Tajna sprawa - Ellroy James

Ja​mes El​l​roy

Taj​na spra​wa

Prze​ło​żył Woj​ciech Kal​las

OD AU​TO​RA Pi​sa​łem Taj​ną spra​wę w 1980 roku. Pra​co​wa​łem wów​czas jako chło​piec do no​sze​nia ki​jów gol​fo​wych w Bel-Air Co​un​try Club w Los An​ge​les, uga​nia​łem się za ko​bie​ta​mi i stu​dio​wa​łem pra​wo. Była to moja dru​ga po​wieść. Pierw​sza wła​śnie zo​sta​ła wy​prze​da​na. Za​pła​co​no mi za nią ja​kieś śmiesz​ne gro​sze. W 1980 pra​co​wa​łem jak osioł. Przez sześć dni w ty​go​dniu pa​ko​wa​łem lu​dziom sprzęt do gol​fa – i pi​sa​łem każ​dej z sied​miu nocy. Stwo​rzy​łem Taj​ną spra​wę w osiem mie​się​cy. My​ślę, że to nie​zła po​wieść. Jest w niej golf, ko​rup​cja w po​li​cji, tro​chę ero​ty​zmu i spro​śnych ka​wał​ków. I na tym tle ro​mans dwoj​ga wraż​li​wych lu​dzi. Jest to moja pierw​sza pró​ba li​te​rac​kie​go zmie​rze​nia się z za​bój​stwem mo​jej wła​snej mat​ki. To strasz​li​wie oso​bi​sta po​wieść i jed​no​cze​śnie zwia​stun cy​klu po​wie​ści osa​dzo​nych w Los An​ge​les. Czu​łem na​tchnie​nie, kie​dy pi​sa​łem Taj​ną spra​wę. My​ślę, że to wi​dać. Mam na​dzie​ję, że po​wieść prze​nie​sie was do roku 1951 i że ja​kaś cząst​ka was już tam zo​sta​nie. Ja​mes El​l​roy 27 czerw​ca 1996 roku.

Dla Pen​ny Na​gler

Prolog Pod​czas ciem​nej, mroź​nej zimy 1951 roku pra​co​wa​łem pa​tro​lu​jąc uli​cę wo​kół po​ste​run​ku przy Wil​shi​re, dużo gra​łem w gol​fa i szu​ka​łem to​wa​rzy​stwa sa​mot​nych ko​biet na jed​ną noc. No​stal​gia krzyw​dzi nie​świa​do​mych, wpa​ja​jąc im pra​gnie​nie ży​cia pro​ste​go i nie​win​ne​go, cze​go osią​gnąć się po pro​stu nie da. Lata pięć​dzie​sią​te nie były bar​dziej nie​win​ne od in​nych. Mrocz​ne in​stynk​ty rzą​dzą​ce dzi​siej​szym świa​tem ist​nia​ły już wte​dy, tyl​ko trud​niej było je zna​leźć. To wła​śnie dla​te​go by​łem gli​ną i dla​te​go uga​nia​łem się za ko​bie​ta​mi. Golf był za​le​d​wie wy​sep​ką czy​sto​ści, czymś, co ro​bi​łem nad​zwy​czaj do​brze. Po​tra​fi​łem po​słać pi​łecz​kę na trzy​sta jar​dów. Golf był uoso​bie​niem czy​sto​ści i pro​sto​ty. Moim pa​tro​lo​wym part​ne​rem był Wac​ky Wal​ker. Był pięć lat star​szy ode mnie, ale w po​li​cji mie​li​śmy rów​ny staż. Pierw​szy raz wpa​dli​śmy na sie​bie w sali od​praw na po​ste​run​ku przy Wil​shi​re, kie​dy każ​dy z nas cią​gnął tor​bę do gol​fa. Obaj uśmiech​nę​li​śmy się sze​ro​ko i za​pa​ła​li​śmy do sie​bie wza​jem​ną sym​pa​tią. Wac​ky miał sła​bość do po​ezji, do​świad​cza​nia ży​cia we wszyst​kich jego prze​ja​wach i gol​fa; ja do ko​biet, sma​ku ży​cia i gol​fa. „Smak ży​cia” zna​czył dla nas to samo: ro​bo​tę, uli​ce, lu​dzi i zmien​ny etos lu​dzi ta​kich jak my, co​dzien​nie sty​ka​ją​cych się z pi​ja​ka​mi, ćpu​na​mi, mę​ski​mi dziw​ka​mi, eks​hi​bi​cjo​ni​sta​mi, pro​sty​tut​ka​mi, pa​la​cza​mi tra​wy, wła​my​wa​cza​mi i bez​i​mien​ny​mi od​pa​da​mi rasy ludz​kiej. Sta​li​śmy się naj​lep​szy​mi przy​ja​ciół​mi, a po​tem part​ne​ra​mi na dzien​nej zmia​nie. Do​wód​ca dzien​nej zmia​ny, po​rucz​nik Wil​liam Bec​kworth, miał świ​ra na punk​cie gol​fa, ale był strasz​nie kiep​ski. Kie​dy do​wie​dział się o mo​ich ta​len​tach, za​ła​twił mi w za​mian za lek​cje prze​nie​sie​nie na dzien​ną zmia​nę. To była uczci​wa trans​ak​cja, ale Bec​kworth był przy​pad​kiem bez​na​dziej​nym – jego po pro​stu nie moż​na było ni​cze​go na​uczyć. Owi​ną​łem so​bie po​rucz​ni​ka wo​kół pal​ca – na​wet no​sił za mną kije i szu​kał pi​łek w so​bot​nie ran​ki, kie​dy gry​wa​łem w wiej​skich klu​bach i na miej​skich po​lach gol​fo​wych – więc wkrót​ce Wac​ky prze​stał pra​co​wać w nocy i zo​sta​li​śmy part​ne​ra​mi na dzien​nej zmia​nie. Co zbli​ży​ło nas do sie​bie jesz​cze bar​dziej. Her​bert Law​ton Wal​ker miał trzy​dzie​ści dwa lata, ob​se​sję śmier​ci i był al​ko​ho​li​kiem. Był praw​dzi​wym bo​ha​te​rem – do​stał Krzyż Za​słu​gi za to, że w cza​sie Dru​giej Woj​ny Świa​to​wej na Sa​ipan zneu​tra​li​zo​wał dwa sta​no​wi​ska ka​ra​bi​nów ma​szy​no​wych peł​ne Ja​poń​ców. Do​stał​by każ​dą pra​cę. Kie​dy jeź​dził za​chę​cać lu​dzi do ku​po​wa​nia ob​li​ga​cji wo​jen​nych, fir​my ubez​pie​cze​nio​we za​sy​py​wa​ły go ofer​ta​mi, ale wy​brał Wy​dział Po​li​cji w Los An​ge​les, nie​bie​ski mun​dur, pi​sto​let i smak ży​cia. Oczy​wi​ście, jak na al​ko​ho​li​ka przy​sta​ło, jego po​strze​ga​nie rze​czy​wi​sto​ści za​le​ża​ło nie​co od ilo​ści spo​ży​te​go trun​ku. Ja by​łem jego przy​zwo​it​ką – nie po​zwa​la​łem mu pić rano i daw​ko​wa​łem spo​ży​cie aż do koń​ca ob​cho​du i po​wro​tu na po​ste​ru​nek. Wcze​snym wie​czo​rem, przed moim wyj​ściem na po​szu​ki​wa​nie ko​biet, ra​zem z Wac​ky’m wsta​wia​li​śmy się lek​ko w jego miesz​ka​niu, roz​ma​wia​jąc o sma​ku ży​cia albo o woj​nie, któ​rej ja unik​ną​łem, a któ​ra z nie​go uczy​ni​ła bo​ha​te​ra. Wac​ky był prze​ko​na​ny, że za​bi​cie pięt​na​stu Ja​poń​ców na Sa​ipan uczy​ni​ło z nie​go czło​wie​ka uza​leż​nio​ne​go od sma​ku ży​cia i że klu​czem do nie​go

była śmierć. Nie zga​dza​łem się. Sprze​cza​li​śmy się. Mó​wi​łem mu, że ży​cie jest do​bre. Tu się zga​dza​li​śmy. – Je​ste​śmy za​przy​się​żo​ny​mi stró​ża​mi ży​cia – mó​wi​łem. – Ale klu​czem jest śmierć, Fred​dy – mó​wił. – Nie do​strze​gasz tego? Jak bę​dziesz mu​siał kie​dyś ko​goś za​bić, to zro​zu​miesz. Za​wsze na tym się koń​czy​ło. Wte​dy Wac​ky od​pro​wa​dzał mnie do drzwi, cie​pło ści​skał mi rękę, po czym wra​cał do du​że​go po​ko​ju pić i pi​sać wier​sze. Zo​sta​wiał mnie, Fre​de​ric​ka Upto​na Un​der​hil​la, dwu​dzie​sto​sze​ścio​let​nie​go, zbyt wy​ro​śnię​te​go i ob​cię​te​go na jeża gli​nia​rza na pro​gu swo​je​go miesz​ka​nia, a ja kon​tem​plo​wa​łem zmierzch i neo​ny i za​sta​na​wia​łem się, co ze sobą zro​bić. Były to, jak się póź​niej oka​za​ło, ostat​nie dni mo​jej mło​do​ści. Ten okres miał się stać ry​tu​ałem przej​ścia, zna​czo​nym wie​lo​ma fal​star​ta​mi i błęd​ny​mi wnio​ska​mi. Mia​łem za​prze​pa​ścić mi​łość i uda​wać, że to nie była mi​łość; mia​łem za​sma​ko​wać ży​cia i po​czuć ostat​nie tchnie​nia mło​dzień​czej bez​tro​ski. W koń​cu mia​łem za​bić – a na​stęp​nie za​prze​czyć te​zie Wac​ky’ego, jako że na​wet z krwią bo​ha​te​ra na rę​kach i lau​ra​mi u mych stóp, smak ży​cia w czy​stej for​mie umknął mi jak świe​tlik, któ​re​go świa​tło po​zo​sta​wa​ło nie​ru​cho​me, lecz ota​cza​ją​ce go nie​spo​koj​ne wody ko​ły​sa​ły się w od​wiecz​nym tań​cu śmier​ci i sa​mo​odro​dze​nia. To te wła​śnie wody po​rwa​ły mnie i, wie​le lat póź​niej, umoż​li​wi​ły mi wy​ba​wie​nie. Cza​so​chłon​na, szcze​gó​ło​wa ana​li​za każ​de​go ogni​wa w spra​wie Ed​die​go En​gel​sa pro​wa​dzi do wnio​sku, że nie ma ona ani po​cząt​ku, ani koń​ca. Kie​dy moja dra​pież​na am​bi​cja wcią​gnę​ła mnie w pe​łen bru​tal​no​ści la​bi​rynt śmier​ci, wsty​du i zdra​dy w 1951 roku, to była to tyl​ko moja ini​cja​cja. Na koń​cu, w 1955 roku, wie​dzia​łem, że to wła​śnie moja zgo​da i udział w pie​kiel​nej plą​ta​ni​nie ludz​kich lo​sów sta​no​wi​ły isto​tę sma​ku ży​cia – i do​pro​wa​dzi​ły mnie do osta​tecz​ne​go od​ku​pie​nia.

Część I Ostatnie dni

1 Wac​ky i ja by​li​śmy part​ne​ra​mi od trzech mie​się​cy, kie​dy po​ja​wił się w na​szym ży​ciu Noc​ny Po​ciąg. Sier​żant dy​żur​ny po​wie​dział nam o nim po od​pra​wie, kie​dy na par​kin​gu obok po​ste​run​ku Wil​shi​re wsia​da​li​śmy do bia​ło-czar​ne​go for​da, mo​de​lu z 48 roku. – Wal​ker. Un​der​hill. Po​zwól​cie tu na chwil​kę – za​wo​łał do nas. Po​de​szli​śmy. Na​zy​wał się Ga​te​ly; był nie​ogo​lo​ny, ale uśmiech​nię​ty. – Po​rucz​nik ma coś dla was, chło​pa​ki. Ama​to​rzy gol​fa za​wsze mają far​ta. Lu​bi​cie psy? Bo ja nie​na​wi​dzę. Mamy psa, któ​ry ter​ro​ry​zu​je małe dzie​ci. Krad​nie im dru​gie śnia​da​nia w pod​sta​wów​ce na rogu Oran​ge i Olym​pic. Zło​śli​wa be​stia roz​grze​bu​je śmiet​ni​ki. Kie​dyś na​le​żał do ja​kie​goś włó​czę​gi. Zła​pał go stróż szkol​ny. Mówi, że go za​bi​je albo obe​tnie mu jaja. Go​ście z Opie​ki nad Zwie​rzę​ta​mi boją się tam je​chać, bo uwa​ża​ją, że stróż jest szur​nię​ty. Po​jedź​cie i za​wieź​cie sta​re​go zło​śliw​ca do schro​ni​ska. Nie za​bi​jaj​cie go, bo dzie​ci mo​gły​by się zmar​twić. Ama​to​rzy gol​fa za​wsze mają far​ta… Wac​ky wje​chał bia​ło-czar​nym wo​zem na Pico, śmie​jąc się i mó​wiąc do rymu, co zda​rza​ło mu się cza​sa​mi, kie​dy kawa po​bu​dza​ła krą​żą​cy w jego or​ga​ni​zmie od po​przed​nie​go wie​czo​ra al​ko​hol. – Zdy​chaj, szla​chet​na be​sty​jo, cho​ciaż stru​ny two​je wyją, dla nas ty to ele​men​tarz, więc cze​ka cię nie​ba​wem cmen​tarz. Nie mo​głem po​wstrzy​mać śmie​chu, bo nie​stru​dzo​ny Wac​ky przez całą nie​mal​że dro​gę cią​gnął swój wiersz. Stró​żem w szko​le Wil​shi​re Crest był gru​by Ja​poń​czyk koło pięć​dzie​siąt​ki. Wac​ky po​ru​szał brwia​mi, co prze​ła​ma​ło lody i skło​ni​ło go do śmie​chu. Za​pro​wa​dził nas do psa, któ​ry był za​mknię​ty w prze​no​śnej to​a​le​cie. Im bli​żej pod​cho​dzi​li​śmy, tym gło​śniej​szy sko​wyt do​by​wał się z pro​wi​zo​rycz​nej kon​struk​cji. Kie​dy Wac​ky dał mi wcze​śniej umó​wio​ny sy​gnał, kop​nia​kiem zro​bi​łem dziu​rę w ścian​ce i wrzu​ci​łem przez nią na​sze dru​gie śnia​da​nie – dwie ka​nap​ki z szyn​ką i se​rem, jed​ną z sar​dyn​ka​mi, jed​ną z ciem​ne​go chle​ba z wo​ło​wi​ną i dwa jabł​ka. Roz​le​gło się wście​kle mla​ska​nie. Gwał​tow​nie otwo​rzy​łem drzwi, uj​rza​łem ciem​ny, wło​cha​ty kształt z błysz​czą​cy​mi, ostry​mi zę​ba​mi i z ca​łej siły wal​ną​łem go pię​ścią pro​sto w szczę​kę. Pies opadł na zie​mię, wy​plu​wa​jąc w mię​dzy​cza​sie ka​wa​łek ka​nap​ki z szyn​ką. Wac​ky wy​cią​gnął psa na ze​wnątrz. Był to czar​ny i ład​ny, ale bar​dzo gru​by la​bra​dor. Miał gi​gan​tycz​ne​go pta​ka, któ​rym mu​siał za​ha​czać o zie​mię, kie​dy cho​dził. Wac​ky był za​uro​czo​ny. – Aaaa, Fred​dy, no spójrz tyl​ko na moją dzie​cin​kę. Aaaa. – Wziął nie​przy​tom​ne​go psa na ręce i za​czął nim ko​ły​sać jak dziec​kiem. – Aaaa. Wu​jek Wac​ky i wu​jek Fred​dy za​wio​zą cię na po​ste​ru​nek i znaj​dą ci przy​tul​ne miesz​kan​ko. Aaaa. Stróż przy​glą​dał się nam po​dejrz​li​wie. – Za​bi​je​cie tego psa? – spy​tał, prze​su​wa​jąc so​bie pa​lec po gar​dle i pa​trząc na Wac​ky’ego, któ​ry już z czu​ło​ścią niósł swo​je​go no​we​go przy​ja​cie​la do ra​dio​wo​zu. Usia​dłem szyb​ko za kie​row​ni​cą. – Nie mo​że​my za​brać tego kun​dla na po​ste​ru​nek – oznaj​mi​łem. – Nie truj. Upchnie​my go w szat​ni. Kie​dy skoń​czy​my służ​bę, bio​rę go do domu. Ten pies bę​dzie moim chłop​cem do no​sze​nia ki​jów gol​fo​wych. Zro​bię mu spe​cjal​ną uprząż, żeby mógł no​-

sić moją tor​bę. – Bec​kworth na​ko​pie ci do dupy, jak się do​wie. – Bec​kworth to może mnie naj​wy​żej po​ca​ło​wać w dupę. Zresz​tą ty się zaj​miesz Bec​kwor​them. Pies ock​nął się, kie​dy wje​cha​li​śmy na par​king przed po​ste​run​kiem. Za​czął szcze​kać jak opę​ta​ny. Od​wró​ci​łem się, żeby zno​wu go zno​kau​to​wać, ale Wac​ky za​blo​ko​wał mnie. – Aaaa – po​wie​dział do be​stii. – Aaaa, Aaaa! – I pies za​milkł. Za​pro​wa​dzi​łem psa do szat​ni tyl​nym wej​ściem. Wac​ky po​biegł do bud​ki z hot do​ga​mi koło Se​ar​sa i wró​cił z sze​ścio​ma che​ese​bur​ge​ra​mi. Gła​ska​łem be​stię przed swo​ją szaf​ką, kie​dy się po​ja​wił. Tłu​sty pa​ku​nek tra​fił na pod​ło​gę. Pies rzu​cił się na je​dze​nie, a ja i Wac​ky czym prę​dzej wy​szli​śmy za drzwi i wró​ci​li​śmy do pa​tro​lo​wa​nia. Tak za​czę​ła się ody​se​ja Noc​ne​go Po​cią​gu, jak póź​niej przy​ję​ło się go na​zy​wać. Kie​dy wró​ci​li​śmy tej nocy z ob​cho​du, usły​sze​li​śmy z szat​ni za​wo​dze​nie sak​so​fo​nu Reu​be​na Ra​mo​sa. Reu​ben jeź​dził na mo​to​rze, a zła​pał bak​cy​la jaz​zu, kie​dy pra​co​wał w Oby​cza​jów​ce na po​ste​run​ku przy Sie​dem​dzie​sią​tej Siód​mej i ro​bił na​lo​ty na jaz​zo​we mety, szu​ka​jąc dzi​wek, buk​ma​che​rów i ćpu​nów. Na​uczył się grać na sak​so​fo​nie ze słu​chu – gry​wał głów​nie smęt​ne po​je​dyn​cze dźwię​ki, ale cza​sa​mi zda​rza​ły mu się pro​ste me​lo​die w sty​lu „Uli​cy zie​lo​ne​go del​fi​na”. Tego wie​czo​ra świet​nie mu szło – w kół​ko grał głów​ny te​mat z „Noc​ne​go Po​cią​gu”. Kie​dy Wac​ky i ja we​szli​śmy do szat​ni, nie mo​gli​śmy uwie​rzyć wła​snym oczom. Reu​ben, w szor​tach, krę​cił się w kół​ko, do​by​wa​jąc z sak​so​fo​nu dzi​kie dźwię​ki „Noc​ne​go Po​cią​gu”, a gru​by, czar​ny la​bra​dor le​żał na ple​cach, wier​cąc się na be​to​no​wej pod​ło​dze, szcze​ka​jąc, wy​jąc i strze​la​jąc praw​dzi​wą fon​tan​ną mo​czu wy​so​ko w po​wie​trze. Po​li​cjan​ci po służ​bie wcho​dzi​li i wy​cho​dzi​li zde​gu​sto​wa​ni. Reu​ben w koń​cu się zmę​czył wy​stę​pem i po​je​chał do domu do żony i dzie​ci, a Wac​ky z pod​nie​ce​niem ko​men​to​wał tkwią​cy w psie „po​ten​cjał ge​niu​sza”. Na​zwał psa „Noc​ny Po​ciąg” i za​brał go ze sobą do domu. Ty​go​dnia​mi roz​piesz​czał go mu​zy​ką sak​so​fo​no​wą z gra​mo​fo​nu i kar​mił ste​kiem, ma​jąc płon​ną na​dzie​ję, że uczy​ni z nie​go chłop​ca do no​sze​nia ki​jów gol​fo​wych. W koń​cu dał za wy​gra​ną – stwier​dził, że Noc​ny Po​ciąg jest nie​za​leż​ny, i wy​pu​ścił go na wol​ność. My​śle​li​śmy, że już wię​cej be​stii nie zo​ba​czy​my, ale tak się nie sta​ło. Miał stać się le​gen​dą w hi​sto​rii Wy​dzia​łu Po​li​cji Los An​ge​les. Dwa dni po uwol​nie​niu Noc​ny Po​ciąg po​ja​wił się na po​ste​run​ku Wil​shi​re z mar​twym ko​tem w zę​bach. Dy​żur​ny po​li​cjant wy​go​nił go, a po​tem wrzu​cił kota do śmiet​ni​ka. Noc​ny Po​ciąg po​ja​wił się na​stęp​ne​go dnia z ko​lej​nym mar​twym ko​tem. Tym ra​zem uciekł z ko​tem w zę​bach. Wró​cił póź​niej tego sa​me​go dnia z tym sa​mym ko​tem, nie​co zde​fa​so​no​wa​nym. Wró​cił we wła​ści​wej chwi​li, bo Wac​ky i ja wła​śnie koń​czy​li​śmy służ​bę. Kie​dy Noc​ny Po​ciąg zo​ba​czył Wac​ky’ego, osza​lał z ra​do​ści, upu​ścił zmiaż​dżo​ny pre​zent, pod​biegł do roz​po​star​tych ra​mion Wac​ky’ego i ob​si​kał mu cały mun​dur. Wac​ky za​niósł psa do mo​je​go sa​mo​cho​du i za​mknął go w nim. Był też aku​rat wku​rzo​ny na po​rucz​ni​ka Bec​kwor​tha, bo ten obie​cał mu dwie skrzyn​ki whi​sky z 75-pro​cen​to​wą zniż​ką z ja​kiejś zna​nej mu me​li​ny, ale po​tem się wy​co​fał. Wac​ky łak​nął ze​msty, więc wziął zma​sa​kro​wa​ne​go mar​twe​go kota i do jego sier​ści przy​piął szpil​ką kar​tecz​kę: „To je​dy​ny ko​ciak, na ja​kie​go mo​żesz li​czyć, ty fa​ga​sie”, po czym po​ło​żył kota na biur​ku po​rucz​ni​ka. Bec​kworth zna​lazł kota na​stęp​ne​go ran​ka i mu od​bi​ło. Wy​dał list goń​czy za psem. Nie mu​siał da​le​ko szu​kać. Zna​le​zio​no psa tam, gdzie go umiesz​czo​no po​przed​nie​go wie​czo​ra – na tyl​nym

sie​dze​niu mo​je​go sa​mo​cho​du. Bec​kworth nie mógł ze mną za​dzie​rać, bo wie​dział, że prze​stał​bym mu da​wać lek​cje gol​fa, ale bez pro​ble​mu mógł udu​pić Noc​ny Po​ciąg. Ka​zał psa aresz​to​wać i za​mknąć go w celi dla pi​ja​ków. To był zły po​mysł. Noc​ny Po​ciąg za​ata​ko​wał i omal nie za​gryzł trzech włó​czę​gów. Kie​dy straż​nik usły​szał krzy​ki i po​biegł otwo​rzyć celę, Noc​ny Po​ciąg wy​strze​lił z klat​ki, wy​biegł z po​ste​run​ku Wil​shi​re, prze​biegł przez Pico Bo​ule​vard i udał się do miesz​ka​nia Wac​ky’ego, gdzie żyli szczę​śli​wie – słu​cha​jąc mu​zy​ki sak​so​fo​no​wej – aż do koń​ca tych ostat​nich dni mo​jej mło​do​ści. Ty​dzień po in​cy​den​cie z mar​twym ko​tem Bec​kworth był jesz​cze cią​gle wku​rzo​ny. Sta​li​śmy na polu gol​fo​wym w Ran​cho Park, gdzie pró​bo​wa​łem, bez​sku​tecz​nie, od​uczyć go złej tech​ni​ki ude​rza​nia. Nie ro​bił żad​nych po​stę​pów. Była to wy​so​ka cena za prze​nie​sie​nie do dzien​nej służ​by. – Cho​le​ra. Psia​krew, cho​le​ra. A niech to – mru​czał Bec​kworth. – Po​każ mi jesz​cze raz, Fred​die. Chwy​ci​łem jego kij i ude​rzy​łem pił​kę. Pro​ściut​ko. Po​szy​bo​wa​ła na dwie​ście dwa​dzie​ścia jar​dów. – Wy​pro​sto​wać ple​cy, po​rucz​ni​ku. Sto​py bli​żej sie​bie. Nie moż​na wy​chy​lać się do pił​ki, trze​ba ją spo​tkać w pół dro​gi. Wszyst​ko było ide​al​nie, do​pó​ki nie za​mach​nął się ki​jem. Wte​dy zro​bił wszyst​ko to, cze​go mu za​bro​ni​łem, i po​słał pił​kę na ja​kieś dzie​sięć jar​dów. – Spo​koj​nie, po​rucz​ni​ku. Spró​buj​my jesz​cze raz. – Do dia​bła, Fred​dy, nie mogę się dzi​siaj sku​pić. Golf to w dzie​więć​dzie​się​ciu pro​cen​tach kon​cen​tra​cja. Mam ko​or​dy​na​cję ru​chów świet​ne​go atle​ty, ale nie mogę się sku​pić na grze. Wy​ko​rzy​sta​łem sy​tu​ację. – A co pana tak zaj​mu​je, po​rucz​ni​ku? – Bła​he spra​wy. Drob​nost​ki. Ten twój pie​przo​ny part​ner – mam co do nie​go prze​czu​cie. Zdo​byw​ca Krzy​ża Za​słu​gi, w po​rząd​ku. Świet​ne wy​ni​ki w aka​de​mii, w po​rząd​ku. Ale on ani nie wy​glą​da na gli​nia​rza, ani nie za​cho​wu​je się jak gli​niarz. Mówi po​ezją na od​pra​wie. My​ślę, że jest pe​da​łem… – Nie Wac​ky, po​rucz​ni​ku. Uwiel​bia bab​ki. – Nie wie​rzę. Pu​ści​łem alu​zję do trzy​ma​nej w ta​jem​ni​cy, ale po​wszech​nie zna​nej sła​bo​ści po​rucz​ni​ka do czar​nych pa​nie​nek. Wszy​scy przy Sie​dem​dzie​sią​tej Siód​mej wie​dzie​li, że był czę​stym by​wal​cem w przy​byt​ku Min​nie Ro​berts – naj​lep​szym ko​lo​ro​wym bur​de​lu w po​łu​dnio​wej czę​ści mia​sta. – Cóż, po​rucz​ni​ku – po​wie​dzia​łem szep​tem. – Uwiel​bia bab​ki, ale nie wszyst​kie, je​śli ro​zu​mie pan, o co mi cho​dzi. Bec​kworth wy​raź​nie się oży​wił. Uśmiech​nął się, co mu się rzad​ko zda​rza​ło, uka​zu​jąc w ką​ci​kach ust dwa krzy​wo wy​ro​śnię​te zęby. – Chciał​bym cię do​brze zro​zu​mieć, Fred​dy… Spoj​rza​łem we wszyst​kie stro​ny, szu​ka​jąc pod​słu​chi​wa​czy. – Ko​re​an​ki, po​rucz​ni​ku. Ni​g​dy mu ich nie do​syć. Tyl​ko nie lubi o tym mó​wić, bo to​czy​li​śmy tam kie​dyś woj​nę. Wac​ky ma świ​ra na punk​cie żół​tych. Na rogu Slau​son i Ho​over jest agen​cja, któ​ra się w ta​kich spe​cja​li​zu​je. To tuż obok tej nory z ciem​ny​mi pa​nien​ka​mi – jak ona się na​zy​-

wa? – przy​by​tek Min​nie. Wac​ky cho​dzi do tego chiń​skie​go. Cza​sa​mi sie​dzi w sa​mo​cho​dzie i bie​rze kil​ka głęb​szych przed wej​ściem. Mó​wił mi, że wi​dział mnó​stwo szych z na​sze​go wy​dzia​łu wcho​dzą​cych do Cas​bah w po​szu​ki​wa​niu uciech, ale nie chciał wy​mie​niać na​zwisk. Wac​ky to rów​ny gość. W prze​ci​wień​stwie do więk​szo​ści mun​du​ro​wych, nie ma nic do wyż​szych ran​gą. Bec​kworth zbladł, ale szyb​ko do​szedł do sie​bie. – Cóż, może nie jest homo, ale i tak jest dup​kiem. Su​kin​syn. Mu​sia​łem ka​zać zde​zyn​fe​ko​wać so​bie biu​ro. Je​stem wraż​li​wym czło​wie​kiem, Fred​dy, i mia​łem po​tem kosz​ma​ry o tym zde​chłym ko​cie. I nie mów mi, że Wal​ker tego nie zro​bił, bo to wiem. – Nie za​prze​czam, po​rucz​ni​ku. Zro​bił to. Ale musi pan wziąć pod uwa​gę jego mo​ty​wy. – Ja​kie mo​ty​wy? Nie​na​wi​dzi mnie. To jest jego je​dy​ny mo​tyw. – Myli się pan, po​rucz​ni​ku. Wac​ky pana sza​nu​je. Na​wet panu za​zdro​ści. – Sza​nu​je! Za​zdro​ści! O czym ty, do dia​bła, mó​wisz? – To praw​da. Wac​ky za​zdro​ści panu zdol​no​ści do gry w gol​fa. Sam mi to po​wie​dział. – Osza​la​łeś? Je​stem cien​ki. Sła​by z nie​go znaw​ca. – Chce pan wie​dzieć, co po​wie​dział, po​rucz​ni​ku? Po​wie​dział: „Bec​kworth umie się ru​szać. To brak kon​cen​tra​cji spra​wia, że par​ta​czy wszyst​kie gry i nie po​tra​fi ze​brać się do kupy. Ma dużo na gło​wie. To do​bry gli​niarz. Cie​szę się, że je​stem tyl​ko kra​węż​ni​kiem. Przy​naj​mniej mogę stuk​nąć osiem​dzie​siąt​kę, a po​rucz​nik jest zbyt su​mien​ny i dla​te​go nie raz spa​prał so​bie grę. Gdy​by nie był ta​kim do​brym gli​ną, był​by z nie​go świet​ny za​wod​nik.” Tak po​wie​dział. Da​łem mu chwi​lę na prze​tra​wie​nie tego. Bec​kworth pro​mie​niał. Odło​żył kij, któ​rym nie​zdar​nie wy​ma​chi​wał, i uśmiech​nął się do mnie bło​go. – Po​wiedz Wal​ke​ro​wi, żeby mnie od​wie​dził, Fred​dy. Po​wiedz mu, że mam dla nie​go bu​tel​kę przed​niej szkoc​kiej. Ko​re​ań​skie cip​ki, Jezu! Ale chy​ba nie jest ko​mu​chem, co, Fred​dy? – Wac​ky Wal​ker? Sier​żant ame​ry​kań​skiej pie​cho​ty mor​skiej? Ugry​zł​by się pan w ję​zyk, po​rucz​ni​ku! – Masz ra​cję, Fred​dy To było pod​łe przy​pusz​cze​nie. Chodź​my. Mam już dość na dzi​siaj. Od​wio​złem Bec​kwor​tha do jego sa​mo​cho​du, a po​tem po​je​cha​łem do swo​je​go miesz​ka​nia w San​ta Mo​ni​ca. Wzią​łem prysz​nic i się prze​bra​łem. Po​tem wło​ży​łem swo​ją .38, któ​rej uży​wa​łem, nie bę​dąc na służ​bie, do ma​łej ka​bu​ry i przy​pią​łem ją do pa​ska koło krę​go​słu​pa – na wy​pa​dek, gdy​bym za​czął tań​czyć i zro​bi​ło​by się ro​man​tycz​nie. Wsia​dłem do sa​mo​cho​du i po​je​cha​łem szu​kać ko​biet. Po​sta​no​wi​łem je​chać za czer​wo​nym tram​wa​jem. Kur​so​wał od Long Be​ach aż do Hol​ly​wo​od. Był piąt​ko​wy wie​czór, a wie​czo​rem w week​en​dy czer​wo​ny tram​waj prze​wo​ził dziew​czy​ny, któ​re mia​ły ocho​tę za​ba​wić się w cen​trum, co praw​do​po​dob​nie wy​kra​cza​ło poza ich moż​li​wo​ści fi​nan​so​we. Czer​wo​ny tram​waj je​chał po nie​znacz​nie wznie​sio​nych to​rach zaj​mu​ją​cych śro​dek uli​cy, więc le​d​wo było wi​dać pa​sa​że​rów. Naj​le​piej było je​chać rów​no z nim i oglą​dać wsia​da​ją​ce do nie​go dziew​czy​ny. Naj​bar​dziej lu​bi​łem dziew​czy​ny z L.A.; były bar​dziej sa​mot​ne i były więk​szy​mi in​dy​wi​du​alist​ka​mi niż dziew​czę​ta z „przed​mieść”, więc zła​pa​łem czer​wo​ny tram​waj do​pie​ro na rogu Jef​fer​son i La Brea. Chcia​łem so​bie dać kil​ka mi​nut ocze​ki​wa​nia przed ist​nym ro​giem ob​fi​to​ści na Wil​shi​re Bo​ule​vard, gdzie były grup​ki sprze​daw​czyń z Ohr​bach’s i May Com​pa​ny, se​kre​tar​ki z

firm ubez​pie​cze​nio​wych, od któ​rych aż ro​iło się na naj​bar​dziej ru​chli​wej uli​cy L.A. Je​cha​łem swo​im ka​brio​le​tem, bu​ic​kiem z 47 roku, ide​al​nie rów​no z czer​wo​nym tram​wa​jem i bacz​nie ob​ser​wo​wa​łem wsia​da​ją​cych. Ła​two było prze​wi​dzieć, jacy pa​sa​że​ro​wie będą wsia​dać przed Wil​shi​re – sta​rusz​ko​wie, dzie​cia​ki ze szkół śred​nich, tro​chę mło​dych par. Na Wil​shi​re do tram​wa​ju wsko​czy​ło mnó​stwo chi​cho​czą​cych dziew​cząt, krę​cąc się i przy​jaź​nie roz​py​cha​jąc. Było zim​no; płasz​cze za​sła​nia​ły ich cia​ła. Nie mia​ło to zna​cze​nia; duch jest waż​niej​szy od cia​ła. Szyb​ko wsia​dły do tram​wa​ju, więc nie zdą​ży​łem przyj​rzeć się ich twa​rzom, co nie uła​twia​ło mi za​da​nia. Je​śli mia​ły​by wy​siąść w gru​pie przy Fo​un​ta​in albo Sun​set, mu​siał​bym szyb​ko za​par​ko​wać i pę​dzić za nimi, nie ma​jąc cza​su wy​pra​co​wać stra​te​gii do​sto​so​wa​nej do jed​nej kon​kret​nej ko​bie​ty. Ale to nie mia​ło zna​cze​nia. Nie dzi​siej​sze​go wie​czo​ra, bo na La Brea, tuż przed Mel​ro​se zo​ba​czy​łem ją, kie​dy wy​bie​ga​ła z chiń​skiej re​stau​ra​cji. Przez kil​ka krót​kich se​kund wi​dzia​łem jej to​reb​kę na dłu​gich pa​skach i syl​wet​kę na tle neo​nu Gor​don The​ater – była to nie​po​spo​li​ta dziew​czy​na, jed​nak nie ze wzglę​du na okre​ślo​ny typ uro​dy, lecz wi​docz​ną uczu​cio​wość. Ema​nu​ją​ca z jej twa​rzy ner​wo​wość, udrę​cze​nie i strach zda​wa​ły się udzie​lać ca​łej uli​cy wie​czor​ne​go L.A. Ubra​na była gu​stow​nie, ale nie za bar​dzo w zgo​dzie z obo​wią​zu​ją​cą modą – mia​ła na so​bie sze​ro​kie i pod​wi​nię​te mę​skie spodnie, san​da​ły i kurt​kę jak Eisen​ho​wer. Ciu​chy mia​ła mę​skie, ale twarz de​li​kat​ną i ko​bie​cą, no i dłu​gie wło​sy. Le​d​wo zdą​ży​ła na tram​waj, wska​ku​jąc do nie​go lek​ko jak an​ty​lo​pa. Nie wie​dzia​łem, do​kąd je​dzie – mia​ła zbyt dużo rze​czy, żeby je​chać do cen​trum. Może wy​bie​ra​ła się do księ​gar​ni na Hol​ly​wo​od Bo​ule​vard albo na rand​kę, co eli​mi​no​wa​ło​by mnie z gry. My​li​łem się; wy​sia​dła przy Fo​un​ta​in i ru​szy​ła na pół​noc. Po​spiesz​nie za​par​ko​wa​łem, wsu​ną​łem znak z na​pi​sem „Sa​mo​chód po​li​cyj​ny” pod wy​cie​racz​kę i ru​szy​łem za nią pie​szo. Skrę​ci​ła na wschód w De Long​pre, ci​chą ulicz​kę osie​dlo​wą na obrze​żach dziel​ni​cy biz​ne​su Hol​ly​wo​od. Je​śli szła do domu, to dziś wie​czo​rem nie do​pi​sa​ło mi szczę​ście – moje me​to​dy wy​ma​ga​ły za​tło​czo​nej uli​cy lub in​ne​go pu​blicz​ne​go miej​sca, więc dzi​siaj w naj​lep​szym ra​zie mógł​bym li​czyć na ad​res do ewen​tu​al​ne​go wy​ko​rzy​sta​nia w przy​szło​ści. Za​uwa​ży​łem jed​nak, że w po​ło​wie ulicz​ki sta​ły dwa za​par​ko​wa​ne rów​no​le​gle do sie​bie ra​dio​wo​zy z mi​ga​ją​cy​mi czer​wo​ny​mi świa​tła​mi, co su​ge​ro​wa​ło, że może do​szło tam do ja​kie​goś prze​stęp​stwa. Dziew​czy​na tak​że to za​uwa​ży​ła, za​wa​ha​ła się i za​wró​ci​ła w moją stro​nę. Bała się gli​nia​rzy, a to tyl​ko wzmo​gło moje za​in​te​re​so​wa​nie. Po​sta​no​wi​łem po​sta​wić wszyst​ko na ten strach i za​cze​pi​łem ją, kie​dy koło mnie prze​cho​dzi​ła. – Prze​pra​szam pa​nią – po​wie​dzia​łem, po​ka​zu​jąc od​zna​kę. – Je​stem po​li​cjan​tem, a tu​taj wła​śnie do​szło do zbrod​ni. Niech mi pani po​zwo​li od​pro​wa​dzić się w bez​piecz​ne miej​sce. Prze​stra​szo​na ko​bie​ta po​ki​wa​ła gło​wą, cho​ciaż na chwil​kę śmier​tel​nie zbla​dła. Za​uro​czy​ła mnie wy​ma​lo​wa​na na jej twa​rzy mie​sza​ni​na siły i bez​bron​no​ści – to coś, co za​wsze uwiel​bia​łem nad wy​raz u ko​biet. – Do​brze – od​par​ła, do​da​jąc „Pa​nie wła​dzo” z le​d​wo wy​czu​wal​ną po​gar​dą. Ru​szy​li​śmy w stro​nę La Brea, nie pa​trząc na sie​bie. – Jak się pani na​zy​wa? – spy​ta​łem. – Sara Ke​fa​lvian. – Gdzie pani miesz​ka, pan​no Ke​fah​dan?

– Nie​da​le​ko stąd. Ale nie szłam do domu. Szłam na bul​war. – Do​kąd? – Na wy​sta​wę. Koło Las Pal​mas. – Mogę tam pa​nią od​pro​wa​dzić. – Nie. To nie jest do​bry po​mysł. Cały czas uni​ka​ła mo​je​go wzro​ku, ale kie​dy zna​leź​li​śmy się na rogu La Brea, po​sła​ła mi śmia​łe, wręcz wy​zy​wa​ją​ce spoj​rze​nie, któ​re mnie pod​nie​ci​ło. – Nie lubi pani po​li​cjan​tów, praw​da, pan​no Ke​fa​lvian? – za​uwa​ży​łem. – Nie. Bo krzyw​dzą lu​dzi. – Wię​cej jest tych, któ​rym po​ma​ga​my, niż tych, któ​rych krzyw​dzi​my. – Nie wie​rzę. Dzię​ku​ję za od​pro​wa​dze​nie mnie. Do​bra​noc. Sara Ke​fa​lvian od​wró​ci​ła się do mnie ple​ca​mi i ru​szy​ła żwa​wym kro​kiem w stro​nę bul​wa​ru. Nie mo​głem jej po​zwo​lić odejść. Do​go​ni​łem ją i chwy​ci​łem za ra​mię. Wy​rwa​ła się. – Słu​chaj – po​wie​dzia​łem. – Nie je​stem ta​kim gli​nia​rzem, jak my​ślisz. Dla mnie to służ​ba za​stęp​cza za woj​sko. Wiem, że jest wy​sta​wa Pi​cas​sa w tej księ​gar​ni na Las Pal​mas. Bar​dzo chcę się do​kształ​cić i po​trze​bu​ję ko​goś, kto mi co nie​co wy​tłu​ma​czy. – Uśmiech​ną​łem się nie​śmia​ło, jak nie​win​ny sie​dem​na​sto​la​tek. Za​czę​ła ustę​po​wać, bar​dzo nie​znacz​nie. Uśmiech​nę​ła się. Za​dzia​ła​łem szyb​ko: – Pro​szę. – Na​praw​dę uni​kasz po​bo​ru? – Moż​na to tak okre​ślić. – Pój​dę z tobą na wy​sta​wę pod wa​run​kiem, że mnie nie do​tkniesz i ni​ko​mu nie po​wiesz, że je​steś po​li​cjan​tem. – Umo​wa stoi. Po​szli​śmy do mo​je​go nie​pra​wi​dło​wo za​par​ko​wa​ne​go sa​mo​cho​du. Ja by​łem pod​nie​co​ny, a Sara Ke​fah​dan za​in​te​re​so​wa​na, wbrew wła​snej woli. Wy​sta​wę pre​zen​to​wa​no w księ​gar​ni Stan​ley Rose’s, miej​scu cie​szą​cym się ogrom​ną es​ty​mą wśród miej​sco​wej in​te​li​gen​cji. Sara Ke​fa​lvian szła mi​ni​mal​nie przede mną, co rusz rzu​ca​jąc peł​ne po​dzi​wu ko​men​ta​rze. Ob​ra​zy były re​pro​duk​cja​mi, a nie ory​gi​na​ła​mi, ale zu​peł​nie jej to nie prze​szka​dza​ło. Było dla mnie oczy​wi​ste, że po​wo​li za​czy​na​ła mieć ocho​tę na spę​dze​nie ze mną wie​czo​ru. Po​wie​dzia​łem jej, że na​zy​wam się Joe Thorn​hill. Za​trzy​ma​li​śmy się przed „Gu​er​ni​cą”, je​dy​nym ob​ra​zem, któ​ry ośmie​li​łem się sko​men​to​wać. – Jest świet​ny – oznaj​mi​łem. – Kie​dy by​łem dziec​kiem, wi​dzia​łem tro​chę zdjęć z tego mia​sta. Jak pa​trzę na ten ob​raz, wra​ca​ją wszyst​kie wspo​mnie​nia. Szcze​gól​nie ta kro​wa z wy​sta​ją​cą włócz​nią. Woj​na musi być cięż​ka. – To naj​okrut​niej​sza, naj​strasz​liw​sza rzecz na świe​cie, Joe – od​par​ła Sara Ke​fa​lvian. – Po​świę​cam swo​je ży​cie, żeby skoń​czyć z woj​na​mi. – Jak? – Gło​sząc sło​wa wiel​kich lu​dzi, któ​rzy wi​dzie​li woj​nę i wie​dzą już, co ona czy​ni z ludź​mi. – Je​steś prze​ciw woj​nie w Ko​rei? – Tak. Je​stem prze​ciw wszyst​kim woj​nom. – Nie chcesz po​wstrzy​mać ko​mu​ni​stów? – Ty​ra​nię moż​na po​wstrzy​mać wy​łącz​nie mi​ło​ścią, a nie woj​ną. To mnie za​in​te​re​so​wa​ło. Oczy Sary za​czę​ły wil​got​nieć.

– Chodź​my po​ga​dać – za​pro​po​no​wa​łem. – Po​sta​wię ci ko​la​cję. Każ​de z nas opo​wie o swo​im ży​ciu. Co ty na to? – Po​ru​sza​łem brwia​mi jak Wac​ky Wal​ker. Sara Ke​fa​lvian naj​pierw uśmiech​nę​ła się, a po​tem ro​ze​śmia​ła i moim oczom uka​za​ła się jak​by inna oso​ba. – Już ja​dłam, ale pój​dę z tobą, je​śli mi po​wiesz, dla​cze​go uni​ka​łeś po​bo​ru. – Umo​wa stoi. – Kie​dy wy​cho​dzi​li​śmy z księ​gar​ni, chwy​ci​łem ją za ra​mię i po​kie​ro​wa​łem nią. Po​czu​łem, że ze​sztyw​nia​ła, ale nie za​pro​te​sto​wa​ła. Po​je​cha​li​śmy do baru ma​ka​ro​nia​rzy na rogu Sun​set i Nor​man​die. Po dro​dze do​wie​dzia​łem się, że Sara ma dwa​dzie​ścia czte​ry lata, że wła​śnie koń​czy stu​dio​wać hi​sto​rię na U.C.L.A i że jest Ame​ry​kan​ką or​miań​skie​go po​cho​dze​nia w pierw​szym po​ko​le​niu. Jej dziad​ków za​bi​li Tur​cy, a strasz​li​we hi​sto​rie opo​wia​da​ne przez ro​dzi​ców o ży​ciu w Ar​me​nii mia​ły de​cy​du​ją​cy wpływ na jej ży​cie: chcia​ła do​pro​wa​dzić do koń​ca wszel​kich wo​jen, za​ka​zać uży​wa​nia bom​by ato​mo​wej, zli​kwi​do​wać ra​sizm i spra​wie​dli​wie roz​dzie​lić ma​ją​tek wśród lu​dzi. Przy​zna​ła mi, że gli​nia​rze są po​trzeb​ni, ale po​wie​dzia​ła, że za​miast pi​sto​le​tów mo​gli​by ob​no​sić się z wy​kształ​ce​niem w dzie​dzi​nie sztuk pięk​nych i szczyt​ny​mi ide​ała​mi. Za​czy​na​ła mnie lu​bić, więc nie mo​głem jej po​wie​dzieć, że jest stuk​nię​ta. Ja też za​czy​na​łem ją lu​bić i ro​bi​ło mi się go​rą​co na myśl o tym, że za kil​ka go​dzin bę​dzie​my się ko​chać. Do​ce​nia​łem jej szcze​rość, więc stwier​dzi​łem, że mu​szę się jej od​wza​jem​nić tym sa​mym. Po​sta​no​wi​łem nie wci​skać jej ki​tów, ma​jąc na​dzie​ję, że może dzię​ki na​sze​mu spo​tka​niu sta​nie się więk​szą re​alist​ką. Na ścia​nach wło​skiej re​stau​ra​cji, pro​wa​dzo​nej przez jed​ną ro​dzi​nę, po​mię​dzy pu​sty​mi bu​tel​ka​mi po chian​ti przy​cze​pio​ny​mi do sztucz​nych krza​ków wi​no​ro​śli wi​sia​ły wy​bla​kłe pla​ka​ty przed​sta​wia​ją​ce Rzym, Ne​apol, Par​mę i Ca​pri. Po​sta​no​wi​łem zre​zy​gno​wać z je​dze​nia i za​mó​wi​łem duży dzba​nek czer​wo​ne​go wina. Unie​śli​śmy na​sze kie​lisz​ki w to​a​ście. – Żeby woj​ny się skoń​czy​ły – za​pro​po​no​wa​łem. – Na​praw​dę w to wie​rzysz? – Ja​sne. To, że nie no​szę trans​pa​ren​tów i nie krzy​czę do​oko​ła, wca​le nie zna​czy, że je​stem za nimi. Nie​na​wi​dzę wo​jen. – To po​wiedz mi te​raz, dla​cze​go nie chcia​łeś iść do woja – rze​kła ci​cho Sara. Opróż​ni​łem kie​li​szek i po​now​nie go na​peł​ni​łem. Sara po​wo​lut​ku są​czy​ła swo​je wino. – Je​stem sie​ro​tą. Wy​cho​wa​łem się w ka​to​lic​kim sie​ro​ciń​cu w Hol​ly​wo​od. Par​szy​we miej​sce. Pro​wa​dzi​ły go sa​dy​stycz​ne za​kon​ni​ce. Je​dze​nie śmier​dzia​ło. W cza​sie Kry​zy​su je​dli​śmy tyl​ko ziem​nia​ki, wod​ni​ste zupy wa​rzyw​ne i mle​ko z prosz​ku, a mię​so może raz na ty​dzień. Wszyst​kie dzie​ci były chu​de, ane​micz​ne i mia​ły brzyd​ką cerę. Mę​czy​łem się tam. Nie mo​głem tego jeść. Tak mnie to de​ner​wo​wa​ło, że aż mnie pie​kła skó​ra. Po​sy​ła​li nas do ka​to​lic​kiej szko​ły na We​stern Ave​nue. Tam też kar​mi​li nas tą bre​ją na obiad. Kie​dy mia​łem ja​kieś osiem lat, wie​dzia​łem, że je​śli na​dal będę jadł te po​my​je, to nie sta​nę się męż​czy​zną. Więc za​czą​łem kraść. Wy​ćwi​czy​łem się w tym na wszyst​kich tar​go​wi​skach w Hol​ly​wo​od. Kra​dłem sar​dyn​ki w pusz​kach, sery, owo​ce, ciast​ka, mle​ko – wszyst​ko. W week​en​dy star​sze dzie​ci po​sy​ła​li do bo​ga​tych ka​to​lic​kich ro​dzin, żeby po​ka​zać nam tro​chę do​bre​go ży​cia. Re​gu​lar​nie by​wa​łem u jed​nej ro​dzi​ny w Be​ver​ly Hills. Byli na​dzia​ni. Mie​li syna w moim wie​ku. Był nie​sfor​nym dziec​kiem i świet​nym zło​dzie​jem skle​po​wym. Spe​cja​li​zo​wał się w ste​kach. Przy​łą​czy​łem się do nie​go i okra​da​li​śmy wszyst​kie skle​py mię​sne w za​chod​niej czę​ści mia​-

sta. Był gru​by jak świ​nia. Bez prze​rwy jadł. Wy​glą​dał jak praw​dzi​wy ste​ro​wiec. W cza​sie kry​zy​su w Grif​fith Park miesz​ka​li bez​dom​ni w czymś w ro​dza​ju obo​zu. Gli​ny re​gu​lar​nie prze​pę​dza​ły stam​tąd włó​czę​gów, ale zbie​ra​li się po​now​nie w in​nym miej​scu. Do​wie​dzia​łem się o tym od ja​kie​goś księ​dza z Ko​ścio​ła Nie​po​ka​la​ne​go Ser​ca. Za​czą​łem ich szu​kać. By​łem cie​ka​wym, ale ra​czej sa​mot​nym dzie​cia​kiem i wy​da​wa​ło mi się, że jest coś ro​man​tycz​ne​go w by​ciu włó​czę​gą. Wzią​łem ze sobą spo​ro ste​ków, któ​re oka​za​ły się praw​dzi​wym prze​bo​jem. By​łem wy​star​cza​ją​co duży, żeby nikt ze mną nie za​dzie​rał. Słu​cha​łem opo​wie​ści sta​rych włó​czę​gów – o gli​nia​rzach i ra​bu​siach, o ko​lei i lu​dziach Pin​ker​to​na i w ogó​le o róż​nych mrocz​nych spra​wach. Opo​wia​da​li dziw​ne rze​czy, o któ​rych nor​mal​ni lu​dzie nie mie​li po​ję​cia. Na przy​kład o róż​nych zbo​cze​niach. Nie​sły​cha​ne hi​sto​rie. Chcia​łem do​wie​dzieć się jesz​cze wię​cej, ale jed​no​cze​śnie czuć się bez​piecz​nym… Pew​nej nocy pie​kli​śmy ukra​dzio​ne prze​ze mnie ste​ki i pi​li​śmy kra​dzio​ną whi​sky, kie​dy gli​ny zro​bi​ły na​lot na obóz. Zwia​łem i mi się upie​kło, ale sły​sza​łem, jak gli​ny zwi​ja​ją włó​czę​gów. Byli sta​now​czy, ale pod​cho​dzi​li do swo​ich obo​wiąz​ków z po​czu​ciem hu​mo​ru; wte​dy już wie​dzia​łem, że gdy​bym zo​stał gli​ną, miał​bym do​stęp do ciem​nych stron ży​cia, ale jed​no​cze​śnie chro​nił​by mnie swe​go ro​dza​ju im​mu​ni​tet. Wie​dział​bym, bę​dąc jed​no​cze​śnie bez​piecz​nym. Wte​dy wy​bu​chła woj​na. Mia​łem sie​dem​na​ście lat, kie​dy zbom​bar​do​wa​li Pe​arl Har​bor. I zno​wu coś zro​zu​mia​łem, cho​ciaż tym ra​zem co in​ne​go. Wie​dzia​łem, że je​śli miał​bym wal​czyć na tej woj​nie, to​bym zgi​nął. Wie​dzia​łem rów​nież, że mu​szę wy​my​ślić ja​kąś ho​no​ro​wą wy​mów​kę, żeby na pew​no przy​ję​li mnie do po​li​cji. Ni​g​dy nie po​zna​łem swo​ich ro​dzi​ców. Ci ad​op​cyj​ni nada​li mi na​zwi​sko, nim mnie od​da​li do sie​ro​ciń​ca. Ob​my​śli​łem plan. Prze​czy​ta​łem pra​wo do​ty​czą​ce po​bo​ru i od​kry​łem, że je​dy​ny po​zo​sta​ją​cy przy ży​ciu syn męż​czy​zny za​bi​te​go w cza​sie woj​ny za gra​ni​cą nie pod​le​ga obo​wiąz​ko​wi po​bo​ru. Wie​dzia​łem też, że mia​łem prze​bi​tą bło​nę bę​ben​ko​wą, co samo w so​bie po​win​no wy​star​czyć, ale chcia​łem mieć ab​so​lut​ną pew​ność. Więc spró​bo​wa​łem się za​cią​gnąć do woj​ska w 1942, za​raz po skoń​cze​niu szko​ły śred​niej. Od​kry​li wadę bę​ben​ka i nie przy​ję​li mnie. Po​tem spo​tka​łem pew​ną sta​rą bez​dom​ną ko​bie​tę, byłą ak​tor​kę bez gro​sza przy du​szy. Przy​szła ze mną, kie​dy od​wo​ła​łem się od de​cy​zji ko​mi​sji po​bo​ro​wej. Wrzesz​cza​ła, że mu​szę pra​co​wać, żeby jej da​wać ja​kieś pie​nią​dze. Po​wie​dzia​ła, że jej mąż, mój oj​ciec, zgi​nął w Chi​nach w 1926 i dla​te​go mnie po​sła​ła do sie​ro​ciń​ca. To było re​we​la​cyj​ne przed​sta​wie​nie. Da​łem jej pięć​dzie​siąt zie​lo​nych. Go​ście z ko​mi​sji po​bo​ro​wej uwie​rzy​li jej i po​wie​dzie​li, że​bym ni​g​dy wię​cej nie pró​bo​wał się za​cią​gnąć do woj​ska. Mimo to cza​sa​mi się zgła​sza​łem, ale byli nie​ugię​ci. Po​dzi​wia​li mój pa​trio​tyzm – jed​nak pra​wo było pra​wem, a, o iro​nio, pęk​nię​ta bło​na bę​ben​ko​wa nie sta​no​wi​ła prze​szko​dy, że​bym zo​stał gli​ną. Sa​rze bar​dzo się spodo​ba​ła moja opo​wieść i aż wes​tchnę​ła, kie​dy skoń​czy​łem. Ja też by​łem za​do​wo​lo​ny, bo dłu​go zwle​ka​łem z opo​wia​da​niem tej hi​sto​rii, cze​ka​jąc na ko​bie​tę, któ​ra po​tra​fi​ła​by ją do​ce​nić. Oprócz Wac​ky’ego tyl​ko ona wie​dzia​ła o tej czę​ści mo​je​go ży​cia. Po​ło​ży​ła swo​ją rękę na mo​jej dło​ni. Unio​słem ją do ust i po​ca​ło​wa​łem. Ona sama wy​glą​da​ła na za​my​ślo​ną i smut​ną. – Zna​la​złeś to, cze​go szu​kasz? – spy​ta​ła. – Tak – od​par​łem. – A za​bie​rzesz mnie do tego obo​zu włó​czę​gów? Dzi​siaj? – Chodź​my od razu. Za​my​ka​ją park o dzie​sią​tej.

Była to zim​na, ale bar​dzo ja​sna noc. Sty​czeń to naj​zim​niej​szy i naj​pięk​niej​szy mie​siąc w L.A. Ko​lo​ry mia​sta owie​wa​ne rześ​kim po​wie​trzem wy​da​ją się na​bie​rać peł​ni, przy​po​mi​na​jąc cie​plej​sze dni i uro​ki nad​mor​skie​go po​ło​że​nia mia​sta. Po​je​cha​li​śmy uli​cą Ver​mont i za​trzy​ma​li​śmy się na par​kin​gu ob​ser​wa​to​rium. Ru​szy​li​śmy na pół​noc, pod górę, trzy​ma​jąc się za ręce. Roz​ma​wia​li​śmy bez skrę​po​wa​nia, a ja przy​bli​ża​łem jej ja​śniej​szą, ło​trzy​kow​ską stro​nę pra​cy w po​li​cji – wspo​mnia​łem o przy​ja​znych pi​jacz​kach, o barw​nych mu​zy​kach jaz​zo​wych w ich od​lo​to​wych gar​ni​tu​rach, o za​gi​nio​nych szcze​nia​kach, któ​re ja i Wac​ky zwra​ca​li​śmy ich mło​dym wła​ści​cie​lom. Nie mó​wi​łem na​to​miast o zgwał​co​nych, o bi​tych dzie​ciach, o zwło​kach na miej​scach wy​pad​ków ani o po​dej​rza​nych re​gu​lar​nie ma​glo​wa​nych na ty​łach po​ste​run​ku Wil​shi​re. Nie po​win​na tego słu​chać. Ide​ali​ści tacy jak Sara, po​mi​mo swo​jej na​iw​no​ści, prze​waż​nie uwa​ża​li, że świat to ba​gno. Mu​sia​łem na​sy​cić jej wy​obra​że​nia o rze​czy​wi​sto​ści pew​ną dozą ra​do​ści i ta​jem​ni​czo​ści. Ona nie by​ła​by w sta​nie zro​zu​mieć, że te mrocz​niej​sze stro​ny pra​cy po​li​cjan​ta mogą da​wać tyle ra​do​ści. Mu​sia​łem jej pre​zen​to​wać iście hol​ly​wo​odz​ką wer​sję mo​je​go za​wo​du. Po​ka​za​łem jej, gdzie był daw​ny obóz. Nie ist​niał od 1938 roku, od trzy​na​stu lat, i te​raz był to tyl​ko po​ro​śnię​ty chwa​sta​mi i usła​ny pu​sty​mi bu​tel​ka​mi po wi​nie plac. – To tu wszyst​ko się dla cie​bie za​czę​ło? – spy​ta​ła Sara. – Tak. – Na myśl o tym, kie​dy to było i że to było tu​taj, ogar​nia mnie ja​kiś żal… – Mnie też. Ale po​myśl, że dziś jest 30 stycz​nia 1951 roku i też już ni​g​dy wię​cej się nie po​wtó​rzy. – To wła​śnie jest naj​gor​sze. – No cóż, ta​kie jest ży​cie. Ale tu ciem​no. Bo​isz się ciem​no​ści? Sara Ke​fa​lvian unio​sła swą pięk​ną gło​wę i ro​ze​śmia​ła się w świe​tle księ​ży​ca. Szcze​rym, do​no​śnym śmie​chem, god​nym jej oso​by. Jej or​miań​skich przod​ków. – Prze​pra​szam, Joe. Tyl​ko że my ga​da​my tak po​waż​nie, tak sym​bo​licz​nie, że to wła​ści​wie śmiesz​ne. – No to bądź​my bar​dziej do​słow​ni. Zwie​rzy​łem ci się. Te​raz two​ja ko​lej. Po​wiedz mi coś o so​bie. Ja​kąś mrocz​ną ta​jem​ni​cę, o któ​rej ni​g​dy ni​ko​mu nie mó​wi​łaś. Za​sta​no​wi​ła się i od​par​ła: – To cie​bie za​szo​ku​je. Lu​bię cię i nie chcę cie​bie ob​ra​zić. – Mnie nie moż​na za​szo​ko​wać. Je​stem od​por​ny na szok. Mów… – No do​bra. Kie​dy stu​dio​wa​łam w San Fran​ci​sco, mia​łam ro​mans z żo​na​tym męż​czy​zną. Po​tem mnie zo​sta​wił i czu​łam się zra​nio​na, więc za​czę​łam nie​na​wi​dzić męż​czyzn. Mia​łam za​ję​cia w Ber​ke​ley, gdzie po​zna​łam pew​ną na​uczy​ciel​kę. Była bar​dzo pięk​na. Za​in​te​re​so​wa​ła się mną. Zo​sta​ły​śmy ko​chan​ka​mi i ro​bi​ły​śmy róż​ne rze​czy – sek​su​al​ne, ta​kie, o ja​kich więk​szość lu​dzi na​wet nie ma​rzy. Ta ko​bie​ta lu​bi​ła tak​że mło​dych chłop​ców. Uwio​dła swo​je​go dwu​na​sto​let​nie​go bra​tan​ka. Obie z nim to ro​bi​ły​śmy… – Sara od​su​nę​ła się ode mnie o kil​ka kro​ków, jak​by ocze​ki​wa​ła cio​su. – To tyle? – spy​ta​łem. – Tak – od​par​ła. – Już wszyst​ko? – No tak! Nie będę ci opi​sy​wa​ła szcze​gó​łów. Ko​cha​łam tę ko​bie​tę. Po​mo​gła mi prze​trwać

trud​ny okres. Czy to nie jest dla cie​bie wy​star​cza​ją​co mrocz​ne? Jej gniew i wzbu​rze​nie po chwi​li za​czę​ły już opa​dać i po​czu​łem, że krew za​czę​ła ży​wiej mi krą​żyć w ży​łach. – Wy​star​cza​ją​co. Po​dejdź, Saro. – Po​de​szła i przy​tu​li​li​śmy się; jej gło​wa moc​no wbi​ja​ła mi się w ra​mio​na. Kie​dy się roz​łą​czy​li​śmy, spoj​rza​ła mi w twarz. Uśmie​cha​ła się, ale po jej po​licz​kach spły​wa​ły łzy. Wy​tar​łem je kciu​ka​mi. – Za​bio​rę cię do domu – po​wie​dzia​łem. Ro​ze​bra​li​śmy się po​tem bez sło​wa w ciem​nym po​ko​ju prze​ro​bio​ne​go z ga​ra​żu miesz​ka​nia Sary Ke​fa​lvian na Sy​ca​mo​re Stre​et. W po​ko​ju było zim​no, więc Sara się trzę​sła i płyt​ko od​dy​cha​ła. Kie​dy już obo​je by​li​śmy nadzy, przy​war​łem do niej z ca​łej siły, żeby uspo​ko​ić jej drżą​ce cia​ło, po czym wzią​łem ją na ręce i za​nio​słem tam, gdzie mu​sia​ła być sy​pial​nia. Nie było w niej łóż​ka, tyl​ko przy​kry​ty na​rzu​ta​mi ma​te​rac. Po​ło​ży​łem ją i usia​dłem na kra​wę​dzi ma​te​ra​ca, po​kracz​nie zgi​na​jąc swo​je dłu​gie nogi. Ulicz​na la​tar​nia oświe​tla​ła ską​po cały po​kój, dzię​ki cze​mu wi​dzia​łem ugi​na​ją​ce się pod cię​ża​rem ksią​żek pół​ki oraz ścia​ny ozdo​bio​ne re​pro​duk​cja​mi Pi​cas​sa i pla​ka​ta​mi związ​kow​ców z cza​sów Kry​zy​su. Sara spoj​rza​ła na mnie i po​ło​ży​ła mi rękę na ko​la​nie. Po​gła​ska​łem ją po wło​sach, po czym po​chy​li​łem się i ob​sy​pa​łem jej ra​mio​na i szy​ję krót​ki​mi, su​chy​mi po​ca​łun​ka​mi. Wes​tchnę​ła. Po​wie​dzia​łem jej, że jest bar​dzo pięk​na, a ona za​chi​cho​ta​ła. Szu​ka​łem ja​kichś skaz, ma​łych zna​mion na cie​le, bo one po​tra​fi​ły zdra​dzić wie​le ta​jem​nic. Zna​la​złem, cze​go szu​ka​łem – tuż nad sut​ka​mi ro​sły małe kęp​ki ciem​nych wło​sków, a pra​wą ło​pat​kę zna​czy​ło kil​ka prysz​czy​ków. Ca​ło​wa​łem te miej​sca, aż Sara chwy​ci​ła mnie za gło​wę i przy​cią​gnę​ła moje usta do swo​ich. Ca​ło​wa​li​śmy się dłu​go i na​mięt​nie, a po​tem Sara za​chę​ca​ją​co wy​gię​ła się w luk. Przy​war​li​śmy do sie​bie i za​czę​li​śmy się gwał​tow​nie ru​szać, na​pi​na​jąc mię​śnie, żeby na​wet przy zmia​nie po​zy​cji być jak naj​bli​żej sie​bie. Już po chwi​li na​rzu​ty na ma​te​ra​cu były zu​peł​nie zwierz​ga​ne. Szczy​to​wa​li​śmy w tym sa​mym mo​men​cie; Sara szlo​cha​ła, kie​dy wpi​ja​łem twarz w jej szy​ję, łap​czy​wie chło​nąc usta​mi i no​sem kro​pel​ki na​sze​go zmie​sza​ne​go potu. Dłu​go le​że​li​śmy nie​ru​cho​mo, gła​dząc się de​li​kat​nie po czu​łych miej​scach. Roz​mo​wa ze​psu​ła​by at​mos​fe​rę; ja wie​dzia​łem o tym z do​świad​cze​nia, a Sara in​stynk​tow​nie. Po ja​kimś cza​sie uda​ła, że za​snę​ła. Do​ce​ni​łem to, bo dzię​ki temu nie czu​łem się skrę​po​wa​ny ko​niecz​no​ścią opusz​cze​nia jej. Ubra​łem się w ciem​no​ści, po czym po​gła​ska​łem jej dłu​gie, ciem​ne wło​sy i po​ca​ło​wa​łem w szy​ję, my​śląc przy wyj​ściu, że może cho​ciaż tym ra​zem da​łem tyle, ile sam wzią​łem. Po​je​cha​łem do domu i wy​cią​gną​łem pa​mięt​nik. Opi​sa​łem oko​licz​no​ści po​zna​nia Sary, o czym roz​ma​wia​li​śmy i cze​go się do​wie​dzia​łem. Opi​sa​łem jej cia​ło i to, jak się ko​cha​li​śmy. Po​tem po​sze​dłem do łóż​ka i spa​łem do póź​ne​go po​po​łu​dnia.

2 La​ski do​pi​su​ją, Fred​dy? Była ko​lej​na so​bo​ta rano i wła​śnie wjeż​dża​li​śmy z Wac​ky’m na par​king przy Miej​skim Polu Gol​fo​wym w Ran​cho Park. Mia​łem ape​tyt na gol​fa, a nie mę​skie ga​da​nie, więc py​ta​nie Wac​ky’ego było jak nie​spo​dzie​wa​ny cios. Zi​gno​ro​wa​łem je, więc Wac​ky od​chrząk​nął i za​czął mó​wić wier​szem: – Och, uschnij, dziel​ny ko​bie​cia​rzu, co wzgór​ków We​nus nig​dyś nie syt. Och, nie​na​sy​co​ny ty gli​nia​rzu… Za​cią​gną​łem ha​mu​lec ręcz​ny i spoj​rza​łem na Wac​ky’ego. – Nie od​po​wie​dzia​łeś na moje py​ta​nie – rzekł. Wes​tchną​łem. – Od​po​wiedź brzmi: tak. – To su​per. Ile cię to kosz​tu​je? – Na​praw​dę nie​wie​le. Do ba​rów cho​dzę tyl​ko w osta​tecz​no​ści. – Się​gną​łem z tyl​ne​go sie​dze​nia swo​je kije i ge​stem po​ka​za​łem Wac​ky’emu, żeby szedł za mną. Kie​dy za​rzu​ci​łem na ra​mię tor​bę i za​mkną​łem sa​mo​chód, Wac​ky zmie​rzył mnie jed​nym z tych rzad​kich zim​nych i prze​ni​kli​wych spoj​rzeń. – Nie o to mi cho​dzi​ło, Fred. – A o co ci cho​dzi​ło, Wac​ky? Przy​je​cha​łem tu grać w gol​fa, a nie pi​sać wspo​mnie​nia ero​tycz​ne. Wac​ky po​kle​pał mnie w ple​cy i po​ru​szał brwią. – Na​dal masz za​miar zo​stać kie​dyś ko​men​dan​tem po​li​cji? – spy​tał. – Oczy​wi​ście. – Więc mam na​dzie​ję, że zda​jesz so​bie spra​wę, że ko​mi​sja ni​g​dy nie mia​nu​je na to sta​no​wi​sko ero​to​ma​na. Wiesz, że się do cie​bie do​bio​rą, prze​świe​tlą na cacy? Po​now​nie wes​tchną​łem, tym ra​zem ze zło​ścią. – O co ci wła​ści​wie cho​dzi? – O cenę, Fred​dy. Z la​ska​mi nie ma lek​ko. Zmę​czysz się przy​go​da​mi na jed​ną noc, zro​bisz się sza​le​nie ro​man​tycz​ny i po​szu​kasz cizi, któ​rą wy​dy​ma​łeś daw​no temu. A ta je​dy​na i tak wkrót​ce nie bę​dzie mo​gła ry​wa​li​zo​wać z fraj​dą pod​bo​jów na jed​ną noc. Jak​byś nie ro​bił, bę​dzie źle. Przez cie​bie cho​ler​nie się cie​szę, że nie je​stem duży, przy​stoj​ny i cza​ru​ją​cy. Na​praw​dę je​stem szczę​śli​wy, że je​stem tyl​ko po​etą i gli​nia​rzem. – I pi​ja​kiem. – Od razu po​ża​ło​wa​łem, że to po​wie​dzia​łem, i na​tych​miast za​czą​łem my​śleć, jak z tego wy​brnąć. Wac​ky był szyb​szy: – I pi​ja​kiem. – Więc to ty pa​mię​taj o ce​nie, Wack. Kie​dy będę ko​men​dan​tem po​li​cji, a ty moim sze​fem de​tek​ty​wów, nie chciał​bym, że​byś wy​ki​to​wał na mar​skość wą​tro​by. – Ni​g​dy nie zaj​dę tak wy​so​ko, Fred. – Zaj​dziesz. – Bzdu​ry. Nie sły​sza​łeś plo​tek? Ka​pi​tan Lar​son w czerw​cu prze​cho​dzi na eme​ry​tu​rę. Bec​kworth bę​dzie no​wym sze​fem na Wil​shi​re, a mnie prze​nio​są na Sie​dem​dzie​sią​tą Siód​mą, do Mu​rzy​no​wa. A cie​bie, gol​fo​we​go blond boż​ka Bec​kwor​tha prze​nio​są do oby​cza​jów​ki, raju dla ko​bie​cia​rzy. To są in​for​ma​cje z pew​ne​go źró​dła, Fred​dy.

Nie po​tra​fi​łem spoj​rzeć Wac​ky’emu w oczy. Już wcze​śniej sły​sza​łem te plot​ki i w do​dat​ku się po​twier​dzi​ły. Za​czą​łem my​śleć o for​te​lach, któ​re mógł​bym za​sto​so​wać, żeby po​wstrzy​mać Bec​kwor​tha od prze​nie​sie​nia Wac​ky’ego i uświa​do​mi​łem so​bie, że prze​cież mia​łem się spo​tkać z Bec​kwor​them dzi​siaj o siód​mej rano w Fox Hill na lek​cję. Z od​ra​zą rzu​ci​łem swo​ją tor​bę na zie​mię. – Wac​ky? – po​wie​dzia​łem. – Tak, Fred? – Cza​sa​mi to ja ża​łu​ję, że z nas dwóch to nie ja je​stem pi​ja​kiem i mię​cza​kiem. – Hm, a mo​żesz to roz​wi​nąć? – Nie. Na polu gol​fo​wym ni​ko​go nie było. Wac​ky i ja wy​cią​gnę​li​śmy wo​rek z pi​łecz​ka​mi z na​szej kry​jów​ki w dziu​pli i za​czę​li​śmy ćwi​czyć. Wac​ky roz​grzał się, opróż​nia​jąc ćwiart​kę bur​bo​na, a ja ro​biąc skło​ny i pa​ja​cy​ki. Pierw​szą, lek​ko pod​krę​co​ną pił​kę po​sła​łem na sto sie​dem​dzie​siąt jar​dów. Sła​bo. Usta​wi​łem się sta​ran​niej i na​stęp​nym ra​zem po​pra​wi​łem wy​nik o dzie​sięć jar​dów. Za​czy​na​łem wy​pra​co​wy​wać so​bie opty​mal​ne po​zy​cje, kie​dy Wac​ky chwy​cił mnie za ło​kieć i syk​nął: – Fred​dy, ciii, Fred​dy! Rzu​ci​łem kij na zie​mię i uwol​ni​łem się od uści​sku Wac​ky’ego. – O co ci, do cho​le​ry, cho​dzi? Wac​ky wska​zał na kłó​cą​cych się obok po​bli​skie​go gre​enu męż​czy​znę i ko​bie​tę. Męż​czy​zna był wy​so​ki i gru​by; jego brzuch wy​glą​dał jak awo​ka​do. Miał buj​ne, rude wło​sy i nos dłu​gi jak moje ra​mię. Wy​glą​dał na czło​wie​ka znisz​czo​ne​go dłu​go​let​nią pra​cą i im​pre​zo​wa​niem. Miał głę​bo​kie, wy​raź​nie spo​wo​do​wa​ne czę​stym śmie​chem zmarszcz​ki wo​kół ust, ale wła​ści​wie cała jego twarz zdra​dza​ła pięć​dzie​siąt pięć lat wy​lu​zo​wa​ne​go po​dej​ścia do ży​cia. Ko​bie​ta wy​glą​da​ła na trzy​dziest​kę i była oty​ła – mu​sia​ła wa​żyć ze sto trzy​dzie​ści kilo. Mia​ła dłu​gi nos i rude wło​sy, zu​peł​nie jak męż​czy​zna, ale w jed​nym go prze​bi​ła – wy​ho​do​wa​ła dłu​gie, gę​ste wąsy. Jęk​ną​łem. Wac​ky tyl​ko teo​re​tycz​nie in​te​re​so​wał się ko​bie​ta​mi, a pod​nie​ca​ły go wy​łącz​nie gru​be. Wy​jął nową ćwiart​kę z tyl​nej kie​sze​ni i wziął spo​ry łyk, po czym wska​zał na parę i spy​tał: – Wiesz, kto to jest, Fred​dy? – Wi​dzę. Gru​ba szpry​cha. – Nie cho​dzi mi o la​skę, Fred​dy. Mam na my​śli sta​rusz​ka. To Wiel​ki Sid We​in​berg. To gość, któ​ry wy​pro​du​ko​wał Żonę po​two​ra mor​skie​go, pa​mię​tasz? Oglą​da​li​śmy to w We​stla​ke. Od​bi​ło ci wte​dy na punk​cie tej blon​dy​ny z du​ży​mi cyc​ka​mi. – Pa​mię​tam. No i? – I za​mie​rzam po​pro​sić go o au​to​graf, a po​tem spró​bu​ję mu sprze​dać „Okręg umar​łych” na sce​na​riusz jego na​stęp​ne​go fil​mu. Zno​wu jęk​ną​łem. Wac​ky był fa​na​tycz​nym wiel​bi​cie​lem hor​ro​rów, a „Okręg umar​łych” sta​no​wił jego pró​bę od​da​nia hol​ly​wo​odz​kie​go sza​łu na po​two​ry. W tym po​my​śle obok praw​dzi​we​go świa​ta ist​niał rów​nież rów​no​le​gły, lecz dla nas nie​wi​docz​ny świat umar​łych. Wszy​scy miesz​kań​cy owe​go świa​ta byli uza​leż​nie​ni od do​świad​cza​nia mrocz​nej stro​ny ży​cia, bo wszy​scy zo​sta​li za​mor​do​wa​ni. Był to wy​raź​nie je​den z jego naj​mniej uda​nych utwo​rów. Wac​ky po​ru​szał do mnie brwia​mi.

– Jed​no, part​ne​rze – po​wie​dział. – Jed​no ci mogę obie​cać. – Co? – Że kie​dy już będę sław​nym sce​na​rzy​stą w Hol​ly​wo​od, ni​g​dy nie będę cię trak​to​wał z wyż​szo​ścią. Ro​ze​śmia​łem się: – Miej się na bacz​no​ści, Wack. Pro​du​cen​ci z Hol​ly​wo​od to zna​ne su​kin​sy​ny. Le​piej za​in​te​re​suj się cór​ką. Może mógł​byś się wże​nić w ro​dzi​nę. Wac​ky ro​ze​śmiał się i od​szedł, a ja za​czą​łem roz​ko​szo​wać się sa​mot​ną grą w gol​fa. Gra​łem go​dzi​nę, upa​ja​jąc się mi​stycz​nym uczu​ciem jed​no​ści, któ​re moż​na osią​gnąć je​dy​nie bę​dąc wier​nym adep​tem cze​goś znacz​nie wy​kra​cza​ją​ce​go poza jed​nost​ko​we ego. Po​sy​ła​łem pił​kę za pił​ką na po​nad trzy​sta jar​dów, ale stop​nio​wo za​czą​łem so​bie uświa​da​miać, że ktoś świ​dru​je mnie z tyłu wzro​kiem. Za​sty​głem w po​ło​wie za​ma​chu i od​wró​ci​łem się do in​tru​za. Był nim Sid We​in​berg. Zmie​rzał ener​gicz​nie w moją stro​nę z wy​cią​gnię​tą pra​wą ręką. Z za​sko​cze​nia od​ru​cho​wo wy​cią​gną​łem swo​ją i moc​no ści​ska​jąc so​bie dło​nie, przed​sta​wi​li​śmy się so​bie. – Sid We​in​berg – po​wie​dział. – Fred Un​der​hill – od​wza​jem​ni​łem się. Cią​gle ści​ska​jąc moją dłoń, We​in​berg zmie​rzył mnie od stóp do głów, jak​by oglą​dał sztu​kę mię​sa. – Nie​źle ude​rzasz, ale z kon​cen​tra​cją sła​bo, mam ra​cję? – Nie bar​dzo. – Czy​li po​tra​fisz po​słać pił​kę w za​świa​ty, ale z pre​cy​zją do dupy. Zga​dza się? – Nie bar​dzo. We​in​berg pu​ścił moją dłoń. – Więc je​steś… Prze​rwa​łem mu: – Je​stem świet​ny. Mogę wy​strze​lić pił​kę na trzy​sta jar​dów i być jed​no​cze​śnie dia​bel​nie do​kład​ny, gram le​piej niż Ben Ho​gan, a poza tym je​stem przy​stoj​ny, cza​ru​ją​cy i in​te​li​gent​ny. Cze​go pan chce, pa​nie We​in​berg? We​in​berg zdzi​wił się, kie​dy zwró​ci​łem się do nie​go po na​zwi​sku. – Więc ten świr miał ra​cję – stwier​dził. – Mówi pan o moim part​ne​rze? – No. Po​wie​dział, że obaj je​ste​ście gli​nia​rza​mi, a po​tem za​czął opo​wia​dać mi ja​kąś cho​rą hi​sto​rię o mie​ście sztyw​nia​ków. Jak on się w ogó​le, do dia​bła, do​stał do po​li​cji? – U nas roi się od po​my​leń​ców, tyl​ko więk​szość le​piej się ma​sku​je. – Jezu. Te​raz czy​ta swo​je wy​po​ci​ny mo​jej cór​ce. To po​krew​ne du​sze; ona jest rów​nie stuk​nię​ta jak on. – Cze​go pan chce, pa​nie We​in​berg? – Ile za​ra​biasz jako gli​niarz? – Dwie​ście dzie​więć​dzie​siąt dwa mie​sięcz​nie. We​in​berg żach​nął się. – Za​baw​ne. Ko​micz​ne. Go​rzej, śmiesz​ne. Kacz​ki pły​wa​ją​ce w sta​wie w Echo Park wię​cej wy​cią​ga​ją. – Nie pra​cu​ję tam dla pie​nię​dzy. – Nie? Ale lu​bisz pie​nią​dze? – No, lu​bię.

– Do​brze, bo to nie zbrod​nia. A masz ocho​tę przejść przez uli​cę do Hil​l​crest i za​grać na re​we​la​cyj​nym, ko​szer​nym polu? Po​wal​czy​my ra​zem? My obaj prze​ciw dwóm zna​jo​mym łaj​da​kom. Za​gra​my o kasę i ich roz​gro​mi​my. Co ty na to? – Ja na to: pan wy​kła​da kasę, a mój part​ner idzie z nami i bę​dzie nam mó​wił, gdzie jest pił​ka. Do​sta​nie dwa​dzie​ścia pro​cent tego, co my. Co pan na to, pa​nie We​in​berg? – Ja na to: mu​sia​łeś być Ży​dem w po​przed​nim wcie​le​niu. – A może i w tym. – Jak to? – Ni​g​dy nie po​zna​łem swo​ich ro​dzi​ców. Wiel​ki Sid od​chy​lił gło​wę i za​ry​czał: – Cha, cha, cha! Nie​złe z cie​bie ziół​ko, synu. Ja mam dwie cór​ki, ale też ich w ogó​le nie znam. Układ stoi. Uści​snę​li​śmy so​bie dło​nie, przy​pie​czę​to​wu​jąc ostat​ni bez​tro​ski układ mo​jej mło​do​ści. Geo​gra​ficz​nie rzecz bio​rąc, Hil​l​crest było tyl​ko kwar​tał da​lej, ale pod każ​dym in​nym wzglę​dem od Ran​cho dzie​li​ły go lata świetl​ne: gę​sta, sta​ran​nie przy​strzy​żo​na tra​wa, za​dba​ne, stra​te​gicz​nie roz​miesz​czo​ne bun​kry i wspa​nia​łe gre​eny. Było nas w su​mie ośmio​ro: Wiel​ki Sid i ja, nasi prze​ciw​ni​cy, dwóch chło​pa​ków do no​sze​nia ki​jów i para chi​cho​czą​cych po​my​leń​ców – Wac​ky i gar​gan​tu​icz​na cór​ka Wiel​kie​go Sida, Sid​dell. Wi​dać było, że co​raz bar​dziej na sie​bie le​cie​li, bo co i rusz za​ta​cza​li się na sie​bie i ukrad​ko​wo ła​pa​li się za ręce, kie​dy Wiel​ki Sid ich nie wi​dział. Oka​za​ło się, że Sid miał ra​cję; to była ma​sa​kra. Nasi prze​ciw​ni​cy – agent z Hol​ly​wo​od i mło​dy le​karz – nie umie​li grać ra​zem i byli po pro​stu bez​na​dziej​ni. Wiel​ki Sid i ja gra​li​śmy spo​koj​nie i kon​ser​wa​tyw​nie, wbi​ja​jąc ko​lej​ne pił​ki do doł​ków. Bar​dzo nam po​mógł Wac​ky, świet​nie po​da​jąc na​mia​ry, a tak​że nasz bez​dom​ny, cią​gle po​pi​ja​ją​cy ze swo​jej pier​siów​ki po​moc​nik, nie​ja​ki Dave „Ulicz​nik”, któ​ry bez​błęd​nie do​bie​rał kije i oce​niał od​le​gło​ści. – Ty, ty, sła​bo, sła​bo – mó​wił Dave. – Uderz sła​bo, żeby pił​ka sto​czy​ła się po kop​cu. Ty, ty, sła​bo, sła​bo. Dave mnie in​try​go​wał, bo był jed​no​cze​śnie po​sęp​ny i po​spo​li​ty, za​pusz​czo​ny, ale dum​ny i non​sza​lanc​ki, cho​ciaż w jego nie​bie​skich oczach cza​ił się strach. Czu​łem, że chciał​bym wie​dzieć tyle co on. Mecz skoń​czył się na czter​na​stym doł​ku. Wiel​ki Sid i ja za​ła​twi​li​śmy na​szych prze​ciw​ni​ków 5 do 4. Dzie​więć​set do​la​rów zmie​ni​ło wła​ści​cie​li – czte​ry​sta pięć​dzie​siąt do​stał Sid i tyle samo ja. Czu​łem się jak bo​gacz, co wpra​wi​ło mnie w wy​śmie​ni​ty na​strój. Wiel​ki Sid klep​nął mnie w ple​cy. – To do​pie​ro po​czą​tek, ko​le​go! Trzy​maj z Wiel​kim Si​dem, to bę​dziesz miał nie​ogra​ni​czo​ne moż​li​wo​ści! Hej-hej-la-la-la! – Dzię​ki, Sid. Będę pa​mię​tał. – Hej-hej-la-la-la, chłop​cze! Ro​zej​rza​łem się wo​kół. Wac​ky i Sid​dell znik​nę​li w la​sku. Nasi pod​ła​ma​ni prze​ciw​ni​cy szli ze spusz​czo​ny​mi gło​wa​mi w stro​nę klu​bu. Po​wie​dzia​łem Wiel​kie​mu Si​do​wi, że spo​tka​my się w klu​bie i po​sze​dłem szu​kać Dave’a Ulicz​ni​ka. Zna​la​złem go, jak się zbli​żał do osiem​na​ste​go doł​ka. Przez ko​ści​ste ra​mię miał prze​rzu​co​ne tor​by, moją i Sida. Po​kle​pa​łem go w to ra​mię i kie​dy się od​wró​cił, wci​sną​łem mu pięć​dzie​siąt do​la​rów do po​kry​tej gru​bym na​skór​kiem dło​ni.

– Dzię​ki, Dave – po​wie​dzia​łem. Dave Ulicz​nik zdjął tor​by, scho​wał pie​nią​dze do kie​sze​ni i spoj​rzał na mnie. – Po​roz​ma​wiaj ze mną – po​pro​si​łem. – A o czym, synu? – No o tym, co wi​dzia​łeś w ży​ciu, co wiesz… Dave Ulicz​nik opu​ścił moją tor​bę na zie​mię, po czym splu​nął. – Wiem, że je​steś wy​ga​da​nym, świe​żo upie​czo​nym gli​nia​rzem. Wiem, że pod blu​zą masz splu​wę i kaj​dan​ki. Wiem, co ro​bi​cie i że wam się wy​da​je, że lu​dzie o tym nie wie​dzą. Wiem, że ta​kich jak ty ni​g​dy nie moż​na za​spo​ko​ić. Zu​peł​nie zbił mnie z pan​ta​ły​ku. Pod​nio​słem swo​ją tor​bę i ru​szy​łem w stro​nę klu​bu, ale już po chwi​li wpa​dłem na ko​lej​ne​go po​my​leń​ca. Był to Wac​ky, któ​ry na​pę​dził mi strasz​ne​go stra​cha, wy​ła​nia​jąc się z za​gaj​ni​ka. – Jezu! – krzyk​ną​łem. – Wy​bacz, part​ne​rze – wy​szep​tał Wac​ky – ale mu​sia​łem po​roz​ma​wiać z tobą tak, żeby Wiel​ki Sid nie sły​szał. Chcę, że​byś mi wy​świad​czył przy​słu​gę. Wes​tchną​łem. – Wal. – Po​trze​bu​ję sa​mo​cho​du – na go​dzin​kę albo dwie. Mam na​pa​lo​ną la​skę, któ​ra nie za​cze​ka. Jest ko​szer​na, part​ne​rze. Nie mo​żesz mi od​mó​wić. Po​sta​no​wi​łem się zgo​dzić, ale z za​strze​że​niem: – Nie w sa​mo​cho​dzie, Wack. Wy​naj​mij po​kój. Zro​zu​mia​łeś? – Ja​sne, je​stem gli​nia​rzem. Czyż ośmie​lił​bym się ła​mać pra​wo? – No pew​nie. – Cha, cha, cha! Za go​dzi​nę wra​cam, Fred. – OK. Wac​ky znik​nął mię​dzy drze​wa​mi i po chwi​li do jego pi​skli​we​go śmie​chu do​łą​czy​ły ba​ry​to​no​we wes​tchnie​nia Sid​dell We​in​berg. A mnie, w dro​dze do klu​bu, zro​bi​ło się smut​no, gdy uświa​do​mi​łem so​bie, że nie mam ni​ko​go na​praw​dę bli​skie​go.

3 Do​sze​dłem do wnio​sku, że Wac​ky odda sa​mo​chód z przy​naj​mniej dwu​go​dzin​nym opóź​nie​niem, a do​bre ma​nie​ry wy​ma​ga​ły, bym się na​pił i po​ga​wę​dził z Wiel​kim Si​dem. Poza tym chcia​łem po​je​chać do San​ta Bar​ba​ra, żeby ro​zej​rzeć się za ko​bie​ta​mi, ale do tego po​trzeb​ny mi był sa​mo​chód. Wzią​łem prysz​nic w mę​skiej szat​ni, któ​ra w ni​czym nie przy​po​mi​na​ła swo​je​go po​nu​re​go od​po​wied​ni​ka na po​ste​run​ku Wil​shi​re. Tu​taj pod​ło​ga wy​sła​na była mięk​kim dy​wa​nem, a na wy​ło​żo​nych dę​bo​wą bo​aze​rią ścia​nach wi​sia​ły por​tre​ty no​ta​bli z Hil​l​crest. Roz​ma​wia​ło się tu o kon​trak​tach fil​mo​wych i fu​zjach, a golf był na da​le​kim trze​cim miej​scu. Czu​łem się przez to ja​koś nie​swo​jo, więc szyb​ko się umy​łem, prze​bra​łem i po​sze​dłem po​szu​kać Wiel​kie​go Sida. Zna​la​złem go w re​stau​ra​cji. Sie​dział przy sto​li​ku koło du​że​go okna z wi​do​kiem na osiem​na​sty do​łek. Roz​ma​wiał z ja​kąś ko​bie​tą. Kie​dy zbli​ża​łem się do sto​li​ka, wi​dzia​łem tyl​ko jej ple​cy, ale ja​koś wy​czu​wa​łem, że ma kla​sę, więc przy​gła​dzi​łem wło​sy i po​pra​wi​łem chu​s​tecz​kę w kie​szon​ce. Wiel​ki Sid zo​ba​czył, że nad​cho​dzę. – Fred​dy, syn​ku! – ryk​nął. De​li​kat​nie po​kle​pał ko​bie​tę w ra​mię. – Ko​cha​nie, to jest mój nowy part​ner od gol​fa, Fred​dy Un​der​hill. Fred​dy, to moja cór​ka Lor​na. Ko​bie​ta ob​ró​ci​ła się do mnie. Na jej twa​rzy za​go​ścił nie​obec​ny uśmiech. – Miło mi pana po​znać, pa​nie Un​der​hill – po​wie​dzia​ła. – Mnie rów​nież, pan​no We​in​berg – od​par​łem. Usia​dłem. Mia​łem ra​cję: była to ko​bie​ta z kla​są. Sid​dell We​in​berg odzie​dzi​czy​ła po ojcu gru​bo cio​sa​ne rysy; Lor​na mia​ła z nim mniej wspól​ne​go: jej wło​sy były bar​dziej ja​sno​brą​zo​we niż rude, jej brą​zo​we oczy kry​sta​licz​nie czy​ste, a nie męt​ne. Mia​ła spi​cza​stą bro​dę i zmy​sło​we usta Wiel​kie​go Sida, ale rów​nież sto​no​wa​ne, znacz​nie sub​tel​niej​sze. Jej nos był duży i pięk​ny, przez co nada​wał jej twa​rzy śmia​ło​ści i in​te​li​gen​cji. Nie mia​ła ma​ki​ja​żu. Ubra​na była w twe​edo​wy kom​plet i bia​łą bluz​kę z je​dwa​biu. Cho​ciaż sie​dzia​ła, wi​dać było, że jest wy​so​ka i szczu​pła i że jak na swo​ją bu​do​wę ma bar​dzo duże pier​si. Na​tych​miast za​pra​gną​łem ją po​znać, ale zdu​si​łem w so​bie im​puls, któ​ry ka​zał mi po​ca​ło​wać ją w rękę – czu​łem, że nie ocza​ro​wał​bym jej tym ge​stem. Usia​dłem więc tyl​ko do​kład​nie na​prze​ciw​ko niej, żeby móc utrzy​my​wać kon​takt wzro​ko​wy. Wiel​ki Sid wal​nął mnie w ple​cy tak moc​no, że nie​mal​że ude​rzy​łem gło​wą w przy​kry​ty ob​ru​sem sto​lik. – Fred​dy, syn​ku, do​ło​ży​li​śmy dra​niom! Czte​ry​sta pięć​dzie​siąt do​lców! – Wiel​ki Sid po​chy​lił się i wy​ja​śnił cór​ce: – Fred​dy to moja nowa kura zno​szą​ca zło​te jaj​ka. Zresz​tą vice ver​sa też. Co za ude​rze​nie! Lor​na We​in​berg uśmiech​nę​ła się. Od​wza​jem​ni​łem się tym sa​mym. Po​kle​pa​ła rękę ojca i spoj​rza​ła na nie​go po​iry​to​wa​na, ale z po​ufa​ło​ścią. – Tata jest ma​nia​kiem gol​fa i oso​bo​wo​ścią iście hi​per​bo​licz​ną. Uwiel​bia okre​ślać lu​dzi fra​ze​sa​mi. Musi mu pan wy​ba​czyć. – Po​wie​dzia​ła to z mi​ło​ścią, da​wa​ło się jed​nak wy​czuć nut​kę wyż​szo​ści wo​bec ojca i jak​by pro​wo​ka​cję pod moim ad​re​sem. Wiel​ki Sid tyl​ko się ro​ze​śmiał, ale ja pod​ją​łem wy​zwa​nie. – To cie​ka​wa uwa​ga, pan​no We​in​berg. Jest pani psy​cho​lo​giem? – Nie. Je​stem praw​ni​kiem. A pan? – Po​li​cjan​tem.

– W L.A.? – Tak. Uśmiech​nę​ła się ostroż​nie. – A jest z pana rów​nie do​bry po​li​cjant, co gracz? – Lep​szy. – W ta​kim ra​zie sta​no​wi pan po​dwój​ne za​gro​że​nie. – To też fra​zes, któ​ry na​le​ża​ło​by ja​koś roz​wi​nąć… – Pod​da​ję się. – Jej oczy mnie prze​świ​dro​wa​ły, ale jed​no​cze​śnie oży​wi​ło je za​in​te​re​so​wa​nie. – Je​stem za​stęp​cą pro​ku​ra​to​ra okrę​go​we​go w Los An​ge​les. Mamy więc tego sa​me​go pra​co​daw​cę. Wo​la​ła​bym być za​stęp​cą obroń​cy z urzę​du, ale co to za fu​cha, jak po​wie​dział​by tata. Co​dzien​nie mam do czy​nie​nia z po​li​cjan​ta​mi – i zu​peł​nie ich nie lu​bię. Za mało ro​zu​mie​ją i zbyt czę​sto aresz​tu​ją. Jak cze​goś nie poj​mu​ją albo nie po​tra​fią za​ak​cep​to​wać, to aresz​tu​ją albo biją. W wię​zie​niach Los An​ge​les jest mnó​stwo lu​dzi, któ​rych wca​le tam nie po​win​no być. Moja pra​ca po​le​ga na przy​go​to​wy​wa​niu spraw dla sądu. Prze​ko​pu​ję tony ra​por​tów spo​rzą​dza​nych przez nad​gor​li​wych de​tek​ty​wów. Szcze​rze mó​wiąc, po​strze​gam sie​bie jako cer​be​ra we​ry​fi​ku​ją​ce​go aresz​tanc​kie za​pę​dy na​szych po​li​cjan​tów. Przez to cią​gle je​stem pod ob​strza​łem mo​ich ko​le​gów, ale mnie ak​cep​tu​ją, bo je​stem cho​ler​nie do​bra w tym, co ro​bię, i dla​te​go, że oszczę​dzam im mnó​stwa pra​cy. Wchło​ną​łem to wszyst​ko i wy​dą​łem usta w coś, co mia​łem na​dzie​ję było iro​nicz​nym uśmiesz​kiem: – Więc nie lubi pani gli​nia​rzy – pod​su​mo​wa​łem. – Nor​mal​ka. Więk​szość lu​dzi nas nie lubi. To co, anar​chia by​ła​by lep​sza? Jest tyl​ko jed​na od​po​wiedź, pan​no We​in​berg. Nie ży​je​my w raju. Mu​si​my to za​ak​cep​to​wać i za​jąć się wy​mie​rza​niem spra​wie​dli​wo​ści. Wiel​ki Sid za​uwa​żył błysk w oczach cór​ki, więc od​da​lił się w kie​run​ku baru, zmie​sza​ny na​szym za​an​ga​żo​wa​niem w roz​mo​wę. Lor​na nie da​wa​ła za wy​gra​ną. – Nie mogę tego za​ak​cep​to​wać i nie za​ak​cep​tu​ję. Nie moż​na zmie​nić ludz​kiej na​tu​ry, ale moż​na zmie​nić pra​wo. No i moż​na wy​ple​nić psy​cho​pa​tów no​szą​cych od​zna​ki i pi​sto​le​ty… Na przy​kład, oj​ciec po​wie​dział mi, że za​in​te​re​so​wał pana czło​wiek, któ​ry dzi​siaj zbie​rał wam pił​ki i wo​ził kije. Wiem o nim co nie​co. Jest jed​ną z wa​szych ofiar. Pe​wien praw​nik, zresz​tą czło​nek tego klu​bu, re​pre​zen​to​wał kie​dyś Dave’a Ulicz​ni​ka w pro​ce​sie, któ​ry wy​to​czył on Wy​dzia​ło​wi Po​li​cji Los An​ge​les. W cza​sie Kry​zy​su ukradł coś do je​dze​nia ze skle​pu. Wi​dzia​ło to dwóch po​li​cjan​tów i za​czę​li go go​nić. Kie​dy w koń​cu go zła​pa​li, byli wku​rze​ni. Spa​ło​wa​li go do nie​przy​tom​no​ści. Dave miał po​tem krwo​tok we​wnętrz​ny i o mało co nie umarł. Do​znał trwa​łych uszko​dzeń mó​zgu. Sto​wa​rzy​sze​nie na Rzecz Obro​ny Praw Oby​wa​tel​skich po​zwa​ło do sądu wasz wy​dział, ale prze​gra​li. Gli​nia​rze są po​nad pra​wem i mogą ro​bić, co im się po​do​ba. Abe Do​lwitz, ten praw​nik, tro​chę się Dave’m opie​ku​je, ale Dave kon​tak​tu​je tyl​ko po​ło​wę cza​su. Wy​obra​żam so​bie, że dru​ga po​ło​wa to dla nie​go ist​ny kosz​mar. Ro​zu​mie pan, o co mi cho​dzi? – Ro​zu​miem, że zde​cy​do​wa​nie wy​kra​cza pani poza swo​ją dział​kę, pani pro​ku​ra​tor. Wi​dzę rów​nież, że pani opi​nia na te​mat po​li​cjan​tów jest aka​de​mic​ka, jed​no​stron​na i nie uwzględ​nia kon​tek​stu na​szej co​dzien​nej pra​cy. Ro​zu​miem pani współ​czu​cie i to, że pro​ble​mów, któ​re pani opi​sa​ła, nie da się roz​wią​zać.

– Jak może pan być ta​kim pe​sy​mi​stą? – Nie je​stem pe​sy​mi​stą. Je​stem re​ali​stą. Po​wie​dzia​ła pani, że gli​nia​rze za mało ro​zu​mie​ją, a za dużo aresz​tu​ją. Ze mną jest wręcz od​wrot​nie. Ja pra​cu​ję w po​li​cji dla do​świad​czeń, a nie dla nędz​nej pen​sji. – Trud​no mi w to uwie​rzyć – po​wie​dzia​ła Lor​na We​in​berg z wyż​szo​ścią. Rów​nież od​po​wied​nio zmo​du​lo​wa​łem swój głos: – Mało mnie to in​te​re​su​je, pani pro​ku​ra​tor. Mam na​to​miast jed​no py​ta​nie. Stwier​dzi​ła pani, że sta​no​wię po​dwój​ne za​gro​że​nie. Ja​kie, na Boga, nie​bez​pie​czeń​stwa nie​sie ze sobą golf? Lor​na wes​tchnę​ła. – Od​cią​ga lu​dzi od my​śle​nia o tym, co w ży​ciu na​praw​dę waż​ne. – Od​cią​ga ich tak​że od tego, co nie​waż​ne – od​pa​ro​wa​łem. Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. By​li​śmy kwi​ta. Wsta​łem, żeby się po​że​gnać, ale na od​chod​nym rzu​ci​łem jesz​cze jed​ną uwa​gę: – Sko​ro pani tak nie​na​wi​dzi gol​fa, to dla​cze​go pani przy​cho​dzi do tego klu​bu? – Bo kar​mią tu naj​le​piej w L.A. Ro​ze​śmia​łem się i niby nie​zo​bo​wią​zu​ją​cym ge​stem chwy​ci​łem Lor​nę We​in​berg za rękę. – Mi​łe​go dnia, pan​no We​in​berg. – Mi​łe​go dnia, pa​nie wła​dzo – od​par​ła Lor​na, nie kry​jąc iro​nii. Zna​la​złem Wiel​kie​go Sida, po​dzię​ko​wa​łem mu za przy​jem​ność gra​nia z nim w gol​fa i obie​ca​łem, że za​dzwo​nię do nie​go wkrót​ce, żeby po​now​nie za​grać. Pro​po​zy​cja przy​jaź​ni Wiel​kie​go Sida była uj​mu​ją​ca, ale po spo​tka​niu z Lor​ną We​in​berg by​łem po​zba​wio​ny wi​go​ru i roz​draż​nio​ny. Wzią​łem swo​je kije i wy​sze​dłem na par​king ro​zej​rzeć się za moim sa​mo​cho​dem. Nie było go na głów​nym par​kin​gu dla człon​ków klu​bu ani na tym dla pra​cow​ni​ków. Wy​sze​dłem przez bra​mę na Pico. Wac​ky z każ​dą mi​nu​tą tra​cił moje za​ufa​nie. Prze​sze​dłem przez uli​cę, bo po​sta​no​wi​łem, że za​bi​ję czas, fun​du​jąc so​bie prze​chadz​kę wo​kół obrze​ży stu​dia 20th Cen​tu​ry Fox. Ru​szy​łem na pół​noc, gdzie było mnó​stwo nie​za​bu​do​wa​nych dzia​łek. Nie​bo po​ciem​nia​ło: czar​ne chmu​ry wal​czy​ły z błę​ki​tem nie​ba. Mia​łem na​dzie​ję, że spad​nie deszcz. Deszcz był do​brym ka​ta​li​za​to​rem. Lu​bi​łem szu​ka​nie ko​biet w desz​czo​we wie​czo​ry – kie​dy sza​la​ły ży​wio​ły, wy​da​wa​ły się bar​dziej bez​bron​ne i otwar​te. Już zbli​ża​łem się do Olym​pic, kie​dy w ulicz​ce na ty​łach ma​ga​zy​nu re​kwi​zy​tów stu​dia zo​ba​czy​łem mo​je​go bia​ło-czer​wo​ne​go bu​ic​ka. Cały się trząsł, a ze środ​ka do​by​wa​ły się jęki. Pod​sze​dłem do sa​mo​cho​du i zaj​rza​łem w okno po stro​nie kie​row​cy. Było za​pa​ro​wa​ne od cięż​kich od​de​chów, ale i tak było wi​dać na​gie cia​ła Wac​ky’ego i Sid​dell We​in​berg sple​cio​ne w mi​ło​snym uści​sku. Czu​łem strasz​li​wy spo​kój, co zda​rza​ło mi się za​wsze, kie​dy by​łem bar​dzo zły. Wy​ją​łem je​den z ki​jów z tor​by i otwo​rzy​łem drzwi sa​mo​cho​du. – Po​li​cja! – krzyk​ną​łem, a Wac​ky i Sid​dell za​czę​li pisz​czeć i pod​ję​li roz​pacz​li​we pró​by przy​kry​cia swych ob​na​żo​nych ciał. Nie po​zwo​li​łem im na to. Zde​cy​do​wa​nym ru​chem wsa​dzi​łem mię​dzy nich kij i za​czą​łem nim ru​szać, po​py​chać go i gnieść w miej​scu, gdzie ich cia​ła były złą​czo​ne. – Wy​pie​przać z mo​je​go sa​mo​cho​du, su​kin​sy​ny! – wrza​sną​łem. – Mi​giem! Wy​sia​dać! Wy​pie​przaj​cie stąd!

Ja​koś się roz​su​pła​li i wy​to​czy​li za drzwi. Sid​dell szlo​cha​ła i pró​bo​wa​ła za​kryć rę​ko​ma pier​si. Wy​wa​li​łem ich ciu​chy na ze​wnątrz i prze​rzu​ci​łem kaj​dan​ki i pi​sto​let Wac​ky’ego za płot ma​ga​zy​nu re​kwi​zy​tów. Kie​dy pró​bo​wał wło​żyć spodnie, kop​ną​łem go moc​no w ty​łek. – Nie za​dzie​raj ze mną, pa​lan​cie! Po​myśl o mo​jej ka​rie​rze, fiu​cie! Za​bie​raj tę swo​ją gru​bą świ​nię i wy​pie​przaj z mo​je​go ży​cia! Ucie​kli, w po​śpie​chu na​kła​da​jąc na sie​bie ciu​chy. Zaj​rza​łem do sa​mo​cho​du. Na pod​ło​dze le​ża​ła do po​ło​wy opróż​nio​na ćwiart​ka bur​bo​na. Po​cią​gną​łem dłu​gi łyk i rzu​ci​łem ją za nimi. Ciem​ne chmu​ry pra​wie cał​ko​wi​cie za​snu​ły błę​kit​ne nie​bo. Po chwi​li jed​nak pod​nio​słem bu​tel​kę bur​bo​na i po​pi​łem, cze​ka​jąc na deszcz. My​śla​łem o Lor​nie We​in​berg. Kie​dy spa​dły pierw​sze kro​ple desz​czu, wy​rzu​ci​łem bu​tel​kę i od​pa​li​łem sa​mo​chód, cho​ciaż nie wie​dzia​łem, do​kąd chcę je​chać. Jeż​dże​nie bez celu po​chło​nę​ło trzy go​dzi​ny; my​śla​łem przy tym o Lor​nie We​in​berg, Wac​ky’m i Dave’ie Ulicz​ni​ku. Były to przy​gnę​bia​ją​ce my​śli, a bez​ce​lo​we jeż​dże​nie tyl​ko po​gar​sza​ło stan mo​je​go umy​słu. Po​dmu​chy po​ry​wi​ste​go, pół​noc​ne​go wia​tru przy​wie​wa​ły praw​dzi​we ścia​ny desz​czu. Szyb​ko zro​bi​ło się ciem​no, a ja z bli​żej nie​okre​ślo​nych po​wo​dów zna​la​złem się na krę​tej i zdra​dli​wej au​to​stra​dzie Pa​sa​de​na. Bra​nie ostrych za​krę​tów na śli​skiej na​wierzch​ni z ga​zem wci​śnię​tym do de​chy po​pra​wi​ło mi hu​mor. Za​czą​łem my​śleć o szan​sach na awans i o do​świad​cze​niach cze​ka​ją​cych mnie po prze​nie​sie​niu do oby​cza​jów​ki. Po​tem już wie​dzia​łem, gdzie się wy​brać. Jak tyl​ko do​je​cha​łem do Pa​sa​de​ny, za​wró​ci​łem i ru​szy​łem z po​wro​tem do L.A., w oko​li​ce po​ste​run​ku Wil​shi​re, gdzie, jak nie raz sły​sza​łem od star​szych po​li​cjan​tów, naj​czę​ściej za​glą​da​li gli​nia​rze z oby​cza​jów​ki. Prze​je​cha​łem po West Adams, gdzie wzdłuż uli​cy sta​ły gru​py czar​nych pro​sty​tu​tek, praw​do​po​dob​nie nar​ko​ma​nek, cze​ka​ją​cych pod pa​ra​so​la​mi w na​dziei, że deszcz nie od​stra​szy klien​tów i za​pew​ni im pie​nią​dze na to​war. Po​krę​ci​łem się koło zna​nych z przyj​mo​wa​nia za​kła​dów lo​ka​li na We​stern, po czym za​par​ko​wa​łem sa​mo​chód i przy​glą​da​łem się przy​cho​dzą​cym i od​cho​dzą​cym ha​zar​dzi​stom. Wy​glą​da​li na rów​nie zde​spe​ro​wa​nych, jak nar​ko​man​ki. Mia​łem prze​czu​cie, że smu​tek, bez​na​dzie​ja i tan​de​ta będą nie​od​łącz​ną czę​ścią mo​ich do​świad​czeń w oby​cza​jów​ce. Neo​ny na ba​rach i noc​nych klu​bach wy​glą​da​ły jak ta​nie re​kla​my środ​ków prze​ciw sa​mot​no​ści. Była pra​wie dzie​wią​ta. Wstą​pi​łem do knaj​py Ori​gi​nal Bar​be​cue, gdzie je​dząc nie​spiesz​nie że​ber​ka na ko​la​cję, za​sta​na​wia​łem się, gdzie szu​kać ko​biet. Było na tyle póź​no i na tyle mo​kro, że żąd​ne wra​żeń ko​bie​ty mo​gły być tyl​ko i wy​łącz​nie w ba​rach. Nie było to po mo​jej my​śli, ale stwier​dzi​łem, że mogę do​kład​nie przyj​rzeć się ba​rom z per​spek​ty​wy adep​ta Wy​dzia​łu Oby​cza​jo​we​go i być może na​wet się cze​goś cie​ka​we​go do​wiem. W knaj​pie na rogu Nor​man​die i Mel​ro​se było mar​two. Jego głów​ną atrak​cją był za​wie​szo​ny nad ba​rem te​le​wi​zor. Wsta​wie​ni by​wal​cy śmia​li się z „Sid Ca​esar Show”. Wy​sze​dłem. W na​stęp​nym lo​ka​lu, bli​sko L.A. City Col​le​ge, roz​ocho​ce​ni stu​den​ci, prze​waż​nie w pa​rach, wy​krzy​ki​wa​li coś o Tru​ma​nie, Ma​cAr​thu​rze i woj​nie. Ru​szy​łem na po​łu​dnio​wy za​chód. Na We​stern, dwa kwar​ta​ły na pół​noc od Be​ver​ly, zna​la​złem bar, któ​re​go ni​g​dy wcze​śniej nie za​uwa​ży​łem. Na​zy​wał się Srebr​na Gwiaz​da. Na oko był przy​tul​ny i za​dba​ny. Re​kla​mo​wał go trój​ko​lo​ro​wy neon z ota​cza​ją​cy​mi kie​li​szek mar​ti​ni trze​ma gwiaz​da​mi, żół​tą, nie​bie​ską i czer​wo​ną. Ja​skra​wo​po​ma​rań​czo​wy na​pis „Srebr​na Gwiaz​da” za​-

pa​lał się i gasł. Za​par​ko​wa​łem po dru​giej stro​nie uli​cy przy skle​pie spo​żyw​czym, po czym przedar​łem się przez ru​chli​wą uli​cę, żeby czym prę​dzej zna​leźć się w ba​rze. W Srebr​nej Gwieź​dzie był tłok i kie​dy moje oczy przy​zwy​cza​iły się do flu​ore​scen​cyj​ne​go świa​tła, stwier​dzi​łem że był to lo​kal dla szu​ka​ją​cych oka​zji do pod​ry​wu, a nie tyl​ko uto​pie​nia zmar​twień w kie​lisz​ku. Męż​czyź​ni pró​bo​wa​li zwró​cić na sie​bie uwa​gę sie​dzą​cych koło nich ko​biet, wy​ko​nu​jąc nie​na​tu​ral​ne ge​sty. Ko​bie​ty uda​wa​ły za​in​te​re​so​wa​nie i tak ro​dzi​ły się sty​mu​lo​wa​ne al​ko​ho​lem za​ży​ło​ści. Za​mó​wi​łem po​dwój​ną whi​sky z wodą so​do​wą i uda​łem się z nią do ciem​ne​go rzę​du bok​sów sto​ją​cych przy tyl​nej ścia​nie. Usia​dłem w je​dy​nym wol​nym. Moje zgię​te nogi le​d​wo mie​ści​ły się pod sto​łem, więc je wy​cią​gną​łem i są​czy​łem drin​ka, sta​ra​jąc się wy​glą​dać w mia​rę obo​jęt​nie, ale oczy​wi​ście cały czas by​łem czuj​ny i nie od​ry​wa​łem oczu od baru i drzwi wej​ścio​wych. Po go​dzi​nie i ko​lej​nych dwóch drin​kach za​uwa​ży​łem atrak​cyj​ną ko​bie​tę. W wej​ściu. Była ciem​ną blon​dyn​ką po trzy​dzie​st​ce. We​szła do środ​ka z wa​ha​niem, jak​by nie zna​ła lo​ka​lu i za​kła​da​ła, że mógł sta​no​wić po​ten​cjal​ne za​gro​że​nie. Zde​cy​do​wa​ła się zo​stać i usia​dła przy ba​rze. Bar​man ob​słu​gi​wał ko​goś in​ne​go, więc cze​ka​ła na swo​ją ko​lej, ba​wiąc się czymś w to​reb​ce. Miej​sce koło niej było wol​ne, za​raz się tam skie​ro​wa​łem. Usia​dłem i ko​bie​ta od​wró​ci​ła się w moją stro​nę. – Cześć – po​wie​dzia​łem. – Tro​chę tu dzi​siaj tłocz​no, ale bar​man na pew​no ob​słu​ży cię do wtor​ku. – Ko​bie​ta ro​ze​śmia​ła się, jed​nak nie od​wró​ci​ła się do mnie zu​peł​nie. Wie​dzia​łem cze​mu – mia​ła nie​ład​ne zęby, a chcia​ła być cza​ru​ją​ca. Był to pierw​szy za​lot​ny gest tego wie​czo​ra, a mia​łem na​dzie​ję, że naj​mniej nie​win​ny. – Faj​nie tu, nie? – rzu​ci​ła. Mó​wi​ła no​so​wym gło​sem i mia​ła lek​ki ak​cent ze Środ​ko​we​go Za​cho​du. – Tak. Szcze​gól​nie, kie​dy taka po​go​da pod psem. – Brrr – od​par​ła ko​bie​ta. – Wiem, o czym mó​wisz. Je​stem tu pierw​szy raz. Prze​jeż​dża​łam tak​sów​ką, ale ta knaj​pa wy​glą​da​ła tak przy​tul​nie i za​chę​ca​ją​co, że mu​sia​łam tu zaj​rzeć. By​wasz tu czę​ściej? – Nie, to też mój pierw​szy raz. A tak w ogó​le na​zy​wam się Bill Thorn​hill. – A ja Mag​gie, Mag​gie Ca​dwal​la​der. Ro​ze​śmia​łem się. – Boże, na​sze na​zwi​ska są ta​kie bry​tyj​skie. Mag​gie też się ro​ze​śmia​ła. – Cho​ciaż je​stem tyl​ko pro​stą dziew​czy​ną z rol​ni​cze​go Wi​scon​sin. – A ja za​le​d​wie pro​stacz​kiem z du​że​go mia​sta. Po​śmia​li​śmy się jesz​cze chwi​lę. Było przy​jem​nie; od​gry​wa​li​śmy na​sze role z na​tu​ral​no​ścią i kla​są. Pod​szedł bar​man, więc za​mó​wi​łem piwo dla sie​bie i whi​sky dla Mag​gie. Ja za​pła​ci​łem. – Od jak daw​na miesz​kasz w LA., Mag​gie? – spy​ta​łem. – Od czte​rech lat. A ty, Bill? – Kie​dy wy​mó​wi​ła moje imię, wie​dzia​łem, że się uda. Po​czu​łem jed​no​cze​śnie ulgę i przy​pływ ener​gii. – Chy​ba już zbyt dłu​go. Szcze​rze mó​wiąc, je​stem stąd. – To rzad​kość! Ale to mia​sto w so​bie coś ma, nie? Cza​sa​mi my​ślę so​bie, że miesz​kam tu dla​te​go, że wszyst​ko może się tu zda​rzyć, wiesz, o co mi cho​dzi? Mo​żesz so​bie po pro​stu iść po uli​cy i na​gle, ni stąd, ni zo​wąd, może wy​da​rzyć się coś sza​lo​ne​go czy cu​dow​ne​go. Wy​raź​nie nie tyl​ko ja do​ce​nia​łem smak ży​cia. Za​czy​na​łem lu​bić tę ko​bie​tę. – Pew​nie, że wiem, o co ci cho​dzi – od​par​łem szcze​rze. – Cza​sem my​ślę, że wła​śnie dla​te​go

się stąd nie wy​pro​wa​dzam. Więk​szość lu​dzi przy​jeż​dża tu dla splen​do​ru i fil​mów. Ja się tu uro​dzi​łem, więc wiem, że to wszyst​ko pic. Ja tu miesz​kam dla aury ta​jem​ni​czo​ści. – Świet​nie to na​zwa​łeś. Ta​jem​ni​czość! – Mag​gie ści​snę​ła moją rękę. – Po​słu​chaj – po​wie​dzia​ła, kie​dy do​pi​ła drin​ka. – Niech zgad​nę, co ro​bisz w ży​ciu. Je​steś spor​tow​cem? Przy​naj​mniej tak wy​glą​dasz. – Pu​dło, zga​duj da​lej. – Hmmm. Je​steś taki duży. Pra​cu​jesz na po​wie​trzu? – Żad​nych pod​po​wie​dzi. Zga​duj da​lej. – Je​steś pi​sa​rzem? – Nie. – Biz​nes​me​nem? – Nie. – Praw​ni​kiem? – Nie. – Gwiaz​do​rem! – Cha! Cha! Nie. – Stra​ża​kiem? – Nie. – Pod​da​ję się. Po​wiedz mi, czym się zaj​mu​jesz, to też ci po​wiem. – Do​bra, ale przy​go​tuj się na roz​cza​ro​wa​nie. Je​stem agen​tem ubez​pie​cze​nio​wym – po​wie​dzia​łem z uda​wa​ną chło​pię​cą po​ko​rą i re​zy​gna​cją. Mag​gie była za​uro​czo​na. – Co w tym złe​go? Ja je​stem tyl​ko księ​go​wą! To, co ro​bi​my, nie zna​czy, kim je​ste​śmy, praw​da? – Tak – skła​ma​łem. – No wi​dzisz! – Mag​gie zno​wu ści​snę​ła moją rękę. Przy​wo​ła​łem ge​stem bar​ma​na, któ​ry na​peł​nił nam szklan​ki. Wznie​śli​śmy to​ast. – Za ta​jem​ni​czość! – za​pro​po​no​wa​łem. – Za ta​jem​ni​czość – po​wtó​rzy​ła. Mag​gie szyb​ko wy​pi​ła swo​je​go drin​ka. Ja na​dal są​czy​łem piwo. Czu​łem, że czas wy​ko​nać ruch. – No cóż, Mag​gie, gdy​by nie ta pa​skud​na po​go​da, mo​gli​by​śmy się prze​je​chać. Znam L.A. jak wła​sną kie​szeń i mo​gli​by​śmy po​je​chać w wie​le pięk​nych miejsc… Mag​gie uśmiech​nę​ła się cie​pło, tym ra​zem nie przej​mu​jąc się swo​imi zę​ba​mi. – Ja też mam ocho​tę się stąd wy​rwać. Ale masz ra​cję, po​go​da jest pa​skud​na. Mo​że​my po​je​chać do mnie na ostat​nie​go drin​ka. – Brzmi in​te​re​su​ją​co – po​wie​dzia​łem z lek​ko ści​śnię​tym gar​dłem. – Je​steś sa​mo​cho​dem? Ja przy​je​cha​łam tak​sów​ką. – Tak. Mo​że​my je​chać. Gdzie miesz​kasz? – W Hol​ly​wo​od. Na Ha​rold Way. To bocz​na ulicz​ka przy Sun​set. Wiesz, gdzie to jest? – Ja​sne. – No tak. Prze​cież ty znasz L.A. jak wła​sną kie​szeń! Kie​dy wy​cho​dzi​li​śmy z baru, obo​je się śmia​li​śmy. Prze​bie​gli​śmy przez za​snu​tą desz​czem

We​stern Ave​nue do mo​je​go sa​mo​cho​du. Kie​dy je​cha​li​śmy na pół​noc po Wil​ton Pla​ce, deszcz za​czął usta​wać. Mag​gie i ja uni​ka​li​śmy flir​to​wa​nia, roz​ma​wia​jąc o po​go​dzie i jej ko​cie. Nie prze​pa​da​łem za ko​ta​mi, ale uda​wa​łem, że nie mogę się od​cze​kać spo​tka​nia z jej ulu​bień​cem. Cały czas my​śla​łem o jej cie​le. W ba​rze w ogó​le nie zdję​ła płasz​cza. Mia​ła zgrab​ne nogi, ale chcia​łem po​znać roz​mia​ry jej pier​si i sze​ro​kość bio​der, nim się roz​bie​rze​my. Ha​rold Way była wą​ską, sła​bo oświe​tlo​ną ulicz​ką. Mag​gie po​ka​za​ła mi, gdzie za​par​ko​wać. Miesz​ka​ła w brzyd​kim, kloc​ko​wa​tym, po​wo​jen​nym bu​dyn​ku z ha​waj​ski​mi ak​cen​ta​mi. Na oko było w nim osiem, może dzie​sięć miesz​kań. Nad drzwia​mi i okna​mi gzyms zdo​bi​ła imi​ta​cja bam​bu​sów, poza tym były też stiu​ki. Wej​ścia znaj​do​wa​ły się z boku bu​dyn​ku. Roz​ma​wia​li​śmy ner​wo​wo, idąc po dłu​gim, wą​skim chod​ni​ku pro​wa​dzą​cym do jej miesz​ka​nia. Kie​dy otwo​rzy​ła drzwi i włą​czy​ła świa​tło, z ciem​no​ści wy​pry​snął sza​ry i gru​by kot, żeby się z nami przy​wi​tać. Mag​gie od​sta​wi​ła pa​ra​sol i wzię​ła go na ręce. – Mmmm, moje ko​cha​nie! – za​mru​cza​ła, tu​ląc uwię​zio​ne​go kota. – Lion, to jest Bill. Bill, to jest mój ochro​niarz, Lion. Po​gła​ska​łem kota po gło​wie. – Cześć, Lion – po​wie​dzia​łem na​tu​ral​nie, nie zmie​nia​jąc gło​su. – Jak się mie​wasz tego zi​mo​we​go wie​czo​ru? Uda​ło ci się ostat​nio zła​pać ja​kieś gry​zo​nie? Za​ra​biasz cho​ciaż tro​chę na swo​je utrzy​ma​nie w pięk​nym przy​byt​ku two​jej pani? Moja po​waż​na mina i głos spro​wo​ko​wa​ły Mag​gie do wy​bu​chu nie​kon​tro​lo​wa​ne​go śmie​chu. – Och, Bill, je​steś roz​bra​ja​ją​cy! – rzu​ci​ła, z tru​dem ła​piąc od​dech. Była tro​chę wsta​wio​na. Wzią​łem kota, a Mag​gie za​mknę​ła za nami drzwi. Lion był bar​dzo gru​by, ale ra​czej nie dla​te​go, że ła​pał ja​kie​kol​wiek my​szy. Ro​zej​rza​łem się po du​żym po​ko​ju. Był schlud​ny i sła​wił od​le​głe miej​sca – na czte​rech ścia​nach wi​sia​ły wy​da​ne przez li​nie lot​ni​cze Pan Ame​ri​can pla​ka​ty przed​sta​wia​ją​ce Gre​cję, Rzym, Fran​cję i Hisz​pa​nię. Po​sta​wi​łem kota na pod​ło​dze, a on za​czął ob​wą​chi​wać no​gaw​ki mo​ich spodni. – Ład​ne miesz​ka​nie, Mag​gie. Wi​dać, że o nie dbasz. Mag​gie roz​pro​mie​ni​ła się, po czym zła​pa​ła mnie za rękę i za​pro​wa​dzi​ła do mięk​kiej, pę​ka​tej sofy. – Usiądź, Bill, i po​wiedz mi, cze​go chciał​byś się na​pić. – Ko​niak, bez ni​cze​go – po​wie​dzia​łem. – Już się robi. Kie​dy Mag​gie była w kuch​ni, prze​ło​ży​łem pi​sto​let i kaj​dan​ki do kie​sze​ni kurt​ki. Wró​ci​ła chwi​lę póź​niej z dwo​ma szczo​drze na​peł​nio​ny​mi kie​lisz​ka​mi. Usia​dła obok mnie na so​fie. Wznie​śli​śmy w mil​cze​niu to​ast. Kie​dy po​czu​łem dzia​ła​nie bran​dy, uświa​do​mi​łem so​bie, że nie​wie​le mam do po​wie​dze​nia. Nie mo​głem po​dzie​lić się z tą ko​bie​tą – pew​nie o dzie​sięć lat ode mnie star​szą – ni​czym, cze​go by już nie wie​dzia​ła. Mag​gie prze​ję​ła ini​cja​ty​wę. Do​pi​ła bran​dy i od​sta​wi​ła kie​li​szek na sto​lik. Kot wsko​czył na sofę, więc za​czą​łem się z nim ba​wić, cią​gnąc go de​li​kat​nie za ogon. Mag​gie wy​cią​gnę​ła rękę, żeby go po​gła​skać, i na​sze ra​mio​na się otar​ły. Pa​trzy​li​śmy na sie​bie przez uła​mek se​kun​dy, po czym chwy​ci​łem ją i po chwi​li sto​czy​li​śmy się na pod​ło​gę. Za​chi​cho​ta​ła i już wie​dzia​łem, co

ro​bić. Za​szcze​ka​łem jak pie​sek i za​czą​łem de​li​kat​nie gryźć jej ra​mio​na, jak pies, le​d​wo szczy​piąc jej skó​rę pod ma​te​ria​łem. Mag​gie śmia​ła się i śmia​ła. Przy​tu​li​ła mnie moc​no do sie​bie. – Och, Bill. Bill. Och, ty – pisz​cza​ła mię​dzy ata​ka​mi śmie​chu. Gry​złem ją co​raz ni​żej na ple​cach, ale co kil​ka mi​nut ob​ra​ca​łem się i pa​trzy​łem na jej za​łza​wio​ną twarz. Unio​słem rą​bek jej spód​nicz​ki i za​czą​łem pod​gry​zać jej nogi, aż do​tar​łem do ko​stek, sta​ra​jąc się nie po​szar​pać jej poń​czoch. Jej ręka gła​ska​ła i mierz​wi​ła mi wło​sy. Zdją​łem jej buty i gry​złem pal​ce, je​den po dru​gim, szcze​ka​jąc „Hau! Hau!” mię​dzy jed​nym a dru​gim. Mag​gie zno​wu pisz​cza​ła, a ca​łym jej cia​łem wstrzą​sał nie​kon​tro​lo​wa​ny śmiech. Te​raz, kie​dy już wie​dzia​łem, co przy​sze​dłem jej dać, prze​wró​ci​łem ją na bok i pod​czoł​ga​łem się, aż moja twarz zna​la​zła się przy jej. Przez dłuż​szą chwi​lę Mag​gie tyl​ko moc​no mnie przy​tu​la​ła, a ja gła​ska​łem ją po wło​sach. Kie​dy prze​sta​wa​ła się śmiać, czu​le szcze​ka​łem jej do ucha i ca​ło​wa​łem ją w szy​ję, aż zno​wu nie mo​gła się opa​no​wać. W koń​cu Mag​gie pod​nio​sła gło​wę z mo​ich pier​si i spoj​rza​ła na mnie. – Hau, Bil​lu Thorn​hil​lu – po​wie​dzia​ła. – Hau, pięk​na Mag​gie Ca​dwal​la​der – od​par​łem. Mag​gie już nie mia​ła szmin​ki na ustach, bo cała zna​la​zła się w kla​pach mo​jej ma​ry​nar​ki i ko​szu​li. Kie​dy po​chy​li​łem się po​wo​li, żeby ją po​ca​ło​wać, Mag​gie roz​chy​li​ła usta i za​mknę​ła oczy. Na​sze war​gi i ję​zy​ki spo​tka​ły się i współ​gra​ły w ide​al​nej, rzad​ko do​świad​cza​nej har​mo​nii. Ca​łu​jąc się, ta​rza​li​śmy się po pod​ło​dze i przy​pad​kiem kop​nę​li​śmy sto​lik, zrzu​ca​jąc ma​ga​zy​ny i sztucz​ne kwia​ty na pod​ło​gę. Prze​rwa​li​śmy po​ca​łu​nek, a Mag​gie za​czę​ła ci​cho ję​czeć, kie​dy rę​ko​ma usi​ło​wa​łem roz​piąć z tyłu jej su​kien​kę. – Naj​pierw ła​zien​ka, Bill, pro​szę. Kie​dy ją pu​ści​łem, wy​śli​znę​ła się z mych ob​jęć i wsta​ła, zno​wu ci​cho ję​cząc w dro​dze do ła​zien​ki. Pod​nio​słem się i ro​ze​bra​łem, po czym sta​ran​nie uło​ży​łem ciu​chy na so​fie. Po​sze​dłem ci​cho do ła​zien​ki w sa​mych bok​ser​kach. Drzwi były uchy​lo​ne, a świa​tło za​pa​lo​ne. Sły​sza​łem, jak Mag​gie szu​ka cze​goś w szaf​ce. Od​by​wał się tam ry​tu​ał, któ​ry od daw​na chcia​łem obej​rzeć. Otwo​rzy​łem drzwi. Mag​gie wła​śnie za​czę​ła so​bie wkła​dać kap​tu​rek, kie​dy mnie zo​ba​czy​ła. Wy​stra​szo​na i zła wsko​czy​ła do wan​ny, gdzie za​kry​ła się za​sło​ną od prysz​ni​ca. – Bill – rze​kła, ob​le​wa​jąc się ru​mień​cem. – Idź stąd, pro​szę cię, no już. Ja za​raz przyj​dę. Za​cze​kaj w sy​pial​ni, ko​cha​nie. Za​raz przyj​dę. – Chcia​łem tyl​ko się to​bie przyj​rzeć, słon​ko – od​par​łem. – Chcia​łem ci po​móc to na​ło​żyć. – To in​tym​na spra​wa, Bill – po​wie​dzia​ła ner​wo​wo Mag​gie. – Ko​bie​ca spra​wa. Je​śli nie wi​dzisz, jak to wkła​dam, to nie wiesz, że to tam jest. Tak bę​dzie le​piej dla cie​bie. Na​praw​dę, ko​cha​ny. – Wie​rzę ci, ale chcę zo​ba​czyć. Po​każ mi, pro​szę. – Nie. – Pro​szę… Spu​ści​łem gło​wę i trą​ci​łem ją w ple​cy. Za​czę​ła chi​cho​tać. Chwy​ci​łem ją moc​no, pod​nio​słem, wy​cią​gną​łem z wan​ny, ob​ró​ci​łem w po​wie​trzu i usta​wi​łem ją w ta​kiej sa​mej po​zy​cji, w ja​kiej sta​ła, kie​dy otwo​rzy​łem drzwi do ła​zien​ki. – Czy ty kie​dy​kol​wiek prze​gry​wasz, Bill?

– Nie. – Ile masz lat? – W przy​szłym ty​go​dniu koń​czę dwa​dzie​ścia sie​dem. – Ja mam trzy​dzie​ści sześć. – Je​steś pięk​na. Tak bar​dzo chcę się z tobą ko​chać. – Je​steś bar​dzo przy​stoj​ny. Ni​g​dy nie wi​dzia​łeś, jak ko​bie​ta wkła​da so​bie kap​tu​rek? – Nie. – No to ci po​ka​żę. Po​ka​za​ła. – Je​steś dziw​nym, cie​ka​wym mło​dym czło​wie​kiem, Bill. – Ta​kie in​tym​ne spra​wy bar​dzo wie​le dla mnie zna​czą. – Wie​rzę ci. A te​raz się ze mną ko​chaj. Mag​gie za​pro​wa​dzi​ła mnie do sy​pial​ni. Nie włą​czy​ła świa​tła. Roz​pię​ła bluz​kę, po​tem sta​nik i po​zwo​li​ła im opaść na pod​ło​gę. Ja opu​ści​łem bok​ser​ki. Dłu​go le​że​li​śmy na łóż​ku, trzy​ma​jąc się w ob​ję​ciach. Gła​ska​łem Mag​gie po wło​sach. Ona mru​cza​ła, le​żąc mi na pier​siach. W koń​cu mnie to znu​dzi​ło, więc spró​bo​wa​łem pod​nieść jej bro​dę, żeby ją po​ca​ło​wać, ale się opie​ra​ła i moc​niej wpi​ja​ła gło​wę w pierś. Po chwi​li roz​luź​ni​ła uścisk i mo​głem ob​sy​pać jej szy​ję po​ca​łun​ka​mi. Mag​gie wes​tchnę​ła i za​czą​łem ssać jej pier​si. Po​czu​łem jej rękę mię​dzy no​ga​mi. Przy​cią​ga​ła mnie do sie​bie. Uło​ży​ła się pode mną i na​kie​ro​wa​ła mnie. Za​czą​łem się ru​szać. Mag​gie nie re​ago​wa​ła. Za​czą​łem od de​li​kat​nych i ostroż​nych pchnięć, ale po chwi​li spró​bo​wa​łem moc​niej​szych i bar​dziej zde​cy​do​wa​nych. Mag​gie wciąż le​ża​ła bez ru​chu. Wspar​łem się na rę​kach, żeby le​piej wi​dzieć jej twarz. Mag​gie spoj​rza​ła na mnie z uśmie​chem. Ob​ję​ła rę​ko​ma moją twarz, a kie​dy moje pchnię​cia sta​wa​ły się co​raz bar​dziej na​tar​czy​we, jej uśmiech sta​wał się co​raz bar​dziej bło​gi. Do​sze​dłem. Jęk​ną​łem, prze​szedł mnie dreszcz i opa​dłem na nią. Na​wet się nie ode​zwa​ła. Kie​dy w koń​cu uda​ło mi się na nią spoj​rzeć, cią​gle jesz​cze się uśmie​cha​ła; a ja uświa​do​mi​łem so​bie, że w trak​cie my​śla​łem o Lor​nie We​in​berg. Zda​wa​ło mi się, że w Mag​gie za​szła ja​kaś zmia​na, kie​dy się ko​cha​li​śmy. Do​sta​ła to, cze​go chcia​ła, lecz nie była to ani mi​łość, ani seks. Jej uśmiech i jej za​cho​wa​nie po wszyst​kim, kie​dy przy​nio​sła na tacy bran​dy i kie​lisz​ki, zda​wa​ły się mó​wić: „Te​raz, kie​dy mamy to już za sobą, mo​że​my przejść do sed​na spra​wy”. Sie​dzie​li​śmy nago w łóż​ku i są​czy​li​śmy bran​dy. Po​do​ba​ło mi się cia​ło Mag​gie. Mia​ła bla​dą, po​kry​tą pie​ga​mi skó​rę, krą​głe ra​mio​na, de​li​kat​ny brzuch i małe, jędr​ne pier​si z du​ży​mi, ciem​no​czer​wo​ny​mi sut​ka​mi. Po​do​ba​ło mi się też to, że nie wsty​dzi​ła się swe​go cia​ła, więc nie mia​łem ocho​ty wy​cho​dzić. Bran​dy było do​bre, ale sta​ra​łem się za dużo nie pić. Mag​gie cały czas po​pi​ja​ła i wkrót​ce jej oczy zmęt​nia​ły. Uśmie​cha​ła się do mnie, kie​dy zmie​nia​łem po​zy​cję cia​ła. Ru​sza​łem brwia​mi a la Wac​ky Wal​ker i Mag​gie zno​wu się uśmie​cha​ła. Na​wci​ska​łem jej też tro​chę ki​tów o ubez​pie​cze​niach, a ona cały czas się uśmie​cha​ła. W koń​cu po​wie​dzia​ła: – Bill, chodź​my do du​że​go po​ko​ju, do​brze? Wy​grze​ba​ła dwa szla​fro​ki z sza​fy w sy​pial​ni, za​pro​wa​dzi​ła mnie do du​że​go po​ko​ju, po​ca​ło​wa​ła w po​li​czek i po​sa​dzi​ła na ka​na​pie, jak ko​cha​ją​ca mat​ka albo na​uczy​ciel​ka. Po​szła zno​wu do sy​pial​ni i wró​ci​ła z du​żym, opra​wio​nym w skó​rę al​bu​mem. Usia​dła mię​dzy mną a mo​imi ubra​nia​mi i na​la​ła so​bie bran​dy. Mój szla​frok był zno​szo​ny, ale pach​niał świe​żo. Kie​dy Mag​gie ukła​da​ła al​bum na sto​li​ku, roz​chy​li​łem jej szla​frok tak, żeby było spo​ro wi​dać. W od​po​wie​dzi moc​no po​ca​ło​wa​ła mnie w po​li​czek. Nie spodo​ba​ło mi się to.

Róż​ni​ca dzie​się​ciu lat za​czy​na​ła da​wać o so​bie znać. – Wspo​mnie​nia, Bill… – za​czę​ła Mag​gie. – Chciał​byś od​być po​dróż w prze​szłość ze sta​rą Mag​gie? – Nie je​steś sta​ra. – Pod pew​ny​mi wzglę​da​mi je​stem. – Je​steś w kwie​cie wie​ku. – Po​chleb​ca. Otwo​rzy​ła al​bum. Na pierw​szej stro​nie były fo​to​gra​fie wy​so​kie​go blon​dy​na w mun​du​rze z cza​sów I Woj​ny Świa​to​wej. Na więk​szo​ści zdjęć w se​pii był sam, a na gru​po​wych zaj​mo​wał eks​po​no​wa​ne miej​sce. – To mój tata – wy​ja​śni​ła Mag​gie. – Cza​sa​mi bar​dzo iry​to​wał moją mamę i wte​dy źle o nim mó​wi​ła. Kie​dy by​łam małą dziew​czyn​ką, spy​ta​łam się jej raz: „Sko​ro ta​tuś był taki zły, to dla​cze​go za nie​go wy​szłaś?”, a ona od​par​ła: „Bo był naj​przy​stoj​niej​szym męż​czy​zną, ja​kie​go w ży​ciu wi​dzia​łam”. Prze​wró​ci​ła kart​kę. Na zdję​cia ze ślu​bu i z dzi​dziu​sia​mi. – To we​se​le mamy i taty – 1910 rok. A to ja jako nie​mow​lak, tuż przed pój​ściem taty do woj​ska. – Je​steś je​dy​nacz​ką, Mag​gie? – Tak. A ty? – Tak. Za​czę​ła szyb​ciej prze​wra​cać kart​ki. Pa​trzy​łem na upływ cza​su – w cią​gu kil​ku mi​nut ro​dzi​ce Mag​gie po​sta​rze​li się, a z niej wy​ro​sła za​lot​na na​sto​lat​ka. Jej uwiecz​nio​na pod​czas ja​kiejś szkol​nej po​tań​ców​ki twarz już wte​dy za​po​wia​da​ła, że wy​ro​śnie z niej pięk​na ko​bie​ta. Po​pi​ja​ła bran​dy i opo​wia​da​ła mo​no​ton​nie i z me​lan​cho​lią, wła​ści​wie nie zwra​ca​jąc na mnie uwa​gi. Wy​glą​da​ło na to, że nie​spiesz​nie, ale jed​nak wy​raź​nie ku cze​muś zmie​rza, ku cze​muś, co wy​ja​śni​ło​by mi moją obec​ność w jej miesz​ka​niu. – Ko​niec tomu pierw​sze​go, Bill – ob​wie​ści​ła Mag​gie. Pod​nio​sła się chwiej​nie z sofy, zrzu​ca​jąc moją zwi​nię​tą kurt​kę. Kie​dy ją pod​nio​sła, za​uwa​ży​ła, że jest cięż​ka, więc za​czę​ła szpe​rać w kie​sze​ni, do któ​rej scho​wa​łem mój pi​sto​let i kaj​dan​ki. Nim zdą​ży​łem ją po​wstrzy​mać, wy​cią​gnę​ła .38. Krzyk​nę​ła i od​su​nę​ła się ode mnie, drżą​cy​mi rę​ko​ma trzy​ma​jąc wy​mie​rzo​ny w pod​ło​gę pi​sto​let. – Nie, nie, nie, nie! – krzy​cza​ła. – Pro​szę, nie! Nie po​zwo​lę sie​bie zra​nić! Nie! Wsta​łem i pod​sze​dłem do niej, usi​łu​jąc so​bie przy​po​mnieć, czy na pew​no pi​sto​let był do​brze za​bez​pie​czo​ny. – Je​stem po​li​cjan​tem, Mag​gie – po​wie​dzia​łem mięk​ko, sta​ra​jąc się ją uspo​ko​ić. – Nie chcę cie​bie zra​nić. Daj mi pi​sto​let, skar​bie. – Nie! Wiem, kto cię przy​słał! Wie​dzia​łam, że to zro​bi! Nie! Nie! Pod​nio​słem swo​je spodnie i wy​cią​gną​łem od​zna​kę w skó​rza​nej opraw​ce. Po​ka​za​łem jej. – Wi​dzisz, Mag​gie? Je​stem funk​cjo​na​riu​szem po​li​cji. Nie chcia​łem ci mó​wić. Mnó​stwo lu​dzi nie lubi po​li​cjan​tów. Ro​zu​miesz? To praw​dzi​wa od​zna​ka, ko​cha​nie. Mag​gie upu​ści​ła pi​sto​let i za​czę​ła szlo​chać. Pod​sze​dłem do niej i moc​no ją przy​tu​li​łem. – Już do​brze. Prze​pra​szam, że cię wy​stra​szy​łem. Po​wi​nie​nem był ci po​wie​dzieć praw​dę. Prze​pra​szam.

Mag​gie po​trzą​snę​ła gło​wą. – Ja też prze​pra​szam. Głup​tas ze mnie. Je​steś zwy​kłym męż​czy​zną. Chcia​łeś się ze mną prze​spać i skła​ma​łeś. To ja się za​cho​wa​łam jak głup​tas. To ja po​win​nam cię prze​pro​sić. – Nie mów tak. Za​le​ży mi na to​bie. – Aku​rat. – Na​praw​dę. – Po​ca​ło​wa​łem ją w gło​wę i de​li​kat​nie od sie​bie od​su​ną​łem. – Mia​łaś mi po​ka​zać dru​gi tom, pa​mię​tasz? Mag​gie uśmiech​nę​ła się. – Do​brze. Usiądź i na​lej mi bran​dy. Dziw​nie się czu​ję. Kie​dy Mag​gie po​szła po al​bum, scho​wa​łem pi​sto​let do kie​sze​ni kurt​ki. Wró​ci​ła z cien​kim, opra​wio​nym w czar​ną skó​rę to​mem. Roz​pro​mie​ni​ła się, jak​by epi​zod z pi​sto​le​tem w ogó​le nie miał miej​sca. Kon​ty​nu​owa​li​śmy od miej​sca, w któ​rym prze​rwa​ła. Otwo​rzy​ła al​bum. Było w nim kil​ka​na​ście zdjęć nie​mow​la​ka, na oko kil​ku​ty​go​dnio​we​go, jesz​cze ły​se​go, przy​glą​da​ją​ce​go się cie​ka​wie ja​kie​muś fa​scy​nu​ją​ce​mu przed​mio​to​wi. Mag​gie do​tknę​ła pal​ca​mi ust i przy​ci​snę​ła je do zdjęć. – To two​je dziec​ko? – spy​ta​łem. – Moje. Moje dziec​ko. Moja mi​łość. – Gdzie ono jest? – Oj​ciec je za​brał. – Je​steś roz​wie​dzio​na? – Nie był moim mę​żem, Bill. Był moim ko​chan​kiem. Moją praw​dzi​wą mi​ło​ścią. Już nie żyje. Umarł z mi​ło​ści do mnie. – Jak do tego do​szło, Mag​gie? – Nie mogę ci tego po​wie​dzieć. – A co się sta​ło z dziec​kiem? – Jest w sie​ro​ciń​cu, na Wscho​dzie. – Dla​cze​go, Mag​gie? Sie​ro​ciń​ce są strasz​ne. Dla​cze​go nie jest z tobą? Dzie​ci po​trze​bu​ją ro​dzi​ców, a nie in​sty​tu​cji. – Nie mów tak! Ja nie mogę! On nie może być ze mną! Ża​łu​ję, że ci po​ka​za​łam! My​śla​łam, że zro​zu​miesz! Chwy​ci​łem ją za rękę. – Ro​zu​miem, skar​bie, bar​dziej, niż ci się wy​da​je. Wróć​my do łóż​ka, do​brze? – Do​brze. Ale chcę ci po​ka​zać jesz​cze coś. Je​steś po​li​cjan​tem. Wiesz dużo o zbrod​niach, praw​da? – Tak. – No to chodź tu​taj. Po​ka​żę ci, gdzie trzy​mam mój skarb. Wró​ci​li​śmy do sy​pial​ni. Usia​dłem na łóż​ku, a Mag​gie od​krę​ci​ła jego lewą przed​nią nogę. Zdję​ła gór​ną część i wło​ży​ła rękę do wy​drą​żo​nej w drew​nie dziu​ry. Wy​cią​gnę​ła stam​tąd czer​wo​ną, ak​sa​mit​ną to​reb​kę, któ​rej koń​ce ścią​gnię​te były nit​ką. – Czy wła​my​wacz szu​kał​by w ta​kim miej​scu, Bill? – spy​ta​ła. – Wąt​pię – od​par​łem. Mag​gie otwo​rzy​ła ak​sa​mit​ną to​reb​kę i wy​cią​gnę​ła sta​rą, wy​sa​dza​ną dia​men​ta​mi brosz​kę.

Pra​wie że jęk​ną​łem z wra​że​nia, bo na gru​bym zło​cie było przy​naj​mniej z tu​zin wy​glą​da​ją​cych na praw​dzi​we, ide​al​nie oszli​fo​wa​nych dia​men​tów, a po​mię​dzy nimi jesz​cze ja​kieś inne, duże nie​bie​skie ka​mie​nie. Cac​ko mu​sia​ło być war​te for​tu​nę. – Jest pięk​na, Mag​gie. – Dzię​ku​ję. Nie po​ka​zu​ję jej wie​lu lu​dziom. Wy​łącz​nie mi​łym. – Skąd ją masz? – Do​sta​łam ją w do​wód mi​ło​ści. – Od two​jej praw​dzi​wej mi​ło​ści, tak? – Tak. – Mogę ci coś do​ra​dzić? Scho​waj ją w sej​fie w ban​ku. I nie mów o tym lu​dziom. Ni​g​dy nie wia​do​mo, kogo mo​żesz spo​tkać. – Wiem, komu mogę ufać, a komu nie. – Może i tak. Ale te​raz już ją scho​waj, do​brze? – Dla​cze​go? My​śla​łam, że ci się po​do​ba. – Tak, ale robi mi się smut​no, jak na nią pa​trzę. Mag​gie wło​ży​ła brosz​kę do skryt​ki. Pod​nio​słem ją i po​sa​dzi​łem na łóż​ku. – Nie mam ocho​ty – oświad​czy​ła. – Chcę po​roz​ma​wiać i na​pić się jesz​cze bran​dy. – Póź​niej, skar​bie. Mag​gie nie​chęt​nie zdję​ła szla​frok. Sta​ra​łem się być na​mięt​ny, ale moim po​ca​łun​kom bra​ko​wa​ło en​tu​zja​zmu. Prze​peł​niał mnie smu​tek, któ​re​go na​wet seks nie był w sta​nie przy​ćmić. Kie​dy już było po wszyst​kim, Mag​gie uśmiech​nę​ła się i po​ca​ło​wa​ła mnie w po​li​czek, po czym na​rzu​ci​ła na sie​bie szla​frok i po​szła do kuch​ni. Sły​sza​łem brzęk bu​te​lek i kie​lisz​ków. Przy​szła pora na mój ruch. Po​sze​dłem ci​cho do du​że​go po​ko​ju i ubra​łem się w pół​mro​ku. Mag​gie wy​ło​ni​ła się z kuch​ni z tacą, na któ​rej sta​ła bu​tel​ka bran​dy i kie​lisz​ki. Jej twarz na chwi​lę spo​chmur​nia​ła, kie​dy zo​ba​czy​ła, że wy​cho​dzę, ale szyb​ko się opa​no​wa​ła, jak przy​sta​ło na we​te​ran​kę. – Mu​szę iść, Mag​gie – po​wie​dzia​łem. Nie od​sta​wi​ła tacy, więc po​chy​li​łem się nad nią, de​li​kat​nie trą​ca​jąc szkło, i po​ca​ło​wa​łem ją w po​li​czek. – Do wi​dze​nia, Mag​gie. Nie od​po​wie​dzia​ła; po pro​stu sta​ła nie​ru​cho​mo z tacą w ręku. Kie​dy sze​dłem do sa​mo​cho​du, za​czy​na​ło już po​wo​li świ​tać. Zim​ne po​wie​trze było bar​dzo przy​jem​ne. Wie​dzia​łem, że ta so​bo​ta, 6 lu​te​go 1951 roku, bę​dzie dla mnie pa​mięt​nym dniem. Kie​dy zna​la​złem się w domu, za​pi​sa​łem w pa​mięt​ni​ku tyl​ko to, co wie​dzia​łem: Mag​gie Ca​dwal​la​der i Lor​na We​in​berg. Do​pie​ro póź​niej zda​łem so​bie spra​wę, że była to klu​czo​wa data w moim ży​ciu.

4 Bec​kworth we​zwał mnie do swo​je​go biu​ra w po​nie​dzia​łek rano. Spo​dzie​wa​łem się, że bę​dzie na mnie zły za to, że wy​sta​wi​łem go do wia​tru, ale był za​ska​ku​ją​co wspa​nia​ło​myśl​ny. Wy​ło​żył mi czar​no na bia​łym to, o czym już sły​sza​łem z kil​ku wia​ry​god​nych źró​deł: w czerw​cu bę​dzie no​wym ko​men​dan​tem po​ste​run​ku Wil​shi​re i nie​zwłocz​nie za​ini​cju​je ak​cję jego oczysz​cza​nia ze „skre​ty​nia​łych nie​do​raj​dów”, prze​no​sząc z tu​zin „ga​mo​nio​wa​tych mun​du​ro​wych” do Wy​dzia​łu Pa​tro​lo​we​go po​ste​run​ku przy Sie​dem​dzie​sią​tej Siód​mej, czy​li do „Mu​rzy​no​wa”, gdzie będą mo​gli po​znać „praw​dzi​we re​alia pra​cy po​li​cji”. Nie wy​mie​nił żad​nych na​zwisk – nie mu​siał. Wac​ky Wal​ker z pew​no​ścią był już jed​ną nogą w Watts i mu​sia​łem po​go​dzić się z tym, że nic nie mogę na to po​ra​dzić. Drob​ne nie​po​ro​zu​mie​nie za​ła​go​dzi​li​śmy z Wac​ky’m przy al​ko​ho​lu i po​ezji. Uda​łem się do jego miesz​ka​nia w nie​dzie​lę z po​da​run​ka​mi – sze​lesz​czą​cą stó​wą sta​no​wią​cą za​pła​tę za po​moc w cza​sie gry, kaj​dan​ka​mi i pi​sto​le​tem, bu​tel​ką do​brej whi​sky i wy​da​nym w ni​skim na​kła​dzie to​mi​kiem wcze​snej po​ezji W. H. Au​de​na. Wac​ky był za​chwy​co​ny i pra​wie się roz​pła​kał z wdzięcz​no​ści, wpra​wia​jąc mnie w za​kło​po​ta​nie; czu​łem, że go ko​cham, ale jed​no​cze​śnie tro​chę mi go było żal i by​łem po​iry​to​wa​ny jego za​leż​no​ścią ode mnie. Uczu​cie to nie opusz​cza​ło mnie aż do koń​ca tych ostat​nich dni mo​jej mło​do​ści. Wsze​dłem do głów​nej sali po​ste​run​ku, żeby wziąć udział w nie​śmier​tel​nym po​li​cyj​nym ry​tu​ale po​nie​dział​ko​wej od​pra​wy. W środ​ku było gło​śno i gę​sto od dymu. Pro​wa​dzą​cy sier​żant Ga​te​ly był jak zwy​kle nie​ogo​lo​ny. Zna​la​złem miej​sce obok Wac​ky’ego. Pa​trzył na swo​je ko​la​na, uda​jąc, że czy​ta ra​port do​ty​czą​cy ru​chu. Kie​dy usia​dłem, zo​ba​czy​łem, co na​praw​dę czy​ta: mię​dzy kart​ka​mi ra​por​tu znaj​do​wał się eg​zem​plarz Czte​rech Pór Roku T. S. Elio​ta. Ga​te​ly mó​wił krót​ko. Nie aresz​to​wać pi​ja​ków – cela dla opo​jów w Lin​coln He​ights zo​sta​ła za​la​na w wy​ni​ku ostat​nich desz​czów – i wle​piać man​da​ty ile wle​zie; pro​ku​ra​tor chciał ich mieć sto​sy, co mo​gło zna​czyć tyl​ko jed​no: mia​sto po​trze​bo​wa​ło for​sy. Po​wie​dzia​no nam, że​by​śmy od​pu​ści​li ulicz​ni​com na West Adams, a ro​zej​rze​li się za parą uzbro​jo​nych mek​sy​kań​skich rze​zi​miesz​ków, któ​rzy na​pa​dli na mo​no​po​lo​wy i dwa inne skle​py bli​sko Co​li​seum, przy po​łu​dnio​wej gra​ni​cy na​sze​go re​wi​ru. De​tek​ty​wi do​wie​dzie​li się od świad​ków, że od​je​cha​li pod​ra​so​wa​nym bia​łym for​dem pi​ka​pem. Uzbro​je​ni byli w au​to​ma​tycz​ne .45. Kie​dy Ga​te​ly o tym wspo​mniał, sala na​tych​miast się oży​wi​ła – to wła​śnie dla​te​go tu je​ste​śmy, wy​da​wał się my​śleć każ​dy obec​ny na sali gli​niarz. Na​wet Wac​ky się po​ru​szył i ode​rwał od swo​je​go Elio​ta. Skie​ro​wał na mnie swój pa​lec wska​zu​ją​cy i zgiął kciuk. Po​ki​wa​łem gło​wą; ja też po to tu by​łem. Wzię​li​śmy nasz ra​dio​wóz z par​kin​gu i po​je​cha​li​śmy Pico na wschód do Ho​over, a po​tem na po​łu​dnie w stro​nę Co​li​seum. Wac​ky chciał ostrzec tam​tej​szych kup​ców przed mek​sy​kań​ski​mi ban​dzio​ra​mi. Był w wy​śmie​ni​tym na​stro​ju i chciał po​ga​wę​dzić ze swo​imi „pod​opiecz​ny​mi”. Za​par​ko​wa​li​śmy. Wac​ky na​le​gał, że​bym to​wa​rzy​szył mu w roz​mo​wie z Jac​kiem Chew, Chiń​czy​kiem z sil​nym tek​sań​skim ak​cen​tem. Był wła​ści​cie​lem nie​wiel​kie​go skle​pu spo​żyw​cze​go na rogu Dwu​dzie​stej Ósmej i Ho​over i czę​sto mó​wił: „Aaa, dak, roz​miem”. Wac​ky go uwiel​biał, ale on nie​na​wi​dził Wac​ky’ego, bo Wac​ky czę​sto​wał się li​czi z pusz​ki, któ​rą Jack trzy​mał za ladą dla gli​nia​rzy na ob​cho​dzie. Jack był bar​dzo kul​tu​ral​ny i miał sta​ro​świec​kie ma​nie​ry: lu​bił sam pro​po​no​wać i być pro​szo​nym o li​czi, więc miał Wac​ky’ego za chciw​ca. Kie​dy zna​leź​li​śmy się w jego skle​pie na otwar​tym po​wie​trzu, stał za ladą sto​iska mię​sne​go i

pa​ko​wał dla ja​kiejś sta​rej Chin​ki kacz​kę na słod​ko. – Cześć, Jack – krzyk​nął Wac​ky. – Gdzie zdy​ba​łeś tę kacz​kę? Mia​łeś za​prze​stać tych po​lo​wań w par​ku miej​skim. Jak​byś nie wie​dział, że wszyst​kie pły​wa​ją​ce tam zu​ży​te gumy psu​ją aro​mat. Sły​sza​łem też, że kacz​ki w nocy wkła​da​ją so​bie te gumy na dzio​by, żeby im nie było zim​no. Zdy​chaj, kacz​ko mar​na, co syfa się nie lę​kasz, boć już ni​g​dy nie po​gę​gasz; Wnet ży​cia znój za​koń​czy u Jac​ka bliź​ni twój. Jack jęk​nął, a sta​rusz​ka za​czę​ła chi​cho​tać, gdy Wac​ky, gło​śno sa​piąc, ru​szył w jej stro​nę z sze​ro​ko roz​ło​żo​ny​mi rę​ko​ma, uda​jąc Fran​ken​ste​ina. – Goń się, Wal​ker – rzu​cił mu Jack. Do mnie zwró​cił się bar​dziej uprzej​mie: – Ooo, dak, pa​nie Fred​dy – po czym wrę​czył mi otwar​tą pusz​kę li​czi. Jack po​wie​dział do sta​rusz​ki kil​ka słów po chiń​sku i wte​dy wy​szła, chi​cho​cząc i ma​cha​jąc Wac​ky’emu. – Oni mnie wszy​scy uwiel​bia​ją, Jack. Co ja ta​kie​go w so​bie mam? – spy​tał Wac​ky. – No, ale do rze​czy, bo nie przy​szli​śmy tu na po​ga​węd​ki. – Cie​szę się – sko​men​to​wał Jack. Wac​ky za​śmiał się i cią​gnął da​lej: – Jack, w oko​li​cy krę​ci się dwóch uzbro​jo​nych mek​sy​ków. Upodo​ba​li so​bie małe skle​py, ta​kie jak twój. A że z nich su​kin​sy​ny, pew​nie nie wie​dzą, że Chiń​czy​cy tak ła​two się nie pod​da​ją. Mają po​nad dwa​dzieś… Nie dane było Wac​ky’emu skoń​czyć, bo do skle​pu wbie​gła mło​da ko​bie​ta. Otwo​rzy​ła usta do krzy​ku, ale nie do​był się z nich ża​den dźwięk. Chwy​ci​ła Wac​ky’ego za ra​mię. – Pa, pa, pa, pa, pa, pa – krztu​si​ła się. Wac​ky zła​pał ją za ręce i uło​żył je wzdłuż jej cia​ła. Ode​zwał się do niej spo​koj​nym gło​sem: – Tak, skar​bie. Chcesz po​wie​dzieć „Pa​nie wła​dzo”. Co się sta​ło? – Pppa…nie – wy​du​si​ła. – Mo, mo, moja są​siad…ka nie żyje! – Gdzie? – spy​ta​łem. Ko​bie​ta wska​za​ła na Dwu​dzie​stą Ósmą. Za​czę​ła biec w tam​tą stro​nę. Po​bie​głem za nią. Wac​ky za mną. Za​trzy​ma​ła się w po​ło​wie kwar​ta​łu przed sta​rym, bia​łym bu​dyn​kiem z drew​na. Wska​za​ła na pro​wa​dzą​ce na pię​tro scho​dy. Drzwi były otwar​te. – Tu… tu… – wy​ją​ka​ła, po​now​nie wska​za​ła na górę i opar​ła się ple​ca​mi o skrzyn​ki na li​sty, gry​ząc kost​ki dło​ni. Wy​mie​ni​li​śmy z Wac​ky’m spoj​rze​nie, obaj ski​nę​li​śmy i Wac​ky się uśmiech​nął, po czym wy​cią​gnę​li​śmy pi​sto​le​ty i wbie​gli​śmy po scho​dach. Wsze​dłem do po​miesz​cze​nia, któ​re kie​dyś było skrom​nym du​żym po​ko​jem. Te​raz pa​no​wał tu strasz​ny baj​zel: na pod​ło​dze le​ża​ło po​tłu​czo​ne szkło, a krze​sła, pół​ki na książ​ki i szaf​ki były po​przew​ra​ca​ne. Wstrzy​ma​łem od​dech i za​czą​łem po​wo​li iść do przo​du, trzy​ma​jąc przed sobą pi​sto​let. Za sobą sły​sza​łem char​czą​cy od​dech Wac​ky’ego. Na wprost była mała kuch​nia. Ru​szy​łem do niej ostroż​nie. Bia​łe li​no​leum było w wie​lu miej​scach po​kry​te sko​ru​pą za​krze​płej krwi. Wac​ky od razu to za​uwa​żył i na​tych​miast wtar​gnął do po​zo​sta​łych po​ko​jów w miesz​ka​niu, zu​peł​nie za​po​mi​na​jąc o wy​mo​gach bez​pie​czeń​stwa. Po​bie​głem za nim i pra​wie zde​rzy​łem się z nim w wej​ściu do sy​pial​ni. Usły​sza​łem, jak krzy​czy z od​ra​zą: – O Boże, Fred​dy!

Od​su​ną​łem go i zaj​rza​łem do środ​ka. Na pod​ło​dze le​ża​ła na ple​cach naga ko​bie​ta. Jej szy​ja była pur​pu​ro​wo-czar​na i prze​krzy​wio​na w bok, a nie​mi​ło​sier​nie spuch​nię​ty ję​zyk wy​sta​wał ob​sce​nicz​nie z ust. Na​brzmia​łe oczy nie​mal​że wy​pa​da​ły z oczo​do​łów. Na pier​siach i brzu​chu mia​ła rany kłu​te, a po we​wnętrz​nej stro​nie ud głę​bo​kie cię​cia. Jej cia​ło wszę​dzie po​kry​wa​ła sko​ru​pa skrzep​nię​tej krwi. Spoj​rza​łem na ze​ga​rek – 9:06 rano. Wac​ky wpa​try​wał się naj​pierw w nie​ży​wą ko​bie​tę, a po​tem we mnie, jak​by nie mógł uwie​rzyć wła​snym oczom. Stał nie​ru​cho​mo, ale jego roz​bie​ga​ne oczy pa​trzy​ły to na mnie, to na zwło​ki. Zbie​głem na dół. Ko​bie​ta, któ​ra nas przy​wo​ła​ła, cały czas sta​ła obok otwar​tych drzwi swo​je​go miesz​ka​nia i na​dal gry​zła kost​ki. – Te​le​fon! – wrza​sną​łem do niej. Zna​la​złem go w za​gra​co​nym du​żym po​ko​ju. Za​dzwo​ni​łem na po​ste​ru​nek i po​pro​si​łem żeby przy​sła​li de​tek​ty​wów i chłod​nię, po czym bie​giem wró​ci​łem na górę. Wac​ky cią​gle wpa​try​wał się w nie​ży​wą ko​bie​tę. Wy​glą​dał tak, jak​by sta​rał się w naj​drob​niej​szych szcze​gó​łach za​pa​mię​tać spo​sób jej zbez​czesz​cze​nia. Za​czą​łem cho​dzić po miesz​ka​niu, opi​su​jąc miej​sce zbrod​ni: prze​wró​co​ne me​ble, po​tłu​czo​ne szkło, śla​dy za​krze​płej krwi w kuch​ni. Uklą​kłem, żeby przyj​rzeć się ciem​no​po​ma​rań​czo​wej imi​ta​cji per​skie​go dy​wa​nu, któ​ry był jed​nak na tyle ja​sny, że wi​dać było na nim struż​kę ze​schłej krwi. Po​sze​dłem wzdłuż niej do sy​pial​ni, gdzie le​ża​ła mar​twa ko​bie​ta. O mało nie do​sta​łem ata​ku ser​ca, kie​dy za mo​imi ple​ca​mi Wac​ky nie​spo​dzie​wa​nie rzu​cił: – Jezu Chry​ste, Fred​dy. Co za jat​ka. – No. De​tek​ty​wi i ko​ro​ner już są w dro​dze. Ro​zej​rzę się jesz​cze tro​chę. Idź na dół i spisz oświad​cze​nie tej ko​bie​ty. – Do​bra. Wac​ky od​szedł, więc wró​ci​łem do spo​rzą​dza​nia no​ta​tek. Było to przy​tul​ne miesz​ka​nie przed​sta​wi​cie​la kla​sy śred​niej, na oko czy​ste i wy​god​ne – nie wy​glą​da​ło na lo​kal, do któ​re​go chciał​by się wła​mać na​wet zde​spe​ro​wa​ny ćpun, a na to wła​śnie wy​glą​da​ło. Dal​sze oglę​dzi​ny ujaw​ni​ły na​siąk​nię​ty krwią szla​frok frot​te na pod​ło​dze ma​łej ja​dal​ni, od​dzie​la​ją​cej duży po​kój od kuch​ni. Na koń​cu kuch​ni były drzwi pro​wa​dzą​ce w dół do po​miesz​cze​nia, któ​re wy​glą​da​ło na pral​nię; na chwiej​nych drew​nia​nych scho​dach były krwa​we od​ci​ski stóp. Prze​sze​dłem przez miesz​ka​nie, szu​ka​jąc na​rzę​dzia zbrod​ni, ale ni​cze​go nie zna​la​złem, żad​nych ostrych na​rzę​dzi. Po​now​nie przyj​rza​łem się ofie​rze. Była ład​ną bru​net​ką w wie​ku mniej wię​cej dwu​dzie​stu pię​ciu lat. Mia​ła smu​kłe cia​ło i bar​dzo ja​sno​zie​lo​ne oczy. Pa​znok​cie u nóg mia​ła po​ma​lo​wa​ne na ciem​no​czer​wo​no, a szmin​ka ide​al​nie pa​so​wa​ła do za​schnię​tej krwi. Jej cia​ło zdra​dza​ło re​zy​gna​cję i nie​chęt​ną ak​cep​ta​cję śmier​ci, lecz twarz, z otwar​ty​mi usta​mi i wy​ba​łu​szo​ny​mi oczy​ma, zda​wa​ła się krzy​czeć: Nie! Po​now​nie prze​sze​dłem przez miesz​ka​nie, szu​ka​jąc ja​kichś zna​czą​cych szcze​gó​łów. Na ścia​nie w przed​po​ko​ju, koło sy​pial​ni, zna​la​złem część krwa​we​go od​ci​sku pal​ca. Ob​ry​so​wa​łem go dłu​go​pi​sem. W du​żym po​ko​ju stał sto​li​czek pod te​le​fon, ale była na nim tyl​ko ozdob​na, krysz​ta​ło​wa po​piel​nicz​ka wy​peł​nio​na re​kla​mo​wy​mi za​pał​ka​mi. Jed​no opa​ko​wa​nie – z trze​ma gwiaz​da​mi wo​kół kie​lisz​ka mar​ti​ni na po​ma​rań​czo​wym tle – przy​cią​gnę​ło moją uwa​gę. Srebr​na Gwiaz​da. Za​czą​łem grze​bać w po​piel​nicz​ce dłu​go​pi​sem. Wszyst​kie opa​ko​wa​nia po​cho​dzi​ły z ba​rów i klu​bów noc​nych w cen​trum L.A. i Hol​ly​wo​od. Za​czą​łem szu​kać wzro​kiem cze​goś do pa​le​nia –

fa​jek, pa​pie​ro​sów czy ty​to​niu. Ni​cze​go ta​kie​go nie za​uwa​ży​łem. Może zmar​ła ko​bie​ta była ćmą ba​ro​wą, a może po pro​stu ko​lek​cjo​no​wa​ła za​pał​ki. Usły​sza​łem gło​śne dud​nie​nie kro​ków na scho​dach. Był to Wac​ky w to​wa​rzy​stwie dwóch gli​nia​rzy w cy​wi​lu i star​sze​go czło​wie​ka, zna​ne​go mi z wi​dze​nia pa​to​lo​ga. Skie​ro​wa​łem ich ski​nie​niem do sy​pial​ni. We​szli tam przede mną. Usły​sza​łem gwiz​dy, jęki, peł​ne od​ra​zy żach​nię​cia i okrzy​ki nie​do​wie​rza​nia: – O Boże. Cho​le​ra – po​wie​dział pierw​szy de​tek​tyw. – Jezu świę​ty – rzu​cił dru​gi. Pa​to​log tyl​ko pa​trzył, po​wo​li wy​dy​cha​jąc po​wie​trze. Po chwi​li pod​szedł do mar​twej ko​bie​ty i ukląkł przy niej. Naj​pierw w kil​ku miej​scach nad​usił jej skó​rę, po czym prze​je​chał pa​znok​ciem od kciu​ka po za​krze​płej na no​gach krwi. – Nie żyje od co naj​mniej dwu​dzie​stu czte​rech go​dzin, chło​pa​ki – za​wy​ro​ko​wał. – Przy​czy​ną śmier​ci było udu​sze​nie, cho​ciaż rany brzu​cha i pier​si mo​gły być śmier​tel​ne. Ale spójrz​cie na jej oczy i ję​zyk. Umar​ła, roz​pacz​li​wie wal​cząc o od​dech. Szu​kaj​cie noża sprę​ży​no​we​go – i ja​kie​goś cho​ler​ne​go po​my​leń​ca. – Kto zna​lazł cia​ło? – spy​tał pierw​szy de​tek​tyw. Był wy​so​kim, tę​gim fa​ce​tem, któ​re​go wi​dy​wa​łem cza​sem na po​ste​run​ku. – Ja – po​wie​dział Wac​ky. – Na​zwi​sko i nu​mer od​zna​ki? – rzu​cił. – Wal​ker, pięć osiem trzy. – OK, Wal​ker. Ja na​zy​wam się Di​Cen​zo, a to mój part​ner – Brown. Spa​daj​my stąd, bo sztyw​nia​ki mnie przy​gnę​bia​ją. Za​dzwoń po chło​pa​ków z la​bo​ra​to​rium, co? – Już dzwo​ni​łem, Joe – od​parł Brown. – To do​brze. Wszy​scy we​szli​śmy do du​że​go po​ko​ju, tyl​ko le​karz zo​stał z cia​łem – sie​dział na łóż​ku i szpe​rał w swo​jej czar​nej tor​bie. – No do​bra, Wal​ker, opo​wia​daj – po​wie​dział Di​Cen​zo. – OK. Mój part​ner i ja by​li​śmy w skle​pi​ku za ro​giem, kie​dy wpa​dła tam ko​bie​ta miesz​ka​ją​ca tu na par​te​rze i za​czę​ła hi​ste​ry​zo​wać. Przy​pro​wa​dzi​ła nas tu​taj. To tyle. Kie​dy zna​leź​li​śmy cia​ło i za​dzwo​ni​li​śmy po was, po​sze​dłem ją uspo​ko​ić. Po​wie​dzia​ła, że mia​ła prze​czu​cie, że coś jest nie tak. Zmar​ła była jej ko​le​żan​ką, a nie po​ja​wi​ła się w pra​cy ani wczo​raj, ani dzi​siaj. Obie pra​cu​ją w tym sa​mym miej​scu. Ma klucz do miesz​ka​nia zmar​łej, bo cza​sem wy​jeż​dża​ła na week​end i wte​dy kar​mi​ła jej kota. W każ​dym ra​zie mia​ła to prze​czu​cie, więc po​szła na górę i otwo​rzy​ła miesz​ka​nie. Zna​la​zła tru​pa i po​bie​gła po gli​nia​rzy. Ko​bie​ta na​zy​wa się June Hal​ler, a zmar​ła Le​ona Jen​sen. Pra​co​wa​ła jako se​kre​tar​ka w Auto Club w cen​trum. Mia​ła dwa​dzie​ścia czte​ry lata. Jej ro​dzi​ce miesz​ka​ją tro​chę bar​dziej na pół​noc, gdzieś koło San Fran​ci​sco. – Do​brze, Wal​ker – Di​Cen​zo po​ki​wał gło​wą. Prze​rwa​li nam trzej go​ście z la​bo​ra​to​rium. Byli w cy​wi​lu; mie​li ze sobą apa​ra​ty fo​to​gra​ficz​ne i ze​staw do zbie​ra​nia do​wo​dów. Brown wska​zał na sy​pial​nię. – Tam, chło​pa​ki. Pa​to​log na was cze​ka. Di​Cen​zo za​czął oglą​dać duży po​kój, trzy​ma​jąc no​tat​nik w ręku. Po​ło​ży​łem mu rękę na ra​mie​niu i skie​ro​wa​łem do kuch​ni. – Cho​le​ra – rzu​cił, kie​dy zo​ba​czył zbry​zga​ne krwią li​no​leum.

– Tak – stwier​dzi​łem. – Tu​taj ją po​ciął, a po​tem za​brał ją do sy​pial​ni i udu​sił. Opie​ra​ła się, kie​dy cią​gnął ją przez duży po​kój – to by tłu​ma​czy​ło prze​wró​co​ne me​ble i po​tłu​czo​ne szkło. Z tam​tej stro​ny kuch​ni są drzwi, a za nimi pro​wa​dzą​ce na dół scho​dy i na tych scho​dach są krwa​we od​ci​ski stóp. Na ścia​nie w przed​po​ko​ju, koło sy​pial​ni, jest krwa​wy od​cisk pal​ca. Ob​ry​so​wa​łem go. Co pan o tym my​śli? Di​Cen​zo cały czas ki​wał gło​wą. – Jak się na​zy​wasz? – spy​tał. – Un​der​hill – od​par​łem. – Je​steś po aka​de​mii, Un​der​hill? – Tak, sier​żan​cie. – Cóż, po​wie​dział​bym, że nic, cze​go się tam na​uczy​łeś, nie po​mo​że nam roz​wi​kłać tego za​bój​stwa. Chy​ba że od​cisk jest cały i na​le​ży do za​bój​cy, bo wte​dy wie​dza się przy​da​je. Mnie to wy​glą​da na spa​pra​ne wła​ma​nie. Kie​dy po​zna​my wy​ni​ki ba​dań la​bo​ra​to​ryj​nych, któ​re zresz​tą na nie​wie​le się zda​dzą, bę​dzie​my udu​pie​ni, bo trze​ba bę​dzie prze​słu​chać wszyst​kich zna​nych nam wła​my​wa​czy, ćpu​nów i de​ge​ne​ra​tów z ca​łe​go Los An​ge​les. Mam na​dzie​ję, że la​ska zo​sta​ła zgwał​co​na – gwał​ci​ciel-wła​my​wacz to już inna baj​ka, bo nie​wie​lu ta​kich cho​dzi po tej zie​mi. Czy to two​je pierw​sze mor​der​stwo? – Tak. – Źle to zno​sisz? – Nie. – To do​brze. Wra​caj​cie z part​ne​rem na po​ste​ru​nek na​pi​sać ra​port. – Tak jest, sier​żan​cie. Di​Cen​zo pu​ścił do mnie oko. – Szko​da, co, Un​der​hill? La​ska była jak się pa​trzy, ro​zu​miesz, nie? – Tak. Ro​zu​miem. Zna​la​złem Wac​ky’ego w sy​pial​ni, gdzie cały czas bły​ska​ły fle​sze, a on za​pi​sy​wał coś w no​tat​ni​ku, osła​nia​jąc oczy od świa​tła i od cza​su do cza​su rzu​ca​jąc okiem na Le​one Jen​sen. Pra​cow​ni​cy la​bo​ra​to​rium po​sy​ła​li mu nie​chęt​ne spoj​rze​nia, więc wy​cią​gną​łem go do przed​po​ko​ju. – Chodź​my. Mu​si​my wra​cać na po​ste​ru​nek i na​pi​sać ra​por​ty. Wac​ky nie prze​sta​wał skro​bać w no​tat​ni​ku. Wresz​cie rzekł: – No, skoń​czy​łem. Na​pi​sa​łem wiersz o zmar​łej. To ar​cy​dzie​ło. Za​de​dy​ko​wa​łem go Joh​no​wi Mil​to​no​wi. Ma ty​tuł: „Czar utra​co​ny”. – Nie chrzań, Wac​ky. Spa​daj​my stąd. Je​cha​li​śmy po​tem na pół​noc po Ho​over w mil​cze​niu. – My​ślisz, że znaj​dą go​ścia, któ​ry ją za​ła​twił? – spy​tał w koń​cu Wac​ky. – Di​Cen​zo uwa​ża, że są na to szan​se. – Szcze​rze mó​wiąc, ja je​stem pe​sy​mi​stą. – Dla​cze​go? – Bo śmierć sta​nie się mod​na. Czu​ję to. Za​stą​pi sport. Pi​szę po​emat epic​ki na ten te​mat. Wszyst​kie czter​dzie​ści osiem sta​nów bę​dzie mia​ło bom​bę ato​mo​wą i zbom​bar​du​ją sie​bie na​wza​jem. L.A. zrzu​ci bom​bę na Fri​sco za to, że krad​nie mu tu​ry​stów. Bro​oklyn Do​dgers za​ła​twią New York Giants. Czu​ję to. – Je​steś stuk​nię​ty, Wack.

– Nie, je​stem ge​niu​szem. Atak w ogó​le, Fred​dy, mu​sisz za​dzwo​nić do Wiel​kie​go Sida. Bar​dzo mi się po​do​ba​ło w Hil​l​crest. Chciał​bym tam za​grać. To świet​ne pole. Na pew​no bym z tobą wy​grał. Ro​ze​śmia​łem się. – Już ja cię znam. Zno​wu chcesz za​ba​wić się z Sid​dell, i tyle. A swo​ją dro​gą, Wack, uda​ło ci się z nią wte​dy skoń​czyć? – Tak, ale wie​le razy dzwo​ni​łem po​tem do niej, żeby umó​wić się na na​stęp​ną rand​kę, i za​wsze od​po​wia​da​ła mi słu​żą​ca, mó​wiąc: „Pan​na Sid​dell nie ma w domu, pa​nie wła​dza”. My​ślę, że po pro​stu w ten spo​sób daje mi ko​sza. – Może, ale się nie przej​muj. Wszę​dzie aż się roi od gru​bych la​sek. – Tak, ale nie ta​kich jak Sid​dell; ona ma kla​sę. I dla​te​go, sta​ry, chciał​bym, że​byś mi wy​świad​czył przy​słu​gę. Po​roz​ma​wiasz z Sid​dell? Wy​ba​dasz, co do mnie czu​je? Trzy​masz się z Wiel​kim Si​dem, więc mo​żesz to dla mnie zro​bić. Za​wa​ha​łem się, ale po chwi​li coś mi się przy​po​mnia​ło, więc przy​tak​ną​łem na zgo​dę. – Ja​sne, Wack, wpad​nę do Wiel​kie​go Sida w week​end. Po​wie​dział, że mogę się po​ja​wiać, kie​dy tyl​ko ze​chcę. Je​stem jego nową kurą zno​szą​cą zło​te jaj​ka. Wac​ky klep​nął mnie w ra​mię. – Dzię​ki, part​ne​rze. Będę o tym pa​mię​tał, kie​dy bę​dziesz kró​lem Oby​cza​jów​ki, a ja będę się cho​wał przed pło​ną​cy​mi strza​ła​mi w Wą​wo​zie Czar​nych. Wje​cha​li​śmy na par​king przy po​ste​run​ku. Już chcia​łem rzu​cić ja​kąś bły​sko​tli​wą uwa​gę wy​ra​ża​ją​cą mój sprze​ciw, ale nie mo​głem się na to zdo​być. Za​miast tego po​sze​dłem na górę do sali de​tek​ty​wów i wy​stu​ka​łem ra​port. Ja​dąc wcze​snym wie​czo​rem w so​bo​tę do Be​ver​ly Hills, zdo​by​łem się na szcze​rość wo​bec sa​me​go sie​bie – mo​głem wy​my​ślać do​wol​ne pre​tek​sty, ale wie​dzia​łem, że jadę do domu Sida tyl​ko i wy​łącz​nie po to, żeby spo​tkać Lor​nę We​in​berg i ja​koś spró​bo​wać za​spo​ko​ić do​ty​czą​cą jej cie​ka​wość. Dom stał przy Ca​non Dri​ve, mi​ni​mal​nie na po​łu​dnie od Sun​set. Spo​dzie​wa​łem się ja​kiejś strasz​li​wie pre​ten​sjo​nal​nej re​zy​den​cji, więc zdzi​wi​łem się, wi​dząc duży, bia​ły dom w sty​lu ko​lo​nial​nym z za​dba​nym traw​ni​kiem, któ​ry wy​glą​dał skrom​nie, nie​mal​że po​nu​ro. Za​pu​ka​łem w drzwi i otwo​rzy​ła mi czar​na słu​żą​ca, mó​wiąc: – Pan Wiel​ki Sid nie jest w domu, pan​na Sid​dell spać na gó​rze w po​ko​ju. – A Lor​na? – wy​pa​li​łem. Po​marsz​czo​na sta​rusz​ka spoj​rza​ła na mnie, jak​bym był stuk​nię​ty. – Pan​na Lor​na wy​pro​wa​dzić się wie​le lat temu. – Prze​pra​szam – po​wie​dzia​łem, za​glą​da​jąc przez uchy​lo​ne drzwi do sa​lo​nu ze sta​ry​mi, drew​nia​ny​mi me​bla​mi i dro​gi​mi tka​ni​na​mi. Czu​łem, że na​wet pod nie​obec​ność Lor​ny moja cie​ka​wość mo​gła tu zo​stać w wie​lu kwe​stiach za​spo​ko​jo​na. Za​wa​ha​łem się, po czym po​wie​dzia​łem sta​now​czo: – Obudź Sid​dell, do​brze? Mam dla niej waż​ną wia​do​mość od przy​ja​cie​la. Sta​rusz​ka spoj​rza​ła na mnie po​dejrz​li​wie, po czym otwo​rzy​ła sze​rzej drzwi i za​pro​si​ła mnie ge​stem do sa​lo​nu. – Pan cze​kać tu​taj – rze​kła. – Ja po​wie​dzieć pan​na Sid​dell. Słu​żą​ca po​szła na górę, zo​sta​wia​jąc mnie w urzą​dzo​nym z prze​py​chem po​ko​ju. Nad ko​min​kiem z czer​wo​nej ce​gły za​uwa​ży​łem opra​wio​ne w ram​ki zdję​cia, więc po​sze​dłem się im przyj​rzeć. Były to por​tre​ty Wiel​kie​go Sida, Sid​dell i Lor​ny. Sid pro​mie​niał dumą, twarz Sid​dell wy​-

glą​da​ła na tyle szczu​pło, na ile mo​gła w obiek​ty​wie do​bre​go fo​to​gra​fa, a Lor​na była smut​na i za​my​ślo​na; mia​ła na so​bie togę i czap​kę z ce​re​mo​nii ode​bra​nia dy​plo​mu. Było też zdję​cie ca​łej trój​ki: Wiel​ki Sid z nie​od​łącz​nym cy​ga​rem w ręku, po​nu​ra Sid​dell i wspie​ra​ją​ca się na la​sce Lor​na. Za​uwa​ży​łem, że jej pra​wa noga była po​marsz​czo​na i zde​for​mo​wa​na i po​czu​łem, że twarz ob​le​wa mi ner​wo​wy ru​mie​niec. Po​trzą​sną​łem gło​wą, żeby się go po​zbyć, a po​tem so​bie przy​po​mnia​łem, że kie​dy się spo​tka​li​śmy, Lor​na cały czas sie​dzia​ła. Ale gdzie była mat​ka We​in​berg? Sta​łem za​my​ślo​ny, kie​dy po​czu​łem szarp​nię​cie za rę​kaw kurt​ki i bli​skość zwa​li​ste​go cia​ła Sid​dell We​in​berg. – Wiem, co mu​sisz so​bie o mnie my​śleć – po​wie​dzia​ła. – Ale ja tych rze​czy nie ro​bię cały czas… Od​su​ną​łem się na od​le​głość ra​mie​nia od jej roz​dy​go​ta​ne​go cia​ła i przy​bra​łem od​po​wied​nią stra​te​gię, żeby uzy​skać in​for​ma​cję, któ​rą mu​sia​łem zdo​być. – Zda​ję so​bie z tego spra​wę, Sid​dell, więc wła​ści​wie nie ma o czym mó​wić. Ale po​win​naś za​dzwo​nić do Wac​ky’ego. Po​do​basz mu się i chciał​by się z tobą zo​ba​czyć. – Wiem, ale nie mogę! Mu​sisz po​wie​dzieć Her​ber​to​wi, żeby tu nie dzwo​nił. Tata my​śli, że jak ktoś się mną in​te​re​su​je, to cho​dzi mu wy​łącz​nie o jego pie​nią​dze. Poza tym je​stem za​rę​czo​na. – I ten na​rze​czo​ny cie​szy się apro​ba​tą Wiel​kie​go Sida…? – Nie, nie​zu​peł​nie. Ale on przy​naj​mniej jest Ży​dem i stu​diu​je. Ma przy​szłość. – A po​li​cjan​ci nie mają przy​szło​ści? – Tego nie po​wie​dzia​łam! – jęk​nę​ła Sid​dell. – Tata cie​bie lubi, ale uwa​ża, że Her​bert jest stuk​nię​ty. Za​pro​wa​dzi​łem Sid​dell do mięk​kiej, skó​rza​nej ka​na​py przy ko​min​ku. – Twój oj​ciec ma ra​cję – po​wie​dzia​łem. – On jest stuk​nię​ty. Ko​chasz tego go​ścia, za któ​re​go za​mie​rzasz wyjść? – Tak, nie! Nie wiem! – No to za​dzwoń do Wac​ky’ego. Jest w książ​ce te​le​fo​nicz​nej – Her​bert L. Wal​ker, 926 So​uth St. An​dres, L.A. Do​brze? – Niech ci bę​dzie. W przy​szłym ty​go​dniu wy​jeż​dżam, ale za​dzwo​nię do nie​go, jak wró​cę. – To do​brze – po​kle​pa​łem Sid​dell po ręku, a po​tem za​czą​łem szu​kać te​ma​tów po​zwa​la​ją​cych mi na zre​ali​zo​wa​nie praw​dzi​we​go celu mo​jej wi​zy​ty. W koń​cu zna​la​złem spo​sób: – To bar​dzo ład​ny dom, Sid​dell. Two​ja mat​ka musi po​świę​cać mu dużo cza​su. Sid​dell spu​ści​ła gło​wę. – Mama nie żyje – po​wie​dzia​ła. – Przy​kro mi. Od daw​na? – Tak, zmar​ła w 1933 roku. Ja mia​łam dzie​więć lat, a Lor​na trzy​na​ście. – Kupa cza​su. – I tak, i nie. – Chcesz po​wie​dzieć, że rany jesz​cze się nie za​bliź​ni​ły? – T…tak… ale przede wszyst​kim cho​dzi mi o Lor​nę – Sid​dell za​czę​ła mó​wić po​waż​nym to​nem oso​by ob​wiesz​cza​ją​cej ja​kąś praw​dę. – O co ci cho​dzi, Sid​dell? – przy​ci​sną​łem ją de​li​kat​nie. – Cóż, mama zmar​ła, ale Lor​na zo​sta​ła wte​dy oka​le​czo​na, więc jed​no​cze​śnie mamę ko​cha i nie​na​wi​dzi. Je​cha​ły po Sun​set. Mama była w ko​lej​nej cią​ży. Pa​da​ło. Mama wpa​dła w po​ślizg i

wal​nę​li w drze​wo. Brzu​chem ude​rzy​ła w kie​row​ni​cę. Dziec​ko umar​ło, ale poza tym nic jej się nie sta​ło. Lor​na wy​le​cia​ła przez przed​nią szy​bę. Mia​ła zmiaż​dżo​ną mied​ni​cę i to wła​śnie dla​te​go tak dziw​nie cho​dzi, i dla​te​go jej pra​wa noga jest taka chu​da, bo wszyst​kie za​koń​cze​nia ner​wo​we zo​sta​ły prze​rwa​ne. Nie​waż​ne. W każ​dym ra​zie mama bar​dzo chcia​ła mieć to dziec​ko. Wie​dzia​ła, że tata chciał mieć syna. Nie chcia​ła uwie​rzyć, że jej dziec​ko nie żyje, więc nie po​szła do szpi​ta​la, gdzie mie​li wy​wo​łać jej po​ród. Dziec​ko za​in​fe​ko​wa​ło jej brzuch, a ona ucie​kła. Zna​leź​li jej cia​ło na gó​rze w Hol​ly​wo​od Hills. Uwi​ła tam gniazd​ko z dzie​cię​cych ciusz​ków, któ​re ku​pi​ła w Bon​wit Tel​ler. Nie wie​rzy​ła, że dziec​ko nie żyje. Do​wie​dzia​łem się wię​cej, niż chcia​łem. Sid​dell to wy​czu​ła: – Nie smuć się – po​wie​dzia​ła. – To było daw​no temu. Po​ki​wa​łem gło​wą. – A twój oj​ciec nie oże​nił się po​now​nie? Sid​dell po​trzą​snę​ła gło​wą. – Od śmier​ci mamy tata nie zbli​żył się do żad​nej ko​bie​ty. Wsta​łem, żeby wyjść. Na po​że​gna​nie Sid​dell rzu​ci​ła: – Po​wiedz Her​ber​to​wi, że do nie​go za​dzwo​nię. Po​wiedz mu, że go lu​bię. – Po​wiem. Wy​sze​dłem i idąc do sa​mo​cho​du, po​pa​trzy​łem w nie​bo, ma​jąc na​dzie​ję, że spad​nie deszcz. Kie​dy prze​krę​ci​łem klu​czyk w sta​cyj​ce, uświa​do​mi​łem so​bie krę​te dro​gi ży​cia i to, jak rze​czy​wi​stość po​tra​fi być iro​nicz​na – moja przy​bra​na ro​dzi​na też skła​da​ła się z sie​rot.

5 Wac​ky nie przy​szedł do pra​cy w po​nie​dzia​łek i wto​rek, tłu​ma​cząc to gry​pą, a Bec​kworth uwie​rzył w jego nie​dy​spo​zy​cję, bo Wac​ky bar​dzo rzad​ko był na cho​ro​bo​wym. W rze​czy​wi​sto​ści był w cią​gu i pra​co​wał nad swo​im no​wym po​ema​tem epic​kim, a poza tym cze​kał na te​le​fon od Sid​dell We​in​berg. W śro​dę wcze​śnie rano, kie​dy wy​je​cha​li​śmy z par​kin​gu przy po​ste​run​ku, uspo​ko​iłem go: – Wy​jeż​dża na ja​kiś ty​dzień czy dwa, ale za​dzwo​ni do cie​bie, kie​dy wró​ci. – Na​praw​dę? – No. Po​ga​wę​dzi​li​śmy so​bie miło. Za​rę​czy​ła się z ja​kimś Ży​dem, ale go nie ko​cha. – I jest na​pa​lo​na na ja​kiś nie​ko​szer​ny to​war na boku? – Wac​ky pra​wie się ob​śli​nił. – Tak mi się wy​da​je. Uwa​ża, że je​steś cu​dow​ny. Wac​ky uczcił do​brą no​wi​nę, za​wra​ca​jąc o 180 stop​ni na za​tło​czo​nej uli​cy, po czym włą​czył sy​gnał i przez do​bre pięć mi​nut z ga​zem wci​śnię​tym do de​chy krą​żył po spo​koj​nych ulicz​kach ota​cza​ją​cych po​ste​ru​nek. Gdy w koń​cu wró​cił do nor​mal​nej jaz​dy i wy​łą​czył sy​re​nę, by​li​śmy na rogu Adams i Se​venth Ave​nue, a on uśmie​chał się jak za​spo​ko​jo​ny ko​cha​nek. – Dzię​ki, part​ne​rze – po​wie​dział. – Za co? – Za wszyst​ko. Nie proś o wy​ja​śnie​nia, bo dzi​siaj mam taki dzień nie​do​mó​wień. – A ja za​po​mnia​łem, że mam dla cie​bie pre​zent – rzu​ci​łem. – Jest w mo​jej szaf​ce. To an​to​lo​gia po​ezji. Ale strzeż się – przej​rza​łem ją dość do​kład​nie, więc kie​dy zno​wu bę​dzie​my gra​li w Zgad​nij Kto To Na​pi​sał, prze​grasz z kre​te​sem. – To bę​dzie wiel​ki dzień. Kur​czę bla​de! Świet​nie się dzi​siaj czu​ję. Masz ocho​tę na kawę i pącz​ki? Sta​wiam. – Ja​sne. Po​je​cha​li​śmy do baru Co​oper’s na rogu Dwu​dzie​stej Trze​ciej i We​stern, gdzie ku​pi​li​śmy tu​zin lu​kro​wa​nych pącz​ków i kawę. Je​dli​śmy i pi​li​śmy w mil​cze​niu. Sie​dzia​łem przy oknie, więc wi​dzia​łem, co się dzie​je na uli​cy. Po​zwo​li​łem swo​im my​ślom błą​dzić bez celu. Był to sło​necz​ny, lecz chłod​ny, zi​mo​wy dzień. W moim mie​ście. Było moje, gdyż czu​łem z nim nie​mal​że in​tym​ną więź. Po dru​giej stro​nie uli​cy, na We​stern, przed mo​no​po​lo​wym ja​kiś na​sto​let​ni uczeń prze​ko​ny​wał pi​jacz​ka, żeby wszedł do środ​ka i ku​pił dla nie​go al​ko​hol. Kie​dy pi​ja​czek znik​nął w skle​pie, chło​pak zmie​rzył wzro​kiem sto​ją​cą obok, przy po​sto​ju tak​só​wek, czar​ną pro​sty​tut​kę. Za​uwa​ży​ła jego spoj​rze​nie i żach​nę​ła się roz​ba​wio​na. Po chwi​li pi​ja​czek wy​szedł ze skle​pu i ukrad​kiem wrę​czył ma​ło​la​to​wi pa​pie​ro​wą to​reb​kę. Chło​pak na​tych​miast ru​szył z miej​sca, pra​wie bie​giem, rzu​ca​jąc ja​kiś ko​men​tarz pro​sty​tut​ce, któ​ra w re​wan​żu po​ka​za​ła mu środ​ko​wy pa​lec. Pi​ja​czek od​szedł w prze​ciw​nym kie​run​ku, są​cząc ja​kie​goś beł​ta, na któ​re​go do​stał od chło​pa​ka w za​mian za wy​świad​czo​ną przy​słu​gę. Po​wo​li prze​je​chał ra​dio​wóz, któ​ry pro​wa​dził mój ko​le​ga Tom Bre​wer. Pi​ja​czek szyb​ko scho​wał bu​tel​kę do tyl​nej kie​sze​ni i za​czął się ner​wo​wo roz​glą​dać wo​kół. Bre​wer je​chał da​lej, zu​peł​nie nie za​uwa​żyw​szy po​pło​chu, jaki wy​wo​łał. Na​wet gdy​by za​uwa​żył, i tak by nie za​re​ago​wał. Jego uko​cha​ny oj​ciec miał kło​po​ty z al​ko​ho​lem, więc nie na​przy​krzał się pi​ja​kom. Tom opo​wie​dział mi o swo​im ojcu pew​ne​go wie​czo​ru w Aka​de​mii pod​czas gry w ba​se​ball, kie​dy sam był pi​ja​ny.

Moje mia​sto. Ist​na ko​pal​nia sma​ku ży​cia. Trzy go​dzi​ny póź​niej je​cha​li​śmy na po​łu​dnie po Be​ren​do, kie​dy mi​nął nas ja​dą​cy w dru​gą stro​nę bia​ły ford pi​kap. Od​wró​ci​łem się i zo​ba​czy​łem, że w ga​blo​cie było dwóch Mek​sy​ka​nów. Skrę​ci​li w pra​wo na rogu i znik​nę​li mi z pola wi​dze​nia, ale ja już wie​dzia​łem. – Za​trzy​maj się, part​ne​rze – po​wie​dzia​łem. Wac​ky wy​czuł, że mó​wię po​waż​nie, i za​trzy​mał się przy kra​węż​ni​ku. – Bę​dzie go​rą​co, Wac​ky – po​wie​dzia​łem. – Za na​szy​mi ple​ca​mi, na rogu jest mały sklep. Dwóch mek​sy​kań​skich ra​bu​siów wła​śnie skrę​ci​ło w tę ulicz​kę… Nie mu​sia​łem koń​czyć. Wac​ky ski​nął, po czym bar​dzo wol​no za​wró​cił na prze​ciw​ny pas i za​trzy​mał się tuż przed skrzy​żo​wa​niem. Wy​sie​dli​śmy bar​dzo po​wo​li, ide​al​nie zsyn​chro​ni​zo​wa​ni. Spoj​rze​li​śmy na sie​bie, po​ki​wa​li​śmy gło​wa​mi i roz​pię​li​śmy ka​bu​ry, po czym po​wo​lut​ku ru​szy​li​śmy wzdłuż bu​dyn​ku, w któ​rym mie​ści​ła się pral​nia che​micz​na, aż zna​leź​li​śmy się na rogu. Ford pi​kap stał nie​da​le​ko skle​pu, za​par​ko​wa​ny rów​no​le​gle do in​ne​go sa​mo​cho​du. – Te​raz – wy​szep​ta​łem, kie​dy przy​ci​śnię​ci do ścia​ny zmie​rza​li​śmy w stro​nę skle​pu, któ​ry się mie​ścił w trze​cim z ko​lei bu​dyn​ku. By​li​śmy kil​ka jar​dów od nie​go, kie​dy ze środ​ka wy​bie​gło dwóch uzbro​jo​nych fa​ce​tów. Zo​ba​czy​li nas pra​wie od razu, ob​ró​ci​li się i szyb​ko wy​mie​rzy​li swo​je .45 ale wte​dy już z Wac​ky’m otwo​rzy​li​śmy ogień. Strze​li​łem trzy razy i je​den fa​cet upadł na chod​nik, upusz​cza​jąc coś, co wy​glą​da​ło na wy​pcha​ną pie​niędz​mi to​reb​kę. Wac​ky strze​lił dwa razy do dru​gie​go go​ścia, któ​ry się ob​ró​cił i wy​pa​lił we mnie. By​li​śmy bar​dzo bli​sko sie​bie, ale po​czu​łem strasz​li​wy spo​kój i od​wza​jem​ni​łem mu się ogniem. Tra​fi​łem go w pierś i upadł na uli​cę, tuż obok stu​dzien​ki. Wac​ky jesz​cze dwa razy strze​lił do le​żą​ce​go na chod​ni​ku ko​le​sia i za​czął do nie​go po​wo​lut​ku pod​cho​dzić. Fa​cet le​żał na brzu​chu z wy​cią​gnię​ty​mi ra​mio​na​mi, a pal​ce cią​gle miał za​ci​śnię​te wo​kół pi​sto​le​tu. Wac​ky był już pra​wie przy nim, kie​dy za​uwa​ży​łem, że ten le​żą​cy obok stu​dzien​ki skła​da się do strza​łu. Strze​li​łem do nie​go dwa razy i ru​szy​łem, żeby ode​brać mu pi​sto​let, gdy usły​sza​łem ko​lej​ny strzał. Od​wró​ci​łem się i zo​ba​czy​łem za​ta​cza​ją​ce​go się Wac​ky’ego; trzy​mał się za pierś, a w jego oczach ma​lo​wa​ło się zdzi​wie​nie. Upu​ścił pi​sto​let i wrza​snął: – Fred​dy! – A po​tem prze​wró​cił się na ple​cy. Krzyk​ną​łem. Męż​czy​zna na chod​ni​ku pod​niósł swo​ją splu​wę i wy​strze​lił czte​ry razy, tra​fia​jąc w bu​dy​nek po​nad moją gło​wą; ostat​nia kula pra​wie mnie tra​fi​ła. Wsko​czy​łem do skle​pu i za​ła​do​wa​łem. Ktoś krzy​czał za mo​imi ple​ca​mi – sta​ry męż​czy​zna i ko​bie​ta. Wyj​rza​łem na dwór. Wac​ky le​żał nie​ru​cho​mo na chod​ni​ku. Tam​ten przy stu​dzien​ce wy​glą​dał na tru​pa. Ten, któ​ry po​strze​lił Wac​ky’ego, pełzł w stro​nę kra​węż​ni​ka i sa​mo​cho​du. Był od​wró​co​ny do mnie ple​ca​mi, więc szyb​ko od​cią​gną​łem Wac​ky’ego w bez​piecz​ne miej​sce. W skle​pie ro​ze​rwa​łem jego za​krwa​wio​ny mun​dur i przy​ło​ży​łem ucho do jego pier​si. Ci​sza. – Nie, nie, nie, nie, nie – mam​ro​ta​łem. Trzę​są​cy​mi rę​ko​ma zła​pa​łem go za prze​gub dło​ni, żeby wy​czuć puls. Nic. Spoj​rza​łem na twarz Wac​ky’ego. Miał za​mknię​te oczy. Pod​cią​gną​łem po​wie​ki. Oczy miał ścię​te, za​sty​głe w wy​ra​zie prze​ra​że​nia i nie​do​wie​rza​nia. Kie​dy pod​nio​słem Wac​ky’ego, żeby go ob​jąć, jego war​gi roz​su​nę​ły się i na pierś chlu​snę​ła

mi krew. Krzyk​ną​łem i wy​bie​głem na dwór. Żywy ban​dzior cią​gle pełzł w stro​nę sa​mo​cho​du. Za​sze​dłem go z tyłu i od​wró​ci​łem na ple​cy, jed​no​cze​śnie wy​ko​pu​jąc mu .45 z ręki. Wy​ce​lo​wa​łem w nie​go, a on krzyk​nął. Wła​do​wa​łem mu w pierś sześć kul. Od​głos strza​łów zlał się z moim wrza​skiem. Wrzesz​cza​łem i wrzesz​cza​łem, aż kil​ka ra​dio​wo​zów wje​cha​ło na uli​cę i czte​rech gli​nia​rzy wrzu​ci​ło mnie do am​bu​lan​su ra​zem z Wac​ky’m. Wy​da​je mi się, że wrzesz​cza​łem jesz​cze w szpi​ta​lu, kie​dy chcie​li mi go za​brać. Do​sta​łem ty​dzień płat​ne​go urlo​pu, żeby ochło​nąć, na co na​le​gał le​karz, któ​ry ba​dał mnie w szpi​ta​lu. Kie​dy wró​ci​łem do służ​by, w cza​sie od​pra​wy zgo​to​wa​no mi owa​cję na sto​ją​co i do​sta​łem po​chwa​łę. Wac​ky miał po​grzeb bo​ha​te​ra, a jego zdję​cie z ce​re​mo​nii ukoń​cze​nia Aka​de​mii zo​sta​ło po​więk​szo​ne, opra​wio​ne i za​wie​szo​ne w holu po​ste​run​ku Wil​shi​re. Na zro​bio​nej nie​ca​łe czte​ry lata wcze​śniej fo​to​gra​fii Wac​ky wy​glą​dał na roz​ka​pry​szo​ne​go mło​dzień​ca. Pod ram​ką wi​sia​ła me​ta​lo​wa ta​blicz​ka, na któ​rej było na​pi​sa​ne: „Funk​cjo​na​riusz Her​bert L. Wal​ker. Przy​ję​ty do służ​by w maju 1947 roku. Za​strze​lo​ny pod​czas wy​ko​ny​wa​nia obo​wiąz​ków służ​bo​wych 18 lu​te​go 1951 roku”. Strze​la​ni​na tra​fi​ła na pierw​sze stro​ny wszyst​kich miej​sco​wych ga​zet, któ​re za​mie​ści​ły zdję​cia Wac​ky’ego i moje. Wszyst​kie też roz​pi​sy​wa​ły się o Krzy​żu Za​słu​gi Wac​ky’ego. Na​zy​wa​no go „praw​dzi​wym ame​ry​kań​skim bo​ha​te​rem”, a jego śmierć „sta​no​wi​ła god​ny na​śla​do​wa​nia przy​kład mę​stwa i od​wa​gi dla wszyst​kich Ame​ry​ka​nów”. Było to dla mnie zbyt za​wi​łe; nie wie​dzia​łem, o czym mó​wią. Mat​ka i sio​stra Wac​ky’ego przy​le​cia​ły z St. Lo​uis na po​grzeb. Za​dzwo​ni​łem do nich, żeby za​wia​do​mić ich o jego śmier​ci i wy​sze​dłem po nie na lot​ni​sko. Były uprzej​me, ale nie​obec​ne du​chem. Trud​no było z nimi na​wią​zać kon​takt. Uwa​ża​ły, że Wac​ky „po​wi​nien był pra​co​wać w ubez​pie​cze​niach, jak jego oj​ciec”. Kie​dy prze​ko​na​łem się, że nie mia​ły zie​lo​ne​go po​ję​cia o praw​dzi​wym Wac​ky’m, zo​sta​wi​łem je i po​sze​dłem smu​cić się w sa​mot​no​ści. Smu​ci​łem się i wy​rzu​ca​łem so​bie, że źle trak​to​wa​łem Wac​ky’ego przez ostat​nich kil​ka ty​go​dni. My​śla​łem o jego fa​ta​li​stycz​nej ak​cep​ta​cji wszel​kich prze​ja​wów ży​cia i śmier​ci. My​śla​łem o na​szym ostat​nim wspól​nym pa​tro​lu i pła​ka​łem, wie​dząc, że zo​sta​łem roz​grze​szo​ny na​tych​miast i z mi​ło​ścią. W dniu po​grze​bu wy​so​ko na nie​bie zbie​ra​ły się ciem​ne chmu​ry. Ja​dąc do kost​ni​cy w Glen​da​le, chcia​łem, żeby już było po wszyst​kim. Ce​re​mo​nia od​by​ła się na po​ro​śnię​tym wy​so​ką tra​wą pa​gór​ku na środ​ku cmen​ta​rza. Były tam set​ki gli​nia​rzy w mun​du​rach, od stój​ko​wych po​czy​na​jąc, a na ko​men​dan​tach koń​cząc. Wac​ky był wy​chwa​la​ny przez kil​ku funk​cjo​na​riu​szy, któ​rzy go nie zna​li. Nie było ka​pła​na i nikt nie wspo​mi​nał o Bogu, bo kil​ka lat wcze​śniej Wac​ky po​zo​sta​wił sta​re​mu po​li​cyj​ne​mu ka​pe​la​no​wi ta​kie szcze​gó​ło​we in​struk​cje. Nio​słem trum​nę. Po​zo​sta​łych pię​ciu było gli​nia​rza​mi, któ​rych ni​g​dy wcze​śniej nie wi​dzia​łem. Kie​dy spusz​cza​li​śmy Wac​ky’ego do gro​bu, po​li​cyj​na kom​pa​nia ho​no​ro​wa za​sa​lu​to​wa​ła, od​da​jąc dwa​dzie​ścia je​den strza​łów, po czym trę​bacz ode​grał sy​gnał ci​szy noc​nej. Póź​niej wi​dzia​łem, jak od​pro​wa​dza​no mat​kę i sio​strę Wac​ky’ego do dłu​giej, czar​nej li​mu​zy​ny, gdzie czy​ha​ła już na nie gru​pa dzien​ni​ka​rzy i fo​to​gra​fów.

Na par​kin​gu zna​lazł mnie Bec​kworth. – Fred​dy – krzyk​nął. – Wi​tam, po​rucz​ni​ku – od​par​łem. – Po​win​ni​śmy po​roz​ma​wiać, Fred. Chodź​my do mo​je​go sa​mo​cho​du. Po​szli​śmy do jego sa​mo​cho​du, za​par​ko​wa​ne​go bli​sko ścież​ki, przy któ​rej sta​ła fi​gu​ra Je​zu​sa klę​czą​ce​go po​śród ma​łych, po​tul​nych zwie​rząt. Bec​ky po​ło​żył mi jed​ną rękę na ra​mie​niu w oj​cow​skim ge​ście, a dru​gą po​pra​wił so​bie kra​wat. Spoj​rzał na mnie po oj​cow​sku i wes​tchnął. – Fred​dy, to może za​brzmieć okrut​nie, ale już po wszyst​kim. Wal​ker nie żyje. Masz po​chwa​łę i dwóch ban​dzio​rów na kon​cie. Za kil​ka lat bę​dzie to wy​glą​da​ło jesz​cze le​piej, bo kie​dy bę​dziesz awan​so​wał, szy​chy, któ​re ni​g​dy w ży​ciu nie mu​sia​ły na​wet się​gać po pi​sto​let, będą pod wra​że​niem. – Nie wąt​pię. Kie​dy będę prze​nie​sio​ny do oby​cza​jów​ki? – Tego lata. Jak tyl​ko ka​pi​tan Lar​son przej​dzie na eme​ry​tu​rę. – To do​brze. – Wszyst​ko się uło​ży​ło. Wiem, że chcia​łeś jak naj​le​piej dla Wal​ke​ra. W pew​nym sen​sie to wła​śnie do​stał. Był praw​dzi​wym bo​ha​te​rem. Krzyż Za​słu​gi z cza​sów woj​ny i bo​ha​ter​ska śmierć na woj​nie prze​ciw prze​mo​cy. Je​stem pe​wien, że zda​wał so​bie z tego spra​wę, kie​dy umie​rał. A swo​ją dro​gą to dziw​ne, Fred​dy, ale cho​ciaż nie​po​chleb​nie wy​po​wia​da​łem się o Wal​ke​rze, my​ślę, że w ja​kiś spo​sób czu​łem, że był praw​dzi​wym bo​ha​te​rem i że mu​siał zgi​nąć… Bec​kworth zni​żył głos, żeby jego sło​wa brzmia​ły bar​dziej dra​ma​tycz​nie, i moc​niej ści​snął mi ra​mię. Wie​dzia​łem, co po​wi​nie​nem ro​bić. – Gów​no praw​da, po​rucz​ni​ku. Wac​ky był po​pie​przo​nym pi​ja​kiem, to wszyst​ko. I mało mnie to ob​cho​dzi​ło, bo ja go ko​cha​łem. Więc niech mi pan nie robi tu z nie​go ro​man​tycz​ne​go bo​ha​te​ra. I ze mnie głup​ka przy oka​zji. Zna​łem go le​piej niż kto​kol​wiek inny, a ni​jak go nie ro​zu​mia​łem, więc niech mi pan nie mówi, że sam go ro​zu​miał… – Fred​dy, ja… Uwol​ni​łem ra​mię z jego uści​sku. – Pie​przy pan od rze​czy, po​rucz​ni​ku. Bec​kworth za​czer​wie​nił się i za​czął się do​słow​nie trząść. – Czy ty wiesz, kim ja je​stem, Un​der​hill? – syk​nął. – Za​ka​łą tego mia​sta – po​wie​dzia​łem i za​rzu​ci​łem mu jego kra​wat na twarz. Za​czę​ło pa​dać, nim do​je​cha​łem do miesz​ka​nia Wac​ky’ego. Wła​ści​ciel​ka, onie​śmie​lo​na wi​do​kiem mun​du​ru, wpu​ści​ła mnie do środ​ka. W du​żym po​ko​ju pa​no​wał nie​ziem​ski ba​ła​gan. Zro​zu​mia​łem dla​cze​go – Noc​ny Po​ciąg był sam w miesz​ka​niu od śmier​ci Wac​ky’ego, więc roz​darł sofę i krze​sła w po​szu​ki​wa​niu je​dze​nia. Zna​la​złem go w ogród​ku na ty​łach domu. Po​my​sło​wy la​bra​dor prze​gryzł się przez drzwi z siat​ki i le​żał te​raz pod du​żym drze​wem eu​ka​lip​tu​so​wym, po​ży​wia​jąc się zde​chłym ko​tem. Pod​biegł do mnie, kie​dy go za​wo​ła​łem. – Wac​ky nie żyje, Po​ciąg – po​wie​dzia​łem. – Zrzu​cił z sie​bie śmier​tel​ną po​wło​kę, ale nie martw się, mo​żesz miesz​kać ze mną, je​śli nie bę​dziesz ro​bił kupy w domu. Noc​ny Po​ciąg upu​ścił mar​twe​go kota i za​czął trą​cać no​sem moje nogi.

Wró​ci​łem do miesz​ka​nia. Zna​la​złem trzy duże me​ta​lo​we skrzyn​ki, w któ​rych Wac​ky trzy​mał swo​je wier​sze. Był nie​chlu​jem i w jego miesz​ka​niu za​wsze pa​no​wał ba​ła​gan, ale po​ezja znaj​do​wa​ła się w ide​al​nym po​rząd​ku – wier​sze były da​to​wa​ne, ozna​czo​ne nu​me​ra​mi i sta​ran​nie uło​żo​ne. Za​nio​słem jego twór​czość do sa​mo​cho​du i wrzu​ci​łem do ba​gaż​ni​ka, po czym wró​ci​łem jesz​cze do miesz​ka​nia, gdzie zna​la​złem jego kije do gol​fa w cięż​kiej, skó​rza​nej tor​bie, któ​rą tak ko​chał, i ją tak​że za​nio​słem do sa​mo​cho​du. Noc​ny Po​ciąg wsko​czył na przed​nie sie​dze​nie, rzu​ca​jąc mi py​ta​ją​ce spoj​rze​nia. Zna​la​złem w ra​dio ja​kiś bez​ład​ny jazz i zro​bi​łem gło​śniej. Pies ra​do​śnie ma​chał ogo​nem, kie​dy go wio​złem do jego no​we​go domu. Zna​la​złem do​bre miej​sce w sza​fie w przed​po​ko​ju i scho​wa​łem tam trzy skrzyn​ki. Przy​rzą​dzi​łem ja​kie​goś ham​bur​ge​ra dla psa i usia​dłem, żeby na​pi​sać krót​ką bio​gra​fię Wac​ky’ego, taką do roz​sy​ła​nia wy​daw​com ra​zem z prób​ka​mi jego wier​szy. Na​pi​sa​łem: „Her​bert Law​ton Wal​ker uro​dził się w St. Lo​uis w Mis​so​uri w 1918 roku. W 1942 roku za​cią​gnął się do Ma​ry​nar​ki Wo​jen​nej Sta​nów Zjed​no​czo​nych. Zo​stał od​zna​czo​ny przez Kon​gres Krzy​żem Za​słu​gi w 1943 roku, kie​dy to wal​czył na Pa​cy​fi​ku. W 1946 roku prze​pro​wa​dził się do Los An​ge​les w Ka​li​for​nii, a w 1947 roku za​czął pra​cę w Wy​dzia​le Po​li​cji Los An​ge​les. Zo​stał za​strze​lo​ny przez ban​dy​tę 18 lu​te​go 1951 roku. Od 1939 roku aż do śmier​ci pi​sał po​ezję, uni​kal​ną dzię​ki hu​mo​ry​stycz​ne​mu po​dej​ściu do te​ma​tu śmier​ci.” Roz​sia​dłem się wy​god​niej i za​czą​łem my​śleć: mógł​bym przej​rzeć skrzyn​ki Wac​ky’ego i wy​brać wier​sze, któ​re uwa​ża​łem za naj​lep​sze. Mo​głem też po​szu​kać au​to​ry​te​tów z dzie​dzi​ny po​ezji i za​pła​cić im za przej​rze​nie pa​pie​rów, po​zo​sta​wia​jąc im wy​bór naj​lep​szych, i ro​ze​sła​nie ich do wy​daw​ców oraz cza​so​pism po​świę​co​nych po​ezji. Może Wiel​ki Sid ma ja​kichś zna​jo​mych w bran​ży wy​daw​ni​czej, z któ​ry​mi mógł​by mnie skon​tak​to​wać. Je​śli jed​nak wszyst​ko by za​wio​dło, mógł​bym zle​cić wy​da​nie wszyst​kich dzieł Wac​ky’ego na wła​sny koszt. Mu​sia​ły kie​dyś uj​rzeć świa​tło dzien​ne. Na​dal jed​nak czu​łem, że to nie wy​star​czy. Mu​sia​łem od​być po​ku​tę. Wte​dy wpa​dłem na pe​wien po​mysł. Z sy​pial​ni wzią​łem swo​ją tor​bę do gol​fa i za​nio​słem ją do sa​mo​cho​du ra​zem ze sprzę​tem Wac​ky’ego. Bę​dąc na​dal w mun​du​rze, po​je​cha​łem aż do Wschod​nie​go L.A. i za​trzy​ma​łem się nad be​to​no​wym brze​giem ście​ku, zwa​ne​go czu​le rze​ką Los An​ge​les. Spoj​rza​łem w dół na pły​ną​cy ja​kieś trzy​dzie​ści stóp ni​żej stru​mień. Woda była na ca​łej sze​ro​ko​ści głę​bo​ka na pięć, może sześć stóp i wart​ko pły​nę​ła na po​łu​dnie. Cze​ka​łem, aż deszcz na chwi​lę prze​sta​nie pa​dać, żeby po​wspo​mi​nać i spró​bo​wać za​sma​ko​wać sma​ku śmier​ci, o któ​rej tyle Wac​ky mó​wił. Cze​ka​łem i cze​ka​łem. Kie​dy deszcz w koń​cu ustał, za​czy​na​ło już się ściem​niać. Na be​to​no​wym mur​ku po​sta​wi​łem dwie tor​by do gol​fa i zrzu​ci​łem je do peł​nej śmie​ci wody, a po​tem pa​trzy​łem, jak zna​jo​my me​tal, drew​no i skó​ra od​pły​wa​ją na po​łu​dnie i zni​ka​ją z mo​je​go pola wi​dze​nia, nio​sąc ze sobą ty​sią​ce nie​speł​nio​nych ma​rzeń i złu​dzeń. Tak skoń​czy​ła się moja mło​dość.

Część II Śmierć przez uduszenie

6 Wac​ky Wal​ker ni​g​dy nie do​tarł na po​ste​ru​nek na uli​cy Sie​dem​dzie​sią​tej Siód​mej w dziel​ni​cy Watts, ją​drze ciem​no​ści L.A., ale ja tak. Bec​kworth do​cze​kał się i w czerw​cu, kie​dy ka​pi​tan Lar​son od​szedł na eme​ry​tu​rę po trzy​dzie​stu trzech la​tach służ​by, do​sta​łem roz​kaz: funk​cjo​na​riusz Fre​de​rick U. Un​der​hill, 1647, prze​nie​sie​nie do Wy​dzia​łu Pa​tro​lo​we​go na uli​cy Sie​dem​dzie​sią​tej Siód​mej w celu uzu​peł​nie​nia bra​ków ka​dro​wych. Po​wód był o tyle ab​sur​dal​ny, że po​ste​ru​nek na Sie​dem​dzie​sią​tej Siód​mej po pro​stu pę​kał w szwach z nad​mia​ru po​li​cjan​tów. Sta​ry bu​dy​nek z czer​wo​nej ce​gły ob​słu​gu​ją​cy dziel​ni​cę ze sta​ty​stycz​nie naj​wyż​szą w ca​łym mie​ście prze​stęp​czo​ścią na gło​wę miesz​kań​ca był prze​raź​li​wie za​tło​czo​ny i bra​ko​wa​ło w nim do​słow​nie wszyst​kie​go, co było nie​zbęd​ne do zwal​cza​nia prze​stęp​czo​ści, od pa​pie​ru to​a​le​to​we​go po​czy​na​jąc, a na tu​szu do zdej​mo​wa​nia od​ci​sków pal​ców koń​cząc. Było za mało krze​seł, sto​łów, miej​sca, sza​fek, my​dła, mio​teł, mo​pów, a na​wet przy​bo​rów pi​śmien​ni​czych. Zu​peł​nie jed​nak nie bra​ko​wa​ło więź​niów. Dnia​mi i no​ca​mi przez po​ste​ru​nek prze​wi​ja​ły się tłu​my wła​my​wa​czy, zło​dziei to​re​bek, nar​ko​ma​nów, pi​ja​ków, na​pa​stli​wych mę​żów, awan​tur​ni​ków, al​fon​sów, dzi​wek, zbo​czeń​ców i świ​rów. Pięt​na​ście czte​ro​oso​bo​wych cel przyj​mo​wa​ło co​dzien​nie przy​naj​mniej dwu​krot​nie wię​cej prze​stęp​ców, niż po​win​no, ale naj​gor​sze były week​en​dy. Pi​ja​ków wy​rzu​ca​no na uli​cę je​dy​nie po to, by kil​ka go​dzin póź​niej zno​wu ugo​ścić więk​szość z nich, a lu​dzi tyl​ko z wy​kro​cze​nia​mi na kon​cie wy​pusz​cza​no za kau​cją – wte​dy ma​lut​ki, dusz​ny areszt oku​po​wa​ło przy​naj​mniej sto za​wo​dzą​cych prze​stęp​ców, a co go​dzi​nę do​łą​cza​li do nich na​stęp​ni. Kie​dy bra​łem udział w mo​jej pierw​szej od​pra​wie, czu​łem się jak Pig​mej na spo​tka​niu ro​dzin​nym gi​gan​tycz​ne​go Pau​la Bu​ny​ana. Ma​jąc sześć stóp i dwa cale wzro​stu i wa​żąc sto dzie​więć​dzie​siąt fun​tów, by​łem kre​wet​ką, kar​łem, wręcz Li​li​pu​tem w po​rów​na​niu do dry​bla​sów, z któ​ry​mi przy​szło mi pra​co​wać. Wszy​scy byli do sie​bie łu​dzą​co po​dob​ni – sami we​te​ra​ni woj​ny po​cho​dzą​cy z Po​łu​dnia i Środ​ko​we​go Za​cho​du z kiep​ski​mi wy​ni​ka​mi na te​stach w aka​de​mii, ale du​żym do​świad​cze​niem kul​tu​ry​stycz​nym, bez wy​jąt​ku nie​na​wi​dzą​cy Mu​rzy​nów i zda​ją​cy się znać sto ezo​te​rycz​nych sy​no​ni​mów sło​wa „czar​nuch”. Pod wzglę​dem fi​zycz​nym byli wspa​nia​le wy​po​sa​że​ni do wal​ki z prze​stęp​czo​ścią, gdyż byli po​tęż​nie zbu​do​wa​ni i mie​li nie​le​gal​ne po​ci​ski dum-dum, ale na tym ko​niec. Przy​sła​no ich na Sie​dem​dzie​sią​tą Siód​mą, żeby na​pię​ta sy​tu​acja nie prze​ro​dzi​ła się w otwar​tą woj​nę, więc za​stra​sza​li i bili praw​dzi​wych i wy​ima​gi​no​wa​nych po​dej​rza​nych. Ni​cze​go wię​cej od nich nie ocze​ki​wa​no. Za grosz nie po​tra​fi​li do​ce​nić sma​ku ży​cia, ale mie​li ma​nię po​rząd​ku. Wie​dząc o tym i wie​dząc, że nim mi​nie rok, bar​dzo do​brze zdam eg​za​min na sier​żan​ta, po​sta​no​wi​łem jak naj​peł​niej wy​ko​rzy​stać swój po​byt w Watts i rzu​cić się w wir pra​cy po​li​cyj​nej jak ni​g​dy przed​tem. Nie spo​dzie​wa​łem się spe​cjal​nych trud​no​ści. Pa​tro​lo​wa​nie dziel​ni​cy nocą unie​moż​li​wia​ło uga​nia​nie się za ko​bie​ta​mi, ale po​zwa​la​ło przyj​rzeć się z bli​ska praw​dzi​we​mu ży​ciu. Po od​pra​wie ko​men​dant, sta​ry, su​ro​wo wy​glą​da​ją​cy ka​pi​tan na​zwi​skiem Jur​gen​sen, we​zwał mnie do swo​je​go biu​ra. Za​sa​lu​to​wa​łem, a on wska​zał mi krze​sło. Na jego biur​ku le​ża​ła moja tecz​ka i wi​dzia​łem, że jest za​kło​po​ta​ny. W pew​nym sen​sie do​brze to wró​ży​ło, bo ozna​cza​ło, że nie był ko​leż​ką Bec​kwor​tha i że nie do​ga​da​li się po ci​chu co do mo​je​go prze​nie​sie​nia. Jur​gen​sen moc​no uści​snął mi rękę i prze​szedł od razu do sed​na: – Masz nie​na​gan​ny ży​cio​rys, Un​der​hill. Stu​dio​wa​łeś. Wy​śmie​ni​te stop​nie w aka​de​mii. Za​-

strze​li​łeś dwóch na​past​ni​ków, któ​rzy za​bi​li two​je​go part​ne​ra. Świet​ne wy​ni​ki te​stów spraw​no​ścio​wych. Co ty tu, do dia​bła, ro​bisz? – Mogę być szcze​ry, pa​nie ka​pi​ta​nie? – spy​ta​łem. – Jak naj​bar​dziej. – Pa​nie ka​pi​ta​nie, ka​pi​tan Bec​kworth, nowy ko​men​dant w Wil​shi​re, mnie nie​na​wi​dzi. Po​róż​ni​ły nas spra​wy oso​bi​ste, dla​te​go moja tecz​ka nie za​wie​ra żad​nych ne​ga​tyw​nych uwag do​ty​czą​cych mo​jej służ​by. Jur​gen​sen za​czął się za​sta​na​wiać. Wi​dzia​łem, że mi uwie​rzył. – Cóż, Un​der​hill, źle się zło​ży​ło – po​wie​dział. – Masz ja​kieś pla​ny zwią​za​ne z na​szym po​ste​run​kiem? – Jak naj​szyb​ciej dojść jak naj​wy​żej się da. – W ta​kim ra​zie bę​dziesz miał moż​li​wość rze​tel​nie po​pra​co​wać. Tu​taj, w tej za​po​mnia​nej przez Boga dziel​ni​cy. – Nie mogę się do​cze​kać, ko​men​dan​cie. – Wie​rzę ci. Każ​dy, kto tu tra​fia, za​czy​na tak samo, to zna​czy od noc​nych pa​tro​li w sa​mym ser​cu dżun​gli. Sier​żant McDo​nald do​bie​rze ci part​ne​ra. Jur​gen​sen spoj​rzał wy​mow​nie na drzwi, da​jąc do zro​zu​mie​nia, że roz​mo​wa do​bie​gła koń​ca. – Po​wo​dze​nia, Un​der​hill – rzu​cił. Kie​dy po​zna​łem mo​je​go no​we​go part​ne​ra w za​tło​czo​nej i par​nej sali od​praw, wie​dzia​łem, że będę po​trze​bo​wał szczę​ścia – i nie tyl​ko. Na​zy​wał się Bob Nor​swor​thy. Po​cho​dził z Tek​sa​su i żuł ty​toń. Kie​dy sier​żant przed​sta​wiał nas so​bie, nie od​ry​wał le​wej ręki od swo​je​go gru​be​go, skó​rza​ne​go pasa, a pra​wą krę​cił przy bio​drze po​li​cyj​ną pał​ką, któ​ra za​ta​cza​ła ide​al​ne kół​ka. Nor​swor​thy mie​rzył sześć i pół sto​py, a wa​żył ja​kieś dwie​ście trzy​dzie​ści pięć fun​tów. Jego pła​ską gło​wę po​kry​wa​ły czar​ne, bar​dzo krót​ko przy​strzy​żo​ne wło​sy, a nie​bie​skie oczy miał tak ja​sne, że wy​glą​da​ły, jak​by dał je so​bie wy​bie​lić. – Się masz, Un​der​hill – po​wie​dział, kie​dy sier​żant zo​sta​wił nas sa​mych. – Wi​taj w Kon​go. – Dzię​ki – po​wie​dzia​łem, wy​cią​ga​jąc do nie​go rękę, cze​go na​tych​miast po​ża​ło​wa​łem, bo Nor​swor​thy zmiaż​dżył mi ją swo​ją po​tęż​ną dło​nią. Ro​ze​śmiał się. – Po​do​bał ci się mój uścisk, hę? Pra​co​wa​łem nad nim z jed​nym twar​dzie​lem i w si​ło​wa​niu się je​stem te​raz mi​strzem na po​ste​run​ku. – Wie​rzę. Co bę​dzie​my ro​bić na pa​tro​lu przez całą noc, Nor​swor​thy? – Mów mi Nors. Jak mam do cie​bie mó​wić? – Fred. – No do​bra, Fred. Dzi​siaj wie​czo​rem pój​dzie​my na dłu​gi spa​cer po Cen​tral Ave​nue, żeby za​zna​czyć na​szą obec​ność. Co dwa kwar​ta​ły jest skrzyn​ka z te​le​fo​nem i co go​dzi​nę dzwo​ni​my na po​ste​ru​nek po in​struk​cje. Sta​ry Mac z dys​po​zy​tor​ni mówi nam, gdzie się coś świę​ci. Mam klu​cze do tych skrzy​nek. Są zro​bio​ne z że​la​za. Gdy​by​śmy ich nie za​my​ka​li, to ho​ło​ta by je otwie​ra​ła i ro​bi​ła so​bie róż​ne jaja. Roz​pę​dza​my mnó​stwo nie​le​gal​nych zgro​ma​dzeń. Nie​le​gal​ne zgro​ma​dze​nie to dwóch albo trzech czar​nu​chów ra​zem po zmro​ku. Przy​ci​ska​my zna​nych ga​gat​ków, czy​li prak​tycz​nie każ​de​go mą​dra​lę na uli​cy. Za​glą​da​my do ba​rów i skle​pów mo​no​po​lo​wych i wy​cią​ga​my z nich złych as​fal​tów. To jest naj​faj​niej​sza część ro​bo​ty. Lu​bisz przy​ło​żyć czar​nu​cho​wi,

Fred? – Ni​g​dy nie pró​bo​wa​łem – od​par​łem. – A co, faj​nie jest? Nors po​now​nie się ro​ze​śmiał. – Masz po​czu​cie hu​mo​ru. Sły​sza​łem o to​bie. Jak pra​co​wa​łeś w Wil​shi​re, wy​sła​łeś dwóch mek​sy​ków do ich fa​so​lo​we​go nie​ba. Praw​dzi​wy bo​ha​ter z cie​bie, ale coś musi być z tobą nie tak, bo by cię tu nie prze​nie​śli. Lu​bię ta​kich jak ty. Bę​dzie​my kum​pla​mi. Nor​swor​thy im​pul​syw​nie chwy​cił moją rękę i po​now​nie ją zmiaż​dżył. Wy​szarp​ną​łem ją, nim zdą​żył po​ła​mać mi ko​ści. – Au, part​ne​rze – po​wie​dzia​łem. – Po​trze​bu​ję tej ręki do pi​sa​nia ra​por​tów. Nor​swor​thy ro​ze​śmiał się. – U nas pra​wa ręka bę​dzie ci po​trzeb​na nie tyl​ko do pi​sa​nia ra​por​tów, bia​ła​sie – po​wie​dział. Nor​swor​thy nie był zbyt wraż​li​wy, ale za to prze​by​wa​nie z nim było bar​dzo po​ucza​ją​ce. Stop​nio​wo, po​mi​mo jego pro​stac​twa i ra​si​stow​skich prze​ko​nań, za​czy​na​łem go lu​bić. Spo​dzie​wa​łem się, że bę​dzie bru​tal​ny, ale nie był – w kon​tak​tach z ludź​mi na uli​cy był sta​now​czy, ale uprzej​my, a kie​dy trze​ba było użyć siły, żeby obez​wład​nić nie​uzbro​jo​ne​go po​dej​rza​ne​go, po pro​stu chwy​tał go i z ca​łej siły ści​skał, aż nogi de​li​kwen​ta ro​bi​ły się pur​pu​ro​we, i wte​dy opusz​czał nie​przy​tom​ne​go na chod​nik. Jak na stan​dar​dy uli​cy Sie​dem​dzie​sią​tej Siód​mej była to me​to​da na​der ła​god​na i w do​dat​ku sku​tecz​na. Kie​dy pa​tro​lo​wa​li​śmy Cen​tral Ave​nue na po​łu​dnie od uli​cy Set​nej, czy​li re​jon na​zy​wa​ny przez Nor​swor​thy’ego „Naj​czar​niej​szą Afry​ką”, wszy​scy z wy​jąt​kiem za​mro​czo​nych pi​ja​ków, ćpu​nów i nie świa​do​mych wi​ta​li nas stra​chli​wy​mi kiw​nię​cia​mi głów. Nor​swor​thy był tak prze​świad​czo​ny o swo​jej sile, że Mu​rzy​nom, któ​rych pry​wat​nie oczer​niał, oka​zy​wał sza​cu​nek, nie​mal​że au​to​ma​tycz​nie. Ni​g​dy nie mu​siał pod​no​sić gło​su, bo wy​star​cza​ło jego gar​gan​tu​icz​ne cia​ło i nie​ustan​ny ruch prze​żu​wa​ją​cej ty​toń szczę​ki. Trwoż​li​wy sza​cu​nek, któ​rym go ob​da​rza​no, prze​no​szo​no po czę​ści na mnie, gdyż by​łem jego part​ne​rem. I tak za​przy​jaź​ni​li​śmy się ze sobą – na ja​kiś czas. Cho​dzi​li​śmy na pa​tro​le i do​ko​ny​wa​li​śmy licz​nych aresz​to​wań za pi​jań​stwo, po​sia​da​nie nar​ko​ty​ków i na​pa​dy. Wcho​dzi​li​śmy do ba​rów i aresz​to​wa​li​śmy awan​tur​ni​ków. Prze​waż​nie samo po​ja​wie​nie się Nor​swor​thy’ego i zna​czą​ce od​chrząk​nię​cie tłu​mi​ło po​czą​tek bój​ki w za​rod​ku, ale cza​sa​mi mu​sie​li​śmy po​wy​ma​chi​wać pał​ka​mi, po​wa​lić awan​tur​ni​ków na zie​mię, skuć ich i we​zwać ra​dio​wóz, żeby ich za​brał na po​ste​ru​nek. „Nie​le​gal​ne zgro​ma​dze​nia”, o któ​rych wspo​mi​nał mi Nor​swor​thy, ła​two było roz​pę​dzić. Prze​cho​dzi​li​śmy koło nich sta​tecz​nym kro​kiem, Nors mó​wił „Do​bry wie​czór, pa​no​wie” i wte​dy grup​ka zda​wa​ła się roz​pły​wać w po​wie​trzu. Tak to szło. Za​czy​na​ło mnie to jed​nak nu​dzić, a part​ner co​raz bar​dziej mnie iry​to​wał. Nie za​my​ka​ły mu się usta – mó​wił o służ​bie we Wło​szech pod​czas woj​ny, o swo​jej nie​zwy​kłej sile, wiel​ko​ści swo​je​go fiu​ta, o „czar​nu​chach”, „żyd​kach”, „Mek​sy​kach” i „żółt​kach” – co mnie de​ner​wo​wa​ło i przy​gnę​bia​ło, a poza tym nie po​zwa​la​ło w peł​ni za​znać sma​ku tego dziw​ne​go ży​cia w Watts. Chcia​łem się uwol​nić od bu​dzą​cej oba​wy i re​spekt obec​no​ści mo​je​go part​ne​ra, żeby za​kosz​to​wać tro​chę sma​ku miej​sco​we​go ży​cia, więc ob​my​śli​łem plan: prze​ko​na​łem Nor​swor​thy’ego, że bę​dzie​my dwa razy sku​tecz​niej​si, pa​tro​lu​jąc te​ren osob​no, po dwóch stro​nach uli​cy, ale w za​-

się​gu gło​su i wzro​ku. Mu​sia​łem się spo​ro na​mę​czyć, ale w koń​cu dał się prze​ko​nać, za​strze​ga​jąc, że sko​ro jest to nie​zgod​ne z prze​pi​sa​mi, bę​dzie​my się spo​ty​ka​li co go​dzi​nę, żeby po​rów​nać no​tat​ki i po​roz​ma​wiać o miej​scach, w któ​rych może po​win​ni​śmy in​ter​we​nio​wać ra​zem. Uwol​ni​łem się więc nie​co i mo​głem my​śleć o nie​bie​skich mig​da​łach przy akom​pa​nia​men​cie syku przy​bru​dzo​nych neo​nów. Co​raz mniej my​śla​łem o Wac​ky’m, a i cie​ka​wość Lor​ny We​in​berg nie tra​pi​ła mnie już tak upo​rczy​wie jak kie​dyś. Kie​dy oswo​iłem się z pa​tro​lo​wa​niem oko​li​cy sa​me​mu, zu​peł​nie ole​wa​łem Nor​swor​thy’ego i zni​ka​łem w bocz​nych, nu​me​ro​wa​nych ulicz​kach od​cho​dzą​cych od Cen​tral. Tam cią​gnę​ły się rzę​dy ma​łych, brzyd​kich do​mów, było mnó​stwo ba​ra​ków z papy i za​tło​czo​nych czyn​szó​wek. Ku​pi​łem trzy dro​gie lor​net​ki i ukry​łem je na da​chach bu​dyn​ków na mo​jej tra​sie. Póź​no w nocy pa​trzy​łem przez nie w oświe​tlo​ne okna, szu​ka​jąc prze​stępstw i sma​ku ży​cia. I znaj​do​wa​łem. Wszyst​ko, po​czy​na​jąc od ho​mo​sek​su​ali​zmu – któ​rym nie za​wra​ca​łem so​bie gło​wy – aż po dzi​kie im​pre​zy jaz​zo​we, na​mięt​ne piesz​czo​ty i łzy. Wi​dzia​łem też uza​leż​nie​nie od nar​ko​ty​ków, cze​go ni​g​dy nie po​zo​sta​wia​łem bez od​ze​wu. Za​wsze jed​nak in​for​ma​cje o pa​le​niu tra​wy i gor​szych rze​czy prze​ka​zy​wa​łem de​tek​ty​wom i ni​g​dy nie ro​bi​łem z sie​bie bo​ha​te​ra, do​ko​nu​jąc aresz​to​wań. Chcia​łem do​wieść, że po​tra​fię dzia​łać ze​spo​ło​wo, bo choć ni​g​dy tego nie ro​bi​łem w Wil​shi​re, te​raz po​trze​bo​wa​łem nie​na​gan​nych opi​nii, żeby jak naj​szyb​ciej zo​stać sier​żan​tem. Mia​ło to na​stą​pić wkrót​ce po mo​ich dwu​dzie​stych ósmych uro​dzi​nach. W koń​cu sam też do​ko​na​łem kil​ku aresz​to​wań, i to nie byle ja​kich. Zna​la​złem so​bie re​we​la​cyj​ną wtycz​kę, uda​ją​ce​go idio​tę sta​re​go pu​cy​bu​ta, któ​ry nie​na​wi​dził ćpu​nów i han​dla​rzy nar​ko​ty​ków. Wil​ly mnó​stwo wi​dział i wszyst​ko za​pa​mię​ty​wał, a nikt go ni​g​dy o nic nie po​dej​rze​wał. Miej​sco​we męty, al​fon​sy i han​dla​rze przy​cho​dzi​li do nie​go „wy​błysz​czyć swo​je szpa​ner​skie gla​ny” i roz​ma​wia​li przy nim zu​peł​nie otwar​cie, bo po​wszech​nie uwa​ża​no go za kom​plet​ne​go idio​tę, do​szczęt​nie skre​ty​nia​łe​go od trzy​dzie​stu lat wdy​cha​nia pa​sty do bu​tów. Da​lej więc uda​wał kre​ty​na, za​ra​bia​jąc gro​sze jako pu​cy​but, ale sprze​da​jąc mi in​for​ma​cje za po​kaź​ną część mo​jej pen​sji. Dzię​ki Wil​ly’emu mo​głem za​aresz​to​wać spo​ro han​dla​rzy he​ro​iny i tra​wy, w tym jed​ne​go go​ścia po​szu​ki​wa​ne​go li​stem goń​czym za po​peł​nio​ne na Wschod​nim Wy​brze​żu mor​der​stwo. Nor​swor​thy za​zdro​ścił mi suk​ce​sów, czu​jąc, że prze​ją​łem jego wła​dzę i że ra​por​ty na jego te​mat wy​pa​da​ją sła​bo w po​rów​na​niu z mo​imi. Czu​łem, że jego za​zdrość i fru​stra​cja ro​sną. Wie​dzia​łem, co zro​bi, więc przed​się​wzią​łem od​po​wied​nie środ​ki, żeby temu za​po​biec. Po​sze​dłem do sze​fa de​tek​ty​wów i wy​ło​ży​łem kawę na ławę. Po​wie​dzia​łem o aresz​to​wa​niach, któ​re przy​go​to​wa​łem dla jego lu​dzi, i wy​ja​śni​łem, jak uzy​ska​łem in​for​ma​cje, któ​re mi to umoż​li​wi​ły; mia​no​wi​cie, że sa​mot​nie pa​tro​lo​wa​łem uli​cę, żeby uwol​nić się od mo​je​go wścib​skie​go part​ne​ra. Spodo​ba​ło się to star​sze​mu, chu​de​mu i si​wie​ją​ce​mu po​rucz​ni​ko​wi. Uznał, że twar​dy ze mnie gość. Po​wie​dzia​łem mu, że szczo​drze ob​da​rzo​ny przez na​tu​rę Bob Nor​swor​thy chce to wszyst​ko za​prze​pa​ścić, że jest wku​rzo​ny i chce mi prze​szko​dzić, ka​blu​jąc o wszyst​kim ka​pi​ta​no​wi Jur​gen​se​no​wi za to, że go zo​sta​wiam sa​me​mu so​bie w cza​sie pa​tro​lu. Sta​ry po​rucz​nik po​trzą​snął gło​wą. – Nie mo​że​my do tego do​pu​ścić, praw​da, synu? – po​wie​dział. – Jak na ra​zie, Un​der​hill, je​steś je​dy​nym sa​mot​nym pa​tro​lo​wym na tym po​ste​run​ku. Niech Bóg się nad tobą zli​tu​je, je​śli zda​rzy ci się kie​dyś wpaść w ta​ra​pa​ty albo je​śli Nor​swor​thy prze​nie​sie się na inny po​ste​ru​nek.

– Dzię​ki, po​rucz​ni​ku – po​wie​dzia​łem. – Nie bę​dzie pan tego ża​ło​wał. – To się do​pie​ro oka​że. Jed​na rada, synu. Trzy​maj am​bi​cję na wo​dzy. Cza​sa​mi bar​dziej prze​szka​dza, niż po​ma​ga. A te​raz za​mknij za sobą drzwi, bo chcę włą​czyć wen​ty​la​tor…

7 Na​stęp​nej śro​dy by​łem w domu i sma​ży​łem Noc​ne​mu Po​cią​go​wi jego po​ran​ne​go ham​bur​ge​ra, kie​dy przy​niósł mi wia​do​mość, któ​ra mia​ła na za​wsze zmie​nić moje ży​cie. Wła​ści​ciel​ka mo​je​go miesz​ka​nia, pani Ga​tes, już od ja​kie​goś cza​su na​rze​ka​ła, że Po​ciąg ob​gry​za jej krze​wy, krze​sła ogro​do​we oraz ga​ze​ty i cza​so​pi​sma. Była mi​ło​śnicz​ką psów, ale czę​sto mi mó​wi​ła, że Noc​ny Po​ciąg bar​dziej przy​po​mi​na ja​kąś „be​stię ro​dem z vo​odoo” niż psa i że po​wi​nie​nem go „oswo​ić”, żeby okieł​znać jego na​tu​rę. Kie​dy więc usły​sza​łem ostry krzyk „Pa​nie Un​der​hill!” do​bie​ga​ją​cy z traw​ni​ka przed do​mem, uśmiech​ną​łem się naj​sze​rzej, jak po​tra​fi​łem i wy​sze​dłem na dwór, przy​go​to​wu​jąc się na ko​niecz​ność za​ła​go​dze​nia sy​tu​acji. Pani Ga​tes sta​ła nad Noc​nym Po​cią​giem, ude​rza​jąc go ki​jem od mio​tły. Psu naj​wy​raź​niej spra​wia​ło to przy​jem​ność, bo ta​rzał się na ple​cach po tra​wie, trzy​ma​jąc w zę​bach po​ran​ną ga​ze​tę i śli​nił się ra​do​śnie. – Od​da​waj mi ga​ze​tę, ty dzi​ki psie! – krzy​cza​ła ko​bie​ta. – Mo​żesz ją po​gryźć, kie​dy skoń​czę czy​tać. Da​waj ją! Ro​ze​śmia​łem się. Po śmier​ci Wac​ky’ego po​ko​cha​łem Noc​ny Po​ciąg i ni​g​dy nie prze​sta​wał mnie ba​wić. – Pa​nie Un​der​hill, niech pan każe temu zło​śli​we​mu psu od​dać mi ga​ze​tę! Uklęk​ną​łem i dra​pa​łem psa po brzu​chu tak dłu​go, aż wy​pu​ścił ga​ze​tę i za​czął mnie trą​cać py​skiem. Otwo​rzy​łem ga​ze​tę, żeby po​ka​zać pani Ga​tes, że nie zo​sta​ła uszko​dzo​na. Wte​dy zo​ba​czy​łem na​głów​ki i aż za​nie​mó​wi​łem z wra​że​nia. Moją uwa​gę przy​kuł ty​tuł „Udu​szo​na ko​bie​ta zna​le​zio​na w hol​ly​wo​odz​kim miesz​ka​niu”. Pod nim wid​nia​ło zdję​cie Mag​gie Ca​dwal​la​der – tej sa​mej Mag​gie, z któ​rą spę​dzi​łem upoj​ną noc w lu​tym, krót​ko przed śmier​cią Wac​ky’ego. Zo​sta​wi​łem psa i ję​czą​cą pa​nią Ga​tes, po czym usia​dłem i za​czą​łem czy​tać: „Cia​ło mło​dej ko​bie​ty, któ​ra zgi​nę​ła w wy​ni​ku udu​sze​nia, zo​sta​ło zna​le​zio​ne w jej hol​ly​wo​odz​kim miesz​ka​niu w nocy z po​nie​dział​ku na wto​rek przez są​sia​dów zwa​bio​nych do lo​ka​lu do​bie​ga​ją​cy​mi z nie​go dziw​ny​mi dźwię​ka​mi. Ofia​ra, trzy​dzie​sto​sze​ścio​let​nia Mar​ga​ret Ca​dwal​la​der, za​miesz​ka​ła przy 2311 Ha​rold Way w Hol​ly​wo​od, była księ​go​wą w Small World ExportIm​port Com​pa​ny ma​ją​cej sie​dzi​bę na Vir​gil Stre​et w Los An​ge​les. Na miej​sce zbrod​ni we​zwa​no po​li​cję, któ​ra za​bez​pie​czy​ła cia​ło do au​top​sji. Jed​nak pa​to​log okrę​gu Los An​ge​les, Da​vid Bey​less, miał po​wie​dzieć: «To było udu​sze​nie, nie mam cie​nia wąt​pli​wo​ści». De​tek​ty​wi hol​ly​wo​odz​kie​go Wy​dzia​łu Po​li​cji Los An​ge​les za​bez​pie​czy​li lo​kal i uwa​ża​ją, że mo​ty​wem zbrod​ni było wła​ma​nie. «My​ślę, że ko​bie​ta zgi​nę​ła, kie​dy obu​dzi​ła się w trak​cie plą​dro​wa​nia jej miesz​ka​nia. Stan, w ja​kim znaj​du​je się miesz​ka​nie, wy​da​je się po​twier​dzać to przy​pusz​cze​nie. Bę​dzie to punkt wyj​ścio​wy na​sze​go śledz​twa. W każ​dej chwi​li spo​dzie​wa​my się prze​ło​mu» – po​wie​dział kie​ru​ją​cy do​cho​dze​niem sier​żant Ar​thur Hol​land. Ofia​ra, po​cho​dzą​ca z Wau​ke​sha w sta​nie Wi​scon​sin, miesz​ka​ła w Los An​ge​les od dwóch lat. Żyła kró​cej niż jej mat​ka, pani Mar​shall Ca​dwal​la​der z Wau​ke​sha. Współ​pra​cow​ni​cy zmar​łej pod​ję​li się za​ła​twie​nia for​mal​no​ści zwią​za​nych z jej po​grze​bem”. Odło​ży​łem ga​ze​tę i za​czą​łem tępo wpa​try​wać się w tra​wę. – Pa​nie Un​der​hill? Pa​nie Un​der​hill? – mó​wi​ła pani Ga​tes. Zi​gno​ro​wa​łem ją i uda​łem się do miesz​ka​nia, gdzie usia​dłem na ka​na​pie i za​czą​łem wpa​try​-

wać się w pod​ło​gę. Sa​mot​na Mag​gie Ca​dwal​la​der nie żyje. Śmierć ko​bie​ty, któ​rej cia​ło zna​leź​li​śmy z Wac​kym, wy​glą​da​ła po​dob​nie. Praw​do​po​dob​nie te dwie zbrod​nie nie były ze sobą po​wią​za​ne, ale łą​czył je jed​nak pe​wien drob​ny szcze​gół: po​zna​łem Mag​gie w Srebr​nej Gwieź​dzie. Po​wie​dzia​ła mi, że była tam pierw​szy raz. Ale mo​gła prze​cież po​tem tam by​wać, na​wet czę​sto. Usi​ło​wa​łem przy​po​mnieć so​bie na​zwi​sko ko​bie​ty, któ​rej cia​ło zna​leź​li​śmy ra​zem z Wac​ky’m i w koń​cu mi się uda​ło: Le​ona Jen​sen. W peł​nej za​pa​łek po​piel​nicz​ce były u niej za​pał​ki ze Srebr​nej Gwiaz​dy. Szcze​gół, ale za​wsze. Prze​bra​łem się, za​kła​da​jąc na sie​bie ja​sno​nie​bie​ski, let​ni gar​ni​tur z ga​bar​dy​ny, za​pa​rzy​łem kawę i opła​ki​wa​łem Mag​gie, a wła​ści​wie bar​dziej jej chłop​ca w sie​ro​ciń​cu na Wscho​dzie, któ​ry już ni​g​dy nie zo​ba​czy swo​jej mat​ki. Mag​gie, taka sa​mot​na, tak spra​gnio​na cze​goś, cze​go ani ja, ani praw​do​po​dob​nie ża​den czło​wiek na świe​cie nie mógł jej dać. Noc, któ​rą ra​zem spę​dzi​li​śmy, była smut​na. Ani moja cie​ka​wość, ani jej sa​mot​ność nie zna​la​zły uko​je​nia – jej po​zo​stał gniew, a mnie wstręt do sa​me​go sie​bie. Te​raz, kie​dy do​wie​dzia​łem się o jej śmier​ci, czu​łem się za nią w ja​kiś spo​sób od​po​wie​dzial​ny. Wie​dzia​łem, co mam ro​bić. Szyb​ko wy​pi​łem trzy fi​li​żan​ki kawy, po czym za​mkną​łem psa w miesz​ka​niu z za​pa​sem je​dze​nia, wsia​dłem do sa​mo​cho​du i po​je​cha​łem do swo​je​go sta​re​go domu, na po​ste​ru​nek Wil​shi​re. Za​par​ko​wa​łem kwar​tał da​lej i za​dzwo​ni​łem do dy​żur​ki, pro​sząc o roz​mo​wę z sier​żan​tem Di​Cen​zo. Mi​nu​tę póź​niej usły​sza​łem jego udrę​czo​ny głos w słu​chaw​ce. – Di​Cen​zo, kto mówi? – Sier​żan​cie, tu funk​cjo​na​riusz Un​der​hill. Pa​mię​ta mnie pan? – Ja​sne, synu, pa​mię​tam cię. Sta​łeś się sław​ny za​raz po tym, jak cie​bie po​zna​łem. O co cho​dzi? – Chciał​bym z pa​nem chwil​kę po​roz​ma​wiać, jak naj​szyb​ciej. – Za ja​kieś pięć mi​nut idę na lunch na dru​gą stro​nę uli​cy, do Sham​rock. Będę tam przez do​bre pół go​dzi​ny. – Do zo​ba​cze​nia – po​wie​dzia​łem i roz​łą​czy​łem się. Sham​rock był knaj​pą ba​ro​wo-lun​cho​wą, spe​cja​li​zu​ją​cą się w ka​nap​kach z wo​ło​wi​ną. Zna​la​złem Di​Cen​zo z tyłu sali, gdzie łap​czy​wie po​chła​niał „da​nie dnia”, po​pi​ja​jąc je pi​wem. Przy​wi​tał mnie cie​pło. – Usiądź. Do​brze wy​glą​dasz, ab​sol​wen​cie. Przy​kro mi z po​wo​du two​je​go part​ne​ra. Gdzie się po​dzie​wa​łeś? Nie wi​dzia​łem cię ostat​nio. Wy​tłu​ma​czy​łem mu wszyst​ko tak szyb​ko, jak mo​głem. Wy​glą​dał na za​do​wo​lo​ne​go, ale zdzi​wi​ło go to, że pra​ca w Watts może mi się po​do​bać. – Więc o co cho​dzi, synu? – spy​tał w koń​cu. Sta​ra​łem się oka​zy​wać za​in​te​re​so​wa​nie, ale bez prze​sa​dy. – Pa​mię​ta pan tę mar​twą ko​bie​tę, któ​rą zna​leź​li​śmy z moim part​ne​rem na Dwu​dzie​stej Ósmej? – Tak. Pięk​na mło​da bab​ka. Na​praw​dę jej szko​da. – Zga​dza się. Za​sta​na​wia​łem się, jaki był re​zul​tat wa​sze​go śledz​twa. Zna​leź​li​ście spraw​cę? Di​Cen​zo spoj​rzał na mnie z za​cie​ka​wie​niem. – Nie, nie zna​leź​li​śmy. Przy​ci​snę​li​śmy mnó​stwo wła​my​wa​czy, ale wszyst​ko na nic. Prze​świe​-

tli​li​śmy pry​wat​ne ży​cie tej la​ski, ale ni​cze​go po​dej​rza​ne​go nie zna​leź​li​śmy – nie mia​ła żad​nych wro​gów, a wszy​scy jej zna​jo​mi i krew​ni mie​li ali​bi. Od​cisk, któ​ry ob​ry​so​wa​łeś, na​le​żał do niej sa​mej. Przy​szło kil​ku świ​rów, któ​rzy przy​zna​li się do mor​der​stwa, ale to na​praw​dę były czub​ki. Tak to bywa, synu. Raz wy​gry​wasz, raz prze​gry​wasz. Dla​cze​go cię to in​te​re​su​je? – Ko​bie​ta wy​glą​da​ła jak moja była dziew​czy​na. Kie​dy zna​la​złem jej cia​ło, zro​bi​ło mi się żal. – Spu​ści​łem gło​wę, uda​jąc, że na​dal nie mogę uwie​rzyć w be​stial​stwo jej śmier​ci. Di​Cen​zo dał się na​brać. – Mi​nie ci – rzekł, po czym do​dał szep​tem: – Bę​dzie mu​sia​ło, je​śli na​dal chcesz być gli​nia​rzem. Wsta​łem. – Dzię​ki, sier​żan​cie – rzu​ci​łem. – Do usług, synu. Bądź grzecz​ny. Dbaj o sie​bie. – Di​Cen​zo uśmiech​nął się ser​decz​nie i wró​cił do po​że​ra​nia lun​chu. Po​je​cha​łem do Hol​ly​wo​od, do ko​mi​sa​ria​tu na Wil​cox, któ​ry mie​ścił się ka​wa​łe​czek na po​łu​dnie od Sun​set i, li​cząc na odro​bi​nę szczę​ścia, prze​sze​dłem kro​kiem waż​nia​ka przez hol, ki​wa​jąc sie​dzą​ce​mu w dy​żur​ce sier​żan​to​wi, po czym skie​ro​wa​łem się pro​sto ku scho​dom, wsze​dłem na górę i zna​la​złem salę de​tek​ty​wów, gdzie wła​śnie za​czę​ło się spo​tka​nie po​świę​co​ne mor​der​stwu Mag​gie Ca​dwal​la​der. W ma​łym po​miesz​cze​niu tło​czy​ło się przy​naj​mniej dwu​dzie​stu sie​dzą​cych na biur​kach i sto​ją​cych de​tek​ty​wów, któ​rzy słu​cha​li, jak star​szy, krę​py gli​niarz tłu​ma​czył, cze​go od nich ocze​ku​je. Sta​łem w wej​ściu, sta​ra​jąc się wy​glą​dać jak jesz​cze je​den funk​cjo​na​riusz po służ​bie. Nikt nie wy​da​wał się mnie za​uwa​żać. – My​ślę, że mamy tu do czy​nie​nia z wła​ma​niem – mó​wił star​szy po​li​cjant. – Miesz​ka​nie ko​bie​ty zo​sta​ło prze​szu​ka​ne, ale z gło​wą. Żad​nych od​ci​sków pal​ców – je​dy​ne, któ​re zna​leź​li​śmy, na​le​żą do ofia​ry i wła​ści​ciel​ki miesz​ka​nia, z któ​rą zmar​ła gry​wa​ła w kar​ty. Poza tym jest jesz​cze tro​chę od​ci​sków miesz​ka​ją​ce​go pię​tro ni​żej fa​ce​ta, któ​ry zna​lazł cia​ło. Ten fa​cet i wła​ści​ciel​ka miesz​ka​nia zo​sta​li prze​słu​cha​ni i nie są po​dej​rza​ny​mi. Nie mamy w kar​to​te​kach żad​ne​go nie​daw​no po​peł​nio​ne​go mor​der​stwa, któ​re by moż​na po​wią​zać z na​szym. A te​raz do rze​czy. Chcę, że​by​ście spro​wa​dzi​li tu i prze​słu​cha​li wszyst​kich zna​nych z uży​wa​nia prze​mo​cy wła​my​wa​czy. Ofia​ra nie zo​sta​ła zgwał​co​na, ale i tak chcę mieć tu wszyst​kich wła​my​wa​czy z prze​stęp​stwa​mi na tle sek​su​al​nym na kon​cie. Chcę, że​by​ście spraw​dzi​li wszyst​kie ra​por​ty o wła​ma​niach w Hol​ly​wo​od, któ​re za​koń​czy​ły się aresz​to​wa​niem i zwol​nie​niem spraw​ców w cią​gu ostat​nich sze​ściu mie​się​cy. Za​dzwoń​cie do biu​ra pro​ku​ra​to​ra okrę​go​we​go, żeby się do​wie​dzieć, jak skoń​czy​ły się wszyst​kie te spra​wy. Chcę wie​dzieć, ilu z tych dup​ków, któ​rych zła​pa​li​śmy, zno​wu krą​ży po uli​cach i chcę, żeby po​tem wszyst​kich tu spro​wa​dzić na prze​słu​cha​nie. – Dwóch mo​ich lu​dzi roz​ma​wia z są​sia​da​mi zmar​łej. Chcę wie​dzieć, ja​kie war​to​ścio​we przed​mio​ty po​sia​da​ła ta Ca​dwal​la​der. Wte​dy bę​dzie​my mo​gli przy​ci​snąć pa​se​rów i spraw​dzić lom​bar​dy. Chcę, że​by​ście spro​wa​dzi​li tu wszyst​kich ćpu​nów z bul​wa​ru i moc​no ich przy​ci​snę​li. Gość, któ​ry to zro​bił, pew​nie po pro​stu spa​ni​ko​wał, a ćpun na gło​dzie mógł​by udu​sić ko​bie​tę i uciec, ni​cze​go ze sobą nie za​bie​ra​jąc. Dwóch mo​ich lu​dzi roz​py​tu​je też w są​siedz​twie o tam​tą noc. Je​śli kto​kol​wiek coś wi​dział lub sły​szał, to bę​dzie​my o tym wie​dzieć. To tyle. Do ro​bo​ty. To był dla mnie sy​gnał do od​wro​tu. Spoj​rza​łem na ze​ga​rek. Była dru​ga czter​dzie​ści. Do roz​po​czę​cia służ​by po​zo​sta​ły mi trzy go​dzi​ny.

Sze​dłem do sa​mo​cho​du wśród szem​ra​ją​cych de​tek​ty​wów. Zło​ży​łem dach, usia​dłem na przed​nim sie​dze​niu i za​czą​łem my​śleć. Nie, to nie było wła​ma​nie, stwier​dzi​łem; tym ra​zem na pew​no nie. Może z tą Jen​sen tak, może za​pał​ki to był tyl​ko zbieg oko​licz​no​ści, ale w Mag​gie Ca​dwal​la​der było coś dziw​ne​go, ota​cza​ła ją jak​by aura nie​uchron​ne​go nie​szczę​ścia – kie​dy zo​ba​czy​ła mój pi​sto​let, za​czę​ła krzy​czeć: „Pro​szę, nie! Nie po​zwo​lę sie​bie zra​nić! Nie! Wiem, kto cię przy​słał! Wie​dzia​łam, że to zro​bi!”. Była dziw​ną ko​bie​tą, ży​ją​cą w swo​im ma​łym świe​cie, ale jed​nak mia​ła czę​ste kon​tak​ty z nie​zna​jo​my​mi. Trze​ba było za​cząć od baru Srebr​na Gwiaz​da, ale nie mia​ło sen​su uda​wać się tam za dnia, więc pod​je​cha​łem do bud​ki te​le​fo​nicz​nej i do​wie​dzia​łem się ad​re​su Small World Im​port-Export Com​pa​ny: 615 North Vir​gil. Po​je​cha​łem tam w do​brym hu​mo​rze, czu​jąc z tego po​wo​du lek​kie wy​rzu​ty su​mie​nia. Small World Im​port-Export Com​pa​ny mia​ła sie​dzi​bę w du​żej hali są​sia​du​ją​cej z bu​dyn​ka​mi miesz​kal​ny​mi, czę​sto wy​naj​mo​wa​ny​mi stu​den​tom po​bli​skie​go L.A. City Col​le​ge. Na każ​dym domu wi​siał szyld „Kwa​te​ry Stu​denc​kie” i „Ni​skie Ceny Dla Stu​den​tów”. Na we​ran​dach sie​dzia​ło mnó​stwo „stu​den​tów”, po​pi​ja​ją​cych piwo i gra​ją​cych w ba​se​ball na za​nie​dba​nych traw​ni​kach. Byli mniej wię​cej w moim wie​ku i cha​rak​te​ry​zo​wa​ło ich po​czu​cie wyż​szo​ści be​ne​fi​cjen​tów pro​gra​mów po​mo​cy by​łym żoł​nie​rzom. Uda​ło ci się unik​nąć dwóch wo​jen, Un​der​hill, po​my​śla​łem, i te​raz masz, cze​go chcia​łeś. Je​steś pa​tro​lo​wym z Watts uda​ją​cym de​tek​ty​wa w Hol​ly​wo​od. Bądź ostroż​ny. By​łem. Wsze​dłem do hali przez brud​ne drzwi wej​ścio​we, ozdo​bio​ne brud​nym ma​lun​kiem glo​bu, któ​re​go twór​ca naj​wy​raź​niej nie był or​łem z geo​gra​fii. Jed​nak re​cep​cjo​nist​ka na​tych​miast roz​po​zna​ła we mnie gli​nia​rza i naj​wy​raź​niej wi​dok od​zna​ki rów​nież nie był jej obcy. Kie​dy spy​ta​łem o zna​jo​mych Mag​gie Ca​dwal​la​der, od​par​ła: – Ach, to pro​ste. – Na​krę​ci​ła nu​mer na sto​ją​cym na jej biur​ku te​le​fo​nie, mó​wiąc: – Pani Gro​ver, na​sza głów​na księ​go​wa, była bli​ską zna​jo​mą Mag​gie. Pra​wie co​dzien​nie ja​da​ły ra​zem lunch. – Do słu​chaw​ki po​wie​dzia​ła: – Pani Gro​ver, mam tu po​li​cjan​ta, któ​ry chciał​by po​roz​ma​wiać o Mag​gie… – Po chwi​li re​cep​cjo​nist​ka odło​ży​ła słu​chaw​kę i rze​kła: – Za chwi​lecz​kę przyj​dzie. – Uśmiech​nę​ła się. Od​wza​jem​ni​łem uśmiech. Wy​mie​nia​li​śmy ósmy albo dzie​wią​ty uśmiech, kie​dy do po​cze​kal​ni we​szła pro​fe​sjo​nal​nie wy​glą​da​ją​ca ko​bie​ta koło czter​dziest​ki. – To pan? – spy​ta​ła. – Tak, pani Gro​ver – od​par​łem – moje na​zwi​sko: Un​der​hill, z Wy​dzia​łu Po​li​cji Los An​ge​les. Mógł​bym za​mie​nić z pa​nią kil​ka słów? – Oczy​wi​ście – od​rze​kła bar​dzo rze​czo​wym to​nem. – Może wej​dzie​my do mo​je​go biu​ra? Do​brze się czu​łem w swo​jej roli, ale jej szorst​kość mnie iry​to​wa​ła. – Ja​sne – od​po​wie​dzia​łem. Ru​szy​li​śmy wzdłuż odra​pa​ne​go ko​ry​ta​rza. Zza za​mknię​tych drzwi do​by​wał się ło​skot se​tek ma​szyn do szy​cia. Pani Gro​ver po​sa​dzi​ła mnie na drew​nia​nym krze​śle w swo​im skrom​nie urzą​dzo​nym biu​rze. Za​pa​li​ła pa​pie​ro​sa, usa​do​wi​ła się za biur​kiem i po​wie​dzia​ła: – Bied​na Mag​gie. Cóż za okrop​na śmierć. Jak pan my​śli, kto to zro​bił? – Nie wiem. Dla​te​go tu je​stem.

– Czy​ta​łam w ga​ze​cie, że uwa​ża​cie, że to był wła​my​wacz. To praw​da? – Może. Ro​zu​miem, że pani i Mag​gie Ca​dwal​la​der by​ły​ście przy​ja​ciół​ka​mi. – W pew​nym sen​sie – od​par​ła pani Gro​ver. – Ja​da​ły​śmy ze sobą co​dzien​nie lunch, ale ni​g​dy nie spo​ty​ka​ły​śmy się na grun​cie to​wa​rzy​skim. – Były po temu ja​kieś po​wo​dy? – O co panu cho​dzi? – Cho​dzi mi o to, pani Gro​ver, że chciał​bym zro​zu​mieć tę ko​bie​tę. Jaka była? Ja​kie mia​ła zwy​cza​je, co lu​bi​ła, a cze​go nie lu​bi​ła, z ja​ki​mi ludź​mi prze​sta​wa​ła, wła​śnie tego typu in​for​ma​cje mnie in​te​re​su​ją. Pani Gro​ver wle​pi​ła we mnie wzrok, pa​ląc z na​masz​cze​niem. – Ro​zu​miem – stwier​dzi​ła. – Cóż, je​śli to po​mo​że, to mogę po​wie​dzieć panu jed​no: Mag​gie była bar​dzo by​strą ko​bie​tą, ale mia​ła swo​je pro​ble​my. My​ślę, że była pa​to​lo​gicz​nym kłam​cą. Czę​sto było tak, że mó​wi​ła mi coś o so​bie, a po​tem opo​wia​da​ła ja​kieś inne hi​sto​rie, któ​re zu​peł​nie za​prze​cza​ły temu, co mó​wi​ła wcze​śniej. My​ślę, że mia​ła pro​ble​my z al​ko​ho​lem i że spę​dza​ła wie​czo​ry na sa​mot​nej lek​tu​rze. – Ja​kie hi​sto​rie pani opo​wia​da​ła? – O swo​im po​cho​dze​niu. Jed​ne​go dnia była z No​we​go Jor​ku, a na​stęp​ne​go ze Środ​ko​we​go Za​cho​du. Raz mi po​wie​dzia​ła, że ma po​za​mał​żeń​skie dziec​ko ze „stra​co​ną mi​ło​ścią”, a na​stęp​ne​go dnia utrzy​my​wa​ła, że jest dzie​wi​cą! Wy​czu​wa​łam, że jest bar​dzo sa​mot​na, więc pró​bo​wa​łam za​aran​żo​wać jej ko​la​cję z mi​łym ka​wa​le​rem, któ​ry jest zna​jo​mym mo​je​go męża. Nie zgo​dzi​ła się. Była prze​ra​żo​na. Mag​gie była kul​tu​ral​ną oso​bą i czę​sto roz​ma​wia​ły​śmy o te​atrze, ale opo​wia​da​ła też mnó​stwo po​krę​co​nych hi​sto​rii. – Na przy​kład? – Na przy​kład ja​kieś bred​nie o ja​kimś dziec​ku na Wscho​dzie. Raz mi po​ka​za​ła zdję​cie. Roz​tkli​wi​ło mnie to. Mu​sia​ła je wy​ciąć z ja​kie​goś cza​so​pi​sma. To było ta​kie smut​ne… – Czy wie pani co​kol​wiek o męż​czy​znach w jej ży​ciu, pani Gro​ver? – Nie, zu​peł​nie nic. Je​stem prze​ko​na​na, że zmar​ła, bę​dąc dzie​wi​cą. – Cóż – po​wie​dzia​łem, wsta​jąc – dzię​ku​ję, że po​świę​ci​ła mi pani czas, pani Gro​ver. Bar​dzo mi pani po​mo​gła. – Ona za​słu​gi​wa​ła na o wie​le wię​cej, pa​nie wła​dzo. Pro​szę, niech pan znaj​dzie jej za​bój​cę. – Znaj​dę – od​par​łem, mó​wiąc jak naj​bar​dziej szcze​rze. Tej nocy na pa​tro​lu nie było zbyt cie​ka​wie. By​łem nie​obec​ny du​chem. Wie​dzia​łem, że będę mu​siał zo​stać szyb​ko prze​nie​sio​ny na dzien​ną zmia​nę, żeby móc kon​ty​nu​ować śledz​two wie​czo​ra​mi. Roz​wa​ża​łem róż​ne moż​li​wo​ści – proś​bę do Jur​gen​se​na, do sze​fa de​tek​ty​wów, urlop zdro​wot​ny – ale wszyst​ko wy​da​wa​ło mi się zbyt nie​pew​ne. Na​stęp​ne​go ran​ka po​je​cha​łem na ko​mi​sa​riat i za​pu​ka​łem do drzwi ka​pi​ta​na Jur​gen​se​na. Przy​wi​tał się ze mną cie​pło, był jed​nak zdzi​wio​ny, że wi​dzi mnie za dnia. Po​wie​dzia​łem mu, co mi leży na ser​cu: mia​łem bar​dzo cho​re​go przy​ja​cie​la jesz​cze z cza​sów sie​ro​ciń​ca, któ​ry po​trze​bo​wał ko​goś do opie​ki w nocy, kie​dy jego żona idzie na noc​ną zmia​nę do fa​bry​ki sa​mo​lo​tów. Pro​si​łem o tym​cza​so​wy przy​dział do dzien​nej zmia​ny, żeby po​móc przy​ja​cie​lo​wi i żeby le​piej po​znać oko​li​cę, w któ​rej pra​cu​ję. Jur​gen​sen odło​żył Ry​szar​da III i po​wie​dział:

– Od dzi​siaj pra​cu​jesz na dzien​nej zmia​nie, Un​der​hill. Je​den czło​wiek jest na urlo​pie, ale pa​mię​taj, żad​nych so​ló​wek. Żad​ne​go uda​wa​nia twar​dzie​la. Masz tyl​ko pa​tro​lo​wać uli​ce z part​ne​rem. A te​raz już idź do pra​cy. O pół do dwu​na​stej tego wie​czo​ra po​peł​ni​łem swo​je pierw​sze prze​stęp​stwo jako do​ro​sły. Po​je​cha​łem do Hol​ly​wo​od, za​par​ko​wa​łem na par​kin​gu przy sta​cji ben​zy​no​wej i po​sze​dłem do miesz​ka​nia Mag​gie Ca​dwal​la​der na Ha​rold Way. Wło​ży​łem rę​ka​wicz​ki, otwo​rzy​łem za​mek i przez ciem​ne miesz​ka​nie prze​sze​dłem pro​sto do sy​pial​ni. Mia​łem przy so​bie małą la​tar​kę i uży​wa​łem jej co kil​ka se​kund, po​mi​mo że było to ry​zy​kow​ne. Stwier​dzi​łem, że wszyst​kie rze​czy oso​bi​ste Mag​gie uprząt​nię​to, za​pew​ne po to, żeby miesz​ka​nie le​piej się pre​zen​to​wa​ło w oczach przy​szłych lo​ka​to​rów, kie​dy już cała spra​wa ucich​nie. W sy​pial​ni, trzy​ma​jąc w ustach la​tar​kę, od​krę​ci​łem nogę od łóż​ka ukry​wa​ją​cą „bez​cen​ny do​wód mi​ło​ści” Mag​gie. Nie było go. Wsta​wi​łem nogę na miej​sce i od​krę​ci​łem dru​gą, ale tam też nic nie było. Po​zo​sta​łe dwie nogi były na trwa​łe przy​spa​wa​ne do ramy łóż​ka. Moje przy​pusz​cze​nia się po​twier​dzi​ły. Mimo to mu​sia​łem jesz​cze coś spraw​dzić. Po​je​cha​łem na ko​mi​sa​riat w Hol​ly​wo​od, za​par​ko​wa​łem, wsze​dłem do środ​ka i po​ka​za​łem od​zna​kę dy​żur​ne​mu sier​żan​to​wi. – Pra​cu​ję z de​tek​ty​wa​mi z Sie​dem​dzie​sią​tej Siód​mej – po​wie​dzia​łem. – Czy jest na gó​rze ktoś, z kim mógł​bym po​roz​ma​wiać? – Ktoś tam za​wsze jest – od​parł znu​dzo​nym gło​sem. W sali de​tek​ty​wów był tyl​ko zmę​czo​ny, sta​ry po​li​cjant, któ​ry pi​sał ja​kieś ra​por​ty. Wsze​dłem do środ​ka, jak​bym był wła​ści​cie​lem lo​ka​lu, a sta​ru​szek tyl​ko na chwil​kę ode​rwał wzrok od swo​ich pa​pie​rów. Kie​dy zo​rien​to​wa​łem się, że to, cze​go szu​kam, nie leży ni​g​dzie na wierz​chu, od​chrząk​ną​łem, żeby zwró​cić na sie​bie uwa​gę. Po​now​nie pod​niósł wzrok, tym ra​zem pre​zen​tu​jąc na​bie​głe krwią oczy i znu​żo​ny głos: – Tak? Sta​ra​łem się mó​wić ener​gicz​nie i zro​bić wra​że​nie star​sze​go, niż je​stem. – Un​der​hill, oby​cza​jów​ka z Sie​dem​dzie​sią​tej Siód​mej. Roz​pra​co​wu​ję pa​se​rów z So​uth Cen​tral. Po​rucz​nik zle​cił mi spraw​dze​nie ra​por​tu do​ty​czą​ce​go wła​sno​ści tej nie​daw​no udu​szo​nej Ca​dwal​la​der. Znaj​du​je​my u nas mnó​stwo rze​czy zra​bo​wa​nych w Hol​ly​wo​od i Za​chod​nim L.A. Po​rucz​nik stwier​dził, że może bę​dzie mógł wam po​móc. – Cho​le​ra – rzu​cił sta​ru​szek, wsta​jąc z krze​sła i pod​cho​dząc do rzę​du sza​fek. – Moim zda​niem to nie było wła​ma​nie. Na​pi​sa​łem ten ra​port ra​zem z part​ne​rem. – Wrę​czył mi tecz​kę za​wie​ra​ją​cą trzy stro​ny ma​szy​no​pi​su. – Wła​ści​ciel​ka twier​dzi, że nic nie zgi​nę​ło, a do​brze zna​ła zmar​łą. Może gość spa​ni​ko​wał. Trud​no po​wie​dzieć. Ra​port był na​pi​sa​ny ty​po​wym, su​chym i rze​czo​wym ję​zy​kiem. Wy​mie​nio​no w nim wszyst​ko, po​czy​na​jąc od je​dze​nia dla kota, a na środ​kach czy​sto​ści koń​cząc, ale nie wspo​mnia​no o dia​men​to​wej brosz​ce ani o żad​nej in​nej bi​żu​te​rii. Było tam też pod​pi​sa​ne przez wła​ści​ciel​kę miesz​ka​nia, nie​ja​ką pa​nią Craw​shaw, oświad​cze​nie stwier​dza​ją​ce, że po​mi​mo strasz​li​we​go ba​ła​ga​nu nic nie zgi​nę​ło. Oświad​czy​ła tak​że, że we​dle jej wie​dzy Mag​gie Ca​dwal​la​der nie po​sia​da​ła żad​nej bi​żu​te​rii ani ak​cji czy ob​li​ga​cji ani że nie prze​cho​wy​wa​ła u sie​bie zna​czą​cych sum pie​nię​dzy. Star​szy gli​niarz pa​trzył na mnie.

– Chce pan ko​pię? – spy​tał znu​żo​nym to​nem. – Nie – od​par​łem. – Miał pan ra​cję, to nud​ny ra​port. Wiel​kie dzię​ki. Na ra​zie. Wy​glą​dał, jak​by po​czuł ulgę. Ja też po​czu​łem ulgę. Była dwu​na​sta czter​dzie​ści pięć i wie​dzia​łem, że nie mam żad​nych szans na sen. Chcia​łem my​śleć wy​łącz​nie o spra​wie, ale cały czas czu​łem się nie​pew​nie, wie​dząc, że wie​le ry​zy​ku​ję, pro​wa​dząc śledz​two na wła​sną rękę. Zde​cy​do​wa​łem więc zła​mać swo​je nie​pi​sa​ne ślu​by abs​ty​nen​cji i po​je​cha​łem do Si​lver​la​ke, gdzie miesz​kał mój sta​ry kum​pel z sie​ro​ciń​ca. Był ra​czej za​do​wo​lo​ny z mo​ich od​wie​dzin, ale jego żona nie. Po​wie​dzia​łem, że nie ze​bra​ło mi się na po​ga​węd​kę, tyl​ko że chcia​łem od nie​go po​ży​czyć kije gol​fo​we. Ku mo​je​mu zdzi​wie​niu, zgo​dził się. Obie​ca​łem nie​zwłocz​nie je od​dać i w ra​mach po​dzię​ko​wa​nia za​pro​sić go na ko​la​cję do do​brej re​stau​ra​cji. Ku mo​je​mu zdzi​wie​niu, jego żona po​wie​dzia​ła, że nie wie​rzy, i za​cią​gnę​ła męża z po​wro​tem do łóż​ka. Przyj​rza​łem się ki​jom i stwier​dzi​łem, że są do​brej fir​my, a w kie​szon​kach tor​by było przy​naj​mniej z pięć​dzie​siąt pi​łek. Po​sta​no​wi​łem po​szu​kać miej​sca, w któ​rym mógł​bym so​bie po​grać i w spo​ko​ju po​my​śleć. Po​je​cha​łem do domu po psa, któ​ry ucie​szył się na mój wi​dok. Był naj​wy​raź​niej spra​gnio​ny ru​chu. Zna​la​złem w lo​dów​ce kil​ka ko​tle​tów wie​przo​wych i rzu​ci​łem mu je. Kie​dy za​kła​da​łem mu smycz i prze​rzu​ca​łem tor​bę z ki​ja​mi przez ra​mię, ob​gry​zał już ko​ści. – Je​dzie​my na pla​żę, Po​ciąg – oznaj​mi​łem. – Zo​ba​czy​my, jaki z cie​bie na​praw​dę la​bra​dor. Będę strze​lał pił​ka​mi w oce​an. Je​śli bę​dziesz w sta​nie je od​na​leźć w ciem​no​ści, będę cie​bie kar​mił ste​ka​mi przez okrą​gły rok. Co ty na to? Noc​ny Po​ciąg od​parł „Hau!” i po​szli​śmy trzy kwar​ta​ły da​lej, nad brzeg Pa​cy​fi​ku. Wie​czór był cie​pły i bez​wietrz​ny. Spu​ści​łem psa ze smy​czy i za​czął bie​gać jak opę​ta​ny, cały czas trzy​ma​jąc kość w zę​bach. Rzu​ci​łem pił​ki na wil​got​ny pia​sek i wy​ją​łem je​den z ki​jów z tor​by. Trzy​ma​jąc go w ręku, mia​łem wra​że​nie, jak​bym ści​skał uko​cha​ne​go, daw​no utra​co​ne​go przy​ja​cie​la. Ze zdzi​wie​niem stwier​dzi​łem, że zu​peł​nie nie wy​sze​dłem z wpra​wy. Już po kil​ku pierw​szych ude​rze​niach za​po​mnia​łem, że przez dłuż​szy czas nie gra​łem w gol​fa. Po​sy​ła​łem pił​ki w spie​nio​ne, bia​łe fale, roz​ko​szu​jąc się jed​no​ścią cia​ła i umy​słu, co jest kwin​te​sen​cją gry w gol​fa. Po chwi​li ude​rze​nia sta​ły się au​to​ma​tycz​ne i mo​głem za​cząć my​śleć o czymś in​nym. Naj​pierw pod​su​mo​wa​łem. Dwa razy pod​szy​łem się pod de​tek​ty​wa, uży​wa​jąc praw​dzi​we​go na​zwi​ska, co w ra​zie wy​kry​cia mo​gło​by mnie kosz​to​wać za​wie​sze​nie. Kie​ro​wa​łem się je​dy​nie prze​czu​cia​mi, a wnio​ski do​ty​czą​ce Mag​gie Ca​dwal​la​der wy​cią​gną​łem wy​łącz​nie na pod​sta​wie ob​ser​wa​cji jej za​cho​wa​nia jed​nej nocy. Ale. No wła​śnie – ale. Ale czu​łem, że wiem o niej wię​cej, niż​by to wy​ni​ka​ło z na​szej krót​kiej zna​jo​mo​ści. Moje prze​świad​cze​nie wy​ni​ka​ło z cze​goś wię​cej, niż tyl​ko za​wie​rze​nia in​tu​icji, lo​gicz​nej de​duk​cji czy oce​nie jej cha​rak​te​ru. Moim za​da​niem było roz​wią​za​nie tej ła​mi​głów​ki, a fakt, że zmar​ła ofia​ro​wa​ła mi swe cia​ło, szu​ka​jąc cze​goś in​ne​go, nada​wał moim dzia​ła​niom wagi. Za​gwiz​da​łem na psa, któ​ry na​tych​miast do mnie pod​biegł. Wra​ca​jąc do miesz​ka​nia, do​sze​dłem do wnio​sku, że Wac​ky miał ra​cję. Klucz do roz​ko​szo​wa​nia się sma​kiem ży​cia tkwi w śmier​ci. Za​bi​łem, dwu​krot​nie, i sta​łem się in​nym czło​wie​kiem. Lecz klu​czem nie był akt za​bi​ja​nia, tyl​ko to, co do tego do​pro​wa​dzi​ło. Czu​łem się dziw​nie wiel​ko​dusz​ny i prze​peł​nio​ny mi​ło​ścią, jak au​tor ma​ją​cy za​de​dy​ko​wać

książ​kę. Ta jest dla cie​bie, Wac​ky, po​wie​dzia​łem so​bie; ta jest dla cie​bie.

8 Dziw​nie się czu​łem, sie​dząc w ba​rze, szu​ka​jąc mor​der​cy, a nie ko​biet. Na​stęp​ne​go wie​czo​ra, uwol​nio​ny od ob​se​sji za​zwy​czaj spro​wa​dza​ją​cej mnie w ta​kie miej​sca, sie​dzia​łem, po​pi​ja​jąc roz​cień​czo​ne​go wodą scot​cha, i pa​trzy​łem, jak lu​dzie się upi​ja​ją, złosz​czą, roz​tkli​wia​ją i w al​ko​ho​lo​wym upo​je​niu opo​wia​da​ją kom​plet​nym nie​zna​jo​mym hi​sto​rię swo​je​go ży​cia. Wy​pa​try​wa​łem męż​czyzn, któ​rzy przy​szli tu na łowy, tak jak ja, ale tego wie​czo​ra w Srebr​nej Gwieź​dzie nie​po​dziel​nie kró​lo​wa​li de​spe​ra​ci w śred​nim wie​ku, ba​wią​cy się przy akom​pa​nia​men​cie sta​rych, przed​wo​jen​nych stan​dar​dów z sza​fy gra​ją​cej. Kie​dy o pierw​szej wy​cho​dzi​łem z baru, bę​dąc ostat​nim klien​tem, spy​ta​łem bar​ma​na, czy za​ba​wa się tu kie​dy​kol​wiek roz​krę​ca. – W week​en​dy – od​parł. – Wte​dy jest duży ruch. Przyjdź ju​tro wie​czo​rem, to zo​ba​czysz. Bar​man miał ra​cję. Wsze​dłem do Srebr​nej Gwiaz​dy za kwa​drans ósma w so​bot​ni wie​czór i za​uwa​ży​łem, że już jest we​so​ło. W ba​rze ro​iło się od mło​dych par, żoł​nie​rzy na prze​pu​st​ce – ła​two roz​po​zna​wal​nych po krót​ko ostrzy​żo​nych wło​sach i czar​nych, woj​sko​wych bu​tach – star​szych al​ko​ho​li​ków oraz uda​ją​cych sa​mot​nych męż​czyzn i ko​biet bez to​wa​rzy​stwa. Wszy​scy po​sy​ła​li so​bie peł​ne na​dziei spoj​rze​nia. Tego wie​czo​ra mu​zy​ka była żyw​sza i do​pa​so​wa​na do młod​szej klien​te​li. Kró​lo​wa​ły no​wo​cze​sne aran​ża​cje, a na​wet trosz​kę jaz​zu. Ład​na ko​bie​ta koło trzy​dziest​ki po​pro​si​ła mnie do tań​ca. Z ża​lem od​mó​wi​łem, tłu​ma​cząc się zwich​nię​tą nogą, więc zwró​ci​ła się do sie​dzą​ce​go obok mnie przy ba​rze fa​ce​ta, któ​ry przy​jął pro​po​zy​cję. Wy​pa​try​wa​łem ko​bie​cia​rzy, męż​czyzn, któ​rzy bez naj​mniej​sze​go wy​sił​ku zdo​by​wa​ją za​ufa​nie ko​biet, a więc i prze​pust​kę do ich sy​pial​ni. Męż​czyzn ta​kich jak ja. Spę​dzi​łem w Srebr​nej Gwieź​dzie trzy go​dzi​ny, sie​dząc to przy ba​rze, to przy sto​li​kach, są​cząc piwo i cały czas ob​ser​wu​jąc. Za​czą​łem so​bie zda​wać spra​wę, że może przyj​dzie mi tu spę​dzić na ob​ser​wa​cji wie​le dłu​gich i nu​żą​cych go​dzin. Cho​ciaż cały czas by​łem czuj​ny, wła​ści​wie ni​cze​go cie​ka​we​go nie za​uwa​ży​łem. Za​czy​na​łem już być przy​gnę​bio​ny, a na​wet tro​chę zły, kie​dy zo​ba​czy​łem, jak dwóch po​dej​rza​nych go​ści pod​cho​dzi do baru. Wy​mie​ni​li z bar​ma​nem kil​ka zdań i jego twarz jak​by po​ja​śnia​ła. Wska​zał im drzwi na ty​łach lo​ka​lu są​sia​du​ją​ce z au​to​ma​ta​mi te​le​fo​nicz​ny​mi i ma​szy​na​mi sprze​da​ją​cy​mi pa​pie​ro​sy. Po chwi​li wszy​scy trzej ru​szy​li w tam​tą stro​nę; bar​man zo​sta​wił bar bez opie​ki. Kie​dy za​mknę​li za sobą drzwi, od​cze​ka​łem dwie mi​nu​ty, pod​sze​dłem do drzwi, uklęk​ną​łem i za​czą​łem wą​chać przy szcze​li​nie mię​dzy drzwia​mi a pod​ło​gą. Po​czu​łem dym ma​ri​hu​any. Uśmiech​ną​łem się, wy​ją​łem pi​sto​let z ka​bu​ry i umie​ści​łem go w kie​sze​ni kurt​ki. Po​tem otwo​rzy​łem skó​rza​ne etui z od​zna​ką i moc​no na​par​łem na drzwi, któ​re ła​two ustą​pi​ły. To​wa​rzy​szył temu bar​dzo gło​śny i ostry dźwięk, jak​by eks​plo​zji. Pod ścia​ną, tuż przy się​ga​ją​cym su​fi​tu sto​sie skrzy​nek z whi​sky, sta​ło trzech pa​la​czy, któ​rzy od​ru​cho​wo wy​rzu​ci​li ręce do góry, kie​dy usły​sze​li ha​łas i zo​ba​czy​li pi​sto​let i od​zna​kę. Spoj​rza​łem w głąb baru. Chy​ba nikt nie za​uwa​żył, co tu się sta​ło. Ci​cho za​mkną​łem za sobą drzwi. – Po​li​cja – po​wie​dzia​łem bar​dzo spo​koj​nym gło​sem. – Stań​cie pod lewą ścia​ną i oprzyj​cie na niej ręce, nad gło​wa​mi. No już!

Po​słu​cha​li mnie. Za​pach ma​ri​hu​any był ostry i zmy​sło​wy. Zre​wi​do​wa​łem trzech męż​czyzn, szu​ka​jąc bro​ni i to​wa​ru, ale zna​la​złem tyl​ko trzy gru​be skrę​ty. Wszy​scy się trzę​śli, a bar​man za​czął szlo​chać coś o żo​nie i dzie​ciach. – Za​mknij japę – uci​szy​łem go. Chwy​ci​łem dwóch po​zo​sta​łych go​ści za koł​nie​rze ko​szul i pchną​łem w kie​run​ku drzwi. – Wy​no​cha mi stąd, gów​nia​rze – syk​ną​łem. – I że​bym was tu wię​cej nie wi​dział. Wy​to​czy​li się za drzwi, rzu​ca​jąc bar​ma​no​wi peł​ne nie​po​ko​ju spoj​rze​nia. Za​blo​ko​wa​łem drzwi, sta​wia​jąc przy nich skrzyn​kę z dżi​nem. Bar​man aż się skur​czył ze stra​chu, kie​dy ru​szy​łem w jego stro​nę. Za​czął ner​wo​wo szu​kać w kie​sze​niach pa​pie​ro​sów, bła​gal​nym wzro​kiem py​ta​jąc mnie o przy​zwo​le​nie. – No da​lej, za​pal so​bie – po​wie​dzia​łem. Za​pa​lił. – Jak się na​zy​wasz? – spy​ta​łem. – Red Ju​lian – od​parł, spo​glą​da​jąc na drzwi. Uspo​ko​iłem go. – To nie po​trwa dłu​go. Nie za​mie​rzam cie​bie za​pusz​ko​wać, po​trze​bu​ję tyl​ko two​jej po​mo​cy. – Nie znam żad​nych sprze​daw​ców, na​praw​dę, pa​nie wła​dzo. Tyl​ko cza​sa​mi so​bie za​pa​lę. Skręt kosz​tu​je pięć​dzie​siąt cen​tów. Uśmiech​ną​łem się sar​do​nicz​nie. – Nie ob​cho​dzi mnie to, Red. Nie pra​cu​ję w oby​cza​jów​ce. Od jak daw​na tu pra​cu​jesz? – Od trzech lat. – To wiesz, co się tu dzie​je. Znasz wszyst​kich sta​łych by​wal​ców, rze​zi​miesz​ków… – To jest po​rząd​ny lo​kal, pa​nie wła​dzo, ja nie wpusz​czam… – Za​mknij japę i słu​chaj. In​te​re​su​ją mnie pod​ry​wa​cze – na​pa​leń​cy, któ​rzy czę​sto tu​taj wy​ha​cza​ją ja​kąś lalę. Po​mo​żesz mi, to pusz​czę ci to pła​zem. Nie po​mo​żesz, to cię za​pusz​ku​ję. Za​dzwo​nię po ra​dio​wóz i po​wiem, że chcia​łeś mi sprze​dać te trzy skrę​ty. A to ozna​cza dwa do dzie​się​ciu lat w Qu​en​tin. No więc jak bę​dzie? Red od​pa​lił ko​lej​ne​go pa​pie​ro​sa od nie​do​pał​ka po​przed​nie​go. Trzę​sły mu się ręce. – By​wa​ją tu pod​ry​wa​cze, ale wpa​da​ją raz czy dwa i po​tem ani sły​chu – po​wie​dział. – Ale jest taki je​den gość, któ​ry tu za​glą​da za​wsze, kie​dy jest w mie​ście. Przy​stoj​niak imie​niem Ed​die. Nie mam na nie​go wię​cej na​mia​rów, jak Boga ko​cham. Za​wsze tu przy​cho​dzi na pod​ryw. – Red po​now​nie od​su​nął się ode mnie. – Jest tu dzi​siaj? – spy​ta​łem. – Nie​ee, przy​cho​dzi, kie​dy jest spo​koj​niej. Przy​stoj​nia​czek. Świet​nie ubra​ny. Nie ma go tu dzi​siaj, jak Boga ko​cham. – No do​bra. Słu​chaj. Od dzi​siaj je​stem two​im no​wym sta​łym by​wal​cem. Któ​re wie​czo​ry masz wol​ne? – Żad​nych. Szef nie daje mi wol​ne​go. Pra​cu​ję od szó​stej do pół​no​cy, sie​dem dni w ty​go​dniu. – To do​brze. Czy Ed​die tu ostat​nio za​glą​dał? Po​de​rwał ko​goś? – Tak. Lo​we​las z nie​go! – To do​brze. Będę tu przy​cho​dził każ​de​go wie​czo​ra. Jak tyl​ko wej​dzie Ed​die, dasz mi znać. Je​śli spró​bu​jesz go ostrzec, wiesz, jak to się skoń​czy. – Uśmiech​ną​łem się i pod​sta​wi​łem mu trzy skrę​ty pod nos. – Tak, wiem. – To do​brze. A te​raz zni​kaj. Pew​nie klien​ci są spra​gnie​ni.

Tej nocy też by​łem ostat​nim klien​tem. Ed​die się nie po​ja​wił. Jak tyl​ko wsta​łem w nie​dzie​lę rano, po​je​cha​łem do skle​pu w San​ta Mo​ni​ca, gdzie ro​bi​li zdję​cia w cią​gu kil​ku go​dzin. Zo​sta​wi​łem czte​ry ga​ze​to​we fo​to​gra​fie Mag​gie Ca​dwal​la​der, mó​wiąc krę​cą​ce​mu z po​wąt​pie​wa​niem gło​wą fa​ce​to​wi, że chcę, by mi na szó​stą wie​czo​rem zro​bił sześć jak naj​lep​szej ja​ko​ści po​więk​szo​nych od​bi​tek. Kie​dy pod nos pod​su​ną​łem mu dwu​dzie​sto​do​la​ro​wy bank​not i wsa​dzi​łem mu go do kie​sze​ni ko​szu​li, wąt​pli​wo​ści na​tych​miast znik​nę​ły. Zdję​cia, któ​re ode​bra​łem tego po​po​łu​dnia, nada​wa​ły się już do po​ka​zy​wa​nia ewen​tu​al​nym świad​kom. Red ner​wo​wo po​le​ro​wał kie​lisz​ki, gdy usia​dłem przy ba​rze wcze​snym, nie​dziel​nym wie​czo​rem. Na ze​wnątrz był strasz​li​wy skwar, ale w Srebr​nej Gwieź​dzie dzię​ki kli​ma​ty​za​cji pa​no​wa​ły ark​tycz​ne tem​pe​ra​tu​ry. – Cześć, Red – rzu​ci​łem. – Cześć, pa​nie… – Mów mi Fred – po​wie​dzia​łem wiel​ko​dusz​nie, kła​dąc na ba​rze po​więk​szo​ne zdję​cie Mag​gie Ca​dwal​la​der. – Wi​dzia​łeś kie​dyś tę ko​bie​tę? Red ski​nął. – Kil​ka razy. Ale ostat​nio nie. – Wi​dzia​łeś ją kie​dyś z Ed​diem? – Nie. – To sła​bo. Mały dzi​siaj ruch, co? – za​uwa​ży​łem, roz​glą​da​jąc się po pra​wie pu​stym ba​rze. – No. To przez te dłu​gie dni. Lu​dzie uwa​ża​ją, że nie wy​pa​da pić przed zmro​kiem. Oprócz na​ło​gow​ców. – Wska​zał na ka​na​pę, gdzie ob​ce​so​wo ob​ma​cy​wa​ła się para gru​ba​sów. – Wiem, o czym mó​wisz. Mia​łem kie​dyś przy​ja​cie​la, któ​ry lu​bił so​bie wy​pić. Mó​wił, że lu​bił pić, kie​dy tyl​ko był sam i z ludź​mi też, za dnia i w nocy. Był fi​lo​zo​fem. – Co się z nim sta​ło? – Za​strze​li​li go. – Tak? Szko​da. – No. Usią​dę na jed​nej z tych sof z wi​do​kiem na wej​ście. Je​śli nasz klient się po​ja​wi, przyjdź mi po​wie​dzieć, ja​sne? – Tak. O ósmej bar był wy​peł​nio​ny do po​ło​wy. O dzie​sią​tej, po kil​ku go​dzi​nach prze​by​wa​nia w zmro​ku, czu​łem się już jak nie​to​perz w ja​ski​ni. Koło je​de​na​stej pod​szedł Red i szturch​nął mnie zna​czą​co. – To ten gość przy ba​rze – po​wie​dział. – W ko​lo​ro​wej ko​szu​li. Ode​sła​łem Reda i w dro​dze do to​a​le​ty prze​sze​dłem nie​spiesz​nie obok fa​ce​ta, a wra​ca​jąc, usia​dłem obok nie​go. Po​czu​łem de​li​kat​ny za​pach jego wody ko​loń​skiej. Za​wo​ła​łem gło​śno Reda i za​mó​wi​łem po​dwój​ne​go scot​cha, żeby zwró​cić na sie​bie uwa​gę Ed​die​go. Od​wró​cił się do mnie i za​ko​do​wa​łem so​bie w pa​mię​ci jego przy​stoj​ną twarz, de​li​kat​ną i aro​ganc​ką jed​no​cze​śnie, ład​nie opa​lo​ną, z krę​co​ny​mi, dość dłu​gi​mi brą​zo​wy​mi wło​sa​mi i ła​god​ny​mi, głę​bo​ko osa​dzo​ny​mi brą​zo​wy​mi oczy​ma. Ed​die szyb​ko się od​wró​cił, od​da​jąc się swo​je​mu mar​ti​ni i sie​dzą​cej obok ko​bie​cie, szczu​płej bru​net​ce w stro​ju pie​lę​gniar​ki, któ​ra z czy​stej kur​tu​azji uda​wa​ła za​in​te​re​so​wa​nie pro​wa​dzo​ną z nim roz​mo​wą.

– … Ale ostat​nio było nie​źle. Szcze​gól​nie bie​gi na krót​kich dy​stan​sach. Nie wierz temu, co pi​szą. Nie​któ​re sys​te​my się spraw​dza​ją. – Na​praw​dę? – od​par​ła znu​dzo​na bru​net​ka. – Na​praw​dę. – Ed​die po​chy​lił się ku ko​bie​cie. – Jak mó​wi​łaś, że ci na imię? – Cor​rin​ne. – Miło mi, Cor​rin​ne. Je​stem Ed​die. – Miło mi, Ed​die. – I mnie. Lu​bisz wy​ści​gi, Cor​rin​ne? – Nie bar​dzo. – Hm. Cóż, wiesz, że to tyl​ko kwe​stia za​in​te​re​so​wa​nia się grą. Ro​zu​miesz? – Pew​nie tak. Ale mnie to po pro​stu nu​dzi. Mu​szę już le​cieć. Miło było cię po​znać. Na ra​zie. Bru​net​ka wsta​ła i wy​szła. Ed​die wes​tchnął, po czym do​pił drin​ka i ru​szył w stro​nę mę​skiej to​a​le​ty, za​trzy​mu​jąc się po dro​dze przed wi​szą​cym na ścia​nie peł​no​wy​mia​ro​wym lu​strem, gdzie od​dał się skom​pli​ko​wa​ne​mu ry​tu​ało​wi wy​gła​dza​nia wło​sów, strzą​sa​nia nie​wi​docz​nych pył​ków z ko​szu​li, spraw​dza​nia kan​tu na spodniach i uśmie​cha​nia się do sie​bie wie​lo​krot​nie z róż​nych ką​tów. Wy​glą​dał na usa​tys​fak​cjo​no​wa​ne​go i miał ku temu po​wo​dy: był pro​to​ty​pem zło​to​uste​go ko​bie​cia​rza, stwo​rzo​ne​go, by cza​ro​wać, ma​ni​pu​lo​wać i uwo​dzić. Przez uła​mek se​kun​dy po​czu​łem od​ra​zę do sa​me​go sie​bie, ale szyb​ko wmó​wi​łem so​bie, że w moim przy​pad​ku mo​ty​wy były zu​peł​nie inne. Prze​nio​słem się na inne miej​sce na ty​łach lo​ka​lu, skąd mia​łem wi​dok na cały bar. Przy​glą​da​łem się, jak Ed​die trzy​krot​nie bez po​wo​dze​nia pró​bo​wał szczę​ścia z trze​ma mło​dy​mi ko​bie​ta​mi. Do​sko​na​le ro​zu​mia​łem głę​bię jego zde​gu​sto​wa​nia i de​spe​ra​cji – za​pła​cił ra​chu​nek, do​pił mar​ti​ni i z im​pe​tem wy​szedł z baru. Ja rów​nież szyb​ko wy​sze​dłem i ru​szy​łem po bocz​nej ulicz​ce. Wsiadł do olds se​da​na, mo​de​lu z 1946 roku. Mój sa​mo​chód był za​par​ko​wa​ny po dru​giej stro​nie uli​cy, ma​ską w prze​ciw​ną stro​nę, więc kie​dy Ed​die od​je​chał, za​czą​łem biec do auta. Da​łem mu trzy​dzie​sto​se​kun​do​wą prze​wa​gę, po czym za​wró​ci​łem i ru​szy​łem za nim. Ed​die skrę​cił w lewo w Wil​ton, a po​tem, milę da​lej, w pra​wo w San​ta Mo​ni​ca. Śle​dze​nie go nie na​strę​cza​ło kło​po​tów, bo jego pra​we tyl​ne świa​tło nie dzia​ła​ło, a poza tym cały czas je​chał spo​koj​nie środ​ko​wym pa​sem. Do​tar​łem za nim do West Hol​ly​wo​od. Pra​wie go zgu​bi​łem, prze​jeż​dża​jąc przez La Brea, ale kie​dy w koń​cu za​par​ko​wał na rogu San​ta Mo​ni​ca i Swe​et​zer, by​łem tuż za nim. Ed​die sta​ran​nie za​mknął sa​mo​chód i wszedł do baru o na​zwie Hub. Od​cze​ka​łem mi​nu​tę, po czym sam wsze​dłem do środ​ka, spo​dzie​wa​jąc się ty​po​we​go lo​ka​lu za​pew​nia​ją​ce​go uda​ny pod​ryw, ja​kich wie​le tak​że poza cen​trum L.A. I bar​dzo się my​li​łem. Tu​taj też cho​dzi​ło o pod​ryw, ale w ba​rze nie było żad​nej ko​bie​ty, tyl​ko sami po​de​ner​wo​wa​ni męż​czyź​ni. Ze​bra​łem się w so​bie i pod​sze​dłem do baru. Po chwi​li zja​wił się bar​man, łysy gru​bas, i za​mó​wi​łem piwo. Wpraw​nym ru​chem za​czął na​le​wać piwo, a ja za​czą​łem szu​kać Ed​die​go. Naj​pierw go za​uwa​ży​łem, a po​tem usły​sza​łem. Był w bok​sie na ty​łach lo​ka​lu, gdzie sprze​czał się z ja​kimś fa​ce​tem – przy​stoj​nym, zde​cy​do​wa​nie mę​skim ty​pem po pięć​dzie​siąt​ce. Nie sły​sza​łem, o czym roz​ma​wia​ją, ale nie da​wa​ło mi spo​ko​ju jed​no py​ta​nie – co on tu robi? My​śla​łem, że był ko​bie​cia​rzem. Kłót​nia sta​wa​ła się co​raz gwał​tow​niej​sza, ale na​dal nie sły​sza​łem, o czym mó​wią. W koń​cu męż​czy​zna we​pchnął Ed​die​mu coś, co wy​glą​da​ło na dużą ko​per​tę, wstał i wy​szedł z

baru tyl​nym wyj​ściem. Ką​tem oka przy​glą​da​łem się sie​dzą​ce​mu nie​ru​cho​mo w bok​sie Ed​die​mu, któ​ry po chwi​li ze​rwał się z miej​sca i wy​biegł z baru głów​nym wej​ściem. Po​chy​li​łem się nad pi​wem, gdy koło mnie prze​cho​dził, a po​tem ru​szy​łem za nim. Kie​dy otwie​ra​łem drzwi sa​mo​cho​du, Ed​die skrę​cał już z pi​skiem opon w Swe​et​zer, któ​rą po​je​chał na pół​noc, stro​mo pod górę w kie​run​ku Sun​set. Wci​sną​łem gaz, żeby go do​go​nić, i w koń​cu mi się uda​ło, aku​rat gdy sy​gna​li​zo​wał skręt w lewo w Sun​set. Po​tem je​cha​łem bez​po​śred​nio za nim przez ja​kieś pół mili, aż skrę​cił w wą​ską ulicz​kę o na​zwie Horn Dri​ve i pra​wie na​tych​miast za​par​ko​wał. Po​je​cha​łem ka​wa​łek da​lej i za​trzy​ma​łem się pięć​dzie​siąt jar​dów przed nim. Wy​sia​da​jąc z sa​mo​cho​du, za​uwa​ży​łem, jak prze​cho​dzi przez uli​cę i zni​ka na dzie​dziń​cu ze​spo​łu bun​ga​lo​wów w hisz​pań​skim sty​lu. Prze​bie​głem przez uli​cę, żeby zo​ba​czyć, do któ​re​go bu​dyn​ku Ed​die wej​dzie, ale szczę​ście mi nie do​pi​sa​ło. Be​to​no​wy dzie​dzi​niec był pu​sty. Obej​rza​łem rząd skrzy​nek na li​sty, szu​ka​jąc Edwar​da, Edwi​na, Ed​mun​da, a przy​naj​mniej li​te​ry „E.”, ale bez re​zul​ta​tu – miesz​kań​cy pięt​na​stu bun​ga​lo​wów byli wy​mie​nie​ni je​dy​nie z na​zwi​ska. Wró​ci​łem do sa​mo​cho​du, prze​je​cha​łem na dru​gą stro​nę uli​cy i za​par​ko​wa​łem tuż przy wyj​ściu z dzie​dziń​ca, żeby za​cze​kać na wyj​ście Ed​die​go. Co​raz bar​dziej bu​dził moją cie​ka​wość; był czło​wie​kiem nocy i za chwi​lę zno​wu mógł gdzieś po​gnać. My​li​łem się. Cze​ka​łem, cze​ka​łem i cze​ka​łem, kil​ka razy o mało co nie za​sy​pia​jąc, aż na​de​szła dzie​wią​ta trzy​dzie​ści na​stęp​ne​go ran​ka. Kie​dy Ed​die w koń​cu wy​szedł, ubra​ny nie​na​gan​nie w ko​lo​ro​wą ko​szu​lę, ja​sno​nie​bie​skie, ba​weł​nia​ne spodnie i san​da​ły, po​czu​łem się po​twor​nie zmę​czo​ny. Gdy szedł do sa​mo​cho​du, przy​glą​da​łem się uważ​nie jego twa​rzy i spo​so​bo​wi, w jaki się po​ru​szał, sta​ra​jąc się od​gad​nąć jego orien​ta​cję sek​su​al​ną. Coś z nim było nie tak, wy​czu​wa​łem jak​by zbyt​nią non​sza​lan​cję i ka​pry​śność, ale nie mia​łem cza​su do na​my​słu. Ed​die pro​wa​dził szyb​ko i agre​syw​nie, zwin​nie zmie​nia​jąc pasy i wci​ska​jąc się w sznur sa​mo​cho​dów. Cały czas sie​dzia​łem mu na ogo​nie, trzy​ma​jąc dy​stans kil​ku sa​mo​cho​dów. Je​cha​li​śmy tak aż do cen​trum, do krę​tej i nie​bez​piecz​nej au​to​stra​dy, któ​rą po​tem do​tar​li​śmy do po​łu​dnio​wej Pa​sa​de​ny, gdzie zje​cha​li​śmy na tor wy​ści​gów kon​nych San​ta Ani​ta w Ar​ca​dia. Wjeż​dża​jąc na ogrom​ny par​king przy to​rze, po​czu​łem ulgę i przy​pływ na​dziei. Był wspa​nia​ły, po​god​ny i nie​zbyt go​rą​cy dzień, więc par​king był już pe​łen sa​mo​cho​dów i lu​dzi, co po​zwa​la​ło mi bez​piecz​nie śle​dzić mo​je​go po​dej​rza​ne​go. Poza tym pa​mię​ta​łem, co mi po​wie​dział kie​dyś sta​ry gli​niarz z oby​cza​jów​ki: wy​ści​gi to do​bre miej​sce na zdo​by​wa​nie in​for​ma​cji – lu​dzie czu​ją się grzesz​ni i ja​koś win​ni tego, że tam są, więc ła​two pę​ka​ją, wi​dząc po​li​cyj​ną od​zna​kę. Za​par​ko​wa​łem i po​bie​głem do wej​ścia. Za​pła​ci​łem za wstęp i za​sty​głem ze spusz​czo​ny​mi oczy​ma przy sto​isku z pa​miąt​ka​mi, cze​ka​jąc na Ed​die​go. Po​ja​wił się do​bre dzie​sięć mi​nut póź​niej, po​ka​zu​jąc kar​net bram​ka​rzo​wi, któ​ry przy​wi​tał go sze​ro​kim uśmie​chem. Kie​dy prze​cho​dził obok mnie, oglą​da​jąc plan wy​ści​gów, od​wró​ci​łem się ple​ca​mi. Gi​gan​tycz​ne wej​ście i dro​gi wio​dą​ce na try​bu​ny bły​ska​wicz​nie się wy​peł​nia​ły, więc kie​dy ma​new​ro​wa​łem w stro​nę ru​cho​mych scho​dów pro​wa​dzą​cych do okie​nek przyj​mu​ją​cych za​kła​dy, po​zwo​li​łem tłu​mo​wi ama​to​rów wy​ści​gów nas roz​dzie​lić. Ed​die grał z fa​so​nem: sta​nął przy okien​ku przyj​mu​ją​cym za​kła​dy po​wy​żej pięć​dzie​się​ciu do​la​rów. Był tam je​dy​nym klien​tem. Ka​sjer cie​pło go przy​wi​tał. Wszyst​ko do​kład​nie sły​sza​łem, sto​jąc w ko​lej​ce do okien​ka przyj​mu​ją​ce​go za​kła​dy dzie​się​cio​do​la​ro​we. – Jak się masz, Ed​die? – spy​tał fa​cet.

– Nie​źle, Ralph. Kroi się coś cie​ka​we​go? Masz dla mnie ja​kieś pew​nia​ki? – Po​mi​mo czy​sto grzecz​no​ścio​wej wy​mia​ny zdań w gło​sie Ed​die​go wy​czu​wa​ło się na​pię​cie. – Nie, znasz mnie prze​cież, Ed​die. Ki​bi​cu​ję wszyst​kim. Dla​te​go tu pra​cu​ję, ale nie ob​sta​wiam. Za bar​dzo ko​cham wszyst​kie ko​nie. Ed​die się ro​ze​śmiał. – Ro​zu​miem. Ale ja mam sys​tem i czu​ję, że dzi​siaj do​pi​sze mi szczę​ście. – Po​dał fa​ce​to​wi ar​kusz pa​pie​ru i zwi​tek bank​no​tów. – Masz, Ralph, to na pierw​sze czte​ry go​ni​twy. Za​ła​tw​my wszyst​ko od razu, bo chcę się tro​chę ro​zej​rzeć. Męż​czy​zna w okien​ku zgar​nął ar​kusz i pie​nią​dze i za​gwiz​dał. Ode​rwał kil​ka kwit​ków i wrę​czył je Ed​die​mu. Po​trzą​snął gło​wą. – Mo​żesz się dzi​siaj spłu​kać, ko​le​go. – W żad​nym ra​zie, ko​le​go. Wi​dzia​łeś ja​kieś faj​ne la​ski? Wiesz, w ja​kich gu​stu​ję. – To idź do Turf Club, chło​pie. Tam cho​dzą bab​ki z kla​są. – Tam jest dla mnie zbyt ele​ganc​ko. Du​szę się. Wró​cę po pie​nią​dze po wy​ści​gach, Ralph. Niech już na mnie cze​ka​ją. Ralph ro​ze​śmiał się. – Ja​sne, ko​le​go. Po​sze​dłem za Ed​diem do jego miej​sca, zlo​ka​li​zo​wa​ne​go w lep​szej czę​ści try​bu​ny głów​nej. Ku​pił od sprze​daw​cy piwo i orzesz​ki, usa​do​wił się wy​god​nie, po czym za​czął prze​glą​dać plan wy​ści​gów, ba​wiąc się jed​no​cze​śnie lor​net​ką w skó​rza​nej opra​wie. Za​sta​na​wia​łem się, co ro​bić, kie​dy przy​szedł mi do gło​wy pe​wien po​mysł. Za​cze​ka​łem na po​czą​tek pierw​szej go​ni​twy i kie​dy przej​ścia opu​sto​sza​ły, a lu​dzie za​czę​li krzy​czeć, wró​ci​łem do sto​iska z pa​miąt​ka​mi, gdzie ku​pi​łem naj​now​sze wy​da​nie trzech ma​ga​zy​nów: Life, Col​lier’s i La​dies’ Home Jo​ur​nal. Za​bra​łem je ze sobą do mę​skiej to​a​le​ty i prze​kart​ko​wa​łem, nie​mal​że na​tych​miast znaj​du​jąc to, cze​go szu​ka​łem – pięć czar​no-bia​łych zdjęć twa​rzy dość prze​cięt​nych ko​biet. Wy​dar​łem je, zo​sta​wi​łem resz​tę ma​ga​zy​nów na pod​ło​dze i wło​ży​łem fo​to​gra​fię Mag​gie Ca​dwal​la​der po​mię​dzy inne. Po​tem po​sze​dłem ro​zej​rzeć się za Ral​phem, czło​wie​kiem z okien​ka pięć​dzie​się​cio​do​la​ro​we​go. Nie było go w ka​sie, więc za​czą​łem prze​cha​dzać się bez celu po opu​sto​sza​łych przej​ściach, aż za​uwa​ży​łem, jak wy​cho​dzi z bud​ki ko​men​ta​to​rów ra​dio​wych z pa​pie​ro​sem i fi​li​żan​ką kawy w ręku. On też mnie za​uwa​żył i zro​zu​miał, o co cho​dzi, nim zdą​ży​łem mu po​ka​zać od​zna​kę. – Tak, pa​nie wła​dzo – po​wie​dział wy​ro​zu​mia​le. – Tyl​ko kil​ka py​tań – rzu​ci​łem. Wska​za​łem na sto​isko z prze​ką​ska​mi, gdzie były sto​ły i krze​sła. Ralph ski​nął grzecz​nie i ru​szył pierw​szy. Usie​dli​śmy na​prze​ciw sie​bie przy po​pla​mio​nym tłusz​czem, me​ta​lo​wym sto​le; za​cho​wy​wa​łem się szorst​ko, wręcz ob​ce​so​wo. – In​te​re​su​je mnie męż​czy​zna, z któ​rym roz​ma​wiał pan przy okien​ku ja​kieś pół go​dzi​ny temu. Na imię mu Ed​die. – Tak. Ed​die. – Jak się na​zy​wa?

– En​gels. Ed​die En​gels. – Kim jest z za​wo​du? – Ha​zar​dzi​stą. Po​dej​rza​ny z nie​go ty​pek, ale ma gło​wę na kar​ku. Chy​ba nie pra​cu​je. – In​te​re​su​ją mnie ko​bie​ty, z któ​ry​mi się za​da​je. – Mnie też! U, la la! – Ralph był tak za​do​wo​lo​ny ze swo​je​go dow​ci​pu, że sam za​czął się śmiać. – Żar​ty na bok, bo mnie nie jest do śmie​chu. – Roz​ło​ży​łem przed nim sześć zdjęć. – Wi​dzia​łeś kie​dyś Ed​die​go z któ​rąś z tych ko​biet? Ralph przyj​rzał się fo​to​gra​fiom. Za​wa​hał się przez mo​ment, po czym po​ło​żył gru​by pa​lec na po​do​biź​nie Mag​gie Ca​dwal​la​der. Zro​bi​ło mi się sła​bo i po​czu​łem mro​wie​nie na skó​rze. – Je​steś pe​wien? – spy​ta​łem. – Tak – od​parł. – Skąd taka pew​ność? – Ta bab​ka to pasz​tet w po​rów​na​niu z nie​któ​ry​mi la​la​mi, z któ​ry​mi wi​dzia​łem Ed​die​go. – Kie​dy wi​dzia​łeś ich ra​zem? – Nie wiem – wy​da​je mi się, że ze dwa mie​sią​ce temu. Tak, zga​dza się, to był dzień ta​kiej waż​nej go​ni​twy, czy​li w czerw​cu. Ze​bra​łem swo​je zdję​cia i ostrze​głem Ral​pha z peł​ną su​ro​wo​ścią. – Ani sło​wa o na​szej roz​mo​wie Ed​die​mu. Zro​zu​mia​łeś? – Ja​sne, pa​nie wła​dzo. Za​wsze po​dej​rze​wa​łem, że Ed​die ma coś na… Nie da​łem mu skoń​czyć. Wsta​łem i za​czą​łem ner​wo​wo szu​kać au​to​ma​tu te​le​fo​nicz​ne​go. Za​dzwo​ni​łem do Wy​dzia​łu Ewi​den​cji Po​li​cji Los An​ge​les, po​da​łem swo​je na​zwi​sko i nu​mer od​zna​ki i po​wie​dzia​łem, co mnie in​te​re​su​je. Od​dzwo​ni​li w cią​gu pię​ciu mi​nut: ża​den Edward, Edwin ani Ed​mund En​gels z Los An​ge​les, bia​ły męż​czy​zna koło trzy​dziest​ki, nie fi​gu​ro​wał w kar​to​te​kach po​li​cyj​nych. Chcia​łem się roz​łą​czyć, kie​dy przy​szedł mi do gło​wy jesz​cze je​den po​mysł: po​pro​si​łem o spraw​dze​nie da​nych do​ty​czą​cych re​je​stra​cji sa​mo​cho​dów za ostat​nie czte​ry lata. To był strzał w dzie​siąt​kę. Oka​za​ło się, że Edward En​gels, za​miesz​ka​ły przy 1911 Horn Dri​ve w West Hol​ly​wo​od po​sia​da dwa sa​mo​cho​dy: zie​lo​ne​go old​sa se​da​na, mo​del z 1946 roku, któ​re​go już wi​dzia​łem, i czer​wo​ne​go for​da ka​brio​le​ta, mo​del z 1949 roku z bia​łym, skła​da​nym da​chem o nu​me​rze re​je​stra​cyj​nym JY 861. Po​dzię​ko​wa​łem, roz​łą​czy​łem się i po​bie​głem do sa​mo​cho​du. Uda​łem się do Pa​sa​de​ny w po​szu​ki​wa​niu sa​lo​nów For​da i Old​smo​bi​le’a. Za​ję​ło mi to tro​chę cza​su, ale do​sta​łem to, cze​go chcia​łem: re​kla​mo​we zdję​cia ich mo​de​li z 46 i 49 roku. Po​tem po​je​cha​łem do skle​pu pa​pier​ni​cze​go na Co​lo​ra​do Bo​ule​vard i ku​pi​łem pu​deł​ko kre​dek. Na par​kin​gu za​czą​łem pra​co​wać nad mo​imi po​mo​ca​mi, ko​lo​ru​jąc se​da​na na zie​lon​ka​wo, a for​da na ja​skra​wo​czer​wo​no z bia​łym da​chem. Re​zul​tat uzna​łem za sa​tys​fak​cjo​nu​ją​cy. Kie​dy skoń​czy​łem, była już za kwa​drans dru​ga i po​wie​trze ro​bi​ło się bar​dzo wil​got​ne. Mu​sia​łem się ogo​lić i prze​brać. Po​je​cha​łem do domu, od​świe​ży​łem się i prze​bra​łem. Ze swo​je​go dzien​ni​ka wy​rwa​łem i znisz​czy​łem wszyst​kie stro​ny opi​su​ją​ce moje spo​tka​nie z Mag​gie Ca​dwal​la​der. Po​tem wy​cią​gną​łem się na łóż​ku i usi​ło​wa​łem za​snąć. Nic mi z tego nie wy​szło. Mój umysł był tak roz​bu​dzo​ny, że snuł naj​róż​niej​sze pla​ny, roz​wa​żał moż​li​wo​ści i ana​li​zo​wał zbie​gi oko​licz​no​ści. W koń​cu pod​da​łem się, wy​go​ni​łem psa do ogród​ka na ty​łach domu, za​mkną​łem miesz​ka​nie i po​je​cha​łem na Sun​set.

Do​tar​łem tam o bar​dzo do​god​nej po​rze. Kie​dy za​par​ko​wa​łem na par​kin​gu sta​cji ben​zy​no​wej na rogu Sun​set i Do​he​ny i ru​szy​łem da​lej pie​szo, noc​ne klu​by wła​śnie otwie​ra​ły swo​je po​dwo​je, zwia​stu​jąc ko​lej​ną noc roz​ryw​ki. Pra​cu​ją​cy w nich bar​ma​ni, kel​ne​rzy i chłop​cy par​kin​go​wi byli jesz​cze wy​po​czę​ci i mie​li czas, żeby od​po​wia​dać na moje py​ta​nia. Wy​pra​co​wy​wa​łem so​bie teo​rię na te​mat Ed​die​go En​gel​sa; że był aro​ganc​ki, strasz​li​wie za​ro​zu​mia​ły, wy​ga​da​ny i ra​czej głu​pi – wy​star​cza​ją​co głu​pi, żeby po​ka​zy​wać się otwar​cie z ko​bie​ta​mi, któ​re miał za​miar zra​nić, a może na​wet za​bić. Wy​da​wa​ło się to lo​gicz​ne. Miesz​kał w pro​mie​niu kil​ku​na​stu mi​nut mar​szu od naja​trak​cyj​niej​szych klu​bów noc​nych w mie​ście, a naj​wy​raź​niej uwiel​biał po​ka​zy​wać się z ko​bie​ta​mi. Snu​jąc swo​je teo​rie, sze​dłem na wschód, po​ka​zu​jąc moje zdję​cie Mag​gie Ca​dwal​la​der par​kin​go​wym, bram​ka​rzom i kel​ne​rom. Zaj​rza​łem do każ​de​go klu​bu noc​ne​go i każ​dej knaj​py po obu stro​nach Sun​set na od​cin​ku od Do​he​ny do La Cie​ne​ga, ale nic z tego nie wy​nik​nę​ło. Już chcia​łem uznać swo​ją po​raż​kę, ale stwier​dzi​łem, że będę rów​nież py​tać w re​stau​ra​cjach. W trze​ciej z ko​lei moje przy​pusz​cze​ni po raz pierw​szy zna​la​zły po​twier​dze​nie. Był to wło​ski lo​kal, gdzie ga​da​tli​wy kel​ner roz​po​znał ko​bie​tę na zdję​ciu, któ​re mu po​ka​za​łem. Pa​mię​tał Mag​gie sprzed kil​ku ty​go​dni i już chciał wy​gło​sić dłu​gą mowę na te​mat dań, któ​re spo​ży​wa​ła, kie​dy syk​ną​łem: – Mia​ła to​wa​rzy​stwo? Wy​raź​nie zbi​ty z pan​ta​ły​ku sta​ru​szek uśmiech​nął się i od​parł „ja​sne”, po czym opi​sał Ed​die​go En​gel​sa. Po​tem za​czął opo​wia​dać mi o wszyst​kich „ład​nych bam​bi​nach” i „przy​stoj​nych mło​dzień​cach”, ja​kich się tu przy​pro​wa​dza na po​sił​ki. Było to wy​star​cza​ją​ce po​twier​dze​nie, ale ja pra​gną​łem nie​zbi​tych do​wo​dów. Chcia​łem mieć ab​so​lut​ną pew​ność, żeby spra​wa była za​pię​ta na ostat​ni gu​zik, kie​dy będę ją przed​sta​wiał prze​ło​żo​nym. Wstą​pi​łem do ko​lej​nych czte​rech re​stau​ra​cji, z któ​rych wszyst​kie mie​ści​ły się w od​le​gło​ści nie więk​szej niż pięć prze​cznic od miesz​ka​nia Ed​die​go En​gel​sa przy Horn Dri​ve i jesz​cze trzech kel​ne​rów po​twier​dzi​ło moje in​for​ma​cje. Wspo​mi​na​li Ed​die​go jako ory​gi​na​ła da​ją​ce​go hoj​ne na​piw​ki, któ​ry gło​śno mó​wił o swo​ich wy​gra​nych na wy​ści​gach. Mag​gie Ca​dwal​la​der za​pa​mię​ta​li jako ci​chą, za​pa​trzo​ną w Ed​die​go ko​bie​tę, pi​ją​cą dużo rumu z colą. Za​pi​sa​łem na​zwi​ska, ad​re​sy i nu​me​ry te​le​fo​nów wszyst​kich mo​ich świad​ków i wró​ci​łem do sa​mo​cho​du. Było wpół do dzie​wią​tej i do​sze​dłem do wnio​sku, że mam jesz​cze dwie go​dzi​ny, nim więk​szość lu​dzi po​ło​ży się do łóż​ka. Po​je​cha​łem do Hol​ly​wo​od i za​czą​łem pu​kać do drzwi. Lu​dzie, z któ​ry​mi roz​ma​wia​łem, nie byli zdzi​wie​ni, bo już w ze​szłym ty​go​dniu przy​cho​dzi​li po​li​cjan​ci. Dzi​wi​li się do​pie​ro, gdy wy​cią​ga​łem moje dwa po​ko​lo​ro​wa​ne zdję​cia sa​mo​cho​dów. Inni gli​nia​rze o to nie py​ta​li – in​te​re​so​wa​ły ich je​dy​nie „dziw​ne rze​czy”, „coś nie​ty​po​we​go”, co mo​gli sły​szeć bądź wi​dzieć tej nocy, kie​dy po​peł​nio​no mor​der​stwo. Je​den po dru​gim po​trzą​sa​li gło​wa​mi. Nikt nie wi​dział old​sa, mo​de​lu z 1946 roku ani for​da ka​brio​le​ta, mo​de​lu z 1949 roku. Ob​sze​dłem całą Ha​rold Way i znie​chę​co​ny skrę​ci​łem w De Long​pre. Świa​tła za​czy​na​ły ga​snąć; lu​dzie kła​dli się spać. Na rogu De Long​pre i Wil​ton na​tkną​łem się na trzech na​sto​lat​ków gra​ją​cych przy świe​tle lam​py ulicz​nej w bejs​bol. Za​ga​da​łem ich, nie ukry​wa​jąc, że je​stem gli​nia​rzem, po​zwa​la​jąc im na​wet obej​rzeć mój pi​sto​let. Kie​dy zy​ska​łem ich za​ufa​nie, po​ka​za​łem im swo​je zdję​cia. – No, no! – wy​krzyk​nął naj​star​szy z chłop​ców. – Ale ka​brio​le​cik! Niech mnie! Dru​gi z na​sto​lat​ków wziął do ręki zdję​cie i za​czął mu się przy​glą​dać w mil​cze​niu.

– Wi​dzia​łem taki sa​mo​chód. Wła​śnie tu. Stał na tej uli​cy, tyl​ko ka​wa​łek da​lej – oznaj​mił. – Kie​dy? – spy​ta​łem ci​cho. Chło​pak za​czął się za​sta​na​wiać i spoj​rzał na naj​star​sze​go, ocze​ku​jąc wspar​cia. – Lar​ry – po​wie​dział. – Pa​mię​tasz, jak w ze​szłym ty​go​dniu wy​kra​dłem się z domu? Pa​mię​tasz? – No, pa​mię​tam. To było w po​nie​dzia​łek wie​czo​rem. Mu​sia​łem iść do… Prze​rwa​łem mu, mó​wiąc su​ro​wym i oj​cow​skim to​nem: – I sa​mo​chód był bia​ło-czer​wo​ny, jak ten na zdję​ciu? – Tak – przy​tak​nął chło​pak. – Do​kład​nie taki. Na koń​cu an​te​ny miał ka​wa​łek fu​ter​ka, su​per​au​to. By​łem nie​sły​cha​nie pod​nie​co​ny. Za​no​to​wa​łem ich na​zwi​ska i nu​me​ry te​le​fo​nów i po​wie​dzia​łem im, że nie​dłu​go będą bo​ha​te​ra​mi. Chłop​cy od razu sta​li się po​waż​niej​si, jak przy​sta​ło na bo​ha​te​rów. Moc​no uści​sną​łem im wszyst​kim ręce i od​da​li​łem się. Na Hol​ly​wo​od Bo​ule​vard na​mie​rzy​łem au​to​mat te​le​fo​nicz​ny i za​dzwo​ni​łem do in​for​ma​cji po nu​mer Ed​die​go En​gel​sa. Wy​krę​ci​łem jego nu​mer, od​cze​ka​łem pięt​na​ście sy​gna​łów. Nikt nie ode​brał. Ed​die, czło​wiek nocy, był na ło​wach. Po​je​cha​łem z po​wro​tem do Sun​set, skrę​ci​łem na pół​noc w Horn Dri​ve i za​par​ko​wa​łem na​prze​ciw ze​spo​łu bun​ga​lo​wów. Za​czą​łem szpe​rać w ba​gaż​ni​ku, szu​ka​jąc ja​kichś pro​wi​zo​rycz​nych na​rzę​dzi wła​my​wa​cza. Zna​la​złem sta​re przy​rzą​dy kre​ślar​skie, jesz​cze z cza​sów col​le​ge’u – mię​dzy in​ny​mi me​ta​lo​wą ką​tow​ni​cę w kształ​cie li​te​ry T o cien​kich brze​gach, któ​ra po​win​na się nada​wać do otwo​rze​nia zam​ka. Wy​po​sa​żo​ny w ką​tow​ni​cę i la​tar​kę, ru​szy​łem w stro​nę ciem​ne​go dzie​dziń​ca. Tym ra​zem wie​dzia​łem, że trze​ba szu​kać na​zwi​ska „En​gels”. Jego miesz​ka​nie mie​ści​ło się w trze​cim bun​ga​lo​wie po le​wej stro​nie. We wszyst​kich oknach było zu​peł​nie ciem​no. Otwo​rzy​łem drzwi z siat​ki, ro​zej​rza​łem się na lewo i na pra​wo, po czym oświe​tli​łem za​mek przy we​wnętrz​nych drzwiach, żeby zo​ba​czyć, jak wy​glą​da. Był naj​zu​peł​niej ty​po​wy, więc wy​ją​łem ką​tow​ni​cę, prze​ło​ży​łem la​tar​kę do za​głę​bie​nia le​wej ręki, wci​sną​łem me​ta​lo​wą kra​wędź mię​dzy drzwi a fra​mu​gę i na​ci​sną​łem. Za​mek nie chciał ustą​pić, ale nie da​wa​łem za wy​gra​ną i po chwi​li, o mało co nie ła​miąc ostrza ką​tow​ni​cy, usły​sza​łem gło​śny, me​ta​licz​ny trzask i drzwi się otwo​rzy​ły. Szyb​ko wsze​dłem do środ​ka i za​mkną​łem za sobą drzwi. Oświe​tli​łem la​tar​ką ścia​ny, szu​ka​jąc kon​tak​tu, zna​la​złem go, włą​czy​łem świa​tło i uj​rza​łem gu​stow​nie urzą​dzo​ny duży po​kój. Były w nim per​skie dy​wa​ny, no​wo​cze​sne, gię​te me​ble z ja​sne​go drew​na, a na wszyst​kich czte​rech ścia​nach wi​sia​ły ko​lo​ro​we ob​ra​zy olej​ne przed​sta​wia​ją​ce ko​nie. Wy​łą​czy​łem świa​tło i wsze​dłem do ko​ry​ta​rza. Włą​czy​łem ko​lej​ne świa​tło i nie​mal​że prze​wró​ci​łem szaf​kę, na któ​rej stał te​le​fon. Były w niej trzy szu​flad​ki, więc je prze​szu​ka​łem, ma​jąc na​dzie​ję na zna​le​zie​nie ja​kie​goś oso​bi​ste​go no​tat​ni​ka z nu​me​ra​mi te​le​fo​nów. Wszyst​kie trzy szu​flad​ki były jed​nak zu​peł​nie pu​ste. Wy​łą​czy​łem świa​tło i skie​ro​wa​łem się do sy​pial​ni. Moje oczy za​czę​ły przy​zwy​cza​jać się do ciem​no​ści, więc od razu za​uwa​ży​łem kon​tu​ry łóż​ka, ko​mo​dy i pó​łek na książ​ki. Okno było za​sło​nię​te gru​by​mi, ak​sa​mit​ny​mi za​sło​na​mi, więc po​sta​no​wi​łem za​ry​zy​ko​wać i na czas po​szu​ki​wań zo​sta​wić włą​czo​ne świa​tło. Za​pa​li​łem sto​ją​cą na sto​li​ku lam​pę i moim oczom uka​zał się dziw​nie sto​no​wa​ny po​kój – było w nim tyl​ko pro​ste łóż​ko z ład​ną na​rzu​tą, pół​ki za​sta​wio​ne ilu​stro​wa​ny​mi książ​ka​mi po​świę​co​ny​mi wy​ści​gom kon​nym, a na ścia​nach pla​ka​ty z walk by​ków i

opra​wio​ne w ram​ki zdję​cia pięk​nych koni. Za łóż​kiem było wej​ście do gar​de​ro​by, w któ​rej wręcz ki​pia​ło od ubrań. Na wie​sza​kach wi​sia​ło przy​naj​mniej pięć​dzie​siąt spor​to​wych ma​ry​na​rek, trzy​dzie​ści albo czter​dzie​ści par spodni oraz dzie​siąt​ki spor​to​wych i bar​dziej ele​ganc​kich ko​szul. Na zie​mi sta​ły rów​niut​kie rzę​dy lśnią​cych bu​tów róż​nych ty​pów. Ed​die stroj​niś. To mi jed​nak nie wy​star​cza​ło. Chcia​łem zna​leźć do​wód na ist​nie​nie Ed​die​go de​ge​ne​ra​ta – Ed​die​go mor​der​cy. Bar​dzo do​kład​nie przej​rza​łem wszyst​kie czte​ry szu​fla​dy ko​mo​dy, szu​ka​jąc no​tat​ni​ków z nu​me​ra​mi te​le​fo​nów, dzien​ni​ka, fo​to​gra​fii lub cze​go​kol​wiek po​zwa​la​ją​ce​go po​wią​zać Ed​die​go En​gel​sa z Mag​gie Ca​dwal​la​der czy Le​oną Jen​sen. Nic ta​kie​go nie zna​la​złem. Je​dy​nie zło​tą bie​li​znę z je​dwa​biu, ale to nie był wy​star​cza​ją​cy po​wód do aresz​to​wa​nia. Po​now​nie wsze​dłem do gar​de​ro​by i prze​szu​ka​łem kie​sze​nie ma​ry​na​rek. Ni​cze​go nie zna​la​złem. Skoń​czy​łem z sy​pial​nią, więc wy​łą​czy​łem lam​pę i wró​ci​łem do du​że​go po​ko​ju, oświe​tla​jąc la​tar​ką kąty i szaf​ki na książ​ki, za​glą​da​jąc pod krze​sła i sofy. Zno​wu nic. Nic oso​bi​ste​go. Nic, co by wska​zy​wa​ło, że Ed​die En​gels jest kimś wię​cej, niż uwiel​bia​ją​cym ko​nie ele​gan​tem. W po​ko​ju był ba​rek, w któ​rym sta​ło po jed​nej bu​tel​ce scot​cha, bur​bo​na, dżi​nu i bran​dy. Nie było żad​nych zdjęć ro​dzi​ny ani bli​skich. Miesz​ka​nie było strasz​li​wie bez​oso​bo​we, jak​by miesz​ka​ła w nim zja​wa. Wsze​dłem do kuch​ni. Jak się spo​dzie​wa​łem, było w niej czy​sto i pa​no​wał po​rzą​dek; ką​cik do je​dze​nia, pu​sty zlew, lo​dów​ka z jed​ną bu​tel​ką wody w środ​ku i wi​szą​cy na ścia​nie ka​len​darz na 1950 rok bez żad​nych no​ta​tek na jego kar​tach. Czy​li po​zo​sta​wa​ła je​dy​nie ła​zien​ka. Może tam sta​ry Ed​die po​zwa​la so​bie na odro​bi​nę sza​leń​stwa. Może w wan​nie będą ru​sał​ki albo ali​ga​to​ry. Nic z tego – w wy​ło​żo​nej ró​żo​wy​mi ka​fel​ka​mi ła​zien​ce pa​no​wał nie​na​gan​ny po​rzą​dek. Nad zle​wem wi​sia​ło ogrom​ne lu​stro, a na we​wnętrz​nej stro​nie drzwi jesz​cze jed​no, peł​no​wy​mia​ro​we. Ed​die nar​cyz. Nad se​de​sem wi​sia​ła szaf​ka. Otwo​rzy​łem ją, spo​dzie​wa​jąc się zna​leźć w niej pa​stę do zę​bów i przy​rzą​dy do go​le​nia, ale za​miast tego moim oczom uka​za​ło się kil​ka ma​lut​kich pó​łe​czek, na któ​rych le​ża​ły zwi​nię​te kra​wa​ty. Ma​ją​cy ob​se​sję na punk​cie swe​go wy​glą​du Ed​die po​trze​bo​wał peł​no​wy​mia​ro​we​go lu​stra, żeby za​wią​zać ide​al​ny wę​zeł u kra​wa​ta. Do​tkną​łem ręką kil​ku je​dwab​nych kra​wa​tów, upo​rząd​ko​wa​nych pod wzglę​dem ko​lo​ru i kro​ju. Cóż za ma​nia po​rząd​ku; cóż za ma​nia dro​bia​zgo​wej do​sko​na​ło​ści. Wte​dy za​uwa​ży​łem ja​kąś ano​ma​lię – je​den je​dwab​ny kra​wat, zie​lo​ny, wy​sta​wał nie​co bar​dziej niż po​zo​sta​łe. Do​tkną​łem go i po​czu​łem coś twar​de​go w środ​ku. Ostroż​nie wy​cią​gną​łem go i roz​wi​ną​łem. Na dłoń spa​dła mi dia​men​to​wa brosz​ka Mag​gie Ca​dwal​la​der. Wpa​try​wa​łem się w nią onie​mia​ły przez dłuż​szą chwi​lę. Po ja​kiejś mi​nu​cie mój spo​kój we​wnętrz​ny znik​nął i umysł za​czął mi pod​su​wać naj​róż​niej​sze pla​ny. Za​wi​ną​łem brosz​kę w kra​wat i odło​ży​łem go na miej​sce, do​kład​nie w ta​kiej sa​mej po​zy​cji, w ja​kiej go zna​la​złem. Wy​łą​czy​łem świa​tło w ła​zien​ce i prze​sze​dłem przez ciem​ne miesz​ka​nie do drzwi wej​ścio​wych. Za​mkną​łem je za sobą i spraw​dzi​łem, czy wi​dać ja​kie​kol​wiek śla​dy wła​ma​nia. Ni​cze​go nie za​uwa​ży​łem. Na dzie​dziń​cu nie pa​li​ły się żad​ne świa​tła. Sta​łem przez chwi​lę, roz​ko​szu​jąc się nocą i za​sta​na​wia​jąc się nad tym, co wła​śnie od​kry​łem. Po​tem po​sze​dłem na tyły bun​ga​lo​wów. Nad par​kin​giem wi​siał da​szek chro​nią​cy sa​mo​cho​dy lo​ka​to​rów. Ostat​nim sa​mo​cho​dem w rzę​dzie był lśnią​cy w świe​tle księ​ży​ca ja​skra​wo​czer​wo​ny ford, mo​del z 1949 roku z bia​łym, skła​da​nym da​chem.

Na an​te​nie wi​sia​ło fu​ter​ko. Po​gła​dzi​łem je pal​ca​mi. – Za​bi​łeś Mag​gie Ca​dwal​la​der i Bóg je​den wie, kogo jesz​cze, zde​ge​ne​ro​wa​ny su​kin​sy​nu – po​wie​dzia​łem – i zro​bię wszyst​ko, że​byś za to za​pła​cił.

9 Moja spra​wa. Mój po​dej​rza​ny. Moja ze​msta? Moje aresz​to​wa​nie? Moja chwa​ła i za​słu​ga? Wszyst​kie te my​śli prze​mknę​ły mi przez gło​wę na​stęp​ne​go dnia, kie​dy pa​tro​lo​wa​łem ską​pa​ną w słoń​cu Cen​tral Ave​nue. De​cy​zję trze​ba było pod​jąć szyb​ko. Wie​dzia​łem, że będę mu​siał wy​brać albo ry​cer​skość, albo ra​cjo​na​lizm. Cały czas roz​wa​ża​łem obie moż​li​wo​ści, jed​nak kie​dy skoń​czy​łem ob​chód, pod​ją​łem de​cy​zję – peł​ną po​ko​ry, ale i gwa​ran​tu​ją​cą bez​pie​czeń​stwo. Prze​bra​łem się w cy​wil​ne ubra​nie i za​pu​ka​łem w drzwi ka​pi​ta​na Jur​gen​se​na. – Wejść – krzyk​nął zza drzwi. Wsze​dłem i za​sa​lu​to​wa​łem. Jur​gen​sen odło​żył Otel​la w mięk​kiej opra​wie i spoj​rzał na mnie. – Tak, Un​der​hill? – rzu​cił. – Pa​nie ka​pi​ta​nie – za​czą​łem. – Wiem, kto za​bił tę ko​bie​tę, któ​rą w ze​szłym ty​go​dniu zna​le​zio​no udu​szo​ną w Hol​ly​wo​od. Być może za​bił też inne. Nie mogę sam do​ko​nać aresz​to​wa​nia. Mu​szę przed​sta​wić moje do​wo​dy ko​muś, kto może for​mal​nie prze​pro​wa​dzić śledz​two, więc przy​sze​dłem do pana. – Boże, zli​tuj się – po​wie​dział Jur​gen​sen, wes​tchnął, po czym wy​cią​gnął faj​kę i ty​toń z szu​fla​dy biur​ka. Sta​łem w swo​bod​nej po​zie, a on po​wo​li na​bi​jał faj​kę i po​tem za​czął ją roz​pa​lać. Wy​glą​dał tak, jak​by za​po​mniał o mo​jej obec​no​ści. Już mia​łem od​chrząk​nąć, kie​dy rzekł: – Na li​tość bo​ską, Un​der​hill, usiądź i opo​wiedz mi wszyst​ko. Za​ję​ło mi to całe dwa​dzie​ścia mi​nut, od​mie​rza​nych elek​tro​nicz​nym ze​ga​rem wi​szą​cym na ścia​nie. Opo​wie​dzia​łem o wszyst​kim z wy​jąt​kiem mo​je​go zbli​że​nia z Mag​gie Ca​dwal​la​der. Zwró​ci​łem jego uwa​gę na po​do​bień​stwa łą​czą​ce dwa za​bój​stwa. Po​wie​dzia​łem o tym, że za​uwa​ży​łem za​pał​ki w miesz​ka​niu Le​ony Jen​sen w lu​tym i że wła​śnie one do​pro​wa​dzi​ły mnie do Srebr​nej Gwiaz​dy. Nie wspo​mnia​łem o dia​men​to​wej brosz​ce. Kie​dy opo​wia​da​łem, wi​dzia​łem, jak na za​zwy​czaj sto​ic​kiej twa​rzy Jur​gen​se​na ma​lu​je się cie​ka​wość, gniew, a na​wet wy​raz swe​go ro​dza​ju gorz​kie​go roz​ba​wie​nia. Pa​trzy​łem mu pro​sto w oczy, czu​jąc, że nie uwie​rzy w uda​wa​ną przez mnie skru​chę za dzia​ła​nie na wła​sną rękę. Jesz​cze przez chwi​lę pa​trzy​li​śmy na sie​bie w mil​cze​niu. Ka​pi​tan wy​glą​dał bar​dzo po​waż​nie. Za​czął bar​dzo po​wo​li i zna​czą​co ubi​jać ty​toń w faj​ce. – Un​der​hill – po​wie​dział w koń​cu. – Je​steś nie​sły​cha​nie aro​ganc​kim mło​dzień​cem. W trak​cie tego, co buń​czucz​nie na​zy​wasz „do​cho​dze​niem” po​gwał​ci​łeś prze​pi​sy, co może ozna​czać ko​niec two​jej ka​rie​ry; po​peł​ni​łeś dwa prze​stęp​stwa, za któ​re mógł​byś tra​fić do San Qu​en​tin; poza tym świa​do​mie ośmie​szy​łeś de​tek​ty​wów z dwóch ko​mi​sa​ria​tów… – Pa​nie ka​pi​ta​nie, ja… – Nie prze​ry​waj, Un​der​hill! Nie za​po​mi​naj, że to ja je​stem ka​pi​ta​nem, a ty po​ste​run​ko​wym. – Twarz Jur​gen​se​na na​bie​gła krwią, a na szyi po​ja​wi​ła się tęt​nią​ca i na​brzmia​ła żyła. – Prze​pra​szam, pa​nie ka​pi​ta​nie. – Do​brze. Mógł​bym cie​bie uka​rać za two​ją aro​gan​cję, ale tego nie zro​bię. – Dzię​ku​ję, pa​nie ka​pi​ta​nie. – Jesz​cze mi nie dzię​kuj. Je​steś bar​dzo uta​len​to​wa​nym mło​dym czło​wie​kiem, lecz two​ja aro​gan​cja przy​ćmie​wa two​je ta​len​ta. Nie moż​na to​le​ro​wać aro​gan​cji u funk​cjo​na​riu​szy po​li​cji; jej to​le​ro​wa​nie ozna​cza​ło​by za​chę​ca​nie do anar​chii. Wy​dział Po​li​cji Los An​ge​les jest świet​nie zbu​-

do​wa​ną struk​tu​rą, któ​rej ślu​bo​wa​łeś wier​ność. Two​je czy​ny znie​sła​wi​ły Wy​dział. Wiedz o tym, Un​der​hill. Wiedz, że two​ja am​bi​cja może ci unie​moż​li​wić służ​bę w po​li​cji. Ro​zu​miesz mnie? Od​chrząk​ną​łem. – Pa​nie ka​pi​ta​nie, przy​zna​ję, że dzia​ła​łem po​chop​nie i za to prze​pra​szam pana – i wy​dział. Ale wy​da​je mi się, że kie​ru​ją​ce mną mo​ty​wy były szla​chet​ne. Chcia​łem, aby spra​wie​dli​wo​ści sta​ło się za​dość. Jur​gen​sen żach​nął się i po​trzą​snął gło​wą. – Nie, Un​der​hill, wca​le nie. Uwie​rzył​bym wie​lu mło​dym funk​cjo​na​riu​szom, ale nie to​bie. Nie je​stem pe​wien, czy ty sam wiesz, o co ci cho​dzi, oczy​wi​ście poza za​spo​ko​je​niem am​bi​cji, ale na pew​no nie o spra​wie​dli​wość. Nic so​bie nie ro​bisz z ko​dek​su kar​ne​go obo​wią​zu​ją​ce​go w tym sta​nie, a te​raz mó​wisz mi, że cho​dzi ci o spra​wie​dli​wość? Nie uwła​czaj mo​jej in​te​li​gen​cji. Gniew Jur​gen​se​na słabł, więc po​sta​no​wi​łem to wy​ko​rzy​stać i za​py​ta​łem: – Pa​nie ka​pi​ta​nie, z ca​łym sza​cun​kiem, co więc pan my​śli o mo​jej spra​wie? – Two​jej „spra​wie”? Uwa​żam, że jak na ra​zie masz tyl​ko moc​ne​go po​dej​rza​ne​go i nie​sły​cha​ny dar in​tu​icji. Ten En​gels to jak na ra​zie zwy​kły ha​zar​dzi​sta i ko​bie​ciarz, a to nie jest ka​ral​ne. Praw​do​po​dob​nie jest też ho​mo​sek​su​ali​stą, co nie czy​ni go mor​der​cą. Nie masz żad​nych nie​pod​wa​żal​nych do​wo​dów. Nie je​stem pod wra​że​niem two​jej „spra​wy”. – A moja in​tu​icja, ka​pi​ta​nie? – Ufam twej in​tu​icji, Un​der​hill. W prze​ciw​nym ra​zie już pół go​dzi​ny temu był​byś za​wie​szo​ny… – A więc, pa​nie ka​pi​ta​nie… – Ja​kie „więc”? Cze​go ty jesz​cze chcesz, Un​der​hill? – Chcę brać udział w śledz​twie i chciał​bym zo​stać de​tek​ty​wem, kie​dy za kil​ka mie​się​cy zdam eg​za​min na sier​żan​ta. Jur​gen​sen ro​ze​śmiał się gorz​ko. Się​gnął do szu​fla​dy, wy​jął blo​czek pa​pie​ru, na​pi​sał coś na kart​ce, ode​rwał ją i wrę​czył mi ją. – To mój ad​res do​mo​wy, w Glen​da​le. Przyjdź dzi​siaj wie​czo​rem o ósmej trzy​dzie​ści. Chcę, że​byś to wszyst​ko opo​wie​dział Du​dley​owi Smi​tho​wi. On zde​cy​du​je, co da​lej z tym śledz​twem zro​bić. A te​raz zo​staw mnie sa​me​go. Kie​dy Jur​gen​sen mó​wił „Du​dley Smith”, jego zim​ne oczy wpi​ły się we mnie jak za​tru​te rzut​ki, ocze​ku​jąc, że oka​żę strach bądź trwo​gę. Nie zro​bi​łem tego. – Tak jest, pa​nie ka​pi​ta​nie – rzu​ci​łem, po czym wsta​łem i wy​sze​dłem za drzwi, nie sa​lu​tu​jąc. Du​dley Smith był po​rucz​ni​kiem w Wy​dzia​le Za​bójstw, bu​dzą​cym trwo​gę gli​nia​rzem-le​gen​dą, któ​ry pod​czas służ​by w po​li​cji za​bił pię​ciu lu​dzi. Uro​dził się w Ir​lan​dii i cho​ciaż wy​cho​wy​wał się już w Los An​ge​les, na​dal mó​wił z sil​nym, śpiew​nym ir​landz​kim ak​cen​tem. Czę​sto miał na aka​de​mii wy​kła​dy o tech​ni​kach prze​słu​chi​wa​nia, więc pa​mię​ta​łem, że ten me​lo​dyj​ny głos po​tra​fił być na prze​mian ko​ją​cy i bru​tal​ny, wni​kli​wy i za​sko​czo​ny, współ​czu​ją​cy i świę​cie obu​rzo​ny. Mie​rzył po​nad sześć stóp wzro​stu i był chu​dy jak tycz​ka. Jego po​stać cha​rak​te​ry​zo​wa​ły róż​ne od​cie​nie brą​zu – miał buj​ne brą​zo​we wło​sy, małe, brą​zo​we oczy i był za​wsze ubra​ny w luź​ny, brą​zo​wy gar​ni​tur. Jego twarz za​wsze bu​dzi​ła nie​po​kój, nie​za​leż​nie od tego, o ja​kiej tech​ni​ce prze​słu​chi​wa​nia mó​wił. Był przed​nim ak​to​rem z roz​dę​tym ego i po​tra​fił na za​wo​ła​nie zmie​niać role, od​gry​wa​jąc je za​wsze nie​zwy​kle prze​ko​ny​wa​ją​co.

By​łem w aka​de​mii, kie​dy to​czy​ło się po​stę​po​wa​nie w spra​wie Czar​nej Dah​lii. Smith był od​po​wie​dzial​ny za prze​słu​cha​nie wszyst​kich zna​nych prze​stęp​ców sek​su​al​nych w Los An​ge​les. Po skoń​cze​niu wy​kła​du ten uwiel​bia​ją​cy aplauz ak​tor opo​wie​dział nam, z ja​kie​go ro​dza​ju „de​ge​ne​ra​ta​mi” miał do czy​nie​nia. Po​wie​dział, że szu​ka​jąc za​bój​cy „tra​gicz​nie zmar​łej, szu​ka​ją​cej moc​nych wra​żeń Ir​land​ki, Eli​za​beth Short” wi​dział, sły​szał i ro​bił rze​czy, któ​rych miał na​dzie​ję, że my, „śmie​tan​ka mę​skiej czę​ści Los An​ge​les”, ma​ją​cy pod​jąć „naj​bar​dziej od​po​wie​dzial​ną pra​cę na tym bo​skim świe​cie”, nie bę​dzie​my mu​sie​li wi​dzieć, sły​szeć ani ro​bić. Było to bły​sko​tli​wie za​wo​alo​wa​ne stwier​dze​nie. Spe​ku​la​cje do​ty​czą​ce bez​względ​no​ści me​tod Smi​tha na kil​ka ty​go​dni zdo​mi​no​wa​ły roz​mo​wy w aka​de​mii. Spy​ta​łem po​tem o nie​go jed​ne​go z mo​ich in​struk​to​rów, sier​żan​ta Clar​ka. – To bru​tal​ny su​kin​syn, któ​ry od​wa​la brud​ną ro​bo​tę – po​wie​dział. Ni​g​dy nie zna​le​zio​no mor​der​cy Eli​za​beth Short – co zna​czy​ło, że Du​dley Smith był ludz​ki, że też po​peł​niał błę​dy. Kie​dy tego wie​czo​ra je​cha​łem z Los Fe​liz do Glen​da​le, usi​ło​wa​łem na spo​koj​nie oce​nić sy​tu​ację. Prze​ana​li​zo​wa​łem swo​ją opo​wieść pod każ​dym moż​li​wym ką​tem, wie​dząc, że nie mogę zdra​dzić się z tym, że oso​bi​ście zna​łem Mag​gie Ca​dwal​la​der. By​łem przy​go​to​wa​ny na pio​ru​nu​ją​ce wy​stą​pie​nie z mo​jej stro​ny, na pod​li​zy​wa​nie się du​że​mu Ir​land​czy​ko​wi i na sta​wie​nie mu czo​ła, na nie​czy​stą grę, na pod​dań​czość, na każ​de roz​wią​za​nie z wy​jąt​kiem uda​wa​nia głu​pie​go. Ce​lem było prze​cież wzię​cie udzia​łu w śledz​twie ma​ją​cym po​grą​żyć Ed​die​go En​gel​sa. Ka​pi​tan Jur​gen​sen miesz​kał w ma​łym, drew​nia​nym domu na po​zba​wio​nej drzew prze​czni​cy Brand Ave​nue, nie​da​le​ko cen​trum Glen​da​le. Kie​dy sze​dłem po scho​dach, usły​sza​łem szcze​ka​nie psa i uci​sza​ją​ce​go go Jur​gen​se​na: – To przy​ja​ciel, Puł​kow​ni​ku, przy​ja​ciel. No, już do​brze, już do​brze. Pies za​skom​lał i pod​biegł się ze mną przy​wi​tać, ska​cząc mi pro​sto na kro​cze. Jur​gen​sen sie​dział na krze​śle ogro​do​wym na osło​nię​tej siat​ką we​ran​dzie. – Wi​tam, Un​der​hill – po​wie​dział. – Sia​daj. – Wska​zał mi sto​ją​cy obok nie​go wi​kli​no​wy fo​tel. Usia​dłem. – Pa​nie ka​pi​ta​nie, od​no​śnie po​po​łu​dnia chcia​łem po​wie​dzieć… – za​czą​łem. Jur​gen​sen uci​szył mnie tak, jak chwi​lę wcze​śniej psa. – Za​po​mnij o tym, Fred. Wszyst​ko już so​bie po​wie​dzie​li​śmy. Na ra​zie zo​sta​łeś cza​so​wo przy​pi​sa​ny do biu​ra de​tek​ty​wów. Po​rucz​nik Smith sam ci to ob​wie​ści. Bę​dzie tu za kil​ka mi​nut. Masz ocho​tę na mro​żo​ną her​ba​tę? A może piwo? – Piwo chęt​nie, pa​nie ka​pi​ta​nie. Ka​pi​tan przy​niósł je w fi​li​żan​ce do kawy, wła​śnie kie​dy sta​ry, przed​wo​jen​ny do​dge za​trzy​mał się przy kra​węż​ni​ku. Wi​dzia​łem, jak Du​dley Smith sta​ran​nie za​my​ka auto, pod​cią​ga no​gaw​ki i ru​sza przez traw​nik w na​szą stro​nę. – Nie bój się, Fred – po​wie​dział Jur​gen​sen. – To tyl​ko czło​wiek. Ro​ze​śmia​łem się i wzią​łem łyk piwa, a po chwi​li Du​dley Smith za​pu​kał w sta​rą, drew​nia​ną bel​kę przy we​ran​dzie. – Puk, puk – po​wie​dział gło​śno ze swo​im śpiew​nym ak​cen​tem – Któż to wcho​dzi za wasz próg? Du​dley Smith, prze​stęp​ców wróg. – Ro​ze​śmiał się z wła​snej po​ezji, po czym wszedł do środ​ka i wy​cią​gnął ogrom​ną rękę do ka​pi​ta​na Jur​gen​se​na. – Czo​łem, John. Jak się masz?

– Wi​taj, Du​dley – od​parł ka​pi​tan. Smith ski​nął w moją stro​nę. – A to nasz prze​bo​jo​wy młod​szy ko​le​ga, Fre​de​rick Un​der​hill? Wsta​łem, żeby uści​snąć dłoń po​staw​ne​go gli​nia​rza, za​uwa​ża​jąc z sa​tys​fak​cją, że je​stem od nie​go o dwa cale wyż​szy. – Wi​tam, pa​nie po​rucz​ni​ku – po​wie​dzia​łem. – Miło mi pana po​znać. – Cała przy​jem​ność po mo​jej stro​nie, chłop​cze. Może usią​dzie​my? Mamy waż​ne spra​wy do omó​wie​nia, więc po​win​ni​śmy za​pew​nić wy​go​dę na​szym cia​łom, kie​dy bę​dzie​my dre​no​wać mó​zgi. Smith usa​do​wił się na je​dy​nym tu​taj wy​ście​ła​nym krze​śle. Wy​cią​gnął swo​je dłu​gie nogi i uśmiech​nął się cza​ru​ją​co do Jur​gen​se​na. – John, przy​nieś mi piwo, pro​szę, w bu​tel​ce i, pro​szę, nie spiesz się za bar​dzo. Wyż​szy stop​niem Jur​gen​sen po​słusz​nie od​szedł, a duży Ir​land​czyk mie​rzył mnie swo​imi brą​zo​wy​mi oczy​ma nie pa​su​ją​cy​mi do jego pro​stej, czer​wo​nej twa​rzy. Po chwi​li prze​mó​wił. – Funk​cjo​na​riusz Fre​de​rick U. Un​der​hill, lat dwa​dzie​ścia sie​dem, ab​sol​went col​le​ge’u, choć nie we​te​ran woj​ny. Wy​jąt​ko​wo do​bre oce​ny w aka​de​mii, re​we​la​cyj​ne oce​ny prze​ło​żo​nych w Wil​shi​re i na Sie​dem​dzie​sią​tej Siód​mej. Dwóch męż​czyzn za​bi​tych pod​czas wy​ko​ny​wa​nia obo​wiąz​ków służ​bo​wych. Nie po​wiem, je​stem pod wra​że​niem i nie ob​cho​dzi mnie, ja​kie punk​ty re​gu​la​mi​nu ostat​nio na​ru​szy​łeś. John ła​two się uno​si i ge​ne​ral​nie jest gli​nia​rzem tra​dy​cjo​na​li​stą. Ja nie. W peł​ni po​pie​ram two​je po​czy​na​nia i gra​tu​lu​ję, że za​cho​wa​łeś się in​te​li​gent​nie i zwró​ci​łeś się z tą spra​wą do prze​ło​żo​ne​go. No, ale star​czy ka​dze​nia. Opo​wiedz mi o za​mor​do​wa​nych ko​bie​tach i mor​der​cach. Nie spiesz się, po​tra​fię słu​chać. Małe, brą​zo​we oczy nie prze​sta​wa​ły mnie ob​ser​wo​wać. I ani drgnę​ły na​wet, kie​dy Du​dley Smith się​gnął do kie​sze​ni po pa​pie​ro​sy i za​pał​ki, za​pa​lił i dmuch​nął we mnie dy​mem. Od​chrząk​ną​łem. – Dzię​ku​ję, pa​nie po​rucz​ni​ku. W lu​tym pra​co​wa​łem jako po​ste​run​ko​wy na ko​mi​sa​ria​cie Wil​shi​re. Któ​re​goś dnia mój part​ner i ja zo​sta​li​śmy we​zwa​ni przez spa​ni​ko​wa​ną ko​bie​tę na miej​sce zbrod​ni. Ofia​rą była mło​da ko​bie​ta na​zwi​skiem Le​ona Jen​sen. Zo​sta​ła udu​szo​na i po​kłu​ta no​żem w swo​im miesz​ka​niu; lo​kal zo​stał prze​szu​ka​ny. Za​dzwo​ni​łem po de​tek​ty​wów. Po​wie​dzie​li, że wy​glą​da na to, że ko​bie​ta za​sko​czy​ła wła​my​wa​czy. W miesz​ka​niu za​uwa​ży​łem le​żą​ce na sto​le opa​ko​wa​nie za​pa​łek re​kla​mu​ją​ce Srebr​ną Gwiaz​dę, ale nie zwró​ci​ło mo​jej uwa​gi. W ze​szłym ty​go​dniu udu​szo​no ko​lej​ną ko​bie​tę w jej miesz​ka​niu w Hol​ly​wo​od; prze​czy​ta​łem o tym w ga​ze​cie. Na​zy​wa​ła się Mar​ga​ret Ca​dwal​la​der. Za​czą​łem my​śleć o po​do​bień​stwach łą​czą​cych te dwa mor​der​stwa. De​tek​ty​wi z Hol​ly​wo​od tym ra​zem też stwier​dzi​li, że to wy​glą​da na ro​bo​tę wła​my​wa​czy, i pro​wa​dzi​li śledz​two, wy​cho​dząc z tego wła​śnie za​ło​że​nia. Jed​nak ja mia​łem prze​czu​cia. Nie mo​głem spać. Ufam swo​jej in​tu​icji, dla​te​go mam tyle aresz​to​wań na kon​cie. Ja​koś czu​łem, że te dwa mor​der​stwa coś ze sobą łą​czy. Wła​ma​łem się do miesz​ka​nia tej Ca​dwal​la​der – zwol​ni​łem, przy​go​to​wu​jąc się do pierw​sze​go kłam​stwa – i zna​la​złem iden​tycz​ne pu​deł​ko za​pa​łek pod kra​wę​dzią dy​wa​nu w du​żym po​ko​ju. – Za​mil​kłem dla spo​tę​go​wa​nia efek​tu. – Kon​ty​nu​uj – po​le​cił Du​dley Smith. – Do​brze. Wte​dy wie​dzia​łem już, że ta Ca​dwal​la​der była w Srebr​nej Gwieź​dzie przy​naj​mniej raz. Za​ła​twi​łem so​bie prze​nie​sie​nie na dzien​ną zmia​nę, żeby móc tam pójść wie​czo​rem. Mia​łem prze​czu​cie, że ta Jen​sen i Ca​dwal​la​der zo​sta​ły tam po​de​rwa​ne przez ja​kie​goś lo​we​la​sa.

Zwer​bo​wa​łem do po​mo​cy bar​ma​na, któ​ry po​wie​dział mi o nie​ja​kim „Ed​diem”, bar​dzo ob​rot​nym fa​ce​cie, wie​lo​krot​nie pod​ry​wa​ją​cym ko​bie​ty w tym wła​śnie lo​ka​lu. Ed​die przy​szedł na​stęp​ne​go wie​czo​ru. Bar​man mi go po​ka​zał. Usi​ło​wał po​de​rwać kil​ka ko​biet, ale wszyst​kie go spła​wi​ły. Wy​szedł, więc ja też, i po​je​cha​łem za nim do baru dla ge​jów w West Hol​ly​wo​od, gdzie po​sprze​czał się z ja​kimś fa​ce​tem. Po​tem śle​dzi​łem go aż do jego miesz​ka​nia nie​da​le​ko Sun​set. Nie wy​cho​dził z nie​go przez całą noc. Na​stęp​ne​go ran​ka po​je​cha​łem za nim na tory wy​ści​gów kon​nych w San​ta Ani​ta. Z jego roz​mo​wy przy okien​ku, gdzie sta​wia się co naj​mniej pięć​dzie​siąt do​la​rów, wy​wnio​sko​wa​łem, że był za​wo​do​wym ha​zar​dzi​stą i czę​sto po​ka​zy​wał się na wy​ści​gach z ko​bie​ta​mi. Po​ka​za​łem fo​to​gra​fię Mar​ga​ret Ca​dwal​la​der czło​wie​ko​wi z okien​ka. Po​wie​dział mi, że Ed​die na​zy​wa się En​gels i że wi​dział go z tą ko​bie​tą na ja​kiejś go​ni​twie w czerw​cu. Nie miał wąt​pli​wo​ści, że to ona. Po​ka​za​łem mu kil​ka zdjęć, więc wi​dzia​łem, że jest tego pe​wien. Po​tem za​dzwo​ni​łem do Wy​dzia​łu Ewi​den​cji i do​wie​dzia​łem się co nie​co o En​gel​sie i po​sia​da​nych przez nie​go au​tach. Kon​to wy​kro​czeń ma czy​ste, ale ma dwa auta. Po​je​cha​łem do sa​lo​nów sprze​da​ży aut i do​sta​łem zdję​cia mo​de​li, któ​rych jest wła​ści​cie​lem, po czym po​ko​lo​ro​wa​łem je na od​po​wied​nie ko​lo​ry. Na​stęp​nie uda​łem się do wszyst​kich klu​bów noc​nych na Sun​set Strip. Czte​ry oso​by oświad​czy​ły, że wi​dzia​ły Ed​die​go En​gel​sa z Mar​ga​ret Ca​dwal​la​der. Za​pi​sa​łem ich na​zwi​ska i ad​re​sy. Po​tem po​je​cha​łem do Hol​ly​wo​od. Ja​kiś na​sto​la​tek przy​po​mniał so​bie, że wie​czo​rem w dniu mor​der​stwa wi​dział for​da ka​brio​le​ta En​gel​sa, mo​del z czter​dzie​ste​go dzie​wią​te​go roku, za​par​ko​wa​ne​go kil​ka​dzie​siąt me​trów od miesz​ka​nia Ca​dwal​la​der. Opi​sał go, do​da​jąc, że na an​te​nie było przy​cze​pio​ne fu​ter​ko. Póź​niej tego sa​me​go wie​czo​ra wła​ma​łem się do bun​ga​lo​wu En​gel​sa. Nie zna​la​złem żad​ne​go do​wo​du wska​zu​ją​ce​go na po​peł​nie​nie prze​stęp​stwa, ale wi​dzia​łem jego for​da, mo​del z czter​dzie​ste​go dzie​wią​te​go. Na an​te​nie było fu​ter​ko. To tyle, po​rucz​ni​ku. Spo​dzie​wa​łem się, że Du​dley Smith zgro​mi mnie su​ro​wym, peł​nym wy​rzu​tów spoj​rze​niem. Nie zro​bił tego. Uśmiech​nął się prze​bie​gle i za​pa​lił ko​lej​ne​go pa​pie​ro​sa. Wy​dmuch​nął dym i za​śmiał się gło​śno. – Cóż, chłop​cze – po​wie​dział – zna​la​złeś nam za​bój​cę. Co do tego nie ma wąt​pli​wo​ści. Przy​naj​mniej tej Ca​dwal​la​der. A jak się na​zy​wa​ła ta dru​ga? – Le​ona Jen​sen. – Nnno, tak. Tej to nie je​stem pe​wien. Wiesz, jaka była przy​czy​na jej śmier​ci? – Pa​to​log po​wie​dział, że udu​sze​nie: – Nnno, tak. Kto pro​wa​dził śledz​two z ra​mie​nia de​tek​ty​wów z Wil​shi​re? – Joe Di​Cen​zo. – Nnno, tak. Znam Di​Cen​zo… Fred​dy, chłop​cze, to ja​kie są two​je od​czu​cia wo​bec tego de​ge​ne​ra​ta En​gel​sa? – My​ślę, że za​ła​twił Ca​dwal​la​der i Jen​sen, i Bóg je​den wie, kogo jesz​cze. – Bój je​den wie? Je​steś re​li​gij​ny, chłop​cze? – Nie, po​rucz​ni​ku, nie je​stem. – A po​wi​nie​neś, chłop​cze. Nnno, tak. Opatrz​ność z pew​no​ścią nam tym ra​zem sprzy​ja. Ka​pi​tan Jur​gen​sen wszedł na we​ran​dę z pi​wem w ręku. – Aaach, John. Dzię​ku​ję – rzu​cił po​rucz​nik. – Daj nam jesz​cze dzie​sięć mi​nut, do​brze, sta​ry? – Ja​sne, Dud – wy​mam​ro​tał ka​pi​tan i po​now​nie się wy​co​fał.

– Wła​śnie mia​łem ci oznaj​mić, chłop​cze, że w peł​ni się z tobą zga​dzam. Ile masz lat? Dwa​dzie​ścia sie​dem, praw​da? – Tak, po​rucz​ni​ku. – Nie mów do mnie po​rucz​ni​ku. Mów mi Du​dley. – Do​brze, Du​dley. – Nnno, świet​nie. Cóż, chłop​cze, ja mam czter​dzie​ści sześć i już pół ży​cia je​stem gli​nia​rzem. Pra​co​wa​łem w jed​no​st​ce do za​dań spe​cjal​nych w cza​sie woj​ny. By​łem ma​jo​rem w Eu​ro​pie, ale wró​ci​łem do funk​cji sier​żan​ta na wy​dzia​le, ocze​ku​jąc szyb​kie​go awan​su. Zła​pa​łem mnó​stwo za​bój​ców i sam kil​ku za​bi​łem. Awan​so​wa​łem na po​rucz​ni​ka i po​dej​rze​wam, że już na za​wsze po​zo​sta​nę po​rucz​ni​kiem. Je​stem zbyt twar​dy, zbyt spryt​ny i zbyt cen​ny, żeby zo​stać ka​pi​ta​nem i sie​dzieć na tył​ku cały boży dzień, czy​ta​jąc Szek​spi​ra, jak nasz przy​ja​ciel John. Du​dley Smith po​chy​lił się ku mnie i po​ło​żył mi swo​ją ogrom​ną rękę na ko​la​nie. Zni​żył swój te​nor o do​bre trzy okta​wy i rzekł: – W Ir​lan​dii bra​cia wpo​ili mi głę​bo​ki sza​cu​nek i mi​łość do ko​biet. Je​stem żo​na​ty z tą samą ko​bie​tą od dwu​dzie​stu ośmiu lat. Mam pięć có​rek. Jest we mnie praw​dzi​wa be​stia, chłop​cze, i Bóg to wie. De​li​kat​niej​szą część swej na​tu​ry za​wdzię​czam bra​ciom i ko​bie​tom, któ​re dane mi było po​znać. Nie​na​wi​dzę mor​der​ców, a mor​der​ców ko​biet nie​na​wi​dzę bar​dziej niż sa​me​go sza​ta​na. Dzie​lisz moją nie​na​wiść, chłop​cze? Była to jego pierw​sza pró​ba i chcia​łem z niej wyjść z wy​róż​nie​niem. Na​pią​łem twarz i od​par​łem chra​pli​wie: – Z ca​łe​go ser​ca. Smith za​ci​snął le​żą​cą na moim ko​la​nie rękę. Ocze​ki​wał re​ak​cji, więc skrzy​wi​łem się z bólu. Pu​ścił mnie i za​raz za​czą​łem ostroż​nie roz​cie​rać so​bie ko​la​no. A on się uśmiech​nął. – Nnno, tak – po​wie​dział. – Świet​nie. Jest nasz, Fred​dy. Nasz. To była jego ostat​nia ofia​ra. Boże, wy​słu​chaj mnie. Smith od​chy​lił się i zgar​bił na krze​śle jak niedź​wiedź. Pod​niósł bu​tel​kę piwa i po​cią​gnął łyk. – Nnno, tak. Świet​nie. De​tek​ty​wie Un​der​hill. Po​do​ba ci się brzmie​nie tych słów, chłop​cze? – Bar​dzo mi się po​do​ba, Du​dley. – Świet​nie. Po​wiedz mi jesz​cze tyl​ko, chłop​cze, jak się czu​łeś, kie​dy za​strze​li​łeś tych dwóch fa​so​la​rzy, któ​rzy za​bi​li two​je​go part​ne​ra? – By​łem zły. – A pła​ka​łeś póź​niej? – Nie. – Nnno, świet​nie. – To kie​dy za​czy​na​my, Du​dley? – Ju​tro, chłop​cze. Bę​dzie nas czte​rech. Dwóch mo​ich mło​dych pro​te​go​wa​nych z biu​ra i my. Chwi​lo​wo wy​klu​cza​my ze współ​pra​cy Joh​na. Na ra​zie ja będę two​im bez​po​śred​nim prze​ło​żo​nym. W cza​sie woj​ny w jed​no​st​ce do za​dań spe​cjal​nych mie​li​śmy sło​wo, któ​ry​mi opi​sy​wa​li​śmy na​sze dzia​ła​nia: były one po​uf​ne. Czyż to nie jest świet​ne okre​śle​nie, w koń​cu zna​czy też „taj​ne”. Ta​kie wła​śnie bę​dzie na​sze do​cho​dze​nie – taj​ne. Tyl​ko nas czte​rech. Mogę za​ła​twić wszyst​ko, do​wol​ne akta z na​sze​go i nie tyl​ko na​sze​go wy​dzia​łu. To jest na​sza spra​wa, chwa​ła też bę​dzie na​sza, nas będą okla​ski​wać, na​sze będą po​chwa​ły i awan​se – kie​dy za​pnie​my wszyst​ko na ostat​ni gu​zik i Ed​die En​gels do wszyst​kie​go się przy​zna.

– A po​tem? – Po​tem skie​ru​je​my spra​wę do sądu, chłop​cze, i po​zwo​li​my lu​dziom na​szej świet​nej Re​pu​bli​ki Ka​li​for​nii zde​cy​do​wać o lo​sie przy​stoj​ne​go Ed​die​go, co oczy​wi​ście ozna​cza po​sła​nie tego ob​le​śne​go skur​wie​la do ko​mo​ry ga​zo​wej. – Wła​ści​wie już te​raz jest jed​ną nogą w sali eg​ze​ku​cji. – Masz ra​cję, chłop​cze. A te​raz po​słu​chaj. Na​sza baza bę​dzie się mie​ści​ła w Ha​va​na Ho​tel, czy​li w cen​trum, na rogu Ósmej i Oli​ve. Już nam wy​na​ją​łem po​kój, nu​mer szes​na​ście. Staw się tam ju​tro punk​tu​al​nie o ósmej. Bądź ubra​ny po cy​wil​ne​mu. Do​brze się wy​śpij. Zmów mo​dli​twę. Po​dzię​kuj Bogu za to, że je​steś wol​ny, bia​ły, dwu​dzie​sto​let​ni i wspa​nia​ły z cie​bie mło​dy gli​niarz. A te​raz idź już do domu. John bę​dzie roz​go​ry​czo​ny, że go nie wta​jem​ni​cza​my, więc chcę tro​chę za​ła​go​dzić sy​tu​ację. No, zni​kaj. Wsta​łem i wy​pro​sto​wa​łem nogi. Wy​cią​gną​łem rękę do Du​dleya Smi​tha. – Dzię​ki, Du​dley – po​wie​dzia​łem. – To wie​le dla mnie zna​czy. Smith moc​no uści​snął moją dłoń. – Wiem, że to praw​da, chłop​cze. Już wi​dzę, że się za​przy​jaź​ni​my. Niech cię Bóg bło​go​sła​wi. Kie​dy bę​dziesz od​ma​wiał pa​cierz, od​mów zdro​waś​kę w in​ten​cji sta​re​go Du​dleya. – Tak zro​bię. Smith ro​ze​śmiał się. – Wca​le nie – stwier​dził. – Pój​dziesz zna​leźć so​bie ja​kąś świet​ną la​lecz​kę, po czym po​ka​żesz jej od​zna​kę i po​wiesz, że bę​dziesz na​stęp​nym ko​men​dan​tem po​li​cji. Cha, cha, cha! Znam cię już, chłop​cze. Zmia​taj i po​zwól mi po​pra​co​wać nad sta​rym Joh​nem. Idąc do auta, po​czu​łem, że ży​cie zno​wu sma​ku​je ja​koś ina​czej, że jest w nim coś sza​lo​ne​go. Kie​dy od​jeż​dża​łem, to​wa​rzy​szył mi dzi​ki, po​tęż​ny śmiech. Dzi​ki śmiech nie opu​ścił mnie na​wet we śnie. Nę​ka​ły mnie wąt​pli​wo​ści w for​mie wy​wi​ja​ją​cych pał​ka​mi i ob​rzu​ca​ją​cych się na​wza​jem ob​sce​nicz​ny​mi ry​ma​mi Wac​ky’ego Wal​ke​ra i Du​dleya Smi​tha. Reu​ben Ra​mos przy​glą​dał się temu, gra​jąc na sak​so​fo​nie, i rzu​cał za​gad​ko​we ko​men​ta​rze, jak na​ćpa​ny czło​nek grec​kie​go chó​ru. Ka​pi​tan Bill Bec​kworth też tam był, wtrą​ca​jąc swo​je dwa gro​sze: „Ostroż​nie, Fred​dy. Jak na​uczysz mnie le​piej ude​rzać, to uczy​nię cie​bie kró​lem na Wil​shi​re. Wszyst​kie la​ski będą two​je! Cały świat bę​dzie le​żał u twych stóp! Oży​wię Wal​ke​ra i uczy​nię z nie​go lau​re​ata na​gro​dy No​bla. Za​ufaj mi!” Obu​dzi​łem się z bó​lem gło​wy i nie​zbi​tą pew​no​ścią, że Du​dley Smith sam zgar​nie cały po​klask za spra​wę Ed​die​go En​gel​sa. On był do​wo​dzą​cym ofi​ce​rem, to on po​dej​mo​wał de​cy​zje i to on miał per​trak​to​wać z biu​rem pro​ku​ra​to​ra okrę​go​we​go po aresz​to​wa​niu En​gel​sa. Do​sze​dłem do wnio​sku, że po​trzeb​na mi po​li​sa ubez​pie​cze​nio​wa i do​kład​nie wie​dzia​łem, do kogo za​dzwo​nić. Nie​spiesz​nie ubra​łem się i zja​dłem śnia​da​nie. Usma​ży​łem dla psa pół kilo ham​bur​ge​rów. Spa​ła​szo​wał je w mig i jesz​cze sta​ran​nie wy​li​zał mi​skę. Rzu​ci​łem mu kość na de​ser i na​tych​miast za​czął ją gryźć. Wte​dy za​dzwo​ni​łem do in​for​ma​cji, gdzie po​da​no mi nu​mer biu​ra pro​ku​ra​to​ra okrę​go​we​go mia​sta Los An​ge​les. Było jesz​cze wcze​śnie. Mia​łem na​dzie​ję, że ktoś tam bę​dzie. Wy​krę​ci​łem nu​mer.

– Biu​ro pro​ku​ra​to​ra okrę​go​we​go – ode​zwał się me​cha​nicz​nie ko​bie​cy głos. – Dzień do​bry – po​wie​dzia​łem. – Mógł​bym mó​wić z pan​ną Lor​ną We​in​berg? – Pań​skie na​zwi​sko? – Funk​cjo​na​riusz Fred Un​der​hill. – Chwi​lecz​kę, już łą​czę. Po chwi​li w słu​chaw​ce roz​legł się zmę​czo​ny głos Lor​ny We​in​berg. – Wi​tam – po​wie​dzia​ła. – Wi​tam, pan​no We​in​berg. Pa​mię​ta mnie pani? – Tak. Czy to ma coś wspól​ne​go z moim oj​cem? – Nie. To spra​wa jed​no​cze​śnie oso​bi​sta i służ​bo​wa. Chciał​bym z pa​nią jak naj​szyb​ciej po​roz​ma​wiać. – O co cho​dzi? – rzu​ci​ła su​cho Lor​na. – Nie mo​że​my o tym roz​ma​wiać przez te​le​fon. – O co cho​dzi, pa​nie Un​der​hill? – O coś waż​ne​go. Wiem, że pani też uzna to za waż​ne. Mo​gli​by​śmy się spo​tkać wie​czo​rem? – Do​brze. Ale na krót​ko. Może przed urzę​dem mia​sta, przy wej​ściu od Spring Stre​et, o pią​tej? Będę mia​ła dla pana pięt​na​ście mi​nut. – Przyj​dę tam. – To ży​czę mi​łe​go dnia, pa​nie wła​dzo – po​wie​dzia​ła Lor​na We​in​berg i roz​łą​czy​ła się, nim zdą​ży​łem za​sko​czyć ją uprzed​nio przy​go​to​wa​ną bły​sko​tli​wą uwa​gą. Był go​rą​cy, dusz​ny dzień, co mi zu​peł​nie nie prze​szka​dza​ło. Po​je​cha​łem do cen​trum, nie mo​gąc się do​cze​kać po​cząt​ku śledz​twa, i za​par​ko​wa​łem przed Ha​va​na Ho​tel. Był to sta​ry, jed​no​pię​tro​wy bu​dy​nek z czer​wo​nej ce​gły. W ma​łym holu przy wej​ściu stra​szy​ły roz​kle​ko​ta​ne scho​dy. Na moim ze​gar​ku była 7:59, więc ru​szy​łem do góry, po​ko​nu​jąc trzy stop​nie na​raz i do​kład​nie o ósmej za​pu​ka​łem w drzwi po​ko​ju nu​mer 16. Otwo​rzył je krę​py blon​dyn w bia​łej ko​szu​li z krót​ki​mi rę​ka​wa​mi i ka​bu​rą na ra​mie​niu. Po​ka​za​łem swo​ją od​zna​kę, żeby mnie wpu​ścił, i kiw​nię​ciem gło​wy za​pro​sił mnie do środ​ka. Du​dley Smith i ja​kiś męż​czy​zna po​chy​la​li się nad skła​da​nym sto​łem kar​cia​nym sto​ją​cym na środ​ku ob​skur​ne​go po​ko​ju. Smith obej​rzał się przez ra​mię i po​zdro​wił mnie. – Fred​dy! Chłop​cze! Wi​tam! Po​zwól mi was so​bie przed​sta​wić – pa​no​wie, to jest Fred Un​der​hill, mój świe​ży pro​te​go​wa​ny. Fred, to jest sier​żant Mike Breu​ning – ski​nął w stro​nę krę​pe​go blon​dy​na. – A to Dick Car​li​sle – ski​nął w stro​nę dru​gie​go, wy​so​kie​go, szczu​płe​go męż​czy​zny o zie​mi​stej ce​rze, któ​ry no​sił oku​la​ry z me​ta​lo​wy​mi opraw​ka​mi. Uści​sną​łem ręce moim no​wym współ​pra​cow​ni​kom i wy​mie​nia​li​śmy grzecz​no​ścio​we for​muł​ki, aż Du​dley Smith gło​śno od​chrząk​nął i po​pro​sił nas o uwa​gę. – Do​syć glę​dze​nia – stwier​dził. – Fred​dy, opo​wiedz Mike’owi i Dic​ko​wi swo​ją hi​sto​rię. Ni​cze​go nie po​mi​jaj. Ulo​kuj się może tu​taj, za sto​łem, jak​byś miał wzno​sić to​a​sty. Nnno wła​śnie, świet​nie. Breu​ning i Car​li​sle pod​su​nę​li so​bie krze​sła, a ja sta​ną​łem za roz​kła​da​nym sto​łem. Smith sie​dział na łóż​ku, po​pi​ja​jąc kawę i pa​ląc pa​pie​ro​sy. Opo​wie​dze​nie ca​łej hi​sto​rii za​ję​ło mi pięt​na​ście mi​nut. Wi​dzia​łem, że Breu​ning i Car​li​sle byli pod wra​że​niem. Spoj​rze​li na Du​dleya, ocze​ku​jąc po​twier​dze​nia, ob​na​ża​jąc swą psią wręcz wier​ność.

Uśmiech​nął się do nich. – Nnno, tak. Praw​dzi​wy, żywy i zde​ge​ne​ro​wa​ny mor​der​ca ko​biet. Nic do​dać, nic ująć, praw​da, chłop​cze? Są ja​kieś py​ta​nia? Car​li​sle i Breu​ning po​trzą​snę​li gło​wa​mi. – Fred​dy? – spy​tał Smith. – Tyl​ko jed​no, Du​dley. Kie​dy za​czy​na​my? – Cha, cha, cha! Świet​ne! Za​czy​na​my od razu, chłop​cze. Po​słu​chaj​cie, oto wa​sze za​da​nia. Mike, po​je​dziesz na​tych​miast do Horn Dri​ve. Bę​dziesz śle​dził Ed​die​go En​gel​sa. Nie bę​dziesz go od​stę​po​wał dzień i noc, aż po​ło​ży się spać. Je​śli po​de​rwie ja​kieś ko​bie​ty, bę​dziesz go pil​no​wał. Ro​zu​miesz, chłop​cze? Ten po​twór nie może za​bić już ni​ko​go wię​cej. Fred​dy, ty też po​je​dziesz na Horn Dri​ve. Po​py​tasz są​sia​dów z uli​cy o ich są​sia​da de​ge​ne​ra​ta. Chcę mieć na​zwi​ska i ad​re​sy ewen​tu​al​nych na​ocz​nych świad​ków sto​so​wa​nia przez En​gel​sa prze​mo​cy. Mo​żesz na to po​świę​cić cały dzień. Dick, ty od​wie​dzisz po​ste​ru​nek Wil​shi​re i po​ga​dasz z sier​żan​tem Di​Cen​zo o mor​der​stwie Le​ony Jen​sen. Po​wiedz mu, że na wła​sną rękę pro​wa​dzę do​cho​dze​nie w tej spra​wie – zro​zu​mie. Prze​czy​taj wszyst​kie ra​por​ty na ten te​mat – ko​ro​ne​ra, de​tek​ty​wów, dzien​ne spra​woz​da​nia, wszyst​ko co się da. Zrób no​tat​ki. Ja po​sta​ram się wy​szpe​rać coś na te​mat prze​szło​ści na​sze​go Ed​die​go. Spo​tka​my się tu ju​tro o tej sa​mej po​rze. A te​raz do pra​cy i Bóg z wami! – Du​dley Smith kla​snął swo​imi du​ży​mi rę​ko​ma, gło​śno ob​wiesz​cza​jąc ko​niec od​pra​wy. Breu​ning i Car​li​sle wy​szli za​raz za drzwi go​to​wi do dzia​ła​nia. Już mia​łem ru​szyć w ich śla​dy, kie​dy Du​dley chwy​cił mnie za ra​mię. – Za​dzwoń do mnie po po​łu​dniu, chłop​cze, do biu​ra. Koło czwar​tej. – Ja​sne, Du​dley – od​par​łem. Smith bar​dzo moc​no ści​snął mi rękę, po czym de​li​kat​nie na​kie​ro​wał mnie na drzwi. Breu​ning stał na tro​tu​arze, naj​wy​raź​niej na mnie cze​ka​jąc. – Sko​ro obaj je​dzie​my na Sun​set, po​my​śla​łem, że po​ja​dę za tobą – po​wie​dział. – Ja​sne – od​par​łem. – Gdzie masz auto? – Za ro​giem… – Breu​ning za​cho​wy​wał się jak​by ner​wo​wo. Czu​łem, że chce coś po​wie​dzieć. Spró​bo​wa​łem mu to uła​twić. – Od jak daw​na pra​cu​jesz w po​li​cji, Mike? – Od je​de​na​stu lat. A ty? – Od czte​rech. – To mu​siał być dla cie​bie cięż​ki orzech do zgry​zie​nia, za​strze​le​nie tych dwóch Mek​sy​ka​nów. – Nie my​ślę o tym zbyt wie​le. – Wła​śnie się nad tym za​sta​na​wia​łem. Du​dley cie​bie lubi, wiesz? – Do​my​śla​łem się. A dla​cze​go o tym mó​wisz? Gru​bo cio​sa​na, nie​miec​ka twarz Breu​nin​ga po​ciem​nia​ła. – Bo wi​dzia​łem, jak na nie​go pa​trzy​łeś. Przy​glą​da​łeś mu się, jak​by był ja​kimś sza​leń​cem. Mnó​stwo lu​dzi uwa​ża Du​dleya za świ​ra, ale się mylą. To cwa​niak ja​kich mało. – Wie​rzę ci. Po pro​stu jest ak​to​rem, i to cho​ler​nie do​brym. Umie roz​bu​dzić w lu​dziach en​tu​zjazm do ja​kiejś spra​wy. To praw​dzi​wy dar. – Zga​dza się. Ale mó​wił mi, że mu za​le​ży na tym En​gel​sie. Na​wet bar​dzo. – Wiem. Mnie też mó​wił. Nie​na​wi​dzi mor​der​ców ko​biet. – Nie tyl​ko o to cho​dzi. Mu​sisz po​znać Du​dleya. Ja go znam na​praw​dę do​brze. Od kie​dy za​-

czą​łem pra​co​wać w po​li​cji. Cią​gle nie może prze​bo​leć spra​wy Dah​lii. Po​wie​dział mi, że spra​wa En​gel​sa bę​dzie po​ku​tą za to, że nie zła​pał go​ścia, któ​ry ją za​ła​twił. Za​sta​no​wi​łem się. – Prze​cież nie tyl​ko on pro​wa​dził to do​cho​dze​nie, Mike. Ca​łe​mu Wy​dzia​ło​wi Po​li​cji Los An​ge​les i lu​dziom sze​ry​fa nie uda​ło się zna​leźć mor​der​cy. To nie była wina Du​dleya. – Wiem, ale on tak nie my​śli. To re​li​gij​ny czło​wiek i trak​tu​je spra​wę En​gel​sa na​praw​dę oso​bi​ście. Mó​wię ci to wszyst​ko dla​te​go, że Du​dley chce z cie​bie zro​bić swo​je​go naj​bliż​sze​go za​ufa​ne​go. Mówi, że masz wszyst​ko, co trze​ba, żeby ro​bić ka​rie​rę. Mnie to nie prze​szka​dza, bo je​stem za​do​wo​lo​ny z by​cia sier​żan​tem w biu​rze. Ale mu​sisz być wo​bec Du​dleya ule​gły. Wi​dzę, że się go nie bo​isz, a to bar​dzo nie​do​brze. Je​śli za​le​ziesz mu za skó​rę, gorz​ko tego po​ża​łu​jesz. To wła​śnie chcia​łem ci po​wie​dzieć. Uśmiech​ną​łem się na myśl o tym ostrze​że​niu. Po​czu​łem więk​szy sza​cu​nek dla Du​dleya Smi​tha, ale i dla Mike’a Breu​nin​ga za to, że o tym wspo​mniał. – Dzię​ki, Mike – po​wie​dzia​łem. – Nie ma spra​wy. A te​raz za​su​waj​my na Sun​set. Już nie mogę się do​cze​kać. Mike po​szedł po sa​mo​chód i po chwi​li za​trzy​mał się za moim. Ja​dąc pro​sto po Wil​shi​re mia​łem na​dzie​ję, że Ed​die En​gels na​dal póź​no wsta​je i Mike bę​dzie miał kogo śle​dzić. Skrę​ci​łem na pół​noc w La Cie​ne​ga. Kie​dy dzie​sięć mi​nut póź​niej wjeż​dża​łem na Sun​set, Mike był da​lej tuż za mną. Do​je​cha​łem do Horn Dri​ve i za​par​ko​wa​łem przy kra​węż​ni​ku, po czym wska​za​łem na bun​ga​low En​gel​sa i jego se​da​na old​sa. Mike uśmiech​nął się i wy​sta​wił kciuk do góry. Po​ma​cha​łem mu i pod​je​cha​łem ka​wa​łek pod górę, gdzie za​par​ko​wa​łem i pie​szo ru​szy​łem roz​py​ty​wać wśród są​sia​dów. Pu​ka​łem do drzwi bun​ga​lo​wów, za​dba​nych dom​ków, miesz​kań bu​dyn​ku przy​po​mi​na​ją​ce​go fran​cu​ski za​mek, by​łem w no​rach ar​ty​stów i arab​skich za​mecz​kach, ale nie​odmien​nie wi​ta​ły mnie nie​obec​ne spoj​rze​nia, ziew​nię​cia i znu​dzo​ne po​trzą​sa​nia gło​wą. „Przy​kro mi, nie mogę panu po​móc, pa​nie wła​dzo”. Ed​die zja​wa. Za​ję​ło mi to pięć go​dzin. O dru​giej po​sze​dłem do baru na rogu Horn i Sun​set, gdzie za​mó​wi​łem dwa che​ese​bur​ge​ry, fryt​ki, sa​łat​kę i du​że​go sha​ke’a ana​na​so​we​go. By​łem wy​głod​nia​ły – i zde​ner​wo​wa​ny przed spo​tka​niem z Lor​ną We​in​berg. Męż​czy​zna, któ​ry mnie ob​słu​gi​wał, wy​glą​dał na na​wa​lo​ne​go nie​do​raj​dę. Przy​sta​nął tuż koło mnie i kie​dy za​czą​łem jeść sa​łat​kę, na prze​mian dłu​bał so​bie w zę​bach i no​sie. Naj​wy​raź​niej było nam prze​zna​czo​ne po​roz​ma​wiać – nie było tyl​ko wia​do​mo, kto ode​zwie się pierw​szy. Oka​za​ło się, że ja, z ko​niecz​no​ści. – Mogę pro​sić ke​czup? – Ja​sne, sta​ry – od​parł sto​ją​cy za kon​tu​arem męż​czy​zna, po​da​jąc mi bu​tel​kę He​in​za i zno​wu po​chy​la​jąc się w moją stro​nę. – Pra​cu​jesz dla sze​ry​fa? – spy​tał. Za​cie​ka​wił mnie. – Nie, w Wy​dzia​le Po​li​cji – od​par​łem. – A co, by​łeś kie​dyś za krat​ka​mi? – Je​stem czy​sty od sze​ściu lat. Wy​sze​dłem na zwol​nie​nie wa​run​ko​we i jak na ra​zie wszyst​ko gra, od​pu​kać. – Fa​cet po​ka​zał, że po​waż​nie pod​cho​dzi do za​bo​bo​nów, bo przez dłuż​szą chwi​lę stu​kał kost​ka​mi dło​ni w kon​tu​ar. – Gra​tu​la​cje – po​wie​dzia​łem. – Od jak daw​na tu pra​cu​jesz?

– Już dwa lata. Od​pu​kać. – Do​brze znasz miej​sco​wych? – Masz na my​śli miej​sco​we męty czy sta​łych klien​tów? – Przy​tom​niak z cie​bie. Mam na my​śli oko​licz​nych miesz​kań​ców, któ​rzy tu za​glą​da​ją. – Aha. – Męż​czy​zna zmru​żył chy​trze oczy. – Cho​dzi ci o ja​kichś kon​kret​nych go​ści? – No. O nie​ja​kie​go Ed​die​go. Przy​stoj​ny gość koło trzy​dziest​ki. Krę​co​ne brą​zo​we wło​sy. Brą​zo​we oczy. Ele​gant. Amant. Za​wsze z ja​kąś atrak​cyj​ną lalą. Znasz go? Wy​raz oczu fa​ce​ta po​zo​stał obo​jęt​ny. Kie​dy skoń​czy​łem, ski​nął gło​wą, le​d​wo za​uwa​żal​nie. – No, chy​ba tak. Na​tych​miast prze​sze​dłem do ofen​sy​wy. – Je​stem po​li​cjan​tem i daję szczo​dre na​piw​ki. Więc mów. Ro​zej​rzał się wo​kół, szu​ka​jąc nie​po​wo​ła​nych uszu. Nie zna​lazł żad​nych. – No do​bra. Masz ra​cję – la​luś z nie​go. Amant. Wi​dzia​łem go z nie​jed​ną lalą. Mó​wię ci… Wy​ją​łem z kie​sze​ni fo​to​gra​fię Mag​gie Ca​dwal​la​der. – Wi​dzia​łeś go z nią? Z tą la​ską? – spy​ta​łem. Spoj​rzał na zdję​cie i po​trzą​snął gło​wą. – Nie, on by się ni​g​dy nie po​ka​zał z ta​kim pasz​te​tem. Uuu, ta to… – Stul dziób. Po​wiedz mi coś o ko​bie​tach, z któ​ry​mi go wi​dzia​łeś. Przy​wo​ła​ny do po​rząd​ku, kon​ty​nu​ował ci​cho: – Wy​glą​da​ły jak ide​al​ny ma​te​riał na gwiaz​dy kina. Bab​ki z kla​są. Wy​strza​ło​we la​ski le​cia​ły na nie​go, jak​by zo​sta​ło im kil​ka go​dzin ży​cia. – Znasz ja​kieś z tych ko​biet? Są tu​taj sta​ły​mi klient​ka​mi? – Nie​ee, my​ślę, że on je tu przy​pro​wa​dza tyl​ko na szyb​kie​go ham​bur​ge​ra, bo miesz​ka w po​bli​żu. – Skąd wiesz? – Tak wy​glą​da. Był tu raz z taką ni​cze​go so​bie blon​dy​ną. Prze​ko​ma​rza​ła się z nim. Nie spodo​ba​ło mu się to. Jej ręka le​ża​ła na kon​tu​arze i Ed​die za​czął ją ści​skać, na​praw​dę moc​no. La​ska aż mia​ła łzy w oczach. Wi​dać było, że ją boli. Po​wie​dzia​ła: „Nie te​raz, ko​cha​nie. Mo​żesz to ro​bić w miesz​ka​niu, ale nie tu​taj. Za chwi​lę tam bę​dzie​my. Pro​szę, ko​cha​nie.” Wy​glą​da​ła na wy​stra​szo​ną, ale też jak​by pod​nie​co​ną, ro​zu​miesz? – Kie​dy to było? – spy​ta​łem. – Nie wiem. Kil​ka mie​się​cy temu. – Wi​dzia​łeś kie​dyś po​tem tę ko​bie​tę, samą albo z Ed​diem? – Chy​ba nie. – A wi​dzia​łeś, żeby Ed​die za​cho​wy​wał się agre​syw​nie wo​bec ja​kichś in​nych ko​biet? – Nie​ee, ale ja bym tego nie na​zy​wał agre​sją. – Stul dziób. – Po​da​łem mu ka​wa​łek pa​pie​ru z mo​je​go no​tat​ni​ka. – Na​pisz tu swo​je na​zwi​sko i ad​res – po​le​ci​łem. Były wię​zień speł​nił moją proś​bę, ale pod​bró​dek pod​ska​ki​wał mu ner​wo​wo. – Pa​nie wła​dzo… – za​czął. – Nie martw się – po​wie​dzia​łem, uśmie​cha​jąc się. – Nic ci nie gro​zi. Tyl​ko ni​ko​mu ani sło​wa, o czym roz​ma​wia​li​śmy. Ka​pu​jesz? – Ja​sne.

– To do​brze. – Scho​wa​łem pa​pie​rek do kie​sze​ni i po​ło​ży​łem pią​ta​ka na kon​tu​arze. – Resz​ty nie trze​ba. Na par​kin​gu zna​la​złem te​le​fon i za​dzwo​ni​łem do Du​dleya Smi​tha. Sta​łem z przy​ci​śnię​tą do ucha słu​chaw​ką w roz​pa​lo​nej bud​ce, cze​ka​jąc na po​łą​cze​nie. Do​pie​ro po dłuż​szej chwi​li usły​sza​łem jego moc​ny, wy​so​ki głos w słu​chaw​ce i aż się wzdry​gną​łem: – Fred​dy, chłop​cze! Jak miło cie​bie sły​szeć! Szyb​ko do​sze​dłem do sie​bie i od​par​łem spo​koj​nie: – Do​bre wie​ści, Du​dley. Kil​ka mie​się​cy temu wi​dzia​no na​sze​go klien​ta z ja​kąś ko​bie​tą w po​bli​skim ba​rze. Roz​ma​wia​łem z pra​cow​ni​kiem tego baru i po​wie​dział mi, że Ed​die z pre​me​dy​ta​cją za​da​wał jej ból, a ją to pod​nie​ca​ło. – Du​dley Smith wy​da​wał się za​sta​na​wiać nad tym, co mu po​wie​dzia​łem – mil​czał przez pra​wie mi​nu​tę. Z za​pal​czy​wo​ści prze​rwa​łem ci​szę: – Po​dej​rze​wam, że to sa​dy​sta sek​su​al​ny, Du​dley. – Nnn​no tak. Cóż, chłop​cze, wy​glą​da na to, że nasz klient ma cie​ka​wą oso​bo​wość. Ja też do​wie​dzia​łem się o nim róż​nych rze​czy. Słu​chaj, Fred​dy, ju​tro bę​dzie dzień two​jej chwa​ły. Przy​jedź po mnie do domu o dzie​wią​tej rano. Miesz​kam przy 2341 Kel​ton Ave​nue w We​stwo​od. Bądź ubra​ny w ja​sny gar​ni​tur i go​to​wy do na​uki. Zro​zu​mia​łeś? – Tak. – Nnn​no… świet​nie. Coś jesz​cze chcia​łeś mi po​wie​dzieć, chłop​cze? – Nie. – Świet​nie. No to do zo​ba​cze​nia ju​tro. – Do wi​dze​nia, Du​dley. Po​je​cha​łem do domu, wzią​łem prysz​nic i prze​bra​łem się. Go​li​łem się już dru​gi raz tego dnia. Ja​dąc do cen​trum, nie mo​głem już się do​cze​kać spo​tka​nia i czu​łem się ja​koś nie​swo​jo. Wy​ni​ka​ło to po czę​ści ze zde​ner​wo​wa​nia, a po czę​ści z nie​spo​dzie​wa​ne​go oży​wie​nia w oko​li​cach mo​je​go roz​por​ka. Wje​cha​łem na par​king dla pra​cow​ni​ków ra​tu​sza przy Tem​pie Stre​et, po​ka​zu​jąc par​kin​go​we​mu od​zna​kę za​miast po​zwo​le​nia. Kil​ka​krot​nie ucze​sa​łem wło​sy, upew​nia​jąc się w tyl​nym lu​ster​ku, że prze​dzia​łek jest rów​ny. Punk​tu​al​nie o pią​tej sta​łem do​kład​nie przed wej​ściem do ra​tu​sza od Spring Stre​et i cze​ka​łem na Lor​nę We​in​berg. Lor​na wy​szła zza sze​ro​kich, szkla​nych drzwi kil​ka mi​nut póź​niej, uty​ka​jąc na jed​ną nogę, przy któ​rej sto​pa była wy​krzy​wio​na nie​mal​że pod ką​tem pro​stym. Pod​pie​ra​ła się gru​bą, za​koń​czo​ną gumą, czar​ną, drew​nia​ną la​ską. W le​wej ręce trzy​ma​ła tecz​kę i wy​glą​da​ła na za​my​ślo​ną. Kie​dy mnie zo​ba​czy​ła, zmarsz​czy​ła brwi. – Wi​tam, pan​no We​in​berg – po​wie​dzia​łem. – Pan Un​der​hill – oznaj​mi​ła bez en​tu​zja​zmu. Prze​ło​ży​ła la​skę do le​wej ręki i wy​cią​gnę​ła ku mnie pra​wą. Uści​sną​łem ją i zro​zu​mia​łem, że chcia​ła mi dać de​li​kat​nie do zro​zu​mie​nia, że jest to spo​tka​nie na grun​cie za​wo​do​wym. – Dzię​ku​ję, że się pani zgo​dzi​ła ze mną spo​tkać – po​wie​dzia​łem. – Wiem, że jest pani za​pra​co​wa​ną ko​bie​tą. Lor​na ski​nę​ła szorst​ko gło​wą i prze​nio​sła cię​żar cia​ła na zdro​wą nogę. – A pan jest za​pra​co​wa​nym męż​czy​zną. Po​win​ni​śmy gdzieś pójść po​roz​ma​wiać. Je​stem bar​-

dzo cie​ka​wa, co pan ma mi do po​wie​dze​nia. – Uświa​do​mi​ła so​bie, że jest bar​dzo miła, więc do​da​ła: – Wie​rzę, że nie mar​no​wał​by pan mo​je​go cza​su. – Kie​dy nie za​re​ago​wa​łem, spy​ta​ła: – Mam ra​cję? Ob​da​rzy​łem Lor​nę moim naj​szer​szym i naj​bar​dziej nie​win​nym uśmie​chem. – Może tak, może nie. Zo​staw​my uprzej​mo​ści. Jada pani ko​la​cję? Lor​na po​now​nie zmarsz​czy​ła brwi. – Tak, pa​nie wła​dzo, ja​dam. A pan? – Tak. Co wie​czór. Sta​ry na​wyk z dzie​ciń​stwa. Zna pani ja​kiś przy​zwo​ity lo​kal w po​bli​żu? – Nie tak bli​sko, że​bym mo​gła do nie​go dojść. – Je​śli pani noga za​cznie do​skwie​rać, mo​że​my od​po​cząć albo mogę pa​nią za​nieść. Mo​że​my też gdzieś po​je​chać. Lor​na za​mru​ga​ła oczy​ma, sły​sząc moje ko​men​ta​rze, i za​czę​ła od​ru​cho​wo przy​gry​zać war​gę. – Mo​że​my po​je​chać – zde​cy​do​wa​ła. – Moim sa​mo​cho​dem. By​łem bar​dzo za​do​wo​lo​ny z ta​kie​go ob​ro​tu spra​wy. Szli​śmy bar​dzo po​wo​li, pra​wie nic nie mó​wiąc, do od​da​lo​ne​go o pół kwar​ta​łu par​kin​gu przy Tem​pie. Lor​na moc​no uty​ka​ła, ale z ła​two​ścią i nie​mal​że gra​cją wy​rzu​ca​ła ryt​micz​nie bez​wład​ną nogę do przo​du. Je​śli jej to spra​wia​ło ból, to nie da​wa​ła tego po so​bie po​znać; je​dy​nie jej od​sło​nię​te ra​mię ści​ska​ją​ce la​skę le​ciut​ko drża​ło. Usi​ło​wa​łem wy​my​ślić coś, co mógł​bym po​wie​dzieć, ale wszyst​kie moje krót​kie od​zyw​ki wy​da​ły się te​raz głu​pa​we i wy​świech​ta​ne. Kie​dy prze​cho​dzi​li​śmy przez uli​cę, chwy​ci​łem ją za ło​kieć, żeby jej po​móc, ale wy​rwa​ła się ze zło​ścią. – Nie – syk​nę​ła. – Sama umiem so​bie ra​dzić. – Nie wąt​pię – od​par​łem. Mia​ła naj​now​szy mo​del pac​kar​da z au​to​ma​tycz​ną skrzy​nią bie​gów i spe​cjal​nie wbu​do​wa​nym strze​mie​niem ma​ją​cym pod​trzy​my​wać jej bez​wład​ną nogę. Nie py​ta​jąc mnie o zda​nie, po​je​cha​ła na pół​noc do Chi​na​town. Była do​brym kie​row​cą – zręcz​nie ma​new​ro​wa​ła du​żym au​tem po za​tło​czo​nej North Broad​way. Bez naj​mniej​sze​go wy​sił​ku wci​snę​ła się w cia​sne miej​sce par​kin​go​we, bra​wu​ro​wo za​cią​gnę​ła ręcz​ny ha​mu​lec i spoj​rza​ła na mnie. – Może być chińsz​czy​zna? – spy​ta​ła. Wy​strój re​stau​ra​cji był swo​istym ar​cy​dzie​łem. Wszyst​kie czte​ry ścia​ny mia​ły kształt łań​cu​chów gór​skich z wie​lo​po​zio​mo​wy​mi wo​do​spa​da​mi wpa​da​ją​cy​mi do zbior​ni​ka z wiel​ki​mi zło​ty​mi ryb​ka​mi. Lo​kal ską​pa​ny był nie​bie​ska​wo-zie​lo​nym świa​tłem, przez co mia​ło się wra​że​nie prze​by​wa​nia w pod​wod​nym świe​cie. Uni​żo​ny kel​ner za​pro​wa​dził nas do bok​su na ty​łach sali i po​dał kar​ty dań. Lor​na po​świę​ci​ła się cał​ko​wi​cie stu​dio​wa​niu menu, a ja w my​ślach przy​go​to​wa​łem so​bie zwię​złe wy​stą​pie​nie. Poza tym przy​glą​da​łem się Lor​nie, kie​dy była za​ję​ta wy​bo​rem da​nia. Jej twarz była po​waż​na i bar​dzo pięk​na. Spoj​rza​ła na mnie znad kar​ty i na​po​tka​ła mój wzrok. – Nie bę​dzie pan jadł? – spy​ta​ła. – Jesz​cze nie wiem – od​par​łem. – A na​wet je​śli, to i tak wiem, co za​mó​wię. – Aż taki pan kon​ser​wa​tyw​ny? Nie lubi pan pró​bo​wać no​wych rze​czy? – Ostat​nio tro​chę po​lu​bi​łem. Wła​śnie dla​te​go tu je​stem.

– Czy tu się nie czai dwu​znacz​ność, pa​nie wła​dzo? – Ra​czej mie​szan​ka pro​po​zy​cji i okre​śle​nia celu stra​te​gicz​ne​go. – Zno​wu dwu​znacz​ność? – Ra​czej mie​szan​ka pa​ra​dok​su i pew​nej nie​spój​no​ści lo​gicz​nej. – A moja funk​cja po​le​ga na… Prze​rwa​łem jej. – Pa​ra​dok​sem jest mor​der​stwo, pani ad​wo​kat, i to, że za​mie​rzam wy​ko​rzy​stać uję​cie mor​der​cy do swo​ich ce​lów. Pew​ną nie​spój​no​ścią lo​gicz​ną jest z ko​lei to, że… Cóż, je​stem tu po czę​ści dla​te​go, że jest pani bar​dzo atrak​cyj​ną i in​te​re​su​ją​cą ko​bie​tą. – Lor​na otwo​rzy​ła usta, żeby za​pro​te​sto​wać, ale pod​nio​słem głos, żeby ją za​głu​szyć. – Niech mi pani wy​ba​czy do​bór słow​nic​twa, ale, jak mówi mój zna​jo​my, „do​syć glę​dze​nia”. Zjedz​my, a po​tem wszyst​ko wy​ja​śnię. Lor​na zmie​rzy​ła mnie nie​przy​chyl​nym spoj​rze​niem, ale nie po​tra​fi​ła nic z sie​bie wy​du​sić i naj​wy​raź​niej szu​ka​ła w my​ślach ja​kiejś cię​tej ri​po​sty. Szczę​śli​wie dla mnie, bez​sze​lest​nie po​ja​wił się kel​ner i spy​tał: – Czy już moż​na przy​jąć za​mó​wie​nie? Nim Lor​na zdą​ży​ła po​tem co​kol​wiek po​wie​dzieć, wzią​łem łyk zie​lo​nej her​ba​ty i za​czą​łem opo​wia​dać hi​sto​rię sa​mo​wol​ne​go funk​cjo​na​riu​sza Fred​dy’ego Un​der​hil​la, wspo​mi​na​jąc o jego nie​zwy​kłej in​tu​icji i wy​trwa​ło​ści. Kil​ka​krot​nie usi​ło​wa​ła za​dać mi py​ta​nie, ale tyl​ko po​trzą​sa​łem gło​wą i kon​ty​nu​owa​łem. Wy​raz jej twa​rzy zmie​nił się tyl​ko raz, kie​dy wy​mie​ni​łem na​zwi​sko Du​dleya Smi​tha. Wte​dy jej sku​pio​ne oczy zmą​cił gniew. Gdy skoń​czy​łem opo​wia​dać, na sto​le po​ja​wi​ło się je​dze​nie. Lor​na prze​nio​sła wzrok ze mnie na swój ta​lerz, ode​pchnę​ła go i zro​bi​ła minę. – Już nie mogę jeść. Nie po tym, co mi pan po​wie​dział. – Wie​rzy mi pani? – Tak. Same po​szla​ki, ale wszyst​ko się zga​dza. Cze​go kon​kret​nie pan ode mnie ocze​ku​je? – Kie​dy spra​wa bę​dzie do​pię​ta na ostat​ni gu​zik, chcę oso​bi​ście zło​żyć pani oświad​cze​nie. Tak na​praw​dę cho​dzi o to, że Smith bę​dzie usi​ło​wał mnie wy​ki​wać; czu​ję to. Nie ufam su​kin​sy​no​wi. Będę szcze​ry: chcę, żeby chwa​ła za uję​cie nie​bez​piecz​ne​go mor​der​cy przy​pa​dła mnie. Czy na​dal pani przy​go​to​wu​je spra​wy dla sądu? – Tak. – To do​brze. W ta​kim ra​zie, kie​dy tyl​ko będę miał wy​star​cza​ją​ce do​wo​dy albo jak tyl​ko aresz​tu​je​my En​gel​sa, zja​wię się u pani. Pani przy​go​tu​je spra​wę i wnie​sie oskar​że​nie. – A po​tem, pa​nie wła​dzo? – spy​ta​ła sar​ka​stycz​nie Lor​na. – Po​tem obo​je bę​dzie​my mie​li sa​tys​fak​cję, wie​dząc, że Ed​die En​gels jest w dro​dze do ko​mo​ry ga​zo​wej. Bę​dzie pani mia​ła jesz​cze jed​ną uda​ną spra​wę na kon​cie, a ja zo​sta​nę prze​nie​sio​ny do biu​ra de​tek​ty​wów. – Lor​na mil​cza​ła po​nu​ro. Spró​bo​wa​łem ją roz​we​se​lić. – Co uczy​ni pani pra​cę ła​twiej​szą. Będę wno​sił o roz​pa​trze​nie wie​lu spraw, ale tyl​ko ta​kich, w któ​rych nie będę miał wąt​pli​wo​ści co do winy aresz​to​wa​nych. – Uśmiech​ną​łem się sam. – Du​dley Smith pana znisz​czy – po​wie​dzia​ła Lor​na. – Nie. Będę już zbyt waż​ny. O spra​wie bę​dzie gło​śno w pra​sie. Będę miał zbyt wie​lu po​plecz​ni​ków – pra​sę i do​dat​ko​wo lu​dzi z wy​dzia​łu. Będę nie​ty​kal​ny. Lor​na wci​snę​ła pa​łecz​ki w sma​żo​ny ryż. – Po​mo​że mi pani? – spy​ta​łem.

– Tak – od​par​ła. – To moja pra​ca. Mój obo​wią​zek. – To do​brze. Dzię​ku​ję. – Strasz​nie pan w so​bie za​du​fa​ny. – Wca​le nie. Po pro​stu je​stem bar​dzo, ale to bar​dzo do​bry. – Nie wąt​pię. Mój oj​ciec czę​sto o panu mówi. Tę​sk​ni za pa​nem. Po​wie​dział mi, że już nie gry​wa pan w gol​fa. – Prze​sta​łem grać ze​szłej zimy, wkrót​ce po tym, jak się po​zna​li​śmy. – Dla​cze​go? – Zgi​nął mój naj​bliż​szy przy​ja​ciel, a ja za​bi​łem dwóch lu​dzi. Golf prze​stał wy​da​wać się taki waż​ny. – Czy​ta​łam o tym w ga​ze​tach. Dla mo​jej sio​stry był to strasz​ny cios. Ja też dużo o tym my​śla​łam. Za​sta​na​wia​łam się, jak to na pana po​dzia​ła​ło. Te​raz wi​dzę, że wła​ści​wie nie mia​ło to żad​ne​go zna​cze​nia. Już wte​dy był pan bar​dzo pew​ny sie​bie, a te​raz z pana jesz​cze więk​szy ko​zak. Trud​ny przy​pa​dek. – Nie, to nie​praw​da. Je​stem mi​łym go​ściem i po​chle​bia mi, że pani o mnie my​śla​ła. – Nie​po​trzeb​nie, bo były to czy​sto pro​fe​sjo​nal​ne roz​wa​ża​nia. – Tak, a swo​ją dro​gą, ja wie​le o pani my​śla​łem, od kie​dy się po​zna​li​śmy, i nie mia​ło to nic wspól​ne​go z pani pra​cą. Były to miłe, cie​płe i zu​peł​nie nie​pro​fe​sjo​nal​ne my​śli. Lor​na nie od​po​wie​dzia​ła, tyl​ko się za​ru​mie​ni​ła. Był to czy​sto ko​bie​cy, nie​pro​fe​sjo​nal​ny ru​mie​niec. – Skoń​czy​ła pani jeść? – za​py​ta​łem. – Tak – od​po​wie​dzia​ła mięk​ko Lor​na. – No to chodź​my. Dzie​sięć mi​nut póź​niej po​now​nie zna​leź​li​śmy się na par​kin​gu przy Tem​pie Stre​et. Wy​sia​dłem i pod​sze​dłem do drzwi od stro​ny kie​row​cy. – Pro​szę, niech się pani uśmiech​nie, nim po​wie​my so​bie do​bra​noc, Lor​no – po​wie​dzia​łem. Lor​na z ocią​ga​niem speł​ni​ła moją proś​bę, roz​chy​la​jąc war​gi i za​ci​ska​jąc zęby. Ro​ze​śmia​łem się. – Nie​źle jak na neo​fi​tę. Zje pani ze mną ju​tro ko​la​cję? Znam miły lo​kal w Ma​li​bu. Mo​gli​by​śmy tam po​je​chać dro​gą nad oce​anem. – Nie my​ślę, żeby to mia​ło sens. – Wła​śnie, nie po​win​na pani my​śleć. – Niech pan po​słu​cha, pa​nie… – Wy​star​czy Fred​dy. – Po​słu​chaj więc, Fred​dy, ja… – Głos Lor​ny stra​cił na zde​cy​do​wa​niu i kom​plet​nie się za​ła​mał. Zro​bi​ła śmiesz​ną minę i uśmiech​nę​ła się nie​pew​nie. – Do​brze – rzu​ci​łem ra​do​śnie. – Mil​cze​nie ozna​cza zgo​dę. Spo​tka​my się przed ra​tu​szem o szó​stej. Lor​na wpa​try​wa​ła się w kie​row​ni​cę, uni​ka​jąc mo​je​go wzro​ku. Po​chy​li​łem się ku niej i de​li​kat​nie skie​ro​wa​łem jej twarz w swo​ją stro​nę, po czym po​ca​ło​wa​łem ją lek​ko w za​ci​śnię​te usta. Pu​ści​ła kie​row​ni​cę i chwy​ci​ła mnie moc​no za ra​mię. Prze​sta​łem ją ca​ło​wać. – Nie myśl, Lor​na. Ju​tro o szó​stej.

Po​bie​głem w kie​run​ku sa​mo​cho​du, nim zdą​ży​ła co​kol​wiek po​wie​dzieć.

10 Du​dley Smith i jego dziew​czyn​ki miesz​ka​li w skrom​nym, prze​stron​nym domu po​ło​żo​nym o milę na po​łu​dnie od We​stwo​od Vil​la​ge. Przy​je​cha​łem tam pięć mi​nut przed cza​sem, ma​jąc na so​bie mój je​dy​ny, nie​co wy​gnie​cio​ny i przy​bru​dzo​ny, ja​sny gar​ni​tur. Za​dzwo​ni​łem i usły​sza​łem, jak kil​ka dziew​czę​cych gło​si​ków ob​wiesz​cza moje przy​by​cie: – Ta​tu​siu, już przy​szedł! – Ta​tu​siu, twój po​li​cjant już tu jest! – Ta​tu​siu, masz go​ścia! W okien​ku obok drzwi od​chy​li​ły się za​sło​ny i zza szy​by za​czę​ła mi się przy​glą​dać pie​go​wa​ta dziew​czyn​ka. Pa​trzy​ła na mnie przez dłuż​szą chwi​lę, więc się do niej uśmiech​ną​łem i po​ma​cha​łem jej, ale wte​dy wy​tknę​ła ję​zyk i znik​nę​ła. Chwi​lę póź​niej Du​dley Smith z roz​ma​chem otwo​rzył drzwi. Jak zwy​kle, ubra​ny był w weł​nia​ny, brą​zo​wy gar​ni​tur z ka​mi​zel​ką. We wrze​śniu. Odzia​na w ró​żo​wą su​kien​kę pie​go​wa​ta dziew​czyn​ka sie​dzia​ła mu na ra​mio​nach. Pa​trzy​ła na mnie we​so​ło. – Wi​taj, Fred​dy, chłop​cze! – rzu​cił Du​dley, po​chy​la​jąc się i sta​wia​jąc dziew​czyn​kę na pod​ło​dze. – Brid​get, ten wspa​nia​le wy​glą​da​ją​cy dżen​tel​men to pan Fred Un​der​hill. Przy​wi​taj się z pa​nem Fre​dem, ko​cha​nie. – Dzień do​bry, pa​nie Fred – po​wie​dzia​ła Brid​get i dy​gnę​ła. – Dzień do​bry, pięk​na Brid​get – od​par​łem, kła​nia​jąc się. Du​dley gło​śno się ro​ze​śmiał; nie​mal​że na​tu​ral​nie. – Oj, praw​dzi​wy z cie​bie uwo​dzi​ciel. Brid​get, pójdź po sio​stry. Na pew​no będą chcia​ły po​znać mło​de​go dżen​tel​me​na. Brid​get na​tych​miast znik​nę​ła. Na chwi​lę ogar​nę​ło mnie uczu​cie pust​ki, co mi się cza​sa​mi zda​rza w to​wa​rzy​stwie wie​lo​dziet​nych ro​dzin, ale szyb​ko zdu​si​łem w so​bie to od​czu​cie. Du​dley chy​ba za​uwa​żył nie​znacz​ną zmia​nę mo​je​go na​stro​ju. – Ro​dzi​na to świę​tość, chłop​cze. Spo​dzie​wam się, że sam też za​ło​żysz ro​dzi​nę w swo​im cza​sie. – Może – od​par​łem, roz​glą​da​jąc się po cie​pło urzą​dzo​nym du​żym po​ko​ju. – Dla​cze​go mia​łem ubrać się w ja​sny gar​ni​tur, Du​dley? – Ze wzglę​dów sym​bo​licz​nych, chłop​cze. Już nie​dłu​go się do​wiesz, więc nie mów​my o tym tu​taj. Brid​get wró​ci​ła z sio​stra​mi, wszyst​ki​mi czte​re​ma. Dziew​czyn​ki były w wie​ku od sze​ściu do mniej wię​cej czter​na​stu lat. Wszyst​kie mia​ły na so​bie iden​tycz​ne ró​żo​we su​kien​ki i wszyst​kie wy​glą​da​ły jak de​li​kat​niej​sze i ład​niej​sze od​po​wied​ni​ki Du​dleya. Dziew​czyn​ki usta​wi​ły się w rząd​ku za Brid​get, któ​ra była naj​młod​sza. Du​dley Smith dum​nie ob​wie​ścił: – Oto moje cór​ki, Fred. Brid​get, Mary, Mar​ga​ret, Mau​re​en i Ma​idred. Wszyst​kie dziew​czyn​ki dy​gnę​ły i za​chi​cho​ta​ły. Ja rów​nież ukło​ni​łem się, z prze​sa​dą. Du​dley nie​dba​le za​rzu​cił mi rękę na ra​mio​na. – Po​słu​chaj​cie uważ​nie, dziew​czę​ta. Ten mło​dy czło​wiek bę​dzie kie​dyś ko​men​dan​tem po​li​cji. – Za​cie​śnił uchwyt i po​czu​łem, że ra​mię za​czy​na mi drę​twieć. – A te​raz po​że​gnaj​cie się ze sta​rym tatą i pa​nem Fre​dem i obudź​cie mamę, bo spa​ła już wy​star​cza​ją​co dłu​go. – Do wi​dze​nia, ta​tu​siu. Do wi​dze​nia, pa​nie Fred.

– Do wi​dze​nia, pa​nie wła​dzo. – Do wi​dze​nia. Wszyst​kie dziew​czyn​ki pod​bie​gły do ojca i za​czę​ły obej​mo​wać jego nogi i szar​pać go za ma​ry​nar​kę. Po​słał im po​ca​łun​ki i za​pę​dził je de​li​kat​nie do domu, po czym za​mknął za nami drzwi. Idąc przez traw​nik do mo​je​go auta, Du​dley Smith stwier​dził rze​czo​wo: – Te​raz ro​zu​miesz, dla​cze​go nie​na​wi​dzę mor​der​ców ko​biet bar​dziej niż sza​ta​na, chłop​cze? Jedź, chłop​cze, i słu​chaj – mó​wił Du​dley. – Wczo​raj roz​py​ty​wa​łem się co nie​co o przy​stoj​ne​go Ed​die​go. Edward Tho​mas En​gels uro​dził się 19 kwiet​nia 1919 roku w Se​at​tle w sta​nie Wa​shing​ton. Ni​g​dy nie był no​to​wa​ny. Spraw​dzi​łem u fe​de​ral​nych. Słu​żył w ma​ry​nar​ce od czter​dzie​ste​go dru​gie​go do czter​dzie​ste​go szó​ste​go. Miał do​brą opi​nię. Był tam po​moc​ni​kiem ap​te​ka​rza. Za​dzwo​ni​łem też do Wy​dzia​łu Kre​dy​tów w L.A.. Oba auta ku​pił na kre​dyt i zo​stał spraw​dzo​ny przez fir​my, któ​re go udzie​li​ły. Dwo​je lu​dzi pod​ży​ro​wa​ło mu kre​dyt. Te​raz wła​śnie je​dzie​my się z nimi spo​tkać, z naj​bliż​szy​mi zna​jo​my​mi na​sze​go przy​stoj​nia​ka, chłop​cze. Za​trzy​ma​li​śmy się na świa​tłach na rogu Pico i Bun​dy. Spoj​rza​łem na Du​dleya, ocze​ku​jąc, że po​wie mi, do​kąd je​dzie​my. – Je​dzie​my do We​ne​cji, chłop​cze – po​wie​dział. – Ale tej w Ka​li​for​nii, nie we Wło​szech. Jedź pro​sto na za​chód. – Ale dla​cze​go ja​sny gar​ni​tur, Du​dley? – spró​bo​wa​łem po​now​nie. – Ze wzglę​dów sym​bo​licz​nych, chłop​cze. Gość jest wła​ści​cie​lem baru w Ve​ni​ce, przy​byt​ku dla ho​mo​sów. Jest zna​nym ho​mo​sek​su​ali​stą i ma na kon​cie wie​le aresz​to​wań za nie​mo​ral​ne pro​wa​dze​nie się. De​ge​ne​rat pierw​sza kla​sa. Ob​ro​bi​my go jak się pa​trzy, chłop​cze. Ja go będę stra​szył, a ty bę​dziesz go bro​nił. Miej oczy i uszy otwar​te, bo zda​ję się na twój in​stynkt. Skrę​ci​łem w lewo w Lin​coln, a po​tem w pra​wo w Ve​ni​ce Bo​ule​vard i ru​szy​łem w stro​nę pla​ży na moje pierw​sze praw​dzi​we prze​słu​cha​nie. Du​dley Smith pa​lił pa​pie​ro​sa, pa​trząc za okno nie​obec​nym wzro​kiem. – Za​trzy​maj się na rogu Win​dward i Main – po​wie​dział w koń​cu, kie​dy przed na​szy​mi oczy​ma uka​zał się oce​an. – Pój​dzie​my do baru pie​szo, co nam da tro​chę cza​su na roz​mo​wę. Zwol​ni​łem i za​trzy​ma​łem się na par​kin​gu przed bu​dyn​kiem sto​wa​rzy​sze​nia kom​ba​tanc​kie​go Ame​ri​can Le​gion, wy​sia​dłem, roz​pro​sto​wa​łem nogi i za​cią​gną​łem się głę​bo​ko rześ​kim mor​skim po​wie​trzem. Du​dley wy​siadł i klep​nął mnie w ple​cy. – Po​słu​chaj, chłop​cze. Przej​rza​łem akta nie​roz​wi​kła​nych mor​derstw ko​biet, któ​re pa​su​ją do stra​te​gii dzia​ła​nia przy​stoj​ne​go Ed​die​go. Zna​la​złem trzy, chłop​cze. Wszyst​kie ko​bie​ty zo​sta​ły udu​szo​ne już daw​no temu – w mar​cu 1948 roku. Jed​ną zna​le​zio​no trzy kwar​ta​ły stąd, udu​szo​ną i zbi​tą na śmierć w bocz​nej ulicz​ce bli​sko Dwu​dzie​stej Siód​mej i Pa​ci​fic. Mia​ła dwa​dzie​ścia dwa lata, chłop​cze. Pa​mię​taj o tym, kie​dy bę​dzie​my przy​ci​skać tego de​ge​ne​ra​ta Bru​ba​ke​ra. Du​dley Smith uśmiech​nął się po​wo​li bez​oso​bo​wym, bez​na​mięt​nym uśmie​chem mię​so​żer​cy i wie​dzia​łem, że to jest jego praw​dzi​we ob​li​cze, po​zba​wio​ne ak​tor​skiej ma​ski. Po​ki​wa​łem gło​wą. – Do​brze, part​ne​rze – po​wie​dzia​łem, czu​jąc, jak prze​szy​wa mnie lo​do​wa​ty dreszcz. Bar „Mała Chat​ka Lar​ry’ego” był od​da​lo​ny o kwar​tał od pla​ży. Mie​ścił się w ró​żo​wym, zdo​-

bio​nym stiu​ka​mi bu​dyn​ku. Pro​wa​dzi​ły do nie​go drzwi wa​ha​dło​we, wy​ko​na​ne z imi​ta​cji szla​chet​ne​go drze​wa, a nad nimi wi​sia​ła ta​blicz​ka in​for​mu​ją​ca o go​dzi​nach otwar​cia – lo​kal był otwar​ty od szó​stej rano do dru​giej w nocy, czy​li przez mak​sy​mal​ny prze​wi​dzia​ny pra​wem prze​dział cza​so​wy. Du​dley trą​cił mnie, kie​dy wcho​dzi​li​śmy do środ​ka. – Wie​czo​rem jest to bar wy​łącz​nie dla pe​dziów, na​to​miast za dnia zbie​ra​ją się tu oko​licz​ne męty. Weź so​bie do ser​ca moją radę, chłop​cze, i nie de​ner​wuj miej​sco​wych. Sala była bar​dzo wą​ska i bar​dzo sła​bo oświe​tlo​na. Na ścia​nach wi​sia​ły ob​ra​zy przed​sta​wia​ją​ce sce​ny po​lo​wań, a na pod​ło​dze le​ża​ły tro​ci​ny. Du​dley zno​wu mnie trą​cił. – Bru​ba​ker wie​czo​rem zmie​nia wy​strój, chłop​cze. Wte​dy na ścia​nach po​ja​wia​ją się po​do​bi​zny umię​śnio​nych chłop​ców. Tak mi mó​wił sier​żant z oby​cza​jów​ki w Ve​ni​ce. Przy ba​rze w kształ​cie beli drew​na sie​dzia​ło kil​ku pod​sta​rza​łych pi​jacz​ków, są​czą​cych piwo. Wy​glą​da​li na wy​raź​nie przy​gnę​bio​nych i za​my​ślo​nych jed​no​cze​śnie. Bar​man drze​mał za kon​tu​arem. Był to ty​po​wy bar​man – na​wet we śnie wy​glą​dał na zmę​czo​ne​go. Du​dley pod​szedł do baru i opu​ścił dwie ogrom​ne ręce na drew​nia​ny kon​tu​ar. Ło​mot wy​rwał z za​du​my po​ran​nych pi​jacz​ków; bar​man też na​tych​miast się ock​nął i wy​ją​kał: – Ccc​co dla ppa​na? – Dzień do​bry! – rzu​cił śpiew​nie Du​dley. – Mógł​by mnie pan skie​ro​wać do wła​ści​cie​la tego oka​za​łe​go przy​byt​ku, pana Law​ren​ce’a Bru​ba​ke​ra? Bar​man za​czął coś du​kać, ale za​sta​no​wił się chwi​lę i po pro​stu wska​zał na drzwi znaj​du​ją​ce się na ty​łach baru. Du​dley ukło​nił się bar​ma​no​wi, po czym pchnął mnie w kie​run​ku drzwi, mó​wiąc: – Je​ste​śmy swo​imi prze​ci​wień​stwa​mi, chłop​cze. Ja je​stem prag​ma​tycz​nym gli​nia​rzem, a ty ide​ali​stą. Bru​ba​ker jest pe​da​łem, a ty je​steś atrak​cyj​nym mło​dzień​cem. Spodo​basz mu się. Je​śli będę mu​siał być wo​bec nie​go ostry, do​tknij go de​li​kat​nie. Poza tym bę​dzie​my mu​sie​li tro​chę na​mie​szać, bo nie mo​że​my mu dać po​znać, że pro​wa​dzi​my do​cho​dze​nie w spra​wie mor​der​stwa. Ski​ną​łem gło​wą i wy​krę​ci​łem się od uści​sku Du​dleya. Po​czu​łem na​gły przy​pływ ener​gii. Du​dley za​pu​kał ci​cho w drzwi i ode​zwał się sła​bym gło​sem, na​da​jąc ostat​nim sy​la​bom ro​sną​cą in​to​na​cję: – Lar​ry, otwórz, ko​cha​nie! Chwil​kę póź​niej drzwi otwo​rzył pra​wie zu​peł​nie łysy, nie​bie​sko​oki i bar​dzo szczu​pły Mu​lat, któ​ry zmie​rzył nas wzro​kiem i nie​mal​że od​ru​cho​wo cof​nął się do środ​ka. – Puk, puk – rzu​cił me​lo​dyj​ne Du​dley. – Któż to wcho​dzi za twój próg? Du​dley Smith, pe​da​łów wróg. Cha, cha, cha! Po​li​cja, Bru​ba​ker. Przy​szli​śmy prze​ko​nać na​szych wy​bor​ców, że na​dal pra​cu​je​my i że je​ste​śmy za​wsze zwar​ci i go​to​wi! Law​ren​ce Bru​ba​ker stał roz​trzę​sio​ny po​środ​ku swo​je​go biu​ra. – Co się z tobą dzie​je, czło​wie​ku!? – ryk​nął Du​dley. – Nie masz nic do po​wie​dze​nia? Przy​szła moja ko​lej. – Zo​staw pana w spo​ko​ju, Dud. To ża​den pe​dał, on jest tyl​ko wła​ści​cie​lem. – Klep​ną​łem Du​dleya moc​no w ple​cy – My​ślę, że sier​żant z oby​cza​jów​ki się po​my​lił. To nie jest lo​kal dla ho​mo​sek​su​ali​stów, praw​da, pa​nie Bru​ba​ker? – Nie py​tam klien​tów o ich pre​fe​ren​cje sek​su​al​ne, pa​nie wła​dzo – od​parł Bru​ba​ker sła​bym

gło​sem. – Do​brze sfor​mu​ło​wa​ne. Dla​cze​góż miał​by pan to ro​bić? – po​wie​dzia​łem. – Je​stem de​tek​tyw Un​der​hill, a to mój part​ner, de​tek​tyw Smith. – Mó​wiąc to, po​now​nie klep​ną​łem Du​dleya w sze​ro​kie ple​cy, tym ra​zem jesz​cze moc​niej. Du​dley od​ru​cho​wo zmarsz​czył brwi, ale jed​no​cze​śnie mru​gnął do mnie po​ro​zu​mie​waw​czo swo​imi brą​zo​wy​mi oczy​ma. Wska​zał na sofę sto​ją​cą na ty​łach biu​ra. – Usiądź​my, do​brze? Bru​ba​ker wzru​szył swo​imi wą​tły​mi ra​mio​na​mi i usiadł na krze​śle sto​ją​cym przed sofą, a Du​dley przy​siadł na jego biur​ku i po​zwo​lił jed​nej no​dze ko​ły​sać się i ude​rzać od cza​su do cza​su w sto​ją​cy na pod​ło​dze kosz na śmie​ci. Ja spo​czą​łem na ka​na​pie i wy​cią​gną​łem swo​je nogi tak, że nie​mal​że do​ty​ka​ły stóp Bru​ba​ke​ra. – Od jak daw​na jest pan wła​ści​cie​lem tego baru, pa​nie Bru​ba​ker? – spy​ta​łem, wyj​mu​jąc dłu​go​pis i no​tat​nik. – Od czter​dzie​ste​go szó​ste​go roku – od​parł po​nu​ro, prze​no​sząc wzrok z Du​dleya na mnie. – Ro​zu​miem – cią​gną​łem. – Pa​nie Bru​ba​ker, mie​li​śmy wie​le skarg, z któ​rych wy​ni​ka, że pań​ski bar jest ist​ną Mek​ką buk​ma​che​rów. De​tek​ty​wi, któ​rzy za​glą​da​li tu w cy​wi​lu, utrzy​mu​ją, że krę​ci się tu spo​ro zna​nych ha​zar​dzi​stów. – I że jest to sie​dli​sko ho​mo​sek​su​al​nej roz​wią​zło​ści! – ryk​nął Du​dley. – Jak się na​zy​wał ten ha​zar​dzi​sta-ele​gan​cik, któ​re​go zgar​nę​li​śmy, Fred​dy? – Chy​ba Ed​die En​gels, co? – spy​ta​łem nie​win​nie. – Wła​śnie tego zbo​czeń​ca mia​łem na my​śli! – wy​krzyk​nął Du​dley. – Przyj​mo​wał za​kła​dy w każ​dej no​rze dla pe​da​łów w ca​łym Hol​ly​wo​od. Kie​dy wy​mie​ni​łem na​zwi​sko En​gels, w oczach Bru​ba​ke​ra mi​gnął błysk roz​po​zna​nia, ale nic wię​cej. Za​cho​wy​wał się z iście sto​ic​ką god​no​ścią. – Czy zna pan nie​ja​kie​go Ed​die​go En​gel​sa, pa​nie Bru​ba​ker? – spy​ta​łem. – Tak, znam Ed​die​go. – Bywa w pana ba​rze? – Wła​ści​wie nie, ostat​nio w ogó​le. – Ale kie​dyś przy​cho​dził? – Tak. – Kie​dy? – Przez kil​ka pierw​szych lat po prze​ję​ciu przez mnie tego lo​ka​lu. – Dla​cze​go prze​stał tu przy​cho​dzić? – Nie wiem. Wy​pro​wa​dził się z są​siedz​twa. Poza tym ze​rwał z ko​bie​tą, z któ​rą miesz​kał. Ona tu kie​dyś czę​sto przy​cho​dzi​ła, więc kie​dy się ro​ze​szli, Ed​die prze​stał tu by​wać. – Ed​die En​gels miesz​kał kie​dyś tu w Ve​ni​ce? – spy​ta​łem ła​god​nie. – Tak. Miesz​kał z Ja​net w domu nie​da​le​ko ka​na​łu, na wy​so​ko​ści Dwu​dzie​stej Dzie​wią​tej i Pa​ci​fic. Bar​dzo po​wo​li wy​pu​ści​łem po​wie​trze. – Kie​dy to było? – Pod ko​niec lat czter​dzie​stych. Gdzieś od czter​dzie​ste​go szó​ste​go do po​cząt​ku czter​dzie​ste​go dzie​wią​te​go, o ile do​brze pa​mię​tam. Ale skąd to wa​sze za​in​te​re​so​wa​nie Ed​diem? – Bru​ba​ker prze​su​nął nie​znacz​nie sto​pę w stro​nę mo​ich wy​cią​gnię​tych nóg tak, że do​tknę​ła mo​jej kost​ki. Po​czu​łem fi​zycz​ne wręcz obrzy​dze​nie, ale ani drgną​łem. Ką​tem oka zo​ba​czy​łem, jak Du​dley

ob​ra​ca gło​wę. – Do​syć pie​prze​nia – ryk​nął. – Bru​ba​ker, czy ty i Ed​die je​ste​ście ko​chan​ka​mi? – O czym, do dia​bła… – wy​krzyk​nął Bru​ba​ker. – Stul mor​dę, de​ge​ne​ra​cie je​den! Tak czy nie? – Nie mu​szę… – Po co ta mowa? Pro​wa​dzi​my śledz​two i bę​dziesz od​po​wia​dał na na​sze py​ta​nia! Du​dley wstał i ru​szył w stro​nę Bru​ba​ke​ra, któ​ry z wra​że​nia aż spadł z krze​sła, po czym pod​niósł się i oparł ple​ca​mi o ścia​nę, cały roz​trzę​sio​ny. Sta​ną​łem mię​dzy nimi, kie​dy Du​dley już za​ci​skał dło​nie w pię​ści. – Spo​koj​nie, Dud – po​wie​dzia​łem, od​py​cha​jąc go de​li​kat​nie. – Pan Bru​ba​ker jest sko​ry do współ​pra​cy, a prze​cież pro​wa​dzi​my śledz​two w spra​wie nie​le​gal​nych za​kła​dów, a nie ho​mo​sek​su​ali​zmu. – Co ty wy​ga​du​jesz, Fred​dy? Chcę do​rwać tego de​ge​ne​ra​ta En​gel​sa. Chcę wie​dzieć, co go na​krę​ca… Wes​tchną​łem i pu​ści​łem Du​dleya. Jesz​cze raz wes​tchną​łem. Chwy​ci​łem Bru​ba​ke​ra za ra​mię i za​pro​wa​dzi​łem go na ka​na​pę. Usiadł, a ja usia​dłem obok nie​go tak, że na​sze ko​la​na lek​ko się do​ty​ka​ły. – Pa​nie Bru​ba​ker, prze​pra​szam za mo​je​go part​ne​ra, ale coś w tym jest. Może nam pan po​wie​dzieć, co pana łą​czy z Ed​diem En​gel​sem? Bru​ba​ker ski​nął po​jed​naw​czo gło​wą. – Ed​die i ja po​zna​li​śmy się w cza​sie woj​ny. Sta​cjo​no​wa​li​śmy ra​zem w Long Be​ach. Za​przy​jaź​ni​li​śmy się. Cho​dzi​li​śmy ra​zem na wy​ści​gi. Po woj​nie na​dal się przy​jaź​ni​li​śmy. Ed​die jest do​brze zna​ny na wy​ści​gach i przy​pro​wa​dzał tu mnó​stwo lu​dzi. Mnó​stwo pięk​nych ko​biet, za​rów​no les​bi​jek, jak i nor​mal​nych. Przed​sta​wi​łem go Ja​net, Ja​net Va​lu​peyk, i za​miesz​ka​li ze sobą, tu​taj w Ve​ni​ce. Ed​die na​dal cza​sa​mi tu za​glą​da, ale nie tak czę​sto jak kie​dyś, bo ze​rwał z Ja​net. Na​dal je​ste​śmy przy​ja​ciół​mi. To tyle. – I lubi chłop​ców, tak? – syk​nął Du​dley. – To nie moja spra​wa, pa​nie wła​dzo. – Mów, Bru​ba​ker, i to już! – On jest bi​sek​sem – rzu​cił Bru​ba​ker i spu​ścił oczy, za​wsty​dzo​ny tym, że zdra​dził nam ten se​kret. Du​dley żach​nął się trium​fal​nie i strze​lił kost​ka​mi. – Jak Ed​die za​ra​bia na ży​cie, pa​nie Bru​ba​ker? – spy​ta​łem de​li​kat​nie. – Ha​zar​dem. Za​wsze gra o duże staw​ki i zwy​kle wy​gry​wa. Jest ty​pem zwy​cięz​cy. Du​dley spoj​rzał na mnie i ski​nął w stro​nę drzwi. Bru​ba​ker cały czas sie​dział ze spusz​czo​ny​mi oczy​ma. – Dzię​ku​ję za owoc​ną współ​pra​cę, pa​nie Bru​ba​ker. Bar​dzo nam pan po​mógł. Ży​czę mi​łe​go dnia – po​wie​dzia​łem i wsta​łem z sofy. Du​dley rzu​cił po​że​gnal​ną mowę: – Ni​ko​mu ani sło​wa o na​szej roz​mo​wie; zro​zu​mia​łeś, śmie​ciu? Bru​ba​ker po​ki​wał po​tul​nie gło​wą. Wy​cho​dząc za Du​dley​em za drzwi, ści​sną​łem de​li​kat​nie jego ra​mię.

W dro​dze do sa​mo​cho​du Du​dley wy​dał z sie​bie pe​łen za​chwy​tu okrzyk: – Fred​dy, chłop​cze, by​łeś wspa​nia​ły! Ja zresz​tą też, oczy​wi​ście. I mamy so​lid​ne do​wo​dy – przy​stoj​ny Ed​die miesz​kał dwa kwar​ta​ły stąd, kie​dy ta bied​na mło​da ko​bie​ta zo​sta​ła za​mor​do​wa​na w czter​dzie​stym ósmym. Tyl​ko po​myśl, chłop​cze! – No tak. Przy​dzie​li​my ko​goś do roz​pra​co​wa​nia tej spra​wy? – Nie mo​że​my, chłop​cze. Mike i Dick śle​dzą En​gel​sa dwa​dzie​ścia czte​ry go​dzi​ny na dobę. Tyl​ko nas czte​rech pro​wa​dzi to śledz​two, a poza tym upły​nę​ło już zbyt wie​le cza​su – trzy i pół roku. Ale nie martw się, chłop​cze. Kie​dy za​pusz​ku​je​my Ed​die​go za Mar​ga​ret Ca​dwal​la​der, wy​zna wszyst​kie swo​je grze​chy, nie bój się. – Gdzie je​dzie​my te​raz? – Do tej la​dacz​ni​cy Ja​net Va​lu​peyk. Miesz​ka w Val​ley. Ona też pod​ży​ro​wa​ła przy​stoj​ne​mu Ed​die​mu kre​dyt. Mo​że​my po​łą​czyć przy​jem​ne z po​ży​tecz​nym, chłop​cze, bo znam świet​ny bar na Ven​tu​ra Bo​ule​vard – tam bef​sztyk na​praw​dę roz​pły​wa się w ustach. Ja sta​wiam, chłop​cze, w re​wan​żu za two​je re​we​la​cyj​ne wy​stą​pie​nie. Z brzu​cha​mi peł​ny​mi mię​sa i ka​pu​sty po​je​cha​li​śmy do domu Ja​net Va​lu​peyk w Sher​man Oaks. – Miej​my na​dzie​ję, że sta​ry pe​dzio Lar​ry nie uprze​dził jej te​le​fo​nicz​nie. Z tą trze​ba po​stę​po​wać bar​dzo ostroż​nie, chłop​cze – po​wie​dział, a wska​zu​jąc na dużą, bia​łą, par​te​ro​wą po​sia​dłość w sty​lu ran​cza, do​dał: – Wi​dać, że mo​nia​ków jej nie bra​ku​je, a ma zu​peł​nie czy​stą kar​to​te​kę. Dać się owi​nąć wo​kół pal​ca ta​kie​mu uwo​dzi​cie​lo​wi jak cza​ru​ją​cy Ed​die to jesz​cze nie zbrod​nia. Za​pu​ka​li​śmy i otwo​rzy​ła nam drzwi ład​na i zgrab​na ko​bie​ta pod czter​dziest​kę. Mia​ła zmą​co​ne oczy i po​marsz​czo​ny, żół​ty let​ni ko​stium. – Tak? – spy​ta​ła nie​wy​raź​nie. – Je​ste​śmy z po​li​cji, pro​szę pani – przed​sta​wił nas Du​dley, po​ka​zu​jąc swo​ją od​zna​kę. – Po​rucz​nik Smith, a to de​tek​tyw Un​der​hill. Ko​bie​ta ski​nę​ła nam gło​wą, cho​ciaż mia​ła pro​ble​my ze sku​pie​niem na nas wzro​ku. – Tak? – Za​wa​ha​ła się, po czym do​da​ła: – Pro​szę wejść. Nie cze​ka​jąc na za​pro​sze​nie, usie​dli​śmy w prze​stron​nym, kli​ma​ty​zo​wa​nym sa​lo​nie. Ko​bie​ta usa​do​wi​ła się w wy​god​nym fo​te​lu, spoj​rza​ła na nas i naj​wy​raź​niej zbie​ra​jąc w so​bie ener​gię, żeby nadać gło​so​wi na​tu​ral​ne brzmie​nie, po​wie​dzia​ła: – Je​stem Ja​net Va​lu​peyk. Jak mogę pa​nom po​móc? – Od​po​wia​da​jąc na kil​ka py​tań – od​parł Du​dley, uśmie​cha​jąc się. – To iście cza​ru​ją​cy dom, tak na mar​gi​ne​sie. Jest pani de​ko​ra​to​rem wnętrz? – Nie, zaj​mu​ję się han​dlem nie​ru​cho​mo​ścia​mi. Co pa​nów spro​wa​dza? – Nnn​no, tak. Pro​szę pani, czy zna pani nie​ja​kie​go Ed​die​go En​gel​sa? Ja​net Va​lu​peyk prze​szedł lek​ki dreszcz, od​chrząk​nę​ła i od​par​ła: – Tak, zna​łam Ed​die​go. A o co cho​dzi? – Nnn​no, tak. Po​wie​dzia​ła pani „zna​łam”. Wnio​sku​ję, że nie wi​dzia​ła go pani ostat​nio? – Nie. A o co cho​dzi? – Mó​wi​ła pew​nym gło​sem, ale wy​raź​nie tra​ci​ła pew​ność sie​bie. – Do​brze się pani czu​je, pan​no Va​lu​peyk? – spy​ta​łem. – Ci​cho siedź – rzu​cił Du​dley. – Pan​no Va​lu​peyk, ce​lem na​szej… – za​czą​łem. – Mó​wi​łem, że​byś się za​mknął! – ryk​nął Du​dley, nie​mal​że tra​cąc kon​tro​lę nad swo​im śpiew​-

nym gło​sem. Ja​net Va​lu​peyk wy​glą​da​ła, jak​by za​raz mia​ła wy​buch​nąć pła​czem. Du​dley szep​nął do mnie: – Za​cze​kaj na mnie w sa​mo​cho​dzie. Za​raz przyj​dę. Wy​sze​dłem na dwór i cze​ka​łem, sie​dząc na ma​sce auta i za​sta​na​wia​jąc się, czym zi​ry​to​wa​łem Du​dleya. Zja​wił się pół go​dzi​ny póź​niej. Mó​wił ugo​do​wym, lecz sta​now​czym to​nem; jego głos był ni​ski i cier​pli​wy, jak​by tłu​ma​czył coś nie​do​ro​zwi​nię​te​mu dziec​ku. – Chłop​cze, kie​dy każę ci się za​mknąć, to się za​mknij. Rób, co mó​wię. Mu​sia​łem roz​pra​co​wać tę ko​bie​tę bar​dzo po​wo​li. Była na​ćpa​na, chłop​cze, i zbyt sko​ło​wa​na, żeby od​po​wia​dać na py​ta​nia dwóch osób. – W po​rząd​ku, Du​dley – po​wie​dzia​łem, nie kry​jąc ura​żo​nej dumy. – Wię​cej się to nie po​wtó​rzy. – Do​brze, chłop​cze. Po​twier​dzi​ła to, co mó​wił tam​ten. Miesz​ka​ła z przy​stoj​nym Ed​diem przez dwa lata. Pła​ci​ła ra​chun​ki za tego nie​po​praw​ne​go żi​go​la​ka. Bił ją. Raz pró​bo​wał ją udu​sić, ale się opa​no​wał. Od daw​na uga​nia się za ci​zia​mi, chłop​cze. Pod​ry​wał dziew​czy​ny, na​wet kie​dy miesz​kał z sa​mot​ną Ja​net. Ona była w nim za​ko​cha​na, a on trak​to​wał ją jak śmieć. Pła​cił dziw​kom za to, żeby móc się nad nimi znę​cać. Poza tym on jest homo, chłop​cze. Homo jak się pa​trzy. Jego praw​dzi​wą pa​sją są chłop​cy, a dziew​czy​ny są głów​nie ofia​ra​mi. By​łem szcze​rze zdu​mio​ny. – Jak z niej to wszyst​ko wy​cią​gną​łeś? Du​dley się ro​ze​śmiał. – Kie​dy uświa​do​mi​łem so​bie, że jest na​ćpa​na, a nie pi​ja​na, zaj​rza​łem do jej szaf​ki w ła​zien​ce. Była w niej re​cep​ta na fiol​kę z pi​guł​ka​mi ko​de​iny. Jest ćpun​ką, ale le​gal​ną, chłop​cze. Więc po​stra​szy​łem ją, że może stra​cić tę re​cep​tę, i wte​dy pę​kła. Po​wie​dzia​ła, że Ed​die po​rzu​cił ją dla ja​kie​goś umię​śnio​ne​go chłop​ca. Ko​cha i nie​na​wi​dzi Ed​die​go jed​no​cze​śnie, ale naj​bar​dziej ko​cha ko​de​inę. Tra​gicz​na sy​tu​acja, chłop​cze… O nic nie py​ta​jąc, ru​szy​łem z po​wro​tem w stro​nę cen​trum L.A. Ce​lo​wo wy​bra​łem nie​zwy​kle krę​ty Lau​rel Ca​ny​on Bo​ule​vard, żeby mieć dużo cza​su na roz​gry​zie​nia czło​wie​ka, któ​ry od​sła​niał dzi​siaj przede mną co​raz to nowe twa​rze. Du​dley Smith był ist​ną skarb​ni​cą sma​ku ży​cia, ale był bru​tal​ny i moje od​czu​cia wo​bec nie​go nie były jed​no​znacz​ne. Był zbyt prze​ni​kli​wy na za​ba​wę w kot​ka i mysz​kę, więc strze​li​łem pro​sto z mo​stu: – Opo​wiedz mi o Dah​lii – po​pro​si​łem. Du​dley udał zdzi​wie​nie: – O Dah​lii? Ja​kiej Dah​lii? – Bar​dzo za​baw​ne. O tej Dah​lii. – A. Nnn​no, tak. O Dah​lii. Co kon​kret​nie chciał​byś wie​dzieć, chłop​cze? – Jak da​le​ko mu​sia​łeś się po​su​nąć w swo​im śledz​twie, co wi​dzia​łeś i co mu​sia​łeś ro​bić. – Po​sła​łem Du​dley​owi spoj​rze​nie ma​ją​ce ozna​czać za​rów​no za​in​te​re​so​wa​nie, jak i to, że po​tra​fię trzy​mać ję​zyk za zę​ba​mi. Uśmiech​nął się de​mo​nicz​nie i zno​wu po​czu​łem prze​szy​wa​ją​cy mnie dreszcz. – Skup się na jeź​dzie, chłop​cze, a ja będę mó​wił. Już sły​sza​łeś inne opo​wie​ści, praw​da? – Wła​ści​wie nie. – No to po​słu​chaj mo​jej, z ust sta​re​go wygi. Wi​dzia​łem bar​dzo wie​le zbrod​ni na ko​bie​tach,

chłop​cze, ale ni​g​dy nie wi​dzia​łem cze​goś po​dob​ne​go do zbrod​ni na Eli​za​beth Short – jej okru​cień​stwo zda​wa​ło się prze​czyć na​wet sza​tań​skiej lo​gi​ce. Była sys​te​ma​tycz​nie tor​tu​ro​wa​na przez kil​ka dni, a na​stęp​nie prze​pi​ło​wa​na na pół, kie​dy jesz​cze żyła. – Jezu Chry​ste – jęk​ną​łem. – Rze​czy​wi​ście, Jezu Chry​ste, chłop​cze. Śledz​two trwa​ło już od trzech ty​go​dni, kie​dy mnie we​zwa​no. Po​wie​rzo​no mi spe​cjal​ne za​da​nie: spraw​dzić wszyst​kich psy​cho​li, któ​rzy się przy​zna​li do po​peł​nie​nia tej zbrod​ni – nie wol​no im było wyjść z aresz​tu na​wet za kau​cją, bo de​tek​ty​wi po​dej​rze​wa​li, że je​den z nich mógł być praw​dzi​wym spraw​cą. Było ich trzy​dzie​stu, chłop​cze, i były to naj​gor​sze męty – de​ge​ne​ra​ci nie​na​wi​dzą​cy swo​ich ma​tek, gwał​ci​cie​le nie​mow​la​ków i zwie​rząt. Od razu od​rzu​ci​łem dwu​dzie​stu dwóch z nich. Ła​miąc cza​sa​mi ja​kąś rękę lub szczę​kę, szcze​gó​ło​wo opi​sy​wa​łem im rany ślicz​nej Beth. Ude​rza​jąc ich, oce​nia​łem ich re​ak​cję i spra​wia​łem, że bali się mnie bar​dziej od sa​me​go sza​ta​na. Ża​den z nich nie był spraw​cą, ale wszy​scy byli na swój spo​sób win​ny​mi, od​py​cha​ją​cy​mi de​ge​ne​ra​ta​mi, któ​rzy chcie​li zo​stać uka​ra​ni, więc da​łem im, cze​go chcie​li. Jed​nak ża​den z nich nie za​bił ślicz​nej Beth. Du​dley za​milkł dra​ma​tycz​nie i prze​cią​gnął się, cze​ka​jąc, że​bym go po​pro​sił o ciąg dal​szy. Speł​ni​łem jego ocze​ki​wa​nia: – A po​zo​sta​łych ośmiu? – Nnno, tak. Ci naj​bar​dziej po​dej​rza​ni. To byli ci, któ​rych re​ak​cji sta​ry Du​dley nie po​tra​fił do​brze oce​nić. Cóż, chłop​cze, star​czy​ło mi spo​strze​gaw​czo​ści, żeby stwier​dzić, że tych ośmiu łą​czy​ło jed​no: byli kom​plet​nie sza​lo​ny​mi, beł​ko​tli​wy​mi świ​ra​mi zdol​ny​mi do wszyst​kie​go, przez co trud​no było z nimi dojść do ładu. Nie mia​łem naj​mniej​szych wąt​pli​wo​ści, że byli wy​star​cza​ją​co sza​le​ni, żeby znieść każ​dą daw​kę prze​mo​cy fi​zycz​nej. Poza tym oni na​praw​dę my​śle​li, że za​bi​li ślicz​ną Beth, bo prze​cież się do tego przy​zna​li, praw​da? De​tek​ty​wi, z któ​ry​mi roz​ma​wia​łem, po​wie​dzie​li mi, że do​szli do wnio​sku, że mor​der​ca po​wie​sił ślicz​ną Beth na bel​ce w su​fi​cie; jej kost​ki były po​ob​cie​ra​ne od sznu​ra. Po​my​śla​łem więc, że po​wi​nie​nem za​szo​ko​wać tych zde​ge​ne​ro​wa​nych świ​rów. Mu​sia​łem prze​bić się przez ich sza​leń​stwo. Naj​pierw wy​na​ją​łem od zna​jo​me​go ma​ga​zyn. Była to duża, od​py​cha​ją​ca hala na od​lu​dziu. Po​tem od zna​jo​me​go pa​to​lo​ga z kost​ni​cy, któ​ry miał dług u sta​re​go Du​dleya, za​ła​twi​łem ład​nie wy​glą​da​ją​ce zwło​ki mło​dej ko​bie​ty. Miał duży dług, chłop​cze, bo sta​ry Du​dley kie​dyś przy​mknął na coś oko dla tego fa​ce​ta i wte​dy zo​stał moim do​zgon​nym dłuż​ni​kiem. Jed​ne​go dnia póź​no w nocy Dick Car​li​sle i ja po ci​chu za​wieź​li​śmy tru​pa do ma​ga​zy​nu. Po​far​bo​wa​łem zmar​łej wło​sy na czar​no, żeby upodob​nić ją do Dah​lii. Ro​ze​bra​łem ją do naga i zwią​za​łem jej nogi w kost​kach sznu​rem, po czym Dick po​wie​sił ją za nogi z ni​skiej bel​ki na su​fi​cie. Po​tem Dick po​je​chał wy​cią​gnąć na​szych ośmiu de​ge​ne​ra​tów z aresz​tu. Po​zwo​li​li​śmy się im przyj​rzeć cia​łu, po ko​lei, chłop​cze, do​bie​ra​jąc od​po​wied​nie re​kwi​zy​ty. Je​den z tych wsza​rzy był no​żow​ni​kiem; był przed​tem wie​lo​krot​nie aresz​to​wa​ny za bój​ki z uży​ciem noża. Wrę​czy​łem mu więc nóż rzeź​nic​ki i ka​za​łem po​ciąć cia​ło. Le​d​wo so​bie ra​dził. Cze​goś mu bra​ko​wa​ło. Inny śmieć na​pa​sto​wał dzie​ci i od nie​daw​na był na zwol​nie​niu wa​run​ko​wym z Ata​sca​de​ro. Za​wsze py​tał małe dziew​czyn​ki, czy mógł​by po​ca​ło​wać je w ich in​tym​ne czę​ści cia​ła. Zmu​si​łem go do po​ca​ło​wa​nia in​tym​nych czę​ści mar​twej dziew​czy​ny, do po​wą​cha​nia z bli​ska mar​twe​go sro​mu. Nie po​tra​fił się na to zdo​być. No i tak to szło. Cze​ka​łem na re​ak​cję tak nie​go​dzi​wą, tak pod​łą, że​bym od razu wie​dział, że to wła​śnie ten śmieć za​bił Beth Short… Bra​ko​wa​ło mi słów. Na​praw​dę za​nie​mó​wi​łem z wra​że​nia. Czu​łem, że ręce na kie​row​ni​cy

za​ci​ska​ją się tak moc​no, że chy​ba wy​pchnę ją przez przód auta. Kie​dy w koń​cu zdo​ła​łem się ode​zwać, za​py​ta​łem ła​mią​cym się gło​sem: – I? – I, chłop​cze, prze​trzy​ma​łem ich tam przez całą noc, ka​żąc im pa​trzeć na cia​ło. Bi​łem ich, Dick też ich bił. Poza tym kie​dy ich prze​słu​chi​wa​li​śmy, ka​za​li​śmy im ca​ło​wać i ma​cać zmar​łą dziew​czy​nę. – I? – I, chłop​cze, ża​den z nich nie za​bił ślicz​nej Beth. – Jezu Chry​ste – wes​tchną​łem. – Nnn​no, tak. Jezu Chry​ste. Nie do​rwa​łem be​stii, któ​ra za​bi​ła Dah​lię, chłop​cze. W głę​bi du​szy czu​ję, że ni​g​dy ni​ko​mu się to nie uda. Za​bra​łem zwło​ki dziew​czy​ny z po​wro​tem do kost​ni​cy, żeby je skre​mo​wa​li. Była sa​mot​ną pa​nią NN, któ​ra po śmier​ci nie​świa​do​mie po​ma​ga​ła wy​mie​rzyć spra​wie​dli​wość. Na​stęp​ne​go ran​ka po​sze​dłem się wy​spo​wia​dać. Po​wie​dzia​łem księ​dzu, co zro​bi​łem, i po​pro​si​łem o od​pusz​cze​nie grze​chów. Zro​bił to. Po​tem po​sze​dłem do domu i mo​dli​łem się do Boga, do Je​zu​sa i do Mat​ki Bo​skiej, aby dali mi siłę na kon​ty​nu​owa​nie mo​jej kru​cja​ty w imię spra​wie​dli​wo​ści i ko​ścio​ła, gdy​bym był do tego zmu​szo​ny. Zjeż​dża​li​śmy do Hol​ly​wo​od. Za​trzy​ma​łem się na rogu Cre​scent He​ights i Sun​set. Za​czą​łem przy​glą​dać się ru​mia​nej, de​mo​nicz​nej twa​rzy Du​dleya. Spoj​rzał mi pro​sto w oczy. – I, chłop​cze? – po​wie​dział, na​śla​du​jąc mój spo​sób mó​wie​nia. – I co, Du​dley? – uda​ło mi się od​wza​jem​nić spo​koj​nym gło​sem. – I pew​nie my​ślisz, że Du​dley to świr, co, chłop​cze? – Nie, my​ślę, że je​steś świet​nym ak​to​rem. – Cha, cha, cha! Do​brze to ują​łeś. Czy „ak​tor” ma być eu​fe​mi​zmem na „sza​le​niec”, chłop​cze? – Nie, tyl​ko cza​sa​mi mi się wy​da​je, że sam do koń​ca nie wiesz, jaką grasz rolę. Prze​świ​dro​wa​ły mnie małe, dra​pież​ne oczka. – Chłop​cze, wszyst​kie moje role słu​żą spra​wie​dli​wo​ści i wszyst​kie moje role to praw​dzi​wy ja. Nie za​po​mi​naj o tym. – Ja​sne, Du​dley. – I, chłop​cze, nie myśl, że cię nie znam. Nie myśl, że nie wiem, jaki się so​bie wy​da​jesz spryt​ny. Nie myśl, że nie za​uwa​ży​łem, z jaką ra​do​ścią uci​sza​łeś mnie przy Bru​ba​ke​rze. Nie myśl, że nie wiem, że my​ślisz: „ale z nie​go su​kin​syn”. Cha, cha, cha! No, ale do​syć już smut​ków i spo​rów, chłop​cze. Pod​wieź mnie do cen​trum i od​pocz​nij so​bie przez resz​tę dnia. Wy​sa​dzi​łem Du​dleya przed ko​men​dą na Los An​ge​les Stre​et. Wy​cią​gnął swo​ją dużą dłoń i uści​snę​li​śmy so​bie ręce. – Do ju​tra, chłop​cze. Ósma rano w ho​te​lu. Przyj​rzy​my się na​szym do​wo​dom i zde​cy​du​je​my, kie​dy zgar​nąć Ed​die​go. – Do​brze, Du​dley. Ści​skał mi dłoń, aż ura​czy​łem go uda​wa​nym gry​ma​sem bólu. Wte​dy pu​ścił do mnie oko i po​zo​sta​wił sam na sam z my​śla​mi na te​mat sza​leń​stwa i zba​wie​nia. Do spo​tka​nia z Lor​ną zo​sta​ły mi jesz​cze czte​ry go​dzi​ny. Po​je​cha​łem do domu i na​pi​sa​łem szcze​gó​ło​wy ra​port o moim udzia​le w śledz​twie do​ty​czą​cym spra​wy Mar​ga​ret Ca​dwal​la​der. Wło​ży​łem go do du​żej ko​per​ty i za​le​pi​łem ją. Na​kar​mi​łem psa, prze​bra​łem się i zno​wu ogo​li​-

łem. Ja​dąc do mia​sta, za​trzy​ma​łem się przy kwia​ciar​ni, gdzie ku​pi​łem dla Lor​ny dwa​na​ście czer​wo​nych róż o dłu​gich ło​dy​gach. Ja​koś sko​ja​rzy​ły mi się z mar​twym dziew​czę​ciem, któ​re​go sen wiecz​ny Du​dley Smith tak nie​god​nie prze​rwał. Za​czą​łem się oba​wiać swo​jej de​cy​zji, ale my​śli o Lor​nie za​głu​szy​ły strach i prze​kształ​ci​ły go w mie​szan​kę na​dziei i prze​ko​na​nia, że spra​wie​dli​wo​ści sta​nie się za​dość. Do wpół do siód​mej cze​ka​łem nie​cier​pli​wie z czer​wo​ny​mi ró​ża​mi w ręku przed wyj​ściem z ra​tu​sza na Spring Stre​et. Lor​na wy​sta​wi​ła mnie do wia​tru. Po​bie​głem na par​king przy Tem​pie i zo​ba​czy​łem, że jej sa​mo​chód stoi na swo​im miej​scu. Ro​ze​źlo​ny, wró​ci​łem do ra​tu​sza i wsze​dłem do środ​ka. Prze​stu​dio​wa​łem ta​bli​cę w we​sty​bu​lu i stwier​dzi​łem, że biu​ro pro​ku​ra​to​ra okrę​go​we​go zaj​mu​je całe dwa pię​tra. Wsia​dłem ner​wo​wo do win​dy, cho​ciaż mia​łem ocho​tę wbiec po scho​dach całe dzie​więć pię​ter. I wa​łę​sa​łem się po​tem po opu​sto​sza​łych ko​ry​ta​rzach dzie​wią​te​go pię​tra, za​glą​da​jąc do po​ko​jów i pu​stych sal kon​fe​ren​cyj​nych. Zaj​rza​łem na​wet do dam​skiej to​a​le​ty. Bez re​zul​ta​tu. Gdzieś w od​da​li usły​sza​łem stu​kot ma​szy​ny do pi​sa​nia. Ko​ry​ta​rzem do​tar​łem do szkla​nych drzwi z wy​ma​lo​wa​nym czar​ną far​bą na​pi​sem „Śledz​twa są​do​we”. Za​pu​ka​łem de​li​kat​nie. – Kto tam? – spy​ta​ła ostroż​nie Lor​na. – Te​le​gram dla pani – po​wie​dzia​łem nie swo​im gło​sem. – Cho​le​ra – za​mru​cza​ła pod no​sem. – Pro​szę wejść. Jest otwar​te. Pchną​łem drzwi. Lor​na pod​nio​sła wzrok znad ma​szy​ny do pi​sa​nia, za​uwa​ży​ła mnie i rzu​ci​ła się ku drzwiom, żeby za​blo​ko​wać wej​ście. Od​su​ną​łem się i z roz​pę​du ude​rzy​ła w ścia​nę. – Cho​le​ra. O cho​le​ra. O Boże! – wy​krzy​ki​wa​ła, usi​łu​jąc usiąść przy ścia​nie. – Co ty ze mną, do dia​bła, wy​czy​niasz? – Zdo​by​wam two​je ser​ce – po​wie​dzia​łem, rzu​ca​jąc róże na jej biur​ko. – No, po​zwól mi so​bie po​móc. Przy​kuc​ną​łem i zła​pa​łem Lor​nę pod pa​chy, po czym po​mo​głem jej sta​nąć na no​gach. Pró​bo​wa​ła mnie od​py​chać, ale sła​bo, bez prze​ko​na​nia. Przy​tu​li​łem ją moc​no do sie​bie i nie za​pro​te​sto​wa​ła. – By​li​śmy umó​wie​ni, pa​mię​tasz? – wy​szep​ta​łem w jej mięk​kie, brą​zo​we wło​sy. – Pa​mię​tam. – Mo​że​my już iść? – My​ślę, że nie. – Mó​wi​łem ci wczo​raj, że​byś nie my​śla​ła. Lor​na uwol​ni​ła się z mo​ich ob​jęć. – Nie po​uczaj mnie, Un​der​hill – syk​nę​ła. – Nie wiem, cze​go chcesz, ale wiem, że mnie nie do​ce​niasz. Nie je​stem ma​ło​la​tą. Mam trzy​dzie​ści je​den lat. Wiem, co to roz​wią​złość, za​zna​łam też praw​dzi​wej mi​ło​ści i wiem, że obie są jak moja bez​wład​na noga: nie dzia​ła​ją. Nie jest mi po​trzeb​ny ko​cha​nek z mi​ło​sier​dzia. Nie jest mi po​trzeb​ny mi​ło​śnik ka​lek. Nie po​trze​ba mi współ​czu​cia – a po​nad wszyst​ko nie po​trze​ba mi gli​nia​rza. – Ale jed​nak mnie po​trze​bu​jesz. – Nie, wca​le nie! – Unio​sła rękę, żeby mnie ude​rzyć. – Zrób to, pani ad​wo​kat – po​wie​dzia​łem. – Wte​dy oskar​żę cię o czyn​ną na​paść na po​li​cjan​ta. Bę​dziesz mu​sia​ła pro​wa​dzić śledz​two w swo​jej wła​snej spra​wie, a po​tem znaj​dziesz się w nie​-

zręcz​nej sy​tu​acji by​cia jed​no​cze​śnie oskar​żo​nym, śled​czym i obroń​cą. Więc da​lej. Lor​na spu​ści​ła rękę i za​czę​ła się śmiać. – Do​brze – po​wie​dzia​łem. – Re​zy​gnu​ję z za​rzu​tów i przy​zna​ję zwol​nie​nie wa​run​ko​we. – Pod czy​im nad​zo​rem? – Moim. – Na ja​kich wa​run​kach? – Na po​czą​tek mu​sisz przy​jąć kwia​ty i zjeść ze mną dzi​siaj ko​la​cję. – A po​tem? – To bę​dzie za​le​ża​ło od opi​nii ku​ra​to​ra. Lor​na po​now​nie się ro​ze​śmia​ła. – Czy mogę li​czyć na krót​szy wy​rok za do​bre spra​wo​wa​nie? – Nie – od​par​łem. – Ra​czej za​no​si się na do​ży​wo​cie. – Już kie​dyś wy​ja​śni​li​śmy so​bie, że w tym wy​pad​ku wy​kra​cza pan poza swo​je kom​pe​ten​cje, pa​nie wła​dzo. – Ja sto​ję po​nad pra​wem, pani ad​wo​kat. Tak to kie​dyś uję​łaś. – Punkt dla cie​bie, Fred​dy. – Ogła​szam za​wie​sze​nie bro​ni, Lor​na. Co z ko​la​cją? – Zga​dzam się. Kwia​ty są ślicz​ne. Po​zwól mi je wło​żyć do wody i mo​że​my iść. Po​je​cha​li​śmy w stro​nę pla​ży w Ma​li​bu Ren​de​zvo​us, pierw​szo​rzęd​nej re​stau​ra​cji nad oce​anem, któ​rą pa​mię​ta​łem jesz​cze z „daw​nych dni”, kie​dy ma​rzy​łem o tej „jed​nej je​dy​nej”. Te​raz, wie​le lat póź​niej, już jako do​ro​sły po​li​cjant, je​cha​łem tam z oka​le​czo​ną ży​dow​ską praw​nicz​ką, któ​ra pod​czas jaz​dy pusz​cza​ła kó​łecz​ka z dymu i po​sy​ła​ła mi ukrad​ko​we spoj​rze​nia. – O czym my​ślisz? – Mó​wi​łeś, że mam nie my​śleć, pa​mię​tasz? – Od​wo​łu​ję to. – No do​brze. My​śla​łam, że je​steś zbyt przy​stoj​ny. Jest to roz​bra​ja​ją​ce i pew​nie dla​te​go lu​dzie cie​bie nie do​ce​nia​ją. A ja wiem, że ty po​tra​fił​byś bez​względ​nie to wy​ko​rzy​stać. – Bar​dzo traf​ne spo​strze​że​nie. O czym jesz​cze my​śla​łaś? – Ze je​steś zbyt do​bry, żeby być gli​nia​rzem. Nie – nie prze​ry​waj, nie do​kład​nie to mia​łam na my​śli; cie​szę się, że je​steś gli​nia​rzem. Ed​die En​gels mógł​by bez​kar​nie za​bi​jać, gdy​byś nie był. Cho​dzi mi o to, że mógł​byś być, kim ci się żyw​nie po​do​ba, do​słow​nie. My​śla​łam też, że nie mam ocho​ty, żeby lu​dzie się na mnie ga​pi​li w ele​ganc​kiej re​stau​ra​cji. Nie chcę kuś​ty​kać po sali pod ob​strza​łem współ​czu​ją​cych spoj​rzeń. – To może zje​my na pla​ży? Po​pro​szę w re​stau​ra​cji, żeby nam wszyst​ko za​pa​ko​wa​li i do​łą​czy​li bu​tel​kę wina. Lor​na uśmiech​nę​ła się, wy​dmuch​nę​ła kó​łecz​ko pro​sto we mnie i wy​rzu​ci​ła pa​pie​ro​sa przez okno. – Świet​ny po​mysł – za​wy​ro​ko​wa​ła. Za​par​ko​wa​łem na wy​la​nym as​fal​tem par​kin​gu przy re​stau​ra​cji, ja​kieś sto jar​dów od pla​ży. Lor​na zo​sta​ła w au​cie, a ja po​sze​dłem po na​szą ucztę. Za​mó​wi​łem trzy por​cje kra​ba i bu​tel​kę cha​blis. Kel​ner za​wa​hał się, kie​dy po​pro​si​łem o za​pa​ko​wa​nie za​mó​wie​nia, ale na​tych​miast zmie​nił zda​nie, gdy w mo​ich rę​kach po​ja​wił się pię​cio​do​la​ro​wy bank​not, i otwo​rzył bu​tel​kę, a na​wet wło​żył dwa kie​lisz​ki. Kie​dy wró​ci​łem, Lor​na sta​ła przy au​cie, pa​ląc. Gdy mnie zo​ba​czy​ła, spoj​rza​ła ku cie​płe​mu,

let​nie​mu nie​bu i unio​sła ku nie​mu la​skę. Też tam spoj​rza​łem i za​pi​sa​łem so​bie w pa​mię​ci chy​lą​ce się ku za​cho​do​wi słoń​ce i ni​skie, fan​ta​zyj​nie sko​tło​wa​ne chmu​ry. Na piasz​czy​stą pla​żę pro​wa​dzi​ły sta​re, drew​nia​ne scho​dy. Nio​słem ze sobą na​szą ko​la​cję, a Lor​na kuś​ty​ka​ła u mo​je​go boku. Scho​dy były na tyle wą​skie, że le​d​wo się mie​ści​li​śmy obok sie​bie, więc ob​ją​łem Lor​nę, a ona przy​tu​li​ła się do mo​jej pier​si i za​czę​ła ska​kać na swo​jej zdro​wej no​dze, śmie​jąc się, i kie​dy już by​li​śmy na dole, nie mo​gła zła​pać od​de​chu. Zna​leź​li​śmy ład​ne miej​sce na wzgór​ku. Zni​ka​ją​ca, po​ma​rań​czo​wa kula słoń​ca pięk​nie oświe​tla​ła ko​smy​ki ja​sno​brą​zo​wych wło​sów Lor​ny, na​da​jąc im zło​ci​sty po​łysk. Usie​dli​śmy na pia​sku i wy​ło​ży​łem je​dze​nie na brą​zo​wą pa​pie​ro​wą to​reb​kę, w któ​rą było za​pa​ko​wa​ne. Bez ce​re​gie​li spa​ła​szo​wa​li​śmy wszyst​kie trzy sko​ru​pia​ki, w ogó​le nie od​zy​wa​jąc się do sie​bie. Kie​dy je​dli​śmy, słoń​ce już zdą​ży​ło zajść, ale duża szy​ba w re​stau​ra​cji na​dal lśni​ła po​ma​rań​czo​wym bla​skiem, do​star​cza​jąc tro​chę świa​tła. Lor​na za​pa​li​ła pa​pie​ro​sa, a ja na​la​łem nam po kie​lisz​ku wina. – Za dru​gie​go wrze​śnia pięć​dzie​sią​te​go pierw​sze​go roku – po​wie​dzia​łem. – I za po​cząt​ki. – Lor​na uśmiech​nę​ła się i stuk​nę​li​śmy się kie​lisz​ka​mi. Nie bar​dzo wie​dzia​łem, co po​wie​dzieć. Lor​na tak. – Kim ty je​steś? – spy​ta​ła. Łyk​ną​łem wina, któ​re na​tych​miast ude​rzy​ło mi do gło​wy. – Je​stem Fre​de​rick Upton Un​der​hill – od​par​łem. – Mam dwa​dzie​ścia sie​dem lat, je​stem sie​ro​tą, ab​sol​wen​tem col​le​ge’u i gli​nia​rzem. To wiem. I wiem, że zła​pa​łaś mnie w naj​cie​kaw​szym okre​sie mo​je​go ży​cia. – Ja cię zła​pa​łam? – spy​ta​ła Lor​na ze śmie​chem. – Nie, wła​ści​wie to ja cie​bie zła​pa​łem. – Nie zła​pa​łeś mnie. – Może jesz​cze nie. – Pew​nie ni​g​dy ci się to nie uda. – „Pew​nie” jest dwu​znacz​ne, Lor​na. – Po​słu​chaj, Fred​dy, ty mnie w ogó​le nie znasz. – Jesz​cze nie. – No, do​brze, jesz​cze nie. – Ale w pew​nym sen​sie cie​bie znam. Po​je​cha​łem do domu two​je​go taty ze​szłej zimy. Wi​dzia​łem kil​ka two​ich zdjęć. Roz​ma​wia​łem o to​bie z Sid​dell, któ​ra po​wie​dzia​ła mi o wy​pad​ku i śmier​ci two​jej mat​ki i wte​dy po​czu​łem, że już cie​bie znam, cały czas tak czu​ję. W oczach Lor​ny za​bły​snął gniew i ode​zwa​ła się bar​dzo zim​no: – Nie mia​łeś pra​wa wści​biać nosa w moje ży​cie. A je​śli bę​dziesz się nade mną li​to​wał, ni​g​dy wię​cej się z tobą nie spo​tkam. Pój​dę do tej re​stau​ra​cji, za​mó​wię tak​sów​kę i na za​wsze wy​ja​dę z two​je​go ży​cia. Ro​zu​miesz mnie? – Tak – od​par​łem. – Ro​zu​miem. Wiem też, że nie znam, co to li​tość, bo sam ni​g​dy nie mia​łem dla sie​bie li​to​ści. Żal mi nie​któ​rych lu​dzi, któ​rych spo​ty​kam w pra​cy, ale to nie spra​wia mi kło​po​tów, bo wiem, że ich wię​cej nie zo​ba​czę. Nie ob​cho​dzi mnie to, czy masz bez​wład​ną nogę, czy dwie czy trzy. Kie​dy cie​bie po​zna​łem w lu​tym, od razu wie​dzia​łem i na​dal wiem… – Co wiesz? – Nie każ mi o tym mó​wić, Lor​na. Jesz​cze na to za wcze​śnie.

– Do​brze. Przy​tu​lisz mnie? Przy​su​ną​łem się do Lor​ny i ob​ję​li​śmy się nie​zręcz​nie. Za​ci​snę​ła ręce za mo​imi ple​ca​mi i wtu​li​ła mi gło​wę w pier​si. Trzy​ma​łem rękę na ko​la​nie jej bez​wład​nej nogi, do​pó​ki nie przy​cią​gnę​ła jej do swo​ich pier​si i moc​no przy​ci​snę​ła. Sie​dzie​li​śmy tak przez ja​kiś czas, ale w koń​cu Lor​na po​wie​dzia​ła ci​cho: – Od​wie​ziesz mnie do mo​je​go auta? Go​dzi​nę póź​niej zno​wu się obej​mo​wa​li​śmy, tym ra​zem sto​jąc na par​kin​gu przy Tem​pie Stre​et. Ca​ło​wa​li​śmy się, na prze​mian moc​no i de​li​kat​nie. Prze​jeż​dża​ją​cy ra​dio​wóz omiótł nas świa​tła​mi i zo​ba​czy​li​śmy, jak sie​dzą​cy w nim gli​niarz po​trzą​sa gło​wą. Ro​ze​śmia​li​śmy się z Lor​ną. – Znasz go? – spy​ta​ła. – Nie, ale znam cie​bie. – No do​brze, ty mnie znasz, a ja za​czy​nam po​zna​wać cie​bie. – Zje​my ju​tro ra​zem ko​la​cję? – za​pro​po​no​wa​łem. – Tak, Fred. Tyl​ko nie chcę iść do re​stau​ra​cji, sama chcę dla cie​bie coś ugo​to​wać. – Brzmi wspa​nia​le. – Miesz​kam przy 8987 Char​le​vil​le w Be​ver​ly Hills. Za​pa​mię​tasz? – Tak. O któ​rej mam przyjść? – Może o wpół do ósmej? – Do​brze. A te​raz mnie po​ca​łuj, że​bym cie​bie pu​ścił. Zno​wu się po​ca​ło​wa​li​śmy, tym ra​zem krót​ko. – Tyl​ko bez dłu​gich po​że​gnań – wy​mam​ro​ta​ła Lor​na, uwal​nia​jąc się z mo​ich ob​jęć, po czym po​kuś​ty​ka​ła do sa​mo​cho​du.

11 Ze​bra​li​śmy się w Ha​va​na Ho​tel o ósmej rano w śro​dę 3 wrze​śnia. Du​dley Smith miał su​ro​wą twarz i mó​wił rze​czo​wym to​nem, kie​dy pro​sił nas o zda​nie spra​woz​da​nia z na​szych po​czy​nań i wnio​ski. Za​czął od sie​bie, mó​wiąc o na​szym prze​słu​cha​niu Law​ren​ce’a Bru​ba​ke​ra i Ja​net Va​lu​peyk. Wspo​mniał rów​nież o trzech nie​roz​wi​kła​nych przy​pad​kach udu​sze​nia w oko​li​cach West L.A. i Ve​ni​ce, zwra​ca​jąc szcze​gól​ną uwa​gę na ko​bie​tę zna​le​zio​ną w po​bli​żu ka​na​łów w Ve​ni​ce w mar​cu czter​dzie​ste​go ósme​go roku. Breu​ning i Car​li​sle gwiz​da​li ze zdu​mie​nia, sły​sząc, jak roz​wo​jo​we może oka​zać się na​sze śledz​two. W pew​nym mo​men​cie Mike pod​niósł rękę. – Dud – prze​rwał mu – Dick nie ma ab​so​lut​nie żad​nych po​szlak wska​zu​ją​cych na to, że nasz klient jest za​mie​sza​ny w spra​wę za​bój​stwa Le​ony Jen​sen. Mój kum​pel jest de​tek​ty​wem w Ve​ni​ce i mógł​by mi za​ła​twić do​stęp do ich kar​to​te​ki. Je​śli En​gels miesz​kał dwa kwar​ta​ły od miej​sca zbrod​ni, być może mają w swo​jej kar​to​te​ce coś, co by na nie​go wska​zy​wa​ło. Du​dley wy​ro​zu​mia​le po​trzą​snął gło​wą. – Mike, chłop​cze, ten gość już jest jed​ną nogą w ulu za za​ła​twie​nie tej Ca​dwal​la​der. Już go mamy w gar​ści, chłop​cze. Za​czy​nam po​dej​rze​wać, że mor​der​stwo Jen​sen to spraw​ka ko​goś in​ne​go. Fred​dy, to ty zna​la​złeś cia​ło. Co o tym my​ślisz? – Nie wiem, Du​dley – od​par​łem, sta​ran​nie do​bie​ra​jąc sło​wa. – Oczy​wi​ście gdy​bym nie zna​lazł tych za​pa​łek na miej​scu zbrod​ni, to by nas tu​taj dzi​siaj nie było. Ale za​czy​nam my​śleć, że to był po pro​stu nie​sły​cha​ny zbieg oko​licz​no​ści i że En​gels nie za​ła​twił Le​ony Jen​sen. En​gels jest du​si​cie​lem i cho​ciaż Jen​sen zo​sta​ła udu​szo​na, to była też cała po​dźga​na no​żem. Wy​obra​żam so​bie En​gel​sa jako bar​dzo do​świad​czo​ne​go i wy​bred​ne​go ho​mo​sek​su​ali​stę. Pew​nie nie​na​wi​dzi ko​biet, ale wi​dok krwi na​pa​wa go prze​ra​że​niem. Zga​dzam się z Du​dley​em – za​po​mnij​my o za​bój​stwie Jen​sen; to nie ten sche​mat dzia​ła​nia. Du​dley ro​ze​śmiał się. – Oto ab​sol​went col​le​ge’u – czasz​ka cały czas pra​cu​je. Mike, śle​dzi​łeś przy​stoj​ne​go Ed​die​go. Cze​go się do​wie​dzia​łeś? Bez​na​mięt​ny Mike Breu​ning od​chrząk​nął i po​słał Du​dley​owi pod​dań​cze spoj​rze​nie. – Sze​fie, zga​dzam się z Un​der​hil​lem. En​gels jest zbyt de​li​kat​ny. Ale uga​niał się za spód​nicz​ka​mi i przez trzy noce z rzę​du lą​do​wał w domu z inną la​ską. Ukry​wa​łem się w wia​cie na auta za jego bun​ga​lo​wem i na​słu​chi​wa​łem dźwię​ków su​ge​ru​ją​cych uży​wa​nie prze​mo​cy. Nic ta​kie​go nie usły​sza​łem. Wszyst​kie ko​bie​ty wy​cho​dzi​ły na​stęp​ne​go dnia bez naj​mniej​sze​go za​dra​pa​nia. Je​cha​łem za wszyst​ki​mi trze​ma do miejsc, gdzie zo​sta​wi​ły swo​je auta – czy​li za​wsze przy ba​rach. Jeź​dzi​łem też za nimi do bar​dziej pod​rzęd​nych lo​ka​li w Hol​ly​wo​od. Za​pi​sa​łem nu​me​ry re​je​stra​cyj​ne sa​mo​cho​dów, do któ​rych te ko​bie​ty wsia​dły, na wy​pa​dek, gdy​by były nam po​trzeb​ne jako świad​ko​wie. – Do​bra ro​bo​ta, Mike – po​chwa​lił Du​dley, wy​chy​la​jąc się z krze​sła, żeby po oj​cow​sku po​kle​pać Breu​nin​ga po ra​mie​niu. – Dick, chłop​cze, co ty masz nam do po​wie​dze​nia? Zza oku​la​rów spoj​rza​ły na nas zim​ne oczy i Car​li​sle po​wie​dział z prze​ko​na​niem: – Ja wiem jed​no: En​gels to prze​bie​gły, mor​du​ją​cy z zim​ną krwią su​kin​syn. Moim zda​niem po​win​ni​śmy go przy​skrzy​nić, nim zno​wu mu od​bi​je i za​ła​twi ko​lej​ną bab​kę. Du​dley spoj​rzał na nas wszyst​kich, zgro​ma​dzo​nych w cia​snym ho​te​lo​wym po​ko​iku.

– Chy​ba nikt nie ma co do tego wąt​pli​wo​ści, praw​da? – rzekł. – Czy są jesz​cze ja​kieś py​ta​nia, chłop​cy? – Kie​dy przed​ło​ży​my na​sze ra​por​ty pro​ku​ra​to​ro​wi okrę​go​we​mu? – spy​ta​łem. Breu​ning i Car​li​sle się ro​ze​śmia​li. – Kie​dy Ed​die En​gels przy​zna się do winy, chłop​cze – wy​ja​śnił Du​dley. – W ta​kim ra​zie do ja​kie​go aresz​tu go skie​ru​je​my? Du​dley spoj​rzał wy​cze​ku​ją​co na swych bar​dziej do​świad​czo​nych pod​wład​nych. Oni jed​nak tyl​ko po​pa​trzy​li na mnie, krę​cąc gło​wa​mi, po czym spoj​rze​li uni​że​nie na Du​dleya. – Chłop​cze, do​pó​ki Ed​die En​gels się nie przy​zna, nie bę​dzie​my sto​so​wać ofi​cjal​nych me​tod po​li​cyj​nych ani pi​sać ra​por​tów. Ju​tro rano spo​tka​my się za kwa​drans szó​sta przed do​mem przy​stoj​ne​go Ed​die​go. Przy​ja​dę swo​im au​tem. Mike, ty pod​je​dziesz po Dic​ka i Fred​dy’ego. Mike i Dick, weź​cie ze sobą du​bel​tów​ki. Fred​dy, pa​mię​taj o swo​im służ​bo​wym re​wol​we​rze. Za pięć szó​sta kop​nie​my w drzwi Ed​die​go. Obez​wład​ni​my go, a je​śli bę​dzie u nie​go w łóż​ku ja​kaś dziew​czy​na albo chłop​taś, za​stra​szy​my ich i ka​że​my im spa​dać. Przy​go​to​wa​łem już lo​kal na prze​słu​cha​nie, po​rzu​co​ny mo​tel w Gar​de​nie. Fred​dy, Dick, En​gels i ja po​je​dzie​my tam moim au​tem. Mike bę​dzie je​chał za nami swo​im. Za​no​si się na dłu​gie prze​słu​cha​nie, chłop​cy, więc spędź​cie dzi​siej​szy wie​czór z bli​ski​mi i za​po​wiedz​cie im, że może przez ja​kiś czas nie bę​dzie​cie mo​gli się z nimi spo​ty​kać. A te​raz wstań​cie, chłop​cy. Usta​wi​li​śmy się w pół​ko​lu. – Wszy​scy po​łóż​cie ręce na mo​jej dło​ni. Zro​bi​li​śmy tak. – A te​raz, chłop​cy, zmów​cie krót​ką mo​dli​twę za po​wo​dze​nie na​szej taj​nej ope​ra​cji. Breu​ning i Car​li​sle z na​masz​cze​niem za​mknę​li oczy. Ja też, ale tyl​ko na krót​ką chwi​lę. Kie​dy je otwo​rzy​łem, zo​ba​czy​łem, że Du​dley wpa​tru​je się nie​wi​dzą​cym wzro​kiem w ja​kiś od​le​gły punkt. – Amen – po​wie​dział w koń​cu i pu​ścił do mnie oko. Miesz​ka​nie Lor​ny mie​ści​ło się o kwar​tał na po​łu​dnie od Wil​shi​re, bli​sko cen​trum biz​ne​su w Be​ver​ly Hills, i do​sko​na​le od​zwier​cie​dla​ło jej dumę i pro​fe​sjo​na​lizm; schlud​ny, dwu​po​ko​jo​wy lo​kal urzą​dzo​ny w sto​no​wa​nych ko​lo​rach dro​gi​mi me​bla​mi, zdra​dzał waż​ne dla niej war​to​ści – po​rzą​dek, umiar oraz po​zba​wio​ną hi​ste​rii tro​skę o ma​lucz​kich. Miesz​ka​nie było też świa​dec​twem jej za​in​te​re​so​wań za​wo​do​wych: pół​ki ugi​na​ły się pod tek​sta​mi praw​ni​czy​mi i nie​zli​czo​ny​mi to​ma​mi re​gu​la​mi​nów i praw obo​wią​zu​ją​cych w Ka​li​for​nii i resz​cie kra​ju. W du​żym po​ko​ju je​den z ką​tów ści​na​ło usta​wio​ne po​przecz​nie biur​ko z drze​wa wi​śnio​we​go, na któ​rym le​żał gi​gan​tycz​ny słow​nik i dzie​siąt​ki wy​glą​da​ją​cych na urzę​do​we pism, po​se​gre​go​wa​nych sta​ran​nie w czte​ry rów​niut​kie sto​sy. Jej miesz​ka​nie było rów​nież ist​nym skarb​cem dla mi​ło​śni​ków sma​ku ży​cia, więc by​łem nie​sły​cha​nie dum​ny, kie​dy Lor​na zo​sta​ła moim prze​wod​ni​kiem i wy​ja​śnia​ła mi se​kre​ty wi​szą​cych na ścia​nach ob​ra​zów w ram​kach. Było wśród nich ma​lo​wi​dło Hie​ro​ni​ma Bo​scha przed​sta​wia​ją​ce opę​ta​nie, gdzie hi​ste​rycz​ne, gro​te​sko​we stwo​rze​nia w pod​wod​nym świe​cie na​przy​krza​ły się Bogu – albo ko​muś in​ne​mu – bła​ga​jąc o uwol​nie​nie ich od sza​leń​stwa. Był też ob​raz Van Go​gha z usła​ny​mi kwie​ciem po​la​mi skon​tra​sto​wa​ny​mi z brą​zo​wą tra​wą i ciem​nym nie​bem. Wi​dzia​łem

też „Noc​ne pta​ki” Edwar​da Hop​pe​ra, na któ​rym tro​je sa​mot​nych lu​dzi sie​dzi w noc​nym ba​rze i ze sobą nie roz​ma​wia. Pięk​ny ob​raz, ale uka​zu​ją​cy tę smut​niej​szą stro​nę ży​cia. Chwy​ci​łem rękę Lor​ny i ją po​ca​ło​wa​łem. – Wiesz, co to smak ży​cia, Lor​na – po​wie​dzia​łem. – O czym ty mó​wisz, jaki smak ży​cia? – Nie wiem, jak ci to wy​ja​śnić. Sma​kiem albo cie​ka​wo​ścią ży​cia na​zy​wam wszyst​ko to, co jest w ży​ciu wspa​nia​łe, nie​do​po​wie​dzia​ne i ta​jem​ni​cze, wszyst​ko to, cze​go ni​g​dy do koń​ca nie poj​mie​my. Lor​na po​ki​wa​ła gło​wą. Wie​dzia​ła, o czym mó​wię. – I dla​te​go je​steś gli​nia​rzem? – Wła​śnie. – Ale mnie naj​bar​dziej za​le​ży na spra​wie​dli​wo​ści. Smak ży​cia jest dla ar​ty​stów, pi​sa​rzy i in​nych twór​ców. Ich wi​zje dają nam współ​czu​cie po​zwa​la​ją​ce zmie​rzyć się z na​szym wła​snym ży​ciem, po​zwa​la​ją​ce trak​to​wać in​nych przy​zwo​icie, bo prze​cież wie​my, jaki świat jest nie​do​sko​na​ły. Ale mnie na​praw​dę za​le​ży na spra​wie​dli​wo​ści. Ocze​ku​ję kon​kre​tów. Na przy​kład, chcę móc spoj​rzeć na lu​dzi, któ​rych wy​sy​łam do sądu, i po​wie​dzieć: „On jest win​ny, niech wola ludu od​zwier​cie​dli tę winę” albo „Jest win​ny, ale są oko​licz​no​ści ła​go​dzą​ce, niech wola ludu weź​mie pod uwa​gę za​le​ca​ne prze​ze mnie mi​ło​sier​dzie”, albo „Jest nie​win​ny, nie bę​dzie miał pro​ce​su”. Ja chcę wi​dzieć re​zul​ta​ty mo​je​go po​stę​po​wa​nia, a nie ja​kiś bli​żej nie​okre​ślo​ny smak ży​cia… Po​de​szli​śmy do du​żej, po​kry​tej ro​ślin​ny​mi wzo​ra​mi ka​na​py i usie​dli​śmy. Lor​na ostroż​nie po​gła​ska​ła mnie po wło​sach. – Ro​zu​miesz, Fred? – Tak. Szcze​gól​nie te​raz, bo mnie też za​le​ży, żeby Ed​die​go En​gel​sa spo​tka​ła spra​wie​dli​wa kara. Niech spra​wie​dli​wo​ści sta​nie się za​dość. Ale sys​tem z ławą przy​się​głych opie​ra się na lu​dziach, a lu​dzie są nie​do​sko​na​li i żąd​ni tego nie do koń​ca okre​ślo​ne​go sma​ku ży​cia; więc spra​wie​dli​wość nie jest ab​so​lu​tem – za​le​ży od lu​dzi. – Wła​śnie dla​te​go tak cięż​ko pra​cu​ję. Nie ma rze​czy do​sko​na​łych. Na​wet pra​wo ta​kie nie jest. – Tak, wiem. – Za​mil​kłem i wy​do​by​łem z kie​sze​ni ma​ry​nar​ki dużą ko​per​tę. – Ju​tro aresz​tu​je​my Ed​die​go En​gel​sa, Lor​na. – Po​da​łem jej za​kle​jo​ną ko​per​tę. – To jest mój ra​port. Spoj​rza​ła mi w oczy i ści​snę​ła moją rękę. – Wy​glą​dasz na za​nie​po​ko​jo​ne​go – za​uwa​ży​ła. – Nie je​stem za​nie​po​ko​jo​ny, na​praw​dę nie. Ale mu​sisz mi wy​świad​czyć przy​słu​gę. – O co cho​dzi? – Nie otwie​raj tej ko​per​ty, do​pó​ki do cie​bie nie za​dzwo​nię. Po pro​stu za​po​mnij o ca​łej tej spra​wie, aż do mo​je​go te​le​fo​nu. A kie​dy do​sta​niesz ra​port od Du​dleya Smi​tha, pa​mię​taj o tym, że mój ra​port jest praw​dzi​wy. Je​śli będą ja​kieś roz​bież​no​ści, skon​tak​tuj się ze mną. My ra​zem przy​go​tu​je​my spra​wę dla sądu. Do​brze? Lor​na za​wa​ha​ła się. – Do​brze. Ale ty na​praw​dę pa​ku​jesz się w ta​ra​pa​ty, Fred​dy. – Wiem. – Az tym En​gel​sem cho​dzi przede wszyst​kim o two​ją ka​rie​rę, a nie o spra​wie​dli​wość.

– To praw​da – po​wie​dzia​łem nie​mal​że prze​pra​sza​ją​co. – Nie​waż​ne. Ty je​steś dla mnie waż​ny, a En​gels jest win​ny. Ty za​trosz​czysz się o swo​ją ka​rie​rę, a ja o spra​wie​dli​wość i obo​je do​sta​nie​my to, cze​go chce​my. Za​śmia​łem się ner​wo​wo, uzmy​sła​wia​jąc so​bie nie​do​sko​na​łość lo​gi​ki tego typu ro​zu​mo​wa​nia. Lor​na chwy​ci​ła mnie za rękę. – I bo​isz się Du​dleya Smi​tha. – On jest cho​ry. Nie po​wi​nien być po​li​cjan​tem. – Cha! Nie​do​sko​na​łość, smak ży​cia, pa​mię​tasz? – Pod​da​ję się, Lor​na. – Gdzie umie​ści​cie En​gel​sa? Lor​na zo​ba​czy​ła, że sta​ję się po​sęp​ny. – Nie wiem – od​par​łem. Wpa​try​wa​li​śmy się w sie​bie i nie mia​łem wąt​pli​wo​ści, że wie. Całe jej cia​ło ze​sztyw​nia​ło i z tru​dem pod​nio​sła się na nogi, po czym rze​kła: – Przy​go​tu​ję ko​la​cję. Prze​by​ła dro​gę do kuch​ni bez la​ski, pod​ska​ku​jąc kil​ka​na​ście razy na zdro​wej no​dze. Ja w ogó​le nie ru​szy​łem się z ka​na​py. Sły​sza​łem otwie​ra​nie i za​my​ka​nie drzwi lo​dów​ki i brzęk wyj​mo​wa​nych z sza​fek sztuć​ców. Pa​no​wa​ła ner​wo​wa ci​sza i kie​dy już nie mo​głem jej dłu​żej znieść, po​sze​dłem do kuch​ni, gdzie Lor​na sta​ła nad zle​wem i w za​my​śle​niu stu​ka​ła pal​ca​mi w ron​del. Wy​rwa​łem jej go z rąk. Opie​ra​ła się, ale by​łem sil​niej​szy. Rzu​ci​łem go z im​pe​tem o ścia​nę i z ło​mo​tem upadł na pod​ło​gę. Lor​na przy​lgnę​ła do mnie gwał​tow​nie. Za​czę​ła mnie bić pię​ścia​mi w ra​mio​na, jed​no​cze​śnie ję​cząc. Od​cią​gną​łem jej bro​dę od mo​ich pier​si, pod​nio​słem ją ku gó​rze i po​ca​ło​wa​łem Lor​nę w usta. Za​czę​ła się bro​nić, jesz​cze moc​niej ude​rza​jąc we mnie pię​ścia​mi, ale prze​my​śla​ła spra​wę i prze​sta​ła. Za​nio​słem ją do sy​pial​ni. Po​tem, kie​dy było już po wszyst​kim, za​spo​ko​jo​ny i świa​do​my, że te​raz już je​ste​śmy ra​zem, za​czą​łem szu​kać w my​ślach słów, by ja​koś za​ła​go​dzić sy​tu​ację z En​gel​sem i by skie​ro​wać my​śli na na​szą wspól​ną przy​szłość. Zdo​ła​łem le​d​wo po​wie​dzieć: „Je​śli cho​dzi o Ed​die​go En…”, a de​li​kat​ne pal​ce Lor​ny za​mknę​ły mi usta. – W po​rząd​ku, Fred. W po​rząd​ku. Le​że​li​śmy ob​ję​ci i ba​wi​łem się du​ży​mi, mięk​ki​mi pier​sia​mi Lor​ny. Przy​ci​ska​ła mnie moc​no, chcąc grać mamę, ale ja mia​łem inne po​my​sły. Ca​łu​jąc jej brzuch, za​czą​łem zbli​żać się do po​kry​wa​ją​cej jej mied​ni​cę bli​zny. Lor​na wy​rwa​ła się. – Nie, tam nie. Nie​dłu​go bę​dziesz mi mó​wił, jak mnie za to ko​chasz i jak ko​chasz moją bez​wład​ną nogę. Pro​szę, Fred​dy, oszczędź mi tego. – Ja tyl​ko chcę obej​rzeć, ko​cha​nie. – Po co?! – Bo to część cie​bie. Lor​na ob​ró​ci​ła się w ciem​no​ści. – Ła​two ci to mó​wić, bo je​steś do​sko​na​ły. Kie​dy by​łam dziew​czy​ną, wszy​scy chłop​cy, któ​rzy mie​li ocho​tę na za​ba​wę z mo​imi du​ży​mi pier​sia​mi, pró​bo​wa​li się do nich do​brać po​przez moją nogę. Bar​dzo mi się to nie po​do​ba​ło. Moja noga jest brzyd​ka i mój brzuch jest brzyd​ki i nie mam ma​ci​cy, więc nie mogę mieć dzie​ci. – No i?

– Daw​niej, kie​dy sy​pia​łam z męż​czy​zna​mi, za​kry​wa​łam brzuch ręcz​ni​kiem, żeby nie mo​gli mnie tam do​ty​kać. Gdy​by moż​na było ja​koś za​kryć moją nogę, też bym to ro​bi​ła… Lor​na za​czę​ła pła​kać. Po​ca​łun​ka​mi osu​sza​łem jej łzy i gry​złem ją w szy​ję tak dłu​go, aż za​czę​ła się śmiać. – Czy te​raz mo​że​my już mó​wić o so​bie: my Fred​dy i Lor​na? – wy​szep​ta​łem. – Je​śli tego chcesz – od​par​ła Loma. – Chcę. Wsta​łem z łóż​ka i po​sze​dłem do du​że​go po​ko​ju. Zna​la​złem te​le​fon i za​dzwo​ni​łem do Mike’a Breu​nin​ga do domu. Po​wie​dzia​łem mu, żeby nie przy​jeż​dżał po mnie rano i że spo​tkam się z nimi na rogu Sun​set i Horn o wy​zna​czo​nej go​dzi​nie. Za​re​cho​tał, mó​wiąc: „Och, ty” i roz​łą​czył się. Po​sze​dłem do kuch​ni i otwo​rzy​łem lo​dów​kę. W za​mra​żar​ce zna​la​złem wo​re​czek z lo​dem i wy​ją​łem z nie​go kil​ka ko​stek. Wró​ci​łem do sy​pial​ni. Lor​na le​ża​ła na brzu​chu, zu​peł​nie nie​ru​cho​mo. Pod​sze​dłem do łóż​ka i upu​ści​łem kost​ki lodu na jej ra​mio​na. Lor​na krzyk​nę​ła i gwał​tow​nie się od​wró​ci​ła. Wsko​czy​łem na nią i przy​sta​wi​łem gło​wę do mar​twej tkan​ki na jej brzu​chu. – Ko​cham cię – po​wie​dzia​łem. – Ko​cham cię, Lor​na, ko​cham cię, ko​cham cię. Lor​na wiła się i krę​ci​ła, żeby się oswo​bo​dzić, ale po​mi​mo jej wy​sił​ków bez​wład​na noga le​ża​ła nie​ru​cho​mo. Chwy​ci​łem ją rę​ko​ma i za​to​czy​łem nią kół​ko. – Ko​cham cię, Lor​na. Ko​cham cię, Lor​na. Ko​cham cię. Ko​cham cię. Stop​nio​wo Loma za​prze​sta​ła wal​ki i za​czę​ła ci​cho szlo​chać. – Och, Fred​dy. Och, Fred​dy… Po​tem chwy​ci​ła mnie swo​imi rę​ko​ma za tył gło​wy i przy​ci​snę​ła ją moc​no do znie​na​wi​dzo​nej czę​ści cia​ła. Ra​nek i po​nu​ra rze​czy​wi​stość na​de​szły zbyt szyb​ko. Lor​na za​snę​ła wtu​lo​na w moje ra​mio​na, ale ja w ogó​le nie spa​łem, roz​ko​szu​jąc się jej bli​sko​ścią. Cały czas my​śla​łem o Ed​diem En​gel​sie i Du​dleyu Smi​thie, o du​bel​tów​kach, o spra​wie​dli​wo​ści i mo​jej ka​rie​rze, ale te​raz już przez pry​zmat mo​je​go związ​ku z uko​cha​ną ko​bie​tą. O wpół do pią​tej, we​dług fos​fo​ry​zu​ją​cej tar​czy bu​dzi​ka sto​ją​ce​go na szaf​ce noc​nej Lor​ny, de​li​kat​nie wy​śli​zną​łem się z jej ob​jęć, po​ca​ło​wa​łem ją w szy​ję i po​sze​dłem do du​że​go po​ko​ju się ubrać. Kie​dy za​ło​ży​łem na ra​mio​na ka​bu​rę i po​czu​łem do​tyk skó​ry osła​nia​ją​cej moją służ​bo​wą .38, prze​szedł mnie zim​ny dreszcz. Li​czy się spra​wie​dli​wość, my​śla​łem po dro​dze do Sun​set Strip, spra​wie​dli​wość. Spra​wie​dli​wość, nie cie​ka​wość ży​cia. Nie tym ra​zem. Le​d​wo zdą​ży​łem wy​pić kawę przed spo​tka​niem z resz​tą na rogu Sun​set i Horn. Mike Breu​ning już tam był. Za​par​ko​wał do​kład​nie na​prze​ciw wej​ścia na dzie​dzi​niec, przy któ​rym miesz​kał En​gels. Po​ma​chał mi, kie​dy za​trzy​ma​łem się po dru​giej stro​nie uli​cy. Pod​sze​dłem do nie​go i uści​snę​li​śmy so​bie ręce przez otwar​te okno. Od​zna​ka Mike’a była wpię​ta w kla​pę ma​ry​nar​ki, a na sie​dze​niu obok nie​go le​ża​ła du​bel​tów​ka. – Dzień do​bry, Fred – rzu​cił. – Ład​ny dzień na taką oka​zję. – No. Gdzie są Du​dley i Dick? – Ob​cho​dzą kwar​tał. En​gels jest sam; Dick śle​dził go całą noc. Cie​szę się, że tak wy​szło.

– Ja też. – Je​steś tro​chę zde​ner​wo​wa​ny? – Może trosz​kę. – To nie​po​trzeb​nie. Du​dley ma wszyst​ko do​pra​co​wa​ne. – Breu​ning wy​cią​gnął gło​wę za okno. – Już nad​cho​dzą – za​uwa​żył. – Przy​pnij so​bie od​zna​kę do ma​ry​nar​ki. Zro​bi​łem to, kie​dy Smith i Car​li​sle prze​cho​dzi​li przez uli​cę. – Fred​dy, chłop​cze – po​zdro​wił mnie Du​dley. – Cóż za wspa​nia​ły ra​nek! – Dzień do​bry, sze​fie, dzień do​bry, Dick – rzu​ci​łem. – Cześć, Un​der​hill – od​parł Car​li​sle ma​to​wym gło​sem. – No cóż, chłop​cze, je​steś go​to​wy? – Tak. – To do​brze. Świet​nie. Mike? – Go​tów, Du​dley. – Dick? – Go​tów, sze​fie. Du​dley się​gnął na tyl​ne sie​dze​nie auta Breu​nin​ga i wrę​czył Car​li​sle’owi du​bel​tów​kę. Mike prze​ci​snął się przez drzwi swo​je​go auta ze swo​ją du​bel​tów​ką. Ja roz​pią​łem ka​bu​rę mo​je​go służ​bo​we​go re​wol​we​ru, a Du​dley wy​cią​gnął ze spodni au​to​ma​tycz​ną .45. – Ru​sza​my, pa​no​wie – za​rzą​dził. Szyb​ko we​szli​śmy na dzie​dzi​niec, trzy​ma​jąc broń skie​ro​wa​ną ku zie​mi. Ser​ce wa​li​ło mi jak mło​tem i cały czas ukrad​kiem spo​glą​da​łem na Du​dleya. Jego ma​lut​kie, brą​zo​we oczka były ze​szklo​ne czymś znacz​nie wię​cej niż tyl​ko ak​tor​ską grą. To był praw​dzi​wy Du​dley Smith. Kie​dy po​de​szli​śmy do drzwi En​gel​sa, szep​ną​łem do nie​go: – Po​zwól mi wejść pierw​sze​mu. Ja już tu by​łem wcze​śniej i wiem, gdzie jest sy​pial​nia. Du​dley ski​nął i przy​wo​łał do sie​bie mnie i Breu​nin​ga. – Wy​waż​cie je kop​nia​kiem – syk​nął. Mike uniósł du​bel​tów​kę do pier​si, a ja swo​ją .38 nad gło​wę, po czym jed​no​cze​śnie pod​nie​śli​śmy na​sze pra​we nogi i w tym sa​mym mo​men​cie ude​rzy​li​śmy nimi gład​ką po​wierzch​nię. Za​mek pu​ścił i drzwi otwo​rzy​ły się z hu​kiem. Po​bie​głem pro​sto do sy​pial​ni, trzy​ma​jąc przed sobą re​wol​wer, a tuż za mną pę​dzi​li Smith, Breu​ning i Car​li​sle. Drzwi do sy​pial​ni były otwar​te. W pa​nu​ją​cym mro​ku za​uwa​ży​łem le​żą​cy na łóż​ku kształt. Włą​czy​łem gór​ne świa​tło i w mo​men​cie, kie​dy Ed​die En​gels się ock​nął, przy​sta​wi​łem mu lufę do skro​ni i wy​szep​ta​łem: – Po​li​cja! Nie ru​szaj się, bo zgi​niesz. En​gels wy​trzesz​czył na mnie prze​ra​żo​ne oczy i za​czął wrzesz​czeć. Dick Car​li​sle wsko​czył zza mo​ich ple​ców na łóż​ko i od​wró​cił jego gło​wę w po​dusz​kę, po czym za​czął go du​sić. Uła​mek se​kun​dy póź​niej Breu​ning już zry​wał z Ed​die​go nie​bie​ską, je​dwab​ną koł​drę i wy​krę​cał mu ręce do tyłu. – Do dia​bła, Fred​dy, rusz gło​wą! Sia​daj mu na no​gach! – krzyk​nął Du​dley. Rzu​ci​łem się na wi​ją​ce się cia​ło i ca​łym swo​im cię​ża​rem przy​du​si​łem nogi Ed​die​go. Mike wła​śnie koń​czył na​kła​dać mu kaj​dan​ki. Car​li​sle cią​gle wy​krę​cał za​mo​ta​ną w po​dusz​kę gło​wę Ed​die​go En​gel​sa. – Prze​stań, Dick, bo go za​bi​jesz! – wrza​snął Du​dley.

Car​li​sle zwol​nił uścisk i En​gels znie​ru​cho​miał. Wszy​scy wsta​li​śmy z łóż​ka i wpa​try​wa​li​śmy się w sie​bie z prze​ra​że​niem. Twarz Du​dleya po​czer​wie​nia​ła z gnie​wu. Po​chy​lił się nad En​gel​sem, roz​darł mu pur​pu​ro​wą, je​dwab​ną pi​ża​mę na pier​si, przy​sta​wił do niej ucho i po chwi​li się ro​ze​śmiał. – Cha, cha, cha! On żyje, chłop​cy, dzię​ki sta​re​mu Du​dley​owi. Doj​dzie do sie​bie. Za​bie​raj​my go stąd. No już! Car​li​sle pod​niósł En​gel​sa i prze​rzu​cił mi go przez ra​mię. Nie wy​da​wał się wie​le wa​żyć. Prze​nio​słem go przez ciem​ne miesz​ka​nie i wy​sze​dłem na dwór, gdzie oto​czy​ło mnie trzech współ​pra​cow​ni​ków. Żeby za​trzeć po so​bie śla​dy, oni sta​ran​nie za​mknę​li drzwi, a ja po​bie​głem do swo​je​go auta z ude​rza​ją​cym mnie bez​wład​nie za​bój​cą na ple​cach. Ser​ce wa​li​ło mi już szyb​ciej niż młot pneu​ma​tycz​ny. Cały czas roz​glą​da​łem się wo​kół, szu​ka​jąc wzro​kiem świad​ków po​rwa​nia. Du​dley otwo​rzył drzwi auta i wrzu​ci​łem En​gel​sa na tyl​ne sie​dze​nie. Ock​nął się i wy​dał z sie​bie stłu​mio​ny krzyk, ale Du​dley na​tych​miast zdzie​lił go kol​bą .45 w szczę​kę. – Usiądź z nim z tyłu, chłop​cze – wy​szep​tał. Zro​bi​łem to, wci​ska​jąc gło​wę En​gel​sa mię​dzy sie​dze​nia. Dick Car​li​sle wsko​czył za kie​row​ni​cę i za​pu​ścił mo​tor. Du​dley usiadł obok nie​go i po​wie​dział bar​dzo spo​koj​nie: – Wiesz, gdzie je​chać, Dick. Fred​dy, uwa​żaj, żeby nikt nie wi​dział na​sze​go przy​stoj​ne​go Ed​die​go. Pod​nieś mu gło​wę, że mógł od​dy​chać. Nnno tak. Świet​nie. – Wy​sta​wił rękę za okno i po​ka​zał Mike’owi Breu​nin​go​wi unie​sio​ne w górę kciu​ki. – Je​dzie​my do Gar​de​ny, chłop​cy – do​dał. Ru​szy​li​śmy w stro​nę au​to​stra​dy. Mike trzy​mał się cały czas za nami. Du​dley i Car​li​sle roz​ma​wia​li non​sza​lanc​ko o li​dze bejs​bo​lo​wej. Ja pa​trzy​łem na za​krwa​wio​ną i opuch​nię​tą twarz Ed​die​go En​gel​sa i nie wia​do​mo cze​mu my​śla​łem o Lor​nie. Do​je​cha​li​śmy au​to​stra​dą do Ver​mont i ru​szy​li​śmy na po​łu​dnie. Kie​dy mi​ja​li​śmy kam​pus Uni​wer​sy​te​tu Po​łu​dnio​wej Ka​li​for​nii, En​gels za​czy​nał naj​wy​raź​niej od​zy​ski​wać przy​tom​ność, bo po​ru​szał onie​mia​ły​mi ze stra​chu war​ga​mi. Po​ło​ży​łem na nich pa​lec i rzu​ci​łem: – Ciii. Zo​sta​li​śmy w ta​kiej po​zy​cji. Ed​die cały czas wpa​try​wał się we mnie bła​gal​nie, aż od​wró​cił się Du​dley i spy​tał: – Jak się ma nasz przy​ja​ciel, chłop​cze? – Jesz​cze nie od​zy​skał przy​tom​no​ści. – Nnno tak. Świet​nie. Za kil​ka mi​nut bę​dzie​my na miej​scu. Tam jest bez​piecz​nie, nie ma lu​dzi. Ale nie chcę ry​zy​ko​wać, więc kie​dy Dick się za​trzy​ma, obudź Ed​die​go. Włóż od​zna​kę do kie​sze​ni. Nie po​zwól mu zo​ba​czyć two​je​go pi​sto​le​tu. Wpro​wa​dzi​my go do środ​ka, jak​by był na​szym pi​ja​nym kum​plem. Zro​zu​mia​łeś, chłop​cze? – Tak. – Świet​nie. Ed​die En​gels i ja na​dal wpa​try​wa​li​śmy się w sie​bie. Mi​nę​ło kil​ka mi​nut. Na​sze auto zwin​nie ma​new​ro​wa​ło w po​ran​nym ru​chu. Kie​dy Dick Car​li​sle za​trzy​mał się, uda​wa​łem, że bu​dzę En​gel​sa. Zro​zu​miał i za​cho​wy​wał się jak trze​ba. – Obudź się, En​gels – po​wie​dzia​łem. – Je​ste​śmy po​li​cjan​ta​mi i nie zro​bi​my ci krzyw​dy. Chce​my ci tyl​ko za​dać kil​ka py​tań. Ro​zu​miesz? – Ttak – od​parł En​gels, płyt​ko od​dy​cha​jąc.

– To do​brze. Te​raz po​mo​gę ci wy​siąść z sa​mo​cho​du. Bę​dzie ci sła​bo, więc opie​raj się na mnie, do​brze? – Ddo​brze. Car​li​sle i Smith wy​sie​dli i otwo​rzy​li drzwi od na​szej stro​ny. Po​sa​dzi​łem En​gel​sa na sie​dze​niu. Zdją​łem mu kaj​dan​ki, a on za​czął so​bie roz​cie​rać sine nad​garst​ki i szlo​chać. – Ci​cho bądź – szep​nął do nie​go Du​dley. – Nie bę​dzie​my tego to​le​ro​wać, ro​zu​miesz? En​gels za​uwa​żył dzi​ki wy​raz twa​rzy du​że​go Ir​land​czy​ka i na​tych​miast zro​zu​miał. Spoj​rzał na mnie bła​gal​nie. Uśmiech​ną​łem się współ​czu​ją​co i po​czu​łem przy​pływ ener​gii, bo stwier​dzi​łem, że je​śli spra​wie​dli​wość jest ce​lem nad​rzęd​nym, a duet do​bry gli​niarz i zły gli​niarz sta​no​wi nie​odzow​ną tak​ty​kę prze​słu​chań, to już role się usta​li​ły. Mike Breu​ning za​trzy​mał się za nami i za​trą​bił. Ode​rwa​łem wzrok od En​gel​sa i ro​zej​rza​łem się wo​kół. Znaj​do​wa​li​śmy się na za​śmie​co​nej ulicz​ce na ty​łach cze​goś, co wy​glą​da​ło na opusz​czo​ny warsz​tat sa​mo​cho​do​wy. – Fred​dy i Mike, idź​cie otwo​rzyć po​kój – po​le​cił Du​dley. – I sprawdź​cie, czy nikt się tam nie krę​ci. – Robi się. Wy​sia​dłem z auta i roz​pro​sto​wa​łem ze​sztyw​nia​łe nogi. Mike Breu​ning klep​nął mnie w ple​cy. Z nie​zdro​wym pod​nie​ce​niem i po​chwa​łą spoj​rzał na Du​dleya, mó​wiąc: – Mó​wi​łem ci, że sta​ry Dud o wszyst​ko się za​trosz​czył, nie? Zo​bacz, gdzie je​ste​śmy – rzu​cił, pro​wa​dząc mnie wą​skim przej​ściem do par​te​ro​we​go bu​dyn​ku w kształ​cie li​te​ry L, skła​da​ją​ce​go się z kil​ku​na​stu po​koi mo​te​lo​wych, wszyst​kich w ko​lo​rze wy​bla​kłych, zie​lo​na​wych rzy​go​win. – Faj​ne miej​sce, co? Mo​tel splaj​to​wał w cza​sie woj​ny, ale wła​ści​ciel nie chce go sprze​dać. Cze​ka, aż zy​ska na war​to​ści. Do​sko​na​le się na​da​je do na​szych ce​lów. Rze​czy​wi​ście tak było. Zno​wu prze​szły mnie ciar​ki, bo mo​tel nie​od​par​cie ko​ja​rzył mi się z pie​kłem – przed bu​dyn​kiem roz​ca​pie​rzo​nym w li​te​rę L ro​sła wy​schnię​ta, brą​zo​wa tra​wa usła​na bu​tel​ka​mi i opa​ko​wa​nia​mi po pre​zer​wa​ty​wach, a co parę kro​ków sta​ły zna​ki „Wstęp Wzbro​nio​ny”, do​szczęt​nie po​kry​te spro​śno​ścia​mi. Wszę​dzie wa​la​ły się psie od​cho​dy, a sto​ją​ca jak​by na stra​ży uschnię​ta pal​ma od​gra​dza​ła te​ren od le​żą​ce​go po dru​giej stro​nie uli​cy par​kin​gu fa​bry​ki sa​mo​lo​tów. – Tak, miej​sce jest ide​al​ne – zwró​ci​łem się do Mike’a. – Ma ja​kąś na​zwę? – Vic​to​ry Mo​tel. Po​do​ba ci się? – Brzmi nie​źle. Mike skie​ro​wał mnie do po​ko​ju nu​mer 6. Klu​czem otwo​rzył drzwi, z któ​rych wy​biegł duży szczur. – Je​ste​śmy na miej​scu – ob​wie​ścił. Obej​rza​łem na​sze miej​sce prze​słu​chań. Był to mały, ide​al​nie kwa​dra​to​wy, śmier​dzą​cy zgni​li​zną po​kój z za​rdze​wia​łym łóż​kiem, na któ​re​go od​sło​nię​tych sprę​ży​nach le​żał brud​ny ma​te​rac. Do tego biur​ko i dwa krze​sła, a nad łóż​kiem tan​det​ny, nie​opra​wio​ny ob​raz olej​ny przed​sta​wia​ją​cy klow​na. Fo​to​gra​fia Fran​kli​na D. Ro​ose​vel​ta z ja​kie​goś ma​ga​zy​nu przy​pię​ta była pi​nez​ka​mi do fra​mu​gi ła​zien​ki, gdzie wszyst​ko, łącz​nie z wan​ną po​kry​te było od​cho​da​mi gry​zo​ni. Ktoś do​ry​so​wał Ro​ose​vel​to​wi wąsy Hi​tle​ra. Mike Breu​ning wska​zał na ry​su​nek i za​chi​cho​tał. – Idź po na​sze​go po​dej​rza​ne​go, Mike, co? – rzu​ci​łem. Chcia​łem być sam, cho​ciaż przez chwi​lę, na​wet w ta​kiej no​rze.

Mi​nu​tę póź​niej do ma​łe​go po​ko​iku we​szli Du​dley, Breu​ning i Car​li​sle, pcha​jąc przed sobą na​sze​go odzia​ne​go w pi​ża​mę po​dej​rza​ne​go. Car​li​sle rzu​cił En​gel​sa na łóż​ko i skuł mu ręce kaj​dan​ka​mi z przo​du. En​gels trząsł się na ca​łym cie​le i już za​czy​nał się po​cić, ale wy​da​je mi się, że kie​dy usi​ło​wał usa​do​wić się w wy​god​nej po​zy​cji na po​pla​mio​nym mo​czem ma​te​ra​cu, na jego twa​rzy mi​gnął mi le​d​wo za​uwa​żal​ny wy​raz obu​rze​nia. Spoj​rzał na sto​ją​cych nad nim czte​rech po​ry​wa​czy i po​wie​dział: – Chcę za​dzwo​nić do ad​wo​ka​ta. – To przy​zna​nie się do winy, En​gels – za​uwa​żył Car​li​sle. – Nie po​sta​wio​no ci jesz​cze żad​nych za​rzu​tów, więc nie py​skuj o ad​wo​ka​cie, do​pó​ki cię nie oskar​ży​my. – Je​śli go oskar​ży​my – wtrą​ci​łem, wcho​dząc w rolę „do​bre​go fa​ce​ta”, cho​ciaż nikt mnie o to nie pro​sił. – Zga​dza się – przy​tak​nął Mike Breu​ning. – Może gość nie jest win​ny. – Win​ny cze​go? – wy​krzyk​nął Ed​die En​gels ła​mią​cym się gło​sem. – Nic nie zro​bi​łem! – Ciii, synu – po​wie​dział Du​dley oj​cow​skim to​nem. – Uspo​kój się. Je​ste​śmy tu​taj, by spra​wie​dli​wo​ści sta​ło się za​dość. Jak nam po​wiesz praw​dę, to przy​słu​żysz się spra​wie​dli​wo​ści – i so​bie. Nie masz się cze​go oba​wiać, więc się uspo​kój. Ła​god​ny ton gło​su Du​dleya zda​wał się dzia​łać ko​ją​co na En​gel​sa. Wi​dać było wy​raź​nie, że się roz​luź​nia. Zwie​sił nogi z łóż​ka i za​py​tał: – Mogę za​pa​lić? – Oczy​wi​ście – od​parł Du​dley, po czym się​gnął do tyl​nej kie​sze​ni i wy​jął klu​czyk od kaj​da​nek. – Fred​dy, ro​ze​pnij pana En​gel​sa, do​brze? – Ja​sne, Dud. Roz​pią​łem ob​rącz​ki i En​gels uśmiech​nął się do mnie z wdzięcz​no​ścią. Od​gry​wa​jąc nie przy​dzie​lo​ną mi rolę, od​wza​jem​ni​łem uśmiech. Du​dley rzu​cił mu pacz​kę che​ster​fiel​dów i za​pał​ki. Ręce En​gel​sa zbyt się trzę​sły, żeby mógł za​pa​lić za​pał​kę, więc za​pa​li​łem dla nie​go pa​pie​ro​sa, cały czas się do nie​go uśmie​cha​jąc. Chci​wie za​cią​gnął się dy​mem i od​wza​jem​nił uśmiech. – Dick, Fred​dy, chłop​cy. Chcę, że​by​ście prze​szli się do mo​no​po​lo​we​go – za​ko​men​de​ro​wał Du​dley. – Ed​die, chłop​cze, co ły​kasz? Ed​die wy​glą​dał na za​sko​czo​ne​go. – Cho​dzi o ro​dzaj al​ko​ho​lu? Nie za bar​dzo lu​bię pić. – Nie, chłop​cze? Sta​ły by​wa​lec ba​rów, a nie lubi pić? – Cza​sa​mi lu​bię łyk​nąć dżin z colą. – Nnno, świet​nie. Fred​dy, Dick, sły​sze​li​ście, co ma​cie zro​bić. W try miga. Mo​no​po​lo​wy jest przy tej sa​mej uli​cy. Kie​dy wy​szli​śmy, Car​li​sle wy​łusz​czył mi cały plan. – Du​dley mówi, że pod​sta​wa prze​słu​cha​nia to pro​wa​dzić je „okręż​nie”. Naj​pierw mamy En​gel​sa upić i na​kło​nić do szcze​re​go mó​wie​nia o so​bie. Ty masz być jako funk​cjo​na​riusz fe​de​ral​ny, a to zna​czy, że je​steś praw​ni​kiem. Obaj z Du​dley​em ma​cie wy​cią​gnąć z nie​go wszyst​ko, sto​su​jąc me​to​dę na do​bre​go i złe​go fa​ce​ta. Prze​trzy​ma​my go całą noc, żeby go zmę​czyć. Mamy do dys​po​zy​cji czy​ściut​ki po​kój obok, gdzie za​wsze mo​że​my się zdrzem​nąć. I tak w ogó​le, to ni​czym się nie martw: Du​dley ma kum​pli w miej​sco​wej po​li​cji, więc zo​sta​wią nas w spo​ko​ju. Uśmiech​ną​łem się, do​ce​nia​jąc w du​chu Du​dleya Smi​tha jako nie​wy​czer​pa​ne źró​dło cie​ka​wych sy​tu​acji ży​cio​wych.

– A co bę​dzie​cie ro​bić ty i Mike? – Mike bę​dzie ste​no​gra​fo​wał, a kie​dy En​gels się przy​zna, to po​tem wszyst​ko prze​pi​sze. Jest na​praw​dę szyb​ki. A ja będę grał złe​go fa​ce​ta ra​zem z Du​dley​em. – A co je​śli się nie przy​zna? – Przy​zna się – od​parł Car​li​sle, zdej​mu​jąc oku​la​ry i prze​cie​ra​jąc szkła kra​wa​tem. Kie​dy wró​ci​li​śmy z mo​no​po​lo​we​go z ćwiart​ką ta​nie​go dżi​nu, trze​ma bu​tel​ka​mi coli i tu​zi​nem pa​pie​ro​wych kub​ków, Du​dley ra​czył Ed​die​go En​gel​sa hi​sto​ria​mi ze swo​je​go ży​cia w Ir​lan​dii w cza​sach I woj​ny świa​to​wej, a w po​ko​ju obok Mike Breu​ning przy​go​to​wy​wał ka​nap​ki i pa​rzył kawę. Mike wszedł do po​ko​ju prze​słu​chań z kil​ko​ma ar​ku​sza​mi pa​pie​ru i na​rę​czem na​ostrzo​nych ołów​ków. Przy​sta​wił krze​sło do łóż​ka i uśmiech​nął się do En​gel​sa, któ​re​go oczy naj​pierw zlu​stro​wa​ły przy​ja​zną twarz Mike’a, ale po chwi​li z wy​raź​nym na​pię​ciem spo​czę​ły na jego .38 w ka​bu​rze na ra​mie​niu. Ed​die naj​wy​raź​niej my​ślał o wzię​ciu spra​wy w swo​je ręce, ale się bał. Nie mia​łem też wąt​pli​wo​ści, że był cie​kaw, ile my wła​ści​wie wie​my. Za​bił przy​naj​mniej jed​ną ko​bie​tę, ale z pew​no​ścią był za​mie​sza​ny w tyle nie​le​gal​nych po​czy​nań, że nie wie​dział, dla​cze​go go zgar​nę​li​śmy. Jed​nak​że nie za​cho​wy​wał się jak schwy​ta​ny mor​der​ca – na​wet pod po​wło​ką stra​chu da​wa​ło się wy​czuć uśpio​ną aro​gan​cję. Przez ja​kieś trzy​dzie​ści lat pły​nął przez ży​cie dzię​ki swo​jej uro​dzie i cza​ro​wi, więc mu​siał uwa​żać sie​bie za ko​goś lep​sze​go od in​nych. Nad​szedł jed​nak ko​niec tej bez​tro​skiej fazy jego ży​cia, a ja nie by​łem pe​wien, czy on cho​ciaż zda​je so​bie z tego spra​wę. Du​dley roz​po​czął prze​słu​cha​nie, ude​rza​jąc swo​ją ogrom​ną ręką w małe, drew​nia​ne biur​ko, na któ​rym le​żał pa​pier i ołów​ki Mike’a. – Pa​nie En​gels – za​czął. – Pew​nie się pan za​sta​na​wia, kim my do​kład​nie je​ste​śmy i dla​cze​go tu pana przy​wieź​li​śmy. – Za​milkł, na​lał do pa​pie​ro​we​go kub​ka dwie rów​ne czę​ści dżi​nu i cocacoli, po czym wrę​czył na​pój Ed​die​mu, któ​ry go przy​jął i po​słusz​nie za​czął są​czyć, pa​trząc na nas czte​rech swo​imi ciem​ny​mi, in​te​li​gent​ny​mi oczy​ma. Du​dley od​chrząk​nął i cią​gnął da​lej: – Po​zwo​lę so​bie przed​sta​wić mo​ich ko​le​gów – po​wie​dział. – Pan Car​li​sle, Wy​dział Po​li​cji Los An​ge​les; pan Breu​ning, od​de​le​go​wa​ny z biu​ra pro​ku​ra​to​ra; ja je​stem po​rucz​nik Du​dley Smith z Wy​dzia​łu Po​li​cji Los An​ge​les; a ten dżen​tel​men – za​wie​sił głos i ski​nął w moją stro​nę – to in​spek​tor Un​der​hill z FBI. – Z naj​więk​szym tru​dem uda​ło mi się za​cho​wać po​wa​gę, sły​sząc o swo​im awan​sie. – Je​śli ma pan ja​kieś py​ta​nia na​tu​ry praw​nej, pro​szę kie​ro​wać je do in​spek​to​ra. On jest praw​ni​kiem, więc z przy​jem​no​ścią za​spo​koi pań​ską cie​ka​wość. Wtrą​ci​łem się, chcąc ja​koś uspo​ko​ić En​gel​sa przed spo​dzie​wa​nym wy​bu​chem bru​tal​no​ści. – Pa​nie En​gels, może pan so​bie z tego nie zda​wać spra​wy, ale zna pan pew​nych lu​dzi ma​ją​cych bli​skie kon​tak​ty ze świat​kiem prze​stęp​czym L.A.. Chce​my pana za​py​tać o tych lu​dzi. Na​sze me​to​dy są okręż​ne, ale przy​no​szą po​żą​da​ne re​zul​ta​ty. Niech pan po pro​stu od​po​wia​da na na​sze py​ta​nia, a za​pew​niam pana, że wszyst​ko bę​dzie do​brze. Dzia​ła​łem na oślep, ale to krót​kie, za​im​pro​wi​zo​wa​ne wpro​wa​dze​nie oka​za​ło się sku​tecz​ne, bo En​gels mi uwie​rzył. Roz​luź​nił się i wy​pił resz​tę drin​ka z wy​raź​ną ulgą. Du​dley na​tych​miast na​lał mu ko​lej​ne​go, tym ra​zem z za​war​to​ścią dwóch trze​cich dżi​nu. Ed​die po​cią​gnął dwa spo​re łyki, a kie​dy się ode​zwał, mó​wił już nie​mal​że ba​ry​to​nem.

– Co chce​cie wie​dzieć? – spy​tał. – Opo​wiedz nam o so​bie, chłop​cze – po​wie​dział Du​dley. – Co o so​bie? – O swo​im ży​ciu, chłop​cze, o prze​szło​ści i te​raź​niej​szo​ści. – Co kon​kret​nie pana in​te​re​su​je, po​rucz​ni​ku? – Wszyst​ko, chłop​cze. En​gels był nie​co zbi​ty z tro​pu, ale już po chwi​li chy​ba za​czął grze​bać w pa​mię​ci, po​pi​ja​jąc dżin z colą dla przy​spie​sze​nia pro​ce​sów my​ślo​wych. Spoj​rza​łem na ze​ga​rek. Była siód​ma i w cia​snym, ob​skur​nym po​ko​iku już się ro​bi​ło go​rą​co. Zdją​łem ma​ry​nar​kę i pod​wi​ną​łem rę​ka​wy ko​szu​li. By​łem zmę​czo​ny, bo nie spa​łem od dwu​dzie​stu czte​rech go​dzin. Jak​by w od​po​wie​dzi, Mike Breu​ning włą​czył prze​no​śny wia​tra​czek i po​dał mi ku​bek cie​pła​wej kawy. Du​dley na​lał En​gel​so​wi ku​bek sa​me​go dżi​nu. – In​te​re​su​je nas hi​sto​ria two​je​go ży​cia, chłop​cze – po​wtó​rzył. – Na​praw​dę nie mo​że​my się do​cze​kać. Mama i tata byli do​bry​mi ludź​mi – za​czął Ed​die sten​to​ro​wym gło​sem czło​wie​ka wy​łusz​cza​ją​ce​go głę​bo​kie praw​dy o na​tu​rze rze​czy. – Cią​gle są, jak są​dzę. Po​cho​dzę z Se​at​tle. Mama i tata uro​dzi​li się w Niem​czech. Przy​je​cha​li tu​taj przed pierw​szą woj​ną świa​to​wą. Oni… – By​łeś szczę​śli​wym na​sto​lat​kiem, Ed​die? – prze​rwał Du​dley. En​gels po​cią​gnął dżi​nu i nie​co się skrzy​wił, czu​jąc jego go​rycz. – Ja​sne, ja​sne, że by​łem szczę​śli​wym dziec​kiem. Wszyst​ko gra​ło. Wszy​scy mnie lu​bi​li. Mia​łem psa. Mia​łem do​mek na drze​wie. Mia​łem ro​wer. Tata był do​brym fa​ce​tem. Ni​g​dy mnie nie bił. Był far​ma​ceu​tą. Ni​g​dy nie po​sy​łał mamy ani mnie do le​ka​rza. Le​czył nas spe​cy​fi​ka​mi z ap​te​ki. Cza​sa​mi były w nich nar​ko​ty​ki. Kie​dyś mama wzię​ła jed​no le​kar​stwo i mia​ła ja​kieś re​li​gij​ne ha​lu​cy​na​cje. Mó​wi​ła, że wi​dzi, jak Je​zus pro​wa​dzi ze sobą Mif​fy’ego – to był pies, któ​re​go wcze​śniej mie​li​śmy, ale prze​je​cha​ło go auto. Twier​dzi​ła, że Mif​fy po​tra​fi mó​wić i że chce, by prze​szła na ka​to​li​cyzm i za​czę​ła pra​co​wać na cmen​ta​rzu dla zwie​rząt za mia​stem. Tata ni​g​dy wię​cej nie dał ma​mie tego le​kar​stwa; nie​na​wi​dził ka​to​li​ków. Tata dla mnie był jak do rany przy​łóż, ale moja sio​stra Lil​lian nie mia​ła z nim ła​two. Nie po​zwa​lał jej cho​dzić na rand​ki z chło​pa​ka​mi i za​wsze wę​szył wo​kół tej kwia​ciar​ni, gdzie pra​co​wa​ła, żeby się upew​nić, czy ja​kieś lo​we​la​sy nie chcą się z nią umó​wić. Tata był sta​ro​świec​kim Szwa​bem. Nie​na​wi​dził go​ści uga​nia​ją​cych się za spód​nicz​ka​mi. Nie chciał, że​bym taki był. Chciał, że​bym oże​nił się z ja​kąś szwab​ską lalą i po​szedł do szko​ły far​ma​ceu​tycz​nej. En​gels za​milkł, do​pił resz​tę dżi​nu i wzdry​gnął się. Wi​dzia​łem, że za​czy​na być pi​ja​ny, bo uśmie​chał się nie​szcze​rze, a jego twarz zmą​cił wy​raz sen​ty​men​ta​li​zmu. Du​dley po​now​nie na​peł​nił jego ku​bek. – A ty chcia​łeś uga​niać się za spód​nicz​ka​mi, praw​da, Ed​die? – za​uwa​ży​łem. En​gels ro​ze​śmiał się i po​cią​gnął dżi​nu. – Praw​da – po​wie​dział nie​wy​raź​nie. – I chcia​łem uciec z tego pie​przo​ne​go mia​stecz​ka dla zmar​łych psów, Se​at​tle. Nic tyl​ko deszcz, mar​twe psy, ap​te​ki i brzyd​kie la​ski. Brzy​y​yd​kie. Och! Mia​łem naj​ład​niej​sze dziew​czy​ny w Se​at​tle, a były brzyd​sze, niż naj​bar​dziej prze​cięt​ne dupy w Hol​ly​wo​od. Brzy​y​yd​kie. – Więc prze​nio​słeś się do L.A.? – wtrą​cił Mike.

– Co wy! Ja​pon​ce zbom​bar​do​wa​ły Pe​arl Har​bor i wzię​li mnie do woja. Do ma​ry​nar​ki. Tata po​wie​dział, że w mun​du​rze wy​glą​dam jak Ka​czor Do​nald. Od​par​łem, że on jak Mysz​ka Miki w tym ki​tlu z ap​te​ki. Nie chciał, że​bym wy​jeż​dżał. Pró​bo​wał za​ła​twić, że​bym mógł zo​stać w Se​at​tle. Usi​ło​wał prze​ko​nać ko​mi​sję od​wo​ław​czą, że je​stem mu ko​niecz​nie po​trzeb​ny do utrzy​ma​nia ro​dzi​ny, jed​nak nie uda​ło się. Ale spra​wie​dli​wo​ści sta​ło się tro​chę za​dość. Zo​sta​łem ap​te​ka​rzem na okrę​cie. Oj​ciec na​zy​wał mnie wte​dy Dok​tor Ka​czor. Ed​die En​gels ze śmie​chu aż się zgiął wpół na ma​te​ra​cu. Chwi​lę póź​niej wy​pro​sto​wał się gwał​tow​nie i zwy​mio​to​wał na pod​ło​gę, trzy​ma​jąc gło​wę mię​dzy ko​la​na​mi; ręce zwi​sa​ły mu bez​wład​nie wzdłuż cia​ła. W mię​dzy​cza​sie prze​wró​cił swój ku​bek z dżi​nem, a kie​dy już pod​niósł gło​wę, za​czął pi​ja​ną ręką wa​lić w ma​te​rac, szu​ka​jąc drin​ka. Zna​lazł ku​bek na zie​mi w ka​łu​ży wy​mio​cin, pod​niósł go i mach​nął nim do Du​dleya. – Pro​szę jesz​cze, po​rucz​ni​ku. Po​moc​nik ap​te​ka​rza En​gels 416-8395 pro​si o pie​przo​ne​go drin​ka! Na​tych​miast! Du​dley chęt​nie usłu​chał jego proś​by, tym ra​zem na​peł​nia​jąc ku​bek do po​ło​wy. En​gels chwy​cił go i łap​czy​wie opróż​nił, po czym opadł na ma​te​rac i, nim stra​cił przy​tom​ność, wy​mam​ro​tał: – Tyle la​sek, tyle la​sek… Ed​die En​gels obu​dził się ja​kieś sześć go​dzin póź​niej, spa​ni​ko​wa​ny i strasz​li​wie od​wod​nio​ny. Miał roz​bie​ga​ne oczy oraz drżą​cy i chra​pli​wy głos. W cza​sie gdy En​gels był nie​przy​tom​ny, Du​dley wy​łusz​czył nam swój plan: do​bry fa​cet-zły fa​cet z mo​dy​fi​ka​cja​mi. Od de​tek​ty​wów z Hol​ly​wo​od do​stał li​stę zna​nych buk​ma​che​rów, ho​mo​sek​su​ali​stów i pa​se​rów i do​szedł do wnio​sku, że En​gels musi nie​któ​rych znać. Rzu​ca​nie Ed​die​mu tych na​zwisk nie po​zwo​li mu zro​zu​mieć praw​dzi​we​go po​wo​du jego za​trzy​ma​nia. Plan wy​da​wał się do​bry, cho​ciaż być może cza​so​chłon​ny. Od​po​czą​łem po po​łu​dniu, więc by​łem go​to​wy do jego re​ali​za​cji, ale jed​no​cze​śnie chcia​łem, żeby jak naj​szyb​ciej było po wszyst​kim: pra​gną​łem być z Lor​ną. Kie​dy En​gels się obu​dził, Mike Breu​ning wła​śnie wszedł do po​ko​ju z dwo​ma to​reb​ka​mi wy​pcha​ny​mi ham​bur​ge​ra​mi z fryt​ka​mi i kawą w pa​pie​ro​wych kub​kach. Za​bra​li​śmy się do kon​sump​cji, igno​ru​jąc na​sze​go więź​nia na ma​te​ra​cu. – Mu​szę iść do ła​zien​ki – po​wie​dział po​tul​nie. Nikt mu nie od​po​wie​dział. Spró​bo​wał po​now​nie. – Mu​szę iść do ła​zien​ki. – Zno​wu go zi​gno​ro​wa​li​śmy. – Po​wie​dzia​łem, że mu​szę iść do ła​zien​ki! – Tym ra​zem pra​wie wy​krzy​czał to swo​im nie​pew​nym gło​sem. – No to idź do ła​zien​ki, na mi​łość bo​ską! – huk​nął Du​dley. Ed​die wstał z bar​ło​gu i wszedł chwiej​nie do brud​nej to​a​le​ty. Sły​sze​li​śmy, jak wy​mio​tu​je do se​de​su, a po​tem od​krę​ca wodę i od​da​je mocz. Po chwi​li wró​cił, już bez uma​za​nej wy​mio​ci​na​mi góry od pi​ża​my. Wi​dać było, że po​bież​nie umył swój szczu​pły, umię​śnio​ny tors. Cały się trząsł, cho​ciaż w ma​łym, śmier​dzą​cym po​ko​ju było bar​dzo go​rą​co. – Mogę od​po​wia​dać na wa​sze py​ta​nia, pa​no​wie – za​de​kla​ro​wał. – Pro​szę, po​zwól​cie mi na nie od​po​wie​dzieć i iść do domu. – Za​mknij się, En​gels – uciął Du​dley. – Zaj​mie​my się tobą, jak bę​dzie​my go​to​wi. – Spo​koj​nie, po​rucz​ni​ku – po​wie​dzia​łem. – Niech pan się nie mar​twi, pa​nie En​gels, za​raz się pa​nem zaj​mie​my. Ma pan ocho​tę na ham​bur​ge​ra? En​gels po​trzą​snął gło​wą i za​czął tępo się nam przy​glą​dać.

Skoń​czy​li​śmy jeść. Dick Car​li​sle ob​wie​ścił, że idzie na spa​cer, po czym wstał i wy​szedł z po​ko​ju. Mike, Du​dley i ja usta​wi​li​śmy so​bie trzy krze​sła wo​kół ma​te​ra​ca. En​gels oparł się ple​ca​mi o ścia​nę. Sie​dział po tu​rec​ku, trzy​ma​jąc ręce pod ko​la​na​mi, żeby się nie trzę​sły. Usie​dli​śmy na​prze​ciw nie​go i wpa​try​wa​li​śmy się w nie​go przez dłuż​szą chwi​lę. W koń​cu Du​dley prze​mó​wił: – Jak się na​zy​wasz? Nasz wię​zień od​chrząk​nął: – Edward En​gels. – Ad​res? – Horn 1911, West Hol​ly​wo​od. – Wiek? – Trzy​dzie​ści dwa lata. – Za​wód? En​gels za​wa​hał się. – Pra​cow​nik bran​ży nie​ru​cho​mo​ści – po​wie​dział. – Co to, do dia​bła, zna​czy „pra​cow​nik bran​ży nie​ru​cho​mo​ści”? – skrzy​wił się Du​dley. En​gels szu​kał wła​ści​we​go sło​wa. – Mów, czło​wie​ku! – ryk​nął Du​dley. – Spo​koj​nie, po​rucz​ni​ku – wtrą​ci​łem. – Pa​nie En​gels, wy​ja​śni pan, na czym po​le​ga​ją pań​skie obo​wiąz​ki? – Ja… ja… eh, po​ma​gam fi​na​li​zo​wać trans​ak​cje. – Co wy​ma​ga… – drą​ży​łem. – Co wy​ma​ga ko​ja​rze​nia ku​pu​ją​cych z pra​cow​ni​ka​mi biur ob​ro​tu nie​ru​cho​mo​ścia​mi. – Ro​zu​miem. Cóż, mógł​by pan… Du​dley mi prze​rwał: – Gów​no praw​da, in​spek​to​rze. Ten fa​cet jest zna​nym ha​zar​dzi​stą. Zna​ją go wszy​scy buk​ma​che​rzy z Hol​ly​wo​od. To nie wszyst​ko. Mam kil​ku świad​ków utrzy​mu​ją​cych, że on sam jest buk​ma​che​rem. – To nie​praw​da – wy​krzyk​nął En​gels. – Gram na wy​ści​gach, ale nie mam nic wspól​ne​go z buk​ma​che​ra​mi ani sam nie je​stem buk​ma​che​rem i nie je​stem ni​g​dzie no​to​wa​ny! Mam czy​stą kar​to​te​kę! – Po co ta mowa, En​gels! Ja wiem le​piej! Pod​nio​słem ręce i za​żą​da​łem po​rząd​ku. – Do​syć tego! Obaj ma​cie prze​stać! No tak, pa​nie En​gels, za​kła​dy na wy​ści​gach kon​nych są le​gal​ne. Po​rucz​nik Smith dał się po​nieść, bo sam ostat​nio nie tra​fił na zwy​cięz​cę. Na​zwał​by pan sie​bie gra​czem, któ​ry po​tra​fi wy​gry​wać? – Tak, czę​sto wy​gry​wam. – Czy na wy​ści​gach za​ra​bia pan wię​cej niż w swo​jej pra​cy w nie​ru​cho​mo​ściach? En​gels za​wa​hał się. – Tak – od​parł. – Chwa​li się pan tymi wy​gra​ny​mi w swo​im ze​zna​niu po​dat​ko​wym? – spy​ta​łem. – Eh… nie. – Co pan zgło​sił jako cały do​chód w tym roku? – Nie wiem. – A w 1950? – Nie wiem. – 1949?

– Nie wiem. – 1948? – Nie pa​mię​tam. – 1947? – Nie wiem! – 1946? – Nie pa… By​łem wte​dy w ma​ry​nar​ce… Za​po​mnia​łem. Wtrą​cił się Du​dley: – Ale pła​cisz ja​kiś po​da​tek do​cho​do​wy, praw​da, En​gels? En​gels zwie​sił gło​wę. – Nie – wy​znał. – Zda​jesz so​bie spra​wę, że uni​ka​nie pła​ce​nia po​dat​ku do​cho​do​we​go jest prze​stęp​stwem ści​ga​nym z urzę​du, praw​da, En​gels? – na​ci​skał Du​dley. – Tak. – Ja pła​cę po​da​tek do​cho​do​wy, in​spek​tor też, tak jak wszy​scy pra​wo​rząd​ni oby​wa​te​le. Dla​cze​go wy​da​jesz się so​bie, do dia​bła, taki wy​jąt​ko​wy, żeby uwa​żać, że ty nie mu​sisz? – Nie wiem. – Spo​koj​nie, po​rucz​ni​ku – po​wie​dzia​łem. – Pan En​gels chce z nami współ​pra​co​wać. Pa​nie En​gels, wy​mie​nię na​zwi​ska kil​ku lu​dzi. Pro​szę mi po​wie​dzieć, co pana z nimi łą​czy. En​gels smęt​nie ski​nął gło​wą. Du​dley wrę​czył mi ka​wa​łek pa​pie​ru ze sta​ran​nie wy​pi​sa​ny​mi na​zwi​ska​mi po​dzie​lo​ny​mi na trzy ka​te​go​rie: „Ha​zar​dzi​ści”, „Buk​ma​che​rzy” i „Prze​stęp​cy no​to​wa​ni w Wy​dzia​le Oby​cza​jo​wym Hol​ly​wo​od”. Za​czą​łem od gra​czy. Mike Breu​ning wy​jął no​tat​nik i przy​go​to​wał ołó​wek do pi​sa​nia. Du​dley za​pa​lił jed​ne​go pa​pie​ro​sa dla sie​bie, a dru​gie​go dla En​gel​sa, któ​ry przy​jął go z wdzięcz​no​ścią. – Do​brze, pa​nie En​gels, niech pan uważ​nie słu​cha: Ja​mes Ba​bij, Le​slie „Skry​ba” Tho​mas, Ja​mes Gil​lis, Wal​ter Sny​der, Wil​lard Do​lphi​ne. Czy któ​reś z tych na​zwisk brzmi zna​jo​mo? Ed​die zde​cy​do​wa​nym ru​chem ski​nął gło​wą. – Ci go​ście wy​so​ko gra​ją na San​ta Ani​ta. To przed​się​bior​cy, ro​zu​mie​cie? – Tak. Jest pan w bli​skich sto​sun​kach z któ​rymś z nich? – Co pan ro​zu​mie przez „bli​skie sto​sun​ki”? – En​gels zwę​żył po​dejrz​li​wie oczy. – Py​tam, czy upra​wiał pan ha​zard ra​zem z któ​rymś z wy​mie​nio​nych męż​czyzn? Czy przyj​mo​wał pan któ​re​goś z nich u sie​bie w domu? – A, nie. Tych go​ści spo​ty​kam tyl​ko na to​rze, może cza​sa​mi po​sta​wią mi drin​ka w Turf Club, a cza​sa​mi ja im. To tego typu zna​jo​mość. – W po​rząd​ku – po​wie​dzia​łem i prze​sze​dłem do li​sty buk​ma​che​rów. – Wil​liam Cur​ran, Lo​uis Wa​shing​ton, „Śli​ski” Del​la​croc​cio, „Wą​ski” Mur​phy, Frank Def​fry, Ge​rald „Śmie​chu” Cha​ma​les, Bru​no Ear​le, Du​ane „Mózg” Tuc​ker, Fred „Tłu​ścioch” Ve​stal, Mark „Ku​ter​no​ga” McGu​ire. Zna ich pan skądś? – Oczy​wi​ście, in​spek​to​rze. To same miej​sco​we sła​wy pół​świat​ka Hol​ly​wo​od. Wy​ry​wa​ją la​ski w ba​rach. Mark „Ku​ter​no​ga” na boku strę​czy czar​ne ci​zie. Ale w grun​cie rze​czy wszy​scy oni to płot​ki bez per​spek​tyw. – En​gels uśmiech​nął się do nas buń​czucz​nie. Za​czy​nał się czuć pew​nie, po​dej​rze​wa​jąc, że od​gadł praw​dzi​wy cel na​sze​go do​cho​dze​nia. Wszy​scy trzej za​cho​wa​li​śmy ka​mien​ną twarz, przez co stał się bar​dziej ner​wo​wy.

– Sły​sza​łem plot​ki, że Fred​dy Yestal opy​cha jo​in​ty – wy​pa​lił. Uśmiech​ną​łem się do En​gel​sa z sa​tys​fak​cją. – No do​brze, a te​raz na​stęp​ni: Pat Mor​ne​au, „Sku​ter” Co​le​man, Jack Fo​ster, Law​ren​ce Bru​ba​ker, Al Bay, Jim Wal​dle​igh, Brett Cald​well, Jim Jo​slyn. Z twa​rzy En​gel​sa od​pły​nę​ła cała krew. Kil​ka​krot​nie prze​łknął śli​nę i po chwi​li, kie​dy już do​szedł do sie​bie, olśnił nas cza​ru​ją​cym, bez​czel​nym uśmie​chem. – Nie znam tych fa​ce​tów, in​spek​to​rze, przy​kro mi. Du​dley prze​szedł do ofen​sy​wy, mó​wiąc bar​dzo ci​cho: – Wiesz, kim są ci lu​dzie, En​gels? – Nie. – To zna​ni de​ge​ne​ra​ci – pe​dry​le, pa​nien​ki, pa​ro​wy, cio​ty, pę​dzie, ho​mo​sy, pe​de​ra​ści i wsza​rze. Wszy​scy mają bo​ga​tą kar​to​te​kę w wy​dzia​łach oby​cza​jo​wych wszę​dzie w okrę​gu Los An​ge​les. Wszy​scy uczęsz​cza​ją do ba​rów dla pe​dziów w West Hol​ly​wo​od. Wie​my, że ty też tam by​wasz, En​gels. Po​ło​wa z tych lu​dzi roz​po​zna​ła cie​bie na fo​to​gra​fiach. Po​ło​wa… – Ja​kich fo​to​gra​fiach?! – krzyk​nął En​gels. – Je​stem czy​sty! Ni​g​dy nie by​łem no​to​wa​ny. To jest kłam​stwo! To… Wtrą​ci​łem się: – Pa​nie En​gels, niech pan po​zwo​li za​dać mi to py​ta​nie tyl​ko raz, do na​szej kar​to​te​ki: jest pan ho​mo​sek​su​ali​stą? – Ależ nie! – Ed​die En​gels już prak​tycz​nie krzy​czał. – Do​brze. Dzię​ku​ję. – In​spek​to​rze – po​wie​dział spo​koj​nie Du​dley. – Ja tego nie ku​pu​ję. Wie​my na pew​no, że jest bli​sko z ta​kim jed​nym pe​dziem, nie​ja​kim Law​ren​cem Bru​ba​ke​rem. Wie​my… – Lar​ry Bru​ba​ker jest moim sta​rym kum​plem z ma​ry​nar​ki! Ra​zem sta​cjo​no​wa​li​śmy w Long Be​ach w cza​sie woj​ny! – En​gels był mo​kry; każ​dy por jego twa​rzy i tor​su wy​dzie​lał pot. Po​da​łem mu szklan​kę wody. Wy​pił ją jed​nym hau​stem, po czym spoj​rzał na mnie, ocze​ku​jąc po​par​cia. – Wie​rzę panu – po​wie​dzia​łem. – Miesz​kał pan nie​da​le​ko jego baru w Ve​ni​ce, praw​da? – Tak! Z ko​bie​tą. By​li​śmy ze sobą. Mó​wi​łem wam, że krę​cą mnie ci​zie. Spy​taj​cie Ja​net, ona wam po​wie! – Ja​net? – spy​ta​łem nie​win​nie. – Ja​net Va​lu​peyk. To z nią współ​pra​cu​ję przy fu​chach z nie​ru​cho​mo​ścia​mi. Ona wam po​wie. Miesz​ka​li​śmy ze sobą przez dwa lata, ona wam po​wie. – Do​brze, pa​nie En​gels. – Nie​do​brze, in​spek​to​rze – wtrą​cił się Du​dley ostrym to​nem. – Zu​peł​nie nie​do​brze. Mamy świad​ków, któ​rzy twier​dzą, że wi​dzie​li tego de​ge​ne​ra​ta w zna​nych lo​ka​lach dla pe​da​łów, ta​kich jak Cen​trum, Czar​ny Kot, Kry​jów​ka Ser​gia, Srebr​na Gwiaz​da, Ry​cerz i w po​ło​wie ta​kich lo​ka​li w ca​łej Do​li​nie. – Nie, nie, nie! – krzy​czał En​gels, dzi​ko po​trzą​sa​jąc gło​wą. Pod​nio​słem głos i zmro​zi​łem Du​dleya su​ro​wym spoj​rze​niem. – Tym ra​zem po​su​nął się pan za da​le​ko, po​rucz​ni​ku. Źle pana po​in​for​mo​wa​no. Srebr​na Gwiaz​da nie jest ba​rem dla ho​mo​sek​su​ali​stów – sam tam wie​lo​krot​nie by​wa​łem. To po pro​stu miły bar dla oko​licz​nych miesz​kań​ców.

En​gels chwy​cił się tego, co uwa​żał za tra​twę ra​tun​ko​wą. – No wła​śnie! Sam tam by​łem, wie​le razy. – Ob​sta​wiać za​kła​dy? – za​py​ta​łem. – Ależ nie, żeby po​de​rwać ja​kąś ci​zię. Wie​le razy uda​ło mi się tam wy​rwać nie​złe lale. – Nie wie​dząc, że się po​grą​ża, En​gels brnął da​lej, rzu​ca​jąc się po prze​po​co​nym już ma​te​ra​cu. – Pod​ry​wa​łem ci​zie w po​ło​wie ba​rów w Hol​ly​wo​od. Mam w du​pie bary dla pe​da​łów! Ktoś wam wci​ska kit! Je​stem we​te​ra​nem. Lar​ry Bru​ba​ker jest ho​mo​sek​su​ali​stą, ale ja go tyl​ko wy​ko​rzy​sta​łem, po​ży​cza​jąc od nie​go pie​nią​dze. Nie pró​bo​wał się do mnie do​bie​rać! Spy​taj​cie Ja​net. Niech pan ją spy​ta! – Pod ko​niec En​gels mó​wił już wy​łącz​nie do mnie. Wi​dać było, że uwa​ża mnie za swo​je​go zba​wi​cie​la. Ką​tem oka za​uwa​ży​łem, jak Du​dley prze​cią​ga so​bie pa​lec po gar​dle. – Pa​nie En​gels – po​wie​dzia​łem. – Zrób​my so​bie chwil​kę prze​rwy, do​brze? Może pan tro​chę od​pocz​nie? En​gels po​ki​wał gło​wą. Po​sze​dłem do ła​zien​ki i na​mo​czy​łem w zle​wie pa​pie​ro​wy ręcz​nik. Rzu​ci​łem mu go, a on prze​tarł so​bie twarz i tors. – Od​pocz​nij​my, Ed​die – po​wie​dzia​łem, uśmie​cha​jąc się do przy​stoj​ne​go za​bój​cy. Po​now​nie po​ki​wał gło​wą i ukrył twarz w rę​kach. – Idę się przejść – oznaj​mi​łem Du​dley​owi i Mike’owi Breu​nin​go​wi. Chwy​ci​łem na​czy​nie z zim​ną kawą, zim​ne​go ham​bur​ge​ra i wy​sze​dłem na dwór. Ze​rwał się wiatr i śmie​ci na traw​ni​ku zmie​ni​ły kon​fi​gu​ra​cję. Na chod​ni​ku wa​la​ły się li​ście pal​mo​we. Wiatr wy​wiał z po​wie​trza cały smog i wie​czor​ne nie​bo lśni​ło czy​stym błę​ki​tem zna​czo​nym reszt​ka​mi za​cho​dzą​ce​go słoń​ca. Usi​ło​wa​łem zjeść ham​bur​ge​ra, ale był zbyt tłu​sty i zim​ny, więc mój zner​wi​co​wa​ny żo​łą​dek od​mó​wił współ​pra​cy. Rzu​ci​łem je​dze​nie na zie​mię i po​pi​łem kawy, roz​my​śla​jąc o ry​tu​ałach spra​wie​dli​wo​ści. Du​dley wy​szedł mi​nu​tę po mnie. – Nasz przy​ja​ciel za​snął, chłop​cze – oświad​czył. – Mike do​dał mu prosz​ku do pi​cia, więc obu​dzi się za ja​kieś czte​ry go​dzi​ny ze strasz​li​wym bó​lem gło​wy. Wte​dy pój​dę go roz​pra​co​wać. – A gdzie jest Car​li​sle? – Prze​szu​ku​je miesz​ka​nie przy​stoj​ne​go Ed​die​go. Nie​dłu​go po​wi​nien wró​cić. Jak się czu​jesz, chłop​cze? – Je​stem pe​łen na​dziei. Chciał​bym, żeby szyb​ko było po wszyst​kim. – Już nie​dłu​go, chłop​cze, już nie​dłu​go. Te​raz ja będę ma​glo​wał tego po​two​ra. Nie wtrą​caj się do cza​su, kie​dy zdej​mę kra​wat. Wte​dy in​ter​we​niuj. Od​po​wia​daj prze​mo​cą na prze​moc, chłop​cze, nie​za​leż​nie czy słow​ną, czy fi​zycz​ną. Ro​zu​miesz? – Tak. – Nnno, świet​nie. Je​steś wspa​nia​łym mło​dym po​li​cjan​tem, Fred​dy. Wiesz o tym? – Tak, wiem. – Od daw​na chcia​łem mieć ta​kie​go pro​te​go​wa​ne​go jak ty, chłop​cze. Mike i Dick to do​brzy gli​nia​rze, ale nie​zbyt roz​gar​nię​ci, brak im wy​obraź​ni. Ty masz w so​bie tę iskrę – iskrę to za mało po​wie​dzia​ne. – Wiem. – To dla​cze​go je​steś taki po​nu​ry?

– Za​sta​na​wiam się, jak mi się spodo​ba w do​cho​dze​niów​ce. – Bar​dzo ci się spodo​ba. To śmie​tan​ka wy​dzia​łu. A te​raz idź so​bie od​po​cząć. Po​sze​dłem do po​ko​ju obok sali prze​słu​chań i po​ło​ży​łem się na za​pad​nię​tym łóż​ku po​lo​wym, któ​re było dla mnie o do​bre pół sto​py za krót​kie. Wsta​łem po chwi​li i po​sze​dłem do ła​zien​ki. Było tam re​la​tyw​nie czy​sto; pra​wie wy​star​cza​ją​co czy​sto, żeby z niej sko​rzy​stać. Spoj​rza​łem na sie​bie w pęk​nię​tym lu​strze nad zle​wem. Po​wi​nie​nem się ogo​lić, ale nie za​bra​łem ze sobą brzy​twy. Zno​wu po​ło​ży​łem się na łóż​ku po​lo​wym. Wy​czer​pa​nie ogar​nę​ło mnie na​tych​miast, na​wet nim zdą​ży​łem zdjąć buty i ka​bu​rę. Przez krót​ką chwi​lę wal​czy​łem ze snem, mam​ro​cząc pod no​sem „Lor​na, Lor​na, Lor​na”, ale sen wy​grał. Obu​dzi​łem się, kie​dy po​czu​łem, że ktoś mnie sztur​cha. Bły​ska​wicz​nie się wy​pro​sto​wa​łem i się​gną​łem po broń. Zma​te​ria​li​zo​wał się Dick Car​li​sle i unie​ru​cho​mił mi ra​mio​na. Świa​tło wi​szą​cej pod su​fi​tem ża​rów​ki od​bi​ja​ło się od jego oku​la​rów w me​ta​lo​wych opraw​kach. Opu​ści​łem nogi i na​gle uświa​do​mi​łem so​bie, że nie lu​bię Car​li​sle’a. Było w nim coś zwie​rzę​ce​go i po​nu​re​go. I był naj​wy​raź​niej pod​krę​co​ny. – Spójrz na to – po​wie​dział, wy​cią​ga​jąc z kie​sze​ni ma​ry​nar​ki dia​men​to​wą brosz​kę Mag​gie Ca​dwal​la​der. – Chry​ste! – po​wie​dzia​łem. – Skąd to, do dia​bła, wy​trza​sną​łeś? Jest praw​dzi​wa? – Du​dley twier​dzi, że tak. On się zna na tych rze​czach i mówi, że jak naj​bar​dziej. Zna​la​złem ją w miesz​ka​niu En​gel​sa ukry​tą wśród kra​wa​tów. – Chry​ste – po​wtó​rzy​łem, uda​jąc oszo​ło​mie​nie, ale jed​no​cze​śnie już ostro kom​bi​no​wa​łem. – Chry​ste… Kie​dy prze​szu​ki​wa​łem miesz​ka​nie tej Ca​dwal​la​der, wi​dzia​łem jej małe zdję​cie. Mia​ła na so​bie taką wła​śnie brosz​kę! – Chry​ste, Un​der​hill! Co z nim zro​bi​łeś? – Za​wie​ru​szy​ło się, kie​dy po​wie​la​łem zdję​cie z ga​ze​ty. – Cho​le​ra. Po​wiem o tym Du​dley​owi. Car​li​sle znik​nął w drzwiach łą​czą​cych oba po​ko​je, a ja ob​my​łem twarz wodą i ucze​sa​łem się. Kie​dy wsze​dłem do po​ko​ju prze​słu​chań, Dick Car​li​sle bu​dził Ed​die​go En​gel​sa, kle​piąc go po twa​rzy, a Du​dley i Mike Breu​ning byli po​grą​że​ni w roz​mo​wie. Jak tyl​ko Du​dley za​uwa​żył, że sto​ję w drzwiach, przy​wo​łał mnie ge​stem do sie​bie. – Fred​dy, je​steś pe​wien, że wi​dzia​łeś taką brosz​kę na tym zdję​ciu, któ​re zna​la​złeś? – Po​ka​zał mi brosz​kę. – Nie mam wąt​pli​wo​ści, Dud. – Świet​nie, mamy ko​lej​ny do​wód. Usiądź i się od​pręż, chłop​cze. Pa​mię​taj, na jaki sy​gnał wkra​czasz do ak​cji. Car​li​sle zno​wu za​czął bu​dzić En​gel​sa. – Wsta​waj, wsta​waj, ty cho​ler​ny de​ge​ne​ra​cie! – krzyk​nął, a w koń​cu sfru​stro​wa​ny pod​dał się i wy​jął pa​sek ze spodni. Ude​rzył nim En​gel​sa w gołe ple​cy. Wy​rwa​ny z nar​ko​tycz​ne​go otę​pie​nia En​gels zwi​nął się jak em​brion, osła​nia​jąc rę​ko​ma twarz. – Nie, nie bij​cie mnie. Wszyst​ko wam po​wiem, nie bij​cie mnie! – jęk​nął. – Chce​my znać praw​dę, pe​da​le! Praw​dę! – krzyk​nął w od​po​wie​dzi Car​li​sle. – Nie je​stem pe​da​łem!

– Udo​wod​nij to! – Car​li​sle po​now​nie wy​mie​rzył mu cios pa​skiem. Cięż​ka, me​ta​lo​wa klam​ra roz​ora​ła mu cia​ło na wy​so​ko​ści ło​pa​tek, więc Ed​die rzu​cił się na ple​cy, żeby sie​bie chro​nić. Du​dley wy​rwał pa​sek Car​li​sle’owi i owi​nął go wo​kół swo​jej ogrom​nej pra​wej pię​ści. – Spy​taj​cie Ja​net! – bła​gal​nie cią​gnął Ed​die. – Spy​ta​łem, chłop​cze. Chcesz wie​dzieć, co po​wie​dzia​ła? – Chcę – wy​szep​tał En​gels ła​mią​cym się gło​sem. Du​dley Smith pod​szedł do łóż​ka, chwy​cił En​gel​sa pod ra​mię i prze​rzu​cił go na dru​gą stro​nę po​ko​ju. Ed​die wy​lą​do​wał z hu​kiem i krzyk​nął. Aż za​par​ło mi dech w pier​siach na taki po​pis siły. Du​dley pod​szedł do En​gel​sa i lewą ręką po​sta​wił go na nogi, po czym ude​rzył owi​nię​tą w pa​sek ręką w brzuch. En​gels zno​wu krzyk​nął, zgiął się wpół, ale Du​dley na​tych​miast go wy​pro​sto​wał dru​gą ręką. – Ja​net po​wie​dzia​ła mi, że by​łeś brud​nym, pe​dry​lo​wa​tym de​ge​ne​ra​tem – ce​dził Du​dley – któ​ry po​rzu​cił jej łóż​ko dla łóż​ka umię​śnio​nej lali. Czy to praw​da, Ed​die? – Nie! – Nie? – Du​dley wbił rękę w ra​mię En​gel​sa, aż wy​strze​li​ły z nie​go ma​lut​kie gej​ze​ry krwi. – Nie, Ed​die? – Nie! – krzyk​nął Ed​die En​gels. – Nie? – Nie! – Nie? – Krew spły​wa​ła En​gel​so​wi po pier​siach, mie​sza​jąc się z po​tem. Du​dley za​ci​snął zęby i wbił się w nie​go jesz​cze moc​niej. – Nie? – zgrzyt​nął nie​na​tu​ral​nym gło​sem. Cof​nął rękę i En​gels opadł na ko​la​na, szlo​cha​jąc. – Tak – wy​mam​ro​tał. – Do​brze, chłop​cze. A te​raz od​po​wiedz mi na jesz​cze kil​ka py​tań. Pła​cisz po​da​tek do​cho​do​wy? – Nie. – Nnno, tak. Ale grasz na wy​ści​gach? – Tak – En​gels zła​pał się ręką za ra​mię, któ​re zna​czy​ła ogrom​na, pur​pu​ro​wa opu​chli​zna po​kie​re​szo​wa​na głę​bo​ki​mi ukłu​cia​mi. – Pod​nieś się, chłop​cze – po​wie​dział Du​dley. En​gels z tru​dem zdo​łał wstać i wte​dy Du​dley wy​mie​rzył mu po​tęż​ny cios w brzuch. Krzyk uwiązł En​gel​so​wi w gar​dle; zwa​lił się na pod​ło​gę, chwy​ta​jąc się za brzuch. – Jesz​cze tyl​ko kil​ka py​tań. Ja​net po​wie​dzia​ła mi, że ją bi​łeś. Czy to praw​da? – Nie! – En​gels pełzł do ścia​ny, osła​nia​jąc gło​wę ra​mio​na​mi. – Nie! Nie! Nie! Nie! – krzy​czał, zwi​ja​jąc się w co​raz mniej​szą kul​kę z każ​dym okrzy​kiem. Du​dley uśmiech​nął się zło​wiesz​czo. – Nie? – Tak – przy​znał ci​cho En​gels. – Nnno, świet​nie. Czę​sto ją bi​łeś, chłop​cze? – Tak. – A inne ko​bie​ty? – Tak. – Dla​cze​go? Ty brud​ny cwe​lu! – Ja… Ja… Ja nie wiem.

– Ty… nie… wiesz… – Du​dley ce​dził sło​wa na pod​nie​bie​niu, jak ko​ne​ser pró​bu​ją​cy świet​ne​go wina. – Opo​wiedz mi te​raz o tym mię​śnia​ku, chłop​cze. Ro​zej​rza​łem się po po​ko​ju. Dick Car​li​sle są​czył piwo koło drzwi do ła​zien​ki. Mike Breu​ning szyb​ko no​to​wał, a Du​dley Smith po​wo​lut​ku zbli​żał się do roz​cią​gnię​te​go na pod​ło​dze Ed​die​go En​gel​sa. Przy​kuc​nął obok nie​go i spy​tał: – Wie​rzysz w Boga, chłop​cze? En​gels po​ki​wał gło​wą. – Tak. – I nie są​dzisz, że Bóg chce, że​byś po​zbył się swo​jej winy, jak na wie​rzą​ce​go przy​sta​ło? – Tak… – od​parł En​gels za​dzi​wia​ją​co spo​koj​nym gło​sem. – Do​brze, chłop​cze. Opo​wiedz mi o swo​im umię​śnio​nym kom​pa​nie. – Miał na imię Jer​ry. Po​zna​łem go w Ma​łej Chat​ce Lar​ry’ego. Był na​ćpa​ny. Po​trze​bo​wał po​mo​cy, więc mu po​mo​głem. – Czy on też lu​bił bić ko​bie​ty? – Nie! – Czy obaj po​lo​wa​li​ście na sa​mot​ne, mło​de ko​bie​ty, żeby je po​bić, a po​tem iść do domu od​da​wać się so​do​mii? – Nie! Na Boga, nie! – ję​czał En​gels. Du​dley chwy​cił go i po​sta​wił na nogi. Ed​die nie sta​wiał naj​mniej​sze​go opo​ru i wpa​try​wał się w Du​dleya, kie​dy jego pra​wa ręka ude​rza​ła go w splot sło​necz​ny. Zwy​mio​to​wał, roz​pry​sku​jąc śmier​dzą​cą dżi​nem maź na ko​szu​li Du​dleya. Du​dley skrzy​wił się, wzdry​gnął, ale nie ru​szył się z miej​sca, wpa​tru​jąc się zim​no w znie​na​wi​dzo​ne​go mor​der​cę ko​biet. W po​ko​ju pa​no​wa​ła kom​plet​na ci​sza. Nikt się nie ru​szał. En​gels le​żał zu​peł​nie nie​ru​cho​mo na pod​ło​dze, rę​ko​ma obej​mu​jąc zmal​tre​to​wa​ny tors. Bez​po​śred​nio za nim sta​ło drew​nia​ne krze​sło. Du​dley po​sa​dził na nim En​gel​sa. Wziął dru​gie krze​sło dla sie​bie i przy​su​nął je tak bli​sko, że jego ko​la​na nie​mal​że do​ty​ka​ły ko​lan Ed​die​go. – No, Ed​die, te​raz już wie​my, że lu​bisz bić ko​bie​ty, praw​da? – T-tak. – Taki przy​stoj​ny chło​piec jak ty nie ma pro​ble​mów ze zna​le​zie​niem mło​dych ko​biet, praw​da? Mó​wi​łeś, że cho​dzisz do ba​rów. Zga​dza się? – Tak. – I pod​ry​wasz tam mło​de ko​bie​ty? – Eh… Ja… Tak. – W ja​kim celu? – Co? Żeby się z nimi pie​przyć. Prze​spać się. Nie je​stem pe​da​łem! – Spo​koj​nie, chłop​cze. Już wie​my, że lu​bisz chłop​ców. – Nie! Nie! Du​dley spo​licz​ko​wał go. – Nie, nie, nie, nie! – krzy​czał Ed​die. Du​dley po​now​nie go ude​rzył, tym ra​zem moc​niej. Z nosa za​czę​ła mu le​cieć krew i wpły​wa​ła do ust. Zli​zał ją z warg i za​czął pła​kać. Du​dley wes​tchnął i wrę​czył En​gel​so​wi chu​s​tecz​kę. – Może jed​nak nie je​steś ho​mo​sem, chłop​cze. Może na​praw​dę lu​bisz dziew​czy​ny. W koń​cu in​spek​tor po​wie​dział, że wi​dział cie​bie w tym ba​rze, jak on się na​zy​wa? Srebr​na Gwiaz​da? To nie jest lo​kal dla ho​mo​sek​su​ali​stów.

En​gels za​czął po​trzą​sać gło​wą, ochla​pu​jąc Du​dleya kro​pel​ka​mi krwi i potu. – Nie je​stem pe​da​łem. Mia​łem wię​cej ko​biet niż ja​ki​kol​wiek gli​niarz w L.A. – Opo​wiedz mi o tym, Ed​die – po​wie​dział Du​dley, za​pa​la​jąc dla nie​go pa​pie​ro​sa i wkła​da​jąc mu go do ust. Buń​czucz​ny play​boy na chwi​lę się oży​wił, po​mi​mo zmę​cze​nia i stra​chu. – Uwiel​bia​ją mnie, nie chcą mnie zo​sta​wić w spo​ko​ju. Je​stem wir​tu​ozem. Wy​star​czy kiw​nąć pal​cem. Zna​ją mnie wszy​scy bar​ma​ni w Hol​ly​wo​od… – Bar​man ze Srebr​nej Gwiaz​dy twier​dzi, że je​steś lalą – wtrą​cił Du​dley. – Mówi, że nie​na​wi​dzisz ko​biet. Nie​na​wi​dzisz ich, więc je rżniesz, żeby cie​bie po​lu​bi​ły, a po​tem je ra​nisz, tak, Ed​die? Tak, Ed​die? Tak, Ed​die, tak? Ty pe​da​le, tak…? En​gels rzu​cił się na Du​dleya, prze​wra​ca​jąc jego krze​sło i przy​gnia​ta​jąc go swym zmal​tre​to​wa​nym cia​łem. Przez chwi​lę Breu​ning i Car​li​sle przy​glą​da​li się temu z nie​do​wie​rza​niem. W koń​cu pod​bie​gli do Ed​die​go i chwy​ci​li go za śle​po młó​cą​ce ręce i przy​szpi​li​li do ścia​ny. En​gels do​słow​nie wrzesz​czał, kie​dy Dick Car​li​sle wa​lił go w kro​cze i klat​kę pier​sio​wą. Jed​no​cze​śnie Breu​ning ude​rzał jego gło​wą o ścia​nę, ale En​gels wpił mu się zę​ba​mi w rękę, więc Breu​ning krzyk​nął i cof​nął się, a wte​dy Car​li​sle chwy​cił En​gel​sa za szy​ję i za​czął go du​sić. En​gels pu​ścił rękę Breu​nin​ga i za​czął char​czeć. Sko​czy​łem do Car​li​sle’a, zła​pa​łem go za ra​mio​na i rzu​ci​łem na ma​te​rac. Breu​ning usi​ło​wał przy​ło​żyć En​gel​so​wi zdro​wą ręką, cho​ciaż trzy​mał tę po​gry​zio​ną mię​dzy no​ga​mi, żeby uśmie​rzyć ból. Przy​lgną​łem ca​łym cia​łem do En​gel​sa, usi​łu​jąc wy​pchnąć nas obu przez ścia​nę do in​nej rze​czy​wi​sto​ści. Breu​ning szar​pał mnie za ra​mio​na. W koń​cu Du​dley krzyk​nął: – Prze​stań​cie, wszy​scy. Prze​stań​cie. Na​tych​miast! Breu​ning mnie pu​ścił. Od​su​ną​łem się od En​gel​sa, któ​ry opadł na pod​ło​gę, tra​cąc przy​tom​ność. – Ty żmi​jo! – syk​nął do mnie Car​li​sle. Ru​szy​łem do nie​go z za​ci​śnię​ty​mi pię​ścia​mi. Du​dley za​stą​pił mi dro​gę. – Nie, chłop​cze. Opa​dłem na krze​sło, na któ​rym sie​dział En​gels. By​łem wy​czer​pa​ny i roz​trzę​sio​ny. Breu​ning, Car​li​sle, Du​dley i ja pa​trzy​li​śmy na sie​bie wil​kiem w peł​nej na​pię​cia ci​szy. W koń​cu Du​dley się uśmiech​nął. Wy​cią​gnął z kie​sze​ni spodni strzy​kaw​kę i małą fiol​kę. Wsu​nął igłę do fiol​ki i na​brał tro​chę prze​zro​czy​stej cie​czy, po czym uklęk​nął przy nie​przy​tom​nym En​gel​sie, spraw​dził mu tęt​no, ski​nął i wbił mu igłę w ra​mię tuż nad łok​ciem. Po​wo​li na​ci​skał tłok, aż opróż​nił strzy​kaw​kę, po czym pod​niósł En​gel​sa i po​ło​żył go na ma​te​ra​cu. – Bę​dzie spał – po​wie​dział Du​dley. – Po​trze​bu​je snu. Wy też. Ja też. Więc od​pocz​nij​cie, chłop​cy. Za​cznie​my zno​wu ju​tro rano. I tak się sta​ło. Pod​ła​do​wa​ni kil​ko​ma go​dzi​na​mi snu – sła​be​go w moim przy​pad​ku, a nar​ko​tycz​ne​go w przy​pad​ku En​gel​sa – roz​po​czę​li​śmy o dzie​wią​tej na​stęp​ne​go dnia. Du​dley obu​dził mnie o wpół do ósmej, dał mi brzy​twę i świe​żą ko​szu​lę z krót​ki​mi rę​ka​wa​mi. Dzię​ki ry​tu​ało​wi my​cia i go​le​nia się do​sze​dłem nie​co do sie​bie. Mimo wszyst​ko na​dal by​łem zszo​ko​wa​ny tym, co się sta​ło. Du​dley zda​wał so​bie z tego spra​wę i sta​rał się uśmie​rzyć moje oba​wy.

– Nie bę​dzie wię​cej prze​mo​cy, chłop​cze. On by wię​cej nie wy​trzy​mał. Ode​sła​łem Dic​ka Car​li​sle’a do domu; mógł​by dać się po​nieść. Te​raz bę​dzie​my z nim bar​dzo de​li​kat​ni. Zdo​by​łem się je​dy​nie na tępe ski​nie​nie. Nie po​tra​fi​łem na​wet grać przed Ir​land​czy​kiem jego wier​ne​go pro​te​go​wa​ne​go, bo na​pa​wał mnie te​raz od​ra​zą. Po​sze​dłem do po​bli​skie​go baru, ob​słu​gu​ją​ce​go ha​ła​śli​wych i za​do​wo​lo​nych z ży​cia pra​cow​ni​ków po​bli​skiej fa​bry​ki sa​mo​lo​tów. To​wa​rzy​stwo po​czci​wych męż​czyzn po​mo​gło mi jesz​cze bar​dziej dojść do sie​bie. Zja​dłem duże śnia​da​nie, skła​da​ją​ce się z kieł​ba​sy, ja​jek, ziem​nia​ków i hek​to​li​trów kawy. Po​tem za​mó​wi​łem po​trój​ne jaj​ka sa​dzo​ne i dwa na​po​je cze​ko​la​do​we dla Ed​die​go En​gel​sa. Pro​sząc o za​pa​ko​wa​nie jego po​sił​ku „na wy​nos”, po​czu​łem smu​tek i złość jed​no​cze​śnie. Spra​wy wy​kro​czy​ły już poza spra​wie​dli​wość i wro​dzo​ną mi cie​ka​wość świa​ta, uka​zu​jąc ja​kąś praw​dę o na​tu​rze ludz​kiej, któ​rej na​wet ja nie mia​łem ocho​ty zgłę​biać. Na ty​łach baru był te​le​fon. Nie​mal​że pod​da​łem się im​pul​so​wi, żeby za​dzwo​nić do Lor​ny, ale w koń​cu tego nie zro​bi​łem. Chcia​łem mieć już to za sobą. Kie​dy wró​ci​łem do po​ko​ju, Ed​die En​gels cią​gle spał na brud​nym ma​te​ra​cu. Na​wet we śnie jego twarz wy​krzy​wiał strach. Du​dley, Breu​ning i ja wi​dzie​li​śmy, jak się bu​dzi. Przez dłu​gą chwi​lę wy​da​wał się nie wie​dzieć, gdzie jest. W koń​cu jego mózg pod​su​nął od​po​wiedź i kie​dy zo​ba​czył Du​dleya, za​czął się spa​zma​tycz​nie trząść, za​mknął oczy i spró​bo​wał krzyk​nąć. Ale nie wy​dał z sie​bie dźwię​ku. Du​dley i ja spoj​rze​li​śmy na sie​bie. Mike Breu​ning po​pra​wiał swój no​tat​nik ze spusz​czo​ny​mi i za​wsty​dzo​ny​mi oczy​ma. Ge​stem skie​ro​wa​łem Du​dleya do przy​le​ga​ją​ce​go po​ko​ju. – Po​zwól mi się nim za​jąć – po​wie​dzia​łem. – Za bar​dzo się cie​bie boi. Po​zwól mi z nim po​roz​ma​wiać. Sa​me​mu. Do​pro​wa​dzę go do po​rząd​ku. – Chcę, żeby się przy​znał, chłop​cze. Dzi​siaj. – Przy​zna się. – Daję ci dwie go​dzi​ny, chłop​cze. Nie wię​cej. De​li​kat​nie za​pro​wa​dzi​łem En​gel​sa do in​ne​go po​ko​ju. Po​wie​dzia​łem mu, że może spo​koj​nie sko​rzy​stać z w mia​rę czy​stej ła​zien​ki. Przy​jął pro​po​zy​cję i za​mknął za sobą drzwi. Cze​ka​łem, aż En​gels się umy​je. Wy​szedł z ła​zien​ki i usiadł na brze​gu jed​ne​go z łó​żek po​lo​wych. Jego tors był moc​no po​si​nia​czo​ny, a prę​ga na ra​mie​niu w miej​scu, gdzie Du​dley wbił w nie swo​je pal​ce, spu​chła do wiel​ko​ści po​ma​rań​czy. Za​pa​li​łem dla nie​go pa​pie​ro​sa i po​da​łem mu go. – Bo​isz się, Ed​die? – spy​ta​łem. Po​ki​wał gło​wą. – Tak, na​praw​dę się boję. – Cze​go? – Tego Ir​land​czy​ka. – Nie dzi​wię się. – Cze​go wy ode mnie chce​cie? Je​stem tyl​ko nie​groź​nym ha​zar​dzi​stą. – I po​grom​cą ko​biet. – Spu​ścił gło​wę. – Spójrz na mnie, Ed​die. – Pod​niósł gło​wę i spoj​rzał mi w oczy. – Skrzyw​dzi​łeś dużo ko​biet, Ed​die? – Po​ki​wał gło​wą. – Dla​cze​go? – spy​ta​łem. – Nie wiem! – Od jak daw​na to ro​bisz? – Od daw​na.

– Za​czą​łeś już przed wy​jaz​dem z Se​at​tle? – Ja… tak. – Czy twoi ro​dzi​ce o tym wie​dzą? – Nie! Nie mie​szaj​cie ich do tego! – Ciii. Ko​chasz swo​ich ro​dzi​ców? En​gels się żach​nął, po czym spoj​rzał na mnie, jak​bym był sza​lo​ny. – Każ​dy ko​cha swo​ich ro​dzi​ców – po​wie​dział. – Każ​dy, kto ich zna. Ja ni​g​dy swo​ich nie po​zna​łem. Do​ra​sta​łem w sie​ro​ciń​cu. – To bar​dzo smut​ne. Na​praw​dę smut​ne. To stąd ten za​wód gli​nia​rza, żeby móc ich na​mie​rzyć? – Ni​g​dy o tym nie my​śla​łem. Ale z cie​bie szczę​ściarz, że masz ko​cha​ją​cą się ro​dzi​nę. En​gels po​ki​wał gło​wą i na chwi​lę strach znik​nął z jego twa​rzy. – Bli​sko ży​jesz ze swo​ją sio​strą Lil​lian? – spy​ta​łem. En​gels nie od​po​wie​dział. – Tak czy nie? – Na​dal nie od​po​wia​dał. – Tak czy nie, Ed​die? Twarz En​gel​sa po​czer​wie​nia​ła. – Nie​na​wi​dzę jej! – wrza​snął. – Nie​na​wi​dzę jej, nie​na​wi​dzę jej, nie​na​wi​dzę jej! – Z fru​stra​cji za​czął ude​rzać rę​ko​ma o kra​wędź łóż​ka. Wy​buch skoń​czył się rów​nie szyb​ko, jak za​czął, ale Ed​die po​now​nie stał się jak​by kimś in​nym. – Nie​na​wi​dzę… Lil​lian. – Po​wie​dział to już bar​dzo spo​koj​nym, sta​now​czym wręcz to​nem, wol​no ce​dząc sło​wa. – Czy on cie​bie biła, Ed​die? – spy​ta​łem. Od​po​wie​dział po​trzą​śnię​ciem gło​wy. – Wy​śmie​wa​ła się z cie​bie? Brak od​po​wie​dzi. – Mia​ła nad tobą wła​dzę? – Tak – za​skom​lał En​gels. Przy​gryzł war​gę. – Co ci zro​bi​ła? – spy​ta​łem de​li​kat​nie. Ed​die En​gels od​po​wie​dział cał​kiem spo​koj​nym gło​sem: – Mój pierw​szy raz był z nią. Była les​bij​ką i chcia​ła, że​bym ko​chał tyl​ko ją, a nie inne dziew​czy​ny. – I? – szep​ną​łem. – I mnie ubie​ra​ła, i ka​za​ła mi… – I? – I… ka​za​ła mi się prze​bie​rać i ko​chać się z nią na oczach jej dziew​czy​ny… – En​gels za​milkł. Od​chrząk​ną​łem. Mój wła​sny głos brzmiał dziw​nie i obco. – I za to jej nie​na​wi​dzisz? – Nie​na​wi​dzę jej za to, do cze​go mnie zmu​sza​ła. Ale też ją ko​cham. I wolę być tym, kim je​stem, niż tym, kim wy je​ste​ście. Jego sło​wa za​wi​sły zło​wróżb​nie w po​wie​trzu, jak​by były tru​ją​cym, ra​dio​ak​tyw​nym opa​dem. Po​da​łem En​gel​so​wi pa​pie​ro​wą to​reb​kę z jaj​ka​mi i sha​ke’ami. – Zjedz śnia​da​nie – po​wie​dzia​łem. – Od​pocz​nij chwil​kę i za​raz do​wiesz się, dla​cze​go cie​bie tu przy​wieź​li​śmy. Upew​niw​szy się, że za​mkną​łem na klucz po​zba​wio​ny okien po​kój, zo​sta​wi​łem En​gel​sa, żeby w sa​mot​no​ści roz​my​ślał nad moją groź​bą, po czym po​sze​dłem do Du​dleya Smi​tha i zda​łem mu re​la​cję.

– Po​wi​nie​neś być psy​cho​ana​li​ty​kiem, chłop​cze – sko​men​to​wał i nie po​wie​dział nic wię​cej. O wpół do dru​giej tego po​po​łu​dnia przy​pro​wa​dzi​li​śmy Ed​die​go En​gel​sa z po​wro​tem do po​ko​ju prze​słu​chań. Był na​je​dzo​ny i wy​po​czę​ty, ale wy​glą​dał na znu​żo​ne​go i go​to​we​go na ustęp​stwa. Po​sa​dzi​łem go na ma​te​ra​cu, a Du​dley, Brow​ning i ja usta​wi​li​śmy so​bie krze​sła bli​sko nie​go, żeby w jego polu wi​dze​nia było wy​łącz​nie trzech wy​ro​śnię​tych gli​nia​rzy. Du​dley po​ło​żył na ma​te​ra​cu obok nie​go po​piel​nicz​kę, za​pał​ki i otwar​tą pacz​kę che​ster​fiel​dów. En​gels po​czę​sto​wał się, nie spusz​cza​jąc z nas oka. Du​dley za​czął: – Oczy​wi​ście wiesz, dla​cze​go tu je​steś, praw​da, En​gels? En​gels łap​czy​wie za​cią​gnął się dy​mem i po​trzą​snął gło​wą. – Nie – od​parł. – Chłop​cze, miesz​ka​łeś na rogu Dwu​dzie​stej Dzie​wią​tej i Pa​ci​fic w Ve​ni​ce w mar​cu 1948 roku? – T-tak – przy​tak​nął En​gels. – Dwa kwar​ta​ły od domu, w któ​rym miesz​ka​łeś z Ja​net Va​lu​peyk zna​le​zio​no udu​szo​ną mło​dą ko​bie​tę. Za​bi​łeś ją? En​gels zbladł i krzyk​nął: – Nie! – Na​zy​wa​ła się Ka​ren Wa​ters. Mia​ła dwa​dzie​ścia dwa lata. – Po​wie​dzia​łem, nie! – Do​brze. Mam tu​taj dwa na​zwi​ska in​nych sa​mot​nych mło​dych ko​biet, któ​re zmar​ły przed​wcze​śnie w wy​ni​ku udu​sze​nia. Po​wiedz nam, czy te na​zwi​ska ci coś mó​wią, do​brze, chłop​cze? Mary Pe​ter​son? – Nie! – Jane Ma​cau​ley? – Po​wie​dzia​łem, nie! Du​dley wes​tchnął, uda​jąc, że jego cier​pli​wość się wy​czer​pu​je. – Ależ tak – oznaj​mił. – Cóż, chłop​cze, Ja​net Va​lu​peyk mówi co in​ne​go. Roz​po​zna​ła wszyst​kie te trzy zmar​łe ko​bie​ty, jako obiek​ty two​ich uda​nych pod​bo​jów. Do​brze je pa​mię​ta. Ona… – Nie mo​gła! Ja​net była ćpun​ką! Ćpa​ła cały czas, kie​dy ze sobą miesz​ka​li​śmy… Du​dley bły​ska​wicz​nie wy​cią​gnął rękę i ude​rzył En​gel​sa w po​li​czek. Onie​mia​ły Ed​die pa​trzył na nie​go jak skar​co​ne dziec​ko. – My​śla​łem, że pod​ry​wa​łeś mnó​stwo ko​biet. – Tak, pod​ry​wa​łem. Zresz​tą na​dal to ro​bię. – To skąd wiesz, że nie po​de​rwa​łeś żad​nej z tych trzech? – Ja… Ja nie… – Za​bi​łeś ich aż tyle, Ed​die? – Ni​g​dy nie za​bi​łem żad​nej… Du​dley zno​wu go ude​rzył otwar​tą ręką, tym ra​zem moc​niej, otwie​ra​jąc za​skle​pio​ne od wczo​raj rany. En​gels za​czął wy​ma​chi​wać rę​ko​ma, ale cały czas sie​dział. Na jego twa​rzy ma​lo​wał się nie​po​ję​ty strach i gniew, te​raz prze​ista​cza​ją​cy się już w zu​peł​ną re​zy​gna​cję. Wie​dział, że za​pę​dza​my go w kozi róg. – A Le​ona Jen​sen, pa​mię​tasz ją? – spy​tał Du​dley.

En​gels spu​ścił gło​wę i po​trzą​snął ją. Du​dley po​lu​zo​wał kra​wat. Przy​su​ną​łem się bli​żej ma​te​ra​ca. – Dzwo​ni​łem dziś rano do Se​at​tle – po​wie​dzia​łem. – Roz​ma​wia​łem z two​im oj​cem. Po​wie​dzia​łem mu, że po​dej​rze​wa​my cie​bie o za​bi​cie pię​ciu ko​biet. Po​wie​dział, że nie mo​głeś tego zro​bić. Po​wie​dział, że by​łeś do​brym chłop​cem. Uwie​rzy​łem mu i to​bie też wie​rzę. Ale po​rucz​nik Smith nie. Po​wie​dzia​łem mu, że nie ma żad​nych nie​zbi​tych do​wo​dów wią​żą​cych cię z tymi ko​bie​ta​mi. My​ślę, że masz tyl​ko jed​ną na su​mie​niu, i my​ślę, że mo​że​my za​po​mnieć o po​zo​sta​łych czte​rech, je​śli szcze​rze od​po​wiesz na py​ta​nia po​rucz​ni​ka. En​gels ode​rwał bro​dę od pier​si i spoj​rzał na mnie wy​cze​ku​ją​co, jak pies ocze​ku​ją​cy na po​chwa​łę lub karę. Kie​dy się ode​zwał, prze​mó​wił zre​zy​gno​wa​nym gło​sem: – Na​praw​dę roz​ma​wia​łeś z tatą? – Tak. – Co mó​wił? – Że cię ko​cha. Że two​ja mama cie​bie ko​cha, że Lil​lian ko​cha cie​bie naj​bar​dziej z nich wszyst​kich. – O Boże… – En​gels za​czął szlo​chać. Włą​czył się Du​dłey. – No do​brze, pa​nie En​gels. Mówi ci coś na​zwi​sko Mar​ga​ret Ca​dwal​la​der? Twarz wy​krzy​wił mu nie​kon​tro​lo​wa​ny spazm. Ob​ni​żył głos do ba​ry​to​nu i drżą​cym gło​sem od​po​wie​dział: – Nie. – Nie? Mamy kil​ku​na​stu świad​ków, któ​rzy wi​dzie​li was ra​zem na to​rze i w klu​bach noc​nych przy Sun​set Strip. En​gels ner​wo​wo po​trzą​sał gło​wą. – Mów praw​dę, Ed​die – po​wie​dzia​łem. – Przez wzgląd na two​ją ro​dzi​nę. – By-by​li​śmy ze sobą – wy​du​sił En​gels. – Ale ro​ze​szli​ście się? – cią​gną​łem za nie​go. – T-tak. – Dla​cze​go, mor​der​co? – ryk​nął Du​dley. – Bo nie po​zwa​la​ła ci się bić? – Ni​g​dy ni​ko​go nie za​bi​łem! – Nikt nie mó​wił, że ją za​bi​łeś, pe​da​le! Bi​łeś ją? – Nie chcia… ona nie… – Cze​go nie…? Ty pie​przo​ny de​ge​ne​ra​cie! – Du​dley od​chy​lił rękę i po​wo​li wy​rzu​cił ją w stro​nę En​gel​sa. Zła​pa​łem ją w dro​dze, chwy​ta​jąc nad​gar​stek Du​dleya i przy​trzy​mu​jąc go nad moją gło​wą. – Mó​wi​łem, że nie będę wię​cej tego to​le​ro​wał, Smith! – Do dia​bła, in​spek​to​rze, ten wszarz jest win​ny i ja to wiem! – Ja nie je​stem tego taki pe​wien. Ed​die, jed​no mi nie daje spo​ko​ju. Wi​dzia​no two​je​go for​da ka​brio​le​ta za​par​ko​wa​ne​go przy domu Mar​ga​ret Ca​dwal​la​der tej nocy, kie​dy zo​sta​ła udu​szo​na. – O Boże – jęk​nął En​gels. – Co on tam ro​bił? – drą​ży​łem. – Ja… ja jej go po​ży​czy​łem. – Jak ci go od​da​ła? – wtrą​cił się Du​dley.

– Ja… ja… – Czy rżną​łeś ją kie​dyś w jej miesz​ka​niu, ko​cha​siu? – ryk​nął Du​dley. – Nie! – To dziw​ne, bo w jej sy​pial​ni zna​leź​li​śmy two​je od​ci​ski pal​ców. – To kłam​stwo! Ni​g​dy nie bra​no mi od​ci​sków pal​ców! – Kła​miesz, ko​cha​siu. Zdję​to ci od​ci​ski pal​ców, kie​dy gli​nia​rze z Ven​tu​ry zro​bi​li na​jazd na lo​kal dla ho​mo​sów, w któ​rym pi​łeś. – Kłam​stwo! Du​dley wy​buch​nął nie​kon​tro​lo​wa​nym śmie​chem. Jego ide​al​nie mo​du​lo​wa​ny, śpiew​ny śmiech to przy​bie​rał na sile, to po​pa​dał w niż​sze re​je​stry, jak stra​di​va​rius w rę​kach mi​strza. „Cho-chocho! Cha-cha-cha!” Po za​czer​wie​nio​nej twa​rzy spły​wa​ły mu łzy. Śmiał się tak w nie​skoń​czo​ność, a En​gels, Breu​ning i ja pa​trzy​li​śmy na nie​go z nie​do​wie​rza​niem. W koń​cu śmiech Du​dleya zmie​nił się w sze​ro​kie, prze​past​ne ziew​nię​cie. Spoj​rzał na Breu​nin​ga. – Mike, chłop​cze, chy​ba czas wy​ja​śnić na​sze​mu ko​cha​sio​wi kil​ka fak​tów, praw​da? – Tak, po​rucz​ni​ku. Oczy wszyst​kich skie​ro​wa​ły się na nie​go i Du​dley Smith się​gnął do kie​sze​ni ma​ry​nar​ki, z któ​rej wy​jął dia​men​to​wą brosz​kę Mag​gie Ca​dwal​la​der. W ob​skur​nym po​ko​ju pa​no​wa​ła ab​so​lut​na ci​sza. Du​dley uśmiech​nął się de​mo​nicz​nie do Ed​die​go En​gel​sa, któ​re​go twarz na​brzmia​ła siat​ką pul​su​ją​cych, nie​bie​skich ży​łek. Oparł gło​wę na rę​kach i sie​dział zu​peł​nie nie​ru​cho​mo. – Wiesz, skąd to mamy, Ed​die? – spy​ta​łem. – Tak – od​parł nie​na​tu​ral​nie wy​so​kim gło​sem. – Do​sta​łeś to od Mar​ga​ret Ca​dwal​la​der? – Tak. – Za​pła​ci​łeś za nią? En​gels za​czął się śmiać – wy​so​kim, ko​bie​cym śmie​chem. – Czy ja za nią za​pła​ci​łem! Boże! Tyl​ko kasa i kasa! – pisz​czał. – Po​wie​dział​bym, ko​cha​siu, że to Mar​ga​ret za​pła​ci​ła za tę brosz​kę, swo​im ży​ciem – wtrą​cił się Du​dley. – Bi​jesz je, za​bi​jasz, a te​raz na​wet okra​dasz. Bez​cze​ścisz ich cia​ła, ko​cha​siu? – Nie! – Tyl​ko je za​bi​jasz? – Ta.. Nie! – Co mia​łeś za​miar zro​bić z tą brosz​ką, wsza​rzu? Dać swo​jej sio​strze les​bie? – Aaaaa! – za​skom​lał. – Czy two​ja nie​czy​sta sio​stra na​uczy​ła cię strze​lać mi​ne​tę, ko​cha​siu? Za to ją nie​na​wi​dzi​łeś? Dla​te​go nie​na​wi​dzisz ko​biet? Od​le​wa​ła się na cie​bie? Ka​za​ła ci sie​bie rżnąć? Dla​te​go za​bi​jasz ko​bie​ty? – Tak, tak, tak, tak, tak – wrzesz​czał En​gels pi​skli​wym, ka​ko​fo​nicz​nym so​pra​nem. – Tak, tak, tak, tak, tak! Du​dley rzu​cił się na En​gel​sa, ścią​gnął go z łóż​ka i za​czął wa​lić nim o ścia​nę. – Po​wiedz mi, jak to zro​bi​łeś, mor​der​co! Opo​wiedz mi, jak po​cią​łeś ślicz​ną Mar​ga​ret, a nie po​wie​my two​je​mu ta​tu​sio​wi i two​jej ma​mu​si o in​nych. Mów! En​gels znie​ru​cho​miał w rę​kach Du​dleya jak szma​cia​na lal​ka. Kie​dy Du​dley w koń​cu go pu​ścił, po​wlókł się na łóż​ko, strasz​li​wie za​wo​dząc.

Du​dley wska​zał mi ła​zien​kę. Po​sze​dłem za nim. Z brud​nej wan​ny wła​śnie wy​peł​zał ogrom​ny ka​ra​luch. – Pie​przo​ne ka​ra​lu​chy – rzu​cił. – Wkra​da​ją się nocą do łó​żek i wy​sy​sa​ją ci krew. Pie​przo​ne po​two​ry. – Po​chy​lił się i po​zwo​lił ro​ba​ko​wi wejść na swo​ją dłoń, po czym za​ci​snął pięść, zgnia​ta​jąc go na zie​lo​na​wo-żół​ta​wą mia​zgę. Wy​tarł śluz o no​gaw​kę spodni i po​wie​dział do mnie: – Za​raz się za​ła​mie, chłop​cze. – Wiem – od​par​łem. – Do cie​bie na​le​ży ostat​ni ruch. – Jak to zro​bić? – Lubi cie​bie. Po​do​basz mu się. Od razu mu się zmie​nia głos, kie​dy koło nie​go je​steś. Je​steś jego zba​wi​cie​lem, ale zo​sta​niesz Ju​da​szem. Kie​dy po​lu​zu​ję kra​wat, masz go ude​rzyć. Spoj​rza​łem w brą​zo​we, opę​ta​ne oczy Du​dleya i za​wa​ha​łem się. – To je​dy​ne wyj​ście, chłop​cze. – Ja… Nie mogę. – Mo​żesz. I zro​bisz to, stró​żu pra​wa – syk​nął Du​dley. – Już wy​star​cza​ją​co dłu​go za​cho​wy​wa​łeś się jak stra​chli​wa pri​ma​don​na! Chcesz go za​mknąć, to mu​sisz ude​rzyć tego pie​przo​ne​go zbo​czeń​ca w twarz, i to moc​no! Ro​zu​miesz, Un​der​hill? Prze​szedł mnie zim​ny dreszcz. – Tak – od​par​łem. Po​now​nie ze​bra​li​śmy się w cia​snym po​ko​ju, któ​ry był już rów​nie po​obi​ja​ny, jak Ed​die En​gels. Du​dley wska​zał ge​stem no​tat​nik Mike’a Breu​nin​ga. – Za​pi​suj każ​de sło​wo, Mike. – Robi się, ka​pi​ta​nie. Przy​nio​słem En​gel​so​wi szklan​kę wody. Wie​dząc, co będę mu​siał uczy​nić, nie chcia​łem już być dla nie​go miły. Po pro​stu po​da​łem mu wodę i kie​dy się do mnie uśmiech​nął, za​cho​wa​łem ka​mien​ną twarz. – No do​brze, En​gels – po​wie​dział Du​dley. – Przy​zna​jesz się do zna​jo​mo​ści z Mar​ga​ret Ca​dwal​la​der? – Tak. – I do utrzy​my​wa​nia z nią kon​tak​tów sek​su​al​nych? – Tak. – I do bi​cia jej? – Nie, nie mógł​bym. Ona… Po​słu​chaj​cie, mógł​bym wam co nie​co pod​ka​blo​wać – pró​bo​wał de​spe​rac​ko Ed​die. – Znam mnó​stwo lu​dzi, któ​rych mógł​bym wam wy​dać. Cpu​nów, di​le​rów. Wiem co nie​co jesz​cze z cza​sów ma​ry​nar​ki. Du​dley ude​rzył go. – Ciii, przy​stoj​nia​ku. Już pra​wie po wszyst​kim. Spro​wa​dzi​my tu​taj two​ją ślicz​ną sio​strę Lil​lian. Chce z tobą po​mó​wić o sa​mot​nej Mar​ga​ret. Chce, że​byś się przy​znał i oszczę​dził ro​dzi​nie bólu oskar​że​nia o pię​cio​krot​ne mor​der​stwo. – Nie, pro​szę – za​sko​wy​tał En​gels. – Po​rucz​ni​ku, nie będę tego to​le​ro​wał – po​wie​dzia​łem groź​nie. – Nie mamy do​wo​dów. Na ra​zie mamy tyl​ko za​bój​stwo Ca​dwal​la​der. Tę spra​wę mo​że​my skie​ro​wać do sądu…

– Cho​le​ra, in​spek​to​rze. Mo​że​my oskar​żyć go o przy​naj​mniej pięć mor​derstw. Mo​że​my za​ła​twić wszyst​kie te spra​wy do koń​ca! Niech Lil​lian En​gels tu przy​le​ci, to wle​je ma​łe​mu Ed​die​mu tro​chę ole​ju do gło​wy, za​wsze tak było! – Pro​szę, nie – za​sko​wy​tał En​gels. – Ed​die – po​wie​dzia​łem. – Czy twoi ro​dzi​ce wie​dzą, że je​steś ho​mo​sek​su​ali​stą? – Nie. – Czy wie​dzą, że Lil​lian jest les​bij​ką? – Nie. Pro​szę! – Nie chcesz, żeby się do​wie​dzie​li, praw​da? – Nie! – wy​krzyk​nął skrze​kli​wym, ła​mią​cym się gło​sem. Ob​jął rę​ko​ma ko​la​na i za​czął się ko​ły​sać. – Mo​że​my im tego oszczę​dzić, Ed​die – po​wie​dzia​łem. – Jak się przy​znasz do za​bi​cia Mar​ga​ret Ca​dwal​la​der, to nie wnie​sie​my in​nych spraw do sądu. Po​słu​chaj mnie, je​stem two​im przy​ja​cie​lem. – Nie… Nie wiem! – Ciii. Po​słu​chaj mnie. My​ślę, że są oko​licz​no​ści ła​go​dzą​ce. Czy Mar​ga​ret się z cie​bie na​igry​wa​ła? – Nie… Tak! – Czy przy​po​mi​na​ła ci o Lil​lian? O wszyst​kich nie​do​brych rze​czach w prze​szło​ści? – Tak! – Złych uczyn​kach? Okrop​nych, prze​ra​ża​ją​cych rze​czach, o któ​rych nie​na​wi​dzisz na​wet my​śleć? – Tak! – Chcesz, żeby się to skoń​czy​ło? – O Boże, tak – wy​rzu​cił. – Ufasz mi? – Tak. Je​steś faj​ny. Je​steś mi​łym fa​ce​tem. – To mi opo​wiedz o Mar​ga​ret. – O Boże. Pro​szę, nie, Boże. Zła​pa​łem Ed​die​go za ko​la​no. – Za​le​ży mi na to​bie, Ed​die. Na​praw​dę. Po​wiedz mi. – Nie mogę. Ką​tem oka za​uwa​ży​łem, że Du​dley po​lu​zo​wu​je kra​wat. Ze​bra​łem się w so​bie, wsta​łem i sta​ną​łem twa​rzą twarz z En​gel​sem. Spoj​rzał na mnie, za​kli​na​jąc mnie swo​imi du​ży​mi, brą​zo​wy​mi oczy​ma. Za​ci​sną​łem pięść i ude​rzy​łem go z ca​łej siły w nos. Pękł i krew, i strzę​py chrząst​ki po​le​cia​ły w po​wie​trze. En​gels zła​pał się za za​krwa​wio​ną twarz i opadł na ma​te​rac. – Przy​znaj się, ty cho​ler​ny mor​der​co! – wrza​snął Du​dley. By​łem kom​plet​nie roz​trzę​sio​ny. En​gels prze​wró​cił się na bok i wy​dmuch​nął mnó​stwo krwi. Kie​dy się ode​zwał, jego głos był pe​łen smut​ku i re​zy​gna​cji. – Za​bi​łem Mag​gie. Nikt inny. To ja. Tyl​ko ja. Za​bi​łem ją i te​raz mu​szę za to pła​cić. Nie za​słu​ży​ła na to, ale też mu​sia​ła za​pła​cić. Wszy​scy mu​si​my pła​cić. – Po tych sło​wach stra​cił przy​tom​ność. Breu​ning skro​bał za​wzię​cie, Du​dley uśmie​chał się jak za​spo​ko​jo​ny ko​cha​nek, a ja cią​gle sta​łem, usi​łu​jąc po​czuć ulgę ze swo​je​go nie​jed​no​znacz​ne​go zwy​cię​stwa.

Nikt się nie od​zy​wał i uświa​do​mi​łem so​bie, że mu​szę ra​to​wać na​wet tę osią​gnię​tą kom​pro​mi​sem chwa​łę. Gwał​tow​nie wy​sze​dłem z po​ko​ju, po czym prze​bie​głem przez uli​cę i zna​la​złem au​to​mat te​le​fo​nicz​ny. Za​dzwo​ni​łem do Lor​ny do pra​cy. – Lor​na We​in​berg – roz​legł się głos w słu​chaw​ce. – Tu Fred, Lor​na. – O, Fred​dy, ja… – Przy​znał się, Lor​na. Do za​bi​cia Mar​ga​ret Ca​dwal​la​der. Za​mknie​my go. Chy​ba w aresz​cie w Pa​ła​cu Spra​wie​dli​wo​ści. Pew​nie obej​dzie się bez pro​ce​su są​do​we​go. Wy​da​je mi się, że bę​dzie uda​wał psy​chicz​ne​go. Przy​go​tu​jesz pa​pie​ry? – Nie mogę, do​pó​ki nie będę mia​ła ra​por​tu z aresz​to​wa​nia. Fred​dy, do​brze się czu​jesz? – Tak… tak, ko​cha​nie, wszyst​ko w po​rząd​ku. – Twój głos mówi co in​ne​go. Za​dzwo​nisz do mnie, kie​dy En​gels bę​dzie za​pusz​ko​wa​ny? – Tak. Mo​że​my się spo​tkać dziś wie​czo​rem? – Tak, o któ​rej? – Nie wiem. Może jesz​cze będę mu​siał na​pi​sać ra​por​ty. – Po pro​stu przyjdź do mnie, kie​dy skoń​czysz, do​brze? – Tak. – Fred​dy? – Tak? – Ja… Ja… po​wiem ci, kie​dy się zo​ba​czy​my. Uwa​żaj na sie​bie. – Do​brze. Kie​dy wró​ci​łem do po​ko​ju prze​słu​chań, En​gels był w kaj​dan​kach. Miał na so​bie ja​sno​brą​zo​we spodnie, san​da​ły i kwie​ci​stą ko​szu​lę, któ​rą Car​li​sle przy​wiózł ze swo​je​go miesz​ka​nia. Breu​ning spi​sy​wał jego ze​zna​nie: – … I spa​ni​ko​wa​łem. Wy​da​wa​ło mi się, że sły​szę do​cho​dzą​ce z miesz​ka​nia wy​żej ha​ła​sy. Wy​sko​czy​łem przez okno w kuch​ni. Ba​łem się wziąć swój sa​mo​chód. Schro​ni​łem się w ja​kichś krza​kach przy au​to​stra​dzie. Sie​dzia​łem tam… go​dzi​na​mi… po​tem po​je​cha​łem tak​sów​ką do domu… – En​gels za​milkł. Spoj​rzał na mnie i splu​nął krwią na pod​ło​gę. Jego nos był pur​pu​ro​wy i strasz​nie spuch​nię​ty, a oczy po​si​nia​czo​ne. – Dla​cze​go, En​gels? – spy​tał Breu​ning. – Bo ktoś mu​siał za​pła​cić. Szko​da, że był to ktoś taki słod​ki jak Mar​ga​ret, ale tak się po pro​stu sta​ło. Du​dley klep​nął mnie w ple​cy. – Mike i ja za​bie​ra​my go do aresz​tu w Pa​ła​cu Spra​wie​dli​wo​ści. Ty jedź do domu. Mu​si​my do​pra​co​wać na​sze ra​por​ty. By​łeś re​we​la​cyj​ny, chłop​cze, re​we​la​cyj​ny. Te​raz świat stoi przed tobą otwo​rem. – My​lisz się, Du​dley – po​wie​dzia​łem, w koń​cu de​cy​du​jąc się na od​kry​cie kart. – Po​ja​dę z wami. To mój aresz​tant. Mo​żesz zło​żyć ra​port i ze​zna​nie En​gel​sa, ale to moja spra​wa. Ja zło​ży​łem swój ra​port w biu​rze pro​ku​ra​to​ra okrę​go​we​go w dzień przed aresz​to​wa​niem En​gel​sa. Jest w nim cała praw​da. Chcia​łeś mnie wy​ko​ło​wać, ale ci się nie uda. Je​śli spró​bu​jesz, to bę​dzie o to​bie gło​śno w ga​ze​tach. Opo​wiem im two​ją hi​sto​rię ma​łej Dah​lii i jak po​rwa​łeś En​gel​sa i znę​ca​łeś się nad nim. Znisz​czę swo​ją ka​rie​rę, je​śli bę​dziesz pró​bo​wał ode​brać mi tę spra​wę. Ro​zu​-

miesz? Du​dley Smith za​czer​wie​nił się, a po​tem za​czął dy​go​tać i wręcz spur​pu​ro​wiał. Jego wiel​kie ręce za​czę​ły ner​wo​wo drgać. W jego ma​lut​kich oczach tli​ła się nie​na​wiść. W ką​ci​kach ust po​ja​wi​ła mu się śli​na, ale nie po​wie​dział ani sło​wa. Do​je​cha​łem do cen​trum przed nimi. Na scho​dach przy Pa​ła​cu Spra​wie​dli​wo​ści już ro​iło się od dzien​ni​ka​rzy. Sta​ry Du​dley już wcze​śniej za​trosz​czył się o ich obec​ność. Za​par​ko​wa​łem na Pierw​szej przy Broad​way, wy​sia​dłem z sa​mo​cho​du i usta​wi​łem się na rogu, cze​ka​jąc na ko​le​gów i na​sze​go więź​nia. Wy​je​cha​li zza rogu mi​nu​tę póź​niej i za​trzy​ma​li się na świa​tłach. Breu​ning zmie​rzył mnie nie​chęt​nym spoj​rze​niem zza kie​row​ni​cy. Otwo​rzy​łem drzwi i wsia​dłem; Du​dley i En​gels sie​dzie​li z tyłu. – Je​steś skoń​czo​ny, Ju​da​szu – rzu​cił Du​dley, a En​gels syk​nął na mnie przez za​ci​śnię​te zęby. Zi​gno​ro​wa​łem ich obu i po​wie​dzia​łem ra​do​śnie, na​śla​du​jąc ak​cent Du​dleya: – Cześć, chłop​cy! Po​my​śla​łem so​bie, że wpad​nę na przyj​mo​wa​nie do aresz​tu. Wi​dzę, że pra​sa już tu jest. Świet​nie! Mam im dużo do po​wie​dze​nia. Du​dley, sły​sza​łeś o ostat​nim od​kry​ciu an​tro​po​lo​gicz​nym? Czło​wiek po​cho​dzi nie od mał​py, ale od Ir​land​czy​ka! Cho-cho-cho! Czyż to nie świet​nie? – Ju​dasz Isz​ka​riot – stwier​dził Du​dley Smith. – Nie, Dud. Je​stem ir​landz​kim Mi​ko​ła​jem. Na Boga! Sta​nę​li​śmy przy kra​węż​ni​ku i na​tych​miast zna​leź​li​śmy się w tłu​mie re​por​te​rów, więc przy​pią​łem od​zna​kę do kla​py mo​jej wy​mię​tej ma​ry​nar​ki. Du​dley wy​pchnął z sa​mo​cho​du za​ku​te​go w kaj​dan​ki En​gel​sa, po czym obaj chwy​ci​li​śmy go za ra​mio​na i wpro​wa​dzi​li​śmy po scho​dach Pa​ła​cu Spra​wie​dli​wo​ści. Ktoś krzyk​nął: „Już są!” i chma​ra żąd​nych sen​sa​cji dzien​ni​ka​rzy rzu​ci​ła się na nas jak sępy, za​sy​pu​jąc py​ta​nia​mi przy akom​pa​nia​men​cie wy​bu​chów fle​szy. „Du​dley, ile ich za​bił?” „Czy się przy​znał, Du​dley?” „Uśmiech​nij się, za​bój​co! To dla L.A. Da​ily Newsl” „Opo​wiedz nam o tym, Dud!” „Ej, to ten gli​niarz, któ​ry za​bił dwóch mek​sy​kań​skich ban​dy​tów. Może on coś po​wie!” Przedar​li​śmy się przez nich. En​gels szedł ze spusz​czo​ną gło​wą, Du​dley szcze​rzył zęby do apa​ra​tów, a ja za​cho​wy​wa​łem się po sto​ic​ku. W holu bu​dyn​ku po​wi​tał nas umun​du​ro​wa​ny po​rucz​nik z biu​ra sze​ry​fa. Za​pro​wa​dził nas do win​dy, gdzie ja​kiś funk​cjo​na​riusz skuł En​gel​so​wi nogi. Wje​cha​li​śmy na je​de​na​ste pię​tro w mil​cze​niu. Przy​glą​da​li​śmy się, jak roz​ku​wa​ją En​gel​sa, wrę​cza​ją mu wię​zien​ny dre​lich i od​pro​wa​dza​ją do jed​no​oso​bo​wej celi dla nie​bez​piecz​nych prze​stęp​ców. Kie​dy już był za​mknię​ty, jesz​cze raz na mnie spoj​rzał i splu​nął na pod​ło​gę. – Wzy​wa​ją was na​tych​miast do ko​men​dy – ob​wie​ścił nam po​rucz​nik. – Szef do​cho​dze​niów​ki oso​bi​ście do mnie dzwo​nił. Du​dley ski​nął gło​wą z ka​mien​ną twa​rzą. Prze​pro​si​łem ze​bra​nych, zsze​dłem pie​szo na par​ter i wy​sze​dłem głów​ny​mi drzwia​mi, gdzie na​tych​miast za​ata​ko​wa​li mnie dzien​ni​ka​rze. Nie​któ​rzy pa​mię​ta​li moje po​przed​nie kil​ka mi​nut sła​wy, więc za​czę​li za​sy​py​wać mnie py​ta​nia​mi, kie​dy zmie​rza​łem w stro​nę chod​ni​ka. „Un​der​hill, kto go wy​tro​pił?” „Co się sta​ło?” „Du​dley mówi, że ten fa​cet jest świ​rem. Uwa​żasz, że ma na su​mie​niu kil​ka nie​roz​wią​za​nych spraw?” Zi​gno​ro​wa​łem ich i po chwi​li uda​ło mi się od nich uwol​nić. Bie​głem całą dro​gę do od​da​lo​-

nej o czte​ry kwar​ta​ły ko​men​dy przy Los An​ge​les Stre​et. Spo​co​ny prze​mie​rzy​łem wie​le ko​ry​ta​rzy i do​pie​ro przed drzwia​mi Tha​da Gre​ena, sze​fa do​cho​dze​niów​ki, za​trzy​ma​łem się na chwi​lę, żeby ochło​nąć. Jego se​kre​tarz wpu​ścił mnie do po​cze​kal​ni. Du​dley Smith już tam był. Sie​dział na ka​na​pie i pa​lił. Pa​trzy​li​śmy na sie​bie, aż za​dzwo​nił dzwo​nek na biur​ku se​kre​ta​rza i ten rzekł: – Może pan wejść, po​rucz​ni​ku Smith. Du​dley wszedł do sank​tu​arium za wi​tra​żo​wy​mi drzwia​mi, a ja cze​ka​łem ner​wo​wo, roz​pacz​li​wie my​śląc o Lor​nie, żeby się uspo​ko​ić. Du​dley wy​szedł pół go​dzi​ny póź​niej, mi​nął mnie i znik​nął za drzwia​mi. Z biu​ra sze​fa do​biegł głos „Un​der​hill” i wsze​dłem do środ​ka sta​wić czo​ła prze​zna​cze​niu. Szef sie​dział za ogrom​nym, dę​bo​wym biur​kiem. Przy​jął mój sa​lut ener​gicz​nym ski​nie​niem swej sta​lo​wo​sza​rej gło​wy. – Złóż ra​port, Un​der​hill – po​wie​dział. Kie​dy skoń​czy​łem, cały czas sto​jąc, szef rzekł: – Wi​ta​my w do​cho​dze​niów​ce, Un​der​hill. Przy​go​tu​ję oświad​cze​nie dla pra​sy. Biu​ro pro​ku​ra​to​ra okrę​go​we​go bę​dzie z tobą w kon​tak​cie. Za dwie go​dzi​ny chcę mieć szcze​gó​ło​wy ra​port na pi​śmie. Nie roz​ma​wiaj z żad​ny​mi re​por​te​ra​mi. Te​raz idź do domu od​po​cząć. – Dzię​ku​ję panu – od​par​łem. – Gdzie zo​sta​nę przy​dzie​lo​ny? – Jesz​cze nie wiem. Pew​nie do jed​nej z ekip śled​czych. – Spoj​rzał w swój ka​len​darz. – Za​mel​du​jesz się u mnie za ty​dzień od dzi​siaj, o ósmej. To bę​dzie pią​tek, dwu​na​ste​go wrze​śnia. Do tego cza​su znaj​dzie​my dla cie​bie od​po​wied​nie miej​sce. – Dzię​ku​ję panu. – Dzię​ku​ję. Na​pi​sa​łem ra​port w pu​stej sal​ce obok i zo​sta​wi​łem go u se​kre​ta​rza sze​fa, po czym po​sze​dłem do sa​mo​cho​du i po​je​cha​łem do domu, do psa. Wzią​łem prysz​nic i za​pa​dłem w głę​bo​ki, szczę​śli​wie po​zba​wio​ny ma​ja​ków, sen.

12 Skrzą​cy zmierzch za​stał mnie w ocze​ki​wa​niu na wie​czor​ną ga​ze​tę przy kio​sku na rogu Pico i Ro​bert​son. Do​sta​łem ją. Na​głów​ki krzy​cza​ły „Ko​rea”, a nie „Mor​der​stwo w L.A.” By​łem roz​cza​ro​wa​ny. Chcia​łem zo​ba​czyć, jak oświad​cze​nie dla pra​sy wy​da​ne przez wy​dział bę​dzie po​kry​wa​ło się z wia​do​mo​ścia​mi Du​dleya. Po spraw​dze​niu wia​do​mo​ści w skró​cie na dru​giej i trze​ciej stro​nie za​czą​łem od​czu​wać ulgę: mia​łem Du​dleya w gar​ści, a dzień zwło​ki za​gwa​ran​to​wa​ny nam przez pra​sę mógł mi tyl​ko po​móc na wie​czor​nym spo​tka​niu z Lor​ną. Oba​wia​łem się na​pię​tej at​mos​fe​ry. Par​ku​jąc na Char​le​vil​le, wi​dzia​łem, że Lor​na wy​glą​da przez okno du​że​go po​ko​ju, pa​ląc w za​my​śle​niu pa​pie​ro​sa. Za​dzwo​ni​łem i całe moje po​de​ner​wo​wa​nie i gniew opu​ści​ły mnie jak ręką od​jął. Czu​łem już tyl​ko pod​nie​ca​ją​ce ocze​ki​wa​nie. Roz​legł się brzę​czyk otwie​ra​ją​cy drzwi i po​bie​głem pę​dem do góry, gdzie na środ​ku du​że​go po​ko​ju sta​ła Lor​na, pod​pie​ra​jąc się na la​sce. Na​ło​ży​ła ró​żo​wą szmin​kę i odro​bi​nę tu​szu do rzęs, a jej lśnią​ce, ja​sno​brą​zo​we wło​sy były uło​żo​ne w nowy spo​sób. Wy​glą​da​ła znie​wa​la​ją​co. Mia​ła na so​bie spód​nicz​kę w kra​tę i mę​ską ko​szu​lę, któ​ra ide​al​nie pod​kre​śla​ła jej duże pier​si. Uśmiech​nę​ła się sła​bo, kie​dy mnie zo​ba​czy​ła, a ja pod​sze​dłem po​wo​li i ją ob​ją​łem, sta​ra​jąc się nie znisz​czyć jej no​wej fry​zu​ry. – Cześć – rzu​ci​łem, bo nic in​ne​go nie przy​szło mi do gło​wy. Lor​na upu​ści​ła la​skę i ob​ję​ła mnie w ta​lii. – Spra​wa nie tra​fi do sądu, Fred​dy – po​wie​dzia​ła. – Spo​dzie​wa​łem się tego. W koń​cu się przy​znał. – Do ilu? – Zwol​ni​łem uścisk, ale Lor​na nie. – Do ilu? – nie da​wa​ła za wy​gra​ną. – Tyl​ko do Mar​ga​ret Ca​dwal​la​der. Nie mów​my o tym, Lor. – Mu​si​my. – No to usiądź​my. Usie​dli​śmy na ka​na​pie. – Szu​ka​łam cie​bie w Pa​ła​cu Spra​wie​dli​wo​ści. My​śla​łam, że tam bę​dziesz – po​wie​dzia​ła Lor​na. – We​zwał mnie szef do​cho​dze​niów​ki. Po​dej​rze​wam, że Smith wró​cił do Pa​ła​cu i za​ła​twił wszyst​kie for​mal​no​ści. By​łem pie​kiel​nie zmę​czo​ny. Po​je​cha​łem do domu i po​sze​dłem spać. A co się sta​ło? – spy​ta​łem. Twarz Lor​ny na​brzmia​ła gnie​wem. – Co się sta​ło? – po​wtó​rzy​łem. – Co się, do dia​bła, dzie​je? – By​łam tam, do​sta​łam prze​pust​kę. Pro​ku​ra​tor okrę​go​wy też tam był. Roz​ma​wiał z Du​dley​em. Smith po​wie​dział mu, że mor​der​stwo Ca​dwal​la​der to tyl​ko wierz​cho​łek góry lo​do​wej, że En​gels to wie​lo​krot​ny mor​der​ca… – O Boże. – Nie prze​ry​waj mi. Zo​stał aresz​to​wa​ny na pod​sta​wie jed​ne​go za​rzu​tu. Ca​dwal​la​der. Ale Smith upo​rczy​wie po​wta​rzał: „To jest spra​wa dla sądu; nie wia​do​mo, ile ko​biet ten ma​niak za​ła​twił!” Pro​ku​ra​tor wy​da​wał się z nim zga​dzać. Wte​dy też mnie ra​czył do​strzec i ob​ja​śnił, że zaj​mu​ję się ta​ki​mi spra​wa​mi. Smith szyb​ko za​uwa​żył, że je​stem ko​bie​tą, i za​czął pra​wić mi kom​ple​men​ty. Po​tem spy​tał mnie, co ja tam ro​bię, to mu po​wie​dzia​łam, że ty i ja je​ste​śmy przy​ja​ciół​mi. Wte​dy do​słow​nie zsi​niał i za​czął się trząść. Wy​glą​dał na nie​speł​na ro​zu​mu.

– On jest szur​nię​ty – od​par​łem po​ru​szo​ny. – Nie​na​wi​dzi mnie, bo mu wsze​dłem w dro​gę. – No to ty je​steś szur​nię​ty. Może znisz​czyć ci ka​rie​rę! – Ciii, ko​cha​nie. Może i tak, ale na ra​zie mnie awan​so​wa​li. Smith pierw​szy zło​żył ra​port, a po​tem ja. Prze​no​szą mnie do do​cho​dze​niów​ki. Do ja​kiejś eki​py śled​czej. Sam Thad Gre​en mi to ob​wie​ścił. Nie​za​leż​nie co Smith po​wie​dział Gre​eno​wi, musi się to zga​dzać z moim ofi​cjal​nym ra​por​tem o do​ko​na​niu aresz​to​wa​nia, któ​ry u cie​bie zło​ży​łem i któ​ry jest zgod​ny z praw​dą. To, co Smith po​wie​dział pro​ku​ra​to​ro​wi, to tyl​ko hi​per​bo​la. Wszyst​ko, co ja… – Fred​dy, po​wie​dzia​łeś mi, że nie ma żad​nych do​wo​dów wią​żą​cych En​gel​sa z po​zo​sta​ły​mi mor​der​stwa​mi. – Masz ab​so​lut​ną ra​cję, ale… Lor​na z se​kun​dy na se​kun​dę ro​bi​ła się co​raz bar​dziej czer​wo​na na twa​rzy i oży​wio​na. – Żad​ne ale, Fred​dy. Wi​dzia​łam En​gel​sa. Był strasz​nie po​bi​ty. Spy​ta​łam o to Smi​tha i za​czął wci​skać mi ja​kieś ba​nia​lu​ki o tym, jak to sta​wiał opór przy aresz​to​wa​niu. Cały czas za​da​wa​łam so​bie w du​chu py​ta​nie: do​bry Boże, czy mój Fred​dy mógł mieć z tym coś wspól​ne​go? Czy to jest spra​wie​dli​wość? Z kim ja się zwią​za​łam? Za​czą​łem się upar​cie wpa​try​wać w wi​szą​cy na ścia​nie ob​raz Hie​ro​ni​ma Bo​scha. – Fred​dy, od​po​wiedz! – Nie mogę, pani ad​wo​kat. Do​bra​noc… Po​je​cha​łem do domu, bru​tal​nie tłam​sząc w so​bie wszel​kie spe​ku​la​cje do​ty​czą​ce Lor​ny, mor​der​ców ko​biet i szur​nię​tych gli​nia​rzy. W my​ślach oswa​ja​łem się z moim no​wym stop​niem: de​tek​tyw Fre​de​rick U. Un​der​hill. De​tek​tyw Fred Un​der​hill. Do​cho​dze​niów​ka. W wie​ku dwu​dzie​stu sied​miu lat. By​łem pew​nie naj​młod​szym de​tek​ty​wem w Wy​dzia​le Po​li​cji Los An​ge​les. Będę mu​siał się upew​nić. W li​sto​pa​dzie eg​za​min na sier​żan​ta. De​tek​tyw sier​żant Fre​de​rick Un​der​hill. Mu​siał​bym ku​pić trzy nowe gar​ni​tu​ry i parę spor​to​wych ma​ry​na​rek, tro​chę kra​wa​tów i kil​ka par spodni. De​tek​tyw Fred Un​der​hill. Cho​ciaż było jed​no ale. Nie mo​głem za​po​mnieć tej pięk​nej, lśnią​cej, ja​sno​brą​zo​wej gło​wy. Lor​na We​in​berg, ad​wo​kat. Lor​na We​in​berg. Spo​koj​nie, po​wie​dzia​łem so​bie, sta​ra​jąc się po​stę​po​wać we​dług swo​jej wła​snej rady – po pro​stu nie myśl. W domu, po ostrym szleń​stwie z Noc​nym Po​cią​giem, po​czu​łem ja​kąś nie​ja​sną oba​wę do​ty​czą​cą przy​szło​ści, więc wy​cią​gną​łem pierw​szą z brze​gu książ​kę, żeby to w so​bie zdu​sić. Usi​ło​wa​łem się skon​cen​tro​wać, ale na próż​no wo​dzi​łem po tek​ście nie​wi​dzą​cym wzro​kiem, w ogó​le nie wie​dząc, co czy​tam. Nie mo​głem prze​stać my​śleć. Już mia​łem odło​żyć książ​kę, kie​dy usły​sza​łem dzwo​nek. Nie śmiąc zga​dy​wać, otwo​rzy​łem sze​ro​ko drzwi. Zo​ba​czy​łem Lor​nę. – Wi​tam, pa​nie wła​dzo – po​wie​dzia​ła. – Mogę wejść? – Je​stem już de​tek​ty​wem, Lor​na. Po​tra​fisz za​ak​cep​to​wać to, co mu​sia​łem zro​bić, żeby nim zo​stać? – Ja… Wiem, że uzna​łam cie​bie win​nym bli​żej nie​zna​nej zbrod​ni na pod​sta​wie nie​wy​star​cza​ją​cych do​wo​dów. – Mógł​bym wnieść po​zew do sądu, ale ty byś wy​gra​ła na sali roz​praw. – Wo​la​ła​bym re​pre​zen​to​wać cie​bie… Wiesz, że je​steś je​dy​nym Fre​de​ric​kiem U. Un​der​hil​lem w książ​ce te​le​fo​nicz​nej ca​łe​go okrę​gu L.A? – Bez wąt​pie​nia. Co tu ro​bisz, Lor​na?

– Zdo​by​wam two​je ser​ce. – No to nie stój w drzwiach, tyl​ko wejdź do środ​ka i po​znaj mo​je​go psa. Wie​le ra​do​snych go​dzin póź​niej, kie​dy by​li​śmy za​spo​ko​je​ni i za​pa​trze​ni w sie​bie, zbyt zmę​cze​ni, żeby spać czy my​śleć, ale na​dal nie po​tra​fi​li​śmy się od sie​bie ode​rwać, przy​szedł mi do gło​wy pe​wien po​mysł. Od​ko​pa​łem swo​ją mi​zer​ną ko​lek​cję ckli​wych bal​lad, któ​rych kie​dyś uży​wa​łem do uwo​dze​nia sa​mot​nych ko​biet. Włą​czy​łem na gra​mo​fo​nie „You Be​long to Me” Jo Staf​ford i zro​bi​łem tak gło​śno, żeby Lor​na sły​sza​ła w sy​pial​ni. Śmia​ła się, kie​dy do niej wró​ci​łem. – Och, Fred​dy, to jest ta​kie… – Ckli​we? – Tak! – Mam sen​ty​ment do tej mu​zy​ki. Ale, cze​go chy​ba nie mu​szę mó​wić, dzi​siaj wie​czo​rem je​stem w ro​man​tycz​nym na​stro​ju. – Jest rano, ko​cha​nie. – Masz ra​cję. Lor​na? – Tak? – Czy na​stęp​ny ta​niec może być mój? – Ta​niec? Fred​dy, ja nie umiem tań​czyć! – Ależ umiesz. – Fred​dy! – Mo​żesz pod​ska​ki​wać na zdro​wej no​dze. Będę cie​bie pod​trzy​my​wał. No chodź! – Fred​dy, ja nie mogę! – Na​le​gam. – Fred​dy, je​stem naga! – To do​brze. Ja też. – Fred​dy! – Do​syć ga​da​nia, Lor. Tań​czy​my! Wzią​łem nagą, ro​ze​śmia​ną Lor​nę na ręce, za​nio​słem ją do du​że​go po​ko​ju, zło​ży​łem ją na ka​na​pie i włą​czy​łem „The Ten​nes​see Waltz” Pat​ti Page. Kie​dy za​czę​ła nu​cić sen​ty​men​tal​ny wstęp, pod​sze​dłem do Lor​ny i wy​cią​gną​łem ku niej ręce. Kie​dy je z ła​pa​ła, przy​cią​gną​łem ją do sie​bie i moc​no przy​tu​li​łem za po​ślad​ki, uno​sząc ją nie​znacz​nie nad pod​ło​gą. Jej bez​wład​na noga wi​sia​ła w po​wie​trzu, a cię​żar cia​ła spo​czy​wał na zdro​wej. Obej​mo​wa​ła mnie moc​no za ple​cy i po​ru​sza​li​śmy się nie​zręcz​ny​mi, drob​niut​ki​mi kro​ka​mi przy akom​pa​nia​men​cie śpie​wu Pat​ti Page. – Fred​dy – wy​szep​ta​ła Lor​na. – My​ślę, że ja… – Nie myśl, Lor. – Chcia​łam po​wie​dzieć… My​ślę, że cię ko​cham. – W ta​kim ra​zie myśl, bo ja wiem, że cię ko​cham. – Fred​dy, ja nie uwa​żam, żeby ta pły​ta była ckli​wa. – Ja też nie. W so​bot​nie po​po​łu​dnie po​je​cha​li​śmy do San​ta Bar​ba​ra dro​gą nad Pa​cy​fi​kiem. Nie​bie​ski oce​-

an mie​li​śmy po le​wej, a brą​zo​we kli​fy po pra​wej stro​nie. Na nie​bie nie było ani śla​du smo​gu czy chmur. Je​cha​li​śmy ze spusz​czo​nym da​chem w nie​krę​pu​ją​cym mil​cze​niu. Lor​na trzy​ma​ła rękę na moim ko​la​nie, od cza​su do cza​su ści​ska​jąc mnie dla za​ba​wy. Przez cały ra​nek nie roz​ma​wia​li​śmy o spra​wie, któ​ra jed​nak cią​gle za​przą​ta​ła moje my​śli. Bez​gło​śnie zde​cy​do​wa​li​śmy się nie włą​czać ra​dia. Te​raź​niej​szość była zbyt do​bra, zbyt praw​dzi​wa, żeby mą​cić ją na​wią​zy​wa​niem do trud​nej za​wo​do​wej rze​czy​wi​sto​ści. Je​cha​li​śmy więc na pół​noc, na na​szą pierw​szą wspól​ną wy​ciecz​kę. Lor​na po​wo​lut​ku prze​su​wa​ła rękę w górę mo​jej nogi, pa​ro​diu​jąc skra​da​nie się, aż krzyk​ną​łem: – Aaaa! Co ty, do dia​bła, ro​bisz? Ro​ze​śmia​ła się. – A jak my​ślisz? Też się ro​ze​śmia​łem. – Bar​dzo to przy​jem​ne. – Nie myśl, tyl​ko jedź. – Lor​na cof​nę​ła rękę. – Wiesz co, Fred​dy? Też tro​chę my​śla​łam. – O czym? – Wła​śnie uświa​do​mi​łam so​bie, że nie mam po​ję​cia, co ty ro​bisz – mam na my​śli, co ro​bisz ze swo​im cza​sem. Za​sta​no​wi​łem się i po​sta​no​wi​łem być szcze​ry. – Cóż, nim zgi​nął Wac​ky, wie​le cza​su spę​dza​li​śmy ra​zem. Te​raz wła​ści​wie nie mam żad​nych przy​ja​ciół. No, a poza tym uga​nia​łem się za ko​bie​ta​mi. Ku mo​je​mu zdzi​wie​niu, Lor​na ro​ze​śmia​ła się. – Cho​dzi​ło wy​łącz​nie o dy​ma​nie? – Nie, nie tyl​ko. Czę​ścio​wo z za​chłan​no​ści, cie​ka​wo​ści świa​ta. Ale to było P.L. – P.L.? – Przed Lor​ną. Lor​na ści​snę​ła mi nogę i wska​za​ła na po​bo​cze. – Za​trzy​maj się, pro​szę. Zje​cha​łem na po​bo​cze, za​nie​po​ko​jo​ny po​waż​nym wy​ra​zem twa​rzy Lor​ny. Ob​ją​łem jej smut​ne ob​li​cze. – O co cho​dzi, ko​cha​nie? – spy​ta​łem. – Fred​dy, ja nie mogę mieć dzie​ci – wy​pa​li​ła Lor​na. – Nie​waż​ne – od​par​łem. – Mam na my​śli, że waż​ne, ale to zu​peł​nie ni​cze​go nie zmie​nia. Na​praw​dę, ja… – Fred​dy, ja mu​sia​łam ci o tym po​wie​dzieć. – Bo my​ślisz, że mamy przed sobą przy​szłość? – T-tak. – Lor​na, boję się my​śleć o przy​szło​ści bez cie​bie – wy​zna​łem. Od​wró​ci​ła się i na​gry​zła piąst​kę. – Lor​na, ko​cham cię i nie od​je​dzie​my stąd, do​pó​ki mi nie po​wiesz, że wie​rzysz w to, co ci po​wie​dzia​łem… – Nie wiem. My​ślę, że tak. – Nie myśl. Lor​na wy​buch​nę​ła śmie​chem przez łzy. – W ta​kim ra​zie ci wie​rzę. – To do​brze. A te​raz spa​daj​my stąd, bo je​stem głod​ny.

Do​je​cha​li​śmy o ide​al​nej po​rze. Przed nami roz​cią​ga​ła się San​ta Bar​ba​ra, ską​pa​na w świe​tle zmierz​chu jak nie​biań​ska oaza, od​le​gła od wil​got​nej, za​cią​gnię​tej smo​giem co​dzien​no​ści Los An​ge​les. Za​trzy​ma​li​śmy się na week​end na Bath Stre​et, kil​ka prze​cznic od Sta​te. Ja​skra​wo-żół​ty Mis​sion Bell Ho​tel kie​dyś był naj​wy​raź​niej pry​wat​ną re​zy​den​cją w sty​lu wik​to​riań​skim. Za​re​je​stro​wa​li​śmy się jako pan i pani Un​der​hill. Re​cep​cjo​ni​sta spoj​rzał na nas nie​uf​nie, wi​dząc, że nie mamy ba​ga​żu, ale uspo​ko​ił go wi​dok od​zna​ki, któ​rą wy​cią​gną​łem ra​zem z port​fe​lem, żeby za​pła​cić za po​kój. Chwy​ci​łem Lor​nę pod ra​mię, kie​dy szli​śmy do win​dy, chi​cho​cząc kon​spi​ra​cyj​nie. Ścia​ny na​sze​go po​ko​ju też były po​ma​lo​wa​ne na ja​skra​wo-żół​to i przy​ozdo​bio​ne tan​det​ny​mi ob​ra​za​mi olej​ny​mi przed​sta​wia​ją​cy​mi mi​sję w San​ta Bar​ba​ra. Okna z wy​ku​szem wy​cho​dzi​ły na wy​sa​dza​ną pal​ma​mi uli​cę, a duże, me​ta​lo​we łóż​ko z ja​skra​wo-żół​tą na​rzu​tą wień​czył bal​da​chim. – Ni​g​dy w ży​ciu nie zjem już cy​try​ny – rzu​ci​ła Lor​na. Po​ca​ło​wa​łem ją w po​li​czek. – No to nie jedz​my dziś wie​czo​rem ryb. Zo​sta​wi​łem ma​szyn​kę do go​le​nia w sa​mo​cho​dzie. Za​raz wra​cam. Zsze​dłem po wy​sła​nych żół​tym dy​wa​nem scho​da​mi. Re​cep​cjo​ni​sta, chu​dy czło​wiek w śred​nim wie​ku z buj​ny​mi ru​dy​mi wło​sa​mi, za​czął się nie​spo​koj​nie krę​cić, kie​dy za​uwa​żył, że prze​cho​dzę przez hol. Mia​łem wra​że​nie, że chce mnie o coś za​py​tać. Zga​sił pa​pie​ro​sa i pod​szedł do mnie. – Co jest, ko​le​go? – uła​twi​łem mu za​da​nie. Męż​czy​zna zgar​bił się przede mną i wci​snął ręce do kie​sze​ni spodni. Dłu​go wy​da​wał nie​ar​ty​ku​ło​wa​ne dźwię​ki, aż w koń​cu wy​pa​lił: – To nie moja spra​wa, pa​nie wła​dzo – po​wie​dział, roz​glą​da​jąc się wo​kół i zni​ża​jąc głos – ale czy kie​dy mó​wią „de​ge​ne​rat”, to mają na my​śli „ho​mo​sek​su​ali​sta”? – O czym… – za​czą​łem, ale uzmy​sło​wi​łem so​bie przy​czy​nę tego nie​spo​dzie​wa​ne​go py​ta​nia i wes​tchną​łem. – Jest o tym w ga​ze​tach w San​ta Bar​ba​ra? – Tak, pro​szę pana. Jest pan praw​dzi​wym bo​ha​te​rem. Czy to wła​śnie to zna​czy? – Nie wol​no mi o tym roz​ma​wiać – od​par​łem, po​zo​sta​wia​jąc re​cep​cjo​ni​stę w żół​tym holu sam na sam z za​wi​ły​mi za​gad​nie​nia​mi se​man​tycz​ny​mi. Po​bie​głem na Sta​te Stre​et i zna​la​złem kiosk, gdzie ku​pi​łem eg​zem​plarz L.A. Ti​mes i San​ta Bar​ba​ra Cla​rion. Pierw​sze stro​ny obu ga​zet zdo​bi​ły sen​sa​cyj​ne na​głów​ki uzu​peł​nio​ne zdję​cia​mi. Za​czą​łem od Ti​me​sa: HA​ZAR​DZI​STA PRZY​ZNA​J E SIĘ DO ZA​B I​CIA MIESZ​KAN​KI HOL​LY​WO​OD Jest za​mie​sza​ny w przy​naj​mniej sześć in​nych mor​derstw LOS AN​GE​LES, 7 wrze​śnia: Dzi​siaj po​li​cja aresz​to​wa​ła po​dej​rza​ne​go o udu​sze​nie 12 sierp​nia trzy​dzie​sto​sze​ścio​let​niej Mar​ga​ret Ca​dwal​la​der, za​miesz​ka​łej przy 2311 Ha​rold Way w Hol​ly​wo​od. Po​dej​rza​ny to trzy​dzie​sto​dwu​let​ni Edward En​gels, za​miesz​ka​ły przy Horn Dri​ve w West Hol​ly​wo​od. Nie​dłu​go po aresz​to​wa​niu En​gels, ha​zar​dzi​sta bez po​da​ne​go źró​dła utrzy​ma​nia, wy​znał po​li​cyj​nym de​tek​ty​wom Du​dley​owi Smi​tho​wi, Mi​cha​elo​wi Breu​nin​go​wi i Fre​de​ric​ko​wi Un​der​hil​lo​wi: „To ja za​bi​łem Mag​gie. Trak​to​wa​ła mnie jak śmie​cia, to ją po​sła​łem do zie​mi”. Do tej pory uwa​ża​no, że pan​na Ca​dwal​la​der, któ​ra pro​wa​dzi​ła bu​chal​te​rie w Small World Im​port-Export Com​pa​ny w Los An​ge​les, zo​sta​ła za​bi​ta przez wła​my​wa​cza, któ​re​go za​sko​czy​ła we wcze​snych go​dzi​nach ran​nych 12 sierp​nia. Do​tych​czas po​li​cja pro​wa​dzi​ła do​cho​dze​nie, opie​ra​jąc się na tym za​ło​że​niu. Prze​słu​chi​wa​no wła​my​wa​czy zna​nych z uży​wa​nia prze​mo​cy, ale nie dało to ocze​ki​wa​nych re​zul​ta​tów aż do in​ter​wen​cji de​tek​ty​wa Un​der​hil​la, któ​ry był jesz​cze wte​dy po​ste​run​ko​wym.

W ofi​cjal​nym oświad​cze​niu dla pra​sy dwu​dzie​sto​sied​mio​let​ni de​tek​tyw Un​der​hill stwier​dził: „Kie​dy pra​co​wa​łem na ko​mi​sa​ria​cie w Wil​shi​re i któ​re​goś razu pa​tro​lo​wa​łem uli​cę, ja i mój part​ner zna​leź​li​śmy cia​ło mło​dej ko​bie​ty. Zo​sta​ła udu​szo​na. Gdy ga​ze​ty na​pi​sa​ły o za​bój​stwie Ca​dwal​la​der, za​uwa​ży​łem po​do​bień​stwa mię​dzy tymi dwo​ma spra​wa​mi. Za​czą​łem pro​wa​dzić śledz​two na wła​sną rękę i zgro​ma​dzi​łem do​wo​dy, o któ​rych te​raz nie mogę mó​wić. Swo​imi usta​le​nia​mi po​dzie​li​łem się z po​rucz​ni​kiem Du​dley​em Smi​them. To on kie​ro​wał śledz​twem, któ​re do​pro​wa​dzi​ło do aresz​to​wa​nia Edwar​da En​gel​sa”. Po​rucz​nik Smith po​chwa​lił Un​der​hil​la za „świet​ną pra​cę” i do​dał: „Do​sta​li​śmy En​gel​sa dzię​ki żmud​nym pro​ce​du​rom po​li​cyj​nym – dłu​gim go​dzi​nom ob​ser​wa​cji roz​licz​nych ba​rów, w któ​rych szu​kał sa​mot​nych ko​biet. Jego aresz​to​wa​nie to triumf spra​wie​dli​wo​ści i mo​ral​nej Ame​ry​ki”. Po​szu​ki​wa​nie związ​ków z in​ny​mi spra​wa​mi Uro​dzo​ny w Ir​lan​dii, czter​dzie​sto​sze​ścio​let​ni po​rucz​nik Wy​dzia​łu Po​li​cji L.A. z dwu​dzie​sto​trzy​let​nim sta​żem w po​li​cji oznaj​mił rów​nież: „Są​dzę, że tra​gicz​na śmierć pan​ny Ca​dwal​la​der to je​dy​nie wierz​cho​łek góry lo​do​wej. En​gels jest zna​nym de​ge​ne​ra​tem, któ​ry przez wie​le lat by​wał w lo​ka​lach Hol​ly​wo​od ob​słu​gu​ją​cych tego typu klien​te​lę. Wie​my z całą pew​no​ścią, że pod​ry​wał ko​bie​ty w ba​rach i pła​cił im za to, żeby da​wa​ły się po​bić. Je​stem prze​świad​czo​ny, że En​gels ma na su​mie​niu udu​sze​nie przy​naj​mniej sze​ściu in​nych ko​biet w po​łu​dnio​wej Ka​li​for​nii w cią​gu mi​nio​nych pię​ciu lat. Mam na​dzie​ję, że uda mi się na​kło​nić pro​ku​ra​to​ra okrę​go​we​go do wsz​czę​cia szcze​gó​ło​we​go do​cho​dze​nia w tych spra​wach, uwzględ​nia​jąc nowe tro​py”.

Na chwi​lę gniew ode​brał mi zdol​ność lo​gicz​ne​go my​śle​nia. Po​spiesz​nie prze​czy​ta​łem pierw​szą stro​nę miej​sco​wej ga​ze​ty. Nie było tam nic no​we​go; sko​pio​wa​li do​nie​sie​nie z Ti​me​sa prak​tycz​nie sło​wo w sło​wo. Du​dley Smith, zło​to​usty ła​such na sła​wę, pre​zen​to​wał swo​ją ob​se​sję w peł​nej kra​sie. Co praw​da wspo​mnia​no o moim udzia​le, ale on już ska​zy​wał En​gel​sa za pięć in​nych mor​derstw. Po​bie​głem do ho​te​lu, z im​pe​tem po​ko​na​łem hol i po​tem prze​ska​ki​wa​łem po trzy scho​dy na​raz. Drzwi na​sze​go po​ko​ju były otwar​te. Lor​na sie​dzia​ła na fo​te​lu, pa​ląc z za​do​wo​le​niem pa​pie​ro​sa i czy​ta​jąc in​for​ma​tor tu​ry​stycz​ny o San​ta Bar​ba​ra. Rzu​ci​łem jej ga​ze​ty na ko​la​na. – Prze​czy​taj to – po​wie​dzia​łem. Za​czę​ła czy​tać, ale naj​pierw po​sła​ła mi dłu​gie, peł​ne tro​ski spoj​rze​nie. Pa​trzy​łem, jak czy​ta. Kie​dy skoń​czy​ła, po​wie​dzia​ła: – Nie ma nic, cze​go bym się nie spo​dzie​wa​ła. – O co ci cho​dzi? – Wie​dzia​łam, że Smith bę​dzie chciał wy​cią​gnąć ze spra​wy jak naj​wię​cej. – Nie znasz go, Lor. Nie tak do​brze jak ja. On bę​dzie chciał zwa​lić na En​gel​sa wszyst​ko, po​cząw​szy od po​wo​dzi w John​stown, a na dru​giej woj​nie skoń​czyw​szy. Zu​peł​nie mu od​bi​ło! Lor​na uśmiech​nę​ła się i zła​pa​ła mnie za ręce. – Fred​dy, czy Ed​die En​gels za​bił Mar​ga​ret Ca​dwal​la​der? – Tak, ale… – Spo​koj​nie. Czy​li jest tam, gdzie być po​wi​nien. I to ty go tam umie​ści​łeś, a nie Du​dley Smith. Je​śli bo​isz się, że Smith za​cznie grzę​znąć w ja​kimś nie​zdro​wym, na​cią​ga​nym do​cho​dze​niu, w któ​re ty też bę​dziesz za​mie​sza​ny, to zu​peł​nie nie​po​trzeb​nie. Pro​ku​ra​tor okrę​go​wy ni​g​dy się na to nie zgo​dzi. Nie​co się uspo​ko​iłem. – Je​steś pew​na? – Tak. On nie zgo​dzi się, by wy​da​wać na to pie​nią​dze. Za​wsze uwa​ża, że nie na​le​ży wy​wo​ły​wać wil​ka z lasu. A swo​ją dro​gą, my​ślisz, że En​gels nie po​peł​nił po​zo​sta​łych zbrod​ni? – My​ślę, że nie. Za​bił tyl​ko Ca​dwal​la​der. Lor​na uję​ła moją twarz w dło​nie i kil​ka​krot​nie de​li​kat​nie ją po​ca​ło​wa​ła.

– Za​czy​na ci za​le​żeć na spra​wie​dli​wo​ści, ko​cha​nie – po​wie​dzia​ła. – Bar​dzo mnie to cie​szy. – Nie był​bym tego taki pe​wien. – A ja je​stem. Czy​ta​łeś ar​ty​kuł na dwu​na​stej stro​nie Ti​me​sa? – Nie. – W ta​kim ra​zie ja ci go prze​czy​tam. – Lor​na zga​si​ła pa​pie​ro​sa i od​chrząk​nę​ła. – Ty​tuł brzmi „Na tro​pie praw​dzi​we​go bo​ha​te​ra”, a pod​ty​tuł „Je​den czło​wiek sta​wia czo​ła fali zbrod​ni!” I da​lej: „Dwu​dzie​sto​sied​mio​let​ni de​tek​tyw Fre​de​rick U. Un​der​hill jest naj​młod​szym de​tek​ty​wem w hi​sto​rii Wy​dzia​łu Po​li​cji Los An​ge​les. Nie jest to zwy​kły gli​niarz. Ten ab​sol​went Loy​ola Col​le​ge (z 1946 roku), nie chciał po​tem stu​dio​wać. Upo​rczy​wie wal​czył o przy​dział do ar​mii w cza​sie dru​giej woj​ny świa​to​wej, wie​lo​krot​nie pro​sząc o to ko​mi​sję po​bo​ro​wą, po​mi​mo prze​bi​tej bło​ny bę​ben​ko​wej. Od​mó​wio​no mu, więc wró​cił do na​uki, otrzy​mu​jąc dy​plom z hi​sto​rii z wy​róż​nie​niem. De​tek​tyw Un​der​hill jest sie​ro​tą i uzy​skał naj​wyż​szą w do​tych​cza​so​wej hi​sto​rii śred​nią ocen w domu dziec​ka St. Bren​dan. Pan John Kel​ly, pryn​cy​pał gim​na​zjum St. Bren​dan, do któ​re​go uczęsz​czał Un​der​hill, po​wie​dział: „Nie​daw​ne suk​ce​sy Fre​da w po​li​cji zu​peł​nie mnie nie za​ska​ku​ją. Był pra​co​wi​tym i po​boż​nym chłop​cem, któ​ry wy​da​wał mi się prze​zna​czo​ny dla wiel​kich czy​nów”. I to ja​kich czy​nów! Un​der​hill po​wie​dział: „Za​wsze chcia​łem być wy​łącz​nie po​li​cjan​tem. To je​dy​ny za​wód, jaki kie​dy​kol​wiek bra​łem pod uwa​gę” I my, oby​wa​te​le Los An​ge​les, je​ste​śmy szczę​śli​wy​mi be​ne​fi​cjen​ta​mi chło​pię​cej de​cy​zji Fre​da Un​der​hil​la, aby wspa​nia​ło​myśl​nie słu​żyć spo​łe​czeń​stwu w po​li​cji. Kil​ka fak​tów na do​wód tego. Po pierw​sze: kie​dy pra​co​wał jako po​ste​run​ko​wy na Wil​shi​re, Fred Un​der​hill miał na kon​cie wię​cej aresz​to​wań niż ja​ki​kol​wiek inny funk​cjo​na​riusz tego ko​mi​sa​ria​tu. Po dru​gie: Fred Un​der​hill miał jed​ną z naj​wyż​szych w hi​sto​rii śred​nich ocen w Aka​de​mii Po​li​cyj​nej. Po trze​cie: ka​pi​tan Wil​liam Bec​kworth, były prze​ło​żo​ny Un​der​hil​la na Wil​shi​re, okre​ślił go mia​nem „naj​lep​sze​go po​li​cjan​ta, ja​kie​go kie​dy​kol​wiek spo​tkał”. Waż​kie sło​wa, ale nie go​ło​słow​ne: w lu​tym tego roku funk​cjo​na​riusz Fred Un​der​hill po​strze​lił i za​bił dwóch uzbro​jo​nych ban​dy​tów, któ​rzy chwi​lę wcze​śniej ob​ra​bo​wa​li sklep. (Jego part​ner zgi​nął wte​dy w strze​la​ni​nie). A te​raz roz​wi​kłał mrocz​ną spra​wę Mar​ga​ret Ca​dwal​la​der – i to wszyst​ko w tym sa​mym roku. Woj​na w Ko​rei to​czy się da​lej. W da​le​kiej Azji za​pa​no​wał pat mię​dzy nami a ko​mu​ni​stycz​ny​mi wro​ga​mi. A na fron​cie we​wnętrz​nym trwa cią​gła woj​na z prze​stęp​czo​ścią. Jest to woj​na, któ​ra nie​ste​ty za​wsze bę​dzie nam to​wa​rzy​szy​ła. Dzię​ki Bogu męż​czyź​ni tacy jak de​tek​tyw Fred Un​der​hill za​wsze będą z nami.” Lor​na za​koń​czy​ła dra​ma​tycz​nym ge​stem i omdla​ła, pa​ro​diu​jąc ob​ja​wy nie​ziem​skiej wprost mi​ło​ści. – I co, pa​nie wła​dzo? – rzu​ci​ła. – Za​po​mnie​li wspo​mnieć, że je​stem wy​so​ki, przy​stoj​ny, in​te​li​gent​ny i cza​ru​ją​cy. To by​ło​by praw​dą. Jed​nak skon​cen​tro​wa​li się na pap​ce – to się le​piej czy​ta. Nie mo​gli przy​znać, że by​łem ate​istą, uni​ka​łem woj​ska jak ognia i, za​nim spo​tka​łem cie​bie, uga​nia​łem się za ci​zia​mi… – Fred​dy! – Taka jest praw​da. I niech to cho​le​ra weź​mie, Lor​na. Je​stem taki zmę​czo​ny tym wszyst​kim. – Na​praw​dę, ko​cha​nie? – Tak. – No to może wy​świad​czysz mi dwie przy​słu​gi?

– Mów. – Nie wspo​mi​naj o tej spra​wie przez resz​tę week​en​du. – Do​brze. A dru​ga? – Ko​chaj mnie. – Jesz​cze le​piej. – Chwy​ci​łem Lor​nę i obo​je opa​dli​śmy na łóż​ko, śmie​jąc się bez​tro​sko. Ja​kiś czas po​tem we​zwa​li​śmy ob​słu​gę i za​mó​wi​li​śmy na ko​la​cję pstrą​gi. Zma​te​ria​li​zo​wa​ły się na przy​kry​tym ob​ru​sem wóz​ku do​star​czo​nym przez boya ho​te​lo​we​go, któ​ry dys​kret​nie za​pu​kał w drzwi i oznaj​mił ci​cho: – Ko​la​cja, pro​szę pań​stwa! Po je​dze​niu Lor​na za​pa​li​ła pa​pie​ro​sa i zmie​rzy​ła mnie cie​płym i peł​nym hu​mo​ru spoj​rze​niem. Po​bu​dzi​ło moją cie​ka​wość, więc po​wie​dzia​łem: – Te​raz two​ja ko​lej, Lor​na. – Moja ko​lej? – Tak. Chcia​łaś wie​dzieć, co ro​bię ze swo​im ży​ciem… – Ro​zu​miem, ko​cha​nie, moja ko​lej. Po wy​pad​ku roz​czu​la​łam się nad sobą. Czu​łam się osa​czo​na, mia​łam świę​tą, ale mar​twą mat​kę, gru​bą sio​strę, ojca bu​fo​na i mnó​stwo prze​klę​tych ope​ra​cji – mia​łam też mnó​stwo płon​nych na​dziei i spe​ku​la​cji, po​czu​cie winy, czu​łam do sie​bie nie​na​wiść i gniew. I że to wszyst​ko mało mnie do​ty​czy. To było naj​gor​sze. Świa​do​mość, że nie na​le​żę do tu i te​raz – a wła​ści​wie ni​g​dzie. Po​tem zno​wu uczy​łam się cho​dzić i by​łam ra​do​sna, aż do cza​su, kie​dy le​karz po​wie​dział mi, że nie będę mo​gła mieć dzie​ci. Po​tem czu​łam na​praw​dę strasz​li​wą go​rycz i krok po kro​ku uczy​łam się sie​bie ak​cep​to​wać… – Cóż to zna​czy, Lor? – To, że ni​g​dy nie wie​dzia​łam, kie​dy moja bez​wład​na noga zu​peł​nie mnie za​wie​dzie i upad​nę na ty​łek. Zda​rza​ło mi się to chy​ba za​wsze, kie​dy mia​łam na so​bie bia​łą su​kien​kę. Mu​sia​łam też na​uczyć się wcho​dze​nia po scho​dach. Cza​sa​mi mu​sia​łam wcze​śniej wy​cho​dzić do szko​ły, kie​dy wie​dzia​łam, że cze​ka​ją mnie scho​dy. I ci okrop​ni, do​brzy lu​dzie, któ​rzy chcie​li mi po​móc. Fa​ce​ci, któ​rym się wy​da​wa​ło, że będę ła​twa, bo je​stem ka​le​ką. I mu​sisz wie​dzieć, że mie​li ra​cję, bo by​łam ła​twa. – Ja też, Lor. – W każ​dym ra​zie po​tem był col​le​ge i szko​ła praw​ni​cza, i książ​ki, ma​lar​stwo, mu​zy​ka i kil​ku męż​czyzn, swe​go ro​dza​ju po​go​dze​nie z moją ro​dzi​ną i w koń​cu biu​ro pro​ku​ra​to​ra okrę​go​we​go. – A po​tem? – Co po​tem, Fred​dy? – spy​ta​ła Lor​na po​iry​to​wa​nym gło​sem. – Je​steś taki cho​ler​nie do​cie​kli​wy! Wiem, że chcesz, że​bym mó​wi​ła o sma​ku ży​cia, co​kol​wiek to, do dia​bła, zna​czy, ale ja po pro​stu nie czu​ję do tego po​cią​gu. – Spo​koj​nie, ko​cha​na. Nie chcia​łem być wścib​ski. – I tak, i nie. Wiem, że chcesz wszyst​ko o mnie wie​dzieć, ale daj mi tro​chę cza​su. Nie je​stem cu​dow​na. – Wła​śnie, że je​steś. – Nie! Chcesz być pa​nem rze​czy​wi​sto​ści, wszyst​ko kon​tro​lo​wać. Dla​te​go je​steś gli​nia​rzem. Fred​dy, chcę być z tobą, ale ni​g​dy nie bę​dziesz mnie mógł kon​tro​lo​wać. Ro​zu​miesz? – Tak, ro​zu​miem, że cią​gle je​steś peł​na obaw. Ja już nie.

– Wy​ra​żaj się ja​śniej, do dia​bła! – Cho​le​ra – po​wie​dzia​łem, czu​jąc na​gle, jak moje sta​ran​nie skon​stru​owa​ne ży​cie wali mi się pod cię​ża​rem trzech ty​go​dni stre​su i ocze​ki​wa​nia. – Ży​cie, spra​wie​dli​wość, ba​nia​lu​ki. Ja już nic nie wiem. – Wła​śnie, że wiesz – po​wie​dzia​ła Lor​na. – Ja je​stem z tobą, a nie je​stem ani ucie​le​śnie​niem spra​wie​dli​wo​ści, ani mrocz​nych stron ży​cia. – To czym je​steś? – Je​stem po pro​stu two​ją Lor​ną. Tej nocy i wcze​sne​go ran​ka nie po​szli​śmy oglą​dać Sta​te Stre​et ani na ro​man​tycz​ny spa​cer na pla​żę, ani zwie​dzać mi​sję w San​ta Bar​ba​ra. Tań​czy​li​śmy w na​szym po​ko​ju w ko​lo​rze cy​try​ny, słu​cha​jąc w ra​dio mu​zy​ki Four Lads, McGu​ire Si​sters, Te​re​sy Bre​wer i nie​śmier​tel​nej gru​py nie​ży​ją​ce​go już Glen​na Mil​le​ra. Na​mie​rzy​li​śmy sta​cję, na​da​ją​cą ka​wał​ki na ży​cze​nie słu​cha​czy i wy​mo​gli​śmy na nich za​gra​nie kil​ku​na​stu sta​rych szla​gie​rów, któ​re dzię​ki Lor​nie sta​ły mi się bli​skie. Pro​wa​dzą​cy au​dy​cję umoż​li​wił więc nam przy​tu​la​nie się i nie​spiesz​ne prze​miesz​cza​nie się po po​ko​ju w ryt​mie sta​tecz​nych „The Way You Look To​ni​ght”, „Blue Moon”, „Per​fi​dia”, „Blu​eber​ry Hill”, „Mo​ments to Re​mem​ber”, „Good Ni​ght, Ire​nę” i oczy​wi​ście „The Ten​nes​see Waltz” Pat​ti Page. W po​nie​dzia​łek rano wsta​li​śmy o świ​cie i nie​chęt​nie wró​ci​li​śmy do L.A. i wy​mie​rza​nia spra​wie​dli​wo​ści.

13 By​łem po​grą​żo​ny w głę​bo​kim śnie u sie​bie w miesz​ka​niu, kie​dy za​dzwo​nił te​le​fon. Był po​nie​dzia​łek, dru​ga po po​łu​dniu. Spa​łem le​d​wo trzy go​dzi​ny. Dzwo​ni​ła Lor​na. – Fred​dy, mu​szę się z tobą na​tych​miast zo​ba​czyć. Bar​dzo pil​na spra​wa. – O co cho​dzi, Lor? Jej głos zdra​dzał głę​bo​ką tro​skę. Mó​wi​ła to​nem, któ​re​go jesz​cze nie zna​łem. – Nie mogę o tym mó​wić przez te​le​fon. – Oskar​ży​li for​mal​nie En​gel​sa? – Tak. Nie przy​znał się. W są​dzie był Du​dley Smith i za​stęp​ca pro​ku​ra​to​ra okrę​go​we​go i En​gels za​czął wrzesz​czeć. Straż​ni​cy mu​sie​li go obez​wład​nić. – Chry​ste. Je​steś u sie​bie w biu​rze? – Tak. – Będę za czter​dzie​ści pięć mi​nut. By​łem za pięć​dzie​siąt pięć, po​mi​mo że szyb​ko się ubra​łem i grza​łem moim bu​ic​kiem dzie​sięć mil po​nad do​zwo​lo​ną pręd​kość. Po​ka​za​łem stró​żo​wi par​kin​gu przy Tem​pie od​zna​kę. W od​po​wie​dzi tyl​ko ski​nął szorst​ko gło​wą i wło​żył mi za wy​cie​racz​kę wy​glą​da​ją​cy urzę​do​wo ka​wa​łek pa​pie​ru. Dwie mi​nu​ty póź​niej wpa​dłem do biu​ra Lor​ny. Lor​na nie była sama. Wszy​scy wy​glą​da​li po​waż​nie. Go​ść​mi było dwóch do​brze ubra​nych męż​czyzn koło czter​dziest​ki. Je​den z nich, ro​bią​cy lep​sze wra​że​nie, zda​wał mi się zna​jo​my. Sie​dział na obi​tej zie​lo​ną skó​rą ka​na​pie Lor​ny z wy​cią​gnię​ty​mi dłu​gi​mi no​ga​mi skrzy​żo​wa​ny​mi w kost​kach. Pal​ca​mi mię​to​sił skó​rza​ną wa​liz​kę sto​ją​cą obok nie​go na pod​ło​dze. Wy​glą​dał onie​śmie​la​ją​co, na​wet w tak nie​ofi​cjal​nej po​zie. Dru​gi męż​czy​zna miał ja​sne wło​sy i był pu​szy​sty. Ubra​ny był w kra​wat fu​la​ro​wy i swe​ter z kasz​mi​ru, cho​ciaż tego dnia było co naj​mniej trzy​dzie​ści stop​ni. Ob​li​zy​wał war​gi i bez prze​rwy prze​no​sił wzrok ze mnie na męż​czy​znę z wa​liz​ką. Kie​dy przy​sta​wi​łem so​bie drew​nia​ne krze​sło do biur​ka, Lor​na przed​sta​wi​ła nas so​bie. – De​tek​tyw Fred Un​der​hill. To jest Wal​ter Can​field – wska​za​ła męż​czy​znę z wa​liz​ką. A to pan Clark Win​ton – ski​nę​ła w stro​nę męż​czy​zny w swe​trze. Je​dy​ną re​ak​cją męż​czyzn były prze​ni​kli​we spoj​rze​nia – Can​field pa​trzył na mnie wro​go, a Win​ton był wy​raź​nie po​de​ner​wo​wa​ny. – Jak mogę wam po​móc, pa​no​wie? – spy​ta​łem. Can​field otwo​rzył usta, ale Lor​na prze​mó​wi​ła szyb​ciej bar​dzo rze​czo​wym to​nem: – Pan Can​field jest ad​wo​ka​tem. Re​pre​zen​tu​je pana Win​to​na. – Za​wa​ha​ła się, po czym do​da​ła po chwi​li: – Pan Can​field i ja pra​co​wa​li​śmy już ra​zem w prze​szło​ści. Ufam mu. – Spoj​rza​ła na Can​fiel​da, któ​ry się po​nu​ro uśmiech​nął. – Będę mó​wił krót​ko – oświad​czył. – Mój klient był z Ed​diem En​gel​sem tej nocy, kie​dy za​mor​do​wa​no Mar​ga​ret Ca​dwal​la​der. – Cze​kał na moją re​ak​cję. Kie​dy się nie do​cze​kał, do​dał: – Mój klient był z En​gel​sem przez całą noc. Bar​dzo do​brze pa​mię​ta tam​ten dzień. Dwu​na​sty sierp​nia to jego uro​dzi​ny. Can​field spoj​rzał na mnie trium​fal​nie. Win​ton wpa​try​wał się w swo​je ko​la​na, za​cie​ra​jąc drżą​ce ręce. Po​czu​łem, że cały sztyw​nie​ję i prze​szy​wa​ją mnie dresz​cze. – Ed​die En​gels przy​znał się do winy, pa​nie Can​field – za​uwa​ży​łem ostroż​nie. – Mój klient po​in​for​mo​wał mnie, że En​gels jest nie w peł​ni zrów​no​wa​żo​nym czło​wie​kiem,

któ​ry nosi w so​bie ogrom​ne po​czu​cie winy zwią​za​ne z ja​ki​miś wy​da​rze​nia​mi z prze​szło​ści. – Ed​die jest czło​wie​kiem z pro​ble​ma​mi, pa​nie wła​dzo – wtrą​cił się Win​ton. – Za​ko​chał się w star​szym czło​wie​ku, kie​dy był w ma​ry​nar​ce. Ten czło​wiek zmu​szał go do ro​bie​nia strasz​nych rze​czy i spra​wił, że Ed​die nie​na​wi​dzi sie​bie za to, kim kie​dyś był. – Przy​znał się do winy – po​wtó​rzy​łem. – No nie! Obaj wie​my, że jego przy​zna​nie się zo​sta​ło wy​mu​szo​ne siłą. Wi​dzia​łem En​gel​sa dzi​siaj rano. Był do​tkli​wie po​bi​ty. – Zo​stał obez​wład​nio​ny, kie​dy sta​wiał opór w cza​sie aresz​to​wa​nia – skła​ma​łem. Can​field żach​nął się. W in​nych oko​licz​no​ściach by splu​nął. Od​wza​jem​ni​łem jego po​gar​dli​we spoj​rze​nie, po czym spoj​rza​łem rów​nie nie​przy​jaź​nie na Clar​ka Win​to​na. – Czy jest pan ho​mo​sek​su​ali​stą, pa​nie Win​ton? – spy​ta​łem, zna​jąc już od​po​wiedź. – Fred​dy, do cho​le​ry! – krzyk​nę​ła Lor​na. Win​ton prze​łknął śli​nę i spoj​rzał na swo​je​go ad​wo​ka​ta, ocze​ku​jąc wspar​cia. Can​field za​czął mu coś szep​tać do ucha, ale im prze​rwa​łem: – Bo je​śli tak i pla​nu​je pan ujaw​nić tę in​for​ma​cję, po​li​cja bę​dzie wy​ma​ga​ła pod​pi​sa​ne​go oświad​cze​nia do​ty​czą​ce​go pań​skie​go związ​ku z En​gel​sem i szcze​gó​ło​we​go opi​su tego, co ro​bi​li​ście w nocy 12 sierp​nia. Jest pan na to przy​go​to​wa​ny? – Ed​die i ja by​li​śmy ko​chan​ka​mi – przy​znał spo​koj​nym, peł​nym re​zy​gna​cji gło​sem Win​ton. Za​sta​no​wi​łem się chwi​lę i po​wie​dzia​łem: – Pa​nie Win​ton, mamy pod​pi​sa​ne przy​zna​nie się do winy. Mamy rów​nież świad​ków, któ​rzy ze​zna​ją, że wi​dzie​li auto En​gel​sa na Ha​rold Way tej nocy, kie​dy po​peł​nio​no mor​der​stwo. Więc je​śli na​gło​śni pan swo​ją hi​sto​rię, na​ra​zi się pan na oskar​że​nie o współ​udział. Can​field zmie​rzył mnie zim​nym wzro​kiem. Ką​tem oka wi​dzia​łem sztyw​ną, za​chmu​rzo​ną Lor​nę. – Mój klient jest od​waż​nym czło​wie​kiem, pro​szę pana – po​wie​dział Can​field. – Staw​ką jest ży​cie Edwar​da En​gel​sa. Thad Gre​en jest moim sta​rym przy​ja​cie​lem, po​dob​nie jak pro​ku​ra​tor okrę​go​wy. For​mal​ne oświad​cze​nie pana Win​to​na zo​sta​nie do​star​czo​ne dziś po po​łu​dniu. Pan Win​ton zda​je so​bie spra​wę, że po​li​cja bę​dzie mia​ła do nie​go wie​le py​tań; będę brał udział w prze​słu​cha​niu. Pan Win​ton nie jest byle kim, więc nie uda wam się siłą wy​mu​sić na nim żad​nych ze​znań. Przy​sze​dłem tu​taj z pa​nem po​roz​ma​wiać wy​łącz​nie dla​te​go, że Lor​na jest moją sta​rą zna​jo​mą i ufam jej oce​nie lu​dzi. Po​wie​dzia​ła mi, że za​le​ży panu na spra​wie​dli​wo​ści i za​ufa​łem jej… – Bo mi za​le​ży na spra​wie​dli​wo​ści i… Nie po​tra​fi​łem do​koń​czyć. Mój opór się za​ła​mał i po​czu​łem, że robi mi się ciem​no w ką​ci​kach oczu. Chwy​ci​łem le​żą​cą na biur​ku Lor​ny cięż​ką, kwar​co​wą pod​pór​kę do ksią​żek i rzu​ci​łem nią w szkla​ną część drzwi pro​wa​dzą​cych do biu​ra. Szkło roz​pry​sło i pod​pór​ka wy​lą​do​wa​ła z hu​kiem na ko​ry​ta​rzu. Ręce mi się same rwa​ły, żeby w coś ude​rzyć, więc za​czą​łem wa​lić jed​na w dru​gą; za​mkną​łem oczy, usi​łu​jąc opa​no​wać łzy i drże​nie. Sły​sza​łem, jak Can​field się że​gna z Lor​ną, a po chwi​li kro​ki, kie​dy wy​pro​wa​dzał swo​je​go klien​ta za po​kie​re​szo​wa​ne drzwi. – Wie​rzę Win​to​no​wi – po​wie​dzia​ła w koń​cu Lor​na. – Ja też – przy​zna​łem. – Fred​dy, jesz​cze coś: Du​dley Smith prze​ko​nał pro​ku​ra​to​ra okrę​go​we​go, żeby po​zwo​lił mu

prze​pro​wa​dzić do​cho​dze​nie do​ty​czą​ce kil​ku nie​roz​wi​kła​nych mor​derstw. Chce je zwa​lić na Ed​die​go En​gel​sa. – Chry​ste, sza​lo​ny Du​dley. Czy ten Can​field to ja​kaś gru​ba ryba? Skądś go ko​ja​rzę. – Jest jed​nym z naj​lep​szych i naj​le​piej płat​nych spe​cja​li​stów od spraw kry​mi​nal​nych na Za​chod​nim Wy​brze​żu. – A Win​ton ma pie​nią​dze? – Tak, jest bar​dzo za​moż​ny. Jest wła​ści​cie​lem dwóch fa​bryk tek​styl​nych w Long Be​ach. Nie da​wa​łem za wy​gra​ną, ko​niecz​nie chcąc zna​leźć dziu​rę w ca​łym: – I ten Can​field to kum​pel Tha​da Gre​ena i pro​ku​ra​to​ra? – Tak. – W ta​kim ra​zie En​gels się wy​wi​nie, a ja i Du​dley Smith po​le​ci​my. Spoj​rza​łem na zie​ją​cą w drzwiach dziu​rę, szu​ka​jąc cze​goś, co po​mo​gło​by mi za​bić pa​ra​li​żu​ją​ce mnie wra​że​nie pust​ki w moim ży​ciu. – Prze​pra​szam za drzwi, Lor​na – po​wie​dzia​łem, bo nic in​ne​go nie przy​szło mi do gło​wy. Lor​na pod​je​cha​ła do mnie na fo​te​lu na kół​kach. – Żal ci Ed​die​go En​gel​sa? – spy​ta​ła. – Tak – od​par​łem. Lor​na de​li​kat​nie po​ca​ło​wa​ła mnie w usta. – To po​zwól, aby spra​wie​dli​wo​ści sta​ło się za​dość. Te​raz już nic nie mo​żesz zro​bić. Ode​pchną​łem od sie​bie Lor​nę. Nie chcia​łem jej wie​rzyć. – A co z Mag​gie Ca​dwal​la​der? – krzyk​ną​łem. Ob​ró​ci​łem się i zo​ba​czy​łem, że przez dziu​rę w drzwiach przy​glą​da się nam trzech męż​czyzn w gar​ni​tu​rach. – Wszyst​ko w po​rząd​ku, Lor​na? – spy​tał je​den z nich. Lor​na po​ki​wa​ła gło​wą. Ode​szli, ale nie wy​glą​da​li na prze​ko​na​nych. Sły​sza​łem, że ktoś za​mia​ta szkło. – A niby co z Mag​gie Ca​dwal​la​der? – spy​ta​ła Lor​na. – Chcia​łeś się za nią ze​mścić czy cała ta kru​cja​ta była tyl​ko nie​uda​ną pró​bą za​spo​ko​je​nia two​jej żą​dzy po​zna​wa​nia mrocz​nych se​kre​tów tego świa​ta? Na​gle za​pra​gną​łem bar​dzo zra​nić Lor​nę, jak ni​g​dy wcze​śniej ni​ko​go. – Pie​przy​łem Mag​gie Ca​dwal​la​der tego sa​me​go dnia, w któ​rym się po​zna​li​śmy. Po​de​rwa​łem ją w Srebr​nej Gwieź​dzie, po​je​cha​li​śmy do jej miesz​ka​nia i ją ze​rżną​łem. Tak się za​czął mój udział w tej spra​wie, to stąd wie​dzia​łem, gdzie szu​kać do​wo​dów. Wie​dzia​łem, że je​śli znaj​dę za​bój​cę, to zro​bię ka​rie​rę. Pra​gną​łem cie​bie, od kie​dy cie​bie pierw​szy raz zo​ba​czy​łem. Chcia​łem cie​bie mieć, rżnąć cię, za​własz​czyć cie​bie. Dla​te​go cię w to wcią​gną​łem; to był po pro​stu jesz​cze je​den pod​ryw. Nie cze​ka​łem na od​po​wiedź Lor​ny. Wy​sze​dłem z jej biu​ra, nie oglą​da​jąc się za sie​bie. Jeź​dzi​łem bez celu, tak jak tego wie​czo​ra, gdy spo​tka​łem Mag​gie Ca​dwal​la​der. Ku​pi​łem eg​zem​plarz LA. Mir​ror. Spra​wa En​gel​sa była na pierw​szej stro​nie. „Nie je​stem pe​da​łem! krzy​czy za​bój​ca”. Dzien​ni​kar​stwo bru​ko​we w naj​lep​szym wy​da​niu. Po​da​no, że En​gels, po za​prze​cze​niu ja​ko​by ko​go​kol​wiek za​mor​do​wał, mu​siał zo​stać obez​wład​nio​ny i wy​wle​czo​ny z sali są​do​wej przez trzech umię​śnio​nych straż​ni​ków.

Wy​rzu​ci​łem ga​ze​tę przez okno i po​je​cha​łem na wschód. Koło San Ber​nar​di​no za​uwa​ży​łem duże, do​brze usy​tu​owa​ne, miej​skie pole gol​fo​we. Po chwi​li zje​cha​łem z au​to​stra​dy, za​trzy​ma​łem się na opu​sto​sza​łym par​kin​gu, ku​pi​łem dwa tu​zi​ny pi​łek i wy​po​ży​czy​łem ze​staw ki​jów ze skle​pu. Ku​pi​łem też bi​let i po​sze​dłem pro​sto na śro​dek pola. My​śla​łem, my​śla​łem i my​śla​łem. Pró​bo​wa​łem nie my​śleć. Wy​gra​łem i prze​gra​łem jed​no​cze​śnie. Re​we​la​cyj​nie ude​rzy​łem kil​ka pi​łek, ale nie mia​łem z tego żad​nej sa​tys​fak​cji. Mea cul​pa, po​wie​dzia​łem so​bie. Co po​szło nie tak? Co się na​praw​dę wy​da​rzy​ło? Co się te​raz sta​nie? Czy wy​dział sta​nie po mo​jej stro​nie? Czy wró​cę do pa​tro​lo​wa​nia ulic w Watts, po​ni​żo​ny, za​kla​sy​fi​ko​wa​ny jako oszust, czło​wiek już ni​ko​mu nie​po​trzeb​ny? Błę​dy lo​gicz​ne. Post hoc, ergo prop​ter hoc: po czymś, a więc dla​te​go. Do​wo​dy po​szla​ko​we. Win​ny męż​czy​zna. Win​ny nie mor​der​stwa, tyl​ko winy. Bied​ny homo Ed​die. Ry​cer​ski homo Clark Win​ton. Mea ma​xi​ma cul​pa. Wy​bacz mi, oj​cze, bo zgrze​szy​łem. Jaki oj​ciec? Ed​die En​gels? Du​dley Smith? Thad Gre​en? Ko​men​dant Par​ker? Bóg? Nie ma Boga, jest tyl​ko ży​cie. Usi​ło​wa​łem za​po​mnieć o Lor​nie, ale nie po​tra​fi​łem. Lor​na, Lor​na, Lor​na. Z pa​sją po​sła​łem kil​ka pi​łek w drze​wa, ma​jąc na​dzie​ję, że się od​bi​ją i mnie za​bi​ją. Nie uda​ło się; po pro​stu zni​kły i wie​dzia​łem, że już ni​g​dy ich nie zo​ba​czę – były ofia​rą dla boga gol​fa, w któ​re​go prze​sta​łem wie​rzyć. Po​je​cha​łem do domu. Kie​dy wjeż​dża​łem na par​king, sły​sza​łem, że dzwo​ni te​le​fon. My​śląc, że to może być Lor​na, po​bie​głem do środ​ka. Kie​dy otwie​ra​łem drzwi, te​le​fon cały czas dzwo​nił. Pod​nio​słem słu​chaw​kę. – Halo? – rzu​ci​łem ci​cho. – Un​der​hill? – za​py​tał zna​jo​my głos. – Tak. Ka​pi​tan Jur​gen​sen? – Tak. Dzwo​nię do cie​bie od szó​stej. – Nie było mnie. Po​je​cha​łem do San Ber​nar​di​no. – Ro​zu​miem. Więc nie sły​sza​łeś? – O czym? – Ed​die En​gels nie żyje. Dziś po po​łu​dniu po​peł​nił w swo​jej celi sa​mo​bój​stwo. Miał zo​stać zwol​nio​ny, bo po​ja​wi​ły się do​wo​dy wska​zu​ją​ce na jego nie​win​ność. – Ja… ja… – Un​der​hill, je​steś tam? – T-tak. – Sam szef pro​sił mnie, że​bym cie​bie po​in​for​mo​wał, jako twój ostat​ni bez​po​śred​ni prze​ło​żo​ny. – Ja… nie… – Un​der​hill, masz sta​wić się w cen​trum, w ko​men​dzie o ósmej ju​tro rano w po​ko​ju 219. Sły​sza​łeś mnie, Un​der​hill? – Tak, ka​pi​ta​nie – po​wie​dzia​łem, po​zwa​la​jąc słu​chaw​ce wy​su​nąć się z mo​ich trzę​są​cych się rąk i upaść na pod​ło​gę.

14 Było nas trzech w po​ko​ju nu​mer 219. Dwaj prze​słu​chu​ją​cy mnie gli​nia​rze na​zy​wa​li się Mil​ner i Qu​inn. Obaj byli sier​żan​ta​mi z Wy​dzia​łu Spraw We​wnętrz​nych i obaj byli krę​py​mi, opa​lo​ny​mi męż​czy​zna​mi w śred​nim wie​ku. Obaj zdję​li ma​ry​nar​ki, kie​dy wpro​wa​dzi​li mnie do za​gra​co​ne​go po​ko​iku. Ich pro​stac​ka pró​ba za​stra​sze​nia mnie spra​wi​ła mi nie lada sa​tys​fak​cję i na​bra​łem pew​no​ści, że je​stem w sta​nie wy​grać z nimi w do​wol​nej for​mie woj​ny psy​cho​lo​gicz​nej. Wszy​scy mie​li​śmy Smith and We​sso​ny w ka​bu​rach na ra​mio​nach, co nada​wa​ło spo​tka​niu at​mos​fe​rę ry​tu​ału. By​łem po​de​ner​wo​wa​ny; czu​łem dzia​ła​nie ad​re​na​li​ny i uda​wa​łem, że je​stem świę​cie obu​rzo​ny. By​łem przy​go​to​wa​ny na wszyst​ko, włącz​nie z za​koń​cze​niem mo​jej ka​rie​ry, a to wzmac​nia​ło moje po​sta​no​wie​nie, żeby po​ko​nać tych dwóch, wy​glą​da​ją​cych na nie​ubła​ga​nych, po​li​cjan​tów. Przy​sta​wi​łem so​bie krze​sło, opar​łem nogi na kra​wę​dzi pla​ka​tów re​kla​mu​ją​cych re​kru​ta​cję i uśmiech​ną​łem się roz​bra​ja​ją​co. Qu​inn i Mil​ner byli za​ję​ci wy​cią​ga​niem pa​pie​ro​sów, za​pal​ni​czek Zip​po z kie​sze​ni i za​pa​la​niem. Mil​ner, któ​ry był nie​znacz​nie wyż​szy i star​szy niż ten dru​gi, za​pro​po​no​wał mi pa​pie​ro​sa. – Nie palę, sier​żan​cie – po​wie​dzia​łem rze​czo​wym i su​chym to​nem czło​wie​ka, któ​ry nie daje so​bie dmu​chać w ka​szę. – To do​brze, ko​le​go – po​wie​dział Qu​inn, uśmie​cha​jąc się. – Też chciał​bym nie pa​lić. – Ja kie​dyś rzu​ci​łem, w cza​sie kry​zy​su – wtrą​cił Mil​ner. – Mia​łem ład​ną dziew​czy​nę, któ​ra nie​na​wi​dzi​ła dymu. Żona też nie lubi, ale nie jest taka ład​na. – To dla​cze​go się z nią oże​ni​łeś? – spy​tał Qu​inn. – Bo mi mó​wi​ła, że wy​glą​dam jak Clark Ga​ble – żach​nął się Mil​ner. Qu​inn nie mógł prze​pu​ścić ta​kiej oka​zji. – Moja żona po​wie​dzia​ła mi, że wy​glą​dam jak Bela Lu​go​si, to ją zdzie​li​łem – po​wie​dział. – A trze​ba było ją ugryźć w szy​ję – od​gryzł się Mil​ner. – Ro​bię to co wie​czór – ro​ze​śmiał się Qu​inn, wy​dmu​chu​jąc gę​ste kłę​by dymu i sta​wia​jąc krze​sło na​prze​ciw​ko mnie. Mil​ner też się ro​ze​śmiał i otwo​rzył ma​lut​kie okno na ty​łach po​ko​ju, wpusz​cza​jąc do środ​ka pro​mie​nie za​mglo​ne​go słoń​ca i szum ru​chu ulicz​ne​go. – Funk​cjo​na​riu​szu Un​der​hill – za​czął. – Mój part​ner i ja je​ste​śmy tu dzi​siaj, bo po​ja​wi​ły się wąt​pli​wo​ści do​ty​czą​ce pań​skiej służ​by w po​li​cji. Głos Mil​ne​ra prze​kształ​cił się w rze​czo​wy ton pro​fe​sjo​na​li​sty. Za​milkł dra​ma​tycz​nie, za​cią​ga​jąc się pa​pie​ro​sem, a ja od​po​wie​dzia​łem, na​śla​du​jąc jego in​to​na​cję: – Sier​żan​cie, mam po​waż​ne wąt​pli​wo​ści do​ty​czą​ce wa​szych prze​ło​żo​nych, któ​rzy przy​sła​li was tu​taj, żeby mnie prze​słu​chać. Czy Wy​dział Spraw We​wnętrz​nych prze​słu​chał Du​dleya Smi​tha? Mil​ner and Qu​inn spoj​rze​li na sie​bie. Ich spoj​rze​nie było zna​czą​ce i zdra​dza​ło dłu​go​let​nią współ​pra​cę. – Pa​nie Un​der​hill – po​wie​dział Qu​inn. – My​śli pan, że je​ste​śmy tu​taj dla​te​go, że wczo​raj pe​wien ho​mo​sek​su​ali​sta pod​ciął so​bie żyły w aresz​cie? – Nie od​po​wie​dzia​łem. Qu​inn kon​ty​nu​ował: – My​śli pan, że je​ste​śmy tu​taj dla​te​go, że spro​wo​ko​wał pan, nie​le​gal​nie, aresz​to​wa​nie nie​win​ne​go czło​wie​ka? Mil​ner prze​jął ini​cja​ty​wę:

– Pa​nie Un​der​hill, my​śli pan, że je​ste​śmy tu​taj dla​te​go, że przy​niósł pan po​li​cji ujmę? Wy​jął z tyl​nej kie​sze​ni zło​żo​ną ga​ze​tę i za​czął czy​tać: – „Bo​ha​ter​ski gli​niarz zbyt za​pal​czy​wy? Wy​dział Po​li​cji L.A. w ta​ra​pa​tach? Dzię​ki świet​ne​mu praw​ni​ko​wi Wal​te​ro​wi Can​fiel​do​wi i od​waż​ne​mu, ano​ni​mo​we​mu świad​ko​wi Ed​die En​gels nie​mal​że opu​ścił areszt jako wol​ny czło​wiek. Nie​mal​że, jako że upo​ko​rzo​ny i udrę​czo​ny nie​słusz​nym aresz​to​wa​niem opu​ścił areszt pod prze​ście​ra​dłem. Can​field i czło​wiek, z któ​rym En​gels spę​dził noc 12 sierp​nia – noc, kie​dy miał za​mor​do​wać Mar​ga​ret Ca​dwal​la​der – nie​ste​ty zbyt póź​no zgło​si​li się do władz ze swo​imi in​for​ma​cja​mi, co za​koń​czy​ło się tra​gicz​nie. Wczo​raj po po​łu​dniu, prze​by​wa​ją​cy w aresz​cie na je​de​na​stym pię​trze Pa​ła​cu Spra​wie​dli​wo​ści Ed​die En​gels pod​ciął so​bie żyły prze​my​co​ną brzy​twą. Padł ofia​rą sa​mo​wol​nie wy​mie​rza​nej spra​wie​dli​wo​ści. Nasz ko​re​spon​dent z Se​at​tle skon​tak​to​wał się z oj​cem zmar​łe​go, Wil​hel​mem En​gel​sem, któ​ry jest far​ma​ceu​tą na przed​mie​ściach Se​at​tle. «Nie mogę uwie​rzyć, że Bóg po​zwa​la na ta​kie rze​czy», po​wie​dział siwy dżen​tel​men. «Musi zo​stać prze​pro​wa​dzo​ne śledz​two wy​ja​śnia​ją​ce rolę po​li​cjan​tów, któ​rzy aresz​to​wa​li mo​je​go Edwar​da. Edward był de​li​kat​nym chłop​cem, któ​ry ni​g​dy ni​ko​go nie skrzyw​dził. Spra​wie​dli​wo​ści musi stać się za​dość». Pan En​gels po​wie​dział na​sze​mu ko​re​spon​den​to​wi, że Wal​ter Can​field za​pro​po​no​wał mu swo​je dar​mo​we usłu​gi przy wno​sze​niu po​zwu prze​ciw Wy​dzia​ło​wi Po​li​cji Los An​ge​les za nie​spra​wie​dli​we aresz​to​wa​nie. «Pan En​gels do​cze​ka się spra​wie​dli​wo​ści – po​wie​dział dzien​ni​ka​rzom Can​field tuż przed do​wie​dze​niem się o śmier​ci En​gel​sa»– któ​rej od​mó​wio​no jego sy​no​wi. Ewi​dent​nie mamy tu do czy​nie​nia z żąd​nym awan​su mło​dym po​li​cjan​tem wy​cią​ga​ją​cym po​chop​ne wnio​ski”. Mil​ner za​milkł. Za​czę​ło mi ciem​nieć w ką​ci​kach oczu, ale po​trzą​sną​łem gło​wą i wszyst​ko wró​ci​ło do nor​my. – Niech pan kon​ty​nu​uje – po​wie​dzia​łem. Mil​ner od​kaszl​nął i czy​tał da​lej: – „Funk​cjo​na​riusz Fre​de​rick U. Un​der​hill, wy​chwa​la​ny kil​ka mie​się​cy temu za​rów​no w po​li​cji, jak i wśród dzien​ni​ka​rzy z Los An​ge​les za za​bi​cie dwóch ban​dy​tów, za​sto​so​wał tę samą me​to​dę bez​po​śred​nie​go wy​mie​rza​nia spra​wie​dli​wo​ści w śledz​twie do​ty​czą​cym Ed​die​go En​gel​sa. Wie​lo​let​ni pra​cow​nik po​li​cji L.A. de​tek​tyw po​rucz​nik Du​dley Smith po​wie​dział na​sze​mu re​por​te​ro​wi: «Fred Un​der​hill jest am​bit​nym mło​dzień​cem, któ​re​mu w gło​wie jak naj​szyb​szy awans na ko​men​dan​ta po​li​cji. Wcią​gnął mnie i kil​ku in​nych po​li​cjan​tów w swo​ją kru​cja​tę ma​ją​cą na celu do​bra​nie się do Ed​die​go En​gel​sa. Przy​zna​ję, że mia​łem w tym swój udział. Przy​zna​ję, że po​peł​ni​łem błąd. Ze​szłej nocy za​pa​li​łem świecz​kę w in​ten​cji ro​dzi​ny bied​ne​go Ed​die​go. Za​pa​li​łem rów​nież jed​ną za Fre​da Un​der​hil​la i mo​dli​łem się, aby wy​cią​gnął wnio​ski z tra​ge​dii, któ​rą spo​wo​do​wał»”. Za​czą​łem się śmiać, cho​ciaż już po chwi​li wie​dzia​łem, że mój śmiech brzmi hi​ste​rycz​nie. Mil​ner i Qu​inn nie do​pa​trzy​li się w tym ni​cze​go za​baw​ne​go. Qu​inn rzu​cił: – Ten ar​ty​kuł, któ​ry uka​zał się w L.A. Da​ily News, ka​wa​łek da​lej po​stu​lu​je two​ją re​zy​gna​cję i prze​pro​wa​dze​nie śledz​twa w ca​łym wy​dzia​le. Co ty na to, Un​der​hill? Uspo​ko​iłem się i spoj​rza​łem na prze​słu​chu​ją​cych. – Od​no​szę wra​że​nie, że ar​ty​kuł ten zo​stał na​pi​sa​ny bar​dzo sła​bą pro​zą. Jest po​krę​co​ny, hi​ste​rycz​ny i prze​sa​dzo​ny. Z całą pew​no​ścią nie za​chwy​cił​by He​min​gwaya. F. Scott Fit​zge​rald prze​-

wró​cił​by się w gro​bie. Szek​spir był​by wy​so​ce po​ru​szo​ny. Ta​kie jest moje zda​nie. – Un​der​hill – po​wie​dział Mil​ner. – Wiesz, że wy​dział trosz​czy się o swo​ich lu​dzi, praw​da? – Ja​sne. Naj​lep​szym przy​kła​dem jest ten świr Du​dley Smith. Wy​wi​nie się z tego czy​ściut​ki jak łza i pew​nie jesz​cze awan​su​je na ka​pi​ta​na. Nnno tak. Świet​nie! – Un​der​hill, wy​dział był go​to​wy się za tobą wsta​wić, do​pó​ki nie po​py​ta​li​śmy o cie​bie tu i ów​dzie. Po​czu​łem, że robi mi się zim​no, po​mi​mo że w po​ko​ju było strasz​nie go​rą​co. Ruch ulicz​ny z Los An​ge​les Stre​et sły​sza​łem na prze​mian bar​dzo gło​śno i bar​dzo ci​cho. – Tak? – spy​ta​łem. – Do​wie​dzie​li​ście się cze​goś cie​ka​we​go? – W isto​cie – od​parł Qu​inn. – Za​cy​tu​ję, do​brze? „Sara mia​ła duże, jędr​ne pier​si z ciem​no​brą​zo​wy​mi sut​ka​mi w kształ​cie stoż​ka. Ota​cza​ły je szorst​kie wło​ski. Była do​świad​czo​ną ko​chan​ką. Wie​dzia​ła, jak się ru​szać, i po​tra​fi​ła się ze mną zgrać. Na moje ru​chy od​po​wia​da​ła płyn​nie i z gra​cją”. Czy​tać da​lej, Un​der​hill? – Ob​le​śne su​kin​sy​ny – sko​men​to​wa​łem. – Wie​dzia​łeś, że Sara Ke​fa​lvian jest ko​mu​nist​ką, Un​der​hill? Jej na​zwi​sko fi​gu​ru​je na li​stach pię​ciu or​ga​ni​za​cji uzna​nych za ko​mu​ni​stycz​ne. Wie​dzia​łeś o tym? – Mil​ner po​chy​lił się nade mną; zbie​la​ły mu kost​ki, bo tak moc​no za​ci​skał ręce na sto​le. – Rżniesz wie​le ko​mu​ni​stek, Un​der​hill? – syk​nął. – Czy ty je​steś ko​mu​ni​stą, Fred​dy? – spy​tał Qu​inn. – Pieprz się – od​par​łem. Mil​ner jesz​cze bar​dziej się do mnie zbli​żył i po​czu​łem na so​bie od​dech pa​la​cza. – My​ślę, że je​steś ko​mu​ni​stą. I ohyd​nym zwy​rod​nial​cem. Po​rząd​ni lu​dzie nie opi​su​ją ko​biet, z któ​ry​mi się pie​przą. Po​rząd​ni lu​dzie nie pie​przą ko​mu​chów. We​pchną​łem ręce pod uda, żeby się nie trzę​sły i żeby ni​ko​go nie ude​rzyć. Czu​łem pul​su​ją​cą mi w gło​wie krew i po​więk​sza​ją​ce się pla​my czer​ni przed oczy​ma. – Za​po​mnie​li​ście wspo​mnieć o tym, że mam czer​wo​ną ta​pi​cer​kę w sa​mo​cho​dzie. Za​po​mnie​li​ście wspo​mnieć, że pie​przę rów​nież Ko​re​an​ki, Re​pu​bli​kan​ki i De​mo​krat​ki. Kie​dy by​łem w li​ceum, mia​łem dziew​czy​nę o mar​chew​ko​wych, pra​wie czer​wo​nych wło​sach. Mam czer​wo​ny swe​ter z kasz​mi​ru, o czym też za​po​mnie​li​ście. – Ale ty nie za​po​mnia​łeś wspo​mnieć o jed​nej spra​wie – rzu​cił Qu​inn. – Po​słu​chaj: „Po​wie​dzia​łem Sa​rze o ki​wa​niu woja w 1942. Oprócz Wac​ky’ego jest je​dy​ną oso​bą, któ​ra o tym wie. Kie​dy jej to po​wie​dzia​łem, po​czu​łem się dziw​nie wol​ny”. Qu​inn splu​nął na pod​ło​gę. – By​łem na woj​nie, Un​der​hill. Stra​ci​łem bra​ta na Gu​adal​ca​nal. Wszy​scy po​rząd​ni Ame​ry​ka​nie byli na woj​nie. Każ​dy, kto mi​gał się od po​bo​ru, to par​szy​wy ko​mu​ni​stycz​ny zdraj​ca nie​god​ny no​sze​nia od​zna​ki. Przy​nio​słeś wy​dzia​ło​wi hań​bę. Sam ko​men​dant zo​stał po​in​for​mo​wa​ny o tym, co zna​leź​li​śmy w two​im dzien​ni​ku. To on na​ka​zał prze​pro​wa​dze​nie tego śledz​twa. Mie​li​śmy bar​dzo mało cza​su na prze​szu​ka​nie two​je​go miesz​ka​nia. Bóg je​den wie, jaki jesz​cze ko​mu​ni​stycz​ny jad by​śmy zna​leź​li, gdy​by​śmy le​piej po​szu​ka​li. Masz dwa wyj​ścia: skła​dasz re​zy​gna​cję albo przy​go​to​wu​jesz się na pro​ces w wy​dzia​le i oskar​że​nie o znie​pra​wie​nie. Je​śli nie zło​żysz re​zy​gna​cji, do​star​czy​my twój dzien​nik po​li​cji fe​de​ral​nej. Uni​ka​nie po​bo​ru jest prze​stęp​stwem ści​ga​nym z urzę​du. Mil​ner wy​jął z kie​sze​ni ma​ry​nar​ki za​dru​ko​wa​ny for​mu​larz. Po​ło​żył go na sto​le ra​zem z dłu​-

go​pi​sem; po​tem on i jego part​ner wy​szli z po​ko​ju. Wpa​try​wa​łem się w oświad​cze​nie o re​zy​gna​cji. For​mu​larz pły​wał mi przed oczy​ma. Mia​łem w nich łzy i mu​sia​łem użyć ca​łej siły woli, żeby się nie roz​pła​kać. Za​ję​ło mi to mi​nu​tę, ale opa​no​wa​łem sy​tu​ację. Pod​sze​dłem do okna i wyj​rza​łem. Spraw​dzi​łem go​dzi​nę i po​sta​no​wi​łem za​pa​mię​tać tę chwi​lę, po czym zdją​łem z ra​mie​nia ka​bu​rę i po​ło​ży​łem ją na sto​le. Obok niej umie​ści​łem od​zna​kę i pod​pi​sa​łem re​zy​gna​cję od​bie​ra​ją​cą mi do​stęp do cie​kaw​szych stron ży​cia. Kie​dy wje​cha​łem na swo​ją uli​cę, za​uwa​ży​łem sto​ją​cych przed do​mem dzien​ni​ka​rzy uzbro​jo​nych w apa​ra​ty. Nie po​tra​fi​łem sta​wić im czo​ła, więc po​je​cha​łem za róg i skrę​ci​łem w tyl​ną ulicz​kę, gdzie za​par​ko​wa​łem i po po​ko​na​niu kil​ku pło​tów wsze​dłem tyl​ny​mi drzwia​mi do miesz​ka​nia. Wrzu​ci​łem do wa​liz​ki tro​chę czy​stych ubrań, uwią​za​łem psa na smy​czy i po​sze​dłem z nim do sa​mo​cho​du. Po​je​cha​łem na pół​noc, bez kon​kret​ne​go celu. Noc​ny Po​ciąg gryzł pił​ki gol​fo​we na tyl​nym sie​dze​niu. Ła​two było nie my​śleć o przy​szło​ści; nie mia​łem jej. Kie​dy zbli​ży​łem się do dro​gi nad oce​anem, przy​po​mniał mi się nie​daw​ny wy​pad z Lor​ną, co z ko​lei wy​wo​ła​ło nie​po​kój i mnó​stwo ja​ło​wych spe​ku​la​cji do​ty​czą​cych cze​ka​ją​cych mnie de​cy​zji. Za​czą​łem przy​glą​dać się słu​pom te​le​fo​nicz​nym sto​ją​cym wzdłuż dro​gi bie​gną​cej nad oce​anem i za​pa​dłem w swe​go ro​dza​ju le​targ. Kie​dy wy​so​kie, drew​nia​ne igli​ce za​czę​ły mi się ukła​dać w my​ślach w szu​bie​ni​ce, za​łka​łem krót​ko i wje​cha​łem swo​im bu​ic​kiem w głąb lądu, na ja​kąś wą​ską, żwi​ro​wą dro​gę. Je​cha​łem nią pod górę przez zie​lo​ną gę​stwi​nę, aż czter​dzie​ści pięć mi​nut póź​niej zna​la​złem się w Do​li​nie San Fer​nan​do. Po​now​nie skie​ro​wa​łem się na pół​noc, wjeż​dża​jąc na wio​dą​cą grzbie​ta​mi gór tra​sę w Chat​sworth i po​dą​ża​jąc nią w stro​nę Gra​pe​vi​ne i Ba​kers​field. Chcia​łem zna​leźć ja​kieś ja​ło​we i brzyd​kie miej​sce, ka​wa​łek pła​skiej zie​mi, gdzie mógł​bym przejść się z psem i pod​jąć ja​kieś de​cy​zje nie roz​pra​sza​ny pięk​nem kra​jo​bra​zu. Ba​kers​field nie speł​nia​ło mo​ich ocze​ki​wań. O wpół do czwar​tej po po​łu​dniu na​dal było po​nad trzy​dzie​ści stop​ni. Za​trzy​ma​łem się przy ba​rze i za​mó​wi​łem colę. Cola była tań​sza od lodu. Sprze​daw​ca pu​ścił do mnie oko. Po​dał mi colę w pa​pie​ro​wym kub​ku i otwo​rzył usta, żeby coś po​wie​dzieć. Nie da​łem mu szan​sy. Rzu​ci​łem mo​ne​ty na kon​tu​ar i szyb​ko wró​ci​łem do sa​mo​cho​du. Ja​kieś sto pięć​dzie​siąt mil na pół​noc od Ba​kers​field uświa​do​mi​łem so​bie, że wjeż​dżam do kra​iny Ste​in​bec​ka i nie​mal​że ode​tchną​łem z ulgą. Oto było wła​ści​we miej​sce, prze​siąk​nię​te at​mos​fe​rą wy​ra​fi​no​wa​nia i od​kry​wa​nia pięk​na świa​ta z bez​tro​skich cza​sów col​le​ge’u. Jed​nak nie zda​ło się to na wie​le. Nie po​tra​fi​łem bez​tro​sko roz​ko​szo​wać się mi​ły​mi wspo​mnie​nia​mi. Zda​wa​łem so​bie spra​wę, że ota​cza​ją​ce mnie zie​lo​ne pola i cza​ją​ce się gdzieś mek​sy​kań​skie opry​chy nie uchro​nią mnie od świa​do​mo​ści po​raż​ki. Czu​łem nie​zno​śny cię​żar winy, wsty​du, nie​chę​ci do sa​me​go sie​bie i stra​chu, a wszyst​ko ukła​da​ło się w je​den wnio​sek: to już ko​niec. Zje​cha​łem na po​bo​cze. Wy​pu​ści​łem psa i po​bie​głem przed sie​bie w nie​koń​czą​ce się mo​rze zie​mi zo​ra​ne ro​wa​mi iry​ga​cyj​ny​mi. Sze​dłem za Po​cią​giem, słu​cha​jąc jego ra​do​sne​go za​wo​dze​nia. Szli​śmy, szli​śmy i szli​śmy, wzbi​ja​jąc tu​ma​ny ku​rzu, któ​ry wkrót​ce po​krył mi no​gaw​ki spodni gru​bą ciem​no​brą​zo​wą war​stwą. Do​sze​dłem do miej​sca, skąd w żad​nym kie​run​ku nie było wi​dać

świa​ta. Wszyst​ko to​nę​ło w głę​bo​kich brą​zach. Usia​dłem na gle​bie. Noc​ny Po​ciąg na mnie za​szcze​kał. Na​bra​łem w rękę garść zie​mi i po​zwo​li​łem jej prze​sy​pać się przez pal​ce. Po​wą​cha​łem ręce. Pach​nia​ły od​cho​da​mi i nie​skoń​czo​no​ścią. Na​gle ota​cza​ją​ce mnie in​sta​la​cje iry​ga​cyj​ne oży​ły, zra​sza​jąc mnie wodą. Od​ru​cho​wo wsta​łem i za​czą​łem biec w stro​nę sa​mo​cho​du; po chwi​li wy​prze​dził mnie Noc​ny Po​ciąg. Naj​wy​raź​niej za​czął pra​co​wać ja​kiś nie​wi​dzial​ny cza​so​mierz, bo za mo​imi ple​ca​mi włą​czał się je​den zra​szacz po dru​gim. Bie​głem i bie​głem, z naj​więk​szym tru​dem ucie​ka​jąc trzy​me​tro​wym gej​ze​rom wody. Za​trzy​ma​łem się w koń​cu, wy​czer​pa​ny, na kra​wę​dzi as​fal​tu, usi​łu​jąc zła​pać od​dech. Noc​ny Po​ciąg za​szcze​kał ra​do​śnie, cho​ciaż też był zdy​sza​ny. Moje buty, skar​pet​ki i no​gaw​ki były wil​got​ne, a poza tym śmier​dzia​ły na​wo​zem. Wy​ją​łem z le​żą​cej na tyl​nym sie​dze​niu wa​liz​ki czy​ste ubra​nie i prze​bra​łem się na dro​dze. Kie​dy skoń​czy​łem się prze​bie​rać i mój od​dech wró​cił do nor​my, ogar​nął mnie dziw​ny spo​kój. Nie mo​głem ani się ru​szać, ani my​śleć. Po chwi​li za​czą​łem pła​kać. Pła​ka​łem i pła​ka​łem, sto​jąc na za​ku​rzo​nej dro​dze, pod​pie​ra​jąc się rę​ko​ma o ma​skę auta. W koń​cu prze​sta​łem szlo​chać, tak samo na​gle, jak ogar​nął mnie spo​kój. Ode​rwa​łem ręce od sa​mo​cho​du i wy​pro​sto​wa​łem się, ostroż​nie, jak dziec​ko sta​wia​ją​ce swo​je pierw​sze kro​ki. Po​wrót do Los An​ge​les za​jął mi bite trzy go​dzi​ny zbyt szyb​kiej jaz​dy. Po zo​sta​wie​niu psa ze zdez​o​rien​to​wa​ną wła​ści​ciel​ką domu po​je​cha​łem do miesz​ka​nia Lor​ny. Kie​dy za​par​ko​wa​łem przy kra​węż​ni​ku, usły​sza​łem z okna jej du​że​go po​ko​ju ry​czą​ce ra​dio. Otwie​ra​ne elek​tro​nicz​nie drzwi wej​ścio​we sta​ły otwo​rem dzię​ki sto​so​wi ksią​żek te​le​fo​nicz​nych. Zo​sta​wi​ła za​pa​lo​ne świa​tło na klat​ce scho​do​wej, a na szczy​cie scho​dów wi​dzia​łem łunę od roz​ja​śnia​ją​cych jej duży po​kój świe​czek. Wcho​dząc po​wo​li po scho​dach, kil​ka​krot​nie od​chrzą​ka​łem, żeby przy​go​to​wać ją na swo​je przy​by​cie. Lor​na le​ża​ła na swo​jej so​fie we wzo​rzy​ste wzo​ry. W zwi​sa​ją​cej, wy​pro​sto​wa​nej ręce trzy​ma​ła kie​li​szek wina. Roz​miesz​czo​ne stra​te​gicz​nie na sto​li​kach, re​ga​łach i pa​ra​pe​tach świecz​ki spo​wi​ja​ły ją bursz​ty​no​wą po​świa​tą. – Cześć, Fred​dy – rzu​ci​ła, kie​dy wsze​dłem do po​ko​ju. – Cześć, Lor – od​wza​jem​ni​łem się. Przy​sta​wi​łem so​bie pufę do ka​na​py. Lor​na łyk​nę​ła wina. – Co bę​dziesz te​raz ro​bił? – spy​ta​ła. – Nie wiem. Kto ci po​wie​dział? – Nasz wspa​nia​ły L.A. Exa​mi​ner. „Un​der​hill po​da​je się do dy​mi​sji w związ​ku z oskar​że​nia​mi o bez​pod​staw​ne aresz​to​wa​nie. Jest po​dej​rze​wa​ny o związ​ki z ko​mu​ni​sta​mi”. Chcesz, że​bym ci prze​czy​ta​ła ca​łość? Chcia​łem zła​pać ją za ra​mię, ale się uchy​li​ła. – Prze​pra​szam za wczo​raj, Lor​na, na​praw​dę. – Za moje drzwi? – Nie. Za to, co ci po​wie​dzia​łem. – Czy to była praw​da? – Tak. – No to nie prze​pra​szaj.

W świe​tle świec twarz Lor​ny wy​glą​da​ła jak że​la​zna ma​ska; zu​peł​nie nie po​tra​fi​łem od​gad​nąć jej uczuć. – Co za​mie​rzasz ro​bić, Fred​dy? – Nie wiem. Może po​ma​lu​ję auto na czer​wo​no. Może też po​far​bu​ję so​bie wło​sy na czer​wo​no. Może za​cią​gnę się do Ar​mii Ko​rei Pół​noc​nej. Ni​g​dy nie ro​bi​łem ni​cze​go po​ło​wicz​nie, to dla​cze​go miał​bym być po​ło​wicz​nym ko​mu​chem? Lor​na za​pa​li​ła pa​pie​ro​sa. Wy​dmuch​nię​ty dym spo​wił ją ko​lej​ną au​re​olą, miesz​czą​cą się we​wnątrz bursz​ty​no​wej po​świa​ty. Po​wo​li ma​ska za​czę​ła opa​dać jej z twa​rzy. Za​czy​na​ła być zła, co mnie pod​bu​do​wa​ło. Po​sta​no​wi​łem ją nie​co spro​wo​ko​wać. – Wy​glą​da na to, że ży​cie dało mi w kość. – Nie! – krzyk​nę​ła Lor​na. – Nie, su​kin​sy​nu. Żad​ne ży​cie nie dało ci w kość! Sam je​steś so​bie wi​nien! Nie ro​zu​miesz? – Wiem. Ża​łu​ję tyl​ko jed​ne​go, wiesz cze​go? – Ed​die​go En​gel​sa i Mar​ga​ret Ca​dwal​la​der? – Do dia​bła z nimi. Oni nie żyją. Ża​łu​ję tyl​ko, że cie​bie w to wplą​ta​łem. Lor​na ro​ze​śmia​ła się. – Nie ża​łuj. Da​łam się prze​ko​nać do​wo​dom po​szla​ko​wym i naj​in​te​li​gent​niej​sze​mu, naj​zu​chwal​sze​mu i naj​przy​stoj​niej​sze​mu męż​czyź​nie, ja​kie​go zna​łam. Co te​raz bę​dziesz ro​bił, Fred​dy? Zła​pa​łem Lor​nę moc​no za rękę, żeby nie mo​gła jej cof​nąć. – Nie wiem. A ty? Lor​na oswo​bo​dzi​ła się i za​czę​ła gwał​tow​nie ude​rzać gło​wą w ka​na​pę. – Nie wiem, nie wiem, nie wiem, do cho​le​ry, nie wiem! – Zo​sta​niesz w biu​rze pro​ku​ra​to​ra? Lor​na po​trzą​snę​ła gło​wą. – Nie, nie mogę. To zna​czy mo​gła​bym, gdy​bym chcia​ła, ale nie mogę. Mam już do​syć spra​wie​dli​wo​ści, gli​nia​rzy i ko​dek​su kar​ne​go. Kie​dy za​dzwo​ni​łeś do mnie i po​wie​dzia​łeś, że En​gels się przy​znał, po​szłam pro​sto do pro​ku​ra​to​ra. Może zdra​dzi​łam się ze swo​imi uczu​cia​mi do cie​bie, nie wiem, ale miał mój nu​mer i kie​dy Can​field przy​pro​wa​dził Win​to​na, to po roz​mo​wie z nim, kie​dy się ze mną spo​tkał, już wie​dzia​łam, że moje dni w biu​rze są po​li​czo​ne. Po śmier​ci En​gel​sa już nie ma od​wo​ła​nia. Te​raz to ja już na​wet nie chcę tam pra​co​wać. Fred​dy, bę​dziesz na​dal pró​bo​wał za​trud​nić się w po​li​cji? To na​iw​ne py​ta​nie po​trak​to​wa​łem jak wy​zwa​nie. Po​trzą​sną​łem gło​wą. – Chy​ba że w Ro​sji. Może mógł​bym być za​stęp​cą ko​mi​sa​rza w Le​nin​gra​dzie, czy coś w tym sty​lu. Wy​pi​sy​wać man​da​ty za złe par​ko​wa​nie sań na Sy​be​rii… Lor​na po​gła​ska​ła mnie po gło​wie. – Cze​go chcesz, Fred​dy? – Cie​bie. Tyl​ko tego je​stem pe​wien. Wyj​dziesz za mnie? Lor​na uśmiech​nę​ła się w pół​mro​ku. – Tak – od​par​ła. Po​sta​no​wi​li​śmy nie tra​cić cza​su. Lor​na po​spiesz​nie spa​ko​wa​ła wa​liz​kę, a ja w tym cza​sie po​sta​wi​łem top w sa​mo​cho​dzie. Na​tych​miast wy​ru​szy​li​śmy w stro​nę gra​ni​cy, wy​mie​nia​jąc dow​ci​py, śpie​wa​jąc przy akom​pa​nia​men​cie ra​dia i pod​szczy​pu​jąc się, kie​dy pę​dzi​li​śmy na po​łu​dnie

tra​są nu​mer 5. Kie​dy wjeż​dża​li​śmy do San Die​go, Lor​na za​czę​ła pła​kać, uświa​do​miw​szy so​bie, że na za​wsze utra​ci​ła sta​re, bez​piecz​ne ży​cie, do​sta​jąc w za​mian tyl​ko nie​pew​ność. Przy​tu​li​łem ją moc​no jed​nym ra​mie​niem, ale się nie za​trzy​ma​łem. O trze​ciej nad ra​nem prze​kro​czy​li​śmy gra​ni​cę z Mek​sy​kiem. Na głów​nej uli​cy Ti​ju​any, Re​vo​lu​cion, zna​leź​li​śmy czyn​ną całą dobę ka​pli​cę ślub​ną. Gru​by, uśmiech​nię​ty mek​sy​kań​ski ksiądz po​bło​go​sła​wił nasz zwią​zek, po​brał dzie​sięć do​la​rów opła​ty i wy​stu​kał na ma​szy​nie na​sze świa​dec​two ślu​bu, za​pew​nia​jąc nas cały czas, że wszyst​ko od​by​ło się zgod​nie z pra​wem i jest wią​żą​ce przed ludź​mi i Bo​giem. Je​cha​li​śmy przez bied​ne uli​ce Ti​ju​any, aż za​uwa​ży​li​śmy ho​tel, któ​ry wy​glą​dał na wy​star​cza​ją​co czy​sty, żeby spę​dzić w nim noc po​ślub​ną. Za​pła​ci​łem za trzy dni z góry i za​nio​słem na​sze wa​liz​ki do roz​kle​ko​ta​nej win​dy, któ​ra za​wio​zła nas na ostat​nie pię​tro. Nasz po​kój był skrom​ny: czy​sta, wy​pu​co​wa​na drew​nia​na pod​ło​ga; czy​sty, wy​le​nia​ły dy​wan; czy​sta ła​zien​ka; i duże, czy​ste po​dwój​ne łóż​ko. Lor​na Un​der​hill ro​ze​bra​ła się, po​ło​ży​ła na łóż​ku i na​tych​miast za​snę​ła. Ja usia​dłem na krze​śle i przy​glą​da​łem się śpią​cej żo​nie, wie​rząc, że sta​łość mo​jej mi​ło​ści do niej zre​kom​pen​su​je wszel​kie moż​li​we uciąż​li​wo​ści ży​cia bez do​stę​pu do jego mrocz​niej​szych stron.

Część III Poza czasem

15 Mi​ja​ły lata. Lata wy​rzu​tów su​mie​nia i in​tro​spek​cji; lata wy​peł​nio​ne ty​sią​ca​mi ude​rzeń pi​łek do gol​fa, czy​ta​niem i dłu​gi​mi spa​ce​ra​mi po pla​ży z Noc​nym Po​cią​giem; lata wal​ki, żeby żyć jak inni. Lata szu​ka​nia cze​goś, cze​mu mógł​bym po​świę​cić ży​cie. Lata na​bie​ra​nia do​świad​czeń, ucze​nia się, co się uda​je, a co nie. Ale przede wszyst​kim lata Lor​ny. Lor​na. Lor​na We​in​berg Un​der​hill. Moja żona, moja ko​chan​ka, moja po​wier​nicz​ka, moje le​kar​stwo, mój sub​sty​tut za​prze​pasz​czo​ne​go sma​ku ży​cia. A wła​ści​wie uoso​bie​nie sma​ku ży​cia – syn​te​za wie​dzy ab​so​lut​nej i cią​głych nie​spo​dzia​nek. Moja czu​ła, by​stra, de​li​kat​na Lor​na. Uoso​bie​nie siły mi​ło​ści: je​śli coś nie gra, spró​buj cze​goś in​ne​go. Je​śli na​dal nie gra, roz​waż wszyst​kie moż​li​wo​ści i wy​eli​mi​nuj błę​dy. Nie pod​da​waj się, Fred​dy; prę​dzej czy póź​niej znaj​dziesz coś, być może przy​pad​kiem, co bę​dzie dla cie​bie rów​nie waż​ne, jak kie​dyś była pra​ca po​li​cjan​ta. Była? Od koń​ca 1951 roku do 1954 prak​tycz​nie nie było chwi​li, kie​dy nie wo​lał​bym prze​mie​rzać ra​dio​wo​zem Cen​tral Ave​nue albo We​stern, albo Wil​shi​re, albo Pico, albo do​wol​nej uli​cy w L.A., go​to​wy na za​strzyk ad​re​na​li​ny i ko​niecz​ność na​tych​mia​sto​wej in​ter​wen​cji. Kie​dy wró​ci​li​śmy z na​sze​go trzy​dnio​we​go mie​sią​ca mio​do​we​go w Mek​sy​ku, Ko​rea po​now​nie zna​la​zła się w czo​łów​kach ga​zet, a ja z Lor​ną wpro​wa​dzi​li​śmy się do du​że​go domu w Lau​rel Ca​ny​on. Był tam ogró​dek dla Noc​ne​go Po​cią​gu, duża sy​pial​nia z bal​ko​nem i idyl​licz​nym wi​do​kiem oraz na niż​szym po​zio​mie duży po​kój z ogrom​ny​mi prze​szklo​ny​mi drzwia​mi, któ​re by​ły​by po​wo​dem do dumy dla każ​de​go zam​ku w Bur​gun​dii. Przez mie​siąc bez prze​rwy ba​wi​li​śmy się w dom, czy​ta​li​śmy na głos po​ezję, gra​li​śmy w Scrab​ble, ko​cha​li​śmy się i tań​czy​li​śmy przy „Ten​nes​see Waltz”. Ale Lor​nę zmę​czy​ło ta​kie ży​cie szyb​ciej niż mnie i sko​rzy​sta​ła z pierw​szej ofer​ty pra​cy dla praw​ni​ka, jaka wpa​dła jej w ręce – zo​sta​ła rad​cą praw​nym w We​in​berg Pro​duc​tions, Inc. Dłu​go tam nie wy​trzy​ma​ła, bo no​to​rycz​nie do​cho​dzi​ło do spięć z jej oj​cem w kwe​stiach fi​nan​so​wych, mo​ral​no​ści i wy​mie​rza​niu fil​mo​wej „spra​wie​dli​wo​ści”. W maju 1952 roku rzu​ci​ła tę pra​cę i za​trud​ni​ła się przy kam​pa​nii Ad​la​ia Ste​ven​so​na. Była szcze​rze od​da​na bły​sko​tli​we​mu gu​ber​na​to​ro​wi Il​li​no​is i uda​ło jej się na​wet do​stać płat​ną po​sa​dę rad​cy praw​ne​go kam​pa​nii. Pra​co​wa​ła dla nie​go, do​pó​ki nie wy​szło na jaw, że jest żoną „ko​mu​ni​stycz​ne​go” eks​gli​nia​rza. Za​smu​co​na, ale na​dal żąd​na spra​wie​dli​wo​ści, za​trud​ni​ła się w kan​ce​la​rii praw​ni​czej w Be​ver​ly Hills spe​cja​li​zu​ją​cej się w spra​wach do​ty​czą​cych ob​ra​żeń cie​le​snych. Moja Lor​na, kró​lo​wa bie​da​ków z kciu​ka​mi zgnie​cio​ny​mi w pra​sie. Pierw​sze mie​sią​ce na​sze​go mał​żeń​stwa były bar​dzo do​bre. Wiel​ki Sid za​ak​cep​to​wał zię​cia goja z za​dzi​wia​ją​cą wiel​ko​dusz​no​ścią. Wy​ka​zał się praw​dzi​wą od​wa​gą cy​wil​ną, gra​jąc ze mną w gol​fa w Hil​l​crest, cho​ciaż wszy​scy wie​dzie​li, kim je​stem. Gra​li​śmy o pie​nią​dze i za​ra​bia​łem wię​cej niż trze​ba, żeby po​kryć wy​dat​ki na​sze​go gniaz​da mi​ło​ści w Lau​rel Ca​ny​on. Lor​na i ja ni​g​dy nie roz​ma​wia​li​śmy o spra​wie Ed​die​go En​gel​sa. Było to prze​ło​mo​we wy​da​rze​nie w na​szym ży​ciu i za​wsze czu​ło się jego obec​ność w tle, ale ni​g​dy o tym nie roz​ma​wia​li​śmy. Pierw​szej nocy w na​szym no​wym domu pod​nio​słem ten te​mat, żeby nie​co oczy​ścić at​mos​fe​rę. – Za​pła​ci​li​śmy za to, Lor. Za​pła​ci​li​śmy za to, co zro​bi​li​śmy. – Nie – od​par​ła Lor​na. – Ja by​łam tyl​ko za​ko​cha​ną urzęd​ni​czy​ną. Ja nie ucier​pia​łam. To ty

za​pła​ci​łeś i w do​dat​ku masz wy​rok do​ży​wo​cia. Ni​g​dy nie chcę do tego wra​cać. Szczę​śli​wie dla mnie Can​field i ro​dzi​na En​gel​sa nie po​zwa​li ani Wy​dzia​łu Po​li​cji L.A., ani mnie za bez​pod​staw​ne aresz​to​wa​nie, ani za nic in​ne​go. Mę​czy​ło mnie to mie​sią​ca​mi i cały czas lę​kli​wie ocze​ki​wa​łem we​zwa​nia, któ​re da​ło​by spo​łe​czeń​stwu wgląd w ist​ną pusz​kę Pan​do​ry, ale w koń​cu nie do​sta​łem żad​ne​go we​zwa​nia. W lu​tym 1955 roku do​wie​dzia​łem się dla​cze​go, od pi​ja​ne​go, peł​ne​go nie​na​wi​ści Mike’a Breu​nin​ga. Wpa​dłem na nie​go przy ba​rze w ja​kiejś re​stau​ra​cji w Hol​ly​wo​od. Awan​so​wa​ny na po​rucz​ni​ka, bez skru​pu​łów prze​kli​nał na czym świat stoi wy​dział i swe​go prze​ło​żo​ne​go, Du​dleya Smi​tha. Po​wie​dział mi, wtrą​ca​jąc co rusz wy​lew​ne prze​pro​si​ny, że to Du​dley Smith wy​kradł mój pa​mięt​nik i na​słał Wy​dział Spraw We​wnętrz​nych na Sarę Ke​fa​lvian tego sa​me​go dnia, kie​dy En​gels „przy​znał się”. Du​dley po​le​ciał też do Se​at​tle i wy​grze​bał w po​li​cyj​nych kar​to​te​kach ra​por​ty z kil​ku​na​stu aresz​to​wań Lil​lian En​gels w ba​rach dla les​bi​jek w Se​at​tle i oko​li​cach. Po​szedł pro​sto do Wil​hel​ma En​gel​sa i zmu​sił go do zre​zy​gno​wa​nia z po​zwu. Sta​ry En​gels umarł na atak ser​ca rok póź​niej. Od cza​su do cza​su na​gle uświa​da​mia​łem so​bie, że je​stem prze​ra​żo​ny i że nie pa​nu​ję nad swo​im stra​chem. Żywe wspo​mnie​nia za​krwa​wio​nej twa​rzy Ed​die​go En​gel​sa wra​ca​ły do mnie z nie​sa​mo​wi​tą siłą i nie da​wa​ły mi spo​ko​ju, cza​sa​mi na​wet kie​dy pa​pla​łem z Lor​ną o po​go​dzie. Stop​nio​wo twarz En​gel​sa zmie​nia​ła się w moją i po​tem Du​dley Smith i Dick Car​li​sle bili mnie, a ja na to pa​trzy​łem, po​pi​ja​jąc kawę w po​ko​ju nu​mer 6 w Vic​to​ry Mo​tel. Nie krzy​cza​łem, nic nie mó​wi​łem ani się nie ru​sza​łem; tyl​ko drża​łem pod cio​sa​mi Smi​tha i Car​li​sle’a. Cza​sa​mi Lor​na mnie obej​mo​wa​ła, a ja z każ​dym cio​sem prze​szy​wa​ją​cym mi umysł wtu​la​łem się w nią co​raz moc​niej. Tak więc zmar​li byli cią​gle obec​ni w ży​ciu moim i mo​jej żony, umac​nia​jąc swo​ją po​zy​cję z bie​giem na​sze​go wspól​ne​go ży​cia z Lor​ną. Przez całe lata szcze​rze się ko​cha​li​śmy i uwa​ża​łem, że głę​bo​ki smu​tek był mimo wszyst​ko nie​zbyt wy​gó​ro​wa​ną ceną za prze​ro​śnię​tą am​bi​cję, któ​ra tak wie​le kosz​to​wa​ła mnie i in​nych. Przez dłu​gi czas nie pra​gną​łem ni​cze​go, cze​go bym nie miał, i by​łem oszo​ło​mio​ny tym, że Lor​na po​tra​fi​ła mnie w peł​ni za​spo​ko​ić. Kie​dy my​śla​łem i my​śla​łem o tym, usi​łu​jąc ująć to w sło​wa, Lor​na czy​ta​ła mi w my​ślach i przy​ci​ska​ła mi pal​ce do warg, i szep​ta​ła sło​wa, któ​re kie​dyś jej po​wie​dzia​łem: „Nie myśl, ko​cha​nie, pro​szę, nie pró​buj tego znisz​czyć”. Za​wsze wie​dzia​ła, kie​dy tę​sk​no​ta za sma​kiem ży​cia wkra​da​ła się do mo​jej świa​do​mo​ści i za​wsze po​tra​fi​ła tak​tow​nie o tym mil​czeć z mi​ło​ścią pod​szy​tą jed​nak lek​kim nie​po​ko​jem. Strach za​wsze to​wa​rzy​szył na​szej mi​ło​ści; w na​szym związ​ku wy​czu​wa​ło się pod​skór​ne po​czu​cie winy, ukry​ty wpływ nie po​zwa​la​ją​cych nam za​znać spo​ko​ju zmar​łych dusz. Nada​wa​ło to nie​mal​że du​cho​we​go wy​mia​ru na​sze​mu ży​ciu – wie​dzie​li​śmy, że w ja​kiś po​kręt​ny spo​sób na​sza ra​dość była za​dość​uczy​nie​niem dla Ed​die​go i Mag​gie oraz ca​łe​go świa​ta zmar​łych. Obo​je to czu​li​śmy, ale ni​g​dy o tym nie roz​ma​wia​li​śmy. Obo​je oba​wia​li​śmy się, że za​bi​ło​by to ra​dość, na któ​rą na​praw​dę cięż​ko za​pra​co​wa​li​śmy. Dłu​go na​szym prze​zna​cze​niem było bez wąt​pie​nia szczę​ście – ra​do​wa​li​śmy się sobą na​wza​jem, dzie​li​li​śmy się sa​mot​no​ścią i praw​dzi​wą mi​ło​ścią, któ​ra po​zwa​la​ła nam koń​czyć kłót​nie w łóż​ku ze śmie​chem na ustach; Lor​na za​sła​nia​ła mi usta ręką, pisz​cząc: „Nie, nie, le​piej opo​wiedz mi w za​mian ja​kąś hi​sto​rię!”.

Opo​wia​da​łem jej hi​sto​rie, a ona mi i stop​nio​wo prze​sta​łem roz​róż​niać, któ​re hi​sto​rie są czy​je, aż w koń​cu prze​ro​dzi​ły się w jed​ną ca​łość wspól​nych do​świad​czeń i stra​ci​ły aurę nie​praw​do​po​do​bień​stwa. Sta​ło się tak, po​nie​waż w tym zle​wa​niu się ja​koś za​tra​ci​li​śmy sie​bie jako od​dziel​ne isto​ty i dziw​nym zrzą​dze​niem to wła​śnie czy​ni​ło z nas ła​twe ofia​ry dla la​ta​mi nie wspo​mi​na​nych zmar​łych.

16 Za​czę​ło się psuć z Lor​ną stop​nio​wo, więc trud​no było usta​lić bez​po​śred​nie przy​czy​ny i okre​ślić, czy​ja to była wina. Wszyst​ko wy​ni​ka​ło z nie w peł​ni za​go​jo​nych ran, któ​re nie po​zwa​la​ły o so​bie za​po​mnieć. Zbyt dużo so​bie da​wa​li​śmy i zbyt wie​le bra​li​śmy; zbyt dużo cza​su spę​dza​li​śmy od​dziel​nie; zbyt in​ten​syw​nie two​rzy​li​śmy so​bie na​wza​jem nie​przy​sta​ją​cy do rze​czy​wi​sto​ści ob​raz dru​giej oso​by. Zbyt dużo było na​dziei i zbyt dużo dumy, a zbyt mało go​to​wo​ści do zmie​nie​nia się. Po​nad​to ja zde​cy​do​wa​nie zbyt dużo my​śla​łem. Na po​cząt​ku 1954 roku po​wie​dzia​łem Lor​nie: „Na​sze mó​zgi to na​sze prze​kleń​stwo, Lor. Chcę uży​wać mię​śni, a nie mó​zgu”. Lor​na spoj​rza​ła znad po​ran​nej fi​li​żan​ki kawy i po​dra​pa​ła mnie w ra​mię. „Prze​cież mo​żesz tak zro​bić. Kie​dyś mi mó​wi​łeś «Nie myśl», pa​mię​tasz?”. Pra​ca na bu​do​wie, a po​tem przy mu​ro​wa​niu nie wy​ma​ga​ła żad​ne​go wy​sił​ku umy​sło​we​go i była strasz​nie śmiesz​na. Męż​czyź​ni, z któ​ry​mi pra​co​wa​łem i pi​łem piwo, byli sil​ni i nie​wy​ra​fi​no​wa​ni. Lor​na jed​nak była szcze​rze zdu​mio​na, że pra​co​wa​łem tak przez osiem mie​się​cy, z każ​dym dniem co​raz bar​dziej lu​biąc swe nowe za​ję​cie. Uwa​ża​ła, że mar​nu​ję swój nadak​tyw​ny mózg, któ​ry z ta​kim wy​sił​kiem usi​ło​wa​łem uci​szyć. W mię​dzy​cza​sie jej nie​chęć przy​bie​ra​ła na sile. Nie po​tra​fi​ła znieść me​za​lian​su wzię​tej praw​nicz​ki z mę​żem ro​bot​ni​kiem. By​łe​go gli​nia​rza oskar​żo​ne​go o cią​go​ty ko​mu​ni​stycz​ne po​tra​fi​ła za​ak​cep​to​wać, ale ro​bo​la nie. Zwró​ci​łem jej uwa​gę na roz​bież​ność mię​dzy jej przy​dom​kiem obroń​cy „lu​dzi pra​cy” a po​gar​dą dla ich przed​sta​wi​cie​la w jej wła​snym domu. – Nie wy​cho​dzi​łam za mu​ra​rza – skwi​to​wa​ła zim​no Lor​na. Za​czy​na​łem się za​sta​na​wiać, kogo ona po​ślu​bi​ła. Za​czą​łem też się za​sta​na​wiać, z kim ja się oże​ni​łem. Za​czą​łem czuć pust​kę i de​pre​sję, przy​bi​ja​ją​cą mnie nie​skoń​cze​nie bar​dziej niż strach. Ale nie pod​da​wa​łem się: na​dal za​ra​bia​łem na bu​do​wach i grze w gol​fa przy​naj​mniej tyle samo, co Lor​na jako praw​nik. Po​dzie​li​li​śmy wy​dat​ki na dom na pół i każ​de z nas co mie​siąc do​kła​da​ło się do na​szych wspól​nych oszczęd​no​ści i wpła​ca​ło na kon​to na bie​żą​ce wy​dat​ki. Pod ko​niec każ​de​go mie​sią​ca, kie​dy roz​li​cza​li​śmy się, Lor​na ki​wa​ła gło​wą, mó​wiąc, ja​kie to spra​wie​dli​we. Zro​bił się z tych se​sji praw​dzi​wy ry​tu​ał, nie po​zba​wio​ny hu​mo​ru. Dzie​li​li​śmy wy​dat​ki do​kład​nie po po​ło​wie, ale ja pła​ci​łem za wszyst​ko, co było zwią​za​ne z Noc​nym Po​cią​giem. Lor​na cał​kiem go lu​bi​ła, ale uwa​ża​ła moją sym​bo​licz​ną więź z Wac​ky’m i prze​szło​ścią za god​ną od​ra​zy. Uwa​ża​ła, że psy po​win​ny żyć na far​mach. „A pies to two​je jarz​mo” ma​wia​ła, kie​dy koń​czy​li​śmy roz​li​cze​nie. Pew​ne​go dnia na po​cząt​ku 1955 roku nie żar​to​wa​ła jak zwy​kle. Tego dnia była spię​ta i zła. Kie​dy spoj​rza​łem na nią w ocze​ki​wa​niu na ja​kiś zja​dli​wy dow​cip, rzu​ci​ła w moją stro​nę pli​kiem pa​pie​rów i za​czę​ła krzy​czeć: – To wszyst​ko jest dla cie​bie ta​kie cho​ler​nie ła​twe! Cho​le​ra ja​sna, jak ty mo​żesz ze sobą wy​trzy​mać? Czy ty wiesz, jak cięż​ko pra​cu​ję, żeby za​ro​bić te pie​nią​dze? Wiesz, Fred​dy, do cho​le​ry? Nie uwa​żasz, że to smut​ne, że przez osiem lat uczy​łam się, żeby zo​stać praw​ni​kiem i po​ma​gać lu​dziom, a ty tyl​ko wy​ma​chu​jesz mło​tem i ki​ja​mi do gol​fa? Ty cho​ler​ny re​ne​san​so​wy obi​bo​ku! Po raz pierw​szy po​czu​łem się nie​wy​god​nie z moją przy​się​gą mał​żeń​ską. Za​czą​łem uświa​da​miać so​bie, że nie będę po​tra​fił być męż​czy​zną speł​nia​ją​cym ocze​ki​wa​nia Lor​ny. I po raz pierw​szy nie prze​ją​łem się tym, bo Lor​na z 1955 roku nie była tą Lor​ną, któ​rą po​ślu​bi​łem w 1951. Za​-

czę​ło mnie ku​sić, żeby z tym wszyst​kim skoń​czyć, na amen. Kie​dy moja mi​łość do Lor​ny we​szła w tę strasz​ną, prze​peł​nio​ną zło​ścią fazę, po​czu​łem uwie​ra​nie cze​goś, co mo​głem tyl​ko okre​ślić mia​nem no​stal​gii za sma​kiem ży​cia. Za jego mrocz​ny​mi se​kre​ta​mi. Mi​nę​ło kil​ka lat. Po za​koń​cze​niu woj​ny w Ko​rei i zdys​kre​dy​to​wa​niu Joe McCar​thy’ego, za​czy​nał się for​mo​wać tro​chę bar​dziej nor​mal​ny kli​mat po​li​tycz​ny. Czas zda​wał się otwie​rać świe​że rany w moim ży​ciu, ale jed​no​cze​śnie goić te z prze​szło​ści. Je​śli Lor​na była sub​sty​tu​tem po​szu​ki​wa​nia wra​żeń, to może czas od​wró​cić sy​tu​ację. Wie​dząc, że ni​g​dy nie zo​stał​bym za​trud​nio​ny jako funk​cjo​na​riusz po​li​cji, zło​ży​łem wnio​sek o przy​zna​nie mi li​cen​cji pry​wat​ne​go de​tek​ty​wa w sta​nie Ka​li​for​nia, ale mi od​mó​wio​no. Usi​ło​wa​łem za​trud​nić się jako de​tek​tyw ubez​pie​cze​nio​wy w po​nad trzy​dzie​stu fir​mach, ale żad​na mnie nie przy​ję​ła. Więc na​dal ude​rza​łem ko​lej​ne ty​sią​ce pi​łek do gol​fa, przy​po​mi​na​jąc so​bie trzy fi​la​ry ży​cia z cza​sów mło​do​ści: pra​ca w po​li​cji, golf, ko​bie​ty. Ko​bie​ty. Samo brzmie​nie tego sło​wa do​słow​nie wgry​za​ło się we mnie jak mię​so​żer​ca z dżun​gli, prze​peł​nia​jąc mnie ja​do​wi​tym po​czu​ciem winy i pod​nie​ce​niem. Pew​nej nocy po​sze​dłem do baru w Oce​an Park i po​de​rwa​łem ko​bie​tę. Nie stra​ci​łem swo​ich umie​jęt​no​ści cza​ro​wa​nia. Za​bra​łem ją do mo​te​lu nie​da​le​ko mo​je​go sta​re​go miesz​ka​nia w San​ta Mo​ni​ca. Ko​cha​li​śmy się i roz​ma​wia​li​śmy. Po​wie​dzia​łem jej, że moje mał​żeń​stwo to już hi​sto​ria. Współ​czu​ła mi; jej też się to przy​tra​fi​ło i te​raz mu​sia​ła so​bie ra​dzić sama. Rano od​wio​złem ją do miej​sca, gdzie stał jej sa​mo​chód, po czym po​je​cha​łem do domu do Lau​rel Ca​ny​on i mo​jej żony, któ​ra nie spy​ta​ła, gdzie spę​dzi​łem noc. Nie mu​sia​ła. Ro​bi​łem to jesz​cze wie​lo​krot​nie, roz​ko​szu​jąc się przy​jem​no​ścia​mi cia​ła, zgłę​bia​jąc sztu​kę prze​lot​ne​go kon​tak​tu z inną ofia​rą sa​mot​ne​go ży​cia. Lor​na oczy​wi​ście o tym wie​dzia​ła i wda​li​śmy się w nie​wy​po​wie​dzia​ną, ci​chą woj​nę ob​li​czo​ną na zmę​cze​nie prze​ciw​ni​ka: prze​sad​nie uprzej​me roz​mo​wy, nie​zręcz​ne pró​by ko​cha​nia się, mil​czą​ce wy​rzu​ty. Z nie​wy​ja​śnio​nych przy​czyn prze​sta​łem pod​ry​wać ko​bie​ty rów​nie gwał​tow​nie, jak za​czą​łem. Sie​dzia​łem w ja​kimś ba​rze w Do​li​nie nad pi​wem, przy​glą​da​jąc się kel​ner​kom, kie​dy po​czu​łem po​now​nie ten sam dziw​ny spo​kój, któ​re​go do​świad​czy​łem na na​wad​nia​nym polu w dniu, kie​dy prze​sta​łem być po​li​cjan​tem. Tym ra​zem się nie roz​kle​iłem, tyl​ko ogar​nę​ło mnie ja​kieś nie​sa​mo​wi​te, nie​moż​li​we do opi​sa​nia sło​wa​mi uczu​cie, o któ​rym my​ślę jako bez​mia​rze. Usi​ło​wa​łem wy​ja​śnić to Lor​nie: – Nie po​tra​fię tego wy​ja​śnić, Lor. To po pro​stu uczu​cie, hm, ta​jem​ni​cy, uczu​cie praw​dy i ilu​zji, cze​goś znacz​nie nas prze​kra​cza​ją​ce​go. To uczu​cie wię​zi z czymś bar​dzo nie​ja​snym, ale przy​zwo​itym i do​brym. I nie cho​dzi mi o smak ży​cia. Lor​na żach​nę​ła się. – Boże, Fred​dy. Te​raz bę​dziesz ka​zno​dzie​ją? – Nie, to nie o to cho​dzi. To coś zu​peł​nie in​ne​go. Szu​ka​łem słów i ge​stów, ale nie zna​la​złem. Spoj​rza​łem na Lor​nę, któ​ra po​gar​dli​wie wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. W na​stęp​nym ty​go​dniu do​wie​dzia​łem się, że Lor​na ma ko​chan​ka. Był to star​szy czło​wiek, współ​wła​ści​ciel jej kan​ce​la​rii praw​ni​czej. Wi​dzia​łem, jak się trzy​ma​ją za ręce i szcze​bio​czą do

sie​bie w ja​kiejś re​stau​ra​cji w Be​ver​ly Hills. Po​czu​łem, że mi ciem​nie​je w oczach, kie​dy zmie​rza​łem w stro​nę ich bok​su. Po​mi​mo że było to wy​so​ce nie​roz​sąd​ne, ścią​gną​łem tego fa​ce​ta za kra​wat na pod​ło​gę, wy​la​łem mu na twarz szklan​kę wody, a po​tem jesz​cze zrzu​ci​łem z ta​le​rza por​cję ho​ma​rów. – Po​zwij mnie, pani ad​wo​kat – po​wie​dzia​łem do zszo​ko​wa​nej Lor​ny. Prze​wio​złem mo​je​go psa, kije gol​fo​we i kil​ka dro​bia​zgów do miesz​ka​nia w West L.A. Za​pła​ci​łem za trzy mie​sią​ce z góry i za​czą​łem się za​sta​na​wiać, co będę, do cho​le​ry, ro​bił. Lor​na wy​niu​cha​ła mój nowy ad​res i przy​sła​ła mi proś​bę o roz​wód. Po​dar​łem ją na oczach czło​wie​ka, któ​ry mi ją do​rę​czył. – Niech pan po​wie pani Un​der​hill: ni​g​dy – po​wie​dzia​łem mu. Lor​na na​mie​rzy​ła mój nu​mer te​le​fo​nu i za​dzwo​ni​ła – naj​pierw wy​gra​ża​jąc mi, a po​tem bła​ga​jąc o roz​wód. – Ni​g​dy – po​wie​dzia​łem jej. – Ślu​by z Ti​ju​any są do​ży​wot​ni​mi kon​trak​ta​mi. – Do dia​bła z tobą, Fred​dy, to już ko​niec! Nie wi​dzisz tego? – Nic nie ma osta​tecz​ne​go koń​ca – od​wrza​sną​łem, po czym wy​rzu​ci​łem te​le​fon z du​że​go po​ko​ju. Nie​zu​peł​nie nad sobą pa​no​wa​łem, ale mia​łem ra​cję. Było to pro​ro​cze stwier​dze​nie. Trzy dni póź​niej był 23 czerw​ca 1955 roku. Tego dnia usły​sza​łem o mor​der​stwie pie​lę​gniar​ki.

Część IV Zbrodnia przeciwko Marcelii

17 Pierw​sze do​nie​sie​nia w ga​ze​tach były jed​no​cze​śnie sen​sa​cyj​ne i po​wsze​dnie. Po pro​stu ko​lej​ne mor​der​stwo, zda​wa​ły się ob​wiesz​czać. Wy​ci​nek z Los An​ge​les He​rald Express z 23 czerw​ca 1955 roku: CIA​ŁO ZA​M OR​DO​WA​NEJ PIE​LĘ​GNIAR​KI ZNA​LE​ZIO​NE W EL MON​TE Atrak​cyj​na roz​wód​ka i mat​ka udu​szo​na. Har​ce​rze do​ko​nu​ją strasz​li​we​go od​kry​cia EL MON​TE, 22 czerw​ca – Gru​pa har​ce​rzy i ich dru​ży​no​wy do​ko​na​li strasz​li​we​go od​kry​cia wcze​snym ran​kiem w nie​dzie​lę, gdy wra​ca​li z kem​pin​gu w gó​rach San Ga​briel. Kie​dy mi​ja​li gim​na​zjum Ar​royo przy So​uth Peck Road, jed​ne​mu z har​ce​rzy, dwu​na​sto​let​nie​mu Dan​ny’emu John​so​no​wi zda​wa​ło się, że za​uwa​żył ra​mię wy​sta​ją​ce z krza​ków ro​sną​cych przy pło​cie od po​łu​dnio​wej stro​ny szko​ły. Zwró​cił na to uwa​gę swo​je​go dru​ży​no​we​go, dwu​dzie​sto​ośmio​let​nie​go Ja​me​sa Ple​shet​te’a z Sier​ra Ma​dre. Ple​shet​te po​szedł spraw​dzić i zna​lazł na​gie cia​ło ko​bie​ty. Na​tych​miast za​wia​do​mił po​li​cję w El Mon​te. Iden​ty​fi​ka​cja ofia​ry Po​li​cja po​je​cha​ła na miej​sce zda​rze​nia i nie​zwłocz​nie ro​ze​sła​ła opis zmar​łej wszyst​kim sta​cjom ra​dio​wym i te​le​wi​zyj​nym w Los An​ge​les. Od​zew na nada​ne ko​mu​ni​ka​ty był nie​mal​że na​tych​mia​sto​wy. Pani Gay​lord Wil​der, miesz​kan​ka El Mon​te, stwier​dzi​ła, że opis pa​su​je do jej lo​ka​tor​ki, pani Mar​cel​li Har​ris, któ​rej nie było w domu od piąt​ko​we​go wie​czo​ra. Pa​nią Wil​der za​wie​zio​no do kost​ni​cy, gdzie roz​po​zna​ła w de​nat​ce pa​nią Har​ris. Do​bra mat​ka Pani Wil​der za​czę​ła szlo​chać, uj​rzaw​szy cia​ło. „O Boże, co za tra​ge​dia! – po​wie​dzia​ła. – Mar​cel​la była taką do​brą ko​bie​tą i do​brą mat​ką dla swe​go syna”. Czter​dzie​sto​trzy​let​nia pani Har​ris kil​ka lat temu roz​wio​dła się z Wil​lia​mem „Dok​tor​kiem” Har​ri​sem. Mają dzie​wię​cio​let​nie​go syna, któ​ry spę​dzał week​end z oj​cem. Kie​dy Har​ris (wy​eli​mi​no​wa​ny z krę​gu po​dej​rza​nych) zo​stał po​wia​do​mio​ny o śmier​ci, po​wie​dział: „Ży​wię na​dzie​ję, że po​li​cja szyb​ko schwy​ta mor​der​cę mo​jej żony”. Zroz​pa​czo​ny dzie​wię​cio​let​ni Mi​cha​el prze​by​wa ze swo​im oj​cem w Los An​ge​les. Pani Har​ris pra​co​wa​ła jako głów​na pie​lę​gniar​ka w fa​bry​ce Pac​kard-Bell Elec​tro​nics w San​ta Mo​ni​ca. Śledz​two wsz​czął za​rów​no Wy​dział Po​li​cji El Mon​te, jak i Biu​ro Sze​ry​fa Okrę​gu Los An​ge​les.

Usia​dłem i za​czą​łem my​śleć, czu​jąc dziw​ny spo​kój, ale kie​dy odło​ży​łem ga​ze​tę, po​czu​łem mro​wie​nie. Mi​nę​ło już zbyt wie​le cza​su, po​wie​dzia​łem so​bie, wy​da​rzy​ło się to zbyt da​le​ko i jest to zbyt po​wsze​dnia for​ma mor​der​stwa, żeby wy​cią​gać wnio​ski. Nie chcia​łem wplą​tać się w ko​lej​ny błąd lo​gicz​ny. Po​trzeb​ne mi były dane, a je​dy​ną oso​bą, któ​ra mo​gła mi ich do​star​czyć, był do​brze po​in​for​mo​wa​ny pra​cow​nik z fir​my Lor​ny. Za​dzwo​ni​łem do kan​ce​la​rii i po​pro​si​łem o po​łą​cze​nie mnie z nim. Se​kre​tar​ka roz​po​zna​ła mój głos i dała mi od​czuć, co o mnie my​śli, ale po​łą​czy​ła mnie. Po kil​ku​mi​nu​to​wej wy​mia​nie grzecz​no​ści za​da​łem moje py​ta​nie: – Bob, jak wy​glą​da sta​ty​stycz​nie kwe​stia mor​do​wa​nia ko​biet przez udu​sze​nie, kie​dy za​bój​ca nie jest w in​tym​nym związ​ku z ofia​rą? Bob nie mu​siał się ani chwi​li za​sta​na​wiać: – Czę​sto się to zda​rza, ale prze​waż​nie szyb​ko ła​pią za​bój​cę. Zwy​kle w knaj​pie ktoś ko​goś ob​ra​bia albo ja​kiś pi​jak udu​si pro​sty​tut​kę. Bar​dzo czę​sto za​bój​cę tra​wią wy​rzu​ty su​mie​nia, przy​zna​je się i idzie na współ​pra​cę z pro​ku​ra​tu​rą, w związ​ku z czym do​sta​je niż​szy wy​rok. Czy to py​ta​nie wy​ni​ka z czy​stej cie​ka​wo​ści, Fred? – No ja​sne, wy​łącz​nie. A jak wy​glą​da spra​wa z mor​do​wa​niem ko​biet przez udu​sze​nie, ale z pre​me​dy​ta​cją? – Włą​cza​jąc w to psy​cho​pa​tów? – Nie, za​łóż​my, że za​bój​ca jest re​la​tyw​nie nor​mal​ny. – Re​la​tyw​nie nor​mal​ny, nie​złe. Bar​dzo rzad​ka spra​wa, sta​ry, na​praw​dę bar​dzo rzad​ka. A o co

ci w ogó​le cho​dzi? – Cho​dzi o to, że były gli​niarz nie ma za​ję​cia. Wiel​kie dzię​ki, Bob. Do wi​dze​nia. Cały wie​czór oglą​da​łem te​le​wi​zję, ale pra​wie w ogó​le nie mó​wio​no o mor​der​stwie. Na ekra​nie mi​gnę​ła twarz zmar​łej ze zdję​cia sprzed ja​kichś dwu​dzie​stu lat, zro​bio​nym w dniu ukoń​cze​nia przez nią szko​ły dla pie​lę​gnia​rek. Mar​cel​la Har​ris była bar​dzo ład​ną dziew​czy​ną – mia​ła wy​so​kie, sil​nie za​zna​czo​ne ko​ści po​licz​ko​we, duże, sze​ro​ko roz​sta​wio​ne oczy i peł​ne de​ter​mi​na​cji usta. Pre​zen​ter po​waż​nym gło​sem we​zwał wszyst​kich oby​wa​te​li, któ​rzy „mo​gli​by po​móc po​li​cji”, do skon​tak​to​wa​nia się z do​cho​dze​niów​ką w Biu​rze Sze​ry​fa Okrę​gu Los An​ge​les. Na kil​ka krót​kich se​kund na dole ekra​nu za​go​ścił nu​mer te​le​fo​nu, ale już po chwi​li pre​zen​ter za​czął mó​wić o re​kla​mie uży​wa​nych sa​mo​cho​dów. Wy​łą​czy​łem te​le​wi​zor. Za​czą​łem gro​ma​dzić wszyst​kie ar​ty​ku​ły z ga​zet do​ty​czą​ce tej zbrod​ni, ja​kie tyl​ko uda​ło mi się zna​leźć. W śro​dę o mor​der​stwie Har​ris pi​sa​no już wy​łącz​nie na trze​ciej stro​nie. Tak było w edy​cji z Los An​ge​les Ti​mes z 24 czerw​ca 1955 roku: ZRE​KON​STRU​OWA​NO OSTAT​NIE GO​DZI​NY ŻY​CIA ZA​M OR​DO​WA​NEJ PIE​LĘ​GNIAR​KI LOS AN​GE​LES, 24 czerw​ca – Mar​cel​lę Har​ris, któ​rą w nie​dzie​lę rano zna​le​zio​no udu​szo​ną w El Mon​te, po raz ostat​ni wi​dzia​no żywą w ba​rze na po​bli​skim Val​ley Bo​ule​vard. Po​li​cja ujaw​ni​ła dzi​siaj, że świad​ko​wie wi​dzie​li atrak​cyj​ną, ru​do​wło​są pie​lę​gniar​kę w ba​rze Hank’s Hot Spot przy Val​ley Bo​ule​vard 18391 w So​uth El Mon​te mię​dzy 20:00 a 23:30 w so​bot​ni wie​czór. Wy​szła sama, ale wi​dzia​no, jak na​wią​zu​je roz​mo​wę z ciem​no​wło​sym męż​czy​zną koło czter​dziest​ki i zbli​ża​ją​cą się do trzy​dziest​ki blon​dyn​ką. Po​li​cjan​ci już pra​cu​ją nad spo​rzą​dze​niem por​tre​tu pa​mię​cio​we​go tej pary, któ​ra jak na ra​zie wy​czer​pu​je li​stę po​dej​rza​nych o po​peł​nie​nie tej strasz​li​wej zbrod​ni. Oj​ciec i syn ra​zem „Mi​cha​el już za​wsze bę​dzie oka​le​czo​ny, co do tego nie mam wąt​pli​wo​ści” po​wie​dział wczo​raj Wil​liam „Dok​to​rek” Har​ris, przy​stoj​ny pan zbli​ża​ją​cy się do sześć​dzie​siąt​ki. „Ale wiem rów​nież, że po stra​cie mat​ki mogę oto​czyć go mi​ło​ścią, któ​rej tak mu te​raz trze​ba”. Har​ris czu​le zmierz​wił wło​sy swo​je​go dzie​wię​cio​let​nie​go syna. Mi​cha​el, wy​so​ki mło​dzie​niec w oku​la​rach, po​wie​dział: „Mam na​dzie​ję, że po​li​cja do​rwie fa​ce​ta, któ​ry za​bił mamę”. Ta spo​koj​na, ale smut​na sce​na ro​ze​gra​ła się w miesz​ka​niu Har​ri​sa przy Be​ver​ly Bo​ule​vard. Smut​na, po​nie​waż po​li​cja nie może ulżyć cier​pie​niom po​zba​wio​ne​go mat​ki dzie​wię​cio​lat​ka. Rzecz​nik pra​so​wy po​li​cji w El Mon​te, sier​żant A.D. Wi​se​hunt, oznaj​mił: „Ro​bi​my wszyst​ko, co w na​szej mocy, aby ująć za​bój​cę. Nie wie​my, gdzie za​mor​do​wa​no pa​nią Har​ris, ale do​my​śla​my się, że mu​sia​ło się to stać w oko​li​cach El Mon​te. Ko​ro​ner twier​dzi, że zmar​ła mię​dzy 2:00 a 5:00 rano, a har​ce​rze zna​leź​li ją o 7:30. De​tek​ty​wi i nie​umun​du​ro​wa​ni funk​cjo​na​riu​sze roz​pro​wa​dza​ją por​tret pa​mię​cio​wy dwoj​ga lu​dzi, z któ​ry​mi po raz ostat​ni wi​dzia​no pa​nią Har​ris. Mu​si​my uzbro​ić się w cier​pli​wość – tyl​ko żmud​na pra​ca po​li​cji po​zwo​li roz​wi​kłać tę spra​wę”.

Czu​łem, że na​wet samo śle​dze​nie ar​ty​ku​łów pra​so​wych do​ty​czą​cych tej „spra​wy” to sza​leń​stwo, ale jed​no​cze​śnie na​tych​miast ze​lek​try​zo​wa​ło mnie za​uwa​żo​ne w dru​ku sło​wo „bar”. Wal​czy​łem ze sobą we​wnętrz​nie przez kil​ka go​dzin, aż zro​zu​mia​łem, że ni​g​dy nie za​znam ani chwi​li spo​ko​ju, je​śli nie za​cznę dzia​łać. Pod​nio​słem więc słu​chaw​kę i za​dzwo​ni​łem do sier​żan​ta Reu​be​na Ra​mo​sa, na po​ste​ru​nek przy Ram​part. – Reu​ben, mówi Fred Un​der​hill. – Jezu Chry​ste o ku​lach, gdzie ty się, do dia​bła, po​dzie​wa​łeś? – Znik​ną​łem na ja​kiś czas. – Nie da się ukryć, czło​wie​ku. Jezu Chry​ste, ale cię udu​pi​li! Co się sta​ło? Sły​sza​łem set​ki plo​tek, ale wszyst​kie na oko gów​no war​te. Wes​tchną​łem. Nie chcia​łem mó​wić o prze​szło​ści z daw​nym ko​le​gą. – Zła​pa​łem nie​wła​ści​we​go fa​ce​ta, Rube, no i wy​dział mu​siał mnie oczer​nić, żeby zdjąć z sie​bie od​po​wie​dzial​ność. To tyle. Nie prze​ko​na​łem Reu​be​na.

– Za​do​wo​lę się tym – po​wie​dział scep​tycz​nie. – Ale o co cho​dzi? Chcesz, że​bym ci wy​świad​czył przy​słu​gę, tak? – Tak. Chcę, że​byś coś dla mnie spraw​dził. Reu​ben wes​tchnął. – Od​wa​lasz ja​kąś ama​tor​ską fu​chę? – Coś w tym sty​lu. Je​steś go​to​wy? – Wal. – Mar​cel​la Har​ris, bia​ła ko​bie​ta, wiek czter​dzie​ści trzy lata. – Czy to nie jest ta zmar​ła la​ska z… – Tak – ucią​łem. – Mo​żesz ją spraw​dzić i jak naj​szyb​ciej do mnie od​dzwo​nić? – Ty po​pie​przo​ny świ​rze – sko​men​to​wał Reu​ben i roz​łą​czył się. Te​le​fon za​dzwo​nił czter​dzie​ści pięć mi​nut póź​niej. Rzu​ci​łem się do nie​go, pod​no​sząc słu​chaw​kę przy pierw​szym sy​gna​le. – Fred? Tu Reu​ben. Weź ołó​wek. Już go przy​go​to​wa​łem. – Na​wi​jaj, Rube. – OK. Mar​cel​la Har​ris. Na​zwi​sko pa​nień​skie De​Vries. Uro​dzo​na 15 kwiet​nia 1912 roku w Tun​nel City w Wi​scon​sin. Zie​lo​ne oczy, rude wło​sy, wzrost: pięć stóp sie​dem cali, waga: sie​dem​dzie​siąt kilo. Pie​lę​gniar​ka, słu​ży​ła w ma​ry​nar​ce 1941-1946, ode​szła ze stop​niem po​rucz​ni​ka. Robi wra​że​nie, co? A te​raz słu​chaj: aresz​to​wa​na za po​sia​da​nie ma​ri​hu​any w czter​dzie​stym ósmym. Zwol​nio​na. Aresz​to​wa​na w pięć​dzie​sią​tym w związ​ku z po​dej​rze​nia​mi o przyj​mo​wa​nie kra​dzio​nych rze​czy. Zwol​nio​na. Aresz​to​wa​na za pi​jań​stwo dwa razy w czter​dzie​stym szó​stym, raz w czter​dzie​stym siód​mym, trzy razy w czter​dzie​stym ósmym, raz w czter​dzie​stym dzie​wią​tym i pięć​dzie​sią​tym. Nie​źle, co? Za​gwiz​da​łem. – No. In​te​re​su​ją​ce. – Do cze​go chcesz wy​ko​rzy​stać te in​for​ma​cje, sta​ry? – Nie wiem, Rube. – Bądź ostroż​ny, Fred​dy. Wię​cej ci na ten te​mat nie po​wiem. Ja​kaś lala zo​sta​je udu​szo​na w El Mon​te i, cóż… Fred​dy, to nie ma nic wspól​ne​go z in​ny​mi spra​wa​mi. Tam​te to już od​le​gła hi​sto​ria, ko​le​go. – Praw​do​po​dob​nie. – Bądź ostroż​ny. Już nie je​steś gli​nia​rzem. – Dzię​ki, Rube – po​wie​dzia​łem i roz​łą​czy​łem się. Na​stęp​ne​go ran​ka wcze​śnie wsta​łem, za​ło​ży​łem let​ni gar​ni​tur i po​je​cha​łem do El Mon​te, naj​pierw au​to​stra​dą San​ta Mo​ni​ca do Po​mo​na, a stam​tąd da​lej na wschód. Wy​do​sta​łem się ze spo​wi​te​go smo​giem L.A., mi​ną​łem ma​low​ni​cze i za​nie​dba​ne Boy​le He​ights i ciąg po​nu​rych, nie​co za​bie​dzo​nych przed​mieść. Wy​jeż​dża​jąc z ko​lej​nych osie​dli wy​bu​do​wa​nych w cza​sie po​wo​jen​ne​go bo​omu, czu​łem co​raz więk​sze pod​nie​ce​nie. Nie zna​łem tych oko​lic. Cho​ciaż na​dal by​łem w gra​ni​cach okrę​gu L.A., to był jak​by inny świat. Z bie​gną​cej wy​so​ko au​to​stra​dy uli​ce z do​ma​mi miesz​kal​ny​mi przy​gnę​bia​ły mo​no​to​nią od​zwier​cie​dla​ją​cą po​wo​jen​ne po​czu​cie za​wo​du i ma​razm. El Mon​te le​ża​ło w sa​mym środ​ku Do​li​ny San Ga​briel i ze wszyst​kich stron oto​czo​ne było au​to​stra​da​mi. Ob​my​wa​ne smo​giem Góry San Ga​briel ogra​ni​cza​ły mia​sto od pół​no​cy. Zje​cha​łem z au​to​stra​dy na Val​ley Bo​ule​vard i prze​miesz​cza​łem się na za​chód, aż na​tra​fi​łem

na Hank’s Hot Spot, okre​śla​ny przez ga​ze​ty mia​nem „przy​tul​nej knajp​ki”. Na mnie lo​kal nie zro​bił tak ko​rzyst​ne​go wra​że​nia; jego wy​gląd zda​wał się ra​czej od​po​wia​dać rze​czy​wi​stej funk​cji: było to miej​sce spo​tkań sa​mot​nych al​ko​ho​li​ków. Za​par​ko​wa​łem przy kra​węż​ni​ku. Była ósma trzy​dzie​ści rano i bar już był otwar​ty. To było za​chę​ca​ją​ce. Zga​dza​ło się ze sce​na​riu​szem, któ​ry ukła​da​łem w gło​wie: Mag​gie Ca​dwal​la​der i Mar​cel​la Har​ris były na​ło​gow​ca​mi. Od​rzu​ci​łem ten po​mysł: nie myśl, Un​der​hill, po​wie​dzia​łem so​bie, za​my​ka​jąc sa​mo​chód, bo w prze​ciw​nym ra​zie to przy​pusz​cze​nie – w koń​cu te spra​wy pew​nie nie mają ze sobą nic wspól​ne​go – może cię wie​le kosz​to​wać. Na​pręd​ce wy​my​śli​łem ja​kąś hi​sto​ryj​kę, kie​dy sia​da​łem przy wą​skim ba​rze wy​ko​na​nym z ta​niej imi​ta​cji drew​na. W środ​ku ni​ko​go nie było i sa​mot​ny bar​man, któ​ry pu​co​wał szkło, kie​dy wsze​dłem, zbli​żył się do mnie ostroż​nie. Ski​nął, kła​dąc ser​wet​kę na ba​rze. – Piwo z kija – za​mó​wi​łem. Po​now​nie ski​nął i przy​niósł mi piwo. Wzią​łem łyk. Mia​ło gorz​ki smak; nie zwy​kłem rano pi​jać al​ko​ho​lu. Po​sta​no​wi​łem nie mar​no​wać cza​su na fra​ze​sy. – Je​stem dzien​ni​ka​rzem – po​wie​dzia​łem. – Pi​szę re​por​ta​że o in​te​re​su​ją​cych zbrod​niach. Mam dwu​dzie​sta​ka dla każ​de​go, kto rzu​ci mi tro​chę in​te​re​su​ją​cych fak​tów o tej Mar​cel​li Har​ris, któ​rą za​ła​twi​li w ze​szły week​end. – Wy​ją​łem wy​pcha​ny dwu​dziest​ka​mi port​fel i za​ma​cha​łem nim bar​ma​no​wi przed oczy​ma. Zro​bi​ło to chy​ba na nim wra​że​nie. – Cho​dzi mi o eks​tra in​for​ma​cje – do​da​łem, mru​ga​jąc zna​czą​co. – O sma​ko​wi​te ką​ski do​ty​czą​ce by​wal​ców, dzię​ki któ​rym pra​ca za ba​rem jest taka atrak​cyj​na. Bar​man prze​łknął śli​nę i na chwi​lę jego jabł​ko Ada​ma uwy​pu​kli​ło się ner​wo​wo na ży​la​stej szyi. – Już po​wie​dzia​łem gli​nom wszyst​ko, co wiem na te​mat tam​tej nocy – oświad​czył. – To te​raz mi opo​wiedz – za​pro​po​no​wa​łem, wyj​mu​jąc je​den bank​not z port​fe​la i wkła​da​jąc go pod moją ser​wet​kę. – Cóż – za​czął bar​man. – Ta Har​ris przy​szła tu koło wpół do ósmej tam​te​go wie​czo​ra. Za​mó​wi​ła po​dwój​ną whi​sky bez lodu. Wy​pi​ła ją prak​tycz​nie jed​nym hau​stem. Za​mó​wi​ła ko​lej​ną. Sie​dzia​ła sama przy ba​rze. Wy​bie​ra​ła ja​kieś skocz​ne ka​wał​ki z sza​fy gra​ją​cej… Po​tem, koło wpół do dzie​wią​tej wcho​dzi ja​kiś ośli​zły gość z blon​dy​ną z kit​ką. Wda​ją się w roz​mo​wę z tą Har​ris i wszy​scy ra​zem idą do bok​su. Gość pije czer​wo​ne wino, a blon​dy​na Se​ven-Up. I po​tem ta Har​ris wy​szła przed nimi, koło je​de​na​stej. Ośli​zły typ i blon​dy​na wy​szli ra​zem koło pół​no​cy. To tyle. Zbli​ży​łem nie​znacz​nie rękę do scho​wa​ne​go bank​no​tu. – My​ślisz, że Mar​cel​la Har​ris już zna​ła tych lu​dzi, czy wte​dy do​pie​ro się po​zna​li? Bar​man po​ki​wał gło​wą. – Gli​nia​rze py​ta​li mnie o to samo, przy​ja​cie​lu, ale nie po​tra​fię od​po​wie​dzieć. Spró​bo​wa​łem in​nej tak​ty​ki: – Czy Mar​cel​la Har​ris by​wa​ła tu​taj re​gu​lar​nie? – Wła​ści​wie nie. Wpa​da​ła od cza​su do cza​su. – Da​wa​ła się pod​ry​wać? Wy​cho​dzi​ła z wie​lo​ma męż​czy​zna​mi? – Ni​g​dy ni​cze​go ta​kie​go nie za​uwa​ży​łem. – OK. Była ga​du​łą? – Chy​ba ra​czej nie.

– Roz​ma​wia​łeś z nią kie​dy​kol​wiek dłu​żej? – Cza​sa​mi. Nie wiem, może raz albo dwa. – Ro​zu​miem. O czym mó​wi​li​ście? – O tym i owym. Sam wiesz… – A oprócz tego? – Cóż… kie​dyś pyta się mnie, czy mam dzie​ci. Mó​wię tak. Pyta, czy spra​wia​ją mi cza​sem kło​po​ty, i mó​wię tak, tak to bywa. Wte​dy za​czy​na mi opo​wia​dać o tym swo​im sza​lo​nym dzie​cia​ku, że nie wie, jak so​bie z nim po​ra​dzić, że prze​czy​ta​ła wszyst​kie książ​ki, ale na​dal nie wie… – Jaki mia​ła kło​pot z tym dzie​cia​kiem? – spy​ta​łem. Bar​man prze​łknął śli​nę i ru​szył sto​pa​mi, ma​sku​jąc za​że​no​wa​nie. – Eee, daj już spo​kój, sta​ry – po​wie​dział. – Nie, to ty daj spo​kój. – We​pchną​łem mu dwu​dziest​kę do kie​sze​ni ko​szu​li. – Cóż – za​czął. – Mó​wi​ła, że chło​pak wsz​czy​nał bój​ki, prze​kli​nał… i… ob​na​żał się przed in​ny​mi dzieć​mi. – To wszyst​ko? – No. – Mó​wi​łeś o tym po​li​cji? – Nie. – Dla​cze​go? – Bo nie py​ta​li. – To do​bry po​wód – po​wie​dzia​łem, po czym po​dzię​ko​wa​łem mu i wró​ci​łem do sa​mo​cho​du. Przej​rza​łem plik ze​bra​nych prze​ze mnie ga​zet z L.A. i w po​nie​dział​ko​wym Mir​ror zna​la​złem ad​res Mar​cel​li Har​ris: Ma​pie Ave​nue 467, El Mon​te. Pięć mi​nut póź​niej już tam by​łem. Po dro​dze przy​glą​da​łem się El Mon​te. Uli​ce w dziel​ni​cach miesz​kal​nych nie były wy​as​fal​to​wa​ne, a sto​ją​ce przy nich blo​ki mie​sza​ły się z za​bu​do​wa​nia​mi go​spo​dar​ski​mi i mo​te​la​mi – naj​wy​raź​niej do nie​daw​na była tu jesz​cze wieś. Za​par​ko​wa​łem na po​bo​czu na rogu Clay​mo​re i Ma​pie. Nu​mer 467 mie​ścił się do​kład​nie na​prze​ciw miej​sca, gdzie się za​trzy​ma​łem. Były to dwa małe domy ze spo​rym traw​ni​kiem od​gro​dzo​nym nie​zbyt wy​so​kim ka​mien​nym mur​kiem. Oba domy ro​bi​ły wra​że​nie za​dba​nych, a po traw​ni​ku ha​sał ja​kiś ra​so​wy szcze​nia​czek. Nie chcia​łem zwra​cać się do wła​ści​ciel​ki, któ​rą po​li​cja mu​sia​ła już wie​lo​krot​nie wy​py​ty​wać o byłą lo​ka​tor​kę, więc po pro​stu sie​dzia​łem w sa​mo​cho​dzie i my​śla​łem. W koń​cu wpa​dłem na pe​wien po​mysł, wy​ją​łem z ba​gaż​ni​ka ak​tów​kę i po​sze​dłem na spa​cer. Wa​ka​cje nie​daw​no się za​czę​ły i ba​wią​ce się na traw​ni​kach przed do​ma​mi dzie​ci zda​wa​ły się cie​szyć wol​no​ścią. Idąc po Ma​pie, ma​cha​łem im, a one re​wan​żo​wa​ły mi się nie​co po​dejrz​li​wy​mi spoj​rze​nia​mi. Mój do​brze skro​jo​ny let​ni gar​ni​tur naj​wy​raź​niej nie był ty​po​wym ubio​rem w El Mon​te. Ma​pie Ave​nue koń​czy​ła się śle​po ja​kieś sto me​trów przede mną. Grup​ka na​sto​lat​ków gra​ła tam w ba​se​ball. Dzie​cia​ki pew​nie zna​ły syna Har​ris, więc po​sta​no​wi​łem ich wy​ba​dać. – Cześć, chło​pa​ki – rzu​ci​łem. Kie​dy zna​la​złem się w środ​ku ich na​pręd​ce wy​ty​czo​ne​go pola, gra na​tych​miast za​mar​ła. Chłop​cy po​sy​ła​li mi po​dejrz​li​we, wro​gie, ale jed​no​cze​śnie i cie​ka​we spoj​rze​nia. Było ich sze​ściu i wszy​scy mie​li na so​bie bia​łe T-shir​ty i dżin​sy. Je​den z chłop​ców rzu​cił pił​kę do pierw​szej bazy. Od​rzu​ci​łem ak​tów​kę, za​czą​łem biec i rzu​ci​łem się bra​wu​ro​wo w stro​nę pił​ki. Po​zwo​li​łem

jej wy​mknąć się mi z rąk i zwa​li​łem się na zie​mię. Wsta​wa​łem dłu​go i zro​bi​łem z tego praw​dzi​wy show, żeby zwró​cić na sie​bie uwa​gę. Chłop​cy oto​czy​li mnie, kie​dy otrze​py​wa​łem spodnie. – Nie je​stem Te​dem Wil​liam​sem, chło​pa​ki – po​wie​dzia​łem. – Chy​ba się sta​rze​ję, cho​ciaż kie​dyś by​łem nie​zły. Je​den z chłop​ców się do mnie uśmiech​nął. – I tak była nie​zła pró​ba, pro​szę pana – stwier​dził. – Dzię​ki – od​par​łem. – Jezu, ale tu go​rą​co. Poza tym mnó​stwo ku​rzu. Jeź​dzi​cie cza​sa​mi na pla​żę, chło​pa​ki? Wszy​scy za​czę​li na​raz mó​wić: – Nie, ale jest ba​sen miej​ski. – Na pla​żę jest za da​le​ko i mnó​stwo na niej pu​szek po pi​wie. Mój tata nas kie​dyś za​brał. – My gry​wa​my w ba​se​ball. – Już nie​dłu​go będę rzu​cał jak Bob Le​mon. – Chce pan zo​ba​czyć, jak pod​krę​cam? – Ej, ej, ej! Spo​koj​nie – ucią​łem. – A har​ce​rze? Nie cho​dzi​cie z nimi na wy​ciecz​ki? Od​po​wie​dzia​ło mi mil​cze​nie. Wszyst​kim zrze​dły miny. Tra​fi​łem w dzie​siąt​kę. – O co cho​dzi, chło​pa​ki? – Eee, wła​ści​wie o nic – stwier​dził wy​so​ki chło​pak z pierw​szej bazy. – Bo moja mama bar​dzo zde​ner​wo​wa​ła się na moją dru​ży​nę za coś, co na​wet nie było na​szą winą. – No. Tak było. Co za pech! – rzu​ca​li po​zo​sta​li. – A co się sta​ło? – spy​ta​łem nie​win​nie. – Cóż – za​czął wy​so​ki chło​piec. – To na​sza dru​ży​na zna​la​zła nie​ży​wą pa​nią. Pod​rzu​ci​łem wy​gnie​cio​ną pił​kę do góry i zła​pa​łem ją. – Przy​kra spra​wa. Mó​wi​cie o pani Har​ris? – Tak – wy​krzyk​nę​li wszy​scy nie​mal​że jed​no​cze​śnie. Cho​ciaż wie​dzia​łem, że chłop​cy chcą mó​wić, po​su​wa​łem się ostroż​nie. – Miesz​ka​ła na tej uli​cy, praw​da? Py​ta​nie wy​wo​ła​ło ży​wio​ło​wą re​ak​cję: – Uuuu! Tak, szko​da że pan jej nie wi​dział. Zu​peł​nie naga. Uuuu! – Nooo, ro​bi​ło się nie​do​brze! – No, uu! Rzu​ci​łem pił​kę do mil​czą​ce​go chłop​ca. – Czy któ​ryś z was znał pa​nią Har​ris? Za​pa​dła nie​zręcz​na ci​sza. – Mama mó​wi​ła mi, że​bym nie roz​ma​wiał z nie​zna​jo​my​mi – po​wie​dział mil​czek. – Tata mó​wił, żeby nie mó​wić złych rze​czy o lu​dziach – do​po​wie​dział chło​pak z pierw​szej bazy. Ziew​ną​łem i uda​łem roz​draż​nie​nie. – Cóż, py​ta​łem tak z cie​ka​wo​ści. Może kie​dyś jesz​cze bę​dzie​my mie​li oka​zję po​ga​dać, chło​pa​ki. Je​stem no​wym tre​ne​rem ba​se​bal​lu w Ar​royo High. Tak na oko do​brze gra​cie, ko​le​dzy. Za kil​ka lat pew​nie bę​dzie​cie w mo​jej dru​ży​nie. – Uda​łem, że za​mie​rzam odejść. Tra​fi​łem ide​al​nie, bo wy​wo​ła​łem li​ta​nie ochów i achów. – A co ta pani Har​ris niby złe​go zro​bi​ła? – spy​ta​łem chło​pa​ka z pierw​szej bazy. Na chwi​lę wle​pił wzrok w swo​je buty, po czym spoj​rzał na mnie wraż​li​wy​mi nie​bie​ski​mi

oczy​ma. – Tata mó​wił mi, że wi​dział ją wie​le razy w Me​di​na Co​urt. Mó​wił, że żad​na przy​zwo​ita ko​bie​ta ni​g​dy nie po​ka​za​ła​by się w ta​kim miej​scu. Mó​wił, że była nie​do​brą mat​ką i to dla​te​go Mi​cha​el za​cho​wy​wał się tak dziw​nie. – Chło​piec od​su​nął się ode mnie, jak​by obec​ny był duch jego ojca. – Po​wo​li, przy​ja​cie​lu – po​wie​dzia​łem. – Ja tu je​stem nowy. Dla​cze​go ta Me​di​na Co​urt jest taka strasz​na? I co jest nie tak z Mi​cha​elem? Z tego, co czy​ta​łem w ga​ze​tach, wy​ni​ka, że to rów​ny gość. Ru​do​wło​sy chło​piec ści​ska​ją​cy rę​ka​wi​cę od​po​wie​dział mi szcze​rze. – Me​di​na Co​urt to dziel​ni​ca mek​sy​kań​ska. Same mek​sy​ki – sam pan wie. Tata mi mó​wił, że​bym ni​g​dy, ale to ni​g​dy tam nie cho​dził, że oni nie​na​wi​dzą bia​łych lu​dzi. Tam jest nie​bez​piecz​nie. – Mój tata do​star​cza tam pocz​tę – do​dał chło​pak z pierw​szej bazy. – Mó​wił, że wi​dział, jak pani Har​ris robi tam brzyd​kie rze​czy. Prze​szedł mnie dreszcz. – A o co cho​dzi z tym Mi​cha​elem? – spy​ta​łem. Nikt nie od​po​wia​dał. Moje za​cho​wa​nie i wy​raz twa​rzy mu​sia​ły ulec zmia​nie, bu​dząc w mło​do​cia​nych ba​se​bal​li​stach ja​kiś szó​sty zmysł. – Mu​szę iść – rzu​cił mil​czą​cy chło​pak. – Ja też – do​dał inny. Nim się zo​rien​to​wa​łem, co się świę​ci, wszy​scy już bie​gli po Ma​pie Ave​nue, rzu​ca​jąc mi ukrad​ko​we spoj​rze​nia przez ra​mię. Chwi​lę póź​niej wszy​scy jak​by za​pa​dli się w za​ku​rzo​ne traw​ni​ki przed do​ma​mi, a ja zo​sta​łem sam na uli​cy, za​sta​na​wia​jąc się, co po​szło nie tak. Me​di​na Co​urt to był za​le​d​wie je​den kwar​tał mia​sta. Zma​to​wia​ła mie​dzia​na ta​blicz​ka wbu​do​wa​na w po​pę​ka​ny chod​nik przy wej​ściu do dziel​ni​cy wy​ja​śnia​ła dla​cze​go: uli​ca i sto​ją​ce wzdłuż niej czte​ro​pię​tro​we bu​dyn​ki czyn​szo​we zo​sta​ły zbu​do​wa​ne dla bu​dow​ni​czych ko​lei z Chin w 1885 roku. Za​par​ko​wa​łem auto na po​bo​czu Peck Road – je​dy​nej dro​dze do​jaz​do​wej do Me​di​na Co​urt – i ro​zej​rza​łem się wo​kół. Bu​dyn​ki, ewi​dent​nie kie​dyś po​ma​lo​wa​ne na bia​ło, mia​ły te​raz sza​ro​bu​ry od​cień smo​gu spo​wi​ja​ją​ce​go let​nie po​wie​trze. Kil​ka do​mów się spa​li​ło, ale ni​g​dy nie usu​nię​to czar​nych zgliszcz. Mek​sy​kan​ki z dzieć​mi sie​dzia​ły na scho​dach pro​wa​dzą​cych do ich odra​pa​nych, spa​lo​nych słoń​cem do​mostw, z pew​no​ścią szu​ka​jąc wy​tchnie​nia od pa​nu​ją​ce​go w środ​ku skwa​ru. Za​ku​rzo​na uli​ca była wy​sła​na śmie​cia​mi i po obu jej stro​nach sta​ły przed​wo​jen​ne gru​cho​ty. Do​by​wa​ją​ca się z nie​któ​rych do​mostw mek​sy​kań​ska mu​zy​ka mie​sza​ła się z pi​skli​wy​mi dźwię​ka​mi hisz​pań​skie​go. Przy​kuś​ty​kał do mnie wy​chu​dzo​ny pies, któ​ry wark​nął od nie​chce​nia i po​słał mi głod​ne spoj​rze​nie. Bie​da i za​nie​dba​nie Me​di​na Co​urt ro​bi​ły przy​gnę​bia​ją​ce wra​że​nie. Chcia​łem zna​leźć ojca-li​sto​no​sza chło​pa​ka z pierw​szej bazy, więc za​czą​łem za​glą​dać do wejść czyn​szó​wek, żeby zo​ba​czyć, czy pocz​ta zo​sta​ła już do​star​czo​na. Skrzyn​ki były do​kład​nie w tym sa​mym miej​scu we wszyst​kich bu​dyn​kach. Były to jed​na​ko​we cią​gi me​ta​lo​wych skrzy​nek ze szpa​rą, któ​re ozna​czo​no krzy​wo wy​pi​sa​ny​mi hisz​pań​ski​mi na​zwi​ska​mi i nu​me​ra​mi miesz​kań. Spraw​dzi​łem trzy bu​dyn​ki po obu stro​nach uli​cy, sku​pia​jąc na so​bie w mię​dzy​cza​sie mnó​stwo

nie​przy​ja​znych spoj​rzeń. Skrzyn​ki były pu​ste. Do​pi​sa​ło mi szczę​ście. Uli​ca koń​czy​ła się śle​po kom​bi​na​cją chwa​stów i cze​goś w ro​dza​ju cmen​ta​rzy​ska dla sa​mo​cho​dów, gdzie w ber​ka ba​wi​ła się gro​mad​ka ob​dar​tej, ale za​do​wo​lo​nej dzia​twy. Wró​ci​łem na Peck Road z po​czu​ciem ulgi, że tu nie miesz​kam. Cze​ka​łem trzy go​dzi​ny, przy​glą​da​jąc się ży​ciu dziel​ni​cy: sta​rzy włó​czę​dzy szpe​ra​ją​cy w gru​zach wy​pa​lo​nych bu​dyn​ków, szu​ka​ją​cy cie​nia, żeby się na​pić; gru​be Mek​sy​kan​ki go​nią​ce po uli​cy swo​je krzy​czą​ce dzie​ci; mno​gość an​giel​skich i hisz​pań​skich prze​kleństw to​wa​rzy​szą​cych kłót​niom po​mię​dzy męż​czy​zna​mi w T-shir​tach; dwie bój​ki na pię​ści; no i cią​gle pę​dzą​ce po uli​cy mek​sy​ki w swo​ich sta​rych, ale szyb​kich au​tach. O pierw​szej, kie​dy słoń​ce sta​nę​ło w ze​ni​cie i tem​pe​ra​tu​ra za​czę​ła wy​raź​nie prze​kra​czać 30 stop​ni, sta​ry i zmę​czo​ny ży​ciem li​sto​nosz wkro​czył do Me​di​na Co​urt. W moim ser​cu zro​dzi​ła się na​dzie​ja – wy​glą​dał do​kład​nie tak, jak chło​pak z pierw​szej bazy. Wszedł do „foy​er” pierw​szej czyn​szów​ki po po​łu​dnio​wej stro​nie uli​cy, a kie​dy wy​szedł, cze​ka​łem już na nie​go na chod​ni​ku. Zmę​cze​nie jak​by go na chwi​lę opu​ści​ło, kie​dy zo​ba​czył mnie, bia​łe​go czło​wie​ka odzia​ne​go w gar​ni​tur i kra​wat. Uśmiech​nął się ner​wo​wym, nie​pew​nym uśmie​chem ko​goś pra​gną​ce​go to​wa​rzy​stwa. Zmie​rzył mnie spoj​rze​niem od stóp do głów. – Pan z po​li​cji? – spy​tał. Sta​ra​łem się zro​bić wra​że​nie zdzi​wio​ne​go: – Nie, dla​cze​go pan pyta? Li​sto​nosz uśmiech​nął się i prze​ło​żył skó​rza​ną tor​bę z jed​ne​go ra​mie​nia na dru​gie. – Bo każ​dy bia​ły czło​wiek po​wy​żej sze​ściu stóp w gar​ni​tu​rze w dzień taki jak dzi​siaj w Me​di​na Co​urt musi być gli​ną. Ro​ze​śmia​łem się. – Pu​dło, ale jest pan bli​sko. Je​stem pry​wat​nym de​tek​ty​wem. Nie przed​sta​wi​łem żad​ne​go do​wo​du, bo go nie mia​łem. Li​sto​nosz za​gwiz​dał; po​czu​łem od nie​go de​li​kat​ny za​pach al​ko​ho​lu. Wy​cią​gną​łem ku nie​mu rękę. – Herb Wal​ker – przed​sta​wi​łem się. Li​sto​nosz uści​snął ją. – Ran​dy Rice. – Chciał​bym się cze​goś do​wie​dzieć, Ran​dy. Mo​że​my po​ga​dać? Mogę za​pro​sić cię na piwo? A może nie wol​no ci pić w pra​cy? – Prze​pi​sy są po to, żeby je ła​mać – stwier​dził Ran​dy Rice. – Za​cze​kaj tu​taj. Roz​nio​sę te li​sty i spo​tka​my się za dwa​dzie​ścia mi​nut. Do​trzy​mał sło​wa i pół go​dzi​ny póź​niej zna​la​złem się w pod​łym ba​rze bli​sko au​to​stra​dy, słu​cha​jąc uprzej​mie, jak Ran​dy Rice wy​łusz​cza swo​ją teo​rię o „mek​sy​kach bę​dą​cych pla​gą Ame​ry​ki”. – No – wtrą​ci​łem w koń​cu. – No i nie uła​twia​ją ży​cia pra​cu​ją​cym bia​łym lu​dziom. Wierz mi, sam się o tym prze​ko​na​łem. Pra​cu​ję nad trud​ną spra​wą i ża​den z Mek​sy​ka​nów, z któ​ry​mi roz​ma​wiam, nie chce mi udzie​lić szcze​rej od​po​wie​dzi. – Ran​dy Rice był pod wra​że​niem, aż zro​bił duże oczy. Cią​gną​łem da​lej: – Dla​te​go chcia​łem po​roz​ma​wiać z tobą. Do​sze​dłem do wnio​sku, że by​stry bia​ły czło​wiek zna​ją​cy Me​di​na Co​urt na pew​no bę​dzie mógł mnie na coś na​pro​wa​dzić. Za​mó​wi​łem jesz​cze jed​no piwo dla Rice’a. Po​pił i na jego twa​rzy po​ja​wił się wy​raz ma​ją​cy ozna​czać prze​bie​głość, ale w rze​czy​wi​sto​ści bę​dą​cy tyl​ko jego pa​ro​dią. – Co chcesz wie​dzieć? – spy​tał.

– Sły​sza​łem, że Mar​cel​la Har​ris by​wa​ła w Me​di​na Co​urt. Mam wra​że​nie, że to dziw​ne miej​sce dla bia​łej ko​bie​ty z dzie​cia​kiem. – Wi​dzia​łem tam tę Har​ris – po​wie​dział Ran​dy Rice. – Mnó​stwo razy. – Skąd wie​dzia​łeś, że to ona? Roz​po​zna​łeś ją na zdję​ciu w ga​ze​cie, kie​dy ją za​ła​twi​li? – Nie, miesz​ka​ła bli​sko mnie. Wi​dy​wa​łem ją, jak rano wy​cho​dzi do pra​cy i w skle​pie, a kie​dyś też wy​cho​dzi​ła z psem na spa​cer. Swe​go cza​su gry​wa​ła też z tym swo​im po​my​lo​nym dzie​cia​kiem w pił​kę przed na​szym do​mem. – Rice prze​łknął śli​nę. – Kto cie​bie wy​na​jął? – wy​pa​lił. – Jej były mąż. Jest żąd​ny krwi. Uwa​ża, że za​ła​twił ją je​den z jej ko​le​siów. Dla​cze​go mó​wisz, że jej dzie​ciak jest po​my​lo​ny? – Bo jest. To za​ra​za, sta​ry. Po pierw​sze ma do​pie​ro dzie​więć lat, a już mie​rzy pra​wie sześć stóp. Poza tym nie​na​wi​dzi in​nych dzie​cia​ków. Mój syn mó​wił mi, że Mi​cha​el w szko​le za​wsze prze​szka​dzał grać w ba​se​ball i szu​kał chęt​nych do bój​ki. Za​wsze do​sta​wał w kość – praw​dzi​wy z nie​go dry​blas, ale nie umie się bić, więc do​sta​je, a po​tem za​czy​na się śmiać jak sza​lo​ny i… – Ob​na​ża się? – … No. – Nie zdzi​wi​ło cię, kie​dy wspo​mnia​łem o ko​le​siach Mar​cel​li Har​ris. – Sam już czu​łem wy​pie​ki, ale za​mó​wi​łem dla zu​peł​nie czer​wo​ne​go Rice’a ko​lej​ne piwo. – Mo​żesz mi coś o tym po​wie​dzieć? – po​pro​si​łem. Spoj​rzał na mnie z uko​sa i od​parł: – Wi​dy​wa​łem ją w Me​di​na od kil​ku mie​się​cy, jak jeź​dzi​ła swo​im stu​de​ba​ke​rem i krę​ci​ła się przy Par​ku Tru​po​szów… – W Par​ku Tru​po​szów? – No. Tam się śle​po koń​czy Me​di​na. Są tam mar​twe psy, mar​twi włó​czę​dzy i mar​twe sa​mo​cho​dy. Wi​dzia​łem ją parę razy na bal​ko​nie z Joe San​che​zem. Wy​glą​da​li, jak​by byli w do​brej ko​mi​ty​wie. On był w swo​im wy​strza​ło​wym gar​ni​tur​ku, a ona w ki​tlu pie​lę​gniar​ki. Kie​dyś wy​szła z miesz​ka​nia Sna​che​za z zu​peł​nie ze​szklo​ny​mi oczy​ma, tak się za​ta​cza​ła, że o mało mnie nie prze​wró​ci​ła. Jezu, po​my​śla​łem, ta bab​ka jest nie​źle na​wa​lo​na… Wtrą​ci​łem się: – Czy San​chez sprze​da​je nar​ko​ty​ki? – spy​ta​łem. – A jak! – od​parł Rice. – To naj​więk​szy han​dlarz w Do​li​nie San Ga​briel. Wi​dzia​łem mnó​stwo moc​no od​je​cha​nych ćpu​nów wy​cho​dzą​cych z jego miesz​ka​nia. Gli​nia​rze cały czas go na​cho​dzą, ale za​wsze jest czy​sty. Sam nie ćpa i ni​g​dy nie trzy​ma to​wa​ru w Me​di​na. Sły​sza​łem, jak nie​któ​rzy gów​nia​rze za​chwy​ca​ją się, jaki to z nie​go ko​zak. Ja to uwa​żam, że ta​kie śmie​cie jak San​chez po​win​ny lą​do​wać od razu na krze​śle elek​trycz​nym. Prze​my​śla​łem to, co mi wła​śnie po​wie​dział. – Roz​ma​wia​łeś o tym z gli​na​mi, Ran​dy? – spy​ta​łem. – Skąd, to nie moja spra​wa. San​chez nie za​ła​twił Har​ris, tyl​ko ja​kiś świr. To ja​sne. Ja mu​szę się trosz​czyć o swo​ją pra​cę. Mu​szę do​star​czać pocz​tę do Me​di​na. Mnie San​chez za skó​rę nie za​szedł. – Czy San​chez to twar​dziel, Ran​dy? – Nie wy​glą​da na twar​dzie​la, ra​czej ośli​zły ty​pek. Na pew​no uwa​ża sie​bie za spry​cia​rza. – Gdzie miesz​ka? – Me​di​na trzy​sta je​de​na​ście, pod sześć​dzie​siąt je​den.

– Miesz​ka sam? – Chy​ba tak. – Po​wiedz mi, jak wy​glą​da, co? – Cóż, ma pra​wie sześć stóp wzro​stu, waży z sie​dem​dzie​siąt kilo, szczu​pły, ob​cię​ty na jeża. Za​wsze nosi dre​li​cho​we spodnie i pur​pu​ro​wą ma​ry​nar​kę z je​dwa​biu z gło​wą wil​ka na ple​cach, na​wet la​tem. My​ślę, że ma koło trzy​dziest​ki. Wsta​łem i uści​sną​łem Ran​dy’emu Ri​ce​wi rękę. Pu​ścił do mnie oko i zno​wu za​czął ja​kiś mo​no​log o pla​dze Ame​ry​ki. Prze​rwa​łem mu, pusz​cza​jąc oko i kle​piąc go w ra​mię. Wy​cho​dząc z baru, sły​sza​łem, że wsta​wia swo​ją mowę in​nym sa​mot​nym ama​to​rom kie​li​cha. Dwa​dzie​ścia mi​nut póź​niej by​łem zno​wu w Me​di​na Co​urt, po​cąc się w przed​sion​ku domu z nu​me​rem 311. Spoj​rza​łem na rząd skrzy​nek pocz​to​wych, szu​ka​jąc nu​me​ru 61, zna​la​złem ją, ze​rwa​łem me​ta​lo​wy sko​bel i zna​la​złem w niej dużo li​stów z mek​sy​kań​ski​mi znacz​ka​mi. Li​cząc na łut szczę​ścia ze swo​ją bar​dzo pod​sta​wo​wą zna​jo​mo​ścią hisz​pań​skie​go, otwo​rzy​łem na chy​bił tra​fił trzy li​sty i za​czą​łem czy​tać. Wszyst​kie trzy były strasz​li​wie na​ba​zgro​lo​ne, ale po ich prze​czy​ta​niu uda​ło mi się wy​chwy​cić je​den głów​ny te​mat. Ku​zyn Joe San​chez spro​wa​dzał swo​ją ro​dzi​nę z Mek​sy​ku do Ame​ry​ki, ostroż​nie i za sym​bo​licz​ną opła​tą. Li​sty oznaj​mia​ły do​zgon​ną wdzięcz​ność i na​dzie​ję na do​bre ży​cie w No​wym Świe​cie. Ku​zyn Joe był wy​lew​nie chwa​lo​ny, a kwe​stie fi​nan​so​we mia​no za​ła​twić, jak tyl​ko nowi Ame​ry​ka​nie znaj​dą pra​cę. Za​czą​łem ży​wić nie​chęć do ku​zy​na Joe. Po​ja​wił się o szó​stej trzy​dzie​ści, kie​dy na uli​cy za​czy​na​ły już się kłaść dłu​gie cie​nie. Wi​dzia​łem ze stop​ni jego domu, jak pur​pu​ro​wy mer​cu​ry ze sty​lo​wy​mi błot​ni​ka​mi, mo​del 1950, za​trzy​mał się przy kra​węż​ni​ku i wy​siadł z nie​go chu​dy, po​nu​ry Mek​sy​ka​nin w pur​pu​ro​wej ma​ry​nar​ce z je​dwa​biu. Za​mknął sta​ran​nie auto i za​czął wska​ki​wać po scho​dach w moim kie​run​ku. Nie od​ry​wa​łem oczu od jego twa​rzy, szu​ka​jąc zna​mion stra​chu i prze​mo​cy. Kie​dy San​chez mnie za​uwa​żył, wy​rzu​cił do góry ra​mio​na w uda​wa​nym ge​ście pod​da​wa​nia się i za​py​tał, uśmie​cha​jąc się sze​ro​ko: – Na mnie pan cze​ka, pa​nie wła​dzo? Od​wza​jem​ni​łem uśmiech. – Wiem, że je​steś czy​sty, Joe. Za​wsze je​steś. Chciał​bym tyl​ko z tobą chwil​kę po​ga​wę​dzić. San​chez po​now​nie się uśmiech​nął. – No to może wej​dzie​my do mnie? Po​ki​wa​łem gło​wą i prze​pu​ści​łem go do dusz​ne​go ko​ry​ta​rza. We​szli​śmy na trze​cie pię​tro. San​chez ma​ni​pu​lo​wał chwi​lę przy dwóch zam​kach, a kie​dy otwo​rzył drzwi, wal​ną​łem go pra​wą pię​ścią w kark i prze​wró​cił się jak dłu​gi na nie​ska​zi​tel​nie czy​sty, ale tani dy​wan du​że​go po​ko​ju. Spoj​rzał na mnie z pod​ło​gi, aż się trzę​sąc z gnie​wu. Za​mkną​łem za sobą drzwi i przy​glą​da​li​śmy się so​bie. San​chez szyb​ko do​szedł do sie​bie, wstał i otrze​pał je​dwab​ną ma​ry​nar​kę. Sar​do​nicz​ny uśmiech po​now​nie za​go​ścił na jego twa​rzy. – To już mi się daw​no nie zda​rzy​ło – po​wie​dział. – Pra​cu​je pan dla sze​ry​fa? – Wy​dział Po​li​cji L.A. – po​wie​dzia​łem z sen​ty​men​tu. Wy​ją​łem z kie​sze​ni li​sty, ale nie roz​pi​na​łem ma​ry​nar​ki, żeby San​chez nie wie​dział, że nie je​stem uzbro​jo​ny. Rzu​ci​łem mu je w twarz. – Za​po​mnia​łeś o po​czcie, Joe.

Cze​ka​łem na re​ak​cję. San​chez wzru​szył ra​mio​na​mi i opadł na sofę przy​kry​tą ozdob​ny​mi ko​ca​mi z Mek​sy​ku. Przy​sta​wi​łem so​bie krze​sło bar​dzo bli​sko nie​go. – To​war i zie​lo​ne kar​ty, cał​kiem nie​źle – po​wie​dzia​łem. San​chez wzru​szył ra​mio​na​mi i spoj​rzał na mnie wy​zy​wa​ją​co. – Cze​go chcesz, czło​wie​ku? – rzu​cił. – Chcę wie​dzieć, cze​go taka ład​na, za​moż​na, bia​ła ko​bie​ta jak Mar​cel​la Har​ris szu​ka​ła tu​taj, w Me​di​na Co​urt – po​wie​dzia​łem. – Oprócz tego, że za​opa​try​wa​ła się w to​war. San​chez wy​raź​nie się na mo​ment od​prę​żył, ale już po chwi​li strach usztyw​nił jego syl​wet​kę. To było dziw​ne. – Nie za​bi​łem jej, czło​wie​ku – oświad​czył. – Wiem, że nie. Po​staw​my spra​wę ja​sno. Po​wiesz mi, co wiesz, a ja zo​sta​wię cie​bie w spo​ko​ju – na za​wsze. A jak nie po​wiesz, to za kwa​drans na​śłę ci tu gli​nia​rzy z Urzę​du Imi​gra​cyj​ne​go i fe​de​ral​nych. Com​pren​de? San​chez po​ki​wał gło​wą. – Zna​jo​my ją przy​pro​wa​dził. Chcia​ła ku​pić tra​wę. Czę​sto tu wra​ca​ła. Uwa​ża​ła, że Me​di​na Co​urt ma kli​mat. Czu​ła się tu nie​mal​że jak w domu. Poza tym była nie​źle na​pa​lo​na. Lu​bi​ła pa​lić tra​wę i tań​czyć. Lu​bi​ła mek​sy​kań​ską mu​zy​kę. – San​chez wzru​szył ra​mio​na​mi, su​ge​ru​jąc, że to ko​niec hi​sto​rii. Za mało jak dla mnie. Po​wie​dzia​łem mu o tym. – To mnie nie sa​tys​fak​cjo​nu​je, Joe. Mó​wisz o tym tak, jak​byś ją za​le​d​wie to​le​ro​wał. Nie ku​pu​ję tego. Sły​sza​łem, że szla​ja​ła się z tobą i in​ny​mi mek​sy​ka​mi koło cmen​ta​rzy​ska dla aut. – No, do​bra, czło​wie​ku. Lu​bi​łem ją. Na​zy​wa​łem ją „La Roja”. Ruda. – Pie​przy​łeś ją? San​chez był szcze​rze obu​rzo​ny. – Nie, czło​wie​ku. Chcia​ła, ale ja je​stem za​rę​czo​ny! Nie za​da​ję się z grin​gas. – Prze​pra​szam, że o tym wspo​mnia​łem. Była uza​leż​nio​na? San​chez za​wa​hał się. – Ona… Bra​ła ta​blet​ki. Była pie​lę​gniar​ką i mia​ła do​stęp do ko​de​iny. Zu​peł​nie jej od​bi​ja​ło i głu​pio się za​cho​wy​wa​ła, kie​dy była na haju. Mó​wi​ła, że mo​gła​by dużo… Po​chy​li​łem się ku nie​mu. – Co mo​gła​by, Joe? – Ona… ona… mó​wi​ła, że wy​gra​ła​by z każ​dą Mek​sy​kan​ką i że mo​gła​by w pie​prze​niu i pi​ciu wy​grać z każ​dą puta. Mó​wi​ła, że wi​dzia​ła ta​kie rze​czy, że… że… – Że co? – ryk​ną​łem. – Że na​sze co​jo​nes by nam od​pa​dły! – krzyk​nął San​chez. – Spo​ty​ka​ła się tu​taj w Me​di​na z ja​ki​miś in​ny​mi go​ść​mi? – spy​ta​łem. San​chez po​trzą​snął gło​wą. – Nie. Tyl​ko ja ją in​te​re​so​wa​łem. Po​wie​dzia​łem in​nym, żeby ją zo​sta​wi​li w spo​ko​ju, że mogą z nią być kło​po​ty. Lu​bi​łem ją, ale jej nie sza​no​wa​łem. Zo​sta​wia​ła swo​je​go dzie​cia​ka sa​me​go w nocy. W każ​dym ra​zie da​łem Mar​cel​li do zro​zu​mie​nia, że jej nie chcę. Zro​zu​mia​ła i prze​sta​ła przy​cho​dzić. Nie wi​dzia​łem jej od sze​ściu mie​się​cy. Wsta​łem i ob​sze​dłem po​kój. Ścia​ny były przy​ozdo​bio​ne pla​ka​ta​mi z walk by​ków i ta​ni​mi

land​sza​fta​mi. – Kto ci ją przed​sta​wił? – spy​ta​łem. – Mój ko​le​ga, Car​los. Pra​co​wał kie​dyś w tej fa​bry​ce, w któ​rej była sio​strą. – A gdzie mogę zna​leźć Car​lo​sa? – Wró​cił do Mek​sy​ku. – Czy Mar​cel​la Har​ris przy​szła do cie​bie kie​dyś z kimś in​nym? – Tak, raz. Za​stu​ka​ła do drzwi o siód​mej rano. Był z nią ten gość. Strasz​nie się do nie​go le​pi​ła, jak​by wła​śnie, no… – Tak, wiem. Mów da​lej. – W każ​dym ra​zie za​czę​ła nada​wać, że ten fa​cet awan​so​wał na noc​ną zmia​nę w fa​bry​ce. Sprze​da​łem im tro​chę tra​wy i spa​dli. – Jak ten gość wy​glą​dał? – Gru​by blon​dyn. Na oko ja​kiś stu​pi​do. Nie miał kciu​ka przy le​wej ręce. Prze​stra​szy​łem się. Je​stem za​bo​bon​ny i… Wes​tchną​łem. – I co, Joe? – I wie​dzia​łem, że Mar​cel​la źle skoń​czy. Ze ona chcia​ła źle skoń​czyć. – Wi​dzia​łeś kie​dyś Mar​cel​lę z ciem​no​wło​sym fa​ce​tem albo blon​dy​ną z kit​ką? – Nie. Wsta​łem. – Bied​na roja – rzu​cił jesz​cze Joe, gdy wy​cho​dzi​łem za drzwi. Pani Gay​lord Wil​der, wła​ści​ciel​ka miesz​ka​nia Mar​cel​li Har​ris, mia​ła ner​wo​we sza​re oczy i za​cho​wy​wa​ła się tak, jak​by z naj​więk​szym tru​dem pa​no​wa​ła nad hi​ste​rią. Nie wie​dzia​łem, jak z nią to ro​ze​grać – uda​wa​nie gli​nia​rza z pra​wo​rząd​ny​mi oby​wa​te​la​mi było ry​zy​kow​ne, a pró​ba za​stra​sze​nia mo​gła wy​wo​łać re​per​ku​sje ze stro​ny praw​dzi​wych gli​nia​rzy. Kie​dy sta​łem w drzwiach, a ona bez​ce​re​mo​nial​nie mie​rzy​ła mnie wzro​kiem, wy​my​śli​łem, co zro​bię. Pani Wil​der wy​glą​da​ła na ską​pi​ra​dło, więc za​gra​łem w tę stro​nę: przed​sta​wi​łem się jako de​tek​tyw ubez​pie​cze​nio​wy za​in​te​re​so​wa​ny nie​od​le​głą prze​szło​ścią zmar​łej Mar​cel​li. Pani Wil​der słu​cha​ła mnie z sze​ro​ko otwar​ty​mi oczy​ma i ner​wo​wą ręką na klam​ce. Kie​dy po​wie​dzia​łem „… i jest po​kaź​na na​gro​da dla wszyst​kich, któ​rzy są w sta​nie nam po​móc”, raź​no otwo​rzy​ła drzwi i wska​za​ła mi obi​tą ska​jem sofę. Po​szła do kuch​ni, po​zwa​la​jąc mi zlu​stro​wać za​gra​co​ny duży po​kój, i po chwi​li wró​ci​ła z pu​deł​kiem cze​ko​la​dek. We​pchną​łem so​bie jed​ną lep​ką brył​kę do ust. – Pysz​ne – po​wie​dzia​łem. – Dzię​ku​ję, pa​nie… – Car​pen​ter, pani Wil​der. Czy pani mąż jest w domu? – Nie, jest w pra​cy. – Ro​zu​miem. Pani Wil​der, będę z pa​nią szcze​ry. Pani zmar​ła lo​ka​tor​ka, Mar​cel​la Har​ris, mia​ła u nas trzy po​li​sy. Jej syn Mi​cha​el jest be​ne​fi​cjen​tem wszyst​kich trzech. Jed​nak​że nie​spo​dzie​wa​nie po​ja​wi​ły się inne rosz​cze​nia. Ja​kaś ko​bie​ta, utrzy​mu​jąc, że była bli​ską przy​ja​ciół​ką zmar​łej pani Har​ris, stwier​dza w po​świad​czo​nym no​ta​rial​nie oświad​cze​niu, że pani Har​ris po​wie​dzia​ła jej, że to wła​śnie ona jest be​ne​fi​cjen​tem wszyst​kich trzech po​lis. Te​raz pro​wa​dzę do​cho​dze​nie ma​ją​ce usta​lić, czy ta ko​bie​ta w ogó​le zna​ła Mar​cel​lę Har​ris.

Spo​czy​wa​ją​ce na ko​la​nach ręce pani Wil​der za​czę​ły plą​tać się ner​wo​wo. W jej oczach bły​snę​ła chci​wość. – Jak ja mo​gła​bym panu po​móc, pa​nie Car​pen​ter? – spy​ta​ła żywo. Przez chwil​kę uda​wa​łem, że się kon​cen​tru​ję na jej py​ta​niu. – Pani Wil​der, może mi pani po​móc, mó​wiąc wszyst​ko, co pani wie o zna​jo​mych Mar​cel​li Har​ris. Ko​bie​ta była naj​wy​raź​niej bar​dzo pod​eks​cy​to​wa​na, bo aż za​czę​ła się nie​spo​koj​nie krę​cić. W koń​cu za​pa​no​wa​ła nad ję​zy​kiem. – Cóż, je​śli mam być szcze​ra… – za​czę​ła. – Musi pani być szcze​ra – wtrą​ci​łem su​ro​wo. Wzię​ła to za do​brą mo​ne​tę. – Cóż, pa​nie Car​pen​ter, zna​jo​my​mi Mar​cel​li byli w więk​szo​ści męż​czyź​ni. To zna​czy, chcia​łam po​wie​dzieć, że była do​brą mat​ką i w ogó​le, ale mia​ła mnó​stwo zna​jo​mych męż​czyzn. – To nie zbrod​nia. – Nie, ale… Prze​rwa​łem jej. – Sły​sza​łem, że Mi​cha​el Har​ris był nad​po​bu​dli​wym chłop​cem. Że wda​wał się w bój​ki. Że ob​na​żał się przy dzie​ciach z są​siedz​twa. Pani Wil​der spur​pu​ro​wia​ła i za​skrze​cza​ła: – Ten chło​pak to dia​beł wcie​lo​ny! Bra​ko​wa​ło mu tyl​ko ro​gów! Wte​dy wszy​scy by wie​dzie​li. Chło​pak bez ojca to grzech! – Cóż, Mi​cha​el jest te​raz ze swo​im oj​cem. – Mar​cel​la mi o nim opo​wia​da​ła! Przy​stoj​nia​czek! – A co z jej zna​jo​my​mi męż​czy​zna​mi, pani Wil​der… – Wy​da​wa​ło mi się, że mó​wił pan, że to ko​bie​ta zgło​si​ła ja​kieś rosz​cze​nia. – Tak, ale ta ko​bie​ta utrzy​mu​je, że Mar​cel​la nie przy​jaź​ni​ła się z męż​czy​zna​mi, że Mar​cel​la była spo​koj​ną ko​bie​tą od​da​ną swo​je​mu sy​no​wi. – Cha! Ko​bie​ty po​kro​ju Mar​cel​li przy​cią​ga​ją męż​czyzn jak lep mu​chy. Wiem, co mó​wię. Mia​łam nie​ma​ło absz​ty​fi​kan​tów, nim wy​szłam za mąż, ale ni​g​dy nie za​cho​wy​wa​łam się jak ta la​dacz​ni​ca! Po​zwo​li​łem pani Wil​der zła​pać od​dech. – Mo​gła​by pani mó​wić kon​kret​niej? – po​pro​si​łem. Pani Wil​der cią​gnę​ła da​lej, te​raz już spo​koj​niej​szym to​nem. – Cóż… kie​dy Mar​cel​la się tu wpro​wa​dzi​ła, za​pro​po​no​wa​łam, że zro​bię małą im​prez​kę dla niej i za​pro​szę są​siad​ki… Mar​cel​la po​wie​dzia​ła mi, że nie po​trze​bu​je żad​nych przy​ja​ció​łek, że z ko​bie​ta​mi moż​na od cza​su do cza​su na​pić się her​bat​ki i że woli męż​czyzn. Po​wie​dzia​łam jej: „Je​steś roz​wód​ką. Ni​cze​go cię to nie na​uczy​ło?”. Ni​g​dy nie za​po​mnę, co mi od​po​wie​dzia​ła: „Tak, na​uczy​ło. Na​uczy​łam się wy​ko​rzy​sty​wać męż​czyzn tak, jak oni wy​ko​rzy​stu​ją ko​bie​ty, i to mi wy​star​czy”. Niech pan mi wie​rzy, pa​nie Car​pen​ter, niech pan mi wie​rzy, onie​mia​łam z wra​że​nia! – Tak, to na​praw​dę szo​ku​ją​ce. Czy Mar​cel​la Har​ris roz​ma​wia​ła z pa​nią kie​dy​kol​wiek dłu​żej o swo​im by​łym mężu? Albo o któ​rymś z jej ad​o​ra​to​rów? – Po​wie​dzia​ła mi tyl​ko, że Dok​to​rek Har​ris był cza​ru​ją​cym, ale ja​do​wi​tym wę​żem. A o ad​o​ra​to​rach? Gdy​bym wie​dzia​ła, że u niej śpią, na​tych​miast bym po​ło​ży​ła temu kres! Nie to​le​ru​ję

roz​pu​sty. Pani Wil​der za​czy​na​ła mnie mę​czyć. – To jak pani w koń​cu do​wie​dzia​ła się o zwy​cza​jach pani Har​ris? – spy​ta​łem. – Przez Mi​cha​ela. On… miał zwy​czaj zo​sta​wia​nia kar​tek. Ano​ni​mo​wych. Ob​sce​nicz​nych. Ta​kich… Obu​dzi​łem się. – Jesz​cze je pani ma? – wy​pa​li​łem. Pani Wil​der po​now​nie za​skrze​cza​ła: – Nie, nie, nie! Nie chcę o tym roz​ma​wiać. Wie​dzia​łam, że jest nie​do​bra, od mo​men​tu, kie​dy się wpro​wa​dzi​ła. Wy​ma​gam re​fe​ren​cji, a Mar​cel​la dała mi fał​szy​we, kom​plet​nie fał​szy​we. Je​śli chce pan znać moje zda​nie, to ona… Za​dzwo​nił te​le​fon. Pani Wil​der po​szła do kuch​ni, żeby go ode​brać. Kie​dy nie było jej w po​bli​żu, prze​szu​ka​łem po​spiesz​nie po​kój, spraw​dza​jąc za​war​tość pó​łek i re​ga​łów z książ​ka​mi. Na te​le​wi​zo​rze le​żał sto​sik nie​otwar​tej pocz​ty. Był tam list za​adre​so​wa​ny do Mar​cel​li Har​ris. Ktoś, pew​nie pani Wil​der, na​pi​sa​ła ołów​kiem na ko​per​cie: „Zmar​ła. Prze​ka​zać do Wil​lia​ma Har​ri​sa, 4968 Be​ver​ly Blvd., LA. 4, Ca​lif.” Na​dal sły​sza​łem szcze​biot pani Wil​der w kuch​ni. Wło​ży​łem ko​per​tę do kie​sze​ni i spo​koj​nie wy​sze​dłem z domu. Zmierz​cha​ło. Ru​szy​łem w stro​nę au​to​stra​dy, ale za​trzy​ma​łem się ka​wa​łek przed wjaz​dem, żeby prze​czy​tać list. Był to za​le​gły ra​chu​nek od den​ty​sty, więc wy​rzu​ci​łem go przez okno, ale pa​so​wał mi do ukła​dan​ki: Mar​cel​la Har​ris pro​wa​dzi​ła szyb​kie ży​cie i za​nie​dby​wa​ła drob​ne zo​bo​wią​za​nia. Za​sta​na​wia​łem się, jaka z niej była pie​lę​gniar​ka. Ru​szy​łem w stro​nę San​ta Mo​ni​ca, żeby spraw​dzić, czy uda mi się do​wie​dzieć. Tej nocy au​to​stra​dy były praw​dzi​wie sur​re​ali​stycz​ne; po​zor​nie nie koń​czą​ce się pa​sma spo​wi​te bia​łą i czer​wo​ną po​świa​tą, prze​no​szą​ce po​dróż​nych do cie​pła do​mo​we​go ogni​ska, do pra​cy i na im​pre​zy, nio​są​ce ko​chan​ków na ren​dez-vous i w set​ki nie​zna​nych miejsc. To nie było bli​skie mi moje L.A., mar​twa pie​lę​gniar​ka też nie była moją spra​wą, ale kie​dy wschod​nie przed​mie​ścia prze​kształ​ci​ły się w sta​re, zna​ne na wy​lot cen​trum mia​sta, obu​dzi​ły się we mnie sta​re in​stynk​ty i ogar​nę​ło mnie pod​nie​ce​nie na myśl o tym, że je​stem na tro​pie cze​goś nie​zmien​ne​go i po​nad​cza​so​we​go. W moim ży​ciu nic się nie dzia​ło, więc szu​ka​nie mor​der​cy było rów​nie do​brym spo​so​bem za​bi​ja​nia próż​ni, jak ro​bie​nie cze​go​kol​wiek in​ne​go. Wy​obra​zi​łem so​bie nagą Mar​ga​ret Ca​dwal​la​der. Po raz pierw​szy od wie​lu lat nie zro​bi​ło mi się nie​do​brze. Fa​bry​ka Pac​kard-Bell Elec​tro​nics znaj​do​wa​ła się przy Olym​pic Bo​ule​vard w sa​mym ser​cu prze​my​sło​wej dziel​ni​cy San​ta Mo​ni​ca. Za ro​giem, na Bun​dy, było kino dla zmo​to​ry​zo​wa​nych i kie​dy za​par​ko​wa​łem, zo​ba​czy​łem, że pusz​cza​li ja​kiś hor​ror Wiel​kie​go Sida. Przy​gnę​bi​ło mnie to, ale kie​dy uświa​do​mi​łem so​bie, że przy​je​cha​łem tu, by dzia​łać, uczu​cie znie​chę​ce​nia na​tych​miast ustą​pi​ło. Fa​bry​ka mie​ści​ła się w par​te​ro​wym bu​dyn​ku z czer​wo​nej ce​gły, któ​ry zda​wał się roz​wi​dlać w kil​ku kie​run​kach. Do pla​cu ła​dun​ko​we​go przy​le​ga​ły dwa par​kin​gi, roz​dzie​lo​ne ni​ską, me​ta​lo​wą siat​ką. Bliż​szy par​king, usy​tu​owa​ny przy głów​nym wej​ściu, był pu​sty. Był do​brze oświe​tlo​ny

i od​gro​dzo​ny po​sa​dzo​ny​mi w rów​nych od​le​gło​ściach nie​wiel​ki​mi krza​ka​mi. Dru​gi par​king był więk​szy i za​sła​ny nie​do​pał​ka​mi, pa​pier​ka​mi od cu​kier​ków i ga​ze​ta​mi. Mu​siał to być par​king dla pra​cow​ni​ków niż​sze​go szcze​bla. Prze​sko​czy​łem przez płot, żeby przyj​rzeć się wszyst​kie​mu z bli​ska. Za​par​ko​wa​ne po prze​kąt​nej sa​mo​cho​dy były w więk​szo​ści sta​re i zde​ze​lo​wa​ne. Umiesz​czo​ne na słup​kach małe, me​ta​lo​we ta​blicz​ki wy​zna​cza​ły hie​rar​chię pra​cow​ni​ków: „kon​ser​wa​to​rzy” par​ko​wa​li naj​da​lej od wej​ścia. Bli​żej byli „ła​dun​ko​wi”, a jesz​cze bli​żej „eki​pa mon​tu​ją​ca”. To, cze​go szu​ka​łem, zna​la​złem przy sła​bo oświe​tlo​nym wej​ściu koło pla​cu – po​je​dyn​cze miej​sce par​kin​go​we ozna​czo​ne wy​ma​lo​wa​nym bia​łą far​bą na ce​men​cie na​pi​sem: „bry​ga​dzi​sta”. Spoj​rza​łem na ze​ga​rek – dzie​wią​ta dwa​dzie​ścia trzy. Noc​na zmia​na pew​nie przy​cho​dzi o pół​no​cy. Nie po​zo​sta​ło mi nic in​ne​go, jak cze​kać. Było już póź​no, kie​dy zo​sta​łem wy​na​gro​dzo​ny za cier​pli​wość. Trzy go​dzi​ny sie​dze​nia w kuc​ki w ciem​nym ką​cie par​kin​gu wpra​wi​ło mnie w kiep​ski na​strój. Wi​dzia​łem, jak dru​ga zmia​na od​jeż​dża do​kład​nie o pół​no​cy, ra​cząc mnie spa​li​na​mi z rur wy​de​cho​wych. Wy​da​wa​li się za​do​wo​le​ni z tego, że już skoń​czy​li. Przez ko​lej​ne pół go​dzi​ny na​pły​wa​li pra​cow​ni​cy z noc​nej zmia​ny, na oko nie​zbyt szczę​śli​wi. Nie od​ry​wa​łem oczu od miej​sca par​kin​go​we​go przed bu​dyn​kiem i o 12:49 do​brze utrzy​ma​ny ca​dil​lac, mo​del 1946, za​trzy​mał się na miej​scu bry​ga​dzi​sty. Wy​siadł z nie​go gru​by blon​dyn. Z mo​je​go pun​ku wi​do​ko​we​go nie po​tra​fi​łem do​strzec, czy nie bra​ku​je mu kciu​ka. Od​cze​ka​łem pięć mi​nut i wsze​dłem za nim do środ​ka. Na koń​cu dłu​gie​go, sła​bo oświe​tlo​ne​go ko​ry​ta​rza mie​ści​ła się ja​dal​nia dla pra​cow​ni​ków. Wsze​dłem do niej i ro​zej​rza​łem się wo​kół. Mło​dzie​niec ostrzy​żo​ny na jeża spoj​rzał na mnie cie​ka​wie, ale wszy​scy po​zo​sta​li obi​ja​ją​cy się pra​cow​ni​cy zda​wa​li się mnie nie za​uwa​żać. Gru​by, ja​sno​wło​sy bry​ga​dzi​sta sie​dział przy sto​le, trzy​ma​jąc fi​li​żan​kę kawy w pra​wej ręce. Ku​pi​łem w ma​szy​nie colę i są​czy​łem ją bar​dzo po​wo​li. Bry​ga​dzi​sta miał lewą rękę w kie​sze​ni. Cały czas ją tam trzy​mał, do​pro​wa​dza​jąc mnie tym do pa​sji. W koń​cu ją wy​cią​gnął i po​dra​pał się w nos. Nie miał kciu​ka – czło​wiek, któ​re​go szu​ka​łem. Wy​sze​dłem na dwór i na obrze​żach par​kin​gu zna​la​złem le​żą​cy na zie​mi sta​ry, prze​rdze​wia​ły wie​szak. Na​pręd​ce zro​bi​łem z nie​go ha​czyk i swo​bod​nym kro​kiem pod​sze​dłem do ca​dil​la​ca bry​ga​dzi​sty. Auto było za​mknię​te, ale trój​kąt​ne okien​ko po stro​nie kie​row​cy było uchy​lo​ne. Ro​zej​rza​łem się na wszyst​kie stro​ny, po czym wsu​ną​łem wy​gię​ty wie​szak przez okno i za​ha​czy​łem go o wy​pust​kę otwie​ra​ją​cą drzwi. Wie​szak za pierw​szym ra​zem się ze​śli​znął, ale za dru​gim uda​ło mi się pod​nieść ka​wa​łek pla​sti​ku do góry. Szyb​ko wsia​dłem do auta i sku​li​łem się na przed​nim sie​dze​niu. Spró​bo​wa​łem otwo​rzyć scho​wek, ale był za​mknię​ty. Prze​su​ną​łem rękę po ko​lum​nie kie​row​ni​cy i zna​la​złem to, cze​go szu​ka​łem: przy​cze​pio​ny do​wód re​je​stra​cyj​ny auta, umiesz​czo​ny w skó​rza​nym etui. Od​cze​pi​łem go i jesz​cze bar​dziej sku​li​łem się na sie​dze​niu. Na za​la​mi​no​wa​nym do​ku​men​cie było na​pi​sa​ne: Hen​ry Ro​bert Hart, 11641/4 Hurl​burt PI., Cu​lver City, Ca​lif. Ni​cze​go wię​cej nie po​trze​bo​wa​łem. Odło​ży​łem do​wód re​je​stra​cyj​ny na miej​sce, za​mkną​łem sa​mo​chód Hen​ry’ego Har​ta i po​bie​głem do swo​je​go.

Hurl​burt Pla​ce była ci​chą ulicz​ką ma​łych dom​ków od​da​lo​ną o kil​ka kwar​ta​łów od M.G.M. Stu​dios. Nu​mer 11641/4 był miesz​ka​niem prze​ro​bio​nym z ga​ra​żu. Za​par​ko​wa​łem na​prze​ciw i za​czą​łem szpe​rać w ba​gaż​ni​ku, szu​ka​jąc ja​kichś pro​wi​zo​rycz​nych na​rzę​dzi wła​my​wa​cza. Zna​la​złem tyl​ko śru​bo​kręt i li​niał. Prze​sze​dłem po​wo​li przez uli​cę i wsze​dłem na pod​jazd pro​wa​dzą​cy do ga​ra​żu. W domu obok nie pa​li​ły się żad​ne świa​tła. Drew​nia​ne stop​nie pro​wa​dzą​ce do miesz​ka​nia Hen​ry’ego Har​ta trzesz​cza​ły tak gło​śno, że z pew​no​ścią było je sły​chać aż w cen​trum, ale ło​mot mo​je​go ser​ca za​głu​szał skrzy​pie​nie. Za​mek był ba​jecz​nie pro​sty. Uda​ło się go bły​ska​wicz​nie roz​pra​co​wać za po​mo​cą śru​bo​krę​tu i li​nia​łu. Kie​dy otwo​rzy​łem drzwi, sta​ną​łem, za​sta​na​wia​jąc się jesz​cze, czy wejść do środ​ka. Mo​ich po​przed​nich wła​mań do​ko​ny​wa​łem jako po​li​cjant; te​raz by​łem cy​wi​lem. Wzią​łem głę​bo​ki od​dech, wsze​dłem, za​wi​ną​łem pra​wą rękę w chu​s​tecz​kę i za​czą​łem szu​kać nią gniazd​ka. Po​ty​ka​jąc się w ciem​no​ściach, wpa​dłem na sto​ją​cą na pod​ło​dze lam​pę, o mało jej nie prze​wra​ca​jąc. Przy​trzy​ma​łem ją na wy​so​ko​ści pasa i włą​czy​łem, oświe​tla​jąc po​nu​ry duży po​kój bę​dą​cy jed​no​cze​śnie sy​pial​nią. Były tam ob​skur​ne krze​sła, ob​skur​ne skła​da​ne łóż​ko, wy​tar​ty dy​wan i tan​det​ne olej​ne re​pro​duk​cje na ścia​nach – pew​nie wszyst​ko spa​dek po lo​ka​to​rach, któ​rzy już daw​no temu się stąd wy​nie​śli. Po​sta​no​wi​łem po​świę​cić mi​nu​tę na prze​szu​ka​nie po​ko​ju, więc od​sta​wi​łem lam​pę na miej​sce i szyb​ko ro​zej​rza​łem się wo​kół, za​uwa​ża​jąc kar​cia​ny sto​lik za​sta​wio​ny brud​ny​mi na​czy​nia​mi, stos pra​nia le​żą​cy przy łóż​ku na pod​ło​dze, rzą​dek ta​nich wy​dań ksią​żek – trzy​ma​ją​cych pion dzię​ki pod​trzy​mu​ją​cym je bu​tel​kom po pi​wie – na pa​ra​pe​cie pod oknem i kil​ka pu​stych pu​de​łek po pa​pie​ro​sach. Moja mi​nu​ta nie​mal​że do​bie​gła koń​ca, kie​dy za​uwa​ży​łem wy​sta​ją​cy spod łóż​ka stos ga​zet. Wy​cią​gną​łem je. Wszyst​kie były z L.A. i we wszyst​kich były ar​ty​ku​ły opi​su​ją​ce szcze​gó​ło​wo za​bi​cie Mar​cel​li Har​ris. Na mar​gi​ne​sach wy​pi​sa​ne były peł​ne bólu za​klę​cia i mo​dli​twy: „Boże, pro​szę, złap be​stię, któ​ra za​bi​ła moją Mar​cel​lę”. „Pro​szę, pro​szę, pro​szę, Boże, spraw, żeby to był tyl​ko sen”. „Ko​mo​ra ga​zo​wa to za mało dla po​two​ra, któ​ry za​bił moją Mar​cel​lę”. Obok zdję​cia pro​wa​dzą​ce​go śledz​two de​tek​ty​wa z biu​ra sze​ry​fa było na​pi​sa​ne: „Ten fa​cet to łaj​dak! Po​wie​dział mi, że​bym spa​dał, że gli​nia​rze nie po​trze​bu​ją po​mo​cy żad​nych przy​ja​ciół Mar​cel​li. A po​wie​dzia​łem mu, że to spra​wa dla F.B.I.” Prze​rzu​ci​łem resz​tę ga​zet. Były uło​żo​ne chro​no​lo​gicz​nie i wi​dać było, że roz​pacz Hen​ry’ego Har​ta zda​wa​ła się na​ra​stać: ostat​nie do​nie​sie​nia były za​ba​zgra​ne nie​czy​tel​nym pi​smem i chy​ba zro​szo​ne łza​mi. Spoj​rza​łem na ze​ga​rek: pa​li​łem świa​tło już od ośmiu mi​nut. Ręką cały czas za​wi​nię​tą w chu​s​tecz​kę otwo​rzy​łem wszyst​kie szu​fla​dy z trzech sto​ją​cych przy jed​nej ze ścian ko​mód: pu​sto, pu​sto, pu​sto; brud​ne ubra​nia, książ​ki te​le​fo​nicz​ne. Otwo​rzy​łem ostat​nią, za​sty​głem i po chwi​li za​dy​go​ta​łem z wra​że​nia. Szu​fla​da była wy​sła​na ró​żo​wym je​dwa​biem. W jed​nym rogu le​ża​ły sta​ran​nie zło​żo​ne czar​ne, ko​ron​ko​we sta​ni​ki i majt​ki. Po​środ​ku było pu​deł​ko po cy​ga​rach wy​peł​nio​ne ma​ri​hu​aną. Pod nim le​ża​ły czar​no-bia​łe zdję​cia na​giej, ucze​sa​nej w war​ko​cze, le​żą​cej na łóż​ku Mar​cel​li De​Vries Har​ris. Jej zmy​sło​we usta zda​wa​ły się mó​wić „chodź tu” i zdję​cie wy​da​wa​ło się esen​cją tego typu fo​tek, ale jed​no​-

cze​śnie ich pa​ro​dią. Wpa​try​wa​łem się w te zdję​cia, czu​jąc, że dzie​je się ze mną coś dziw​ne​go. Oczy Mar​cel​li Har​ris zdra​dza​ły wszech​wie​dzą​cą, peł​ną kpi​ny in​te​li​gen​cję, ja​kiej ni​g​dy u ni​ko​go nie wi​dzia​łem. Jej do​rod​ne cia​ło obie​cy​wa​ło nie​ma​ło przy​jem​no​ści, ale ja nie mo​głem ode​rwać wzro​ku od tych oczu. Mu​sia​łem się w nie wpa​try​wać z kil​ka mi​nut, nim wró​ci​łem na zie​mię. Kie​dy w koń​cu uświa​do​mi​łem so​bie, gdzie je​stem, odło​ży​łem pu​deł​ko po cy​ga​rach, za​mkną​łem wy​sła​ną je​dwa​biem szu​fla​dę, wy​łą​czy​łem świa​tło i wy​sze​dłem z cia​sne​go miesz​kan​ka, żeby Mar​cel​la Har​ris nie zdo​ła​ła rzu​cić na mnie uro​ku, jaki rzu​ci​ła na Hen​ry’ego Har​ta.

18 Na wi​zy​tę u Wil​lia​ma „Dok​tor​ka” Har​ri​sa przy​go​to​wa​łem się, wy​ra​bia​jąc w przy​god​nej dru​kar​ni całe sto lip​nych wi​zy​tó​wek, i do​pie​ro wte​dy po​sze​dłem go wy​py​tać. Na wi​zy​tów​kach wid​nia​ło: Fre​de​rick Wal​ker, Ubez​pie​cze​nia PRU​DEN​TIAL. Logo fir​my Pru​den​tial zaj​mo​wa​ło śro​dek wi​zy​tów​ki, a pod nim ofi​cjal​nie wy​glą​da​ją​ca kur​sy​wa oznaj​mia​ła krót​ko „in​spek​tor”. Zmy​ślo​ny nu​mer te​le​fo​nu uwia​ry​god​niał fał​szyw​kę. Far​ba na wi​zy​tów​kach zdą​ży​ła le​d​wo po​de​schnąć, kie​dy wło​ży​łem je do kie​sze​ni i po​je​cha​łem na Be​ver​ly Bo​ule​vard 4968. Więc ro​zu​mie pan… pa​nie Har​ris, że mu​szę zba​dać prze​szłość pań​skiej zmar​łej mał​żon​ki, żeby móc osta​tecz​nie wy​ja​śnić spra​wę i po​in​for​mo​wać dział re​kom​pen​sat, że te rosz​cze​nia są fał​szy​we. Oso​bi​ście tak są​dzę, a spe​cja​li​zu​ję się w rosz​cze​niach od ośmiu lat. Nie​mniej jed​nak trze​ba wszyst​kich wy​słu​chać. Dok​to​rek Har​ris po​ki​wał w za​my​śle​niu gło​wą, tłam​sząc w pal​cach moją sfin​go​wa​ną wi​zy​tów​kę, ani na chwi​lę nie od​ry​wa​jąc swych oczu od mo​ich. Po dru​giej stro​nie pod​nisz​czo​ne​go sto​li​ka sie​dział naj​bar​dziej im​po​nu​ją​cy czło​wiek, ja​kie​go w ży​ciu wi​dzia​łem: wy​so​ki na sześć stóp, zbli​ża​ją​cy się do sześć​dzie​siąt​ki, z buj​ny​mi, si​wy​mi wło​sa​mi, cia​łem atle​ty i twa​rzą, któ​rej rysy były mie​sza​ni​ną szla​chet​nej pra​wo​ści i bar​dziej ple​bej​skiej ru​basz​no​ści. Ro​zu​mia​łem, dla​cze​go był dla Mar​cel​li atrak​cyj​ny. Uśmiech​nął się sze​ro​ko i jego twarz wy​peł​ni​ło za​raź​li​we cie​pło. – Cóż, pa​nie Wal​ker – po​wie​dział Dok​to​rek Har​ris. – Mar​cel​la mia​ła dar przy​cią​ga​nia sa​mot​nych lu​dzi, któ​rym skła​da​ła ab​sur​dal​ne obiet​ni​ce, wca​le nie ma​jąc za​mia​ru ich do​trzy​mać. Pro​szę, niech pan bę​dzie ze mną szcze​ry, pa​nie Wal​ker. Cze​go się pan do tej pory do​wie​dział o mo​jej by​łej żo​nie? – Pa​nie Har​ris, krót​ko a wę​zło​wa​to, że była roz​pust​ni​cą i al​ko​ho​licz​ką. – Nikt nie musi kła​mać, kie​dy ze mną roz​ma​wia – oświad​czył Har​ris. – Je​stem cał​ko​wi​cie szcze​ry i ocze​ku​ję tego sa​me​go. Jak więc mogę panu po​móc? Od​chy​li​łem się i splo​tłem ręce na pier​siach. Mia​ło go to nie​co zbić z tro​pu, ale prze​li​czy​łem się. – Pa​nie Har​ris… – za​czą​łem. – Mów mi Dok​tor​ku. – Do​bra, Dok​tor​ku. Po​trze​bu​ję jak naj​wię​cej na​zwisk, na​zwisk i jesz​cze raz na​zwisk. In​te​re​su​ją mnie wszy​scy zna​jo​mi i przy​ja​cie​le, ja​kich mo​żesz so​bie przy​po​mnieć. Har​ris po​trzą​snął gło​wą. – Pa​nie Wal​ker… – Mów mi Fred. – Fred, Mar​cel​la pod​ry​wa​ła so​bie ko​chan​ków i kom​ple​to​wa​ła krąg przy​ja​ciół, je​śli moż​na to tak okre​ślić, w ba​rach. W ba​rach i wy​łącz​nie w ba​rach pro​wa​dzi​ła ży​cie to​wa​rzy​skie. Krop​ka. Cho​ciaż może mógł​byś spró​bo​wać po​roz​ma​wiać z ludź​mi w Pac​kard-Bell, gdzie pra​co​wa​ła. – Pró​bo​wa​łem. Uni​ka​li ja​snych od​po​wie​dzi. Har​ris uśmiech​nął się gorz​ko. – Mie​li ku temu po​wo​dy, Fred. Nie chcie​li źle mó​wić o zmar​łej. Mar​cel​la by​wa​ła w ba​rach w ca​łym L.A. Nie chcia​ła być zna​na w żad​nym kon​kret​nym ba​rze. Strasz​li​wie bała się opi​nii ba​ro​wej roz​pust​ni​cy, więc nie​ustan​nie krą​ży​ła. O ile mi wia​do​mo, mia​ła na kon​cie kil​ka aresz​to​-

wań za jaz​dę po pi​ja​ne​mu. Jak na​zy​wa się ta ko​bie​ta, któ​ra wnio​sła rosz​cze​nia? – Alma Ja​cob​sen. – Cóż, Fred, ja my​ślę, że mo​gło to wy​glą​dać mniej wię​cej tak: pi​ja​na Mar​cel​la po​zna​ła tę ko​bie​tę w ja​kiejś knaj​pie. Olśni​ła ją swo​ją oso​bo​wo​ścią i far​tu​chem pie​lę​gniar​ki, po czym po​ka​za​ła ko​bie​cie, któ​ra też pew​nie była pod ga​zem, ja​kieś pa​pie​ry przy​po​mi​na​ją​ce ofi​cjal​ne do​ku​men​ty. Mar​cel​la po​wie​dzia​ła wte​dy ko​bie​cie, jaką jest strasz​li​wie sa​mot​ną oso​bą i jak bar​dzo jej za​le​ży, żeby w ra​zie jej śmier​ci ktoś kon​ty​nu​ował jej kru​cja​tę prze​ciw eks​pe​ry​men​tom na zwie​rzę​tach. Mar​cel​la uwiel​bia​ła zwie​rzę​ta. Pew​nie póź​niej upo​jo​na al​ko​ho​lem Mar​cel​la wy​cią​gnę​ła na​zwi​sko i ad​res ko​bie​ty i zro​bi​ła wspa​nia​łe przed​sta​wie​nie z pod​pi​sy​wa​nia do​ku​men​tów. Mar​cel​la była wy​śmie​ni​tą ak​tor​ką i ko​bie​ta z pew​no​ścią dała się na​brać. Kie​dy ga​ze​ty na​pi​sa​ły o śmier​ci Mar​cel​li, Alma do​szła do wnio​sku, że los się do niej uśmiech​nął. Czy to brzmi praw​do​po​dob​nie, Fred? – Jak naj​bar​dziej, Dok​tor​ku. Sa​mot​ni lu​dzie po​tra​fią ro​bić dziw​ne rze​czy. Har​ris ro​ze​śmiał się. – Rze​czy​wi​ście. Czym się nor​mal​nie zaj​mu​jesz, Fred? Ro​ze​śmia​łem się do​kład​nie tak jak Har​ris. – Szu​kam ko​biet. A ty? – By​łem z tego zna​ny – Dok​to​rek ro​ze​śmiał się. Zro​bi​łem po​waż​ną minę. – Dok​tor​ku, mógł​bym po​roz​ma​wiać o tym z two​im sy​nem? Po​dej​rze​wam, że two​ja teo​ria jest słusz​na, ale chciał​bym, żeby w moim ra​por​cie nie było żad​nych luk. Może twój syn po​wie mi coś, co na do​bre wy​eli​mi​nu​je tę Ja​cob​sen. Będę się z nim ob​cho​dził bar​dzo de​li​kat​nie. Dok​to​rek Har​ris roz​wa​żył moją proś​bę. – Do​brze, Fred. Po​dej​rze​wam, że Mi​cha​el jest w par​ku z psem. Mo​że​my tam pójść i za​mie​nić z nim kil​ka słów. To tyl​ko dwie uli​ce stąd. Po chwi​li by​li​śmy już na miej​scu, ale wła​ści​wie to nie był park, tyl​ko po​ro​śnię​ta chwa​sta​mi nie​za​bu​do​wa​na dział​ka. Dok​to​rek Har​ris i ja ga​wę​dzi​li​śmy przy​jaź​nie, prze​dzie​ra​jąc się przez się​ga​ją​cą do ko​lan tra​wę w po​szu​ki​wa​niu jego syna z psem. O mało na nich nie we​szli​śmy, kie​dy w koń​cu uda​ło nam się ich zna​leźć. Mi​cha​el Har​ris le​żał na ręcz​ni​ku pla​żo​wym z ra​mio​na​mi roz​ło​żo​ny​mi jak ukrzy​żo​wa​ny. Szcze​niak, któ​re​go wi​dzia​łem na po​dwór​ku przy Ma​pie Stre​et w El Mon​te, prze​żu​wał obok nie​go tra​wę. – Wsta​wać, puł​kow​ni​ku! – ryk​nął do​bro​dusz​nie Har​ris. Mi​cha​el Har​ris pod​niósł się na nogi i bez uśmie​chu strze​pał tra​wę z nie​bie​skich dżin​sów. Kie​dy zu​peł​nie się wy​pro​sto​wał, onie​mia​łem – był pra​wie mo​je​go wzro​stu. Chło​pak spoj​rzał ner​wo​wo na ojca, a po​tem na mnie. Czas na chwi​lę jak​by się za​trzy​mał, bo przy​po​mniał mi się inny chło​piec o brą​zo​wych wło​sach, nie​zwy​kle by​stry dzie​wię​cio​la​tek gra​ją​cy na opu​sto​sza​łym dzie​dziń​cu na ty​łach sie​ro​ciń​ca. Było to po​nad dwa​dzie​ścia lat temu, ale z naj​więk​szym tru​dem zmu​si​łem się do po​wro​tu do te​raź​niej​szo​ści. – … A to jest pan Wal​ker, puł​kow​ni​ku – mó​wił Dok​to​rek Har​ris. – Jest przed​sta​wi​cie​lem to​wa​rzy​stwa ubez​pie​cze​nio​we​go. Chcą nam dać tro​chę pie​nię​dzy, ale ja​kaś po​my​lo​na sta​rusz​ka twier​dzi, że two​ja mat​ka obie​ca​ła jej swo​je pie​nią​dze. Nie mo​że​my na to po​zwo​lić, praw​da, puł​kow​ni​ku? – Tak – przy​tak​nął ci​cho Mi​cha​el. – Do​brze – po​wie​dział Har​ris. – Mi​cha​el, po​roz​ma​wiasz z pa​nem Wal​ke​rem?

– Tak. Za​czy​na​łem się czuć ma​ni​pu​lo​wa​ny. Spo​sób by​cia Dok​tor​ka Har​ri​sa był iry​tu​ją​cy. Chło​piec był wy​raź​nie za​stra​szo​ny, a i ja sam za​czy​na​łem się tak czuć. Mia​łem wra​że​nie, że Har​ris wy​czu​wał, że nie mó​wię o so​bie ca​łej praw​dy. Pod wzglę​dem in​te​lek​tu by​li​śmy so​bie rów​ni, ale do tej pory to on na​rzu​cał swo​ją wolę, co mnie zło​ści​ło. Je​śli mia​łem do​wie​dzieć się wię​cej, niż Har​ris by so​bie ży​czył, mu​sia​łem prze​jąć ini​cja​ty​wę. Klep​ną​łem Har​ri​sa moc​no w ple​cy. – Jezu – po​wie​dzia​łem. – Jak tu go​rą​co! Wi​dzia​łem, że na We​stern jest dri​ve​in. Może pój​dzie​my tam się cze​goś na​pić? Ja sta​wiam. – Mo​że​my, tato? – spy​tał bła​gal​nie Mi​cha​el. – Umie​ram z pra​gnie​nia. Dok​to​rek ani na se​kun​dę nie stra​cił nic ze swo​jej pew​no​ści sie​bie. Klep​nął mnie w ple​cy rów​nie moc​no. – Chodź​my więc, ami​gos – zde​cy​do​wał. Szli​śmy czte​ry kwar​ta​ły w pra​żą​cym, let​nim słoń​cu. Re​pre​zen​to​wa​li​śmy trzy po​ko​le​nia Ame​ry​ka​nów, ale wszyst​kich nas łą​czy​ły nie​do​stęp​ne dla in​nych mrocz​ne ta​jem​ni​ce i wza​jem​na nie​szcze​rość. Pies biegł truch​tem za nami, co i rusz za​trzy​mu​jąc się, żeby zba​dać in​te​re​su​ją​ce za​pa​chy. Sze​dłem w środ​ku, a Dok​to​rek po le​wej stro​nie, od​dzie​la​jąc mnie od uli​cy. Mi​cha​el był wci​śnię​ty mię​dzy mnie a ży​wo​pło​ty ro​sną​ce wzdłuż do​mów przy Be​ver​ly Bo​ule​vard. Wy​raź​nie się na mnie opie​rał, jak​by był spra​gnio​ny fi​zycz​nej bli​sko​ści. Za​py​ta​łem Dok​tor​ka o jego ksy​wę. Ro​ze​śmiał się i od​parł: – Kie​dyś stu​dio​wa​łem tro​chę me​dy​cy​nę, Fred. Ale do​sze​dłem do wnio​sku, że to dla mnie zbyt krwa​we, zbyt abs​trak​cyj​ne, zbyt cza​so​chłon​ne i zde​cy​do​wa​nie nie na moje zdro​wie. – Gdzie stu​dio​wa​łeś? – Na Uni​wer​sy​te​cie Il​li​no​is. – Chry​ste, brzmi nie​cie​ka​wie. Pew​nie spo​tka​łeś tam mnó​stwo chłop​skich sy​nów, któ​rzy chcie​li zo​stać wiej​ski​mi le​ka​rza​mi, co? – Tak, ale było też mnó​stwo bo​ga​tych dzie​cia​ków z Chi​ca​go, któ​rzy chcie​li le​czyć lu​dzi z do​bre​go to​wa​rzy​stwa. Ja tam nie pa​so​wa​łem. – Cze​mu nie? – spy​ta​łem, żeby go spro​wo​ko​wać. – To były lata dwu​dzie​ste. By​łem iko​no​kla​stą. Uświa​do​mi​łem so​bie, że resz​tę ży​cia spę​dził​bym le​cząc drob​no​miesz​czań​stwo z pro​win​cji, ta​kich ty​pów, co to nie po​tra​fi​li​by od​róż​nić wina od si​ka​cza. Że prze​dłu​żał​bym ży​cie lu​dziom, któ​rzy wła​ści​wie nie po​win​ni żyć. Zre​zy​gno​wa​łem na ostat​nim roku. Ro​ze​śmia​łem się. Mi​cha​el też i jego przed​wcze​śnie doj​rza​ły, ni​ski głos wzniósł się o do​bre dwie okta​wy. – Opo​wiedz mu o ko​niu, tato. Har​ris ro​ze​śmiał się. – To ulu​bio​na hi​sto​ria puł​kow​ni​ka. Mia​łem w tam​tych cza​sach fu​chę na boku. Zna​łem kil​ku gang​ste​rów pro​wa​dzą​cych nie​le​gal​ny bar. To była na​praw​dę pod​ła nora, gdzie by​wa​li wszy​scy za​moż​ni stu​den​ci. Da​wa​li tam ta​nią go​rza​łę i jesz​cze tań​sze żar​cie. Ten bar wy​róż​niał się jed​nym: za ćwierć do​la​ra moż​na było tam ku​pić duże, so​czy​ste ste​ki. Ste​ki z po​lę​dwi​cy z ce​bu​lą, w so​sie po​mi​do​ro​wym. Cha! Wca​le nie były ste​ka​mi, tyl​ko fi​le​ta​mi z ko​ni​ny. Ja by​łem rzeź​ni​kiem.

Jeź​dzi​łem po wsiach z po​moc​ni​kiem i kra​dłem ko​nie. Owsem i cu​krem zwa​bia​li​śmy szka​py do cię​ża​rów​ki, wra​ca​li​śmy do mia​sta i je​cha​li​śmy do ma​ga​zy​nu, gdzie wstrzy​ki​wa​li​śmy ko​niom małe ilo​ści mor​fi​ny, któ​rą wcze​śniej ukra​dłem. Po​tem prze​ci​na​łem im skal​pe​lem tęt​ni​cę szyj​ną. Mój współ​pra​cow​nik od​wa​lał całą na​praw​dę brud​ną ro​bo​tę, bo by​łem na to zbyt de​li​kat​ny. Był też ku​cha​rzem. W każ​dym ra​zie z cza​sem in​te​res się skiep​ścił. Wła​ści​cie​le baru chcie​li mnie wy​cyc​kać z na​leż​nych mi zie​lo​nych. Mniej wię​cej wte​dy zde​cy​do​wa​łem się po​że​gnać z me​dy​cy​ną. Po​sta​no​wi​łem też roz​stać się z wła​ści​cie​la​mi baru w wiel​kim sty​lu. Wie​dzia​łem, że ban​dzio​ry ni​g​dy mi nie za​pła​cą, więc chcia​łem dać im na​ucz​kę. Któ​rejś nocy w ba​rze była pry​wat​na im​pre​za. Ra​zem ze współ​pra​cow​ni​kiem skom​bi​no​wa​li​śmy dwie sta​re szka​py, za​ła​do​wa​li​śmy je na cię​ża​rów​kę i przy​sta​wi​li​śmy ją do drzwi baru. Ko​nie otwo​rzy​ły ko​py​ta​mi drzwi i wbie​gły do środ​ka. Chry​ste! Co za wi​dok! Znisz​czo​ne sto​ły, wrzask lu​dzi, wszę​dzie po​tłu​czo​ne bu​tel​ki! Wy​je​cha​łem z mia​sta i z Il​li​no​is i ni​g​dy tam nie wró​ci​łem. – Do​kąd po​je​cha​łeś? – spy​ta​łem. – Włó​czy​łem się tu i tam – od​parł Har​ris. – By​łeś kie​dyś włó​czę​gą, Fred? – Nie, Dok​tor​ku. – Ża​łuj. To bar​dzo po​ucza​ją​ce. Pro​wo​ko​wał mnie, więc za​re​ago​wa​łem. – Ja by​łem zbyt za​ję​ty do​ra​bia​niem się, co lep​sze od włó​czę​gi, praw​da, Mi​cha​el? – Moc​no ob​ją​łem chłop​ca, któ​ry uśmiech​nął się do mnie sze​ro​ko. – Tak! Dok​to​rek uda​wał, że jest roz​ba​wio​ny, ale obaj wie​dzie​li​śmy, że rę​ka​wi​ca zo​sta​ła rzu​co​na. Usie​dli​śmy w ba​rze na rogu Be​ver​ly i We​stern. Lo​kal był kli​ma​ty​zo​wa​ny i Dok​to​rek z sy​nem z wy​raź​ną ulgą wy​cią​gnę​li swo​je dłu​gie nogi pod sto​łem. Mi​cha​el usiadł przy mnie, a Dok​to​rek na​prze​ciw nas. Wszy​scy za​mó​wi​li​śmy po pi​wie ko​rzen​nym z lo​dem. Kie​dy je przy​nie​sio​no, Mi​cha​el wchło​nął za​war​tość swo​jej szklan​ki w trzy se​kun​dy, bek​nął i spoj​rze​niem spy​tał ojca, czy może za​mó​wić jesz​cze jed​no. Dok​to​rek ocho​czo ski​nął gło​wą i po chwi​li po​ja​wi​ła się kel​ner​ka z ko​lej​ną wy​so​ką szklan​ką brą​zo​wo-bia​łej masy. Tym ra​zem kon​sump​cja za​ję​ła Mi​cha​elo​wi ja​kieś pięć se​kund, ale zno​wu bek​nął i uśmiech​nął się do mnie jak za​spo​ko​jo​ny ko​cha​nek. – Mu​si​my po​roz​ma​wiać o two​jej mat​ce, Mi​cha​el – za​czą​łem. – Do​brze – od​parł Mi​cha​el. – To opo​wiedz mi o przy​ja​cio​łach two​jej mamy – po​pro​si​łem. Twarz Mi​cha​ela wy​krzy​wił gry​mas. – Nie mia​ła przy​ja​ciół – od​parł. – Pusz​cza​ła się po ba​rach. Te​raz ja się skrzy​wi​łem, a Mi​cha​el spoj​rzał py​ta​ją​co na Dok​tor​ka, któ​ry smut​no po​ki​wał gło​wą. – Kto ci to po​wie​dział, Mi​cha​el? – za​py​ta​łem. – Nikt. Nie je​stem głu​pi, wie​dzia​łem, że wu​jek Jim, wu​jek Geo​r​ge, wu​jek Bob i wu​jek Jakmu-tam to fa​ce​ci, któ​rych uda​ło jej się po​de​rwać. – A przy​ja​ciół​ki? – Nie mia​ła przy​ja​ció​łek.

– A sły​sza​łeś kie​dyś o nie​ja​kiej Al​mie Ja​cob​sen? – Nie. – A czy two​ja mama przy​jaź​ni​ła się z ro​dzi​ca​mi two​ich ko​le​gów? Mi​cha​el za​wa​hał się. – Ja nie mam ko​le​gów. – Żad​nych? Mi​cha​el wzru​szył ra​mio​na​mi. – Książ​ki są mo​imi przy​ja​ciół​mi. Min​na jest moją przy​ja​ciół​ką. – Wska​zał na szcze​nia​ka przy​wią​za​ne​go do słu​pa te​le​fo​nicz​ne​go za oknem. To mi dało do my​śle​nia. Mi​cha​el oparł się o mnie ra​mie​niem i tę​sk​nie spo​glą​dał na moje wy​pi​te do po​ło​wy piwo. – Do​kończ je – po​wie​dzia​łem. Je​den łyk mu wy​star​czył. Za​czą​łem z in​nej stro​ny: – Kie​dy za​bi​to two​ją mat​kę, by​łeś z tatą, praw​da, Mi​cha​el? – Tak. Gra​li​śmy w kacz​kę. – Co to za gra? – Rzu​casz pił​ką jak w ba​se​bal​lu, tyl​ko jak nie zła​piesz, to mu​sisz uklęk​nąć i kwę​kać jak kacz​ka. Ro​ze​śmia​łem się. – Nie​zła za​ba​wa, co? Co czu​łeś do swo​jej mamy, Mi​cha​el? Ko​cha​łeś ją? Mi​cha​el po​czer​wie​niał jak bu​rak. Jego dłu​gie, chu​de ra​mio​na po​czer​wie​nia​ły, jego szy​ja po​czer​wie​nia​ła i jego twarz po​czer​wie​nia​ła aź po ścię​te na jeża wło​sy. Za​czął się trząść, po czym jed​nym ru​chem zmiótł wszyst​kie szklan​ki na pod​ło​gę. Prze​pchnął się obok mnie i wy​biegł za drzwi, kie​ru​jąc się do swo​je​go szcze​nia​ka. Dok​to​rek przy​glą​dał się mi, kie​dy za​nie​po​ko​jo​na kel​ner​ka sprzą​ta​ła reszt​ki na​szych szkla​nek. – Czę​sto się to zda​rza? – spy​ta​łem. Dok​to​rek przy​tak​nął. – Mój syn jest bar​dzo wraż​li​wy. – Dzie​dzi​czy po ojcu… Była to za​rów​no pro​wo​ka​cja, jak i kom​ple​ment. Dok​to​rek to ro​zu​miał. – Nie wszyst​ko – skwi​to​wał. – Uwa​żam, że to wspa​nia​ły chło​piec – do​rzu​ci​łem. Dok​to​rek uśmiech​nął się. – Ja też. Po​ło​ży​łem na sto​le pię​cio​do​la​ro​wy bank​not. Wsta​li​śmy i wy​szli​śmy przed bar. Mi​cha​el ba​wił się z psem. Szcze​niak trzy​mał w py​sku skó​rza​ną smycz i ra​do​śnie opie​rał się sil​nym po​cią​gnię​ciom chu​dych ra​mion Mi​cha​ela. – No, puł​kow​ni​ku – rzu​cił Dok​to​rek. – Czas iść do domu. Mi​cha​el i pies prze​bie​gli przed nami przez We​stern Ave​nue i cały czas trzy​ma​li się koło czter​dzie​stu me​trów z przo​du, kie​dy szli​śmy w pra​żą​cym, po​po​łu​dnio​wym słoń​cu. Szli​śmy w mil​cze​niu. My​śla​łem o chłop​cu i za​sta​na​wia​łem się, o czym my​śli Dok​to​rek. Kie​dy do​tar​li​śmy do ich blo​ku na rogu Be​ver​ly i Irving, wy​cią​gną​łem rękę. – Dzię​ku​ję za współ​pra​cę, Dok​tor​ku – po​wie​dzia​łem. – Przy​jem​ność była po mo​jej stro​nie, Fred. – My​ślę, że bar​dzo mi po​mo​głeś. Chy​ba de​fi​ni​tyw​nie do​wio​dłeś, że ta Ja​cob​sen sta​ra się nas na​cią​gnąć. – Nie wie​dzia​łem, że Mar​cel​la była ubez​pie​czo​na w Pru​den​tial. Dziw​ne, że mi o tym nie po​wie​dzia​ła.

– Lu​dzie ro​bią dziw​ne rze​czy. – Kie​dy wy​ku​pi​ła po​li​sę? – W pięć​dzie​sią​tym pierw​szym. – Roz​wie​dli​śmy się w pięć​dzie​sią​tym. Wzru​szy​łem ra​mio​na​mi. – Hi​sto​ria zna dziw​niej​sze przy​pad​ki. Dok​to​rek też wzru​szył ra​mio​na​mi. – Bez wąt​pie​nia – od​parł. Się​gnął do kie​sze​ni spodni i wy​cią​gnął wi​zy​tów​kę, któ​rą mu wcze​śniej da​łem. Wrę​czył mi ja. Atra​ment był roz​ma​za​ny. Dok​to​rek po​trzą​snął gło​wą. – Mło​dy in​spek​tor fir​my ubez​pie​cze​nio​wej po​wi​nien dru​ko​wać swo​je wi​zy​tów​ki w bar​dziej sza​nu​ją​cych się fir​mach. Po​now​nie uści​snę​li​śmy so​bie dło​nie. Po​czu​łem, że ob​le​wam się ru​mień​cem. – Na ra​zie, Dok​tor​ku – po​wie​dzia​łem. – Po​wo​dze​nia, Fred – od​parł. Ru​szy​łem do sa​mo​cho​du. Wło​ży​łem klu​czyk w drzwi, kie​dy na​gle pod​biegł do mnie Mi​cha​el i uści​snął mnie po​ryw​czo. Nim zdą​ży​łem ja​koś za​re​ago​wać, wci​snął mi w dłoń wy​gnie​cio​ny ka​wa​łek pa​pie​ru i od​biegł. Roz​wi​ną​łem pa​pie​rek. I prze​czy​ta​łem: „Je​steś moim przy​ja​cie​lem”. Je​cha​łem do domu po​ru​szo​ny za​cho​wa​niem chłop​ca, ale nie do koń​ca wie​dzia​łem, co my​śleć o jego ojcu. Mia​łem dziw​ne wra​że​nie, że Dok​to​rek Har​ris wie​dział, kim je​stem, i że moje naj​ście spra​wi​ło mu przy​jem​ność. Czu​łem rów​nież, że na​wią​za​ła się ja​kaś więź po​mię​dzy mną a Mi​cha​elem, co było rów​nie dziw​ne. Kie​dy do​tar​łem do domu, za​dzwo​ni​łem do Reu​be​na Ra​mo​sa i ubła​ga​łem go, żeby mi po​mógł. Nie​chęt​nie zro​bił, o co go pro​si​łem: spraw​dził Dok​tor​ka Har​ri​sa w kar​to​te​ce Wy​dzia​łu Ewi​den​cji. Żad​nych wy​kro​czeń w Ka​li​for​nii. Po​tem po​dyk​to​wał mi ad​re​sy, któ​re Mar​cel​la Har​ris po​da​wa​ła pod​czas swo​ich roz​licz​nych aresz​to​wań: w 1946, dzie​więć lat temu, miesz​ka​ła przy North Swe​et​zer 618 w Los An​ge​les. W 1947 i 1948 roku przy Ter​ra Cota 17901 w Pa​sa​de​nie. W 1949 przy Ho​ward Stre​et 1811 w Glen​da​le. Pod​czas jej ostat​nie​go aresz​to​wa​nia za jaz​dę po pi​ja​ne​mu w 1950 roku, miesz​ka​ła przy Hi​bi​scus Ca​ny​on 9619 w Sher​man Oaks. Za​pi​sa​łem wszyst​ko i nim po​sze​dłem spać, przez dłu​gi czas wpa​try​wa​łem się w kart​kę z uzy​ska​ny​mi in​for​ma​cja​mi. Spa​łem płyt​ko, czę​sto się bu​dząc w nocy, pod​świa​do​mie spo​dzie​wa​jąc się w sy​pial​ni du​chów za​mor​do​wa​nych ko​biet. Na​stęp​ne​go dnia, w pią​tek, wy​ru​szy​łem od​two​rzyć prze​szłość Mar​cel​li De​Vries Har​ris. Naj​pierw po​je​cha​łem na cie​ni​stą, wy​sa​dza​ną drze​wa​mi Swe​et​zer Ave​nue w West Hol​ly​wo​od i po​twier​dzi​ły się moje ocze​ki​wa​nia: w bu​dyn​ku miesz​kal​nym w hisz​pań​skim sty​lu o nu​me​rze 618 nikt nie pa​mię​tał ru​dej pie​lę​gniar​ki ani jej syna, któ​ry wów​czas był nie​mow​la​kiem. Roz​py​ty​wa​łem wśród miesz​kań​ców z są​sied​nich do​mów, ale lu​dzie tyl​ko po​trzą​sa​li gło​wa​mi z za​kło​po​ta​niem. Mar​cel​la wiel​ka nie​zna​jo​ma. Na Ter​ra Cota Ave​nue w Pa​sa​de​nie było tak samo. Mar​cel​la wy​naj​mo​wa​ła tam dom, a obec​ny lo​ka​tor po​wie​dział mi, że jego po​przed​ni wła​ści​ciel zmarł dwa lata temu. Lu​dzie z są​siedz​twa nie przy​po​mi​na​li so​bie ani Mar​cel​li, ani jej chłop​ca. Z Pa​sa​de​ny po​je​cha​łem do po​bli​skie​go Glen​da​le. Pa​no​wał tam upał i czuć było smog. Nie stra​ci​łem dużo cza​su koło jej miesz​ka​nia z 1949 roku: osie​dle dom​ków, na któ​rym miesz​ka​ła, zo​sta​ło nie​daw​no wy​bu​rzo​ne, aby zro​bić miej​sce dla ze​spo​łu no​wo​cze​snych apar​ta​men​tow​ców.

„Mar​cel​la Har​ris, ład​na, ruda pie​lę​gniar​ka pod czter​dziest​kę z trzy​let​nim syn​kiem?” spy​ta​łem dwu​dzie​stu kil​ku miesz​kań​ców Ho​ward Stre​et. Nic. Mar​cel​la zja​wa. Po​je​cha​łem au​to​stra​dą Hol​ly​wo​od do Sher​man Oaks. Pra​cow​nik sta​cji ben​zy​no​wej przy zjeź​dzie z au​to​stra​dy wy​ja​śnił mi, jak do​je​chać do Hi​bi​scus Ca​ny​on. Po pię​ciu mi​nu​tach by​łem na miej​scu. Była to śle​pa ulicz​ka na koń​cu krę​tej dro​gi, wy​sa​dza​na, ade​kwat​nie do na​zwy, wy​so​ki​mi hi​bi​sku​sa​mi. Nu​me​rem 9619 był czte​ro​kon​dy​gna​cyj​ny bu​dy​nek sty​li​zo​wa​ny na mi​nia​tu​ro​wy za​mek w sty​lu arab​skim. Za​par​ko​wa​łem sa​mo​chód i ru​szy​łem przez uli​cę w jego stro​nę, kie​dy mój wzrok przy​cią​gnął wbi​ty w traw​nik przed są​sied​nim do​mem znak. „Na sprze​daż. Kon​takt: Ja​net Va​lu​peyk, Nie​ru​cho​mo​ści Va​lu​peyk, Ven​tu​ra Blvd. 18369, Sher​man Oaks”. Ja​net Va​lu​peyk. Była ko​chan​ka Ed​die​go En​gel​sa. Ko​bie​ta, któ​rą w pięć​dzie​sią​tym pierw​szym roku wy​py​ty​wa​li​śmy z Du​dley​em Smi​them o En​gel​sa. Po​czu​łem mro​wie​nie na ca​łym cie​le. Zu​peł​nie za​po​mnia​łem o Hi​bi​scus Ca​ny​on 9619 i w za​mian po​je​cha​łem na Ven​tu​ra Bo​ule​vard. Do​brze pa​mię​ta​łem Ja​net Va​lu​peyk. Była le​d​wo przy​tom​na, kie​dy prze​słu​chi​wa​li​śmy ją ze Smi​them czte​ry lata temu. Zmie​ni​ła się; za​uwa​ży​łem to na​tych​miast, kie​dy tyl​ko zo​ba​czy​łem ją przez szy​bę w drzwiach pro​wa​dzą​cych do jej biu​ra nie​ru​cho​mo​ści. Sie​dzia​ła przy me​ta​lo​wym biur​ku przy oknie i prze​rzu​ca​ła pa​pie​ry, ner​wo​wo pa​ląc pa​pie​ro​sa. Przez czte​ry lata po​sta​rza​ła się o dzie​sięć. Jej twarz wy​chu​dła, a skó​ra nie​zdro​wo wy​bla​kła. Jed​na brew nie​ustan​nie pod​ska​ki​wa​ła, kie​dy prze​wra​ca​ła pa​pie​ry. Nie za​uwa​ży​łem ni​ko​go in​ne​go w biu​rze. Otwo​rzy​łem drzwi i wsze​dłem do środ​ka, po​ru​sza​jąc wi​szą​ce u góry dzwo​necz​ki. Dźwięk wy​stra​szył Ja​net Va​lu​peyk, któ​ra upu​ści​ła dłu​go​pis i za​czę​ła mię​to​sić pa​pie​ro​sa. Uda​wa​łem, że tego nie za​uwa​ży​łem. – Pan​na Va​lu​peyk? – spy​ta​łem nie​win​nie. – Tak. O Boże, te cho​ler​ne dzwo​necz​ki! Nie wiem, dla​cze​go je za​ło​ży​łam. Czym mogę panu słu​żyć? – Je​stem za​in​te​re​so​wa​ny do​mem na Hi​bi​scus Ca​ny​on. Ja​net Va​lu​peyk uśmiech​nę​ła się ner​wo​wo, zga​si​ła pa​pie​ro​sa i na​tych​miast za​pa​li​ła na​stęp​ne​go. – Faj​ny dom – po​wie​dzia​ła. – Za​raz panu po​dam wszyst​kie dane. Wsta​ła od biur​ka i po​de​szła do me​ta​lo​wych sza​fek z szu​fla​da​mi, wy​su​nę​ła naj​wyż​szą i za​czę​ła szpe​rać wśród sko​ro​szy​tów. Pod​sze​dłem do niej i pa​trzy​łem, jak jej ner​wo​we pal​ce prze​su​wa​ją się po sko​ro​szy​tach uło​żo​nych we​dług nazw ulic i nu​me​rów. Zna​la​zła Hi​bi​scus Ca​ny​on i za​czę​ła mam​ro​tać: – 9621, 9621, gdzie on się po​dział, do dia​ska? Nie od​ry​wa​łem oczu od nu​me​rów i kie​dy po​ja​wił się 9619, wsu​ną​łem rękę do szu​fla​dy i wy​szarp​ną​łem sko​ro​szyt. – Ej, co tu się dzie​je?! – wy​strze​li​ła Ja​net Va​lu​peyk. – Za​mknij się! – krzyk​ną​łem. – Albo za kwa​drans bę​dzie tu ktoś z Nar​ko​ty​ków! Gra​łem w ciem​no, ale tra​fi​łem w jej czu​ły punkt: Ja​net Va​lu​peyk opa​dła na krze​sło i ukry​ła twarz w dło​niach. Po​zwo​li​łem jej szlo​chać, a sam przej​rza​łem do​ku​men​ty. Lo​ka​to​rzy byli wy​mie​nie​ni w po​rząd​ku al​fa​be​tycz​nym, a obok fi​gu​ro​wa​ła suma pie​nię​dzy,

któ​rą pła​ci​li za wy​na​jem. Li​sta lo​ka​to​rów się​ga​ła 1944 roku. Kie​dy śle​dzi​łem tę li​stę, krew ude​rzy​ła mi do gło​wy i zro​bi​ło mi się ciem​no w ką​ci​kach oczu. – Kim je​steś? – wy​krztu​si​ła Ja​net Va​lu​peyk. – Za​mknij się! – krzyk​ną​łem po​now​nie. W koń​cu zna​la​złem. Mar​cel​la Har​ris wy​naj​mo​wa​ła miesz​ka​nie nu​mer 102 w bu​dyn​ku przy Hi​bi​scus Ca​ny​on 9619 od czerw​ca 1950 do wrze​śnia 1951 roku. Miesz​ka​ła tam, kie​dy Mag​gie Ca​dwal​la​der zo​sta​ła za​mor​do​wa​na. Obok na​zwisk znaj​do​wa​ły się za​pi​sa​ne ma​lut​ki​mi li​te​ra​mi ko​men​ta​rze: „Brat pani Gro​berg do pod​naj​mu 7/2/51-?”. Obok tego ha​czyk in​nym atra​men​tem i li​te​ry „O.K.-J.V.” Odło​ży​łem sko​ro​szyt i uklą​kłem przy roz​trzę​sio​nej Ja​net Va​lu​peyk. Po​now​nie dzia​ła​jąc po omac​ku, spy​ta​łem: – Kto ka​zał ci wy​na​jąć miesz​ka​nie Mar​cel​li Har​ris, Ja​net? W od​po​wie​dzi gwał​tow​nie po​trzą​snę​ła gło​wą. Pod​nio​słem rękę, żeby ją ude​rzyć, ale za​wa​ha​łem się i w za​mian chwy​ci​łem ją moc​no za ra​mio​na. – Mów, do dia​bła, albo za​dzwo​nię po gli​nia​rzy! Ja​net Va​lu​peyk za​czę​ła trząść się od stóp do głów. – Ed​die – po​wie​dzia​ła. – Ed​die, Ed​die, Ed​die. – Mó​wi​ła bar​dzo ci​cho. Ja też, kie​dy spy​ta​łem: – Jaki Ed​die? Ja​net po raz pierw​szy uważ​nie mi się przyj​rza​ła. – Ja… Ja cie​bie znam – po​wie​dzia​ła. – Jaki Ed​die? – wrza​sną​łem, szar​piąc ją za ra​mio​na. – Ed​die En​gels. Ja… cie​bie znam. Ty… – Ale prze​cież ty z nim ze​rwa​łaś. – Wte​dy jesz​cze miał mnie w gar​ści. O Boże, wte​dy jesz​cze tak. – Kim jest pani Gro​berg? – Nie wiem. Nie pa​mię​tam… – Nie kłam. Mar​cel​la Har​ris nie żyje! Kto ją za​bił? – Nie wiem! Ty za​bi​łeś Ed​die​go! – Za​mknij się! Kim jest pani Gro​berg? – Miesz​ka w 9619. Do​bra z niej lo​ka​tor​ka. Nie skrzyw​dzi​ła​by ni… Nie sły​sza​łem koń​ca. Zo​sta​wi​łem ją, sły​sząc tyl​ko, jak szlo​cha, wspo​mi​na​jąc utra​co​ną prze​szłość, i po​bie​głem do sa​mo​cho​du, żeby po​now​nie za​jąć się swo​ją prze​szło​ścią. Pięć mi​nut póź​niej za​par​ko​wa​łem w po​przek śle​pej ulicz​ki Hi​bi​scus Ca​ny​on. Po​bie​głem do arab​skie​go bu​dyn​ku, z im​pe​tem otwo​rzy​łem cięż​kie, prze​szklo​ne drzwi i obej​rza​łem skrzyn​ki pocz​to​we w holu. Pani Gro​berg miesz​ka​ła pod nu​me​rem 419. Wska​ku​jąc po dwa stop​nie na raz, wbie​głem na czwar​te pię​tro. Usły​sza​łem do​bie​ga​ją​ce zza drzwi dźwię​ki ja​kie​goś te​le​tur​nie​ju te​le​wi​zyj​ne​go. Za​pu​ka​łem. Żad​nej re​ak​cji. Po​now​nie za​pu​ka​łem, tym ra​zem gło​śniej, i usły​sza​łem ja​kieś sła​be prze​kleń​stwa, po czym wy​raź​nie przy​ci​chła te​le​wi​zja. Zza drzwi do​biegł mnie nie​pew​ny głos. – Kto tam? – Po​li​cja, pro​szę pani – od​par​łem, świa​do​mie na​śla​du​jąc Jac​ka Web​ba z po​pu​lar​ne​go po​li​-

cyj​ne​go se​ria​lu „Dra​gnet”. W od​po​wie​dzi usły​sza​łem chi​chot. Chwi​lę póź​niej otwo​rzy​ły się drzwi i na​po​tka​łem peł​ne ak​cep​ta​cji spoj​rze​nie pulch​nej ma​tro​ny. Na​tych​miast zro​zu​mia​łem, że mam do czy​nie​nia z mi​ło​śnicz​ką kry​mi​na​łów i przy​ją​łem od​po​wied​nią stra​te​gię. Nim ko​bie​ta zdą​ży​ła po​pro​sić mnie o od​zna​kę, któ​rej nie mia​łem, po​wie​dzia​łem z na​ci​skiem: – Pro​szę pani, po​trze​bu​ję pani po​mo​cy. Za​czę​ła ma​ni​pu​lo​wać przy szla​fro​ku i lo​ków​kach. Była gru​bo po pięć​dzie​siąt​ce. – T-tak, pa​nie wła​dzo – po​wie​dzia​ła. – Pro​szę pani, nie​daw​no za​mor​do​wa​no jed​ną z by​łych lo​ka​to​rek tego bu​dyn​ku. Może pani o tym sły​sza​ła; wy​glą​da pani na ko​bie​tę wie​dzą​cą, co w tra​wie pisz​czy. – Cóż, ja… – Na​zy​wa​ła się Mar​cel​la Har​ris. Ko​bie​ta na​tych​miast unio​sła ręce do gar​dła. Była wstrzą​śnię​ta, a ja po​twier​dzi​łem jej przy​pusz​cze​nia: – Tak, pani Gro​berg, zo​sta​ła udu​szo​na. – O, nie! – O, tak, pro​szę pani. – Cóż, ja… – Czy mógł​bym wejść, pro​szę pani? – O, tak, pa​nie wła​dzo. W apar​ta​men​cie było go​rą​co, dusz​no i o wie​le za dużo me​bli. Usia​dłem obok pani Gro​berg na ka​na​pie, żeby jak naj​szyb​ciej przejść do sed​na. – Bied​na Mar​cel​la – wes​tchnę​ła. – Rze​czy​wi​ście, pro​szę pani. Do​brze ją pani zna​ła? – Nie. Szcze​rze mó​wiąc, to jej nie lu​bi​łam. Wy​da​je mi się, że piła. Ale uwiel​bia​łam jej chłop​czy​ka. Był taki słod​ki. Nie chcia​łem jej zu​peł​nie za​ła​my​wać, więc po​wie​dzia​łem: – Chło​piec ma się do​brze, pani Gro​berg. Miesz​ka z oj​cem. – Dzię​ki Bogu. – Ro​zu​miem, że Mar​cel​la wy​na​ję​ła swo​je miesz​ka​nie pani bra​tu la​tem pięć​dzie​sią​te​go pierw​sze​go roku. Przy​po​mi​na to so​bie pani? Ko​bie​ta ro​ze​śmia​ła się. – Ależ tak! To był mój po​mysł, ale to była strasz​li​wa po​mył​ka. Mój brat Mor​ton miał pro​blem z al​ko​ho​lem, tak jak Mar​cel​la. Wy​rwał się z Oma​ha, żeby pra​co​wać w Loc​khe​ed i prze​stać pić. Po​ży​czy​łam mu pie​nią​dze, żeby przy​je​chał tu​taj i żeby wy​na​jął tam​to miesz​ka​nie. Ale zna​lazł al​ko​hol Mar​cel​li i wszyst​ko wy​pił! Star​czy​ło mu na trzy ty​go​dnie. – Jak dłu​go Mor​ton miesz​kał w tam​tym miesz​ka​niu? – Dwa mie​sią​ce! Wszedł w ciąg i skoń​czył w szpi​ta​lu. Ja… – Mar​cel​li nie było aż tak dłu​go? – Tak. – Po​wie​dzia​ła pani, gdzie po​je​cha​ła? – Nie, ale kie​dy wró​ci​ła, po​wie​dzia​ła: „Nie ma po​wro​tu do domu”. To ty​tuł książ​ki, praw​da? – Tak, pro​szę pani. Czy Mar​cel​la za​bra​ła ze sobą syna?

– Nie… Nie pam… Nie, na pew​no nie. Zo​sta​wi​ła brzdą​ca u przy​ja​ciół. Pa​mię​tam, że roz​ma​wia​łam z nim po po​wro​cie Mar​cel​li. Nie lu​bił tych lu​dzi, u któ​rych miesz​kał. – Po​tem Mar​cel​la się wy​pro​wa​dzi​ła, praw​da? – Tak. – Wie pani, do​kąd? – Nie. – Czy wy​glą​da​ła na przy​gnę​bio​ną, kie​dy wró​ci​ła po tych dwóch mie​sią​cach? – Nie wiem. Nie mo​głam roz​gryźć tej ko​bie​ty! Kto… kto ją za​bił, pa​nie wła​dzo? – Nie wiem, ale się do​wiem – po​wie​dzia​łem w ra​mach po​że​gna​nia. Le​d​wo pa​nu​jąc nad eg​zal​ta​cją, z roz​trzę​sio​ny​mi rę​ko​ma wje​cha​łem nad Ca​hu​en​ga Pass do Hol​ly​wo​od. Zna​la​złem au​to​mat te​le​fo​nicz​ny i za​dzwo​ni​łem do Dok​tor​ka Har​ri​sa. Ode​brał przy trze​cim sy​gna​le: – Słu​cham. – Mówi Fred Wal​ker, Dok​tor​ku. – Jak leci, Fred? Jak tam gra w ubez​pie​cze​nia? – Do​bro​dusz​ny ton prze​ko​nał mnie, że wie​dział, że w tej grze nie cho​dzi o ubez​pie​cze​nia, ale że i tak chciał w nią grać. – Fi​fty-fi​fty. Ro​bo​ta jak każ​da inna. Słu​chaj, mie​li​by​ście z Mi​cha​elem ocho​tę ju​tro się prze​je​chać? Gdzieś za mia​sto, po pro​stu wsiąść w sa​mo​chód i po​je​chać. Mam ka​brio​le​ta. Po dru​giej stro​nie za​pa​dła ci​sza. W koń​cu Dok​to​rek od​parł: – Ja​sne. Może wpad​niesz po nas w po​łu​dnie? – W ta​kim ra​zie do ju​tra – po​wie​dzia​łem i roz​łą​czy​łem się. Po​je​cha​łem do Be​ver​ly Hills. Biu​ro Lor​ny mie​ści​ło się w wy​so​kim bu​dyn​ku przy​le​ga​ją​cym do te​atru Stan​ley-War​ner przy Wil​shi​re, nie​da​le​ko Be​ver​ly Dri​ve. Za​par​ko​wa​łem w po​bli​żu i ru​szy​łem w stro​nę biu​ra. Naj​pierw zaj​rza​łem na par​king na ty​łach bu​dyn​ku; oba​wia​łem się, że Lor​na już od​je​cha​ła, ale do​pi​sa​ło mi szczę​ście: jej pac​kard, mo​del z 1950 roku, był jesz​cze na swo​im miej​scu. Pra​co​wi​ta Lor​na – o wpół do siód​mej na​dal w biu​rze. Nie​bo ro​bi​ło się zło​ci​ste, a lu​dzie już cze​ka​li w ko​lej​ce na pierw​sze przed​sta​wie​nie wie​czo​ru – „Dziew​czy​na z pro​win​cji”. Cze​ka​łem go​dzi​nę przy wej​ściu na par​king. Nie​bo zdą​ży​ło już przy​brać ko​lor po​le​ro​wa​nej mie​dzi, kie​dy zza rogu wy​ło​ni​ła się Lor​na i skrę​ci​ła w Ca​non Dri​ve. Szła bli​sko bu​dyn​ku, wpy​cha​jąc swą cięż​ką, drew​nia​ną la​skę w szcze​li​nę mię​dzy ścia​ną a chod​ni​kiem. Kie​dy ją zo​ba​czy​łem, po​czu​łem zna​ną z daw​nych lat sła​bość. Szła ze spusz​czo​ną gło​wą, za​my​ślo​na. Za​pi​sa​łem w pa​mię​ci wy​raz jej twa​rzy, zgar​bio​ną syl​wet​kę i lek​ką, nie​bie​ską let​nią su​kien​kę, nim pod​nio​sła gło​wę i spoj​rza​ła na mnie. Kie​dy mnie za​uwa​ży​ła, mu​sia​ła uj​rzeć za​ko​cha​ne​go po uszy Fred​dy’ego Un​der​hil​la z daw​nych lat, bo rysy jej twa​rzy zła​god​nia​ły i do​pie​ro po chwi​li uświa​do​mi​ła so​bie, że jest rok 1955, a nie 1951, i że w mię​dzy​cza​sie wie​le się zmie​ni​ło. – Cześć, Lor – po​wie​dzia​łem. – Cześć, Fred​dy – od​par​ła Lor​na zim​no. Jej cia​ło ze​sztyw​nia​ło, wes​tchnę​ła i opar​ła się o mar​mur bu​dyn​ku. – Co tu ro​bisz, Fred​dy? To już ko​niec. – Nie, wca​le nie, Lor. W ogó​le.

– Nie będę się z tobą kłó​cić. – Pięk​nie wy​glą​dasz. – Nie, wca​le nie. Mam trzy​dzie​ści pięć lat i przy​bie​ram na wa​dze. A mi​nę​ły do​pie​ro czte​ry mie​sią​ce. – Ja mam wra​że​nie, jak​by mi​nę​ły już lata. – Nie po​zwa​laj so​bie, do dia​bła! Wca​le tak nie my​ślisz, a mnie i tak wszyst​ko jed​no! Nie ob​cho​dzisz mnie, Fred​dy! Sły​szysz? Lor​na się za​mach​nę​ła i o mało co nie upa​dła. Pod​sze​dłem, żeby jej po​móc, ale ona nie​zręcz​nie mach​nę​ła la​ską. – Nie, do dia​bła – syk​nę​ła. – Nie dam się zno​wu ocza​ro​wać. Nie po​zwo​lę ci bić mo​ich przy​ja​ciół i nie będę zno​wu z tobą. Po​kuś​ty​ka​ła na par​king. Ja po​zo​sta​łem na miej​scu, za​sta​na​wia​jąc się, czy​by mi uwie​rzy​ła, czy my​śla​ła​by, że osza​la​łem; a może jed​nak by​ło​by to dla niej waż​ne. Za​cze​ka​łem, aż doj​dzie do sa​mo​cho​du. Za​uwa​ży​łem, że wyj​mu​je klu​czy​ki z to​reb​ki, wte​dy pod​bie​głem i chwy​ci​łem ją za rękę, kie​dy już otwie​ra​ła drzwi. Naj​pierw się opie​ra​ła, ale po chwi​li prze​sta​ła. Uśmiech​nę​ła się wy​ro​zu​mia​le i prze​nio​sła cię​żar cia​ła na la​skę. – Ni​g​dy nie słu​cha​łeś, Fred​dy – za​uwa​ży​ła. – Słu​cha​łem bar​dziej, niż my​ślisz – od​pa​ro​wa​łem. – Nie, wca​le nie. Sły​sza​łeś tyl​ko to, co chcia​łeś sły​szeć. I uda​ło ci się mnie prze​ko​nać, że słu​cha​łeś. By​łeś do​brym ak​to​rem. Nie przy​cho​dzi​ła mi do gło​wy żad​na ri​po​sta ani cię​ta re​pli​ka, ani do​bre sło​wo, więc po​wie​dzia​łem tyl​ko – co​fa​jąc się o kil​ka kro​ków, żeby do​dać so​bie obiek​ty​wi​zmu: – Zno​wu się za​czę​ło. Sko​ja​rzy​łem Ed​die​go En​gel​sa z nie​daw​no za​mor​do​wa​ną ko​bie​tą. Za​koń​czę tę spra​wę, nie​za​leż​nie od kon​se​kwen​cji. Może wte​dy zno​wu bę​dzie​my mo​gli być ra​zem. Lor​na sta​ła zu​peł​nie nie​ru​cho​mo. – Osza​la​łeś – po​wie​dzia​ła. – To nad nami wi​sia​ło jak za​ra​za, Lor. Może znaj​dzie​my uko​je​nie, kie​dy już bę​dzie po wszyst​kim. – Osza​la​łeś. – Lor​na… – Nie. Ni​g​dy nie bę​dzie​my zno​wu ra​zem i wca​le nie przez to, co się sta​ło czte​ry lata temu. Nie bę​dzie​my ni​g​dy ra​zem, bo je​steś, jaki je​steś. Nie, nie do​ty​kaj mnie i nie pró​buj mnie ocza​ro​wać ani mnie za​ga​dać. Te​raz wsią​dę do sa​mo​cho​du i je​śli spró​bu​jesz mnie po​wstrzy​mać, to po​ża​łu​jesz, że w ogó​le się po​zna​li​śmy. Wrę​czy​łem Lor​nie klu​czy​ki od sa​mo​cho​du. Kie​dy je bra​ła, trzę​sła jej się ręka. Wsia​dła do sa​mo​cho​du i od​je​cha​ła. Spa​li​ny z rury wy​de​cho​wej spły​nę​ły po no​gaw​kach mo​ich spodni. – Nic nie ma osta​tecz​ne​go koń​ca, Lor​na – po​wie​dzia​łem gło​śno. Ale sam nie by​łem pe​wien, czy w to wie​rzę. Je​cha​li​śmy ze zło​żo​nym da​chem na wschód au​to​stra​dą San Ber​nar​di​no, od​da​la​jąc się od dusz​nych, pra​żo​nych nie​mi​ło​sier​nym słoń​cem ulic Los An​ge​les. Mi​ja​li​śmy ro​bot​ni​cze osie​dla roz​le​wa​ją​ce się po oko​li​cy nie​za​leż​nie od typu kra​jo​bra​zu: były na su​chych, pu​styn​nych pia​-

skach i wtu​la​ły się w so​sno​we lasy. Sie​dzia​łem za kie​row​ni​cą, a na przed​nim sie​dze​niu Mi​cha​el. Dok​to​rek roz​ło​żył się z tyłu, opie​ra​jąc swo​je dłu​gie nogi przy klam​ce przed​nich drzwi, więc Mi​cha​el ob​jął je w kost​kach i wy​bi​jał na nich rytm jaz​zo​we​go ka​wał​ka do​bie​ga​ją​ce​go z ra​dia. Roz​ci​na​ne przez nas po​wie​trze stop​nio​wo sta​wa​ło się co​raz bar​dziej go​rą​ce i roz​rze​dzo​ne, kie​dy po krę​tych dro​gach wjeż​dża​li​śmy wy​żej i wy​żej w jo​dło​wy las. Teo​re​tycz​nie je​cha​li​śmy do je​zio​ra Ar​ro​whe​ad, ale ni​ko​mu tak na​praw​dę nie za​le​ża​ło, żeby tam ko​niecz​nie do​je​chać; mil​cze​nie mię​dzy nami było zna​czą​ce – Dok​to​rek i ja wie​dzie​li​śmy, że ten dru​gi wie, ale jak dużo? Jak na ra​zie obaj nie chcie​li​śmy ro​bić na​stęp​ne​go kro​ku. A Mi​cha​el wy​cią​gał swo​ją dłu​gą szy​ję nad przed​nią szy​bę, roz​ko​szu​jąc się pę​dem go​rą​ce​go po​wie​trza, jak​by to było pa​li​wo dla jego bez wąt​pie​nia ży​wej wy​obraź​ni. Je​zio​ro Ar​ro​whe​ad wy​ło​ni​ło się przed nami nie​spo​dzie​wa​nie na koń​cu za​sła​nej śmie​cia​mi dro​gi. W pa​nu​ją​cym upa​le mi​go​ta​ła ja​sno​nie​bie​ska ta​fla wody zna​czo​na ło​dzia​mi i pły​wa​ka​mi wiel​ko​ści głó​wek od szpil​ki. Za​trzy​ma​łem sa​mo​chód na po​bo​czu i od​wró​ci​łem się do mo​ich to​wa​rzy​szy. – No i jak, tu​taj, czy je​dzie​my da​lej? – spy​ta​łem. – Da​lej! – wy​krzyk​nę​li jed​no​cze​śnie, więc przy​spie​szy​łem i za​czę​li​śmy ob​jeż​dżać nie​bie​ską oazę i klu​czyć po wzno​szą​cych się wo​kół gó​rach. Wkrót​ce mój umysł za​czął ży​wiej pra​co​wać. By​li​śmy da​le​ko od Los An​ge​les, a mia​łem za​da​nie do wy​ko​na​nia. Za​czą​łem się nie​cier​pli​wić i roz​glą​da​łem się za spo​koj​nym, za​cie​nio​nym miej​scem, że​by​śmy zje​dli lunch, któ​ry wcze​śniej przy​go​to​wa​łem. Jak​by na ży​cze​nie, przed nami po​ja​wił się na​pis „Par​king, Zoo”. Miej​sce wy​glą​da​ło jak de​ko​ra​cja do we​ster​nu: jed​na ulicz​ka po​obi​ja​nych, par​te​ro​wych bu​dyn​ków, a za nią za​cie​nio​na po​la​na z drew​nia​ny​mi sto​ła​mi. Spło​wia​ły znak ob​wiesz​czał: „Boże Na​ro​dze​nie la​tem! Od​wiedź świę​te​go Re​ni​fe​ra w na​szym zoo”. Kie​dy wjeż​dża​li​śmy na par​king, de​li​kat​nie szturch​ną​łem Mi​cha​ela. – Wie​rzysz w świę​te​go Mi​ko​ła​ja, Mike? – Nie lubi, kie​dy się do nie​go mówi Mike – wtrą​cił Dok​to​rek. – Może być – od​pa​ro​wał Mi​cha​el. – Świę​ty Mi​ko​łaj to cio​ta. Za​chi​cho​tał, za​do​wo​lo​ny ze swo​jej od​po​wie​dzi. Ja też się uśmiech​ną​łem. – Ro​ga​ty dzie​ciak – rzu​cił krzy​wo z tyl​ne​go sie​dze​nia Dok​to​rek. – Po​dob​nie jak jego oj​ciec? – Bar​dzo po​dob​nie. Pod pew​ny​mi wzglę​da​mi. Ro​zu​miem, że tu się za​trzy​mu​je​my? – Za​gło​suj​my. Mike? – Tak! – Dok​to​rek? – Cze​mu nie? Wy​ją​łem z ba​gaż​ni​ka dużą pa​pie​ro​wą tor​bę ka​na​pek i duży ter​mos her​ba​ty z lo​dem, po czym ru​szy​li​śmy przez mi​ni​mia​stecz​ko. Nie po​my​li​łem się – fa​sa​dy bu​dyn​ków były de​ko​ra​cja​mi stu​dyj​ny​mi: wię​zie​nie w Do​dge City, sklep spo​żyw​czy Mil​le​ra, sa​lo​on Dia​men​to​we​go Jima, tanc​bu​da po​szu​ki​wa​czy zło​ta. Jed​nak tyl​ko da​chy były nie​na​ru​szo​ne – fron​ty zo​sta​ły wy​rwa​ne i za​stą​pio​ne kra​ta​mi, za któ​ry​mi pre​zen​to​wa​no róż​no​rod​ne wy​chu​dzo​ne zwie​rzę​ta. W wię​zie​niu w Do​dge City były dwa chu​de lwy. – Król zwie​rząt – wy​mam​ro​tał Dok​to​rek, kie​dy je mi​ja​li​śmy. – Ja je​stem kró​lem zwie​rząt – za​re​ago​wał Mi​cha​el, któ​ry szedł koło mnie, przed oj​cem.

W sa​lo​onie Dia​men​to​we​go Jima był ogrom​ny słoń. Le​żał nie​ru​cho​mo na ce​men​to​wej pod​ło​dze po​kry​tej od​cho​da​mi. – Wy​glą​da jak pe​wien re​pu​bli​ka​nin, któ​re​go mógł​bym wy​mie​nić z na​zwi​ska – po​wie​dzia​łem. – Uwa​żaj! – pi​snął Mi​cha​el. – Tata jest re​pu​bli​ka​ni​nem i w tych kwe​stiach nie zna się na żar​tach! Mi​cha​el za​czął chi​cho​tać i oparł się na mnie. Ob​ją​łem go ra​mie​niem i moc​no przy​tu​li​łem. Ostat​nim bu​dyn​kiem przed po​la​ną ze sto​li​ka​mi był Dom Spo​łecz​ny i Kar​na​wa​ło​wy Dia​men​to​wej Lii – w po​śred​nich fil​mach zna​ny eu​fe​mizm na „bur​del”. Dia​men​to​wej Lii i jej dziew​cząt nie było; były za to brzyd​kie, ha​ła​śli​we i ró​żo​we na twa​rzy pa​wia​ny. Mi​cha​el oswo​bo​dził się z mo​je​go uści​sku. Po chwi​li już się trząsł, jak dwa dni wcze​śniej w ba​rze. Za​czął pod​no​sić ka​wał​ki zie​mi i rzu​cać nimi z ca​łej siły w pa​wia​ny. – Brud​ne, pie​przo​ne pi​ja​ki! – krzy​czał. – Brud​ne, ohyd​ne, cho​ler​ne, pie​przo​ne pi​ja​ki! – Rzu​cił ko​lej​ną grud​kę zie​mi i zno​wu za​czął wrzesz​czeć, ale tym ra​zem sło​wa uwię​zły mu w gar​dle, za to w klat​ce pa​wia​nów pod​niósł się prze​raź​li​wy ja​zgot. Mi​cha​el schy​lił się, żeby na​brać wię​cej amu​ni​cji, ale chwy​ci​łem go za ra​mio​na. Kie​dy się wił, usi​łu​jąc się uwol​nić, Dok​to​rek rzekł ko​ją​co: – Spo​koj​nie, sta​ry. Spo​koj​nie, Mi​cha​el, już bę​dzie do​brze, spo​koj​nie… Mi​cha​el ude​rzył mnie ko​ści​stym łok​ciem w brzuch. Pu​ści​łem go i wy​rwał jak an​ty​lo​pa w stro​nę po​la​ny ze sto​li​ka​mi. Po​zwo​li​łem mu uzy​skać spo​rą prze​wa​gę, po czym ru​szy​łem za nim. Był szyb​ki i biegł peł​nym sprin​tem. Zda​wa​łem so​bie spra​wę, że w jego sta​nie bę​dzie biegł do upa​dłe​go. Prze​sa​dził za​drze​wio​ną po​la​nę i wbiegł w ma​lut​ki ka​nion po​ro​śnię​ty kar​ło​wa​ty​mi so​sna​mi. Na​gle nie było już gdzie biec. Mi​cha​el upadł pod dużą so​sną, ob​jął ją moc​no chu​dy​mi ra​mio​na​mi i za​czął ko​ły​sać się na ko​la​nach. Kie​dy do nie​go pod​sze​dłem, usły​sza​łem, że ci​cho za​wo​dzi ochry​płym gło​sem. Klęk​ną​łem obok i de​li​kat​nie po​ło​ży​łem mu rękę na ra​mie​niu. Po​zwo​li​łem mu się wy​pła​kać. W koń​cu pu​ścił drze​wo i ob​jął mnie. – Co się dzie​je, Mi​cha​el? – spy​ta​łem ci​cho, mierz​wiąc mu wło​sy. – O co cho​dzi? – Mów mi Mike – za​szlo​chał. – Już nie chcę, żeby mnie na​zy​wa​no Mi​cha​el. – Mike, kto za​bił two​ją mat​kę? – Nie wiem! – A sły​sza​łeś kie​dy​kol​wiek o nie​ja​kim Ed​die’m En​gel​sie? Mi​cha​el po​trzą​snął gło​wą i moc​niej ją we mnie wtu​lił. – A o Mar​ga​ret Ca​dwal​la​der? – Nie – wy​szlo​chał. – Mike, pa​mię​tasz, jak miesz​ka​łeś na Hi​bi​scus Ca​ny​on, kie​dy mia​łeś pięć lat? Mike spoj​rzał na mnie. – T-tak – przy​znał. – Pa​mię​tasz wy​jazd two​jej mamy, kie​dy tam miesz​ka​łeś? – Tak! – Cii. Do​kąd po​je​cha​ła? – Ja nie… Po​mo​głem chłop​cu wstać i ob​ją​łem go ra​mie​niem. – Po​je​cha​ła do Wi​scon​sin?

– Chy​ba tak. Przy​wio​zła cią​gną​cy ser i śmier​dzą​cą ka​pu​stę ki​szo​ną. Pie​przo​ne kre​tyń​skie Szwa​by… Unio​słem lek​ko bro​dę chłop​ca z klat​ki pier​sio​wej. – Z kim miesz​ka​łeś, kie​dy jej nie było? Mike wy​wi​nął mi się i wle​pił wzrok w zie​mię. – Po​wiedz mi, Mike. – Miesz​ka​łem z tymi noc​ny​mi ćma​mi, z któ​ry​mi spo​ty​ka​ła się moja mama. – Do​brze cie​bie trak​to​wa​li? – No. To byli pi​ja​cy i ha​zar​dzi​ści. Byli dla mnie mili, ale… – Ale co, Mike? – Byli dla mnie mili, bo chcie​li pie​przyć Mar​cel​lę! – wrza​snął Mike. Prze​stał pła​kać, ale wy​raz nie​na​wi​ści na jego mło​dzień​czej twa​rzy po​sta​rzył go o dzie​sięć lat. – Jak się na​zy​wa​li? – Nie wiem. Wu​jek Ik​siń​ski, wu​jek Pie​przyń​ski, nie wiem! – Pa​mię​tasz, gdzie wte​dy miesz​ka​łeś? – No, pa​mię​tam. Sce​nie Ave​nue 6481. Bli​sko rogu Fran​klin i Go​wer. Tata po​wie​dział… – Co po​wie​dział, Mike? – Że… Że za​ła​twi chło​pa​ków Mar​cel​li. Mó​wi​łem mu, że są faj​ni, ale on i tak da​lej po​wta​rzał swo​je. Fred…? – Tak? – Tata wczo​raj mi opo​wia​dał róż​ne hi​sto​rie. Opo​wie​dział mi o go​ściu, któ​ry kie​dyś był gli​nia​rzem. Ty by​łeś kie​dyś gli​ną? – Tak. A co… – Mi​cha​el, Fred, gdzie wy, do dia​bła, je​ste​ście? – Był to głos Dok​tor​ka; był już bli​sko. Chwil​kę póź​niej go zo​ba​czy​li​śmy. Kie​dy Dok​to​rek po​ja​wił się w polu wi​dze​nia, Mi​cha​el się ode mnie od​su​nął. Pod​szedł do nas. Kie​dy z bli​ska zo​ba​czy​łem jego twarz, zro​zu​mia​łem, że gra po​zo​rów się skoń​czy​ła. Na jego twa​rzy kró​lo​wa​ła nie​na​wiść; twar​de, przy​stoj​ne rysy jego twa​rzy były jak​by ścię​te lo​dem. – My​ślę, że po​win​ni​śmy wró​cić do L.A. – po​wie​dział Dok​to​rek. Nikt nie po​wie​dział ani sło​wa, kie​dy wra​ca​li​śmy do Los An​ge​les przez la​bi​rynt au​to​strad i ulic. Mike sie​dział z tyłu, a Dok​to​rek koło mnie. Przez całe dwie go​dzi​ny pa​trzył do​kład​nie pro​sto przed sie​bie. Kie​dy w koń​cu za​trzy​ma​li​śmy się przed do​mem, wy​da​wa​ło mi się, że do​pie​ro te​raz wszy​scy za​czę​li​śmy od​dy​chać. To wte​dy po​czu​łem ten za​pach, cierp​ki, piż​mo​wy za​pach potu, wy​czu​wal​ny w sa​mo​cho​dzie na​wet ze spusz​czo​nym da​chem: za​pach stra​chu. Mi​cha​el wy​sko​czył z tyl​ne​go sie​dze​nia i bez sło​wa po​gnał na be​to​no​wy dzie​dzi​niec. Dok​to​rek od​wró​cił się do mnie. – Co te​raz, Un​der​hill? – spy​tał. – Nie wiem. Na ja​kiś czas wy​jeż​dżam z mia​sta. – A po​tem? – Po​tem wró​cę. Har​ris wy​siadł z sa​mo​cho​du. Spoj​rzał na mnie z góry. Za​czął się uśmie​chać, ale nie po​zwo​lił swo​jej lo​do​wa​tej twa​rzy po​su​nąć się da​lej.

– Har​ris, je​śli skrzyw​dzisz tego chłop​ca, to cie​bie za​bi​ję – rzu​ci​łem i od​je​cha​łem w stro​nę Hol​ly​wo​od. Sce​nic Ave​nue była bocz​ną ulicz​ką od​da​lo​ną o ja​kąś milę na pół​noc od Hol​ly​wo​od Bo​ule​vard. Nu​mer 6481 był ma​łym, ka​mien​nym dom​kiem, sto​ją​cym po po​łu​dnio​wej stro​nie uli​cy. Przy​le​gał do nie​go po​ro​śnię​ty chwa​sta​mi i oto​czo​ny bia​ły​mi szta​chet​ka​mi ogró​dek. Dom był opusz​czo​ny, tak jak się tego spo​dzie​wa​łem; wszyst​kie okna od uli​cy były po​wy​bi​ja​ne, a li​che drew​nia​ne drzwi wej​ścio​we w po​ło​wie znisz​czo​ne. Ob​sze​dłem dom. Ogró​dek z tyłu wy​glą​dał tak samo, jak ten z przo​du – taki sam płot, ta​kie same buj​ne chwa​sty. Przy pło​cie za​uwa​ży​łem przy​cze​pio​ną do słu​pa te​le​fo​nicz​ne​go skrzyn​kę. We​pchną​łem ka​wa​łek drew​na pod za​wias i ją otwo​rzy​łem. Przez pięć mi​nut kom​bi​no​wa​łem z prze​łącz​ni​ka​mi, aż pa​nu​ją​cy w domu nu​mer 6481 mrok roz​ja​śni​ło świa​tło. Bez​wstyd​nie prze​sze​dłem przez drew​nia​ny ga​nek i otwo​rzy​łem tyl​ne drzwi. Po​tem cho​dzi​łem ci​cho po ca​łym domu, chło​nąc całe wy​czu​wal​ne w nim zło. Był to zwy​czaj​ny do​mek jed​no​ro​dzin​ny, po​zba​wio​ny me​bli, po​zba​wio​ny śla​dów za​miesz​ka​nia, po​zba​wio​ny na​wet włó​czę​gów, któ​rzy prze​waż​nie in​sta​lo​wa​li się w ta​kich miej​scach; ale czuć było, że każ​da ścia​na, każ​da de​ska na pod​ło​dze i każ​dy spo​wi​ty pa​ję​czy​na​mi kąt prze​sy​co​ne były at​mos​fe​rą stra​chu i wy​na​tu​rze​nia. Na dę​bo​wej pod​ło​dze sy​pial​ni obok ma​te​ra​ca za​uwa​ży​łem dużą pla​mę za​schnię​tej krwi. To nie mu​sia​ła być krew, ale ja nie mia​łem wąt​pli​wo​ści. Pod​nio​słem ma​te​rac; spód był prze​są​czo​ny brą​zo​wa​wą cie​czą. Zna​la​złem też za​schnię​tą krew w wan​nie, w du​żym po​ko​ju na sza​fie i na ścia​nach ja​dal​ni. Pa​ra​dok​sal​nie każ​dy ko​lej​ny znak rze​zi na​pa​wał mnie co​raz bar​dziej nie​ziem​skim spo​ko​jem. Aż do mo​men​tu, kie​dy wsze​dłem do po​miesz​cze​nia przy​le​ga​ją​ce​go do kuch​ni i zo​ba​czy​łem dzie​cin​ne łó​żecz​ko. Krat​ki były opry​ska​ne krwią, a wy​ście​la​ją​cy je ma​te​riał po​kry​ty gru​bą war​stwą za​schnię​tej krwi. Na łó​żecz​ku le​żał mar​twy miś – wy​le​wa​ły się z nie​go ba​weł​nia​ne trze​wia na​są​czo​ne krwią z prze​szło​ści, któ​ra wy​cią​ga​ła ku mnie swe mac​ki. Nie​dłu​go póź​niej wy​sze​dłem, wie​dząc, że to jest wła​śnie okręg umar​łych, o któ​rym wie​le lat wcze​śniej pi​sał Wac​ky Wal​ker.

Część V Holenderka z Wisconsin

19 Z okna wi​dzia​łem, jak śmi​gła prze​ci​na​ją zmierz​wio​ne chmu​ry nad Pa​cy​fi​kiem. Po chwi​li sa​mo​lot skrę​cił w lewo i skie​ro​wał się w głąb lądu, w dłu​gą po​dróż do nie​zna​nej mi środ​ko​wej Ame​ry​ki: w Chi​ca​go prze​sia​da​łem się na sa​mo​lot le​cą​cy do po​łu​dnio​we​go Wi​scon​sin, miej​sca uro​dzin Mar​ga​ret Ca​dwal​la​der i Mar​cel​li De​Vries Har​ris. Kie​dy prze​le​cie​li​śmy nad Ka​li​for​nią, Ari​zo​ną i Ne​va​dą, prze​nio​słem wzrok z ja​ło​we​go kra​jo​bra​zu na śmi​gła i da​łem się za​hip​no​ty​zo​wać ich mo​no​ton​nym, okręż​nym ru​chom. Po chwi​li na​stą​pi​ła peł​na syn​chro​ni​za​cja: mój umysł za​czął za​ta​czać ide​al​ne koła, spój​ne lo​gicz​nie, chro​no​lo​gicz​nie i te​ma​tycz​nie: Mar​cel​la De​Vries uro​dzi​ła się w Tun​nel City w Wi​scon​sin w 1912 roku. Tun​nel City jest od​da​lo​ne o osiem​dzie​siąt pięć mil od Wau​ke​sha, gdzie w 1914 roku uro​dzi​ła się Mag​gie Ca​dwal​la​der. Róż​ni​ca dwóch lat i osiem​dzie​się​ciu pię​ciu mil. „Je​stem tyl​ko pro​stą dziew​czy​ną z rol​ni​cze​go Wi​scon​sin” – po​wie​dzia​ła mi kie​dyś Mag​gie. Wpa​dła też w hi​ste​rię, kie​dy zna​la​zła mój re​wol​wer. „Nie, nie, nie, nie! – krzy​cza​ła. – Nie po​zwo​lę sie​bie zra​nić! Wiem, kto cię przy​słał”. Pół roku póź​niej już nie żyła – zo​sta​ła udu​szo​na w tej sa​mej sy​pial​ni, w któ​rej się ko​cha​ła. Kie​dy po​peł​nio​no mor​der​stwo, Mar​cel​la Har​ris na​gle wy​je​cha​ła w nie​zna​nym kie​run​ku. „Nie ma po​wro​tu do domu” – po​wie​dzia​ła Mar​cel​la swo​jej są​siad​ce, pani Gro​berg. „Cią​gną​cy ser i śmier​dzą​ca ka​pu​sta ki​szo​na” – pa​mię​tał jej syn – po​tra​wy na​ro​do​we ze zdo​mi​no​wa​ne​go przez Niem​ców, Ho​len​drów i Po​la​ków sta​nu Wi​scon​sin. Ład​na ste​war​de​sa przy​nio​sła mi kawę, ale w po​dzię​ce zre​wan​żo​wa​łem jej się je​dy​nie chrząk​nię​ciem. Wpa​try​wa​łem się w naj​bliż​sze śmi​gło, pa​trzy​łem, jak prze​ci​na po​wie​trze i czu​łem, jak prze​szłość za​zę​bia się z te​raź​niej​szo​ścią. Wi​dzia​łem co​raz wię​cej związ​ków mię​dzy wszyst​ki​mi za​mie​sza​ny​mi w tę spra​wę. Ed​die En​gels i Ja​net Va​lu​peyk byli kie​dyś ko​chan​ka​mi. Ed​die miał ro​mans z Mag​gie Ca​dwal​la​der. Wcze​snym la​tem 1951 roku Ed​die po​wie​dział Ja​net, żeby wy​na​ję​ła Mar​cel​li Har​ris miesz​ka​nie przy Hi​bi​scus Ca​ny​on. To wszyst​ko mu​sia​ło być tak na​praw​dę jed​ną i tą samą spra​wą. Było zbyt wie​le zbież​no​ści, żeby to był czy​sty przy​pa​dek. Kie​dy sa​mo​lot wy​lą​do​wał w Chi​ca​go i po​now​nie zna​la​złem się na zie​mi, po​sta​no​wi​łem zmie​nić pla​ny i wy​na​jąć sa​mo​chód, żeby sa​me​mu po​ko​nać oko​ło sto mil do Wi​scon​sin. W wy​po​ży​czal​ni wy​bra​łem so​lid​nie wy​glą​da​ją​ce​go for​da i wy​ru​szy​łem. Był już wie​czór, ale na​dal pa​no​wał upał. Bry​za znad je​zio​ra Mi​chi​gan nie była w sta​nie tego zmie​nić. Po​je​cha​łem do cen​trum mia​sta i przy​glą​da​łem się tu​ry​stom i prze​chod​niom oglą​da​ją​cym wy​sta​wy skle​po​we, w grun​cie rze​czy nie wie​dząc, cze​go szu​kam. Kie​dy w pół​noc​nej czę​ści mia​sta mi​ną​łem dru​kar​nię, zro​zu​mia​łem, cze​go mi trze​ba. Wsze​dłem do za​kła​du i za pięć do​la​rów wy​ro​bi​łem so​bie sztucz​ną oso​bo​wość – dwie​ście fał​szy​wych wi​zy​tó​wek in​spek​to​ra ubez​pie​cze​nio​we​go z moim praw​dzi​wym na​zwi​skiem i ele​ganc​kim ad​re​sem i te​le​fo​nem z Be​ver​ly Hills. W po​bli​skim skle​pie na​by​łem trzy ra​czej re​ali​stycz​nie wy​glą​da​ją​ce od​zna​ki, okre​śla​ją​ce mnie mia​nem „za​stęp​cy sze​ry​fa”, „ste​no​gra​fa po​li​cyj​ne​go” i „śled​cze​go mię​dzy​na​ro​do​we​go”. Kie​dy uważ​niej przyj​rza​łem się tej ostat​niej, wy​rzu​ci​łem ją przez okno sa​mo​cho​du, bo za bar​dzo przy​po​mi​na​ła dzie​cię​cą za​baw​kę. Ale po​zo​sta​łe wy​glą​da​ły na praw​dzi​we, wi​zy​tów​ki wy​glą​da​ły na praw​dzi​we, a au​to​ma​tycz​na .38 w wa​liz​ce była praw​dzi​wa. Zna​la​złem ho​tel w pół​noc​nej czę​ści mia​sta i wcze​śnie po​sze​dłem do łóż​ka; mia​łem w pla​nach in​te​re​su​ją​cą rand​kę z hi​sto​rią, więc chcia​łem być na nią wy​po​czę​ty.

Po​łu​dnio​wy Wi​scon​sin mie​nił się wszyst​ki​mi od​cie​nia​mi zie​le​ni. Prze​kro​czy​łem gra​ni​cę Il​li​no​is i Wi​scon​sin o ósmej rano i moim for​dem se​da​nem z 1952 roku zje​cha​łem z sze​ro​kiej, ośmio​pa​smo​wej au​to​stra​dy na wą​ską, as​fal​to​wą dro​gę bie​gną​cą obok licz​nych farm mlecz​nych i od​da​lo​nych od sie​bie o kil​ka mil ma​łych je​zior. O mało co nie prze​ga​pi​łem Tun​nel City, za​uwa​ża​jąc dro​go​wskaz w ostat​niej chwi​li. Ostro skrę​ci​łem w pra​wo i zna​la​złem się na pro​stej dro​dze bie​gną​cej środ​kiem ogrom​ne​go pola ka​pu​sty. Milę da​lej ta​bli​ca oznaj​mia​ła „Tun​nel City, Wi​scon​sin, lud​ność 9.818”. Nada​rem​nie roz​glą​da​łem się za tu​ne​lem i do​pie​ro kie​dy zje​cha​łem w płyt​ką do​li​nę, uświa​do​mi​łem so​bie, że mia​sto pew​nie za​wdzię​cza swą na​zwę ja​kie​muś pod​ziem​ne​mu sys​te​mo​wi iry​ga​cyj​ne​mu do​star​cza​ją​ce​mu wodę cią​gną​cym się wo​kół bez​kre​snym po​lom ka​pu​sty. Samo mia​stecz​ko nie zmie​ni​ło się chy​ba od pięć​dzie​się​ciu lat. Był tam sąd z czer​wo​nej ce​gły, skle​py z ziar​nem i pa​szą z czer​wo​nej ce​gły, sklep prze​my​sło​wy z czer​wo​nej ce​gły oraz ap​te​ka, sklep spo​żyw​czy i bi​blio​te​ka pu​blicz​na z bia​łej ce​gły. Cen​tral​nym punk​tem mia​stecz​ka zda​wa​ły się dwa skle​py z trak​to​ra​mi, prze​szklo​ne od fron​tu i po​ło​żo​ne do​kład​nie na​prze​ciw sie​bie. W ich nie​ska​zi​tel​nie czy​stych oknach lśni​ły no​wiu​teń​kie ma​szy​ny rol​ni​cze. Po kil​ku opa​lo​nych męż​czyzn w kom​bi​ne​zo​nach sta​ło przed każ​dym ze skle​pów i po​god​nie roz​ma​wia​ło. Za​par​ko​wa​łem i sta​ną​łem na chod​ni​ku obok jed​nej z gru​pek. Było bar​dzo go​rą​co i bar​dzo wil​got​no, więc od razu zdją​łem ma​ry​nar​kę. Na​tych​miast roz​po​zna​li we mnie mia​sto​we​go i wy​mie​ni​li mię​dzy sobą sub​tel​ne zna​ki, co nie uszło mo​jej uwa​gi. Wie​dzia​łem, że sta​nę się obiek​tem żar​tów, więc po​go​dzi​łem się z tym. Wła​śnie mia​łem po​wie​dzieć „Dzień do​bry”, kie​dy naj​bli​żej mnie sto​ją​cy i naj​wyż​szy z trzech męż​czyzn smut​no po​krę​cił gło​wą i po​wie​dział: – Nie​zbyt do​bry dzień, mło​dy czło​wie​ku. – Tro​chę par​no – za​uwa​ży​łem. – Je​steś z Chi​ca​go? – spy​tał męż​czy​zna z krza​cza​sty​mi brwia​mi. Jego małe, nie​bie​skie oczy zdra​dza​ły, że ma w za​na​drzu ja​kiś dow​cip. Nie chcia​łem go roz​cza​ro​wać. – Je​stem z Hol​ly​wo​od. W Hol​ly​wo​od moż​na ku​pić, cze​go du​sza za​pra​gnie, może z wy​jąt​kiem do​brej ki​szo​nej ka​pu​sty, więc przy​je​cha​łem do Wi​scon​sin, bo nie stać mnie na wy​ciecz​kę do Nie​miec. Po​wiedz​cie, gdzie mam szu​kać naj​lep​szej ka​pu​sty. Wszy​scy się ro​ze​śmia​li. Wło​ży​łem rękę do kie​sze​ni, wy​ją​łem kil​ka wi​zy​tó​wek i wrę​czy​łem każ​de​mu po jed​nej. – Je​stem Fred Un​der​hill – prze​sta​wi​łem się. – Pra​cu​ję dla Zjed​no​czo​ne​go Przed​się​bior​stwa Ubez​pie​cze​nio​we​go w Los An​ge​les. – Rol​ni​cy za​cho​wy​wa​li się na​der po​wścią​gli​wie, więc wy​cią​gną​łem mo​je​go asa z rę​ka​wa: – Czy​tu​je​cie cza​sa​mi ga​ze​ty z Los An​ge​les? – Nie ma po co – od​parł naj​wyż​szy. – A o co cho​dzi? – spy​tał ten z krza​cza​sty​mi brwia​mi. – Co one mają wspól​ne​go z ceną sera w Wi​scon​sin? – spy​tał inny. Na to tyl​ko cze​ka​łem: – W ze​szłym mie​sią​cu w Los An​ge​les za​mor​do​wa​no dziew​czy​nę z Tun​nel City. Na​zy​wa​ła się Mar​cel​la De​Vries. Po​ślu​bi​ła nie​ja​kie​go Har​ri​sa. Mor​der​cy nie zna​le​zio​no. Pra​cu​ję nad spra​wą jej po​li​sy ubez​pie​cze​nio​wej i współ​pra​cu​ję z po​li​cją z Los An​ge​les. Mar​cel​la była tu​taj czte​ry lata temu, a może na​wet przy​je​cha​ła jesz​cze raz po​tem. Chciał​bym po​roz​ma​wiać z ludź​mi, któ​-

rzy ją zna​li. Chcę do​rwać su​kin​sy​na, któ​ry ją za​bił. Chciał​bym… – ce​lo​wo prze​rwa​łem. Męż​czyź​ni wpa​try​wa​li się we mnie tępo. Brak emo​cji na ich twa​rzach uświa​do​mił mi, że zna​li Mar​cel​lę De​Vries i mor​der​stwo wca​le ich nie za​sko​czy​ło. Ich ka​mien​ne twa​rze zdra​dzi​ły mi tak​że, że Mar​cel​la De​Vries była dla nich ja​kimś wy​na​tu​rze​niem, zu​peł​nie nie miesz​czą​cym się w ma​ło​mia​stecz​ko​wych nor​mach. Nikt się nie ode​zwał. Męż​czyź​ni z dru​giej gru​py wiel​bi​cie​li trak​to​rów prze​rwa​li roz​mo​wę i wpa​try​wa​li się we mnie. Wska​za​łem na sto​ją​cy po dru​giej stro​nie uli​cy bia​ły, trój​kon​dy​gna​cyj​ny bu​dy​nek, na któ​rym był na​pis: „Ho​tel Bad​ger – za​wsze czy​ste po​ko​je”. – Czy te po​ko​je na​praw​dę są za​wsze czy​ste? – spy​ta​łem swo​jej sku​pio​nej pu​blicz​no​ści. Nikt nie od​po​wie​dział. – Za​trzy​mam się tu – oznaj​mi​łem. – Je​śli ktoś z was chciał​by ze mną po​roz​ma​wiać albo zna ko​goś, kto może by chciał, to mnie tam znaj​dzie​cie. Za​mkną​łem sa​mo​chód na klucz, wy​ją​łem z ba​gaż​ni​ka wa​liz​kę i po​sze​dłem do ho​te​lu. Le​ża​łem w ne​gli​żu na czy​stym łóż​ku przez czte​ry go​dzi​ny, spo​dzie​wa​jąc się na​tło​ku rol​ni​ków, chcą​cych prze​dys​ku​to​wać ze mną szcze​gó​ło​wo wszyst​kie aspek​ty ży​cia Mar​cel​li De​Vries Har​ris. Nikt nie za​dzwo​nił ani nie za​pu​kał do mo​ich drzwi. Czu​łem się jak urzęd​nik sze​ry​fa wy​sła​ny do spa​cy​fi​ko​wa​nia zbun​to​wa​ne​go mia​stecz​ka, któ​ry na miej​scu za​uwa​ża, że wszy​scy się go prze​raź​li​wie boją. Spoj​rza​łem na ze​ga​rek: wpół do szó​stej. Skwar i lep​ka wil​goć zda​wa​ły się ro​bić mniej do​kucz​li​we, więc po​sta​no​wi​łem pójść na spa​cer. Wło​ży​łem spodnie i spor​to​wą ko​szu​lę i nim zna​la​złem się na czy​stych uli​cach Tun​nel City w Wi​scon​sin, prze​sze​dłem przez czy​sty hol ho​te​lu Bad​ger, gdzie po​dejrz​li​wie przy​glą​dał mi się czy​sty re​cep​cjo​ni​sta. W Tun​nel City była jed​na sze​ro​ka uli​ca, zwa​na, od​po​wied​nio, Głów​ną. Przy niej mie​ści​ły się wszyst​kie skle​py i za​kła​dy usłu​go​we. Dziel​ni​ce miesz​kal​ne od​cho​dzi​ły pro​mie​ni​ście od cen​trum han​dlo​we​go i cią​gnę​ły się aż do po​bli​skich pól. Ru​szy​łem na po​łu​dnie, w stro​nę pól ka​pu​sty. Czu​łem się tro​chę jak w in​nym świe​cie. Wszyst​kie mi​ja​ne domy były bia​łe, przed każ​dym była sta​ran​nie sko​szo​na tra​wa oraz za​dba​ne drze​wa i krze​wy. Każ​dy sa​mo​chód na pod​jeź​dzie każ​de​go domu był lśnią​co czy​sty. Sie​dzą​cy na we​ran​dach lu​dzie wy​glą​da​li na re​zo​lut​nych i sil​nych. Po​sze​dłem aż do gra​nic Tun​nel City, gdzie za​czy​na​ły się od​ży​wia​ją​ce mia​sto pola. Wra​ca​jąc do ho​te​lu, już wie​dzia​łem, dla​cze​go Mar​cel​la De​Vries mu​sia​ła stąd wy​je​chać – i dla​cze​go mu​sia​ła wró​cić. Sze​dłem po głów​nej uli​cy, kie​dy nad​cho​dzą​cy ze stro​ny ho​te​lu męż​czy​zna na​gle za​czął prze​cho​dzić przez uli​cę, w moim kie​run​ku. Był wy​so​ki, po czter​dzie​st​ce i miał na so​bie nie​bie​skie dżin​sy i spor​to​wą ko​szu​lę w krat​kę. Ja​koś róż​nił się od in​nych i gdy na​sze oczy się spo​tka​ły, wie​dzia​łem, że chce po​roz​ma​wiać. Kie​dy zna​lazł się na chod​ni​ku, pew​nym kro​kiem sta​nął mi na dro​dze i wy​cią​gnął ku mnie dużą, ko​ści​stą rękę. Uści​sną​łem ją. – Je​stem Will Ber​glund, pa​nie wła​dzo – przed​sta​wił się. – Je​stem Fred Un​der​hill, pa​nie Ber​glund, ale nie je​stem po​li​cjan​tem, pra​cu​ję w ubez​pie​cze​niach. – Nie​waż​ne. Zna​łem Mar​cy De​Vries le​piej niż kto​kol​wiek inny. Ja… – Męż​czy​zna był wy​-

raź​nie po​ru​szo​ny. – Gdzie mo​gli​by​śmy po​roz​ma​wiać, pa​nie Ber​glund? – Pro​wa​dzę tu​taj kino. – Wska​zał na je​den z bu​dyn​ków przy głów​nej uli​cy. – Ostat​ni se​ans koń​czy się za pięt​na​ście dzie​sią​ta. Spo​tkaj​my się w ki​nie. Bę​dzie​my mo​gli po​roz​ma​wiać w moim biu​rze. Kie​dy wsze​dłem do holu kina, Will Ber​glund wy​pro​sił ostat​nich mi​ło​śni​ków wiel​kie​go ekra​nu za drzwi, za​mknął je i bez sło​wa za​pro​wa​dził mnie do miesz​czą​ce​go się na pię​trze biu​ra peł​ne​go znisz​czo​nych fo​te​li ki​no​wych i ze​psu​tych pro​jek​to​rów. – Lu​bię so​bie po​maj​ster​ko​wać – po​wie​dział wy​ja​śnia​ją​co. Spo​czą​łem, nie cze​ka​jąc, aż mnie o to po​pro​si. Usiadł na​prze​ciw mnie. W gło​wie aż ki​pia​ło mi od py​tań, któ​rych nie mia​łem do tej pory komu za​dać. Oka​za​ło się, że nie mu​sia​łem. Ber​glund otwo​rzył wszyst​kie okna w biu​rze, żeby wpu​ścić świe​że po​wie​trze, i za​czął mó​wić. Mó​wił bez prze​rwy przez sie​dem go​dzin. Kie​dy mó​wił, był po​nu​ry i smut​ny, lecz nade wszyst​ko ema​no​wa​ła od nie​go iście tra​gicz​na ak​cep​ta​cja tego, co się sta​ło. Była to in​tym​na opo​wieść o ma​ło​mia​stecz​ko​wym ży​ciu, ma​ło​mia​stecz​ko​wych plot​kach, ma​ło​mia​stecz​ko​wej nu​dzie i ma​ło​mia​stecz​ko​wej ze​mście. Była to opo​wieść o Mar​cel​li De​Vries. Byli ko​chan​ka​mi od sa​me​go po​cząt​ku, naj​pierw du​cho​wo, a póź​niej cie​le​śnie. Ro​dzi​na Ber​glun​dów wy​emi​gro​wa​ła z Nor​we​gii tego sa​me​go roku, kie​dy ro​dzi​na De​Vrie​sów opu​ści​ła Ho​lan​dię. Przy​ja​cie​le i ku​zy​no​stwo z ro​dzi​mych kra​jów za​ła​twi​ło imi​gran​tom pra​cę w stocz​niach Chi​ca​go. Był rok 1906 i pra​cy było pod do​stat​kiem. Od​waż​ni męż​czyź​ni z ro​dzi​ny Ber​glun​dów zo​sta​li bry​ga​dzi​sta​mi, a by​strzej​si człon​ko​wie ro​dzi​ny De​Vries sta​li się pierw​szo​rzęd​ny​mi księ​go​wy​mi. Trzech bra​ci Ber​glund oraz Piet i Karl De​Vries mie​li ty​po​we dla imi​gran​tów ma​rze​nie – ma​rzy​li o tym, co ozna​cza​ło bo​gac​two w ich kra​jach oj​czy​stych, o wła​snym ka​wał​ku zie​mi. Wszyst​kich tych pię​ciu męż​czyzn po trzy​dzie​st​ce ce​cho​wa​ła nie​cier​pli​wość. Zda​wa​li so​bie spra​wę, że feu​dal​nej wła​dzy, któ​rej tak po​żą​da​li, nie da się osią​gnąć mie​sza​ni​ną że​bra​nia, po​ży​cza​nia, oszczę​dza​nia i za​bi​ja​nia by​dła pię​cio​ki​lo​gra​mo​wy​mi mło​ta​mi. Czas nie był po ich stro​nie, hi​sto​ria rów​nież nie. Ale wro​dzo​ny spryt i bez​względ​ność tak, szcze​gól​nie w po​łą​cze​niu z kal​wiń​ską żar​li​wo​ścią re​li​gij​ną, więc pię​ciu męż​czyzn we​szło na dro​gę zbrod​ni, kie​ru​jąc się jed​nym ce​lem: zdo​by​ciem dwu​dzie​stu pię​ciu ty​się​cy do​la​rów. Za​ję​ło im to trzy lata i po​chło​nę​ło dwa ży​cia, po jed​nym z każ​dej ro​dzi​ny. Ber​glun​do​wie i De​Vrie​so​wie wła​my​wa​li się i na​pa​da​li z bro​nią w ręku. Piet De​Vries był przy​wód​cą i skarb​ni​kiem, a Wil​lem Ber​glund jego ad​iu​tan​tem. To oni wszyst​ko pla​no​wa​li i tem​pe​ro​wa​li im​pul​syw​ne​go Kar​la De​Vrie​sa i bru​tal​nych Has​se​go i Lar​sa Ber​glun​dów. Piet był ro​man​tycz​nym in​te​lek​tu​ali​stą i za​pa​lo​nym mi​ło​śni​kiem Beetho​ve​na. Uwiel​biał bi​żu​te​rię i za​mie​niał uzy​ska​ną z na​pa​dów gan​gu go​tów​kę w dia​men​ty i ru​bi​ny, któ​re póź​niej sprze​da​wał z nie​wiel​kim zy​skiem na gieł​dzie, za​wsze za​trzy​mu​jąc dla sie​bie kil​ka ma​łych ka​mie​ni szla​chet​nych. Ma​rzył o ka​rie​rze zło​dzie​ja bi​żu​te​rii – za​rów​no ze wzglę​dów sen​ty​men​tal​nych, jak i po​ten​cjal​nych zy​sków – więc za​pla​no​wał na​pad na star​szą, wy​stro​jo​ną w klej​no​ty ma​tro​nę z Chi​ca​go, któ​ra cho​dzi​ła do ope​ry bez eskor​ty. Jego brat Karl i Lars mie​li wy​ko​nać to za​da​nie.

Był rok 1909 i pie​nią​dze uzy​ska​ne z tego na​pa​du po​zwo​li​ły​by im wy​raź​nie prze​kro​czyć wy​ma​rzo​ne dwa​dzie​ścia pięć ty​się​cy. Ko​bie​ta ze swo​je​go domu w nie​zbyt od​le​głej od cen​trum pół​noc​nej czę​ści mia​sta jeź​dzi​ła do ope​ry po​wo​zem. Uzbro​je​ni w re​wol​we​ry męż​czyź​ni za​cza​ili się na nią pod do​mem. Kie​dy za​trzy​mał się tam po​wóz i stan​gret po​ma​gał ko​bie​cie wejść po scho​dach, Karl i Lars wy​sko​czy​li ze swo​jej kry​jów​ki, spo​dzie​wa​jąc się, że ła​two obez​wład​nią ofia​rę. Stan​gret strze​lił wte​dy do nich z bar​dzo bli​ska zro​bio​nym na za​mó​wie​nie sze​ścio​strza​ło​wym pi​sto​le​tem. Trzech po​zo​sta​łych przy ży​ciu człon​ków gan​gu De​Vrie​sów i Ber​glun​dów ucie​kło do St. Paul w Min​ne​so​cie z osiem​na​sto​ma ty​sią​ca​mi do​la​rów w go​tów​ce i bi​żu​te​rii. Has​se Ber​glund chciał za​bić Pie​ta De​Vrie​sa. Pew​ne​go wie​czo​ra, kie​dy był pi​ja​ny, spró​bo​wał. Prze​szko​dził mu Wil​lem Ber​glund, bi​jąc Has​se​go do nie​przy​tom​no​ści wy​peł​nio​ną oło​wiem pał​ką. Has​se do​znał nie​od​wra​cal​ne​go uszko​dze​nia mó​zgu, a Wil​lem gryzł się, że to z jego winy. Aby uśmie​rzyć tra​wią​ce Wil​le​ma wy​rzu​ty su​mie​nia, Piet umie​ścił zdzie​cin​nia​łe​go Has​se​go w za​kła​dzie psy​chia​trycz​nym, pła​cąc kie​row​ni​ko​wi pla​ców​ki dwa ty​sią​ce do​la​rów i ocze​ku​jąc w za​mian do​zgon​nej opie​ki. Do​kąd mo​gło udać się dwóch imi​gran​tów, je​den Nor​weg i je​den Ho​len​der, z szes​na​sto​ma ty​sią​ca​mi do​la​rów, ale bez żon i dzie​ci, a nade wszyst​ko bez zie​mi? Ich ma​rze​niem były far​my mlecz​ne, ale były poza ich za​się​giem. Szes​na​ście ty​się​cy do​la​rów nie star​czy​ło​by na ku​pie​nie dwóch farm mlecz​nych, a wspól​na wła​sność nie wcho​dzi​ła w grę – dwóch męż​czyzn łą​czy​ła prze​la​na krew, ale gdzieś głę​bo​ko tkwi​ła w nich uśpio​na nie​na​wiść. Więc, ży​jąc oszczęd​nie, po​dró​żo​wa​li, a ra​czej dry​fo​wa​li po Min​ne​so​cie i Wi​scon​sin, aż w 1910 roku osie​dli w oto​czo​nym bez​mia​rem pól ka​pu​sty ma​łym mia​stecz​ku od​da​lo​nym o trzy​dzie​ści mil na wschód od Lake Ge​ne​va. Oże​ni​li się z pierw​szy​mi dziew​czy​na​mi ze swo​ich oj​czy​stych kra​jów, któ​re były dla nich miłe: Wil​lem Ber​glund po​ślu​bił sie​dem​na​sto​let​nią Annę Ny​borg, uro​dzo​ną w Oslo ślicz​ną i wy​so​ką blon​dyn​kę de​li​kat​nej bu​do​wy cia​ła. Piet De​Vries po​ślu​bił Mai Hen​den​fel​der, cór​kę zban​kru​to​wa​ne​go wła​ści​cie​la flo​ty stat​ków z Rot​ter​da​mu, dla​te​go że uwiel​bia​ła Brahm​sa i Beetho​ve​na, mia​ła pięk​ne, do​rod​ne cia​ło i umia​ła go​to​wać. W 1910 roku Tun​nel City było nie​kwe​stio​no​wa​nym li​de​rem w pro​duk​cji ka​pu​sty, ale aspi​ro​wa​ło tak​że do za​ję​cia waż​nej po​zy​cji w naj​waż​niej​szej bran​ży w Wi​scon​sin – w pro​duk​cji sera. Piet De​Vries, trzy​dzie​sto​sied​mio​let​ni Ho​len​der pa​ra​ją​cy się pra​cą na cu​dzej far​mie, i Wil​lem Ber​glund, trzy​dzie​sto​dzie​wię​cio​let​ni Nor​weg pra​cu​ją​cy jako ka​sjer w ban​ku i na pół eta​tu jako mle​czarz, na​dal ma​rzy​li o roli po​ten​ta​tów na ryn​ku mle​czar​skim, lecz z prze​trze​bio​ny​mi już fun​du​sza​mi za​czę​li w koń​cu roz​glą​dać się za in​ny​mi moż​li​wo​ścia​mi. Zie​mia spła​ta​ła ostat​nie​go fi​gla – wie​lu za​moż​nych rol​ni​ków spe​cja​li​zu​ją​cych się w pro​duk​cji sera ku​po​wa​ło ogrom​ne dział​ki, cią​gną​ce się aż po Lake Ge​ne​va. Jed​nak​że oka​za​ło się, że tem​pe​ra​tu​ra i struk​tu​ra gle​by w ogó​le nie po​zwa​la​ją na wy​pa​sa​nie tam du​żych ilo​ści mlecz​nych krów. Zie​mia na​to​miast ide​al​nie nada​wa​ła się na upra​wę ka​pu​sty. Stąd Piet De​Vries i Wil​lem Ber​glund do​łą​czy​li w koń​cu do in​nych i za szes​na​ście ty​się​cy do​la​rów ku​pi​li zie​mię pod ka​pu​stę, dwie przy​le​ga​ją​ce do sie​bie dział​ki od​dzie​lo​ne je​dy​nie piasz​czy​stą po​lną dro​gą. Ka​pu​sta przy​nio​sła im względ​ną za​moż​ność, a ży​cie ro​dzin​ne – na po​cząt​ku – za​pew​ni​ło im względ​ne szczę​ście. Wil​lem i Anna wkrót​ce do​cze​ka​li się sy​nów bliź​nia​ków, Wil​la i Geo​r​ge’a, a Piet i Mai Mar​cel​li i Joh​na, uro​dzo​nych w od​stę​pie dwóch lat.

Wil​lem gry​wał sam ze sobą w sza​chy i urzą​dzał so​bie dłu​gie i wy​czer​pu​ją​ce bie​gi po po​lnych dro​gach. Piet na​uczył się grać na skrzyp​cach i słu​chał nędz​nej ja​ko​ści na​grań Beetho​ve​na na świe​żo na​by​tym gra​mo​fo​nie. Dwaj męż​czyź​ni za​war​li pe​łen go​ry​czy ro​zejm i wza​jem​nie oka​zy​wa​li so​bie sza​cu​nek. Choć nie łą​czy​ły ich wię​zy krwi, byli ze sobą sil​nie zwią​za​ni. Po​mi​mo że ich go​spo​dar​stwa ze sobą są​sia​do​wa​ły, rzad​ko się spo​ty​ka​li; kie​dy już do​szło do spo​tka​nia, ze stra​chu od​no​si​li się do sie​bie z prze​sad​ną uprzej​mo​ścią. Miesz​kań​cy mia​stecz​ka uwa​ża​li obu męż​czyzn za dzi​wa​ków. Lu​dzie mó​wi​li, że byli inni niż resz​ta miesz​kań​ców nie ze wzglę​du na to, że od​no​si​li się do in​nych z re​zer​wą, lecz dla​te​go, że mie​li coś dziw​ne​go w oczach, no​si​li w so​bie ja​kąś wie​dzę ta​jem​ną. Prze​ka​za​li tę wie​dzę ko​lej​ne​mu po​ko​le​niu. Miesz​kań​cy Tun​nel City za​uwa​ży​li, że kie​dy tyl​ko mały Will i Mar​cel​la pod​ro​śli wy​star​cza​ją​co, by móc cho​dzić, mó​wić i re​ago​wać na ota​cza​ją​cy ich świat, zro​zu​mie​li, że nie speł​nia on ich ocze​ki​wań. Mar​cel​la De​Vries oraz bliź​nia​ki Will i Geo​r​ge Ber​glund uro​dzi​li się w 1912 roku w od​stę​pie trzech mie​się​cy. Mar​cel​la uro​dzi​ła się pierw​sza. Piet sza​lał z ra​do​ści. Ma​rzył o dziew​czyn​ce i do​stał dziew​czyn​kę – pulch​niut​ką, ró​żo​wiut​ką i ru​do​wło​są jak on sam. Wil​lem Ber​glund chciał mę​skie​go po​tom​ka i też do​stał, cze​go chciał – po dwa​kroć. Ale Geo​r​ge był cho​ro​wi​tym no​wo​rod​kiem, któ​ry przy po​ro​dzie wa​żył za​le​d​wie po​ło​wę tego, co jego zdro​wy brat bliź​niak, i szyb​ko oka​za​ło się, że jest nie​od​wra​cal​nie opóź​nio​ny w roz​wo​ju. W wie​ku trzech lat, kie​dy Wil​lo​wi nie​wie​le już bra​ko​wa​ło, żeby mó​wić jak wy​kształ​co​ny do​ro​sły, Geo​r​ge nie po​tra​fił stać o wła​snych si​łach, beł​ko​tał jak idio​ta i wy​ma​chi​wał rę​ko​ma jak kur​czak. Wil​lem nie​na​wi​dził nie​do​ro​zwi​nię​te​go dziec​ka. Uwa​żał, że to okrop​na kara wy​mie​rzo​na mu przez nie​na​wist​ne​go Boga, któ​re​go nie da​rzył już żad​ny​mi wzglę​da​mi. Nie​na​wi​dził swo​jej żony, nie​na​wi​dził Boga, nie​na​wi​dził ka​pu​sty i nie​na​wi​dził Tun​nel City w Wi​scon​sin. Ale nade wszyst​ko za​czął szcze​rze nie​na​wi​dzić Pie​ta De​Vrie​sa. Piet zda​wał się kwit​nąć. Ko​chał żonę, ko​chał swo​je skrzyp​ce, ko​chał swój gra​mo​fon i ko​chał swo​je dzie​ci: rudą, zie​lo​no​oką i nad wiek roz​wi​nię​tą Mar​cel​lę, któ​rej ślicz​ną twarz zna​czy​ły ciem​ne pie​gi i któ​ra – po​mi​mo nie​ugię​tej woli i ze​psu​cia czy​nią​ce​go z niej ma​łe​go ty​ra​na, kie​dy nie mo​gła do​piąć swe​go – była szcze​rze ko​cha​ją​cą cór​ką, o ja​kiej za​wsze ma​rzył; i ma​łe​go John​ny’ego – wa​żą​ce​go przy po​ro​dzie po​nad trzy kilo – ro​ze​śmia​ne​go, szczę​śli​we​go, nie​co nie​zdar​ne​go przez swo​je ga​ba​ry​ty, któ​ry rów​nież ko​chał wszyst​kich w ro​dzi​nie. Za​wsze, ale to za​wsze się śmiał. Piet na​zy​wał go „swo​im ma​łym di​no​zau​rem”, po czym cią​gnął go za nie ist​nie​ją​cy ogon i po​tem obaj śmia​li się ra​do​śnie, ta​rza​jąc się po pod​ło​dze. Geo​r​ge Ber​glund, któ​ry ni​g​dy nie na​uczył się cho​dzić ani mó​wić, zmarł na szkar​la​ty​nę w 1919 roku. Miał wte​dy sie​dem lat. Wil​lem po​cho​wał go w ko​nop​nym wor​ku w płyt​kim gro​bie bli​sko szo​py na na​rzę​dzia przy​le​ga​ją​cej do jego domu. Piet prze​szedł po​tem przez po​lną dro​gę, żeby zło​żyć kon​do​len​cje męż​czyź​nie, z któ​rym nie roz​ma​wiał od po​nad roku. Wil​lem ude​rzył go, nim zdą​żył się ode​zwać. Has​se Ber​glund zmarł rok póź​niej. Nie mógł już znieść nie​ustan​nych gwał​tów po​peł​nia​nych na nim przez wspól​lo​ka​to​rów za​kła​du i rzu​cił się z wy​so​kiej pół​ki skal​nej w gra​ni​to​wy ka​mie​nio​łom, w któ​rym miesz​kań​cy za​kła​du byli zmu​sze​ni pra​co​wać. Kie​row​nik za​kła​du na​pi​sał do Wil​le​ma list, w któ​rym do​po​mi​nał się dwu​stu do​la​rów na „przy​zwo​ity, chrze​ści​jań​ski po​grzeb” dla „chłop​ca”. Nie otrzy​mał pie​nię​dzy. Wil​lem po pro​stu za​po​mniał ich wy​słać; miał inne spra​wy na gło​wie. Mu​siał znisz​czyć Pie​ta De​Vrie​sa. Póź​no w

nocy mó​wił o tym An​nie. Mło​dy Will pod​słu​chi​wał pod drzwia​mi sy​pial​ni: Piet był od​po​wie​dzial​ny za śmierć Lar​sa i Has​se​go, a na​wet nie​do​ro​zwi​nię​te​go Geo​r​ge’a. To była jed​nak​że prze​szłość. Ale te​raz Piet i jego mała, ru​do​wło​sa li​si​ca usi​ło​wa​li znisz​czyć Wil​le​mo​wi jego wspa​nia​łe​go syna Wil​la, jego je​dy​ne​go po​tom​ka, pod​tru​wa​jąc go po​ezją i mu​zy​ką i Bóg je​den wie, czym jesz​cze. Boże! Wte​dy Wil​lem krzy​czał hi​ste​rycz​nie do szlo​cha​ją​cej Anny, że nie ma Boga poza jego zie​mią i jego ro​dzi​ną i że, na Boga, Piet się o tym prze​ko​na. Mar​cel​la i Will po​zna​li sie​bie wcze​śnie i do​głęb​nie. Kie​ro​wa​ni zwie​rzę​cym nie​mal​że in​stynk​tem zna​leź​li się po dru​giej stro​nie piasz​czy​stej po​lnej dro​gi od​dzie​la​ją​cej dwa go​spo​dar​stwa, po​mi​mo dzie​dzic​twa nie​speł​nio​nych am​bi​cji i agre​sji łą​czą​cych ich oj​ców. Nie​uchron​ność na​wią​za​nia przez tę dwój​kę kon​tak​tu była tak oczy​wi​sta, że Wil​lem Ber​glund i Piet De​Vries cze​ka​li na ten dzień z za​ło​żo​ny​mi rę​ko​ma. Ten dzień po​wo​li nad​szedł. Kie​dy dzie​ci mia​ły czte​ry lata, nie​pew​nym jesz​cze kro​kiem ra​zem wcho​dzi​ły w pole ka​pu​sty, żeby bu​do​wać pa​ła​ce z brą​zo​wej gle​by prze​pły​wa​ją​cej przez ka​na​ły iry​ga​cyj​ne. Czę​sto po dniu za​ba​wy wra​ca​ły do domu De​Vrie​sów i gra​ły na for​te​pia​nie Mai. Kie​dy dzie​ci mia​ły sie​dem lat, w roku śmier​ci Geo​r​ge’a, od​kry​ły mia​sto i trzy​ma​jąc się za ręce, cho​dzi​ły po głów​nej uli​cy do bi​blio​te​ki pu​blicz​nej, gdzie ra​zem czy​ta​ły go​dzi​na​mi, wy​no​sząc całe na​rę​cza ksią​żek do per​go​li sto​ją​cej za bu​dyn​kiem z bia​łej ce​gły. Zimą cho​wa​ły się w drew​nia​nej szo​pie na skra​ju go​spo​dar​stwa Ber​glun​da, gdzie roz​pa​la​ły z ga​łą​zek ogień i opo​wia​da​ły so​bie hi​sto​rie, aż mo​rzył je sen. Nikt – ani Wil​lem, ani Piet, ani ich żony, ani ich są​sie​dzi – nie miał obiek​cji do ta​kie​go sta​nu rze​czy. Ja​koś po​wszech​nie ro​zu​mia​no, że tych dwo​je dzie​ci było do​wo​dem na ist​nie​nie nie​pew​ne​go ro​zej​mu mię​dzy ich ro​dzi​na​mi i że je​śli dzie​ciom wol​no bę​dzie się ze sobą spo​ty​kać, to nie doj​dzie do ko​lej​nej tra​ge​dii. Ale na​de​szły lata dwu​dzie​ste i Wil​lem za​czął pić, a jego gwał​tow​ne noc​ne ty​ra​dy prze​ciw Pie​to​wi sta​wa​ły się co​raz bar​dziej za​ja​dłe. Will, któ​ry miał wów​czas dzie​sięć lat, już daw​no prze​stał wie​rzyć, że jego oj​ciec kie​dy​kol​wiek wpro​wa​dzi swe groź​by w ży​cie, ale coś się za​czę​ło zmie​niać. On i Mar​cel​la się zmie​nia​li. Ich roz​mo​wy co​raz czę​ściej prze​ry​wa​ły śmia​łe za​ba​wy, któ​re nie​uchron​nie pro​wa​dzi​ły do do​ty​ka​nia, ca​ło​wa​nia i od​kry​wa​nia swo​ich ciał. Wkrót​ce zo​sta​li ko​chan​ka​mi, tak​że w cie​le​snym sen​sie i wy​glą​da​ło na to, że wszy​scy o tym wie​dzą, ale jed​no​cze​śnie tego nie apro​bu​ją i oba​wia​ją się. Dwu​na​sto​let​nia Mar​cel​la była wyż​sza niż Will, mia​ła już peł​ne pier​si, a jej pie​go​wa​ta, gład​ka skó​ra cia​sno opi​na​ła sze​ro​kie bio​dra. Męż​czyź​ni z mia​stecz​ka pa​trzy​li na nią i na​tych​miast czu​li się win​ni swo​ich my​śli. Ci sami męż​czyź​ni pa​trzy​li na Wil​la i nie​na​wi​dzi​li go, wie​dząc, co ma. Czy​ta​ją​ca po​ezję i ko​cha​ją​ca przy​ro​dę para, któ​ra prze​cha​dza​ła się po głów​nej uli​cy, nie zwra​ca​jąc uwa​gi na świat ze​wnętrz​ny, przy​cią​ga​ła uwa​gę ma​łej, sta​tecz​nej wspól​no​ty rol​ni​czej. Ma​ło​mia​stecz​ko​we plot​ki – pro​wo​ko​wa​ne po czę​ści przez nie​uf​ność wo​bec dzi​wa​ków Pie​ta i Wil​le​ma – roz​bu​dza​ły nie​zdro​wą cie​ka​wość i nie​chęć, a mło​dzi ko​chan​ko​wie za​czę​li po​ta​jem​nie brać swo​ją mi​łość wszę​dzie tam, gdzie pa​gó​rek, tra​wa bądź po​ro​śnię​te ro​śli​na​mi pole da​wa​ły im schro​nie​nie i mo​gli się po​ło​żyć obok sie​bie.

W 1926 roku Wil​lem pierw​szy raz otwar​cie za​darł z Pie​tem, wrzu​ca​jąc duże ilo​ści kom​po​stu do jego ka​na​łów iry​ga​cyj​nych. Piet do​wie​dział się o tym, ale nie wziął żad​ne​go od​we​tu. Ty​dzień póź​niej zna​le​zio​no zbi​te​go na śmierć psa Pie​ta. Piet na​dal nie re​ago​wał. Póź​no w nocy Will sły​szał, jak oj​ciec glę​dzi pi​jac​ko do żony, któ​ra za​czę​ła go nie​na​wi​dzić. Piet to tchórz, mó​wił, któ​ry zmiękł pod wpły​wem swo​jej znie​wie​ścia​łej mu​zy​ki. Męż​czy​zna, któ​ry nie mści swo​jej zie​mi, jest war​ty mniej niż mar​twy pies, skrze​czał Wil​lem, a, na Boga, tchórz nie ma pra​wa po​sia​dać zie​mi. Will pod​pa​try​wał i pod​słu​chi​wał przez dziur​kę w su​fi​cie, któ​rą to daw​no temu Piet ka​zał mu wy​dłu​bać. Will wie​dział, że tym ra​zem sy​tu​acja jest po​waż​na, że jego oj​ciec po pro​stu prze​sta​je się bać Pie​ta. Wil​lem był zły bra​kiem od​we​tu Pie​ta i mło​dy Will prze​czu​wał, że ze​msta jego ojca bę​dzie osta​tecz​na. Will ko​chał Pie​ta, więc po​wie​dział mu, co wie. Piet po​trzą​snął gło​wą i oznaj​mił Wil​lo​wi dwie rze​czy: – Nie mów Mar​cel​li i po​wiedz swo​jej mat​ce, żeby wy​je​cha​ła na ja​kiś czas do ro​dzi​ny w Gre​en Bay. Na​stęp​ne​go dnia Anna Ber​glund wy​je​cha​ła na pół​noc Wi​scon​sin, a Mar​cel​la już wie​dzia​ła, co się świę​ci, gdyż czu​ła nie​mal​że te​le​pa​tycz​ną więź z Wil​lem. I to ona wzię​ła od​wet. Mar​cel​la wie​dzia​ła, że Wil​lem czwart​ko​we ran​ki spę​dza w mie​ście, bo po​bie​rał pie​nią​dze z ban​ku na wy​pła​ty dla swo​ich po​moc​ni​ków na far​mie i za​ku​py. Cze​ka​ła na nie​go w po​bli​żu, w holu ho​te​lu Bad​ger, uzbro​jo​na w nie​na​wiść do ojca swe​go ko​chan​ka i sza​lo​ną mi​łość, lecz rów​nież i po​gar​dę dla swo​je​go. Miesz​kań​cy mia​stecz​ka czu​li, że coś się wy​da​rzy: Mar​cel​la De​Vries, wzo​ro​wa uczen​ni​ca, nie po​szła do szko​ły, tyl​ko sie​dzia​ła z nie​wy​raź​ną miną na zbyt du​żym krze​śle, mil​cząc jak za​klę​ta. Jej za​zwy​czaj bla​da skó​ra mia​ła kwie​ci​sty od​cień jej wło​sów, a poza tym cały czas ner​wo​wo spla​ta​ła i roz​pla​ta​ła ręce, nie od​ry​wa​jąc oczu od bu​dyn​ku ban​ku po dru​giej stro​nie uli​cy. Przed ho​te​lem po​wo​li ze​bra​ła się grup​ka lu​dzi. Wil​lem po​ja​wił się o dzie​wią​tej, gdy otwie​ra​no bank. Mar​cel​la za​cze​ka​ła, aż wszyst​ko za​ła​twi, po czym prze​szła na dru​gą stro​nę uli​cy, żeby na nie​go za​cze​kać. Kil​ka mi​nut póź​niej wy​szedł z ban​ku z wy​peł​nio​ną pie​niędz​mi pa​pie​ro​wą, brą​zo​wą to​reb​ką. Kie​dy za​uwa​żył Mar​cel​lę, za​pa​dła peł​na na​pię​cia ci​sza, ale w koń​cu ona po​de​szła do nie​go i strą​ci​ła pa​pie​ro​wą to​reb​kę na zie​mię, roz​sy​pu​jąc pie​nią​dze. Bank​no​ty po​gnał po głów​nej uli​cy kwiet​nio​wy wiatr, a ze​bra​ni lu​dzie z nie​do​wie​rza​niem pa​trzy​li, jak się mści czter​na​sto​let​nia Mar​cel​la De​Vries. Ude​rza​ła, dra​pa​ła, ko​pa​ła i gry​zła Wil​le​ma Ber​glun​da, aż w koń​cu po​wa​li​ła go cio​sa​mi na zie​mię, wy​ję​ła mu zza pasa bu​tel​kę whi​sky i wy​la​ła mu jej za​war​tość na gło​wę, cały czas prze​kli​na​jąc go po an​giel​sku, ho​len​der​sku i nie​miec​ku, aż jej gniew opadł i ska​pi​tu​lo​wa​ło gar​dło. Więk​szą część swo​jej fru​stra​cji i tak za​cho​wa​ła dla ojca, mat​ki i ko​chan​ka. Oni też byli tchó​rza​mi, ale w ich przy​pad​ku było go​rzej, bo ich ko​cha​ła. Mar​cel​la oczy​ści​ła dom tej Nocy Wal​pur​gii; po​in​for​mo​wa​ła swą de​li​kat​ną mat​kę, że to go​spo​dar​stwo nie jest miej​scem dla tak sła​bej ko​bie​ty i że ma się wy​nieść do cza​su, kie​dy oj​ciec bę​dzie wy​star​cza​ją​co sil​ny, żeby za​pew​nić schro​nie​nie ko​bie​cie jej po​kro​ju. Piet na​wet nie pró​bo​wał po​wstrzy​mać cór​ki. Po​mi​mo że bar​dzo ko​chał żonę, szcze​rze bał się swo​jej ru​do​wło​sej cór​ki ob​da​rzo​nej jego ry​sa​mi. Jesz​cze tego sa​me​go wie​czo​ra Mai Hen​den​fel​der De​Vries wy​je​cha​ła do zna​jo​mych w Lake

Ge​ne​va. Mar​cel​la mia​ła też plan dla ojca: nie wol​no mu było grać na skrzyp​cach, uży​wać gra​mo​fo​nu ani czy​tać, chy​ba że zmę​czy się pra​cą w polu, jak tani nie​miec​cy imi​gran​ci, któ​rych wy​naj​mo​wał do prac. Strasz​li​wie za​wsty​dzo​ny i po​ni​żo​ny Piet mil​czą​co uległ woli cór​ki. Mar​cel​la na​dal była wście​kła. Miał jesz​cze wy​rzec się Boga, Je​zu​sa Chry​stu​sa i ho​len​der​skie​go ko​ścio​ła re​for​mo​wa​ne​go. Tu Piet sta​now​czo od​mó​wił. Mar​cel​la sza​la​ła. Piet sta​now​czo od​ma​wiał do cza​su, aż Mar​cel​la oznaj​mi​ła z pro​sto​tą i bru​tal​ną nie​złom​no​ścią: – Je​śli tego nie zro​bisz, ni​g​dy wię​cej nie uj​rzysz ani mnie, ani John​ny’ego. Szlo​cha​jąc, przy​bi​ty i upodlo​ny, zgo​dził się. Will nie po​mógł Mar​cel​li upo​ko​rzyć jej ojca, co uzna​ła za nie​wy​ba​czal​ną zdra​dę. Z nimi był już oczy​wi​ście ko​niec, zo​sta​ła im tyl​ko pięk​na prze​szłość; to jed​nak Mar​cel​li nie wy​star​cza​ło. Chcia​ła bar​dziej się ze​mścić, chcia​ła zro​bić coś, co utwier​dzi​ło​by jej nie​na​wiść do ro​dzi​ny Ber​glun​dów i do ca​łe​go Tun​nel City w Wi​scon​sin. Will i Mar​cel​la la​ta​mi pi​sa​li do sie​bie li​sty mi​ło​sne, bez​pru​de​ryj​ne, peł​ne od​nie​sień do sek​su i ocie​ka​ją​ce po​gar​dą dla pod​łe​go, ma​ło​mia​stecz​ko​we​go ży​cia Tun​nel City. W tych li​stach wy​śmie​wa​no się z ge​ni​ta​liów pro​mi​nent​nych miesz​kań​ców mia​stecz​ka, bez​li​to​śnie kry​ty​ko​wa​no na​uczy​cie​li ze szko​ły śred​niej, na​zy​wa​jąc ich pa​ja​ca​mi, a Wil​lem Ber​glund po​trak​to​wa​ny był ze szcze​gól​nym sar​ka​zmem. Mar​cel​la gro​ma​dzi​ła wszyst​kie te li​sty od swo​je​go ko​chan​ka. Roz​wa​ży​ła moż​li​wo​ści i po​sta​no​wi​ła za​cze​kać z ich wy​ko​rzy​sta​niem. Plot​ki na​ra​sta​ły, kie​dy Wil​lem usi​ło​wał za​pić się na śmierć; Piet pra​co​wał u boku swo​ich na​jem​ni​ków, a Mar​cel​la i Will cho​dzi​li do szko​ły śred​niej, nie od​zy​wa​jąc się do sie​bie. Mar​cel​la zna​la​zła też so​bie nowe za​ję​cie. Po​świę​ci​ła się bra​tu, John​ny’emu. Czter​na​sto​let​ni John​ny miał nie​mal​że dwa me​try wzro​stu i blond wło​sy, jak jego mat​ka. Był nie​sfor​nym, ale ci​chym chłop​cem, któ​ry wo​lał to​wa​rzy​stwo zwie​rząt i czę​sto z otwar​tych spi​żar​ni są​sied​nich go​spo​darstw wy​kra​dał tu​sze wie​przo​wi​ny i wo​ło​wi​ny, żeby do​kar​miać dzie​siąt​ki bez​dom​nych psów i ko​tów włó​czą​cych się po obrze​żach mia​stecz​ka. Po​zba​wio​na ko​chan​ka Mar​cel​la sta​ła się do​bro​czyń​cą, do​rad​cą, na​uczy​ciel​ką i po​cie​szy​ciel​ką nie​okieł​zna​ne​go gi​gan​ta. W wy​ni​ku re​wo​lu​cji w jej ży​ciu emo​cjo​nal​nym po​świę​ca​ła bra​tu bar​dzo dużo cza​su i uczy​ła zdol​ne​go, ale le​ni​we​go chłop​ca przed​mio​tów tak róż​nych jak geo​me​tria i po​ezja, hi​sto​ria śre​dnio​wiecz​na i ra​chu​nek róż​nicz​ko​wy. Całą du​szę wkła​da​ła w jego edu​ka​cję i w re​zul​ta​cie sam John​ny był zdzi​wio​ny, że ma w so​bie tyle ukry​tych ta​len​tów i po​ten​cja​łu. Nowy tan​dem De​Vrie​sów miał jed​no ma​rze​nie; ma​rze​nie łą​czą​ce cha​rak​te​ry​stycz​ną dla eli​ty po​gar​dę Mar​cel​li i mi​łość do zwie​rząt John​ny’ego: me​dy​cy​nę. Mar​cel​la, łow​ca mi​kro​bów, le​kar​ka ma​ją​ca za​jąć się „wy​łącz​nie ba​da​nia​mi” i John​ny, we​te​ry​narz, któ​ry miał ota​czać się mi​ło​ścią po​rzu​co​nych i błą​ka​ją​cych się zwie​rząt po​trze​bu​ją​cych opie​ki. Było to pięk​ne ma​rze​nie, któ​re mia​ło ich wy​rwać z ogra​ni​czo​ne​go Tun​nel City w Wi​scon​sin. Ale naj​pierw Mar​cel​la mu​sia​ła ze​mścić się na mia​stecz​ku. W czerw​cu 1928 roku ukoń​czy​ła szko​łę śred​nią w Tun​nel City. Mia​ła wte​dy szes​na​ście lat i była naj​młod​szą uczen​ni​cą w kla​sie. Piet był z niej bar​dzo dum​ny. Mai, cią​gle na wy​gna​niu, za na​mo​wą Pie​ta przy​je​cha​ła z Lake Ge​ne​va zo​ba​czyć, jak znie​na​wi​dzo​na cór​ka, ubra​na w togę i kwa​dra​to​wą czap​kę, uśmie​cha się po​gar​dli​wie ze sce​ny w szkol​nym au​dy​to​rium, kie​dy gra​tu​lu​ją

jej wy​bit​nych osią​gnięć w na​uce. Po ce​re​mo​nii Mai wró​ci​ła do Lake Ge​ne​va i już ni​g​dy wię​cej nie było jej dane uj​rzeć ro​dzi​ny. Ma​jąc dy​plom w ręku, Mar​cel​la za​ję​ła się re​ali​za​cją swo​je​go pla​nu. Mia​ła osiem​dzie​siąt trzy li​sty od Wil​la. W po​nie​dzia​łek rano, po ce​re​mo​nii wrę​cze​nia dy​plo​mu Mar​cel​la po​świę​ci​ła kil​ka go​dzin na po​dej​mo​wa​niu de​cy​zji, kto po​wi​nien do​stać któ​ry list, żeby ob​ra​zić i zra​nić jak naj​do​tkli​wiej. Kie​dy już była go​to​wa, wcie​li​ła swój plan w ży​cie. Naj​pierw po​szła na uli​cę Głów​ną, gdzie po​zby​ła się swo​ich pa​czu​szek dzieg​ciu, do​star​cza​jąc prze​sył​ki bur​mi​strzo​wi, rad​ne​mu, bi​blio​te​ka​rzo​wi, sze​ry​fo​wi, fry​zje​ro​wi i każ​de​mu biz​nes​me​no​wi z biu​ro​wej czę​ści Tun​nel City. – Niech pan to prze​czy​ta – mó​wi​ła każ​de​mu ob​da​ro​wa​ne​mu. – Niech pan zo​ba​czy, czy roz​po​zna​je ko​goś ze swo​ich przy​ja​ciół. Na​stęp​ne na li​ście były ko​ścio​ły: ho​len​der​ski zre​for​mo​wa​ny, ka​to​lic​ki, pre​zbi​te​riań​ski i bap​ty​stów otrzy​ma​ły prze​sył​ki o tre​ści ma​ją​cej ob​ra​żać za​rów​no na po​zio​mie wia​ry, jak i trze​wi. Po​tem Mar​cel​la za​pu​ści​ła się na miesz​kal​ne uli​ce Tun​nel City i z do​kład​no​ścią god​ną lep​szej spra​wy szyb​ko po​zby​ła się wszyst​kich li​stów ze swo​jej pa​pie​ro​wej, brą​zo​wej to​reb​ki. Na​stęp​nie wró​ci​ła do domu i po​wie​dzia​ła bra​tu, żeby się spa​ko​wał, bo wkrót​ce wy​ja​dą, aby zre​ali​zo​wać swo​je ma​rze​nia. Nie wy​je​cha​li jed​nak od razu. Mar​cel​la do​szła do wnio​sku, że za​cze​ka dwa dni, żeby na​cie​szyć się pierw​szy​mi re​ak​cja​mi miesz​kań​ców mia​sta, i do​pie​ro po​tem ukrad​nie ojcu wo​re​czek z klej​no​ta​mi i uda się z John​nym do No​we​go Jor​ku. Za​szy​ła się w sy​pial​ni, gdzie czy​ta​ła Bau​de​la​ire’a i prze​glą​da​ła ofer​tę uni​wer​sy​te​tów na Wschod​nim Wy​brze​żu. We wto​rek wie​czo​rem usły​sza​ła do​cho​dzą​cy z ga​bi​ne​tu płacz ojca. Zro​zu​mia​ła, że się do​wie​dział. Mar​cel​la po​sta​no​wi​ła po raz ostat​ni pójść na spa​cer po po​lach ka​pu​sty. Ru​szy​ła piasz​czy​stą po​lną dro​gą, od​dzie​la​ją​cą go​spo​dar​stwa Ber​glun​dów i De​Vrie​sów. Wil​lem Ber​glund już na nią cze​kał. Był zu​peł​nie trzeź​wy i miał ze sobą pro​stą brzy​twę. Zła​pał Mar​cel​lę, po​wa​lił ją na zie​mię i ją zgwał​cił, cały czas trzy​ma​jąc jej brzy​twę przy gar​dle. Kie​dy skoń​czył, le​żał jesz​cze na niej, a ona pa​trzy​ła w nie​bo z za​ci​śnię​ty​mi zę​ba​mi i upar​cie mil​cza​ła. Gdy zła​pał od​dech, Wil​lem wstał i od​dał mocz na nie​ru​cho​mą Mar​cel​lę. Po​tem znik​nął w ciem​no​ści swo​ich pól ka​pu​sty. Mar​cel​la le​ża​ła tam jesz​cze go​dzi​nę, po czym po​wlo​kła się do domu. Zmu​si​ła się do pła​czu. Jej oj​ciec jesz​cze nie spał, tyl​ko grał na skrzyp​cach. Mar​cel​la po​wie​dzia​ła mu, co się wy​da​rzy​ło, po czym od​wró​ci​ła się i po​szła spać. Piet nie. Nie spał przez całą noc, pusz​cza​jąc z gra​mo​fo​nu sym​fo​nie Beetho​ve​na w po​rząd​ku chro​no​lo​gicz​nym i wy​ko​nu​jąc naj​trud​niej​sze frag​men​ty roz​licz​nych so​nat na skrzyp​cach. Rano, kie​dy Mar​cel​la i John​ny jesz​cze spa​li, Piet po​szedł do domu jed​ne​go ze swo​ich pra​cow​ni​ków i po​pro​sił o po​ży​cze​nie du​bel​tów​ki. Te lisy, ob​ja​śnił mu. Męż​czy​zna dał swe​mu chle​bo​daw​cy broń i amu​ni​cję i ży​czył po​wo​dze​nia. A Piet ru​szył do go​spo​dar​stwa Ber​glun​dów z na​ła​do​wa​ną du​bel​tów​ką go​to​wą do strza​łu. Za​pu​kał do drzwi. Wil​lem na​tych​miast otwo​rzył, jak​by się ko​goś spo​dzie​wał. Piet przy​sta​wił du​bel​tów​kę do pier​si Wil​le​ma i strze​lił, prze​po​ła​wia​jąc go na wy​so​ko​ści brzu​cha. Gór​na część cia​ła Wil​le​ma po​le​cia​ła aż do du​że​go po​ko​ju, a dol​na zwi​nę​ła się u stóp

Pie​ta. Piet po​now​nie na​ła​do​wał broń, po​szedł do du​że​go po​ko​ju i przy​su​nął obie czę​ści cia​ła swo​je​go by​łe​go przy​ja​cie​la do ko​min​ka. Za​nu​rzył rękę w krwi Wil​le​ma i na ścia​nie na​pi​sał: „Boże, zli​tuj się nad nami”, po czym we​pchnął so​bie du​bel​tów​kę do ust i po​cią​gnął za oba spu​sty. Je​śli roz​wój wy​pad​ków prze​kro​czył jej ocze​ki​wa​nia, to ni​g​dy o tym ni​ko​mu nie po​wie​dzia​ła, na​wet lata póź​niej Wil​lo​wi, kie​dy już się po​go​dzi​li i bar​dzo dużo do sie​bie pi​sa​li. Wkrót​ce po zmro​ku w dniu, w któ​rym zgi​nął jej oj​ciec, Mar​cel​la wzię​ła bra​ta i bi​żu​te​rię ojca, po czym ru​szy​li pie​szo na po​łu​dnie, do Chi​ca​go. Kie​dy prze​kra​cza​li gra​ni​cę farm Ber​glun​dów i De​Vrie​sów, Mar​cel​la chwy​ci​ła sie​kie​rę i znisz​czy​ła złą​cze za​wo​rów iry​ga​cyj​nych, pom​pu​ją​cych wodę na pola. Nie wie​dzia​ła, czy w re​zul​ta​cie pola zo​sta​ną za​la​ne, czy wy​schną, ale jej to nie ob​cho​dzi​ło; chcia​ła tyl​ko, żeby zie​mia po obu stro​nach dro​gi cier​pia​ła tak bar​dzo, jak ona. Prze​miesz​cza​li się na po​łu​dnio​wy wschód, po​cią​giem i au​to​bu​sem. Mar​cel​la wy​bra​ła okręż​ną tra​sę, żeby dać John​ny’emu czas na za​ak​cep​to​wa​nie śmier​ci ojca. Cho​ciaż mie​li tyl​ko szes​na​ście i czter​na​ście lat, nikt się nimi nie in​te​re​so​wał; Mar​cel​la wy​glą​da​ła na świa​do​mą, co naj​mniej dwu​dzie​sto​let​nią dziew​czy​nę, a John​ny był zbyt po​tęż​ny, żeby moż​na go było nie wziąć za do​ro​słe​go. Dwa ty​go​dnie póź​niej do​tar​li do No​we​go Jor​ku. Mar​cel​la oba​wia​ła się, że grup​ka miesz​kań​ców Tun​nel City ru​szy za nimi w po​ścig, ale nikt ich nie go​nił. W No​wym Jor​ku pa​no​wa​ła wła​śnie nie​spo​ty​ka​na fala upa​łów. Mar​cel​la sprze​da​ła bi​żu​te​rię i spró​bo​wa​ła za​pi​sać się na kurs przy​go​to​wu​ją​cy do me​dy​cy​ny na uni​wer​sy​te​tach Co​lum​bia i New York. Żad​na z tych szkół jej nie przy​ję​ła, po​dob​nie jak Bro​oklyn Col​le​ge, New York City Col​le​ge i kil​ka in​nych szkół, do któ​rych zło​ży​ła pa​pie​ry. Przy​czy​na była pro​sta: jej szko​ła śred​nia z Tun​nel City nie chcia​ła prze​słać jej wy​ni​ków, a nie mo​gła tam wró​cić, żeby je sa​mej ode​brać, bo by ją za​trzy​ma​no i umiesz​czo​no w za​kła​dzie dla krnąbr​nych dziew​cząt. Bez prze​rwy roz​my​śla​ła o swo​im po​ło​że​niu. Mia​ła na kon​cie w ban​ku sie​dem ty​się​cy trzy​sta do​la​rów, mia​ła John​ny’ego i mia​ła de​ter​mi​na​cję, żeby do​piąć swe​go. Mia​ła też dwu​po​ko​jo​we miesz​ka​nie nie​da​le​ko Pro​spect Park w Bro​okly​nie i gło​wę nie od pa​ra​dy. Wy​raź​nie czu​ła, że los jej sprzy​ja. I nie po​my​li​ła się. W Dniu Nie​pod​le​gło​ści 1928 roku po​szła na spa​cer i na Ja​ma​ica Ave​nue mi​nę​ła Szko​łę dla Pie​lę​gnia​rek W. Flet​che​ra. W są​sied​nim bu​dyn​ku mie​ści​ła się Szko​ła Far​ma​ko​lo​gii W. Flet​che​ra. Obie szko​ły za​pew​nia​ły „sta​ran​ne wy​kształ​ce​nie” – tak było wy​pi​sa​ne nad drzwia​mi. Mar​cel​la po​czu​ła, że to jej prze​zna​cze​nie, przy​naj​mniej na ja​kiś czas. Tym ra​zem rów​nież się nie po​my​li​ła. Kie​dy tyl​ko Wil​lard Flet​cher pierw​szy raz spoj​rzał na sie​dzą​cą po dru​giej stro​nie biur​ka ru​do​wło​są dziew​czy​nę o har​dych oczach, zro​zu​miał, że po​tra​fi​ła​by mu dać o wie​le wię​cej niż jego żona. Po​wie​dział o tym Mar​cel​li pod​czas ich pierw​szej nocy w łóż​ku. W biu​rze przy​jęć pa​no​wał spo​kój, kie​dy Mar​cel​la tłu​ma​czy​ła, że jej szko​ła z ma​łe​go mia​stecz​ka nie​daw​no spło​nę​ła i do​ku​men​ty rów​nież stra​wił ogień. Była wzo​ro​wą uczen​ni​cą, po​dob​nie jak jej brat John, i chcia​ła przez trzy lata uczyć się w szko​le dla pie​lę​gnia​rek, a na​stęp​nie prze​nieść się na me​dy​cy​nę na ja​kiś pre​sti​żo​wy uni​wer​sy​tet. John póź​niej chciał stu​dio​wać we​te​ry​na​rię, ale chwi​lo​wo to nie wcho​dzi​ło w grę. Szko​ła far​ma​ko​lo​gii sta​no​wi​ła​by do​bre przy​go​to​-

wa​nie do póź​niej​szych stu​diów, praw​da, pa​nie Flet​cher? Pan Flet​cher był o tym szcze​rze prze​ko​na​ny. Po​brał od Mar​cel​li opła​ty re​je​stra​cyj​ne i za​rów​no ona, jak i John zo​sta​li wcią​gnię​ci na li​stę stu​den​tów i mie​li roz​po​cząć na​ukę je​sie​nią. Wszyst​ko po​szło jak z płat​ka. Tyl​ko, wy​ja​śnił, zo​sta​ła jesz​cze kwe​stia jej wy​ni​ków. Szko​ły czę​sto mia​ły ten​den​cje do za​wy​ża​nia ocen, więc przed roz​po​czę​ciem se​me​stru chciał​by się upew​nić, że Mar​cel​la jest wy​star​cza​ją​co by​stra i kom​pe​tent​na, żeby spro​stać wy​ma​ga​niom szko​ły. Być może gdy​by się kie​dyś spo​tka​li na neu​tral​nym grun​cie, mógł​by oce​nić za​kres jej wie​dzy, po​znać ją le​piej i upew​nić się, że po​ra​dzi so​bie w jego szko​le. Czy by​ła​by taka moż​li​wość? Mar​cel​la uśmiech​nę​ła się, w du​chu już przy​go​to​wu​jąc się do gry. – Oczy​wi​ście – od​po​wie​dzia​ła. Mar​cel​la do​brze ro​ze​gra​ła tę grę. Jej wy​kształ​ce​nie było tak sta​ran​ne, a uza​leż​nie​nie Wil​lar​da Flet​che​ra od niej tak cał​ko​wi​te, że po trzech se​me​strach stu​diów na​kło​ni​ła swo​je​go do​bro​czyń​cę i ko​chan​ka do sfał​szo​wa​nia dla niej do​ku​men​tów szkol​nych, po​twier​dza​ją​cych jej edu​ka​cję w róż​nych szko​łach śred​nich w Bronk​sie. Ma​jąc fał​szy​we do​ku​men​ty w ręku, zło​ży​ła po​da​nie do szko​ły dla pie​lę​gnia​rek na New York Uni​ver​si​ty, gdzie zo​sta​ła od razu przy​ję​ta. Była ko​chan​ką Wil​lar​da Flet​che​ra do cza​su, kie​dy po​czu​ła się w peł​ni bez​piecz​na na uni​wer​sy​te​cie. Wte​dy po​rzu​ci​ła go, jak go​rą​cy ka​mień, ro​biąc praw​dzi​wy skan​dal w sali ban​kie​to​wej ja​kie​goś du​że​go ho​te​lu w Atlan​cie, gdzie uczest​ni​czy​li w kon​fe​ren​cji hur​tow​ni​ków ma​te​ria​łów me​dycz​nych. Mar​cel​la zo​sta​ła dy​plo​mo​wa​ną pie​lę​gniar​ką w czerw​cu 1931 roku. John​ny ukoń​czył far​ma​ko​lo​gię o rok póź​niej, z wy​róż​nie​niem i uza​leż​nie​niem od ko​de​iny. Był śro​dek Wiel​kie​go Kry​zy​su i w koń​cu wy​czer​pa​ły im się bar​dzo oszczęd​nie wy​da​wa​ne pie​nią​dze. Mar​cel​la po​now​nie roz​wa​ży​ła swo​je po​ło​że​nie: póki co me​dy​cy​na nie wcho​dzi​ła w grę. Nie mia​ła na to pie​nię​dzy. Pod​ję​ła pra​cę w Bel​le​vue Ho​spi​tal, gdzie opie​ko​wa​ła się włó​czę​ga​mi przy​wo​żo​ny​mi na izbę przy​jęć. John​ny za​trud​nił się w ap​te​ce szpi​tal​nej, gdzie przy​go​to​wy​wał dla psy​chicz​nie cho​rych pa​cjen​tów środ​ki uspo​ka​ja​ją​ce ma​ją​ce po​grą​żyć ich w nie​groź​nym dla oto​cze​nia otę​pie​niu. Po go​dzi​nach pra​cy on sam rów​nież wpro​wa​dzał sie​bie w otę​pie​nie, tyl​ko że nie był tak nie​szko​dli​wy – nie​gdyś do​bro​dusz​ny gi​gant te​raz już mie​rzył po​nad dwa me​try i był po​stra​chem ba​rów, bo czę​sto wy​wo​ły​wał bur​dy. Mar​cel​la nie​ustan​nie wpła​ca​ła za nie​go kau​cję, żeby wy​cią​gnąć go z wię​zie​nia, i je​cha​li do swo​je​go miesz​ka​nia w Bro​oklyn He​ights, gdzie gła​dzi​ła go po po​obi​ja​nej gło​wie, a on skam​lał z żalu po utra​co​nym ojcu. Kie​dy 7 grud​nia 1941 roku zbom​bar​do​wa​no Pe​arl Har​bor, Will Ber​glund był dwu​dzie​sto​dzie​wię​cio​let​nim na​uczy​cie​lem an​giel​skie​go na Uni​ver​si​ty of Wi​scon​sin w Ma​di​son, Mar​cel​la De​Vries była sio​strą prze​ło​żo​ną w ka​to​lic​kim szpi​ta​lu na Sta​ten Is​land, a John​ny De​Vries był głów​nym do​staw​cą nie​le​gal​nej ko​de​iny w No​wym Jor​ku. Po​dob​nie jak u mi​lio​nów in​nych Ame​ry​ka​nów, woj​na wy​krze​sa​ła z tej trój​ki dużą daw​kę uśpio​ne​go wcze​śniej pa​trio​ty​zmu. Will za​cią​gnął się do ar​mii, otrzy​mał ran​gę ofi​cer​ską i zo​stał wy​sła​ny na Pa​cy​fik. Jego ka​rie​ra woj​sko​wa trwa​ła krót​ko, bo wy​strzał z moź​dzie​rza tra​fił go w łyd​ki. Zo​stał prze​trans​por​to​wa​ny do szpi​ta​la ma​ry​nar​ki w San Die​go w Ka​li​for​nii, gdzie prze​szedł kil​ka ope​ra​cji i dłu​gą te​ra​pię ma​ją​cą na celu od​two​rze​nie jego znisz​czo​nej tkan​ki ner​wo​wej.

To wła​śnie w szpi​ta​lu po​now​nie spo​tkał Mar​cel​lę, któ​ra wte​dy była trzy​dzie​sto​let​nią pa​nią po​rucz​nik. Za​po​mnia​no o wy​da​rze​niach mi​nio​nych pięt​na​stu lat. Will ko​chał Mar​cel​lę w bia​łym ki​tlu rów​nie moc​no, jak dziew​czyn​kę w su​kien​kach w krat​kę. Za​rów​no czas i miej​sce, jak i ko​niecz​ność wy​zdro​wie​nia wy​ma​za​ły z pa​mię​ci krwa​wą hi​sto​rię ich ro​dzin w Tun​nel City i Mar​cel​la po​now​nie zo​sta​ła ko​chan​ką Wil​la; zmia​na ban​da​ży i opróż​nia​nie ba​se​nu prze​kształ​ci​ło się w co​noc​ny ry​tu​ał mi​ło​ści, oczysz​cza​ją​cy i dzia​ła​ją​cy uzdra​wia​ją​co na obo​je. Po raz pierw​szy w ich ży​ciu za​po​mnie​li o du​chach z ma​łe​go mia​stecz​ka. John​ny De​Vries do​peł​niał trium​wi​ra​tu w San Die​go. Był ap​te​ka​rzem w stop​niu sze​re​gow​ca przy​pi​sa​nym do ap​te​ki szpi​tal​nej, skąd wy​sy​łał środ​ki uśmie​rza​ją​ce na stat​ki za​ko​twi​czo​ne w por​cie ma​ry​nar​ki wo​jen​nej w San Die​go i do​ra​biał so​bie, prze​my​ca​jąc ma​ri​hu​anę z Ti​ju​any. John​ny za​miast ko​de​iny za​czął uży​wać ma​ri​hu​any i ata​ki agre​sji mi​nę​ły. Po​nad​dwu​me​tro​wy awan​tur​nik te​raz z przy​jem​no​ścią spę​dzał wie​czo​ry z Mar​cel​lą i Wil​lem w ich miesz​ka​niu w Co​ro​na​do Bay. Mar​cel​la i Will dużo roz​ma​wia​li, Will dziel​nie prze​mie​rzał duży po​kój, żeby wzmoc​nić nogi, a John​ny przy​pa​lał tra​wę w swo​im po​ko​ju, słu​cha​jąc płyt Glen​na Mil​le​ra. Szczę​śli​we trio żyło ra​zem aż do 1943 roku, kie​dy to Mar​cel​la po​zna​ła męż​czy​znę, któ​ry miał roz​wiać jej złu​dze​nia i zruj​no​wać jej ży​cie. „Kie​dy cho​dzi​li​śmy i roz​ma​wia​li​śmy, czu​ło się, że on wie; że zna wszyst​kie mrocz​ne se​kre​ty ży​cia, kie​ru​jąc się in​stynk​tem zwie​rzę​cia pod wie​lo​ma wzglę​da​mi prze​wyż​sza​ją​ce​go czło​wie​ka” – na​pi​sa​ła Mar​cel​la do Wil​la lata póź​niej. „Jest naj​przy​stoj​niej​szym męż​czy​zną, ja​kie​go kie​dy​kol​wiek spo​tka​łam; i on o tym wie i wie też, że ty wiesz – i sza​nu​je cie​bie za świet​ny gust, trak​tu​je jak rów​ne​go so​bie za to, że pra​gniesz wie​dzieć to, co on wie”. Za​uro​cze​nie i cie​ka​wość Mar​cel​li wzię​ły górę i trzy dni po po​zna​niu Dok​tor​ka Har​ri​sa ob​wie​ści​ła Wil​lo​wi: – Nie mogę z tobą być. Spo​tka​łam czło​wie​ka, któ​re​go pra​gnę po​nad wszyst​ko. Była to bru​tal​na, ale osta​tecz​na de​cy​zja. Will, któ​ry cały czas zda​wał so​bie spra​wę, że Mar​cel​la w koń​cu znaj​dzie ko​goś in​ne​go, za​ak​cep​to​wał jej de​cy​zję. Wy​pro​wa​dził się z miesz​ka​nia i wró​cił do szpi​ta​la. Ty​dzień póź​niej go wy​pi​sa​li i od​le​ciał do Wi​scon​sin. Mar​cel​la uzna​ła Dok​tor​ka Har​ri​sa za ge​niu​sza. Wy​bie​gał my​śla​mi o dwa kro​ki przed nią, a ona prze​cież sama była nie​mal​że ge​niu​szem. Mó​wił pię​cio​ma ję​zy​ka​mi, a ona trze​ma, wie​dział wię​cej o me​dy​cy​nie niż ona, mógł z nią pić do upa​dłe​go, w ogó​le nie da​jąc po so​bie po​znać, że jest wsta​wio​ny, tań​czył jak Gene Kel​ly i w wie​ku czter​dzie​stu pię​ciu lat po​tra​fił zro​bić sto pom​pek na jed​nej ręce. Był bo​giem. Wy​grał dwa​dzie​ścia dzie​więć walk w cza​sach Jac​ka Demp​seya, kie​dy był pro​fe​sjo​nal​nym pię​ścia​rzem wagi lek​kiej, po​tra​fił wy​kpi​wać ma​ło​mia​stecz​ko​we oby​cza​je le​piej niż ona i Will w szczy​to​wej for​mie i umiał przy​rzą​dzać chińsz​czy​znę. No i był ta​jem​ni​czy, z peł​nym wy​ra​fi​no​wa​niem: – Je​stem cho​dzą​cym eu​fe​mi​zmem – po​wie​dział Mar​cel​li. – Kie​dy mó​wię, że świad​czy​łem usłu​gi szo​fer​skie, to może jest to do​słow​na praw​da, a może nie. Kie​dy mó​wię, że wy​ko​rzy​stu​ję swo​ją wie​dzę me​dycz​ną dla do​bra czło​wie​ka, to przy​go​tuj się na za​gad​kę. Je​śli za​sta​na​wia​ją cię moje ko​nek​sje tu​taj w Die​go, po​myśl, co ja mogę ta​kie​go dla nich zro​bić, cze​go sami nie po​tra​fią. Mar​cel​la mia​ła wie​le teo​rii do​ty​czą​cych swo​je​go no​we​go ko​chan​ka: był gang​ste​rem, wy​so​ko po​sta​wio​nym de​zer​te​rem z ma​ry​nar​ki, grzesz​ni​kiem od​ku​pu​ją​cym swe winy przez ano​ni​mo​we

czy​nie​nia do​bra. Jed​nak żad​na teo​ria jej w peł​ni nie sa​tys​fak​cjo​no​wa​ła i nie​ustan​nie my​śla​ła o tym, co tak na​praw​dę mo​gła z całą pew​no​ścią po​wie​dzieć o męż​czyź​nie, któ​ry za​wład​nął jej ży​ciem. Wie​dzia​ła, że uro​dził się nie​da​le​ko Chi​ca​go w 1898 roku i że tam uczęsz​czał do szkół pu​blicz​nych; że był bo​ha​te​rem pierw​szej woj​ny świa​to​wej. Wie​dzia​ła, że ni​g​dy się nie oże​nił, bo nie zna​lazł ko​bie​ty o wy​star​cza​ją​co moc​nej dla nie​go oso​bo​wo​ści. Wie​dzia​ła, że ma mnó​stwo pie​nię​dzy, ale że nie pra​cu​je. Wie​dzia​ła, że pa​rał się dziw​ny​mi za​ję​cia​mi, na​bie​ra​jąc do​świad​czeń po tym, jak zre​zy​gno​wał z me​dy​cy​ny na po​cząt​ku Wiel​kie​go Kry​zy​su. Wie​dzia​ła, że jego małe miesz​ka​nie bli​sko oce​anu peł​ne było ksią​żek, któ​re ona sama kie​dyś czy​ta​ła i uwiel​bia​ła. I wie​dzia​ła, że go ko​cha. Pew​ne​go wie​czo​ra 1943 roku ko​chan​ko​wie po​szli na spa​cer na pla​żę w po​bli​żu San Die​go. Dok​to​rek po​wie​dział Mar​cel​li, że za​mie​rza po​now​nie osiąść w Los An​ge​les; że cze​ka tam na nie​go „ży​cio​wa oka​zja”. Po​wie​dział, że ża​łu​je je​dy​nie tego, że będą mu​sie​li się roz​stać. Tyl​ko na ja​kiś czas, oczy​wi​ście – miał przy​jeż​dżać w od​wie​dzi​ny do Die​go. Chciał spę​dzać z nią każ​dą wol​ną chwi​lę; była je​dy​ną ko​bie​tą, z któ​rą czuł po​kre​wień​stwo dusz. Mar​cel​la, któ​ra mia​ła po​dob​ne od​czu​cia, za​czę​ła kom​bi​no​wać, żeby być z męż​czy​zną, któ​re​go ko​cha​ła. Wie​dzia​ła, za ja​kie sznur​ki po​cią​gnąć i już po dwóch ty​go​dniach ra​do​śnie oznaj​mi​ła Dok​tor​ko​wi, że ma zo​stać prze​nie​sio​na do szpi​ta​la ma​ry​nar​ki w Long Be​ach, od​da​lo​ne​go o pół go​dzi​ny jaz​dy sa​mo​cho​dem od Los An​ge​les. Jej brat, któ​ry awan​so​wał, rów​nież miał pra​co​wać w tam​tej​szym szpi​ta​lu i zaj​mo​wać się po​zy​ski​wa​niem le​ków i in​nych nie​zbęd​nych szpi​ta​lo​wi pro​duk​tów od hur​tow​ni​ków z Los An​ge​les. Uśmiech​nę​ła się sze​ro​ko do Dok​tor​ka, któ​ry przez kil​ka mi​nut gło​śno po​dzi​wiał ta​len​ty ma​ni​pu​la​cyj​ne Mar​cel​li. W koń​cu zła​pał ją za rękę: – Wyj​dziesz za mnie? – spy​tał. Od​po​wiedź była twier​dzą​ca. Mie​siąc mio​do​wy spę​dzi​li w San Fran​ci​sco, po czym prze​pro​wa​dzi​li się do prze​stron​ne​go miesz​ka​nia w Los Fe​liz, dziel​ni​cy Los An​ge​les. Mar​cel​la, któ​ra wła​śnie awan​so​wa​ła, pod​ję​ła pra​cę w szpi​ta​lu ma​ry​nar​ki, po​dob​nie jak pod​ofi​cer John De​Vries, któ​ry wy​naj​mo​wał miesz​ka​nie nie​opo​dal no​wo​żeń​ców. Przez ja​kiś czas wszyst​ko do​brze się ukła​da​ło: Alian​tom uda​ło się prze​jąć ini​cja​ty​wę, więc ka​pi​tu​la​cja Nie​miec i Ja​po​nii sta​ła się tyl​ko kwe​stią cza​su, Mar​cel​la była za​do​wo​lo​na z kie​row​ni​cze​go sta​no​wi​ska, a John​ny i Dok​to​rek bar​dzo się za​przy​jaź​ni​li. Dok​to​rek za​stą​pił John​ny’emu utra​co​ne​go ojca. Czę​sto we dwóch jeź​dzi​li dla przy​jem​no​ści ka​brio​le​tem Dok​tor​ka na prze​jażdż​ki bez celu po ca​łym Los An​ge​les i oko​li​cach. Mar​cel​li wła​śnie to się nie po​do​ba​ło. Dok​tor​ka ni​g​dy nie było w domu, a kie​dy już był, za​cho​wy​wał się na​der ta​jem​ni​czo i ni​cze​go nie moż​na się było od nie​go do​wie​dzieć. Wkrót​ce Mar​cel​la zro​zu​mia​ła, że „ży​cio​wą oka​zją” jej męża było przyj​mo​wa​nie kra​dzio​nych to​wa​rów od gan​gu z Los An​ge​les. Któ​re​goś wie​czo​ra bę​dą​cy moc​no na haju John​ny po​wie​dział Mar​cel​li, że Dok​to​rek ma roz​sia​ne po ca​łym mie​ście ga​ra​że peł​ne kra​dzio​nych dóbr. Sprze​da​wał kon​tra​ban​dę – fu​tra, bi​żu​te​rię i an​ty​ki – wy​so​kim funk​cjo​na​riu​szom ar​mii i ma​ry​nar​ki, pie​cze​nia​rzom z prze​my​słu fil​mo​we​go oraz ha​zar​dzi​stom i wszel​kiej ma​ści oszu​stom od​wie​dza​ją​cym tory wy​ści​gów kon​nych w Hol​ly​wo​od Park i San​ta Ani​ta. Dok​to​rek był ko​cha​ją​cym i tro​skli​wym mę​żem, kie​dy był w domu, ale Mar​cel​la za​czę​ła się

nie​po​ko​ić. Za​czę​ła za dużo pić i na​mięt​nie ko​re​spon​do​wać z Wil​lem, aby uśmie​rzyć ro​sną​cy w niej strach o męż​czy​znę, któ​re​go ko​cha​ła. Wy​da​wał się z niej śmiać, za​wsze wy​bie​ga​jąc my​śla​mi o dwa albo na​wet trzy kro​ki przed nią, i za​wsze, ale to za​wsze uśmie​chał się mrocz​nie, a jego oczy zda​wa​ły się uosa​biać zło i po​tra​fi​ły mro​zić jak lód. Mar​cel​la do​szła do wnio​sku, że po​trze​bu​je sa​mot​nych wa​ka​cji. Mu​sia​ła zmniej​szyć spo​ży​cie al​ko​ho​lu i ze​brać my​śli. Po​wie​dzia​ła o tym Dok​tor​ko​wi, a on zgo​dził się bez za​strze​żeń. Przy​słu​gi​wał jej mie​sięcz​ny urlop, a jej prze​ło​że​ni uzna​li, że ich bar​dzo kom​pe​tent​na pie​lę​gniar​ka za​słu​ży​ła so​bie na tro​chę od​po​czyn​ku. Po​je​cha​ła sa​mo​cho​dem do San Juan Ca​pi​stra​no, gdzie pły​wa​ła w mo​rzu i sła​ła dłu​gie li​sty do Wil​la, któ​ry – o dzi​wo – po​now​nie za​miesz​kał w Tun​nel City. Nie​po​mier​nie zdzi​wio​na Mar​cel​la za​dzwo​ni​ła do nie​go. Will po​wie​dział jej, że czuł, iż musi zmie​rzyć się ze swo​ją tra​gicz​ną prze​szło​ścią. Za​czął szu​kać du​cho​wej ścież​ki. Po​wie​dział jej, że dzię​ki temu do​brze się czu​je; od​na​lazł spo​kój w Tun​nel City, gdzie pro​wa​dził kino, cza​sa​mi jeź​dził do Chi​ca​go ku​po​wać książ​ki z po​le​ce​nia bi​blio​te​ki pu​blicz​nej w Tun​nel City i, me​dy​tu​jąc, cho​dził po po​lach ka​pu​sty, któ​rych kie​dyś tak strasz​li​wie nie​na​wi​dził. Mar​cel​la wró​ci​ła do Los An​ge​les, gdzie zo​rien​to​wa​ła się, że jest w cią​ży i że John​ny po​now​nie po​padł w na​łóg ko​de​ino​wy. Za​czął wi​dy​wać się z mło​dą ko​bie​tą, któ​rą Dok​to​rek uwa​żał za bez​war​to​ścio​wą i za​ka​zał mu się z nią spo​ty​kać. Za​stra​szo​ny za​ka​zem niby-ojca, John​ny się zgo​dził i ko​bie​ta wy​je​cha​ła z Los An​ge​les. Mar​cel​lę zde​ner​wo​wa​ła wła​dza jej męża nad bra​tem i czu​ła się głę​bo​ko ura​żo​na. Ona sama dużo de​li​kat​niej spra​wo​wa​ła pie​czę nad John​nym. Dok​to​rek wła​ści​wie po​mia​tał John​nym, ka​zał mu sie​bie wo​zić w róż​ne miej​sca, mó​wił mu, jak się ubie​rać i co jeść; i za​wsze, ale to za​wsze z tym lo​do​wa​tym uśmiesz​kiem na twa​rzy. Mar​cel​la była za​nie​po​ko​jo​na. Kie​dy jed​nak ob​wie​ści​ła Dok​tor​ko​wi, że spo​dzie​wa się dziec​ka, z ra​do​ścią zo​ba​czy​ła, że od​ży​wa bły​sko​tli​wy i de​li​kat​ny Dok​to​rek z cza​sów na​rze​czeń​stwa. Był na​praw​dę tro​skli​wy i do​sko​na​le wy​czu​wał jej na​stro​je. Ni​g​dy w ży​ciu nie była szczę​śliw​sza, na​pi​sa​ła Wil​lo​wi. Mi​cha​el uro​dził się w sierp​niu 1945 roku i prze​sta​ła tak czę​sto pi​sać do Wil​la. Ni​g​dy nie wspo​mi​na​ła o swo​im dziec​ku i igno​ro​wa​ła li​stow​ne za​py​ta​nia Wil​la do​ty​czą​ce syna. „Kło​po​ty, kło​po​ty – na​pi​sa​ła Wil​lo​wi we wrze​śniu tam​te​go roku. – Prze​słu​chu​ją mnie i Joh​na w spra​wie ra​bun​ku nar​ko​ty​ków z lot​ni​skow​ca. Po​dej​rze​nie pa​dło na nas z po​wo​du uza​leż​nie​nia John​ny’ego. Strasz​na, po pro​stu strasz​na spra​wa”. „Kło​po​ty, ze​wsząd kło​po​ty”, na​pi​sa​ła w li​sto​pa​dzie 1945 roku, trzy mie​sią​ce po za​koń​cze​niu woj​ny. Na na​stęp​ne sześć lat kon​takt się urwał. Will i John​ny wpa​dli na sie​bie w Chi​ca​go pod ko​niec 1949 roku. John​ny wy​glą​dał fa​tal​nie – był strasz​li​wie wy​chu​dzo​ny, a skó​rę miał po​sza​rza​łą. Will pró​bo​wał go po​cie​szyć i opo​wie​dział mu o Za​ko​nie Ta​jem​ne​go Ser​ca, do któ​re​go na​le​żał. John​ny wy​glą​dał na za​in​te​re​so​wa​ne​go, ale stał się ner​wo​wy, kie​dy Will drą​żył te​mat. Joh​na De​Vrie​sa za​mor​do​wa​no w Mil​wau​kee w 1950 roku. Mor​der​cy ni​g​dy nie zna​le​zio​no. Kie​dy Will prze​czy​tał w ga​ze​tach z Mil​wau​kee o za​mor​do​wa​niu Joh​na, usi​ło​wał skon​tak​to​wać się z Mar​cel​lą. Bez​sku​tecz​nie – słał te​le​gra​my na jej ostat​ni zna​ny ad​res, ale zwra​ca​no mu je z pie​cząt​ką „Ad​re​sat wy​pro​wa​dził się, brak no​we​go ad​re​su”. Za​te​le​fo​no​wał do wszyst​kich Wil​-

lia​mów Har​ri​sów fi​gu​ru​ją​cych w książ​ce te​le​fo​nicz​nej Los An​ge​les, ale nada​rem​no. W koń​cu po​je​chał do Mil​wau​kee i roz​ma​wiał z dwo​ma de​tek​ty​wa​mi pro​wa​dzą​cy​mi śledz​two w spra​wie za​bój​stwa. John​ny’ego zna​le​zio​no o świ​cie na tra​wie w par​ku od​da​lo​nym o kil​ka prze​cznic od dziel​ni​cy opa​no​wa​nej przez włó​czę​gów i al​ko​ho​li​ków. Kil​ka​krot​nie dźgnię​to go no​żem rzeź​nic​kim. Był zna​ny z uza​leż​nie​nia od mor​fi​ny, a po​nad​to cza​sem nią han​dlo​wał. Jego śmierć była wy​raź​nie po​wią​za​na z pod​zie​miem nar​ko​ty​ko​wym. De​tek​ty​wi, Kraus i Lutz, byli wy​ro​zu​mia​li i uprzej​mi dla Wil​la, ale nie mie​li po​my​słów na pro​wa​dze​nie tego śledz​twa. Cho​ciaż po​wie​dzie​li Wil​lo​wi, że będą go na bie​żą​co in​for​mo​wać o re​zul​ta​tach do​cho​dze​nia, wró​cił do Tun​nel City za​nie​po​ko​jo​ny i z po​czu​ciem bez​sil​no​ści. Jesz​cze raz dane mu było spo​tkać się z Mar​cel​lą. Za​pu​ka​ła do jego drzwi la​tem 1951 roku. Było to naj​bar​dziej nie​zwy​kłe wy​da​rze​nie jego ży​cia. Mar​cel​la była wy​chu​dzo​na i bli​ska hi​ste​rii. Roz​ma​wia​li o śmier​ci Joh​na i wy​pła​ki​wa​ła się Wil​lo​wi w rę​kaw. Will opo​wie​dział Mar​cel​li o Za​ko​nie Ta​jem​ne​go Ser​ca. Wy​słu​cha​ła go uważ​nie i chy​ba przy​nio​sło jej to chwi​lo​wą ulgę. Tam​te​go wie​czo​ra Mar​cel​la wy​pi​ła tyle, że za​snę​ła na so​fie w du​żym po​ko​ju Wil​la. Kie​dy Will obu​dził się wcze​śnie na​stęp​ne​go ran​ka, już jej nie było. Zo​sta​wi​ła kar​tecz​kę: „Dzię​ku​ję. Po​my​ślę o tym, co mi po​wie​dzia​łeś. Będę ro​bić to, co mu​szę. Za​zdrosz​czę ci two​je​go spo​ko​ju du​cha. Po​sta​ram się osią​gnąć spo​kój, na jaki mnie stać”. Will Ber​glund uprze​dził moje je​dy​ne py​ta​nie: – Za​dzwo​nię do tych po​li​cjan​tów w Mil​wau​kee. Po​wiem im, że pan przy​je​dzie. Tyl​ko ski​ną​łem gło​wą temu rol​ni​ko​wi, ko​chan​ko​wi i po​szu​ku​ją​ce​mu wła​snej ścież​ki du​cho​wej męż​czyź​nie. Wy​glą​da​ło na to, że wziął moje ski​nię​cie za roz​grze​sze​nie i uro​nił kil​ka łez. Była pią​ta rano. Wró​ci​łem do ho​te​lu Bad​ger. Mój po​kój zo​stał prze​szu​ka​ny – przej​rza​no cza​so​pi​sma i roz​grze​ba​no łóż​ko. Spraw​dzi​łem wa​liz​kę. Wszyst​ko było na miej​scu, tyl​ko z pi​sto​le​tu wy​ję​to na​bo​je. Spa​ko​wa​łem się, zsze​dłem na dół i prze​sze​dłem przez hol, sku​pia​jąc na so​bie wro​gie i cie​ka​we spoj​rze​nia wcze​śnie wsta​ją​cych miesz​kań​ców mia​stecz​ka. Sze​dłem po głów​nej uli​cy, czu​jąc po​ko​rę, ale i ja​kąś bu​dzą​cą się we mnie siłę; po​da​no mi mrocz​ne se​kre​ty ży​cia na ta​le​rzu, i to w du​żej daw​ce, i te​raz ja mu​sia​łem zro​bić z tego uży​tek.

20 Do​tar​łem do Mil​wau​kee w dwie go​dzi​ny. Opu​sto​sza​ła dro​ga wio​dła przez małe mia​stecz​ka i ciem​no​zie​lo​ne pa​stwi​ska. Nie spa​łem przez po​nad dwa​dzie​ścia czte​ry go​dzi​ny i prze​mie​rzy​łem pięć​dzie​siąt lat hi​sto​rii, ale zu​peł​nie nie czu​łem się zmę​czo​ny. Mo​głem my​śleć wy​łącz​nie o tym, cze​go do​wiem się w Mil​wau​kee, i o tym, jak zdo​łam wy​ko​rzy​stać wie​dzę, któ​rą tyl​ko ja po​sia​da​łem. My​śla​łem o ap​te​ka​rzach Joh​nie De​Vries i Ed​diem En​gel​sie. Czy po​zna​li się w szpi​ta​lu ma​ry​nar​ki w Long Be​ach? Czy Ed​die tam wła​śnie ze​tknął się z Mar​cel​lą? Czy to tam tkwi​ła przy​czy​na se​rii krwa​wych wy​da​rzeń, do któ​rych do​szło w 1950 roku i mi​nio​ne​go lata? Kie​dy wjeż​dża​łem do Mil​wau​kee czte​ro​pa​smo​wą, to​ną​cą w smo​gu au​to​stra​dą, przy​ka​za​łem so​bie: nie myśl. Mil​wau​kee przy​wi​ta​ło mnie bu​dow​la​mi z czer​wo​nej, sza​rej i bia​łej ce​gły, dy​mem z fa​bryk i nie​koń​czą​cy​mi się rzę​da​mi ma​łych, bia​łych dom​ków z zie​lo​ny​mi traw​ni​ka​mi sma​ga​ny​mi bry​zą znad je​zio​ra Mi​chi​gan. Za​par​ko​wa​łem w pod​zie​miach dwor​ca au​to​bu​so​we​go przy Wells Stre​et, po czym ogo​li​łem się i prze​bra​łem w ogrom​nej to​a​le​cie. Spoj​rza​łem na swo​je od​bi​cie w za​wie​szo​nym nad zle​wem lu​strze. Uzna​łem, że je​stem an​tro​po​lo​giem i do​sko​na​le na​da​ję się do grze​ba​nia w zglisz​czach ży​cio​ry​sów zdru​zgo​ta​nych lu​dzi. Do​szedł​szy do tego wnio​sku, ru​szy​łem wzdłuż wy​sła​ne​go śpią​cy​mi włó​czę​ga​mi ko​ry​ta​rza i zna​la​złem au​to​mat te​le​fo​nicz​ny, z któ​re​go za​dzwo​ni​łem na po​li​cję. De​tek​ty​wi Kraus i Lutz na​dal byli part​ne​ra​mi i pra​co​wa​li na Ósmym Po​ste​run​ku, miesz​czą​cym się przy Fa​re​well Ave​nue, od​da​lo​nej o kil​ka prze​cznic od męt​nej, za​nie​czysz​czo​nej rze​ki Mil​wau​kee. Sta​ry po​ste​ru​nek był bu​dyn​kiem z czer​wo​nej ce​gły wci​śnię​tym mię​dzy fa​bry​kę kieł​bas i szko​łę pa​ra​fial​ną. Za​par​ko​wa​łem przed wej​ściem i ru​szy​łem do środ​ka. Z tę​sk​no​ty po​czu​łem ucisk w doł​ku: to kie​dyś było moje ży​cie. Po​ka​za​łem moje fał​szy​we wi​zy​tów​ki dy​żur​ne​mu sier​żan​to​wi, na któ​rym nie zro​bi​ły żad​ne​go wra​że​nia, i spy​ta​łem o do​cho​dze​niów​kę. Nie​co po​ru​szo​ny, od​parł: – Trze​cie pię​tro. – I skie​ro​wał mnie w stro​nę pach​ną​cej Pa​nem Pro​pe​rem sali od​praw. Wska​ki​wa​łem po dwa scho​dy na​raz w pra​wie kom​plet​nej ciem​no​ści, aż zna​la​złem się w po​ma​lo​wa​nym na ja​skra​wo​żół​to ko​ry​ta​rzu. Na ścia​nie wid​nia​ła dłu​ga strzał​ka z pod​pi​sem „Wy​dział Do​cho​dze​nio​wo-Śled​czy. Naj​lep​si z naj​lep​szych w Mil​wau​kee”. Strzał​ka skie​ro​wa​ła mnie do sali za​pcha​nej biur​ka​mi i nie pa​su​ją​cy​mi do nich krze​sła​mi. No​stal​gia przy​bra​ła na sile: kie​dyś ma​rzy​łem o pra​cy w ta​kim miej​scu. W sali było dwóch męż​czyzn. Roz​ma​wia​li przy biur​ku sto​ją​cym pod du​żym, wi​szą​cym pod su​fi​tem wen​ty​la​to​rem. Obaj byli krę​py​mi blon​dy​na​mi i no​si​li krzy​kli​we, ręcz​nie wy​koń​czo​ne ka​bu​ry z au​to​ma​tycz​ny​mi .45 z uchwy​ta​mi z masy per​ło​wej. Kie​dy usły​sze​li moje kro​ki, pod​nie​śli wzrok i uśmiech​nę​li się iden​tycz​nie. Wie​dzia​łem, że będę świad​kiem ja​kichś żar​tów żyw​cem z ko​me​dii o po​li​cjan​tach, więc pod​nio​słem ręce do góry, uda​jąc, że się pod​da​ję, i po​wie​dzia​łem: – Spo​ko, pa​no​wie, je​stem przy​ja​cie​lem. – Nie przy​szło mi na​wet do gło​wy, że nie – za​re​ago​wał męż​czy​zna bar​dziej czer​wo​ny na twa​rzy. – Ale jak ci się uda​ło prze​do​stać obok dy​żur​ne​go. Je​steś jed​nym z naj​lep​szych w Mil​-

wau​kee? Ro​ze​śmia​łem się. – Nie, ale re​pre​zen​tu​ję jed​ną z naj​lep​szych firm ubez​pie​cze​nio​wych w Los An​ge​les. – Wy​ją​łem z kie​sze​ni kurt​ki dwie wi​zy​tów​ki i wrę​czy​łem każ​de​mu po jed​nej. Od​po​wie​dzie​li iden​tycz​ny​mi ski​nię​cia​mi. – Je​stem Floyd Lutz – przed​sta​wił się ten z czer​wo​ną twa​rzą i wy​cią​gnął ku mnie rękę. Uści​sną​łem ją. – Walt Kraus – rzekł jego part​ner, rów​nież wy​cią​ga​jąc rękę. Tę rów​nież uści​sną​łem. – A ja Fred Un​der​hill – zre​wan​żo​wa​łem się. Spoj​rze​li​śmy na sie​bie bacz​niej. Chcąc być grzecz​ny, po​wie​dzia​łem: – Ro​zu​miem, że Will Ber​glund dzwo​nił do was w mo​jej spra​wie. – Tak, dzwo​nił – od​parł uprzej​mie Floyd Lutz. – To kto udu​sił sio​strę John​ny’ego De​Vrie​sa, Un​der​hill? – Nie wiem. Gli​nia​rze z LA. też nie wie​dzą. A kto za​ła​twił John​ny’ego De​Vrie​sa? Walt Kraus wska​zał mi krze​sło. – Nie wie​my – po​wie​dział. – Chcie​li​by​śmy się do​wie​dzieć. Floyd i ja od sa​me​go po​cząt​ku pro​wa​dzi​li​śmy tę spra​wę. John​ny był be​stią, nie zro​zum mnie źle, bo był też z nie​go rów​ny gość, ale miał po​nad dwa me​try i wa​żył sto pięć​dzie​siąt kilo. Tak wła​śnie wy​glą​da be​stia. Klient, któ​ry go za​ła​twił, mu​siał być praw​dzi​wym po​two​rem. Brzuch John​ny’ego był roz​cię​ty od że​ber po pę​pek. Obłęd! – Byli ja​cyś po​dej​rza​ni? – spy​ta​łem. Od​po​wie​dział mi Floyd Lutz. – De​Vries sprze​da​wał mor​fi​nę. A kon​kret​niej, roz​da​wał ją. De​li​kat​niś był z nie​go. Ni​g​dy nie uda​wa​ło mu się dłu​go pro​wa​dzić in​te​re​sów. Za​wsze koń​czył w dziel​ni​cy włó​czę​gów, spał w par​ku, roz​da​wał ulot​ki na uli​cach i sprze​da​wał krew, jak inni nie​udacz​ni​cy. Był faj​nym, prze​waż​nie ła​god​nym fa​ce​tem, któ​ry roz​da​wał za dar​mo mor​fi​nę bied​nym włó​czę​gom, co to uza​leż​ni​li się w cza​sie woj​ny. Floyd, ja i więk​szość in​nych gli​nia​rzy sta​ra​li​śmy się go nie aresz​to​wać, ale cza​sa​mi mu​sie​li​śmy: kie​dy się wście​kał, sta​wał się praw​dzi​wą be​stią! De​mo​lo​wał bary, prze​wra​cał sa​mo​cho​dy, bił lu​dzi i cała dziel​ni​ca trzę​sła się ze stra​chu. Wte​dy był praw​dzi​wym po​stra​chem. Do​szli​śmy z Wal​tem do wnio​sku, że gość, któ​ry go po​ciął, mu​siał być albo ja​kimś ob​wie​siem z dziel​ni​cy, któ​re​go kie​dyś po​bił, albo han​dla​rzem nar​ko​ty​ków, któ​re​mu nie po​do​ba​ło się, że ktoś mu psu​je utarg. Spraw​dzi​li​śmy wszyst​kich mniej​szych i więk​szych sprze​daw​ców mor​fi​ny i he​ro​iny w Mil​wau​kee. I nic. Zaj​rze​li​śmy do kar​to​te​ki John​ny’ego i spraw​dzi​li​śmy wszyst​kich, któ​rych kie​dy​kol​wiek po​bił, a było ich po​nad trzy​dzie​stu. Więk​szość z nich była w mie​ście tyl​ko prze​jaz​dem. Wy​klu​czy​li​śmy wszyst​kich, cho​ciaż mu​sie​li​śmy prze​cze​sać po​ło​wę kra​ju. Ośmiu było w ki​ciu – od Ken​tuc​ky po Mi​chi​gan. Roz​ma​wia​li​śmy ze wszyst​ki​mi – i nic. Prze​py​ta​li​śmy wszyst​kich ob​wie​si z dziel​ni​cy, któ​rzy nie byli zbyt za​ćpa​ni, żeby kon​tak​to​wać. Tych za​ćpa​nych bra​li​śmy na de​toks i też z nimi ga​da​li​śmy. Zero re​zul​ta​tów. Żad​nych tro​pów. – A nie dało się nic wy​de​du​ko​wać na pod​sta​wie ob​ra​żeń cie​le​snych? – spy​ta​łem. – Może było coś in​te​re​su​ją​ce​go w ra​por​cie z sek​cji? Lutz wes​tchnął. – Zero. Przy​czy​ną śmier​ci był zła​ma​ny rdzeń krę​go​wy albo szok, albo utra​ta zbyt du​żej ilo​ści krwi, do wy​bo​ru. Ko​ro​ner orzekł, że Wiel​ki John nie był pod wpły​wem mor​fi​ny, kie​dy go po​cię​-

to – to było bar​dzo dziw​ne. To wła​śnie dla​te​go stwier​dzi​li​śmy z Wal​tem, że klient, któ​ry go za​ła​twił, mu​siał być praw​dzi​wą be​stią albo przy​ja​cie​lem John​ny’ego – on po pro​stu mu​siał znać de​li​kwen​ta. Każ​dy, kto po​tra​fił​by za​ła​twić trzeź​we​go fa​ce​ta po​stu​ry John​ny’ego, musi być po​two​rem. – Czy John​ny miał przy​ja​ciół? – spy​ta​łem. – Tyl​ko jed​ne​go – od​parł Lutz. – Na​uczy​cie​la che​mii z Ma​rqu​et​te. By​łe​go na​uczy​cie​la. Te​raz jest włó​czę​gą. Czę​sto ra​zem pili. Gość był trzep​nię​ty. Miał zwy​czaj uczyć przez se​mestr, po czym brał urlop i wcho​dził w ciąg na na​stęp​ne pół roku. Księ​ża w Ma​rqu​et​te w koń​cu stwier​dzi​li, że mają tego do​syć, i po​zby​li się go. Pew​nie cią​gle gdzieś się krę​ci na baj​zlu. Ostat​ni raz, kie​dy go wi​dzia​łem, wą​chał ben​zy​nę przed mi​sją ka​to​lic​ką. – Lutz po​krę​cił gło​wą. – Jak się gość na​zy​wa? – za​py​ta​łem. Lutz spoj​rzał na Krau​sa i wzru​szył ra​mio​na​mi. Kraus wy​krzy​wił twarz, usi​łu​jąc so​bie przy​po​mnieć. – Me​lve​ny? O wła​śnie – Geo​r​ge „Pro​fe​sor” Me​lve​ny, Geo​r​ge „Wą​chacz” Me​lve​ny. Ma chy​ba z kil​ka​na​ście ksyw na baj​zlu. – Jaki był jego ostat​ni zna​ny ad​res? – spy​ta​łem. Kraus i Lutz ro​ze​śmia​li się jed​no​cze​śnie. – Ław​ka w par​ku – wy​ja​śnił Kraus. – Kar​ton na bar​ku – zry​mo​wał Lutz. – Nie ma sa​ła​ty. – Nie ma cha​ty. – Obaj za​czę​li się wprost za​no​sić od śmie​chu. – Ro​zu​miem – po​wie​dzia​łem. – Chciał​bym was jesz​cze o coś za​py​tać: skąd taki włó​czę​ga z baj​zlu jak John​ny De​Vries brał mor​fi​nę? – Cóż – od​parł Floyd Lutz. – Nim wpadł w na​łóg, z za​wo​du był ap​te​ka​rzem. Za​wsze my​śla​łem, że pro​du​ko​wał to świń​stwo, ko​rzy​sta​jąc z la​bo​ra​to​rium Geo​r​ge’a „Wą​cha​cza”. Raz to na​wet spraw​dzi​li​śmy, ale nic nie zna​leź​li​śmy. Nie wiem, skąd brał mor​fi​nę; John​ny był pod wie​lo​ma wzglę​da​mi nie​tu​zin​ko​wym czło​wie​kiem; w prze​szło​ści mu​siał być na​praw​dę kimś. – Lutz po​now​nie po​krę​cił gło​wą i spoj​rzał na Krau​sa, któ​ry też po​krę​cił gło​wą. Wes​tchną​łem. – Chciał​bym, że​by​ście od​da​li mi przy​słu​gę – po​wie​dzia​łem. – Wal śmia​ło – rzu​cił Kraus. – Każ​dy kum​pel Wil​la Ber​glun​da jest moim przy​ja​cie​lem. – Dzię​ki, Walt. Po​słu​chaj​cie, Will po​wie​dział mi, że być może John​ny De​Vries i jego sio​stra byli w cza​sie woj​ny za​mie​sza​ni w kra​dzież nar​ko​ty​ków ze szpi​ta​la w Long Be​ach w Ka​li​for​nii. Mo​gli​by​ście za​dzwo​nić do ko​men​dan​ta tego szpi​ta​la? Proś​by ze stro​ny po​li​cji trak​tu​je się po​waż​nie. Ja je​stem tyl​ko in​spek​to​rem ubez​pie​cze​nio​wym – nie pad​ną im ra​czej do stóp. Je​stem zbyt… Lutz mi prze​rwał. – Czy ty je​steś po na​szej stro​nie, Un​der​hill? – Jak naj​bar​dziej. Skra​dzio​no duży ła​du​nek mor​fi​ny, tego je​stem pe​wien, więc może to by wy​ja​śnia​ło, skąd John​ny miał to​war, któ​ry opy​chał. Kraus i Lutz wy​mie​ni​li spoj​rze​nia. – Za​dzwoń z biu​ra sze​fa – zde​cy​do​wał Lutz. Kraus gwał​tow​nie wstał i po chwi​li znik​nął za prze​pie​rze​niem ob​wie​szo​nym fla​ga​mi miej​sco​wej dru​ży​ny fut​bo​lo​wej.

– Do​wiedz się wszyst​kich szcze​gó​łów, Walt – rzu​cił za nim Lutz. – Ja​sne! – od​krzyk​nął Kraus. Spoj​rza​łem na Lut​za i po​pro​si​łem o jesz​cze jed​ną przy​słu​gę: – A mógł​bym rzu​cić okiem na kar​to​te​kę De​Vrie​sa? Po​ki​wał gło​wą i pod​szedł do sza​fek sto​ją​cych na prze​ciw​le​głym koń​cu sali. Grze​bał w nich przez pięć mi​nut, aż w koń​cu wy​cią​gnął ja​kiś sko​ro​szyt i wró​cił do mnie. Za​czy​na​łem się de​ner​wo​wać. Kraus już dłu​go roz​ma​wiał przez te​le​fon, a w Los An​ge​les była do​pie​ro szó​sta rano. Prze​dłu​ża​ją​ca się roz​mo​wa o ta​kiej po​rze źle wró​ży​ła. Na sko​ro​szy​cie na​pi​sa​no wy​raź​ny​mi li​te​ra​mi „De​Vries, John Piet; 11.VI.14”. Otwo​rzy​łem go. Kie​dy zo​ba​czy​łem se​rię wię​zien​nych zdjęć przy​cze​pio​nych spi​na​czem do pa​pie​ru, za​czę​ły mi się trząść ręce i po​czu​łem się zu​peł​nie zdez​o​rien​to​wa​ny. Mia​łem przed sobą twarz Mi​cha​ela Har​ri​sa. Byli po​dob​ni jak dwie kro​ple wody. To nie było zwy​kłe po​do​bień​stwo ro​dzin​ne; czło​wiek ze zdję​cia mógł być wy​łącz​nie oj​cem Mi​cha​ela. John​ny był więc oj​cem Mi​cha​ela, ale kto był jego mat​ką? Mar​cel​la nie mo​gła nią być. Drżą​cy​mi rę​ko​ma prze​wró​ci​łem pierw​szą kart​kę i zno​wu onie​mia​łem: John De​Vries po​dał na​zwi​sko Mar​ga​ret Ca​dwal​la​der z Wau​ke​sha w Wi​scon​sin jako naj​bliż​szej krew​nej, kie​dy go aresz​to​wa​no za na​ru​sze​nie nie​ty​kal​no​ści cie​le​snej w 1946 roku. Odło​ży​łem sko​ro​szyt i uświa​do​mi​łem so​bie, że mi dusz​no. Floyd Lutz pod​biegł do zle​wu i pod​sta​wił mi pod usta ku​bek wody. – Un​der​hill – rzu​cił. – Un​der​hill? Co się z tobą, do dia​bła, dzie​je, Un​der​hill? Do​sze​dłem do sie​bie. Czu​łem się jak sza​le​niec, któ​ry od​zy​skał zmy​sły dzię​ki bo​skiej in​ter​wen​cji; jak ktoś po raz pierw​szy oglą​da​ją​cy świat. Zmu​si​łem sie​bie do mó​wie​nia spo​koj​nym gło​sem: – Już do​brze. Ten De​Vries przy​po​mi​na mi ko​goś, kogo zna​łem jako dziec​ko. To wszyst​ko. – Na pew​no ni​cze​go nie ukry​wasz? Czło​wie​ku, wy​glą​dasz, jak​byś przed chwi​lą wró​cił z Mar​sa. – Cha, cha! – Sam zda​wa​łem so​bie spra​wę ze sztucz​no​ści mo​je​go śmie​chu, więc żeby unik​nąć dal​szych py​tań, za​głę​bi​łem się w lek​tu​rę kar​to​te​ki Joh​na De​Vrie​sa. Miał na kon​cie dzie​siąt​ki aresz​to​wań za pi​jań​stwo, na​ru​sze​nie nie​ty​kal​no​ści cie​le​snej, drob​ne kra​dzie​że i wtar​gnię​cie na wła​sność pry​wat​ną; kil​ka​na​ście trzy​dzie​sto – i czter​dzie​sto​pię​cio​dnio​wych od​sia​dek w okrę​go​wym wię​zie​niu w Mil​wau​kee; ale nie było żad​nych in​nych in​for​ma​cji do​ty​czą​cych jego bli​skich. Ni​g​dzie wię​cej żad​nej wzmian​ki o Mag​gie Ca​dwal​la​der ani Mar​cel​li, nic na te​mat dzie​ci. Kie​dy skoń​czy​łem, zo​ba​czy​łem, że przy​glą​da mi się Walt Kraus. – Po​roz​py​ty​wa​łem tro​chę i do​wie​dzia​łem się, cze​go chcia​łeś – oznaj​mił. – Był to ra​bu​nek jak się pa​trzy, to​war znik​nął z ma​ją​ce​go wy​pły​nąć na Pa​cy​fik lot​ni​skow​ca. Zgi​nę​ło po​nad dwa​dzie​ścia kilo mor​fi​ny – wy​star​cza​ją​co dużo, by za​opa​trzyć wszyst​kie stat​ki-szpi​ta​le ca​łej flo​ty, a i spo​ro by jesz​cze zo​sta​ło. Ła​dun​ku pil​no​wa​ło trzech ma​ry​na​rzy. Ktoś im coś pod​rzu​cił i stra​ci​li przy​tom​ność. Kra​dzie​ży do​ko​na​no o trze​ciej nad ra​nem. Do​kład​nie opróż​nio​no po​miesz​cze​nie. In​for​ma​cja ni​g​dy nie wy​szła na świa​tło dzien​ne, bo góra ukrę​ci​ła spra​wie łeb. De​Vries, jego sio​stra i jesz​cze dwóch in​nych byli naj​bar​dziej po​dej​rza​ni – wszy​scy w pra​cy mie​li do czy​nie​nia z le​ka​mi, ale wszy​scy też mie​li moc​ne ali​bi. Wie​lo​krot​nie ich prze​słu​chi​wa​no, sie​dzie​li w aresz​cie jako świad​ko​wie, ale w koń​cu ich zwol​nio​no. Mor​fi​ny ni​g​dy nie od​zy​ska​no. Oni…

– Jak się na​zy​wa​li ci dwaj inni po​dej​rza​ni? – wy​pa​li​łem. Kraus spoj​rzał na no​tat​ki. – Obaj byli ap​te​ka​rza​mi w stop​niu sze​re​gow​ca: Law​ren​ce Bru​ba​ker i Edward En​gels. Un​der​hill, co się z tobą, do dia​bła, dzie​je? Wsta​łem i wte​dy cała sala, Kraus i Lutz za​wi​ro​wa​li mi przed oczy​ma. – Un​der​hill? – krzyk​nął Lutz, kie​dy ru​szy​łem w stro​nę wyj​ścia. – Un​der​hill! Zda​je mi się, że od​krzyk​ną​łem: – Za​dzwoń do Wil​la Ber​glun​da. Ja​koś uda​ło mi się wy​do​stać z po​ste​run​ku i po​czu​łem na so​bie pa​lą​ce słoń​ce Mil​wau​kee. Każ​dy sa​mo​chód i każ​dy prze​cho​dzień na uli​cy, każ​dy frag​ment ota​cza​ją​cej mnie rze​czy​wi​sto​ści i każ​dy ka​wa​łek ce​gla​nych wie​żow​ców wy​glą​da​ły tak nie​sa​mo​wi​cie i nie​ziem​sko, jak​by oglą​dał je nie​mow​lak do​pie​ro co wy​do​sta​ją​cy się z łona mat​ki.

21 W książ​ce te​le​fo​nicz​nej okrę​gu Wau​ke​sha i Mil​wau​kee była tyl​ko jed​na Ca​dwal​la​der: Pani Mar​shall Ca​dwal​la​der, za​miesz​ka​ła przy Cu​tler Park Ave​nue 311 w Wau​ke​sha. Za​miast naj​pierw za​dzwo​nić, od razu tam po​je​cha​łem, do​kład​nie tą samą dro​gą, któ​rą przy​je​cha​łem. Przy Cu​tler Park Ave​nue był kwar​tał nie​gdyś luk​su​so​wych do​mów, któ​re póź​niej po​dzie​lo​no i prze​kształ​co​no w miesz​ka​nia na wy​na​jem. Sam Cu​tler Park pre​zen​tu​ją​cy „naj​bo​gat​szy zbiór ory​gi​nal​nych dzieł sztu​ki in​diań​skiej w Wi​scon​sin” – znaj​do​wał się po dru​giej stro​nie uli​cy. Za​par​ko​wa​łem sa​mo​chód i za​czą​łem szu​kać nu​me​ru 311, bo ko​lej​ne z nie​wy​ja​śnio​nych przy​czyn nie na​stę​po​wa​ły po so​bie. Nu​mer 311 stał na koń​cu kwar​ta​łu – był to dwu​pię​tro​wy bu​dy​nek strze​żo​ny przez fi​gur​kę dżo​ke​ja z wy​cią​gnię​tą ręką. Drzwi wej​ścio​we były otwar​te, a z li​sty lo​ka​to​rów wy​wie​szo​nej w cia​snym holu do​wie​dzia​łem się, że pani Mar​shall Ca​dwal​la​der zaj​mu​je miesz​ka​nie nu​mer 103. Po​dej​rze​wa​łem, że pani Ca​dwal​la​der jest wdo​wą, co by mi było na rękę, bo ła​twiej by​ło​by z nią roz​ma​wiać. Ser​ce za​czę​ło mi szyb​ciej bić, kie​dy przy​po​mnia​ły mi się fo​to​gra​fie groź​nie wy​glą​da​ją​ce​go ojca Mag​gie, któ​re mi po​ka​zy​wa​ła. Ru​szy​łem wzdłuż ko​ry​ta​rza ozdo​bio​ne​go ta​ni​mi re​pro​duk​cja​mi plan​ta​cji z Po​łu​dnia i po chwi​li zna​la​złem nu​mer 103. Za​pu​ka​łem i drzwi otwo​rzy​ła ko​bie​ta, któ​ra wy​glą​da​ła do​kład​nie tak, jak Mag​gie Ca​dwal​la​der by wy​glą​da​ła w wie​ku sześć​dzie​się​ciu pię​ciu lat. Zdez​o​rien​to​wa​ny przez to ude​rza​ją​ce po​do​bień​stwo, za​po​mnia​łem o hi​sto​ryj​ce z in​spek​to​rem ubez​pie​cze​nio​wym i za​czą​łem du​kać: – Pani Ca​dwal​la​der, by​łem przy​ja​cie​lem pani zmar​łej cór​ki. W 1951 roku pro​wa​dzi​łem śledz​two w spra​wie jej… – W tym mo​men​cie ko​bie​ta zbla​dła. Wy​glą​da​ła na wy​stra​szo​ną i oba​wia​łem się, że za​raz za​trza​śnie mi drzwi przed no​sem, więc cią​gną​łem da​lej: – … śmier​ci z ra​mie​nia Wy​dzia​łu Po​li​cji w Los An​ge​les. Te​raz je​stem in​spek​to​rem ubez​pie​cze​nio​wym. – Wrę​czy​łem jej wi​zy​tów​kę, ła​piąc się na tym, że sam pra​wie uwie​rzy​łem, że pra​cu​ję dla fir​my ubez​pie​cze​nio​wej. Ko​bie​ta wzię​ła wi​zy​tów​kę i ski​nę​ła. – I te​raz pan… – za​czę​ła. – I wie​rzę, że spra​wa Mar​ga​ret ma zwią​zek z wie​lo​ma in​ny​mi. Pani Ca​dwal​la​der za​pro​si​ła mnie do swo​je​go skrom​ne​go du​że​go po​ko​ju. Usia​dłem na so​fie przy​kry​tej ko​cem zro​bio​nym przez In​dian Na​va​jo. Ona usia​dła na​prze​ciw na wi​kli​no​wym krze​śle. – Był pan przy​ja​cie​lem Mag​gie? – spy​ta​ła. – Nie​zu​peł​nie. Prze​pra​szam, nie to chcia​łem po​wie​dzieć. By​łem jed​nym z czte​rech de​tek​ty​wów pro​wa​dzą​cych śledz​two w jej spra​wie. My… – Aresz​to​wa​li​ście nie​wła​ści​we​go czło​wie​ka i po​peł​nił sa​mo​bój​stwo – po​wie​dzia​ła pani Ca​dwal​la​der rze​czo​wo. – Pa​mię​tam pana zdję​cie w ga​ze​cie. Stra​cił pan pra​cę. Na​zwa​li pana ko​mu​ni​stą. Pa​mię​tam, że my​śla​łam wte​dy, że to bar​dzo smut​ne, że pan się po​my​lił i żeby się pana po​zbyć, mu​sie​li z pana zro​bić ko​mu​cha. Po​czu​łem, że ogar​nia mnie dziw​ne uczu​cie, jak​by mnie ktoś roz​grze​szył. – Cóż więc pan tu robi? – spy​ta​ła pani Ca​dwal​la​der. – Zna​ła pani nie​ja​ką Mar​cel​lę De​Vries Har​ris? – zre​wan​żo​wa​łem się. – Nie. Czy to sio​stra John​ny’ego De​Vrie​sa?

– Tak. Za​mor​do​wa​no ją w Los An​ge​les w ze​szłym mie​sią​cu. Wy​da​je mi się, że jej śmierć ma zwią​zek ze śmier​cią Mar​ga​ret. – O Boże. – Pani Ca​dwal​la​der, czy Mar​ga​ret mia​ła nie​ślub​ne dziec​ko? – Tak. – Po​wie​dzia​ła to wy​raź​nie, bez po​czu​cia wsty​du. – Ja​koś tak w 1945 roku? – 29 sierp​nia 1945 roku. – Chłop​ca? – Tak. – I to dziec​ko… – Po​rzu​ci​li to dziec​ko! – za​skrze​cza​ła nie​spo​dzie​wa​nie pani Ca​dwal​la​der. – John​ny był nar​ko​ma​nem, ale Mag​gie była do​brą dziew​czy​ną! W koń​cu dzie​dzi​czy​ła po John​so​nach i Ca​dwal​la​de​rach! Mo​gła zna​leźć so​bie do​bre​go męż​czy​znę, któ​ry by ją ko​chał, na​wet z dziec​kiem in​ne​go. Mag​gie była do​brą dziew​czy​ną! Nie mu​sia​ła być z nar​ko​ma​nem! Była na​praw​dę do​brą dziew​czy​ną! Pod​sze​dłem do bab​ci Mi​cha​ela Har​ri​sa i de​li​kat​nie ob​ją​łem jej drżą​ce ra​mio​na. – Pani Ca​dwal​la​der, co się sta​ło z dziec​kiem Mag​gie? Gdzie się chło​piec uro​dził? Komu je dali Mag​gie i John​ny? Oswo​bo​dzi​ła się z mo​ich ob​jęć. – Mój wnuk uro​dził się w Mil​wau​kee. Po​ród przy​jął ja​kiś le​karz bez dy​plo​mu. Opie​ko​wa​łam się Mag​gie po po​ro​dzie. Rok wcze​śniej stra​ci​łam męża, po​tem stra​ci​łam Mag​gie i ni​g​dy na​wet nie wi​dzia​łam swo​je​go wnu​ka… Moc​no ob​ją​łem sta​rusz​kę. – Ciii – wy​szep​ta​łem. – Ciii. Co się sta​ło z dziec​kiem? Ca​łym cia​łem pani Ca​dwal​la​der wstrzą​snął su​chy szloch, ale wy​du​si​ła to z sie​bie: – John​ny za​wiózł go do ja​kie​goś sie​ro​ciń​ca koło Fond du Lac – była tam sie​dzi​ba ja​kiejś sek​ty, do któ​rej miał za​ufa​nie – i ni​g​dy go nie wi​dzia​łam. – Może pew​ne​go dnia go pani zo​ba​czy – po​wie​dzia​łem ci​cho. – Nie! Tyl​ko po​ło​wa jest z mo​jej Mag​gie! Mar​twa po​ło​wa! Dru​ga po​ło​wa to ten wiel​ki, brud​ny, ho​len​der​ski nar​ko​man, i tyl​ko ta część żyje! Nie po​tra​fi​łem dys​ku​to​wać z taką lo​gi​ką. Na sto​li​ku zna​la​złem dłu​go​pis i z tyłu fał​szy​wej wi​zy​tów​ki na​pi​sa​łem swój praw​dzi​wy nu​mer te​le​fo​nu w Los An​ge​les. Wci​sną​łem pani Ca​dwal​la​der wi​zy​tów​kę do ręki. – Niech pani do mnie za​dzwo​ni do domu za ja​kiś mie​siąc – po​wie​dzia​łem. – Po​znam pa​nią z wnu​kiem. Pani Mar​shall Ca​dwal​la​der wpa​try​wa​ła się z nie​do​wie​rza​niem w wi​zy​tów​kę. Uśmiech​ną​łem się do niej, ale nie za​re​ago​wa​ła. – Niech mi pani wie​rzy – po​wie​dzia​łem. Wi​dzia​łem, że nie wie​rzy. Kie​dy wy​cho​dzi​łem, na​dal wpa​try​wa​ła się tępo w dy​wan, nie po​tra​fiąc wró​cić do te​raź​niej​szo​ści. … Moje dziec​ko. Moja mi​łość. – Gdzie ono jest?

– Oj​ciec je za​brał. – Je​steś roz​wie​dzio​na? – Nie był moim mę​żem, był moim ko​chan​kiem… Umarł z mi​ło​ści do mnie. – Jak do tego do​szło, Mag​gie? – Nie mogę ci po​wie​dzieć. – A co się sta​ło z dziec​kiem? – Jest w sie​ro​ciń​cu, na Wscho​dzie. – Dla​cze​go, Mag​gie? Sie​ro​ciń​ce są strasz​ne… – Nie mów tak! Ja nie mogę! On nie może być ze mną! Prze​bie​głem przez Cu​tler Park, szu​ka​jąc te​le​fo​nu. W koń​cu zna​la​złem i spoj​rza​łem na ze​ga​rek: pięt​na​ście po dzie​sią​tej, czy​li pięt​na​ście po ósmej w Los An​ge​les. Szan​se pół na pół – te​le​fon od​bie​rze albo Dok​to​rek, albo Mi​cha​el. Wy​krę​ci​łem nu​mer ope​ra​tor​ki i po​wie​dzia​ła mi, żeby zde​po​no​wać dzie​więć​dzie​siąt cen​tów. Wrzu​ci​łem mo​ne​ty do au​to​ma​tu i usły​sza​łem sy​gnał po dru​giej stro​nie. – Halo? – Był to bez wąt​pie​nia głos Mi​cha​ela. Ka​mień mi z ser​ca spadł. – Cześć, Mike, mówi Fred. – Cześć, Fred! – Mike, wszyst​ko u cie​bie w po​rząd​ku? – Ja​sne! – Gdzie jest twój oj​ciec? – Śpi w sy​pial​ni. – No to mów ci​cho. – Coś nie tak, Fred? – Ciii… Mike, gdzie ty się uro​dzi​łeś? – C-co? W L.A. A dla​cze​go py​tasz? – W ja​kim szpi​ta​lu? – Nie wiem. – A kie​dy się uro​dzi​łeś? – 29 sierp​nia. – 1945 roku? – Tak. Fred… – Mike, co się sta​ło w domu na Sce​nie Ave​nue? – W domu…? – No wiesz, Mike; cho​dzi o tych zna​jo​mych, z któ​ry​mi miesz​ka​łeś, kie​dy two​ja mama wy​je​cha​ła na ja​kiś czas czte​ry lata temu… – Fred, ale ja… – Po​wiedz mi, Mike! – Ta-tata zro​bił im krzyw​dę. Tata po​wie​dział, że już ni​g​dy nie będą krzyw​dzić ma​łych chłop​ców. – Ale oni cie​bie nie skrzyw​dzi​li, praw​da? – Nie! Byli dla mnie mili! Po​wie​dzia​łem ta​cie, że… Głos Mi​cha​ela stał się nie​na​tu​ral​nie wy​so​ki i pi​skli​wy. Ba​łem się, że obu​dzi Dok​tor​ka.

– Mike, mu​szę już koń​czyć. Obie​caj mi, że nie po​wiesz ojcu, że dzwo​ni​łem. – Do​brze. – Ko​cham cię, Mike – rzu​ci​łem, nie wie​rząc wła​snym uszom, po czym szyb​ko odło​ży​łem słu​chaw​kę, żeby nie dać Mi​cha​elo​wi cza​su na od​po​wiedź. Tym ra​zem po​wrót do Mil​wau​kee za​jął mi je​dy​nie dwa​dzie​ścia pięć mi​nut. W cią​gu ner​wo​wych trzech go​dzin do​głęb​nie po​zna​łem dro​gę, któ​rą zno​wu dane mi było je​chać. Kie​dy zna​la​złem się już w Mil​wau​kee i au​to​stra​da prze​kształ​ci​ła się w Wi​scon​sin Ave​nue, za​trzy​ma​łem się na sta​cji ben​zy​no​wej i spy​ta​łem pra​cow​ni​ka o Ma​rqu​et​te Uni​ver​si​ty i dziel​ni​cę włó​czę​gów. – Oba miej​sca są o rzut be​re​tem – ob​ja​śnił mło​dzie​niec. – Trze​ba je​chać Wi​scon​sin Ave​nue do Dwu​dzie​stej Siód​mej, skrę​cić w nią w lewo i je​chać aż do Sta​te Stre​et. Wi​do​ki nie za​pie​ra​ją tchu w pier​siach, ale za​pa​chy jak naj​bar​dziej – za​żar​to​wał. Ma​rqu​et​te Uni​ver​si​ty cią​gnął się przez do​bre dzie​sięć kwar​ta​łów na obrze​żach dziel​ni​cy włó​czę​gów, któ​ra była rów​nie przy​gnę​bia​ją​ca i za​nie​dba​na jak Pią​ta Uli​ca w L.A. – peł​no tu było ba​rów, skle​pów mo​no​po​lo​wych, ban​ków krwi i obie​cu​ją​cych zba​wie​nie mi​sji re​pre​zen​tu​ją​cych każ​dą moż​li​wą wia​rę i sek​tę. Za​par​ko​wa​łem na rogu Dwu​dzie​stej Siód​mej i Sta​te i da​lej po​sze​dłem pie​szo, wy​mi​ja​jąc grup​ki włó​czę​gów i zbie​ra​czy szmat, któ​rzy wście​kle ge​sty​ku​lo​wa​li, co rusz po​pi​ja​jąc z krą​żą​cych wśród nich bu​te​lek, mam​ro​cząc jed​no​cze​śnie w al​ko​ho​lo​wym ję​zy​ku zro​dzo​nym z sa​mot​no​ści i bez​na​dziei. Na chwi​lę ode​rwa​łem wzrok od uli​cy i upa​dłem na chod​nik; po​tkną​łem się o sta​re​go męż​czy​znę, któ​ry był nagi od pasa w górę, a ni​żej za​wi​nię​ty w prze​siąk​nię​ty ben​zy​ną twe​edo​wy płaszcz. Wsta​łem i otrze​pa​łem się, a po​tem spró​bo​wa​łem po​móc sta​rusz​ko​wi wstać. Wy​cią​gną​łem ku nie​mu ręce, ale za​uwa​ży​łem na jego ra​mio​nach owrzo​dze​nia i się za​wa​ha​łem. Sta​ru​szek to spo​strzegł i za​czął chi​cho​tać. Po​sta​no​wi​łem więc chwy​cić go za płaszcz, ale od​tur​lał się ode mnie jak der​wisz i chwi​lę póź​niej le​żał już w rynsz​to​ku peł​nym brud​nej wody i nie​do​pał​ków. Prze​klął mnie i z tru​dem po​ka​zał mi środ​ko​wy pa​lec. Zo​sta​wi​łem go sa​me​mu so​bie i ru​szy​łem da​lej. Trzy prze​czni​ce da​lej uświa​do​mi​łem so​bie, że tak na​praw​dę nie mam ja​sno wy​zna​czo​ne​go celu, a poza tym tu​byl​cy uzna​li mnie za gli​nia​rza: moja po​stu​ra i do​brze skro​jo​ny let​ni gar​ni​tur pro​wo​ko​wa​ły spoj​rze​nia peł​ne stra​chu i nie​na​wi​ści – przy do​brej tak​ty​ce mógł​bym to wy​ko​rzy​stać do swo​ich ce​lów, ni​ko​go nie ra​niąc. Przy​po​mnia​łem so​bie, co mi po​wie​dzie​li Kraus i Lutz: Geo​r​ge „Pro​fe​sor” Me​lve​ny, Geo​r​ge „Wą​chacz” Me​lve​ny, były na​uczy​ciel che​mii w Ma​rqu​et​te, ostat​ni raz wi​dzia​ny na ja​kichś szma​tach przed mi​sją ka​to​lic​ką. Było już pra​wie po​łu​dnie i upał sta​wał się nie​zno​śny. Mia​łem ocho​tę zdjąć ma​ry​nar​kę, ale nie mo​głem so​bie na to po​zwo​lić: wszy​scy od razu by za​uwa​ży​li, że nie mam bro​ni, a więc nie je​stem gli​nia​rzem. Za​trzy​ma​łem się i ro​zej​rza​łem na wszyst​kie stro​ny: ani śla​du żad​nej mi​sji. Kie​ru​jąc się im​pul​sem, wsze​dłem do mo​no​po​lo​we​go i ku​pi​łem dwa​dzie​ścia ma​łych bu​te​lek ta​nie​go wina. Kie​dy pła​ci​łem za al​ko​hol, po​czu​łem nie​mal​że skurcz wą​tro​by, a wła​ści​ciel skle​pu po​słał mi naj​dziw​niej​sze spoj​rze​nie, ja​kie kie​dy​kol​wiek wi​dzia​łem, po czym za​pa​ko​wał bu​tel​ki do du​żej pa​pie​ro​wej tor​by. Spy​ta​łem go, jak dojść do mi​sji. Żach​nął się i wska​zał na wschód, gdzie dziel​ni​ca koń​czy​ła się przy rze​ce Mil​wau​kee. Kie​dy zbli​ży​łem się do mi​sji, uka​za​ła mi się dłu​ga, cią​gną​ca się na pół kwar​ta​łu ko​lej​ka wy​gło​dzo​nych bie​da​ków, naj​wy​raź​niej cze​ka​ją​cych na po​si​łek. Nie​któ​rzy mnie za​uwa​ży​li i da​wa​li

so​bie kuk​sań​ce zwia​stu​ją​ce kło​po​ty. Po​my​li​li się. Tra​fi​ło im się Boże Na​ro​dze​nie w lip​cu. – Przy​szedł świę​ty Mi​ko​łaj! – za​wo​ła​łem. – Spo​rzą​dził li​stę, dwu​krot​nie ją spraw​dził i uznał, że wam wszyst​kim na​le​ży się po bu​tel​ce! Kie​dy za​czę​li na mnie pa​trzeć zdez​o​rien​to​wa​ni, wło​ży​łem rękę do tor​by i wy​ją​łem bu​tel​kę. – Dar​mo​we wino dla wszyst​kich! – krzyk​ną​łem. – Kasa dla tego, któ​ry po​wie mi, gdzie zna​leźć Geo​r​ge’a „Wą​cha​cza”! Wszy​scy do​słow​nie rzu​ci​li się w moją stro​nę. Na​tych​miast za​po​mnie​li o mi​sji i cien​kim obiad​ku. To ja mia​łem praw​dzi​we skar​by, więc dzie​siąt​ki że​bra​ków oboj​ga płci za​czę​ły bła​gal​nie wy​cią​gać drżą​ce ręce ku brą​zo​wej tor​bie, któ​rą po​sta​wi​łem so​bie bez​piecz​nie na ra​mie​niu. Po​sy​pa​ły się wy​zwi​ska, okrzy​ki za​chwy​tu i mało sen​sow​ne uwa​gi. – Pieprz się, czło​wie​ku. – Wą​chacz, Wą​chacz! – U sio​stry Ra​mo​ny! – Przy​głup! – Daj mi, daj mi, daj mi! – Idź do sio​stry! – Gdzie ulot​ki! – Wą​chacz! – O mój Boże! O mój Boże! – Grrrr! Za​no​si​ło się na to, że na​pie​ra​ją​cy tłum we​pchnie mnie do rynsz​to​ka, więc po​sta​wi​łem brą​zo​wą tor​bę na chod​ni​ku i wy​co​fa​łem się, a oni rzu​ci​li się na zdo​bycz jak wy​gło​dzo​ne sępy. Za​czę​ły się prze​py​chan​ki, a dwóch męż​czyzn wręcz wda​ło się w bój​kę i za​czę​li wy​ma​chi​wać rę​ko​ma, usi​łu​jąc tra​fić prze​ciw​ni​ka. Po chwi​li wszyst​kie bu​tel​ki były albo po​tłu​czo​ne, albo w rę​kach spra​gnio​nych. Al​ko​ho​li​cy na​tych​miast ro​ze​szli się, żeby wy​pić swo​je le​kar​stwo; zo​stał tyl​ko je​den, wy​jąt​ko​wo kru​chy męż​czy​zna o smut​nym wy​ra​zie twa​rzy, któ​ry był ubra​ny w ob​dar​te spodnie, T-shirt z na​zwą miej​sco​wej dru​ży​ny fut​bo​lu i bejs​bo​lów​kę. Tyl​ko na mnie pa​trzył, sto​jąc na po​cząt​ku ko​lej​ki skła​da​ją​cej się z jesz​cze kil​ku ob​dar​tu​sów, któ​rych rów​nież nie sku​si​ła moja ofer​ta. Pod​sze​dłem do nie​go. Był blon​dy​nem i po la​tach ży​cia na po​wie​trzu jego spa​lo​na słoń​cem skó​ra na​bra​ła nie​zdro​we​go, czer​wo​ne​go ko​lo​ru. – Nie pi​jesz? – spy​ta​łem. – Mogę pić i mogę nie pić – od​parł. – Nie​ste​ty, nie wszy​scy tak po​tra​fią. Ro​ze​śmia​łem się. – Traf​na uwa​ga. – Po ci Wą​chacz? Nic ni​ko​mu nie zro​bił. – Chcę tyl​ko z nim po​roz​ma​wiać. – A on chce tyl​ko w spo​ko​ju do​żyć tu​taj swo​ich dni. Po co mają mu gli​ny za​wra​cać gło​wę? – Nie je​stem gli​ną. – Od​pią​łem ma​ry​nar​kę, żeby po​ka​zać mu, że nie mam bro​ni. – To ni​cze​go nie do​wo​dzi – od​parł. Wes​tchną​łem i skła​ma​łem: – Pra​cu​ję dla fir​my ubez​pie​cze​nio​wej. Ma​rqu​et​te ma dług wo​bec Me​lve​ny’ego i dla​te​go go szu​kam.

Wi​dzia​łem, że ostroż​ny męż​czy​zna jed​nak mi uwie​rzył. Wy​ją​łem z kie​sze​ni bank​not pię​cio​do​la​ro​wy i po​ma​cha​łem mu nim przed no​sem. Wy​rwał mi go z ręki. – Idź do sio​stry Ra​mo​ny; to czte​ry prze​czni​ce na za​chód stąd. Na bu​dyn​ku wisi ta​bli​ca, z ta​kim na​pi​sem: „Pra​ca dla roz​da​ją​cych ulot​ki”. Wą​chacz ostat​nio pra​co​wał dla sio​stry. Uwie​rzy​łem mu. Jego god​ność i duma bu​dzi​ły za​ufa​nie. Ru​szy​łem w kie​run​ku, któ​ry mi wska​zał. Sio​stra Ra​mo​na oka​za​ła się me​dium pa​so​ży​tu​ją​cym na za​bo​bon​nych przed​sta​wi​cie​lach klas pra​cu​ją​cych Mil​wau​kee. Do​wie​dzia​łem się tego od nie​ja​kie​go „Wal​do”, sta​re​go włó​czę​gi, któ​ry stał przed ja​kimś skle​pem i re​kru​to​wał bez​dom​nych oraz tych nie za​ak​cep​to​wa​nych przez punkt krwio​daw​stwa jako daw​cy do roz​no​sze​nia ulo​tek po bied​niej​szych dziel​ni​cach Mil​wau​kee. Ra​mo​na pła​ci​ła dwu​li​tro​wy​mi bu​tel​ka​mi wina, któ​re ku​po​wa​ła hur​to​wo za gro​sze od wło​skie​go imi​gran​ta z Chi​ca​go. Pod​no​sił za​war​tość al​ko​ho​lu, do​le​wa​jąc do nie​go czy​ste​go spi​ry​tu​su, dzię​ki cze​mu wino jego pro​duk​cji mia​ło pra​wie pięć​dzie​się​cio​pro​cen​to​wa moc. Sio​stra Ra​mo​na chcia​ła, żeby jej pra​cow​ni​cy nie mie​li po​wo​dów do na​rze​kań. Za​pew​nia​ła im dar​mo​wy noc​leg na świe​żym po​wie​trzu na par​kin​gu kina, któ​re​go była wła​ści​ciel​ką; da​wa​ła każ​de​mu trzy ka​nap​ki z se​rem z gril​la przez trzy​sta sześć​dzie​siąt pięć dni w roku; poza tym pła​ci​ła za nich kau​cję, by ich wy​do​stać z wię​zie​nia, je​śli obie​ca​li, że spła​cą dług, za dar​mo od​da​jąc krew w punk​cie, któ​re​go wła​ści​cie​lem był jej brat, gi​ne​ko​log, któ​ry ostat​nio stra​cił pra​wo wy​ko​ny​wa​nia za​wo​du, bo zbyt wie​le pa​cjen​tek skar​ży​ło się na to, że zaj​mo​wał się nie tą dziur​ką, któ​rą trze​ba. Wszyst​ko to włó​czę​ga wy​pluł z sie​bie z nie​sa​mo​wi​tą pręd​ko​ścią i w do​dat​ku moc​no beł​ko​cząc. Po chwi​li Wal​do wy​ja​śnił, że je​dy​ny pro​blem z pod​opiecz​ny​mi sio​stry Ra​mo​ny po​le​ga na tym, że na​gmin​nie umie​ra​ją na mar​skość wą​tro​by i za​ma​rza​ją zimą, kie​dy na jej par​king na​wie​wa śnie​gu, któ​re​go ona nie sprzą​ta. Pra​cow​ni​cy czę​sto się zmie​nia​ją u sta​rej sio​stry, to praw​da, po​wie​dział Wal​do, ale nie​trud​no o no​wych re​kru​tów: sio​stra po​tra​fi zor​ga​ni​zo​wać wino rzad​kiej pod​ło​ści, jak i przy​rzą​dzić nie​do​bre ka​nap​ki z se​rem z gril​la. Nie ma uprze​dzeń, och, nie, po​wie​dział Wal​do, za​trud​nia i bia​łych, i czar​nych, tak samo ich kar​mi i za​pew​nia im taki sam kom​fort w dar​mo​wej noc​le​gow​ni na par​kin​gu. Kie​dy wy​ją​łem z kie​sze​ni pię​cio​do​la​ro​wy bank​not i spy​ta​łem, gdzie jest Geo​r​ge „Wą​chacz” Me​lve​ny, oczy o mało nie wy​szły mu z or​bit i na​tych​miast po​wie​dział „Ge​niusz” gło​sem, któ​rym inni mó​wi​li o Beetho​ve​nie i Szek​spi​rze. – Dla​cze​go on jest ge​niu​szem, Wal​do? – spy​ta​łem, kie​dy sta​ru​szek zręcz​nym ru​chem wy​rwał mi bank​not z ręki. Za​czął beł​ko​tać: – Bo jest by​strzak, dla​te​go! Pro​fe​sor z Ma​rqu​et​te Uni​ver​si​ty! Był u sio​stry sze​fem per​so​ne​lu aż do cza​su, kie​dy już nie mógł dłu​żej jeź​dzić. Nie sy​pia u niej na par​kin​gu, tyl​ko la​tem śpi w śpi​wo​rze na pla​ży przy je​zio​rze, a zimą w cie​płej ko​tłow​ni w Ma​rqu​et​te. Jest taki cwa​ny, że sio​stra nie pła​ci mu żad​ną go​rza​łą – on już nie pije; sio​stra pła​ci mu mo​de​la​mi sa​mo​lo​tów, bo lubi je le​pić i wą​chać klej! Wą​chacz jest ge​niu​szem! Po​krę​ci​łem gło​wą. – Coś nie tak, czło​wie​ku? – spy​tał Wal​do.

– My​ślisz, że two​je in​for​ma​cje są war​te pięć do​la​rów? – Ja​sne! – Ja też. Chcesz za​ro​bić jesz​cze pią​ta​ka? – Pew​nie! – No to za​pro​wadź mnie do Wą​cha​cza, od razu. – Robi się! Jeź​dzi​li​śmy moim roz​pa​lo​nym for​dem, na chy​bił tra​fił prze​mie​rza​jąc uli​ce mniej za​moż​nych dziel​nic Mil​wau​kee. Wszę​dzie wi​dzie​li​śmy pary ob​dar​tych męż​czyzn rzu​ca​ją​cych ulot​ki na traw​ni​ki i gan​ki do​mów; nie​któ​rzy przed​się​bior​czy włó​czę​dzy wrzu​ca​li je na​wet do skrzy​nek pocz​to​wych. – Sio​stra na​zy​wa to ata​kiem bez​po​śred​nim – wy​ja​śnił Wal​do. – Trze​ba im to wrzu​cić na​wet do du​że​go po​ko​ju, mówi. – Ile u niej kosz​tu​je taki kurs? – Trzy do​la​ry! – ryk​nął Wal​do. Po​krę​ci​łem gło​wą. – Nie​któ​rym ży​cie daje po mó​zgu, praw​da, Wal​do? – Ra​czej po du​pie – od​parł. Jeź​dzi​li​śmy przez ko​lej​ne pół go​dzi​ny. Wą​cha​cza nie było wśród in​nych pra​cow​ni​ków. Za​czy​na​łem czuć zmę​cze​nie, ale wie​dzia​łem, że nie uda​ło​by mi się za​snąć. W koń​cu Wal​do wy​krzyk​nął: – Sklep dla hob​by​stów! – i za​czął beł​ko​tli​wie da​wać mi wska​zów​ki. Zro​zu​mia​łem tyl​ko „je​zio​ro Mi​chi​gan”, więc za​wró​ci​łem i ze wzgó​rza, na któ​rym by​li​śmy, zo​ba​czy​li​śmy da​le​ko przed sobą roz​świe​tlo​ny bez​miar gra​na​tu. Wkrót​ce je​cha​li​śmy wzdłuż je​zio​ra i Wal​do co rusz wy​sta​wiał gło​wę, szu​ka​jąc Wą​cha​cza. – O tam! – wy​strze​lił, wska​zu​jąc na rząd skle​pów w no​wo​cze​snym cen​trum han​dlo​wym. – To tu​taj. Za​trzy​ma​łem się i w koń​cu za​uwa​ży​łem lo​kal o na​zwie „Azyl Hob​by​stów Szczę​śli​we​go Har​ry’ego”. W koń​cu mój prze​mę​czo​ny umysł sko​ja​rzył: Szczę​śli​wy Har​ry mu​siał być do​staw​cą kle​ju dla Geo​r​ge’a Me​lve​ny’ego. – Zo​stań tu​taj, Wal​do – po​wie​dzia​łem. Za​par​ko​wa​łem i wsze​dłem do nie​wiel​kie​go skle​pu. Szczę​śli​wy Har​ry nie wy​glą​dał na szczę​śli​we​go. Był gru​bym czło​wie​kiem w śred​nim wie​ku, któ​ry zda​wał się nie​na​wi​dzić dzie​cia​ków. Po​dejrz​li​wie przy​glą​dał się grup​ce chłop​ców, któ​rzy znad głów gwał​tow​nie opusz​cza​li ku so​bie drew​nia​ne mo​de​le, krzy​cząc „Dzu​um, ta-ta-ta-ta-ta, bum!”. Na​gle po​czu​łem się bar​dzo zmę​czo​ny i nie​zdol​ny do wal​ki z gru​bym fa​ce​tem, któ​re​go wy​gląd świad​czył o tym, że sprze​dał​by pół du​szy, żeby tyl​ko po​roz​ma​wiać z do​ro​słym. Pod​sze​dłem do nie​go i po​wie​dzia​łem: – Geo​r​ge „Wą​chacz” Me​lve​ny. – O cho​le​ra – od​parł. – Dla​cze​go „o cho​le​ra”? – spy​ta​łem. – Bez po​wo​du. Po​my​śla​łem, że je​steś gli​ną czy coś i że Wą​chacz zno​wu się za​pa​lił. – Czę​sto mu się to zda​rza? – Nie, do tej pory tyl​ko raz czy dwa. Za​po​mi​na się i za​pa​la pa​pie​ro​sa, kie​dy ma całą bro​dę w

kle​ju. Przez to nie​wie​le mu zo​sta​ło z twa​rzy, ale to nie szko​dzi, mó​zgu też mu nie​wie​le zo​sta​ło, więc co za róż​ni​ca? Praw​da, pa​nie wła​dzo? – Nie je​stem gli​ną, je​stem in​spek​to​rem ubez​pie​cze​nio​wym. Pan Me​lve​ny do​stał wła​śnie spo​re od​szko​do​wa​nie. Je​śli mnie do nie​go skie​ru​jesz, to na pew​no ci się od​wdzię​czy, ku​pu​jąc ogrom​ne ilo​ści kle​ju w tym wła​śnie lo​ka​lu. Wy​raz twa​rzy Szczę​śli​we​go Har​ry’ego w ogó​le się nie zmie​nił. – Wą​chacz ku​pił dzi​siaj rano trzy mo​de​le. Te​raz to już pew​nie po​szedł się nimi ba​wić na pla​żę. Nim zdą​żył po​wie​dzieć coś wię​cej, wy​sze​dłem na par​king i oznaj​mi​łem mo​je​mu prze​wod​ni​ko​wi, że je​dzie​my prze​cze​sy​wać pla​żę. Zna​leź​li​śmy go sie​dzą​ce​go na środ​ku pla​ży. Pa​trzył to na zmierz​wio​ne fale je​zio​ra Mi​chi​gan, to na le​żą​cy na jego ko​la​nach sto​sik pla​sti​ko​wych czę​ści mo​de​lu. Da​łem Wal​do pięć do​la​rów i po​wie​dzia​łem, żeby spa​dał, co na​tych​miast uczy​nił, dzię​ku​jąc mi wy​lew​nie. Przez dłuż​szą chwi​lę przy​glą​da​łem się Wą​cha​czo​wi. Był wy​so​ki i nie​mi​ło​sier​nie chu​dy; jego po​cią​głą twarz ota​czał ob​wa​rza​nek bia​łej, zna​czo​nej bli​zna​mi i oto​czo​nej ja​sno​czer​wo​ną ob​wód​ką skó​ry. Miał ja​sne, dłu​gie wło​sy bez po​ły​sku; jego ru​da​wo​blond bro​da lśni​ła cią​gną​cą, prze​zro​czy​stą masą, któ​rej do​ty​kał roz​trze​pa​ną ręką. Było bez​wietrz​nie i tem​pe​ra​tu​ra mu​sia​ła prze​kra​czać trzy​dzie​ści stop​ni, ale on miał na so​bie weł​nia​ne spodnie i cie​pły golf. Pod​sze​dłem do nie​go i zaj​rza​łem mu na ko​la​na, a on z roz​dzia​wio​ny​mi usta​mi wpa​try​wał się w gro​mad​kę dzie​ci bu​du​ją​cych za​mek z pia​sku. Jego chu​de, uma​za​ne za​krze​płym kle​jem ręce trzy​ma​ły pod​wo​zie for​da z 1940 roku przy​kle​jo​ne do ka​dłu​ba bom​bow​ca B-52. Ma​lut​cy In​dia​nie z to​ma​haw​ka​mi, łu​ka​mi i strza​ła​mi wal​czy​li ze sobą, przy​le​pie​ni do góry no​ga​mi do pod​wo​zia sa​mo​lo​tu. Wą​chacz mnie za​uwa​żył i mu​siał zo​ba​czyć w mo​ich oczach smu​tek, bo po​wie​dział ci​cho: – Nie smuć się, synu, sio​stra nie da ci zgi​nąć, a ja też by​łem na woj​nie. Nie smuć się. – Na ja​kiej woj​nie, pa​nie Me​lve​ny? – Na tej po woj​nie w Ko​rei. Pra​co​wa​łem wte​dy nad wy​mie​sza​niem bom​by ato​mo​wej. Dali mi tę pra​cę, bo już mie​sza​łem kok​taj​le, w klasz​to​rze. Po​da​wa​łem całe ka​raf​ki, z ma​lut​ki​mi wi​sien​ka​mi. Ci oj​co​wie byli dzie​wi​ca​mi, ale mo​gli po​wie​dzieć sio​strom, żeby się tro​chę wy​lu​zo​wa​ły, cho​ciaż one też były dzie​wi​ca​mi. Jak Je​zus. Te sio​stry nie dały się wy​rzu​cić tak jak ja, żeby po​tem pra​co​wać dla sio​stry. – Me​lve​ny pod​niósł do góry stos pla​sti​ku, że​bym mógł go obej​rzeć. Wzią​łem go do ręki, po​trzy​ma​łem chwi​lę i od​da​łem mu go z po​wro​tem. – Po​do​ba ci się moja łódź? – spy​tał. – Jest bar​dzo pięk​na – od​par​łem. – Dla​cze​go cię wy​rzu​ci​li z pra​cy, Geo​r​ge? – Kie​dyś by​łem Geo​r​ge’em i by​wał ze mną Geo​r​ge, ale te​raz je​stem la​ta​ją​cym pta​kiem. Geo​r​ge pod​szy​wał się pode mnie, ale oj​co​wie nic nie wie​dzie​li! Nic ich to nie ob​cho​dzi​ło! – Co ich nie ob​cho​dzi​ło, Geo​r​ge? – Nie wiem! Kie​dyś wie​dzia​łem, kie​dy by​łem Geo​r​ge’em, ale już nie wiem! Uklęk​ną​łem obok sta​rusz​ka i ob​ją​łem go ra​mie​niem. – A pa​mię​tasz John​ny’ego De​Vrie​sa, Geo​r​ge? Sta​ry Wą​chacz za​czął się trząść i twarz na​bie​gła mu krwią – na​wet bia​ła tkan​ka blizn. – Wiel​ki John, Wiel​ki John, kwa​dra​to​gło​wy po​że​racz ka​pu​sty. Wiel​ki John po​tra​fił od tyłu re​-

cy​to​wać ta​bli​cę Men​de​le​je​wa! Miał fiu​ta jak kieł​ba​sę! Dwa i pół me​tra wzro​stu bez bu​tów, Wiel​ki John, Wiel​ki John! – Był two​im przy​ja​cie​lem? – Był i się zmył! Od​le​ciał w za​świa​ty, jak Ame​lia Ear​hart! Ale zmar​twych​wsta​nie! Wiel​ki John po​wró​ci! Nie po​tra​fił przy​go​to​wać od​jaz​du, ale go na​uczy​łem, na Boga, na​uczy​łem! – Skąd on miał mor​fi​nę, Geo​r​ge? – To czar​nuch miał to​war – John​ny’emu do​sta​ły się tyl​ko okru​chy. By​dlak zjadł ciast​ko, a John​ny’emu nic nie zo​sta​wił! Po​trzą​sną​łem wy​chu​dzo​ny​mi ra​mio​na​mi Wą​cha​cza. – Kto za​bił John​ny’ego, Geo​r​ge? – Czar​nuch miał ciast​ko, John​ny okru​chy! John​ny król okru​chów! John​ny po​wie​dział, że roz​pru​wacz za​pła​cił hur​tow​ni​ko​wi. Roz​pru​wacz mnie do​rwie, ale moje pa​mięt​ni​ki leżą w klasz​to​rze! Bud​da do​rwie roz​pru​wa​cza! I uczy​ni z mo​jej hi​sto​rii be​st​sel​ler! Jesz​cze moc​niej po​trzą​sną​łem Wą​cha​czem, aż jego uma​za​na w kle​ju bro​da zna​la​zła się na wy​so​ko​ści mo​jej. – Kim jest roz​pru​wacz, na Boga? – Nie ma Boga, John​ny. Bud​da trzy​ma moje pa​mięt​ni​ki, cho​ciaż oni nie wie​rzą w Je​zu​sa. A sko​ro tak, to Je​zus nie wie​rzy w Bud​dę! Geo​r​ge nie wie​rzy w Geo​r​ge’a i to przez Geo​r​ge’a – cały Geo​r​ge! Pu​ści​łem Wą​cha​cza. Za​czął na​śla​do​wał la​ta​ją​ce nad brze​giem je​zio​ra mewy, po czym wy​rzu​cił swe wy​chu​dłe ra​mio​na tę​sk​nie ku gó​rze, jak​by chciał się do nich przy​łą​czyć. Łu​dząc się, że może jed​nak Bóg ist​nie​je, zmó​wi​łem za nie​go w my​ślach mo​dli​twę. Wró​ci​łem do sa​mo​cho​du i stwier​dzi​łem, że jego bez​ład​na ga​da​ni​na i tak prze​ko​na​ła mnie, żeby po​je​chać przy​naj​mniej do Fond Du Lac.

22 Wy​na​ją​łem po​kój w przy​droż​nym mo​te​lu i spa​łem nie​prze​rwa​nie przez szes​na​ście go​dzin. Śni​li mi się Mi​cha​el i Lor​na na ło​dziach ra​tun​ko​wych pły​wa​ją​cych w mo​rzu kle​ju. Obu​dzi​łem się tuż przed świ​tem i za​dzwo​ni​łem do Wil​la Ber​glun​da w Tun​nel City. Czy Za​kon Ta​jem​ne​go Ser​ca miał sie​dzi​bę koło Fond Du Lac? Tak, od​parł za​spa​nym gło​sem. Czy był tam sie​ro​ci​niec? Nie. Do​sta​łem jesz​cze wy​czer​pu​ją​ce wska​zów​ki, jak do​je​chać naj​krót​szą dro​gą do klasz​to​ru. Will Ber​glund roz​bu​dził się, kie​dy wy​czuł nie​po​kój w moim gło​sie, i po​wie​dział, że za​dzwo​ni do pra​ła​ta uprze​dzić go, że przy​ja​dę. Za​trzy​ma​łem się, żeby za​tan​ko​wać i zjeść szyb​kie śnia​da​nie, po czym ru​szy​łem na pół​noc ku kra​inie je​zior. Nie mia​łem wąt​pli​wo​ści, że wi​zy​ta w Za​ko​nie Ta​jem​ne​go Ser​ca mnie nie znu​dzi. Dwie go​dzi​ny póź​niej je​cha​łem wzdłuż kry​sta​licz​nie czy​ste​go je​zio​ra, na któ​rym pły​wa​ło mnó​stwo ma​łych ło​dzi. Ama​to​rzy pro​mie​ni sło​necz​nych tło​czy​li się na wą​skiej, piasz​czy​stej pla​ży, a w ota​cza​ją​cych Fond Du Lac la​sach ro​iło się od ro​bią​cych zdję​cia ca​łych ro​dzin tu​ry​stów. Spoj​rza​łem na wska​zów​ki, któ​re mi dał Will Ber​glund: je​chać brze​giem je​zio​ra przez góry do pól, mi​nąć trzy go​spo​dar​stwa i prze​je​chać milę do dro​gi, przy któ​rej stoi znak z sym​bo​la​mi waż​niej​szych re​li​gii. Zna​la​złem dro​gę przez góry, po​tem pła​skie pa​stwi​ska i trzy go​spo​dar​stwa. Było strasz​nie par​no i z pew​no​ścią po​nad trzy​dzie​ści stop​ni, ale kie​dy skrę​ca​łem w opi​sa​ną dro​gę, po​ci​łem się ra​czej z nie​po​ko​ju przed cze​ka​ją​cym mnie spo​tka​niem. Przez ja​kieś pół mili dro​ga wio​dła przez ro​sną​cy na piasz​czy​stej gle​bie las so​sno​wy, a koń​czy​ła się przy po​la​nie, gdzie stał pro​sty, bia​ły, trzy​pię​tro​wy bu​dy​nek z ce​men​tu. Nie było na nim żad​nych ozdob​ni​ków, nie miał żad​ne​go sty​lu ar​chi​tek​to​nicz​ne​go i nie było wi​dać żad​nych wi​ta​ją​cych przy​by​szów ta​blic. Obok bu​dyn​ku wy​go​spo​da​ro​wa​no ka​wa​łek zie​mi na par​king. Sto​ją​ce na nim sa​mo​cho​dy pre​zen​to​wa​ły się skrom​nie – były tam tyl​ko je​epy z cza​sów dru​giej woj​ny i przed​wo​jen​ny jesz​cze wil​lys se​dan. Wy​glą​da​ły na za​dba​ne. Wpa​try​wa​łem się w duże drew​nia​ne drzwi, jak​by spo​dzie​wa​jąc się cudu. Po chwi​li uświa​do​mi​łem so​bie, że je​stem wy​stra​szo​ny i wca​le nie chcę wcho​dzić do klasz​to​ru. Zdzi​wi​ło mnie to; na​tych​miast więc wy​sia​dłem z sa​mo​cho​du, pod​bie​głem do drzwi i kil​ka razy ude​rzy​łem w nie z ca​łej siły. Męż​czy​zna, któ​ry je otwo​rzył, wy​glą​dał świe​żo i schlud​nie. Był ni​ski i wy​glą​dał na wy​ra​fi​no​wa​ne​go czło​wie​ka, ale nie mo​głem się oprzeć wra​że​niu, że kie​dyś w prze​szło​ści swo​je od​cier​piał i do​pie​ro póź​niej zdo​łał prze​zwy​cię​żyć pro​ble​my. Ski​nął mi skrom​nie i wpu​ścił do dłu​gie​go ja​sne​go ko​ry​ta​rza, po​bie​lo​ne​go po​dob​nie jak cały klasz​tor z ze​wnątrz. W głę​bi bu​dyn​ku, na koń​cu ko​ry​ta​rza, za​uwa​ży​łem dość dużą salę, może słu​żą​cą do spo​tkań, a może do od​pra​wia​nia ja​kichś ce​re​mo​nii. Męż​czy​zna, któ​ry rów​nie do​brze mógł mieć trzy​dzie​ści, co i czter​dzie​ści pięć lat, po​wie​dział, że pra​łat jest z żoną i spo​tka się ze mną za kil​ka mi​nut. – To wam wol​no się że​nić? – spy​ta​łem. Nie od​po​wie​dział mi, tyl​ko otwo​rzył małe, drew​nia​ne drzwi i ge​stem za​pro​sił mnie do środ​ka. – Pro​szę za​cze​kać tu​taj – rzekł i za​mknął za mną drzwi. Po​kój był mni​sią celą pra​wie bez me​bli i zu​peł​nie bez żad​nych ozdób. Spraw​dzi​łem drzwi.

Nie były za​mknię​te. Oka​za​ło się, że w ogó​le nie ma w nich zam​ka – mo​głem wyjść w każ​dej chwi​li. W celi, na wy​so​ko​ści oczu wy​so​kie​go męż​czy​zny, było jed​no nie​za​kra​to​wa​ne okno. Wyj​rza​łem i zo​ba​czy​łem ogród na ty​łach klasz​to​ru. Męż​czy​zna w brud​nym kom​bi​ne​zo​nie gra​co​wał grząd​kę rzod​kie​wek. Wło​ży​łem so​bie pal​ce do ust i gwizd​ną​łem do nie​go. Od​wró​cił się w moją stro​nę, uśmiech​nął się sze​ro​ko i wró​cił do pra​cy. Przez pięć mi​nut wpa​try​wa​łem się w nie​ziem​skiej ci​szy w gołą ża​rów​kę oświe​tla​ją​cą celę. W pew​nej chwi​li wró​cił ten, któ​ry mi otwo​rzył drzwi, i oznaj​mił, że Will Ber​glund skon​tak​to​wał się z pra​ła​tem i jest on go​to​wy udzie​lić mi wszel​kiej po​mo​cy. Do​dał, że cho​ciaż człon​ko​wie Za​ko​nu Ta​jem​ne​go Ser​ca wy​rze​ka​ją się ziem​skich po​kus, to jed​nak​że nie uchy​la​ją się od uczest​nic​twa w waż​nych dla świa​ta spra​wach. W grun​cie rze​czy, jest to jed​na z głów​nych dok​tryn ich wia​ry. Cała ta jego mowa wy​da​ła mi się rów​nie dwu​znacz​na jak cały inny re​li​gij​ny chłam, któ​ry już wcze​śniej w ży​ciu sły​sza​łem, ale mu tego nie po​wie​dzia​łem, tyl​ko mil​czą​co po​ki​wa​łem gło​wą, ma​jąc na​dzie​ję, że oka​zu​ję wy​star​cza​ją​co dużo sza​cun​ku. Idąc z nim, mi​ną​łem głów​ną salę do ce​re​mo​nii, po czym we​szli​śmy do ma​łe​go po​ko​ju, dwa razy więk​sze​go od mni​siej celi, gdzie pod ścia​ną sta​ły dwa me​ta​lo​we krze​sła pod​pi​sa​ne z tyłu „Szpi​tal w Mil​wau​kee”. Oznaj​mił mi, że pra​łat nie​zwłocz​nie się zja​wi, po czym znik​nął za drzwia​mi, któ​re po​zo​sta​wił uchy​lo​ne. Pra​łat przy​szedł mi​nu​tę póź​niej. Był krzep​kim i krę​pym męż​czy​zną z czar​ny​mi wło​sa​mi i bar​dzo ciem​nym, ro​bią​cym wra​że​nie bar​dzo ostre​go, za​ro​stem. Pew​nie był po czter​dzie​st​ce, ale i w tym wy​pad​ku trud​no mi było do​kład​nie okre​ślić jego wiek. Wsta​łem, kie​dy wszedł do po​ko​ju. Wy​mie​ni​li​śmy uścisk ręki, po czym wska​zał mi krze​sło i spoj​rzał na mnie bar​dzo rze​czo​wo. Usiadł i na​gle po​tęż​nie bek​nął. Był to świet​ny spo​sób na prze​ła​ma​nie lo​dów. – Jezu – wy​rwa​ło mi się. Męż​czy​zna ro​ze​śmiał się. – Nie, je​stem An​drew. On nie był na​wet jed​nym z apo​sto​łów. Jest pan bie​gły w pi​śmie, pa​nie Un​der​hill? – Kie​dyś by​łem. Zmu​sza​no mnie do tego. Ale nie kwa​li​fi​ku​ję się jako wie​rzą​cy. – A pań​ska ro​dzi​na? – Nie mam ro​dzi​ny. Moja żona jest Ży​dów​ką. – Ro​zu​miem. Ja​kie od​niósł pan wra​że​nie po spo​tka​niu z Wil​lem Ber​glun​dem? – Wy​glą​da na czło​wie​ka tra​wio​ne​go wy​rzu​ta​mi su​mie​nia. Na oko to bar​dzo przy​zwo​ity i de​li​kat​ny czło​wiek. Być może na​wet oświe​co​ny. An​drew uśmiech​nął się do mnie. – A co Will po​wie​dział panu o na​szym za​ko​nie? – spy​tał. – Nic – od​par​łem. – Cho​ciaż przy​zna​ję, że musi coś tu być na rze​czy, bo in​te​li​gent​ny czło​wiek, ja​kim jest Will Ber​glund, ina​czej by się tak wa​szym za​ko​nem nie emo​cjo​no​wał. Mnie jed​nak bar​dziej in​te​re​su​je, dla​cze​go John De​Vries… – Po​roz​ma​wia​my o Joh​nie póź​niej – prze​rwał mi An​drew. – Mnie in​te​re​su​je, co pan zro​bi z in​for​ma​cja​mi, któ​re pan tu uzy​ska. Asce​tycz​ne wnę​trze i mo​no​ton​ny głos An​drew za​czę​ły mnie już iry​to​wać i po​czu​łem, że robi mi się ciem​no przed oczy​ma. – Niech pan po​słu​cha, do dia​bła – po​wie​dzia​łem ostro. – Joh​na De​Vrie​sa za​mor​do​wa​no. Jego sio​strę też. Mó​wi​my tu o praw​dzi​wych lu​dziach, a nie bi​blij​nych ho​mi​liach. Nie​ste​ty… – Prze​rwa​łem.

Skó​ra An​drew pod ciem​nym za​ro​stem strasz​li​wie zbla​dła, a jego duże, brą​zo​we oczy wy​peł​nił smu​tek. – O Boże, Mar​cel​la – wy​szep​tał. – Zna​łeś ją? – Czy​li to była praw​da… – Co było tą praw​dą, do dia​bła?! An​drew wy​raź​nie się wa​hał, a ja nie po​tra​fi​łem opa​no​wać pod​nie​ce​nia. Wpa​try​wał się w swo​je ręce. Da​łem mu chwi​lę, żeby się uspo​ko​ił, po czym spy​ta​łem: – Co było praw​dą, An​drew? – Mie​siąc temu Mar​cel​la po​wie​dzia​ła mi i mo​jej żo​nie, że jest w nie​bez​pie​czeń​stwie, że jej mąż żąda opie​ki nad ich sy​nem i że go po​rwie. – Mie​siąc temu? Spo​tka​li​ście się z Mar​cel​la Har​ris mie​siąc temu? Gdzie? – W Los An​ge​les, a wła​ści​wie w ja​kimś okrop​nym mia​stecz​ku na wschód od LA. W El Mon​te. Mar​cel​la za​dzwo​ni​ła do mo​jej żony. Po​wie​dzia​ła, że musi się z nami spo​tkać i że po​trze​bu​je po​ra​dy du​cho​wej. Za​pła​ci​ła za nasz bi​let i po​le​cie​li​śmy do Los An​ge​les. Spo​tka​li​śmy się z Mar​cel​la w ba​rze w El Mon​te, ja i moja… – Czy to była so​bo​ta wie​czór? 21 czerw​ca? Czy two​ja żona ma blond kit​kę? – Tak, ale skąd o tym wiesz? – Czy​ta​łem o tym w ga​ze​tach. Gli​nia​rze z LA. po​szu​ki​wa​li was jako po​dej​rza​nych o mor​der​stwo Mar​cel​li. Za​mor​do​wa​no ją póź​niej tej sa​mej nocy, po tym jak was zo​sta​wi​ła w ba​rze. Po​wi​nie​neś był po​trak​to​wać ją po​waż​niej, An​drew. Da​łem mu chwi​lę cza​su na za​sta​no​wie​nie. Wi​dzia​łem, że An​drew jest szcze​rze za​smu​co​ny wia​do​mo​ścią o śmier​ci Mar​cel​li, jed​nak spo​kój, z ja​kim cier​piał, był iry​tu​ją​cy: od​nio​słem wra​że​nie, że już tar​go​wał się z Bo​giem, jak za​dość​uczy​nić za jej śmierć. – Kie​dy po​zna​łeś Mar​cel​lę? – spy​ta​łem de​li​kat​nie. – Opo​wiedz mi o tym, jak do​szło do tego, że za​dzwo​ni​ła do cie​bie z proś​bą o po​moc. An​drew zgar​bił się i przy​brał po​zy​cję nie​mal​że pe​ten​ta. Mó​wił bar​dzo ci​cho: – Mar​cel​la po​ja​wi​ła się tu​taj czte​ry lata temu. To Will Ber​glund opo​wie​dział jej o nas. Była za​nie​po​ko​jo​na i po​wie​dzia​ła mi, że sta​nie się coś strasz​ne​go, ale nie może temu za​po​biec. Po​wie​dzia​łem jej, że dok​try​na Za​ko​nu Ta​jem​ne​go Ser​ca opie​ra się na ano​ni​mo​wym czy​nie​niu do​bra. Mamy kil​ku za​moż​nych opie​ku​nów, któ​rzy są wła​ści​cie​la​mi dru​kar​ni, gdzie wy​da​ją na​sze ulot​ki, ale ge​ne​ral​nie utrzy​mu​je​my się z na​sze​go go​spo​dar​stwa i roz​da​je​my po​ży​wie​nie bied​nym lu​dziom. Każ​de​go dnia przez trzy go​dzi​ny od​da​je​my się w mil​cze​niu me​dy​ta​cji i je​den dzień w ty​go​dniu po​ści​my. Ale głów​nie jeź​dzi​my do miast. Umiesz​cza​my na​sze ulot​ki w róż​ne​go ro​dza​ju mi​sjach po​ma​ga​ją​cych bied​nym, w ka​pli​cach wię​zien​nych, wszę​dzie tam, gdzie moż​na spo​tkać sa​mot​nych i zde​spe​ro​wa​nych lu​dzi. Cho​dzi​my po mia​stach i wy​cią​ga​my sa​mot​nych, pi​ja​nych lu​dzi z rynsz​to​ka, da​je​my im jeść i przy​no​si​my ulgę. Nie pro​wa​dzi​my ak​tyw​nej re​kru​ta​cji do na​sze​go klasz​to​ru w żad​nej for​mie – pa​nu​je tu ści​sła dys​cy​pli​na, więc to nie jest ży​cie dla ka​pry​śnych. Poza tym je​ste​śmy ano​ni​mo​wi: nie afi​szu​je​my się do​brem, któ​re czy​ni​my. Po​wie​dzia​łem to wszyst​ko Mar​cel​li, kie​dy roz​ma​wia​li​śmy w 1951 roku. Od​par​ła, że ro​zu​mie i rze​czy​wi​ście ro​zu​mia​ła. Była nie​stru​dzo​ną pra​cow​nicz​ką. Pod​no​si​ła z ulic ko​bie​ty w łach​ma​nach, ką​pa​ła je i kar​mi​ła. Za wła​sne pie​nią​dze ku​po​wa​ła im ubra​nia. Nie zna​łem ni​ko​go, kto by po​tra​fił oka​zy​wać mi​łość, tak jak ona. Cze​ka​ła przed bra​mą wię​zie​nia okrę​go​we​go w Mil​wau​kee, po czym

za​wo​zi​ła wy​pusz​cza​nych więź​niów do mia​sta, roz​ma​wia​ła z nimi i ku​po​wa​ła im obiad. Cza​sa​mi nie​prze​rwa​nie przez dwa​dzie​ścia czte​ry go​dzi​ny sta​ła na stra​ży przed izbą przy​jęć szpi​ta​la w Wau​ke​sha, za dar​mo ofe​ru​jąc swo​je pie​lę​gniar​skie umie​jęt​no​ści i mo​dląc się za ofia​ry wy​pad​ków. Da​wa​ła, da​wa​ła i da​wa​ła, i dzię​ki temu sta​ła się inną oso​bą. – Na czym po​le​ga​ła ta zmia​na, An​drew? – Sta​ła się czło​wie​kiem ak​cep​tu​ją​cym ży​cie i sie​bie samą, nie na swo​ich, lecz na Boga wa​run​kach. – A po​tem? – Po​tem wy​je​cha​ła, rów​nie na​gle jak się po​ja​wi​ła. – Jak dłu​go pra​co​wa​ła dla klasz​to​ru? – Przez ja​kieś sześć ty​go​dni. – Wy​je​cha​ła w sierp​niu 1951 roku? – Tak… Tak, zga​dza się. Coś we mnie pę​kło. – Prze​pra​szam, że by​łem na​pa​stli​wy – po​wie​dzia​łem. – Nie prze​pra​szaj, chcesz spra​wie​dli​wo​ści. – Nie wiem, cze​go chcę. John​ny De​Vries przy​je​chał tu​taj nie​za​leż​nie od swo​jej sio​stry, praw​da? – Tak. Jego też przy​słał Will Ber​glund. Wy​da​je mi się, że było to w oko​li​cach Bo​że​go Na​ro​dze​nia 1949 roku. Zu​peł​nie nie przy​po​mi​nał Mar​cel​li. Był zmien​nym czło​wie​kiem i nar​ko​ma​nem, peł​nym nie​na​wi​ści do sa​me​go sie​bie. Pró​bo​wał wku​pić się do na​szej wspól​no​ty. Pro​po​no​wał nam brud​ne pie​nią​dze ze sprze​da​ży nar​ko​ty​ków. Niby słu​chał na​szych nauk, ale chy​ba ni​g​dy nie wkła​dał w to ca​łe​go ser​ca. – Czy pro​wa​dzi​li​ście tu kie​dyś sie​ro​ci​niec? – wtrą​ci​łem. – Nie, na to po​trze​ba ze​zwo​le​nia. My po​ma​ga​my lu​dziom ano​ni​mo​wo. – Czy John De​Vries kie​dy​kol​wiek wspo​mi​nał o ko​bie​cie na​zwi​skiem Mar​ga​ret Ca​dwal​la​der? Albo o nie​ślub​nym dziec​ku, któ​re z nią miał? – Nie, John prze​waż​nie mó​wił o wzo​rach che​micz​nych i ko​bie​tach, z któ​ry​mi łą​czy​ły go prze​lot​ne ro​man​se, i tyle… Zde​cy​do​wa​łem się zno​wu za​ry​zy​ko​wać strzał w ciem​no, cho​ciaż po​wo​li wszyst​kie ele​men​ty ła​mi​głów​ki ukła​da​ły mi się w spój​ną ca​łość. – I zo​sta​wił tu​taj swo​je pa​mięt​ni​ki, praw​da, An​drew? An​drew za​wa​hał się. – Zo​sta​wił kar​ton rze​czy oso​bi​stych, tak. – Chciał​bym je przej​rzeć. – Nie, nie. Przy​kro mi, ale nie mo​żesz. To jest osta​tecz​na od​po​wiedź. John po​wie​rzył je za​ko​no​wi. Przej​rza​łem za​war​tość kar​to​nu i nie zna​la​złem tam nar​ko​ty​ków, więc za​pew​ni​łem Joh​na, że jego rze​czy będą tu bez​piecz​ne. Nie​ste​ty, nie mogę ich po​ka​zać. – On nie żyje, An​drew. Być może staw​ką tu​taj jest ży​cie in​nych lu​dzi… – Nie, nie sprze​nie​wie​rzę się jego za​ufa​niu. To ostat​nie sło​wo. Się​gną​łem pod płaszcz i zza pa​ska wy​cią​gną​łem moją .38. Po​chy​li​łem się i przy​sta​wi​łem An​drew lufę do czo​ła. – Jak mi nie po​ka​żesz tego kar​to​nu, za​bi​ję cię – za​gro​zi​łem. Po chwi​li mi uwie​rzył. – Mam do wy​ko​na​nia pra​cę i wy​łącz​nie dla​te​go mu​szę ci ulec – zde​cy​do​wał.

– W ta​kim ra​zie wiesz, dla​cze​go ro​bię to, co ro​bię – od​par​łem. Kar​ton był zmur​sza​ły, wil​got​ny i po​kry​ty pa​ję​czy​na​mi. Był też cięż​ki, bo w środ​ku zna​la​złem całe sto​sy za​wil​go​co​nych pa​pie​rów. Za​cią​gną​łem go do sa​mo​cho​du pod uważ​nym spoj​rze​niem An​drew. Kie​dy za​mkną​łem ba​gaż​nik, po​bło​go​sła​wił mnie ja​koś dziw​nie obie​ma rę​ka​mi. – Czy mam od​dać ten kar​ton? – spy​ta​łem. An​drew po​krę​cił gło​wą. – Nie. My​ślę, że dzię​ki to​bie przed Bo​giem je​stem czy​sty. – Co to za znak, któ​ry przed chwi​lą zro​bi​łeś? – Pro​si​łem Boga o li​tość dla czy​tel​ni​ków mrocz​nych se​kre​tów. – Czy​ta​łeś je? – Nie. – To skąd wiesz, co tam jest? – Nie przy​je​chał​byś tu​taj, gdy​by w tych pa​pie​rach pi​sa​no o szczę​ściu. – Dzię​ki – rzu​ci​łem. An​drew nie od​po​wie​dział, tyl​ko pa​trzył, jak od​jeż​dżam. Wy​na​ją​łem po​kój w mo​te​lu w Fond Du Lac i przy​go​to​wa​łem się do czy​ta​nia pa​mięt​ni​ków John​ny’ego De​Vrie​sa. Wy​próż​ni​łem zmur​sza​ły kar​ton na łóż​ko i uło​ży​łem pa​pie​ry w trzech słup​kach, z któ​rych każ​dy miał oko​ło trzy​dzie​stu cen​ty​me​trów. Zaj​rza​łem krót​ko do każ​de​go ze sto​si​ków, żeby spraw​dzić, czy pi​smo jest czy​tel​ne. Było. Czar​ny atra​ment był co praw​da roz​ma​za​ny ze sta​ro​ści i wil​go​ci, ale De​Vries miał sta​ran​ny cha​rak​ter pi​sma i spo​sób nar​ra​cji prze​czą​cy jego uza​leż​nie​niu i tkwią​ce​mu w nim gnie​wo​wi; jego no​tat​ki były spój​ne za​rów​no chro​no​lo​gicz​nie, jak i te​ma​tycz​nie. Stro​ny nie były uło​żo​ne po ko​lei, ale na gó​rze każ​dej wid​nia​ła data. Przej​rza​łem wszyst​kie trzy sto​sy i upo​rząd​ko​wa​łem je, bio​rąc pod uwa​gę mie​siąc i rok. Pa​mięt​ni​ki Joh​na De​Vrie​sa obej​mo​wa​ły lata woj​ny. Przede wszyst​kim opi​sy​wa​ły jego fa​scy​na​cję i pod​le​głość Dok​tor​ko​wi Har​ri​so​wi, któ​ry prze​jął kon​tro​lę nad ży​ciem do​mi​nu​ją​cej sio​stry John​ny’ego; któ​ry zo​stał jego oj​cem, na​uczy​cie​lem, ale i uczy​nił znacz​nie wię​cej – ska​na​li​zo​wał tkwią​cy w nim gniew. „John​ny mię​śniak” miał za za​da​nie tyl​ko stać u boku swo​je​go awa​ta​ru i bu​dzić re​spekt wy​glą​dem, a ro​biąc to, zy​ski​wał wię​cej sza​cun​ku niż kie​dy​kol​wiek przed​tem. John​ny do​stał pra​cę po​le​ga​ją​cą na przy​wo​ły​wa​niu do po​rząd​ku krnąbr​nych wła​my​wa​czy i kup​ców, któ​rzy byli po​śred​ni​ka​mi Dok​tor​ka. 5 li​sto​pa​da 1943 Dzi​siaj rano z Dok​tor​kiem po​je​cha​li​śmy do Eagle Rock, teo​re​tycz​nie, żeby wy​pa​ko​wać z na​sze​go ga​ra​żu do​sta​wę ra​dio​od​bior​ni​ków i do​star​czyć je kup​co​wi w San Ber​doo. Kie​dy je​cha​li​śmy, Dok​to​rek mó​wił o stra​chu mo​ral​nym. Mó​wił o ma​ło​ści 99,9% wszyst​kich ist​nień i o tym, jak ta ma​łość się od​ra​dza i od​ra​dza, da​jąc w koń​cu re​zuł​tat, któ​ry na​zwał „efek​tem kuli śnież​nej drob​no​miesz​czań​stwa”. Po​tem po​wie​dział, że na​tu​ral​na eli​ta (czy​li my i lu​dzie nam po​dob​ni) mu​szą wy​sy​łać sy​gna​ły do po​ten​cjal​nej eli​ty, „nie​ustan​nie wrzu​ca​jąc prze​szko​dy w try​by drob​no​miesz​czań​skiej ma​szy​ne​rii”. Wy​ja​śnił, że nasz ku​piec z San Ber​doo cały czas pró​bo​wał wy​móc na nas niż​szą cenę za ra​dia, sto​su​jąc tak​ty​kę za​stra​sza​nia, gro​żąc, że znaj​-

dzie so​bie in​ne​go do​staw​cę. Dok​to​rek po​wie​dział, że nie moż​na dłu​żej tego to​le​ro​wać i że po​wi​nie​nem zło​żyć temu męż​czyź​nie wi​zy​tę z prze​sła​niem du​cho​wym, któ​re na​uczy​ło​by go po​ko​ry. Dok​to​rek dłu​go po​tem mil​czał i ode​zwał się po​now​nie do​pie​ro, kie​dy już za​ła​do​wa​li​śmy ra​dia i zbli​ża​li​śmy się do San Ber​doo. Po​wie​dział wte​dy: – Ten drob​no​miesz​cza​nin ma fio​ła na punk​cie swo​je​go kota. Drob​no​miesz​cza​nie uwiel​bia​ją głu​pie zwie​rzę​ta, bo są jesz​cze bar​dziej bez​sil​ne niż oni sami. Chcę, że​byś za​du​sił tego kota na oczach jego drob​no​miesz​czań​skie​go wła​ści​cie​ła. Jak zła​piesz kota za gło​wę i owi​niesz swój mały pa​łec i kciuk wo​kół jego szyi, i moc​no go ści​śniesz dwo​ma pal​ca​mi umiesz​czo​ny​mi nad brwia​mi, to oczy wy​sko​czą mu z or​bit w trak​cie du​sze​nia. Zrób to dla mnie, John​ny, a na​uczę cie​bie in​nych spo​so​bów po​zy​ski​wa​nia wła​dzy: praw​dzi​wej wła​dzy umy​sło​wej, któ​rą dys​po​nu​jesz. Zro​bi​łem to. Ku​piec przy​stał na na​sze wa​run​ki, oznaj​mił, że tyl​ko z nami bę​dzie ro​bił in​te​re​sy i za​pro​po​no​wał Dok​tor​ko​wi pre​mię w wy​so​ko​ści trzy​stu do​la​rów. Dok​to​rek nie przy​jął pro​po​zy​cji i od​parł: – Moją pre​mią jest lek​cja, któ​rą dzi​siaj do​sta​łeś, i do​bro, któ​re z niej wy​pły​nie, za​rów​no dla cie​bie, jak i wie​lu in​nych. Czy​ta​łem te wpi​sy z 1943 roku i wi​dzia​łem, jak Dok​to​rek Har​ris uzy​ski​wał co​raz więk​szą wła​dzę nad Joh​nem De​Vrie​sem, na​kła​nia​jąc go do co​raz bar​dziej wy​ra​fi​no​wa​nej prze​mo​cy, na​ucza​jąc jed​no​cze​śnie fi​lo​zo​fii i psy​cho​lo​gii stra​chu. Z po​le​ce​nia Dok​tor​ka John​ny bił i okra​dał ho​mo​sek​su​ali​stów; ła​mał ręce i nogi dłuż​ni​kom; bił pi​sto​le​tem wła​my​wa​czy, któ​rzy zda​niem Dok​tor​ka ukry​wa​li część utar​gu. I ni​g​dy, ale to ni​g​dy nie miał za​strze​żeń do swo​je​go mi​strza. Dok​to​rek wtła​czał ucznio​wi hi​tle​row​sko-uto​pij​ną fi​lo​zo​fię, do​pa​so​wa​ną do prze​szło​ści John​ny’ego, któ​ry był w zbyt du​żej mie​rze uza​leż​nio​ny od wpły​wów in​nych: – Ty, Mar​cel​la i ja je​ste​śmy na​tu​ral​ną eli​tą. Mu​sisz sza​no​wać Mar​cel​lę za to, że wy​zwo​li​ła cię od Tun​nel City w Wi​scon​sin, i sza​no​wać ją za to, że to two​ja sio​stra; ale pa​mię​taj, że ona też ma wady. Je​śli cho​dzi o wcie​la​nie pew​nych rze​czy w ży​cie, to jest od nas słab​sza; my się​gnę​li​śmy po be​stię tkwią​cą w głę​bi nas i po​zwo​li​li​śmy jej uj​rzeć świa​tło dzien​ne. Za​wsze bę​dzie​my ro​bi​li to, co mu​si​my, nie​za​leż​nie od kon​se​kwen​cji dla in​nych lu​dzi, bo je​ste​śmy po​nad pra​wa​mi łu​dzi i po​nad na​ka​za​mi mo​ral​ny​mi, któ​re zo​sta​ły stwo​rzo​ne po to, by trzy​mać tę be​stię na uwię​zi. Mar​cel​la ni​g​dy nie osią​gnie tego po​zio​mu, nie​mniej jed​nak jest na​szym war​to​ścio​wym to​wa​rzy​szem jako żona i sio​stra. Sza​nuj ją i ko​chaj, ale utrzy​muj dy​stans emo​cjo​nal​ny. Pa​mię​taj, że ona nie jest czło​wie​kiem na​sze​go for​ma​tu… – Ma​ry​nar​ka się do cie​bie do​bra​ła, John, lecz wkrót​ce my się do​bie​rze​my do ma​ry​nar​ki. Miej za​wsze wy​pra​so​wa​ny mun​dur i czy​ste buty. Do​brze od​gry​waj swo​ją rolę, a usta​wisz się na resz​tę ży​cia. Two​ja sio​stra jest w cią​ży z dziec​kiem, któ​re bę​dzie two​im sio​strzeń​cem, moim sy​nem i na​szym mo​ral​nym spad​ko​bier​cą. Nie prze​sa​dzaj z za​ży​wa​niem nar​ko​ty​ków, a bę​dziesz miał wła​dzę nar​ko​ty​ku nad mi​lio​na​mi. Słu​chaj i ufaj mi, John. Mu​sisz jesz​cze bar​dziej się mi pod​dać, a kie​dy to się sta​nie, opo​wiem ci o wła​dzy nad ży​ciem i śmier​cią, któ​rą spra​wo​wa​łem nad wie​lo​ma ludź​mi.

Czu​łem, do​kąd pro​wa​dzi ten aka​pit, więc prze​sko​czy​łem do przo​du, do sierp​nia 1945 roku. Po​twier​dzi​ło się to, co już i tak wie​dzia​łem: John De​Vries, Ed​die En​gels i Law​ren​ce Bru​ba​ker ukra​dli po​nad dwa​dzie​ścia ki​lo​gra​mów czy​stej mor​fi​ny z lot​ni​skow​ca Ap​po​mat​tox. Dok​to​rek Har​ris był mó​zgiem ca​łe​go przed​się​wzię​cia. Prze​słu​chi​wa​no De​Vrie​sa, Bru​ba​ke​ra i En​gel​sa, ale póź​niej ich zwol​nio​no. Dok​to​rek po​tra​fił tak za​stra​szyć John​ny’ego, że ten nie pękł w cza​sie prze​słu​cha​nia. Pa​mięt​nik su​ge​ro​wał, że Dok​to​rek Har​ris po​tra​fił za​stra​szyć i pod​po​rząd​ko​wać so​bie rów​nież Bru​ba​ke​ra i En​gel​sa. Po​twier​dzi​ło się jesz​cze jed​no moje przy​pusz​cze​nie; Mar​cel​la Har​ris nie bra​ła udzia​łu w kra​dzie​ży – była wów​czas w szpi​ta​lu ma​ry​nar​ki w Long Be​ach, gdzie po​ro​ni​ła. To wte​dy John​ny po raz pierw​szy zo​ba​czył po​ru​szo​ne​go Dok​tor​ka Har​ri​sa. Po​ja​wi​ły się kom​pli​ka​cje i oka​za​ło się, że Mar​cel​la nie bę​dzie mo​gła już mieć wię​cej dzie​ci. Wte​dy John​ny po​sta​no​wił po​móc swo​je​mu mi​strzo​wi i po​wie​dział Dok​tor​ko​wi, że jego dziew​czy​na, któ​ra wcze​śniej nie zy​ska​ła apro​ba​ty Dok​tor​ka, jest w cią​ży, prze​by​wa w Wi​scon​sin i za dwa ty​go​dnie ma ro​dzić. Dok​to​rek i John​ny po​le​cie​li na wschód. Dok​to​rek przy​jął po​ród w przy​cze​pie kem​pin​go​wej sto​ją​cej na polu psze​ni​cy na po​łu​dnie od Wau​ke​sha. Mag​gie chcia​ła za​trzy​mać dziec​ko, ale Dok​to​rek, ra​zem z Lar​rym Bru​ba​ke​rem, któ​ry mu po​ma​gał przy po​ro​dzie, za​stra​szył ją i wy​mu​sił na niej, żeby mu od​da​ła dziec​ko, a on bez​piecz​nie umie​ści je w „spe​cjal​nym” sie​ro​ciń​cu dla „spe​cjal​nych” dzie​ci. Dok​to​rek wró​cił do Los An​ge​les i żony z dziec​kiem, któ​re​go tak roz​pacz​li​wie pra​gnę​ła, ze swo​im wy​cze​ka​nym „mo​ral​nym spad​ko​bier​cą”. Po​now​nie prze​sko​czy​łem do przo​du, ale prze​ko​na​łem się, że czas wła​ści​wie się za​trzy​mał wkrót​ce po tym, jak John​ny opi​sał wy​da​rze​nia z sierp​nia 1945 roku. Zo​sta​ło jed​nak jesz​cze przy​naj​mniej ze sto stron, bez dat, ale w peł​ni za​pi​sa​nych. John​ny z nie​wy​ja​śnio​nych po​wo​dów zmie​nił atra​ment na czer​wo​ny i do​pie​ro po kil​ku chwi​lach zro​zu​mia​łem, dla​cze​go: pra​gnął po​znać ab​so​lut​ną wie​dzę Dok​tor​ka, któ​ry mu ją ob​ja​wił w po​dzię​ce za „mo​ral​ne​go spad​ko​bier​cę”. Tu​taj zna​la​zła się hi​sto​ria „wła​dzy nad ży​ciem i śmier​cią”, któ​rą Dok​to​rek spra​wo​wał nad tak wie​lo​ma ludź​mi. Za​pi​sa​no ją na czer​wo​no, i słusz​nie, bo była to hi​sto​ria sza​lo​nej dzie​się​cio​let​niej ka​rie​ry Dok​tor​ka-mor​der​cy, któ​ry do​ko​ny​wał abor​cji, po​dró​żu​jąc po naj​bied​niej​szych dziel​ni​cach miast Środ​ko​we​go Za​cho​du, uzbro​jo​ny w skal​pel do cię​cia, ta​nią whi​sky do znie​czu​la​nia i opę​ta​ny swo​ją eli​tar​ną nie​na​wi​ścią, któ​ra mu w peł​ni wy​star​cza​ła jako mo​tyw. John​ny na​dal cy​to​wał mi​strza do​słow​nie: – Oczy​wi​ście, od cza​sów stu​diów me​dycz​nych wie​dzia​łem, że to jest moja mi​sja i mój spo​sób ucze​nia się; że wła​dza nad ży​ciem i śmier​cią jest uko​ro​no​wa​niem wszel​kiej wie​dzy. Wie​dzia​łem, że je​śli uda mi się kon​tro​lo​wać prze​ra​ża​ją​cy, acz​kol​wiek nie​zbęd​ny akt ro​dze​nia i eli​mi​no​wa​nia nie​god​nych, nie da​jąc zu​bo​żyć sie​bie emo​cjo​nal​nie, to zdo​bę​dę nie​znisz​czal​ny umysł i du​szę boga. Da​lej czy​ta​łem, jak Dok​to​rek opi​sy​wał pro​ces se​lek​cji prze​ra​żo​ne​mu i, w koń​cu, obu​rzo​ne​mu John​ny’emu: – Je​śli dziew​czy​ny tra​fia​ły do mnie od ko​chan​ka bądź al​fon​sa, to oczy​wi​ście mu​sia​łem im po​zwo​lić prze​żyć. Je​śli były in​te​li​gent​ne i cza​ru​ją​ce, to wy​ko​ny​wa​łem za​bieg, wy​ko​rzy​stu​jąc

całą swo​ją wie​dzę i nie​prze​cięt​ne umie​jęt​no​ści. Je​śli dziew​czę​ta były brzyd​kie albo ma​rud​ne, albo brud​ne, albo dum​ne ze swej roz​wią​zło​ści, to wte​dy oczy​wi​ście świat sta​wał się lep​szy bez nich i ich po​tom​stwa. Ta​kie stwo​rze​nia du​si​łem chlo​ro​for​mem i do​ko​ny​wa​łem abor​cji po ich śmier​ci – do​sko​na​ląc swój fach, żeby ra​to​wać ży​cie pe​cho​wym, mło​dym ko​bie​tom za​słu​gu​ją​cym na to, by żyć. Po ta​kim za​bie​gu wy​wo​zi​łem zmar​łą mat​kę i jej nie​na​ro​dzo​ne dziec​ko za mia​sto i grze​ba​łem je, póź​no w nocy, w ja​kiejś uro​dzaj​nej zie​mi. Czu​łem sil​ną więź z tymi mło​dy​mi ko​bie​ta​mi i zda​wa​łem so​bie spra​wę, że umar​ły po to, by inni mo​gli żyć. Dok​to​rek Har​ris opi​sy​wał swo​je tech​ni​ki abor​cyj​ne, ale nie mo​głem się zmu​sić do ich czy​ta​nia. Za​czą​łem strasz​li​wie pła​kać i wzy​wać Lor​nę. Ktoś za​pu​kał do mo​ich drzwi, więc wzią​łem z łóż​ka po​dusz​kę, za​głu​szy​łem płacz i rzu​ci​łem się na pod​ło​gę, młó​cąc rę​ko​ma i kon​wul​syj​nie ko​piąc wo​kół. Mu​sia​łem za​snąć w ta​kiej po​zy​cji, bo kie​dy się obu​dzi​łem, było już ciem​no. Je​dy​nym źró​dłem świa​tła w po​ko​ju była sto​ją​ca na biur​ku lamp​ka. Do​pie​ro po kil​ku se​kun​dach przy​po​mnia​łem so​bie, gdzie je​stem i co się sta​ło. W gar​dle zro​dził mi się krzyk, ale zdła​wi​łem go w so​bie, za​trzy​mu​jąc po​wie​trze w płu​cach tak dłu​go, że omal nie stra​ci​łem przy​tom​no​ści. Wie​dzia​łem, że mu​szę prze​czy​tać resz​tę pa​mięt​ni​ka. Po​wo​li pod​nio​słem się na nogi i przy​go​to​wa​łem się psy​chicz​nie do dal​sze​go cią​gu. Łzy stra​chu i zło​ści ska​py​wa​ły na ko​lej​ne kart​ki, kie​dy czy​ta​łem prze​ra​ża​ją​ce opo​wie​ści o ży​ciu i śmier​ci, ro​pie, krwi i eks​kre​men​tach, i zno​wu o ży​ciu i o śmier​ci, śmier​ci, śmier​ci, śmier​ci i śmier​ci… John​ny’ego De​Vrie​sa w koń​cu ogar​nę​ło po​dob​ne mo​je​mu obrzy​dze​nie i po​je​chał do Mil​wau​kee z pry​wat​ną do​sta​wą mor​fi​ny. Wte​dy jego styl już spro​wa​dzał się do nie​spój​ne​go beł​ko​tu prze​ry​wa​ne​go wzo​ra​mi i sym​bo​la​mi che​micz​ny​mi, któ​rych nie mo​głem zro​zu​mieć. Strach przed Dok​tor​kiem – „Roz​pru​wacz! Roz​pru​wacz! Roz​pru​wacz może za​bić każ​de​go!” – wy​peł​niał ostat​nie stro​ny. Wstrzą​śnię​ty, za​mkną​łem po​kój i po​sze​dłem na spa​cer. Mu​sia​łem być wśród lu​dzi przy​naj​mniej wy​glą​da​ją​cych na zdro​wych. Zna​la​złem gło​śny bar i wsze​dłem do środ​ka. Wnę​trze było ską​pa​ne bursz​ty​no​wym świa​tłem, któ​re zmie​nia​ło rysy by​wal​ców – na ko​rzyść, stwier​dzi​łem. Za​mó​wi​łem po​dwój​ne​go bur​bo​na, po​tem ko​lej​ne​go – i jesz​cze jed​ne​go; bar​dzo duża daw​ka dla nie​pi​ją​ce​go. Za​mó​wi​łem jesz​cze jed​ne​go po​dwój​ne​go i uświa​do​mi​łem so​bie, że pła​czę i że wszy​scy pa​trzą na mnie w peł​nej za​że​no​wa​nia ci​szy. Do​pi​łem drin​ka i stwier​dzi​łem, że nic mnie to nie ob​cho​dzi. Po​pro​si​łem bar​ma​na o do​lew​kę, ale po​trzą​snął gło​wą i spoj​rzał w dru​gą stro​nę. Ru​szy​łem przez par​kiet pe​łen tań​czą​cych par na tył baru, w stro​nę au​to​ma​tu te​le​fo​nicz​ne​go. Po​da​łem ope​ra​to​ro​wi nu​mer Lor​ny w Los An​ge​les, po czym za​czą​łem wrzu​cać do au​to​ma​tu mo​ne​ty, aż włą​czył się ope​ra​tor i po​wie​dział, że zde​po​no​wa​łem trzy razy za dużo pie​nię​dzy. Kie​dy usły​sza​łem głos Lor​ny, zdo​ła​łem tyl​ko beł​ko​tli​wie wy​ją​kać kil​ka nie​zro​zu​mia​łych słów i w koń​cu sama mnie spy​ta​ła: – Fred​dy, do dia​bła, czy to ty? – Lor-Lor​na. Lor​na! – Czy ty pła​czesz, Fred​dy? Je​steś pi​ja​ny? Gdzie ty, do dia​bła, je​steś? Ze​bra​łem się w so​bie i uda​ło mi się coś wy​ar​ty​ku​ło​wać: – Je​stem w Wi​scon​sin, Lor. Do​wie​dzia​łem się mnó​stwa rze​czy, o któ​rych mu​szę ci po​wie​dzieć. Jest taki je​den wspa​nia​ły duży mały chło​piec, któ​re​mu może stać się krzyw​da, jak Mag​gie

Ca​dwal​la​der… Lor​na, pro​szę, Lor, mu​szę się z tobą spo​tkać… – Nie wie​dzia​łam, że się upi​jasz, Fred​dy. To do cie​bie nie​po​dob​ne. I ni​g​dy nie sły​sza​łam, że​byś pła​kał. – Głos Lor​ny był czu​ły i zdra​dzał za​sko​cze​nie. – Bo się nie upi​jam i nie pła​czę, do dia​bła. Nic nie ro​zu​miesz, Lor. – Ależ ro​zu​miem. Za​wsze ro​zu​mia​łam. Wra​casz do L.A.? – Tak. – To za​dzwoń do mnie, jak przy​je​dziesz. Nie opo​wia​daj mi o wspa​nia​łych wiel​kich ma​łych chłop​cach z prze​szło​ści. Idź spać. Do​brze? – Do​brze. – Do​bra​noc, Fred​dy. – Do​bra​noc. – Na​tych​miast od​wie​si​łem słu​chaw​kę, żeby Lor​na nie sły​sza​ła, że zno​wu pła​czę. Ja​koś uda​ło mi się za​snąć tej nocy. Rano scho​wa​łem hi​sto​rię stra​chu John​ny’ego do ba​gaż​ni​ka i po​je​cha​łem do Chi​ca​go. W cen​trum za​trzy​ma​łem się przy skle​pie i ku​pi​łem moc​ny kar​ton. Na​stęp​ną go​dzi​nę spę​dzi​łem na par​kin​gu, po​rząd​ku​jąc i opi​su​jąc pa​mięt​nik. Z au​to​ma​tu za​dzwo​ni​łem do in​for​ma​cji w L.A. i do​wie​dzia​łem się, że ad​re​sy Lar​ry’ego Bru​ba​ke​ra i Ma​łej Chat​ki Lar​ry’ego się nie zmie​ni​ły. Ode​tchną​łem z ulgą, szcze​gól​nie kie​dy przy​po​mnia​łem so​bie, że gdy w roku 1951 po​szli​śmy z Du​dley​em Smi​them przy​ci​snąć Bru​ba​ke​ra, to do​kład​nie na​prze​ciw baru wi​dzia​łem pocz​tę. Nim prze​ło​ży​łem za​war​tość zmur​sza​łe​go kar​to​nu do no​we​go, spraw​dzi​łem, czy do​brze wy​ko​na​łem swo​ją pra​cę: wszyst​kie od​nie​sie​nia do Bru​ba​ke​ra i kra​dzie​ży mor​fi​ny były pod​kre​ślo​ne. Ze schow​ka w sa​mo​cho​dzie wy​grze​ba​łem ja​kąś czy​stą kart​kę pa​pie​ru i na​pi​sa​łem list wpro​wa​dza​ją​cy. Dro​gi Lar​ry, Czas ure​gu​lo​wać ra​chun​ki. Te​raz na​le​żysz do mnie, a nie do Dok​tor​ka Har​ri​sa. Będę w kon​tak​cie. Po​ste​run​ko​wy Fre​de​rick U. Un​der​hill 1647 Na​stęp​nie po​je​cha​łem na pocz​tę, gdzie po​pro​si​łem o ta​śmę i bar​dzo sta​ran​nie za​le​pi​łem kar​ton. Po​tem na​pi​sa​łem ad​res od​bior​cy: Law​ren​ce Bru​ba​ker Bar Mała Chat​ka Lar​ry’ego Win​dward Au​enue 58 Ve​ni​ce, Ka​li​for​nia Jako ad​res zwrot​ny po​da​łem: Edward En​gels U.S.S. Ap​po​mat​tox Uli​ca Pie​kiel​na 1, Ha​des De​li​kat​na alu​zja. Ze spra​wie​dli​wo​ścią w tle – na pew​no Lor​na i inni wiel​bi​cie​le spra​wie​dli​wo​ści ją do​ce​nią.

Kil​ka​krot​nie wy​tłu​ma​czy​łem cier​pli​we​mu pra​cow​ni​ko​wi pocz​ty, cze​go ocze​ku​ję: do​star​cze​nia na pocz​tę po dru​giej stro​nie uli​cy, gdzie od​bior​ca bę​dzie mu​siał po​ka​zać do​wód toż​sa​mo​ści i pod​pi​sać kwi​tek, nim pacz​ka zo​sta​nie mu wy​da​na. Poza tym chcia​łem, żeby prze​sył​ka do​tar​ła tam za trzy dni; nie wcze​śniej. Pra​cow​nik zro​zu​miał; miał do​świad​cze​nie z eks​cen​try​ka​mi. Wy​sze​dłem z pocz​ty, czu​jąc się lek​ki jak po​wie​trze, ale jed​no​cze​śnie twar​dy jak gra​nit. Po​je​cha​łem na lot​ni​sko O’Hare i od​da​łem po​ży​czo​ny sa​mo​chód, po czym zła​pa​łem po​po​łu​dnio​wy sa​mo​lot do Los An​ge​les i mo​je​go prze​zna​cze​nia.

Część VI Ostatnia rozgrywka

23 Trzy dni póź​niej o siód​mej rano ulo​ko​wa​łem się przed skle​pem mo​no​po​lo​wym na Win​dward Ave​nue, skąd mia​łem wi​dok na urząd pocz​to​wy w Ve​ni​ce i Małą Chat​kę Lar​ry’ego. Cze​ka​łem w na​pię​ciu na otwar​cie pocz​ty o siód​mej trzy​dzie​ści, zda​jąc so​bie spra​wę że z psy​cho​lo​gicz​ne​go punk​tu wi​dze​nia mój plan w peł​ni by się po​wiódł, gdy​by li​sto​nosz obu​dził Bru​ba​ke​ra na tyle wcze​śnie, żeby w ba​rze nie było jesz​cze żad​nych klien​tów. Jego knaj​pa nie była już czyn​na tak dłu​go, jak tyl​ko do​pusz​cza​ło pra​wo – wy​wie​szo​ne na drzwiach go​dzi​ny otwar​cia ob​wiesz​cza​ły skrom​niej, że lo​kal jest czyn​ny od dzie​sią​tej rano do pół​no​cy. Ta zmia​na była mi na rękę, bo i tak od​wie​dził​bym Bru​ba​ke​ra nie​za​leż​nie od wszyst​kie​go, ale wo​la​łem mieć jego i Małą Chat​kę do wy​łącz​nej dys​po​zy​cji. Sta​łem więc przed skle​pem mo​no​po​lo​wym, wie​dząc, że być może cze​ka mnie dłu​gi dzień. My​śla​łem głów​nie o Lor​nie. Nie za​dzwo​ni​łem do niej po po​wro​cie do Los An​ge​les. Chcia​łem mieć moc​ną po​zy​cję wyj​ścio​wą, a uwa​ża​łem, że tro​chę się skom​pro​mi​to​wa​łem, dzwo​niąc do niej po pi​ja​ne​mu i pła​cząc. Dwa dni, któ​re spę​dzi​łem u sie​bie w miesz​ka​niu, usi​łu​jąc o niej nie my​śleć, były kom​plet​ną po​raż​ką; nie mo​głem się sku​pić na ni​czym in​nym i wy​obra​ża​łem so​bie wszel​kie moż​li​we sce​na​riu​sze na​sze​go po​wro​tu do sie​bie, uwzględ​nia​jąc to, co wie​dzia​łem, że musi się wy​da​rzyć, nim bę​dzie​my mo​gli zno​wu być ze sobą. Ubra​ny w tan​det​ną kurt​kę ukry​wa​ją​cą mój pi​sto​let, mu​sia​łem na​praw​dę wal​czyć ze sobą na tej tan​det​nej Win​dward Ave​nue, żeby nie my​śleć o tym, o czym chcia​łem my​śleć naj​bar​dziej, i żeby nie my​śleć o udu​szo​nych ko​bie​tach, za​mor​do​wa​nych nie​na​ro​dzo​nych dzie​ciach i o wła​snej prze​szło​ści, od któ​rej nie było uciecz​ki. Moje nie​uda​ne pró​by prze​rwa​no o ósmej dwa​dzie​ścia osiem, kie​dy li​sto​nosz nie​spiesz​nym kro​kiem prze​szedł przez uli​cę, kie​ru​jąc się do Ma​łej Chat​ki. Wi​dzia​łem, jak spoj​rzał na ja​kiś pa​pie​rek, któ​ry trzy​mał w ręku, i za​pu​kał gło​śno w drzwi wej​ścio​we. Chwi​lę póź​niej po​ja​wił się w nich ja​snej kar​na​cji Mu​rzyn, owi​nię​ty je​dwab​nym prze​ście​ra​dłem. Mru​żył oczy, ośle​pio​ny słoń​cem. Bru​ba​ker i li​sto​nosz za​czę​li roz​ma​wiać i na​wet z pew​nej od​le​gło​ści wy​czu​łem, że Lar​ry jest za​in​try​go​wa​ny. Kie​dy wy​szedł z baru pięć mi​nut póź​niej, miał już na so​bie spodnie i spor​to​wą ko​szu​lę. Nie chcia​ło mu się iść do przej​ścia dla pie​szych, więc od razu prze​szedł na dru​gą stro​nę uli​cy, a ja czu​łem, że jest mi na prze​mian zim​no i go​rą​co. Li​czy​łem, że mi​nie ko​lej​nych pięć mi​nut. Po​my​li​łem się: już trzy mi​nu​ty póź​niej Bru​ba​ker nie​mal​że prze​biegł przez uli​cę z kar​to​nem w rę​kach. Na jego twa​rzy wi​dać było praw​dzi​wą pa​ni​kę. Nie skie​ro​wał się ku drzwiom baru – wy​mi​nął je i ru​szył na przy​le​ga​ją​cy do bu​dyn​ku par​king. Dep​ta​łem mu po pię​tach, więc kie​dy rzu​cił kar​ton na ba​gaż​nik pon​tia​ca ro​ad​ste​ra i za​czął szu​kać w kie​sze​ni klu​czy​ków, sta​ną​łem za nim i przy​sta​wi​łem mu re​wol​wer do krę​go​słu​pa. – Nie, Lar​ry – po​wie​dzia​łem, kie​dy jęk​nął ze stra​chu. – Nie te​raz. Ro​zu​miesz? – Od​bez​pie​czy​łem broń i we​pchną​łem lufę w mię​si​stą część ple​ców. Bru​ba​ker przy​tak​nął le​d​wo wi​docz​nym ru​chem. – Cie​szę się – po​wie​dzia​łem. – Ed​die jest w pie​kle, ale ja nie, a je​śli do​brze ro​ze​grasz spra​wę, ty też się tam nie znaj​dziesz. Ro​zu​miesz, Lar​ry? – Bru​ba​ker po​now​nie ski​nął gło​wą. – Do​brze. Wiesz, kim je​stem? Bru​ba​ker okrę​cił się nie​znacz​nie, by spoj​rzeć na moją twarz. Kie​dy mnie roz​po​znał, jęk​nął ci​cho, po czym za​krył usta ręką i przy​gryzł kost​ki. Skie​ro​wa​łem go do tyl​nych drzwi baru.

– Weź pacz​kę, Lar​ry. Mu​si​my co nie​co po​czy​tać i tro​chę po​ga​dać. Bru​ba​ker nie sta​wiał opo​ru i po chwi​li sie​dzie​li​śmy już w jego skrom​nym miesz​ka​niu na ty​łach baru. Drżał, ale za​cho​wy​wał się z god​no​ścią, po​dob​nie jak w dniu, kie​dy prze​słu​chi​wa​li​śmy go ze Smi​them. Wska​za​łem lufą re​wol​we​ru na le​żą​cy po​mię​dzy nami kar​ton. – Otwórz go i prze​czy​taj pierw​szych, no, może z dzie​sięć stron. Bru​ba​ker za​wa​hał się, po czym rzu​cił się na pacz​kę, naj​wy​raź​niej chcąc, żeby jak naj​szyb​ciej było po wszyst​kim. Pa​trzy​łem, jak w po​śpie​chu czy​ta wy​bra​ne prze​ze mnie frag​men​ty. Drżą​cy​mi rę​ko​ma od​kła​dał prze​czy​ta​ne kart​ki i czy​tał da​lej. Po ja​kichś dzie​się​ciu mi​nu​tach zo​rien​to​wał się, cze​go do​ty​czy tekst, i za​czął się hi​ste​rycz​nie śmiać, ale jego śmiech był jak​by pod​szy​ty iro​nią. – Och, skar​beń​ku, skar​beń​ku – po​wta​rzał. – Za​bi​łeś kie​dyś ko​goś, Lar​ry? – spy​ta​łem. – Nie – od​parł Bru​ba​ker. – A wiesz, ilu lu​dzi za​bił Dok​to​rek Har​ris? – Mnó​stwo – po​wie​dział Bru​ba​ker. – Je​steś sar​ka​stycz​nym gno​jem. Chcesz wyjść z tego cało czy wo​lisz po​grą​żyć się ra​zem z Dok​tor​kiem? – Dok​tor​ko​wi zro​bi​łem do​brze w 1944 roku, skar​bie. Ed​die i John​ny De​Vries też. Cho​dzi​ło wy​łącz​nie o przy​pie​czę​to​wa​nie na​sze​go pak​tu, ro​zu​miesz. Ja nie mia​łem nic prze​ciw​ko temu: Dok​to​rek był bar​dzo przy​stoj​ny. Ed​die​mu też nie za​le​ża​ło, bo był bi. Ale John​ny nie mógł się po​tem po​zbie​rać. Spodo​ba​ło mu się to i nie​na​wi​dził sie​bie za to aż do dnia swo​jej śmier​ci. – Kto go za​bił? – Dok​to​rek. Swo​ją dro​gą, Dok​to​rek go ko​chał. Ale John​ny za dużo ga​dał. Nie sprze​da​wał swo​jej czę​ści to​wa​ru. Roz​da​wał go za dar​mo ob​wie​siom w Mil​wau​kee. Po​tem za​czął mó​wić, że chce prze​stać brać. By​li​śmy przy​ja​ciół​mi. Za​dzwo​nił do mnie i po​wie​dział, że chciał​by, że​bym prze​cho​wał mu to​war do cza​su, kie​dy wyj​dzie ze szpi​ta​la. Chciał rzu​cić bra​nie, ale nie chciał stra​cić pie​nię​dzy, któ​re mógł za​ro​bić na sprze​da​ży to​wa​ru, ja​rzysz? – Ja​rzę. No i prze​stra​szy​łeś się, że jak już bę​dzie czy​sty, może za​cząć ga​dać i wska​że na cie​bie, więc po​wie​dzia​łeś Dok​tor​ko​wi. – Zga​dza się, po​wie​dzia​łem Ta​tu​sio​wi i Ta​tuś się tym za​jął. Bru​ba​ker na​dal za​cho​wy​wał się z god​no​ścią, cho​ciaż w peł​ni zda​wał so​bie spra​wę ze swo​jej pod​dań​czo​ści i mu​siał szcze​rze sie​bie nie​na​wi​dzić. Na​praw​dę nie wie​dzia​łem, czy bę​dzie chciał żyć da​lej, czy umrzeć, grze​biąc swo​ją prze​szłość. Mo​głem tyl​ko da​lej za​da​wać py​ta​nia i mieć na​dzie​ję, że się nie roz​klei. – Co się sta​ło z resz​tą to​wa​ru, Lar​ry? – Dok​to​rek i ja cały czas sprze​da​je​my go, po tro​chu. Ro​bi​my to już od lat. – Szan​ta​żu​je cię? – Ma zdję​cia mnie i pew​ne​go rad​ne​go w sy​tu​acji, któ​rą moż​na by okre​ślić mia​nem kom​pro​mi​tu​ją​cej. – Bru​ba​ker ro​ze​śmiał się. – Sko​ja​rzy​łem tego rad​ne​go z Ed​diem. Ed​die miał fio​ła na punk​cie eli​ty, on po pro​stu ko​chał wy​so​ką po​zy​cję spo​łecz​ną i ko​nie, a ten rad​ny miał i jed​no, i dru​gie. Dok​to​rek im też zro​bił zdję​cia, ale rad​ny na​wet o tym nie wie​dział. Ed​die wie​dział – to wła​śnie dla​te​go Dok​to​rek zmu​sił go do wzię​cia na sie​bie od​po​wie​dzial​no​ści za Mag​gie. Za​czą​łem się trząść.

– Dok​to​rek za​bił Mag​gie? – Tak, skar​bie, to on. Tra​fi​łeś nie tego, co trze​ba, kie​dy wsa​dzi​łeś Ed​die​go. Ale za​pła​ci​łeś za to, skar​beń​ku. Za​baw​ne, ale nie wy​glą​dasz na ko​mu​cha. – Bru​ba​ker ro​ze​śmiał się, tym ra​zem pro​sto mi w twarz. – Dla​cze​go? – spy​ta​łem. – Dla​cze​go ją za​bił? – Dla​cze​go? No, cóż, Mag​gie miesz​ka​ła w L.A., ale my ma​ry​na​rze nic o niej nie wie​dzie​li​śmy. Mat​ka na​pi​sa​ła jej, że John​ny’ego za​bi​li w Mil​wau​kee. Gdzieś wpa​dła na Ed​die​go, zu​peł​nie przy​pad​kiem, i ulży​ła so​bie, ga​da​jąc tro​chę za dużo. Ed​die po​wie​dział Dok​tor​ko​wi i Dok​to​rek ka​zał mu się nią za​jąć, po​cie​szać ją, ko​chać się z nią i mieć ją na oku. Po​tem Dok​to​rek stał się ner​wo​wy. Któ​rejś nocy po​ży​czył sa​mo​chód Ed​die​go, po​je​chał do miesz​ka​nia Mag​gie i ją udu​sił. To był też test – Dok​to​rek wie​dział, że na mnie może po​le​gać, ale nie był pe​wien Ed​die​go. Wie​dział, że Ed​die za nic w świe​cie nie chciał, żeby kto​kol​wiek wie​dział, że jest ge​jem; że wo​lał​by umrzeć, niż żeby ro​dzi​na się o tym do​wie​dzia​ła, więc po​ka​zał Ed​die​mu jego zdję​cia z rad​nym i to za​ła​twi​ło spra​wę. Dok​to​rek za​gro​ził, że albo gli​nia​rze ni​g​dy się nie do​wie​dzą, kto udu​sił Mag​gie, i wte​dy wszyst​ko bę​dzie cacy, albo Ed​die po​że​gna się ze świa​tem. Co się zresz​tą sta​ło, a ty mu w tym po​mo​głeś. – Wró​ci​łem my​śla​mi do tego wie​czo​ra w 1951, kie​dy po raz pierw​szy śle​dzi​łem En​gel​sa. Wdał się w gwał​tow​ną wy​mia​nę zdań z ja​kimś star​szym męż​czy​zną w ba​rze dla ho​mo​sek​su​ali​stów w West Hol​ly​wo​od. Te​raz uświa​do​mi​łem so​bie, że męż​czy​zną tym był Dok​to​rek Har​ris. Czu​łem, że za​czy​na mi się ro​bić nie​do​brze, więc zmie​ni​łem te​mat. – Czy Mar​cel​la Har​ris zna​ła Mag​gie? Wie​dzia​ła, że Dok​to​rek ją za​bi​je? – Chy​ba wie​dzia​ła. Po​dej​rze​wam, że się do​my​śli​ła. Za​wsze lu​bi​ła Mag​gie – i wie​dzia​ła, że Mag​gie jest mat​ką Mi​cha​ela. Dok​to​rek po​wie​dział Mar​cel​li, żeby się trzy​ma​ła od Mag​gie z da​le​ka. Mar​cel​la gdzieś wy​je​cha​ła; zo​sta​wi​ła Mi​cha​ela ze swo​imi zna​jo​my​mi. Wi​dzisz, skar​beń​ku, ona za​wsze wie​dzia​ła, że Dok​to​rek po​tra​fił być zim​ny i ra​czej bez​względ​ny. Kie​dy do​wie​dzia​ła się o śmier​ci Mag​gie, zro​zu​mia​ła do ja​kie​go stop​nia, ale do​pie​ro póź​niej tego sa​me​go roku do​tar​ło do niej, że Dok​to​rek wy​sta​wiał bi​le​ty do Mia​sta Sztyw​nia​ków. – O czym ty mó​wisz? To nie wie​dzia​ła, że to Dok​to​rek za​bił John​ny’ego? Bru​ba​ker po​trzą​snął gło​wą i ob​da​rzył mnie iro​nicz​nym uśmiesz​kiem. – Nie, skar​bie. Gdy​by wie​dzia​ła, to za​bi​ła​by albo jego, albo sie​bie. Ona ko​cha​ła swo​je​go bra​ta jak sza​lo​na i po​tra​fi​ła po​sta​wić na swo​im! Ja by​łem ali​bi Dok​tor​ka, skar​bie. Grał niby ze mną w moc​no za​kra​pia​ne​go po​ke​ra przez trzy noce, a tak na​praw​dę był w Mil​wau​kee, gdzie roz​pruł Wiel​kie​go Joh​na. Wzdry​gną​łem się, bo po​dej​rze​wa​łem, że znam od​po​wiedź na na​stęp​ne py​ta​nie. – No to cze​go do​wie​dzia​ła się Mar​cel​la póź​niej tego roku? – Cóż, skar​bie, trze​ba od​dać Dok​tor​ko​wi jed​no: na​praw​dę ko​cha swe​go „mo​ral​ne​go spad​ko​bier​cę”, jak go na​zy​wa. Kie​dy Mar​cel​la w pięć​dzie​sią​tym pierw​szym za​czę​ła pusz​czać się na lewo i pra​wo i zo​sta​wi​ła Mi​cha​ela ze swo​imi kum​pla​mi od bu​tel​ki, Dok​to​rek od​cho​dził od zmy​słów, bo nie wie​dział, gdzie jest jego syn. Kie​dy się spo​tka​li i Mi​cha​el po​wie​dział mu, że miesz​ka z faj​ny​mi go​ść​mi w Hol​ly​wo​od, Dok​to​rek na​praw​dę się wku​rzył. Wy​brał się do nich z no​żem rzeź​nic​kim i co nie​co po​roz​pru​wał. Za​ła​twił wszyst​kich trzech. Ga​ze​ty o tym pi​sa​ły, ale pew​nie nie czy​ta​łeś, bo sam nie​wie​le wcze​śniej po​ja​wia​łeś się w na​głów​kach i mu​sia​łeś gdzieś prze​cze​kać, aż spra​wa ucich​nie. Co się sta​ło, skar​bie? Jak​byś zbladł… Bru​ba​ker pod​szedł do zle​wu i na​lał mi szklan​kę wody. Po​dał mi ją, wzią​łem łyk, a po​tem

uświa​do​mi​łem so​bie, co ro​bię, i rzu​ci​łem szklan​ką o ścia​nę. – Spo​koj​nie, skar​bie – po​wie​dział Bru​ba​ker. – Czyż​byś miał wra​że​nie, że zbyt wie​le się do​wia​du​jesz? Naj​pierw sło​wa uwię​zły mi w gar​dle, ale w koń​cu zdo​ła​łem z sie​bie wy​du​sić: – Dla​cze​go Dok​to​rek… – … Za​bił Mar​cel​lę? Cho​dzi​ło o chłop​ca, skar​bie. Wie​dział, że Mar​cel​la wie o jego spraw​kach; może na​wet wie​dzia​ła, że za​bił John​ny’ego. Ale wie​dzia​ła też, że je​śli pój​dzie na po​li​cję, to już ni​g​dy nie zo​ba​czy chłop​ca. To ją wy​kań​cza​ło. Za​czę​ła pić i ły​kać pro​chy jak ni​g​dy przed​tem. Za​czę​ła pusz​czać się jak ni​g​dy przed​tem. Dok​to​rek wy​na​jął ja​kie​goś ośli​złe​go de​tek​ty​wa, żeby ją śle​dził. Po​wie​dział Dok​tor​ko​wi, że spa​la się w niej wię​cej gumy niż na au​to​stra​dach Los An​ge​les. Nie​dłu​go po​tem de​tek​tyw znik​nął, skar​bie. Po​dob​nie jak Mar​cel​la. Bru​ba​ker w mil​cze​niu prze​je​chał so​bie pal​cem po gar​dle, ob​ra​zo​wo przed​sta​wia​jąc ko​niec po​ten​cjal​nie wspa​nia​łej eg​zy​sten​cji Mar​cel​li. By​łem wście​kły, na​praw​dę wście​kły, ale nie na Bru​ba​ke​ra. – Ale prze​cież Mi​cha​el był z Dok​tor​kiem, kie​dy udu​szo​no Mar​cel​lę – po​wie​dzia​łem spo​koj​nie. – Zga​dza się – od​parł Bru​ba​ker rów​nie spo​koj​nie. – Był. Dok​to​rek po​je​chał do El Mon​te. Wie​dział, że Mar​cel​la za​zwy​czaj wra​ca do domu po bie​gną​cej wzdłuż szko​ły Peck Road. Wie​dział, że ni​g​dy nie bie​rze ze sobą sa​mo​cho​du. Dok​to​rek za​par​ko​wał przy szko​le. Wsia​dła do jego sa​mo​cho​du i roz​ma​wia​li przez ja​kieś dwie go​dzi​ny, a po​tem ją udu​sił. Mi​cha​el spał na tyl​nym sie​dze​niu. Dok​to​rek dał mu trzy ta​blet​ki na​sen​ne. Kie​dy na​stęp​ne​go ran​ka obu​dził się w domu, nie miał po​ję​cia, gdzie był w nocy. Czyż mi​łość ro​dzi​ciel​ska nie jest uro​cza, skar​bie? Sko​czy​łem na nogi i drżą​cy​mi rę​ko​ma przy​sta​wi​łem re​wol​wer do uśmiech​nię​tej twa​rzy Bru​ba​ke​ra. Od​bez​pie​czy​łem broń i po​ło​ży​łem pa​lec na spu​ście. – Za​strzel mnie – po​wie​dział Bru​ba​ker. – Mam to gdzieś, nie bę​dzie dłu​go bo​leć. Za​strzel mnie. Nie zmie​ni​łem po​zy​cji. – No, za​strzel mnie, do dia​bła! Nie masz jaj? Bo​isz się czar​ne​go pe​da​ła? Za​strzel mnie! Unio​słem pi​sto​let i z ca​łej siły zdzie​li​łem nim Bru​ba​ke​ra w gło​wę. Krzyk​nął i z bie​gną​cej nad no​sem żyły wy​strze​li​ła krew. Po​now​nie unio​słem re​wol​wer, sam krzyk​ną​łem i rzu​ci​łem nim w ścia​nę. Wpa​try​wa​łem się w Bru​ba​ke​ra, któ​ry wy​cie​rał za​krwa​wio​ną twarz rę​ka​wem i też się we mnie wpa​try​wał. – Je​steś ze mną czy z Dok​tor​kiem? – spy​ta​łem w koń​cu. – Z tobą, skar​bie – od​parł Bru​ba​ker. – Masz wszyst​kie asy w ręku. Swo​ją dro​gą, przy​naj​mniej gwa​ran​tu​jesz ja​kąś przy​go​dę.

24 Wie​dzia​łem, że moż​na było li​czyć na emo​cje, ale nie czu​łem, że​bym miał same asy. Czu​łem się tak, jak​bym trzy​mał zmar​łe​go czło​wie​ka za rękę, wie​dzia​łem jed​nak, że na​wet kie​dy już bę​dzie po wszyst​kim, Dok​to​rek Har​ris, nie​za​leż​nie gdzie się znaj​dzie, bę​dzie się ze mnie śmiał, wie​dząc, że już ni​g​dy nie będę mógł pro​wa​dzić nor​mal​ne​go ży​cia, je​śli w ogó​le kie​dy​kol​wiek ta​kie mia​łem. Po​je​cha​li​śmy z Lar​rym Bru​ba​ke​rem na pół​noc, w stro​nę pól upraw​nych wschod​nie​go Ven​tu​ra. By​łem uzbro​jo​ny w du​bel​tów​kę, .38 i strzy​kaw​kę; Bru​ba​ker wy​łącz​nie w ma​so​chi​stycz​ną przy​jem​ność, któ​rą czer​pał ze zna​le​zie​nia się w opa​łach. Wie​dział, że je​stem uzbro​jo​ny jak na niedź​wie​dzia – sam do​star​czył mi strzy​kaw​kę i wie​dział, co mu​szę zro​bić. Pro​wa​dził Bru​ba​ker, ale znał tyl​ko naj​ogól​niej​szy za​rys mo​je​go pla​nu; wie​dział tyl​ko, gdzie doj​dzie do osta​tecz​nej roz​gryw​ki. Przy​glą​da​łem mu się ką​tem oka. Był do​brym kie​row​cą i ma​new​ro​wał wśród sa​mo​cho​dów, jak dżo​kej usta​wia​ją​cy się w naj​lep​szej po​zy​cji. Po​mi​mo za​ban​da​żo​wa​nej gło​wy za​cho​wy​wał iście aniel​ski spo​kój. Opo​wie​dział mi wszyst​ko ze szcze​gó​ła​mi i zgo​dził się pod​pi​sać ze​zna​nie opi​su​ją​ce wszyst​kie prze​stęp​stwa Dok​tor​ka Har​ri​sa oraz swój wła​sny udział w kra​dzie​ży mor​fi​ny. Był współ​spraw​cą mor​der​stwa, ale na su​mie​niu miał o wie​le wię​cej. Jego ze​zna​nie le​ża​ło te​raz, czte​ry dni póź​niej, w skryt​ce w Bank of Ame​ri​ca. Kie​dy osten​ta​cyj​nie zło​żył pod​pis na dwu​dzie​sto​trzy​stro​ni​co​wym do​ku​men​cie, któ​ry spi​sa​łem w jego za​gra​co​nym miesz​ka​niu, Bru​ba​ker po​wie​dział: – Jest tyl​ko je​den spo​sób, żeby ro​ze​grać tę grę i wy​grać. Dok​to​rek po​sia​da ka​wa​łek zie​mi na wschód od Ven​tu​ra. Brzyd​ki ka​wa​łek zu​peł​nie bez​u​ży​tecz​nej zie​mi. Trzy​ma ją ze wzglę​dów po​dat​ko​wych; nie ma wi​docz​nych źró​deł utrzy​ma​nia, bo jest god​nym sza​cun​ku przed​sta​wi​cie​lem kla​sy śred​niej trud​nią​cym się di​ler​ką, więc co roku pła​ci stó​wę po​dat​ku do​cho​do​we​go od nie​ru​cho​mo​ści. Na dział​ce prze​cho​wu​je to​war. Daje mi go, a ja go pusz​czam w obieg. Spo​ty​ka​my się na miej​scu raz na mie​siąc, pięt​na​ste​go, żeby do​bić tar​gu: ja daję Dok​tor​ko​wi zy​ski z ubie​głe​go mie​sią​ca, a on mi daje to​war. Tam go mo​że​my zdy​bać. Ja​rzysz, skar​bie? Ja​rzy​łem, ale chcia​łem się upew​nić, że Bru​ba​ker też ja​rzy. – Ja​rzę. A ty ka​pu​jesz, że je​śli coś nie wyj​dzie, to od razu cie​bie za​bi​ję? – Oczy​wi​ście, skar​bie. Ale nie mam in​nych roz​ry​wek. Kie​dy prze​jeż​dża​li​śmy przez Oxnard, spoj​rza​łem na ze​gar. Była 8:42 rano, so​bo​ta, 15 lip​ca 1955 roku. Za​sta​no​wi​łem się, cze​go ocze​ku​ję od Dok​tor​ka Har​ri​sa w naj​waż​niej​szym dniu mo​je​go ży​cia i jego ostat​nim: chcia​łem z nim po​roz​ma​wiać, nim wstrzyk​nę mu wy​mie​sza​ną ze strych​ni​ną mor​fi​nę. Nie był zdol​ny do wy​rzu​tów su​mie​nia, ale w ra​mach pry​wat​nej ze​msty ocze​ki​wa​łem od nie​go naj​mniej​sze​go cho​ciaż wy​ra​zu skru​chy czy żalu. Naj​waż​niej​sze jed​nak dla mnie były in​for​ma​cje do​ty​czą​ce sta​nu du​cha jego „mo​ral​ne​go spad​ko​bier​cy”. Jak da​le​ko po​su​nął się w za​tru​wa​niu umy​słu Mi​cha​ela? Jak sub​tel​ne były jego me​to​dy pra​nia mó​zgu? Poza tym chcia​łem, żeby umie​ra​jąc, wie​dział, iż Mi​cha​el bę​dzie żył zdro​wy i wol​ny dzię​ki jego śmier​ci. Prze​kro​czy​li​śmy gra​ni​cę okrę​gu Ven​tu​ra i skie​ro​wa​li​śmy się na wschód. Zbie​ra​ło mi się na wy​mio​ty i od​ru​cho​wo spoj​rza​łem na nie​wzru​szo​ne​go Lar​ry’ego Bru​ba​ke​ra, szu​ka​jąc oznak stre​su. Nie za​wio​dłem się: tak moc​no za​ci​snął ręce na kie​row​ni​cy, że jego brą​zo​we kost​ki zu​peł​nie zbie​la​ły. – Opo​wie​dzieć ci ka​wał, Lar​ry? – spy​ta​łem.

– Ja​sne, skar​bie. – Wiesz, kto to jest sa​dy​sta? Ktoś, kto jest miły dla ma​so​chi​sty. Bru​ba​ker ro​ze​śmiał się, naj​pierw grom​ko, a po​tem ob​sce​nicz​nie. – To hi​sto​ria mo​je​go ży​cia, skar​bie! Tyl​ko że ja od​gry​wa​łem obie role. Szko​da, że nie bę​dziesz miał oka​zji le​piej po​znać Dok​tor​ka. Do​ce​nił​by twój ka​wał. – Po​wiedz mi, jak to wy​glą​da w szcze​gó​łach. Jak to za​wsze z Dok​tor​kiem za​ła​twia​cie? – Przy​jeż​dża sam; ja też. Trzy​ma to​war w wo​dosz​czel​nej skrzy​ni za​ko​pa​nej przy za​gaj​ni​ku koło ma​łej szo​py. Do​ko​nu​je​my trans​ak​cji, a po​tem pi​je​my drin​ka albo dwa i ga​da​my tro​chę o po​li​ty​ce, spo​rcie albo daw​nych cza​sach, i to tyle. – Czy sa​mo​chód Dok​tor​ka zmie​ścił​by się do tej szo​py? – Chy​ba tak. Ale jak ty to so​bie wszyst​ko wy​obra​żasz? Że Dok​to​rek bę​dzie sie​dział spo​koj​nie, a ty mu za​apli​ku​jesz, co trze​ba? Taki masz plan, praw​da, skar​bie? – Nie martw się o to. Po​wiedz mi le​piej, czy za​wsze spo​ty​ka​cie się o dzie​sią​tej i Dok​to​rek ni​g​dy nie zja​wia się przed cza​sem? – Zga​dza się, skar​bie, ale to ty się nie martw. Wi​dać Dok​tor​ka z ja​kiejś pół mili. Ja za​wsze przy​jeż​dżam wcze​śniej, żeby ob​ser​wo​wać przy​ro​dę. Ja​rzysz? – Ja​rzę. Dzie​sięć mi​nut póź​niej by​li​śmy na miej​scu. Zje​cha​li​śmy z bi​tej dro​gi i przez jed​ną czwar​tą mili je​cha​li​śmy po piasz​czy​stym trak​cie. Kie​dy do​tar​li​śmy na miej​sce, wy​glą​da​ło do​kład​nie tak, jak je Bru​ba​ker opi​sał: ja​sno​brą​zo​wa, po​kry​ta ka​mie​nia​mi i ku​rzem zie​mia oraz szo​pa z bia​łych de​sek, sto​ją​ca na brze​gu za​gaj​ni​ka na pierw​szy rzut oka mar​twych drzew eu​ka​lip​tu​so​wych. Za​par​ko​wa​li​śmy przy szo​pie. Bru​ba​ker za​cią​gnął ha​mu​lec i uśmiech​nął się do mnie. Nie wie​dzia​łem, co ten uśmiech ma ozna​czać, i na​gle po​czu​łem prze​raź​li​wy strach. Bru​ba​ker spoj​rzał na ze​ga​rek. – Jest pięt​na​ście po dzie​wią​tej – stwier​dził. – Mamy czter​dzie​ści pięć mi​nut, ale le​piej, że​byś już się gdzieś scho​wał. Sta​nę przy sa​mo​cho​dzie, tak jak za​wsze. Go​rą​co, nie? Ale ład​nie. Boże, jak ja ko​cham swój kraj! Z tyl​ne​go sie​dze​nia wzią​łem du​bel​tów​kę, ża​łu​jąc, że to nie au​to​mat, i ru​szy​łem w stro​nę za​gaj​ni​ka. Po​ło​ży​łem broń przy drze​wie naj​bliż​szym sa​mo​cho​du Bru​ba​ke​ra, skąd mo​głem ją szyb​ko wziąć, kie​dy przy​je​dzie Dok​to​rek Har​ris. Wy​ją​łem swo​ją .38, spraw​dzi​łem bez​piecz​nik, po czym we​pchną​łem ją z po​wro​tem za pas i ru​szy​łem w stro​nę ciem​nej, za​cie​nio​nej po​la​ny na środ​ku la​sku. – Za​gwiż​dżę raz, kie​dy się po​ja​wi – krzyk​nął do mnie Bru​ba​ker. Po raz pierw​szy wy​czu​łem w jego gło​sie na​pię​cie. – Do​brze – od​krzyk​ną​łem sła​bym gło​sem. Opar​łem się o pień drze​wa, skąd mia​łem wi​dok na Bru​ba​ke​ra, jego sa​mo​chód i dro​gę. By​łem taki roz​ko​ja​rzo​ny z ner​wów, że tym ra​zem nie my​śla​łem bez naj​mniej​sze​go wy​sił​ku. Mia​łem kom​plet​ną pust​kę w gło​wie i zła​pa​łem się na tym, że moje ner​wy są u kre​su wy​trzy​ma​ło​ści. Bez prze​rwy chrzą​ka​łem oraz dra​pa​łem i sku​ba​łem sie​bie, jak​bym chciał so​bie do​wieść, że jesz​cze tu je​stem. Usły​sza​łem za ple​ca​mi sze​lest su​chych li​ści, więc od​wró​ci​łem się, kła​dąc rękę na kol​bie re​wol​we​ru. Ni​cze​go nie za​uwa​ży​łem, więc uzna​łem, że to pew​nie tyl​ko ja​kiś prze​bie​ga​ją​cy gry​-

zoń. Po​now​nie usły​sza​łem sze​lest, ale się nie od​wró​ci​łem i na​gle, chwi​lę póź​niej, usły​sza​łem trzask wy​strza​łu i kula tra​fi​ła w pień drze​wa tuż nad moją gło​wą. Rzu​ci​łem się na zie​mię i za​czą​łem tur​lać się w stro​nę spo​re​go sto​su opa​dłych ga​łę​zi. Wy​cią​gną​łem zza pasa .38, od​bez​pie​czy​łem ją i wstrzy​ma​łem od​dech. Scho​wa​łem się za ga​łę​zia​mi, prze​su​wa​jąc się po ze​schłych li​ściach w po​szu​ki​wa​niu do​bre​go miej​sca do ce​lo​wa​nia. Kie​dy już zna​la​złem wą​ski prze​świt umoż​li​wia​ją​cy mi od​da​nie strza​łu, ale jed​no​cze​śnie za​pew​nia​ją​cy ochro​nę, uważ​nie obej​rza​łem oko​li​cę, z któ​rej padł strzał. Ni​cze​go nie za​uwa​ży​łem: żad​ne​go ru​chu, żad​ne​go dźwię​ku oprócz ło​mo​tu mego ser​ca i ostre​go świ​stu od​de​chu. Za​ry​zy​ko​wa​łem i wy​sta​wi​łem gło​wę po​nad ga​łę​zie, i szyb​ko spoj​rza​łem na za​gaj​nik. Na​dal nic. Czy snaj​pe​rem był Bru​ba​ker? – Bru​ba​ker! – krzyk​ną​łem. Żad​nej od​po​wie​dzi. Spoj​rza​łem na lewo. Du​bel​tów​ka cią​gle sta​ła opar​ta o drze​wo. Do​czoł​ga​łem się do miej​sca, skąd było wi​dać sa​mo​chód Bru​ba​ke​ra i małą szo​pę. Nie było Bru​ba​ke​ra ani nic się nie ru​sza​ło. Za​czą​łem się uspo​ka​jać, ale rów​no​cze​śnie na​ra​stał we mnie gniew. Kie​dy czoł​ga​łem się z po​wro​tem w stro​nę mo​jej kry​jów​ki, ką​tem oka po le​wej stro​nie zo​ba​czy​łem no​gaw​kę spodni. Roz​brzmia​ły trzy strza​ły i zie​mia przed oczy​ma wy​strze​li​ła mi w twarz. Za​czą​łem tur​lać się w stro​nę du​bel​tów​ki, kie​dy zo​ba​czy​łem mie​rzą​ce​go we mnie męż​czy​znę. Nie​ja​sno czu​łem, że jest to Dok​to​rek Har​ris. By​łem już o kil​ka​na​ście cen​ty​me​trów od du​bel​tów​ki, ale cały czas jesz​cze się to​czy​łem, kie​dy z od​le​gło​ści ja​kichś dzie​się​ciu me​trów strze​lił do mnie dwu​krot​nie. Pierw​szy strzał pra​wie mnie tra​fił; dru​gi mu​snął po gło​wie. Nie​zdar​nie wy​rzu​ci​łem przed sie​bie ra​mio​na z .38, tra​cąc bez​cen​ne se​kun​dy. Dok​to​rek Har​ris zo​ba​czył, co ro​bię, i wy​mie​rzył do​kład​nie we mnie. Po​cią​gnął za spust, ale usły​szał tyl​ko me​ta​licz​ny trzask. Siny z gnie​wu rzu​cił się na mnie i kop​nął mnie w twarz, kie​dy wła​śnie od​bez​pie​czy​łem broń i przez to wy​pa​li​łem trzy razy w nie​wła​ści​wym kie​run​ku. Rzu​cił się na rękę, w któ​rej trzy​ma​łem re​wol​wer, i chwy​cił mnie za prze​gub oby​dwie​ma rę​ko​ma. Z ostroż​no​ści wy​strze​li​łem po​zo​sta​łe trzy kule w zie​mię. Roz​wście​czy​ło go to i kop​nął mnie ko​la​nem w kro​cze. Krzyk​ną​łem i zwy​mio​to​wa​łem mu na ko​szu​lę. Od​ru​cho​wo spró​bo​wał ją oczy​ścić, zmniej​sza​jąc nie​co na​cisk na moją klat​kę pier​sio​wą. Uda​ło mi się wte​dy czę​ścio​wo wy​swo​bo​dzić i wy​krę​ci​łem się w stro​nę du​bel​tów​ki. Kie​dy tyl​ko zła​pa​łem rę​ko​ma kol​bę, Har​ris zno​wu za​ata​ko​wał. Za​mie​rzy​łem się na nie​go bro​nią, ale le​d​wo mu​sną​łem go w bro​dę. Wy​cią​gnął ręce w stro​nę spu​stu, ma​jąc na​dzie​ję, że uda mu się we mnie strze​lić, ale moja pra​wa ręka pew​nie blo​ko​wa​ła ka​błąk. Po​to​czy​li​śmy się na pień drze​wa i spró​bo​wa​łem Har​ri​sa do nie​go przy​gnieść, wa​ląc go w pierś lufą wci​śnię​tej mię​dzy nas du​bel​tów​ki. Nic z tego nie wy​szło; był zbyt sil​ny. Owi​ną​łem pa​lec wo​kół spu​stu i po​cią​gną​łem. Du​bel​tów​ka wy​strze​li​ła i lufa pod​sko​czy​ła, ude​rza​jąc Har​ri​sa w twarz. Na uła​mek se​kun​dy spa​ni​ko​wał i na chwi​lę wy​co​fał nie​znacz​nie ręce. Obaj pod​nie​śli​śmy się na nogi. Har​ris po​now​nie moc​niej ści​snął du​bel​tów​kę, ale po chwi​li uzmy​sło​wił so​bie, że to do ni​cze​go nie pro​wa​dzi i ją pu​ścił, przez co prze​wró​ci​łem się na zie​mię. Uśmiech​nął się do mnie z góry przez za​ci​śnię​te zęby i z tyl​nej kie​sze​ni wy​cią​gnął nóż sprę​ży​no​wy. Wci​snął przy​cisk na rącz​ce i wy​strze​li​ło lśnią​ce, ostre jak brzy​twa ostrze. Ru​szył w moją stro​nę. Usi​ło​wa​łem pod​nieść się na nogi, kie​dy uj​rza​łem, że Lar​ry Bru​ba​ker ostroż​nie za​cho​dzi go od tyłu, z że​la​znym prę​tem w ręku. Har​ris był już nie da​lej niż metr ode mnie, kie​dy Bru​ba​ker po​tęż​nym cio​sem ude​rzył go w ple​cy. Har​ris zwa​lił się na zie​mię u mo​ich stóp i le​żał

nie​ru​cho​mo. Bru​ba​ker po​mógł mi wstać. Spraw​dzi​łem puls Har​ri​sa – był nor​mal​ny. Po​tem pod​nio​słem obie du​bel​tów​ki. Har​ris miał też przy so​bie col​ta .32. Scho​wa​łem go do tyl​nej kie​sze​ni, za​ła​do​wa​łem swo​ją .38 i we​pchną​łem ją za pas. Bru​ba​ker klę​czał nad Har​ri​sem, de​li​kat​nie głasz​cząc go po buj​nych, si​wych wło​sach i wpa​try​wał się w nie​go oczy​ma peł​ny​mi tę​sk​no​ty i za​dzi​wie​nia jed​no​cze​śnie. Pod​sze​dłem do nie​go. – Przy​nieś strzy​kaw​kę ze schow​ka, Lar​ry. Na przed​nim sie​dze​niu jest pa​pie​ro​wa to​reb​ka z bu​tel​ką wody, ły​żecz​ką, za​pał​ka​mi i małą fiol​ką. Przy​nieś mi ją. Bru​ba​ker po​ki​wał gło​wą i po​szedł do sa​mo​cho​du. Za​cią​gną​łem Dok​tor​ka Har​ri​sa pod duże drze​wo i opar​łem go o pień ple​ca​mi. Le​d​wo so​bie po​ra​dzi​łem: ra​mio​na mia​łem odrę​twia​łe od wy​sił​ku i na​pię​cia, a gło​wa bo​la​ła od kuli, któ​ra mnie dra​snę​ła. Wró​cił Bru​ba​ker z pa​pie​ro​wą to​reb​ką. – Wiesz, gdzie za​ko​pał to​war – po​wie​dzia​łem. – Tak, skar​bie – od​parł Bru​ba​ker bar​dzo ci​cho. – Przy​nieś tro​chę. A wła​ści​wie wię​cej niż tro​chę. Chcę, że​byś przy​rzą​dził Dok​tor​ko​wi kok​tajl. Har​ris ock​nął się chwi​lę po odej​ściu Bru​ba​ke​ra. Kie​dy za​czął ru​szać po​wie​ka​mi, wy​cią​gną​łem moją .38 i wy​ce​lo​wa​łem w nie​go. – Cześć, Dok​tor​ku – po​wie​dzia​łem. Har​ris uśmiech​nął się. – Cześć, Un​der​hill. Gdzie jest Lar​ry? – Po​szedł po nie​spo​dzian​kę dla cie​bie. – Bied​ny Lar​ry. Co on te​raz po​cznie? Komu bę​dzie wier​ny? Ni​g​dy nie miał ni​ko​go in​ne​go. – Po​ra​dzi so​bie. Mi​cha​el też. – Mi​cha​el cię lubi, Un​der​hill. – Ja też go lu​bię. – Sym​pa​tia bu​dzi sym​pa​tię. Ty i ja je​ste​śmy ludź​mi re​ne​san​su. Mi​cha​el lubi lu​dzi re​ne​san​su. – Co ty mu zro​bi​łeś? – Opo​wia​da​łem mu róż​ne hi​sto​rie. Na​uczy​łem go czy​tać w wie​ku trzech lat. Ma nie​sa​mo​wi​ty ilo​raz in​te​li​gen​cji i nie​sa​mo​wi​cie lubi róż​ne hi​sto​rie, więc opo​wia​da​łem mu przy​po​wie​ści, od kie​dy był wy​star​cza​ją​co duży, żeby słu​chać. Mia​łem za​miar za​cząć pi​sać dla nie​go pa​mięt​ni​ki, któ​re mógł​by czy​tać za kil​ka lat, kie​dy był​by już w sta​nie je zro​zu​mieć. Oczy​wi​ście, te​raz już nie ma na to szans. Ale my​ślę, że prze​sta​wał ze mną wy​star​cza​ją​co dłu​go, że​bym zdo​łał ufor​mo​wać jego cha​rak​ter. – Prze​gra​łeś, Har​ris. Prze​gra​łeś ży​cie, stra​ci​łeś swo​je​go mo​ral​ne​go spad​ko​bier​cę i prze​gra​łeś swo​ją „fi​lo​zo​fię”, prze​gra​łeś na ca​łym fron​cie. Jak się z tym czu​jesz? – Smut​no mi. Ale by​łem na wy​ży​nach, o ist​nie​niu któ​rych ani ty, ani resz​ta ludz​ko​ści w ogó​le nie ma​cie po​ję​cia. Jest to pew​nym po​cie​sze​niem. – Skąd wie​dzia​łeś, że tu będę? – Nie wie​dzia​łem. Ale wie​dzia​łem, że o mnie wiesz. Od kie​dy prze​czy​ta​łem w pięć​dzie​sią​tym pierw​szym o to​bie i bied​nym Ed​diem w ga​ze​tach, czu​łem, że prę​dzej czy póź​niej po mnie przy​je​dziesz. Kie​dy po​ja​wi​łeś się pod mo​imi drzwia​mi, nie by​łem zdzi​wio​ny. Do​my​śli​łem się,

że mo​żesz użyć Lar​ry’ego jako wtycz​kę, więc w ra​mach ostroż​no​ści zja​wi​łem się tu​taj dzi​siaj wcze​śniej i bez sa​mo​cho​du. Bru​ba​ker wró​cił z gó​ra​mi bia​łe​go prosz​ku w obu rę​kach. Wzią​łem na ko​niu​szek pal​ca jak naj​mniej​szą ilość i spró​bo​wa​łem – rze​czy​wi​ście to​war był bar​dzo czy​sty. – Mia​łem za​miar sam zro​bić ci za​strzyk, ale chy​ba się na to nie zdo​bę​dę, Dok​tor​ku – oznaj​mi​łem. Cały czas trzy​ma​jąc pi​sto​let w ręku, na​bra​łem nie​co mor​fi​ny z wy​cią​gnię​tych rąk Bru​ba​ke​ra i wy​ją​łem bu​tel​kę wody z pa​pie​ro​wej to​reb​ki. Od​krę​ci​łem ją i pod​sze​dłem do Har​ri​sa. – Jedz – po​wie​dzia​łem, pod​sta​wia​jąc mu mor​fi​nę do ust. Har​ris otwo​rzył usta i ze sto​ic​kim spo​ko​jem przy​jął ko​mu​nię śmier​ci. Przy​sta​wi​łem mu bu​tel​kę do ust jako ostat​ni akt mi​ło​sier​dzia. Dok​to​rek wzdry​gnął się i uśmiech​nął. – Nie chcę tak umie​rać, Un​der​hill. – To moc​ny to​war. Za ja​kieś pięć mi​nut pęk​nie ci ser​ce i się udu​sisz. Masz nam coś do po​wie​dze​nia na po​że​gna​nie? Może ja​kieś ży​cze​nia? – Tyl​ko jed​no. – Har​ris wska​zał na zie​mię za mo​imi ple​ca​mi. – Po​dasz mi mój nóż? – spy​tał. Ski​ną​łem gło​wą i Bru​ba​ker pod​niósł nóż, po czym wrę​czył go Har​ri​so​wi. Har​ris uśmiech​nął się do nas. – Do wi​dze​nia, Lar​ry. Niech ci woda so​do​wa nie ude​rzy do gło​wy po tym zwy​cię​stwie, Un​der​hill. To nie w two​im sty​lu, ale po​sta​raj się. Spró​buj za​cho​wy​wać się rów​nie god​nie, jak ja, cho​ciaż to ja prze​gra​łem. Har​ris roz​piął ko​szu​lę i po​wo​li ją zdjął, po czym chwy​cił nóż obu​rącz, wbił go so​bie w brzuch i po​cią​gnął go aż do klat​ki pier​sio​wej. Wzdry​gnął się, kie​dy try​snę​ła mu krew z brzu​cha. Po chwi​li za​czę​ła mu też wy​pły​wać z ust i nosa i wte​dy rzu​cił się na zie​mię, cały czas trzy​ma​jąc obu​rącz nóż. Za​ko​pa​li​śmy go w miej​scu, gdzie ukry​wał mor​fi​nę. Wci​snę​li​śmy go w dłu​gą i wą​ską dziu​rę, któ​rą wy​ko​pał, żeby trzy​mać w niej ogrom​ną skrzy​nię peł​ną śmier​ci. Przy​sy​pa​li​śmy go zie​mią z ka​mie​nia​mi, po czym za​kry​li​śmy wszyst​ko su​chy​mi li​ść​mi. Za​cią​gną​łem skrzy​nię do sa​mo​cho​du Bru​ba​ke​ra, za​ssa​łem tro​chę ben​zy​ny z baku i od​sta​wi​łem sa​mo​chód na bez​piecz​ną od​le​głość. Po​tem za​pa​li​łem za​pał​kę i pod​ło​ży​łem ogień pod skrzy​nię. Bru​ba​ker, któ​ry nie od​zy​wał się od śmier​ci Dok​tor​ka, w za​my​śle​niu wpa​try​wał się w pło​mie​nie. – Masz ja​kąś mowę po​że​gnal​ną w za​na​drzu, Lar​ry? – spy​ta​łem. – Tak – od​parł i za​cy​to​wał Cole’a Por​te​ra: – „Ze​gnaj te​raz i amen, choć wiem, że się spo​tka​my jesz​cze, bo było nam wspa​nia​le i niech tak zo​sta​nie już!” Po​do​ba ci się, skar​bie? – Nie, je​steś dla mnie zbyt awan​gar​do​wy, Lar​ry – od​par​łem, rzu​ca​jąc zie​mię na zwę​glo​ne szcząt​ki skrzy​ni. – Spa​daj​my stąd. Ja po​pro​wa​dzę. Wró​ci​li​śmy do mia​sta dro​gą nad oce​anem. Bru​ba​ker nic nie mó​wił i nie da​wa​ło mi to spo​ko​ju. – Ura​to​wa​łeś mi ży​cie – po​wie​dzia​łem. – Dzię​ki. – On chciał mnie za​bić, skar​bie. Czu​łem to. Rzu​cił się na mnie, od​cią​gnął mnie na bok i po​wie​dział, że ty za​raz bę​dziesz mar​twy i że wte​dy wszyst​ko bę​dzie cacy. Ale wie​dzia​łem, że chce mnie za​bić. – Bru​ba​ker ob​ró​cił się na sie​dze​niu, żeby na mnie spoj​rzeć. – W prze​ciw​nym ra​zie

po​zwo​lił​bym ci umrzeć – do​dał. – Wiem. By​łeś w nim za​ko​cha​ny, praw​da? – Od kie​dy tyl​ko go po​zna​łem, skar​bie. Od sa​me​go po​cząt​ku. – Bru​ba​ker za​czął ci​cho szlo​chać i wy​sta​wił gło​wę za okno, że​bym na nie​go nie pa​trzył. W koń​cu spoj​rzał mi pro​sto w oczy. – Ale nie było mi wszyst​ko jed​no, skar​bie. Kie​dy kil​ka lat temu ty i ten gli​niarz, ten duży Ir​land​czyk, przy​ci​ska​li​ście mnie, wie​dzia​łem, że z cie​bie rów​ny gość. Po pro​stu nie bar​dzo wie​dzia​łeś, o co w tym wszyst​kim cho​dzi. Ka​pu​jesz? – Chy​ba tak. Je​śli cie​bie to po​cie​szy, to mogę ci po​wie​dzieć, że mia​łem kie​dyś przy​ja​cie​la, pi​ja​ka, któ​ry twier​dził, że na świe​cie, rów​no​le​gle do na​sze​go, ist​nie​je nie​wi​docz​ne dla nas mia​sto umar​łych. Mó​wił, że kie​dy lu​dzie tam się znaj​du​ją, za​cho​wu​ją się do​kład​nie tak, jak się za​cho​wy​wa​li na zie​mi. Dla mnie to nie jest zbyt duże po​cie​sze​nie, ale może to praw​da. Bru​ba​ker nie od​po​wie​dział, tyl​ko szlo​chał za oknem, wtu​liw​szy gło​wę we fra​mu​gę. Kie​dy roz​sta​li​śmy się przy ba​rze w Ve​ni​ce, cały czas szlo​chał.

25 Ob​ser​wo​wa​łem bu​dy​nek miesz​kal​ny przy Be​ver​ly Bo​ule​vard przez trzy dni. Sku​lo​ny na sie​dze​niu sa​mo​cho​du, wi​dzia​łem Mi​cha​ela na traw​ni​ku przed do​mem czy​ta​ją​ce​go ko​mik​sy i za​uwa​ży​łem, że do tej lek​tu​ry za​kła​da gru​be oku​la​ry. Wi​dzia​łem, jak od​bi​ja pił​kę te​ni​so​wą od ścia​ny bu​dyn​ku i prze​waż​nie jej nie ła​pie, kie​dy do nie​go wra​ca. Wi​dzia​łem, jak sku​bie so​bie pie​przyk i wi​dzia​łem, jak nisz​czy pił​kę te​ni​so​wą sta​rym, za​rdze​wia​łym ki​jem do gol​fa. Wi​dzia​łem, jak leży na wy​schnię​tej tra​wie i ma​rzy. Za​uwa​ży​łem, że dzie​ci z są​siedz​twa uni​ka​ją go jak za​ra​zy. Uświa​do​mi​łem so​bie, że kie​dy bę​dzie miał dwa​na​ście lat, bę​dzie znacz​nie wyż​szy ode mnie. Po tych trzech dniach wie​dzia​łem, że go ko​cham. Kie​dy za​pu​ka​łem do nie​go i otwo​rzył mi drzwi, po pro​stu wpa​try​wał się we mnie bez sło​wa. Też się przez mo​ment w nie​go wpa​try​wa​łem, ale po chwi​li prze​rwa​łem ci​szę. – Cześć, Mike. Mogę wejść? – Ja​sne. Sze​dłem przez skrom​ne miesz​ka​nie, szu​ka​jąc wzro​kiem cze​goś, co mógł​bym ja​koś sko​men​to​wać. – Gdzie jest twój szcze​nia​czek? – spy​ta​łem w koń​cu. – Uciekł – od​parł Mi​cha​el. Przy​szła na mnie ko​lej. – Twój oj​ciec nie żyje, Mike. – Tak my​śla​łem – od​parł i wyj​rzał przez okno na su​ną​cy po Be​ver​ly Bo​ule​vard sznur sa​mo​cho​dów. – Wie​dzia​łem, że musi umrzeć – przez te opo​wie​ści. Uwa​żał mnie za by​stre​go dzie​cia​ka, ale nie do​ce​niał mnie. My​ślał, że mnie oszu​ku​je. My​ślał, że nie wiem, że te hi​sto​rie były praw​dzi​we. – Ja​kie hi​sto​rie, Mike? Mi​cha​el ode​rwał wzrok od uli​cy i spoj​rzał na mnie. – Nie po​wiem ci. Ni​g​dy. Do​brze? – Do​brze. Tę​sk​nisz za swo​im psem? – Tak, był moim przy​ja​cie​lem. – Ja mam psa. Su​per psa. – Ja​kie​go? – Du​że​go, czar​ne​go la​bra​do​ra. Uwiel​bia lu​dzi, ale nie​na​wi​dzi ko​tów. – Ja też nie lu​bię ko​tów. Są ośli​złe. Co te​raz bę​dzie, Fred? – Za​miesz​kasz ze mną. Chcesz? – Je​steś żo​na​ty? – Nie wiem. Chy​ba tak. – A jaka jest two​ja żona? – Jest bar​dzo mą​dra, bar​dzo sil​na i bar​dzo pięk​na. – Czy la​bra​dor bę​dzie też moim psem? – Tak. – No to się zga​dzam. – Spa​kuj rze​czy. Zo​staw rze​czy ojca. Po​tem się ich po​zbę​dę. Dzie​sięć mi​nut póź​niej na tyl​nym sie​dze​niu mo​je​go sa​mo​cho​du le​ża​ło nie​zbyt wie​le ciu​chów, tro​chę in​nych rze​czy i im​po​nu​ją​ca ko​lek​cja ksią​żek. Pod​je​cha​łem do au​to​ma​tu te​le​fo​nicz​ne​go, skąd za​dzwo​ni​łem do Wiel​kie​go Sida i po​wie​dzia​łem, że chciał​bym, aby się kimś za​jął przez kil​ka dni. Ma​gnat po​twor​no​ści

był wy​raź​nie za​sko​czo​ny, ale bar​dzo się za​pa​lił, kie​dy wy​ja​śni​łem, że jego go​ściem bę​dzie in​te​li​gent​ny chło​piec uwiel​bia​ją​cy hor​ro​ry. Kie​dy pod​je​cha​li​śmy pod jego re​zy​den​cję przy Ca​non Dri​ve, Sid już cze​kał, sie​dząc na traw​ni​ku przed do​mem. Przed​sta​wi​łem mu Mi​cha​ela, a Sid aż za​nie​mó​wił z wra​że​nia, kie​dy zo​ba​czył nie​na​tu​ral​nie wy​ro​śnię​te​go mło​dzień​ca, i za​ofe​ro​wał mu cy​ga​ro. Mi​cha​el za​czął do​słow​nie po​kła​dać się ze śmie​chu na tra​wie, po czym wstał, ob​jął mnie krót​ko i po​biegł w stro​nę domu. Za​dzwo​ni​łem do biu​ra Lor​ny z au​to​ma​tu. Jej se​kre​tar​ka po​wie​dzia​ła mi, że po​je​cha​ła do San Die​go na zjazd. Miesz​ka w ho​te​lu El Cor​tez, wró​ci za dwa albo trzy dni. Nie mo​głem tak dłu​go cze​kać, więc na​peł​ni​łem bak i ru​szy​łem pę​dem na po​łu​dnie. Za​czy​na​ło zmierz​chać, kie​dy do​je​cha​łem do Die​go. Pi​ja​ny ma​ry​narz wy​ja​śnił mi, jak do​je​chać do El Cor​tez, któ​ry był ró​żo​wym bu​dyn​kiem w hisz​pań​skim sty​lu z prze​zro​czy​stą win​dą na ze​wnątrz. Zo​sta​wi​łem sa​mo​chód na par​kin​gu, szyb​kim kro​kiem prze​mie​rzy​łem lob​by i pod​sze​dłem do re​cep​cji. Pra​cow​nik ho​te​lu po​wie​dział mi, że go​ście, któ​rzy przy​je​cha​li tu na zjazd Ame​ry​kań​skie​go Sto​wa​rzy​sze​nia Praw​ni​ków, są w sali ban​kie​to​wej. Wska​zał na dużą salę po le​wej stro​nie. Wbie​głem do środ​ka i od razu zo​ba​czy​łem przy mów​ni​cy po​waż​nie wy​glą​da​ją​ce​go męż​czy​znę, któ​ry mó​wił dwu​znacz​nie o czymś zwa​nym spra​wie​dli​wo​ścią. Ob​sze​dłem ci​cho wzdłuż ścian całą salę, przy​glą​da​jąc się każ​dej za​ab​sor​bo​wa​nej i znu​dzo​nej twa​rzy przy każ​dym sto​le. Lor​ny nie było. Na ty​łach sali było wyj​ście, więc skie​ro​wa​łem się ku nie​mu, ma​jąc na​dzie​ję, że wy​pro​wa​dzi mnie do wind pro​wa​dzą​cych do czę​ści ho​te​lo​wej. Otwo​rzy​łem drzwi na ko​ry​tarz i wła​śnie wte​dy Lor​na wy​kuś​ty​ka​ła z ła​zien​ki, roz​ma​wia​jąc z ja​kąś ko​bie​tą. – Ja jeż​dżę tyl​ko ze wzglę​du na je​dze​nie, He​len – mó​wi​ła. He​len pierw​sza mnie za​uwa​ży​ła i mu​sia​ła wy​czuć, że coś się świę​ci, bo szturch​nę​ła Lor​nę, któ​ra wte​dy od​wró​ci​ła się, zo​ba​czy​ła mnie i upu​ści​ła to​reb​kę oraz la​skę, i po​wie​dzia​ła: – Fred​dy, co… – Prze​pra​szam, Lor​na – wtrą​ci​ła He​len i na​tych​miast znik​nę​ła z pola wi​dze​nia. Uśmiech​ną​łem się i po​wie​dzia​łem: – Ni​g​dy nie lu​bi​łem te​le​fo​nów, Lor. – Wa​riat. Co się z tobą sta​ło? Wy​glą​dasz ja​koś ina​czej. – My​ślę, że je​stem kimś in​nym. Schy​li​łem się i po​da​łem Lor​nie la​skę i to​reb​kę. Kie​ru​jąc się im​pul​sem, za​rzu​ci​łem jej ręce na szy​ję i po​wie​dzia​łem: – Już po wszyst​kim, Lor. Już po wszyst​kim. Chwy​ci​łem ją za ta​lię, pod​nio​słem ją do góry i trzy​ma​łem nad gło​wą, aż za​czę​ła pisz​czeć. – Fred​dy, do dia​bła, po​staw mnie! Ści​sną​łem ją jesz​cze moc​niej i pod​nio​słem ją jesz​cze wy​żej, tak że jej gło​wa nie​mal​że do​ty​ka​ła su​fi​tu. – Fred​dy, do dia​bła, pro​szę! Opu​ści​łem żonę na wy​ło​żo​ną mięk​kim dy​wa​nem pod​ło​gę. Nie zdję​ła ra​mion z mo​jej szyi, su​ro​wo spoj​rza​ła mi w oczy i spy​ta​ła: – No to już po wszyst​kim. I co te​raz? – Te​raz my, Lor. Jest wspa​nia​ły wiel​ki mały chło​piec, któ​ry nas po​trze​bu​je. Jest te​raz u two​-

je​go ojca. – Co za wspa​nia​ły wiel​ki… – To syn Mag​gie Ca​dwal​la​der. To wszyst​ko, co mogę ci po​wie​dzieć. Chcę, że​by​śmy zno​wu byli ra​zem, ale on musi być z nami. – O, Jezu, Fred​dy… – Mo​żesz mu wpo​ić po​czu​cie spra​wie​dli​wo​ści, a ja go na​uczę wszyst​kie​go, cze​go mogę. – Jest sie​ro​tą? – Tak. – Są pew​ne kwe​stie praw​ne, Fred​dy. – Pie​przę kwe​stie praw​ne; on nas po​trze​bu​je. – No nie wiem. – Ja wiem. Chcę, że​by​śmy zno​wu byli ra​zem. – Dla​cze​go? My​ślisz, że tym ra​zem bę​dzie ina​czej? – Ja nie my​ślę, ja wiem. – O Boże, Fred​dy! – Nie do​wie​my się, je​śli nie spró​bu​je​my. – To praw​da, ale ja nie wiem! Poza tym zjazd trwa jesz​cze dwa dni. – Nie do​wie​my się, je​śli nie spró​bu​je​my. – Ry​zy​kant z cie​bie. – Jak za​wsze, Lor. Lor​na wy​ję​ła z to​reb​ki klu​cze. Odłą​czy​ła klu​cze od domu w Lau​rel Ca​ny​on i wrę​czy​ła mi je. Uśmiech​nę​ła się i oczy na​peł​ni​ły jej się łza​mi. – Nie do​wie​my się, je​śli nie spró​bu​je​my – po​wie​dzia​ła. Obej​mo​wa​li​śmy się moc​no przez kil​ka mi​nut, aż usły​sze​li​śmy do​bie​ga​ją​cy z sali ban​kie​to​wej aplauz. – Mu​szę już iść – oznaj​mi​ła Lor​na. – Za kil​ka mi​nut mam wy​stą​pie​nie. – Zo​ba​czy​my się w domu. – Tak. Po​ca​ło​wa​li​śmy się, po czym Lor​na do​pro​wa​dzi​ła się do po​rząd​ku, otwo​rzy​ła drzwi i we​szła do sali ban​kie​to​wej, kie​dy ci​chły już okla​ski dla po​przed​nie​go mów​cy. Gdy kuś​ty​ka​ła w stro​nę mów​ni​cy, ja my​śla​łem o Wac​ky’m Wal​ke​rze, o mrocz​nych stro​nach ży​cia, o okrę​gu umar​łych, o sza​lo​nym Du​dleyu Smith’ie, o bied​nym Lar​rym Bru​ba​ke​rze, o sie​roc​twie i o moim po raz pierw​szy ści​śnię​tym ser​cu. Po​tem po​my​śla​łem o od​ku​pie​niu, po​sze​dłem do sa​mo​cho​du i wje​cha​łem na au​to​stra​dę pro​wa​dzą​cą do L.A.