Tad Williams 02 Szczesliwa godzina w Piekle

Pierwszą część p rzyg ó d Bo b b y’eg o Do la ra za d ed yko wa łem serd eczn emu p rzyja cielo wi Da vid o wi Pierce’o wi. Od ką d n a s o p u ścił, n a ta mtą stro n ę p rzeszło jeszcze kilko ro d ro g ich mi lu d zi: Jeff Ka ye, Peg g y Fo rd , Ia in Ba n ks – b y wymien ić tylko p a ru . Cieszę się, że Da vid ma tera z ta kie d o b re to wa rzystwo , a le szczerze ża łu ję, że wszyscy o n i n ie zo sta li z n a mi ch o ć tro ch ę d łu żej.

Podziękowania

J

ak zawsze, w p o wstawan iu tej k siążk i m iało swó j u d ział wiele o só b (ch o ć i m ó j b y ł n iep o śled n i). M o ja żo n a Deb o rah Beale zawsze jest o b o k i wsp iera m n ie m ąd ry m sło wem , sp o k o jn ą m y ślą i o d czasu d o czasu n iezb ęd n y m k u k sań cem . Prawd ziwa z n iej p artn erk a. Nieo cen io n y m p artn erem (m in u s m izian ie, ale i tak w p o rząd k u ) jest też m ó j ag en t M att Bialer. M o je u k o ch an e red ak to rk i, Sh eila Gilb ert i Betsy Wo llh eim , wło ży ły w tę k siążk ę m asę p racy i tro sk i. Bło g o sławień stwa n ależą się tak że M ary Lo u Cap es-Platt, k tó ra m iała wielk i wp ły w n a o stateczn y k ształt tek stu . Zresztą wszy stk im w DAW – serd eczn e d zięk i. Lisa Tv eit n ieo d m ien n ie jest m ą k o twicą w cy b erp rzestrzen i i p o m ag a m i n a m ilio n y sp o so b ó w, za co b ęd ę jej zawsze wd zięczn y . Sh aro n L. Jam es, p ięk n e d zięk i za p o m o c z g rek ą k lasy czn ą! Po zd rawiam też o czy wiście całą b an d ę Bo b b y ’eg o Do lara i w o g ó le wszy stk ich Was, p rzy jaciele i czy teln icy – zwłaszcza Sm arch eró w, g o ści n a m o jej stro n ie www.tad william s.co m i Faceb o o k u (tad .william s o raz Au th o rTad William s), a tak że n a Twitterze, ch o ć tam wid zą m n ie g łó wn ie ju ż o cen zu ro wan eg o p rzez m ą lep szą p o ło wę (M rsTad ), żeb y m się p rezen to wał m ąd rzej. Ah a, p o k ło n sk ład am ró wn ież p am ięci k ró la Salo m o n a, Herm esa Trism eg isto sa i au to ró w Ma lleu s ma lefica ru m (Mło t n a cza ro wn ice) za wsp arcie p rzy g o n itwie za an io łam i i zm ag an iach z d em o n am i. Ty sięczn e wy razy wd zięczn o ści, p rzy jaciele.

Prolog Witamy w Piekle

N

a k ażd eg o ch y b a czło wiek a p rzy ch o d zi w ży ciu – n awet p o zag ro b o wy m , jak w m o im wy p ad k u – tak a ch wila, k ied y n ie m o że n ie zad ać so b ie p y tan ia: Co ja tu taj, p siak rew, ro b ię? Ja m iewam je częściej n iż więk szo ść z was (śred n io ze d wa razy w ty g o d n iu ), ale n ig d y jeszcze n ie zd arzy ło m i się to w b ard ziej d ram aty czn y ch o k o liczn o ściach . Bo wid zicie... właśn ie m iałem p ó jść d o Piek ła. Do b ro wo ln ie. Nazy wam się Bo b b y Do lar, a czasam i Do lo riel, zależn ie o d to warzy stwa, w jak im się zn ajd u ję. Do tarłem w to p ask u d n e m iejsce win d ą. By ła to d łu g a, d łu u u g a jazd a w d ó ł, o k tó rej m o że wam jeszcze o p o wiem . M iałem też n a so b ie n ie swo je ciało , a całą wied zę o ty ch o k o licach zaczerp n ąłem o d p ewn eg o zb u n to wan eg o an io ła stró ża, k tó ry m i to wy szep tał wp ro st d o m ó zg u we śn ie. Nie b y ło teg o wiele; właściwie wszy stk o m ó g łb y m streścić w jed n y m zd an iu : „Stary , p o jęcia n ajb led szeg o n ie m asz, jak tam jest wred n ie". Tak czy o wak stałem o to u b ram p iek ieln y ch , n a p rzy czó łk u m o stu Nero n a – b ezk ształtn eg o k am ien n eg o p rzęsła zawieszo n eg o n ad o tch łan ią tak g łęb o k ą, że g d y b y m iejscem ak cji b y ła stara p o czciwa Ziem ia, sięg n ęłab y o n a n a wsk ro ś d o an ty p o d ó w alb o i jeszcze d alej. Piek ło jed n ak n ie zn ajd u je się n a Ziem i, a o wa p rzep aść n ie b y ła b ezd en n a – o , n ie! Bo tam , w d o le, w n ajczarn iejszej ciem n o ści, k ilo m etry i k ilo m etry p o d m o im i sto p am i, d ziały się n ap rawd ę p ask u d n e

rzeczy . Do m y ślałem się teg o p o słab y ch k rzy k ach , jak ie stam tąd d o b ieg ały . Nie m o g łem so b ie wy o b razić, jak g ło śn o m u szą się ci n ieszczęśn icy d rzeć, sk o ro sły ch ać ich aż tu taj... an i też jak straszliwe m ęk i zm u szają ich d o tak ieg o wrzask u . Jeszcze n o g i n a m o ście n ie p o stawiłem , a ju ż zad awałem so b ie p y tan ia, n a k tó re n ie ch ciałem zn ać o d p o wied zi. Na wy p ad ek g d y b y jeszcze się wam to wszy stk o n ie wy d ało d o stateczn ie d ziwaczn e, słu żę in n ą ciek awą in fo rm acją: jestem an io łem . Nie ty lk o więc zm ierzam d o n ajg o rszeg o m iejsca, jak ie k to k o lwiek z was m o że w ży ciu (wieczn y m ) zo b aczy ć, ale ro b ię to jak o wró g i szp ieg . Ah a, n o i p ak u ję się tam , b y u k raść co ś jed n em u z n ajp o tężn iejszy ch , n ajo k ru tn iejszy ch d em o n ó w, jak ie k ied y k o lwiek istn iały : Elig o ro wi Jeźd źco wi, arcy k sięciu Piek ła. Py tacie: Co ? Nie co , ty lk o k o g o . M o ją d ziewczy n ę, Caz. To też d em o n ica i n ajp ierw b y ła z n im , a o n wciąż m a n ad n ią wład zę. I jeszcze jed n o . Kied y p o wied ziałem , żem an io ł, to ście so b ie p ewn ie zaraz wy o b razili d u m n eg o m ściciela ze sk rzy d łam i i z p ło m ien isty m m ieczem w p rawicy . Du ży b łąd . Jestem z ty ch an io łó w, co ży ją so b ie n a Ziem i, u d ając lu d zi, i p racu ją jak o ad wo k aci lu d zk ich d u sz. M o żn a p o wied zieć, o b ro ń cy z u rzęd u . Tak że jed y n ą m o ją b ro n ią w k o n flik cie b y ła g arść in fo rm acji – d o ść, ab y m wied ział, że m am p o ważn y p ro b lem . Ja k o n tra arcy k siążę Piek ła, n a jeg o teren ie... Do b re, n ie? Zn ajd o wałem się w ab so lu tn ie n ajwięk szy m p o m ieszczen iu , jak ie k to k o lwiek wid ział, jak sąd zę. Wszy scy ci śred n io wieczn i arty ści m alu jący to m iejsce, ch o ćb y o b d arzen i n ajb u jn iejszą fan tazją, n awet się n ie zb liży li d o tej sk ali. Stałem m ięd zy strzelający m i w g ó rę m u ram i z g ru b o cio san eg o k am ien ia, p o o b u stro n ach n ik n ący m i

g d zieś p o za zasięg iem wzro k u . M iałem wrażen ie, że są też lek k o zak rzy wio n e, jak g d y b y cała ta p rzestrzeń zam k n ięta b y ła we wn ętrzu cy lin d ra jak ieg o ś p rzeo g ro m n eg o siln ik a. Gd zieś tam p o d ru g iej stro n ie m o stu wzn o siła się zap ewn e k o lejn a tak a ścian a i cel m o jej wizy ty – stercząca n iczy m tło k w ty m cy lin d rze n iesk o ń czen ie wielk a wieża: Piek ło . Sam m o st b y ł węższy n iż m o je wy ciąg n ięte w b o k ram io n a, n ajwy żej p ó łto ra m etra. Nib y n iem ało , ty lk o że p o d tą k am ien n ą k ład k ą n ie b y ło n ic p o za p u stk ą: p rzep aść sięg ająca g łęb iej n iż m o ja wy o b raźn ia, n ie m ó wiąc ju ż o wzro k u , g d zieś tam żarząca się o g n iem p iek ieln y m , k tó reg o słab iu tk i b lask u zm y sławiał m i, jak d łu g o b y m sp ad ał, g d y b y m p o stawił k ro k n ie tam , g d zie trzeb a. Wierzcie m i: jak k ażd a zd ro wa n a u m y śle isto ta wo lałb y m w tej ch wili b y ć g d ziek o lwiek in d ziej, n ie tu taj – ale, jak p ó źn iej wy jaśn ię, m u siałem się n ieźle n ap raco wać, żeb y d o trzeć ch o ć d o teg o m iejsca. Do wied ziałem się, jak tu trafić, o d szu k ałem wejście, k tó reg o o d d awn a n ik o m u n ie p rzy ch o d ziło d o g ło wy strzec, załatwiłem so b ie n awet p rzeb ran ie: n o wiu tk ie d iab elsk ie ciało (b o in aczej n ie m ó g łb y m się tam swo b o d n ie p o ru szać, n ie?). Z p ewn o ścią b y łem n iep ro szo n y m g o ściem , ale i za to zd ąży łem ju ż zap łacić całk iem sp o ro . Zb liżając się d o k rawęd zi, wziąłem g łęb o k i wd ech . Po wietrze wy d awało się aż szo rstk ie o d siark o weg o d y m u i słab o , lecz wy raźn ie wy czu waln eg o o d o ru p alo n y ch ciał. Kam y k wy sk o czy ł m i sp o d b u ta i wp ad ł w p rzep aść. Nie p ró b o wałem n awet n astawić u szu w o czek iwan iu n a o d g ło s u p ad k u , b o b y ło b y to b ezcelo we. Zwlek ać z p o d jęciem b u d ząceg o g ro zę k ro k u m o żn a ty lk o d o czasu , b o z k ażd ą ch wilą wy ciek a z n as o d wag a – a ja wszak wied ziałem , że d alej m o że b y ć ty lk o g o rzej. Jeśli n awet p rzed o stan ę się n a d ru g ą

stro n ę m o stu i jak o ś p rzeszwarcu ję p rzez b ram ę Piek ła, to p rzecież za n ią ro i się o d stwo rzeń , k tó re serd eczn ie n ien awid zą an io łó w w o g ó le, a m n ie w szczeg ó ln o ści. M o st Nero n a jest n iem al ró wn ie stary jak ch rześcijań stwo : zb u d o wan o g o sp ecjaln ie n a p rzy jęcie teg o cesarza, k tó ry p o n o ć g rał so b ie n a lirze, g d y p ło n ął p o d p alo n y z jeg o ro zk azu Rzy m . Nero n n ie b y ł m o że n ajg o rszy m z rzy m sk ich im p erato ró w, ale i tak n ieźle so b ie n ag rab ił – o t, ch o ćb y p rzez to , że k azał zam o rd o wać własn ą m atk ę. Dwu k ro tn ie! Jeg o ro d zicielk a Ag ry p in a b y ła sio strą in n eg o cesarza, jeszcze więk szeg o su k in sy n a, o k tó ry m p ewn ieście sły szeli: n iejak ieg o Kalig u li. Facet o żen ił się z in n ą ze swy ch sio strzy czek , ale b zy k n ął je wszy stk ie, też zresztą n iezłe zió łk a. M iark a się w k o ń cu p rzeb rała i Kalig u lę zlik wid o wała własn a straż p rzy b o czn a, lecz g rzech y Ag ry p in y p o szły w n iep am ięć; wy szła p ó źn iej za n astęp n eg o wład cę, stareg o Klau d iu sza, i n awet u d ało się jej n am ó wić g o d o wy d zied ziczen ia sy n a z p ierwszeg o m ałżeń stwa i wy zn aczen ia p asierb a – jej Nero n k a – n a n astęp cę tro n u . Gd y p o czciwin a Klau d iu sz się zg o d ził i o g ło sił ó w fak t u rb i et o rb i, sk ło n iła g o d o b ły sk awiczn ej, acz m im o wo ln ej ab d y k acji, p o d su wając m u zatru tą p o trawk ę z g rzy b ó w. Nero n o k azał się p o jętn y m u czn iem i wd zięczn o ść za m atczy n ą p o m o c w o siąg n ięciu p o zy cji n ajp o tężn iejszeg o czło wiek a n a świecie wy raził p rzez n aślad o wn ictwo . Najp ierw zlecił sp rep aro wan ie statk u , k tó ry m m iała o d b y ć m o rsk ą p rzejażd żk ę, ab y się n a fali p rzełam ał i zato n ął. Fach o wcy ro b o tę wy k o n ali so lid n ie, p lan jed n ak zawió d ł, g d y ż Ag ry p in a, tward a zawo d n iczk a, sp o k o jn ie d o p ły n ęła d o b rzeg u . Sy n alek rad n ierad m u siał zrezy g n o wać z fin ezy jn y ch ro związań

i zwy czajn ie k azał ją p reto rian o m zab ić w letn iej willi p o d Neap o lem , g d zie wy p o czy wała p o tru d ach wo d n eg o m arato n u . Warto ści ro d zin n e w wy d an iu rzy m sk im . Nero n n iejed n o jeszcze zro b ił w ży ciu świń stwo , ze zg ład zen iem ty sięcy n iewin n y ch ch rześcijan n a czele, ale wcale n ie d lateg o w Piek le p o d jęto n a jeg o cześć sp ecjaln ą in westy cję in ży n iery jn ą. W k ro n ik ach teg o n ie p rzeczy tacie, ale b ied ak n ie m iał p o jęcia, że m ałżeń stwo m am u si z Klau d iu szem i zm ian a p erso n aln a n a stan o wisk u n astęp cy tro n u b y ły wy n ik iem d ro b n ej u m o wy , jak ą Ag ry p in a zawarła z jed n y m z b ard ziej wp ły wo wy ch m ieszk ań có w Piek ła, n iejak im Ig n o k u lim . Oczy wiście an i o n , an i n ik t in n y z p iek ieln ej k am ary li n ie m iał Nero n o wi za złe stu k n ięcia m am y – p rzeciwn ie, n awet im się to p o d o b ało . Oczek iwali jed n ak o d eń wy p ełn ien ia u m o wy , p o n ieważ Piek ło m iało wo b ec Rzy m u wielk ie p lan y . Cesarz jed n ak an i m y ślał h o n o ro wać p o d p isan y p rzez Ag ry p in ę cy ro g raf. Przy p u szczaln ie n ie zd awał so b ie sp rawy , z jak p o tężn ą o rg an izacją zad ziera; Rzy m ian ie in aczej wid zieli k westie n ad p rzy ro d zo n e – Plu to n , Had es, Cerb ery , Sty k sy , Po la Elizejsk ie i tak ie tam ró żn e. M u siało to wy g ląd ać jak z ty m h o lly wo o d zk im p ro d u cen tem z Ojca ch rzestn eg o , k tó ry sąd ził, że d o n Co rleo n e to tak i so b ie rzezim ieszek , k tó rem u m o żn a p o wied zieć „sp ad aj", a n a d ru g i d zień się o b u d ził z u rżn ięty m k o ń sk im łb em w p o ścieli. Wk u rzy ć Piek ło to k iep sk i p o m y sł. Kariera m ło d eg o cesarza b ły sk awiczn ie się załam ała; an i się o b ejrzał, jak stracił tro n i p rzy szło m u wiać z m iasta w p rzeb ran iu , a wk ró tce p o tem p o p ełn ił sam o b ó jstwo . Ale p rawd ziwa n iesp o d zian k a d o p iero g o czek ała. Ig n o k u li, jak więk szo ść p iek ieln y ch d y g n itarzy , jest świetn y w ch o wan iu u raz. Kied y Nero n zjawił się u b ram Piek ła, o d k ry ł, że

sp ecjaln ie d la n ieg o zb u d o wan o n o we wejście. Tak jest, ten właśn ie m o st, n a k tó ry teraz m iałem wk ro czy ć. Ty siąc d em o n ó w w g alo wy m ry n sztu n k u rzy m sk ich p reto rian ó w ju ż n a n ieg o czek ało , ab y d elik wen t m iał eleg an ck ie en trée, d o jak ich p rzy wy k ł za ży cia. Wsp an iały o rszak ru szy ł za n im rzęd em p rzez p rzep aść z b iciem w b ęb n y i d ęciem w trąb y , ale k ied y ju ż Nero n d o tarł n a d ru g ą stro n ę, wszy scy zn ik n ęli jak zjawy , zo stawiając g o sam n a sam z jed y n ą o so b ą, k tó ra czek ała n ań z o twarty m i ram io n am i i o k ru tn y m u śm iech em : n ieświętej p am ięci m atu lą Ag ry p in ą. Wid o k m u siał b y ć o k ro p n y : p o k u rczo n e wid m o , o ciek ające m o rsk ą wo d ą i b ro czące k rwią z ran o d p reto riań sk ich m ieczy . Nero n w m ig p o jął, że to n ie triu m faln y wjazd d o Rzy m u , i ch ciał p ry sn ąć z p o wro tem za m o st, ale d ro g ę zag ro d ził m u Ig n o k u li we własn ej straszliwej o so b ie: wielk a, d rżąca g n iewem b ry ła o czu i zęb ó w. „Ca vea t imp era to r", rzek ł m u p o n o ć d em o n n a p o witan ie. Kiep sk ie k alam b u ry są tam , n a d o le, u ważan e za jed n ą z b ard ziej wy rafin o wan y ch to rtu r. Po tem Ag ry p in a ch wy ciła sy n k a k rwawy m i szp o n am i i z siłą, jak iej n ig d y n ie m iała za ży cia, p o wlo k ła g o p rzez b ram ę n a sp o tk an ie z lo sem , jak i m u Piek ło zg o to wało . Z teg o , co wiem , sied zi tam d o d zisiaj, p rawd o p o d o b n ie g d zieś n a d n ie z resztą k rzy k aczy . Po tem o m o ście Nero n a w zasad zie zap o m n ian o i ch y b a ja p ierwszy m iałem zn ó w z n ieg o sk o rzy stać p o ty ch n iem al d wó ch ty siącach lat – frajer d o k wad ratu , ży wy d o wó d n a to , że n ig d y , p rzen ig d y n ie n ależy n ad ep ty wać n a o d cisk k tó rem u ś z d u ży ch ch ło p có w z Piek ła. Czy n ie sąd zicie, że Wszech świat ch ciał m i w ten sp o só b co ś d ać d o zro zu m ien ia? Po stawiłem sto p ę n a m o ście i ru szy łem p rzed sieb ie.

Szed łem tak n o g a za n o g ą ch y b a o d k ilk u g o d zin , k ied y zau waży łem , że d o b ieg ające z d o łu wrzask i jak b y p rzy b rały n a sile. M iałem n ad zieję, że to o zn ak a zb liżan ia się d o śro d k a m o stu , ch o ć ró wn ie d o b rze to d iab ło m m o g ła się sk o ń czy ć p rzerwa o b iad o wa. Zerk n ąłem w o tch łań , n ap in ając wszy stk ie m ięśn ie, ab y zró wn o waży ć n ag ły zawró t g ło wy , n ie ty le fizy czn y , ile eg zy sten cjaln y . Persp ek ty wa zam ien iła wy d o stające się ze szczelin w ścian ach p ło m ien ie w k o n cen try czn e k ręg i o g n ia n iczy m n a g ig an ty czn ej tarczy strzeln iczej. Tu ż p rzy twarzy m ig n ęły m i sk ó rzaste sk rzy d ła jak ieg o ś stwo ra i zo rien to wałem się, jak b lisk o k rawęd zi sto ję. Co fn ąłem się n a śro d ek i p o m aszero wałem d alej, n ad al w k ieru n k u n iewłaściwy m wed łu g wszelk ich n o rm zd ro wia p sy ch iczn eg o . Sk rzy d late co ś zn ó w m u sn ęło m i sk ó rę, ale b y ło za ciem n o , żeb y to ro zp o zn ać. Nie b y ł to raczej n ieto p erz, b o te n a o g ó ł n ie p łaczą. Wiele g o d zin p ó źn iej ro zżarzo n e k ręg i wciąż b y ły p ro sto p o d e m n ą. Kied y się p rzek racza p iek ieln ą fo sę szero k ą jak Dak o ta Po łu d n io wa, o k reślen ie „p o śro d k u " jest wzg lęd n e, n iem n iej świad o m o ść o d d ziały wała d o ść d ep resy jn ie. Ale to wszy stk o d la Caz, p o wtarzałem so b ie w d u ch u . Dla m o jej h rab in y Zim n o ręk iej, cu d n ej, n ieszczęsn ej d ziewczy n y u więzio n ej w n ieśm ierteln y m ciele i sk azan ej n a wieczn o ść w Piek le. Nie, u zm y sło wiłem so b ie jed n ak , to n awet n ie d la n iej sam ej. Ro b ię to d la teg o , co razem m ieliśm y , d la ch wil szczęścia i sp o k o ju , jak ie p rzeży wałem , leżąc z n ią w łó żk u , p o d czas g d y p iek ieln e h o rd y szu k ały m n ie p o cały m San Ju d as. Tak , o n a też d o n ich n ależała i n a d o b rą sp rawę w o czy m i rzu ciła, że z in cy d en taln eg o sek su m ięd zy d wo m a wro g am i ro b ię jak ąś id io ty czn ą, d ziecin n ie n aiwn ą lo ve

sto ry... ale, m ó j Bo że, jak aż o n a jest p ięk n a! Nic w m o im an ielsk im ży ciu n ie d ało m i teg o co o n a. Po wiem więcej: te n asze k ró tk ie sp o tk an ia u świad o m iły m i, że cała m o ja d o ty ch czaso wa eg zy sten cja b y ła p u sta i b ezsen so wn a. Gd y b y n ie to , m o że u wierzy łb y m , że to ty lk o d em o n iczn y czar i b lich tr; że zo stałem zwy czajn ie u wied zio n y , złap an y n a n ajstarszą sztu czk ę w p o d ręczn ik u Przeciwn ik a. (By ł jeszcze in n y , b ard ziej k o n k retn y p o wó d , d la k tó reg o m iałem p ewn o ść, że n ie jestem ty lk o wy k o rzy stan y m jelen iem . Ch o d zi o p ewien sreb rn y m ed alio n , ale o ty m k ied y in d ziej). W k ażd y m razie jeżeli to , co czu łem d o Caz, b y ło ty lk o ilu zją, to w o g ó le n ic n ie m iało b y ju ż żad n eg o zn aczen ia. M iło ść. M o że to zab rzm i jak jed en z ty ch wy świech tan y ch d o wcip asó w, ale p rawd ziwa, wielk a m iło ść m a jed n ą cech ę wsp ó ln ą z Piek łem : wy p ala w to b ie wszy stk o in n e. Go d zin y wlo k ły się d łu g ie, h ip n o ty czn e, p ełn e n iesk o ń czo n y ch , d rżący ch cien i. O wiele za p ó źn o się zo rien to wałem , że m ajacząca d alek o p rzed e m n ą p lam a ciem n o ści ju ż n ie jest ty lk o g łęb ią p u stk i an i m ro czk iem w zm ęczo n y m o k u , lecz czy m ś realn y m . Otrzeźwiałem w jed n ej ch wili. Zwo ln iłem k ro k u i wy tęży łem wzro k . Czy to czek a tam n a m n ie? Czy żb y Elig o r zwied ział się o m o im zam iarze i wy słał m i n ap rzeciw k o m itet p o witaln y ... n a p rzy k ład w ro d zaju teg o ro g ateg o b ab ilo ń sk ieg o m o n stru m , z k tó reg o g o rący ch łap led wo u szed łem w San Ju d as? Niep o k o n an eg o p o two ra zm ó g ł d o p iero k awałek sreb ra – właśn ie ó w m ed alio n , k tó ry d o stałem o d Caz – ty m razem jed n ak n ic tak ieg o p o d ręk ą n ie m iałem . Ko m p letn ie n ag i w m o im n o wy m d iab lim ciele, n ie m iałem n awet zwy k łej sp lu wy . Ba! Nawet k ija. Po d szed łszy b liżej, stwierd ziłem , że tajem n iczy k ształt n ie sto i

wy p ro sto wan y , ty lk o p ełzn ie n a czwo rak ach jak zwierzę. Jeszcze k ilk a k ro k ó w i zo b aczy łem , że su n ie w tę sam ą stro n ę co ja. By ła to p ierwsza ch wila u lg i, o d k ąd wszed łem n a ten ch o lern y m o st. Ale sy n ek m am y Do lar g łu p i n ie jest, w k ażd y m razie n ie tak zwy czajn ie. Do g o n iwszy sam o tn eg o stwo ra, zwo ln iłem , żeb y m u się p rzy jrzeć. By ł człek o k ształtn y , ale n iep rzy jem n y z wy g ląd u , co ś jak wielk i, n iezg rab n y , ślep y o wad . Ręce m iał wałk o wate i p o zb awio n e p alcó w, tu łó w zd efo rm o wan y i zd awał się p rawie n ie o d b ijać światła (ile g o tam b y ło w tej m ro czn ej p rzestrzen i). Wy g ląd ał b ard ziej n a ro zm azan ą p lam ę n a p o wierzch n i rzeczy wisto ści n iż n am acaln y p rzed m io t. By łem teraz tu ż za n im , ale n ajwy raźn iej n ie zd awał so b ie sp rawy z m o jej o b ecn o ści, b rn ąc p rzed sieb ie jak k alek i, o b o lały p o k u tn ik . Zastan awiałem się, o d jak d awn a ju ż tak p ełzn ie p rzez m o st z tą ślim aczą p ręd k o ścią. Nie ch ciałem g o o m ijać n a ty m wąsk im p rzęśle. To , że wy g ląd a n a p o wo ln eg o p rzy g łu p a, n ie zn aczy , że się n a m n ie n ie rzu ci. Po m y ślałem , czy b y p rzez n ieg o n ie p rzesk o czy ć, ale b ałem się p o ślizn ąć czy p o tk n ąć. – Hej, ty ! – k rzy k n ąłem . – Co ro b isz? Jesteś ran n y ? M ó j o b cy , ch rap liwy , d em o n iczn y g ło s p rzeraził m n ie sam eg o . Pełzn ący stwó r ch y b a jed n ak n ic n ie sły szał. Sp ró b o wałem jeszcze raz. – M u szę cię o m in ąć, ro zu m iesz? Nic. Alb o b y ł g łu ch y , alb o u d awał. Ro zeźlo n y p o ch y liłem się w k o ń cu i szarp n ąłem g o za n o g ę, żeb y wy rwać g o z tran su . Ch o lern ik o k azał się k ru ch y jak b eza. Cała ły d k a aż p o k o lan o ro zp ad ła m i się w p alcach n a p łask ie szczap y . Zd jęty zg ro zą u p u ściłem frag m en t, k tó ry zo stał m i w d ło n i. Up ad ł n a

k am ien n ą n awierzch n ię i ro ztrzask ał się w d ro b n y m ak . M ałe k awałk i p o fru n ęły w p rzep aść i zn ik n ęły w ciem n o ści. Stwó r wreszcie p rzy stan ął i o b ejrzał się n a m n ie. Zo b aczy łem szarą twarz z p u sty m i o czo d o łam i i ró wn ie p u stą g ęb ą ro zwartą w n iem y m p rzestrach u b ąd ź zask o czen iu . Przez ch wilę b alan so wał, tak n ag le p o zb awio n y p o d p arcia z jed n ej stro n y , p o czy m z wo ln a p rzewró cił się i sp ad ł z m o stu , n ie wy d awszy an i jed n eg o d źwięk u . Wstrząśn ięty , p rzek ro czy łem p o zo stałą p o n im k u p k ę ciem n y ch d rzazg i p o szed łem d alej. Czy m k o lwiek b y ł, n ie m ó g ł n arzek ać n a b rak to warzy stwa. Wk ró tce d o g o n iłem in n e p o d o b n e stwo rzen ie, czo łg ające się k u n iewid o czn y m jeszcze wro to m Piek ła. Pró b o wałem trącić je lek k o d la zwró cen ia u wag i. Wy d awało się d elik atn e jak m o rsk a p ian k a; sam jeg o d o ty k n a o p u szk ach m o ich p alcó w p rzy p rawił m n ie o m d ło ści. Jak co ś tak p o zb awio n e su b stan cji m o że w o g ó le m ieć k ształt, n ie m ó wiąc ju ż o zd o ln o ści p o ru szan ia się ze ślep ą, p ęd raczą d eterm in acją? To ż to jest Piek ło , n ap o m n iałem się, a p rzy n ajm n iej p rzed p iek le. Tu n o rm aln e zasad y n ie fu n k cjo n u ją. Trąciłem g o p o n o wn ie. Od wró cił się jak p o p rzed n i, ale n ie tak b ezwo ln ie: wy ciąg n ął d o m n ie n iezg rab n e łap sk a. Og arn ięty strach em i o b rzy d zen iem k o p n ąłem g o z wo leja, trafiając p ro sto w b io d ro . Stwó r ro zp ad ł się n a k ilk a sp o ry ch k awałk ó w. Przeb rn ąłem p rzez n ie, ch o ć wciąż się wiły i d rg ały . Parę strąciłem w o tch łań . Nie zatrzy m ałem się, b y p o p atrzeć, jak sp ad ają. M ijały g o d zin y , a m o że sek u n d y czy lata. Nap o ty k ałem co raz więcej id en ty czn y ch p o staci. Ju ż n ie p ró b o wałem n awiązać z n im i k o n tak tu i ty lk o k o p n iak am i u su wałem je z d ro g i, d ep cząc p o

szary ch resztk ach . Sk ru szy wszy tak k ilk a czy k ilk an aście sztu k , zacząłem czu ć d ziwn y zap ach n a sk ó rze, jak słab y o d ó r ro zp ałk i d o g rilla w o sty g ły m p o p iele. Te... rzeczy b y ły p o wo ln e i b ezm y śln e jak zd y ch ające term ity , a p rzy ty m tak o d rażające, że n awet n ie wiem , jak to wy tłu m aczy ć sło wam i. Ch ciałem je m iażd ży ć n a p ro szek i strącać. Traciłem resztk i zd ro wy ch zm y słó w. Urato wało m n ie, p arad o k saln ie, Piek ło . Przed zierając się p rzez całe ich wijące się stad a w o b ło k u szareg o p y łu , n ag le zd ałem so b ie sp rawę, że m o st ju ż n ie zwęża się p rzed e m n ą w n iesk o ń czo n ej p ersp ek ty wie. Przerażająco d łu g ie p rzęsło m iało jed n ak swó j k o n iec – w co d o tąd ty lk o wierzy łem , b o m u siałem . Teraz wid ziałem to w d ali: m u r z czarn eg o , sp ęk an eg o k am ien ia i ty tan iczn y ch ro zm iaró w żelazn ą, zard zewiałą b ram ą wy so k o ści d rap acza ch m u r. Ty lk o że m ięd zy m n ą a m u rem k łęb iły się ty siące o wy ch szary ch , b ezm ó zg ich p o two rk ó w. Zało żę się, że n iek tó rzy z was n ie m o g ą p o jąć, co n ib y jest tak ieg o straszn eg o w b rn ięciu p rzez co ś, co n ie stawia n ajm n iejszeg o o p o ru i ro zp ad a się p o d d o tk n ięciem jak słu p ek p o p io łu n a k o ń cu p ap iero sa. No to so b ie p o m y ślcie: m o że n iewiele z n ich zo stało p o n ad to p o rn e cien ie, jak o fiary Wezu wiu sza w Po m p ejach , p rzy sy p an e g o rący m p o p io łem – ale to wszy stk o b y li k ied y ś lu d zie, n ie? Tak jest. Wid zicie, k ied y tak p arłem d o wid o czn eg o ju ż celu , ciąg n ąc za so b ą wark o cz p y listej szaro ści tak g ęsty , że n ie wid ziałem własn y ch stó p , zro zu m iałem w k o ń cu , k im o n i są. Nie d u szam i p o tęp io n y m i (ch o ć ju ż to b y ło b y wy starczająco fataln e), n ie więźn iam i Piek ła: n ie starali się z n ieg o u ciec, ty lk o się tam d o sta ć. To d u sze sk azan e n a Czy ściec; esen cja n iezliczo n y ch lu d zk ich b y tó w – u p ad ły ch , lecz n ie n ieo d wracaln ie zły ch . Z jak ich ś p o wo d ó w zżera

je tak a n ien awiść d o sam y ch sieb ie, że p ełzn ą p rzez wieczn o ść tam , g d zie wed łu g n ich jest n ależn e im m iejsce. Po win ien em czu ć d la n ich lito ść, ale zro zu m ien ie ty lk o p o g o rszy ło sp rawę. Kied y zb liżałem się d o b ram y Piek ła, stwo ry tło czy ły się g ęsto jak ró j o wad ó w k rążący ch wo k ó ł g o rącej żaró wk i, g n an e au to d estru k cy jn y m p o p ęd em , k tó reg o n ie ro zu m ieją. By łem zb y t wy czerp an y , b y o two rzy ć u sta, ale w d u ch u d arłem się wn ieb o g ło sy , tap lając się w zwartej, k ru ch ej m asie jak w b ag n ie, aż w k o ń cu wszy stk o wo k ó ł m n ie ro zlało się w szaleń stwo ciem n eg o , wo n iejąceg o n aftą p y łu i ju ż n ie wied ziałem , g d zie sam jestem , n ie m ó wiąc ju ż o m o ście – jed y n ej stałej rzeczy m ięd zy m n ą a n ieb y tem . To , że jak o ś n ie sp ad łem , świad czy – in n eg o d o wo d u m i n ie trzeb a – że co ś czy k to ś więk szy o d e m n ie ch ciał, żeb y m p rzetrwał. Zziajan y i o tęp iały p rzy stan ąłem , żeb y u sp o k o ić o d d ech , i n ag le so b ie u zm y sło wiłem , że p rzed e m n ą n ie m a ju ż n ic p o za m asy wn y m i, rd zawy m i wro tam i i czarn y m m u rem . Do tarłem w cień p o d b ram ą. Ob rzy d liwi p ełzacze zo stali w ty le, zam k n ięci n a m o ście jak b y p rzez n iewid zialn y p ło t. Ich m iejsce wcale n ie jest w Piek le – tak się im ty lk o wy d awało . Nie b ęd ą wp u szczen i d o śro d k a. Ale Bo b b y Do lar? Ze m n ą n ajwy raźn iej b y ło in aczej. Nie wid ziałem żad n ej straży . Nic p o za zd ro wy m ro zsąd k iem n ie b ro n iło m i wstęp u . Jak n a d iab elsk ie n o rm y , ró wn ało się to p rawie tran sp aren to wi z n ap isem „Witam y ". Nie zd ziwi was ch y b a jed n ak m o je wy raźn e jak film 3 D, g ran iczące z p ewn o ścią p rzeczu cie, że wy jść stąd n ie b ęd zie tak łatwo , jak wejść.

Jeden Rozmowy do poduszki

W

łaściwie to sp ęd ziliśm y razem ty lk o jed n ą n o c. I p am iętam k ażd ą jej ch wilę. – No to ja k ta m wła ściwie u wa s jest, n a Do le? – Ja k? S u p er. Ca łymi d n ia mi p o p ija my so b ie b eza lko h o lo we d rin ki, g ra my w b ila rd , p a limy cyg a ra i n ig d y, p rzen ig d y n ie za mien ia my się w o sły. – To b rzmi ra czej ja k o p is Kra in y Za b a wek z Pin o k ia. – Ku rczę, p rzyła p a łeś mn ie. – Ko b ieto , ja cię p yta m p o wa żn ie. – A ja mo że n ie życzę so b ie o d p o wia d a ć, S krzyd la ku . Czy to d o sta teczn ie p o wa żn e z mo jej stro n y? Leżeliśmy n a d zy w jej sekretn ym mieszka n ku , za ra z p o n a szym p ierwszym ra zie. (Ś ciślej mó wią c, p o p ierwszym, d ru g im i p o ło wie trzecieg o ). Jej g ło wa sp o czywa ła n a mej p iersi, a n o g i za ciska ły się wo kó ł mo jeg o u d a ja k n ie p rzymierza ją c szczęki b u lteriera . Gła ska łem jej wło sy, zło te o ta k ja sn ym o d cien iu , że w p ó łmro ku wyd a wa ły się a ż b ia łe. – Aż ta k źle, co ? – Ech , ty mó j cu d o wn y g łu p ta sie... Nie ma sz zielo n eg o p o jęcia . – Un io sła się n a ło kciu , żeb y sp o jrzeć mi w o czy. Była ta k o sza ła mia ją co p iękn a , że n a tych mia st za p o mn ia łem, o czym ro zma wia my, i leża łem tylko za g a p io n y, ja kb y mi p a d ło n a mó zg . Mo że i n a p ra wd ę p a d ło , b o

ja k in a czej wytłu ma czyć, że fu n kcjo n a riu sz Nieb a d o ta rza n ia się w p o ścieli wyb iera a ku ra t d ia b licę? – Źle, to ma ło p o wied zia n e. Ta m jest g o rzej, n iż u mia łb yś so b ie wyo b ra zić. Nie mo g łem p o ją ć, ja k kto ko lwiek, n a wet sa m wła d ca Piekła , mo że ch cieć skrzywd zić ta k p ro mien n ą isto tę. Zn a wca sztu ki p o ró wn a łb y ją mo że d o ren esa n so weg o a n io ła , su b teln ie p iękn eg o i p rzep ełn io n eg o g ó rn o lo tn ymi myśla mi; mn ie się jed n a k b a rd ziej ko ja rzyła z n a jn iewin n iej w świecie zep su tą a b so lwen tką eksklu zywn eg o liceu m. Gd yb ym n ie wied zia ł n a p ewn o , że Ca z p rzyszła n a świa t, za n im Ko lu mb o wi p rzyśn iła się wyp ra wa za o cea n , mia łb ym ch o lern e p o czu cie win y p o tym wszystkim, co wła śn ie zro b iliśmy. Za czyn a łem się ch yb a za ko ch iwa ć w tej ko b iecie... tylko że o n a wła ściwie n ie jest ko b ietą , a d emo n em z p iekła ro d em. Ja k się o ciu p in kę za sta n o wicie, zro zu miecie, d la czeg o wo la łem się n ie za g łęb ia ć w ch a ra kter n a szych rela cji. – Przep ra sza m. Nie p o win ien em b ył o tym mó wić. – Nie! Ra czej d zięku j swo jej szczęśliwej g wieźd zie, że n ie wiesz, Bo b b y. I n iech ta k zo sta n ie. Nie ch cę, żeb yś wied zia ł, ja k ta m jest. I n a g le p rzylg n ęła d o mn ie ta k mo cn o , że się p rzestra szyłem, iż p rzen ikn ie p rzeze mn ie n a d ru g ą stro n ę. Jej d ro b n e, jęd rn e cia ło wyd a wa ło się za ra zem czymś n a jb a rd ziej rea ln ym i n a jb a rd ziej kru ch ym n a świecie. – Nie p o zwo lę ci ta m wró cić – p o wied zia łem. Za śmia ła się. Do p iero p ó źn iej u zmysło wiłem so b ie, że b ył to in n y, zn a czn ie b a rd ziej zło żo n y d źwięk. Jej n o g i jeszcze mo cn iej o p lo tły mi u d o . Czu łem n a skó rze jej ciep łą wilg o tn o ść. – Oczywiście, że n ie p o zwo lisz – o d rzekła . – Ja sn e. Ża d n e z n a s ta m n ie wró ci. Zo sta n iemy tu n a za wsze i b ęd ziemy p o p ija ć

b eza lko h o lo we d rin ki. Więc p o ca łu j mn ie, ty d u rn y a n io łku . Czy zd arzy ło się wam k ied y k o lwiek p rzeży ć śm ierć u k o ch an ej o so b y ? Czu ć to wszy stk o , co zawsze, i wied zieć, że jej ju ż n ie m a? No si się to w so b ie w k ażd ej świad o m ej sek u n d zie: to , czeg o jej n ie p o wied zieliście... jak g łu p i b y liście... jak b ard zo i n a ile sp o so b ó w za n ią tęsk n icie... To tak , jak p o d trzy m y wać wielk ą, walącą się ścian ę, n iczy m b o h ater film o wy czek ając, aż wszy scy zn ajd ą się w b ezp ieczn y m m iejscu , g d y wiad o m o , że o n sam ju ż n ie zd ąży u ciec i cała ta m asa zaraz się n a n ieg o zwali. A m o że trafiło się wam , że m iło ść waszeg o ży cia zo stawiła was, n a p o żeg n an ie m ó wiąc, iż n ig d y tak n ap rawd ę was n ie k o ch ała? Że m iała was za frajera i n iep o trzeb n ie traciła z wam i czas? Z ty m też się ch o d zi d łu g o , ale to ju ż n ie p rzy g n iatający ciężar, raczej straszn a o p arzelin a, z k o ń có wk am i n erwó w zap ieczo n y m i w n ieu stający m stan ie alarm o wy m . Bó l z czasem zam ien ia się w u ciążliwy świąd , ale o d czasu d o czasu b ez żad n eg o o strzeżen ia zn ó w ro zp ala się w k atu sze. No to jeszcze jed n o p y tan ie: Czy k to ś k ied y ś o d eb rał wam co ś, co cen iliście n ad e wszy stk o , a p o tem śm iał się wam , d y szący m b ezsiln ą fu rią, p ro sto w twarz? To teraz so b ie wy o b raźcie wszy stk ie trzy p rzy p ad k i n araz, z tą sam ą k o b ietą w ro li g łó wn ej. Na im ię m a Caz, co jest zd ro b n ien iem o d Casim iry , ale zn an a jest też jak o h rab in a Zim n o ręk a. To d iab lica wy so k o p o stawio n a w p iek ieln ej n o m en k latu rze i n ajb ard ziej h ip n o ty czn ie p ięk n e stwo rzen ie, jak ie zn am . Po zn aliśm y się p o d czas jed n ej z n iezliczo n y ch p o ty czek wielk iej, starej jak świat wo jn y m ięd zy Nieb em a Piek łem . Zo staliśm y k o ch an k am i, ch o ć o b o je d o b rze

wied zieliśm y , że to p o two rn ie g łu p ie i sk rajn ie n ieb ezp ieczn e. Co ś jed n ak ciąg n ęło n as k u so b ie (n ie wiem , jak to in aczej o k reślić, stąd ten p łask i b an ał). Zaisk rzy ło ... n ie, strzeliło żarem i o g n iem , k tó ry d o tąd się we m n ie p ali, ch o ć jej d awn o ju ż n ie m a. By wają d n i, m y śli i stan y , że ty lk o p atrzeć, a ro zsy p ię się w k u p k ę p o p io łu . Caz n ależy d o Elig o ra, jed n eg o z arcy k siążąt Piek ła. Po n aszy m , n azwijm y to , ro m an sie wró ciła d o n ieg o . Pró b o wała n awet wm ó wić m i, że n ic jej n ie o b ch o d zę, ale jak o ś w to n ie u wierzy łem . By łem p ewien , że i o n a co ś d o m n ie czu je, b o jeśli n ie, to b y zn aczy ło , że m y lę się całk o wicie n a wszy stk ich fro n tach . Wiecie: co ś w ro d zaju „g ó ra to d ó ł, czarn e jest b iałe, Ziem ia jest p łask a". M o żecie m n ie n azwać g łu p cem , ale n ie m o g łem w to u wierzy ć. M iałem zresztą k o n k retn iejszy d o wó d , że Caz n a m n ie zależy . Cierp liwo ści, o ty m za ch wilę. W k ażd y m razie Elig o r m n ie n ie cierp i właśn ie za to , że się d o b ierałem d o jeg o własn o ści. (No i z jeszcze p aru p o wo d ó w, jak k ro p n ięcie jeg o sek retark i, wy stawien ie jeg o szefa o ch ro n y n a p o żarcie i u stawiczn e m ieszan ie jeg o p lan ó w). Nieró wn o wag a sił m ięd zy n am i b y ła ek strem aln ie p rzesu n ięta n a jeg o k o rzy ść: o n p iek ieln y ary sto k rata z n ajwy ższej sfery , ja p o d rzęd n y n ieb iesk i wy ro b n ik , w d o d atk u p o d p ad n ięty p rzeło żo n y m . Dlaczeg o więc jeszcze ży ję? Otó ż d lateg o , że m am p ió ro . Zło te p ió ro ze sk rzy d ła jak ieg o ś an io ła-ważn iak a, zn ak n ieleg aln eg o u k ład u zawarteg o m ięd zy k tó ry m ś z p iek ieln y ch tu zó w (b y ć m o że sam y m Elig o rem ) a k im ś w Nieb ie, k tó reg o to żsam o ści też jeszcze n ie zn ałem . Elig o r n ie ch ciał d o p u ścić d o u jawn ien ia całej afery i d o p ó k i fan t b y ł w m o im ręk u , wied ziałem , że zo stawi m n ie w sp o k o ju . Sęk w ty m , że m iał w łap ach Caz i zab rał ją d o Piek ła, czy li d alek o p o za m ó j zasięg . Sy tu acja p ato wa; tak w k ażd y m razie m y ślałem , k ied y to

wszy stk o się zaczęło . Przy szło ść p o k azała, że zb u d o wałem so b ie d o m ek z k art n a b ard zo k ru ch y m fu n d am en cie n iem ąd ry ch zało żeń . No , ale za b ard zo wy b ieg am n ap rzó d . Wiele się wy d arzy ło , zan im w o g ó le u sły szałem o m o ście Nero n a, i ch y b a p o win ien em zacząć tę o p o wieść o d jak ieg o ś wp ro wad zen ia. Ostatn i ep izo d w ty m szaleń czy m wirze, jak im jest m o je ży cie p o zag ro b o we, ro zp o czął się o d czeg o ś, co n o rm aln y czło wiek n azwałb y ewalu acją zawo d o wą. Ty lk o że n o rm aln i lu d zie n ie stają p rzed k o m isją zło żo n ą z wk u rzo n y ch Nieb ian , k tó rzy jed n y m sło wem m o g ą u n icestwić n awet n ieśm ierteln ą d u szę... Z czy m ś tak im n ie m u szą się m ierzy ć n awet ci b ied acy , k tó rzy p racu ją d la Do n ald a Tru m p a.

Dwa Pięcioro gniewnych aniołów

Z

o stałem wezwan y d o Nieb a (m y , ad wo k aci, n azy wam y je m ięd zy so b ą Do m em ), a ściślej m ó wiąc, d o An ak to ro n u , wielk iej sali rad y – zd u m iewającej arch itek to n iczn ej n iem o żliwo ści z su fitem g d zieś w ch m u rach i rzek ą p ły n ącą p rzez śro d ek , za k tó rą sto i lewitu jący stó ł z czarn eg o k am ien ia. M ó j p rzeło żo n y , arch an io ł Tem u el, wp ro wad ził m n ie d o wn ętrza i d y sk retn ie się u lo tn ił. Za sto łem u n o sili się w p o wietrzu – n iczy m p ło m y k i świec, sp o d k tó ry ch k to ś wy rwał k an d elab r – efo ro wie, p iątk a m o ich in k wizy to ró w. – Bó g cię k o ch a, an iele Do lo riel – p rzy witał m n ie b iały o g ień , an ielica Teren cja. – Witaj p rzed o b liczem Efo ratu . Tak jak p rzy p o p rzed n im wezwan iu (raz ju ż m iałem zaszczy t tu b y ć), Teren cja n ajwy raźn iej p rzewo d n iczy ła szaco wn em u g ro n u , ch o ć wied ziałem , że Karael, sto jący o b o k n iej an io ł-wo jo wn ik , m a n ajwy ższą m o żliwą ran g ę w h ierarch ii Trzeciej Sfery (to ta zajm u jąca się sp rawam i Ziem i i jej m ieszk ań có w). Tu ż o b o k , p o d p o stacią ro zświetlo n eg o o d wewn ątrz k łęb k a m g ły , wid n iał Ch am u el, a d alej An aita, d zieck u p o d o b n e jestestwo , k tó re jed n ak p o trafi – jak wied ziałem z n iem iłeg o d o świad czen ia – d o ró wn ać Teren cji ch ło d n ą su ro wo ścią. Ostatn ie m iejsce w szereg u zajm o wało Razjel, p o zb awio n a p łci p o d łu żn a p lam a czerwo n aweg o b lask u . Wszy scy o n i b y li Sęd ziam i ży wy ch i u m arły ch ; wy ższej an ielsk iej fu n k cji w n aszej sferze n ie m a.

Od p o wied ziałem n a p o zd ro wien ie Teren cji, u siłu jąc n ie wy g ląd ać jak sk azan iec czek ający n a o statn ieg o p ap iero sa i o p ask ę n a o czy . – Czy m m o g ę słu ży ć m y m p an o m ? – Prawd ą – o d rzek ł łask awy m to n em Ch am u el. – Zap lątałeś się w wielk ie sp rawy , Do lo rielu . Nieb ezp ieczn e. Ch cem y o ty m u sły szeć z two ich własn y ch u st. Tak ? A co ty m o żesz wied zieć o u stach ? – p o m y ślałem , p atrząc n a b ezk ształtn ą ch m u rę jeg o p o staci. Do reszty jed n ak jeszcze n ie zg łu p iałem , sk ło n iłem więc ty lk o g ło wę. – Oczy wiście, p an ie. I efo ro wie p y tali, ja o d p o wiad ałem , starając się trzy m ać jak n ajb liżej p rawd y (w ten sp o só b k łam stwa wy ch o d zą sp ó jn iejsze), ale za d u żo b y ło rzeczy , o k tó ry ch wsp o m in ać n ie śm iałem , i p raw n ieb iesk ich , k tó re zd ep tałem , u siłu jąc ro zwik łać cały ten b ajzel. Wied zieli, że Caz o świeciła m n ie w p ewn y ch k westiach , ale n a p ewn o n ie d o tarło d o n ich n ic in n eg o n a n asz tem at, z czeg o m o g łem się ty lk o cieszy ć; b ratan ie się z Przeciwn ik iem n a m u r p o d leg a jak im ś sro g im p arag rafo m , a ja wszak p o su n ąłem się zn aczn ie d alej n iż d o „b ratan ia". Wied zieli też, że m ó j p rzy jaciel Sam Riley , czy li an io ład wo k at Sam ariel, p o tajem n ie wsp ó łp raco wał z g ru p ą p o ry wającą d u sze p rzy n ależn e Nieb u lu b Piek łu i o feru jącą im tak zwan ą „Trzecią Dro g ę" – n iszo we m iejsce sp ęd zan ia wieczn o ści, k tó re o b ie stro n y za wszelk ą cen ę ch ciały zn iszczy ć. Wied zieli, że Sam u ciek ł tam p rzed areszto wan iem , ale n a szczęście n ik t się d o tąd n ie zo rien to wał, że to d zięk i m n ie, b o zwy czajn ie g o p u ściłem . (Nie wsp o m n ę n awet, że p ro p o n o wał m i to sam o . Do d zisiaj czasem o ty m m y ślę). Nig d y jeszcze n ie k łam ałem w o b liczu wy so k ich szarż n ieb iesk ich .

Owszem , n iejed n ą m ało an ielsk ą m y śl zatrzy m ałem d la sieb ie, zawsze jed n ak m ó wiłem p rawd ę o ty m , co i z k im ro b iłem . Wy d arzen ia o statn ich p aru m iesięcy sp rawiły jed n ak , że p rawd a n ie wch o d ziła ju ż w g rę. Gd y b y szefo stwo d o wied ziało się, co m wy p rawiał, zesłało b y m n ie d o n ajg łęb szy ch czelu ści Piek ła alb o w n ajlep szy m razie m iałb y m zreseto wan ą p am ięć i zaczy n ałb y m o d p o czątk u : n ieo p ierzo n y an io łek u czący się śp iewać Ho sa n n a i u trzy m y wać alb ę w czy sto ści. Kłam ałem więc i n ie zam ierzałem p rzestać. – A co się ty czy tej o statn iej sp rawy , wszy stk o jest w m o im rap o rcie. – Któ ry też ch ło n ęliśm y z zain tereso wan iem – o zn ajm iła Teren cja. – Wezwaliśm y cię tu jed n ak p o to , ab y ś raz jeszcze p o d zielił się swy m i p rzeży ciam i i b y ć m o że... z n aszą p o m o cą... o d k ry ł w p am ięci jak ieś n o we szczeg ó ły , k tó re d o rap o rtu ... p rzy p ad k o wo ... n ie trafiły . Jak m o żn a n ie u lec tak iej tro sk liwej su g estii? – Hm m ... Jak ju ż m ó wiłem , k ied y ten p o twó r zaatak o wał m n ie w o p u szczo n y m lu n ap ark u , an io ł Sam ariel sk o rzy stał z zam ieszan ia i u ciek ł. Nie zau waży łem , w k tó rą stro n ę. Kied y g h allu w k o ń cu zd ech ł, p o Sam arielu n ie b y ło an i ślad u . (Walk a ze straszliwy m , p rzed wieczn y m d em o n em – o m al n ie zak o ń czo n a p o łk n ięciem m n ie w cało ści – o d b y ła się n ap rawd ę, w p rzeciwień stwie d o „n iewy jaśn io n eg o " zn ik n ięcia Sam a). – Ale o b aj z an io łem Harah elielem b y liście n a m iejscu , k ied y ó w p iek ieln y p o twó r w k o ń cu zd ech ł, czy raczej p rawie zd ech ł. – Ciem n e światło Razjela p rzy g asło n a m o m en t. – On twierd zi, że zo stał siln ie u d erzo n y , k ied y g h allu wstrząsn ęły o statn ie k o n wu lsje, ale zan im stracił p rzy to m n o ść, p ró b o wał zatrzy m ać Sam ariela. Nie b ard zo ro zu m iem y , sk ąd ta sp rzeczn o ść.

Zap ad ła cisza. M iałem n iejasn e p o czu cie, że co ś fru wa w p o wietrzu wo k ó ł czarn eg o sto łu : to czy się n iesły szaln a d la m n ie ro zm o wa, w k tó rej ważą się m o je lo sy . Harah eliel, o k tó ry m wsp o m n iało Razjel, to k o leg a an io ł, p o czątk u jący ad wo k at (i szp ieg Do m u ) zwan y p rzez n as Claren ce’em . Pró b y d o p aso wan ia jeg o rap o rtu d o m o ich wy m y ślo n y ch wsp o m n ień b y ły d la m n ie n ielich y m wy zwan iem . – Wy b acz m i, p an ie – rzek łem p o sp ieszn ie. – Oczy wiście m asz rację. M ó wiąc, że zo stałem zaatak o wan y , m iałem n a m y śli śm ierteln e d rg awk i teg o m o n stru m . By łem p ewien , że ju ż n ie ży je. Dłu g o leżało b ez ru ch u , ale n ag le p o waliło Harah eliela i u siło wało się d źwig n ąć n a n o g i. Wy strzelałem w n ie o statn ie n ab o je i g h allu w k o ń cu sk o n ał. – M iałem n ad zieję, że d o b rze zap am iętałem szczeg ó ły wersji p rzed ło żo n ej n ieb iesk im au d y to ro m . Cały m i d n iam i stu d io wałem rap o rty swó j i Claren ce’a n iczy m sp an ik o wan y stu d en t p rzed p ierwszą sesją. Pam ięć m am d o b rą, ale p rzesłu ch an ie w An ak to ro n ie n awet Ein stein a p rzy p rawiło b y o ch wilo wą d em en cję. – I k ied y wreszcie o d erwałem o d n ieg o wzro k , Harah eliel leżał n iep rzy to m n y , a Sam a... zn aczy an io ła Sam ariela ju ż tam n ie b y ło . Ko rciło m n ie, żeb y p ap lać d alej, p o d k reślać co ważn iejsze p u n k ty , ale zm u siłem się d o zam k n ięcia jad aczk i i czek ałem n a n astęp n y ru ch . – Jest jeszcze co ś, co m n ie zastan awia, an iele Do lo riel – o d ezwała się sło d k im , d ziecięcy m g ło sik iem An aita. – Jak im to cu d em u d ało ci się p o k o n ać p rastareg o d em o n a Czasu No cy ty lk o za p o m o cą sreb rn y ch k u l? Wy d aje się d ziwn e, że tak p o tężn y wró g d ał się u k atru p ić jak zwy k ły szereg o wy d iab ełek . An o , tak im cu d em , że ten o statn i k awałek sreb ra, jak i wp ak o wałem w g h allu , n ie b y ł zwy czajn y m p o cisk iem . Dzieła

d o k o n ał d ar o d Caz, m ały o twieran y m ed alio n ; jed y n a p am iątk a p o n iej jak o ży wej k o b iecie. Dar m iło ści – n ik t m i teg o p rzek o n an ia n ie o d b ierze. Czarn e b y d lę z o tch łan i czasu śm iało się ze wszy stk ich k u l, sreb rn y ch czy o ło wian y ch , jak ie w n ie p ak o wałem , a sczezło d o p iero o d teg o sk ro m n eg o wisio rk a, więc n ie d am so b ie wm ó wić, że to , co zaszło m ięd zy m n ą i Caz, b y ło ty lk o zwy k łą d iab lą u wo d zicielsk ą sztu czk ą. Teg o jed n ak o p o wied zieć m o im efo ro m n ie m o g łem . Ju ż p ręd zej zełg ałb y m , że sam Najwy ższy zjech ał z Nieb a o g n isty m ry d wan em i g h allu zg in ął p o d jeg o k o łam i. – I ja n ie m o g ę się w ty m p o łap ać, p an i – b ąk n ąłem jak n ajp o k o rn iej. – W ciąg u o statn ich d wó ch g o d zin ak cji strzelałem d o n ieg o wielo k ro tn ie i p o d k o n iec... to ch y b a g o m ęczy ło . – Wieru tn e k łam stwo . Pó k i n ie wstrzeliłem m u w cielsk o m ed alio n u , ły k ał sreb ro jak m ięto we d ro p sy . Gd y b y m b y ł teraz w lu d zk im ciele, u m ilk łb y m d la n ab ran ia o d d ech u i zy sk an ia n a czasie, b o n ie m iałem n a to d o b rej o d p o wied zi. – By ć m o że... Ja... Właściwie to n ie m am p o jęcia, jak to się stało . – Nie n ależy lek ceważy ć u m iejętn o ści an io ła Pań sk ieg o – wtrącił n iesp o d ziewan ie Karael. M ó wił sło wam i, żeb y m i ja g o sły szał, ale ewid en tn ie zwracał się d o Efo ratu . – An io ł Do lo riel p rzeszed ł szk o len ie i staż b o jo wy w Jed n o stce Ko n tratak u „Lira" n a fro n cie walk i z Przeciwn ik iem , a to jed n a z n aszy ch n ajd zieln iejszy ch i n ajtward szy ch g ru p . Nieraz walczy łem razem z n im i. Jeżeli k to k o lwiek m o że d ać so b ie rad ę z tak wiek o wy m , p o tężn y m d em o n em , to właśn ie weteran Ko n tratak u . Prawd a, an iele Do lo riel? Najch ętn iej wy ścisk ałb y m g o i wy cało wał, p o wiad am wam . – Ro b im y ... co w n aszej m o cy , p an ie – wy d u k ałem . – No właśn ie. Do lo riel b y ł w Harfie – p o wtó rzy ł Karael, u ży wając

ty m razem n iefo rm aln eg o k ry p to n im u m o jej b y łej jed n o stk i. Jeg o g ło s zd awał się to czy ć p rzez salę jak fala. – Jest jed n ą z ty ch d zieln y ch d u sz, k tó re b ro n ią sam y ch m u ró w Nieb a... ch o ć ci, k tó ry ch strzeg ą, n ie zawsze o ty m p am iętają. A to co ś zn aczy . Nie wied ziałem , jak to o cen ić. Czy Karael stara się m n ie wesp rzeć ty lk o d lateg o , że n ie p o d o b a m u się, iż b iu ro k raci g n o ją b y łeg o żo łn ierza, czy też d ziałają tu jak ieś in n e m o ty wy ? Ku rd e, k o m u ja ch cę tu ściem n iać? W Nieb ie zawsze są jak ieś in n e m o ty wy . – Oczy wiście, szlach etn y Karaelu – o d p arła Teren cja, tak że w sły szaln y d la m n ie sp o só b . – Ale ten an io ł o d d awn a n ie jest w „Lirze", p rawd a? Teraz ju ż b y łem k o m p letn ie sk o ło wan y . Dlaczeg o n ajwy ższe szarże sp ierają się w o b ecn o ści szareg o ad wo k acin y ? To n ie m iało n ajm n iejszeg o sen su . – Do lo riel p rzeszed ł d o cy wila, g d y ż o d n ió sł p o ważn e ran y w b itwie z siłam i Piek ła. – Teraz Karael zd awał się b y ć w d efen sy wie. – A teraz słu ży wo li Najwy ższeg o w szereg ach Jeg o Świętej Ad wo k atu ry – rzu ciło Razjel cich y m , m elo d y jn y m g ło sem . – Bro n i d u sz sp rawied liwy ch p rzed k łam stwam i i p rzeb ieg ło ścią Przeciwn ik a. – M o że i tak – p o wied ziała An aita. – Ale n ie zap o m in ajm y , że to jed en z ty ch święty ch ad wo k ató w sp isk o wał z wro g iem w celu stwo rzen ia tej n ęd zn ej Trzeciej Dro g i, z czeg o w o g ó le wzięły się wszy stk ie p ro b lem y . I ch o ć n ie m a wątp liwo ści, że an io ł Do lo riel b y ł m ężn y m wo jo wn ik iem , a teraz jest d o świad czo n y m o b ro ń cą d u sz, n ik t ch y b a n ie zap rzeczy , że... trzy m ają się g o k ło p o ty . – To p rawd a – wy ced ziło Razjel – że o d k ąd u two rzy łem Ad wo k atu rę, zd arzało m i się zastan awiać, czy n ie za wiele się wy m ag a o d wy b ran y ch , k ażąc im zn o wu p rzy wd ziewać lu d zk ie ciała,

wy stawiać n a wszelk ie ziem sk ie p o k u sy i n ied o le n ęk ające ży wy ch k ażd eg o d o czesn eg o d n ia. Zn ó w p o to czy ła się b ezg ło śn a ro zm o wa – k u m ej u ld ze, g d y ż zap ewn e stałem tam z ro zd ziawio n ą g ęb ą, jak b y m n ie k to zd zielił flaszk ą p rzez łeb . Ad wo k atu ra jest two rem Razjela? Nig d y o ty m n ie sły szałem . Nic n ie wsk azy wało , że n asz wy d ział n ie p o wstał z ro zk azu sam eg o Najwy ższeg o . Jak ważn y m i fig u ram i są ci m o i in k wizy to rzy ? I d laczeg o m arn u ją ty le czasu n a m alu tk ieg o Bo b a Do lara? I wted y n aszła m n ie m y śl, sk rad ająca się jak p rzy g ru n to wa m g ła, o d k tó rej d reszcze p rzeszły m o ją b ezcielesn ą fo rm ę. Tu się d zieje co ś zn aczn ie ważn iejszeg o n iż p o stęp o wan ie wy jaśn iające czy n awet śled ztwo w sp rawie ren eg ató w z Trzeciej Dro g i. Sam p o wied ział m i, że d o g ry wciąg n ął g o jak iś wy so k o p o stawio n y an io ł in co g n ito , k tó ry p rzed stawił się im ien iem Kefasa, ro ztaczający jed n ak au rę m o cy n ied o stęp n ej zwy k ły m arch an io ło m . Weźm y ch o ćb y tę b o sk ą ręk awicę, k tó rą d ał Sam o wi: u rząd zen ie, siłę, czy co k o lwiek to b y ło , za p o m o cą czeg o m ó j k u m p el m ó g ł d o k o n y wać wręcz n iezwy k ły ch rzeczy . Czy ten Kefas, rewo lu cjo n ista z Trzeciej Dro g i, m ó g ł b y ć k im ś tak im jak p iątk a m o ich efo ró w? A m o że...? Wcale b y m się n ie zd ziwił, g d y b y b y ł właśn ie k tó ry m ś z n ich – ale sp o k o ju b y m i to n ie p rzy d ało . In try g i n ieb iesk ie są n iewiary g o d n ie su b teln e, lecz wcale n ie m n iej p rzez to g ro źn e, stawk ą jest b o wiem wieczn o ść, k tó rą p rzeg ran y sp ęd zi w o g n iu p iek ieln y m . Jeżeli zo stałem wciąg n ięty w try b y tak iej m ach in acji, to co m am ro b ić, żeb y n ie sk o ń czy ć jak o p lam k a sm aru w k o lo rze Bo b b y ’eg o Do lara n a jed n ej z zęb atek ? – An iele Do lo riel! – Gło s Teren cji wy rwał m n ie z zam y ślen ia tak n iesp o d ziewan ie, że o m al n ie p isn ąłem ze strach u .

– Słu ch am , p an i. – M u sim y ro zważy ć wszy stk o , co n am p o wied ziałeś. Przem ó wim y d o cieb ie zn o wu . Bąd ź g o to wy n a wezwan ie. Led wo p rzeb rzm iały jej sło wa, a wszy stk o zn ik n ęło : p ięć o g n isty ch p o staci, lśn iąca wsp an iało ść An ak to ro n u . Zn ó w b y łem w łó żk u w swo im lich y m m ieszk an k u i w swo im zb o lały m , ro zd y g o tan y m lu d zk im ciele. Na d wo rze wciąż k ró lo wała n o c, ale b y łem p ewien , że ju ż d o ran a o k a n ie zm ru żę.

Trzy Powrót

P

atrzeć n a cztery ścian y m o g ę ty lk o jak iś czas, a p o tem zaczy n am lek k o wario wać. Teg o ran k a p o m ag lo wan iu p rzez Efo rat b y ło g o rzej n iż zwy k le, b o n iem al cały m ó j d o b y tek sp o czy wał wciąż w k arto n ach ro zrzu co n y ch p o p o d ło d ze m o jeg o n o weg o ap artam en tu , a ich śm ieszn ie m ała ilo ść d ała m i d o m y ślen ia n a tem at jak o ści m eg o ziem sk ieg o ży cia. Có ż, słu g a Bo ży p ewn ie p o win ien b y ć d u m n y z tak iej sp artań sk iej, m n isiej eg zy sten cji (jeśli k arto n p ły t z jazzem i b lu esem i k ilk u letn ią k o lek cję m ag azy n ó w h ard p o rn o , z rzad k a p rzep latan ą n u m eram i „Play b o y a" i „Pen th o u se’a", m o żn a k o jarzy ć z m n ich em ), m n ie to jed n ak ty lk o d o ło wało . M o że g d y b y m b y ł g rzeczn y m , zad o wo lo n y m z sieb ie i zb o żn ej p racy an io łk iem , czu łb y m się in aczej – ale zawsze u ważałem , że ży cie, zwłaszcza p o zag ro b o we, m u si zn aczy ć co ś więcej. Teraz, g d y co ran o b u d ziłem się z d ziu rą w k ształcie Caz w d u szy , wied ziałem ju ż, czeg o w n im b rak u je. M iałem też jed n ak świad o m o ść, że to n ie zn aczy , iż k ied y k o lwiek ten b rak u zu p ełn ię. Po p rzy siąg łem so b ie ją o d zy sk ać i n ap rawd ę teg o ch ciałem . Nad al ch cę, ale m ó j g n iew n ie jest ju ż tak i p alący jak p rzed k ilk o m a ty g o d n iam i i zacząłem p o jm o wać, jak m ało p rawd o p o d o b n a jest realizacja teg o p lan u . Caz b y ła w Piek le, a tam – tak sam o jak d o Nieb a – n ie wch o d zi się b ez rezerwacji. M iałb y m więk sze szan se wto czy ć się z wó zk iem n a zak u p y d o Fo rtu Kn o x i p o często wać się

k ilk o m a sztab am i zło ta. Piek ło i Nieb o są b ard zo , b ard zo d alek o . Nie n a n aszej starej, o k rąg łej, realn ej p lan ecie. Nawet g d y b y m i się u d ało jak o ś tam wślizn ąć, to p o zo staje jeszcze d ro b n y p ro b lem , że jestem an io łem , a to się w tam ty ch stro n ach d eczk o rzu ca w o czy . Nie wsp o m n ę ju ż o o czy wisty m fak cie, że Caz ak tu aln ie jest w n iewo li u arcy k sięcia Elig o ra, k tó ry ju ż d o b itn ie wy raził zam iar to rtu ro wan ia m n ie co n ajm n iej p rzez wieczn o ść czy d wie, g d y ty lk o u p o ra się z p aro m a p iln iejszy m i sp rawam i. Nie wiem , czy i sam Karael n a czele całeg o leg io n u n ieb iesk ieg o zd o łałb y m u ją wy d rzeć. Zaczy n acie ju ż ro zu m ieć, jak ie szan se m iałab y m o ja sam o tn a ak cja? Cały ten p o m y sł b y ł właściwie recep tą n a sk o m p lik o wan e, p o wo ln e i b o lesn e sam o b ó jstwo d u szy . Ale, d o b ry Bo że, czy teraz b y ło m i lep iej? Każd eg o ran k a, g d y się b u d zę b ez Caz, p rzeszy wa m n ie n iem al fizy czn y b ó l. Każd ej b ezsen n ej n o cy leżę w ty m p o d ławy m p o k o ik u p rzy Beech Street i o b m y ślam n ajró żn iejsze sp o so b y jej wy d o stan ia. Jed n eg o ty lk o n ie u m iem so b ie wy o b razić: teg o d n ia, k ied y k tó ry ś z n ich zad ziała i zn ó w b ęd ziem y razem , szczęśliwi i zd ro wi n a u m y śle. Jak zn am Nieb o , m o i efo ro wie n ie o d ezwą się p rzez n ajb liższe k ilk a d n i. Jeśli czeg o ś tam m ają p o d d o statk iem , to czasu . Nie zd ziwiłb y m się, g d y b y wciąż tam so b ie m ig o tali w ty m wielk im g m aszy sk u , p rzerzu cając się u szczy p liwy m i alu zjam i, i n awet się n ie zab rali d o d y sk u sji o m o im lo sie. Sied zen ie w d o m u i czek an ie n a telefo n z Nieb a b y ło b y teraz n ajg o rszą rzeczą, jak ą m ó g łb y m zro b ić, wy m y śliłem więc so b ie p arę n ag lący ch sp raw, żeb y m ieć p o wó d d o u b ran ia się. Wziąłem tak só wk ę i p o jech ałem d o ru szn ik arza Orb an a. To g o ść, k tó ry p rzed k ilk u set laty o d lał d ziała d la su łtan a p o d czas o b lężen ia Ko n stan ty n o p o la. Tu rcy zwy cięży li, Bizan cju m u p ad ło ,

a u czy n n y lu d wisarz m o cn o p o d p ad ł ch rześcijań stwu . Wied ząc, że m a p rzech lap an e i d o Nieb a g o n ie p rzy jm ą, Orb an p o stan o wił n ie u m ierać, n o i d o d zisiaj k ręci się p o ty m świecie. Tak w k ażd y m razie o p o wiad a, a ja n ie zam ierzam z n im p o lem izo wać – ty m b ard ziej że jeg o wy two ry ju ż n ie raz u rato wały m i sk ó rę i d u szę. Jed n ą z jeg o sp ecjaln o ści jest o p an cerzan ie sam o ch o d ó w. M ó j p o d raso wan y m atad o r wciąż tk wi u n ieg o w g arażu , ale ch o ć m iałem teraz d o ść fo rsy , żeb y g o wy k u p ić z zastawu , zaczy n ało m i świtać, że b ły szczący sp o rto wy wó z w k o lo rze to p azu n ie b ard zo się n ad aje jak o p o d stawo wy śro d ek tran sp o rtu faceta z tak im p o n u jącą k o lek cją wro g ó w. Jak i sen s m iało b y ciąg łe zm ien ian ie m ieszk an ia, jeśli p o d k ażd y m p ark o wałb y m tak ą k łu jącą w o czy g ab lo tę? Oczy wiście n ie zam ierzałem rezy g n o wać z m atad o ra – za d u żo wło ży łem w n ieg o k asy , p o tu i czasu – m u siałem jed n ak zn aleźć so b ie co ś zwy czajn eg o n a co d zien n y u ży tek . W m o im fach u jeźd zi się sp o ro , i to o n ajró żn iejszy ch p o rach , świątek czy p iątek . Nie zam ierzałem wy siad y wać o trzeciej n ad ran em n a p rzy stan k u w n ad ziei, że n o cn ą jed en astk ą d o jad ę n a czas, k ied y zad zwo n ią, iż k to ś właśn ie k o p n ął w k alen d arz i m am k o lejn eg o k lien ta. Orb an a n ie b y ło w warsztacie, k ied y się zjawiłem , ale jed en z jeg o p o m o cn ik ó w, b ro d acz o u ro d zie p irata, k tó rem u b rak o wało ty lk o p ap u g i n a ram ien iu i k o g o ś d o p rzeciąg n ięcia p o d stęp k ą, p o zn ał m n ie i o two rzy ł g araż – d łu g i b u d y n ek n a sąsied n im p irsie (n ie wsp o m n iałem jeszcze, że fab ry czk a wiek o weg o M ad ziara m ieści się w stary m p o rcie n a d alek im p rzed m ieściu Ju d e). Więk szo ść sto jący ch w n im p o jazd ó w trafiła tam d o jak iejś p rzeró b k i (zazwy czaj związan ej z o d p o rn o ścią n a o strzał z b ro n i ręczn ej), lecz ich właściciele alb o zb an k ru to wali, alb o za p ó źn o p o m y śleli o tak iej m o d y fik acji i Orb an zo stał n a lo d zie

z n ied o k o ń czo n ą ro b o tą, za k tó rą ju ż n ie m iał k to zap łacić. Co jak iś czas k ilk a sztu k sp rzed awał, zwłaszcza ty ch ju ż g o to wy ch , a resztę trzy m ał n a części. Pirat wp u ścił m n ie d o śro d k a i wró cił d o swo ich zajęć. Przeszed łem się wzd łu ż rzęd u m n iej lu b b ard ziej eg zo ty czn y ch m aszy n . M o je k ro k i d u d n iły ech em w p u sty m n ad m etrażu p o d alu m in io wy m d ach em m ag azy n u . W więk szo ści b y ły to wielk ie lan d ary : lim u zy n y i stare lu k su so we k rążo wn ik i szo s, k tó re Orb an o wi tru d n iej b y ło zb y ć n iż h u m m ery i wy p asio n e SUV-y , jak im i lu b ią się wo zić d zisiejsi alfo n si i d ilerzy n ark o ty k ó w. Właśn ie jed en z tak ich k lasy k ó w, p o ży czo n y p rzeze m n ie p o n tiac b o n n ev ille, p ad ł o fiarą g o rący ch szp o n ó w g h allu , k tó ry ro zd arł m u d ach i p o k ry wę b ag ażn ik a jak cy n fo lię, a ja zo stałem b ez czterech k ó łek . Sp ęd ziłem k ilk a tan talo wy ch m in u t p rzy p o ry so wan y m , ale zd ro wy m b iscay n ie z 1 9 5 8 ro k u , k tó ry p o d ro b n y m p rzeszlifo wan iu i p o lak iero wan iu u czy n iłb y m n ie szczęśliwy m m ężczy zn ą, ale m aszy n a b y ła zb y t in teresu jąca jak n a m o je o b ecn e p o trzeb y . Gd y b y m ch ciał się p o k azy wać w ciek awy m wo zie, n ie m u siałb y m ch o wać m atad o ra u Orb an a. M u siałem zn aleźć co ś p o sp o liteg o , ch o ć to ab so lu tn ie wb rew m o jem u ch arak tero wi. Na k o ń cu szp aleru stał, n iczy m n ajsłab szy szczen iak w m io cie, ch ev ro let n o v a su p er sp o rt ro czn ik 1 9 6 9 , o n g iś jask rawo czerwo n y , d ziś lek k o wy b lak ły , ale m o g łem g o p rzem alo wać n a jak iś m n iej wid o czn y k o lo r. Za m ło d u m u siał b y ć n iezłą rak ietą – ten m o d el b y ł wy p o sażo n y w wid lastą ó sem k ę o p o jem n o ści p ięć i sied em d ziesiąty ch litra. Po d wo zie b y ło w n ie n ajg o rszy m stan ie, ale o g ó ln ie wó z wy g ląd ał, jak b y jeg o m iejsce b y ło n a k lo ck ach p rzed ró wn ie zap u szczo n ą p rzy czep ą m ieszk aln ą. Do sk o n ały d la m o ich celó w.

Zo stawiłem Orb an o wi k artk ę z zap y tan iem o cen ę su p er sp o rta i ru szy łem p ieszo p o b o czem au to strad y . Do „Oy ster Billa" b y ł k awał d ro g i, zd ąży łem więc p o rząd n ie zg ło d n ieć (i zab ić całą g o d zin ę). Jak zwy k le o g arn ęło m n ie d ziwn e u czu cie n a m y śl, że m o że ju ż n ig d y n ie zjem tu lu n ch u z Sam em – a często tu wp ad aliśm y – ale zarazem b y ło to jak u czczen ie jeg o p am ięci. Prawd ę m ó wiąc, n ie b ard zo wied ziałem , co sąd zić o m o im n ajlep szy m k u m p lu i całej tej aferze. Kied y się k o g o ś zn ało tak d łu g o jak ja Sam a, p iło się z n im , b iło ram ię w ram ię i razem p atrzy ło n a śm ierć wielu lu d zi, to się czło wiek o wi wy d aje, że wie o ty m d ru g im ju ż wszy stk o . Kied y więc o d k ry łem , że p racu je d la tajem n iczeg o Kefasa i jeg o Trzeciej Dro g i, u p rawiając własn ą g rę p rak ty czn ie n a teren ie Nieb a, p o d m o im i p rzeło żo n y ch n o sem ... sam i wiecie, jak się m o żn a p o czu ć w tak iej sy tu acji. Wciąż n ie b y łem p ewien , jak to wszy stk o p o u k ład ać. Gd y o statn i raz ro zm awialiśm y , zan im p rzeszed ł p rzez b ły szczący właz d o m iejsca, k tó reg o n ig d y p rzed tem n ie wid ziałem , wy d awał m i się tak i sam jak zawsze, g d y zwy k liśm y siad y wać w tej właśn ie restau racji n a p ó źn y ch i często zak rap ian y ch śn iad an iach , p rzy p atru jąc się p rzez o k n o , jak m iejsco wi b ard ziej lu b m n iej leg aln ie wy ciąg ają tu ry sto m fo rsę. I n ag le się d o wiad u ję, że o n p rzy n ajm n iej p rzez o statn ie p arę lat u k ry wał p rzed e m n ą co ś tak ieg o . To d aje d o m y ślen ia, n ie? Ty lk o że ja wo lałem za wiele n a ten tem at n ie m y śleć. Brak o wało m i Sam a i tej jeg o k o wb o jsk iej g ęb y . Ciąg le ch o d ziło za m n ą p y tan ie, czy się jeszcze k ied y k o lwiek zo b aczy m y , a jeśli tak , to jak b y tak ie sp o tk an ie wy g ląd ało . Po o b ied zie załatwiłem jeszcze p arę sp raw, p o d rzu ciłem cały k o sz b ru d ó w d o p raln i Lav an d eria M ich o acan , w Rad io Sh ack k u p iłem p arę złączek , żeb y m ó c wreszcie p o d łączy ć telewizo r, i p o lazłem d o

d o m u , p o d ro d ze b io rąc n a wy n o s p arę b u rrito s d o o d g rzan ia w m ik ro faló wce, g d y zn o wu zg ło d n ieję. Z telewizo rem n ie p o szło tak g ład k o ; g n iazd k o an ten o we b y ło tak id io ty czn ie u m ieszczo n e, że k o rzy stając z ty p o weg o k ab la, m u siałb y m g o u stawić n a śro d k u łó żk a – m u siałem więc wró cić d o sk lep u p o p rzed łu żacz. Po p o wro cie zro b iłem so b ie d rin k a. No d o b ra, m o że d wa. Kied y się o ck n ąłem z zam y ślen ia (alb o i d rzem k i), sło ń ce ju ż zaszło i p o k ó j ro zświetlała ty lk o p o świata o d ek ran u . Po d g rzałem b u rrito i o b ejrzałem m ecz Gig an tó w (g rali z Piratam i z Pittsb u rg h a), aż w k o ń cu wó d a p rzestała m i szu m ieć w g ło wie i zacząłem się ro zg ląd ać p o m o ich czterech ścian ach . Wy d ały m i się b liższe n iż p o win n y . Często m iewam to u czu cie, i to wcale n ie d lateg o , że n o we m ieszk an ie jest jeszcze m n iejsze o d stareg o . Po jak im ś czasie zach ciało m i się zn o wu p ić, ale zam iast n alać so b ie jeszcze raz, wstałem , u b rałem się i p o szed łem d o „Cy rk la", wied ząc, że tam p rzy n ajm n iej n ie b ęd ę p ił d o lu stra – stara wy m ó wk a, m ająca świad czy ć, że się n ie jest alk o h o lik iem . Tak n ap rawd ę n ie ch ciałem tam iść, sp o d ziewałem się b o wiem , że wszy scy m o i k o lesie z ro b o ty b ęd ą m n ie wy p y ty wać o sesję z Efo ratem , ale z d ru g iej stro n y m y śl o zaszy ciu się w jak im ś in n y m b arze wśró d n iezn ajo m y ch wy d ała m i się jeszcze b ard ziej p rzy g n ęb iająca. By łem zaś p ewien , że jak się n ie ru szę z ch ału p y , to się ran o o b u d zę w b u tach , m ary n arce i z p o tężn y m k acem , p rzed włączo n y m telewizo rem , z k tó reg o b ęd zie się wy d o b y wał p rzeraźliwy jazg o t jak ich ś o k ro p n y ch lu d zi p rzek rzy k u jący ch się rad o śn ie w p o ran n y m talk sh o w. Jestem p rzek o n an y , że tak ie p ro g ram y fig u ru ją n a liście to rtu r d la p o tęp ień có w w Piek le. Za d u żo ju ż b y ło tak ich p rzeb u d zeń , o d k ąd Caz wsiad ła d o sam o ch o d u Elig o ra.

No więc p o szed łem d o „Cy rk la". To n asz an ielsk i b ar w cen tru m San Ju d as. M ieści się w b u d y n k u d awn eg o teatru Alh am b ra p rzy Beeg er Sq u are, g d zie k ied y ś b y ła lo ża m aso ń sk a. Wo ln o m u larsk ie sy m b o le – wy ry te w k am ien iu cy rk iel i węg ieln ica – d o d zisiaj wiszą n ad wejściem . Lo k al n ied awn o zo stał zd em o lo wan y p rzez ścig ająceg o m n ie su m ery jsk ieg o p rad em o n a, ale ch o ć n ad al wid ać b y ło o zn ak i trwająceg o rem o n tu , wy g ląd ał ju ż p rawie n o rm aln ie. W b arze p an o wał zwy czajn y o tej p o rze g war. Stała k lien tela b y ła p rawie w k o m p lecie – Cały Po k ręco n y Ch ó r, jak się sam i n azwaliśm y . Barm an Ch ico – sk rzy żo wan ie m ek sy k ań sk ieg o h arley o wca z m ed y tu jący m k o n fu cjań sk im u czo n y m – stał jak zwy k le n a p o steru n k u za lad ą, k ręcąc wąsa i ważąc w m y ślach d ecy zję, k tó reg o z fałszy wie śp iewający ch g o ści m a u ciszy ć n ajp ierw. Rewelerso m p rzewo d ził Jim m y Stó ł, tęg awy jeg o m o ść ze słab o ścią d o staro m o d n y ch g arn itu ró w w sty lu g an g stersk im , wy g ląd ający , jak b y wp ad ł tu w p rzerwie m ięd zy ru n d ą p o k era a u stawian iem n ieleg aln ej walk i fu ll co n ta ct. Po m ach ał d o m n ie, g d y g o m ijałem , ale n ie p rzerwał wy stęp u ; b y ł m n iej więcej w p o ło wie Ro ll Me Over, p io sen k i, k tó rą zawsze p rzy jem n iej jest śp iewać n iż słu ch ać. Nie zam ierzałem ro b ić an i jed n eg o , an i d ru g ieg o . Kiwn ąłem n a Ch ica, żeb y m i n alał Sto liczn ej, i p rzem k n ąłem d o jed n eg o z b o k só w n a k o ń cu sali. Przez jak ieś d ziesięć m in u t n ik t n ie zwracał n a m n ie u wag i, sied ziałem więc w m ilczen iu i p rzy g ląd ałem się ry cerzo m Bo ży m w czasie wo ln y m o d słu żb y . Do ść p rzerażający wid o k , p rzy zn am szczerze, ale m o żn a się tu ro zerwać. Natu raln ie szczęście n ie m o że trwać wieczn ie. W k o ń cu zo czy ł m n ie M iły – p o tężn y ły so ń o zd u m iewająco an ielsk ich ry sach –

i p rzy żeg lo wał d o m o jeg o sto lik a, żeb y zd ać m i n u żąco szczeg ó ło wą relację z zeszło n o cn ej wizy ty w k lu b ie p ełn y m n ied o ży wio n y ch p u n k ó w i p rzesad n ie wy stro jo n y ch p o zeró w, a p o tem n ag ab y wać m n ie o wrażen ia z o statn iej p o d ró ży za Perło we Wro ta. Oczy wiście p o p aru m in u tach d o łączy ł d o n as M ło d y Elv is i m u siałem zaczy n ać o p o wiad an ie o d p o czątk u , trzy m ając się o k ro jo n ej i zd ezy n fek o wan ej wersji n a u ży tek p u b liczn y . Więk szo ść Ch ó ru n awet n ie wied ziała, że Sam o d szed ł. Oficjaln ie p rzeb y wał n a u rlo p ie b ezp łatn y m i ch o ć n ie o b y ło się b ez ro zm aity ch p lo tek , ty lk o ja i Claren ce wied zieliśm y , co n ap rawd ę zaszło . Tro ch ę p ó źn iej w b arze zjawiła się M o n ica z Ted d y m Neb rask ą u b o k u , an io łem m ało m i zn an y m , g d y ż p racu je w in n ej części m iasta i tam też zwy k le p rzesiad u je w wo ln y ch ch wilach . M o n isia b y ła jeszcze d o ść trzeźwa, p rzy n ajm n iej n a ty le, b y p am iętać, jak i o statn io b y łem d la n iej wred n y , więc wy słu ch awszy trzeciej o d sło n y m o jej relacji, o d p ły n ęła n a p o szu k iwan ie p rzy jem n iejszeg o to warzy stwa. Przy jąłem to z n iezm iern ą u lg ą, m im o że w ten sp o só b zo stałem o k o w o k o z Ted d y m , zm u szo n y p ro wad zić z n im k ręp u jącą p o g awęd k ę o n iczy m , d o p ó k i n ie wy m y ślił wy k rętu , b y m n ie zo stawić i p o d ąży ć za n ią czy p o p ro stu wy rwać się z p o sęp n ej atm o sfery , jak ą ro ztaczałem . Z M o n icą Nab er m ieliśm y się k ied y ś k u so b ie. To cu d o wn a k o b ieta (a raczej an ielica), ale o d czasu Caz n ie o d waży łem się z n ią ro zm awiać. Nie ch o d zi o żad n e tam p o czu cie win y , że ją zd rad ziłem – n asz związek b y ł n a to zb y t lu źn y – ale M o n ia zn a m n ie n a wy lo t i b ałem się jak ch o lera, że w jak iś m etafizy czn y sp o só b wy czu je n a m n ie zap ach in n ej k o b iety . No rm aln ie b y m się ty m n ie p rzejął; p o d czas n aszeg o o k reso wo k witn ąceg o ro m an su m iewałem n iejed en

sk o k w b o k . Gd y b y jed n ak k to k o lwiek w Nieb ie zwied ział się o Caz, zo stałab y p o m n ie ty lk o o sm alo n a d ziu ra w tro tu arze i ro zp ły wający się o b ło czek o zo n u . Po n iewczasie stwierd ziłem , że p rzy jście d o „Cy rk la" b y ło b łęd em i że n ależało wy b rać in n ą k n ajp ę. M o i an ielscy d ru h o wie b y li w n astro ju n ad er to warzy sk im , p o d czas g d y ja ch ciałem zwy czajn ie p o sied zieć w ciszy i p o u żalać się n ad so b ą, aż m i się w g ło wie zak ręci, ale ty lk o n a ty le, b y m jeszcze jak o ś zd o łał d o człap ać d o d o m u . Przez d łu g ie lata p rzek lin ałem swó j fach i to zry wan ie się w śro d k u n o cy , żeb y zasu wać p rzez całe Ju d e d o b o ju o czy jąś n ieśm ierteln ą d u szę, teraz jed n ak wy raźn ie zaczy n ało m i teg o wszy stk ieg o b rak o wać. Zb ijan ie b ąk ó w n a u rlo p ie, w zawieszen iu czy jak to tam b iu ro k raci n azwali, ró wn ało się więzien iu we własn y m u m y śle. Po trzeb o wałem zajęcia, n iezwiązan eg o jed n ak z cu d zy m i p ro b lem am i. Nie zro zu m cie m n ie źle; ja n ap rawd ę lu b ię lu d zi, ale szczerze m ó wiąc, wo lałem teraz za wiele o n ich n ie sły szeć. Ch y b a ju ż się d o m y ślacie, d laczeg o n ie n ad aję się n a wzó r an io ła. Zap łaciłem rach u n ek i ju ż m iałem ru szy ć d o wy jścia, k ied y d o b aru wszed ł Walter San d ers. Wy g ląd ał, jak b y ju ż zd ąży ł g d zieś wlać w sieb ie ze d wa, trzy d rin k i – co n ie b y ło u n ieg o n o rm aln e. Wid y wałem g o n iań cząceg o jed n o p iwo p rzez cały wieczó r, p o d czas g d y wszy scy wo k o ło żło p ali je wiad ram i. Lu b ię g o ; g o ść u m ie zach o wać rezerwę i m a b y stry , tro ch ę g o rzk awy d o wcip . Zało ży łb y m się, że za ży cia b y ł An g lik iem . Sp o strzeg ł m n ie o d razu i zatrzy m ał się w p ro g u , led wo d o strzeg aln ie k o ły sząc się w p rzó d i w ty ł. – Bo b b y ! Hej, Bo b b y Do lar. M iałem n ad zieję cię tu zastać. Ch cę p o g ad ać. M o g ę ci p o stawić d rin k a?

– Raczej n ie, m am ju ż ch y b a d o sy ć. Właśn ie wy ch o d ziłem . – Do b ra, n ie m a sp rawy . – Po k ręcił g ło wą i u śm iech n ął się k rzy wo . – M n ie ju ż p ewn ie też wy starczy , a zresztą wo lę ro zm awiać g d zie in d ziej. – Ro zejrzał się p o sali. – Za d u żo tu u szu . Od p ro wad zę cię d o sam o ch o d u . Jeśli n ie m asz n ic p rzeciwk o tem u , m o żem y ch wilę p o g awęd zić n a p ark in g u . – Jestem b ez wo zu – o d rzek łem . – Wracam p iech o tą. – No to p ó jd ę z to b ą, ch o ciaż ze d wie p rzeczn ice – n aleg ał z p rzep raszający m u śm iech em . – Po wietrze d o b rze m i zro b i. Wy szliśm y , n ie zwracając u wag i n a Jim m y ’eg o i in n y ch p rzy b arze, zszo k o wan y ch n a sam ą m y śl, że k to ś m o że ch cieć p o rzu cić n asz p rzy b y tek p rzed p ó łn o cą. Kilk o ro lu d zi ak u rat o p u szczało p izzerię p o sąsied zk u ; b y ło tro ch ę p rzep y ch an ia, ale w k o ń cu sk ręcili n a p ark in g , a m y p o szliśm y w d ru g ą stro n ę, n a Waln u t Street, cich ą i p u stą o tej p o rze, jeśli n ie liczy ć jak ieg o ś b ezd o m n eg o , k tó ry sp ał n a sied ząco , sk u lo n y p o d ścian ą w p o ło wie u liczk i, z k ap tu rem n aciąg n ięty m n a g ło wę. – No to o co ch o d zi? – sp y tałem . – Ja ty lk o ... – Walter u rwał i p rzez k ilk a k ro k ó w n ad czy m ś ro zm y ślał. – So rk i, stary . Nie wiem , czy to m a jak ieś zn aczen ie, a ty p ewn ie m asz d o ść swo ich p ro b lem ó w, ale to m i się wy d ało n ap rawd ę d ziwn e... – Um ilk ł zn o wu , ty m razem ab y p rzestąp ić n ad wy ciąg n ięty m i n a p ó ł ch o d n ik a n o g am i b ezd o m n eg o . Facet b y ł b o sy ; ch u d e sto p y o d cin ały się m ato wą b ielą o d b eto n o wy ch p ły t. By ła ju ż wio sn a, ale i tak n ie zazd ro ściłem m u n o cleg u p o d ch m u rk ą b ez o b u wia. Zaczy n ałem się o d ro b in ę n iecierp liwić. Czy żb y San d ers zam ierzał ciąg n ąć się ze m n ą aż p o d m ó j d o m , zan im co k o lwiek z sieb ie

wy d u si? – No więc? – p o n ag liłem g o . – A, tak . – Zaśm iał się sztu czn ie. – Do b ra, ch y b a n ajlep iej b ęd zie, jeśli... Czy to p o d wp ły wem alk o h o lu , czy też p o tk n ąwszy się o co ś, Walter zak o ły sał się i wp ad ł n a m n ie n a ty le ciężk o , że o b aj się zato czy liśm y w stro n ę k rawężn ik a. Po ło ży ł m i d ło ń n a ram ien iu , żeb y złap ać ró wn o wag ę, i w ty m sam y m m o m en cie wy d ał d ziwn y d źwięk , tak ie „czh aaaa", jak b y k o t u siło wał zwy m io to wać k łęb ek sierści. A p o tem u p ad ł b ezwład n ie u m y ch stó p , o m al m n ie n ie p rzewracając. Od sk o czy łem w p ó ło b ro cie, żeb y u trzy m ać się w p io n ie, i wted y p o n ad jeg o n ieru ch o m y m ciałem zo b aczy łem b ezd o m n eg o . Stał tu ż za n am i, n a n o g ach u g ięty ch jak u o wad a, ścisk ając w d ło n i co ś d łu g ieg o , lśn iąceg o i o streg o . – Czek ało i czek ało – o d ezwał się d ziwn y m , sk rzeczący m g ło sik iem . Przez o k am g n ien ie wid ziałem p o d k ap tu rem jeg o twarz. Na sk rzy żo wan ie wjech ał sam o ch ó d , o m iatając g o światłem reflek to ró w. Niezn ajo m y zm ru ży ł o czy i o d su n ął się w b o k , a w n astęp n ej ch wili b ieg ł ju ż wzd łu ż M arsh all Street, cich o tu p iąc b o sy m i n o g am i. Zerwałem się, b y g o ścig ać, ale b y ł n ad zwy czaj szy b k i i w p arę sek u n d zn ik n ął za ro g iem , k ieru jąc się k u Beeg er Sq u are. Op ad łem n a k o lan a, b y p o m ó c Waltero wi wstać, o n jed n ak leżał zwio tczały i n ie o d p o wied ział, g d y sp y tałem , czy jest ran n y . Ob ró ciłem g o n a p lecy . Ko szu la i m ary n ark a b y ły p rzesiąk n ięte k rwią, p u rp u ro wą w świetle jarzen ió wek , k tó ra zd ąży ła też się ro zlać w m ałą k ału żę n a ch o d n ik u i stru żk ą ściek ała ju ż z k rawężn ik a d o ry n szto k u . Twarz m iał k red o wo b iałą, warg i zsin iałe. Sam o ch ó d

zatrzy m ał się p rzy n as, k rzy k n ąłem więc, żeb y k to ś zad zwo n ił p o p o g o to wie, sam zaś p o b ieg łem d o „Cy rk la" p o p o m o c. Kied y wró ciłem d o Waltera, n a m iejsce d o jeżd żał ju ż p ierwszy rad io wó z p o licy jn y , a ch wilę p o tem zm aterializo wał się fu rg o n straży p o żarn ej z o d leg łej zaled wie o p arę p rzeczn ic n o wej rem izy . By ło jed n ak za p ó źn o . San d ers n ie o d d y ch ał, a ch o ć rato wn icy u wijali się, żeb y o p atrzy ć m u ran ę i jak n ajszy b ciej o d wieźć d o szp itala „Sek wo ja", n ik t m u ju ż n ie m ó g ł p o m ó c. Walter San d ers, a w k ażd y m razie p rzy d zielo n e m u ciało , b y ł m artwy jak wo d ewil. Gd y jed n ak tak stałem o tęp iały , n ie reag u jąc n a o b lewający m n ie stru m ień p y tań Po k ręco n eg o Ch ó ru , wcale n ie m y ślałem o Walterze. Zak ład ałem , że wk ró tce wró ci – k to wie, czy n ie ju ż n azaju trz – wy p o sażo n y p rzez fach o wcó w z Do m u w n o wą d o czesn ą p o wło k ę i g o tó w fascy n o wać b arwn ą o p o wieścią k ażd eg o , k to teg o wieczo ru n ie b y ł o b ecn y . By łem w b łęd zie, ale o ty m m iałem się p rzek o n ać d o p iero za jak iś czas. Przy czy n a m o jeg o o słu p ien ia b y ła całk iem in n a: zn ałem zab ó jcę Waltera! Ro zp o zn ałem jeg o d ziwaczn y g ło s i wid o czn e p rzez ch wilę d ro b n e, n iek ształtn e zęb y . Bez p atrzen ia n a zwło k i wied ziałem też, jak m u si wy g ląd ać ran a: cztero ram ien n a g wiazd k a jak o d p ch n ięcia stary m wo jsk o wy m b ag n etem . Ale n ie to m n ie tak p o ru szy ło . Ja teg o o so b n ik a n ie ty lk o ju ż k ied y ś wid ziałem ; b y łem o b ecn y p rzy jeg o śm ierci. Tak iej p rawd ziwej, o stateczn ej, b ezp o wro tn ej, jak iej się b o ją ty lk o n ieśm ierteln i. A m im o to o n p o wró cił. M im o to p o wró cił!

Cztery Płaszcz i sztylet

Nie o b raź się… ale czy to tro ch ę n ie za wcześn ie n a alk o h o l? Parsk n ąłb y m śm iech em , g d y b y m m ó g ł, a że n ie m o g łem , wy p iłem ty lk o k o lejn y ły k . – To Krwawa M ary , sy n k u . Zawiera so k p o m id o ro wy , a zatem k walifik u je się jak o śn iad an ie. Na wid o k zatro sk an ej m in y Claren ce’a o d razu m iałem o ch o tę zam ó wić jeszcze ze d wa d rin k i, ale jed n o sp o jrzen ie n a p o zo stały n a ścian ce szk lan k i czerwo n y o sad p rzy p rawiło m n ie o lek k ie m d ło ści, b u d ząc n iem iłe rem in iscen cje z p o p rzed n ieg o wieczo ru . – Ciek awe m iejsce... – M ło d y o m ió tł salę wzro k iem i zatrzy m ał sp o jrzen ie n a m ężczy źn ie zg arb io n y m n ad p o rcją h u evo s ra n ch ero s i n ied o p ity m k u flem p iwa. Go ść m iał n a g ło wie fed o rę z n ieró wn o o d cięty m d ek lem ; p rzez d ziu rę jak ch wasty w zan ied b an y m g azo n ie sterczały p rzetłu szczo n e wło sy . – I k lien tela in teresu jąca. – To jest Jo wisz – wy jaśn iłem . – Zasilan y sło n eczn ie. – Że jak ? – Claren ce u n ió sł b rwi i zam ru g ał zask o czo n y . – Sło n eczn ie co ...? – Tak w k ażd y m razie sam twierd zi. Wy cin a d ziu ry w k ażd y m n ak ry ciu g ło wy , żeb y czerp ać en erg ię ze sło ń ca. – Wzru szy łem ram io n am i. – Jest n ieszk o d liwy . Restau racja „Oy ster Bill" fak ty czn ie n a m iejsce u M ich elin a n ie zasłu g iwała n awet w n ajlep szy ch czasach , ch o ćb y z u wag i n a

k ręcący ch się tu wieczn ie p ijak ó w i zasch n ięte sm u żk i m ewieg o łajn a n a szy b ach , ale wczesn y m p rzed p o łu d n iem rzeczy wiście wy g ląd ało to fataln ie. M ięd zy in n y m i d lateg o n ie zn o szę p o ran k ó w. Uk azu ją ży cie b ez m iło siern y ch cien i, tej b ło g o sławio n ej m g listo ści, jak a p o zwala n am n ie zwracać u wag i n a co b ard ziej d o łu jące wid o k i. Nie sp ałem jed n ak d o b rze tej n o cy , a k ied y sło ń ce p rzecisn ęło się p rzez szp ary m ięd zy zasło n am i i zd zieliło m n ie w p y sk , wy b u d ziłem się n a d o b re. O tej p o rze n o rm aln i g o ście śn iad an io wi ju ż się p rzez „Billa" p rzewin ęli; zo stały ty lk o tak ie eg zem p larze jak Jo wisz i ja, szu k ające w p aru ły żk ach jajeczn icy p retek stu d o wy p icia k lin a lu b d wó ch . – M ó wiłeś, że ch cesz p o ro zm awiać. Ch ciałem , to fak t, a o d k ąd Sam się zd em aterializo wał, wy b ó r m iałem o g ran iczo n y . M ó g łb y m wp rawd zie wy ciąg n ąć n a p o g ad u szk i M o n icę, ale ju ż wiecie, że n ie b ard zo m i to teraz o d p o wiad ało , więc p ad ło n a n o wicju sza Claren ce’a. Zwłaszcza że zam ierzałem n aciąg n ąć g o n a p rzy słu g ę, m iał b o wiem ch o d y w n ieb iesk im Wy d ziale Karto tek . Teraz jed n ak , g d y tak p atrzy łem zn ad talerza n a jeg o czu jn ą, d o czy sta wy szo ro wan ą b u źk ę, straciłem p ewn o ść. Ro zm o wa z M ło d y m o czy m k o lwiek ch o ć tro ch ę sk o m p lik o wan y m b y ła jak p ró b a p o ró wn y wan ia o d czu ć n a k acu z m o rm o ń sk im m isjo n arzem : o trzy m y wało się k o m b in ację ig n o ran cji z d ezap ro b atą. Po za ty m , ch o ć ch ło p ak b ez wątp ien ia b y ł p rzek o n an y , że d o b rze ro b i, n ie m o g łem m u wy b aczy ć fu ch y k ap u sia i p ró b y areszto wan ia Sam a. M o żliwe, że też zaczy n ał m ieć wątp liwo ści co d o całej afery , ale n ie wied ziałem , czy k ied y k o lwiek b ęd ę m ó g ł m u to zap o m n ieć. – Czy to m a związek z zaszty leto wan iam Walta San d ersa? – M ło d y starał się n awiązać k o n wersację, d o k tó rej g o zap ro siłem . – Niezły n u m er, co ? I to p rawie p o d sam y m „Cy rk lem "! Po d o b n o b y łeś

p rzy ty m ? – Taak , b y łem . – Przerażające. Ale n ic m u p rzecież n ie b ęd zie. Wy d ad zą m u n o we ciało i wró ci cały i zd ro wy . Wiesz to ró wn ie d o b rze jak wszy scy , Bo b b y . Wied ziałem , b o i m n ie się to zd arzy ło . Wied ziałem też jed n ak , że śm ierć i tran sfer d o n o weg o ciała to n ie p ik n ik w p ark u , jak się ch y b a sm ark aczo wi wy d aje. – Szczerze m ó wiąc, d ro g i Claren ce, n ie p rzejm u ję się lo sem Waltera, ty lk o m o im . M ło d y o d ru ch o wo się sk rzy wił, sły sząc n ielu b ian e p rzezwisk o . Nap rawd ę n azy wa się Harah eliel, a n a czas słu żb y w Ad wo k atu rze p rzy d zielo n o m u ziem sk ą to żsam o ść Harriso n a Ely , ale Sam o d razu u b rał g o w teg o Claren ce’a, o d im ien ia an io ła ze stareg o film u , i teraz n ik t w Cały m Po k ręco n y m Ch ó rze n ie zwraca się d o n ieg o in aczej. – Nie ro zu m iem . Ch cesz p o wied zieć, że to cieb ie n ap astn ik ch ciał d o p aść? – Jak am en w p acierzu . Po zn ałem g o , k ap u jesz? – Kto ś, k o m u n ad ep n ąłeś n a o d cisk ? – M o żliwe. Ale o n raczej n ie d lateg o n a m n ie p o lu je. – Po ciąg n ąłem k o lejn y ły k , ale Krwawa M ary m iała teraz jak iś m etaliczn y p o sm ak , więc zn iech ęco n y o d stawiłem szk ło . I tak p rzy jd zie m i zło ży ć rap o rt w tej sp rawie, czu łem jed n ak p o trzeb ę p o d zielen ia się o d k ry ciem z k im ś lu b czy m ś in n y m n iż jask rawe, wy zu te z em o cji światło sk rzy n k i k o n tak to wej z Do m em . Oczy wiście wo lałb y m , żeb y to b y ł Sam , ale te czasy się ju ż d la m n ie sk o ń czy ły . Jasn a ch o lera, ale m i sk u rczy b y k a b rak u je! – No to słu ch aj... – Od ch rząk n ąłem . – Zaczęło się to w latach sied em d ziesiąty ch ...

– Ch wila! – Claren ce rzu cił m i to ch arak tery sty czn e sp o jrzen ie p o ważn eg o an io ła n isk iej ran g i, za k tó re zawsze ch ciało m i się g o trzep n ąć w łeb . – Jesteś an io łem d o p iero o d d ziewięćd ziesiąty ch , Bo b b y . Sam m i m ó wiłeś. – Przy m k n ij się, M ło d y , i słu ch aj. Zaczęło się to w latach sied em d ziesiąty ch . Nie, wted y jeszcze m n ie tu n ie b y ło , a jeśli b y łem , to jak o śm ierteln ik i n ic z teg o n ie p am iętam . Zwło k i zaczęły się p o jawiać w o d lu d n y ch m iejscach w g ó rach San ta Cru z, o d d zielający ch San Ju d as o d Pacy fik u , zazwy czaj p o d rzu co n e p rzy ro zjazd ach au to strad y i zawsze z tak sam o wy g ląd ającą ran ą o d b ag n etu o czwo ro k ątn y m p rzek ro ju . Po trzecim p rzy p ad k u z ty m sam y m m o d u s o p eran d i k to ś zau waży ł, że za k ażd y m razem n a zd jęciach wid ać to sam o g raffiti. Dwa sło wa: „Uśm ich n ij się". Nig d y p rzed tem p o d o b n eg o n ie wid y wan o ; n ie zn ali g o n awet sp ece o d p o d m iejsk ich g an g ó w m ło d zieżo wy ch z Lo s An g eles, n ie k o jarzy ło się też z k sy wą żad n eg o z n o to wan y ch p rzestęp có w. Pewien rep o rter wy d o b y ł z p am ięci wy k ład y z literatu ry w co lleg e’u i rzu cił h ip o tezę, że m o że to m ieć co ś wsp ó ln eg o z o p isem m o rd ercy z p o em atu Ch au cera: „Uśm ich n ięty z n o żem w fałd ach p łaszcza sk ry ty m ". Przez p arę ty g o d n i p rasa się zach ły sty wała wariacjam i n a ten tem at, ale n awet p o zam k n ięciu sp rawy n ik t teg o wątk u n ie p o twierd ził. M o rd erstwa się ty m czasem p o wtarzały ; w su m ie d o szło ch y b a d o sześciu , jeśli d o b rze p am iętam . Po jak im ś czasie p o licja zaczęła k o jarzy ć p ewn e fak ty . Zb ro d n iarz m u siał m ieć sam o ch ó d , a o fiar szu k ał n o cam i. Za k ażd y m razem b y li to m ło d zi lu d zie z n ad b rzeżn y ch m iasteczek i ro b o cza teo ria zak ład ała, że zab iera ich p ro sto z ch o d n ik a – alb o o feru jąc p o d wiezien ie, alb o n awet

wciąg ając ich d o wo zu siłą. Po licjan ci z k o m isariató w San ta Cru z, M o n terey i in n y ch o b jęli o b serwacją lo k aln e u czeln ie i szk o ły p o m atu raln e i k tó rejś n o cy jed n em u z n ich wp ad ł w o k o p o d ejrzan y facet w zd ezelo wan y m fu rg o n ie m ark i Vo lk swag en , jeżd żący tam i z p o wro tem wzd łu ż k am p u su Cab rillo Co lleg e. Go ść się p o łap ał i d ał n o g ę. Po licjan t wezwał p o siłk i i zaczął się reg u larn y p o ścig . Dłu g o to n ie trwało – stary m VW tran sp o rterem n ie d a się u ciec p o d raso wan y m rad io wo zo m . Ścig an y stracił p an o wan ie n ad k iero wn icą i wy rżn ął w u liczn ą latarn ię. Szy b a p o stro n ie k iero wcy b y ła stłu czo n a, ale w fu rg o n ie n ik o g o n ie b y ło wid ać. Glin iarze wy czu li b en zy n ę, p o d ch o d zili więc o stro żn ie. By li ju ż b lisk o , k ied y n astąp iła zask ak u jąco siln a ek sp lo zja, o d k tó rej w całej o k o licy zatrzęsły się szy b y . Dwó ch fu n k cjo n ariu szy d o zn ało o p arzeń , ale n iezb y t p o ważn y ch . Ciało k iero wcy zn alezio n o ; w k ażd y m razie śled czy b y li p rawie p ewn i, że to o n . By ło zb y t zwęg lo n e, żeb y je zid en ty fik o wać – n awet p o u zęb ien iu , w k arto tek ach m iejsco wy ch d en ty stó w n ie zn alezio n o b o wiem n ik o g o p asu jąceg o . Wszy scy p o licjan ci b io rący u d ział w ak cji zg o d n ie jed n ak twierd zili, że n ik t z wo zu n ie wy siad ał. W wy p alo n y m wrak u zn aleźli też n arzęd zie zb ro d n i, n ad to p io n e i p o sk ręcan e o d żaru , lecz p asu jące d o wy n ik ó w o b d u k cji: p ask u d n ie wy g ląd ającą sam o ró b k ę o d łu g o ści p rawie p ó ł m etra i tak zap ro jek to wan ą, b y ran a n ie m o g ła się zask lep ić. In n y m i sło wy , sp rawca lu b ił p atrzeć, jak o fiary się wy k rwawiają. W p o p iele b y ło też k ilk a n ied o p alo n y ch rzeczy świad czący ch , że fu rg o n b y ł d la m o rd ercy tak że m ieszk an iem . Trzy m ał w n im p o n ad to k ilk a k an istró w b en zy n y ; p rzy p arty d o m u ru wo lał śm ierć w ek sp lo zji n iż więzien ie. Po ty m in cy d en cie m o rd erstwa się ju ż n ie p o wtó rzy ły .

Ko n iec h isto rii, n ie? Dwad zieścia d wa lata p ó źn iej seria zaczęła się zn o wu . Ten sam sp o só b d ziałan ia, ty lk o że ty m razem zb ro d n iarz p alił zwło k i. Któ raś z k o lei o fiara zo stała o d k ry ta p rzez p rzy p ad k o weg o k iero wcę, k tó ry m iał w wo zie g aśn icę. Pato lo g sąd o wy b ez tru d u stwierd ził, że p rzy czy n ą śm ierci b y ła ran a k łu ta w k ształcie cztero ram ien n ej g wiazd k i. Nap isy „UŚM ICHNIJ SIĘ" w p o b liżu ciał też b y ły , a jak że – ty lk o m n iejsze i tru d n iej zau ważaln e, m alo wan e sp ray em w d ziwn y ch m iejscach . Przy czwarty m p rzy p ad k u p o licja u zn ała, że m a d o czy n ien ia z n aślad o wcą. Czas, jak i u p ły n ął o d p o p rzed n iej serii, a p rzed e wszy stk im p ewn o ść, że sp rawca zg in ął w p ło m ien iach , wy k lu czały in n e wn io sk i. Po licjan ci się jed n ak m y lili. To b y ł ten sam facet. Rację m ieli ty lk o w jed n y m : o n fak ty czn ie b y ł m artwy . W tam ty m czasie słu ży łem w Ko n tratak u , p aram ilitarn ej jed n o stce, k tó ra b y ła m o im p ierwszy m p rzy d ziałem p o wstęp n y m stażu an ielsk im . Do tarła d o n as wiad o m o ść z Do m u , że szefo stwo wid zi w ty ch zb ro d n iach k o sm atą łap ę Przeciwn ik a. Jeżeli Śm iszek , jak g o zaczęliśm y n azy wać, p o wstał z m artwy ch , in n eg o wy jaśn ien ia b y ć n ie m o g ło . Z d ru g iej stro n y , b ard zo b y to d ziwn ie wy g ląd ało , p o n ieważ ch arak ter m o rd erstw b y ł d o k ład n ie tak i sam jak p rzed z g ó rą d wu d ziestu laty : id en ty czn e m o d u s o p eran d i i p ro fil o fiar. No rm aln ie, k ied y Piek łu trafia się d o b ry ag en t, zleca m u zad an ia b ard ziej u ży teczn e z własn eg o p u n k tu wid zen ia n iż jak ieś tam p o sp o lite zb ro d n ie. Nasz d o wó d ca Leo b y ł zd an ia, że to m o że b y ć d y wersja m ająca wstrząsn ąć sp o łeczeń stwem i p rzy g o to wać g ru n t d la in n y ch o p eracji. Teg o u czą ju ż n a stażu an ielsk im – Przeciwn ik k arm i się ch ao sem , a p o czy n an ia Śm iszk a d o teg o właśn ie zm ierzały .

Dzien n ik arze wy d ęb ili o d k o g o ś z p o licji k o m en tarz n a tem at tajem n iczy ch n ap isó w i wk ró tce g azety ek sp lo d o wały n ag łó wk am i w ro d zaju „Graficiarz m o rd u je zn o wu !", „Du ch czy n aślad o wca?" i tem u p o d o b n y m i. Strach o g arn ął Ju d e n a ład n y ch p arę m iesięcy . Kilk u b u lwaro wy ch p o d ry waczy zo stało o strzelan y ch p rzez sp an ik o wan e stu d en tk i n ie ro zstające się z tatu sio wy m i sp lu wam i, a ru ch w tu ry sty czn y m in teresie n iem al u stał. Nie b ęd ę was zan u d zał szczeg ó łam i o p eracji, ale w k o ń cu su k in sy n a wy tro p iliśm y . Jed n o stk a Ko n tratak u „Lira" m a d o d y sp o zy cji m eto d y i śro d k i, o jak ich p o licji się n awet n ie śn iło – a tak ich właśn ie p o trzeb o waliśm y , g d y ż Śm iszek n ie b y ł ju ż ży wy m czło wiek iem . Nawet n am n ie b y ło łatwo g o wy śled zić. Jeg o u m y sł p sy ch o p aty zo stał n ieźle p o d raso wan y w Piek le, a n a d o d atek w m iejsk iej d żu n g li San Ju d as o wiele łatwiej jest się u k ry ć n iż w m ały ch n ad m o rsk ich m iasteczk ach , w k tó ry ch g raso wał w latach sied em d ziesiąty ch . Ju ż p o n aszy m włączen iu się d o śled ztwa zab ił k o lejn ą o fiarę, ch ło p ca ro zwo żąceg o ran k am i g azety – a to n as w Harfie szczeg ó ln ie m o cn o p o ru szy ło . Zn aczy ło to też, że zaczął szerzej zarzu cać sieci, co o czy wiście n ie u szło u wag i p ism ak ó w. W Ju d e wp ro st wrzało . M u sieliśm y g o jak n ajszy b ciej zn eu tralizo wać, w czy m p o m ó g ł n am łu t szczęścia: cy n k o d in fo rm ato ra n ap ro wad ził n as p ro sto n a p o szu k iwan eg o . Ok azało się, że m o rd erca n ie m ieszk a w m ieście, lecz w o p u szczo n ej sk ład n icy zło m u w Alv iso , zam k n iętej p rzez u rząd o ch ro n y śro d o wisk a z p o wo d u sk ażen ia to k sy czn eg o . Dla n ieu m arłeg o , k tó ry zatru cia n ie m u si się ju ż o b awiać, b y ła to wy m arzo n a k ry jó wk a. Na m ieszk an ie n ie wy b rał so b ie n awet b arak u b iu ro weg o , ty lk o u rząd ził so b ie n o rę w sto sie sp raso wan y ch

sam o ch o d ó w i g n ieźd ził się w n iej jak szczu r. Harfa b y ła n a m iejscu p ierwsza, co n am b ard zo o d p o wiad ało . M o że to i trąci g rzech em p y ch y , ale n ie b y ło jed n o stk i, k tó ra b y n ie p rag n ęła tak iej szan sy . Oto czy liśm y jeg o g ó rę zło m u szczeln y m p ierścien iem , ale Śm iszek n ie zam ierzał się p o d d ać; d o p iero p arę g ran ató w zap alający ch wy k u rzy ło g o z d ziu ry . M o że n ie ch ciał u m ierać d ru g i raz w ten sam sp o só b ? Po ró wn ałem g o d o szczu ra, ale właściwie to o n b y ł jak p ająk – p rzy n ajm n iej k ied y wy p ry sn ął sp o d d y m iąceg o żelastwa i zesk o czy ł n a ziem ię, zan im zd ąży liśm y ch o ćb y u n ieść lu fy i wy celo wać. M iał n a so b ie wo rk o waty czarn y d res z k ap tu rem , a w ręk u swó j d łu g i b ag n et. Paro m a su sam i d o p ad ł jed n eg o z n aszy ch , Zo n iela. By ł tak szy b k i, że zd ąży ł zad ać m u trzy p ch n ięcia, zan im n ajb liżej sto jący Sam ro zło ży ł g o cio sem k o lb ą w łeb . Ran y b y ły tak p ask u d n e, że Zo n iel m u siał d o stać n o we ciało – ale Reh eb o to wi d o stało się jeszcze g o rzej: b ag n et wb ił m u się p rzez o k o w m ó zg . On też p o szed ł d o o d n o wy , ale k ró tk o p o tem zrezy g n o wał ze słu żb y i o b jął cy wiln e stan o wisk o w Do m u . Po wied ział n am , że sam ą śm ierć jak o ś b y zn ió sł, ale d o b ił g o wid o k twarzy tam teg o , k ied y szty let ju ż wb ijał m u się w o k o . W ży ciu n ie wid ział b ard ziej szczęśliwej m in y . Bó g jed en wie, ilu jeszcze n aszy ch b y p o ran ił alb o i sam i b y śm y się p o strzelali, b o g n o jek m iał n ap rawd ę b ły sk awiczn e ru ch y i waliliśm y d o n ieg o tro ch ę n a o ślep . Kto ś jed n ak w k o ń cu trafił g o serią sreb rn y ch k u l i o m al n ie o d ciął m u n o g i w k o lan ie. Śm iszek u p ad ł i zaczął się czo łg ać, zo stawiając n a ziem i k rwawą sm u g ę. W p ierwszej ch wili m y ślałem , że o d g ło s, jak i wy d aje, to p rzed śm iertn e rzężen ie, ale wn et d o m n ie d o tarło , że d rań się n o rm aln ie zan o si rech o tem . Śm iał się, k ap u jecie?

By łem n a ty le b lisk o , b y wp ak o wać m u k ilk a k u l w g ło wę, i ju ż n awet wy celo wałem , p o wstrzy m ał m n ie jed n ak Leo . – Nie! – k rzy k n ął. – Teg o im tak zwy czajn ie n ie o d eślem y . Nie ro zu m iałem , o co m u ch o d zi, a ju ż zu p ełn ie zg łu p iałem , k ied y d o wó d ca m n ie m in ął i o p ró żn ił cały m ag azy n ek , strzelając Śm iszk o wi w n o g i. Krew, k awałk i k o ści i ciała fru wały n a wszy stk ie stro n y , ale b y d lę n ie p rzestawało się śm iać. Leo p o d szed ł tu ż d o n ieg o , k o p n ięciem o d rzu cił b ag n et n a b ezp ieczn ą o d leg ło ść, a p o tem wsu n ął m u b u t p o d b rzu ch i o d wró cił twarzą d o g ó ry . – Bo że Ojcze Wszech m o g ący ! – wy rwało się Sam o wi. Ja p ewn ie zareag o wałem w p o d o b n y m sty lu . Ob y d waj n iejed n o p ask u d ztwo w ży ciu wid zieliśm y , Śm iszek p rzed stawiał jed n ak zd ecy d o wan ie n ajszk arad n iejszy wid o k . Szara sk ó ra w p u rp u ro wo -sin e cętk i o p in ała szk ielet ciasn o jak u zasu szo n eg o tru p a. Żu ch wę m iał wy su n iętą d o p rzo d u n iczy m p iran ia i n awet p rzy zam k n ięty ch u stach wid ać m u b y ło d o ln e zęb y : d ro b n e, o n iereg u larn y m k ształcie, u stawio n e w lin ii p ro stej. Najg o rsze b y ły jed n ak o czy – całe czarn e, z wąsk im p ó łk sięży cem p rzek rwio n eg o b iałk a wid o czn y m ty lk o wted y , g d y zerk ał n a b o k i. Cały o d d ział (p o za ty m i, k tó rzy o p atry wali ran y Zo n ielo wi i Reb o wi) zeb rał się wo k ó ł n ieg o , a o n p o to czy ł p o n as ślep iam i, ro zch y lił u sta i zn ó w zaczął ch ich o tać, u k azu jąc czarn e, o ślizłe p o d n ieb ien ie. – An io ły ! – zask rzeczał. – Ko ch am was! Wszy stk o d la was! Wszy stk o d la was! Sam g o tó w b y ł g o zastrzelić, ale Leo o sad ził g o n a m iejscu . – Nie! Op u ścić b ro ń , żo łn ierzu ! – Po m ach ał telefo n em k o m ó rk o wy m (b y ły wted y o g ro m n e). – Ju ż wezwałem sp rzątaczy . Nig d y jeszcze n ie sły szałem teg o o k reślen ia i sąd ziłem , że ch o d zi

o san itariu szy . Ich też sp ro wad ził, żeb y zajęli się ran n y m i, ale to n ie o to ch o d ziło . – Piln u jcie g o , ale n ie ru szajcie – Leo zwró cił się d o wszy stk ich . – Nie o d eślem y g o . – Ale, szefie... – szep n ął Sam . – Ko n wen cja! – Piep rzy ć k o n wen cję. I n ag le zro zu m iałem , p rzy n ajm n iej częścio wo , w czy m rzecz. Trzeb a wam wied zieć, że zg o d n ie z Ko n wen cją Tartareań sk ą m o żem y w czasie p o ty czek n a Ziem i ro b ić z ciałam i d em o n ó w, co n am się ży wn ie p o d o b a, tak sam o jak o n i z n aszy m i, ale k ied y ju ż k tó ry ś u m rze, k o n iec p ieśn i, wszy stk o wraca d o stan u wy jścio weg o . Du sza wraca, sk ąd p rzy szła – d o Nieb a alb o Piek ła – i co się z n ią d zieje p o tem , to ju ż zależy o d d ecy zji o d p o wied n ich wład z. In n y m i sło wy , m o żn a u b ić d iab ła i o d esłać g o n a Dó ł, ale n ic jeg o zwierzch n ik o m n ie p rzeszk o d zi, jeżeli zech cą m u p rzy wró cić fo rm ę cielesn ą. Wed łu g m o jej ó wczesn ej wied zy n ie b y ł to ty lk o p arag raf k o n wen cji, ale sam a rzeczy wisto ść: d u szy zab ić się n ie d a i szlu s. Do p iero p ó źn iej się p rzek o n ałem , że b y wa z ty m ró żn ie. Sp rzątacze zjawili się jeszcze p rzed m ed y k am i. W p o wietrzu zalśn iła isk rząca lin ia p o d o b n a d o Zam k a Bły sk awiczn eg o , k tó ry m o twieram y so b ie p rzejście n a Zewn ątrz, żeb y wy jść n a sp o tk an ie d u szo m n o wo zm arły ch . Weszło p rzez n ią trzech facetó w. An io łó w, zn aczy ... jak sąd zę, ch o ć p ewn o ści n ie m am , g d y ż o d zian i b y li w co ś w ro d zaju k o m b in ezo n ó w p rzeciwch em iczn y ch , ale in n y ch n iż m o żn a sp o tk ać n a Ziem i. Zam iast twarzy p rzez m ask i p rześwity wały m ig o tliwe n ieb iesk ie p lam y . Nie o d ezwali się an i sło wem , ty lk o p o d eszli d o Leo , a o n w m ilczen iu wsk azał im Śm iszk a. Drań wciąż ch arczał i ch ich o tał cich o , ale wid ać b y ło , że słab n ie

z u p ły wu k rwi. Jed en z n o wo p rzy b y ły ch wy ciąg n ął z p o wietrza – tak to w k ażd y m razie wy g ląd ało – co ś jak b y k awał wio tk iej tk an in y z p u lsu jąceg o światła, strzep n ął, żeb y ją ro zp ro sto wać, i p ły n n y m ru ch em n arzu cił n a leżąceg o m o rd ercę. Najp ierw leżała n a n im jak cału n , ale zaraz zaczęła się o b k u rczać wo k ó ł n ieg o , aż wreszcie ze Śm iszk a zro b iła się ty lk o p o ły sk u jąca, ciasn o o m o tan a, n ieru ch o m a m u m ia. – Od su n ąć się, p ro szę – rzek ł sp rzątacz. Cała tró jk a wy ciąg n ęła p rzed ziwn ej k o n stru k cji b ro ń . Wielk o ścią zb liżo n e to b y ło d o m aca-1 1 , ale zam iast lu fy m iało lejek jak w trąb ce. Gd y n acisn ęli sp u sty , z lejk ó w wy try sn ęły p ło m ien ie tak b iałe i g o rące, jak b y lało się p rzez n ie jąd ro g wiazd y . Od sk o czy liśm y d alek o , ale i tak b rwi m i się lek k o p rzy sm aży ły . Przy siąg łb y m , że p rzez te k ilk a sek u n d , zan im m u m ia o b ró ciła się w k u p k ę d y m iąceg o p o p io łu , wciąż sły ch ać b y ło ten sam u p io rn y rech o t. A p o tem n astała cisza. Po p ió ł się żarzy ł, k ilk a p asem ek ciem n eg o d y m u wzn io sło się w g ó rę cien k ą p ajęczy n ą i ro zp ły n ęło n a wietrze. Sp rzątacze b ez p o żeg n an ia o two rzy li swó j Zam ek i zn ik n ęli. Leo zab rał b ag n et Śm iszk a – m o że n a p am iątk ę, a m o że z in n ej, d o d ziś d la m n ie n iezro zu m iałej p rzy czy n y – i wszy scy wró ciliśm y d o k o szar. – Nie k ap u ję – rzek ł Claren ce. Wy g ląd ał tak , jak ja się czu łem : ro zstró j żo łąd k a i u m y słu . – To co o n i właściwie z n im zro b ili? – Ze Śm iszk iem ? Nie m am p o jęcia. Leo n ie ch ciał o ty m g ad ać. Na m ó j an ielsk i ro zu m zap ak o wali g o w co ś, o czy m tacy jak m y n ic n ie wied zą, ale co zap ewn e n ie p o zwo liło jeg o d u szy wró cić d o Piek ła. No i sp alili g o ży wcem .

– Ok ro p ień stwo ! – Nie m y ślałb y ś tak , g d y b y ś g o zo b aczy ł. Sęk w ty m , że o statn iej n o cy to właśn ie jeg o wid ziałem . Walta San d ersa zaszty leto wał Śm iszek . Jestem jed n ak p rzek o n an y , że ch o d ziło m u o m n ie. – Ale jak to m o żliwe? Po wied ziałeś, że d u sza teg o d em o n a sp ło n ęła razem z ciałem . – Nie wiem , p o wtarzam . Za to wiem co ś in n eg o i to m n ie p rzeraża. Po czy m ś tak im p rzy wró cić g o d o ży cia n ie m ó g łb y jak iś zwy k ły d iab eł. Leo twierd ził, że ju ż p o jeg o d u szy , i sam w to m o cn o wierzy ł. Wed łu g m n ie to m u si b y ć sp rawk a Elig o ra. – Urwałem . Claren ce wie o arcy k sięciu i o n asłan y m p rzez n ieg o g h allu , n ie zn a jed n ak p rawd y o Caz an i o ty m , jak o so b iste są m o je p o rach u n k i z ty m o b erd iab łem . – Po wied zm y , że o n m n ie b ard zo n ie lu b i. Do m y ślam się zaś, że ty lk o k to ś tak p o tężn y jak o n m ó g łb y p o raz d ru g i o ży wić teg o p ask u d n eg o stwo ra. – Co więc zam ierzasz ro b ić? Sięg n ąłem p o szk lan k ę z resztk ą m o jej k rwawej m ary ; n iesm ak p rzem o g ły in n e p o trzeb y . Wy ch y liłem ją jed n y m h au stem i o tarłem u sta wierzch em d ło n i. – Sam ch ciałb y m to wied zieć, M ło d y .

Pięć Świński telefon

P

rawd ę m ó wiąc, m iałem p ewien p o m y sł, ale z realizacją m u siałem o d czek ać d o p ó łn o cy . Żeb y u trzy m ać jasn o ść m y śli, p rzesied ziałem wieczo rn e g o d zin y , słu ch ając n a o k rąg ło k o n certu k wartetu Th elo n io u sa M o n k a w Carn eg ie Hall. Niewiele m i to p o m o g ło , g d y ż m y ślałem wp rawd zie jasn o , ale g łó wn ie o ty m , jak tak a wsp an iała m u zy k a m o g ła p o wstać w tak p o p iep rzo n y m wszech świecie. Kied y wreszcie wy b iła d wu n asta, ściszy łem o d twarzacz w p o ło wie so ló wk i Co ltran e’a i zad zwo n iłem d o m o jej u lu b io n ej świn i. Tak n ap rawd ę m ó j p rzy jaciel Tłu ścio ch (n ig d y g o tak w o czy n ie n azy wam ), czy li Geo rg e No ced a, świn ią jest ty lk o w p o ło wie. To świn io łak : za d n ia czło wiek z m ó zg iem k n u ra, o d p ó łn o cy d o świtu k n u r z lu d zk im m ó zg iem . Wy jaśn ien ie d la fem in istek : Nie, m iłe p an ie, to wcale n ie zn aczy , że jest ty p o wy m m ężczy zn ą. Op is n ależy b rać d o sło wn ie. – Bo b b y ! – Gło s Tłu ścio ch a b y ł jeszcze ch rap liwy p o tran sfo rm acji. Po win ien em b y ł d ać m u jeszcze k ilk a m in u t, ale sp ieszy ło m i się jak d iab li. – W co m o g ę cieb ie zro b ić? – Geo rg e, p o trzeb u ję in fo rm acji, i to jak n ajszy b ciej. To m o że m n ie u rato wać p rzed p rzem ielen iem n a lu d zk i k eb ab . – Taa, jasn e. A czeg o ś n o weg o n ie m ó g łb y ś m i raz p o wied zieć? Jak k ied y ś zo b aczę n a wy świetlaczu twó j n u m er i u sły szę

w słu ch awce: „Sp o k o , Geo rg e, n ie m a p o śp iech u ", to b ęd ę wied ział, że n ad szed ł p rawd ziwy k o n iec świata. – Bez żartó w, stary . Nie d zisiaj. Kied y wszy stk o zaczy n a się sy p ać – a wszy stk o , co w m o im ży ciu ważn e, g n ało ju ż w d ó ł jak śn ieżn a lawin a – świat Bo b b y ’eg o D. m o że się w k ażd ej ch wili p rzeo b razić w k iep sk i h o rro r ze scen am i, o d k tó ry ch n awet świn io łak b y zem d lał. – Geo rg e, m u szę zd o b y ć wszy stk o , co się d a, o jed n y m u m arlak u , a raczej n ieu m arlak u . – Zrefero wałem m u , co sam ju ż wied ziałem o m o im n ajświeższy m p ro b lem ie: o czaru jący m p ierwo wzo rze i Śm iszk u 2 o raz g arstk ę sp o strzeżeń i sp ek u lacji n a tem at Śm iszk a 3 .0 w wersji b eta. – Dasz rad ę wy n iu ch ać co ś n a wczo raj? Z p arsk n ięcia, jak ie u sły szałem w o d p o wied zi, m o żn a b y wn o sić, że to ju ż świt i Tłu ścio ch wraca d o d zien n ej p o staci (w rzeczy wisto ści o d g ło sy są wted y g ło śn iejsze i m n iej p rzy jem n e). – Oczy wiście, p an ie Fleg m aty k . Niech ty lk o co ś so b ie p o ch łep czę z k o ry ta. Gło d n y jestem jak świn ia. – Czy ta... two ja in n a p o stać się n ie n ajad a? – Co ś tam sk u b n ie, ale n ie ty le, żeb y starczy ło d la trzy stu sześćd ziesięciu k ilo ży wej wiep rzo win y . Ale n ajp ó źn iej za p ó ł g o d zin y się d o teg o wezm ę, Bo b . Zawsze jest d ziwn ie w śro d k u n o cy g ad ać ze świn ią, ale jak n a k n u ra, Geo rg e jest zd ecy d o wan ie n ajlep szy m ro zm ó wcą. – Dzięk i, stary . Wy ślij m i to n a k o m ó rę, ale g d y b y trafiło się co ś ciek aweg o , to d zwo ń o k ażd ej p o rze. – Nie m a sp rawy , Do lar. Ale jeśli szu k asz u m arlak a, to m o że warto b y p o g ad ać z jak im ś in n y m u m arlak iem ? Zn asz ich p aru , n ie? – Paru ? Są m o im ch leb em p o wszed n im . Ale n ajp ierw m u szę się

tro ch ę p rzek im ać. Czu ję się g ó wn ian ie. – Zawsze trzeb a wid zieć d o b rą stro n ę. Ja w czy m ś tak im sy p iam . Następ n eg o d n ia, k ied y sło ń ce stało ju ż n a ty le wy so k o , b y n ie świd ro wać m i m ó zg u , p o słu ch ałem d o b rej rad y i u d ałem się z wizy tą d o sió str So lly h u ll. To d wie An g ielk i w wiek u b alzak o wsk im – p rzed p ięćd ziesięciu laty zg in ęły w p o żarze, k tó ry p rawie n a p ewn o sam e wy wo łały w celu p o zb y cia się ro d zicó w. Z teg o p o wo d u o czy wiście n ie d o stały się d o Nieb a, ale z jak ich ś in n y ch wzg lęd ó w o m in ęło je też Piek ło . Dam u lk i są tro ch ę szu rn ięte, ale całk iem m iłe, staram się więc n ie m y śleć za wiele o p o czątk u ich k ariery . Zd o b y cie in fo rm acji, jak im cu d em Śm iszek m ó g ł tu wró cić, b y ło d la m n ie k westią ży cia i śm ierci, a o n e m n ie lu b ią i zawsze są sk o re d o p o g awęd k i. M ó j świat p ełen jest tak ich p o staci zawieszo n y ch m ięd zy jed n ą stro n ą a d ru g ą (m ó j ry jący p rzy jaciel się d o tak ich n ie zalicza, g d y ż n ien awid zi Piek ła tak b ard zo , że k ażd ą świad o m ą m in u tę p o święca szu k an iu wszy stk ieg o , co m o g ło b y m u zaszk o d zić). Sio stru n ie zastałem w restau racji, k tó rą o statn io n awied zają. Wo lały b y h erb aciarn ię, ale w San Ju d as wid ać b rak u je teg o ty p u lo k ali. Zająłem sto lik w n ajd alszy m k ącie, g d zie n ie rzu cało się tak w o czy , że ro zm awiam z lu d źm i n iewid zialn y m i d la wszy stk ich p o za m n ą. Jak zawsze p rzy n io słem im p rezen cik i p o wy m ian ie g rzeczn o ści o raz weso łej o p o wieści, jak Do ris i Betty ro b iły k awały p aru b ad aczo m zjawisk p aran o rm aln y ch , k tó rzy zaczęli p rzesiad y wać w ich o statn iej k n ajp ie, p o stawiłem n a sto le p rzewiązan ą k o k ard k ą p u szeczk ę i u ch y liłem wieczk o . – M am co ś d la was, d ro g ie p an ie. – A co tak ieg o ? – Do ris n ach y liła się z ciek awo ścią. – Och , Bo b b y k o ch an ie, p asty lk i! Betty , to p asty lk i fio łk o we!

– M m m … cu d o wn ie! – Dru g a z sió str p rawie wetk n ęła n o s d o p u szk i. – Fran cu sk ie! Oo ch , jak o n e m i zawsze sm ak o wały ! Zn aczn ie lep sze n iż te o d Braci Jak im tam , k tó re d o stawały śm y o d b ab ci. Po zwo liłem ro zm ó wczy n io m ch wilę p o d elek to wać się aro m atem . Ty le ty lk o m o g ły zro b ić z m o im p rezen tem , ale sąd ząc p o o d g ło sach zad o wo len ia, b y ło to i tak d u żo . Zap y tałem p o tem , czy wied zą co k o lwiek o zm artwy ch wstań cu zwan y m Śm iszk iem , i p o d zieliłem się z n im i ju ż p o siad an y m i in fo rm acjam i n a tem at jeg o d wó ch śm ierci. – Raczej n ie, m ó j d ro g i – o d rzek ła Betty p o n am y śle. – By ł tak i jed en o k sy wce Śm ieszek , ale to wiek i tem u i w An g lii. Po za ty m b y ł b ard zo wy so k i i m iał śliczn e zęb y . Jak p erełk i, m o żn a b y p rzy n ich czy tać w ciem n o ści. Wszy scy m ó wili, że u m arł za k ró lo wej Wik to rii. No i o n załatwiał swo je o fiary arszen ik iem , p rawd a, Do ris? – Cy jan k iem , k o tk u . – A tak , m asz rację! Cy jan k iem . To ch y b a n ie o n ieg o ci ch o d zi, co ? – Raczej n ie – p rzy tak n ąłem . – By ła jeszcze Jęcząca Sally , ale to d ziewczy n a. Zaszty leto wała k o ch an k a i p arę o só b z jeg o ro d zin y b ag n etem . Po n o ć n iezłą jatk ę u rząd ziła. Sły szałam , że zab iła się w więzien iu , a p o tem wró ciła i włó czy ła się p o zau łk ach k o ło k o ścio ła Święteg o Ch ad a w Birm in g h am ... ale d ziś tam tęd y b ieg n ie ta o k ro p n a o b wo d n ica, n ie? – Dro g a Kró lewsk a – p o twierd ziła Do ris. – Nap rawd ę o k ro p n a. – Właśn ie. Czy li to też ch y b a n ie o n a. Nie ciąg n ęłab y się aż tu , d o Am ery k i. Ty zresztą szu k asz faceta, zd aje się? By ło o czy wiste, że n iewiele m o g ą m i p o m ó c w k westii sam eg o

Śm iszk a, sp ró b o wałem więc b ard ziej o g ó ln eg o p y tan ia. – Ale jak co ś p o d o b n eg o w o g ó le jest m o żliwe? Sły szały ście k ied y k o lwiek , żeb y k to ś raz u m arł, wró cił, p o tem zo stał wy eg zo rcy zm o wan y , czy jak to się tam u was n azy wa... – Pro szę b ez wu lg ary zm ó w, m ó j d ro g i – p rzerwała m i Do ris z g o d n o ścią. – M y też m am y u czu cia, wiesz? – Przep raszam . Więc... o d esłan y p o raz d ru g i i p o tem zn o wu wró cił? Jak co ś tak ieg o m o że się zd arzy ć? – Szczerze m ó wiąc, n ig d y m i się n ic p o d o b n eg o n ie o b iło o u szy , a to b ie, Betty ? – Nie, k o tk u . I tak m i g łu p io , Bo b b y ... k u p iłeś n am tak ie p y szn e p asty lk i i tak m iło się z to b ą g awęd zi... Ale n iestety , o d p o wied zi b ęd ziesz m u siał p o szu k ać u k o g o ś b ard ziej k o m p eten tn eg o . Pró b o wałeś ju ż ro zm awiać z Po łam ań cem ? Nie p ró b o wałem i sp ecjaln ie m i się to n ie u śm iech ało , ale czu łem , że in n eg o wy jścia n ie zn ajd ę. Tak to ju ż jest z d u ch am i. Czasem są b ard zo p o m o cn e, czasem k o m p letn ie b ezu ży teczn e, ale zawsze m ija d u żo czasu , zan im się czło wiek w ty m zo rien tu je, wszy stk ie b o wiem u wielb iają m leć o zo rem i z reg u ły się p o wtarzają. Po d zięk o wałem d am o m wy lewn ie i wy szed łem , m ijając n ieliczn y ch in n y ch g o ści i k eln erk i, z k tó ry ch żad n a się n awet d o m n ie n ie zb liży ła – b y n a p rzy k ład zap y tać, czy co ś zam ó wię. Najwy raźn iej sio stry So lly h u ll zd ąży ły się ju ż d ać we zn ak i reg u larn ej k lien teli i b y ło k westią czasu , k ied y zaczn ą tu węszy ć d o m o ro słe m ed ia i p o g ro m cy d u ch ó w. Zaczy n ałem p o d ejrzewać, że sio strzy czk i się ro zsm ak o wały w stary m , d o b ry m straszen iu . Jed n y m z liczn y ch p ro b lem ó w w k o n tak tach z Po łam ań cem b y ło to , że w p rzeciwień stwie d o sió str So lly h u ll n ie u d zielał in fo rm acji

w zam ian za p u d ełk o tan ich lan d ry n ek . Z teg o , co wied ziałem , ło b u z b ierze o statn io p o d wa k o ła za sesję, a m o je k o n to b y ło p rawie p u ste. Nieb o n ie p łaci n am zb y t h o jn ie; n o , ale p rzy n ajm n iej n ie m u sim y o d k ład ać n a em ery tu rę. To b y ł żart, lu d zisk a. Jak p rzy szliście tu , żeb y się p o śm iać, m o żn a ju ż zacząć. Jeżeli m iałem o d wied zić Po łam ań ca, m u siałem zeb rać tro ch ę k asy – a lista o p cji w ty m zak resie b y ła n ad er k ró tk a. Pam iętacie, że p lan o wałem trzy m ać m atad o ra w g arażu u Orb an a i jak o ś u sk ro b ać fo rsę n a zak u p teg o ch ev ro leta su p er sp o rt, ale w lo tto n ie g ry wam i tru d n o m i b y ło wy m y ślić scen ariu sz, w k tó ry m b y ło b y to m o żliwe b ez n iesp o d ziewan ej wizy ty święteg o M ik o łaja. Teraz zaś wy g ląd ało n a to , że b ęd ę zm u szo n y p o p ro stu sp rzed ać b ry k ę. Ko ch ałem ten wó z; k o m p leto wan ie o ry g in aln y ch części i rem o n t zajęły m i k ilk a lat, że ju ż n ie wsp o m n ę o zn o szen iu n ieu stan n y ch d o cin k ó w Sam a, M o n ik i i całej reszty z jeg o p o wo d u . M u siał b y ć wart co n ajm n iej d wad zieścia ty sięcy ; n iewiele ty ch m o d eli się zach o wało . Ale sk o ro te p ien iąd ze m o g ą u rato wać m ą n ieśm ierteln ą d u szę, d o k tó rej też w k o ń cu jestem p rzy wiązan y ... Tru d n a d ecy zja. Ru szy łem p ieszo wzd łu ż zato k i, żeb y to so b ie p rzem y śleć, i d o szed łem d o p o stan o wien ia w ty m sam y m czasie co d o Przy stan i So ln y ch , g d zie sto i fab ry czk a Orb an a. Zn alazłem g o w g arażu , jak p y k ając z fajeczk i, p rzy g ląd ał się swo im n ap ak o wan y m , wy tatu o wan y m g o ry lo m o p u szczający m za p o m o cą p o d n o śn ik a łań cu ch o weg o so lid n ą p ły tę stalo wą d o k ab in y cad illaca escalad e – zap ewn e p o to , żeb y zap o b iec p rzy p ad k o wem u p o strzelen iu k iero wcy p rzez d u p k ó w wo żący ch się n a ty ln y m sied zen iu . Węg ier sp o jrzał n a m n ie sp o d e łb a.

– Czeg o ch cesz, Do lar? – wark n ął ty m swo im ch rap liwy m ak cen tem , k tó reg o p rzez te wszy stk ie lata n ie zd o łał się p o zb y ć. – Przy szed łeś m i wreszcie zap łacić za p rzech o wy wan ie two jeg o g ó wn ian eg o au tk a? Orb an n ie n ależy d o o siłk ó w, ale m a w so b ie co ś tak ieg o , że jestem b ard zo rad , iż jak o ś się d o g ad u jem y . – M u sim y p o ro zm awiać – o zn ajm iłem . Przy szk lan ce żrąceg o o d rd zewiacza, k tó ry ru szn ik arz n azy wa swo im u lu b io n y m g atu n k iem czerwo n eg o win a, zarek lam o wałem m u m atad o ra. Krzaczaste b rwi m eg o ro zm ó wcy u n io sły się k u ły sin ie. Do b rze wied ział, czy m jest d la m n ie ten wó z. – No d o b ra. – Od ch rząk n ął. – Dam ci za n ieg o d ziesięć... – Dziesięć! – Pro p o zy cja tak m n ą wstrząsn ęła, że p o p lam iłem so b ie sp o d n ie eg ri b ik av erem . – On jest wart d wa razy ty le! A n awet więcej! – Nie d rzy j się. Nie d ałeś m i d o k o ń czy ć. Dam ci d y ch ę i o b iecu ję n ie wy stawiać g o n a sp rzed aż p rzez trzy m iesiące. Od d asz fo rsę, b ry k a d o cieb ie wraca. Nie d asz rad y , sp rzed aję ją i d o rzu cam ci jeszcze d ziesięć k ó ł. In n y m i sło wy , g o ść p ro p o n o wał mi trzy m iesięczn ą n ieo p ro cen to wan ą p o ży czk ę p o d zastaw m atad o ra. Ró wn iach a z n ieg o , trzeb a p rzy zn ać. Natu raln ie n ie p o wied ziałem teg o n a g ło s, b o ty lk o b y m g o wk u rzy ł, a n awet się tro ch ę p o targ o wałem , in aczej o b raziłb y się n a m n ie za zn iewag ę. Nie d ał m i an i g ro sza więcej z g ó ry , ale d ru g ą ratę p o d n ió sł o d wa ty siące, co m n ie u twierd ziło w p rzek o n an iu , że sam o ch ó d wart jest ze trzy d zieści. M ad ziar g łu p i n ie jest i p atrzy sweg o , n awet g d y ro b i k o m u ś p rzy słu g ę. Do rzu cił m i jeszcze „g ratis" p aręd ziesiąt sreb rn y ch n ab o jó w d o m o jej b elg ijsk iej

efen k i. Wo lałem b y ć p rzy g o to wan y n a wy p ad ek , g d y b y m się zn ó w n atk n ął n a Śm iszk a. Z wy p łaco n y ch d ziesięciu ty sięcy d wa o d razu m u o d d ałem za n ieo p an cerzo n e b rzy d actwo , p rastareg o d atsu n a 5 1 0 z tak ą ilo ścią zesch łej trawy za zd erzak am i, że wy g ląd ał, jak b y m u d o m o n to wan o żłó b . (Su p er sp o rt, jak się o k azało , m iał p o d m ask ą n o wiu tk i siln ik L7 8 , co u p laso wało g o p o wy żej m o ich m o żliwo ści fin an so wy ch ). Ale te an ty czn e p ięćsetd ziesiątk i też m ają n iezłeg o k o p a, a Orb an zap ewn iał m n ie, że siln ik jest w p o rząd k u . Po d p isałem p ap iery , wy szed łem z b iu ra, g d y o twierał sejf, i wziąłem resztę w g o tó wce. Węg ier zb y tn io n ie d o wierza b an k o m . Osiem d ziesiąt fran k lin ó w to p lik za g ru b y , b y g o trzy m ać w p o rtfelu , zresztą p o rtfel łatwo m o żn a zg u b ić, a k ieszo n k o wcy też n ie p ró żn u ją – wło ży łem więc szm al w g atk i. Zawsze tak ro b ię i n ic wam d o teg o . Kan ciasty wo zik n ad p o d ziw d o b rze trzy m ał się jezd n i. Lu d zie k ied y ś tu n in g o wali ten m o d el n a wy ścig i, ch o ć z m o im ak u rat n ik t się w tak ie rzeczy n ie b awił. Po d ro d ze p rzy stan ąłem p rzy fast fo o d zie w m o jej d zieln icy i wziąłem p arę h am b u rg eró w n a wy n o s, a p o tem zap ark o wałem w b o czn ej u liczce k ilk ad ziesiąt m etró w o d d o m u , tu ż p o d jed n ą z latarn i, k tó re właśn ie się zap alały . Zam y k ałem d rzwi k lu czy k iem , k ied y n ag le co ś n a m n ie wp ad ło o d ty łu . Wy rżn ąłem g ło wą w k aro serię, aż m i g wiazd y zawiro wały p rzed o czy m a i p rzez p arę sek u n d n ie wied ziałem , co się ze m n ą d zieje. A p o tem się zo rien to wałem , że leżę n a wzn ak n a ch o d n ik u i co ś k lęczy m i n a k lacie. – Gd zie p ió ro ? – szep n ął n ap astn ik . – No g d zie? Sch o wan e g d zieś? Światło jarzen ió wk i b iło m n ie p ro sto w o czy , n ie wid ziałem więc

twarzy o sło n iętej cien iem o d k ap tu ra, ale p o czu łem sm ro d liwy o d d ech tam teg o . Delik atn ie p rzesu n ąłem n o g i, żeb y m ieć lep sze o p arcie, ale w tej sam ej ch wili p o czu łem d o ty k czeg o ś zim n eg o i o streg o jak ig ła strzy k awk i n a lewej d o ln ej p o wiece. – Do wie się wszy stk ieg o – wy ced ził Śm iszek . – Tak , tak . Wszy stk ieg o się d o wie.

Sześć Połamany

Z

n ieru ch o m iałem . Gd zieś n ied alek o o two rzy ły się d rzwi i m ó j p rzeciwn ik zaalarm o wan y p o d n ió sł g ło wę. Klin g a b ły sn ęła o d b iciem światła latarn i; jej o stry czu b ek d zieliła o d m eg o o k a i m ó zg u ty lk o cien iu tk a warstewk a sk ó ry p o wiek i. Drzwi zatrzasn ęły się i u licę zn ó w sp o wiła cisza. Przek ląłem się w d u ch u za zap ark o wan ie w o d lu d n ej o tej p o rze u liczce, zam iast stan ąć n a b ard ziej ru ch liwej u licy p rzed d o m em ; có ż, wy d awało m i się, że tak b ęd zie o stro żn iej... Jak ten su k in sy n wy p atrzy ł m n ie w sam o ch o d zie, k tó ry m jech ałem p ierwszy raz w ży ciu ? – Pió ro . – Śm iszek wró cił d o tem atu . – Po wied z m u . – Jak ie p ió ro ? Ostrze n acisn ęło m o cn iej, aż p o czu łem , że p rzeb ija n ask ó rek . Wstrzy m ałem o d d ech . – To zad aje p y tan ia. Ty o d p o wiad asz. – Nie m am g o p rzy so b ie. By ło to w zasad zie k łam stwo – w k o ń cu n ie zo stawiłb y m tak ważn eg o p rzed m io tu w jak im ś n iech ro n io n y m m iejscu – ale n ie d o k o ń ca. Zło te p ió ro sp o czy wało n iep rzerwan ie w k ieszen i m o jej m ary n ark i, o d k ąd wło ży ł je tam m ó j k u m p el Sam – ale p o n ieważ u ży ł w ty m celu szczeg ó ln ej an ielsk iej m o cy , sam n ie m o g łem fan tu n awet d o tk n ąć. Nie wiem , ile z teg o zro zu m iecie, ale n a d o d atek b y ła to ta wersja k ieszen i, k tó ra istn iała p rzed k ilk o m a ty g o d n iam i. Wiem ,

że

to

b rzm i

n o n sen so wn ie,

więc

p rzy jm ijcie

po

p ro stu

do

wiad o m o ści: jest p ió ro , jest k ieszeń , ale n ie m o żn a tam wsad zić łap y żad n ą ziem sk ą m eto d ą. – Jest u k ry te d alek o stąd – p o wied ziałem . – M u siałb y m p o n ie p o jech ać. Zo m b i zach ich o tał. Led wo się p o wstrzy m ałem , b y n ie zwy m io to wać. Kied y co ś, co p o win n o b y ć m artwe, sied zi ci n a b rzu ch u , to ju ż jest trau m aty czn e d o świad czen ie, ale ten o k ro p n y , p ap iero wy śm iech b y ł n ie d o zn iesien ia. Na Bo g a w n ieb iesiech , p rzecież n a własn e o czy wid ziałem , jak o n p ło n ie! – Jech ać? Ty n ie jech ać. Ty lk o p o wied zieć, a to wted y so b ie sam o zn ajd zie. To . Śm iszek m ó wił o so b ie „to ". – Dlaczeg o m iałb y m ci p o wied zieć? I tak m n ie zab ijesz. Zn ó w ten szeleszczący ch ich o t. – Bo to zn a two ich p rzy jació ł. Wid zi, k o g o lu b isz. M a swó j ro zu m . Ch ciałem wierzy ć, że to zwy k ła g ro źb a. Zn aczy , że jeśli m u n ie zd rad zę m iejsca u k ry cia fan tu , zro b i k rzy wd ę M o n ice, Claren ce’o wi i in n y m . Zwy czajn ie, fizy czn ie, jak San d erso wi. Ty lk o że Walter jak o ś n ie wraca. Po two ra, k tó ry m n ie zaatak o wał, n ajwy raźn iej n ie d a się u śm iercić; czy to m o żliwe, że zn a też sp o só b , jak k o g o ś sp rzątn ąć n a d o b re, b ez p o wro tu ? Po za ty m , sk o ro n ag ab u je m n ie o p ió ro , to m u si p raco wać d la Elig o ra – a ty lk o jed en Bó g i Jeg o n ajb liżsi wsp ó łp raco wn icy wied zą, n a co stać arcy k sięcia Piek ła. Nie, tak ieg o ry zy k a p o d jąć n ie m o g łem . – Do b ra – p o wied ziałem . – Po wiem ci, jak p rzy rzek n iesz, że n ik o m u in n em u n ic n ie zro b isz.

To m ó wiąc, u n io słem lewą ręk ę n ib y w g eście k ap itu lacji. M iałem n ad zieję, że o n to tak o d b ierze, w p rawy m ręk awie m iałem b o wiem u k ry tą wy p ełn io n ą o ło wiem p ałk ę. Nie b y ło szan s, żeb y m zd ąży ł ją wy jąć, ale k ied y n a m o m en t o b ró cił u wag ę n a m ą lewicę, z całej siły g rzm o tn ąłem g o w sk ro ń . Liczy łem n a to , że ro zwalę m u czaszk ę alb o ch o ciaż p o zb awię p rzy to m n o ści, ale n ie wy szło . Gło wa m u ty lk o o d sk o czy ła w b o k , lecz ta ch wila zask o czen ia p o zwo liła m i się wy swo b o d zić p o d rzu tem tu ło wia. Otrząsn ął się jed n ak b ły sk awiczn ie i zan im zd o łałem się p o d n ieść, zn ó w się n a m n ie rzu cił. Przeto czy liśm y się p arę razy . Śm iszek n ie wy p u ścił z d ło n i m ajch ra, czy co to tam b y ło , i starał się d źg n ąć m n ie m ięd zy żeb ra. Zastawiłem się p rawy m p rzed ram ien iem , żeb y sp aro wać cio s p ałk ą wciąż tk wiącą w ręk awie, b y ło to jed n ak p ch n ięcie, n ie cięcie; o strze p rześlizn ęło się p o n iej b o k iem , ro zcięło tk an in ę i p rzejech ało m i p o b rzu ch u . Po czu łem b ó l, jak g d y b y k to ś ch ciał m n ie wy tatu o wać lu to wn icą. Cu d em u d ało m i się sp o d n ieg o wy win ąć i p rzetu rlać k awałek d alej. Zd ąży łem wsu n ąć d ło ń d o k ieszen i, ale o n ju ż b y ł zn ó w p rzy m n ie; wy jąć p isto letu n ie m iałem czasu , wy strzeliłem więc p rzez m ateriał, p ak u jąc m u trzy k u le w tu łó w. Gd y b y m się b ard ziej in tereso wał własn y m b ezp ieczeń stwem n iż n o wą b ry czk ą, b y ły b y sreb rn e – n iestety , w m ag azy n k u sp o czy wały ty lk o zwy czajn e n ab o je, a n o wy zap as o d Orb an a b ez sen su zo stawiłem w sch o wk u d atsu n a. No , ale w k o ń cu Śm iszek m iał jak ąś d o czesn ą p o wło k ę, więc ran y p o win n y g o p rzy n ajm n iej u n ieszk o d liwić, jeśli n ie wy k o ń czy ć. Ju ż się d o m y ślacie? Zało żen ie o k azało się b łęd n e. M ały su k in sy n wp rawd zie się zach wiał i o m al n ie o p ad ł n a k o lan a – wy k o rzy stałem to , b y się o d su n ąć d alej – ale trzy k awałk i o ło wiu w b eb ech ach n ie wy warły n a n im więk szeg o wrażen ia. Wy d o b y łem w k o ń cu sp lu wę

z k ieszen i i p ró b o wałem p o wtó rzy ć serię, ale ró wn ie d o b rze m ó g łb y m cisk ać p iłeczk am i ten iso wy m i w p rzerażo n eg o k o ta. Kied y n acisk ałem sp u st, p u ścił się sk o k am i w tak i zy g zak , że an i p rzez m ik ro sek u n d ę n ie m iałem g o n a m u szce, i zan im się p o łap ałem , ju ż b y liśm y w zwarciu . Waln ąłem g o k o lb ą w łeb w tej sam ej ch wili, g d y d łu g ie o strze p rzech o d ziło m i p o d p ach ą, k alecząc b o k . Do tarło d o m n ie, że n a razie ch ce m n ie ty lk o o b ezwład n ić, n ie zab ić – n ad al wszak n ie wied ział, g d zie jest p ió ro . Jeśli jed n ak tak wy g ląd a w wy d an iu p o wściąg liwy m , to m am p rzek ich an e: ró wn ie szy b k ieg o d ran ia w ży ciu n ie wid ziałem . Zro zu m iałem też, że m o im jed y n y m atu tem jest p rzewag a m asy i wzro stu , a jem u p rzeszk ad za n iezwy k ła d łu g o ść m ajch ra – żeb y zad ać p ch n ięcie, m u siał o d ch y lić ram ię d alek o w ty ł. Przy k o lejn y m atak u zro b iłem u n ik , p o zwalając, b y p o n ió sł g o im p et, i p o ch y liwszy g ło wę, rąb n ąłem g o z całej siły b y k iem w twarz, o p lo tłem ram io n am i i p ch n ąłem d o ty łu . Un ik n ie wy szed ł m i tak , jak p lan o wałem ; b ag n et ro zo rał m i ram ię, co zab o lało b ard ziej, n iż so b ie wy o b rażacie. Krwawiłem ju ż z k ilk u ran jak zarzy n an e p ro się. Wied ziałem , że jeśli p rzeży ję tę walk ę, n ieźle się n acierp ię; n a razie jed n ak jech ałem n a czy stej ad ren alin ie wzm o cn io n ej n ad zieją, że ty m ru ch em sp ro wad zę g o d o p arteru i m o że co ś w n im p ęk n ie p rzy u d erzen iu o b eto n . Su k in sy n m ó g łb y wy g rać w zap asach z o śm io rn icą. Owin ął m n ie n o g am i i ścisn ął tak m o cn o , że to m i p ęk ło żeb ro . M o g łem ty lk o zacisn ąć zęb y i zig n o ro wać k łu jący b ó l, b o g d y b y m g o p u ścił czy ch o ćb y zm n iejszy ł siłę u ścisk u , wy win ąłb y m i się i n aty ch m iast d źg n ął ty m swo im ro żn em n a p rzy k ład w k ark , a p o tem sp o k o jn ie o d h o lo wał sp araliżo wan eg o w jak ieś u stro n n e m iejsce, g d zie m ó g łb y

m n ie swo b o d n ie p rzesłu ch iwać. Śm iszek zd o łał u wo ln ić n ieu zb ro jo n ą ręk ę i o p ló tłszy n ią m o ją czaszk ę, ścisn ął tak p o tężn ie, że o m al m i k rew n ie strzeliła fo n tan n ą z czu b k a g ło wy . Jak p rzez watę d o tarło d o m n ie wy cie sy ren y ; jak że p rag n ąłem , żeb y się p rzy b liżało ! – n ie m o g łem jed n ak teg o o cen ić, k ied y czerep wy p ełn iały m i g rzm o ty i czerwo n a łu n a. Pisto let d awn o wy p ad ł m i z d ło n i, p am iętałem jed n ak , że w ręk awie wciąż m am p ałk ę, zacząłem więc tłu c p rzed ram ien iem p o ch u d y ch p lecach , licząc d esp erack o n a to , że ro ztrzask am m u k ręg alb o ch o ciaż o d b iję n erę. By d lę p arsk n ęło śm iech em . Ta straszn a, tru p ia g ęb a b y ła o cen ty m etry o d m o jej i g d y b y m n ie walczy ł o ży cie, z p ewn o ścią b y m się p o rzy g ał o d sm ro d u z jeg o czarn ej g ard zieli. Oczy m n ie p iek ły , i to n ie ty lk o o d zalewająceg o je p o tu . Nam acaln ie czu łem siłę jeg o ży lasteg o k ark u i zd awałem so b ie sp rawę z własn ej b ezsiln o ści. Led wo m o g łem u trzy m ać g ło wę p o za zasięg iem tej ry b iej szczęk i, u siłu jącej d o p aść m eg o u ch a, n o sa, p o liczk a – czeg o k o lwiek , co m o g łab y o d g ry źć czy o d erwać – waląc g o zap am iętale p o p lecach . – To lu b i tań czy ć! – zio n ął m i p ro sto w u ch o . – O, tak ! Bard zo lu b i p o tań czy ć. Dźwięk sy ren y p o licy jn ej b y ł ju ż jed n ak zb y t g ło śn y , b y g o d alej ig n o ro wać. Co n ajm n iej jed en rad io wó z p ęd ził k u n am u licą, p o d sk ak u jąc n a g arb ach o g ran iczający ch p ręd k o ść. Po czu łem , że Śm iszek n a ch wilę zwaln ia u ścisk , i zary zy k o wałem ro zlu źn ien ie p rawej ręk i n a ty le, b y lewą wziąć so lid n y zam ach i p rzy ło ży ć m u o ło wiem w p o ty licę. Jestem siln iejszy n iż p rzeciętn y n o rm aln y m ężczy zn a i tak i cio s zwaliłb y z n ó g – jeśli n ie zab ił – k ażd eg o zwy czajn eg o n ap astn ik a. M ó j sp arin g p artn er p o trząsn ął jed n ak ty lk o g ło wą, jak b y m u w u szach strzy k n ęło p rzy zjeźd zie g ó rsk ą d ro g ą, p o

czy m siln y m p ch n ięciem rąb n ął m i g ło wą o ch o d n ik . Nap iąłem wszy stk ie m ięśn ie, czek ając n a n ieu ch ro n n y cio s b ag n etem . – To n a razie, Bo b b y , n ied o b ry an io łk u – u sły szałem świszczący szep t. – Ju ż n ied łu g o ! W n astęp n ej sek u n d zie ju ż g o n ie b y ło : jed n y m su sem p rzesad ził czy jś ży wo p ło t i zn ik n ął w ciem n o ści. Usiło wałem się p o d n ieść d o siad u , ale n ie m o g łem . Na u licę p ad ało światło z k ilk u o twarty ch d rzwi, w o k n ach wid ziałem sy lwetk i m ieszk ań có w. A p o tem p ad ł n a m n ie sn o p światła z p o licy jn eg o szp eracza, wy p ełn iając m ó j świat b o leśn ie jask rawą b ielą. Nie p am iętam , co się d ziało d alej.

Interludium

L

eża łem n a b rzu ch u , n a p rzemia n p rzysyp ia ją c i b u d zą c się. Ca z tu liła się d o mych p lecó w, b io rą c mn ie w łyżeczkę. Z p o czą tku myśla łem, że to p rzyp a d ko we d o tkn ięcia , p o tem jed n a k zd a łem so b ie sp ra wę, że p o wo li o ciera ło n em o mą ko ść o g o n o wą , o krężn ymi, led wo wyczu wa ln ymi ru ch a mi. Na wet n ie wiem, czy ro b iła to n a ja wie. Wysiliłem się n a ru b a szn y d o wcip , za co p o tem p lu łem so b ie w b ro d ę. – Co to , b a wimy się w d o min ę? Tera z to ty mn ie p o su wa sz? Za styg ła w b ezru ch u . Mó wię p o wa żn ie: zesztywn ia ła n a d rewn o , ja k za p ęd zo n e w p u ła p kę zwierzę n ieru ch o mieją ce, b y n ie b yć za u wa żo n ym. Po wszystkim, co śmy ju ż ra zem wyp ra wia li, zd o ła łem ją jed n a k za sko czyć. Zu p ełn ie ja kb ym n a g le o two rzył o kn o z wid o kiem d a leko , p ięćset la t w p rzeszło ść, kied y b yła za wstyd zo n ą śred n io wieczn ą d ziewczyn ą , ka to licką szla ch cia n ką z u czu cia mi, któ rych mieć n ie p o win n a . – Ja ... Ja n ie... – Hej! – p o wied zia łem szyb ko , o d wra ca ją c się d o n iej p rzo d em. – Hej, n ie p rzejmu j się. Przep ra sza m cię, to tylko ta ki d u rn y ża rcik. Mo że jeszcze n ie za u wa żyła ś, a le często mi się to zd a rza . – Ja tylko ... Wą ch a ła m cię. No i mn ie to ... wiesz. – No i ja k p a ch n ę? Na p a lm o p o ra n ku ? Milu si a n io łek? – Za mkn ij się. Pa ch n iesz ja k Bo b b y. Mu szę za p a mięta ć. Tera z to ja b yłem za sko czo n y. Wied zia łem, że Ca z b o i się

wsp o mn ień i ja kie ma p o wo d y, a le wo la łem o tym n ie myśleć. A tera z ch ce za p a mięta ć mó j za p a ch ? Wyco fa łem się za ta rczę g łu p ieg o h u mo rku w n a d ziei, że zd o ła m jeszcze p rzywró cić tę ch wilę, kied y b yliśmy tylko we d wo je w ra jskim o g ro d zie. – Więc mó wisz, że to n ie b yła g ra w d o min a cję... – Do teg o n ie mu szę cię p o su wa ć, a n io łku , to się ro zu mie sa mo p rzez się. Nie za p o min a j, że jestem d ia b licą b a rd zo wyso kiej ra n g i. – Ah a ... Do b rze mi to wb iła ś w p a mięć n a sa mym p o czą tku teg o wieczo ru . Oma l mn ie n ie za b iła ś. – No wid zisz? Ju ż wted y ci p o ka za ła m, kto tu jest g ó rą . – Gó rą , a ku ra t. Zd a je się, że to ja wylą d o wa łem n a to b ie, n ie n a o d wró t. – Tylko d la teg o , że ci p o zwo liła m. My, ko b iety, u żywa my tej sztu czki o d tysięcy la t. Och , ja ki jesteś d u ży i siln y, o b ezwła d n ia sz mn ie! A wy za wsze się n a to n a b iera cie, tęp a ki. – Ja k ma wia ł p ewien męd rzec, tęp a k tęp a kiem, a wa cek wa ckiem. Przez ch wilę p a trzyła n a mn ie, n ie ro zu mieją c. – Ga d a sz b ez sen su . – Ta k, ch yb a co ś p o kręciłem. Mo że to mia ło b yć: mó j wa cek mo ją b a sztą . – Nic d ziwn eg o , że n ie mo g ę za sn ą ć. – Ud erzyła mn ie p ięścią w ra mię. Nie za mo cn o . – Dzielę łó żko z n ieb ezp ieczn ym skrzyd la tym id io tą .

Siedem Skazany na wolność

M

y ślałb y k to , że walk a z d wu k ro tn ie zm arły m zab ó jcą, liczn e ran y k łu te i złam an e żeb ro to d o ść ro zry wk i jak n a jed en d zień , ale m ó j się jeszcze n ie sk o ń czy ł. Po sp arin g u ze Śm iszk iem o d zy sk ałem p rzy to m n o ść ty lk o n a ch wilę, co jed n ak wy starczy ło , b y m się zo rien to wał w stan ie m o jej d o czesn ej p o wło k i – m iałem wrażen ie, że jestem wo rk iem p o tłu czo n eg o fajan su o win ięty m w p o p arzo n e n erwy – o raz n ajb liższy m o to czen iu (b iałe ścian y , sp rzęt m ed y czn y , o stre światło ), p o czy m n ag le zn alazłem się zu p ełn ie g d zie in d ziej. W Nieb ie. Tak ie rap to wn e p rzen iesien ie z o b o lałej ziem sk o ści d o b ezcielesn ej i wzn io słej fo rm y n ieb iesk iej p o d ziałało lep iej n iż k o ń sk a d awk a k eto n alu , ale u czu cie u lg i o słab ił n ieco wid o k m o jeg o szefa, arch an io ła Tem u ela, o raz wy razu jeg o n ie-całk iem -twarzy . Im wy żej się sto i w n ieb iań sk iej h ierarch ii, ty m m n iej się p rzy p o m in a zwy k łą o so b ę. O ile wiem , p o d czas wizy t w Do m u wy g ląd am jak p o ły sk liwa, n ieco ro zm y ta wersja m o jeg o ziem sk ieg o „ja", ale tru d n o tu o p ewn o ść, g d y ż jeśli czeg o ś w Nieb ie b rak u je, to p o wierzch n i lu strzan y ch . Tem u el (alias M u ł, jak g o zwiem y m ięd zy so b ą) zawsze jest jeszcze b ard ziej m g listy i m n iej człek o k ształtn y , a ju ż wy ższej ran g i an io ło wie ty lk o z rzad k a sp rawiają wrażen ie, jak b y p o d tą ich całą świetlisto ścią k ry ła się jak aś realn a p o stać.

Wiecie, tak a n a o b raz i p o d o b ień stwo . Pręd zej b y m p o wied ział, że g d zieś w śro d k u ich zewn ętrzn eg o światła jest in n e, wewn ętrzn e. Tru d n o to u b rać w sło wa; jak tu k ied y ś traficie, sam i się p rzek o n acie. – An iele Do lo riel, Bó g cię k o ch a – p rzy witał m n ie M u ł. – Do b rze się czu jesz? – Teraz i o wszem . Ale k to ś wy ciął m i n iezły n u m er tam n a d o le i p o wró t d o ciała n ie b ęd zie zab awn y . – Oczy wiście, o czy wiście... – Szef zam ilk ł n a d łu g ą ch wilę. Nie b ard zo m i się p o d o b ała n iewy p o wied zian a im p lik acja, że ó w p o wró t wcale n ie jest tak i p ewn y . – Ch cą n as wid zieć w Izb ie Sąd u – p o wied ział w k o ń cu . – Id ziem y . Gd y b y m teraz m iał ciało , p rzeszły b y m n ie ciark i, m ó wię wam . Przy złam an iu żeb ra p ewn ie b y ło b y to jeszcze m n iej m iłe u czu cie. W Izb ie b y łem wcześn iej ty lk o raz i wiem , że to , co się tam d zieje, o g ó ln ie m o żn a zaliczy ć d o Sak ram en ck o Po ważn y ch Sp raw. Tem u el u jął m n ie p o d ram ię i n ag le b y liśm y w d ro d ze. Po wiem in aczej: z p u n k tu A p rzem ieściliśm y się b ezp o śred n io d o B. Tak się p o d ró żu je p o Nieb iesk im M ieście, ch y b a że k to ś wo li się włó czy ć p o jeg o p rzestro n n y ch , lśn iący ch alejach . Nie zd ąży łem zad ać M u ło wi an i jed n eg o p y tan ia – i m o że o to m u właśn ie ch o d ziło . Z p ewn o ścią n ie wy g ląd ał n a u szczęśliwio n eg o , a więc i ja n ie m iałem się z czeg o cieszy ć. Izb a Sąd u wy wiera sto razy więk sze wrażen ie, n iżb y ście się sp o d ziewali. Ważn iejsze b u d o wle w Do m u zawsze z lek k a trącą sty lem so crealisty czn y m , jak g d y b y g łó wn y m ich zad an iem b y ło u świad am ian ie in d y wid u aln y m d u szo m , jak są m alu tk ie i b ez zn aczen ia. I wiecie co ? To d ziała. Jak ch o lera. Izb a p rzy p o m in a n ieco k ated ry g o ty ck ie, ale jej g ig an ty czn e

p ro p o rcje n ie p o zo stawiają żad n y ch wątp liwo ści, że arch itek t n ie m u siał się p rzejm o wać ziem sk im i p ro b lem am i w ro d zaju g rawitacji, m asy czy wy trzy m ało ści k o n stru k cji. Wzn iesio n a jest n iem al w cało ści z czy steg o światła i ty lk o cien k a jak p ajęczy n a stru k tu ra n o śn a p o zwala się zo rien to wać, że się d o czeg o ś weszło . Po śro d k u sali d o ść wielk iej, b y n awet w lu d zk ich k ateg o riach m o g ła p o m ieścić setk i ty sięcy o só b , sto i o g ro m n y o b elisk z p ły n n eg o k ry ształu . M ó wię: p ły n n y , p o n ieważ jest wewn ątrz ru ch o m y , k ry ształ zaś, b o ru ch jest led wo d o strzeg aln y . Wiem , g ad am jak n a h aju , ale trzeb a tu b y ć, żeb y to zro zu m ieć. Ów b ry lan to wy wo d o sp ad z m ilio n am i szlifó w n azy wa się Paslo g io n em i jest ch y b a czy m ś w ro d zaju zeg ara, alb o m o że wy o b rażen iem id ei p o d o b n ej d o czasu . Nawet n ie p y tajcie, jak g o o d czy ty wać, n ie m ó wiąc o zasad zie d ziałan ia. Nie wiem n awet, czy to rzeczy wiście jak ieś u rząd zen ie, czy ty lk o d ek o racja jak wieża Eiffla czy Statu a Wo ln o ści. M o g ę ty lk o p o wied zieć, że to jed n a z n ajb ard ziej n iesam o wity ch rzeczy , jak ie k ied y k o lwiek wid ziałem . Ju ż ty lk o p atrząc n a Paslo g io n , m a się o d czu cie, że g d y b y p o jąć, o co w n im ch o d zi, zro zu m iało b y się właściwie całą isto tę wszech świata, i że n iesk o ń czo n o ść m u si b rzm ieć jak d zieła wszy stk ie Jan a Seb astian a Bach a g ran e jed n o cześn ie, a m im o to w p ełn ej h arm o n ii. Cały ten sp len d o r b y łb y m o że m n iej p rzy tłaczający , g d y b y w ch wili n aszeg o wejścia w Izb ie co ś się ju ż d ziało . Po za n am i d wo m a i Paslo g io n em n ie b y ło tam jed n ak n ik o g o . – Tu cię zo stawię – p o wied ział Tem u el i p o p ro stu zn ik n ął. Nie m o g łem się o p rzeć p y tan iu , czem u tak m u się sp ieszy , b y stąd wy jść – a żad n a z n asu wający ch się o d p o wied zi n ie d o d ała m i d u ch a. W Nieb ie tru d n o m y śleć n eg aty wn ie. Przez więk szo ść sp ęd zan eg o tam czasu czu ję się jak m ała fo czk a b ru taln ie sp ało wan a

sk o n d en so wan y m szczęściem , ale ty m razem , p rzy zn am szczerze, m o je m y śli n a tem at szefa, jeg o n ag łeg o o d ejścia i zo stawien ia m n ie własn em u lo so wi b y ły n ie d o k o ń ca p o zy ty wn e. A g d zie p rawo sk azań ca d o p o ciech y relig ijn ej? Czy k to ś n ie p o win ien ch o ciaż p o trzy m ać m n ie za ręk ę, g d y b ęd ę czek ał n a eg zek u cję? Ale z d ru g iej stro n y ... Jeżeli jed n ak m o i p rzeło żen i zd ecy d o wali się w k o ń cu p o sp rzątać ten b ałag an , k tó ry zawsze u o sab iałem , to czy m u sielib y się b awić w ściąg an ie m n ie tu taj, żeb y m n ie załatwić, i to n awet b ez wid o wn i? Przecież m o g ą m n ie w k ażd ej ch wili zwy czajn ie wy łączy ć jak g ro żący zwarciem g rzejn ik . Dla Nieb a to p estk a. A m o że ch cą w ten sp o só b p rzy p o m n ieć, jak m arn y m jestem ro b aczk iem , zan im m n ie ro zd ep czą? Tu ż p o d p o wierzch n ią świad o m o ści tłu k ła się we m n ie m y śl, że n ie p o win ien em b y ł k łam ać p rzed wy so k im Efo ratem . Staro ży tn i Grecy n azy wali tak ą zad u fan ą p o stawę h yb ris; p o n aszem u co ś jak „wy b ó r k rety n a". I n ag le ju ż n ie b y łem sam . – An iele Do lo riel, Bó g cię k o ch a – o d ezwał się stru m ień światła sło d k im g ło sem d zieck a. Zajęło m i d o b rą ch wilę, zan im w tej cu d n ej p o świacie ro zp o zn ałem An aitę, jed n ą z p iątk i an ielsk ich b y tó w, k tó ry m p rzy d zielo n o zad an ie trzy m an ia m n ie w ry zach , alb o też p rzy g o to wan ia m o jeg o u n icestwien ia. – Przy słan o m n ie, ab y m ci p rzek azała werd y k t Efo ratu . Zeb rałem się w so b ie, g o tó w n a n ajg o rsze. – Ale zan im ... – Zawah ała się, a jej b lask lek k o p rzy g asł i zafilo wał jak świeca w słab y m p rzeciąg u . Ch y b a tru d n o jej b y ło d o b rać sło wa. W ży ciu n ie wid ziałem , żeb y an io ł z wy ższej sfery o k azał jak ąk o lwiek n iep ewn o ść – ale n ie d an e

m i b y ło d łu żej się n ad ty m zastan o wić. – Ale zan im zaczęłaś, p rzy p o m n iałaś so b ie, że p o win n aś zaczek ać n a resztę d eleg acji – o d ezwał się in n y g ło s. W ek sp lo zji zło ty ch p ro m ien i o b jawił się n am Karael. Teraz ju ż An aita o m al n ie zg asła. Zin terp reto wałem to jak o k rań co we zask o czen ie – reak cja, jak iej też n ie n ależy się sp o d ziewać p o ich świetlisto ściach . – To ty , Karaelu ? – Efo rat zad ecy d o wał, że werd y k t m am y p rzed stawić we d wó jk ę – p o wied ział an io ł-wo jo wn ik , b lak n ąc n ieco i p rzy b ierając b ard ziej lu d zk i k ształt. – Ty jed n ak wy szłaś, zan im d o k o ń czy liśm y d y sk u sję. – Ja... n ie wied ziałam . An aita b y ła wy raźn ie zaszo k o wan a; tak to o cen iłem , ch o ć ró wn ie d o b rze m ó g łb y m starać się o d czy tać m o wę ciała czerwo n eg o k arła d wie g alak ty k i stąd . Co się d zieje m ięd zy tą d wó jk ą? Czy żb y m b y ł świad k iem waśn i? Alb o czeg o ś jeszcze d ziwn iejszeg o ? By łem p ewien , że arch an ielica ch ce m i co ś d ać d o zro zu m ien ia, ty lk o co ? – To b ez zn aczen ia. – Karael zwró cił się d o m n ie, p u sząc swą p o zło cistą au rę. – Efo rat wciąż jest zan iep o k o jo n y wy d arzen iam i, w k tó re jesteś zam ieszan y , an iele Do lo riel, ale o czy wiście Najwy ższy ch ce ty lk o sp rawied liwo ści. Dlateg o o d k ład am y werd y k t w two jej sp rawie. – To zn aczy , że co ? – sp y tałem , n ie wied ząc, czy się cieszy ć, czy wk u rzy ć. – To zn aczy , że n ad al to n as m artwi, ale in n e sp rawy wy m ag ają n aszej u wag i – wy jaśn iła wy raźn ie sk waszo n y m to n em An aita. Zazwy czaj w Do m u staram się trzy m ać d zió b n a k łó d k ę, co u łatwia m i p an u jąca tam d eczk o n ark o ty czn a atm o sfera. Ale

zazwy czaj n ie b y wam świeżo p o d ziu rawio n y w k ilk u m iejscach p rzez k rwio żerczeg o zo m b i, a zaraz p o tem wy rwan y d o Nieb a n a o ch rzan . – Hej, m n ie też co ś m artwi – p aln ąłem . – To m ian o wicie, d laczeg o n ib y to m a b y ć m o ja win a, że p rzy d arzają m i się te wszy stk ie h isto rie? M ó wi się, że n ajlep szą o b ro n ą jest atak i tak ie tam ró żn e. Có ż, zawsze m o żn a p ró b o wać. Jeżeli n ie zam ierzają wy p o wied zieć m i p racy , to ch y b a d ro b n y m p y sk o wan k iem n ie p rzeciąg n ę stru n y . Jeśli zaś tak , to ... tru d n o , ale wo lę o d ejść z b o sk ieg o p lan u n a własn y ch n o g ach , a n ie n a k o lan ach . – Ro zu m iem cię – o d rzek ł Karael. – I właśn ie d lateg o ta sp rawa trafiła p rzed Efo rat d o ro zsąd zen ia, Do lo rielu , ab y ś n a p ewn o zo stał sp rawied liwie p o trak to wan y . Wiem , że ch cesz wracać d o p racy . Ch ciałem p rzed e wszy stk im m ieć tro ch ę sp o k o ju i m ó c się zastan o wić, w jak ie szam b o się ty m razem wp ak o wałem , ale z u st wy p ły n ęło m i ty lk o p o k o rn e: – Tak jest, p an ie. Teg o właśn ie p rag n ę. – Ale n a to ak u rat Efo rat n ie m o że ci p o zwo lić – p o in fo rm o wała m n ie An aita. – Przy n ajm n iej ch wilo wo , d o p ó k i n ie zn ajd ziem y czasu , żeb y ro zważy ć wszy stk ie im p lik acje tej sp rawy ... tej sytu a cji. – Bez wątp ien ia b y ł w ty m jak iś u k ry ty p o d tek st, n ie wied ziałem jed n ak , czy n a m ó j u ży tek , czy Karaela. – Ch arak ter two jej p racy wy m ag a zaan g ażo wan ia w zb y t wiele o b szaró w b ęd ący ch wciąż p rzed m io tem n aszeg o d o ch o d zen ia, Do lo rielu . – No d o b rze, ale co to zn aczy , że werd y k t jest o d ło żo n y ? – n aleg ałem . – Do k ied y ? – Aż n ad ejd zie właściwy m o m en t – o sad ził m n ie Karael d en erwu jący m to n em z g atu n k u „n ie m u sisz teg o wied zieć". A p o tem

jeg o g ło s n ab rał tward o ści stali. – Do teg o czasu , an iele Do lo riel, jesteś zawieszo n y w czy n n o ściach ad wo k ata. M o żesz p o zo stać tu taj alb o wracać n a Ziem ię. By łem b ard ziej n iż wstrząśn ięty , ale wied ziałem , że d alej n ie m a co b rn ąć. M o g ło b y ć w k o ń cu zn aczn ie g o rzej, a tak p rzy n ajm n iej b ęd ę m iał czas n a p rzem y ślen ie n astęp n eg o ru ch u . Uzn ałem jed n ak , że n ie m o g ę teraz tak rap to wn ie zm ien ić fro n tu . – I to wszy stk o ? Zawieszo n y i szlu s? Do n ie wiad o m o k ied y w m g listej p rzy szło ści? – Za b ard zo p rzesiąk łeś ziem sk im ży ciem , Do lo rielu – sk arciła m n ie An aita. – Po za śm ierteln o ścią czas n ie m a zn aczen ia. – No tak ... – Tru d n o , trzeb a p o g o d zić się z rzeczy wisto ścią. – To m o że... – Tu n ie m a żad n eg o „m o że" – p rzerwał m i Karael. – Efo rat tak p o stan o wił. Wezwiem y cię w o d p o wied n im czasie. Ty zaś czek aj w p ewn o ści, że Bó g cię k o ch a. Żeg n aj. I w jed n ej ch wili wszy stk o zn ik n ęło : efo ro wie, o lśn iewający Paslo g io n , Izb a Sąd u . Wasz u lu b io n y n arrato r zn ó w b y ł w swy m u ło m n y m ziem sk im wcielen iu , ak tu aln ie h o sp italizo wan y m n a o k o liczn o ść o strej p o staci sk o p an ia ty łk a p rzez Śm iszk a. Zo stałem sk azan y n a wo ln o ść. W zawieszen iu .

Osiem Starzy przyjaciele

W

szp italu n ie p o leżałem d łu g o . W „Sek wo i" ciąg le b rak u je łó żek , a n a an io łach ran y się g o ją jak n a p sie, więc lek arze, wid ząc szy b k ą p o p rawę stan u p acjen ta, n ie p ró b o wali m n ie zatrzy m y wać, g d y zg ło siłem ch ęć wy jścia n a własn e żąd an ie. Wy słu ch ałem ty lk o p rzestró g m ło d ej p an i d o k to r, że m u szę p rzez jak iś czas u n ik ać in ten sy wn y ch ćwiczeń i n ad m iern eg o wy siłk u . Nie zwró ciłem jej u wag i, że ad resatem wy k ład u p o win ien b y ć p ewien g o ść z g ęb ą p iran ii i b ard zo n iewłaściwy m p o d ejściem d o b liźn ieg o . Po licja p rzesłu ch iwała m n ie w sp rawie n ap ad u , ale że b ran o m n ie za p ry watn eg o d etek ty wa ro zp raco wu jąceg o p o ważn e o szu stwo u b ezp ieczen io we, n ik t się za b ard zo n ie d ziwił i n ie d o szu k iwał Bó g wie czeg o . Nieb o u m ie so b ie rad zić z b iu ro k racją, a ja n ie zan ied b y wałem ak tu alizacji p o zwo len ia n a n o szen ie u k ry tej b ro n i, wy d an eg o m i jeszcze za czasó w Harfy , więc n awet p isto let m i o d d an o . Gd y ty lk o d o stałem się d o d atsu n a, n aty ch m iast wy m ien iłem n ab o je w m ag azy n k u n a sreb rn e. Do m ieszk an ia n ie b y ło p o co wracać, sk o ro Śm iszek n ajwy raźn iej zn ał m ó j ad res, wy rzu ciłem więc ty lk o sk am ielin ę, w jak ą zam ien iły się k u p io n e tam teg o wieczo ru fry tk i i h am b u rg er, i p o jech ałem p rzed sieb ie wzd łu ż Bay sh o re. Zap ark o wałem w So u th p o rt i p o k u śty k ałem k u ru in o m lu n ap ark u Sh o relin e, n ie wied ziałem b o wiem , jak in aczej się sk o n tak to wać z Sam em , a p iln o m i ju ż b y ło z n im p o g ad ać. Po k lu czy łem tro ch ę p o

m ieście d la u p ewn ien ia się, czy n ik t m n ie n ie śled zi, n o i czu jn ie się ro zg ląd ałem d o o k o ła p rzez całą d ro g ę p o śró d rd zewiejąceg o żelastwa i n a p ó ł p rzeg n iły ch p awilo n ó w ze sk lejk i. Do tarłem d o b eczk i śm iech u i zo stawiłem wiad o m o ść n a lu strze, k tó re m i wted y wsk azał – o czy wiście n ic zb y t d o sło wn eg o , zwy czajn e „Tam , g d zie jed liśm y o b iad , o 1 9 .0 0 ". Sam n a p ewn o p am ięta tę azjaty ck ą k n ajp k ę i jeg o w ty m g ło wa, b y d o stać się tam n iep o strzeżen ie. Py tan ie ty lk o , czy i k ied y zn ajd zie m ó j n ap is? Przy g o to wałem się d u ch o wo n a k o rzy stan ie z b irm ań sk iej k u ch n i p rzez co n ajm n iej k ilk a k o lejn y ch wieczo ró w, ale są p rzecież g o rsze sp o so b y sp ęd zan ia czasu . Jak się o k azało , k u lin arn a p o d ró ż n ie m iała b y ć d łu g a. Ju ż p ierwszeg o d n ia, g d y ty lk o zło ży łem zam ó wien ie, w d rzwiach stan ął Sam we własn ej o so b ie à la Ro b ert M itch u m , w ty p o wy m wy g n iecio n y m p łaszczu i z tą swo ją d u żą, wo rk o watą g ęb ą. – Wziąłeś d la m n ie p lack i? – sp y tał zam iast p o witan ia. – Jak ch cesz p lack ó w, to sam je so b ie zam ó w, len iwy sk u n k sie. Jak d o b rze b y ło zn ó w g o zo b aczy ć! Wy g ląd ał n a zrelak so wan eg o i u śm iech ał się szero k o . Wsu n ął się d o b o k su , p rzy wo łał k eln erk ę, zam ó wił swó j k lasy czn y zestaw, p o czy m o m ió tł m n ie sp o jrzen iem . – Tro ch ę n o wy ch sin iak ó w, jak wid zę. Czy żb y Karael ze swo ją d ru ży n ą wzięli cię w o b ro ty ? – Ch ciałb y m , żeb y tak b y ło – b u rk n ąłem i o p o wied ziałem m u , k o m u zawd zięczam tę k o sm ety k ę. – Piep rzy sz! Keln erk a p o stawiła p rzed n im p iwo im b iro we i m ó j k u m p el wy żło p ał p rawie całą szk lan k ę, jak b y d łu g a p o d ró ż z Trzecio d ro g o wa wy su szy ła m u g ard ło . – Przecież Leo g o zap ak o wał w wo rek i sp alił!

Dziwn e, jak szy b k o wszy stk o zd awało się wracać d o n o rm y . Zu p ełn ie jak g d y b y śm y n ie p rzeszli razem p rzez cały ten zwario wan y cy rk , a o n n ig d y m n ie n ie o k łam ał. Czu łem jed n ak zarazem , że jest we m n ie m ałe p u ste m iejsce p o czy m ś n ie d o o d zy sk an ia, ch o ć starałem się n ie zwracać n a to u wag i. – Nie m u sisz m i o ty m m ó wić, Sam . Ale to b y ł Śm iszek . Po p rawk a: to jest Śm iszek i wciąż g d zieś tam się n a m n ie czai. M y ślę, że n asłał g o Elig o r. – Elig o r? – Sam u n ió sł b rwi. – A czem u m iałb y to ro b ić? Ch y b a m asz jeszcze to jeg o p ió ro , n ie? To właśn ie m ó j d ru h m i je p o d rzu cił, ratu jąc w ten sp o só b p rzed p iek ieln ą in try g ą. Szk o d a ty lk o , że zap o m n iał m i o ty m p o wied zieć o d razu , zam iast p o ty g o d n iach ; m ięd zy in n y m i p rzez to o m al n ie zg in ąłem n a jak ieś p arę ty sięcy b ard zo , b ard zo ciek awy ch sp o so b ó w. – Tak , m am je – o d rzek łem . – A p rzy n ajm n iej tak sąd zę, b o p rzecież n ie m o g ę teg o sp rawd zić. I zg ad zam się z to b ą, że g d y b y Elig o r m iał tro ch ę o leju w g ło wie, zo stawiłb y m n ie w sp o k o ju . Ty lk o wid zisz... – Od etch n ąłem g łęb o k o . – Ta cała afera ciu t wy k racza p o za ram y zd ro weg o ro zsąd k u . M u szę ci co ś p o wied zieć. Streściłem m u całą h isto rię z h rab in ą Zim n o ręk ą: d ziwaczn ą, n ad ającą się wp ro st d o b u lwaró wek : „An io ł k o ch a d iab licę!"... „Sp rzed ałem Nieb o za p iek ieln e b ara-b ara". Ch wy tliwe, p ik an tn e, szo k u jące – ty lk o n ik o m u b y n ie p rzy szło d o g ło wy , że jeśli k o m u k o lwiek ten ro m an s zaszk o d ził, to ty lk o n am o b o jg u . Ah a, i jeszcze Elig o ro wi. Arcy k siążę z p ewn o ścią u ważał się za p o szk o d o wan eg o . Sam m ilczał d łu g o , k ied y sk o ń czy łem . Po p ro sił k eln erk ę o d ru g ą b u telk ę, a g d y ją p rzy n io sła, p o ru szając się z wd zięk iem wielb łąd a

b rn ąceg o p rzez b u rzę p iask o wą, n alał so b ie p o wo lu tk u , p o d n ió sł szk lan k ę, o b ejrzał p o d światło i o b ró cił p ierwszy ły k w u stach n iczy m d eg u stato r zastan awiający się n ad o cen ą teg o ro czn eg o b eau jo lais n o u v eau . – No , Bo b – m ru k n ął w k o ń cu . – M u szę p rzy zn ać, że wy so k o p o d n io słeś p o p rzeczk ę wszy stk im p o p iep rzeń co m teg o świata. – Fak t. – Na p rzek ó r sy tu acji m u siałem się ro ześm iać. – Nie m am ci sp ecjaln ie za złe, żeś p rzeleciał d y b u k a. – Sam lu b ił o d czasu d o czasu wtrącić w ro zm o wie jak ieś ży d o wsk ie sło wo . M o że u ważał, że to b rzm i b ard ziej in telek tu aln ie, a m o że p o p ro stu d la k awału , że n ib y tak i n a o k o ty p o wy b o sto ń sk i Irlan d czy k , a zasu wa b ro o k liń sk im jid y sz. – Ale zd ecy d o wan ie m ó g łb y ś lep iej wy b rać so b ie m ro czn y p rzed m io t p o żąd an ia n iż ak u rat n aczeln ą flam ę Elig o ra! Co więc zam ierzasz ro b ić? Ba. Teg o to ja sam n ie wied ziałem . Ro zu m iałem ty lk o , że arcy k siążę m u siał zad ecy d o wać, że n ie b ęd zie czek ał, aż trafię d o Piek ła n o rm aln ą d ro g ą, i wy słał m i sp ecjaln e zap ro szen ie. – Nie wid zę in n eg o wy jaśn ien ia – o d rzek łem . – To m u si b y ć jeg o sp rawk a, n ie? Ob aj n a własn e o czy wid zieliśm y , jak sp rzątacze p ak u ją Śm iszk a w wo rek . Leo k azał g o sp alić. To jak in aczej g o ść m o że teraz d ep tać m i p o p iętach ? – Tak , n a to wy ch o d zi, że p o d p ad łeś k o m u ś z d u ży m i m o żliwo ściam i. A sk o ro ju ż o Śm iszk u m o wa, co się stało z Waltem San d ersem ? – Jeszcze n ie wró cił. An i sły ch u . I p o wiem ci, że to zaczy n a d ziwn ie wy g ląd ać. Sam d o k o ń czy ł o statn i p lacek p ra th a , n ab ierając n im so su cu rry jak warząch wią, a p o tem wy ch y lił d o d n a swo je p iwo .

– Ch o d źm y stąd , Bo b . Przen ieśliśm y się d o p ark u Peers i u sied liśm y n a ławce. Latarn ie ju ż się p aliły , p o alejk ach sp acero wały ro d zin y z d ziećm i, ciesząc się ciep łem wio sen n eg o wieczo ru , co tro ch ę p rzy g asiło we m n ie p o czu cie zag ro żen ia atak iem ze stro n y d wu k ro tn ie zm arłeg o zo m b i z b ag n etem , ale m ó j to warzy sz fig u ro wał n a liście p o szu k iwan y ch p rzez sam o Nieb o , więc d o p ełn eg o relak su b y ło m i d alek o . – No d o b ra – zaczął Sam , g d y się p rzy g ląd aliśm y , jak jak iś facet u siłu je n au czy ć sweg o ewid en tn ie u p o śled zo n eg o u m y sło wo p sa ap o rto wan ia p iłeczk i ten iso wej. – Zło ta m y śl n u m er jed en . Ty lk o d eb il m o że p o wied zieć: wró g ch ce m n ie zab ić, więc m u to u łatwię, p ak u jąc się n a jeg o teren . Pró b a zak rad n ięcia się d o Piek ła to n ajd u rn iejszy z two ich zad ziwiająco d u rn y ch p o m y słó w w całej k arierze. Wiesz o ty m , p rawd a? – Nie wiem , co in n eg o m ó g łb y m zro b ić, Sam . Nie m o g ę jej p o p ro stu tam zo stawić. Elig o r też n ie d a m i sp o k o ju , jak wid ać. – Wied ziałem , że p o wiesz co ś w ty m sty lu . – Sam ariel wy d ał p o m ru k iry tacji i zn iecierp liwien ia. – Ty lk o jak się tam d o stan iesz? A jeszcze lep iej, jak ją stam tąd wy p ro wad zisz? Ch o lera, n awet g d y b y cała m asa cu d ó w u ło ży ła ci się jed en n a d ru g im i o b ie te rzeczy b y ci wy p aliły , to g d zie ch cesz ją tu p rzed n im sch o wać, co ? – Zg ad za się, m am to n ę p ro b lem ó w. M iałem n ad zieję, że ty m i p o m o żesz n iek tó re ro związać. Zn ó w sk wito wał to g n iewn y m p ry ch n ięciem godnym h ip o p o tam a. – Czło wiek u , to d alece wy k racza p o za m o je k o m p eten cje! Ale zg ad zam y się, że p o m y sł wk ro czen ia Bo b b y ’eg o Do lara d o Piek ła m o żn a zaliczy ć d o p o ro n io n y ch , n ie? Bo n ie p rzetrwałb y ś tam

d ziesięciu sek u n d . – A co z ciałam i, k tó re m acie d o d y sp o zy cji? Zn aczy , wy tam w Trzeciej Dro d ze. – Brach u , Kefas d ał m i d o stęp ty lk o d o jed n eg o i w k o n k retn y m celu : żeb y jak o ś u wiary g o d n ić tę całą h isto rię z M ag am i. – Sam m ó wił o Sto warzy szen iu M ag ó w, g ru p ie zb u n to wan y ch an io łó w, k tó rzy werb o wali d u sze d o Trzeciej Dro g i, altern aty wn eg o wo b ec tan d em u Nieb o – Piek ło sty lu ży cia p o zag ro b o weg o . – Z p rzeb ran ia za wieleb n eg o d o k to ra Hab arieg o n ie m iałb y ś więcej p o ży tk u n iż z własn ej zak azan ej g ęb y . Zresztą g d y b y ś n awet sk o m b in o wał jak ieś ciało d o n arzu cen ia n a g rzb iet, to n ib y jak ch cesz tam wejść? Bram ci u n ich d o statek , ale jeszcze więcej p rzy n ich strażn ik ó w. Zn u d zo n y ch , wred n y ch cerb erk ó w, k tó rzy za ży cia b y li p sy ch o p aty czn y m i m o rd ercam i, a teraz n a d o d atek n ie m u szą się o b awiać Piek ła, b o ju ż w n im są, n ie? I to jak o fu n k cy jn i! – Tak , tak , k ap u ję. Nie m u sisz m i ty m n acierać m ó zg u , stary . Co ś tam wy m y ślę. – Wiele p ask u d n y ch sy tu acji zaczęło się o d ty ch właśn ie trzech słó w, Bo b , ale p o d ejrzewam , że ta p o b ije n a g ło wę n awet twó j b ajeczn ie p o p iep rzo n y rek o rd . Sam wstał, d ał m i n u m er telefo n u , p o d k tó ry m m o g ę g o zastać b ez p o trzeb y tłu czen ia się p rzez całe m iasto d o Sh o relin e, i so b ie p o szed ł. Zo stałem jeszcze w „Gwieźd zie Ran g u n u " jak iś czas, sącząc p iwo i ro zm y ślając. Szu k ając p o m o cy , zawio d łem się i n a Sam ie, i n a sio strach So lly h u ll. M u siałem p o szu k ać in n ej d ro g i. By ć m o że ro związan ie zn ajd ę u Po łam ań ca, ale i z ty m b y ł p ro b lem : m iałem ju ż d o n ieg o jed n o k o szto wn e i p rio ry teto we p y tan ie o Śm iszk a, g d y ż wiele

wsk azy wało n a to , że p ręd zej zg in ę z jeg o b ag n etem w o czo d o le n iż z rąk p sy ch o p aty czn y ch p o g ran iczn ik ó w Piek ła. Na d ru g ie zwy czajn ie n ie b y ło m n ie teraz stać. In n eg o wy jścia jed n ak n ie wid ziałem .

Dziewięć Taniec-wywijaniec

L

u b ię p ro wad zić wó z. Związan e z ty m czy n n o ści wy k o n u je się p rak ty czn ie o d ru ch o wo , u m y sł więc m a wted y sp o ro wo ln y ch m o cy p rzero b o wy ch n a g łęb o k ie ro zważan ia. Gd y b y k to ś k azał m i u siąść i d u m ać, ju ż wk ró tce m ó g łb y m m y śleć ty lk o o ty m , jak m ęczy m n ie b ezczy n n e sied zen ie; za k iero wn icą n ato m iast m o g ę to ro b ić g o d zin am i. No i p o d czas jazd y , jeśli ak u rat n ie szu k ają m n ie szefo wie alb o jak aś b estia z Piek ła ro d em , n ik t m i p rzy n ajm n iej n ie p rzeszk ad za. Wied ziałem , że telefo n n ie zad zwo n i, sk o ro jestem zawieszo n y , a jeśli Śm iszek n ie sk o m b in u je so b ie szy b szej fu ry n iż stary fu rg o n VW, to n a au to strad zie m n ie n ie d o p ad n ie. Jech ałem więc so b ie n a p ó łn o c, zato p io n y w m y ślach . Sam n atu raln ie m iał rację: cały ten p o m y sł z wy p ad em d o Piek ła jest tak k rety ń sk i, że n ik o m u p rzy zd ro wy ch zm y słach n awet b y d o g ło wy n ie p rzy szed ł. Nie b ez p o wo d u walczy m y z ty m i facetam i o d jak ieg o ś m ilio n a lat lu b d łu żej – i n ie ch o d zi o to , że n ie p o d o b a się n am ich h y m n n aro d o wy . Ch cą n as zn iszczy ć i d ążą d o teg o k o n sek wen tn ie d zień za d n iem . Ale włam ać się tam d o n ich ...? To tak , jak g d y b y Ży d k o n ieczn ie ch ciał się d o stać d o Bu ch en wald u . M o że się jak o ś u d a – ale co p o tem ? Wy b o ru jed n ak n ie m iałem . Zresztą n awet g d y b y m zrezy g n o wał, wciąż m u siałb y m szu k ać sp o so b ó w u p o ran ia się ze Śm iszk iem , k tó ry p o m im o m ik rej p o stu ry i p refero wan ej b ro n i wy m ag ającej

b ezp o śred n ieg o

zwarcia

o k azał

się

ch o lern ie

g ro źn y m

p rzeciwn ik iem . Jak n ib y u k atru p ić k o g o ś, k to ju ż d ru g i raz p o wstał z m artwy ch ? Z g ło wą p ełn ą tak ich i in n y ch ró wn ie weso ły ch m y śli, p rzy ak o m p an iam en cie g en ialn y ch so ló wek Elm o re’a Jam esa su n ąłem p rzez ziem ię n iczy ją d ro b n y ch o sied li ro zciąg n ięty ch wzd łu ż p ó łwy sp u o d San Ju d as k u p ó łn o cy , aż d o tarłem d o o p u szczo n ej strefy p rzem y sło wej n a sk raju Bay v iew, p o łu d n io wej d zieln icy San Fran cisco . Nie zn ałem d o k ład n eg o ad resu Po łam ań ca, wied ziałem jed n ak , że zn ajd ę g o g d zieś w b eto n o wy ch trzewiach teg o u ro czeg o zak ątk a. Bay v iew zam ieszk u ją czarn o sk ó rzy d awn iej zatru d n ien i w tu tejszy ch sto czn iach ; d ziś, g d y p racy ju ż n ie m a, trzy m a ich tam ty lk o tward a rzeczy wisto ść ek o n o m iczn a d o sp ó łk i z u p rzed zen iam i raso wy m i. To b ied n a sp o łeczn o ść, o k reślo n a b ard ziej p rzez to , co in n i o n iej m y ślą, n iż p rzez co k o lwiek in n eg o , p rzy tu łek stary ch i słab y ch . I p ewn ie d lateg o Po łam an iec n ig d y się stąd n ie wy p ro wad ził. Pierwszy zn ak , ch arak tery sty czn e g raffiti, sp o strzeg łem n a b eto n o wy m wsp o rn ik u . Wy g ląd ało to jak k o lu m n a d ru k o wan y ch „D", alb o , jeśli k to wo li, jak wid o k z lo tu p tak a n a rząd ek ciężarn y ch ch ó rzy stek :

Wtajem n iczen i wied zą, że to d wie litery B, o d k sy wy „Bro k en Bo y " – Ch ło p iec Po łam an iec. Zn aczy d o b rze trafiłem . On się w ten en ig m aty czn y sp o só b rek lam u je. Nie m a wielu k lien tó w i n ie zależy m u n a p o d b ijan iu ry n k u , ale jeśli ju ż k to ś p o trzeb u je jeg o u słu g , to z reg u ły jest to p iln a p o trzeb a, szy ld więc się p rzy d aje. Zap ark o wałem i zam k n ąłem wó z, staran n ie sp rawd ziłem , czy n a p ewn o wszy stk ie d rzwi i b ag ażn ik są zab lo k o wan e, p o czy m ru szy łem szu k ać m iejsca z więk szą ilo ścią BB. Tro ch ę to p o trwało , ale w k o ń cu g d zieś n a p ó łn o c o d Bay v iew Park zn alazłem trzy tak ie b azg ro ły n a ty m sam y m filarze estak ad y d ro g o wej, a co ważn iejsze, n a żelb eto wy m b lo k u sied ział tam so b ie m u rzy ń sk i d zieciak , m o że d ziesięcio letn i, i zab awiał się rzu can iem m o n et o słu p . Gd y się zb liżałem , o b serwo wał m n ie k ątem o k a, n ajwy raźn iej starając się o cen ić sto p ień p o ten cjaln eg o zag ro żen ia. – Hej, m ały ! – zawo łałem , p o d szed łszy d o ń n a trzy m etry . – Szu k am Po łam ań ca. Sm ark acz o b rzu cił m n ie szy b k im , ale zd ecy d o wan ie p o g ard liwy m

sp o jrzen iem i wró cił d o p rzerwan eg o zajęcia. – Zaro b isz p iątak a, jeśli m n ie d o n ieg o zap ro wad zisz. Jesteśm y stary m i k u m p lam i. – Aż tak stary ch k u m p li to o n n ie m a – m ru k n ął d o słu p a. – Do b ra, w tak im razie sk o cz sam d o n ieg o i zap y taj. Po wied z m u , że Bo b b y Do lar ch ce się z n im wid zieć. Będ zie wied ział, o k o g o ch o d zi. M ały p rzy jrzał m i się u ważn iej, p o czy m zeb rał m o n iak i i stan ął p rzed e m n ą z ręk am i wb ity m i w k ieszen ie, k u ląc ram io n a p rzed d o k u czliwy m zim n y m wiatrem . M arzec we Frisco b y wa jak g d zie in d ziej g ru d zień . Ch ło p ak n ie ru szał się z m iejsca, aż w k o ń cu sk u m ałem , w czy m rzecz, i wy jąłem z k ieszen i p ięcio d o laró wk ę. Nie p o d szed ł, więc p o ło ży łem ją n a stary m wiad rze p o farb ie i p rzy cisn ąłem k am ien iem , żeb y jej n ie zwiało . Co fn ąłem się o p arę k ro k ó w. Ostro żn ie p o d n ió sł b an k n o t, n ie sp u szczając m n ie z o k a n iczy m k o cu r p rzy jm u jący jed zen ie o d o b ceg o . Ob ró cił się n a p ięcie i sp rin tem wsp iął n a p o b lisk ą sk arp ę, szy b k o zn ik ając m i z p o la wid zen ia. Usiad łem n a o d wró co n y m wiad rze, g o tó w n a d łu g ie o czek iwan ie, ale wid ać u Po łam ań ca słab y b y ł d ziś ru ch w in teresie, b o ch ło p iec wró cił p o n iesp ełn a d ziesięciu m in u tach . – Ch o d ź! – Po d rzu tem zak ap tu rzo n ej łep ety n y wsk azał m i k ieru n ek . Dro g a, b ard ziej p rzy p o m in ająca to r p rzeszk ó d , wio d ła p o d g ó rę m ięd zy zasp am i n awian eg o p iask u i śm ieci, p rzez starą ch ło d n ię zasłan ą p o szarp an y m i o p ak o wan iam i i fo lią o ch ro n n ą, a p o tem k an ałem b u rzo wy m , w k tó ry m m u siałem się p o ru szać n a czwo rak ach . Naszła m n ie m y śl, że jestem n ad er wd zięczn y m

o b iek tem n ap ad u rab u n k o weg o – ale có ż, Po łam an iec to n ie firm a k o n su ltin g o wa z eleg an ck ą recep cją; in aczej się d o n ieg o d o stać n ie m o żn a. Brn ąłem za zwin n y m d zieciak iem p rzez ten lab iry n t tak d łu g o , że g d y b y m ch ciał zap am iętać d ro g ę, p ewn ie ju ż d ałb y m za wy g ran ą. W k o ń cu wy n u rzy liśm y się n a jeszcze ciem n iejsze, b ard ziej o b sk u rn e wy wiejewo p o d in n y m o d cin k iem estak ad y , tu ż p rzed zard zewiały m i stalo wy m i d rzwiam i. Wy g ląd ały n a zap ieczo n e n a am en , ale o two rzy ły się b ez p ro b lem u , o d słan iając p ro wad zące w d ó ł sch o d y . M ó j p rzewo d n ik wy d o b y ł z k ieszen i latark ę i p o p ro wad ził m n ie w ciem n ą czelu ść n iczy m k arło waty Werg iliu sz. Ścian y tu n elu u p strzo n e b y ły p rzerd zewiały m i sk rzy n k am i b ezp ieczn ik o wy m i ze sterczący m i z n ich k ik u tam i k ab li. Po k ilk u zak rętach d zieciak p rzy stan ął, o d su n ął się n a b o k i d ał m i zn ak , żeb y m szed ł d alej. Gd y g o m in ąłem , zg asił latark ę i wszy stk o sp o wiła n iep rzen ik n io n a ciem n o ść. – Kto id zie? – o d ezwał się in n y g ło s, ewid en tn ie jeszcze p rzed m u tacją. – Swó j czy wró g ? – Co to jest, u lich a, g an g Pio tru sia Pan a? – o d p o wied ziałem p y tan iem . – To ja, Bo b b y Do lar. Po wied zcie m u , że jestem . Jed n a p o d ru g iej zap ło n ęły latark i. Każd ą trzy m ał ch ło p ak m n iej więcej w ty m sam y m wiek u co m ó j cicero n e. Wy g ląd ało to n ap rawd ę jak b iwak zu ch o wy w wieczó r o p o wieści o d u ch ach . By ło n awet co ś w ro d zaju o g n isk a: p rzen o śn y g rill z p o k ry wą, sp o d k tó rej sączy ł się czerwo n y b lask o d ro zżarzo n y ch węg li. Jed en z n ich p o d szed ł i strącił ją k o p n ięciem – i n ag le wszy stk o stało się d o b rze wid o czn e. Nie b y ło tam wp rawd zie zb y t wiele d o o g ląd an ia: o t, k ilk u ch ło p có w w wilg o tn y m , wstrętn y m lo ch u .

– M am n ad zieję, że wen ty lacja jest tu wy starczająca n a ten ru szt – p o wied ziałem . – In aczej wszy scy tu k ied y ś p ad n iecie o d czad u . – O n as się n ie m artw. – Najwy ższy z n ich wy stąp ił n ap rzó d . Prawd o p o d o b n ie n ie m iał jed n eg o o k a, g d y ż p rzewiązał je b an d an k ą. Ty lk o p atrzeć, jak zjawi się sam k ap itan Hak . – Sk ąd m am y wied zieć, że to n ap rawd ę ty ? – Po za ty m , że wied ziałem , jak was zn aleźć? Nie wiem . Sp ró b u jcie zap y tać o n azwisk o p an ień sk ie m o jej m am u si. – Ale m y g o i tak n ie zn am y . – Jed n o o k i zm arszczy ł b rew. – Ja też n ie, więc m am y rem is. Słu ch ajcie, m am fo rsę i sp ieszy m i się. Czy m o g ę ju ż się sp o tk ać z Po łam ań cem ? – Hej – rzu cił k o n wersacy jn y m to n em in n y z m alcó w. – Sk o ro m a fo rsę, to czem u b y g o n o rm aln ie n ie o sk u b ać? – Zam k n ij się, k u rd e! – o sad ził g o Jed n o o k i. – Nie wiesz, z k im zad zierasz. Zo b aczę, czy jest g o to wy – d o d ał, zwracając się d o m n ie. Przez p o m ieszczen ie p rześlizn ął się – n ie zn ajd u ję lep szeg o o k reślen ia – czy jś szep t, cich y i świszczący d źwięk , o d k tó reg o wło sy zjeży ły m i się n a g ło wie. Po trwało ch wilę, zan im d o tarło d o m n ie zn aczen ie słó w: – W p o rząd k u , d awajcie g o tu . By ł to g ło s d u ch a, i to n ie tak zd ro weg o i p ełn eg o ży cia jak sio stry So lly h u ll. Sied ział w ro g u n iewielk iej k an ciap y p rzy g łó wn y m o d cin k u tu n elu . Uzm y sło wiłem so b ie, że m ijałem p o d ro d ze jej d rzwi. Jed y n y m źró d łem światła b y ła sto jąca p rzy n im n a p o sad zce sam o ch o d o wa latark a awary jn a, rzu cająca n a ścian ę jeg o wielk i cień . Ch ło p iec led wo wy p ełn iał wó zek in walid zk i. Sch u d ł, o d k ąd g o o statn io wid ziałem , i jak b y zm alał, ch o ć w p rzed ziale wiek o wy m o d

d ziewięciu d o cztern astu lat – ty lk o ty le o n im wied ziałem – raczej się ro śn ie. Po łam an iec p rzek ręcił g ło wę, ab y lep iej m n ie wid zieć. Od sam eg o p atrzen ia n a n ien atu raln e wy g ięcie jeg o szy i p o czu łem b ó l w k ark u . Jeżeli u m iecie so b ie wy o b razić sk rzy żo wan ie Step h en a Hawk in g a z p o p arzo n y m p ająk iem , to tak to m n iej więcej wy g ląd ało – ty lk o że jeg o sk ó ra m iała zd ro wy , ró żo wy o d cień jak u n o wo n aro d zo n ej m y szk i, a z b ły szczący ch o czu b iła in telig en cja i p rzen ik liwo ść. – Cześć, Bo b b y , m iło cię zn ó w wid zieć. – Gło s m iał b ard ziej m ięk k i, n iż p am iętałem , m n iej d źwięczn y . – Dawn o cię tu n ie b y ło . – Fak t. Bo wid zisz, ja ju ż o d lat n ie jestem w Harfie. – Ostatn im razem ci to n ie p rzeszk o d ziło . Wo lałb y m n ie ro zwijać teg o tem atu . M o że k ied y in d ziej wam o p o wiem . – M o żesz m i p o m ó c, BB? – Nag le zro b iło m i się g łu p io . – Dasz rad ę? – Ja? – Gło wa m u się zach wiała, p ierś zafalo wała. Po łam an iec się śm iał, ale m im o p an u jącej w tu n elu g ro b o wej ciszy n ie b y ło teg o sły ch ać. – Jeszcze n ie b y łem w tak d o b rej fo rm ie. Bieg am szy b ciej, sk aczę wy żej. Saty sfak cja g waran to wan a. – Zm ierzy ł m n ie ty m i lśn iący m i o czy sk am i. – Ty się o m n ie n ie m artw, Bo b b y . Zab rzm iało to jak p ierwszy czło n zd an ia zło żo n eg o , zak o ń czo n eg o zwro tem : „b o i tak n ic to n ie d a". I tak a jest p rawd a: szara strefa m ięd zy n am i, tam ty m i z Do łu i zwy k ły m i lu d źm i p ełn a jest in d y wid u ó w w ro d zaju Ch ło p ca Po łam ań ca, wy rastający ch i więd n ący ch jak ch wasty w szp arach tro tu aru . – W p o rząd k u , ale n ajp ierw m u szę ci co ś wy jaśn ić... – zacząłem . – Najp ierw szm al.

– Pam iętam zasad y . – Wy ciąg n ąłem z k ieszen i p rzy g o to wan y zwitek b an k n o tó w i zd jąłem g u m k ę. – No m in ały d o d wu d ziestk i. Są wp rawd zie n o we, ale two i p o m ag ierzy b ęd ą u m ieli je tro ch ę sp aty n o wać. Przez ch wilę m iałem wrażen ie, że jeg o sp asty czn a ręk a się wy ciąg n ie p o p ien iąd ze w d awn y m o d ru ch u , ale Po łam an iec zawo łał Jed n o o k ieg o (n a im ię m iał, jak się o k azało , Tico ), p o lecił m u je wziąć o d e m n ie i wło ży ć d o sch o wk a, a p o tem śled ził o d ch o d ząceg o wzro k iem . – To d o b re d zieciak i – m ru k n ął p ro tek cjo n aln y m to n em k o g o ś starszeg o o d n ich o całe d wa czy trzy lata. – Op iek u ją się m n ą. Przez o k am g n ien ie u sły szałem w n im d zieck o , jak im m ó g łb y b y ć, g d y b y n ie jeg o d ary i p rzeszło ść: sam o tn e i ch o re, m arzące o ty m , b y m ó c wy jść się p o b awić z ró wieśn ik am i. To b y ło tro ch ę jak n ag ły cio s w d o łek . Po ch wili Tico wró cił z d wo m a k o leg am i i zaczęli p rzy g o to wy wać szefa d o p racy . Gd y p rzy wiązy wali g o d o ap aratu ry (b y ło to właściwie zwy k łe u rząd zen ie d o ćwiczeń siło wy ch , k tó re m u sieli k ied y ś p rzy targ ać tu z n o rm aln eg o świata), p rzy łap ałem się n a m y ślen iu o ty m , sk ąd się o n i wszy scy tu wzięli i jak ie p o k ręco n e h isto rie sp lo tły ich d ro g i. Po łam an iec b y ł z n ich n ajd ziwaczn iejszy , ale i o n im n ie wied ziałem d u żo więcej n iż o reszcie. Nawet Tłu ścio ch n ie p o trafił o d g rzeb ać jeg o p rawd ziweg o im ien ia i n azwisk a. Kied y k to k o lwiek z n as o n im w o g ó le u sły szał, ju ż b y ł ty m d ro b n y m , p o k ręco n y m d zieciak iem o b d arzo n y m n ad n atu raln y m i u m iejętn o ściam i, k tó re sp rzed awał, b y u trzy m ać sieb ie i swó j g an g m ało lató w. Oczy wiście k ażd y d ar m a swo ją cen ę. Po łam ań co wi p rzy szło

zap łacić d o ść sło n o . Po m o cn icy n ajp ierw o m o tali m u to rs i k o ń czy n y b an d ażem elasty czn y m , jak i sto su je się n a zwich n ięcia, aż w k o ń cu zaczął p rzy p o m in ać p acjen ta z d o wcip ó w ry su n k o wy ch . Po tem p rzy tro czy li g o d o m aszy n y węży k am i ch iru rg iczn y m i. Z p rzy jem n o ścią p atrzy łem n a ich d elik atn e, n iem al czu łe ru ch y p o d czas tej o p eracji, n iczy m u k ap łan ó w szy k u jący ch się d o m ag iczn eg o o b rzęd u . Wszy stk ie węzły zo stawili lu źn o zawiązan e z wy jątk iem teg o , k tó ry p rzy trzy m y wał jeg o czo ło . Po łam an iec wo d ził za n im i wzro k iem , ły sk ając w p ó łm ro k u b iałk am i o czu , ale wid ziałem , że jest sp o k o jn y . Ro b ił to ju ż w k o ń cu n ie raz. – Hej, Bo b b y ! – o d ezwał się. – Wiesz, Kay sh awn ... ten , k tó ry cię p rzy p ro wad ził z czu jk i... – M ó wił tak cich o , że m u siałem się n ach y lić, b y d o b rze sły szeć. – Przy szed ł d o m n ie, b o ch ciał się n au czy ć tań czy ć. Kap u jesz? Sły szał o m n ie, ale m y ślał, że tu się u p rawia b reak d an ce. Nie b ard zo wied ziałem , co n a to o d rzec. Tico p rzy n ió sł z p rzy leg łeg o p o m ieszczen ia zap alo n ą lam p ę n afto wą n a wy szczerb io n y m talerzu . – Ale ty za d o b rze n ie tań czy sz, co , szefie? – M y lisz się – o d p arł Ch ło p iec. – Tań czę wręcz świetn ie, ty lk o n ik t z was n ie m o że teg o wid zieć. Tico zm ru ży ł jed y n e o k o i sy p n ąwszy w k lo sz lam p y szczy p tę jak ieg o ś p ro szk u , p o stawił ją n a p o d ło d ze p rzed m aszy n ą. W ty m m ig o tliwy m świetle Po łam an iec p rzy p o m in ał p o g ań sk ieg o b o żk a. Lam p a zaczęła isk rzy ć i tro ch ę k o p cić, a p ło m ień z p o m arań czo weg o zro b ił się n ieb iesk i. Ch ło p ak co fn ął się i p rzy cu p n ął p o d ścian ą z in n y m i.

– Po wied z, co ch cesz wied zieć, Bo b b y . Wted y p o k ażę ci swó j tan iec. Wid ziałem to ju ż p rzed tem . Rzecz iście fascy n u jąca. Czy warta d wó ch k awałk ó w? To b ęd zie zależało o d teg o , z czy m stąd wy jd ę. Op o wied ziałem m u więc o Śm iszk u , jeg o zwęg len iu n a m o ich o czach w m ag iczn ej an ielsk iej sieci i o n ied awn y ch atak ach n a m n ie i San d ersa. – To d ziwn e... – wy ced ził. – Bard zo d ziwn e... Kan ciap a sk ąp an a w b lad o n ieb iesk im świetle wy g ląd ała jak fo to s z g an g stersk ieg o film u z lat czterd ziesty ch . Jed y n y m i ru ch o m y m i elem en tam i b y ły filo wan ie p ło m y k a n aftó wk i i k ró tk ie, szarp an e d rg n ięcia g ło wy Po łam ań ca n a ciasn ej u więzi, jak b y jeg o ciało zd ecy d o wało się n a p ró b ę u cieczk i, g d y m ó zg zajęty jest m ó wien iem . – Ale p o m ieszan ie... Tru d n o wy czu ć... Kto k u p u je?... Kto sp rzed aje?... – Ch wilam i ściszał g ło s, to zn ó w m ó wił wy raźn iej, ale jak b y g d zieś z b ard zo d alek a. Gałk i o czn e p rzewracały się p o d zam k n ięty m i p o wiek am i. – Drab in a z p o wy łam y wan y m i szczeb lam i. M ask u je... Nie, to o n m u si... M astem a? Stwó rcy i jeszcze więcej d ro b n y ch , ty g ry sich jasn y ch światełek . Światło b iałe jak p ap ier. Białe, k ied y ty ... p o d czas g d y ty ... Ch ło p iec n ag le u rwał, g ło śn o wciąg n ął p o wietrze i szczęk a g wałto wn ie m u się wy k rzy wiła, jak b y p o m o cn y m cio sie wielk iej, n iewid zialn ej p ięści. Wid ziałem ju ż, co się z n im d zieje p o d czas tak ich sean só w, ale ty m razem wy g ląd ało to jak o ś in aczej. Przez ch wilę zwisał b ezwład n ie n a k ręp u jący ch g o więzach . Nasu n ęło m i się sk o jarzen ie z wy czerp an y m m o ty lem d o p o ło wy wy d o b y ty m z k o k o n a. Tico i k tó ry ś z k o leg ó w n awet p o d erwali się, b y d o ń d o sk o czy ć, ale Po łam an iec cich y m , acz d o b rze sły szaln y m

sy k n ięciem o sad ził ich n a m iejscu . Nieb iesk i p ło m y k zach y b o tał się o d ich n ag łeg o ru ch u , a g d y się u sp o k o ił, Po łam an iec o d zy sk ał g ło s. – So rk i, Bo b b y – wy ch ry p iał. – Nic z teg o n ie b ęd zie. Co ś... – Przez ch wilę łap ał o d d ech . – Co ś m i n ie p o zwala. Co ś siln iejszeg o ... zn aczn ie siln iejszeg o o d e m n ie. Niech to szlag . Dla m n ie b y ł to k o lejn y d o wó d , że wziął m n ie n a celo wn ik Elig o r alb o k to ś ró wn ie b lisk o szczy tu łań cu ch a p o k arm o weg o . Czy m o że to b y ć k to ś, k o g o o to w o g ó le n ie p o d ejrzewałem ? Na p rzy k ład ten tłu sty su k in sy n , arcy k siążę Sitri, k tó ry z tak ą saty sfak cją sk o rzy stał z m o żliwo ści d o ło żen ia jed n o cześn ie m i i Elig o ro wi? Ale jeżeli to o n n asłał n a m n ie zo m b i, to sp rawa jest o wiele b ard ziej sk o m p lik o wan a, n iż m i się d o tąd wy d awało . Nie, wszy stk o raczej wsk azu je n a b y łeg o k o ch an k a i ak tu aln eg o p o ry wacza Caz. Sk o ro zaś Po łam an iec n ie p o trafi zd o b y ć d la m n ie żad n y ch in fo rm acji o Śm iszk u , to zn aczy , że ten n ieu m arlak d alej b ęd zie n a m n ie p o lo wał, a ja m o g ę się b ro n ić ty lk o ślep ą im p ro wizacją. Jak d łu g o m o że m i się to u d awać? No d o b ra. Jeśli Śm iszek m iał jak iś d iab elsk i im m u n itet in fo rm acy jn y , to p o zo staje m i ty lk o trzy m ać się starej sp o rto wej zasad y , że n ajlep szą o b ro n ą jest n iezły atak . – Ale n ad al wisisz m i o d p o wied ź – o zn ajm iłem m ej wy ro czn i. – Tak ? M im o że sk o p an o m i ty łek za m ieszan ie się w two je sp rawy ? Wy g ląd ał jak o sk u b an y k u rczak p o o b u d zen iu z letarg u , ale n ie m iałem wy jścia. M u siałem b y ć tward y . – Jesteś m i win ien in fo rm acje, d zieciak u . Nie stać m n ie n a p łacen ie d wó ch ty sięcy b ak só w ty lk o za p o d ziwian ie teg o m ajsterszty k u arch itek tu ry wn ętrz.

– Wred n y z cieb ie ty p , Bo b b y . – Ro ześm iał się. W k ącik u u st p o zo stała m u k ro p la ślin y . – Co ch cesz wied zieć? Po p atrzy łem n a jasn e o czy i ciem n e twarze jeg o p o d wład n y ch . Zu p ełn ie jak szereg szo p ó w. – Od eślij swo ich k u m p li. To ro zm o wa n ie n a u ży tek p u b liczn y . M u siał wy k o n ać jak iś g est, k tó ry p rzeo czy łem , g d y ż Tico i ferajn a zm y li się o d razu . M u szę p rzy zn ać, że d o b rze ich wy tren o wał. Niezłe o siąg n ięcie jak n a trzy d ziesto k ilo wy k łęb ek łach m an ó w n iezd o ln y stan ąć o własn y ch siłach . Kied y zn ik n ęli, p o d szed łem b liżej. Nawet w ty m b eto n o wy m sch ro n ie wo lałem n ie m ó wić o ty m za g ło śn o . Dziwn e, b o w b eczce śm iech u w Sh o relin e g ad ałem z Sam em b ez żad n y ch o b aw. Teraz jed n ak n ag le p o czu łem jak iś ciężar – m o że p rzesąd u , a m o że zwy czajn ie u świad o m ien ia so b ie, n a co się n ap rawd ę p o ry wam . – M u szę wied zieć, jak się d o stać d o Piek ła.

Dziesięć Łagodny szary człowiek

T

rwało to d łu żej n iż zazwy czaj. M o żliwe, że p ierwsza p ró b a g o wy czerp ała alb o też in fo rm acja o k azała się n ad er tru d n a d o zd o b y cia – w k ażd y m razie Po łam an iec m ęczy ł się jak k o ń p o d g ó rk ę, a wid ać b y ło , że jest jeszcze d alek o o d celu . Najp ierw p o p ro stu wy łączy ł się jak p acjen t p o p o d an iu n ark o zy , p ły n n ie p rzech o d ząc o d zwy k łej ro zm o wy d o b ezsen so wn eg o sło wo to k u , ale to b y ła o statn ia w m iarę n o rm aln a rzecz, jak ą wid ziałem . Bard zo szy b k o zaczął d y g o tać i szarp ać się w swy m fitn esso wy m p ręg ierzu , a p o tem zeszty wn iał jak w atak u p ad aczk i z zęb am i o d sło n ięty m i jak u k o ścio tru p a i ty lk o p o liczk i wy d y m ały m u się reg u larn ie w ry tm wy d ech ó w i jęk ó w b ó lu . Ko n wu lsje b y ły siln iejsze, n iż jeg o wątła k o n stru k cja m o g ła wy trzy m ać. Usły szałem wy raźn ie, jak p ęk a m u żeb ro : o k ro p n y , p rzy tłu m io n y trzask , ale jeszcze g o rsze b y ło to , że n awet n ie k rzy k n ął – jak g d y b y b ru taln e ro zerwan ie tk an ek led wo d o tarło d o świad o m o ści – ty lk o p o wo li zam k n ął o czy . Ostatn im razem też b y ło z n im źle, teraz jed n ak wy g ląd ało to jeszcze g o rzej i zu p ełn ie in aczej. Nie wiem , co Po łam an iec ro b i czy d o k ąd o d ch o d zi p o d czas ty ch sean só w – jeg o tan iec-wy wijan iec p o zo staje d la m n ie k o m p letn ą zag ad k ą – ale m o żecie m i wierzy ć n a sło wo , że żad en p rzed zierający się p rzez d żu n g lę węd ro wiec an i wsp in acz atak u jący h im alajsk ie szczy ty n ie m ęczy się i n ie cierp i b ard ziej o d n ieg o . Ob serwo wałem

w b ezru ch u p rzez d o b re p ó ł g o d zin y , jak z wo ln a wije się i sk ręca w p o two rn y ch wy g ib asach , a k ręp u jące g o p rzezro czy ste węży k i n ap in ają się i lu zu ją n iczy m m ack i jak ieg o ś k o sm iczn eg o stwo ra. Przez ten czas jeszcze trzy k ro tn ie d o cierały d o m n ie o d g ło sy łam an y ch k o ści; m o że b y ło teg o i więcej, ale ty le u sły szałem . Cały czas, w k ażd ej sek u n d zie czu łem się jak o p rawca. Jak zro b iłb y k ażd y p o rząd n y czło wiek , p o n aszy m p ierwszy m sp o tk an iu p ró b o wałem zab rać g o z u licy i u m ieścić w jak im ś o d p o wied n im o śro d k u o p iek i, o n jed n ak an i ch ciał o ty m sły szeć. Ju ż raz w tak im m iejscu b y łem , p o wied ział, i n ig d y więcej. Do d ał też, że jeśli k ied y k o lwiek wezm ą g o siłą, m a ak u rat ty le wład zy w ręk ach , b y wep ch n ąć so b ie p ięść d o g ard ła i się u d ławić – i to właśn ie wted y zro b i. Uwierzy łem . Ty le że n ik t n o rm aln y n ie m o że p atrzeć n a to , co się z n im d zieje, i d o b rze się z ty m czu ć. Jak m ó wiłem , wiele o só b b y tu je w szarej strefie p o m ięd zy , i g d y się d o n iej trafia, tru d n o się d o m y ślić, jak ie tam p an u ją reg u ły . Po łam an iec w k o ń cu zn ieru ch o m iał i zwio tczał. Po d szed łem , b y g o o d wiązać o d m aszy n y , ale p o k ręcił g ło wą i szep n ął co ś, czeg o n ie d o sły szałem . Po ch y liłem się n ad n im n isk o . Od d ech m iał zask ak u jąco sło d k awy , cy n am o n o wy . – Zawo łaj... Tico ... Krzy k n ąłem d o czek ający ch n a k o ry tarzu p o m o cn ik ó w. Wp ad li d o p o m ieszczen ia jak zg ran y zesp ó ł p ielęg n iarsk i, d elik atn ie ro zsu p łu jąc więzy i m asu jąc m u b lad o ró żo we k o ń czy n y . Tico wy ciąg n ął strzy k awk ę, lecz Po łam an iec p o trząsn ął g ło wą. – Bo b b y ... Zn ó w m u siałem się n ach y lić, żeb y g o sły szeć.

– Zb u d o wali b ram ę... sp ecjaln ie d la cesarza... Przem k n ęło m i p rzez m y śl, że m ajaczy , o n jed n ak m ó wił d alej i wk ró tce zacząłem ro zu m ieć. Wy g ięty w zn ak zap y tan ia słu ch ałem rewelacji o m o ście Nero n a. Kied y Tico g o u śp ił, u rwisy o stro żn ie p rzeło ży ły g o n a k o c, żeb y zan ieść d o łó żk a. Jed n o o k i stan ął p o tem tu ż za m n ą z zało żo n y m i ręk am i, d ając d o zro zu m ien ia, że n ie m am tam ju ż czeg o szu k ać. Świd ro wał m n ie zły m sp o jrzen iem . – Kazałeś m u tań czy ć d wa razy – p o wied ział p rzez zęb y . – Nie p o k azu j się tu p rzez d łu g i czas. Nie b ard zo lu b ię, jak m i p y sk u je jed en asto letn i sm ark acz, ale m iał rację. Wzru szy łem ram io n am i i p o d ąży łem za Kay sh awn em d o wy jścia n a jasn y świat. W d ro d ze p o wro tn ej z Bay v iew n ie b y łem w n astro ju n a ży wą m u zy k ę w sty lu Jam esa, wrzu ciłem więc Ch et in Pa ris. Przejm u jące d źwięk i trąb k i Bak era świetn ie się n ad awały d la k o g o ś, k to właśn ie wy d ał m asę szm alu , żeb y p o zn ać sk o m p lik o wan ą i b ard zo b o lesn ą m eto d ę sam o b ó jstwa. Po d n io słem b o czn e szy b y i o d d ałem k ab in ę we wład an ie b lu eso wi. Więc n ap rawd ę się wy b ieram d o Piek ła? To ju ż wy k racza p o za p o jęcie sam o b ó jstwa. To tak , jak b y wy sm aro wać się m io d em i wsk o czy ć d o k latk i p ełn ej g ło d n y ch i sk łó co n y ch n ied źwied zi. Nawet zak ład ając, że zn ajd ę sp o só b , b y się zak raść n a Dó ł, czy jak iek o lwiek p rzeb ran ie wy trzy m a p ró b ę, zan im się d o stan ę w p o b liże Elig o ra... i Caz? Bo z teg o , co o Piek le wiem , tam tejsze szy ch y ży ją w sty lu , o jak im n awet zło ta m ło d zież rep u b lik ań sk a z San Ju d as n awet m arzy ć n ie m o że: k ażd y m a swo je u d zieln e k sięstwo , fo rtecę, p ry watn ą arm ię. Peru k a i d o k lejo n y wąs m n ie p rzez

to n ie p rzep ro wad zą. Gd y d o jech ałem n a p rzed m ieścia Ju d e, żo łąd ek p rzy p o m n iał m i d y sk retn ie, że o d ran a n ic n ie jad łem . Wy cieczk a d o Bay v iew p rzeciąg n ęła się d o p ó źn eg o p o p o łu d n ia, n a o b iad n ie b y ło czasu , a śn iad an ie też raczej lich e – a p o za ty m wreszcie m iałem tro ch ę wo ln ej k asy . W Piek le m i się raczej n ie p rzy d a, p o m y ślałem , a Orb an i tak p ewn ie zlicy tu je m o jeg o m atad o ra; zjech ałem więc z au to strad y n a Red wo o d Sh o res, g d zie zn am d ro g ą jap o ń sk ą restau rację n ad m o rzem . Kied y jed n ak p rzy szło zam awiać, stwierd ziłem , że właściwie n ie jestem b ard zo g ło d n y , p o p ro siłem więc ty lk o o p o rcję m ieszan ej tem p u ry i b u telk ę p iwa Sap p o ro . Ch ru p ałem k awałek p o k awałk u z ro ztarg n ien iem , p o zwalając m y ślo m k rąży ć swo b o d n ie, wp atrzo n y w o k n o , za k tó ry m m ewy u wijały się n ad p lażą. Pró b o wałem jak o ś tak so b ie to wszy stk o p o u k ład ać, żeb y wy szed ł d eseń in n y n iż „M asz p rzerąb an e", ale n ie m o g łem . Wy ch o d ziło n a to , że m am d o k ład n ie d wie o p cje: n ie ro b ić n ic i sk o ń czy ć z wb ity m w m ó zg szp ik u lcem Śm iszk a alb o zask o czy ć Elig o ra n a jeg o własn y m tery to riu m i jak w Dro d ze d o p iekła , p o k ręco n ej k o m ed ii z Cro sb y m i Ho p e’em , p ró b o wać u cieczk i z Caz z p o wro tem n a Ziem ię. W o b u p rzy p ad k ach n ie m o g łem liczy ć n a to , że w razie czeg o m o i szefo wie załatwią m i zm artwy ch wstan ie – w k o ń cu jestem zawieszo n y , p o d ejrzan y i w o g ó le n iewy g o d n y ze m n ie ty p . O tej p o rze lo k al b y ł p rawie p u sty , jad łem więc n iesp ieszn ie i ły k n ąłem jeszcze d wa p iwa, zan im zd ecy d o wałem się wracać d o ch ału p y . By ło jeszcze jasn o , ale sło ń ce co raz wy raźn iej ciąży ło k u swej n o cn ej k ry jó wce za wzg ó rzam i i cen tru m Ju d e p rzy k ry wały d łu g ie cien ie. Zm ierzch n ad ch o d ził tak szy b k o , że w k ilk an aście

m in u t tem p eratu ra w k am ien n y ch wąwo zach wo k ó ł Beeg er Sq u are sp ad ła o d o b re p ięć sto p n i. Ty m razem o czy wiście n ie p o wtó rzy łem n ied awn eg o b łęd u i d o jech awszy p o d d o m , o k rąży łem cały k wartał d wa razy , wy tężając wzro k w p o szu k iwan iu jak ich k o lwiek o zn ak zag ro żen ia. Po u licach k ręcili się ty lk o zwy k li o tej p o rze p rzech o d n ie: lu d zie p o p racy z teczk am i, to rb am i zak u p ó w alb o ju ż z p sam i n a sp acerze. Na wszelk i wy p ad ek zap ark o wałem p o p rzeciwn ej stro n ie jezd n i, a p rzez h o l p rzeszed łem n a ty le o stro żn ie, b y jeszcze n ie wy g ląd ać n a id io tę. Sk o ro Śm iszek n ajwy raźn iej wie, g d zie m ieszk am , p rzy p u szczaln ie p rzy jd zie m i zn ó w zwin ąć m an atk i i się p rzep ro wad zić, p o m y ślałem . Ch o lern y świat. Nawet n ie zd ąży łem o two rzy ć ty ch p aru k arto n ó w z m o im n ęd zn y m d o b y tk iem . Drzwi b y ły zam k n ięte tak , jak je zo stawiłem , co tro ch ę d o d ało m i d u ch a. Wch o d ząc, wsu n ąłem p isto let za p asek , żeb y m ieć wo ln e ręce n a wy p ad ek , g d y b y co ś się n a m n ie rzu ciło . Nic tak ieg o się jed n ak n ie stało – za to n a k an ap ie sied ział n iezn ajo m y facet. Efen k a n iem al sam a wsk o czy ła m i z p o wro tem w d ło ń . Bły sk awiczn ie wy celo wałem m u m ięd zy o czy i d o p iero wted y zacząłem rejestro wać jeg o wy g ląd . Nie b y ł to n a szczęście m ó j n ieu m arły p rześlad o wca, ale tak czy o wak n ik o g o w g o ścin ę n ie zap raszałem , ty m b ard ziej p o d m o ją n ieo b ecn o ść. Nig d y g o p rzed tem n ie wid ziałem : wiek śred n i, ry sy sem ick ie, szp ak o wata b ró d k a i zaawan so wan a ły sin a. – Co ś ty za jed en ? – sp y tałem . – Pro szę we m n ie n ie m ierzy ć – o d p arł z lek k ą d ezap ro b atą. – Nie m am zły ch zam iaró w. – To co tu taj ro b isz? Nie p rzy p o m in am so b ie, żeb y m zam awiał tę

wizy tę. – To p rawd a. Ale jestem two im p rzy jacielem . Ręce trzy m ał zło żo n e n a k o lan ach . M iał n a so b ie tan i b rązo wy g arn itu r i stalo wo szarą jesio n k ę – d ziwn y zestaw jak n a wio sn ę w Ju d e. Cały wy d awał się wręcz sk ro jo n y n a m iarę, żeb y sp rawiać wrażen ie n ieszk o d liweg o . Są w p rzy ro d zie stwo rzen ia, k tó ry m tak i właśn ie wy g ląd u łatwia zb liżen ie się w celach k o n su m p cy jn y ch d o n iczeg o n ie p o d ejrzewający ch o fiar. Sam tak ie n ap o ty k ałem i p ó k i co tak też zak walifik o wałem tę jeg o szarą łag o d n o ść, n ie o p u szczałem więc p isto letu . – Przy jacielem , p o wiad asz? To tro ch ę za m ało , b y m n ie p rzek o n ać, żeb y m cię n ie n aszp ik o wał sreb rem , zan im się ro zsiąd ę p rzed telewizo rem n a „Tan iec z g wiazd am i". Uśm iech m iał ty lk o o d ro b in ę wy razistszy n iż Po łam an iec. – Przejd źm y się tro ch ę, Bo b b y – zap ro p o n o wał, a wid ząc m o je wah an ie, p o wo li u n ió sł ręce. – Gd y b y m ch ciał ci co ś zro b ić, czy czek ałb y m tu n a cieb ie i zap raszał n a zewn ątrz? – Tak , g d y b y ś n a u licy m iał zaczajo n y ch k u m p li – o d p arłem , ch o ć to rzeczy wiście n ie m iało b y sen su . Od su n ąłem się n a b o k i d ałem m u zn ak , b y wy szed ł. Trzy m ałem się tu ż za n im ze sp lu wą p rzy ło żo n ą d o jeg o k ręg o słu p a, żeb y n ie zau waży ł jej n ik t n ad ch o d zący z p rzeciwk a. Wo lałem n iep o trzeb n ie n ie n iep o k o ić sąsiad ó w; wy starczy , że raz ju ż m n ie wid zieli b ru taln ie p o b iteg o . Kied y wy n u rzy liśm y się z h o lu n a u licę, ro zg ląd ałem się n a wszy stk ie stro n y , wy p atru jąc jeg o wsp ó ln ik ó w, o n jed n ak ty lk o zm ierzy ł m n ie sp o jrzen iem , w k tó ry m ro zczaro wan ie m ieszało się z lek k im ro zb awien iem . – Nap rawd ę m n ie n ie p o zn ajesz, Bo b b y ?

Gap iłem się n a n ieg o , ale ch o ć b y ło co ś zn ajo m eg o w jeg o sp o so b ie m ó wien ia, a n awet w d ro b n ej sy lwetce, n ie m o g łem g o z n ik im sk o jarzy ć. Przez g ło wę p rzem k n ęła m i m y śl, że m o że to b y ć m ó j d awn y d o wó d ca z Harfy , Leo Lo ch a w n o wy m wcielen iu , ale to n ie jeg o m i p rzy p o m in ał. Po za ty m Leo n ie b awiłb y się w tak ie p o d ch o d y : g d y b y n ap rawd ę wró cił, to n ajp ewn iej zastałb y m g o sied ząceg o n ie n a k an ap ie, ale o k rak iem n a m ej p iersi w śro d k u n o cy , z p y tan iem , czy zam ierzam tak się wy leg iwać d o p iep rzo n eg o p o łu d n ia. Sch o wawszy efen k ę d o b o czn ej k ieszen i m ary n ark i (ale wciąż z p alcem n a sp u ście), p o szed łem z n im d o M ain Street, g d zie sk ręciliśm y k u Beeg er Sq u are. Fo n tan n a p o śro d k u p lacu (m iejsco wi zwą ją „Rak ieto wy m Ju d ą", g d y ż jej cen traln y m elem en tem jest statu a n aszeg o p atro n a d łu ta Bu fan o , p o n iek ąd p rzy p o m in ająca p o cisk b alisty czn y ) to u lu b io n e m iejsce sp o tk ań ; wied ziałem , że n ik t n ie zwró ci tam n a n as u wag i, ale wo lałem m ieć lu d zi wo k o ło , d o p ó k i się n ie p rzek o n am , o co ch o d zi m o jem u g o ścio wi. Przy sied liśm y n a wo ln ej ławce. Zająłem m iejsce p ó ł m etra o d n ieg o , żeb y m u u tru d n ić ewen tu aln y atak . M u siał to d o strzec, g d y ż p o k ręcił g ło wą ze zn iecierp liwien iem . – Nad al n ic, Bo b b y ? A tak często ze so b ą ro zm awiam y ... Patrzy łem n ań z ro sn ącą iry tacją (i n ie b ez strach u ), g d y n ag le d o m n ie d o tarło , z k im m am d o czy n ien ia. – Arch an io ł Tem u el? – Ciiich o ! – Po d n ió sł p alec d o u st. – Nie m u sisz teg o wszy stk im o g łaszać. Nie m iałem p o jęcia, co p o wied zieć. By łem więcej n iż o szo ło m io n y . Wy żsi an io ło wie p o jawiają się n a Ziem i ty lk o

w wy jątk o wo ważn y ch sp rawach , a i wted y wy g ląd a to tak , jak b y n a two je u ro d zin y wp aro wała n ag le k tó raś z g wiazd Ho lly wo o d . Tem u el n ie n ależał wp rawd zie d o u zależn io n y ch o d ch wały , g lo rii i feerii – ale rzecz w ty m , że w o g ó le n ie p rzep ad ał za o d wied zin am i n a ty m n aszy m p ad o le, n ie m ó wiąc ju ż o m o im p o n u ry m zak ątk u Kłap o u ch eg o . – Co p an tu ro b i, szefie? – wy d u siłem wreszcie. – Czy to ... o ficjaln a wizy ta? – A jak m y ślisz? Przełk n ąłem ślin ę. Zazwy czaj n ie zap o m in am języ k a w g ęb ie, ale teraz n ap rawd ę b y łem w k ro p ce. Czy to zn aczy , że k to ś d o n ió sł im o m n ie i Caz? A m o że ch o d zi o p ió ro ? Czy żb y M u ł zjawił się tu p o to , b y d y sk retn ie u n ieważn ić m ó j k o n trak t? Palec d rg n ął m i n a sp u ście, ale to b y ł ty lk o o d ru ch . Jeżeli szefo stwo zad ecy d o wało o sk reślen iu m n ie z listy p łac, to p arę sreb rn y ch k u l i tak m i n ie p o m o że. – Czeg o o d e m n ie ch cecie? – sp y tałem w k o ń cu z b rak u lep szeg o p o m y słu . – Po d o b n o in teresu je cię wy cieczk a d o Piek ła. Jestem g o tó w ci p o m ó c. Po czu łem się, jak b y m d o stał n iewid zialn ą ło p atą w p y sk . – Hę? Że jak ? Zn aczy , d laczeg o ? – Tru d n o p ro wad zić in telig en tn ą k o n wersację, k ied y n ag le się o k azu je, że n awet to b lad e p o jęcie, jak ie się m iało o m ech an izm ach ży cia, n ie b y ło warte fu n ta k łak ó w. – Czem u m iałb y szef m i w ty m p o m ag ać? – Jak to czem u ? Żeb y ś i ty m i p o m ó g ł. Tem u el wy jaśn ił p o k ró tce, czeg o ch ce i co m i d a w zam ian . Nic z teg o n ie m iało sen su (wted y m i się tak wy d awało ). Z tru d em się

p o wstrzy m y wałem , żeb y n ie ch wy cić g o za k lap y teg o szareg o p łaszczy k a, p o trząsn ąć i wy k rzy czeć: „Co tu się, ch o lera, d zieje? Co m ó j b o ss ro b i n a Ziem i in co g n ito i p o co ściem n ia, że u łatwi m i wy p rawę d o Piek ła p o u k o ch an ą d iab licę?". (On o czy wiście n ie wsp o m n iał an i słó wk iem o Caz). Pro p o zy cja b rzm iała jed n ak p rawd ziwie, a g d y wy jawił, czeg o o d e m n ie o czek u je – sp o d ziewałem się, że zażąd a czeg o ś n a m iarę wy czerp an ia ły żeczk ą wo d y z o cean u – rzecz o k azała się całk iem zwy czajn a, żeb y n ie p o wied zieć: id io ty czn ie p ro sta. – I to wszy stk o ? – sp y tałem z n ied o wierzan iem . – M am ty lk o o d szu k ać jak ieg o ś faceta i m u to p o wied zieć? – M asz g o o d szu k ać w Piek le, Bo b b y . To wcale n ie tak ie łatwe. – Ale jak ... – Ug ry złem się w języ k . Py tan ia są d o b re, d zięk i n im m o g ę p rzetrwać – ale jeśli b ęd ę zad awał ich zb y t wiele, m o g ę stracić tę n ieo czek iwan ą szan sę. Jasn e, że in sty n k t sam o zach o wawczy d arł się we m n ie: „Pu łap k a!", i d zwo n ił w czaszce n a trwo g ę, ale z d ru g iej stro n y b y ło b y to k o m p letn ie n iep rawd o p o d o b n e. Gd y b y reszta szefo stwa wied ziała n a m ó j tem at ty le, ile n ajwy raźn iej wie M u ł, to starczy ło b y teg o n a szn u r szu b ien iczn y n ie ty lk o d la m n ie, ale i całej zg rai p o tęp ień có w. Nie, o n n ap rawd ę m u si d ziałać n a własn ą ręk ę – żad n e in n e wy tłu m aczen ie n ie trzy m ało b y się k u p y . – Po wied z m i ty lk o , jak się d o wied ziałeś – d o k o ń czy łem . – Zn aczy z ty m Piek łem . – I wted y d o zn ałem o lśn ien ia. – M ó j telefo n ! Claren ce m ó wił, że zało ży ł m i p o d słu ch , k ied y tro p ił Sam a. Plu sk wa jest w n im d o d zisiaj, tak ? Tem u el p o k ręcił g ło wą, ale sło wn ie n ie zap rzeczy ł. – No to p o wied z, że ty lk o ty jed en to wiesz w cały m Nieb ie.

– Tak , Bo b b y , ty lk o ja. Na razie. Nie m o g ę ci jed n ak zag waran to wać, że wieczn ie b ęd zie ci się tak u d awało . Ro zm awialiśm y jeszcze jak iś czas. M u ł p rzek azał m i resztę szczeg ó łó w – p o zn acie je, ale jeszcze n ie teraz – p o czy m wstał. Ko n iec ran d k i p rzy fo n tan n ie. Wracając p rzez p lac, n ie ścisk ałem ju ż w d ło n i k o lb y efen k i, ale wcale n ie czu łem się b ard ziej b ezp ieczn y n iż p rzed tem . Nie u leg ało wątp liwo ści, że p ak u ję się w co ś d u żeg o , co d alece p rzek racza m o je m o żliwo ści p rzeży cia b ez czy jejś p o m o cy , a jed y n ą o so b ą, k tó ra m o że m n ie wesp rzeć, jest k to ś, k to w k ażd ej ch wili m o że m n ie też zd eg rad o wać d o ran g i n iezid en ty fik o wan ej p lam y p o an iele. Zm ierzch p rzero d ził się w wieczó r. Ch o d n ik i o p u sto szały , lecz jezd n iam i w o b ie stro n y p ły n ęły jeszcze p o to k i au t: jed n i wciąż wracali z p racy , in n i zm ierzali ju ż z p o wro tem d o cen tru m n a k o lację w lo k alu , sean s k in o wy czy p o in n e ro zry wk i. Po wietrzem zawład n ęła lek k a m żawk a – o t, ty le b y o k ry ć m i d ro b n iu tk ą ro są u b ran ie i d o b rze n awilży ć twarz. Gd y się zb liżaliśm y d o ro g u M ain Street, sp o m ięd zy d wó ch p o jem n ik ó w n a śm ieci wy su n ął się n ag le jak iś k an ciasty , sk u lo n y cień i zag ro d ził n am d ro g ę. M iejsce b y ło ciem n e, ale d o b rze wied ziałem , k to zacz. – Ah a, jak ie to sp ry tn e, n ie? – zaświszczał m i w u szach g ło s Śm iszk a. – Bard zo sp ry tn e. Czek ało i czek ało . – O, k u ... – Zm ełłem w u stach p rzek leń stwo i g o rączk o wo wy rwałem z k ieszen i g n ata. M ó j b o ss stan ął jak wry ty , g ap iąc się n a ży lastą zjawę. Wy g ląd ał n a wy straszo n eg o , co m i się wcale a wcale n ie p o d o b ało . – An i k ro k u ! – p o wied ziałem , starając się p rzy b rać to n

n iezn o szący sp rzeciwu . – Nie ch cę cię zastrzelić. Wo lałb y m raczej z to b ą p o ro zm awiać, ale ro zwalę ci łeb , jeśli ch o ć d rg n ie ci n o g a. – Nie m o g ę tu b y ć! – wy d y szał Tem u el. – Nie m o g ę ry zy k o wać... I ju ż g o n ie b y ło . Zn ik n ął, jak b y n ig d y n ie stał tu ż o b o k . Kied y p o sek u n d zie o słu p ien ia zn ó w sp o jrzałem p rzed sieb ie, m o rd erca o szczęce p iran ii i z b ag n etem w d ło n i sk rad ał się ju ż k u m n ie, wy b ału szając lśn iące p o d n iecen iem o czy szalo n eg o d zieck a.

Jedenaście Prawdziwe imiona

T

y m razem m iałem w ręk u p isto let, a w m ag azy n k u sreb rn e n ab o je. Nie b y ło co się łu d zić, że zd ąży m y o m ó wić p ro b lem n ieu m arlack iej wen d ety alb o zastan o wić się, z czy jeg o d ziała zlecen ia, więc wy m ierzy łem w jeg o śro d ek ciężk o ści i o two rzy łem o g ień . Przed ziu rawiłem d ran ia trzem a k u lam i. M ó wię d o sło wn ie: p o k ażd y m p o d sk o k u efen k i w m ej d ło n i n a jeg o tu ło wiu p o jawiała się jasn a p lam k a światła, jak b y ten m ały su k in sy n b y ł zro b io n y z g wiazd . Po tem d ziu ry n ag le zn ik n ęły – m o że zm ien ił się k ąt wid zen ia? – a Śm iszek n ag le wsk o czy ł n a ścian ę, p rzy trzy m ał się jej jak m u ch a o b u n ó ż i jed n ą ręk ą i ru szy ł k u m n ie, celu jąc ty m swo im ro żn em p ro sto w m o ją twarz. Rzu ciłem się n a ziem ię. Nie trafił, ale m ało b rak o wało : o strze ro zcięło m i k o łn ierzy k . Wciąż n ie wied ziałem , czy o n ch ce m n ie zab ić, czy ty lk o ran ić. No i jak , u d iab ła, m o że ły k n ąć trzy sreb rn e p o cisk i i n awet się n ie zach wiać? Zro b iłem , co m o g łem , żeb y zam ien ić en erg ię k in ety czn ą rąb n ięcia o g leb ę w p racę n iezb ęd n ą d o stan ięcia z p o wro tem n a n o g i. W m ro k u alejk i tru d n o b y ło b y d lak a d o b rze n am ierzy ć. Przez ch wilę m y ślałem , że zwiał, ale wn et d o strzeg łem , jak zn ó w śm ig a p o ścian ie jak p ająk . Czy m to , d o ch o lery , jest? Alb o raczej, w co zam ien ili g o m o i wro g o wie? Go ść wy raźn ie o lewał p rzy ciąg an ie ziem sk ie. W walce z n im m iałem n ie więcej szan s n iż n ap ru ta k o b ra z lu m b ag o

p rzeciwk o Rik k i Tik k i Tav i p rzeszk o lo n em u w m an g u ścich siłach sp ecjaln y ch . Nie b y ło sen su m arn o wać n a n ieg o k u l, d o p ó k i n ie zd o łam wy p alić m u z b lisk a w łeb . W ręk awie n ad al m iałem p ałk ę, ale o statn im razem też n iewiele b y ło z n iej p o ży tk u , złap ałem więc p o k ry wę z n ajb liższeg o p o jem n ik a n a śm ieci i o d wró ciłem się fro n tem d o p rzeciwn ik a ak u rat w ch wili, g d y o d b ijał się o d m u ru i rzu cał n a m n ie. Zd ąży łem ty lk o zastawić się m o ją im p ro wizo wan ą tarczą, ale b ag n et p rzeszy ł ją n a wy lo t jak p ap ier, zatrzy m u jąc się o cen ty m etry o d m o jeg o p raweg o o k a. Przek ręciłem p o k ry wę m o cn o w b o k , starając się wy rwać m u b ro ń z ręk i. Nie u d ało m i się, ale p rzy n ajm n iej zm u siłem g o d o zm ian y p o zy cji. Wy k o n ałem k o n tro lo wan y p ad n a p lecy , p o ciąg ając g o za so b ą w p ełn y m zwarciu , aż u sły szałem , jak u d erza g ło wą o b eto n . Przy jem n y d źwięk , m ó wię wam . Po czu łem p rzy p ły w ad ren alin y i ty m razem n ie b y ło to związan e ze strach em . Wied ziałem , że n ie d o ró wn am n ieu m arlak o wi o d p o rn o ścią i wy trzy m ało ścią, więc p o zo stawało m i ty lk o iść n a cało ść. Jeszcze się d o b rze n ie p o zb ierał, g d y rzu ciłem się n a n ieg o z p o k ry wą trzy m an ą jak taran i p rzy p arłszy g o d o ziem i, zacząłem g rzm o cić g o z całej siły p o twarzy . Po k ilk u n astu u d erzen iach o d rzu ciłem p o g ięte n arzęd zie n a b o k wraz z tk wiący m w n im wciąż b ag n etem i jąłem o k ład ać g o n a p rzem ian p ięścią i k awałk iem g ru zu , k tó ry n awin ął m i się p o d ręk ę. Biłem tak m o cn o , że ro zk rwawiłem so b ie k ły k cie, a cio sy d u d n iły g łu ch y m ech em w wąsk iej alejce. Wy ry wał się i d rap ał, ale n iewiele m ó g ł wsk ó rać. Po d sk o k iem zm ien iłem p o zy cję; wb iłem m u k o lan o w b rzu ch , p o d erwałem się n a n o g i i d alejże g o k o p ać. Z d alek a d o b ieg ł m n ie ry k sy ren y – wid ać k to ś w k o ń cu zawiad o m ił p o licję.

Właściwie n ie b ard zo u m iem wy jaśn ić, co się stało p o tem . M u siał m n ie o g arn ąć jak iś szał, czerwo n a m g ła jak z wik iń sk iej sag i. Wszy stk o , co się ze m n ą o statn io d ziało , sączy ło w m o je ży cie jak k was i zżerało o d śro d k a, cała fru stracja, g n iew i p rzed e wszy stk im g ro za – wszy stk o to wy lazło teraz n a wierzch i zam ien iło m n ie w b estię. Ko p ałem , d ep tałem tę wstrętn ą rzecz, p ó k i n ie p o łam ałem w n iej wszy stk ich k o ści, k ręg o słu p a, czaszk i. Wzb ijałem fo n tan n y k rwi. Nie p rzestawałem , aż w k o ń cu sto p a zaczęła m i g rzęzn ąć w n im jak w m o k ry m , sflaczały m wo rk u . Op arłem się b ezsiln ie o m u r, led wo ch wy tając p o wietrze, rzężąc i całą siłą wo li p o wstrzy m u jąc się o d p łaczu . Nawet p o ty m , co m u zro b iłem , sam się czu łem jak o fiara więzien n eg o g wałtu . Kątem o k a zau waży łem , że strzask an a, zn iek ształco n a g ło wa Śm iszk a u n o si się n a p o łam an ej szy i. Zad rżała, zak o ły sała się i sp rawiała wrażen ie, jak b y ch ciała p rzy ciąg n ąć d o sieb ie całe ciało . A p o tem n a m o ich o czach b ezk ształtn a m asa zaczęła wracać d o p ierwo tn eg o stan u . Ko ści się zrastały , sk ó ra wy g ład zała – stwó r b ły sk awiczn ie się o d rad zał. Trwało to zaled wie k ilk an aście sek u n d i wstrząsn ęło m n ą tak , że stałem ty lk o z ro zd ziawio n ą g ęb ą, n iezd o ln y wy k rztu sić sło wa an i ru szy ć ręk ą. Nie p ró b o wałem so b ie n awet wy o b razić, ile en erg ii Elig o r m u siał zu ży ć n a tak i n u m er. I ty lk o p o to , żeb y m n ie d o stać? Piep rzo n eg o Bo b a Do lara, m aciu p eń k i k o lec w jeg o p o tężn y m b o k u ? To tak , jak b y p rzem y cić b o m b ę ato m o wą, żeb y zlik wid o wać d ro b n eg o k ap u sia. M ó j p rzeciwn ik , ju ż p rawie jak n o wy , wb ił we m n ie wzro k . Kap tu r m iał p rzesiąk n ięty k rwią, ale o k o lo n a n im twarz b y ła zd ro wa – jeśli tak m o żn a p o wied zieć o tru p io szarej sk ó rze o b ciąg n iętej ciasn o n a czaszce. Uśm iech ał się.

– O, jak m u d o b rze, p an ie Do lar! To sły szało , że Bo b b y się łatwo n ie p o d d aje. Tak ! Świetn ie! To ch ce więcej. Teraz weźm ie two je serce. Wy rwał m ajch er z p o k ry wy i sk o czy wszy jed n y m su sem n a ścian ę, p rzy warł d o n iej jak g ek o n wy g rzewający się n a sło ń cu . Po d czas walk i zg u b iłem g d zieś p isto let, ale n ie m iało to zn aczen ia. Drań b y ł n ie d o p o k o n an ia. Jeżeli Elig o r czy k to k o lwiek in n y b ęd zie n ad al wlewał ty le m o cy w jeg o fu n k cjo n o wan ie n a Ziem i, to w k o ń cu p rzeg ram – czy b ęd ę się b ro n ił d y n am item , czy ty m k rwawy m k awałk iem b eto n u . Wy co fałem się wzd łu ż m u ru d o b ram y , g d zie m iałem jak o tak ą o sło n ę, ale m o je ran y n ie wy leczą się m ag iczn ie tak jak jeg o ; zresztą o n ch y b a n a razie n ie zam ierzał m n ie zab ijać. Ch ciał wied zieć, g d zie jest zło te p ió ro – i b ez wątp ien ia z rad o ścią b y się zab rał d o wy ciąg an ia ze m n ie tej in fo rm acji. Sy ren a wy ła ju ż n ap rawd ę g ło śn o . Zn ik n ął m i z o czu w cien iu , ale zau waży łem jak iś ru ch i zo rien to wałem się, że zsu n ął się n a ziem ię, g d zie tru d n iej g o b y ło wy p atrzy ć. Sp iąłem się, zg ad u jąc, że n ie b ęd ę m u siał d łu g o czek ać n a atak . I n ie p o m y liłem się. Śm iszek ru szy ł n ap rzó d k rab im ru ch em , su n ąc p rzez alejk ę szalo n y m i zy g zak am i. Nap o tk ałem jeg o sp o jrzen ie, g d y o czy zalśn iły m u w świetle latarn i, a p o tem u jrzałem b ły sk stali. Uch y liłem się in sty n k to wn ie i b ag n et śm ig n ął m i k o ło u ch a, co p o zn ałem d o p iero p o b ó lu , g d y sk aleczy ł m i szy ję, wracając. – Bo b b y , zam k n ij o czy ! – u sły szałem czy jś k rzy k . Zacisn ąłem p o wiek i o m o m en t za p ó źn o – ak u rat o ty le, b y u jrzeć p ierwszy sn o p o g n isteg o światła. Na siatk ó wce zo stał m i wy p alo n y o b raz n ieru ch o m ej twarzy Śm iszk a z szero k o o twarty m i o czam i

i źren icam i n ag le n ie więk szy m i n iż łeb ek m ró wk i. Światło ro zp alało się co raz jaśn iej, p rzen ik ało p rzez p o wiek i i p aliło tak in ten sy wn ie, że m iałem wrażen ie, jak b y wszy stk o m i w czaszce zb ielało . Śm iszek wrzasn ął z b ó lu . Pierwszy raz, m im o że p rzed n iesp ełn a m in u tą b y ł cały p o łam an y . A p o tem b ieli zro b iło się za d u żo i u p ad łem , p o g rążając się w zb awczą ciem n o ść. Kied y zn ó w wró ciła m i zd o ln o ść m y ślen ia, stwierd ziłem , że jestem n a czwo rak ach , z czo łem p rzy ciśn ięty m d o ch ło d n eg o b eto n u . Z tru d em się p o zb ierałem n a n o g i. Śm iszk a n ie b y ło , a o b o k m n ie stał Tem u el w swo jej ziem sk iej p o staci. Jeg o p rawa d ło ń wy g ląd ała jak własn e zd jęcie ren tg en o wsk ie: sk ó ra jeszcze lśn iła ró żo wo p o m arań czo wą p o światą i wid ać b y ło p rzez n ią wszy stk ie k o ści. Wy ciąg n ął ręk ę, b y p o m ó c m i złap ać ró wn o wag ę; u ścisk czu ło się zwy czajn ie. – Gd zie o n jest? – sp y tałem . – To co ś? – Tem u el sp rawiał wrażen ie zak ło p o tan eg o . – Uciek ło p rzed światłem . Jest siln iejsze n iż wy g ląd a. Po win ien eś stąd zn ik n ąć, Bo b b y . Sk iero wałem p o licję g d zie in d ziej, ale tu wró cą. Po win ien em m u p o d zięk o wać, lecz d o g ło wy p rzy szło m i ty lk o p y tan ie: – Czy szef co k o lwiek wie o tej rzeczy , jak g o szef n azwał? – Nie m o g ę tu p rzeb y wać, ale też n ie m o g łem cię zo stawić sam eg o w tej sy tu acji. – M u ł rzu cił m i sp o jrzen ie n iewy rażające ab so lu tn ie n iczeg o . – M u szę ju ż iść. – Co ś m i się zd aje, że m am y wiele d o o m ó wien ia. – Wiesz, g d zie jest M u zeu m Przem y słu ? – Py tan ie! Zn ają je n awet tu ry ści, a ja w k o ń cu ju ż ty le lat m ieszk am w Ju d e.

– To d o b rze. Sp o tk ajm y się tam ju tro . O d ziesiątej, p rzed wejściem k o ło fo n tan n y . – Zawah ał się i ch wilę p atrzy ł n a m n ie m ilcząco . – To u ważaj n a sieb ie, Bo b b y – d o d ał w k o ń cu i o d szed ł. Patrzy łem za n im , p ó k i n ie zn ik n ął m i z p o la wid zen ia. By łem tak zm ęczo n y i p o o b ijan y , że led wo się trzy m ałem w p io n ie, p am iętałem jed n ak , żeb y o d szu k ać p isto let. Jed n a rzecz m n ie jed n ak u d erzy ła i w d ro d ze p o wro tn ej o b racałem ją w m y ślach n a wszy stk ie stro n y : M u ł p rzez cały p o b y t an i razu n ie n azwał m n ie m o im p rawd ziwy m , an ielsk im im ien iem Do lo riel. Do d o m u d o tarłem z p aro m a p rzy stan k am i n a o d p o czy n ek , p u szczając m im o u szu k o m en tarze p rzech o d n ió w b io rący ch m n ie za p ijak a. M im o ran d o o p atrzen ia i całeg o teg o szaleń stwa d o p rzem y ślen ia n ie m o g łem n awet wziąć so b ie wo ln eg o n a resztę wieczo ru . Śm iszek ty m razem d o stał n ieźle p o u szach . M o żliwe, iż świetln y sh o w Tem u ela tak m u d o p iek ł, że d łu g o się n ie p o k aże; n ig d y jeszcze n ie sły szałem , żeb y tak zareag o wał n a b ó l – a p rzecież wid ziałem g o ju ż sp alo n eg o n a węg iel. Za p ewn ik jed n ak p rzy jąć teg o n ie m o g łem . Su k in sy n p o b ił m n ie całk o wicie i g d y b y n ie in terwen cja Tem u ela, straciłb y m ży cie, a m o że i d u szę. Stawk a b y ła za wy so k a, żeb y so b ie p o zwalać n a o p ty m isty czn e zało żen ia. Wrzu ciłem tro ch ę k o sm ety k ó w i p arę zm ian o d zieży d o starej walizk i z b rak u jący m jed n y m zap ięciem . Prawd ziwy b ag aż zo stawiłem w szafie w p rzed p o k o ju , n ie ch ciałem b o wiem , b y to wy g ląd ało n a wy p ro wad zk ę, g d y b y k to k o lwiek – n awet n asi – p ró b o wał m n ie tu szu k ać. M u siałem teraz zn aleźć jak iś ty m czaso wy d ach n ad g ło wą. Dla p rzełam an ia sch em atu p o jech ałem au to strad ą Wo o d sid e k ilk a m il n a p o łu d n ie i sk ręciłem n a wsch ó d , d o d zieln icy , k tó rej p rawie n ig d y n ie

o d wied załem . Tak zwan y k o ry tarz San d Hill n ależał d o g łó wn y ch wsk aźn ik ó w k o n d y cji San Ju d as: cen y n ieru ch o m o ści m o żn a tam śled zić jak n o to wan ia g iełd o we lo k aln ej sp ó łk i. Jest to , m o żn a p o wied zieć, g n iazd o k ap itału in westy cy jn eg o , d lateg o też tam właśn ie u lo k o wan o sp o ro d ro g ich h o teli ze wsp an iały m wid o k iem n a wzg ó rza, k tó re właśn ie o zło ciły się jesien n y m i b arwam i. M iałem jeszcze w k ieszen i fo rsę o d Orb an a i p o stan o wiłem zafu n d o wać so b ie o d ro b in ę lu k su su p rzed wy p rawą d o Piek ła. Wy b rałem b ard zo eleg an ck i h o telik d la b izn esm en ó w, a że n a p an o ram ie m i sp ecjaln ie n ie zależało , za m o je k ilk aset d o lcó w d o stałem całk iem ek stra ap artam en cik . Ch o d ziło m i p rzed e wszy stk im o b ezp ieczeń stwo , a w tak ich p rzy b y tk ach m o żn a n a to liczy ć. Zatrzy m ałem się n a stacji b en zy n o wej, żeb y się tro ch ę d o p ro wad zić d o p o rząd k u , ale i tak m u siałem wy g ląd ać n a o fiarę n ap ad u rab u n k o weg o . M ło d ej recep cjo n istce jed n ak n awet p o wiek a n ie d rg n ęła, k ied y wy p ełn iałem k artę m eld u n k o wą, i z u śm iech em wy d ała m i resztę. Zn alazłszy się w n u m erze, n ajp ierw o g o ło ciłem m in ib ar, a p o tem zro b iłem so b ie n ajd łu ższą, n ajg o rętszą k ąp iel za m ej p am ięci. Ob o lałe m ięśn ie i n erwy p o wo li się ro zlu źn iały , lecz ch o ć m o czy łem się w p ach n ący m , p ien isty m u k ro p ie wy starczająco d łu g o , b y m ó c u ch o d zić za ro só ł, n ie m o g łem się całk o wicie p o zb y ć d reszczy . Wy lazłem w k o ń cu z wan n y , o win ąłem się w h o telo wy szlafro k z m ięsisteg o fro tté i n alałem k o lejn eg o d rin k a. Wierzcie lu b n ie, ale p rzed e wszy stk im jak o śro d ek p rzeciwb ó lo wy , zaczy n ało b o wiem d o m n ie d o cierać, że wp ad am w d o b rze m i zn an y czarn y , fataln y n astró j, n a k tó ry żad n a g o rzała n ie p o m ag a. Zg ad za się, to tak ie n ieam ery k ań sk ie – ale n ic n a to n ie p o rad zę. Zn am sieb ie i wiem , jak

fu n k cjo n u ją n o szo n e p rzeze m n ie ciała. Nie m iałem wątp liwo ści, k to za ty m wszy stk im sto i – i ta świad o m o ść p rzy p rawiała m n ie o u czu cie, jak b y co ś tward eg o u tk wiło m i m ięd zy m ó zg iem a czaszk ą. Alb o jak b y leżała m i n a żo łąd k u p o rcja n ied o g o to wan eg o żwiru z tłu czo n y m szk łem . Ty siąck ro ć wo lałb y m zresztą, żeb y ch o d ziło o tak ą czy p o d o b n ą d o leg liwo ść fizy czn ą; tak ieg o o streg o n ieży tu m y śli n ie ży czy łb y m n awet wro g o wi. No , m o że p o za jed n y m . Elig o r. Najp ierw, n a d łu g o zan im w o g ó le d o tk n ąłem jeg o b y łej, n asłał n a m n ie ro g ateg o su m ery jsk ieg o p o two ra – ty lk o d lateg o , że n ib y m iałem to ch o lern e zło te an ielsk ie p ió ro . Po tem o d eb rał m i Caz, ale wcześn iej zd ąży ł ją zm u sić, b y m i p o wied ziała, że m n ie n ie k o ch a. Teraz rzu cił d o ak cji teg o n ieu m arłeg o p sy ch o la, k tó ry p o lu je n a m n ie jak k o t n a szczu ra i p rzez to m u szę się u k ry wać n awet p rzed własn ą firm ą i p rzy jació łm i. No i m a Caz! In n y m i sło wy , trzy m a w ręk u n ie ty lk o atu ty , ale w o g ó le całą talię – a m im o to i tak ch ce m n ie wd ep tać w b eto n , żeb y p o k azać, jak i jest wielk i i siln y , a ja m ały i n ic n iezn aczący . Czy w tej sy tu acji w Piek le m o że b y ć g o rzej? (Wiem , wiem ... g łu p ie p y tan ie, a jak b ard zo , m iałem się p rzek o n ać ju ż n ieb awem . Wted y jed n ak led wo ży łem z b ó lu i b ezsiln o ści). Jeżeli się w o g ó le k ied y ś wah ałem w tej k westii, to w o wej ch wili etap wątp liwo ści m iałem ju ż jed n ak za so b ą. Nie b ęd ę sied ział n a ty łk u i czek ał, aż k to ś m n ie u k atru p i, w co ś wro b i alb o Bó g wie co jeszcze wy m y śli. Sk o ro arcy k siążę ży czy so b ie zag rać o tak ą stawk ę, to zro b ię wszy stk o , żeb y p rzen ieść g rę n a jeg o p o ło wę b o isk a. M im o wy czerp an ia d łu g o n ie m o g łem zasn ąć. Leżałem z ręk am i p o d g ło wą i p atrząc n a ig raszk i światła i cien ia n a su ficie m alo wan y m p o światą o d telewizo ra, p rzeżu wałem w m y ślach n ien awiść d o

Elig o ra i sm ak o wałem wizje w ro d zaju „wy ry wam m u to o sm alo n e k am ien n e serce i trzy m am m u p rzed ślep iam i, p ó k i n ie zd ech n ie". Kied y w k o ń cu u sn ąłem , sen p o ciąg n ął m n ie jeszcze g łęb iej w tę ciem n o ść. Ob u d ziłem się z m d ły m p o sm ak iem k rwi w u stach .

Dwanaście Anielskie podszepty

K

ied y się w k o ń cu zwlo k łem z łó żk a, b y ło ju ż p o p o łu d n iu . Wy d arzen ia m in io n eg o wieczo ru wy d awały m i się wręcz n ierealn e. Przecież to b y ło jak p o k rętn y sen : m ó j szef, b y ło n ie b y ło arch an io ł, o fiaro wał m i p o m o c w p rzed o stan iu się d o Piek ła n a ratu n ek m o jej u k o ch an ej d iab licy . Ale zn acie m n ie – Bo b b y Do lar n ig d y n ie d o p u szcza, żeb y su ch e fak ty alb o zd ro wy ro zsąd ek stan ęły n a p rzeszk o d zie jeg o sam o b ó jczo g łu p im zam iaro m , g d y ty lk o więc p o d n io słem p o zio m k o fein y w k rwio b ieg u d o warto ści ro zru ch o wej, wziąłem się d o p racy n ad p ro g ram em d ziałan ia. W firm ie b y łem k ry ty : o d esłan o m n ie n a b ezterm in o wy u rlo p , więc n ie m u siałem się n ik o m u o d m eld o wy wać. Po za ty m Tem u el z p ewn o ścią wszy stk ieg o d o p iln u je; w k o ń cu lep iej o d e m n ie się zn a n a m ech an izm ach n ieb iesk iej b iu ro k racji. Wo lałem też, żeb y wiara z „Cy rk la" n ie zad awała zb y t wiele p y tań , zad zwo n iłem więc d o M o n ik i i d o Claren ce’a, b y u p rzed zić o b o je, że n a jak iś czas wy jeżd żam z m iasta. Dałem im d o zro zu m ien ia, że ch cę się g d zieś zaszy ć i p rzem y śleć p ewn e sp rawy i że się o d ezwę p o p o wro cie. Po d czas ro zm o wy p rzeg ląd ałem też n ajświeższy to war o d Tłu ścio ch a, ale n a o g ó ł b y ły to ty lk o wariacje n a tem aty ju ż m i zn an e: p ierwsza seria m o rd erstw z lat sied em d ziesiąty ch , a p o tem wielk i co m e b ack Śm iszk a i jeg o o stateczn e – jak się n am wted y wy d awało – zlik wid o wan ie. Ostatn ie wiad o m o ści o n im p o ch o d ziły

sp rzed ro k u , a i starsze b y ły ty lk o o d b iciem p o g ło sek o jeg o p o wro cie, wy ło wio n y ch z ró żn y ch m ro czn y ch zak ątk ó w In tern etu . An i tro ch ę n ie p rzy b liży ły m n ie d o wy jaśn ien ia, d laczeg o n ag le się zawziął, b y d ziu rawić m i sk ó rę, a p rzed e wszy stk im , czem u n ie p o zo stał m artwy m zam iast ży wy m tru p em . Na wy p rawę d o Piek ła n ie m u siałem n iczeg o p ak o wać, g d y ż i tak n ie m ó g łb y m zab rać żad n eg o n o rm aln eg o b ag ażu . W d ro g ę wy b ierała się ty lk o m o ja d u sza, a n ie ziem sk ie ciało ; a swo ją d ro g ą m u siałem co ś z n im zro b ić n a czas, k ied y n ie b ęd ę g o u ży wał. Najch ętn iej zwy czajn ie zo stawiłb y m je w m ieszk an iu , ale m o im g o sp o d arzem jest wścib sk i starszy p an i wo lałem n awet n ie m y śleć, co b y b y ło , g d y b y tak wp ad ł so b ie n ib y to sp rawd zić, czy wszy stk o w p o rząd k u , zn alazł „m n ie" leżąceg o b ez ży cia i zawiad o m ił g lin y . Nawet g d y b y m zd ąży ł wró cić, zan im b y zro b ili sek cję i sk rem o wali „zwło k i", b ard zo tru d n o b y ło b y m i p o d ać jak ieś wiary g o d n e wy tłu m aczen ie. Po trzeb o wałem b ezp ieczn eg o m iejsca na p rzech o wan ie m o jej d o czesn ej p o wło k i. Bied a w ty m , że wy b ó r m iałem b ard zo o g ran iczo n y . Nie ch o d zi o to , że p u ste ciało wy m ag a jak iejk o lwiek o p iek i. To jed en z p o p iso wy ch n u m eró w Nieb a; p o zo stan ie ży we, n ieru ch o m e i w jak n ajlep szej k o n d y cji d o p ó ty , d o p ó k i b ęd ę p o za n im . Pro b lem ty lk o w ty m , g d zie m iało b y n a m n ie czek ać: n ie b ęd ę wied ział, co się z n im d zieje, a jeśli n awet, to i tak w razie k o n ieczn o ści n ie m ó g łb y m szy b k o d o n ieg o wró cić. M u siałem m u zn aleźć stró ża – k o g o ś, k to b y je o ch ran iał p o d czas m o jej n ieo b ecn o ści. Po d łu g ich ro zważan iach wy b rałem wreszcie k an d y d ata. Jak więk szo ść m o ich p o m y słó w w o statn ich ty g o d n iach , i ten b y ł tak o k ro p n ie g łu p i, że g d y b y m m ó g ł, sam b y m sieb ie za n ieg o k o p n ął

w ty łek ; jed n ak że ch o ć zm ag ałem się z tą k westią całe p o p o łu d n ie, n ik o g o lep szeg o n ie zn alazłem . Sam i wid zicie, w jak b ezn ad ziejn ej b y łem sy tu acji. M ó j wy b ran iec p o d n ió sł słu ch awk ę i d wa razy ją u p u ścił, zan im u sły szałem b ełk o tliwe: – Heja, tu G-M an . Wziąłem g łęb o k i o d d ech , wciąż jeszcze się zastan awiając, czy n ie lep iej p o p ro stu p o rzu cić m o ją ziem sk ą fo rm ę g d zieś n a śro d k u u licy – z p ewn o ścią b y łab y tam b ezp ieczn iejsza, g d y ż jeśli n a tej p ięk n ej p lan ecie eg zy stu je o so b a b ard ziej d en erwu jąca i m n iej k o m p eten tn a n iż Garcia „G-M an " Win d h o v er, to ja jej jeszcze n ie m iałem o k azji sp o tk ać. Po zn ałem g o n ie tak d awn o , g d y u siło wałem d o jść, w jak i sp o só b n ieb o szczy k d ziad ek jeg o d ziewczy n y wszed ł w k o n szach ty z Trzecią Dro g ą Sam a (wted y jeszcze n ie wied ziałem , że m ó j p rzy jaciel jest w to zam ieszan y ). Niestety , o d czep ić się p o tem o d sm ark acza b y ło tru d n iej, n iż g d y b y się wy sm aro wał sm o łą i p rzy p iął d o m n ie n a rzep y . Wierzcie m i, to b y ł o statn i facet, k tó reg o ch ciałb y m wtajem n iczy ć ch o ćb y w u łam ek m o jeg o p lan u , ale m iło ść i d esp eracja często wy m u szają n a czło wiek u p rzed ziwn e d ecy zje. – Heja, G-M an – o d rzek łem w ty m sam y m sty lu . – Tu Bo b b y Do lar. – Bo b b y ! Ko p ę lat, b rach u ! Co tam u cieb ie? Garcii się ro iło , że jest m o im k iero wcą, p artn erem , ag en tem czy czy m ś w ty m ro d zaju . Usiln ie starałem się wy b ić m u to z g ło wy , ale to b y ło jak p rzek o n y wan ie m an iak a, że n ie m a racji. Ty lk o że G-M an d y sp o n o wał p rawie p u sty m d o m em , więc p rzy szło m i sch o wać d u m ę i ro zsąd ek d o k ieszen i. Um ó wiłem się, że wp ad n ę d o willi d ziad k a Po sie jeszcze p rzed

wieczo rem , i u p ewn iłem się, że jej n ie b ęd zie. Dziewczy n a n ie b y ła g łu p sza o d sweg o ab szty fik an ta (to ch y b a b y ło b y fizy czn ie n iem o żliwe), wiązało b y się z n ią jed n ak n iep o trzeb n e ry zy k o . Na GM an a b y łem sk azan y , ale n ie b y ło sen su d o rzu cać jeszcze k o g o ś d o teg o p o p iep rzo n eg o u k ład u . Załatwiłem jeszcze p arę rzeczy , p o czy m zad zwo n iłem d o Sam a n a k o m ó rk ę i zo stawiłem m u wiad o m o ść z wy jaśn ien iem , co ro b ię. Nie zaszk o d zi, jeżeli k to ś m ąd ry b ęd zie wied ział, co się d zieje, a n ik o g o lep szeg o n ie zn ałem . Nie p o trzeb o wałem o d n ieg o żad n ej k o n k retn ej p o m o cy ; p o p ro stu tk wiłem tak g łęb o k o w k łam stwach , k o m p lik acjach i cu d zy ch sp rawach , że ch ciałem m ieć k o g o ś, k to stan ie p rzy m n ie, g d y to wszy stk o się w k o ń cu ry p n ie. Sam m n ie wp rawd zie o k łam ał w p aru k westiach , ale wierzy łem , że wciąż jesteśm y k u m p lam i. Po jech ałem p o tem d o Palo Alto , g d zie w willi Ed ward a Walk era k o czo wała wn u czk a zm arłeg o g o sp o d arza ze swy m n iewy d arzo n y m n arzeczo n y m . G-M an o two rzy ł m i d rzwi n aty ch m iast p o p ierwszy m d zwo n k u , u b ran y jak k o szm ar h ip h o p o wca. Nie m am n ic p rzeciwk o b iały m m ło d zień co m , k tó rzy się n o szą jak czarn i m ło d zień cy – tak ju ż jest z u liczn ą su b k u ltu rą, że p o ciąg a d zian y ch sn o b ó w – ale Garcię Win d h o v era cech o wał n ap rawd ę u d erzający b rak d o b reg o sm ak u . Ob wieszo n y b y ł ty lo m a zb y t d u ży m i łań cu ch am i, jak b y je zam ó wił h u rtem d la u zy sk an ia rab atu , n a g ło wie m iał b ejsb o ló wk ę z lo g o m ło d zieżo wej d ru ży n y Pu m y San Ju d as o b ró co n ą d aszk iem n a b o k , a wo rk o wate sp o d n ie n o sił o p u szczo n e n iem al n a u d a. Zig n o ro wałem jeg o wy ciąg n iętą d o „żó łwik a" p ięść i wszed łem d o h o lu . – M acie tu n a g ó rze jak iś p o k ó j g o ścin n y ? – sp y tałem .

– O k u rczę, p o trzeb u jesz tajn ej k ry jó wk i? – Ch ło p ak o m al się n ie zach ły sn ął. – M n iej więcej. To jak , zn ajd zie się co ś tak ieg o ? Ok azało się, że G-M an n iewiele wie o d o m u , w k tó ry m zam ieszk ał. Ob racał się wy łączn ie m ięd zy k u ch n ią, salo n em (g d zie sto i telewizo r) i p o k o jem n a p arterze, g d zie sp ali z Po sie. Zn aleźliśm y w k o ń cu o d p o wied n ią sy p ialen k ę n a g ó rze, u rząd zo n ą, lecz ewid en tn ie o d d awn a n ieu ży wan ą, k tó ra n ad awała się d la m o ich celó w. Oczy wiście n ie m o g łem p o in fo rm o wać m ło d eg o , że ch cę tu zap ark o wać p rzy d ziało we ciało i u d ać się z wizy tą d o Piek ła, wy m y śliłem więc id io ty czn ą h isto ry jk ę o testo wan iu su p ertajn eg o n ark o ty k u , czeg o n ie m o g ę zro b ić w rząd o wy m lab o rato riu m , g d y ż m o i m o co d awcy p o d ejrzewają, że d ziała tam zak am u flo wan y szp ieg . Garcia n ie m ó g ł się zd ecy d o wać, czy m a m n ie u ważać za p ry watn eg o d etek ty wa, czy raczej ag en ta tajn y ch słu żb , ale ta leg en d a n ajwy raźn iej n ie wy d ała m u się n iewiary g o d n a – wiecie ju ż zatem , jak p rzerażająca jest jeg o ig n o ran cja. Czy wy n a jeg o m iejscu n ie zażąd alib y ście p rzy n ajm n iej lep szeg o wy tłu m aczen ia, d laczeg o k to ś zam ierza się zaszy ć w waszy m d o m u i p o g rąży ć w śp iączce? Oczy wiście, że tak – i d lateg o właśn ie m ó j G-M an jest tak wy jątk o wą jed n o stk ą. M iał ty lk o jed n o zastrzeżen ie, a m ian o wicie że jeg o d ziewczy n a m o że tu wejść i m n ie zn aleźć. – Po sie jest w p o rzo , ale to w k o ń cu lask a, n ie? Przy tak ich n ieb ezp ieczn y ch n u m erach zwy czajn ie wy m ięk a. Gd y b y m n ie jak raz n ie b y ło , m o g łab y ... ja wiem ?... zad zwo n ić p o g lin y alb o co ? M u siałem p rzy zn ać m u rację. – Nie p rzejm u j się, G-M an – u sp o k o iłem g o . – Wsu n ę się p o d

łó żk o . Nak ry ję się p rześcierad łem , żeb y m n ie k u rz n ie o b lazł i p ająk i, i b ęd zie d o b rze. – Zaraz, zaraz! Ch cesz p o wied zieć, że p rzeleży sz tak p o d wy rem p arę ty g o d n i i n ic? Ale h eca... No d o b ra, Bo b b y , ju ż ja p rzy p iln u ję, żeb y ci n ik t n ie p rzeszk ad zał. – Z to b ą włączn ie. – Wy celo wałem w n ieg o p alec. – Pam iętaj, to rząd o wy ek sp ery m en t m ed y czn y z n ajwy ższej p ó łk i. Gd y b y ś co ś tu ze m n ą zm alo wał alb o k o m u k o lwiek o ty m p o wied ział, n araziłb y ś m o je ży cie i swo je... o b ezp ieczeń stwie wo ln eg o świata n ie wsp o m in ając. Wy b aczcie, ale p o p ro stu n ie m o g łem się p o wstrzy m ać, żeb y g o tro ch ę n ie wk ręcić. Na m o im m iejscu p ewn ie też b y ście tak zro b ili. Oczy m u zalśn iły . – Tajest, stary ! – p aln ął i zasalu to wał tak zam aszy ście, że strącił so b ie czap k ę z g ło wy . M u zeu m Przem y słu m ieści się w wielk iej starej willi w d zieln icy Belm o n t. To p ó łn o cn a stro n a m iasta, n a zach ó d o d arterii Cam in o Real. Należała k ied y ś d o ro d zin y Ph ag an ó w. Dawn o tem u , k ied y b y ła to jeszcze o sad a p o d m iejsk a, tacy lu d zie ro b ili tak wielk ie p ien iąd ze, że led wo n ad ążali z ich wy d awan iem , b y się w n ich n ie u to p ić. Jed n y m ze sp o so b ó w b y ło stawian ie so b ie rezy d en cji w Belm o n t. Któ reś z p ó źn iejszy ch p o k o leń zd ało so b ie zap ewn e sp rawę, że p o siad ło ść p rzy n iesie im więk szą k o rzy ść jak o d ar d la m iasta, k tó ry m o żn a b y o d liczy ć o d p o d atk u . M u zeu m u rząd zo n o w g łó wn y m b u d y n k u , trzy p iętro wy m d o m iszczu , w k tó ry m p ewn ie łatwo b y ło się zg u b ić n awet g o sp o d arzo m , o raz w d o b u d o wan y ch p ó źn iej d wó ch sk rzy d łach . Każd a z części p o święco n a b y ła in n y m asp ek to m h isto rii San Ju d as i całej Kalifo rn ii: rd zen n y m m ieszk ań co m reg io n u

i n ajwcześn iejszy m eu ro p ejsk im k o lo n izato ro m ; ro zwo jo wi m iasta w XIX i XX wiek u ; tu d zież wsp ó łczesn o ści sp o d zn ak u Do lin y Krzem o wej. Fo n tan n ę zd o b iącą d zied zin iec m o żn a b y n azwać d ru g im wcielen iem ro zeb ran eg o b u d y n k u ad m in istracy jn eg o z p o czątk u XX wiek u , k tó ry k ied y ś stał n a ty łach p o siad ło ści. Pewien lo k aln y arty sta p o wy b ierał z ru m o wisk a ru rk i m ied zian e z sy stem u zraszaczy p rzeciwp o żaro wy ch i częścio wo g o o d two rzy ł n a o twarty m p lacu p rzed m u zeu m . Wy g ląd a to tak , jak b y b u d y n ek wciąż stał, ty lk o ścian y stały się n iewid zialn e; ru ry two rzą p rzestrzen n e fo rm y g eo m etry czn e, a wo d a try sk a z wy lo tó w n a wszy stk ich p o zio m ach . (Przy p o m in a m i to zawsze m o d ele Wid zialn eg o Czło wiek a, w k tó ry ch p rzez p rzezro czy stą p lasty k o wą sk ó rę wid ać u k ład k rążen ia). Przy g ląd ałem się fo n tan n ie z b lisk a, k ied y k to ś p o d szed ł d o m n ie o d ty łu . Po o statn ich p rzy p ad k ach ze Śm iszk iem stałem się n ieco n erwo wy ; m u siałem się o d wró cić b ły sk awiczn ie, g d y ż m ło d y Afro am ery k an in sp ieszn ie u n ió sł ręce i p o wied ział zm ieszan y : – Przep raszam , n ie ch ciałem tak p an a p rzestraszy ć. M o że m i p an p o wied zieć, k tó ra g o d zin a? Sp o jrzałem n a zeg arek . – Pu n k tu aln ie d ziesiąta – o d rzek łem , ale g d y zn ó w n ań sp o jrzałem , u śm iech ał się d ziwn ie. – Czy co ś n ie tak ? – To ja, Bo b b y . Tem u el. Przewró ciłem o czam i z d ezap ro b atą. – Szef to się n ieczęsto m o że wy rwać z Nieb a, n ie? – Z czeg o to wn io sk u jesz? – Za d o b rze się szef b awi p rzeb ieran k am i.

– Zach o wu ję ty lk o o stro żn o ść – o d p arł z g o d n o ścią. – To ch y b a d o b rze, co ? Nie ch ciałb y ś, żeb y wszy scy wied zieli, co tu ro b im y , n ie? Czem u n iem al wszy scy m o i zn ajo m i są tacy d rażliwi? – Nie, o czy wiście, że n ie – zap ewn iłem . – No . Ro zejrzał się wo k o ło . Wy g ląd ało n a to , że p ró cz n as n ie m a w tej o k o licy n ik o g o . M u ł wy ciąg n ął p rzed sieb ie d ło ń i o two rzy ł w p o wietrzu Zam ek Bły sk awiczn y . (Jeżeli jeszcze o ty m n ie b y ło m o wy , to wy jaśn iam , że za p o m o cą ty ch two rzo n y ch ad h o c wich ajstró w m o żem y wy ch o d zić n a Zewn ątrz, to zn aczy p o za Czas. Tam właśn ie jest n asze m iejsce p racy , czy li o b ro n y d u sz świeżo zm arły ch lu d zi p rzed k n o wan iam i i zak u sam i Piek ła). Przeszed ł n a d ru g ą stro n ę, d ając m i zn ak , b y m d o n ieg o d o łączy ł. In aczej n iż p rzy zwy k ły ch o k azjach (g d y ż zazwy czaj staję tam p rzy czy im ś ło żu śm ierci lu b n a m iejscu wy p ad k u ), scen eria Zewn ętrza b y ła p rawie tak a sam a jak n o rm aln ie. Ob aj n ad al b y liśm y sam i, m u zeu m zam k n ięte, trwała ta sam a n o c. Jed y n y m szczeg ó łem ró żn iący m ją o d ziem sk iej b y ła fo n tan n a: stru żk i i ro zp y lo n e k ro p elk i wo d y zasty g ły w b ezru ch u jak zam arzn ięte. Aż się p ro siło , żeb y o b ejrzeć to d ziwo z b lisk a, ale M u ł m iał in n y p o m y sł n a wsp ó ln e sp ęd zen ie m iły ch ch wil. Zn ó w u n ió sł ręk ę i wy ciąg n ął co ś n ie wiad o m o sk ąd . Kied y m i to p o d ał n a o twartej d ło n i, zo b aczy łem ty lk o m ałą isk ierk ę. – To jest Lam eh – p rzed stawił m i ją. – Jest an io łem stró żem . Wszy scy o tak ich sły szeliście: to b y t an ielsk i, k tó ry p o zo staje p rzy p rzy d zielo n y m m u czło wiek u o d jeg o n aro d zin d o śm ierci. M ało k to jed n ak wie, że p ełn i zarazem fu n k cję czeg o ś w ro d zaju czarn ej sk rzy n k i: zap isu je k ażd y jeg o czy n , k ażd e wy p o wied zian e sło wo ,

k ażd ą n iewy sło wio n ą m y śl, a p o tem m y , ad wo k aci, wy k o rzy stu jem y te in fo rm acje w arg u m en tacji o b ro ń czej, g d y ju ż jeg o d u sza stan ie p rzed sąd em . – Cześć, Lam eh – p o wied ziałem u p rzejm ie. – On a ju ż właściwie n ie m ó wi – wy jaśn ił Tem u el. – W k ażd y m razie n ie n a g ło s. Jest b ard zo stara. Zask o czy ł m n ie. Nig d y d o tąd n ie sły szałem , ab y k to ś wsp o m in ał o wiek u an io ła. – Ale ci p o m o że – d o d ał. – Du żo wie i p o d zieli się z to b ą tą wied zą. – Du żo wie o czy m ? – O Piek le, rzecz jasn a. – Wy k o n ał n iezn aczn y g est i isk ierk a n ag le ro zjarzy ła się jaśn iej n a o p u szce jeg o p alca. – Po trzeb n e są ci in fo rm acje. O wiele więcej, n iż d o tej p o ry zeb rałeś, in aczej zd em ask u ją cię tam w jed n ej ch wili. – Twarz m u stężała w su ro wy m g ry m asie. – To n ie zab awa, Bo b b y . – Przecież wiem – o d b u rk n ąłem . Zaciek awił m n ie jed n ak n iezm iern ie. Sk ąd u tej Lam eh ty le tak sp ecy ficzn eg o m ateriału ? Tak ich rzeczy w szk o le stró żó w raczej n ie wy k ład ają. Zan im zd ąży łem wy m y ślić sto so wn e d y sk retn e p y tan ie, arch an io ł n ach y lił się k u m n ie i p rzy ło ży ł m i p alec d o u ch a. Po czu łem , że co ś wsk o czy ło m i d o g ło wy – in aczej n ie u m iem teg o wy razić. Wrażen ie b y ło tak d ziwn e jak ten o p is. Po tem wziął m n ie p o d ręk ę i d elik atn ie p o p ch n ął w stro n ę Zam k a. – Wracaj d o d o m u , Bo b b y – p o lecił. – Prześp ij się, a resztę Lam eh zro b i sam a. Po wie ci wszy stk o , czeg o p o trzeb u jesz, a p o tem zab ierze tam , g d zie p o win ien eś b y ć. Wy m ian a in fo rm acji ze stró żam i to m ó j ch leb p o wszed n i, n ie

p rzeszk ad zała m i więc p ersp ek ty wa, że k to ś wed rze m i się w m y śli, m iałem za to jeszcze sp o ro p y tań d o Tem u ela. Dla n ieg o ro zm o wa n ajwy raźn iej b y ła jed n ak sk o ń czo n a, g d y ż b ez sło wa p o żeg n an ia o d szed ł i p o ch wili wsp in ał się ju ż p o sto p n iach p ro wad zący ch z p lacu n a u licę. Zawo łałem za n im , lecz się n ie o d wró cił. W p o ło wie sch o d ó w ru szy ł tru ch tem , a p o tem b ieg iem – jak b y n ap rawd ę b y ł d wu n asto latk iem , za k tó reg o się p rzeb rał. – Zad zwo ń , g d y wró cisz! – k rzy k n ął jeszcze, zan im ro zp ły n ął się w cien iu o k o liczn y ch b u d y n k ó w. Wró ciwszy d o d o m u Walk era, n ie faty g o wałem G-M an a, ty lk o wlazłem p rzez o twarte o k n o i o d razu p o szed łem n a g ó rę. Prześcierad ło leżało g o to we, tak jak je wcześn iej zo stawiłem . Wsu n ąłem się z n im p o d łó żk o i o win ąłem ciasn o o d stó p d o g łó w. M ęczy ła m n ie m y śl, że leżę jak w cału n ie. Lam eh sied ziała w m ej g ło wie, m am ro cząc led wo sły szaln e sło wa – b ard ziej jak śp iewn e m o d ły n iż u ży teczn e fak ty – k tó re wch o d ziły we m n ie n ie jak wy k ład , lecz raczej tran sfu zja czy zastrzy k . Starałem się m ak sy m aln ie ro zlu źn ić i p o zwo lić im p ły n ąć własn y m ry tm em . No rm aln ie i tak zresztą jej n ie ro zu m iałem . Nie zap o zn awała m n ie z d iab elsk ą n o m en k latu rą an i g łó wn y m i to waram i ek sp o rto wy m i ró żn y ch reg io n ó w Piek ła. Wszy stk o , co m ó wiła, o d b ierałem jak o d czu cie, ale o d czasu d o czasu d o cierały d o m ej świad o m o ści rzeczy , k tó ry ch tam wcześn iej n ie b y ło , jak g d y b y m zasn ął p o d czas d żd żu i p rzez sen czu ł sp ły wające p o sk ó rze stru żk i wo d y . W k o ń cu o su n ąłem się w p ó łp rzy to m n ą ciem n o ść. Ów cich y g ło s o d p ro wad zał m n ie jeszcze ch wilę, g d y tak sp ły wałem g d zieś w d ó ł. Przy śn iło m i się, że sto ję p rzed d rzwiam i i wiem , że p o jed n ej ich stro n ie k ry je się n ajsm u tn iejsza rzecz n a świecie, n ie m am jed n ak

p o jęcia p o k tó rej. Po tem i sen n a m ara się ro zwiała. Zo stałem sam , z wo ln a to n ąc w n ico ści. By łem w d ro d ze. W d ó ł. Na sam o d n o .

Interludium

P

o d ziwia łem u ro czą myszkę n a jej p leca ch : g ła d ką , b rą zo wą wyp u kło ść tu ż p o d ło p a tką , ja k jed yn a g ru d ka ciemn eg o b u rsztyn u n a śn ieżn o b ia łej p la ży. – Kto ta m u wa s b ył ta ki cwa n y, że p o myśla ł o jej u mieszczen iu n a twym d o sko n a łym ciele, żeb y mn ie tym p ewn iej w to b ie ro zko ch a ć? – Ta k, ja sn e – p rych n ęła . – Bo Piekło n ie ma n ic lep szeg o d o ro b o ty n iż sn u ć p la n y u sid len ia cieb ie, Do la r. Ta k się skła d a , że to mo je wła sn e zn a mię, o ryg in a ł p ro sto z p iętn a steg o wieku . Na ch yliłem się i zło żyłem n a lo d o wa tym sza co wn ym a u ten tyku p o ca łu n ek p ełen ... n ie czci b yn a jmn iej, a p o tem p rzesu n ą łem wa rg a mi p o jed wa b istej skó rze w g ó rę, d o lin ii p ierwszych p la tyn o wo ja sn ych wło só w. Za trzyma łem się ta m n a d łu żej, o b syp u ją c miękkim sta cca to p o ca łu n kó w jej d łu g ą , smu kłą szyję i u szy, ch ło n ą c p rzy tym ła p czywie jej za p a ch . W ża d en sp o só b n ie zd o ła m g o o p isa ć w ca łej a ro ma tyczn ej g a mie – n ig d y g o za to n ie za p o mn ę, n a wet jeśli wb rew wszelkiemu p ra wd o p o d o b ień stwu wyjd ę z teg o sza leń stwa ca ło i d o żyję p ó źn ej a n ielskiej sta ro ści. A to n a p ra wd ę b a rd zo d łu g o . Alb o jej p o śla d ki. Któ ryś z tych g reckich mą d ra li – Pla to n , Arysto teles czy in n y On a ssis – twierd ził, że p ięć jest b rył d o sko n a łych w g eo metrii. Ja b ym d o d a ł d o teg o jeszcze kszta łt jej p u p y, b o jeśli kto szu ka d o sko n a ło ści, to lep szeg o p rzykła d u n ie trzeb a . Wła ściwie to ch yb a d o b rze świa d czy o mo jej d o jrza ło ści, że za ko ch a łem się w Ca z, jeszcze za n im u jrza łem w p ełn ym b la sku i ch wa le tę su itę n a

a la b a stro wą b iel, jęd rn e cia ło i jed wa b istą skó rę. Jej smu kłe p lecy sp o czywa ły p rzed e mn ą ja k ma rmu ro wa sta tu a wyg ła d zo n a n ieu sta n n ą p ieszczo tą o cea n u . Przywa rłem d o n iej za ch ła n n ie. Gd y w n ią wszed łem, wyd a ła kró tki jęk; p o czu łem, że za ciska mięśn ie, a p o tem sztywn ieje ja k p rzera żo n e zwierzą tko . Wstrzyma łem się w p ó ł ru ch u . – Za b o la ło cię? – sp yta łem za n iep o ko jo n y, wo d zą c d elika tn ie d ło n ią p o jej cu d n ie sklep io n ym b io d rze. – Ma m p rzesta ć? – Ta k. Nie wiem... Nie. – Pró b o wa ła się n a mn ie o b ejrzeć, a le b yło jej n iewyg o d n ie. – To tylko ... Czu ję się ta ka b ezb ro n n a . Nie ch cę... – Gło s jej u wią zł w g a rd le. – Przep ra sza m cię, a le n ie ch cę. Mo żesz mn ie tylko p rzytu lić? – Oczywiście. – Wyco fa łem się n a jd elika tn iej ja k mo g łem, wied zą c, że ten mo men t jest d la n iej n iep rzyjemn y. Wsu n ą łem lewą rękę p o d jej szyję, u ło żyłem p rzed ra mię międ zy jej p iersia mi i mo cn o , mo cn o o b ją łem. – Wła ściwie to ja też ju ż więcej n ie ch cę. Wiem, że lu d zio m się to p o d o b a , a le myślę, że ca ły ten seks jest tro ch ę p rzerekla mo wa n y. Jeszcze mó wią c te b zd ety, zo rien to wa łem się, że Ca z d rży. Czyżb y się śmia ła ? Aż ta k d o wcip n e to n ie b yło . Min ęła min u ta , a o n a n ie p rzesta wa ła się trzą ść. – Ca z, ty p ła czesz? – Nie! Czu łem jed n a k n a ra mien iu wilg o ć, a g d y się o d ch yliłem d o tyłu i sp ró b o wa łem o b ró cić ją p rzo d em d o mn ie, n ie p o zwo liła ; g n iewn ym ru ch em p rzeta rła o czy i d o p iero wted y mi się p o ka za ła . – Od p iep rz się, Do la r. Nic n ie mó w. – Co się sta ło ? Zro b iłem co ś n ie ta k? – Nie, ty n ie. Nie wszystko się kręci wo kó ł cieb ie, wiesz?

– No to o co ch o d zi? – Ja p o p ro stu ... – Za mru g a ła n erwo wo i skrzywiła się. – Nie jestem d o b ra w tych czu ło ścia ch . – Zerkn ęła n a mn ie p rzelo tn ie i sch o wa ła twa rz n a mym to rsie. – Ja k b ęd ziesz mn ie, d u p ku jed en , wp ęd za ł w za kło p o ta n ie, to wsta n ę, wezmę n ó ż i u rżn ę ci ma łeg o . Nie ma to ja k ro ma n tyzm z d reszczykiem. Tu liłem ją d o sieb ie w milczen iu , p ó ki n ie p o czu ła się lep iej. Po ca ło wa liśmy się i ch wilę ro zma wia liśmy szep tem, za n im zmo rzyła n a s d rzemka . Wied zia łem, że w p erfekcyjn ym ciele h ra b in y Zimn o rękiej kryje się b a rd zo p o ra n io n a , sp o n iewiera n a p sych e, sa m się jed n a k n a d ziwić n ie mo g łem, ja k b a rd zo mn ie to p o ru szyło . Ja k mo cn o za p ra g n ą łem zro b ić co ś, żeb y jej u lżyć. To za ś, p o wia d a m wa m, b yło n a jb a rd ziej p rzera ża ją cą rzeczą , ja ka mi się d o tych cza s p rzytra fiła . Ca z, wyso ka szyszka w p iekieln ej h iera rch ii, jest n a szym za p rzysięg łym, śmierteln ym wro g iem... i ma p o wa żn e p ro b lemy emo cjo n a ln e. Na mo im miejscu ka żd y ch o ć tro ch ę ro zg a rn ięty a n io ł, n a wet n a tym za a wa n so wa n ym eta p ie zn a jo mo ści, zerwa łb y się w tej ch wili n a ró wn e n o g i, n a g o la sa wyp a d ł n a u licę i zwiewa ł ja k n a , n o men o men , skrzyd ła ch , a n i się o b ejrza wszy. Tylko że ja , o czywiście, n ig d y ta ki n ie b yłem.

Trzynaście Gob

T

o b y ło tak : w jed n ej ch wili leżałem p o d cu d zy m zap aso wy m łó żk iem jak p rzecen io n a m u m ia z wy p rzed aży g arażo wej, a w n astęp n ej wszy stk o zn ik n ęło i zo stała ty lk o n iep rzen ik n io n a ciem n o ść. Po tem zro b iło się jeszcze d ziwn iej, b o o wa ciem n o ść o k azała się n ieró wn a. Nie m ó wię tu o wrażen iach wzro k o wy ch an i d o ty k o wy ch . Ch cę p o wied zieć, że czu łem , jak m n ą d o sło wn ie zarzu ca w d ro d ze n a d ó ł, jak g d y b y p o d awali m n ie so b ie z rąk d o rąk jacy ś n iezg rab iasze. Sąd ziłem wcześn iej, że zn alazłem się ch y b a w jak im ś sch o wk u alb o m in iatu ro wej izd eb ce. Do p iero g d y zd ałem so b ie sp rawę, że całe to p o m ieszczo n k o p o d ry g u je i cisk a m n ie to n a jed n ą, to n a d ru g ą ścian ę, zro zu m iałem , iż jestem w win d zie. Zjeżd żałem d o Piek ła ro zk lek o tan ą win d ą, su n ącą n a p iszczącej lin ie k u ab so lu tn em u p artero wi świata. Zastan o wiło m n ie, czy d la leg aln y ch p rzy b y szó w m ają tu jak ieś in n e śro d k i tran sp o rtu , n a p rzy k ład d źwig z k o szem alb o w o g ó le zwy k ły zsy p . Wk ró tce d o tarło d o m n ie, że czu ję się n ie tak jak zwy k le. I n ie ch o d zi m i o n ag łą n ieo b ecn o ść Lam eh w m o jej g ło wie (n ajwy raźn iej to warzy szen ie m i w p o d ró ży n ie wch o d ziło w zak res jej m isji) an i o jej in fo rm acje wszczep io n e d o m ej p am ięci. Całe ciało o d czu wałem in aczej, w n iezro zu m iały d la m n ie sp o só b . By ło to tak p rzed ziwn e u czu cie, że n ie o d razu d o m n ie d o tarło , iż k to ś – Lam eh czy in n y

wy słan n ik Tem u ela – p rzy o b lek ł m n ie w zu p ełn ie n o wą p o wło k ę, b ard ziej o d p o wied n ią n a p arad o wan ie p o Piek le. No we ciało i n o we m y śli, ale wciąż ta sam a b ezn ad ziejn a sy tu acja. Z p o czątk u wy d awało m i się to wszy stk o n iesam o wite, ale w m iarę jed n o stajn eg o , ch y b o tliweg o zjazd u stało się zwy czajn ie n u d n e. Po tem sam a p rzewlek ło ść i o g łu p iająca m o n o to n ia p o d ró ży zn ó w zaczęły m n ie p rzy p rawiać o irracjo n aln y n iep o k ó j. Gd y b y n ie wstrząsy k ab in y i z rzad k a p o jawiające się za o k ien k iem m d łe światełk a, m iałb y m wrażen ie, że zo stałem zam k n ięty w zap ętlo n y m o d cin k u n ag ran ia wid eo , w ty ch sam y ch p ięciu sek u n d ach p o wtarzający ch się w n iesk o ń czo n y m , u p io rn y m cy k lu . Nie m iałem wątp liwo ści, że p iek ieln i lu m in arze zn ają jak iś in n y sp o só b p rzed o stawan ia się z d o łu n a g ó rę i z p o wro tem – zab rak ło b y im cierp liwo ści n a tak ą wielo g o d zin n ą u ciążliwą jazd ę. Z d ru g iej stro n y d awało m i to sp o ro czasu n a zeb ran ie m y śli. Un io słem d ło n ie n a wy so k o ść o czu , żeb y zo b aczy ć, jak też wy g ląd am w wersji d em o n iczn ej. Wy d ały m i się ciem n iejsze, a p azn o k cie p rzy p o m in ały szp o n y , jed n ak o g ó ln ie n ie b y ło n ajg o rzej. W win d zie b y ło zb y t ciem n o , żeb y m m ó g ł o cen ić cało ść, zacząłem jed n ak b ad ać się d o ty k o wo , sp rawd zać fu n k cjo n aln o ść m ięśn i i zak res ru ch o m o ści k o ń czy n , p alcó w i stawó w. Wszy stk o wy d awało się w m iarę n o rm aln e, ch o ć sk ó rę z p ewn o ścią m iałem teraz g ru b szą i g u m o watą, co ś jak u d elfin ó w i o rek . W k o ń cu win d a stan ęła z m etaliczn y m zg rzy tem i d rzwi ro zsu n ęły się h ałaśliwie. Przez g ło wę p rzem k n ęła m i g ro tesk o wa m y śl, że g d y się z n iej wy n u rzę, zn ajd ę się w d ziale g o sp o d arstwa d o m o weg o alb o o d zieży d ziecięcej w jak im ś zap u szczo n y m d o m u to waro wy m . Rzeczy wisto ść n atu raln ie o k azała się in n a: stałem n a sk raju wąsk ieg o

p asa żó łteg o p iach u , a wszy stk o wo k o ło g in ęło w cien iu . Wied ziałem jed n ak , że to jak aś n iewy o b rażaln ie o g ro m n a p rzestrzeń . Przed e m n ą wid n iał m o st Nero n a, łag o d n ą k rzy wizn ą wzn o szący się n ad b ezd en n ą, czarn ą o tch łan ią i n ik n ący w o d leg łej p ersp ek ty wie, p o d świetlo n y ty lk o czerwo n ą p o światą o g n ia, d ro b n y m i języ czk am i wy d o b y wająceg o się p rzez szczelin y w ścian ie p rzep aści. By ło tu d o ść jasn o , b y m m ó g ł się so b ie lep iej p rzy jrzeć. Tak , ręce m iałem z g ru b sza lu d zk ie, ale k o lo rem (a właściwie k o lo ram i) n ie p rzy p o m in ały n iczeg o zn an eg o . W ty m świetle m o g łem ty lk o stwierd zić, że są p o p ielate w czarn e i p o m arań czo we p ręg i. Na ło k ciach i k o lan ach sk ó ra b y ła zro g o waciała i łu sk o wata, a g d y wy k ręcałem ręk ę lu b n o g ę, m o g łem d o strzec jasn ą czerwień m ięśn i wid o czn ą p rzez szp ary m ięd zy p o szczeg ó ln y m i p ły tk am i. Wy g ląd ało to , p rzy zn aję, n iezb y t p rzy jem n ie, więc zap rzestałem ty ch p ró b . Ob m acałem g ło wę; wy d awała się n o rm aln a, ty lk o zam iast wło só w ro sła n a n iej jak aś szczecin a alb o n awet k o lce, jak u jeża. Ro g ó w n ie b y ło . Sto p y m iałem czarn e, sk ó rzaste i ty lk o z d u ży m p alu ch em – p o zo stałe b y ły zro śn ięte w m o n o lit. Jeżeli to ty p o we u d em o n ó w, to p rzy n ajm n iej wiad o m o , sk ąd się wzięła lu d o wa wizja d iab elsk ich k o p y t. Og o n a też n ie stwierd ziłem (z n iejak ą u lg ą). Na d o b rą sp rawę – jeśli n ie liczy ć ciek awej k arn acji – wciąż b y łem stwo rzo n y n a o b raz i (jak o tak ie) p o d o b ień stwo czło wiek a. M o g ło b y ć d u żo g o rzej. Wewn ętrzn ie też się czu łem d ziwn ie, ale n ie u m iałem o k reślić, czy to z p o wo d u n o wej cielesn o ści, czy raczej sam eg o p o b y tu w Piek le. W k o ń cu ciało jak ciało , m o że n ieco d ziwn e, a k arn acja tak a więcej ro p u sza, ale d la m n ie b y ło jak k o m b in ezo n d la astro n au ty : m iało zap ewn ić m i b ezp ieczeń stwo w ty m b ard zo n iezd ro wy m śro d o wisk u . Wiecie ju ż, co się d ziało n a m o ście Nero n a. Po ra o p o wied zieć, jak

to wy g ląd ało , g d y ju ż z n ieg o zszed łem w g o rącą, g ęstą m g łę n a sk raju Piek ła. Sp o d ziewałem się czeg o ś d ram aty czn eg o , jak n a d awn y m p rzejściu g ran iczn y m z Berlin a Zach o d n ieg o d o Wsch o d n ieg o , alb o n awet Czarn ej Bram y d o M o rd o ru , ty m czasem o k azało się, że wejść tam n ie jest tru d n iej n iż wy siąść z tak só wk i – p rzy n ajm n iej n a p o czątk u . Z teg o , co stró ży ca Lam eh p rzeflan co wała m i d o p am ięci, wied ziałem , że m u szę się zn ajd o wać w k ręg ach Ab ad o n u – g d zieś w g ó rn ej p o ło wie Piek ła. Brzm i n ieźle, n ie? Ale jeżeli tak to wy g ląd a n a g ó rze, to z całą p ewn o ścią wo lałem się n ie zap u szczać n iżej. Nie wid ziałem jeszcze, jak tam jest, ale czu ć czu łem . Cały Ab ad o n śm ierd ział. Nie m ó wię tu o jak im ś p ro sty m , zwy k ły m o d o rze, jak łajn a czy g n ijąceg o m ięsa. To b y ła m ieszan in a wszy stk ich p ask u d n y ch sm ro d ó w, jak ie ty lk o m o g ła wy two rzy ć b io lo g ia p o sp o łu z g eo lo g ią, zm ik so wan a w jed en b ijący w zm y sły an ty b u k iet, w k tó ry m p rzewijały się też n o rm aln iejsze wo n ie, n a p rzy k ład ro zg rzan ej m ied zi czy p alo n eg o sian a. Nie m o g łem się d o n ieg o p rzy zwy czaić p rzez cały p o b y t n a Do le. Arch itek ci Piek ła u rząd zili to d iab eln ie (b o jak żeb y in aczej?) sp ry tn ie: wied zieli, że d o n o rm aln eg o sm ro d u , ch o ćb y i zło żo n eg o z m ilio n ó w n iezm ien n y ch zap ach ó w, p ręd zej czy p ó źn iej m o żn a p rzy wy k n ąć. Jed n ak że wy starczy o d czasu d o czasu d ro b n a zm ian a, b y o tu m an io n e p o wo n ien ie zn ó w zaczęło o d b ierać b o d źce n a świeżo . Gd y zo stawiłem za so b ą m o st i zan u rzy łem się w k łęb y żrącej, k waśn ej m g ły , zacząłem sły szeć g ło sy : lu d zk ie, zwierzęce i jak ieś b liżej n ieo k reślo n e a straszn e. Wrzask i, jęk i, p o m ru k i, o d g ło sy k łó tn i, a n awet śm iech , k tó ry b rzm iał, jak b y g o k o m u ś p o k awałk u

wy ry wan o z o b o lałeg o g ard ła. Gło sy p o tęp ień có w. Nic sp ecjaln ie zask ak u jąceg o . Po wietrze b y ło o k ro p n ie g o rące i n iem al o ślizłe o d wilg o ci, jak w tu n elu n o wo jo rsk ieg o m etra p o d czas n ajg o rszy ch sierp n io wy ch u p ałó w, ty lk o ty siąck ro ć g o rzej. Czu łem ju ż p ierwsze o zn ak i k o n flik tu m ięd zy ty m , czeg o w ty ch waru n k ach o czek iwał o d ciała m ó j u m y sł – jak n ajszy b szeg o p rzep o m p o wan ia p rzez p o ry litró w p o tu – a ty m , co ciało fak ty czn ie ro b iło (to zn aczy n ic). Lo g iczn e: tak a tu jest n o rm a i m o ja ak tu aln a p o wło k a fizy czn a tak to właśn ie trak to wała. Sześćd ziesiąt sto p n i i m o k ro jak n a flo ry d zk ich b ag n ach ? Żad en p ro b lem ! Ład n y d zio n ek , p an ie i p an o wie, ale lep iej zab rać p araso l, b o p o tem m ają b y ć p rzelo tn e d eszcze b ieg u n k o we. M g ła w k o ń cu się p rzerzed ziła i wreszcie zacząłem wid zieć, g d zie jestem . Wed łu g in fo rm acji o d Lam eh , tk wiący ch teraz w m y m u m y śle n iczy m n a p ó ł zap o m n ian y p rzed m io t ze stu d ió w, Piek ło jest p o two rn ie wielk im cy lin d rem , szero k im jak n iejed en k raj i ciąg n ący m się w g ó rę i w d ó ł n iem al b ez k o ń ca, z n iezliczo n y m i k ręg am i u ło żo n y m i jed en n a d ru g im jak n iewy o b rażaln ie g ig an ty czn a p ró b k a g eo lo g iczn a z o d wiertu p o p ro wad zo n eg o n a wsk ro ś p rzez cały świat. Ab ad o n to co ś w ro d zaju sam o d zieln eg o p ań stwa zajm u jąceg o k ilk a p o zio m ó w, z m iastam i zb u d o wan y m i p rawie całk o wicie z g ru zó w in n y ch m iast. To , co wid ziałem p rzed so b ą, też wy g ląd ało jak jed n a wielk a p ro wizo rk a z k am ien i i b ło ta u ło żo n y ch w ty siące n o wy ch k ształtó w, stło czo n y ch w o g ro m n ą term itierę z wąsk im i, p o k rętn y m i p rzejściam i, w k tó ry ch led wo m o g lib y się m in ąć d waj p rzech o d n ie. Cało ść tętn iła p iek ieln y m ży ciem , zask ak u jący m m n o g o ścią i ro zm aito ścią wersji cielesn y ch . Niek tó re tru d n o b y n awet n azwać

ciałam i w n o rm aln y m zn aczen iu : wy g ląd ały p o p ro stu jak k o p czy k i g lu tó w, często wy p o sażo n e w n iep o k o jąco d u żą liczb ę o czu . Do ść liczn e b y ły wszelk ieg o ro d zaju k rzy żó wk i fo rm h u m an o id aln y ch ze zwierzęcy m i, ró wn ież two ry zu p ełn ie fan tasty czn e. Po o ślizłej, p ełn ej d ziu r fasad zie n ajb liższej b u d o wli wsp in ało się co ś p rzy p o m in ająceg o te wielk ie k rab y jap o ń sk ie z n iewiary g o d n ie d łu g im i o d n ó żam i, z ty m że z k ażd eg o wy rastał rząd ek lu d zk ich d ło n i. Um iejsco wio n a n a śro d k u sk o ru p y g ło wa też b y ła jak n ajb ard ziej lu d zk a; wy g ląd ało n a to , że stwó r g wiżd że jak ąś n iesły szaln ą m elo d ię. Wk ró tce jed n ak zau waży łem rzecz jeszcze d ziwn iejszą. Zaled wie k ilk a m etró w za m n ą k ry ł się we m g le m o st Nero n a – d ro g a d o Piek ła z zewn ątrz, ale i n a o d wró t. Najwy raźn iej n ik t jed n ak n ie zd awał so b ie z teg o sp rawy . Wid ziałem , jak p o tęp ień cy wch o d zą w tu m an i m ijają p rzy czó łek m o stu , jak g d y b y b y ł d la n ich n iewid zialn y . M o że zresztą tak właśn ie b y ło . Ty le n ieszczęsn y ch , cierp iący ch d u sz k rąży o k ro k o d b ram y n a wo ln o ść i n ie m a o ty m p o jęcia! Po czu łem n arastającą falę m d ło ści. Zaczy n ałem n ap rawd ę ro zu m ieć, g d zie jestem i jak tu jest źle. Wid o k u n ieb a n atu raln ie p ró żn o b y tu taj szu k ać. Bu d o wn iczy ch Piek ła, p o d o b n ie jak arch itek tó w n ieb iań sk ich , n ie o g ran iczały ram y p raw fizy k i. Sam k ształt teg o m iejsca b y ł p o m y ślan y jak o ciąg łe p rzy p o m n ien ie o k arze i więzien iu . Nie zn aczy to , że p rzy tłaczało ciasn o tą; p rzeciwn ie, o b lep io n e p ry m ity wn y m i ru szto wan iam i ścian y Ab ad o n u wzn o siły się b ard zo wy so k o , lecz g d zieś n ad ty m wszy stk im ry so wał się wielk i stro p z p o szarp an ej sk ały . Zad arłszy g ło wę, n ie wid ziało się n ieb a, lecz d n o wy ższeg o k ręg u . Dziwaczn e to b y ło i n iezn an e, n ie m iałem jed n ak za wiele czasu n a o swajan ie się ze śro d o wisk iem , g d y ż p o wy jściu z m g ły

n aty ch m iast o g arn ął m n ie ó w zg iełk i sm ró d . Zn alazłem się w tłu m ie, p o trącan y i p o p y ch an y p rzez n ajp ask u d n iejsze o so b n ik i, jak ie m o żn a u jrzeć w k o szm arn y ch sn ach . – Rrrro b ak i p ieczo n e, rrro b ak i! – wy d arł się żab o waty stwó r b ez ty ln y ch łap , wy m ach u jąc m i p rzed n o sem p ęczk iem czarn iawy ch p aty k ó w. – Ch rrru p iące jak lu b isz! – Dżin n a flaszk i i p o rcje! – k rzy k n ął facet wy g ląd ający , jak b y g o w p aru m iejscach p rzep iło wał b ard zo k iep sk i m ag ik , a p o zszy wał ró wn ie n ied o u czo n y ch iru rg am ato r. Jeg o zezo wate o czy n ap o tk ały m o je sp o jrzen ie. – Hej, ty tam ! Wid zę, że p rzy d ałb y ci się jed en g łęb szy . M ó j to war p rim a so rt, z g waran cją! An i jed n a jasn a m y śl ci we łb ie n ie p o stan ie aż d o o statn iej lam p y . Szk lan eczk a ty lk o żelaźn iak a, tan io jak sm o ła! Ostatn ia lam p a? Im p lan ty Lam eh w m ej p am ięci zask o czy ły jak stary siln ik . W Piek le n ie m a światła d zien n eg o an i k sięży co weg o , p o ran k i zn aczy więc zap alen ie jed n ej lam p y , w p o łu d n ie włącza się n astęp n a, zm ierzch sy g n alizu je zg aszen ie jed n ej z n ich , a n o c d ru g iej. Og n iste p ło m y k i ze szczelin – jed y n e światło w p o rze n o cn ej – n azy wa się tu p o światłam i. Żelaźn iak zaś to m iejsco wa m o n eta. Bim b er z p ewn o ścią p ęd zą z czeg o ś wy jątk o wo p ask u d n eg o i ch o ć ch ętn ie b y m so b ie teraz d ziab n ął p ięćd ziesiątk ę u czciwej g o rzały , zach walan y p rzez teg o k u b isty czn eg o m u tan ta „d żin " wcale m n ie n ie p o ciąg ał. Tak , w p o ró wn an iu z Nieb em Piek ło jest n ieb y wale realisty czn e. Jest w ty m jak iś sen s: wszy stk o tu p rawd ziwe, n ag o ść, żarcie, wó d a, g ó wn o , fo rsa – co ty lk o ch cecie. Bajeczn e światło ści i d y sk retn e p astele M iasta Nieb iesk ieg o z k ażd y m u d erzen iem serca wy d awały m i się co raz p ięk n iejsze w retro sp ek cji, a b y łem tu p rzecież zaled wie o d p aru m in u t.

Cwan iak o d d żin u p rzy su n ął się b liżej, o feru jąc m i d o p o ło wy n ap ełn io n y m etalo wy k u b ek u wiązan y n a rzem ien iu tak d łu g im , że p rzed ch wilą walał się w m o k rej ziem i. Prag n ien ie d o k u czało m i n ie n a żarty , ale ch o ćb y g o ść p o d su wał m i ch iń sk ą p o d ró b k ę święteg o Graala p ro sto ze stery lizato ra, n ie wziąłb y m teg o p ask u d ztwa d o u st – b u ch ający z n aczy n ia o d ó r p rzeb ijał n awet całą tę sm ro d liwą k ak o fo n ię, k tó rą ju ż o p isy wałem . Nawet n ajlep sze o tęp ien ie n ie jest warte tak iej cen y d la zm y słó w. (Tak wted y n ap rawd ę m y ślałem . Pó źn iej zm ien iłem zd an ie. Po b y wszy n a Do le jak iś czas, żło p ałem ju ż wszy stk o , co m i wp ad ało w ręce. Na Ziem i też za k o łn ierz n ie wy lewałem , ale p rzy n ajm n iej b y ł to p o rząd n y alk o h o l. Wierzcie m i, w cały m wszech świecie n ie m a d ru g ieg o m iejsca, g d zie czło wiek tak m u si się zalać jak w Piek le. No , m o że jeszcze w p aru zak ątk ach Ok lah o m y ). Han d larzo wi n ie d an e b y ło jed n ak d o k o ń czy ć ak cji rek lam o wej, g d y ż zo stał b ru taln ie o d ep ch n ięty p rzez k o g o ś, k to n ag le wy ró sł p rzy n as wielk i jak au to b u s. Ów k to ś b y ł p łci żeń sk iej w ty p ie Kró lo wej z Alicji w kra in ie cza ró w; w p iek ieln ej rzeczy wisto ści p rzy p o m in ało to zg o rzk n iałą k ro wę m o rsk ą w p u d ro wan ej p eru ce. – Sp ad aj, Git – wark n ęła d o węd ro wn eg o b arm an a. – Nie wid zisz, że ten d żen telm en n ie ży czy so b ie two jeg o szajsu ? On wo li in n e p rzy jem n o ści, p rawd a, p an ie ład n y ? – zwró ciła się d o m n ie, wp rawiając w ru ch falo wy swo je d o ro d n e p iersi. Wy g ląd ały jak zap ak o wan e w p lasty k o we wo rk i n ieb iesk awe sp ag h etti w b lad y m so sie. – U n ieg o n ie d o stan iesz za żelaźn iak a ty le wrażeń , co u m n ie. Przeczy szczę ci m aszy n k ę, p rzy sto jn iaczk u , jak n ik t. Tak ci p rzed m u ch am k o m in , że b ęd ziesz jak n o wy . Na p o p arcie ty ch twierd zeń u n io sła p o d artą sp ó d n icę, b y się

p o ch walić wd zięk am i. Do czeg o b y to p o ró wn ać?... Wy o b raźcie so b ie ły są k o b y łę z o śm io m a p ajęczy m i n o g am i, n a k o ń cu k ażd ej p ry m ity wn ą k ary k atu rę d am sk iej... Nie, ta in fo rm acja n iczeg o isto tn eg o n ie wn iesie, więc wam o szczęd zę szczeg ó łó w. Sam się led wo p o wstrzy m ałem o d wy m io tó w. – No o o , jak i śliczn iu si! – Gwizd n ęła z p o d ziwem , sięg ając wło ch atą łap ą d o m eg o k ro cza. Do p iero wted y zd ałem so b ie sp rawę, że jestem n ag i. Od wró ciłem się i d ałem n u ra w tłu m , ch wilo wo n ie d b ając n awet, o jak ie in n e p ask u d ztwa się o cieram . – Du p ek ! Ład n iejszej n ie zn ajd ziesz n awet w g ó rn y ch k ręg ach ! – g o n ił m n ie jej ch rap liwy wrzask . – Za k o g o się m asz, p ętak u ? Zg ry wasz ważn iak a, co ? Id ź, id ź, zo b aczy sz, co z to b ą zro b ią, ty cio to g ó wn ian a! Po jąłem , że tu trzeb a zawsze b y ć w ru ch u , b o in aczej zaraz czło wiek a co ś o b lezie. Brn ąłem więc p rzez g ęsty tłu m , p rzez b ru d i n iek o ń czące się k rzy k i tej m en ażerii z h o rro ru , wśró d stwo rzeń , k tó re alb o p rzed e m n ą u ciek ały , alb o k łap ały n a m n ie zęb isk am i. Lawiro wałem m ięd zy wy ciąg ający m i m n o g ie ręce żeb rak am i p łaczący m i k rwawy m i łzam i. Wszy scy tu n o sili straszn e b lizn y i o k aleczen ia zad an e celo wo – za k arę. M o żn a b y p rzy p u szczać, że z czasem b ęd zie łatwiej to zn o sić; że m o żn a się u o d p o rn ić n a ten stały n u rt p o tu rb o wan y ch , wy zu ty ch z n ad ziei, n ielu d zk ich isto t – ale ten stan jak o ś n ie ch ciał n ad ejść i m iałem n a to jeszcze d łu g o p o czek ać. Na wszelk i wy p ad ek p o d n io słem sp o ry k am ień , żeb y m ieć co ś d o o b ro n y . Przed zierając się tak p rzez ciżb ę w p o szu k iwan iu wy jścia z teg o p o zio m u , alb o ch o ciaż n ieco sp o k o jn iejszeg o m iejsca, zau waży łem

jed n ak , że w lab iry n cie Ab ad o n u d zieją się też rzeczy b ard ziej n o rm aln e. Wid ziałem p ry m ity wn e warsztaty i zajęty ch p racą lu d zi, tawern y , d o m y i in n e p rzejawy cy wilizacji, ch o ć tak g ro tesk o wej. Przy zn aję, że b y łem ty m zask o czo n y . Więc w Piek le też się ży je! Sp rzed aje się i k u p u je, walczy o b y t, tro szczy o strawę i b ezp ieczn e sp an ie. A g d zie te o sławio n e m ęk i? Nie b ó l eg zy sten cji w tej n ien awistn ej, wszech o g arn iającej n ęd zy , ale p rawd ziwe p iek ieln e to rtu ry ? A p o tem d o m n ie d o tarło , u d erzy ło m o cn iej n iż wszy stk ie te o k ro p ień stwa wid zian e i o d czu wan e, o d k ąd p o stawiłem sto p ę p o tej stro n ie m o stu Nero n a. Bijąca z o to czen ia zg ro za n ie m a n ic, ale to n ic wsp ó ln eg o z p rawd ziwy m Piek łem . Lam eh m ó wiła, że Ab ad o n leży w jeg o g ó rn y ch k ręg ach ; n ie ty ch n ajwy ższy ch , w k tó ry ch m ają swo je p ałace tacy ary sto k raci jak Elig o r czy Sitri, ale też n ie w o tch łan i. To tam , w g łęb i, w n ajwięk szy m żarze – p rzy k tó ry m u p ał Ab ad o n u jest jak b alsam iczn e ciep ło p ierwszy ch sło n eczn y ch d n i n a wio sn ę – g d zie co ś zm u sza k aran e d u sze d o tak p rzeraźliweg o k rzy k u sły szaln eg o , m ieści się p ra wd ziwe Piek ło . Tu , m im o całej o k ro p n o ści o to czen ia d la wszy stk ich zm y słó w i m y śli, ży je się jak n a sp o k o jn y m , m iły m p rzed m ieściu . Wied ziałem , że jeżeli m n ie złap ią, n ig d y ju ż n ie u jrzę ró wn ie czaru jącej o k o licy . W tej ch wili b y łem o wło s o d rezy g n acji. An ielsk ie p o d szep ty d ały m i jak o tak ą o rien tację w g eo g rafii p iek ieln ej, ale d alek i b y łem o d zro zu m ien ia, jak to wszy stk o się zazęb ia i wsp ó łd ziała, n ie m ó wiąc ju ż o d o k ład n ej m ap ie cało ści. Wątp ię zresztą, czy tak ie co ś w o g ó le b y ło b y m o żliwe d o u trzy m an ia n a b ieżąco ; ju ż p rzez ten k ró tk i czas sp ęd zo n y w Ab ad o n ie wid ziałem k ilk a alejek zam y k an y ch i o twieran y ch . Tu się wszy stk o ciąg le

ro zrasta i zm ien ia jak ży wy o rg an izm , rafa k o ralo wa czy co ś w ty m ro d zaju , ch o ć d zieje się to za sp rawą d em o n ó w i p o tęp ień có w. M ięd zy jed n ą a d ru g ą lam p ą m o że zn ik n ąć p arę zasy p an y ch u liczek , n o wy d o m staje o k rak iem n a d ach ach d wó ch stary ch i ro śn ie tak d łu g o , p ó k i wszy stk ie trzy n ie ru n ą p o d n ad m iern y m ciężarem , a wted y n a ru m o wisk u zaczy n a się n astęp n a b u d o wa. Całe d zieln ice stawały w o g n iu alb o o b racały się w p erzy n ę wsk u tek n ieu stan n y ch wstrząsó w p o d ło ża i n aty ch m iast wy rastały n a n o wo d la k o lejn y ch m ieszk ań có w, n ierzad k o wp ro st n a p o g rzeb an y ch p o d g ru zem , wy jący ch z b ó lu i p rzerażen ia d u szach . Ich wrzask i m o g ą się tak n ieść w n iesk o ń czo n o ść, g d y ż n ie zn ajd zie wy b awien ia w śm ierci ten , k to i tak ju ż n ie ży je. By ło k ilk a m iejsc, k tó re m u siałem o d wied zić, wszy stk ie jed n ak zn ajd o wały się g d zieś n ad e m n ą, n a wy ższy ch p iętrach . Nie m a n a Ziem i m iasta, g d zie tru d n iej b y ło b y o d n aleźć właściwą d ro g ę n iż w Piek le. Nie m o g ą się z n im ró wn ać n awet slu m sy Szan g h aju czy fawele wo k ó ł São Pau lo . An i m ap y , an i d ro g o wsk azó w, an i p rzewo d n ik a. Jak m am zro b ić to , co m u szę? Jak się o k azało , Ab ad o n m iał d la m n ie g o to wą o d p o wied ź. Stałem ak u rat w ry n szto k u n a sk raju jed n eg o z o sied li, g ap iąc się n a ro zp aczliwie zn ajo m y frag m en t m u ru zewn ętrzn eg o . By łem wy czerp an y fizy czn ie i p sy ch iczn ie, zd ałem so b ie b o wiem sp rawę, że to m iejsce ju ż sp rawd załem p o p rzed n ieg o d n ia. In n y m i sło wy , zn ó w zab łąd ziłem . Wy g ląd ało n a to , że p rzy jd zie m i o b ejść cały o b wó d m u ru , zan im zn ajd ę wy jście – to zaś m o że o zn aczać n awet k ilk a lat w ty m jed n y m ty lk o k ręg u . Co ś o tarło się o m n ie i zatrzy m ało n a d łu żej, n iż p o win n o . Nie zastan awiając się, czy to zap o wied ź atak u , czy n atrętn ej p ro p o zy cji

h an d lo wej, u d erzy łem n a o d lew. Usły szałem jęk i co ś się o su n ęło n a g ru n t u m y ch stó p . Zwy cięstwo b y ło o wiele łatwiejsze, n iż się m o g łem sp o d ziewać. Sp o jrzałem p o d n o g i i zo b aczy łem zwin ięte w k łęb ek czy jeś d ro b n e ciało , u n u rzan e w cu ch n ący m b ło ck u ; stwo rzen ie b y ło n ie więk sze o d k ap u cy n k i, led wo wid o czn e n a czarn y m tle. Przech o d n ie d ep tali p o n im o b o jętn ie; b y wało , że tward y m i k o p y tam i. Sły szałem jeg o słab e p o p isk iwan ie – n ie jak z b ó lu , ale jak p rzy d esp erack im łap an iu p o wietrza. Zeb rałem się w so b ie, sięg n ąłem w d ó ł i jed n y m ru ch em p o d n io słem je n a n o g i. Do p iero g d y się o d wracałem , b y ru szy ć w swo ją stro n ę p o ty m ak cie m iło sierd zia, stwierd ziłem , że m ały su k in sy n trzy m a w d łu g ich p alcach m ó j k am ień . Sk u b an y k ieszo n k o wiec! Ob ro b ił m n ie jak frajera, a p rzecież n awet n ie m iałem k ieszen i. Wy rwałem m u zd o b y cz i p o ciąg n ąłem k u m ałem u zawiro wan iu w lu d zk im n u rcie, g d zie m o g łem m u się sp o k o jn iej p rzy jrzeć. M iał d u że, o k rąg łe o czy , ale p o d n im i zam iast n o sa ty lk o n iewielk ą wy p u stk ę; k o ń czy n y p o k u rczo n e i wy k ręco n e jak p o szk o rb u cie; a całe ciało p o k ry wało m u jasn e wło sie. M im o tak m ik rej p o stu ry o k azał się zad ziwiająco siln y – m u siałem ścisn ąć m u ram ię z cały ch sił, żeb y się n ie wy m k n ął. Szero k o u sta m ałp ia twarz zd rad zała in telig en cję n a ty le zb liżo n ą d o m o jej, że p o ży czo n e serce zam arło m i w n ie swo jej p iersi. – Uk rad łeś m i k am ień – p o wied ziałem . Starał się p rzy b rać n iewin n ą m in ę, p rzez co ty m b ard ziej sp rawiał wrażen ie, że n asik a ci n a d y wan , g d y ty lk o się o d wró cisz. – A n iep rawd a – o d p arł p isk liwie, p o d ziecin n em u . – Pu szczaj, Szlam iak m n ie wo ła.

– Co to za jed en , ten Szlam iak ? – Nie wiesz? – Ciem n e o czy stwo ra ro zszerzy ły się jeszcze b ard ziej n a ten d o wó d ig n o ran cji. – To strażn ik . Du ży , z ciężk ą ręk ą i ważn y , w k ażd y m razie w n aszy m fy rtlu , p rzy Sq u itters Ro w. Jak n ie wró cę d o ro b o ty n a p o światła, d a m i p o p alić. Po sp o so b ie m ó wien ia u p ewn iłem się, że to rzeczy wiście d zieciak . Strzelał o czy m a n a wszy stk ie stro n y i ch o ć p rzestał się szarp ać, m ięśn ie m iał wciąż n ap ięte. Jeżeli m n ie n ie p rzek o n a, b y m g o sam p u ścił, p ewn ie m n ie u g ry zie alb o co ; n a razie jed n ak p ró b o wał się wy k ręcić sian em . Po d o b ało m i się to . – Jak ci n a im ię? – Nie m am żad n eg o . – Zm ru ży ł p o wiek i, jak b y m m u zaświecił latark ą w ślep ia. – Czy m się zajm u jesz? Gd zie m ieszk asz? M asz jak ąś ro d zin ę? Oczy o k rąg lały m u co raz b ard ziej w o b liczu tak ich n ajwy raźn iej b ard zo d ziwn y ch p y tań . – Nie m am . M ieszk am w warsztacie. – Ob lizał warg i i sp y tał n erwo wo : – Ty ze Zb ro d n ió w? Nie o d razu zro zu m iałem , że m a n a m y śli Sek tę Zb ro d n iarzy , zb ro jn ą g ward ię d em o n ó w d ziałający ch jak n ajem n icy . W b ard ziej zab u d o wan y ch rejo n ach p ełn i o n a ro lę p o licji p iek ieln ej. – Nie. Jestem całk iem zwy czajn y . – No p u ść m n ie, d o b ra? – sp ró b o wał in n eg o p o d ejścia. – M asz w k o ń cu swó j k am ień z p o wro tem , n ie? A ja g ry zę! – Wy szczerzy ł rząd ek m ały ch , ró wn y ch i zask ak u jąco czy sty ch ząb k ó w jak u ry b y . Nie zam ierzałem tak łatwo g o wy p u ścić. – Po trzeb u ję k o g o ś, k to p o m o że m i się stąd wy d o stać. – Ob d arzen ie k o g o k o lwiek ch o ćb y m ałą d o zą zau fan ia b y ło

ry zy k o wn e, ale k o ń czy ły m i się ju ż p o m y sły . – Zg u b iłem się. M ały m ałp iszo n zn ieru ch o m iał. Wid ziałem , że n ap rawd ę się zastan awia, ch o ć jeszcze n ie zrezy g n o wał z p ró b y u cieczk i. Jak się n au czy lep iej u k ry wać m y śli, b ęd ą z n ieg o lu d zie, p o m y ślałem . Zaraz jed n ak p rzy szła sm u tn a reflek sja: Lu d zie, tu taj? i: W p o ró wn an iu z k im ? – Trzy żelaźn iak i – p o wied ział w k o ń cu . Gd y raz wd ał się w n eg o cjacje h an d lo we, wied ziałem , że g o m am . Do b iliśm y targ u : d o p ó k i b ęd zie ze m n ą, zap ewn ię m u wik t, a g d y zn ajd ę wy jście z Ab ad o n u , d o stan ie jed n ą m o n etę. Żad n ej fo rsy o czy wiście n ie m iałem , ale to m n ie n ie m artwiło . Jak o ś so b ie p o rad zę. – Tęd y – rzu cił ro zk azu jąco i ru szy ł p rzed sieb ie, n ie sp rawd zając, czy za n im id ę. Szed łem czu jn ie n a wy p ad ek , g d y b y so b ie u m y ślił p o d p ro wad zić m n ie swo jem u d u żem u k u m p lo wi Szlam iak o wi, k tó ry zatłu k łb y m n ie n a śm ierć, h e h e, i o g rab ił z n ajwy raźn iej cen n eg o k am ien ia. Ale... d zieck o w Piek le? To p rzecież n ie m a sen su , n ie? Og arn iała m n ie p o n u ra p ewn o ść, że n iejed n o m n ie tu jeszcze n iem ile zask o czy . Nie zam ien iliśm y ju ż an i sło wa. Jem u to ch y b a o d p o wiad ało , ch o ć co ru sz zerk ał n a m n ie z u k o sa, jak b y n ie m ó g ł m n ie ro zg ry źć. Drap ieżn ik i (w ty m n iek tó rzy lu d zie) też n ie lu b ią k o n tak tu wzro k o weg o , p atrzy łem więc p rzed sieb ie, w n iek o ń czący się tłu m zn iek ształco n y ch ciał i n iezn o śn ie o d m ień czy ch twarzy . – M am jed n o – p o wied ział n araz. Ju ż n a m n ie n ie p o p atry wał; trzy m ał g ło wę p ro sto jak ja. – Zn aczy co ? – Im ię. Od czek ałem ch wilę, a g d y m ilczał, sp y tałem :

– I jak o n o b rzm i? – Go b . Sk in ąłem g ło wą. Om al n ie p o wied ziałem o d ru ch o wo czeg o ś w ro d zaju „M iło cię p o zn ać", u zn ałem jed n ak , że w ty ch stro n ach to rzad k i zwro t. Ulica n ad al b y ła o d rażająco , sm ro d liwie zatło czo n a i h ałaśliwa, n asze m ilczen ie n ab rało jed n ak n o weg o zn aczen ia. Co ś b y ło u stalo n e, p rzy n ajm n iej n a razie. Zn alazłem p ierwszeg o p rzy jaciela w Piek le.

Czternaście Grzesznicy na sprzedaż

O

czy m n ie p iek ły , w u stach m iałem p ełn o o h y d n eg o p y łu . Od k ilk u g o d zin wsp in aliśm y się p rzez p rzed m iejsk ie m ro wisk a Ab ad o n u – całe m ile stert b ło ta, śm ieci i g ru zu – ale jeszcze n ie zn aleźliśm y d ro g i n a wy ższy p o zio m . Zarząd ziłem p o stó j i p rzy siad łem n a k am ien iu . – Jak to jeszcze d alek o d o wy jścia? – sp y tałem , sp lu n ąwszy szarą m azią. – Z Bad o n u ? Nie wiem . – Go b wy k rzy wił m o rd k ę n a zn ak wy siłk u u m y sło weg o . – Nig d y n ie b y łem tam n ajwy żej. Dalek o . Zak ląłem szp etn ie. Zn aczy wed łu g stary ch k ry terió w, b o tu w Piek le p rzek leń stwa są, b y tak rzec, w b o n to n ie. – A wiesz, co tam jest p o za Ab ad o n em ? – Nib y u g ó ry ? – U g ó ry i p o d sp o d em . Go b ch y b a u zn ał m n ie w k o ń cu za n ieszk o d liweg o wariata. Słab y to fu n d am en t d la lo jaln o ści, ale b y łem p rzek o n an y , że jak więk szo ść sam o tn y ch d zieciak ó w, n awet ty ch n ieśm ierteln y ch , b ęd zie się trzy m ał n o weg o zn ajo m k a, d o p ó k i m u się n ie zn u d zi – a to ju ż co ś. – W d o le p o d Bad o n em jest Reb u s. Wszy stk o w n im czarn e. Lep iej tam n ie zag ląd ać. Ereb u s. Najwy ższy z Kręg ó w Cien ia. Wied ziałem o d Lam eh wy starczająco d u żo o tej k rain ie, żeb y o m ijać ją z d alek a. To tam

zaczy n ało się p o ważn e Piek ło m ąk i ro zp aczy . – A n ad n am i? – Nie m am p o jęcia. Ch y b a Łąk i Asfalto we, tam g d zie jest Targ Grzeszn ik ó w. Nastawiłem u szu . Na Targ u Grzeszn ik ó w p raco wał n iejak i Rip rash , d la k tó reg o m iałem wiad o m o ść o d Tem u ela. Zn aczy ło b y to , że Go b m a n a m y śli Łąk i Asfo d elo we (ch o ć n a p o d stawie d o ty ch czaso wy ch d o świad czeń m o g łem p rzy p u szczać, że jeg o p rzek ręco n a n azwa jest b ard ziej ad ek watn a). By ł to p ierwszy p ro m y k n ad ziei, że m o g ę rzeczy wiście zd ziałać co ś u ży teczn eg o . Caz n iem al n a p ewn o p rzeb y wa z Elig o rem w k tó ry m ś z n ajwy ższy ch k ręg ó w, d alek o n ad n am i, w p iek ieln y m o d p o wied n ik u Park Av en u e. Jeśli jed n ak o d n ajd ę Rip rash a, wy wiążę się z n arzu co n eg o m i zad an ia i m o że n awet u zy sk am jak ąś p o m o c. – A zn asz d ro g ę n a ten targ , Go b ? – M o że i zn am . – M ały zm ierzy ł m n ie b ad awczy m sp o jrzen iem . – To cię b ęd zie k o szto wało jeszcze żelaźn iak a. – Nie m a sp rawy . – Nie m ając g ro sza p rzy d u szy (jak śm ieszn ie tu b rzm ią n iek tó re ziem sk ie zwro ty , n ie?), m o g łem so b ie p o zwo lić n a szczo d ro ść. – No to p o m y ślę. Po d n io słem się o ciężale n a n o g i. M ały , zim n y tward ziel z teg o m o jeg o cicero n e. Po d czas węd ró wk i k ręty m lab iry n tem Ab ad o n u wy ciąg ałem z n ieg o sk rawk i in fo rm acji. Ok azu je się, że w p rzeciwień stwie d o więk szo ści tu tejszy ch ch ło p ak n ap rawd ę się tu u ro d ził. M ieszk ań cy Piek ła d zielą się n a trzy g łó wn e g ru p y : Nien aro d zo n y ch , czy li an io ły i in n e wy ższe isto ty wtrąco n e tu z ro zk azu Bo g a; n o rm aln y ch Po tęp ień có w; i tak zwan y Balast, czy li

n ieliczn ą resztę n iem ieszczącą się w d wó ch p ierwszy ch k ateg o riach . Go b n ależał d o tej o statn iej g ru p y : jeg o m atk ę sk azan o n a wieczn e p o tęp ien ie, g d y b y ł jeszcze w jej ło n ie. Uro d ziła g o ju ż n a m iejscu i zo stawiła własn em u lo so wi. Balast. Do d atk o wy ciężar w ład o wn i, k tó reg o n ik o m u n ie p rzy jd zie d o g ło wy rato wać, g d y statek to n ie. To właśn ie b y ł Go b . Ró sł b ez m atk i w b ru d zie i an arch ii Ab ad o n u , zam iast ro d zin y m ając b ru taln eg o n ad zo rcę, k tó ry zn ęcał się n ad n im i jem u p o d o b n y m i. Zaczy n ałem jed n ak ro zu m ieć, że w m ały m m ałp iszo n ie b y ło co ś szczeg ó ln eg o , czeg o p ró żn o b y szu k ać u in n y ch . Nie b y ła to d o b ro ć an i n awet zain tereso wan ie b liźn im i – teg o w Piek le n ie u świad czy sz – ale co ś b liższeg o ciek awo ści świata. Dziwn y b y ł z n ieg o stwó r, b ez d wó ch zd ań . Co wieczó r, k ied y ju ż u zn aliśm y , że p o ra n a sp o czy n ek , m o ścił so b ie sp an ie jak zwierzątk o , wp ro st n a ziem i czy w ch wastach – n awet g d y p rzeważały wśró d n ich k o lące o sty , k tó ry ch zd awał się n ie zau ważać. Najp ierw zawsze staran n ie o b wąch iwał wy b ran e m iejsce (n ie u m iał wy tłu m aczy ć d laczeg o ; m u siało p o p ro stu p ach n ieć „jak n ależy "), p o tem k ład ł się n a b o k u w p o zy cji em b rio n aln ej i k o ły sząc się n a wszy stk ie stro n y , wy g n iatał w p o d ło żu p ły tk ą jam k ę. Na k o n iec wracał d o p ierwo tn eg o u ło żen ia, zam y k ał o czy i o d p ły wał w n ieb y t szy b ciej, n iż zajm u je m i n ap isan ie teg o zd an ia. Czasem wy d awał p rzez sen cich e zwierzęce p o m ru k i, jęk i b ez słó w i zd u szo n e p isk i, k tó re w jeg o sn ach czy wsp o m n ien iach m o g ły b y ć wrzask iem n a całe g ard ło . Wo lałem so b ie n ie wy o b rażać, jak ie zm o ry g o wted y ścig ają. Na jawie też się b ał, wieczn ie czu jn y i sp ięty tak , że śm ieszy ło b y m n ie to , g d y b y n ie b y ło tak ie żało sn e. Na k ażd y h ałas p o d sk ak iwał, jak b y d o n ieg o strzelan o . Gd y się zatrzy m y waliśm y d la o d p o czy n k u za d n ia (jeśli tą szlach etn ą n azwą m o żn a o k reślić o wo p o n u re

czerwo n awe światło ), Go b n ig d y się n ie ro zlu źn iał, ty lk o p rzy siad ał n a czy m ś alb o i stał, n iecierp liwie czek ając, aż zn o wu ru szy m y . Nie u siło wał m i o d rad zać ty ch p o sto jó w, ale ich n ie lu b ił. Zawsze świad o m y o to czen ia, co ru sz n iezn aczn ie zm ien iał p o zy cję, b y m ieć wszy stk o n a o k u i w k ażd ej ch wili b y ć g o to wy m d o u cieczk i lu b walk i. Przy p o m in ał m i afry k ań sk ich n ieletn ich żo łn ierzy , k tó ry ch wid y wałem w telewizy jn y ch rep o rtażach : m ały ch ch ło p có w, k tó rzy n iem al p ro sto o d m atczy n ej p iersi p rzeszli d o b ezn am iętn eg o zab ijan ia. Tak , ży cie w Piek le m u si p rzy p o m in ać lo s n aro d zo n y ch w o g n iu wo jn y : tu i tam n ie m a szan s, żeb y w czło wiek u ro zwin ęło się co k o lwiek d o b reg o . Nietru d n o m i b y ło wy o b razić so b ie Go b a jak o m aszy n k ę d o p rzetrwan ia, zd o ln ą p rzeży ć tak d łu g o ty lk o d zięk i u m iejętn o ści ro b ien ia i m ó wien ia właściwy ch rzeczy we właściwy m czasie, k tó ra tak sam o zach o wy wałab y się w k ażd y m in n y m wro g im śro d o wisk u , jak ch o ćb y czarn e p rzed m ieścia Ju d e. Zn ałem wielu tak ich m ały ch u liczn ik ó w, ale p rawie wszy scy z n ich m ieli p rzy n ajm n iej jak ąś cech ę świad czącą o ich czło wieczeń stwie, ch o ćb y ty lk o p ły tk ą wzajem n ą lo jaln o ść. Piek ło m u si wy p alać tak ie rzeczy d o cn a; jak ież u czu cie m o g ło b y p rzetrwać ty siąclecia to rtu r wielk ich i m ały ch ? Piek ło jest g ig an ty czn y m cy lin d rem zło żo n y m z n iezliczo n y ch k ręg ó w. Wiem , p o wtarzam się, ale to n ap rawd ę ro b i n iesam o wite wrażen ie. Na k ażd y m p o zio m ie są m iasta, ale też ro zleg łe p u stk o wia, n a k tó ry ch g rasu ją b an d y ci, p o two ry i jeszcze g o rsze rzeczy . Wszy stk o zap ro jek to wan e jest z ro zm ach em , ale n ie z czy stej g ig an to m an ii; n awet p rzy zn aczn ie złag o d zo n y ch p rzez o statn ie sto lat k ry teriach wieczn eg o p o tęp ien ia m u si p rzecież p o m ieścić

wielo m iliard o we tłu m y . A ja m u siałem się p rzed o stać g d zieś p o d sam szczy t tej p o two rn o ści, żeb y d o trzeć d o Caz. Wied ziałem , że g d zieś p o śro d k u całeg o sy stem u jest co ś w ro d zaju win d y b ieg n ącej p rzez wszy stk ie k ręg i jak n itk a p rzez k o rale, ale to tak , jak b y m w San Ju d as ch walił się zn ajo m o ścią m ap y n o wo jo rsk ieg o m etra: wied za so b ie a m u zo m . Po Piek le m o żn a też p o d ró żo wać rzek am i: Sty k sem , Ach ero n em i k ilk o m a m n iej zn an y m i – ale n ajp ierw trzeb a b y je zn aleźć. Wy ch o d ziło n a to , że p rzy n ajm n iej d o p ó k i n ie zrealizu ję zlecen ia M u ła, b ęd ę m u siał p iąć się w g ó rę k rąg p o k ręg u – a to wy m ag ało czasu . Nawet z p o m o cą Go b a p rzed o stan ie się rap tem n a n astęp n y p o zio m Ab ad o n u zajęło m i k ilk a d n i. Ku m em u zask o czen iu ch ło p ak p o stan o wił zo stać ze m n ą, g d y tam d o tarliśm y . Przed n am i ro zp o ścierała się p rzerażająca p u stać, n a k tó rą m ało k to się zap u szczał: sam e sk ały i b ło ta zasn u te siark o wy m i o p aram i. By ły tam też o czy wiście o sad y , ale p rzy wo d ziły n a m y śl n ajm n iejsze, n ajb ied n iejsze ran cza w g łu szy sp alo n eg o sło ń cem au stralijsk ieg o Ou tb ack u (g d y b y k to ś je p rzez ty d zień tłu k ł p ięćd ziesięcio to n o wy m m ło tem ze sp raso wan y ch m u szy ch o d ch o d ó w). Nie zro zu m cie m n ie źle; w Ab ad o n ie jest lep iej n iż w więk szo ści k ręg ó w p iek ieln y ch , n iem n iej to jed n a p iep rzo n a o h y d a i n ęd za. Nie wiem , jak d łu g o b rn ęliśm y p rzez k o lejn e jeg o p o zio m y , z jed n ej sp ieczo n ej p o wierzch n i n a d ru g ą, wśró d tak ich o k ro p ień stw i cierp ień , że w k o ń cu p rzestałem n a n ie zwracać u wag ę – ale m u siał m in ąć co n ajm n iej ty d zień , zan im zn aleźliśm y się w n ieco o d m ien n ej o k o licy . Łąk i Asfo d elo we wy d awały m i się b ard ziej o twartą p rzestrzen ią

n iż Ab ad o n – m o że d lateg o , że ich sk aln y su fit leżał sto su n k o wo wy so k o – i z p ewn o ścią teren n ie b y ł tu tak su ch y . Niewielk a to jed n ak p o ciech a: zam iast p u sty n i m ieliśm y teraz d o p o k o n an ia wrzące m o czary ; d awało się p rzez n ie iść ty lk o p o u n o szący ch się n a p o wierzch n i wielk ich , sk ó rzasty ch liściach , z k tó ry ch część wy g ląd ała (i n ie b ez k o zery ) raczej n a m ięso żern e. Kilk a d n i zeszło n am n a b ro d zen iu w lep k im m u le, p rzed zieran iu się p rzez k o lczaste zaro śla i o p ęd zan iu p rzed m o rd erczą fau n ą i flo rą, w ch m arach b u czący ch o wad ó w wielk o ści wró b li. Czaru jąceg o o b razu d o p ełn iały sło n awe stawy o to czo n e wień cam i ciał p o tęp ień có w, sp u ch n ięty ch i sin y ch , lecz wciąż wstrząsan y ch k o n wu lsjam i. W Piek le tru cizn a n ie zab ija; p rzy n o si ty lk o n iek o ń czącą się m ęk ę. Jak ież straszliwe p rag n ien ie zm u siło ich d o n ap icia się z ty ch ewid en tn ie n ieb ezp ieczn y ch źró d eł? Po k lep ałem b u k łak , k tó ry Go b u k rad ł g d zieś w Ab ad o n ie, n ap ełn io n y jeszcze n a sk raju Łąk czy stą, ch o ć n iep rzy jem n ą w sm ak u wo d ą. Teraz ty lk o ten n iewielk i zap as ch ro n ił n as p rzed d o łączen iem n a zawsze d o ty ch ży wy ch tru p ó w. Co raz lep iej p o jm o wałem , czy m jest Piek ło . Płask ie liście wo d n y ch ro ślin d awały n ie lep sze o p arcie d la stó p n iż p ły wający ark u sz sk lejk i (m o że z tą ró żn icą, że sk lejk a n ie p ró b u je ci n iczeg o o d g ry źć), ale d zięk i n im p rzy n ajm n iej u n ik aliśm y k o n tak tu z p ien istą, to k sy czn ą cieczą. Te o wad o żern e n a o g ó ł zo stawiały n as w sp o k o ju – zap ewn e b y liśm y d la n ich za d u zi – ale co śm ielsze p ró b o wały szczęścia. Wy ciąg n ąłem Go b a z jed n ej tak iej p u łap k i w sam ą p o rę, b o o stre k o lce wielk o ści o łó wk ó w wb ijały m u się ju ż w sk ó rę. Dzieciak całą n o g ę m iał p o k ry tą sy czący m ślu zem . Kilk a k ro p el sp ad ło i n a m n ie; p arzy ły jak k was siark o wy . Kied y m in u tę p ó źn iej zesk o czy liśm y z o statn ieg o liścia n a w m iarę tward y

ląd , o b aj rzu ciliśm y się n a ziem ię i zaczęliśm y tarzać jak b ło tn e b awo ły , u siłu jąc zag łu szy ć b ó l. Wy cieran ie się ze żrącej m azi trwało d łu g o , ale Go b k u m em u zd u m ien iu n awet n ie p isn ął, m im o że p o p arzo n a sk ó ra sch o d ziła m u z n o g i p łatam i. Tak , tu n a Do le szy b k o wy b ijają z g łó w m azg ajstwo . Bag n a m ieliśm y ju ż jed n ak za so b ą. Dalsza d ro g a wio d ła p rzez p o k ry te ig iełk am i so ln y ch k ry ształó w wzg ó rza; raz b rn ęliśm y też p rzez m artwy las p o d czas śn ieżn ej zawiei. A tak , w Piek le też p ad a śn ieg – ty le że n ie jest to jed en ze stan ó w sk u p ien ia wo d y . Nie b ęd ę się n ad ty m ro zwo d ził, b o tem at jest n iesm aczn y , ale p rzeży łem tam n iejed n ą śn ieży cę. Niek tó re b y ły k waśn e, zd arzały się i zam arzn ięte g ru d k i m o czu , a n awet su b stan cje z n atu ry stałe, n ie m ające n ic wsp ó ln eg o z żad n ą cieczą. Wszy stk ie jed n ak p arzy ły jak wściek ła p o k rzy wa. Po trzech czy czterech d n iach p u stk o wia Łąk Asfo d elo wy ch zaczęły wreszcie zasłu g iwać n a swo je m ian o : n a ciem n ej b ag n istej p łaszczy źn ie p o jawiły się b lad e k wiaty zło cien i. Wk ró tce m g ła sk ry ła całą p rzestrzeń , o k rawając wid n o k rąg d o k ilk u n astu m etró w wo k ó ł n as. W m leczn y m tu m an ie m ajaczy ły jak ieś ciem n e, ru ch o m e k ształty , często p io n o we, lecz jeśli n as wid ziały , to n ie d awały teg o p o so b ie p o zn ać. Sn u ły się p o łące, zry wały szarawe k wiecie i p ak o wały so b ie d o g ąb . Od Go b a d o wied ziałem się, że zło cien iam i, zwan y m i tu asfo d elam i, ży wią się p rak ty czn ie wszy scy m ieszk ań cy Piek ła. Sp o ży wa się je p rzed e wszy stk im zap ieczo n e w ch leb ie lu b p o d p ło m y k ach (sam ich k o szto wałem ; są n ijak ie w sm ak u , z lek k ą g o ry czk ą), ale ci, k tó rzy jed zą je n a su ro wo , p rzeży wają wciąż n a n o wo g rzech y sweg o ży cia, jak n a k iep sk im h aju . Najg o rsze jest jed n ak to , że im więcej ćp ają teg o ziela i g łęb iej się tap lają we

własn y ch straszn y ch b łęd ach i u czy n k ach , ty m więcej g o p rag n ą. Ty ch p aru zło cien io żercó w, k tó ry ch wid ziałem z b lisk a, m iało wy trzeszczo n e, załzawio n e o czy i ro zed rg an e d ło n ie jak p o stacie Hiero n im a Bo sch a. Aż tru d n o b y ło u wierzy ć, że w p o ró wn an iu z tak wielo m a in n y m i, ci p o tęp ień cy zaliczają się d o n iewielu szczęśliwcó w, k tó ry m u d aje się zn aleźć sto su n k o wo sp o k o jn e m iejsce i sp o ro swo b o d y w zawieszen iu p o m ięd zy wieczn o ścią w o g n istej o tch łan i a wieczn o ścią n a n iewo ln iczej k ato rd ze u d em o n ó w. Wieczn o ść. M iewałem z tą k o n cep cją p ro b lem y ju ż wcześn iej jak o ad wo k at d u sz, tu taj zaś ty m m o cn iej tk wiła m i w g ard le jak o ść. Wiem , że n iek tó rzy z n ich m u sieli za ży cia b y ć n ajg o rszy m i szu m o win am i, m o rd ercam i, g wałcicielam i, d ep rawato ram i d zieci. Tacy jak o n i m u szą o czy wiście p o n ieść o d p o wied n ią k arę p o śm ierci i sam b y m k ażd em u wlep ił p o k ilk a wiek ó w sm ażen ia w d zieg ciu ... ale wieczn o ść? Nawet g d y b y p o tęp ien i p am iętali, k im b y li n a Ziem i (w p rzeciwień stwie d o m n ie i całej wiary z „Cy rk la") i czy m so b ie zasłu ży li n a zesłan ie d o Piek ła, to jak ie zn aczen ie m a jak ak o lwiek k ara p o m ilio n ie lat? Ile z ty ch ch o d zący ch wid m w o g ó le jeszcze k o jarzy , czy m zawin iło ? A co z tak im i jak m o ja Caz, k tó ry ch d o zb ro d n iczy ch czy n ó w d o p ro wad zili in n i? Zab iła m ęża, to p rawd a, ale jeśli k to k o lwiek zasłu g iwał n a p o d ziab an ie szty letem w d ro b n e carp accio , to właśn ie ten d rań . Tak ie i p o d o b n e m y śli n ie d awały m i sp o k o ju , g d y tak szliśm y we m g le p rzez zd rad liwe łąk i p ełn e m elan ch o lijn ie k iwający ch się tru p io szary ch k ielich ó w asfo d eli. M ó j m ały Balaścik ciąg n ął się za m n ą jak n ie d o k o ń ca o swo jo n y lis, b y ć m o że m ając n ajwięk szy u b aw w swy m żało sn y m , n ęd zn y m , wieczn y m ży ciu . Bó g m i świad k iem , że starałem się o d su wać o d sieb ie całą zg ro zę tej sy tu acji, ale n iech cian e

m y śli wciąż p o wracały . Wieczn o ść? Dajcie sp o k ó j... Po wo li zaczy n aliśm y d o strzeg ać o zn ak i n o rm aln iejszeg o ży cia p o za sam o tn y m i zło cien io żercam i. Najp ierw led wo wid o czn a ścieżk a, k tó rą p o d ążaliśm y , p rzeo b raziła się w wy raźn iejszy trak t wy d ep tan y n a p o d m o k łej łące, k tó ra też z wo ln a p rzeszła w k am ien isty su ch y g ru n t. Zaczęły się p o jawiać p ierwsze zab u d o wan ia, jeśli tak m o żn a n azwać lich e sterty k am ien i i trzcin y . Po m y ślałem , że m o że ich m ieszk ań cy ży ją z k wiato jad ó w: o k rad ają ich alb o co ś im sp rzed ają. M o żliwe też, że sam i zb ierali asfo d ele i wy sy łali g d zieś ło d ziam i w g ó rę co raz częściej n ap o ty k an y ch żó łto b ru n atn y ch rzeczek . Szy b k o p rzestało m n ie to zresztą o b ch o d zić, g d y ż w o d d ali zam ajaczy ły m u ry jak ieg o ś m iasta. M u siała to b y ć Przy stań Ko k y to s – i tam m iała się zacząć n ajtru d n iejsza część m ej węd ró wk i. Do ty ch czas m u siałem ty lk o p o su wać się n ap rzó d i u n ik ać o czy wisty ch b łęd ó w, teraz jed n ak p rzy szła p o ra n a n awiązan ie k o n tak tu z d em o n em Rip rash em , ad resatem wiad o m o ści o d Tem u ela. Wo lałb y m raczej ru szy ć p ro sto d o Caz, n ie o śm ieliłb y m się jed n ak o d ło ży ć arch an ielsk ieg o zlecen ia n a p ó źn iej – p rzeczu wałem , że m o że m i n a to n ie starczy ć czasu , b o g d y p rzy jd zie p o ra stąd o d ejść, n ajp rawd o p o d o b n iej b ęd ę m u siał wiać ile sił w n o g ach . A zatem : k ieru n ek Targ Grzeszn ik ó w, a jeżeli p rzeży ję, to d alej, k u Pan d em o n iu m , sto licy Piek ła – wszy stk ieg o z k ilk aset k ręg ó w w g ó rę, m ięd zy co raz g ęstszy tłu m d iab łó w, p o two ró w i n ajró żn iejszej m aści d ziwactw. Pó ł d n ia zajęło n am zn alezien ie p rzep rawy p rzez d o p ły w Ko k y to su . W p rzewężen iu k o ry ta g ru p a d em o n ó w w o wad zich p an cerzach o b słu g iwała stary p ro m lin o wy . Do wied ziawszy się, że

n ie m am p ien ięd zy n a b ilety , jed en z n ich u p rzejm ie zao fero wał, że p rzy jm ie w ro zliczen iu Go b a, o stateczn ie jed n ak u staliliśm y cen ę n a m ały k u b ek m o jej k rwi, k tó rą szy b k o i sp rawn ie u to czy ł szy b k im cięciem b ru d n eg o n o ża. M iała ciem n iejszy k o lo r n iż lu d zk a, ale m o że ty lk o tak m i się wy d awało w ty m d ziwn y m świetle. Jeśli Ab ad o n n azwałem szp etn y m , to d la Przy stan i Ko k y to s m u siałb y m ch y b a wy m y ślić jak ieś n o we o k reślen ie. M iasto wy g ląd ało , jak b y je cisn ął tu z o d razą wk u rzo n y lo d o wiec. Sły szeliście o m iejsk ich slu m sach , n ie? No to tu b y ł jed en wielk i slu m s, zb u d o wan y ró wn ie tan io i z p o g ard ą d la b ezp ieczeń stwa jak w Ab ad o n ie, ale n a sk alę M an h attan u . Pierwszą ró żn icą m ięd zy o b u m iastam i, jak a rzu ciła m i się w o czy , b y ła p raca. Oczy wiście n ie k ażd y p arał się jak im ś zajęciem , ale więk sza część p o p u lacji co ś ro b iła: jed n i sam i p ch ali wó zk i wy ład o wan e cien k im i k ło d am i d rewn a, in n i b atem zag rzewali d o wy siłk u ciąg n ący ch je n iewo ln ik ó w lu b zwierzak i, alb o p rzeład o wy wali to war z n ab rzeża n a k o ły szące się n a wo d zie d ziwaczn e stateczk i lu b n a o d wró t. Jak że to in aczej wy g ląd ało n iż w Nieb ie! Tam jest jak n a wieczn y m p ik n ik u – wszy scy się rad u ją, śp iewają i tań czą, o n ic się n ie tro szcząc an i n ic n ie p am iętając. W Piek le jest b ru d n o i szaro , ale wszy stk o tu fu n kcjo n u je. Po tęp ień cy co ś p ro d u k u ją, walczą o u trzy m an ie, zm ag ają się z b ó lem . Jed zą, d efek u ją, p iep rzą się jak zwy k li lu d zie – ty lk o że cierp ią p rzy ty m i zawsze b ęd ą cierp ieć. Id ąc b rzeg iem k u m iastu , p rzy g ląd ałem się o szałam iająco ró żn o ro d n y m statk o m p ły n ący m w g ó rę i w d ó ł rzek i. Wiele z n ich wy g ląd ało , jak b y k to ś je p rzero b ił n a ło d zie z czeg o ś in n eg o : p rzed ziwn e k o m p o zy cje z p łó tn a, d rewn a i ch y b a k o ści, k tó re

w zasad zie n ie m iały p rawa u trzy m y wać się n a wo d zie. Nag le zd ałem so b ie sp rawę, że d o tej p o ry n ie n ap o tk ałem żad n ej tech n o lo g ii b ard ziej zaawan so wan ej, n iż m ó g łb y m zn aleźć w eu ro p ejsk im m ieście z wczesn eg o śred n io wiecza. Cała p raca p o leg ała n a p ry m ity wn y m wy k o rzy stan iu siły m ięśn i, z rzad k a wsp o m ag an ej m o cą wo d y lu b o g n ia. Wid ziałem k o ła wo d n e wiru jące n ad k ilk o m a stru m ien iam i; p rzy p u szczaln ie n ap ęd zały k am ien ie m ły ń sk ie, m ech an iczn e m ło ty w k u źn iach alb o in n e p ro ste m aszy n y . Ciek aw b y łem , czy to tech n iczn e em b arg o wy n ik ało z ro zk azu Najwy ższeg o , czy b y ło własn ą cech ą Piek ła. U b ram y wm ieszaliśm y się w tłu m p rzesu wający się w o b ie stro n y p o d o k iem k ilk u k an ciasty ch , m u sk u larn y ch d em o n ó w z Sek ty Zb ro d n iarzy . Żo łn ierze b y stro p rzy p atry wali się p rzech o d n io m , p o ciąg n ąłem więc Go b a w cień wo zu jak ieg o ś h an d larza i tak weszliśm y za m u ry , n iewid o czn i d la wo źn icy , sk ru p u latn ie p o d n o sząc sp ad ające p rzed m io ty i wrzu cając je z p o wro tem n a wó z, jak b y to war b y ł n asz. Ulice Ko k y to s b y ły tak sam o wąsk ie jak p ery fery jn e zau łk i Ab ad o n u , ale wielek ro ć b ard ziej zatło czo n e – ro iło się tam n ie ty lk o o d p o sęp n y ch n iewo ln ik ó w i ich d em o n iczn y ch n ad zo rcó w. Wiele m ijan y ch stwo ró w zd awało się wieść ży wo t wp ro st n a wid o k u p u b liczn y m : p o ży wiali się, sp ali, k o p u lo wali i się b ili, czasem w n ajwięk szej ciżb ie, k tó ra o p ły wała ich o b o jętn ie, jak rzek a o m y wa g łaz. Po b liższy m p rzy jrzen iu się stwierd ziłem , że częściej tak się zach o wu ją d em o n y n iż p o tęp ień cy , ch o ciaż n ie zawsze m o żn a b y ło jed n y ch o d d ru g ich o d ró żn ić. Parliśm y n ap rzó d p rzez tę o d rażającą p iek ieln ą m en ażerię, p rzecisk ając się m ięd zy stwo ram i o twarzach sm u tn y ch żó łwi

i zd u m io n y ch o wad ó w, ciałach o k aleczo n y ch b ąd ź p o wy k ręcan y ch w d ziwaczn e k ształty , ze sk ó rą w ran ach , b lizn ach i wrzo d ach . W p o wietrzu n iczy m k lak so n y w g o d zin ie szczy tu k rzy żo wały się k rzy k i i jęk i. Nab ierałem ju ż p rzek o n an ia, że d łu żej teg o wszy stk ieg o n ie zn io sę, g d y p rzed n am i zajaśn iał wielk i k rąg światła o d p o ch o d n i, sk ąd n io sły się n ajg ło śn iejsze wrzask i. Do m y śliłem się, że to n asz cel: Targ Grzeszn ik ó w. Nie zwracaj n a n ic u wag i, ty lk o szy b k o zn ajd ź Rip rash a, n ap o m n iałem się w d u ch u , jak b y m u sp o k ajał ro zh istery zo wan e d zieck o . Po tem ju ż b ęd ziesz m ó g ł zająć się sp rawą Caz. Kro k p o k ro k u , staru szk u . Stan ęła m i p rzed o czy m a jak ży wa – m o ja m ała isk ierk a jasn o ści p o śró d m ro k u – i p rzez ch wilę p o czu łem n ad zwy czajn y sp o k ó j. Tak , m am cel d o zrealizo wan ia. Cały ten h o rro r jest tem u p o d p o rząd k o wan y i n ie wo ln o m i o ty m zap o m in ać. W ty m sam y m m o m en cie d o tarł d o m n ie d źwięk in n y n iż wszy stk ie, wzn o szący się p o n ad jazg o t tłu m u , p o wo ln y i sm u tn y . By ł to g ło s k o b iety , w k ażd y m razie czeg o ś p łci żeń sk iej, a p o zb awio n a słó w m elo d ia tak o rg an iczn a, p ro sta i ch wy tająca za serce, że m u sian o ją śp iewać n a Ziem i ju ż p rzed ty siącam i lat i p rawd o p o d o b n ie n ad al m o żn a ją u sły szeć g d zieś n ad b rzeg iem jak iejś wielk iej tro p ik aln ej rzek i – p o n ad czaso we zawo d zen ie p raczek k lęczący ch w m u le In d u su , Eu fratu czy Nilu i zajęty ch swą co d zien n ą p racą. Tu zap ewn e wy d o b y wała się z u st jak iejś ro p u ch o p o d o b n ej isto ty o d tak d awn a b y tu jącej w Piek le, że n ie p am ięta ju ż, k im b y ła, ale zo stała jej ta p ieśń , k tó rą ch rap liwie n u ci, u k lep u jąc b ry łk i o d ch o d ó w d o wy su szen ia n a o p ał czy co ś w ty m ro d zaju . Przeszy ł m n ie d reszcz. By ł to n ajb ard ziej lu d zk i d źwięk , jak i

d o tąd sły szałem czy to w Piek le, czy n awet w Nieb ie, i n a ch wilę k o m p letn ie zap o m n iałem , g d zie jestem . Wtem k to ś tu ż o b o k wp ad ł w g n iew i b ru taln y m ru ch em wy d łu b ał k o m u ś o k o . Wró ciłem d o rzeczy wisto ści. Targ Grzeszn ik ó w jest m iejscem tak m iły m , jak su g eru je jeg o n azwa. Więk szo ść tran sak cji o d b y wa się tam w zad aszo n ej p rzestrzen i wzd łu ż wewn ętrzn eg o o b wo d u zap u szczo n eg o k am ien n eg o k o lo seu m , ale teraz w u ży ciu b y ła też wielk a o twarta aren a. Przed m io tem h an d lu b y li n iewo ln icy . Więk szo ść sk u ty ch łań cu ch am i p o tęp ień có w b y ła ju ż wcześn iej n iewo ln ik am i i ty lk o m iała trafić d o n o wej ro b o ty . Przed stawiali n iem ałą warto ść – wielu wy szk o lo n o , a n awet fizy czn ie p rzek o n stru o wan o d o sp ecjalisty czn y ch p rac – co jed n ak n ie zn aczy ło , że b y li d o b rze trak to wan i. Wid ziałem ju ż, jak się d o sieb ie o d n o szą zwy k li m ieszk ań cy Piek ła, i b y ło to n ap rawd ę o k ro p n e; teraz jed n ak u jrzałem p rawd ziwe, zin sty tu cjo n alizo wan e o k ru cień stwo . M iałem jeszcze zo b aczy ć i sam em u p rzeży ć g o rsze rzeczy , ale n ic n ie zd ep tało m i d u szy tak b ezlito śn ie, jak te p ierwsze m in u ty wśró d szczęk u żelaza, b łag ań o lito ść, jęk ó w, wy cia i zg iełk u n a Targ u Grzeszn ik ó w. M ó j k o lejn y sto p ień ed u k acji p iek ieln ej. Zu p ełn ie jak b y m p rzeb rn ął p rzez treść jak ieg o ś b ard zo d łu g ieg o , zawiłeg o arty k u łu n au k o weg o i p rzeczy tał wn io sek k o ń co wy : „Wszech świat jest d o d u p y ". Ro zp y ty wałem w tłu m ie o Rip rash a i w k o ń cu d o stałem wsk azó wk ę o d zim n ej, k o cio o k iej d em o n icy , k tó ra m iała n a sp rzed aż wy łączn ie d zieci lu b też in n e m ałe, n iewin n e, zap łak an e stwo rzen ia; słu ch ając jej wy jaśn ień , jak m am g o o d szu k ać, zau waży łem , że Go b wy jątk o wo n ie ro zg ląd a się n a b o k i, ty lk o wb ija wzro k we m n ie.

M o że wid o k ty ch b ied n y ch , p o tu rb o wan y ch i zak rwawio n y ch isto tek n azb y t p rzy p o m in ał jeg o własn y lo s? W p o ło wie o b wo d u stad io n u zn aleźliśm y d u ży strag an o p isan y p rzez d em o n icę. Nab azg ran y n a d esce szy ld g ło sił: „Bracia Gag sn atch – h an d el n iewo ln ik am i i p o d ro b am i". Do m y śliłem się, że p ry n cy p ałem , lu b raczej p ry n cy p ałam i, jest tu o ty łe cielsk o o d wó ch g ło wach n ieu stan n ie się sp rzeczający ch ze so b ą i k ilk o m a d em o n am i n a zap leczu . Nie jeg o (czy też ich ) jed n ak szu k ałem , ty lk o jed n eg o z p raco wn ik ó w, p rzecisk ałem się więc d alej p rzez sm ro d liwą ciżb ę, u d ając, że n ic m n ie n ie o b ch o d zi o b serwo wan y o b iek t. Istn y ze m n ie Jam es Bo n d w stercie g n o ju . Wy p atrzy łem w k o ń cu swo jeg o d em o n a w o to czen iu k ilk u m n iejszy ch d iab łó w, g d y d o k o n y wali p rzeg ląd u n o weg o tran sp o rtu n iewo ln ik ó w, tak ju ż wy zu ty ch z resztek czło wieczeń stwa, że b ez n ajm n iejszej sk arg i sied zieli sk u len i n a ziem i, z tru d em ch wy tając p o wietrze. Nie m o g łem się o p rzeć wrażen iu , że g d y b y n awet w tej sek u n d zie Przeciwn ik p o d p isał b ezwaru n k o wą k ap itu lację i p o d d ał się Nieb u , to i tak m ilio n an io łó w m iałb y tu ro b o tę p rzez m ilio n lat, żeb y p o n ap rawiać ty lk o n ajg o rsze szk o d y . Wy g ląd ało jed n ak n a to , że alb o Najwy ższy n ie jest w n astro ju n a m iło sierd zie, alb o też Szatan n a n ie ab so lu tn ie n ie zasłu g u je – i n ic się tu n ie zm ien i aż p o k res Czasu . Rip rash o k azał się m asy wn y m o g rem d wu k ro tn ie więk szy m o d e m n ie, z wielk im i p łask im i sto p am i i ry jem , k tó ry b y łb y p ask u d n y n awet b ez b lizn y (o n iej o p o wiem za ch wilę). Jed y n y m wid o czn y m o wło sien iem b y ły u n ieg o k rzaczaste b rwi; n o s m iał jak ro zk waszo n a ty k wa, a zęb y tak ie, że m ó g ł ch y b a w n ich k ru szy ć k am ien ie. Ów n ab y ty zn ak szczeg ó ln y b y ł jed n ak jed y n y w swo im ro d zaju .

Właściwie to tru d n o n awet n azwać g o b lizn ą – b y ła to raczej su ch a o twarta ran a. Kto ś wy rąb ał Rip rash o wi we łb ie sp o rą ro zp ad lin ę o d ciem ien ia p o n o s, p rzech o d zącą p rzez p u sty , zaro śn ięty ju ż ziarn in ą o czo d ó ł. M ó wię: wy rąb ał, g d y ż n arzęd zie, k tó ry m zad an o tę ran ę, wciąż w n iej tk wiło : z lek k a zard zewiałe o strze to p o ra, wb ite wp ro st w b iałe zwo je m ó zg u wid o czn e p rzez n iezro śn iętą szczelin ę w czaszce. Ob razek d o sielsk ich n ie n ależał. Od czek ałem , aż sk o ń czy ł p o wark iwać n a swy ch p o d k o m en d n y ch . Dwa d iab ły o d wró ciły się i czm y ch n ęły g d zieś, trzeci jed n ak się wah ał. Przy p o m in ał m i g ru szk o wateg o k o cu ra z n iep rzy jem n ą, n iem al lu d zk ą twarzą i p atrzy ł, a właściwie n awet g ap ił się wp ro st n a m n ie. Nie wiem , co g o tak zain tereso wało , ale m iałem wiele p o wo d ó w, b y u n ik ać zwracan ia n a sieb ie u wag i, wb iłem więc w d elik wen ta sp o jrzen ie ty p o we (m iałem n ad zieję) d la u rażo n eg o d em o n a z wy ższy ch sfer, aż wreszcie o d wró cił wzro k i jak n iep y szn y p o sp ieszy ł za k o leg am i. Ta d ro b n a wy m ian a n ie u szła u wag i Rip rash a. – Czeg o tu ch cesz? – sp y tał o p ry sk liwie. Od zy wk a b y ła n iep rzy jazn a, lecz b ez więk szeg o zaan g ażo wan ia. Zastan awiałem się, jak zareag o wać, ale u zn ałem , że lep iej g o n ie d rażn ić. Z d an y ch o d Lam eh wy n ik ało , że wy g ląd am czy też p ach n ę jak śred n ieg o szczeb la szlach cic lu b u rzęd as p iek ieln y , zap ewn e więc p rzewy ższałem g o ran g ą. M o że w teo rii; facet b y ł jed n ak p rawą ręk ą ważn eg o i b o g ateg o h an d larza n iewo ln ik ó w, a w d o d atk u wielk i jak b ag ażó wk a. Zag ro d a Gag sn atch ó w wy ró żn iała się wśró d in n y ch , d łu g a jak stad io n p iłk arsk i i zatło czo n a jak arab sk i b azar. Rip rash n ajwy raźn iej n ie czu ł się w o b o wiązk u o k azy wać m i szacu n k u – i p o trak to wałem to jak wsk azó wk ę.

– No , g ad aj szy b ciej – p o n ag lił m n ie. – Dziś sp o ro ro b o ty . – Owszem , m am z to b ą d o p o g ad an ia, jeżeli n azy wasz się Rip rash – zag aiłem . – No to wal. – Rzu cił m i sp o jrzen ie p ełn e wy stu d io wan ej iry tacji, n ie zm iął m n ie jed n ak w łap sk ach jak b ru d n ą ch u steczk ę (n a co wy raźn ie m iał o ch o tę). – M y ślę, że... – Ro zejrzałem się. Nik t n ie zwracał n a n as u wag i, jeżeli jed n ak wiad o m o ść o d Tem u ela m iałab y się o k azać n ie tak n iewin n a, jak m i się wy d awało , wo lałem n ie ry zy k o wać. – Wo lałb y m p o ro zm awiać g d zieś n a o so b n o ści. – Olewam to , p an ie d y sk retn y – o d p arł, k rzy wiąc się p o g ard liwie. – Jak ch cesz d ać łap ó wk ę, to g ad aj z m o im szefem , n ie ze m n ą. Ja g o k iwać n ie zam ierzam , ch o ćb y ś m i d awał wszy stk ie sk arb y i całą g o rzałę Pan d em o n iu m . – Nic z ty ch rzeczy – u sp o k o iłem g o . – M am wiad o m o ść d la cieb ie, n ie d la Gag sn atch a. Po m y ślałem , że b ezp ieczn iej b ęd zie... Przerwał m i n ag ły h ałas za p lecam i. Od wró ciliśm y się o b y d waj. Ch u d y d em o n z u szam i jak n ieto p erz b ieg ł k u n am o d n ajb liższej g ru p y p racu jący ch n iewo ln ik ó w, wy raźn ie czy m ś zan iep o k o jo n y . – Bo ss m ó wi, czu j d u ch , p an ie Rip rash ! Żeb y wszy stk o tu g rało ! – Bo co ? – Zestaw m in m o jeg o n o weg o zn ajo m k a n ajwy raźn iej zawierał ty lk o te z zak resu o d Wk u rzo n eg o d o Gro źn eg o . – Ko m isarz się n am zwalił n a g ło wę. Łazi p o targ u ze swo ją b ry g ad ą i wszęd zie wściu b ia n o ch al. Id ą o d strag an u d o strag an u i k o g o ś szu k ają. – Ko m isarz Nilo ch ? – Og r n ie wy g ląd ał n a u rad o wan eg o n o win ą, a i m n ie o n a zan iep o k o iła. Gack o waty p o m k n ął d alej z o strzeżen iem . – Czeg o o n tu ch ce, n a o b wisłe wy m io n a Astaro ta? Stary p ierd o ła

zazwy czaj n ie p o k azu je się n a targ u p rzed k o ń cem sezo n u , k ied y czas n a zb ieran ie h araczu . Po ru szen ie n arastało . Na k o ń cu zag ro d y p o jawiło się k ilk u zb ro jn y ch z Sek ty Zb ro d n iarzy . Kied y zn ó w się o d wró ciłem d o ro zm ó wcy , n ap o tk ałem jeg o b ad awcze sp o jrzen ie. M u siał d o strzec p an ik ę w m o ich o czach . – Nie ch cesz, żeb y was tu zo b aczy li, co ? – Zd ro we o k o Rip rash a zerk n ęło n a Go b a i wró ciło d o m n ie. – Ro zu m iem , że n ie k u m p lu jecie się z k o m isarzem ? Nie śm iałem się o d ezwać an i sło wem , b o jąc się, że co k o lwiek p o wiem , b ęd zie źle o d eb ran e. Uzb ro jen i p o zęb y żo łn ierze p ak o wali się d o zag ro d y cały m p lu to n em . Nad zo rcy , a n awet n iewo ln icy zam arli w b ezru ch u . Nik t n ie ch ciał zwró cić n a sieb ie u wag i. Teraz ju ż n ie b y ło m o wy , żeb y u d ało m i się jak o ś n iep o strzeżen ie wy m k n ąć. M o ja d u sza b y ła w ręk ach o lb rzy m a z ro zszczep io n y m czerep em i n ic n a to n ie m o g łem p o rad zić. – No to ch o d u stąd . Rip rash p o ło ży ł m i ciężk ą łap ę n a ram ien iu i p ch n ął k u k rań co wi zag ro d y , g d zie jed n a p rzy d ru g iej stały więk sze i m n iejsze k latk i. Więk szo ść b y ła p u sta, ale w jed n ej tło czy ło się ty lu n iewo ln ik ó w, że sp o m ięd zy k rat wy stawało k ilk an aście rąk i n ó g . Nawet ro sn ące p o czu cie g ro zy sy tu acji, jak ie z wo ln a o g arn ęło cały p rzy b y tek , n ie u ciszy ło ich słab y ch jęk ó w b ó lu . – Ci są jeszcze p rzed m y ciem – wy jaśn ił o g r. – Nik t p rzy zd ro wy ch zm y słach n ie zech ce cię szu k ać wśró d teg o b y d ła. Wy ciąg n ął z k ieszen i wielk i k lu cz i o two rzy ł d rzwi k latk i. Przy g rzm o cił k u łak iem p aru n ieszczęśn ik o m n a ty le g łu p im , że p ró b o wali sk o rzy stać z o k azji i u m k n ąć, p o czy m wep ch n ął m n ie d o

śro d k a. Go b szy b ciu tk o wlazł m i n a p lecy – d o sło wn ie, g d y ż wo ln eg o m iejsca n ie b y ło tam an i tro ch ę. Klatk ę, n iewiele więk szą n iż staro m o d n a b u d k a telefo n iczn a, szczeln ie wy p ełn iały o h y d n e ciała g rzeszn ik ó w. By li tak zrezy g n o wan i, że u sły szałem ty lk o p arę n iech ętn y ch wark n ięć, g d y wp y ch ałem się jak n ajb liżej śro d k a. Ty ch d wó ch czy trzech , za k tó ry ch się wcisn ąłem , p rzy jęło n awet zm ian ę z zad o wo len iem : p rzy sam ej k racie m o g li złap ać ch o ć tro ch ę świeższeg o p o wietrza. Wy g iąłem się w n iewy g o d n y łu k , b y m ak sy m aln ie wy k o rzy stać d o stęp n e resztk i p rzestrzen i, a p rzy ty m m ieć jak iś wid o k n a zewn ątrz. Dem o n y z Sek ty , w więk szo ści ro zm iaró w n aszeg o g o sp o d arza, b y ły ju ż b lisk o . Po ru szały się z g racją b ło tn y ch b awo łó w z zap alen iem p o d o g o n ia; p rzewracały wszy stk o , co n ie b y ło wb ite w ziem ię, d ep tały całą resztę, szarp ały za łań cu ch y n a szy jach n iewo ln ik ó w, aż trzeszczały p ęk ające k ręg i. Jed n ak że n awet te n ielu d zk ie p o two ry k ręciły z o b rzy d zen iem n o sam i n a n aszą k latk ę i p o p rzestały n a p aru d źg n ięciach włó czn iam i w wy stające ram io n a u więzio n y ch – o t tak , d la zab awy . Wk ró tce d em o n o m zn u d ziło się ro zrab ian ie i z wo ln a zaczęły o p u szczać zag ro d ę. Ju ż o g arn iała m n ie b ło g a m y śl, że jed n ak p rzeży ję to p o p o łu d n ie, g d y u wejścia p o jawiła się n o wa g ru p a, ró wn ie p ask u d n a i jeszcze g ro źn iejsza z wy g ląd u o d p ierwszej, i o d razu wzięła się d o cisk an ia n a ziem ię zaró wn o n iewo ln ik ó w, jak i ich p an ó w. Na k o n iec wszed ł sam k o m isarz. Przy sięg am , że zan im jeszcze g o zo b aczy łem , p o czu łem n ag ły p o wiew zim n a, a zaraz p o tem słab y zap ach o ctu i czeg o ś g n ijąceg o . Szed ł jed n o stajn y m , p ewn y m k ro k iem i zatrzy m ał się p rzed jed y n y m jeszcze sto jący m n a n o g ach p raco wn ik iem firm y Gag sn atch , czy li

m o im Rip rash em . No wo p rzy b y ły n ależał d o ty ch d iab łó w, k tó re n ie tracą en erg ii n a człek o k ształtn o ść. Prawd ę m ó wiąc, n a p ierwszy rzu t o k a n ie b ard zo wied ziałem , g d zie k o ń czy się k o m isarz Nilo ch , a zaczy n a co k o lwiek in n eg o , p o n ieważ cały b y ł p o k ry ty b iały m i, g rzech o czący m i m ack am i wy rastający m i z czarn ej sk o ru p y jak n iesfo rn e lo k i. Tro ch ę p rzy p o m in ał te d ziwaczn e strzęp iaste k o n ik i m o rsk ie, jak ie wid u je się ty lk o w o cean ariach . Twarz też m iał k o ń sk ą: d łu g ą, k o ścistą i k an ciastą; ale żad en k o n ik , ląd o wy czy m o rsk i, n ie m a tak o k ru tn y ch , p rzek rwio n y ch ślep ió w. – Och , n a m o je d o b re serce, có ż m y tu wid zim y ? – Nilo ch n iem al d o ró wn y wał wzro stem Rip rash o wi, lecz m im o zb ro i i h ełm u sp rawiał wrażen ie k ru ch eg o jak n ajsm u k lejsze g ałązk i k o ralo wca. Nie sąd zę jed n ak , ab y k to k o lwiek m ó g ł sp o jrzeć n a tę o k ro p n ą m o rd ę i d o jść d o wn io sk u , że m o żn a jej właściciela p o k o n ać zwy k łą siłą fizy czn ą. – Có ż to tak ieg o ? Jak iś d en n y ro b ak , śm ierd zący g ó wn o jad , co n ie k łan ia się k o m isarzo wi Sk rzy d eł i Szp o n ó w, p an u cały ch Łąk i n ie ty lk o ! I czem u ż to tak i d esp ek t sp o ty k a m n ie, k tó ry wszy stk im ty lk o łask awo ść o k azu ję? – Wy su n ął p rzed sieb ie o wad zie ram ię zwień czo n e rzęd em ro g o wy ch k o lcó w. – Dlaczeg o m n ie zn ieważasz, n ęd zn y d em o n ie? Sk ąd u cieb ie tak a n ien awiść d o p rawo witeg o p an a? Od sam eg o d źwięk u jeg o m o d u lo wan eg o g ło su zro b iło m i się n ied o b rze. Sp ró b u ję g o o p isać: wy o b raźcie so b ie, że k to ś zd arł sk ó rę z waszeg o u k o ch an eg o d ziad k a, n ad m u ch ał ją jak b alo n i wy p u szczał z n iej ze świstem p o wietrze p rzez m alu tk ą szczelin k ę. Z ch ęcią zag rzeb ałb y m się w k o ń sk im n awo zie i zo stał tam n a zawsze, b y le ty lk o ta g rzech o cząca k o ścian y m i wy p u stk am i stwo ra m n ie n ie

zau waży ła. Rip rash , trzeb a p rzy zn ać, b y ł z tward szej g lin y u lep io n y . – Czek ałem , aż ek scelen cja k o m isarz p o d ejd zie b liżej, ab y m m ó g ł lep iej wy razić m ó j szacu n ek – o d rzek ł, p rzy k lęk ając n a jed n o k o lan o , ch o ć wid ać b y ło , że n ie d arzy Nilo ch a sy m p atią. – Pewn ie, p ewn ie. Któ ry ż słu g a n ie zary zy k o wałb y g n iewu Pan a Sk rzy d eł i Szp o n ó w, b y le ty lk o n ie zak łó co n o sp o k o ju n iewo ln ik o m jeg o ch leb o d awcy ? I czeg ó ż to tak sro g o tu taj p iln u jesz, co ? – Szczęk a Nilo ch a o p ad ła w szy d erczy m g ry m asie, u k azu jąc rząd zęb ó w zb y t n ieró wn y ch i d łu g ich n awet jak n a tak d ziwaczn y p y sk . Po stąp ił k ro k n ap rzó d , sk rzy p iąc i k lek o cząc o cierający m i się o sieb ie m ack am i. – Co to za to war, k tó ry warto p ró b o wać u k ry ć n awet p rzed własn y m u m iło wan y m k o m isarzem ? – Rip rash ch ciał wstać, ale Nilo ch p rzy g wo źd ził g o sp o jrzen iem i ru ch em o sk arży cielsk o wy celo wan eg o p alca. – M asz co ś p rzeciwk o m o jej in sp ek cji? To p o ważn e wy k ro czen ie, słu g u sie. Za m n iejsze p rzewin y d u sze trafiają d o d ziu r m ięd zy g wiazd am i. Ośm ielisz się p rzeszk o d zić k o m isarzo wi w wy k o n y wan iu o b o wiązk ó w? Przez m o m en t, wb rew wszelk iem u ro zsąd k o wi, m iałem g o rącą n ad zieję, że Rip rash zro b i co ś szalo n eg o : rzu ci się d o u cieczk i, strzeli k o m isarza w ry ło czy co k o lwiek in n eg o , co n aro b iło b y d o ść zam ieszan ia, ab y śm y zd o łali z Go b em zwiać. Po tem u zm y sło wiłem so b ie, że tk wim y zam k n ięci w k latce. Nawet g d y b y Zb ro d n iarze sp alili zag ro d ę d o g o łej ziem i, n ig d zie się stąd n ie ru szy m y . Rip rash o wi co ś zab u lg o tało w o g ro m n ej p iersi, n ie o d ezwał się jed n ak . Po ch wili sk ło n ił łeb i cich o p o wied ział: – Ależ n ie, czcig o d n y p an ie. Nasza zag ro d a n ależy d o was. – No to cu d o wn ie. – Nilo ch strzy k n ął ślin ą p rzez zęb y . – W tak im

razie p o d ejd ę i o b ejrzę ich so b ie z b lisk a. Zim n a au ra śm ierci i wo ń o ctu sp o tężn iały .

Interludium

Nig d y mi n ie mó wiła ś, co ta m u sieb ie ro b icie d la ro zrywki. – I wą tp ię, b yś to kied yko lwiek o d e mn ie u słysza ł. – Ca z p rzeto czyła się n a d ru g i b o k i za p a liła p a p iero sa . – To cię zresztą n ie o b ch o d zi n a serio , ch cesz tylko p o n u rych szczeg ó łó w. A to n ie ta k, w ka żd ym ra zie n ie za wsze i n ie wszystko . – No , n ie u n o ś się, mila d y. Zwycza jn ie, ch cę wied zieć. Po tra ktu j to ja ko cieka wo ść świa ta i o b ycza jó w. Ob ejrza ła się n a mn ie p rzez ra mię. Nie mo g łem się zo rien to wa ć, czy zn ó w b ęd zie miła , czy za czn ie się b o czyć. Ta k ju ż z n ią jest. Po d tą d o sko n a łą , zimn ą p o wierzch n ią p ełn o w n iej miejsc ciemn ych , o ka leczo n ych . Z ta kieg o p o wo d u ła two u ko tó w o czyra ki: skó ra g o i się n a n ich ta k szyb ko , że p o krywa za in feko wa n e ra n y. Po d tym wzg lęd em Ca z mia ła co ś z ko ciej n a tu ry. Nie b ra ko wa ło jej i ko cieg o wd zięku . Była ta k p iękn a , g d y p rężyła cia ło , a b y d o sięg n ą ć wycią g n iętą ręką p o p ieln iczki, że n a sa m wid o k za p ra g n ą łem n a tych mia st ją zn o wu p o sią ść. Jed n a k n a wet a n io ł p o trzeb u je tro ch ę cza su n a reg en era cję sił, p o ło żyłem więc tylko d ło ń n a jej wsp a n ia łym b io d rze i p o wo li p rzesu n ą łem ku d elika tn ej kib ici, a p o tem n a ch yliłem się i ją łem ca ło wa ć zimn e ja k ló d p lecy. – W ta kim ra zie n a jp ierw ty za sp o kó j mo ją cieka wo ść – p o wied zia ła sen n ie. – Ja k wy się za b a wia cie w Nieb ie? Ro ześmia łem się, a le… g d y się za sta n o wić, to n iewiele jest n a ten tema t d o p o wied zen ia . W Nieb ie ro b i się ró żn e rzeczy, tyle że wła ściwie

p o jęcie ro zrywki ta m n ie istn ieje. – Tru d n o to wyja śn ić. Wszyscy są ta m szczęśliwi, a le ra czej n ie z wyb o ru . – A ja k, p o d p rzymu sem? – Co ś w tym ro d za ju . Nie wiem, ja k to o p isa ć. To tro ch ę ta k, ja kb y się mieszka ło ko ło d o b rej resta u ra cji z g rillem. Od sa meg o za p a ch u p ieczysteg o ślin ka cią g le ci n a p ływa d o u st. – No , w Piekle to b y n ie p o d zia ła ło . – Wyp u ściła p o d su fit o b ło czek d ymu i p a trzyła , ja k g o miele wen tyla to r. – Jesteśmy ta m p rzyzwycza jen i d o wo n i wszelkiej sma żen in y. Au u . Tra fio n y, za to p io n y. – Ja sn e. Ale ro zu miesz, co ma m n a myśli? Nie ch cę p rzez to p o wied zieć, że w Nieb ie za mien ia sz się w ja kieś b ezmyśln e zo mb i... Po b yt ta m d a je ta kie, n o , n ieu sta n n e u n iesien ie. – Nie b rzmi to za ch ęca ją co , S krzyd la ku . Un iesien ie? Ta kie co ś to p ro sta czko wie p rzeżywa ją n a mszy g o sp el, n ie? – Nie zmu sza j mn ie, żeb ym się b a wił w a d wo ka ta Nieb a . Zwła szcza że n ie jestem ża d n ym ich p u p ilkiem. – Przysu n ą łem się b liżej i o b ją wszy ją w ta lii, sięg n ą łem p a lca mi d o b ro d a wki jej su tka , wywo łu ją c ja kże sło d kie westch n ien ie. – Ta k w o g ó le to ch o d zi mi o co ś in n eg o . Nie są d zisz ch yb a , że two i b y to za a kcep to wa li, co ? Zn a czy n a s. – Nie zmien ia j tema tu . – Ca z trzep n ęła mn ie p o ręce. – Mieliśmy ro zma wia ć o n ieb ieskich i p iekieln ych ro zrywka ch . To co ta m ro b icie w tej d zied zin ie? – Jeśli o mn ie ch o d zi, to sta ra m się ja k n a jszyb ciej sta mtą d wia ć. – Nie wykręca j się. Wid zia ła m, ja k p ijesz. Nie ma sz n ic p rzeciwko d ro b n ym p rzyp ływo m b ezmyśln eg o u n iesien ia . To ja ka to ró żn ica ?

– An o ta ka , że ja k się u b zd ryn g o lę w b a rze, to z wła sn eg o wyb o ru . Glo rią Nieb a u p a ja m się tylko wted y, g d y mn ie ta m wezwą . I w tym ca ły wic. – I to ma b yć p ro b lem? – Zma rszczyła b rwi. – Ja ko ś n ie p o tra fię ci wsp ó łczu ć, że kto ś ta m n a siłę cię u szczęśliwia . W p o ró wn a n iu z tym, co się wid u je n a Do le... n a p rzykła d z lu d źmi zżera n ymi o d śro d ka p rzez zęb a te ro b a ctwo tylko d la teg o , że n ie d o ść szyb ko się ko mu ś u kło n ili... n ie wyg lą d a to n a jg o rzej. Ja sn y g win t, g o rsze rzeczy zd a rza ło mi się zo b a czyć w śred n io wieczn ej Po lsce. Po d cza s su my w n ied zielę! Mu sia łem p rzyzn a ć, że w tej d eb a cie n ie zwyciężę. Oczywiście, że n ie zd o ła m jej wytłu ma czyć, co mi się n ie p o d o b a w Do mu . Na tej sa mej za sa d zie za ra b ia ją cy d wa d o la ry d zien n ie h in d u ski wyro b n ik za n ic n ie p o jmie, o co ch o d zi a meryka ń skiemu zwią zko wco wi, któ ry d o sta je stó wę za g o d zin ę i stra jku je, g d y p ra co d a wca ch ce mu n ieco p rzykro ić p a kiet med yczn y. – Da m ci p rzykła d – p o wied zia ła i za częła o d n iech cen ia wo d zić mi p a lca mi p o mo szn ie. – Wid zisz? Ro b ię ci d o b rze, ch o ć mn ie wca le o to n ie p ro siłeś. Czy n a to też b ęd ziesz n a rzeka ć? S ta n iesz... h i h i… w o b ro n ie sweg o p ra wa wyb o ru ? No p ro szę, ja ki z cieb ie b u n to wn ik, Bo b b y! Zwin ęła się wła śn ie ja k ko tka i wzięła mó j p en is p o wo li i g łęb o ko w u sta . Na jp ierw b a rd zo zimn o , a p o tem n a g le g o rą co . Za zwycza j n ie lu b ię, g d y kto ś się ze mn ie n a b ija . Wo lę sa m się b a wić czyimś ko sztem, p ewn ie d la teg o , że ta ki ju ż ze mn ie d u p ek jed en . Nie za jęło mi jed n a k wiele cza su d o jście d o wn io sku , że tym ra zem p o zwo lę się wyko rzysta ć.

Piętnaście Riprash

M

o g łem ty lk o b ezsiln ie p atrzeć, jak k o m isarz Nilo ch zb liża się d o k latk i i tak su je stło czo n y ch w n iej p o tęp ień có w o czy m a n ieczu ły m i jak d wa czerwo n e g u zik i. M o żecie so b ie wy o b razić, jak p rzem o żn y o d ó r wy d zielał, sk o ro wy czu wałem g o z d alek a n awet p rzez całą tę m ieszan in ę p iek ieln y ch zap ach ó w sp o tęg o wan ą jeszcze n ap o rem o b m ierzły ch , n iem y ty ch , targ an y ch strach em ciał. Z tru d em wstrzy m y wałem o d ru ch wy m io tn y i ch y b a d ało się to sły szeć; m o że właśn ie to p rzy ciąg n ęło jeg o u wag ę. By łem wp rawd zie sch o wan y za n iewo ln ik am i p rzy ciśn ięty m i d o k rat, ale n ag le n asze sp o jrzen ia się sk rzy żo wały i Nilo ch p o d szed ł jeszcze b liżej. Ob ezwład n iający sm ró d o g arn ął m n ie g ęstą falą, a p o tem d iab eł o two rzy ł u sta i zro b iło się jeszcze g o rzej. Dwie części jeg o d o ln ej szczęk i k lasn ęły g ło śn o , co zab rzm iało , jak b y k rab b ił b rawo szczy p cam i. M iałem n ad zieję, że to n ie o zn ak a g ło d u , b o g ap ił się p ro sto n a m n ie. Serce waliło m i w p iersi jak o szalałe. – Czy jesteś, p an ie, zain tereso wan y k u p n em n o wy ch n iewo ln ik ó w? – Rip rash starał się o d wró cić jeg o u wag ę o d k latk i. – Z rad o ścią wy szu k am ci k ilk u zd ro wy ch i siln y ch . Ty ch tu taj jeszcze n ie p o so rto wałem . – Nilo ch o d wró cił k u n iem u g ło wę; n ic n ie p o wied ział, lecz g d y Rip rash o d ezwał się zn o wu , g ło s m u wy raźn ie d rżał. – Alb o , jeśli tak a two ja wo la, m o g ę ich raz-d wa u m y ć, żeb y ś

ich so b ie lep iej o b ejrzał. – Tak iś u p rzejm y ? – Ko m isarz zaśm iał się (czeg o się d o m y śliłem , b o ten cien k i g wizd n o rm aln eg o śm iech u n ie p rzy p o m in ał). – M o że ich jeszcze p o p rzeb ierasz za d am y i d żen telm en ó w? To b y b y ł u b aw! – Zn ó w sp o jrzał n a k latk ę i jak b y sp ecjaln ie p o to , żeb y m i serce p rzy p ad k iem n ie zwo ln iło ry tm u , o d szu k ał m n ie wzro k iem . – Ale p rzy zn am , że... – A co się tu d zieje? – p rzerwał m u jak iś g ro m k i b as. – Och , p an ie k o m isarzu , więc to p rawd a, że zaszczy cił n as p an wizy tą! – Czeg o ś o d n as ch ce – d o rzu cił n iem al n aty ch m iast in n y g ło s. – Zam k n ij się, b o k ażę cię u su n ąć! – sk arcił g o teatraln y m szep tem p ierwszy , g ło śn o zaś d o d ał: – Dzięk i ci, o p an ie, to p rawd ziwy d la n as h o n o r! Krąg ła, d wu g ło wa p o stać Gag sn atch a p o to czy ła się k u Nilo ch o wi. Jed n a z g łó w jaśn iała słu żalczy m u śm iech em ; d ru g a p atrzy ła g d zieś w b o k z u d awan ą o b o jętn o ścią. – Czy m że so b ie zasłu ży liśm y n a tak wielk ą łask ę? – Usłu żn a Gło wa ro zp ły wała się w u p rzejm o ści. – Tak , zd ecy d o wan ie zb y t wielk ą – rzu ciła p o n u ro Gło wa Gd erliwa. – Ha, wreszcie się d o czek ałem two jej u wag i, h an d larzu – b u rk n ął p o d n o sem Nilo ch . – Nie wied ziałem , że to ty , p an ie – su m ito wała się Usłu żn a z wy m alo wan ą n a twarzy sk ru ch ą. – Bąd ź p ewn y , że g d y b y m ty lk o ... – Zam k n ijcie się o b aj! – o sad ził Gag sn atch a d y g n itarz. – Tak się sk ład a, że m o żecie co ś d la m n ie zro b ić. Fak ty czn ie p rzy d ało b y m i się tro ch ę n iewo ln ik ó w. Przy ślijcie m i tę k latk ę, tak jak sto i. – Ob ejrzał się p rzez ram ię, ale ty m razem n ie zatrzy m ał n a m n ie wzro k u , ty lk o

o m ió tł sp o jrzen iem wszy stk ich n ieszczęśn ik ó w. – Tak , to p o win n o wy starczy ć. I n ie k ło p o czcie się ich m y ciem . Do teg o , co im p rzezn aczo n e, n ad ad zą się i w ty m stan ie. O, wid zę, że m o i lu d zie ju ż sk o ń czy li zad an ie, a d ro g a p rzed e m n ą d łu g a. Wy stawcie rach u n ek i n aty ch m iast wy ek sp ed iu jcie tę p artię d o m ej k watery w Gro b o g ro d zie. Czy m u szę p o d awać ad res? – Gd zieżb y zaś, ek scelen cjo ! – zak rzy k n ęła Usłu żn a Gło wa. – Dzięk i sto k ro tn e, to zam ó wien ie jest d la m n ie n ajcen n iejszy m d arem . Jesteś n ajlep szy m z p an ó w! – A m ó wiłeś, że n ajg o rszy m – wtrąciła Gd erliwa. – Pap lałeś, że jest g łu p szy o d łajn a, a śm ierd zi jak ... Pierwszy raz wid ziałem , jak k to ś wali się w jed n ą z własn y ch twarzy n a ty le m o cn o , że ro zk rwawił so b ie warg ę. Wy m ierzy wszy k arę i p rzy n ajm n iej ch wilo wo u ciszy wszy Gd erliwą Gło wę, Gag sn atch p o sp ieszy ł za k o m isarzem , sy p iąc p o ch leb stwam i i wy razam i wd zięczn o ści. Tętn o w k o ń cu sp ad ło m i d o p o zio m u zwy k łej p an ik i, k ied y n ag le d rzwi k latk i się o two rzy ły i u sły szałem g ło s Rip rash a. – Hej, ty ! Wy łaź! Niewo ln icy n ie m ieli jak zro b ić m i p rzejścia, wy rwał więc p aru n a zewn ątrz, p o wo d u jąc z p ewn o ścią co n ajm n iej d wa p o ważn e o b rażen ia. Przecisn ąłem się d o wy jścia i d o p iero w d rzwiach p rzy p o m n iałem so b ie, że p rzecież jest tam jeszcze Go b ; g d y się jed n ak o b ejrzałem , wło ch aty d zieciak ju ż się p rześlizg iwał m o im ślad em m ięd zy k o ń czy n am i p o zo stały ch . Zan im zd ąży łem zad ać d em o n o wi ch o ćb y jed n o p y tan ie, p o d n ió sł m n ie i p rzen ió sł jak szczen ię n a ty ł zag ro d y , za p arawan z n iewy p rawio n ej sk ó ry , i tam p o stawił n a ziem i. Go b sk u lił się tu ż za

m o im i n o g am i i o b serwo wał Rip rash a z p o d ziwu g o d n y m sk u p ien iem , zap ewn e o b racając w g ło wie k ilk a warian tó w p lan u u cieczk i n a wy p ad ek , g d y b y zro b iło się n iep rzy jem n ie. M istrz p rzetrwan ia z teg o ch ło p ak a. Sam k ied y ś tak o so b ie m y ślałem , ale d o p iero p o zn awszy g o , zro zu m iałem , jak lek k o , łatwo i p rzy jem n ie m i się ży ło w p o ró wn an iu z n im . – Nie ru szajcie się stąd . – Rip rash sp o g ląd ał n a n as zn ad p arawan u , czeg o ja n ie d o k azałb y m b ez jak iejś sk rzy n k i czy tab o retu . W ciem n o ści jeg o twarz wy g ląd ała jak wy cio san a z k am ien ia. – I an i m ru -m ru ! Od szed ł. Po p aru sto su n k o wo cich y ch m in u tach u sły szałem , jak ro zm awia z o b iem a g ło wam i sweg o p ry n cy p ała. Gd erliwej Gło wie wró cił ju ż zwy k ły tu p et i k wito wała u szczy p liwy m i k o m en tarzam i k ażd ą wy p o wied ź b rata. W k o ń cu tró jstro n n a k o n wersacja d o b ieg ła k o ń ca i p o ch wili ro zleg ły się ciężk ie k ro k i n aszeg o zn ajo m k a. – Teraz m u szę zn aleźć jeszcze d wó ch n iewo ln ik ó w, b o Nilo ch p o liczy ł, ilu jest w k latce, i ty lu się b ęd zie sp o d ziewał d o stać – p o wied ział zrzęd liwie i wy g arn ął m n ie zza p rzesło n y . Przy jrzał m i się d o k ład n ie, p o czy m p rzy su n ął so b ie sp o ry g łaz i u siad ł n a n im . – No więc? – Co więc? – Patrzy łem n a n ieg o tęp o , z m ó zg iem ch wilo wo wy jało wio n y m p rzez ro zm aite g atu n k i p rzerażen ia, jak ie d o p iero co m n ą wład ały . – M ó wiłeś, że m asz m i co ś d o p o wied zen ia, to słu ch am . Jesteśm y sam i, o d p rawiłem resztę z tran sp o rtem n iewo ln ik ó w d o p o rtu . M o żesz g ad ać. Zam k n ąłem o czy i zm ó wiłem w d u ch u m o d litwę d zięk czy n n ą. Teraz p o zo stało m i jeszcze ty lk o m ieć n ad zieję, że p o zo rn ie n iewin n a

wiad o m o ść o d Tem u ela n ie zawiera zaszy fro wan eg o p o lecen ia w ro d zaju „zab ij frajera, k tó ry ci ją p rzy n ió sł". Ch ciałem sp o jrzeć Rip rash o wi w o czy d la p o d k reślen ia szczero ści in ten cji, ale n ie m o g łem się p rzem ó c. Ta szram a, p rześwitu jący m ó zg , siek iera we łb ie... – Nie jestem stąd – zacząłem , p rzy g ląd ając się z u wag ą jeg o wielk im sto p o m . – Przy b y wam ... z in n eg o m iejsca. Wiesz, o czy m m ó wię? Dem o n wp atry wał się we m n ie b ez sło wa. – M o że i wiem – o d ezwał się w k o ń cu . – A m o że n ie. M ó w, co m asz p o wied zieć. – Przy jaciel p o p ro sił m n ie, żeb y m cię o d szu k ał i p rzek azał te sło wa. Po wied ział: Nie zap o m n ieliśm y o was. To wszy stk o . Ty lk o ty le. Zap ad ła cisza. Nic się n ie stało , w k ażd y m razie n ie w o k o licy ty ch g iczo łó w ro zm iar sześćd ziesiąt trzy . Nie o d razu o d waży łem się p o d n ieść wzro k . Dem o n p łak ał. Nie żartu ję. Szlo ch ał b ezg ło śn ie, a ze zd ro weg o o k a p ły n ęła m u d łu g a łza, świecąca m d ły m czerwo n awy m b lask iem jak stru żk a lawy . – Wielk ie d zięk i – szep n ął i p o ch y lił się n ap rzó d jak p ad ająca sek wo ja. Ku m em u zd u m ien iu o p ad ł n a k o lan a, wzn ió sł ręce i p o wtó rzy ł: – Wielk ie d zięk i. Jestem wzn iesio n y . M o żecie się d o m y ślić, co z teg o zro zu m iałem : n ic u ży teczn eg o . Rip rash trwał jak iś czas w b ezru ch u i ty lk o łzy ściek ały m u p o p o liczk u , p ad ały jasn y m i k rążk am i n a ziem ię i zasty g ały . Najwy raźn iej targ ały n im wy jątk o wo siln e u czu cia, co ś g łęb o k ieg o i b ard zo o so b isteg o . Zacząłem o d czu wać b ard ziej zak ło p o tan ie n iż

strach . Po n ieważ n ie stłu k ł m n ie n a m iazg ę p o u sły szen iu wiad o m o ści, m o g łem g o u ważać za co ś w ro d zaju sp rzy m ierzeń ca; sied ziałem w m ilczen iu , czek ając, aż d o jd zie d o sieb ie. Wreszcie p o d n ió sł g ło wę, p rzetarł o k o wierzch em d ło n i i zn ó w się u sad o wił n a k am ien iu . – Ach , d o b rze b y ło to u sły szeć – p o wied ział. – Jeszcze raz b ard zo ci d zięk u ję, p an ie... Ale n ie zn am tweg o im ien ia. – Nazy wam się Wężo wij. Po raz p ierwszy p rzed stawiłem się k o m u k o lwiek w Piek le (n ie licząc Go b a). Ob serwo wałem d em o n a b aczn ie, żeb y sp rawd zić, czy co ś to d la n ieg o zn aczy . M iałem ty lk o sło wo M u ła (i cich e p o twierd zen ie Lam eh ), że n ik t p rzed tem teg o im ien ia n ie u ży wał. Og r jed n ak n ie zd rad ził się z żad n ą reak cją. – Zatem d zięk u ję ci, Wężo wiju . Ob y ś zo stał wzn iesio n y . Zab rzm iało to lep iej n iż więk szo ść p rzeży ty ch d o tąd sy tu acji, sk in ąłem więc m u g ło wą. – Do b ra, i co teraz? – sp y tałem . – Co ? – Sp o jrzał n a m n ie, jak b y m g o zb y t wcześn ie wy rwał ze sn u . – O czy m ty m ó wisz? – Jeśli n ie m asz n ic p rzeciwk o tem u , to ch y b a ju ż so b ie p ó jd ziem y . Dzięk i, żeś m n ie u k ry ł p rzed k o m isarzem , ale m am jeszcze in n e zad an ia w Pan d e... w Czerwo n y m M ieście, a to d alek a d ro g a. – In n e zad an ia? – Wy g ląd ał n a zaciek awio n eg o , ale n ie w ten o k ru tn y , żarło czn y sp o só b ty p o wy d la d em o n ó w. – Zn aczy tak ie jak ze m n ą? – Nie. – Szk o d a, że m u sisz iść. Po win ien eś p o zn ać in n y ch Oczek u jący ch .

Two ja wiad o m o ść wiele b y d la n ich zn aczy ła. – Jeg o p rzerażająca twarz p rzy b rała n iem al p o g o d n y wy raz. – Czek aj! Przecież ja m am zawieźć Nilo ch o wi ty ch n iewo ln ik ó w d o Gro b o g ro d u . Jeśli zab ierzesz się ze m n ą Jęd zą , d o trzesz tam zn aczn ie szy b ciej, a n a m iejscu m o żesz zn aleźć wy ciąg . To ci n ielich o p rzy sp ieszy p o d ró ż d o Czerwo n eg o M iasta. Wzn iesio n y , Oczek u jący , wy ciąg i, jęd ze... n ic z teg o n ie k ap o wałem , ale d aro wan em u o g ro wi w zęb y zag ląd ać n ie zam ierzałem . – Nap rawd ę p o m ó g łb y ś m i? – Zro b ię wszy stk o , co ty lk o m o żliwe! – zap ewn ił z d ziwn ą p o wag ą. – Czy n ie ro zu m iesz, jak ie zn aczen ie m a two je p rzesłan ie d la m n ie i m y ch p rzy jació ł? Nie ro zu m iałem , ale n ajwy raźn iej ch o d ziło o co ś n iezwy k łej wag i, b y łem więc zd ecy d o wan y jech ać n a tej fali jak n ajd łu żej, o b y d o sam eg o b rzeg u . – Tak , o czy wiście. – W zam ian p ro szę ty lk o o jed n ą p rzy słu g ę. Ch o lera, zaczy n a się, p o m y ślałem . Ciek awe, czy ch ce n ap ić się m o jej k rwi, a m o że p rzek ąsić o k iem ... – I jak aż to m iałab y b y ć p rzy słu g a? – Dziś wieczo rem m u sisz p ó jść ze m n ą n a zeb ran ie b ractwa. No , to n ie zab rzm iało zb y t straszn ie. – Nie m a sp rawy – sk wito wałem . – Ale n ie b ard zo ro zu m iem , jak ch cesz p rzerzu cić m n ie d o Gro b o g ro d u szy b ciej, n iżb y m tam zaszed ł? – Jak to jak ? – zarech o tał. – Statk iem , m a się ro zu m ieć. M o ją Zrzęd liwą Jęd zą . Na p iech o tę m u siałb y ś p o su wać co n ajm n iej ze sto

latarn i, ale jazd a n a szero k im g rzb iecie Ko k y to s zajm ie n am n ajwy żej d ziewięć. No to d zięk i ci, sm ro d liwy ściek u , zasalu to wałem w m y śli p iek ieln ej rzece. Nie tak z to b ą źle, jak m y ślałem . Wiele jeszcze m u siałem się n au czy ć... Zeb ran ie b ractwa, jak je n azwał Rip rash , o d b y ło się w m iejscu tak o b rzy d liwy m , że cu d em ty lk o jak im ś w o g ó le zap am iętałem jeg o p rzeb ieg . By liście k ied y ś w k an ale ściek o wy m ? Jeśli n awet p racu jecie w m iejsk iej k an alizacji, to zap rawd ę p o wiad am wam , n ie d o wiecie się, co to zn aczy b ru d i sm ró d , d o p ó k i n ie zajrzy cie d o tak iej ru ry w Piek le. Gd y b y m n ie m iał n a so b ie ciała d em o n a, to m o je lu d zk ie zato k i p o p ełn iły b y sam o b ó jstwo p rzy p ierwszy m n iu ch u tej p alącej n o zd rza zab ó jczej m ieszan k i. Ko szm arn y feto r to jed n ak n ic w p o ró wn an iu z d o stan iem się w łap y k tó reg o ś z p atro li Sek ty Zb ro d n iarzy , n ieu stan n ie p iln u jący ch n ab rzeża, ferajn a Rip rash a więc n a tajn e sp o tk an ia zawsze wy b ierała tak ie sy m p aty czn e zak ątk i. Staliśm y n a wąsk iej m u ro wan ej p ó łce tu ż n ad lu strem (iro n ia zam ierzo n a) k an ału , p rzy g arb ien i p o d k rzy wizn ą stro p u . By ło n as razem d wan aścio ro i ścisk p an o wał n iesam o wity , jak o że n awet sk azan y m n a wieczn e m ęk i n ie jest wszy stk o jed n o i wo lą się n ie u p ap rać w ty m , co tam tęd y p ły n ie. By łem n ap rawd ę p o ru szo n y : o to d u sze p o tęp io n e ram ię w ram ię ze swy m i d iab elsk im i ciem ięży cielam i (co czwarty wśró d zeb ran y ch b y ł b o wiem d em o n em ) p o szu k u ją ży cia wzn io ślejszeg o i lep szeg o n iż to , k tó re zn ają. Najwięk sze wrażen ie wy warł n a m n ie sam Rip rash – n ajwy raźn iej ich p rzy wó d ca, p rzy n ajm n iej tu , w Przy stan i Ko k y to s. Kied y p rzem ó wił, n awet n ajb ard ziej wy straszo n y b ied n y p o tęp ien iec, cały w trzęsący ch się ig łach jak jeżo zwierz, starał się wy ciszy ć

i słu ch ać u ważn ie. – Dawn o , d awn o tem u ży ł n a świecie czło wiek o im ien iu Ory g en . – Dem o n wy m awiał je z irlan d zk a, jak O’Rig g en . – Stwo rzy ł wielk ą id eę: wed łu g n ieg o n ik t n ie m u si b y ć p o tęp io n y n a całą wieczn o ść. Nik t, p o wiad am ! Paru zeb ran y ch , wid o czn ie n o wy ch w b ractwie, p atrzy ło n a n ieg o ze zd u m ien iem i zaczęło szep tać m ięd zy so b ą. – Tak jest. – Og r m ó wił p o wo li, jak d o p rzed szk o lak ó w. – Nawet sam Szatan n ie m u si sp ęd zić wieczn o ści w Piek le. Nawet o n m o że zo stać wzn iesio n y . Wzn iesio n y ! Jak o i m y m o żem y . – Ale co b y n am z teg o p rzy szło ? – wtrącił stwó r z g ło wą ły seg o o sła. – Te su k in sy n y an io ły o d razu b y n as zep ch n ęły tu z p o wro tem . Nig d y n as stąd n ie wy p u szczą! Po d n io sły się p rzy tak u jące p o m ru k i, Rip rash jed n ak o k azał się stary m wy g ą w te k lo ck i, teg o d n ia m iał zaś o d p o wied ź lep szą n iż k ied y k o lwiek . – Jeżeli to was n iep o k o i, to b ard zo was zaciek awi wiad o m o ść, k tó rą d zisiaj d o stałem o d teg o o to g o ścia. – Wsk azał n a m n ie i p o czu łem n a so b ie sp o jrzen ia wszy stk ich o b ecn y ch . – Przy n ió sł m i wieść z... – ściszy ł g ło s d o scen iczn eg o szep tu , co u o g ra i tak b rzm iało jak strzały z m u szk ietu – ...z teg o in n eg o m iejsca. Teg o h en , wy so k o , g d zie ży ją o we an io ły , n ib y ty lk o czek ające, żeb y n as wtrącić, sk ąd p rzy szliśm y . I có ż to b y ła za wiad o m o ść? Jak ie sło wa p rzy n io słeś n am , p an ie Wężo wiju , sta mtą d ? Ob ejrzał się n a m n ie wy czek u jąco . – Nie zap o m n ieliśm y o was – zacy to wałem Tem u ela. – Otó ż to ! Po m y ślcie o ty m . Nie m ó wię, że wszy stk ie te sk rzy d late święto szk i n as k o ch ają, b o to n iep rawd a. Są wśró d n ich jed n ak tacy ,

k tó rzy wied zą, że p o trak to wan o n as n iesp rawied liwie. I jeżeli n ie b ęd ziem y u stawać w p ró b ach , k ied y ś b ęd ziem y wzn iesien i. Wsp o m n icie m o je sło wa! Trzeb a ty lk o czek ać. Rip rash p ero ro wał w ty m sty lu jeszcze d o b ry ziem sk i k wad ran s, p o czy m rzu cił p y tan ie, czy k to ś z b ractwa ch ciałb y d ać świad ectwo . Sąd ziłem , że wy n u d zę się tu setn ie, jak z p ewn o ścią b y ło b y n a d o wo ln y m sp o tk an iu relig ijn y m n a Ziem i, słu ch ałem teg o jed n ak z p rawd ziwą fascy n acją. Pierwszy zab rał g ło s p o tęp ien iec, k tó ry wy g ląd ał tro ch ę jak Piern ik o wy Lu d zik u lep io n y ze sp leśn iałeg o p ap ier-m âch é. Wy jaśn ił, że za ży cia b y ł zło d ziejem w An tio ch ii i ch o ciaż k rad ł ty lk o jed zen ie d la swej g ło d u jącej ro d zin y , zo stał sk azan y n a śm ierć p rzez rzy m sk ich o k u p an tó w i trafił d o Piek ła. – To d o b ra wiad o m o ść, że k ied y ś zn ó w m o żem y b y ć wo ln i – ced ził sło wa wo ln o i z p o wag ą. – Zaiste d o b ra wiad o m o ść. I p o wiad am wam , że u czy n ię wszy stk o , żeb y ży ć g o d n ie i d o stąp ić wo ln o ści. To , co ze m n ą zro b ili, n ie b y ło w p o rząd k u . I g d y ju ż się u wo ln ię, o d n ajd ę teg o su k in sy n a k u p ca, k tó ry n ap u ścił n a m n ie straż, i m o ją żo n ę sek u tn icę, k tó ra n awet n ie zjawiła się n a eg zek u cji, i wszy stk ich ty ch d ran i, k tó rzy p rzy szli się p o g ap ić, i p o rżn ę całą tę zg raję n a d ro b n e k awałeczk i. – M ó wił to m o n o to n n y m g ło sem , jak b y czy tał listę sp rawu n k ó w. M u siał b ard zo d łu g o n ad n ią m y śleć. – Nie jestem p ewien , czy d o b rze m n ie p o jąłeś, b racie – p o wied ział łag o d n ie Rip rash , g d y Piern ik sk o ń czy ł swą p rzem o wę. – Tu n ie ch o d zi o zem stę, wiesz? Raczej o to , żeb y śm y stali się lep szy m i, n iż b y liśm y . – Będ zie m i lep iej, g d y ten śm ierd ziel strag an iarz o d wali k itę! – b u rk n ął tam ten , ale n ik t g o ju ż n ie słu ch ał. O g ło s p o p ro siła d u sza k o b iety , ch o ć n a p ierwszy rzu t o k a tru d n o

ją b y ło zak walifik o wać d o jak iejk o lwiek p łci: wy g ląd ała jak człek o k ształtn y zwó j ro zg o to wan eg o m ak aro n u z o czy m a p o wty k an y m i b ezład n ie m ięd zy sp lo ty n iczy m k lo p sik i. Przez m o m en t wah ała się, k ręcąc ciasto wate wło sy ró wn ie k lu ch o waty m i p alcam i. – M ó w śm iało , k o ch an a – zach ęcił ją Rip rash . – Nazy wasz się Dewa, tak ? Sk in ęła g ło wą i ch y b a n ab rała o d wag i, b o n a wierzch wy ch y n ęło jej jeszcze k ilk o ro o czu . – Kied y ży łam ... n o , b y łam b ard zo złą o so b ą. Na p ewn o zasłu g u ję, żeb y tu b y ć. – Jak ie b y ły two je win y ? Pewn ie n ig d y n ie wid zieliście, jak trzy m etro wy p o twó r z h o rro ru k lasy B stara się b y ć m iły i d elik atn y . Wierzcie m i, to n iesam o wite p rzeży cie. – Straciłam m o je m aleń stwa. – Parę o czu sch o wało się m ięd zy fałd y ciała. – Nie, to n ie tak . Ja je... u śm ierciłam . – Dlaczeg o to zro b iłaś, Dewo ? – Teraz ju ż n ie wiem . By łam p rzerażo n a, a o n e tak ie ch o re i n ie m iałam p ien ięd zy , żeb y je n ak arm ić. Ciąg le p łak ały , wiecie, ch o ć tak b ard zo o słab io n e... – Um ilk ła n a ch wilę. Na m ak aro n o wej sk ó rze zo stało ju ż ty lk o p arę zam g lo n y ch ślep ió w. – Pró b o wałam wszy stk ieg o , n ap rawd ę. Sp rzed awałam się m ężczy zn o m , ale n ie m o g łam zaro b ić, ile b y ło trzeb a, a ta k o b ieta, k tó ra p iln o wała m i d zieci, g d y wy ch o d ziłam ... o n a n ie o p iek o wała się n im i d o b rze. Piła za d u żo g ro g u i k tó reg o ś d n ia p o zwo liła m o jej n ajm ło d szej się wy m k n ąć. Có reczk a wy p ad ła z o k n a n a p o d wó rze i się zab iła. Wró ciłam d o d o m u , jeszcze z zap ach em m ężczy zn y n a ciele, i tak ją

zn alazłam . Ta su k a n awet n ie wied ziała, że jej b rak u je! – Dewa p o trząsn ęła g ło wą. – Ju ż wted y wied ziałam , że czek a m n ie Piek ło . A p o zo stałe b y ły tak ie sch o ro wan e i g ło d n e... – Urwała. Po d łu g iej ciszy , k tó rej n ik t n ie p rzery wał, m ó wiła d alej: – No i jed n ej n o cy , g d y wszy scy sp ali, wy p ro wad ziłam je p o za wio sk ę i u to p iłam w rzece. Tak ie to d ziwn e i sm u tn e, b o n awet ju ż n a b rzeg u , g d y szu k ałam o d p o wied n ieg o m iejsca, ro zg ląd ałam się, czy n ie m a g d zieś k ro k o d y li. Ch ciałam u to p ić własn e d zieci, ale m artwiłam się, że g ad y m o g ą je p o żreć! Po ty ch sło wach zam ilk ła n a d o b re i d łu g o trwało , zan im zd o b y ła się n a d o k o ń czen ie. Najb ard ziej m n ie d ziwiło , że całe b ractwo jak jed en m ąż, n awet d em o n y , cierp liwie czek ało , aż zn ó w się o d ezwie. W m iejscu , g d zie n ik t d ru g i raz n ie sp o g ląd a n a wijącą się z b ó lu o so b ę, k tó rą właśn ie zd ep tał, an i n a d zieck o b ite czy m o lesto wan e sek su aln ie, te p iek ieln e stwo ry z szacu n k iem , m o że n awet ze wsp ó łczu ciem p o zwalały m ó wiącej zeb rać m y śli i wziąć się w g arść. – Uk am ien o wan o m n ie za to , o czy wiście – wy d o b y ła z sieb ie w k o ń cu . – Nawet ta b ab a, k tó ra p o p ijan em u n ie d o p iln o wała m o jej m ałej, rzu ciła k am ien iem ! Jestem tu o d b ard zo d awn a, n awet n ie p ró b u ję p o liczy ć, ile to wiek ó w m in ęło . M o że to zab rzm i d ziwn ie, ale za ży cia n ig d y n ap rawd ę n ie wied ziałam , że ży ję, d o p ó k i n ie u sły szałam d zisiaj słó w b rata Rip rash a o ty m , że k ied y ś tam m o żem y b y ć wzn iesien i. Od k ąd się tu o b u d ziłam , b y łam m ały m k retem ży jący m w ziem i, ry jący m to n ap rzó d , to w ty ł w ciem n o ści, i n iczeg o więcej n ie zn ałam . O d zieciach n ie m y ślę. Nie m o g ę. Nawet ich n ie p am iętam , b o serce m am d o cn a wy p alo n e. Kied y jed n ak słu ch ałam , co m ó wi, zaczęłam zn ó w czu ć sam a sieb ie. Wiem , że n ic n ie wy m aże u czy n io n eg o zła i że w o czach Bo g a m ó j p o stęp ek

zasłu g u je n a straszliwą k lątwę... ale m o g ę m ieć n ad zieję, że k ied y ś, m o że g d y n ad ejd zie k res sam eg o Nieb a i Piek ła, b ęd zie m i wy b aczo n e. Że k tó reg o ś d n ia m o że zn ó w u jrzę m o je m aleń stwa i p o wiem im , jak b ard zo żału ję, że m u siały się n aro d zić z tak iej m atk i... – Po ch y liła g ło wę i zad rżała. – Och , Bo że, tak m i żal! Tak żal... Stałem tak wśró d p o tęp io n y ch , słu ch ałem jej żało sn eg o zawo d zen ia i o czy m iałem zu p ełn ie su ch e – ale ty lk o d lateg o , że w m o im d em o n iczn y m ciele n ie p rzewid zian o czeg o ś tak ieg o jak g ru czo ły łzo we.

Szesnaście Nieczysta tędy płynie rzeka

C

zek aliśm y z Go b em w u k ry ciu w zag ro d zie Gag sn atch a, p ó k i n ie zap alo n o d ru g iej latarn i. Nasz n o wy p rzy jaciel zak o p ał n as wted y (o stro żn ie) n a wo zie p o d ład u n k iem zao p atrzen ia d la statk u i tak ru szy liśm y d o p o rtu . Przed o czy m a m iałem ty lk o b ru d n e wo rk i wy p ełn io n e su szo n y m i ro b ak am i, ale p o d ejrzewam , że wid o k n ie b y ł g o rszy n iż u lice Przy stan i Ko k y to s, jeśli sąd zić p o zad ziwiającej g am ie n iep rzy jem n y ch o d g ło só w i zap ach ó w p rzed o stający ch się p rzez k ilk a warstw zap ak o wan y ch d iab lich d elik atesó w. Na k ei Rip rash o so b iście zajął się ro zład u n k iem wo zu , żeb y k tó ry ś z jeg o p o m o cn ik ó w p rzy p ad k iem n as n ie u szk o d ził, p o czy m szy b k o wb ieg liśm y n a statek p o o p artej o b u rtę ch y b o tliwej k ład ce p ełn iącej ro lę trap u . – Będ ziecie sp ać w m o jej k ab in ie – o zn ajm ił, d u m n y m g estem wsk azu jąc n isk ą n ad b u d ó wk ę. Kaju ta b y łab y d la n as w sam raz, g d y b y g o sp o d arz d o n iej n ie wch o d ził. We tró jk ę b y ło to jak d zielen ie wan n y z d o jrzały m h u m b ak iem . Kied y n ad szed ł wieczó r i latarn ię zastąp iły p o światła, d o k erzy p o szli d o d o m ó w. Do p iero wted y k ap itan Rip rash p o zwo lił n am wy jść n a p o k ład i o p ro wad ził p o swy m p ły wający m k ró lestwie z d u m ą em ery ta ch waląceg o się k o lek cją ro d o d en d ro n ó w. Jęd za p rzy p o m in ała sk rzy żo wan ie k o n ten era n a śm ieci z ch iń sk ą d żo n k ą;

d łu g a i n isk a, z żag lam i p rzy p o m in ający m i sk rzy d ła n ieto p erza. Zb u d o wan o ją z b elek n a o k o n ie p asu jący ch d o sieb ie i g ru b o wy sm aro wan y ch sm o łą. Nie b u d ziła zb y tn ieg o zau fan ia d o swej d zieln o ści m o rsk iej – n a p ierwszy rzu t o k a wid ać b y ło , że m a ju ż swo je lata i jest o g ó ln ie zap u szczo n a, za to z p rzech wałek Rip rash a wy n ik ało , że jej wy p o sażen ie w zak resie k latek , k ajd an i n arzęd zi to rtu r tech n iczn ie jest wręcz awan g ard o we. Starałem się u trzy m ać n a u stach u śm iech p o d ziwu i ak cep tacji, ale to tru d n a sztu k a, g d y się p atrzy n a tak ie wy n alazk i, jak zęb ata żelazn a szczęk a d o zak ład an ia n a g en italia w celu zap o b ieg an ia u cieczk o m . Dem o n isk o n ajwy raźn iej m n ie p o lu b iło , co o k azy wało częsty m p o k lep y wan iem m n ie p o p lecach z tak ą siłą, że k o ści m i trzeszczały . Po często wał m n ie też m iejsco wy m ru m em ; sm ak o wało to jak żó łć ro zb ełtan a w b en zy n ie, ale m o cą d o ró wn y wało p o rząd n em u ziem sk iem u b im b ro wi. Na wszelk i wy p ad ek n ie p ró b o wałem się d o p y ty wać, jak i z czeg o się tu p ęd zi tak szlach etn y tru n ek . Rip rash m iał d u żo u ciech y , g d y się k rztu siłem p rzy p rzeły k an iu , i p łacił m i za tę ro zry wk ę o p o wieściam i sn u ty m i d o p ó źn ej n o cy , ch o ć wo lałb y m d o b rze się wy sy p iać. Alk o h o l jed n ak p o m ag ał, a h isto ry jk i n ie b y ły wcale złe: p ro sty o g r żeg lo wał w n ich p rzez p iek ieln e wo d y i p rzeży wał p rzy g o d y n a m iarę Sin d b ad a. Jak n a tu tejsze waru n k i, całk iem ró wn y b y ł z n ieg o facet. Owszem , zab ił w ży ciu k ilk a o só b (n o , p o wied zm y , k ilk aset) i n ie b ard zo p o trafił m y śleć o p o tęp io n y ch in aczej jak o ch o d zący m m ięsie, ale g d y śm y się ju ż b liżej p o zn ali, zu p ełn ie p rzestałem się g o o b awiać – a n iewielu jest m ieszk ań có w Piek ła, o k tó ry ch m ó g łb y m p o wied zieć to sam o . Nawet w p rzy p ad k u m o jej d ziewczy n y . Cu m y rzu co n o tu ż p rzed zap alen iem p ierwszej latarn i. Gd y ju ż

o d b iliśm y o d k ei, Rip rash wy p u ścił n as n a p o k ład , żeb y śm y m o g li się p o ro zg ląd ać. Zrzęd liwa Jęd za n io sła ty le p łó cien , że z d alek a m aszty m u siały wy g ląd ać jak d rzewa o b lep io n e n ieto p erzam i. Ład o wn ię wy p ełn iało ty le k latek z n iewo ln ik am i, że statek szed ł g łęb o k o zan u rzo n y i b ry zg i fal n ieu stan n ie p rzelaty wały n ad falszb u rtą. Na p o k ład zie czasem b ro d ziło się p o k o stk i w szlam o watej wo d zie, ale n ie p rzeszk ad zało m i to , d o p ó k i m o g łem o d d y ch ać sto su n k o wo świeży m p o wietrzem p o za k ab in ą. Pierwsza n o c n a rzece b y ła n iesam o wita. Gd y o d d aliliśm y się o d m iasta, ciem n o ść zro b iła się n iep rzen ik n io n a, a wężo we m ean d ry Ko k y to s ro zp ły n ęły się w n iej i zatraciły . Jed y n e słab e światło , n iero zp raszające m ro k u , p o ch o d ziło z n o cn y ch lam p zawieszo n y ch n a o d leg ły m m u rze Piek ła. M iałem wrażen ie, że su n iem y p rzez firm am en t p ełen m ig o czący ch czerwo n y ch g wiazd eczek . Po czu łem się n ag le sam o tn y jak n ig d y d o tąd , ch o ć Go b stał tu ż p rzy m n ie, z o twarty m i u stam i i o k rąg ły m i z zad ziwien ia o czam i wp atru jąc się w n iezn an y świat. Nig d y m u się p ewn ie n awet n ie śn iło , że b ęd zie k ied y ś m iał tak ie ży cie jak w tej ch wili. Ro zp aczliwie tęsk n iłem d o Caz i teg o wy jątk o weg o u czu cia sp ełn ien ia, jak ie m i d awała; ch o lern ie b rak o wało m i p rzy jació ł jak Sam czy M o n ica i cn iło m i się d o zn ajo m y ch zak am ark ó w Ju d e. Zn acie tak ie stan y , n ie? Ty lk o że w Piek le n ap rawd ę in aczej się to o d czu wa. Niewielk ie m iałem szan se, że jeszcze k ied y ś zo b aczę k o g o ś ze starej p aczk i. To warzy stwo Go b a n ie b y ło m i wielk ą p o ciech ą; m ały n iewiele się o d zy wał, p o za ty m zam ierzałem się z n im ro zstać, zan im sp rawy p rzy b io rą p rawd ziwie n ieb ezp ieczn y o b ró t, więc n ie b y ło sen su się zb y tn io w tę zn ajo m o ść an g ażo wać. Z zad u m y wy rwały m n ie k ro k i n ad ch o d ząceg o Rip rash a.

Ro zło ży ł szero k o sęk ate ram io n a i wziął g łęb o k i o d d ech . – To jest wo ln o ść, b rach u ! – rzu cił, d y sk retn ie ig n o ru jąc d o b ieg ające z ład o wn i k rzy k i i jęk i n iewo ln ik ó w. – Żad n y ch p an ó w, ty lk o wo d a i n u rt. Kied y to p ierwszy raz p o czu łem , d o zn ałem wzn iesien ia, ty lk o że wted y jeszcze n ie m iałem o ty m p o jęcia. – Po ło ży ł m i ciężk ą łap ę n a ram ien iu ; n ie m o g łem się o p rzeć wrażen iu , że g d y b y m o cn iej n acisn ął, wg n ió tłb y m n ie w d esk i p o k ład u n iczy m g wó źd ź. – M o że o d wied ziłb y ś ze m n ą in n ą k o m ó rk ę b ractwa Oczek u jący ch w Gro b o g ro d zie, Wężo wiju ? Od m ru k n ąłem co ś n iezo b o wiązu jąco . Nie g arn ę się d o żad n y ch sto warzy szeń , ale z czy stej ciek awo ści sp y tałem : – To ilu was w su m ie jest, ty ch Oczek u jący ch ? – O, więcej n iż wted y , g d y twó j p an p ierwszy raz ze m n ą ro zm awiał. Co d zien n ie p rzy ch o d zą n o wi, ch o ć w su m ie to n ie tak n as wielu . – Po k iwał g ło wą ze sm u tk iem . – Ale czu jem y się wzn iesien i, jeśli n ie cieleśn ie, to n a p ewn o w sercach i u m y słach . Nie d o wied ziałem się, sk ąd o n wziął ten m it o Ory g en ie, ale zg ad zało się to z tłem h isto ry czn y m . Ory g en es z Alek san d rii b y ł ch rześcijań sk im filo zo fem z III wiek u , k tó ry g ło sił, że jeżeli wo ln a wo la i m iło sierd zie Bo że n ie są fik cją, to n awet sam Szatan m a szan sę p o jed n ać się k ied y ś z Najwy ższy m i u zy sk ać p rzeb aczen ie. Nie m u szę ch y b a d o d awać, że ó wczesn y Ko śció ł o d sąd ził g o za to o d czci i wiary , p o n ieważ u ważan o wted y , iż Piek ło b ez k lau zu li wieczn o ści to k o n cep cja zb y t słab a i b ezzęb n a. Najwy raźn iej n ik t z d awn y ch h ierarch ó w n ie p o p ły wał so b ie p iesk iem w ro zżarzo n ej lawie, b o ch y b a zm ien ilib y zd an ie; p arę lat ciąg łeg o ag o n aln eg o b ó lu o d o p arzeń d ało b y d o m y ślen ia n awet n ajwięk szy m tward zielo m . Szczera wiara Rip rash a zro b iła n a m n ie wrażen ie – a m ó wi to

n iep o p rawn y cy n ik . Go b też o k azy wał d u że zain tereso wan ie jeg o sło wam i. – Ale wład co m Piek ła ta id ea p ewn ie się n ie p o d o b a, co ? – zag ad n ąłem . – Oczy wiście, że n ie. Po m y ślałem , że m ó j szef Tem u el p ro wad zi ry zy k o wn ą g rę, p o d su wając p iek ieln y m szaraczk o m n ad zieję zb awien ia. Zastan awiało m n ie, czy wied zą o ty m w wy ższy ch sferach n ieb iań sk iej p o lity k i. Po m y sł b y ł ró wn ie rewo lu cy jn y i n ieb ezp ieczn y jak wy m y ślo n a p rzez tajem n iczeg o an io ła Kefasa Trzecia Dro g a, k tó rej d ał się u wieść m ó j k u m p el Sam i m n ie p rzy o k azji wciąg n ął w całą aferę. Tajn a m isja wsp arcia d la reb elian tó w w Piek le n ie p rzy sp o rzy Bo b b y ’em u Do laro wi p lu sik ó w u Efo ratu . Co p rawd a m iałem u n ich p rzech lap an e, ju ż zan im się tu wy b rałem : m o ją k arto tek ę o b ciążały ro m an s z wy so k iej ran g i d iab licą, u d zielen ie p o m o cy zb u n to wan em u an io ło wi, atak n a in n eg o an io ła wy k o n u jąceg o zleco n e m u zad an ie, n o i świad o m e wp ro wad zen ie w b łąd Nieb a (czy taj: fu ra k łam stw) we wszy stk ich ty ch sp rawach . Wy ro k sk azu jący u zy sk ałb y d la m n ie b ez tru d u n awet laik zn ający p ro ced u ry sąd o we ty lk o z p aru film ó w. Rip rash zain to n o wał żeg larsk ą p ieśń n ajwy raźn iej własn eg o au to rstwa. Gło s m iał jak len iwa lawin a. Na Jęd zy d zieln ej so b ie p ły wam y I z b an d y tam i się n ie cack am y . Ru m em zalan i b ru d em śm ierd zim y I waszy m có rk o m n ie p rzep u ścim y . I słu szn ie, p o m y ślałem . Za p ó źn o , żeb y się p rzejm o wać jeszcze jed n y m m in u sem w ak tach . A sk o ro ju ż tu jestem , n a Do le, m o że warto się ro zejrzeć za jak im ś p rzy tu ln y m m ieszk an k iem ? Wszy stk o

wsk azy wało n a to , że wk ró tce tu p o wró cę n a zd ecy d o wan ie d łu ższy p o b y t...

Siedemnaście Niloch

P

o d ró ż rzek ą b y ła straszn a i n ieb ezp ieczn a; wy stawien i b y liśm y n a atak i p irató w i zęb aty ch węży wielk o ści k o lejk i p o d m iejsk iej. Szczęściem n asza Zrzęd liwa Jęd za b y ła stateczk iem sp o ry m , m o cn y m i d o b rze u zb ro jo n y m , a wieczo rn e o p o wieści k ap itan a p rawie p o zwalały zap o m n ieć o wszech o b ecn y m sm ro d zie i zag ro żen iu . Rip rash zaczął k arierę w słu żb ie n iejak ieg o lo rd a Crab sp attera i d o ch rap ał się o d p o wied zialn ej fu n k cji w jeg o g ward ii p rzy b o czn ej. Wszy stk o b y ło d o b rze, d o p ó k i jeg o p an a n ie p o ciął n a strzęp y in n y , g ro źn iejszy d em o n w b itwie m o rsk iej p o d Wsy sający m Bag n isk iem . – Stary Crab b y p o szed ł n a d n o z włó czn ią w b eb ech ach – m ó wił Rip rash z n u tk ą n o stalg ii w g ło sie, jak b y o p o wiad ał o d ziwactwach zd ziecin n iałeg o wu jaszk a. – Pewn ie tk wi tam d o d zisiaj, p ró b u jąc wy k arask ać się z m u łu . Kawał b y ł z n ieg o su k in sy n a. To wted y tak o b erwałem . – Do tk n ął wielk iej szram y w g ło wie. – Gd y się o ck n ąłem p o b itwie, b y łem o d arty ze wszy stk ieg o , g o ły i sk u ty łań cu ch em w cały m szereg u jeń có w. Zwy cięzca k ilk u n aszy ch zatrzy m ał, p o zo stały ch sp rzed ał. – Rip rash p arsk n ął śm iech em . – Nie d ziwo ta, że m n ie n ie ch ciał! Łeb p rzestał m i k rwawić d o p iero p o p aru m iesiącach . Nab y wca d o cen ił jed n ak jeg o zalety , a m o że p o p ro stu p o stu rę i siłę, i u czy n ił g o n ad zo rcą n iewo ln ik ó w. Po jęcie wo ln o ści n ie m a w Piek le więk szeg o sen su i Rip rash n ig d y ju ż jej n ie o d zy sk ał, ale

sto p n io wo awan so wał n a co raz ważn iejsze stan o wisk a, aż w k o ń cu zo stał p rawą ręk ą p an a. Wiek i p ó źn iej in teres p rzejął (n iezb y t d elik atn ie an i leg aln ie) Gag sn atch , k tó rem u też p o d o b ała się jeg o fach o wo ść, zach o wał g o więc n a d o ty ch czaso wej p o sad zie i tak ju ż zo stało . Rip rash b y ł zask o czo n y , g d y sp y tałem g o , p rzed ilu laty n astąp iła ta zm ian a. – Laty ? To sło wo n ie m a tu taj żad n eg o zn aczen ia. Tak , p rzy ch o d zą czasem ró żn i n o wi i ciąg le ch cą wied zieć, jak d łu g o co ś tam , o d k ied y to , d o k ied y tam to ... Ale m y , tu b y lcy , d awn o zro zu m ieliśm y , że n ie m a co so b ie p o d o b n y m i b zd u ram i g ło wy zawracać. Zn ó w m i to d ało d o m y ślen ia, o d jak d awn a Go b ży ł w tej d ziecięcej p o staci i p rzem y k ał się zau łk am i Ab ad o n u . Wied ział ty le, że się u ro d ził w Piek le, ale p am ięcią n ie sięg ał wstecz d alej n iż n a p arę d n i – b y ć m o że d lateg o , że zan im m n ie p o zn ał, wszy stk ie b y ły d o sieb ie b liźn iaczo p o d o b n e. Zaczy n ałem p o jm o wać, jak sp ry tn ie to wszy stk o , z b ezczaso wo ścią włączn ie, zo stało u rząd zo n e, ab y p rzy sp o rzy ć p o tęp ień co m jak n ajwięcej n ieszczęścia. Dzień w d zień m u szą tu szu k ać jed zen ia i sch ro n ien ia n a n o c, ale p o za ty m p rawie n ic się w ich eg zy sten cji n ie zm ien ia – ty le ty lk o , b y reg u larn ie o d m ierzan e k ary b y ły ty m siln iej o d czu wan e. Jeżeli wszy stk o jest zawsze tak ie sam o , czło wiek się p o wo li p rzy zwy czaja i p rzestaje świad o m ie zau ważać i o d czu wać in ten sy wn ie. Jeżeli n ato m iast p o jawia się jak aś n ajd ro b n iejsza ch o ćb y o d m ian a – zwłaszcza n a lep sze – u m y sł zo staje wy b ity ze zn ajo m eg o ry tm u i p o wró t d o o k ru tn ej ru ty n y jest jeszcze b ard ziej b o lesn y . Gd y b y ście więc n o sili się z zam iarem o two rzen ia jak ieg o ś p ry watn eg o p iek iełk a, p am iętajcie o tej wy p ró b o wan ej

zasad zie: reg u lo wać n atężen ie to rtu r, ab y wasze o fiary n ie p o p ad ały w o tęp ien ie. Uk azu jcie im o d czasu d o czasu co ś p rzy jem n iejszeg o , ab y k ażd ej m in u ty wied zieli, co jest im o d eb ran e. Naszła m n ie reflek sja, czy ab y całe to b ractwo Oczek u jący ch n ie jest właśn ie częścią szatań sk ieg o p lan u . W k o ń cu n ie m a g o rszej to rtu ry n iż p o m ach ać p o tęp io n em u p rzed n o sem o d ro b in ą p ło n n ej n ad ziei n a lep sze d n i. Rip rash wp rawd zie zd awał się wierzy ć w to , co m ó wił, a ja n ie zam ierzałem ro b ić za ad wo k ata d iab ła. Zacząłem m u u fać, a o n n awet n a swó j d em o n iczn y sp o só b p o lu b ił Go b a i ch ętn ie często wał g o , wieczn eg o g ło d o m o ra, ty m i o wy m ; n ieo d m ien n ie b awiła g o p rzesad n a o stro żn o ść ch ło p ak a, g d y ty lk o o p u szczaliśm y b ezp ieczn ą k ry jó wk ę w k aju cie. – Nie wiesz, że jesteś n a m o im statk u , ro b aczk u ? – g rzm iał ze śm iech em . – Na Jęd zy n ik t n awet wy sik ać się n ie m o że b ez m o jeg o p o zwo len ia! Nie d o wied ziałem się, czy n asza łajb a n o si n azwę d la u h o n o ro wan ia jak iejś k o n k retn ej o so b y , ale Rip rash m iał k o b iety (u ży wam teg o term in u d o ść lu źn o ) w k ażd y m p o rcie. Oczy wiście n ie p o d p y ty wałem g o o teg o ro d zaju żeg larsk ie o p o wieści. Po wiem k ró tk o : jeżeli ch cecie wy zb y ć się zain tereso wan ia sek sem , sp ró b u jcie wczasó w w Przy stan i Ach ero n alb o jeszcze lep iej w Pen iten cji – wio sce ty p u p ięć k u rn y ch ch ału p n a k rzy ż, g d zie zatrzy m aliśm y się d ru g ieg o d n ia d la u zu p ełn ien ia zap asó w. Tam tejsze p o rto we d ziwk i wy g ląd ały jak staty stk i z film u Ata k lu d zi-kretó w, a wiem o d Rip rash a, że p rawo d o o b słu g i zawijający ch tam m ary n arzy d o stają ty lk o te n ajatrak cy jn iejsze. Nie b ęd ę was zan u d zał o p isem całeg o rejsu . Ze śro d k a rzek i wszy stk ie p iek ieln e o sad y wy g ląd ają p o d o b n ie – to zn aczy o k ro p n ie.

Trzecieg o d n ia zo b aczy liśm y wreszcie w d ali m u ry Gro b o g ro d u m ajaczące n a cy p lu z czarn ej lawy wrzy n ający m się jak o stro g a w m ętn y n u rt Ko k y to su . Przy stań u rząd zo n o w n iewielk iej zato czce u jeg o n asad y . Nad p o rtem i g ro d em g ó ru je m asy wn a sy lwetk a zam k u zb u d o wan eg o n a wy n io słej sk ale i o to czo n eg o wy so k im m u rem n ajeżo n y m czarn y m i, o stro zak o ń czo n y m i b asztam i. Na n ajwy ższej wieży p o wiewała o g ro m n a czarn a flag a z g o d łem w p o staci b iałeg o p tasieg o szp o n u . Nie b y ła to jed n ak n ajwy ższa b u d o wla w Gro b o g ro d zie: p o śro d k u m iasta wzn o siła się p o tężn a k o lu m n a, p rzy k tó rej wszy stk o in n e wy d awało się k arło wate – wy g ląd ała jak cen traln y filar p o d trzy m u jący n asze k am ien n e n ieb o . – To flag a Nilo ch a. M ieszk a w ty m zam czy sk u – wy jaśn ił m i Rip rash . – Nie rad zę ci tam się k ręcić. Teraz słu ch aj, p o wiem ci, jak m asz się stąd wy d o stać. Wid zisz to ? – Wsk azał n a ó w g ig an ty czn y słu p . Po d p ły n ęliśm y ju ż n a ty le b lisk o , b y m m ó g ł stwierd zić, że sk o n stru o wan o g o z su szo n ej ceg ły . Jed n ak że n awet w lep szy m świetle (ak u rat zap ło n ął d ru g i zestaw latarn i) n ie b y ło wid ać, jak wy so k o sięg a; jeg o szczy t g in ął g d zieś w m ro k u . – Tam właśn ie m u sisz się k iero wać. To wy ciąg . Do jed ziesz n im , g d zie ch cesz. M iałem n ad zieję, że o wa win d a d o wiezie m n ie d o sam eg o Pan d em o n iu m . Do d ało m i to o tu ch y , wciąż jed n ak n ie m o g łem się w ty m wszy stk im p o łap ać. Wid zicie, p o d ró żu jąc rzek ą, p o k o n aliśm y p aręn aście p o zio m ó w, co p rzecież n ie m o g ło m ieć sen su . An i razu n ie m iałem wrażen ia, że p ły n iem y p o d g ó rę. Ko k y to s wy d awała się p o słu szn a p rawo m fizy k i jak k ażd a ziem sk a rzek a – ale to jed n ak Piek ło i ch o ć wszy stk o wy g ląd a tu b ard ziej realisty czn ie (z b rak u lep szeg o sło wa) n iż w Nieb ie, to wcale n ie jest b ard ziej realn e. Jak o an io ł p rzy wy k łem d o p ły n n y ch o d leg ło ści i n ieo k reślo n eg o czasu

w Nieb iesk im M ieście, więc i tu taj m u siałem o stateczn ie p rzy jąć – wb rew wszelk iej lo g ice – że n iek tó re rzeczy p o p ro stu są, jak ie są. Przetarłem się n a su ch o k awałk iem p łó tn a żag lo weg o , żeb y się p o zb y ć ch o ć wierzch n iej warstwy b ru d u . Od m ęty rzek i są zb y t n ieb ezp ieczn e n a k ąp iel. Zwy k łe d u sze zresztą w o g ó le tu n ie u ży wają wo d y d o m y cia, zb y t rzad k i to w Piek le rary tas. Od czek aliśm y z Go b em , aż Rip rash d a n am sy g n ał, że m o żem y b ezp ieczn ie zejść n a ląd . Trwało to całe g o d zin y ; m alec n iecierp liwie k ręcił się p o ciasn ej k ab in ie, aż m n ie n aszła o ch o ta, b y g o p aln ąć w łep ety n ę. Zastan awiałem się, co m am z n im zro b ić. Nie ch ciałem zab ierać g o w d alszą p o d ró ż, p rzewid y wałem b o wiem , że p rzy jd zie m i b rać n o g i za p as z jak ieg o ś p ask u d n eg o m iejsca. Przeszm u g lo wan ie Caz p o za Piek ło b ęd zie zad an iem wy starczająco tru d n y m i b ez wp ro wad zan ia Go b a d o ró wn an ia. Ale z d ru g iej stro n y to ja p rzy wlo k łem g o tu z so b ą, n ie m ając an i żelaźn iak a, żeb y m u zap łacić, a p o zo stawien ie g o w Gro b o g ro d zie własn em u lo so wi wy stawiło b y g o n a jeszcze więk sze n ieb ezp ieczeń stwo . Nag le p rzy szła m i d o g ło wy p ewn a m y śl. Zo stawiłem ch ło p ak a w k ab in ie i p o szed łem p o szu k ać Rip rash a. Po win ien em b y ł sied zieć cich o p o d p o k ład em , jak m i k azał, ale o g arn ęło m n ie p o d n iecen ie, że o to m o g ę zro b ić k o m u ś d o b rze (tak ie to ju ż m o je an ielsk ie p rzy zwy czajen ie), wy lazłem więc n a g ó rę. Zaraz u szczy tu sch o d n i n atk n ąłem się n a jed n eg o z p o d wład n y ch m o jeg o d em o n a – teg o k o cu ro wateg o , k tó ry tak się n a m n ie zag ap ił p rzed zag ro d ą Gag sn atch a, jak b y n iesp o d ziewan ie sp o tk ał d awn o n iewid zian eg o k rewn iak a. Nie m iałem p o jęcia, z jak ieg o p o wo d u b y le ch m y z m o że m n ie trak to wać z tak ą aro g an ck ą p o u fało ścią (wid zicie, jak szy b k o Piek ło o d cisn ęło n a m n ie swe p iętn o ?), więc

zan im zd o łał co k o lwiek p o wied zieć lu b zro b ić, z g ro źn ą m in ą zap y tałem g o o szefa. – Pan jest n a-n a-n a k ei – zająk n ął się Ko cu ro waty . – Ale ch y -ch y ch y b a... M o że p rzy p o m in ałem m u su ro weg o d ziad k a Wid ło m io ta alb o jeg o sierżan ta z d iab elsk ieg o wo jsk a, a m o że – co g o rsza – wb rew zap ewn ien io m Tem u ela i Lam eh ro zp o zn ał p rzy d zielo n e m i ciało . Tak czy o wak n ie ży czy łem so b ie d alszej z n im k o n wersacji, więc b ezcerem o n ialn ie o d ep ch n ąłem g o n a b o k i ru szy łem d o trap u . By łem w p o ło wie k ład k i, k ied y zo rien to wałem się, że n a n ab rzeżu d zieje się co ś n ien o rm aln eg o . Nib y zwy czajn a p o rto wa k rzątan in a – to b o ły z ład u n k iem p ak o wan o n a g rzb iety d ziwaczn y ch o wad o p o d o b n y ch zwierząt ju czn y ch , n ad zo rcy trzask ali b iczam i, p rzy g arb ien i n iewo ln icy taszczy li za ciężk ie d la n ich wo rk i i sk rzy n ie – ale p o za ty m k ręg iem ak ty wn o ści Rip rash stał o to czo n y p rzez zb ro jn y ch z g o d łem Nilo ch a n a p łaszczach , a k awałek d alej zo b aczy łem sam eg o k o m isarza. Sied ział w sio d le n a wy so k im , z g ru b sza ty lk o p rzy p o m in ający m k o n ia sześcio n o g im stwo rzen iu i słu ch ał, co m ó wi d o ń m ó j k ap itan . Nilo ch tak szy b k o sp o strzeg ł m o je p o jawien ie się, że m u siał m n ie o d p o czątk u wy p atry wać. Przez ch wilę p rzeszy ła m n ie g o rący m g ro tem m y śl, że Rip rash m n ie wy d ał, i sk ląłem się za o k azy wan ie d em o n o wi zau fan ia. Z teg o sam eg o p o wo d u p rzecież tu w o g ó le wy ląd o wałem . – A o tó ż i o n we własn ej o so b ie! Jak m iło ! – Nilo ch sp iął wierzch o wca o stro g am i i g rzech o cząc k o stn y m i wy p u stk am i, p o d jech ał p o d sam trap . – Rip rash właśn ie o p o wiad ał m i o twej p rzy k rej p rzy g o d zie, p an ie Wężo wiju . No , ale d o b rze so b ie rad zisz,

to ci się ch wali... To g o d n e p o d ziwu , że p o tak p o d łej sztu czce u d ało ci się tak wy so k o p rzed rzeć z p o wro tem . – Sztu czce? – Zn ieru ch o m iałem w p ó ł k ro k u . – Tak , to n ie b y ło p rzy jem n e. Rip rash o d wró cił się k u m n ie i rzu cił m i b łag aln e sp o jrzen ie (tak m i się p rzy n ajm n iej wy d awało ; tru d n o czy tać m in y k o g o ś, k to m a tak ro zp łatan ą twarz). – Tak , wszy stk o o p o wied ziałem jeg o ek scelen cji – wtrącił p o sp ieszn ie. – O ty m , jak wro g o wie wzięli cię zd rad ą i p o rzu cili w k ręg ach Cien ia. Wężo wij m u si ty lk o d o stać się d o wy ciąg u , p an ie k o m isarzu , i b ęd zie b ezp ieczn y . – Tak , jasn e. – Nilo ch p arsk n ął ty m swo im świszczący m śm iech em . – Ale n ajp ierw m u si p rzy jąć m ą g o ścin ę w k asztelu , o d p o cząć so b ie i u raczy ć m n ie o p o wieściam i o swy ch p rzy g o d ach ! – Zab rzm iało to p rawie szczerze, ale n awet g d y b y m m u b ezg ran iczn ie zau fał, p ersp ek ty wa wcale m i się n ie u śm iech ała. – M u siałeś się stęsk n ić za p o rząd n y m p o siłk iem , co , Wężo wiju ? Za n aszy m i sm ak o ły k am i? Do p iln u ję też, żeb y ci wy d an o g o d n y p rzy o d ziewek . Parad o wan ie n a g o lasa jak jak iś ch o lern y p o tęp ien iec n ie u łatwi ci d ro g i d o Pan d em o n iu m . On i tam w sto licy p o trafią b y ć o k ro p n y m i sn o b am i. – To b ard zo u p rzejm e z waszej stro n y , ek scelen cjo – wy ch ry p iałem , u d ając sp o k ó j i p ewn o ść sieb ie. Kim k o lwiek b y ł Nilo ch , n ajwy raźn iej p rzewy ższał m n ie ran g ą, n ie m o g łem więc o d m ó wić wp ro st. – Pro szę jed n ak n ie ro b ić so b ie k ło p o tu . – No n sen s! A g d zie m ieszk asz w Czerwo n y m M ieście? – W Zau łk u Pęch erzy . To n ied alek o p lacu Dis Pater. Wd zięczn y b y łem Lam eh za tę in fo rm ację, ale n ie m o g łem się

o p rzeć p y tan iu , czy to n a p ewn o au ten ty czn y ad res. M o że zn ajd ę tam sch ro n ien ie, g d y ju ż d o trę d o Pan d em o n iu m ? A raczej, jeśli tam d o trę. – A, to u ro cza o k o lica. Z p rzy jem n o ścią p o zwo lę ci o d p łacić za m ą sk ro m n ą o fertę, k ied y n astęp n y m razem p rzy jd zie m i wy b rać się d o m etro p o lii. Ale ch o d źm y , ch o d źm y , m ó j d zieln y węd ro wcze! Ro zerwiesz się w m o im to warzy stwie p o tak d łu g im rejsie i tru d ach m arszu p rzez d o ln e k ręg i. M iałem ty lk o sek u n d y n a szy b k ą k o n feren cję z Rip rash em . Ub łag ałem g o , żeb y zajął się Go b em , co m i sk wap liwie o b iecał, ch o ć z zastrzeżen iem , że ty lk o d o czasu , g d y b ęd zie m ó g ł m i g o o d esłać. Niezu p ełn ie o to m i ch o d ziło , ale có ż b y ło ro b ić? – Jeszcze się sp o tk am y , Wężo wiju – zag rzm iał n a o d ch o d n y m . – Teg o m o żesz b y ć p ewn y . Jak o ś n ie m o g łem się zd o b y ć n a p o d o b n y o p ty m izm . Po żeg n ałem się z n im u tartą fo rm u łk ą, g d y ż Nilo ch n ie sp u szczał z n as szk arłatn y ch , p acio rk o waty ch o czu . – Dzięk i za wszy stk o – d o rzu ciłem cich o . – By łeś d la n as d o b ry . – Dem o n zm arszczy ł p ęk n ięte czo ło ; zd ałem so b ie sp rawę, że u ży łem n iezn an eg o m u zwro tu . – Zn aczy , n ie zaszk o d ziłeś n am , a n awet p o m o g łeś. Nie zap o m n ę teg o . Rad n ierad p o szed łem za k o m isarzem . Żo łąd ek m iałem tak ściśn ięty , że ty lk o serce, k tó re p o d eszło m i d o g ard ła, stało n a d ro d ze wy ry wającem u się n a wo ln o ść śn iad an iu . Gestem p o lecił m i zająć m iejsce n a p alecie o b o k k latk i z n iewo ln ik am i, n iesio n ej p rzez zesp ó ł trag arzy . Bied acy aż jęk n ęli p o d d o d atk o wy m ciężarem . M ała p ro cesja p o ciąg n ęła k rętą d ro g ą p rzez ro zleg łe slu m sy Gro b o g ro d u k u szczerzącej ig lice b aszt twierd zy n a wzg ó rzu .

Pierwsze wrażen ie b y ło tak ie, jak b y m wy strzelił z Piek ła i sp ad ł p o śro d k u p ark u Sh o relin e – o p u szczo n eg o weso łeg o m iasteczk a w San Ju d as. Zam ek k o m isarza wy rastał ze sk ały n iczy m d ziwaczn y g u z i p rzy p o m in ał raczej stertę wielk ich k lo ck ó w p o zo stawio n y ch p rzez zn u d zo n e d zieck o -o lb rzy m a. W czerwo n y m świetle p iek ieln y ch latarn i m o g łem o k reślić jeg o b arwy , ale p o ch y łe m u ry i p o d stawy ig lic wy d awały się p o m alo wan e w szero k ie, ró żn o k o lo ro we esy -flo resy . Po d jazd wił się p rzez wielk i, ch ao ty czn ie u rząd zo n y o g ró d sk ład ający się n iem al wy łączn ie z p o ro śn ięty ch resztk am i ciała szk ieletó w wk o p an y ch p o p as w ziem ię i tak ciasn o o m o tan y ch k o lczasty m i p n ączam i, że tru d n o b y ło o d ró żn ić, g d zie k o ń czą się ro ślin y , a zaczy n ają włó k n a m ięśn i i lek k o p o ły sk u jące n erwy . Do p iero g d y jed en ze szk ieletó w d rg n ął, a o b ciąg n ięta wy su szo n ą sk ó rą czaszk a wy k rzy wiła się w b ezg ło śn y m k rzy k u , p rzy p o m n iałem so b ie, że w Piek le n ik t n ig d y n ie u m iera. – O, wid zę, że p o d o b a ci się m ó j o g ró d ek – rzek ł Nilo ch , o b serwu jąc m n ie b aczn ie. – Tu , n a p ro win cji, n ie b ard zo wiad o m o , co ro b ić z n iewo ln ik am i, g d y ju ż zb y t zm arn ieją, b y p raco wać. M ó g łb y m ich sp rzed ać n a zło m , ale szk o d a faty g i za te n ęd zn e g ro sze. W ten sp o só b p rzy n ajm n iej m am z n ich jak iś p o ży tek . – Pięk n ie – o d m ru k n ąłem , led wo wstrzy m u jąc o d ru ch wy m io tn y . Najg o rsze b y ło to , że wszy stk ie te p o stacie u siło wały się o d wró cić za n am i i p rzy ciąg n ąć u wag ę g o sp o d arza, p atrząc n ań b łag aln ie (jeżeli jeszcze m iały o czy ). – Ten tu taj b y ł m o im k am erd y n erem . – Nilo ch wsk azał co ś, czeg o b y m n awet n ie zau waży ł, g d y ż b y ło jed n ą z n iewielu k o m p letn ie n ieru ch o m y ch o zd ó b , z led wo wid o czn y m zary sem czaszk i i k o ń czy n . Nieszczęśn ik u g in ał się p o d ciężarem k am ien n ej m isy

wielk o ści k o ła o d ciężaró wk i. – Up u ścił cały p u ch ar łez d ziewiczy ch , wy o b raź so b ie. Po wied ziałem m u , że k ied y n ałap ie ty le, ile ro zlał, p rzy wró cę g o d o p racy . Zero we p rawd o p o d o b ień stwo , że k ied y k o lwiek w o g ó le n awin ie się tu d ziewica i d o teg o u ro n i łzę, n ie m ó wiąc ju ż o n ap ełn ien iu m isy , zd awało się wielce g o b awić. Kied y m ijaliśm y p o ro śn ięteg o o stem b y łeg o k am erd y n era, p rzek o n ałem się, że jestem w b łęd zie: o n się jed n ak ru szał. Liście d rżały jak n a lek k im wietrzy k u , ty lk o że p o wietrze b y ło n ieru ch o m e. Głó wn a b ram a – żelazn a k rata p o d trzy m y wan a p rzez d wa k am ien n e d em o n y – o two rzy ła się ze zg rzy tem w sam ą p o rę, ab y śm y n ie m u sieli p rzy stawać. W g łęb i wid ać b y ło ze trzy d zieści m etró w d ziwn ej, wy b o istej ścieżk i p ro wad zącej wp ro st d o wielk ich czarn y ch wró t. – Jesteś b o so ? – sp y tał Nilo ch . Z b ram y wy b ieg ło k ilk u słu żący ch , ab y p o m ó c swem u p an u zsiąść z jeg o d ziwn eg o , o wad zieg o wierzch o wca. – No tak , p rzecież wro g o wie zo stawili cię k o m p letn ie n ag ieg o . Ale to b ard zo d o b rze. Do m m u si wied zieć, g d zie b y wałeś, żeb y o d p o wied n io cię u g o ścić. – Ru ch em d ło n i wsk azał m i, żeb y m p o szed ł p ierwszy . – Pro szę b ard zo , p rzy jacielu Wężo wiju , zap raszam w m o je p ro g i. Po ścieżce, z łask i swo jej. Zro b iłem , jak k azał. Dró żk a m iała szarą b arwę n ad p su teg o m ięsa i w d o ty k u o k azała się ad ek watn a: g ąb czasta p o wierzch n ia u g in ała się p o d m y m ciężarem . Nie b ard zo m i się to p o d o b ało , ale wrażen ie n ie b y ło n iep rzy jem n e – p rzy n ajm n iej d o p o ło wy d ro g i, k ied y p o czu łem , że p o d eszwy m am m o k re. Jeszcze p arę m etró w i b ro d ziłem ju ż p o k o stk i w ślu zo waty m p ły n ie, a ścieżk a jak b y p rzy k lejała m i się d o stó p p rzy k ażd y m k ro k u . Co ś m i to wszy stk o

p rzy p o m in ało , lecz n ie m o g łem o d n aleźć właściweg o sk o jarzen ia, d o p ó k i n ie stan ąłem wreszcie n a szero k im p rzed p ro żu . To b y ł języ k . Szed łem p o wielk im o zo rze! Gd y się o d wró ciłem , zo b aczy łem to jak n a d ło n i: d łu g a b ru zd a p o śro d k u , d ro b n e g ru d k i k u b k ó w sm ak o wy ch , p o ły sk ślu zu p o wo li ju ż wch łan ian eg o p rzez p o ry ślin ian ek . M u siałem m o cn o wziąć się w g arść, żeb y n ie o k azać o g arn iającej m n ie słab o ści. Niewo ln icy zd jęli Nilo ch o wi b u ty . Id ąc m o im ślad em , m ru czał czu łe słó wk a. – O, tak , m o ja ty g ło d n a b esty jk o . Lu b isz to , co ? Tak , u wielb iasz, wiem ! Sm ak u je ci? Nad ep n ąłem tam n a jed n eg o , aż zap iszczał. Czu jesz, m ięd zy p alcam i? Ob ró ciłem się n a p ięcie. Wo lałem n a to n ie p atrzeć. To , co k o m isarz n azwał p alcam i, p rzy p o m in ało raczej o p an cerzo n e ro b ak i wijące się n a szarej, m ięk k iej p o wierzch n i. Przy stawał co ch wila, p o zwalając o zo ro wi d elek to wać się ich sm ak iem . Nie b y ł to wid o k d la zd ro wy ch n a u m y śle. Wid ząc, że czek am , Nilo ch p o lecił m i g estem , ab y m wszed ł d o śro d k a. By ło ju ż za p ó źn o n a p ró b ę u cieczk i, p o słu szn ie p rzestąp iłem więc p ró g i zn alazłem się w m ro czn y m , p rzep astn y m h o lu p ełn y m zwario wan y ch zało m ó w i wn ęk . Przem y k ały p o n im jak ieś stwo rzen ia, k tó ry m wo lałem się b liżej n ie p rzy g ląd ać. – Dlaczeg o tu tak ciem n o ? – zag rzm iał g o sp o d arz. Kilk o ro słu żący ch , wy g ląd ający ch jak p rzy p alo n e m ałp y , rzu ciło się o b racać wy stający m i ze ścian p o k rętłam i i p o ch wili ro zwieszo n e d o ść g ęsto p rzezro czy ste k u le ro zjarzy ły się p o m arań czo wy m światłem . Ho l n a m o m en t ek sp lo d o wał ru ch em , g d y zask o czo n e jasn o ścią p o m n iejsze stwo rk i zaczęły u m y k ać d o swo ich d ziu r.

– I jak ? – Nilo ch p atrzy ł n a m n ie, sto jąc z ro zp o starty m i ram io n am i, p o d czas g d y n iewo ln icy wy swo b ad zali g o ze zb ro i. Od wró ciłem wzro k , wcale n ie p aląc się d o o g ląd an ia g o w lu źn iejszy m stro ju . – M o je lam p y w n iczy m n ie u stęp u ją n ajlep szy m w Czerwo n y m M ieście, ch y b a sam p rzy zn asz. Zasila je g az wy d o b y wający się ze szczelin w sk aln y m p o d ło żu . Właśn ie d lateg o wy b rałem to m iejsce n a d o m . Jeszcze d łu g o p o o statn iej latarn i zam ek g o reje światłam i. Wid ać g o n a całe m ile! Niewo ln icy o d stąp ili, o d słan iając m i g o sp o d arza. M iał n a so b ie b ezk ształtn ą czarn ą tu n ik ę, co ś w ro d zaju d erk i p o d sio d ło u d rap o wan ej n a jeg o k o ścisty m ciele. Po k ry wające ją n iereg u larn e wielo b arwn e p lam y m o g ły b y ć efek tem fan tazji tk acza alb o ró wn ie d o b rze ślad am i p o o statn im śn iad an iu . Cało ść p rezen to wała się jak ro so ch ate d rzewo o m o tan e n iesio n ą wiatrem starą p lan d ek ą. – A teraz p o ra n a wieczerzę, k o ch an y Wężo wiju . Po d jem y so b ie i p o p ijem y wy b o rn ie. Po statk o wej strawie d o cen isz m o ją k u ch n ię, zap ewn iam cię. Zap ro wad zo n o m n ie d o n isk iej i d łu g iej sali, g d zie n a śro d k u k ró lo wał wielk i k am ien n y stó ł p o ry ty d ziu ram i, w k tó ry ch d o p iero p ó źn iej ro zp o zn ałem o d p ły wy ściek o we. Dwó jk a sp o n iewieran y ch słu g u sad o wiła m n ie n a k rześle, a raczej g ran ito wy m słu p k u . Nilo ch m iał b ard ziej wy m y śln e sied zisk o : k ry ty sk ó rą k rzy żak o wy tab o ret p o d b ald ach im em ro zp ięty m n a żelazn y ch ro g ach . Na ścian ach sied ziały p rzy cu p n ięte ro zm aite d ziwad ła, jak wy wró co n e n a lewą stro n ę jaszczu rk i czy g alareto wate am eb y . Niek tó re, jak się o k azało , m iały n as o b słu g iwać, in n e n ależały d o m en u ; wszy stk ie jed n ak zesk o czy ły n a k o m en d ę k o m isarza i zajęły p rzy p isan e im m iejsca. Nilo ch z p o m o cą n iewo ln ik ó w u sad o wił się za sto łem . By ł teraz d wa

razy wy ższy o d e m n ie i n ajwy raźn iej z teg o zad o wo lo n y , b o jeg o ro zd wo jo n a szczęk a k lek o tała rad o śn ie. – Ach , n ie m a to jak w d o m u ! – Klasn ął z ro zm ach em w d ło n ie. – Hej tam , n ak arm cie n as! Przy n ieście n ajlep sze sm ak o ły k i! Pan wró cił i m a g o ścia! Ko lacji szczeg ó ło wo o p isy wać n ie b ęd ę. Nie m a za co . Wszy stk o b y ło ży we i n iczeg o b y m n ie tk n ął n awet p o u g o to wan iu . M u siałem jed n ak ro b ić d o b rą m in ę d o złej g ry i z u śm iech em u d awać, że to raj d la sm ak o sza. Rato wało m n ie ty lk o m o je d em o n ie ciało i żo łąd ek zn aczn ie lep iej p rzy sto so wan y d o tak ich d elicji n iż ja sam . Zd o łałem jak o ś p rzełk n ąć p arę d ań , wied ziałem jed n ak , że d o k o ń ca m eg o – ch o ć p rawd o p o d o b n ie k ró tk ieg o – ży cia b ęd ę u siło wał zap o m n ieć o ty m p o siłk u . – No , to p o ra n a o d wd zięk ę – o zn ajm ił Nilo ch , g d y ju ż słu żb a sp rzątn ęła o statn ie talerze. – M u sisz m i o p o wied zieć o swo ich p ereg ry n acjach p o ty m p o rwan iu . – Po lecił n ajb liżej sto jącem u n iewo ln ik o wi, żeb y n ap ełn ił m ó j k ielich czy m ś g ęsty m jak so s. – Na p ewn o wid ziałeś w Ab ad o n ie n iejed n ą ciek awą rzecz. By łeś p rzy sły n n ej fo n tan n ie ro p n ej? Tu ry ści z wielu p o zio m ó w d o łu i g ó ry p rzy jeżd żają tam ty lk o p o to , b y ją u jrzeć n a własn e o czy . Po d o b n o p ięk n a! Starałem się o p o wiad ać wiary g o d n ie – to zn aczy tak , jak wed łu g m eg o wy o b rażen ia m ó wiłb y tu tejszy szlach cic szaraczk o wy , p ełen u rażo n ej g o d n o ści p o n iech cian ej p o d ró ży w g łęb in y Piek ła. Nilo ch u p rzejm ie i ze wsp ó łczu ciem d o p y ty wał się o szczeg ó ły , ale ry ch ło d o m n ie d o tarło , że ch ce m n ie p rzy łap ać n a k łam stwie: wy wlek ał d ro b n e n ieścisło ści i z tru jącą sło d y czą w g ło sie d o m ag ał się wy jaśn ień .

– Wid zisz, Wężo wiju ... – p o wied ział p o ch wili m ilczen ia, k ied y sk o ń czy łem d łu g ą i p o k rętn ą o d p o wied ź n a jed n o z ty ch p y tań . – Co ś się tu taj o statn io d zieje d ziwn eg o . Po d o b n o jak aś o so b a n iep o wo ła n a ... – wy m ó wił to sło wo z jad o wity m ak cen tem – ...d o stała się d o Piek ła p rzez jed n ą ze stary ch , n ieu ży wan y ch b ram . – Niep o wo łan a? Tu taj? – Stwierd ziłem n ag le, że języ k m i d rętwieje i z tru d em wy d o b y wam z sieb ie g ło s. – Któ ż b y ... – Któ ż b y śm iał, ch cesz p o wied zieć, wed rzeć się n a n asze tery to riu m p o tajem n ie, zwłaszcza p o słan y p rzez wiad o m o k o g o ? – Zm ierzy ł m n ie n ieo k reślo n y m sp o jrzen iem . Gd y b y w ty ch jeg o czerwo n y ch ślep iach m o g ły się p o jawić isk ierk i saty sfak cji, p ewn ie b y m je wted y d o strzeg ł; o czy sk a b y ły jed n ak n iezm ien n e i n ieru ch o m e jak d wie k ro p le farb y . – Ja też teg o n ie p o jm u ję... Ale ty ch y b a tak , d ro g i m ó j Wężo wiju ? – By łem w b łęd zie: jeg o o czy m o g ą się zm ien iać. Zm ato wiały teraz i lek k o p o ciem n iały . – To jak , m o żesz m n ie o świecić w tej m aterii? – Przecież ju ż m ó wiłem , p an ie. Niczeg o n ie wid ziałem . – O, d aj sp o k ó j, m ó j m ięk k i, d elik atn y k o leżk o . Ju ż n ie p o ra n a u d awan ie n iewin iątk a. By łem tak p ewn y , że m asz d la m n ie więcej rewelacji, iż załatwiłem ci sesję z m o im n ad wo rn y m b łazn em , Zielo n o zęb y m . Ju ż o n to z cieb ie wy łask o cze. Wejd ź, m istrzu , wiem , że ci p iln o ! – zawo łał. – Jesteśm y ju ż g o to wi! Co ś się wto czy ło p rzez jed n e z d rzwi. Sięg ało m i zaled wie d o p asa, ale b y ło k ręp e i m o cn o u m ięśn io n e, a p rzy ty m ślisk ie jak p łaz. Nie wid ać b y ło żad n y ch o czu , za to m iało m asę o m szały ch , o stry ch k łó w. Więcej, n iż u k o g o k o lwiek wid ziałem . Zielo n o zęb y d o człap ał d o Nilo ch a, a o n wy ciąg n ął szp o n y i p o k lep ał g o p o g ło wie jak u lu b io n e zwierzątk o . Kied y stwó r się p o ru szał, sły ch ać b y ło d elik atn y

d źwięk d zwo n eczk ó w. M o że i b y ł b łazn em , ale n ie b y ło m i d o śm iech u . – Wid zisz, Wężo wiju , o b iecałem m u p rzy wieźć tro ch ę n o wy ch zab awek z Bazaru Wrzeszcząceg o M ięsa – wy jaśn ił k o m isarz. – Och , i p rzy wio złem , p rzy wio złem , m o ja ty sło d k a b ary łeczk o . Pewn ie się ju ż n ie m o że d o czek ać, żeb y je wy p ró b o wać, a wn o sząc z two ich reak cji p rzy sto le, raczej n ie lu b isz b ó lu . – Nilo ch u ciszy ł m o je ro zp aczliwe p ro testy n iecierp liwy m g estem . – Nie wy g łu p iaj się, serd eń k o . Wiem , że ch ciałb y ś m i u d o wo d n ić, że się m y lę, ale n ie m o żem y zacząć o d razu , k ied y jesteś zm ęczo n y p o d ró żą. To b y o d eb rało całej zab awie sp o ro p ik an terii, n iep rawd aż? Wy czerp an e ciało n ie jest an i w p o ło wie tak wrażliwe jak wy p o częte. – Un ió sł ręk ę i n aty ch m iast o to czy ła m n ie g ro m ad a p rzy p alo n y ch m ałp . Ko ściste p alce zacisn ęły się n a m y ch ram io n ach i u n io sły m n ie z k am ien n eg o tab o retu . – Zaczn iem y o p ierwszej latarn i alb o i ciu t wcześn iej. Ju ż d awn o n ie m iałem k o n wersacji p o d b atu tą m istrza Zielo n o zęb eg o . To b ęd zie weso ły d zień . – Ko m isarz jeszcze raz p o k lep ał b łazn a, wy wo łu jąc u n ieg o tak szero k i u śm iech , że g ó rn a część łb a zd awała się m u b alan so wać n a k rawęd zi u p ad k u . – No to d o ju tra, p rzy jacielu . Zab ierzcie g o d o p o k o ju g o ścin n eg o . Słu żb a p o wlo k ła m n ie g d zieś w g łąb zam czy sk a. Zo stałem p rzy k u ty d o ścian y w wy d rążo n ej w sk ale p ieczarze. W świetle p o ch o d n i wid ziałem , że ściek ają p o n iej stru g i ro zm aity ch p ły n ó w, z k tó ry ch ty lk o część wy g ląd ała jak k rew. Gd zieś n ied alek o , zap ewn e w sąsied n iej celi, ro zb rzm iał o stry , ch rap liwy d źwięk n iep o d o b n y d o żad n eg o lu d zk ieg o g ło su . Do m y śliłem się, że to in n eg o g o ścia zm ięk czają p rzed ro zm o wą z Nilo ch em i jeg o k u m p lem Zielo n o zęb y m .

Drzwi zatrzasn ęły się z g łu ch y m ło m o tem . Szczęk n ął zam y k an y ry g iel. Szarp n ąłem się w k ajd an ach , ale b y ły tak ciężk ie, że led wo m o g łem n im i p o ru szy ć, n ie m ó wiąc ju ż o zerwan iu . Po o d ejściu siep aczy p ieczarę zalała ciem n o ść n iem al ab so lu tn a.

Osiemnaście Ciemność jak śmierć

O

czy wiście n ie p o d d ałem się. Jasn a ch o lera, jak ja walczy łem ! Szarp ałem się w łań cu ch ach , aż k ażd y m ięsień i k ażd y n erw zd awały się wy ry wać n a wierzch p rzez sk ó rę, ale żelazn e o g n iwa b y ły zb y t g ru b e i ciężk ie n awet d la d em o n a. Pró b o wałem też wy su n ąć ręce z k ajd an , lecz ch o ć o tarłem so b ie p rzeg u b y d o k rwi, d ło n ie p o p ro stu n ie m o g ły p rzejść p rzez zb y t wąsk i o twó r. Gd y b y m m ó g ł o d g ry źć so b ie k ciu k i d la o swo b o d zen ia się, zro b iłb y m to – tak jest, b y łem aż tak zd esp ero wan y , wied ziałem b o wiem , że Nilo ch i jeg o n ad wo rn y o p rawca w g o d zin ę wy ciąg n ęlib y ze m n ie i p rawd ziwe im ię, i to , że jestem an io łem , i cel m o jej m isji... a p o tem b ó l zacząłb y się n a całeg o . Ram io n a m iałem jed n ak ro zciąg n ięte szero k o i n ie b y ło m o wy , ab y m zb liży ł d ło n ie d o u st. No g i b y ły wp rawd zie wo ln e, ale n iewielk a z teg o p o ciech a; m o ja d o ln a p o ło wa n ie ru szy łab y się n ig d zie b ez g ó rn ej. Wisiałem tak n a ścian ie p o k o n an y , wy czerp an y i p ewn ie zak rwawio n y , g d y n ag le u sły szałem , a m o że raczej p o czu łem czy jś szep t w ciem n o ści. – ...i o b y wszy stk o , czeg o d o k o n ał, w p ro ch się o b ró ciło , a o d ó r h ań b y ciąg n ął się za n im , d o k ąd k o lwiek p ó jd zie... – Kto tu jest? – Nie m o g łem o p an o wać żało sn eg o d rżen ia g ło su . – Kto to m ó wi? Po ch wili ciszy u sły szałem to zn o wu .

– Ty ... ty m n ie sły szy sz? Gło s b y ł k o b iecy , ale w Piek le n iczeg o n ie m o żn a b y ć p ewn y m . – Kim jesteś? – sp y tałem . – I... g d zie jesteś? Czy żb y g ło s p rzen ik ał tu z sąsied n iej celi? A m o że to ty lk o n o wa to rtu ra, su b teln iejsza o d wszy stk ieg o , co Nilo ch m i d o ty ch czas p o k azał? – Kim jestem ? A to d o b re p y tan ie. – Jej ro zb awien ie czu łem fizy czn ie w n o zd rzach jak zap ach . – Kied y w o g ó le b y łam , m iałam n a im ię Co rach n e i b y łam fawo ry tą k o m isarza. – Zn ó w zap ach n iało śm iech em , lecz g o rzk im , z n u tą szaleń stwa. – Ale p o m n ie m iał ich ju ż k ilk a. Jak się ro zejrzy sz, zo b aczy sz, co z n ich zo stało . – Nie zo b aczę. Jest za ciem n o . – No , za wiele d o o g ląd an ia to n ie m a. Ot, k u p k i k o ści o g ry zio n y ch p rawie d o czy sta. Oślizły k at Nilo ch a p o żera resztk i swo ich o fiar, ale d o sp rzątan ia się n ie b ierze. Wo lałem o ty m n ie m y śleć. – Ale g d zie ty jesteś? – W jed n ej z tak ich k u p ek . Zajęło m i to ch wilę, ale w k o ń cu zro zu m iałem . – Jesteś... jesteś m artwa, tak ? – Nik t tu n ig d y n ie u m iera, g łu p cze. Gd y b y k ied y k o lwiek zro b ili tu p o rząd ek , m o g łab y m p rzy n ajm n iej o d ejść i d o p ełn ić m o je cierp ien ie g d zie in d ziej, ale n ik o m u n ie p rzy ch o d zi to d o g ło wy i tak tu taj tk wię. Dłu żej, n iż sięg am p am ięcią. Du ch ! Co rach n e b y ła d u ch em , czy też czy m ś n ajb liższy m teg o p o jęcia, co d o tąd n ap o tk ałem w Piek le. Ciało u n icestwio n e, a o n a sk azan a n a b y t w m iejscu własn ej k aźn i. I p o m y śleć, że sio stry So lly h u ll n arzek ają n a swó j lo s, b o m u szą się tu łać p o tan ich

jad ło d ajn iach ! – M o żesz m i jak o ś p o m ó c? – sp y tałem . – Wted y i ja b y m p o m ó g ł to b ie. – Nie m o g ę n ic d la cieb ie zro b ić. – Um ilk ła n a d łu g ą ch wilę. – Ty m n ie? Jak m ó g łb y ś m i p o m ó c? – To ju ż o d cieb ie zależy . M ó g łb y m n a p rzy k ład wy n ieść stąd two je k o ści. Czy to b y co ś d ało ? – M o żliwe. – Przez m o m en t zd awało m i się, że sły szę w jej g ło sie co ś n o weg o , ale g d y p rzem ó wiła zn o wu , b y ł tak sam o m ato wy i wy zu ty z n ad ziei. – Ale to p ró żn a g ad an in a. Przecież n ie p rzy n io sę ci k lu cza, n ie k ażę straży cię u wo ln ić. Na sło d k ieg o Szatan a, m y ślisz, że b y m tu sied ziała, g d y b y m m o g ła w o g ó le co k o lwiek zro b ić? – Przez celę p o wiało fu rią i n ien awiścią tak in ten sy wn ą, że p o czu łem to jak wiatr n a p o liczk ach . – Ju ż d awn o zam ien iłab y m się z Nilo ch em ro lam i, g d y b y to b y ło w m o jej m o cy ! Paliłab y m g o d zień w d zień ży wy m o g n iem , aż b y m u te czerwo n e ślep ia się g o to wały . Związałab y m g o tak m o cn o , że aż b y m u własn e łu sk i wrzy n ały się w cielsk o ! Rwałab y m n a strzęp y i p rzesy p y wała so lą. Wy ry wałab y m m u ... Osu n ąłem się b ezsiln ie n a łań cu ch ach . Po d zielałem jej u czu cia. W Piek le o wiele łatwiej się n ien awid zi n iż n a Ziem i, m o żecie m i wierzy ć. Ty lk o że o b o je g u zik z teg o m ieliśm y . Co rach n e w k o ń cu się zm ęczy ła i u m ilk ła. Żad n e z n as d łu g o się n ie o d zy wało . M y śli k łęb iły m i się w g ło wie, ale jak szczu r w lab iry n cie wciąż p ak o wały się w ślep e zau łk i. – Po d ło g a – p o wied ziała n iesp o d ziewan ie. – Co tak ieg o ? – Ock n ąłem się z d rg n ięciem . – Patrzy łam , jak p rawie ci się u d ało wy su n ąć d ło n ie z o k o wó w.

Po d ło g a jest cała w ślu zie, k rwi i tłu szczu . Nie ty lk o m o im . Po m n ie wy k o ń czy li n as tu k ilk an aścio ro i n ik t n ig d y n ie p o zm y wał. – I co z teg o ? – Sp ró b u j n ało ży ć teg o tro ch ę n a n ad g arstk i. M o że wted y się wy śliźn iesz. Ju ż m iałem o d p o wied zieć, że p rzecież n ie sięg n ę tam ręk ą, g d y n ag le się zo rien to wałem , że sto ję p o k o stk i w g ęstej m azi. Un io słem sto p ę n ajwy żej jak m o g łem . Co ś sp ły n ęło m i p o p o d eszwie i d u żą k ro p lą sp ad ło z p lu sk iem n a p o d ło że. Sp ró b o wałem jeszcze raz. Przy ciąg n ąłem k o lan o d o b rzu ch a i wy p ro sto wałem p o d u d zie n a wy so k o ść p asa, ale wciąż b y ło to za d alek o o d k ajd an . Po d rzu tem sto p y starałem się d o rzu cić tro ch ę m azi n a ręk ę. Po czu łem lep k ie k ro p le n a p iersi i ram ien iu . Sp ró b o wałem jeszcze raz. I jeszcze raz. I zn o wu . Nie wiem , ile czasu m in ęło d o ch wili, g d y szczęk n ął o d su wan y ry g iel i o two rzy ły się d rzwi celi, ale p o tak d łu g im p o b y cie w zu p ełn ej ciem n o ści b lask p o jed y n czej p o ch o d n i n iem al m n ie o ślep ił. Zad zwo n iły d zwo n eczk i. A więc to ju ż czas. Zawitał d o m n ie k at... p rzep raszam , „b łazen " Nilo ch a. Parch aty stwó r p o d szed ł b liżej, b y m n ie d o k ład n ie o b ejrzeć. Nisk ie b y d lę m iało łap sk a jak g o ry l i wy g ląd ało n a to , że p rzewy ższa m n ie m asą. Zacisn ąłem d ło n ie n a o b ręczach k ajd an , zastan awiając się, k ied y Zielo n o zęb y zau waży , że n ie k ręp u ją m i ju ż p rzeg u b ó w. – To jak , g o to wy ś? – sp y tał, n iep rzy jem n ie b u lg o cząc ślin ą. Wciąż n ie wid ziałem , g d zie m a o czy , czu łem jed n ak , że m i się p rzy g ląd a. Szczeg ó ln ie zain tereso wały g o m o je zak rwawio n e ręce; jął je o b m acy wać i co ru sz o b lizy wał swo je zim n e, węźlaste p alce. – Pró b u jem y się u wo ln ić, co ? Oczy wiście, o czy wiście, ty lk o się za

b ard zo n ie p o k alecz, d o b ra? Zak łó ciło b y to m u zy k ę teg o , co wk ró tce zaczn iem y ro b ić. – M o carn y k arzeł wy ciąg n ął łap ę i zaczął m n ie g łask ać p o to rsie. Po d jeg o o ślizły m d o ty k iem zad rżałem i o d ru ch o wo szarp n ąłem się w ty ł. – O, n ie! Nie b ó j się, p rzy jacielu . Wsp ó ln ie p o p racu jem y d la wy ższeg o d o b ra. Razem d o k o n am y p ięk n y ch rzeczy , zo b aczy sz. W tej ch wili Zielo n o zęb y sp o strzeg ł, że zd o łałem wy su n ąć d ło n ie z k ajd an i ty lk o je trzy m am . Najeżo n a k łam i szczęk a o p ad ła m u w o słu p ien iu . Nie d ałem m u czasu n a o ch ło n ięcie i zaalarm o wan ie straży ; k o p n ąłem g o z całej siły w m iejsce, g d zie sp o d ziewałem się zad ać m u n ajwięk szy b ó l – tam , g d zie p o win ien m ieć p o d b rzu sze. Trafiłem d o b rze. Kat p rzewró cił się n a wzn ak ze świszczący m rzężen iem . Po ch o d n ia wy p ad ła m u z d ło n i i zask wierczała w p o k ry wającej p o d ło g ę m azi, lecz n a szczęście n ie zg asła. Pu ściłem łań cu ch y , o d b iłem się i z im p etem sk o czy łem m u o b u n ó ż n a tu łó w. Sk ak ałem p o n im z całą en erg ią, n a jak ą b y ło m n ie stać, n ie zważając n a n iep rzy jem n y trzask g ru ch o tan y ch k o ści, n ie wied ziałem b o wiem , ile ten p o twó r m a sił i o d p o rn o ści. Po m n y n a Śm iszk a, wo lałem p rzesad zić n iż p o tem żało wać. Kied y ju ż jeg o sflaczałe ciało zro b iło się zb y t ślisk ie, b y m m ó g ł u trzy m ać ró wn o wag ę, stan ąłem n a tward szy m g ru n cie i zacząłem g o k o p ać p o g ło wie i p iersi. – On ci ju ż n ic n ie zro b i – o d ezwała się w k o ń cu Co rach n e. W jej g ło sie wy raźn ie sły ch ać b y ło saty sfak cję. – Nik o g o n ie sk rzy wd zi p rzez d łu g i czas. Szaleń czy g n iew n ie ch ciał m n ie jed n ak o p u ścić. Ko p n ąłem g o jeszcze z d ziesięć razy , ro zk o szu jąc się fo n tan n am i ciem n ej cieczy ro zp ry sk u jącej się p o d u d erzen iam i, ch o ć ju ż z tru d em łap ałem p o wietrze. Serce waliło m i jak k afar n a szy b k im b ieg u , a ja wciąż n ie

m iałem d o sy ć i tłu k łb y m g o jeszcze, wd ep ty wał w ziem ię, lecz wreszcie o ch ło n ąłem . Piek ło zd ecy d o wan ie o d cisk ało n a m n ie co raz wy raźn iejsze zn am ię. Od szu k ałem k lu cze, k tó re m iał p rzy tro czo n e d o p asa wraz z d zwo n eczk am i i o stry m i n arzęd ziam i w ilo ści, za k tó rą m o żn a b y zap u szk o wać w try b ie d o raźn y m cały g an g ch u lig an ó w. Ostro żn ie o tarłem p o ch o d n ię z o b rzy d liweg o b ło ck a, aż zap ło n ęła ró wn y m , jasn y m p ło m ien iem . Po d d y k tan d o Co rach n e p o zb ierałem wszy stk ie jej k o ści z wciąż u czep io n y m i wstążk am i wy su szo n ej sk ó ry i ciała. Nie m iałem w co ich wło ży ć, ale jak o ś związałem je w to b o łek za p o m o cą zn alezio n y ch k ilk u szty wn y ch o d k rwi szm at. Gd y szed łem k o ry tarzem , g rzech o tały lek k o – i p rzy siąg łb y m , że rad o śn ie. – Ech , żeb y tak zro b ić to sam o Nilo ch o wi... – u sły szałem jej g ło s g d zieś k o ło u ch a. – Ale o n jest d la cieb ie za siln y . Nie ciąg n ęło m n ie d o p o n o wn eg o sp o tk an ia z tak g o ścin n y m g o sp o d arzem . – Po wied z m i ty lk o , k tó ręd y stąd wy jść. – W d ó ł. Jak więk szo ść tak ich p an k ó w w Piek le, jeg o ek scelen cja k o m isarz Sk rzy d eł i Szp o n ó w m a wiele wy jść ze swo jeg o g n iazd a. M u sisz iść d o lo ch ó w, g d zie są k o tły . Cały czas w d ó ł. Ru szy łem za jej p o d p o wied ziam i p rzez k ilk a p o zio m ó w p iwn icy . Nawet w śro d k u p iek ieln ej n o cy zza m ijan y ch d rzwi d o b ieg ały o d g ło sy , n a k tó ry ch d źwięk m o d liłem się – tak jest, m o d liłem – żeb y m n ig d y n ie m u siał u jrzeć, co się za n im i d zieje. To b y ł istn y lab iry n t i k ied y wreszcie d o tarliśm y n a n ajn iższą k o n d y g n ację, b y łem p ewien , że d o teg o czasu Nilo ch lu b jeg o słu d zy m u sieli ju ż o d k ry ć n ieo b ecn o ść b łazn a, alb o i to , co z n ieg o zo stało . Dn o zam k u p rzy p o m in ało rzy m sk ie k atak u m b y : n iek o ń czące się,

łu k o wato sk lep io n e k o ry tarze z g ru b y m i ru ram i z wy p alo n ej g lin y , o świetlo n e rzęd am i szk lan y ch k u l jak te, k tó re wid ziałem w h o lu n a g ó rze. Wy g ląd ało b y to całk iem n iewin n ie, jak tu n el serwiso wy m etra czy co ś w ty m ro d zaju , g d y b y n ie k lątwy wy p isan e własn ą k rwią n a k am ien n y ch b lo k ach p rzez p o k o len ia n iewo ln ik ó w lu b więźn ió w. – Od d ech g łęb i – wy jaśn iła Co rach n e, g d y ją sp y tałem , co p ły n ie ty m i ru ram i. – Dzięk i tem u p alą się lam p y i p racu ją m ach in y Nilo ch a. M u siał to b y ć g az wu lk an iczn y , k tó reg o wy k o rzy stan iem tak się ch ełp ił – jeg o n iewy czerp an e źró d ło , d o k tó reg o m iał d o stęp , u czy n iło g o tak p o tężn y m p an em w ty m reg io n ie Piek ła. Gd zieś z g ó ry d o b ieg ały n iewy raźn e g ło sy i tu p o t n ó g . M ó j czas się k o ń czy ł, zd ałem się więc n a Co rach n e i jej wsk azó wk i. Niestety , d o ln eg o p o zio m u n ie zn ała tak d o b rze jak wy ższy ch i tro ch ę b łąd ziliśm y , a ja z k ażd y m k ro k iem b y łem co raz b ard ziej p o d en erwo wan y . Nilo ch z p ewn o ścią k azał ju ż p rzeszu k ać zam ek ; jak d łu g o p o trwa, zan im k to ś trafi n a m ó j ślad ? Od stęp y m ięd zy lam p am i ro sły i g d y b y n ie p o ch o d n ia, n ig d y b y śm y n ie zn aleźli właściwej d ro g i. – Tam ! – k rzy k n ęła Co rach n e, g d y wy szliśm y zza k o lejn eg o zało m u . Na k o ń cu k o ry tarza stara d rewn ian a d rab in a p ro wad ziła w g ó rę p io n o weg o szy b u . – To jest wy jście d o o g ro d u . Stam tąd zn ajd ziesz d ro g ę p o za p o siad ło ść k o m isarza i b ęd ziesz m ó g ł sp alić m o je k o ści, a ja o d zy sk am wo ln o ść i zaczn ę o d n o wa. Po d su n ęło m i to p ewien p o m y sł. Ro zejrzałem się wo k o ło i p o d n io słem sp o ry k am ień . Wsp iąwszy się n a p alce, stłu k łem n im n ajb liższą lam p ę, p o czy m p o b ieg łem z p o wro tem w g łąb k o ry tarza i zn iszczy łem ich jeszcze z tu zin . – Co ty wy p rawiasz? – sk arciła m n ie d u szy ca. – Przecież lad a

ch wila Nilo ch tu wp ad n ie ze swo im i p taszy sk am i. Po rwą cię n a strzęp y swo im i żelazn y m i d zio b am i! Nie m asz czasu d o stracen ia. M u sisz m n ie wy n ieść z jeg o ziem i, b o n ig d y n ie b ęd ę wo ln a! Wracając p ęd em d o d rab in y , sły szałem sy k u latn iająceg o się g azu . Zap ach u n ie czu łem , ale wied ziałem , że w więk szy m stężen iu n a p ewn o jest tru jący . Piąłem się w g ó rę jak szalo n y . U g ó ry d ro g ę zag ro d ził m i zard zewiały żeliwn y właz, n a szczęście n ie b y ł jed n ak zam k n ięty n a k łó d k ę i p o p aru p ch n ięciach b ark iem u d ało m i się g o p o d n ieść n a zap ieczo n y ch zawiasach , ch o ć k o szto wało m n ie to k ilk a n o wy ch sk aleczeń i o tarć. Wy g ram o liwszy się n a p o wierzch n ię, zam k n ąłem k lap ę i u siad łem n a n iej zd y szan y . Zn alazłem się o k ilk an aście m etró w za m u ram i zam czy sk a, sk ąd wy raźn ie ju ż sły ch ać b y ło p o d n ieco n e o k rzy k i i k o m en d y . Czasu b y ło n iewiele, ale m im o p ełn y ch zło ści p o n ag leń Co rach n e czek ałem . – On tu p rzy jd zie! Zn ajd zie cię! Jeg o p sy p o żrą two je k o ści i m o je! Nie p o ru szy łem się n awet. – Krety n ie, co ro b isz? Czy ty w o g ó le m asz p o jęcie... Gd zieś z b o k u ro zleg ł się zg rzy t o d ciąg an eg o ry g la, a p o tem p ierwsze sk rzy p n ięcie wró t. Nilo ch sk o ń czy ł p rzeszu k iwać zam ek alb o p rzy n ajm n iej u zn ał, że ju ż m n ie w n im n ie m a, i zap ewn e szy k o wał się d o wy jścia za m u ry n a czele falan g i żo łn ierzy i żelazn o d zio b y ch p tak ó w. – Zd rajco ! Sam n a sieb ie wy d ałeś wy ro k ! Zan im p o d n io sła g ło s n a ty le, b y m ó g ł ją d o sły szeć k o m isarz, p o d erwałem się n a n o g i i o two rzy łem właz. Sk o ro d o wan e zawiasy n ie ch ciały się p o d d ać, wy starczy ło m i jed n ak o d ro b in ę g o u ch y lić. Wrzu ciłem d o szy b u p o ch o d n ię i szy b k o zam k n ąłem k lap ę, p o czy m

ru szy łem b ieg iem p rzez o g ró d , k ieru jąc się p o d o sło n ę k ęp y sk am ien iały ch d rzew. Ziem ia się zatrzęsła. M ro k n o cy ro zd arł b ły sk ek sp lo zji, k tó ra m io tn ęła p o k ry wą włazu jak p ió rk iem . Om al n ie trafiła m n ie, sp ad ając; wb iła się n a szto rc w ziem ię k ilk a stó p d alej. Ko lejn y wy b u ch wstrząsn ął o k o licą, a z p o ło wy o k ien zam czy sk a strzeliły p ło m ien ie. Co rach n e m ilczała o szo ło m io n a, lecz g d y p o p ełzłem z p o wro tem w stro n ę szy b u , zn ó w zaczęła b łag ać, b y m n ie m arn o wał d an ej n am o b o jg u szan sy . Nie wiem , czy się w o g ó le d o m y śliła, że to ja b y łem sp rawcą teg o k atak lizm u . Og ień b u ch ał z wy lo tu , jak g d y b y p ło n ęły całe k atak u m b y . Ziem ia d rżała p o d e m n ą. Kied y sp o jrzałem w g ó rę, zo b aczy łem , jak jed n a ze ścian zam k u wali się w lawin ie g ru zu . Z ru in d o b ieg ały ro zp aczliwe k rzy k i g rzeb an y ch i p alo n y ch ży wcem . Co rach n e m iała rację: lep iej tu d łu g o n ie zam aru d zić. Po d czo łg ałem się d o szy b u i wrzu ciłem to b o łek z jej k o śćm i w g o rejącą czelu ść. – Przek lęty zd rajco ! Niech cię... – wrzasn ęła p rzeraźliwie i zam ilk ła rap to wn ie, g d y zawin iątk o wp ad ło w o g ień . – Ach ... – Wch ło n ęła p o wietrze jak to n ący , k tó ry wreszcie wy d o b y ł g ło wę p o n ad fale. Gd y żar o b ró cił resztk i szk ieletu w p o p ió ł, ju ż jej p rzy m n ie n ie b y ło . – Um o wa to u m o wa, m o ja d ro g a – p o wied ziałem sam d o sieb ie. Kied y szed łem n a p rzełaj p rzez o g ró d , w p rzeciwn ą stro n ę zd ążały g ru p k i g ap ió w – p rzed e wszy stk im d em o n ó w – zap atrzo n y ch ze strach em i fascy n acją w słu p o g n ia wzn o szący się n ad zam k iem wszech wład n eg o k o m isarza. Co ciek awe, an i jed en n ie p o k wap ił się

z p o m o cą; wszy scy ty lk o p atrzy li, jak słu żb a Nilo ch a walczy z żarło czn ą p o żo g ą. Jeg o sam eg o n ig d zie n ie b y ło wid ać, a ja n ie zam ierzałem czek ać, żeb y sp rawd zić, czy jeg o ek scelen cja p rzeży ł. (Py tan ie zresztą, czy o g ień m o że zab ić jed n eg o z b aro n ó w Piek ła). M iałem p iln iejsze sp rawy n a g ło wie: tłu m g ęstn iał i w k o ń cu k to ś m ó g ł zwró cić n a m n ie u wag ę i p rzy p o m n ieć so b ie o ty m , g d y ju ż Nilo ch się p o zb iera i zaczn ie szu k ać zem sty . Nie m u siałem n a to d łu g o czek ać. Jed en z ciek awsk ich , stwó r z b ezb arwn ą g ło wą świn i n a ty czk o waty m ciele, o b ejrzał się za m n ą, g d y g o m ijałem , i k rzy k n ął: – Hej, ty ! Niewo ln ik u ! Stó j, b o cię k ażę o b ed rzeć ze sk ó ry ! M o ja b ru d n a, o sm alo n a i n ag a p o stać n ajwy raźn iej b y ła wy starczający m p rzeb ran iem w ty ch o k o liczn o ściach . Przy stan ąłem p o słu szn ie i zm ierzy łem g o wzro k iem . Jeg o d łu g a czarn a szata n asu n ęła m i p ewn ą m y śl. – Co z n aszy m k o ch an y m k o m isarzem , g ad aj m i tu zaraz! Czy jest b ezp ieczn y ? M u sisz m u p o wtó rzy ć, że jeg o lo jaln y d o stawca, Giczo ł, d o p y ty wał się o jeg o zd ro wie. Po k iwałem g ło wą en erg iczn ie i d ałem m u zn ak , b y szed ł za m n ą. Ru szy ł sk wap liwie, p ewn ie z n ad zieją, że zawio d ę g o p rzed czcig o d n e o b licze p an a i b ęd zie m iał o k azję m u się p rzy p o ch leb ić. Kied y zn ik n ęliśm y z p o la wid zen ia in n y ch g ap ió w, p o p ro wad ziłem d elik wen ta m ięd zy o m o tan e p n ączam i p ó łszk ielety , z łk an iem b ezsk u teczn ie u siłu jące strząsać p arzące isk ry , k u wciąż d y szącem u o g n iem szy b o wi, k tó ry m u ciek łem z Co rach n e. Do tarłszy d o k rawęd zi, zacisn ąłem zęb y i n ie zważając n a b ijący z o two ru żar, n ach y liłem się lek k o . Pło m ien ie co fn ęły się ju ż, ale n iezb y t g łęb o k o i g o rące p o wietrze m o g ło m o cn o p o p arzy ć.

– Zajrzy j tam , p an ie! – p o n ag liłem d em o n a. Ciek awo ść wzięła g ó rę n ad o stro żn o ścią i Giczo ł p o d szed ł b liżej. Sto jąc n a wszelk i wy p ad ek o d o b ry k ro k o d włazu , wy ch y lił się i wy ciąg n ął d łu g ą szy ję. Wy su n ąłem g ło wę d alej, jak b y tem p eratu ra n ie ro b iła n a m n ie wrażen ia, i wsk azałem ręk ą w g łąb . – Po p atrz, p an ie! Gd y ju ż b alan so wał n a sk raju ró wn o wag i, p o ło ży łem m u d ło ń n a k ark u i p ch n ąłem z całej siły w d ó ł. Zg o d n ie z m o im zam iarem u d erzy ł k rtan ią o k an t włazu , a g d y walczy ł o o d d ech , ch wy ciłem g o za g ło wę i k ilk ak ro tn ie u d erzy łem n ią o żelazo , aż p rzestał się ru szać. Od ciąg n ąłem b ezwład n e ciało o d szy b u i zd arłem z n ieg o o k ry cie. M o że p o win ien em p o czu ć lito ść alb o i wy rzu ty su m ien ia – w k o ń cu zam o rd o wałem g o z zim n ą k rwią (a raczej b ru taln ie o k aleczy łem , b o p rzecież tu się n ie u m iera) – ale n ic z ty ch rzeczy . Za m ało zo stało we m n ie d awn eg o „ja". Wied ziałem jed n o : m u szę wy d o stać się z Gro b o g ro d u i p o jech ać wy ciąg iem n a g ó rę. Teraz n ie ch o d ziło ju ż ty lk o o p rzed arcie się d o Pan d em o n iu m i załatwien ie m o jej sp rawy b ez wp ad k i – ch o ć i to zad an ie stało się sto k ro ć tru d n iejsze, sk o ro Przeciwn ik się zwied ział o m o jej esk ap ad zie i szu k a in tru za. Głó wn ą ro lę zaczął g rać czas. By ło b o leśn ie o czy wiste, że m u szę o d n aleźć Caz i u ciec z tej k rain y n iek o ń czącej się g ro zy , zan im d o reszty o szaleję.

Dziewiętnaście W dół

J

ed n o w ty m wszy stk im b y ło d o b re: g ig an ty czn y szy b wy ciąg u wid ziało się z k ażd eg o p u n k tu w Gro b o g ro d zie. Go rzej, że n awet g d y ju ż p rzeb rn ąłem p rzez n iek o ń czący się o g ró d Nilo ch a i p rzelazłem p rzez zewn ętrzn y m u r, m iałem jeszcze d o p rzeb y cia całe te o k ro p n e slu m sy . Ko m isarz Sk rzy d eł i Szp o n ó w n ajwy raźn iej u ważał m o n u m en taln ą b u d o wlę za o b elg ę d la własn ej wielk o ści i o sied lił się w n ajwy ższy m p u n k cie o k o licy – n a m o je n ieszczęście o d d alo n y m o p arę m il o d p o ło żo n ej w cen tru m m iasta win d y . Łu n a p o żaru d awała złu d zen ie d zien n y ch latarn i. W jej świetle zo b aczy łem , że o d m iasta su n ie w m o ją stro n ę cały tłu m . Zan im zd ąży łem zn aleźć co ś, czy m m ó g łb y m się p o słu ży ć jak b ro n ią, p ierwsza fala d o tarła ju ż d o m n ie. By ło ich co raz więcej i zg iełk p o d n ieco n y ch o k rzy k ó w i n ajro zm aitszy ch in n y ch o d g ło só w sto p n io wo n arastał, n ik t się m n ą jed n ak n ie zain tereso wał; wszy scy sp ieszy li k u g o rejącem u zam czy sk u , a m o ja czarn a szata i stan o g ó ln y n ajwy raźn iej n ie b y ły g o d n e u wag i. Przecisk ałem się m ięd zy n im i jak ło so ś o d m ien iec p rzez ławicę zio m k ó w p ły n ący ch n a tarło ; starałem się u n ik ać k o n tak tu cielesn eg o , ale i tak co ch wila b y łem p o trącan y alb o o cierałem się o czy jeś ro g i, k o stn e wy p u stk i czy in n e p o d o b n e o stre o zd o b y . M ało k to wy d awał się zan iep o k o jo n y lu b wy straszo n y k atastro fą; p rzeciwn ie, więk szo ść o k azy wała em o cje o d n iezd ro weg o zaciek awien ia p o zło śliwą saty sfak cję. Pan k o m isarz n ajwy raźn iej n ie

m iał tu zb y t wielu fan ó w. Wy d o stałem się w k o ń cu z n ajwięk szeg o ścisk u i żwawszy m k ro k iem p o d ąży łem zb o czem w d ó ł, k u m iastu . Na p rzed m iejsk ich u liczk ach ru ch n ie zam arł – n ie wszy scy m ieszk ań cy m o g li p o rzu cić zajęcia, b y p o p ęd zić tam , g d zie wab iła n ieco d zien n a ro zry wk a. Wielu z n ich b y ło ślep y ch lu b wy p o sażo n y ch w tak d ziwaczn e o rg an y zm y słó w, że p ewn ie n awet n ie zd awali so b ie sp rawy , iż d zieje się co ś n iezwy k łeg o . Niek tó rzy p o p ro stu n ie p o trafili się d o stateczn ie szy b k o p o ru szać. M in ąłem n a p rzy k ład jak ieg o ś ch u d zielca, k tó ry sk ak ał n a jed n ej n o d ze i wy m ach iwał p rawą ręk ą. Do p iero g d y się za n im o b ejrzałem , stwierd ziłem że m a ty lk o p rawą stro n ę: b y ł p rzecięty o d g ło wy d o k ro cza n iczy m p rzek ró j an ato m iczn y d la stu d en tó w m ed y cy n y i z tru d em u trzy m y wał ró wn o wag ę. W czerwo n awej p o świacie b ły sn ęły m i m ak ab ry czn y m ró żem jeg o wn ętrzn o ści i p rzep o ło wio n y m ó zg . Po d o b n y ch d ziwo ląg ó w b y ło sp o ro ; starałem się m ijać je, n ie ro zg ląd ając się, lecz i tak wid ziałem więcej, n iż d a się zn ieść. Gro b o g ró d leży n a k ilk u n iewielk ich , lecz d o ść stro m y ch wzg ó rzach . Węd ró wk a k ręty m i u liczk am i p rzy p o m in ała jazd ę k o lejk ą g ó rsk ą w m ajestaty czn ie zwo ln io n y m tem p ie. Nawet stąd d o b rze b y ło wid ać p ło n ący zam ek , ale n ik o g o to n ajwy raźn iej n ie o b ch o d ziło i ży cie w su b u rb iu m to czy ło się swo ją n iczy m n iezak łó co n ą k o leją. Jed y n y k o m en tarz, jak i u sły szałem , wy g ło sił tró jo k i o lb rzy m z p rześwitu jący m sp o d n iek o m p letn ej sk ó ry szk ieletem , k tó ry p rzed swo im warsztatem m eto d y czn ie k ru szy ł m ło tk iem g o len ie zak u teg o w łań cu ch y więźn ia; sp o jrzał p rzelo tn ie n a łu n ę i rzek ł d o k o m p an a wy d łu b u jąceg o ak u rat ły żk ą n ieszczęśn ik o wi o k o : „Nieźle się fajczy ". Zag ad n ięty led wo zerk n ął

w tam tą stro n ę i b ez sło wa wró cił d o sweg o zajęcia. Przech o d ziłem o b o k b u d y n k ó w wy g ląd ający ch n a m an u fak tu ry – jak ieś m ły n y p iek ieln e, k tó ry ch n ie wy m y śliłb y ch y b a n awet William Blak e. Z n iek tó ry ch sączy ły się ry n szto k am i k rwiste ściek i, a u b ram zaleg ały p o p arzo n e i p o k iereszo wan e ciała p o tęp ień có w, k tó rzy zap ewn e u leg li wy p ad k o m p rzy p racy . Niek tó rzy m im o straszn y ch ran cisn ęli się d o zawarty ch wierzei, p rag n ąc wró cić d o śro d k a. Ich jęk i zag łu szał h ałas m aszy n i świst wy p u szczan ej p ary . Rzu ciło m i się w o czy , że tech n o lo g ia n a ty m p o zio m ie jest b ard ziej ro zwin ięta n iż w Ab ad o n ie i p rzy wo d zi n a m y śl czasy eu ro p ejsk iej rewo lu cji p rzem y sło wej z XVIII wiek u : z jed n ej stro n y in d u strializacja, z d ru g iej g łó d , ch o ro b y i k rań co wa n ęd za. Im b liżej b y łem szy b u win d y , ty m więk sze wy wierał n a m n ie wrażen ie. Wy so k i jak d rap acz ch m u r, g in ął m i z o czu w m ro k u p o d k am ien n y m n ieb em , u p o d stawy zaś zajm o wał cały k wartał u lic. Zach o d ziłem w g ło wę, jak tak a m asy wn a, ciężk a b u d o wla m o że w o g ó le u trzy m ać p io n b ez o d ciąg ó w lin o wy ch czy m u ro wan y ch p rzy p ó r. By ł to cu d in ży n ierii, k tó ry wb iłb y w p o k o rę sam eg o Ch eo p sa. Wy ciąg stał p o śro d k u wielk ieg o , ru ch liweg o p lacu , jak ie się wid u je wo k ó ł m o n u m en taln y ch k ated r Stareg o Świata. Zan im się o d waży łem d o n ieg o p o d ejść, p rzy stan ąłem n a u b o czu , żeb y się zo rien to wać w sy tu acji. Tu n ik t ch y b a n awet n ie wied ział o ty m , co się stało z zam k iem k o m isarza; wszy scy ro b ili swo je, sp ieszy li się g d zieś, o k rad ali n awzajem , g rali w k o ści, u p rawiali sek s i o d d awali się n ajró żn iejszy m zajęcio m . Zau waży łem , że k ilk a o só b weszło i wy szło z szy b u p rzez łu k o wate b ram y ro zm ieszczo n e n a jeg o o b wo d zie. Wo k o ło p an o wał sp o ry ru ch i wy g ląd ało n a to , że

co k o lwiek zro b ię, n ie zwró cę n a sieb ie n iczy jej u wag i p o za zwy k łą zg rają k ieszo n k o wcó w, ło wcó w o k azji i ty p ó w sp o d ciem n ej g wiazd y , jak a wszęd zie o b sad za o k o lice d wo rcó w, lo tn isk czy p o rtó w – tu zaś win d y łączącej wszy stk ie k ręg i Piek ła. Gd y b y m tam p rzy stan ął lu b zwo ln ił, p rzy p u szczaln ie b y m n ie o b sk o czy li, ch o ć raczej n ie wy g ląd ałem n a o b iek t wart zach o d u . Ru szy łem zd ecy d o wan y m k ro k iem k u n ajb liższem u z wejść. W śro d k u zo b aczy łem k ilk a m n iejszy ch szy b ó w. Zam aru d ziłem tro ch ę z b o k u , żeb y zo b aczy ć, jak to wszy stk o d ziała, ale wy g ląd ało to całk iem swo jsk o , jak w h o lu d u żeg o b iu ro wca. Kab in y zatrzy m y wały się, d rzwi ro zsu wały i p asażero wie wsiad ali i wy siad ali, p rzy czy m n ie o b y wało się b ez p rzep y ch an ek . Od razu b y ło wid ać, że to lep sza sfera n iż te łazęg i z p lacu . Więk szo ść m iała n a so b ie eleg an ck ie alb o ch o ciaż p o rząd n e o d zien ie, n iek tó rzy zaś wy ró żn iali się też p o stu rą; wid ziałem k ilk u tak d u ży ch , że w win d zie n ie zm ieściłab y się z n im i d ru g a o so b a, n ie ry zy k u jąc p rzy g n iecen ia d o ścian y , p o k łu cia k o lcam i lu b o stry m i łu sk am i. To zresztą wy d awało m i się lo g iczn e: m o żn iejsi zawsze p o d ró żu ją częściej n iż p leb s. Od Lam eh wied ziałem , że wład ze p iek ieln e b ard zo n iech ętn y m o k iem p atrzą n a o b y wateli zap u szczający ch się p o wy żej wy zn aczo n y ch im k ręg ó w, a n ik t p rzy zd ro wy ch zm y słach n ie wy b iera się z własn ej wo li d o n iższy ch . Od czek ałem jak ieś d ziesięć m in u t i g d y n ajn o wsza g ru p k a n o wo p rzy b y ły ch ro zeszła się d o swo ich sp raw, zeb rałem się n a o d wag ę i p o d szed łem d o n ajb liższeg o szy b u . Jak iś d em o n p rzy d rep tał za m n ą o ciężale – zap ewn e o d p o wied n ik jap o ń sk ieg o b iu ralisty p o d łu g im d n iu p racy – i d o k ab in y weszliśm y razem . Po za n am i n ik o g o w win d zie n ie b y ło , ale w jej zard zewiały m

m etalo wy m p u d le walało się p ełn o śm ieci, a n a ścian ach ciem n iały sm u g i ro zlan y ch p ły n ó w; n iek tó re jeszcze m o k re. M ó j to warzy sz p o d ró ży m iał g ło wę sęp a, ale o czy jak u wielk iej m u ch y . No sił lich ą, lecz d o ść czy stą szarą b u rk ę, sp o d k tó rej wy stawały ty lk o szp o n iaste sęp ie sto p y . Rzu cił m i ch ło d n e sp o jrzen ie, szty wn o sk in ął g ło wą, p o czy m u n ió sł d ło ń (też tró jp alczastą jak u p tak a), p rzy ło ży ł ją d o ścian y i co ś m ru k n ął p o d n o sem . Po sp ieszn ie zro b iłem to sam o i cich o p o wied ziałem : „Pan d em o n iu m ". Czek ałem w n ap ięciu n a jak ieś p y tan ia, ale d rzwi zam k n ęły się z sy k iem , win d ą szarp n ęło i p o d łu g iej ch wili k u m ej cich ej rad o ści i u ld ze ru szy ła w g ó rę, z p o czątk u p o wo li, p o tem co raz szy b ciej. Kab in a – m asy wn a żelazn a k latk a b ard ziej p rzy p o m in ająca sejf b an k o wy n iż ziem sk ą win d ę – trzęsła się tak n iem iło siern ie, że p rzez p ierwsze m in u ty o b awiałem się jak iejś k atastro fy . Nic się jed n ak n ie d ziało , m k n ęliśm y ty lk o z wciąż ro sn ącą p ręd k o ścią, aż w u szach m i strzelało o d zm ian y ciśn ien ia. Wreszcie p łask i, b ezn am iętn y g ło s o zn ajm ił: „Park Zjełczałeg o M lek a, p rzy stan ek Nien awistn a Czaszk a", win d a zwo ln iła b ieg i zatrzy m ała się rap to wn ie, jak b y u d erzy ła o b u fo r. M ó j m u ch o sęp wy siad ł, g d y ty lk o d rzwi się ro zsu n ęły , n ie zaszczy ciwszy m n ie n awet sp o jrzen iem , jak b y m u b y ło sp ieszn o p o zb y ć się m o jeg o to warzy stwa. Zu p ełn ie jak n a Ziem i. Ch wilę p o trwało , zan im win d a ru szy ła d alej. Co ś sy czało , wib ro wało , jak b y m ech an izm m u siał p o d n ieść ciśn ien ie p ary czy co ś w ty m ro d zaju , aż wreszcie d rzwi zaczęły się zam y k ać. Tru d n o m i b y ło u wierzy ć, że p o ty lu tru d ach , p rzy g o d ach i p o d ró żach ju ż ty lk o k ró tk a jazd a w g ó rę d zieli m n ie o d celu . Gd y b y m b y ł n o rm aln y m an io łem , p rzy jąłb y m to jak p o twierd zen ie, że Bó g rzeczy wiście czu wa n ad e m n ą i ch ce m n ie wy n ag ro d zić za lata p rzy k ład n eg o

zach o wan ia. Po n ieważ n im n ie b y łem , a m o ja k arto tek a d o wzo ro wy ch się n ie zalicza, wo lałem zach o wać czu jn o ść. I słu szn ie. Tu ż p rzed d o m k n ięciem się d rzwi wsu n ęło się z zewn ątrz co ś ciem n eg o i zatrzy m ało je. Wy g ląd ało to m n iej jak ręk a, a b ard ziej jak co ś, co m o żn a zn aleźć w k o ciej k u wecie. Przez ch wilę m ech an izm zm ag ał się z n ag ły m o p o rem , co p rzejawiało się wzm o żo n y m i d rg an iam i całej k ab in y , a p o tem d ał za wy g ran ą i co fn ął d rzwi d o p o zy cji o twartej. Do win d y wszed ł m asy wn ej b u d o wy człek o k ształtn y stwó r całk o wicie u lep io n y z m o k reg o m u łu i p rawie p o zb awio n y ry só w twarzy ; m iał ty lk o u sta jak p ęk n ięty p ęch erzy k b ło ta i b u lwiasty n o s – p o zn ałem to p o ty m , że tu ż n ad n im jarzy ły się żó łte o czy p o d o b n e d o wy stający ch z d n a stawu wo d n y ch ro b ak ó w. By ły wstrętn e, ale n ie to p rzerażało w n im n ajb ard ziej. Niem al n am acaln ie czu łem jeg o m ierzo n ą w m ilen iach staro ść i n iewy sło wio n ą g ro zę. Nie wied ziałem , k im jest, ale n a p ewn o n ie zwy czajn y m d em o n em . Kab in a zau ważaln ie p rzech y liła się p o d ciężarem n o weg o p asażera. Bezk ształtn a twarz n a m o m en t o b ró ciła się k u m n ie, ale stwó r n ie zatrzy m ał n a m n ie sp o jrzen ia, z wo ln a b ad ając całe wn ętrze, jak b y m n ie b y ł g o d zien u wag i, a o n szu k ał k o g o ś in n eg o . Zro b iło m i się słab o . Zam k n ięty z n im w żelazn ej k latce czu łem się jak w p o trzask u . To b y ła jak aś p rastara i p o tężn a isto ta. Drzwi się zawarły i d em o n p rzy ło ży ł p łask ą d ło ń d o ścian y . Kied y wy p o wiad ał n azwę stacji p rzezn aczen ia, b y łem tak wstrząśn ięty n ielu d zk im b rzm ien iem jeg o g ło su , że d o p iero p o ch wili d o tarło d o m n ie, d o k ąd się wy b iera: d o Tartaru . Co ś b y ło b ard zo n ie w p o rząd k u . Geo g rafię p iek ieln ą tro ch ę zn ałem z d an y ch o d Lam eh u zu p ełn io n y ch o własn e d o świad czen ia

i m iałem ch o lern ą p ewn o ść, że d o stacji Tartar n ie jed zie się w g ó rę, lecz w d ó ł. Daleeek o w d ó ł... Hałas i wib racje sięg n ęły zen itu i win d a zaczęła o p ad ać. Patrzy łem z p rzerażen iem n a wsp ó łp asażera, k tó ry o d wzajem n iał sp o jrzen ie, ale tak b ezn am iętn ie, jak b y m iał p rzed so b ą g ip so weg o k rasn ala. – Jed ziem y n a d ó ł – wy d u k ałem w k o ń cu . Od p o wied ź u zy sk ałem ad ek watn ą d o wag i m o jeg o sp o strzeżen ia, czy li żad n ą. – Ale ja jech ałem d o g ó ry – d o d ałem , starając się u k ry ć ro sn ący strach . – To zn aczy m u szę tam p o jech ać. Do Pan d em o n iu m . To ważn a sp rawa. – Żó łte ślep ia n a szy p u łk ach zd awały się p rześwietlać m n ie n a wsk ro ś, jak b y m b y ł n awet n ie g ip so wą, lecz szk lan ą fig u rk ą. – Ja n ie żartu ję! Nap rawd ę m u szę b y ć zaraz w sto licy ! Dem o n w k o ń cu o two rzy ł u sta i sło wa wy p ad ły z n ich jak k leiste g ru d k i to rfu . – Przejęliśm y k o n tro lę n ad wy ciąg iem . Do staliśm y p rio ry teto we zad an ie o d M astem y . Będ ziesz m ó g ł wzn o wić p o d ró ż, g d y wy siąd ziem y . M astem a! To jed n o z n ajsp rawn iejszy ch i n ajstraszn iejszy ch n arzęd zi Przeciwn ik a, co ś jak SS w h itlero wsk ich Niem czech . Od razu wied ziałem , że ten g o ść to b ard zo , b ard zo zły traf. W ciszy , jak a zap ad ła p o ty m o świad czen iu , n a p ó ł świad o m ie rejestro wałem p ad ające z g ło śn ik a n azwy m ijan y ch p rzy stan k ó w: Gro b o g ró d ... Ch ciwo g ó ra... Piwn ica Org an ó w... Delta Ko k y to s… Bru n atn e Wo d y … Przy stań Ko k y to s. Jeszcze p arę m in u t, a b ęd ziem y śm ig ać p rzez Ab ad o n , g d zie zak rad łem się d o Piek ła. Serce tłu k ło m i się o żeb ra jak d zik i k o t w k latce, ale Bło tn iak tak d alece g ó ro wał n ad e m n ą m o cą i ran g ą, że n ie śm iałem ch o ćb y p isn ąć w p ro teście. M o że g d y wy siąd zie, fak ty czn ie zd o łam n ak ło n ić win d ę, b y zn ó w

zawio zła m n ie n a g ó rę. Czy n ap rawd ę sąd ziłem , że p ó jd zie tak g ład k o ? Po wied zm y , że n a to liczy łem . Win d a n ab ierała p ęd u . Nazwy z g ło śn ik a p ad ały w tem p ie sp rawo zd awcy sp o rto weg o starająceg o się p rzek azy wać p rzeb ieg fin iszu Wielk iej Pard u b ick iej. Wzg ó rza Ab ad o n u ... Zau łek Plag i... Ró wn in a Nek ro filó w… Wid ły Ach ero n u … Do ln e Wid ły Ach ero n u … Pu sty n ia Ach ero n … Po tem p o zio m y Ab ad o n u zo stały za n am i, a m y wciąż sp ad aliśm y w d ó ł jak o d rzu to wy k am ień . Najp ierw m y ślałem , że to p an iczn y strach p rzy p rawia m n ie o g o rączk ę, ale wk ró tce się zo rien to wałem , że w win d zie rzeczy wiście z k ażd ą sek u n d ą ro b i się g o ręcej. Po t o d p aro wy wał m i ze sk ó ry szy b ciej, n iż p o ry m o g ły g o wy d zielać. W u szach b o leśn ie czu łem własn y p u ls. Bło tn iak n ie zwracał u wag i n a m ó j u ry wan y o d d ech , b y ć m o że p o g rążo n y w m y ślach o o k ro p n y m m iejscu , d o k tó reg o zm ierzał, i o k ro p n y ch rzeczach , jak ie tam b ęd zie ro b ił, ale za to zaczął się zm ien iać n a m o ich o czach . Sk ó ra (jeśli ją w o g ó le m iał), k tó ra n ajp ierw wy g ląd ała jak wy m azan a lep k ą su b stan cją w ro d zaju m asła o rzech o weg o , z wo ln a tward n iała jak wy p iek an a g lin a; n ab ierała p rzy ty m g ład k o ści i p o ły sk u g lazu ry . W k ilk an aście m in u t zam ien ił się w ceram iczn eg o g o lem a, w k tó ry m jed y n ą ży wą cząstk ą b y ły te żó łte, p alące o czy . Głęb ię Piek ła, w k tó rą zstęp o waliśm y z o szałam iającą p ręd k o ścią, o d czu wałem n iem al realn ie, jak n u rek czu je ciśn ien ie h y d ro staty czn e wo d y . Zap o wied zi m ijan y ch stacji zlewały m i się w u szach w jed en led wo zro zu m iały ciąg , z k tó reg o wy ch wy ty wałem ty lk o o d erwan e frag m en ty , d o cierające d o m n ie raczej jak o straszn e wizje p ro d u k o wan e z p o m in ięciem świad o m ej wy o b raźn i p rzez o g łu p iały

z trwo g i m ó zg n iż k o n k retn e sło wa. Zwid y wały m i się p rzep astn e sale wy p ełn io n e p isk liwy m i b łag an iam i o p o m o c, k tó rej n ik t z wo łający ch n ie sp o d ziewa się u zy sk ać; sto ły z k am ien ia zastawio n e ży wy m i, wijący m i się w k o n wu lsjach d an iam i; p o zb awio n e o czu zwierzęta; k o m n aty p ełn e b ły sk awic i ro zb ry zg ó w k rwi. By ły tam i o d g ło sy m etalu b ijąceg o o k ru ch e ciało , i wy cie wilk ó w, a wszy stk o o ciek ało p o czu ciem p rzech o d zącej wszelk ie wy o b rażen ia b ezn ad ziejn o ści i cierp ien ia, o d k tó ry ch co ś ścisk ało m i czaszk ę jak p o tężn y m i cęg am i. – Ja... ju ż... n ie m o g ę – wy d y szałem . Glazu ro wan y p o twó r p o p atrzy ł n a m n ie jak n a su ch y liść p rzy wian y p rzez wiatr. Ciśn ien ie i żar ro sły , o n jed n ak ty lk o lek k o się k u rczy ł i lśn ił co raz in ten sy wn iej. Kara... k ara... k ara... Każd a n azwa wszep ty wan a m i d o g ło wy zd awała się zawierać to sło wo . Kara. Op u szczaliśm y się w k rań co we g łęb in y , g d zie n ajg o rsze d zieło Piek ła wy k u wa się w n iesk o ń czo n ej n o cy , z b ó lem d o zo wan y m w staran n ie o d m ierzan y ch d awk ach , tak b y trwał ró wn ie d łu g o jak sam wszech świat. Jak b y teg o wszy stk ieg o b y ło m ało , czu łem teraz co ś jeszcze g o rszeg o . Co ś jak m o carn a, lo d o wata p ięść, co o b jęło i wzm o cn iło wszy stk ie d o ty ch czaso we o d czu cia. Nie u m iem teg o d o k ład n iej wy razić. Po jawiło się p o wo li, ale g d y w k o ń cu to wy o d ręb n iłem sp o śró d całej k ak o fo n ii zg ro zy , o k azało się n ajg o rszą rzeczą, jak iej k ied y k o lwiek d o świad czy łem . M ro żącą, ale n ie w k ateg o riach śn ieg u i lo d u – to b y ło p rzen ik liwe zim n o zera ab so lu tn eg o , w k tó ry m n ic n ie m o że ży ć i n awet ato m y n ieru ch o m ieją w swy m wieczn y m d rg an iu . Pu stk a. Nico ść. Kres. Najb ard ziej jed n ak p rzeraziło m n ie – o d su wając w n iep am ięć cały d o tąd p o zn an y h o rro r Piek ła – to , że ta jało wa o tch łań n a Dn ie

Wszy stk ieg o jest żywa . Nie wiem , sk ąd ta p ewn o ść, ale tak b y ło . On a ży ła i m y ślała, a ch o ć b y ła n iewy o b rażaln ie o d leg ła, sam a jej o b ecn o ść ro zp ęd zała m i m y śli we wszy stk ie stro n y n iczy m k u ry p ierzch ające p rzed lisem , k tó ry wp ad ł d o k u rn ik a. Uświad o m iłem so b ie w p ewn ej ch wili, że p ad łem n a k o lan a i ścisk am d ło ń m i g ło wę, jak b y m iała za ch wilę ek sp lo d o wać; w k o n wu lsy jn y ch sp azm ach zwró ciłem n iestrawio n e resztk i o statn ieg o p o siłk u , a m im o to n ie czu łem an i o d ro b in y u lg i. Przeciwn ie, straszn a świad o m o ść o wej ro zu m n ej, cierp liwie o czek u jącej p u stk i i ciem n o ści ro sła we m n ie jak g rzy b m in iatu ro wej ek sp lo zji jąd ro wej. Darłem się, m ajaczy łem – b y ć m o że wy wrzeszczałem n awet, że jestem an io łem – ale ceram iczn y d em o n n ie zwracał n a m n ie n ajm n iejszej u wag i. Zd awało m i się, że co ś wy p y ch a m i g ałk i o czn e z czaszk i, sp y ch acze zg n iatają m i z d wó ch stro n wn ętrzn o ści, a o statk i zd ro wia p sy ch iczn eg o wy ciek ają ze m n ie jak b ru d n a wo d a z d ziu rawej b eczk i. I n ag le się zatrzy m aliśm y . Kied y wstrząsy k ab in y u stały , leżałem w k ącie jak p o rcja g alarety , n iezd o ln y wstać an i n awet o two rzy ć u st. Co ś ch wy ciło m n ie jak m etalo we szczęk i w au to m acie d o g ry o fan ty i u n io sło wy so k o , aż z jęk iem i rzężen iem zad y n d ałem w p o wietrzu . Jak p rzez m g łę wid ziałem tak su jące m n ie żó łte ślep ia Bło tn iak a, a p o tem d rzwi się ro zsu n ęły i wy rzu cił m n ie n a zewn ątrz jak szm atę. W n astęp n ej ch wili, g d y tak leżałem n a ro zp alo n ej sk ale b ezrad n y jak zm o k ła p szczo ła, win d a zam k n ęła się i o d jech ała d alej w d ó ł – sk ąd ś to wied ziałem – ze zwy k ły m zg rzy tem i ło sk o tem . Nie wiem , jak d łu g o trwałem w b ezru ch u , g o tu jąc się o d śro d k a n iczy m o fiara wiru sa Eb o la. Fizy czn a k o n sty tu cja d em o n ieg o ciała

n ajwy raźn iej d o stateczn ie ch ro n iła m n ie p rzed sczeźn ięciem w ty m żarze, ale n ic n ie m o g ło b y zap o b iec d ezin teg racji p sy ch e, g d y b y m o su n ął się jeszcze g łęb iej. I tak n ie wró ży łem so b ie d łu g ieg o i szczęśliweg o ży cia w ty m asp ek cie – we łb ie wciąż h u czało m i tak , że żad n a m y śl n ie m o g ła się p rzed rzeć d o świad o m o ści. Nie m iałem p o jęcia, g d zie się zn ajd u ję, wied ziałem jed n ak , że za wszelk ą cen ę m u szę wró cić n a g ó rę. Nieważn e, że w tej ch wili n ie m o g łem ru szy ć ch o ćb y p alcem , n ie m ó wiąc ju ż o d źwig n ięciu się n a n o g i. No , d alej, d o ch o lery ! Wp atry wałem się w d ło ń , siłą wo li p ró b u jąc zm u sić ją d o wy p ro sto wan ia się i o d ep ch n ięcia o d p o d ło ża, g d y wtem u jrzałem sto p y , a właściwie k o p y ta p ierwszeg o n ad ch o d ząceg o stwo rzen ia. Nie b y ły tęp e i p ro ste jak u k o n ia czy k ro wy . Wielk ie p o jed y n cze p alu ch y z p azu rem n a k o ń cu b y ły o d lan e z szareg o , m ato weg o m etalu . Zatrzy m ały się tu ż p rzy m ej g ło wie. Nawet g d y b y m m ó g ł, b ałb y m się p o d n ieść wzro k , b y zo b aczy ć, d o k o g o n ależą. Ch wilę p ó źn iej co ś in n eg o wy ląd o wało w p o b liżu z ło p o tem sk rzy d eł. Wid ziałem ty lk o n o g i: d łu g ie i cien k ie jak u flam in g a, ale z n ieb iesk im i lu d zk im i d ło ń m i zam iast stó p . Nied łu g o p o tem d o łączy ł trzeci stwó r n a g ru b y ch łap ach p o k ry ty ch g ęstą sierścią z p o ły sk u jący m i wśró d n iej k o lcam i i zak o ń czo n y ch cy lin d ry czn y m i wałk am i. – O, p o p atrzcie! – o d ezwał się k tó ry ś g ło sem zg rzy tliwy m jak ro zwieran y zard zewiały p o trzask . Do b rze wied ziałem , n a co m ają p o p atrzeć. – M am y śn iad an k o ! – Najp ierw n iech tro ch ę p o b ieg a – rzu cił d ru g i. M o g ła to b y ć p ap u g a-g ig an t z u rwan y m w p o ło wie d zio b em . – Lu b ię ich ro zg rzan y ch , z k rwią ży wiej k rążącą w m n iam , n iam , ży łach . Ciep łe

i m ięk k ie m ięsk o . – Sp ad aj z ty m i two im i fan ab eriam i – zach ry p iał trzeci. – Jestem g ło d n y . Najlep iej o d razu się n im p o d zielm y i wted y two ja część m o że so b ie b ieg ać, ile zech cesz.

Dwadzieścia Blok

J

estem p ewien , że w k o ń cu d ałb y m rad ę o b ró cić się sam , ale k to ś m n ie wy ręczy ł, p rzewracając n a p lecy z wp rawą k u ch arza sm ażąceg o k o tlet. I m o żecie m i wierzy ć, że sto k ro ć wo lałb y m jak ieś in n e p ierwsze sk o jarzen ie. Zn ajd o wałem się w wy so k o sk lep io n ej k o m o rze – p rzy stan k u wy ciąg u . W k ręg ach Kary n ie wy g ląd ają ju ż o n e tak n iewin n ie jak wy żej i wid ać b y ło , że raczej n ie zag ląd ają tu p rzy p ad k o wi p o d ró żn i. Su fit o b lep io n y b y ł rzeczam i, k tó re z zało żen ia p o win n y p o zo stawać wewn ątrz ży wy ch isto t, a teraz zwisały z n ieg o zasu szo n e w u p io rn e stalak ty ty . Na sp ęk an y m k am ien n y m p o d ło żu i n awian y m d o śro d k a p iach u b ru n atn iały p lam y zak rzep łej k rwi, u k ład ające się w d łu g ie lin ie – ślad y p o wleczo n y ch n a zewn ątrz o fiarach . Ko n tro wersy jn y g u st m iejsco wy ch d ek o rato ró w wn ętrz b y ł jed n ak n ajm n iejszy m z m o ich p ro b lem ó w. Ok ru tn e ciśn ien ie wciąż d ziałało n a m n ie tak siln ie, że m in ęło sp o ro czasu , zan im zd o łałem u n ieść g ło wę i sk u p ić wzro k n a o taczający ch m n ie stwo rzen iach . To , k tó re o d ezwało się o statn ie, z g ło sem p rzep iteg o n ied źwiad k a, p rezen to wało się b ard ziej jak wło ch ata p ralk a au to m aty czn a n iż k rewn iak M isia Yo g i, d o teg o zao p atrzo n a w m ak ab ry czn ie wy g ląd ającą m aszy n erię p rzy twierd zo n ą d o k o rp u su k rwawy m i n itam i. Po zo stałe d wa, k tó re n azwę Ptak iem i Jeżo zwierzem , b y ły n a swó j sp o só b jed n ak o wo n iep rzy jem n e d la o k a. Pierwszy ,

sk rzy żo wan ie b o cian a z afry k ań sk ą o fiarą jak ieg o ś straszliweg o ciało żern eg o wiru sa, m iał częścio wo o d sło n iętą czaszk ę z wielk im i o czo d o łam i, o stry , p iło k ształtn y d zió b i sk rzy d ła n ieto p erza, ale o p ierzo n e. Dru g i b y ł czwo ro n o g iem z p rzed n im i łap am i zao p atrzo n y m i w p o tężn e b o rsu cze p azu ry i k ilk a sp o ry ch g u zó w n a g rzb iecie, k tó re m o g ły b y ć g ło wam i, g d y ż m iały o czy . – Jes... teem ... – Usiło wałem co ś wy d u k ać, ale p rzez ten ch o lern y b ó l g ło wy n ie wy ch o d ziło m i to , p o d o b n ie jak wy m y ślen ie, co właściwie n ależało b y w ty ch o k o liczn o ściach p o wied zieć. Wid ziałem jed n ak i jaśn iejszą stro n ę: czu łem się n ie g o rzej n iż zaraz p o wy rzu cen iu z win d y p rzez Bło tn iak a i wy g ląd ało n a to , że sam o ciśn ien ie raczej m n ie n ie wy k o ń czy . To jed n ak b y ła jed y n a d o b ra wiad o m o ść. – Jestem ... k im ś ważn y m – zd o łałem wy d y szeć. – Słu ch ajcie n o g o , zwierzaczk a! – zak lek o tał Ptak , wb ijając we m n ie łap czy we sp o jrzen ie p u sty ch o czo d o łó w. – No jasn e, żeś ważn y , m alu szk u . Jesteś n aszy m m n iam -n iam ! Jeżo zwierz zawarczał g ło śn o i trącił m n ie n ajn iżej p o ło żo n ą g ło wą. M o rd y n ie wid ziałem , ale n awet w o g ó ln ie sm ro d liwej atm o sferze czu łem jeg o o k ro p n y ch u ch . – Za d u żo g ad an ia. Zjeść g o i ju ż. Weźcie, co tam ch cecie, a p o tem m o ja k o lej! – Po d erwał się n a ty ln e łap y i zary czał. Do p iero teraz zo b aczy łem , że jed n ak m a o twó r g ęb o wy : d łu g ą szram ę n a b rzu ch u jak o twarty zam ek b ły sk awiczn y z so lid n y ch o stry ch zęb ó w. Przy zn am , że m o g łem wy d ać jak iś o d g ło s p rzestrach u . No d o b ra, n ie b ęd ę u d awał: zak wiczałem jak zarzy n an e p ro się. M isio r ty m czasem ch wy cił m n ie za ram ię, m iażd żąc m i m ięśn ie i g n ąc k o ści. Zawy łem ty m razem z b ó lu i p rzeto czy łem się w jeg o stro n ę, b o in aczej ch y b a wy rwałb y m i ręk ę z b ark u .

– Stó j! – wrzasn ąłem ro zp aczliwie. – Nie ro zu m iecie! Jestem tu ... z ważn ą m isją. Pracu ję d la M astem y ! Na ch wilę zap ad ła cisza, zak łó can a jed y n ie n isk im warczen iem wy d o b y wający m się z zęb ateg o b rzu ch a Jeżo zwierza. – Zeżry jm y g o ju ż! – rzek ł g n iewn ie. – Kłam ie, g łu p ie b y d lę. – Nie! Ja... – Ch o lera, jak w ty ch waru n k ach tru d n o się m y śli. – Zo stałem ... zaatak o wan y . Po d czas m isji d la M astem y . Ch y b a n ie ch cecie im p o d p aść, n ie? – Po to czy łem wzro k iem , u siłu jąc zajrzeć im p ro sto w ślep ia. M isio ro wi ciek ła z p ełn ej m etalo wy ch siek aczy g ęb y ślin k a p o d o b n a d o p rzep raco wan eg o o leju siln ik o weg o . Ptak p rzek rzy wił ły sy łeb , jak b y się zastan awiał. – Jeżeli m n ie wsad zicie z p o wro tem d o wy ciąg u , m o g ę o was wsp o m n ieć w rap o rcie. Do stan iecie wszy scy n ag ro d y ! – Ha! – Jeżo zwierz o p ad ł n a czwo rak i i zn ó w b o d n ął m n ie jed n ą z g łó w. – Teraz to d o p iero g ad a b zd u ry ! Zjed zen ie teg o p rzy b łęd y jest d la n as d o stateczn ą n ag ro d ą. No d alej! – Ch wilu n ia, serd eń k o – p o wstrzy m ał g o Ptak . – M o że jed n ak warto b y g o zab rać d o Blo k a. Wiem , że ci k iszk i m arsza g rają, ale z M astem ą żartó w n ie m a. Jeżo zwierz zawarczał wściek le, a M isio r m u zawtó ro wał. – M isja d la M astem y , wielk ie m i co . Piep rzy ć ich w p o p rzek ! Co o n i k ied y k o lwiek d la n as zro b ili? – Nie p y taj, co o n i d la n as zro b ili – zaćwierk ał sło d k o Ptak . – Sp y taj, co m o g ą zro b ić z n am i! Pam iętacie, co b y ło we Flak ach M n iejszy ch ? Kied y p rzy szli p o Szlam iak a? M isio r z Jeżo zwierzem aż o d sk o czy li n a te sło wa, co p rzy jąłem z n iek łam an ą u lg ą. – A n ie m o żem y g o ch o ciaż tro ch ę n ad g ry źć p rzed o d stawien iem

d o Blo k a? – zask o m lał czwo ro n ó g , szczęk ając b rzu ch o p y sk iem . – Jestem tak ch o lern ie g ło d n y , że o k ro p n o ść! – Nie. Najp ierw Blo k – o d p arł stan o wczo Ptak . – Ale n ie zam artwiaj się, stary . To n ie zn aczy , że g o n ie d o stan iem y . M o że n awet się n im tro ch ę p o b awim y . – No ja m y ślę! – fu k n ął M isio r. No g i m iałem jak z waty , ale to b y ło b ez zn aczen ia, g d y ż p o wló k ł m n ie za so b ą jak zab awk ę. Nie m iałem p o jęcia, k im jest ó w Blo k , ale n ajważn iejsze, że ch wilo wo p ersp ek ty wa szy b k ieg o p o żarcia się o d su n ęła. Czu łem , że g d y b y rzecz się d ziała g d zie in d ziej, m o że m iałb y m szan sę p o k o n ać tę tró jk ę alb o p rzy n ajm n iej im u ciec – jed n ak w tej d ru zg o cącej g łęb i led wo m o g łem się u trzy m ać w stan ie p rzy to m n o ści i, p o wied zm y , sp rawn o ści u m y słu . I n ie sam o ciśn ien ie m n ie tak o słab iało ; wszy stk o , co o d czu wałem p o d czas szaleń czeg o sp ad an ia win d y – szczeg ó ln ie zaś ta n iesam o wita, straszliwa... o b ecn o ść – wciąż we m n ie tk wiło jak śm ierteln a, o b ezwład n iająca ch o ro b a, o d k tó rej wstrząsały m n ą d reszcze i m d ło ści. Tercet d em o n iczn y ciąg n ął m n ie lab iry n tem d łu g ich k o ry tarzy ro zb rzm iewający ch k rzy k am i i m n iej arty k u ło wan y m i o d g ło sam i wy d o b y wający m i się z n iezliczo n y ch lab o rato rió w b ó lu , g d zie n ieu stan n ie trwa o p raco wy wan ie i wd rażan ie n o wy ch ro d zajó w to rtu r. Przez o twarte d rzwi wid ziałem więźn ió w ro zry wan y ch , zg n iatan y ch , p arzo n y ch p rzeg rzan ą p arą, ro zg o to wy wan y ch n a sp ag h etti ze ścięg ien , ży ł i n erwó w ro zp in an y ch p o tem n a g o rący ch d ru tach i wib ru jący ch wrzask iem n iczy m szarp an e stru n y . Gro za p rześcig ała g ro zę, aż w k o ń cu zacząłem tracić k o n tro lę n ad g o n iący m i resztk ą sił zm y słam i. Ro zp aczliwe trzy m an ie się p o n ad p o wierzch n ią szaleń stwa zaczęło m i się wy d awać b ezcelo we. Po co

walczy ć? Jeśli n awet jak im ś cu d em się stąd wy d o stan ę, to jak ie m am szan se k ied y k o lwiek p rzed rzeć się p rzez n iesk o ń czo n e k ręg i Piek ła n a sam ą g ó rę, n ie m ó wiąc ju ż o wtarg n ięciu d o fo rtecy m eg o arcy wro g a, wy k rad n ięciu Caz sp o d jeg o n o sa, a p o tem wy m k n ięciu się p o ścig o wi i p o wro cie n a Ziem ię? Od p o wied ź b y ła jed n o zn aczn a i d o b ó lu k laro wn a: ab so lu tn ie żad n y ch . Ju ż n a etap ie p lan o wan ia tej n ieszczęsn ej awan tu ry wied ziałem , że m ó j zam iar jest b ezn ad ziejn y – ale, jak m i to często p o wtarzają p rzy jaciele, m am sk ło n n o ść d o k rety ń sk ieg o wręcz o p ty m izm u . Gd y ju ż wreszcie n ad m iar o k ro p n o ści d o reszty stęp ił m ą wrażliwo ść, stan ęliśm y p rzed b iu rk iem b ro n iący m d ro g i d o d u ży ch czarn y ch d rzwi. Zasiad ająca za n im o so b a p łci żeń sk iej m iała śliczn ą, o k o lo n ą b u rzą b lo n d lo k ó w g łó wk ę ch o in k o weg o an io łk a, ale ciało wielk iej sto n o g i, k tó re m u siała p arę razy p rzewlec p rzez p o ręcze fo tela, żeb y m ó c p rzy jąć o d p o wied n ią p o zy cję. Zm ierzy ła m o ich d ręczy cieli p o d ejrzliwy m sp o jrzen iem . – Czeo ? – m ru k n ęła g ło sem stareg o p ijak a alb o o szo ło m io n eg o n o k au tem b o k sera. – Czeo ch czecie? – Wid zieć się z Blo k iem , śliczn o tk o – o d rzek ł Ptak . – M u sim y m u p o k azać. – Niea m o wy . Do p iero teraz zo b aczy łem , d laczeg o tak n iewy raźn ie m ó wi: u sta m iała p ełn e m alu tk ich sto n ó żek . Kilk a wy p ad ło n a b iu rk o , ale n aty ch m iast rzu ciły się wsp in ać p o n iej z p o wro tem . – Blo k zawro n ił m u p rzech ... p rzech ... – Urwała, b y ch wy cić warg am i wracające stwo rzen ia, p rzy trzy m u jąc p rzy ty m zak o ń czo n ą szczy p cam i łap ą te, k tó re w zam ieszan iu p ró b o wały się wy m k n ąć. – Przech k ad zać – d o k o ń czy ła z g o d n o ścią.

– Tak p o wied ział? – p ry ch n ął Jeżo zwierz. – Ale n a p ewn o zech ce to zo b aczy ć. – Ptak zam ach ał u p ierzo n ą n o g ą. – Przek o n asz się. Zło to wło sa sto n o g a p rzy g ląd ała m u się ch wilę sp o d rzęs. Twarz m iała tak n iesam o wicie lu d zk ą, że n ie m o g łem się o p rzeć ciek awo ści, czy tak też wy g ląd ała za ży cia. Prawd ziwa b o g in i p o ran k a. Sek retark a w k o ń cu się p o d d ała, o d win ęła się z fo tela i p o ścian ie ru szy ła k u d rzwio m , z wid o czn y m wy siłk iem u trzy m u jąc zb y t ciężk ą g ło wę p ro sto . Uch y liła je n ieco , zajrzała d o śro d k a i co ś p o wied ziała, u p u szczając k o lejn y ch p arę sto n ó żek z u st. M u siała u zy sk ać o d p o wied ź twierd zącą, g d y ż o b ró ciła k u n am g ło wę i zarząd ziła: – M a wejść sam . Wy trzej tu zaczek acie. Po wró t d o p o stawy p io n o wej n ie b y ł łatwy , a zro b ien ie p ierwszeg o k ro k u jeszcze tru d n iejsze. M isio r m i p o m ó g ł so lid n y m p ch n ięciem i zato czy wszy się n ap rzó d , złap ałem ręk am i za fram u g ę, żeb y n ie wy ło ży ć się jak d łu g i. W wo n iejący m stęch lizn ą p o k o ju p an o wała ciem n o ść ro zjaśn ian a ty lk o p rzez m ałą lam p k ę o liwn ą n a b iu rk u . Sied ząca za n im p o stać n a p ierwszy rzu t o k a wy g ląd ała n iem al jak czło wiek , z o czam i, n o sem i u szam i m n iej więcej n a właściwy ch m iejscach . Gd y jed n ak m ó j wzro k o swo ił się z p ó łm ro k iem , zo b aczy łem , że m a sk ó rę zd artą z twarzy i u d rap o wan ą wo k ó ł szy i jak k o szm arn a ren esan so wa k ry za z h ard k o ro weg o h o rro ru k o stiu m o weg o . Ob n ażo n e m ięśn ie m im iczn e n ad awały g ło wie wy g ląd ro lad y z su ro weg o b o czk u , ale o sad zo n e g łęb o k o o czy b y ły b y stre i n iep o k o jąco in telig en tn e. Dem o n m iał n a so b ie sp ło wiały i wy strzęp io n y u n ifo rm ty p u wo jsk o weg o . Po witał m n ie szero k im u śm iech em alb o ty lk o wy szczerzy ł zęb y – czarn e i o wiele za d u że jak n a m ó j g u st.

– No to k to ś ty tak i? – o d ezwał się. – Do zjed zen ia czy u k aran ia? – An i jed n o , an i d ru g ie, czcig o d n y Blo k u . – Nie m iałem p o jęcia, k im o n jest, ale o cen iłem g o n a d ro b n eg o b iu ro k ratę szaro g ęsząceg o się w p rzy d zielo n y m zak am ark u Piek ła jak zło ty cielec w p o g ań sk iej g o n ty n ie. – Jestem w d eleg acji z g ó rn y ch k ręg ó w. Wężo wij z Sek ty Kłam có w. – Tak ie m ian o n o si aso cjacja p ro k u rato ró w p iek ieln y ch , m o ich p rzeciwn ik ó w w an ielsk im fach u . Wied ziałem o n iej to i o wo jeszcze p rzed sesją z Lam eh i d lateg o wy b rałem ją n a swo ją p rzy k ry wk ę. – Wy k o n u ję zad an ie d la M astem y , ale zo stałem zaatak o wan y , p o b ity i tu p o rzu co n y . – Przez Pap u g ę Po lin ezję i jej tru p ę sm ak o szy ? – Ko n cep t n ap rawd ę wy d ał m u się zab awn y . Przez m o m en t m iałem zwario wan ą n ad zieję, że się u d ławi własn y m rech o tem , ale zaraz so b ie p rzy p o m n iałem , iż to jeg o n o rm aln a cera, n ie o b jaw ap o p lek sji czy czeg o ś p o d o b n eg o . – A to d o b re! – Nie, czcig o d n y Blo k u . Nap ad li m n ie... n ajem n icy w słu żb ie m o ich wro g ó w, k tó ry ch ro zwścieczy ło , że n ie im p rzy p ad ło w u d ziale zlecen ie o d M astem y . – M o że to n ie b y ła Wielk a Im p ro wizacja, ale n ie zap o m in ajm y , że się czu łem jak p o o d wiro wan iu w b eto n iarce n a szy b k ich o b ro tach i zwy m io to wan iu p o ło wy m ó zg u . – Zb iry d o p ad ły m n ie w wy ciąg u , ale wy rwałem się im i wy sk o czy łem ... ak u rat n a ty m p o zio m ie. – Ko szto wało m n ie to sp o ro wy siłk u , ale ro b iłem , co m o g łem , żeb y to b rzm iało sp o k o jn ie i rzeczo wo . – M o i m o co d awcy wied zą ju ż, jak m n ie p o trak to wan o . I w win d zie, i tu taj. – Od wo ły wan ie się d o jeg o altru izm u raczej b y n ie p o m o g ło , wy b rałem więc wy p ró b o wan ą m eto d ę k ija i m arch ewk i. – Oczy wiście ci, k tó rzy weszli m i w d ro g ę, zo stan ą u k aran i, o b iecu ję jed n ak , że n ag ro d a n ie m in ie ty ch , k tó rzy m i

p o m o g ą. – Nag ro d a, p o wiad asz... Brzm i to p rzy jem n ie. – Blo k o d su n ął się n ieco o d b iu rk a z fo telem ; zo b aczy łem wted y , że jest p rzy wiązan y d o n ieg o d ru tem k o lczasty m , a p o n iżej żeb er n ie m a n ic p o za d y n d ający m i fręd zlam i n erwó w. Do k ik u ta k ręg o słu p a p rzy ssała m u się wielk a czarn a p ijawk a; za k ażd y m razem , g d y n ab rzm iewała wch łan ian y m szp ik iem , p rzez twarz Blo k a p rzem y k ał sp azm b ó lu . M iło b y ło wied zieć, że jem u też n ie jest zb y t weso ło . – Ale wid zisz... ju ż m i się o d wd zięczo n o za lo jaln ą słu żb ę. Otrzy m ałem d ar p am ięci wszy stk ieg o , czeg o m d o k o n ał za ży cia i p o tem . – Blo k u śm iech n ął się zn o wu , ch o ć w ty m sam y m m o m en cie p ijawk a p o ciąg n ęła sp o ry h au st. – Jak iejże więk szej n ag ro d y m iałb y m p rag n ąć n iż sp rawied liwo ści Najwy ższeg o i szan sy d alszeg o słu żen ia n awet i tu taj? Bawił się m n ą, n ie m iałem co d o teg o wątp liwo ści. Co zam ierza? Zwo ln ić m n ie czy zatrzy m ać? Czy ju ż p o d jął d ecy zję? Zary zy k o wałem p u szczen ie fram u g i, ale d la p ewn o ści zaraz o p arłem się o n ią z u d awan ą n o n szalan cją. – Oczy wiście, czcig o d n y Blo k u , p o win ien eś m ieć wszy stk o , czeg o p rag n iesz. Có ż m o g ło b y ci sp rawić więk szą p rzy jem n o ść n iż świad o m o ść, że m asz swó j u d ział w wielk im d ziele Szatan a? Tak lo jaln eg o fu n k cjo n ariu sza n ie sk u siłab y n awet p ersp ek ty wa p rzen iesien ia n a ważn e stan o wisk o w wy ższy ch k ręg ach . – W rzeczy wisto ści n ie b rzm iało to tak g ład k o , jak się czy ta: sp o ro b y ło w tej wy p o wied zi stęk n ięć i p o m ru k ó w b ó lu . Przy wy k ałem ju ż d o u cisk u w czaszce, ale d alek o m i jeszcze b y ło d o d elek to wan ia się n im . – M ó wisz jak n ielich a fig u ra. – Blo k zn ó w o b d arzy ł m n ie ty m czarn y m u śm iech em . – Na p ewn o zn asz n iejed n eg o ważn eg o d y g n itarza.

– An o , zn a się teg o i o weg o . Na p rzy k ład k o m isarz Nilo ch z Gro b o g ro d u to m ó j stary p rzy jaciel. Nie ch cę szafo wać n azwisk am i... ale n a p ewn o sły szałeś o arcy k sięciu Elig o rze Jeźd źcu . – Elig o r? – Dem o n zacisn ął u sta. – Nie m am szczęścia zn ać jeg o wy so k o ści o so b iście, ale jeśli i o n jest two im p rzy jacielem ... – Ależ tak ! Zn am y się o d d awn a. Jesteśm y ... o , tak b lisk o . – Po k azałem m u d wa p alce u ło żo n e w n o ży ce. – Nie d alej jak p arę d n i tem u p o wied ział m i: Wężo wiju , jak wró cisz z tej m isji, m u sisz się u m n ie zatrzy m ać n a d łu żej. Właściwie n ie b y ło to k łam stwem ; b y łem całk iem p ewien , że g d y b y Elig o r się d o wied ział o m o im p o b y cie w m ieście, ch ętn ie u d zieliłb y m i p erm an en tn ej g o ścin y . Ty lk o że k o m n atę p rzy d zieliłb y m i n awet n ie w p o ło wie tak m iłą jak g ab in et m o jeg o ro zm ó wcy . – Wiesz co ? Przek o n ałeś m n ie. – Twarz Blo k a n ag le p o ciem n iała, jak b y k to ś ch wy cił g o za g ard ło i so lid n ie p rzy d u sił. Kied y sp azm m in ął, d o rzu cił: – Po d ejd ź b liżej i p o d aj m i ręk ę. Dwad zieścia lat ży cia n a Ziem i zro b iło ze m n ie id io tę. Wy ciąg n ąłem d o ń p rawicę, jak b y m się sp o d ziewał g ratu lacji i m o że n awet czek u n a o k rąg łą su m k ę. Bo b b y Do lar, p iep rzo n y d żen telm en . Gru b e łap sk a b iu ro k raty ch wy ciły m n ie za n ad g arstek i p o ciąg n ęły n ap rzó d , aż straciłem ró wn o wag ę i m u siałem się zap rzeć d ru g ą ręk ą o b iu rk o . – Oczy wiście m y to tak czy o wak trzeb a zap łacić – p o wied ział. Zan im się p o zb ierałem , wp ak o wał so b ie całą m o ją d ło ń d o u st i zacisn ął szczęk i. Ciało d em o n a m o że zn ieść zn aczn ie więcej n iż lu d zk ie, ale p o wiem wam , że o d g ry zien ie d ło n i b o lało jak n ieb o sk i su k in sy n . Nie wied ziałem , k ied y i jak się zn alazłem n a p o d ło d ze zwin ięty w k łęb ek ,

n a p rzem ian wrzeszcząc i jęcząc, p o d czas g d y zd ro wą ręk ą g o rączk o wo starałem się zatam o wać k rew. Blo k wy p lu ł zd o b y cz. Leżała ch wilę n a b iu rk u jak wzd ęty zd ech ły p ająk , a p o tem p o d n ió sł ją i z o b rzy d liwy m trzask iem o d łam ał trzy p alce. – Po lly ! – zawo łał. Drzwi się u ch y liły i d o g ab in etu zajrzał Ptak . – Słu ch am , wielk i Blo k u ? Dem o n cisn ął m u m o je p alce, jak b y k arm ił g o łęb ie w p ark u . Za d rzwiam i się zak o tło wało , g d y cała d o b ran a tró jk a rzu ciła się n a ten p rzy sm ak , b ó l b y ł jed n ak tak o k ro p n y , że cała scen a wy d awała m i się n ierealn a jak sen . Blo k ty m czasem sam się zaczął raczy ć, k ru sząc k o ści m o carn y m i szczęk am i i p o m ru k u jąc z ap ety tem . Sk o ń czy wszy , o tarł g ęb ę z k rwi wierzch em wło ch atej łap y i b ek n ął z zad o wo len iem . – Wsad zą cię teraz d o wy ciąg u – o zn ajm ił. – Pam iętaj, że m o g łem wziąć so b ie więcej, Wężo wiju z Sek ty Kłam có w. Po wied z swo im p an o m z wy so k ich sfer, że stary Blo k m ó g ł im o d esłać sam ą ty lk o two ją g ło wę, a i tak d o wied zielib y się o d n iej wszy stk ieg o , czeg o im p o trzeb a. – Ch wy cił się p o ręczy i u n ió sł tak wy so k o , jak m u p o zwo liły k o lczaste więzy . Pijawk a zak o ły sała się jak serce k o ścieln eg o d zwo n u . – M ó j jest ten k awałek Piek ła! – ry k n ął. – Ja tu rząd zę! I ch o ćb y zawitał tu sam wielk i Czarn y Pan , z n ieg o też u szczk n ąłb y m so b ie jak iś sm aczn y k ąsek i u ży ł jeg o o g o n a zam iast wy k ałaczk i! Bo jestem Blo k Kat, ro zu m iesz? Blo k Rzeźn ik , p rzy b łęd o ! Jeg o szalo n y wrzask g o n ił m n ie jeszcze d łu g o , k ied y M isio r ch wy cił m n ie w szp o n y i wy wló k ł n a zewn ątrz. Zacisk ałem k ik u t p rzed ram ien ia z całej siły , ale szy b k o traciłem k rew. Bó l an i m y ślał zelżeć, czu łem też, że zg ru ch o tan a k o ść k aleczy

m i sk ó rę zd ro wej d ło n i, ale p o za ty m i d wo m a wy razisty m i o d czu ciam i m ó j m ó zg n ie rejestro wał żad n y ch in n y ch sy g n ałó w ciała. Wied ziałem , co to zn aczy : o rg an izm p o wo li zwija in teres i g o d zi się z k lęsk ą. Gd y zb liżaliśm y się d o szy b u win d y , n awet g ro tesk o we m o rd y Ptak a, Jeżo zwierza i M isio ra zaczęły się ro zm y wać w su rrealn e p lam y – co zresztą p rzy jąłem z n iejak ą u lg ą. Wtem p o czu łem n o wy ro d zaj b ó lu , jak b y k to ś szlifo wał m i ran ę p ap ierem ściern y m . Otwo rzy łem o czy . To M isio r zlizy wał z n iej k rew. Przy to m n o ść o p u szczała m n ie i wracała, g d y czek aliśm y n a wy ciąg . M o g ła m in ąć m in u ta, m o g ła i g o d zin a, ale w k o ń cu d o b ieg ł m n ie zn an y ju ż zg rzy t i ło sk o t. M o i n o wi zn ajo m i u raczy li m n ie n a p o żeg n an ie p aro m a k o p n iak am i i b ezcerem o n ialn ie wrzu cili d o k ab in y . Krew szy b k o two rzy ła k ału żę n a o b m ierzłej p o d ło d ze. Wib racja win d y o m al n ie p o zb awiła m n ie p rzy to m n o ści n a d o b re; zd awało m i się, że wch o d zę d o k o m p letn ie ciem n eg o tu n elu , o d d alając się o d o statn ich p rzeb ły sk ó w światła i n ad ziei. Na o ślep p acn ąłem d ło n ią w ścian ę, ch o ć zo stawio n a sam a so b ie ran a zaczęła zn ó w in ten sy wn ie k rwawić. Ostatk iem sił wy k rztu siłem n azwę stacji p rzezn aczen ia: – Czer... wo n e... M iasto ... Win d ą zatrzęsło jeszcze m o cn iej, a p o tem czarn y tu n el m o ich m y śli zawalił się, g rzeb iąc m n ie p o d ru m o wisk iem .

Dwadzieścia jeden Stacja końcowa

F

istu la... Złe M ięso ... Złam an e Serca... Przy stań Fleg eto n ... Z n ieb y tu wy rwał m n ie m etaliczn y g ło s o zn ajm iający m ijan e w b ły sk awiczn y m tem p ie stacje. Nie czu łem ju ż tak d u żeg o u cisk u w g ło wie, ale cieszy ć się n ie b y ło z czeg o . Zan im się o trząsn ąłem z o d rętwien ia i p o d n io słem d o p o zy cji sied zącej, p rzejech aliśm y jeszcze k ilk a p rzy stan k ó w wzd łu ż o g n istej rzek i Fleg eto n . Krwi n a p o d ło d ze b y ło ty le, że g d y b y ją zeb rać d o m ied n icy , m iałab y ch y b a z cal g łęb o k o ści. Czu łem się jak stłu czo n a k lep sy d ra. Ku m em u tęp em u zask o czen iu n ie b y łem ju ż w win d zie sam : g d zieś p o d ro d ze d o siad ło się sp o ro p asażeró w w b o g aty m aso rty m en cie fo rm : zwierzo k ształtn y ch , g alareto waty ch , a n awet h u m an o id aln y ch , w więk szo ści lep iej o d zian y ch , n iż zd ąży łem p rzy wy k n ąć n a n iższy ch p o zio m ach . Nie m o g łem im się lep iej p rzy jrzeć, g d y ż m iałem k ło p o t z o stro ścią wid zen ia, jed n o za to n ie u leg ało wątp liwo ści: ci eleg an ccy jak jed en m ąż starali się trzy m ać tak d alek o o d e m n ie, jak n a to p o zwalała o g ran iczo n a p rzestrzeń k ab in y . W in n y ch o k o liczn o ściach m o że b y m n ie to i b awiło : d iab ły , a b o ją się o d ro b in ę p o b ru d zić k rwią? Natu raln ie żad en n ie zao fiaro wał się z p o m o cą an i n awet n ie sp o jrzał n a m n ie z jak im k o lwiek g łęb szy m u czu ciem n iż zd awk o wa n iech ęć. W Piek le n ie m a m o d y n a em p atię. Kied y ju ż m ó zg p rzestał m i wiro wać, o d erwałem z b rzeg u szaty p as tk an in y i n iezg rab n ie o b wiązałem so b ie ran ę, b y wreszcie

zatrzy m ać k rwo to k . Gd y b y m m iał n a so b ie ziem sk ie ciało , n awet wzm o cn io n e w n aszy ch n ieb iesk ich b io warsztatach , d awn o ju ż b y m n ie ży ł – ale m o ja d em o n ia p o wło k a o k azała się zn aczn ie wy trzy m alsza, p rzy n ajm n iej p o d wzg lęd em o d p o rn o ści n a wy k rwawian ie. Przy m alejący m ciśn ien iu zewn ętrzn y m m ó g łb y m się n awet p o czu ć zd ro wiej n iż p rzez o statn ie k ilk a g o d zin , g d y b y n ie o g ó ln e o słab ien ie i zawro ty g ło wy . Naszła m n ie jed n ak m y śl, że ta u lg a m o że b y ć wy n ik iem n iem al całk o witej u traty k rwi. Kto wie, czy n ie tak właśn ie o d czu wa się u m ieran ie w Piek le: jak n ajm ilszą ch wilę p o d łeg o d n ia. Oczy wiście n ie sąd ziłem , że p o zwo lo n o b y m i sp o k o jn ie o d ejść w n ico ść. Zo stałb y m alb o zu ty lizo wan y n a jak im ś wy sy p isk u p ó łży wy ch śm ieci, alb o też – g d y b y k to ś m n ie u zn ał za d o stateczn ie ważn eg o d em o n a – trafiłb y m d o recy k lin g u i o trzy m ał n o we ciało . By łab y to n iep o ró wan ie g o rsza altern aty wa, g d y ż z całą p ewn o ścią p o d czas o b ró b k i włączy łb y się alarm : „UWAGA! TAJNY ANIOŁ! ZLIKWIDOWAĆ!". Win d a p o d sk ak iwała i k iwała się jak n a wy b o jach , zatrzy m y wała się n a stacjach i ru szała, p asażero wie wsiad ali i wy siad ali, a m y wciąż g n aliśm y w g ó rę: Wzg ó rza Fleg eto n u ... Szczęk o czu łk i Do ln e... Ko ścio ło m y ... Zg iełk o p u stk i... i całe sek wen cje in n y ch n azw, k tó ry ch w m o im stan ie n ie m o g łem n awet ro zró żn ić. Kied y zn aleźliśm y się w k ręg u Lety (p ierwszy p rzy stan ek Do rzecze Do ln e), m o cn iej zacisn ąłem p ro wizo ry czn y b an d aż, zb ierając się w so b ie d o u cieczk i – alb o ch o ciaż p o p ełzn ięcia – w jak ieś b ezp ieczn e m iejsce, g d y ju ż d o trę d o celu p o d ró ży . Co raz wy żej i wy żej, p rzez k o lejn e p o zio m y Lety , p o tem p rzez n ajn iższe p rzed m ieścia Pan d em o n iu m . Z p rzek azu Lam eh

wied ziałem , że Czerwo n e M iasto sk ład a się z wielu p ięter. Z n iecierp liwo ścią, ale w k o ń cu się d o czek ałem zap o wied zi Delty Sty k su . Piek ieln e d ro g i wo d n e wiją się jed n a wo k ó ł d ru g iej jak n ici n u k leo ty d ó w w h elisie DNA – p rzy n ajm n iej tak to wid zę w wy o b raźn i. I ch o ć Sty k s p rzep ły wa p rzez n ajn iższe k ręg i Tartaru i Ereb u – b a! k to wie, czy jeg o fale n ie o m y wają k o p y t sam eg o Lu cy fera w tej o stateczn ej, n ajczarn iejszej ży wej p u stce – to k o ń czy b ieg w k ręg ach n ajwy ższy ch . In n y m i sło wy : d o jeżd żałem d o d iab elsk iej sto licy . Nawet we m g le g o rączk i i wy cień czen ia u d erzy ła m n ie d ziwn a m y śl. M o żn a b y się sp o d ziewać, że sk o ro sied zib a Szatan a i n ajważn iejsze sy stem y Piek ła m ieszczą się w n ajg łęb szej o tch łan i, to i wszelk iej m aści p o lity cy , k ariero wicze i wielm o że też p o win n i ją so b ie wy b rać n a m ieszk an ie. On i jed n ak wszy scy g n ieźd zili się tu taj, n ajd alej o d ty ch straszliwy ch g łęb i, jak to ty lk o m o żliwe, n a an ty p o d ach – jak g d y b y p iek ieln a elita n ad al ży wiła jak ieś resztk i n ad ziei, że k tó reg o ś d n ia zn ó w się wzn io są k u światło ści. M o że Rip rash rzeczy wiście zro zu m iał co ś b ard zo ważn eg o ? Gło śn ik m ilczał teraz p rzez d łu ższy czas, aż wreszcie wy p lu ł te o czek iwan e sło wa: „Stacja k o ń co wa". Ostatn i wstrząs i zg rzy t, jak b y k to ś wy ciąg ał o b cęg am i g wó źd ź z d ęb o wej tru m n y . Win d a zatrzy m ała się i zn ieru ch o m iała. Drzwi ro zsu n ęły się z sy k iem p ary . M o i wsp ó łp asażero wie (teraz ju ż p o n ad d wu d ziestu ich tło czy ło się w k ab in ie i ty lk o w m o im ro g u b y ło lu źn iej) wy sied li i zo stałem sam . Przestraszo n y , że win d a się zam k n ie i zn ó w ru szy w d ó ł, zan im zd ążę się wy d o stać n a zewn ątrz, n awet n ie p ró b o wałem wstać, ty lk o wy g ram o liłem się n a czwo rak ach , p iln u jąc, ab y n iczeg o n ie d o tk n ąć k rwawy m o b an d ażo wan y m k ik u tem .

Wy ch o d ziłem ju ż z szo k u i b ó l b y ł n ie d o wy trzy m an ia, jak b y m wb ijał o k aleczo n e p rzed ram ię w b eczk ę so li. Dwo rzec – b o tak trzeb a n azwać m iejsce, w k tó ry m się zn alazłem – b y ł o g ro m n y . W sam ej stacji wy ciąg u zm ieściły b y się ze d wie n o wo jo rsk ie Gran d Cen tral Statio n s, ale o p ró cz n iej b y ł tu też wielk i węzeł tu n eli d la p ieszy ch , d ro g o wy i – k u m em u n iezm iern em u zask o czen iu – ró wn ież k o lejo wy . Z p ero n u ru szało właśn ie w ró żn e stro n y k ilk a p o ciąg ó w, a n astęp n e ju ż czek ały n a b o czn icach : d łu g ie i n isk ie wag o n y z czarn eg o m etalu , z o k n am i tak wąsk im i, że p rzy p o m in ały o two ry strzeln icze (i p ewn ie n im i rzeczy wiście b y ły ). Nie m iałem jed n ak czasu się g ap ić i p o d ziwiać, p o n ieważ k ażd a sek u n d a sp ęd zo n a n a b łąk an iu się u licam i Czerwo n eg o M iasta zwięk szała p rawd o p o d o b ień stwo , że alb o m n ie n ap ad n ie czy p o rwie k tó ry ś z g rasu jący ch w o k o licy g an g ó w, alb o złap ią m n ie Oczy szczen i – elitarn a straż M astem y i jed y n e w Piek le stwo rzen ia lo jaln e wy łączn ie wo b ec sam eg o Lu cy fera, z p o m in ięciem całej feu d aln ej stru k tu ry wład zy . Ch o ć n iek o n ieczn ie tań czy lib y , jak im zag ra k tó ry ś z m o ich p o tężn y ch wro g ó w, ab so lu tn ie zg o d zilib y się, że Bo b b y Do lar jest tu p erso n a n o n g rata, i o d p rawilib y m n ie n a m ęk i d o k ręg ó w Kary jeszcze szy b ciej, n iż g d y b y sam Elig o r p rzy łap ał m n ie w swo jej sy p ialn i. Patro le Oczy szczo n y ch wid ziało się z d alek a. No sili się p o wo jsk o wem u , w m u n d u rach p o lo wy ch b arwy p io ru n a z wy m alo wan y m n a b lu zach em b lem atem w k ształcie czarn ej sp irali n a szary m tle – b y ć m o że m ającej p rzed stawiać aleg o ry czn y wizeru n ek Otch łan i, w k tó rej wszy scy tu tk wim y . Ten su ro wy zn ak ro zjaśn iały ro zm aite d esen ie z k arm in o wy ch p lam ek , n ajwy raźn iej p ro jek to wan e b ąd ź ro zd zielan e in d y wid u aln ie p o szczeg ó ln y m

żo łn ierzo m . W m asy wn y ch m etalo wy ch p ó łp an cerzach i d ziwaczn y ch k ask ach sk ry wający ch twarze p rzy p o m in alib y astro n au tó w z ry cin w wik to riań sk ich p o wieściach fan tasty czn y ch , g d y b y n ie ro zm aicie zd efo rm o wan e ciała, d la k tó ry ch jed y n y m wsp ó ln y m o k reślen iem m o że b y ć „d u że i siln e". Zd u m iewała też ró żn o ro d n o ść ich u zb ro jen ia, w ty m b ro n i p aln ej, k tó rej n ig d zie jeszcze w Piek le n ie wid ziałem . Gd y b rn ąłem p rzez p rzy d wo rco we u lice zatło czo n e jak ry n ek w Ab ad o n ie, p o jawiła się sk ąd ś ro zm azan a m y śl. Więc tech n ik a jest tu n a tak wy so k im p o zio m ie ro zwo ju ? Dlaczeg o ? Czem u tu jest jak w n o wo czesn y m węźle k o m u n ik acy jn y m n a Ziem i, a tam , w d o le, n awet ci n ajzam o żn iejsi ży ją jak śred n io wieczn i ch ło p i? Tak ie m im o ch o d em wp ad ające reflek sje często zap rzątają m i g ło wę, teraz jed n ak n ie m o g łem so b ie p o zwo lić n a ro zp ro szen ie u wag i. By łem led wo p rzy to m n y , d o cn a wy czerp an y i ch o ry . Jeśli szy b k o n ie zn ajd ę właściwej d ro g i, p ręd zej czy p ó źn iej zain teresu ją się m n ą Oczy szczen i, k tó rzy ewid en tn ie n ie m ieli n ic lep szeg o d o ro b o ty , jak ty lk o g ap ić się p rzez wizjery p rzy łb ic n a wszy stk o , co się ru sza. Trafiłem p o d wielk ie sch o d y ; w m o jej k o n d y cji stan o wiły wy zwan ie n a m iarę Czo m o lu n g m y , ale za to wio d ły d o jak iejś jaśn iejszej, a p rzy n ajm n iej więk szej p rzestrzen i, p o p rawiłem więc b an d aż i ru szy łem n a g ó rę. Po k o n an ie setek sto p n i zajęło m i b itą g o d zin ę. Cały czas p o trącan o m n ie i p o p y ch an o ; k o ro wo d y g ro tesk o wy ch p rzech o d n ió w m io tały m n ą jak n u rt rwącej rzek i, b ezcerem o n ialn ie o d trącając n a b o k , g d y stawałem im n a d ro d ze, zan im wreszcie d o tarłem d o szczy tu . Jak się o k azało , sch o d y k o ń czy ły się w k o lejn ej d u żej h ali, n ie tak o g ro m n ej jak d wo rzec p o n iżej, ale też

m o n stru aln ie wy so k iej. Przez wielk ie o k n a wp ad ało d o śro d k a jasn o czerwo n e światło , a n ap rzeciwk o u jrzałem wy jście n a zewn ątrz. Niesio n y n u rtem o b o jętn y ch , a czasem jawn ie wro g o n astawio n y ch stwo ró w wy n u rzy łem się n a o lb rzy m i p lac. Zd ałem so b ie sp rawę, że to Dis Pater – serce p iek ieln ej m etro p o lii. Pan d em o n iu m zb u d o wan e b y ło ch y b a z d wó ch ty lk o ro d zajó w k am ien ia: ciem n eg o b azaltu i czeg o ś p ó łp rzezro czy steg o jak k warc, co jarzy ło się jad o wity m p u rp u ro wy m b lask iem . W p o świacie b ijącej o d wielk ich g m aszy sk m iasto zd awało się p ło n ąć wieczn y m o g n iem . Gd y d o d ać d o teg o czerń o taczający ch je n iep rzerwan y m k ręg iem m u ró w o b ro n n y ch , Pan d em o n iu m p rezen tu je się z d alek a jak sto s węg li żarzący ch się b ez k o ń ca w ciem n o ści. Czerwo n e M iasto . Nie ró żn iło się sp ecjaln ie o d in n y ch g ro d ó w, k tó re zd ąży łem tu p o zn ać – b y ło ty lk o zn aczn ie, zn aczn ie więk sze. Nieb o n ad g ło wą zastęp o wała p lątan in a sięg ający ch , rzek łb y ś, n iesk o ń czo n o ści ig lic wielk ich b u d o wli p o łączo n y ch w jed n ą wielk ą sieć m iriad am i k ru ch y ch m o stó w. Wy g ląd ało to tak , jak g d y b y ty tan i p o wb ijali ch ao ty czn ie w ziem ię jed en k o m p let g ig an ty czn y ch b ierek , a d ru g i ro zrzu cili n a n ie z g ó ry i g d zie się k tó ra zaczep iła, tam i zo stała. Od sam eg o p atrzen ia n a tę k o n stru k cję k ręciło m i się w g ło wie, n ic jed n ak n ie u jm u jąc z p u lsu jąceg o b ó lu w ścięty m p rzeg u b ie. W p ewn ej ch wili zd ałem so b ie sp rawę, że ju ż n ie sto ję, ty lk o leżę n a k am ien n y m p o d ło żu p rzed term in alem . Nie wied ziałem , k ied y u p ad łem i jak d łu g o to ju ż trwa. Po zb ierałem się jak o ś i p o człap ałem p rzed sieb ie, ale czu łem się d o reszty wy zu ty z sił. M ęcząca wsp in aczk a wy ssała ze m n ie wszy stk o , co jeszcze się tam k o łatało . M u siałem zn aleźć b ezp ieczn e sch ro n ien ie – ty lk o g d zie? Przy p o m in ałem so b ie m g liście, że Lam eh m ó wiła co ś o m elin ie

p rzy g o to wan ej d la m n ie n a wy p ad ek n ieb ezp ieczeń stwa, ale m ó j g ło d n y tlen u m ó zg n ie rad ził so b ie z wy d o b y ciem tej in fo rm acji p o n ad p o wierzch n ię p o d świad o m o ści. Ech , g d y b y ż p o czciwa staru szk a tu ze m n ą b y ła, sied ziała w m y m u ch u i d o rad zała... ale có ż, zo stawiłem ją w in n y m świecie i w in n y m ciele, razem z n ad zieją i zd ro wy m ro zsąd k iem . Do k ąd iść? Jak śm ierteln ie ran n e zwierzę p o trzeb o wałem k ry jó wk i, b y lizać ran y i n ab ierać sił, ale n ajp ierw m u siałem ro związać n iem ało p ro b lem ó w. Nu m er jed en : jestem w Piek le b ez g ro sza p rzy d u szy , a tu n ap rawd ę n ie m a n ic za d arm o . Gd y b y m n awet p am iętał ad res, n ie wied ziałb y m , jak to d alek o , ale śm iało m o g łem p rzy jąć, że g d zieś p o za cen tru m – a ja led wo się wy d o stałem z d wo rca. Patrzy łem o tęp iały n a śm ig ające o b o k d ziwaczn e p o jazd y : k o p cące sp alin am i o p ły wo we sam o ch o d y b o g aczy , b o g ato zd o b io n e k aro ce zap rzężo n e w p o d raso wan e n o so ro żce lu b p o zb awio n e d zio b ó w stru sie; ry k sze n ap ęd zan e p rzez k ilk u zawzięcie p ed ału jący ch n iewo ln ik ó w; ciężk ie wo zy to waro we ciąg n ięte p rzez zesp o ły b ezg ło wy ch , wielo n o g ich p erszero n ó w. Nig d zie jed n ak n ie wid ziałem n iczeg o , co b y m n ie d o k ąd k o lwiek zawio zło b ez zap łaty , a czas n ag lił, b o lad a ch wila m o g łem zem d leć. Po d ru g iej stro n ie jezd n i sp o strzeg łem ro zk lek o tan y wó z jak ieg o ś u liczn eg o h an d larza, załad o wan y d y m iący m i k ad ziam i. Właściciel m iał łeb szak ala o sad zo n y n a tu ło wiu an o rek ty czn eg o p ająk a, ale m iałem wrażen ie, że z ty ch wszy stk ich sp ieszący ch tam i siam d em o n ó w o n jed en n ie wy d ałb y m n ie w p ierwszy m o d ru ch u w łap y Oczy szczo n y ch . Teraz m y ślałem ju ż ty lk o o jed n y m : zak raść się n a jeg o p latfo rm ę i u sn ąć z n ad zieją, że n ie o d razu m n ie zau waży . W o czach m i ciem n iało , a czło n k i

sp o wijała jak że k u sząca o ciężało ść: ty p o we o b jawy k rań co weg o wy k rwawien ia. Czu łem się, jak b y m m alał i zn ik ał wciąg an y w ru rę k an alizacy jn ą. Zro b iłem k ro k n a jezd n ię (w Piek le n ie zn ają k rawężn ik ó w). Ch o ciaż ch wiejn ie, ale m o g łem iść – to n ajważn iejsze. Straciłem o stro ść wid zen ia, ale ro zró żn iałem ciem n y k ształt wo zu m ajaczący d alek o p rzed e m n ą. Jeszcze k ro k , p o n im d ru g i... I wted y co ś m n ie u d erzy ło . Nie u m iem p o wied zieć co (a raczej wted y teg o n ie wied ziałem ); p o p ro stu n ag le wp ad ło n a m n ie co ś d u żeg o i h ałaśliweg o . Po tem fru n ąłem w p o wietrzu , to czy łem się w p o p rzek n ajb ard ziej ru ch liwej u licy w Pan d em o n iu m i wszy stk o b y ło czarn o -b iały m wirem jak w stary m d o wcip ie o sp ad ającej ze sch o d ó w zak o n n icy . Jeszcze jed n o , słab sze u d erzen ie. Uczu cie, jak b y zwaliło się n a m n ie całe k am ien n e n ieb o sto łeczn eg o g ro d u . Na k o n iec wlała się we m n ie i wy p ełn iła p o b rzeg i g łu ch a, czarn a ciem n o ść. Ostatn ią rzeczą, jak ą zarejestro wały g asn ące zm y sły , b y ł zask ak u jąco sło d k i, k o b iecy g ło s d o b ieg ający jak p rzez d ziecięcy szn u rk o wy telefo n : „Och , m ó j ty ład n iu si b ied ak u !". Po tem ju ż ty lk o n ico ść.

Interludium

C

a z sp a ła . Leża łem o b o k n iej, zb yt za kręco n y, b y ro b ić co ko lwiek p o za myślen iem, myślen iem, myślen iem... Bó g jed en wie, że też p o win ien em za sn ą ć ja k ka mień p o ta kim d n iu , a wła ściwie n o cy: n a jp ierw wp a d łem w za sa d zkę, g d y u siło wa łem sp rzed a ć n a licyta cji co ś, czeg o n ie p o sia d a łem, strzela n o d o mn ie, p rzez p ó ł mia sta ścig a ł mn ie p ra sta ry n iezn iszcza ln y p o twó r, sp ęd ziłem kilka n a ście min u t za n u rzo n y w lo d o wa tej wo d zie, o d d ych a ją c p rzez wężyk, a p o tem kilka g o d zin u p ra wia łem sza leń czą miło ść z d emo n icą . Ta k jest, p o win ien em kima ć sto la t ja k Ś p ią ca Kró lewn a . Tymcza sem ja k so mn a mb u lik leża łem w łó żku Ca z z ręka mi p o d g ło wą , o b serwu ją c fa lo wa n ie mu ślin o wych za sło n n a d elika tn ym zefirku z klima tyza to ra . Za sło n y b yły ró żn o b a rwn e: czerwo n e, żó łte i w p a ru b a rwa ch ziemi. Wyd a wa ło mi się d ziwn e, że wyb ra ła ta k p ło mien n ą to n a cję; ca łe mieszka n ie wyg lą d a ło ja k skrzyżo wa n ie scen o g ra fii d o Aid y czy Nab u cco z a msterd a mskim d o mem p u b liczn ym. Ro zmyśla łem, lecz o n iczym wa żn ym. Na ro ztrzą sa n ie wa żn ych tema tó w n ie b yło mn ie tera z sta ć. Tyle się d zia ło , a ja n ie mia łem n a to ża d n ej ra d y. Mó g łb ym za cisn ą ć p o wieki i zmu sza ć się d o za śn ięcia , a le to n ig d y n ie b ył d o b ry sp o só b . Leża łem więc wsłu ch a n y w cich y o d d ech Ca z i sn u łem fa n ta styczn e wizje n ierea ln eg o d n ia , kied y b ęd ziemy mo g li ta k trwa ć o b o k sieb ie, n ie za g ra ża ją c p rzy tym ró wn o wa d ze ca łeg o wszech świa ta . Ka żd y ta ki o b ra zek szyb ko p ryska ł ja k b a ń ka myd la n a . Jeśli n a wet n ie u n icestwią n a s jej lu b mo i

p rzeło żen i, to n ib y g d zie mielib yśmy za mieszka ć? Co b yśmy wted y ro b ili? Przed tą n o cą w mig b ym d o strzeg ł g łu p o tę sa meg o p o mysłu , że a n io ł ta ki ja k ja mo że wieść n o rma ln e, lu d zkie życie. Po kręciłb ym g ło wą , za śmia ł się g o rzko i p o szed ł z S a mem n a wó d kę, żeb y za la ć p o p io ły zg a szo n eg o ma rzen ia i p o g rzeb a ć je n a za wsze. Tera z n ie b yłem ju ż p ewien , że ta wyp ró b o wa n a meto d a o ka że się sku teczn a ja k za wsze. Nie wied zia łem n a wet, czy teg o b ym ch cia ł. Ale ja ką mia łem a ltern a tywę? Tę jed n ą n o c, ja k o n a u p a rcie p o wta rza ła , i p o tem ju ż n ig d y n ic? Zo sta ć ze wsp o mn ien iem? Na ro d ziłem się d o a n ielskieg o życia z wyczyszczo n ą p a mięcią , n ie u mia łem więc so b ie wyo b ra zić, ja k b ym się czu ł ze wsp o mn ien iem o n ieb o lep szym o d ca łej p o zo sta łej mi eg zysten cji. Ja k mo żn a w o g ó le żyć z czymś ta kim? Ja k wted y u trzyma ć wia rę, że wszech świa t ma ja kiko lwiek sen s? Za ra z, za ra z. A kto p o wied zia ł, że ma a lb o mieć p o win ien ? Jestem a n io łem, p ra cu ję d la sa meg o Bo g a Na jwyższeg o , a le ta k sa mo n ie mo g ę się w tym wszystkim p o ła p a ć ja k ka żd y śmierteln ik. Czy to za tem n a p ra wd ę ko n iec? Czy ju ż n ig d y n ie zo b a czę tej cu d o wn ej ko b iety, d ia b licy, czy kimko lwiek o n a jest? Alb o co g o rsza , zo b a czę ją , a le n ie b ęd ę mó g ł zro b ić n ic in n eg o , ja k tylko min ą ć się z n ią b ez sło wa , o b o je p o wiek wiekó w ska za n i n a n a sze p rzyd zia ły słu żb o we? Ta myśl, ta p u sta wizja ta k mn ie zmro ziła , że p rzez mo men t są d ziłem, iż mo ja d u sza u miera . Ja k g d yb y wyczu ła , co się ze mn ą d zieje, Ca z o two rzyła o czy i sp o jrza ła n a mn ie. Nie o d ezwa ła się i tylko ro zło żyła za p ra sza ją co ra mio n a , ja kb y mn ie wita ła p o p o wro cie z d a lekiej i n ieb ezp ieczn ej p o d ró ży. Przysu n ą łem się b lisko , a ż

p o czu łem zimn y d o tyk jej cia ła . Ob jęliśmy się i p rzytu liliśmy w milczen iu , b o n a p ra wd ę n ie b yło ju ż n ic d o p o wied zen ia .

Dwadzieścia dwa Słodka markiza

O

ch , m ó j d ro g i! M u sisz m i p o wied zieć, k to tak z to b ą p o stąp ił. Ty le tam b y ło k rwi! M o je o czy , k tó re jak iś czas n ie wy sy łały d o m ó zg u żad n y ch u ży teczn y ch in fo rm acji p o za n ieo k reślo n y m i k o n fig u racjam i światła i cien ia – co p o trafi n awet ślim ak – zaczęły się wreszcie sk u p iać n a jak im ś k o n k retn y m , ru ch o m y m k ształcie. W świetle m o ich d o ty ch czaso wy ch p rzeży ć ó w k ształt zask ak u jąco p rzy p o m in ał n ajzwy k lejszą p o d sło ń cem p o stać lu d zk ą... ch o ciaż źle m ó wię – wcale n ie n ajzwy k lejszą, ty lk o b ard zo atrak cy jn ą. By ła to k o b ieta w k wiecie d o jrzało ści, b ru n etk a o d łu g ich , k ręco n y ch wło sach o p ad ający ch n a ram io n a, z ład n ie wy k ro jo n ą twarzą. Nawet w ak tu aln y m p o żało wan ia g o d n y m stan ie o d razu rzu cił m i się w o czy jej śm iały d ek o lt, co zresztą n ie u szło jej u wag i, b o sp ło n ęła d elik atn y m ru m ień cem o b ejm u jący m n ie ty lk o alab astro we p o liczk i, lecz i sam ten p rzy k u wający wzro k tró jk ąt p o n ad wy cięciem su k n i. – Co ... Kim ... – Zd o łałem wy k rztu sić ty lk o te d wa z tru d em wy arty k u ło wan e sło wa. Przy sięg am , że p o m ó zg u ch o d ziły m i m ró wk i, jak b y b y ł zd rętwiałą k o ń czy n ą. M iałem n ad zieję, że to stan p rzejścio wy p o n ied o tlen ien iu , ch o ć ró wn ie d o b rze m ó g ł to b y ć o b jaw trwałeg o u szk o d zen ia. – Jesteś b ezp ieczn y . Nazy wam się Cy n k . M ark iza Cy n k , ale m o żesz m i m ó wić Vera.

Nag le wszy stk o so b ie p rzy p o m n iałem : wy k rwawien ie, słab o ść, b alan so wan ie n a k rawęd zi p rzy to m n o ści, u d erzen ie, ciem n o ść. Zerk n ąłem szy b k o n a zran io n ą ręk ę; d ło ń m i o czy wiście n ie o d ro sła, ale k ik u t b y ł o b m y ty i świeżo zab an d ażo wan y . Najd ziwn iejsze, że zn ó w ją czu łem , jak b y n ad al b y ła n a swo im m iejscu – zło ży łem to jed n ak n a k arb zn an eg o zjawisk a b ó ló w fan to m o wy ch . By łem n awet p rzeb ran y w czy ste ciu ch y : staro m o d n ą n o cn ą k o szu lę, jak ą szery f No ttin g h am m ó g łb y p rzy wd ziać n a p iżam a p arty . – Sk ąd się tu wziąłem ? – Ud ało m i się wy p o wied zieć wszy stk ie cztery sło wa b ez jed n eg o k aszln ięcia, ch o ć g ard ło też m iałem d rętwe, jak b y m sp ęd ził k ilk a lat w k laszto rze z k lau zu rą m ilczen ia. W g ło wie ju ż m i się jed n ak p rzejaśn iało . – Wy b ieg łeś n a jezd n ię p ro sto p o d m ó j sam o ch ó d , m ó j d ro g i. Bałam się, że ju ż p o to b ie, ale to b y ło ty lk o d raśn ięcie. – Uśm iech n ęła się p rzy jaźn ie. To się n ie m o g ło d ziać n ap rawd ę. Nie w Piek le. Tu n ik t n ie ro b i n ic b ezin tereso wn ie. Ale d aro wan em u k o n io wi w zęb y się n ie zag ląd a, o d wzajem n iłem więc ty lk o u śm iech . – Dzięk i ci, m ark izo Cy n k . – Och , m ó w m i Vera. Jesteś w k o ń cu m o im g o ściem . – Ro ześm iała się w g ło s i wstała. – A to zn aczy , że ju ż p o ra, ab y m p o zn ała two je im ię. Wy jawisz m i je? Przez ch wilę n ie m o g łem so b ie p rzy p o m n ieć, jak się n azy wam . Biała ścian a: an i m o jej p rzy b ran ej to żsam o ści, an i ziem sk iej, an i an ielsk iej. Zu p ełn ie jak b y m zleciał z n ieb a w sam śro d ek k o szm arn eg o sn u , i to b ez żad n eg o b ag ażu . Ile k rwi straciłem ? Jak b lisk o b y łem śm ierci? I wted y wszy stk ie m o je im io n a wp ad ły m i d o g ło wy ró wn o cześn ie. Po wied ziałem jej to właściwe.

– Jestem Wężo wij z Sek ty Kłam có w, Vero . I two im d łu żn ik iem . – Nie, n ie! – Zaśm iała się zn o wu z wy raźn ą p rzy jem n o ścią. – To raczej ja two ją. To b y ł p ask u d n y p o ran ek , a ja m am za so b ą fataln y , p u sty ty d zień . Do starczy łeś m i sp o ro ro zry wk i. Od p rzejścia p rzez m o st Nero n a an i razu n ie sły szałem , żeb y k to k o lwiek p o słu ży ł się tak im term in em jak „ty d zień ". Ciek awe, czy to tak ie jej d ziwactwo , czy m o że w Pan d em o n iu m p an u ją in n e zwy czaje? – Gd zie jestem ? – W m o im d o m u n a Drżący ch Wzg ó rzach . Od p o czn ij teraz. Na ro zm o wy b ęd zie d u żo czasu , k ied y wy d o b rzejesz. Gd y b y ś czeg o ś p o trzeb o wał, zad zwo ń n a Belk ę. Do b rą ch wilę zajęło m i zo rien to wan ie się, że ch o d zi o czy jeś im ię. In n a rzecz, że m iałem ro zp ro szo n ą u wag ę, b o Vera, d o tąd sied ząca n a b rzeg u m o jeg o łó żk a, wstała i zo b aczy łem ją w całej o k azało ści. A b y ło n a czy m o k o zatrzy m ać. By ła k rąg ła g d zie trzeb a, ze szczu p łą talią i wd zięczn ie d łu g ą szy ją (ch ciało b y się rzec: łab ęd zią, ale p o ty lu o p isan y ch p rzeze m n ie p iek ieln y ch d ziwo ląg ach m o g lib y ście wziąć to zb y t d o sło wn ie), a ch o ć n o g i sk ry wała d łu g a su k n ia, wszy stk o wsk azy wało n a to , że i o n e cieszy ły b y m ęsk ie o k o . Có ż, ch ło p zau waża tak ie rzeczy , n awet g d y jest an io łem w sp o n iewieran y m d iab lim ciele i led wo zip ie... Nie m iało to n ic wsp ó ln eg o z sek sem , zwłaszcza p rzy tak im wy czerp an iu . Tak ju ż jesteśm y zap ro g ram o wan i i k o m u to n ie w sm ak , n iech m a p reten sje d o wielk ieg o b o sk ieg o p lan u . M ark iza wy szła, m iałem więc czas ro zejrzeć się p o p o k o ju . Wy g ląd ał jak sen h o lly wo o d zk ieg o scen o g rafa o śred n io wieczu : k am ien n e ścian y , strzeliste o k n a b ez zasło n . Ta k ró tk a ro zm o wa

k o szto wała m n ie ty le wy siłk u , że n ie d ałb y m rad y ch o ćb y wstać i sp rawd zić, czy n ie zam k n ęła d rzwi n a k lu cz – to zn aczy , czy n ie jestem więźn iem – ale i tak n iewiele m n ie to o b ch o d ziło . Niek tó re wy so k o p o stawio n e d em o n y lu b ią tak się p o b awić. M o że to jak aś su b teln a, acz o k ru tn a g ra? Bo p rzecież to n ie m o g ła b y ć rzeczy wisto ść, n ie? Na p ewn o n ie m o g ę się an i p rzez m o m en t czu ć b ezp ieczn y . Tak czy n ie? Jak ak o lwiek jest p rawd a, p o o statn ich p rzeży ciach b y ło m i wszy stk o jed n o . Op ad łem z p o wro tem w m ięk k ą p o ściel i p o zwo liłem , b y sen o b jął m n ie w p o siad an ie. Ob u d ziwszy się, zastałem n a jawie zu p ełn ie in n ą k o b ietę, wy so k ą i tęg ą. Jak p rzez m g łę p am iętałem , że Vera wsp o m n iała o jak iejś Belce... Belli? Izab eli? Ta m iała n a so b ie p ro sty p rzy o d ziewek słu żącej i w p rzeciwień stwie d o swej p an i ewid en tn ie b y ła d em o n icą o szo rstk iej szarej sk ó rze i z wid o czn y m i p o d su k n ią k o stn y m i o stro g am i n a b ark ach , ło k ciach i in n y ch stawach . Nic straszn eg o , wid y wałem g o rsze. Wy ch ry p iałem p ro śb ę o wo d ę; p rzy n io sła m i p ełn y k u b ek , a g d y wy p iłem g o d u szk iem , d o lała i p o stawiła n a szafce n o cn ej. Wy g ląd ała n a siln iejszą o d e m n ie, zwłaszcza w tej ch wili, ale zach o wy wała się p rzy jaźn ie: u śm iech ała się d o m n ie i u ścisn ęła m i ręk ę, g d y o d d awałem n aczy n ie. – Pan się n ie m artwi, m ilo rd zie, wk ró tce p an d o jd zie d o sieb ie – zap ewn iła m n ie n a o d ch o d n y m . Czu łem się fak ty czn ie co raz lep iej – jak g d y b y m się wreszcie d o b rze wy sp ał p o k ilk u zarwan y ch n o cach . Niezn o śn e m ro wien ie w g ło wie ju ż p rawie u stąp iło , p o d o b n ie jak zawro ty . Zastan awiałem się, jak d łu g o b y łem n iep rzy to m n y . Nie m iałem p o jęcia, czy jestem w g o ścin ie u m ark izy o d k ilk u g o d zin czy k ilk u d n i. Zeg ara w p o k o ju n ie wid ziałem . M y ślałb y k to , że sk o ro czaso m ierze są tak im

p rzek leń stwem wsp ó łczesn ej cy wilizacji, to w Piek le p o win n y ty k ać n a k ażd y m k ro k u – a jest wręcz p rzeciwn ie. Nie m a tu też k alen d arzy , ch o ć p o jęcie d aty , a n awet p ó r ro k u fu n k cjo n u je. Có ż, k ied y się d o stało wy ro k wieczn ej k ary , n ie b ard zo ch ce się wied zieć, jak wo ln o p ły n ie czas. Zresztą jeśli w o g ó le zach o d zą tu jak ieś an alo g ie z d ru g ą stro n ą wieczn o ści, czy li Nieb em , to czas tu wcale n ie p ły n ie – w k ażd y m razie w n o rm aln y , ziem sk i sp o só b . W m iarę jak p o wracała m i trzeźwo ść m y ślen ia, co raz b ard ziej u twierd załem się w p rzek o n an iu , że n ie m o g ę u fać o k azy wan ej m i p rzez Verę p rzy ch y ln o ści, n awet jeśli m iałab y się o k azać k im ś tak im jak Rip rash . To , że jest d la m n ie d o b ra, n ie zn aczy , że żad en z jej zn ajo m y ch n ie p o żarłb y m n ie z ap ety tem alb o n ie wy d ał Oczy szczo n y m . M u siałem zach o wać czu jn o ść. Po k u śty k ałem d o o k n a. Na szczęście n ie b y ło zak rato wan e an i w jak iś in n y sp o só b zab ezp ieczo n e; m o że więc fak ty czn ie jestem tu n a p rawach g o ścia? Sp o d ziewałem się, że wid o k n a zewn ątrz p o d p o wie m i p rzy n ajm n iej, k tó ra m n iej więcej jest g o d zin a. Wy d awało m i się, że k rążę p o Piek le ju ż o d m iesięcy , i ch o ciaż n ie m iałem żad n eg o wy zn aczo n eg o lim itu , d o b rze so b ie zd awałem sp rawę, że jeśli szy b k o n ie o d n ajd ę m o jej h rab in y Zim n o ręk iej i n ie u ciek n iem y razem , m o g ę tu zo stać ju ż n a zawsze. Dru zg o cący ciężar teg o m iejsca, jeg o czy sta, n ieu stan n a g ro za o d b ierały m i siły . Trzy m ało m n ie w ru ch u jed y n ie wsp o m n ien ie Caz i świad o m o ść, że b ez m o jej p o m o cy czek a ją tak i sam lo s jak wszy stk ich tu b y lcó w: n iek o ń czące się cierp ien ie. Co więcej, p rzy p u szczaln ie sp o tk ało ją to właśn ie z m o jeg o p o wo d u – i b y n ajm n iej n ie d lateg o , że o czaro wała ją m o ja wsp an iała o so b o wo ść. By łem p ewien , że Elig o r n ig d y ju ż n ie p o zwo li jej wró cić d o świata d o czesn eg o , więc n awet ta d ro b n a

p o ciech a zo stała jej o d eb ran a. Nie, teraz n ie p o ra się ty m m artwić. To rzecz zb y t o d leg ła i n iep rawd o p o d o b n a. Po wo li, Bo b ie Do lar. Nie wszy stk o n araz. Żeb y wy jrzeć p rzez o k n o , m u siałem stan ąć n a ciężk im k rześle zro b io n y m z k o ści jak ieg o ś zwierzęcia. Nic m i to jed n ak n ie d ało . M ieszk an ie m ark izy Cy n k zn ajd o wało się n a p arterze jed n ej z ty ch n ieb o ty czn y ch wieży c, d o b re k ilk ad ziesiąt m etró w p o n iżej k rzy żu jący ch się w g ó rze g alerii, łączn ik ó w i p o m o stó w, a tu ż o b o k wy rastała czarn a stro m izn a m u ru m iejsk ieg o , zasłan iając cały wid o k – zu p ełn ie jak b y k to ś wziął b ezg wiezd n ą n o c i p o stawił n a szto rc p rzed o k n am i b u d y n k u . Sp o wijająca p o d wó rk o czerwo n a p o świata m o g ła p o ch o d zić z d o wo ln eg o źró d ła: latarn i d zien n y ch , g ro źn eg o p o żaru w sąsied ztwie alb o n awet jed n ej z wy p ełn io n y ch lawą jam , k tó re w Pan d em o n iu m sp o ty k a się n iem al wszęd zie. Złażąc n iezg rab n ie z k rzesła (p rawa ręk a wciąż p u lso wała b ó lem ), zau waży łem co ś n a szero k iej k o m o d zie u stawio n ej w n o g ach łó żk a. Wśró d aso rty m en tu m ęsk ich ak ceso rió w k o sm ety czn y ch leżało tam ciężk ie ręczn e lu sterk o z p o lero wan eg o sreb ra. Nie wid ziałem swo jej twarzy , o d k ąd się o ck n ąłem w ciele Wężo wija. Przy wy k łem d o wid o k u szaro -czarn ej sk ó ry jak u jak ieg o ś zwierza z afry k ań sk iej sawan n y , a n awet ją p o lu b iłem (zwłaszcza że b y ła o d p o rn a i m o cn a jak wy g arb o wan a), ale własn e ry sy p o zo stawały d la m n ie tajem n icą. W Piek le n iezwy k le m ało jest p o wierzch n i lu strzan y ch , n ie sp o ty k a się czy stej sto jącej wo d y , a m etal n ajczęściej jest zb y t sk o ro d o wan y , żeb y u k azy wać o d b icie. Po d n io słem zwierciad ło z m ieszan y m i u czu ciam i ciek awo ści i o b awy . To , co zo b aczy łem , p rzy p rawiło m n ie o szo k . Nie ch o d zi o to , że n a p rzy k ład cera ró żn iła się o d reszty ciała, b o

o wszem , d o sk o n ale z n ią h arm o n izo wała: zb liżo n e o d cien ie, czarn e p ask i n a szary m tle b ieg ły o d szczęk i p o liczk am i i n ad b rwiam i zawijały się w sp iralk i n iczy m m ao ry sk i tatu aż. Oczy też p aso wały d o cało ści, b lad o p o m arań czo we z cien k im i k resk am i źren ic jak u k o ta. Szo k u jące b y ło to , że p o d ty m wszy stk im zo b aczy łem w lu strze m o ją własn ą twarz. Zn aczy Bo b b y ’eg o Do lara, ro zp o zn awaln ą n a p ierwszy rzu t o k a jak p o sp ieszn ie i b y le jak p rzem alo wan y p rzez zło d ziei sam o ch ó d . Nie żartu ję. M o je d em o n ie ciało o k azało się zaled wie k am u flażem , i to b ard zo lich y m . Nie m iałem wątp liwo ści, że n ie o szu k ałb y n ik o g o , k to zn ał m o ją ziem sk ą p o stać, a tak ich o só b m o g łem tu sp o tk ać n iezłą g ro m ad k ę – w ty m o czy wiście arcy k sięcia Elig o ra, k tó reg o zam ierzałem o g rab ić z jeg o własn o ści. Og arn ęła m n ie p an ik a. Przez cały sp ęd zo n y n a Do le czas p arad o wałem p rak ty czn ie b ez żad n ej p rzy k ry wk i. Jak m o g ło d o teg o d o jść? Czy to Lam eh m n ie zawio d ła, czy m o że Tem u el m n ie zd rad ził? Ty lk o p o co m iałb y się u ciek ać d o tak p erfid n eg o sp o so b u , sk o ro wy starczy ło b y d o n ieść o m o jej sam o wo lce i czek ać, aż Efo rat zro b i swo je? Z p ewn o ścią m o ja p o stawa w ich śled ztwie w sp rawie Trzeciej Dro g i i an io ła Sam ariela p o zo stawiała wiele d o ży czen ia i wy ro k n a m n ie i tak ju ż wisiał n a wło sk u . Łaziłem p o Piek le d łu g ie ty g o d n ie jak z wielk im n eo n o wy m n ap isem n a czo le: „ZABIJ M NIE", n ic o ty m n ie wied ząc! Usiło wałem u sp o k o ić ro zb ieg an e m y śli. M o że to jak iś sk u tek u b o czn y zm ian y ciała i n ie m a n ic wsp ó ln eg o z Tem u elem ? W k o ń cu n ig d y n ie sły szałem , żeb y jak iś an io ł p rzeb ierał się za d em o n a. Na Ziem i wszy stk ie m o je wcielen ia wy g ląd ały d o ść p o d o b n ie, więc zap ewn e zad ziałały tu te sam e p rawa. Czy to jed n ak o zn acza, że n asze d u sze m ają wb u d o wan ą ch arak tery sty k ę cielesn ą? To b y ju ż b y ło

czy ste szaleń stwo . Po g rążo n y w zam y ślen iu n erwo wo zareag o wałem n a o d g ło s o twieran y ch d rzwi. Lu sterk o wy p ad ło m i z d ło n i. Usiło wałem je sch wy cić d ru g ą, k tó rej ju ż n ie m iałem . Nie ro zb iło się ty lk o d zięk i tem u , że w p o rę wy stawiłem sto p ę i zam o rty zo wałem u p ad ek . – Co też p an wy p rawia, m ilo rd zie! – o fu k n ęła m n ie Belk a. – Jeszcze p an so b ie co ś zro b i! – Po d sk o czy ła d o m n ie, p o d n io sła ciężk ie zwierciad ło , jak b y b y ło wizy tó wk ą p ro d u cen ta, a wo ln ą ręk ą lek k o m n ie p o k iero wała k u ło żu . – Za wcześn ie n a wstawan ie! – Kręciła n ad e m n ą g ło wą jak M am a Kan g u rzy ca n ad n iesfo rn y m M aleń stwem , a p rzy p arłszy m n ie d o m eb la, p ch n ęła siln iej, aż u siad łem (o m al n ie p rzek o zio łk o wawszy p rzez m aterac n a d ru g ą stro n ę). – No , k ład ziem y się. Pan i b y łab y n a m n ie zła, g d y b y się m ilo rd o wi co ś stało . Ch ce p an , żeb y m straciła p o sad ę? Zap ewn iłem g o rąco , że wp ro st p rzeciwn ie. Z p rzy jem n o ścią b y łem g o tó w się wy leg iwać, jak d łu g o się d a, ty lk o b y łem ch o lern ie sk o ło wan y . Dlaczeg o jejm o ść m ark iza trak tu je m n ie tak serd eczn ie? W n ajlep szy m razie jestem p rzecież ty lk o szaraczk o wy m szlach cicem , zwy k ły m u rzęd n iczy n ą, p o d czas g d y o n a wied zie ży cie ary sto k ratk i. Czy żb y czeg o ś o d e m n ie ch ciała? A teraz n a d o b itk ę m iałem n o wy p ro b lem : ch o d zę z p rzy k lejo n y m n a łb ie ży wy m listem g o ń czy m . Jed n ak że zam artwian ie się to wcale n ie lek k a ro b o ta, a ch o ć d u ch b y ł ju ż we m n ie siln iejszy , to ciało wciąż jeszcze m d łe. Do b ry sen ry ch ło o d g o n ił czarn e m y śli. Ob u d ził m n ie d elik atn y d o ty k . Vera ze słu żącą zm ien iały m i o p atru n ek . Ran a ju ż się p rawie zask lep iła; p o szarp an y ślad zęb isk Blo k a p o k ry ła świeża ró żo wa sk ó ra, k u swem u zd u m ien iu o d k ry łem jed n ak , że z p rzeg u b u jak b y zaczy n ały wy rastać n o we k o ści. Nie

wiem , z czeg o o n i ro b ią te d iab elsk ie ciała, ale reg en eru ją się o n e zn aczn ie szy b ciej n iż n asze p rzy d ziało we z Nieb a – n arzek ać jed n ak n ie zam ierzałem . Najg o rszy b ó l u stąp ił i zo stało ty lk o lek k ie p u lso wan ie. W su m ie b y ł to d o b ro stan , jak ieg o n ie zazn ałem o d sam eg o p o czątk u m y ch p iek ieln y ch p ereg ry n acji. – Wszy stk o się świetn ie g o i – rzu ciła Vera, sp o strzeg łszy , że się o ck n ąłem . Zerwała się n a n o g i, jak b y sied zen ie n a łó żk u o b u d zo n eg o m ężczy zn y n ie b y ło ty m sam y m , co w wy p ad k u n iep rzy to m n eg o in walid y . – M y ślę, że m o żesz ju ż wy ch o d zić z d o m u . Po d zielałem jej zd an ie i ch o ć sto p er w m y m m ó zg u n ie p rzestawał ty k ać, sk in ąłem g ło wą. Szan sa n a b ezp ieczn y rek o n esan s b y ła n ie d o p o g ard zen ia. – Do sk o n ale! – zak rzy k n ęła z d ziewczęcą rad o ścią w g ło sie. Kim , u d iab ła, jest ta k o b ieta? Czy w o g ó le ch cę to wied zieć? – W tak im razie szy k u jem y się d o wy jścia. Wieczo rem Fran cis i Elizab eth wy d ają p rzy jęcie, a ty b ęd ziesz m i to warzy szy ł, p rzy sto jn y Wężo wiju ! Zn o siłem zab ieg i o b u b ab ek ze sto ick im sp o k o jem , aż o d p ico wały m n ie jak wró żk a Ko p ciu szk a: d łu g i wik to riań sk i su rd u t, k o szu la z żab o tem , p rążk o wan e sp o d n ie, lak ierk i. Vera sam a czu le zawiązała m i p o d szy ją cien k ą ak sam itk ę. Istn y b y ł ze m n ie Rett Bu tler z Piek ła ro d em , m ó wię wam . – To p rzez ten tu tejszy k lim at – szep n ęła m i d o u ch a. – Za g o rąco n a n o rm aln y k rawat. – A w o g ó le m u szę g o zak ład ać? Nig d y n ie lu b iłem k rawató w. – No wiesz? – Zm ierzy ła m n ie sp o jrzen iem p ełn y m n iesk ry wan ej zg ro zy . – Jak m o g łab y m cię p o k azać n ajb liższy m p rzy jacio ło m w n iesto so wn y m stro ju ?

Czek ając, aż sam a sk o ń czy się stro ić, ro zsiad łem się w wy g o d n y m fo telu i p atrzy łem , jak Bella (tak ie o k azało się jej im ię) sp rząta m ó j p o k ó j. – Po d o b a się jej p an – p o wied ziała z fig larn y m b ły sk iem w o k u . Przesu wała ciężk ie rzeźb io n e m eb le, jak b y b y ły z b alsy , i wy m iatała sp o d n ich k u rz. – Uważa m ilo rd a za p rzy sto jn iak a. Zd o b y łem się n a m iły u śm iech w o d p o wied zi, ale tro ch ę się czu łem , jak b y m zd rad zał Caz – n ie d lateg o , że co k o lwiek zro b iłem czy p lan o wałem , ale ten n ag ły p rzesk o k d o świata rau tó w i fik u śn y ch g arn iak ó w n ie b ard zo p aso wał d o m o jej m isji. Niem n iej b y ła to n iezap rzeczaln ie m iła o d m ian a. M u szę p rzecież zo rien to wać się w teren ie, tłu m aczy łem so b ie. Jestem wszak szp ieg iem , wro g im ag en tem . Tru d n o tak ieg o win ić za to , że stara się wto p ić w o to czen ie. Po jech aliśm y jej lim u zy n ą z szo ferem (Vera n azy wała ją m o to rem ), m iałem więc wreszcie o k azję p rzy jrzeć się p o jazd o wi, k tó ry m n ie stu k n ął. By ł to n isk i, d łu g i i sm u k ły wó z o arch aiczn y ch sp o rto wy ch lin iach , ale zam iast p rzed n ieg o zd erzak a m iał ażu ro wy p łu g jak lo k o m o ty wa z western u . Cu d , że wy win ąłem się d ro b n y m i stłu czen iam i! Szo ferem b y ł k ręp y , n ijak i facet o im ien iu Hen ri. W m ilczen iu o two rzy ł m i d rzwi i wsk azał m iejsce n a lu k su so wej ty ln ej k an ap ie. Wio n ęło o d n ieg o czy m ś o stry m i o d stręczający m jak fo rm ald eh y d . Dawn o ju ż p rzestałem zwracać u wag ę n a n ajd ziwn iejsze n awet d efo rm acje cielesn e u m iejsco wy ch , ale n aty ch m iast zau waży łem , że jeg o szero k o ro zstawio n e o czy p rzesłan ia m leczn a b ło n a k atarak ty . M ało zach ęcająca cech a u k iero wcy ... Pro wad ził jed n ak wó z sp rawn ie i b ezp ieczn ie. Wreszcie m iałem m o żliwo ść n ap rawd ę zo b aczy ć Czerwo n e M iasto ; ch o ciaż jech aliśm y g łó wn ie p rzez zam o żn iejsze d zieln ice z szero k im i u licam i

i eleg an ck im i wieżo wcam i, n ie b rak o wało tam ty p o wej p iek ieln ej ferajn y d ziwo ląg ó w i p o two ró w sn u jący ch się tam i z p o wro tem . Kied y zwaln ialiśm y n a sk rzy żo wan iach z p o wo d u k o rk ó w – w Piek le o czy wiście n ie m a sy g n alizacji świetln ej an i zn ak ó w d ro g o wy ch – n iek tó rzy n awet p rzy m ierzali się, b y p o d ejść d o sam o ch o d u , b y ć m o że n a żeb ry alb o z g o rszy m zam iarem , lecz żad en się n a to n ie o d waży ł. Parę razy zau waży łem n awet, że k to ś o d ciąg a k o m p an a d o ty łu , jak b y ch ciał g o p rzestrzec, że wy b iera so b ie n iewłaściwy o b iek t zain tereso wan ia. – Czasem , g d y o g n ie g o reją m o cn iej, n a u licy p o p ro stu jest n ie d o wy trzy m an ia – p o wied ziała Vera n iem al ro zm arzo n y m to n em . – M am y szczęście, m ó j d ro g i, że p o g o d a n am d zisiaj sp rzy ja. W p rzek ład zie n a lu d zk i języ k zn aczy ło to , że o d ó r i żar d a się zn ieść, ale ty lk o d lateg o , że m o je ciało jest stwo rzo n e n a tu tejsze waru n k i. Przesy co n e wszech o b ecn ą k waśn ą wo n ią p o wietrze wy d awało m i się tak g ęste, że m ó g łb y m je zag arn iać ręk am i jak p ły wak wo d ę. W d o m u p rzy jació ł Very b y ło zn aczn ie p rzy jem n iej. Po k o je u rząd zo n o w sty lu u ltraro k o k o : wszęd zie zło cen ia i p rzep y ch , m alo wid ła n a ścian ach , rzeźb y w ro g ach i n iszach – ale n a wy p ad ek g d y b y k to ś zap o m n iał, g d zie się zn ajd u je, wszy stk ie p rzed stawiały b ru taln e cierp ien ia, p o wy k ręcan e z b ó lu ciała i sły n n e scen y g ro zy ; wid ziałem n a p rzy k ład cy k l b ard zo n atu ralisty czn y ch lito g rafii u k azu jący ch k o lejn e etap y p alen ia Jo an n y d ’Arc n a sto sie. M im o tak d rasty czn eg o d o b o ru m o ty wó w arty sty czn y ch n ie m o g łem się d o p atrzy ć n iczeg o d iab o liczn eg o w m ło d ej Elizab eth , ład n ej b ru n etce o sm u k lejszej fig u rze n iż m o ja wy b awczy n i, z wło sam i u p ięty m i w wy so k i k o k . Jej m ąż (lu b k o ch an ek ; n ie zo stało

to jasn o p o wied zian e) Fran cis n o sił wy raźn iejsze o zn ak i p rzy n ależn o ści d o lo k aln ej p o p u lacji: n a jeg o b ro d atej twarzy i k ażd y m wid o czn y m sk rawk u sk ó ry ciem n iały liczn e g u zy i czy rak i. Dziewczy n ie to n ajwy raźn iej n ie p rzeszk ad zało ; k ilk ak ro tn ie sły szałem , jak m ó wi d o n ieg o p er „m o ja wielk a m iło ść" i „m ó j jed y n y m ężczy zn a". Ob y d wo je h o łd o wali m o d zie ren esan so wej, p rzy k tó rej m ó j wik to riań sk i su rd u t wy d awał się szczy tem awan g ard y . Reszta g o ści rep rezen to wała p o d ty m wzg lęd em p rzek ró j p rzez co n ajm n iej d ziesięć ep o k , w ty m p arę k o m p letn ie m i n iezn an y ch . Aż tru d n o b y ło u wierzy ć, że g d zieś tam n ied alek o – zwłaszcza zaś p o d n am i – d zieją się n ajp rawd ziwsze d an tejsk ie scen y . Gd y b y n ie to , że część b iesiad n ik ó w m iała ro g i, o g o n y , o wad zie czu łk i alb o szczy p ce zam iast d ło n i, m o żn a b y sąd zić, że się trafiło n a p o czciwy , n iewin n y b al k o stiu m o wy . Wy g ląd ało n a to , że Piek ło d la ty ch b o g aty ch d em o n ó w to jed n o n ieu stające p asm o zab aw i p rzy jem n o ści, p o d czas g d y n a to wszy stk o h aru ją zn iewo len i p o tęp ień cy . M o że p o win n o m n ie to g n iewać, p rzy zn am jed n ak , że czu łem się zb y t słab o n awet n a zwy k łe o b u rzen ie, p o za ty m d o b rze b y ło wreszcie n ie m u sieć b ać się o ży cie – n awet jeśli ty lk o ch wilo wo . Co zresztą m ó g łb y tu zd ziałać jed en an io ł? Tak tu jest o d ty sięcy lat. Nie m o ja win a, że Bó g to tak u rząd ził. Jed n y m z n ajm n iej p rzy jem n y ch g o ści b y ł n iejak i Al, z wy g ląd u tru p ek sh u m o wan y p o p aru m iesiącach , k tó rem u n ie ch ciało się p rzeb rać z tru m ien n eg o p rzy o d ziewk u . Wy raźn ie o d stawał o d wy sztafiro wan ej więk szo ści, ale czu ł się jak u sieb ie w d o m u . W p ewn ej ch wili n ach y lił się d o m n ie i p o u fały m szep tem rzu cił: – Trafiłeś, ch ło p ie, w d ziesiątk ę. Nasza sło d k a m ark iza Cy n k jest cu d o wn ą k o b ietą.

Sk in ąłem g ło wą z u śm iech em , ale wo lałem g o n ie zach ęcać d o d alszej k o n wersacji, g d y ż Al p ach n iał ad ek watn ie d o ap ary cji. Ru szy łem k u p rzeciwleg łem u k ąto wi sali, p o d ro d ze zao p atru jąc się w d rin k a. Nap itek o k azał się n iewiele lep szy o d serwo wan eg o p rzez Rip rash a sam o g o n u , ale p rzy n ajm n iej szk lan k a b y ła czy sta, a k ażd y ły k zd awał się ro zch o d zić p o m o im d em o n im ciele jak k o jące i o ży wcze lek arstwo . Go ście ro zm awiali n a ró żn e tem aty ; ch o d ząc tak z p o k o ju d o p o k o ju , ło wiłem d ziesiątk i o d erwan y ch wy p o wied zi, ale w żad n ej n ie zn alazłem an i sło wa n a tem at p rzeszło ści alb o ich ży cia n a Ziem i. Wy m ien ian o te sam e k o m u n ały , jak im i się p rzerzu cają b o g acze we wszy stk ich – jak z teg o wy n ik a – światach : jak tru d n o o d o b rą słu żb ę, k to z k im w ich sferze, g d zie n ajlep iej wy jech ać n a wak acje, a wszy stk o p o d szy te n iewid o czn y m p o d m ask ą eleg an cji o k ru cień stwem . Po jak im ś czasie p rzestałem teg o słu ch ać i wy łączo n y d ry fo wałem p rzez to k u jące to warzy stwo . Zaczy n ałem tro ch ę lep iej o cen iać szan se u n ik n ięcia zd em ask o wan ia, g d y ż p rzy całej sk ło n n o ści d o p lo tk o wan ia n ik t n ie wy k azy wał zain tereso wan ia m o ją o so b ą; n ik t n ie zad ał ch o ćb y jed n eg o p y tan ia w ro d zaju „sk ąd się wziąłeś i co ś ty za jed en ". Wszy stk im n ajwy raźn iej wy starczało , że jestem „g o ściem Very " – a ty m sam y m jed n y m z n ich . Z h ig h life’u . Od szu k ałem Verę i Elizab eth w jad aln i – wielk iej k o m n acie ro zświetlo n ej b lask iem k an d elab ró w, z su fitem u d ek o ro wan y m zło tą p ajęczy n ą. Wd ałem się z n im i w ro zm o wę, lecz wk ró tce p rzerwało ją n ad ejście, a właściwie p rawie n ad b ieg n ięcie m ło d zień ca, k tó reg o wcześn iej p rzed stawio n o m i jak o Fritza: p rzy sto jn eg o m ięśn iak a w wo jsk o wy m m u n d u rze. Gd y b y n ie ro zsad zający m u m ary n ark ę p rzesad n ie m u sk u larn y to rs, b y łb y jed n ą z n ajn o rm aln iej wy g ląd ający ch p o staci w tej szaco wn ej g ro m ad ce.

– Elizab eth ! – k rzy k n ął p isk liwie. – Nie zg ad n iesz, k to właśn ie się zjawił! – Fritzi, k u rczaczk u , czy m u sisz się tak p o p leb ejsk u zach o wy wać? – sk arciła g o Vera. – Nie wid zisz, że jesteśm y b ard zo zajęte m iłą k o n wersacją? – W tak im razie d am wam n o wy tem at – o d p arł, szczerząc filu tern ie zęb y . – Sam p an p rzewo d n iczący raczy ł n as zaszczy cić. Od wró ciłem się d o wejścia zaciek awio n y , ale wch o d zący właśn ie n a czele m ałeg o o rszak u d y g n itarz – wy so k i ch u d zielec w czarn y m frak u , z p o ciąg łą twarzą i h aczy k o waty m n o sem – n ie b y ł m i zn an y . Tak w k ażd y m razie sąd ziłem w p ierwszej ch wili. Nag le jed n ak d o m n ie d o tarło , k im jest. Co g o rsza, ju ż m n ie k ied y ś wid ział, i to w m o im ziem sk im wcielen iu Bo b a Do lara, m ó g ł m n ie więc ro zp o zn ać. – Jeg o ek scelen cja Cay m , p rzewo d n iczący Wielk iej Rad y Piek ła! – zaan o n so wał g ro m k o lo k aj. Tak jest, b y ł to ten sam su k in sy n , k tó ry p ro wad ził k o n feren cję n a szczy cie m ięd zy n am i a Przeciwn ik iem , k tó ra o d b y wała się n ie tak d awn o w San Ju d as, zan im p rzerwał ją Elig o r, u siłu jąc m n ie u sm aży ć razem z cały m h o telem , d eleg atam i i p rzy p ad k o wy m i g o śćm i. Na o d wró t b y ło ju ż za p ó źn o . M o g łem ty lk o o b serwo wać sp o d o k a, jak ten d iab elsk i k ru k z czarn y m i, p o ły sk u jący m i o leiście o czy m a zb liża się d o n aszej g ru p k i. Najg o rsze jed n ak b y ło to , że wp atry wał się wp ro st we m n ie i p o wo li u n o sił k ącik i warg w u śm iech u . Nie b y ł to m iły u śm iech .

Dwadzieścia trzy Długa noc w operze

C

ay m szed ł k u n am z zad o wo lo n ą m in ą k o ta, k tó ry właśn ie zjad ł k an ark a – ch o ć p rzy jeg o p tasiej u ro d zie n ależało b y o d wró cić to p o wied zen ie. Serce b iło m i m o cn o i g d y b y stwo rzen ia p iek ieln e m o g ły się p o cić, b y łb y m ju ż m o k ry jak p o p ry szn icu . M iałem zaled wie p arę sek u n d n a d ecy zję: zwiać czy zo stać? Gd y b y im ć p rzewo d n iczący i jeg o lu d zie n ie zag rad zali m i d ro g i d o wy jścia, p ewn ie wy b rałb y m p ierwszą o p cję; zd ąży łem ju ż jed n ak się zo rien to wać, że ten d o m to lab iry n t n ie d o o g arn ięcia, k u ch en n y ch d rzwi n ie zn alazłb y m n awet z k o m p asem , p o zo stawało m i zatem ty lk o czek ać w n ap ięciu n a ro zwó j wy d arzeń . Cay m o d erwał o d e m n ie wzro k , b y zg iąć swe d łu g ie, ch u d e ciało i zło ży ć d wo rn y p o cału n ek n a d ło n i Elizab eth , a p o tem Very . – Jak że n am p rzy jem n ie, że wasza ek scelen cja zech ciał zaszczy cić n asz sk ro m n y d o m swą o b ecn o ścią! – zaszczeb io tała g o sp o d y n i, co zab rzm iało n awet szczerze. – Cała p rzy jem n o ść p o m o jej stro n ie, h rab in o . Nie sły szałem d o tąd , b y k to k o lwiek z g o ści tak ją ty tu ło wał. Od razu p rzy p o m n iało m i to Caz – m o ją własn ą h rab in ę, więzio n ą g d zieś w ty m zwario wan y m m ieście. – I m ark iza Cy n k ! – Dy g n itarz zwró cił się d o Very , k tó ra sp ło n ęła u ro czy m ru m ień cem . – Jak m iło zn ó w p an ią zo b aczy ć! – Po ch leb ia m i p an , wasza ek scelen cjo ... – M o ja to warzy szk a

wy d awała

się

jeszcze

b ard ziej p o d ek scy to wan a

tą

wizy tą

n iż

Elizab eth . – Nie sp o d ziewałam się, że zo stan ę zap am iętan a. – Dro g ie p an ie, m ó wcie m i p o im ien iu , u p raszam . Jestem tu p ry watn ie. – Cay m wy p ro sto wał się i o d wró cił d o m n ie, tak su jąc b ły szczący m i o czy m a, jak b y m b y ł świeżo p o trąco n y m p rzez sam o ch ó d sm ak o wity m k ró liczk iem . – A to m u si b y ć n o wy d o m o wn ik Very , zg ad za się? Wężo wij, jeśli się n ie m y lę. Kied y o statn io się sp o tk aliśm y , o n iczy m in n y m n ie b y ła zd o ln a m ó wić. – Có ż za świetn a p am ięć, ek scelen cjo ! – Ko b ieta o d p o wied ziała za m n ie i d o d ała n a m ó j u ży tek : – To b y ło teg o wieczo ru , g d y zn aleźliśm y cię n a d ro d ze. – Raczej g d y g o p rzejech ałaś – p o p rawił ją z fig larn ą m in ą, szczeg ó ln ie o d rażającą n a tej k o ścistej, p rzesad n ie zary so wan ej twarzy . – Tak m i to wted y o p o wied ziałaś. I raz jeszcze p ro szę... m ó w m i Cay m . – Nie czek ając n a o d p o wied ź, zn ó w stan ął p rzo d em d o m n ie. – Przy zn am jed n ak , m ó j p an ie, że p ań sk ie ry sy wy d ają m i się zn ajo m e... Czy m o g liśm y się ju ż g d zieś sp o tk ać? Nerwy ju ż tro ch ę m i się u sp o k o iły ; p rzy p u szczaln ie tak się n a m n ie g ap ił ty lk o d lateg o , że b y ł ciek aw n o weg o zn ajo m eg o m ark izy . Na te sło wa p o czu łem się jed n ak , jak b y wsu n ął m i ręk ę m ięd zy żeb ra i ścisn ął serce. – Och ! Zn aczy ... o ch , n ie... n ie sąd zę – wy d u k ałem p ewien , że wszy scy w p ro m ien iu d wu d ziestu m etró w wb ijają we m n ie wzro k . – Tak rzad k o b y wam w Czerwo n y m M ieście. Ob o wiązk i p rzeważn ie trzy m ają m n ie w... Do lin ie Zatracen ia, k ilk a p o zio m ó w n iżej. – Sy m p aty czn a o k o lica – rzek ł Cay m o d n iech cen ia; n a p ewn o n ig d y n awet n ie sły szał tej n azwy . – Wy b aczy sz, h rab in o , i ty , m ark izo , że o p u szczę wasze p rzem iłe to warzy stwo . Wid zę tu k ilk a

o só b , z k tó ry m i ch ciałb y m się p rzy witać, w ty m two jeg o m ęża... zap ewn e właśn ie k n u je jak ieś n iecn e sp rawk i z ty m stary m zb ó jem p ap ieżem Serg iu szem . To m ó j czas wo ln y , ale o o b o wiązk ach też n ie m o g ę zap o m in ać. – Uk ło n iwszy się, ru szy ł w g łąb sali, lecz p o p aru k ro k ach p rzy stan ął, jak b y co ś so b ie p rzy p o m n iał. – Wie p an i, h rab in o , że sp o n so ru ję p rzed stawien ie w Dio n izo sie, ten n asz u lu b io n y u twó r M o n tev erd ieg o . Sp ek tak l za d wa d n i. To b ęd zie p rawd ziwe wy d arzen ie... g łó wn ą ro lę zag ra o czy wiście On Sam . Prawie sły szało się te wielk ie litery . On Sam ? Przez g ło wę p rzem k n ął m i o b raz Lu cy fera w m u n d u rze o p eretk o weg o h u zara, b rawu ro wo wy k o n u jąceg o arię z Księżn iczki cza rd a sza . Nie wy d awało się to p rawd o p o d o b n e, jed n ak że o b ie d am y zach ich o tały filu tern ie, jak b y Cay m u raczy ł je jak im ś sm ak o wicie p ik an tn y m żarcik iem . – Nap rawd ę, we własn ej o so b ie? – zap iszczała Elizab eth . – Py szn e! – Jak n ajb ard ziej, i b ęd ę zaszczy co n y , jak o b ie p an ie p rzy jm ą m o je zap ro szen ie. Oczy wiście z waszy m i d żen telm en am i – d o d ał z lek k im u k ło n em w m o ją stro n ę. – Śm iem p rzy p u szczać, że wid o wisk o b ęd zie g ło śn e w cały m Czerwo n y m M ieście. W d ro d ze d o d o m u Vera b y ła u szczęśliwio n a jak n asto latk a, k tó ra właśn ie się d o wied ziała, że m a wy stąp ić w wid eo k lip ie ak tu aln ie k ró lu jąceg o w M TV b o y sb an d u ; b ez k o ń ca szczeb io tała, jak i to zaszczy t, że sam p rzewo d n iczący Wielk iej Rad y ją zap am iętał i n a d o d atek zap ro sił d o teatru . – Ko g o o n m iał n a m y śli? – u d ało m i się wściu b ić p y tan ie w k ró tk ą p rzerwę w ty m sło wo to k u . – W ro li g łó wn ej o n sam ? Zn aczy k to ?

– Nieważn e... – Przech y liła k o k ietery jn ie g ło wę. – Sam zo b aczy sz, to b ęd zie u czta d u ch o wa. Ale m ó wm y o to b ie, m ó j d ro g i, k o ch an y . Wy warłeś n a p rzewo d n iczący m wielk ie wrażen ie! On n atu raln ie n ie jest tak i jak m y . Więk szo ść ty ch stary ch n ie m a n aszy ch ... p o trzeb , ale ewid en tn ie m u się p o d o b ałeś. Zastan awiał się, czy m ó g ł cię g d zieś sp o tk ać! Ale ch y b a n ie b y ło tak iej o k azji, k o ch an ie? Gd y b y ś g o n ap rawd ę zn ał, to ch y b ab y ś m i p o wied ział, p rawd a? Sam eg o p rzewo d n icząceg o , n o n o ! Gwo li wy jaśn ien ia: p rzewo d n iczący Wielk iej Rad y Piek ła to fig u ra zn acząca m n iej więcej ty le, ile w Stan ach Zjed n o czo n y ch p rezy d en t – z tą ró żn icą, że tu taj jest ich k ilk u . To n ib y ty lk o ty tu ł, ale swo ją wag ę p o siad a, o czy m m o że świad czy ć p o d n iecen ie m ark izy Cy n k . Ja sam sły szałem zaled wie o trzech czy czterech in n y ch d em o n ach – wszy scy zaliczają się d o Pierwszy ch Up ad ły ch – k tó rzy m o g ą się n im p o ch walić w swo ich CV, więc m o żn a p o wied zieć, że to g o d n o ść zn aczn ie b ard ziej ek sk lu zy wn a n iż stan o wisk o lo k ato ra Białeg o Do m u . Tak czy o wak , Vera b y ła w szam p ań sk im n astro ju . Led wo zd ąży łem się ro zeb rać i wło ży ć iście d ick en so wsk ą k o szu lę n o cn ą, p rzy szła d o m ej sy p ialn i – wciąż w k reacji wieczo ro wej – i u p arła się raz jeszcze o m ó wić wszy stk ie fascy n u jące wy d arzen ia wieczo ru , o p lo tk o wać sp o tk an y ch zn ajo m k ó w i zrelacjo n o wać zasły szan e zd u m iewające wieści. Perłą tej ro zg o rączk o wan ej k o lek cji b y ło o czy wiście zap ro szen ie o d Cay m a, zatem wy m ag ało też szczeg ó ln ie d o k ład n eg o ro zważen ia. M ark iza p rzy siad ła n a łó żk u o b o k m n ie tak , że n asze b io d ra d zieliła ty lk o d o ść m o cn o ściśn ięta k o łd ra. W p o k o ju k ręciła się też Bella, czek ając, b y p o m ó c p an i p rzy g o to wać się d o sn u . Vera m ó wiła i m ó wiła, d elik atn ie p rzeczesu jąc p alcam i m o je

wło sy , a we m n ie wzb ierała zask ak u jąca czu ło ść – o statn ie u czu cie, jak im sp o d ziewałb y m się o b d arzy ć k o g o k o lwiek z o b y wateli Piek ła. By ło to zarazem d ziwn ie sek so wn e: cała ta staro m o d n a o to czk a, fik u śn e stro je, wy szu k an e m an iery . Vera b y ła u ro d ziwa jak p o rcelan o wa laleczk a, d ziewczęca w swy m en tu zjazm ie i tak jak Caz m o g łab y u ch o d zić za n o rm aln ą, atrak cy jn ą ziem sk ą k o b ietę. Wy g ląd ało n a to , że b ard zo m n ie p o lu b iła – i to też m n ie n ieźle b rało . Sam d o ty k jej p alcó w n a m ej g ło wie p rzy p rawiał m n ie o sen n o ść i ro zm arzen ie. Rzad k o k ied y b y wało m i tak d o b rze n a Ziem i, a n awet i w Nieb ie. Nie b y ło jed n ak w ty m n ic więcej, p rzy sięg am . Tak , b u d ziła m ó j p o d ziw i wd zięczn o ść, n ie b ęd ę też u k ry wał, że b ard zo m i się p o d o b ała jak o k o b ieta – ale ja ju ż m iałem jed n ą k o ch an k ę d iab licę... i zo b aczcie, d o k ąd m n ie to d o p ro wad ziło . Po za ty m o d tam tej p ierwszej n o cy Caz u ro sła we m n ie tak wielk a, że n ap rawd ę n ie b y ło ju ż m iejsca d la n ik o g o in n eg o . Ale Vera jest d la m n ie tak a d o b ra! Wy ciąg n ąłem ręk ę, b y u ścisn ąć jej d ło ń . Przez m o m en t wy d awało m i się, że czu ję co ś d ziwn eg o p o d p alcam i, tward eg o i o streg o ; o b o je aż p o d sk o czy liśm y zask o czen i, ale zaraz wy b u ch n ęliśm y śm iech em . No tak , p rzecież to jej p azn o k cie, d łu g ie i zawsze p erfek cy jn ie o p iło wan e i p o lak iero wan e. – Och , ja tu się tak ro zg ad ałam , a p rzecież ty m u sisz b y ć wy czerp an y , k o ch an ie! – zaćwierk ała zalo tn ie. – Bello , ch o d ź tu i p o m ó ż m i się o swo b o d zić z ty ch u b rań . Nie wezm ę ju ż d zisiaj k ąp ieli, za b ard zo jestem zm ęczo n a i p o d ek scy to wan a. Ch y b a p o p ro stu wślizn ę się d o łó żk a n ag o . Ob ie wy szły z sy p ialn i, zo stawiając m n ie sam eg o z m y ślam i o tej in teresu jącej wizji, ale n ag le p o czu łem się tak k o m p letn ie wy zu ty

z sił, że n iem al n aty ch m iast zasn ąłem . Tak p ły n ęły n ierealn e d n i m o jeg o o ficjaln eg o p o b y tu w Czerwo n y m M ieście. Wężo wij m ó g ł so b ie b y ć m alu czk im d em o n em z Sek ty Kłam có w, p ro win cjo n aln y m p rawn ik iem w p o ró wn an iu z ty m i b y strzak am i, z k tó ry m i ścierałem się jak o ad wo k at Do lo riel, ale teraz o n i ja w n im zo staliśm y p o rwan i p rzez to warzy sk i wir sto łeczn ej so cjety , d iab elsk iej k lasy b o g aty ch n iero b ó w. Niełatwo d o szu k ać się sen su w fu n k cjo n o wan iu Piek ła. Tu wszy stk o jest ró wn ie d ziwaczn e i ch ao ty czn e, jak w Nieb ie u p o rząd k o wan e i p o zo rn ie n iezm ien n e. Nie u leg ało wątp liwo ści, że Vera n ie o b raca się w sam y m cen tru m sp raw. Jej p rzy jaciele Fran cis i Elizab eth b y li zn aczn ie więk szy m i szy szk am i, o n a jed n ak n ad rab iała m in ą i zap ałem , a m o że p rzed e wszy stk im p rzy wiązan iem d o k o n wen an só w i p rzy wilejó w z u traco n eg o ziem sk ieg o ży wo ta. Zab ierała m n ie n a p rzeró żn e sp o tk an ia, p o zn awałem m asę n o wy ch „p rzy jació ł", czasem b ard zo o d rażający ch fizy czn ie, często jed n ak p rzy ty m b ęd ący ch d u szam i to warzy stwa: zab awn y m i, b arwn y m i, a n awet d o p ewn eg o sto p n ia czaru jący m i (n ig d y jed n ak n ie n a ty le, b y b ez strach u o d wracać się d o n ich p lecam i). Nazy wan o m n ie n a o g ó ł „n o wy m facetem Very ", m im o że wciąż n ie d o szło m ięd zy n am i d o żad n y ch ro m an ty czn y ch p o su n ięć. Czasam i b y łem jej „o d k ry ciem " – tak im n ieo szlifo wan y m d iam en tem wy d łu b an y m z b ło ck a n iższej sfery , d o wo d em jeśli n ie jej wy rafin o wan ia, to p rzy n ajm n iej o twarteg o u m y słu . Paru co m ło d szy ch facetó w z jej k ręg u o k azy wało m i jawn ą wro g o ść, zap ewn e z tej p ro stej p rzy czy n y , że wo lelib y sieb ie wid zieć n a m o im m iejscu , ale to ty lk o p rzy d awało całem u u k ład o wi realn o ści. M u szę

p rzy zn ać, że zaczy n ałem się czu ć w n im n iem al k o m fo rto wo , co m n ie teraz p rzeraża i p o win n o p rzerażać ju ż wted y – ale o g arn iało m n ie d ziwn e, n am acaln e wręcz u k o n ten to wan ie. Zd arzało się, zwłaszcza g d y Vera siad y wała p rzy m n ie n a łó żk u p rzed sn em , g ład ząc m e wło sy i co ś szep cząc, że o p u szczała m n ie p am ięć o wszy stk ich wcześn iejszy ch p rzeży ciach n a Do le, n ie m ó wiąc ju ż o an ielsk im ży ciu n a Ziem i. Jed y n ą k o twicą n iep o zwalającą m i p o p ły n ąć z ty m b ło g im n u rtem b y ły m y śli o Caz. Ilek ro ć łap ałem się n a zb y t b eztro sk im relak sie w m iły m o to czen iu lu d zi, o k tó ry ch wied ziałem p rzecież, że m u szą b y ć n ajg o rszeg o so rtu m o rd ercam i i łajd ak am i, wy wo ły wałem z p am ięci jej b lad ą, cu d n ą twarz i p rzeszy wał m n ie zim n y d reszcz win y . Przy n ajm n iej n a ch wilę. Elig o r p rzeb y wał ak tu aln ie w Pan d em o n iu m – n ieraz w ro zm o wach p ad ało jeg o im ię, wy p o wiad an e z n ab o żn ie zap arty m tch em , jak g d y b y b y ł zam ieszk ałą w sąsied ztwie g wiazd ą ro ck a – a to zn aczy ło , że i o n a tu jest, ch o ć w tak wielk im m ieście p rzy p u szczaln ie n ie b y ło szan s n a żad n e p rzy p ad k o we sp o tk an ie. By wały jed n ak i tak ie d n i, k ied y w o g ó le o n iej n ie m y ślałem i n ie czu łem n iczeg o p o za ciep ły m zad o wo len iem , że o to jestem b ezp ieczn y , a d o teg o lu b ian y i p o d ziwian y . Szło p rzecież k u lep szem u : n awet d ło ń m i o d rastała i n o we k o ści sterczały z n ad g arstk a jak m ło d e p ęd y k u k u ry d zy . Najczęściej jed n ak ro zk o szo wałem się p o czu ciem b ezp ieczeń stwa – za d łu g o ju ż b y łem ścig an y i n ęk an y , n ie ty lk o zresztą w Piek le. Nad szed ł wieczó r g ali w o p erze. Wy szty fto wałem się w n ajlep sze ciu ch y à la k siążę Alb ert i cierp liwie czek ałem , aż Vera b ęd zie g o to wa – n a tak wielk ą o k azję ch ciała wszak wy g ląd ać id ealn ie.

Zd ecy d o wała się o stateczn ie n a czerwo n ą welweto wą su k n ię z g łęb o k im d ek o ltem , d o sk o n ale p o d k reślającą jej wsp an iałą fig u rę. Kied y ju ż w o d p o wied n io wy szu k an y ch sło wach sk o m p lem en to wałem jej o lśn iewający wy g ląd (d o sto so wan ie się d o o b o wiązu jąceg o staro świeck ieg o sty lu wy p o wied zi i m an ier sp rawiało m i jeszcze n iem ałą tru d n o ść), Hen ri p o d stawił lim u zy n ę i p o jech aliśm y d o teatru Dio n izo sa. Pan d em o n iu m jawiło m i się ju ż in aczej n iż p ierwszeg o d n ia, k ied y p rzy jech ałem tu ran n y i n iem al śm ierteln ie wy k rwawio n y . Nad al wy d awało m i się m ro czn e i g ro tesk o we, ale jak jed n o z ty ch m iast zag ran iczn y ch w szp ieg o wsk ich d ram atach : Berlin z czasó w zim n ej wo jn y czy Casab lan ca Bo g arta: p ełn e czający ch się straszliwy ch n ieb ezp ieczeń stw, lecz tak że ro m an ty czn y ch p rzy g ó d i szero k ich m o żliwo ści. Czy to zn aczy , że o d su wałem o d sieb ie m y śli o k rążący ch u licam i p o two rach i o k ro p n y ch cierp ien iach p o tęp io n y ch ty lk o d lateg o , że sam p o ru szałem się p o n ich b ezp ieczn ie i wy g o d n ie? Tak , w p ewn ej m ierze. Nie zap rzeczę, że p o wo li o siąg ałem ten stan , w k tó ry m g o tó w b y łb y m zro b ić wszy stk o , b y le u n ik n ąć g ro zy o d rzu cen ia i sk azan ia n a p o n o wn ą tu łaczk ę p o n iższy ch rejo n ach Piek ła, b ez sp rzy m ierzeń có w i o ch ro n y . Wy rzek łb y m się własn y ch zasad , g d y b y b y ło trzeb a; zap o m n iałb y m o an ielsk im wy szk o len iu i w o g ó le o wszy stk im . To tak cię n ach o d zi, o p lata, o b lep ia n iep o strzeżen ie, aż w k o ń cu jest za p ó źn o n a o d wró t. Stajesz się jed n y m z n ich . Tu b y lczejesz. Nig d y jed n ak n ie zap o m n iałem o Caz, co k o lwiek b y się ze m n ą i wo k ó ł m n ie d ziało . Nie p rzesad zam , g d y m ó wię, że b y ła jed y n y m m o im k o łem ratu n k o wy m , ch ro n iący m p rzed o p ad n ięciem n a sam o d n o .

Wy o b rażałem so b ie, że teatr Dio n izo sa m u si b y ć czy m ś w ro d zaju La Scali: m o n u m en taln ą k lasy cy sty czn ą b u d o wlą z k o lu m n am i, zap ro jek to wan ą jak d u m n e stwierd zen ie: „Patrzcie, o to jest k u ltu ra!", n ie wziąłem jed n ak p o d u wag ę p iek ieln eg o p o czu cia h u m o ru . Teatr zn ajd o wał się o p arę p rzeczn ic o d p lacu Dis Pater, n a k o ń cu szero k iej u licy p ełn ej d ziwaczn y ch , n iek ształtn y ch b u d y n k ó w – n ie wieżo wcó w b o g atej elity , lecz p o d o b n y ch d o u li k am ien ic czy n szo wy ch , w jak ich tło czą się szare m asy sto łeczn ej p o p u lacji, ze sk lep ik am i i p u n k tam i u słu g o wy m i n a p arterze. Do wcip zaś zro zu m iałem , g d y m o im o czo m u k azał się p io n o wy n eo n jaśn iejący n a tle p erm an en tn eg o zm ierzch u : Dio n izo s b y ł ciem n y m lu strzan y m o d b iciem teatru Ap o llo w n o wo jo rsk im Harlem ie. By łem tam n awet k ied y ś w ram ach p o d ró ży sen ty m en taln ej – p rzed sięwzięcia n ajb liższeg o p ielg rzy m ce relig ijn ej, o jak ie się p o k u sił wasz p rzy jaciel Bo b b y Do lar. Sam o ch o d y , p o wo zy i m n iej k lasy czn e śro d k i tran sp o rtu co raz szczeln iej wy p ełn iały p rzy leg łe u lice. Wraz ze śm ietan k ą to warzy sk ą n a sp ek tak l ciąg n ęły rzesze p o śled n iejszej p u b liczn o ści i tłu m y żeb rak ó w, w k ażd ej ch wili m o g ące się p rzeo b razić w wy g ło d zo n e wilcze stad o . Teatr d y sp o n o wał jed n ak własn y m siln y m o d d ziałem o ch ro n y , u zb ro jo n y m p rzek ro jo wo n iczy m m u zeu m wo jn y : wid ziało się tam wszy stk o , o d d rewn ian y ch p ałek p o n ap ęd zan e p arą o b ro to we k arab in y m aszy n o we sy stem u Gatlin g a. Więk szo ść n ajb o g atszy ch g o ści też zab rała swo je d ru ży n y , więc n awet n ajb ard ziej n ieb ezp ieczn i i zd esp ero wan i sp o śró d g ap ió w wo leli się trzy m ać n a p ełen resp ek tu d y stan s. Wszy stk o to jed n ak sk ład ało się n a d o b itn e p rzy p o m n ien ie, że jak w k ażd y m sy stem ie sp o łeczn y m o p arty m n a g rab ieży n a p rawd ziwy sp o k ó j i b ezp ieczeń stwo m u si b y ć czło wiek a

stać. Gd y czek aliśm y n a n aszą k o lej d o wejścia, jeszcze raz sp y tałem Verę, k im jest ta zap o wiad an a g wiazd a wieczo ru , „On Sam ". Na wielk im afiszu wid n iał ty lk o ty tu ł: Ko ro n a cja Po p p ei. Nie zn ałem tak ieg o u two ru , ale też n ig d y n ie b y łem fan em o p ery , ty lk o jazzu i b lu esa. Ch o ciaż n a d o b re ju ż p rzy wy k ałem d o Piek ła, wk ro czy wszy d o fo y er, d o zn ałem teg o zn ajo m eg o u cisk u w trzewiach , g d y zo b aczy łem wy stró j w sty lu p ary sk ich k atak u m b wy ło żo n y ch lu d zk im i k o śćm i i czaszk am i. Tu wy czaro wan o z n ich d ek o racje zn aczn ie wy m y śln iejsze. Łu k o we sk lep ien ie zd o b iły m ak ab ry czn e scen y ru sty k aln e: p asące się n a łąk ach o wce i k ro wy p iln o wan e p rzez szk ielety p asterzy . M o że to sp rawiło m ig o tliwe światło p o ch o d n i, ale m iałem wrażen ie, że n iek tó re się ru szają. Wiecie ju ż d u żo , sam i więc o ceń cie, czy m o g ło to b y ć złu d zen ie o p ty czn e. Og ro m n e k an d elab ry , g alerie, b a! sam e filary p o d trzy m u jące tę wy so k ą k o n stru k cję – wszy stk o b y ło zro b io n e z lu d zk ich i n ielu d zk ich k o ści, często m alo wan y ch n a zło to , b iało lu b czerwo n o . Cało ść p rezen to wała się jak m ak ab ry czn y n am io t cy rk o wy . Przewo d n iczący Cay m p o m ach ał n am ze swo jej p ry watn ej lo ży , wy g ląd ając p rzy ty m jak wielk ie p taszy sk o trzep o czące wąsk im sk rzy d łem . Vera n ie p o siad ała się ze szczęścia, że tak i d y g n itarz wy ło wił ją w tłu m ie i u p rzejm ie p o zd ro wił. Ja z tru d em się zd o b y łem n a u śm iech . Ku rty n a się p o d n io sła i zaczęło się p rzed stawien ie. Niewiele z n ieg o ro zu m iałem , ale sąd ząc p o scen o g rafii, rzecz się d ziała w staro ży tn y m Rzy m ie. Na p o czątek zaśp iewał ch ó r b o g ó w i b o g iń , m u zy k a jed n ak b y ła starsza n iż wszy stk o , czeg o n a Ziem i zd arzy ło

m i się słu ch ać z teg o g atu n k u : m o żliwe, że ren esan so wa. Przem k n ęło m i p rzez m y śl p y tan ie, czy Caz – Po lk a z g łęb o k ieg o śred n io wiecza – n ie u zn ałab y jej za zb y t n o wo czesn ą. Od razu p o sm u tn iałem . Wo lałem teraz o n iej n ie m y śleć, o d su n ąłem więc jej o b raz o d sieb ie jak n iep o trzeb n ą n a scen ie staty stk ę za k u lisy . Zm u siłem się d o sk u p ien ia n a o so b ie o d twó rcy g łó wn ej ro li. Żad en z wy k o n awcó w n iczy m szczeg ó ln y m się n ie wy ró żn iał. Wszy scy b y li u talen to wan i, ale d la m n ie n iero zp o zn awaln i. Wsłu ch u jąc się w lib retto , stwierd ziłem , że to o p era o cesarzu Nero n ie, d zięk i k tó rem u d o stałem się d o Piek ła. Iro n ia teg o zestawien ia m n ie ro zb awiła. Ciek awe, ile o só b n a wid o wn i w o g ó le wie o istn ien iu m o stu jeg o im ien ia? Na scen ę wy szed ł śp iewak g rający Nero n a. Do p iero wted y p o czu łem , że d zieje się co ś d ziwn eg o . Nie ch o d ziło o n ieg o sam eg o . Nie n ależał d o p rzy sto jn y ch m ężczy zn ; twarz m iał lek k o n alan ą, sk ó rę n a szy i p o m arszczo n ą i o b wisłą, a n o g i o d ro b in ę za ch u d e d o to g i. Nik o g o m i n ie p rzy p o m in ał, in n i jed n ak d o b rze g o zn ali: jeg o p o jawien ie się p rzy jęto b rawam i, lecz trafiały się też g wizd y , k p in y i śm iech . Co więcej, w p rzeciwień stwie d o reszty zesp o łu n ajwy raźn iej n ie czu ł się p ewn ie n a scen ie – zd ziwiło m n ie, że k o g o ś tak ieg o wy b ran o d o g łó wn ej ro li. Uzn ałem , że n iep o zo rn y wy g ląd i trem ę n ad rab ia wsp an iały m śp iewem , ty m b ard ziej że jeg o k o led zy i k o leżan k i rep rezen to wali n ap rawd ę świato wą k lasę. Gd y jed n ak zaczął arię, u n io słem b rwi w lek k im zd ziwien iu : g ard ło m u n ap ęczn iało jak u ro p u ch y , a g ło s o k azał się szo rstk i i n iezb y t m o cn y . Część wid o wn i wy b u ch n ęła śm iech em , co zb iło g o z tro p u , ale z u p o rem k o n ty n u o wał swą p artię, b u d ząc co raz g ło śn iejszy rech o t i szy d erstwa. Szy ja wy d y m ała m u się i zap ad ała jak m iech ak o rd eo n u , a twarz wy k rzy wiał g ry m as strach u .

Sk o ń czy ł wreszcie i p ałeczk ę p rzejął in n y śp iewak , lecz u wag a p u b liczn o ści b y ła ju ż ro zp ro szo n a; śm ian o się, p o k rzy k iwan o , to czo n o swo b o d n e ro zm o wy . Nie wied ziałem , co o ty m wszy stk im sąd zić. Kto , d laczeg o i sk ąd wy trzasn ął tak ieg o n ieu d aczn ik a, żeb y p o stawić g o n a scen ie wo b ec całej p iek ieln ej ek strak lasy ? Ro zważan ia p rzerwało m i jed n ak p o jawien ie się sp ó źn io n eg o wid za z g ó rn ej lo ży . Niesfo rn a tłu szcza u cich ła jak n o żem u ciął; wszy scy n ag le stracili zain tereso wan ie p o p isem so p ran istk i i o d wró cili się, b y p o p atrzeć, k o g o też właśn ie sad zają o b o k p rzewo d n icząceg o Cay m a. No wo p rzy b y ły wy g ląd ał in aczej, n iż g d y g o wid ziałem o statn im razem , ale p o zn ałem g o n a p ierwszy rzu t o k a. M iał n a so b ie p ięk n ie sk ro jo n y b iały g alo wy u n ifo rm , jak ie m o żn a zo b aczy ć n a k ró lewsk im p o g rzeb ie ze starej k ro n ik i film o wej, ty lk o że b iel łam ały arty sty czn ie u ło żo n e szk arłatn e p lam k i ro zp ry śn iętej k rwi. Wo lałem się n ie zastan awiać, czy p rawd ziwej, czy to ty lk o b arwn ik . Arcy k siążę Elig o r p rzy b rał m n iej lu d zk ą p o stać n iż n a Ziem i, ale też n ie tak d em o n iczn ą jak wted y , g d y trzy m ał m n ie w żelazn y m u ścisk u za k ark p arę stó p n ad p o d ło g ą sweg o b iu ra w San Ju d as. Jasn e wło sy p rzy strzy g ł so b ie tu ż p rzy sk ó rze, a ry sy m iał b ard ziej k an ciaste i starsze n iż we wcielen iu Ken n eth a Vald a – n ie jak k alifo rn ijsk i m iliard er, ale raczej faszy sto wsk i d y k tato r wy im ag in o wan eg o p ań stwa p ó łn o cn o eu ro p ejsk ieg o . Bez wątp ien ia b y ł to jed n ak o n : Elig o r Jeźd ziec, m ó j n ajm n iej u lu b io n y z d em o n ó w. Wło sy stan ęły m i d ęb a; cieszy łem się, że sied zę w p ó łm ro k u wid o wn i, jed en z setek żąd n y ch k u ltu raln ej ro zry wk i g o ści, i m ó j żało śn ie n iead ek watn y k am u flaż jest p o za zasięg iem jeg o wzro k u . Do p iero g d y ro zsiad ł się n a swo im m iejscu , d o p ad ło m n ie p y tan ie,

g d zie teraz m o że b y ć jeg o n iewo ln ica, a m o ja u k o ch an a. Trwało to ty lk o ch wilę, g d y ż zaraz p o tem jed en ze strażn ik ó w p o d ścian ą lo ży o two rzy ł p o n o wn ie d rzwi, wp u szczając b ły sk czy steg o b iałeg o zło ta. By ła to o czy wiście o n a. M o ja Caz.

Dwadzieścia cztery Niewdzięczność

S

erce m i się zatrzy m ało – n iem al d o sło wn ie – i n ie ch ciało zn o wu ru szy ć. Caz sied ziała szty wn o , z twarzą p o zb awio n ą wy razu jak m ask a. M iała n a so b ie d łu g ą czerwo n ą su k n ię z d esen iem w b iałe k ro p k i jak n eg aty w m u n d u ru Elig o ra – co o d eb rałem jak jeszcze wy raźn iejszy sy m b o l zn iewo len ia n iż o b ecn o ść strażn ik a, k tó ry ją p rzy p ro wad ził n a m iejsce o b o k p an a i stan ął za jej k rzesłem jak d o zo rca więzien n y . Wszy stk o wró ciło w jed n ej ch wili: n asza d esp erack a wsp ó ln a n o c, p o tem jeszcze jed n o k ró tk ie sp o tk an ie i d łu g ie m iesiące tęsk n o ty . Z n ajwy ższy m tru d em p o wstrzy m y wałem się, b y n ie zerwać się n a n o g i i n ie rzu cić p ro sto d o n iej. Pu b liczn o ść, wciąż jeszcze ro zszep tan a k o m en tarzam i n a tem at arcy k sięcia, o b ró ciła zn ó w u wag ę n a scen ę, g d y ż cesarz zn ó w m iał zacząć arię, ja jed n ak n ie m o g łem o czu o d erwać o d lo ży . Nawet so b ie n ie wy o b rażam , jak ą m u siałem m ieć m in ę. Do rzeczy wisto ści p rzy wró cił m n ie b ó l w żeb rach – to Vera g n iewn ie zd zieliła m n ie ło k ciem w b o k . Oszo ło m io n y p rzen io słem wzro k n a śp iewak a, lecz m y śli m iałem b ez reszty zap rzątn ięte h rab in ą Zim n o ręk ą. Parę razy zerk n ąłem n a n ią u k rad k iem , o n a jed n ak n ie p atrzy ła an i n a wid o wn ię, an i n awet n a ak to ró w: sied ziała sp ięta jak wy straszo n a d ziewczy n k a, z o czy m a wb ity m i w p o d ło g ę. Elig o r n awet n ie sp o jrzał w jej stro n ę, ty lk o p rzez zło ciste lo rg n o n o b serwo wał ak cję n a scen ie.

Na wid o wn i zn ó w ro zleg ły się śm iech y i g wizd y ; m im o ro sn ąceg o zg iełk u cesarz p raco wicie b rn ął p rzez p ieśń , ch o ciaż p o twarzy i p o stawie wid ać b y ło , że ro zp aczliwie p rag n ie zn aleźć się g d ziek o lwiek , b y le n ie w ty m teatrze. Kied y u siło wał wy śp iewać szczeg ó ln ie wy so k ą p artię i fataln ie sfałszo wał, co ś p o fru n ęło szero k im łu k iem ze śro d k o wy ch rzęd ó w i g d y b y w o statn iej ch wili n ie zro b ił u n ik u , o b erwałb y p ro sto w czo ło . Sk o ń czy ło się b rzy d k ą p lam ą n a to d ze, g d y g ru d a b ło ta lu b ek sk rem en tó w o tarła m u się o sk ro ń i u p ad ła za n im n a d esk i. Na wid o wn i p o d n aszą g alerią wy b u ch ło d ro b n e zam ieszan ie, p rzez co n a m o m en t zap o m n iałem o Caz. Wy d awało m i się, że m o że to o ch ro n a p ró b u je sch wy tać i wy p ro wad zić sp rawcę n iesm aczn eg o p rzejawu k ry ty k i, ale wk ró tce p o jąłem , że zaczy n a się o g ó ln a ro zró b a. Śp iewak d rżący m g ło sem wy k o n ał jeszcze p arę tak tó w, g d y jak iś cięższy p rzed m io t trafił g o w b rzu ch i p o walił n a k o lan a. Tu ż p o tem b ied ak o b erwał w g ło wę tak m o cn o , że k rew p o ciek ła m u p o p o liczk u i k ap ała n a to g ę. Ch wilę tak k lęczał, zasłan iając twarz ręk am i p rzed co raz g ęstszy m g rad em p o cisk ó w, k tó re m u sian o ch y b a sp ecjaln ie w ty m celu p rzy n ieść. Wrzawa p rzy b ierała n a sile. Ork iestra n ie p rzery wała g ry , ak to r jed n ak m ilczał, o p ad łszy p o d tą n awałą n a czwo rak i. Tłu m d arł się i wy ł jak stad o d zik ich zwierząt, ale n ag le wszy stk o p rzy cich ło i o czy wid zó w zwró ciły się n a lo żę p rzewo d n icząceg o Wielk iej Rad y . Cay m stał z m alu jącą się n a twarzy fu rią, zacisk ając d ło n ie n a p o ręczy – ale zam iast sk arcić ro zh u lan ą wid o wn ię, wy ch y lił się i wy m ierzy ł d łu g i p azu r w n ieszczęsn eg o śp iewak a. – Wstawaj, ty tłu sty śm ieciu ! – k rzy k n ął. – Za k o g o ty się m asz, co ? Sp ro wad zo n o cię tu taj, żeb y ś śp iewał, to śp iewaj, b y d lak u ! Ak to r p o d n ió sł g ło wę.

– Błag am , wasza ek scelen cjo ! Nie m o g ę... – Jęk n ął i o m al się n ie p rzewró cił, g d y k o lejn y k am ień u d erzy ł g o w ram ię. – To b o li! Bard zo b o li! – Stu l p y sk , żało sn a k reatu ro ! Sam teg o ch ciałeś, n iewd zięczn ik u . M arzy ła ci się k ariera i lau ry , n ie? A tru d n o o lep szą ro lę d la cieb ie n iż twó j własn y n ęd zn y ży wo t! Słu ch ałem g o zd ziwio n y , n im wreszcie w ty m ro zed rg an iu m y ślo wy m zro zu m iałem , o co tu ch o d zi. To b y ł n ie k to in n y , jak Nero n ! On sam . Cesarz, k tó ry ch ciał o szu k ać Piek ło , wy śp iewu je własn ą b io g rafię k u u ciesze d iab elsk iej wid o wn i. Jak ju ż m ó wiłem , n ik t tak n ie p o trafi p ielęg n o wać u razy jak d em o n y . Sp o k ó j n a sali zo stał p rzy wró co n y , ale d la Nero n a n ie o zn aczało to k o ń ca n ied o li. Dalej b y ło ju ż ty lk o g o rzej. Raz p o raz zaczy n ał śp iewać, ale sala n aty ch m iast k wito wała jeg o wy siłk i n o wy m i salwam i o d p ad k ó w, b ło ta, łajn a i k am ien i (n iek tó re b y ły wielk o ści g ło wy n o wo ro d k a). Wy raźn ie sły szałem , jak o d jed n eg o z cięższy ch p o cisk ó w p ęk a m u k o ść ram ien ia, ale Cay m n ie p o zwalał m u zejść ze scen y , m im o że co raz tru d n iej b y ło o d ró żn ić, k ied y k o ń czy się śp iew, a zaczy n a p isk p rzerażen ia lu b wy cie z b ó lu . Co jak iś czas p o zwalałem so b ie n a zerk n ięcie w stro n ę Caz. Sied ziała n ieru ch o m o , n ie o k azu jąc żad n y ch em o cji, za to Elig o r wy raźn ie się d elek to wał wid o wisk iem , śm iał się i wy m ien iał z Cay m em k o m en tarze. W k o ń cu – m n iej więcej w p o ło wie sp ek tak lu , n a ile m o g łem się zo rien to wać – n ieu stan n y g rad d u ży ch k am ien i p o walił Nero n a n a d esk i. Usiło wał się p o d n ieść, ale n ie m ó g ł; i wted y p u b liczn o ść wp ad ła w szał. Sp o ra g ru p a wid zó w wsk o czy ła n a scen ę i jęła g o k o p ać, b ić i d ep tać. Nawet n ie p ró b o wał się b ro n ić – wszy stk o to wy g ląd ało jak z d awn a

u stalo n y i wielek ro ć p o wtarzan y ry tu ał. Ork iestra ze sto ick im sp o k o jem g rała d alej, ale n awet p rzy fo rtissim o p o n ad m u zy k ę p rzeb ijał się o d g ło s p o d o b n y d o m iażd żen ia całej p iram id y jajek . Kied y n astęp n y m razem o b ejrzałem się na lo żę p rzewo d n icząceg o , Caz ju ż tam n ie b y ło , a Elig o r żeg n ał się wy lewn ie z Cay m em . – To ch y b a jeg o n ajlep szy wy stęp w h isto rii – p o wied ział g ło śn o jak iś m ężczy zn a za m o im i p lecam i. – Sk aso wali g o , zan im jeszcze d o b rn ął d o tej części o Sen ece. In n y m i sło wy , k aźń o d b y wała się w k ró tk ich o d stęp ach p rzez cały czas. Dwa ty siące lat sp ęd ził ju ż Nero n w Piek le, a o n i wciąż o d n o wa g o p u b liczn ie p o n iżali, m ęczy li i m o rd o wali. Co b y więc zro b ili ze m n ą, g d y b y m wp ad ł? On b y ł p rzecież n iejak o p o ich stro n ie! W d ro d ze p o wro tn ej p rzez sk ąp an e w czerwien i u lice Pan d em o n iu m Vera b y ła wy jątk o wo cich a i ch o ć g ład ziła m i wło sy jak zwy k le, n ie b y ło ju ż w ty m g eście wcześn iejszej d elik atn o ści. By ć m o że wid o wisk o wy p ro wad ziło ją z ró wn o wag i; w k ażd y m razie co ru sz czu łem n a sk ó rze u k łu cia jej o stry ch p azn o k ci. M y ślałem , że d łu g o n ie o trząsn ę się z p o d n iecen ia i rad o ści p o m ieszan y ch ze strach em o Caz i o sieb ie, jak ie wzb u d ził we m n ie jej n iesp o d ziewan y wid o k , ale n ag le p o czu łem się wy czerp an y . To b y ło za d u żo jak n a jed en d zień . Z tru d em walczy łem ze sn em ; m ig o tan ie świateł m iejsk ich i g ło śn e wy cie p ary u ch o d zącej z liczn y ch m ijan y ch k o tło wn i wciąg ało m n ie b ezlito śn ie w o b jęcia M o rfeu sza. Po d o p ad ający m i p o wiek am i p rzewijała m i się wizja Bo b a Do lara n a wielk iej scen ie: zalan eg o k rwią, b iteg o p rzez ro zwścieczo n y m o tło ch i wy szy d zan eg o p rzez p iek ieln ą elitę – ale n awet tak i k o szm ar n ie m ó g ł m n ie u trzy m ać n a p o wierzch n i

świad o m o ści. – Ciaśn iej. Gło s Very d o b ieg ał d o m n ie jak p rzez d łu g ą ru rę. Czu łem , że jestem zam ro czo n y i słab y . Dlaczeg o o n a tu jest? Do k o g o m ó wi? Czem u n ie d a m i sp ać? – Nie, jeszcze ciaśn iej! – Nie m o g ę, m ilad y – o d ezwała się Bella. – Nie d a rad y , ch o ciaż d ło ń m u o d rasta. Pasek się ześliźn ie. – No to p rzy wiąż szn u rk iem . O co im ch o d zi? Ah a, p ewn ie słu żąca p o m ag a p an i się p rzeb rać d o sn u – ty lk o d laczeg o u m n ie? A m o że to ja jestem w jej sy p ialn i? I co to b y ło z tą m o ją o d rastającą d ło n ią? Na p ewn o n ie leżałem też w wy g o d n ej p o zy cji, b o stawy m n ie b o lały . Pró b o wałem o two rzy ć o czy , ale n ie b y ło to łatwe. Czu łem się, jak b y k to ś p o ło ży ł m i n a p o wiek ach n awet n ie o b o le, lecz d u k aty . Ty lk o ja ju ż tę p rzep rawę o d b y łem . M u siałem p rzep ły n ąć Sty k s, b o wszak jestem w Piek le, n ie? Czy m o żn a to zro b ić d wa razy ? Nie m o g łem się w ty m wszy stk im p o łap ać, a m y śli zd awały się p ły n ąć g ęste jak m elasa. Z wy siłk iem zd o łałem wreszcie u n ieść p o wiek i. By łem w swo im p o k o ju , Vera i Bella zm ag ały się z p ask am i i szn u rk am i, ale n ie m iało to n ic wsp ó ln eg o z jej g ard ero b ą, g d y ż jeszcze n ie zd jęła k reacji wieczo ro wej. Ów szn u rek k ręp o wał m ó j zran io n y p rzeg u b . Ze zd ro wą ręk ą n ie m iały p ro b lem u – b y ła b ezp ieczn ie p rzy tro czo n a d o wezg ło wia łó żk a. Do p iero g d y Bella zacisn ęła węzeł n a m y m p rawy m p rzed ram ien iu , tu ż p o n iżej ło k cia, d o tarło d o m n ie, co się d zieje, ch o ć jeszcze n ie wied ziałem d laczeg o . Czy żb y m wy p ad ł z łó żk a?

Zran iłem się? Po co m n ie wiążą? Ale wn et o wio n ął m n ie zim n y ch u ch rzeczy wisto ści i zam ro czen ie częścio wo u stąp iło . – M o żesz ju ż o d ejść, Belk a – o zn ajm iła Vera, g d y ju ż o b ie m o je ręce b y ły wy ciąg n ięte za g ło wę i u n ieru ch o m io n e. Ko stk i też m iałem sk ręp o wan e. By łem b ezrad n y jak o fiara n a o łtarzu . – M am p an u Wężo wijo wi p arę rzeczy d o p o wied zen ia w cztery o czy . – Jak p an i so b ie ży czy , m ilad y – o d rzek ła p o słu szn ie słu żąca. Nie b ard zo m iała jed n ak o ch o tę wy ch o d zić; p rzy stan ęła w d rzwiach , wy p ełn iając swą m asy wn ą p o stacią n iem al całą fram u g ę, żeb y ch wilę p o p atrzeć n a swo je d zieło : m n ie związan eg o jak in d y k p rzed wrzu cen iem n a ru szt. – Niewd zięczn o ść! – wy sy czała m o ja p o n ętn a g o sp o d y n i. Nie p o zn awałem jej g ło su : u szło z n ieg o całe ży cie i n ied awn a sło d y cz, a zim n y to n p rzeraził m n ie b ard ziej n iż więzy . – Niewd zięczn o ść i n iestało ść! Zn o wu . Wszy scy ście tacy sam i! M y ślałam , że jesteś in n y , Wężo wiju . Och , jak ie wiązałam z to b ą n ad zieje! – Nie wiem , o czy m m ó wisz, Vero . – Sło wa z tru d em p rzech o d ziły m i p rzez g ard ło . Czu łem się jak p ijan y alb o o d u rzo n y . – Wszy scy m ężczy źn i to k łam cy . – Nien awiść tak siln ie wib ro wała w jej g ło sie, że n ie m o g łem u wierzy ć, iż to ta sam a k o b ieta. – Nazy wacie n as d ziwk am i, ale to wy jesteście b ezwsty d n ik am i! Wszy stk o wid ziałam , ty d ran iu ! Wid ziałam , jak się g ap isz n a tę b lo n d źd zirę Elig o ra. Co ci się w n iej tak p o d o b a, co ? – Przy sk o czy ła d o łó żk a i ch wy ciła m n ie p ełn ą g arścią za wło sy tak m o cn o , że część m i wy rwała, p o trząsając p rzy ty m zap alczy wie m ą g ło wą. – Dałam ci wszy stk o ! Do m , o p iek ę, m iło ść! Dałab y m ci jeszcze więcej! Uczy n iłab y m cię jed n y m z m o ich n ieśm ierteln y ch ! Ale teraz, p o wiad am ci, zg n ijesz w cały m g ó wn ie Geh en n y . Świn ia!

Z łzam i g n iewu n a p o liczk ach Vera wg ram o liła się n a łó żk o . M o g łem ty lk o o d wró cić twarz, p ewn y , że zaczn ie m n ie p o liczk o wać alb o d rap ać, ale zam iast teg o zaczęła szarp ać p alcam i szn u ró wk i g o rsu , jak b y ją cisn ęły i u tru d n iały o d d y ch an ie. Przy cisn ęła m i b rzu ch k o lan em i ściąg n ęła w d ó ł p rzó d su k n i, u waln iając o b fity b iu st. Parad o k saln ie n ig d y jeszcze n ie wy d awała m i się tak p ięk n a jak w tej ch wili, g d y ro zju szo n a siad ała n a m n ie o k rak iem z falu jący m i p iersiam i i o p ad ający m i n a n ie b liźn iaczy m i k ask ad am i czarn y ch p u k li. Nap iąłem m ięśn ie, sp o d ziewając się cio su , lecz o n a n ach y liła się i zaczęła g m erać p alcam i p rzy m o im p ask u i ro zp o rk u . Szarp n ąłem się w więzach , ale n ad arem n ie: trzy m ały m o cn o , b ez żad n eg o lu zu . Usiło wałem ją z sieb ie zrzu cić; ró wn ie d o b rze m ó g łb y m stan ąć w szran k i z n ied źwied ziem g rizzly . Bru taln ie ściąg n ęła m i sp o d n ie i u siad ła wy p ro sto wan a, ścisk ając m i n o g i u d am i. Po wo li sięg n ęła ręk ą w d ó ł i złap ała m n ie za czło n ek tak żelazn y m ch wy tem , że k rzy k n ąłem z b ó lu . – Żało sn e z was stwo rzen ia. M ężczy źn i! Oczy m iała p rzerażające. Wied ziałem , że jest w Piek le n ie b ez p o wo d u – m u siałem to so b ie co p rawd a o d czasu d o czasu p o wtarzać – ale sp o tk an ie z Caz m n ie o d m ien iło . Jak m o g łem m y śleć, że m ark iza Cy n k to ty lk o zag u b io n a d u szy czk a, a o k azy wan a m i czu ło ść jest au ten ty czn a? Zu p ełn ie jak b y m n ie b y ł so b ą. Ale to n ie m iało ju ż zn aczen ia. Ważn e b y ło ty lk o to , k im jest n ap rawd ę – szalo n ą, d zik ą isto tą. A ja jej więźn iem . Nie p rzestając m n ie p rzek lin ać, Vera jęła o cierać się o m n ie cały m ciałem . Ro zerwała m i k o szu lę i p rzesu wała p iersiam i p o to rsie, ram io n ach , twarzy . Raz n awet wep ch n ęła m i n ab rzm iałą b ro d awk ę su tk o wą w u sta n iczy m zro zp aczo n a, ro zh istery zo wan a m atk a

p ró b u jąca n ak arm ić m artwe n iem o wlę. Z tru d em się p o wstrzy m ałem , b y jej n ie u g ry źć; d o tąd n ie zro b iła m i więk szej k rzy wd y , a więzy d awały jej n ad e m n ą całk o witą wład zę. Jed y n ą m o ją szan są b y ło p o zwo lić jej o d reag o wać cały g n iew i m ieć n ad zieję, że zech ce m n ie p o tem wy słu ch ać. Ty lk o co ja jej m o g ę p o wied zieć? Nie k o ch ałem jej p rzecież i n awet g d y b y m n ie p o zn ał jej p rawd ziweg o o b licza, n ie m ó g łb y m jej o fiaro wać teg o , czeg o ch ciała. Całą m o ją zd o ln o ścią k o ch an ia n iep o d zieln ie wład ała Caz. Jej wid o k w lo ży teatru Dio n izo sa ro zk o ły sał m n ie jak d zwo n i jeszcze teraz, b ezsiln y m i p o d rzu tam i g ło wy b ro n iąc się p rzed p azn o k ciam i Very , cały w śro d k u wib ro wałem p o tężn y m , n iesam o wity m p rag n ien iem m o jej h rab in y Zim n o ręk iej. Zan o sząc się szlo ch em , m ark iza zsu n ęła się n iżej i ch wy ciła m n ie za jąd ra. Stru ch lałem p ewien , że zaraz się p rzek o n am , co to zn aczy stracić co ś ważn iejszeg o n iż d ło ń , o n a jed n ak k o n ty n u o wała tę szalo n ą p aro d ię n am iętn o ści. Zaczęła m n ie p ieścić, d elik atn ie ścisk ać, lizać, o cierając się p o liczk am i o m ó j p en is i m ru cząc czu łe słó wk a n a p rzem ian z o h y d n y m i g ro źb am i. Nazwać to sy tu acją ro m an ty czn ą m ó g łb y ch y b a ty lk o k to ś d o tk n ięty n ajb ard ziej p erwersy jn ą o d m ian ą m aso ch izm u – ja zaś jeszcze n a Ziem i wid ziałem za d u żo o k ro p n o ści, b y co ś tak ieg o m o g ło m n ie rajco wać, że ju ż n ie wsp o m n ę o m ej zn an ej awersji d o b ó lu . Vera jed n ak b y ła zd eterm in o wan a. Nie u stęp o wała w wy siłk ach , p ó k i wreszcie wb rew własn ej wo li n ie stward n iałem . Przesu n ęła się wted y wy żej i p o ch y liła się n ad e m n ą, n ag a o d talii w g ó rę, z p o targ an y m i wło sam i. – Po czek ałab y m – wy d y szała, n ie wy p u szczając z d ło n i m eg o wzwied zio n eg o p rzy ro d zen ia. Jej o czy się zm ien iły ; teraz wid ziałem w n ich ju ż ty lk o ro zp aczliwą p o trzeb ę m iło ści. – Po czek ałab y m n a

właściwy m o m en t, m ó j u k o ch an y . Dawn o ju ż n ik o g o n ie m iałam , ale tak ie p rzerwy zd arzały m i się i wcześn iej. Ch ciałam , żeb y to b y ło id ealn e! – To n ie m u si b y ć tak ... – wy k rztu siłem . Jak b y k to ś p rzestawił wy łączn ik , jej o czy zn ó w zm ato wiały ab so lu tn ą p u stk ą. – M o g łeś zo stać jed n y m z m o ich n ieśm ierteln y ch , Wężo wiju . M o im sk arb em n a zawsze. Ty jed n ak o k azałeś się ty lk o k o lejn y m ... n iewiern y m , n ęd zn y m , k łam liwy m sam cem . Ale n ie m y śl so b ie, że k ied y k o lwiek o d ejd ziesz d o tej swo jej b iało wło sej d ziwk i. Należy sz d o m n ie. Ja cię zn alazłam i jesteś m ó j! Niezd arn ie zaczęła p o d ciąg ać su k n ię. Zach rzęściła k ry n o lin a, u k azały się b iałe warstwy h alek . Czu łem n a b rzu ch u ciep ło b ijące sp o m ięd zy jej u d , ale ch o ćb y m n ie wiem jak się wił i b ro n ił, n ie m o g łem jej z sieb ie strącić. Zatraciła się w szaleń stwie, fu rii i cierp ien iu , w em o cjach p ry m ity wn y ch , p rzem o żn y ch i ju ż m ało lu d zk ich . Un io sła się n a k o lan ach i o d ciąg n ęła w g ó rę o statn ią p łach tę jed wab iu . M ięd zy jej n o g am i – zg ro za. To b y ło p u rp u ro we, sin e, czerwo n e. Nap ęczn iała, d rżąca m ed u za z wiszący m i p rzezro czy sty m i m ack am i sięg ający m i m o ich u d i p o d b rzu sza. Tam , g d zie m n ie d o tk n ęły , p arzy ły sk ó rę n ajp ierw jak p o k rzy wa, a zaraz p o tem jak ży wy o g ień . Wrzasn ąłem n a całe g ard ło . Vera o p arła m i d ło n ie n a p iersi; tu ż p rzed tem zo b aczy łem , że sp o d jej p azn o k ci wy rastają d łu g ie, g iętk ie b iałe k o lce i zag łęb iają m i się w ciało . Zatru wała m n ie. Przez cały ten czas, za k ażd y m razem , g d y m n ie g łask ała i p ieściła, p o m p o wała we m n ie to k sy n y , jak iś elik sir

szczęścia, ab y m tk wił w ty m d u rn y m i n iech m u rn y m b ło g o stan ie. Ty lk o że wted y b y ł to śro d ek łag o d n y , w n iczy m n iep rzy p o m in ający teg o , czy m często wała m n ie teraz. Po żar w m y m k ro czu n ag le ek sp lo d o wał n iczy m su p ern o wa, wy p ełn iając m i ży ły jak p ło n ący sp iry tu s. Prawie zan iewid ziałem z b ó lu , ale jej świd ru jące, o szalałe o czy trzy m ały m o je jak n ab ite n a d wie szp ad y . Po two rn o ść n a jej ło n ie wy d ała m o k ry d źwięk , n iep o d o b n y d o n iczeg o , co w ży ciu sły szałem , a p o tem się ro zwarła. Za p o szarp an y m i warg am i b ły sn ęły rzęd y d ro b n iu tk ich , o stry ch jak ig ły ząb k ó w. By ły ich całe setk i, b ły szczały p erło wo n a wilg o tn ej p u rp u rze. M u siałem się ch y b a ro zwrzeszczeć, ch o ć sam sieb ie n ie sły szałem ; Vera zak ry ła m i p rawą d ło n ią u sta i z wo ln a o p u ściła się n a m n ie. Serce ch ciało m i się p rzecisn ąć p rzez żeb ra i zwiać, ale ło n o jak b y wied zio n e własn y m in sty n k tem wy szło jej n a sp o tk an ie, su rfu jąc n a fali m ej ro zp alo n ej, zain fek o wan ej k rwi. Po czu łem zim n e jak ló d d o tk n ięcie ty ch p rzerażający ch zęb ó w. Krzy czałem i k rzy czałem p o d jej d ło n ią b ez u stan k u , a o n a z o czy m a zasu n ięty m i m leczn ą b ło n ą u jeżd żała m n ie, k ąsała, wy sy sała, p ó k i n ie wy b u ch n ąłem w n iej wy p ełn iający m wszy stk o wy try sk iem . Op ad ła n a m n ie n ag le wio tk a i b ezsiln a, a m ó j u m y sł wreszcie zd o łał u ciec w b ło g o sławio n ą, p u stą ciem n o ść.

Dwadzieścia pięć Najsłodsze mięsko

P

an i m a rację, n iewd zięczn ik z cieb ie – p o wied ziała Bella i waln ęła m n ie zn o wu p ięścią w zęb y , k tó re i tak ju ż zd awały się latać m i w d ziąsłach jak k am y k i liczy d ła. Po k o jó wk a Very m iała łap sk a jak d rwal. – Dała ci m iło ść. By łeś d la n iej k im ś n iezwy k ły m . „Ban g ! Łu p !" – za k ażd y m zain k aso wan y m cio sem wy o b raźn ia p o d su wała m i p o jawiające się p rzy m ej g ło wie realisty czn ie wy k ro jo n e b iałe d y m k i k o m ik so we. Nic jej n ie o b ch o d ziło , że jestem b ezsiln y i związan y . Nie ro b iła teg o n awet ze zło ścią; n ajzwy czajn iej p o d czerwo n y m i latarn iam i Piek ła czerp ała p rzy jem n o ść z ło jen ia m i sk ó ry . Nie o d zy wałem się, zd ąży łem ju ż b o wiem o d k ry ć, że wd awan ie się w d y sp u ty ze słu żącą jest jeszcze m n iej p ro d u k ty wn e n iż z jej szefo wą. Trzy m ałem lu z i starałem się m ięk k o p o d d awać u d erzen io m , ale g d zieś tam w cich y m k ącik u m ó zg u sn u ły m i się m iłe wizje teg o , co b y m z n ią zro b ił, g d y b y m zd y b ał tę g ó rę m ięsa, b ęd ąc w lep szej fo rm ie i ze swo b o d ą ru ch ó w. Od wieczo ru w o p erze m in ęło k ilk a d n i, a z k ażd y m co raz b ard ziej ro zwiewało się złu d zen ie, że jestem g o ściem , n ie więźn iem i o fiarą. Vera b rała m n ie co n o c, a czasem i za d n ia. Nig d y n ie u ważałem , że g wałt to co ś p rzy jem n eg o , ale też n ig d y d o tąd n ie ro zu m iałem jeg o isto ty tak d o b rze jak teraz. Bezsiln o ść, fu ria, strach , p alący wsty d – k ażd ą z ty ch em o cji o d czu wałem teraz cały m ciałem i d u szą. Najg o rzej b y ło zn ieść p o czu cie, że m o je ży cie n ie n ależy ju ż

d o m n ie i n ad n iczy m z teg o , co się ze m n ą stan ie, n ie m am żad n ej k o n tro li. Zd arzało m i się p łak ać, zawsze jed n ak czek ałem z ty m , p ó k i n ie zn ajd ę się sam . Ty lk o ty le m i p o zo stało . Bella rąb n ęła m n ie o statn i raz n a o d lew, aż g ło wą u d erzy łem o wezg ło wie. To ju ż się zro b ił ry tu ał: sp rzątała p o k ó j, ch o ć ju ż n ie tak p ieczo ło wicie jak p rzed tem , wy n o siła m ó j n o cn ik , a n a zak o ń czen ie ro b iła so b ie ze m n ie wo rek tren in g o wy . Bu d o wę m iała jak b o k ser wag i ciężk iej, z ty ch d awn iejszy ch czasó w: d łu g ie ręce, m asy wn y to rs. Szaco wałem , że za ży cia m u siała waży ć d o b rą setk ę – ale tu taj, z k o stn y m i o stro g am i wy rastający m i ze stawó w, z p ewn o ścią d o b ijała d o stu p iętn astu k ilo g ram ó w. Kró tk o m ó wiąc, b y ła o d e m n ie więk sza i siln iejsza. – Po ręk ach p o win ien eś ją cało wać i d zięk o wać, że cię wzięła d o sieb ie – p o d su m o wała Belk a, o d wracając się w d rzwiach . – Ja to b y m łeb ci u rwała i tak p rzeg n ała n a b ru k . Wiem , jak trak to wać tak ich jak ty . – W to n ie wątp ię – m ru k n ąłem . W u szach wciąż m i d zwo n iło i m ąd rzej b y ło b y zm ilczeć, ale ju ż m i to wisiało . Nawet wo lałb y m p arad o wać p o Czerwo n y m M ieście b ez g ło wy , n iż tk wić tu ro zp ięty n a łó żk u . – Z tak ą u ro d ą i fig u rą n a p ewn o n ie m o g łaś się o p ęd zić o d ład n y ch ch ło p có w. – M y ślisz, że n ie m o g łam zn aleźć so b ie ch ło p a? – Bella p ry ch n ęła p o g ard liwie. – Tak jest, walili d o m n ie d rzwiam i i o k n am i. W zęb ach zn o sili m i fo rsę. M iałam ty lu co Vera, ty lk o n ie b y łam tak sen ty m en taln a jak o n a. Żad n y ch tam „n ieśm ierteln y ch ". Nie, k o ch asiu , p o wszy stk im wsad ziłab y m cię d o p ieca i p atrzy ła, jak sk wierczy sz. Prawd ziwa z n iej czaru sia. Przy zn am jed n ak , że g d y b y m m iał

wy b ó r, wo lałb y m b y ć b ity i p rzy p iek an y n iż reg u larn ie g wałco n y , m im o że m o ja o p rawczy n i p o ró wn o wy lewała n a m n ie łzy i p rzek leń stwa. To b y ła d la m n ie d o b ra n au czk a, żeb y n ik o m u w Piek le n ie u fać. Tak , jej n ark o ty czn e so k i m n ie u sy p iały , m ó zg jed n ak p raco wał n ieźle, n ie m iałem więc wy m ó wk i. Straciłem czu jn o ść i teraz d ro g o za to p łacę. Gd y ju ż zro b iła swo je, Vera p rzeważn ie n ie zaszczy cała m n ie ch o ćb y sp o jrzen iem . W m ilczen iu staczała się ze m n ie i d o p ro wad zała u b ran ie d o p o rząd k u . Tej n o cy , jak n a starej k o m ed ii z m ałżeń stwem śp iący m w o so b n y ch łó żk ach , wy b rała p u ry tań sk o sk ro m n ą d łu g ą k o szu lę n o cn ą, k tó rą staran n ie n a so b ie wy g ład ziła, sk ry wając ło n o ro d em z d iab elsk ieg o k o szm aru . By ła jak sk rzy żo wan ie wik to riań sk iej p en sjo n ark i z Drak u lą. – Vera...Vero , p o ro zm awiajm y – p o p ro siłem . Tru d n o m i b y ło m ó wić n o rm aln ie p o ty m , co właśn ie p rzeszed łem , ale walczy łem p rzecież o ży cie. – Dlaczeg o to m u si b y ć tak ? Bo sp o jrzałem n a o b cą k o b ietę w teatrze? Wy d awało m i się, że ją sk ąd ś zn am , i to wszy stk o . To n ie m iało n ic wsp ó ln eg o z to b ą. – Nic wsp ó ln eg o ze m n ą... – Gło s m iała ciężk i, sło wa wy ch o d ziły b lad e i jało we. – W ty m właśn ie szk o p u ł. Ch ciałam , żeb y ś m y ślał ty lk o o m n ie i m n ie jed n ą wid ział. Pró b o wałem ją n ak ło n ić d o ro zm o wy , wy tłu m aczy ć się, za wszelk ą cen ę u trzy m ać z n ią łączn o ść. Wid ziałem , że ju ż traci zain tereso wan ie m n ą. Najg o rszy g n iew i to n iem al jak z farsy p o czu cie zd rad y zaczy n ały p rzy g asać, n ie łu d ziłem się jed n ak , że g d y się d o cn a wy p alą, p o zwo li m i o d ejść. – Słu ch aj, m o żem y p rzecież zacząć o d p o czątk u ! Nie raczy ła n awet o d p o wied zieć, p o k ręciła ty lk o g ło wą

i ześlizn ąwszy się z łó żk a, wy szła b o so z sy p ialn i. Bella, k tó ra teraz zawsze stała n a straży p o d czas szaleń czy ch sesji swej ch leb o d awczy n i, o b rzu ciła m n ie p o g ard liwy m sp o jrzen iem . – Wk ró tce z to b ą sk o ń czy – p o wied ziała. – M o że wted y o d d a cię m n ie. Sk ręcę ci k ark jak k u rczak o wi i ju ż n ik o m u n ie p rzy czy n isz zm artwien ia. M ilcząc, zastan awiałem się, co b y d la m n ie o zn aczało sk ręcen ie k ark u w Piek le. Z p ewn o ścią b y m n ie to n ie u śm ierciło , ale m o g ło u p rzy k rzy ć ży cie – zwłaszcza w p o łączen iu z wy rzu cen iem n a śm ietn isk o alb o sp alen iem , czy m o b ie m i g ro ziły . Nie wsp o m n ę ju ż, co b y b y ło , g d y b y m o ja d u sza trafiła d o recy k lin g u i m iejsco we wład ze zo rien to wały b y się, że n ależała d o faceta zazwy czaj n o sząceg o au reo lę, n ie ro g i. Lam eh p o wied ziała m i wy raźn ie, że zwy k łe u n icestwien ie d em o n iej p o wło k i n ie u wo ln i m n ie o d g ro zy Piek ła, i wied ziałem jed n o : jeżeli n ie wy d o stan ę się stąd n a własn y ch n o g ach , d ro g ą wsk azan ą p rzez Lam eh i Tem u ela, p rzy jd zie m i sp ęd zić tu wieczn o ść. Gd y za Belcią zam k n ęły się d rzwi, wró ciłem d o p racy n ad k ręp u jący m m i lewicę p ask iem . Żad n a z n ich n ie o rien to wała się, że m o ja d ło ń n ie ty lk o o d rasta, lecz o d zy sk u ję n ad n ią wład zę i m o g ę p o ru szać p alcam i. Ręce m iałem zaś szp o n iaste, a czarn e zak rzy wio n e p azn o k cie lewej d ło n i o stre i m o cn e jak d zió b p ap u g i. Na p rawej d alek o im jeszcze b y ło d o tak iej d o sk o n ało ści, lecz g d y m o cn o wy g in ałem p rzed ram ię – ch o ć b o lało wted y tak , jak b y Blo k n a n o wo m i je o d g ry zł – m o g łem d o sięg n ąć k ręp u jąceg o je rzem ien ia p azu rk iem p alca wsk azu jąceg o . Od czeg o ś trzeb a b y ło zacząć: jeśli wy trzy m am b ó l i b ęd ę p iło wał o d p o wied n io d łu g o , m o g ę g o p rzetrzeć n a ty le, b y m d ał rad ę g o ro zerwać szarp n ięciem . Rzem ień b y ł d o ść g ru b y , a m n iej więcej p o

g o d zin ie p racy p azn o k ieć stęp ił się zu p ełn ie. Od k ry łem jed n ak , że p o wtarzając ten sam m an ewr w d ru g ą stro n ę, d o sięg am d o m etalo wej p o ręczy łó żk a i m o g ę g o so b ie p o d szlifo wać zn ó w d o stan u ro b o czeg o . Nie m u szę ch y b a tłu m aczy ć, że p raca b y ła żm u d n a i wy sy sała ze m n ie siły n ie g o rzej n iż terap ia Very . M arn e m iałem szan se, że p rzeży ję wy starczająco d łu g o , b y d o k o ń czy ć d zieła, ale lep szy p lan jak o ś n ie p rzy ch o d ził m i d o g ło wy . M ark iza i jej słu żk a są szalo n e. Nik t n ie p rzy jd zie m i n a ratu n ek , a ja słab n ę z g o d zin y n a g o d zin ę. Do strzeg ałem iro n ię sy tu acji: k o b ieta u rato wała m i ży cie, g d y traciłem resztk i k rwi, i tro sk liwą o p iek ą p o stawiła n a n o g i, a teraz o d b ierała m i co ś co n ajm n iej ró wn ie isto tn eg o , ch o ć n ie b ard zo wied ziałem , co to jest. Nie m o g ło ch o d zić ty lk o o m o je cen n e p ły n y fizjo lo g iczn e; m iałem wrażen ie, że za k ażd y m razem wy sy sa ze m n ie p o rcję sam ej esen cji ży cia. Pewn ej n o cy Bella właśn ie p o p rawiała n aciąg p ask a n a m ej zd ro wej ręce – b y łem ju ż tak wy cień czo n y , że p rzestały wiązać m i sto p y , a n awet m n ie b ić – k ied y wy sap ałem p y tan ie: Dlaczeg o o b ie tak n ien awid zą m ężczy zn ? Po p atrzy ła n a m n ie z au ten ty czn y m ro zb awien iem . – Nien awid zim y ? To ty lk o świad czy , jak m ało wiesz. Dla m n ie żad en n ig d y n ie b y ł wart n ien awiści. Zwy czajn e śro d k i d o o siąg n ięcia celu . Wszy scy m o i m ężo wie, k o ch an k o wie, lo k ato rzy p rzy n o sili m i p ien iąd ze. Nie p o trzeb o wałam ich ży wy ch , żeb y je razem ze m n ą wy d awali... a ty m b ard ziej żeb y się z n im i wy k łó cać, n a co m am je wy d ać... więc ich zab ijałam . Gd y b y m m o g ła p rzy ciąg ać b o g ate k o b iety , to ro b iłab y m to z n im i i ty le. Kilk a m i się zresztą n awin ęło . Ale m o ja p an i jest in n a. On a, wid zisz, k o o o ch a. Ko ch a tak b ard zo , że

sam a jest b ezsiln a wo b ec swej m iło ści. – W tak im razie wy b rała b ard zo zab awn y sp o só b jej o k azy wan ia – p o wied ziałem . Na ty le jeszcze starczy ło m i p o czu cia h u m o ru . Bella n ie d o cen iła żartu . – Właśn ie, że to d o sk o n ały sp o só b ! On a jest jak m o ty l. Ży je i u m iera d la m iło ści. – Na razie u m iera tu k to in n y . – Nic n ie ro zu m iesz – m ru k n ęła i o d n iech cen ia trzep n ęła m n ie w p o liczek , o m al n ie wy b ijając m i p aru trzo n o wcó w. – Wiesz, d laczeg o n azy wają ją m ark izą Cy n k ? Po k ręciłem ty lk o g ło wą, b o ch wilo wo o d eb rało m i m o wę. – Za ży cia, w Bu k areszcie, b y ła b o g atą k o b ietą. Brała so b ie wielu k o ch an k ó w i n ik t ich p o tem ju ż n ie wid ział. Po p ełn iła ty lk o jed en b łąd , wp u szczając d o łó żk a jed n eg o z m iejsco wy ch b an k ieró w. Kied y i o n zag in ął, jeg o żo n a n aro b iła szu m u . Zjawiła się p o licja i g d y p rzeszu k iwała d o m , zn alazła w p iwn icy p rawie trzy tu zin y cy n k o wy ch tru m ien z o k ien k am i n a wy so k o ści twarzy tru p ó w, u stawio n e w k rąg jak g ro n o wielb icieli n a p rzy jęciu . Na śro d k u stało n awet wy g o d n e k rzesło , żeb y Vera m o g ła so b ie z n im i sied zieć, ro zm awiać i n a n ich p atrzeć. Nie m o g ła ścierp ieć m y śli, że o d ejd ą d o in n y ch k o b iet, więc g d y zaczy n ała zau ważać u n ich p ierwsze o zn ak i zn u d zen ia, tru ła ich , b y u m arli wraz z m iło ścią. Ko ch ała za m o cn o , ro zu m iesz? Za m o cn o . To b y ło tak ie p ięk n e... – Bella p rzy ło ży ła p o k ry tą o d cisk am i d ło ń d o m eg o czo ła i p ch n ęła tak , że rąb n ąłem g ło wą o o p arcie łó żk a, aż m ó zg zag rzech o tał m i w czaszce. – I tak ą to m iło ść ci d awała, a ty n ap lu łeś jej w twarz. Nie zo stan iesz jej n ieśm ierteln y m jak tam ci. To rzek łszy , p o szła so b ie, a ja m iałem o czy m m y śleć p rzez

k o lejn ą b ezsen n ą, d esp erack o p rzep raco wan ą p rzy p iło wan iu rzem ien ia n o c. Cy n k o we tru m n y . Po n ad trzy d zieści. To b y ła m iara m iło ści Very Cy n k . Ja b y łem ty lk o jej n ajświeższy m o b iek tem – i to n ie zasłu g u jący m n awet n a wy ró żn ien ie zg rab n y m m etalo wy m o p ak o wan iem . Straciłem rach u b ę n o cy sp ęd zo n y ch n ie ty le z Verą, ile p o d n ią. Całe szczęście, że leżałem p rzy wiązan y , b o k ro cze tak m n ie swęd ziało , że ro zd rap ałb y m je so b ie ch y b a razem z o trzewn ą. Niewiele ze m n ie zo stało – czu łem się jak su szo n a śliwk a. Ju ż n awet n ie śn iłem o Caz. Lewito wałem m ięd zy d wo m a ro d zajam i p ó łsn u z k ró tk im i in terlu d iam i p aląceg o b ó lu i n astęp u jącej p o n im zg ry zo ty o raz co raz d łu ższy m i n ap ad am i o b ezwład n iającej słab o ści. Gd y ty lk o się d ało , zawzięcie tarłem p azn o k ciem o rzem ień . Wied ziałem , że wk ró tce Vera p o raz o statn i m n ie d o siąd zie, zab ierze resztk ę ży cia i to b ęd zie m ó j k o n iec. Bella ju ż m i zap o wied ziała, że p ó jd ę d o p ieca, b o n ie zam ierza zo stawić ze m n ie ch o ćb y k o steczk i, żeb y jej p an i n ie d awać o k azji d o sen ty m en taln y ch wsp o m n ień . Sn y jed n ak jak ieś m iewałem : m ajak i, jak ie się trafiają p rzy wy so k iej g o rączce, sk o m p lik o wan e, lecz p o zb awio n e zn aczen ia. Dlateg o k tó rejś n o cy n ie o d razu się zo rien to wałem , że n ie śp ię i że co ś n ap rawd ę k lęczy p rzy m n ie n a łó żk u , o p ierając m i d ło ń n a p iersi. By łem tak słab y , że d łu g ą ch wilę ty lk o n a to p atrzy łem , m ru żąc o czy p rzed światłem jed y n ej świeczk i p alącej się w p o k o ju . Właściwie w o g ó le n ie p rzep ro wad ziłem świad o m ej an alizy ry só w stwo rzen ia wp atrzo n eg o we m n ie z ch ciwo ścią ró wn ie wielk ą jak Vera; p o d świad o m ie jed n ak wied ziałem , że zn am tę twarz lep iej n iż własn ą: ten szary , m artwy sp łach eć wy su szo n ej sk ó ry , wy stającą d o ln ą szczęk ę z m alu tk im i ząb k am i wielk o ści ziaren żwiru i p o ły sk u jące

rek in ie ślep ia. By ł to Śm iszek we własn ej n ieu m arłej o so b ie. – Szu k ało cię – p o wied ział szep tem szo rstk im jak p ap ier ściern y . – Szu k ało cię b ard zo d łu g o , Bo b b y Zły An io łk u . I wreszcie zn alazło . Stwó r wd rap ał m i się n a to rs i zaczął m eto d y czn ie n ak łu wać m i p o liczk i n ieo d łączn y m czwo ro ścien n y m b ag n ecisk iem . Każd e u k łu cie b o lało jak n ieu d an y zastrzy k . Stwierd ziłem , że b y d lę wy g ląd a jak o ś in aczej: sk ó rę m a ciem n iejszą, k o rp u s jeszcze ch u d szy n iż n a Ziem i, ży lastą m u sk u latu rę b ard ziej wy ek sp o n o wan ą. – Czeg o ... czeg o ch cesz? – wy szep tałem , d y sk retn ie p rzen o sząc ciężar ciała tak , b y m ó c jak n ajsiln iej szarp n ąć n ad p iło wan y rzem ień . Nie wierzy łem , że u d ało m i się g o n ad wątlić n a ty le, b y p ęk ł, ale zb y t wielk ieg o wy b o ru tak ty k i n ie m iałem . Ru ch ziry to wał Śm iszk a. Przy ło ży ł o strze d o m ej g ó rn ej p o wiek i. Zm artwiałem . Kro p la k rwi zap lątała m i się w rzęsy i zaczy n ała zaciek ać d o o k a, ale n ie śm iałem m ru g n ąć. – Czeg o ch cesz? – p o wtó rzy łem , n ie k ry jąc p rzerażen ia. I tak ju ż jech ałem n a o statn iej rezerwie wiary i n ad ziei, a sp rawy właśn ie p rzy b rały zn aczn ie g o rszy o b ró t. – Czeg o ch ce? – Śm iszek zaśm iał się su ch o , co zab rzm iało jak d źwięk wy d awan y p rzez g rzech o tn ik a. – Jak to czeg o ? Ch ce p ió ro . Przy szło tu p o n ie z b ard zo d alek a. Po wiesz m u , g d zie o n o jest, b o in aczej weźm ie so b ie o k o złeg o an io łk a d o k ieszen i, a serce złeg o an io łk a d o p u d ełk a n a lu n ch . – Nag le zd efo rm o wan e u sta ro zciąg n ęły się w u śm iech u . – Złe an io łk i m ają n ajsło d sze m ięsk o . Och , jak m u sm ak u ją! M n iam !

Dwadzieścia sześć Nieśmiertelni

N

awet wo ln y i u zb ro jo n y led wo p rzeży łem sp o tk an ia z ty m m ały m k rwio żerczy m su k in sy n em – a ty m razem b y łem b ezb ro n n y , związan y i d o teg o led wo ży wy p o wielo d n io wy m wy k o rzy sty wan iu p rzez m ark izę Cy n k . – Po co ci to p ió ro ? – sp y tałem , d o sk o n ale wied ząc, że szu k a g o n a zlecen ie Elig o ra. – Zn aczy i tak g o tu taj n ie m am . Nie m ó g łb y m ci g o o d d ać, n awet g d y b y m ch ciał. M u siałb y m się n ajp ierw p rzed o stać n a Ziem ię. Ro zu m iesz, o czy m m ó wię? Do realn eg o świata. Śm iszek ty lk o m o cn iej n acisn ął b ag n etem n a m o ją p o wiek ę. Przy siąg łb y m , że p o czu łem u k łu cie w ro g ó wk ę. – Pió ro – p o wtó rzy ł z u p o rem . – Daj m u . – M ó wię ci, że g o n ie m am ! – Nie wied ziałem , czy jest za g łu p i, czy zb y t d o b rze zap ro g ram o wan y , b y to p o jąć. Uzn ałem , że n ie m a wid o k ó w n a p o lu b o wn e załatwien ie sp rawy , i p o wo li p o d ciąg n ąłem n o g i b liżej b rzu ch a. – Ale m o g ę je d la cieb ie zd o b y ć. Ty lk o m u siałb y ś m n ie stąd wy d o stać... Nach y lił się jeszcze n iżej. Jeg o o d d ech ... Nawet n ie b ęd ę p ró b o wał g o b liżej o p isać. Bąd źcie p ewn i, że n ie p ach n iało m u z u st b azy lią i ty m ian k iem . – Ch ce p ió ro – szep n ął. – Teraz. Szy b k im ru ch em o p arłem m u sto p y n a p iersi i p ch n ąłem z cały ch sił, starając się o d rzu cić g o n a sto lik zastawio n y szk łem i in n y m i

łatwo

tłu k ący m i się

p rzed m io tam i.

Waży ł ty le

co

n ic,

a

ja

wy k rzesałem z sieb ie d o ść en erg ii, b y p o leciał jak źle zm o n to wan y latawiec. Trafiłem d o b rze: sp ad ł p ro sto n a sto lik i zrzu cił n a p o d ło g ę co n ajm n iej p o ło wę n aczy ń , co w n o cn ej ciszy d o m u zab rzm iało jak u wertu ra d o Arm ag ed o n u . Po ciąg n ąłem n ajm o cn iej jak m o g łem za rzem ień , n ad k tó ry m ty le d n i p raco wałem . Po czu łem , że się tro ch ę ro zciąg a, ale wy trzy m ał. Przeg u b zab o lał m n ie p rzy ty m jak ch o lera. Śm iszek n ie wy p u ścił b ag n etu z d ło n i. Po d erwał się z p o d ło g i jak n a sp ręży n ce. O d ziwo , n ie u śm iech ał się ty m swo im o k ro p n y m u śm iech em . Twarz m iał zu p ełn ie p o zb awio n ą wy razu , m artwą jak m u m ia. M im o o g arn iającej m n ie p an ik i n asu n ęła m i się reflek sja, że w całej h isto rii k in a g ro zy jed y n ie Bo ris Karlo ff p rawid ło wo o d two rzy ł ten wy zu ty z m im ik i, p o n u ry wy g ląd o ży wio n eg o tru p a. Nap astn ik p rzesk o czy ł szczy t łó żk a jak p ająk sk ak u n rzu cający się n a o fiarę. M o g łem ty lk o n ad stawić n o g ę i p rzy jąć p ch n ięcie w ły d k ę. Ta tru p ia m in a k azała m i się zastan o wić, czy m o je k o p n ięcie p rzy p ad k iem n ie u szk o d ziło m u m ó zg u . Teraz n ie o b ch o d ziło g o ju ż n ic p o za ty m , żeb y m n ie d o p aść i zak łu ć. Usiło wałem o d b ijać cio sy n o g am i lu b u n ik ać ich zwo d am i tu ło wia, ale d rań b y ł p o swo jem u tak szy b k i, że czasem m u siałem zaliczy ć zran ien ie w k tó ry ś m ięsień , ab y o sło n ić b ard ziej n ewralg iczn e p u n k ty . Bag n et śm ig ał wo k ó ł m n ie jak u żąd lo n a b ły sk awica, a ja wciąż b y łem p rzy tro czo n y d o wy ra. Wied ziałem , że lad a ch wila b ęd zie p o m n ie. – Stó j! – wrzasn ąłem . – Dam ci to p ió ro ! Śm iszek jed n ak jak b y zap o m n iał o swo im g łó wn y m zad an iu . Atak o wał teraz m n iej zap alczy wie, za to z więk szą p rem ed y tacją. Przesu n ął się tak , b y tru d n iej m i b y ło d o sięg n ąć g o n o g am i... Oświetlen ie w p o k o ju n ag le się zm ien iło ; wszy stk ie cien ie

sk o czy ły n a jed n ą stro n ę, jak b y co ś je wy straszy ło . W d rzwiach zajaśn iało k ilk a p ło m y k ó w, a za n im i u jrzałem zask o czo n ą twarz Belli. – Co tu się d zieje? M o żecie so b ie wy o b razić, jak g o rączk o wo w tej ch wili m y śli p ęd ziły m i p o g ło wie we wszy stk ie stro n y , ale p o n ad ten ch ao s jak o ś p rzeb iło się p rzek o n an ie, że m o ją jed y n ą szan są jest n ap u szczen ie Belli alb o jej p an i n a teg o zb ira, k rzy k n ąłem więc n a cały g ło s: – To o n a! Zab ij ją, jak ci m ó wiłem ! Uwo ln isz m n ie p ó źn iej! Nie sp o d ziewałem się, żeb y k tó rek o lwiek z n ich d ało się n ab rać n a tak p ry m ity wn ą zag ry wk ę, ale jed n ak p o d ziałało . Bella jed n y m su sem zn alazła się p rzy Śm iszk u i g rzm o tn ęła g o k an d elab rem w ram ię, aż u p u ścił b ag n et, a p o tem p ch n ęła g o świecam i w twarz i p rzy p aliła p o liczek . Stwó r zasy czał z fu rią i rzu cił się n a n ią. Zach wiała się p o d im p etem zd erzen ia i świeczn ik wy p ad ł jej z ręk i. Parę p ło m y k ó w zg asło , p o zo stałe jed n ak ro zg o rzały jaśn iej i w ich świetle n a ścian ach i su ficie zatań czy ły d łu g ie cien ie d wó ch walczący ch p o two ró w. M ały , ch u d y Śm iszek u czep ił się m asy wn eg o cielsk a Belli, d rap ał i g ry zł ją jak ro zju szo n a łasica. Zm ien iłem p o zy cję, tak b y jak n ajwięk szą m asą p o d ziałać n a n ad werężo n y rzem ień , i p o ciąg n ąłem z całej siły , m im o wo li wrzeszcząc z b ó lu . M iałem wrażen ie, że wy ry wam so b ie ram ię z b ark u . Dłu g ie g o d zin y p iło wan ia p rzy n io sły jed n ak p o żąd an y sk u tek : p iep rzo n y rzem y k wreszcie p ęk ł. Teraz k ręp o wał m n ie ju ż ty lk o p asek n a zd ro wej ręce. Najch ętn iej zwin ąłb y m się w k łęb ek i wy ł, ale n ie m iałem czasu n a tak i lu k su s. Naty ch m iast się wziąłem d o p rzeg ry zan ia wy p rawio n ej sk ó ry swo im i d em o n im i zęb isk am i. Po m ru k i i o k rzy k i walczący ch stawały się co raz d zik sze, ale n awet

n ie rzu ciłem o k iem w ich stro n ę, b y sp rawd zić, k tó re wy g ry wa. To b y ła ciężk a p raca, ale w k o ń cu p rzeżu łem g ru b y p asek . Pierwsze sek u n d y p ełn ej swo b o d y b y ły cu d o wn e, lecz o p u szczen ie ram io n p o p aru ty g o d n iach trzy m an ia ich w jed n ej p o zy cji n ad g ło wą p rzy n io sło n o wy ro d zaj b ó lu , jak b y m d o stał m ajch rem Śm iszk a w o b ie p ach y n araz. Z d ru g iej stro n y tak ju ż jed n ak p rzy wy k łem d o cierp ien ia, że n a n ic n ie zważając, zsu n ąłem się z łó żk a, w b ieg u ch wy ciłem sp o d n ie z k rzesła i rzu ciłem się k u d rzwio m . Z teg o , że Vera się d o tąd n ie p o jawiła, b y sp rawd zić, k to tak h ałasu je p o n o cy , wy wn io sk o wałem , że m u si b y ć w in n ej części d o m u alb o n awet – p rzy łu cie szczęścia – g d zieś wy szła. To o czy wiście n ie wy starczy ło b y , żeb y u cieczk a m i się p o wio d ła; d o teg o Bella i Śm iszek m u sielib y się n awzajem p o ważn ie p o h aratać, b o n ie d ałb y m rad y w ty m stan ie p o k o n ać żad n eg o z n ich . Diab lica zo rien to wała się w sy tu acji i u siło wała m n ie zatrzy m ać k o p n ięciem , ale b y ła p o ch ło n ięta walk ą z g ro źn iejszy m o d e m n ie p rzeciwn ik iem , u ch y liłem się więc b ez tru d u i p o ch wili b y łem ju ż n a k o ry tarzu . Sy p ialn ia Very zn ajd o wała się ty lk o o p arę p o m ieszczeń d alej; liczy łem , że n ap rawd ę jest p u sta, b o p o trzeb o wałem z n iej p aru rzeczy . Na etap ie n aszeg o staro świeck ieg o flirtu m o ja ciem ięży cielk a d o p iln o wała, żeb y m m iał o k azję zo b aczy ć jej b u d u ar: p arę razy zap raszała m n ie n a p o ran n ą h erb atę (sp o wita sk ro m n ie o d stó p d o g łó w w falb an k o wą p o d o m k ę), to zn ó w „p rzy p ad k iem " zo stawiała o twarte d rzwi, ab y m zau waży ł arty sty czn ie u d rap o wan ą n a szezlo n g u b ielizn ę. Dlateg o właśn ie wied ziałem , g d zie m o że trzy m ać b iżu terię i p ien iąd ze. Po d ro d ze d o p o d ejrzan ej to aletk i zab rałem też ze sto jak a p rzy k o m in k u p o g rzeb acz. (Tak jest, w Piek le też k o m in k i są

w m o d zie. Niek tó re d zieln ice Pan d em o n iu m są zresztą tak g o rące, że p rzy p alen isk u m o żn a szu k ać o ch ło d y ). Narzęd zie b y ło p rzy jem n ie ciężk ie i d o b rze leżało w d ło n i. Wreszcie m iałem czy m się b ro n ić, zam ierzałem się jed n ak ro zejrzeć tak że za b ard ziej k o n wen cjo n aln y m o rężem . Wied ziałem , że w k u ch n i zn alazłb y m p arę p o rząd n y ch n o ży , n ie ch ciałem jed n ak zap u szczać się n a d ru g i k o n iec d o m o stwa, sk o ro b liżej m iałem d o p aru in n y ch wy jść. W szu flad ce to aletk i wy szp erałem k ilk a m ied zian y ch g arści (tak się n azy wają te m o n ety : g arście) o raz szk atu łk ę z p recjo zam i. Nap y ch ając so b ie k ieszen ie, d o strzeg łem d ziwn y cień w ro g u p o k o ju . Jed en z o b razó w (wid n iało n a n im d rzewo o wo co we, k tó re o b siad ły p tak i) wy d ał m i się g ru b szy z jed n ej stro n y . Po d szed łszy b liżej, stwierd ziłem , że k ry ją się za n im n ied o m k n ięte d rzwi. Zn ieru ch o m iałem . Czy żb y Vera tam b y ła? Ale p o co jej we własn y m d o m u tajn e p rzejście? Czy to d ro g a ewak u acji, jak iś tu n el p ro wad zący n a zewn ątrz? M o że u sły szała o d g ło sy walk i i u zn ała, że ro zwag a jest lep sza n iż m ęstwo ? Ostro żn ie u ch y liłem d rzwi. Za n im i rzeczy wiście o twierało się wy ło żo n e ceg łam i p rzejście wio d ące lek k o w d ó ł i p o k ilk u n astu m etrach n ik n ące za zało m em . Oświetlała je p o ch o d n ia w ścien n y m u ch wy cie. Ju ż m iałem się co fn ąć, k ied y u sły szałem , jak walcząca d wó jk a wy tacza się z m o jej sy p ialn i n a k o ry tarz. Do b ieg ły m n ie o d g ło sy u d erzeń , zd u szo n e o k rzy k i, sap an ie, a n awet m o k ry świst tn ąceg o sk ó rę n o ża. Ob o jętn ie, k tó re z n ich b rało g ó rę, n ajp ro stszą d ro g ę u cieczk i m iałem o d ciętą. Nie b y ło in n eg o wy jścia: m u siałem zary zy k o wać o p cję z tu n elem . Dzierżąc p rzed so b ą p o g rzeb acz n iczy m rap ier, ru szy łem n ap rzó d . Ceg lan e ścian y raz i d ru g i wy g in ały się łu k iem w zak ręt, a d ro g a cały

czas p ro wad ziła w d ó ł. Po k ilk u m in u tach b y łem p ewien , że zn ajd u ję się ju ż co n ajm n iej o jed n o p iętro p o n iżej p arteru . Wk ró tce zacząłem sły szeć szm er ro zm o wy – a m o że p o jed y n czy g ło s zwielo k ro tn io n y ech em . Jeszcze k ilk an aście k ro k ó w i w p rzed zie zro b iło się jaśn iej, zacząłem się więc sk rad ać o stro żn iej, trzy m ając się tu ż p rzy ścian ie i p rzy stając p rzed k ażd y m zało m em , b y d y sk retn ie zb ad ać sy tu ację, aż w k o ń cu k o ry tarz się ro zszerzy ł w sp o re p o m ieszczen ie. To zresztą za m ało p o wied zian e. Tu n el k o ń czy ł się w p rawd ziwej jask in i, ze stalak ty tam i i stalag m itam i jak się p atrzy . Przesu n ąłem się w b ard ziej zacien io n e m iejsce m ięd zy d wo m a k ręg am i światła o d p o ch o d n i i wted y wy raźn ie ju ż u sły szałem g ło s m ark izy Cy n k . Słó w jeszcze n ie ro zró żn iałem – b y ło tam co ś jak b y „ro zczaro wan ie" i „sam i wiecie" – n a p ewn o jed n ak m ó wiła d o k o g o ś. To m n ie zan iep o k o iło . Wo lałem n ie wd awać się w b ó jk ę z n ią n awet sam n a sam , jeśli zaś m iała p rzy b o k u sp rzy m ierzeń có w, to ty m b ard ziej n ależało u n ik ać starcia. Ko rciło m n ie, żeb y zawró cić – ale n a g ó rze walk a m o g ła się ju ż zak o ń czy ć i alb o Bella, alb o Śm iszek (stawiałem raczej n a n ieg o ) w k ażd ej ch wili m o g li p ó jść m o im tro p em . Ru szy łem d alej n ajciszej jak u m iałem . Zo rien to wałem się ju ż, że jask in ia zo stała zam ien io n a n a m ag azy n lu b d esty larn ię, a m o że jed n o i d ru g ie: wszęd zie wo k ó ł m n ie stały n a sięg ający ch stro p u reg ałach d ziesiątk i n aczy ń z g ru b eg o szk ła, p rzy p o m in ający ch sło je, w jak ich restau rato rzy czasem trzy m ają m ary n o wan e warzy wa d la d ek o racji sali lu b witry n y . Czy żb y Vera p ęd ziła b im b er alb o p ro d u k o wała jak ieś lek i? – Was o czy wiście n ie win ię. – Sło wa d o cierały ju ż d o m n ie wy raźn ie. – An i tro ch ę. Każd y z was zasłu ży ł so b ie n a m iejsce tu taj. Przesu wając się k ro k p o k ro k u p rzed sieb ie w p o szu k iwan iu

m iejsca, sk ąd m ó g łb y m zo b aczy ć jej ro zm ó wcó w, k ątem o k a d o strzeg łem jak iś d ziwn y o d b lask w jed n y m ze sło jó w i o d ru ch o wo zerk n ąłem w jeg o stro n ę. Co ś o d wzajem n iło m i sp o jrzen ie. Lu d zk a g ło wa. Gło wa b ez ciała. Po d szed łszy b liżej, zo b aczy łem , że to p o m y łk a. W sło ju b y ło i ciało , b ąd ź jeg o frag m en ty , ty lk o ze so b ą n ie p o łączo n e. Ro zejrzałem się p o p ó łk ach . Wszęd zie to sam o : tu ręk a z p alcam i p rzy ciśn ięty m i d o ścian k i jak szaro zielo n a ro zg wiazd a, tam sto p y , ó wd zie zd jęta z czaszk i sk ó ra twarzy , n o i o czy wiście p rącia (ale n ig d y więcej n iż jed n o w d an y m n aczy n iu ). Każd y słó j b ez wy jątk u zawierał jed n ak g ło wę. Walcząc z o b rzy d zen iem , węd ro wałem wzro k iem d alej. Wied ziałem , g d zie jestem : wśró d n ieśm ierteln y ch Very , wszy stk ich jej d o b ry ch k o ch an k ó w, k tó rzy trak to wali ją tak , jak so b ie ży czy ła. Niewiele im z teg o p rzy szło , p o m y ślałem . W tej sam ej ch wili n ajb liższa g ło wa m ru g n ęła d o m n ie i wy szczerzy ła zęb y w u śm iech u . Po d czas wy k o n y wan ia zad ań zwiad o wczy ch n a o g ó ł staram się n ie p iszczeć jak wy straszo n y d zieciak , lecz co się stało , to się n ie o d stan ie. Nie ty lk o zaalarm o wałem jejm o ść m ark izę, ale z p ewn o ścią u sły szał m n ie też Śm iszek n a g ó rze. Ba! Nie zd ziwiłb y m się, g d y b y aż g d zieś w Ab ad o n ie p aru p o tęp ień có w ze zd ziwien iem sp o jrzało n a k am ien n e n ieb o . Gło wy w sło jach zaczęły się b u d zić ze sn u czy o d rętwien ia i p rzewracać o czy m a w p o szu k iwan iu źró d ła teg o n ag łeg o d źwięk u . Nie b y ło sen su d alej się k ry ć an i sk rad ać, ru szy łem więc śm iało p rzed sieb ie. Vera stała p o śro d k u jask in i, o to czo n a rzęd am i p o d o b n y ch reg ałó w, szczeln ie wy p ełn io n y ch n aczy n iam i z tą sam ą

u p io rn ą zawarto ścią. Nie d o cen iłem jej. Sp o d ziewałem się, że m o je p o jawien ie się zask o czy ją; że p rzy n ajm n iej n a ch wilę zn ieru ch o m ieje, k rzy k n ie czy zaszlo ch a, zan im rzu ci się d o atak u . On a jed n ak b ły sk awiczn ie i b ez jed n eg o sło wa sk o czy ła k u m n ie, wy stawiając d o p rzo d u ręce, jak g d y b y ch ciała m i o czy wy d rap ać. Zd ziwiłem się, g d y ż b y ła n a to o wiele za d alek o . I wted y – jak ieś trzy m ilisek u n d y p o tem – strzeliła we m n ie ty m i straszn y m i, włó k n isty m i k o lcam i jak d ru tem z p o licy jn eg o p aralizato ra, celu jąc m i w twarz i ty lk o o wło s ch y b iając. A więc jej to k sy czn e żąd ła n ie są p rzezn aczo n e ty lk o d o d ziałan ia z b lisk a. Nietru d n o zg ad n ąć, p o czy jej stro n ie b y ła p rzewag a: tu ja, ran n y i wy cień czo n y , z p o g rzeb aczem w ręk u ; tam o n a, d em o n ica w p ełn i sił i u zb ro jo n a w d wu m etro we m ack i z jad em m o g ący m p o walić b y k a. Zam ach n ęła się zn o wu . Zro b iłem u n ik i jed n a z m acek strąciła z p ó łk i słó j, k tó ry ro zp ry sn ął się n a k am ien n y m p o d ło żu . Od łam k i szk ła d rasn ęły m n ie w ręk ę, a wstrętn y o d ó r fo rm ald eh y d u p rzy p rawił o m d ło ści. Po ćwiarto wan e czło n k i ro zsy p ały się wo k o ło ; m u siałem p rzesk o czy ć n ad d wiem a d ło ń m i, k tó re n aty ch m iast p o p ełzły k u Verze. Pad łem n a ziem ię p rzed k o lejn y m strzałem , p rzeto czy łem się i zan im zd ąży ła zn o wu zaatak o wać, b y łem ju ż p rzy n iej i z ro zm ach em p ch n ąłem ją p o g rzeb aczem z całej siły w b rzu ch . Zg ięła się wp ó ł p o d u d erzen iem , ale to b y ła jed y n a reak cja: wciąż g ap iłem się n a n ią, k alk u lu jąc n astęp n y ru ch , g d y o n a szy b k im strzep n ięciem o b u d ło n i p o słała d o ak cji tru jące b iałe wstęg i. Jed n a z n ich zacisn ęła m i się wo k ó ł szy i jak szn u r z p ło n ąceg o n ap alm u .

Bó l n arastał, w o czach m i p o ciem n iało , zd o ln o ść m y ślen ia u laty wała ze m n ie jak wo d a z p rzed ziu rawio n eg o p lasty k o weg o wo rk a. Czu łem , że u m ieram . Nag le ag o n aln e cierp ien ie zelżało . Jak p rzez m g łę u jrzałem , że Vera co ś k o p ie p rawą n o g ą. Jed n a z d ło n i z ro zb iteg o sło ja wczep iła się jej w ły d k ę. W k o ń cu u d ało się jej p o zb y ć... jak to p o wied zieć? Przeciwn ik a?... i zn ó w o b ró ciła całą u wag ę n a m n ie, ja ju ż jed n ak m iałem g o to wy p lan . Ch wy ciłem wo ln ą d ło n ią d u szącą m n ie m ack ę. To b y ło jak d o tk n ięcie p rzewo d u p o d wy so k im n ap ięciem , ale jak ju ż m ó wiłem , b y łem wy ćwiczo n y w zn o szen iu b ó lu . Zap arłem się sto p am i i p o ciąg n ąłem m o cn o , ch o ć czu łem się, jak b y m sam so b ie o d rzy n ał g ło wę p iłą łań cu ch o wą – aż wreszcie p ask u d ztwo p ęk ło . Vera k rzy k n ęła z wściek ło ścią, ale n ie wy g ląd ało n a to , że zro b iłem jej wielk ą k rzy wd ę. Zn an e m i ju ż b iałe b ło n y zak ry ły jej o czy , a o n a z k o cim sy k n ięciem zaatak o wała m n ie p o n o wn ie. Uch y liłem się i jed n o cześn ie stłu k łem p o g rzeb aczem n ajb liższe n aczy n ie. Zan im sch o wała m ack i i zam ach n ęła się k o lejn y raz, szk ło p o sy p ało się z p aru in n y ch . Jak szalo n y ro zb ijałem sło je, strącałem je z p ó łek ; szk ło b y ło wszęd zie, o p ary śro d k a k o n serwu jąceg o wy p ełn iły p o m ieszczen ie wstrętn y m k waśn y m o d o rem i szczy p ały w o czy jak g az łzawiący . Ale p o p o d ło d ze n iczy m ławica p o wo lu tk u p ły n ący ch ry b p ełzły ju ż k u m ark izie szczątk i jej n ieśm ierteln y ch . Otaczały ją, wsp in ały się p o n o g ach i su k n i, łączy ły się w m o stk i i p arły wciąż w g ó rę. Dło n ie wsp ó ln y m wy siłk iem p o d awały wy żej g ło wy in n y m d ło n io m . Nie u stawałem w szale zn iszczen ia, o p ró żn iając p ó łk ę za p ó łk ą, ab y u wo ln ić jak n ajwięcej jej k o ch an k ó w, aż Vera zn ik n ęła p o p as p o d

ro sn ący m jak m ło d y wu lk an wielo g ło wy m , wielo ręk im sto sem o ciek ający ch fo rm ald eh y d em części ciał. M im o całej wielk iej m iło ści, jak ą ich d arzy ła, żad en z tak u p rzy wilejo wan y ch m ężczy zn n ie ch ciał zrezy g n o wać z u d ziału w ty m m o rd erczy m sp o tk an iu . Zap o m n iała o m n ie całk o wicie i walczy ła ju ż ty lk o o wy swo b o d zen ie się sp o d g ó ry ży wy ch szczątk ó w. Szczeg ó ln ie ak ty wn e b y ły d ło n ie: k rab im i ru ch am i wp in ały się jej we wło sy , ch wy tały za g ard ło , wsp ierały się wzajem i o p latały o fiarę cały m i łań cu ch am i. Na p ró żn o k rzy czała, m io tała się, wy m ach iwała ręk am i – wk ró tce wid ać b y ło jej ju ż ty lk o g ło wę, tru p io b lad ą twarz i p ełn e p rzerażen ia o czy . Ch wiejące się g ło wy o b sy p y wały ją p o cału n k am i, języ k i wcisk ały się, g d zie m o g ły , żeb y ją p o lizać. Niek tó re sp ad ały n a p o d ło g ę i n aty ch m iast p o d ejm o wały wsp in aczk ę o d n o wa. M im o całej n ag ro m ad zo n ej we m n ie n ien awiści d o m ark izy Cy n k n ie zo stałem , b y p atrzeć n a jej k o n iec. Gd y ty lk o wo k ó ł m n ie zro b iło się p u ściej, o m in ąłem d rg ający sto żek i p o b ieg łem n a d ru g i k o n iec jask in i. Go rączk o wo szu k ałem d ru g ieg o wy jścia, aż n atrafiłem n a sch o d y wio d ące w g ó rę. Wy d awało m i się, że b ieg n ę p o n ich ch y b a cały d zień , d łu g o ścig an y p rzez k rzy k i i rzężen ie Very . W k o ń cu wy szed łem g d zieś w sieci tu n eli w p o b liżu d wo rca i p o b łąd ziwszy jeszcze tro ch ę p o ich lab iry n cie, zn alazłem się wreszcie n a o twartej p rzestrzen i p o d sk lep io n y m k am ien n y m n ieb em Pan d em o n iu m . Nig d y b y m n ie zg ad ł, że n ad ejd zie d zień , w k tó ry m zaszlo ch am ze szczęścia, że zn ó w wid zę ten straszn y , m ato wy , k lau stro fo b iczn y firm am en t.

Dwadzieścia siedem Kancelaria

J

ed n o , co o Piek le m o żn a p o wied zieć d o b reg o , to że n ig d y n ie m a tam n ajm n iejszeg o p ro b lem u ze zb y ciem sk rad zio n y ch fan tó w, n iezależn ie o d p o ry d n ia. W p rzerwach m ięd zy wizy tam i Very i jej wam p irzeg o ło n a m iałem d o ść czasu n a m y ślen ie i o p raco wałem p arę wersji p lan u d alszeg o d ziałan ia n a wy p ad ek , g d y b y w k o ń cu n ad arzy ła się szan sa u cieczk i. Teraz wied ziałem , co ro b ić. Prestiżo wa d zieln ica m ark izy d o ty k a b rzeg u Siark o wej Lag u n y , n ied alek o k tó rej m ieści się Targ No cn y – ro zleg łe m iasteczk o strag an ó w, n am io tó w i b u d wy k o n an y ch z ro zm aity ch p ask u d ztw, g d zie m o żn a k u p ić i sp rzed ać p rak ty czn ie wszy stk o . Do tarłem tam , k u lejąc i k rwawiąc (szczęśliwie żad n a z ty ch p rzy p ad ło ści n ie wzb u d za w Piek le więk szeg o zain tereso wan ia), i ro zp y tawszy się o d ro g ę, o d szu k ałem sk lep ik n iejak ieg o Saad a Bab rak a, p rzy jem n iaczk a z ciałem b ezwło sej taran tu li o d k ark u w d ó ł i rep u tacją d y sk retn eg o p o śred n ik a w o b ro cie wszelk im i d o b ram i n ieu d o k u m en to wan eg o p o ch o d zen ia – in n y m i sło wy , p asera. M iałem n ad zieję, że b iżu teria Very jest w d o b ry m g atu n k u . Dla sieb ie zatrzy m ałem ty lk o jed n ą k o lię z g ru zełk o waty ch m iejsco wy ch p ereł z lag u n y (p ó źn iej wy jaśn ię, w jak im celu ), a całą resztę rzu ciłem Saad o wi n a lad ę i p o zwo liłem się n iecn ie wy zy sk ać p rzy wy cen ie. Oczy wiście tro ch ę się p o targ o wałem , żeb y n ie zap am iętał m n ie an i jak o wy jątk o weg o frajera, an i zatward ziałeg o d u sig ro sza, wo lałem

jed n ak n ie sp ęd zać u n ieg o zb y t wiele czasu , b ałem się b o wiem , że Śm iszek alb o k to ś ze słu g Very o d n ajd zie m ó j tro p . Po k ilk u n astu m in u tach d o g ad aliśm y się co d o cen y ; część fo rsy wy d ałem n a m iejscu , m ięd zy in n y m i n a czy ste u b ran ie (k tó reg o jed n ak n ie wło ży łem o d razu ) i d łu g i, o stry , p o rząd n ie wy k o n an y n ó ż z zak rzy wio n ą w d ó ł g ard ą: ak u rat tak i, jak i ch ciałb y m m ieć w ręk u , k ied y zn o wu p rzy jd zie m i walczy ć o ży cie. Po zak u p ach zo stały m i w k ieszen i d wie sztu k i zło ta, trzy m ied zian e g arście i k ilk a żelaźn iak ó w; w su m ie z p ien ięd zm i zab ran y m i z sy p ialn i m ark izy d awało to całk iem n iezłą su m k ę. Po d o b iciu targ u z Saad em ru szy łem n a p o szu k iwan ie m o żliwie n ajm n iej p o d ejrzan ie wy g ląd ająceg o lo k u m . Wy b ó r p ad ł n a sp elu n k ę „Czarn y Stru ś" w sm ro d liwszej n iż g d zie in d ziej o k o licy , p rzy u jściu Sty k su d o Siark o wej Lag u n y . Zap łaciłem za p o k ó j z g ó ry , n a wszelk i wy p ad ek p o k azu jąc o b erży ście m ó j m ajch er z rzu co n y m o d n iech cen ia k o m en tarzem , że sp ać n ie zam ierzam , więc szk o d a czasu n a p ró b y u wo ln ien ia m n ie o d k iesy i ży wo ta. Po tej wy m ian ie g rzeczn o ści p o człap ałem n a p iętro i wziąłem się d o ro b o ty . Wśró d b azaro wy ch sp rawu n k ó w b y ł d zb an wo d y o g n istej. To n ie żarto b liwe o k reślen ie ro d em z western u ; o n i n ap rawd ę tak n azy wają g o rzałę p ęd zo n ą n a wo d zie z p ło n ącej rzek i Fleg eto n . Sm ak u je p o d lej n iż ru m Rip rash a i n ie trzeb a jej wy p ić p rzesad n ie d u żo , żeb y n ab rać o ch o ty d ać k o m u ś p o rząd n ie p o ry ju . Strzeliłem jed n eg o g łęb szeg o – o t, ty le, b y u śm ierzy ć n ajg o rszy b ó l i p rzy tęp ić wrażliwo ść n a to , co zam ierzałem z so b ą zro b ić. Jed n ą z rzeczy n ab y ty ch w k ram ie Saad a b y ło n ad tłu czo n e lu sterk o . W Piek le m ało k to p o siad a tak i lu k su s i b y łem p ewien , że w żad n ej tan iej o b erży zwierciad ła n ie zn ajd ę. Ustawiłem je n a

sto lik u , wy ciąg n ąłem n ó ż i zacząłem n acin ać sk ó rę n a czo le i p o liczk ach , o b ficie zwilżając k ażd ą ran ę wo d ą o g n istą. Co m in u tę czy d wie p rzery wałem zab ieg , wcisk ałem k rwawiącą g ęb ę w b ru d n y m aterac i d arłem się jak szalo n y , b o lało to b o wiem , co tu d u żo g ad ać, sak ram en ck o . Kied y ju ż m iałem g o to we n acięcia wzd łu ż czo ła, n a p o liczk ach , p rzez n o s i szczęk ę, o su szy łem je tam p o n em z jak iejś szm aty i ro zciąwszy n itk ę k o lii, jąłem u p y ch ać p erły p o d sk ó rą. Wid ziałem k ied y ś tak i ry tu ał n a k an ale Natio n al Geo g rap h ic w rep o rtażu z Afry k i czy No wej Gwin ei: m ło d zi wo jo wn icy o zd ab iali w ten sp o só b ciała im p o n u jący m i b lizn am i (ty le że zam iast p ereł u ży wali k am y k ó w i p o p io łu ). M n ie o czy wiście n ie ch o d ziło o zad awan ie szy k u ; m u siałem p o p ro stu zm ien ić wy g ląd . Om al n ie wy rzy g ałem własn eg o serca ze strach u , k ied y p rzewo d n iczącem u Cay m o wi się wy d awało , że m n ie ro zp o zn aje. Liczy łem się z ty m , że p ręd zej czy p ó źn iej p rzy jd zie m i stan ąć o k o w o k o z Elig o rem – a n a tę o k o liczn o ść m o ja o b ecn a fizy s za b ard zo p rzy p o m in ała Bo b b y ’eg o Do lara. Po p ijałem wó d ę ły czk am i, co p o m ag ało zn o sić tę o p erację p lasty czn ą, ale k rwi straciłem sp o ro : g arść szm at, k tó re zwęd ziłem n a targ u , szy b k o n ią p rzesiąk ła. Nie b y ło sen su b ru d zić n o wy ch ciu ch ó w, p ó k i cięcia n ie zak rzep n ą, p rzem y łem je więc p o n o wn ie i n ag i leg łem n a łó żk u , b y p rzesp ać n ajg o rszy b ó l. Śn iła m i się Caz i n asza o statn ia sch ad zk a w h o telu Elig o ra, zan im wy sad ził g o w p o wietrze. We śn ie n ie m o g liśm y jed n ak się k o ch ać, g d y ż wciąż sp ad ały ze m n ie k awałk i ciała i p ełzały b ezład n ie p o ślisk iej o d k rwi p o d ło d ze. Ob u d ziłem się n ad ran em i zwlo k łem z m ateraca, b y zn ó w się o ch lap ać czy stą o g n istą. Pró b o wałem zn o wu zasn ąć, ale zb y t wy raźn ie o d czu wałem g o jen ie się ran : n iep rzy jem n e

n i to swęd zen ie, n i to p ieczen ie – jak g d y b y leg io n m ró wek ćwiczy ł n a m n ie k ro k d efilad o wy w ro zp alo n y ch d o b iało ści m etalo wy ch k am aszach . Po jak im ś czasie d ałem za wy g ran ą i ty lk o leżałem , g ap iąc się w su fit i zacisk ając zęb y w o czek iwan iu n a b ło g o sławio n e wy tch n ien ie. Po trwało to ład n y ch k ilk a g o d zin . Zaczy n ałem się ju ż czu ć w Piek le swo jsk o – wściek ły , zg n ęb io n y , o b o lały i tak d alej. No i o szu k an y . Jak wszy scy tu taj. Za n ic n ie m o g łem zro zu m ieć, co tak ieg o zro b iłem , żeb y m n ie sp o ty k ały tak ie cierp ien ia. Ko rzy stając ze wzg lęd n ie b ezp ieczn ej k ry jó wk i, d ałem so b ie całą d o b ę n a wy d o b rzen ie. Raz ty lk o wy szed łem n a Targ No cn y , b y w p ierwszy m sk lep ik u k u p ić co ś o d rażająceg o d o jed zen ia, i n aty ch m iast wró ciłem d o „Czarn eg o Stru sia". Kied y b ó l p o o p eracy jn y zm alał d o tęp eg o p u lso wan ia, p rzejrzałem się w lu sterk u . Dziwn ie to wy g ląd ało : lin ie m ały ch wzg ó rk ó w n a czo le i p o liczk ach u p o d o b n iły m n ie d o jak iejś p u sty n n ej jaszczu rk i. Nab rałem n a p alec sad zy z lich tarza i p o czern iłem sk ó rę wo k ó ł p o wiek , żeb y o czy wy d awały się g łęb iej o sad zo n e. Prezen to wałem się teraz n ap rawd ę szp etn ie, ale ty m się n ie p rzejm o wałem . W Piek le n ie istn ieją żad n e k an o n y u ro d y , a m n ie zależało ty lk o n a ty m , żeb y zm in im alizo wać p o d o b ień stwo d o m o jej ziem sk iej o b u d o wy . Po ło ży łem się zn o wu , b y p o m y śleć – a b y ło o czy m . Jak Śm iszek m n ie tu zn alazł? Czy Elig o r ściąg n ął g o tu z Ziem i, jak się o d wo łu je p raco wn ik a z p lacó wk i zag ran iczn ej? In n eg o sen so wn eg o wy tłu m aczen ia n ie wid ziałem . Jeżeli jed n ak to arcy k siążę n asłał g o n a m n ie, d laczeg o n ie zro b ił teg o wcześn iej? Czem u zwy czajn ie n ie wy słał p o m n ie Sek ty Zb ro d n iarzy ? No i d laczeg o n ik t z m o ich wro g ó w d o tąd n ie zn alazł m o jej n o wej m elin y ?

Ko m isarz Nilo ch i in n i wsp o m in ali o p o lo wan iu n a jak ieg o ś in tru za, a ja u zn ałem , że ch o d zi o m n ie. A jeśli m ieli n a m y śli właśn ie Śm iszk a? M o że z własn ej in icjaty wy p o d ąży ł za m n ą d o Piek ła i wy tro p ił d o p iero wted y , g d y u tk n ąłem n a d łu żej w n iewo li u Very ? Za d łu g o się n ad ty m n ie zastan awiałem , b o i n ie m iało b y to sen su p rzy tak sk ąp y ch in fo rm acjach , jak ie p o siad ałem . Liczy ło się ty lk o jed n o : p rzy b y łem tu p o Caz i w tej m aterii m iałem wy starczająco d u żo d o zro b ien ia, w ty m rzeczy p rzerażające n a sam ą m y śl. Zwlek ając, m o g łem ty lk o p o g o rszy ć sp rawę. Jed en Najwy ższy wie, jak d łu g o ju ż k rążę p o tej o k ro p n ej k rain ie, wy d awało m i się jed n ak , że co n ajm n iej o d p ó ł ro k u . Nieb o m o g ło ju ż ro zesłać za m n ą listy g o ń cze. Czasu m iałem co raz m n iej, z k tó rej stro n y b y n a to sp o jrzeć. M in isterstwo Sp rawied liwo ści, zwan e też Kan celarią, zn ajd u je się w cen traln ej, n ajg ęściej zab u d o wan ej części Czerwo n eg o M iasta – zwario wan y m lab iry n cie u liczek , sp lątan y ch wieży c i strzeżo n y ch p rzejść n ieo p o d al p lacu Dis Pater. M o d liłem się, żeb y lo s n ie k azał m i zn ó w sp o tk ać k an clerza Urg u lap a, o b rzy d liweg o o wad a wielk o ści ży rafy , k tó ry p rzesłu ch iwał m n ie n a Ziem i p o śm ierci p ro k u rato ra Grasswax a. Na szczęście w ro li d ro b n eg o szlach ciu ry Wężo wija z Sek ty Kłam có w b y łem o wiele za m ały m p io n k iem , żeb y trafić aż tak wy so k o : zo stałem sk iero wan y d o m ło d ej i o strej (d o sło wn ie: cała sk ład ała się z n o ży i n o ży czek ) k o b iety . Urg u lap a zo b aczy łem ty lk o n a wiszący m za n ią n a ścian ie p o rtrecie; w wy p o lero wan y m n a g lan c p an cerzu zd awał się su ro wo o b serwo wać, co się d zieje w jej m ały m b iu rze. – Nie m o żem y u d zielić p an u tej in fo rm acji, p an ie Wężo wiju – u sły szałem w o d p o wied zi n a m o je p y tan ie. – Jeg o ek scelen cja k an clerz n ie zak o ń czy ł jeszcze d o ch o d zen ia, ale wk ró tce p rzed stawi

wy n ik i sen ato wi i Wielk iej Rad zie. – Nie m a sp rawy – o d rzek łem p rzy m iln ie, ch o ć w d u ch u się zastan awiałem , czy zn ajd zie się facet n a ty le zd eterm in o wan y , b y p ó jść d o łó żk a z k o b ietą o u d ach jak n ajp rawd ziwsze n o ży ce z h arto wan ej stali. – Właściwie to zależy m i ty lk o n a ty m . Pró b o wałem jej p o d ać k awałek p erg am in u , ale n aro b iłem ty lk o b ałag an u , n iezg rab n y m ru ch em strąciwszy z b latu k ilk a sk o ro szy tó w. Urzęd n iczk a p o p atrzy ła n a m n ie z lśn iący m n iesm ak iem i sch y liła się, b y je p o zb ierać. Gd y p o rząd n ie je zn o wu p o u k ład ała, p rzy jrzała się zap iso wi n a m o im d o k u m en cie. – Co to n ib y jest? Jak iś d łu g ? – No właśn ie! – p rzy tak n ąłem . – Grasswax b y ł m i win ien p rawie d wie sztu k i zło ta. Wy g rałem je o d n ieg o . – Nieb o szczy k p ro k u rato r rzeczy wiście b y ł n ało g o wy m h azard zistą i jak sły szałem , p rzep u szczał sp o ro p ien ięd zy . Natu raln ie m ó j k wit b y ł fałszy wy , b o n ig d y z n im w n ic n ie g rałem ; n ie wied ziałem n awet, jak i ro d zaj h azard u p referu je. – To jak , czy m o g ę liczy ć n a wy p łatę z jeg o ... b o ja wiem ... m asy sp ad k o wej? Oczy wiście p o zam k n ięciu śled ztwa? – A czy wasza sek ta n ie m o że teg o ściąg n ąć z red en tu ry Grasswax a? – Hm m ... – Przy b rałem zawsty d zo n ą m in ę (co p rzy szło m i ty m łatwiej, że n ie m iałem p o jęcia, co to jest red en tu ra). – Wid zi p an i, ja tam ju ż... b y tak rzec... n ie p racu ję. Wy rzu cili m n ie i zaczep iłem się u Zło d ziei. Dziewczy n a p o tarła jed n y m z g ó rn y ch b rzeszczo tó w n o s, k tó ry też b y ł o strzem . M etaliczn y zg rzy t n iep rzy jem n ie zawib ro wał m i w u szach . – No d o b rze – p o wied ziała p o ch wili. – Pro szę to u m n ie zo stawić,

zarejestru ję w d zien n ik u i wło żę d o ak t z k ró tk im wy jaśn ien iem . Ale p ro szę so b ie za wiele p o ty m n ie o b iecy wać. – Po có ż m iałb y m to ro b ić? – Wzru szy łem ram io n am i. – W k o ń cu to Piek ło . Na k o ry tarzu p rzy stan ąłem w ciem n iejszej n iszy , b y się u p ewn ić, czy g wizd n ąłem jej z b iu rk a właściwe rzeczy , k ied y b y ła zajęta zb ieran iem zrzu co n y ch p rzeze m n ie p ap ieró w. Zd o b y łem w ten sp o só b k ilk a ark u szy p erg am in u z o ficjaln y m n ag łó wk iem Kan celarii, ale n ajważn iejszy b y ł d rewn ian y stem p el, jak ieg o m ó g łb y u ży wać b o h ater Op o wieści wig ilijn ej, ty lk o że zam iast „Scro o g e & M arley " wy ry te b y ły n a n im d wa sło wa: „M in isterstwo Sp rawied liwo ści". Lep iej n ie trzeb a. Tej n o cy k iep sk o sp ałem – i to wcale n ie z p o wo d u d o b ieg ający ch z p ro m en ad y n ad lag u n ą o k rzy k ó w b ó lu . Nie b y ły g o rsze n iż sam sm ró d b ijący o d wo d y , a n a jed n o i d ru g ie łatwiej m i b y ło n ie zwracać u wag i n iż n a d ziwaczn e o d g ło sy o rg ietk i sek su aln ej w p o k o ju n ad e m n ą. Nareszcie b y łem g o to wy d o p rzep ro wad zen ia, a p rzy n ajm n iej ro zp o częcia ak cji, d la k tó rej p rzy b y łem d o Piek ła. Jeśli d o tej p o ry ch o ć tro ch ę m n ie p o zn aliście, to wiecie, że n ie jestem tak i d u rn y , b y za k ażd y m razem ro b ić te sam e g łu p stwa. Zd ecy d o wan ie wo lę w tej k westii u ro zm aicen ie. Nie m y ślicie ch y b a, że ch ciałem sztu rm o wać p ałac Elig o ra. Przep ro wad ziłem d y sk retn y , acz w m iarę rzeteln y rek o n esan s (w Piek le lo jaln o ść jest cech ą n ad er rzad k ą, a k o ru p cja – jed n y m z n ajp o p u larn iejszy ch h o b b y ), i zd awałem so b ie sp rawę, że n ie m o g ę o t, tak wp aro wać d o n ieg o jak d o su p erm ark etu , zap ak o wać Caz d o k o szy k a i wy jść z n ią p rzez k asę szy b k iej o b słu g i.

Nie zab ierałem się n awet d o p lan o wan ia, d o p ó k i n ie zd o b ęd ę więcej in fo rm acji. Dlateg o też sp ęd ziłem p ó ł n o cy n a p rep aro wan iu fałszy wy ch d o k u m en tó w i zaświad czeń z M in isterstwa Sp rawied liwo ści, aż wreszcie u zn ałem , że efek ty tej m ró wczej p racy zap ewn ią m i wejście d o jask in i wro g a i jej o p u szczen ie ze wszy stk im i n ajważn iejszy m i o rg an am i n a swo im m iejscu . Kied y p ierwszy raz d o p ro wad ziłem d o k o n fro n tacji z Elig o rem w jeg o ziem sk iej sied zib ie p rzy Fiv e Pag e M ill w San Ju d as, n ie m iałem p o jęcia, z k im zad zieram i w jak ie się p ak u ję tarap aty . Teraz ju ż to wiem . Zd awałem so b ie sp rawę, że p o trzeb u ję wy jątk o wo so lid n eg o łu tu szczęścia, żeb y zrealizo wać m ó j cel zasad n iczy , i że p rawd o p o d o b n ie b ęd ę m iał ty lk o jed n o p o d ejście. M u siałem sp o rząd zić p lan d o sk o n ały – lecz d o teg o n iezb ęd n a b y ła wizja lo k aln a w jeg o zam k u , zwan y m Ko n io g ard em . Ju ż sam o zb liżen ie się d o n ieg o p rzed stawiało n ielich y p ro b lem : g ó rn e k o n d y g n acje m iały liczn e p o łączen ia z sąsied n im i p o sesjam i, lecz wszy stk ie b y ły p iln ie strzeżo n e. Po d o b n ie jak g m ach p iek ieln ej Rad y M in istró w i więk szo ść ważn y ch b u d y n k ó w w Pan d em o n iu m , u p o d stawy zam ek b y ł o to czo n y ro zleg ły m p ark iem , o d g ro d zo n y m o d sąsiad ó w wy so k im m u rem . Park to właściwie źle p o wied zian e: b y ł to raczej n iep rzeb y ty g ąszcz d rzew o k rwistej k o rze, zam ieszk an y p rzez leg io n y p o two rk ó w wy g ląd ający ch jak sk o rp io n y alb in o sy z wilczy m i g ło wam i. Przeszk o d y te jed n ak n ie sp ęd zały m i sn u z p o wiek , g d y ż zam ierzałem – p rzy n ajm n iej p o d czas tej p ierwszej wizy ty – wejść zwy czajn ie fro n to wy m i d rzwiam i. Ko n io g ard zajm o wał wielo ak ro wą p o wierzch n ię i tak wy so k o strzelał w zad y m io n e n ieb o , że n awet p rzy p ełn y m o świetlen iu d zien n y m n ie m o g łem d o jrzeć jeg o szczy tu . Og ro m n a k am ien n a

b u d o wla sp rawiała p o n u re wrażen ie i w żad en sp o só b n ie k o jarzy ła się z k o ń m i, ale tu tejsze n azwy rzad k o o d zwiercied lają co k o lwiek rzeczy wisteg o . Dla m n ie ważn e b y ło ty lk o to , że g d zieś w jeg o k o m n atach więzio n a jest Caz i że m u szę ją o d zy sk ać. Ta jed n a m y śl trzy m ała m n ie jeszcze p rzy zd ro wy ch zm y słach . Następ n e k ilk a d n i sp ęd ziłem n a zb ieran iu in fo rm acji (sp o ro fo rsy p o szło w ty m celu n a łap ó wk i), p lan o wan iu i p rzy g o to wy wan iu się d o zad an ia. U k rawca n a Targ u No cn y m o b stalo wałem so b ie sp ecjaln y zestaw u b rań , o d wied ziłem też k ram Saad a i u zu p ełn iłem ek wip u n ek o p arę n iezb ęd n y ch d ro b iazg ó w. Cięcia ju ż m i się zab liźn iły i ch o ć m o ją g ęb ą n ad al m o żn a b y straszy ć m ałe n ieg rzeczn e d em o n k i, to p rzy n ajm n iej n ie rzu cało się w o czy , że to świeże d zieło . Wieczo rem , w p rzed d zień ak cji, sch lałem się p rawie w szto k , b o in aczej n ie m ó g łb y m zasn ąć, sp ięty d o g ran ic wy trzy m ało ści n erwo wej. W m ro k u p iek ieln eg o p o ran k a strzeliłem so b ie jeszcze k lin a, u b rałem się staran n ie i wy szed łem n a m iasto , p o g wizd u jąc m elo d ię z Do b reg o , złeg o i b rzyd kieg o . No d o b ra, ten o statn i p u n k t sk asu jcie, wcale m i n ie b y ło d o ch o jrak o wan ia. Owszem , ch ciałb y m m ieć Clin ta Eastwo o d a u b o k u , ale tę ro lę m u siałem zag rać w p o jed y n k ę.

Dwadzieścia osiem Topielica

C

h cecie rad y ? Jeśli jesteście m isjo n arzam i o d świad k ó w Jeh o wy alb o d o m o k rążcam i, n ie m arn u jcie czasu i n ask ó rk a n a wizy tę w Ko n io g ard zie. M o je fałszy wk i p rzy ciąg n ęły więcej u wag i, n iżb y m so b ie ży czy ł, ale w k o ń cu d o stałem się za b ram ę zam k u i p rzed o b licze szefa o ch ro n y Elig o ra. Jeg o p o p rzed n ik a, a m o jeg o stareg o k u m p la Ho wlin g fella p o żarła (zam iast m n ie) o g ro m n a ro g ata b estia z g łęb in Czasu – i m u szę p o wied zieć, że b ard zo m i to wted y o d p o wiad ało . No wy o b erp reto rian in , o d rażające b y d lę o im ien iu Złam ró g , p rzy p o m in ał o d arteg o ze sk ó ry n ied źwied zia z o czy m a n a szy p u łk ach jak u ślim ak a. Nig d y śm y się p rzed tem n ie wid zieli, co n ie zn aczy , że zo stałem p rzy witan y ch leb em i so lą: d o b ry k wad ran s sp ęd ził n a sam y m ty lk o o b wąch iwan iu m n ie. Z p ewn o ścią n ależało to d o jeg o o b o wiązk ó w, n iem n iej g d zieś w sió d m ej m in u cie zacząłem się czu ć n ieswo jo . M u siałem jed n ak wy p aść n ieźle, g d y ż n iczeg o m i n ie o d g ry zł, za to p rzy ło ży ł m i czarn y zak rzy wio n y p azu r d o czo ła, jak b y ch ciał m n ie n azn aczy ć. Do stałem w ten sp o só b p rzep u stk ę u p o ważn iającą m n ie d o p o ru szan ia się ty lk o p o n iższy ch k o n d y g n acjach zam k u , i to n ie swo b o d n ie: Złam ró g p o lecił m i się u d ać d o k o n k retn ej u rzęd n iczk i, k tó rą n azwał To p ielicą. Jak n a p o m ieszczen ie w b u d o wli wy g ląd ającej z zewn ątrz, jak b y wy d aliła ją g ig an ty czn a d żd żo wn ica, o d śro d k a zaś jak n ark o ty czn y sen o p rzen ico wan ej ren esan so wej wieży , b iu ro To p ielicy o k azało się

całk iem zwy czajn e. Rzeczo n a m ło d a d am a sied ziała za an ty czn y m d rewn ian y m b iu rk iem z ro d zaju , jak ie o n g iś zwan o sek retarzy k am i, z m n ó stwem szu flad ek i p rzeg ró d ek o raz d u ży m lu strem p o śro d k u . Niewielk ie o k n a wy ch o d ziły n a zak o le Fleg eto n u zwan e zato k ą To fet. Czarn a wo d a k ip iała n a całej p o wierzch n i, p aro wała i strzelała b ąb elk am i o g n ia, co sp rawiało wrażen ie d ek o racji teatraln ej. To p ielica wy g ląd ała tak , jak się m o g łem sp o d ziewać: tu i ó wd zie sp u ch n ięta, ch o ć o g ó ln ie szczu p ła, co p o d k reślały d łu g ie, p ro ste wło sy o p ad ające m o k ry m i p asm am i n a sin o b iałe ram io n a i g o rs p rzem o czo n ej su k n i o k ro ju śred n io wieczn y m . Jej wo d n iste o czy em an o wały in telig en cją. Patrzy ły n a m n ie b ad awczo (i tro ch ę n iech ętn ie), ale o d czasu d o czasu u ciek ały p o d g ó rn ą p o wiek ę, co n ad awało d ziewczy n ie realisty czn ie tru p i wy g ląd . – Jestem M arm o ra – p rzed stawiła się. Zab rzm iało to tak , jak b y wciąż m iała wo d ę w p łu cach . – Jak wy n ik a z waszy ch d o k u m en tó w, m am p rzy jem n o ść z p an em ... Pseu d o lu sem z Presp y – o d czy tała z p o d su n ięteg o p rzeze m n ie p erg am in u . (Uzn ałem , że Wężo wij wk u rzy ł ju ż zb y t wielu ważn iak ó w, żeb y p ró b o wać się wk ręcić d o zam k u p o d ty m im ien iem ). – Jak ą m acie sp rawę d o jeg o wy so k o ści arcy k sięcia Elig o ra? Ch cę m u u rwać jeg o arcy k siążęce jaja, cisn ęło m i się n a języ k . Gło śn o zaś p o wied ziałem : – Ch o d zi o m o jeg o b y łeg o k o leg ę, zm arłeg o p ro k u rato ra Grasswax a. Przy sy ła m n ie Sek ta Kłam có w. Ch ciałb y m jeg o wy so k o ści zad ać k ilk a p y tań n a ten tem at. – Na to n ie m a szan s. – Jej u śm iech sp rawiał ty m u p io rn iejsze wrażen ie, że z k ącik a u st wy p ły n ęła jej stru żk a jak ieg o ś p ły n u . – Jeg o wy so k o ść jest za b ard zo zajęty , żeb y p rzy jm o wać tak ich jak wy .

– Ro zu m iem ... – Nie o czek iwałem , a n awet n ie ch ciałem au d ien cji. Wy starczał m i sam p o b y t w zam k u i m o żliwo ść ro zejrzen ia się. – A d o k o g o w tak im razie m o g ę się zg ło sić? – Do n ik o g o . – Od su n ęła p erg am in p o b lacie w m o ją stro n ę. Palce m iała tak m ięk k ie o d wo d y , że zo stawiła n a d o k u m en cie p arę sk rawk ó w sk ó ry . – Grasswax n ig d y n ie p raco wał d la jeg o wy so k o ści. – Ale często u n ieg o b y wał i, jak m i m ó wio n o , wy k o n y wał d la arcy k sięcia ró żn e, h m m ... n ieo ficjaln e zad an ia. – To b ez zn aczen ia. Jeg o wy so k o ść was n ie p rzy jm ie, a n ik t in n y tu wam n ie u d zieli żad n y ch in fo rm acji n a tem at... n ieo ficjaln y ch k o n tak tó w n aszeg o p an a. Szu k ajcie szczęścia g d zie in d ziej. – Wb iła we m n ie wzro k n a d łu g ą, d ziwn ie in ty m n ą ch wilę, ch o ć tru d n o b y ło co k o lwiek o d czy tać w ty ch ch m u rn y ch , n iezd ro wy ch o czach . – Nie ch ciałab y m wzy wać Złam ro g a i strażn ik ó w, ab y was o d p ro wad zili, ale zro b ię to , jeśli b ęd zie trzeb a. Po wied ziała to zu p ełn ie serio , co b y ło m iłe z jej stro n y , lecz p su ło m i szy k i. Liczy łem , że u d a m i się zo stać d łu żej i m o że n awet z g ru b sza u stalić, g d zie trzy m ają Caz. Stałem zak ło p o tan y , m ięto sząc w ręk u m o je fałszy we p ap iery i zastan awiając się, jak zag rać d alej. Ju ż m iałem wy b ierać m ięd zy zap y tan iem o to aletę d la in teresan tó w a sy m u lo wan y m zawałem , k ied y w p o k o ju ro zleg ł się m etaliczn y sy g n ał, jak b y k to ś p rzełam ał d łu g i so p el lo d u . M arm o ra sp o jrzała w swo je lu stro . – Tak , h rab in o ? Nie m u szę ch y b a m ó wić, że n erwy m i się w o k am g n ien iu n ap ięły jak stru n a g itary . Co fn ąłem się o p arę k ro k ó w o d b iu rk a i p rzesu n ąłem w b o k , jak b y m ch ciał d ać jej tro ch ę p ry watn o ści; w rzeczy wisto ści jed n ak szu k ałem m iejsca, sk ąd m ó g łb y m zo b aczy ć,

z k im ro zm awia. W lu strze u jrzałem jej twarz. Jej o szałam iająco cu d n ą b u zię. Nie sły szałem , co m ó wi, ch o ć To p ielica n ajwy raźn iej n ie m iała z ty m p ro b lem u – ale to b y ło n ieważn e. To b y ła o n a, m o ja Caz, p o tak d łu g im czasie wreszcie w m o im zasięg u , a zarazem tak n ied o stęp n a. Do ść b y b y ło o d ep ch n ąć M arm o rę, p rzy p aść d o b iu rk a i ju ż m ó g łb y m ro zm awiać z u k o ch an ą. Nie zam ierzałem n atu raln ie ro b ić n ic ró wn ie g łu p ieg o , ale jak że teg o p rag n ąłem ! M iałem ją n a wy ciąg n ięcie ręk i, tę sam ą p rzep ięk n ą, p rzerażającą isto tę, k tó rą p ierwszy raz sp o tk ałem w m iejscu śm ierci Ed ward a Walk era, z k rwisto czerwo n y m i o czy m a i w o g ó le. Wy g ląd ała jed n ak teraz n a b ard zo zm ęczo n ą, b lad a i z zap ad n ięty m i p o liczk am i. Z d alek a b y ło wid ać, ile wy siłk u k o sztu je ją ta zwy k ła ro zm o wa z sek retark ą. Bo że, jak ja d o n iej tęsk n iłem ! Przem o żn a siła p ch ała m n ie, b y m wy m k n ął się z b iu ra i zaczął jej szu k ać, wied ziałem jed n ak , że b y ło b y to ró wn o zn aczn e z sam o b ó jstwem n ajg o rszeg o ro d zaju . – Oczy wiście, h rab in o , wszy stk o zo rg an izu ję – m ó wiła M arm o ra. – Kied y ch ciałab y p an i p ó jść d o cy rk u ? W p ierwszą n o c Wilk a? Załatwio n e. Ile b ęd zie o só b ? Patrzy łem n a p o ru szające się u sta Caz i zastan awiałem się, g d zie m o że b y ć w tej ch wili. Tan talo wi w n ajg o rszy ch k o szm arach się n ie śn iło o tak ich m ęk ach . Czy zd o łałb y m ją o d n aleźć i z n ią u ciec? Tu i teraz? – Czy ży czy p an i so b ie m iejsca o d stro n y p lacu Leo p o ld a? – p y tała d alej sek retark a. Jej g ło s b rzm iał d ziwn ie, jak b y n a m iarę swo jeg o n isk ieg o stan o wisk a d y stan so wała się o d ro zm ó wczy n i. Czy p o p ro stu n ie lu b iła h rab in y Zim n o ręk iej, czy m o że to czy ła się tu jak aś b ard ziej sk o m p lik o wan a g ra? I co to zresztą m n ie o b ch o d zi? –

Do b rze, w tak im razie wejście o d Leo p o ld a. Po staram się to załatwić jak n ajszy b ciej, m ilad y . Twarz Caz zn ik n ęła z lu stra. Po d zięk o wałem To p ielicy za p o m o c, co sk wito wała n ieu fn y m sp o jrzen iem . Przy p o m n iało m i to , że w Piek le tak ie zwro ty g rzeczn o ścio we n ie są n a p o rząd k u d zien n y m . – Lep iej d alib y ście so b ie sp o k ó j z tą sp rawą, p an ie Pseu d o lu s, i wró cili n a n iższe p o zio m y – rzu ciła za m n ą, g d y o d ch o d ziłem . – Tu jesteście ty lk o m y szą d la k o tó w Pan d em o n iu m . M y ślę, że w ten sp o só b ch ciała o k azać m i sy m p atię. Gd y ty lk o u sły szałem wzm ian k ę o cy rk u , o d razu się d o m y śliłem , g d zie Caz się wy b iera w p ierwszą n o c Festy n u Wilk a – czy li ju ż za p arę d n i. Festy n Wilk a to im p reza n ajb liżej o d p o wiad ająca p o jęciu święta w Piek le, wielk a p u b liczn a o rg ia k rwawy ch ro zry wek i g o rszy ch n iż n a co d zień wy stęp k ó w. M u siało ch o d zić o cy rk Ko m m o d u sa, czerwo n o m iejsk i o d p o wied n ik M ad iso n Sq u are Gard en czy lo n d y ń sk ieg o Wem b ley . To m o g ła b y ć d la m n ie jed y n a szan sa p o ro zm awian ia z Caz p o za m u ram i Ko n io g ard u , a b y ć m o że tak że jej p o rwan ia. (Tak jest, p rzy zn aję się, że n awet n a ty m p ó źn y m etap ie m y ślałem o tej esk ap ad zie w k ateg o riach ro m an ty czn y ch , m im o iż h rab in a co n ajm n iej d o ró wn y wała m i siłą i Piek ło zn ała o wiele lep iej, n iż ja k ied y k o lwiek m ó g łb y m je p o zn ać. Zn aczy n a ty m ak u rat m i n ie zależało ...). Po ra więc zm ien ić tak ty k ę. Plac Dis Pater to n ajwięk sza p rzestrzeń p u b liczn a w Pan d em o n iu m , p rawd ziwe serce m iasta. Ale tak jak cen tru m Pary ża zaczy n a się p rzy No tre Dam e, a k o ń czy p o d Łu k iem Triu m faln y m , tak tu taj ciąg n ie się o n o wzd łu ż całej v ia Do lo ro sa – szero k iej, p o n u rej arterii, wzd łu ż k tó rej zwy cięscy p iek ieln i wo d zo wie o d b y wali p o ch o d y triu m faln e. Cy rk , zwan y też am fiteatrem

Ko m m o d u sa, zn ajd u je się n a jej p rzeciwn y m k o ń cu , p rzy p lacu Leo p o ld a. No si im ię jed n eg o z n ajg o rszy ch cesarzy rzy m sk ich , p sy ch o p aty czn eg o m o rd ercy w sty lu Kalig u li i Nero n a, ale w p rzeciwień stwie d o teg o d ru g ieg o n ig d y n ie p ró b o wał o szu k ać Piek ła – i m o że d lateg o p o święco n o m u jed n ą z ważn iejszy ch b u d o wli Pan d em o n iu m , a n ie jak iś tam zap o m n ian y m o st g d zieś w n iższy ch k ręg ach , i zap ewn e n ik t m u n ie k aże śp iewać arii p o d g rad em k am ien i. Przep rawa p ro m em n a d ru g ą stro n ę zato k i To fet k o sztu je d wa żelaźn iak i, ale trwa zn aczn ie k ró cej n iż m arsz p iech o tą, a n ie ch ciałem k o rzy stać z zatło czo n y ch , ro zk lek o tan y ch p o ciąg ó w. Na p rzy stan i p rzy p lacu Leo p o ld a zn alazłem się jeszcze p rzed zap alen iem d ru g iej latarn i, n a zwiad m iałem więc całe p o p o łu d n ie. Am fiteatr b y ł zam k n ięty , ale stró ż m n ie wp u ścił za d ro b n ą o p łatą i m o g łem się sp o k o jn ie ro zejrzeć. Po m ęczącej wsp in aczce k am ien n y m i sch o d am i zacząłem o g lęd zin y o d g ó rn ej try b u n y . Cy rk Ko m m o d u sa jest b liźn iaczo p o d o b n y d o rzy m sk ieg o Ko lo seu m , ty lk o z p ięć razy więk szy . Gło wy b y m za to n ie d ał, ale m ieści ch y b a k ilk aset ty sięcy wid zó w. Wo k ó ł całej aren y b ieg n ie to r wy ścig o wy , p o śro d k u zaś zn ajd u je się o d ręb n e b o isk o p rzezn aczo n e p rzy p u szczaln ie n a walk i g lad iato ró w. Piasek zaró wn o n a to rze, jak i n a aren ie b y ł rd zawy o d zak rzep łej k rwi. Część m iejsc w n iższy ch rzęd ach p o śro d k u b ieżn i jest o sło n ięta d ach em z n aciąg n iętej b iałej sk ó ry , p rzy p o m in ający m sk rzy d ła p tero d ak ty la. Po n ieważ w Piek le sło ń ca n ie m a, d o m y śliłem się, że to lo ża d la VIP-ó w, a d ach m a ich o słan iać p rzed wzro k iem ciek awsk ieg o p o sp ó lstwa, alb o raczej p lwo cin am i i ró żn eg o ro d zaju p o cisk am i.

Kręciłem się p o am fiteatrze n a ty le d łu g o , b y zap am iętać jeg o ro zk ład , zwracając szczeg ó ln ą u wag ę n a wy jścia, p o ten cjaln e k ry jó wk i o raz d o b re i złe m iejsca n a d esp erack ą o statn ią red u tę. Do „Czarn eg o Stru sia" d o tarłem n a g o d zin ę p rzed o statn ią latarn ią i o d razu p aln ąłem się n a łó żk o , b y o d p o cząć i raz jeszcze wszy stk o p rzem y śleć. Nie b y ło to łatwe. Za k ażd y m razem , g d y u d awało m i się sk u p ić, p rzed o czy m a stawała m i twarz Caz w lu strze M arm o ry i m y śli ro zsy p y wały m i się jak k ręg le. Nig d y w ży ciu n ie p rzy p u szczałem , że b ęd ę k o g o ś p rag n ął tak m o cn o , a to , że p rak ty czn ie n ie m iałem żad n y ch szan s jej o d b ić, ty lk o p o d sy cało m ą o b sesję. W k o ń cu u sn ąłem i o czy wiście p rzy śn iła m i się. We śn ie wciąż p o wtarzała, b y m o n iej zap o m n iał i wró cił, sk ąd p rzy szed łem , ale ja za n ic n ie ch ciałem się jej wy rzec, więc p o d ąży łem za n ią w n iesk o ń czo n ą ciem n o ść. Co się d zieje w cy rk u Ko m m o d u sa w p ierwszą n o c Festy n u Wilk a? Do k ład n ie to , czeg o się m o żn a sp o d ziewać p o święcie w Piek le n a o czach ćwierci m ilio n a d em o n ó w: jed n a wielk a o k ro p n o ść. Zaczęło się o d ry tu aln eg o u b o ju i ćwiarto wan ia d ziesiątek zwierząt i p o tęp ień có w – ro zry wk i, jak a n ie zd ziwiłab y p rzeciętn eg o Rzy m ian in a, ty lk o że tu taj o fiary n ie zn ajd o wały u lg i w śm ierci. Po tem o d b y wały się wy ścig i z k u lm in acją w p o staci Bieg u Lik ejo n a, k tó ry wzb u d ził n ajwięk sze o ży wien ie wśró d b u k m ach eró w i h azard zistó w. Bieżn ię wo k ó ł b o isk a zam ien io n o w to r p rzeszk ó d p ełen n ajró żn iejszy ch tward y ch , o stry ch , g o rący ch p rzed m io tó w, a p o tem wy p u szczo n o n a n ią o k o ło stu n ag ich g rzeszn ik ó w. Ich zad an iem b y ło zro b ić jed n o p ełn e o k rążen ie (n a o k o n ie m n iej n iż d wie m ile), p o k o n u jąc n ie ty lk o „k o n wen cjo n aln e" p rzeszk o d y , jak

zasiek i z d ru tu k o lczasteg o , sad zawk i p ło n ącej n afty , a n awet p o la m in o we, lecz tak że zastęp y u zb ro jo n y ch d em o n ó w i h o rd y d rap ieżn ik ó w. By ło d la m n ie o czy wiste, że w ty m wy ścig u n ik t raczej n ie zwy cięży . M o ją u wag ę p rzy k u ł jed n ak o g ó ln y stan b ieg aczy . Wszy scy n o sili ślad y o k aleczeń , wielu b y ło g arb aty ch i p o wy k ręcan y ch ; u n iek tó ry ch zau waży łem k o ń czy n y o wy raźn ie ró żn ej d łu g o ści lu b d u że n iezag o jo n e ran y , p o zszy wan e b y le jak . Przy czy n ę teg o stan u rzeczy p o zn ałem wk ró tce p o ro zp o częciu wy ścig u . Kied y p ierwsi zawo d n icy tracili ręce lu b n o g i w p u łap k ach lu b zęb isk ach k rwio żerczy ch b estii i n ie m o g li b iec d alej, d em o n y ściąg ały ich z b ieżn i n a b o k i d y żu rn i felczerzy p rzy szy wali im n a ch y b cik a co p o p ad ło ze zg arn ięty ch k o ń czy n – rzad k o k ied y ich własn e – a resztę załatwiała iście d iab elsk a zd o ln o ść reg en eracji ciał. Wy ścig b y ł tak m ak ab ry czn y , jak m o żecie so b ie wy o b razić, i wid o wn ia b y ła zach wy co n a. Szczeg ó ln ą o wacją p o witan o in cy d en t, k ied y lid era n ad ział n a k ieł ży wy szk ielet m asto d o n ta, p o d rzu cił g o w p o wietrze, zd ep tał jak tru sk awk ę i sp łaszczo n eg o tru p a u n ió sł triu m faln ie trąb ą i p o m ach ał jak zd o b y ty m p ro p o rcem . Wy k o rzy stałem ten tu m u lt, b y n iep o strzeżen ie p rzesu n ąć się z m o jeg o tan ieg o sek to ra b liżej lo ży cen traln ej (g d zie m iałem n ad zieję zo b aczy ć Caz). U o b n o śn eg o sp rzed awcy k u p iłem to reb k ę jak ieg o ś p ask u d ztwa – m iał w o fercie p ap iero we tu tk i p ełn e wijący ch się so lo n y ch ro b ak ó w – ab y u sp rawied liwić tę zm ian ę m iejsca, p o czy m o d n iech cen ia zszed łem sch o d am i d o p rzejścia n a ty łach lo ży . Serce zab iło m i m o cn iej, g d y w p an u jący m w n iej cien iu d o strzeg łem b ły sk p laty n o wo zło ty ch wło só w. Caz sied ziała o b o k Elig o ra. Aż m n ie ręk a swęd ziała, żeb y d o ń p o d b iec i zro b ić m u m ałe

„witam y w teatrze, m ister Lin co ln ", ale n ie m iałem żad n ej b ro n i, k tó rą m ó g łb y m zro b ić m u k rzy wd ę więk szą n iż d ro b n e sk aleczen ie, n ie m ó wiąc ju ż o p o k o n an iu jeg o o ch ro n y i ró wn ie jak o n p o tężn y ch p iek ieln y ch ary sto k rató w. Dwaj b ieg n ący n a p rzed zie zawo d n icy zd zierali so b ie n awzajem p azu ram i sk ó rę z twarzy , co wy wo łało en tu zjasty czn ą reak cję i trącan ie się k ielich am i wo d y o g n istej n awet wśró d p erso n ató w p o d d aszk iem . Ja n ie m o g łem o d erwać o czu o d Caz. W p ewn ej ch wili n ach y liła się lek k o d o to warzy sza i co ś m u p o wied ziała; Elig o r rzu cił jej p o g ard liwe sp o jrzen ie, p o tem sk in ien iem g ło wy d ał k o m u ś jak iś zn ak . Dwó ch m asy wn y ch , szaro sk ó ry ch o siłk ó w p o d n io sło się z k rzeseł. Po zn ałem ich o d razu : b y li to m o i starzy zn ajo m i z San Ju d as, Cu k ierek i Cy n am o n – wted y o ch ro n iarze h rab in y Zim n o ręk iej, d ziś z p ewn o ścią ty lk o jej więzien n i d o zo rcy . Stałem wp atrzo n y w te k o ch an e, p o sęp n e ry sy , g d y m n ie m ijała zaled wie o p arę m etró w, z o b u g o ry lam i p o b o k ach tak b lisk o , że m u sieli ch y b a d o ty k ać jej ło k ci. Caz ru szy ła sch o d am i k u g ó rn y m try b u n o m i d łu g o n ie m o g łem się zo rien to wać, co zam ierza. Jed n ak że g d y d o tarła n a wien iec am fiteatru , p o p ro stu zatrzy m ała się p rzy b alu strad zie ty łem d o aren y i zap atrzy ła g d zieś w d al p o n ad m iastem , jak g d y b y u d awała, że jest g d zie in d ziej. Po wietrze m u siało tam b y ć ró wn ie sm ro d liwe jak wszęd zie, ale n ajwy raźn iej lep sze n iż u b o k u Elig o ra. Cu k ierek i Cy n am o n p o p atrzy li n a n ią z iry tacją, p o czy m o d su n ęli się o jak ieś d ziesięć m etró w w b o k , b y m ieć lep szy wid o k n a b o isk o , n ie zap o m in ali jed n ak o swej ro li i cały czas m ieli ją n a o k u . Nie u leg ało wątp liwo ści, że Caz jest tu więzio n a, i p rzy p u szczaln ie tak b y ło p rzez cały ten czas, k ied y ja sied ziałem n a ty łk u w m o im

b ezp ieczn y m i wy g o d n y m świecie n a Ziem i i się zastan awiałem , czy m am jej szu k ać. Nie b ard zo b y łem z sieb ie d u m n y w tej ch wili. Przeszed łem wzd łu ż try b u n y d o n astęp n y ch sch o d ó w i też wd rap ałem się n a n ajwy ższą k o n d y g n ację, ale o k ilk ad ziesiąt m etró w d alej. M ięd zy n am i stały tam d ziesiątk i in n y ch wid zó w. Kied y jed en z zawo d n ik ó w wp ad ł w p ło m ien ie, ale m im o to b ieg ł d alej jak ży wa, wrzeszcząca p o ch o d n ia – co o czy wiście wp rawiło p u b liczn o ść w eu fo rię – wy ch y liłem się n a ch wilę p o n ad b alu strad ą, żeb y sp rawd zić, czy d a się jak o ś p rzem ieścić p o zewn ętrzn ej stro n ie. I wreszcie szczęśliwy traf: n a ścian ie w n iewielk ich o d stęp ach zam o co wan e b y ły u ch wy ty n a flag i, tran sp aren ty alb o m o że jak iś ro d zaj wiatro ch ro n u , a ze d wa m etry p o n iżej k rawęd zi m u ru ciąg n ął się wąsk i g zy m s, zap ewn e d la ro b o tn ik ó w. Od czek ałem n a n astęp n y wy b u ch rad o ści n a wid o wn i (co n astąp iło , g d y ro ześm ian y d em o n zaczął g asić u b ran ie n a p ło n ący m b ieg aczu za p o m o cą p ałk i), zwin n ie p rześlizn ąłem się za p o ręcz i n a ręk ach o p u ściłem n a o wą k am ien n ą p ó łk ę. Ok azała się węższa i m n iej so lid n a, n iż to wy g ląd ało z g ó ry . Kro k za k ro k iem p rzesu wałem się wzd łu ż ścian y , wczep io n y z cały ch sił p alcam i w p ły tk ie szczelin y m ięd zy ceg łam i, p ó k i n ie zn alazłem się w p o b liżu m iejsca, g d zie stała Caz. M iałem n ad zieję, że jej d o zo rcy n ad al trzy m ają się o d n iej n a d y stan s. Z tru d em p o d ciąg n ąłem się za n ajb liższy u ch wy t d o k rawęd zi i zawisłem tak ze sto p am i o d o b re trzy d zieści cen ty m etró w n ad g zy m sem . Ostro żn ie wy jrzałem p o n ad b alu strad ę. Trafiłem w d ziesiątk ę: tu ż o b o k zo b aczy łem jej d ło n ie o p arte n a p o ręczy i czerwo n y o d b lask latarn i n a jej n iem al b iały ch wło sach . Zsu n ąłem się n a p ó łk ę, n iewid o czn y d la n iej an i d la n ik o g o .

– Caz! – zawo łałem cich o . – Hrab in o ! Żad n ej o d p o wied zi. Po d ciąg n ąłem się zn ó w wy żej n a d rżący ch z wy siłk u ręk ach . – Caz! Zerk n ęła szy b k o w m o im k ieru n k u i jeszcze szy b ciej o d wró ciła g ło wę. Kątem o k a wid ziałem , że o b aj g o ry le zajęci są ro zm o wą i n awet n ie p atrzą w jej stro n ę. – Kim k o lwiek jesteś... – d o b ieg ł m n ie jej n erwo wy szep t – ...o d ejd ź. Nie wy o b rażasz so b ie n awet, jak źle trafiłeś. – O, d o sk o n ale to wiem – wszed łem jej w sło wo . M ięśn ie zaczy n ały m n ie b o leć n ie n a żarty . – Od czu łem to n a własn ej sk ó rze. Ju ż raz n asłał n a m n ie tę ro g atą b estię z Tartaru , p am iętasz? Drg n ęła, jak b y ją co ś u k łu ło . Na m o m en t zwró ciła k u m n ie twarz b lad ą jak k sięży c. – Od ejd ź – p o wtó rzy ła, ch o ć m o że ty lk o m i się tak wy d awało . Led wo sły szałem jej g ło s w o g ó ln y m zg iełk u . – Czy ju ż m n ie zap o m n iałaś, Caz? – Ro zp aczliwie p rag n ąłem p u ścić u ch wy t i d ać ręk o m o d p o cząć, ale to b y ła ONA! By łem p rzy n iej i ro zm awiała ze m n ą! – Twó j m ed alio n m n ie u rato wał, wiesz? Nie m iałem jak ci teg o p o wied zieć. Ży ję ty lk o d zięk i n iem u . Zn ieru ch o m iała jak p o sąg . Przez d łu g ie sek u n d y b ałem się, że co ś się jej stało . Że jej d u sza u ciek ła z ciała. Gd y się wreszcie o d ezwała, p atrzy ła w d ru g ą stro n ę. – Nie wiem , k im jesteś, ale jeśli p o wiesz jeszcze ch o ć sło wo , zawo łam strażn ik ó w, a p o tem arcy k siążę Elig o r k aże cię o b ed rzeć ze sk ó ry i p rzero b ić two je k o ści n a wy k ałaczk i. Ro zu m iesz? Zo staw m n ie w sp o k o ju ! – Od wró ciła się i ru szy ła k u sch o d o m . Wy raźn ie wk u rzen i jej n ag ły m m an ewrem Cu k ierek i Cy n am o n p o b ieg li za n ią

i zasło n ili m i wid o k n iczy m m u r z szary ch m u sk u łó w. Zo stałem sam , zawieszo n y n a ścian ie jak wielk i, zd y ch ający g ek o n .

Dwadzieścia dziewięć Powiew Nieba

J

ej sło wa i tak o b o jętn e o d ejście o d czu łem , jak b y to rn ad o zatrzy m ało się n a m ej p iersi, wy łam ało żeb ra i zn iszczy ło we m n ie wszy stk o , a p o tem sp o k o jn ie o d p ły n ęło w swo ją d ro g ę. Sły szałem ry k p u b liczn o ści u szczęśliwio n ej n astęp n ą „k o m iczn ą" scen k ą n a b ieżn i, ale b y ł to ju ż ty lk o szu m b ez zn aczen ia. By łem tak wstrząśn ięty , że led wo m o g łem m y śleć. W k o ń cu d o g ło su d o szed ł in sty n k t sam o zach o wawczy . Nie m o g łem p rzecież d o ran a tak so b ie wisieć n a fasad zie am fiteatru . Czep iając się ceg ieł jak p ająk , p rzesu n ąłem się d o p u n k tu wy jścia. Ro zejrzałem się z u k ry cia, w d o g o d n ej ch wili p rzep ełzn ąłem n a d ru g ą stro n ę i stan ąłem o p arty o b alu strad ę. Nik t n ie zwracał n a m n ie u wag i, g d y ż Bieg Lik ejo n a ak u rat wszed ł w fazę fin ało wą: d waj o statn i zawo d n icy , k ażd y u zb ro jo n y w d łu g i n ó ż, k lęczeli n a p iask u twarzam i d o sieb ie, n ie m o g ąc d o b rn ąć d o m ety , jeśli się n ie p o zb ęd ą ry wala. Z try b u n leciały n a aren ę k am ien ie, flaszk i p o wo d zie o g n istej i in n e p o cisk i; k ib ice starali się wesp rzeć swo jeg o fawo ry ta p rzez atak n a jeg o p rzeciwn ik a alb o p o p ro stu ch cieli d o walić im obu. Op ad łem ciężk o n a wo ln e m iejsce n a ławie, łap czy wie ch ło n ąc p rzesy co n e zn ajo m y m o d o rem p o wietrze. Zaczy n ałem się czu ć w Piek le jak n a właściwy m m iejscu : jeszcze jed en u żalający się n ad so b ą p alan t b ez wiary i n ad ziei. Sp iep rzy łem całą sp rawę i n awet n ie

wied ziałem , w jak i sp o só b . Do stałem o d lo su jed n ą jed y n ą szan sę n a sp o tk an ie z u k o ch an ą, a o n a p o k azała m i p lecy . Ba, n awet zag ro ziła, że wy d a m n ie Elig o ro wi, jeśli n ie zo stawię jej w sp o k o ju . To się n azy wa zg n o ić faceta! I wted y to d o m n ie d o tarło : o czy wista rzecz, k tó rą p rzeo czy łem . Po m y ślałem ch wilę, wstałem i wró ciłem n a g ó rę. Na b ieżn i jed n em u z n ieszczęśn ik ó w u d ało się p o d erżn ąć g ard ło d ru g iem u i właśn ie czo łg ał się n ap rzó d , zo stawiwszy g o w ro sn ącej czerwo n ej k ału ży . Po d n iecen ie wid zó w sięg n ęło zen itu . By li jak rek in y : im więcej k rwi, ty m siln iejsze zain tereso wan ie. Przy siad łem n a k am ien n y m p o d ło żu o m etr o d m iejsca, g d zie p rzed tem stała Caz. „Od ejd ź", p o wied ziała co n ajm n iej d wu k ro tn ie, ale sam a n ie ru szy ła się w stro n ę swo ich strażn ik ó w; led wie n a n ich zerk n ęła. Dlaczeg o ig n o ro wała p o ten cjaln e zag ro żen ie? Czem u ch o ćb y n ie p o d n io sła g ło su , żeb y p rzy ciąg n ąć ich u wag ę? To ch y b a jasn e: ro zp o zn ała m n ie i d o b rze wied ziała, że jestem zd o ln y p o p ełn ić aż tak ie g łu p stwo . M o że ch ciała m n ie ch ro n ić p rzed m o ją własn ą lek k o m y śln o ścią? Czeg o ja się sp o d ziewałem – że rzu ci m i się rad o śn ie w ram io n a n a o czach całeg o Piek ła, g d y Elig o r sied ział zaled wie o k ilk a rzęd ó w n iżej? Caz jest n a to za sp ry tn a. Ud ając ży we zain tereso wan ie fin iszem o statn ieg o jeszcze zd o ln eg o d o p ełzan ia u czestn ik a Bieg u Lik ajo n a, ro zejrzałem się u ważn ie wo k o ło w p o szu k iwan iu jak ieg o ś zn ak u , m o że k arteczk i alb o k lu cza, k tó ry m o g ła n iep o strzeżen ie u p u ścić – jak iejś p o d p o wied zi, co m am ro b ić d alej, ale wid ziałem ty lk o k u rz i śm ieci. Zary zy k o wałem n awet o b ejście teg o m iejsa n a czwo rak ach i p rzeszu k ałem k ażd e p ęk n ięcie w stary ch k am ien iach – i n ic. Zn ó w o g arn ęła m n ie ro zp acz. Przez ch wilę b y łem p ewn y , że Caz

ch ciała m n ie p rzestrzec, ab y m p o czy n ał so b ie ro zważn iej; że m o że p o trzeb u je więcej czasu , m o że sp o tk an ia w b ard ziej o d lu d n y m m iejscu , teraz jed n ak u wierzy łem , że p ierwsze wrażen ie b y ło p rawd ziwe: alb o o m n ie zap o m n iała, alb o n ie ch ciała m n ie zn ać. Po ty m wszy stk im , co p rzeszed łem , żeb y tu d o trzeć, d o stałem k o p a w ty łek i ty le. I wted y to sp o strzeg łem . Tru d n o b y ło ją zau waży ć, b o zlewała się z tłem : d łu g a n itk a o jed en o d cień jaśn iejsza o d b azalto wej p o ręczy , zatk n ięta w szp arę n a wy so k o ści p asa. Ostro żn ie u jąłem ją w d wa p alce i u n io słem . Włó k ien k o b y ło b ard zo d elik atn e; z p ewn o ścią p o ch o d ziło z tk an in y , k tó ra d ro g o b y k o szto wała n awet n a Ziem i, a ty m b ard ziej tu , n a Do le. Ob a k o ń ce zwisały jed n ak o wej d łu g o ści o d cin k am i, jak g d y b y k to ś celo wo tak u ło ży ł n itk ę. Jeśli zro b iła to o n a, co m o g łem z teg o o d czy tać? Oczy wiście, że to Caz m u siała ją tu zo stawić, b o n ib y k to in n y ? M ó wim y o k o b iecie, k tó ra p o trafiła zwęd zić Elig o ro wi zło te an ielsk ie p ió ro , a p o tem , p o d jeg o sp iczasty m n o sem , p o d rzu cić m i swó j sreb rn y m ed alio n . Bez wątp ien ia ta n itk a to zn ak d la m n ie. Ch ciała, żeb y m d zięk i n iej ją o d n alazł. W żad n e in n e wy tłu m aczen ie b y m n ie u wierzy ł. Try b u n y zn ó w wezb rały wrzawą. Po k o n an y ry wal z p o d cięty m g ard łem d o g o n ił p ełzn ąceg o k u m ecie lid era, zato p ił m u zęb y w ły d ce i p rzeg ry zł ścięg n o . Przeg rał wy ścig , ale n ie ch ciał p o zwo lić, żeb y tam ten g o u k o ń czy ł. Swą p o stawą zaim p o n o wał ch y b a k ib ico m , d la k tó ry ch – jak d la więk szo ści m ieszk ań có w Do łu – p su cie szy k ó w b liźn im jest so lą ży cia; g ro m k im ap lau zem zag rzewali d o walk i wy k rwawio n y ch i co raz słab szy ch zawo d n ik ó w. Ob y d waj ru szali się co raz wo ln iej, aż wreszcie zn ieru ch o m ieli n a p iask u k ilk a m etró w

p rzed lin ią m ety . Sp o d lo ży cen traln ej m aszero wała ju ż k u n im d ru ży n a d em o n ó w z Sek ty Zb ro d n iarzy zb ro jn y ch w m asy wn e wid ły . Nie wy g ląd ało n a to , że k tó ry k o lwiek z u czestn ik ó w b ieg u zo stan ie o d p ro wad zo n y d o zag ro d y . Nie zam ierzałem p rzy g ląd ać się zak o ń czen iu . By łem ju ż n a sch o d ach , w d ro d ze n a Targ No cn y . Paser Saad p o d n ió sł d o o k a p ęk n iętą so czewk ę, k tó rą n o sił n a szn u rk u jak n aszy jn ik . Ob ejrzał d o k ład n ie n itk ę p o d światło ze wszy stk ich stro n i p o ło ży ł m i ją n a d ło n i. – Garściak a – o cen ił. – Ale o n a n ie jest n a sp rzed aż. Ch cę się ty lk o d o wied zieć, co to jest... a raczej, sk ąd p o ch o d zi. – Wiem . – Saad o b lizał sp ierzch n ięte warg i czarn y m wężo wy m języ k iem . – I właśn ie ta in fo rm acja k o sztu je u m n ie g arściak a. – Po p atrzy ł n a m n ie z ro zb awien iem . – Nie m y ślałeś ch y b a, że p o wiem ci za frik o , co ? Ha! Za d arm o to ja n a n ik o g o n awet n ie n asram . Z p ien ięd zy Very sp o ro m i jeszcze zo stało , sam a cen a więc m n ie n ie o d straszała, n ie ch ciałem jed n ak , żeb y k to k o lwiek n a b azarze wied ział, że jestem sto su n k o wo d zian y m g o ściem – jąłem się więc targ o wać tak zawzięcie, że d o p ro wad ziłem p asera n iem al d o fu rii. Nawy m ach iwał się więk szo ścią o d n ó ży , ale w k o ń cu zg o d ził się wziąć ty lk o cztery żelaźn iak i. Wierzcie m i, w Piek le h an d ry czen ie się o k ażd y g ro sz to ty lk o p rzejaw zd ro weg o ro zsąd k u – co ś jak n a b iwak u trzy m an ie ży wn o ści w h erm ety czn y ch p o jem n ik ach , żeb y n ied źwied ź wam w n o cy n ie wlazł d o n am io tu . Właściwie to n awet d o k ład n ie to sam o , ty lk o że z m isiem łatwiej się d o g ad ać n iż z k im k o lwiek tu taj, k to m iałb y ch rap k ę n a twó j trzo s. Zain k aso wawszy m o n ety , Saad sk iero wał m n ie n a d ru g i k o n iec

targ u , d o sk ład u jed wab iu n iejak ieg o Han a Fei. Ów n iezb y t p rzy jem n y d żen telm en , im p o rtu jący to war z k ręg ó w Fleg eto n u , p o wied ział m i k ilk a ciek awy ch rzeczy . M ateriał ten jest tak d ro g i, g d y ż tk a się g o z n ici p ro d u k o wan y ch p rzez p rawd ziwe jed wab n ik i, w k ażd y m razie tak ie, jak ie d a się h o d o wać w Piek le. Pó źn iej się d o wied ziałem , że „jed wab n ik am i" n azy wa się zwy k ły ch n iewo ln ik ó w o d ro d zo n y ch p o d n o wą p o stacią właśn ie w ty m celu , a cen n y p ro d u k t jest czy m ś w ro d zaju sk u tk u u b o czn eg o zad awan y ch im to rtu r. Słu ch ałem wy k ład u Han a Fei o p iek ieln ej g o sp o d arce i h o d o wli p rzez cały jeg o o b iad z d ziewięciu d ań . Kied y k o ń czy ł d eser z g lazu ro wan y ch w m io d zie g ałek o czn y ch , b y łem ju ż wy czerp an y . No c m iała się k u k o ń co wi, a ch o ć wy szed łem o d n ieg o z listą k ilk u sk lep ó w sp ecjalizu jący ch się w jed wab iu , b y ło ju ż za p ó źn o lu b raczej za wcześn ie, b y je o d wied zić. Po człap ałem z p o wro tem d o m o jej o b erży n ad lag u n ą, wy ciąg n ąłem się n a p rzep o co n y m , n iewy g o d n y m m ateracu i starałem się zasn ąć. Jak n a iro n ię n ie śn iłem tej n o cy o Caz. Następ n eg o ran k a, w g o d zin ę o d wy jścia, wy elim in o wałem p o ło wę firm wy m ien io n y ch p rzez Han a Fei. Wszy stk ie b y ły wielk im i sk ład am i o feru jący m i n ie ty lk o jed wab , lecz tak że eg zo ty czn e sk ó ry i całą g am ę in n y ch rzeczy , b ez k tó ry ch n ie m o że się o b ejść żad en szan u jący się p iek ieln y eleg an t. Jeżeli Caz ch ciała m n ie sk iero wać d o jed n eg o z n ich , to d ała m i za m ało in fo rm acji. Jak w więk szo ści in teresó w w Piek le, k u p cy b ławatn i p ro wad zili k sięg i ty lk o w g ło wie i n awet za łap ó wk ę n ik t b y n ie wy jawił o b cem u listy swo ich k lien tó w. Więcej szczęścia m iałem w jed n y m z m n iejszy ch m ag azy n ó w. Niech lu jn a stara k o b ieta o twarzy jak p ęczek zszy ty ch k o rzen i

p ietru szk i i p alcach p rzy p o m in ający ch su ch e g ałązk i stwierd ziła, że m o ja p ró b k a to rzad k i o k az: tak ieg o b arwn ik a n ie u ży wał ju ż n ik t p o za „Ch ateau M ach eco u l", jed n y m z n ajb ard ziej ek sk lu zy wn y ch b u tik ó w w Pan d em o n iu m . Po wied ziała m i to b ez zap łaty , co o d razu wzb u d ziło we m n ie p o d ejrzliwo ść, ale też zaraz o b rzu ciła k ry ty czn y m sp o jrzen iem m o je u b ran ie i o rzek ła, że tak ieg o wieśn iak a n awet tam n ie wp u szczą, więc się tro ch ę u sp o k o iłem . Tak ju ż tu jest, że jeśli k to ś cię n ie p rzek lin a, n ie wy szy d za lu b zwy czajn ie n ie o b so b acza, to warto sp rawd zić, czy p rzy p ad k iem n ie wb ił ci ju ż n o ża w p lecy . Na tak ie d ictu m p o p ro siłem ją, żeb y m i d o rad ziła p arę ciu ch ó w, k tó re m o g ły b y u łatwić m i wstęp d o tak iej świąty n i m o d y . Persp ek ty wa wy łu d zen ia o d e m n ie fo rsy o d razu n astro iła ją p rzy ch y ln iej i ze trzy k wad ran se p rzeb ierała w k o n fek cji, zan im w k o ń cu d o b raliśm y o d p o wied n i zestaw, w k tó ry m n ie wy ró żn iałb y m się w tłu m ie staty stó w n a p lan ie Pira tó w z Ka ra ib ó w. Zap ewn iła m n ie g o rąco , że się p rezen tu ję jak n ajwięk szy p an d em o ń sk i d an d y s; p rzejrzawszy się w m etalo wy m zwierciad le, p rawie się z n ią zg o d ziłem . Jeszcze jed en p o wó d , b y wiać stąd jak n ajp ręd zej. Nie b y łem tak i g łu p i, żeb y o d razu p o m aszero wać d o „M ach eco u l". W Piek le, p o d o b n ie jak w Bel Air czy M alib u , p ałętan ie się p o u licach p iech o tą jest ró wn o zn aczn e z o b wieszczen iem wszem i wo b ec, że z cieb ie o statn i n ęd zarz – ty le że tu taj d o d atk o wo o zn acza to , iż k ażd y wy żej p o stawio n y m o że cię zatłu c lu b wręcz p o żreć. Wziąłem więc tak só wk ę (co ś w ro d zaju p aro weg o k rab a n a wielk ich , k o lczasty ch k o łach ) i k azałem się zawieźć n a ró g u lic To rq u em ad y i Ran av alo n y w d zieln icy Tu m b rel, g d zie wed łu g zeb ran y ch

in fo rm acji ch ad zają n a zak u p y g łó wn ie k o ch an k i i k o ch an k o wie p o tężn y ch d em o n ó w. By łem sk ło n n y w to u wierzy ć, p o n ieważ więk szo ść n ap o ty k an y ch o só b b y ła alb o d o p rzesad y p ięk n a, alb o jak b y sp ecjaln ie zd efo rm o wan a w sp ecy ficzn ie sek su aln y sp o só b . Gd y tak p atrzy łem n a to targ o wisk o p ró żn o ści i ero ty zm u , n ag le n asu n ęło m i się p y tan ie, czy o b łęd n a u ro d a m o jej u k o ch an ej jest jej własn y m wy b o rem , czy m o że raczej Elig o ra? Piek ieln a elita wy raźn ie m a h o p la n a p u n k cie jak n ajb ard ziej lu d zk ieg o wy g ląd u . Wid ziałem to w k ręg u Very , a jeszcze b ard ziej rzu cało się to w o czy tu taj, n a wy p ielęg n o wan y ch sk werk ach , p rzed k u szący m i wy stawam i i w lo k aln y ch o d p o wied n ik ach m o d n y ch restau racy jek . M ó wię: „o d p o wied n ik ach ", b o n a Ziem i n awet k o n ający z g ło d u żeb rak n ie wziąłb y d o u st tak ieg o świń stwa, jak ie się tu serwu je. Ob o jętn ie, jak b y łb y ś b o g aty , w Piek le n ie sk o sztu jesz n iczeg o d o b reg o z tej p ro stej p rzy czy n y , że tu n ic d o b rze n ie sm ak u je i k ro p k a. M o że to wy g ląd ać jak n ajlep sze win o i n o u velle cu isin e, a w u stach p o czu jesz ty lk o o cet i p o p ió ł. Jed y n e, co tu d a się zjeść b ez o d razy , to wszech o b ecn e p rzetwo ry z asfo d eli, k arm y ży wy ch tru p ó w – a i o n e w n ajlep szy m razie są n ijak ie w sm ak u jak o p łatek . „Ch ateau M ach eco u l" n iczy m się z zewn ątrz n ie ró żn ił o d sąsied n ich b u tik ó w: salo n u ju b ilersk ieg o i sk lep u z o d zieżą m ęsk ą z g atu n k u o stry ch i sp iczasty ch . Stary m b u d y n k o m z su szo n ej ceg ły d o d awały szy k u m ark izy , wy k u sze o k ien n e i g irlan d y świateł – n atu raln ie elek try czn y ch , jak o że w Pan d em o n iu m d o stęp d o elek try czn o ści jest o zn ak ą zam o żn o ści. By łem p ewien , że jej p ro d u k cja związan a jest z jak ąś o k ru tn ą m ęczarn ią p o tęp ień có w. Sk lep b y ł zam k n ięty . Zastu k ałem d o d rzwi i ch wilę p ó źn iej u ch y liły się zap raszająco , lecz za n im i n ie zo b aczy łem n ik o g o .

Tk an in y b y ły za to wszęd zie: zro lo wan e n a lad ach i p ó łk ach , wiszące cały m i k u p o n am i n a ścian ach jak zach o d zące n a sieb ie k o tary , u d rap o wan e n a m an ek in ach (w k ażd y m razie m iałem n ad zieję, że to ty lk o m an ek in y ). Brak o wało ty lk o k lien teli, k rawcó w, ek sp ed ien tó w. – Jest tu k to ? – zawo łałem p rzy ciszo n y m g ło sem , wch o d ząc d o śro d k a z d ło n ią o d ru ch o wo zaciśn iętą n a ręk o jeści n o ża w k ieszen i. Co raz b ard ziej p ach n iało to p u łap k ą; wiecie, jak w ty ch film ach o m afii, k ied y k o n su m en t p o d n o si wzro k zn ad talerza ta g lia tella ca rb o n a ra i stwierd za, że z restau racji zn ik n ęli wszy scy p o zo stali g o ście. Gd y p o czu łem n a ram ien iu lek k ie d o tk n ięcie, o b ró ciłem się jak o p arzo n y , g o tó w ciąć n a o ślep . Ty lk o że ręk a m i sam a o p ad ła, b o za m n ą stała o n a. Caz tak iej p ewn o ści m ieć n ie m o g ła – p rzy n aszy m o statn im sp o tk an iu w San Ju d as wy g ląd ałem zd ecy d o wan ie in aczej – ale p atrzy ła m i p ro sto w o czy b ez o b awy . – Bo b b y ...? – To ja, Caz! – Ty ch o lern y id io to ! – wy b u ch n ęła. I u d erzy ła m n ie. Pro sto w d zió b i tak so lid n ie, że aż m i łeb o d sk o czy ł. Ile razy sp o ty k ałem tę k o b ietę, k o ń czy ło się n a m o rd o b iciu . Sam i p rzy zn acie, że to n ie g ru n t d la id ealn eg o związk u . – Au u u ! Co ty ro b isz, d o d iab ła! – zak ląłem zg o ła n ie p o tu tejszem u , zacisk ając p alcam i n o s, b y n ie p o k rwawić so b ie n o weg o p rzy o d ziewk u . Ale w n astęp n ej ch wili p rzy warła d o m n ie ciasn o i p o ch wili o b o je b y liśm y ju ż u m azan i n a czerwo n o . To b y ło tak ie n ierealn e. Ty le czasu m in ęło ! – Dlaczeg o zawsze m n ie b ijesz? – wy m am ro tałem z u stam i tak m o cn o p rzy ciśn ięty m i d o jej warg , że

m u siało to zab rzm ieć jak p o m ru k jask in io wca. – Nie p o win ien eś b y ł tu p rzy ch o d zić! Nie p o win ien eś! – Od erwała twarz o d e m n ie. Po p o liczk ach ciek ły jej łzy , zam arzające n a lo d o watej sk ó rze w m ałe, lśn iące cek in y . – Zab iją cię, Bo b b y . Nic n ie m o żesz d la m n ie zro b ić, więc wracaj d o d o m u , zan im o n cię d o p ad n ie. M ó wiła to jed n ak , tu ląc się d o m n ie jak d esp eratk a. Ja ty m czasem zd ąży łem ju ż ro zp iąć jej su k ien k ę i ściąg n ąłem ram iączk a, o d słan iając jej ró żan e su tk i. Och , żeb y tak m ieć d wie g ło wy jak b racia Gag sn atch ... ch wy ciłb y m wted y w u sta o b a n araz – a tak to m u siałem d ziałać n a p rzem ian . – Bo b b y , n ie... – jęk n ęła, ale jej ręce ju ż wy ciąg ały m i p o ły k o szu li ze sp o d n i i wczep iały się w p lecy , jak b y ch ciała wcisn ąć się we m n ie i p rzen ik n ąć n a wsk ro ś. Wid ziałem w jej o czach g n iew i strach , ale an i n a m o m en t m n ie n ie o d ep ch n ęła. Jej g łó d d o ró wn y wał m o jem u . To raczej ja m iałem m o m en t zawah an ia, g d y u jrzawszy m o je czarn o -szare d em o n ie łap sk a n a alab astro wej d o sk o n ało ści jej ciała, p o czu łem się, jak b y m ją b ru k ał, b ezcześcił, wręcz g wałcił i zd rad zał zarazem – jej to jed n ak n ajwy raźn iej n ie p rzeszk ad zało . Po p aru u d erzen iach serca i ja p rzestałem się p rzejm o wać. To w k o ń cu b y ła ty lk o p o wło k a, o p ak o wan ie m o jej d u szy , a d la n iej n ie liczy ło się n ic p o za Casim irą, h rab in ą Zim n o ręk ą. To b y ło m o je p ra wd ziwe ciało , tu i teraz – i g d y ó w m o m en t n iep ewn o ści m in ął, tak je właśn ie czu łem i o d b ierałem . Osu n ęliśm y się n a d y wan , g o rączk o wo zd zierając z sieb ie u b ran ia, cały czas zwarci w u ścisk u , żąd n i ty lk o zatracen ia się w so b ie wzajem . Wszy stk o , co m n ie d o tej p o ry sp o tk ało , i to , co m n ie jeszcze czek ało – zd rad y , cierp ien ia, śm ierć – ro zp ły n ęło się w n ico ść. An i p rzez

m y śl m i p rzeszło , że u p rawian ie sek su w jed n y m z n ajsły n n iejszy ch p rzy b y tk ó w m o d y w cały m Piek le n ie jest szczy tem d y sk recji – cały wszech świat p rzestał wted y istn ieć i zo staliśm y ty lk o m y d wo je, o d tak d awn a ro zd zielen i, lecz n ig d y n ap rawd ę n ie o so b n o , cały czas p ło n ący wzajem n y m p o żąd an iem . M o że to n ie b rzm i zb y t sen so wn ie, ale k to ch o ć raz co ś tak ieg o p rzeży ł, ten wie. Z n aszeg o p o tu , d o ty k u i zd u szo n y ch o k rzy k ó w wzn o siliśm y k ated rę m iło ści w n ajg o rszy m z m o żliwy ch m iejsc i n ie b y ło w n iej n ik o g o p ró cz n as. Na k tó ry m ś etap ie d aliśm y sp o k ó j u b ran io m ; zd jęliśm y ich ju ż z sieb ie wy starczająco d u żo , b y m m ó g ł wreszcie zan u rzy ć się w n iej p o k o rzen ie. M o je d iab elsk ie ciało , jak się szy b k o p rzek o n y wałem , reag o wało d o k ład n ie tak jak ziem sk ie. Jak wid ać, u czen i m ają rację: n ajważn iejszy m o rg an em sek su aln y m jest m ó zg . Caz zeszty wn iała i jęk n ęła z ro zk o szy , a jej p azn o k cie wb iły m i się w sk ó rę jak d ziesięć m alu tk ich szty letó w; to jed n ak ty lk o m n ie b ard ziej p o d n ieciło , tak p o zwierzęcem u , d zik o , zach łan n ie. Ty m siln iej i g łęb iej d rąży łem , o cierałem się twarzą o jej zim n ą sk ó rę, ch ło n ąc jej wo n ie łap czy wy m i westch n ien iam i. Nap ieraliśm y n a sieb ie jak szalen i, d ążąc d o jak ieg o ś n iem o żliwie p ełn eg o złączen ia, o b ijając się o m eb le, p rzewracając m an ek in y ; p rzem k n ęło m i raz p rzez g ło wę, że m u sim y wy g ląd ać jak ci d waj zd esp ero wan i fin aliści Bieg u Lik ejo n a, starający się u n icestwić jed en d ru g ieg o n a k rwawy m p iask u cy rk u Ko m m o d u sa. Zn ieru ch o m iałem w k o ń cu zd y szan y , o ciek ający k rwią i p o tem , wciąż zb y t ro zrad o wan y i o g łu p iały , b y m ó c szczy to wać. Caz p ch n ęła m n ie n a p lecy i d o siad ła m n ie w p y szn ej sześćd ziesiąt d ziewięć, z ło n em p o d su n ięty m m i p o d u sta, cału jąc, p ieszcząc i liżąc m ą wy p rężo n ą m ęsk o ść, a p o tem o d wró ciła się d o m n ie p rzo d em

i wch ło n ęła ją w sieb ie, lo d o wata z wierzch u i g o rąca w g łęb i. Kied y wreszcie ek sp lo d o wałem w o rg azm ie, m iałem wrażen ie, że to zawał. Krzy k n ąłem jak z b ó lu i p rzy ciąg n ąłem ją d o sieb ie n ajm o cn iej, jak m o g łem – i to p rzelało czarę jej ro zk o szy . Ścisn ęła m i u d am i żeb ra i u jeżd żała co raz szy b ciej, g wałto wn iej, aż jej u ry wan y o d d ech p rzeszed ł w d łu g i p o m ru k ro zp aczliweg o i ty lk o jak b y u b o czn ie p rzy jem n eg o sp ełn ien ia. Zsu n ęła się p o tem ze m n ie i leg ła o b o k n a wzn ak jak n ieży wa. Nic n ie m ó wiłem . Nie m o g łem . Led wo łap ałem p o wietrze, ale k ażd y jeg o ły k p ach n iał jak Caz. M o g ła so b ie b y ć p o tęp io n a o d czasó w p rek o lu m b ijsk ich , ale to d la n iej p rzeb y łem Piek ło , b y ją o d n aleźć. Dla m n ie b y ła jak n ajczy stszy p o wiew Nieb a. Jej o d d ech p o wo li się u sp o k ajał. Trąciła m n ie d ło n ią w b o k ; p rzez ch wilę n ie wied ziałem , o co jej ch o d zi, i n ag le zd ałem so b ie sp rawę, że ch ce, ab y śm y się wzięli za ręce. Leżeliśm y tak , jeszcze zm ęczen i i zasap an i, z d ło ń m i złączo n y m i w b o lesn y m aż u ścisk u , n a sto sie n ajp rzed n iejszej p iek ieln ej h a u te co u tu re. – No , to b y ło p rawd ziwie d iab elsk ie p iep rzen ie, Do lar – p o wied ziała cich o . – M am n ad zieję, że jesteś zad o wo lo n y . – O d ziwo , jestem – o d rzek łem , w p ełn i świad o m y , że g d y b y n as n ak ry to , o b o je czek ały b y straszliwe m ęk i. Śm ierć b y łab y n ajfo rtu n n iejszą ewen tu aln o ścią, ale żad n e z n as n a tak i d ar lo su liczy ć n ie m o g ło . – Tak , k o ch an ie, jestem b ard zo , b ard zo zad o wo lo n y .

Trzydzieści Inny wszechświat

C

az wstała. Bard zo m i się to n ie p o d o b ało . Nie p o d o b ało m i się n ic, co n ie b y ło n aszy m wzajem n y m wtu len iem się w sieb ie, n ajlep iej n a zawsze. – Nie o d ch o d ź. – Wy ciąg n ąłem ręk ę, b y ją zatrzy m ać, ale m u sn ąłem ty lk o jej u d o . – Zo stań ze m n ą. – Nie wy g łu p iaj się. M u szę iść, p o ch o d zić p o sk lep ach i wy d ać tro ch ę p ien ięd zy , sk o ro ju ż się wy b rałam n a zak u p y , a czasu zo stało m i n iewiele. Po za ty m trzeb a o d d ać Po ito u jeg o sk lep . Ud o stęp n ia m i g o ty lk o w ram ach p rzy słu g i. – Uśm iech n ęła się, ale n ie b y ł to p rzy jem n y u śm iech . – Oczy wiście m y śli, że w ten sp o só b zarab ia p u n k ty u Elig o ra. Im ię arcy k sięcia p o d ziałało n a m n ie jak k u b eł zim n ej wo d y . Po d n io słem się n a ło k ciach . – Słu ch aj, n ie wracaj tam – p o wied ziałem . – Przecież p o to właśn ie tu jestem , żeb y cię stąd zab rać. – Zo staw m n ie, Bo b b y . Ju ż to sp o tk an ie b y ło n iewiary g o d n y m g łu p stwem z m o jej stro n y . Ty lk o b y ś wszy stk o p o g o rszy ł. – Po g o rszy ł? A co m o g ło b y b y ć jeszcze g o rszeg o , Caz? Jesteśm y w Piek le, d o ch o lery ! Ty tu m ieszk asz, p o win n aś to wied zieć n ajlep iej. – Przestań ! – Po trząsn ęła g n iewn ie g ło wą i zaczęła zb ierać u b ran ia. – M o i strażn icy zaraz p o m n ie p rzy jd ą.

– Strażn icy ? M asz n a m y śli swo ich b y ły ch o ch ro n iarzy , jak im tam , Cu d aczk a i Cy m b ałk a? Dałb y m im rad ę. Nawet o b u n araz. – Nazy wają się Cu k ierek i Cy n am o n . I n ie d ałb y ś. Nie tu taj, n ie w ty m ciele. – Uwijała się co raz szy b ciej, jak b y ch ciała się wy d o stać z m o jej o rb ity , p rzy p u szczaln ie n a zawsze. – Wy rwalib y ci ręce jak sk rzy d ełk a m u sze. – Ru ch em g ło wy wsk azała n a m o ją częścio wo o d ro śn iętą p rawą d ło ń . – Wid zę, że i tak ju ż m asz k ło p o ty z u trzy m an iem k o ń czy n w cało ści. – To ty p rzestań , Caz – rzu ciłem ziry to wan y i wstałem . – Od k ąd się zn am y , p o wtarzałaś w k ó łk o : Nie, n ie, n ie ró b teg o , zo staw m n ie, n ie k o ch am cię. Ale ja się n a to n ie n ab io rę. Właśn ie wy stawiłaś się d la m n ie n a śm ierteln e n ieb ezp ieczeń stwo . Sam a p o wied ziałaś, że two je szare g o ry le m o g ą tu wp aść lad a m o m en t... – Nie tu taj. Nie wied zą o ty m m iejscu . Ko rzy stałam z n ieg o ju ż wcześn iej. – A co to za ró żn ica! – wy b u ch n ąłem , a jed n o cześn ie zalała m n ie fala zazd ro ści g o rąca jak g ejzer. Ko rzy stała? Nib y z k im ? Na d o b rą sp rawę p o win ien em się cieszy ć, że p rzy p rawia d o d atk o we ro g i Elig o ro wi, ale w tej ch wili m o je u czu cia b y ły n a to zb y t p o p lątan e. – Przy szed łem tu p o cieb ie i sam stąd n ie o d ejd ę. Starała się n ie zwracać n a m n ie u wag i, ale słab o jej to wy ch o d ziło . Nie zam ierzałem jej teg o u łatwiać, ru szy łem więc za n ią. Kied y p rzy siad ła n a k rześle, b y wło ży ć b u ty , p rzy k u cn ąłem tu ż o b o k . – Nie o d ejd ę, Caz. Tak straszn ie za to b ą tęsk n iłem ... całe ty g o d n ie... co ja g ad am ? M iesiące! Nie m o g ę sp ać an i w o g ó le n ic ro b ić, ty lk o m y ślę o to b ie. Nie zo stawię cię tu taj. – M iesiące? – Jej śm iech zab rzm iał n ieo czek iwan ie o stro . – A wiesz, ile czasu m in ęło tu , n a Do le? Całe lata. Nie m ó w m i

o tęsk n o cie. Jak ą ja b y łam id io tk ą, że p o zwo liłam so b ie n a tak ą słab o ść! I teraz za to p łacę. Daj m i sp o k ó j, Bo b b y . Daj m i sp o k o jn ie zag o ić ran y . Lata? Nap rawd ę czas tak się jej d łu ży ł? – Nie m o g ę, Caz. Przep raszam cię. Ja też n ie p o win ien em b y ł so b ie n a to p o zwo lić... ale stało się. I ju ż się n ie o d stan ie. Patrzy ła n a m n ie w m ilczen iu p rzez szp ary p o wiek , tak że jej o czy b y ły ty lk o czerwo n y m i k resk am i. – Jesteś g łu p i. I ja jestem g łu p ia! To się b ard zo źle sk o ń czy – rzek ła w k o ń cu . – A co się k o ń czy d o b rze? Łzy n ag le n ap ły n ęły jej d o o czu i p o ciek ły p o p o liczk ach , n ajp ierw szy b k o , im n iżej, ty m wo ln iej, aż zasty g ały w m ałe k ry ształk i n a jej zim n ej sk ó rze. Do tk n ąłem jed n eg o i d elik atn ie strąciłem . Zawiro wał w p o wietrzu , zag u b io n y w żarze Piek ła śn ieg o wy p łatek . – To g d zie? – sp y tałem . – Co g d zie? – żach n ęła się, ale n ie o d su n ęła, trzy m ała ty lk o p rzed so b ą to reb k ę i p rzewieszo n ą p rzez ręk ę p elery n ę, jak b y b y ły jej o statn ią tarczą. – Gd zie cię zn o wu zo b aczę? I k ied y ? Wid o k b lad ej, d elik atn ej szy i tak m n ie n ag le ro zp alił, że n a wszelk i wy p ad ek sam szy b k o się zacząłem u b ierać. Nie ch ciałem , żeb y ją p rzy łap an o ; zresztą i tak n ie b y łem jeszcze g o tó w z n ią u ciec. M u siałem jeszcze zro b ić p arę rzeczy – n ig d y b y m się n ie sp o d ziewał, że tak szy b k o ją o d n ajd ę. Bo że, jak a o n a jest cu d n a! Nie wy trzy m ałem : p rzy su n ąłem się d o n iej n a k o lan ach i p o ło ży łem d ło n ie n a wewn ętrzn ej stro n ie jej u d .

Wo ln iu tk o p rzeciąg n ąłem je w g ó rę, u n o sząc sp ó d n icę, aż zro lo wan a zawin ęła się n a p o d b rzu sze. Delik atn ie u g ry złem ją w p ach win ę. By ła zarazem zim n a i g o rąca. Caz z iry tacją o d ep ch n ęła m ą g ło wę, ale n ie b ard zo siln ie. Nie p rzestawałem sk u b ać zęb am i i warg am i jej jak że ro zk o szn ie m ięk k iej, g ład k iej sk ó ry . – Do sy ć! Zach o wu jesz się jak n asto letn i szczen iak ! – m ru k n ęła, ch o ć zaraz p o tem westch n ęła lu b ieżn ie. Ch wilę p o d d awała się p ieszczo cie, ro zsąd ek wziął jed n ak g ó rę i zd ecy d o wan y m ru ch em wy su n ęła się p o za m ó j zasięg . – Dzisiaj, o o statn iej latarn i. Bąd ź n a Dis Pater p rzed świąty n ią. Przy ślę k o g o ś p o cieb ie. – Świąty n ią? – Zn ajd ziesz ją b ez tru d u . – Po zwo liła m i się p o cało wać i raz jeszcze wto p iła się we m n ie zach łan n ie, tak n ag le wio tk a, że się p rzestraszy łem , iż zem d lała. Ch y b a p ierwszy raz wid ziałem ją tak ą b ezb ro n n ą, ch o ć ta ch wila szy b k o u leciała: p o czu łem , jak zn ó w tężeje w m y ch ram io n ach . – M u szę iść – p o wied ziała, o swo b ad zając się z o b jęć. – Ko ch asz m n ie, p rawd a? – Jesteś m i d ro g i. Ja n ik o g o n ie k o ch am . – Po k ręciła p o ważn ie g ło wą. – To n ie jest m o je sło wo . – A m o je tak . I zn aczy to sam o . – Bo b b y , to d wa zu p ełn ie in n e wszech światy ! Wy ch o d ząc, zatrzaśn ij za so b ą d rzwi. I ju ż jej n ie b y ło . M u siałem się z cały ch sił p o wstrzy m y wać, b y za n ią n ie p o p ęd zić. Od czek ałem k ilk a m in u t, tro ch ę u p o rząd k o wałem b ałag an , k tó reg o śm y n aro b ili, i wy szed łem z „Ch ateau M ach eco u l" n a ru ch liwe u lice Tu m b rel. Wy g ląd ały teraz jak o ś in aczej, n ie u m iałem jed n ak o k reślić, n a czy m p o leg ała zm ian a. M o że b ard ziej

zn ajo m o ? W b o g atszy ch d zieln icach Czerwo n eg o M iasta n ie sp o ty k a się aż tak o k ro p n y ch twarzy i k ształtó w jak g d zie in d ziej, ale i tak b y ła to n iezła p arad a d ziwactw. Gd y b y zwy k łeg o czło wiek a wrzu cić n a m in u tę m ięd zy to to warzy stwo , zm o czy łb y się ze strach u i n aty ch m iast n awró cił n a n ajb ard ziej p u ry tań sk ą relig ię, jak ą u d ało b y m u się zn aleźć. Dla m n ie, wciąż n a n iezły m h aju p o sch ad zce z Caz, wy g ląd ało to całk iem zn o śn ie, a n awet... zwy czajn ie. Co raz b ard ziej n asiąk ałem Piek łem . To b y ło g o rsze, n iż k ied y rzu całem p alen ie. Sam a świad o m o ść, że ju ż wk ró tce zo b aczę ją zn o wu , zam ien iała czek an ie w n iewy o b rażaln ie b o lesn ą fru strację. Bo p rzecież to n ie m iało b y ć ty lk o zwy k łe sp o tk an ie: ty m razem wreszcie m o g łem ją stąd wy rwać. Ale to się m u si stać jak n ajszy b ciej. Rato wan ie Caz n ie b y ło m o im jed y n y m p ro b lem em . Nie m iałem zielo n eg o p o jęcia, jak d łu g o ju ż sied zę w Piek le wed łu g ziem sk iej rach u b y czasu . Co p rawd a n ie m iałem w tej m aterii żad n eg o p o la m an ewru , ale jeżeli m o ja n ieo b ecn o ść p rzeciąg n ie się zb y t d łu g o , m o g ą m n ie czek ać k ło p o ty w p racy . No , ale d o k o ń ca ju ż n ied alek o , p o cieszałem się. Najważn iejsze m am ju ż za so b ą: u d ało m i się ją zn aleźć. Teraz ju ż ty lk o trzeb a ją wy k raść jed n em u z n ajwięk szy ch , n ajg o rszy ch su k in sy n ó w we wszech świecie, a p o tem p rzem y cić z Piek ła n a Ziem ię. Rzecz n iewy k o n aln a, wiem – ale to k ró tk ie sp o tk an ie p rzy p o m n iało m i z całą m o cą, że in n eg o wy jścia p o p ro stu n ie m am . Wed łu g in fo rm acji o d Lam eh n asza u cieczk a m iałab y szan se p o wo d zen ia ty lk o wted y , g d y b y śm y się p rzed arli z p o wro tem d o k ręg ó w Ab ad o n u i z p o wro tem d o m iejsca, k tó ręd y się tu d o stałem – czy li n a m o st Nero n a. M o że to zab rzm i n ieracjo n aln ie, n ie ch ciałem ju ż jed n ak n awet zb liżać się d o stacji wy ciąg u . Nie ch o d zi n awet o to ,

że p o d ró że win d ą d o starczy ły m i ty lu o k ro p n y ch d o świad czeń (ch o ć n ie b y ło to b ez zn aczen ia). Pro b lem w ty m , że to u rząd zen ie tak łatwo k o n tro lo wać: n a k ażd y m p o zio m ie jest ty lk o jed n o wy jście. By łem p ewien , że Piek ło n iep rzy p ad k o wo zo stało zap ro jek to wan e jak id eał faszy sto wsk ieg o p ań stwa p o licy jn eg o . Jeśli jed n ak p rzek reślę wy ciąg , to m u szę szu k ać in n y ch śro d k ó w tran sp o rtu . Dlateg o właśn ie sk iero wałem się d o sto czn i i p o rtu n ad Sty k sem . Statk ó w b y ło tam wiele. Niek tó re z n ajwięk szy ch m iały k o m in y , a zd arzały się też k o szto wn iejsze d zieła sztu k i szk u tn iczej, wy g ląd ające, jak b y p o d lśn iący m i p o k ład am i k ry ły n o wo cześn iejsze u k ład y n ap ęd o we. Jed n ak n awet tu , w Czerwo n y m M ieście, zd ecy d o wan a więk szo ść jed n o stek wy p o sażo n a b y ła w m aszty ; z d alek a p rzy stań sp rawiała wrażen ie g ąszczu czarn y ch , b ezlistn y ch d rzew k o ły szący ch się jak n a siln y m wietrze. Im b liżej n ab rzeży , ty m więk szy n ió sł się o d n ich h ałas, aż w k o ń cu p o n ad o g łu szającą k ak o fo n ią h u k u m ło tó w, zg rzy tu p ił, wrzask ó w b ity ch p o tęp ień có w i trzask an ia b ató w led wo sły szałem własn e m y śli. Zastęp y d em o n ó w i n iewo ln ik ó w o b leg ały k ad łu b y żag lo wcó w i żelazn y ch p aro wcó w, p raco wicie zd rap u jąc p o rastające je z k ażd y m rejsem k rwiste m u szle wielk o ści wiad ra i d łu g ie wstęg i g lo n ó w. Gd y tak stałem , zastan awiając się, jak się zab rać d o szu k an ia statk u , k tó ry m m o g lib y śm y p o p ły n ąć d o n iższy ch k ręg ó w, n ag le p o czu łem n a so b ie czy jś wzro k . Od wró ciłem się i k ilk an aście m etró w d alej, p o d ru g iej stro n ie ru ch liwej k ei, zo b aczy łem g ap iąceg o się n a m n ie d ziwn eg o stwo ra, co ś w ro d zaju tłu staweg o Ko ta w Bu tach z p ó łlu d zk ą twarzą. Na p ierwszy rzu t o k a wy d ał m i się zn ajo m y , ch o ć

n ie m o g łem g o u m iejsco wić w p am ięci. Ru szy łem w jeg o stro n ę, sp o d ziewając się, że u ciek n ie – o n jed n ak stał sp o k o jn ie i d alej p atrzy ł n a m n ie jak b y w ro ztarg n ien iu . Zan im się z n im zró wn ałem , wied ziałem ju ż, k im jest. – Ja cię sk ąd ś zn am – p o wied ział, lek k o się zacin ając. – Ja cieb ie też. Z targ u n iewo ln ik ó w. Pracu jesz u Rip rash a. – Tak jest. Ale to n ie to ... – Ko t w Bu tach sk rzy wił się śm ieszn ie i twarz m u się zm arszczy ła jak p o d su szo n e jab łk o . – M u siałem cię g d zieś wid zieć wcześn iej... – Zam k n ij d zió b . Rip rash tu jest? W Pan d em o n iu m ? – No jasn e, że jest. – Dziwak wciąż świd ro wał m n ie wzro k iem . – Sto im y w b asen ie Krak en a. Nie wierzy łem własn y m u szo m . Czy żb y wreszcie lo s zd ecy d o wał się d o m n ie u śm iech n ąć? – M o żesz m n ie d o n ieg o zap ro wad zić? – Nie d a rad y . – Po k ręcił g ło wą, n ag le wy straszo n y . – Ju ż p ó źn o . Kazał m i p rzy n ieść k o lację. – Co fn ął się, o d wró cił i p u ścił n iezg rab n ie b ieg iem , jak wielk i szo p zm u szo n y d o p o ru szan ia się n a ty ln y ch łap ach . – Basen Krak en a! – zawo łał jeszcze, o g ląd ając się p rzez ram ię. Ch o d ziło o n ajd alej p o ło żo n ą część p o rtu . Sp ieszn y m m arszem m ijałem k eję za k eją, g d zie z wszelk iej m aści jed n o stek p ły wający ch wy ład o wy wan o ró wn ie u ro zm aico n y aso rty m en t to waró w n a p o trzeb y sto łeczn eg o ry n k u . Wid ziało się tam n iejed en całk iem zg rab n y slu p z o d leg ły ch n iższy ch k ręg ó w, jed n ak zd ecy d o wan ą więk szo ść stan o wiły p ęk ate łajb y n a k ształt ch iń sk ich d żo n ek – p o wo ln e, ale m o cn e i n iezawo d n e, co i w m o ich o czach b y ło atu tem n ie d o p rzeb icia (p am iętałem wszak jeszcze wid y wan e p o d czas

żeg lu g i p o Ko k y to s g łęb in o we p o two ry ). Czarn y k ad łu b Zrzęd liwej Jęd zy p o zn ałem z d alek a. Stała n a k o twicy , zacu m o wan a ru fą d o n ab rzeża, z żag lam i sk laro wan y m i, ale w k ażd ej ch wili g o to wy m i d o p o stawien ia. Tak m n ie u rad o wał jej wid o k , że o m al n ie p u ściłem się b ieg iem p ro sto n a p o k ład . Zb y t d o b rze ju ż jed n ak p o zn ałem tu tejsze u k ład y , b y zro b ić tak ie g łu p stwo . Nig d y n ie wiad o m o , czy je o czy m o g ą m n ie o b serwo wać w tak ważn y m węźle k o m u n ik acy jn y m jak n ajwięk szy p o rt Piek ła. Po człap ałem więc p rzy g arb io n y jak k to ś, k to n ie sp o d ziewa się o d lo su n iczeg o p o za k o lejn ą p o rcją n iewo ln iczej h aró wy . Na trap ie zaczep ił m n ie k tó ry ś z m ary n arzy taszczący ch wo rk i z zao p atrzen iem , ale zan im zro b ił się z teg o p ro b lem , o d ru fy n ad szed ł Rip rash , świecąc swą p o two rn ie ro złu p an ą czach ą. – Wężo wij! – wy d arł się n a m ó j wid o k , ale ściszy ł g ło s n a o statn iej sy lab ie, g d y o strzeg awczo p o ło ży łem p alec n a u stach . – Nazy wam się Pseu d o lu s – p rzed stawiłem się n o wy m im ien iem . Przez m o m en t g ap ił się n a m n ie, n ie ro zu m iejąc, ale zaraz k iwn ął g ło wą. – Ah a. Pseu d o lu s. Ok ej. Nie m o żn a p rzetrwać n a rzece ty le stu leci co o n , jeśli k to ś n ie p o trafi w m ig się p o łap ać w sy tu acji. Rip rash m ach n ięciem ręk i zap ro sił m n ie d o k ab in y . Po starem u śm ierd ziało w n iej jak w p rzep o co n ej sk arp etce o lb rzy m a, ale w p o ró wn an iu z p aro m a m iejscam i, w k tó ry ch zd ąży łem p o b y ć o d n aszeg o ro zstan ia, czu łem się tam swo jsk o i b ezp ieczn ie. Go b sied ział sk u lo n y w k ącie. Gd y wszed łem , sp o jrzał n a m n ie sp o d e łb a z tą d o b rze m i zn an ą m in ą zb y t często k o p an eg o p sa. Gd y b y m się sp o d ziewał wy lewn eg o p o witan ia alb o ch o ciaż

m ru k n ięcia, b y łb y m ro zczaro wan y , ale wid ziałem , że m n ie p o zn aje. W Piek le n ie m a zwy czaju o b ścisk iwan ia się n a d zień d o b ry , ch y b a że w k ręg u b o g aczy u d ający ch lu d zi. Ucieszy łem się jed n ak , wid ząc g o w d o b ry m zd ro wiu ; ch ło p ak ch y b a n awet n ieco p rzy b rał n a wad ze. – Zd aje się, że jestem ci co ś win ien – zag aiłem i k u cn ąwszy o b o k n ieg o , wziąłem g o za ręk ę i wło ży łem m u w d ło ń d wa żelaźn iak i. – Ty le to m iało b y ć, n ie? – A p o tem d o rzu ciłem jeszcze k ilk a m o n et, w su m ie ró wn o warto ść p ó łto rej g arści. – I d o teg o p rem ia za to , że p rzez ty le czasu m i p o m ag ałeś. Go b p o p atrzy ł n a fo rsę z g ro b o wą p o wag ą m alu jącą się n a jeg o m ałp iej twarzy . – Ju ż k o m b in u je, g d zie b y to sch o wać p rzed e m n ą! – Rip rash p arsk n ął śm iech em . – A co , o k rad asz g o ? – Sp o jrzałem n ań z u k o sa. – Ch y b a so b ie jaja ze m n ie ro b isz! – Dem o n wp ad ł w jeszcze więk szą weso ło ść. – Nie wziąłb y m o d n ieg o an i o p iłk a, ale o n i tak m i n ie u fa. To b ie zresztą też, zało żę się! Przy p o m n iałem so b ie, jak d łu g o trwało , zan im m alec p o zwo lił so b ie zasn ąć w m o jej o b ecn o ści. – Pewn ie m asz rację. Ku m ej n iezm iern ej u ld ze Rip rash o świad czy ł, że wy p ły wa n azaju trz wieczo rem i z rad o ścią m n ie zab ierze. Dla m n ie zn aczy ło to , że jeśli ty lk o zd o łam jak o ś n ak ło n ić Caz, b y ze m n ą u ciek ła, n ie b ęd ę m u siał d łu g o się z n ią k ry ć p rzed Elig o rem . Arcy k siążę m u siał tu m ieć p o tężn e wp ły wy i z p ewn o ścią rzu ciłb y za n am i w p o ścig wszy stk ie swo je siły . Na ląd zie n ie m ielib y śm y szan s, ale rzek ą łatwiej m o żn a b y m u się wy m k n ąć. Dem o n wy d awał się zad o wo lo n y z p ersp ek ty wy m o jeg o

to warzy stwa w rejsie p o wro tn y m d o Przy stan i Ko k y to s, ale n a wszelk i wy p ad ek wo lałem wzm o cn ić ten sen ty m en t m ied zian y m g arściak iem i zap o wied zią, że zaraz p o o d b iciu d o rzu cę jeszcze d wa. W o d p o wied zi zaśm iał się tak n isk im to n em , że aż m i zęb y zad zwo n iły . – Ro zliczy m y się p o d o tarciu d o celu . Nig d y n ie wiad o m o , co n as m o że sp o tk ać p o d ro d ze, a ja lu b ię zap raco wać n a zap łatę. – Sp o jrzał n a m n ie ze zd ziwien iem , g d y wstałem . – A ty co , wy b ierasz się g d zieś? – Nie u wierzy sz, ale n a ran d k ę. Go b ch y b a n awet n ie wid ział, że wy ch o d zę; sied ział n ieru ch o m o i ty lk o p o d ejrzliwie sp o g ląd ał to n a świeżo zd o b y tą fo rtu n ę, to n a sweg o p an a. Nie wiem , czy m ieliście o k azję zau waży ć, że g d y w ram ach szy k o wan ia się n a sp o tk an ie z u k o ch an ą trzeb a p o u p y ch ać p o k ieszen iach cały aso rty m en t d ro b n eg o o ręża ze sp o ry m m ajch rem n a czele, tro ch ę to traci n a ro m an ty czn o ści. Sp ieszę z wy jaśn ien iem , że ch o ć Caz m a n iem iły zwy czaj p o liczk o wan ia m n ie p rzy k ażd ej o k azji, to n ie p rzeciwk o n iej się zb ro iłem . W Piek le k ażd e wy jście n a m iasto , n awet d o n aro żn eg o sk lep ik u p o co ś n a śn iad an ie, łatwo m o że sk o ń czy ć się k rwawą jatk ą. Zn aleźć się n a u licy b ez żad n ej b ro n i to tak jak wy p ch ać k ieszen ie d o laram i i wy b rać się n a ry b y z so m alijsk im i p iratam i. Najch ętn iej wło ży łb y m p ełn ą zb ro ję, ty lk o że n ie wied ziałem , czy tak ie co ś p rzy sto i d em o n o wi z „m o jej" sek ty : b y ło b y id io ty zm em n arażać się n a areszto wan ie z p o wo d u jak ieg o ś wy k ro czen ia reg u lam in o weg o . Po węd ro wałem z p o wro tem w stro n ę p lacu Dis Pater, g d zie wed łu g wsk azó wk i Caz m iałem o d szu k ać jak ąś n ieo k reślo n ą

świąty n ię. Nie m iałem p o jęcia, o k tó ry b u d y n ek m o że ch o d zić, i p rzeczu wałem , że m o g ę m ieć z ty m k ło p o t: n asz Beeg er Sq u are w Ju d e jest całk iem sp o ry , ale n a Dis Pater zm ieściło b y się tak ich z d ziesięć i jeszcze zo stało b y n iem ało m iejsca. Sp rawę d o d atk o wo u tru d n iał p an u jący tu ch ao s b u d o wlan y : jeżeli n awet jest g d zieś jak aś stara świąty n ia, to całk iem m o żliwe, że ju ż d awn o zasło n iła ją p iram id a lep ian ek alb o d zik ie targ o wisk o . To w k o ń cu serce m etro p o lii; jak w wielk ich m iastach n a Ziem i, p rzy ciąg a m ig ran tó w ze wszy stk ich stro n , ale n ie m a w n im m iejsca, b y wszy stk ich p o m ieścić. Klu czy łem m ięd zy b u d o wlam i, k ram am i, k o czo wisk am i p ełn y m i szałasó w z lu d zk iej sk ó ry lu b p an cerzy wielk ich o wad ó w. Stad o d em o n ó w, k tó re o b siad ło g zy m sy fasad y o p u szczo n eg o p ałacu , wach lo wało się b ło n iasty m i sk rzy d łam i. Przy cu p n ięte w ich cien iu m n iejsze stwo rzen ia zd awały się d elek to wać p o d m u ch am i, a m o że i resztk am i jed zen ia czy n awet ich g u an em . W k o ń cu jed n ak o d n alazłem o wą świąty n ię: n iewielk ą b u d o wlę, k tó ra g in ęłab y w n atło k u arch itek to n iczn eg o k o szm aru , g d y b y n ie o taczająca ją au ra n iezm iern ej staro ści. Kam ien n e b lo k i, z k tó ry ch ją zb u d o wan o , b y ły tak p ry m ity wn ie cio san e, że ty lk o czas m ó g ł je wy g ład zić, ale wciąż wid ziało się m iejsca, g d zie k ied y ś o d erwan o je o d m acierzy stej sk ały . Wsp iąłem się p o k ilk u sto p n iach n a g an ek z wro tam i ro zwarty m i jak g ęb a k rety n a i zajrzałem d o śro d k a. Nic n ie b ro n iło wstęp u , z własn ej wo li n ie wszed łb y m tam jed n ak za żad n e sk arb y . Ział stam tąd g o rący , d u szn y m ro k ro zed rg an y b rzęczen iem m ilio n ó w m u ch . Do d zisiaj wzd ry g am się n a to wsp o m n ien ie, ch o ć wiele g o rszy ch rzeczy p rzeszed łem w Piek le. Od wró ciwszy się, u jrzałem u stó p sch o d ó w zak ap tu rzo n ą k o b ietę.

Przez szczęsn y u łam ek sek u n d y b y łem p ewien , że to Caz, g d y jed n ak k iwn ęła n a m n ie, b y m za n ią p o szed ł, jed n o sp o jrzen ie n a jej b lad ą, sp u ch n iętą d ło ń p o wied ziało m i, k im jest. To p ielica M arm o ra wy p ro wad ziła m n ie z p lacu w lab iry n t co raz węższy ch u liczek . Szliśm y i szliśm y , a o n a n ie p rzestawała o ciek ać wo d ą i zo stawiać m o k re ślad y n a k am ien iach . Po p ó łg o d zin ie d ro g a zaczęła wieść p o d g ó rę, p o jawiły się też d rzewa i k rzewy . Zro b iło się ciem n o ; w Czerwo n y m M ieście p aliły się jeszcze wieczo rn e latarn ie, lecz ich b lask n ie d o cierał d o tej o d leg łej d zieln icy , p o ło żo n ej wśró d wzg ó rz Lam ijsk ich . Wy tężałem wszy stk ie zm y sły , czu jn y jak n ig d y d o tąd , lecz stację k o lejk i lin o wej zo b aczy łem d o p iero , g d y p rawie n a n ią wp ad liśm y . Po d o b n e u rząd zen ia m am y w g ó rach n a p ó łn o c o d Ju d e, g d zie u p rawia się win o ro śl: zam k n ięte g o n d o le p o d wieszo n e n a stalo wej lin ie. Najfajn iejsza tak a k o lejk a, zwan a u n as „n ap o wietrzn y m tram wajem ", fu n k cjo n o wała k ied y ś n a M o u n t Tam alp ais k o ło San Fran cisco , ale ru n ęła p o d czas trzęsien ia ziem i w 1 9 9 8 ro k u . Ja sam n ig d y tak ich atrak cji n ie lu b iłem , ale w p o ró wn an iu z ty m , co tu zo b aczy łem , ziem sk ie wy d ały m i się b ezp ieczn e jak tró jk o ło wy ro werek : lin a ciąg n ęła się n iem al p io n o wo w g ó rę, a wid o czn e części m ech an izm u sp rawiały wrażen ie n iezwy k le stary ch i zan ied b an y ch . Najwy raźn iej jed n ak fu n k cjo n o wała i wag o n ik – rd zawe żelazn e p u d ło z resztk am i d awn y ch o zd ó b – czek ał n a p o d ró żn y ch . Na p o d eście stacji M arm o ra sp o jrzała n a m n ie swy m i o k rąg ły m i o czam i b ez wy razu . – Pan i h rab in a jest n a szczy cie. Oczek u je p an a, m ilo rd zie – p o wied ziała, o d wró ciła się i o d eszła. Po p atrzy łem n iep ewn ie n a m aszy n erię, ale có ż b y ło ro b ić?

Wszed łem d o wag o n ik a i zn alazłem d źwig n ię h am u lca. Po ciąg n ąłem zg o d n ie z led wo wid o czn ą strzałk ą i p o ch wili zg rzy tliweg o wah an ia k o lejk a ru szy ła w g ó rę. Po czu łem się jak w wy ciąg u – ale p rzy n ajm n iej ty m razem n ie wy k rwawiałem się n a śm ierć. Jeszcze ty lk o ta jed n a jazd a, p o wtarzałem so b ie w d u ch u . Caz n a m n ie czek a i wszy stk o ju ż b ęd zie d o b rze. Oczy wiście zn ó w się m y liłem jak ch o lera.

Trzydzieści jeden Chłopcy z ferajny

B

y łem m n iej więcej w p o ło wie zb o cza i p o wo li zo stawiałem za so b ą n ajwięk sze g ąszcze d o lin y , k ied y sp o strzeg łem wó z Elig o ra zap ark o wan y n ieco p o n iżej n a p o lan ie. Wy g ląd ał jak sk rzy żo wan ie p aro weg o d u esen b erg a i wo jsk o weg o h u m v ee, z d o d atk iem o zd o b n y ch n ik lo wan y ch lam p i n ajeżo n y ch szp ik u lcam i zd erzak ó w. Bez wątp ien ia b y ł so lid n ie o p an cerzo n y i zap ewn e n ieźle u zb ro jo n y . Op arte n ied b ale o k ab in ę stały d wa wielk ie, szaro sk ó re d em o n y z ły sy m i g ło wam i n a m asy wn y ch k arczy sk ach : Cu k ierek i Cy n am o n , d awn i o ch ro n iarze h rab in y , d ziś siep acze Elig o ra i jej strażn icy . A więc są tu taj. Na szczęście n ig d zie n ie wid ziałem sam ej Caz, n ie b y ło też żad n ej d ro g i, k tó rą tak d u ży sam o ch ó d m ó g łb y p o d jech ać wy żej n a sto k , m u sieli zatem tu n a n ią czek ać. Co fn ąłem się w g łąb wag o n ik a n a wy p ad ek , g d y b y k tó rem u ś zach ciało się sp o jrzeć w g ó rę. Nag ła m y śl, że za ch wilę sp o tk am się z Caz i że b ęd ziem y ty lk o we d wo je, zap arła m i d ech w p iersiach . Ko lejk a p ięła się k u szczy to wi p o wo li jak g ąsien ica, n ie m iałem więc n ic lep szeg o d o ro b o ty jak k o n tem p lo wać k rajo b raz – całk iem zresztą in teresu jący jak n a p iek ieln e n o rm y . Do p iero stąd b y ło wid ać, że Pan d em o n iu m leży n a k ilk u wzg ó rzach , całk o wicie o p asan y ch jeg o wielk im i czarn y m i m u ram i. Wjeżd żałem n a n ajwy ższe z n ich , M o u n t Diab o lu s, strzelisty p alec z czarn eg o o b sy d ian u p rześwitu jąceg o tu i ó wd zie m ięd zy

p o rastającą

zb o cza

b o g atą

w

g atu n k i,

lecz

ubogą

w

b arwy

(d o m in o wały tu czerwień , czerń i szaro ść) flo rą. Zaczy n ałem ju ż ro zu m ieć, że b rak in n y ch k o lo ró w sam w so b ie m o że b y ć k arą, i m iałem serd eczn ie d o sy ć ty ch trzech wszech o b ecn y ch o d cien i. Nie d ziwo ta, że p iek ieln a so cjeta lu b i się stro ić w jak n ajb arwn iejsze p ió rk a. Jed n ak że d o p iero g d y wag o n ik wtarab an ił się n a n ajwy ższą p artię g ó ry , d o strzeg łem p rawd ziwe p ięk n o teg o m iejsca (jeśli m o żn a to tak o k reślić). W p rzełęczy m ięd zy celem m o jej n ap o wietrzn ej p o d ró ży a m ro czn y m cien iem jeg o n ajb liższeg o sąsiad a zag n ieźd ziło się jezio ro o b ram o wan e n iep rzeb y tą g ęstwin ą ro so ch aty ch d rzew i wy so k ich czarn y ch traw, p łask ie i lśn iące jak lu stro . Ko lejk a zatrzy m ała się wśró d ru in g ó rn ej stacji. Wy siad łem . – Nie m o g łam u wierzy ć, że wczo raj n ap rawd ę się zd arzy ło – p rzy witał m n iej jej g ło s. Caz stała u wy lo tu ścieżk i g in ącej g d zieś w lesie. Po d b ieg łem d o n iej, lecz ch o ć p o zwo liła m i się o b jąć i p o cało wać, p o ch wili wy ślizn ęła m i się z ram io n , i to n ie n ajd elik atn iej. – Co się stało ? – Ch o d źm y się p rzejść – o d rzek ła m ato wy m to n em . Ująłem jej zim n ą d ło ń i zag łęb iliśm y się m ięd zy d rzewa wy g ląd ające jak k ik u ty sp alo n y ch so sen – czu ło się jed n ak , że p o d zwęg lo n ą k o rą i w g łęb i szarej g leb y są jak n ajb ard ziej ży we. Szliśm y w d ó ł zb o cza, k u p o ły sk u jącem u czerwo n awo zwierciad łu jezio ra. Zastan awiałem się, jak ciem n o tu b ęd zie, g d y w m ieście zg asn ą o statn ie latarn ie. Caz p rzerwała m ilczen ie, wsk azu jąc sied ząceg o n a g ałęzi sk rzy d lateg o stwo ra z d łu g im d zio b em . – Nazy wają je d zierzb am i – wy jaśn iła. – Ale to n ie są p rawd ziwe

p tak i, w k ażd y m razie n ie tak ie p ierzaste. Jak się jej b liżej p rzy jrzy sz, zo b aczy sz, że b ard ziej p rzy p o m in a o wad a. Nazwa wzięła się stąd , że tak jak d zierzb y n ab ijają u p o lo wan e o fiary n a g ałązk i. Ró żn ica jest tak a, że p tak i ro b ią to , ab y wy g o d n iej im b y ło jeść, o n e zaś wab ią w ten sp o só b sam ice. – To zn aczy , że jeśli ch ciałb y m wy wrzeć n a to b ie wrażen ie, p o win ien em o to czy ć się wałem z tru p ó w? – To n ie jest śm ieszn e, Bo b b y . Ch cę w ten sp o só b co ś ci u zm y sło wić. Ewo lu cja id zie tu in n y m i ścieżk am i n iż n a Ziem i. – Sk rzy wiła się, wid ząc m o je u n iesio n e b rwi. – Co , zd ziwiło cię, że zn am to p o jęcie? M o że się u ro d ziłam w śred n io wieczu , ale wiele o d tam ty ch czasó w wid ziałam i jeszcze więcej p rzeczy tałam . Wy o b raź so b ie, że raz n awet sp o tk ałam Darwin a. – Pu ściła m ą d ło ń i m ach n ęła n iecierp liwie ręk ą. – Zo stawm y to . M o że in n y m razem . Ch cę ty lk o d ać ci co ś d o zro zu m ien ia. – Co m ian o wicie? – Że n ie p asu jem y d o sieb ie, Bo b b y . Za b ard zo się ró żn im y . Ja, wid zisz, jestem jak jed n a z ty ch o wad zich d zierzb . Ży łam ty lk o p rzez p arę lat n a Ziem i i to Piek ło m n ie u k ształto wało tak ą, jak ą m n ie d ziś wid zisz. Nieważn e, co d o cieb ie czu ję. Nieważn e, co ty … – Urwała i p o k ręciła g ło wą, n ag le n iezd o ln a wy k rztu sić an i sło wa więcej, ale szła d alej. – Co k o lwiek n as p o łączy ło , wsp ó ln ej p rzy szło ści zwy czajn ie n ie m am y . Ro zważałem jej sło wa w m y śli d łu g ą ch wilę, zan im p rzed stawiłem własn y p u n k t wid zen ia. – Gó wn o p rawd a, k o ch an ie. – M y lisz się. Up arte zap rzeczan ie n iczeg o tu n ie zm ien i, więc… – M ó j k o m en tarz n ie o d n o si się d o wszy stk ieg o , co p o wied ziałaś,

ty lk o d o two jej k o n k lu zji. Sk ąd m o żesz to wied zieć? Sam a m ó wiłaś, że to m iejsce się zm ien ia. Ewo lu u je, jeśli wo lisz. W p rzeciwień stwie d o Nieb a, wy o b raź so b ie. Tam się n ig d y n ic n ie zm ien ia, p rzy n ajm n iej ja teg o n ie zau waży łem . I wszy stk im tam n ajwy raźn iej to b ard zo o d p o wiad a. Ale tu taj? Tu n ie m a ch wili stag n acji! To jest jak jak iś… szalo n y ek sp ery m en t czy co ś w ty m ro d zaju . – A wiesz d laczeg o ? – Caz ch wy ciła m n ie m o cn o za ręk ę. Zb liżaliśm y się ju ż d o p rzeciwleg łeg o sk raju lasu i ru b in o wa p o łać wo d y zd awała się n as wab ić d o sieb ie. – Bo tak jest g o rzej! Tak tu wszy stk o jest u rząd zo n e. To elem en t k ary , sk ład n ik cierp ien ia. – I co z teg o ? Ty le to i ja ju ż wiem . Co to n ib y m a wsp ó ln eg o z n am i? Nie zak o ch ałem się w to b ie d lateg o , że liczy łem n a wieczn ą zab awę i śm ich y -ch ich y . Na in n y m etap ie n aszej zn ajo m o ści m o że u zn ałab y to za d o wcip n e. Teraz jed n ak sk wito wała to sm u tn y m westch n ien iem . – Daj sp o k ó j, Bo b b y . Nie p o ra n a żarty . To n asze p o żeg n an ie. To b y ła o statn ia rzecz, jak ą się sp o d ziewałem u sły szeć, zwłaszcza wy p o wied zian ą tak o b ceso wo . Zask o czy ła m n ie, p rzy zn aję. Przeszed łem w m ilczen iu k ilk a m etró w i stan ąłem n a b rzeg u . Wid zian a z b lisk a, wo d a b y ła czarn a i lśn iąca; m iejscam i p aro wała, g d zie in d ziej d ro b n e falk i zn aczy ły ślad y p ły n ący ch tu ż p o d p o wierzch n ią led wo wid o czn y ch stwo rzeń . Nie m iałem p o jęcia, co to tak ieg o , ale z p ewn o ścią m o g ło b y p o żreć p lezjo zau ra, sąd ząc p o ro zm iarach . Na wszelk i wy p ad ek o d su n ąłem się o p arę k ro k ó w. – Po żeg n an ie? – o d ezwałem się w k o ń cu . – Słu ch aj, d o tarcie tu taj zajęło m i m asę czasu . Nap rawd ę m y ślisz, że tak so b ie zro b ię w ty ł zwro t i wró cę n a g ó rę b ez cieb ie? – Tak właśn ie m y ślę. – Caz p rzy stan ęła n ieco z ty łu . Szary p y ł

wżerał się w jej b iałe p o ń czo ch y wid o czn e sp o d rąb k a staro m o d n ej su k n i. Din o zau ry i tiu rn iu ry . Piek ło to k o m p letn ie zwario wan y świat. – Tak , Bo b b y , tak m u si b y ć i d lateg o tu d zisiaj jesteśm y . Ko ch aj m n ie jeszcze ten o statn i raz… zo staw m i k o lejn e wsp o m n ien ie… i zn ik aj. Nig d y n ie u m iałab y m b y ć szczęśliwa w two im świecie. W żad n y m z n ich . – Ch cesz p o wied zieć, że jesteś szczęśliwa tu taj? – Jasn e, że n ie, g łu p o lu . Pró b u ję ty lk o o calić twą d u szę, o czy m ty , zd aje się, w o g ó le n ie m y ślisz. Od ejd ź i n ie wracaj. To ju ż wk u rzy ło m n ie n ie n a żarty . Teraz to ja ścisn ąłem ją za ram io n a, n iezg rab n ie, g d y ż n ie m iałem jeszcze p ełn ej wład zy n ad o d rastającą d ło n ią – ale n ie zam ierzałem jej wy p u ścić. – Nie, Caz! I n ie ch o d zi ty lk o o to , że p rzeszed łem p rzez cały ten sy f, żeb y cię o d n aleźć. Aż tak p ły tk i n ie jestem . Jesteśm y so b ie p rzezn aczen i i n ie d am się o d p ęd zić ty lk o d lateg o , że jesteś zb y t… p rzerażo n a, żeb y w to u wierzy ć. – Przestań , Bo b b y ! – Płak ała cich o , a łzy zasty g ały n a jej p o liczk ach d ro b n y m i śn ieży n k am i. – To … o k ru tn e, ro zu m iesz? – Zwio tczała m i w o b jęciach tak n ag le, że p rzez m o m en t się p rzestraszy łem , ale o n a się ty lk o p o d d ała zm ęczen iu i ro zp aczy . – Nie wid zisz, co ta two ja tak zwan a m iło ść ze m n ą ro b i? – Co z to b ą ro b i? Caz, to n ie ja cię trzy m am w więzien iu , ty lk o ten twó j arcy sk u rwy sy n b y ły k o ch aś. – M y ślisz, że Elig o r ch o ć tro ch ę m n ie o b ch o d zi? On i to , co m i ro b i? Przed ch wilą ci tłu m aczy łam , jak fu n k cjo n u je Piek ło . Czem u n ie m o żesz teg o o g arn ąć? Ja się w k o ń cu n au czy łam ży ć, czy raczej weg eto wać z b ó lem , ale o d ch wili, g d y w cy rk u u sły szałam twó j g ło s… – Sło wa u więzły jej w g ard le. – Od teg o m o m en tu n ap rawd ę

zn alazłam się w Piek le. Bo n ag le wszy stk o to p rzy wlo k łeś ze so b ą. Nie ty lk o sieb ie, lecz wszy stk o , ro zu m iesz? To , co śm y tam m ieli… czy u d awaliśm y , że m am y … alb o m o g lib y śm y m ieć, g d y b y wszech świat b y ł in aczej u rząd zo n y . Tak , o ty m też m y ślałam . Przez sek u n d ę czy d wie p rawie n awet to czu łam . Ale to o d p o czątk u b y ło k łam stwem , Bo b b y . – Ja n ie jestem ty lk o Bo b b y – o d p arłem cich o . – Jestem an io łem , Caz. An io łem Do lo rielem . – Tak . I zawsze m y ślisz, że szk lan k a jest w p o ło wie p ełn a. Ty lk o że jeśli n awet m asz rację, to ten p ły n jest tru cizn ą. – Po ło ży ła m i d ło ń n a ram ien iu . Drżącą d ło ń . – Po p ro stu k o ch ajm y się, Bo b b y . Wejd źm y w sieb ie ten o statn i raz, a p o tem wró cisz d o swo ich an ielsk ich zajęć i g ier. Po zwó l m o im ran o m się zab liźn ić, b o ty lk o ty le z teg o b ęd ę m iała. – Nie. – Od n aszeg o ro zstan ia w sk lep ie z k o n fek cją n iczeg o b ard ziej n ie p rag n ąłem , jak zn ó w ją m ieć, ale teraz b y łem n a to zb y t wzb u rzo n y i ro zg n iewan y . – An i m i się śn i, Caz. Nie p o wiem ci żeg n aj i ty też m i teg o n ie p o wiesz. Nie zam ierzam się b awić w sm u tn e o statn ie p iep rzen ie. Ju tro p o cieb ie wracam i zab ieram ze so b ą. Jeśli zd o łasz się wy m k n ąć sam a, p rzy jd ź p o d świąty n ię n a Dis Pater, g d zie sp o tk ałem się z two ją p rzem o k n iętą wy słan n iczk ą. Jak się n ie zjawisz, wed rę się d o jeg o zam k u i g u zik m n ie o b ch o d zi, ilu jeg o lu d zi p rzy jd zie m i p o rżn ąć w k o stk ę, żeb y cię stam tąd wy rwać. Do tarło ? Ju tro , tu ż p o o statn iej latarn i. To rzek łszy , o d wró ciłem się i ru szy łem p rzed sieb ie b rzeg iem jezio ra. – Bo b b y , n ie! To ż to szaleń stwo ! Nie o d wró ciłem się an i n ie zatrzy m ałem .

– Bo b b y , n ie m o żesz tęd y zejść! Zjed ź k o lejk ą! By łem jed n ak zb y t wk u rzo n y , ab y zareag o wać. Czu łem , że jak n ie wy p alę jak o ś teg o g n iewu b u lg o cząceg o m i w ży łach jak n ap alm , to ch y b a k o g o ś zam o rd u ję. Nie b y ło b y to n ic d ziwn eg o w Piek le, ale m o g ło b y n iep o trzeb n ie ściąg n ąć n a m n ie u wag ę, p o d p o wiad ała m i trzeźwa część u m y słu . Ig n o ru jąc wo łan ie Caz, d o tarłem d o k o ń ca jezio ra i zszed łem ze ścieżk i p ro sto m ięd zy czarn e d rzewa. Czu łem się, jak b y m zam iast m ó zg u m iał g n iazd o o s, k tó re właśn ie k to ś k o p n ął. Przeb rn ąłem p rzez g ęstwin ę ch y b a z m ilę, zan im fu ria zaczęła m n ie z wo ln a o p u szczać. W tch awicy czu łem d rażn iący p y ł, k o lczaste g ałęzie cięły m i sk ó rę. Sk arciłem się n awet w d u ch u , że ch y b a zb y t p o ry wczo (b y n ie p o wied zieć: teatraln ie) to ro zeg rałem . I z tą m y ślą n ag le wy ch y n ąłem n a p o lan ę i stan ąłem o k o w o k o z d wó jk ą g o ry li Caz, wciąż czek ający ch p rzy sam o ch o d zie. Wlep ili we m n ie ślep ia, zask o czen i n ie ty le m o ją o so b ą – n ie m o g li m n ie tak o d razu ro zp o zn ać – ile sam y m p o jawien iem się w ty m o d lu d n y m m iejscu , g d zie n ie p o win ien em się zn aleźć. Zo rien to waliśm y się w sy tu acji n iem al ró wn o cześn ie i k ied y jed en z n ich zawo łał: „Hej, ty !", o d wró ciłem się n a p ięcie i p o g n ałem z p o wro tem w las, k ln ąc się w ży wy k am ień za to tęp e, zad u fan e k rety ń stwo , k tó re wszy scy m i p rzy p isu ją. I m ają rację, ale o ty m n a razie sza. Teraz b y ł to ju ż wy ścig o ży cie. Nie g o n ili m n ie z tak im zacięciem , jak z p ewn o ścią b y b y ło , g d y b y wied zieli, z k im m ają d o czy n ien ia, ale m im o g łu p awy ch im io n b y li to jed n ak p rawd ziwi ch ło p cy z ferajn y , żo łn ierze m afii, ży wa b ro ń w n ap ak o wan y ch d em o n ich ciałach . Nie m u sieli n awet o m ijać d rzew jak ja, ty lk o p arli p rzez n ie jak czo łg i. Od g ło s łam an y ch p n i i ek sp lo d u jący ch g ałęzi

su n ął za m n ą jak n awała arty lery jsk a. Sąd ząc p o h ałasie, zd o łałem się o d erwać p rzy n ajm n iej o d jed n eg o z n ich , ale d ru g i d ep tał m i p o p iętach jak g o ń czy p ies Bask erv ille’ó w. Starałem się u ciek ać wzd łu ż trasy k o lejk i, co ru sz ześlizg u jąc się n a ty łk u , g d y ż zd rad liwa ziem ia u su wała m i się sp o d n ó g . Sło d k a p ark a n ie m iała z ty m n ajwy raźn iej p ro b lem u , b o g d y się o b ejrzałem , p ierwszy z n ich b y ł zaled wie o d ziesięć m etró w z ty łu . W ręk u trzy m ał co ś jak b y k ró tk i b icz z żarząceg o się d ru tu k o lczasteg o ; w m ig u zn ałem , że wcale n ie ch cę się b liżej zap o zn ać z jeg o d ziałan iem . Niestety , wy g ląd ało n a to , że n ie b ęd ę m iał wy b o ru . Kilk an aście m etró w p rzed e m n ą g ru n t u ry wał się n ag le i lin y k o lejk i wy b ieg ały n ad stu m etro wą ch y b a p rzep aść. M u siałem się zatrzy m ać. By łem p rawie p ewien , że b liższy ze ścig ający ch to Cy n am o n , ch o ć n iewiele się o d sieb ie ró żn ili – ale n awet w swy m p iek ieln y m wcielen iu zach o wał co ś w ro d zaju wąsa: zg ru b ien ie n ad sk ó rzastą warg ą. Ko rciło m n ie, żeb y wy sk o czy ć z jak im ś żarcik iem n a tem at jeg o p o ten cjaln ej k ariery w film ach p o rn o – n ie szczęd ziłem m u ich n a Ziem i, ale u zn ałem , że sk o ro o b aj m am y n a so b ie n o we ciała i o n d o tąd m n ie n ie ro zp o zn ał, n ie m a co k u sić lich a. Po stąp iłem ty lk o p arę k ro k ó w k u n iem u i p rzy jąłem wy zy wającą p o stawę zap aśn ik a. – Czek aj n o , ty – wy d y szał, zwaln iając b ieg u n a ten p o k az siły i zd ecy d o wan ia. – Co tu w o g ó le ro b isz, co ? Gd y b y m b y ł zwy czajn y m zad u fan y m k rety n em , p ewn ie b y m n ie zask o czy ł, g d y ż w p ó ł teg o k ró tk ieg o zd an k a n ag le zam ach n ął się i świsn ął m i b iczem k o ło u ch a z ewid en tn y m zam iarem d ek ap itacji. Ja jed n ak o d p o czątk u wied ziałem , że żad en z n as n ie jest ży czliwie u sp o so b io n y wo b ec d ru g ieg o , w p o rę więc się u ch y liłem , n ab rałem

g arść p iach u i cisn ąłem m u w o czy . Wrzasn ął ro zju szo n y , ale jeszcze n ie tak , jak ch ciałem g o ro zwścieczy ć, g d y ż zam iast rzu cić się n a m n ie n a o ślep , zaczął się p rzy su wać d ro b n y m i k ro czk am i, m łó cąc p rzed so b ą p o wietrze b atem i u stawiając się tak , ab y m n ie m ó g ł p rzem k n ąć z p o wro tem n a g ó rę, p ó k i jest ch wilo wo o ślep io n y . Z n iejed n y m d o b ry m fig h terem m iałem w swo im b u rzliwy m ży ciu d o czy n ien ia; Cy n am o n zd ecy d o wan ie zaliczał się d o tej g ru p y . I w ty m , p arad o k saln ie, leżała m o ja szan sa: o n n im b y ł, a ja n ie. Ja jestem ty lk o arty stą p rzetrwan ia. M io tałem w n ieg o czy m p o p ad ło , ro b iąc jak n ajwięcej h ałasu , b y ściąg n ąć g o b liżej sieb ie. Dem o n p o słu szn ie p arł p o wo li d o p rzo d u , trąc załzawio n e ślep ia i starając się m ieć m n ie zawsze n a wp ro st. Jeszcze k ilk a k ro k ó w… i u d ałem , że się p o tk n ąłem . Zam ach ałem ręk o m a, n ib y łap iąc ró wn o wag ę, i zasty g łem n a u g ięty ch n o g ach , n ap ięty i g o tó w d o sk o k u , m ark u jąc wy czerp an ie (co p rzy szło m i b ez tru d u ). Cy n am o n wid ział ju ż n a ty le d o b rze, b y u zn ać, że m a m n ie w g arści, p o sk o czy ł więc n ap rzó d , b y zak o ń czy ć sp rawę. I n a ten b łąd czek ałem . Tu ż zan im m n ie d o p ad ł, wy sk o czy łem w g ó rę jak sp ręży n a. Najwy ższy b y ł ze m n ą (a w k ażd y m razie ak u rat n ie ch ciał m n ie d o b ić), b o zd o łałem zacisn ąć p alce n a lin ie k o lejk i. Po d ciąg n ąłem n o g i w ch wili, g d y d em o n m iał je ch wy cić. Gd y ty lk o się m in ęliśm y , szy b k im sk rętem ciała zawin ąłem się w p rzeciwn ą stro n ę i o b u n ó ż p ch n ąłem g o z cały ch sił w ło p atk i. Cio s b y ł zb y t słab y , b y g o p o walić i p o p aru k ro k ach n a p ewn o o d zy sk ałb y ró wn o wag ę – ty lk o że właśn ie ty ch p aru k ro k ó w m u zab rak ło . Zwab iłem g o d o stateczn ie b lisk o k rawęd zi u rwisk a i g d y ch ciał p o stawić n o g ę n a p ewn y m

g ru n cie, sto p a trafiła w p ró żn ię. Nawet w Piek le d elik wen t w tak iej sy tu acji n ie m o że zawisn ąć w p o wietrzu jak czarn y ch arak ter z k resk ó wk i; Cy n am o n p o leciał w d ó ł jak wo rek k am ien i, lecz n a m o je n ieszczęście zd o łał m n ie jeszcze lizn ąć swo im o g n isty m , k o lczasty m b iczem . Nie b y ła to elek try czn o ść i n ie b y ł to o g ień , ale z p ewn o ścią p ro jek tan t tej b ro n i z o b u ty ch zjawisk wziął n ajm n iej p rzy jem n e elem en ty . Nie p am iętam n awet, jak i k ied y p u ściłem lin ę. Gd y b y m w tej ch wili b y ł ch o ć o d ro b in ę b liżej p rzep aści, p o leciałb y m p ro sto za d em o n em ; o p ad łem jed n ak b ezwład n ie n a tward ą ziem ię, sflaczały jak d ziu rawa d ętk a. Leżałem tak ch wilę, zastan awiając się m im o ch o d em , jak to się d zieje, że zawsze się wp ak u ję w tak ie sy tu acje, k ied y czerwo n awe światło p iek ieln eg o p o p o łu d n ia p rzesło n ił m i czy jś wielk i cień . – Ty p lam o g ó wn a! – wy ced ził k o leś Cy n am o n a, Cu k ierek . Nach y lił się n ad e m n ą i p rzy g n ió tł k o lan em d o ziem i, co o d czu łem , jak b y k to ś m i zap ark o wał n a p iersi ciężaró wk ę. Przed o czy m a zam ajaczy ł m i wy lo t lu fy wielk ieg o p isto letu sk ałk o weg o , zasty g ły wag n ero wsk a sy m fo n ia n a lan e żelazo , m o siąd z i d rewn o . Nie wied ziałem , jak i p o zio m tech n o lo g ii rep rezen tu je, ale b y łem p ewien , że k u la z teg o p rzy rząd u ro zn io słab y m i czaszk ę n a strzęp y . Palu ch d em o n a led wo się m ieścił w o sło n ie sp u stu i właściwie d ziwn e m i się wy d ało , że p isto let n ie wy strzelił o d razu p rzy p ad k o wo . Cu k ierek d y szał jak m iech k o walsk i, a n a wid o czn y m d la m n ie frag m en cie jeg o wstrętn ej m o rd y m alo wało się u czu cie d alek ie o d sy m p atii. – Załatwiłeś m o jeg o k u m p la! – wark n ął. Przy siąg łb y m , że k o lan em d o ty k a g leb y p rzez m o je p łu ca i żeb ra. – Zap łacisz za to , ty

g n o ju . Będ ziesz wrzeszczał z b ó lu cały m i latam i!

Trzydzieści dwa Oczekujący

W

n o rm aln iejszy ch o k o liczn o ściach m o że starałb y m się jak o ś wy łg ać z tej sy tu acji, ch o ć n ie m iałem złu d zeń , że Cu k ierek p o zwo liłb y m i o d ejść – n a to b y ło ju ż o wiele za p ó źn o . Na p ewn o p ró b o wałb y m jed n ak b ajero wać g o n a ty le d łu g o , b y ch o ciaż o d erwać się n a d y stan s, a p o tem liczy ć n a d o b ry ch arak ter w n o g ach . Z jak ieg o ś p o wo d u p rzez o statn ią g o d zin ę wzb ierał we m n ie g n iew. M o że m iało to co ś wsp ó ln eg o z rzu cen iem p rzez d ziewczy n ę. Po za ty m m u siałem b rać p o d u wag ę, że Cu k ierek n ie b ęd zie szczeg ó ln ie p o d atn y n a p erswazję, sk o ro d o p iero co wy k o p ałem jeg o k u m p la w p rzep aść. Nie tracąc zatem czasu n a szu k an ie m n iej g wałto wn y ch sp o so b ó w rad zen ia so b ie ze sło n io wy m p rzy k lęk iem n a to rsie i an ty czn ą sp lu wą p rzed o czy m a, g ib n ąłem się w b o k i wy rwałem zza ch o lewy d łu g i, zak rzy wio n y n ó ż z Targ u No cn eg o . Po d ro d ze starałem się ch lasn ąć g o p o ścięg n ie Ach illesa, ale b ez więk szeg o p rzek o n an ia, b o p rzed e wszy stk im ch o d ziło m i o wb icie m u k lin g i w p o d b rzu sze – co też zro b iłem jak ieś ćwierć sek u n d y p ó źn iej. Cu k ierek wrzasn ął z b ó lu i p ad ł n a m n ie w p o p rzek z ro zło żo n y m i ręk am i, ja ju ż jed n ak p rzetaczałem się n a b o k ; u d ało m i się wy win ąć sp o d n ieg o , ale u b ran ie p rzesiąk ło m i k rwią b lu zg ającą z jeg o ran y . Gd y b y p rzy g wo źd ził m n ie cały m ciężarem , p ewn ie tk wiłb y m tam p o d ziś d zień . Trzeb a m u p rzy zn ać, że g d y zd ał so b ie sp rawę, jak ciężk o g o

zran iłem i że wy d o stałem się p o za jeg o zasięg , n ie m arn o wał cen n y ch sek u n d n a wściek łe zło rzeczen ia, ty lk o d źwig n ął się n a ręk ach i ru szy ł za m n ą, zataczając się jak o k u lałe sło n isk o . Ja ty m czasem ju ż b ieg łem wzd łu ż u rwisk a, szu k ając jak iejś d ro g i n a d ó ł, żad n ej jed n ak n ie wid ziałem . Cu k ierek wciąż m iał swo ją g iwerę i p o słał m i k u lę z h u k iem , o d k tó reg o zatrzeszczały m i b ęb en k i w u szach . Szczęście, że n ie trafił, b o p o cisk swo ją m o c p o siad ał: p ień d rzewa o d wie sto p y o d m o jej g ło wy ro zsy p ał się w sn o p o g n isty ch d rzazg . Nie wied ziałem , czy to jed n o strzało wiec, czy jak aś b ro ń p o wtarzaln a, a sp rawd zić to m o g łem ty lk o w jed en sp o só b : wy stawiając m u się d alej n a cel. Jeg o szara, k o ścista twarz b y ła teraz o h y d n ą m ask ą z wy szczerzo n y m i k łam i. Bro czy ł o b ficie k rwią z ran y w k ro czu , ale sąd ząc p o d eterm in acji, z jak ą p arł p rzez wszy stk o , czy m starałem się o d n ieg o o d g ro d zić, raczej n ie d o czek ałb y m się, że o słab n ie, zan im zd o ła m n ie wy p atro szy ć. M u siałem p rzejść d o o fen sy wy . Bieg n ąc sk rajem u rwisk a, p o d n io słem k am ień wielk o ści m elo n a. Gd y p o raz k o lejn y się p o tk n ął i zwo ln ił n a ch wilę, b y łem g o tó w. Nie b rałem p rzesad n eg o zam ach u , ty lk o m o cn o wp arłem sto p y w g ru n t i cisn ąłem z całej siły . Rzu cam n ieźle; często n awet się zastan awiałem , czy w p o wiązan iu z m o ją m iło ścią d o b ejsb o lu n ie jest to wsk azó wk ą co d o m o jeg o p rzeszłeg o ży cia. Teraz jed n ak m y ślałem ty lk o o jed n y m : b y le g o trafić w łeb . Kam ień g rzm o tn ął Cu k ierk a p ro sto w czo ło z o k ro p n y m g łu ch y m stu k n ięciem i tak m o cn o , że wy raźn ie wid ziałem , jak k o ść czaszk i p ęk a i u g in a się d o wewn ątrz p o d sk ó rą, jak b y k to ś strącił jajk o n a tward o n a wy k afelk o wan ą p o d ło g ę. Dem o n u p u ścił b ro ń i o su n ął się n a k o lan a, p o d n o sząc ręce d o twarzy .

M ó g łb y m p o p ro stu b iec d alej – g o ść n ie b y łb y zd o ln y d o p o ścig u d o b re k ilk a m in u t, ch o ćb y ran y g o iły m u się w ek sp reso wy m tem p ie. M iałem też lep szy wy b ó r: zawró cić, p o d n ieść p isto let i wy p alić m u z b lisk a w łeb alb o w serce. To b y p rzy trzy m ało g o n a ty le d łu g o , że resztę d ro g i n a d ó ł m ó g łb y m p rzeb y ć sp acerk iem , zb ierając leśn e k wiatk i (jeśli jak iek o lwiek ro sn ą n a tej p o n u rej g ó rze). Jak ju ż jed n ak p o wied ziałem , b y łem w szalo n y m , wy jątk o wo ag resy wn y m n astro ju , więc p o d b ieg łem d o n ieg o i raz za razem jąłem d źg ać g o m ajch rem . W szy ję, twarz, to rs, g d zie p o p ad ło . Cu k ierek zawy ł – co b rzm iało raczej jak ch arczen ie – i starał się m n ie ch wy cić, ja jed n ak o d sk ak iwałem p o k ażd y m cio sie i trzy m ałem się p o za jeg o zasięg iem . W k o ń cu u d ało m u się m n ie złap ać, ale wted y tu łó w m iał ju ż jak try sk ające k rwią sito , a ja b y łem za jeg o p lecam i, więc m ó g ł ty lk o p rzy ciąg n ąć m n ie d o sieb ie. Wsk o czy łem m u n a k ark , ścisn ąłem szy ję u d am i (b y ła g ru b a jak m o ja talia) i d alejże p o d rzy n ać m u g ard ło . To b y ło straszn e. Szczerze m ó wiąc, n iewiele z teg o p am iętam . Wiem , że d arłem się jak o p ętan y , wrzask i d em o n a ty lk o czasem p rzeb ijały się p o n ad m o je. Kied y ś, jeszcze n a Ziem i, g ro ziłem , że o d strzelę m u wack a, a o n o b iecy wał m n ie zm iażd ży ć jak o wad a; n ic z teg o d o m n ie n ie wró ciło w tam tej ch wili. Piło wałem ty lk o jak w tran sie i n awet n ie zau waży łem , że d aje sy g n ał k ap itu lacji, zan im b y ło za p ó źn o . On ju ż wted y p ad ł n a czwo rak i, a ziem ia wo k ó ł n as zm ien iła się w szk arłatn e b ło to . – Stó j… To b y ło jed y n e zro zu m iałe sło wo – i n ajcich sze – jak ie o d n ieg o u sły szałem . Wy k rztu sił je jed n ak d o p iero , g d y ciąłem o statn ie włó k n a jeg o szy i. Szarp n ięciem o d erwałem m u g ło wę i p o d n io słem so b ie n a wy so k o ść o czu . By ła zask ak u jąco ciężk a. Zan im o czy zaszły m u

m g łą, zd ąży łem d o strzec w n ich wy raz zd u m ien ia. Usta m u się p o ru szy ły , b ezg ło śn ie ju ż u k ład ając się w o statn i wy raz: „Ty ?". Wstałem i cisn ąłem k rwawiący czerep jak n ajd alej. Sły szałem , jak p arę razy o d b ija się o d zb o cza, a p o tem zn ik n ął za k rawęd zią i n astała cisza. Cały g n iew sp ły n ął ze m n ie w jed n ej ch wili, a razem z n im siły . Pad łem jak d łu g i n a b ezg ło wy k o rp u s Cu k ierk a. Kied y m ó zg w k o ń cu m i się zreseto wał, p o d n io słem się n a ło k ciach i ro zejrzałem wo k o ło . Oświetlen ie n iewiele się zm ien iło , a więc o statn ie latarn ie d n ia jeszcze p ło n ęły . W Piek le zawsze tru d n o o cen ić u p ły w czasu , d la m n ie jed n ak b y ło isto tn e, że jestem sam i n ik t in n y się n ie n ap ato czy ł. By łem za to wd zięczn y lo so wi i to n ie ty lk o z o czy wisty ch p o wo d ó w. Straciłem p an o wan ie n ad so b ą tak k o m p letn ie, że b y ło b y m i n ap rawd ę wsty d – tak jest, n awet tu taj – g d y b y k to k o lwiek m n ie w ty m stan ie zo b aczy ł, zwłaszcza Caz. Ub ran ie m iałem d o szczętn ie p rzesiąk n ięte ju ch ą d em o n a. Oczy ściłem n ó ż i wsu n ąłem g o z p o wro tem za ch o lewę. Wied ziałem , że sam o ch ó d Caz czek a zap ark o wan y n ie d alej n iż sto czy d wieście m etró w n ad e m n ą, n ie ch ciałem jed n ak ry zy k o wać k rad zieży – ty m b ard ziej że zm u siło b y to ją d o p ieszej węd ró wk i d o Ko n io g ard u , i to p rzez n ajg o rsze d zieln ice Pan d em o n iu m . Na tak ie n ieb ezp ieczeń stwo wo lałem jej n ie n arażać. To b y ła k o lejn a ze Szczeg ó ln y ch Ch wil w Ży ciu Bo b b y ’eg o Do lara: m u siałem zo stawić jej wó z, ab y m o g ła szy b ciej wró cić d o d o m u i zg ło sić zag in ięcie jej d wó ch strażn ik ó w. Bo o czy wiście m u si to zro b ić. Nie wy ch o d zi się z więzien ia n a p o p o łu d n io wy sp acer, żeb y zg u b ić d o b re p ó ł to n y g o ry li i n ie zam eld o wać o ty m ich ch leb o d awcy . Pewn ie p o win ien em b y ł wted y sp ró b o wać o d szu k ać Caz i zab rać

ze so b ą, n ie wied ziałem jed n ak , jak d łu g o m ó g łb y m ją u k ry wać p rzed żo łn ierzam i ro zju szo n eg o arcy k sięcia. Rip rash m iał o d p ły n ąć d o p iero n a d ru g i d zień , a o n i p rzed e wszy stk im wzięlib y się d o p rzeszu k an ia d wo rcó w i p o rtó w. Jeżeli teraz wró ci d o sieb ie, Elig o r się d o wie o zn ik n ięciu jej esk o rty , ale m iałem n ad zieję, że o n a sam a n ie b ęd zie o n ic p o d ejrzan a. In n a rzecz, że w tej sy tu acji tru d n iej b ęd zie jej się stawić n a n asze u m ó wio n e sp o tk an ie p rzy świąty n i. Tak , wiem , że an i słó wk iem n ie d ała m i n ad ziei, że tam p rzy jd zie, ale m u siałem w to wierzy ć – in aczej n ie b y łb y m zd o ln y wy k o n ać żad n eg o ru ch u . M o je ry zy k o . M o je o so b iste p o ło żen ie b y ło d eczk o tru d n iejsze. Jeśli n awet u d ało b y m i się g d zieś zm y ć z sieb ie wszy stk o , co n a m n ie wy ciek ło , try sk ało i sączy ło się ze ścięteg o g o ry la, to z p ewn o ścią sam wy szed łem z tej walk i n ieźle p o k iereszo wan y . Nie u śm iech ał m i się p o wró t d o „Stru sia" w ty m stan ie; n ie m o g łem liczy ć, że p rzem k n ę się n iezau ważo n y , a ch o ć p iek ieln ej p o p u lacji tak ie rzeczy n ie d ziwią an i sp ecjaln ie n ie o b ch o d zą, to k ażd y tu taj sp rzed ałb y m n ie w sek u n d ę, g d y b y ty lk o wy d ało m u się, że n a ty m zaro b i ch o ćb y żelaźn iak a. Na szczęście n ie zo stawiłem tam n ic, czeg o b y m n ap rawd ę p o trzeb o wał. By łem wy czerp an y , ro ztrzęsio n y i wy g ląd ałem jak p o wo ln ej am ery k an ce ze stad em lwó w. M u siałem zn aleźć b ezp ieczn e sch ro n ien ie, ch o ćb y p o to , b y sp o k o jn ie o d sap n ąć – o p cję zaś m iałem ty lk o jed n ą. Przed wejściem n a teren p o rtu p o święciłem k ilk a m in u t n a szy b k ą k ąp iel w o leiście czarn ej wo d zie Sty k su . Po m o czy łb y m się ch ętn ie d łu żej, lecz m u siałem rejtero wać n a b rzeg p rzed flo ty llą tru p io b iały ch węg o rzy zwab io n y ch zap ach em k rwi Cu k ierk a. Po wierzch o wn e ran y i b ru d b y ły jed n ak n iczy m w p o ró wn an iu

z ty m , jak się czu łem p sy ch iczn ie – czy li fataln ie. Nig d y d o tąd n ie d o świad czy łem tak ieg o szału zab ijan ia, n awet w n ajg o rszy ch ch wilach w Harfie, p o d czas n ajb ard ziej g wałto wn y ch i p rzerażający ch zad ań b o jo wy ch . M u siałem sam p rzed so b ą p rzy zn ać, że jest co ś, co o d d łu ższeg o czasu u siło wałem ig n o ro wać: ju ż n ie n asiąk ałem Piek łem . On o p o p ro stu we m n ie b y ło . Przen ik n ęło m n ie n a wsk ro ś. Ta m y śl zm ro ziła m i k rew w ży łach . Gd y d o wlo k łem się d o b asen u Krak en a, d y g o tałem jak w szczy to wej fazie m alarii. Rip rash n ie tracił czasu n a wy p y ty wan ie, co się stało . Gd y ty lk o zo b aczy ł m o ją p o d artą, m o k rą i zak rwawio n ą o d zież, zwy czajn ie wrzu cił m n ie so b ie n a ram ię jak wo rek i zan ió sł d o swej k ab in y . Razem z Go b em o b m y li m i ran y , zab an d ażo wali w m iarę czy sty m p łó tn em i n ap o ili. Zo stało m i jeszcze n a ty le sił, b y d ać się o g arn ąć reflek sji, jak b ard zo ży cie n a Do le p rzy p o m in a zwy k łą ziem sk ą co d zien n o ść: tak sam o m o g łem się tu wy k rwawić, stracić czło n k i lu b p o strad ać zm y sły . M o g łem też zasn ąć. W n astęp n ej sek u n d zie zap ad łem w p ełn ą m ajak ó w ciem n o ść. Gd y się o ck n ąłem , b y łem sam . Po zb ierałem się jak o ś n a n o g i, ro ztrzęsio n y jak ćp u n n a g ło d zie, i wy d o stałem n a p o k ład . By ło ciem n o i ty lk o w d ali sn u ł się czerwo n awy b lask p o świateł. Rip rash właśn ie zwaln iał d o d o m u o statn ią b ry g ad ę d o k eró w. – Do b rze, żeś wstał – b u rk n ął. – Wy ch o d zim y z ch ło p ak iem n a ląd i właśn ie m iałem cię b u d zić, żeb y ci to p o wied zieć. Nie ch ciałem , żeb y ci jak ieś g łu p ie m y śli zaczęły p rzy ch o d zić d o g ło wy , g d y b y ś w śro d k u n o cy stwierd ził, żeśm y zn ik n ęli. – Na ląd ? – M o rd erczy szał d awn o m i m in ął, zo stała jed n ak zd ro wa d o za n ab y tej p aran o i. – Do k ąd się wy b ieracie o tej p o rze?

Og r ro zejrzał się u ważn ie, p o czy m n ach y lił się d o m eg o u ch a. – Na zeb ran ie sto warzy szen ia – p o wied ział cich o . – To n asza o statn ia n o c w m ieście, g łu p io b y b y ło n ie p ó jść. Brałem ju ż u d ział w tak im sp o tk an iu i ch o ć b y ło to in teresu jące, a n awet p o ru szające p rzeży cie, d ru g i raz m n ie tam n ie ciąg n ęło . Ch o ciaż z d ru g iej stro n y … m u siałb y m n a n ich czek ać w sam o tn o ści, m o że k ilk a g o d zin , cały czas świad o m y , że lu d zie Elig o ra m u szą ju ż szu k ać zab ó jcy d wó ch strażn ik ó w Caz. M iałem n ad zieję, że jeśli n awet zd o łają p rzeflan co wać Cy n am o n a i Cu k ierk a w jak ieś n o we ciała, zajm ie to tro ch ę czasu , b y łem b o wiem całk iem p ewien , że o d erżn ięty łeb teg o d ru g ieg o m n ie ro zp o zn ał n a k o n iec. Im więcej o ty m m y ślałem , ty m m n iej ch ciałem b y ć sam . – Pó jd ę z wam i – o zn ajm iłem . – O, to świetn ie! – Rip rash a, jak p rzy stało n a szczereg o wy zn awcę k u ltu , ta d ek laracja u cieszy ła. – Po wiem Go b o wi, b ęd zie u rad o wan y ! Bard zo m u się p o d o b a wśró d Oczek u jący ch , wy o b rażasz so b ie? Nie m o że b y ć… Dzieciak a p rzy ciąg n ęła id ea, że w ży ciu m o że g o czek ać co ś in n eg o n iż wieczn e cierp ien ie, b ezn ad zieja i n ęd za? Kto b y p o m y ślał… Sp o tk an ie o d b y wało się w jed n y m z wielk ich m ag azy n ó w n ad o d n o g ą Sty k su . Parter zajm o wały sterty wo rk ó w i k am io n k o wy ch b ary łek , ale n a wy ższy ch p iętrach b y ło lu źn iej, n a szczy to wy m zaś zn ajd o wała się o so b n a izb a jak zap ro jek to wan a n a tak ie im p rezy . Po d ło g ę zaściełała czarn a sło m a, a w su ficie b y ło d u że o k n o p ro wad zące n a d ach . Pam iętajcie, d zieci, jeżeli zech cecie zało ży ć sek tę h erety ck ą, to zawsze wy b ierajcie m iejsca z co n ajm n iej d wo m a wy jściam i. Czek ało tam n a n as n ie m n iej n iż trzy d ziestu k ilk u wiern y ch . Po

ty m , jak się o ży wili n a wid o k Rip rash a, n ietru d n o b y ło p o zn ać, że jest d la n ich ró wn ie ważn ą p erso n ą jak d la tam tej trzó d k i w Przy stan i Ko k y to s. – Po zwó lcie, że wam o p o wiem o p ewn y m czło wiek u , o k tó ry m sły szałem – zag aił, k ied y g ru p a się tro ch ę u sp o k o iła. – To zn aczy m o rd y w k u b eł, wy b y d ło ! – d o rzu cił o p arę d ecy b eli g ło śn iej, g d y szm ery wciąż trwały . Rep ry m en d a w wy k o n an iu trzy m etro weg o p o two ra n iep rzeb ierająceg o w sło wach o k azała się sk u teczn ą tech n ik ą k raso m ó wczą. W n ag łej ciszy d o n aszej sali wy raźn ie d o b ieg ały słab e p o k rzy k iwan ia p racu jący ch n ieco d alej d o k eró w i wrzask i b iczo wan y ch n iewo ln ik ó w n ap ęd zający ch żu raw d o p rzeład u n k u to waró w. Nie b y ł to p o d k ład d źwięk o wy sp rzy jający m ed y tacjo m , ale k ied y o g r zn o wu p rzem ó wił, u wag a wszy stk ich sk u p iła się n a jeg o sło wach . – Ży ł k ied y ś tak i jed en … Nie wiem , czy teraz jest tu z n am i, czy w ty m Dru g im M iejscu , w k ażd y m razie za ży cia m iał wielk ą id eę. Nazy wał się Ory g en i m ieszk ał w Alek san d rii… – Ja m ieszk ałem w Alek san d rii – wszed ł m u w sło wo jed en z więk szy ch i b ard ziej aserty wn y ch słu ch aczy . – Nig d y n ie zn ałem n ik o g o o tak im im ien iu . – Za to cieb ie tu wszy scy zn ają, Po jlo sie. – Rip rash p o k ręcił swo im wielk im , ro zp łatan y m łb em . – To sam o m ó wiłeś o Alek san d rze Wielk im . Jak i o n tam wielk i, sk o ro ja n ig d y o n im n ie sły szałem … M o że b y ś d la o d m ian y d ał so b ie n a wstrzy m an ie, to się w k o ń cu czeg o ś d o wiesz! No to słu ch ajcie d alej… Zn ając ju ż o p o wieść o Ory g en ie, p o zwo liłem swo im m y ślo m p o d ry fo wać w in n y m k ieru n k u . Nie m o g łem p o jąć, jak ie n ici łączą

ty ch b id ak ó w z Tem u elem . Rip rash n ie szy k o wał żad n ej rewo lu cji an i n ic w ty m ro d zaju – raczej p rzeciwn ie, n a ile u m iałem to zin terp reto wać. Nie wzy wał d o p o wstan ia i zrzu cen ia jarzm a wład zy p iek ieln ej ek s-an ielsk iej ary sto k racji, ty lk o k azał wierzy ć, że w jak iejś n iewy o b rażaln ie o d leg łej p rzy szło ści m o g ą n ad ejść lep sze d n i. Jak i z teg o m ó g ł p ły n ąć p o ży tek d la Nieb a? Nag le zaświtała m i p ewn a m y śl: m o że właśn ie n ie p ły n ie. M o że to n ie m a n ic wsp ó ln eg o z żad n y m Wielk im Plan em , z wo jn ą m ięd zy n am i a n im i, m ięd zy Najwy ższy m i Przeciwn ik iem ? Kto wie, czy to n ie p ry watn e p rzek o n an ie M u ła? M o że zwy czajn ie wierzy ł, że n ik t – żad en z p o tęp io n y ch , an i n awet ich p rzek lęty ch d ręczy cieli – n ie p o win ien b y ć wy k lu czo n y z o stateczn eg o zb awien ia? Og ro m tej id ei m n ie o szo ło m ił. W jed n ej ch wili p rzep ełn iło m n ie zro zu m ien ie, jak n ap rawd ę wielk ie i trag iczn e jest Piek ło . Bó g , jeśli rzeczy wiście to On za ty m wszy stk im sto i, jak twierd zą m o i p rzeło żen i, zb u d o wał p o tężn ą m ach in ę d o k o n cen tracji cierp ien ia i in sty tu cjo n alizacji Kary , k tó rej n aczeln ą zasad ą d ziałan ia b y ło : „Jak zro b isz co ś złeg o , ch o ćb y ty lk o raz i p rzez ch wilę, b ęd ziesz za to to rtu ro wan y b ez k o ń ca, am en ". Żad n y ch ap elacji, zawieszen ia, żad n eg o zwo ln ien ia waru n k o weg o , żad n ej u lg i. Ty lk o że stary Ory g en Alek san d ry jczy k , a m o że i Tem u el, jak o ś n ie p o trafił się z ty m p o g o d zić. Czy ich p o stawa m iałab y jak iek o lwiek zn aczen ie d la b o sk ieg o p lan u ? M o g ła m ieć, jeżeli ci p o tęp ień cy u wierzą w ich n au k ę. Dawała im co ś, czeg o in aczej n ig d y b y n ie m ieli: n ad zieję. Jak a jest więc ro la m o jeg o arch an io ła… czy rzeczy wiście ch o d zi m u o n iesien ie p o ciech y n ajb ard ziej d o tk n ięty m ? Czy też, jak o d p o czątk u p o d ejrzewałem , jest to ty lk o cy n iczn a m eto d a szk o d zen ia

Przeciwn ik o wi? Po m iesiącach sp ęd zo n y ch n a Do le, m im o wszy stk ich zły ch p rzy g ó d i n ien awiści, jak iej tu zazn ałem , sam m iałem co raz więk sze wątp liwo ści co d o sam ej id ei Piek ła. Tru d n o d alej m y śleć o wro g u jak o wro g u , k ied y się b y ło u n ieg o w d o m u , p o zn ało żo n ę i d zieci i tak d alej. Ja zaś d efin ity wn ie b y łem ju ż g łęb o k o w fazie „i tak d alej", sk o ro u ważałem d iab licę za swo ją d ziewczy n ę, i to wb rew jej p ro testo m . Czy jest jeszcze szan sa, że Caz zjawi się n a ju trzejsze u m ó wio n e sp o tk an ie? A jeśli tak , to jak m am ją b ezp ieczn ie d o p ro wad zić n a Zrzęd liwą Jęd zę? Natło k p y tań b ez o d p o wied zi wy p ro wad ził m n ie z ró wn o wag i, wstałem więc, b y się p rzejść. Trzeszczen ie p o d ło g i p o d m o im i sto p am i ściąg n ęło n a m n ie g n iewn e sp o jrzen ia zasłu ch an y ch ad ep tó w, czy m p ręd zej więc wy su n ąłem się n a k o ry tarz b ieg n ący wzd łu ż całeg o p iętra. Więk szo ść p o m ieszczeń m ag azy n o wy ch b y ła p u sta i n a o g ó ł stała o two rem . Wy d ało m i się n ag le, że w jed n y m z n ich czai się n iep o k o jąco zn ajo m a p o stać, ch u d a, szara i zg arb io n a. Gd y o trząsn ąłem się z zask o czen ia, cich o wy ciąg n ąłem n ó ż z b u ta i o stro żn ie zak rad łem się p o d p o d ejrzan e d rzwi. Gd y wszed łem , n ik o g o tam n ie zastałem . Nie b y ło n awet sło m y n a p o d ło d ze i ty lk o p rzeciąg p o ru szał o k ien n icą o twarteg o o k n a. Czy to rzeczy wiście m ó g ł b y ć Śm iszek ? A jeśli tak , to d laczeg o m iałb y u ciek ać? Czy żb y się b ał zg ro m ad zo n eg o tu ż o b o k tłu m u ? Jak o ś m i to d o n ieg o n ie p aso wało . M o że ty lk o czek a n a lep szą sp o so b n o ść, b y d o rwać m n ie sam n a sam ? Po ru szo n y , p o sp ieszy łem z p o wro tem d o sali sp o tk an ia, g d zie m o g łem się czu ć b ezp ieczn iej. Led wo jed n ak zd ąży łem wślizn ąć się d o śro d k a, g d y g d zieś z d o łu d o b ieg ł g ło śn y trzask i ch ó r o stry ch

g ło só w. Wszy scy p o d erwali się z m iejsc i w n astęp n ej ch wili sp o k o jn e zeb ran ie zam ien iło się w stad o k aralu ch ó w zask o czo n y ch rap to wn y m zap alen iem światła. Dziwaczn e p o stacie ro zb ieg ły się we wszy stk ich k ieru n k ach , n a u cieczk ę b y ło ju ż jed n ak za p ó źn o . Pierwsi żo łn ierze z Sek ty Zb ro d n iarzy wp ad ali ju ż d o p o m ieszczen ia z p ałk am i, p o ch o d n iam i i sieciam i d o k ręp o wan ia jeń có w. Czy to m o żliwe, że Śm iszek p racu je d la wład z i śled ził n ie m n ie, lecz Oczek u jący ch ? Nie m iało to n ajm n iejszeg o sen su … ale też tru d n o m i b y ło u wierzy ć, że to ty lk o zb ieg o k o liczn o ści. Przecisk ałem się p rzez ch ao s w p o szu k iwan iu Rip rash a, ale o n zn alazł m n ie p ierwszy . Ch wy cił m n ie za k ark jak n iesfo rn eg o szczen iak a i p o n ió sł w stro n ę o k n a. W d ru g iej łap ie trzy m ał Go b a. Zan im zd ąży łem p rzejrzeć jeg o p lan , wy ch y lił się d o p asa n a zewn ątrz, tak że o b aj z ch ło p ak iem zawiśliśm y w p o wietrzu trzy d zieści m etró w n ad b ru k o wan ą k eją. O ty m też n ie m iałem czasu p o m y śleć, g d y ż sek u n d ę p o tem p o czu łem , że lecę w p rzep aść, k o zio łk u jąc jak ciśn ięty tab o ret, a świat wo k ó ł m n ie wiru je w zwario wan y m k alejd o sk o p ie. Pó ł p rzeżartej p an ik ą sek u n d y zajęło m i zo rien to wan ie się, że d em o n n ie rzu cił n as w d ó ł, lecz p ro sto n a d ach . Po tem b y łem zb y t zajęty szu k an iem p o k ieszen iach b ro n i i o m ijan iem wrzeszczący ch ze strach u Oczek u jący ch , k tó rzy też wy d o stali się n a g ó rę, żeb y m y śleć o czy m k o lwiek in n y m . W zam ieszan iu szy b k o straciłem Go b a z o czu . Na d ach wy sk o czy li też żo łn ierze i zaczęła się jatk a. W ru ch p o szły n ab ijan e m etalem p ały , k o lczaste b icze i m o carn e k u łak i. Po b ity ch sp rawn ie m o tan o w sieci i o d stawian o n a stro n ę, a Zb ro d n iarze n ieu stęp liwie p arli n ap rzó d , b y wy łap ać o statn ich u ciek in ieró w. Co fałem się n a sk raj d ach u , wy m ach u jąc n o żem i starając się n ie

d o p u ścić d o sieb ie siep aczy , g d y z d o łu d o b ieg ł h u k p ęk ającej fram u g i i sy p iący ch się w d ó ł ceg ieł. To Rip rash wy b rał n ajp ro stszą d ro g ę ewak u acji, wy sk ak u jąc p rzez ścian ę wp ro st n a b ru k . Wy ląd o wał n ajwy raźn iej b ez szwan k u i stał teraz wśró d ru m o wisk a, p atrząc w g ó rę. – Sk acz! – wrzasn ął, g d y m n ie zo b aczy ł, i wy stawił ręce. – Złap ię cię! Zawah ałem się. Nie ze strach u an i d lateg o , że m u n ie u fałem , ty lk o d lateg o , że n ig d zie n ie wid ziałem Go b a, a p rzecież n ie m o g łem g o tak zwy czajn ie p o rzu cić. M alec n ig d y b y się n awet n ie zn alazł w Pan d em o n iu m , g d y b y n ie ja. Sp o strzeg łem g o wreszcie, jak n iczy m zm o k ły k o t wy ry wał się z rąk zb ro jn em u o zro g o waciałej sk ó rze i u stach u ło żo n y ch w k o ścisty żó łwi d zió b . Walczy ł d zieln ie, ale n ie m iał żad n y ch szan s: o p rawca ju ż g o p rawie o b ezwład n ił i lad a ch wila wrzu ciłb y g o w sieć wraz z in n y m i o fiaram i. Rzu ciłem się n a żo łn ierza szczu p ak iem o d ty łu , wb ijając m u n ó ż tam , g d zie p o win ien m ieć n erk i. Cio s o słab iła k o lczu g a, ale m ó j m ajch er d o tak ich rzeczy b y ł zap ro jek to wan y , a ja wło ży łem w atak całą in ercję i trzy m ałem ręk o jeść o b u rącz p rzed so b ą jak taran . Dem o n wy d ał p ełen zask o czen ia ch ark o t i p u ścił ch ło p ca. Nie p ró b o wałem n awet wy rwać o strza z ran y , ty lk o ch wy ciłem Go b a wp ó ł i zak o sam i p o d b ieg łem n a k rawęd ź d ach u . Na d o le Rip rash b ił się z trzem a p rzeciwn ik am i, ale wy g ry wał i g d y d o ń zawo łałem , sp o jrzał w g ó rę i szy b k o zak o ń czy ł sp rawę, jed n em u z żo łn ierzy d o sło wn ie strącając g ło wę z k ark u zam aszy sty m sierp o wy m . Rzu ciłem m u Go b a. Przez d wie sek u n d y p atrzy łem , jak sp ad a p ro sto w n ad stawio n e ręce o g ra – a p o tem d wó ch żo łd ak ó w ch wy ciło

m n ie za ram io n a i o d ciąg n ęło d o ty łu . Szarp n ąłem się zask o czo n y , ale wn et d o łączy ło d o n ich jeszcze ze trzech . Zn alazłem się n a d ach ó wk ach , p rzy tło czo n y p rzez całą ich zg raję jak ru g b ista z p iłk ą, i to b y ł właściwie k o n iec. Pam iętam jeszcze, że k to ś z p o wo d zen iem u siło wał wy tłu c m i m y śli z g ło wy jak ąś m aczu g ą. Tak ieg o ło m o tu n ik t m i jeszcze n ie sp rawił (wierzcie m i, m am sk alę p o ró wn awczą). Na szczęście n ie m u siałem teg o zn o sić d łu g o , zan im ro zp ły n ąłem się we m g le n iep rzy to m n o ści.

Trzydzieści trzy Sala konferencyjna

O

ck n ąłem się, ale n ie o twierałem o czu . Zm y sły p o d p o wiad ały m i, że jestem w ty p o wej sali k o n feren cy jn ej w siecio wy m h o telu k lasy Hilto n czy Ho lid ay In n , ch o ć p rzecież d o b rze wied ziałem , że to cały czas Piek ło . Wy raźn ie jed n ak czu łem aro m at k awy , p ączk ó w i o d świeżacza p o wietrza d o stęp n eg o w ilo ściach h u rto wy ch . Zan im zd ąży łem wp aść n a jak ieś sen so wn e wy tłu m aczen ie, w u szach zad źwięczał m i zn ajo m y g ło s. – No , n o , ad wo k acie Do lo riel… Trzeb a p rzy zn ać, że u p arty z cieb ie o sio łek . Serce we m n ie n ie zam arło , lecz o d p ełzło w n ajg łęb szy , n ajciem n iejszy zak am arek k latk i p iersio wej i o d m ó wiło p o wro tu n a wiek i wiek ó w. Oczy sam e m i się o two rzy ły jak n a sp ręży n k ach , czeg o n aty ch m iast p o żało wałem , b o n ie m o g łem d łu żej u d awać, że to m iraż, wy twó r m o jej sp ało wan ej wy o b raźn i. Arcy k siążę Elig o r Jeźd ziec stał n ad e m n ą w p ełn ej p iek ieln ej g ali, wy so k i n a trzy m etry , w lejącej się czarn ej szacie wed le m o d y ren esan so wej, ze stó jk ą p o d p ierającą m u p o d b ró d ek . Co m n ie n ajb ard ziej zask o czy ło , to że wy b rał n a to sp o tk an ie twarz Ken n eth a Vald a, ziem sk ieg o m iliard era (jeśli p o m in ąć d zik i żar w o czach ), zam iast k tó rejś z n ap rawd ę p rzerażający ch . Nie ch cę p rzez to p o wied zieć, że n ie m iałem p ietra. Bard zo się jed n ak p iln o wałem , żeb y teg o n ie o k azać.

– Ład n y g ajer, Elig o rk u . To jak się u m awiam y ? Jak ieś h asło b ezp ieczeń stwa? Nie o d p o wied ział. Po k ó j wy g ląd ał d o k ład n ie tak , jak p ach n iał. Elig o r-Vald stał p o d ru g iej stro n ie n ajzwy k lejszeg o p o d sło ń cem sto łu k o n feren cy jn eg o , jak ie m o żn a zn aleźć w k ażd y m n astawio n y m n a o b słu g ę firm h o telu o d Kalifo rn ii p o Rh o d e Islan d , w k o m p lecie z p u d łem d o n ató w i serwisem k awo wy m . Do id eału b rak o wało ty lk o p an o ram iczn eg o o k n a z żalu zjam i wy ch o d ząceg o n a p o b lisk ą au to strad ę alb o sąsied n i p ark tech n o lo g iczn y . By liśm y w sali b ez jak ich k o lwiek o two ró w w g ład k ich ścian ach . Elig o r ro zsiad ł się z wd zięk iem n ap rzeciwk o m n ie. Nie czu łem żad n y ch więzó w, ale też n ie b y łem g o to wy , b y to sp rawd zić – n a razie, b o n iem al n a p ewn o teg o właśn ie się p o m n ie sp o d ziewał. Nie m iałem ab so lu tn ie żad n y ch atu tó w p o za ty m jed n y m : zro b ić co ś n ieo czek iwan eg o , i to zap ewn e ty lk o raz – wo lałem więc z ty m zaczek ać, p ó k i n ie wy m y ślę czeg o ś warteg o p ró b y . A p ó k i co , zd ąży łem n a ty le p o zn ać arcy k sięcia p o d czas n aszy ch wcześn iejszy ch sp o tk ań , b y wied zieć, że n ie m a n ic p rzeciwk o swo b o d n ej p o g awęd ce. – A więc to wszy stk o b y ło z g ó ry u k arto wan e? – sp y tałem . – Co , to sp o tk an k o d ro b n y ch m arzy cieli? – Elig o r lek k o się u śm iech n ął. – Nap rawd ę m y ślisz, że zad ałb y m so b ie ty le tru d u , b y cię wciąg n ąć w p u łap k ę? Hrab in a m a rację: rzeczy wiście m asz p rzesad n e wy o b rażen ie o własn ej ważn o ści. Otó ż n ie, n ik t n awet n ie wied ział, że w o g ó le tu jesteś, an io łk u , ch o ciaż u siln ie się starałeś p rzy ciąg ać u wag ę. Do lich a, Do lar, m iałeś czeln o ść zjawić się w m o im własn y m d o m u ! Sąd ziłem , że w Nieb ie raczej n ie szk o lą was n a sam o b ó jcó w.

– A ja sąd ziłem , że p o p aru m ilio n ach lat w Piek le w n ik im n ie zo staje n ic z m ięczak a, ale n ajwy raźn iej b y łem w b łęd zie… Ch cesz p o wied zieć, że m n ie n ie szu k ałeś? Wzru szy ł ram io n am i, jak b y zaczep k a n ie zasłu g iwała n a o d p o wied ź. – Owszem , szu k aliśm y n iejak ieg o Pseu d o lu sa, o d k ąd ty lk o wlazłeś w m u ry Ko n io g ard u . M y ślałeś, że n ie sp rawd zim y two jej to żsam o ści w Sek cie Kłam có w? A k ied y jeszcze k to ś wy ład o wał zły h u m o r n a Cy n am o n ie i Cu k ierk u … M o żesz się d o m y ślić, że ty m b ard ziej p o b u d ziło to n aszą ciek awo ść. Gd y zg arn ęła cię straż m iejsk a razem z ty m i n aiwn y m i d u rn iam i, jed en z m o ich in fo rm ato ró w ro zp o zn ał w to b ie teg o , k o g o szu k aliśm y . No i o to jesteś. – Elig o r p o k ręcił g ło wą. – Prak ty czn ie zn iszczy łeś o ch ro n iarzy h rab in y . Czy to n ap rawd ę b y ło p o trzeb n e? Najp ierw zab iłeś m o ją sek retark ę w San Ju d as, a teraz p o faty g o wałeś się aż tu taj, żeb y załatwić p aru n ieszk o d liwy ch wy ro b n ik ó w. Do p rawd y , czy żb y ś m iał co ś p rzeciwk o lu d zio m p racy ? – Do ść ju ż ty ch p ierd ó ł – p rzerwałem m u o b ceso wo . – Przejd źm y d o rzeczy . Ty ch cesz p ió ra. Dlateg o n asłałeś n a m n ie Śm iszk a. Niezależn ie o d sp rawy h rab in y m u siałem jak o ś zareag o wać, b o stało się o czy wiste, że n ig d y n ie zo stawisz m n ie w sp o k o ju . I wied ziałeś o d p o czątk u , że p rzed o stałem się d o Piek ła, b o Śm iszek trafił tu m o im tro p em , n ie u d awaj więc zask o czo n eg o m o im wid o k iem . – Tak , Śm iszek … – Arcy k siążę p o p atrzy ł n a m n ie p rzeciąg le z m in ą wy rażającą ty le em o cji, ile m o żn a zo b aczy ć n a wy g ład zo n y ch d eszczem i wiatrem p o sąg ach staro ży tn y ch wład có w. – Oczy wiście. – Nie p o ra ju ż n a g ry , wielk o lu d zie. M asz w ręk u wszy stk ie k arty . Ró b , co zap lan o wałeś. Nie o d d am ci p ió ra i n ie p o wiem , g d zie jest.

I tak m n ie zab ijesz, d laczeg o więc m iałb y m ci u łatwiać sp rawę? – Bard zo d o b rze! – Elig o r u śm iech n ął się, p o wo li ro zciąg ając warg i jak d rap ieżn ik n a wid o k związan ej o fiary . Pierwszy raz d o tarło d o m n ie, że m u si b y ć ró wn ie stary jak Ziem ia, a m o że i starszy . – Wy p o wied ź g o d n a b o h atera. Ch y b a jed n ak p o win ien eś z n ią zaczek ać, aż cię tro ch ę zm ięk czę. Wted y m iałab y efek to wn iejszy wy d źwięk . – No to jazd a! – Pry ch n ąłem wzg ard liwie. – Po k aż, n a co cię stać. Jak się d o teg o zab ierzesz w tej scen erii… – Zato czy łem d ło n ią p ó ło k rąg o b ejm u jący stó ł i k iep sk ie o lejn e o b razy n a ścian ach . – Zan u d zisz m n ie n a śm ierć p rezen tacją o siąg n ięć firm y ? – O, czy żb y n ie p o d o b ał ci się wy stró j? – Elig o r ro zejrzał się p o sali. – Zam ó wiłem tak i sp ecjaln ie d la cieb ie, szaraczk u . M y ślałem , że d zięk i tem u p o czu jesz się jak w d o m ciu . Ale n ie m a sp rawy , m o żem y wy b rać co ś in n eg o … I n ag le sala zn ik n ęła, a ja sp ad ałem p rzez świszczącą, b ezd en n ą czerń , ro zp aczliwie ch wy tając ręk am i n ico ść. – A co p o wiesz n a tak i m o ty w? Wo k ó ł m n ie wo d n iste światło , b ru d n e szk ło , sto ły ze stali n ierd zewn ej p o k ry te p lam am i zak rzep łej k rwi, n a p o d ło d ze ró wn ie zan ied b an e, wy tarte lin o leu m . Ja p rzy tro czo n y p asam i d o zim n eg o b latu . Nad e m n ą zestaw p rzy b o ró w, k tó re sam eg o To rq u em ad ę p rzy p rawiły b y o g ęsią sk ó rk ę: świd ry , p iły , szczy p ce i m asa in n y ch n arzęd zi, k tó ry ch p rzezn aczen ia m o g łem się ty lk o d o m y ślać, ale k tó ry ch rd zawe i k rwawe p o wierzch n ie wy starczająco g ło śn o p rzem awiały d o wy o b raźn i. – Alb o wersja d la trad y cjo n alisty , n a p rzy k ład co ś w ty m sty lu … Wszy stk o wo k ó ł p o m ro czn iało . Teraz p aliła się ty lk o jed n a

p o ch o d n ia. W jej czerwo n awy m świetle wid ziałem k am ien n ą p o d ło g ę i ścian y ro zed rg an e ru ch em ro b actwa. Wzd ry g n ąłem się i szarp n ąłem , n ie m o g łem się jed n ak ch o ćb y u n ieść n a ło k ciach , n ie m ó wiąc ju ż o u cieczce. – Też n ie? No to m o że o d ro b in a su rrealizm u ? Zd aje się, że g u stu jesz w sztu ce d wu d ziesteg o wiek u . Ciało m i się ro zciąg n ęło n a d ziesięć stro n , o czy o d d aliły o d sieb ie n iem o żliwie, p rzek azu jąc d o m ó zg u d wa o d ręb n e o b razy . Su fit zam ien ił się w g ig an ty czn e u sta, ch ich o czące i cm o k ające, szep czące jak ieś n iezro zu m iałe sło wa i k ap iące m i ślin ą n a twarz. Pająk i o p tasich g ło wach i p tak i z g ło wam i śred n io wieczn y ch arlek in ó w łaziły , p o d sk ak iwały , p o d fru wały wo k ó ł m n ie. Og ro m n e warg i wy d ały o d g ło s jak p rzy d ławien iu się, u fo rm o wały w k rąg łe „o " i sp o m ięd zy zęb ó w zaczęło się k u m n ie o p u szczać co ś szareg o , ży lasteg o i wielk ieg o jak g o ry l, z liczn y m i o czy m a p ły wający m i w ciele n iczy m b ań k i p o wietrza. – A m o że zaczy n asz ju ż d o cen iać p ierwo tn ą scen o g rafię? – sp y tał Elig o r i w u łam k u sek u n d y zm aterializo wała się p ach n ąca k awą i d o n atam i sala k o n feren cy jn a. – Bo wid zisz, to całk o wicie b ez zn aczen ia. Nie jesteś w jak im ś tam m iejscu , Do lo rielu . Jesteś u m n ie. I p o wiesz m i wszy stk o o ty m n iefo rtu n n y m p ió rk u . To ty lk o k westia czasu , a m am y d o d y sp o zy cji całą wieczn o ść… Ze ścian strzeliły d łu g ie języ k i k rem ato ry jn y ch p ło m ien i, czerwo n y ch , żó łty ch i p o m arań czo wy ch , o k ro p n ie p o m arań czo wy ch jak o czy Elig o ra. Jeg o sam eg o ju ż jed n ak n ie wid ziałem . Wszęd zie b y ł ty lk o o g ień . Po czu łem , jak sk ó ra ro zg rzewa m i się, wy sy ch a, p ęk a, p ło n ie. Nerwy zam ien iały m i się w zwęg lo n e d ru ty . Tk an k a m ięśn io wa

k u rczy ła się i stawała w o g n iu , sam e k o ści zajm o wały się ży wy m p ło m ien iem . Paliłem się ży wcem . Bó l p rzen ik ał całe m o je ciało d o n ajg łęb szy ch k o m ó rek , tak n iewy o b rażaln ie in ten sy wn y , że żad n e sło wa teg o n ie wy rażą. I n ie b y ło o d n ieg o u cieczk i: czu łem g o n iep rzerwan ie m in u ta p o m in u cie, g o d zin a p o g o d zin ie, wiek p o wiek u . Nie wiem , k ied y u stał. M o że to trwało ch wilę, m o że p arę d n i. By łem ju ż wted y g d zie in d ziej. By łem k im in n ym. Oso b a w ten sp o só b wy p alo n a, tam ten Bo b b y Do lar, an io ł Do lo riel, zn ik n ął raz n a zawsze. Ju ż n ie m ó g ł p o wró cić d o eg zy sten cji. To , co ze m n ie zo stało , n ig d y n ie p rzestan ie wrzeszczeć. Teg o jed n eg o b y łem p ewien . Ju ż zawsze b ęd ę się p alił. Elig o r p rzeb ierał w d o n atach . – Lu b ię te p o cu k rzo n e, a to ju ż o statn i – wy jaśn ił to n em k o n wersacy jn y m . – To g d zie jest to m o je p ió ro ? Dłu g o n ie m o g łem zeb rać wiru jący ch m i w g ło wie g ło sek w sło wa, ch o ć z teg o , co wid ziałem , zn ó w b y łem cały i zd ro wy , jak g d y b y m n ie p rzeszed ł p rzed ch wilą p rzez ag o n ię wieczn eg o cało p alen ia. – Pie… p rz się – wy k rztu siłem w k o ń cu . – Jak so b ie ży czy sz. – Arcy k siążę zasalu to wał m i k u b k iem z n ap isem „Najlep szy szef n a świecie" i Piek ło ro zg o rzało n a n o wo . Gd y zn u d ził m u się o g ień , sięg ał p o in n e sp o so b y zad awan ia b ó lu , a m iał ich wiele, i to b ard zo p o m y sło wy ch . Czasem m u siałem p atrzeć, jak w p o jed y n k ę alb o ze zg rają d em o n ó w to rtu ru je i g wałci Caz. In n y m razem wid ziałem , jak sam a z własn ej wo li i en tu zjasty czn ie p arty cy p u je w ty ch sam y ch zajęciach , p o d czas g d y ja sk ręcam się w n iewy sło wio n y m cierp ien iu . Elig o r lu b i d ziałan ia

wielo k ieru n k o we. Czy m u p o wied ziałem ? A jak , k u rwa, m y ślicie? Wy śp iewałem wszy stk o , co m wied ział o zło ty m p ió rze i o wszy stk im in n y m . Bó l, jak sam a n azwa wsk azu je, b o li. Bó l w Piek le b o li ty siąck ro ć m o cn iej, a tu ch o d ziło o o so b istą zem stę. Jed en z n ajstarszy ch , n ajważn iejszy ch d iab łó w o so b iście p iln o wał, ab y m czu ł wszy stk o m ak sy m aln ie. I m n iej to m iało , jak sąd zę, wsp ó ln eg o z Caz n iż z u ciążliwo ścią, jak iej m u p rzy sp arzałem . Z sam y m fak tem , że p rzeze m n ie m u si tracić ty le cen n eg o czasu . Właściwie to p o win ien m i n awet b y ć wd zięczn y za ro zry wk ę, ale n ie. Tak ieg o p o czu cia h u m o ru to o n n ie m a. I n ic g o n ie o b ch o d ziło , ile i jak ich sek retó w z sieb ie wy p lu łem – p o p ro stu n ie p rzestawał m n ie to rtu ro wać. Po k rem ato riu m zn alazłem się w m iejscu jasn y m i b iały m jak lab o rato riu m , g d zie lu d zie z twarzam i p o zb awio n y m i ry só w walili we m n ie m ło tam i jak w k o tlet, k ru sząc k ażd ą k o steczk ę i m iażd żąc k ażd e włó k ien k o m ięśn i. Za k ażd y m u d erzen iem d arłem się jak n ajęty , ch o ć ro zb ite n a p łask o u sta n iezd o ln e b y ły d o fo rm o wan ia słó w. On i b ili, ja wrzeszczałem o d p o czątk u wszy stk o , co wied ziałem . Po tem p ły wam w ciem n ej, o leistej cieczy . Wijące się stwo ry zatap iają zęb y w m y m ciele, o p latają m n ie jak o g arn ięte m an ią sek su aln ą węg o rze i wciąg ają w g łęb in ę. Wy ry wam się, ju ż n a k rawęd zi u to n ięcia, i d o cieram n a p o wierzch n ię. Wy rzu cam z p łu c to k sy czn y , zu ży ty g az i zach łan n ie wciąg am n iewiele o d n ieg o lep sze p o wietrze – i p o ch wili sy tu acja się p o wtarza. I zn o wu . I… k ap u jecie ju ż ch y b a, jak to wszy stk o d ziała? Uciek am p o wy sy p isk u śm ieci p rzed stad em n iek o m p letn y ch szk ieletó w u siłu jący ch p o żreć m i twarz. Brzm i to lep iej, n iż

wy g ląd ało . M o ja własn a sk ó ra, o ży wio n a jak o b cy b y t, sam a p ró b u je o d erwać się o d ciała. Nie ch cielib y ście teg o d o świad czy ć. Jestem w b asen ie p ełn y m jad o wity ch m ró wek i k ąśliwy ch g zó w wielk o ści g o łęb i. Nie m am rąk an i n ó g . Po m ieszczen ie k o m p letn ie zaciem n io n e i n ie d zieje się n ic, ty lk o w sam y m śro d k u m ej czaszk i ek sp lo d u je i ro zrasta się n iesam o wity b ó l, jak b y szalo n y jeżo wiec z k o lcam i jak p in ezk i u siło wał wy d o stać się n a wo ln o ść p rzez o b ie g ałk i o czn e n araz. W k ilk an aście sek u n d ro b i się to n ie d o wy trzy m an ia, aż wreszcie sam o szalały z cierp ien ia u ry wam so b ie g ło wę, a o n a m i w te p ęd y o d rasta i wszy stk o zaczy n a się o d n o wa. I co jak iś czas, tak d la p rzy p o m n ien ia, o co ch o d zi, wracałem n i stąd , n i zo wąd d o sali k o n feren cy jn ej. Elig o r rzu cał p arę p y tań , czasem ty lk o p atrzy ł n a m n ie i się śm iał – a w n astęp n ej ch wili wp ad ałem d o wan n y z k wasem alb o zawisałem n a p ło cie elek try czn y m . Parę razy b y ł zajęty o d czy ty wan iem m ejli w swo im sm artfo n ie i n awet n ie zaszczy cił m n ie sp o jrzen iem . Kied y ś u jrzałem p rzy n im Caz, m ilczącą i wy p ro sto wan ą, g d y o n trzy m ał ją d ło n ią za k ark jak k u rczak a p rzezn aczo n eg o n a rzeź. Oczy m iała wilg o tn e, rzęsy o szro n io n e o d zam arzn ięty ch łez, n ic jed n ak n ie m ó wiła an i się n ie p o ru szy ła. I zn ó w wró ciły te o k ru tn e p ło m ien ie, lecz teraz p ró cz m n ie p o żerały wszy stk ich m o ich p rzy jació ł z „Cy rk la": M o n icę, M iłeg o , Waltera San d ersa i in n y ch , k tó rzy k rzy czeli d o m n ie o p o m o c. Gd y k o lejn y raz zm aterializo wałem się w sali k o n feren cy jn ej, czek ała tam n a m n ie m ark iza Cy n k z o czy m a p ło n ący m i szaleń stwem . Elig o r p rzy g ląd ał się n am zn ad k awy , a o n a g wałciła m n ie jak k ied y ś raz p o raz, n a wszelk ie sp o so b y , o jak ich wted y

n awet się jej n ie śn iło . Wszy stk o to b o lało b ard ziej, n iż m o żecie so b ie wy o b razić. Bo że m iło siern y , jak b ard zo ! W k o ń cu , p o p aru ty siącach g o d zin , Vera zn ik n ęła. – No , m iałeś ciężk i d zień , co ? – sk o m en to wał arcy k siążę z p o ro zu m iewawczy m u śm ieszk iem , p o czy m o d esłał m n ie d o sali z o ciek ającą k wasem d ru cian ą siatk ą zam iast p o d ło g i. Sk ó ra i m ięśn ie k awałek p o k awałk u to p iły się n a m n ie i sp ad ały g d zieś w d ó ł, a ch o ć z ro zp aczliwą d eterm in acją starałem się d o p ełzn ąć d o d rzwi, m iałem d o n ich n iezm ien n ie d alek o . Po tem b y ła p u sty n ia cała z tłu czo n eg o szk ła i so li. M ro czn a d żu n g la ro jn a o d d rap ieżn y ch , zęb aty ch p taszy sk , ch ich o czący ch jak u m y sło wo ch o re d zieciak i. Więcej o g n ia. Ig ieł. Bru d u . Cierp ień n iewin n y ch . Bez k o ń ca, b ez k o ń ca, b ez k o ń ca… Od czasu d o czasu – ch y b a p o to , ab y b ó l m i n ie sp o wszed n iał – Elig o r p rzery wał cy k l to rtu r, ab y o b jaśn iać m i, jak wszech świat jest n a p ra wd ę u rząd zo n y . Wiecie, tro ch ę jak te k ró tk ie film ik i ed u k acy jn e n a k an ale d ziecięcy m , m ięd zy jed n ą serią k resk ó wek a d ru g ą. Za p ierwszy m razem zjawił się, k ied y jeszcze wrzeszczałem b ezg ło śn ie p o o statn iej sesji to rtu r, i o d razu zag aił: – Wszy stk o jest zu p ełn ie in n e, n iż d o tąd m y ślałeś. Nie o d p o wied ziałem , zajęty p lu ciem k rwią i żó łcią. – Wid zisz, Do lar, Nieb o was m a za frajeró w. On i tam n ie są p rzeciwn i tem u , co m y tu ro b im y . Sam i n am tak k azali. Jesteśm y o ficjaln ą altern aty wą. Tak ą sam ą częścią sy stem u jak k lawisze w więzien iach . Od k aszln ąłem , sp lu n ąłem i wy szep tałem : – Sk o cz m i.

– Pry m ity wn a o d zy wk a. Ró wn ie d o b rze m ó g łb y ś ch o wać u razę za wy ro k d o fab ry k i m ło tk ó w sęd zio wsk ich . M y ty lk o wy k o n u jem y swo ją ro b o tę, tak sam o jak wy . Po p aru d n iach p rzy b y ł z k o lejn ą rewelacją. – Właściwie to n ab ierałem cię z tą n aszą ro b o tą d la Nieb a. Bo wid zisz, tak ie co ś jak Nieb o p o p ro stu n ie istn ieje. Nie o d p o wiad ałem , g d y ż k ilk a g o d zin wcześn iej k to ś wy rwał m i języ k i p ó k i co n ie p rzy szy ł g o z p o wro tem . – Bo to tak a h isto ria jak z p o wieści fan tasty czn o n au k o wej. – Arcy k sięcia n ie zrażały an i m o je wu lg ary zm y , an i m ilczen ie. – Piek ło , Nieb o … stek b zd u r. Ziem ię d awn o tem u p o d b ili k o sm ici, ale lu d zk o ść d o tąd się n ie p o łap ała. On i u su n ęli to z n aszej p o d świad o m o ści, ab y trzy m ać n as w ry zach jak p o czciwe stad k o n iewo ln ik ó w. I co ty n a to ? Od razu wszy stk o zaczy n a d o sieb ie p aso wać, n ie? Nieco p ó źn iej, k ied y ju ż o d zy sk ałem języ k , u sły szałem n o we wy jaśn ien ie. – Z ty m i k o sm itam i to też b u jd a. Nie b y ło żad n eg o n ajazd u . To sp rawk a sam y ch lu d zi, ale ty ch z d alek iej p rzy szło ści, k ied y ju ż o p an o wali sztu k ę p o d ró żo wan ia w czasie. Zro zu m ieli wted y , że n ajlep szy m d arem d la ich n ieo świeco n y ch p rzo d k ó w b ęd zie stwo rzen ie tak ieg o wszech świata, w jak i wierzą. I tak właśn ie się stało . Cały ten g ip s… ja, ty , Najwy ższy i tak d alej, to wy twó r p o to m stwa lu d zk o ści. Co ś w ro d zaju p ro tek cjo n aln ej p o b łażliwo ści ze stro n y wn u k ó w, k ap u jesz? Jasn e, d ziad k u , k o ch ający Bó g n ad to b ą czu wa i k arze wszy stk ich zły ch facetó w, a teraz ju ż śp ij. Elig o ro wi straszn ie się p o d o b ało to ro b ien ie m n ie w k o n ia i reg u larn ie p o d rzu cał m i k o lejn e wersje p o rząd k u wszech świata,

z k tó ry ch n iejed n a n ie b y ła m i o b ca, b o sam się ju ż k ied y ś n ad czy m ś p o d o b n y m zastan awiałem . Niewy k lu czo n e, że k tó raś m o g ła n awet b y ć tą p rawd ziwą. M o że n awet więcej n iż jed n a. A m o że żad n a. Właściwie to jestem p ewien , że celo wo d ep tał wszy stk o , co m o g ło rzu cić jak ieś światło n a zag ad k ę b y tu alb o ch o ciaż co k o lwiek zn aczy ć, ab y m w k o ń cu zo stał z p rzek o n an iem , że n ic n ie m a n ajm n iejszeg o sen su . Jak się zastan o wić, n iewiele się to ró żn i o d wsp ó łczesn ej p ro p ag an d y p o lity czn ej. W k o ń cu jed n ak p o p aru set latach zn u d ziła m u się ta zab awa, zo stawił m n ie więc n a p astwę to rtu r, n iek o ń czący ch się n ig d y , m im o – a k to wie, czy właśn ie n ie d lateg o – że n ie zo stały ju ż żad n e tajem n ice d o wy d arcia. W Piek le n ie m a n ic p ewn eg o , n awet śm ierci i p o d atk ó w. Tu m o żn a liczy ć ty lk o n a jed n o : b ó l p rzep latan y zg ry zo tą. – No d o b rze, Do lo rielu . – Arcy k siążę o d stawił k u b ek i wy p ro sto wał się w fo telu , jak g d y b y o g ień , jad i m o rd o b icie b y ły ty lk o wy m ian ą k u rtu azji n a p o witan ie i p rzy szła p o ra n a p rzejście d o g łó wn eg o tem atu sp o tk an ia. – Teraz p o wied z m i, g d zie m asz to p ió ro . Po trwało ch y b a g o d zin ę, zan im zn alazłem d o ść sił n a o d p o wied ź. – Ju ż… ci… m ó wiłem . Po wied ziałem wszy stk o . – I tu jesteś w b łęd zie. Otó ż n ie p o wied ziałeś. Usły szałem ty lk o , że b y ło w m ag iczn ej k ieszen i two jej m ary n ark i, u k ry te d zięk i jak iejś an ielsk iej sztu czce, i że o d zian e jest w n ią two je ciało zam elin o wan e w p ewn y m d o m u w San Ju d as. M o i lu d zie p rzetrząsn ęli całą willę cal p o calu i wy o b raź so b ie, że g o tam n ie zn aleźli. Nawet tu , n a Do le, p o m ilio n ie lat to rtu r, ta in fo rm acja m n ie

p rzeraziła. Nie d lateg o , żeb y m w tej ch wili p rzejm o wał się m o ją ziem sk ą p o wło k ą, an i n awet G-M an em i Po sie; ch ciałem ju ż ty lk o u m rzeć realn ą, o stateczn ą śm iercią, a właśn ie stało się jasn e, że Elig o r m n ie n ie zab ije, d o p ó k i n ie o d zy sk a swo jeg o zło teg o p ió ra. – Jak to , n ie zn aleźli? Zn ik n ęło ? – wy k rztu siłem z tru d em p rzez zasch n ięte g ard ło . – An o właśn ie. I wiesz co ? Jak d o b rze p o m y śleć, to cała two ja h isto ry jk a wy d aje się tak a b ard zo wy g o d n a. No siłeś p ió ro p rzy so b ie cały czas, n ic o ty m n ie wied ząc? I to twó j k u m p el Sam ariel p rzy łap ał Grasswax a n a p ró b ie p o d rzu cen ia ci g o ? Fajn y zb ieg o k o liczn o ści, jeśli wziąć p o d u wag ę, że ak u rat się u k ry wa w tej p o d ró b ce Nieb a stwo rzo n ej p rzez Trzecio d ro g o wcó w. A jak b y to b y ło jeszcze za m ało p o d ejrzan e, o b aj d o b rze wiem y , d la k o g o twó j Sam p racu je. Z tru d em n ad ążałem za jeg o sło wam i, i to n ie ty lk o z p o wo d u b ó lu . Elig o r się m y lił: n iczeg o n ie starałem się p rzed n im u k ry ć. Wiad o m o ść o zn ik n ięciu m o jeg o ciała b y ła d la m n ie tak im sam y m zask o czen iem jak d la k o g o k o lwiek in n eg o . – Dla k o g o p racu je… zn aczy m asz n a m y śli Kefasa? – Tak jest, Kefasa, czy jak g o tam ch cesz n azy wać. Arch itek ta tej całej szo p k i. Tajem n iczy an io ł z wy ższy ch sfer zwerb o wał Sam a d o Trzeciej Dro g i i wy p o saży ł g o w n iezb ęd n e n arzęd zia, m ięd zy in n y m i tak zwan ą „b o sk ą ręk awicę", za p o m o cą k tó rej Sam u k ry ł fan t Elig o ra: d o wó d zawarcia u k ład u z Kefasem , czy li o wo o sławio n e zło te p ió ro z jeg o własn eg o arch an ielsk ieg o sk rzy d ła. Jak się o k azało , n a k ry jó wk ę wy b rał m o ją p o czciwą k ap o tę, ch o ć d łu g o o ty m n ie wied ziałem . To z teg o p o wo d u w o g ó le wp ad łem arcy k sięciu w o k o . Bo d ajb y m n ig d y o n im n ie u sły szał.

Łu p ! Elig o r waln ął p ięścią w stó ł, aż m u się k awa p rzelała z k u b k a… jak b y to n ap rawd ę b y ła k awa, p rawd ziwy stó ł i sala. – Ch cę je m ieć. I ty m i je p rzy n iesiesz. – Taa, jasn e. Jeżeli, jak m ó wisz, m o jeg o ciała w m o jej m ary n arce n ie m a tam , g d zie je zo stawiłem , to n ie wiem , g d zie g o szu k ać. Id ź p recz o d e m n ie, szatan k u . Właściwie to n awet n ie p o czu łem , że m n ie u d erzy ł – stało się to tak b ły sk awiczn ie. Po p ro stu n ag le so b ie u świad o m iłem , że leżę sk ręco n y n a d y wan ie p o d p rzeciwleg łą ścian ą, m am ciem n o w o czach , a w g ło wie d zwo n i m i k o ścieln y d zwo n . Elig o r stał n ad e m n ą, sześć m etró w o d m iejsca, g d zie jeszcze p rzed u łam k iem sek u n d y sied ział. – Lep iej p an u j n ad tą swo ją n iewy p arzo n ą g ęb ą. Nie b y łb y ś p ierwszy m an io łem , k tó rem u załatwiłem o d jazd z teg o wszech świata. – Nach y lił się n iżej. Jeg o wcielen ie Vald a z d alek a wy d awało się d o sk o n ałe, zwy k łe lu d zk ie ciało i o b licze, ale z tej o d leg ło ści wy raźn ie wid ać b y ło p rzez p o ry w sk ó rze b u szu jące wewn ątrz p ło m ien ie. – Na two je szczęście jestem p rag m aty k iem , więc zło żę ci o fertę, sk rzy d laczk u . M o że u d a ci się n awet p rzeży ć i d alej walczy ć n a ch wałę teg o two jeg o g ó wn ian eg o Święteg o M iasta w Nieb iesiech . Nie śm iałem n ie ty lk o się o d ezwać, ale i o d d y ch ać, wciąż sp araliżo wan y o d p o tężn eg o cio su . Nawet p o wszy stk im , co o statn io p rzeszed łem , tru ch lałem n a m y śl, że p rzy ło ży m i d ru g i raz. Czu łem się, jak b y wszy stk ie k o ści m i p o p ęk ały , i b y łem g o tó w d o sło wn ie p rzeto czy ć się n a g rzb iet i p o p siem u p o k azać m u b ezb ro n n y b rzu ch . Co m i strzeliło d o g ło wy , że się p o rwałem n a tak ieg o arcy d iab ła i jeszcze m y ślałem , iż to p rzetrwam ? Nik t aż tak d u rn y n ie zasłu g u je, b y ży ć.

Arcy k siążę n ag le zn alazł się zn o wu w swo im fo telu . Ch wilę p o tem , n i w ząb n ie ro zu m iejąc, jak to m o żliwe, sam sied ziałem za sto łem n ap rzeciwk o n ieg o , d y g o cząc jak zb ite szczen ię. – No więc słu ch aj – p o wied ział. – Ch cę to p ió ro . Źle się stało , że wy p u ściłem je z rąk . To m o ja g waran cja, że Kefas d o trzy m a u m o wy . Nie u fam n ik o m u , a ju ż n ajm n iej am b itn y m an io ło m , o n zaś jest jed n ą wielk ą, fru wającą am b icją. Wró cisz więc n a Ziem ię, o d n ajd ziesz je i m i je tu o d d asz. Jak teg o n ie zro b isz… – Un ió sł d ło ń i n ag le stan ęła p rzy n im Caz. Ty m razem m iała o p ask ę n a o czach i k n eb el w u stach , a ręce związan e n a p lecach . – Przep u szczę ją p rzez to wszy stk o , co n ied awn o p rzeży łeś, i d o rzu cę d u żo , d u żo n o wy ch p o m y słó w. Nie m iałem siły , p rzewag i, atu tu , n iczeg o . By łem p o k o n an y , wy stry ch n ięty n a d u d k a, u p o k o rzo n y . Czy zo stał m i jak iś wy b ó r? – Nie – o d p arłem . – Nic z teg o . – COO?! – Jeg o wściek ły wrzask b y ł tak g ło śn y , że sam a fala d źwięk o wa strąciła m n ie z k rzesła. – Ch cesz ją zaraz zo b aczy ć w o g n iu , tu i teraz? Jak sk wierczy , sk ręca się, zwęg la i zam ien ia w k u p k ę p o p io łu ? Gad aj, n ęd zn y ro b ak u ! – Nie ró b teg o , p ro szę. – Elig o r b y ł o ty le p o tężn iejszy o d e m n ie i o d wszy stk ieg o , co zn ałem , że więk sze szan se m iałb y b ezn o g i k ró lik w k latce p ełn ej g ło d n y ch lwó w. M o g łem ty lk o b ard zo , b ard zo wo ln o m an ewro wać z n ad zieją, że n ie u n icestwi Caz z czy stej iry tacji. – To b y łb y b łąd . – M asz d wie sek u n d y n a wy jaśn ien ie, zan im cię ro zb iję n a p o szczeg ó ln e, b ard zo wrażliwe n a b ó l ato m y . Twarz Elig o ra zm ien iała się, jak g d y b y m tak g o wy p ro wad ził z ró wn o wag i, że z tru d em u trzy m y wał fo rm ę człek o k ształtn ą. Nad

czo łem k iełk o wał m u k o zi ró g , sk ó ra n a sk ro n i zd awała się to p n ieć, u k azu jąc p o ły sk liwy m etal czaszk i, tu i ó wd zie wy b u ch ał i g asł żó łty p ło m y k . – Słu ch aj, d am ci to p iep rzo n e p ió ro . Wcale m i n a n im n ie zależy . Przy b y łem tu w o g ó le ty lk o d lateg o , że n asłałeś n a m n ie Śm iszk a, ab y m i je o d eb rał. M u sisz jed n ak p u ścić n as o b o je. M n ie i h rab in ę. – Ob o je? – Diab eł wy raźn ie starał się o p an o wać fu rię, ale wid ziałem , że p rzy jem n ie m u n ie jest. – Nib y d laczeg o m iałb y m się n a to zg o d zić? – Bo in aczej d alej b ęd ę ty lk o m ó wił n ie. M o żesz m n ie to rtu ro wać całą wieczn o ść alb o zab ić, jak ci się zn u d zi. M o żesz wy d ać n a m ęk i alb o zam o rd o wać Caz. Nie m o g ę cię p o wstrzy m ać, a z d ru g iej stro n y jed y n ą rzeczą, jak iej o d e m n ie p o trzeb u jesz, jest to p ió ro . No więc alb o n as p u ścisz i je o d zy sk asz, alb o się z n im p o żeg n aj. Un ió sł b rwi. Zn ó w b y ł p rzy sto jn y m , p o wściąg liwy m czło wiek iem su k cesu , Ken n eth em Vald em . – Jed n o m u szę ci p rzy zn ać, ad wo k acie Do lo riel… m asz jaja jak g rejp fru ty . Po ru szy ł p alcem i Caz zn ik n ęła tak szy b k o , że n ie zd ąży łem n awet rzu cić n a n ią o k iem n a wy p ad ek , g d y b y m ją wid ział o statn i raz. Po ru szy ł d ru g im i sala k o n feren cy jn a, d o n aty , ro zlan a k awa, wszy stk o wo k ó ł m n ie ro zp ły n ęło się i zo stałem sam ze swy m b ó lem i g ro zą wsp o m n ień , zawieszo n y w n iesk o ń czo n ej p rzestrzen i, p u stej i szarej jak wieczo rn a m g ła wtaczająca się w cieśn in ę Go ld en Gate h en , d alek o w d o m u . Pu stk a to ty lk o in n a fo rm a u d ręk i. Sam o tn o ść też, zwłaszcza g d y jed n o i d ru g ie trwa b ez k o ń ca.

Trzydzieści cztery To

N

ie wiem , jak d łu g o tak się u n o siłem wisiałem p ły wałem w tej szarej n ico ści. Wy b aczy cie m i ch y b a ten czaso wn ik o wy b rak p recy zji; n ap rawd ę n ie wiem , co się tam ze m n ą d ziało . By łem n ad al w swo im p iek ieln y m p rzeb ran iu , w ciele Wężo wija p asiasty m jak an ty lo p a z Seren g eti, n ag i i b ezsiln y . Nik t m n ie n ie sk ręp o wał, ale n ie sp rawiało to ró żn icy , b o i tak m o g łem p o ru szać ty lk o szy ją i g ło wą. Jasn e, że to b y ło lep sze o d b ezp o śred n ich to rtu r, ale ty lk o p rzez p ierwsze ty siąc g o d zin – p o tem zacząłem lek k o wario wać. Wiem , wiem , p o wiecie: „Hej, n ajp ierw facet g ad a, że b y ł n a m ęk ach sto czy ileś tam lat, a teraz zn ó w rzu ca liczb y n a wiatr". I słu szn ie, w Piek le czas b o wiem też p ły n ie, ty lk o in aczej n iż w realu . Su b iek ty wn ie m o je p rzeży cia zajęły b y k ilk a ład n y ch ziem sk ich lat – ale k lu czem jest właśn ie o wa su b iek ty wn o ść. Do p ó k i p o zo stawałem w łap ach Elig o ra, b y łem całk o wicie wy rwan y z n o rm aln eg o czasu . M o żliwe (a n awet p rawd o p o d o b n e), że o b iek ty wn ie wciąż b y ł to ten sam p o ran ek , k ied y m n ie d o rwał. A jed n ak p o raz p ierwszy , o d k ąd u sły szałem jeg o g ło s i d o tarło d o m n ie, że wp ad łem , p o czu łem cień n ad ziei. Nib y n ic wielk ieg o , ale to o n wy szed ł z p ro p o zy cją u g o d y . M o g ła to b y ć ty lk o k o lejn a sztu czk a, lecz ju ż sam o o d ejście o d ru ty n y o b d zieran ia m n ie ze sk ó ry i g o to wan ia m i n erwó w jak werm iszel świad czy ło , że stracił p ewn o ść, co ze m n ą d alej ro b ić. M o ja g ro źb a, że b ęd ę zn o sił to rtu ry d o

śm ierci, p arad o k saln ie u rato wała m i ży cie – p rzy n ajm n iej n a razie. Ja zaś b y n ajm n iej n ie b lefo wałem . Gd zieś p o śro d k u n ajg o rszeg o b ó lu zd ałem so b ie sp rawę z k o m p letn ej b ezn ad ziejn o ści m o jej sy tu acji. Elig o r b y ł p o p ro stu zb y t siln y . Nie m o g łem an i z n im walczy ć, an i p rzed n im u ciec. M iałem ty lk o jed n o wy jście: cierp ieć. I wied ziałem też, że m o g ę to ro b ić w n iesk o ń czo n o ść, jeśli trzeb a. Tak , b łag ałb y m o m iło sierd zie. Tak , p o wied ziałb y m i wy zn ał wszy stk o . Jed n ak że g d y b y m k o n sek wen tn ie o d m awiał m u teg o , czeg o się o d e m n ie d o m ag ał, o n też m iałb y ty lk o jed n o wy jście: d ręczy ć m n ie d alej. M ó g ł wp rawd zie ro b ić to sam o Caz czy n awet ją zab ić n a m o ich o czach , ale n a to i tak n ie m iałem wp ły wu , czy b y m zg o d ził się m u p o m ó c, czy n ie. By ł ty lk o jed en sp o só b , b y ją rato wać: n ie p o d d awać się i zm u sić g o d o u k ład ó w. Tak więc wisiałem p ły wałem leżałem so b ie w n ico ści b ez k o ń ca, u siłu jąc o d b u d o wać siły n a czas, k ied y m ęk i zaczn ą się o d n o wa. A że ta ch wila n ad ejd zie, b y łem p ewien , p o n ieważ Elig o r m u si sp rawd zić m ó j b lef, a ja m u szę g o zn iech ęcić d o to rtu r. No i się zaczęło . Nie b ęd ę się b awił w o p isy . Po p aru m ilen iach n awet arcy k siążę Piek ła u leg ł n u d zie i zo stawił m n ie o ch o czej u wad ze czeg o ś zwan eg o d o k to rem Ted d y m , co wy g ląd ało jak p rzero śn ięty p lu szo wy m iś z n iezg rab n y m i p alu szk am i d zieck a o raz o d d ech em i o czy m a n ieu leczaln eg o alk o h o lik a. Przy d o k to rze Ted d y m k at Nilo ch a b y ł am ato rem b ez p rak ty k i i wy o b raźn i. Do stałem wszy stk o , czeg o ju ż zd ąży łem zazn ać wcześn iej, a n a d eser k ilk a jeg o p o m y słó w au to rsk ich – lecz i jem u w k o ń cu sk o ń czy ła się in wen cja. Płacząceg o , ro ztrzęsio n eg o , n iep ewn eg o własn eg o im ien ia o d esłał m n ie z p o wro tem w szarą p u stk ę, g d zie m o g łem so b ie wszy stk o p rzy p o m in ać: k im jestem , co tu

ro b ię i co ze m n ą ro b ią. Przez jak ąś ich sztu czk ę n ie m o g łem zasn ąć an i n a ch wilę, a ch o ć b y łem świad o m u p ły wu czasu (n a p rzy k ład d zięk i sto p n io wem u u stęp o wan iu b ó lu ), n ie m iałem n ic, co p o m o g ło b y zn o sić g o d zin y i d n i w ty m o k ro p n y m , b ezb arwn y m m iejscu . Kied y sy tu acja się w k o ń cu zm ien iła, n ajp ierw zo rien to wałem się ty lk o , że w szaro ści n ie jestem ju ż sam i że to , co się p o jawiło , n ie d o k o ń ca jest w tej sam ej p rzestrzen i. Najlep iej ch y b a to p rzed stawię p rzez p o ró wn an ie ze światem p o d wo d n y m , g d zie jest więcej cien ia n iż światła, a o d leg ło ść zn iek ształca fo rm y i zwo d zi zm y sły . Dłu g ą ch wilę wid ziałem jed y n ie p io n o wą, n ieco n ach y lo n ą p o stać tak fan tasty czn ie p o wy k ręcan ą, jak b y z in n eg o , n ied o stęp n eg o d la m n ie wy m iaru . Po tem stan ęła n ad e m n ą b liżej: szara, tru p ia twarz, o czy jak łeb k i szp ilek , d ziwaczn a wy stająca szczęk a jak u p iran ii, m artwa szara sk ó ra ro zp ięta n a k o ściach . Śm iszek n ic a n ic n ie wy ład n iał o d n aszeg o o statn ieg o sp o tk an ia. Szczerze m ó wiąc, ju ż m n ie to an i zięb iło , an i g rzało , ale o d ru ch o wo jeszcze się wzd ry g n ąłem n a jeg o wid o k . – Czeg o tu szu k asz, p rzy sto jn iaczk u ? – sp y tałem , o d zy sk awszy g ło s. – Niecierp liwisz się? Sp o k o jn ie, n a p ewn o b ęd ziesz m iał o k azję się tro ch ę m n ą p o b awić, k ied y ju ż się zn u d zę two jem u p an u . Śm iszek n ach y lił się tak n isk o , że p ierwszy raz wy raźn ie u jrzałem lin ie n a jeg o sk ó rze i zd ałem so b ie sp rawę, że to n ie zwy k łe zm arszczk i an i n awet tatu aż, lecz co ś o wiele b ard ziej m istern eg o i wielce d ziwn eg o . Zab ó jca b y ł p o k ry ty p ism em : ty siącam i filig ran o wy ch literek p raco wicie wy cięty ch w sk ó rze jak im ś n iezwy k le o stry m n arzęd ziem i u ło żo n y ch w n ieczy teln y tek st zajm u jący k ażd y d o stęp n y sk rawek jeg o ciała. Zerk n ąłem w d ó ł, n a

szarą d ło ń i wy celo wan y w m ą twarz cztero g ran iasty b ag n et. Na p alcach tak że wid n iały o we zap isk i. Dru g ą ręk ę trzy m ał za p lecam i, b y łem jed n ak p ewien , że i n a n iej d ało b y się n iejed n o p rzeczy tać. – Dlaczeg o ś tak zro b ił? Jak a p rzy czy n a? – Zo m b i p o starem u ced ził sło wa b ez o d d ech u , m o n o to n n ie jak zn u d zo n y k siąd z recy tu jący zn an y m u n a wy lo t k atech izm . – Czem u n ie u ciek łeś? – Nie ro zu m iem , o co p y tasz. Jeżeli zam ierzasz m n ie d źg n ąć czy co ś w ty m ro d zaju , p o p ro stu to zró b . Będ ę m iał co ś n o weg o d o o b racan ia w m y ślach . – Nie. – Po ch y lił się jeszcze b ard ziej, aż n iem al d o tk n ął m n ie czo łem . W g ło sie sły szałem n ap ięcie, a n awet d esp erację. – Po wied z m u . Po wied z d laczeg o . – Ale co ? Nawet w tej szaro ści czu łem lek k i o d ó r jeg o ro zk ład ająceg o się, ciała – ten p iżm o wy , p rzy p rawiający o m d ło ści zap ach czeg o ś, co sczezło i d łu g o leżało n ieo d k ry te. – Po wied z m u , czem u wró ciłeś. Czem u p o m o g łeś tem u m ałem u . Dlaczeg o n ie u ciek ałeś, n ie rato wałeś się? Dłu g o to d o m n ie n ie d o cierało , ale wreszcie p o k ap o wałem się, w czy m rzecz. Tak to b y wa, g d y czło wiek a ty siącam i g o d zin to rtu ru ją. Ten o k ro p n y stwó r ch ciał wied zieć, d laczeg o zawró ciłem n a ratu n ek Go b o wi. Najwy raźn iej o b serwo wał całe zajście – n ie ty lk o sp o tk an ie sek ty Rip rash a, ale i to , co wy d arzy ło się p ó źn iej. – Dlaczeg o n ie u ciek łem ? Bo to z m o jej win y ch ło p ak tam się w o g ó le zn alazł. – Przy szło m i n ag le d o g ło wy , że Śm iszek szu k a teraz tak że Go b a, starałem się więc u m n iejszy ć jeg o zn aczen ie. – Zm u siłem g o , b y m i to warzy szy ł. On n ie ch ciał o p u szczać Ab ad o n u . Pró b o wałem m u ty lk o p o m ó c…

– Nie! – Po raz p ierwszy w jeg o g ło sie zab rzm iało co ś w ro d zaju g n iewu . Zazwy czaj b y ł d ziwaczn ie p o g o d n y , jak jed en z ty ch sęd ziwy ch Ch iń czy k ó w n ie zn ający ch an i sło wa p o an g ielsk u , jak ich się wid u je wp atrzo n y ch w telewizo r n a zap leczu sk lep ik ó w sp o ży wczy ch w Ch in ato wn . – Nie. Ty n ie p o m ag asz. An io ł p o m ag a. Ty d iab eł. Kefs m u p o wied ział. Diab eł w szacie an io ła. – Kefs? – Im ię b rzm iało d ziwn ie zn ajo m o . Teraz też ch wilę p o trwało , zan im zajarzy łem . Tajem n iczy m o co d awca Sam a, an io ł, k tó ry wszed ł w u k ład z Elig o rem i d ał m u swo je p ió ro jak o g lejt. – Czek aj… Kefas? Ty zn asz Kefasa? – Kefs… Ke… fas tak i p ięk n y . Jak ch m u ry i sreb ro … – I n ag le stwó r się u śm iech n ął, u k azu jąc cały g arn itu r d ro b n y ch ząb k ó w. – Kefas m u p o wied ział: jak zro b i, co m ó wię, też b ęd zie an io ł. – Co b ęd zie an io ł? O k im m o wa? – O ty m . – Śm iszek wsk azał b ag n etem n a sieb ie. – To b ęd zie an io ł, ty lk o m u si wszy stk o zro b ić d o b rze. Tak m ó wi Kefas. O p rzen ajświętszy Bo że, o n m y śli, że jak m n ie zab ije, zo stan ie an io łem ! – Ja jestem an io łem – wy recy to wałem p o wo li i wy raźn ie. – Nazy wam się Do lo riel, jestem ad wo k atem Trzecieg o Do m u . Ch cesz p o wied zieć, że Kefas n azwał m n ie… d iab łem ? M y ślałem , że n ap u ścił cię n a m n ie Elig o r! Śm iszek p rzek rzy wił g ło wę jak zd ziwio n y p ies. Do p iero teraz zo b aczy łem , że też jest całk iem n ag i, ale wszelk ie cech y zewn ętrzn e, jak ch o ćb y g en italia, d awn o zm arn iały i b y ły ty lk o p łatam i zn iszczo n ej, szarej sk ó ry . – Kto Elig o r? – Po tężn y stary d em o n , d o k tó reg o n ależy to m iejsce. Jestem jeg o

więźn iem . To m ó wisz, że n ie p racu jesz d la n ieg o , ty lk o d la an io ła? – Ko ch a an io ły . – Tru p ia g łó wk a p o d sk o czy ła i o p ad ła. – Sam o b ęd zie an io ł, jak sk o ń czy . W n o rm aln y m ży ciu n ie zn o szę ty ch scen n ag łeg o o świecen ia p o d h asłem „M y liłeś się we wszy stk im ", a ty m b ard ziej tu , w Piek le, w an trak cie m ięd zy jed n y m stu leciem to rtu r a d ru g im . Więc ten p o twó r, b ełk o czący n o żo wn ik , n ie jest siep aczem Elig o ra i zap ewn e n ig d y n im n ie b y ł? Przy p o m n iałem so b ie d ziwn ą – co d o p iero teraz so b ie u świad o m iłem – reak cję arcy k sięcia n a wzm ian k ę o Śm iszk u . Pełn a o b o jętn o ść. Ale d laczeg o Kefas m iałb y p o słu g iwać się k im ś tak im ? Czy ż n ie d lateg o u k ry wał swą to żsam o ść p rzed resztą Nieb a, że sp rzeciwiał się zb y t o k ru tn em u trak to wan iu p o tęp ień có w p rzez Najwy ższeg o ? To jak się to m a d o n asy łan ia sery jn eg o m o rd ercy n a k o m p letn ie n iewin n eg o an io ła? Kto tu jest p rawd ziwy m czarn y m ch arak terem , Elig o r Jeźd ziec czy raczej Kefas, n ib y ż to n ieb iań sk i id ealista? M o że o b y d waj? M o że żad en z n ich ? – Jak p o zn ałeś Kefasa? – sp y tałem . Śm iszek sp o jrzał n a m n ie b ad awczo , b y ć m o że wy czu wając m ó j u k ry ty za sło wam i n astró j. – On p rzy szed ł. Przem ó wił. Po k azał m u Nieb o . Po k azał światło . Po wied ział m u : tata i m am a źle m y ślą. To n ie jest złe, lecz in n e. Stwo rzo n e… d o czeg o ś in n eg o . – Tata? M am a? – Śm iszek b y ł k ied y ś ży wy m czło wiek iem , więc n atu raln ie m u siał m ieć ro d zicó w, a p rzy n ajm n iej m atk ę; n ig d y d o tąd jed n ak n ie m y ślałem o n im in aczej n iż o n ad p rzy ro d zo n y m wcielen iu zła. – M ó wisz o swo ich ro d zicach ? – To b y ło ich k rzy żem . M am a zawsze p o wtarzała. Uro d ziło się, b o tata g rzeszy ł p y ch ą. Ch ciał zro b ić jej d zieck o , ch o ć m iała b y ć

p an n ą n a ch wałę b o żą. – Dziewicą? – Tak . Ale tata wsad ził w n ią n ieczy ste. Zro b ił jej to , a k ied y p rzy szło n a świat, zo b aczy ła, jak jest p ask u d n e. Tak p o wied ziała. – Śm iszek zaczy n ał się n ak ręcać. Sło wa p ad ały zn ó w m o n o to n n ie i szy b k o , jak b y n iesio n e n u rtem u czu ć zb y t b y stry m i g łęb o k im , b y je d o g o n ić alb o ch o ciaż d o b rze się im p rzy jrzeć. – Nieczy ste, n ieczy ste. Tata zo stawił to jak śm ieć n a p o d ło d ze. Jak b ło to n a jej su k ien ce. Nie d a się z teg o wy b ić b ru d u , m ó wiła. Nie m o żn a g o zab ić, b o Bó g m a wo b ec n ieg o swo je zam iary . Bó g zesłał to n a świat, ch o ć jest złe i b rzy d k ie. Złe, b rzy d k ie, n ied o b re, złe… Po żało wałem p y tan ia. Wy starczająco n iep rzy jem n a b y ła m y śl, że p o twó r, k tó ry zab ił ju ż ty lu lu d zi, czy h a g d zieś tam tak że n a m n ie. Świad o m o ść, w jak i sp o só b o n się stał ty m p o two rem , o k azała się jeszcze g o rsza. Op o wied ział m i swo ją h isto rię n iesk ład n ie, w o d erwan y ch k awałk ach , p o czątk o wo n ib y n iep o wiązan y ch , lecz p ó źn iej łączący ch się w więk szą sieć. Po d p ewn y m wzg lęd em b y ła to o p o wieść aż n ad to m i zn an a, wsp ó ln a d la n iezliczo n y ch so cjo p ató w, p sy ch o p ató w, m an iak ó w relig ijn y ch : d zieck o trak to wan e g o rzej n iż zwierzę, d ręczo n e z im ien iem Bo g a n a u stach , eg zy sten cja b ez b ezp ieczn eg o sch ro n ien ia, d o b ro ci, m iło ści. Zu p ełn ie jak b y o k ru tn i, źli ro d zice Śm iszk a celo wo się starali wy ch o wać g o n a co ś jeszcze g o rszeg o o d n ich – i u d ało im się to . Ale za k ażd y m razem , g d y zab ijał – p rzy n ajm n iej za ży cia – stwó r b y ł p rzek o n an y , że p o sy ła d o Nieb a co ś p ięk n eg o , d ar d la an io łó w. Nawet p seu d o n im , jak i so b ie wy b rał i p o zo stawiał n a m iejscach zb ro d n i, wcale n ie m iał się k o jarzy ć z cy tatem z p o em atu Ch au cera o „u śm ich n ięty m n o żo wn ik u ". Kied y m atk a g o b iła, k łu ła o stry m i

n arzęd ziam i czy p rzy p alała ro zg rzan y m żelazk iem , zawsze p o wtarzała: „Przestań ry czy ć i się lep iej u śm ich n ij. Bó g cię k o ch a". I tak właśn ie m y ślał o so b ie p rzez całe te k rwawe, szalo n e lata: b y ł u śm iech n ięty m żo łn ierzem Pan a. Histo ria u rwała się w k o ń cu , p o p lątan a i n iesam o wita, g d y ż o n sam n ie b ard zo wied ział, co o m n ie sąd zić. Jeg o szalo n a tu n elo wa wizja świata, k tó ra p o p ch n ęła g o d o m o rd erstw i k azała m u ścig ać m n ie n awet w Piek le, n ie n ad awała się d o ch ło n ięcia n o wy ch in fo rm acji i wiad o m o ść, że m o g ę n ie b y ć u d ający m an io ła d em o n em , wp rawiła g o w p o m ieszan ie i n iep ewn o ść, jak m a p o stąp ić. – M u si p o m y śleć. Po m o d lić się – o zn ajm ił. – Bó g m u p o wie, co ro b ić. Śm iszek wy su n ął d o p rzo d u ręk ę sk ry wan ą d o tąd za p lecam i. Wy g ląd ała tak sam o jak p rawa, d o p ó k i n ag le n ie ro zjarzy ły się k o n iu szk i p alcó w, p o tem p alce, a w k o ń cu cała d ło ń . Białe k o ści p rzeświecały m u p rzez sk ó rę, jak b y b y ły zro b io n e z p ło n ąceg o fo sfo ru . Ręk a jaśn iała tak o stro , że tru d n o b y ło n a n ią p atrzeć. – Co … ? – Zacisn ąłem p o wiek i. Gd y b y m m ó g ł, zasło n iłb y m o czy , ale wciąż b y łem sp araliżo wan y o d szy i w d ó ł. – Co ty ro b isz? – Ręk a ch wały . Kefas d ał m u , żeb y ro b iło d zieło Pan a. – Stwó r p rzesu n ął ro zżarzo n ą k o ń czy n ą p rzez szaro ść, wy cin ając w n iej d ziu rę o d y m iący ch b rzeg ach , a p o tem p rzelazł n a d ru g ą stro n ę. – Zaczek aj! – k rzy k n ąłem . – Nie o d ch o d ź! Nie zo stawiaj m n ie! Bezsk u teczn ie. Ju ż g o n ie b y ło . Po ły sk u jąca ran a w p rzestrzen i zag o iła się w o k am g n ien iu i zn ik n ęła. Szaro ść zn ó w o p u sto szała i zn alazłem się sam .

Trzydzieści pięć Ogary

K

ied y w k o ń cu szaro ść się ro zp ły n ęła, b y łem zn ó w w sali k o n feren cy jn ej. Nie p ach n iało ju ż tam k awą i d o n atam i, p o k tó ry ch zo stało ty lk o m o cn o zap leśn iałe p u d ełk o p o śro d k u sto łu . Przewró co n y d zb an ek o b ró sł g ru b ą warstwą k u rzu i welo n em p ajęczy n y . Ku rz b y ł zresztą wszęd zie, p o k ry wał m eb le i d y wan , b y łem jed n ak p ewien , że to ty lk o k o lejn a sztu czk a, ab y m n ie zd ezo rien to wać. Elig o r zm ien ił sty l. Zrezy g n o wał z szaty à la k ard y n ał Rich elieu i stał p rzed e m n ą jak wy cięty z rek lam y m ęsk iej wo d y p o g o len iu : sp ran e d żin sy , n ag i to rs i b o se sto p y , a n a p lecach ro zło ży ste, b ielu ch n e sk rzy d ła. – Nie zap o m in aj, że też b y łem k ied y ś an io łem – m ru k n ął, wid ząc m o je zd u m io n e sp o jrzen ie. Nad al m iał twarz Vald a. – I to tro ch ę wy żej w h ierarch ii o d cieb ie. – Zg ad za się. Ale ch o d zą słu ch y , że cię o b jęły g ru p o we zwo ln ien ia. Przez m o m en t sp o d b o leśn ie u ro d ziweg o wcielen ia b ły sn ęła ro zżarzo n a d o b iało ści fu ria; p rzem k n ęła p o d sk ó rą p o cały m ciele jak fale w stawie p o wrzu cen iu k am y k a. – Up ad łem – wy ced ził p rzez zęb y . On cię w tej ch wili n ie to rtu ru je, Bo b b y , n ap o m n iałem się w d u ch u . M o że b y ś tak raz w ży ciu p o trzy m ał jap ę n a k łó d k ę i g o n ie

wk u rzał b ez p o wo d u ? M ilczałem , a o n wp atry wał się we m n ie z n ieo d g ad n io n y m wy razem twarzy . Trwało to d łu g o , jak g d y b y o d n aszeg o o statn ieg o sp o tk an ia u ro sło m i k ilk a n o wy ch , in try g u jący ch wy p u stek czy ro g ó w. W k o ń cu m ach n ął ręk ą i w n astęp n ej sek u n d zie stan ął p rzy n im d o k to r Ted d y , sięg ający m u d o p asa i śliczn y jak wy stawa an ty ab o rcy jn a. – M am d la cieb ie p ro p o zy cję, Do lo riel. – Zam ien iam się w słu ch . – M am z to b ą p ro b lem , n am o ln y an iele. – Elig o r u siad ł w p o wietrzu i zało ży ł n o g ę n a n o g ę. – Niep o k o isz m n ie. Nie d lateg o , że tak i z cieb ie sp ry ciarz, jak m y ślisz. Raczej p rzeciwn ie: jesteś tak b ezd en n ie g łu p i, że n ie m o g ę ci zau fać an i n a jo tę. – Zm arszczy ł czo ło w zam y ślen iu . Niejed en ren esan so wy arty sta (i to n iek o n ieczn ie g ej) zap łak ałb y ze wzru szen ia n a wid o k tak iej u ro d y . – M o żesz so b ie m y śleć, że z p o wo d zen iem u d ało ci się sch o wać p ió ro p rzed e m n ą i wszy stk im i in n y m i, ale two ja k o n cep cja p o wo d zen ia n ie jest warta fu n ta k łak ó w. Świad o m o ść, że jesteś jed y n ą rzeczą, jak a sto i m ięd zy m n ą a cu ria in fern a lis, p rzy p rawia m n ie o … g d y b y m b y ł tak im d elik atn y m stwo rzo n k iem jak ty , p o wied ziałb y m , że o p o d en erwo wan ie. Nie zad awał m i b ó lu , ale p atrzy ł n a m n ie z tak d ziwn ą m in ą, że wo lałem stłu m ić n atu raln ą sk ło n n o ść d o p y sk o wan ia w n ajm n iej o d p o wied n ich ch wilach . – I w związk u z ty m … ? – Sp o jrzałem n ań p y tająco . – W związk u z ty m ch cę z to b ą d o b ić targ u . Po zwo lę ci wró cić n a Ziem ię i p rzy n ieść p ió ro . Gd y m i je o d d asz, p o zo stan iesz wo ln y . Nie b ęd ę m iał p o wo d u , b y n a cieb ie n astawać, k ied y ju ż je o d zy sk am .

Nie wierzy łem własn y m u szo m . Czy to się d zieje n ap rawd ę, czy to ty lk o k o lejn y jeg o trik ? Elig o r m iałb y wch o d zić ze m n ą w u k ład y ? Całą siłą wo li starałem się zach o wać sp o k ó j. – Nie zg ad zam się – o d p arłem . – Ch y b a że zab io rę z so b ą h rab in ę. Kied y o b o je b ezp ieczn ie stąd wy jd ziem y , p rzek ażę ci je. – Oczy wiście żartu jesz! – Arcy k siążę się ro ześm iał. Zab rzm iało to n iem al p rzy jem n ie, co ty lk o świad czy ło o jeg o n ad zwy czajn ej m o cy . – M ó g łb y m was o b o je u n icestwić tu i teraz, a p o tem ży ć sp o k o jn ie d alej z n ad zieją, że fan t n a zawsze zo stan ie tam , g d zieś g o u k ry ł. – No to czem u teg o n ie zro b isz? I zn ó w to p rzeciąg łe, wy rach o wan e sp o jrzen ie. Do p iero k ied y d awał te d ro b n e lu d zk ie sy g n ały , wid ać b y ło , jak d alek o m u d o czło wieczeń stwa, p o n ieważ n a tej id ealn ej twarzy p ró żn o b y szu k ać n ajd ro b n iejszeg o ch o ćb y p rzeb ły sk u u czu ć. Sp ró b u jcie k ied y ś zm u sić k tó ry ś z m arm u ro wy ch p o sąg ó w M ich ała An io ła d o sp u szczen ia o czu , a b ęd ziecie wied zieli, o czy m m ó wię. – No d o b rze, an io łk u . Ostatn ia szan sa. Id ziesz n a Ziem ię p o p ió ro , a p o tem wy m ien ię ci je n a h rab in ę, jeśli rzeczy wiście teg o ak u rat p rag n iesz n ajb ard ziej. – Uśm iech n ął się ch y trze. – Na two im m iejscu wy b rałb y m co ś cen n iejszeg o z b o g actw Piek ła, ale n ie b ęd ziem y teg o ro ztrząsać. Twó j wy b ó r. W zam ian za p ió ro d o stan iesz tę d ziwk ę i g waran cję n iety k aln o ści d la was o b o jg a. – Nie n azy waj jej tak . Uśm ieszek ro zszerzy ł się w iro n iczn y g ry m as. – Wierz m i, Do lar, w p o ró wn an iu z b ard ziej p recy zy jn y m i ep itetam i, k tó ry m i m ó g łb y m ją o b rzu cić, d ziwk a to k o m p lem en t, o d k tó reg o n ajczy stsza d ziewica sp ło n ęłab y ru m ień cem szczęścia. Ale d ajm y so b ie z ty m sp o k ó j. Tak a jest m o ja o ferta i in n ej n ie

o trzy m asz. Na o d p o wied ź m asz k ilk a sek u n d . Ro zp aczliwie u siło wałem p rzejrzeć jeg o g rę i zn aleźć h aczy k , b o wied ziałem , że jak iś b y ć w n iej m u si. – Sk ąd m am m ieć p ewn o ść, że d o trzy m asz sło wa? – Ro b aczk u , cała rzeczy wisto ść, jak ją n azy wasz, istn ieje ty lk o d zięk i o b ietn ico m tak ich jak ja. Nie m o g ę złam ać d an eg o sło wa tak sam o , jak ty n ie m o żesz zg asić Sło ń ca an i zawró cić b ieg u czasu . Po za ty m n ie m asz wy b o ru . – I g d y o d n ajd ę p ió ro i ci je o d d am , u wo ln isz Casim irę i zo stawisz n as w sp o k o ju ? Nie b ęd ziesz się m ścił? – Ab so lu tn ie. – Cały m zd an iem , p ro szę. Ch cę to o d cieb ie u sły szeć. – Niech m n ie, sp o re m asz wy m ag an ia jak n a faceta w two jej sy tu acji. Niech ci b ęd zie. Ja, Elig o r Jeźd ziec, p an n a Ko n io g ard zie i arcy k siążę Piek ła, p rzy sięg am , że k ied y d o starczy sz m i wiad o m e an ielsk ie p ió ro , o d d am ci za n ie rzeczo n ą d iab licę, k tó rą zo wiesz Casim irą. – M ach n ął o d n iech cen ia ręk ą i n ag le zjawiła się p rzy n im Caz, sk u ta łań cu ch em i zak n eb lo wan a. Oczy się jej zro b iły o k rąg łe n a m ó j wid o k i g wałto wn ie p o k ręciła g ło wą. Zro zu m iałem , co ch ce p o wied zieć: Elig o ro wi n ie m o żn a u fać. I co m i z teg o ? Dla m n ie to n ie n o win a, ale in n eg o wy jścia fak ty czn ie n ie m iałem , ch o ćb y m zg ry wał n ie wiem jak ieg o ch o jrak a. – W p o rząd k u . Zro b ię, jak m ó wisz – o zn ajm iłem . – I p o tem zo stawisz n as w sp o k o ju ? Gd ziek o lwiek b ęd ziem y ? Na zawsze? – Gd y ty lk o d o stan ę p ió ro , zo stawię was o b o je w sp o k o ju n a zawsze, g d ziek o lwiek b ęd ziecie… p o d waru n k iem że to , co wiesz, zach o wasz d la sieb ie. Jeżeli jed n ak strzeli ci d o g ło wy , żeb y m n ie p ó źn iej sp rzed ać w jak ik o lwiek sp o só b , n asza u m o wa straci ważn o ść,

a g d y cię wted y d o rwę, b ęd ziesz z łezk ą w o k u wsp o m in ał swo je n ied awn e p rzeży cia w tej sali. Jasn e? Wziąłem g łęb o k i o d d ech i sp o jrzałem n a Caz, k tó ra wciąż d awała m i te sam e zn ak i. Có ż b y ło ro b ić? – Jasn e. Zg ad zam się. A teraz b ąd ź tak d o b ry i zd ejm ij z n iej te łań cu ch y . Jeśli ją w jak ik o lwiek sp o só b sk rzy wd zisz, n ig d y n ie d o stan iesz swo jeg o fan tu . Nig d y , ro zu m iesz? Zg ło szę się wted y d o swo ich i o d d am im p ió ro . Led wo to p o wied ziałem , Caz zn ik n ęła. – Będ zie wo ln a, ale p o zo stan ie… p o d m o ją o p iek ą – rzek ł Elig o r. – Do p ó ty , d o p ó k i n ie zam eld u jesz, że je m asz i jesteś g o tó w wy p ełn ić swo je zo b o wiązan ie. Po czu łem się jak Sk y M asterso n * stawiający całą k asę p lu s d u szę n ieśm ierteln ą n a jed en rzu t k o śćm i, ale o d wro tu ju ż n ie b y ło . – I teraz m o g ę o d ejść? – u p ewn iłem się. – Prawie. Na two im m iejscu wy słu ch ałb y m jed n ak d o k o ń ca, co m am d o p o wied zen ia. Tak się sk ład a, że jak im ś cu d em m ó j stary p rzy jaciel k siążę Sitri d o wied ział się, że jesteś m o im g o ściem . Pam iętasz g o , p rawd a? – Do sk o n ale. Czaru jący z n ieg o g o ść. – Raczej zawistn a, in try g an ck a świn ia – sp ro sto wał arcy k siążę z d elik atn ą ty lk o n u tą wro g o ści. – Up rzejm ie p o in fo rm o wał sen at, że więzień , k tó reg o so b ie wy p o ży czy łem z aresztu Sek ty Zb ro d n iarzy , jest w rzeczy wisto ści an io łem . Szp ieg iem Nieb a. – Co ? – Jak się d o m y ślasz, wy n ik ła z teg o d ro b n a sp rzeczk a. A że zarzu ca m i się też sk o ru m p o wan ie lu d zi z Sek ty , Sitri i sp ó łk a n asłali n a m n ie Oczy szczo n y ch z M astem y . Sły szałeś p ewn ie o tej fo rm acji?

Po d leg ają b ezp o śred n io Lu cy fero wi, więc łap ó wk ą n ic się u n ich n ie wsk ó ra. – Nasłali? To zn aczy , że tu id ą? – Raczej, że ju ż sto ją u b ram y , a m o i lu d zie g rają n a zwło k ę. – Arcy k siążę wy g ląd ał n a zn u d zo n eg o . – Ale d łu g o to n ie p o trwa. – A więc to ty n ie m iałeś wy b o ru . Nic d ziwn eg o , że tak ci b y ło p iln o d o b ić ze m n ą targ u ! Lad a ch wila b y m n ie zab rali i ty le b y ś z teg o m iał. – O, n ie. Nig d y b y m cię n ie o d d ał sen ato wi ży weg o . Jeśli jed n ak wy d am im two je zwło k i, n ad al b ęd ę się m u siał liczy ć z m o żliwo ścią, że k to ś to p ió ro zn ajd zie. Nie ch cę, żeb y m i to wisiało n ad g ło wą. – Zatrzep o tał śn ieżn o b iały m i sk rzy d łam i. – I stąd n asza m iła u m o wa. – Ale jak ja m am się wy d o stać z Piek ła? – To ju ż n ie m o ja sp rawa. Um iałeś tu wleźć, to i wy jście jak o ś zn ajd ziesz, an io łk u . – Przecież sam m ó wiłeś, że jak m n ie złap ią, b ez tru d u wy cisn ą ze m n ie wszy stk o ! O p ió rze, o two im u k ład zie i tak d alej. – No tak . – Arcy k siążę sk in ął g ło wą. – Do b rze, że m i p rzy p o m n iałeś. Jest jeszcze jed en d ro b n y an ek s d o u m o wy . – Od wró cił się d o Ted d y ’eg o , n a k tó ry m n ag le zab ielił się lek arsk i fartu ch . – Przy n io słeś n aszeg o m ałeg o p rzy jaciela, Ted d y ? – Oczy wiście, p an ie. Fu trzak wy d o b y ł z k ieszen i k u lę wielk o ści p iłk i g o lfo wej i p o k azał n a wy ciąg n iętej d ło n i. Ku la b y ła p ó łp rzezro czy sta i wy p ełn iało ją co ś ślisk ieg o i ru ch o m eg o . Elig o r wziął ją o d n ieg o i p o d su n ął m i p rzed o czy . Stwo rzen ie w śro d k u m iało zd ecy d o wan ie za d u żo zęb ó w i o d n ó ży jak n a m ó j g u st; g ap iło się n a m n ie p rzez b ło n iastą ścian k ę, jak b y ju ż się

zastan awiało , g d zie się we m n ie wk ręcić i zło ży ć jaja czy co ś w ty m ro d zaju . – Po zn ajesz, Do lo rielu ? Wid ziałeś ich ju ż sp o ro . – O czy m ty m ó wisz? – Wzd ry g n ąłem się. – To in k u b , n asza wersja an io ła stró ża. M y też je p rzy d zielam y k ażd em u n aro d zo n em u czło wiek o wi, ab y rejestro wały wszy stk o , co ro b i i co m o że g o w k o ń cu d o p ro wad zić tu d o n as. Na Ziem i in k u b y są n iem aterialn e, ale w Piek le jak n ajb ard ziej… W sam ej rzeczy , ab y wszczep ić ci ten o to eg zem p larz, d o k to r Ted d y b ęd zie m u siał d o k o n ać d ro b n eg o zab ieg u ch iru rg iczn eg o . – Zab ieg u ? Elig o r się u śm iech n ął i strzelił p alcam i. Zak u rzo n a sala k o n feren cy jn a zn ik n ęła, w o k am g n ien iu zastąp io n a p rzez izb ę z zard zewiały m m etalo wy m sto łem i zestawem n arzęd zi. W n astęp n ej ch wili, n ied o tk n ięty n awet p rzez n ik o g o , zn alazłem się n a o wy m sto le, leżąc n a b rzu ch u k o m p letn ie u n ieru ch o m io n y . Ale n iep o zb awio n y zm y słó w: d o tk n ięcie fu trzasty ch łap p o czu łem wy raźn ie. Plu szo wy ch iru rg wd rap ał się n a m n ie, u siad ł o k rak iem i p rzesu n ął się w g ó rę, aż sp o czął m i n a k ark u , z n o g am i o p u szczo n y m i p o o b u stro n ach m ej g ło wy . Co g o rsza, czu łem też jeg o wło ch atą erek cję. – M u sim y ci g o u m ieścić u p o d stawy czaszk i – wy jaśn ił arcy k siążę. – W ten sp o só b n aty ch m iast m i zam eld u je, jeśli k o m u k o lwiek w Piek le p o wiesz o n aszy ch sp rawach , a g d y b y cię sch wy tała M astem a, in k u b p rzeg ry zie się n a zewn ątrz i ju ż n ie b ęd ziem y m u sieli się m artwić, że im co k o lwiek wy śp iewasz. Nato m iast jeśli u d a ci się wy d o stać z Piek ła n a Ziem ię, in k u b zn ik n ie wraz z ciałem d em o n a, k tó re tu n o sisz. Będ ę czek ał n a twó j sy g n ał.

Nu m er d o m o jeg o b iu ra zn asz. Zad zwo ń , jak o d n ajd ziesz p ió ro , i zaaran żu jem y wy m ian ę. To rzek łszy , ro zp ły n ął się w p o wietrzu . M iałem wrażen ie, że zg asł p ło m ień d o tąd g o rejący b lisk o m n ie. Zo stałem sam n a sam z o d rażający m im p lan tem i d o k to rk iem -p o two rk iem , k tó ry n ie zwlek ając, zab rał się d o d łu b an ia d ziu ry w m o im k ark u zard zewiały m śru b o k rętem . Zn ieczu len ie? No co wy … w Piek le? A ju ż m iałem n ad zieję, że n a d zisiaj d o ść się n ak rzy czałem . M y ślałb y k to , że p o ty ch wszy stk ich straszliwy ch m ęk ach i u p o k o rzen iach , jak ie o statn io wy cierp iałem , ten o statn i ak t p rzem o cy to ty lk o d ro b n a n iewy g o d a; n iewielk a cen a za wy jście stąd ży wy m , czy ch o ciaż za szan sę u cieczk i. Błąd . Ok ro p n e u czu cie p o d czas wy k u wan ia m i w czaszce d ziu p li d la in k u b a b y ło b lad y m i lich y m n iczy m w p o ró wn an iu z ty m , czeg o d o zn ałem , k ied y Ted d y wep ch n ął we m n ie teg o ch o lern eg o stwo ra tak , że o p arł się o m o je m ó zg o wie. Wy o b raźcie so b ie, że k rab p u steln ik cały z ży letek wcisk a się g wałtem w m u szlę o wiele d la n ieg o za m ałą – a tą m u szlą jest wasz czerep . Po tem te n iezliczo n e o d n ó ża i zęb y zacisn ęły się n a m o im h ip o k am p ie, k o twicząc in k u b a n a d o b re; ale n ajg o rszy b y ł b ó l świad o m o ści, że b estia p o d łącza się d o m n ie w tej ch wili n a ty siąc p rzerażająco in ty m n y ch sp o so b ó w. Ob co wałem w ży ciu z wielo m a d u ch am i, d em o n am i, an io łam i stró żam i; sp o ty k ałem p o two ry , n a k tó ry ch wid o k k o m an d o s z Zielo n y ch Beretó w b y się zm o czy ł i n awet teg o n ie zau waży ł. Przy sięg am jed n ak , że n ig d y jeszcze n ie p rzeży łem n iczeg o ró wn ie o d rażająceg o jak m o szczen ie się Elig o ro weg o szp ieg a w m o jej g ło wie. Do k to r sk o ń czy ł o p erację i p aro m a szy b k im i ru ch am i zaszy ł ran ę (zd aje się, że d ru tem ), a p o tem wszy stk o zawiro wało i zn ik n ęło ,

jak b y p o d n am i o two rzy ł się ściek , i d o k to r, stó ł i sala sp ły n ęły g d zieś w p o d ziem ia Czerwo n eg o M iasta. Zn alazłem się w o g ro d zie Ko n io g ard u , sk ry ty w m o rzu cien ia. Wielk a wieża p rzesłan iała światło n awet z n ajwy żej zawieszo n y ch latarn i, p rzesączało się g o jed n ak d o stateczn ie d u żo , b y m wid ział o d d ział Oczy szczo n y ch p rzed b ram ą zam k u . Każd y z o lb rzy m ich jeźd źcó w z łatwo ścią zm iażd ży łb y m n ie p ewn ie g o ły m i ręk am i, a b y ło ich k ilk u d ziesięciu , u zb ro jo n y ch p o zęb y w d ziwaczn e strzelb y , włó czn ie i h alab ard y z wielk im i, zęb aty m i o strzam i. Ich wierzch o wce b y ły ży wy m i tru ch łam i z żó łtawy m i k o śćm i p rzeb ijający m i p rzez wy su szo n ą sk ó rę. Nap rawd ę zan iep o k o iły m n ie jed n ak p sy g o ń cze, n iecierp liwie szarp iące się n a sm y czach . By ły ty lk o tro ch ę m n iejsze o d k o n i, ale tak siln e i rwące się d o p o ścig u (za m n ą, g d y b y k to ś zap o m n iał), że p arę razy zb iły z n ó g swo ich p an ó w i trzeb a b y ło k ilk u p ar rąk , żeb y je o sad zić n a m iejscu . Po d czas jed n ej z tak ich u tarczek k tó ry ś z p só w u n ió sł p o k raczn y łeb i zawy ł. Naty ch m iast d o łączy ły d o n ieg o in n e. Od teg o p rzen ik liweg o d źwięk u aż ziem ia zawib ro wała i k o lan a się p o d e m n ą u g ięły . Sły szałem ju ż o o g arach p iek ieln y ch , ale p ierwszy raz m iałem o k azję je zo b aczy ć w n atu raln y m o to czen iu i n ag le b ard ziej n iż k ied y k o lwiek zro b iło m i się żal Ro b erta Jo h n so n a. Gd y tak stałem z b ijący m sercem , led wo się trzy m ając n a n o g ach , ro zb rzm iał m i w u szach p o sęp n y g ło s m ło d o zm arłeg o b lu esm an a śp iewająceg o sp ecjaln ie d la m n ie: I k ażd y m artwi m n ie d zień , Bo o g ar p iek ieln y złap ał m ó j tro p . Jak g d y b y wy czu wając b ezn ad ziejn o ść m o ich m y śli, in k u b szarp n ął stru n y m eg o u m y słu , jak n iecierp liwy k iero wca d ep cze

p ed ał g azu w o czek iwan iu n a zielo n e światło , i wszy stk o we m n ie ścięło się lo d em . Sięg n ąłem d o ran y n a k ark u . Szwy d o k to ra Ted d y ’eg o wy d ały m i się g ru b e jak szn u ro wad ła, a cięcie wciąż lek k o k rwawiło . Kawałek Elig o ra b y ł ze m n ą n a d o b re i złe, i n ic n a to n ie m o g łem p o rad zić. Źle to wszy stk o wy g ląd ało , ale n ie p o zo stał m i ju ż żad en wy b ó r. Czas b y ło b rać n o g i za p as. Stawk ą w ty m wy ścig u b y ło n ie ty lk o m o je ży cie, ale i sam a n ieśm ierteln o ść d u szy . * Wy trawn y h azard zis ta z filmu Faceci i laleczki, ro lę tę zag rał M arlo n Bran d o .

Trzydzieści sześć Odmęty

N

ad ch o d ziła n o c, co m i tro ch ę u łatwiało sp rawę. By łem n ag i i p o k iereszo wan y , k rwawiłem z p aru ran , ale n ajstraszn iejsze to rtu ry , jak ich zazn ałem u Elig o ra, n ie p o zo stawiły ślad ó w n a ciele. Nag o ść to rzecz w Pan d em o n iu m n ie tak p o wszech n a jak w in n y ch k ręg ach Piek ła, ale i n ie jest n iczy m wy jątk o wy m . Przem y k ając p rzez m iasto n ajb ard ziej cien isty m i zau łk am i, zan o siłem w d u ch u m o d ły , ab y się n ie o k azało , że Rip rash o d p ły n ął ju ż d o Przy stan i Ko k y to s. Nie wied ziałem , ile czasu b y łem więźn iem arcy k sięcia; m o g ło to trwać m iesiące, a n awet lata, ch o ć w to wątp iłem . Jak iś czas jed n ak m u siał u p ły n ąć, b o o d g ry zio n a p rzez Blo k a d ło ń p rawie cała m i ju ż o d ro sła. Szara sk ó ra b y ła n a n iej jeszcze zb y t g ład k a i m iejscam i wy g ląd ała jak b lizn y p o o p arzen iu , ale p alce p raco wały n o rm aln ie i m o g łem k ażd y m d o tk n ąć k ciu k a – to zaś zn aczy ło , że m o g ę ch wy tać n im i p rzed m io ty , a k o n k retn ie b ro ń . W ziem sk ich wcielen iach an io ło wie są o b u ręczn i; tu się p rzek o n ałem , że to sam o d o ty czy ciał d em o n ó w. Brak jed n ej ręk i sp ecjaln ie m i n ie p rzeszk ad zał, ale g d y b y m iało p rzy jść d o walk i, zawsze lep iej m ieć o b ie. Led wie d o szed łem d o d zieln icy n ad Siark o wą Lag u n ą, g d zie g o ściła m n ie m ark iza Cy n k , p o wietrzem zatrzęsły sy ren y alarm o we i wy cie o g aró w (te n a szczęście b y ły jeszcze d alek o ). Po ścig się ro zp o czął. Po n iek ąd u łatwiało m i to zad an ie, g d y ż więk szo ść

m ieszk ań có w p o sp ieszn ie zam y k ała się w d o m ach – n ik o m u n ie u śm iech ało się sp o tk an ie z p sisk am i, k tó ry m n ie zawsze ro b i ró żn icę, k o g o atak u ją i p o żerają. Zap ewn ien ie, że „ja n ic n ie zro b iłem ", n ie jest wy starczającą wy m ó wk ą an i d la n ich , an i d la ich p an ó w. U b ram y Czerwo n eg o M iasta, g d zie w in n y ch m iejsco wo ściach zazwy czaj wid zi się tab lice ty p u „Pik u tk o wo wita", n ad v ia Do lo ro sa wisi trzy m etro wej wy so k o ści n ap is z p ło n ący ch szk arłatn y ch liter: „Nik t n ie jest n iewin n y !". Tak m i b y ło sp ieszn o d o Rip rash a, że n ie zach o wałem n ależy tej o stro żn o ści p rzy wch o d zen iu n a teren p o rtu i zatrzy m ał m n ie warto wn ik p rzy p o m in ający n ieto p erza. M u siałem b id ak a zn o k au to wać i d o p iero p o fak cie stwierd ziłem , że b y ł to stary i słab y n iewo ln ik . Nie m iałem jed n ak czasu d o stracen ia, ty m b ard ziej że m ó g ł u ru ch o m ić jak iś cich y alarm , b ezcerem o n ialn ie wep ch n ąłem g o więc w ciem n y k ąt za zwo jam i lin . Nad al n ie b ard zo wied ziałem , co sąd zić o zwy k ły ch p o tęp ień cach . Niek tó rzy z p ewn o ścią m ają n a su m ien iu tak o k ro p n e rzeczy , że g d y b y m zn ał p rawd ę, p ewn ie sk ło n n y b y łb y m sp o p ielić ich n a m iejscu . By li też jed n ak z p ewn o ścią i tacy , k tó ry ch alb o p ch n ęły d o zb ro d n i o k o liczn o ści (jak Caz), alb o też o d tam teg o czasu zro b ili ty le d o b reg o (jak Rip rash ), że wieczn a k ara wy d aje się wo b ec n ich n ie w p o rząd k u . Z d ru g iej stro n y to p rzecież Piek ło : n ie m a co m arn o wać wsp ó łczu cia n a o g ó ł m iejsco wej p o p u lacji, k tó ra w swej m asie ch ętn ie b y m n ie wid ziała zn ó w wy d an eg o n a m ęk i. Do b asen u Krak en a d o tarłem , n ie n ap o tk awszy n ik o g o więcej z p o rto weg o p erso n elu . Ku m ej rad o ści Zrzęd liwa Jęd za p o starem u k o ły sała się p rzy k ei. Tro ch ę się p o k łó ciliśm y z m ary n arzem strzeg ący m trap u – p o k ry ty m łu sk ą stwo rem z b ło n ą m ięd zy p alcam i

rąk i n ó g – ale jak o ś u trzy m ałem n erwy n a wo d zy , n ik t n ie d o stał n o żem , a w k o ń cu zjawił się sam k ap itan . Ujrzawszy , k to jest p rzy czy n ą n ag łeg o zam ieszan ia, szy b k o zg arn ął m n ie d o k aju ty . Go b sp ał w k ącie, zwin ięty w k łęb ek jak p siak n a stercie n iewy p rawio n y ch sk ó r. Rip rash się u p arł, b y o p atrzy ć m i ran y – p o leg ało to n a zm o czen iu ich so lan k ą i p o k ry ciu g o rącą sm o łą; lek arstwo g o rsze o d d o leg liwo ści. By łem jed n ak wd zięczn y , że k to k o lwiek ch o ciaż p o m y ślał o m n ie z tro sk ą i ch ciał u lży ć w n ied o li. Go b o b u d ził się w trak cie ty ch zab ieg ó w i p rzy g ląd ał się im z zain tereso wan iem . Nawin ął się też ten i ó w z zało g i, ciek awy , k im jest ten g o ść, jak to u jął jed en z n ich , „co wp aro wał n a p o k ład , k wicząc jak świn ia, z g ard łem p o d erżn ięty m p o n iewłaściwej stro n ie". Ostrzeg łem Rip rash a, że właśn ie awan so wałem n a wro g a p u b liczn eg o n u m er jed en , n iezwło czn ie p o lecił więc lu d zio m wciąg n ąć trap i p rzy g o to wać statek d o o d p ły n ięcia. – Przy zewn ętrzn y m falo ch ro n ie m o żem y się n atk n ąć n a straż p o rto wą – o zn ajm ił m ó j u lu b io n y o g r. – Wo lałb y m się n ie wd awać z n im i w b ó jk ę, ale g d y b y co d o czeg o , lep iej m ieć co ś p o d ręk ą. – Przy jrzał m i się k ry ty czn ie. – Nie zawad ziło b y też co ś n a sieb ie wrzu cić. Na Sty k sie zro b i się ch ło d n o , g d y ju ż wy p ły n iem y n a g łó wn y n u rt. Led wo się trzy m ałem n a n o g ach , ale z d eterm in acją czek ałem , aż co ś d la m n ie wy g rzeb ie w k u frach . Natu raln ie żad n e z jeg o u b rań n a m n ie n ie p aso wało – ró wn ie d o b rze m ó g łb y m się o win ąć w n am io t cztero o so b o wy – zn alazł jed n ak p arę rzeczy swo jeg o szefa Gag sn atch a. Ko szu la m iała o czy wiście p o d wó jn e o two ry n a g ło wę, d em o n jed n y m szarp n ięciem ro zerwał jed n ak szwy i p o łączy ł je

w jed en szero k i k o łn ierz. Sp o d n ie, ch o ć wo rk o wate, też się n ad ały . Cały czas d o k u czał m i tęp y b ó l u p o d stawy czaszk i p o b ru taln y m zab ieg u d o k to ra Ted d y ’eg o , a sam o p o czu cia n ie p o p rawiała świad o m o ść, że sied zi m i n a m ó zg u jak iś k rab o waty p o twó r. Po cieszałem się jed n ak m y ślą, że p rzy n ajm n iej wy d o stałem się z łap Elig o ra; p o za ty m m o żecie wierzy ć m i n a sło wo , że to k aszk a z m leczk iem w p o ró wn an iu z cało p alen iem n a ży wca. – No to jeszcze jak aś b ro ń – m ru k n ął Rip rash . – Hm m … Ciach ciach czy b u m -b u m ? M o że jed n o i d ru g ie. Po d n ió sł in n ą, n a o k o zn aczn ie cięższą sk rzy n k ę, jak b y b y ła p u d ełk iem o d b u tó w, i p rzetrząsn ąwszy jej zawarto ść, wy ciąg n ął n ó ż, k tó ry w jeg o m asy wn y ch łap sk ach wy g ląd ał jak d am sk i szty lecik , ja zaś m ó g łb y m się n im fech to wać jak k ró tk im rzy m sk im m ieczem . Wsu n ąłem g o so b ie za p as, czu jąc się tro ch ę jak p irat z Karaib ó w, ale Rip rash jeszcze ze m n ą n ie sk o ń czy ł. Na d n ie sk rzy n k i zn alazł to , czeg o szu k ał: p arę p isto letó w o win ięty ch w n iep rzem ak aln e p łó tn o . Nie b y ły to sk ałk ó wk i, jak ie k ilk ak ro tn ie wid ziałem u d em o n ó w, ale n o wo cześn iejsze wy ro b y sztu k i ru szn ik arsk iej, tech n iczn ie zb liżo n e d o rewo lweró w Co lta, k tó re ro związały n iejed n ą d y sp u tę n a Dzik im Zach o d zie. Wy k o n an o je z su ro weg o czarn eg o żelaza, ręk o jeść zaś b y ła wy ło żo n a p o żó łk łą k o ścią z m istern y m i n acięciam i. – Jed en tak i zap łacił m i n im i za p rzewó z… m n iej więcej. – Rip rash zach ich o tał. Po czasie to rtu r i k o m p letn ej b ezsiln o ści z rad o ścią p rzy jąłem m o żliwo ść strzelan ia d o stwo ró w, k tó re b y ch ciały zad ać m i b ó l. Zważy łem sp lu wy w d ło n iach i wsu n ąłem je za p as n a o b u b io d rach , k o lb am i d o p rzo d u , a p o tem p rzećwiczy łem ich wy ciąg an ie: o b u n araz i p o jed y n czo , w sty lu Billy ’eg o Kid a. Od ro śn ięta p rawica

ro zb o lała m n ie p o k ilk u p ró b ach , ale p rzy n ajm n iej się p rzek o n ałem , że b ro ń jest d o b rze wy ważo n a. Ob iecałem so b ie je p rzestrzelać p ó źn iej n a rzece i sp rawd zić celn o ść. – M n iej więcej za p rzewó z czy m n iej więcej zap łacił? – sp y tałem , m ierząc lewą ręk ą w d rzwi k aju ty . – Zab lin d o wał się w Piwo żło p ach . Ch ciał się d o stać d o Pan d em o n iu m . Po wied ziałem , że g o d o wio zę w zam ian za p isto lety . Od m ó wił i wy ciąg n ął je n a m n ie… – Rip rash p o k ręcił g ło wą. Ran a w jeg o czaszce wy g ląd ała wciąż tak sam o świeżo jak wted y , g d y m u ją zad an o . – Od eb rałem m u b ro ń i wy rzu ciłem g o za b u rtę w p rzeło m ie Gło d n y ch Sk ał. Ty le że d la m n ie są b ezu ży teczn e, b o m i się p alec n ie m ieści w o sło n ie sp u stu . To b ie p rzy d ad zą się b ard ziej. – Pierwszem u właścicielo wi to p ewn ie n ie zro b i ró żn icy – m ru k n ąłem . – Będ ziem y tam tęd y p rzep ły wać, to m o żesz g o o to zap y tać! – Kap itan p arsk n ął śm iech em . – Ty lk o m u sisz g ło śn o k rzy czeć. Przy tro czy łem m u k o twicę d o p asa, więc p ewn ie wciąż tk wi n a d n ie. Kied y Rip rash wy szed ł d o swo ich zajęć, wy ciąg n ąłem się n a p o d ło d ze. Go b p rzy g ląd ał m i się w m ilczen iu , g d y u k ład ałem so b ie p o d g ło wą p o d u szk ę ze zwin ięty ch sk ó r. Zasn ąłem ch y b a o d razu sn em p rawie k am ien n y m ; zam iast sn ó w trap iło m n ie ty lk o wrażen ie, że d zielę czaszk ę z czy m ś o wiele m n iej p rzy jem n y m n iż m ó j własn y m ó zg . Co o czy wiście b y ło p rawd ą. Ob u d ziłem się w statk o wej ciszy p o d szy tej d y sk retn y m p o sk rzy p y wan iem k ad łu b a n a fali, cich y m fu rk o tem lik ó w żag li i szu m em wiatru . Przez ch wilę leżałem z zam k n ięty m i o czy m a, d elek tu jąc się zap o m n ian y m ju ż o d czu ciem , że n ik t m n ie ak u rat n ie to rtu ru je. Po win ien em ch y b a czu wać n a p o k ład zie, wy p atru jąc

p ły n ący ch p iesk iem o g aró w M astem y , ale o d tak d awn a n ie m iałem o k azji sp o k o jn ie p o m y śleć b ez p rzeszy wająceg o całe ciało b ó lu n ie d o wy trzy m an ia, że o ch o czo z n iej sk o rzy stałem . A m iałem o czy m ro zm y ślać. Na p ierwsze m iejsce wy su n ęła się o szałam iająca wiad o m o ść, jak o b y Śm iszek n ie p raco wał d la Elig o ra, jak o d p o czątk u sąd ziłem , lecz d la Kefasa – b y ło n ie b y ło an io ła z wy ższy ch sfer. To b y się n awet zg ad zało : w k o ń cu o statn ią in sty tu cją, k tó ra p rzejęła Śm iszk a (a raczej jeg o p o p io ły ) p o ty m , jak g o sch wy taliśm y , a sp rzątacze wy k o ń czy li, b y ło Nieb o . Ty lk o d laczeg o k to ś tak i jak Kefas m iałb y n asy łać p sy ch o p aty czn ą m aszy n ę d o zab ijan ia n a n ajm ilszeg o an io ła w Ju d e, czy li n a m n ie? Wiem , że n ieb iań sk a p o lity k a jest b ru d n iejsza, n iż wy g ląd a, ale tak ie p o su n ięcie wy d awało m i się n ieco p rzesad zo n e. Łam ałem so b ie n ad ty m g ło wę d łu g ie g o d zin y , ale n ajwy raźn iej b rak o wało m i k ilk u elem en tó w tej u k ład an k i, a wśró d n ich i tak ieg o : Kim , u d iab ła, jest Kefas? I jak p ró b a n ad zian ia m n ie n a stalo wy szp ik u lec m a się d o jeg o p ro g ram u p o p rawy lo su lu d zk ich d u sz? Zn iech ęco n y p o zb ierałem się n a n o g i i wy g ram o liłem n a p o k ład . Jęd za su n ęła szp ark o śro d k iem wielk iej rzek i, Pan d em o n iu m sk u rczy ło się d o o d leg łej łu n y za ru fą. Sty k s wy g ląd ał n iem al p ięk n ie: czarn a p o wierzch n ia wo d y lśn iła d elik atn ie, sk ro p io n a m ied zian y m i reflek sam i o d d alek ich p o świateł. Nu rt b y ł sp o k o jn y , o d czasu d o czasu p rzem k n ęła p o n im d ro b n a falk a alb o z g łęb i wy ch y n ęło cy lin d ry czn e cielsk o p o two rn eg o węża. M iałem wrażen ie, że p ły n iem y d o ść szy b k o . Pierwszy raz o d n iep am iętn y ch czasó w n awied ziło m n ie u czu cie o stro żn eg o o p ty m izm u . Sp rawa wy d awała się p ro sta: teraz ty lk o wy k arask ać się z Piek ła i o d szu k ać p ió ro , a wted y Elig o r o d d a m i za n ie Caz. Nad ty m , co zro b ię p o tem – jeżeli

w o g ó le b ęd zie jak ieś p o tem – n a razie n ie zam ierzałem się zastan awiać. Związek an io ła z d em o n icą – p ro b lem sam w so b ie n a sk alę k o sm iczn ą – teraz jawił m i się jak o d y lem at zwy cięzcy . Wezm ę się d o n ieg o , g d y zwy ciężę. Przez k ilk a d n i m k n ęliśm y p o Sty k sie, m ijając n iezliczo n e o k ro p n e p o rty . Rip rash n ie u siło wał u k ry wać m n ie p rzed zało g ą, sk o ro n ik t n ie m iał k o n tak tu z ląd em , zacząłem więc sp ęd zać co raz więcej czasu n a ru fie, p rzy g ląd ając się m ijan y m b rzeg o m i m iejsco wo ścio m . – Wid zisz, tak so b ie o ty m wszy stk im ro zm y ślałem … – zag aił k tó reg o ś wieczo ru Rip rash . – I wy ch o d zi m i, że m o że ju ż p o ra zacząć ro b ić co ś in n eg o . – Co ś in n eg o ? – Tro ch ę m n ie zask o czy ło to stwierd zen ie. – Zn aczy co ? – Krzewić Sło wo wzn iesio n y ch szerzej n iż d o ty ch czas. – M in ę m iał m ó j d em o n tak filo zo ficzn ą, jak to m o żliwe u wielk ieg o m o n stru m z łb em ro złu p an y m jak p rzejrzały arb u z. – Ch o d zi m i to p o g ło wie, o d k ąd m i p rzy n io słeś tę wiad o m o ść o d wiesz k o g o . Do tej p o ry n ie b ard zo wierzy łem , że Ośliry k o p o wied ział m i h isto rię p rawd ziwą, więc się też sp ecjaln ie n ie p rzy k ład ałem . Po k ręciłem g ło wą, n ieco zd ezo rien to wan y . Rip rash wy jaśn ił m i, że d awn o tem u , k ied y d o p iero zaczy n ał p racę u Gag sn atch a, p ewien d em o n o im ien iu Ośliry k zo stał wy rzu co n y za b u rtę z in n eg o statk u , a o n g o u rato wał. Niezn ajo m y o k azał się zask ak u jąco in telig en tn y m ro zm ó wcą i d o b ry m k o m p an em n a d łu g i rejs. Gd y się ju ż b liżej p o zn ali, wy zn ał k ap itan o wi, że p rzy b y ł sp o za Piek ła, i p rzek azał m u Do b rą No win ę Oczek u jący ch . Rip rash ży ł wted y ju ż d o ść d łu g o , b y – jak to o k reślił – „n a staro ść d eczk o sfilo zo fieć", i sło wa p rzy b y sza

trąciły w n im właściwą stru n ę. Ośliry k ? W in n y ch o k o liczn o ściach b y łb y m u b awio n y . Jeżeli Tem u el sam wy b rał so b ie tak ie im ię n a p o b y t n a Do le, to n ad an ą m u p rzez n asz Po k ręco n y Ch ó r z „Cy rk la" k sy wk ę „M u ł" m o żn a u zn ać za p rzeb ły sk n iesam o witej in tu icji. Ty lk o co m ó j b ezp o śred n i p rzeło żo n y w o g ó le ro b ił w Piek le? Ko lejn e p y tan ie n iep ro wad zące d o n iczeg o u ży teczn eg o . – Kied y jed n ak zjawiłeś się ty , p o m y ślałem so b ie, że jest co ś więk szeg o d o zro b ien ia n iż ty lk o m arzy ć o lep szy m lo sie, ale ży ć jak zawsze. Że m o że two je p rzy b y cie z wieścią o d Ośliry k a to zn ak , k ap u jesz? Zn ak , że p o ra d ziałać, p o n ieść Sło wo g d zie się d a, d o ty ch , k tó rzy n ig d y g o n ie sły szeli. Jeżeli Rip rash n ap rawd ę zam ierzał zo stać m isjo n arzem w ty m n ajm n iej p rzy jazn y m d la m isjo n arzy śro d o wisk u , jak ie m o żn a so b ie wy o b razić, to p o zo stawało m i ty lk o się cieszy ć, że wk ró tce się ro zstan iem y – n ajp rawd o p o d o b n iej o d razu p o zawin ięciu d o Przy stan i Ko k y to s. Czu łem wy rzu ty su m ien ia, że wp ak o wałem w to m ałeg o Go b a, tłu m aczy łem so b ie jed n ak , że w Ab ad o n ie też n ie m iałb y lep szeg o ży cia. Do ść reg u larn ie n aty k aliśm y się n a sieb ie z ty m d ziwn y m p raco wn ik iem Rip rash a, k tó reg o p o cich u n azy wałem Szu rn ięty m Ko tem . By ł czy m ś w ro d zaju k sięg o weg o , często więc m iał p o wó d , b y zajrzeć d o k ap itan a. W zasad zie p o win ien ju ż trak to wać m n ie jak stały elem en t g ry , o n jed n ak wciąż g ap ił się n a m n ie p rzy k ażd y m sp o tk an iu jak za p ierwszy m razem , ch o ć p rzy łap an y n a ty m , p eszy ł się i o d wracał wzro k . Zaczy n ało m n ie to iry to wać, a n awet, szczerze m ó wiąc, n iep o k o ić. Zap y tałem Rip rash a, sk ąd g o wy trzasn ął. – Pry szcza? To świeży n ab y tek . Nie p rzep raco wał u m n ie n awet

całeg o sezo n u , zan im się zjawiłeś. Któ reg o ś d n ia zwy czajn ie p rzy p ałętał się d o b iu ra Gag sn atch a, b o p o n o ć sły szał, że szu k am y k o g o ś, k to się zn a n a b u ch alterii. Tak b y ło , więc zo stał p rzy jęty i o d tam tej p o ry cały czas jest z n am i. Zau waży łem , że m a jak ąś fik sację n a two im p u n k cie, ale o g ó ln ie to cich y g o ść i n ie sp rawia n ajm n iejszeg o k ło p o tu . – No , n ie wiem … – zacząłem . Kap itan n awet m n ie n ie słu ch ał, ty lk o o d razu p o słał Go b a p o b u ch altera, a g d y ten się stawił n a ro zk az, zap y tał g o wp ro st: – Pry szcz, czem u się n ap rzy k rzasz Wężo wijo wi, co ? M ały stwó r sp o jrzał n a n ieg o z n iesk ry wan y m p rzerażen iem . Wy d ał cich y p isk , ale p o za ty m języ k n ajwy raźn iej o d m ó wił m u p o słu szeń stwa. Po wo d o wan y lito ścią p rzek o n ałem Rip rash a, żeb y p o zwo lił m i p rzejąć p rzesłu ch an ie. – Nic ci n ie g ro zi – p o wied ziałem n ajp rzy jaźn iej, jak u m iałem . – Ch cę ty lk o wied zieć, d laczeg o zawsze tak d ziwn ie n a m n ie p atrzy sz. – Nie wiem – wy szep tał, n a wszelk i wy p ad ek wb ijając o czy w p o d ło g ę. – No to p o m y śl ch wilę. Nik t tu n ie ch ce ci zro b ić k rzy wd y . – Ch y b a żeb y p ró b o wał k łam ać! – wtrącił b asem k ap itan . – Bo wted y o d razu u rwę m u łeb i p o żrę! In terwen cja n ie b y ła tak p o m o cn a, jak o g r zap ewn e so b ie wy o b rażał, b o wiele wo d y w Sty k sie u p ły n ęło , zan im k sięg o wy o ck n ął się z o m d len ia, a p o tem też n ie o d razu p rzestał d zwo n ić zęb am i i o śm ielił się o two rzy ć u sta. – Nn ie wiem … – p ró b o wał tłu m aczy ć led wo sły szaln y m szep tem . – Jest w to b ie co ś… Two ja twarz. Nie te rzeczy . – Wsk azał n a g u zy , k tó re so b ie d o d ałem p o wy rwan iu się ze szp o n ó w Very Cy n k , ab y

ch o ć tro ch ę zm ien ić wy g ląd . – Zau waży łem to o d razu . M am wrażen ie… że sk ąd ś cię zn am . Alb o p rzy n ajm n iej wid ziałem wcześn iej. Żad n e p y tan ia p o m o cn icze n ie m o g ły jed n ak wy d o b y ć z n ieg o d o k ład n iejszej in fo rm acji. Jak wielu m ieszk ań có w Piek ła, Pry szcz n ie b y ł w stan ie zap am iętać wiele z teg o , co się d ziało ty d zień wcześn iej, a có ż m ó wić o szczeg ó łach z d awn iejszy ch czasó w. Przy g ląd ałem m u się u ważn ie. Niczy m szczeg ó ln y m się n ie wy ró żn iał, w k ażd y m razie jak n a waru n k i p iek ieln e: co ś p o m ięd zy k o cu rem sk ąp an y m w o leju siln ik o wy m a wy jątk o wo szp etn y m o g ro d o wy m k rasn alem . Teraz jed n ak zaczy n ał m i k o g o ś p rzy p o m in ać, ch o ć za n ic n ie m o g łem d o jść k o g o . Czy żb y m g o sp o tk ał n a sam y m p o czątk u m o ich p iek ieln y ch p ereg ry n acji? M o żliwe, b o tak ich d o zn u d zen ia zwy czajn y ch ty p ó w p rzewin ęło się wo k ó ł m n ie ty siące i n a żad n y m n ie zatrzy m ałem wzro k u d łu żej n iż m o m en t. Gd y b y m o ja p am ięć b y ła aż tak d o b ra, że m im o to b y m g o ro zp o zn ał, to p o win ien em zb ijać fo rtu n ę w teletu rn iejach , zam iast szwen d ać się p o Piek le. – Do b ra, Pry szcz, m o żesz o d ejść. – Rip rash u lito wał się w k o ń cu n ad n ieszczęśn ik iem . – Jak ci co ś p rzy jd zie w tej sp rawie d o g ło wy , m eld u j. Ty lk o n ie p rzy in n y ch ! Za d u żo wszęd zie u szu . – Za d u żo wszęd zie u szu – p o wtó rzy ł k sięg o wy , k iwając g ło wą. Zd an ie n ajwy raźn iej z czy m ś m u się sk o jarzy ło , b o wy m ru czał je p o d n o sem jeszcze p arę razy , a p o tem zn ó w się n a m n ie zag ap ił. Ob aj zro zu m ieliśm y ch y b a jed n o cześn ie. – Walt? – sp y tałem . – Walter San d ers? To ty ? Sk ąd się tu wziąłeś? I to b y ł o n we własn ej, ch o ć tak o d m ien io n ej o so b ie. Walter San d ers, m ó j k u m p el an io ł z Ju d e, zaszty leto wan y p rzez Śm iszk a i o d tam tej p o ry zag in io n y ! Halu cy n acje? M o że za d łu g o ju ż jestem n a

Do le i tracę zm y sły ? Jed n ak że m ały b u ch alter Rip rash a p atrzy ł n a m n ie z ró wn ie o g łu p iałą m in ą jak – zap ewn e – m o ja: p o wo ln e świtan ie d ziwaczn ej m y śli, k tó ra u tk wiła w wąsk im g ard le lo g ik i i n ie m o że się p rzed rzeć n a d ru g ą stro n ę. – Tak – p o twierd ził n iem al b ezg ło śn ie. – To ja. Walter San d ers. Nie! Nazy wam się Watriel. To m o je p rawd ziwe im ię. – Ro zejrzał się p o k ab in ie, zatrzy m ał wzro k n a Rip rash u , p o tem n a Go b ie i wreszcie n a m n ie, m ru g ając p rzy ty m jak k to ś wy rwan y ze sn u i o ślep io n y latark ą. – Sk ąd się tu wziąłem ? Co raz lep iej. Tajem n ica tajem n icę sek retem p o g an ia. – Nie wiesz? Nic n ie p am iętasz? W tej ch wili ro zleg ło się ło m o tan ie w d rzwi i o k rzy k m ary n arza p ro sząceg o k ap itan a n a p o k ład . Walter i ja wied liśm y u ry wan ą ro zm o wę d alej, lecz n ie p rzy b liży liśm y się an i tro ch ę d o ro związan ia zag ad k i, co się z n im d ziało m ięd zy atak iem Śm iszk a a p o d jęciem p racy w firm ie Gag sn atch a. Po k ilk u m in u tach Rip rash stan ął w d rzwiach z n ietęg ą m in ą. – M am y p ro b lem – o zn ajm ił. – Ch o d ź, sam zo b aczy sz. Nie p rzy p o m in ałem so b ie, b y k ied y k o lwiek wy g ląd ał n a zan iep o k o jo n eg o , ale teraz b y ł wy raźn ie zm artwio n y : b rwi zm arszczy ł tak m o cn o , że o czy p rawie m u zn ik n ęły p o d wielk im n awisem czo ła. Całą tró jk ą p o d ąży liśm y za n im . Plam k a n a h o ry zo n cie b y ła tak a m ała, a n iesio n e p rzez n ią światła tak p rzy ćm io n e, że d o p iero p o d łu g iej ch wili d o m y śliłem się, że to statek . – Jak ą m a b an d erę? – rzu cił Rip rash d o Go b a. – Wy tęż te m ło d e ślep ia! Ch ło p ak wsp iął się n a p alce, b y wy ch y lić się p o za relin g , i p ó ł

m in u ty wp atry wał się w m g listy p ó łm ro k . – Z p tasią n o g ą – zam eld o wał wk ró tce. – Teg o się b ałem . To zn ak k o m isarza Sk rzy d eł i Szp o n ó w. – Zerk n ął n a m n ie z u k o sa. – A więc to statek Nilo ch a, Bezg ło wa Wd o wa . Wzm ian k a o k o m isarzu wp rawiła m n ie w d zik ie p rzerażen ie, ale za wszelk ą cen ę starałem się teg o n ie o k azy wać. – Ład n a n azwa – m ru k n ąłem ty lk o w o d p o wied zi. – Pełn a b rzm i: Zg wa łco n a Bezg ło wa Wd o wa , ale d la p u b lik i to za d łu g ie, zresztą wszy scy wo lą za wiele o n iej n ie g ad ać. M a n ap ęd p aro wy i ze d wad zieścia d ział n a n aszy ch o siem … z k tó ry ch ty lk o d wa d ziałają p rawid ło wo … i n a m u r-b eto n d o g o n i n as n ajp ó źn iej p o ju trze. Wid ziałem g o teraz lep iej: czarn y , n isk i cień z wy b ału szo n y m i n a n as ślep iam i lam p . M iałem n ad zieję, że szp etn y su k in sy n sp alił się n a p o p ió ł, k ied y wy sad ziłem w p o wietrze jeg o zam ek w Gro b o g ro d zie, ale p iek ieln y ch ary sto k rató w n iezwy k le tru d n o u b ić. Nie m u szę zaś ch y b a p o wtarzać, że są m istrzam i p am iętliwo ści, jeśli ch o d zi o u razy … Wy g ląd ało n a to , że d o b ry k o m isarz Nilo ch wk ręcił się n a p o sad k ę g łó wn o d o wo d ząceg o o b ławą n a Bo b b y ’eg o Do lara. – M o żem y z n im walczy ć? – sp y tałem . – Jeżeli ro zu m iesz p rzez to , że m o żem y d ać się p o ciąć n a k awałk i, sp alić i u to p ić, to o wszem , b y łab y to p ięk n a walk a. No , k ij m u w o k o . Zawsze wied ziałem , że k ied y ś sk o ń czę n a d n ie Sty k su . Jak g d y b y d la p o d k reślen ia tej weso łej sen ten cji wiatr zm ien ił k ieru n ek i żag le Zrzęd liwej Jęd zy o b wisły sm ętn ie jak m o k re p ran ie. Z o d d ali n ad ciem n y m i o d m ętam i rzek i jak warczen ie g ło d n eg o d rap ieżn ik a n ió sł się g łu ch y ło sk o t m aszy n Bezg ło wej Wd o wy.

Trzydzieści siedem Chodzenie po wodzie

P

o wiem wam co ś o g ó ln ie o b itwach m o rsk ich : n ajlep iej ich u n ik ać. Szczeg ó ln ie zaś, g d y zan o si się n a starcie z o k rętem p ełn y m ro zju szo n y ch d em o n ó w n a ro jącej się o d p o two ró w m ity czn ej rzece i n awet w razie zwy cięstwa n ag ro d ą b ęd zie ty lk o szan sa n a d alsze p rzeb ijan ie się d o wy jścia z Piek ła, g d zie p o d ru g iej stro n ie g n iewn i an ielscy p rzeło żen i lu b in n e zain tereso wan e stro n y ty lk o czek ają, b y wy d rzeć z was d u szę i o d esłać ciu p asem z p o wro tem n a Dó ł. Tak ich sy tu acji n ależało b y u n ik ać jeszcze u siln iej. Po b o żn e ży czen ia… Ty m czasem stałem p rzy relin g u Jęd zy jak sk am ien iały , p atrząc, jak tak i właśn ie p iek ieln y o k ręt g o d zin a za g o d zin ą, m etr p o m etrze n ieu b łag an ie n as d o g an ia. W n o rm aln y ch waru n k ach n ie b y ło b y źle, m ieliśm y b o wiem sp rzy jający p rąd i n iewielk ą, a szy b k ą i zwro tn ą jed n o stk ę. Statk i n iewo ln icze m u szą b y ć tak ie; n ie d lateg o , żeb y n iewo ln ictwo b y ło w Piek le n ieleg aln e (h a, h a!), ale z tej p ro stej p rzy czy n y , że ład u n ek , k tó ry p rzewo żą, jest n a ty le cen n y , b y wielu m iało n a n ieg o ch rap k ę. Jak jed n ak wy jaśn ił Rip rash , o k ręt Nilo ch a n ap ęd zają cztery p o tężn e siln ik i p aro we, g d y b y śm y więc, n awet ry zy k u jąc wp ad n ięcie n a sk ały , g n ali całą n o c i zd o łali się p rzep rawić p rzez ślu zę n a Sty k sie p rzed n im , d o p ad łb y n as ty m szy b ciej n a b ard ziej o leisty ch , stawiający ch więk szy o p ó r wo d ach Fleg eto n u . By łab y to jed y n ie

k westia czasu . Na razie p o zo stawało n am ty lk o u m y k ać, wy cisk ając k ażd y m o żliwy u łam ek węzła p ręd k o ści. Ja sam n ie m iałem n ic lep szeg o d o ro b o ty n iż p ałętać się p o p o k ład zie, p ielęg n u jąc n arastające p rzeczu cie k atastro fy . W m n iej p o p iep rzo n y ch o k o liczn o ściach ciek awe b y ło b y o b serwo wać p racę zało g i Jęd zy. Wielu m ary n arzy m iało m ałp ią b u d o wę jak Go b , d zięk i czem u rad zili so b ie n a m asztach lep iej n iż n ajsp rawn iejsi ziem scy żeg larze. In n i, m n iej p rzy sto so wan i d o wsp in aczk i, wy g ląd ali za to n a p rzy d atn y ch w b itce, zwłaszcza d waj b racia o im io n ach Rzy g i Żag a, p o k ry te k o lczasty m i łu sk am i m o n stra z o stry m i jak b rzy twa szp o n am i n a ręk ach i n o g ach . W o b ecn ej sy tu acji n awet im tru d n o b y ło b y jed n ak d o k azać czeg o ś więcej n iż p rzeży ć n as o p arę ch wil. Bezg ło wa Wd o wa b y ła co raz b liżej i n awet w słab y m czerwo n y m świetle o d b ity m o d stro p u p iek ieln eg o wid ać b y ło wy raźn ie, że jest o d n aszej Jęd zy zn aczn ie więk sza, a jej zało g a o wiele liczn iejsza. A wszy stk o to p rzeze m n ie. To z m o jeg o p o wo d u Nilo ch ścig a statek Rip rash a i w k o ń cu g o d o rwie i zato p i, a o calały ch z p o g ro m u o b ró ci w n iewo ln ik ó w. Sk o ro zaś tak , to m iałem m o raln y o b o wiązek p o m ó c im się u rato wać, w p rzeciwn y m razie cała g ad an in a o wzn iesien iu b y łab y ty lk o b iciem cien k iej p ian k i. I n ag le p rzy p o m n iałem so b ie jeg o h isto ry jk ę o wy rzu cen iu za b u rtę właściciela m o ich p isto letó w. Po d su n ęło m i to p ewien p o m y sł – wariack i i b ezn ad ziejn y , ale altern aty wy n ie wid ziałem – p o szed łem więc wy p y tać Waltera o m ateriały d o stęp n e w m ag azy n k ach p o k ład o wy ch . Zn alazłem g o p rzy p rawo b u rto wy m relin g u zap atrzo n eg o w p o wo li zb liżające się światła Wd o wy. – Rip rash m ó wi, że Nilo ch to n ajg o rszy ty p d em o n a – o d ezwał się

cich o , g d y p rzy n im stan ąłem . – Zn aczy n ib y są g o rsze i lep sze? – Jem u p o d o b n o b ard zo zależy n a rep u tacji, ale jest p rzy ty m m iern o tą. To m o je o k reślen ie, n ie k ap itan a. On g o n azwał b ezu ży teczn y m . Po wied ział, że tacy jak o n , am b itn i d u rn ie, p rzy sp arzają n ajwięcej p ro b lem ó w. – To d o ty czy n ie ty lk o d em o n ó w – o d p arłem , m ając n a m y śli Kefasa. – Nad al n ie m o żesz so b ie p rzy p o m n ieć, co się z to b ą stało ? – Przy k ro m i. – Walt wzru szy ł ram io n am i. Nie p atrzy ł m i w o czy . – Za to wiem , że zn am cieb ie, Bo b b y . Tro ch ę m i to zajęło , ale teraz cię p am iętam . Zd aje się, że b y łeś w p o rząd k u . – Przy jaźn iliśm y się – sp ro sto wałem . – Tak to w k ażd y m razie zawsze wid ziałem . A p am iętasz in n e rzeczy ? Nasz b ar „Po d Cy rk lem "? – Nie za b ard zo … – Walter p o tarł p o m arszczo n ą twarz. – Zn aczy wiem , że b y ło tak ie m iejsce i często tam zach o d ziłem . Zd aje się, że b y wało weso ło i… lu d zie śp iewali? – Po wied zm y , że raczej wrzu cali m o n ety d o szafy g rającej i d arli się d o wtó ru . – Uśm iech n ąłem się n a to wsp o m n ien ie. – Ale o g ó ln ie się zg ad za. – M y ślę, że… że p am iętam też Nieb o . – M ó wił p o wo li, jak b y ch ciał m ieć p ewn o ść, o co m u ch o d zi. – Przy n ajm n iej to , jak tam b y ło . Pięk n e, jasn e światło . Kto ś d o m n ie p rzem awiał tak im sło d k im g ło sem … – An o , tak to właśn ie wy g ląd a. I n ic in n eg o ? – Nie! – o d p arł n iem al p łaczliwie. – Nic więcej n ie m o g ę so b ie p rzy p o m n ieć, ale wiem , że to ważn e. Wiem , że to ważn e. Czu łem się win n y jeg o b ó lu , ale ch y b a lep iej d la n ieg o , żeb y

wied ział, iż n ie w Piek le jest jeg o m iejsce. Nie b y łb y m w p o rząd k u , u trzy m u jąc g o w n ieświad o m o ści, p rawd a? Tak w k ażd y m razie to so b ie wted y tłu m aczy łem . – Tru d n o . Jak ci co ś p rzy jd zie d o g ło wy , d aj zn ać. Bo wid zisz, co ś m i tu n ie g ra. Zaatak o wał cię g o ść ze zlecen iem n a m n ie, zad źg ał cię, a ty p rzep ad łeś. Wszy scy śm y się sp o d ziewali, że cię wsad zą w n o we ciało i… – Urwałem , k ątem o k a d o strzeg łszy jak ąś zm ian ę n a h o ry zo n cie; Bezg ło wa Wd o wa u ro sła w o czach i wy g ląd ała, jak b y sam zam ek w Gro b o g ro d zie wy p u ścił się n a rzek ę. – Hej, czy żb y n a o k ręcie Nilo ch a wy b u ch ł p o żar? – Wy tęży łem wzro k , p ewien , że m am zwid y . To b y ło b y zb y t p ięk n e, żeb y m o g ło d ziać się n ap rawd ę. – Rip rash ! Ch o d ź tu taj! Zan im o g r się zjawił, ch m u ra d y m u i o g n ia wo k ó ł Wd o wy sięg ała ju ż d o ść szero k o p o za jej o b ie b u rty . Bałem się u wierzy ć, że o to lo s m n ie w ten sp o só b u strzeg ł o d wy jątk o wo n iep rzy jem n eg o fin ału m o ich wak acji n a Do le. – To o g ień , p rawd a? Czy o n i p ło n ą? Kap itan n ie wy g ląd ał n a ro zrad o wan eg o . – Że o g ień , to fak t. Ale n ie p o żar. Przy jrzy j się lep iej. Co k o lwiek to jest, k ieru je się w n aszą stro n ę. – To jak aś b ro ń ? Strzelają d o n as? Od p o wied zi n ie u zy sk ałem , w k ażd y m razie n ie o d Rip rash a. Czarn a ch m u ra p ełn a o g n ia ro sła tak szy b k o , że wk ró tce p rzesło n iła wro g ą jed n o stk ę. Ch wilę p ó źn iej o g n ista sm u g a p rzeleciała tu ż n ad n aszy m i g ło wam i i u d erzy wszy w p o k ład , o d b iła się p arę razy w sn o p ach isk ier i zatrzy m ała n a p rzeciwleg łej b u rcie. Sto jący w p o b liżu m ary n arz n aty ch m iast p o lał to wiad rem czarn ej wo d y ze Sty k su .

– Co to tak ieg o ? – sp y tał Walt. Jem u n ik t n ie zd ąży ł o d p o wied zieć, b o w tej sam ej ch wili śm ig n ęło n ad n am i k ilk an aście tak ich k o m et i wy raźn ie zo b aczy liśm y p tak i: szaro p ió re, tłu ste i p ło n ące. Dwa p acn ęły w b ezan żag iel, k tó ry n aty ch m iast zaczął się tlić. Paru m ałp ich m ajtk ó w rzu ciło się g o g asić, ale ju ż n ad laty wały k o lejn e i trafiały w to sam o i in n e p łó tn isk a. Jed en fru n ął tu ż n ad wo d ą, wzb ił się lek k o n ad b u rtę i wp ad ł n a Go b a, p o d p alając m u czu p ry n ę. Rip rash p rzy sk o czy ł d o ch ło p ca jed n y m su sem , ch wy cił g o za n o g i w k o stk ach i wy ch y liwszy się p rzez relin g , zan u rzy ł g o w wo d zie i u g asił. – To sp rawk a Nilo ch a! – k rzy k n ął. – W k o ń cu jest k o m isarzem Sk rzy d eł i Szp o n ó w! Żar-p tak i p o jawiały się jed en za d ru g im jak wy strzelo n e z d ział, p ró b u jąc u trzy m ać p ro sty k u rs d o k o ń ca, ch o ć p ło m ien ie trawiły im sk rzy d ła. – Do wiad er, h o ło to ! – ry k n ął k ap itan . – Ch cą n am sp alić żag le, a jeśli się im to u d a, złap ią n as p rzed n astęp n ą szk lan k ą! Stan ąć w łań cu ch i p o d awać wo d ę! Do łączy łem d o szaleń czej ak cji, zajm u jąc m iejsce w szereg u . Pełn e wiad ra p rzech o d ziły z rąk d o rąk , n ajlep si wsp in acze ro zstawili się n a wan tach i p o d awali je wy żej, b y p o lewać k ażd y zag ro żo n y b ry t żag la, ale m im o n aszy ch wy siłk ó w b ezan p o szed ł n a straty , a i to p sel p alił się p rawie cały . Ty lk o h ero izm zało g i zap o b ieg ał ro zp rzestrzen ien iu się p o żo g i n a k o lejn e p łó tn a. Nalo t w k o ń cu stracił n a in ten sy wn o ści, ale p o zb awien i ty ln y ch żag li n ie ro zwijaliśm y ju ż tak iej szy b k o ści i d y stan s m ięd zy o b u statk am i m alał. Przy k u cn ąłem p o d o sło n ą n ad b u rcia o b o k Walta, b y złap ać o d d ech p rzed n astęp n ą falą żar-p tak ó w.

Ty lk o że n ie b y ły to żar-p tak i. Co ś b lad eg o p rzeleciało m i z d ziwn y m g rzech o tem k o ło u ch a, o d b iło się o d k o lu m n y g ro tm asztu i sp ad ło n a d esk i. Nie m in ęła m in u ta, a p o k ład zasłały latające ry b y , a raczej ich szk ielety , p rawie p o zb awio n e ciała – co n ie p rzeszk ad zało im k łap ać zęb am i n a wszy stk o w ich zasięg u , zan im o p ad ły z sił i zd ech ły . Nag le sp ad ła n a n as z g ó ry cała ławica ty ch p o two rk ó w. Kilk u m ary n arzy zajęty ch g aszen iem żag li sp ad ło , jak b y ich strąciły k u le; wy raźn ie sły szałem , jak p ęk ają im k o ści, ch wy ciłem więc Waltera za ram ię i p o ciąg n ąłem k u k aju cie Rip rash a. Go b b y ł ju ż wewn ątrz, sied ział sk u lo n y tu ż za p ro g iem , szero k o o twarty m i o czy m a g ap iąc się n a ró j ry b ich szk ieletó w k łęb iący się wo k ó ł m asztó w. I wted y z d alek a d o b ieg ł h u k wy strzałó w z arm at Bezg ło wej Wd o wy: g łu ch y i u ry wan y jak p o cięty n a ró wn e części g rzm o t. By li jeszcze za d alek o , żeb y p o cisk i d o n io sły , ale salwa p o słu ży ła za k laro wn ą zap o wied ź: k o n iec z wam i, jak n ie teraz, to wk ró tce. – M am p o m y sł! – k rzy k n ąłem d o Go b a i Waltera p rzez o g ó ln y zg iełk i wrzask i m ary n arzy , led wo u trzy m u jący ch się n a lin ach p o d n ap o rem zęb aty ch b estii. – Go b , u m iesz szy ć? Po p atrzy ł n a m n ie jak n asto latek z Ju d e zap y tan y , czy Ma ca ren a jest wciąż n a liście p rzeb o jó w. – Nie? To zn ajd ź m i k o g o ś, k to się n a ty m zn a. Walt, p o m ó ż m i wy b rać k ilk a ty ch sk ó r w o d p o wied n im ro zm iarze. – Co ty k o m b in u jesz? – sp y tał San d ers, k ied y Go b wy p ry sn ął z k aju ty p ro sto w ch ao s n a p o k ład zie. – Im n a was n ie zależy , ty lk o n a m n ie. Do p ó k i jestem n a statk u , n ie o d p u szczą. Ale g d y b y m wy siad ł, to n ajp ewn iej p o d ążą za m n ą, n ie za wam i.

– Że co ? – Walter zerk n ął n a sk ó ry , k tó re o d k ład ałem n a b o k . – Jak to : wy siąść? Ch cesz so b ie zro b ić tratwę? Do p ad n ą cię w g o d zin ę! – Nie, n ie tratwę. Zam ierzam sp ró b o wać p ewn ej sztu czk i. Nie wiem , ile p am iętasz ze swo jeg o d awn eg o ży cia, ale lu d zi n a Ziem i m o cn o rajco wał jed en tak i, k tó ry ch o d ził so b ie p o wo d zie. – Ch cesz ch o d zić p o wo d zie? – San d ers p atrzy ł n a m n ie sk o ło wan y . – Nawet więcej: b ęd ę to ro b ił p o d wo d ą. Kilk a m in u t p ó źn iej Go b wró cił z jed n y m z n ajstarszy ch zało g an tó w, n iejak im Jajo k u rczem , k tó reg o d em o n ie cielsk o wy g ląd ało jak zlep ek n ajm n iej atrak cy jn y ch elem en tó w p o jęć „p ająk " i „su szo n a wo ło win a". Kied y m u wy ło ży łem , w czy m rzecz, p o p atrzy ł n a m n ie jak n a wariata, ale w m ig d o cen ił zalety p racy w k ab in ie k ap itań sk iej, g d zie n ie m a żarło czn y ch ry b ich o ścio tru p ó w. Bez sło wa u sad o wił się n a p o d ło d ze i wy ciąg n ął z zan ad rza n iezb ęd n ik żag lo m istrza – zestaw k o ścian y ch ig ieł i szp u lk ę k atg u tu o win ięte w k awałek n iewy p rawio n ej sk ó ry . Wy jaśn iłem m u , co m a ro b ić, i zo stawiłem g o p rzy p racy p o d n ad zo rem Go b a i San d ersa, a sam wy szed łem n a n ieu stający d eszcz u p io rn y ch ry b ek . Rip rash b y ł n a m ięd zy p o k ład zie arty lery jsk im , g d zie k iero wał p rzeciąg an iem d wó ch sp rawn y ch arm at n a stan o wisk a o g n io we b liżej ru fy . Streściłem m u m ó j p lan . Jak o d em o n , k ap itan n ie tracił czasu n a jało we d y sp u ty , ch o ć d ał m i jasn o d o zro zu m ien ia, że wed łu g n ieg o n ie m am wielk ich szan s n a p rzeży cie. Czasam i to n awet p rzy jem n e, że w Piek le tak m ało jest to warzy sk ich k o n wen an só w i n ik t n ie u d aje tro sk i o rzeczy , k tó re g o tak n ap rawd ę n ic n ie o b ch o d zą. Rip rash n ie m iał n ic p rzeciwk o m o jej o so b ie, ale k o ch ał swą Zrzęd liwą Jęd zę, a p o za ty m p ewn ie m y ślał, że g d y b y m zg in ął, zo stan ę p o p ro stu

reak ty wo wan y w n o wy m ciele. Nie p ró b o wałem tłu m aczy ć m u , że śm ierć to d la m n ie n ajp ewn iejszy sp o só b trafien ia w łap y Nilo ch a i sp ó łk i. In stru k cje o d Lam eh n ie p o zo stawiały wątp liwo ści: Tem u el m o że m n ie p rzeło ży ć d o ziem sk ieg o ciała ty lk o wted y , g d y m n ie wy d o stan ie z Piek ła – a m o że to u czy n ić ty lk o w jed n y m m iejscu , p o d ru g iej stro n ie zap o m n ian eg o m o stu Nero n a. – Jak się u d a, Nilo ch zo stawi cię w sp o k o ju – d o k o ń czy łem . – Gło wy za to n ie d am , ale jeśli stan ą p rzed tak im wy b o rem , b ęd ą wo leli ścig ać m n ie. – Nie d asz rad y – o rzek ł d em o n . – W tej części rzek i ro i się o d szy jn iak ó w, czarn o p ławó w i wielk ich zęb aty ch m ed u z. Każd a z n ich p o łk n ęłab y cię jak ły żk ę jajeczn icy . Nie ch ciałb y m b y ć p o łk n ięty n awet jak o k awio r czy rach atłu k u m . – M o żesz p o d p ły n ąć b liżej b rzeg u ? – sp y tałem . – Nie tu taj. Nie m o g ę zg u b ić p rąd u , b o o d razu b y n as d o p ad li. Ale n ied łu g o m in iem y Cy p el Czaszk o tłu k ó w u zb ieg u Sty k su i Fleg eto n u , n a zato ce To fet. Wo d a tam p ły tsza, n ie b ęd zie m ed u z. M o że się trafić p arę świn io rn ic, ale to n iewielk i p ro b lem . Sły szałeś ch y b a o n ich ? Szczerze m ó wiąc, o żad n y m z ty ch stwo ró w an i n ie sły szałem , an i n ie ch ciałem słu ch ać. Wszy stk o b y ło ju ż tak d o k u m en tn ie p o ch rzan io n e, że k ażd a n o wa zła wiad o m o ść n ie wn o siła właściwie n iczeg o , ty lk o b y zam ieszała w cały m ty m b ałag an ie. Wd o wa zb liżała się p o wo li, lecz n iep rzerwan ie. Kied y p ad ła n astęp n a salwa, k u le wzb iły fo n tan n y wo d y zaled wie p aręset m etró w za n aszą ru fą. Wracając d o k aju ty , p rzy stan ąłem p rzy d ziale i wziąłem so b ie jed en z p o cisk ó w, d o p isu jąc ty m sam y m o g n io m istrza o k ręto weg o d o listy m ieszk ań có w Piek ła, k tó rzy m ają m n ie za id io tę.

W k ab in ie rzu ciłem k u lę w k ąt i jak o tak o zam o co wałem , b y się n ie p rzetaczała w ry tm k o ły san ia statk u ; b y ła d o stateczn ie d u ża i ciężk a, b y zg ru ch o tać k o m u ś n o g ę. Po tem sp rawd ziłem , jak id zie Jajo k u rczo wi z szy ciem sk ó r. – Tu , w ro g u , zo staw o twó r – zad y sp o n o wałem . Pająk o waty p o k ręcił g ło wą, sły sząc tak b ezsen so wn e p o lecen ie, ale n ieu m arłe ry b y latające n ad al b ęb n iły o ścian y n ad b u d ó wk i, a w jej wn ętrzu b y ło zn aczn ie p rzy tu ln iej, więc wstrzy m ał się o d g ło śn eg o k o m en tarza. – Ob aj b ęd ziecie b ezp ieczn iejsi z Rip rash em – p o wied ziałem Walto wi i Go b o wi, n ak ład ając p ry m ity wn ie p o zszy wan ą p rzez żag lo m istrza k am izelk ę. Po n ap o m p o wan iu jej p o wietrzem wy g ląd ałem jak lo g o M ich elin a, ty lk o n ie tak zg rab n ie. Świeży wiatr n ió sł n as żwawo , d zięk i czem u trzy m aliśm y się w p rzed zie p rzed p aro wcem Nilo ch a d o stateczn ie d łu g o , b y sp o k o jn ie d o trzeć n a wy so k o ść Cy p la Czaszk o tłu k ó w. By łem zd ecy d o wan y o p u ścić Zrzęd liwą Jęd zę, zan im k o m isarz ją u n icestwi. – Ale o n i zn ają n asz statek – zau waży ł Walter. – Wied zą, d o k o g o n ależy i g d zie szu k ać Gag sn atch ó w. Teraz n ie m o żem y n awet wró cić d o Przy stan i Ko k y to s! – To b ez zn aczen ia – b u rk n ął Rip rash , p o m ag ając m i zejść d o wy wieszo n ej ju ż za b u rtę łó d k i. – Nie zam ierzam tam wracać. – A co zam ierzasz? – sp y tałem , p o sp ieszn ie sp rawd zając k am izelk ę. M artwiłem się, że szwy n ie wy trzy m ają ciśn ien ia wo d y ; zo stały wp rawd zie n asm o ło wan e, lecz n ie b y łem p rzek o n an y co d o jak o ści u szczeln ien ia. – Iść za p rzezn aczen iem . To b y ł wy raźn y zn ak , m ó wiłem ci.

Dłu g o n ad ty m m y ślałem i teraz wid zę wszy stk o jasn o . M o ją p o win n o ścią jest wy k o rzy stać Jęd zę do szerzen ia wiary Oczek u jący ch . Po p ły n iem y , g d zie n as o czy p o n io są, i k ażd y p o rt b ęd zie n aszy m d o m em . Uzn ałem to za p iram id aln ie zły p o m y sł. – Rip rash , to b ezn ad ziejn e. Zad rzesz w ten sp o só b z wład zam i, z Elig o rem , Nilo ch em , k sięciem Sitrim i całą resztą. Nie p o zwo lą ci n a to . Zd ep czą jak m ró wk ę. – Nawet M astem a n ie jest wszech o b ecn a. – Dem o n isk o b y ło zask ak u jąco p ewn e sieb ie. – Będ ziem y się zatrzy m y wać, g ło sić Sło wo i p ły n ąć d alej. In n i p o d ejm ą n asze d zieło i tak to p o leci. Nasz m ały Go b zn a ju ż n a p am ięć m o d litwę Oczek u jący ch ! Po wied z Wężo wijo wi, ch ło p cze. Niech wie! M alec wy g ląd ał n a zawsty d zo n eg o (a m o że wy straszo n eg o ; zawsze tru d n o to b y ło ro zró żn ić), ale się p rzem ó g ł i z o czy m a wb ity m i w p o k ład wy recy to wał cich o i b ard zo p o ważn ie: Do strzeż n as, k tó ry ś jest w Nieb ie, Diab le im ię m o je, Hen k ró lestwo Two je, Tu n iewo la m o ja. Tak m i w Piek le, jak i-m b y ł n a Ziem i. Asfo d ela d aj n am n aszeg o I d o p u st za n asze win y Tak n am , jak i n aszy m win o wajco m . I n ie k arz wieczn y m n as cierp ien iem , Ale n as zb aw o d zła n aszeg o . I zn ó w ty lk o b rak g ru czo łó w łzo wy ch sp rawił, że n ie wy szed łem n a sen ty m en taln eg o g łu p ca. Wciąż tru d n o m i b y ło o rzec, czy

wy ciąg ając ch ło p ak a z Ab ad o n u , wy świad czy łem m u d o b ro , czy zło – ale co się stało , to się n ie o d stan ie. Na zm ian y b y ło ju ż za p ó źn o . – Uważaj n a sieb ie, Go b – wy m am ro tałem ty lk o łam iący m się g ło sem . – Kap itan Rip rash się to b ą zao p iek u je. M alec sk in ął g ło wą. M o że b y m i n awet p o d zięk o wał, ale jak ju ż p ewn ie zau waży liście, w Piek le n ie jest to w m o d zie, a p o za ty m wo k ó ł n as zaczęły ju ż wy k witać fo n tan n y wo d y o d p o cisk ó w Nilo ch a, atm o sfera więc b y ła raczej n ap ięta. – A cieb ie, Walterze, jak o ś stąd wy d o stan ę – zwró ciłem się d o d awn eg o p rzy jaciela, o d p ierwszeg o sło wa czu jąc się jak k rety n . Tak wiele o b ietn ic, tak m ało d o trzy m an y ch słó w. San d ers b y ł jed n ak zb y t u p rzejm y – n awet jak o d em o n – b y zwró cić m i u wag ę n a n ierealn o ść tak b u ń czu czn ej zap o wied zi. Po m ach ał m i ty lk o sm u tn o , jak d zieciak p atrzący n a eg zek u cję starszeg o b rata. Rip rash zaczął o p u szczać łó d ź, sam o p as o b słu g u jąc talię żu rawik a. – Wło ży łem ci d o k am izelk i flaszk ę ru m u – o zn ajm ił. – Przy d a się, zo b aczy sz. I jak ju ż d o trzesz wiesz g d zie, to p o wied z wiesz k o m u , że ro zg ło szę Sło wo n a całe Piek ło ! Zastan awiałem się, czy n a ty m właśn ie zależało Tem u elo wi, g d y p rzek azy wał m i wiad o m o ść d la n ieg o . Uzn ałem jed n ak , że to n ie m o ja sp rawa. Nig d y n ie wiad o m o , d o czeg o m o że d o p ro wad zić sło wo lu b czy n , n ie? – Bó g was k o ch a! – k rzy k n ąłem jeszcze, zan im łó d k a o siad ła n a wo d zie. To właśn ie m y , an io ło wie, m ó wim y d u szo m świeżo zm arły ch . By łem p ewien , że żad en z m o ich to warzy szy n ie sły szał teg o o d tam tej p o ry , a tacy jak Rip rash p ewn ie n ig d y . – Bo b b y ! – Walter wy ch y lił się p rzez relin g i b y łb y wy p ad ł d o

wo d y , g d y b y Go b w o statn iej ch wili n ie ch wy cił g o za n o g i. – Właśn ie co ś m i się p rzy p o m n iało . Gło s! Pam iętam g ło s! Led wo g o sły szałem w o g ó ln y m h ałasie. – Jak i g ło s? – Ten , k tó ry p y tał m n ie o cieb ie! – Nie wiem , o czy m m ó wisz. – Ja też n ie jestem p ewien , ale to ch y b a ważn e. To b y ł g ło s d zieck a. Sło d k i, m elo d y jn y to n ! Dn o ło d zi p lasn ęło o p o wierzch n ię rzek i i p rzez ch wilę sk u p iałem się n a u trzy m an iu ró wn o wag i. Wiatr wzd y m ał całk iem sp o re fale, d la statk u słab o o d czu waln e, ale m o ja jo lk a so lid n ie się ro zk o ły sała. Przez szu m wiatru i świst k u l arm atn ich d o b ieg ła m n ie k o m en d a Rip rash a: „Od b ijać!", i k ad łu b Jęd zy p o wo li zaczął się o d d alać. Wid o k o p u szczan ej szalu p y m u siał zask o czy ć Nilo ch a, b o d ziała Bezg ło wej Wd o wy u m ilk ły , ch o ć p o ścig u n ie zap rzestał. Z p ewn o ścią się sp o d ziewał, że wezm ę się d o wio seł, ja jed n ak ich n awet n ie zab rałem – n ie b y ły m i d o n iczeg o p o trzeb n e. Ob ejrzałem się n a n ik n ący w d ali statek Rip rash a i p o raz p ierwszy zd ałem so b ie sp rawę z d o jm u jąceg o p o czu cia sam o tn o ści. M o i p rześlad o wcy n ajwy raźn iej o b awiali się p o d stęp u , b o p o d p ły n ąwszy n a k ilk ad ziesiąt m etró w, zatrzy m ali m aszy n y i stan ęli w d ry fie. M n ó stwo o czu o b serwo wało m n ie czu jn ie zn ad b u rty , w ty m i sam Nilo ch . Wy g ląd ał jeszcze b ard ziej n iep rzy jem n ie n iż p rzy n aszy m p ierwszy m sp o tk an iu . Og ień strawił więk szo ść jeg o k o ścian y ch wy p u stek i d o p iero teraz zo b aczy łem , że m a g ło wę b ard ziej p tasią n iż k o ń sk ą. – Ej, ty ! – wrzasn ął sk rzek liwie. – Wężo wij, ty n ęd zn y wy p ierd k u ! Co ś się tak n ad ął? Żad n a zb ro ja, k tó rą m o że n o sisz p o d

ty m d ziwaczn y m o d zien iem , cię p rzed e m n ą n ie u ch ro n i! Zn iszczy łeś mi dom! – A, to p rzep raszam ! – o d k rzy k n ąłem . – Pewn ie d lateg o , żeś ch ciał m n ie to rtu ro wać, a p o tem wy d ać M astem ie. – Nik o m u n ie wo ln o k p ić z wład zy , a ju ż n ajm n iej tak iem u śm iecio wi jak ty , b ez ziem i, d o m u , p rzy n ależn o ści… – Daru j so b ie, n awet cię n ie słu ch am – p rzerwałem m u . – Jesteś ró wn ie n u d n y , jak p ask u d n y . – Ob ejrzałem się, b y sp rawd zić, czy Rip rash p ły n ie d alej, p o czy m sch y liłem się i p o d n io słem z d n a ło d zi m ó j p o cisk arm atn i. – Wiesz, co to jest? – Ku la. – M y lisz się. Sp ró b u j jeszcze raz. Ko m isarz sk rzy wił się z n iesm ak iem , co d ziwaczn ie wy g ląd ało n a tak p o ciąg łej, k o ścistej twarzy . – To m o że b o m b a? No d alej, zd rajco . Zab ij się. Nam n ic n ie zro b isz, o k ręt jest o p an cerzo n y . – Zn o wu n ie zg ad łeś. To ty lk o b alast. Balan so wałem ch wilę ze sto p ą n a b u rcie łó d k i, d o p ó k i n ie u m ieściłem b ezp ieczn ie p o cisk u w sp ecjaln ie p rzy g o to wan ej u p rzęży n a b rzu ch u , p o czy m zro b iłem k ro k n ap rzó d . Ciężar p o ciąg n ął m n ie w g łąb żrący ch , g ęsty ch wó d zato k i To fet.

Trzydzieści osiem Na dnie

G

d y b y m zwied zał Piek ło z wy cieczk ą, za tak ą atrak cję jak n u rk o wan ie we Fleg eto n ie m u siałb y m sło n o d o p łacić – w k atalo g u b iu ra p o d ró ży fig u ro wałab y p ewn ie p o d h asłem „Po p ły waj z m ilu tk im i m ed u zam i o ząb k ach jak p erełk i" – ale m o żecie m i wierzy ć n a sło wo , że b ard ziej sk u p iałem się n a p rzetrwan iu n iż p o d ziwian iu eg zo ty czn ej fau n y . Po d wo d n ą węd ró wk ę zacząłem o d wy ciąg n ięcia k o ścian ej zaty czk i z węży k a wszy teg o w n ad m u ch an ą k am izelk ę i wetk n ięcia g o so b ie d o u st. M u siałem o d d y ch ać p ły tk o i o szczęd n ie: zap as p o wietrza w ty m im p ro wizo wan y m ak walu n g u m iał m i wy starczy ć d o d o tarcia n a b rzeg , wliczając w to u n ik i p rzed ewen tu aln y m p o ścig iem z Wd o wy. Sp o jrzałem w g ó rę. Z tru d em wy p atrzy łem n ad so b ą zary s k ad łu b a o k rętu Nilo ch a. M ó j d em o n i wzro k łatwo się ad ap tu je d o ciem n eg o śro d o wisk a, a Fleg eto n wlewa tu d o sm o listeg o n u rtu Sty k su d o ść jasn o ści, b y ch o ć tro ch ę ro zp ro szy ć p rzy d en n y m ro k ; in n a rzecz, że o wo światło n ie b ierze się z g wiazd : to rzek a o g n ista i jej wo d a m o cn o d rażn iła m i o czy i n o zd rza. Og ó ln ie jed n ak m ó j p o m y sł się sp rawd zał: szed łem p o d n ie, m iałem czy m o d d y ch ać, a ciężar p o cisk u d o b rze ró wn o waży ł siłę wy p o ru k am izelk i. W o d m ętach m ijały m n ie ży we stwo rzen ia, n iek tó re p rzerażająco wielk ie i wężo wate jak sk rzy żo wan ie węg o rza z p o two rem z Lo ch Ness, in n e d ro b n iejsze i zwin n e, ciem n e sm u g i śm ig ające tam

i z p o wro tem . Na razie n ie zau waży łem żad n y ch u zęb io n y ch jam o ch ło n ó w, ale w o d d ali p u lso wało co ś w ro d zaju n am io tu cy rk o weg o , n a p rzem ian zwijająceg o się i ro zwijająceg o n a p rąd zie rzeczn y m . Na d n ie czaiły się p ó łto ram etro wej śred n icy jeżo wce, sp o d n ó g czm y ch ały m i p łask ie k rab y o n iep o k o jąco lu d zk ich g ło wach . Raz m u siałem p rzy stan ąć i o d czek ać, aż p rzed e m n ą p rzep ły n ie p o k ry ty ro g o wy m i łu sk am i stwó r wielk o ści au to b u su z p aszczą zd o ln ą p o ch ło n ąć n araz Bo b b y ’eg o Do lara i p ięciu p o d o b n y ch facetó w. Nie m iałb y m szan sy p rzed n im u ciec, więc trzeb a b y ło p rzy k u cn ąć z n ad zieją, że m n ie zig n o ru je. Po tem wy d awało m i się, że wid zę wsp o m n ian ą p rzez Rip rash a świn io rn icę: fak ty czn ie p rzy p o m in ała n ieco m o jeg o p rzy jaciela Tłu ścio ch a w jeg o wiep rzo wy m wcielen iu , z tą ró żn icą, że z ry ja wy rastały jej k ilk u m etro we m ack i, k tó ry m i p raco wicie g m erała w m u le, zap ewn e w p o szu k iwan iu p o ży wien ia. Nie traciłem czasu n a ro zważan ia n atu ry zo o lo g iczn ej; p rzy jąłem z g ó ry , że to ń rzek i p iek ieln ej n ie m o że b y ć m iejscem b ezp ieczn y m i ty le. Jed y n y m sp o so b em , b y p rzetrwać ten p o d wo d n y sp acer, b y ło jak n ajszy b sze d o b rn ięcie n a su ch y ląd . W tak im to warzy stwie z n ajwy ższy m tru d em p o wstrzy m y wałem się o d g łęb o k ich wd ech ó w i zm u szałem d o jed n o stajn eg o , p o wo ln eg o m arszu , lecz m im o o szczęd zan ia p o wietrza m o ja k am izelk a co raz b ard ziej flaczała – a ja wciąż n ie m iałem p o jęcia, jak jeszcze d alek o m am d o p ły tszej wo d y an i n awet czy b ęd ę m ó g ł b ezp ieczn ie się wy n u rzy ć n a p o wierzch n ię. Zak ład ałem , że Nilo ch n ad al m n ie wy p atru je, a m o że i o d g ad n ie m ó j p lan i b ęd zie czek ał w zasad zce n a b rzeg u . Na to n ie trzeb a wielk ieg o strateg a. Właśn ie k o p n ięciem o d rzu ciłem z d ro g i sp o reg o k rab a i z n iep o k o jem m acałem k am izelk ę, k ied y k ątem o k a sp o strzeg łem

k o lejn y wielk i cień su n ący wo ln o p rzy d n ie w m o im k ieru n k u . Przek o n an y , że to jeszcze jed en d rap ieżn y g ig an t, p rzy k lęk n ąłem sk u lo n y n a d n ie i wstrzy m ałem o d d ech , b y n ie zd rad zić swej o b ecn o ści b ąb elk am i wy p u szczan eg o p o wietrza. Z m ro k u wy ło n iła się jed n ak n ie b estia, lecz… k o lu m n a m arszo wa. Człek o k ształtn e stwo rzen ia szły jed n o za d ru g im , z k ażd y m k ro k iem wzb ijając ch m u ry m u łu , co sp rawiało wrażen ie, jak b y m aszero wali we m g le. Do p iero z b lisk a zo b aczy łem , że są sk u ci łań cu ch em za n o g i. Niewo ln icy . Przewo żący ich statek m u siał k ied y ś p aść o fiarą p irack ieg o atak u alb o p o p ro stu zato n ął, a o n i sk o ń czy li n a d n ie Fleg eto n u , n ie m o g ąc wy p ły n ąć n a p o wierzch n ię z p o wo d u o b ciążen ia k ajd an am i. M o g łem ty lk o zg ad y wać, o d jak d awn a tak węd ru ją, ale wid ać b y ło , że n ie o d wczo raj, b o rzek a zd ąży ła p o b rać o d n ich u p io rn e m y to . Z k ilk o rg a zo stały sam e szk ielety ze strzęp am i sk ó ry i m ięśn i, więk szo ść zach o wała jed n ak p rawie n ien aru szo n e ciała, tu i ó wd zie n ad g ry zio n e ty lk o p rzez ry b y lu b in n e wo d n e stwo ry . Id ący n a czele stracił o czy , p rawą ręk ę i p alce lewej, ale z p o n u rą d eterm in acją p arł z wo ln a p rzed sieb ie, ciąg n ąc za so b ą p o zo stały ch , ró wn ie ślep y ch jak o n . Wid o k ich p u sty ch o czo d o łó w wy jaśn ił m i, d laczeg o id ą wzd łu ż n u rtu , zam iast k iero wać się d o n ajb liższeg o b rzeg u . Ru szy łem im n a sp o tk an ie n ajszy b ciej jak m o g łem , lecz m o ja k u la u b rzu ch a n ie p o zwalała n a szy b szy m arsz. Starałem się zwró cić ich u wag ę, wy m ach u jąc ręk am i, ale b ezsk u teczn ie. Przewo d n ik k o lu m n y m ijał m n ie o b o jętn ie, a w ślad za n im cała reszta. Do b rn ąłem w k o ń cu n a ty le b lisk o , b y m ó c ch wy cić jed n eg o za ram ię, ale k o ń czy n a o d p ad ła ze stawu i zo stała m i w ręk u , tam ten zaś n awet n ie zareag o wał.

By li n ie d o u rato wan ia. M o że węd ro wali tak ju ż o d lat; w k ażd y m razie stracili za d u żo n a ciele i d u szy , b y m ó c p rzetrwać n a ląd zie. Najlep sze, co m o g łem d la n ich zro b ić, to zo stawić ich własn em u lo so wi, b y m aszero wali d alej, k ęs p o k ęsie ro zry wan i p rzez p o two ry , aż wreszcie ro zp ad n ą się i zjed n o czą z rzek ą. Jed n ą z n ajb ard ziej d o b itn y ch lek cji, jak ie p o b rałem w Piek le, b y ło u świad o m ien ie so b ie, jak n iewiele m o że tu zd ziałać an io ł. Do stawałem tę n au czk ę wielek ro ć, ale n ig d y tak p rzeraźliwie jasn o jak teraz. Sk u ci n iewo ln icy z wo ln a ro zm y li się w m ro czn y ch wo d ach i zn ik n ęli m i z o czu . Gd y b y m b y ł facetem z in n ej g lin y , m ó g łb y m p ewn ie p o święcić całą k arierę stu d io m n ad fo rm am i ży cia (wiecie, co m am n a m y śli) o b ecn y m i w rzek ach Piek ła. Ale jestem , jak i jestem . Ch ciałem się ty lk o wy d o stać z tej k o szm arn ej to n i, z teg o k ręg u p iek ieln eg o , i stan ąć wreszcie n a m o ście Nero n a. Nie m o g łem jed n ak n ie zwró cić u wag i n a szam o czące się w m u le d wa szk ielety , u siłu jące zam o rd o wać jed en d ru g ieg o . Tak jest: b y łem świad k iem śm ierteln y ch zm ag ań d ziesięć m etró w p o d p o wierzch n ią zato k i. Ob u p rzeciwn ik o m b rak o wało więk szo ści d o ln ej p o ło wy ciał i zacisk ali so b ie n awzajem k o ściste d ło n ie n a k ręg ach szy jn y ch . By li p o d wo d ą, więc d u szen ie n ie m iało więk szeg o sen su , o n i jed n ak to właśn ie ro b ili. Piek ło jest Piek łem . M ó g łb y m wam jeszcze d łu g o o p o wiad ać, co wid ziałem n a d n ie, ale sam wo lę o ty m zap o m n ieć. Do tarłem n a p ły cizn ę n a o statn ich h au stach p o wietrza. Zrzu ciłem k am izelk ę wraz z p rzy tro czo n y m d o n iej p o cisk iem , zab rałem wsu n iętą m i p rzez Rip rash a b u telk ę i wy p ły n ąłem n a p o wierzch n ię. Dłu g ą ch wilę leżałem n a wo d zie b ez

ru ch u , u d ając k o lejn eg o to p ielca, b y się zo rien to wać w sy tu acji. Do strzeg łem Bezg ło wą Wd o wę; b y ła n a szczęście d alek o – wciąż d ry fo wała w p o b liżu m iejsca, g d zie d ałem n u ra. Po statk u Rip rash a n ie b y ło ślad u . Po szło więc d o b rze – teraz m u siałem ty lk o d o p ły n ąć d o b rzeg u . Wy g ram o liłem się w k o ń cu n a su ch ą ziem ię w n ajciem n iejszy m , n ajb ard ziej o sło n ięty m m iejscu , jak ie u d ało m i się wy p atrzy ć, n a wy p ad ek g d y b y k to ś z lu d zi Nilo ch a m iał lu n etę. Po zwo liłem so b ie n a k ró tk i o d p o czy n ek d la n ab ran ia o d d ech u , lecz wk ró tce zaalarm o wały m n ie d o b ieg ające z o d d ali g ło sy . Wd o wa o p u ściła p o steru n ek n a śro d k u n u rtu i p o d p ły wała d o b rzeg u . Wied ziałem , że w zało d ze zn ajd ą się o czy b y strzejsze o d m o ich , o d win ąłem więc p isto lety i k o rd elas o d Rip rash a z o ch ro n n eg o b rezen tu i wsad ziłem za p as, p o czy m o stro żn ie wsp iąłem się n a n ad rzeczn ą sk arp ę, b y jak n ajszy b ciej o d d alić się o d rzek i. Ok azało się jed n ak , że teren wzn o si się d o ść stro m o . Na zb o czu b y łem jeszcze b ard ziej o d sło n ięty n iż n a b rzeg u , n ie b y ło jed n ak wy jścia – m u siałem się wsp in ać d alej. Z g ó ry wid ziałem Bezg ło wą Wd o wę zak o twiczo n ą n a zato ce i d o b ijające d o b rzeg u ło d zie – n ie tak ie łu p in k i jak m o ja, lecz so lid n e k ilk u wio sło we szalu p y z m iejscem d la żo łn ierzy , wierzch o wcó w, n o i d la o g aró w p iek ieln y ch k o m isarza. Nietru d n o b y ło się d o m y ślić, g d zie są te b estie, g d y ż wszy scy p o zo stali tło czy li się n a d ru g im k o ń cu ło d zi. Ku m em u p rzerażen iu o d d ział Nilo ch a n ie zab rał się d o ro zb ijan ia o b o zu , lecz o d razu p o ciąg n ął z g ru b sza w ty m sam y m k ieru n k u co ja – jak g d y b y ju ż p o d jęli m ó j tro p . Przy sp ieszy łem k ro k u , ch o ć w ciem n o ściach wsp in aczk a n ie b y ła b ezp ieczn a. Gd y zb liżałem się

d o szczy tu wzn iesien ia, zap ał ścig ający ch ju ż jed n ak o p ad ł: k o n ie, czy n a czy m tam jech ali, n ie d awały so b ie rad y n a sk alistej stro m iźn ie. W k o ń cu , k ied y d o tarli n a sto su n k o wo p łask i o d cin ek teren u , zatrzy m ali się i ro zesłali zwiad o wcó w n a p o szu k iwan ie łatwiejszej d ro g i n a g ó rę. Wy k o rzy stałem tę p rzerwę n a o d p o czy n ek . Zn alazłem g łaz, za k tó ry m m o g łem się p o ło ży ć, n ie tracąc p rzeciwn ik a z p o la wid zen ia. Nilo ch b y ł wściek ły ; n ie ro zró żn iałem z d alek a słó w, ale jeg o p isk liwy wrzask n ió sł się ch y b a n a całą d o lin ę rzek i. On o ch rzan iał p o d k o m en d n y ch , o g ary szarp ały się n a sm y czach trzy m an y ch k ażd a p rzez d wó ch lu b trzech żo łn ierzy . Patrzy łem n a to p rzez ch wilę, ale szy b k o o d wró ciłem wzro k . Psy b y ły o g ro m n e; d łu g o ścią tu ło wia d o ró wn y wały lwo m i ty g ry so m , łap y zaś m iały p rzy sad ziste jak u wilk ó w ze śred n io wieczn y ch m alo wid eł, a k ró tk a, g ęsta sierść wy g ląd ała, jak b y b y ły n atarte sad zą n a g o łą sk ó rę. Pó źn iej się p rzek o n ałem , że w isto cie n ie są wcale o wło sio n e, ty lk o p o k ry te sk ó rzasty m i łu sk am i i p rzy p o m in ają p o d ty m wzg lęd em waran y z Ko m o d o . Nag le jed en z o g aró w zwró cił łeb wp ro st k u m o jej k ry jó wce. Jeg o ró żo wy ry j, d o tej p o ry n iewid o czn y , wy su n ął się z czarn ej m o rd y jak p si p en is z fałd sk ó rn y ch , lśn iący lep k ą wilg o cią i p o zb awio n y cech szczeg ó ln y ch , jeśli n ie liczy ć d wó ch sp o ry ch o two ró w, w k tó ry ch d o m y śliłem się n o zd rzy . Po tem ro zwarł się n a k o ń cu , u k azu jąc p y sk p ełen zak rzy wio n y ch d o śro d k a k łó w. Od wró ciłem się i zwy m io to wałem czy stą żó łcią – jed y n ą rzeczą, jak ą m iałem w żo łąd k u . Zaliczy łem ju ż wiele p ask u d n y ch wid o k ó w, ale m ało k tó ry b y ł g o rszy o d teg o . W p rzeciwień stwie d o wo d n y ch p o two ró w te m o n stra

p o lo wały ty lk o n a m n ie jed n eg o . Kied y p rzestał m n ie n ęk ać o d ru ch wy m io tn y , p o zb ierałem się n a n o g i i szy b k o d o b ieg łszy d o szczy tu , ro zejrzałem się za d o g o d n y m m iejscem d o sch o d zen ia n a d ru g ą stro n ę. By łem wy czerp an y , ale wizja węsząceg o o g ara d ała m i so lid n y zastrzy k ad ren alin y . Z u lg ą d o strzeg łem w d o le światła – p o m arań czo wa łu n a ro zświetlająca tu m an n ad rzeczn ej m g ły m o g ła b y ć n o cn ą wizy tó wk ą całk iem sp o reg o m iasta. Nieco b liżej ro zp o ścierała się siatk a d ró g , w ty m szero k i, o świetlo n y ro zstawio n y m i co k ilk ad ziesiąt m etró w p o ch o d n iam i b ity trak t. Ob rawszy g o za cel m arszu , ru szy łem w d ó ł zb o cza n ajsp ieszn iej, jak się d ało b ez g ro źb y u p ad k u i p o łam an ia g n ató w. Zejście n a ró wn in ę zajęło m i ch y b a p arę g o d zin . Parę razy sły szałem za so b ą w g ó rach m ro żące k rew w ży łach wy cie o g aró w. Ry zy k o wałem n ad m iarę, ale b y łem zd ecy d o wan y trzy m ać się jak n ajd alej p rzed p o ścig iem , wied ząc, że w m ieście łatwiej m i b ęd zie ich zg u b ić n iż n a p u stk o wiu . M u siałem zresztą zn aleźć stację wy ciąg u , p o n ieważ ty lk o tą d ro g ą m o g łem się d o stać d o Ab ad o n u p rzed Nilo ch em i jeg o zg rają. Przez cały ten czas wid ziałem n a trak cie ty lk o cztery p o jazd y : d wa fik u śn e p o wo zy k o n n e, p ro sty wó z h an d larza i d u ży czarn y sam o ch ó d , jak im w Pan d em o n iu m zwy k li jeźd zić p iek ieln i ary sto k raci. Nie u śm iech ało m i się wp aść w łap y świty jak iejś szy ch y , ale też wo lałb y m n ie d rep tać p iech o tą aż d o sam y ch ro g atek , o d k tó ry ch d zieliło m n ie jeszcze co n ajm n iej p arę m il. Kied y więc d o tarłem d o d ro g i i ru szy łem w stro n ę świateł, m iałem o czy i u szy o twarte n a p o ten cjaln ą o k azję au sto sto p u . Pró b o wałem zatrzy m ać p ierwszy n ad arzający się p o jazd – ro d zaj

d y liżan su zap rzężo n eg o w czwó rk ę k o n io p o d o b n y ch zwierząt (jeśli czwo ro n o g i o lu d zk ich sto p ach m o żn a tak o k reślić), ale wo źn ica ty lk o sm ag n ął m n ie b atem i p o jech ał d alej. Zan im p o jawił się n astęp n y , m in ęło jak ieś p ó ł g o d zin y . Najp ierw d o b ieg ło m n ie m iaro we p o sap y wan ie m aszy n y p aro wej, a p o tem zza zak rętu wy ch y n ęła g ro tesk o wa k o n stru k cja wy g ląd ająca p o d wzg lęd em tech n iczn y m jak sk rzy żo wan ie czo łg u z ro werem tró jk o ło wy m , p o d estety czn y m zaś jak d y n io wa k aro ca Ko p ciu szk a. Po m ach ałem ręk ą i k u m ej rad o ści d ziwad ło zwo ln iło , a k iero wca o b rzu cił m n ie b ad awczy m sp o jrzen iem . Po tem sy k n ęły h am u lce i o two rzy ły się d rzwiczk i, co zin terp reto wałem jak o zap ro szen ie i wg ram o liłem się d o śro d k a… g d zie n iem al się n ad ziałem n a wy m ierzo n ą we m n ie lejk o watą lu fę g arłacza. Sp ręży łem się w so b ie, p ewn y , że za ch wilę zo stan ę o b rab o wan y , zastrzelo n y alb o jed n o i d ru g ie. Kiero wca jed n ak ty lk o o b ejrzał m n ie, p o tem p o lecił m i p o ło ży ć p isto lety n a p o d ło d ze. Zro b iłem to , staran n ie u n ik ając g wałto wn y ch ru ch ó w. Usaty sfak cjo n o wan y sk in ął g ło wą i p o ch wili to czy liśm y się ju ż d alej trak tem . Niezn ajo m y b y ł p o m arszczo n y m człek o k ształtn y m stwo rzen iem z twarzą n azn aczo n ą b lizn am i jak p o o sp ie i o b wisłą b ezwład n ie p o jed n ej stro n ie o raz wielk ą d ziu rą w to rsie, w k tó rej zm ieściłab y się m o ja p ięść. Zo b aczy ł, że się g ap ię n a ran ę, i wy b u ch n ął śm iech em . – Teraz wid zisz, d laczeg o jestem tak i o stro żn y ! To p am iątk a p o p o p rzed n im facecie, k tó reg o p o d wo ziłem . Ch ciał m i zab rać m o ją śliczn o tk ę… – Po k lep ał z afek tem k iero wn icę weh ik u łu . – Ale się n aciął, su k in sy n ! Od strzeliłem m u łeb i zo stawiłem n a p o b o czu szu k ająceg o g o p o o m ack u . Nig d y g o n ie zn ajd zie, h a h a h a! Z czerep u n ic n ie zo stało .

– A m im o to n ad al zab ierasz p rzy g o d n y ch p asażeró w? – Uśm iech n ąłem się u p rzejm ie (ch o ć raczej b lad o ) n a zn ak , że w p ełn i ap ro b u ję d ek ap itację jak o k arę d la wszelk iej m aści rab u sió w. – Co ro b ić, d ro g a ze Złeg o M ięsa d o Ścięg n iewa b ard zo się d łu ży . Do b re to warzy stwo to zawsze m iła o d m ian a. In aczej m o żn a b y zwario wać z n u d ó w! Nie m o g łem się p o wstrzy m ać o d m y śli, że g o ść, k tó ry d la to warzy stwa b ierze au to sto p o wiczó w p o ty m , jak jed en z n ich ch ciał g o wy k o ń czy ć, n iek o n ieczn ie jest zd ro wy n a u m y śle. Ty m b ard ziej że z jeg o d alszej o p o wieści wy n ik ało , iż p rzeży ł ju ż n iejed n ą tak ą p rzy g o d ę (o czy wiście k o sztem au to sto p o wiczó w). – A teraz m y jesteśm y wsp ó łto warzy szam i p o d ró ży – p o wied ział z u śm iech em . – Nazy wam się Jó zef, a ty ? Wy m y śliłem n ap ręd ce jak ieś im ię, n ie ch cąc zo stawiać za so b ą za d u żo ślad ó w. – Co to za m iasto p rzed n am i? – sp y tałem . – Ślep ęd rak o wo . M am n ad zieję, że n ie liczy sz tam n a m iłe zn ajo m o ści. – Dlaczeg o ? – Wid ać, żeś n ietu tejszy ! – Jó zef się zaśm iał. – M iejsco wi są raczej d ziwn i. Wśró d p o d ró żn y ch m ó wi się, że to m iasto sam o lu b ó w. – Nie wy jaśn ił p o wo d u , ale m iał sto in n y ch rzeczy d o o p o wied zen ia, jak ch o ćb y o swy m fach u ślu sarza sp ecjalizu jąceg o się w wy ro b ie zam k ó w. – W Ślep ęd rak o wie m am n ajwięk sze u targ i. Więk szo ść m o ich zaro b k ó w stąd właśn ie p o ch o d zi. Gd y b y n ie to , n ie wiem , czy związałb y m k o n iec z k o ń cem ! Zb liżaliśm y się d o p rzed m ieścia. Wid ziałem ju ż p ierwsze d o m y : k ażd y z wy p ielęg n o wan y m o g ró d k iem jak z p o cztó wk i. Jed n ak że

ch o ć w o k n ach p o jawiały się cien ie p o staci, n ik o g o n ie b y ło wid ać n a zewn ątrz. Osąd ziłem , że to p o p ro stu tak a p o ra – wed łu g m o jej rach u b y m u siało b y ć ju ż p o p ó łn o cy – i że b liżej cen tru m b ęd zie in aczej. M y liłem się jed n ak : n ap o tk aliśm y wp rawd zie p aru p rzech o d n ió w, ale wszy scy n a n asz wid o k zm y k ali d o b ram lu b zau łk ó w, jak g d y b y się n as b ali. Kied y zag ad n ąłem o to Jó zefa, p o k ręcił ze zd ziwien iem g ło wą. – Nap rawd ę n ie wiesz? M y ślałem , że żartu jesz. Jak m o żesz n ie wied zieć? Tu tejsi n ien awid zą o b cy ch i ak cep tu ją wy łączn ie własn e to warzy stwo . To p o ch o lerę zb u d o wali wielk ie m iasto p ełn e wy so k o ścio wcó w, cisn ęło m i się n a języ k . Na o k o m u siało m ieć ze ćwierć m ilio n a m ieszk ań có w. W m iarę jak d o jeżd żaliśm y d o cen tru m , zacząłem ro zu m ieć, co m ó j to warzy sz m a n a m y śli. W żad n y m m ijan y m d o m u czy sk lep ie n ie wid ziałem więcej n iż jed n ej o so b y . Nawet m iejsca z d efin icji p u b liczn e, jak p rzy stan k i k o m u n ik acji m iejsk iej czy b an k i, b y ły p o d zielo n e n a in d y wid u aln e b o k sy , ilu k o lwiek więc w n ich b y ło k lien tó w, n ik t n ie m u siał p atrzeć n a n ik o g o in n eg o . Po d wiatą p rzy stan k o wą czek ało sześć o só b , k ażd a wtło czo n a w o d d zieln ą p rzeg ró d k ę n iczy m k u ry w zm ech an izo wan ej h o d o wli. Wszy scy p o d n ieśli g ło wy n a d źwięk siln ik a n aszeg o au ta i o d p ro wad zili n as n ien awistn y m i sp o jrzen iam i. W in n y ch o k o liczn o ściach ciek awiło b y m n ie to n a ty le, że z p ewn o ścią zech ciałb y m d o k ład n iej zb ad ać sp rawę. No b o ty lk o so b ie wy o b raźcie: jak m o że fu n k cjo n o wać m iasto p ełn e lu d zi, k tó rzy n ie ch cą n a sieb ie n awet p o p atrzeć? M iałem jed n ak ak tu aln ie in n e zm artwien ie n a g ło wie, a n a im ię m u b y ło Jó zef. Im b liżej p rzed n am i czern iała wieża wy ciąg u , ty m b ard ziej wy d awał się n erwo wy ;

m am ro tał co ś p o d n o sem i zerk ał n a m n ie z u k o sa, jak g d y b y m to ja się d ziwn ie zach o wy wał. Pró b o wałem n awiązać n iezo b o wiązu jącą ro zm o wę, lecz to ty lk o p o g o rszy ło sy tu ację, więc zan im d o jech aliśm y n a p arę p rzeczn ic d o g m ach u stacji, zam ilk łem n a d o b re. Nie p o m o g ło . Jó zef n ieu stan n ie szep tał d o sieb ie i co ch wila d o ty k ał k o lb y leżąceg o n a sied zen iu g arłacza. Gd y się zo rien to wał, że to d o strzeg łem , wp ad ł w zło ść. – Ach , tak ! – wy sy czał. – M y ślisz, że ci się u d a? Ale ja b ęd ę szy b szy i b u m ! Po to b ie, d ran iu ! – k rzy k n ął z p asją, ch o ć jeg o n iesy m etry czn a twarz b y ła wy zu ta z wszelk ich em o cji. Zaczy n ałem się g o n ap rawd ę b ać. – Najlep iej ju ż so b ie tu wy siąd ę – p o wied ziałem p o jed n awczo . – Tu właśn ie ch ciałem d o jech ać. Dzięk i za p o d wiezien ie. – Dzięk i? – Teraz p atrzy ł m i p ro sto w o czy . Ko n trast m ięd zy m artwą i ży wą p o ło wą twarzy b y ł u d erzający : z jed n ej stro n y p u stk a, z d ru g iej p u lsu jące fu rią wejrzen ie. Z k ącik a u st ciek ła m u cien iu tk a stru żk a ślin y . – M asz czeln o ść m i d zięk o wać, g d y ch cesz m n ie zam o rd o wać? Zd jął n o g ę z g azu i sięg n ął p o sp lu wę, n a m o je szczęście n iezd arn ie. M o ja b ro ń wciąż sp o czy wała n a p o d ło d ze; zd awałem so b ie sp rawę, że n ie zd ążę jej p o ch wy cić, zan im sk u rczy b y k d o m n ie wy p ali, więc o two rzy łem d rzwi, k o p n ięciem wy rzu ciłem p isto lety n a jezd n ię i sam wy sk o czy łem w b ieg u . M o m en t p ó źn iej ro zleg ł się g rzm o t wy strzału . Stru m ień g o rąceg o g azu lizn ął m i czu p ry n ę, a z ro g u b u d y n k u n ap rzeciwk o w ch m u rce cem en to weg o p y łu o d p ad ł sp o ry k awałek ty n k u . Szu k ając n a o ślep p isto letó w, sły szałem , jak Jó zef wy siad a z wo zu i rep etu je g iwerę. – Ch ciało b y się m n ie u k atru p ić, co ? Sp ró b o wać jeszcze raz, tak ?

Wy wiercić w Jó zk u n astęp n ą d ziu rę? – wy k rzy k iwał. Zan im jed n ak p ad ł k o lejn y strzał, ciszę n o cy ro zerwał jed en z n ajb ard ziej p rzerażający ch o d g ło só w, jak ie w ży ciu sły szałem : wy cie, o d k tó reg o sk ó ra ch ciała się ze m n ie zsu n ąć i p o p ełzn ąć d o jak iejś ciem n ej n o rk i. Og ary p iek ieln e b y ły ju ż w m ieście. Ale p rzecież zo stawiłem je za so b ą d alek o n a wzg ó rzach ! Jak im sp o so b em m o g ły się tak szy b k o tu taj d o stać? Jó zef m o że b y ł wariatem , ale n ie n a ty le g łu p im , b y zad zierać z o g aram i. Gd y n am acałem b ro ń , trzasn ęły zam y k an e d rzwi, a p o ch wili szy b k ie sap n ięcia o zn ajm iły , że siln ik p aro wy zap raco wał n a wy so k ich o b ro tach . Na ch wilę zap ad ła cisza, a p o tem jed n a z b estii zawy ła zn o wu . Dru g a jej o d p o wied ziała, co zab rzm iało , jak b y b y ła zn aczn ie b liżej. Najwy raźn iej ro zd zieliły się i p rzeczesy wały u lice, a ja wciąż b y łem o d o b re p ó ł m ili o d stacji wy ciąg u – i to b ez śro d k a lo k o m o cji. Jest czas, g d y trzeb a walczy ć, ale to n ie b y ła jed n a z ty ch o k azji. Teraz b y ł czas b rać n o g i za p as.

Trzydzieści dziewięć Ulica Samotna

J

ak ju ż p ewn ie wiecie, in sty n k t sam o zach o wawczy to w Piek le n ajsiln iejsza m o ty wacja, łatwo więc się d o m y ślić, ile o só b zao fero wało m i p o m o c, g d y tak g n ałem co tch u p rzez d zieln icę b izn eso wą Ślep ęd rak o wa. Nawet w ferwo rze u cieczk i m ó j u m y sł rejestro wał d ziwaczn e wid o k i z m iejsk iej d żu n g li. Jezd n ie i ch o d n ik i są tam szero k ie jak w sto licy d y k tatu ry faszy sto wsk iej (zap ewn e p o to , b y o b y watelo m M iasta Sam o lu b ó w, jak je n azwał szalo n y Jó zef, łatwiej b y ło się wzajem n ie u n ik ać). M ó wiłem ju ż o p rzeg ro d ach d zielący ch p rzestrzeń p u b liczn ą n a in d y wid u aln e b o k sy ; w b iu rach , sk lep ach i p u n k tach u słu g o wy ch wszy stk o b y ło tak zo rg an izo wan e, b y u rzęd n ik czy sp rzed awca n ie m u siał wid zieć więcej n iż jed n eg o k lien ta n araz. Nawet to ry k o lejo we, wzd łu ż k tó ry ch zd ążałem k u szy b o wi win d y , b y ły o d g ro d zo n e o d sieb ie m u rem , n iewątp liwie d la o szczęd zen ia p asażero m n iep rzy jem n o ści u jrzen ia k o g o ś w o k n ie in n eg o p o ciąg u . Jak p rzy stało n a tej wielk o ści m iasto , lu d zi wid ziało się n a u licach n awet o tak p ó źn ej p o rze: sp rzątaczy , p raco wn ik ó w z n o cn ej zm ian y , k eln erk i i g o ści k awiarn ian y ch za szk łem n iczy m ek sp o n aty w m u zealn y ch g ab lo tach – i n ik t n ie zwracał u wag i n a n ik o g o p o za so b ą sam y m . Ślep ęd rak o wo ro zwin ęło świato wej k lasy sy stem sep aracji. Ró wn ie d o b rze m ó g łb y m teraz b y ć n a śro d k u p u sty n i Go b i i liczy ć n a wsp arcie jaszczu rek . In n a rzecz, że n awet m i

p rzez m y śl n ie p rzeszło szu k ać g o u k o g o k o lwiek , g d y tak b ieg łem p o u licy Sam o tn ej (n ie żartu ję – n ap rawd ę się tak n azy wała). M o siężn e p azu ry o g aró w d zwo n iły g ło śn o o ch o d n ik – teraz ju ż n ie d alej n iż p ó ł p rzeczn icy za m n ą. Nawet zaab so rb o wan i so b ą m iejsco wi zaczy n ali zwracać u wag ę n a zg iełk wy wo ły wan y p rzez p o ścig : zn ik ali z u licy jak wy straszo n e m y szy . Sk ręciwszy w szero k ą aleję o ch rzczo n ą m ian em Bu lwaru Izo lacji, p o k ilk u n astu k ro k ach o d waży łem się o b ejrzeć p rzez ram ię. Pierwszy o g ar wy łan iał się właśn ie zza ro g u . By d lę p rawie d o ró wn y wało m i wzro stem i sad ziło p o tężn y m i su sam i. To b y ło jak u cieczk a p rzed g h allu – in n y m więk szy m i szy b szy m o d e m n ie p o two rem z o tch łan i Czasu , k tó reg o o n g iś n asłał n a m n ie Elig o r – ale ty m razem n ie m iałem sreb rn y ch n ab o jó w, Sam a an i Ch ica d o p o m o cy , żad n y ch trik ó w w zan ad rzu . Od wio d łem k u rk i w o b u p isto letach , wtu liłem g ło wę w b ark i i starałem się zn aleźć rezerwę p ręd k o ści w zm ęczo n y ch m ięśn iach . U wy lo tu b u lwaru czek ała stacja wy ciąg u z zap raszająco o twarty m i d rzwiam i. Para b estii b y ła ju ż ty lk o o k ilk a m etró w za m n ą; o siem łap d u d n iło o k am ien n e p ły ty w tem p ie d ziałk a p rzeciwlo tn iczeg o , ale n ie śm iałem ju ż n awet rzu cić o k iem za sieb ie. W k o ń cu d o p ad łem wejścia i o m al n ie ro zk wasiłem n o sa n a p rzeg rad zający m d ro g ę m u rk u . Zam iast p rzestro n n ej, wy so k iej h ali, jak iej m o żn a b y się sp o d ziewać w teg o ro d zaju b u d y n k u , wn ętrze stacji stan o wiło lab iry n t cien k ich ścian ek . Nie m iałem an i ch wili n a zo rien to wan ie się w jeg o u k ład zie, lecz n a szczęście p rzeg ro d y sięg ały n iewiele wy żej n iż m o ja g ło wa i d ro g o wsk azem b y ł m i m asy w wieży szy b u zajm u jący o czy wiście cen traln e m iejsce. Wy g ląd ało n a to , że m iasto zb u d o wan o z m y ślą o b ard ziej

k o n wen cjo n aln ej p o p u lacji i d o p iero p ó źn iej k to ś je d o sto so wał d o p o trzeb o b ecn ej. Po d o b n ie jak tu tejsza fau n a rzeczn a, so cjo lo g iczn e an o m alie Ślep ęd rak o wa d ały b y zajęcie rzeszy n au k o wcó w n a d łu g ie lata, m n ie jed n ak zależało ty lk o n a p rzeży ciu n astęp n y ch p aru m in u t. Rzu ciłem się sp rin tem w lab iry n t, p o p ełn iając raz p o raz lo k aln y g rzech g łó wn y : n ie ty lk o p rzecisk ałem się o b o k zask o czo n y ch p rzech o d n ió w, ale p aru n awet b ezcerem o n ialn ie p rzewró ciłem n a b eto n . Og ary b y ły tu ż za m n ą i zn ieważen i w ten sp o só b ślep ęd rak o wian ie n ie p rzek lin ali m n ie d łu g o ; h ala wn et ro zb rzm iała ech em wrzask ó w p rzerażen ia, g d y się zo rien to wali, w czy m rzecz. Wy p ad łem z ciasn eg o k o ry tarzy k a n a co ś, co n ieg d y ś b y ło g łó wn y m h o lem wo k ó ł szy b u , teraz p o d zielo n y m n a in d y wid u aln e p o czek aln ie. Pech p rześlad o wał m n ie n ad al: wszy stk ie win d y b y ły zam k n ięte, n ie p aliły się też lam p k i wsk azu jące, k tó ra m o że n ad jech ać w n ajb liższy m czasie. Nie zd ziwiłb y m się, g d y b y n astęp n e p ięć zjawiło się p o p rzeciwn ej stro n ie szy b u . Na d źwięk g łęb o k ieg o , wib ru jąceg o warczen ia, n iewiele m y śląc, sk o czy łem p rzed sieb ie – w sam ą p o rę, b y u n ik n ąć o g ara, k tó ry wy p ry sn ął z p rzejścia za m o im i p lecam i, ścisk ając w szczęk ach wrzeszcząceg o p o tęp ień ca. Zwierzę zatrzy m ało się, p o trząsn ęło n im k ilk ak ro tn ie jak terier sch wy tan y m szczu rem , ale n a m ó j wid o k wy p u ściło g o i sp ręży ło się d o sk o k u . Wy ciąg n ąłem p isto lety i co fn ąłem się k u wieży . Wy p ró b o wałem je ju ż n iejed en raz i wied ziałem , że n ie m o g ę b y ć p ewien celn o ści strzału z d y stan su więk szeg o n iż d ziesięć k ro k ó w, czek ałem więc z n aciśn ięciem sp u stu , m ierząc m u m ięd zy ślep ia i sk u p iając się n a o p an o wy wan iu d rżen ia rąk . Zan im jed n ak o g ar zd ecy d o wał się n a

atak , d o łączy ły d o n ieg o d wa n astęp n e (jed en z p o szarp an y m i resztk am i d am sk iej n o g i w p y sk u , o win ięty m i w sk rwawio n y p łat tk an in y ). Jed n eg o m o że u d ało b y m i się załatwić p aro m a k u lam i, ale trzy n araz? Zresztą n awet g d y b y m p o p isał się sp rawn o ścią d o b reg o rewo lwero wca i zastrzelił je wszy stk ie, p o zo stawał jeszcze p ro b lem Nilo ch a i jeg o siep aczy , k tó rzy m u sieli b y ć n ied alek o za p sisk am i. Wid ziałem teraz ty lk o jed n ą szan sę d la sieb ie; p o wo li co fałem się d alej, aż stan ąłem p o d ścian k ą d ziało wą. – Aaa, tu jesteś, k o ch an ień k i… – Z k o ry tarza wy ch y n ął Nilo ch . Gwizd n ął, o g ary o d p ręży ły się i p rzy siad ły n a zad ach . W jed n y m ręk u trzy m ał d łu g i b icz, w d ru g im p o ły sk iwało zęb ate o strze wielk ieg o n o ża. Ko ścian e czu łk i zwisały m u n ad łam an e i o sm alo n e. – Tro ch ę n as p rzeg o n iłeś p o teren ie, trzeb a p rzy zn ać, Wężo wiju , ale d o sy ć ju ż ty ch fig ló w. Po ra zająć się p o ważn iejszy m i sp rawam i, n a p rzy k ład p o starać się, żeb y ś p o żało wał, że w o g ó le u jrzałeś m ó j p ięk n y zam ek w Gro b o g ro d zie. – Od wró cił się n a o d g ło s k ro k ó w i k o p n ięć; to jeg o lu d zie u su wali so b ie z d ro g i tru p y zag ry zio n y ch m ieszk ań có w Ślep ęd rak o wa. – Do m n ie! Tu taj jest! – k rzy k n ął. – Wy g ląd a n iep o zo rn ie, ale jest n ieb ezp ieczn y , m o żecie m i wierzy ć, serd eń k a. Zatem czu j d u ch . Jeżeli sp ró b u je jak iejś g łu p o ty , u k atru p ić m i g o b ez wah an ia. Kilk u żo łn ierzy m iało d łu g ie, ład n ie zd o b io n e strzelb y , in n i m iecze i to p o ry . Uk atru p ien ie zap o wiad ało się b o leśn ie. – A g d y b y m tak p o p ro stu cieb ie u strzelił, zan im k to k o lwiek z n ich zd ąży łb y m n ie zatrzy m ać? – rzu ciłem , b io rąc g o n a m u szk ę. – Bard zo b y m i to o d p o wiad ało . – Ty m n ie? – Nilo ch się zaśm iał, co zab rzm iało jak cich e

k ich n ięcie. – M o że b y ci się… Nie czek ałem , aż d o k o ń czy , g d y ż n ie ch o d ziło m i o zain icjo wan ie k o n wersacji, ty lk o o wy wo łan ie tak ieg o wrażen ia. Jak więk szo ść ty ch śred n ieg o szczeb la so b iep an k ó w p iek ieln y ch , k o m isarz Sk rzy d eł i Szp o n ó w u wielb iał d źwięk własn eg o g ło su . Wy p aliłem m u p ro sto w twarz. Strzał o czy wiście n ie b y ł śm ierteln y an i n awet za b ard zo n im n ie wstrząsn ął, ale też n a to n ie liczy łem . Ważn iejszy ch d em o n ó w p o zb y ć się w ten sp o só b n ie m o żn a n awet n a Ziem i, g d zie fizy k a d ziała n a ich n iek o rzy ść. Zależało m i zwy czajn ie n a o d wró cen iu u wag i: d zwo n ek o zn ajm ił p rzy b y cie jed n ej z win d i m ó j m o m en t n ad szed ł. Gd y Nilo ch ru n ął n a wzn ak m ięd zy swo ich p o d k o m en d n y ch , n ap arłem n a ścian ę z cały ch sił. Żad en b y ł ze m n ie siłacz jak n a p iek ieln e n o rm y – w starciu wręcz n ie m iałb y m szan s p o k o n ać ch o ćb y tak ieg o Nilo ch a – ale wy starczy ło m i k rzep y , b y ro zk o ły sać lich ą k o n stru k cję. Ty m razem szczęście m i sp rzy jało . Jak ju ż m ó wiłem , Ślep ęd rak o wo zo stało zap ro jek to wan e jak k ażd e in n e m iasto i ty lk o je zaad ap to wan o d o p o trzeb sep aracji. Przeg ro d y n ie b y ły so lid n iejsze n iż p ark an ze sk lejk i. Zan im p ierwsi żo łn ierze u wo ln ili się o d wy wijająceg o ręk am i d o wó d cy i zaczęli d o m n ie strzelać, cały sy stem ru n ął jak k o stk i d o m in a. Wy k o rzy stałem ru m o wisk o jak o o sło n ę i o d p o wied ziałem o g n iem . Oczek u jący n a win d y p asażero wie p rzeży li wstrząs, g d y ich zaciszn e k o m ó rk i zwaliły się im n a g ło wy , a o n i zn aleźli się w sam y m śro d k u strzelan in y , lecz to b y ło n ic w p o ró wn an iu z szo k iem , w jak i wp ad li, stwierd ziwszy , że sto ją, sied zą lu b leżą n ie ty lk o twarzą w twarz, ale czasem wręcz sp lecen i ze wsp ó ło b y watelam i –

n ajstraszn iejsza rzecz, jak iej się b ali i u n ik ali w k ażd ej m in u cie ży cia. Nie m u szę ch y b a d o d awać, że wrzeszcząc jak n ajęci, rzu cili się n a sieb ie z zajad ło ścią, jak ą u m ieją wy k rzesać z sieb ie ty lk o p rzerażen i szaleń cy . W o k am g n ien iu cały term in al o g arn ął jed en wielk i ch ao s. Po czo łg ałem się p o p o sad zce k u szy b o wi, p o tem wstałem i p rzed zierałem się p rzez walczący tłu m , p ó k i n ie n atrafiłem n a o twarte d rzwi. W win d zie b y ł ty lk o jed en p asażer, wy so k i i ch u d y d em o n z twarzą sfru stro wan eg o g rab arza, g o rączk o wo walący d ło n ią w ścian ę k ab in y w n ad ziei, że p rzy sp ieszy o d jazd . Ch wy ciłem g o za k lap y i b ezcerem o n ialn ie wy rzu ciłem n a zewn ątrz (ró wn ież z tą m y ślą, że p o słu ży m i za tarczę p rzed zab łąk an y m i k u lam i), p o czy m wy k rzy k n ąłem n azwę stacji o p o zio m wy żej o d Ślep ęd rak o wa. Żeb y wy d o stać się z Piek ła, m u siałem zjech ać o p arę k ręg ó w w d ó ł, n ie ch ciałem jed n ak zo stawiać tak o czy wisteg o tro p u . Po n ieważ n ie m iałem p o jęcia, czy m o g ą m o n ito ro wać alb o i zatrzy m ać wy b ran ą k ab in ę i w ten sp o só b u więzić m n ie m ięd zy p rzy stan k am i, wo lałem , b y n ie wied zieli n awet, k tó rą win d ą u ciek łem . Drzwi zaczęły się zasu wać, ale n ag le zatrzy m ały się ze zg rzy tem n a p rzeszk o d zie: u m ięśn io n y m k ark u jed n eg o z o g aró w. Z fałd czarn eg o łb a wy su n ął m u się wilg o tn y ró żo wy ry j. Z b lisk a zo b aczy łem , że właściwie n ie m a p rawd ziwy ch szczęk , lecz ty lk o o k rąg łą, zęb atą g ęb ę jak u m in o g a. Om al m n ie n ie d o sięg n ął, zan im wp ak o wałem w n ieg o p arę o statn ich k u l. Zb ry zg an y cu ch n ącą p o so k ą p o ło ży łem sto p ę n a jeg o k łęb ie, starając się trzy m ać p o za zasięg iem p ask u d n ie o k aleczo n eg o , ale wciąż g ro źn eg o p y sk a, i p ch n ąłem tak siln ie, że sam u p ad łem n a ty łek . By ło b y ju ż p o m n ie, ale n a szczęście ran io n y o g ar zato czy ł się d o ty łu i au to m aty czn e d rzwi zd ąży ły się za n im d o m k n ąć. Ch wilę p ó źn iej p o czu łem

szarp n ięcie i win d a ru szy ła w g ó rę k u Pan d em o n iu m . Zziajan y i k rwawiący z ran y p o strzało wej w p rzed ram ien iu , k tó rej d o tąd n awet n ie zau waży łem , p acn ąłem d ło n ią w ścian ę i wy p o wied ziałem n azwę n ajb liższeg o p rzy stan k u , p o czy m szy b k o załad o wałem b ęb en k i o b u rewo lweró w n ab o jam i z zap asu , k tó ry n o siłem w b rezen to wy m wo reczk u . Gd y d rzwi się o two rzy ły , wy szed łem jak g d y b y n ig d y n ic, m ijając się z g ru p ą wsiad ający ch , ewid en tn ie n ieświad o m y ch , co się d zieje p arę p o zio m ó w n iżej. Kilk u zau waży ło p lam y k rwi n a p o d ło d ze i p arę p sich k łó w w ro g u , ale że rzecz się d ziała wiecie g d zie, n ie b ard zo ich to p o ru szy ło . Nawet się n ie ro zejrzawszy p o stacji, wsiad łem d o n astęp n ej o twartej k ab in y , k tó ra też jech ała d o g ó ry , p o tem jeszcze p arę razy zm ien iałem szy b i k ieru n ek jazd y , b y jak n ajb ard ziej tro p icielo m p o m ieszać szy k i. Gd y u zn ałem , że ju ż wy starczająco zam ąciłem wo d ę, n a stacji Sp o co n a Pach a wy b rałem p u stą win d ę i p o leciłem zawieźć się d alek o w d ó ł – p ro sto d o Ab ad o n u . By łem wy czerp an y , a n erwy p aliły m i sk ó rę o d śro d k a za k ażd y m razem , g d y k ab in a się zatrzy m y wała i wsiad ali n o wi p asażero wie, ale p o d łu g iej jeźd zie b ez p rzy g ó d zacząłem wreszcie m y śleć, że m i się u d a. I wted y , n a sió d m ej z k o lei stacji, d o siad ło się d wó ch żo łn ierzy Nilo ch a.

Czterdzieści Szary Las

N

a szczęście w win d zie p an o wał tło k , a o n i zajęli się ro zm o wą. Po za ty m b y li zwy k ły m i zb iram i z Sek ty Zb ro d n iarzy , a n ie lep iej wy szk o lo n y m i i b y strzejszy m i Oczy szczo n y m i z M astem y . Sk u liłem się p o d ścian ą b lisk o d rzwi, starając się wy g ląd ać jak ty p o wy wy ro b n ik p iek ieln y , wracający d o d o m u cały we k rwi p o żm u d n y m d n iu p racy . Jed n eg o n ie wziąłem p o d u wag ę p rzy ty m zwario wan y m jeżd żen iu w g ó rę i w d ó ł: tro p iciele m ieli czas ro zd zielić siły n a ró żn y ch p o zio m ach i teraz m o g ę n a n ich wp aść wszęd zie p o d ro d ze d o Ab ad o n u . – Jeg o lo rd o wsk a m o ść o k ru tn ie się p ien i – p o wied ział jed en z żo łn ierzy , siłacz z g ło wą n ied źwied zia, k ark iem g ru b y m jak m o ja talia i b aram i, n a k tó ry ch m o żn a b y p o stawić d o m . – I d o teg o n ie wy g ląd a n ajlep iej… – o d rzek ł jeg o to warzy sz z ru b aszn y m ch ich o tem . By ł ró wn ie m asy wn ej b u d o wy , ale n iższy . Każd y z n ich m ó g łb y m i u rwać g ło wę d wo m a p alcam i. – Wid ziałeś jeg o m o rd ę? Ku p a d rzazg ! – Gd y b y n ie to , że p rzez teg o szp ieg a m u sim y się u g an iać p o cały m Piek le, u ścisn ąłb y m m u g rab ę – zad ek laro wał Brzy d al Pierwszy . – Oczy wiście p o tem b y m m u ją wy rwał z k o rzen iam i, h e h e! – Z ry so p isu wy n ik a, że k to ś cię w ty m u b ieg ł. – Brzy d al Dru g i zach ich o tał. Jeg o śm iech d ziałał m i n a n erwy , ale że właśn ie zaczął się

ro zg ląd ać p o k ab in ie, zg arb iłem się jeszcze b ard ziej i sp u ściłem o czy . Go ść n ie p atrzy ł jed n ak u ważn ie, zajęty własn y m i m y ślam i. – Dlaczeg o właściwie k azali n am zjech ać n a Żeb racze Kresy ? – Ale z cieb ie d u rn a p ała. A jak m y ślisz? Ko m isarz ro zstawia n as i k o g o ty lk o zd o łał ściąg n ąć n a wszy stk ich p o zio m ach , o d To fet p o Do ln ą Letę. Ten szp ieg n ie m o że zejść p o n iżej n ajwy ższeg o z k ręg ó w Kary , k ap u jesz? Raz p ró b o wał i n ie wy szło m u to n a zd ro wie. Po d o b n o jech ał z n im win d ą jak iś ważn iak z M astem y i stąd o ty m wiad o m o . Tak więc zaczy n am y o d d o łu , o d p o zio m ó w Lety , i b ęd ziem y p o su wać się w g ó rę. Ko m isarz m a też o k ręty n a rzek ach , n a wy p ad ek g d y b y tam ten zn ó w p ró b o wał u ciek ać wo d ą. Led wo się p o wstrzy m ałem , b y n ie jęk n ąć. Jak m am się d o stać n a m o st Nero n a, jeśli zb iry Nilo ch a szu k ają m n ie wszęd zie p o d ro d ze? Ba! Jak m am teraz w o g ó le wy siąść z tej p iep rzo n ej win d y ? Kto ś k ied y ś p o wied ział – ch y b a m ó j k u m p el Sam , n a k ró tk o p rzed tem , jak się zap ił n a śm ierć – że o d ważn y m szczęście sp rzy ja. Lep szeg o p lan u n ie m iałem , n ad ziei też n ie za wiele, więc so b ie p o m y ślałem , że zro b ię co k o lwiek , b y le d ziałać. Cich aczem wy jąłem zza p asa k o rd elas o d Rip rash a i k ied y k ab in a stan ęła z szarp n ięciem n a n astęp n ej stacji, wb iłem g o w b o k Brzy d alo wi Pierwszem u , wk ład ając w cio s całą siłę rąk , n ó g i tu ło wia. W d em o n im wcielen iu b y łem w k o ń cu n ie u ło m ek , liczy łem więc n a to , że b rzeszczo t p rzejd zie n a wy lo t i p rzeb ije też jeg o k o m p an a. Sk o ń czy ło się n a ty m , że d źg n ąłem ty lk o Nu m er Dwa p o rząd n ie p o d żeb ro , g ó ra n a k ilk a cen ty m etró w, ale n ic m u to n ie zaszk o d ziło ; stracił jed n ak ró wn o wag ę p o d ciężarem ran n eg o Nu m eru Jed en , co d ało m i czas n a wy ciąg n ięcie sp lu wy i p aln ięcie m u w łeb . Drzwi się ro zsu n ęły . Pasażero wie p atrzy li zb aran iali n a d wa tru p y ;

ci, co czek ali n a win d ę, też n ag le je zau waży li. Przez k ilk a sek u n d n ik t się n ie p o ru szy ł, a ciszę m ącił jed y n ie ch ro b o t czy ich ś d rżący ch łu sek o ścian ę. W Piek le g iero jó w n ie sp o ty k a się n a k ażd y m k ro k u , d zięk i n iech b ęd ą Najwy ższem u . – Wy siad k a! – rzu ciłem d o n ajb liższeg o d em o n a w k o b iecy m , p o zb awio n y m o czu ciele, d la łatwiejszeg o zro zu m ien ia p rzy k ład ając m u lu fę d o czo ła. Dem o n ica b ez sło wa wy sk o czy ła z k ab in y , a w ślad za n ią p o zo stali. Ru ch p isto letem w stro n ę k an d y d ató w n a p o d ró żn y ch wy starczy ł, b y i o n i co fn ęli się sp o d d rzwi. Gd y się zn ó w zam k n ęły , zo stałem sam n a sam z d wo m a n ieru ch o m y m i żo łn ierzam i w k ału żach k rwi. Wied ziałem o czy wiście, że n ie u m arli w ziem sk im zn aczen iu teg o sło wa, ch o ć ich o b ecn e ciała m o g ły się ju ż n ie n ad awać d o u ży tk u ; wo lałem jed n ak n ie ry zy k o wać, że m i się zreg en eru ją w czasie jazd y , zatrzy m ałem więc wy ciąg n a n astęp n y m p rzy stan k u , u p ewn iłem się, że n ie m a tam n ik o g o w p o b liżu , i wy wlo k łem tru p o szy n a zewn ątrz. Łatwe to n ie b y ło – p o trzeb o wałem n a to p rawie trzech m in u t, a g d y m o g łem ru szać d alej, wy g ląd ałem , jak b y m właśn ie wy szed ł sp o d k rwaweg o p ry szn ica. Pach n iałem też p ewn ie n ie n ajp rzy jem n iej, ale m iałem teraz więk sze zm artwien ia n a g ło wie. Zn acie ch y b a ten stan , k ied y u siłu jecie m y śleć o czy m ś n ap rawd ę ważn y m , a tu p ch ają się d o g ło wy wszy stk ie te d u rn e b łah o stk i i b awią się w n iej w b erk a, sk u teczn ie b lo k u jąc fu n k cję zasad n iczą? M o że to k rab Elig o ra p rzeciąg ał się w m o jej p u szce m ó zg o wej, a m o że zwy czajn ie wy czerp an ie d ało o so b ie zn ać, ale n ie m o g łem się sk u p ić n a n astęp n y ch p o su n ięciach , b o wciąż ro zp raszały m n ie m y ślo we d y g resje. Jeżeli Piek ło n ie jest m iejscem w zn aczen iu

fizy czn y m , tak jak i Nieb o , to d laczeg o wszy stk o jest tu tak realisty czn e? Czem u lu d zie k rwawią? Czem u jed zą? Po co k o m u b y ło tru d zić się stwarzan iem m iejsca wieczn ej k ary i zao p atry wan iem g o we własn y ek o sy stem i cały ten n iep o trzeb n y sztafaż? Szatan to wy m y ślił czy Bó g ? I w o g ó le, jak ą n ap rawd ę o b aj zawarli u m o wę? Po tem łap ałem się n a ty m n o n sen sie i b rałem zn o wu d o ro b o ty . Dro g ę u cieczk i m iałem w zasad zie ty lk o jed n ą. Z teg o , co d waj żo łn ierze m ó wili p rzed śm iercią, lu d zie Nilo ch a szu k ają m n ie wszęd zie o d Ab ad o n u w g ó rę, b o wied zą o d Bło tn iak a z M astem y , k tó ry wted y zarek wiro wał m ó j wy ciąg , że tak źle zn o siłem p o b y t w k ręg ach Kary , iż zd eg u sto wan y m u siał m n ie cisn ąć n a p o żarcie Blo k o wi i jeg o ferajn ie. Niewy k lu czo n e, że sam Elig o r p o d su n ął tę in fo rm ację k o m isarzo wi, ab y p rzy sp o rzy ć m i d o d atk o wy ch cierp ień , zan im wy d a in k u b o wi ro zk az załatwien ia m n ie n a d o b re. Zastan awian ie się n ad ty m teraz n ie m iało jed n ak więk szeg o sen su . Po trzeb n a m i b y ła n o wa strateg ia. Nilo ch o wi się zd awało , że m n ie ro zp raco wał, więc jed y n ą m o ją szan są b y ło d ziałać p rzez zask o czen ie. Wied zą, że n ie p rzetrwałb y m d łu g o w k ręg ach Kary ? W tak im razie n ie m a rad y – m u szę jech ać właśn ie tam , sk o ro się teg o n ie sp o d ziewają. M o że jak o ś to p rzeży ję. Po tem m o g ę ju ż ty lk o liczy ć n a to , że Elig o ro wi n ap rawd ę tak zależy n a ty m zło ty m p ió rze, iż n ie zech ce p o m ag ać ty m , k tó rzy m n ie ścig ają. Jeg o in k u b m o że p rzecież in fo rm o wać g o n a b ieżąco , g d zie się o b racam i co ro b ię. Nie zro zu m cie m n ie źle. Nie k azałem się wieźć d o Dwo ru Szatan a czy g d zieś ró wn ie n isk o , ty lk o p arę p rzy stan k ó w p o n iżej Ab ad o n u . Po tem b ęd ę m ó g ł wró cić n a p o zio m m o stu Nero n a. Zak ład ałem , że n ie b ęd zie p ro b lem u , sk o ro za p ierwszy m razem trafiłem zn aczn ie g łęb iej i wy szed łem z teg o ży wy .

Nie p o m y ślałem jed n ak o czy m ś, a p ewn ie p o win ien em b y ł. Wted y n ie n o siłem w czaszce n iczy jeg o in k u b a. Niesp ecjaln ie m n ie zd ziwiło , że m n iej więcej n a wy so k o ści stacji Swęd zący Kik u t – wciąż d alek o o d celu – zaczęła m n ie b o leć g ło wa. Nih il n o vi, w k o ń cu to Piek ło , a ja jestem z n atu ry p esy m istą. Zask o czy ła m n ie ty lk o in ten sy wn o ść teg o o d czu cia. Gd y zb liżałem się d o Ab ad o n u , g d zie p rzecież tak d łu g o ży łem i czu łem się n o rm aln ie, ta wred n a ro zp alo n a d o czerwo n o ści taran tu la w m o im m ó zg o wiu zd awała się u p rawiać g im n asty k ę n a p rzy rząd ach , a ja p o d ry g iwałem d o tak tu n iczy m m ario n etk a w ręk ach ep ilep ty k a. M iałem więc n o wy p ro b lem . Wy siąść jeszcze n ie m o g łem , b o wszak k o rd o n Nilo ch a p rzetrzep y wał wszy stk ie p o zio m y p o wy żej Ab ad o n u . Z d ru g iej stro n y k ażd a k o lejn a sek u n d a jazd y w d ó ł p rzy n o siła co raz więk szą p ewn o ść, że łeb m i lad a ch wila ek sp lo d u je w ch m u rze ro zżarzo n y ch sy n ap s i ro zto p io n ej su b stan cji szarej. M ijając k o lejn e stacje, śp iewałem so b ie m elo d ie z film ó w ry su n k o wy ch , żeb y n ie m y śleć o b ó lu , ale S p id erma n n iewiele m i p o m ó g ł, p rzy Ja skin io wca ch b y ło g o rzej, a k o ń cząc Psa Hu ckleb erry, wied ziałem , że Misia Yo g i n awet n ie m a co zaczy n ać. Trzy m ałem się jed n ak jak o ś, aż wreszcie Ab ad o n zo stał za m n ą w g ó rze i m o g łem wy k rztu sić n azwę n astęp n eg o p rzy stan k u . Kied y win d a się zatrzy m ała, wy to czy łem się n a p u stej stacy jce Szary Las i słan iając się, wy szed łem z szy b u n a m iasto . Ty lk o że żad n eg o m iasta n ie b y ło . W tej ch wili m iałem d u ży k ło p o t ze sk u p ien iem u wag i n a czy m k o lwiek p o za m o im i sp o n iewieran y m i n eu ro n am i, n ieco p ó źn iej jed n ak zd ałem so b ie sp rawę, że jestem w jed n y m z m iejsc, o k tó ry ch k ied y ś czy tałem . Nie w żad n y m p o d ręczn ik u ze szk o len ia w Ob o zie

Sy jo n , ale u sam eg o Dan teg o . (Tak , tak , m y , an io ło wie, też czy tu jem y Bo ską Ko med ię, zwłaszcza zaś Piekło , żeb y zeb rać d o d atk o we p u n k ty – ch o ć to g łó wn ie wy twó r fan tazji p o ety . Po czciwiec Dan te in tu icy jn ie jed n ak u trafił z zask ak u jąco wielo m a rzeczam i, jak ch o ćb y p io n o wy u k ład Piek ła). Jeżeli zn acie to d ziełk o , m o że zo stał wam w p am ięci Las Ciern i, zwan y też Lasem Sam o b ó jcó w. Tam się właśn ie zn alazłem . Bu d y n ek wy ciąg u p rzy p o m in a o d leg ły p rzy stan ek n a lin ii k o lejk i p o d m iejsk iej, n ie wiad o m o d la k o g o zb u d o wan y , b o o k o lica wy g ląd a tak , jak b y n ik t tu n ig d y n ie b y wał. Stacja ziała p u stk ą, n a zewn ątrz o k alał ją p o m o st n iewiele szerszy n iż ty p o wy g zy m s, a d alej… n ie b y ło n ic. Nie d o sło wn ie – ch o ć w Piek le i tak ie rzeczy są m o żliwe – ale n ic, co b y ch o ć tro ch ę p rzy p o m in ało jak iek o lwiek cy wilizo wan e stro n y . Jak o k iem sięg n ąć wszęd zie ro zp o ścierał się las, rzeczy wiście w k o lo rze szary m ; wilg o tn a g ęstwa d ęb ó w, o lch i in n y ch eu ro p ejsk ich d rzew sp o wity ch w g ru b ą warstwę m ch u . Nieliczn e p o lan y , k tó re p rześwity wały p rzez n isk o zaleg ającą m g łę, p o rastała trawa w tak m ro czn y m o d cien iu zielen i, że wy d awała się n iem al czarn a. Do b ra wiad o m o ść b y ła tak a, że zn ajd o wałem się zaled wie o jed en p o zio m p o n iżej Ab ad o n u . By ła i zła: zn ajd o wałem się zaled wie o jed en p o zio m p o n iżej Ab ad o n u , a tam właśn ie szu k ają m n ie siep acze Nilo ch a i o g ary p iek ieln e i jeżeli się p rzy ło żą, m o g ą zajrzeć i tu taj. I wted y szlu s, d o p ad n ą m n ie jak am en w p acierzu . Szlu s rzeczy wiście – n aszła m n ie reflek sja – b o w tak im razie wszczep io n a m i d o m ó zg u ży wa b o m b a Elig o ra wy b u ch n ie, a m o ja n astęp n a świad o m a m y śl b ęd zie m n iej więcej tak a: „O k u rd e, jestem w p iek ieln ej sali tran zy to wej d la d u sz i wszy scy się n a m n ie g ap ią".

A p o tem zaczn ie się p ra wd ziwy b ó l. Arcy k siążę wstrzy m ał się p rzed o stateczn y m u n icestwien iem m o jej sk ro m n ej o so b y , b o czeg o ś o d e m n ie ch ciał, ale reszta jeg o k o lesi n ie b ęd zie tak a u p rzejm a. Cały ten tu taj in teres n astawio n y jest właśn ie n a tak ie rzeczy , k tó re b ęd ą ze m n ą wy p rawiać. I p o trwa to wieczn o ść. Wy b rałem więc jed y n e m o żliwe w ty ch o k o liczn o ściach wy jście: p o p rawiłem p o rtk i i ru szy łem w Las Sam o b ó jcó w. By ło b y to p rzeo k ro p n e m iejsce n awet wted y , g d y b y je p rzen ieść tu ż o b o k śliczn eg o m iasteczk a u n iwersy teck ieg o , p ięć m in u t o d sp o wity ch b lu szczem m u ró w szaco wn y ch u czeln i i tras wieczo rn y ch sp aceró w z p iesk iem , ale tu n awet n ajlep szy p o śred n ik h an d lu n ieru ch o m o ściam i m iałb y d u ży k ło p o t z wy m y ślen iem jak ieg o k o lwiek n aciąg an eg o p o zy ty wu . Szarem u Laso wi n iewiele b rak o wało , b y g o zak walifik o wać d o m o czaró w. Gru n t b y ł zd rad liwie m ięk k i, a n iep rzejrzan a m g ła u tru d n iała o rien tację w teren ie. Wied ziałem jed n ak , że d ro g a n a wy ższy p o zio m m u si b y ć g d zieś d alek o o d wieży wy ciąg u , m o żliwe że p o d sam y m m u rem zewn ętrzn y m – i to jed n o d awało m i jak ąk o lwiek szan sę jej zn alezien ia. Teo rety czn ie wy starczy ło b y trzy m ać się cały czas p lecam i d o szy b u i iść p ro sto wzd łu ż p ro m ien ia k ręg u . Prak ty k a p o k azała, że p o p o k o n an iu o k o ło stu m etró w straciłem b u d o wlę z o czu . Gig an ty czn e g m aszy sk o sięg a aż d o k am ien n eg o stro p u teg o p o zio m u , a m im o to szy b k o sk ry ła je ta ch o lern a m g ła. Utrzy m y wałem k ieru n ek , wy b ierając jak iś wid o czn y o b iek t p rzed so b ą i m aszeru jąc w jeg o stro n ę, p o tem n astęp n y i tak d alej, z n ad zieją, że zach o wu ję właściwy azy m u t. M eto d a sk u teczn a i zab awn a, n ie? Zwłaszcza g d y się m aszeru je w siąp iącej szarej wacie p rzety k an ej d rzewam i

i sk ry wającej n ieb ezp ieczn e ru ch o m e p iask i i b ag n a. Jeszcze g o rzej się zro b iło , g d y zacząłem się n aty k ać n a sam o b ó jcó w. W Bo skiej Ko med ii, d ziele n ap isan y m w czasach , k ied y Ko śció ł i in n e in stan cje m o raln e u ważały sam o b ó jstwo za p ró b ę o szu k an ia p rzezn aczen ia, d u sze ty ch , k tó rzy w ten sp o só b sch o d zili ze świata, trafiały d o Lasu Ciern i, zam ien io n e w d rzewa. Po wiecie, że to n ic tak zn o wu straszn eg o , n ie? Dan te u m ieścił tam jeszcze h arp ie – stwo ry p rzy p o m in ające p u lch n e so wy z k o b iecy m i p iersiam i (co b rzm i n ie ty le p rzerażająco , ile d ziwaczn ie), k tó re p o laty wały so b ie tu i tam , o d ry wając im g ałęzie; d o świad czen ie m iało b y ło d o stateczn ie b o lesn e, b y b ied n e d rzewa p łak ały ży wy m i łzam i. W su m ie u k ład raczej n iep rzy jem n y . Ch a p ea u b a s, p an ie Alig h ieri! Jestem jed n ak p rzek o n an y , że g d y b y d u szo m sk azan y m n a p rawd ziwy Las d ać wy b ó r, jak jed en m ąż o p to wały b y za wersją Dan teg o . W p o ró wn an iu z rzeczy wisto ścią b y łb y to d la n ich p ik n ik w p ark u . Wted y jeszcze teg o n ie wied ziałem . Zaczęło to d o m n ie d o cierać, g d y ty lk o sp o tk ałem p ierwszeg o z sam o b ó jcó w. Z p o czątk u m y ślałem , że to wiech eć m ch u zwisa z k o n aru p rastareg o , p o wy k ręcan eg o d ęb u , lecz g d y p o d szed łem b liżej, zacząłem ro zró żn iać szczeg ó ły – wraz z b lad y m i sto p am i i d ło ń m i. Na tle m o ich d o ty ch czaso wy ch d o świad czeń n ie b y ło to n ic szczeg ó ln eg o ; d o p iero z b lisk a u jrzałem , że wisielec ży je, a raczej walczy o ży cie. Właściwie p o win ien em b y ł się teg o o d razu d o m y ślić. Las Sam o b ó jcó w, k ap u jecie? Jeżeli o d eb ran ie so b ie ży cia jest zb ro d n ią – czy raczej b y ło wted y , g d y ty ch lu d zi o sąd zan o – to n ib y d laczeg o m ian o b y im w Piek le p o zwo lić tak p o p ro stu sp o k o jn ie wisieć m artwy m b y k iem ?

Zwło k i d y g o tały jak w g o rączce, a ręce d arem n ie u siło wały ro zlu źn ić zaciśn iętą n a szy i p ętlę. Tak , wiem , że p o wied ziałem „zwło k i" – b o tak właśn ie to wy g ląd ało , z wszelk im i o zn ak am i zg o n u , tak im i jak p lam y o p ad o we, zap ad n ięte o czy , języ k czarn y i wy walo n y n a wierzch (a co , też się n ao g ląd ałem seriali p o licy jn y ch ). Ale u m arły czy n ie, facet wy raźn ie się m ęczy ł. Wy ciąg n ąłem k o rd elas i wsp iąłem się p o p lątan in ie k o rzen i n aziem n y ch , b y k lin g ą d o sięg n ąć szn u ra. Pierwszą rzeczą, jak ą u czy n ił sam o b ó jca, g d y zleciał n a ziem ię, b y ło p o lu zo wan ie p ętli n a g ard le. – Ty g n o ju ! – wy ch arczał, g d y ju ż złap ał o d d ech . Stał n a czwo rak ach i m u siał m o cn o wy k ręcić g ło wę, b y m n ie sp io ru n o wać wzro k iem . – Co ś ty zro b ił? Po co ś się wtrącił? Nawet cię n ie zn am ! Wtrącił? Co fn ąłem się o k ro k , b o o d ó r ro zk ład u , jak i ro ztaczał, b y ł zb y t siln y n awet d la p o wo n ien ia d em o n a. Wisielec led wo p o zb ierał się n a n o g i i k u m o jem u b ezg ran iczn em u zd u m ien iu wziął się d o zarzu can ia zn aczn ie teraz k ró tszeg o szn u ra p rzez g ałąź, żeb y się zn o wu p o wiesić. Nab rałem p o wietrza, wstrzy m ałem o d d ech i p o d szed łem , b y g o ch wy cić za ram ię, m o je p alce zam k n ęły się jed n ak ty lk o n a jeg o zb u twiałej k o szu li i m ateriał zo stał m i w ręk u . Szn u r, p ierwo tn ie u wiązan y d o k o n aru jed n y m k o ń cem , p o m o im cięciu b y ł d wa razy k ró tszy ; g o ść p ró b o wał n a ró żn e sp o so b y , ale n ijak n ie m ó g ł g o zam o co wać z p o wro tem . Kied y o d wró cił się d o m n ie, u jrzałem , że szlo ch a. Łzy g ęste jak ślu z jasn y m i k resk am i zn aczy ły m u sin e p o liczk i. – Jak m o g łeś! – n a p ó ł k rzy k n ął, n a p ó ł wy d y szał, a w n astęp n ej ch wili n iezg rab n ie zam ach n ął się n a m n ie p ięścią. M iałem ty lk o ch wilę n a zo rien to wan ie się w sy tu acji

i u zm y sło wien ie so b ie p ro steg o fak tu , że m o je zap ęd y altru isty czn e n ig d y n ie p rzy n o siły n ic d o b reg o n awet p o za Piek łem , a có ż d o p iero tu taj, k ied y co ś n ag le wy p ad ło z o taczającej n as m g ły i p rzy czep iło się d o ży weg o tru p a jak k rwio żerczy n ieto p erz z h o rro ru . Wisielec p łak ał i d arł się z b ó lu . Wied ziałem , że teg o p o żału ję, ale m u siałem ru szy ć m u z o d sieczą. Pam iętacie te h arp ie u Dan teg o , stwo ry p atro lu jące jeg o Las Ciern i? Te p rawd ziwe o k azały się zn aczn ie g o rsze o d cy caty ch só w. Z wy g ląd u p rzy p o m in ały g ru d y fleg m y wielk o ści m isia k o ala z o wad zim i sk rzy d łam i i p y sk am i sk ład ający m i się g łó wn ie z p łask ich , k wad rato wy ch zęb ó w. Do p ierwszej szy b k o d o łączały n astęp n e i wk ró tce fru wał wo k ó ł n as cały ich ró j. Ich zad an iem n ajwy raźn iej n ie b y ło ty lk o k aran ie n iesfo rn y ch sam o b ó jcó w, g d y ż jed n a o d razu wy ląd o wała m i n a k ark u i u siło wała wg ry źć się w sk ó rę. Zan im zd o łałem n ad ziać ją n a k o rd elas, o b siad ły m n ie trzy in n e – a z m g ły n ieu stan n ie d o b ieg ał fu rk o t sk rzy d eł k o lejn y ch n ad latu jący ch p o two rk ó w. Op ęd załem się jak m o g łem , d ręczo n y świad o m o ścią, że g d y ja tu walczę z k rwio p ijcam i, lu d zie Nilo ch a są co raz b liżej.

Czterdzieści jeden Inkub

P

o ch ło n ięty o b ro n ą p rzed h arp iam i zn alazłem jed n ak u łam ek sek u n d y n a p rzewro tn ą m y śl: „Ciek awe, czy sp o tk a m n ie d ziś co ś jeszcze g o rszeg o ?" – i jak n a zam ó wien ie u sły szałem o d leg łe wy cie o g aró w p iek ieln y ch . Od czu łem to , jak b y k to ś wb ił m i w p lecy so p el lo d u . W tej ch wili i tak n ic z ty m n ie m o g łem zro b ić, g d y ż u trap io n e zęb ate g lu ty wciąż k łęb iły się wo k ó ł m n ie, ek sp ery m en tu jąc z n ajró żn iejszy m i m eto d am i zajścia m i p o d sk ó rę. Po tęp ien iec, k tó rem u ch ciałem p o m ó c, zd o łał n a ch wilę o d p ęd zić n ajzajad lej atak u jące stwo ry , co d ało m u czas, b y zawiązać sk ró co n y szn u r n a jed n ej z n iższy ch g ałęzi. Sp rawd ził, czy węzeł d o b rze trzy m a, p o czy m zało ży ł so b ie p ętlę n a szy ję i zesk o czy wszy z k o rzen ia, zawisł b ezwład n ie, ale że sto p am i d o ty k ał ziem i, m u siał u g iąć n o g i w k o lan ach . Gd y zaczął się d u sić i ch arczeć, h arp ie u n io sły się z n ieg o jak m u ch y strzep n ięte p rzez b awo łu o g o n em i rzu ciły się n a m n ie. Przy jem n e to n ie b y ło , ale n ie zam ierzałem się wieszać d la święteg o sp o k o ju ; wy ciąć czy wy strzelać ich wszy stk ich też n ie m o g łem , zwłaszcza że z m g ły wy laty wały wciąż n o we. Wy b rałem więc d ru g ie wy jście: wiać g d zie p iep rz ro śn ie. Pierwszy raz o d d łu g ieg o czasu p o d jąłem słu szn ą d ecy zję. Im b ard ziej się o d d alałem o d wisielca, ty m więcej ich rezy g n o wało z p o ścig u . Najwy raźn iej b y ły stwo rzen iam i alb o tery to rialn y m i, alb o

z n atu ry len iwy m i. Im d alej b ieg łem w las, ty m więcej wid ziałem sam o b ó jcó w. Tru d n o to zresztą n azwać b ieg iem ; p o ru szan ie się p o ty m p o d m o k ły m , p o d szy ty m ciern isty m g ąszczem teren ie p ręd zej m o żn a b y p o ró wn ać d o b rn ięcia p rzez g u lasz z m ak aro n em z d ru tu k o lczasteg o . Sp o ty k ałem ich w ró żn y m stan ie. Niek tó rzy to p ili się w stru m ien iach i stawach , czasem n ie g łęb szy ch n iż p ó ł m etra; in n i p ak o wali so b ie k u lę w g ło wę lu b p o d cin ali ży ły ; n ie b rak o wało i tak ich , k tó rzy sk ak ali z d rzew n a k am ien ie i leżeli, jęcząc cich o , a ich m ó zg i i in n e rzeczy zazwy czaj n iewid o czn e n a zewn ątrz wy ciek ały z n ich n a ziem ię. Nie b y ło wątp liwo ści, że wszy scy cierp ią o k ro p n ie – ja ju ż jed n ak o d eb rałem swo ją lek cję i n ie zwracałem n a n ich u wag i. Wy o b rażacie so b ie? Ty siące p rzeszy wan y ch b ó lem d u sz, a an io ł m ija je, n ie zaszczy cając n awet d ru g im zerk n ięciem . Wy cie o g aró w zd awało się p rzy b liżać, a p o tem zn ó w o słab ło n a ty le, że p o czu łem p rzeb ły sk n ad ziei. M o że zg u b iły tro p ? Las m ro czn iał, m g ła g ęsta ch o ć o k o wy k o l, m u siałem więc zwo ln ić tem p o d o p o wo ln eg o sp aceru . Od d łu ższeg o czasu n ie n ap o tk ałem żad n eg o sam o b ó jcy , co , jak m iałem n ad zieję, o zn aczało , że zb liżam się d o k rań ca teg o k ręg u . Nied alek o w p rzed zie z m g ły wy ło n ił się ciem n y k ształt sk aln ej ig licy ro zm iaró w n iewielk iej wieży . Nie d o strzeg łem p o d n ią żad n y ch zwło k , co m n ie u twierd ziło w p rzek o n an iu , że jestem ju ż d alek o n a p ery feriach Szareg o Lasu . Ch o ć led wo się trzy m ałem n a n o g ach ze zm ęczen ia, wsp iąłem się n a jej szczy t i wreszcie m o g łem się tro ch ę ro zejrzeć p o o k o licy . Do b ry ch wieści n ie b y ło : p u szcza zd awała się ciąg n ąć

w n iesk o ń czo n o ść we wszy stk ich k ieru n k ach . Nie zo b aczy łem n ic p ró cz zam g lo n eg o m o rza zielo n y ch wierzch o łk ó w, z k tó reg o ty lk o g d zien ieg d zie sterczała sam o tn a sk aln a ig lica. Wid o k o d eb rał m i n ad zieję; p rzez m o m en t zap rag n ąłem u siąść n a k am ien iu i o d p o czy wając, czek ać n a p o jawien ie się p rześlad o wcó w, a p o tem jak n ajd ro żej sp rzed ać własn ą sk ó rę. Zaraz p o m y ślałem jed n ak o Caz, o jej twarzy , g d y sied ziała u b o k u Elig o ra w ty m ro zk rzy czan y m am fiteatrze – i wied ziałem , że n ie m o g ę jej sk azać n a wieczn o ść n a łasce i n iełasce teg o p o two ra. Zsu n ąłem się ze sk ały i p o wlo k łem p rzed sieb ie. Po d łu g iej p rzerwie n atk n ąłem się n a k o b ietę leżącą twarzą d o d o łu w ro zlewisk u n iewielk ieg o stru m ien ia. Sto jąca wo d a zab arwio n a b y ła n a czerwo n o . Zatrzy m ałem się, wciąż p o słu szn y au to m aty czn y m an ielsk im o d ru ch o m . Gd y ją o d wró ciłem , o k azała się m ło d ziu tk ą, led wie d o jrzałą d ziewczy n ą o twarzy tak b iałej, jak b y wy jątk o wo zag o rzały g o t u ch arak tery zo wał ją d o zd jęcia n a stro n ę n a Faceb o o k u . Ob a n ad g arstk i m iała p rzecięte tak g łęb o k o , że wid ać b y ło ścięg n a (cała k rew d awn o ju ż z n iej u szła). Po d m o im d o tk n ięciem zad rżała i jęk n ęła. Siłą wo li p o wstrzy m ałem się, b y jej n ie p o d n ieść, o p atrzy ć i leczy ć. W o g ó le n ie p o win ien em jej ru szać – n ajm n iej p o trzeb n y b y ł m i teraz atak h arp ii – ale z b liżej n ieo k reślo n ej p rzy czy n y n ie m o g łem też p rzejść o b o k n iej o b o jętn ie, jak wo b ec ty lu in n y ch . Nie zn ałem jej, m a się ro zu m ieć, wy g ląd ała jed n ak jak k to ś, k o g o m o g łem k ied y ś sp o tk ać. Bied n a d u sza, z b o sk ieg o wy ro k u sk azan a n a u stawiczn e p o p ełn ian ie sam o b ó jstwa p o k res Czasu . Jasn a ch o lera, n ie p am iętałem ju ż, jak to b y ło , k ied y świat m iał jak iś sen s… – Dlaczeg o to zro b iłaś? – sp y tałem .

Otwo rzy ła o czy , lecz n ie sk u p iła wzro k u n a m ej twarzy . Ch y b a b y łem d la n iej czy m ś w ro d zaju zjawy sen n ej. – Bo n ic in n eg o n ie p rzy ch o d ziło m i d o g ło wy – szep n ęła. – Bo n awet śn iłam ty lk o o ty m . Bo p rag n ęłam sp o k o ju . – Ale g o n ie zn alazłaś. Zam k n ęła p o wiek i i zn ó w jęk n ęła cich o , ale o wiele za g łęb o k o i żało śliwie jak n a tak ie d ziewczątk o . W świecie realn y m n ie waży łab y p ewn ie więcej n iż ze czterd zieści k ilo g ram ó w. Po win n a teraz g rać w k lasy alb o wk u wać d ziałan ia n a u łam k ach p rzed k lasó wk ą z m atm y . – Bó g n ien awid zi m o jeg o g rzech u . – Nie wierzę w to ! – zap ro testo wałem . I rzeczy wiście n ie m o g łem w co ś tak ieg o u wierzy ć. Nig d y n ie zd arzy ło m i się p rzeg rać ro zp rawy ty lk o d lateg o , że k lien t o d eb rał so b ie ży cie. Teraz, żeb y u zy sk ać wy ro k sk azu jący za sam o b ó jstwo , p ro k u rato rzy m u szą p o d ep rzeć to zarzu tem co n ajm n iej wy jątk o weg o eg o izm u p o d sąd n eg o . – Więc jak i b y ł twó j p o wó d ? – sp y tałem p o n o wn ie. – Do k ąd k o lwiek b y m p o szła, wszy scy się n a m n ie g ap ili. – Po k ręciła g ło wą w d esp eracji i p ró b o wała p o p ełzn ąć z p o wro tem d o k arm in o wej wo d y . – Nie zm u szaj m n ie d o m ó wien ia. Ściąg n iesz tu h arp ie. Przy latu ją, g d y ty lk o b ó l łag o d n ieje. A więc n ie ty lk o sam eg o ak tu sam o b ó jstwa trzeb a tu d o świad czać b ez p rzerwy . Bó l jest isto tn ą częścią k ary . Jak aż w ty m iro n ia! Ilu ż sp o śró d ty ch b ied ak ó w w o statn ich ch wilach ży cia m u siało m y śleć: „No , p rzy n ajm n iej wszy stk o się teraz sk o ń czy " – ty lk o p o to , b y się o ck n ąć n a tam ty m świecie i stwierd zić, że wręcz p rzeciwn ie, wszy stk o się d o p iero zaczy n a.

M ó j Bo że… Jak m o żesz p o zwalać, b y co ś tak ieg o się d ziało w Two je im ię? Gd zieś we m g le d ał się sły szeć ło p o t sk rzy d eł. Wstałem n aty ch m iast, a n ieszczęsn a d ziewczy n a o d wró ciła się i zan u rzy ła twarzą w wo d ę. Od szed łem jak n ajsp ieszn iej, ale teg o , co zo b aczy łem , n ie m o g łem ju ż o d wid zieć. Jak się o k azało , n ie wy szed łem p o za strefę sam o b ó jcó w, lecz ty lk o zn alazłem się w m n iej u częszczan ej części lasu . Id ąc d alej, m ijałem n iek o ń czącą się p arad ę ży wy ch tru p ó w; zd esp ero wan y ch lu d zi, k tó rzy zab ili się o g n iem , wo d ą, tru cizn ą lu b k u lą – istn e p an o p tik u m o statn ich ch wil ży cia, k tó re n ig d y się n ie d o p ełn ią. Nau czy łem się ich n ie d o ty k ać, a p o sp o tk an iu z d ziewczy n ą ze stru m ien ia ju ż n awet n ie p ró b o wałem ich zag ad y wać. M iejscam i leżeli g ęsto jak w Jo n esto wn * , g d zie in d ziej p o zo stawali n iem al n iewid o czn i, d o p ó k i się o k tó reg o ś n ie p o tk n ąłem . A k o ń ca lasu n ie b y ło wid ać; n ie zm ien iało się w n im n ic i ty lk o p o k rzy k iwan ia żo łn ierzy Nilo ch a i wy cie o g aró w zn ó w zaczęły się p rzy b liżać. Gło wa m i p ęk ała z b ó lu o d n iech cian eg o , n iem o jeg o ru ch u , jak g d y b y ży wy im p lan t o d Elig o ra p o d n iecały o d g ło sy p o ścig u . W tak ich waru n k ach n awet m o je o d p o rn e d em o n ie ciało m u siało b y wk ró tce stracić siły . M iałem się czy m b ro n ić, ch o ć k o rd elasem n iewiele b y m zd ziałał p rzeciwk o o g aro m , a p isto lety … Strzelać u m iem i am u n icji starczy ło b y n a wy k o ń czen ie ich k ilk u p lu s o statn i n ab ó j d la m n ie, ale ta wizja jak o ś d o m n ie n ie p rzem awiała, zwłaszcza p o k ilk u g o d zin ach węd ró wk i p o ty m szczeg ó ln y m lesie. Co ważn iejsze, g d y b y m się p o d d ał, d la Caz n ie b y ło b y ratu n k u . M o że n ie u d a m i się jej u wo ln ić, ale d o p ó k i sam d ziałam n a swo b o d zie, zawsze p o zo staje n ad zieja.

Ścig ający b y li ju ż o p aręset m etró w za m n ą. Wid ziałem ich ciem n e sy lwetk i p o jawiające się i zn ik ające we m g le. Ro zważałem , czy n ie zasto so wać tak ty k i p arty zan ck iej i zlik wid o wać k ilk u z n ich d la zwięk szen ia szan s u cieczk i, p o d ejrzewałem jed n ak , że p ró b a p rzech y trzen ia czu ły ch ró żo wy ch n o só w b estii i u rząd zen ia zasad zk i to n ie n ajlep szy p o m y sł. Po zo stawało m i b iec d alej, p ó k i n ie zn ajd ę d o b reg o m iejsca n a o statn ią red u tę, a p o tem wy strzelać ich i wy ciąć ty lu , ilu się d a, zan im m n ie wy k o ń czą. Plan y m ają jed n ak to d o sieb ie, że zm ien iają się sto so wn ie d o o k o liczn o ści. Wy p ad łem n a m ałą p o lan ę i m g ła się n ieco p rzerzed ziła – zask o czo n y o m al n ie wp ad łem w ro zwarty n ag le p o d e m n ą g łęb o k i jar. Przez ch wilę b alan so wałem n a k rawęd zi, ro zp aczliwie b ro n iąc się p rzed u p ad k iem , a p o tem p o węd ro wałem b rzeg iem w p o szu k iwan iu p rzejścia n a d ru g ą stro n ę. Po wietrze b y ło tu p rzejrzy stsze n iż p rzez k ilk a o statn ich g o d zin ; wid ziałem wy raźn ie p rzeciwleg łe zb o cze, a n awet m ajaczący g d zieś d alej ciem n iejszy cień . Piln o wałem się, b y w tej k ry ty czn ej ch wili n ie d ać się u wieść n ad ziei, ale zarazem b ard zo p rag n ąłem , ab y się o k azało , że to m u r zewn ętrzn y . Za jarem wid n iały ru in y stareg o m o stu . Zwalo n e p rzęsło , o p arte jed n y m k o ń cem o m u ro wan y p rzy czó łek p o tam tej stro n ie, m u siało n ieg d y ś sp o czy wać w ty m m iejscu , z k tó reg o o m ały wło s b y łb y m się sto czy ł w ro zp ad lin ę. Zacząłem złazić n a d ó ł; zb o cze u sian e b y ło u ło m k am i m u ru i g ru d am i tward ej ziem i, co d awało o p arcie d la stó p i rąk . Ostatn i o d cin ek zjech ałem n a ty łk u i ch wilę leżałem n a m o k ry m g ru n cie jak p o d arta p acy n k a. M o g łem n awet zap aść w k ró tk i, b ezrad n y sen , ale szy b k o o b u d ziło m n ie wy cie o g aró w. Co g o rsza, n ajwy raźn iej u sły szał je ró wn ież in k u b , b o sk u rczy b y k n aty ch m iast p o d jął swó j o p ę-tan iec n a m o im m ó zg o wiu i k ażd e jeg o szarp n ięcie

p rzeszy wało m i n erwy o stry m b ó lem . Właśn ie p ró b o wałem stan ąć n a n o g i, ale p rzez n ieg o m o g łem ty lk o o p aść n a czwo rak i i b ezsiln ie czek ać, aż się u sp o k o i. On jed n ak an i m y ślał p rzestać i wiercił się jak żab a n a g o rący m k am ien iu . M u siałem się w k o ń cu jak o ś p o zb ierać. Po ścig sły ch ać ju ż b y ło z b ard zo b lisk a, b y ć m o że szli b rzeg iem jaru tu ż n ad e m n ą. Resztk i ro zu m u p o g an iały m n ie, b y m wstał i zwiewał. Tak a ju ż jest n aczeln a zasad a w Piek le, p o jąłem to d o b rze: u ciek aj, an i n a m o m en t się n ie zatrzy m u jąc, alb o cierp p rzez wieczn o ść. Zd ro wy ro zsąd ek wy m ag ał, żeb y m się jej trzy m ał. Nie ru szy łem się jed n ak z m iejsca. Czy to b y d lę w m o jej g ło wie n ap rawd ę m a słu ży ć ty lk o jak o zab ezp ieczen ie, ab y m n ie wy d ał wład zo m sek retu Elig o ra, g d y zo stan ę sch wy tan y ? Jak i k ied y m a zad ecy d o wać, że d alsza m o ja u cieczk a n ie jest ju ż m o żliwa i trzeb a n acisn ąć g u zik d estru k cji? Czy m się m a k iero wać w o cen ie sy tu acji? A m o że… Elig o r zwy czajn ie m n ie o k łam ał? M o że cała ta ak cja jest ty lk o n o wą m eto d ą to rtu r? Nib y p o zwo lił m i u ciec, a w rzeczy wisto ści in k u b cały czas n ad awał in fo rm acje d la Nilo ch a i jeg o b an d y ? Og ary m o g ą „u czciwie" p o d ążać m y m tro p em , ale k o m isarz zask ak u jąco szy b k o o d szu k ał m n ie tu , w Szary m Lesie, a teraz n a d o d atek ten p iep rzo n y wszczep ien iec u n iem o żliwia m i sp rawn ą u cieczk ę. Czy to wszy stk o m o g ło b y ć ty lk o szczeg ó ln ie wred n ą sztu czk ą Jeźd źca? Kto wie, czy ju ż n ie p o g o d ził się z u tratą zło teg o p ió ra, alb o p rzeciwn ie, zad an iem in k u b a jest śled zen ie m o ich m y śli i o d k ry cie sk ry tk i z fan tem , sk o ro jeg o lu d zie n ie zn aleźli g o – to zn aczy m o jeg o ziem sk ieg o ciała – w d o m u Walk era. Gd y ju ż raz p o d ąży łem ty m to rem ro zu m o wan ia, tru d n o b y ło

z n ieg o zb o czy ć – to zaś z jak ieg o ś p o wo d u jeszcze b ard ziej d ran ia d en erwo wało . Całe ciało wstrząsały m i sp azm y , g d y ta n ien awistn a k u lk a wib ro wała m i w g ło wie, i ty lk o iście an ielsk im wy siłk iem wo li p o wstrzy m y wałem się o d wrzask u i zd rad zen ia swo jej p o zy cji p rześlad o wco m . Raz zab o lało tak m o cn o , że n ie m o g łem u stać n awet n a czwo rak ach i p ad łem jak d łu g i n a b rzu ch . Nie, k o n iec z ty m . Tej n ajważn iejszej z wszy stk ich lek cji Piek ło wy u czy ło m n ie ju ż n a p am ięć: n ie wo ln o u fać n ik o m u , a ju ż zwłaszcza Elig o ro wi. Po ra b y ła n a co ś, co p o win ien em zro b ić ju ż d awn o . M iałem jeszcze ten ru m o d Rip rash a, w m an ierce p rzy tro czo n ej d o p asa. Żło p n ąłem sp o ry h au st, czu jąc, jak wlewa m i się d o p rzeły k u ro zżarzo n ą lawą. Ująłem k o rd elas lewą ręk ą (p rawej, ro zed rg an ej świeżo zreg en ero wan y m i n erwam i, jeszcze n ie d o wierzałem ) i p o ch y liłem się n isk o , d o ty k ając czo łem zim n ej, wilg o tn ej ziem i jak m u zu łm an in w m o d litwie. Po lałem żrący m alk o h o lem ty ł g ło wy . Paliło , p rzy sięg am , n ie g o rzej o d k rem ato ry jn y ch o g n i Elig o ra; m u siałem wcisn ąć twarz g łęb o k o w m u ł, żeb y stłu m ić k rzy k . Po tem b y ło jeszcze g o rzej. Na m o jej d em o n iej sk ó rze ran y g o iły się tak szy b k o , że cięcie d o k to ra Ted d y ’eg o zd ąży ło się ju ż d o b rze zab liźn ić, a d ru cian e szwy sk ry ły się p o d warstwą świeżej tk an k i – trzeb a więc b y ło ciąć ży we ciało , żeb y się d o n ich d o stać i je p rzep iło wać. M ajch er Rip rash a też d o n ajo strzejszy ch n ie n ależał, a m o je zab ieg i wp rawiły in k u b a w stan p azu rzastej i zęb atej p an ik i. Szczeg ó ły p o zo stawiam waszej, zap ewn e d o ść ju ż m o cn o ro zb u d zo n ej wy o b raźn i. To d la Caz, p o wtarzałem so b ie, g d y n ajg o rszy b ó l p rzeb ijał m n ie m ilio n em wo ltó w, ale n ajb ard ziej d o d awała m i d u ch a in n a, zn aczn ie

m ro czn iejsza m y śl: „Piep rz się, Elig o r. Jed y n a d o b ra rzecz w Piek le, to że ty b ęd ziesz w n im tk wił wieczn ie". Cały czas p o lewałem ran ę ru m em . Z saty sfak cją stwierd ziłem , że m ó j m ały ciem ięzca źle to zn o si, ale to ty lk o o d b ijało się ty m zajad lejszą walk ą. Kilk ak ro tn ie b y łem b lisk i o m d len ia, zan im wreszcie zd o łałem ch wy cić g o w p alce i wy rwać – co o d czu łem tak , jak b y m wraz z n im o d łu p y wał so b ie p ó ł m ó zg u . Po wszy stk im straciłem p rzy to m n o ść, lecz ty lk o n a k ró tk o . Kied y wró ciła m i świad o m o ść, in k u b u siło wał wy d o stać się z jaru , b rn ąc p rzez b ło tn iste d n o n a swy ch d wu n astu o d n ó żach , o m o tan y ch jeszcze k o ń có wk am i m o ich włó k ien n erwo wy ch . Wy trząsn ąłem o statn ie k ro p le ru m u d o czaszk i i p o k ręciłem g ło wą, b y ro zlał się jak n ajszerzej, p o tem wy d źwig n ąłem się d o p io n u , p o szu k ałem p o rząd n eg o k am ien ia i staran n ie ro zg n io tłem m ałeg o b y d lak a n a m iazg ę. Jak d o b rze b y ło n ie m ieć wreszcie w g ło wie n ic p o za własn y m i wątp liwej jak o ści p o m y słam i! Wierzcie lu b n ie, ale n awet o b lizałem k lin g ę d o czy sta. To w k o ń cu b y ła m o ja własn a k rew, a wy starczająco d u żo ju ż jej straciłem . Nilo ch i jeg o zg raja o czy wiście n ie czek ali u p rzejm ie, aż d o k o ń czę au to o p eracji. Po o d g ło sach p o zn ałem , że p arę o g aró w zn alazło ju ż d ro g ę n a d n o wąwo zu , czy li że są n ajwy żej o k ilk ad ziesiąt m etró w. Kiep sk ą p o ciech ą b y ła m y śl, że g d y b y teraz m n ie d o rwali, sp o k o jn ie m ó g łb y m wy śp iewać im wszy stk ie wsty d liwe tajem n ice arcy k sięcia, jak ie zn ałem . Wid zicie? Tak g łęb o k o ju ż sied ziało we m n ie Piek ło . Zatk ałem d ło n ią d ziu rę w p o d stawie czaszk i, żeb y p o d ro d ze n ie zg u b ić resztek m ó zg u , i p u ściłem się b ieg iem p rzed sieb ie.

* Sied zib a s ek ty Świąty n ia Lu d u n iejak ieg o J ima J o n es a w d żu n g li g u jań s k iej, g d zie w 1 9 7 8 ro k u d o s zło d o zb io ro weg o s amo b ó js twa p o n ad d ziewięciu s et o s ó b .

Czterdzieści dwa Ta durna koszulka

G

d y tak k u śty k ałem wzd łu ż jaru , b ro cząc k rwią, wy zu ty z sił fizy czn y ch i p sy ch iczn y ch , z d ep czący m i m i p o p iętach b estiam i, stał się cu d . Tak m i się p rzy n ajm n iej wy d awało . Wy , scep ty cy , n azwalib y ście to p ewn ie ściek iem – o t, wielk a ru ra, k tó rą sk ąd ś z g ó ry sp ły wały n a p o zio m Szareg o Lasu k ask ad y b ru d n ej wo d y . Wiecie ju ż, że g łó wn e rzek i p iek ieln e p rzep ły wają p rzez ró żn e k ręg i. Otó ż to sam o d o ty czy tak że m n iejszy ch ciek ó w. M o d elu n ie p o d ejm u ję się wy k o n ać, b o to zjawisk o n ie m a n ic wsp ó ln eg o z n o rm aln ą fizy k ą, n iech więc wam wy starczy wiad o m o ść, że Piek ło jest d ziu rawe i m a ró żn eg o ro d zaju p o łączen ia wo d n e m ięd zy p o zio m am i. Na tak i k an ał, czy raczej k am ien n y tu n el, właśn ie n atrafiłem . M o żecie so b ie wy o b razić, jak zan ieczy szczo n a i o d rażająca b y ła sp ły wająca n im ciecz; d la m n ie jed n ak jawił się jed n ą z n ajp ięk n iejszy ch rzeczy , jak ie w ży ciu wid ziałem i wąch ałem , g d y ż jeg o g ó rn y wy lo t zn ajd o wał się ju ż w Ab ad o n ie – k ręg u Piek ła wy p o sażo n y m w m o ją u lu b io n ą k o n stru k cję, m o st Nero n a. Zu p ełn ie jak b y m u sły szał g ło s Najwy ższeg o : „I co ? Wątp iłeś we m n ie, a ja ci d aję d ro g ę ratu n k u . Dalej m asz o ch o tę m n ie o ch rzan iać?". Czasu n a święto wan ie n atu raln ie n ie m iałem . Od g ło sy p o g o n i wciąż się zb liżały . Na m o je szczęście n ie b y ła to ru ra an i wy d rążo n y m ech an iczn ie

tu n el, lecz d zieło ero zji – in aczej n ie d ałb y m rad y wejść n a g ó rę p o d siln y p rąd . Su ro wa sk ała i n ag ro m ad zo n e o sad y u łatwiały jed n ak wsp in aczk ę. Jeszcze ty lk o łu t szczęścia i wk ró tce m o i k u m p le „Po d Cy rk lem " b ęd ą n o sić p am iątk o we try k o ty z n ap isem : „Ko leg a z p racy b y ł w Piek le i n ie p rzy wió zł m i n ic p o za tą d u rn ą k o szu lk ą". Oczy wiście n a Do le n ic n ie d zieje się szy b k o (p o za o d czu ciem b ó lu ), a i p ięcie się tu n elem n ie b y ło tak ą k aszk ą z m leczk iem , jak so b ie wy o b rażałem . Parę razy led wo się u rato wałem p rzed u p ad k iem ty lk o d zięk i ro zp aczliwem u u czep ien iu się sk ały p azn o k ciam i zd ro wej d ło n i i k o ń cam i p alcó w jed n ej sto p y . W k o ń cu jed n ak wy d rap ałem się n a g ó rę i stan ąłem w Ab ad o n ie, p rzem o czo n y i wy czerp an y , p o k o lan a w jed n ej z tu tejszy ch b ag n isty ch rzeczu łek , k aszląc i o d k rztu szając p o łk n iętą b reję. Bó l g ło wy d awał m i się co raz b ard ziej we zn ak i, ale p rzy n ajm n iej b y łem wreszcie z p o wro tem w ty m sam y m k ręg u , w k tó ry m zacząłem p o d ró ż p o Piek le – tak d awn o tem u , jak b y to się p rzy d arzy ło zu p ełn ie in n em u Bo b b y ’em u Do laro wi. I w p ewn y m sen sie tak właśn ie b y ło . Zn ałem ju ż tę o k o licę: lab iry n t ciasn y ch u liczek wijący ch się m ięd zy d o m am i z su szo n ej ceg ły , wy p ełn io n y p o k raczn y m i p o staciam i wy d y ch ający m i ch m u ry czerwo n eg o p y łu , g d zie o d g ło sy p rzem o cy i cierp ien ia n ig d y n ie cich n ą. By ł to jed n ak p ierwszy p o zio m n ad k ręg am i Kary , a zatem ziem ia wo ln o ści – p rzy n ajm n iej w p o ró wn an iu ze wszy stk im , co leżało p o n iżej. Tu tejsze stwo rzen ia cierp ią, b o są w Piek le, ale p rzy n ajm n iej n ik t ich celo wo n ie to rtu ru je. To ich p iek ieln a elita p o ry wa d o p racy n iewo ln iczej p rzy n ajb ard ziej o d rażający ch czy n n o ściach alb o n a m ięso arm atn ie (czasem d o sło wn ie!) d o swy ch zastęp ó w zb ro jn y ch . Stalib y n ajn iżej w h ierarch ii całeg o wszech świata, g d y b y n ie ten jed en d ro b iazg :

wciąż m ieli ch o ciaż n am iastk ę wo ln o ści i wśró d całej tej g ro zy starali się jak o ś ży ć p o swo jem u . Niek tó rzy , jak ch o ćb y Rip rash , k arm ią się n awet n ad zieją, że k ied y ś p o lep szy się ich lo s, i sn u ją n ierealn e m arzen ia o k resie m ęk i – a m o że i o ty m , że zak o sztu ją n awet d o b ra. Każd y z n ich n ie jest li ty lk o p o tęp io n y m p o two rem , lecz i zwy k łą lu d zk ą d u szą. Kto wie, czy n ie ro zk leiłb y m się d o reszty , g d y b y n ie d o b ieg ło m n ie ech o ro g u i d alek ieg o , lecz wciąż n iep rzy jem n ie wy raźn eg o p o szczek iwan ia o g aró w. Ko m isarz m u siał wy co fać lu d zi, g d y u jrzał, co zro b iłem , i wszy scy p o sp ieszy li z p o wro tem d o wy ciąg u , b y p rzejech ać d o Ab ad o n u . Nie czas zatem n a ro zlu źn ien ie; n ied łu g o o d n ajd ą m ó j tro p , trzeb a więc b rać n o g i za p as. Gło wę m iałem jak ro zk waszo n y m elo n i, wierzcie m i, led wo człap ałem . W in n y ch o k o liczn o ściach p ewn ie p ad łb y m ze zm ęczen ia, tu i teraz n ie b y ło m n ie jed n ak stać n a tak i lu k su s. Starałem się p rzy p o m n ieć so b ie wszy stk o , czeg o n au czy ł m n ie Go b – k ażd ą sztu czk ę p o zwalającą jak n ajszy b ciej p rzek raść się p rzez cały p o zio m . Parłem p rzed sieb ie wp ro st p rzez d o m o stwa p o tęp ień có w, sk ak ałem z d ach u na d ach jak p o cieszn y b o h ater k o m ik so wy , wy k o rzy sty wałem k ażd y zap am iętan y sk ró t, w ty m zjazd p o walącej się ru in ie tu ż p o n ad wielk ą, ziejącą o g n iem p rzep aścią. Tro ch ę fu k sem , tro ch ę d zięk i p aru zwario wan ie ry zy k an ck im wy czy n o m u d ało m i się wy sfo ro wać p rzed p o ścig tak d alek o , że led wo sły szałem wy cie o g aró w – wied ziałem jed n ak , że tej p rzewag i d łu g o n ie u trzy m am . Do tarłem wreszcie n a sk raj m iasta, g d zie p lątan in a u liczek ro b i się rzad sza, a w k o ń cu u stęp u je ciem n y m zewn ętrzn y m ścieżk o m . Nie m iałem z so b ą lam p y , ale sp ęd ziłem n a ty ch d o ln y ch p o zio m ach

wy starczająco d u żo czasu , b y n ab rać o rien tacji, a d em o n ie o czy d o b rze słu ży ły m i w m ro k u . Starałem się u tru d n ić Nilo ch o wi p o ścig . Co węższe p rzejścia b ary k ad o wałem k am ien iam i i śm ieciam i; zap u szczałem się też w b o czn e tu n ele i zn aczy łem je m o czem , a p o tem wy co fy wałem się p o własn y ch ślad ach w n ad ziei, że sp rawd zając te fałszy we tro p y , p rześlad o wcy stracą d o ść czasu , b y m zn ó w się o d n ich o d b ił. Jed n ą z n aczeln y ch zasad p rzetrwan ia w Piek le jest to , że n ig d y n ie wo ln o ci się wy lu zo wać an i p rzestać m y śleć, co się wo k ó ł cieb ie d zieje. Przek o n ałem się o ty m n a własn ej sk ó rze u Very Cy n k , g d zie p o zwo liłem so b ie n a relak s, p o d czas g d y p o win ien em b y ł właśn ie wted y zd wo ić czu jn o ść. Przy b y łem d o Piek ła z własn eg o wy b o ru , ale p rzecież n ie d la zab awy . Elim in u jąc n a ch wilę Caz z ró wn an ia, u siło wałem p o u k ład ać w lo g iczn y p o rząd ek wszy stk o , co się zd arzy ło i czeg o się d o wied ziałem , n a ten m ało p rawd o p o d o b n y wy p ad ek , g d y b y m rzeczy wiście p rzeży ł i jak o ś się stąd wy k arask ał, b y m ó c co ś sen so wn eg o z ty m zro b ić. Śm iszek p o wied ział m i, że d ziała z ro zk azu sam eg o Kefasa. Py tan ie, czy to n ap rawd ę m o żliwe. Od p o czątk u p rzy jąłem , że jest zb irem n asłan y m p rzez Elig o ra, żeb y m n ie za wszelk ą cen ę u ciszy ć, ale im d łu żej n ad ty m m y ślałem , d o ch o d ziłem d o wn io sk u , że jeśli zło te p ió ro jest sy m b o lem tajn eg o u k ład u m ięd zy wy so k o p o stawio n y m an io łem i ary sto k ratą p iek ieln y m , to g d y b y wp ad ło w n iep o wo łan e ręce, Kefas m iałb y ró wn ie d u żo lu b i więcej d o stracen ia n iż Jeźd ziec. Czy jed n ak n ieb iesk i ważn iak p o su n ąłb y się d o p ró b y zlik wid o wan ia in n eg o słu g i Pań sk ieg o , n awet tak n iep o p u larn eg o jak ja? Z d ru g iej stro n y sam się p rzez lata

zastan awiałem , czy Leo – m ó j d awn y m en to r i p rzeło żo n y z n aszy ch sił sp ecjaln y ch – n ie zo stał u su n ięty właśn ie n a ro zk az k o g o ś z wy ższy ch sfer an ielsk ich . Ty m b ard ziej więc p o win ien em b rać p o d u wag ę ewen tu aln o ść, że Śm iszk iem steru je jed en z m o ich szefó w, d la k tó reg o stałem się n iewy g o d n y . Ale k im że jest Kefas? Do m y ślałem się, że to ty lk o k sy wk a, p o d k tó rą k ry je się jak aś ważn a p erso n a, ty lk o k to ...? Co z teg o , że u ratu ję Caz i wy m k n iem y się z Piek ła w m iarę cali i zd ro wi, jeżeli p o tam tej stro n ie stu k n ą m n ie n asi? Alb o co g o rsza p rzy p iszą m i o d p o wied zialn o ść za całą tę aferę z Trzecią Dro g ą Sam a? M o ja k arto tek a n ie wy g ląd a n ajlep iej: n ajlep szy p rzy jaciel o k azał się ag en tem Trzeciej Dro g i, a ja u łatwiłem m u u cieczk ę p rzed areszto wan iem . Zak o ch ałem się w d iab licy , a g d y u więził ją Elig o r, p o szed łem za n ią n ieleg aln ie d o Piek ła i jeszcze zawarłem z n im u k ład . Sam i o sąd źcie: Kefas n ie m u siał się sp ecjaln ie n atru d zić, żeb y m n ie p o stawić w stan o sk arżen ia, n ie? Sk o ro jed n ak to wszy stk o n ie b y ło wy łączn ie jak ąś ch y trą sztu czk ą Elig o ra (czeg o wy k lu czy ć n ie m o g łem ) i rzeczy wiście to Kefas p o lecił Śm iszk o wi m n ie śled zić – n ie ty lk o n a Ziem i, ale i w Piek le – có ż m o g łem n a to p o rad zić? Do p ó k i się n ie d o wiem , k to za ty m sto i, b ęd ę łatwy m celem . Gd y tak zn u żo n y p arłem n ap rzó d p rzez p o n u ry lab iry n t n a sk raju Ab ad o n u , o d czasu d o czasu zry wając się d o b ieg u , g d y zn ajd o wałem rezerwę sił, n aszła m n ie k o lejn a, p rzerażająca – tak jest, n awet d la k o g o ś, k o m u właśn ie d ep czą p o p iętach o g ary p iek ieln e – reflek sja. Tajem n iczy Kefas m o że p rzecież b y ć jed n y m z p iątk i efo ró w p ro wad zący ch śled ztwo w sp rawie Trzeciej Dro g i, a p rzy o k azji czu jn ie p rzy g ląd ający ch się p o czy n an io m n iżej p o d p isan eg o .

Pewn o ści o czy wiście n ie m iałem ; an io łó w sto jący ch wy żej o d e m n ie są w k o ń cu ty siące. Gd y b y m jed n ak ja b y ł tak ą arch an ielsk ą szy szk ą i m o tał cich aczem co ś ró wn ie wielk ieg o , to zro b iłb y m wszy stk o , żeb y się d o stać d o k o m isji śled czej p ro wad zącej tę sp rawę – n ie ty lk o p o to , b y cich aczem sab o to wać jej p racę, ale m o że p rzed e wszy stk im , b y w p o rę się zo rien to wać, że zaczy n ają m n ie p o d ejrzewać. Najsu ro wszy m i b u d zący m n ajwięk szy strach – p rzy n ajm n iej we m n ie – efo rem jest Karael. Go ść p rzy p u szczaln ie wciąż trzy m a w szafie m u n d u ry czy zb ro je sp lam io n e k rwią u p ad ły ch an io łó w z Wielk iej Bitwy . Za to n ie wy g ląd a m i n a ty p a, k tó rem u p rzy szło b y d o g ło wy zak ład ać an ielsk i d o m d zien n ej o p iek i n a zasad ach so cjalisty czn y ch . O p o zo stałej czwó rce n iewiele wied ziałem , p o za jed n ą An aitą, z k tó rą m iałem k ró tk ie sp o tk an ie w Izb ie Sąd u , zan im p o jawił się tam Karael. Żało wałem , że n ie d an e n am b y ło p o g ad ać d łu żej sam n a sam . A Teren cja? Ch o ciaż n ad al n ie wied ziałem , d laczeg o p rzewo d n iczącą Efo ratu m ian o wan o właśn ie ją, a n ie sławn eg o Karaela, n ie m iałem też o n iej żad n y ch in fo rm acji, k tó re p rzesu n ęły b y ją w g ó rę n a liście p o d ejrzan y ch . Ch am u ela i Razjel zn ałem jeszcze słab iej, ch o ć ten d ru g i b y ł p o stacią o ty le ciek awszą, że p o zb awio n ą p łci – ak u rat tak jak Kefas (tak p rzy n ajm n iej twierd ził Sam ). Natu raln ie wszy stk o to n iewiele zn aczy ło , b o k ażd e z n ich p o trafiło b y sp ro k u ro wać so b ie całk o wicie n iero zp o zn awaln e p rzeb ran ie, b y łem więc p ewien , że jeśli to Razjel jest zd rajcą, m ó g łb y się Sam o wi zap rezen to wać w p o staci ró wn ie k o b iecej jak sam a Wen u s z M ilo alb o b ard ziej m ęsk iej n iż… n o , Karael. Od n ied awn a zaś m iałem n o wą zag ad k ę d o ro zwik łan ia: co an io ł Walter San d ers ro b i w Piek le? Nie m o g łem u wierzy ć, że ty lk o

p rzy p ad k iem d o stał szty letem o d teg o sam eg o o p ry ch a, k tó ry p o lo wał i n a m n ie, a p o tem tak jak o ś się zn alazł n a Do le. Śm iszek twierd ził, że p racu je d la Kefasa. Czy d o stał p o lecen ie u su n ięcia Waltera z szach o wn icy p rzed e m n ą? Walt b ard zo ch ciał ze m n ą o czy m ś p o ro zm awiać tam tej n o cy „Po d Cy rk lem ". Czy to m iało jak iś związek z ty m , co się stało p o tem ? Jeg o zaaran żo wan a śm ierć i p rzeflan co wan ie d o Piek ła zatarły wszelk ie ślad y . Ro związan ie wp ad ło m i d o g ło wy tak n iesp o d ziewan ie i z h u k iem , że led wo zau waży łem u n o szącą się wo k ó ł stó p m g łę – co świad czy ło , iż zb liżam się d o m o stu . Po win ien em sk ak ać z rad o ści, ale ta n o wa m y śl, jak świeża k ro sta n a n o sie szk o ln ej m iss w d zień b alu m atu raln eg o , o d su n ęła wszy stk o in n e n a d alszy p lan . Walter w swy m Pry szczo wy m wcielen iu co ś so b ie wreszcie p rzy p o m n iał, k ied y śm y się ju ż żeg n ali n a Zrzęd liwej Jęd zy. Wsiad ałem ju ż d o łó d k i, k ied y k rzy k n ął za m n ą co ś w ro d zaju : „Pam iętam g ło s, k tó ry p y tał m n ie o cieb ie". Nie m iałem p o jęcia, o czy m m ó wi; ale jeśli to b y ło wsp o m n ien ie jeszcze z jeg o an ielsk ieg o ży cia, to czy n ie właśn ie tam ta ro zm o wa sp rawiła, że k to ś g o d o sło wn ie p o słał d o wszy stk ich d iab łó w? Tak się zam y śliłem n ad ty m i p y tan iam i, że o m al n ie ro zb iłem so b ie czo ła o n isk i p u łap . Co o n m i p o wied ział? Czem u n ie słu ch ałem g o u ważn iej? No tak , g ło wę m iałem wted y zap rzątn iętą in n y m i rzeczam i, jak zęb ate m ed u zy i świn io rn ice, teraz jed n ak b y łem za to n a sieb ie wściek ły . W zasięg u ręk i m iałem o d p o wied ź – m o żliwe, że n a wszy stk o , a p rzy n ajm n iej n a p y tan ie, k to n asłał n a m n ie Śm iszk a – a p o zwo liłem wy p rzeć ją ze świad o m o ści tak im d ro b iazg o m jak o g ary p iek ieln e czy własn o ręczn a o p eracja n a o twartej czaszce. Wy ch y n ąłem z o statn ieg o k am ien n eg o tu n elu zaled wie o sto

m etró w o d b ram y i wid n iejąceg o za n ią teg o p ask u d n eg o , cu d o wn eg o m o stu . Przy sp ieszy łem k ro k u , cały czas wy tężając p am ięć, b y o d two rzy ć te o statn ie ch wile p rzed o p u szczen iem Jęd zy: sm ro d liwe wy ziewy zato k i To fet; wielk ie łap sk a Rip rash a p o d ające m i p o cisk , k tó reg o zam ierzałem u ży ć jak o b alastu p o d czas sp aceru p o d n ie; zaciek awio n a, scep ty czn a m in a Go b a; i Walter w swo jej p o tęp ień czej p o staci p rzy p o m in ającej co ś, co m o żn a zn aleźć ty lk o w k o ro n ach d rzew n a M ad ag ask arze. Co o n p o wied ział? I n ag le o lśn ien ie. „To b y ł g ło s d zieck a!", k rzy k n ął, k ied y ju ż m o ja łó d ź d o ty k ała fal, tak p rag n ąc m i p o m ó c, ch o ć zo stawiałem g o u więzio n eg o w Piek le. „Sło d k i d ziecięcy g ło s!" Z zam y ślen ia wy rwał m n ie d źwięk ro g u m y śliwsk ieg o , tak zask ak u jąco b lisk i, jak b y wro n a zak rak ała m i p ro sto d o u ch a. Od wró ciłem się i u jrzałem p ierwszeg o o g ara wy p ad ająceg o z tu m an u m g ły . Tu ż za n im g n ały d wa n astęp n e, a w o d d ali zam ajaczy ły cien ie g ru p y zb ro jn y ch d em o n ó w. Rzu ciłem się sp rin tem k u m o sto wi, k ln ąc w ży wy k am ień m o je zwy k łe zezo wate szczęście: d ać się sch wy tać ak u rat wted y , g d y w k o ń cu b lisk i b y łem ro związan ia zag ad k i zesłan ia San d ersa! Tak i g ło s m iała An aita. Dlaczeg o g o n ie zm ien iła, ro zm awiając z Walterem ? M o że n ie zd awała so b ie sp rawy , że to b ęd zie m iało zn aczen ie w p rzy szło ści. M o że p o p ro stu zad ała m u p arę p y tań w swej zwy k łej ro li ważn eg o fu n k cjo n ariu sza n ieb iesk ieg o , n ie wied ząc, że o b u d zą w n im czu jn o ść? Pewn ie to właśn ie ch ciał m i p o wied zieć i n ie zd ąży ł, zaszty leto wan y p rzez Śm iszk a. To b y zaś zn aczy ło , że jeg o ciało u n icestwio n o z p rem ed y tacją, a d u szę wtrąco n o d o Piek ła, b y n ie

m ó g ł m n ie o strzec, iż An aita o m n ie p y tała. A n iech m n ie. Wiem , że wy ższe an io ły są in n e n iż tak i szarak jak ja, ale An aita v el Kefas – efo r, ary sto k ratk a i Święta Strażn iczk a Pło d n o ści – o k azała się n ap rawd ę b ezlito sn y m su k in sy n em . Nie m iało to ju ż jed n ak zn aczen ia, b o i tak n ie m ó g łb y m n ic z ty m zro b ić. Nilo ch ze swą watah ą b y ł tu ż, a ja jeszcze n awet n ie d o p ad łem m o stu . M o i k u m p le ch y b a jed n ak n ie załap ią się n a te d u rn e p am iątk o we k o szu lk i.

Czterdzieści trzy Pan Johnson i ja

N

ie wied zieć sk ąd p rzy p lątał m i się n a m y śl ciężk i b lu es Ro b erta Jo h n so n a: … M u szę b iec d alej, A b lu es we m n ie b ije jak g rad , Blu es b ije jak g rad … Bieg d n i tak m n ie n iep o k o i, A p ies p iek ieln y id zie za m n ą w tro p . To jed en z jeg o n ajlep szy ch u two ró w. Nie zn am żad n eg o m iło śn ik a b lu esa, k tó ry n ie b y łb y zafascy n o wan y Jo h n so n em , jeg o d ziwn y m , k ró tk im ży ciem i n iesam o wity m g ło sem . W tej ch wili p io sen k a zlewała się w jed n o z rzeczy wisto ścią: u szy m iałem p ełn e zajad łeg o szczek an ia o g aró w, tu p o tu n ó g żo łn ierzy i p isk liwy ch o k rzy k ó w k o m isarza Sk rzy d eł i Szp o n ó w. W zasad zie n ie b lu esy p o win n y m i b y ć w g ło wie, ty lk o k tó raś z ty p o wy ch wariacji n a tem at „O Bo że, zaraz u m rę, wiać, wiać, k u rd e, wiać!". Ale wid zicie, n awet an io ła m o że n ach o d zić p o czu cie n iższo ści. Kied y zasu wałem ile sił w d em o n ich n o g ach p rzez p y listy , k am ien isty teren k u b ram ie i m o sto wi Nero n a, g d zieś w zau łk u u m y słu k o łatała m i się p ełn a saty sfak cji m y śl, że o to wreszcie m ó g łb y m p o wied zieć Jo h n so n o wi, że czu ję b lu esa jak o n , i n ie wy jść n a b iałeg o p o zera. Tak , Ro b ert, też b y łem w Piek le i wiem , o czy m m ó wisz. Jasn e, że to g łu p o ta, zwłaszcza w tak iej ch wili, ale g d y b y m n ie b y ł

g łu p i, to b y m się w o g ó le n ie zn alazł w tak iej sy tu acji, n ie? Przem k n ąłem p rzez b ram ę w p ełn y m b ieg u , zap o m n iawszy , jak b lisk o jest o d n iej d o m o stu . Kied y p o p aru k ro k ach wp ad łem n a p ierwszą z ty ch p o p ielisty ch czy śćco wy ch k reatu r u siłu jący ch się p rzed o stać d o Piek ła, o m al n ie zleciałem w tę n iewy o b rażaln ą o tch łań . Kłęb iły się tak g ęsto , że m u siałem b rn ąć p rzez n ie jak p rzez m etro wą warstwę sty ro p ian o weg o zło m u . Nib y ro zsy p y wały się p o d lad a d o tk n ięciem , ale wy n ik ający z teg o o p ó r b y ł n a ty le d u ży , że szło się z tru d em , a ch m u ry wzb ijan eg o p y łu p rzesłan iały m i wid o k . Wy o b raźcie so b ie teraz, że są ich całe setk i, a rzecz się d zieje n a p o zb awio n y m b arier m o ście szero k im n a m etr o siem d ziesiąt, p o d k tó ry m p rzez całe k ilo m etry n ie m a n ic o p ró cz p ły n ący ch z d o łu k rzy k ó w. Wy rwałem zza p asa k o rd elas o d Rip rash a i zacząłem się p rzeb ijać p rzez szare stwo ry jak m aczetą p rzez b u sz. Wiem , że jak o an io ł p o win ien em b y ć wzo rem m iło sierd zia, ale sp ęd ziwszy w Piek le tak d u żo czasu , n ie m iałem ju ż ty le wsp ó łczu cia d la ty ch o k ro p n y ch b ezm ó zg ich p o two rk ó w, k tó ry ch jed y n y m p rag n ien iem b y ło się tam d o stać, jak za p ierwszy m razem . Ciąłem je jak o szalała sieczk arn ia, aż strzęp y leciały n a b o k i m ały m i ch m u rk am i. Z ty łu d o b ieg ały p o ry k iwan ia ścig ający ch m n ie b estii, k tó re też ju ż wp ad ły n a m o st i n atk n ęły się n a czo ło p o ch o d u szaru só w. Wy d awało m i się, że sły szę w ich g ło sie n u tę zd ziwien ia, jak tru d n o jest b rn ąć p o d ten p o tęp ień czy n u rt. Tło k n a m o ście n ieco zelżał i m o g łem p o ru szać się szy b ciej, ale to zn aczy ło , że i p o ścig m o że p rzy sp ieszy ć. Stu k o t p sich p azu ró w o k am ien n e p rzęsło stawał się co raz g ło śn iejszy , wsu n ąłem więc n ó ż z p o wro tem za p as (sp ró b u jcie k ied y ś zro b ić co ś tak ieg o w p ełn y m

b ieg u … ) i wy jąłem jed en z rewo lweró w. Nab o jó w m iałem jeszcze sp o ry zap asik , jed n ak jak o ś n ie m o g łem so b ie wy o b razić sy tu acji, w k tó rej m iałb y m czas sp o k o jn ie p rzeład o wać b ro ń ; zwo ln iłem ty lk o o d ro b in ę, b y sp rawd zić, czy m ag azy n ek jest p ełn y . By ć m o że m o ja zła p assa właśn ie się k o ń czy ła, g d y ż p rzy tej czy n n o ści p o tk n ąłem się i o m al n ie straciłem ró wn o wag i – i to m n ie u rato wało . Tu ż n ad ram ien iem świsn ął m i h arp u n z p rzy wiązan ą d o ń lin k ą, k tó ra w p rzelo cie sm ag n ęła m n ie w p o liczek , zan im zn ik n ęła g d zieś w p rzep aści. Ju ż wcześn iej m n ie zastan awiało , d laczeg o lu d zie Nilo ch a n ie p ró b u ją m n ie u strzelić z d alek a, g d y zn alazłem się w ich zasięg u n a o twarty m teren ie, teraz jed n ak p o jąłem , że n ie ch cą ry zy k o wać, iż trafio n y sp ad n ę z m o stu . Najwy raźn iej szy k o wali m i ciek awszy lo s n iż ro zb icie n a m iazg ę o d n o Piek ła czy p rzeto p ien ie n a lawę – i stąd p o m y sł z h arp u n em . Czu łem , że d łu g o n ie p o ciąg n ę w tak im tem p ie, a o d d ru g ieg o k o ń ca d zieliły m n ie jeszcze d łu g ie g o d zin y . Po stan o wiłem więc n ieco zm ien ić d y sp ro p o rcję sił n a m o ją k o rzy ść. Gd y n a m ej d ro d ze p o jawił się n astęp n y p ełzacz, p rzesk o czy łem p rzez n ieg o i zająłem za n im p o zy cję strzeleck ą w k lęk u . Bied aczy sk o n ie o sło n iłb y m n ie p rzed n iczy m , ale liczy łem n a to , że p rzy n ajm n iej tro ch ę zd ezo rien tu ję ścig ający ch i zy sk am sek u n d ę czy d wie. M ó j d awn y d o wó d ca Leo zwy k ł n am wb ijać d o g łó w, że w więk szo ści sy tu acji lep iej o d d ać jed en p ewn y strzał n iż cztery n iep ewn e. W m o jej i tak n ie m iałem czasu n acisn ąć sp u stu więcej n iż raz: n ajb liższy o g ar b y ł ju ż ty lk o k ilk an aście m etró w za m n ą, a d wa in n e n iewiele d alej. Pierwszy z żo łn ierzy b ieg ł z d ziesięć m etró w za n im i. Ująłem k o lb ę o b u rącz i n a wy d ech u wy p aliłem b estii p ro sto

w wy su wający się ak u rat wstrętn y ró żo wy n o ch al. Ku la ro zp ry sk o wa zro b iła swo je: łeb p o two ra zam ien ił się w czerwo n ą m g iełk ę. By d lę jed n ak zd o łało jeszcze zawy ć z b ó lu i zro b ić k ilk a k ro k ó w, zan im się zato czy ło i u p ad ło . Ku m em u zd u m ien iu n ie zd ech ło n a m iejscu , lecz zaczęło ch wiejn ie g ram o lić się n a n o g i i wy g ląd ało n a to , że n ie zam ierza zrezy g n o wać z p o ścig u , ale w n astęp n ej ch wili zd erzy ł się z n im d ru g i o g ar i o b a sto czy ły się z m o stu w o tch łań . Wy strzeliłem jeszcze d wa razy w n ad ziei, że trafię trzecie p sisk o , p ó k i się tap la w k ału ży k rwi p o b raty m ca, ale sp u d ło wałem . Siep acze zawah ali się, u sły szawszy h u k wy strzałó w, ale szy b k o się o trząsn ęli z zask o czen ia i zn ó w ru szy li b ieg iem w m o ją stro n ę, i ja wziąłem więc n o g i za p as. Do stałem n ieo czek iwan e fo ry , g d y żo łn ierze u siło wali sk ło n ić trzecie zwierzę d o wzn o wien ia p o ścig u . Og ląd ając się p rzez ram ię, zo b aczy łem , że o g ar się d o teg o wcale n ie k wap i – n ie d lateg o , że się m n ie p rzestraszy ł (n o n ie ro zśm ieszajcie m n ie… ), ale że b y ł zb y t zajęty ch łep tan iem ciep łej k rwi ran io n eg o to warzy sza. Kied y jed en z p o g an iaczy sm ag n ął g o b atem , p ies rzu cił się n a n ieg o z zęb isk am i i jed n y m k łap n ięciem o d g ry zł m u sp o ry k awałek p o liczk a i część n o sa. Ud ało m i się w b ieg u wło ży ć n o we n ab o je d o m ag azy n k a i g n ałem d alej co sił, b o wied ziałem , że p rzerwa n ie p o trwa d łu g o . Go n ił m n ie wrzask Nilo ch a ro zk azu jąceg o zastrzelić o g ara, jeśli n aty ch m iast n ie p o słu ch a p o lecen ia. Niestety , straciłem p rzy ty m resztę am u n icji: wo reczek wy leciał m i z ręk i, o d b ił się o d n awierzch n i i sp ad ł w p rzep aść. Ko m isarzo wi zo stał ty lk o jed en o g ar, ale m iał też d o b re p ó ł setk i wo jak ó w p rzeciwk o m o im d wu n astu k u lo m . Parłem n ap rzó d jak w tran sie, d o b y wając o statn ich rezerw siły d rzem iący ch w m y m d em o n im ciele, i tak ju ż d ający m z sieb ie

więcej, n iż n o rm a p rzewid u je. Zam ieszan ie wśró d ścig ający ch p o m o g ło m i tro ch ę zwięk szy ć d zielący n as d y stan s, a słab n ące z o d leg ło ścią g n iewn e k rzy k i Nilo ch a wy d awały m i się n ajsło d szą m u zy k ą. Nie wiem , jak d alek o zd ąży łem o d b iec, k ied y zn ó w p o sły szałem tu p o t p azu rzasty ch łap o g ara. M iałem wrażen ie, że m in ęło sp o ro czasu , ale m ó j u m y sł p o p ad ł w jak iś stan wy łączen ia, w k tó ry m ju ż p rzestały p o b rzm iewać n awet stare b lu esy i zo stał ty lk o m iaro wy o d g ło s m y ch własn y ch k ro k ó w n iczy m zwaln iający ry tm m etro n o m u . Stu k o t p sich p azu ró w zb liżał się szy b k o , aż n ag le u rwał się jak n o żem u cięty . Wied ziałem , że n ie o zn acza to rap to wn eg o zatrzy m an ia się, więc n ie tracąc czasu n a sp rawd zan ie, szczu p ak iem rzu ciłem się n a k am ien ie. Dłu g i cień p rzem k n ął n ad e m n ą n iczy m rek in n ad zask o czo n y m p łetwo n u rk iem . Zwó d u rato wał m i ży cie, ale n ie p o p rawił sy tu acji – b y d lę wy ląd o wało n a cztery łap y i n ie straciło ró wn o wag i an i n ie sto czy ło się z m o stu , lecz b ły sk awiczn ie o d wró ciło się k u m n ie, zn ó w g o to we d o atak u . Lad a ch wila n ad b ieg n ą żo łn ierze i k o n iec p ieśn i. Decy zję m u siałem p o d jąć w jed n ej ch wili; wy b rałem jed y n e m o żliwe wy jście i sk o czy łem k u o g aro wi. Jeśli k ied y k o lwiek wezm ę się d o p isan ia p o rad n ik a d la m ło d y ch an io łó w, zaczn ę p ewn ie o d zasad y n u m er jed en : n ig d y , p rzen ig d y n ie zap u szczajcie się n a Dó ł. A p o tem d o d am zasad ę n u m er d wa: jeżeli ju ż z jak ieg o k o lwiek id io ty czn eg o p o wo d u się tam zn ajd ziecie, to n ig d y , p rzen ig d y n ie id źcie n a czo ło we zd erzen ie z o g arem p iek ieln y m . Ja jed n ak n ie m iałem wy b o ru , sk o ro tak i zwierz b y ł m i jed y n ą p rzeszk o d ą n a d ro d ze u cieczk i. Un io słem o b ie sp lu wy i wy strzeliłem w b ieg u , ale o n w tej sam ej ch wili rzu cił się n a m n ie z tak ą szy b k o ścią, że o b ie k u le p rzeszły n ad

jeg o wy ciąg n ięty m w sk o k u cielsk iem , n awet g o n ie d rasn ąwszy . Wy ląd o wał wp ro st n a m n ie i to b y ła o statn ia rzecz, jak ą zap am iętałem , p o za ty m , że b y ło jeszcze wiele warczen ia i wrzask u (w ty m d ru g im wy p ad k u g łó wn ie m o jeg o ). Oślin io n y m in o g o waty p y sk śm ig n ął k u m ej twarzy i p o d ążał za k ażd y m m o im ru ch em , jak b y m z g ó ry zło ży ł p lan d ziałan ia w jeg o cen trali stero wan ia. M u siałem u ży ć o b u rąk , żeb y g o o d sieb ie o d trącić, a w szam o tan in ie jed en z p isto letó w p o leciał w o tch łań . Dru g i ju ż p rawie m iałem wy celo wan y w jeg o b eb ech y , g d y zaatak o wał n iczy m k o b ra i zato p ił zęb y w n ad g arstk u u zb ro jo n ej ręk i. Od ru ch o wo wy p u ściłem b ro ń , k tó ra z m etaliczn y m szczęk iem sp ad ła n a k am ien ie. Zo stał m i ju ż ty lk o k o rd elas. Sięg n ąłem p o n ieg o i g d y ty lk o n ad arzy ła się szan sa, wb iłem g o szty ch em p o p rzez d o ln ą szczęk ę b estii tam , g d zie p o win n a m ieć m ó zg . Nie wiem , czy o g ary n ie m ają m ó zg ó w, czy p o p ro stu n ie są im o n e p o trzeb n e d o ży cia i fu n k cjo n o wan ia, b o cio s n ie zro b ił n a n im więk szeg o wrażen ia – ty le że wy raźn ie zep su ł m u się n astró j i jeszcze b ard ziej zawzięcie jął p o lo wać zęb isk am i n a m ą g ło wę. Utrzy m y wałem g ro źn y p y sk n a d y stan s, z cały ch sił n acisk ając n a k o rd elas i n ie zważając n a b ó l w ro zry wan y ch p azu ram i u d ach . Nie b ęd ę p su ł wam d n ia o p isam i wrażeń o rg an o lep ty czn y ch p rzy tak im b lisk im sp o tk an iu z k u n d lem p iek ieln y m . Dzięk o wać n ie trzeb a. Sy tu acja n a razie b y ła p ato wa, ale wied ziałem , że szy b k o p rzeg ram . By d lę waży ło ze d wa razy więcej o d e m n ie, a sk o ro b rzeszczo t w m ó zg o wn icy n ie o d eb rał m u an im u szu , to n ależało p rzy jąć, że g o ły m i ręk am i też g o raczej n ie p o k o n am . Ch wy ciłem się więc o statn ieg o sp o so b u : p o d k u liłem n o g i, zap arłem się sto p am i o p ły tę k o stn ą n a jeg o p iersi i p ch n ąłem n ajsiln iej, jak m o g łem .

Nie wiem , n a co liczy łem . Jeżeli n a to , że szczęście d o p isze m i p o raz d ru g i i b estia zleci z m o stu , to się ro zczaro wałem . Szczerze m ó wiąc, n ie p rzem y ślałem teg o ru ch u za d o b rze – wied ziałem ty lk o , że jak czeg o ś n aty ch m iast n ie zro b ię, to o g ar o d g ry zie m i g ło wę. Owszem , p sisk o stu rlało się ze m n ie i łap y się p o d n im ro zjech ały , ale zaraz się p o zb ierało i zn ó w sk o czy ło n a m n ie. Ty lk o że p rzez ten czas zd o łałem n am acać ręk ą rewo lwer. Leżałem n a p lecach i n ie m iałem szan s staran n ie wy celo wać, wy m ierzy łem więc ty lk o z g ru b sza w jeg o k ieru n k u i strzeliłem d wu k ro tn ie. Pierwsza k u la o d erwała m u u ch o wraz z k awałk iem czaszk i, d ru g a wy b iła w p iersi d u żą, b u ch ającą k rwią d ziu rę. M y ślicie, że m iałem g o z g ło wy ? By d lę co p rawd a u p ad ło , zask o m lało i zach arczało tro ch ę, ale zaraz stan ęło n a n o g i i p o stąp iło k u m n ie ch wiejn y m , n ieró wn y m k ro k iem . Kln ąc, jak b y m właśn ie się d o wied ział, że n ielu b ian y szwag ier trafił szó stk ę w lo tto , wy strzeliłem k o lejn y raz i zn ó w trafiłem w k latk ę p iersio wą. To wy starczy ło . Pies zato czy ł się n iezg rab n ie w b o k , zach wiał i sp ad ł z p rzęsła. W u szach ro zb rzm iały m i g n iewn e o k rzy k i żo łn ierzy , k tó rzy właśn ie d o tarli n a m iejsce walk i, ale n awet się n a n ich n ie o b ejrzałem , sk o n cen tro wan y n a wstawan iu . Jeśli d o b rze p o liczy łem , zo stał m i ty lk o jed en n ab ó j, m arn e m iałb y m więc szan se w p o jed y n k u rewo lwero wcó w, ale w wy ścig ach ju ż lep sze. Sp ręży łem się d o startu . Po p aru k ro k ach co ś m n ie u d erzy ło . M o cn o , jak g d y b y m wp ad ł p o d ro zp ęd zo n ą b ag ażó wk ę. Wy win ąłem k o zła w p o wietrzu i sp ad łem p lack iem n a m o st k awałek d alej, n ieb ezp ieczn ie b lisk o k rawęd zi. Stało się to tak n ag le, że d o p iero p o ch wili d o m n ie d o tarło , iż z p iersi sterczy m i g ro t h arp u n a. To , że d o jeg o d ru g ieg o

k o ń ca p rzy m o co wan a jest lin a, zro zu m iałem m o m en t p ó źn iej, g d y k to ś p o ciąg n ął za n ią i d rzewce p rzesu n ęło się d o ty łu , p ó k i zad zio r n a g ro cie n ie zah aczy ł o m ó j o b o jczy k . M am n ad zieję, że n ie weźm iecie m n ie za m ięczak a, jeżeli p o wiem , iż m im o b rak u g ru czo łó w łzo wy ch sp łak ałem się jak p rzed szk o lak , k tó rem u jed en ze starszak ó w zab rał u lu b io n ą zab awk ę. Zn aczy w p rzerwach m ięd zy sp lu wan iem k rwią. Lin a n ap ręży ła się p o n o wn ie, o d ciąg ając m n ie n a śro d ek p rzęsła. Targ an y o k ro p n y m b ó lem sięg n ąłem za sieb ie, u siłu jąc ją ch wy cić i p rzewró cić się n a g rzb iet, b o w tak iej p o zy cji m iałem ch o ciaż m in im aln ą m o żliwo ść o b ro n y . Nie p rzy ch o d ziła m i d o g ło wy żad n a strateg ia; jed y n e, co k o tło wało m i się w m y ślach , to żeb y d o k o ń ca świata n ik t ju ż an i razu n ie p o ciąg n ął za ten h arp u n . Nad ch o d ził Nilo ch . M in ął celn eg o h arp u n n ik a, p rzy sad zisteg o tro lla z d u m n y m , szczerb aty m u śm iech em , i szed ł n iesp ieszn ie, trącając d ło n ią n ap rężo n ą jak stru n a lin ę. Gło wa m u p rawie cała o d ro sła. – I có ż m y tu wid zim y ? – m ru k n ął n a p o witan ie. – Czy żb y to Wężo wij, b u rzy ciel m o jeg o śliczn eg o zam eczk u ? Ach tak , o n ci to we własn ej o so b ie! M u szę cię, n iestety , p rzek azać M astem ie, ale term in u m i n ie wy zn aczo n o … zn ajd zie się zatem ch wila, b y cię ro zliczy ć za ten ak t wan d alizm u . Zresztą szan o wn ej Rad zie In k wizy cy jn ej d o to rtu r wy starczy ch y b a jak iś p o rząd n y k awałek cieb ie, p o wied zm y , g ło wa z p rzy leg ło ściam i, co ? Resztę, g d y ju ż z to b ą sk o ń czę, p rzem ieli się i d o d a d o zap rawy , b o właśn ie zacząłem o d b u d o wę, wiesz? Przy zn asz, że to b y ło b y właściwe, m ó j n iewd zięczn y b y ły g o ściu ? Uzm y sło wien ie so b ie teg o zajęło m i d łu g ą ch wilę, b o z k ażd eg o

zak am ark a ciała p ły n ęły d o m ó zg u ro zp aczliwe sy g n ały alarm o we, ale w k o ń cu d o m n ie d o tarło , że leżę n a swo im p isto lecie. Wsu n ąłem n iezn aczn ie d ło ń p o d p lecy , p rzy m y k ając o czy , n ib y z rezy g n acją. Jed n a k u la. Nie u ratu je m n ie – zb y t wielu ich tu jest – ale ch o ciaż wy k o ń czę Nilo ch a. Gd y u zn ałem , że jestem g o to wy , m im o b ó lu wy ciąg n ąłem sp lu wę, wy celo wałem i n acisn ąłem sp u st. Hu k b y ł zask ak u jąco d o n o śn y jak n a o twartą p rzestrzeń b ez su fitu ; ech o wielo k ro tn ie p o wracało h en , o d m u ru zewn ętrzn eg o . Gwałto wn y ru ch o d b ił się p rzen ik liwy m b ó lem w cały m ciele, ale efek t b y łb y teg o wart… g d y b y m n ie sp u d ło wał. Na k o m isarzu świst p o cisk u k o ło k o ścisteg o u ch a n ie zro b ił wrażen ia. – Oj, n ieład n ie – p o wied ział. – Bard zo n ieład n ie. Najp ierw p rzez cieb ie straciłem tak ie d o b re p iesk i, a teraz ch cesz zro b ić k rzy wd ę m n ie? Za to , że wy p ełn iam swó j o b y watelsk i o b o wiązek ? Wsty d ziłb y ś się, Wężo wiju . Grzech o tliwy o d g ło s, jak i wy d ał p o ty ch sło wach , u zn ałem za ch ich o t, ale m o ją u wag ę p rzy k u ł d ziwn y b lask , jak i p o jawił się w p o wietrzu tu ż za jeg o p lecam i. Kilk u n ajb liżej sto jący ch żo łn ierzy tak że g o zo b aczy ło i g ap ili się z o twarty m i u stam i. Z p o czątk u b y ło to ty lk o m ig o czące, jask rawe światełk o jak ch o in k o wy zim n y o g ień , p o tem jak b y lek k o d y m iąca p o ch o d n ia, k tó ra b ły sk awiczn ie o p ad ła, p o zo stawiwszy za so b ą d rżącą m ag n ezjo wą sm u g ę. Kied y Nilo ch się zo rien to wał, że co ś się d zieje z ty łu , ze sm u g i wy ło n iła się ro zżarzo n a d ło ń , a sek u n d ę p ó źn iej n a m o st n ie wiad o m o sk ąd wy sk o czy ł Śm iszek i wy ląd o wał o b o k k o m isarza. Zan im ten o two rzy ł u sta, b y wy d ać ro zk az swo im lu d zio m , n ieu m arły wsk o czy ł m u n a p lecy

i wb ił w k ark swó j czwo ro b o czn y b ag n et, p o czy m jął p rzek ręcać g o w ran ie n a wszy stk ie stro n y , co n ie m o g ło b y ć p rzy jem n e n awet d la arcy d iab ła. Nilo ch wrzasn ął z b ó lu i zask o czen ia. Żo łn ierze stło czy li się za n im , u siłu jąc o d ciąg n ąć d ziwn eg o n ap astn ik a, n ie m o g li g o jed n ak d o b rze u ch wy cić. Śm iszek śm ig ał p o to rsie k o m isarza jak wiewió rk a wo k ó ł p n ia. Złap ałem się n a ty m , że sto ję z ro zd ziawio n ą g ęb ą, p o d czas g d y p o win ien em wiać jak p o lan y u k ro p em . Pró b o wałem wstać, ale ru ch y u tru d n iała m i ciężk a lin a o d h arp u n a, wciąż n ap rężo n a i w zam ieszan iu p rzy d ep n ięta p rzez k tó reg o ś z siep aczy . Co ru sz k to ś w n ią k o p ał, a d rzewce w m y m p łu cu k o ły sało się szarp an e w n iereg u larn y m ry tm ie. Nazwać to o d czu cie b ó lem b y ło b y n ied o p o wied zen iem m ilen iu m . – Teraz to wid zi! – sk rzek n ął Śm iszek z wiru ciał. Żo łn ierze d esp erack o walczy li, b y o swo b o d zić wo d za, lecz o g ran iczała ich wąsk o ść p rzęsła i zd u m iewająca, p rzerażająca szy b k o ść zam ach o wca. – Teraz ro zu m ie! Zn a p rzy czy n ę. To ty jesteś p rzy czy n ą! Dlateg o p rzy b y łeś wcześn iej, n iż p o win ien eś! Teraz wie! Dem o n d zierżący lin ę o d m o jeg o h arp u n a n ag le jęk n ął, zach wiał się i jak k ło d a sp ad ł p o za k rawęd ź p rzęsła. M iałem ty lk o u łam ek sek u n d y , b y się sp ręży ć i n ie d ać p o ciąg n ąć za n im w d ó ł, ale z u lg ą stwierd ziłem , że lin a lu źn o sp o czy wa n a k am ien iach wraz z u czep io n ą jej k o ń ca k rwawą o d ciętą d ło n ią h arp u n n ik a. Cu d em u rato wan y p o raz d ru g i w o statn iej m in u cie, wziąłem się wreszcie d o ro b o ty . M u siałem p rzerwać lu b p rzeg ry źć ten ch o lern y szn u r, b o n ie d ałb y m rad y u ciek ać z czy m ś tak im wijący m się za m n ą p o ziem i. I tak m iałem wy starczająco d u ży p ro b lem z sam y m h arp u n em m erd ający m m i w p łu cu z k ażd y m m o im ru ch em . Walcząc

z o p o rn y m i włó k n am i, o stro żn ie wy co fy wałem się p o za k rąg walczący ch . Od p ad n ięcie h arp u n n ik a z g ry d ało Śm iszk o wi więcej m iejsca d o m an ewru , co też sk wap liwie wy k o rzy stał. Co k o lwiek b y o n im m ó wić, w walce wręcz b y ł p rawd ziwy m arty stą. Wy o b raźcie so b ie świato wej k lasy b aletm istrza, ale d o tk n ięteg o sp asty czn o ścią. M acie to ? Teraz o d twó rzcie ten wid eo k lip jeszcze raz, ty lk o n a cztero k ro tn ie szy b szy m p rzewijan iu , i p am iętajcie, że w ręk u m a b ag n et, a zad awan ie n im cio só w u waża za fo rm ę m o d litwy . Nig d y d o tąd n ie wid ziałem wid o wisk a tak straszn ie b ru taln eg o , k tó re zarazem m ó g łb y m n azwać p ięk n y m . Wiem , że to b rzm i d ziwn ie, ale to n ap rawd ę b y ło ży we d zieło sztu k i, jak n ajd zik sze im p ro wizo wan e so lo b aleto we w wy k o n an iu cy rk o wca. Wszy stk o d ziało się tak b ły sk awiczn ie, a p rzy ty m b ezb łęd n ie, że z tru d em u wierzy lib y ście, iż n ie jest to o p raco wan a p rzez ch o reo g rafa, d o b rze wy reży sero wan a i wielo k ro tn ie, d o u p ad łeg o p rzećwiczo n a p rzez cały zesp ó ł scen a. Ty lk o że n ik t, n awet d em o n , n ie ch ce g in ąć w tak i sp o só b , n ad zian y n a śm iercio n o śn y ro żen w ręk u tej ro zch ich o tan ej, szy b k iej jak m y śl i elasty czn ej jak g u m a b estii. Ko lejn i d waj żo łn ierze, b ro cząc k rwią, zn ik n ęli za k rawęd zią m o stu . Reszta o taczała m o jeg o n ieo czek iwan eg o wy b awcę jak ławica ro zju szo n y ch p iran ii. Krew try sk ała w p o wietrze fo n tan n am i, ale b y łem p ewien , że n ie z tętn ic Śm iszk a, p o d o b n ie jak to n ie jeg o p alce i u szy fru wały wo k o ło m ak ab ry czn y m k o n fetti. – Uciek aj! – k rzy k n ął. – Uciek aj, an iele! Jak b y d la p o d k reślen ia jeg o czy sty ch in ten cji co ś więk szeg o wy leciało z k o tło wan in y i p acn ęło ciężk o o m o st u m y ch stó p . Ciek n ąca z teg o k rew m ieszała się z m o ją własn ą w sp o rej k ału ży . By ła to g ło wa Nilo ch a. Szczęk i k łap ały jeszcze w zwo ln io n y m tem p ie

jak szczy p ce zd y ch ająceg o k rab a. Przek rwio n e ślep ia węd ro wały ró wn ie p o wo li p o o czo d o łach i n asze sp o jrzen ia się sk rzy żo wały . Nie wiad o m o jak – b ez k rtan i i stru n g ło so wy ch – z b lad y ch warg wy d o b y ł się szep t: – Ja… cię… jeszcze… Nie czek ałem n a d o k o ń czen ie. Un io słem sto p ę i m eto d y czn ie, z cały ch sił, zacząłem ro zd ep ty wać ten wstrętn y p rzed m io t. Trzasn ęła p ęk ająca czaszk a. – Piep rz się, d u p k u – p o wied ziałem , so lid n y m k o p n iak iem p o sy łając zm iażd żo n ą, b ezk ształtn ą g ru d ę w o tch łań . Pu ściłem się b ieg iem d alej – jeśli tak m o żn a n azwać p o k raczn e k u śty k an ie faceta z m ó zg o wiem sączący m się z ran y wy szarp an ej wy so k o n a k ark u i h arp u n em w to rsie; co ś tak ieg o m ó g łb y n am alo wać ty lk o William Blak e, i to n a m eg ak acu . Bieg łem b ez tch u , p ó k i ry k i i jęk i Nilo ch o wy ch żo łd ak ó w n ie u cich ły w d ali. Nie zwaln iałem (tak m i się p rzy n ajm n iej wy d awało ); k ro k za o k ru tn ie b o lesn y m k ro k iem p arłem n ap rzó d w n iewy o b rażaln ie czarn y m m ro k u . Jak p rzez m g łę p am iętam , że d o p ad łem w k o ń cu win d y , ale ch y b a i wted y n ie p rzestałem b iec, o b ijając się n a o ślep o ścian y k ab in y , d o p ó k i wreszcie n ie d o tarło d o m n ie, że jestem ju ż b ezp ieczn y – jak d alece to m o żliwe w ty m wcielen iu , zan im o stateczn ie o p u szczę Piek ło i b ęd ę m ó g ł wy p o wied zieć sło wa, k tó ry ch n au czy ł m n ie Tem u el, zrzu cić z sieb ie d em o n ie ciało i p o wierzy ć się b ło g o sławio n ej ciem n o ści. Śm iszk a n ig d y ju ż p o tem n ie zo b aczy łem . Nie wiem , czy p rzeży ł b itwę n a m o ście Nero n a. Nie wiem , co o ty m w o g ó le sąd zić, ale n ie m am n ajm n iejszy ch wątp liwo ści, że to o n u rato wał m n ie wted y , g d y n ie m ó g ł teg o d o k o n ać n ik t p o za sam y m Najwy ższy m .

Czterdzieści cztery Ciało w bagażniku

C

o ś w k o ń cu zd arło ze m n ie cału n ciem n o ści, n ie m o g łem jed n ak zn aleźć g u zik ó w i wy łączn ik ó w, k tó re b y u ru ch o m iły m i m ięśn ie, leżałem więc ty lk o b ez ru ch u , u siłu jąc się zo rien to wać, g d zie jestem . Zo stawiłem m o je ziem sk ie ciało całe i zd ro we, o p ak o wan e w p rześcierad ło w willi n ieb o szczy k a Ed ward a Ly n esa Walk era, tam też więc p o win ien em się teraz zn ajd o wać – jed n ak Elig o r wy rzu cał m i, że jeg o lu d zie tam b y li i g o we wsk azan y m m iejscu n ie zn aleźli. M o g ło to o zn aczać ró żn e rzeczy , w więk szo ści n iep rzy jem n e. Zm u siłem się jed n ak d o cierp liwo ści; p o zo stawałem wszak p o za cielesn ą p o wło k ą Bo b b y ’eg o D. tak d łu g o , że p o n o wn e n ap ełn ien ie jej d u szą m u siało p o trwać i p rzy p o m in ało jed en z ty ch d ziwaczn y ch sn ó w, w k tó ry ch wy d aje się n am , że czu wam y ; d o cierają d o n as d źwięk i alb o i g ło sy ze świata realn eg o , ale n ic n as n ie o b ch o d zą. Gło só w, żeb y n ie b y ło n iep o ro zu m ień , n ie sły szałem . Wied ziałem , że jestem w swo im ciele (a p rzy n ajm n iej jak im ś ciele): czu łem b o lesn e ciark i w p rzy k u rczo n y ch m ięśn iach i b y łem o win ięty w jak ąś tk an in ę, co b y się zg ad zało . Po stan o wiłem p rzy jąć wersję o p ty m isty czn ą: trafiłem tam , d o k ąd ch ciałem , teraz d am so b ie jeszcze p arę m in u tek n a d o k o ń czen ie rein teg racji, p o tem wy lezę sp o d łó żk a w p o k o ju g o ścin n y m n a p iętrze d o m u Walk era i co n ajm n iej p rzez d ziewięć g o d zin b ęd ę się m o czy ł p o d g o rący m p ry szn icem . Przy łu cie szczęścia Po sie, wn u czk a świętej p am ięci g o sp o d arza, i jej

ab szty fik an t Garcia Win d h o wer o k ażą się n ieo b ecn i i b ęd ę m iał wo ln ą ch atę, ale n ie to b y ło n ajważn iejsze. W tej ch wili n ajb ard ziej p rag n ąłem (p o k ąp ieli d łu g o d y stan so wej) iść g d zieś, g d zie jest d u ży wy b ó r żarcia i wó d eczn o ści, i sk o n su m o wać m asę jed n eg o i d ru g ieg o , a p o tem wró cić d o d o m u i waln ąć się w p o ściel n a p o rząd n e, p rawd ziwe sp an k o . Tak zwy czajn ie, b ez n ad ziei n a to , że p ełen żo łąd ek , zawian y łeb i d rzem k a p o zwo lą m i zap o m n ieć o wszy stk im , co n ied awn o p rzeszed łem . M u siałem też jak n ajszy b ciej zam eld o wać się Nieb u . Po ty m , że wciąż m iałem lu d zk ie ciało , d o k tó reg o p o zwo lo n o m i wró cić, zo rien to wałem się, iż jeszcze n ie sp isan o m n ie n a straty , zawsze jed n ak lep iej sp rawd zić. Zresztą n a p ewn o czek a n a m n ie w sk rzy n ce to n a n iep rzeczy tan y ch wiad o m o ści… No i o czy wiście trzeb a b ęd zie zd ać sp rawę M u ło wi – o ty m jed n ak n a razie n ie ch ciało m i się m y śleć. Będ ę szczery : b ałem się teg o sp o tk an ia jak ch o lera. Jasn e, zro b ił d la m n ie d u żo , ale n ie wied ziałem , jak i m a sto su n ek d o An aity , n ik t zaś – n awet Bo b b y Do lar, k ró l n arwań có w i czarn a o wca ad wo k atu ry Trzecieg o Do m u – n ie wy sk ak u je jak filip z k o n o p i z o sk arżen iem arch an ielsk iej szy ch y , i to u rzęd u jąceg o efo ra, o zd rad ę Najwy ższeg o . Ty m b ard ziej b ez jak ich k o lwiek d o wo d ó w. Im d łu żej o ty m m y ślałem , ty m więk sza o g arn iała m n ie p ewn o ść, że n ależy p o p ro stu trzy m ać języ k za zęb am i, n awet wo b ec Tem u ela, sk o ro n ie wied ziałem , jak a jest jeg o ro la w tej g rze – n ie ty lk o w k westii An aity , ale i Trzeciej Dro g i o raz całej reszty zwario wan eg o wiru , k tó ry m n ie wessał. M ó j arch an io ł tk wi p o au reo lę w d ziwn y ch sek retach i wo lałem n ie zm u szać g o d o wy b o ru p o m ięd zy m n ą a ty m , w co tam so b ie p o g ry wa.

Tak ie to co raz b ard ziej zło żo n e reflek sje tłu k ły m i się p o p rzy m u lo n ej g ło wie, w m iarę jak wracałem d o p rzy to m n o ści. Czu łem się ju ż n a ty le p ewn y ciała, b y p o k u sić się o ro zwin ięcie z cału n u i zab awien ie w Łazarza wy łażąceg o z g ro b o wej p ieczary (czy li w m o im wy p ad k u sp o d wy rk a w zap aso wej sy p ialn i Ed a Walk era). Zd ąży łem się też zo rien to wać, że p o d m o ją n ieo b ecn o ść cału n jak b y p rzy b rał n a wad ze i zro b ił się b ard ziej szo rstk i w d o ty k u , n iż g o zap am iętałem (a p rzy ty m b y ł ch y b a ciaśn iej n a m n ie o win ięty ), ale g d y sp ró b o wałem się p rzeto czy ć n a b o k , p ro b lem o k azał się b ard ziej sk o m p lik o wan y : to n ie b y ło p rześcierad ło , lecz jak aś p lan d ek a, w k tó rą k to ś o m o tał m n ie tak szty wn o , że n ie m o g łem n awet ru szy ć ręk ą. Nie b y ła to sy tu acja, w jak iej zo stawiłem m o ją ziem sk ą o b u d o wę. Do teg o cały czas co ś m n ie p o p y ch ało , ciąg n ęło , p o d rzu cało , a n awet o d czasu d o czasu p rzech y lało , jak g d y b y m sp o czy wał n a d ło n i jak ieg o ś o lb rzy m a, k tó ry właśn ie się zastan awia, czy m a zacząć m n ie k o n su m o wać o d g ło wy , czy o d n ó g . (Zd ecy d o wan ie za d łu g o p rzeb y wałem w Piek le). Natu raln ie zach o wałem zim n ą k rew, wied ząc, że n ajg o rszą rzeczą b y ło b y wp ad an ie w p an ik ę, zan im p o zn am wszy stk ie fak ty . Sp o k o jn ie zacząłem się d rzeć raz p o raz w ró żn y ch k o n fig u racjach p aru u tarty ch w p o d o b n y ch o k o liczn o ściach zwro tó w: „Co , u Bo g a Ojca, tu się d zieje? Na p o m o c! Wy p u śćcie m n ie, d o d iab ła!". Nie zan ied b y wałem też p ró b u wo ln ien ia się z b rezen to weg o p o trzask u ; jąłem się wiercić, n ad y m ać p ierś, ro zp y ch ać ło k ciam i, aż w k o ń cu u d ało m i się o swo b o d zić ręce. Po d n io słem d ło n ie d o o czu . Tak jest, w liczb ie m n o g iej. M iałem je o b ie i to b y ła p ierwsza d o b ra wiad o m o ść. Co k o lwiek in n eg o się ze m n ą stało , zn ó w d y sp o n o wałem p ełn y m zestawem n arzęd zi ch wy tn y ch , p o rząd n ie zam o n to wan y ch n a

n ad g arstk ach , z p ięk n y m k o m p letem fu n k cjo n aln y ch p alcó w. Fu n k cjo n aln o ść tę sp rawd ziłem em p iry czn ie, d o k ład n ie b ad ając o p u szk am i twarz, żeb y się p rzek o n ać, czy jestem zn ó w Bo b b y m Do larem , czy Wężo wijem . Nad b rwiam i i n a p o liczk ach n ie stwierd ziłem tward y ch g u zó w, a sk ó ra ju ż n ie p rzy p o m in ała tak b ard zo p ap ieru ściern eg o , jak d o teg o p rzy wy k łem n a Do le. Wszy stk o wsk azy wało n a to , że tran sfo rm acja p rzeb ieg ła b ez zarzu tu i zn ó w jestem we własn ej, d o b rze m i zn an ej o so b ie. Jeszcze szy b k ie o b m acan ie k ark u – u ff, ty lk o g ład k a sk ó ra i n ieco p rzy d łu g ie ju ż wło sy ; żad n y ch d ru tó w, n iezag o jo n y ch ran i ro złu p an ej czaszk i. To m n ie tro ch ę u sp o k o iło . Kied y u d ało m i się p o lu zo wać p lan d ek ę jeszcze b ard ziej i o d su n ąć n iep rzy jem n y m ateriał o d twarzy , d o tarło d o m n ie wreszcie, że zn ajd u ję się w b ag ażn ik u jad ąceg o sam o ch o d u . Nib y n ic tak ieg o d la faceta, k tó ry d o p iero co p rzetrwał wielo k ro tn ie p o wtarzan e sesje to rtu r w wy k o n an iu n ajlep szy ch sp ecjalistó w Przeciwn ik a i wy m k n ął się p o ścig o wi z u d ziałem o g aró w p iek ieln y ch ; zwy k łe ziem sk ie tarap aty p o win n y m i się wy d awać d ziecin n ą zab awą. Wy starczająco d u żo razy jed n ak o g ląd ałem Ojca ch rzestn eg o i Ch ło p có w z fera jn y, b y wied zieć, że lo s d elik wen ta zawin ięteg o w b rezen t i wiezio n eg o g d zieś w cu d zy m b ag ażn ik u jest raczej n ie d o p o zazd ro szczen ia. Szarp ałem się jeszcze, żeb y b ard ziej p o lu zo wać m ateriał i d o k o ń ca u wo ln ić ręce, ale p łach ta b y ła g ru b a (p rzy ty m stara i śm ierd ząca, sk o ro ju ż o ty m m o wa) i led wo zd o łałem o d ch y lić ją p o n iżej czo ła. Dzięk i tem u p o twierd ziło się p rzy n ajm n iej, że fak ty czn ie jestem w czy im ś sam o ch o d zie, n o i u d ało m i się wy su n ąć d ło n ie n a ty le, żeb y sp ró b o wać o two rzy ć zam ek . Niestety , wó z m u siał b y ć d o ść stary , b o n ie zn alazłem sto so wan ej w n o wszy ch

m o d elach d źwig ien k i awary jn eg o o twieran ia. Gd y b y m m iał się jak zap rzeć, m o że zd o łałb y m p o p ro stu g o wy waży ć – w ziem sk im wcielen iu też n ie jestem u ło m k iem – ale n a to szan s n ie b y ło , zo stało m i więc ty lk o wy jście h ero iczn e. Gd y ty lk o zacząłem b ęb n ić w p o k ry wę, au tem zarzu ciło p arę razy , ale n ie zatrzy m ało się, m u siałem więc m y śleć, co d alej. Bro n i p rzy so b ie raczej n ie m iałem – k to b y ch ciał p rzeleżeć k ilk a d n i, alb o i ty g o d n i, z d u ży m p isto letem p o d ty łk iem , n awet w stan ie n iep rzy to m n o ści? W n ajlep szy m razie o b u d ziłb y m się so lid n ie p o sin iaczo n y w ty m m iejscu (jeśli n ie z ran ą p o strzało wą). Co m am więc ro b ić, k ied y b ęd ą ch cieli m n ie załatwić? I w o g ó le k to m ó g ł m n ie p o rwać w ten sp o só b ? Jeśli wierzy ć Elig o ro wi, jeg o zb iry n awet n ie zn alazły m o jeg o ciała. Czy żb y to An aita k azała k o m u ś d o k o ń czy ć ro b o tę zleco n ą Śm iszk o wi? Sy tu acja zb liżała się d o ro związan ia: wó z zwaln iał, p o d sk o k i też złag o d n iały . Zd wo iłem wy siłk i, b y się o swo b o d zić i ch o ć o d ro b in ę wy ró wn ać szan se, b o o b an d ażo wan y b rezen tem n ie p rzed stawiałem więk szeg o zag ro żen ia n iż d u ży n aleśn ik . Zan im sam o ch ó d stan ął, g ó rn ą p o ło wę ciała m iałem ju ż wo ln ą. Kto ś zach ro b o tał m ech an izm em zam k a. Zły n a sieb ie, że jed n ak n ie zo stawiłem p rzy ciele jak iejk o lwiek b ro n i, n ap iąłem m ięśn ie i zap arłem się o d n o b ag ażn ik a. Kied y zap ad k a p u ściła i p o k ry wa o d sk o czy ła lek k o w g ó rę, n a wszelk i wy p ad ek zacisn ąłem p o wiek i, b y u n ik n ąć o ślep ien ia p rzez sło ń ce – sk ąd b o wiem m ó g łb y m wied zieć, jak a tu jest ak u rat p o ra d n ia? – i zam ach n ąłem się p ięścią z całej siły . Z n iek łam an ą saty sfak cją u sły szałem czy jś zd u szo n y o k rzy k b ó lu , a zaraz p o tem o d g ło s u p ad k u . Otwo rzy łem o czy , p aro m a wierzg n ięciam i p o zb y łem się p lan d ek i k ręp u jącej m i n o g i

i zacząłem się g ram o lić n a zewn ątrz, zn ieru ch o m iałem jed n ak , g d y zam iast Lu k i Brasieg o czy in n eg o z cy n g li d o n Vita Co rleo n eg o zo b aczy łem wijąceg o się n a ziem i an io ła-p rak ty k an ta Claren ce’a. – Co ty tu , k u rwa, ro b isz? – wy rwało m i się o d ru ch o wo . – Co wy p rawiasz, b aran ie? Dlaczeg o m n ie wsad ziłeś d o b ag ażn ik a? Tro ch ę to b y ło n ie fair wo b ec m ło d eg o Harah eliela, k tó ry n ie m iał teraz g ło wy , b y o d p o wiad ać n a k o n k retn e p y tan ia. Trzasn ęły d rzwi p o stro n ie k iero wcy . Ch wilę p ó źn iej m y m o czo m u k azał się Garcia Win d h o v er, zn an y też (ch y b a g łó wn ie so b ie) jak o „G-M an ", n ajm n iej u ży teczn y czło wiek wszech świata (z m o jeg o p u n k tu wid zen ia), jak zwy k le k iep sk o p rzeb ran y za g an g sta-rap era. Ty m razem u zu p ełn ił wizeru n ek o czarn ą o p ask ę n a o k o , w k tó rej wy g ląd ał m n iej jak p irat, a b ard ziej jak d zieciak p o u su n ięciu jęczm ien ia. – O k u rd e! – sk o m en to wał in telig en tn ie scen ę z p o walo n y m Claren ce’em . – Bo b b y , zio m ie, czem u ś to zro b ił? – Py tan ie jest in n e, zio m ie – o d p arłem , z n iesm ak iem sp o g ląd ając n a n ad m iar ch ro m u i sp o jleró w n a jeg o b ry ce. – Czem u ście m n ie zap u szk o wali, i to ak u rat w two im g ru ch o cie, co ? Nawet m artwy n ie ży czy łb y m so b ie tej wątp liwej p rzy jem n o ści. No i sk ąd się tu wziął Claren ce, co ? Nie m iał wied zieć o tej sp rawie. – Po trzeb o wałem p o m o cy . – I n ad al b ęd ziesz p o trzeb o wał. M asz to u m n ie jak w b an k u . To n ie jeg o ch ciałem g rzm o tn ąć w jaja. Bro n iłem się ty lk o p rzed p o ry waczam i. Ale w two im wy p ad k u … – Zm ierzy łem g o tak g ro źn y m sp o jrzen iem , że ch ło p ak co fn ął się o k ro k . – Cieb ie zam ierzam tłu c p o k lejn o tach ro d zin n y ch , aż się ro zd ro b n ią n a p y łek . Wiecie, że au ten ty czn ie p o czu łem się p o ty m lep iej? Tak p o

starem u , jak ten d awn y Bo b b y Do lar. Przy siad łem n a ch wilę n a k aro serii, a p o tem p o m o g łem Claren ce’o wi wstać. Z p o czątk u n ie ch ciał, ale d ał się p rzek o n ać i stan ął p rzed e m n ą zg ięty wp ó ł. – Niech to lich o ! – wy sy czał. – Utrap ien ie z ty m i ciałam i! Jed n o jąd ro m i ch y b a p ęk ło . Staliśm y n a b o czn ej u liczce o d Cam in o Real. Paru p rzech o d n ió w m u sn ęło n as p o d ejrzliwy m i sp o jrzen iam i, b io rąc n as p ewn ie za d zielący ch się łu p em o p ry ch ó w. – So rk i, M ło d y – p o wied ziałem . – Nap rawd ę n ie m iałem p o jęcia, że to ty . Wied ziałem ty lk o , że k to ś m n ie zap ak o wał w b rezen t i p ewn ie ch ce m n ie u to p ić n a b ag n ach alb o co ś w ty m ro d zaju . – Wieźliśm y cię z p o wro tem d o d o m u Garcii. – Claren ce sk rzy wił się i p rzy b rał u rażo n ą m in ę. – To zn aczy d o d o m u d ziad k a jeg o p an ien k i? Tam , g d zie ju ż p rzed tem b y łem ? Gd zie zo stawiłem ciało n a p rzech o wan ie, a o n m iał g o p iln o wać, zam iast o b wo zić p o m ieście swo ją o k ro p n ą lan d arą n iczy m m ek sy k ań sk ie wy szy wan e k o szu le n a p ch li targ ? – Zd aje się, że Bo b b y się wk u rzy ł – m ru k n ął Garcia. By stry jak zawsze, n asz G-M an . – Od ro b in k ę – p rzy tak n ąłem . – Pewn ie m i p rzejd zie. Teraz jed n ak wo lałb y m n ie sterczeć tu n a wid o k u , więc m o że b y śm y tak wró cili d o d o m k u i wy jaśn ili so b ie p ewn e n iejasn o ści. – Nie m a sp rawy , zio m . Do tej p o ry p ewn ie ju ż zwin ęli n am io t. Ok azało się, że willa n ieb o szczy k a Walk era w Palo Alto , g d zie GM an wraz z Po sie k o czo wali o d p aru m iesięcy , zo stała wy stawio n a n a sp rzed aż. W ram ach p rzy g o to wań p o śred n ik o d n ieru ch o m o ści p o in fo rm o wał d ziewczy n ę, że b u d y n ek trzeb a p o d d ać fu m ig acji p rzeciwk o term ito m . Po win ien em b y ć wd zięczn y n ieb io so m , że

Garcii starczy ło ro zu m u , b y wp aść n a to , iż so lid n a d awk a p esty cy d u m o że źle wp ły n ąć n a m o je ciało , jed n ak że ro związan ie zn alazł ad ek watn e d o swo jej o g ó ln ej g łu p o ty . Kied y stwierd ził, że jestem za ciężk i, b y m n ie targ ać w p o jed y n k ę, p o stan o wił zwerb o wać d o p o m o cy Claren ce’a – k tó rem u , jak m o że p am iętacie, celo wo n ie p isn ąłem an i słó wk iem o m o ich p lan ach – i razem o win ęli m n ie w tę p lan d ek ę, wy n ieśli z d o m u , zap ak o wali d o g an g stam o b ilu i p rzetran sp o rto wali d o Brittan Heig h ts, g d zie M ło d y wy n ajm u je p o k ó j. M in io n e p arę d n i sp ęd ziłem w szo p ie n a n arzęd zia, d o k tó rej g o sp o d arze Claren ce’a p o n o ć n ig d y n ie zag ląd ają. Najm ło d szy z an io łk ó w m iał p rzy n ajm n iej d o ść sp ry tu , b y sp rawiać wrażen ie zak ło p o tan eg o . – W szo p ie, p o wiad asz? Zn aczy cisn ęliście m n ie p o d ścian ę m ięd zy m o ty k i i g rab ie, n a p astwę p ająk ó w i sto n ó g ? Zd aję so b ie sp rawę, że zach o wy wałem się n iep rzy jem n ie, ale n a razie n ic m n ie to n ie o b ch o d ziło . M o że to sk u tek u b o czn y d łu g ieg o tu rn u su n a m ęk ach w Piek le, a ll in clu sive. – Nie! – Claren ce aż się wzd ry g n ął. – Po ło ży łem cię n a stary m sto le b ilard o wy m , Bo b b y . Tro ch ę tam ro zg arn ąłem stare b am b etle i o b ło ży łem cię k arto n am i. Leżałeś całk iem wy g o d n ie. I n ie wid ziałem tam an i jed n eg o p ająk a czy sto n o g i. – Dzięk i. Do b rze wied zieć, że tak o m n ie zad b an o . – To n iep o trzeb n a zło śliwo ść, Bo b b y . – M ło d y zm arszczy ł czó łk o . – Ju ż m i p rzy ło ży łeś w jąd ra. – Fak t. – Wy jąłem z lo d ó wk i p iwo ; lich y cien k u sz p o p u larn y o n g iś wśró d b raci ro b o tn iczej ty lk o ze wzg lęd u n a p rzy stęp n ą cen ę, d ziś u trzy m u jący się n a ry n k u g łó wn ie d zięk i wy tatu o wan y m sen ty m en talisto m z m o to cy k lam i ze śred n iej p ó łk i. Lep sze to jed n ak

n iż b rak p iwa, ch o ć rap tem o p arę p u n k tó w. – So rk i raz jeszcze, Claren ce, n ap rawd ę szczerze. Działałem w sam o o b ro n ie, zd ezo rien to wan y i p ó łp rzy to m n y , m o że n awet w szo k u p o u razo wy m . Po sk lejaj to so b ie w jak ąś wy m ó wk ę, z k tó rą łatwiej ci b ęd zie ży ć. W o d p o wied zi o b d arzy ł m n ie ty m swo im sp o jrzen iem n i to sk rzy wd zo n eg o szczen iaczk a, n i to wk u rzo n eg o starszeg o b rata. M u siałem m u zau fać, p rzy n ajm n iej d o p ewn eg o sto p n ia, ch o ć wcale m i się to n ie u śm iech ało ; tru d n o jed n ak n ie lu b ić faceta tak p o d atn eg o n a zło śliwo stk i. – To … co właściwie ro b iłeś, Bo b b y ? – sp y tał ju ż łag o d n iejszy m to n em . – Wariack ie rzeczy . Nie p ró b u j teg o w d o m u – o d rzek łem . – M ó wię p o ważn ie. Co ś, czeg o n ik o m u n ie rad ziłb y m n aślad o wać. Jed źm y p o szu k ać czeg o ś d o b reg o d o żarcia, to ci o p o wiem , ile m o g ę. – Po jed ziem y m o im wo zem ? – wtrącił Garcia. – Cieb ie zap ro szen ie n ie o b ejm u je – zwró ciłem się d o n ieg o . Wy starczająco tru d n o b ęd zie m i g ad ać z Claren ce’em , k tó ry p rzy n ajm n iej wie, że jestem an io łem jak i o n . Za żad n e sk arb y n ie włączy łb y m d o tej d y sk u sji cy wila, a ty m b ard ziej k o g o ś tak ieg o jak G-M an . Zm ien iłem jed n ak zd an ie n a wid o k jeg o m in y szk o ln ej o ferm y , zm u szo n ej p o lek cji wu efu zap łacić k o leg o m za p rzy wilej g ry w d ru ży n ie, d o k tó rej wk ręcił g o n au czy ciel. Żal m i się g o zro b iło . – No d o b ra, Win d h o wer, m asz rację. Win ien ci jestem co n ajm n iej k o lację. Wp rawd zie p o trak to wałeś m n ie jak d ziczy zn ę u b itą n a szo sie, ale jak o ś to zn io słem . Kied y ś tam o p racu ję so b ie jak ąś zd ezy n fek o wan ą, strawn ą d la n o rm aln y ch lu d zi wersję m o ich p rzy g ó d , ale d o teg o p o trzeb n e

b ęd zie ład n y ch k ilk a szk lan eczek m o cn eg o tru n k u , zan im w o g ó le so b ie wy o b rażę, jak m iałab y wy g ląd ać. Po tem , g d y ju ż załatwię k westię p rzep ro sin o wy jaśn ień , wezm ę się d o właściwej ro b o ty : wy rwan ia Caz ze szp o n ó w Elig o ra. Nie, o ty m n ie zap o m n iałem n awet n a sek u n d ę, zwłaszcza że teraz m iałem n a so b ie swo ją m ary n ark ę – tę ze zło ty m p ió rem w m ag iczn ej k ieszen i n ależącej d o in n eg o co n tin u u m czaso p rzestrzen n eg o . Arcy k siążę n ie k łam ał, m ó wiąc, że n ie m ó g ł jej zn aleźć, b o w p rzeciwn y m razie n ig d y b y m n ie n ie wy p u ścił z Piek ła. – A n astęp n ie, m ó j Claren sie, m o żesz m n ie o d wieźć d o m ej u ro czej g arso n iery … jeśli m ó j g o sp o d arz ju ż jej n ie wy n ajął jak iem u ś stu k n iętem u d am sk iem u b o k sero wi… i p o d ro d ze p o g ad am y o sp rawach firm y – d o d ałem . – Dla m n ie o k ej – sk wap liwie zg o d ził się Garcia. – Ta ch iń sk a k n ajp k a p rzy Wh isk y Gu lch m o że b y ć? – Jasn e. Ale jed en waru n ek , G-M an . Jeśli ch cesz się k ręcić p rzy m n ie w m iejscach p u b liczn y ch , wy rzu ć tę o p ask ę n a o k o . Za b ard zo m i p rzy p o m in ała m ałeg o Tica, p o m ag iera Po łam ań ca. Dzieciak n ie n o sił jej d la wy g łu p u , ty lk o sk ry wał p o d n ią co ś d rasty czn eg o . – Ale to n a cześć Slick Rick a! – Któ ry całk o wicie b y się ze m n ą zg o d ził. Ch o ćb y d lateg o , że o n n ap rawd ę n ie m a o k a, a ty m asz. Garcia lek k o n ad ąsan y zg o d ził się wy zb y ć n ajn o wszeg o d o d atk u d o g ard ero b y . Cisn ęło m i się n a języ k , że n awet b ez n iej świetn ie b y p aso wał d o o to czen ia w Pan d em o n iu m , ale p ewn ie b y to p rzy jął jak k o m p lem en t.

Czterdzieści pięć Wśród swoich

J

eślib y k to ś m n ie zap y tał, co b y m p rzed e wszy stk im zro b ił, g d y b y m trafił d o Piek ła i u d ało m i się stam tąd u ciec, w ży ciu b y m n ie wp ad ł n a to , że zaczn ę o d k u rczak a z o rzech am i i sm ażo n eg o ry żu . Tak jed n ak wy szło . Za to d ru g ą w k o lejn o ści czy n n o ść p rzewid ziałb y m b ez p u d ła: g d y ty lk o d o tarłem d o własn eg o m ieszk an ia, k tó re p o d m o ją n ieo b ecn o ść n ic a n ic n ie zy sk ało n a p rzy tu ln o ści, o d razu zaap lik o wałem so b ie d łu g i, d łu g i p ry szn ic, a p o tem rzu ciłem się n a łó żk o i sp ałem cztern aście g o d zin b ez p rzerwy . Ob u d ziwszy się, z ro zk o szą stwierd ziłem , że n ad al zn ajd u ję się w San Ju d as i o b leczo n y jestem w zwy czajn e (a p rzy n ajm n iej n ied em o n ie) ciało . Dzień zacząłem o d g o rącej k ąp ieli ze śp iewem n a u stach – n ajp ierw p arę stan d ard ó w Din ah Wash in g to n , n a fin ał b rawu ro wo i p ełn ą p iersią wy k o n an e Do n ’t Get Aro u n d Mu ch An ymo re – czy m sk ło n iłem m o jeg o sąsiad a o d rewn ian y m u ch u d o walen ia w ścian ę. Uzn ałem jed n ak , że p rawd ziwy talen t k ry ty k się n ie b o i, i g o p o p ro stu o lałem . Jeśli k o g o ś z was d ziwi, że wstałem tak i cały w sk o wro n k ach , to m u p o wiem : sp o k o jn ie, n o szę w p sy ch e sp o ro świeży ch b lizn , a zaczy n u n a n o cn e k o szm ary starczy m i n a stu lecia – ale tru d n o się n ie cieszy ć, sk o ro wreszcie sp rawy zaczy n ały się u k ład ać p o m o jej m y śli. Nie jestem aż tak im id io tą, b y zak ład ać, że wy m ian a zło teg o p ió ra za Caz p rzeb ieg n ie tak g ład k o , jak b y m n ie

m iał d o czy n ien ia z sad y sty czn y m k łam cą i p sy ch o p aty czn y m d iab łem z wy ższy ch sfer p iek ieln y ch . Usp o k ajała m n ie świad o m o ść, że Elig o r ró wn ie m o cn o p rag n ie czeg o ś, co m am w p o siad an iu , jak ja więzio n ej p rzezeń m o jej d ziewczy n y – i n a p o czątek to m i wy starczało . Wy b rałem n u m er cen trali w Vald Cred it i p o wo li p iąłem się p o d rab in ie firm o wej h ierarch ii, rzu cając n azwisk am i i k łam stewk am i, aż w k o ń cu p rzełączo n o m n ie d o o so b istej sek retark i Elig o ra. M ó wiła z an g ielsk im ak cen tem , co p rzy p o m n iało m i Caz i sto so wn ie p rzy sp ieszy ło ry tm m eg o serca. – Kim p an jest? – sp y tała (wed łu g m n ie d o ść o b ceso wo ). – Nazy wam się Bo b b y Do lar. Pan i szef m n ie zn a. – Czy żb y ? Ja n ig d y o p an u n ie sły szałam . Wy g ląd ało n a to , że ch ce m n ie wy p ro wad zić z ró wn o wag i. Parę ty g o d n i tem u m o że b y się jej to u d ało , ale n ie teraz, z An io łem Któ ry Przeszed ł Piek ło . Przy szła m i d o g ło wy zab awn a m y śl: ciek awe, czy p o trak to wałab y m n ie in aczej, g d y b y wied ziała, że to ja zastrzeliłem jej p o p rzed n iczk ę, a p o tem p o m o g łem jej wy jść p rzez o k n o n a czterd ziesty m p iętrze. M o że o k azałab y wd zięczn o ść za stwo rzen ie wak atu ? – To b ez zn aczen ia, k o ch an a – p o wied ziałem . – Po p ro stu p rzek aż szefo wi, że d zwo n iłem . Wró ciłem d o m iasta i jestem g o tó w n a wy m ian ę. – Taa, wy m ian ę... Jasn e. – Ud awała n iep o ru szo n ą, zd rad ziła ją jed n ak wy raźn a p au za. – Po wied z m u , że o n wy b iera czas, a ja m iejsce. Wszy stk o ład n ie i m ilu sio , b ez żad n y ch sztu czek . – Py szn ie. Przek ażę p an u Vald o wi – o d rzek ła i o d ło ży ła

słu ch awk ę. Ład n a m i sek retark a, k tó ra tak im p erty n en ck o trak tu je zn ajo m y ch b o ssa… In n a rzecz, że n ie tak d awn o ó w b o ss zajęty b y ł p o d p alan iem m o ich n eu ro n ó w, więc n ieg rzeczn o ść n ie b y ła p rzesad n a. Kto wie zresztą, czy to n ie ta sam a d em o n ica, k tó rą u k atru p iłem p o zaciętej walce, p o d d an a recy k lin g o wi i ak tu alizacji o p ro g ram o wan ia? Teraz p o trzeb n e m i b y ło b ezp ieczn e m iejsce wy m ian y . W p o jed y n k ę n ie m ó g łb y m teg o załatwić, n awet g d y b y Elig o r n ap rawd ę zam ierzał d o trzy m ać u m o wy – czeg o n ie p rzy jm o wałem za p ewn ik . M u siałem p o szu k ać p o m o cy . Zad zwo n iłem n a n u m er, k tó ry p o d ał m i Sam , i n ag rałem wiad o m o ść, p o czy m zająłem się k o lejn y m i p u n k tam i p ro g ram u . Wp ad łem d o b aru „Po d Cy rk lem ", b y się sp o tk ać z k u m p lam i an io łam i, i n ag ad ałem im n iestwo rzo n y ch h isto rii n a tem at m o jej trzy ty g o d n io wej n ieo b ecn o ści. (An o , o k azało się, że ty lk o ty le to wszy stk o p o trwało . M ó wiłem ju ż, że w Piek le czas p ły n ie in aczej n iż n a Ziem i. Po trafią tam u p ch n ąć wiek cierp ien ia w d wad zieścia p arę d n i). Po n ieważ p o tak d łu g im czasie w p łó cien n y m o p ak o wan iu b y łem b lad y jak p erso n aln a z m ły n a, zap o d ałem im , że wy b rałem się w o d wied zin y d o p rzy jaciela w Seattle. M o n ica, k tó ra zn ała m n ie n ajlep iej (o d k ąd zab rak ło Sam a), p rzy jęła to o p o wiad an k o z p o g ard ą, n a jak ą zasłu g iwało , ale n ie d o p y ty wała się o szczeg ó ły . Przy p u szczaln ie u zn ała, że m u siałem się g d zieś zad ek o wać z jak ąś n o wą flam ą. Ja za to m iałem d o n iej k ilk a p y tań , o d czek ałem z ty m jed n ak , aż zo staliśm y n a k ilk a m in u t sam i p rzy sto lik u . (M ło d y Elv is i Ted Neb rasca zaczęli się siło wać n a ręk ę p rzy b arze i cała wiara so b ie z n ich p o k p iwała). – Co z Waltem San d ersem ? – sp y tałem cich o . – Dał jak iś zn ak

ży cia? Wied ziałem o czy wiście, że n ie d ał, sk o ro słu ży za o ch m istrza n a Zrzęd liwej Jęd zy, żeg lu je p o rzek ach Piek ła i szerzy Do b rą No win ę Oczek u jący ch , b y łem jed n ak ciek aw, co in n i sąd zą o jeg o zn ik n ięciu . – Nie, n ik t n ic o n im n ie sły szał. – M o n isia wy g ląd ała n a zan iep o k o jo n ą. – Py tałam M u ła, ale zb y ł m n ie g ład k im zd an k iem o tran sferze d o in n eg o wy d ziału . Ch o lery m o żn a d o stać, zan im się wy d u si z Do m u jak ąk o lwiek in fo rm ację. – Am en – p rzy tak n ąłem . No tak , Tem u el. Będ ę m u siał z n im wk ró tce p o ro zm awiać. Należał m u się p rzy n ajm n iej jak iś o g lęd n y rap o rt z m o jeg o p o b y tu n a Do le; w k o ń cu to o n n ajb ard ziej p o m ó g ł m i się tam p rzeszwarco wać (i stam tąd wy d o stać), a i ja p o trzeb o wałem o d n ieg o wy jaśn ień . – A ty , m ała, jak się m iewasz? – Po p atrzy łem n a n ią ciep ło . Ch ciałem , b y to zab rzm iało p o p ro stu p rzy jaźn ie. Wiele razem p rzeszliśm y , a ch o ć więk szo ść teg o czasu strawiliśm y n a u n ik an iu p rawd ziweg o związk u , to n ie b y ła jej win a. Jed n ak że g d y ty lk o sło wa wy fru n ęły m i z u st, M o n ica p o ru szy ła się n iesp o k o jn ie i u m k n ęła o czy m a g d zieś w b o k . – W p o rząd k u n a o g ó ł, a co ? Zwy k le m n ie o to n ie p y tasz, Bo b b y . – So rk i, n ie zam ierzałem łam ać żad n y ch zasad … Nie d an e m i b y ło d o k o ń czy ć m y śli, g d y ż w tej ch wili d rzwi b aru się o two rzy ły z ro zm ach em i k u p o wszech n em u zask o czen iu d o sali wk ro czy ł n ie k to in n y jak m ó j d ro g i stary p rzy jaciel Sam Riley . Om al n ie sp ad łem z k rzesła n a jeg o wid o k . M o n ica zerwała się zza sto lik a i rzu ciła m u n a szy ję. W k ilk a sek u n d n iem al wszy scy b y walcy stło czy li się wo k ó ł n ieg o jak ró j p szczó ł p o d ek scy to wan y ch m ający m się ro zp o cząć lad a m o m en t

tań cem m io d u . Sam śm iał się, ścisk ał d ło ń za d ło n ią, z g racją n awet p o zwalał się o b ejm o wać i k lep ać p o p lecach , co d o n ieg o n iep o d o b n e. W k o ń cu k rzy k n ął d o Ch ica o p iwo im b iro we i d ał się p rzy p rzeć d o b aru w k rzy żo wy m o g n iu p y tań k o leg ó w. Barm an wy g ląd ał n a ró wn ie zd u m io n eg o jak ja, ale wstrzy m ał się o d k o m en tarzy i p iln o wał, b y szk lan k a Sam a b y ła wciąż p ełn a. By łem p ewien , że o p ró cz m n ie ty lk o Claren ce wie, iż Sam ariel o ficjaln ie jest zd rajcą Nieb a. Jeg o efek to wn e wejście tak m n ie zask o czy ło , że zap o m n iałem języ k a w g ęb ie. Co o n wy p rawia? Czy to m a b y ć jak aś p ro wo k acja? Trzy m ałem się n a u b o czu , g d y Sam n awijał jak ąś leg en d ę n a u ży tek Całeg o Po k ręco n eg o Ch ó ru , d ając d o zro zu m ien ia, że wy k o n u je jak ąś ściśle tajn ą m isję (co n asu wało k westię, p o k ieg o g rzy b a się w tak im razie d ek o n sp iru je, p rzy ch o d ząc tu taj, n ik t jed n ak n ie p ró b o wał p o d jąć teg o wątk u ). Dem o n stru jąc b rak zain tereso wan ia własn y m b ezp ieczeń stwem , m ó j d ru h sp ęd ził w b arze całą g o d zin ę i o d p o wiad ał n a n iezliczo n e p y tan ia (k łam iąc p rzy ty m w ży we o czy ), jak b y wszy stk o b y ło p o d awn em u . Po d k o n iec teg o p rzed stawien ia p rzy su n ął się wreszcie d o m n ie, u d rap o wał swo je wielk ie łap sk o n a m y m ram ien iu i zap ro p o n o wał wsp ó ln e wy jście n a p ó źn ą k o lację. Klien tela „Cy rk la" u stawiła się w k o lejk ę d o p o żeg n an ia, jak g d y b y m ieli p rzed so b ą arch an io ła n a wizy tacji. Wy m u szali o b ietn ice częstszy ch o d wied zin , p rzy wo ły wali wsp o m n ien ia i n am awiali d o u d ziału w p aru n ad ch o d zący ch im p rezach , jak ich n ieg d y ś za n ic b y n ie p o m in ął. Sam ze śm iech em zg ad zał się n a wszy stk o , ale ty m razem ch y b a wszy scy wied zieli, że to p ic n a wo d ę. M o że n ie zd awali so b ie sp rawy z rzeczy wisty ch p o wo d ó w jeg o zn ik n ięcia, ale jeg o

n iesp o d ziewan y p o wró t m iał wszelk ie cech y k ró tk iej wizy ty k o g o ś, k to p rzeszed ł d o n o weg o etap u i ju ż się w p rzeszło ść n ie o g ląd a. Gd y ty lk o wy szliśm y , zastąp iłem m u d ro g ę. – Czło wiek u , co ty wy p rawiasz? Parad u jesz p o „Cy rk lu " jak b y n ig d y n ic? A g d y b y ś tak wp ad ł n a Claren ce’a? Sm ark acz zn ó w b y cię p ró b o wał areszto wać! – Wied ziałem , że g o n ie m a. A co się ty czy m o jeg o p arad o wan ia, p o trak tu j to jak o część p lan u d ezo rien to wan ia n aszy ch wład z. – Jak ich „n aszy ch wład z"? Zap o m n iałeś, że wciąg n ęli cię n a listę wro g ó w p u b liczn y ch ? – Wiesz, stary , ja m ó wiłem p o ważn ie o tej k o lacji. – Sam się ro zejrzał w lewo i p rawo wzd łu ż M ain Street. – Po rząd n ie zg ło d n iałem . Jak się ży je w k ieszo n k o wy m wszech świecie b ez śm ierteln eg o ciała n a so b ie, to się n ap rawd ę tęsk n i za żarciem . Czy ta k o reań sk a k n ajp k a n a sk raju d zieln icy h iszp ań sk iej d alej d ziała n o cam i? – „Bee Bim Bo p "? Ch y b a tak . Do szliśm y tam sp acerk iem . Wejście b lo k o wał tłu m ek h ip steró w, ale m im o że to p iątk o wy wieczó r, n ie m u sieliśm y d łu g o czek ać n a sto lik . Pierwszy p rawd ziwy , zim n y b ro warek p o p o wro cie wiecie sk ąd sm ak o wał tak , jak so b ie m arzy łem p rzez te d łu g ie ty g o d n ie. Piek ieln y m p iwem m o żesz się u b zd ry n g o lić o wiele szy b ciej n iż ziem sk im , ale w sm ak u lep sze o d n ieg o b y ły b y n awet m y d lin y , w k tó ry ch d o p iero co wy k ąp ał się sp o co n y g ru b as. Zam ó wiłem d an ie n o szące tę sam ą n azwę co restau racja, d o teg o ry ż sm ażo n y z m ięsem i jajk iem . Sam wziął jak ąś n ieo k reślo n ą zu p ę i zestaw m o cn o p ik an tn y ch p o traw. Przez d o b re p ó ł g o d zin y jed liśm y i p iliśm y w m ilczen iu . Do p iero p o d ru g im p iwk u języ k m i się tro ch ę

ro związał i zacząłem o p o wiad ać. Najp ierw o sp o tk an iu z Tem u elem p rzy M u zeu m Przem y słu , p o tem k o lejn o o wszy stk im – o czy wiście w wersji m o cn o sk ró co n ej, b o in aczej u tk n ęlib y śm y tam n a k ilk a d n i. – Có ż, Bo b b y , n ie ch cę m ó wić, że cię u p rzed załem , więc p o wiem ty lk o ty le: k rety n z cieb ie. – Po k ręcił g ło wą z zatro sk an iem . – Ostrzeg ałem cię, żeb y ś się tam n ie p ak o wał. – Ostrzeg ałeś i m asz za to p lu s. Ale i m n ie się n ależy u zn an ie, b o m u siałem się ch o lern ie n ap raco wać, żeb y two ich o strzeżeń n ie p o słu ch ać. – Od ch y liłem się n a o p arcie i g estem zam ó wiłem jeszcze jed n o sap p o ro . Wsk azó wk i zeg ara ścien n eg o zb liżały się d o p ó łn o cy . By liśm y ju ż jed y n y m i g o śćm i n a sali, ale n ach y liłem się d o Sam a i zn iży łem g ło s d o szep tu . – Po wiem ci co ś, m ó j ch ło p cze. To p ewn ie g łu p ie… – Piwo u d erzało m i ju ż d o g ło wy . – Ale p iep rzy ć to . Nie m o g ę się z ty m wszy stk im p o g o d zić. Z cały m ty m sy stem em . Piek ło . Nieb o . To trzeb a zo b aczy ć i p rzeży ć, stary . To straszn e, ale o n i tam są ży wi, k ap u jesz? Ro b ią co ś, k o m b in u ją, p lan u ją, wiążą k o n iec z k o ń cem . Psiak rew, p o d p ewn y m i wzg lęd am i Piek ło się n iewiele ró żn i o d San Ju d as. – M ó g łb y m ci to sam o p o wied zieć, ch o ć n o sa stąd n ie wy ściu b iłem . – Ja m ó wię p o ważn ie. – Wiem . – Sam się u śm iech n ął. – I wiem też, że ju tro ran o p o m y ślisz, żeś m i p rzek azał b ard zo ważn ą wiad o m o ść. Ale zap am iętaj so b ie i p o wtó rz g ło śn o , g d y b ęd ziesz sik ał ty m jap o ń sk im p iwem : ja ju ż wcześn iej d o teg o d o szed łem . – Że co ? – Jak m y ślisz, d laczeg o p o stan o wiłem wy p o wied zieć ro b o tę n aszej świetlan ej k o rp o racji? Dlaczeg o ży ję jak b an ita w d ziu rze wy d łu b an ej

w rzeczy wisto ści, k tó rą i Nieb o , i Piek ło o ch o czo b y ro zwaliły w d reb iezg i, g d y b y ty lk o ją zn aleźli? Otó ż d lateg o , Bo b b y , m ó j ch ło p cze, że d łu żej n ie m o g łem ju ż w ty m g n o ju wy trzy m ać. Kto wie, m o że szefo stwo m a rację? – Sam zm arszczy ł b rwi. – M o że jed n ak n ie k łam ią i n ap rawd ę ty lk o złem d o b ro m o że zwy cięży ć zło ? M o że wy łam u jąc się z tej n aszej zim n ej wo jn y , wp ak u ję cieb ie i in n y ch w k ło p o ty , k ied y zab rzm ią trąb y i zm arli p o wstan ą z g ro b ó w n a ch wałę Pań sk ą? – Twarz m iał czerwo n ą, jak b y jeg o zielo n a h erb ata zap rawio n a b y ła sp iry tu sem , p o ch wili jed n ak u zm y sło wiłem so b ie, że to in n eg o ro d zaju ru m ien iec: o zn ak a g łęb o k o o d czu wan eg o g n iewu . – Ale wiesz co ? Nie d awałem ju ż rad y . Nie m o g łem d łu żej sp rzed awać lu d zio m id ei, w k tó rą sam n ie wierzę. Jeżeli k ied y k o lwiek d o jd ziesz d o p o d o b n eg o wn io sk u , Bo b b y , to … d aj m i zn ać. Patrzy łem n a n ieg o szero k o ro zwarty m i o czy m a i n ie p o zn awałem stareg o p rzy jaciela. Wied ziałem o jeg o zm ian ie p rzek o n ań , o d ecy zji, b y p ó jść za n o wy m i i d o łączy ć d o Trzeciej Dro g i – k u rd e, wy tarzał m n ie wręcz w swo ich p o g ląd ach tam tej n o cy w p ark u Sh o relin e – ale n ig d y n ap rawd ę w to n ie u wierzy łem . Trak to wałem to ch y b a jak p rzelo tn ą fan ab erię p o lity czn ą, co ś jak b y k o m ercy jn y m u zy k n ag le zap rag n ął g rać ty lk o k awałk i etn iczn e. Ty lk o że to n ie b y ła fan ab eria. A im d łu żej n ad ty m m y ślałem , ty m więk szeg o wszy stk o n ab ierało sen su . Nie m o g łem so b ie p o zwo lić n a d łu ższe ro zm y ślan ia. – Ład n ie p ięk n ie, stary , ale n a razie p o trzeb u ję o d cieb ie czeg o ś b ard ziej k o n k retn eg o . – Ob ejrzałem rach u n ek i wy ło ży łem n a stó ł d wie d wu d ziestk i i d y ch ę. – Tak jest, ja stawiam , ale b ęd ziesz m u siał to o d p raco wać. M u szę m ieć d o b re m iejsce n a wy m ian ę. Jak ieś su g estie?

– Wy m ian ę z Elig o rem ? – Po k ręcił g ło wą. – Oczy wiście, że z n im . Jasn e. – Um ilk ł i zaczął p alcem ry so wać k ó łk a w ro zlan ej h erb acie. – Tak o d ręk i p o wied ziałb y m , że p o win ien eś wy b rać m iejsce p u b liczn e… Ale p o zastan o wien iu n ie jestem ju ż tak i p ewn y . – Dlaczeg o ? – Bo k to ś m ó g łb y cię ro zp o zn ać. I tak ju ż stąp asz p o cien k im lo d zie, jeśli ch o d zi o Do m . Ty lk o im trzeb a rap o rtu , że wch o d zisz w k o n szach ty z arcy k sięciem Piek ła, a Głęb o k i Au d y t m iałb y ś jak w b an k u . In n y m i sło wy , m o ją d u szę ro zło ży lib y n a czy n n ik i p ierwsze tak zwan i m ajstro wie – b y ty an ielsk ie wy ższeg o rzęd u , wy sp ecjalizo wan e w tak ich sp rawach – i wszy stk o , co k ied y k o lwiek czu łem , m y ślałem , m ó wiłem i ro b iłem , zo stało b y d o starczo n e n iczy m wy ciąg b an k o wy Efo rato wi, k tó reg o co n ajm n iej jed en czło n ek p rawd o p o d o b n ie jest m o im zap rzy sięg ły m wro g iem . Wieść g m in n a n iesie, że n ieb iań scy sp ece o d p rzesłu ch ań są ró wn ie d o ciek liwi i sp rawn i jak ci z Piek ła, ty lk o tro ch ę su b teln iejsi w d ziałan iu . – W tak im razie g d zie? – sp y tałem . – Nie wiem . Co ś wy k o m b in u ję i zad zwo n ię. – Sam wstał i ru szy ł d o wy jścia. – M am tu p arę sp raw d o załatwien ia, ale b ęd ę m y ślał o to b ie. – Parę sp raw? – Jezu , Do lar, n ie jesteś m o im jed y n y m k u m p lem w ty m m ieście, n ie? – Wy jął wy k ałaczk ę z p o jem n iczk a n a lad zie. – Ale p ewn ie żad en in n y n ie p isałb y się n a k o reań sk ie sp ecjały tu ż p rzed p ó łn o cą, więc d la cieb ie się ek stra p o staram i zn ajd ę o d p o wied n ią lo k alizację, k tó ra zwięk szy two je szan se p rzeży cia. M y ślę n awet, że n ajlep iej b ęd zie, jak się z to b ą wy b io rę n a to zad an k o .

Do k o ń czy łem p iwo i zró wn ałem się z Sam em ju ż n a u licy . – Ostatn ie p arę razy , k ied y się ze m n ą wy b rałeś n a zad an k a, o m al n ie zg in ęliśm y o b y d waj, i to w p ask u d n y sp o só b . Po starajm y się teraz lep iej, co ? – Na p o h y b el n aszy m wro g o m ! – Od salu to wał m i wy im ag in o wan ą szk lan icą. – Jasn e. Ru szy łem za n im , lecz p o wstrzy m ał m n ie wy m o wn y m ru ch em d ło n i. – O m n ie się n ie m artw – p o wied ział. – M ó wiłem ci, że m am jeszcze to i o wo d o załatwien ia. Zad zwo n ię d o cieb ie n ajp ó źn iej ju tro . Patrzy łem , jak o d ch o d zi z ręk o m a w k ieszen iach , lek k o zg arb io n y . Zro b iło się zim n o i ju ż się zacząłem zastan awiać, czy b y n ie wró cić d o „Cy rk la" n a co ś m o cn iejszeg o , k ied y tu ż za p lecam i u sły szałem cich e ch rząk n ięcie. Od wró ciłem się jak o p arzo n y . W jask rawy m świetle b ijący m z o k ien restau racji stała jak aś stara Laty n o sk a. Wy ciąg n ęła d o m n ie ręk ę z b u k ietem rach ity czn y ch g o źd zik ó w związan y ch recep tu rk ą. – Nie, d zięk i – rzu ciłem o d ru ch o wo . Do p iero wted y zd ałem so b ie sp rawę z n ieb ezp ieczeń stwa, n a jak ie sam się wy stawiłem , wy łażąc w n o cy n a p u stą u licę b ez zach o wan ia elem en tarn ej czu jn o ści. Led wo o ty m p o m y ślałem , stwierd ziłem , że g d zieś ju ż tę k o b ietę wid ziałem – ty lk o że wted y n ie b y ła k o b ietą. W jej twarzy b y ło co ś zn ajo m eg o , ale n ie b ard zo wied ziałem co . – Nie k u p isz k wiatk ó w o d m iłej staru szk i, Bo b b y ? – Uśm iech n ęła się szero k o , u k azu jąc au ten ty czn ie wy g ląd ający rezu ltat wielo letn ich starań m ało m iasteczk o wej m ek sy k ań sk iej sto m ato lo g ii. – To m o że się ch o ciaż p rzejd ziem y ?

Dło ń sam a wsu n ęła m i się p o d m ary n ark ę w p o szu k iwan iu k o lb y wiern ej b elg ijsk iej efen k i, zan im zro zu m iałem , z k im m am d o czy n ien ia. – Tem u el? – szep n ąłem . – To ty ? – Jam ci jest. – Arch an io ł sk in ął g ło wą i p o p rawił wzo rzy stą ch u stę. – I n ap rawd ę m am o ch o tę n a sp acer.

Czterdzieści sześć Najzabawniejszy rasista, jakiego znam

D

o ch o d ziła p ó łn o c, ale ru ch n a Cam in o Real b y ł wciąż sp o ry . Szliśm y z M u łem n a p o łu d n ie, m ijając k lu b y i sk lep y m o n o p o lo we, jak ich n ie b rak o wało w tej ek lek ty czn ej d zieln icy m ięd zy Sp an ish to wn a b o g aty m i alejam i Ath erto n . Za n am i zo stawały k o lejn e p rzeczn ice, lecz m ó j szef n ie sp ieszy ł się z p o d jęciem ro zm o wy . Ja ty m czasem się zastan awiałem , n a jak im g ru n cie teraz o b aj sto im y . Przed e wszy stk im m u siałem m u zd ać sp rawę z m isji, k tó rą m i zlecił, i z jej sk u tk ó w. Zam ierzałem też o g lęd n ie n ap o m k n ąć o in n y ch rzeczach – n a p rzy k ład o n o wej p o sad zie Walta San d ersa n a p irack o m isjo n arsk im statk u Rip rash a. By ły jed n ak tem aty , k tó ry ch wo lałb y m u n ik n ąć, jak ch o ćb y k westie Caz alb o Śm iszk a – zwłaszcza zaś m o je co raz b ard ziej u g ru n to wan e p rzek o n an ie, że m o rd erca d ziałał z ro zk azu An aity , b y ło n ie b y ło jed n ej z p rzeło żo n y ch sam eg o Tem u ela. Kied y ś ch ciałb y m p o g ad ać so b ie z k im ś, k to n ie m a żad n y ch sek retó w an i u k ry ty ch m o ty wó w – o t tak , b y się p rzek o n ać, jak to jest. Zało żę się, że to m u si b y ć fajn e ży cie, a n a p ewn o m n iej wy czerp u jące o d wszy stk ieg o , co m n ie zwy k le sp o ty k a. To zap ewn e p rzy p ad ek , ale M u ł zaczął m ó wić ak u rat w ch wili, g d y p rzech o d ziliśm y o b o k k o ścio ła ep isk o p aln eg o . Wewn ątrz p ło n ęły światła, ale wy d o b y wający się n a u licę jazg o t o d k u rzacza i zap ark o wan y n ieo p o d al fu rg o n z lo g o firm y sp rzątającej

świad czy ły , że to n ie p ó źn a m sza. – Cieszę się, że wró ciłeś, Bo b b y . M artwiłem się o cieb ie. – Dzięk i. To tak jak ja. – Ud ało ci się d o ręczy ć m o ją wiad o m o ść? – Owszem . – Op o wied ziałem m u całą h isto rię m o jej zn ajo m o ści z Rip rash em . No , p rawie całą; n a razie o p u ściłem wątek San d ersa i n ie zag łęb iałem się w szczeg ó ły m o jeg o własn eg o p ro g ram u p rzed i p o p rzek azan iu Tem u elo weg o h asła. Bractwo Oczek u jący ch wy warło jed n ak n a m n ie wielk ie wrażen ie i czu łem , że arch an io ło wi n ależy się b liższa o n ich relacja. – Czy b ard zo b y m się p o m y lił, zak ład ając, że szef też m iał o k azję p o zwied zać so b ie Dó ł? – By łem tam , ale n ie m o g ę o ty m m ó wić. Ty m m n ie zask o czy ł: arch an io ł, k tó ry m ó wi p rawd ę b ez o wijan ia jej w g ru b ą warstwę czesan ej b awełn y ? – Po zwó l, że teraz ja zad am ci p y tan ie, Bo b b y . Te wierzen ia Oczek u jący ch … Jak m y ślisz, czy Rip rash o wi u d a się je ro zk rzewić? Nie wied ziałem , czy cała ta ak cja m isy jn a b y ła własn y m p ro jek tem Tem u ela, czy m o że częścią strateg ii Nieb a, o d p o wied ziałem m u jed n ak tak , jak sam to wid ziałem : – Sy stem jest tam tak m o cn o u stawio n y p rzeciwk o p o d o b n y m in icjaty wo m , że w tej k westii n ie m o g ę b ły sn ąć o p ty m izm em . Jeżeli jed n ak k to k o lwiek p o trafi co ś zd ziałać, to właśn ie o n . Jest siln y jak tu r, b y strzejszy p o n ad śred n ią p iek ieln ą, a d o teg o m a n ap rawd ę d o b re serce jak n a d em o n a. Tem u el sk wito wał to sk in ien iem g ło wy i zerk n ął n a swo ją k o m ó rk ę. Uzm y sło wiłem so b ie n ag le, że ro b ił to ju ż k ilk a razy . – Szef czek a n a telefo n ? – Nie, sp rawd zam ty lk o , czy n ie m a sy g n ałó w z n aszy ch ap arató w

słu żb o wy ch . – M u ł p arsk n ął śm iech em . – I właśn ie jed en się p o k azał w p o b liżu . Nie zn ałem g o o d tej stro n y . Zu p ełn ie jak b y twó j własn y , p o czciwy stary d ziad ek n ag le p rzem ien ił się w Q z film ó w o Bo n d zie. – Czy żb y szef się o b awiał in wig ilacji? – Ju ż raczej wp ad n ięcia n a k tó reg o ś z two ich k o leg ó w. Po p atrzy łem n a n ieg o , z tru d em wstrzy m u jąc się o d śm iech u . – A co b y ło b y w ty m złeg o ? – sp y tałem . – Zo b aczy lib y m n ie z jak ąś m ek sy k ań sk ą p rzek u p k ą z b o d eg i n a ro g u . Jak m ielib y p an a ro zp o zn ać? M u ł zm ierzy ł m n ie lek k o zawied zio n y m sp o jrzen iem , jak b y m o b lał eg zam in . – Ostro żn o ść n ig d y n ie zawad zi, an iele Do lo riel. Przy szło m i d o g ło wy , że p o za d y sk retn ą wy cieczk ą d o Piek ła i ty m i n aszy m i n ieo ficjaln y m i sp o tk an iam i „w teren ie" M u ł p ewn ie rzad k o wy ściu b ia arch an ielsk i n o s p o za M iasto Nieb iesk ie. – Jasn e, szefie, p an wie n ajlep iej. Po ra jed n ak , ab y śm y p o g ad ali n a in n e tem aty . Op o wied ziałem m u o sp o tk an iu z Waltem San d ersem . Tem u el wy słu ch ał wszy stk ieg o b ez k o m en tarza i n a k o n iec sp y tał ty lk o , co Walter zap am iętał z p ro cesu tran sfo rm acji o d ad wo k ata n a Ziem i d o b u ch altera w Piek le. – Prak ty czn ie n ic – o d rzek łem . An i sło wem n ie wsp o m n iałem , m a się ro zu m ieć, o d ziałan iach Śm iszk a n a Do le i m o ich p o d ejrzen iach co d o ro li An aity . Najp rawd o p o d o b n iej M u ł jest p o m o jej stro n ie, ro zu m o wałem ; p ro sty arch an io ł tak jak i ja n ie m a p rawa d o sam o wo ln y ch k o n szach tó w z Przeciwn ik iem . Wo d y n ieb iań sk iej p o lity k i są jed n ak d la m n ie zb y t m ętn e n awet w n ajlep szy ch czasach ,

a o statn ie m iesiące zab ełtały je ty m m o cn iej. – Cała ta afera to jed n a wielk a zag ad k a, szefie. Lo g ik a p o d p o wiad a, że wted y k o ło „Cy rk la" to n a m n ie się czaił ten zb ó j z b ag n etem , ale d o stało się San d erso wi. I jak b y teg o b y ło m ało , ch ło p zn ik a b ez ślad u , a ch wilę p o tem o d n ajd u je się w Piek le z ciężk ą am n ezją. – Watriel ro zm awiał z to b ą, k ied y to się stało – zau waży ł p rzy to m n ie M u ł. – M o że k to ś n ie jeg o , ty lk o cieb ie ch ciał tam p o słać? Sam b y łem teg o zd an ia, d o p ó k i n ie u sły szałem z u st Walta teg o jed y n eg o o k ru ch a in fo rm acji, jak i zap am iętał, m ian o wicie wsp o m n ien ie sło d k ieg o d ziecięceg o g ło su p y tająceg o o Bo b b y ’eg o Do lara. W ty m p ierwszy m atak u Śm iszk a fak ty czn ie m o g ło ch o d zić o m o ją sp rawę, ale celem – teraz ju ż m iałem p ewn o ść – b y ł właśn ie San d ers. Ty m też się n ie p o d zieliłem z Tem u elem . Ch o lera, m ieć tak ą k o m ity wę z arch an io łem i n ie m ó c teg o w p ełn i wy k o rzy stać! Fru stru jące. In n a rzecz, że ci, co m n ie tro ch ę zn ają, an i ch y b i p o wied zielib y : Wszy stk o d o b re, co ściąg a cu g le Bo b b y ’em u D. M o że p o ra się wreszcie n au czy ć trzy m ać d zió b zam k n ięty , za to o czy i u szy o twarte. – No to g d zie teraz jesteśm y , szefie? Tem u el p o d n ió sł wzro k zn ad k o m ó rk i i ro zejrzał się wo k o ło . – Zd aje się, że d o ch o d zim y d o Oak wo o d Ro ad . – Ty le to sam wid zę. Ch o d zi o to , n a czy m o b aj sto im y ? Cała ta sp rawa jest k o m p letn ie zwario wan a, a i tak wiele rzeczy p rzem ilczam y , jak ch o ćb y źró d ła p an a wied zy o Do le alb o to , p o ch o lerę ja się tam tak p ch ałem . – Ufam ci, Bo b b y . I m am n ad zieję, że z wzajem n o ścią. M iałem m u o d rzec, że n ie u fam ju ż n ik o m u ?

– Jasn e, szefie. Ufam p an u tak sam o , jak p an m n ie. – To d o b rze. – Ujął m n ie p o d ręk ę. – M y ślę, że p o win n iśm y n a razie zo stawić wszy stk o tak , jak jest… W tej ch wili zap iszczały h am u lce i tu ż p rzy n as zatrzy m ał się sam o ch ó d . Ty m razem zd ąży łem d o p o ło wy wy szarp n ąć efen k ę z k ab u ry , k ied y zo rien to wałem się, że zn am to raso we b łęk itn e cam aro z d wo m a b iały m i p ask am i n a m asce; w n astęp n ej sek u n d zie zo b aczy łem p ro fil k iero wcy zd o b n y w n ajwięk szą k rety ń sk ą ik eb an ę z k ru czo czarn y ch wło só w, jak ą w ży ciu wid ziałem . – Hej, Bo b b y ! – wrzasn ął M ło d y Elv is. – Co to za laleczk ę p o d erwałeś? Przeg azo wał siln ik , k tó ry o d p o wied ział g łęb o k im b asem , jak ieg o n ie p o wsty d ziłab y się wy ścig o wa m o to ró wk a szefa d y stry b u cji k artelu n ark o ty k o weg o w M iam i. M u siałem p rzy zn ać, że to p ięk n a m aszy n a. Elv is m o że jest cy m b ałem , ale to jed y n y zn an y m i an io ł, k tó ry się zn a n a au tach . – A cieb ie jak ie wiatry p rzy wiały w te stro n y ? – sp y tałem , n iezn aczn ie o d su wając się o d Tem u ela. Elv is p rzy jrzał m u się b ad awczo i zro b ił p o cieszn ą m in ę. – Ty n a p o ważn ie, Do lar? Um awiasz się n a ran d k i z własn ą sp rzątaczk ą czy co ? – Jesteś n ajzab awn iejszy m rasistą, jak ieg o zn am . – Op arłem się ło k ciem o d ach ch ev ro leta i n ach y liłem d o o k n a. – Do stałeś k lien ta? – Właśn ie zak o ń czy łem sp rawę. Do b ry ch ło p b y ł, n ie p o wiem . Zleciał z d ach u . Pó ł d zieln icy się zeszło i p łak ało . A ty co tu p o rab iasz? I z k im ? – Ch o d zi ci o tę k o b ietę? To ty lk o b ied n a stara b ezd o m n a. Zag ad ała d o m n ie, to i ro zm awiam y .

– Nap rawd ę? – M ło d y wy szczerzy ł k ły w u śm iech u . – Zn aczy n ie p o d ry wasz jej? Bo z d alek a wy g ląd a to n a d u żą zaży ło ść. No rm aln ie, g d y zaczy n a b y ć tak iry tu jący , p o święcam p arę ch wil n a wy tłu m aczen ie m u , d laczeg o m a tak d u że szan se n a ty tu ł An ielsk ieg o Du p k a Ro k u czy czeg o ś w ty m ro d zaju – teraz jed n ak zależało m i ty lk o n a ty m , b y się jak n ajszy b ciej zm y ł. – Taa, jasn e. Po d o b n o p rzy p o m in am jej sy n a. Po p ro stu staram się zach o wy wać u p rzejm ie. Sp rawd ź so b ie w n aszy m p o d ręczn ik u , ale wy d aje m i się, że tak ie właśn ie p o win n y b y ć an io ły . – M o że tak ie, k tó re są cip am i. – Elv is p o trząsn ął im p o n u jącą g rzy wą i zn ó w p aro k ro tn ie n acisn ął p ed ał g azu . – No d o b ra, n ie b ęd ę ci p rzeszk ad zał w zb o żn y m d ziele. Po wiem wszy stk im w „Cy rk lu ", żeb y się cieb ie p rzez jak iś czas n ie sp o d ziewali, b o jesteś zajęty p o cieszan iem b ied n y ch , g ru b y ch i n ap alo n y ch . To rzek łszy , ru szy ł z p isk iem o p o n , p o m ach ał m i jeszcze n a p o żeg n an ie i zn ik n ął w d ali. Nie jest z n im tak źle, n ap rawd ę. Na p ewn o n ie ch ce b y ć tak im g łu p im k u tasem , ty lk o sam o m u jak o ś tak wy ch o d zi. Tak ju ż g o Bó g zap ro jek to wał. Wró ciwszy d o Tem u ela, o d razu wy czu łem , że jest p o d en erwo wan y . Po wied ział, że wk ró tce zn o wu p o g ad am y i że n ig d y , p rzen ig d y n ie b ęd ziem y o ty ch rzeczach ro zm awiać w Nieb ie, a jed y n ie tu taj i ty lk o wted y , g d y n ik t n as n ie b ęd zie m ó g ł p o d słu ch ać. Po tem p o wo li się ro zp ły n ął w p o wietrzu . Do p iero p o p o wro cie d o d o m u zau waży łem , że p rzez cały ten czas m iałem wy łączo n y telefo n . Włączy łem g o szy b k o i p o ch wili o d eb rałem p o cztę g ło so wą o d Sam a, w k tó rej p o d p o wiad ał m iejsce sp o tk an ia z Elig o rem . Led wo ją o d słu ch ałem – d zwo n ek . Sp rawd ziłem n u m er n a wy świetlaczu : zastrzeżo n y . Wcisn ąłem

k lawisz o d b io ru i rzu ciłem , n ie czek ając n a p ierwsze sło wa ro zm ó wcy : – Tak , d o stałem two ją wiad o m o ść. – To jestem p o d wrażen iem – o d ezwał się arcy k siążę Elig o r Jeźd ziec. – Ty m więk szy m , że żad n ej ci n ie zo stawiałem . M asz, czeg o m i p o trzeb a? Zam arłem . Kied y o statn im razem sły szałem ten g ło s, jeg o właściciel ak u rat sk o ń czy ł m n ie to rtu ro wać n a wszelk ie m o żliwe i n iem o żliwe sp o so b y i rzu cił m n ie n a p astwę Nilo ch a i jeg o o g aró w p iek ieln y ch . Nie zd ziwi was zatem , że serce zab iło m i szy b ciej, a n a p o d n ieb ien iu p o czu łem sło n awy sm ak k rwi. – Tak , m am to – p o twierd ziłem . – Ju ż m ó wiłem o ty m two jej sek retarce. Kied y ch cesz się sp o tk ać? – A k tó rą m am y ? Pierwszą n ad ran em ? Sp o tk an ie za g o d zin ę, ty lk o p o wied z g d zie. – Za g o d zin ę? – Bard zo wp rawd zie p rag n ąłem jak n ajszy b ciej wy rwać Caz z jeg o łap sk , n ie wied ziałem jed n ak , czy zd ążę złap ać Sam a n a czas, a b ez n ieg o n ie m o g łem wy d o b y ć p ió ra z m ag iczn ej k ieszen i. – To b ęd zie tru d n e. – Tak ? A ja m y ślałem , że ci p iln o p o ło ży ć ręce… n a to warze. – Ro ześm iał się. Jak że ch ciałb y m m ó c sięg n ąć n a d ru g ą stro n ę telefo n u i g rzm o tn ąć g o z p iąch y w ry j. – Ok ej, Do lar, ty tu rząd zisz. Jeśli ch cesz p o czek ać, to … – Do b ra, m o że b y ć za g o d zin ę – wszed łem m u w sło wo . – Bąd ź n a o statn im p iętrze p ark in g u n ap rzeciwk o Czterd ziesteg o Pirsu . To ten k o ło … – Ko ło p rzy stan i p ro m o wej, wiem . Będ ę czek ał. Ciao ! Nic n ie m ó wcie. Wiem , że d ałem się sp ro wo k o wać, ale w zasad zie

b y łem g o to wy , jeśli n ie liczy ć k o n ieczn o ści o d szu k an ia Sam a. Uzn ałem , że jeśli p o zwo lę Elig o ro wi m y śleć, że m a p rzewag ę, lep iej so b ie z n im p o rad zę. Że co ? Że o n fak ty czn ie ją m iał, ja zaś o k azałem się p iep rzo n y m id io tą, d ając m u się tak p o g an iać? Po g ad am y o ty m in n y m razem , k ied y n ie b ęd ę tak zajęty p u szczan iem p o d o b n y ch u wag m im o u szu . Ku m ej o g ro m n ej u ld ze Sam o d eb rał telefo n , g d y d o ń zad zwo n iłem , i n ad al zn ajd o wał się p o m o je stro n ie lu stra, n ie m u siałem więc o d wo ły wać sp o tk an ia. Ob iecał zjawić się p u n k tu aln ie. – Jesteś p ewien , że Czterd ziesty to d o b re m iejsce n a tak ą ak cję? – A sk ąd m i to wied zieć? Sąd zę jed n ak , że lep szeg o n ie zn ajd ziem y . Ty lk o m y śl p o zy ty wn ie. Sp o tk am y się za d ziesięć p ierwsza n a p ark in g u p rzy „Wim p y ’s Steam ers". – Do b ra – o d rzek łem i ro złączy łem się. Tak i b y łem ro zk o łatan y , że zach ciało m i się sik ać. „Jak d o sk o n ały m two rem jest czło wiek "* … Ak u rat! M ó zg za wielk i, p ęch erz za m ały i ty lk o n ajn u d n iejsze części m a n ieśm ierteln e. Zan im p o szed łem d o łazien k i, wy p ch ałem jeszcze k ieszen ie zap aso wy m i m ag azy n k am i p ełn y m i sreb rn y ch n ab o jó w, n a wy p ad ek g d y b y p o d czas wy m ian y co ś p o szło n ie tak . Co p rawd a n ic b y m n im i n ie wsk ó rał p rzeciwk o k o m u ś tak iem u jak Elig o r; w razie k o n fro n tacji jed y n ą sk u teczn ą b ro n ią b y ło b y tak g o ro zb awić, żeb y p ęk ł ze śm iech u . Dy sp ro p o rcja sił b y ła o czy wista, wciąż jed n ak istn iała d ro b n a, n ieo m al zero wa, lecz realn a szan sa, że wszy stk o sk o ń czy się d o b rze i za p arę g o d zin p rzy wio zę Caz d o m o jej d ziu p elk i. Pam iętam n awet, jak a d u rn a m y śl p rzewin ęła m i się p rzez g ło wę: „A ja n ie zd ąży łem ch o ć tro ch ę tu p o sp rzątać".

* W. Szek s p ir, Hamlet, ak t II, s cen a 2 , p rzek ł. J . Pas zk o ws k ieg o .

Czterdzieści siedem Wymiana

K

ied y d o tarłem do „Wim p y ’s Steam ers", k u lto wej h am b u rg ero wn i w staro świeck im sreb rn y m wag o n ie restau racy jn y m p rzy Parad e Street, Sam właśn ie o p u szczał lo k al z p ap iero wą to rb ą wy p ch an ą m in iatu ro wy m i k an ap k am i. To m i o czy wiście n ie p rzeszk ad zało – n awet an io ły m u szą czasem co ś wrzu cić n a ru szt, p rzy n ajm n iej tu , n a Ziem i – n ato m iast wk u rzy łem się, u jrzawszy u jeg o b o k u Claren ce’a. – Nie, n o d ajcie sp o k ó j! Czy ju ż k ażd y z k ażd y m m n ie o b g ad u je za p lecam i? – M o żn a to tak u jąć, Bo b b y . – M ło d em u starczy ło ch o ciaż d o b ry ch m an ier, b y wy g ląd ać n a zak ło p o tan eg o . – M o że p o wiesz, że się czep iam , ale czy ten tu taj… – zwró ciłem się d o p rzy jaciela, k ciu k iem wsk azu jąc n a jeg o to warzy sza – p rzy p ad k iem n ie p ró b o wał cię areszto wać? I czy ab y n ie jest to n ad al jeg o zad an iem ? – A czy ty m u sisz wszy stk o wid zieć w czern i i b ieli? – Sam wy jął z to rb y h am b u rg era wielk o ści p ączk a i wch ło n ął g o n iem al b ez g ry zien ia. – Owszem , w p ewn y ch in n y ch o k o liczn o ściach n asz m ło d y k o leg a m ó g ł u ważać za swó j o b o wiązek wy d an ie m n ie m o im b y ły m , a swo im ak tu aln y m szefo m . – Ob lizał p alce i wy tarł je o n o g awk i. Nig d y n ie zn o siłem teg o p rzy zwy czajen ia, p rzez k tó re p sy czasem za n im łaziły . – Ale jak k ażd y ro zsąd n y an io ł p o trafi

zro zu m ieć, że sy tu acje d y n am iczn e wy m ag ają d o zy elasty czn o ści. – On ch ce p rzez to p o wied zieć, że m o żesz n a m n ie liczy ć, Bo b – wtrącił Claren ce z n iewin n ą m in k ą. – Nieważn e, co ś zm alo wał. Jesteś an io łem i g ram y w jed n ej d ru ży n ie. Nie m o g ę p o zwo lić, żeb y jak iś ro g aty ważn iak wziął cię n a wid ły b ez walk i. – No n ie… – jęk n ąłem . – Jezu , Sam , jak b y m to cieb ie sły szał. Oszczęd źcie m i teg o . – Nie ch o d ziło m i o p o ten cjaln e starcie; sm ark acz p o win ien so b ie d ać rad ę, w k o ń cu m iał jak ieś tam p rzeszk o len ie i wcale n ieźle strzela. M artwiło m n ie, co zro b i p o tem , k ied y ju ż jak im ś cu d em p rzetrwam y tę n o c. – So rk i, M ło d y , ale n ie m o g ę ry zy k o wać. Nie m o żesz iść z n am i. Za d u żo b y ś się d o wied ział o m o ich sp rawach o so b isty ch . – I tak ju ż n ieźle się w n ich o rien tu ję – o d p arł. – Na p rzy k ład o two jej d ziewczy n ie z Piek ła ro d em wied ziałem ju ż d awn o ... i n ik o m u n ie p o wied ziałem , więc w czy m teraz wid zisz p ro b lem ? – Wied ziałeś? – Otwo rzy łem szero k o o czy i wb iłem wzro k w Sam a. Ży ły n a sk ro n iach m i zap u lso wały , jak b y ch ciały się ro zp u k n ąć. – On wie? – Nie p atrz tak n a m n ie. – Sam ariel wzru szy ł ram io n am i i wrzu cił so b ie w u sta k o lejn ą k an ap eń k ę. – M m m , jak ie to d o b re… Ja m u teg o n ie p o wied ziałem . – A czeg o ś się sp o d ziewał, Bo b b y ? – Claren ce p rzewró cił o czy m a. – Co , wed łu g cieb ie, m iałem o ty m sąd zić? Że n a trzy ty g o d n ie zo stawiłeś ciało p o d czy im ś łó żk iem , b y się wy rwać n a wczasy d o Acap u lco ? Czy co ty tam za ściem ę wy m y śliłeś… Seattle? Jasn e, zio m ie. Sk u siło cię m u zeu m Hen d rik sa i wid o k i z Ko sm iczn ej Ig licy , n ie? Gd y b y sp o jrzen ia m o g ły p alić, z M ło d eg o zo stałab y ty lk o k u p k a

p o p io łu . – Wo lałem cię jak o wio sk o weg o p rzy g łu p a – wy ced ziłem . – No d o b ra, m o żesz zo stać, co m i tam . Zn aczy d zięk i. Ty lk o żeb y ś n ie p ró b o wał d o wcip k o wać. – Do b rze, Bo b b y . – Claren ce p rzy b rał p o k o rn ą m in ę. – Ty tu rząd zisz. Up rzed ziłem k o leg ó w, co się m o że d ziać i czeg o o d n ich o czek u ję n iezależn ie o d ro zwo ju wy d arzeń . Do ch o d ziła d ru g a, g d y zb liżaliśm y się d o Czterd ziesteg o Pirsu . Łań cu ch , k tó ry n o cą zwy k le zam y k a wjazd n a p ark in g , leżał p rzecięty i o d rzu co n y n a b o k i w b ezład n y ch zwo jach n iczy m d wa p y to n y w siln y m atak u d ep resji. No c b y ła zim n a; zn ad zato k i wiało ch ło d em , jak b y to n ie b y ł lip iec, ty lk o lu ty – m n ie jed n ak g rzała n ad zieja. Wd rap u jąc się n a n ajwy ższą k o n d y g n ację, p ro wad ziliśm y cich ą ro zm o wę, n ie staraliśm y się jed n ak p rzem y k ać n iezau ważen ie. Na p ły cie czek ały d wie p o stacie, a za n im i czern iała sy lwetk a d łu g iej lim u zy n y Ken n eth a Vald a, an i ch y b i p ro fesjo n aln ie o p an cerzo n ej – b y ć m o że w warsztacie wiek o weg o Węg ra Orb an a. W jed n ej z n ich n a p ierwszy rzu t o k a ro zp o zn ałem ziem sk ie wcielen ie Elig o ra; to warzy szy ł m u jak iś wy jątk o weg o wzro stu g o ry l. Z tru d em o p an o wałem n ag ły p rzy p ły w g n iewu i p an ik i. Gd zie Caz? Trzy m a ją w sam o ch o d zie? Czy w o g ó le ją p rzy wió zł? Wielk o lu d u b o k u Vald a p rezen to wał się d ziwaczn ie: p o stu ra k u ltu ry sty , d ło n ie i sto p y n iep ro p o rcjo n aln ie d u że, za to g ło wa m ała jak u d zieck a. Gro tesk o wy wy g ląd ró wn o waży ło jed n ak b y stre i czu jn e wejrzen ie, a k rzep y w ty ch łap sk ach jak p ó łm isk i m u siał m ieć za trzech . – Witam , p an ie Do lar. – Elig o r m iał n a so b ie eleg an ck i sp o rto wy

g arn itu r, jak b y wy b ierał się zaży ć p rzejażd żk i jach tem w g ro n ie stary ch k u m p li z ek sk lu zy wn eg o liceu m . Po p atrzy ł n a Sam a (d o stateczn ie d łu g o , b y d ać d o zro zu m ien ia, że g o p o zn aje), zerk n ął p rzelo tn ie n a Claren ce’a i p rzen ió sł sp o jrzen ie n a m n ie. – Zn ó w się więc sp o ty k am y . Gratu lu ję u d an ej u cieczk i. Ci sp o śró d n as, k tó rzy n ie d arzą k o m isarza Nilo ch a zb y tn ią sy m p atią, ch cielib y p an u p o d zięk o wać za strącen ie jeg o g ło wy w Otch łań Zewn ętrzn ą. Wy lizan ie się z p o wro tem n a g ó rę p o win n o m u zająć ład n y ch p arę ty sięcy lat. – Gd zie h rab in a? – wy ch ry p iałem , led wo p o wstrzy m u jąc się o d k rzy k u . – Ech , k to d ziś jeszcze d o cen ia sztu k ę k o n wersacji… – Elig o r p o k ręcił g ło wą z westch n ien iem . – W ty m cały p ro b lem z ty m two im m o d elem tward eg o faceta, Do lar. Nic, ty lk o o stre p ó łsłó wk a i k waśn e rip o sty . Nie m ó g łb y ś wy b rać so b ie za wzó r Sh erlo ck a Ho lm esa alb o Hercu lesa Po iro t, k tó rzy p rzy n ajm n iej u m ieli związać w zd an ie więcej n iż trzy sło wa? – M o je wściek łe wark n ięcie sk wito wał u n iesien iem b rwi. – No d o b rze, sk o ro n aleg asz… – Od wró cił się d o o ch ro n iarza. – On ch ce zo b aczy ć h rab in ę, Sk rzy p d rap k u . Bąd ź tak u p rzejm y i p o k aż m u . Go ry l o two rzy ł ty ln e d rzwi lim u zy n y , n ach y lił się i p o m ó g ł Caz wy siąść – jeśli p o m ag an iem n azwać n a p rzy k ład sp o só b , w jak i ry b ak wy ciąg a ry b ę z wo d y . Caz n ie p o ru szała się ze zwy k łą g racją, g d y ż m iała ręce związan e za p lecam i i k n eb el w u stach . Zm u siłem się d o k ilk u g łęb o k ich o d d ech ó w, żeb y o d razu n ie zacząć d o k o g o ś strzelać. – Teraz ją wy p u ść, a o d d am ci p ió ro – zażąd ałem . – Teg o Sam m i właściwie n ie wy jaśn ił d o k o ń ca – szep n ął m i d o

u ch a Claren ce. – Co to za p ió ro i d o czeg o m u o n o p o trzeb n e? – Zam k n ij się – b u rk n ąłem , g ło śn o zaś p o wtó rzy łem : – No d alej, p u ść ją. Niech tu p o d ejd zie sam a. – Co to , to n ie. – Elig o r zach ich o tał. – Najp ierw p ió ro , a p o tem o n a. M asz n a to m o je sło wo . – Su p er! Tak n a to liczy łem , że u d a m i się wy d o b y ć sło wo h o n o ru o d jed n eg o z n ajwięk szy ch k rętaczy w Piek le… Teraz wreszcie m am p ewn o ść – wy ced ziłem szy d erczo . Wied ziałem jed n ak , że m n ie n ie o szu k a; ary sto k racja p iek ieln a m a d ziwn ie am b iwalen tn y sto su n ek d o p rawd y i jeśli m a się d o ść o leju w g ło wie, m o żn a to wy k o rzy stać. – Do b ra, Sam . Wy ciąg aj je. M ó j p rzy jaciel wy d o b y ł z zan ad rza „b o sk ą ręk awicę" – m ag iczn y g ad żet o d Kefasa. Uśm iech n ąłem się w d u ch u n a iro n ię sy tu acji: w ten sp o só b An aita, k tó ra ch ciała m n ie wy k o ń czy ć ręk am i Śm iszk a, k o lejn y raz b ezwied n ie m i p o m o że. By ła to jed n ak jed y n a p o g o d n iejsza reflek sja teg o wieczo ru . Sam n aciąg n ął ręk awicę i m ro k p ark in g u ro zd arło o stre b iałe światło . Po wo li wsu n ął m i d ło ń za p azu ch ę i p ły n n y m ru ch em wy ciąg n ął p ió ro . Claren ce’o wi szczęk a o p ad ła; zawisł n a n im o czy m a z tak ą fascy n acją, że m o g łem się ty lk o cieszy ć, iż n iczeg o teraz o d eń n ie p o trzeb u ję. Caz p atrzy ła n a m n ie b ezsiln ie zn ad k n eb la. Starałem się zach o wać p rzy to m n o ść u m y słu , ale sam jej wid o k n a sk raju m o jeg o p o la wid zen ia (n ie sp u szczałem b o wiem o k a z Elig o ra) sp rawiał m i b ó l n iem al fizy czn y . Elig o r ty m czasem wp atry wał się w ro zjarzo n e p alce Sam a. – No , n o , ty to się u m iesz zak ręcić, Sam arielu – p o wied ział. – Do lo riel m i m ó wił, że p o trafisz ro b ić tak ie sztu czk i, ale n ie b ard zo

m u wierzy łem . – O wielu jeszcze rzeczach wasza wy so k o ść n ie wie. – Sam o d d ał m u b ezn am iętn e sp o jrzen ie i zwró cił się d o m n ie. – Co z ty m p ió rem , Bo b b y ? – Po d aj je Claren ce’o wi. – Hę? – M ło d y p o p atrzy ł n a m n ie, jak b y m n ag le zaczął m ó wić języ k am i. – Dlaczeg o m n ie? – Do p o trzy m an ia. – Wy jąłem p isto let z k ieszen i. – Bo za ch wilę sp rawy się p o k o m p lik u ją. Bierz i n ie g ad aj. Claren ce p o słu ch ał b ez d alszy ch p ro testó w i ty lk o g ap ił się to n a m n ie, to n a tam ty ch d wó ch . Wid ać b y ło p o n im , że fan t n iem al p arzy g o w d ło ń . Szczerze m ó wiąc, k ażd y b y się p o czu ł n ieswo jo z czy m ś tak im w ręk u . Nawet d u reń w m ig b y p o jął, że to p ió ro ze sk rzy d ła p o tężn eg o an io ła. To p o p ro stu b y ło o czy wiste, in aczej wam teg o n ie wy tłu m aczę. – Sam , p o d ejd ź teraz d o Caz i sp rawd ź, czy wszy stk o z n ią w p o rząd k u – zak o m en d ero wałem . Om ó wiliśm y wcześn iej tę o p erację, co n ie zn aczy , że stała się p rzez to m n iej n ieb ezp ieczn a. Przełączy łem b ezp ieczn ik efen k i n a p o zy cję strzału . – Do p rawd y , Do lar, czu ję się u rażo n y – m ru k n ął arcy k siążę, n ie p rzestając jed n ak się k p iąco u śm iech ać. – To właśn ie p ro b lem z wam i, n ieb ian am i. M y ślicie, że m acie m o n o p o l n a u czciwą g rę. Sp o jrzałem Caz w o czy , g d y Sam się d o n iej zb liżał. Ziało o d n iej d ziwn ą p u stk ą i b ezn ad zieją; zd u m iał m n ie ten wy raz, ale p o wied ziałem so b ie, że zaraz wszy stk o się wy jaśn i. Sam p rzesu n ął d ło n ią w „b o sk iej ręk awicy " n ad jej g ło wą i wzd łu ż tu ło wia, zatrzy m u jąc się n a d łu ższą ch wilę n ad talią jej su k ien k i m in i.

Dziewczy n a p atrzy ła n a b ły szczące zjawisk o jak b y z p rzerażen iem . – Nie jest p rawd ziwa, Bo b b y – o rzek ł. – To wid m o . Un io słem p isto let, celu jąc Elig o ro wi m ięd zy o czy . Dzieliło n as n ie więcej n iż p ięć m etró w i b y łem p ewien , że zd ążę wp ak o wać m u ze trzy sreb rn e k u le, zan im m n ie d o p ad n ie, ch o ćb y o k azał się n ie wiem jak szy b k i. To p o win n o ch o ć tro ch ę wy ró wn ać szan se i d ać m i cen n e sek u n d y n a p o d jęcie d ecy zji co d alej. Z g ó ry zak ład ałem , że b ęd zie szach ro wał, o d k ry cie Sam a n ie zask o czy ło m n ie więc zb y tn io . – Zn aczy tak ch ciałeś to załatwić, co ? – rzu ciłem z g n iewn y m g ry m asem . – Ro zlu źn ij się, Do lar. – Vald p rzewró cił o czy m a. – To zwy k ły żarcik . U was tam w ch m u rach wy raźn ie za m ało wy d zielają p o czu cia h u m o ru . – Po ru szy ł lek k o d ło n ią i fałszy wa Caz zn ik n ęła. W o twarty ch d rzwiach wo zu n ie b y ło wid ać n ik o g o in n eg o . – M ó wiłeś, że ch cesz ją wy m ien ić za p ió ro , Elig o r – wark n ąłem . – Ja ch ciałem d o trzy m ać u m o wy . Więc jak , o d d asz m i h rab in ę, czy m am ci zro b ić z b u źk i h am b u rg era? Należy ci się to o d e m n ie p o sto k ro ć. Przez u łam ek sek u n d y twarz arcy d iab ła zam ig o tała i zafalo wała jak wo d a sp ły wająca p o k am ien iu . Po d sp o d em zam ro czn iało co ś o wiele g o rszeg o : m ask a z czarn ej fu rii, k u d łaty łeb z wężo wy m i p u k lam i i p arą wy g ięty ch ro g ó w – jed en b y ł d łu g i i wy sm u k ły , d ru g i d ziwaczn ie sk arlały i zn iek ształco n y , jak b y n ad to p ił g o wielk i żar. Straszliwa p o d szewk a w m ig się jed n ak ro zp ły n ęła i zn ó w u jrzałem szy d erczy u śm ieszek Ken n eth a Vald a. – Nap rawd ę, an io łk u ? Ty ch cesz strzelać d o m n ie? Nie zau waży łem żad n eg o jeg o g estu , ale Sk rzy p d rap ek jak n a k o m en d ę wy trząsn ął g ro źn ie wy g ląd ająceg o o b rzy n a z ręk awa

i wy m ierzy ł m i w g ło wę. Claren ce aż sap n ął z wrażen ia. W wielk iej g rab ie d em o n a b ro ń wy g ląd ała jak d am sk a p iąteczk a. – Rzu ć to , b o ro zwalę ci łeb – zab u lg o tał g o ry l. Szczęk n ęły o d wo d zo n e k u rk i: Sam i M ło d y wy ciąg n ęli swo je p u k awk i i wy celo wali w Sk rzy p d rap k a. Cztery g o to we d o strzału sp lu wy n a n iewielk iej p rzestrzen i. Wiele teraz zależało o d n astęp n eg o ru ch u Elig o ra. Nie sp u szczałem zeń wzro k u . – To jak b ęd zie? – sp y tałem . – Nib y z czy m ? – Jeźd ziec n ajwy raźn iej świetn ie się b awił. – Ko g o z k siążk o wy ch d etek ty wó w n aślad u jesz, Ph ilip a M arlo we’a? Bo jeśli tak , to m u sisz d o p iln o wać, ab y ś wy szed ł z teg o m ąd rzejszy , ale sm u tn iejszy n iż n a p o czątk u . – Zajm ijm y się wreszcie in teresam i, d o b rze? Ch cę tu wid zieć Caz, jak o b iecałeś w Ko n io g ard zie. Zd ro wą, całą i żad n y ch p ró b zem sty p o fak cie. To też p rzy rzek łeś i za to d o stan iesz p ió ro . Po tem m o żecie się z Kefasem u k ład ać p o swo jem u . Cały ten p o lity czn y sy f m n ie n ie o b ch o d zi. – Do b rze, d o b rze. Lu b isz so b ie p o sm ęcić, co ? Ja ch cę, ja ch cę… Sk ąd o n i cieb ie wy trzasn ęli? – Elig o r wsad ził ręce d o k ieszen i i u d ał, że się g łęb o k o zastan awia. – No , n iech stracę. Wy g rałeś, an io łk u . Do ść ju ż n a to zm arn o wałem czasu . Wy ciąg n ął ręk ę w b o k i n ag le w p o wietrzu zajaśn iał Zam ek Bły sk awiczn y w wersji p iek ieln ej, jak ran a zad an a p o wietrzu czerwo n ą flarą. Sięg n ął n a Zewn ątrz i wy ciąg n ął in n ą Caz, też związan ą i zak n eb lo wan ą, ale ta w p rzeciwień stwie d o swo jeg o b iern eg o fan to m u szarp ała się w więzach i m o carn y m ch wy cie arcy k sięcia. Elig o r trzy m ał ją za k o łn ierz w wy ciąg n iętej ręce, jak b y

n ie waży ła więcej n iż k o szu lk a p o lo . Jej b o se n o g i wierzg ały k ilk an aście cen ty m etró w n ad b eto n em . – Bierz so b ie tę su k ę – b u rk n ął p o g ard liwie. – I tak żad n eg o z n iej p o ży tk u , p o trafi ty lk o k ap ry sić i n arzek ać. – I ty m razem to rzeczy wiście o n a? Przy sięg n iesz n a Najwy ższeg o ? – Ale z cieb ie n u d ziarz, Do lar. Tak , p o trzy k ro ć tak . Na Do le p o k azałem ci ją, a ty zg o d ziłeś się o d d ać za n ią p ió ro , p am iętasz? M o żesz m i wierzy ć, że to n ap rawd ę o n a. Alb o n ie, lep iej ju ż zro b ię, jak ch cesz. Przy sięg am n a Ko n wen cję Tartareań sk ą, n a Najwy ższeg o i n a m ą własn ą eg zy sten cję. Na ty m ci zależało , n ie? Usły szeć, jak jed en z k siążąt Piek ła d aje ci sło wo h o n o ru ? No to słu ch aj. Przy sięg am n a to wszy stk o , co p rzed ch wilą wy m ien iłem , że m asz p rzed so b ą tę sam ą k o b ietę, k tó rą wid ziałeś w Ko n io g ard zie. Sam p o wo li p rzesu wał ręk awicę n ad jej g ło wą i p iersiam i. – Ta jest ży wa, Bo b – p o twierd ził. Elig o r p o stawił Caz n a p ły cie p ark in g u . Zach wiała się i u p ad łab y , g d y b y Sam n ie ch wy cił jej p o d ram ię. Po d b ieg ła i m im o k ręp u jący ch ją wciąż więzó w p rzy lg n ęła d o m n ie z całej siły . Ob jąłem ją m o cn o , p rzep ełn io n y n iewy sło wio n y m u n iesien iem , czu jąc n a p iersi szy b k ie b icie jej serca. – M ło d y , o d d aj m u to p ió ro – p o leciłem , n ie p atrząc w jeg o stro n ę. – Na p ewn o ? – Sam wp atry wał się w Elig o ra, k tó ry stał sp o k o jn ie z zało żo n y m i ręk am i. Sk rzy p d rap ek n ad al trzy m ał m n ie n a m u szce, lecz n ie wy d awał się ju ż tak i g o to wy n a wszy stk o jak jeszcze p rzed ch wilą. – Tak , n a p ewn o . Niech m a.

Sam ariel wziął fan t o d Claren ce’a, ale n ie b y łb y so b ą, g d y b y n ie p o k u sił się o h o n o ro weg o g o la: wy ciąg n ął d ło ń z p ió rem k u Jeźd źco wi, lecz n ie ru szy ł się z m iejsca, zm u szając g o w ten sp o só b , b y sam się p o n ie p o faty g o wał. Arcy k siążę u jął zd o b y cz w d wa p alce i p o d n ió sł p o d lich e światło su fito we. – Jak a to p ięk n a rzecz, p an o wie – p o wied ział w zam y ślen iu . – A p rzy ty m jak że zn acząca, g d y p o m y śleć, czeg o jest sy m b o lem . Piek ło i Nieb o d ziałają ram ię w ram ię. Szk o d a wielk a, że ty , Do lar i p arę in n y ch ciasn y ch u m y słó w n ie jesteście zd o ln i wy m y ślić d la n iej lep szeg o zasto so wan ia n iż szan tażo wan ie m n ie. Nie zam ierzałem zaszczy cić ty ch b zd u r jak ąk o lwiek o d p o wied zią. Całą siłą wo li trzy m ałem n erwy n a wo d zy , starając się sk u p ić raczej n a szczu p łej, d rżącej k o b iecie, k tó rą trzy m ałem w ram io n ach . Po d n io sła g ło wę i sp o jrzała m i b łag aln ie w o czy . Delik atn ie zd jąłem jej k n eb el, n ach y liłem się i m u sn ąłem ją warg am i w p o liczek , zan im zn ó w zwró ciłem się d o Elig o ra. Na u stach p o czu łem sm ak so li. Pewn ie d lateg o , że p łak ała. – Och , Bo b b y … – wy szep tała ze sm u tk iem w g ło sie. – Co ś jeszcze? – Vald p rzy g ląd ał się n am z iro n iczn y m u śm ieszk iem . – Jak ieś o statn ie sło wo , m o że w sty lu Jam esa Bo n d a d la o d m ian y ? Nie? W tak im razie ży czę wszy stk im p an o m d o b rej n o cy . Od wró cił się i o d szed ł d o sam o ch o d u . Sk rzy p d rap ek zatrzasn ął za n im d rzwi i zajął m iejsce za k iero wn icą. Do p iero wted y zd ałem so b ie sp rawę, że p rzez cały ten czas siln ik p raco wał n a jało wy m b ieg u . Dlaczeg o ? Czy żb y Elig o r liczy ł się z k o n ieczn o ścią szy b k iej u cieczk i? Ch y b a n ie zak ład ał, że d am się n ab rać n a to wid m o ? Usły szałem cich y d źwięk o p u szczan ej elek try czn ie szy b y , a zaraz

p o tem g ło s Jeźd źca. – Po d ejrzewam , że to n ie o statn ie n asze sp o tk an ie, Do lar. Tak to ju ż jest z iry tu jący m i ty p am i: co ru sz czło wiek się n a n ich n aty k a… Ok n o się zam k n ęło i lim u zy n a p o to czy ła się w d ó ł ram p ą zjazd o wą. Claren ce o d etch n ął z n iesk ry wan ą u lg ą – co zab rzm iało , jak b y k to ś n ad ep n ął n a ch o m ik a – i u siad ł ciężk o n a zao lejo n ej n awierzch n i p ark in g u . Za d u żo wrażeń jak n a jed en wieczó r. Po d e m n ą też n o g i d rżały , ale b y ło warto , g d y ż wreszcie tu liłem d o sieb ie m o ją Caz. Czek ałem z p rawd ziwy m p o witaln y m p o cału n k iem , aż ten su k in sy n zo stawi n as sam y ch , ale zan im p o ch y liłem k u n iej twarz, zo rien to wałem się, że tam , g d zie jej d o ty k am , m am m o k re u b ran ie. Krew? Przem k n ęła m i p rzez g ło wę p an iczn a m y śl, że n a o d jezd n y m k tó ry ś z n ich d o n iej wy p alił, ch o ć p rzecież n ie sły szałem wy strzału . Stru ch lałem . Dziewczy n a łk ała co raz g ło śn iej i łzy p ły n ęły jej z o czu n iep rzerwan y m i stru m y czk am i. Po tem jej twarz zaczęła się ro zm y wać, jak b y m p atrzy ł n a n ią p rzez warstwę żwawo p ły n ącej wo d y . Jeszcze ch wila i wszy stk o , co w n iej b y ło z Caz, p o p ro stu o ciek ło n iczy m świeża farb a ze ścian y p o d stru m ien iem z m y jk i ciśn ien io wej. Patrzy łem teraz w zam g lo n e, wo d n iste o czy to p ielicy M arm o ry , sek retark i z Ko n io g ard u . – Tak … m i p rzy k ro … Bo b b y … – Gło s m iała swó j własn y , jak i ciało , wy so k ie, sm u k łe i o b lep io n e wo d o ro stam i. U jej stó p ro sła szy b k o k ału ża. – On a tak cię… k o ch a, k h a, k h a – zak aszlała i z u st p o to czy ły się jej d ro b n e k u leczk i p ian y . – On m n ie zm u sił… d o teg o o szu stwa… – Sło wa co raz b ard ziej g in ęły w b u lg o cie wo d y . – Szk o d a… M o g łab y m b y ć tu … szczęśliwa. – Gło wa się jej zak o ły sała

n a wio tczejącej szy i; o czy ch ło n ęły b ru d n y b eto n z p lam am i o d b ło ta, g u m y i o leju . – Tu jest tak … p ięk n ie… To b y ła jej o statn ia m y śl. M arm o ra zap ad ła się w so b ie i sp ły n ęła ze m n ie n a p o sad zk ę k o lo ro wy m i stru m y k am i, k tó re ro zb ieg ły się wo k o ło , p ó k i jed en n ie n atrafił n a p o ch y ło ść ram p y i p o ciąg n ął wszy stk o za so b ą w d ó ł.

Czterdzieści osiem Wspólnicy po fakcie

K

to ś walił m i w d rzwi z wy jątk o wą d eterm in acją, n ie żału jąc p ięści. Każd e ło m o tn ięcie zd awało się ro zk waszać m i g ło wę jak n a ty ch p u szczan y ch w zwo ln io n y m tem p ie wid eo k lip ach z jab łk iem p rzeb ijan y m p rzez p o cisk . Jęk n ąłem g łu ch o , ręk ą szu k ając efen k i n a p o d ło d ze p rzy łó żk u . Zn alazłszy , ch wy ciłem k u rczo wo k o lb ę i p rzy cisn ąłem d o serca. Jeżeli ten id io ta n ie p rzestan ie tak h ałaso wać, u ży ję jej; alb o wy p alę d o n ieg o , alb o so b ie w łeb – co k o lwiek u zn am za g waran cję n ajszy b szeg o u k ró cen ia b ó lu . Nie m y ślcie, że to z p o wo d u k aca. Jasn e, że g o m iałem , d o ro d n eg o i k rzep k ieg o jak b u h aj, ale ch lan ie i jeg o n astęp stwa b y ły ty lk o d o wo d em , jak d alece i to taln ie wszy stk o m i zwisa. Łu p , łu p , łu p ! – Bo b b y ! Otwieraj, b o ro zwalę d rzwi! Po zn ałem g ło s Sam a. – Ob y cię ch u d y b y k sto razy p rzeleciał za ten ch o lern y ru m o r! – o d wrzasn ąłem , ale zaraz teg o p o żało wałem , b o sk u tek b y ł b o d aj g o rszy n iż sam o walen ie. Po wiad am wam , b ó l g ło wy b y ł tru d n y d o wy trzy m an ia n awet d la faceta, k tó ry n ied awn o b ez zn ieczu len ia wy d łu b y wał so b ie z m ó zg u ży weg o d iab lik a. – Sp ad aj, b o ci wack a o d strzelę! – Ten twó j arcy , jak m u tam , m iał rację… fak ty czn ie m aru d a z cieb ie. Wstawaj i wp u ść m n ie!

Po wo li sk o n k rety zo wała m i się w o b o lałej g ło wie m y śl: jeśli w o b ecn y m , rzeczy wiście n ie n ajlep szy m stan ie n acisn ę sp u st, to m arn e szan se, że trafię ch o ćb y w d rzwi, n ie m ó wiąc o czy im k o lwiek wack u – za to wy strzał h u k n ie m i tu ż p rzy u ch u , a p o tem Sam n ap rawd ę wy waży je z jeszcze więk szy m h ałasem . Efek t b y łb y tak i, jak b y k to ś p o d p alił m i u k ład n erwo wy i p ró b o wał g o u g asić tłu czk iem d o m ięsa. Zwlo k łem się więc z wy rk a i p o czo łg ałem d o p rzed p o k o ju , ale u tk n ąłem m ięd zy ścian ą a tan ią so fą. Do p iero wted y p o zb ierałem się n a n o g i i p o człap ałem o two rzy ć tem u n am o ln em u , h ałaśliwem u su k in sy n o wi b ez serca. Zap o m n iałem , że w d ło n i ścisk am p isto let. – Tak się cieszy sz n a m ó j wid o k ? – Sam u n ió sł b rwi. – Zam k n ij się i ju ż n ig d y n ic n ie m ó w. Właź, sk o ro m u sisz. – Nie m o g ę. Czek am n a Claren ce’a, p ark u je wó z. – Claren ce’a? – b u rk n ąłem . – Przy wio złeś g o tu taj, p iep rzo n y Bru tu sie? – Na sam ą m y śl o weso łej p ap lan in ie M ło d eg o zach ciało m i się wy rzy g ać wewn ętrzn ie. – Sp ad ajcie o b aj, d o ch o lery . – Zam k n ąłem o czy i zacząłem m arzy ć o p rzed wczesn ej śm ierci. – Nic z teg o . Przez p o alk o h o lo wą m g łę d o tarł d o m n ie jak iś in teresu jący zap ach . Un io słem n ieco p o wiek i. Wred n y in tru z p rzesu wał m i p o d n o sem g ig an ty czn y k u b ek z k awą. – Wy p ij to . Tk wisz tu zab ary k ad o wan y ju ż o d sześciu d n i, Bo b . Wiem , że jest źle, ale n ie m o żesz tak p o p ro stu się p o d d ać. – Nie m o g ę? – Zaśm iałem się, ale m n ie sam eg o zn iesm aczy ł ten d źwięk . – To się m i p rzy jrzy j. Będ ziesz m iał za frik o k u rs b ezwaru n k o wej k ap itu lacji. Do p rzed p o k o ju wp ad ł Claren ce z g racją o b u teg o w g lan y

m asto d o n ta. – Ależ tu śm ierd zi! – rzu cił n a p o witan ie. – Cieb ie też m iło wid zieć, M ło d y . – Sk rzy wiłem się i wlałem so b ie n a języ k o d ro b in ę k awy . Wied ziałem , że jej p rzełk n ięcie b ęd zie ró wn o zn aczn e ze zg o d ą n a p rzeży cie jeszcze co n ajm n iej p aru g o d zin , a n a razie n ie b y łem g o to wy n a tak i u k ład . Sm ak o wała jed n ak su p er. – Dlaczeg o n ie zo stawicie m n ie w sp o k o ju , co ? – Bo n ie m o żem y ci p o zwo lić zap ić się n a śm ierć, Bo b b y – wy jaśn ił rzeczo wo Claren ce. – A, to ście się sp ó źn ili, b o ja ju ż jestem m artwy , zap o m n ieliście? No to sk o ro ju ż so b ie to wy jaśn iliśm y , zab ierajcie stąd swo je an ielsk ie d u p sk a i o d wied źcie m n ie jeszcze k ied y ś. Najlep iej tak n a p o czątk u d wu d ziesteg o d ru g ieg o wiek u . Sam stał p o śro d k u p o k o ju i ro zg ląd ał się k ry ty czn ie. – M asz tu , m ó j m ło d y p rzy jacielu , p o d ręczn ik o wy p rzy k ład siły u czu cia zwan eg o u żalan iem się n ad so b ą. Wid ać je, sły ch ać i… Bó g m i świad k iem … czu ć. – M o żesz m i sk o czy ć, Sam . – Bo b , m y n ap rawd ę ro zu m iem y , jak m u sisz się teraz czu ć… – Claren ce p o d szed ł b liżej, lawiru jąc m ięd zy p u sty m i flaszk am i i k arto n ik am i p o żarciu n a wy n o s n iczy m trało wiec p rzez p o le m in o we. Stru ch lałem n a m y śl, że zaraz u siąd zie p rzy m n ie n a łó żk u i b ęd zie się starał b y ć p o m o cn y , n a szczęście zatrzy m ał się o d wa k ro k i i n ie m u siałem strzelić m u w sto p ę czy co ś w ty m sty lu . – Ale n ie p o d d awaj się. Wiesz, jak to m ó wią… Lep iej… – Sy n k u , jeżeli w n astęp n ej k o lejn o ści u sły szę k tó rek o lwiek ze słó w „k o ch ać" i „u tracić" – p rzerwałem m u d la jeg o d o b ra – to tak ci p rzy g rzm o cę w cy ferb lat, że cała two ja u ro d a u ciek n ie n a p o ty licę

i n ig d y ju ż n ie p o wró ci w ro d zin n e stro n y . Resztę swo jeg o an ielsk ieg o ży wo ta sp ęd zisz w jed n y m g ab in ecie o so b liwo ści z k o b ietą z b ro d ą i d wu g ło wy m cielęciem . – O, p ro szę! Do wcip ju ż ci wraca. – Ch ło p ak i… – Zacisn ąłem m o cn o p o wiek i. – Ja ju ż raz w Piek le b y łem . Dlaczeg o m i to ro b icie? – Bo ch cem y cię stąd wy d o stać – o d rzek ł Claren ce. – Po trzeb u jesz świeżeg o p o wietrza. – Gó wn o wiecie, czeg o p o trzeb u ję. – Sam , m o że ty się d o n ieg o jak o ś p rzeb ijesz? – M ło d y westch n ął i wzn ió sł d ło n ie k u n ieb u . – Co ś ty , m n ie o n n ig d y n ie słu ch ał. – Sam ariel p arsk n ął śm iech em . – In aczej b y się n ie zn alazł w tak iej sy tu acji. – Co ch cesz p rzez to p o wied zieć? – b u rk n ąłem , n ie o twierając o czu . Jeszcze się n ie wy zb y łem n ad ziei, że ci d waj h ałaśliwcy ty lk o m i się śn ią i że to zwy k ły k o szm ar, jak ich wiele. – Jesteś n ajg o rszy m d o rad cą o d czasu , k ied y tam ten facet n am ó wił p rezy d en ta Lin co ln a n a p ó jście d o teatru . – Bro d a teg o p o wied zo n k a d awn o ju ż zd ąży ła p o siwieć, ty żało sn y p ijaczy n o – zarip o sto wał Sam i o d wró cił się d o M ło d eg o . – Po ty m właśn ie m o żn a p o zn ać, że wraca d o sieb ie: zaczy n a się u ważać za d o wcip n eg o . Bro ń Bo że n ie wy p ro wad zaj g o z b łęd u , b o wp ad n ie w h isterię. Ch o d ź, wsad zim y g o p o d p ry szn ic. Nie b y ło b y tak źle, g d y b y m p am iętał o rach u n k ach za m ed ia. Przy n ajm n iej wo d a b y łab y ciep ła. Po szliśm y o czy wiście n a b u lwar n ad m o rsk i, d o „Oy ster Billa". Nie zam ierzałem wp rawd zie tak łatwo d ać się p rzy wró cić d o ży cia, ale ju ż p arę d n i tem u sk o ń czy ły m i się m ik sy d o d rin k ó w,

a p o łączen ie czy stej wó d y z zak rzep ły m tłu szczem z resztek h am b u rg eró w i ch iń sk ich m ak aro n ó w n ie ro b iło m i n ajlep iej n a żo łąd ek . Z d o m u się n ie ru szałem (w ty m stan ie n ie d ałb y m rad y ch o ćb y ty lk o o d szu k ać m o jeg o sam o ch o d u ), zacząłem więc ro zcień czać g o rzałę czy m p o p ad ło : n ajp ierw b y ła to zalewa o d wisien ek m arask in o , p o tem sy ro p k lo n o wy , a wreszcie śm ietan k a d o k awy w jed n o razo wy ch k u b eczk ach . Po tak iej d iecie aż się p aliłem , b y u raczy ć g ard ło wy two ram i p ro fesjo n aln eg o b arm an a w zn ajo m ej k n ajp ie. (Po d ejrzewam , że i o n , i szef k u ch n i są alb o k rewn y m i Billa, alb o jeg o k u m p lam i sp o d celi; o b aj w k ażd y m razie zn ają swó j fach n a ty le, b y n ie u śm iercić żad n eg o k lien ta. W p o ró wn an iu z n im i d u ży m p lu sem lo k alu jest szafa g rająca z o b rzy d liwą m ieszan k ą m u zy k i p o p z lat sied em d ziesiąty ch i o siem d ziesiąty ch ). Do p ro wad zen ie się d o wzg lęd n eg o p o rząd k u i wy jście z g awry to b y ł zd ecy d o wan y p o stęp ; jeżeli jed n ak m iałem ży ć d alej, m u siałem o d zy sk ać p rzek o n an ie, że warto . In n y m i sło wy , zn aleźć w so b ie co ś n a ty le p o zy ty wn eg o , żeb y tak iej p ewn o ści n ab rać. M ó j rach u n ek p o rażek p rzed stawiał się im p o n u jąco , p o stro n ie su k cesó w zaś n ie m o g łem się d o p atrzy ć n iczeg o p o za Go b em . Nie b y ł to wp rawd zie żad en b o h atersk i wy czy n n a m iarę wy rwan ia ch ło p ak a z Piek ła, ale p rzy n ajm n iej p o m o g łem o d m ien ić jeg o lo s z o k ro p n eg o n a n ieco lep szy . To b y się m o g ło jak o ś liczy ć. Taak … Bo b b y Do lar, m in i-p ó łp rawie-h ero s. Ilek ro ć u siło wałem d o szu k iwać się w m ej h isto rii d o b ry ch u czy n k ó w, całe m o je n ieu d aczn ictwo zaczy n ało n a m n ie wy ć jak stad o u p io ró w z k iep sk iej k resk ó wk i. Najn o wsza i n ajwięk sza k lap a to o czy wiście sp rawa Caz. Najm n iejsze o n iej wsp o m n ien ie b y ło jak czarn a rad io ak ty wn a d ziu ra wy p alo n a w sam y m śro d k u m o ich m y śli

– n ie m o g łem jej ig n o ro wać, ale zarazem m u siałem trzy m ać się jak n ajd alej, żeb y n ie zwario wać. Có ż, k ied y n iem y ślen ie o n iej b y ło ty lk o in n ą fo rm ą m y ślen ia – i wted y wszy stk o zaczy n ało się o d n o wa. Tak , p o rażek m am n a k o n cie rek o rd o wo d u żo , i to sp ek tak u larn y ch . Ty lk o p o m y śleć: p rzeszed łem wszy stk o , co Piek ło p rzeciwk o m n ie rzu ciło , i n ie zg in ąłem , ale straciłem ak u rat to , d la czeg o tam p o szed łem i za co o d d ałb y m wszy stk o . Straciłem Caz p rzez własn ą aro g an cję i lek k o m y śln o ść, d u fn y , że p o trafię p rzewid zieć k ażd ą sztu czk ę Elig o ra. Orfeu sz zszed ł d o Had esu za swo ją d ziewczy n ą, a wró cił z n iczy m , b o za wcześn ie n a n ią sp o jrzał. M n ie sp o tk ało to sam o , g d y ż n ie wy k azałem n ależy tej o stro żn o ści. – Po win ien em b y ł wied zieć – p o m y ślałem g ło śn o p o raz ch y b a trzech setn y o d k o n fro n tacji n a p ark in g u . – Trzeb a b y ło n ie o p u szczać Piek ła b ez n iej. By d lak wrab iał m n ie o d sam eg o p o czątk u , ju ż g d y śm y ro zm awiali u n ieg o w Ko n io g ard zie. Po d stawił m i fałszy wą Caz i p rzy siąg ł, że ją o d d a… i sło wa d o trzy m ał. Nie m u siał n awet m n ie to rtu ro wać, ale g d y n ad arzy ła się o k azja, o d razu ją wy k o rzy stał. Żo łąd ek d ał m i b o lesn y sy g n ał. Sp o jrzałem n a n ied o p itą k rwawą m ary – ju ż d ru g ą zresztą – i zastan o wiłem się, czy n ap rawd ę p o trzeb u ję alk o h o lu . Pierwsze p arę d n i d ało się jak o ś p rzetrwać ty lk o d zięk i tem u , że u rwał m i się film , teraz jed n ak p icie ju ż n ie p o m ag ało . Jeśli n ie m am raz n a zawsze sk o czy ć n a g łó wk ę d o wó d czan ej stu d n i, to m u szę p o m y śleć n ad jak ąś n o wą strateg ią. Tak jest, zro b ię to , m o że jeszcze n ie d zisiaj, ale ju tro d efin ity wn ie wró cę d o ży cia. Alb o p o ju trze. Nie, lep iej teg o n ie o d k ład ać. Więc ju tro . Piep rzo n e ży cie. – Wiecie, czeg o ciąg le n ie k ap u ję? – sp y tał Claren ce. – Co jest

g ran e z ty m p ió rem . Nawet jeżeli n ależało d o k tó reg o ś z n aszy ch szefó w, to co z teg o m a Elig o r? M o że je d o czeg o ś wy k o rzy stać? I d laczeg o tak b ard zo m u n a n im zależało , że w zam ian g o tó w b y ł się wy rzec tej d iab licy ? Zn aczy w k o ń cu teg o n ie zro b ił, ale jed n ak u d awał, że ch ce… – Zo b aczy ł m o ją m in ę i zająk n ął się. – Teg o … p rzep raszam , Bo b b y . Po ty lu p rzejściach w Piek le m o że g u zik p o win n o m n ie to o b ch o d zić, wciąż jed n ak wo lałem p ewn e in fo rm acje zach o wać d la sieb ie. Nawet Sam n ie wied ział wszy stk ieg o , b o zataiłem p rzed n im , co so b ie w o statn iej ch wili p rzy p o m n iał Walt San d ers. Jeżeli jeg o Kefasem n ap rawd ę jest An aita i to o n a n asłała Śm iszk a, żeb y wy d o b y ł o d e m n ie sek ret u k ry cia p ió ra, to lep iej n ie stawiać Sam a p rzed wy b o rem , p ó k i n ie zd o b ęd ę k o n k retn iejszy ch d o wo d ó w. Nie wierzy łem , że m ó g łb y m n ie sp rzed ać, lecz n asza p rzy jaźń zm ien iła się w sp o só b jeszcze n ie d o k o ń ca d la m n ie zro zu m iały , ch ciałem zaś b y ć w p o rząd k u i wo b ec n ieg o , i sieb ie. M iałem ty lk o n ad zieję, że u k ry wając p rzed n im to , co wiem , n ie n arażam g o n a n ieb ezp ieczeń stwo . Claren ce, n atu raln ie, wied ział zn aczn ie m n iej. Więcej wp rawd zie, n iżb y m so b ie ży czy ł, ale n ie m iał zielo n eg o p o jęcia, o jak szalo n y scen ariu sz ch o d zi: isto ta tak p o tężn a jak An aita, n ieb iań sk a ary sto k ratk a, o ży wia sery jn y ch m o rd ercó w, a n iewin n e, lecz n iewy g o d n e an io ły zsy ła d o Piek ła. Sk o ro w tej k westii p ełn ią zau fan ia n ie d arzy łem n awet n ajlep szeg o p rzy jaciela, to ty m b ard ziej n ie o two rzę się p rzed ty m m ło k o sem . – Najp ro stsza wersja jest tak a – p o wied ziałem – że Elig o r zawarł u k ład z jak im ś ważn iak iem z Do m u . Ch o d ziło o stwo rzen ie Trzeciej Dro g i, azy lu w n o wy m wy m iarze, p o za Nieb em , Piek łem i Ziem ią.

M u siał jed n ak jak o ś się zab ezp ieczy ć, zwłaszcza p rzed ewen tu aln o ścią, że in fo rm acja o ty m p rzeciek n ie d o jeg o k u m p li, wziął więc o d n o weg o b izn esp artn era p ió ro jak o … b o ja wiem … p o ten cjaln e n arzęd zie szan tażu . Gd y b y ó w ważn y an io ł n ie d o trzy m ał u m o wy alb o zwy czajn ie sp rawa się ry p ła, arcy k siążę m iałb y n a n ieg o h ak a. Ten fan t to p rzecież n ic in n eg o n iż p o d p isan e i p rzy p ieczęto wan e o świad czen ie ty p u „ro b ię zak azan e in teresy z Przeciwn ik iem ". W ten sp o só b o b ie stro n y b y ły zo b lig o wan e d o d o ch o wan ia tajem n icy p rzed swo im i i p rzed wro g iem . – Urwałem , czu jąc n ag łe ssan ie w żo łąd k u . By łem g ło d n y jak wilk , co m n ie sp ecjaln ie n ie zd ziwiło . – I teraz su k in sy n m a swo je p ió ro z p o wro tem . – A co w tak im razie m a ó w ważn y an io ł? – sp y tał Claren ce. – Nie wiem . M o że wy rzu ty su m ien ia. Jak m y wszy scy . Trzeb a co ś wrzu cić n a ru szt, zad ecy d o wałem . Co ś n eu traln eg o , żeb y n ie d rażn ić wy m ęczo n y ch p rzez g o rzałę jelit. – Zam ó wisz co ś, Bo b b y ? – Sam m u siał czy tać m i w m y ślach . – Do b ry p o m y sł. Najlep iej so lid n ą p o rcję stary ch p o czciwy ch n aleśn ik ó w. Wch ło n ą tro ch ę teg o zajzajeru , k tó ry m raczy łeś k iszk i p rzez ty d zień . – Od ch y lił się n a k rześle i p o ciąg n ął ły k p iwa im b iro weg o . – Ja ch y b a wezm ę sm ażo n e k alm ary . Nawet k u ch arz Billa n ie m o że sch rzan ić czeg o ś tak ieg o . – O, n ie d o cen iasz arty sty . Zap o m n iałeś, jak w jeg o d o rszu p an iero wan y m zn alazłeś b aterię p alu szk o wą? – rzu ciłem , stu d iu jąc k artę d ań . I wted y , jak b y wo ln o tlący się lo n t d o sięg n ął b ary łk i p ro ch u , wy b u ch ła m i w m ó zg u p ewn a m y śl. – Czek aj... co ś ty p o wied ział? – Że wy b ieram k alm ary .

– Nie ty , d u p k u . Claren ce. Zask o czo n y M ło d y n ie o d razu so b ie p rzy p o m n iał. – Py tałem , co w tak im razie m a ten ważn y an io ł. – A co wed łu g cieb ie m iałb y m ieć? – No , jeśli p ió ro b y ło czy m ś w ro d zaju p o twierd zen ia zawartej u m o wy , to m u siało b y ć i d ru g ie, d la an io ła właśn ie. Diab eł d o stał swó j fan t, a o n ? W k o ń cu też p o win ien m ieć jak ieś zab ezp ieczen ie n a wy p ad ek , g d y b y trzeb a b y ło p o szan tażo wać arcy k sięcia. Keln erk a wreszcie n as zaszczy ciła wizy tą, ale b y łem zb y t o szo ło m io n y , b y wy k rztu sić ch o ćb y sło wo . Sam zlito wał się i zam ó wił d la m n ie n aleśn ik i i d ru g ą k awę, a so b ie co ś b o g ateg o w ch o lestero l i m o cn o o b ciążająceg o wątro b ę. Dziewczy n a p o szła, a ja wciąż in ten sy wn ie ro zm y ślałem . M u siało to wy g ląd ać, jak b y m d o stał wy lewu , b o Claren ce z zatro sk an ą m in ą n ach y lił się d o m n ie i zap y tał, czy wszy stk o w p o rząd k u . – Ch ło p cze, g d y b y n ie m o ja wro d zo n a n ieśm iało ść p lu s o b awa p rzed k p iarsk im ch arak terem Sam a, wy cało wałb y m cię teraz z d u b eltó wk i. – Że co ? – M asz ch o lern ą, p iep rzo n ą, n ieb o ty czn ą rację! – wy k rzy k n ąłem , k ręcąc g ło wą n ad własn ą ró wn ie p iram id aln ą tęp o tą. – Od m iesięcy o b sesy jn ie m y ślę o ty m p ió rze, a n ig d y n ie p rzy szło m i d o łb a p y tan ie, co Elig o r m u siał d ać za n ie w zam ian . Bo p rzecież m u siał, n ie? To tak ie o czy wiste! Nie m a b raterstwa k rwi, jeśli o b ie stro n y jej n ie u to czą. I ja wiem , co to b y ło . – M o że k ró tk ie streszczo n k o , zan im p o d ad zą m o je k alm ary ? – zap ro p o n o wał Sam . – Nawet cały wy k ład . Tam tej n o cy p o p ro stu co ś zau waży łem .

– Któ rej? Jed n ej z ty ch , k ied y ch lałeś, słu ch ałeś sm ętn eg o b lu esa, szlo ch ałeś i rzy g ałeś, czasem wszy stk o ró wn o cześn ie? Czy m asz n a m y śli tę sp rzed ty g o d n ia, n a Czterd ziesty m Pirsie? – Bard zo d o wcip n e. Elig o r p rzez ch wilę p o k azał swo ją p rawd ziwą twarz. Co n ie zn aczy , że w o g ó le m a co ś tak ieg o – d o d ałem n a u ży tek Claren ce’a. – On i wszy stk ie u p ad łe an io ły są, b y tak rzec, starsi n iż k o n cep cja twarzy . Na p ewn o jed n ak stracił p an o wan ie n ad so b ą i p o d m ask ą Ken n eth a Vald a zo b aczy łem ry sy au ten ty czn ie wk u rzo n eg o d em o n a. A p o win n o m n ie zastan o wić, d laczeg o zawsze się trzy m ał teg o wcielen ia, n awet tam , n a Do le. – Serce ży wiej m i zab iło . Nie p o wiem , żeb y m p o czu ł się lep iej, ale p ierwszy raz, o d k ąd M arm o ra sto p n iała m i w ram io n ach , m iałem wrażen ie, że jeszcze d a się co ś zd ziałać. – Ale n a to n ie wp ad łem . Wted y n a p ark in g u , g d y o p ad ła z n ieg o zewn ętrzn a p o wło k a, jed en z jeg o ro g ó w b y ł tak i zwięd n ięty , p rzy k u rczo n y . Jak b y g o so b ie złam ał i teraz m u o d rastał. – Zn aczy , że...? – zaczął Sam . – Że g d y d o b ijali targ u i n asz szaco wn y arch an io ł wy ry wał so b ie p ió rk o ze sk rzy d ełk a, Elig o r m u siał się p o słu ży ć p iłą. Jeg o fan tem b y ł ten ró g i d lateg o cały czas m u siał u k ry wać swo ją n o rm aln ą p o stać. – Ale ta in fo rm acja n iewiele ci p o m o że, n ie? – zau waży ł Claren ce. – Jeśli m asz rację i ró g jest w p o siad an iu jed n eg o z an io łó w wy so k ieg o szczeb la, to jak im sp o so b em zam ierzasz g o zd o b y ć? – Źle p o stawio n e p y tan ie. Po win n o b rzm ieć: jak m y zam ierzam y g o zd o b y ć – o d p arłem . – Bo sam n ie d am ju ż so b ie rad y . Pró b o wałem , Bó g m i świad k iem , ale n ic z teg o . Po trzeb u ję waszej p o m o cy . – Ty k u tasie... – Sam się zaśm iał, ale wy szło m u to raczej g łu ch o .

– Żartu jesz, p rawd a? – To zb y t ważn a sp rawa, Sam , żeb y m się silił n a żarty . Elig o r m a w ręk u jed y n ą k o b ietę, n a k tó rej m i w ży ciu zależało , a n a d o d atek wy łu d ził o d e m n ie m ó j jed y n y atu t. Pió ro , d la k tó reg o k ilk a razy ry zy k o wałem ży cie. Jeśli u d a m i się p rzejąć ten ró g , wreszcie b ęd ę m iał n ad n im p rzewag ę, a p rzy n ajm n iej jak ąś k artę p rzetarg o wą. – Nie m a m o wy , Bo b b y . – Claren ce w k o ń cu się p o łap ał, że m ó wię p o ważn ie. – Ja ju ż wy starczająco ry zy k u ję, sp o ty k ając się p o za słu żb ą z ważn y m i d em o n am i i p o m ag ając tu szo wać ciem n e sp rawk i, p rzez co m o g ę m ieć p o ważn e k ło p o ty ... Raczej p rzez co m o żesz trafić d o Piek ła, alb o i g o rzej, p o m y ślałem , starczy ło m i jed n ak o leju w g ło wie, b y n ie p o wied zieć teg o n a g ło s. – ...ale w to ju ż n ie d am się wciąg n ąć. Ok raść jed n eg o z n aszy ch p rzeło żo n y ch ? I p o co ! Żeb y ś ty m ó g ł o d zy sk ać swo ją p iek ieln icę? Keln erk a p o stawiła p rzed e m n ą talerz n aleśn ik ó w i d zb an u szek z sy ro p em k lo n o wy m . Po lałem je o b ficie i wziąłem się d o ro b o ty . Gło d n y b y łem jak ch o lera. – M asz rację, Claren ce – p o wied ziałem p o p aru k ęsach . – To d la cieb ie za d u że ry zy k o . Ale wid zisz, n ie p o d ejm u jąc g o , też b y ś wiele ry zy k o wał. – Do ch o lery , p rzestań m n ie wreszcie n azy wać ty m d u rn y m im ien iem ! – wy b u ch n ął M ło d y z tak ą p asją, że in n i g o ście zaczęli zerk ać n a n as p o d ejrzliwie. Zaru m ien ił się (jak to jest, że m o je ciało n ig d y tak n ie reag u je?), n ach y lił n ad sto łem i zn iży ł g ło s. – Co ch cesz p rzez to p o wied zieć? – Ty lk o ty le, że ja się n ie co fn ę, ch o ćb y n ie wiem co . I wp rawd zie m o g ę ci o b iecać, że d o b ro wo ln ie n ig d y b y m żad n eg o z was n ie

wy d ał, ale g d y b y zd arzy ło m i się wp aść n a g o rący m u czy n k u , Nieb o ju ż b y ze m n ie d o o statn ieg o b itu wy cisn ęło wszy stk o n a tem at o statn ich p aru m iesięcy . Kto wie, d o czeg o m o g ą się p o su n ąć w śled ztwie? A wted y się d o wied zą tak że teg o , że ju ż d awn o p o win ien eś b y ł zad en u n cjo wać i m n ie, i Sam a, m ó j m ło d y p rzy jacielu . – Szan tażu jesz m n ie, Bo b b y ? – Dzieciak b y ł wy raźn ie wstrząśn ięty . – Ja? Sk ąd że! Jestem ty lk o realistą. W tę g rę n ie d a się g rać n a d wie stro n y , Claren ce... o , p rzep raszam , Harriso n ie... Nap rawd ę wo lałb y ś, żeb y m tak się d o cieb ie zwracał? To d o b re d la cu d o wn eg o d zieck a ze szk o ły m u zy czn ej... Nie, Harriso n ie, n ie wy jd ziesz n a p o d wó rk o , d o p ó k i n ie o d rzęp o lisz swo ich d wó ch g o d zin wp rawek n a sk rzy p cach ... – Do lałem so b ie tro ch ę sy ro p u . – Claren ce b rzm i o wiele b ard ziej co o l. M ło d em u m o wę o d eb rało , ch o ć n ie wiem , czy to b y ł sk u tek m o ich słó w, czy teg o , że fak ty czn ie p am iętałem jeg o o ficjaln e im ię. – No , n ie wiem ... M u szę to p rzem y śleć – wy d u k ał w k o ń cu . Ch wilę p o tem wstał, wy d łu b ał z k ieszen i p arę b an k n o tó w i rzu cił je n a stó ł. – M u szę iść, m am d y żu r. Pó źn iej... p o ro zm awiam y . – No to n ie m asz tran sp o rtu – p o wied ziałem d o Sam a, g d y Claren ce wy b y ł z lo k alu . – No co ś ty ? Przecież to ja p ro wad ziłem . Sp ałeś całą d ro g ę czy co ? – To two ją b ry k ą tu p rzy jech aliśm y ? Sk ąd ją wy trzasn ąłeś, sk o ro m ieszk asz p o d ru g iej stro n ie lu stra? – Po ży czy łem o d Orb an a. On m a p o wo d y , b y sy m p aty zo wać z lu d źm i zawieszo n y m i m ięd zy o b u światam i.

– An o m a. – W m ilczen iu d o k o ń czy łem n aleśn ik i i jed n y m h au stem wy p iłem resztę zim n ej ju ż k awy . – To co , p o d rzu cisz m n ie d o d o m u ? M u szę zacząć m y śleć n ad n astęp n y m ru ch em . – Nie m artwi cię M ło d y ? – Sam wstał, p o d zwan iając k lu czy k am i d o sam o ch o d u . – Że teraz n a cieb ie d o n iesie szefo stwu ? – Claren ce? Taa, jasn e. To d lateg o zo stawił n a sto le p ięć d o lcó w za filiżan k ę k awy . To id ealista, n ie k ap u ś, a d o teg o tak b ard zo p rag n ie ak cep tacji w d ru ży n ie, że p ewn ie b ęd ę m u siał g o p rzy trzy m ać, b o jeszcze g o tó w ru szy ć d o sztu rm u n a sam o Nieb o ... w im ię sp rawied liwo ści p rzez d u że S. – Persp ek ty wa rzeczy wiście zatrważająca – o d rzek ł Sam . – Ty ch y b a n ie p lan u jesz n iczeg o w ty m sty lu , co ? M y z Trzeciej Dro g i b y n ajm n iej n ie ch cem y zn iszczy ć Nieb a. Piek ła zresztą też n ie. Sied zi tam b ard zo wielu g ro źn y ch su k in sy n ó w, d la k tó ry ch lep szeg o m iejsca so b ie n ie m o g ę wy o b razić. – W ty m się z to b ą zg o d zę – m ru k n ąłem . – Zd aje się, że więk szo ść z n ich p o zn ałem o so b iście. Ja też n ie ch cę n iczeg o ro zwalać. M am ty lk o d o sy ć ro li p io n k a, k tó ry m wszy scy p o swo jem u p o m iatają. Ch cę p rawd y . Do tarliśm y d o sam o ch o d u . Sam p stry k n ięciem p alcó w p o słał n a trawn ik wy k ałaczk ę, k tó rą d o tąd p raco wicie u siło wał wy d łu b ać sp o m ięd zy siek aczy u p arty k awałeczek k alm ara. – Wiesz, Bo b b y , k ied y lu d zie m ó wią tak ie rzeczy , z reg u ły zaraz p o tem zaczy n a się d ziać co ś n ap rawd ę p ask u d n eg o . Zn ad zato k i p o wiało świeży m i zask ak u jąco ch ło d n y m p o wietrzem . – M u szę zn ać o d p o wied zi, Sam . Nie rewo lu cja jest d o teg o p o trzeb n a, ty lk o lek k i wstrząs.

– Ob y cię Najwy ższy wy słu ch ał, ch ło p ie. M am n ad zieję, że ak u rat n ie śp i. – Am en , staru szk u . Am en . Wierzcie lu b n ie, ale wró ciłem p o tem d o d o m u i zab rałem się d o sp rzątan ia. Od czeg o ś trzeb a zacząć, n ie?

Czterdzieści dziewięć Królowa Śniegów

C

h cia ło mi się p ić. W lo d ó wce zn a la złem ma łą b u telkę lemo n ia d y i wró ciłem z n ią d o syp ia ln i. Ca z d rzema ła , p rzykryta tylko d o p o ło wy u d ; za trzyma łem się w d rzwia ch , z n a g le ściśn iętym g a rd łem. Ta ka p iękn a ! Wiem, że się p o wta rza m, a le to d la teg o , że n ie u miem ła d n ie mó wić, a ju ż n a p ewn o n ie w tej d zied zin ie. Dro b n a , szczu p ła , a le krzywizn a jej ta lii n ieo d mien n ie p rzyp ra wia mn ie o d ziwn e rea kcje p sych o fizyczn e. Tru d n o to wyja śn ić, a le ma m n a d zieję, że wielu p a n ó w d o b rze wie, o co mi ch o d zi: jest w tym cu d o wn ym łu ku międ zy b io d rem a żeb ra mi, kied y ko b ieta leży n a b o ku , co ś ta kieg o ... n o , ja k z p o ezją : jeśli u siłu jesz zb yt d o g łęb n ie a n a lizo wa ć wiersz, tra cisz to , co w n im n a jwa żn iejsze. A te jej wło sy, ta kie d łu g ie, p ro ste, n iema l b ia łe ja k o n a ca ła ! Tęskn e p o żą d a n ie o wła d n ęło mn ą ta k siln ie, że a ż o b u d ziło p o d ejrzen ie, czy a b y n ie zo sta łem ja ką ś d ia b elską sztu czką zwycza jn ie u sid lo n y. Ale n ie! To , co d o n iej czu ję, jest ja k n a jb a rd ziej p ra wd ziwe. Nie ra z d a łem się Piekłu zro b ić w ko n ia i p o tra fię to o d ró żn ić. Przewró ciła się n a b rzu ch i zerkn ęła n a mn ie ką tem o ka . – Co się ta k g a p isz? Nig d y n ie wid zia łeś ko b iety u p a d łej? – Ża d n ej, któ ra b y u p a d ła ta k n isko . – Ma sz n a myśli S a n Ju d a s czy two je to wa rzystwo ? – Jed n o i d ru g ie. Przysia d łem n a b rzeg u łó żka , b o ch cia łem się n a n ią n a p a trzeć,

wied zia łem za ś, że g d y zn a jd ę się zb yt b lisko , zn ó w d a m się p o ch ło n ą ć fa scyn u ją cej n o wo ści jej d o tyku , za p a ch u i sma ku . Uśmiejecie się, a le w tej ch wili p rzyp o mn ia łem so b ie wid zia n e kied yś zd jęcie Jea n S eb erg , a kto rki z la t sześćd ziesią tych , w ro li Jo a n n y d ’Arc. Mia ła kró tko o b cięte wło sy i ciężką zb ro ję, a le p o d o b ień stwo d o Ca z b yło u d erza ją ce – n ie w sa mych rysa ch , lecz ra czej w ich d elika tn o ści, w kru ch o ści smu kłeg o cia ła w ko n fro n ta cji z o g ro mn ym, n ieb ezp ieczn ym świa tem. In n a rzecz, że ja k się zd a je, o wej g wieźd zie n ie wio d ło się o wiele lep iej n iż Dziewicy Orlea ń skiej, więc mo że n ie b yło to zb yt fo rtu n n e p o ró wn a n ie. – Na d a l się g a p isz. – Przep ra sza m. – Przyła p a n y, za śmia łem się. – Jesteś ta ka ... Aku ra t mi się p o myśla ło o Jo a n n ie d ’Arc. – Czyżb yś ch cia ł mn ie sp a lić żywcem? – Tylko w o g n iu mej miło ści. Ca z się ro ześmia ła . Po ło żyła się n a wzn a k i n a cią g n ęła ko łd rę d o p ęp ka , co n ie o ka za ło się sku teczn ym remed iu m p rzeciwko g a p ien iu się. – Pa mięta m ch wilę jej eg zeku cji – p o wied zia ła . – Ku rczę! Była ś p rzy tym? – No co ś ty? Ja sn e, że n ie. Ech wy, Ameryka n ie… Żyła m wted y w Po lsce, co n a jmn iej z tysią c mil sta mtą d . Wieść o tym ro zeszła się jed n a k p o ca łej Eu ro p ie. Mó j mą ż, o b y jeg o d u sza n ig d y n ie za zn a ła sp o ko ju , u słysza ł tę h isto rię w p o d ró ży i n ie mó g ł się d o czeka ć, żeb y mn ie n ią u ra czyć. Dla n ieg o b yło to ... b o ja wiem? ... Fa scyn u ją ce? Po d n ieca ją ce? – Za milkła n a d łu g ą ch wilę. – Kied y mo ja p o ra n a d eszła , myśla ła m o n iej. Zn a czy o o so b ie, n ie jej id ea ła ch . Ja ju ż wted y n ie mia ła m ża d n ych .

Otwo rzyłem u sta , b y za d a ć p yta n ie, a le zmilcza łem, wid zą c jej min ę. – Myśla ła m o n iej, b o ca ła g ro za p u b liczn ej ka źn i tkwi n ie w u miera n iu , tylko w p o sta wie tłu mu . Ta m, w Ro u en , mu sia ło p rzecież b yć wśró d g a p ió w p rzyn a jmn iej kilko ro , któ rzy wierzyli w jej n iewin n o ść lu b ch o cia ż u wa ża li, że n ie za słu żyła n a n ien a wiść. Kto ś p o d a ł jej zro b io n y z p a tykó w krzyż, a b y n ie mu sia ła sta n ą ć w o b liczu śmierci b ez Bo g a . Na to mia st n a ryn ku n a szeg o mia sta n ie b yło ch yb a n iko g o , włą czn ie z mo imi d ziećmi, kto b y n ie są d ził, że p o win n a m zg in ą ć w męcza rn ia ch . Wted y wła śn ie p ierwszy ra z n a p ra wd ę p o czu łem, ja k b a rd zo się ró żn imy, a ra czej, ja k o d mien n e są n a sze wsp o mn ien ia . Wzd ryg n ą łem się n a myśl o wykrzywio n ych wro g o ścią twa rza ch śred n io wieczn ej g a wied zi. – Da j sp o kó j, Ca z – szep n ą łem. – Ta mto się sko ń czyło . Jesteś tu i tera z... ze mn ą . S p o jrza ła mi p ro sto w o czy. W p ierwszej ch wili wyd a wa ło mi się, że z g n iewem. Do d zisia j n ie jestem p ewien , co mia ł zn a czyć wyra z teg o sp o jrzen ia . Po wied zia ła wted y tylko tyle: – To się n ig d y n ie ko ń czy, Bo b b y. Piekło ta k n ie fu n kcjo n u je. Po ło żyłem się tu ż p rzy n iej i wzią łem ją w ra mio n a . Od wró ciła się d o mn ie p leca mi ta k, że d o tyka łem kro czem jej jęd rn ej p u p y. Usiło wa łem n ie d a ć się p o n ieść tej u p a ja ją cej b lisko ści, ro zko szn ej jed wa b isto ści jej skó ry i d o tyko wi ma łych p iersi o ciera ją cych się o mo je p rzed ra mio n a p rzy ka żd ym n a szym o d d ech u . – Nie mo g ę się n a d ziwić o d cien io wi two ich wło só w – rzekłem, ca łu ją c jej smu kłą szyję p o ra z setn y a lb o tysięczn y tej n o cy. – S ą ta k zd u miewa ją co sreb rzyste, p ra wie b ia łe. Mia ła ś wśró d p rzo d kó w

ja kieg o ś wikin g a ? Mo g ła o czywiście je so b ie fa rb o wa ć, ch o ć ko lo r za b a rd zo p a so wa ł d o ca ło ści. Przez la ta sp ęd zo n e n a Ziemi zg ro ma d ziłem jed n a k d o ść d o świa d czen ia , b y wied zieć, że d la ko b iety p yta n ie „Fa rb u jesz wło sy? " jest tylko ciu t mn iej n iesto so wn e o d „Jesteś w cią ży? A z kim? ". – Wikin g a ? – Ca z wzru szyła ra mio n a mi. – Mo żliwe. W mo im lu d zie miesza ło się tyle g en ó w... sło wia ń skie, g erma ń skie, g o ckie, n a wet mo n g o lskie. – Wtu liła się we mn ie mo cn iej; n ie ero tyczn ie, lecz ja k kto ś szu ka ją cy b ezp ieczeń stwa i u ko jen ia . – Jest ta ka sta ra sa g a o p o ch o d zen iu zło to wło sej ra sy. Cyg a ń ska zresztą . – Cyg a ń ska ? Tej krwi ch yb a n ie ma sz w żyła ch ? – Ra czej n ie. – Mó wiła zn ó w wo ln iej; mo że zro b iła się sen n a ? – Zja wili się w n a szym kró lestwie ra p tem p a rę p o ko leń wcześn iej. Mieliśmy jed n a k słu żą cą Cyg a n kę, kied y b yła m d zieckiem. Cza sa mi p rzy p ra cy za b a wia ła mn ie o p o wieścia mi. – Międ zy in n ymi tą o zło to wło sych ? Po trwa ło d o b rą ch wilę, za n im zn ó w się o d ezwa ła . – To b yło ta k... Da wn o , d a wn o temu cyg a ń skie p lemię o b o zo wa ło u p o d n ó ża wielkiej g ó ry. Nig d y n a n ią n ie wch o d zili, b o sp o wija ły ją mg ły i ch łó d , n o ca mi za ś wia tr n ió sł sp o d szczytu ja kieś p rzera ża ją ce g ło sy. Jed en tylko śmia łek n ie b a ł się za p u ścić n a te wyżyn y: n ieja ki Ko rko ro S a mo tn ik, mło d zien iec b ez ża d n ej ro d zin y. Jed n a kże n a wet o n n ie b ył a ż ta k g łu p i, b y się wd ra p ywa ć zb yt wyso ko ; b a ł się, że u tkn ie ta m ja k w p u ła p ce, kied y za jd zie sło ń ce. Pewn ej n o cy ro zsza la ła się stra szliwa b u rza , a n a d ra n em g ó ra to n ęła w ch mu ra ch i n ie b yło wid a ć szczytu . Ko ło o b o zu zja wiła się o b ca ko b ieta , p iękn a , lecz b a rd zo d ziwn ą u ro d ą : b ia ło wło sa , b łękitn o o ka ...

– Ja k ty – wtrą ciłem. – Nie p rzerywa j, S krzyd la ku , o p o wia d a m ci h isto rię. S ięg n ęła d ło n ią za sieb ie i za częła mn ie p ieścić ta k, że led wo mo g łem się sku p ić n a jej sło wa ch . Po mo g ło jed n a k: ju ż więcej jej n ie wch o d ziłem w sło wo , ch o ć z d ru g iej stro n y ja kb y mn iej się wsłu ch iwa łem w cyg a ń ską leg en d ę. – W ka żd ym ra zie p ierwszym czło wiekiem, któ reg o n a p o tka ła , b ył wła śn ie Ko rko ro , któ ry lu b ił włó czyć się d a leko o d o b o zu i p o lo wa ć. Przyp ro wa d ził ją d o swo ich . Lu d zie ją n a ka rmili, p o często wa li win em, a le jej o d mien n o ść b u d ziła w n ich stra ch . Ka żd y z n ich b ył sma g ły, o wło sa ch i o cza ch b a rwy n o cy, i jej ja sn a p o sta ć ja wiła się im ja k g o ść n ie z teg o świa ta . Pyta li, ską d p rzyb ywa i z ja kieg o jest lu d u , o n a za ś p o wied zia ła im, że jest Kró lo wą Ś n ieg ó w i mieszka n a szczycie zimn ej g ó ry w d o mu o jca , Kró la Mg ieł, lecz u ciekła o d n ieg o , słysza ła b o wiem, że lu d zie p o tra fią ko ch a ć, a o n a n a jb a rd ziej n a świecie ch ce się teg o n a u czyć. Za ko ch a ła się w Ko rko ro , a o n w n iej. Z cza sem Cyg a n ie za częli d a rzyć ją za u fa n iem, ch o ć n a za wsze p o zo sta ła d la n ich o b ca . Uro d ziła mu d wa d zieścio ro d zieci i wszystkie mia ły wło sy b a rwy d n ia , ja k ma tka . I stą d wła śn ie, jeśli wierzyć cyg a ń skiej sa d ze, wzięli się n a świecie b lo n d yn i. – I to ju ż ko n iec h isto rii? Po czu łem, ja k sztywn ieje w mych o b jęcia ch . – Niezu p ełn ie. W ka żd ym ra zie n ie ta wersja , któ rą zn a m. – Có ż się więc sta ło p o tem? – Nie p a mięta m. Jestem zmęczo n a , Bo b b y. Da j mi tro ch ę p o sp a ć. Po win ien em b ył jej p o słu ch a ć. Za b a rd zo jed n a k p ra g n ą łem ka żd ej d a n ej n a m ch wili, a i cieka w b yłem, d la czeg o wo la ła o p u ścić za ko ń czen ie.

– Któ reś z d zieci wyro sło n a h ero sa ? – wysn u łem p rzyp u szczen ie. Ca z westch n ęła ciężko . – Nie. Jej o jciec o ka za ł się za zd ro sn y o có rkę. Nie p o d o b a ło mu się, że za mieszka ła międ zy lu d źmi, a ju ż o fu rię p rzyp ra wiło g o to , że p o ślu b iła jed n eg o z n ich . Ro zka za ł jej więc wra ca ć, g ro żą c, że w p rzeciwn ym ra zie zg ła d zi to cyg a ń skie p lemię. Ob ó z o to czyła g ęsta mg ła , w któ rej p ełn o b yło jeg o żo łn ierzy o o cza ch b łyszczą cych p o ko ciemu w ciemn o ści. Ko rko ro ch cia ł wa lczyć, a le Kró lo wa Ś n ieg ó w wied zia ła , że lu d zio m n ig d y n ie u d a się p o ko n a ć mg ieln ej a rmii, p o zmro ku o d eszła więc z o b o zu i zn ikła w tu ma n ie. Zo sta wiła jed n a k d zieci. Ka żd e z n ich d o ro sło , zn a la zło żo n ę lu b męża , mia ło wła sn e p o to mstwo i o d ta mteg o cza su n a ziemia ch p o lskich żyli lu d zie o wło sa ch ja k mo je. – Zwin ęła się w kłęb ek i ziewn ęła . – A tera z ju ż śp ijmy, p ro szę. – Po wied z mi jeszcze, co zro b ił Ko rky. – Kto ? – Ko rky. Ko rko ro , Ko rko ra n o , Ko czko d a n o , czy ja k mu ta m b yło . Jej mą ż, któ ry ją zn a la zł i p o ko ch a ł. Co zro b ił, g d y mu ta k p rzep a d ła we mg le? – Nic n ie zro b ił. Có ż mia ł n a to p o ra d zić? Ża d en żywy czło wiek n ie mó g ł się d o sta ć n a szczyt g ó ry, g d zie p a n o wa ł Kró l Mg ieł. Ko rko ro wych o wa ł d zieci i n ig d y o n iej n ie za p o mn ia ł. Ko n iec h isto rii. – To g łu p io – o rzekłem i o b ró ciłem się n a wzn a k. Ca z leża ła ch wilę n ieru ch o mo , lecz n ie wytrzyma ła i p rzeto czyła się n a b o k, p rzo d em d o mn ie. Pa trzyłem b ez sło wa w su fit. – Głu p io ? To tylko sta ra leg en d a , Bo b b y. – I co z teg o ? Leg en d y też mu szą mieć ja kiś sen s. Ja ta m n ig d y b ym to b ie n ie... zn a czy n a miejscu Ko rky’eg o n ig d y b ym jej n ie d a ł

o d ejść. Po szed łb ym jej szu ka ć. – Ale o n n ie mó g ł. – Po wied zia ła to sp o ko jn ie, ja k cierp liwy n a u czyciel, któ ry wie, że u czeń w ko ń cu zro zu mie lekcję, jeśli tylko tro ch ę się p rzyło ży. – Nie b yło ju ż n ic d o zro b ien ia . On a o d eszła , a jemu p o zo sta ło n a u czyć się żyć b ez n iej. – Aku ra t! Po win ien wleźć n a tę ch o lern ą g ó rę. – Wted y b y zg in ą ł. – Po g ła d ziła mn ie p o g ło wie ja k g o rą czku ją ceg o ma lu ch a . – A jeg o d zieci n ie mia łyb y a n i ma tki, a n i o jca . – To n iewa żn e. Po win ien b ył iść za n ią . Pa trzyła n a mn ie in ten sywn ie, co b a rd ziej czu łem, n iż wid zia łem. Po tem u n io sła się n a ło kciu i zło żyła g ło wę n a mej p iersi. – Cza sem n a p ra wd ę n ie d a się n ic zro b ić, Bo b b y – szep n ęła . – Gu zik p ra wd a , Ca z. Za wsze jest ja kieś wyjście, ja ka ś sza n sa . – To tylko b a śń . Dla czeg o ta k się d en erwu jesz? Mia ła ra cję. Wła ściwie sa m n ie mia łem p o jęcia , ską d we mn ie ten n a g ły g n iew. Tera z ju ż wiem, ja k i wy wiecie. – A jed n a k n ie p o win ien p o zwo lić jej o d ejść. – Ob ją łem ją zn o wu , tym ra zem zn a czn ie mo cn iej, ja kb ym ch cia ł ją p rzy so b ie za ko twiczyć, kied y mg ła wto czy się w n a sz świa t. – Nig d y. – Życie b ywa b a rd ziej sko mp liko wa n e, n iż się n a m wyd a je – o d p a rła Ca z.

Ty tu ł o ry g in ału : Ha p p y Ho u r in Hell Co p y rig h t © 2 0 1 3 b y Tad William s All rig h ts reserved Co p y rig h t © fo r th e Po lish e-b o o k ed itio n b y REBIS Pu b lish in g Ho u se Ltd ., Po zn ań 2 0 1 4 In fo rm acja o zab ezp ieczen iach W celu o ch ro n y au to rsk ich p raw m ajątk o wy ch p rzed p rawn ie n ied o zwo lo n y m u trwalan iem , zwielo k ro tn ian iem i ro zp o wszech n ian iem k ażd y eg zem p larz k siążk i zo stał cy fro wo zab ezp ieczo n y . Usu wan ie lu b zm ian a zab ezp ieczeń stan o wi n aru szen ie p rawa. Red ak to r: M ałg o rzata Ch wałek Op raco wan ie g raficzn e o k ład k i: Jacek Pietrzy ń sk i Ilu stracja n a o k ład ce © Kam il Vo jn ar Wy d an ie I e-b o o k (o p raco wan e n a p o d stawie wy d an ia k siążk o weg o : S zczęśliwa g o d zin a w Piekle, wy d . I, Po zn ań 2 0 1 4 ) ISBN 9 7 8 -8 3 -7 8 1 8 -2 7 8 -8 Do m Wy d awn iczy REBIS Sp . z o .o . u l. Żm ig ro d zk a 4 1 /4 9 , 6 0 -1 7 1 Po zn ań tel. 6 1 -8 6 7 -4 7 -0 8 , 6 1 -8 6 7 -8 1 -4 0 ; fax 6 1 -8 6 7 -3 7 -7 4 e-m ail: reb is@reb is.co m .p l www.reb is.co m .p l Plik o p raco wał i p rzy g o to wał Wo b lin k

wo b lin k .co m