ze świadkami. 2. Dojść do tego, ile wypiła. 3. Dowiedzieć się, dokąd jechała i po co. - Nie chcę rozmawiać z Jakiem - powiedziałem bez entuzjazmu, pogodzony z faktem, że Pułkownik musi nieustannie planować. - Jeśli on wie, to ja absolutnie nie chcę z nim rozmawiać. A jeśli nie wie, nie chcę udawać, że to się nie wydarzyło. Pułkownik wstał i westchnął. - Wiesz co, Klucha? Żal mi ciebie. Naprawdę. Wiem, że się z nią całowałeś, i wiem, że jesteś załamany. Ale powiem ci uczciwie: zamknij się. Jeśli Jake wie, nie pogorszysz już sprawy. A jeśli nie wie, to już się nie dowie. Więc przestań na minutę, do cholery, martwić się o siebie samego i pomyśl onieżyjącej koleżance. Przepraszam. To był ciężki dzień. - Nie ma sprawy - odparłem, na powrót naciągając kołdrę na głowę. - Nie ma sprawy powtórzyłem. Niech to szlag. Naprawdę nie było sprawy. Nie mogło być. Nie mogłem sobie pozwolić na to, by stracić Pułkownika. Ponieważ nasz główny mechaniczny środek transportu zatrzymano w Vine Station, w Alabamie, Pułkownik i ja byliśmy zmuszeni pójść na piechotę na Komendę Policji w Pelham, by zapytać o świadków zdarzenia. Wyruszyliśmy po zjedzeniu późnego obiadu w stołówce zmierzch zapadał szybko i wcześnie - i dreptaliśmy autostradą 119 przez półtorej mili, aż dotarliśmy do jednopiętrowego otynkowanego budynku usytuowanego między restauracją Waffle House i stacją benzynową.

Kiedy weszliśmy do środka, znaleźliśmy się za długim, sięgającym na wysokość splotu słonecznego Pułkownika kontuarem, który dzielił nas od trzech umundurowanych funkcjonariuszy siedzących przy trzech biurkach. Wszyscy trzej rozmawiali przez telefon. - Jestem bratem Alaski Young - oznajmił Pułkownik bez mrugnięcia okiem. Chciałbym porozmawiać z policjantem, który widział jej śmierć. Blady, chudy mężczyzna z blond brodą w rudym odcieniu mówił coś szybko do telefonu, a potem odłożył słuchawkę. - Widziałem ją - powiedział. - Wjechała w mój wóz. - Możemy porozmawiać na zewnątrz? - zapytał Pułkownik. - Pewno. Policjant wziął płaszcz i podszedł do nas, a gdy się zbliżał, zauważyłem prześwitujące przez skórę niebieskie żyły na jego twarzy. Jak na glinę, chyba za często nie wychodził na dwór. Kiedy znaleźliśmy się na zewnątrz, Pułkownik zapalił papierosa. - Skończyłeś dziewiętnaście lat? - zapytał policjant. W Alabamie można wziąć ślub w wieku osiemnastu lat (bądź czternastu, za zgodą mamy i taty), ale żeby palić, trzeba mieć dziewiętnaście. - Proszę się o mnie nie martwić. Muszę wiedzieć, co pan widział. - Większość czasu robię od szóstej do północy, ale wtedy robiłem na nocną zmianę. Dostaliśmy zgłoszenie o ciężarówce stojącej w poprzek drogi, jakąś milę stąd, no to żem pojechał. Ledwie zdążył żem się zatrzymać. Siedziałem jeszcze w moim wozie, kiedy żem zobaczył czyjeś światła. Swoje miałem włączone, no i włączyłem też syrenę, ale tamten wóz jechał prosto na mnie, synuś, no to żem szybko wyskoczył i uciekł, a ona wpierniczyła się w moje auto. Wiele żem już widział, ale czegoś takiego to żem nigdy nie widział. Nie skręciła. Nie zahamowała. Wzięła i wjechała w niego. Ja żem stał nie dalej niż dziesięć stóp od wozu, kiedy w niego wjechała. Myślałem, że mnie zabije, ale widzicie, że żyję. Pierwszy raz teoria Pułkownika wydała mi się wiarygodna. Nie słyszała syreny? Nie widziała świateł? „Była na tyle trzeźwa, by dobrze całować”, pomyślałem. „Z pewnością była na tyle trzeźwa, by zjechać mu z drogi”. - Widział pan jej twarz, zanim uderzyła w pański samochód? Czy może zasnęła za kierownicą? - zapytał Pułkownik. - Tego to ci powiedzieć nie mogę. Nie widziałem jej. Nie było na to czasu. - Rozumiem. Czy kiedy podszedł pan do jej samochodu, już nie żyła? - zapytał.

- Zrobiłem, co się dało. Podbiegł żem do niej, ale kierownica... sięgnąłem po nią, bo myślałem, że uda mi się ją poluzować, ale na żywca to się jej z tego auta nie dało wyciągnąć. Zupełnie strzaskała jej żebra, no wiecie. Skrzywiłem się na samą myśl. - Czy powiedziała coś przed śmiercią? - zapytałem. - Była nieprzytomna, synuś - powiedział, potrząsając głową, i moja ostatnia nadzieja na ostatnie słowa rozwiała się. - Myśli pan, że to był wypadek? - zapytał Pułkownik. Stałem obok niego przygarbiony i miałem ochotę na papierosa, ale za bardzo się denerwowałem, by być tak zuchwały jak on. - Służę na tym posterunku dwadzieścia sześć lat i widziałem więcej pijaków, niżby można zliczyć, ale nigdy żem nie widział, żeby ktoś był tak pijany, żeby nie mógł skręcić. Ale co ja tam wiem. Koroner powiedział, że to był wypadek, no to mu wierzę. To nie moja działka, tyle wam powiem. Teraz to sprawa między nią a Panem Bogiem. - Jak bardzo była pijana? - zapytałem. - Znaczy, zbadali ją? - Miała dwa i cztery dziesiąte promila we krwi. Była pijana. Nie ma co. Porządnie pijana. - Czy znaleziono coś w jej samochodzie? - zapytał Pułkownik. - Zapamiętał pan cokolwiek, jak by to ująć, niecodziennego? - Pamiętam ulotki z tych, no, college’ów - z Maine, Ohio, Teksasu - pomyślał żem sobie, że dziewczyna musi być z Culver Creek, i cholernie żem się zasmucił, że dziewczyna już nie pójdzie na uczelnię. Kurna, jaka szkoda. No i były tam kwiatki. Na tylnym siedzeniu. No, jakby z kwiaciarni. Tulipany. Tulipany? Natychmiast pomyślałem o tulipanach, które przysłał jej Jake. - Białe tulipany? - zapytałem. - Białe jak śnieg - odparł policjant. Po co miałaby brać ze sobą tulipany? Ale ten gliniarz nie odpowie nam na to pytanie. - Będę trzymał kciuki, żebyście dowiedzieli się wszystkiego, co chcecie wiedzieć. Myślałem o tym trochu, bo nigdy żem czegoś podobnego nie widział. Poważnie żem się zastanawiał, czy gdybym w mig zapalił wóz i odjechał, to czy nic by się nie stało. Może by się udało ją uratować. Cholera wie. Ale jak dla mnie, to wszystko jedno, czy to był wypadek, czy nie. Tak czy tak, szkoda jej jak cholera. - Nic pan nie mógł zrobić - powiedział łagodnie Pułkownik. - Wypełnił pan swoje obowiązki i jesteśmy panu wdzięczni.

- Co tam. Dziękuję. Idźcie już i trzymajcie się, a jak będziecie mieć jeszcze jakieś pytanie, dajcie znać. To moja wizytówka, gdybyście czegoś potrzebowali. Chip włożył wizytówkę do swojego portfela ze sztucznej skóry i ruszyliśmy w drogę powrotną. - Białe tulipany - powiedziałem. - Tulipany od Jake’a. Tylko dlaczego? - W zeszłym roku ona, Takumi i ja siedzieliśmy w Palarni i na przeciwnym brzegu strumienia rosła mała biała stokrotka. Nagle, ni stąd, ni zowąd, ona wskoczyła do głębokiej po pas wody, przeszła strumyk w bród i zerwała stokrotkę. Włożyła ją sobie za ucho, a kiedy ją o nią zapytałem, powiedziała mi, że kiedy była mała, jej rodzice zawsze wkładali jej we włosy białe kwiaty. Może chciała umrzeć z białymi kwiatami. - Może zamierzała zwrócić je Jake’owi - stwierdziłem. - Może. Ale ten glina utwierdził mnie w przekonaniu, że to mogło być samobójstwo. - Może powinniśmy po prostu pozwolić jej spoczywać w pokoju - powiedziałem zrezygnowany. Wydawało się, że nic, czego jeszcze moglibyśmy się dowiedzieć, nie wpłynie na polepszenie sytuacji. Nie mogłem wyrzucić z pamięci obrazu kierownicy wbijającej się jej w żebra, „zupełnie strzaskane”, podczas gdy ona próbuje złapać ostatni oddech, który nigdy nie będzie jej dany; o nie, to nie polepszało sytuacji. - A nawet jeśli to zrobiła - powiedziałem do Pułkownika - to nie umniejsza naszej winy. To tylko czyni z niej tę okropną, samolubną sukę. - Chryste, Klucha. Czy ty w ogóle przypominasz sobie osobę, którą ona była? Przypominasz sobie, że potrafił a być samolubną suką? To była część jej natury i ty o tym wiedziałeś. Tak jakby teraz obchodziła cię tylko Alaska, którą wymyśliłeś sobie na prywatny użytek. Przyspieszyłem, wyprzedzając Pułkownika w milczeniu. On nie mógł nic o tym wiedzieć, ponieważ nie był ostatnią osobą, którą ona całowała, ponieważ nie został sam z obietnicą do spełnienia, ponieważ nie był mną. „Pieprzyć to”, pomyślałem i po raz pierwszy wyobraziłem sobie, że wracam po prostu do domu, zostawiając Wielkie Być Może i wybierając bezpieczeństwo, jakie gwarantują starzy szkolni przyjaciele. Mogli mieć swoje wady, ale nigdy nie zdarzyło się, aby któryś z moich szkolnych przyjaciół z Florydy mi kiedyś umarł. Kiedy dzieliła nas już dosyć spora odległość, Pułkownik podbiegł do mnie i powiedział: - Po prostu chciałbym, żeby było znowu normalnie. Ty i ja. Normalnie. Fajnie. Po prostu normalnie. I zdaje mi się, że gdybyśmy wiedzieli...

- Dobra, w porządku - przerwałem mu. - Dobra. Będziemy szukać dalej. Potrząsnął głową, ale potem się uśmiechnął. - Zawsze podobał mi się twój entuzjazm, Klucha. I zamierzam nadal, jakby nigdy nic, udawać, że ciągle go masz, do czasu, aż wróci. A teraz wracajmy do domu i spróbujmy się dowiedzieć, dlaczego ludzie kończą ze sobą. SYGNAŁY

MOGĄCE

ŚWIADCZYĆ

O

ZAMIARZE

POPEŁNIENIA

SAMOBÓJSTWA, które razem z Pułkownikiem znaleźliśmy w Sieci: Wcześniejsze próby samobójcze Słowne ostrzeżenia o zamiarze popełnienia samobójstwa Rozdawanie posiadanych cennych rzeczy Gromadzenie wiadomości o metodach popełniania samobójstwa i omawianie ich Wyrażanie poczucia beznadziejności i gniewu wobec siebie i/lub świata Pisanie, rozmowy, lektury i rysunki związane z tematem śmierci i/lub depresji Sugestie, że bliscy nie odczują braku danej osoby w wypadku jej odejścia Samookaleczenia Niedawna utrata przyjaciela bądź członka rodziny w wyniku wypadku lub samobójstwa Nagłe i drastyczne pogorszenie się wyników w nauce Zaburzenia łaknienia, bezsenność, nadmierna senność, chroniczne bóle głowy Użycie (bądź wzmożone użycie) substancji zmieniających świadomość Utrata zainteresowania seksem, rozrywkami i innymi czynnościami wcześniej przynoszącymi radość Dwa z tych sygnałów ostrzegawczych można było zauważyć u Alaski. Chociaż nie miało to miejsca niedawno, straciła matkę. A ilość wypijanego przez nią alkoholu, zawsze utrzymująca się na mniej więcej stałym poziomie, niewątpliwie w ostatnim miesiącu jej życia wzrosła. Rozmawiała o śmierci, ale zawsze wydawało się, że mówi półżartem. - Ja cały czas żartuję o śmierci - powiedział Pułkownik. - W zeszłym tygodniu zażartowałem sobie, że powieszę się na krawacie. A wcale nie mam zamiaru ze sobą skończyć. Więc to się nie liczy. No i niczego nie oddała i, ma się rozumieć, nie straciła zainteresowania seksem. Trzeba naprawdę cholernie lubić seks, żeby obściskiwać się z właścicielem takiej mizernej dupy jak twoja. - Bardzo śmieszne. - Wiem. Boże, jestem geniuszem. No i miała dobre oceny. Poza tym nie przypominam sobie, żeby mówiła o zabiciu się.

- Kiedyś, przy papierosach, pamiętasz? „Ty palisz, bo lubisz. Ja palę, żeby umrzeć”. - Ale to był żart. Lecz kiedy Pułkownik uraził moją dumę, może dlatego, aby udowodnić mu, że pamiętałem Alaskę taką, jaka była naprawdę, a nie taką, jaka chciałbym, by była, z naciskiem przypomniałem w rozmowie te chwile, kiedy była nieznośna i kapryśna i nie miała ochoty odpowiadać na pytania zaczynające się od jak, kiedy, dlaczego, kto albo co. „Miewała w sobie tyle gniew u”, pomyślałem na głos. - A co, ja nie mam? - odparował Pułkownik. - Mam w sobie w cholerę gniewu, Klucha. A ty też ostatnio nie byłeś uosobieniem spokoju, a wcale nie masz zamiaru przenieść się jeszcze na tamten świat. Czekaj, a może masz? - Nie - odparłem. Może wynikało to tylko z tego, że Alaska nie umiała nacisnąć hamulca, a ja nie umiałem nacisnąć pedału gazu. Może była po prostu na swój dziwny sposób odważna, a mnie tej odwagi brakowało, ale nie. Nie miałem zamiaru ze sobą skończyć. - Dobrze wiedzieć. No tak, miała swoje wzloty i upadki, od żywego ognia do dymu i popiołów. Ale częściowo, przynajmniej w tym roku, wynikało to z całej tej sprawy związanej z Maryą. Patrz, Klucha, z pewnością nie myślała o samobójstwie, kiedy ściskała się z tobą. A potem spała, dopóki nie zadzwonił telefon. Więc postanowienie o samobójstwie musiało wykiełkować w jej głowie w którejś z chwil dzielących telefon od katastrofy - chyba że to był wypadek. - Tylko po co miałaby wyjeżdżać aż sześć mil poza kampus, żeby się zabić? zapytałem. Pułkownik westchnął i potrząsnął głową. - Lubiła być tajemnicza. Może chciała pozostać tajemnicza do końca. Roześmiałem się, a Pułkownik zapytał: - Co? - Właśnie sobie pomyślałem: „Po co ludzie wjeżdżają na pełnym gazie w oświetlony policyjny samochód? Żeby rozbić auto... Autorytet władzy”. Pułkownik roześmiał się. - No no, tylko patrzcie. Klucha właśnie powiedział coś śmiesznego! Kiedy już zdawało się, że wszystko prawie wróciło do normy, nagle dystans, jakiego zdążyłem nabrać do tego wydarzenia, gdzieś wyparował i znalazłem się z powrotem w sali gimnastycznej, słysząc tę wiadomość pierwszy raz, widząc, jak na spodnie Orła skapują łzy; popatrzyłem na Pułkownika i pomyślałem o wszystkich godzinach, które przesiedzieliśmy na

tym piankowym tapczanie w ciągu ostatnich dwóch tygodni - o wszystkim, co przez nią legło w gruzach. Zbyt wkurzony, żeby płakać, powiedziałem: - Przez to wszystko tylko jej nienawidzę. Nie chcę jej nienawidzić. Tylko jaki to ma sens, kiedy to wszystko sprawia, że inaczej nie mogę? Ciągle odmowy odpowiedzi na pytania zaczynające się od jak i dlaczego. Nieustanne roztaczanie wokół siebie aury tajemniczości. Zwiesiłem głowę, a Pułkownik położył rękę na moich plecach. - To ma taki sens, że zawsze istnieją jakieś odpowiedzi, Klucha - nabrał powietrza i wydął policzki, zaciskając usta, a jego głos zadrżał z gniewu, kiedy powtórzył: - Zawsze istnieją odpowiedzi. Musimy tylko wykazać się dostateczną inteligencją. W Sieci piszą, że samobójcy zwykle opracowują szczegółowo przemyślany plan. Bez wątpienia więc nie popełniła samobójstwa. Czułem się zażenowany, że dwa tygodnie po ciągle jeszcze byłem w rozsypce, podczas gdy Pułkownik potrafił przełknąć gorzką pigułkę z takim stoicyzmem. Podniosłem głowę. - No dobra - odparłem. - A więc to nie było samobójstwo. - Chociaż nie da się ukryć, że teoria o wypadku też nie ma większego sensu stwierdził Pułkownik. Zaśmiałem się. - Nie da się ukryć, że czynimy postępy. Naszą rozmowę przerwała Holly Moser, uczennica ostatniej klasy, którą znałem głównie dzięki temu, że w czasie Święta Dziękczynienia obejrzałem razem z Alaską jej nagie autoportrety. Holly trzymała z Wojownikami, co tłumaczy, dlaczego w całym swoim dotychczasowym życiu powiedziałem do niej mniej więcej dwa słowa. Weszła bezceremonialnie, nie pukając, i oznajmiła, że doświadczyła mistycznego poczucia obecności Alaski. - Siedziałam w Waffle House, kiedy nagle zgasły wszystkie światła oprócz żarówki nad moim stolikiem, która zaczęła mrugać. Świeciła się przez jakąś sekundę, a potem na chwilę gasła, a potem znowu świeciła się przez parę sekund i znowu gasła. I wiecie, uświadomiłam sobie, że to była Alaska. Sądzę, że chciała porozmawiać ze mną w alfabecie Morse’a. Ale, no wiecie, nie znam alfabetu Morse’a. Prawdopodobnie nie wiedziała o tym. W każdym razie pomyślałam sobie, że powinnam wam o tym powiedzieć. - Dzięki - powiedziałem lakonicznie, a ona stała i patrzyła na nas, otwierając usta, jakby chciała coś powiedzieć. Pułkownik gapił się na nią spod półprzymkniętych powiek,

wysuwając dolną szczękę z nieukrywanym niesmakiem. Wiedziałem, co czuje: nie wierzyłem w duchy używające alfabetu Morse’a, aby porozumiewać się z osobami, których nigdy nie lubiły. Poza tym nie podobał mi się pomysł, że Alaska mogła przyjść, aby pocieszyć kogoś innego, a nie mnie. - Boże, ludziom takim jak ona powinno się zabronić żyć - powiedział po jej wyjściu. - To było dość głupawe. - Nie tylko głupawe, Klucha. Tak jakby Alaska miała ochotę rozmawiać z Holly Moser. Boże! Nie mogę ścierpieć tej udawanej żałoby. Głupia krowa. Już chciałem powiedzieć, że Alaska nie chciałaby, aby nazywał którąkolwiek kobietę krową, ale nie było sensu kłócić się z Pułkownikiem. W niedzielę zrezygnowaliśmy z Pułkownikiem z obiadu w stołówce, wyszliśmy z kampusu i przez autostradę 119 poszliśmy dla odmiany do Sunny Konvenience Kiosk, gdzie uraczyliśmy się pożywnym posiłkiem złożonym z dwóch owsianych torcików z kremem dla każdego. Siedemset kalorii. Wystarczająca ilość energii, by utrzymać przy życiu człowieka przez pół dnia. Usiadłem z Pułkownikiem na krawężniku przed sklepem i w czterech gryzach rozprawiłem się z obiadem. - Jutro zadzwonię do Jake’a, chcę tylko, żebyś wiedział. Wziąłem jego numer od Takumiego. - Dobrze - powiedziałem. Usłyszałem za sobą odgłos dzwonka i obróciłem się w stronę otwierających się drzwi. - Nie plątać mi się tutaj - powiedziała kobieta, która przed chwilą sprzedała nam obiad. - My tylko jedliśmy - odpowiedział Pułkownik. Kobieta potrząsnęła głową i wrzasnęła jak na psa: - Wynocha! Więc przeszliśmy na tył sklepu i usiedliśmy przy cuchnącym, zajeżdżającym stęchlizną kontenerze na śmieci. - Dosyć już tych twoich „dobra, w porządku”, Klucha. To żałosne. Zamierzam zadzwonić do Jake’a, zapisać każde jego słowo, a potem usiądziemy razem i spróbujemy dojść do tego, co się stało. - Nie. Zrobisz to sam. Nie chcę wiedzieć, co zaszło między nią i Jakiem. Pułkownik westchnął i wyciągnął z kieszeni dżinsów paczkę papierosów zakupionych dzięki Funduszowi Haltera.

- Ponieważ nie mam na to ochoty! Czy muszę dostarczać ci szczegółowego uzasadnienia każdej mojej decyzji? Pułkownik zapalił papierosa za pomocą zapalniczki, za którą zapłaciłem oczywiście ja, i sztachnął się. - Niech ci będzie. Ale sprawę trzeba rozwiązać i twoja pomoc jest mi potrzebna, ponieważ obydwaj znaliśmy ją dosyć dobrze. Tyle. Wstałem i popatrzyłem na niego, jak siedzi zadowolony z siebie. Dmuchnął mi cienką smużką dymu w twarz; miałem dosyć. - Mam po dziurki w nosie spełniania twoich rozkazów, dupku! Nie mam zamiaru siedzieć z tobą i dyskutować osubtelnościach jej związku z Jakiem, do cholery. Nie potrafię wyrazić tego jaśniej: nie chcę o nich wiedzieć. Wiem już to, co sama mi powiedziała, i nie potrzebuję wiedzieć nic więcej, a ty możesz dalej zachowywać się jak nadęty gnojek, ale ja nie mam zamiaru przesiadywać z tobą i gawędzić o tym, jak ona cholernie kochała Jake’a! A teraz oddaj mi papierosy - Pułkownik rzucił paczkę na ziemię i podniósł się w mgnieniu oka, ciągnąc mnie w dół za sweter. - Ona cię w ogóle nie obchodzi! - wrzasnął. - Liczysz się tylko ty i twoja drogocenna pieprzona fantazja o tym cholernym potajemnym romansie między tobą i Alaską, i durna wiara, że zostawi dla ciebie Jake’a i będziecie żyć razem długo i szczęśliwie. Ale wiesz co, Klucha, ona całowała się z mnóstwem facetów. Poza tym, gdyby tu była, obydwaj dobrze wiemy, że pozostałaby dziewczyną Jake’a i między wami dwojgiem nie byłoby nic innego, tylko prawdziwy dramat - nie miłość ani seks, tylko twoja beznadziejna tęsknota za nią i to jej: „Fajny jesteś, Klucha, ale kocham Jake’a”. Jeśli tak bardzo cię kochała, to dlaczego zostawiła cię tamtej nocy? No i jeśli tyją tak bardzo kochałeś, dlaczego pomogłeś jej odejść? Ja byłem pijany. A jaka jest twoja wymówka? Pułkownik puścił mój sweter, a ja schyliłem się i podniosłem papierosy. Bez podnoszenia głosu, nie przez zaciśnięte zęby, bez pulsujących w skroniach żył, ale z absolutnym spokojem. Spojrzałem z góry na Pułkownika i powiedziałem: - Pierdol się. Na żyły pulsujące w skroniach i wrzask przyszedł czas później, po tym jak przebiegłem przez autostradę 119, podwórko internatu i boisko, polną drogą dobiegłem do mostu i znalazłem się w Palarni. Chwyciłem niebieskie krzesło i walnąłem nim o betonową ścianę, a gdy krzesło wylądowało bezwładnie na ziemi, przewrócone na bok, łoskot plastiku rozbijającego się o beton rozbrzmiał echem pod mostem, a ja położyłem się na plecach, zwieszając nogi ponad krawędzią, i zacząłem wrzeszczeć. Wrzeszczałem, ponieważ

Pułkownik był zadowolonym z siebie, nadętym draniem i ponieważ miał rację, bo naprawdę chciałem wierzyć, że miałem potajemny romans z Alaską. Czy mnie kochała? Czy zostawiłaby dla mnie Jake’a? Czy może ta chwila była tylko kolejnym dowodem jej impulsywności? Nie wystarczało mi to, że byłem ostatnim facetem, z którym się całowała. Chciałem być tym ostatnim, którego kochała. Wiedziałem, że nim nie byłem. Wiedziałem o tym i nienawidziłem jej za to. Nienawidziłem jej za to, że nie zależało jej na mnie. Nienawidziłem jej za to, że opuściła nas tamtej nocy, ale nienawidziłem też siebie, nie tylko dlatego, że pozwoliłem jej jechać, ale też dlatego, że gdybym jej wystarczał, nawet nie chciałaby jechać. Pozostałaby przy mnie, mówiła do mnie i płakała, a ja słuchałbym jej i scałowywał zbierające się pod jej powiekami łzy. Odwróciłem głowę i popatrzyłem na należące kiedyś do niej przewrócone małe niebieskie plastikowe krzesło. Zastanawiałem się, czy kiedyś nadejdzie dzień, kiedy przestanę myśleć o Alasce, zastanawiałem się, czy powinienem mieć nadzieję, że przyjdzie czas, kiedy ona stanie się odległym wspomnieniem - przywoływanym tylko w rocznicę śmierci albo nawet kilka tygodni później - i będę sobie ją przypominał dopiero po okresie niepamięci. Wiedziałem, że z czasem coraz więcej ludzi, których znałem, będzie umierać. Z biegiem czasu będą dochodzić coraz to nowi umarli. Czy znajdzie się w mojej pamięci miejsce dla każdego, czy też będę z każdym dniem zapominał po trochu Alaskę przez resztę życia, robiąc miejsce dla innych? Kiedyś, na początku roku szkolnego, poszliśmy razem do Palarni. Alaska wskoczyła do strumienia z klapkami na nogach. Ostrożnie stawiając stopy na omszałych kamieniach, przeszła przez strumień i podniosła z brzegu namoknięty patyk. Siedziałem na betonie, machając nogami nad wodą, a ona odwracała patykiem kamienie i pokazywała mi uciekające w popłochu raki. - Gotuje się je, a potem wysysa mózg - powiedziała z podnieceniem. - Najlepsze jest właśnie w głowach. Nauczyła mnie wszystkiego, co wiedziałem ‘o rakach, całowaniu, różowym winie i poezji. Uczyniła mnie kimś innym. Zapaliłem papierosa i splunąłem do strumienia. - Nie możesz tak po prostu uczynić mnie innym, a potem odejść - powiedziałem do niej głośno. - Ponieważ przedtem było mi dobrze, Alasko. Było mi dobrze z samym sobą, ostatnimi słowami i kolegami ze szkoły. Nie możesz po prostu uczynić mnie innym, a potem umrzeć.

Ona uosabiała Wielkie Być Może - udowodniła mi, że warto było porzucić przepełnione drobiazgami życie dla wielkich zagadek, po czym odeszła, a wraz z nią moja wiara w potęgę tajemnicy. Na wszystko, co mówił i robił Pułkownik, mogłem odpowiadać: „dobrze”. Mogłem próbować udawać, że już mi nie zależy, ale stało się niemożliwe, aby kiedyś przestało mi zależeć. - Nie możesz po prostu odcisnąć na mnie swojego piętna, a potem umrzeć, Alasko, ponieważ zmieniłaś mnie nieodwracalnie, i przykro mi, że pozwoliłem ci odejść, tak, przykro mi, ale to był twój wybór. Z twoim odejściem prysły marzenia o Być Może, a ja utknąłem w twoim przeklętym labiryncie. Teraz nie wiem nawet, czy proste i szybkie wyjście wybrałaś sama, czy celowo zostawiłaś mnie samego. Nigdy cię nie znałem, prawda? Nic nie pamiętam, bo nigdy nic nie wiedziałem. I gdy wstałem, by wrócić do domu i zawrzeć pokój z Pułkownikiem, próbowałem wyobrazić sobie ją na tym krześle, ale nie mogłem sobie przypomnieć, czy zakładała nogę na nogę. Ciągle widziałem, jak uśmiecha się do mnie, unosząc tylko jeden kącik ust w uśmiechu Mony Lisy, ale nie potrafiłem na tyle dokładnie wyobrazić sobie jej rąk, aby zobaczyć, jak trzyma papierosa. Postanowiłem, że muszę dowiedzieć się o niej tyle, ile tylko zdołam, bo potrzebowałem tego, aby móc ją zapamiętać. Zanim wszystko, co miało związek z jej życiem i śmiercią, zacznie w pożałowania godny sposób zacierać się w mojej pamięci, muszę się dowiedzieć: J a k. Dlaczego. Kiedy. Gdzie. Co. W pokoju 43, po wypowiedzianych szybko i szybko przyjętych przeprosinach, Pułkownik powiedział: - Podjęliśmy taktyczną decyzję o odsunięciu w czasie telefonu do Jake’a. Najpierw rozważymy inne możliwości. Gdy następnego ranka, powłócząc nogami, wszedł do klasy doktor Hyde, Takumi przysiadł się do mnie i napisał na marginesie swojego zeszytu: „Lunch w McNiesmaku”. Naskrobałem w swoim zeszycie „OK” i przewróciłem kartkę, bo doktor Hyde zaczął mówić o sufizmie, mistycznym nurcie w islamie. Przejrzałem tylko pobieżnie zadane lektury - uczyłem się tylko tyle, ile trzeba było, żeby nie zawalić - ale przeglądając lektury, natknąłem się na wspaniałe ostatnie słowa. Pewien biedny sufi, odziany w łachmany, wszedł do sklepu z biżuterią, należącego do bogatego kupca i zadał mu pytanie: „Wiesz, jak umrzesz?”. Kupiec odparł: „Nie. Nikt nie wie, jak umrze”. A sufi na to: „Ja wiem”. „Jak?”, zapytał kupiec. Sufi położył się, skrzyżował ręce na piersiach i powiedział: „Właśnie tak” - i umarł. Widząc to, kupiec natychmiast zrzekł się swego sklepu,

aby żyjąc w ubóstwie, poszukiwać duchowego bogactwa, takiego, jakie zgromadził nieżyjący sufi. Jednak doktor Hyde opowiedział inną historię, jedną z tych, które wcześniej przeoczyłem. - Karol Marks w słynnym stwierdzeniu nazwał religię „opium dla mas”. Buddyzm, szczególnie w swojej popularnej postaci, obiecuje lepszy byt dzięki karmie. Islam i chrześcijaństwo obiecują wiernym wieczność w raju. A to z pewnością jest silny narkotyk nadzieja na lepsze życie po życiu. Lecz jest taka suficka opowieść, która podważa teorię, że ludzie wierzą tylko dlatego, że potrzebują opium. Wielką świętą sufizmu Rabe’ę alAdiwiyah widziano kiedyś, jak biegnie ulicami swego miasta, Basry, niosąc w jednej ręce pochodnię, a w drugiej wiadro z wodą. Gdy ktoś zapytał ją, co robi, odparła: „Wezmę to wiadro z wodą i ugaszę nim ogień piekielny, a potem tą pochodnią podpalę bramy raju, żeby ludzie nie kochali Boga dla obietnicy raju albo ze strachu przed piekłem, ale dlatego, że jest Bogiem”. Kobieta tak silna, że niszczy w pożarze niebo i zatapia piekło. „Alasce spodobałaby się ta Rabe’a” - napisałem w zeszycie. Mimo wszystko życie po śmierci miało dla mnie znaczenie. Niebo, piekło, reinkarnacja. Pragnąłem wiedzieć, jak Alaska umarła, ale równie mocno pragnąłem dowiedzieć się, gdzie jest teraz, jeśli w ogóle gdzieś jest. Lubiłem sobie wyobrażać, jak patrzy na nas z góry, że nadal dla niej istniejemy, ale to chyba była fantazja, bo nigdy tego naprawdę nie poczułem - tak jak powiedział na pogrzebie Pułkownik, nie było jej tam, nie było jej nigdzie. Mimo szczerych chęci nie potrafiłem wyobrazić sobie jej inaczej niż martwej, jako rozkładającego się w Vine Station ciała; wszystko, co po niej zostało, to duch ożywiany tylko naszą pamięcią. Podobnie jak Rabe’a, nie sądziłem, że ludzie powinni wierzyć w Boga ze względu na niebo i piekło. Ale nie odczuwałem potrzeby, aby biegać z pochodnią. Nie można spalić miejsca, które jest wytworem wyobraźni. Po lekcjach, w McNiesmaku, przyglądając się, jak Takumi grzebie w swojej porcji frytek, aby wybrać te najbardziej chrupiące, poczułem totalny jej brak, ciągle jeszcze niezdolny do pogodzenia się z myślą, że nie ma jej nie tylko na tym świecie, ale w ogóle na żadnym. - Co słychać? - zapytałem. - Uch - powiedział z ustami pełnymi frytek. - Nic specjalnego. A co u ciebie? - Nie najlepiej - przełknąłem kęs cheeseburgera. W zestawie Happy Meal dostałem plastikowy samochodzik wyścigowy, który leżał teraz na stole odwrócony kołami do góry. Od niechcenia zakręciłem kołami.

- Tęsknię za nią - powiedział Takumi, odsuwając od siebie tackę, niezainteresowany pozostałymi na niej nasiąkniętymi tłuszczem frytkami. - No. Ja też. Przykro mi, Takumi - naprawdę było mi przykro, z wielu powodów. Było mi przykro, że tak to się wszystko skończyło, a my bezsensownie kręciliśmy kołami wyścigówek w McDonaldzie. Przykro, że osoba, dzięki której się - zeszliśmy, była teraz martwa, a my ciągle czuliśmy ciężar jej obecności między nami. Było mi przykro, że pozwoliłem jej umrzeć. „Przykro mi było, że nie porozmawiałem z tobą, ponieważ nie mogłeś dowiedzieć się prawdy o mnie i o Pułkowniku, i nie cierpiałem przebywać z tobą i udawać, że mój żal jest taki nieskomplikowany - udawać, że umarła i za nią tęsknię, zamiast przyznać otwarcie, że umarła przeze mnie”. - Mnie też. Nie chodzisz już z Larą, no nie? - Chyba nie. - W porządku. Była trochę zbita z tropu. Ignorowałem ją od jakiegoś czasu, ale ona zaczęła odwzajemniać się tym samym, więc uznałem, że to koniec, jednak nie miałem pewności. - No wiesz - powiedziałem do Takumiego - ja nie mogę - nie wiem, bracie. To dość skomplikowane. - Jasne. Zrozumie. Jasne. Wszystko w porządku. - Okej. - Słuchaj, Klucha. Ja... nie wiem. Przerąbane, co? - No. Sześć dni później, cztery niedziele po tej ostatniej niedzieli, Pułkownik i ja strzelaliśmy do siebie z karabinków paintballowych, jednocześnie wykręcając dziewięćsetki w halfpipie. - Potrzebny nam alkohol. No i musimy pożyczyć alkomat Orła. - Pożyczyć? A wiesz chociaż, gdzie on go trzyma? - Pewnie. Nigdy nie kazał ci dmuchać w balonik? - No nie. Myśli, że jestem zwykłym matołkiem. - Bo jesteś, Klucha. Ale taki szczegół nie przeszkodzi ci w piciu. W zasadzie nie piłem od tamtej nocy i nie czułem wyraźnej ochoty, by zaczynać znowu. Omal nie walnąłem Pułkownika łokciem w twarz, szaleńczo wymachując rękami, jakby odpowiednie ruchy ciała liczyły się tak samo, jak naciskanie właściwych guzików we

właściwym czasie - to samo złudzenie grających w gry wideo, od którego nie mogła uwolnić się Alaska. Jednak Pułkownik był tak pochłonięty grą, że nawet nie zauważył. - Zaplanowałeś już ze szczegółami, w jaki sposób ukradniemy alkomat z mieszkania Orła? Pułkownik przeniósł na mnie wzrok i zapytał: - Czy aby przypadkiem nie jesteś do dupy w tej grze? - inie odwracając się do ekranu, strzelił mojemu skaterowi niebieską farbą w jaja. - Ale najpierw musimy zdobyć jakiś alkohol, bo ambrozja skisła, a źródło mojego zaopatrzenia w alkohol... - PUF. Już go nie ma - dokończyłem. Kiedy otwarłem drzwi, Takumi siedział przy biurku w przypominających rękawice bokserskie słuchawkach na głowie, energicznie potrząsając do rytmu głową. Wydawał się nie zauważać naszej obecności. - Hej - powiedziałem. Zero reakcji. - Takumi! Nic. - TAKUMI! Odwrócił się i ściągnął słuchawki. Zamknąłem za sobą drzwi i zapytałem: - Masz jakiś alkohol? - Po co wam alkohol? - Mhmm... Ponieważ chcemy się upić? - odparł Pułkownik. - Świetnie. Przyłączę się do was. - Takumi - powiedział Pułkownik. - To jest... musimy zrobić to sami. - Nie. Dość mam tego gówna - Takumi wstał, poszedł do łazienki i wrócił po chwili z butelką po Gatorade wypełnioną przejrzystą cieczą. - Trzymam ją w apteczce - powiedział Takumi - ze względu na jej lecznicze właściwości. - Schował butelkę do kieszeni, po czym wyszedł z pokoju, zostawiając za sobą otwarte drzwi. Chwilę później zajrzał do pokoju i fantastycznie naśladując władczy, głęboki głos Pułkownika, powiedział: - Chryste, no jak, idziecie czy nie? - Takumi - powiedział Pułkownik. - W porządku. No wiesz, to, co robimy, jest trochę niebezpieczne, i nie chcę, żebyś był w to zamieszany. Naprawdę. Ale słuchaj, od jutra będziesz wszystko wiedział.

- Mam dosyć tych wszystkich waszych gównianych tajemnic. Ona była też moją przyjaciółką. - Jutro. Słowo honoru. Wyciągnął butelkę z kieszeni i rzucił ją do mnie. - Jutro - powiedział. - Właściwie nie chcę, żeby on wiedział - przyznałem, kiedy wracaliśmy do pokoju z butelką po Gatorade w kieszeni mojej bluzy. - Znienawidzi nas. - No tak, ale będzie nienawidził nas bardziej, jeśli dalej będziemy się zachowywać, jakbyśmy go nie zauważali - odpowiedział Pułkownik. Piętnaście minut później stanąłem na schodach przed domem Orła. Otworzył drzwi, trzymając w ręku łopatkę kuchenną, uśmiechnął się i rzekł: - Miles, wejdź. Właśnie robiłem sandwicza z jajkiem. Masz ochotę? - Nie, dziękuję - powiedziałem, idąc za nim do kuchni. Moim zadaniem było odwrócić na trzydzieści sekund jego uwagę od salonu, żeby Pułkownik mógł niepostrzeżenie wykraść z niego alkomat. Zakaszlałem głośno, żeby powiadomić Pułkownika, że droga wolna. Orzeł podniósł z talerza sandwicza i zatopił w nim zęby. - Czemu zawdzięczam twoją wizytę? - zapytał. - Chciałem tylko panu powiedzieć, że Pułkownik, znaczy Chip Martin, mój współlokator, wie pan, ma ostatnio kłopoty z łaciną. - No cóż, nie chodzi na lekcje, wedle mojej wiedzy, a to może bardzo utrudnić naukę języka - podszedł do mnie. Zakaszlałem jeszcze raz i niczym w tangu - kiedy Orzeł postępował krok do przodu, ja robiłem krok do tyłu - zbliżaliśmy się do drzwi salonu. - No tak, ale on nie śpi ostatnio całymi nocami, bo myśli o Alasce - powiedziałem, stając prosto i starając się zasłonić Orłowi swoimi niezbyt szerokimi ramionami widok salonu. - Byli bardzo bliskimi przyjaciółmi, wie pan. - Wiem o tym - powiedział i w tym momencie podeszwy tenisówek Pułkownika zapiszczały na gładkiej, drewnianej podłodze. Orzeł spojrzał na mnie z lekkim zdziwieniem i zrobił krok w bok. Powiedziałem szybko: - Czy ten palnik jest włączony? - wskazując w stronę patelni. Orzeł obrócił się, popatrzył na oczywiście niewłączony palnik i rzucił się biegiem do salonu. Pokój był pusty. Orzeł odwrócił się ku mnie.

- Czy ty coś knujesz, Miles? - Nie, proszę pana. Daję słowo. Chciałem tylko porozmawiać o Chipie. Uniósł brwi z niedowierzaniem. - Cóż, rozumiem, że bliscy przyjaciele Alaski muszą być wstrząśnięci po jej stracie. To po prostu straszne. Tego bólu nie da się uśmierzyć, prawda? - Nie, proszę pana. - Współczuję Chipowi z powodu jego kłopotów. Jednak szkoła jest ważna. Jestem przekonany, że Alaska nie chciałaby, żeby Chip opuścił się w nauce z jej powodu. „Z pewności ą”, pomyślałem. Podziękowałem Orłowi, a on obiecał, że kiedyś poczęstuje mnie sandwiczem z jajkiem, przez co zacząłem się martwić, że zjawi się któregoś popołudnia w naszym pokoju z sandwiczem, podczas gdy A. wbrew przepisom palimy fajki, a Pułkownik B. wbrew przepisom pije mleko z wódką z czterolitrowego baniaka. Kiedy znalazłem się w połowie podwórka, podbiegł do mnie Pułkownik. - Gładko poszło z tym „czy ten palnik jest włączony?”. Gdybyś z tym nie wyskoczył, byłbym ugotowany. Chociaż obawiam się, że będę musiał zacząć chodzić na łacinę. Głupia łacina. - Znalazłeś go? - zapytałem. - Jasne - odrzekł. - Jasne. Boże, mam nadzieję, że nie przyjdzie mu do głowy szukać go dziś wieczorem. Chociaż nie ma powodów do podejrzeń. Po co ktoś miałby mu ukraść alkomat? O drugiej nad ranem Pułkownik wychylił szóstą porcję wódki, skrzywił się, a potem rozpaczliwym gestem wskazał na butelkę Mountain Dew, z której piłem. Podałem mu ją, a on pociągnął z niej długi łyk. - Wydaje mi się, że nie będę w stanie iść jutro na łacinę - stwierdził. Mówił trochę niewyraźnie, jakby miał spuchnięty język. - Jeszcze jedną - powiedziałem błagalnie. - Dobrze. Ale na tym koniec. - Nalał wódki do papierowego kubka, przełknął, zacisnął usta i mocno ścisnął swoje małe dłonie w pięści. - O Boże, jakie to niedobre. Sto razy lepiej smakuje z mlekiem. Lepiej, żeby to już było 2,2. - Musimy odczekać piętnaście minut po ostatniej kolejce, zanim poddamy cię badaniu - powiedziałem. Właśnie ściągnąłem instrukcję obsługi alkomatu z Internetu. - Czujesz się pijany? - Gdybym zamiast wódki pochłaniał ciastka, już dawno bym się zamienił w jakiegoś wielkiego pieguska.

Zaśmialiśmy się. - Chyba prędzej w starego piernika - stwierdziłem. - Wybacz. Nie jestem w najlepszej formie. Wziąłem do ręki alkomat, lśniący srebrny gadżet o rozmiarach małego pilota do telewizora. Poniżej ciekłokrystalicznego wyświetlacza znajdował się niewielki otwór. Dmuchnąłem w niego dla sprawdzianu: na ekranie ukazało się 0,00. Uznałem, że alkomat jest sprawny. Po piętnastu minutach wręczyłem go Pułkownikowi. - Dmuchaj bardzo mocno przez co najmniej dwie sekundy - powiedziałem. Podniósł na mnie wzrok. - To właśnie kazałeś robić Larze w pokoju telewizyjnym? Bo wiesz co, Klucha, to się tylko nazywa dmuchanie. - Zamknij się i dmuchaj - uciąłem. Pułkownik dmuchał w otwór długo i mocno, wydymając policzki, aż zrobił się czerwony na twarzy. -1,6 - o nie - jęknął. - O, Boże. - Trzeba ci już bardzo niewiele - powiedziałem, chcąc dodać mu otuchy. - Tak, trzeba mi bardzo niewiele, ale do tego, żeby się porzygać. - No tak, ale to z pewnością jest do zrobienia. O n a to zrobiła. Daj spokój! Chyba umiesz przebić w piciu dziewczynę, co? - Daj mi Mountain Dew - powiedział ze stoickim spokojem. Wtedy usłyszałem na zewnątrz czyjeś kroki. Kroki. Czekaliśmy do 1.00 w nocy, żeby włączyć światło, przekonani, że o tej porze wszyscy będą już od dłuższego czasu spali - w końcu następnego dnia był normalny dzień szkoły - a tu, cholera, kroki. Gdy Pułkownik, oszołomiony, popatrzył na mnie, wyrwałem mu alkomat i wepchnąłem go w zagłębienie piankowego tapczanu, a potem chwyciłem kubek Pułkownika i butelkę po Gatorade z wódką i schowałem je za STOLIKIEM KAWOWYM, po czym w błyskawicznym tempie wyjąłem z paczki papierosa i zapaliłem go w nadziei, że zapach dymu sprawi, iż w pokoju nie będzie czuć alkoholu. Wydmuchiwałem dym bez zaciągania się, usiłując zadymić pokój, i już siadałem na tapczanie, kiedy rozległo się trzykrotne pukanie do drzwi. Pułkownik spojrzał na mnie szeroko otwartymi ze strachu oczami, przed którymi nagle stanęła mu wizja mało obiecującej przyszłości, i kiedy Orzeł naciskał klamkę, szepnąłem: „Płacz”. Pułkownik pochylił się, opierając czoło na kolanach, z drżącymi ramionami, a ja otoczyłem go ramieniem - i wtedy do pokoju wszedł Orzeł.

- Przepraszam - powiedziałem, zanim Orzeł zdążył otworzyć usta. - Ma ciężką noc. - Palicie? - zapytał Orzeł. - W pokoju? Cztery godziny po zgaszeniu światła? Wrzuciłem niedopałek do prawie pustej puszki po coli. - Przepraszam, proszę pana. Chciałem tylko nie zasnąć, żeby móc być z nim. Orzeł podszedł do tapczanu i poczułem, jak Pułkownik zaczyna się podnosić, ale przytrzymałem stanowczo jego ramiona, ponieważ gdyby Orzeł poczuł jego oddech, na murbeton byłoby po nas. - Miles - odezwał się Orzeł - rozumiem, że to dla ciebie trudny czas. Jednak albo nauczysz się respektować zasady obowiązujące w tej szkole, albo swoje świadectwo maturalne odbierzesz gdzieś indziej. Zobaczymy się jutro na Sądzie Koleżeńskim. Czy mogę coś dla ciebie zrobić, Chip? Nie podnosząc wzroku, Pułkownik odparł drżącym, płaczliwym głosem: - Nie, proszę pana. Chciałem tylko powiedzieć, jak bardzo się cieszę, że mam Milesa. - No cóż, ja również - powiedział Orzeł. - Może powinieneś zachęcić go, aby zachowywał się zgodnie z obowiązującymi u nas zasadami. W przeciwnym razie jego dalszy pobyt w tej szkole stanie pod znakiem zapytania. - Tak jest, proszę pana - odrzekł Pułkownik. - Możecie zostawić światło, dopóki nie przygotujecie się do spania. Zobaczymy się jutro, Miles. - Dobranoc panu - powiedziałem, wyobrażając sobie, jak Pułkownik cichaczem odnosi alkomat do domu Orła, podczas gdy na Sądzie Koleżeńskim ciskają na mnie gromy Gdy tylko Orzeł zamknął za sobą drzwi, Pułkownik podskoczył, uśmiechając się do mnie, i wciąż zaniepokojony, że Orzeł może stać za drzwiami, szepnął: - To było po prostu piękne. - Uczyłem się od najlepszych - odparłem. - A teraz pij. Godzinę później, opróżniwszy butelkę po Gatorade prawie do ostatniego łyka, Pułkownik doszedł do 2,4 promila. - Dzięki ci, Jezu - wykrzyknął, a po chwili dodał: - To jest straszne. Takie picie to żadna przyjemność. Wstałem i usunąłem z drogi STOLIK KAWOWY, tak by Pułkownik mógł przejść przez pokój, nie napotykając po drodze żadnych przeszkód, i powiedziałem: - Okej, możesz wstać? Pułkownik podparł się rękami i zaczął wstawać, ale po chwili runął z powrotem na tapczan i legł na nim na wznak.

- Kręci mi się w głowie - stwierdził. - Za chwilę się porzygam. - Tylko nie rzygaj. Wszystko pójdzie na marne. Postanowiłem zbadać jego trzeźwość metodą połową, stosowaną przez policjantów. - No dobrze. Podejdź tutaj, starając się iść po linii prostej - sturlał się z tapczanu i upadł na podłogę, a ja chwyciłem go pod pachy i podniosłem. Ustawiłem go na styku dwóch płytek podłogi z linoleum. - Idź wzdłuż tej linii, równo, stawiając stopę za stopą - podniósł jedną nogę i natychmiast odchylił się w lewo, wymachując rękami. Zrobił jeden niepewny krok, trochę przypominający kaczy chód, bo najwyraźniej nie potrafił stawiać stóp dokładnie, jedna za drugą. Na chwilę odzyskał równowagę, by za moment zrobić w tył zwrot i opaść na tapczan. - Nie udało mi się - powiedział rzeczowym tonem. - W porządku, a jak z twoim postrzeganiem głębi? - Boim phoszczeghaniem czego? - Spójrz na mnie. Widzisz jednego faceta? Dwóch? Mógłbyś wjechać we mnie niechcący, gdybym był wozem policyjnym? - Wszystko wiruje mi przed oczami, ale sądzę, że nie. To jest nie do zniesienia. Czy ona naprawdę była aż tak pijana? - Najwyraźniej. Mógłbyś prowadzić w tym stanie samochód? - Boże święty, co to, to nie. Nie ma mowy. Ona była naprawdę nieźle ululana, co nie? - Nie da się ukryć. - Byliśmy naprawdę cholernie głupi. - Zgadza się. - Wszystko wiruje mi przed oczami. Ale nie. Policyjne auto bym zauważył. Jeszcze widzę. - Więc masz dowód. - Może usnęła za kierownicą. Strasznie chce mi się spać. - Dowiemy się - powiedziałem, starając się wejść w rolę, jaką wobec mnie zawsze odgrywał Pułkownik. - Nie dzisiaj - odpowiedział. - Dzisiaj jeszcze będziemy trochę wymiotować, a potem walniemy w kimono i prześpimy kaca. - Nie zapomnij o łacinie. - Racja. Pieprzona łacina. Pułkownik poszedł na łacinę następnego dnia rano - „W tej chwili czuję się zajebiście, bo jestem jeszcze schlany. Ale niech Bóg ma mnie w swojej opiece za parę godzin” - a ja

napisałem klasówkę z francuskiego, do której uczyłem się un petit peu. Poradziłem sobie nieźle z testem wyboru (pytania typu „jaką formę czasownika należy wstawić, aby uzyskać poprawne zdanie”), ale temat wypracowania: „Jakie jest znaczenie róży w Małym Księciu?” wprawił mnie w zakłopotanie. Gdybym przeczytał Małego Księcia po angielsku albo po francusku, podejrzewam, że to pytanie mogłoby być całkiem proste. Niestety, spędziłem poprzedni wieczór, upijając Pułkownika. Odpowiedziałem więc: Elle symbolise l’amour („Ona symbolizuje miłość”). Madame O’Malley przewidziała na odpowiedź całą stronę, ale ja uznałem, że udało mi się zamknąć ją zgrabnie w trzech słowach. Starałem się uczyć na tyle dobrze, żeby nie schodzić poniżej czwórek z minusem i nie martwić rodziców, ale tak naprawdę już mi nie zależało. „Znaczenie róży?” - pomyślałem. „Zawracanie dupy Jakie jest znaczenie białych tulipanów?” - to było pytanie, na które warto odpowiedzieć. Po tym jak na Sądzie Koleżeńskim zrobili mi kazanie i skazali ną dziesięć godzin pracy, wróciłem do pokoju 43, zastając Pułkownika w trakcie opowiadania o wszystkim Takumiemu - no, może o wszystkim oprócz pocałunku. Wszedłem do pokoju, właśnie kiedy Pułkownik mówił: - Pomogliśmy jej wymknąć się z kampusu. - Wystrzeliliście fajerwerki - powiedział. - Skąd wiesz o fajerwerkach? - Zbadałem sprawę na własną rękę - odpowiedział Takumi. - Tak czy inaczej, to było durne. Nie powinniście byli tego robić. Chociaż naprawdę wszyscy pozwoliliśmy jej na to - rzekł, a ja zacząłem się zastanawiać, co, u diabła, chce przez to powiedzieć, ale zanim zdążyłem poprosić o jakieś wyjaśnienia, on zapytał: - Więc uważacie, że to było samobójstwo? - Możliwe - odparłem. - Nie wyobrażam sobie, jak mogła wjechać w radiowóz niechcący - chyba że zasnęła za kółkiem. - Może jechała odwiedzić ojca - zasugerował Takumi. - To droga do Vine Station. - Możliwe - powiedziałem. - Wszystko jest możliwe, no nie? Pułkownik sięgnął do kieszeni po paczkę papierosów. - Coś jeszcze jest możliwe. Możliwe, że Jake zna odpowiedź - powiedział. Wykorzystaliśmy wszystkie dostępne strategie działania, więc dzwonię do niego jutro, okej? Ja też chciałem natychmiast uzyskać odpowiedzi, ale nie na wszystkie pytania.

- No dobrze - powiedziałem. - Ale słuchaj, nie mów mi niczego, co nie ma związku ze sprawą. Chcę wiedzieć tylko o tym, co może mi pomóc dowiedzieć się, dokąd jechała i w jakim celu. - Właściwie ja też - powiedział Takumi. - Zdaje mi się, że część tego całego cholerstwa jest zbyt osobista, żeby ją ujawniać. Pułkownik wepchnął ręcznik pod drzwi, zapalił papierosa i rzekł: - Słusznie, drogie dzieci. Zatem będziemy opierać się wyłącznie na niezbędnych informacjach. Następnego dnia, wracając po lekcjach do pokoju, zobaczyłem Pułkownika, który siedział na ławce obok automatu telefonicznego i bazgrał w swoim notatniku rozłożonym na kolanach, podtrzymując słuchawkę ramieniem. Popędziłem do pokoju 43, gdzie zastałem Takumiego, który właśnie brał udział w wyścigach na Playstation przy wyłączonym dźwięku. - Jak długo już rozmawia? - zapytałem. - Nie mam zielonego pojęcia. Rozmawiał już, kiedy przyszedłem tutaj dwadzieścia minut temu. Musiał zwiać ze swojej Matmy Dla Geniuszy. A co, boisz się, że przyjdzie Jake i skopie ci tyłek za to, że pozwoliłeś jej jechać? - Nieważne - powiedziałem, myśląc sobie: „Dokładnie dlatego nie powinniśmy byli mu powiedzieć”. Poszedłem do łazienki, włączyłem prysznic i zapaliłem papierosa. Chwilę później przyszedł Takumi. - Co jest? - zapytał. - Nic. Po prostu chciałbym wiedzieć, jak to się stało. - Rzeczywiście chciałbyś poznać prawdę? A może chciałbyś się dowiedzieć, że pokłóciła się z nim i miała zamiar z nim zerwać, a potem wrócić i paść ci w ramiona, kochać się z tobą namiętnie i czule i mieć z tobą genialne dzieci, które będą pamiętały i ostatnie słowa, i poezję? - Jeśli jesteś na mnie wkurzony, po prostu powiedz. - Nie jestem na ciebie wkurzony za to, że ją wtedy puściłeś. Ale wkurza mnie to, że zachowujesz się, jakbyś był jedynym facetem na świecie, który jej pragnął. Jakbyś miał jakiś monopol na sympatię do niej - odpowiedział Takumi. Wstałem, podniosłem klapę sedesu, wrzuciłem do niego niedokończonego papierosa i spuściłem wodę. Gapiłem się na Takumiego przez chwilę, a potem powiedziałem:

- Całowałem się z nią tamtej nocy i na to nie odmówisz mi monopolu. - Co takiego? - wyjąkał. - Całowałem się z nią. Otworzył usta, jakby miał zamiar coś powiedzieć, ale nie odezwał się. Przez chwilę tylko patrzyliśmy na siebie, a mnie nagle zrobiło się wstyd, bo brzmiało to jak przechwałki, więc w końcu odezwałem się: - Ja... Słuchaj, wiesz, jaka ona była. Kiedy miała na coś ochotę, zwyczajnie robiła to. Ja byłem prawdopodobnie tylko gościem, którego miała akurat pod ręką. - No tak. Ja nigdy nie byłem tym gościem - powiedział. - Ja... no wiesz, Klucha, Boże święty, nie mogę cię winić. - Nie mów o tym Larze. Skinął i wtedy usłyszeliśmy trzykrotne zdecydowane pukanie do drzwi wejściowych, które niechybnie oznaczało nadejście Orła. Pomyślałem: „Kurde, przyłapie mnie drugi raz w ciągu tygodnia”, a Takumi wskazał na kabinę prysznicową, więc wskoczyliśmy do niej razem i zaciągnęliśmy zasłonkę, a kiedy obydwaj staliśmy pod prysznicem, strumienie wody ze zbyt nisko osadzonej końcówki prysznica uderzały nas w żebra, spływając po naszych ciałach. Zmuszeni do tego, by stać bliżej siebie, niż wydawało się to absolutnie konieczne, czekaliśmy w milczeniu kilka długich minut, aż dym odpłynie wraz z parą wodną do kanałów wentylacyjnych, podczas gdy strumienie wody wypluwanej przez prysznic powoli przesączały się przez nasze podkoszulki i dżinsy. Jednak Orzeł nie zapukał do drzwi łazienki, więc Takumi w końcu zakręcił wodę. Kiedy uchyliłem ostrożnie drzwi łazienki i zerknąłem do pokoju, zobaczyłem Pułkownika, który siedział na piankowym tapczanie ze stopami opartymi o STOLIK KAWOWY i dokańczał za Takumiego wyścig NASCAR. Otworzyłem drzwi i wraz z Takumim wyszliśmy z łazienki w ociekających wodą ubraniach. - No, no, no, niecodzienny to widok - stwierdził nonszalancko Pułkownik. - Co, u diabła? - zapytałem. - Zapukałem jak Orzeł, żeby was wystraszyć - uśmiechnął się. - Ale kurde, jeśli potrzebujecie trochę prywatności, następnym razem po prostu zostawcie na drzwiach wywieszkę. Zaśmialiśmy się, a Takumi powiedział: - No tak, Klucha i ja ostatnio graliśmy sobie trochę na nerwach, ale chłopie, ten wspólny prysznic naprawdę zbliżył nas do siebie.

- No i jak poszło? - zapytałem. Usiadłem na STOLIKU KAWOWYM, a Takumi klapnął na tapczan obok Pułkownika, i chociaż obydwaj byliśmy przemoczeni i dosyć zziębnięci, bardziej interesowała nas rozmowa Pułkownika z Jakiem niż suszenie ubrań. - Było dość interesująco. Oto, co powinniście wiedzieć: tak jak myśleliśmy, on dał jej te kwiaty. Nie pokłócili się. Jake zadzwonił, bo obiecał, że do niej zatelefonuje dokładnie w chwili, gdy upłynie osiem miesięcy, od kiedy byli ze sobą, znaczy dwie minuty po trzeciej nad ranem, co - nie ukrywajmy, jest trochę głupawe - i zdaje się, że jakoś usłyszała, jak dzwoni telefon. Przez jakieś pięć minut gadali o niczym, a potem, kompletnie bez powodu, wpadła w histerię. - Kompletnie bez powodu? - zapytał Takumi. - Pozwólcie, że zajrzę do notatek - Pułkownik przekartkował swój notatnik. - Dobrze. Jake mówi: „Jak ci minęła rocznica?”, a Alaska na to: „Rewelacyjnie” - w głosie Pułkownika, gdy czytał, słychać było podniecenie, które wyczuwało się w głosie Alaski przy słowach takich jak „rewelacyjnie”, „fantastycznie” albo „absolutnie” - potem zapada cisza, a potem Jake mówi: „Co robisz?”, a Alaska odpowiada: „Nic takiego, bazgrzę sobie”, a po chwili mówi: „O, Boże”. A potem: „kurde, kurde, kurde”, zaczyna szlochać i mówi mu, że musi iść, ale porozmawia z nim później, jednak nie powiedziała mu, że jedzie się z nim spotkać, i Jake nie sądzi, że jechała do niego. Nie wie, dokąd jechała, ale mówi, że zawsze najpierw pytała, czy może go odwiedzić, a tym razem nie zapytała, więc nie mogła wybierać się do niego. Chwileczkę, znajdę cytat - przewrócił kartkę w notatniku - dobra, tu jest: „Powiedziała »do usłyszenia«, nie »do zobaczeni a«„. - Mnie powiedziała „ciąg dalszy nastąpi”, a jemu „do usłyszenia” - zauważyłem. - Tak. Zauważyłem. Planowanie przyszłości. To by przeczyło teorii o samobójstwie. No, a potem wraca do swojego pokoju, wrzeszcząc, że o czymś zapomniała. I wreszcie jej szaleńczy wyścig dobiega końca. Więc tak naprawdę ciągle brak odpowiedzi. - Cóż, przynajmniej wiemy, dokąd n i e jechała. - Chyba że zadziałała pod wpływem nagłego impulsu - powiedział Takumi. Popatrzył na mnie. - Sądząc po tym, co usłyszałem, tamtej nocy już raz zrobiła coś pod wpływem impulsu. Pułkownik spojrzał na mnie pytająco, a ja skinąłem. - Zgadza się - powiedział Takumi. - Wiem. - No dobra. I wtedy się wkurzyłeś, ale za chwilę wziąłeś razem z Kluchą prysznic i wasze stosunki wróciły do normy. Znakomicie. No więc, tej nocy... - ciągnął Pułkownik.

Staraliśmy się jak najwierniej odtworzyć dla Takumiego treść tej ostatniej rozmowy, ale żaden z nas nie pamiętał jej za dobrze, częściowo dlatego, że Pułkownik był pijany, a ja nie zwracałem uwagi na ich rozmowę, dopóki Alaska nie zaproponowała gry w „Prawdę albo Wyzwanie”. Poza tym i tak nie wiedzieliśmy, jak duże mogło być znaczenie tej rozmowy. Zawsze trudniej jest zapamiętać ostatnie słowa, kiedy nikt nie wie, że dana osoba za chwilę umrze. - To znaczy - powiedział Pułkownik - sądzę, że rozmawiałem z nią o tym, jak bardzo uwielbiam jazdę na deskorolce w wirtualu, ale nigdy nawet by mi przez myśl nie przeszło, żeby stanąć na deskorolce w realu, a później ona powiedziała: „Zagrajmy w Prawda albo Wyzwanie”, a potem pieprzyłeś się z nią. - Czekaj, pieprzyłeś się z nią? Przy Pułkowniku?- krzyknął Takumi. - Nie pieprzyłem się z nią. - Uspokójcie się, chłopcy - powiedział Pułkownik, uno-” sząc ręce. - To eufemizm. - Można wiedzieć, zamiast czego go użyłeś? - zapytał Takumi. - Zamiast całowania się. - Wyborny eufemizm - odparował Takumi grobowym głosem. - Czy jestem tutaj jedynym, który sądzi, że to może mieć jakieś znaczenie? - No, nigdy nawet mi to przez myśl nie przeszło - stwierdziłem śmiertelnie poważnie. - Ale teraz nie wiem. Nie powiedziała Jake’owi, więc to nie mogło być aż takie ważne. - Może dręczyło ją poczucie winy - powiedział. - Jake powiedział, że przez telefon wydawała się normalna, dopóki nie spanikowała rzekł Pułkownik. - Ale to musiała być ta rozmowa. Wydarzyło się coś, czego nie dostrzegamy - Pułkownik przejechał dłonią po swoich gęstych włosach, zrezygnowany. - Chryste, coś się stało. Coś w niej samej. A teraz my musimy dojść do tego, co to było. - Musimy więc tylko poznać myśli zmarłej osoby - powiedział Takumi. - Nic prostszego. - No właśnie. Co powiesz na małą popijawę? - zapytał Pułkownik. - Nie mam ochoty na picie - odpowiedziałem. Pułkownik sięgnął w zagłębienie tapczanu i wyciągnął butelkę po Gatorade Takumiego. Takumi też nie miał ochoty się upijać, lecz Pułkownik tylko uśmiechnął się pod nosem, bąknął: „No to będzie więcej dla mnie”, i pociągnął z butelki. W środę, po zajęciach z religii, wpadłem na Larę - dosłownie. Widywałem ją, oczywiście. Widywałem ją niemal codziennie - na angielskim albo w bibliotece, rozmawiającą szeptem ze swoją współlokatorką Katie. Widywałem ją podczas lunchu i w

czasie obiadu w stołówce i najprawdopodobniej widywałbym ją też przy śniadaniu, gdybym go nie przesypiał. I z pewnością ona także mnie widziała, ale przez miesiąc, aż do tego ranka, nasz wzrok się nie spotkał. Zacząłem podejrzewać, że zdążyła już o mnie zapomnieć. Koniec końców, chodziliśmy ze sobą tylko przez jeden dzień, choć był to dzień obfitujący w wydarzenia. Kiedy jednak, spiesząc się na matmę, rąbnąłem ją niechcący w lewe ramię, obróciła się prędko i popatrzyła na mnie. Ze złością, ale nie dlatego, że ją potrąciłem. „Przepraszam”, bąknąłem, a ona tylko popatrzyła na mnie spod przymrużonych powiek jak ktoś, kto zaraz wybuchnie gniewem albo płaczem, i bez słowa weszła do klasy. Pierwsze słowo, jakie powiedziałem do niej od miesiąca. Chciałem pragnąć z nią porozmawiać. Wiedziałem, że zachowuję się okropnie. „Postaw się”, powtarzałem sobie w myślach, „w sytuacji Lary, której przyjaciółka nie żyje, a były chłopak się do niej nie odzywa” - ale w moich myślach było miejsce tylko na jedno prawdziwe pragnienie; ona nie żyła, ja chciałem wiedzieć, jak i dlaczego to się stało, a Lara nie mogła udzielić mi na to odpowiedzi. Tylko to się liczyło. Jeśli chodzi o nasz nałóg nikotynowy, to przez wiele tygodni Pułkownik i ja byliśmy zdani na dobroczynność - dostawaliśmy od każdego, poczynając od Molly Tan, a na niedawno ostrzyżonym na jeża Longwellu Chase kończąc, tanie lub darmowe paczki. Wydawało się, że ludzie chcą pomóc, a nie potrafią wymyślić lepszego sposobu. Ale dobroczynność wyczerpała się z końcem lutego. Niech i tak będzie. Miałem poczucie, że robię coś niewłaściwego, przyjmując podarunki, ponieważ ci, którzy nam je wręczali, nie wiedzieli, że to my naładowaliśmy pistolet i włożyliśmy jej go do ręki. Po lekcjach Takumi zawiózł nas do gwarantujących „Wysokoprocentową Satysfakcję” Alkoholi Coosa. Tego popołudnia Takumi i ja poznaliśmy przygnębiające wyniki naszej pierwszej znaczącej klasówki z matmy w tym semestrze. Może dlatego, że zabrakło Alaski, która wykładała nam matmę nad tacą pełną frytek w McNiesmaku; a może dlatego, że żaden z nas naprawdę nie przyłożył się do nauki przed tą klasówką, zawisła nad nami groźba, że nasi rodzice otrzymają raporty z postępów w nauce. - Problem polega na tym, że nie uważam matmy za szczególnie interesujący przedmiot - stwierdził Takumi rzeczowo. - Możesz mieć trudności z wytłumaczeniem tego komisji rekrutacyjnej w Harvardzie odpowiedział Pułkownik. - Nie wiem - powiedziałem. - Dla mnie jest fascynująca.

I wybuchnęliśmy śmiechem, ale nasz śmiech rozpłynął się w gęstym, uporczywym milczeniu i wiedziałem, że wszyscy myślimy o niej, martwej, niezdolnej do śmiechu, zimnej Alasce, która przestała istnieć. Ciągle jeszcze, za każdym razem, kiedy myślałem, że Alaski już nie ma, byłem oszołomiony. „Gnije pod ziemią w Vine Station w Alabamie”, myślałem, ale nawet to nie oddawało istoty rzeczy. Ciało Alaski tam było, ale jej samej nie było nigdzie, stała się niczym. PUF. Chwile, w których bawiliśmy się najlepiej, od tej pory zawsze kończyły się smutkiem, ponieważ właśnie kiedy zaczynaliśmy się czuć jak wtedy, gdy była z nami, uświadamialiśmy sobie z całą wyrazistością nieodwołalność jej odejścia. Kupiłem papierosy. Nigdy wcześniej nie byłem wewnątrz Alkoholi Coosa, ale miejsce to było w każdym calu tak ponure, jak opisywała je Alaska. Gdy podchodziłem do lady, zakurzona drewniana podłoga skrzypiała. Zobaczyłem dużą beczkę wypełnioną mętną wodą, która zgodnie z informacją na etykiecie miała zawierać ŻYWĄ PRZYNĘTĘ, ale w rzeczywistości zawierała sporą ilość martwego, unoszącego się bezwładnie na wodzie rybiego drobiazgu. Kobieta za ladą uśmiechnęła się do mnie, odsłaniając swoje wszystkie cztery zęby, kiedy poprosiłem o karton Marlboro Lights. - Chodzisz do Culver Creek? - zapytała, a ja nie wiedziałem, czy odpowiedzieć zgodnie z prawdą, bo żaden chyba uczeń liceum nie ma dziewiętnastu lat, ale ona wyciągnęła karton papierosów spod lady i nie pytając o dowód tożsamości, położyła go przede mną, więc powiedziałem: - Tak, proszę pani. - Jak tam w szkole? - zapytała. - Nieźle - odpowiedziałem. - Słyszałam, żeście niedawno pochowali swoją koleżankę. - Zgadza się, proszę pani. - Strasznie to przykre. - Tak jest, proszę pani. Kobieta, której imienia nie znałem, ponieważ nie była to placówka handlowa, w której marnowało się pieniądze na identyfikatory, miała na lewym policzku brodawkę, z której wyrastał pojedynczy długi biały włos. Nie było to znowu aż tak odrażające, ale nie mogłem przestać na przemian zerkać na niego i odwracać wzroku. Kiedy wróciłem do samochodu, wręczyłem paczkę fajek Pułkownikowi. Opuściliśmy szyby, chociaż lutowy ziąb szczypał mnie w twarz, a szum wiatru uniemożliwiał rozmowę. Siedziałem na swoim miejscu w aucie i paliłem, zastanawiając się,

dlaczego stara kobieta z Alkoholi Coosa po prostu nie wyrwała sobie tego włosa z brodawki. Wiatr zawiewał przez okno od strony Takumiego, uderzając mnie w twarz. Skuliłem się na środku tylnego siedzenia i popatrzyłem na obróconego twarzą do wiatru zawiewającego przez okno, uśmiechniętego Pułkownika, któremu udało się zająć miejsce obok kierowcy. Nie miałem ochoty rozmawiać z Larą, ale następnego dnia podczas lunchu Takumi strzelił mi taką gadkę, że od poczucia winy nie było ucieczki. - Jak sądzisz, co pomyślałaby sobie Alaska o tym całym gównie, w które wdepnąłeś? zapytał, patrząc na siedzącą o trzy stoliki od nas Larę. Lara rozmawiała ze swoją współlokatorką Katie, która właśnie opowiadała jej jakąś historię, i uśmiechała się za każdym razem, kiedy Katie śmiała się z własnych dowcipów. Lara nabrała na widelec trochę kukurydzy z puszki i uniosła go nad talerz, zbliżając do niego usta i pochylając głowę - najwidoczniej lubiła jeść w ciszy. - Ona mogłaby odezwać się do mnie - powiedziałem do Takumiego. Takumi potrząsnął głową. Z ustami pełnymi tłuczonych kartofli powiedział: -...o...ój o...owiązek - przełknął. - Pozwól, że zadam ci pewne pytanie, Klucha. Kiedy będziesz siwy i stary, a twoje wnuki będą siedziały ci na kolanach i zapytają: „Dziadku, kto pierwszy obciągnął ci druta?”, chcesz być zmuszony im powiedzieć, że to jakaś dziewczyna, którą ignorowałeś przez resztę szkoły średniej? Nie! - uśmiechnął się. - Chcesz móc powiedzieć: „Moja droga przyjaciółka, Lara Buterskaya. Śliczna dziewczyna. Znacznie ładniejsza od waszej babci”. Zaśmiałem się. No tak, dobra. Musiałem porozmawiać z Larą. Po lekcjach poszedłem do pokoju Lary i zapukałem, a ona stanęła w drzwiach z takim wyrazem twarzy, jakby chciała powiedzieć: „Co? Znowu? Dosyć już narobiłeś szkód, Klucha”, a ja popatrzyłem przez jej ramię na pokój, w którym byłem tylko raz, gdzie dowiedziałem się, że czy się z nią całowałem, czy nie, nie potrafię z nią rozmawiać - i nie czekając, aż milczenie zrobi się zbyt niezręczne, odezwałem się: - Przepraszam. - Za co? - zapytała, patrząc na mnie jak na punkt w przestrzeni. - Za to, że cię unikałem. Za wszystko - powiedziałem. - Nije musiałeś bić mojim chłopakiem - wyglądała tak ładnie, mrugając szybko tymi swoimi wielkimi oczami, jej policzki były gładkie i okrągłe, jednak ich krągłość tylko przywodziła mi na myśl wspomnienie chudej twarzy Alaski i jej wystających kości policzkowych. Ale mogłem to znieść, no i, tak czy inaczej, musiałem. - Mogłeś pozostać moim przyjacielem - powiedziała.

- Wiem. Spieprzyłem sprawę. Przykro mi. - Tylko nie wybaczaj temu dupkowi - krzyknęła Katie z głębi pokoju. - Wybaczam ci - uśmiechnęła się Lara i uściskała mnie, mocno obejmując w pasie. Ja objąłem ją na wysokości ramion i poczułem zapach fiołków w jej włosach. - Ja ci nie wybaczam - powiedziała Katie, stając w drzwiach. I chociaż nie byliśmy z sobą w wielkiej zażyłości, czuła się na tyle swobodnie, żeby walnąć mnie kolanem w jaja. Uśmiechnęła się, a kiedy z bólu zgiąłem się wpół, powiedziała: - Teraz ci wybaczam. Lara i ja poszliśmy na spacer nad jezioro - bez Katie - i rozmawialiśmy. Rozmawialiśmy o Alasce i o ostatnim miesiącu, o tym, jak ona musiała tęsknić za mną i za Alaską, podczas gdy ja tęskniłem tylko za Alaską (co zresztą było zgodne z prawdą). Przekazałem jej tyle faktów, ile mogłem, poczynając od fajerwerków, a na Komendzie Policji w Pelham i białych tulipanach kończąc. - Kochałem ją - wyznałem. Lara odparła, że też ją kochała, a ja powiedziałem: - Wiem, ale to dlatego. Kochałem ją i po tym, jak umarła, nie potrafiłem myśleć o niczym innym. Czułem się taki... nieuczciwy. Jakbym oszukiwał. - To nije jest dobry powód - powiedziała. - Wiem - odparłem. Zaśmiała się cicho. - W takim razije dobrze. Przynajmniej o tym wiesz. Wiedziałem, że nie uśmierzę jej gniewu, ale przynajmniej znowu rozmawialiśmy ze sobą. Wieczorem, gdy powoli zapadała kurtyna zmroku, rechotały żaby, a pierwsze wcześnie obudzone owady bzyczały nad naszymi głowami, nasza czwórka - Takumi, Lara, Pułkownik i ja - udała się przy zimnym, szarym świetle księżyca w pełni do Palarni. - Hej, Pułkowniku, kto wymyślił „Palarnię”? - zapytała Lara. - To prawie jak „Wędzarnia”. - Faktycznie można się uwędzić w tym dymie. Nie wiem. Chyba Aląska - Pułkownik wyciągnął z paczki papierosa i wrzucił go do wody. - Co ty wyprawiasz, do cholery? - zapytałem. - To dla niej - odpowiedział. Uśmiechnąłem się blado i poszedłem za jego przykładem, też wrzucając do wody papierosa. Wręczyłem po papierosie Takumiemu i Larze, którzy zrobili to samo. Fajki przez

chwilę podskakiwały i tańczyły na falach strumienia, aż wreszcie, niesione prądem, zniknęły nam z oczu. Nie byłem religijny, ale lubiłem rytuały. Podobała mi się idea łączenia pamięci z działaniem. W Chinach, powiedział nam kiedyś Stary, pewne dni w roku przeznaczone są na czyszczenie grobów, na których składa się umarłym podarunki. Wyobrażałem sobie, że Alaska chciałaby zapalić, więc wydawało mi się, że Pułkownik zapoczątkował doskonały rytuał. Pułkownik splunął do strumienia i przerwał milczenie. - Śmieszne jest to rozmawianie z duchami - stwierdził. - Nigdy nie wiesz, czy naprawdę do ciebie mówią, czy tylko zmyślasz ich odpowiedzi. - Proponuję, żebyśmy zrobili listę - powiedział Takumi, nie pozwalając Pułkownikowi brnąć dalej w introspekcję. - Jakie mamy dowody świadczące o samobójstwie? Pułkownik wyciągnął swój niezastąpiony notatnik. - Nie przycisnęła hamulca - powiedziałem, a Pułkownik zaczął notować. Była też czymś strasznie zdenerwowana, ale bywała strasznie zdenerwowana już wiele razy, a przecież nigdy nie było mowy o samobójstwie. Rozważyliśmy możliwość, że zabierając ze sobą kwiaty, chciała upamiętnić swoją śmierć - jakby przygotowywała się do własnego pogrzebu. Ale to wydawało się do niej mało podobne. Była enigmatyczna, to jasne, ale jeśli ktoś planuje swoje samobójstwo z najdrobniejszymi szczegółami, nie zapominając nawet o kwiatach, to prawdopodobnie ma też plan, w jaki sposób odbierze sobie życie, a Alaska nie mogła wiedzieć, że samochód policyjny pojawi się na autostradzie 1-65 specjalnie na tę okazję. A dowody przemawiające za tym, że był to wypadek? - Była naprawdę nieźle nawalona, więc mogła sobie pomyśleć, że nie uderzy w radiowóz, choć trudno mi to sobie wyobrazić - powiedział Takumi. - Mogła zasnąć za kierownicą - powiedziała Lara. - No tak, już myśleliśmy o tym - odparłem. - Ale wydaje mi się, że ktoś, kto zaśnie, raczej nie trzyma się drogi. - Nie mogę wymyślić, w jaki sposób moglibyśmy się tego dowiedzieć, nie ryzykując własnym życiem - stwierdził z powagą Pułkownik. - W każdym razie nie dawała sygnałów mogących świadczyć o zamiarze popełnienia samobójstwa. Znaczy nie mówiła o tym, że chce umrzeć, ani nie rozdawała nikomu swoich rzeczy, ani nic w tym stylu. - To by były dwa dowody Była pijana i nie planowała samobójstwa - powiedział Takumi.

Kręciliśmy się w kółko. Tańczyliśmy wokół

tego samego pytania. Nie

potrzebowaliśmy więcej spekulacji. Potrzebowaliśmy więcej dowodów. - Musimy się dowiedzieć, dokąd jechała - rzekł Pułkownik. - Ostatnimi ludźmi, z którymi rozmawiała, byliśmy ja, ty i Jake - powiedziałem do niego. - A żaden z nas nie wie. Więc jak, do ciężkiej cholery, mamy się tego dowiedzieć? Takumi popatrzył na Pułkownika i westchnął. - Nie sądzę, żeby pomogła nam informacja, dokąd jechała. Wydaje mi się, że to tylko pogorszy naszą sytuację. Tak mi podpowiada mój instynkt. - A mój instynkt mi podpowiada, że chcę wiedzieć - powiedziała Lara i dopiero wtedy uświadomiłem sobie, co miał na myśli Takumi tego dnia, kiedy byliśmy razem pod prysznicem - mogłem się z nią całować, ale w rzeczywistości nie miałem monopolu na Alaskę; Pułkownik i ja nie byliśmy jedynymi ludźmi, którym na niej zależało, nie byliśmy też jedynymi, którzy pragnęli się dowiedzieć, jak i dlaczego zginęła. - Cóż, tak czy owak - powiedział Pułkownik - utknęliśmy w martwym punkcie. Niech któreś z was wymyśli, co mamy robić dalej. Bo moje pomysły na śledztwo już się wyczerpały. Wrzucił niedopałek do strumienia, wstał i wyszedł z Palarni. Poszliśmy za nim. Nawet jeśli poniósł porażkę, ciągle był Pułkownikiem. Ponieważ śledztwo faktycznie utknęło w martwym punkcie, wziąłem się znowu do czytania lektur z religii, co musiało ucieszyć Starego, którego niezapowiedziane kartkówki oblewałem niezmiennie od bitych sześciu tygodni. W środę rano właśnie mieliśmy jedną z nich: „Omów wybrany przez siebie przykład buddyjskiego koanu”. Koan jest jak zagadka, której zadaniem w buddyzmie zen jest pomóc człowiekowi osiągnąć oświecenie. Odpowiadając na pytanie, napisałem o tym gościu Banzanie. Któregoś dnia, przechodząc przez targowisko, usłyszał przypadkiem, jak ktoś prosi rzeźnika o najlepszy kawałek mięsa, jaki rzeźnik ma na swoim straganie. Rzeźnik odpowiedział: „Wszystko na moim stoisku jest najlepsze. Nie znajdziesz kawałka mięsa, który nie byłby najlepszy”. Słysząc to, Banzan uświadomił sobie, że nic nie jest najlepsze ani najgorsze i że te sądy w rzeczywistości nic nie znaczą, ponieważ jest tylko to, co jest, i p u f, osiągnął oświecenie. Czytając o tym poprzedniego wieczoru, zastanawiałem się, czy ze mną też tak będzie - czy zrozumiem ją w końcu w błysku olśnienia, poznam i zrozumiem rolę, jaką odegrałem w jej odejściu. Jednak nie byłem przekonany, że oświecenie uderzy we mnie jak piorun. Kiedy Stary pozbierał kartkówki, siedząc, chwycił swoją laskę i wskazał nią na tablicę, gdzie ciągle jeszcze widniało, zacierające się coraz bardziej, pytanie Alaski.

- Spójrzmy na jedno zdanie na stronie dziewięćdziesiątej czwartej tego niezwykle zajmującego wprowadzenia do zen, które kazałem wam przeczytać w tym tygodniu. „Wszystko, co się połączyło, kiedyś się rozpadnie” - przeczytał Stary. - Wszystko. Krzesło, na którym siedzę. Zostało przez kogoś zrobione, a zatem kiedyś ulegnie zniszczeniu. I ja ulegnę zniszczeniu, prawdopodobnie wcześniej niż to krzesło. I wy ulegniecie zniszczeniu. Komórki, organy i układy, dzięki którym jesteście tym, czym jesteście - kiedyś się połączyły, rosły razem, muszą zatem kiedyś ulec rozpadowi. Budda wiedział coś, czego przez tysiąclecia po jego śmierci nie potrafiła udowodnić nauka: poziom entropii wzrasta. Wszystko ulega rozpadowi. „Wszyscy odejdziemy”, pomyślałem, i odnosi się to w równym stopniu do węży boa i węży strażackich, dziewczyny o imieniu Alaska i miejsca o nazwie Alaska, ponieważ nic nie trwa wiecznie, nawet sama Ziemia. Jak się dowiedzieliśmy, Budda twierdził, że przyczyną cierpienia jest pożądanie i że gdy ustaje pożądanie, ustaje cierpienie. Gdy przestawałeś pragnąć, aby coś nie uległo rozpadowi, przestawałeś cierpieć, kiedy to się działo. „Kiedyś nikt nie będzie nawet pamiętał, że w ogóle istniała”, napisałem w zeszycie, a chwilę później dopisałem: „ani że ja w ogóle istniałem”. Ponieważ wspomnienia także giną. A wtedy nie pozostaje ci nic, nawet duch, nawet jego nikły cień. Na początku nawiedzała mnie, przychodziła do mnie we śnie, ale teraz, ledwie kilka tygodni później, zaczęła mi się wymykać, zacierać się w mojej pamięci i pamięci innych, umierając po raz drugi. Pułkownik, który prowadził Śledztwo od samego początku, którego obchodziło to, co się z nią stało, kiedy mnie obchodziło tylko to, czy mnie kochała, poddał się, nie uzyskawszy żadnej odpowiedzi. A mnie nie podobały się fakty, które udało mi się ustalić: nie przywiązywała wagi do tego, co wydarzyło się między nami, bo nie wspomniała o tym Jake’owi; zamiast tego tylko gawędziła z nim słodko, nie dając mu najmniejszego powodu, by mógł podejrzewać, że zaledwie kilka minut wcześniej czułem w ustach smak jej pachnącego alkoholem oddechu. A potem pękło w niej coś niewidzialnego, i to, co kiedyś było całością, zaczęło rozpadać się na kawałki. I może to była jedyna odpowiedź, jaką kiedykolwiek otrzymamy. Przestała istnieć, bo wszystko ulega rozpadowi. Wydawało się, że Pułkownik pogodził się z tym, ale oile Śledztwo było kiedyś jego pomysłem, to teraz właśnie ono nie pozwalało mi popaść w rozpacz i ciągle miałem nadzieję na oświecenie. Następnej niedzieli obudziłem się dopiero, kiedy promienie przedpołudniowego słońca wdarły się do pokoju przez szczeliny w żaluzjach i połaskotały mnie w twarz.

Naciągnąłem kołdrę na głowę, ale powietrze pod nią zrobiło się gorące i stęchłe, więc wstałem, żeby zadzwonić do rodziców. - Miles! - krzyknęła mama, zanim zdążyłem się przedstawić. - Właśnie uruchomili nam usługę umożliwiającą identyfikację rozmówcy. - Czy teraz wasz telefon w jakiś czarodziejski sposób wie, że to ja dzwonię z automatu? Zaśmiała się. - Nie, wyświetla tylko informację, że to „automat telefoniczny” i podaje kierunkowy, więc się domyśliłam. Jak się masz? - zapytała z przyjazną troską w głosie. - Radzę sobie. Trochę zawaliłem ostatnio niektóre przedmioty, ale znowu zacząłem się uczyć, więc powinno być nieźle - powiedziałem i w zasadzie była to prawda. - Wiem, że jest ci ciężko - powiedziała. - O, właśnie! Zgadnij, kogo widzieliśmy z tatą na przyjęciu wczoraj wieczorem. Panią Forrester. Tę, która uczyła cię w czwartej klasie! Pamiętasz? Ona pamiętała cię doskonale i wyrażała się o tobie bardzo pochlebnie, i trochę rozmawialiśmy. Chociaż byłem zadowolony, słysząc, że pani Forrester wysoko ceniła mnie jako czwartoklasistę, słuchałem dość nieuważnie, czytając notki nagryzmolone po obu stronach telefonu na pomalowanej na biało sosnowej ścianie i szukając nowych, które mógłbym rozszyfrować (U Lucy - piątek 22 - miejsce i czas imprezy Wojowników Dnia Powszedniego, jak się domyślałem). -... wczoraj wieczorem jedliśmy obiad z Johnsonami i obawiam się, że tata wypił trochę za dużo wina. Bawiliśmy się w odgrywanie szarad i był po prostu okropny - roześmiała się, a ja poczułem się strasznie zmęczony, ale ktoś zabrał ławkę, która zawsze stała przy telefonie, więc posadziłem swój chudy tyłek na twardym betonie, naprężając srebrny przewód od słuchawki i przygotowując się na sążnisty monolog mamy, i wtedy na dole, pod wszystkimi innymi gryzmołami i notkami zobaczyłem rysunek kwiatka. Dwanaście podłużnych płatków dookoła zamalowanego środka, na tle białej jak płatki stokrotki ściany - i stokrotki, białe stokrotki - słyszałem, jak mówi: „Co widzisz, Klucha? Przyjrzyj się”, i zobaczyłem, jak siedzi pijana i rozmawia przez telefon z Jakiem, gadają o niczym, on pyta: „Co robisz?”, ona odpowiada: „Nic takiego, bazgrzę sobie”. A potem: „O, Boże”. - Miles? - Tak? Przepraszam. Właśnie przyszedł Chip. Musimy iść się uczyć. Muszę iść. - Zadzwonisz w takim razie później? Tata na pewno chciałby z tobą porozmawiać. - Jasne, mamo; jasne, oczywiście. Kocham cię, wiesz? Dobra, muszę już iść.

- Chyba coś znalazłem! - wrzasnąłem do Pułkownika, ukrytego pod kocem, ale niecierpliwość w moim głosie i obietnica tego czegoś, czegokolwiek, co mogłem znaleźć, natychmiast go obudziła i zeskoczył ze swojego łóżka na linoleum podłogi. Zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, podniósł z podłogi dżinsy, które miał na sobie wczoraj, i bluzę, wrzucił je na siebie i wyszedł za mną z pokoju. - Popatrz - wskazałem na rysunek, a Pułkownik kucnął przy telefonie i powiedział: - No tak. Ona to narysowała. Rysowała sobie te kwiatki, kiedy tylko miała okazję. - I pamiętasz, „bazgrzę sobie”? Jake zapytał ją, co robi, a ona powiedziała: „Bazgrzę sobie”, a potem jęknęła: „O, Boże” i wpadła w panikę. Popatrzyła na kwiatek i coś sobie przypomniała. - Niezłą masz pamięć, Klucha - przyznał, a ja zacząłem się zastanawiać, dlaczego nie podziela mojego podniecenia tym odkryciem. - A potem wpadła w panikę - powtórzyłem - i poszła po tulipany, kiedy my poszliśmy po petardy. Zobaczyła nabazgrany kwiatek, przypomniała sobie coś, o czym zapomniała, i wpadła w panikę. - Możliwe - powiedział, ciągle gapiąc się na kwiatek, próbując chyba zobaczyć go jej oczami. W końcu podniósł się i powiedział: - To solidna teoria, Klucha - wyciągnął rękę i poklepał mnie po ramieniu jak trener w geście uznania dla zawodnika. - Tylko że nadal nie wiemy, o czym zapomniała. Tydzień po odkryciu nabazgranego kwiatka przyznałem z rezygnacją, że nie miało ono większego znaczenia - w końcu nie byłem Banzanem na targowisku - i gdy klony okalające kampus zaczęły powoli budzić się do życia, a ogrodnicy zaczęli znowu kosić trawę na podwórku internatu, wydawało się przesądzone, że utraciliśmy ją bezpowrotnie. Tego popołudnia Pułkownik i ja poszliśmy do lasu i nad jeziorem, dokładnie w miejscu, gdzie tyle miesięcy wcześniej złapał nas Orzeł, wypaliliśmy po papierosie. Tego popołudnia odbyło się zebranie z udziałem mieszkańców miasta, na którym Orzeł ogłosił, że szkoła wybuduje nad jeziorem plac zabaw poświęcony pamięci Alaski. Faktycznie, lubiła huśtawki, ale od razu plac zabaw? Lara podniosła się z miejsca podczas zebrania - z pewnością pierwszy raz w swoim życiu - i powiedziała, że powinni wymyślić coś zabawniejszego, coś, co mogłaby wymyślić sama Alaska. Teraz, siedząc nad jeziorem na omszałej, przegniłej kłodzie, Pułkownik powiedział do mnie: - Lara miała rację. Powinniśmy coś dla niej zrobić. Jakiś kawał. Coś, co by ją zachwyciło.

- Taki upamiętniający ją numer? - Dokładnie. Numer Dla Upamiętnienia Alaski Young. Możemy zrobić z niego doroczne wydarzenie. W każdym razie, kiedy była w drugiej klasie, sama wpadła na ten pomysł. Ale chciała zostawić sobie ten numer na ostatnią klasę. A jest niezły. Naprawdę niezły. Historyczny. - Powiesz mi czy nie? - zapytałem, mając w pamięci, jak on i Alaska nie pozwolili mi wziąć udziału w planowaniu numeru na Noc w Stodole. - Jasne - powiedział. - Numer nosi tytuł: „Obalanie Patriarchalnego Paradygmatu” - i opowiedział mi o nim, a ja muszę przyznać, że Alaska zostawiła nam klejnot w koronie wszelkich kawałów, Monę Lisę licealnej twórczości kawalarskiej, kulminację wieloletniej tradycji Culver Creek. I jeśli tylko uda się Pułkownikowi doprowadzić do jego wykonania, wryje się w pamięć każdego ucznia i nauczyciela w Creek, a Alaska bez dwóch zdań na to zasłużyła. Co najlepsze, formalnie rzecz biorąc, numer nie wymagał popełniania wykroczeń karanych wyrzuceniem ze szkoły. Pułkownik wstał, strzepując brud i mech ze spodni. - Myślę, że jesteśmy jej to winni. A ja przyznałem mu rację, chociaż ona nadal była nam winna wyjaśnienie. Jeśli jest gdzieś tam w górze albo gdzieś tam w dole, gdzieś, gdziekolwiek, może będzie się śmiała. I może - może jednak - udzieli nam wskazówki, której potrzebujemy. Dwa tygodnie później Pułkownik wrócił z ferii wiosennych z dwoma notatnikami wypełnionymi

szczegółowymi

planami,

szkicami

poszczególnych

lokalizacji

i

czterdziestostronicową dwukolumnową listą problemów, jakie mogą wyniknąć po drodze, wraz z rozwiązaniami. Rozplanował czas z dokładnością do jednej dziesiątej sekundy, obliczył wszystkie odległości z dokładnością do jednego cala, a potem dla pewności przeprowadził ponowne kalkulacje, jakby nie potrafił znieść myśli, że mógłby znowu ją zawieść. A potem, tej niedzieli, Pułkownik obudził się późno iprzewrócił na bok. Czytałem Wściekłość i wrzask, książkę, którą powinienem był przeczytać w połowie lutego, i słysząc szelest pościeli na łóżku, podniosłem wzrok, a Pułkownik powiedział: „Pora zwołać starą bandę”, więc przeszedłem przez zamglone wiosenne podwórko, żeby obudzić Larę i Takumiego i przyprowadzić ich do pokoju 43. Załoga z czasów Nocy w Stodole stawiła się w pełnym składzie - a przynajmniej na tyle pełnym, na ile to było możliwe - gotowa na Numer Upamiętniający Alaskę Young.

Troje z nas siedziało na tapczanie, podczas gdy Pułkownik stał przed nami, przedstawiając szczegóły planu i role, jakie mieliśmy w nim odegrać, z entuzjazmem, jakiego nie widziałem u niego od czasów Sprzed Tego. Na koniec zapytał: - Czy są jakieś pytania? - Są - powiedział Takumi. - Czy poważnie myślisz, że nam się to uda? - No cóż, po pierwsze, musimy znaleźć striptizera. A po drugie, Klucha musi za pomocą swoich magicznych sztuczek urobić dla nas swojego tatę. - No dobrze, w takim razie - powiedział Takumi - bierzmy się do roboty. Każdej wiosny jedno piątkowe popołudnie w Culver Creek było wolne od zajęć i wszyscy uczniowie, nauczyciele i pracownicy szkoły musieli udać się do sali gimnastycznej na Dzień Prelegenta. Podczas Dnia Prelegenta występowało dwóch mówców - zwykle drugorzędnych sław albo drugorzędnych polityków, albo drugorzędnych naukowców, w każdym razie ludzi, który zgodzili się na to, by przyjechać do szkoły i wygłosić przemówienie za nędzne trzysta baksów, które przewidziała na ten cel w swoim budżecie szkoła. Młodsze klasy wybierały pierwszego mówcę, a starsze drugiego, i każdy, kto brał kiedyś udział w Dniu Prelegenta, zgadzał się, że była to męczarnia, podczas której umrzeć można było z nudów. Planowaliśmy trochę ożywić ten dzięń. Musieliśmy tylko przekonać Orła, by pozwolił „doktorowi Williamowi Morse’owi”, „znajomemu mojego taty” oraz „znakomitemu badaczowi dewiacji seksualnych wśród młodzieży”, zostać prelegentem młodszych klas. Więc zadzwoniłem do taty do pracy, a jego asystent Paul zapytał, czy wszystko w porządku. Zacząłem się zastanawiać, dlaczego każdy, dosłownie każdy, pytał mnie, czy wszystko w porządku, kiedy dzwoniłem o innej porze niż w niedzielę rano. - Tak, w porządku. Tata wziął słuchawkę. - Hej, Miles. Wszystko w porządku? Zaśmiałem się i ściszyłem głos, ponieważ w pobliżu telefonu kręciło się mnóstwo ludzi. - Tak, tato. Wszystko dobrze. Pamiętasz, jak ukradłeś szkolny dzwonek i zakopałeś go na cmentarzu? - Najwspanialszy numer w historii Culver Creek - odparł dumnie. - Jak do tej pory, tato. Jak do tej pory. Słuchaj, zastanawiam się, czy nie mógłbyś wspomóc nowego najwspanialszego numeru w historii Culver Creek. - No, nie wiem, Miles. Nie chcę, żebyś wpakował się w jakieś kłopoty.

- Nie ma obawy. Planuje go cała młodsza klasa. Nikomu nie stanie się krzywda ani nic z tych rzeczy. Pamiętasz Dzień Prelegenta? - B o ż e, to dopiero były nudy. Był chyba gorszy niż same lekcje. - Zgadza się, i właśnie dlatego jesteś nam potrzebny. Chcemy, żebyś udawał naszego prelegenta, doktora Williama Morse’a, wykładowcę psychologii na Uniwersytecie Środkowej Florydy i eksperta w dziedzinie zachowań seksualnych młodzieży. Przez długi czas milczał, a ja patrzyłem na narysowaną przez Alaskę ostatnią stokrotkę i czekałem, aż zapyta, na czym ma polegać nasz kawał, i miałem mu powiedzieć, ale usłyszałem tylko, jak oddycha powoli po drugiej stronie - w końcu powiedział: - O nic nie zapytam. Hmm - westchnął. - Daj słowo harcerza, że nie powiesz matce. - Słowo harcerza - zamilkłem. Przypomnienie sobie prawdziwego nazwiska Orła zabrało mi dobrą chwilę. - Pan Starnes zadzwoni do ciebie za jakieś dziesięć minut. - No dobrze, nazywam się doktor William Morse, jestem wykładowcą psychologii i... seksualność młodzieży? - Zgadza się. Jesteś nie do pobicia, tato. - Chcę się tylko przekonać, czy mnie przebijecie - powiedział, śmiejąc się. Chociaż Pułkownik wzbraniał się przed tym, jak mógł, numer wymagał pomocy Wojowników - w szczególności przewodniczącego młodszej klasy Longwella Chase’a, którego głupawa czupryna surfera zdążyła odrosnąć. Ale pomysł zachwycił Wojowników, więc poszedłem po Longwella do jego pokoju i zakomenderowałem: - Idziemy. Longwell Chase i ja nie mieliśmy o czym rozmawiać i nie mieliśmy ochoty udawać, że jest inaczej, więc poszliśmy do domu Orła, nie odzywając się do siebie. Orzeł podszedł do drzwi, zanim zdążyliśmy zapukać. Uniósł brwi, kiedy nas zobaczył, w lekkiej konsternacji bo rzeczywiście dziwna z nas była para: Longwell w swoich zaprasowanych na kant spodniach moro i ja w moich niebieskich dżinsach, które od dłuższego czasu obiecywałem sobie uprać. - Prelegent, którego wybraliśmy, jest znajomym taty Milesa - powiedział Longwell. Doktor William Morse. Wykłada na uniwersytecie na Florydzie i bada seksualność młodzieży. - Chcą panowie wzbudzić kontrowersje, co? - O, nie - powiedziałem. - Poznałem doktora Morse’a. Jest interesującą postacią, ale wcale nie kontrowersyjną. On tylko bada... hmm... w jaki sposób wciąż zmienia się i wzrasta

świadomość

seksualna

wśród

młodzieży.

Muszę

dodać,

że

nie

popiera

seksu

przedmałżeńskiego. - No dobrze. Podajcie mi jego numer telefonu - wręczyłem Orłowi karteczkę z numerem, a on podszedł do telefonu wiszącego na ścianie i wystukał numer. - Tak, halo? Czy mógłbym rozmawiać z doktorem Morse’em?... Dobrze, dziękuję... Dzień dobry, doktorze Morse. Jest tutaj ze mną Miles Halter. Powiedział mi, że... świetnie, wspaniale... Zastanawiam się tylko - Orzeł zamilkł, okręcając sobie przewód od słuchawki wokół palca - zastanawiam się, czy pan mógłby... proszę tylko, aby wziął pan pod uwagę, że młodzi ludzie są bardzo podatni na wpływy. Nie chcielibyśmy, żeby traktował pan temat zbyt dosłownie... Znakomicie. Wybornie. Cieszę się, że pan rozumie... Panu też. Do zobaczenia wkrótce! Orzeł odłożył słuchawkę z uśmiechem. - Dobry wybór! Doktor Morse wydaje się bardzo interesującym człowiekiem. - O, tak - powiedział poważnie Longwell. - Myślę, że będzie nadzwyczaj interesujący. Mój ojciec odegrał doktora Williama Morse’a przez telefon, ale przed całą szkołą miał odegrać go człowiek znany jako Maxx (przez dwa x), który w rzeczywistości nazywał się Stan, tyle że dla naszych potrzeb podczas Dnia Prelegenta miał przybrać nazwisko doktor William Morse. Był prawdziwym ucieleśnieniem egzystencjalnego kryzysu tożsamości, striptizerem posiadającym więcej pseudonimów niż tajni agenci CIA. Pierwsze cztery „agencje”, do których zadzwonił Pułkownik, nie przyjęły zlecenia. Dopiero kiedy doszliśmy do haseł na literę „B” w dziale „Rozrywka” Panoramy Firm, znaleźliśmy „Bezkonkurencyjne Wieczorki Panieńskie”. Właścicielowi wyżej wymienionej firmy pomysł spodobał się ogromnie, z jednym zastrzeżeniem: - Maxx będzie zachwycony. Ale nie będzie żadnej nagości. Nie przy dzieciach. Zgodziliśmy się - z niejaką niechęcią. Dla pewności, że żadnego z nas nie wyrzucą ze szkoły, Takumi i ja zebraliśmy od wszystkich uczniów młodszych klas w Culver Creek po pięć dolarów na pokrycie kosztów związanych z honorarium „doktora Williama Morse’a”, jako że wątpiliśmy, czy Orzeł zgodzi się mu zapłacić po, hmm... występie. Zapłaciłem za Pułkownika. - Wydaje mi się, że zasłużyłem na gest dobroczynności z twojej strony - powiedział, wskazując na kołonotatniki zapisane szczegółami planu. Siedząc na lekcjach tego ranka, nie mogłem myśleć o niczym innym. Każdy uczeń młodszych klas wiedział już od dwóch tygodni i jak dotąd nikt nie puścił pary z ust. Ale w Creek zawsze huczało od plotek - szczególnie tych rozpuszczanych przez Wojowników Dnia Powszedniego - i gdyby chociaż jedna osoba powiedziała jednemu znajomemu, który

powiedziałby innemu

znajomemu,

który powiedziałby innemu

znajomemu, który

powiedziałby Orłowi, plan wziąłby w łeb. Niepisana zasada Creek, którą można by streścić hasłem „nie kabluj”, i tym razem nie została złamana, ale kiedy tego przedpołudnia MaxxStarg doktor Morse nie stawił się do 11.50, myślałem, że Pułkownik narobi w gacie. Siedział na zderzaku auta na szkolnym parkingu z pochyloną głową, raz po raz przeczesując palcami swoją gęstą, ciemną czuprynę, jakby próbował w niej coś znaleźć. Maxx obiecał stawić się o 11.40, dwadzieścia minut przed oficjalnym rozpoczęciem Dnia Prelegenta, aby zdążyć nauczyć się przemówienia i dograć szczegóły. Stałem obok Pułkownika, czekając razem z nim w napięciu, ale bez słowa. Wysłaliśmy Takumiego, żeby zadzwonił do „agencji” i zapytał, co się stało z „artystą”. - Nie pomyślałem, że akurat t o może nie wypalić. Nie przewidziałem wyjścia awaryjnego. Takumi podbiegł do nas, przez ostrożność nie odzywając się, dopóki nie znalazł się na tyle blisko, by inni nie mogli go usłyszeć. Dzieciaki zaczęły jeden po drugim wchodzić do sali gimnastycznej. Późno, późno, późno, późno. Przecież wymagaliśmy od tego artysty tak niewiele. Napisaliśmy mu przemówienie. Zaplanowaliśmy jego występ w każdym szczególe. Maxx miał tylko wystąpić w swoim stroju. A mimo to... - W agencji - oznajmił Takumi - powiedzieli, że artysta już jedzie. - Już jedzie? - jęknął Pułkownik, z coraz większą pasją czochrając swoją czuprynę. Już jedzie? Już jest spóźniony. - Powiedzieli, że powinien... - i raptem zapomnieliśmy onaszych zmartwieniach, gdy niebieski minivan skręcił na parking i zobaczyłem siedzącego w nim mężczyznę w garniturze. - Mam nadzieję, że to Maxx - powiedział Pułkownik, gdy samochód parkował. Pułkownik podbiegł do przednich drzwi samochodu. - Jestem Maxx - powiedział facet, otwierając drzwi. - A ja jestem bezimiennym, anonimowym reprezentantem młodszych klas - odparł Pułkownik, witając się z Maxxem uściskiem dłoni. Maxx był opalonym mężczyzną około trzydziestki, o szerokich barkach, wydatnej szczęce i ciemnej, gęstej koziej bródce. Wręczyliśmy Maxxowi egzemplarz jego przemówienia, a on przeczytał je szybko. - Jakieś wątpliwości? - zapytałem. - No tak. Zważywszy na charakter imprezy, wydaje mi się, że powinniście zapłacić mi z góry.

Wydawał mi się bardzo elokwentny, a jego podejście do zadania było wręcz profesjonalne, i poczułem przypływ nadzwyczajnej wiary w powodzenie przedsięwzięcia, jakby sama Alaska znalazła najlepszego striptizera w środkowej Alabamie i przyprowadziła go do nas. Takumi otworzył bagażnik swojego SUVa i wyciągnął z niego szarą papierową torbę z trzystu dwudziestoma dolarami. - Proszę bardzo, Maxx - powiedział. - Okej. Ten tutaj Klucha usiądzie tam z tobą, ponieważ jesteś znajomym jego taty. Jest o tym w przemówieniu. Tylko... hmm... mamy nadzieję, że jeśli po tym wszystkim zostaniesz przesłuchany, zechcesz powiedzieć, że cała młodsza klasa poprosiła cię o udział w występie w czasie telekonferencji, ponieważ nie chcemy, by obecny tu Klucha popadł w tarapaty. Roześmiał się. - Brzmi nieźle. Przyjąłem to zlecenie, bo pomyślałem, że jest pocieszne. Szkoda, że sam na to nie wpadłem, kiedy byłem w liceum. Kiedy szedłem u boku Maxxa doktora Williama Morse’a do sali gimnastycznej, zostawiając za sobą Takumiego i Pułkownika, zdawałem sobie sprawę, że jeśli ktoś za to wyleci, to najpewniej będę to ja. Ale przez ostatnie kilka tygodni studiowałem dość dokładnie Poradnik Ucznia Culver Creek i miałem w pamięci moją podwójną linię obrony na wypadek, gdybym wpadł w kłopoty: 1. Formalnie rzecz biorąc, nie ma przepisu, który zabrania wynająć stiptizera, aby zatańczył przed uczniami; 2. Nikt nie może udowodnić, że to ja jestem odpowiedzialny za ten incydent. Można udowodnić jedynie, że sprowadziłem do kampusu osobę, która, jak sądziłem, była ekspertem w dziedzinie dewiacji seksualnych wśród młodzieży, a sama okazała się seksualnym dewiantem. Usiadłem z doktorem Williamem Morse’em na środkowych miejscach w pierwszym rzędzie trybun. Za mną usiadło paru dziewiątoklasistów, ale kiedy chwilę później przyszedł Pułkownik z Larą, powiedział do nich grzecznie: „Dziękujemy, że przytrzymaliście dla nas miejsca”, i wyprosił ich. Zgodnie z planem, Takumi w kantorku na piętrze podłączał swoje stereo do systemu nagłaśniającego sali gimnastycznej. Zwróciłem się do doktora Morse’a: - Powinniśmy spoglądać na siebie z wielkim zainteresowaniem i rozmawiać, jakby był pan przyjacielem moich rodziców. Uśmiechnął się i skinął głową: - To wspaniały człowiek, twój tata. A twoja matka - taka piękna. Przewróciłem oczami z lekkim niesmakiem. Jednak ciągle lubiłem tego striptizera. Orzeł przyszedł punktualnie odwunastej w południe, przywitał prelegenta starszych klas -

emerytowanego prokuratora stanowego Alabamy - a potem podszedł do doktora Morse’a, który podniósł się z miejsca z ogromną pewnością siebie i skłonił lekko, wymieniając z Orłem uścisk dłoni - chyba trochę zbyt formalny - a Orzeł powiedział: - Niezmiernie się cieszymy, że możemy gościć pana u nas. Maxx odparł: - Dziękuję. Mam nadzieję, że nie zawiodę waszych oczekiwań. Nie martwiłem się o to, że wyrzucą mnie ze szkoły. Nie martwiłem się też o to, że wyrzucą Pułkownika, chociaż może powinienem. Martwiłem się, że numer nie wypali, bo to nie Alaska go zaplanowała. Czułem, że żaden kawał, którego nie powstydziłaby się Alaska, nie mógł się udać bez jej udziału. Orzeł wstąpił na mównicę. - To dzień o historycznym znaczeniu w Culver Creek. Pragnieniem naszego założyciela Phillipa Gardena było to, abyście wy, uczniowie, oraz my, grono nauczycielskie, spędzili jedno popołudnie w roku, chłonąc wiedzę autorytetów spoza szkoły - spotykamy się zatem tutaj co roku, aby uczyć się od nich, aby zobaczyć świat tak, jak widzą go inni. Dzisiaj prelegentem wybranym przez młodsze klasy będzie doktor William Morse, wykładowca psychologii na Uniwersytecie Środkowej Florydy i uznany naukowiec. Będzie mówi! dzisiaj o seksualności nastolatków, zagadnieniu, które z pewnością wyda się wam dość interesujące. A więc proszę, powitajmy na mównicy doktora Morse’a. Rozległy się oklaski. Serce waliło mi w piersi, jakby chciało się do nich przyłączyć. Gdy Maxx podchodził do mównicy, Lara pochyliła się i szepnęła do mnie: - Faktycznie jest seksowny! - Dziękuję panu, panie Starnes - Maxx uśmiechnął się i skinął Orłowi, a potem rozprostował swoje papiery i położył je na pulpicie. Nawet ja omal nie uwierzyłem, że jest wykładowcą psychologii. Zastanawiałem się, czy nie jest przypadkiem aktorem dorabiającym sobie do pensji. Maxx czytał swoje przemówienie z kartki, nie podnosząc wzroku, ale czytał je pewnym, swobodnym tonem nieco przemądrzałego nauczyciela akademickiego. - Chciałbym porozmawiać dzisiaj z wami o fascynującym zagadnieniu seksualności nastolatków. Moje badania obejmują dziedzinę seksualnej lingwistyki, a w szczególności dotyczą sposobu, w jaki młodzi ludzie rozmawiają o seksie i związanych z nim kwestiach. Interesuje mnie więc na przykład, dlaczego wypowiadając słowo „ramię”, prawdopodobnie was nie rozśmieszę, ale prawdopodobnie zrobię to, wypowiadając słowo „wagina” - i rzeczywiście, na trybunach rozległy się pojedyncze nerwowe chichoty.

- Sposób, w jaki młodzi ludzie rozmawiają o swoich ciałach, mówi bardzo wiele o naszym społeczeństwie. W dzisiejszym świecie to chłopcy znacznie częściej w rozmowach poddają uprzedmiotowieniu ciała dziewcząt niż odwrotnie. Chłopcy powiedzą między sobą, że takaataka ma niezłe zderzaki, podczas gdy dziewczęta z większym prawdopodobieństwem powiedzą, że chłopiec jest fajny, a więc użyją określenia, które opisuje zarówno cechy fizyczne, jak i emocjonalne. W efekcie, podczas gdy chłopcy postrzegani są przez dziewczęta jako pełnowartościowi ludzie, dziewczęta w języku chłopców zamieniają się w przedmioty... I wtedy Lara podniosła się z miejsca i przerwała wywód doktora Williama Morse’a swoim delikatnym, niewinnym głosikiem: - Pan jest taki seksowny! Mógłby siję pan wreście zamknońć i zrzucić z sijebie te cijuszki! Uczniowie wybuchnęli śmiechem, ale wszyscy nauczyciele obrócili głowy i popatrzyli na nią. Zamurowało ich. Lara usiadła. - Jakci na imię, skarbie? - Lara - powiedziała. - Droga Laro - powiedział Maxx, patrząc na kartkę, żeby przypomnieć sobie swoją kwestię - obserwujemy tu bardzo interesujące zjawisko - przypadek uprzedmiotowienia mężczyzny przez kobietę. Jest to tak niezwykłe, iż mogę tylko zakładać, że próbujesz nas rozbawić. Lara wstała znowu i wrzasnęła: - Ja wcale nie żartuję! Rozbieraj się! Maxx nerwowo spojrzał na kartkę, a potem podniósł wzrok, patrząc na nas wszystkich z uśmiechem. - No cóż, obalanie patriarchalnego paradygmatu jest niewątpliwie bardzo ważne i chyba właśnie nadarza się okazja. No dobrze - powiedział, schodząc z mównicy. A potem krzyknął, na tyle głośno, żeby usłyszał go z kantorka na piętrze Takumi: - A to dla Alaski Young! Gdy z głośników popłynęły szybkie, dudniące, basowe dźwięki Get Off Prince’a, doktor William Morse chwycił jedną ręką nogawkę spodni, a drugą klapę marynarki. Usłyszeliśmy trzask rozpinanych rzepów i kostium sceniczny doktora Williama Morse’a opadł z niego, odsłaniając Maxxa przez dwa x, oszałamiająco muskularnego mężczyznę o brzuchu jak kaloryfer oraz potężnie umięśnionej klacie, i oto stanął przed nami uśmiechnięty Maxx, ubrany tylko w obcisłe, bynajmniej nie białe, majtki. Majtki z czarnej skóry.

Nie odrywając stóp od ziemi, Maxx kołysał ramionami do rytmu, a widownia raz po raz wybuchała śmiechem, nagradzając go nieprzerwanymi, ogłuszającymi brawami bezdyskusyjnie największą owacją w historii Dnia Prelegenta. Orzeł podniósł się z miejsca błyskawicznie i kiedy tylko stanął, Maxx przestał tańczyć, ale dla odmiany zaczął naprężać mięśnie swojej klaty, tak że podskakiwały w rytm muzyki, dopóki Orzeł, nie uśmiechając się, ale zaciskając wargi, jakby z trudem powstrzymywał się od śmiechu, nie pokazał kciukiem, że Maxx powinien się wynosić, co ten zresztą zrobił. Powiodłem wzrokiem za wychodzącym Maxxem i zobaczyłem Takumiego, który stał chwilę w drzwiach z uniesionymi w geście triumfu pięściami, a potem pobiegł na górę, żeby wyłączyć muzykę. Byłem zadowolony, że udało mu się zobaczyć przynajmniej kawałek przedstawienia. Takumi miał sporo czasu na wyniesienie sprzętu, ponieważ śmiechy i rozmowy trwały jeszcze dobrych kilka minut, chociaż Orzeł powtarzał: - Dobrze już, dobrze. Uspokójmy się. Proszę się uspokoić. Uspokójmy się. Następnie przemawiał prelegent starszych klas. Był do bani. Kiedy wychodziliśmy z sali gimnastycznej, otoczyli nas starsi uczniowie, pytając: „To wy?” - a ja tylko uśmiechałem sięi odpowiadałem, że nie, ponieważ to nie ja ani Pułkownik, ani Takumi, ani Lara, ani Longwell Chase, ani też nikt inny z zebranych w tej sali gimnastycznej. Numer był dziełem tylko i wyłącznie Alaski. „Wycinając numery”, powiedziała mi kiedyś Alaska, „najtrudniej było potem się do nich przyznać”. Ale ja mogłem przyznawać się teraz w jej imieniu. I kiedy powoli zbierałem się do wyjścia, mówiłem każdemu zainteresowanemu: „Nie, to nie my. To Alaska”. Nasza czwórka wróciła do pokoju 43, rozpromieniona powodzeniem przedsięwzięcia i przekonana, że nigdy w historii Creek nie powtórzy się taki numer, i nawet nie przeszło mi przez myśl, że mogę mieć przez niego kłopoty, dopóki w drzwiach naszego pokoju nie stanął Orzeł i potrząsając głową z największą pogardą, nie powiedział: - Wiem, że to wasza sprawka. - Spojrzeliśmy na niego w milczeniu. Orzeł często blefował. Może blefował i teraz. - Tylko żeby mi się to nigdy nie powtórzyło - rzekł. - Ale, dobry Boże: „obalanie patriarchalnego paradygmatu”, jakby to ona napisała to przemówienie - uśmiechnął się i zamknął drzwi. Półtora tygodnia później wracałem z popołudniowych lekcji, w spiekocie będącej żywym dowodem na to, że wiosna nigdy nie zdążyła zagościć w Alabamie na dłużej, bo już teraz, na początku maja, wróciło na kolejne pół roku lato, poczułem, jak pot spływa mi po

plecach i natychmiast zatęskniłem za mroźnym styczniowym wiatrem. W pokoju zastałem Takumiego, który siedział na moim tapczanie, czytając moją biografię Tołstoja. - Czołem - powiedziałem. Zamknął książkę, odłożył ją na bok i rzekł: -10 stycznia. - Ze co? - zapytałem. -10 stycznia. Czy ta data coś ci przypomina? - No tak. To dzień śmierci Alaski - ściśle rzecz biorąc, Alaska zginęła w trzeciej godzinie następnego dnia, 11 stycznia, ale dla nas był to ciągle poniedziałek, 10 stycznia. - Zgadza się, ale nie tylko, Klucha. 9 stycznia. Mama Alaski zabrała ją do zoo. - Czekaj. Niemożliwe. Skąd o tym wiesz? - Powiedziała nam o tym podczas Nocy w Stodole. Pamiętasz? Oczywiście, że nie pamiętałem. Gdybym miał pamięć do liczb, nie musiałbym walczyć o tróję plus z matmy. - Niech to szlag - powiedziałem, kiedy do pokoju wszedł Pułkownik. - Co takiego? - zapytał. -9 stycznia 1997 - powiedziałem. - Alasce podobały się niedźwiedzie. Jej mamie podobały się małpy - Pułkownik gapił się na mnie przez chwilę w osłupieniu, a potem zdjął plecak i cisnął go do kąta. - Jasna cholera - powiedział. - DLACZEGO, KURDE, SAMO TYM NIE POMYŚLAŁEM! W ciągu minuty Pułkownik wymyślił najlepsze wyjaśnienie, które nie przyszłoby do głowy żadnemu z nas. - Okej. Alaska śpi. Dzwoni Jake, ona rozmawia z nim, bazgrze sobie, a potem patrzy na swój biały kwiatek -”O, Boże, moja mama lubiła białe kwiaty i wkładała mi je we włosy, kiedy byłam mała” - i wpada w szał. Wraca do swojego pokoju i zaczyna wrzeszczeć na nas, że zapomniała - oczywiście o swojej mamie - więc bierze kwiaty, wyjeżdża z kampusu i jedzie - no właśnie, dokąd? - popatrzył na mnie. - Dokąd? Na grób swojej mamy? A ja dodałem: - Tak, możliwe. Tak. Więc wsiada do samochodu i chce tylko pojechać na grób mamy, ale na drodze stoi ta ciężarówka i gliny, a ona jest pijana i wkurzona i śpieszy się, więc myśli sobie, że uda się jej przecisnąć między ciężarówką i wozem policyjnym, i nawet nie rozumuje logicznie, musi tylko dostać się na cmentarz, do mamy, myśli, że jakoś uda jej się wyminąć ten radiowóz i PUF.

Takumi kiwa głową w zamyśleniu, a potem mówi: - Albo też wsiada do samochodu z kwiatami. Ale przegapiła już rocznicę. Prawdopodobnie myśli, że znowu zawaliła sprawę i zawiodła mamę - najpierw nie zadzwoniła na pogotowie, a teraz nawet nie pamięta o cholernej rocznicy. Jest wściekła i nienawidzi się za to, więc postanawia: „To koniec. Zrobię to” - widzi radiowóz, nadarza się sposobność, więc wykorzystuje ją. Pułkownik sięgnął do kieszeni, wyciągnął z niej papierosy i zaczął stukać odwróconą do góry nogami paczką o STOLIK KAWOWY. - No tak - powiedział. - To by wyjaśniało sprawę. A więc poddaliśmy się. Miałem wreszcie dosyć gonienia za duchem, który nie chciał, by go widziano. Może faktycznie ponieśliśmy porażkę, ale przeznaczeniem niektórych tajemnic jest pozostać nierozwiązanymi. Ciągle nie znałem jej tak, jak pragnąłem ją poznać, i nigdy nie mógłbym tak jej poznać. Uniemożliwiła mi to. Samobójczy wypadek, wypadkowe samobójstwo - na zawsze nimi pozostaną, a ja zostanę z pytaniem: „Czy przyczyniłem się do tego, że spotkał cię los, którego nie chciałaś, Alasko, czy tylko pomogłem ci w rozmyślnej samozagładzie?”. Ponieważ to dwie różne zbrodnie, a ja nie wiedziałem, czy mam być zły na nią za to, że uczyniła mnie wspólnikiem swojego samobójstwa, czy na siebie za to, że pozwoliłem jej jechać. Jednak poznaliśmy tę część prawdy, która mogła zostać odkryta, a odkrywając ją, za sprawą Alaski staliśmy się sobie bliżsi - w każdym razie Pułkownik, Takumi i ja. I tyle. Zostało mi po niej zbyt mało, bym mógł odkryć jej tajemnice, ale wystarczająco dużo, bym mógł odkryć na nowo Wielkie Być Może. - Powinniśmy zrobić jeszcze jedną rzecz - powiedział Pułkownik, gdy graliśmy razem w grę wideo, tym razem przy włączonym dźwięku - tylko nas dwóch, jak w pierwszych dniach Śledztwa. - Nic więcej nie możemy zrobić. - Chcę odbyć tę podróż - powiedział. - Tak jak ona. Nie mogliśmy pozwolić sobie na ryzyko wyjazdu z kampusu w środku nocy, jak Alaska, więc wyjechaliśmy około dwunastu godzin wcześniej, o 15.00 - za kierownicą SUVa Takumiego siedział Pułkownik. Zaprosiliśmy Larę i Takumiego, żeby przyłączyli się do nas, ale oni mieli dosyć pogoni za duchami, a poza tym zbliżały się egzaminy. Było pogodne popołudnie, a słońce prażyło tak mocno, że wstęga drogi przed nami drżała od upału. Przejechaliśmy milę autostradą 119, a potem wyjechaliśmy na 1-65 w kierunku północnym, kierując się w stronę miejsca wypadku i Vine Station.

Pułkownik jechał szybko; obydwaj milczeliśmy, gapiąc się tylko przed siebie. Próbowałem sobie wyobrazić, o czym mogła myśleć, pokonując tę przestrzeń i czas, wejść na moment w jej myśli. Minęła nas oświetlona karetka na sygnale, jadąca w przeciwnym kierunku, w stronę szkoły, i przez moment poczułem nerwowe podniecenie i pomyślałem: „To może być ktoś, kogo znam”. Niemal pragnąłem, żeby b y ł to ktoś, kogo znam, by smutek, który ciągle czułem, mógł uzyskać nową formę i głębię. Przerwałem milczenie: - Chwilami to było przyjemne - powiedziałem. - Chwilami świadomość, że umarła, była nawet przyjemna. - Chcesz powiedzieć, że dobrze się z nią czułeś? - Nie. Nie wiem. Miałem uczucie, że była taka... oczyszczająca. - No - powiedział, rezygnując na chwilę ze swojej elokwencji. - No, wiem. Ja też tak czuję. To naturalne. Znaczy, to chyba musi być naturalne. przy włączonym dźwięku - tylko nas dwóch, jak w pierwszych dniach Śledztwa. - Nic więcej nie możemy zrobić. - Chcę odbyć tę podróż - powiedział. - Tak jak ona. Nie mogliśmy pozwolić sobie na ryzyko wyjazdu z kampusu w środku nocy, jak Alaska, więc wyjechaliśmy około dwunastu godzin wcześniej, o 15.00 - za kierownicą SUVa Takumiego siedział Pułkownik. Zaprosiliśmy Larę i Takumiego, żeby przyłączyli się do nas, ale oni mieli dosyć pogoni za duchami, a poza tym zbliżały się egzaminy. Było pogodne popołudnie, a słońce prażyło tak mocno, że wstęga drogi przed nami drżała od upału. Przejechaliśmy milę autostradą 119, a potem wyjechaliśmy na 1-65 w kierunku północnym, kierując się w stronę miejsca wypadku iVine Station. Pułkownik jechał szybko; obydwaj milczeliśmy, gapiąc się tylko przed siebie. Próbowałem sobie wyobrazić, o czym mogła myśleć, pokonując tę przestrzeń i czas, wejść na moment w jej myśli. Minęła nas oświetlona karetka na sygnale, jadąca w przeciwnym kierunku, w stronę szkoły, i przez moment poczułem nerwowe podniecenie i pomyślałem: „To może być ktoś, kogo znam”. Niemal pragnąłem, żeby b y ł to ktoś, kogo znam, by smutek, który ciągle czułem, mógł uzyskać nową formę i głębię. Przerwałem milczenie: - Chwilami to było przyjemne - powiedziałem. - Chwilami świadomość, że umarła, była nawet przyjemna. - Chcesz powiedzieć, że dobrze się z nią czułeś? - Nie. Nie wiem. Miałem uczucie, że była taka... oczyszczająca.

- No - powiedział, rezygnując na chwilę ze swojej elokwencji. - No, wiem. Ja też tak czuję. To naturalne. Znaczy, to chyba musi być naturalne. Zawsze byłem wstrząśnięty, kiedy uświadamiałem sobie, że nie jestem jedyną osobą na świecie, która miewa takie dziwne i straszne myśli i uczucia. Pięć mil na północ od szkoły Pułkownik zjechał na lewy pas autostrady międzystanowej i dodał gazu. Zacisnąłem zęby i oto przed nami zalśniły w palącym słońcu kawałki potłuczonego szkła, jakby droga miała na sobie biżuterię, iuświadomiłem sobie, że to musi być t o miejsce. Pułkownik ciągle dodawał gazu. Pomyślałem: „To nie byłby taki zły sposób na to, by odejść”. Pomyślałem: „Prosto i szybko. Może zdecydowała się w ostatniej sekundzie”. I PUF, mamy za sobą ten moment. Przejeżdżamy miejsce, którego ona nie mogła przejechać, wyjeżdżamy na asfalt, którego ona już nie zobaczyła, i żyjemy. Nie umarliśmy! Oddychamy, płaczemy i zwalniamy, wracając na prawy pas autostrady. W milczeniu zjechaliśmy z autostrady na najbliższym zjeździe, żeby wymienić się za kierownicą. Spotkaliśmy się przed samochodem i uściskałem go, zaciskając z całej siły dłonie w pięści na jego łopatkach, a on objął mnie swoimi krótkimi rękami i przycisnął mocno do siebie, że aż poczułem, jak unosi się i opada jego pierś, i obydwaj uświadamialiśmy sobie na nowo raz po raz, że ciągle żyjemy. Ta świadomość przychodziła do mnie falami, gdy płacząc, trwaliśmy w uścisku, i pomyślałem: „Boże, ale żenada”, ale to nie ma większego znaczenia, kiedy właśnie sobie uświadamiasz, po tak długim czasie, że wciąż żyjesz. Kiedy tylko porzuciliśmy dalsze Śledztwo, Pułkownik i ja rzuciliśmy się w wir nauki, wiedząc, że obydwaj będziemy musieli przejść przez egzaminy jak burza, żeby osiągnąć zamierzone średnie (ja chciałem 4,00, ale Pułkownika nie zadowoliłoby nawet 4,98). Nasz pokój stał się Centrum Naukowym dla naszej czwórki i Takumi z Larą gościli w nim do późnych godzin nocnych, rozmawiając o Wściekłości i wrzasku, mej ozie i bitwie o Ardeny. Pułkownik podjął się nauczenia nas matematyki z całego semestru, choć był zbyt dobry z matmy, żeby jej dobrze nauczyć - „Oczywiście, że to ma sens. Zaufajcie mi. Chryste, to przecież nie jest takie trudne” - a ja tęskniłem za Alaską. A kiedy nie mogłem nadążyć z nauką, oszukiwałem. Wymienialiśmy się z Takumim brykami z Świat się rozpada i Pożegnania z bronią („Te książki są po prostu, kurde, za długie!”- skonstatował w którymś momencie). Nie rozmawialiśmy zbyt wiele. Nie musieliśmy. Chłodny wiatr złagodził nieco skutki gwałtownego ataku lata i tego ranka, gdy Stary miał zadać nam temat prac semestralnych, zaproponował, żeby lekcja odbyła się na świeżym

powietrzu. Zastanawiałem się, dlaczego możemy mieć całą lekcję na zewnątrz, kiedy w zeszłym semestrze zostałem wyrzucony z klasy jedynie za wyglądanie na zewnątrz, ale Stary chciał, żebyśmy wyszli na dwór, więc tak zrobiliśmy. Stary usiadł na krześle, które wyniósł dla niego Kevin Richman, a my siedzieliśmy na trawie - na początku trzymałem zeszyt na kolanach, co było dość niewygodne, a potem rozłożyłem go na bujnej, zielonej trawie, ale wyboiste podłoże niespecjalnie nadawało się do tego, by na nim pisać, a poza tym nad głowami latały nam komary. Właściwie byliśmy zbyt blisko jeziora, by dobrze się nam siedziało, ale Stary był najwyraźniej zadowolony. - Mam tu temat waszej pracy końcowej. W poprzednim semestrze dałem wam prawie dwa miesiące na ukończenie pracy. Tym razem dostaniecie dwa tygodnie - zamilkł na chwilę. - No cóż, nic na to nie poradzę - zaśmiał się. - Jeśli mam być szczery, zdecydowałem ostatecznie, że wykorzystam ten temat, dopiero wczorajszego wieczoru. To wbrew mojej naturze. W każdym razie przekażcie sobie kartki z zadaniem. Kiedy plik z pytaniami doszedł do mnie, przeczytałem pytanie: „Jak ty - właśnie ty - zamierzasz wydostać się z tego labiryntu cierpienia? Teraz, gdy już zmierzyłeś się z trzema wielkimi systemami religijnymi, wykorzystaj nowo nabytą wiedzę, by odpowiedzieć na pytanie Alaski”. Po tym jak rozdaliśmy sobie tematy, Stary powiedział: - Nie musicie szczegółowo omawiać w swoim eseju punktu widzenia różnych religii, więc korzystanie ze źródeł nie jest konieczne. Wasza wiedza, a w niektórych wypadkach jej brak, utrwaliły się w czasie kartkówek, które robiłem wam w tym semestrze. Interesuje mnie, jakie miejsce ten niezaprzeczalny fakt, jakim jest cierpienie, ma w waszym pojmowaniu świata i w jaki sposób macie nadzieję pokierować swoim życiem w obliczu tego faktu. W przyszłym roku, pod warunkiem że nie wysiądą mi płuca, zajmiemy się łącznie taoizmem, hinduizmem i judaizmem - Stary zakaszlał i zaczął się śmiać, co wywołało nowy atak kaszlu. - Dobry Boże, może nie doczekam. Ale chciałbym wam powiedzieć jedną rzecz związaną z trzema tradycjami, o których uczyliśmy się w tym roku. Każda z tych religii: islam, chrześcijaństwo i buddyzm, ma swojego założyciela - odpowiednio: Mahometa, Jezusa i Buddę. Myśląc otych postaciach, musimy, jak sądzę, podsumować wnioskiem, że każdy z nich niósł radykalne przesłanie nadziei. Światu arabskiemu w siódmym wieku Mahomet przyniósł obietnicę, że zachowując wiarę w jedynego, prawdziwego Boga, każdy znajdzie spełnienie i wieczne życie. Budda twierdził, że cierpienie można przekroczyć. Przesłaniem Jezusa było to, że ostatni będą pierwszymi, że nawet poborcy podatków i trędowaci wykluczeni ze społeczeństwa - mają prawo żywić nadzieję. A więc to właśnie jest pytanie, z jakim pozostawiam was na koniec: Jakie macie powody, by nie tracić nadziei?

Kiedy wróciłem po lekcjach do internatu, zastałem Pułkownika z papierosem w pokoju. Chociaż do odpracowania został mi jeszcze jeden wieczór zmywania naczyń w stołówce, nie obawialiśmy się Orła specjalnie. Do końca roku zostało piętnaście dni i gdyby nas przyłapał, musielibyśmy po prostu zacząć ostatnią klasę, mając na koncie kilka godzin do odpracowania. - No więc, jak zamierzamy wydostać się z tego labiryntu, Pułkowniku? - zapytałem. - Chciałbym to wiedzieć - odparł. - Za taką odpowiedź chyba raczej nie dostaniesz piątki. - Moja dusza też nie zazna spokoju. - Jej dusza też nie - przyznałem. - Zgadza się. Zapomniałem o niej - potrząsnął głową. - Ciągle mi się to zdarza. - W każdym razie coś musisz napisać - argumentuję. - Po tym wszystkim ciągle wydaje mi się, że jedyne wyjście to proste i szybkie wyjście - ale wybieram labirynt. Labirynt jest do bani, ale i tak go wybieram. Dwa tygodnie później moja praca końcowa dla Starego ciągle nie była ukończona, a od zakończenia semestru dzieliły nas tylko dwadzieścia cztery godziny. Wracałem do internatu po końcowej klasówce, trudnej, aczkolwiek koniec końców (taką miałem nadzieję) zwycięskiej bitwie o upragnione - 4 z matmy. Na zewnątrz znowu zapanował prawdziwy upał - było tak gorąco, jak gorąca była ona. A ja czułem się nieźle. Jutro mieli przyjechać moi rodzice, żeby pomóc mi załadować moje rzeczy do auta, a potem mieliśmy obejrzeć uroczystość zakończenia szkoły i wrócić do domu na Florydę. Pułkownik wracał do domu, do matki, aby spędzić lato, przyglądając się, jak rośnie soja, ale mogłem przecież do niego dzwonić, więc nie było obawy, że urwie się nam kontakt. Takumi wracał na lato do Japonii, a Larę miała znowu odwieźć do domu zielona limuzyna. Właśnie myślałem, że to chyba dobrze, że nie wiem, gdzie jest Alaska i dokąd jechała tamtej nocy, i kiedy otworzyłem drzwi do pokoju, zauważyłem leżącą na podłodze złożoną kartkę papieru. Była to pojedyncza kartka z kompletu limonkowozielonej papeterii. Na górze strony wykaligrafowane było: Wiadomość od... Takumiego Hikohito Klucho Pułkowniku: Przepraszam, że nie porozmawiałem z wami wcześniej. Nie zostaję na uroczystość zakończenia szkoły. Jutro rano odlatuję do Japonii. Przez długi czas byłem na was wściekły. Było mi przykro, że robicie wszystko za moimi plecami, więc to, co wiedziałem, zachowałem dla siebie. Ale nawet kiedy przestałem być na was wściekły, i tak nic nie powiedziałem, i

nawet nie wiem dlaczego. Chyba dlatego, że Klucha miał ten swój pocałunek. A ja miałem ten sekret. W większej części domyśliliście się prawdy, ale muszę wam wyznać, że widziałem ją tamtej nocy. Siedziałem do późna z Larą i innymi i kiedy zasypiałem, usłyszałem za oknem płacz Alaski. Była chyba 3.15 nad ranem. Wyszedłem i zobaczyłem, jak Alaska idzie przez boisko. Próbowałem z nią porozmawiać, ale się spieszyła. Powiedziała mi, że tego dnia upłynęło osiem lat od śmierci jej matki i że w każdą rocznicę kładła kwiaty na jej grobie, ale w tym roku zapomniała. Wyszła na dwór, żeby poszukać kwiatów, ale było zbyt wcześnie na kwiaty. Zbyt zimno. Stąd wiedziałem o 10 stycznia. Ciągle nie mam pojęcia, czy to było samobójstwo. Była taka smutna, a ja nie wiedziałem, co zrobić ani co powiedzieć. Myślę, że liczyła na mnie jako na osobę, która zawsze powie i zrobi to, co trzeba, żeby jej pomóc, ale wtedy nie potrafiłem. Myślałem, że po prostu szuka kwiatów. Nie wiedziałem, że chciała jechać. Była pijana, zalana w pestkę, inaprawdę nie pomyślałem, że przyjdzie jej do głowy siąść za kierownicą. Myślałem, że po prostu wypłacze się w poduszkę i zaśnie, a na grób mamy pojedzie następnego dnia. Poszła sobie, a potem usłyszałem, jak zapuszcza silnik. Nie wiem, co sobie pomyślałem. Więc ja także pozwoliłem jej jechać. I jest mi przykro. Wiem, że ją kochaliście. Trudno było jej nie kochać. Takumi Wybiegłem z pokoju, jakbym nigdy w życiu nie zapalił papierosa, jak wtedy, gdy biegłem z Takumim w czasie Nocy w Stodole, i przez podwórko popędziłem do jego pokoju, ale już go nie było. Na łóżku został tylko materac z gąbki; biurko było puste, a w miejscu, gdzie stał jego sprzęt stereo, pozostał tylko zarys jego konturów z kurzu. Takumi wyjechał, a ja nie zdążyłem powiedzieć mu tego, co właśnie w tej chwili sobie uświadomiłem: że mu wybaczyłem, że ona wybaczyła nam i że my musieliśmy wybaczać, aby przetrwać w labiryncie. Tak wielu z nas musiało żyć z tym, co zrobili, bądź z tym, czego nigdy nie zrobili. Z tym, co się nie udało, z tym, co w danej chwili wydawało się właściwe, ponieważ nie potrafiliśmy przewidzieć przyszłości. Gdybyśmy tylko potrafili dostrzec niekończący się ciąg konsekwencji naszych najmniejszych czynów. Jednak nie możemy wiedzieć więcej - do czasu, aż taka wiedza stanie się bezużyteczna. I gdy wracałem, żeby dać liścik Takumiego Pułkownikowi, zrozumiałem, że nigdy się nie dowiem. Nigdy nie będę znał jej na tyle dobrze, aby poznać jej myśli w tych ostatnich

minutach, nigdy się nie dowiem, czy zostawiła nas rozmyślnie. Ale niewiedza nie przeszkodzi mi myśleć oniej z czułością i zawsze będę kochał Alaskę Young, mego ułomnego bliźniego. Wróciłem do pokoju 43, ale Pułkownika jeszcze tam nie było, więc zostawiłem liścik na górnym łóżku, usiadłem przy komputerze i wklepałem do niego mój sposób wydostania się z labiryntu: Zanim przyjechałem tutaj, przez długi czas myślałem, że można wydostać się z labiryntu, udając, że on nie istnieje - zbudować sobie mały, samowystarczalny świat w odległym zakątku nieskończonej łamigłówki i udawać, że nie zagubiłem się w nim, że jestem u siebie. W rezultacie wiodłem życie samotnika, któremu dotrzymywały towarzystwa jedynie ostatnie słowa dawno już umarłych. Właśnie dlatego przyjechałem tutaj w poszukiwaniu Wielkiego Być Może, prawdziwych przyjaciół i życia wypełnionego czymś więcej niż tylko drobnostkami. Jednak pokpiłem sprawę, podobnie jak Pułkownik i Takumi, a nasza przyjaciółka wymknęła się nam z rąk. Tej goryczy nikt nam nie osłodzi. Zasługiwała na lepszych przyjaciół. Kiedy spieprzyła sprawę, wiele lat temu, będąc tylko małą dziewczynką sparaliżowaną strachem, zapadła się w otchłań tajemnicy, jaką była sama dla siebie. Ja także mogłem to zrobić, ale widziałem, gdzie ją to zaprowadziło. Więc wciąż jeszcze wierzę w Wielkie Być Może, mimo że utraciłem Alaskę. Wiem dobrze, że o niej zapomnę. To, co niegdyś się połączyło, ulegnie niezauważalnemu, powolnemu rozpadowi i zapomnę o niej, lecz ona wybaczy mi moją niepamięć, podobnie jak ja wybaczyłem jej to, że zapomniała o mnie, o Pułkowniku i wszystkich innych oprócz siebie i swojej mamy w tych ostatnich chwilach swojego życia. Wiem, iż wybaczyła mi to, że byłem głupi i ogarnięty strachem, i to, co zrobiłem, było właśnie takie - głupie i dyktowane strachem. Wiem, że mi wybaczyła, podobnie jak jej mama wybaczyła jej. A oto, skąd o tym wiem: Na początku myślałem, że ona po prostu umarła. Pochłonęły ją ciemności. Stała się jedynie ciałem, które zżera robactwo. Wiele razy w ten sposób o niej myślałem - jako o pożywieniu dla robaków. Wszystko to, co kiedyś ją współtworzyło - zielone oczy, kpiący półuśmiech, delikatne krągłości jej nóg - niedługo przestaną istnieć, staną się niczym, pozostaną kości, których nigdy nie widziałem. Myślałem o powolnym procesie zamieniania się w kości, potem w skamielinę, aż wreszcie w węgiel, który za miliony lat wydobędą przyszli ludzie, i o tym, jak będą ogrzewać nią swoje domy i zamieni się w dym wydobywający się z komina, ścielący się pod niebem. Ciągle sądzę - czasami - sądzę, że może „życie po śmierci” jest tylko czymś, co zmyśliliśmy sobie, aby złagodzić ból wiążący

się z utratą, aby uczynić nasz pobyt w labiryncie znośniejszym. Może była tylko materią, a materia ustawicznie zmienia swoją postać. Mimo wszystko nie wierzę do końca, że była tylko materią. Ta pozostała część także musi zmienić swoją postać. Teraz wierzę, że jesteśmy czymś więcej niż tylko sumą składników. Jeśli dodasz do genetycznego kodu Alaski jej doświadczenia życiowe, relacje, w jakich była z innymi, rozmiar i kształt jej ciała, nie otrzymasz Alaski. Jest jeszcze coś zupełnie innego. Jest taka część jej, która przerasta sumę znanych nam składników. Ta część musi odejść dokądś, bo nie może zostać unicestwiona. Chociaż nikt nie może mi zarzucić, że jestem jakimś wielkim fizykiem, z moich lekcji fizyki pamiętam jedno - energii nie można stworzyć ani zniszczyć. I jeśli Alaska sama odebrała sobie życie, żałuję, że nie zdążyłem jej tego powiedzieć. To, że zapomniała o matce, zawiodła ją, swoich przyjaciół i siebie samą, jest straszne, ale nie musiała uciekać w głąb siebie i dążyć do samozniszczenia. To, co wydaje się straszne, można przetrwać, ponieważ jesteśmy tak niezniszczalni, jak nam się wydaje. Kiedy dorośli mówią: „Nastolatkom się wydaje, że są niepokonane”, z tym przebiegłym, głupim uśmieszkiem na twarzy, nie mają pojęcia, jak bardzo się mylą. Nigdy nie powinniśmy popadać w beznadziejność, ponieważ nie można zniszczyć nas nieodwracalnie. Uważamy się za niezniszczalnych, ponieważ tacy j esteśmy. Nie możemy się narodzić i nie możemy umrzeć. Jak wszelka energia, możemy tylko zmieniać kształt, wielkość i postać. Zapominają o tym, kiedy się starzeją. Panicznie boją się przegranej, boją się klęski. Ale ta część nas większa niż suma naszych składników nie ma początku ani końca, a więc nie może ulec zniszczeniu. Dlatego wiem, że mi wybaczyła, tak jak ja wybaczyłem jej. Ostatnie słowa Thomasa Edisona to: „Tam po drugiej stronie jest bardzo pięknie”. Nie wiem, gdzie to jest, ale wierzę, że jest gdzieś ta druga strona, i mam nadzieję, że jest tam pięknie. Podobnie jak Kluchę Haltera, fascynują mnie ostatnie słowa. W moim wypadku zaczęło się to, kiedy miałem dwanaście lat. Czytając podręcznik do historii, natknąłem się na słowa umierającego prezydenta Johna Adamsa: „Thomas Jefferson jeszcze Żyje” (nawiasem mówiąc, nie była to prawda. Jefferson umarł wcześniej tego samego dnia, 4 lipca 1826; ostatnie słowa Jeffersona brzmiały: „To dzisiaj jest czwartego?”;. Nie umiem jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie, dlaczego interesują mnie ostatnie słowa ani dlaczego nigdy nie przestałem ich szukać. Prawdą jest, że byłem zachwycony ostatnimi słowami Johna Adamsa, kiedy miałem dwanaście lat. Ale byłem także zachwycony dziewczyną o imieniu Whitney. Większość miłości przemija (moja miłość do Whitney z pewnością minęła - nie pamiętam nawet jej nazwiska). Niektóre jednak trwają.

Nie jestem teżabsolutnie pewny autentyczności wszystkich zacytowanych w tej książce ostatnich słów. Niemal z definicji trudno jest zweryfikować prawdziwość ostatnich słów. Świadkami rządzą emocje, a sam autor nie może położyć kresu kontrowersjom, bo go już po prostu nie ma. Starałem się być rzetelny, ale nie jest niczym zaskakującym, że wokół dwóch kluczowych cytatów w Szukając Alaski toczy się debata. SIMON BOLIVAR „jakże ja wyjdę z tego labiryntu!” W rzeczywistości prawdopodobnie nie były to ostatnie słowa Simona Bolivara (chociaż wypowiedział je w swoim życiu). Jego ostatnimi słowami mogły być: „Jose! Przynieś bagaże! Nie chcą nas tutaj”. Podstawowym źródłem wykorzystanego w książce cytatu był dla mnie, podobnie jak dla Alaski, Generał w labiryncie Gabriela Garcii Mdrqueza. FRANÇOIS RABELAIS „Udaję się na poszukiwanie Wielkiego Być Może” Krótka wersja: ostatnie słowa Rabelais’go można odnaleźć w The Oxford Book of Death i kilku innych zbiorach cytatów. Wersja dłuższa: François Rabelais’mu przypisuje się cztery wersje ostatnich słów. The Oxford Book of Death podaje jego ostatnie słowa w następujących wersjach: (a) „Udaję się na poszukiwanie Wielkiego Być Może”; (b) (po otrzymaniu ostatniego namaszczenia) „Smaruję sobie buty przed ostatnią podróżą”; (c) „Opuśćcie kurtynę; farsa się skończyła”; (d) (przywdziewając domino, czyli płaszcz z kapturem)~~”Beati qui in domino moriunter”. Nawiasem mówiąc, ostatnia opiera się na grze słów*, ale z uwagi na to, że jest po łacinie, rzadko się ją dziś cytuje. W każdym razie wykluczyłbym (d), ponieważ trudno sobie wyobrazić, by umierający François Rabelais miał energię potrzebną do tego, żeby stworzyć kalambur wymagający niemałego wysiłku, i to po łacinie. Najczęściej cytowane jest (c), ponieważ jest zabawne, a każdy lubi zabawne ostatnie słowa. Wciąż twierdzę, że ostatnimi słowami Rabelais’go były słowa: „Udaję się na poszukiwanie Wielkiego Być Może”, po części dlatego, że uznawana za autorytet w tej dziedzinie książka Laury Ward Famous Last Words potwierdza moją teorię, po części dlatego, że w nie wierzę. Urodziłem się w labiryncie Bolivara, a więc muszę wierzyć w nadzieję, jaką niesie ze sobą Wielkie Być Może Rabelais’go. Więcej informacji oraz uwagi na temat źródeł pozostałych cytatów wykorzystanych w książce znajdziecie na mojej stronie internetowej: www. sparksflyup. com. * Oznacza zarówno „Błogosławieni, którzy umierają w Panu”, jak też „Błogosławieni, którzy umierają w płaszczu” (Rabelais rzekomo umarł w płaszczu).

Społeczny Instytut Wydawniczy Znak, ul. Kościuszki 37, 30-105 Kraków. Wydanie I, 2007. Druk: Drukarnia Platan, Kryspinów