Tarryn Fisher - Dirty Red (Love Me With Lies #02)

Dirty Red Tarryn Fisher

Nieoficjalne tłumaczenie waydale

1

Spis treści

Rozdział pierwszy

str. 3

Rozdział dwudziesty czwarty

str. 134

Rozdział drugi

str. 7

Rozdział dwudziesty piąty

str. 140

Rozdział trzeci

str. 12

Rozdział dwudziesty szósty

str. 143

Rozdział czwarty

str. 19

Rozdział dwudziesty siódmy

str. 146

Rozdział piąty

str. 25

Rozdział dwudziesty ósmy

str. 153

Rozdział szósty

str. 37

Rozdział dwudziesty dziewiąty

str. 156

Rozdział siódmy

str. 41

Rozdział trzydziesty

str. 160

Rozdział ósmy

str. 50

Rozdział trzydziesty pierwszy

str. 167

Rozdział dziewiąty

str. 56

Rozdział trzydziesty drugi

str. 171

Rozdział dziesiąty

str. 62

Rozdział trzydziesty trzeci

str. 175

Rozdział jedenasty

str. 65

Rozdział trzydziesty czwarty

str. 178

Rozdział dwunasty

str. 72

Rozdział trzydziesty piąty

str. 183

Rozdział trzynasty

str. 77

Rozdział trzydziesty szósty

str. 191

Rozdział czternasty

str. 81

Epilog

str. 199

Rozdział piętnasty

str. 86

Rozdział szesnasty

str. 98

Rozdział siedemnasty

str. 101

Rozdział osiemnasty

str. 103

Rozdział dziewiętnasty str. 108 Rozdział dwudziesty

str. 115

Rozdział dwudziesty pierwszy

str. 122

Rozdział dwudziesty drugi

str. 125

Rozdział dwudziesty trzeci

str. 131

2

Rozdział pierwszy Teraźniejszość

Spoglądam na różową, krzyczącą istotę w moich ramionach i panikuję. Panika jest wirem wodnym. Ożywa w twoim mózgu jak wir, nabierając prędkości, kiedy wlewa się do reszty twojego ciała. Kręci się w kółko, przyśpieszając bicie twojego serca. Kręci się w kółko, zawiązując i wzbudzając dolegliwości w twoim żołądku. Kręci się w kółko, uderza w twoje kolana, osłabiając je przed stworzeniem szamba w palcach u stóp. Podwijasz palce, bierzesz kilka głębokich wdechów i chwytasz się zdrowego rozsądku, zanim wessie cię panika. To jest moje pierwsze dziesięć sekund bycia matką. Oddaję ją jej ojcu. – Musimy zatrudnić nianię. Wachluję się egzemplarzem Vogue’a, dopóki nie staje się zbyt ciężki, wtedy pozwalam nadgarstkowi opaść bezwładnie, upuszczając magazyn na podłogę. - Mogę dostać moje Pellegrino? – Macham palcami w kierunku butelki wody, która jest poza moim zasięgiem i opieram głowę o płaską, szpitalną poduszkę. Oto są fakty: ludzkie istnienie właśnie wypadło z mojego ciała po tym, jak rosło w nim przez dziewięć miesięcy. Pasożytnicze podobieństwa wystarczają, żebym złapała lekarza za klapy i zażądała, żeby zawiązał moje rurki w ładną kokardkę. Mój brzuch – który już obejrzałam – wygląda jak spuszczony z powietrza balon w kolorze skóry. Jestem zmęczona i obolała. Chcę iść do domu. Kiedy moja woda nie nadchodzi, uchylam jedno oko. Czy ludzie nie powinni biegać wokół mnie, po tym, co właśnie zrobiłam? Dziecko i ojciec stoją przed oknem, oprawieni przyciemnionym, popołudniowym światłem jak tandetna reklama szpitalna. Potrzebują tylko chwytliwego, szpitalnego komentarza, żeby opisać ten moment: Zacznij twoją rodzinę od naszej rodziny. Wysilam się, żeby przyjrzeć się im. On przytula ją w ramionach, głowę pochyla tak nisko, że ich nosy niemal się dotykają. Powinna być to czuła chwila, ale patrzy na nią z taką miłością, że czuję jak zazdrość ściska lekko moje serce. Zazdrość ma piekielnie silną rękę. Zwijam się pod jej dotykiem, czując niewygodę, że ją wpuściłam. Dlaczego nie mogło być to chłopcem? To… moje dziecko. Świeże rozczarowanie sprawia, że przyciskam twarz do poduszki, blokując scenę przede mną. Dwie godziny wcześniej lekarka wypowiedziała słowo dziewczynka i położyła jej niebieskie, pokryte mazią ciałko na moją klatkę piersiową. Nie wiedziałam, co zrobić. Mój mąż mnie obserwował, więc

3

wyciągnęłam rękę, żeby ją dotknąć; przez cały ten czas słowo dziewczynka zgniatało moją pierś jak słoń ważący tysiąc ton. Dziewczynka. Dziewczynka. Dziewczynka. Będę musiała dzielić się moim mężem z inną kobietą… znowu. - Jak ją nazwiemy? – Nawet na mnie nie patrzy, kiedy mówi. Czuję, że zasłużyłam na trochę kontaktu wzrokowego. Nie wybrałam imienia dziewczynki. Byłam pewna, że będzie chłopiec. Charles Austin – po moim ojcu. - Nie wiem. Jakieś sugestie? – Wygładzam pościel mojego łóżka, przyglądam się paznokciom. Imię to tylko imię, prawda? Ja nawet nie używam tego, które dali mi rodzice. On patrzy na nią przez długi czas, ręką obejmując jej główkę. Przestała machać piąstkami i leży spokojnie w jego ramionach. Znam te uczucie. - Estella. – Imię stacza się z jego języka, jakby całe życie czekał, aby je wypowiedzieć. Unoszę gwałtownie głowę. Spodziewałam się czegoś mniej… staromodnego. Marszczę nos. - Brzmi jak imię starszej pani. - Jest z książki. Caleb i jego książki. - Której? – Ja nie czytam… chyba że zalicza się do tego magazyny, ale są szanse, że jeśli została przerobiona w film, to pewnie widziałam. - Wielkie nadzieje. Mrużę oczy i czuję to ssanie w żołądku. To ma coś wspólnego z nią. Wiem o tym. Nie wyrażam słowami tych myśli. Jestem zbyt mądra, żeby zwracać uwagę na moje niepewności, więc swobodnie wzruszam ramionami i uśmiecham się w jego kierunku. - Jakiś konkretny powód? – pytam słodko. Przez minutę wydaje mi się, że widzę coś na jego twarzy, cień opadający na jego oczy jakby widział film odgrywający się na jego gałkach ocznych. Przełykam ciężko ślinę. Znam tę minę. 4

- Kochanie…? Film kończy się i Caleb wraca do mnie. – Zawsze podobało mi się to imię. Ona wygląda jak Estella. Haczyk w jego głosie. Dla mnie wygląda ona jak łysy staruszek, ale potakuję. Nie potrafię odmówić mojemu mężowi, więc wygląda na to, że dziecko właśnie zostało skrzywdzone. Kiedy jedzie do domu, żeby wziąć prysznic, wyciągam komórkę spod poduszki i szukam w Google „Estelli” z Wielkich nadziei. Jeden serwis internetowy nazywa ją czarującą pięknością, mówi, że jest nieczułą osobowością i ma kompleks wyższości. Inny mówi, że była fizyczną reprezentacją wszystkiego, czego pragnął Pip, a nie mógł mieć. Odkładam telefon i zerkam do łóżeczka obok mnie. Caleb wszystko robi celowo. Zastanawiam się, jak długo pragnął dziewczynki. Zastanawiam się czy przez te dziewięć miesięcy, gdy planowałam mieć syna, Caleb planował mieć córkę. Nic nie czuję – żadnych wylewnych, matczynych uczuć, o których opowiadały mi moje przyjaciółki na temat własnych dzieci. Użyły takich słów jak: bezwarunkowa miłość twojego życia. Uśmiechałam się i potakiwałam, zachowując te słowa do odniesienia się do nich, kiedy będę miała własne dziecko. A teraz jestem beznamiętna. Te słowa nic dla mnie nie znaczą. Czy czułabym się inaczej, gdyby była chłopcem? Dziecko zaczyna zawodzić i stukam w przycisk przywołujący pielęgniarkę. - Potrzebuje pani jakiejś pomocy? – Pielęgniarka w połowie pięćdziesiątki wchodzi dziarsko do pokoju. Przyglądam się jej szczerbatemu uśmiechowi, kiwając głową. - Może pani zabrać ją pokoju dziecinnego? Potrzebuję trochę snu. Estella zostaje wywieziona z mojego pokoju, a ja wzdycham z ulgą. Nie będę w tym dobra. Co ja sobie myślałam? Wdycham powietrze przez nos, wypuszczając ustami, tak jak robię w Yodze. Chcę papierosa. Chcę papierosa. Chcę zabić kobietę, którą kocha mój mąż. To wszystko jej wina. Zaszłam w ciążę, żeby zatrzymać mężczyznę, którego już poślubiłam. Kobieta nie powinna tego robić. Powinna czuć się bezpiecznie w swoim małżeństwie. Dlatego brało się ślub – żeby czuć się bezpiecznie przed wszystkimi mężczyznami, którzy próbowali zabrać twoją duszę. Chętnie oddałam moją duszę Calebowi. Zaoferowałam ją jak baranka ofiarnego. Teraz nie tylko będę musiała konkurować ze wspomnieniem innej kobiety, ale i pomarszczonym dzieckiem. Caleb już patrzył w jej oczy, jakby mógł zobaczyć w jej źrenicach chowający się Wielki Kanion.

5

Wzdycham i zwijam się w kłębek, podnosząc kolana pod brodę i chwytając moje kostki. Zrobiłam wiele rzeczy, żeby zatrzymać tego mężczyznę. Kłamałam i oszukiwałam. Byłam seksowna i potulna, gwałtowna i bezbronna. Byłam wszystkim oprócz samą sobą. On jest teraz mój, ale nigdy mu nie wystarczam. Czuję to – widzę w sposobie, w jakim na mnie patrzy. Jego oczy są zawsze sondujące, szukające czegoś. Nie wiem, czego on szuka. Chciałabym wiedzieć. Nie mogę rywalizować z dzieckiem – moim dzieckiem. Jestem, kim jestem. Nazywam się Leah i zrobię wszystko, żeby zatrzymać mojego męża.

6

Rozdział drugi

Po czterdziestu ośmiu godzinach jestem wypisana ze szpitala. Caleb jest ze mną, kiedy czekam na bycie zwolnioną. Trzyma Estellę i prawie jestem zazdrosna, tylko że ciągle mnie dotyka – ręka na moim ramieniu, kciuk robiący kółka na tyle mojej dłoni, jego usta na mojej skroni. Matka Caleba przybyła wcześniej z jego ojczymem. Zostali na godzinę, zamieniając się w trzymaniu dziecka, potem zmyli się na lunch z przyjaciółmi. Czułam ulgę, kiedy wyszli. Wiszący nade mną ludzie, podczas gdy moje piersi wolno przeciekały, sprawiali, że wzdrygałam się z zażenowaniem. Przynieśli butelkę Bruichladdicha dla Caleba, świnkę skarbonkę od Tiffany’ego dla dziecka i zestaw dresu od Gucci’ego dla mnie. Pomimo jej snobistyczności, ta kobieta miała doskonały gust. Mam na sobie ten dres. Pocieram materiał między palcami, czekając, aż zostanę zwieziona na dół. - Nie mogę uwierzyć, że to zrobiliśmy – mówi Caleb po raz milionowy, wpatrując się w nią. – Zrobiliśmy to. Formalnie rzecz biorąc, to ja to zrobiłam. To dogodne, jak mężczyźni mogą dopisać swoje imiona do tych małych istot bez zrobienia niczego innego, jak przeżycie orgazmu i kupienie łóżeczka dziecięcego. Wyciąga rękę i wesoło ciągnie mnie za włosy. Uśmiecham się słabo. Nie potrafię być długo na niego zła. Jest idealny. - Ma rude włosy – mówi, jakby ustalając jej wiarygodność, jako moje dziecko. Jest Ruda, jak należy. Biedne dziecko będzie miała pełne ręce roboty. Nie łatwo jest coś osiągnąć będąc rudym. - Co? Ten meszek? To nie są włosy – drażnię się. Przyniósł ze sobą pluszowy, lawendowy kocyk. Nie mam pojęcia skąd go wziął, skoro większość rzeczy naszego dziecka jest zielone albo białe. Patrzę jak opatula nią nim, tak jak nauczyły go pielęgniarki. - Zadzwoniłeś do agencji niań? – pytam nieśmiało. To jest drażliwy temat pomiędzy nami, razem z karmieniem piersią, które Caleb mocno propaguje, a mnie to nie obchodziło. Nasz kompromis składa się ze mnie odciągającej przez kilka miesięcy, a potem będę powiększać piersi. Marszczy czoło. Nie wiem czy to dlatego, co powiedziałam, czy dlatego, że kocyk sprawia mu problemy. - Nie zatrudniamy niani, Leah. Nie cierpię tego. Caleb ma własne pomysły na to, jak wszystko powinno wyglądać. Można by przysiąc, że został wychowany przez samą Betty Pieprzoną Crocker. 7

- Sama powiedziałaś, że nie zamierzasz wrócić do pracy. - Moje koleżanki… - zaczynam, ale przerywa mi. - Nie obchodzi mnie, co te rozpieszczone próżniaczki robią ze swoimi dziećmi. Jesteś jej matką i ty będziesz ją wychowywać, nie obcy. Przygryzam wargę, żeby powstrzymać płacz. Patrząc na jego minę, wiem, że nie wygram w tej bitwie. Powinnam była wiedzieć, że ktoś taki jak Caleb Drake stoi nad tym, co jest jego, obnażając zęby, nie pozwalając nikomu tego dotknąć. - Nie wiem nic o dzieciach. Po prostu myślałam, że mogłabym mieć kogoś do pomocy… Wykorzystuję ostatni sposób… lekko wydymam wargi. To zazwyczaj działa na moją korzyść. - Coś wymyślimy – odpowiada chłodno. – Reszta rodzącego świata nie posiada opcji niani – oni coś wymyślili. My też. Skończył opatulać Estellę. Podaje mi ją i przychodzi pielęgniarka, żeby zawieźć mnie do samochodu. Przez całą drogę mam zamknięte oczy, bojąc się na nią spojrzeć. Kiedy Caleb podjeżdża do krawężnika moim nowym samochodem „mamusi”, odkrywamy, że nie można umieścić owiniętego w powijaki dziecka w foteliku samochodowym. Ja od razu bym skwaśniała. Gdy nic nie idzie po mojej myśli, tracę cierpliwość. Za to Caleb śmieje się, mówi do dziecka jaki to on jest głupi, odwijając ją z kocyka. Ona szybko zasypia, ale on podtrzymuje dialog. To głupie, dorosły mężczyzna zachowujący się w taki sposób. Kiedy jest przypięta, pomaga mi wsiąść do środka. Przed zamknięciem drzwi, całuje mnie lekko w usta. Zamykam oczy i rozkoszuję się tym, smakuję jego uwagę. Jest bardzo mało pocałunków, które sprawiają, że czuję się z nim połączona. Zawsze jest gdzieindziej… z kimś innym. Jeżeli dziecko może nas złączyć, to może miałam rację robiąc to, co zrobiłam. To mój pierwszy raz w moim nowym samochodzie, które Caleb odebrał dziś rano od przedstawiciela handlowego. Moje wszystkie przyjaciółki mają tańsze samochody. Ja mam najlepszy. Czuje się jak w karze więziennej warte dziewięćdziesiąt tysięcy dolarów, pomimo mojego początkowego podniecenia, żeby go mieć. Caleb wskazuje na różne rzeczy, gdy jedziemy. Słucham ze skupieniem dźwięku jego głosu, ale nie słów. Wciąż myślę o tym, co jest w foteliku.

W domu Caleb bierze Estellę z jej fotelika i delikatnie kładzie ją w jej nowym łóżeczku. Już nazywa ją Stellą. Leniuchuję na moim ulubionym szezlongu w naszym dużym salonie, przełączając kanały w telewizji. On przynosi mi odciągacz pokarmu i wzdrygam się. - Ona musi jeść, no chyba że chcesz zrobić to w tradycyjny sposób…

8

Zabieram od niego odciągacz i zabieram się do pracy. Czuję się jak dojona krowa, jak maszyna brzęczy i mruczy. Jak może to być sprawiedliwe? Kobieta nosi dziecko przez czterdzieści dwa wyczerpujące tygodnie, tylko po to, żeby potem zostać przypiętą do maszyny i zmuszona do karmienia go. Caleb wydaje się cieszyć moim dyskomfortem. Ma dziwne poczucie humoru. Zawsze drażni się i rzuca jakąś dowcipną uwagę, na którą często nie udaje mi się odpowiedzieć, ale teraz, jak patrzy na mnie z tym lekkim uśmiechem tańczącym na jego wargach, śmieję się. - Leah Smith – mówi. – Matka. Wywracam oczami. On lubi te słowa, ale mnie przyprawiają o palpitacje serce. Kiedy kończę, w obu butelkach jest duża ilość wodnisto wyglądającego mleka. Oczekuję, że on zrobi resztę, ale wraca z zawodzącą Estellą w ramionach i podaje mi ją. To dopiero trzeci raz, jak muszę ją nosić. Staram się wyglądać naturalnie, żeby zrobić na nim wrażenie i chyba to działa, bo kiedy daje mi butelkę, uśmiecha się i dotyka mojej twarzy. Może to jest kluczem – udawanie, że kocham ten macierzyński układ. Może właśnie to musi we mnie zobaczyć. Spoglądam na nią, jak ssie butelkę. Jej oczy są zamknięte i wydaje okropne dźwięki, jakby umierała z głodu. To nie jest straszne. Odprężam się trochę i przyglądam jej twarzy, szukając w niej jakiegoś śladu po mnie. Caleb miał rację; ma wszelkie zadatki na rudzielca. Reszta niej wygląda bardziej jak on – pełne, idealnie zarysowane usta pod dziwnym małym noskiem. Z pewnością będzie piękna. - Pamiętasz, że mam w poniedziałek podróż służbową? – pyta, siadając naprzeciw mnie. Gwałtownie podnoszę głowę i nie robię nic, aby ukryć panikę na mojej twarzy. Caleb często wyjeżdża na podróże służbowe, ale myślałam, że weźmie kilka tygodni wolnego, żeby pozwolić mi zaaklimatyzować się. - Nie możesz wyjechać. Powoli na mnie mruga i wypija łyk czegoś z kieliszka do koniaku. - Nie chcę jej jeszcze opuszczać, Leah. Ale wcześnie przyszła. Nikt inny nie może pojechać, już próbowałem kogoś znaleźć. – Pochyla się przede mną, całując moją dłoń. – Nic ci nie będzie. Twoja matka przyjeżdża w poniedziałek. Ona może ci pomóc. Nie będzie mnie trzy dni. Chcę zapłakać na tę informację. Moja matka jest uzależniona od dramatyczności, w dodatku jest nieznośnie narcystyczna. Dzień z nią jest jak tydzień. Caleb widzi moją winę i marszczy czoło. - Ona się stara, Leah – chciała przyjechać. Tylko traktuj ją łagodnie.

9

Przygryzam wargę, żeby nie powiedzieć czegoś naprawdę okropnego. Mam w sobie złośliwą stronę, którą Caleb uważa za chamską, więc powściągam ją, kiedy jest w pobliżu. Gdy nie ma go w pobliżu, klnę jak marynarz i rzucam rzeczami. - Na jak długo zostaje? – burczę. - Pomóż jej odbić się… - Co? – Tak bardzo jestem rozproszona nadciągającą wizytą mojej matki; nie zauważam, że Estella w połowie się krztusi, mleko bulgocze z jej ust jak pączki róż. - Nie wiem jak. Podchodzi do mnie, zabiera ją ode i kładzie na swojej klatce piersiowej. Klepie ją po plecach w lekkich, krótkich stuknięciach, które wydają odgłos bicia serca. - Będzie tutaj na tydzień. Przewracam się i chowam twarz w poduszce, unosząc tyłek w powietrzu. Klepie mnie w niego, śmiejąc się. - Nie będzie tak źle. Zaciskam zęby. – Nie. Czuję opadającą kanapę, kiedy siada obok mnie. Zerkam na niego spomiędzy włosów, które obramują moją twarz jak czerwona maska. Jedną ręką trzyma dziecko, a drugą wykorzystuje, żeby odsłonić mi twarz, łagodnie odsuwając włosy za moje ramię. - Spójrz na mnie – mówi. Patrzę, jedno oko zasłaniając przed małym czymś leżącym na jego piersi. - W porządku? Przełykam ślinę. – Ta. Zaciska usta, kiwając głową. – Nie i Ta. Powiedziałem ci kiedyś, że mówisz „nie” i „ta” tylko wtedy, kiedy jesteś bezbronna? Jęczę. – Nie poddawaj mnie psychoanalizie, Skaucie. Śmieje się i popycha mnie tak, że obracam się na plecy. Uwielbiam, gdy bawi się ze mną. Zdarzało się to o wiele częściej, ale ostatnio… - Będzie dobrze, Ruda. Jeżeli będziesz mnie potrzebować, wskoczę do samolotu i wrócę do domu. Uśmiecham się i kiwam głową.

10

Ale on jest w błędzie. Nie będzie dobrze. Ostatnim razem, kiedy widziałam matkę byłam w siódmym miesiącu ciąży. Przyleciała na moje przyjęcie z okazji zbliżających się narodzin dziecka i przez cały czas narzekała na okropne miejsce, które wybrały moje przyjaciółki. - To jest herbaciarnia, matko – nie bar. Na przyjęciu nie chciała z nikim rozmawiać i siedziała w kącie, dąsając się, ponieważ nikt nie zapowiedział jej jako matka przyszłej matki. Niemal wybuchła walka na pięści z właścicielem herbaciarni, bo nie podali brazylijskiego organicznego miodu. Od tamtej pory nie chciałam się z nią widzieć. Caleb – zawsze wielkoduszny, zawsze wyrozumiały – zachęca mnie, abym nie patrzyła na jej wady i pomogła jej zrozumieć jak być dla mnie lepszą matką. Kocham to w nim, ale długi czas temu nauczyłam się, że staranie się być jak on jest poza moim zasięgiem. Udaję, że rozumiem, do czego mnie kieruje, a potem robię własną rzecz, co zazwyczaj wiąże się z jakimś rodzajem biernej agresji. Zatem zgadzam się z nim całym sercem. Obiecuję, że będę się starać z moją matką i idę na górę, żeby uciec od niego i hałaśliwego dziecka. Tak bardzo chcę papierosa, że to mnie dobija. Przechodzę do łazienki i rozbieram się, po czym patrzę na siebie długo i twardo w lustrze. Mój brzuch na szczęście opadł. Jeszcze trochę kilogramów i wrócę do normy. Teraz muszę tylko sprawić, że moje życie wróci do normalności.

11

Rozdział trzeci

Moja matka przylatuje w poniedziałek, jak było zaplanowane. Wszyscy idziemy na lotnisko, żeby ją odebrać. Caleb jest ostrożny z wychodzeniem z dzieckiem tak szybko, ale przekonuję go, że nic jej nie będzie, jeżeli będziemy trzymać ją w wózku. Jestem zmęczona siedzeniem w domu, zmęczona trzymaniem butelek i zmęczona udawaniem, że trzy i pół kilograma krzyczącego ludzkiego ciała jest urocze. Poza tym chcę Jamba Juice. Sączę mój soczek i podążam za Calebem i wózkiem przy odbiorze bagażu, kiedy dostrzegamy jej wstrętną jasnowłosą głowę schodzącą po ruchomych schodach. Wywracam oczami. Ma na sobie cały biały damski garnitur. Kto podróżuje w bieli? Macha do nas z radością i podchodzi, przytulając najpierw Caleba, potem mnie. Pochyla się nad wózkiem i zasłania ręką usta, jakby walczyła z uczuciem. Boże, chce mi rzygać. - Ooooch – grucha. – Ona wygląda jak Caleb. To absolutna bzdura. Wczoraj zdecydowałam, że wygląda dokładnie tak jak ja. Dziecko ma puszyste rude włosy i twarz w kształcie serca. Mimo wszystko Caleb uśmiecha się szeroko i zaczynają pięciominutową rozmowę o pokarmie Estelli i nawyku robienia kupy. Jestem zdumiona skąd ona wie cokolwiek o jedzeniu dzieci i robieniu kupy, skoro mnie i moją siostrę wychowała niańka. Niecierpliwie stukam stopą o tandetną wykładzinę tropikalną i patrzę tęsknie na wyjście. Teraz gdy już tutaj jestem, to chcę po prostu wyjść. Czemu myślałam, że to był dobry pomysł? Gdy uwaga Caleba jest odwrócona na dziecko, matka szturcha mnie oskarżycielsko w brzuch i potrząsa głową. Wciągam brzuch i rozglądam się z miną winowajcy. Kto jeszcze zauważył? Prawda, urodziłam dziecko tylko trzy dni temu, ale byłam taka ostrożna z chodzeniem z wysoko uniesioną głową – wciąganiem grubego brzucha. Mój chwilowy błąd wprawia mnie w zakłopotanie. Tylko o tym myślę w drodze do domu. Zawieram ze sobą układ, że przestanę jeść, dopóki nie powrócę do dawnej figury. W domu mama upiera się, żeby zająć pokój obok Estelli, chociaż miałam dla niej przygotowany większy gościnny pokój. - Matko, jaki jest cel zajęcia tego pokoju? – pytam, gdy Caleb kładzie jej torbę obok łóżka. - Chcę ci pomóc, Leah. Wstawać do niej w środku nocy i robić resztę tych rzeczy. – Mruga rzęsami do Caleba który uśmiecha się do niej. Powstrzymuję wywrócenie oczami. 12

Ona udaje bycie zachwyconą dzieckiem, ale ja wiem lepiej. Publiczne ubóstwianie jest tym, co robi, żeby poprawić swój wizerunek, a kiedy jej publiczność znika – to również miłość. Pamiętam bycie dzieckiem, jak głaskała moje włosy, całowała moją twarz, komentowała jaka jestem ładna – wszystko to przed jej znajomymi. Kiedy wyszli, byłam posyłana do mojego pokoju, żeby się uczyć albo ćwiczyć granie na skrzypcach – zasadniczo miałam zniknąć jej z oczu, do jej następnego przedstawienia „dobrej mamusi”. - Naprawdę, matko? – pytam przez zęby. – Jak ją usłyszysz po tym jak weźmiesz swoje tabletki nasenne? Na jej twarzy pojawiają się plamy. Caleb szturcha mnie w łokciem w żebra. Nie mamy rozmawiać o jej uzależnieniu do pomocy nasennych. - Dzisiaj ich nie wezmę – odpowiada zdecydowanie. – Nakarmię ją, żebyś mogła odpocząć. Caleb przytula ją szybko, zanim wszyscy schodzimy na dół.

Przyglądam się podejrzliwie z taboretu w kuchni, jak nosi Estellę i jej śpiewa. Rozmawiamy na błahe tematy, albo oni to robią. Skubię moje rozdwojone końcówki. - Będziemy spędzały cudownie czas, kiedy nie będzie tatusia – grucha do dziecka. – Ty, mamusia i ja. Caleb posyła mi ostrzegające spojrzenie i idzie na górę, żeby zebrać ostatnie rzeczy na podróż. Palę się, żeby wygłosić wredny komentarz, ale pamiętam obietnicę, jaką mu złożyłam i gryzę się w język. Poza tym, jeżeli chce bawić się w „babcię” i zająć się wszystkimi potrzebami Estelli, podczas gdy nie będzie Caleba, to niech tak będzie. Zaoszczędzi mi to kłopotów. - Jej włosy są rude – odzywa się matka, jak tylko jest on poza zasięgiem słuchu. - Tak, zauważyłam. Cmoka językiem. – Zawsze wyobrażałam sobie, że moje wnuki będą ciemnowłose jak Charles. - Nie jest – warczę – bo jest moja. Rzuca mi spojrzenie kątem oka. – Nie bądź taka drażliwa, Johanno. To nie w twoim stylu. Zawsze krytyczna. Nie mogę się doczekać, aż wyjedzie. Lecz wtedy mnie to uderza. Gdy jej nie będzie, Caleb nie będzie siedział w domu dzieckiem. Ja będę. Ta podróż służbowa jest pierwsza z wielu, podczas których będę musiała 13

zarywać noce i zmieniać… ludzkie odchody… i – o Boże – robić kąpiele. Niemal spadam z taboretu. Niania, muszę złamać w tym Caleba i sprawić, żeby zobaczył jak bardzo potrzebuję pomocy. - Matko – mówię słodko – prawie za słodko, bo patrzy na mnie z uniesionymi brwiami. – Caleb nie chce, żebym zatrudniła nianię – skarżę się. Mam nadzieję, że przeciągnę ją na moją stronę, aby porozmawiała z nim o tym. Jej spojrzenie przenosi się na schody, na których Caleb zniknął kilka chwil temu. Oblizuje wargi, a ja pochylam się, żeby lepiej słyszeć, jaką przekaże mi bryłkę mądrości. Moja matka jest bardzo zaradną kobietą. To przez bycie żoną kontrolującego manipulanta. Musiała nauczyć się, żeby wszystko poszło po jej myśli, bez sprawienia, aby wszystko poszło po jej myśli. Kiedy Court miała osiemnaście lat, chciała polecieć z przyjaciółmi do Europy. Mój ojciec odmówił. Cóż, w rzeczywistości, to nigdy nie odmówił słownie. Przeciął powietrze ręką jak tylko słowa wyszły z jej ust. CIĘCIE. To było powszechne zdarzenie w naszym greckim domu. Nie lubiłeś kolacji? CIĘCIE. Miałeś zły dzień i nie chcesz, żeby ktoś odzywał się do ciebie? CIĘCIE. Leah rozbija swoje auto warte pięćdziesiąt dolarów po raz piąty? CIĘCIE. Na koniec całego cięcia, Court poleciała do Europy. Pamiętasz, kiedy byłeś biednym chłopcem? Jak bardzo chciałeś podróżować? Matka. Ona nadal jest dzieckiem. Ojciec. Dobrze, że leci, kiedy nadal możemy ją kontrolować. Płacimy za podróż, hotele i najbezpieczniejszy transport… o wiele lepiej niż żeby leciała po dwudziestce, przesypiając drogę przez Francję. Matka. Mój ojciec nienawidził Francuzów. Wyglądał na zamyślonego. Logika matki była kusząca. Tydzień później wszystko zarezerwował. Court była ostrożną, kontrolowaną obserwacją, ale na Boga, mogła polecieć do Europy. Poszłam do dwuletniego college’u przygotowującego do wyższych studiów. Dała mi mały obraz, który kupiła od ulicznego sprzedawcy. Była to czerwona parasolka wisząca w deszczu tak, jakby trzymała ją niewidzialna ręka. Odsunęłam papier i od razu wiedziałam, co próbowała mi powiedzieć. Rozpłakałam się, a Court roześmiała się i pocałowała mnie w policzek. - Nie płacz, Lee. O to chodzi w obrazie, tak? Dwa miesiące w Europie i mówiła „ta” pod koniec wszystkich wypowiedzianych zdań. Court jest… była… taka urocza. Chcę o niej wspomnieć, zapytać matkę o jej ostatniego chłopaka, ale temat jest wciąż drażliwy.

14

- O czym twój mąż nie wie, to go nie zrani. – Głos matki przywraca mnie do zadania pod ręką. To wszystko? Patrzę na nią beznamiętnie. Jak mam przetłumaczyć ten nonsens w pełnoetatową pomoc przy dziecku? Ona wzdycha. - Leah, kochanie… Caleb jest na podróżach służbowych przez większość czasu, prawda? Łapię jej rozumowanie i powoli kiwam głową, rozszerzając oczy na tę możliwość. Mogłam to zrobić? Zatrudnić kogoś, żeby przychodził i zajmował się dzieckiem w dni, kiedy nie ma Caleba? Moja matka jest specjalistką w zakresie sztuki oszukiwania. Kiedyś, zanim wzięliśmy z Calebem ślub, na jego prośbę zrobiliśmy sobie przerwę. Dopiero co był w okropnym wypadku samochodowym i przeżywał utratę pamięci z powodu uderzenia w głowę. Ku mojemu absolutnemu przerażeniu, nie pamiętał, kim byłam. Pamiętam, jak myślałam Jak to mogło mi się stać? Miałam zaręczyć się z mężczyzną moich marzeń, a on patrzył na mnie jakbym była zupełnie obcą osobą. Szybko zebrałam mój zdrowy rozsądek i postanowiłam być wspierająca, dopóki nie wróci jego pamięć. To była tylko kwestia czasu zanim przypomniałby sobie jak bardzo chciał ze mną być i założyć na mój palec wielki kamień Tiffany’ego, który znalazłam w jego szufladzie na skarpety. Ale zamiast stawać się mi bliższym, gdy czekaliśmy na powrót jego pamięci, odsunął się, decydując się na spędzanie coraz więcej czasu samemu. Niedługo potem ogłosił, że… spotyka się z inną dziewczyną, jeżeli spotykanie jest dobrym słowem na to co się działo, a dziewczyna jest dobrym słowem na przebiegłą, bezwartościową latawicę, która niemal zniszczyła moje życie. Od razu zadzwoniłam do matki, żeby poinformować ją o tym, co mi powiedział. - Śledź go – rzekła. – Dowiedz się, jak bardzo jest to poważne i spraw, żeby to zakończył. Zrobiłam tak, śledząc go jednego wieczoru do tandetnego bloku w jeszcze gorszym sąsiedztwie. Przysadziste budynki były pomalowane na jaskrawy łososiowy kolor. Spojrzałam na żałosną próbę architektury obrazu, która nie zrobiła nic żeby ożywić te miejsce i zaparkowałam blok dalej od Audi Caleba. Byłam bałaganem emocjonalnym, wiedząc, że prawdopodobnie idzie zobaczyć się z tą dziewczyną. Patrzyłam przez lusterko jak podszedł prosto do drzwi i zapukał. Nie patrzył na kartkę papieru ani w telefon, żeby je znaleźć. Jakby wiedział dokładnie, gdzie iść. Drzwi otworzyły się i chociaż nie widziałam, kto stał w środku, to wiedziałam, że musiała to być ona, ponieważ na jego twarzy natychmiast pojawił się uśmiech, który zazwyczaj był skierowany do mnie; flirciarski i seksowny. Boże, co się tutaj działo?

15

Przeczekałam kilka minut, po czym wysiadłam z samochodu i podeszłam do drzwi. Żeby upewnić się, że robię dobrze, napisałam do matki, która odpowiedziała stanowczym: Wejdź tam i zabierz go, zanim zrobi coś głupiego! Co było nastąpione kilka sekund później jednym słowem: Płacz. Zrobiłam obie rzeczy i Caleb wyszedł ze mną tego wieczora. Ale było to krótkotrwałe zwycięstwo. Dziewczyna, z którą się spotykał była jego starą dziewczyną ze studiów. Bez wiedzy zarówno Caleba jak i mojej, udawała, że dopiero co go poznała, próbując wcisnąć się w jego życie na kolejną rundę. Dowiedziałam się o tym po włamaniu się do jej mieszkania. Poszłam prosto do jego domu z dowodem trzymanym kurczowo w pięści, gotowa aby ujawnić jej spisek. Wyglądała na kłopoty. Powinnam była wiedzieć w chwili, jak na nią spojrzałam, że to nie była przypadkowa sytuacja z jakąś niepodejrzliwą dziewczyną, którą poznał. Trochę czasu zajęło mi rozgryzienie tego. Nie było go w domu, gdy tam przyjechałam. Wpuściłam się do środka kluczem, który nie wiedział, że posiadałam i przyjrzałam się bałaganowi, który zostawił po sobie, jakbym była pieprzonym CSI. Wyraźnie ugotował kolację dla dwojga. W korytarzu nadal czuć było charakterystyczny zapach steku. Czy ona była tutaj z nim? Było mi niedobrze. Znalazłam w salonie dwa kieliszki po winie i w panice pobiegłam do sypialni, szukając dowodu, że byli razem. Jego łóżko było niepościelone, ale nie widziałam nigdzie w pokoju śladów seksu. Ale jakie pozostawiłby on ślady? Caleb nie użyłby prezerwatywy. Przez to przeszłam na tabletki antykoncepcyjne krótko po tym jak zaczęliśmy się umawiać. Powiedział, że ich widok przyprawiał go o wymioty, więc nie mogłam znaleźć tutaj żadnych opakowań. Oddychając z ulgą, podeszłam do jego komody i otworzyłam szufladę, przesuwając rękami po jej tyle, aż znalazłam kwadratowe pudełko od Tiffany’ego, które trzymało mój pierścionek zaręczynowy. Uchyliłam je i poczułam napływające łzy do oczu. To się niemal stało. Był gotowy oświadczyć mi się, kiedy ten cholerny wypadek starł mnie z jego pamięci. Zasługiwałam, żeby z nim być, nosząc mój dwukaratowy, diamentowy pierścionek księżniczki. Pozbyłam się jej.

Na jakiś czas.

Po podrzuceniu Caleba na lotnisko, idę na zakupy. Wydaje się to trochę płytkie, jakbym powinna czuć się winna… ale nie czuję. Chcę poczuć między palcami maślane jedwabie. Postanawiam, że skoro nie mam przywiązanej do talii piłki koszykowej, to potrzebuję całkowicie nowej garderoby.

16

Wjeżdżam moim nowym samochodem na miejsce przy Gables i kieruję się prosto do Nordstrom. W przebieralni, odwracam wzrok od mojego brzucha. Przyjemnie jest wchodzić w sukienki z wcięciem w talii. Gdy idę już do drzwi, trzymam zakupy warte ponad trzy tysiące. Wrzucam wszystko na tylne siedzenie i decyduję się spotkać z Katine na drinka. - Nie karmisz piersią? – pyta, siadając na miejscu obok mnie. Przygląda się moim rozkwitającym piersiom, zrywając wisienkę z ozdobnej tacy barmana. Wzruszam ramionami. – Odciągam. No i? Uśmiecha się protekcjonalnie, żując wiśnię. Katine wygląda jak blond, zbotoksowany Newt Gingrich, gdy zadziera nosa. Zlizuję sól z brzegu mojej szklanki margarity i współczuję jej. - No i nie powinnaś pić, kiedy karmisz piersią. Przewracam oczami. - Mam pełno zapasu w lodówce w domu. Kiedy znowu będę musiała odciągnąć, alkohol zniknie z mojego systemu. Katine rozszerza oczy, co sprawia, że wygląda jeszcze głupiej niż powinna blondynka. - Jak się ma Najdroższa Mamusia? - Pilnuje Najdroższe Dziecko – odpowiadam. – Możemy o tym nie rozmawiać? Wzrusza ramionami, jakby i tak jej to nie obchodziło. Zamawia gin i tonik u barmana i wypija wszystko o wiele zbyt szybko. - Kochałaś się już z Calebem? Wzdrygam się. Katine nie ma żadnych oporów. Próbuje zwalić to na fakt, że pochodzi z innej kultury, ale przyjechała tutaj jeszcze zanim potrafiła chodzić. Zamawiam drugą margaritę. Barman jest atrakcyjny. Z jakiegoś powodu nie chcę, żeby wiedział, że jestem matką. Ściszam głos. - Dopiero co urodziłam dziecko, Katine. Trzeba poczekać przynajmniej sześć tygodni. - Ja miałam cesarskie cięcie – oświadcza. Oczywiście o tym wiem. Katine raczyła mnie dziesiątki razy jej wstrętną historią porodu. Odwracam znudzona wzrok, ale jej następne słowa sprawiają, że obracam głowę z powrotem. - Twoja pochwa będzie teraz cała porozciągana i bezużyteczna.

17

Najpierw sprawdzam czy barman ją usłyszał, po czym zmrużam oczy. – O czym ty mówisz? - O naturalnym porodzie. Co? Myślisz, że wszystko po prostu wróci na miejsce? – Śmieje się prawdziwym śmiechem hieny. Patrzę na jej odsłonięte gardło, jak odrzuca głowę do tyłu, dokańczając chichot. Jak wiele razy zastanawiałam się jak by to było, gdybym spoliczkowała moją najlepszą przyjaciółkę? Kiedy uspokaja się, wzdycha dramatycznie. - Boże, tylko żartuję, Leah. Powinnaś zobaczyć swoją minę. Tak jakbym powiedziała, że umarło ci dziecko. Bawię się serwetką. Co jeśli ma rację? Zaczynają mnie swędzić palce, żeby wyciągnąć komórkę i wejść na Google. W dodatku robię ćwiczenia Kegla1. Czy Caleb zauważy różnicę? Pocę się od samego myślenia o tym. Nasz związek zawsze skupiał się na seksie. Byliśmy seksowną parą; tą, która wszystko ożywiała, kiedy wszyscy nasi znajomi przechodzili na emeryturę do życia misjonarnego seksu, gdy dzieci szły spać. Przez wiele miesięcy na początku naszego związku, miał na twarzy ulgę, kiedy sięgał do mnie, a ja reagowałam. Nigdy go nie odepchnęłam. Nigdy nie chciałam. Teraz musiałam wziąć pod uwagę, że to on może mnie odepchnąć. Zamawiam kolejnego drinka. To spowoduje wszystkiego rodzaje nowego niepokoju. Będę musiała zaplanować spotkanie z moim terapeutą. - Posłuchaj – mówi Katine. Nachyla się do mnie, a jej za słodkie waniliowe perfumy wkradają się do mojego nosa. – Następują zmiany, kiedy rodzisz dziecko. Twoje ciało się zmienia. Zmienia się dynamiczność między tobą, a mężem. Musisz być pomysłowa i na miłość boską, spal wagę po dziecku… szybko. Strzela palcami na kelnera i zamawia frytki oraz smażone kalmary. Suka.

1

Ćwiczenia Kegla – mają na celu wzmocnienie i naukę kontrolowania mięśni dna miednicy.

18

Rozdział czwarty Przeszłość

Poznałam Caleba na dwudziestych czwartych urodzinach Katine. Odbywały się na jachcie, co było znacznie lepsze od miejsca moich dwudziestych czwartych urodzin, które miały miejsce w jednym z eleganckich klubów nocnych w South Beach. Ja zaprosiłam dwieście ludzi; ona trzysta. Ale patrząc na to, że urodziny mojej najlepszej przyjaciółki są cztery miesiące po moich, to ma przewagę z przyćmiewaniem mnie każdego roku. Uważam to za sprawiedliwe, ponieważ jestem ładniejsza, a mój ojciec był dwanaście miejsc wyżej od jej w Forbes. Miałam na sobie czarną, jedwabną sukienkę Lanvina, której widziałam jak przyglądała się Katine tydzień temu, jak robiłyśmy zakupy w Barney’s. Jej biodra były leciutko za szerokie, aby zmieścić się w szczupłej części sukienki, więc wzięłam ją, kiedy nie patrzyła i kupiłam. Oczywiście ona to samo zrobiłaby mnie. Po zrobieniu rund wśród naszych przyjaciół, skierowałam się do baru po świeże martini. Spostrzegłam go, jak siedział na jednym ze stołków barowych. Siedział do mnie plecami, ale po szerokości jego bioder i fryzurze wiedziałam, że będzie piękny. Wsunęłam się na wolne miejsce obok niego i kątem oka rzuciłam mu spojrzenie. Najpierw zauważyłam silną szczękę. Można by rozbijać orzechy o taką szczękę. Jego nos był trochę dziwny, ale nie w nieatrakcyjny sposób. Grzbiet był zakrzywiony, drobny zakręt w drodze. Był elegancki, tak jak byłby stary rewolwer. Jego wargi były zbyt zmysłowe jak na mężczyznę. Gdyby nie jego nos – ten niewiarygodnie elegancki nos – jego twarz byłaby zbyt ładna. Przeczekałam parę tradycyjnych minut, żeby na mnie spojrzał, normalnie nie musiałam za bardzo się trudzić, żeby przykuć samczą uwagę, ale kiedy tego nie zrobił, odchrząknęłam. Jego oczy, które były skupione na telewizorze ponad barem, powoli zwróciły się na mnie, jakbym była narzuconym ciężarem. Były koloru syropu klonowego, gdyby podniosło się go do światła. Czekałam, aż na jego twarz wpłynie szczęśliwy wyraz, jaki pojawiał się na twarzach wszystkich mężczyzn, którzy zarobili moją uwagę. Nie nadszedł. - Jestem Leah – powiedziałam w końcu, wyciągając rękę. - Cześć, Leah. – Tak jakby uśmiechnął się połówkowo i uścisnął moją rękę, po czym lekceważąco odwrócił się do telewizora. Znałam jego typ. Trzeba było zgrywać osobę niedostępną z chłopakami o krzywych uśmiechach. Lubili pościg. - Skąd znasz Katine? – zapytałam, nagle czując się desperacko. - Kogo? - Katine… dziewczyna, na której jesteś urodzinach? 19

- Ach, Katine – powiedział, upijając łyk ze swojej szklanki. – Nie znam jej. Czekałam, aż wyjaśni, że przyszedł z przyjacielem albo że jest dalekim krewnym kogoś na przyjęciu, ale nic nie powiedział. Postanowiłam wypróbować nowy sposób. - Czy potrzebujesz Bourbonu i piwa do tej szkockiej? Spojrzał na mnie po raz pierwszy, mrugając, jakby oczyszczał widok. - Czy to jest twoja najlepsza gadka na podryw? Tekst z piosenki country? Zobaczyłam ślad śmiechu w jego oczach i uśmiechnęłam się zachęcona. - Hej, wszyscy mamy zły nawyk i moim jest muzyka country. Przyglądał mi się przez minutę, jego oczy przesuwały się po moich włosach i zatrzymały na ustach. Przeciągnął palcami po kondensacji na szklance, zbierając wilgoć czubkami palców. Patrzyłam z fascynacją jak użył kciuka, żeby zetrzeć wilgoć z koniuszków palców. - Okej – powiedział, odwracając się do mnie. – Jakie masz inne złe nawyki? W tamtej chwili mogłam odpowiedzieć ciebie. - Nie, nie – odparłam, uwodzicielsko potrząsając głową i pochylając się wystarczająco, żeby dać mu widok z lotu ptaka na mój dekolt. – Już jeden wypuściłam z torby. Twoja kolej. Odchrząknął głośno i zerknął na szklankę. Powoli nią zakręcił, wracając do mnie wzrokiem, jakby decydował się czy warto było ciągnąć rozmowę. Po długiej ciszy jego oczy pokryły się lodem i rzekł. – Trujące kobiety. Wyprostowałam się, zaskoczona. To było idealne. Byłam przy dziesiątce na skali trucizny. Jeżeli potrzebował jadu, mogłam wstrzyknąć mu go prosto w szyję. Wziął długi, twardy łyk swojej szkockiej. Oceniłam sytuację. Wyraźne było, że ten mężczyzna właśnie przeżył poważne załamanie emocjonalne. Pielęgnował bardzo mocny i bardzo drogi napój na przyjęciu na jachcie, na którym raczej nie chciałby być obecny. Pomimo faktu, że ofiarowałam moje dobroci, mając na sobie sukienkę, która mało pozostawiała wyobraźni, on ledwo co na mnie spojrzał. Normalnie, mężczyzna po przeżyciu zawodu miłosnego nie przestraszyłby mnie. Potrafili zapewnić namiętny, przypadkowy seks w ślad za złamanym sercem. Widzą w tobie tylko najlepsze cechy; cechy, które przypominają im lepsze dni z ich byłymi, oblewają cię komplementami i trzymają się ciebie z wdzięcznością przez wypełniony zabawą tydzień lub dwa. Delektuję się mężczyznami po zawodach miłosnych. Ale ten był inny. Ten nie kwestionował swojej wartości jako człowiek, bo zakończył się jego związek. Kwestionował jej rozsądek. Próbował rozgryźć, w jakiej dokładnie chwili wszystko zaczęło się pruć.

20

Był nienagannie ubrany, bez starania się. Naturalnie tak się ubierał – co oznaczało, że miał kasę – a ja kochałam kasę. Rozpoznałam królewski znak Rolexa, nitkę Armani’ego, łatwy sposób z jakim patrzył na świat. Również rozpoznałam to jak mówił „dziękuję”, kiedy barman zapełnił jego szklankę i to kiedy para obok niego ciągle przeklinała, on się wzdrygał. Jego typ rzadko kiedy był singlem. Zastanawiałam się co za głupia suka pozwoliła mu odejść. Kimkolwiek ona była, bardzo szybko wymażę ją z jego pamięci. Dlaczego? Ponieważ byłam najlepszą z najlepszych: Godivą, Maserati, doskonałym bezbarwnym diamentem. Potrafię poprawić życie każdego – zwłaszcza tego mężczyzny.

Z moim nowoodkrytym przekonaniem o naszym przyszłym związku, uśmiechnęłam się do niego i skrzyżowałam nogi tak, że spódnica uniosła się na moim udzie. - Dobra – powiedziałam wolno. – Dzisiaj jest twój szczęśliwy dzień. - Dlaczego? Nawet nie spojrzał na moje nogi. Westchnęłam. - Cóż, zamierzałam powiedzieć coś bystrego o byciu również trującą, ale patrząc na ciebie sądzę, że potrzebujesz dobrej dawki Jamba Juice czy coś. Parsknął śmiechem. - Widzisz, jestem zabawna – zażartowałam. - Tak. – Uśmiechnął się. – Troszeczkę. Ośmielona, położyłam łokcie po bokach i obróciłam się stołkiem twarzą do niego. Moje kolana dotykały teraz wnętrza jego uda, a on nie próbował się odsunąć. Naiwniak. - Więc… - Wyciągnęłam brzoskwiniową papierośnicę z mojej torebki. – To mój kolejny zły nawyk, masz coś przeciwko? – Spojrzał na papierosa uniesionego do moich warg i pokręcił głową. Zapaliłam i wciągnęłam w jednym, gładkim ruchu, który udoskonaliłam. - Jak ci na imię, panie Smutne Oczy? Jego usta zadrgały w kącikach, jak jego brwi zrobiły mały taniec do góry. - Caleb – odparł. – Caleb Drake. Wypróbowałam Drake z moim imieniem i stwierdziłam, że mi się podoba. Wydmuchałam dym w stronę oceanu.

21

- Ja jestem Leah… a jeżeli zagrasz dobrze swoimi kartami, mogłabym być Leah Drake. – Uniosłam brwi. - Wow. Wow… - powtórzył. – To prawie orzeźwiające. - Ona nie chciała za ciebie wyjść? – zapytałam współczująco. - Nie chciała robić wielu rzeczy – powiedział, przełykając resztę szkockiej i podnosząc się. Był cudownie wysoki. W myślach postawiłam siebie pod jego ramieniem, co sprawiało, że musiał mieć co najmniej 185 centymetrów. Czekałam na jego kolejny ruch. Cokolwiek zrobi, i tak jest mój. Wstał i pocałował moją rękę. Byłem zdezorientowana. - Dobranoc, Leah – rzekł. Potem ku mojemu kompletnemu zdziwieniu, odszedł. Byłam skonfundowana. Myślałam, że mieliśmy chemię.

Myślałam o nim następnego dnia, pielęgnując mojego kaca. Kim on był? Czemu przyszedł? Co ona mu zrobiła, że mnie przepuścił? Mnie! Krótko rozważałam pomysł, że jego eks była sławą. Jeden Bóg wie, że był wystarczająco przystojny, żeby złamać serce sławie. Pomyślałam o jego chłodnej nonszalancji, trzepocie, który czułam, kiedy na mnie spojrzał. Czy kiedykolwiek musiałam starać się tak mocno, aby sprawić, żeby spojrzał na mnie mężczyzna? Nie. A gdy spojrzał, chciało się, żeby przestał. Patrzył na ciebie, jakby już cię znał – bezpośrednio, trochę znudzenie, krytycznie. Sprawiał, że zastanawiałaś się jak byłoby być po drugiej stronie tego spojrzenia, żeby mieć na sobie jego wzrok, ponieważ tam chciał go mieć. Grzebałam trochę, próbowałam dowiedzieć się kim był i gdzie spędzał czas. Byłam utalentowanym detektywem. Moje sieci społeczne były szerokie i po dwóch rozmowach telefonicznych wiedziałam, gdzie znaleźć Caleba Drake’a. Jeszcze dwa telefony i miałam kogoś ustawiającego nas na randkę w ciemno. - Poczekaj co najmniej miesiąc – powiedziałam do mojej kuzynki. – Daj mu trochę więcej czasu na wylizanie ran zanim go uratuję.

Miesiąc później szłam do knajpy sushi nazywanej Tatu, gorąco czepiało się moich nagich nóg, serce obijało się mocno o żebra. - Niemożliwe – powiedział jak tylko mnie zobaczył. 22

Udałam zaskoczenie. Pochylając głowę, zapytałam. – Singiel i Brytyjczyk, szukający rudej? Roześmiał się głęboko i uściskał mnie. Miał na sobie białą koszulkę na guziki, rękawy podwinął do łokci i spodenki khaki. Był złotobrązowy, jakby opalał się każdego dnia odkąd widziałam go ostatni raz. - Skąd znasz Sarah? – Przytrzymał mi drzwi i przeszłam obok niego. - To moja kuzynka. – Uśmiechnęłam się ironicznie. – A ty skąd ją znasz? Oczywiście już znałam odpowiedź. Chłopak Sarah był z bractwa Caleba. W wieczór przyjęcia Katine przyszedł razem z nimi. Słuchałam jak wyjaśniał ten związek. Jego akcent był seksowny. Kiedy podążyliśmy za gospodarzem do naszego stolika, położył rękę na moich plecach. To było znajome i zaborcze. Podobało mi się to. Zastanawiałam się czy zrobiłby to, gdyby było to nasze pierwsze spotkanie. - Wiesz, jak Sarah skusiła mnie na tę randkę w ciemno? – zapytał. Zaprzeczyłam. - Powiedziała, że masz ładne nogi. Uśmiechnęłam się i przygryzłam wargę. – I? – Wyciągnęłam je spod stołu, trzymając razem kostki. Moja sukienka była niebezpiecznie krótka. Oczywiście wiedziałam, że lubił ładną parę nóg. Przez godzinę maglowałam głupiego chłopaka Sarah, żeby dowiedzieć się o nim wszystkiego, co mogłam. Uśmiechnął się szeroko. Patrzył mi w oczy, mówiąc. – Niezłe. Poczułam mrowienie aż w palcach u stóp. Na te spojrzenie właśnie czekałam.

Następnego poranka obudziłam się w jego łóżku. Rozciągając się, rozejrzałam się po jego pokoju. Moje mięśnie były luksusowo obolałe. Nie byłam wyginana na tak wiele sposobów odkąd byłam gimnastyczką w liceum. Usłyszałam prysznic w sąsiedniej łazience i obróciłem się, żeby zobaczyć czy miałam na niego widok przez otwarte drzwi. Miałam. Poprzedniej nocy przeszliśmy przez trzy drinki i kolację bez przerwy w rozmowie. To było jak rozmawianie z kimś, kogo znałam od wielu lat. Byłam z nim taka odprężona i przypuszczałam, że on czuł to samo ze mną, bo odpowiadał na każde moje pytanie bez wahania. Gdy opuściliśmy restauracje, nie było wątpliwości czy pójdę z nim do domu. 23

Wskoczyłam do jego kabrioletu i przejechaliśmy krótkie piętnaście minut do jego wieżowca. Nasz szlak ubrań zaczynał się przy drzwiach wejściowych i kończył u podnóża jego łóżka, gdzie swawolnie odrzuciliśmy na bok ostatni kawałek tego, co miałam na sobie. Miło byłoby obwiniać alkohol za moją lekkomyślność, ale prawdę powiedziawszy oboje przestaliśmy pić przed jedzeniem. Wszystko, co się wydarzyło… wydarzyło się bez wpływu alkoholu. Gdy Caleb wyszedł spod prysznica, nadal opierałam się na łokciu. Nie zrobiłam żadnego udawania w związku z obserwowaniem go. Przeciągnął ręcznikiem po włosach, sprawiając, że stanęły w różnych kierunkach. Uśmiechnęłam się szeroko i poklepałam łóżko. Upuszczając ręcznik, położył się obok mnie. - Nadal jesteś smutny? – zapytałam, kładąc brodę na jego torsie. Poddał się półuśmiechowi i pstryknął mnie w nos. - Czuję się trochę pogodniej. - Ooo… trochę pogodniej… - przedrzeźniłam jego akcent i zaczęłam zsuwać się z łóżka. Złapał mnie za kostki i przyciągnął z powrotem. - O wiele pogodniej – powiedział. - Chcesz jeszcze jedną rundkę, a potem iść na lunch? – zapytałam, przesuwając palcem po jego klatce piersiowej. - Zależy – odparł, łapiąc moją rękę. Czekałam, aż kontynuuje bez zadawania tradycyjnego „od czego?”. - Nie szukam niczego poważnego, Leah. Nadal mam namieszane w głowie po… - Ostatniej dziewczynie? – Uśmiechnęłam się ironicznie i pochyliłam, żeby go pocałować. – Cokolwiek chcesz – powiedziałam przy jego ustach. – Czy wyglądam dla ciebie na dziewczynę z zobowiązaniami? - Wyglądasz jak kłopoty. – Uśmiechnął się szeroko. – Kiedy dorastałem, matka mawiała mi, żebym nigdy nie ufał rudym. Zmarszczyłam brwi. – Są tylko dwa powody, dla których coś takiego powiedziała. Caleb podniósł brwi. – A są nimi? - Albo twój ojciec przespał się z rudą, albo twoja mama nią jest. Kręciło mi się w głowie od jego krzywego uśmiechu. Tym razem dosięgnął jego oczu. - Lubię cię – powiedział. - To dobrze, Skaucie. Naprawdę dobrze. 24

Rozdział piąty Teraźniejszość

Dwa dni po tym jak Caleb pojechał w podróż służbową, moja matka pakuje swoje torby i informuje mnie, że ona również wyjeżdża. - Nie możesz mówić serio – mówię, patrząc jak zapina swoją walizkę. – Mówiłaś, że chcesz zostać i pomóc. - Tutaj jest za gorąco – mówi, lekko dotykając włosów. – Wiesz, że nienawidzę tutejszego lata. - Jesteśmy w klimatyzacji, mamo! Potrzebuję twojej pomocy. - Poradzisz sobie, Johanno. Dostrzegam niewielkie drżenie w jej głosie. Popada w jedną ze swoich depresji. Courtney wiedziała, jak się nią zająć, kiedy taka się stawała. Ja zawsze wydawałam się wszystko pogarszać. Ale Courtney tutaj nie ma; ja jestem. Co czyniło Najdroższą Mamusię moją odpowiedzialnością. Wzruszyłam ramionami. – Dobra, zawieźmy cię na lotnisko. Caleb i tak wraca o północy. Pozwolę jej wrócić do jej willi w Michigan i wrzucać pigułki do ust jak Tic Taci, ukrywając się przed światem. W drodze powrotnej z lotniska podkręcam radio i czuję się jak ptak po raz pierwszy wypuszczony z gniazda. Estella zaczyna wrzeszczeć ze swojego fotelika pięć minut po rozpoczęciu się mojej rozkoszy. Co to znaczy? Jest głodna? Ma chorobę lokomocyjną? Jest mokra? Niemal zapomniałam, że była tam… tutaj… na tej planecie… w moim życiu. Robię kilka ćwiczeń Kegla i rozmyślam gorzko o Calebie – wolnego od dziecka Calebie, który pławi się w bahamskim słońcu, popija swój przeklęty Bruichladdich i je zapiekane kraby. To niesprawiedliwe. Potrzebuję niańki, czemu on tego nie widzi? Caleb jest strasznie skrupulatny w tym, co jest właściwe i niewłaściwe. Ze swoimi staromodnymi wartościami powinnam była wiedzieć, że będzie upierał się, abym została w domu i sama ją wychowywała. On jest takim skautem. Kto jeszcze wychowuje własne dzieci? Biała biedota, właśnie oni – bo nie stać ich na pomoc.

25

Zagryzam wargę i zwiększam głośność radia, aby zagłuszyć zawodzenie. W tej chwili brzmi ona jak mały, przenikliwy alarm, ale co będzie za kilka miesięcy, gdy jej płuca będą silniejsze? Jak ja zniosę ten hałas? Próbuję rozgryźć jak sprawić, żeby przestała płakać, kiedy coś żółtego przyciąga moją uwagę. Żeby było jasne, żółty to straszny kolor. Nic dobrego nie wychodzi z koloru, który reprezentuje żółtka, woskowinę i musztardę. Ten kolor jest odpowiednikiem choroby; ropiejących ran i pryszczatych gęb, nikotyny plamiącej zęby. Nic, nic, nic nie powinno być żółte, dlatego właśnie odwracam głowę, żeby spojrzeć. Natychmiast skręcam samochodem w daleką prawą uliczkę i obracam kierownicę, jakbym była w filiżance w Disney World. Rozbrzmiewają chóry klaksonów, jak przecinam dwie alejki, by dojechać do placu. Wywracam oczami. Hipokryci. Jeżdżenie na Florydzie przypomina mi poruszanie się po zatłoczonym sklepie spożywczym – albo tkwisz za pierdołą poruszającą się jedną milę na godzinę, albo jesteś pchana w aleję z płatkami śniadaniowymi przez chuligana. Jestem dobrym kierowcą, więc mogą się pieprzyć. Jadę za żółtym znakiem do centrum handlowego i spoglądam na puste witryny sklepowe, jadąc na obrzeżach parkingu. Krzywe znaki wakatów wiszą w większości okien. Stare nazwy sklepów wciąż przypięte nad drzwiami są przygnębiającym przypomnieniem, że recesja przebiega na paluszkach przez cały kraj. Celuję pistoletem zrobionym z palców w stary salon manicure i ciągnę za wymyślony spust. Jak wiele małych marzeń osiągnęło dno w tej gównianej dziurze? W dalekim prawym rogu blisko gargantuicznego kontenera na śmieci mieści się Słoneczny Żłobek. Zatrzymuję samochód pod wstrętnym żółtkowym znakiem i stukam palcami w kierownicę. Zrobić to czy nie zrobić? Równie dobrze mogłabym iść popatrzeć. Wyskakuję, kierując się do drzwi i przypominam sobie, że w samochodzie jest dziecko. A niech to szlag! Wracam się, upewniając się, że nikt nie zobaczył mojego błędu i odpinam fotelik samochodowy Estelli. Jest na szczęście cicho, jak przechodzę z nią przez drzwi Słonecznego Żłobka. Pierwszą rzecz, którą dostrzegam to to, że każdy może wejść sobie ot tak do tej gównianej placówki i porwać dziecko. Gdzie są drzwi zamykane na kartę magnetyczną? Przyglądam się recepcjonistce. Jest ubraną bez gustu dwudziestoparoletnią kobietą, mając niebieski cień do powiek nad nudnymi brązowymi oczami. Ona chce chłopaka. Można to powiedzieć, dzięki nadmiernemu wykorzystaniu perfum i dekoltowi. Ma kredkę do oczu na dolnej powiece. Wszyscy wiedzą, że nie nakłada się kredki na dolną powiekę. - Dzieeeń dobry – ćwierkam radośnie. Uśmiecha się do mnie, unosząc brwi.

26

- Muszę porozmawiać z pani dyrektorem – mówię głośno, na wypadek gdyby była tak wolna, na jaką wygląda. - O co chodzi? Czemu ludzie zawsze zapychają recepcję półgłówkami? - No cóż, mam dziecko – odpowiadam opryskliwie - …a to jest żłobek. Drga jej nos. To jest jej jedyna oznaka, że po królewsku ją wkurzyłam. Tupię stopą o linoleum, gdy wysyła wiadomość przez pager do dyrektora żłobka. Rozglądam się wokoło, czekając. Bladożółte ściany, pomalowane na nich pomarańczowe słońca, poplamiony niebieski dywan, a na nim rozrzucone Cheerios z dzisiejszego ranka. Dyrektorka wkracza kilka minut później. Jest blondynką w trakcie kryzysu wieku średniego, ma na sobie bluzkę „Połaskocz mnie Elmo”, zdarte z wierzchu różowe tenisówki i dwa implanty piersi o wielkości melona. Przyglądam się jej z obrzydzeniem i przyklejam uśmiech do twarzy. Zanim mogę wypowiedzieć, choć jedno słowo, ona się odzywa: - Wow, to noworodek. - Urodziła się przedwcześnie – kłamię. – Jest starsza niż na to wygląda. - Jestem Dieter – mówi, wyciągając rękę. Chwytam ją i ściskam. - Chciałaby pani wycieczkę po Słonecznym Żłobku? Chcę powiedzieć „do diabła nie”, ale potakuję uprzejmie i Dieter prowadzi mnie przez parę podwójnych drzwi, które otwiera kartą magnetyczną. Te miejsce jest brudne, nawet Dieter musi to widzieć. Każde pomieszczenie ma własny wyjątkowy zapach sików, mieszając się w – o mój Boże – subtelne połączenie. Dieter albo jest uodporniona na ten zapach, albo decyduje się go zignorować. Ja ledwo co mogę powstrzymać wymioty. Podkreśla proporcję uczniów/opiekunów, która jest sześć do jednego i wskazuje radośnie klasę śpiewających czterolatków, którym wszystkim spływają smarki z nosów. Dzielenie to troszczenie. - Nasze wyposażenie placu zabaw jest nowiutkie, ale oczywiście pani maluszek nie będzie potrzebował go przez jakiś czas. – Otwiera drzwi oznaczone, jako „Maluszki” i wchodzi do środka. Natychmiast jestem powitana wielorakimi dziecięcymi głosami, wszystkie ryczą jak małe osły. To całkiem denerwujące i niemal od razu Estella się budzi i dołącza do chóru osłów. Macham jej siodełkiem do przodu i do tyłu, i o dziwo, jej płacz zmniejsza się do czasu, aż znowu jest cicho. Jest tutaj czysto. To oddaję Dieter. Sześć łóżeczek jest przysuniętych do ściany. Każde ma wiszącego nad nim szydełkowanego Muppeta. 27

- Dopiero co pożegnaliśmy jedno z naszych dzieci – mówi mi Dieter. – Więc mamy miejsce dla małej… - Estelli. – Uśmiecham się. - To jest panna Misty – mówi, przedstawiając mnie opiekunce. Uśmiecham się do kolejnej przysadzistej dziewczyny, ściskam kolejną rękę z wyszczerbionym lakierem. W końcu decyduję się zostawić tam Estellę na próbę. Dieter to sugeruje. – Tylko na kilka godzin, żeby zobaczyła pani jak będzie się czuć… - mówi. Zastanawiam się czy to normalne – zostawianie dziecka z nieznajomymi, żeby zobaczyć jak będziesz się czuć. Mogłabym rozkroić się nożem i nic bym nie poczuła. Potakuję. - Nigdy nie zostawiłam jej z nikim – mówię. To jest prawda… przeważnie. Dieter kiwa głową ze współczuciem. – Dobrze się nią zaopiekujemy. Tylko potrzebuję, żeby wypełniła pani papiery. Podaję siodełko pannie Misty i robię pokaz, całując Estellę w czoło, po czym biegnę do auta po torbę pieluszek, którą nosi ze sobą dobra matka. Pół godziny później, nareszcie jestem wolna – wolna od nieznośnego brzucha, wolna od hałaśliwego dziecka… wolna, wolna, wolna. Właśnie wtedy dzwoni mój telefon. Biorę go z siedzenia obok, gdzie go rzuciłam wcześniej i widzę, że dzwoni do mnie Caleb. Uśmiecham się mimowolnie. Do dziś, kiedy Caleb dzwoni, mam motylki w brzuchu. Zamierzam odebrać, gdy orientuję się, że zapewne dzwoni, aby zapytać o Estellę. Zagryzam wargę i posyłam go do poczty głosowej. Nigdy nie mogę mu powiedzieć, co właśnie zrobiłam. Prawdopodobnie wskoczyłby do pierwszego dostępnego samolotu i wpadł do Miami, trzymając papiery rozwodowe. Może nawet zwróciłby się do niej, żeby mu je załatwiła. Wiem, że zachowuję się nierozsądnie i że on nie rozmawiał z nią odkąd skończyła się moja rozprawa ponad półtora roku temu, lecz myśli o tej wiedźmie z kruczoczarnymi włosami codziennie mnie dręczą. Chowam myśli o mojej rozprawie i pełnomocniczce w głębi umysłu, aby później je przywrócić. Jestem zdeterminowana, żeby cieszyć się moim czasem wolnym od dziecka. Zatrzymuję się w domu, żeby przebrać się z dżinsów w coś eleganckiego. Wybieram białe lniane spodnie oraz bluzkę od Gucciego z mojej wycieczki zakupowej i wsuwam się w buty z małymi obcasami. Kiedy już jestem z powrotem w aucie i w połowie drogi do restauracji, zdaję sobie sprawę, że zapomniałam komórki na kuchennym blacie. Spotykam się z Katine i kilkoma naszymi przyjaciółkami na sushi i sake. Gdy wchodzę do restauracji, wszystkie robią wokół mnie hałas, jakbym wyjechała na rok. Całuję w powietrzu każdą z nich i siadamy, żeby złożyć zamówienie. Albo Katine ostrzegła je, żeby nie pytały mnie o dziecko, albo nie obchodzi je to, ponieważ żadna nie wspomina o niej ani słowa. Część mnie czuje ulgę, bo gdybym została poproszona o opowiedzenie o moich uczuciach, 28

jako nowa matka, to wybuchłabym płaczem… choć czuję również lekkie poirytowanie. Nawet, jeżeli Estella była tematem tabu, to przynajmniej mogły zapytać jak się czuję. Ignoruję to. Wypijam cztery małe kieliszki sake, po czym zamawiam wino. Katine unosi szklankę w moją stronę. – Za twój powrót! – krzyczy i wszystkie wypijamy. Czuję się fantastycznie. Oficjalnie wróciłam, chociaż była to ciężka dekada. Zamroczona sake, przysięgam sobie, że trzydzieste lata będą najlepszymi latami w moim życiu. Do piętnastej skończyłyśmy obiad i wszystkie jesteśmy zalane, ale jeszcze nie gotowe na powrót do domu. - A więc – szepcze do mnie Katine, kiedy nareszcie opuszczamy restaurację. – Gdzie jest dzieciak? - Żłobek. – Parskam śmiechem i zakrywam dłonią usta. Katine konspiracyjnie puszcza mi oko. Przecież to był jej pomysł. - Caleb wie? – pyta. Patrzę na nią jak na tępą blondynkę, którą jest. – Poważnie, Katine? Czy nosiłabym to, gdyby Caleb wiedział, że jego maleństwo jest pod opieką obcego? – Pomachałam jej obrączką. Wytrzeszcza oczy i ściąga wargi, jakby mi nie wierzyła. – Daj spokój. Caleb nigdy by cię nie zostawił, mam na myśli, że miał szansę z tą dziewczyną Olivią i… - Kładzie rękę na ustach i patrzy na mnie, jakby powiedziała za dużo. Staję jak wryta, gotowa ją spoliczkować. Suka. Jak śmie to wspominać! Jestem bez tchu, pełna sake i gniewu, gdy mówię: - Caleb przenigdy nie brał pod uwagę zostawienia mnie. Ona była niczym. Nie rozgaduj takich kłamstw ludziom, Katine. Wiem, że moja twarz jest czerwona. Czuję jak pali mnie z rozżalenia. Katine opuszcza brwi. Zniżają się głęboko, sprawiając wrażenie, że naprawdę jest jej przykro. - Ja… przepraszam – jąka się. – Nic nie miałam przez to na myśli. Znam tę śliczną blond diablicę zbyt dobrze, by kupić jej przeprosiny warte Emmy. Rzucam jej lekceważące spojrzenie, a ona uśmiecha się do mnie z ckliwą słodkością. - Chodziło mi o to, że on cię kocha. Nawet taki seksowny tyłek nie mógłby ci go zabrać. Teraz kipię ze złości. Wspominanie imienia tej miernoty to jedno, ale dawać wiarę jej wyraźnemu dobremu wyglądowi przekracza granicę przyjaciółki/lojalności.

29

- Leah, poczekaj – woła za mną, kiedy oddalam się prędko. Nie czekam, aby usłyszeć jej usprawiedliwienie – jej ulubioną rzecz, ponieważ jest z Rosji i nie zawsze rozumie właściwy sposób na komunikowanie się, skoro angielski jest jej drugim językiem. Słyszałam już wszystkie i znam moją oślizgłą najlepszą przyjaciółkę. Lubi rzucać słodkie obelgi, oszczerstwa i potajemne zniewagi. Jesteś taka odważna, żeby założyć tę spódnicę, ja bałabym się, że pokaże się mój cellulit. Katine cierpi na bulimię i nie ma ani trochę cellulitu. Więc wyraźnie odnosiła się do mnie. Katine Reinlaskz jest tak zabawowa jak małpa w zoo, ale przeciwstaw się jej, a podrze cię na strzępy. Nasza więź, która istniała od gimnazjum, była bezwzględną wojną na posiadanie większych rzeczy od tej drugiej. Mój pierwszy samochód kosztował sześćdziesiąt tysięcy, jej osiemdziesiąt. Moja słodka szesnastka miała trzystu gości – jej czterystu. Jednak wygrałam z Calebem. Katine dwa razy się rozwiodła. Pierwsze małżeństwo było ślubem w Vegas, które trwało około dwadzieścia cztery godziny zanim zostało unieważnione, a drugie było z pięćdziesięcioletnim potentatem naftowym, który okazał się być całkowitym sknerą, kiedy już się pobrali. Jest przepełniona zazdrością, gdy chodzi o Caleba – przystojnego, bogatego, dżentelmeńskiego, seksownego Caleba. Marzenie każdej dziewczyny i ja go mam. Wykorzystuję każdą okazję, aby obnosić się moim głównym życiowym triumfem, ale od tamtego problemu z Olivią, zazdrość Katine została zastąpiona samozadowoleniem. Nawet miała czelność, żeby powiedzieć mi kiedyś, że podziwiała zdrowy rozsądek Olivii. Robię krótkie, lekko wzburzone kroki do mojego samochodu, uważając, żeby nie przewrócić się na obcasach i wsuwam się na miejsce kierowcy. Zegarek na desce rozdzielczej wskazuje osiemnastą godzinę. Nie jestem w pozycji żeby jechać, ale nawet nie mam komórki, żeby zadzwonić po kogoś. I do kogo bym zadzwoniła? Moje przyjaciółki są podobnie pijane, a te które nie są tutaj uniosłyby brwi i zaczęły plotkować, gdyby zobaczyły mnie taką. Nagle przypomniałam sobie o Estelli. - Cholera. – Walę ręką w kierownicę. Miałam odebrać ją o siedemnastej i nie mam jak zadzwonić do żłobka. Odpalam auto i wycofuję z miejsca bez patrzenia. Słyszę klakson, a potem rażący chrzęst metalu. Nawet nie muszę spojrzeć, żeby wiedzieć, że jest źle. Wysiadam chwiejnie z samochodu i podchodzę na tył. Stary Ford jest zgięty wokół zderzaka mojego Range Rovera. Wygląda to niemal komicznie. Opanowuję ochotę na śmiech, po czym muszę powstrzymać chęć płaczu, bo dostrzegam migoczące niebiesko-czerwone światła podjeżdżającego do nas radiowozu. Kierowca jest starszym mężczyzną. Jego żona siedzi na miejscu pasażera, trzymając się za szyję. Przewracam oczami i krzyżuję ramiona na piersi, czekając na nieuchronne syreny ambulansu, które oznaczają pozwy. Pochylam się, żeby móc zobaczyć staruchę. – Naprawdę? – pytam przez okno. – Boli panią szyja? Faktycznie ambulans wjeżdża za patrolowym wozem na parking. Lekarze wyskakują z samochodu i podbiegają do Forda. Nie mogę zobaczyć, co dzieje się potem, ponieważ 30

podchodzi do mnie niegrzecznie wyglądający policjant i wiem, że mam parę sekund na pozbieranie się i udawanie trzeźwej. - Proszę pani – odzywa się przez ciemne okulary. – Zdaje sobie pani sprawę, że wycofała pani bez jednego spojrzenia? Widziałem całe zdarzenie. Poważnie? Byłam zaskoczona, że widział coś przez te okulary przeciwsłoneczne podobne do tych, co miał Blade. Uśmiecham się niewinnie. – Wiem. Byłam spanikowana. Muszę odebrać dziecko od opiekunki – kłamię – i jestem spóźniona… Przygryzam wargę, ponieważ to zazwyczaj ekscytuje mężczyzn, jak tak robię. Przygląda mi się przez chwilę i modlę się, żeby nie wyczuł alkoholu w moim oddechu. Patrzę, jak jego wzrok kieruje się na tylne siedzenie, gdzie mieści się podstawa fotelika Estelli. - Muszę zobaczyć pani licencję i rejestrację – mówi w końcu. To jest standardowa procedura – na razie wszystko idzie dobrze. Przechodzimy przez proces związany z wypadkiem, który znam o wiele zbyt dobrze. Widzę, że staruszka zostaje wprowadzona do ambulansu i obserwuję jak odjeżdżają z migoczącymi światłami. Jej mąż, dość bezdusznie, zostaje, żeby zająć się sprawami. - Cholerni oszuści – szepczę pod nosem. Funkcjonariusz posyła mi półuśmiech, ale wystarcza to, żeby powiedzieć mi, że jest po mojej stronie. Podchodzę do niego i pytam, kiedy będę mogła odjechać, aby odebrać córkę. - Tak trudno było ją zostawić – mówię mu. – Miałam obiad służbowy. – Kiwa głową, jakby rozumiał. - Damy pani mandat – biorąc pod uwagę, że to była pani wina – odpowiada. – Potem może pani jechać. Oddycham z ulgą. Nadjeżdża samochód pomocy drogowej i oddziela pojazdy. Uszkodzenie mojego Range Rovera jest minimalne w porównaniu do Forda, który praktycznie złożony jest w pół. Dowiaduję się, że towarzystwo ubezpieczeniowe Bernhard będzie kontaktować się z moim i jestem pewna, że również w ciągu paru dni zatrudnią prawnika. Wyjeżdżam z mojego miejsca; czując ulgę, że Rover jedzie tak samo, jak wcześniej. Poza wgniecionym zderzakiem i paroma zarysowaniami mój drogi samochód wyszedł bez szwanku. Ale jeszcze lepiej, ja wyszłam z tego bez szwanku. Mogłam zostać aresztowana i

31

oskarżona o prowadzenie pojazdu pod wpływem alkoholu. Dzięki świetnemu aktorstwu i oczarowanemu glinie, unikam odpowiedzialności z drobnymi kosztami. Czuję się prawie trzeźwo, jadąc ostrożnie do Słonecznego Żłobka. Kiedy zatrzymuję się na parkingu, jest pusty. Nerwowo spoglądam na zegarek. Jest dziewiętnasta dziesięć. Ktoś musiał zostać z nią do późna. Zapewne będą wściekli, ale kiedy wyjaśnię co stało się z telefonem i wypadkiem, to zrozumieją. Przyciskam dzwonek do drzwi, zanim dostrzegam, że w środku jest kompletnie ciemno. Przyciskając ręce do szyby, zerkam do środka. Pusto. Zamknięte; zaryglowane. Panikuję. To rodzaj paniki, który poczułam, gdy dowiedziałam się, że mogę iść do więzienia za oszustwo farmaceutyczne. Panika, którą czułam, jak stałam przed sędzią, spodziewając się usłyszeć wyrok skazujący, który dałby mi dwadzieścia lat więzienia stanowego. To całkowicie samolubna panika. Panika typu – omójBoże Caleb rozwiedzie się ze mną za zgubienie jego córki. Byłam matką od mniej niż dwóch tygodni i już straciłam moje dziecko. Takie gówno dopada cię u Nancy Grace. Nie cierpię tej blond suki. Chodząc tam i z powrotem po chodniku, zastanawiam się nad moimi opcjami. Mogłam zadzwonić po policję. Jaka jest polityka dla rodziców, którym nie udało się odebrać dzieci ze żłobka? Wysyłają je do opieki społecznej? Czy właścicielka zabiera je do domu? Staram się przypomnieć sobie imię dyrektorki – Dieter. Czy ona w ogóle podała mi swoje nazwisko? W każdym razie muszę dostać się do telefonu i to szybko. Jadę do domu jakbym była Szybka i Wściekła – i wprowadzam auto na podjazd. Moja pilność jest słyszalna, jak wbiegam do domu przez drzwi, nie przejmując się ich zamknięciem i kieruję się do blatu kuchennego, gdzie zostawiłam moją komórkę. Nie ma jej tam. Kręci mi się w głowie. Byłam taka pewna, że tam właśnie ją zostawiłam. Jutro będę miała zabójczego kaca. Myśl! Po raz pierwszy żałuję, że nie posiadam naziemnej linii telefonicznej. Kto potrzebuje jeszcze linii naziemnej? Pamiętam jak mówiłam Calebowi, zanim się jej pozbyliśmy. Obracam się w kierunku schodów i moje serce podskakuje z zaskoczenia. - Szukasz tego? Caleb opiera się o framugę, patrząc na mnie. W jego ręce jest mój cenny iPhone. Przyglądam się jego twarzy. Wygląda na spokojnego – to oznacza, że nie wie, iż nie mam ze sobą Estelli – albo myśli, że jest ona z moją matką. Nie powiedziałam mu, że dziś rano zawiozłam ją na lotnisko. - Jesteś wcześnie w domu – mówię szczerze zaskoczona. Nie uśmiecha się ani nie wita mnie ze zwyczajnym ciepłem, zamiast tego nie odrywa spojrzenia od mojej twarzy – telefon trzyma palcami i wyciąga do mnie. Robię kilka przezornych kroków w jego kierunku, uważając, aby nie pokazać mojego pozostałego zamroczenia. Caleb odczytuje mnie jak niskogatunkową książkę. Podnoszę się na palcach, żeby pocałować go w policzek i wyciągam telefon z jego ręki. Teraz gdybym tylko mogła

32

wyjść na zewnątrz, to może mogłabym coś wymyślić, zadzwonić do kogoś… ZNALEŹĆ DZIECKO! Cofam się kilka kroków. - Masz nieodebrane połączenie. Właściwie, to czternaście – mówi swobodnie Caleb – zbyt swobodnie – jak spokój przed burzą. Niskie, dudniące warknięcie nim wilk rozszarpie ci tchawicę. Przełykam ślinę. Mam piasek w gardle i topię się… duszę. Rozglądam się po pokoju. Boże – co on wie? Jak ja to naprawię? - Najwyraźniej zapomniałaś odebrać Estellę ze żłobka… - milknie. Niewidzialna ręka otwiera mi szczękę i wlewa mi strach do gardła. Dławię się nim. - Caleb… - zaczynam. Unosi rękę, żeby mnie powstrzymać i robię to, bo nawet nie wiem, jakie mogę dać usprawiedliwienie. Zostawiłam naszą córkę w obskurnym żłobku, ponieważ… Szlag. Nie jestem taka kreatywna. Mój umysł przesiewa wszystkie możliwe usprawiedliwienia. - Czy ona… czy ona tutaj jest? – szepczę. Najbardziej wyrazistą częścią Caleba jest jego szczęka. Używam jej, żeby odczytać jego emocje. Jest kwadratowa, męska – złagodzona przez jego zbyt pełne wargi. Kiedy ta szczęka jest tobą zadowolona, chcesz obrysować ją koniuszkami palców, unieść się na palcach u stóp, żeby ją ucałować. Szczęka jest na mnie zła. Jego usta są blade i zaciśnięte z gniewu. Boję się. Caleb nic nie mówi. To jest jego metoda bojowa. Rozgrzewa pokój swoją wściekłością i czeka, aż wypocisz wyznanie. Nigdy nie był brutalny wobec kobiety, ale postawiłabym swoje życie, że ta dziewczynka mogłaby sprawić, że zrobiłby rzeczy, o których nigdy nie myślał. Popełniam błąd patrząc w kierunku schodów. To go naprawdę złości. Odpycha się od ściany i podchodzi do mnie. - Nic jej nie jest – mówi przez zęby. – Wróciłem wcześniej, bo martwiłem się o ciebie. Widocznie to nie o ciebie musiałem się martwić. - To było tylko kilka godzin – odpowiadam szybko. – Potrzebowałam trochę czasu dla siebie, a moja matka po prostu wstała i mnie zostawiła… Patrzy na mnie przez kilka sekund, ale nie dlatego, że ocenia szczerość moich słów. Zastanawia się jak mógł poślubić kogoś takiego jak ja. Widzę te kompletne rozczarowanie. Zadrapuje przekonanie o własnej nieomylności, które przyciskam do piersi. Czuję się jak

33

porażka. Cóż, czego on oczekiwał – że będę dobrą matką? Że wpadnę w tę rolę, której nie rozumiem? Nie wiem, co zrobić. Alkohol wciąż opiekuje się moim mózgiem i mogę myśleć tylko o fakcie, że on mnie zostawi. - Przepraszam – szepczę, patrząc w podłogę. Udawanie skruszonej jest ciosem poniżej pasa, zwłaszcza skoro jest mi bardziej przykro za zostanie przyłapaną niż rzeczywisty czyn. - Przepraszasz za zostanie przyłapaną – odpowiada. Podnoszę gwałtownie głowę. Pieprzony czytacz w myślach! Jak on może myśleć o mnie w najgorszy sposób? Jestem jego żoną! Na dobre i na złe, tak? Czy może zło odnosi się do sytuacji, a nie osoby? - Zostawiłaś swoją nowonarodzoną córkę u zupełnie obcych ludzi. Nie jadła od kilku godzin! - W torbie z pieluchami było mleko! – sprzeczam się. - Za mało na siedem godzin! Patrzę spode łba na kafelki. – Nie zdawałam sobie sprawy – mówię pokonana. Naprawdę nie było mnie tak długo? Czuję nagły przypływ gniewu niedopuszczającego niczego do dyskusji. Czy to moja wina, że nie czuję rodzicielskiego szczęścia, tak jak on? Otwieram usta, żeby mu to powiedzieć, ale nie daje dojść mi do słowa. - Nie, Leah – ostrzega. – Nie ma na to żadnego usprawiedliwienia. Gdybym miał jakiś rozum, to zabrałbym ją i odszedł. – Odwraca się, idąc do schodów. Moje myśli rozmazują się, jak zalewa mnie wściekłość. – Ona jest moja! Zatrzymuje się. To niespodziewane zatrzymanie, jakby moje słowa zmroziły jego nogi. Gdy obraca się, jego twarz jest poczerwieniała. – Jeszcze raz wykręcisz taki numer, a będziesz krzyczeć to w sądzie. Czuję nacisk na klatce piersiowej, kiedy jego groźba omiata mnie jak chłodny wiatr. On mówi poważnie. Caleb nigdy nie odezwał się do mnie z takim chłodem. Nigdy mi nie groził. To przez dziecko. Ona go zmienia, nastawia przeciwko mnie. Zatrzymuje się zanim dociera do schodów. - Zatrudniam nianię.

34

Słowa, których pragnęłam, ale teraz nie czuję ich jak zwycięstwo. Caleb ustępuje niańce, bo już mi nie ufa – jego żonie. Nagle nie chcę żadnej opiekunki. - Nie – mówię. – Mogę się nią zająć. Nie potrzebuję pomocy. Ignoruje mnie, biorąc dwa schody na raz. Podążam za nim, decydując się czy chcę błagać, czy być agresywna. - Popełniłam jeden błąd, to już się nie wydarzy – mówię, podejmując błagający sposób. – I nie możesz podejmować sam tej decyzji – to także moja córka. – Na dodatek kapka agresji. Wchodzi do naszej sypialni, szukając czegoś w swoim stolik nocnym. Wyciąga swój „mały czarny notes”, w którym często węszyłam. Idę za nim do jego gabinetu, gdzie odłącza komórkę od ładowarki. - Do kogo dzwonisz? – pytam podejrzliwie. Wskazuje mi drzwi, każąc wyjść. Nie ustępuję; przytulam samą siebie, niepokój wiruje w moim żołądku. - Hej – odzywa się do słuchawki. Jego głos jest intymny, pełen podtekstów. Wyraźnie jest w poufałych kontaktach z osobą na drugim końcu linii. Czuję na kręgosłupie lodowaty chłód. Istnieje tylko jedna osoba, która sprawia, że jego głos jest taki łagodny, ale czemu miałby do niej dzwonić? Śmieje się z czegoś, co powiedziała tamta osoba i odchyla się na krześle. O – Boże – o – Boże. Niedobrze mi. - Tak, chcę – mówi poufale. – Możesz to załatwić? – Milczy, słuchając. – Zaufam komukolwiek, kogo wyślesz. Nie – nie – nie mam z tym problemu. Więc dobrze, jutro? Tak, podeślę ci adres… och, pamiętasz? – Uśmiecha się cierpko. – Do zobaczenia. Wskakuję do akcji, jak tylko się rozłącza. - Kto to był? Czy to ona? Przerywa sortowanie papierów, aby spojrzeć na mnie pytająco. – Ona? - Wiesz, o kim mówię. Nigdy o tym nie rozmawiamy – o niej. Mięsień zaciska się w jego szczęce. Mam ochotę wczołgać się pod jego biurko i schować głowę w kolanach. CZEMU JA TO POWIEDZIAŁAM? 35

- Nie – odpowiada, powracając do przestawiania kartek. – To była stara przyjaciółka, która posiada agencję nianiek w Boca. Ktoś przyjdzie jutro, żeby się ze mną spotkać. Opada mi szczęka. Kolejna sekretna część jego życia, o której nic nie wiem. Jak do diabła ma on kontakt z kimś, kto posiada agencję nianiek? - To jest bzdura – mówię, tupiąc nogą. – Pozwolisz mi przynajmniej ją poznać? Caleb wzrusza ramionami. – Być może, choć przypuszczam, że jutro będziesz miała kaca… Więdnę w duchu. On zawsze wie. Wszystko widzi. Zastanawiam się czy wydał mnie oddech, czy jakimś cudem zobaczył obity zderzak mojego auta i zgadnął. Nie zamierzam pytać. Szybko wychodzę z pokoju bez tłumaczenia się i wbiegam na piętro. Staję w drzwiach naszej sypialni i zerkam w korytarz. Czuję czegoś ukłucie. Powinnam iść ją sprawdzić? Dzisiaj praktycznie ją opuściłam. Przynajmniej powinnam upewnić się, że nic jej nie jest. Cieszę się, że nie jest wystarczająco duża, żeby wiedzieć, co zrobiłam. Dzieci mają ci za złe różne rzeczy. Idąc cicho korytarzem, otwieram palcem drzwi pokoju dziecinnego i zerkam do środka. Nie wiem dlaczego czuję takie poczucie winy, patrząc na własne dziecko, ale tak właśnie jest. Przekraczam odległość do jej łóżeczka, wstrzymując oddech. Śpi. Caleb wykąpał ją i opatulił, chociaż zdołała uwolnić jedną rączkę i ssie ją. Wyczuwam jej zapach z miejsca, gdzie stoję – lawendowe mydło, które kupił dla niej Caleb zmieszane z owsiankowym zapachem noworodka. Wyciągam palec i dotykam jej piąstki, po czym uciekam szybko z pokoju.

36

Rozdział szósty Przeszłość

- Dlaczego to masz? – Podniosłam pół litra lodów, które leżały w jego zamrażarce odkąd się poznaliśmy. To były lody Ben and Jerry’s Cherry Garcia. Otworzyłam pokrywkę i zobaczyłam, że były do połowy zjedzone z poważnym przypadkiem mrożonego oparzenia. – Nie lubisz wiśni. Mogę je wyrzucić? Caleb zerwał się z kanapy, gdzie oglądał telewizję i zabrał pudełko z moich rąk. Zamrugałam na niego z zaskoczeniem. Nigdy nie widziałam, żeby mężczyzna poruszał się tak szybko za lodami. - Zostaw je – powiedział. Patrzyłam jak wpycha je za parę mrożonych steków i zamyka drzwiczki. - To w ogóle nie było dziwne – rzekłam. Przez minutę wyglądał na poważnie zdezorientowanego, po czym wziął mnie za rękę i zaprowadził do kanapy. Zaczął całować mnie po szyi, ale mój umysł wciąż kręcił się wokół lodów. - Może zamieszkamy razem? – spytałam od niechcenia. Przestał robić to, co robił i oparł czoło o zagięcie mojej szyi. - Nie – powiedział. - Nie? Czemu nie? Spotykamy się od dziewięciu miesięcy. Jestem tutaj praktycznie co noc. Usiadł i przeciągnął palcami przez włosy, sprawiając, że niektóre pasemka stanęły. - Myślałem, że nie robimy niczego na poważnie? Wytrzeszczałam oczy. – Tak, na początku. Nie uważasz, że to jest poważne? Jesteśmy oficjalnie razem już od pięciu miesięcy. To nie była prawda. Nie byłam z nikim odkąd go poznałam. Nie zaszczycałam spojrzeniem innych facetów od jachtu. Caleb wprawdzie poszedł na kilka innych randek, ale ostatecznie zawsze lądował w moim łóżku. Co mogłam powiedzieć? Seksualnie byłam siłą, z którą należało się liczyć. Najwyraźniej nie wystarczającą siłą. - Dlaczego te lody są w twojej zamrażarce?

37

- Tam trzyma się lody – odparł sucho. Caleb miał bliznę blisko oka. Próbowałam namówić go, żeby poszedł o niej porozmawiać z moim chirurgiem plastycznym, ale odmówił. Powiedział, że blizny powinny pozostać tam, gdzie zostawił je los. Wtedy się roześmiałam. To była jedna z najabsurdalniejszych rzeczy, które usłyszałam. Teraz, patrząc na mojego prawie chłopaka, wiedziałam, że miałam rację. Blizny powinny zostać usunięte. Zwłaszcza blizny lodów. Wyciągnęłam rękę i przesunęłam po niej palcem. Nie wiedziałam, skąd miał tę bliznę. Nigdy nie pytałam. Czego jeszcze o nim nie wiedziałam? - One były jej? Rzadko rozmawialiśmy o jego byłej, ale kiedy to robiliśmy, nastrój Caleba robił się wilgotny i odległy. Normalnie starałam się unikać tego tematu – nie chciałam wyjść na zazdrosną nową dziewczynę, ale jeśli facet nie potrafił pozbyć się jej lodów… - Caleb? – Wspięłam się na jego kolana, siadając na nim okrakiem. – Czy to były jej lody? Nie mógł mi uciec, więc postanowił patrzeć mi prosto w oczy. To zawsze wprawiało mnie w zdenerwowanie. Caleb miał bardzo intensywne oczy – oczy, które rozbierały cię ze wszystkiego, ukazując twoje grzechy. Westchnął. – Tak. Byłam zaskoczona, że naprawdę to przyznał. Przesunęłam się na jego kolanach, niepewna czy powinnam zadać nieuniknione dalsze pytania. - Dobrze – powiedziałam, mając nadzieję, że poda jakieś wyjaśnienie. – Możemy o tym porozmawiać? - Nie ma o czym – powiedział stanowczo. Wiedziałam, o co mu chodziło. Nie ma o czym rozmawiać oznaczało – nie mogę o tym rozmawiać, bo nadal boli. I – nie chcę o tym rozmawiać, ponieważ jeszcze sobie z tym nie poradziłem. Przerzucając nogę, zsunęłam się z jego kolan na kanapę. Czułam się cienka jak papier. Jestem doświadczona w sztuce mężczyzn i wiem z doświadczenia, że nic nie może równać się ze wspomnieniem. Było dla mnie nietypowe, żebym nie była wspomnieniem, więc nie wiedziałam jak się zachować. - Nie jestem dla ciebie wystarczająca? – zapytałam. - Jesteś więcej niż wystarczająca – powiedział poważnie. – Byłem kompletnie pusty, dopóki się nie pojawiłaś. Normalnie coś takiego wychodzącego z ust jakiegokolwiek mężczyzny brzmiałoby tandetnie… banalnie. Umawiałam się z poetami i muzykami, wszyscy byli na tyle 38

utalentowani słownie, żeby dać mi gęsią skórkę, jednak żaden tego nie sprawił. Ale czułam ciepło nasycające moje serce, gdy Caleb to powiedział. - Ale mówiłem ci od początku, że nie jestem gotowy. Nie możesz mnie naprawić, Leah. Zarejestrowałam to, co powiedział, ale nie wierzyłam mu. Oczywiście, że mogłam go naprawić. Dopiero co mi powiedział, że wypełniłam jego pustkę. Nie chciałam myśleć o tym, kto stworzył tę pustkę… i jak wielką dziurę pozostawiła. - Nie próbuję cię naprawić – powiedziałam. – Ale rozwijam względem ciebie poważne uczucia, a ty zasadniczo odrzucasz mnie dla pudełka Cherry Garcia. Roześmiał się, wciągając mnie z powrotem na swoje kolana. - Nie zamieszkuję z nikim, dopóki nie wezmę z nim ślubu – rzekł. Nie słyszałam tego od nikogo odkąd miałam piętnaście lat, a rodzice zmusili mnie do pojechania na obóz biblijny. – Cóż – powiedziałam. – A ja nie śpię z nikim, dopóki nie wezmę z nim ślubu. Caleb popatrzył na mnie swoim najlepszym spojrzeniem Mogę cię mieć, kiedykolwiek będę cię chciał, a ja zostałam tak mocno wytrącona z równowagi, że nie wiedziałam czy go pocałować, czy zarumienić się. Zawsze lepiej rozgrywa moje próby uwiedzenia. Moc, pomyślałam z połowicznym zainteresowaniem, bo w tamtej chwili mnie całował. On ma nade mną moc.

Nie wspominaliśmy już o lodach, chociaż za każdym razem, gdy byłam w pobliżu lodówki, jak pasożyt. Głupie Cherry Garcia zmieniły się dla mnie w część ludzkiego ciała. Wydawało mi się, że trzymał w zamrażarce jej palec, a nie tylko gówniane lody. Wyobrażałam sobie, że palec miał paznokieć pomalowany na czarno i przechadzał się po domu, gdy nas nie było. Szukał mojego pierścionka, wiedziałam o tym. Byłe dziewczyny miały sposób na trzymanie palców w rzeczach długo po tym, jak odeszły. Początkowo martwiło mnie to, ale Caleb był tak bardzo obecny w naszym „niepoważnym” związku, że o tym zapomniałam. Miałam więcej naglących spraw ubiegających się o moją uwagę, takie jak moja praca w banku i codzienna drama pomiędzy moimi współpracownikami oraz zbliżające się wakacje z Calebem – pojechanie na narty do Colorado. Wszystko potrzebowało mojej atencji, a ja byłam wielce skłonna do słuchania i prezentowania swoich biegłości. Przetrwaliśmy kolejne trzy miesiące bez rozmawiania o palcu. Rozmawialiśmy o nas – czego pragnęliśmy, gdzie chcieliśmy pojechać, kim chcielibyśmy być. Gdy mówił o posiadaniu dzieci, zamiast uciec z pokoju, siedziałam i słuchałam z półuśmiechem.

39

Byliśmy już trzy dni na naszej podróży na narty, kiedy zadzwonił współlokator Caleba ze studiów, aby powiedzieć mu, że rodzi jego żona. Kiedy tylko się rozłączył, spojrzał na mnie. – Jeżeli teraz wyjedziemy, możemy być tam jutro rano. - Oszalałeś? Mamy zarezerwowany domek jeszcze na dwa dni! - Jestem ojcem chrzestnym. Chcę zobaczyć dziecko. - Tak, jesteś ojcem chrzestnym – nie ojcem. Dziecko nadal tam będzie za dwa dni. Nie wspomniał o tym znowu, ale widziałam, że był rozczarowany. Gdy nareszcie dotarliśmy do szpitala, uśmiechał się od ucha do ucha, ręce wypchane miał absurdalnymi prezentami. Nosił te przeklęte dziecko przez pół godziny zanim musiał je oddać matce na karmienie. Gdy próbował mi go podać, udałam, że jestem przeziębiona. – Chciałabym – powiedziałam. – Ale naprawdę nie powinnam. Prawda była taka, że dzieci mnie niepokoiły. Ludzie zawsze ci je wpychali, próbując zmusić cię do trzymania ich i zachwycania się nimi. Nie chciałam trzymać czyjegoś bachora. Kto wie, co możesz trzymać? Dzieciak mógłby być następnym Johnem Waynem Gacy’em, a ty nigdy byś o tym nie wiedziała. Caleb szalał na punkcie tego dziecka. Przez to rozwodził się na temat dzieci w czasie jazdy i po jakimś czasie i mnie się to uczepiło. Zaczęłam wyobrażać sobie biegającego małego Caleba z piaskowymi włosami. Przewinęłam trochę do wyobrażenia naszego idealnego ślubu, a potem jeszcze do romantycznych oświadczyn na plaży. Planowałam nasze życia, a ten cholerny palec wciąż leżał w lodówce. Gdybym mogła tylko rzucić na nią okiem, może bym zrozumiała. Okazuje się, że nie musiałam długo czekać.

40

Rozdział siódmy Teraźniejszość

Budzę się na dźwięk alarmu. Najwyraźniej jest zepsuty, bo piszczenie nie jest ciągłe, tylko wyje jak syrena. Wszystko wydaje się gęste, jakby mój mózg został zamoczony w miodzie. Sięgam do budzika – żeby go wyłączyć, a wtedy otwieram oczy. To nie alarm. Podnoszę się, rozglądając po słabo oświetlonej sypialni, kołdra zsunęła się na moją talię. Według mojej komórki jest trzecia nad ranem. Strona łóżka Caleba nie została dotknięta. Zastanawiam się czy jest w pokoju gościnnym, po czym znowu to słyszę – dźwięk płaczącego dziecka. Idę chwiejnie do pokoju dziecinnego. Gdzie jest Caleb? Musi z nią być. Wchodzę do pokoju dziecinnego i widzę, jak przemierza pokój, trzymając ją w ramionach. Jego telefon jest wciśnięty między jego bark, a ucho i mówi szybko. Dziecko nie tylko płacze, ona wrzeszczy jakby coś ją bolało. - Co…? – urywam, kiedy unosi palec, aby mnie uciszyć. Kończy rozmowę i odrzuca telefon na bok. – Weź swoje rzeczy, zabieramy ją na ostry dyżur. Potakuję bez słowa i biegnę, żeby narzucić na siebie jakieś ubrania. Dresy, jego bluzka Pink Floyda… zbiegam po schodach i spotykam się z nim przy drzwiach. Przypina dziecko do jej fotelika samochodowego. Nie przestała płakać, odkąd zostawiłam ich w pokoju. - Co się dzieje? – pytam. – Jest chora? Przytakuje ponuro głową i wychodzi z nią przez drzwi. Trzymam się go blisko i wskakuję na miejsce pasażera. Przypominam sobie rzeczy, które czytałam o systemie odpornościowym dziecka. Nie powinno się przebywać z nimi przy innych dzieciach, w obcych miejscach. Trzymać je w domu do czasu, aż zbudują przeciwciała na wiele pływających wirusów. Cholera. On jeszcze bardziej mnie znienawidzi. - Ma czterdziestostopniową gorączkę. – Siada za kierownicą, odpalając silnik. - Och. Spogląda na mnie kątem oka, jak wyjeżdżamy z podjazdu. Co to było? Zirytowanie? Rozczarowanie? Wiercę się przez całą dziesięciominutową jazdę, rzucając spojrzenia na tylne siedzenie, gdzie jest ona przypięta. Powinnam była usiąść z nią na tyle? Jakie są pieprzone reguły 41

postępowania bycia matką? Gdy podjeżdżamy, wyskakuje z samochodu, zanim mam szansę w ogóle otworzyć swoje drzwi. Fotelik samochodowy zostaje odpięty i Caleb jest w połowie drogi do drzwi ostrego dyżuru, kiedy ja dopiero wygładzam włosy. Wchodzę za nim do środka. Jest przy recepcji pielęgniarek, gdy automatyczne drzwi otwierają mi się z sykiem. Ona podsuwa mu podkładkę z dokumentacją i mówi mu, żeby ją wypełnił. Wyciągam przed nim rękę i zabieram ją z lady. On nie jest w stanie wypełnić dokumentację. Zanoszę ją do krzesła i biorę się do pracy. Widzę niepokój na jego twarzy, jak rozmawia z pielęgniarką. Przerywam, żeby mu się przyjrzeć. Rzadkością jest widzenie go w taki sposób – wrażliwego, zamartwiającego się – kąciki jego ust są opuszczone, gdy zgadza się z czymś, co mówi ona i patrzy w fotelik na dziecko. Zerka na mnie i znika za drzwiami ostrego dyżuru razem z pielęgniarką, nawet nie pytając mnie czy chcę iść. Nie jestem pewna co zrobić, więc pytam pielęgniarkę przy biurku czy mogę iść z nimi, podając jej formularze. Patrzy na mnie, jakbym była idiotką. - Nie jest pani matką? Matką. Nie jej matką czy matką dziecka – po prostu matką. Patrzę na jej mocno kręcone włosy i brwi, które potrzebują depilacji. - Tak, jestem macicą, która nosiła dziecko – warczę. Przechodzę przez drzwi ostrego dyżuru, nie czekając na odpowiedź. Muszę zerkać do kilku osłoniętych pomieszczeń, zanim ich znajduję. Caleb nie zwraca uwagi na moją obecność. Obserwuje pielęgniarkę podłączającą Estellę do kroplówki, podczas gdy wyjaśnia ona ryzyka odwodnienia. - Gdzie wsadzą igłę? – pytam, bo jej rączki są wyraźnie za małe. Posyła mi współczujące spojrzenie, mówiąc nam, że igła kroplówki zostanie wprowadzony do żyły na głowie Estelli. Twarz Caleba blednie. Nie będzie w stanie na to patrzeć, znam go. Prostuję plecy z powagą. Przynajmniej mogę być jakimś pożytkiem. Mogę zostać nią, kiedy będą wykonywali tę procedurę, a Caleb poczeka na zewnątrz. Nie jestem delikatna ani podatna na łzy, lecz gdy to sugeruję, patrzy na mnie chłodno i mówi: - Tylko dlatego, że czuję się przez to źle, nie oznacza że zostawię ją samą. Zamknęłam rozchylone usta. Nie mogę uwierzyć, że on to powiedział. Nie zostawiłam jej samej. Była pod opieką profesjonalistów. Dąsam się na twardym, nieszczęsnym krześle, podczas gdy Estella zawodzi na ostrym dyżurze. Wygląda smętnie i malutko pod piszczącymi maszynami i przewodami, które odchodzą od jej małej główki.

42

Caleb wygląda jakby był na skraju łez, ale trzyma ją na rękach, uważając, aby nie ruszyć przewodów. Raz jeszcze jestem oszołomiona jego naturalnością. Myślałam, że tak samo będzie dla mnie – że w chwili jak spojrzę na moje dziecko, to będę wiedzieć co robić i poczuję natychmiastowy związek. Przygryzam wargę i zastanawiam się czy powinnam zaoferować się do jej potrzymania. To jest trochę moja wina, że tutaj jest. Zanim mogę wstać, lekarz odsuwa zasłonę, która oddziela nas od zatłoczonego pomieszczenia ostrego dyżuru. Jest w średnim wieku i łysieje. Przed przywitaniem się z nami, przygląda się podkładce w jego ręce. - Co my tutaj mamy? – pyta, lekko dotykając głowy Estelli. Caleb wyjaśnia jej objawy, a lekarz słucha, badając ją. Wspomina, że została zabrana do żłobka, a ja posyłam mu nieprzyjemne spojrzenie. - Jej system odpornościowy potrzebuje czasu na rozwinięcie – mówi, zabierając stetoskop z jej klatki piersiowej. – W mojej opinii ona jest zbyt młoda na żłobek. Zazwyczaj kobiety biorą krótki urlop macierzyński przed wysłaniem dziecka do opieki na pełnym etacie. Caleb rzuca mi spojrzenie. Kipi. Absolutnie kipi ze złości. Skupiam się na pudełku lateksowych rękawiczek. Będzie na mnie krzyczał. Nienawidzę kiedy na mnie krzyczy. Na mojej skórze na pewno zrobiły się plamy; widomy znak, że robię w portki ze strachu. - Przyjmę ją, abyśmy mogli monitorować ją przez czterdzieści osiem godzin. W innym wypadku może się odwodnić. Ktoś powinien przyjść za kilka minut, żeby wziąć ją na pediatrię. Gdy tylko wychodzi z pomieszczenia, Caleb odwraca się do mnie. - Idź do domu. Patrzę na niego z otwartymi ustami. - Nie używaj na mnie tego swojego przemądrzałego tonu – syczę. – Podczas gdy ty włóczysz się po całym kraju, ja tkwię w domu… - Nosiłaś tę małą dziewczynkę, Leah, w swoim ciele. – Robi gest rękami, który sprawia, że wygląda jakby trzymał niewidzialną piłkę. Wtedy równie nagle opuszcza ramiona po bokach. – Jak możesz być taka bezduszna? - Ja… ja nie wiem. – Marszczę czoło. Nigdy tak o tym nie pomyślałam. – Myślałam, że to był chłopak. Czułabym się inaczej, gdyby… - Dostałaś coś… życie. To jest o wiele ważniejsze niż robienie zakupów i picie z twoimi pieprzonymi przyjaciółeczkami. 43

Drgam na jego „p” bombę. Caleb rzadko kiedy używa przekleństw. - Jestem więcej niż tylko tym – mówię. – Wiesz, że tak jest. Jego następne słowa dźgają moją duszę, rozkładając mnie w najgłębszym bólu jaki kiedykolwiek czułam. - Chyba wmawiałem sobie, że taka jesteś. Wstaję gwałtownie, ale kolana mnie zawodzą. Muszę oprzeć się o ścianę. On nigdy nie mówił do mnie w taki sposób. Zajmuje mi kilka sekund wyduszenie jakichkolwiek słów. – Powiedziałeś, że nigdy mnie nie zranisz. Jego oczy są oziębłe. – Tak było zanim zadarłaś z moją córką. Wychodzę, nim mogłabym wybuchnąć.

Czterdzieści osiem godzin później Caleb wraca ze szpitala z dzieckiem. Widziałam go dwa razy, kiedy tam był – dwa razy, żeby przynieść mleko z piersi. Siedzę przy kuchennym stole, czytając magazyn i jem fasolę szparagową prosto z zamrażarki, kiedy wchodzi do domu, trzymając jej fotelik. Ma więcej zarostu na twarzy niż kiedykolwiek widziałam, a jego oczy są ciemne i zmęczone. Zanosi ją do jej pokoju, nie odzywając się do mnie. Spodziewam się, że od razu zejdzie na dół i da mi podsumowanie tego, co powiedział lekarz. Kiedy tego nie robi, idę na górę, zobaczyć gdzie jest. Słyszę lecący prysznic, więc postanawiam zaczekać na łóżku. Gdy wychodzi z łazienki, ma ręcznik owinięty wokół pasa. Moją pierwszą myślą jest jaki on jest wspaniały. Chcę na niego skoczyć, pomimo tego, co mi powiedział. Zatrzymał zarost. Nawet mi się podoba. Patrzę jak opuszcza ręcznik i zakłada bokserki. Najlepszą rzeczą w Calebie nie jest jego doskonałe ciało, jego półuśmiechy czy jeszcze seksowniejszy głos… tylko jego maniera. Przekomarzanie się, to jak przesuwa paznokciem kciuka po dolnej wardze, kiedy myśli, to jak przygryza język, gdy jest podniecony. To jak zmusza mnie, żebym na niego patrzyła, kiedy mam orgazm. Potrafi rozebrać cię spojrzeniem, sprawia, że czujesz się jakbyś stała przed nim naga. Wiem z doświadczenia, że przyjemnością jest stanie nagą przed Calebem. Myślę o sposobach, które mogłabym użyć – przeprosiny i seks na zgodę… policzek w twarz i gniewny seks. Jestem niezwykle biegła w uwodzeniu go. Prawdopodobnie nie uwierzy w żadne moje przeprosiny. Próbuję czegoś nowego. - Bardziej się postaram. Dalej ubiera się bez patrzenia na mnie… dżinsy, koszulka. Nie wiem co robić i po raz pierwszy uświadamiam sobie, że mogłam posunąć się trochę za daleko. Tak dobrze ukrywam

44

swoje prawdziwe ja od Caleba. Staram się spełniać jego oczekiwania. Tym razem przyłapał mnie z majtkami w dole. - Myślę, że mam depresję poporodową – wypalam. Patrzy na mnie. Wzdycham z ulgą. Najlepszym sposobem na manipulowanie Calebem jest kłamanie na temat stanu zdrowia. Sam przeżył amnezję wywołaną wstrząsem i stresem. Jeżeli ktokolwiek mógł zrozumieć niewygodny stan zdrowia, to powinien być to on. - Pójdę… pójdę z tym do lekarza. Jestem pewna, że on mi coś zaleci… - milknę. Widzę jego profil w lustrze. Jego jabłko Adama podskakuje, kiedy przełyka ślinę i opiera czoło o kciuka. - Muszę przeprowadzić rozmowę z nianią – mówi. – Później o tym pogadamy. Wychodzi z pokoju, nie oglądając się za siebie.

Nie zamierzam się ukrywać, kiedy Caleb będzie przeprowadzał rozmowę z potencjalną niańką Estelli. Ubieram się w rumiany strój od Chanel i siadam w salonie, żeby poczekać. Ktoś, do kogo zadzwonił Caleb tamtej nocy, przychodzi z kandydatem na nianię i chcę zobaczyć, z kim rozmawiał tak poufale. Zastanawiam się czy ta osoba była częścią jego życia, gdy miał amnezję. Jest jeszcze wiele rzeczy, których nie wiem o tym okresie jego życia i ciągle rozmyślam nad tym co zrobił bez mojej kontroli. Dzwoni dzwonek do drzwi. Podnoszę się, wygładzając spódnicę. Caleb przygląda mi się podejrzliwie, przechodząc przez hol. Słyszę jak wita się z nimi ciepło i kilka sekund później pojawia się za rogiem. Pierwszego widzę mężczyznę. Jest niższy od Caleba i krępy. Jest uderzająco podobny do Dermota Mulroney’a – gdyby Dermot miał kozią bródkę, kudłate włosy i ubrany był jak flejtuch. Spoglądam na jego spodnie i bluzkę zapinaną na guziki. Ma jedne z tych wstrętnych tatuaży na ramionach – które wyzierają spod jego mankietów. Od razu go nie lubię. Niestety to on prawdopodobnie jest właścicielem agencji. Powinien przynajmniej wyprasować swoje ubrania. Dziewczyna idącą za nim zdobywa moją uszczypliwą aprobatę. Jest małą blondynką z ładną owalną twarzą. Wygląda dosyć niewinnie, poza tym że ma mocno zakreślone, prowokujące oczy. W przeciwieństwie do jej niechlujnego pracodawcy, ma na sobie najnowszy, szarozielony kostium Dolce z dokładnie taką samą parą Louboutins, które mam w swojej szafie. W jaki sposób niania może pozwolić sobie na zakup takich drogich ubrań? A wtedy zdaję sobie sprawę, że prawdopodobnie ma jeden ładny kostium, który trzyma na rozmowy, żeby zrobić wrażenie na potencjalnych pracodawcach. Nie pozwolę jej mieć takiego makijażu przy Estelli. Nie chcę, żeby sąsiedzi pomyśleli, że mam nianię z usług towarzyskich. A poza tym w moim domu muszę być najpiękniejszą kobietą. Zapisuję sobie w 45

głowie, aby powiedzieć jej, że jej uniform ma składać się ze spodni khaki i białej koszulki polo, po czym uśmiecham się do nich uprzejmie. - Leah – odzywa się szorstko Caleb. – To jest Cammie Chase. – Niańka uśmiecha się – jednym z tych zadowolonych, wykrzywionych uśmiechów, gdzie przechyla się jeden kącik ust. Do niej także nie czuję sympatii. - A to jest Sam Foster. Sam wyciąga do mnie rękę. - Jak się masz? – pyta powoli, utrzymując ze mną niekomfortowy kontakt wzrokowy. Zauważam, że jego ręce są szorstkie; nie jestem do tego przyzwyczajona. Mężczyźni obracający się w moich kręgach mają gładką skórę biznesmena, ich jedyną pracą jest stukanie w klawiaturę. Jego ręka zostaje w mojej i to ja pierwsza muszę się odsunąć. Oferuję im coś do picia. Sam odmawia, lecz Cammie uśmiecha się do mnie śmiało i prosi o Perrier. Patrzę od jej pracodawcy na nią i zastanawiam się czy zrobi jej wyrzuty za taką niegrzeczną prośbę, ale on rozmawia z Calebem i nic nie dostrzega. Postanawiam udawać miłą. I tak nie dam jej tej roboty, więc czemu nie można odesłać jej z kilkoma łykami Perriera. Udaję się do kuchni i wracam z tacą, niosąc zieloną butelkę wody gazowanej, szklankę i dwa piwa z lodówki – jedno dla Caleba, a drugie dla Sama – chociaż odmówił napoju. Patrzą na mnie, jak stawiam ją na stole. Gdy tylko zajmuję miejsce, Cammie spogląda na mnie wyczekująco i pyta: - Masz limonkę? Wymaga ode mnie całej kontroli, żebym nie otworzyła szeroko ust. Z pewnością tym razem Sam coś powie. Ale uśmiecha się do mnie uprzejmie i ignoruje dziwaczną prośbę małej czarownicy. - Mamy trochę w szufladzie lodówki – naciska Caleb. Piorunuję go wzrokiem za zachęcanie takiego zachowania od potencjalnej pomocy i wstaję, żeby po nią iść. Kiedy powracam ze schludnie pokrojoną limonką, Cammie bierze ją ode mnie bez chociażby podziękowania. Siadam nadąsana, nawet nie zmuszając się do uśmiechu. - A więc… - mówię, odwracając ciało od Cammie i skierowuję uwagę na Sama. – Skąd znasz mojego męża? Sam wygląda na zdezorientowanego. Marszczy brwi i przesuwa spojrzeniem od Caleba do mnie. - Nie znam – odpowiada. – Spotykamy się po raz pierwszy. 46

Mrugam ze skonsternowaniem. Caleb, który jest wygodnie ułożony dwuosobowej kanapie jakby odwiedzał starych znajomych, uśmiecha się do mnie porozumiewawczo. Znam ten uśmiech. Jest rozbawiony moim kosztem. Spoglądam na ich twarze i wolno składam razem kawałki obrazku. Śmiałość Cammie, drogie ubranie… Staram się nie pokazywać szoku, gdy nagle wszystko ma sens. Nie przeprowadzamy rozmowy z Cammie na stanowisko niani Estelli – przeprowadzamy rozmowę z Samem! Widzę na ich twarzach, że wiedzą o moim błędzie. Żenujące. Mała blond suka, którą widzę teraz w nowym świetle, gdy wiem, że ma własną firmę, uśmiecha się, po raz pierwszy pokazując zęby. Wyraźnie jest zachwycona moją omyłką. Sam wygląda na nieco bardziej speszonego. Uprzejmie odwraca ode mnie wzrok, a ja odchrząkuję. - Przypuszczam, że wszystko pomyliłam – mówię wspaniałomyślnie, chociaż wewnątrz gotuję się ze złości. Następuje wspólny śmiech – najgłośniej śmieje się Cammie – a wtedy Caleb odwraca się do Sama. - Opowiedz mi o swoim doświadczeniu – mówi. Sam staje na wysokości zadania, wymieniając doświadczenie w opiece nad dziećmi. Posiada stopień magistra w psychologii dziecięcej z Uniwersytetu w Seattle. Praktykował klinicznie przez dwa lata, po czym postanowił, że nie lubi polityki bycia doradcą – że było to dla niego zimne i bezduszne. Zdecydował się przeprowadzić gdzieś do słońca – na Południową Florydę – i zdobyć stopień w muzyce, którą planował wykorzystać, kiedy otworzy ośrodek integracyjny dla maltretowanych dzieci. - Muzyka leczy ludzi – mówi. – Widziałem co może zrobić z załamanym dzieckiem i chcę włączyć ją do ośrodka, ale najpierw muszę mieć w tym stopień naukowy. - Więc – odzywam się bardziej sceptycznie niż chciałam. – Spędziłeś siedem lat zdobywając stopień magistra, a teraz chcesz być nianią? Caleb odchrząkuje i ściąga ramiona z oparcia kanapy, gdzie leżały. – Leah chodzi o to, że dlaczego nie będziesz praktykował na pół etatu, w tym czasie kończąc stopień? Dlaczego być nianią, kiedy korzyść finansowa nie jest taka wielka? Unoszę nos, czekając na jego odpowiedź. Sam śmieje się nerwowo, odsuwając włosy z twarzy.

47

- Właściwie, to bycie doradcą nie bardzo zapełnia ci kieszenie, jeśli wiesz o co mi chodzi. Robiłem dla powodów innych niż pieniądze. I nie jestem tani, jako opieka dla dziecka – odpowiada szczerze. – Zauważcie, że siedzę w waszym salonie, co jest znaczącym dla średnio-klasowej Ameryki. Kręcę nosem na jego wzmiankę o naszych pieniądzach. Zostałam nauczona, że słowne wytykanie rzeczy było złymi manierami. - Mam córkę – dodaje. – Rozstaliśmy się z jej matką dwa lata temu, ale można powiedzieć, że dobrze znam się na opiece nad dziećmi. - Gdzie jest twoja córka? – pytam. Caleb rzuca mi ostrzegawcze spojrzenie, ale ignoruję go. Nie chcę, żeby jakieś dzikie dziecko biegało po moim domu w dni, kiedy będzie się nią opiekował. A poza tym, może zarazić niemowlę jakąś chorobą. Tego nie mogę wspomnieć po mojej ostatniej eskapadzie. - Jest w Puerto Rico z jej matką – mówi. Wyobrażam sobie pięknie egzotyczną latynoską kobietę, która dzieliła jego dom, ale nie nazwisko. Ich córka prawdopodobnie ma włosy matki i jasne oczy ojca. - Jej matka wróciła ci tam, kiedy się rozstaliśmy. Między innymi dlatego wybrałem przyjechanie na Florydę – żebym w weekendy mógł polecieć zobaczyć się z nią. – Zastanawiam się co za kobieta zabiera dziecko tak wiele kilometrów od jej ojca, zwłaszcza kiedy może go wykorzystać w weekendy jako niańkę. - Sam – odzywa się w końcu Cammie – jest moim kuzynem. Obiecałam mu moją najlepszą pracę i gdy zadzwonił Caleb wiedziałam, że będzie to doskonała okazja. - A skąd znasz Caleba? – pytam, nareszcie mając możliwość na zadanie pytania, które toczyło się po mojej głowie. Po raz pierwszy Cammie wygląda, jakby nie była pewna co odpowiedzieć. Spogląda na Caleba, który uśmiecha się do mnie pobłażliwie. - Chodziliśmy razem do college’u – odpowiada prosto. – I szczerze mówiąc, Sam, jeżeli Cammie cię poleca – rodzina czy nie – wierzę, że jesteś najlepszy. – Puszcza oko do Cammie, która unosi brwi, uśmiechając się. Pobudza się alarm w mojej głowie. Caleb był mistrzowskim graczem koszykówki w college’u. Przespał się z całym składem cheerleaderek, a potem poznał tę dewastującą wszystko sukę Olivię. Zmrużam oczy na Cammie. Czy ona zna Olivię? Czy rywalizowały o mojego męża? Moje pytania są pozostawione bez odpowiedzi, jak pieniądze stają się tematem rozmowy.

48

Do połowy słucham Caleba oferującego Samowi sowitą pensję, którą akceptuje i zanim mogę zaprotestować, że wolałabym tradycjonalną żeńską niańkę – najlepiej taką z dużym tyłkiem i wielką brodawką na twarzy – Caleb już stoi i ściska rękę Sama. Jest postanowione. Sam będzie zajmował się Estellą pięć dni w tygodniu, z wolnymi wieczorami, żeby chodzić na zajęcia. Zaczyna od jutra, ponieważ Caleb wyjeżdża za dwa dni w kolejną podróż służbową i przed wyjazdem chce się upewnić, że Sam będzie o wszystkim wiedział. Co jest kodem na: Moja żona nie wie, co robi i muszę cię nauczyć jak przymusić ją do używania odciągacza pokarmu. Wzdycham pokonana i siedzę w miejscu, kiedy Caleb odprowadza ich do drzwi. No cóż, wyszło na moje – tak jakby.

49

Rozdział ósmy Przeszłość

Nie interesowały mnie zobowiązujące związki. Dopóki Caleb mnie nie odrzucił – wtedy już interesowały. Odbyliśmy rozmowę, taką, w której zapytałam go, gdzie zmierzamy, a on spojrzał na mnie jak na ufoludka. - Wiedziałaś – powiedział. – Kiedy związałaś się ze mną, wiedziałaś, że nie szukam zobowiązania. Odparłam, że ja również niczego nie szukałam. Że sprawy się zmieniają, gdy ludzie klikają. Lecz Caleb był niewzruszony. Nie był gotowy. Nie chciał mnie. Chciał ją. Niedokładnie tak powiedział, ale wiedziałam to w podświadomości. Wiedziałam przez sposób, w jaki zawsze odwracał wzrok, kiedy ją wspominałam. Nawet nie chciał powiedzieć mi jej imienia. Ktokolwiek go zniszczył, zniszczył wszystko dla mnie. Czułam się jak malutki kawałek zwróconej obierki po ziemniaku. On chciał tylko się ze mną pieprzyć. Siedziałam skulona na swojej kanapie, po opuszczeniu jego mieszkania w ataku furii. Chciałam zrobić coś destrukcyjnego. Zadzwoniłam do wszystkich moich zdzirowatych koleżanek i umówiłam się na drinki. Poszłam do baru i w ciągu godziny zdobyłam trzy numery. Zazwyczaj nie poświęcałam czasu żadnemu z kretynów, którzy do mnie podchodzili, ale był tam lekarz z akcentem, który uważałam za pociągający. Wsunęłam jego numer do torebki i wypiłam następnego drinka. Gdy opuściłam bar, byłam już dosyć wstawiona. Nic nowego. Wsiadłam do mojego auta po pożegnaniu się z moimi przyjaciółkami i nie przejechałam nawet pięciu budynków, wjeżdżając w zaparkowany powóz. Odjechałam prędko, zanim ktokolwiek mógłby mnie zauważyć, ale byłam poważnie wstrząśnięta. Zadzwoniłam do mojej matki. Jej głos był niecierpliwy, kiedy odebrała. - Mamo, miałam wypadek. Możesz po mnie przyjechać? - Jestem w łóżku. - Wiem. Przepraszam. Jestem pijana. Potrzebuję cię, mamo. Westchnęła ciężko. Usłyszałam w tle głos ojca i jej gniewny głos. – To Leah. Wpakowała się w jakieś kłopoty. Chce, żebym po nią przyjechała. 50

Wymienili się słowami, których nie usłyszałam, po czym wróciła na linię. – Czy ktoś cię widział? Powiedziałam jej, że nie. - Dobrze – powiedziała. Rozmawiali jeszcze przez chwilę. Ojciec brzmiał na rozgniewanego. Czekałam cierpliwie, rozmasowując głowę. Przy uderzeniu walnęła w kierownicę i wyczuwałam początki bólu głowy. Jej głos wrócił na linię. – Tatuś wysyła Cliffa. Przywiezie cię do domu. Cliff był kierowcą ojca. Mieszkał w małym mieszkanku w ich dwunastoakrowej posiadłości. Podziękowałam jej, starając się ukryć rozczarowanie w głosie i podałam jej adres miejsca, gdzie byłam. Czego ja oczekiwałam? Mojej matki wskakującej do jej małego, czerwonego Mercedesa i przyjeżdżającej na mój ratunek? Uścisku? Starłam łzy z twarzy i odepchnęłam zranione uczucia. - Nie bądź takim pieprzonym dzieciakiem – powiedziałam do siebie.

Cliff przyjechał dziesięć minut później. Zaparkował swoją furgonetkę w wolnym miejscu i wsiadł na miejsce kierowcy mojego auta. Spojrzałam na niego z wdzięcznością. - Dzięki, Cliff. Skinął i wyjechał autem na drogę. Dobrą cechą Cliffa było to, że nie był gadułą. Kiedy wjechaliśmy przez bramy rezydencji, wszystkie światła były zgaszone. Przeszłam chwiejnie przez drzwi frontowe – które zostały dla mnie otwarte – i obmacałam drogę do pokoju gościnnego. Brak czekającej matki, brak czekającego ojca. Przemyłam się w łazience, nałożyłam plaster na rozcięciu na czole i przełknęłam trzy tabletki Advil na ból głowy. Wchodząc do łóżka, zasnęłam, myśląc o Calebie. Obudziłam się na dźwięk mojego imienia. To był głos mojej matki, zniecierpliwiony. Usiadłam szybko i skrzywiłam się na ból przeszywający głowę. Stała obok mojego łóżka, w pełni ubrana, jej włosy ufryzowane były na czubku jej głowy w idealnym koku. Jej usta były ciemnoczerwone i zaciśnięte. Była na mnie zła. Raz jeszcze się skrzywiłam i podciągnęłam kołdrę pod brodę. - Cześć, mamo. - Wstawaj. 51

- Okej… - Twój ojciec jest bardzo rozgniewany, Johanno. Już trzeci raz w tym roku miałaś wypadek samochodowy. Przesunęłam się niekomfortowo. Miała rację. - W tej chwili je śniadanie. Chce, abyś zeszła na dół i z nim porozmawiała. Potaknęłam. Oczywiście, że posłał moją matkę. Jego wieczna wysłanniczka, ojciec nigdy ze mną nie rozmawiał dopóki nie wysłał matki, żeby wezwała mnie na spotkanie. Nawet kiedy byłam małą dziewczynką, pamiętam jak mnie tak wzywano, gdy zrobiłam coś złego.

Prędko ubrałam się w ubrania z zeszłej nocy i zeszłam z nią do jadalni. Siedział na swoim tradycyjnym miejscu na czele stołu z rozłożoną przed sobą gazetą. Przy jego łokciu stał kubek kawy, ser kozi i omlet ze szpinakiem. Nie podniósł wzroku, jak weszłam. - Siadaj – rzekł. Popędziłam do krzesła, a gosposia przyniosła mi kawę i małą, białą tabletkę. - Johanno – powiedział, składając gazetę i spoglądając na mnie twardymi, szarymi oczami. – Postanowiłem, że w twoim najlepszym interesie będzie przyjść pracować dla mnie. Spięłam się. Miałam już pracę. Pracowałam jako kasjerka w miejskim banku. Mój ojciec nie zatrudniał rodziny; nazywał to konfliktem interesów. Właśnie w zeszłym roku mój kuzyn błagał, żeby przyjąć go jako księgowego i ojciec odmówił. - D… dlaczego? Zmarszczył brwi. „Dlaczego” nie było słowem, które lubił słyszeć mój ojciec. - Chodzi mi o to, że… nie wierzysz w mieszanie rodziny z pracą – dodałam szybko. Zaczęły pocić mi się dłonie. Boże, dlaczego wypiłam tyle zeszłej nocy? Mój ojciec był przystojny. Miał oliwkową skórę i jasnoszare oczy. Spędzał dziesięć godzin tygodniowo na siłowni od wielu lat i miał budowę ciała na udowodnienie tego. Z moimi rudymi włosami i bladą skórą, w ogóle nie byłam do niego podobna. Spojrzał mi prosto w oczy i w tamtej chwili wiedziałam, o czym mówił. Tępy ból przeszedł przez moją klatkę piersiową, jakby czegoś szukał. Odnalazł moje serce, rozerwał je i wsunął się do środka. Podniosłam swoje emocje z podłogi i popatrzyłam ojcu w oczy. Jeżeli chciał, abym porzuciła pracę i pracowała dla niego, to porzucę pracę i będę dla niego pracowała. - Tak, tatusiu. 52

- Zaczniesz w poniedziałek. Możesz wziąć Lincolna, podczas gdy twój samochód będzie w warsztacie. Zostaw swoje kluczyki Cliffowi. Ponownie otworzył gazetę i wiedziałam, że zostałam zwolniona. Wstałam, pragnąc powiedzieć coś jeszcze, pragnąc, żeby on powiedział coś jeszcze. - Pa, tatusiu. Nawet nie zwrócił uwagi na to, że się odezwałam. Matka czekała na mnie w holu. Podała mi kluczyki do Lincolna. Była to tak dobrze naoliwiona operacja.

Pojechałam prosto do banku i poinformowałam ich, że nie wrócę do pracy. Potem skierowałam się do domu w centrum miasta z całkowitym zamiarem wypicia butelki wina i pójściem spać. Gdy dotarłam do domu, Caleb siedział u mojego progu. Zatrzymałam się gwałtownie. Był w swoim ubraniu roboczym: szarych spodniach, białej koszuli na guziki, rękawy podwinięte do łokci. Siedział z rozłożonymi nogami, łokcie opierając na kolanach i patrzył w ziemię, wyglądając na głęboko zamyślonego. Kiedy usłyszał moje obcasy na betonie, podniósł wzrok… uśmiechnął się. To był jego krzywy uśmiech. Sięgał jego oczu i sprawiał, iż zastanawiałaś się czy wyobrażał sobie ciebie nago. Boże, byłam taka stracona w tym mężczyźnie. Przeszłam obok niego i otworzyłam drzwi. Jak je otworzyłam, podniósł się i wszedł za mną do środka. Po wszystkim zamówiliśmy tajskie jedzenie i jedliśmy je w łóżku. Nadal było mi trochę źle po rozmowie z tatą – nie wspominając, że znowu przespałam się z Calebem po tym jak powiedział mi, że mnie nie chce. - Czemu tutaj przyszedłeś? Nie możesz przychodzić na przelotny seks, a potem mówić mi, że nie jestem wystarczająco dobra aby być twoją dziewczyną. Odłożył swój pojemnik na boczny stolik i odwrócił się do mnie twarzą. - Tego nie powiedziałem. - Nie musiałeś, dupku. Czyny przemawiają głośniej niż słowa. Skinął głową. Moje pałeczki zamarły w połowie drogi do ust. Oczekiwałam, że przynajmniej będzie się bronił… zaprzeczy temu. - Masz rację. Przepraszam. Zabrał moje pudełko curry i pałeczki, stawiając je obok jego. Wytarłam usta tyłem dłoni, kiedy był rozproszony. Działo się coś wielkiego. Czułam to. 53

Wciągnął mnie na swoje kolana tak, że siedziałam na nim okrakiem. - Powiem o tym tylko ten raz. Żadnych pytań, dobra? Potaknęłam. - Byłem z nią trzy lata. Kochałem ją… kocham ją – poprawił się. Poczułam przypływ zazdrości. Tylko to zrobiła – przepłynęła przeze mnie, nie znajdując sobie miejsca. Wydawało mi się, że wybuchnę od ciśnienia. Zagryzłam wnętrze policzków. - Nigdy nie przestaje się kogoś kochać, gdy jest się w tym tak głęboko. – W tamtej chwili jego oczy lekko przygasły. – W każdym razie, byliśmy naprawdę młodzi… i głupi. Nie mogłem kontrolować jej w sposób, jaki chciałem; była dla mnie zbyt silna. Pewnej nocy popełniłem bardzo złą decyzję, a ona mnie przyłapała. - Zdradziłeś ją? – Do tej chwili trzymałam usta na kłódkę, za bardzo bojąc się odezwać, na wypadek gdyby miało to rozbić jego rzadki gadatliwy moment. Mięśnie w jego szczęce zacisnęły się, a nozdrza rozszerzyły. - Tak… nie. – Potarł czoło. – Ja… - Opuścił rękę na moje biodro. Wyglądał na tak udręczonego, że uniosłam rękę do jego policzka. Mało wiedziałam o ojcu Caleba. Był osławionym kobieciarzem. Obecnie był poślubiony z kobietą młodszą ode mnie. Jego czwarte małżeństwo. Z tego co dowiedziałam się od Caleba, był bardzo przeciwny zachowaniu ojca, więc zdrada była dla mnie całkowitym zaskoczeniem. - Ja nie zdradzam, Leah. Ale, Boże, ta kobieta nikomu nie ufa… Wzięłam głęboki wdech i pozwoliłam wypłynąć mu przez usta. Obserwował mnie ostrożnie, próbując ocenić moją reakcję. - Ale zrobiłeś coś z nią? - Nie technicznie… nie. Nie rozumiałam tego, co mówił. Czy uważał, że zdradził tylko dlatego, że chciał zdradzić? Czy chciał zdradzić? - Leah. – Przerzucił moje włosy przez ramię, palcami muskając moją skórę. Zadrżałam. Odbywaliśmy poważną dyskusję, a ja myślałam tylko o… Potrząsnęłam głową z frustracją. – Albo ją pieprzyłeś, albo nie. Westchnął. – Nigdy jej nie zdradziłem. Nie w tradycyjnym sensie tego słowa. - Boże, nie wiem nawet co to znaczy.

54

Odchylił głowę, wybuchając śmiechem. – Najwyraźniej nasze moralne kompasy nie wskazują tego samego kierunku. Zarumieniłam się. Rzadka dla mnie rzecz. - Leah – powiedział. – Lubię cię. Bardziej niż powinienem. Ale nadal jestem bałaganem. Nie mogę być w związku, jeżeli jestem tylko w połowie drogi. Nadal ją kocham. Łzy wezbrały mi się w oczach. Mówił mi, że nawet nie mógł spróbować mnie pokochać, ponieważ kochał kogoś innego. - Cholera. – Zsunęłam z niego nogi i usiadłam na mojej stronie łóżka. Kołdra spłynęła na jego talię. Spojrzałam na niego kątem oka. Jego twarz była bezbarwna. - Więc o co ci chodzi? Mogę ci przypomnieć, że to ty pojawiłeś się na moim progu, a nie na odwrót? Roześmiał się i popychając mnie na plecy, pochylił się nade mną. - Czuję do ciebie wielki pociąg. – Pocałował mnie w nos. – Zależy mi na tobie. Kiedy wyszłaś tamtej nocy, byłaś zraniona. - Tak, byłam. - A teraz? Uśmiechnęłam się do niego. – Teraz jestem zraniona w inny sposób. Zaśmiał się. Miał świetny śmiech. Zaczynał się dudnieniem w jego piersi i wydobywał się w gładkiej, ochrypłej fali. Za każdym razem gdy go rozśmieszałam, triumfowałam. Niespodziewanie spoważniałam. – Mogę sprawić, że o niej zapomnisz. Jego usta nadal były uniesione w półuśmiechu. Jego oczy zaszły mgłą, jak spojrzał na moje usta. - Tak? Skinęłam. – Tak. - Dobrze, Ruda – powiedział, delikatnie nakręcając wokół palca pasmo moich włosów. Zachichotałam – również niezwykła dla mnie rzecz. Ruda. Podobało mi się. Pocałował mnie łagodnie, przesuwając się na mnie. Kochaliśmy się. Po raz pierwszy w życiu ktoś się ze mną kochał. Zawsze to był tylko seks. Zakochałam się tamtego dnia. 55

Rozdział dziewiąty Teraźniejszość

Jestem w kuchni w dresach i koszulce bez rękawów, robiąc smoothie, kiedy Sam przychodzi nazajutrz do pracy. Powinnam obserwować Estellę – która drzemie w przenośnym łóżeczku – podczas gdy Caleb bierze prysznic, ale gdy Sam staje w drzwiach wejściowych, zdążyłam już zapomnieć gdzie ją postawiłam. - Jak się masz? – wita mnie ciepło Sam, trzymając worek marynarski na ramieniu. Zastanawiam się czy planuje zostać na noc. Jestem przerażona tą myślą. - Zatem gdzie moja opłata? – pyta, pocierając razem ręce i uśmiechając się. Przez minutę myślę, że nawiązuje do karty kredytowej – ponieważ często tak mówię, gdy przeglądam zakupy i przeszukuję torebkę w poszukiwaniu mojej American Express – a wtedy zdaję sobie sprawę, że mówi o dziecku. Muszę powstrzymać się z całych sił, aby nie wywrócić oczami. Nienasycony głód dziecka ratuje mnie, jak zaczyna kwilić gdzieś za moim ramieniem. Wtedy przypominam sobie, że zaniosłam ją do jadalni. Spoglądam w kierunku jej łóżeczka z irytacją. - Ja do niej pójdę – mówi Sam, przejmując kontrolę i mnie omija. Wzruszam obojętnie ramionami i idę do mojego laptopa. Wraca do pokoju kołysząc ją w ramionach, w chwili jak Caleb schodzi po głównych schodach – jego włosy nadal są mokre od prysznica. Czuję przypływ żądzy tylko na niego patrząc. Caleb ignoruje mnie i podchodzi do Sama, żeby klepnąć go w plecy, jakby byli starymi przyjaciółmi. Nie odezwał się do mnie od naszej późnej przejażdżki do szpitala, poza zapytaniem o dziecko albo wygłoszeniem instrukcji. Odwracam się, dąsając podczas gdy oni dyskutują rzeczy, które mnie nie interesują. Planuję wycieczkę do spa i decyduję jak wiele zabiegów uda mi się zmieścić w osiem godzin, gdy Caleb woła moje imię. Rozpaczliwie chcąc być w centrum uwagi, opuszczam komputer i patrzę na niego z nadzieją. - Nie będę w domu do późna – mówi. – Mam kolację biznesową. Potakuję. Pamiętam, że kiedyś towarzyszyłam mu w takich kolacjach. Otwieram usta, aby powiedzieć mu, że chciałabym przyjść, ale pocałował dziecko i jest w połowie drogi do drzwi. Pusta planeta. Skupiam uwagę na męskiej niańce. - Więc jesteś spokrewniony ze swoją szefową – mówię głupio, wgryzając się w jabłko. Sam unosi na mnie brew, ale nie odpowiada. Mój umysł podąża do miejsca, gdzie zastanawiam się czy Caleb przespał się kiedykolwiek z Cammie. 56

- Czy ty… um… spędzasz z nią dużo czasu? Wzrusza ramionami. – Cammie ma wiele przyjaciół. Martini z dziewczynami nie bardzo mnie interesuje. - Ale nie chcesz kogoś poznać? – pytam, odrywając się od tematu. Jest dosyć przystojny, jeżeli interesujesz się typem muzyka grungy. Halooo, grunge umarł z Kurtem Cobainem. - Czy tam spędzałabyś czas, gdybyś była wolna? – Pytając, patrzy prosto na mnie. Proste pytanie, lecz wyraz jego oczu sprawia, że czuję się jakbym była przesłuchiwana. - Nie jestem wolna – odpowiadam gniewnie. - Dowód. – Podnosi dziecko. Odwracam wzrok. - Poznałeś jakąś jej przyjaciółkę? – Mam na dzieję na jakieś odniesienie do Olivii. Miło byłoby wiedzieć czy jakoś w tym gra. Sam udaje głupiego. Nie mogę stwierdzić czy coś wie. - Ech, parę tu i tam – odpowiada, przecierając usta Estelli ścierką od beknięć. – Jesteś pewna, że nie chcesz tego robić? – Wskazuje na dziecko. – Nie chcę zabierać ci czasu z nią. Gdy spuszcza na nią wzrok, wywracam oczami. - Nie, jest dobrze – mówię uprzejmie. - Nie nawiązujesz z nią więzi, co? – pyta, nie patrząc na mnie. Cieszę się, że nie widzi mojej twarzy. Jest wstrząśnięta. Zmuszam rysy do wygładzenia się w neutralności. - Czemu tak mówisz? – Zmrużam oczy. – Znasz mnie od kiedy? Pięciu minut? - Nie ma czego się wstydzić – mówi, ignorując mnie. – Większość kobiet doświadcza pewną formę depresji po porodzie. - Okej, doktorze Philu. Nie mam depresji! – Odwracam się, ale zaraz obracam się z powrotem. – Jak śmiesz mnie osądzać – myślisz, że masz kwalifikacje, aby mnie „diagnozować”, psychologu? Dlaczego nie przyjrzysz się własnym umiejętnościom wychowawczym? Masz dziecko w Puerto Rico, kolego… bez ciebie. Sam wydaje się niewzruszony moimi słowami. Zamiast odsunąć się tak jak tego pragnę, on patrzy na mnie z zamyśleniem. - Caleb jest całkiem miłym facetem.

57

Gapię się na niego. Jakie ma to znaczenie? Czy to był jakiś psychologiczny trik? Pewnego rodzaju pułapka, która potwierdzi mu, że cierpię na depresję poporodową? Oblizuję wargi i staram się zobaczyć jego punkt widzenia. - Tak? I? Nie śpieszy się z odpowiedzią, odkładając butelkę na blat i kładzie Estellę na ramieniu na kolejną rundę bekania. - Czemu poślubił taką dziewczynę jak ty? Najpierw myślę, że źle go usłyszałam. Na pewno nie… nie mógł powiedzieć tego, co myślę. Jest pomocą – podrzędną męską niańką. Ale kiedy patrzy na mnie wyczekująco, czekając na odpowiedź, zaczyna drgać mi oko – żenująca reakcja. Czuję się ciężko od wściekłości. Jakbym mogła ją unieść z ramion, gdzie wylądowała i rzucić nią w niego. Takie niegrzeczne! Niestosowne! Przez chwilę myślę nad zwolnieniem go, a wtedy widzę mleko wylewające się z ust Estelli i spływające po jego koszulce. Marszczę nos. Lepiej on niż ja. Odwracam się na pięcie i wbiegam po schodach, jakby same macierzyństwo mnie goniło. Kiedy zamykam drzwi sypialni, moją pierwszą myślą jest seks. Mam ochotę zerwać z kogoś ubrania – oczywiście z Caleba. Gdy miałam siedemnaście lat, mój terapeuta powiedział mi, że używam seksu, aby nadać sobie ważność. Natychmiast się z nim przespałam. Drugą rzeczą, która wpadła mi do głowa, jest pudełko papierosów, które trzymam w schowane w szufladzie na bieliznę. Idę tam i przesuwam ręką po drewnianym tyle szuflady. Wciąż tam jest, do połowy pełne. Wyciągam zapalniczkę z aranżacji jedwabnych kwiatków i kieruję się na balkon połączony do sypialni. Nie paliłam od szóstego miesiąca ciąży, kiedy zwędziłam jednego papierosa po szczególnie stresującym wieczorze w domu moich teściów. Zapalam papierosa, powtarzając w głowie nieuprzejme komentarze Sama. Będę musiała pogadać z Calebem. Oczywiście Sam nie może dalej dla nas pracować po powiedzeniu mi takich okropnych, poniżających rzeczy. Zastanawiam się co miał na myśli, mówiąc „taką dziewczynę jak ty”? Ludzie użyli tego tekstu względem mnie wiele razy w moim życiu, ale zazwyczaj był to komplement albo pochlebstwo perspektyw mojej wspaniałej przyszłości. Taka dziewczyna jak ty może zajść daleko w świecie modelingu. Dziewczyna taka jak ty może być kimkolwiek chce być. Dziewczyna taka jak ty może mieć każdego mężczyznę, jakiego zapragnie. Sam powiedział to inaczej. Nie było komplementów, tylko… czemu poślubił taką dziewczynę jak ty? Pociągam papierosem, ciesząc się komfortem, który przynosi. Czemu kiedykolwiek zrezygnowałam z tych rzeczy? A tak… ponieważ chciałam mieć przeklęte dziecko. Gaszę 58

resztkę na kamiennym wykończeniu balkonu i umiejętnie wrzucam go do krzaków na parterze. Caleb nie może znieść smrodu dymu papierosowego; właściwie to był jego jedyne zażalenie do mnie, kiedy umawialiśmy się ze sobą. Błagał, prosił i zaatakował seksem, żeby zmusić mnie do zaprzestania palenia, ale ostatecznie to zajście w ciążę przekonało mnie do rzucenia nałogu. Będę musiała wziąć prysznic, jeżeli nie chce zostać przyłapana. Mam już wystarczająco kłopotów. Rozbieram się do biustonosza i majtek, po czym kieruję się do łazienki, gdy widzę Sama pojawiającego się w ogrodzie z Estellą. Wozi ją w wózku – trzytysięczno dolarowym zakupie, którego jeszcze nawet nie dotknęłam. Przyglądam mu się zmrużonymi oczami, jak idzie ścieżką ogrodową, zastanawiając się czy widział jak palę. Postanawiam, że to nie ma znaczenia. Pod koniec dnia już go nie będzie. - Twoje dni są policzone, kolego – mówię zwięźle, przed zamknięciem drzwi łazienki. Caleb wraca do domu, gdy Sama już nie ma, co zarówno pokrzyżowało moje plany i pozostawiło mnie samą z dzieckiem. Żuję seler naciowy, kiedy wchodzi do domu, trzymając jedzenie na wynos. Kładzie torbę na blacie kuchennym i idzie prosto na górę, żeby sprawdzić dziecko. Ignoruję ich, grzebiąc w torbie, aby zobaczyć co mi przyniósł. Gdy schodzi na dół, trzyma ją na rękach. - Co…? Czemu ją obudziłeś? Miałam nadzieję na spędzenie z nim trochę czasu bez jej ingerencji. Wzdycha, otwierając lodówkę. – Jest noworodkiem. Je co trzy godziny, Leah. Nie spała. Spoglądam na elektroniczną nianię i przypominam sobie, że wyłączyłam ją, żeby się zdrzemnąć. Musiałam zapomnieć ją włączyć. Zastanawiam się jak długo nie spała. - Och. Patrzę jak wkłada do podgrzewacza butelek zimne mleko z piersi. Mogę policzyć na palcach jednej ręki ile razy ją karmiłam. Jak do tej pory Caleb albo Sam ją karmili. - Dzisiaj ona ma sześć tygodni – mówi. Odliczałam dni, kiedy znowu będę mogła z nim spać. Niemal nie udało mi się dojść do sześciu tygodni, kiedy w zeszłym tygodniu wrócił z biegu. Jest w najlepszej formie, gdy jest spocony. Jedzenie w torbie wywołuje mój ślinotok. Zaczynam jeść bez niego. Przyniósł masalę z kurczaka z mojego ulubionego miejsca. Jemy tamtejsze jedzenie tak często, że mam rozpracowane wszystkie kalorie. Jeżeli zjem jedną całą pierś kurczaka, pięć pieczarek i zeskrobię większość sosu, to przybiorę tylko dwieście kalorii. Muszę zmusić się do przestania jeść. Chcę ostatni kawałek kurczaka, ale jeśli staram się stracić wagę po ciąży… On wciąż na mnie nie spojrzał. 59

- Dziękuję za kolację – odzywam się. – Moje ulubione. Kiwa głową. - Zamierzasz już nigdy się do mnie nie odezwać? - Nie wybaczyłem ci. Wzdycham. – Naprawdę? Nie zauważyłam. Zaciska usta. Zeskakuję z taboretu i wykonuję odważne posunięcie. Unosi brwi, gdy delikatnie wyjmuję dziecko z jego rąk i kładę ją na przedramionach, tak jak widziałam to u Sama. - Szybciej beka tym sposobem – mówię mu, naśladując ruchy Sama. Dziecko znakomicie współpracuje, bekając głośno kilka sekund po moim małym poklepaniu. Przenoszę ją na zgięcie ramienia i sięgam po resztę butelki. Caleb przygląda się temu bez słowa. Uśmiecham się do niego słodko. No dalej, ty łajdaku. Wybacz mi. Karmię ją resztą butelki i powtarzam trik z bekaniem. - Chcesz ją odłożyć czy ja powinnam? Bierze ją ode mnie, ale tym razem patrzy mi w oczy przez jedną… dwie… trzy sekundy. PUNKT! Kiedy odkłada ją do snu, biegnę na górę, żeby założyć coś seksownego. Jestem tak zdenerwowana, gdy wracam do kuchni; otwieram torbę mrożonych brokuł i wpycham ich garść do ust.

Mam na sobie czarną koszulę nocną. Nie jest arogancka. Nie chcę, żeby Caleb wiedział, że staram się o seks na zgodę. Przechadzam się po kuchni, dopóki nie wraca. Kiedy słyszę go na schodach, robię pokaz ponownego mycia butelek, które Sam wymył wcześniej. Słyszę go za sobą. Zatrzymuję się w wejściu i uśmiecham się, wiedząc, że patrzy. Gdy przenosi się do salonu, idę za nim. Kiedy siada, wspinam się na kanapę obok niego. - To już więcej się nie zdarzy. Miałam problem z nawiązaniem z nią więzi. Teraz jest lepiej. Musisz mi uwierzyć. Kiwa głową. Widzę, że go nie przekonałam, ale zmieni zdanie. Pogram w mamusię i wkrótce będzie patrzył na mnie jak kiedyś. Całuję go w szyję.

60

- Nie, Leah. Odsuwam się, mrużąc oczy. Kto teraz używał seksu jako broni? - Chcę przeprosić. – Wydymam trochę usta, ale on wygląda na zirytowanego. - Więc przeproś Estellę. – Wtedy wstaje i odchodzi. Przewracam się na plecy i wpatruję w sufit. Odrzucenie. Czy to kiedykolwiek wcześniej mi się przydarzyło? Nie mogłam sobie przypomnieć. Wszystko wymykało mi się z ręki. Chcę do kogoś zadzwonić – przyjaciółki… mojej siostry. Muszę porozmawiać o tym, co się właśnie stało, zdobyć jakąś perspektywę. Sięgam po komórkę i przewijam kontakty. Zatrzymuję się, trafiając na Katine. Będzie tylko w połowie słuchać tego, co mam do powiedzenia i za pięć minut będziemy gadać o niej. Przewijam dalej. Docieram do Court i wali mi serce. Court! Wykręcam jej numer. Zanim nawiązuje się połączenie, rozłączam się.

61

Rozdział dziesiąty Przeszłość

Pamiętam wilgotne wakacje z powietrzem tak gęstym, że wydawało się, iż wdychasz zupę do płuc. Robiłyśmy się nerwowe w domu – moja siostra i ja, biegałyśmy korytarzami naszego wielkiego domu, wrzeszcząc i goniąc się nawzajem, dopóki nie miałyśmy kłopotów. Moja zirytowana matka wysyłała nas na podwórko z naszą nianią Mattią, podczas gdy ona odpoczywała. Mattia często podróżowała do sklepu z rzeczami za jednego dolara, żeby kupić coś do zabawy na zewnątrz. Uważałyśmy z Courtney, że było to nieskończenie zabawne, iż można było pójść do sklepu, a tym wszystko było za dolara, podczas gdy my spędzałyśmy większość eskapad zakupowych w dusznych butikach. Przynosiła nam kredę do chodnika, skakanki, hula hop i oczywiście nasze ulubione – bańki mydlane. Matti zawsze zostawiała je na koniec. Udawała, że zostawiła wielki różowy pojemnik w środku, a my wzdychałyśmy i marudziłyśmy. W ostatniej chwili wyciągała je zza pleców, a my podskakiwałyśmy i klaskałyśmy jakby była taka sprytna. Nazywałyśmy bańki „pustymi planetami”, a gra polegała na przebiciu jak najwięcej pustych planet zanim same wybuchną, a ich szczątki polecą w stronę ziemi. Mattia stała pod drzewem w cieniu i nadmuchiwała nam je. Nasze nogi były wiecznie posiniaczone od tej gry. Zwykłyśmy podstawiać sobie nogi, żeby pierwszym dosięgnąć pustej planety. Biegałyśmy tak szybko, iż Mattia mawiała, że wyglądamy jak niewyraźne plamy. Nazywała nas Rudą i Krukiem przez nasze kolory włosów. Pod koniec gry liczyłyśmy ile baniek przebiłyśmy. Dwadzieścia siedem dla Rudej, dwadzieścia dwa dla Kruka, ogłaszała. Potem kulałyśmy radośnie do środka, pocierając posiniaczoną skórę i prosząc o lizaki. Matka nienawidziła siniaków. Kazała nam zakładać rajstopy, żeby je zakryć. Matka nienawidziła większości rzeczy powiązanych ze mną – kołtunów w moich włosach po kąpieli, koloru moich włosów, mojego sposobu przeżuwania, tego jak za głośno się śmiałam, tego jak pstrykałam paznokciami o kciuk, kiedy miałam kłopoty. Gdybyście mnie zapytali, wtedy albo teraz, co tak naprawdę we mnie lubiła, nie byłabym w stanie wam odpowiedzieć. Mogłam wam powiedzieć tylko tyle, że moje dzieciństwo było zimnym pryśnięciem baniek na mojej skórze. Court i ja śmiejące się i wdychające zupowate powietrze. Mattia ściskająca mnie, aby wynagrodzić ostre słowa zdystansowanej matki.

Matka kochała moją siostrę. Moja siostra zasługiwała na miłość. Pamiętam jak raz weszłam do nich, jak czesała włosy Courtney po kąpieli. Opowiadała jej historię jak była małą dziewczynką. Courtney chichotała, a matka śmiała się razem z nią. - Byłybyśmy dobrymi przyjaciółkami, gdybyśmy dorastały razem. Jesteś dokładnie taka jak ja, gdy byłam w twoim wieku. – Usiadłam ma brzegu wanny, żeby im się przyglądać.

62

- A co z Jo? – zapytała Courtney, posyłając mi uśmiech, któremu brakowało dwóch przednich zębów. – Czy z nią też byłabyś dobrymi przyjaciółkami? Było tak jakby w ogóle mnie nie zauważyła w pokoju, dopóki Court nie wymówiła mojego imienia. Powoli do mnie zamrugała i uśmiechnęła się do swojej najmłodszej córki. – Och, znasz Johannę i jej książki. Nie miałaby czasu, żeby bawić się z nami przy tym całym jej czytaniu. Chciałam jej powiedzieć, że spaliłabym każdą książkę, którą miałam, żeby być częścią ich małego klubu matka/córka. Zamiast tego tylko wzruszyłam ramionami. Courtney była bardzo podobna do matki; jedyną różnicą było to, że ona naprawdę mnie lubiła. Powinnam być o nią zazdrosna, ale nie byłam. Była tą miłą w rodzinie; tą, która wcześnie wstawała w moje urodziny, wypełniała talerz małymi ciasteczkami i przynosiła je do mojego pokoju, śpiewając „Lake of Fire” Nirvany. Moje urodziny były czwartego lipca – ogromne obciążenie dla moich rodziców, którzy robili tego dnia przyjęcie dla towarzystwa. Ale Court zawsze upewniała się, że ten dzień jest specjalny. Gdy moje szóstki były niezauważalne, przyklejała moją kartę z ocenami do lodówki i czerwonym markerem zaznaczała kółkiem moją średnią ocen. Była miłością w moim życiu wyzutym z miłości… ciepłym kocem w rodzinie ozięble emocjonalnych temperatur. Kiedy wszyscy inni omijali mnie wzrokiem, moja siostra skupiała na mnie uwagę. Miałyśmy więź, a więzi były trudne do zdobycia. Gdy po raz pierwszy przyprowadziłam Caleba do domu, mój ojciec mnie zauważył. Tak jakby nareszcie mógł na mnie spojrzeć, teraz gdy zabezpieczyłam mężczyznę kalibru Caleba. Nie tylko był moim nowym amantem z pieniędzmi, również mówił poprawnym językiem, był przyzwoity, ambitny… i znał cholernie dużo sportowych drobiazgów. Zaprosili nas na kolację. Przyglądałam im się, siedząc na kanapie. Tata śmiał się ze wszystkiego, co Caleb powiedział, a matka kręciła się wokół niego jakby był błękitnokrwisty. Moja siostra siedziała obok mnie – tak blisko, że dotykały się nasze nogi. Gdy byłyśmy razem, zawsze byłyśmy tak blisko. Był to cichy bunt przeciwko naszym rodzicom. Starasz się stworzyć między nami podział, ale opieramy się. Kiedy rodzice byli rozproszeni Calebem, Court szturchnęła mnie łokciem w żebra i poruszyła brwiami. Wybuchłam śmiechem. - Zdaje mi się, że dobrze tego wybrałaś – powiedziała. – Dobry w łóżku? Zrobiłam minę. – Czemu miałabym być z kimś, kto nie byłby dobry? Uniosła brwi. – No nie wiem, Lee, pamiętasz tamtego faceta z liceum? Tego z dołeczkiem w brodzie? Prychnęłam w kieliszek wina. Kirby, tak miał na imię. Same to imię powinno było powiedzieć mi wszystko. Nie można było brać mężczyzny, którego imię brzmiało jak awatar gry wideo. Zwłaszcza, kiedy jego głowa była pomiędzy twoimi nogami i zaczynał nucić Kiss, robiąc agresywne dźgnięcia językiem. 63

- Kobiety, nie dziewczynki rządzą moim światem, mówię, one rządzą moim światem… Moja siostra zaśpiewała tekst piosenki, zamykając oczy i przygryzając wargę, tak jak robił to Kirby. Wybuchłyśmy śmiechem, zarabiając pełne dezaprobaty spojrzenie od matki. Przysięgam, że ta kobieta nadal potrafiła sprawić, że czułam się jak piętnastolatka. Spojrzałam na nią wyzywająco i zaśmiałam się głośniej. Miałam dwadzieścia osiem pieprzonych lat. Już nie mogła mnie kontrolować. Myślałam, że wszystko poszło wspaniale, dopóki nie wsiedliśmy do samochodu. Caleb przytrzymywał mi otwarte drzwi, kiedy nagle powiedział. – Twój tata jest szowinistą. Mrugnęłam ze zdziwieniem. Nie powiedział tego jak oskarżenie. Bardziej była to obserwacja. Prawdziwa obserwacja. Wzruszyłam ramionami. - Jest trochę staromodny. Caleb przytulił mnie. Patrzył na mnie dziwnie ze zmarszczonymi brwiami i ustami zaciśniętymi w zamyśleniu. Nauczyłam się, że była to jego „psychoanalizuję cię” mina. Chciałam się odsunąć, żeby nie mógł zajrzeć w głąb mnie, ale odsuwanie się od Caleba było jak zamykanie się w zamrażarce. Jeżeli rzucał na ciebie światło, chciało się stać pod jego ciepłem, wszystko to wchłonąć. Żałosne. A także przepiękne. Nikt nigdy nie dał mi tyle ciepła. Uczepiłam się jego ramion i pozwoliłam mu psychoanalizować mnie, tak jak tego pragnął. Chciałam wiedzieć, co widział, kiedy patrzył na mnie tak intensywnie. Przerwał urok, nagle uśmiechając się szeroko. - Więc będziesz siedzieć w domu, boso i zaciążona? Uniosłam brwi. Kiedy on to powiedział, to nie brzmiało tak źle. – Czy to będzie twój dom? – zapytałam. Byłam wstydliwa. Pocałował mnie w czubek nosa. - Może, kochanie. Puścił mnie zbyt szybko. Chciałam tam zostać i porozmawiać o tym z kogo dziećmi będę zaciążona, czy podłoga na której będą stały moje bose nogi będzie drewniana czy kafelkowa? Czy będziemy mieszkać w dwupiętrowym domu czy w domu na farmie? Kręciło mi się w głowie. Dla mnie było to równie dobre co oświadczyny. Ten mężczyzna był złoty. Sprawił nawet, że mój ojciec patrzył na mnie jak na człowieka. Byliśmy ze sobą dopiero od ośmiu miesięcy, ale jeśli rozegram dobrze moje karty to będę miała pierścionek na wiosnę. Był to dla mnie szczęśliwy wieczór. Nie zajęło mi długo uświadomienie sobie, że Caleb był moją pustą planetą.

64

Rozdział jedenasty Teraźniejszość

Podskakuję, słysząc samochód Caleba na podjeździe. Byliśmy razem od ponad pięciu lat, ale nadal mam motylki w brzuchu, ilekroć wchodzi do pokoju. Staram się nie wyglądać na będącą w potrzebie, ale kiedy jego klucz przekręca się w zamku i wchodzi do środka, rzucam się na niego. Potrzebuję, żeby mi wybaczył. Byłam w wiecznym zmierzchu odkąd przestał uśmiechać się do mnie. Zaskakuję go, śmieje się, jak mój ciężar popycha go na ścianę. Oplatam go nogami w pasie i przyciskam nos do jego nosa. Chcę obcałowywać się z nim tak jak robiliśmy to, gdy się poznaliśmy, ale pierwszą rzeczą, która mówi jest… - Gdzie Stella? Uśmiech opuszcza moją twarz. Nie cierpię tego. Skąd mam to wiedzieć? Wzdycham i zsuwam się z jego ciała, rozczarowana. – Zapewne z tamtym kolesiem. Caleb mruży na mnie oczy; jego usta są prostą linią. - W ogóle spędziłaś z nią dzisiaj czas? - Tak – warczę. – Nakarmiłam ją rano, bo męska niańka się spóźnił. Mięśnie w jego szczęce drgają, jak zaciska zęby. One drgają. Ja się krzywię. Drganie… skrzywienie… drganie… skrzywienie. Czuję się samolubnie wściekła. Nie było to niezwykłe dla matek aby polegały na niańkach w opiekowaniu się dziećmi. W moich kręgach było to idealnie normalne. Czemu on zawsze musi sprawiać, że czuję się gorsza? Podwijam górną wargę na zębach. – Uważasz, że Olivia byłaby lepszą matką ode mnie? Przez chwilę w jego oczach błyska nieskrywany gniew. Odwraca się, obraca z powrotem do mnie, po czym znowu się odwraca, jakby nie wiedział czy stanąć twarzą w twarz z faktem, że wypowiedziałam jej imię. Chcę kłótni. Za każdym razem gdy patrzy na mnie, jakbym była olbrzymim rozczarowaniem, moje myśli pędzą do Olivii. To dla mnie jak zmienianie biegów; uruchamiają to rozczarowane oczy Caleba. Nagle jestem w tym magicznym miejscu, gdzie zwalniam sprzęgło, dociskam pedał gazu i mój umysł pędzi do Olivii. Pieprzyć. Tę. Sukę. Jaką ona ma nad nim moc? Chcę do niego podbiec, walnąć go pięściami w tors za ciągłe porównywanie mnie w myślach do niej. Albo może to ja porównuję się do niej w myślach? Boże, życie jest takie zagmatwane. 65

Wtedy Sam wchodzi do pokoju z dzieckiem. Wściekłość na twarzy Caleba znika i niespodziewanie wygląda, jakby chciał się rozpłakać. Znam tę minę; czuje ulgę – czuje ulgę, że ma coś innego ode mnie. Odwracam się, kierując do drzwi. - Gdzie się wybierasz? – pyta Caleb. - Dzisiaj spędzam czas z Samem – mówię. Unikam twarzy Sama i biorę moją torebkę. - Chodźmy, Samuel – warczę. Widzę jak ukrywa uśmiech, posłusznie pochylając głowę i podchodzi do mnie. Wychodzę z domu i schodzę po schodach, zanim Caleb może cokolwiek powiedzieć. Słyszę jak rozmawiają krótko za mną, ale jestem w połowie drogi do samochodu Sama i postanawiam, że zatrzymanie się do podsłuchania zniszczy moją wiarygodność. Caleb zapewne ostrzega go przed moją skłonnością do wojowniczości, kiedy jestem pijana. Sam podbiega minutę później. Bez słowa otwiera mi drzwi od strony pasażera, a ja wsiadam do środka. Ma dżipa, taki typ, który nie ma dachu ani prawdziwych okien. Usadawiam się na siedzeniu i patrzę się prosto przed siebie. Zniszczę Olivię. Znajdę ją i stłukę ją na kwaśne jabłko za zrujnowanie mojego życia. - Gdzie zmierzamy? – pyta Sam, wyjeżdżając z podjazdu. - Zadzwoń do tej swojej zdzirowatej kuzynki – odpowiadam. – Jedziemy tam, gdzie jest ona. Unosi brwi, ale nie robi ruchu do swojej komórki. - Jest dzisiaj u Matki Gothel – wyjaśnia. – Byłaś tam kiedyś? Potrząsam głową. - Świetnie. To miejsca dla ciebie. – Wjeżdża dżipem w ruch uliczny, a ja podtrzymuję się drzwi. To będzie długa jazda.

Matka Gothel nie jest miejscem dla mnie. Oświadczam to głośno, jak wchodzimy do środka. Bramkarz z paroma kolczykami na twarzy sprawdza nasze dowody. Przygląda mi się w sposób, który sprawia, że swędzi mnie skóra i łapię Sama za ramię. - Co to jest za miejsce, u licha? – szepczę, gdy wchodzimy do pomieszczenia oświetlonego jaskrawoniebieskimi światłami. - Bar fajek wodnych – mówi. Podnosi brwi. – Emo bar fajek wodnych. Marszczę nos. – Czemu tutaj przyszła? – Wyobrażałam sobie wszystkie luksusowe bary na Mizner Avenue, rzut beretem od tej przygnębiającej dziury.

66

- Przechodzi przez fazy – odpowiada, kiwając głową barmanowi. – W zeszłym miesiącu były herbaciarnie. Zamawia dwa martini. Gdy biorę swoje, zastanawiam się skąd wiedział, że je piję? - Nie palniesz mi kazania na temat alkoholizowania mleka z piersi? – pytam ponad brzegiem szklanki. Jęczy i próbuje mi ją zabrać. - Cholera, zapomniałem – mówi. – Trudno zapamiętać, że taka zimna jędza jak ty jest matką. Burczę, trzymając szklankę poza jego zasięgiem. Trafione. Zmierzamy do stolika, wokół którego skupiona jest mała grupka ludzi. Dostrzegam blond głowę Cammie podskakująco z ożywieniem, jak opowiada historię. Kiedy zauważa Sama na jej twarzy pojawia się uśmiech… aż widzi i mnie. Mruga szybko, jakby próbowała wyrzucić mnie z jej wizji. Uśmiecham się słodko, kierując w jej stronę. Ta suka ma informację o Olivii. Czuję to. Pochylam się, żeby ucałować jej policzek. Lubię witać się po europejsku. - Sam – odzywa się z napięciem – nie wiedziałam, że przyprowadzisz… gościa. – Przekrzywia głowę tak jak robią to tylko piękności z Południa. Rozpoznaję jej akcent z Teksasu. - Pierwsze wyjście od porodu? – pyta mnie. Sam burczy za mną. Obracam się, posyłając mu ostrzegawcze spojrzenie i odwracam z powrotem do Cammie. - Jasne – odpowiadam. – Sam był wystarczająco miły, żeby pozwolić mi przyjść ze sobą. Fajny bar! – Rozglądam się z udawanym zainteresowaniem. Kiedy wracam do niej spojrzeniem, kończy wywracać oczami. Wskazuje na dwa wolne krzesła. Biorę te najbliższe niej, a Sam siada obok mnie. Przedstawia wszystkich przy stole. Grupka składa się z dwóch pełnomocników, zawodowego deskorolkarza, który ciągle rzuca spojrzenia na odkryty dekolt Cammie i pary wytatuowanych lesbijek z tuzinem kolczyków. Przez następną godzinę słucham jak paplają o najbardziej monotonnych tematach na świecie. Bawię się włosami i staram się nie ziewać. Sam patrzy na mnie z rozbawieniem, wciągając się w ich rozmowy. Dwa razy bierze mnie z zaskoczenia, pytając o opinię o politykach. - Naprawdę, Sam – warczę w końcu, kiedy nikt nie słucha. – Możesz przestać? Uśmiecha się szeroko. – Jedynie staram się być przyjazny.

67

Skąd ktoś z tak wieloma tatuażami wie o polityce? Czy jestem stereotypowa? Szkoda. Pochylam się do jego ucha, żeby mnie usłyszał. Cammie marszczy brwi. On jest gejem! Chcę do niej krzyknąć. A nawet gdyby nie był, poważnie, ja nie umawiam się z niechlujnymi facetami. - Dam ci sto dolców, jeśli zabierzesz stąd wszystkich, żebym mogła porozmawiać sam na sam z twoją zdzirowatą kuzyneczką. Sam wstaje i klaszcze w dłonie. – Kupię wszystkim drinka, poza Cammie. Cammie wywraca oczami, ale zostaje w miejscu. Wszyscy inni idą za Samem do baru, śmiejąc się i klepiąc się po plecach. Patrzy na mnie wyczekująco, jakby wiedziała o moim planie. Przysięgam, że ta suka i ja mówimy tym samym językiem… w innych akcentach. - Olivia Kaspen – mówię. Jej twarz niczego nie pokazuję. – Znasz ją? Jej usta podnoszą się w uśmiechu i raz kiwa głową, przyznając, że ją zna. Czuję palący żar zaczynający się w klatce piersiowej i rozkładający się w reszcie ciała. Emocjonalne fajerwerki. Wiedziałam! Oblizuję usta i wyciągam papierosa z torebki. - Stąd znasz Caleba – mówię. Potakuje, a na jej ustach wciąż tkwi ten okropny uśmiech. Zaciągam się papierosem, patrząc na nią spod rzęs. - Dlaczego on ją kocha? – Po raz pierwszy wyraziłam słowami te pytanie, chociaż rozmyślałam nad nim Bóg wie jak wiele lat. Olivia była atrakcyjna – jeżeli interesowało się zdzirami. Miała za dużo włosów i szeroko rozstawione oczy, ale byłam w jej towarzystwie wystarczająco dużo czasu podczas mojej rozprawy, żeby wiedzieć jak reagowali na nią mężczyźni. Była powściągliwa, chłodna. To było tajemnicze. Przeklęci mężczyźni i ich przeklęte tajemnice. Nigdy nie widziałam, aby się uśmiechała. Ani razu. Trudno było uwierzyć, że ktoś tak żywy i ciepły jak Caleb mógł żywić uczucia do emocjonalnej cnotki. Cammie przygląda mi się, starając się postanowić jak bardzo chce odpowiedzieć. Zastanawiam się jak dobrze zna Olivię. Nigdy nie przyszło mi to do głowy, aż do teraz, że może być z nią w dobrej przyjaźni. Ostatecznie odchrząkuje. – Cóż, jest taką samą suką jak ty. Caleba zawsze ciągnęło do typu Cruelli De Ville. Ale jeżeli chcesz szczerej odpowiedzi… - milknie. Zespół wchodzi na scenę i zaczyna robić się głośno. Pochylam się, głodna odpowiedzi. - Oni iskrzą – mówi. Odsuwam się gwałtownie. Co to znaczy, do diabła? – Kiedy są razem, to tak jakby wprowadzić do tego samego pokoju huragan i tornado – czuje się napięcie. Dopóki nie zobaczyłam ich razem, nie wierzyłam w frazes bratnich dusz. 68

Dosyć usłyszałam. Jest mi niedobrze. Rozglądam się, szukając mojego kierowcy i nigdzie go nie widzę, ale Cammie nie skończyła. - Wiem, że celowo zaszłaś w ciążę – mówi, wyciągając papierosa z moich palców i zaciąga się. Mrugam na nią, zbyt zaintrygowana, żeby się kłócić. Skąd mogłaby to wiedzieć? - Teraz masz faceta… i dziecko. Wygrałaś. Więc dlaczego pytasz o Olivię? Rozważam kłamstwo, powiedzenie jej, iż upewniam się, że zniknęła na dobre albo jakąś taką bzdurę. Cammie uśmiecha się z wyższością. – Chcesz wiedzieć dlaczego on ją kocha, Leah? – Wyolbrzymia ah w moim imieniu. Wzdrygam się. Co za suka. Potrząsam głową, ale mała blondynka jest mądrzejsza niż na to wygląda. Gasi mojego papierosa. – Nie znajdziesz na to odpowiedzi od nikogo innego niż Caleba. Gdybym była tobą to zostawiłabym to w spokoju. Idź cieszyć się życiem, które dla siebie skradłaś. Olivia nie pojawi się na twoim progu zapłakana, jeżeli tym się zamartwiasz. Czuję ciepło na twarzy, przypominając sobie jak poszłam za Calebem do mieszkania Olivii. To była informacja wewnętrzna. Mała suka prawdopodobnie jest jej najlepszą przyjaciółką. - Nie zostawiłby mnie dla niej, nawet gdyby to zrobiła – mówię to z większą pewnością siebie, niż czuję. Cammie podnosi brwi i wzrusza ramionami. – Więc dlaczego się przejmujesz? Przełykam ciężko ślinę. Dlaczego się przejmuję? Nie jest tak, że dorastałam w domu, gdzie moi rodzice byli szaleńczo w sobie zakochani. Matka poślubiła ojca dla pieniędzy, mówiła mi to przy wielu okazjach. Mam swojego faceta, więc dlaczego rozdrapuję strupa? - Ja… sama nie wiem. - Nie jest fajnie być drugim wyborem, co? – Ściąga z języka kawałek tytoniu i odrzuca go z koniuszka palca. – Istnieje możliwość, że czujesz się, iż jesteś warta więcej niż być żoną Caleba z litości, a jeśli to prawda, to powinnaś teraz opuścić statek. To tylko kwestia czasu zanim saga Caleba i Olivii ponownie się rozpocznie. Jej słowa palą mnie. Wiercę się na krześle, czując przeszywający mnie ból. – Myślałam, że mówiłaś, iż ona poszła dalej ze swoim życiem? – syczę. - No i co? – Cammie wzrusza ramionami. – Ich historia nigdy się nie skończy. Ma męża, wiesz? Więc technicznie masz trochę czasu, żeby sprawić, aby twój mąż się w tobie zakochał. 69

Nie mogę ukryć zaskoczenia. Nie poślubiła Turnera, to na pewno. Wydzwaniał do mnie, kiedy z nim zerwała, błagając mnie abym pogadał z nią w jego imieniu. Głupi Turner. Po tej całej porażce z amnezją, włamałam się do jej mieszkania i znalazłam listy od Caleba z datą jego czasów college’u. Nie zajęło mi długo zorientowanie się, że była jego byłą dziewczyną, próbującą go wyrolować. Zaszantażowałam ją do opuszczenia miasta, po czym zatrudniłam prywatnego detektywa, który wytropił ją w Teksasie. Znajomy chodził do tej samej szkoły prawniczej co Olivia, więc wykonałam telefon, wymieniłam się paroma biletami na Super Bowl i BAM! Potem dowiedziałam się, że są zaręczeni. Co za szczęście! Turner był matołem. Jak kobieta mogła przejść od Caleba do tego półgłówka było poza moim pojęciem. W każdym razie myślałam, że na dobre zniknęła z mojego życia, dopóki Caleb nie zatrudnił jej jako mojej pełnomocniczki – dobrą rzecz zrobił, ponieważ wygrała rozprawę i uratowała mnie przed dziesięcioma latami w więzieniu stanowym. Nie mówię tego Cammie, której południowy akcent nagle zaczyna mnie denerwować. Czy to ona była tą przyjaciółką, z którą Olivia zamieszkała w Teksasie? Nie rozmawiamy już o niczym więcej, gdy Sam postanawia powrócić do stolika w tym dokładnym momencie. Wstaję, żeby wyjść. Cammie już na mnie nie patrzy, całuje się z deskorolkarzem, który jedną ręką trzyma ją za klatkę piersiową, a drugą trzyma nad głową, robiąc palcami rogi Black Sabbath. Odwracam się zdegustowana i podążam za Samem do samochodu. - Dostałaś odpowiedzi, których potrzebowałaś? – pyta, jak jesteśmy w drodze. Patrzę na niego ze zdziwieniem. – O czym mówisz? Unosi jeden kącik ust i spogląda na mnie kątem oka. – Jest moją kuzynką i ma usta papli. Mówiła mi o tej lasce. Gapię się na niego z otwartymi ustami. – Wiedziałeś, że przyjaźni się z Olivią i nic mi nie powiedziałeś? - Na to miałaś nadzieję, prawda? Chciałaś wiedzieć, czy ją zna? Ma rację, ale nadal jestem zła. - Jestem twoją szefową – mówię. – Powinieneś był mi powiedzieć. I co z ciebie za gej? Powinieneś kochać plotki i dramat. Odrzuca głowę i wybucha śmiechem. Pomimo złych wiadomości wirujących w mojej głowie, uśmiecham się. Może nie jest taki zły. Postanawiam przestać próbować skłonić Caleba do zwolnienia go.

70

Gdy wracam do domu Caleb jest już w łóżku – nie w naszym, ale na bliźniaczym łóżku w pokoju dziecięcym. Sprawdzam zapas mleka w lodówce, na szczęście jest dosyć zamrożonego na dzień lub dwa – wystarczająco czasu aby martini usunęły się z mojego organizmu. Wywracam oczami. Caleb prawdopodobnie sprawdzi mój poziom alkoholu we krwi zanim pozwoli mi znowu odessać mleko. Idę do łóżka, wciąż mając na sobie ubrania, smutniejsza niż kiedykolwiek.

71

Rozdział dwunasty Przeszłość

Moja siostra była taka piękna, że patrzenie na nią kłuło w oczy – a Bóg wiedział, że przez wiele lat jej się przyglądałam. Była ode mnie młodsza. Tylko o rok, ale jednak. Trochę niezręcznie było wielbić młodszą siostrzyczkę. Trudno było tego nie robić, skoro w chwili, kiedy wchodziło do pokoju, wędrowało do niej każde spojrzenie, jakby z jej porów wypływała jakaś eteryczna magia. Przez długi czas wierzyłam, że kiedy dobiegnę do pewnego wieku, to też będę miała ten magiczny sok – nie ma mowy. Przypominałam niedożywioną, naćpaną dziwkę z aparatem na zębach i tenisówkami za tysiąc dwieście dolarów. Courtney sprawiała, że chciałam umrzeć – zwłaszcza, kiedy umawiała się ze wszystkimi chłopcami, którzy mi się podobali, a potem ich porzucała. Nigdy nie potrafiłam się na nią złościć. Byłyśmy drużyną – Court i Jo – dopóki Jo nie zechciała zostać Leah, a wtedy były Court i Lee. Pomimo naszej bliskości, kiedy dorastałyśmy nie można była zaprzeczyć dołowi, którą tworzyły nasze różnice. Nasza przyjaźń osłabła na rok w gimnazjum. Zostawiła mnie dla cheerleaderek. Obserwowałam jak zdobywała nowych przyjaciół z mojego miejsca na trybunie, wyciągając chleb z aparatu i próbując rozgryźć, dlaczego nie pojawiły się jeszcze moje piersi. Nie jestem ani trochę podobna do reszty rodziny. Każde z nich, z wyjątkiem mojej matki, ma kruczoczarne włosy. Dopasować to do popisowej oliwkowej skóry Smithów i zielonych oczów i wyglądają jak armia pięknych Greków. Ja urodziłam się czerwona: moja skóra, włosy i gorące, kapryśne nastawienie. Matka opowiadała mi, że płakałam przez tydzień po tym jak przywieźli mnie do domu. Powiedziała, że straciłam głos i słychać było tylko wydobywające się ze mnie powietrze, jak robiłam krzyczące miny. Nasza matka zachęcała Courtney do robienia wszystkich typowo dziewczęcych rzeczy – cheerleadowania, modelingu i kradnięcia chłopaków innych dziewczyn. Mnie, z drugiej strony, zachęcano do diety, zwłaszcza podczas ostatniej klasy gimnazjum. Byłam trochę pucołowata. Zaczęłam zajadać swoje uczucia, kiedy odkryłam chłopców, odrzucenie i mini batoniki. W ciągu kilku miesięcy zmieniłam się z niedożywionej na pulchną. - Poważnie będziesz tego żałować – powiedziała matka, znajdując mój schowek. Schowałam tuzin różnorodnych pudełek w starym pudełku po popcornie w spiżarni. – Masz już rude włosy, teraz chcesz dodać kilogramy dodatkowego ciała? – Żeby podkreślić jej zdanie, chwyciła garść tłuszczu na mojej talii i uszczypnęła go tak, że krzyknęłam. Potrząsnęła głową. – Jesteś beznadziejna, Johanno. – A potem wyrzuciła wszystkie moje batoniki do kosza. Przygryzłam wargę, powstrzymując się przed płaczem. Kiedy zobaczyła, że walczę ze łzami, trochę złagodniała. Może i ona kiedyś była pulchna, pomyślałam z nadzieją.

72

- Proszę. – Otworzyła lodówkę i przycisnęła mi do piersi torebkę mrożonego groszku. – Kiedy zechcesz objadać się pierdołami, zjedź to. Pomyśl o tym, jak o zimnym smakołyku… jak lody. – Gdy wyglądałam na pełną wątpliwości, złapała mnie za brodę i zmusiła mnie do spojrzenia na nią. – Lubisz chłopców? Potaknęłam. - Nie dostaniesz ich, jeżeli będziesz jadła batoniki, zaufaj mi. Jeszcze nikt nie poderwał chłopaka z okruszkami słodyczy na twarzy. Zaniosłam torebkę mrożonego groszku do mojego pokoju i usiadłam po turecku na podłodze. Wpatrując się w plakat Jonathana Taylora Thomasa, zjadłam całą torebkę, groszek po groszku. Byłam trochę frajerowata. Lubiłam chłopców, ale lubiłam również matematykę i nauki ścisłe. Ale matematyka i nauki ścisłe nie poświęcały ci uwagi. Była to jednostronna, sucha miłość. Chciałam, żeby ludzie patrzyli na mnie tak jak na Court. Przewróciłam się na plecy, przeżuwając groszek. Nawet je lubiłam. Następnego dnia poprosiłam Court, żeby przedstawiła mnie jej przyjaciółkom. - Śmiejesz się z cheerleaderek – powiedziała. - Już nie będę. Chcę, żeby ludzie mnie lubili. Skinęła głową. – Polubią, Lee. Ja cię lubię.

Court zaprosiła mnie na pidżama party ze wszystkimi jej rozchichotanymi przyjaciółkami. Pomimo jej gwarancji, jej przyjaciółki mnie nie polubiły. Były trzynastoletnimi sukami, opętane opiniami ich matek. Prawie każde zdanie kończyły słowami skarbie albo świetnie. Nie chciałam być taka jak te dziewczyny. Nie chciałam być jak moja matka. Kiedy jedna z nich zapytała dlaczego koleguję się z kujonami matematycznymi, pękłam. - Mówią o bardziej interesujących rzeczach niż wy. Dziewczyna – Britney – spojrzała na mnie, jakbym była czymś wstrętnym. Przekrzywiła głowę na bok i uśmiechnęła się do mnie. Widziałam niemal jak jej matka ubrana w sweterek robi to samo. – To lesbijka – ogłosiła całemu pokojowi. Reszta dziewczyn potaknęła, jakby było to dopuszczalne wyjaśnienie mojej dziwności. Mina Court zrzedła. Wyglądała jakby była bardzo mną rozczarowana. - Nie jestem lesbijka – powiedziałam. Ale mój głos był słaby, nieprzekonujący. Dziewczyny uwierzyły już w słowo Britney. Nie patrzyły mi w oczy.

73

Przyjrzałam się ich głupim, wylakierowanym, upstrzonymi różem głowom i powiedziałam głośno. – Pieprzcie się! – Po czym wypadłam z pokoju. Czułam się trochę winna za rzucenie cienia na życie towarzyskie Court. Poradzi sobie. Była zbyt ładna, żeby tak się nie stało. Kiedy wróciła do domu, wpadła do mojego pokoju i skrzyżowała ramiona na piersiach. - Czemu to zrobiłaś? – zapytała. – Prosisz mnie o pomoc, a potem zachowujesz się jak idiotka przed moimi przyjaciółkami. Pokręciłam głową. Żartowała sobie? - Court, to one. O czym ty gadasz? - Przez ciebie wyglądam bardzo źle, Leah! Jesteś taka samolubna. Mam dosyć twoich fochów. Odwróciła się, żeby odejść, ale wstałam i chwyciłam ją za ramię. Nie mogłam uwierzyć, że to mówiła. Tak jakby one powoli skradały kawałki jej mózgu i zastępowały je takimi z mniejszą funkcjonalnością. - To nie fair! Jesteś moją siostrą. Jak możesz brać ich stronę? Britney wszystkich okłamała. Wiesz, że nie jestem lesbijką. Courtney wyrwała ramię. – Nie wiem tego. Otworzyłam i zamknęłam w szoku usta. Moja siostra – moja Courtney nigdy tak się do mnie nie odezwała. Nigdy nie brała przeciwko mnie. Czułam się jakby ktoś wypalał dziurę w mojej klatce piersiowej, tak bardzo to bolało. - Wszystko mi rujnujesz – powiedziała w końcu. – One są moimi przyjaciółkami. Ty jesteś moją siostrą. Przejmuję się, kiedy mówią o tobie różne rzeczy. Proszę tylko, żebyś zostawiła to w spokoju i nie była już wredna. Utrudniasz mi wszystko. Przełknęłam moją odpowiedź i skinęłam głową. Mogłam to dla niej zrobić.

Po tamtym dniu nigdy nie rozmawiałyśmy o tym, co się stało, ale przez długi czas dziwnie zachowywała się wobec mnie. Jej przyjaciółki zawsze prychały, kiedy mijały mnie na korytarzu naszej prywatnej szkoły. Rozpowiadały również plotki – powiedziały ludziom, że przyłapały mnie na masturbowaniu się na pidżama party. A Court nigdy nie powiedziała słowa w mojej obronie. Ja nigdy nie powiedziałam słowa w mojej obronie. Zastanawiałam się czy ona im wierzyła. W ciągu paru tygodni byłam lesbijką dla każdego popularnego dzieciaka w siódmej i ósmej klasie. Gdy plotki w końcu dotarły do moich rodziców, w wakacje wysłali mnie na katolicki obóz. Uwielbiałam go. Poznałam syna pastora i straciłam dziewictwo w krzakach za 74

wspólną łazienką. Wróciłam do domu z potwierdzonym smakiem na mężczyzn. Oczywiście nie powstrzymało to plotek o lesbijce, kiedy szkoła znowu się zaczęła. Britney osobiście zajęła się poinformowaniem każdej dziewczyny w jej klasie i mojej, że nie powinny rozbierać się przy mnie w szatni. Chłopcy szturchali się łokciami na korytarzach, podśmiewając się i robiąc komentarze, kiedy przechodziłam obok. To było okropne. Bolesne. Courtney ich nie poprawiała – to było najgorsze. Nasza więź wystrzępiła się i pękła, wszystko to pod okrutnymi paluszkami Władców Liceum. Poniekąd przyzwyczaiłam się do tego, tak jak przyzwyczaiłam się podejścia moich rodziców do mnie, czyli „daję ci wolną rękę”. Trzymałam głowę w dole, umawiałam się z chłopcami w klubie matematycznym, którzy wytrzymywali ze mną psychicznie i nigdy nie przestali spiskować przeciwko Britney i jej lokajom. Zmieniłam się tamtego roku i nikt tego nie dostrzegł. Byli zbyt zajęci bojkotowaniem mnie, żeby zauważyć, że pojawiły się u mnie miseczki C. Nauczyłam się jak używać suszarki i makijażu. Straciłam dziecięcą pulchność.

Tego samego roku moja siostra i Britney zakochały się w chłopaku o imieniu Paul. Obie go pragnęły. Żeby uratować ich przyjaźń, obie dziewczyny wyrzekły się go w emocjonalnym uścisku, zapewniając, że nic – zwłaszcza facet – nie może wejść między ich przyjaźń. Britney wytrzymała rok zanim się z nim przespała. Moja siostra była zdruzgotana. Nie lubiłam widzieć płaczącej Courtney. A robiła to przez dwa tygodnie. Pewnego dnia nawet przyłapałam ją na trzymaniu w łazience butelki tabletek nasennych. - Nie dla chłopaka, Courtney – powiedziałam, wyrywając butelkę z jej palców. – Poważnie, kiedy zrobiłaś się taka słaba? Wypłakiwała ciche łzy, wpatrując się we mnie podbitymi oczami. Wtedy zdałam sobie sprawę, że prawdopodobnie zawsze była słaba. Stawiała się naszym rodzicom, kiedy chodziło o mnie, ponieważ oni ją faworyzowali. Nie był to akt odwagi, żeby przeciwstawiać się twoim rodzicom, kiedy nigdy nie podnieśli na ciebie głosu. Odprowadziłam ją do jej sypialni i położyłam do łóżka. Potem położyłam się obok niej, żebym mogła ją obserwować.

Następnego dnia osaczyłam Britney przy jej szafce. Była oficjalnie dziewczyną Paula, a kiedy zerwała więź z moją siostrą, nie musiałam już trzymać buzi na kłódkę. - Jesteś bezwartościową zdzirą, wiesz o tym? – Szturchnęłam ją w obojczyk, podkreślając swoje zdanie. Paul czekał na nią kilka metrów dalej. Britney spiorunowała mnie wzrokiem, odsuwając moją rękę.

75

- Fuu! Nie dotykaj mnie, lesbo – warknęła. Zignorowałam ją, odwracając uwagę na Paula. Wszystko to zaplanowałam. Paul uśmiechał się lekko. Mogłam dostrzec słowa walka babek tworzące się w jego miniaturowym, słabo rozwiniętym móżdżku. Zebrało się wokół nas paru ludzi, żeby zobaczyć, co się dzieje. - A ty – powiedziałam, patrząc na Paula. – Będziesz tego potrzebował… - Rzuciłam mu prezerwatywę. Odbiła się od jego torsu i wylądowała pomiędzy jego Nike’ami. Spojrzał na mnie, a potem na czerwony kwadracik przy jego stopach. – Ona ma opryszczki, dupku. Wyraz jego twarzy był warty każdego lesbijskiego komentarza, które wypowiedziała Britney przez dwa ostatnie lata. Zanim odeszłam, zerknęłam na Britney. Jej twarz była pobladła. Nie miałam wiedzieć o opryszczkach. Ściany w moim domu były cienkie, a ona spała u mojej siostry o jedną noc za wiele.

Zrujnowanie reputacji Britney tak jak ona zrujnowała moją było toporem, którego potrzebowałam, aby poluzować moje kajdany. Zaczęło się od Britney, ale wkrótce spałam z chłopakami wszystkich dziewczyn. Podobało mi się to, jak łatwo potrafiłam sprawić, żeby podążali za mną faceci, wymachując im seksem przed twarzą. Podobało mi się to, jak ich dziewczyny przychodziły do szkoły z czerwonymi, opuchniętymi oczami od płaczu, kiedy dowiedziały się, że ich chłopaki je zdradzali. Nie dołączyłam do popularnych dziewczyn tak jak moja siostra; ja je przewyższałam. Wysoko leciałam i nie zamierzałam przestawać.

76

Rozdział trzynasty Teraźniejszość

- Jesteśmy razem kawał czasu, Calebie. Nie podnosi wzroku, kiedy odpowiada. – Tak. Normalnie dostałabym „Tak, Ruda” albo „Tak, Kochanie” ale tym razem dostaję tylko „Tak”. Samotne wydaje się to „Tak”. - Pamiętasz jak polecieliśmy do Los Angeles i jedliśmy w każdym hotspocie sław, do którego mogliśmy wejść? Rzuca mi spojrzenie i dalej przerzuca pocztę. Caleb jest nostalgiczny. Lubi rozmawiać o starych wspomnieniach. - Nie mieliśmy rezerwacji – ciągnę – ale udało ci się wprowadzić nas do każdej restauracji, którą chcieliśmy wypróbować. Milczy, słuchając. - Nie zobaczyliśmy ani jednej gwiazdy, ale czułam się gwiazdą przez cały tydzień… będąc tylko z tobą. Zabieram pocztę z jego rąk i kładę ją na blacie, splatając nasze palce. - Caleb, wiem, że jestem bałaganem. Ty wiesz, że jestem bałaganem. Ale robisz ze mnie lepszą osobę. Mamy tak wiele historii… tak wiele miłości. Proszę, przestań mnie ignorować. Porusza szczęką. - Nie chciałem chodzić do tych pretensjonalnych restauracji, Leah. - Co takiego? – Kręcę głową. Myślałam, że to zadziała. Nie mam nawet rezerwowego planu. - Szedłem tam z twojego powodu. Dzięki tobie dobrze się bawiłem, ale taki nie jestem. - Nie rozumiem – mówię. Jego palce próbują wyrwać się z moich. - Z tobą byłem kimś innym. Kimś, kogo nie rozumiem. - Więc bądź kimś nowym. Nie obchodzi mnie to. Zmienimy się razem.

77

Caleb wzdycha. – Nie sądzę, że polubisz to kim jestem. - Wypróbuj mnie, Caleb. Będę ciężko pracować, żeby go poznać. Proszę. Możemy to naprawić. - Nie wiem czy możemy to zrobić, ale możemy spróbować. Uśmiecham się z napięciem i przytulam się do niego. Czuję małe wahanie zanim odwzajemnia mój uścisk. Wdycham jego zapach. Możemy spróbować, powtarzam sobie w duchu. Słowa, których pragnę, ale mają datę upływu ważności. Możemy spróbować… dopóki już nie będziemy mogli. Możemy spróbować… ale to już wydaje się skazane. Będę musiała wymyślić sposób, żeby stało się to bardziej stałe.

Następnych parę tygodni jest spokojnych. Wyciągnęłam wszystkie książki kucharskie, które dostałam w prezencie ślubnym i zaczynam robić prawdziwe dania zamiast je zamawiać. Jeżeli mój mężczyzna chciał mamy i żony przebywającej w domu, to właśnie to dostanie. Mogę być tradycjonalna. Nakrywam nam w stole w jadalni, którego nigdy nie używaliśmy. Nawet wprowadzam do pokoju przenośne łóżeczko, żeby ona była z nami. Caleb lubi moje gotowanie albo przynajmniej tak twierdzi. Wszystko zjada i wydaje się szczerze zadowolony, że się staram. Idę na zakupy, żeby kupić dziewczęce ubranka dla dziecka i wyrzucam wszystkie żółte oraz zielone. Dumnie rozkładam je na łóżku, żeby zobaczył je Caleb. Podnosi każde i kiwa głową w aprobacie. - Nie będzie tego nosić – mówi, podnosząc małą bluzeczkę z napisem Umów się ze mną. - Jest urocza – oponuję, sięgając po nią. Ubiega mnie i podnosi bluzeczkę nad głową, poza moim zasięgiem. Spędzamy następnych kilka minut goniąc się po sypialni. Nie bawiliśmy się tak od bardzo dawna. Dobrze czuć się tak, jak na początku „nas”. Sam obserwuje naszą małżeńską zmianę z rozbawieniem.

Jednego dnia na śniadaniu pytam Caleba gdzie planujemy spędzić wakacje w tym roku. - Nasze wakacje będą musiały być przyjazne dziecku – mówi, popijając herbatę. – Dużo Disney Worldu i nadmorskich kurortów. Staję jak wryta. Musi robić sobie jaja. Sam dostrzega moją minę i musi stłumić śmiech. Spoglądam zaalarmowana na Caleba. – Palę się na słońcu – dukam.

78

Uśmiecha się krzywo. – Co? Myślałaś, że zabierzemy małą dziewczynkę do Paryża albo na Toskanię? Kiwam głową. - One też potrzebują czegoś, Leah. Dobrze jest pokazywać jej świat, ale mali ludzie potrzebują Disney Worldu i zamków z piasku. Nie masz takich wspomnień ze swojego dzieciństwa? Nie mam. Szkoła zabrała nas do Disney’a w drugiej klasie. Poprzedniej nocy upiłam się z paroma facetami i miałam kaca przez cały następny dzień w parku. Nie mówię tego Calebowi. - Tak sądzę – mówię wymijająco. Ta tradycjonalność zaczynała być do kitu. - Co jeśli polubi Paryż? – pytam z nadzieją. – Wtedy możemy tam polecieć? Wstaje i całuje mnie w czubek głowy. – Tak. Tuż po tym jak damy jej dzieciństwo. - Więc kiedy nadal jest mała, możemy pojechać w jakieś fajne miejsce? Przecież nie będzie jeszcze przejmować się Myszką Minnie. - Prawdopodobnie w tym roku nie pojedziemy na wakacje. Jest za mała, żeby wyjeżdżać. – Przyglądam mu się niedowierzająco, jak bierze swoją komórkę. Czy on właśnie skonfiskował mi wakacje? - To śmieszne – oświadczam, wylizując łyżkę z owsianki. – Mnóstwo ludzi ma dzieci i wyjeżdża na wakacje. - Są rzeczy, z których trzeba zrezygnować, kiedy masz rodzinę, Ruda. Dopiero zdajesz sobie z tego sprawę? - Zrezygnujmy z czerwonego mięsa… muzyki… elektryczności! Tylko nie z wakacji. Sam upuszcza naręcze prania, które niósł. Widzę jak jego plecy trzęsą się od śmiechu, jak pochyla się, żeby je podnieść. Caleb mnie ignoruje, przewijając coś w telefonie. Wszyscy mężczyźni w moim życiu traktują mnie jakbym była żartem. - Wyjeżdżam na wakacje – oświadczam im obu. Caleb podnosi wzrok, unosząc brew. - Co tam gadasz, Leah? Prowokuje mnie. Nie wiem dlaczego łapię przynętę. - Mówię, że jadę z tobą czy bez ciebie.

79

Wymaszerowuję z pokoju, żeby nie widzieć jego miny. Czemu czuję się jak dziesięciolatka? Nie, ze mną nie ma nic złego. To on. Nie chce mnie takiej jaka jestem. Chce zrobić ze mnie kogo innego. To jest gra Caleb, a ja grałam w nią od wielu lat. Daje mi standard w jakim mam żyć, a ja nie podołam. Idzie za mną. - Co robisz? – Łapie mnie za ramię, kiedy staram się odejść. - Próbujesz mnie kontrolować. - Zapewniam cię, że obraz kontrolowanej Leah mnie nudzi. Jednakże bycie częścią rodziny oznacza podejmowanie decyzji jako jedność. - Och, błagam cię – prycham na niego – nie udawajmy, że podejmuje decyzje ktoś inni niż ty. Wyrywam mu ramię. – Mam dosyć ciągłego robienia pokazu dla ciebie. Jestem na schodach, kiedy słyszę jak mówi. – Proszę bardzo. Nie patrzę za siebie.

Na górze wyciągam obraz uliczny, który Courtney przywiozła mi z Europy. Trzymam go owiniętego w papier woskowy. Dotykam palcem czerwonej parasolki. Courtney powiedziała, że jestem jej czerwoną parasolką. Gdy była w tarapatach, musiała tylko stanąć obok mnie, a ja chroniłam ją przed złymi rzeczami. Taka nie była prawda. Zawiodłam Courtney, zawiodłam ojca i byłam w trakcie zawodzenia Caleba. Wpycham obraz z powrotem do pudła i ścieram łzy spływające po moich policzkach. Słyszę krzyk Estelli, jak wybudza się z drzemki. Zbieram swoje uczucia, biorę głęboki wdech i idę do niej.

80

Rozdział czternasty Przeszłość

Pokłóciliśmy się w dzień jego wypadku. Możecie sobie wyobrazić? Wasz chłopak niemal umiera, a kilka godzin wcześniej mówicie mu, że chcecie zerwać. Nie miałam tego na myśli. To było oświadczenie „wóz albo przewóz”: okrutna próba zmuszenia go do małżeństwa. Tyle że nie można dawać Calebowi Drake’owi ultimatum. Widziałam jego twarz w myślach jak te słowa opuściły moje usta; uniesione brwi, szczęka zaciśnięta jak pięść. Dzień przed jego wyjazdem w podróż służbową do Scranton kłóciliśmy się na ten sam temat. Chciałam przeklęty pierścionek. Caleb chciał się upewnić, że mój palec jest odpowiedni na jego pierścionek. Wtedy nadeszło połączenie. Byłam w pracy, gdy usłyszałam w słuchawce wytworny głos Luci. Mieliśmy z Lucą zmienne stosunki; czasami było między nami świetnie, czasami chciałam wylać jej na głowę naftę i zapalić zapałkę. Mówiła coś o szpitalu i utracie pamięci. Nie rozumiałam, dopóki nie powiedziała. – Leah, słuchasz mnie? Caleb jest w szpitalu! Nie zna swojego imienia! - W szpitalu? – powtórzyłam. Caleb powinien teraz kupować mi pierścionek. - Wypadek, Leah – powtórzyła. – Wylatujemy o poranku. Gdy tylko rozłączyłam się z Lucą, zaczęłam szukać lotów. Jeżeli teraz bym wyszła, to byłabym tam przed północą. Ona leciała ze Stevem, ojczymem Caleba, o poranku. Chciałam być tam pierwsza. Musiałam spojrzeć mu w oczy i sprawić, żeby mnie pamiętał. Mój ojciec wszedł do mojego gabinetu ze stosem papierów w rękach. Przesunęłam myszką nad przyciskiem zakupu. Zawsze chciał, żebym coś podpisywała. - Co robisz? – Spojrzał na mnie ponad oprawką okularów. - Caleb miał wypadek – powiedziałam. – Ma wstrząśnięcie mózgu i nie wie kim jest. - Nie możesz wyjechać – rzekł rzeczowo. – Jesteśmy w trakcie przedpremiery. Potrzebuję cię tutaj. Położył papiery na biurku i ruszył do drzwi. Zamrugałam na jego plecy, niepewna czy mnie w ogóle słuchał. - Tatusiu? Zatrzymał się przy drzwiach tyłem do mnie. Taka była większość naszej relacji – ja mówiąca do jego pleców, pochylonej głowy czy jego gazety.

81

- Caleb mnie potrzebuje, wylatuję. – Kliknęłam na zakup biletu i wstałam, żeby zebrać swoje rzeczy. Nie patrzyłam na niego, podchodząc do drzwi, gdzie najprawdopodobniej stał nieruchomo w miejscu, przeszywając mnie wzrokiem. - Johanno… - Nie nazywaj mnie tak. Nazywam się Leah. Przeszłam obok niego, siła mojego ciała odepchnęła go na framugę. Wyglądałam odważniej niż się czułam – byłam w tym dobra. Czy właśnie przeciwstawiłam się mojemu ojcu – człowiekowi, którego miłość cały czas starałam się wygrać, zdobyć… zasłużyć na nią? Musiałam z całych sił powstrzymywać się od odwrócenia się i ocenienia jego gniewu. Wiedziałam, że gdybym na niego spojrzała, to wróciłabym do niego biegiem, jak pies szukając drobinek jego sympatii. Był wściekły… gotował się. Idź, idź, idź – mówiłam sobie. Caleb mnie potrzebował. Był dobrem, które posiadałam i nie zamierzałam pozwolić mu, aby o mnie zapomniał. Jakie znaczenie miała ta praca? Jakie znaczenie miał mój ojciec? Potrzebowałam Caleba bardziej niż tych obu.

Pojechałam do domu i wrzuciłam rzeczy do torby podróżnej. Gdy dotarłam na lotnisko, już się cała trzęsłam. Od tamtej pory wszystko było zamazaną plamą – przejście przez ochronę, znalezienie mojego wejścia. Kiedy doszłam do wejścia, do odlotu było wciąż pół godziny. Stałam tak blisko pracowniczki od biletów jak to było możliwe. Afisz nad jej biurkiem miał napis Scranton, ale równie dobrze mógł mówić Caleb. Gdy zostało ogłoszone pierwsze wezwanie na pokład, pierwsza podałam jej bilet. Opadając na moje siedzenie, przycisnęłam palce do oczu, żeby powstrzymać łzy. Odwróciłam swoją uwagę, wyciągając iPhone’a i wpisując w Google amnezja. Czytałam o różnych jej rodzajach, kiedy stewardessa kazała mi wyłączyć telefon. Nie cierpiałam tego. Mój chłopak miał amnezję, ojciec wyrzeknie się mnie jak tylko wrócę do domu, a suka z oczami pomalowanymi niebieskimi cieniami martwiła się o włączoną komórkę w samolocie. Schowałam telefon i pstryknęłam paznokciami o kciuka, jedne po drugim – zaczynając od małego palca. Robiłam to przez cały lot. Kiedy nadeszła pora wylądowania, ledwie mogłam się powstrzymać od wstania i podbiegnięcia do przodu samolotu. Myślałam o wszystkich rzeczach, które mogły pójść nie tak. Luca wspomniała przez telefon, że utrata pamięci Caleba została zakwalifikowana jako amnezja wsteczna – oznaczało to, że stracił umiejętność przypomnienia sobie czegokolwiek co wydarzyło się przed wypadkiem. Jak ktoś mógł po prostu… zapomnieć o całym swoim życiu? Nie wierzyłam w to. Nie ma mowy, że mnie zapomniał. Byliśmy razem każdego dnia… kochał mnie. To była najgorsza rzecz w miłości; bez względu na to jak mocno się starałaś,

82

nigdy nie mogłaś zapomnieć osoby, która miała twoje serce. Przed Calebem nie wiedziałam co to znaczy. Byłam królową „umawiaj się i rzucaj”. Kolejka ruszyła się do przodu, wydostałam się z terminalu, kierując się do budynku z wynajmowaniem samochodów. Pół godziny później pędziłam Fordem Focusem w kierunku szpitala z podkręconym na maksa ciepłym powietrzem i pstrykając prawym kciukiem o paznokcie. Na zewnątrz padał śnieg. Przywiozłam ze sobą tylko lekką kurtkę i parę lekkich sweterków. Zamarznę. Droga do jego pokoju szpitalnego była najdłuższą drogą w moim życiu. Bolało mnie w klatce piersiowej, jak martwiłam się czy będzie mnie pamiętał. Jego lekarz – Hindus z miłą twarzą – spotkał się ze mną w korytarzu. - Było niewielkie krwawienie w jego mózgu, które udało nam się opanować. Jest w stanie stabilnym, ale jest bardzo zdezorientowany. Proszę się nie denerwować, jeżeli nie będzie wiedział kim pani jest. - Ale co to wywołało? Tysiące ludzi ma wstrząśnięcie mózgu i nie traci pamięci – powiedziałam. - Nigdy nie ma jednego przyczynowego wyjaśnienia dla takich rzeczy. Może być pani tylko cierpliwa i wspierać go, tak jak tego potrzebuje. Przy takiej utracie pamięci zazwyczaj trwa to trochę czasu, ale pamięć wraca. Spojrzałam ze strachem na jego drzwi. To naprawdę się działo. Przejdę przez te drzwi, a jedyny mężczyzna, którego pozwoliłam sobie kochać mnie nie rozpozna. - Mogę go zobaczyć? Lekarz skinął głową. – Proszę dać mu przestrzeń. Dla niego będzie to pierwszy raz, kiedy panią spotka. Jeżeli zechce pani go przytulić, proszę najpierw zapytać o pozwolenie. Przełknęłam pięść w moim gardle. Dziękując lekarzowi, zapukałam delikatnie do drzwi. Usłyszałam jego głos. – Wejść. Pierwszą rzecz jaką zobaczyłam, gdy tam weszłam była ładna pielęgniarka sprawdzająca jego kroplówkę. Flirtowała z nim. Moją początkową reakcją było bezpośrednie podejście do Caleba i pocałowanie go. Moje terytorium. Zamiast tego stanęłam ukradkiem przy drzwiach i czekałam, aż mnie zauważy. Proszę… proszę… Podniósł wzrok. Uśmiechnęłam się.

83

- Cześć, Caleb. – Podeszłam kilka kroków. W jego oczach nic nie było. Moje serce drżało z każdą sekundą tej świadomości. Nie miało być cudu, gdy zobaczył moją twarz, moje piękne rude włosy nie przywrócą jego wspomnień. Byłam ze stali. Mogłam to wytrzymać. - Jestem Leah. Zerknął na pielęgniarkę – która udawała, że mnie nie zauważyła – a ona skinęła głową, lekko dotykając jego ramienia i wyszła z pokoju. - Cześć, Leah – odezwał się. - Czy ty… - Powstrzymałam się przed powiedzeniem więcej. Nie będę pytać czy znał mnie, czy nie – nie – to z pewnością zobrazowałoby mnie jako niepewną. Po prostu oznajmię mu kim dla niego jestem, wymagając, żeby psychicznie to zaakceptował. - Jestem twoją dziewczyną. Dziwnie jest wyjaśniać to tobie. Uśmiechnął się – starym Calebowym uśmiechem. Wypuściłam oddech, który wstrzymywałam. Boże, potrzebowałam papierosa. Zbliżyłam się do jego łóżka. Był dosyć poobijany. Nad jego prawy okiem znajdowało się parę szwów, a jego twarz wyglądała Kandinsky’ego. - Tak bardzo się bałam – powiedziałam. – Od razu przyleciałam. Kiwnął głową, spuszczając wzrok na ręce. – Dziękuję. Mięśnie pracowały w jego szczęce, jak zagryzł zęby. Mrugnęłam na niego, niepewna co jeszcze powiedzieć. Zaczęliśmy od początku? Czy przypomniałam mu kim byliśmy, gdzie byliśmy? Uspokój się moje oszalałe serce. - Czy mogę… mogę cię przytulić? – Drżałam, czekając na jego odpowiedź. To były dreszcze strachu, kalkulacja straty, którą bym poczuła, gdyby mnie odrzucił. Podniósł wzrok, marszcząc czoło i potaknął. Była to jedna z tych wspaniałych chwil ulgi, którą zapamiętam na zawsze. Moje wewnętrzne węzły rozplątały się i pochyliłam się nad nim, obejmując ramionami jego szyję i zapłakałam w jego pierś. Przez kilka sekund tylko ja go trzymałam, a potem poczułam jak jego ręce delikatnie oparły się o moje plecy. Zapłakałam jeszcze mocniej. To było takie zagmatwane. Powinnam go pocieszać, a ja sobie szlochałam. Gdyby on umarł… o Boże… zostałabym całkiem sama. Jego matka powiedziała mi, że kierowca samochodu zmarł. Spotkałam go raz lub dwa na przyjęciach w pracy Caleba. Kiedy oderwałam się od niego, nie potrafiłam spojrzeć mu w oczy. Wyciągnęłam z torebki paczkę chusteczek i odwróciłam się od niego, przecierając oczy. 84

Musiałam się trzymać. Myśleć pozytywnie. Za niedługo to wszystko się skończy i zostanie zakopane w naszej przeszłości. Teraz musiałam go wspierać. Było nam tak dobrze razem. Nawet jeśli nie miał żadnego wspomnienia z przeszłości, to teraz to zobaczy. Musiałam sprawić, żeby zobaczył. Powstrzymałam szloch. Czemu to musiało się stać? Wtedy, kiedy nasz związek nareszcie zaczął posuwać się do przodu. - Leah. Zamarłam. Moje imię brzmiało obco w jego głosie, jakby wymawiał je po raz pierwszy, ostrożnie układając sylaby. Otarłam ostatnie łzy i obróciłam się do niego… uśmiechając. - Czy ty…? Boże… - Zwinął dłonie w pięści, gdy zobaczył moje mokre oczy. – Strasznie mi przykro. Wyglądał jakby miał się rozpłakać, więc usiadłam na brzegu jego łóżka, widząc okazję do wykorzystania. - Nie martw się o mnie – powiedziałam. – Jest ze mną dobrze, dopóki z tobą jest dobrze. Zmarszczył brwi. – Nie jest ze mną dobrze. - Więc ze mną też nie, ale jesteśmy w tym razem.

85

Rozdział piętnasty Teraźniejszość

Jestem w salonie, przeglądając Vogue’a, podczas gdy Caleb gotuje obiad. Dziecko śpi na górze, a telewizor ustawiony jest na jakimś kanale informacyjnym, grający tak głośno, żeby Caleb go słyszał. Myślę o przełączeniu programu na America’s Next Top Model, kiedy słyszę jej imię. Unoszę gwałtownie głowę. Olivia Kaspen. Jej zdjęcie jest na ekranie, jak stoi otoczona reporterami. Sięgam do pilota, nie żeby pogłośnić, ale żeby zmienić kanał zanim zobaczy to Caleb. - Nie – słyszę za sobą. Zaciskam powieki. Wzruszając ramionami, zwiększam głośność. Prezenterka telewizyjna jest kobietą. Kiedyś przeczytałam statystykę mówiącą, że sześćdziesiąt procent mężczyzn nie lubi słuchać żeńskich prezenterek. Niestety dla mnie Caleb nie jest jednym z tych mężczyzn. Podchodzi bliżej do telewizora, w ręce nadal trzymając nóż. Jego knykcie są białe. Przesuwam wzrokiem po jego ramieniu i skupiam się na jego twarzy. Od nosa w dół jego rysy są marmurowe. Wszystko ponad nim świadczy o emocjach na nuklearnym poziomie. Ma zmarszczone brwi, a jego oczy wyglądają jak naładowany pistolet gotowy wypalić w każdej chwili. Przenoszę spojrzenie na telewizor, bojąc się, że jeśli nadal będę mu się przyglądać, to się rozpłaczę. - Proces Dobsona Scotta Orcharda zacznie się w przyszłym tygodniu. Jego pełnomocniczka Olivia Kaspen, która aż do tego czasu milczała na temat swojego klienta ostatnio wydała oświadczenie, mówiąc, że przyjęła sprawę po tym jak oskarżony porywacz i seryjny gwałciciel bezpośrednio się z nią skontaktował, prosząc ją o reprezentowanie go. Spekuluje się, że Olivia, która otrzymała swój stopień licencjacki w tym samym college’u co jedna z jego ofiar, będzie używać pretekstu „Niewinny przez niepoczytalność”. Program nadaje reklamy. Opadam na oparcie kanapy. Zdjęcie Olivii, które pokazali było niewyraźne. Widoczne były tylko jej włosy, które były o wiele dłuższe niż podczas mojego procesu. Powoli odwracam szyję, żeby zobaczyć twarz Caleba. Stoi za mną bez ruchu, jego oczy są lekko zmrużone i przyklejone do reklamy papieru toaletowego, jakby nie wierzył w ich zapewnienie o trzywarstwowości. - Caleb? – odzywam się. Głos zamiera mi w gardle i odchrząkuję. Łzy kłują mnie w oczy i muszę użyć całej siły woli, żeby powstrzymać je od wylania na policzki. Caleb patrzy na mnie, ale wcale mnie nie widzi. Chce mi się rzygać. Jak kruche jest moje małżeństwo, skoro on tylko na nią spojrzy, a ja już przestaję istnieć? Wyłączam telewizor i wstaję gwałtownie, zwalając gazetę z kolan na podłogę. Biorę moją torebkę, szukając papierosów, które tam schowałam w wieczór, gdy poszłam z Samem do Matki Gothel. Wyciągam je, nie przejmując się, jeśli je zobaczy… chcąc, żeby zobaczył.

86

- Ty tak na serio? Jego głos jest spokojny, ale widzę w jego oczach gniew. - Nie jestem twoją własnością – mówię swobodnie, ale ręka mi drży, kiedy zapalam zapalniczkę. To takie kłamstwo. Caleb był właścicielem każdej mojej myśli i czynów przez ostatnie pięć lat. Dlaczego? Dlaczego zawsze byłam taka sprzedajna miłości? Przypominam sobie inne związki, zaciągając się papierosem. Nie, w każdym związku przed Calebem – miałam władzę. Wydmuchuję dym w jego kierunku, ale jego już nie ma. Gaszę papierosa. Czemu poczułam potrzebę, żeby to zrobić? Boże. Nie idę do łóżka. Siedzę całą noc na kanapie, pijąc rum prosto z butelki. Autorefleksja nie jest czymś, w czym jestem dobra. Myślę o sobie jak o idealnie obrobionej graficznie osobie. Gdybym zaczęła zdrapywać warstwy tego, co mam na sobie – tego ładnego obrazka – rzeczy wyglądałyby dość brzydko. Nie lubię myśleć o tym, kim naprawdę jestem, lecz samotność i alkohol poluzowują moje ograniczenia. Dzwonię do Sama, żeby odwrócić uwagę. Gdy odbiera, słyszę w tle muzykę. - Poczekaj – mówi. Wraca parę sekund później. - Estelli nic nie jest? - Nic – odpieram zirytowana. Słyszę jego westchnięcie ulgi. - Nie jestem dobrą matką – oświadczam. – Pewnie jestem gorsza od mojej pochłoniętej sobą, krytycznej, chlejącej gin z tonikiem matki. - Leah, czy ty pijesz? - Nie. Odkładam butelkę rumu na bok. Nie trafia w stół i spada na podłogę. Dobrze, że była pusta. Krzywię się. - Mam nadzieję, że odciągnęłaś mleko zanim to zrobiłaś – mówi gniewnie. Rozklejam się. Zrobiłam to. Wszyscy są tacy osądzający. Słyszy moje pociąganie nosem i wzdycha. – Jesteś dość złą matką, tak. Ale nie musisz taka być. - A Caleb wciąż ma silne uczucia wobec Olivii. - Mogłabyś choć raz nie skupiać się na Calebie? Masz obsesję. Porozmawiajmy o Estelli…

87

Przerywam mu. – Myślę, że zawsze to wiedziałam, ale nie jestem pewna. Mogę wyciągnąć tuzin wspomnień z prywatnego magazynu w moim mózgu, do którego klucz ma tylko alkohol. Większość wspomnień zawiera spojrzenia – te, które rzuca jej, nie mnie. – Przygryzam rzepkę kolana, kołysząc się w przód i w tył. - Wiesz co, muszę kończyć – mówi Sam. – Do jutra. – Rozłącza się. Odrzucam telefon na bok. Pieprzyć Sama. Kiedy Caleb na nią patrzy, jego oczy wchodzą w inny bieg. Tak jakby widział jedyną rzecz, która miała dla niego znaczenie. Jestem obrzydliwie zaznajomiona ze sposobem, w jaki patrzy na Olivię, bo tak właśnie ja patrzę na niego. Gdy się podnoszę, pokój kręci się wokół mnie. Jestem tak pijana, że ledwo mogę zrozumieć własne myśli. Wchodzę chwiejnie na górę i idę do mojej szafy. Wyciągam torby i walizki, aż jestem otoczona subtelnym zapachem drogiej skóry. Zostawię go. Nie zasługuję na to. Tak jak powiedziała Cammie. Jestem tylko w połowie kochana. Wpycham garść ubrań do torby, po czym upadam na podłogę. Kogo ja oszukuję? Nigdy go nie zostawię. Jeśli go zostawię, ona wygra.

Budzę się z twarzą przyciśniętą do podłogi. Jęczę, przewracając się na plecy i próbując przypomnieć sobie zeszłą noc. Czuję się gorzej niż w dzień, kiedy rodziłam. Ścieram ślinę z twarzy i rozglądam się po bałaganie. Walizki i torby leżą wokół mnie jakby moja szafa je wypluła. Czy próbowałam po coś sięgnąć, kiedy je wszystkie wyciągnęłam? Mam gwałtowną chęć na wymioty i biegnę do łazienki, docierając tam na czas, aby opróżnić żołądek. Łapię powietrze, kiedy do środka wchodzi Caleb, pachnąc czysto i świeżo. Jest ubrany w krótkie spodenki i koszulkę, co jest dziwne, ponieważ dziś pracuje. Ignoruje mnie, zakładając na rękę zegarek i sprawdza godzinę. - Czemu jesteś tak ubrany? – Głos mam ochrypły, jakbym spędziła całą noc krzycząc. - Wziąłem dzień wolny w pracy. Nie chce na mnie spojrzeć, zły znak. Staram się przypomnieć sobie, co mu zrobiłam, gdy wyłapuję zapach moich włosów. Dym. Jęczę w duchu, kiedy powracają do mnie wspomnienia. To było ogromnie głupie. - Dlaczego? – pytam ostrożnie. - Muszę pomyśleć. Wychodzi z łazienki i idę za nim na dół. Sam karmi dziecko, unosi brwi, kiedy mnie dostrzega, a ja przeczesuję palcami włosy z zażenowaniem. Chrzanić go. To wszystko jego wina. Odkąd się pojawił, moje życie powoli zaczęło się rozpadać. Caleb całuje dziecko w czubek jej główki i idzie w stronę drzwi, jakby był na coś spóźniony. Biegnę za nim. 88

- O czym musisz pomyśleć? O rozwodzie? Zatrzymuje się nagle i wpadam na jego plecy. - Rozwodzie? – pyta. – Uważasz, że powinienem się z tobą rozwieść? Przełykam dumę i wyzwanie, które jest na końcu mojego języka. Muszę być mądra. Ostatnio dałam się ponieść. Odepchnęłam go, kiedy miałam szansę wszystko naprawić. - Pozwól mi pojechać z tobą – mówię spokojnie. – Spędźmy ten dzień razem – rozmawiając. Wygląda na nieprzekonanego, rzuca spojrzenie w kierunku dziecięcego pokoju. – Nic jej nie będzie z Samem – zapewniam. – Przecież i tak nic nie robię… Moje stwierdzenie wydaje się przypieczętować umowę. Kiwa raz głową, a ja chcę krzyczeć z ulgi. - Będę za pięć minut – mówię. Idzie do auta, żeby na mnie poczekać. Wskakuję po dwa schodki naraz na górę i rzucam się przez drzwi szafy, niemal przewracając się w całym procesie. Zakładam czystą parę dżinsów i bluzkę. W łazience oblewam twarz wodą, ścierając rozmazany makijaż i pociągam łyk płynu do płukania ust. Nie kłopoczę się nowym makijażem. Wybiegam przez drzwi wejściowe i mam mały atak serca, kiedy nie widzę jego samochodu. Zostawił mnie. Jestem gotowa upaść na podjeździe i się rozpłakać, kiedy jego błyszczące BMW wyjeżdża zza rogu. Czując ulgę, wsiadam do środka i próbuję udawać spokój. - Myślałaś, że cię zostawiłem – mówi. W jego głosie jest humor i czuję tak wielką ulgę, dostając coś innego niż chłód, że kiwam głową. Spogląda na mnie i widzę zaskoczenie na jego twarzy. Nieśmiało się sobie przyglądam. Bardzo rzadko pokazuję mu się bez makijażu i nigdy nie noszę zwykłych bluzek. - Gdzie jedziemy? – pytam, próbując odwrócić jego uwagę od tego jak obrzydliwie wyglądam. - Nie możesz zadawać pytań – odpowiada. – Chciałaś jechać ze mną, więc proszę bardzo… Wezmę i to. Włącza radio i jedziemy z otwartymi oknami. Normalnie wkurzałabym się, że wiatr bałagani mi włosy, ale nie przejmuję się tym teraz, niemal cieszę się czując go na twarzy. Caleb kieruje się na autostradzie na południe. W tamtym kierunku nie ma nic prócz oceanu. Nie umiem się domyślić, gdzie mnie zabiera. 89

Godzinę później wjeżdżamy na żwirowy podjazd. Prostuję się na siedzeniu, rozglądając wokoło. Jest dużo liści. Nagle drzewa się rozdzielają i wpatruję się w niebieskawozieloną wodę. Caleb skręca mocno w lewo i zatrzymuje auto pod drzewem. Wysiada bez słowa. Gdy nie podchodzi do moich drzwi, aby mi je otworzyć, jak zwykle to robił, wyskakuję z auta i idę za nim. Idziemy w ciszy obok wody, aż dochodzimy do małego portu. Są tam cztery łodzie, podskakujące łagodnie na falach. Dwie z czterech są nowszymi barkami rybackimi. Mija je i kieruje się do starej SeaCat, która mocno potrzebuje odmalowania. - Jest twoja? – pytam pełna niedowierzenia. Potakuje i od razu czuję się znieważona, że nigdy nie powiedział mi, że kupił łódź. Trzymam zamkniętą buzię i wchodzę na pokład bez jego pomocy. SeaCats to brytyjska marka. Nie jestem zaskoczona; zazwyczaj kupuje europejskie rzeczy. Rozglądam się ze zdegustowaniem. Mam alergię na rzeczy, które nie są nowe i błyszczące. Wygląda na to, że zaczął nad nią pracować. Wyczuwam cierpki zapach szpachlówki i dostrzegam puszkę obok włazu. Wypróbowuję miły, neutralny komentarz. – Jak ją nazwiesz? Zdaje się lubić moje pytanie, ponieważ uśmiecha się lekko, działając przy sznurze, który przytrzymuje nas przy doku. - Wielkie nadzieje. Podoba mi się. Byłam przygotowana, że będzie inaczej, ale podoba mi się. Wielkie nadzieje to tytuł książki, z której wybrał imię Estelli. Ponieważ urodziłam te krzyczące ciało, to czuję się całkiem dobrze z tą nazwą. Tak długo jak nie ma to nic wspólnego z Olivią. Nie myśl o niej, łajam się. Ona jest powodem, dlaczego masz teraz kłopoty. - Więc zabieramy ją na rejs? – zadaję oczywiste pytanie. Jego głowa nadal jest pochylona, ale unosi na mnie wzrok, kiedy jego ręce pracują. To jedna z tych rzeczy, które tylko on robi. Uważam to za niesamowicie seksowne i mam motylki w brzuchu. Siadam na jedynym dostępnym miejscu – które jest rozdarte – i przyglądam się mięśniom jego pleców, kiedy odpala silnik i wypływa z portu. Czuję do niego tak szalony pociąg, nawet w czasie, kiedy jesteśmy skłóceni, że chcę zerwać z niego ubrania i rzucić się na niego. Zamiast tego siedzę elegancko i patrzę jak przecinamy wodę. Trwamy tak przez długi czas, on przy kierownicy, a ja czekam. Wyłącza silnik. Linia brzegowa obsypana paradą wydm i domów po mojej lewej, ocean ciemny i niebieski po mojej prawej. Podchodzi do steru, patrząc w wodę. Podnoszę się z mojego miejsca i przemierzam parę kroków, żeby do niego dołączyć. - Jutro wyjeżdżam do Denver – odzywa się. - Nie wpadnę w szał poporodowy i nie zabiję twojej córki – jeśli do tego zmierzasz. Przechyla lekko głowę, patrząc na mnie. – Ona jest też twoją córką. - Tak. 90

Patrzymy jak fale obijają się o burtę łodzi, żadne z nas nie mówi na głos o naszych myślach. - Dlaczego nie powiedziałeś mi o łodzi? – Przesuwam paznokciami po kciuku. - W końcu bym to zrobił. Był to nagły zakup. Przypuszczam, że to uczciwe. Kupowałam buty, które prawdopodobnie równały się ceną z tą łodzią, nie mówiąc mu o tym przy pierwszej okazji. Ale nagły zakup oznaczał, że był to zakup emocjonalny. Taki, jakiego dokonywałam, gdy miałam depresję albo czymś się martwiłam. - O czym jeszcze mi nie mówisz? - Prawdopodobnie takiej ilości spraw, jakiej ty mi nie mówisz. Wzdrygam się. Boleśnie prawdziwe. Caleb mógł cię przejrzeć jak nikt inny. Ale gdyby naprawdę wiedział o tym, czego mu nie mówiłam, jutro już by go nie było… a na to nie mogłam pozwolić. Jeżeli naprawdę ukrywał więcej – zamierzałam się o tym dowiedzieć. - Wiesz o mnie wszystko – znasz wszystkie moje sekrety i dramat rodzinny. Co miałabym ukrywać? – pytam. Odwraca się do mnie twarzą. Zanim widnieje ciemna chmura. Wygląda to na omen. Drżę. - Jest wiele rzeczy, których o tobie nie wiem – odpowiada. Mój umysł od razu pędzi do monitora płodności i Clomiphene, który brałam, aby zajść w ciążę. Jego mózg pracuje na najwyższych obrotach. Widzę iskry za jego źrenicami. Kiedy Caleb myśli, jego oczy praktycznie świecą. Nie cierpię tego. Korzyścią jest, że zawsze wiem, kiedy skupia się na mnie. Patrzy mi w oczy; opuszcza wzrok na moje usta, a potem podnosi go z powrotem do moich oczu. Mruży swoje i przekrzywia głowę, jakby czytał mi w myślach. Można przeczytać sekret na kogoś twarzy? Mam cholerną nadzieję, że nie. - Kiedy przyszłaś do mnie tamtej nocy… w hotelu… starałaś się zajść w ciążę? Odwracam od niego wzrok, skupiając się na wodzie. Niech to szlag, on umie. Moje ręce się trzęsą. Zaciskam je w pięści. A potem uderzam w niego prawdą. - Tak. Nie wiem dlaczego mówię prawdę. Nigdy nie mówię prawdy. Niech to szlag! Chcę cofnąć te słowo zanim go dosięgnie, ale jest za późno. 91

Caleb zakłada ręce na karku. Jego brwi są wysoko uniesione, stwarzając na jego czole tuzin małych linii. Jest cholernie wściekły. Myślę o tej nocy w jego hotelu. Poszłam tam z determinacją. Miałam plan. Mój plan zadziałał. Nigdy nie myślałam, że zostanę przyłapana. Teraz zostałam. Pstrykam paznokciami o koniuszki palców. Pstryk. Pstryk. Pstryk. Caleb przygryza wnętrze policzka. Wygląda tak, jakby chciał iść pobiegać. Biegając rozmyśla. Kiedy się odzywa, jego słowa wychodzą spomiędzy jego zębów. - Okej – mówi. – Okej. – Spogląda w niebo, walka widoczna jest na jego twarzy. – Tak bardzo ją kocham… - Jego głos się łamie. Opiera ramię o burtę łodzi, wpatrując się razem ze mną w wodę. – Tak bardzo ją kocham – zaczyna znowu – że nie obchodzi mnie w jaki sposób powstała. Cieszę się, że tutaj jest. Wzdycham z ulgą i patrzę na nią kątem przestraszonego oka. Przełyka ślinę jeden raz, drugi… - Celowo zaszłaś w ciążę. A teraz nawet jej nie chcesz. Trudno słyszeć… obie części. Mrożące krew w żyłach, prawdziwe i obrzydliwe. - Myślałam, że będzie chłopcem. – Mój głos jest tak cichy, że rywalizuje z falami, ale Caleb mnie słyszy. - A gdyby była? Wtedy lubiłabyś bycie matką? Nienawidzę, kiedy zmusza mnie do myślenia. Jak by wtedy było? A może w tej roli miałam zawalić, bez względu na to czy była to dziewczynka czy chłopiec? - Nie wiem. Podnosi głowę, patrząc na mnie. Przyglądam się lekkiemu zarostowi na jego twarzy i chcę go dotknąć. - Chcesz ją? Nie mów mu prawdy! - Ja… sama nie wiem, czego chcę. Chcę ciebie. Chcę, żebyś był szczęśliwy… - Ale nie chcesz Estelli? 92

Jego głos jest na granicy. Granicy, która zwykle wskazuję, że mam wielkie kłopoty. Staram się z tego wyjść. - Oczywiście, że ją chcę. Jestem jej matką… Mojemu głosowi brakuje przekonania. Kiedyś byłam tak znakomitym kłamcą. - To co zrobiłaś potem… to też było zaplanowane? Patrzę jak jego klatka piersiowa unosi się i opada. Szybkie, rozgniewane oddechy… przygotowuje się na moją odpowiedź. - Caleb… - Boże, Leah, po prostu powiedz prawdę… Przesuwa ręką po włosach, odchodzi parę kroków na lewo, tak że widzę tylko jego plecy. - Byłam zdenerwowana… Courtney… Przerywa mi. – Zrobiłaś to, żebym do ciebie wrócił? Przełykam ślinę. Cholera. Jeśli powiem nie, dalej będzie mi zadawał pytania, dopóki mnie nie usidli. - Tak. Przeklina i gwałtownie klęka, przyciskając palce do czoła, jakby próbował utrzymać w głowie swoje myśli. - Chyba potrzebuję czasu na namysł. - Nie, Caleb! – Potrząsam mocno głową. On mocno nią kiwa. Wyglądamy jak para zrozpaczonych podskakujących głów. Pojawia się wir, panika wciąga mnie pod powierzchnię, kiedy wyjękuję. – Nie zostawiaj mnie znowu. Nie mogę sama się nią opiekować. – Opuszczam głowę. - Nie będziesz musiała, Leah. Patrzę na niego z nadzieją. - Zabiorę ją ze sobą. Jest moją córką; zajmę się nią. O Boże. Co ja teraz zrobiłam? Podnosi się, włącza silnik łodzi i wracamy do brzegu, resztki mojego zdrowia psychicznego rozpadają się na kawałki.

93

W chwili, kiedy przywiązuje nas do doku, schodzę z łodzi i biegnę po mój telefon, który zostawiłam w jego samochodzie. Chcę się stąd wydostać. Moje palce są zdrętwiałe, kiedy kłopoczę się z ekranem, bezużyteczne w niego dźgając. Wykręcam numer usług taksówkarskich i podaję im moją lokalizację. Drżę pomimo gorąca. Mój Boże, co ja sobie myślałam, mówiąc mu to wszystko? Ledwo mogę oddychać, jak widzę, że wraca do miejsca, gdzie przysiadam na masce jego auta. Nawet w naszej obecnej sytuacji moje serce podskakuje na jego widok. Tak bardzo go kocham, że to aż boli. Nie chce na mnie spojrzeć. Nie wiem, co to oznacza, ale myślenie nigdy nie jest dobre. Myślenie wznieca niebezpieczny wir uczuć. Moje uczucia już raz prawie mnie utopiły. Nie chcę tam wracać. Żwir przesuwa się pod jego stopami, kiedy do mnie podchodzi. Obejmuję się w pasie, próbując wcisnąć w siebie z powrotem zdrowy rozsądek. Zatrzymuje się parę metrów dalej. Przyszedł, żeby mnie sprawdzić. Teraz mnie nienawidzi, ale przyszedł mnie sprawdzić. – Zadzwoniłam po taksówkę – mówię. Kiwa głową i spogląda na wodę, która widoczna jest ponad drzewami, gdzie zaparkował samochód. - Zostanę tutaj – mówi. – Zadzwonię do ciebie, kiedy wrócę, żebym mógł przyjechać po Estellę. Unoszę gwałtownie głowę. – Przyjechać po nią? – A tak, to. - Zabiorę ją do siebie, kiedy będę w moim mieszkaniu. Oddycham przez nos, zmagając się z moimi emocjami, próbując zdobyć kontrolę nad sytuacją. - Nie możesz mi jej zabrać – mówię przez zaciśnięte zęby. - Nie próbuję. Nie chcesz jej, Leah. Potrzebuję czasu na namysł i lepiej będzie, jeśli zostanie ona ze mną. – Pociera czoło, kiedy ja powoli panikuję. Chcę krzyczeć – Nie myśl! Nie myśl! - Co z pracą? Nie możesz się nią zajmować przy twoim harmonogramie. Staram się kupić sobie czas. Nabałaganiłam, ale mogę to naprawić. Mogę być dobrą matką i dobrą żoną… - Jest ważniejsza od pracy. Wezmę trochę wolnego. Mam podróż w przyszłym tygodniu, a potem po nią przyjadę. Moje myśli się rozciągają. Nie mogę wymyślić żadnych wymówek, dlaczego nie może mi tego zrobić. Mogę wykorzystać dziecko jako wpływ – zagrozić mu – ale to na dłuższą metę pogorszyłoby moją sytuację. Jeżeli chce mieć trochę czasu w samotności, może powinnam mu na to pozwolić. Może ja też potrzebowałam czasu.

94

Kiwam głową. Zaciska usta aż są całe blade. Nie odzywamy się przez następne dwadzieścia minut. Czeka ze mną dopóki nie podjeżdża obskurnie wyglądająca taksówka, rozpryskując żwir na nasze kostki aż się zatrzymuje. Wsiadam do środka, nie patrząc mu w oczy. Może czeka, aż się do niego odwrócę i powiem, że to wszystko było kłamstwem. Patrzę prosto przed siebie. Droga z Keys do Miami wiedzie przez płaskie obszary ziemi ponad głęboką błękitną wodą. Odmawiam myślenia… przez całą drogę do domu. Po prostu nie mogę. Skupiam się na autach, które mijamy. Patrzę na ich okna i osądzam ich pasażerów: opalone rodziny wracające z wakacji, ubrani na niebiesko robotnicy ze znudzonymi minami, kobieta płacząca i śpiewająca razem z radiem. Odwracam wzrok, widząc tę jedną. Nie muszę przypominać sobie o łzach. Gdy docieram do domu, Sam dopiero co położył dziecko do spania. Przygląda się mojej twarzy i otwiera usta, pytania gotowe są do wylania. - Nic nie mów, do cholery – warczę. Jego buzia wciąż jest szeroko otwarta, kiedy wpadam na schody i trzaskam drzwiami. Kilka minut później słyszę, jak jego dżip wyjeżdża z podjazdu i zerkam przez zasłony, aby upewnić się, że go nie ma. Chodzę po moim pokoju, pstrykając paznokciami i próbując zdecydować co zrobić z tym bałaganem, który stworzyła Olivia. Potem wychodzę gwałtownie na korytarz i wsuwam się do pokoju dziecka. Podchodząc na palcach do jej łóżeczka, zerkam ostrożnie ponad krawędzią, jakbym spodziewała się znaleźć tam węża, a nie śpiące niemowlę. Leży na plecach, jej główka odwrócona jest na bok. Zdołała wysunąć rączkę z powijaka Sama i częściowo trzyma ją w ustach. Co kilka sekund ssie ją tak mocno, iż wydaje mi się, że się obudzi. Cofam się parę kroków, żeby mnie nie zobaczyła. Nawet nie wiem czy już może mnie zobaczyć. Matki zazwyczaj mają wykresy takich rzeczy – pierwszy uśmiech, pierwsze beknięcie, pierwsze cokolwiek. Przekrzywiam głowę i znowu jej się przyglądam. Urosła, stała się trochę mniej – obrzydliwa. Jestem zaskoczona, że widzę siebie w jej twarzy, kształcie jej nosa i ostrym podbródku. Dzieci zwykle wyglądają nieciekawie do czwartego roku życia, ale ona ma w twarzy trochę charakteru. Przypuszczam, że jeśli jakieś dziecko miałoby być słodsze niż reszta, to byłoby to moje. Trwam przez jeszcze moment, zanim wychodzę. Zamykam drzwi, po czym je otwieram, przypominając sobie, że dzisiaj jestem całkiem sama. Nie ma Caleba. Nie ma Sama. Nawet mojej pochłoniętej sobą, alkoholiczki matki. Przyglądałam się Samowi i Calebowi zajmującym się dzieckiem na tyle, żeby znać podstawy. Karmisz je, ono wydala jedzenie, sprzątasz gówno, wkładasz je do łóżeczka… pijesz. O Boże. Zsuwam się po ścianie, aż mój tyłek uderza o kafelki i chowam głowę w kolanach. Nie mogę powstrzymać uczucia litości do samej siebie. Nie prosiłam o takie życie – żeby być gorzej kochaną i być zmuszoną do rodzenia dziecka. Chciałam… chciałam tego, co miała Olivia i odrzuciła – kogoś, kto mnie uwielbia, chociaż moje wnętrzności skręcają się i atakują jak jadowity wąż. Nie!, myślę. Nie jestem jadowitym wężem. Olivia jest. Wszystko co 95

musiałam zrobić jest jej winą. Jestem niewinna. Zasnęłam w taki sposób, pociągając nosem i wycierając go o dres, zapewniając siebie o mojej niewinności i słuchając oddechu mojej córki. Może będzie jej lepiej beze mnie. Może mnie będzie lepiej bez niej.

Budzę się na dźwięk syreny. Pożar! Podskakuję, moje mięśnie jęczą z protestem. Jestem zdezorientowana i nie wiem, gdzie jestem. Jest ciemno, wciąż jest noc. Kładę rękę na ścianie i wącham powietrze. To nie syrena… tylko dziecko. Nie bardzo czuję ulgę; chyba wolałabym pożar. Kieruję się do kuchni, strącając rzeczy w pośpiechu, aby znaleźć butelkę i odciągnięte mleko. Przeklinam głośno. Sam musiał przenieść rzeczy, bo nic nie mogę znaleźć. Potem dostrzegam notatkę przyklejoną do lodówki. Nie ma już mleka. Musisz odciągnąć. Cholera. Patrzę na odciągacz mleka leżący na blacie. Odciągnięcie takiej ilości, której ona potrzebuje zajmie przynajmniej piętnaście minut, a ona krzyczy tak głośno, iż obawiam się, że ktoś usłyszy i przyjdzie sprawdzić. Widzę opiekę społeczną pojawiającą się w moich drzwiach i krzywię się. Nie mogę pozwolić sobie na kolejne problemy z prawem. Biorąc dwa schody na raz, zatrzymuję się przy drzwiach pokoju dziecięcego, biorę głęboki wdech i je otwieram. Zapalam światło, wzdrygając się. Nagła zmiana wydaje się ją też jeszcze bardziej rozzłościć, więc wyłączam światło i zapalam małą lampkę w rogu. Przypominam sobie wybieranie tej lampki w The Pottery Barn. Brązowy miś… dla mojego syna. Idę do łóżeczka po moją córkę. Jest cała mokra. Jej pielucha przemokła przez jej ubranka i na pościel. Kładę ją na stoliku do przewijania i ściągam jej śpioszki. Kiedy je ściągnęłam i zmieniłam jej pieluszkę mała wydaje się uspokoić, ale wciąż zawodzi. - Cicho – mówię. – Brzmisz jak kot. – Podchodzę do fotelu na biegunach wartego pięć tysięcy dolarów, który kupiła mi matka i siadam w nim po raz pierwszy. - Jesteś prawdziwym wrzodem na tyłku, wiesz? – Piorunuję ją wzrokiem, unosząc bluzkę. Odwracam wzrok, kiedy łapie się mojej piersi. Wymaga ode mnie całej siły woli, żeby jej nie odsunąć. Następne trzydzieści minut to prawdziwa tortura. Jestem ludzką butelką. Mam skrzyżowane nogi i kiwam stopą, żeby nie stracić rozumu. Mam zamknięte oczy i przyciskam do nich koniuszki palców. Nienawidzę tego. Zasypia, wciąż ssąc. Podnoszę ją do barku, żeby beknęła, ale przebija mnie w tym i beka mi w twarz. Śmieję się lekko, ponieważ to obrzydliwe i zanoszę ją do łóżeczka. Wyprostowując się, czuję mały sukces. Umiem zająć się dzieckiem. - Ciekawe czy ty byłabyś do tego zdolna, Olivio.

96

Stały cykl karmienia ciągnie się, aż słońce przedziera się przez palmy jak pieprzony reflektor. Chowam głowę pod ramionami, kiedy prześwieca przez słabe zasłony w pokoju dziecięcym, celując prosto w moje oczy. Przeniosłam się do jej pokoju kilka godzin wcześniej, kładąc się na łóżku bliźniaczym w kącie. Nie było żadnego snu – żadnego. Nic. Przewracam się na plecy i wpatruję w sufit. Pachnę jak zsiadłe mleko. Mam właśnie wstawać, kiedy znowu zaczyna się jej miauczenie. - O Boże – mówię, czołgając się do jej łóżeczka. – Proszę, daj mi umrzeć.

97

Rozdział szesnasty Przeszłość

Był z nią. Musiał. Pojechałam do jego mieszkania i zadzwoniłam do jego rodziców. Nikt go nie widział ani nie słyszał od niego od kilku dni. Zostawiłam mu sześć wiadomości głosowych, ale ani razu nie oddzwonił. Moje życie zaczynało wyglądać jak niekontrolowany pociąg. Kierowałam się do czegoś złego w zatrważającym tempie. Caleb się ode mnie odsuwał. Moje palce, które kiedyś były splecione z jego, teraz łapały powietrze. Musiałam się czegoś złapać, odzyskać kontrolę. Brałam pod uwagę poproszenie o pomoc matkę, ale kiedy powiedziała mi, żebym poszła za Calebem do mieszkania tej suki, byłam zbyt zawstydzona, żeby mówić jej coś jeszcze o tej sytuacji. Courtney! Zadzwoniłam do mojej siostry i wszystko jej opowiedziałam. - Jeeezu, Leah. Co z tym zrobisz? – Courtney pierwszy rok była nauczycielką. Uczyła matematyki śródmiejskich dzieci w liceum. - Poważnie, musisz go znaleźć i z nim porozmawiać. Tak w ogóle kim jest ta dziewczyna? Wyraźnie o tobie wie i nic ją to nie obchodzi. Co za bezduszna suka. - Nie wiem czy on posłucha, Courtney. Nie jest sobą. Usłyszałam głosy w tle. - Muszę kończyć – powiedziała. – Robię korepetycje pozalekcyjne. To jest miłość twojego życia. Musisz o niego walczyć. - Dobrze – odparłam. – Jak? Milczała przez parę sekund. – Dowiedz się kim jest ta dziewczyna. Jeśli jest tylko przelotnym romansem, daj sobie spokój, wróci do ciebie. Jeśli jest czymś więcej, musisz temu zaprzestać. Słyszysz mnie? - Słyszę. Rozłączyła się. Czułam się odmłodzona. Zatrzymałam się po Jamba Juice i pojechałam prosto do kompleksu mieszkań, do której pojechałam za Calebem tydzień wcześniej. Nie było tam jego auta. Zapukałam do drzwi i usłyszałam szczekanie psa. Zapukałam jeszcze raz, głośniej. Jeśli ten cholerny zwierzak dalej będzie tak hałasował, to ktoś zauważy. U moich stóp leżała wycieraczka z „Witaj”, a na lewo stała mała roślina doniczkowa. Trochę

98

rozjaśniała nudny, szary korytarz. Rozglądając się, kucnęłam obok rośliny, podnosząc ją z podłogi. Nic. Hmmm. Wsunęłam palec w glebę, grzebiąc, aż… znalazłam mały woreczek. Starłam palcem brud i przyjrzałam mu się bliżej. Klucz. Prychnęłam. Wstając, wsunęłam klucz do zamka i drzwi się otworzyły. Moje kostki od razu zostały zaatakowane. Zdołałam ominąć brzydką kreaturę i zamknęłam drzwi mieszkania, zamykając ją na zewnątrz. Przystawiłam ucho do drzwi. Słyszałam jej jęk po drugiej stronie, a potem stuk pazurów o beton kiedy odbiegła. Dobrze. Biorąc głęboki wdech, odwróciłam się, przyglądając mieszkaniu. Było ładne. Przyzwoite. Napracowała się, żeby wyglądało przytulnie. Przeszłam do salonu. Pachniał tak mocno cynamonem, że chciałam odnaleźć jego źródło. Podążyłam za zapachem do jednej z tych wtyczek ściennych i szturchnęłam ją czubkiem buta. Jaka kobieta używała czegoś takiego? Nigdy nawet nie pomyślałam o kupieniu czegoś takiego. Pieprzyć to. Dosyć obijania się. Zaczęłam od jej sypialni. Tam właśnie kobiety skrywały ich sekrety od początków… cóż, sekretów. Wysunęłam szuflady jej komody jedna po drugiej, przesuwając dłońmi po jej ubraniach. Kiedy dotarłam do szuflady z bielizną, skrzywiłam się. Proszę, Boże, nie pozwól Calebowi oglądać jej bielizny. Ona nosi koronkę – czarną, białą i różową. Bez wzorów. Zamknęłam szufladę z pustymi rękami i spojrzałam na jej szafę. Jak na razie, jest nudna. Caleb nie interesuje się nudnymi kobietami. Cóż, przynajmniej ten Caleb, którego znałam. Potrząsnęłam głową. Nie miałam pojęcia kim był ten nowy Caleb. Chciałam, żeby wrócił stary. Zapaliłam światło w szafie. Była dziwacznie zorganizowana. Pudełko po butach stało na półce ponad jej ubraniami. Ściągnęłam go i zabrałam pokrywkę. Czułam się, jakby ktoś walnął mnie w brzuch. Patrzyło na mnie zdjęcie o wiele młodszego Caleba. Obejmował ramieniem dziewczynę z kruczoczarnymi włosami. Rozpoznałam ją z dnia, kiedy poszłam za nim do jej mieszkania. Co to znaczyło? Oni się znali? Czy Caleb skontaktował się z nią po tym jak dostał amnezji? Próbował skontaktować się ze swoją przeszłością? Przejrzałam zdjęcia. Byli więcej niż przyjaciółmi. O Boże. Zatrzymałam się na zdjęciu, gdzie się całowali i odrzuciłam pudełko. Co się działo? Czy on wiedział kim ona była czy… Nie, to musiała być ona. Jakimś cudem dowiedziała się, że stracił pamięć i pojawiła się, żeby zrobić mu w głowie bałagan. O mój Boże. Caleb nie miał pojęcia. Sięgnęłam po pudełko. W środku były listy z charakterystycznym pismem Caleba. Paliły mnie oczy, kiedy je czytałam. Jego słowa… do tej dziewczyny, o której nic nie wiedziałam. 99

Tyle że to nie była jakaś tam sobie dziewczyna. To była Cherry Garcia. Byłam tego niemal pewna. Musiałam go znaleźć, powiedzieć mu, co ona wyprawiała. Ale pierwsze rzeczy pierwszymi. Zebrałam to co potrzebowałam w kupkę i włożyłam do kieszeni. Potem poszłam poszukać nożyczek.

100

Rozdział siedemnasty Teraźniejszość

Nikt nie przychodzi. Do południa uświadamiam sobie, że zrujnowałam moje małżeństwo i dziś jest dzień wolny Sama. Wyciągam szkocką. Nawet nie lubię szkockiej, ale z jakiegoś powodu sprawia, że czuję się połączona z Calebem. Ten mały bachor wreszcie śpi. Widzę się w odbiciu przedpokojowego lustra, kiedy kieruję się do łazienki wziąć prysznic. Wyglądam jak jedna z tych pulchnych matek ze strąkowymi włosami, które zajmują parkowe ławki, w ich oczach nie ma już żadnej nadziei. Czy taka mam się stać? Samotną matką, noszącą brzydkie dżinsy i dającą te obrzydliwe krakersy w kształcie rybek w czasie przekąski? Nie – wyprostowuję ramiona. Jeśli mam zamiar to zrobić, nie będę chodzić do przeklętego parku. Polecę do Francji i będę karmić ją kawiorem i pasztecikami. Mogę być lepsza niż stereotypy. Mogę być matką Chanel. Kiedy wychodzę spod prysznica czuję się jak nowa kobieta. Nic dziwnego, że Caleb pije tę drogą rzecz. Praktycznie jestem w siódmym niebie. Gdy dziecko się budzi, karmię ją mlekiem, które wcześniej odciągnęłam. Ona już wydaje się wybredna, jakby butelka była niedogodnością, a nie posiłkiem. Wrzeszczy i obraca głową, aż jej skóra jest tak czerwona jak kłaczki na czubku jej głowy. Wsuwam ją do jej buzi, dopóki w końcu jej nie łapie ustami, burcząc z zamkniętymi oczami. - Przegrałaś tę bitwę, co? – pytam, opierając głowę o fotel i przymykając oczy. – Jeśli myślisz, że będę to robić cały czas, to się mylisz. Rozpieszczony rudy bachor. Budzę się w fotelu. Dziecko śpi na moim ramieniu. Czuję jej ciepło przesiąkające przez ubrania i słyszę jej małe oddechy w uchu. Kładę ją do łóżeczka najdelikatniej jak potrafię i sprawdzam komórkę. Nic od Caleba, ale dwa telefony od Sama. Zamierzam zadzwonić do mojego łobuza pana niańki, kiedy wysyła mi wiadomość. Sam: Grypa żołądkowa, potrzebuję parę dni wolnego. Zanim orientuję się, co robię, mój telefon wylatuje z mojej ręki, kierując się w stronę moich pięknych, pieprzonych marmurowych schodów. Zamykam oczy, słysząc jak rozbija się na tuzin kawałków. Moje całe życie się rozpada.

101

Dziecko zaczyna płakać, ja zaczynam płakać. Rozbijam jeszcze kilka bezcennych antyków i biorę się w garść. Mam do opieki cholerne dziecko. Gdy wracam do jej pokoju, mój płacz zmienił się w zawodzenie i już wyciągnęłam pierś.

Sam znajduje mnie w moim zwykłym miejscu na podłodze obok jej łóżeczka. Szturcha mnie stopą w żebra i odpycham jego nogę. - Przestałaś się myć? Kiedy nie odpowiadam, podnosi mnie na nogi, rzucając szybkie spojrzenie do łóżeczka zanim mnie wyprowadza. - Nie zabiłam jej – dukam – jeśli tak myślisz. Ignoruje mnie, pchając mnie do sypialni. - To że jesteś matką nie oznacza, że nie możesz zajmować się samą sobą. Rzucam mu nieprzyjemne spojrzenie. Najwyraźniej nie ma pojęcia jak to jest zajmować się dzieckiem. Wpycha mnie do łazienki i odkręca prysznic. - Caleb zadzwonił, żeby powiedzieć, że nie wraca do domu – mówi, nie patrząc na mnie. Odpycham jego ręce. – Co jeszcze powiedział? Sam nie chce mi odpowiedzieć. Jest źle. Jest naprawdę źle. Caleb nie rozgaduje swoich problemów. Jeżeli mówi o czymś cholernemu panu niańce, to dlatego, że musiał podjąć decyzję. Wchodzę pod wodę i pozwalam jej spłynąć po twarzy. Boże – dlaczego nie pomyślałam o tych nieprzyjemnych konsekwencjach, zanim powiedziałam mu te rzeczy? Czy naprawdę sądziłam, że zranię tylko Caleba? Spieprzyłam sobie dość mocno sprawę, a teraz ten biedny, mały bachor nie będzie miał ojca. Chyba że. Kręcę głową. Jak mogłam w ogóle o tym pomyśleć?

102

Rozdział osiemnasty Przeszłość

Caleb wrócił do mnie. Wiedziałam, że tak będzie. Nie dlatego, że mieliśmy coś niezastąpionego, ale dlatego, że byłam zatwardziałą konserwatystką. Walczyłam o to, czego pragnęłam i wyrzuciłam jego przeszłość z miasta. Ona już nie wróci. Byłam tego całkiem pewna. Była zbyt wielkim tchórzem. Gdy znalazłam te listy i zdjęcia, wiedziałam, że w pewnym sensie żywiła ona do niego głębokie uczucia. Kobieta nie trzymała pudełka wspomnień, dopóki płomień wciąż mocno nie płonął. Wykorzystałam to na moją korzyść. Zagrałam na jej poczuciu winy i dzięki Bogu zareagowała. Gdyby walczyła mocniej, coś mi mówiło, że bym przegrała. Wrócił do siebie po tym jak wyjechała. Musiałam patrzeć jak łamało się jego serce… w ciszy. To było bolesne. Byłam tak zazdrosna, że ledwo mogłam oddychać. Nie powiedział mi, co wydarzyło się pomiędzy nimi i dlaczego miałby to zrobić? Był zdezorientowany. Nie miałam wyboru, jak tylko czekać. Dotarło to do mnie; fakt, że najwyraźniej bardzo mu na niej zależało przed amnezją, tak bardzo, że te uczucia nadal tam pozostały, chociaż jego pamięć nie. Byłoby to interesujące psychologiczne badanie gdyby nie było to tak niesamowicie popieprzone. Wiele razy wpatrywał się w przestrzeń po tym jak zakończyłam ich mały romans. Podczas tych dni mogłabym stać tuż przed nim, a on i tak by mnie nie widział. Zastanawiałam się, co powie, kiedy wróci jego pamięć. Powie mi, że ta dziewczyna była z jego przeszłości czy może będzie udawał, że nigdy się to nie wydarzyło? A wtedy jego pamięć rzeczywiście wróciła. Zdarzyło się to nagle, w kwietniowy wtorek. Byłam w pracy, kiedy do mnie zadzwonił. - O mój Boże – powiedziałam, wstając. Jadłam obiad ze współpracownikami w pokoju socjalnym, ale od razu chciałam do niego pojechać. - Jak się czujesz? – spytałam ostrożnie. Wyszłam na korytarz dla prywatności. Wspomni Olivię? Był zły? - Nic mi nie jest. – Zamilkł. – Cieszę się, że to już koniec. - Powinniśmy to uczcić. Jak tylko skończę pracę, mogę się z tobą spotkać. Zawahał się. – Jasne, Leah. Chcę z tobą porozmawiać o wielu rzeczach. Zadrżało mi serce. Co to oznaczało? Teraz, kiedy pamiętał kim byłam, może chciał pójść ze mną dalej. Odsunęłam tę myśl. Nie ma sensu nabierać pustych nadziei. - Dobra, zobaczymy się po pracy. I Caleb… - Wstrzymałam oddech. – Kocham cię.

103

Przez chwilę trwała cisza, podczas której moje serce kłóciło się z żołądkiem, komu jest bardziej niedobrze. - Też cię kocham, Leah. – Rozłączył się. Oparłam się o ścianę. Pamiętał, że mnie kochał. Czekałam wiele miesięcy, żeby usłyszeć te słowa. Rozpłakałam się, a potem zadzwoniłam do Katine i Courtney. Katine był podekscytowana, Courtney nie bardzo. - Więc przypomniał sobie wszystko… tak nagle? – zapytała moja siostra po tym jak jej powiedziałam. - Tak, tak to działa. - Po prostu trudno mi uwierzyć, że można zapomnieć o swojej dziewczynie na wiele miesięcy, a potem bam! Niespodziewanie wszystko powraca. - Możesz po prostu cieszyć się z mojego szczęścia? – warknęłam. – W końcu możemy iść dalej z naszym związkiem. - Co jeśli on nie chce iść dalej? – zapytała. Serce na moment mi zamarło. Powiedział, że chce ze mną porozmawiać. Czy to nie były niesławne słowa zerwania? - Courtney – syknęłam – naprawdę mnie wkurzasz. - Staram się tylko o ciebie dbać. Facet miał związek z inną kobietą, na litość boską. Obudź się, Leah. On nie jest taki idealny, jak ci się wydaje. Rozłączyłam się. Courtney była zgorzkniała. Ostatnio zerwała ze swoim chłopakiem i wyżywała się na Calebie. Nie zamierzałam jej pozwolić zgasić mojego ducha. Caleb wrócił i był mój.

Weszłam do jego mieszkania bez pukania. Teraz kiedy pamiętał kim byłam, nie było potrzeby na pozory. Stał w kuchni, popijając piwo, jego włosy nadal były mokre po prysznicu. Upuściłam torebkę i podbiegłam do niego. Zdołał odstawić butelkę na blat, kiedy rzuciłam się na niego. Złapał mnie ze śmiechem. - Cześć, Ruda. - Cześć, Caleb. Patrzyliśmy na siebie dobrą minutę zanim mnie postawił. - Jak się czujesz? - Dobrze… świetnie. Po prostu… jest tyle… 104

Położyłam rękę na jego ustach. – Nie musisz nic mówić. Cieszę się, że wróciłeś. Zanim mógłby się kłócić, uniosłam się na palcach i go pocałowałam. Początkowo był zaskoczony. Poczułam jego ręce na moich ramionach, próbował mnie odsunąć. Objęłam dłońmi jego szyję. Byłam terytorialna. Bóg wie, co on robił z tamtą kobietą. Musiałam ponownie go posiąść, chciałam, żeby pocałował mnie tak jak przed wypadkiem. Nie zrobił tego. Kiedy się odsunęłam, nie patrzył na mnie. - Caleb, co się dzieje? Pamiętasz wszystko, prawda? - Tak. - Czuję, że nadal traktujesz mnie, jakbyś nie wiedział kim jestem. Podszedł do okna, stając do mnie plecami. Objęłam się ramionami, zamykając oczy. Dlaczego nagle było mi tak zimno? - Zrywasz ze mną, prawda? Jego ciało było sztywne, ale obrócił do mnie głowę. – Wciąż byliśmy razem? Pamiętam, że zerwałaś ze mną w poranek wypadku. Przełknęłam ślinę. To była prawda. - Wypadek pokazał mi wiele rzeczy inaczej – odparłam ostrożnie. – Prawie cię straciłam. - Wypadek mnie także pokazał wiele rzeczy inaczej, Leah. Zmienił wszystko – to, czego chciałem… to co myślałem, że mogę mieć… Potrząsnęłam głową. Nie rozumiałam o czym mówił. Chodziło mu o nią? Wcisnęłam się pomiędzy niego a okno, więc był zmuszony patrzeć na mnie. – Caleb, przed wypadkiem chciałeś mnie. Dalej mnie chcesz? Nastąpiły najdłuższe dwie minuty mojego życia. Zaczęłam odchodzić. Chwycił mnie za ramię. Już się rozkleiłam. Nie chciałam, żeby widział. - Leah, spójrz na mnie. Spojrzałam. - Byłem naprawdę samolubny… - Nie obchodzi mnie to – powiedziałam szybko – byłeś zdezorientowany. - Wiedziałem, co robię.

105

Spojrzałam na niego. – Co masz na myśli? Przeklął, przeczesując ręką włosy. Ktoś zapukał do drzwi. - Niech to szlag… szlag! – Przycisnął dłonie do oczu, po czym odszedł, żeby otworzyć. To byli Luca i Steve. Wzięłam moją torebkę i pobiegłam do łazienki, żeby poprawić twarz, nim mogliby mnie zobaczyć. Jeśli moja matka nauczyła mnie czegoś w życiu, to tego, żeby nie zostać przyłapanym z emocjami na wierzchu. - Leah! – wykrzyknęła, kiedy wyszłam z łazienki. Podeszła do mnie jak kocica. Oparłam się pokusie, żeby się cofnąć. Różnicą pomiędzy Lucą i moją matką była ogromna ilość szczerości matczynej miłości. Ta kobieta kochała swojego syna na sposoby, z którymi byłam obca. Była to miłość bezwarunkowa. Zazdrościłam mu tego. Coś w jej potrzebie, żeby zawsze mnie obejmować wprawiało mnie w zakłopotanie. Czułam się sprawdzana za każdym razem, kiedy to robiła, jakby testowała moje kości, aby sprawdzić czy zasługiwały na jej syna. Pozwoliłam jej na to, patrząc na Caleba ponad jej ramieniem. Obserwował nas z dziwną miną. Kiedy się odsunęła, nie puszczała moich ramion i spojrzała mi w oczy. - Caleb, ta dziewczyna… - Spojrzała na niego przez ramię, potem znowu na mnie ze łzami w oczach. – Ta dziewczyna jest rzadkością. Moje zdziwienie musiało być widoczne na mojej twarzy. Znowu mnie przytuliła. – Dziękuję ci, Leah. Byłaś taka lojalna mojemu synowi. Matka nie mogłaby prosić o nic lepszego. Nie tylko ja byłam w szoku. Twarz Caleba trwała pośrodku zdumienia i skonsternowania. Gdy złapałam jego spojrzenie, wzruszył ramionami i uśmiechnął się. Zostali przez większość wieczoru, rozmawiając i popijając szampana – którego przynieśli, żeby świętować. Wyszłam, kiedy oni. Przy drzwiach Caleb złapał mój nadgarstek, zanim mogłabym odejść. - Leah. – Jego głos był ochrypły. – Moja matka miała rację. Bez względu na wszystko byłaś przy mnie. Nawet kiedy… Pokręciłam głową. – Nie chcę o tym rozmawiać. – O niej. Zmrużył oczy. Czułam się jakby widział mnie po raz pierwszy od wielu miesięcy. - Nie musiałaś. Wstyd, że to matka musiała mi to pokazać. - O czym mówisz, Caleb? 106

- Nie doceniłem cię. Twojej lojalności. Twojego zaufania. Przepraszam. Przyciągnął mnie do siebie i przytulił. Nie wiedziałam, co jego słowa dla nas znaczyły, ale zamierzałam dalej przy nim być, żeby się dowiedzieć. - Odprowadzę cię do auta. Potaknęłam, ocierając łzy koniuszkami palców. Proszę, Boże, nie pozwól mu mnie zranić.

107

Rozdział dziewiętnasty Teraźniejszość

Sam jest po mojej stronie – albo przynajmniej tak sądzę. Nie osądza mnie. Podoba mi się to. Wie podstawy tego, co wydarzyło się między mną i Calebem. Jak na razie nie zadawał żadnych dociekliwych pytań. Niemal tego od niego pragnę. Czuję, że jesteśmy drużyną. Sprząta dom, karmi mnie, robi pranie i mówi mi, kiedy karmić dziecko. Ja karmię dziecko. Czasami przyglądam się, jak ją kąpie i podaję mu ręcznik. Macierzyństwo nie jest tak trudne jak myślałam. Poza czasem, kiedy jest trudne. Caleb nie dzwoni. Caleb nie dzwoni. - O co chodzi z tymi wszystkimi tatuażami? – pytam go pewnego dnia. Ma podwinięte rękawy do łokci i delikatnie spłukuje mydło z włosów dziecka. Patrzy na mnie kątem oka. Sunę palcem po obrazkach, coś czego nigdy nie robiłam… nikomu. To bałagan szaty graficznej; statek piratów, kwiat lotosu i niewiarygodnie tandetna pajęczyna. Gdy sięgam jego łokcia, unosi brwi. – Chciałabyś, żebym zdjął bluzkę, byś kontynuowała? - Jest więcej? Uśmiecha się lekko, wyciągając dziecko z wanienki. – Gdybym nie wiedział lepiej, to pomyślałbym, że ci się podobam. Chichoczę. Serio. Żenujące. - Jesteś gejem, Sam. I bez obrazy, ale nie ciągnie mnie wygląd wytatuowanego Kurta Cobaina. Sam zanosi dziecko do pokoju dziecięcego i kładzie ją na stole do przewijania. – Mam nadzieję, że przynajmniej ciągnie cię muzyka Kurta Cobaina. Przełykam ślinę. Boże. Nagle kręci mi się w głowie. Potrząsam głową, kiedy słowa opuszczają moje usta. – Słuchałam, kiedy byłam młodsza. Patrzy na mnie skonsternowany.

108

- Pójdę po coś do picia… - Wychodzę z pokoju zanim może coś powiedzieć, ale zamiast iść do kuchni, wchodzę do mojej sypialni. Zamykam drzwi tak cicho jak to możliwe i wchodzę do łóżka. Oddychaj, Leah. Próbuję myśleć o wesołych rzeczach, rzeczach, które mój terapeuta dał mi do myślenia, ale słyszę tylko słowa do piosenki Nirvany, odbijające się echem tak głośnym w mojej głowie, że chcę krzyczeć. Krzyczę w poduszkę. Nie cierpię tego. Jestem cholernym bałaganem i nie mogę nic z tym zrobić. Kiedy serce przestaje mi szybko bić, idę na dół po szklankę wody.

Kilka godzin później przełączam kanały, kiedy słyszę imię Olivii. Omijam program, ale zaraz do niego wracam. Odkąd nie ma Caleba, rozpaczliwie poszukuję o niej jakichkolwiek wiadomości. Wiem, że on to ogląda. Wyrywam sobie rzęsy i oglądam jak Nancy Grace powiadamia mnie o tym, co dzieje się z przygotowaniem do procesu Dobsona. Jest w trakcie tyrady. Prycham. Kiedy ona się nie kłóci? Przenosi się z Dobsona i dopiero po paru minutach domyślam się, że jej ostry południowy akcent jest skierowany na Olivię. Zwiększam głośność i pochylam się do przodu. Tak! Krytykowanie Olivii! Właśnie tego potrzebuję, żeby czuć się lepiej ze sobą. Wtulam się w kanapę, żeby oglądać, w ręce trzymając szklankę pełną szkockiej. Jeden róg ekranu pokazuje materiał filmowy o ofiarach Dobsona. Różnią się wiekiem i wyglądem, ale wszystkie mają ten sam nawiedzony wyraz oczu. Kiedy na ekran wchodzi filmik o gwałcicielu, marszczę nos. Jest w pomarańczowym kombinezonie, skuty w kajdanki. Otaczają go funkcjonariusze w prostych ubraniach, kiedy przekracza krótką odległość z pojazdu do sądu. Przyprawia mnie on o dreszcze. Jest wielki – ma rozmiar gracza futbolu. Policjant idący obok niego wygląda mizernie. Osłupia mnie fakt jak temu błaznowi udało się przekonać dziewczyny do choćby podejścia do niego na pięć metrów. Nagle ekran pokazuje Olivię. Chcę zmienić kanał, ale jak zwykle nie mogę oderwać od niej wzroku. Nancy macha w powietrzu swoją upierścienioną ręką. Jej głos unosi się w crescendzie i powiedziała trójce ludziom przy jej stole, że są idiotami broniąc sprawy Olivii. Sięgam po garść popcornu, wpatrując się w telewizor. Nancy ma rację. Czuję do niej niespodziewaną sympatię. Wyraźnie wie jak odczytywać ludzi. Wtedy słyszę moje imię. Wypluwam popcorn, pochylając się do przodu. Wygrała sprawę rok temu, broniąc spadkobierczynię przed zarzutami klinicznego oszustwa. Nancy woła do kogoś przy jej stole. Czy wygrała tę sprawę, Dave? Dave podaje krótkie podsumowanie mojej sprawy i przyznaje, że tak, w rzeczy samej Olivia wygrała sprawę. 109

Nancy jest zdegustowana. Dowód przeciwko tej dziewczynie był ogromny, mówi, dźgając blat palcem. Zmieniam kanał. Lecz następnego wieczoru włączam go znowu i oglądam całe pięćdziesiąt dwie minuty blondwłosej furii. Trzeciego wieczora zadzwoniłam do programu jako pani Lucy Knight z Missouri i także wyraziłam mój wstręt Olivią. Zapewniam ją, iż doceniam to co robi dla kobiet, że jest cholerną bohaterką. Nancy dziękuje mi ze łzami w oczach za bycie fanką. Pod koniec programu zazwyczaj jestem pijana. Czasami Sam zostaje, żeby oglądać go razem ze mną. - Ona jest naprawdę ładna – mówi o Olivii. Pluję w niego kostką lodu, a on się śmieje. Dziecko już przesypia prawie całą noc. Nadal śpię w jej pokoju na wypadek gdyby się obudziła. Sam myśli, że nareszcie nawiązuję z nią więź, ale robię to tylko dlatego, żebym nie musiała daleko chodzić w środku nocy. Caleb powinien wrócić z jego podróży jutro pod koniec dnia. Wysłał mi wiadomość, w której napisał, że przyjedzie po Estellę jak tylko wróci. Planuję wizytę w spa o poranku. Jeśli wszystko pójdzie po mojej drodze, on nigdzie nie pójdzie. - Więc chodzili razem do college’u? Patrzę na Sama popijającego swój napój. – Co do diabła? - Co? – Wzrusza ramionami. – Czuję się, jakbym oglądał operę mydlaną, nie znając całej wcześniejszej historii. Pociągam nosem. – Tak, chodzili razem przez kilka lat do college’u. Ale to nie było tak poważne. Nawet się ze sobą nie przespali. Sam unosi brwi. – Caleb trzymał się dziewczyny, która z nim nie spała? – Gwiżdże cicho. - Co to znaczy? – Wsuwam pod siebie nogi i staram się nie wyglądać na zbyt zainteresowaną. Brak seksu pomiędzy Calebem i Olivią zawsze mnie konsternował. Chciałam zadawać pytania w rzadkich okazjach, kiedy pojawiał się ten temat, ale nigdy nie chciałam wyglądać na zazdrosną dziewczynę. Poza tym Caleb chronił swoją przeszłość jakby była przeklętymi klejnotami koronnymi. Sam wygląda na zamyślonego, jak przeżuwa suszoną wołowinę. Je tego tak dużo, że zaczęłam wiązać z nim ten zapach. - To kawał czasu do proszenia studenta aby zaczekał. Jedynym powodem, dla którego wydaje mi się, żeby ktoś zrobił coś takiego, to jeśli byłby szalenie zakochany… uzależniająca miłość. 110

- Co masz na myśli ‘uzależniająca miłość’? – Caleb ma najbardziej nieuzależniającą osobowość, jaką kiedykolwiek wiedziałam. Naprawdę mnie to martwi. Jednego roku był pełnym zapału narciarzem, a następnego roku, kiedy zarezerwowałam chatkę w górach, powiedział mi, że już to go nie interesuje. Zdarzyło się to wiele razy w naszym związku – z restauracjami, ubraniami… nawet co roku wymienia swoje auto. Niemal zawsze zaczynało się od jego szalonej miłości do czegoś, a potem stopniowo się tym nudził. - Nie wiem – mówi Sam. – Chyba gotów był zrobić dla niej wszystko… nawet jeśli oznaczało to zmienienie jego zwyczajów. - Nienawidzę cię. Klepie mnie po nodze i wstaje. – Staram się tylko oczyścić ci trochę głowę, potworna mamuśko. Wygląda na to, że on jest twoim uzależnieniem i to niezdrowym. Piorunuję wzrokiem jego plecy, kiedy kieruje się do drzwi. Jest takim napuszonym dupkiem. - Do zobaczenia jutro – woła przez ramię. – Kiedy wróci pan Idealny…

Lecz następnego dnia Sam dzwoni, mówiąc, że ma problemy z autem. Odwołuję spa. Nie spędziłam z dzieckiem całego dnia odkąd Sam dostał grypy. Zjadam małą paczkę mrożonej kukurydzy, po czym idę do niej. Przez większość dnia powtarzam wszystko, co robił Sam. Mamy brzuszkowy czas w salonie. Wycieram jej twarzy, kiedy kończy jeść. Nawet biorę ją na mały spacer w spacerówce, której nigdy nie użyłam. Gdy odkrywam, że zabrakło mi pieluch, dzwonię z paniką do Sama. Nie odbiera, bo nikogo nie ma w pobliżu, kiedy cholernie się ich potrzebuje! Jak mam zabrać ze sobą dziecko do sklepu? Muszą istnieć jakieś usługi, które załatwiają takie rzeczy dla nowych matek. Po rozmyślaniu przez ponad godzinę, pakuję dziecko do samochodu i jadę do najbliższego sklepu. Dziesięć minut zajmuje mi domyślenie się jak włożyć jej siodełko do wózka. Przeklinam pod nosem, dopóki nie podchodzi do mnie bardziej doświadczona matka, żeby pomóc. Dziękuję, bez patrzenia jej w oczy i wprowadzam wózek do sklepu w porę, żeby zdążyć przed deszczem. W chwili, kiedy chłodne powietrze klimatyzacji dmucha w dziecko, zaczyna zawodzić. Szybko kieruję wózkiem do alejki dziecięcej i biorę pięć paczek pieluch. Lepiej dmuchać na zimne. Kiedy już podbiegam do kasy, ludzie patrzą na mnie jak na złą matkę. Ładuję wszystko na taśmę i wyciągam ją z siodełka. Trzymając ją przy piersi, niezręcznie klepię ją po plecach. Wyciągam portfel i próbuję nią kołysać, kiedy kasjer – młodociany przestępca o podskakującej głowie – pyta mnie. – To będzie wszystko? – Patrzę na paczki pieluch włożone już do wózka, a potem na pusty pasek. On patrzy na mnie załzawionymi marihuanowymi oczami, czekając na moją odpowiedź. 111

- Um nie, prosiłabym też o niewidzialne gówno. – Macham ręką na taśmę, a on jest na tyle głupi, żeby na nią spojrzeć. - Boże – mówię, gwałtownie przesuwając kartą kredytową przez czytnik. – Odstaw trawkę. Dziecko wybiera dokładnie ten moment, żeby się rozpłakać. Zanim schowałam kartę kredytową, zawartość jej pieluchy wylała się na moje ręce i bluzkę. Rozglądam się z przerażeniem i wychodzę szybko ze sklepu. Bez pieluch. Wysyłam Sama, żeby po nie wrócił, kiedy nareszcie do mnie oddzwania. Gdy pojawia się w drzwiach, jeszcze nie zmieniłam obsranej koszulki i dzięki brązowej pracy mojej córki, obie moje piersi przeciekają. Potrząsa głową. - Z każdym dniem wyglądasz gorzej. Wybucham płaczem. Sam kładzie pieluchy na blacie i mnie przytula. – Idź wziąć prysznic, kiedy ona śpi. Zrobię nam coś do jedzenia. Potakuję i idę na górę. Gdy wracam na dół, widzę, że zrobił nam spaghetti. - Siadaj. – Pokazuje na taboret. Słucham się, przyciągając do siebie talerz, który mi podał. - Gubisz się – mówi. Owija spaghetti wokół widelca, nie patrząc na mnie. Używam noża, żeby pokroić makaron na małe kawałki, aby zmieścił się na widelcu. - Jak mogę go odzyskać? - Zdobądź nową osobowość i naucz się trzymać gębę na kłódkę. Rzucam mu nieprzyjemne spojrzenie, przecierając usta. - Podobam ci się? Następuje długa cisza. - Jestem gejem, Leah. - Co? Nigdy tak naprawdę tak nie uważałam. - Cały czas tak mówisz! - Ale masz córkę… tak w ogóle jak jej na imię? Śmieje się. – Kenley. I wydaje mi się, że zorientowałem się o tym później w życiu.

112

Chowam głowę w rękach. To jest dla mnie nowa wszechczasowa porażka, uwodzenie geja. Biorę głęboki wdech i podnoszę na niego wzrok. - Caleb znowu mnie zostawi. Wiem to. Przez chwilę Sam wygląda na zaskoczonego, po czym przesuwa się i obejmuje mnie ramieniem. - Prawdopodobnie – odpowiada. Odwracam się do niego. Czy geje nie powinni być wrażliwi? W momencie, kiedy ogłosił siebie gejem, planowałam wykorzystać go, aby zastąpić Katine. – Prawdopodobnie. Nie mogę uwierzyć, że tak długo z tobą był. – Uśmiecha się z mojej miny. - Naprawdę to powiedziałeś? Kiwa głową. – Może ten facet uwielbia dobre suki – ale kroczysz po cienkiej linie pomiędzy atrakcyjną suką a psychopatką. Zadarłaś z jego córką. Pewnie cię zostawi i zabierze swoje dziecko. - Nie ma mowy. Nie pozwolę na to. - Na co? Męża czy dziecko? Przygryzam wnętrze policzka. Oczywiste jest, co mam na myśli. - Nie uwierzy, jeśli zacznę udawać super mamę. Poznaje takie bzdury. Sam unosi brew. - Nie zostawi mnie. Myśli, że się załamię, jak to zrobi. - W taki sposób chcesz go zatrzymać? Manipulując jego uczuciami? Wzruszam ramionami. – Szczerze, to staram się o tym nie myśleć. - Tak, to dość wyraźne. Czemu po prostu nie dasz mu odejść? Mogłabyś znaleźć kogoś innego. Mam chęć do walnięcia go prosto w twarz. Zamiast tego zapalam papierosa. - Nigdy nie pozwolę mu odjeść. Zbyt bardzo go kocham. Sam uśmiecha się ironicznie i wyciąga papierosa z moich palców, gasząc go na moim granicie. – Nigdy? - Nigdy – odpowiadam. – Przenigdy. Sam celuje we mnie palcem. – To nie jest miłość.

113

Wywracam oczami. – Co ty wiesz? Jesteś gejem.

114

Rozdział dwudziesty Przeszłość

Tatuś ogłosił mnie swoją prawą ręką. Powinien być to dla mnie honor, ale czułam się bardziej tak jakby do mojej sukni został przypięty szkarłatny list. Wszyscy znali jego sztywną politykę dotyczącej nie wprowadzania rodziny do firmy, więc moja nagła obecność była zimną, dżdżystą chmurą deszczową ponad resztą pracowników. Czy mój ojciec zrekrutował szpiega? Czy kompresował etaty firmy, wykorzystując mnie do donoszenia mu kto wykonywał, a kto nie wykonywał swojej pracy? Przeglądali swoje papiery, kiedy przechodziłam obok, udając, że są bardzo zajęci. Niektórzy byli radykalnie mili, mając nadzieję na zdobycie mojej przyjaźni, aby zabezpieczyć swoje stanowiska, podczas gdy reszta była otwarcie wroga. Pytanie Dlaczego ona tutaj jest? było ciągłym dzwonem bijącym nade mną w korytarzach. Było okropnie. Okropniejszy był rozmiar mojego biura. Moje biuro było najbardziej pożądane w budynku, oprócz tatusia. Jedna ściana była zrobiona cała ze szkła; oferowała widok śródmieścia Ft. Lauderdale. Gdybym stanęła prawidłowo, twarzą do oceanu z oddali dostrzegłabym budynek Caleba. Jego wcześniejszy właściciel, który był uwielbiany przez wszystkich w OPI, został zwolniony tydzień przed moim przybyciem. Był z firmą przez dwanaście lat i zasłużył na gabinet, który został podany mi na tacy. Plakietka na moich drzwiach mogłaby mieć napis Tytułowany Bachor w różowych literach. Zarabiałam pięć razy więcej niż w banku. Na zewnątrz moje uprzywilejowane życie zleciało z Licorice Lane. W środku, pod błyszczącym nowym gabinetem i tytułem, zniekształcałam się. Ojciec dał mi prestiżową pracę w jego firmie, aby udowodnić jak marnie o mnie myślał. Mój chłopak uśmiechał się do mnie uśmiechem, który nie sięgał jego oczu. Matka dawała mi miłość tak cienką, że wyglądała jak pokryta cukrem pogarda. Gdyby komuś zależało, żeby powiedzieć: Leah, to wszystko jest w twojej głowie… musiałabym podać im troje ludzi w moim życiu, którzy tak naprawdę mnie nie chcieli. Moja asystentka zajrzała do gabinetu. – Pani Smith, wszyscy czekają na panią w sali konferencyjnej. Cholera. Zapomniałam o tym. Wzięłam swojego MacBooka i Jamba Juice, wychodząc prędko z pokoju. Byłam tak pochłonięta żałowaniem samej siebie, że byłam dziesięć minut spóźniona na bardzo ważne spotkanie. Nienawidziłam tego. Weszłam swobodnie do środka, unikając spojrzenia ojca i usiadłam na swoim miejscu. Podniosłam wzrok, spodziewając się zobaczyć Bruce’a Gowina, który normalnie siedział obok mnie, ale zamiast tego zostałam przywitana przez blondynkę z oślepiająco białymi zębami.

115

Gdzie był Bruce? Bruce był moim partnerem. Rozejrzałam się wokół stołu, dopóki nie złapałam spojrzenia ojca. - Leah, bardzo się cieszę, że nareszcie postanowiłaś do nas dołączyć. Jeśli szukasz pana Gowina – już nie ma go z nami. Cassandra Wickham jest jego zastępczynią. - Możesz nazywać mnie Cash – powiedziała, wyciągając rękę. Cash… jakie to Hollywoodzkie. Cash miała napuszone włosy do podbródka i usta, które widziały jakieś pięć razy igłę glutenu. Była oszałamiająco… seksowna. Od razu poczułam się zagrożona. Posłałam jej najszczerszy uśmiech na jaki było mnie stać i odwróciłam się z powrotem do ojca, który przyglądał mi się uważnie. Cash była jego nowym pupilkiem, już mogłam to stwierdzić. Zastanawiałam się czy Bruce został zwolniony tylko dlatego, żeby zrobić jej miejsce. - Może zacznijmy… - Włączył projektor i wszyscy zwrócili się do niego, tak jak byliśmy do tego zaprogramowani. Charles Austin Smith słownie gromił każdego, kto ważył się mówić czy zasypiać podczas jego spotkań. Tak często słownie gromił moją matkę za wyrażanie swojej opinii, że już takiej nie miała. Król Smith. Niegdyś Smitoukis, ale to była część jego biednego życia. Kiedy Król przemawiał, jego poddani tracili języki i słuchali. Spotkanie było dla wszystkich głów oddziałów OPI Gem. Ponieważ byłam głową spraw wewnętrznych, moją odpowiedzialnością było koordynowanie nowego stanowiska Cash jako strategicznej farmaceutki. Biorąc pod uwagę, że większość strategicznych farmaceutów albo byli sami wyedukowani, albo uczyli się zawodu pod okiem doświadczonych naukowców, Cash była ważną osobą w firmie. Farmaceutyczna gwiazda rocka, można tak ją nazwać. Nie wiedziałam jak czułam się z moją nową odpowiedzialnością. Chciałam z powrotem Bruce’a. Po spotkaniu skierowałam się do biura ojca, aby dowiedzieć się, dokąd zmierzał. Zamykając za sobą drzwi, zajęłam jedyne dostępne miejsce naprzeciwko jego biurka. Zanim się odezwałam czekałam, aż spojrzy na mnie ze swojego komputera. - Co się stało z Brucem, tatusiu? Ojciec zdjął okulary do czytania i położył je na biurku. – Pan Gowin nie spisywał się. Mam wielkie projekty, które postawią nas na mapie jako firmę farmaceutyczną. Potrzebowaliśmy nowej pary oczu. Ufam, że weźmiesz pod swoje skrzydło pannę Wickham. Potaknęłam… zbyt gorliwie. Zmarszczył brwi. – Będziesz blisko z nią pracowała, gdy sformułujemy i zbadamy nowy lek. Kładę w tobie odpowiedzialność nad całym projektem. Opadła mi szczęka. Szybko się pozbierałam, ścierając z twarzy durny uśmiech, starając się być wiceprezesem spraw wewnętrznych.

116

To była wielka sprawa. Jakiekolwiek motywy były mojego ojca na wciągnięcie mnie do firmy, przez te wiadomości zostały odsunięte na bok. Powierzył mi wprowadzenie nowego leku. To było ogromne! - Dziękuję, tatusiu. Jestem bardzo zaszczycona. Odesłał mnie machnięciem ręki i musiałam się powstrzymać przed wybiegnięciem z gabinetu. Pierwszą rzeczą jaką zrobiłam było zadzwonienie do Caleba. Był zdyszany, gdy odebrał telefon. Wyobrażałam sobie, że właśnie powrócił z biegu. - Wow, Ruda. Jestem z ciebie dumny. Odbiorę cię dzisiaj z pracy i pójdziemy to świętować. Błyszczałam pod jego pochwałą. Zgodziłam się być gotową o dziewiętnastej. Odłożyłam słuchawkę i wygładziłam spódnicę. Musiałam przejść się na dół do laboratorium, gdzie Cash będzie miała swoje biuro. Skoro miałyśmy razem pracować, to w moim najlepszym interesie było poznanie jej. Gdy odwróciłam się do drzwi, ona już tam stała. - Leah – powiedziała. – Mogę wejść? Skinęłam głową i pokazałam jej, żeby usiadła. - Pomyślałam, że mogłybyśmy zjeść lunch, trochę się zapoznać ze sobą. Zdecydowałam się nie mówić jej, że zamierzałam zrobić to samo. Niech sobie myśli, że mnie goni. To ja byłam szefową; powinnam utrzymywać profesjonalną aurę. Przyjrzałam się jej rysom, gdy siedziała naprzeciw mnie. Byłyśmy w podobnym wieku. Miała trochę szorstką skórę, jakby przyjaźniła się przez kilka ostatnich lat z solarium. Respektowałam ładny rozmiar C, ale kiedy sięgało się do podwójnego D to trochę zbyt bardzo naśladowało się Jessicę Rabbit. Cash zdecydowanie sięgała podwójnego D. - Nie bardzo się tutaj odnajduję – powiedziała, krzyżując nogi. – Dopiero co przeprowadziłam się tutaj z D.C. Co się na coś takiego odpowiadało? Naprawdę nie obchodziło mnie, skąd była. Uśmiechnęłam się. - Możesz pojechać ze mną. Jutro? Potaknęła, wstając. Na kostce miała tatuaż delfina. Dziwne jak na kogoś z D.C. - Świetnie, do jutra. – Pozostała chwilkę przy drzwiach. Myślałam, że powie coś jeszcze, ale w ostatniej chwili wyleciała i skręciła za rogiem, jakby od czegoś uciekała. Patrzyłam za nią jak szła korytarzem i nacisnęła guzik windy. Było w niej coś podejrzanego. Caleb pewnie potrafiłby ją rozgryźć. Był dobry w takich bzdurach. Niemal 117

byłam skuszona, aby pozwolić im się poznać, ale potem pomyślałam o tym jak kobiety reagowały na Caleba i odrzuciłam ten pomysł. Potrzeba było mi jeszcze tej blondyny flirtującej z moim chłopakiem. Sama będę musiała mieć na nią oko. Gdy nadeszła osiemnasta poszłam do łazienki, żeby odświeżyć się na randkę z Calebem. Na szczęście miałam na sobie nowy, biały strój od Chanel. Wyciągnęłam wsuwki z włosów i pozwoliłam im spłynąć po plecach. Czerwień rzucała się w oczy na tle bieli. Byłam piękna, Wiedziałam o tym, mężczyźni cały czas mi to mówili, a większość kobiet mi zazdrościła. Tak bardzo, że prawie niemożliwym było utrzymanie przyjaźni. Caleb wszedł do mojego biura dziesięć minut wcześniej, pachnąc igłami sosnowymi i wyglądając smakowicie. Zawsze był wcześniej. Udałam zaskoczoną, jakbym nie spędziła ostatnich dwudziestu minut na strojeniu się w łazience. Wstałam, żeby go pocałować i zatrzepotało mi w brzuchu, gdy wsunął język do moich ust. - Podoba mi się to – powiedział, przesuwając palcem po materiale, który kończył mój dekolt. Odnosił się do mojego stroju, ale z Calebem zawsze istniała dwuznaczność. - Może to zdejmiesz i zobaczysz czy spodoba ci się to co jest pod spodem – powiedziałam w jego usta. Podobał mi się pomysł ochrzczenia mojego nowego biura. Zastanawiał się nad moją ofertą, gdy ktoś zapukał do drzwi. Odepchnęłam się od jego torsu, rozdrażniona. - Wejść. Cash otworzyła drzwi. Jej twarz zaczerwieniła się, kiedy nas zobaczyła. - Mój Boże, bardzo przepraszam – powiedziała, wycofując się. – Chciałam się zapytać czy wiesz, jak dotrzeć do najbliższej Panery. Przesunęła po nas wzrokiem, zatrzymując się na twarzy Caleba. Nie podobało mi się to jak na niego patrzyła. Przysunęłam się do niego bliżej, oplątując ramionami jego szyję jak zaborczy leniwiec. Mój. Wydawała się rozumieć język mojego ciała. Kąciki jej usta uniosły się leciutko. Nastała niezręczna cisza, podczas której czekałam aż sobie pójdzie. Caleb chrząknął. Prezentacje, oczywiście. - Cassandro Wickham, to jest mój chłopak Caleb – powiedziałam. Caleb odsunął się ode mnie, żeby uścisnąć jej dłoń. Nie chciałam, żeby ją dotykał. Trzymała jego rękę o kilka sekund za długo, uśmiechając się z fałszywą skromnością.

118

Czy ona nie widziała, że stałam obok? - Jesteś nowa w mieście? – zapytał Caleb, puszczając jej dłoń. Zbliżył się do mnie i przycisnęłam się do jego boku. Znał moje słabości, jedną z nich było brak pewności siebie. Ilekroć wykrywał te fale, nadrabiał w kwestii poświęcania uwagi. Idealny, był idealny. Cash skinęła głową. – Wprowadziłam się tutaj tydzień temu. - Cassandra będzie ze mną pracować nad nowym projektem – powiedziałam z napięciem. Nie chciałam już nazywać ją Cash. Wiedziałam, co będzie następne. Caleb był dżentelmenem. Jeżeli ktoś nie znał obszaru i ogłaszał swój głód… - Powinnaś dołączyć do nas na kolacji. Zamierzaliśmy iść świętować. Skrzywiłam się. Ona raczej tego nie dostrzegła, może dlatego, że wlepiała oczy w mojego chłopaka. - Nie chciałabym się narzucać… Ta, jasne. - Oczywiście, że nie będziesz się narzucać – odparłam szybko. – Bardzo się ucieszymy, jeśli pojedziesz z nami. Spojrzała na mnie i miałam wątpliwości czy usłyszała to, co naprawdę mówiłam. - Więc pójdę tylko po torebkę. Gdy tylko wyszła z biura, Caleb pocałował mnie w czoło… potem usta. Przyciągała go dobroć, nawet bywał nią podniecony – dlatego właśnie miałam obawy. Nieszczególnie tkwiłam na Miłej Liście Mikołaja. Albo on jeszcze się nie zorientował, albo zbyt rozproszony był moimi cyckami, żeby się przejmować. Wprawdzie miałam naprawdę ładne piersi. Spotkaliśmy się z Cash w lobby i uparła się, że pojedzie z nami. Musiałam prawie odepchnąć ją z drogi, żeby dostać się do przedniego siedzenia. Caleb zabrał nas do Seasons 52. Zamówiliśmy wino i jedną lampkę później Cash dowiedziała się o moim chłopaku więcej niż ja w ciągu roku. - Więc ta dziewczyna – twoja była – nie chciała się z tobą przespać. Wybacz mi, że to mówię, ale jesteś tak cholernie seksowny, jak to w ogóle możliwe? Była lesbijką? Caleb uśmiechnął się krzywo i zastanawiałam się jaki sekret ukrywał za tymi zmysłowymi ustami. Przesunął językiem po dolnej wardze i przyjrzał się Cash „śmiejącymi się oczami”, jak je nazywałam. 119

- Ktoś zranił ją emocjonalnie. Niestety ja także ją zraniłem. - Niestety? – powtórzyła, przenosząc wzrok na mnie. Poczułam ukłucie, nawet na niego nie patrząc. Caleb nosił emocje na szczęce. Wyobrażałam sobie, że w tamtej chwili dość mocno ją zaciskał. Sięgnęłam po jego rękę pod stołem i splotły się nasze palce. Myślał, że oferowałam wsparcie, ale chciałam tylko wiedzieć, że wciąż był mój. Chciałam mu przypomnieć, że to ja siedziałam z nim przy tym stole, nie ona. Przesunął się w miejscu. Cash zadała mu mnóstwo pytań o to jak się poznaliśmy. Gdy tylko złapała się myśli, że nie chciał iść ze mną na randkę w ciemno, chciała wiedzieć dlaczego. - A co z tobą, Cash? Jaka jest twoja historia? – Rzęsy Cash próbowały odlecieć. Powstrzymałam uśmieszek i przygotowałam się na szaloną jazdę. Caleb miał wprawę w wyciąganiu informacji. Byłam całkiem pewna, że do końca posiłku poznamy całą jej historię. Wyciągnęła wymanikiurowany palec, żeby założyć pasemko włosów za ucho. Coś ukrywała. Wiedziałam jak wyglądała kobieta z sekretem; każdego dnia patrzyłam na taką w lustrze. Kobiety nosiły sekrety w oczach i jeżeli skupiało się uwagę, to można było wyłapać błyski wyraźnych emocji, pływających w zwykłych rozmowach. Caleb zapytał czy sama przeprowadziła się na Florydę i wyłapałam szybki opuszczenie wzroku, zanim wesoło odpowiedziała. – Tak. Brałam zajęcia psychologiczne na studiach, które studiowały język ciała. Jeden z wykładów miał nazwę Sztuka Kłamania. Mieliśmy przeprowadzić eksperyment wraz z czytaniem rozdziału, w którym pytaliśmy osobę, kogo nie było w klasie, seria pytań. Ku mej wielkiej radości nauczyłam się, że osoba, która przywołuje prawdziwe wspomnienie podnosi wzrok i zerka w prawo, podczas gdy osoba, która wykorzystuje twórczą część swojego mózgu – żeby skłamać – spuszcza wzrok i zerka w lewo. Cash często spuszczała spojrzenie. Obrzydliwa. Mała. Kłamczucha. - Gdzie mieszka twoja rodzina? – zapytał Caleb. Przesuwał między palcami kosmyk moich włosów. Cash przypatrywała się zazdrośnie. - Och, są w pobliżu – odparła, zbywając pytanie. - W pobliżu tutaj? - Mój ojciec tutaj mieszka. Matka mieszka w Nowym Jorku. - Często się z nim widujesz? Pokręciła głową. – Nie bardzo.

120

Kolejna popieprzona rodzina, bez wątpienia. Prawie skinęłam głową we współczuciu. - Chciałabym mieć więcej czasu – powiedziała szybko. – Byłam bardzo zajęta przeprowadzką. Jesteśmy sobie bardzo bliscy. Jej usta otwarte były, żeby sypnąć kolejnym kłamstwem, kiedy kelner przyszedł z naszym jedzeniem. Co za szkoda. Chciałam je usłyszeć. Reszcie posiłku towarzyszyła gadka szmatka. Zatem była blisko z jej ojcem? Musiało być miło.

121

Rozdział dwudziesty pierwszy Teraźniejszość

Caleb ukrył przede mną łódź. Co jeszcze ukrywa? Świadomość, że może być tego więcej męczy mój mózg. Tylko o tym mogę myśleć, aż praktycznie krztuszę się moimi podejrzeniami. Tak bardzo marszczyłam czoło, że pod koniec tego wszystkiego będę potrzebowała botoksu. Jedno jest pewne: muszę się dowiedzieć czy jest tego więcej, nawet jeśli oznacza to łamanie jego kodeksu prywatności. Caleb nie cierpi, gdy pod jego nieobecnością ktoś jest w jego gabinecie. Zawsze dawałam mu jego przestrzeń, biorąc pod uwagę, że reszta domu jest moja, ale dzisiejszy wieczór wzywa o węszenie. Pozwalam Samowi iść do domu jak tylko kładzie do spania Estellę. Normalnie przekonuję go, żeby został ze mną parę godzin i obejrzał ze mną telewizję, lecz gdy tylko zegar wybija dziewiętnastą, praktycznie wypycham go za drzwi. Otwieram drzwi do jego gabinetu, wciąż żując łodygę selera i zapalam światło. Rzadko kiedy tutaj przychodzę. Cały pokój nim pachnie. Wciągam głęboko powietrze i od razu chce mi się płakać. Kiedyś każdej nocy przytulałam się do tego zapachu, a teraz… Lustruję wzrokiem ułożone wszędzie zbiory książek. Naprawdę nie wiem, kiedy on znajduje czas na czytanie. Kiedy jest z nami w domu, to gotuje i spędza z nami czas. Pomijając fakt, że w domu zawsze leży gdzieś książka, to tak naprawdę nigdy nie widziałam, żeby czytał. Raz sprzątałam, odnosząc do jego gabinetu książki, które poroznosił po domu, kiedy jego zakładka wypadła z jednej z książek, które nosiłam. Schylając się, żeby wziąć ją z podłogi, znalazłam coś co wyglądało jak pens – albo przynajmniej kiedyś było pensem. Teraz miał wstemplowaną wiadomość o całowaniu. Miał również dziwny kształt, lekko zgięty i wydłużony. Włożyłam go z powrotem do jego książki i następnym razem, gdy byłam na zakupach kupiłam mu prawdziwą zakładkę. Była skórzana, importowana z Włoch. Zapłaciłam pięćdziesiąt dolarów sprzedawcy, myśląc, że Caleb będzie pod wrażeniem mojej życzliwości. Gdy pokazałam mu ją tamtego wieczora przy kolacji, uśmiechnął się uprzejmie i mi podziękował, nie pokazując entuzjazmu, którego oczekiwałam. - Pomyślałam, że potrzebujesz takiej. Używasz tego dziwnego pensa, a on wciąż wypada… Od razu podniósł wzrok na moją twarz. – Gdzie on jest? Nie wyrzuciłaś go, prawda? – Zamrugałam na niego zdezorientowana. - Nie, jest w twoim gabinecie. – Nie potrafiłam ukryć zranienia w głosie. Jego oczy złagodniały i obszedł stolik, żeby mnie pocałować w policzek.

122

- Dziękuję, Leah. To był dobry pomysł – naprawdę. Potrzebowałem czegoś lepszego do przypominania mi o moim miejscu. - Twoim miejscu? - W książce. – Uśmiechnął się. Już nigdy więcej nie zobaczyłam pensa, ale miałam przeczucie, że gdzieś go schował dla przechowania. Caleb był dziwnie sentymentalny.

Odsuwając stos książek leżący na podłodze na bok, najpierw zabieram się za jego szuflady i wyciągam wszystkie papiery. Rachunki, papiery z pracy – nic ważnego. Segregator był następny. Przeglądam każdy folder, czytając głośno ich tytuły. - Studia, Przedsiębiorcy, Akty prawne domów, Karty kredytowe… Wracam do Aktów prawnych domów. Mieliśmy tylko jeden dom, poza apartamentem Caleba, które upierał się zatrzymać. Były trzy. Pierwszy adres należał do naszego domu, drugi do jego apartamentu, a trzeci… Siadam, spojrzeniem przesuwając po każdym słowie… każdym imieniu. Staram się przekopać przez szkło. Mój mózg nie ma połączenia z moimi oczami. Zmuszam się do czytania. Gdy kończę na niczym nie mogę skupić już wzroku. Kładę głowę na jego biurku, papiery wciąż trzymając w ręce. Mam problem z oddychaniem. Zaczynam płakać, ale nie użalającymi się łzami: łzami gniewu. Nie mogę uwierzyć, że on mi to zrobił. Nie mogę. Podnoszę się przepełniona wściekłością. Gotowa jestem zrobić coś lekkomyślnego. Biorę telefon, żeby do niego zadzwonić – żeby na niego nawrzeszczeć. Rozłączam się nim wybieram numer. Zginam się w pół, łapiąc się za brzuch i jęk opuszcza moje usta. Jak to może tak bardzo boleć? Gorsze rzeczy były mi zrobione. Boli mnie. Tak bardzo mnie boli. Chcę, żeby ktoś wyciął mi serce, żebym nie musiała tego czuć. Obiecał, że nigdy mnie nie zrani. Obiecał, że się mną zaopiekuje. Wiedziałam, że nigdy nie kochał mnie tak jak ją, ale i tak go chciałam. Wiedziałam, że jego miłość do mnie była warunkowa, ale i tak go chciałam. Wiedziałam, że byłam drugim wyborem, ale i tak go chciałam. Lecz tego było za wiele. Wytaczając się z jego gabinetu do hallu, rozglądam się po mojej posiadłości, moim pięknym, małym świecie. Czy stworzyłam go, żeby ukryć smród mojego życia? Filigranowe jajko stoi na stoliku blisko drzwi. To antyk, który Caleb kupił mi podczas podróży do Cape Cod. Kosztował go pięć tysięcy dolarów. Podnoszę je i rzucam nim przez pokój, krzycząc przy tym. Rozbija się o kafelki, smyrgając w każdą stronę, tak jak moje życie. Podchodzę do naszego zdjęcia ślubnego, które wisi nad sofą. Zastanawiam się przez chwilę, przypominając sobie ten dzień – pozornie najszczęśliwszy dzień mojego życia. Łapię 123

miotłę, która stoi oparta o ścianę i walę rączką najmocniej jak potrafię w szklaną oprawkę. Zdjęcie spada ze ściany, rozbijając się o meble i lądując na stoliku do kawy. Estella zaczyna płakać. Ocieram wierzchem dłoni cieknącą twarz i ruszam do schodów. Trochę się cieszę, że się obudziła. Potrzebuję kogoś do trzymania.

124

Rozdział dwudziesty drugi Przeszłość

Dzień mojego ślubu wyglądał bardziej jak koronacja niż rzeczywisty ślub. W jakiś sposób była to dla mnie koronacja. Wygrałam moją koronę. Miałam, dość możliwie, najseksowniejszego, najbardziej ujmującego mężczyznę, jakiego miał do zaoferowania świat. Pobiłam wredną, kruczoczarną wiedźmę, żeby go dostać. Czułam triumf. Długo na to czekałam. Myślałam o tych wszystkich rzeczach, kiedy stałam przed lustrem w sukience koloru kości słoniowej. Miała sercowy dekolt, spódnicę syreny. Moje włosy były spięte, zakręcone w coś co wyglądało jak muszla, a do boku przypięty był śliczny biały kwiatek. Chciałam rozpuścić włosy, ale Caleb prosił, żeby je spięła. Zrobiłabym dla niego wszystko. Wyjrzałam przez okno na rozciągające się podwórko moich rodziców. Zaczynali przybywać goście; odźwierni kierowali ich do miejsc. Niebo przygaszało i nareszcie zaczęło pokazywać się tysiąc światełek, które nalegałam, aby zostały zawieszone na drzewach. Olbrzymi namiot stał po lewej, gdzie odbędzie się przyjęcie. Na prawo znajdował się basen rozmiarów olimpijskich. Rodzice zamówili szklaną podłogę nałożoną na basen, gdzie Caleb i ja złożymy sobie przysięgi. Będziemy chodzili po wodzie. Podskakiwałam na samą myśl. Krzesła ustawione były wokoło basenu. Wokoło będziemy mieli widownię. Caleb śmiał się, kiedy dzień wcześniej zobaczył to po raz pierwszy. Nie cierpiał tego, że moja rodzina próbowała przewyższyć Jonesów. - Miłość jest prosta – powiedział wtedy. – Im więcej pompy dodajesz ślubowi, tym mniej szczere to się robi. Nienawidziłam tego. Śluby były lukrem na resztę twojego życia. Jeżeli lukier nie był dobry, to kto chciał próbować babeczki? Przez dobre piętnaście minut gapiliśmy się na tę szklaną podłogę, kiedy nareszcie powiedziałam. – Chciałam być Małą Syrenką. – Początkowo się zaśmiał, a potem jego twarz spoważniała. Pociągnął za jeden z moich loków. – Będzie pięknie, Lee. Będziesz Małą Syrenką. Przepraszam, odzywał się we mnie palant.

Moja matka wpadła do pokoju dziesięć minut przed ślubem. Tego dnia widziałam ją po raz pierwszy. Nachyliła się nade mną, gdy Courtney nakładała mi szminkę. Katine, która była po drugiej stronie pokoju dokańczając własny makijaż, spotkała moje spojrzenie w lustrze.

125

Bardzo dobrze była zaznajomiona z moją matką i jej popisami. Stłumiłam wzrastające mdłości, jak Courtney przetarła moje wargi chusteczką. - Cześć, mamo – powiedziałam, odwracając się do niej z uśmiechem. - Dlaczego wybrałaś ten odcień, Leah? Wyglądasz jak wampir. Spojrzałam na siebie w lustrze. Courtney nałożyła mój firmowy odcień czerwieni. Być może wyglądało to odrobinę zbyt gotycko jak na ślub. Sięgnęłam po chusteczkę i starłam ją, wskazując na różaną szminkę. – Wypróbujmy tę. Matka obserwowała z satysfakcją, jak nakładana była nowa szminka. – Wszyscy już prawie są. Będzie to najbardziej imponujący ślub roku, mogę ci to zagwarantować. Promieniałam. - I najpiękniejsza panna młoda – odezwała się moja siostra, nakładając róż na moje policzki. - Oraz najseksowniejszy pan młody – rzuciła przez ramię Katine. Zachichotałam, wdzięczna za ich wsparcie. - Tak, miejmy tylko nadzieję, że tym razem będzie w stanie go przytrzymać – powiedziała matka. Katine opuściła szczoteczkę tuszu do rzęs. - Mamo! – powiedziała gniewnie Courtney. – To niestosowne. Możesz przestać być jędzą? Mnie nigdy nie upiekłoby się za powiedzenie czegoś takiego. Mama zmarszczyła brwi na swoją ulubioną córkę. Wyczuwałam kłótnię. Położyłam rękę na ramieniu Courtney. Nie chciałam, żeby dziś były kłótnie. Chciałam, żeby wszystko było idealne. Przełknęłam ból i uśmiechnęłam się do mamy. - Kochamy się – powiedziałam z przekonaniem. – Nie muszę niczego przytrzymywać. On jest mój. Uniosła idealne brwi, zaciskając usta. – Zawsze istnieje coś, co kochają bardziej – powiedziała. – Kobieta albo samochód, albo… Urwała, ale dokończyłam za nią w głowie – albo druga córka… Courtney, nieświadoma faworyzowania naszego ojca, nałożyła więcej różu na moich policzkach. – Przesadzasz, mamo. Nie każdy mężczyzna taki jest. Matka uśmiechnęła się z pobłażaniem do młodszej córki, przesuwając ręką po jej policzku. – Nie, moje kochanie – powiedziała – nie dla ciebie. 126

Usłyszałam aluzję. Courtney nie. Spojrzałam na jej rękę na policzku mojej siostry i zabolało mnie. Nigdy mnie nie dotykała, dopóki nie musiała. Nawet gdy byłam mała, szczęście miała, kiedy przytulono mnie w moje urodziny. Odwracając się od nich, pomyślałam o Calebie i od razu poczułam się lepiej. Dzisiaj zaczniemy własną rodzinę. Nigdy, przenigdy nie będę traktowała mojego dziecka, tak jak oni traktowali mnie. Niezależnie od sytuacji. Caleb będzie najlepszym tatą na świecie. Będę w stanie spojrzeć w tył na moje stare życie ze smutkiem, promieniejąc w różowych oparach nowego. Caleb. Miałam go. Może nikogo innego, ale on mi wystarczał. Pięć minut zanim wszystko miało się zacząć ktoś zapukał do drzwi. Mama już wyszła, a ze mną były tylko Katine i Courtney. Courtney pobiegła, żeby zobaczyć kto to, podczas gdy Katine pomogła mi założyć buty. Wróciła, uśmiechając się lekko. – To Caleb. Chce z tobą porozmawiać. Katine potrząsnęła głową. – Nie ma mowy! Nie może jej jeszcze zobaczyć. Jestem rozwiedziona i wiecie co? Pozwoliłam dupkowi zobaczyć się zanim wzięliśmy ślub – powiedziała to rzeczowo, jakby był to jedyny powód dla którego jej małżeństwo się rozpadło. Spojrzałam na drzwi, rytm mojego serca przyśpieszył. Mnie to nie przeszkadzało. – Wy idźcie na dół. Zobaczę się z wami za chwilę. Katine założyła ramiona na piersiach, jakby nigdzie się nie wybierała. - Katine – powiedziałam – Brian zostawił cię, bo przespałaś się z jego bratem, nie dlatego, że zobaczył cię w sukni ślubnej. A teraz wynocha. Courtney chwyciła Katine za ramię, zanim mogłaby odpyskować i wyciągnęła ją z pokoju. Wygładziłam sukienkę, szybko spoglądając w lustro zanim podeszłam do drzwi. O czym mógłby ze mną rozmawiać? Nagle zrobiło mi się niedobrze. Co jeśli chciał wszystko odwołać? Czy w ogóle istniał dobry powód, dla którego pan młody żądał rozmowy z panną młodą przed ich ślubem? Uchyliłam drzwi. - Nie powinieneś mnie widzieć – powiedziałam. Roześmiał się, co od razu mnie uspokoiło. Śmiejący się mężczyzna nie przychodził zrywać z narzeczoną. - Odwróć się – odparł. – A ja wejdę tyłem. - Dobra.

127

Obróciłam się plecami do drzwi i odeszłam parę kroków. Usłyszałam wchodzącego do środka Caleba. Stanął przyciskając plecy do moich pleców. Sięgnął po moje dłonie i staliśmy tak dobrą minutę, gdy się odezwał. - Obrócę się… - powiedział. - Nie! Zaczął się śmiać i wiedziałam, że się droczył. Ścisnęłam jego dłonie. On ścisnął moje. - Leah. – Jego głos dotykał mojego imienia w sposób, który sprawił, że zamknęłam oczy. Wszystko co spływało z jego języka brzmiało pięknie, zwłaszcza moje imię. - Tak? – spytałam cicho. - Kochasz mnie czy wyobrażenie o mnie? Zesztywniałam, a on kciukami pogłaskał koniuszki moich palców. Próbowałam zabrać ręce, bo chciałam zobaczyć jego twarz, ale trzymał je mocno, nie puszczając mnie. - Jedynie odpowiedz na pytanie, kochanie. - Kocham ciebie – odparłam z całym przekonaniem. – Czy ty… czy ty nie czujesz tego samego? O Boże. Odwoła ślub. Czułam jak moje gardło się zaciskało. Opuściłam głowę, głęboko oddychając. - Kocham cię, Leah. Nie poprosiłbym cię o rękę, gdybym cię nie kochał. Więc dlaczego odbywamy tę rozmowę? - Więc dlaczego odbywamy tę rozmowę? – W głowie brzmiałam pewniej. Mój głos zadrżał. - Miłość nie zawsze wystarcza. Chcę tylko się upewnić… Jego głos umilkł. Czy on mówił o Olivii? Chciałam krzyczeć. Była z nami nawet w dzień naszego ślubu. Chciałam mu powiedzieć, że jej już nie ma! Poszła dalej. Była… była… bezwartościową suką, która na niego nie zasługiwała. Czy ja go kochałam?

128

Uniosłam brodę. Tak, kochałam – na pewno bardziej niż ona. Jeżeli potrzebował, żebym go o tym przekonała, to tak zrobię. - Caleb – powiedziałam cicho. – Jest coś, o czym nigdy ci nie powiedziałam. Chodzi o moją rodzinę. Wzięłam wdech i pozwoliłam prawdzie wylać się przez moje usta. Teraz albo nigdy. Moje słowa splątane były wstydem i bólem. Caleb, wyczuwając coś, mocniej mnie trzymał. - Jestem adoptowana. Spróbował się obrócić, ale powstrzymałam go. Nie mogłam jeszcze na niego spojrzeć. Musiałam to z siebie wyrzucić. W każdej chwili przyjdą po nas, a musiałam skończyć zanim to zrobią. – Po prostu się nie odwracaj, dobrze. Tylko… słuchaj. - Dobrze – powiedział. - Kiedy moi rodzice się pobrali, przez trzy lata starali się o dziecko. Lekarze powiedzieli mojej matce, że nie może mieć dzieci, więc niechętnie zdecydowali się na adopcję. Mój ojciec jest grekiem, Caleb. Potrzebował syna. Postanowili nie czekać na krajową adopcję, co zajęłoby wiele lat. Mój ojciec miał kontakty w rosyjskiej ambasadzie. - Leah… Mój głos prawie się załamał na dźwięk jego głosu. – Przymknij się – powiedziałam. – To naprawdę ciężkie, daj mi powiedzieć. Walczyłam ze łzami. Nie poświęciłabym na to mojego makijażu. - Moja prawdziwa matka miała szesnaście lat i pracowała w burdelu. Nie byłam chłopcem, którego pragnęli, ale przywieźli mnie tutaj ze sobą. Miałam sześć tygodni. Miesiąc później moja matka dowiedziała się, że jest w ciąży. Poroniła… przypuszczam, że był to chłopiec. Ojciec obwiniał mnie o stres, który spowodował poronienie. Najwyraźniej byłam bardzo trudna, kolkowa i w ogóle. Kilka miesięcy później zaszła w ciążę z Courtney, ale ojciec stracił swojego chłopczyka. Chyba od tamtej pory mnie nienawidzi. Przeszłam z dziecka, którego pragnęli do dziecka, które zabiło upragnione dziecko do… niedogodności – dziecka prostytutki. Ktoś głośni zastukał do drzwi. – Jeszcze parę minut – zawołałam. Obróciłam się twarzą do Caleba. Wziął mnie w ramiona ze zmarszczonymi mocno brwiami. Jego ciepło wsączyło się we mnie. Przez długi czas milczał. - Dlaczego mi nie powiedziałaś? - Boże, Caleb. To brudny sekrecik mojej rodziny. Było mi wstyd. – Musiałam mocno odchylić głowę, żeby spojrzeć mu w twarz. Sprawiał, że czułam się mała i chroniona. 129

- Nie masz czego się wstydzić. To oni – nie mogę sobie nawet tego wyobrazić. Pokręcił głową. – Dlatego twój ojciec dziś cię nie odprowadzi? – Zmrużył oczy i zarumieniłam się. Powiedziałam mu, że podagra ojca sprawia mu problemy. Wszystkie chwyty dozwolone. Skinęłam głową. Ojciec powiedział mi tydzień wcześniej, że nie będzie mi towarzyszyć w przejściu. Nieszczególnie tego od niego oczekiwałam. Caleb przeklął. Bardzo rzadko przy mnie przeklinał. Widziałam jak bardzo był zły. – Dlatego dał ci pracę. – Nie było to pytanie. Łączył wszystkie elementy układanki. Potaknęłam. Wyglądał tak wściekle; wiedziałam, że mój plan działał. - Caleb… nie zostawiaj mnie. – Moja warga drżała. – Proszę… kocham cię. Złapał mnie prawie szorstko i przytulił. Złapałam się go, nie martwiąc się makijażem czy włosami. Taka była droga do jego serca. Grałam na jego współczuciu i grałam na jego potrzebie chronienia rzeczy, które były złamane i zagubione. Znowu usłyszeliśmy pukanie. Caleb odsunął mnie na długość ramienia i przyjrzał mi się. Coś zmieniło się w jego oczach. Stałam się dla niego kimś innym w chwili, kiedy podzieliłam się moją tajemnicą. Czy wiedziałam, że tak się stanie? Czy celowo odsuwałam wyznanie mu prawdy na wypadek, gdyby wydarzyło się coś takiego? Lekko przesunął palcem od linii moich włosów, przez czoło do nosa, przez wargi do szyi. - Jesteś olśniewająca – powiedział. – Mogę odprowadzić cię przejściem? Moje serce podskoczyło, poleciało… zrobiło pieprzony taniec szczęścia. Ożeni się ze mną ożeni. - Tak, proszę. - Leah… - Tak? - Nie zranię cię. Zaopiekuję się tobą. Wierzysz mi? - Tak – skłamałam.

130

Rozdział dwudziesty trzeci Teraźniejszość

Ona wygląda tak samo. Kruczoczarne włosy opadają lekko do jej pasa. Wygląda niemal jak cyganka w niebieskich lnianych spodniach i kremowej obcisłej koszulce zwisającej luźno z jednego ramienia. Przyglądam się jej okrągłym złotym kolczykom, które są tak wielkie, że włożyłabym do nich rękę. Sprawiają, że wygląda egzotycznie i lekko niebezpiecznie. Zawsze sprawiała, że czułam się pospolita. Jej spojrzenie przesuwa się po garstce gości w knajpie, szukając twarzy, którą rozpozna; starszym mężczyźnie, parze, która dzieli tę samą stronę loży, dwójce kelnerów wkładających sztućce do serwetek… i mnie. Widzę jak szok opanowuje jej rysy – rozchylenie ust, leciutkie rozszerzenie się bieli wokół jej tęczówek. Nagle sztywnieje. Jej oczy rzucają się w cztery kąty pomieszczenia i wiem, że go szuka. Kręcę głową, informując ją, że go tutaj nie ma. Upijam łyk kawy i czekam. Rusza stanowczo w kierunku mojego stolika. Gdy dociera do miejsca, gdzie siedzę, nie siada, ale patrzy na mnie wyczekująco. - Stara klientka? – pyta sucho. - Cóż, jestem, prawda? – Pokazuję jej, żeby usiadła. Wysłałam anonimową wiadomość do jej biura, twierdząc, że jestem starą klientką w prawnych kłopotach. Poprosiłam ją, żeby spotkała się ze mną w knajpie o nazwie U Tiffany. Nie miałam pojęcia czy przyjdzie, ale lepsze to było od pokazania się w jej biurze. Ostrożnie siada na miejscu naprzeciwko mnie, ani na chwilę nie odrywając wzroku od mojej twarzy. - Czego do cholery chcesz? Krzywię się. Louboutins czy nie, wciąż jest taką samą prostaczką jak kiedyś. - Pomyślałabym, że mogłabyś przejrzeć dla mnie ten dokument. – Sięgam do torebki i wyciągam papiery, które ukradłam z segregatora Caleba. Kładąc je na stoliku, przysuwam je do niej. - Co to jest? – pyta. Przygląda mi się z niesmakiem. Jak ona śmie tak na mnie patrzeć? Własnoręcznie zrujnowała moje życie. Miałabym wszystko gdyby nie jej pokrętne, sięgające za daleko ręce.

131

Również prawdopodobnie byłabym także w więzieniu. Odsuwam tę myśl. Teraz nie jest pora na wdzięczność. Teraz jest pora na odpowiedzi. Przysuwam do niej dokumenty. - Spójrz. Sama zobacz. Bez poruszania głową patrzy na papiery, potem na mnie. Jest to gładki, twardy, imponujący kawałek zastraszania. Sztuka języka jej ciała jest czymś, co można podziwiać. - Czemu chciałabym to zrobić? – pyta. Sprawia, że czuję chłód. Przypominam sobie stanie w miejscu świadka i moje serce przyśpiesza. Ćwiczę, żeby zobaczyć, czy ja też potrafię to zrobić. - Należy to do Caleba – odpowiadam, poruszając tylko ustami. Nie wiem czy to wzmianka jego imienia czy może działa moje naśladowanie języka jej ciała, ale napina się. Kelner podchodzi do naszego stolika. Olivia sięga po papiery. - Proszę przynieść jej kawę, dwie śmietanki – mówię, odsyłając go. Szybko odchodzi. Olivia, czytając, na chwilę unosi na mnie wzrok. Przez dziewięć miesięcy spędzałam z nią niemal każdy dzień. Wiem, co lubi. Sączę moją kawę, gdy czyta, przyglądając się jej twarzy. Dociera jej kawa. Bez unoszenia wzroku ściąga pokrywki ze śmietanek i wlewa je do kawy. Podnosi filiżankę do ust, ale w połowie drogi jej ręka zamiera. Kawa wylewa się na stolik, gdy odstawia mocno filiżankę. Wstaje gwałtownie. - Skąd to masz? Odsuwa się od stolika, kręcąc głową. – Dlaczego na tym jest moje imię? Przesuwam językiem po zębach. – Miałam nadzieję, że ty możesz mi to powiedzieć? Rusza piorunem do drzwi. Podnoszę się, rzucając dwudziestkę na stolik i idę za nią. Podążam za nią na parking i osaczam ją przy stoisku z gazetami. – Masz mi wyjaśnić dlaczego twoje imię jest na tym akcie prawnym razem z imieniem mojego męża! Jej twarz jest wyprana z koloru. Kręci głową. – Nie wiem, Leah. On nigdy… nie wiem. Zakrywa twarz dłońmi i słyszę jej szloch. Przez to tylko jeszcze bardziej się złoszczę. Robię groźny krok w jej stronę. - Sypiasz z nim, prawda? 132

Zabiera ręce i piorunuje mnie wzrokiem. - Nie. Oczywiście, że nie! Kocham mojego męża. – Jest wyraźnie urażona, że mogłabym oskarżyć ją o taką rzecz. - Ja kocham mojego! – Mój głos się łamie. - …więc dlaczego on kocha ciebie? Patrzy na mnie z prawdziwym wstrętem. - Nie kocha – odpowiada prosto. – Wybrał ciebie. – Boli ją wymówienie tych słów do mnie. Widzę jak te uczucie wylewa się z jej skóry. Unoszę akt prawny, potrząsając nim. – Kupił ci dom. Dlaczego kupił ci pieprzony dom? Wyrywa akt z moich rąk i wskazuje na datę. – Przegapiłaś ten mały szczegół? Długo przed tobą, Leah. – Wpycha mi go w pierś. – Ale ty o tym wiesz. Zatem dlaczego podstępem skłoniłaś mnie do przyjścia tutaj? Przełykam ślinę – nerwowa reakcja. Ona to widzi i uśmiecha się okrutnie. - Powinnam była pozwolić im wrzucić cię do więzienia, wiesz. Odwraca się, podchodząc do drzwi jej samochodu. Jej oświadczenie doprowadza mnie do szału. Idę za nią, wbijając paznokcie we wnętrze dłoni, oddycham przez nos. - Żebyś mogła go mieć? – wypalam. Krew huczy mi w uszach. Cały czas zadaję sobie te pytanie. Powtarzam je. – Powinnaś była przegrać sprawę, żebyś mogła go mieć? Zamiera, patrzy na mnie przez ramię. - Tak. Nie spodziewałam się prawdy. Przeraża mnie. Otwieram usta – z trudem wyrzucam słowa. – Myślałam, że kochasz swojego męża. Wydmuchuje powietrze przez nos. Ten czyn przypomina mi wzburzonego konia. Jej oczy unoszą się z moich butów i lądują z obrzydzeniem na mojej twarzy. - Twojego też kocham.

133

Rozdział dwudziesty czwarty Przeszłość

Zanim wyszłam za Caleba rzadko pozwalałam rodzicom przebywać w jego towarzystwie ze strachu, że ich opinie przeniosą się na niego i zacznie on patrzeć na mnie tak, jak oni. Większość moich innych chłopaków nie pojmowało ich aluzyjnych obelg i chłodnego rodzicielstwa. Caleb był bystry, przejrzałby ich, przejrzałby mnie – i zacząłby zadawać pytania. Nie chciałam pytań ani ewentualnej rezygnacji, którą by przyniosły: Leah jest rozczarowaniem. Nie jest niczego warta, jest tylko córką z drugiej ręki. Nie lubiłam jak ludzie znali moją historię. Więc przez dwa lata naszego romansu trzymałam go z dala od wydarzeń towarzyskich z moją rodziną, z drobiazgową precyzją. Przeważnie było to wyczerpujące – upewniałam się, że nikt nie powiedział zbyt wiele, rozmowy nie sięgały zbyt głęboko. Po ślubie to się zmieniło. Może czułam się bezpieczniej odkąd miałam zobowiązanie albo może chodziło o fakt, że nareszcie powiedziałam mu prawdę o tym skąd pochodziłam. Tydzień po powrocie z naszego miesiąca miodowego zostaliśmy formalnie zaproszeni do ich domu na kolację. Caleb nadal wściekał się tym, że mój ojciec nie odprowadził mnie przejściem. - Nie chcę iść, Leah. To, co on zrobił było w stosunku do ciebie obraźliwe. Ma szczęście, że nie wytknąłem mu tego na ślubie. Nie pozwolę mu tak cię traktować. Kochałam to. W ciągu tych pięciu sekund czułam się bardziej wartościowa niż przez ostatnie lata. - Proszę. – Uniosłam się na palcach i pocałowałam jego brodę. – Utrzymajmy pokój. Kocham moją siostrę. Nie chcę robić awantury. Chwycił mnie za ramiona i ścisnął je lekko, mrużąc oczy. – Jeżeli powie jedno słowo, Leah, jedno słowo, które mi się nie spodoba… - To walniesz go w twarz – powiedziałam stanowczo. Uśmiechnął się krzywo i pocałował mnie szorstko w usta – tak jak to lubiłam. - Walnę go w twarz, jeśli poda kaczkę. Nienawidzę kaczki. Zachichotałam w jego usta. – A co jeśli opowie jakiś żart o nurkowaniu z akwalungiem? - To też – dostanie za kawał…

134

Przesuwaliśmy się w stronę sypialni, plącząc ze sobą stopy, ani razu nie odrywając od siebie ust. Wplotłam palce w jego włosy, brzegi moich myśli strzępiły się, a potem rozpadły i mogłam myśleć już tylko o jego dotyku i ochrypłym głosie w moim uchu.

Później tego wieczora weszliśmy do domu moich rodziców ręka w rękę. Dwa tygodnie na Malediwach opaliły nas oraz zrelaksowały i wciąż przebywaliśmy w naszym wakacyjnym okresie, śmiejąc się, całując i dotykając jakby jedno z nas mogło zniknąć. Caleb nareszcie był mój. Gdy wyciągnęłam rękę do klamki, moje myśli pomknęły do mojej arcynemezis. Moje usta znalazły uśmiech tak bardzo triumfalny, że Caleb spojrzał na mnie zagadkowo, przekrzywiając głowę. - Co? – spytał. Wzruszyłam ramionami. – Jestem po prostu szczęśliwa, to wszystko. Wszystko jest doskonałe. Chciałabym móc powiedzieć: Dum, dum, wiedźma jest martwa… Lecz wiedźma nie była martwa. Znajdowała się w Teksasie – co było wystarczająco dobre. Moi rodzice i siostra byli w pokoju dziennym. Kiedy weszliśmy spojrzeli wyczekująco na Caleba, niemal tak jakby czekali, aż ogłosi, że mnie zostawia. Nastąpiło trzydzieści sekund niezręcznej ciszy, po czym moja siostra wstała, żeby nas uściskać. - Jak było? Opowiedz mi wszystko. – Złapała mnie za rękę i poprowadziła do kanapy. Spojrzałam na Caleba, który ściskał ręce z moim ojcem. Tatuś lubił Caleba. Lubił go tak bardzo, że zastanawiałam się co pomyślałby o tym, że Caleb go nienawidzi. Czułam chorą satysfakcję, wiedząc, że odwróciłam Caleba przeciwko niemu. Mój ojciec myślał, że mógł mieć wszystkich i szczerze pragnął wszystkich adoracji… oprócz mojej. - Było pięknie – zapewniłam ją. – Bardzo romantycznie. Szybkie spojrzenie na Caleba. Ona zbliżyła się do mnie. – Przez cały poranek narzekali na to jak wiele kosztował ich ślub – powiedziała. – Nie ruszaj tego tematu. Poczułam krew napływającą do policzków. Było to typowe zachowanie moich rodziców. Oczywiście, że zapłaciliby za ślub ich najstarszej córki. Oczywiście, że byłby rozrzutny i przesadzony, żeby zaimponować ich znajomym. Oczywiście, że potem narzekaliby na to jak wiele pieniędzy musieli bulić za kogoś, kto nie był tak naprawdę ich krewnym. Ale co innego 135

mogli zrobić? Nikt nie wiedział, że nie byłam ich. Gdyby tak się nie postarali, to rzuciliby cień na ich idealny wizerunek kochających rodziców. Proszę, Boże, proszę nie pozwól im coś powiedzieć przy Calebie. Moja siostra trzymała lampkę wina. Wzięłam ją od niej i wypiłam duży łyk. Matka kierowała się do nas, każdy z jej ptasich kroków przyklejał nowe pasmo strachu do mojej głowy. - Naprawdę powinnaś trzymać się z daleka od słońca, Leah – powiedziała, siadając naprzeciwko mnie. Spojrzałam na moje ramię opalone na brąz. Pomimo że miałam jasną skórę i rude włosy, to opalałam się jak włoszka. - Wyglądasz głupio z tym kolorem – wyglądasz jakbyś użyła samoopalacza. - Ona wygląda dobrze, mamo – powiedziała gniewnie moja siostra. – To że ty boisz się słońca nie znaczy, że my też musimy. Posłałam siostrze wdzięczne spojrzenie i napięłam się na następny zgryźliwy komentarz. - Caleb wygląda dobrze – powiedziała, spoglądając na miejsce, gdzie dalej rozmawiał z moim ojcem. – Taki przystojny. Zawsze myślałam, że byłby dla ciebie dobrą parą, Courtney. Zakręciło mi się w głowie, wzrok się zamazał. Courtney wydała gniewny dźwięk w gardle. - To jest tak szalenie niestosowne – syknęła. – Nie tylko doskonałość nie jest w moim typie, ale Leah i Caleb pasują do siebie bardziej niż jakakolwiek para, jaką znam. Wszyscy tak mówią. Matka uniosła brwi. Znalazłam swój język. - Dlaczego w ogóle coś takiego mówisz? – spytałam ją. – Po tym wszystkim, co zrobiłaś, żeby mi pomóc… Pociągnęła nosem i upiła łyk wina z jej własnej lampki. – Kobieta nie powinna tak mocno walczyć, żeby być z mężczyzną. On powinien pragnąć tylko jej… Moja siostra patrzyła to na mnie, to na mamę. – O czym wy mówicie? Wzrok mojej matki splótł się z moim w cichym ostrzeżeniu. – Kolacja powinna być gotowa – powiedziała. – Może pójdziemy do jadalni?

Mattia wciąż przyrządzała większość posiłków moich rodziców. Była z moją rodziną odkąd byłam małą dziewczynką. Zawsze nie mogłam doczekać się dań jej roboty. Dziś

136

wieczorem był łosoś z ryżowym pilaw, polany miodową musztardą. Ścisnęła moje ramię, stawiając przede mną mój talerz. - Gratulacje – szepnęła mi do ucha. Uśmiechnęłam się do niej. Chciałam, żeby przyszła na ślub, ale rodzice uważali to za niestosowne. - Mam coś dla ciebie – powiedziała – tylko coś małego. Zostawię ci to w kuchni. Skinęłam jej głową, mając nadzieję, że nie usłyszała tego matka. Miała ona dar do sprawiania, że szczere gesty wyglądały na głupie i komiczne. Mattia opuściła pokój po tym jak został położony ostatni talerz i skupiłam uwagę na rozmowie ojca z Calebem. Pomimo jego obecnych uczuć wobec moich rodziców, Caleb był opanowany i pełen szacunku, odpowiadając na pytania i odbierając je w idealnym porządku. On był towarzyskim geniuszem. Przypisywałam to faktowi, że potrafił w ciągu jednego spotkania dostać się do wnętrza każdej osoby i od tamtej chwili automatycznie potrafił manipulować ich nastrojami. Widziałam jak zadawał nieznajomemu pytanie za pytaniem, aż zburzył jego mury. Początkowo przedmiot jego zainteresowania wyglądał na trochę ostrożnego, dając mu ocenzurowane odpowiedzi. Splatał swoje dociekliwe pytania z kawałami i nazbyt skromnymi komentarzami, które rozluźniały osobę. Nigdy nie osądzał. Mrużył oczy, kiedy następowała kolej na mówienie tej drugiej osoby – czarujący kawałek mowy ciała mówiący: jesteś taki interesujący, mów dalej. Uwielbiałam przyglądać się jego rozmowom z ludźmi. Uwielbiałam patrzeć jak się w nim zakochiwali. Pod koniec rozmowy z Calebem ludzie byli nim tak pochłonięci, że wyglądali na rozczarowanych, kiedy kończyła się interakcja. Jemu naprawdę zależało – taka była różnica pomiędzy Calebem, a kimś kto był po prostu wścibski. Ludzie szybko to wychwytywali. Caleb był mój. Nareszcie był cały mój. Uśmiechnęłam się do mojego łososia, a siostra kopnęła mnie pod stołem. - Co? – spytałam ją bezgłośnie. Potrząsnęła głową, uśmiechając się. Po kolacji przenieśliśmy się do salonu. Mój ojciec był staromodny; jak tylko usiedliśmy wyciągnął kieliszki do koniaku i cygara. Caleb uprzejmie odmówił cygara, ale napił się szkockiej. Siedziałam obok niego, podczas gdy moja matka i siostra zniknęły w innej części domu. To był męski czas, ale nie zamierzałam zostawić mojego mężczyzny samego z moim ojcem. Nie, kiedy był na mnie zły za pieniądze, które wydał na ślub. - Jakie są wasze plany? – zapytał tatuś, ostentacyjnie mnie ignorując i patrząc na mojego męża. Wydmuchał z ust trochę tytoniu i odwróciłam wzrok. Jego nawyki zaczynały mnie denerwować. 137

Caleb oblizał usta. – Złożyliśmy ofertę o dom. Czekamy na odzew. - Mam nadzieję, że nie masz zamiaru trzymać Leah w domu. Potrzebuję, żeby wróciła do biura. Caleb zesztywniał. Potrafiłam odczytać mowę jego ciała, jakby była moją własną. Chciałam usłyszeć, co powie wielkiemu, potężnemu Smithowi silne ramię. - Nie zamierzam nigdzie jej trzymać – odparł. – Poza moim łóżkiem, może chodzić gdzie tylko chce. Zadławiłam się własną śliną. Chciałam zaśmiać się na minę mojego ojca. Był nieokrzesany, słyszałam od niego wiele żartów, ale rozbroił go komentarz Caleba. Caleb prawdopodobnie wiedział, że tak będzie – ten znakomity manipulant. Ojciec odchrząknął z lekkim uśmiechem na ustach. Caleb odwrócił się do mnie. – Planujesz wrócić do pracy, Leah? Tatuś nie był do tego przyzwyczajony. Chciałam zerknąć, żeby zobaczyć jak znosił to, że jego nie córka została zapytana o opinię. - Nie wiem – odpowiedziałam. – Mogłabym o tym pomyśleć… Dlaczego chciał, żebym wróciła? Miał całą hordę pracowników grających w jego firmową grę. Może to było jego staranie się? Na co… bycie moim tatą? Szefem? Byłam zaskoczona, że sugerował w ogóle, abym wróciła do pracy, skoro wierzył, że kiedy kobieta wyszła za mąż to jej miejsce znajdowało się w domu. Ojciec zmienił taktyki w ostatniej minucie; nakierowując ciało w moim kierunku, odwrócił się od Caleba, skupiając uwagę wyłącznie na mnie. Miło. - Co ty na to, Leah? Byłaś wielkim atutem, odkąd przybyłaś. Potrzebujemy, żebyś dokończyła ten projekt. Choć bardzo chciałam odmówić, to nie mogłam. Obwiniajcie o to alkohol albo mój dręczący nałóg zadowalania jedynego mężczyzny, który mnie nie chciał, ale nie mogłam odejść ot tak, kiedy prosił, żebym wróciła. Miałam potrzebę udowodnienia mu, że mylił się co do mnie. Że nie byłam dzieckiem bezwartościowej zdziry, ale cennym atutem dla jego rodziny. Skinęłam głową, czując się jak słabeusz za ugięcie się. On do czegoś mnie wykorzystywał. Jeszcze nie potrafiłam rozgryźć do czego. Bolała mnie moja przeklęta dusza. Caleb mnie obserwował. Uśmiechnęłam się do niego, moje oczy bez wątpienia zdradzały moje

138

zaniepokojenie. Potrafił przejrzeć mnie na wskroś, dostrzegał nawet moje bijące serce. Dzięki Bogu, że był miał na tyle klasy, żeby o tym nie wspominać. W drodze do domu Caleb zapytał mnie czy naprawdę chcę wracać. - Mówiłaś, że z tym skończyłaś. Patrzyłam niespokojnie przez moje okno, licząc światła samochodowe, które nas mijały. - Wiem. - Więc dlaczego wracasz? Nie jesteś mu nic winna, Leah. - Po prostu pozwól mi to zrobić bez psychoanalizowania moich motywów. Spojrzał na mnie kątem oka. – W porządku. Tylko obiecaj mi jedną rzecz. Popatrzyłam na niego. Caleb nie prosił o obietnice. - Jeżeli wywinie coś takiego jak na ślubie, to odejdziesz i nie obejrzysz do tyłu. - Dobrze – odparłam. Zerknęłam na moje kolana, gdzie leżał prezent od Mattii, opakowany w perłowo-biały papier z ozdobnymi dzwoneczkami. Wsuwając paznokieć pod taśmę, odsunęłam opakowanie ujawniając zestaw do cukru i śmietanki. Było to tanie – coś takiego co kupuje się w Marshalls z srebrną zastawą – ale było od Mattii i uwielbiałam to. W domu tylko Mattia mnie przytulała. Liczyłam na jej uściski. Zamierzałam przyciszyć radio, kiedy Caleb je podgłośnił. Coldplay, słuchał ich jakby szeptali mu jakieś prawdy. Nigdy nie rozumiałam jego fascynacji. Zawsze próbowali upiększyć wielkie pojęcia kompozycjami fortepianowymi. Stukałam palcami o podłokietnik, czekając na koniec piosenki. Jakby ktoś potrafił naprawić inną osobę. Gdyby to była prawda, to Caleb nie lubiłby muzyki Debbie Downer, słuchałby wesołych bzdur, które reprezentowały nasz związek. Kiedy go poznałam, topił się w swoim uczuciu do jakiejś kobiety, która złamała mu serce. Spędziłam parę lat próbując go wyciągnąć z tego stanu, tylko po to, żeby dostać pewien rodzaj dryfującego zadowolenia, które pojawiało się i znikało, zależnie od dnia. Mogliśmy żyć tygodniami w szczęściu, a potem nagle wiatr zmieniał kierunek i Caleb zmieniał się w zamyśloną, mroczną osobę, którą spotkałam po raz pierwszy na jachcie. Teraz… w tym momencie… w tym dniu – był szczęśliwy. Patrzyłam na jego twarz, jak śpiewał tekst piosenki i splotłam nasze palce. Mówił, że mogłam mu ufać.

139

Rozdział dwudziesty piąty Teraźniejszość

Kiedy wracam do domu ze spotkania z Olivią, sporadycznie szlocham i przeklinam. Cały mój świat traci ostrość, jak ważę szanse utraty mojego męża. Słowa Olivii mieszają się z moimi myślami, aż niemal zderzam się ze śmieciarką. Gdy tylko przechodzę przez frontowe drzwi, kieruję się od razu do miejsca, gdzie Sam położył Estellę na kocu. Podnoszę ją i przyciskam do klatki piersiowej. Ona wierci się i wyje z protestem. Sam zabiera mi ją i przestaje płakać. Zabieram ją z powrotem od Sama. - Weź dzień wolnego – mówię, przyglądając się jej zmarszczonej twarzy. – Pora na to, żeby nauczyła się mnie cholernie lubić. Sam unosi brwi. Zamierzam powiedzieć mu, że nie lubię tej jego miny, kiedy odwraca się i odchodzi. Widzę go przez drzwi balkonowe. Bierze swoje kluczyki z kuchennego blatu i oddala się bez spojrzenia w tył. Spoglądam na Estellę. - Może znowu możemy tego spróbować. Jeżeli rozgryziemy jak siebie polubić, to twój tatuś może zostanie. Ona macha swoimi piąstkami i mruga na mnie. Naprawdę jest nawet urocza. Wyciągam nogi i kładę ją na moich udach. Mówię do niej o życiu przez następne pół godziny, dopóki nie zaczyna na mnie krzyczeć. Potem idziemy do domu zjeść kolację. Po tym jak położyłam ją do łóżka, zakładam najseksowniejszą bieliznę i czekam. Czterdzieści minut później słyszę jego klucz w zamku. Gdy pędzę do hallu Caleb właśnie zamyka za sobą drzwi. Zamieram, a gdy podnosi wzrok nie jestem pewna, kto wygląda na bardziej speszonego. - Jestem tutaj tylko po parę moich rzeczy. Nawet na mnie nie patrzy. Robię kilka kroków w jego stronę. Chcę go dotknąć, powiedzieć mu, że przepraszam. - Caleb, porozmawiaj ze mną… proszę. Skupia na mnie spojrzenie i nie widzę w nim żadnego ciepła, które kiedyś tam było. Odsuwam się gwałtownie. Czy wszystko, co było między nami zniknęło? - Jutro po nią wrócę. Jest po prostu kilka rzeczy, które muszę wziąć – powtarza.

140

Kładę rękę na jego torsie, a on zamiera. Łapie mnie za nadgarstek. – Nie. – Tym razem spogląda mi w oczy. – Używasz seksu jak broni. Nie jestem zainteresowany. - W porządku jest, kiedy Olivia go używa, ale ja nie? – Słowa wypływają ze mnie zanim mogę je powstrzymać. - O czym ty mówisz? Myślę o rozmowie z Samem. Jeśli chcę dowiedzieć się o jego związku z Olivią, teraz pewnie jest odpowiednia pora na zapytanie, skoro już i tak jest na mnie wściekły. - Dlaczego nigdy się z nią nie przespałeś? Caleb natychmiast reaguje, chwytając mnie za ramiona i odsuwając ze swojej drogi. Rusza w stronę schodów. Idę za nim. - No dalej, Caleb. Pozwoliłeś jej użyć seksu – albo jego braku – jako broni. Dlaczego? Piorunuje mnie wzrokiem. – Nie wiesz o czym mówisz. - Może. Ale to dlatego, że nigdy o niej nie mówisz. A ja chcę wiedzieć, co dokładnie wydarzyło się między wami. - Zostawiła mnie – mówi. – Koniec historii. - A co z drugim razem? – dociekam. – Podczas twojej amnezji? - Znowu mnie zostawiła. Jego przyznanie głęboko mnie tnie. - Czemu nigdy nie rozmawiałeś ze mną o tym, co ona zrobiła? Kiedy wróciła i cię okłamała? - Czemu nigdy nie zapytałaś? – odparowuje. - Nie chciałam wiedzieć… Zaczyna się odwracać. - Ale teraz chcę – dodaję. - Nie. - Nie? – Podążam za nim po pierwszych paru schodkach. – Chcę wiedzieć dlaczego zatrudniłeś ją jako mojego prawnika… dlaczego nie byłeś na nią zły, że cię okłamała. Obraca się tak szybko, że prawie się wywracam. 141

- Zatrudniłem ją jako twojego prawnika, bo wiedziałem, że wygra. Byłem na nią zły… nadal jestem. - Dlaczego? – wołam za nim, ale już go nie ma.

142

Rozdział dwudziesty szósty Przeszłość

Jedna rzecz o mnie: grzebię. Jeżeli nie mogę czegoś znaleźć – grzebię głębiej, mocniej. Grzebię, dopóki tego nie znajduję. Nie mogłam tylko wgrzebać się do mojego własnego umysłu. Nie chciałam go widzieć. Mój ojciec zachowywał się dziwacznie, nawet jak na niego. Dwa razy przyłapałam go na połykaniu garści pigułek. Jedyne pigułki jakie u niego widziałam były witaminami. To nie były witaminy. Znalazłam butelkę w górnej szafce jego biurka. Na butelce było napisane, że to Vasodilator – lek na nadciśnienie, ale w tej samej butelce były zmieszane pigułki, które rozpoznawałam – Klonopin, tabletki przeciw lękowe. Mój ojciec miał lęki. Chciałam wiedzieć od jak dawna je brał i dlaczego je brał. Ojciec zawsze był najzdrowszym człowiekiem, jakiego znałam. Miał sześćdziesiąt lat i miał sześciopak. Był to sześciopak starszego mężczyzny, ale jednak. Śmiał się z ludzi, którzy cierpieli na takie choroby jak depresja i lęki, ironiczne, skoro dawał im leki. Zadzwoniłam do matki. Jej głos szczebiotał przez telefon, kiedy zapytałam ją o pigułki. - Nic mu nie jest – oznajmiła. – Wiesz jak robi się w biurze. Jest narażony na stres przez ten nowy lek, który testuje. Przycisnęłam słuchawkę mocniej do ucha. Cokolwiek teraz bym powiedziała mogło zakończyć rozmowę albo powiedzieć mi dokładnie to, co chciałam wiedzieć. Otworzyłam moją kopię Manipulowania Matką 101. Z tego co wiedziałam testowanie naszego najnowszego leku, Prenavene, było sukcesywne. Codziennie musiałam podpisywać papiery, które przynosili do mojego gabinetu Cash lub ojciec. Lek był testowany już od więcej niż pięciu lat. Byliśmy na ostatniej prostej, żeby wrzucić go na rynek. Dlaczego mój ojciec miałby niepokoić się udanym projektem? - Mogę się założyć, że się zamartwia – powiedziałam, mocno się starając, żeby mój głos był współczujący. Niemal mogłam zobaczyć jak kiwa ona głową po drugiej stronie linii. - Chciałabym po prostu walnąć tego okropnego człowieka – szepnęła do słuchawki – twierdzącego, że Prenavene spowodował jego atak serca. Twój ojciec zatrudnił prywatnego detektywa, wiesz. Ten mężczyzna był chodzącym zawałem. W jego rodzinie jest tego historia i waży on ponad 100 kilo.

143

Wypowiedziała ponad 100 kilo jakby to były przekleństwa. Parę sekund zajęło mi przetrawienie słów atak serca. Jasna cholera. Czemu o tym nie słyszałam? Atak serca podczas testowania leku był ogromny! Wystarczało to, żeby zatrzymać testowanie dopóki lek nie mógł być ponownie opracowany. Trudno było powiedzieć cokolwiek po tym ogłoszeniu. Dlaczego? Dlaczego by tak wszystko zaryzykował? Nie chcąc, żeby wiedziała, że powiedziała właśnie coś, w co wyraźnie jeszcze nie byłam wtajemniczona, słuchałam przez parę minut jej paplania. Musiałam wykorzystać ją do odkrycia więcej informacji. Przełknęłam zdradę w gardle i powiedziałam jej, że mam oczekującą kolejną rozmowę telefoniczną. Dlaczego trzymał coś takiego przede mną w tajemnicy? Dlaczego nie zatrzymali testowania? Pomyślałam o przedzwonieniu do Cash, ale jej lojalność najwyraźniej była wobec mojego ojca, skoro jeszcze mi nie powiedziała. Musiałam sama to wygrzebać. Pieniądze. Musiało chodzić o nie. Na ostatnim spotkaniu handlowym, wspomniał o spadku w naszej sprzedaży. Prenavene mogło przywrócić na rynek firmę. Naprawdę potrzebowaliśmy tak bardzo nowego leku, że zrobiłby on coś takiego? Wszystko zaryzykował? Następnego poranka przyszłam wcześniej do biura. Ojciec przyjeżdżał codziennie dokładnie o szóstej rano. Miałam godzinę przed jego pojawieniem się. Miałam zbiór zapasowych kluczy do jego gabinetu. Otworzyłam drzwi i zapaliłam światło. Podchodząc do jego komputera, włączyłam go, stukając palcami o biurko. Poziom dostępu do jego systemu był wyższy od mojego. Potrzebowałam jego kodów, żeby dostać się do jego folderów. Przeklinając, wstukałam rocznicę ślubu moich rodziców. Na ekranie pojawił się Niepoprawny Kod. Z mojej strony było to okropne przypuszczenie – nieszczególnie był sentymentalnym typem. Próbowałam dat urodzin, mojej siostry i moich. Nic. W końcu spróbowałam współrzędnych do jego domków na polowanie w Północnej Karolinie. System magicznie się otworzył i miałam przed sobą ogromną sieć OPI-Gem. Kliknęłam na ikonę oznaczoną Prenavene i zabrałam się do przeglądania.

To była prawda. O Boże, to była prawda. Kiedy zamykałam drzwi do jego gabinetu, miałam wystarczająco informacji, żeby zamknąć firmę mojego ojca i wsadzić go do więzienia na resztę jego życia. Najgorszą częścią było, że tego chciałam. Nie, nie chciałam. On był moim ojcem… cóż, tak jakby. Wychował mnie. Albo może to Mattia mnie wychowała. Nie byłam już nawet pewna. Pulsowało mi w głowie, kiedy kierowałam się do windy. Zamierzałam zwolnić się z powodu złego samopoczucia. Nie potrafiłam spojrzeć tym wszystkim ludziom w twarz, 144

wiedząc to, co wiedziałam. Musiałam to rozgryźć. Znaleźć sposób na dowiedzenie się kto dokładnie był zaangażowany, a kto był trzymany w nieświadomości tak jak ja. Miałam pochyloną głowę, gdy otworzyły się drzwi. Gdy uniosłam wzrok on stał przede mną z gazetą wetkniętą pod ramię. Cholera, dlaczego nie pomyślałam o wzięciu schodów? Wyprostowałam ramiona, wymuszając uśmiech. - Dzień dobry, tatusiu. Skinął mi głową, opuszczając windę. Potem niespodziewanie się zatrzymał. – Dlaczego jesteś tutaj tak wcześnie? Kłamstwo łatwo spłynęło z mojego języka. – Nie czuję się dziś dobrze. Przyszłam, żeby tylko wziąć trochę pracy. Biorę dzień wolny. Zmrużył oczy. – Wyglądasz zdrowo. Idź do domu, przebierz się i wracaj tutaj. Potrzebuję cię dziś tu. - Jestem chora – powiedziałam, jakby nie usłyszał mnie za pierwszym razem. - To jest firma farmaceutyczna, Johanno. Weź sobie z magazynu jakieś próbki i się wylecz. Patrzyłam na pusty korytarz przez dobrą minutę po tym jak zniknął w swoim biurze. Czy to naprawdę się wydarzyło? Oczywiście, że tak. Mój ojciec ani razu nie wziął dnia wolnego przez chorobę w dwudziestu latach swojej pracy, dlaczego myślałam, że dobrze będzie zaoferować mu chorobę jako wymówkę? Weszłam do windy i drzwi się zamknęły. Jeżeli się pośpieszę, to wrócę w ciągu czterdziestu minut.

145

Rozdział dwudziesty siódmy Teraźniejszość

Caleb zabrał dziecko do swojego mieszkania dzień po tym jak przyjechał po swoje ubrania. Jego twarz była ponura i zdeterminowana, kiedy stał przy drzwiach i pozwolił mi się pożegnać. Całuję rudą czuprynę i uśmiecham się swobodnie. Traktuję tę całą sytuację jakby wybierali się do supermarketu, a nie wyprowadzali. Czekaj na właściwy moment. Pozwól mu zobaczyć jak trudno jest zajmować się samemu dzieckiem. Czuję zadowolenie, gdy wyjeżdżają z podjazdu. Czasami mała separacja jest dobra dla duszy. Caleb jest rodzinnym człowiekiem. W ciągu kilku dni wróci, a ja postaram się bardziej. Wszystko się uda. Estella jest moją pewną rzeczą. Ona będzie trzymać nas związanych, nieważne jak będzie źle. Gdy znikają światła jego auta, otwieram lodówkę i wyciągam dwie torebki mrożonych warzyw. Zanosząc je do stolika, palcem robię dziury w plastiku i zaczynam wrzucać groszek do ust. Są pewne rzeczy, które mogłabym zrobić, aby polepszyć sytuację. Katine zabiera swoje dzieci na zajęcia Mamusia i Ja. Siedzą w kółeczku, śpiewają i machają pieprzonymi tamburynami. Mogłabym to zrobić. Rozbrzmiewa dzwonek u drzwi. Wrzucam do ust garść fasoli i idę tanecznym krokiem do drzwi. Może Caleb już zmienił zdanie. Na progu nie stoi mój mąż. Lustruję wzrokiem mężczyznę, który tam stoi. - Czego chcesz? - Przyszedłem zobaczyć czy wszystko u ciebie w porządku. - Czemu miałoby nie być w porządku? – odparowuję. Zamierzam zamknąć drzwi, ale przepycha się obok mnie i wchodzi do hallu. - Nie powinno cię tu być. – Moje słowa równie dobrze mogłyby być parą. Nie dosięgają go albo ma własny ukryty cel, jak zwykle. Patrzy na mnie przez ramię, jego uśmieszek jest tak znajomy, że czuję zawroty głowy. - Oczywiście, że powinienem tutaj być. Sprawdzam co u mojej szwagierki. To rodzinna rzecz, zwłaszcza kiedy mój brat cię zostawił. Zamykam z trzaskiem drzwi i drgają zdjęcia na ścianie. - On mnie nie zostawił, ty odrażający dupku. – Omijam go i siadam przy stole z moim groszkiem.

146

Chwilę później wchodzi do środka i zaczyna przyglądać się zdjęciom na ścianie, jakby nigdy ich nie widział. Jem groszek jeden po drugim i obserwuję go. W końcu siada naprzeciwko mnie, składając ręce na blacie. - Co zrobiłaś tym razem? Odwracam wzrok od zadowolonej miny na jego twarzy. – Nic nie zrobiłam. Wszystko jest dobrze. On mnie nie zostawił. - Słyszałem, że nie dali ci nagrody Mamusi Roku. Przygryzam wnętrza policzków i nie odpowiadam. Seth wstaje i podchodzi wolnym krokiem do szafki z alkoholem, nalewając sobie kieliszek szkockiej Caleba. - Jeżeli dalej będziesz to robić, to mój młodszy brat może tym razem naprawdę złoży papiery. Mężczyźnie w końcu kończy się cierpliwość w twoich niekończących się popisach. Posyłam mu nieprzyjemne spojrzenie. – A potem co, Seth? Wprowadzisz się i przejmiesz jego życie? Tym razem wytrąciłam go z równowagi. Podnosi kieliszek do ust, ani na chwilę nie zrywając ze mną kontaktu wzrokowego. W przeciwieństwie do jego brata, oczy Setha są szare. W tej chwili niemal widzę wydobywający się z nich dym. - Uderzyłam w czułe miejsce, starszy bracie? Znowu chcesz tego, co ma Caleb? Podnoszę się i zamierzam przejść obok niego, ale chwyta mnie za ramię. Staram się uwolnić, ale ściska mnie dopóki nie nieruchomieję. Jego usta są obok mojego ucha. – Może powinienem mu powiedzieć, że już miałem to, co jest jego. Wyrywam mu się. - Wynoś się z mojego domu. Odkłada kieliszek i puszcza mi oko, kierując się do drzwi. – Chyba dzisiaj odwiedzę moją małą bratanicę. Pa pa, Leah. Zamykają się drzwi. – Sukinsyn – mówię. Dosłownie mam to na myśli. Wracam do kuchni i biorę telefon. Potrzebowałam wyjść, zrobić coś, ale… nie coś destruktywnego. Mijam imię Katine i zatrzymam się nad Samem. - Co tam, geju? – mówię do słuchawki. - To trochę obraźliwe, Leah. - Myślałam sobie, że możemy dzisiaj zrobić małe zakupy. Może lunch? 147

- To, że jestem gejem nie oznacza, że będę twoim cholernym pomagierem. - Och, daj spokój. Lubisz wino! Możemy kupić trochę wina… pójść do Armani’ego… - Jestem dzisiaj zajęty – odpowiada. – Muszę pozałatwiać sprawy. - Pójdę z tobą. Przyjedź po mnie. Wzdycha. – Dobra. Ale lepiej bądź gotowa, kiedy zatrąbię. - Podejdziesz do drzwi jak dżentelmen – mówię i się rozłączam. Idę na górę, żeby się przebrać i wracam na dół w samą porę, żeby usłyszeć wstrętne zawodzenie klaksonu w jego dżipie. Siadam na kanapie i wygładzam moją sukienkę. Nie będę wyzywana na zewnątrz. Czekam minutę lub dwie, oczekując pukania do drzwi, ale zamiast tego słyszę dżipa wyjeżdżającego z podjazdu. Zanim może odjechać, podskakuję i wybiegam na zewnątrz. - Jesteś takim dupkiem – mówię, wsiadając z przodu. Robi minę, pokazując mi swoje niezadowolenie. - Nie zamierzam grać z tobą w gierki, Leah. Nie nudzi ci się próbowanie zawsze wygrać? - Nie – warczę. – Stałabym się wtedy przegraną. Potrząsa głową i podgłaśnia muzykę, żeby zagłuszyć wszystko, co mogłam chcieć jeszcze powiedzieć. Siedzę cicho i palę. Nie wiem gdzie jedziemy, ale cieszę się, że nie siedzę w domu, który jest nasycony zbyt wieloma wspomnieniami. Chcę… potrzebuję być wolna od Caleba na kilka godzin. Wrócić do moich korzeni. Przyciszam radio. Pieprzyć Coldplay. Jaki rodzaj diabelskiego uroku mają oni na wszystkich? Durne czarny mary. Kiedy Caleb wróci do domu zmuszę go do wyrzucenia wszystkich ich płyt. - Zróbmy coś fajnego. Sam przejeżdża ręką po twarzy. – Zabiorę cię zaraz do domu i możesz sobie siedzieć w twoim dużym, pustym domu i smęcić nad twoim małym, pustym życiem. Rozumiesz? - Boże, psujesz każdą zabawę. – Odrywam z języka kawałek tabaki i wyrzucam go z dżipa. Jego słowa mnie ranią. Sam wali prosto z mostu, ale w tej chwili potrzebuję być rozpieszczaną i żeby mówiono mi, że jestem śliczna. Dziesięć minut później wjeżdżamy na parking Wal-Martu. Moje stopy, które opierają się o deskę rozdzielczą, natychmiast schodzą na dół. – Nie ma mowy, do diabła! Nie idę tam. 148

Wzrusza ramionami i wysiada z samochodu. – Sam! – wołam za nim. – Wal-Mart daje mi pokrzywkę. Po paru sekundach wygrzebuję się z auta i pędzę za nim. Idę za nim na tyły sklepu, gdzie wrzuca do wózka tuzin zielonych żarówek i maniakalnie prowadzi wózek do alei z jedzeniem. - Dlaczego potrzebujesz tego alkoholu? – Patrzę jak załadowuje do wózka butelkę za butelką, stawiając je na dole tak, żeby się nie rozbiły. - Wszystko to dla Cammie – odpowiada. Wytrzeszczam oczy. – Ty… czy ty… musisz to jej zawieść? - Tak, zaraz tam jedziemy. Podążam za nim spanikowana, kiedy kieruje się do kasy. – Możesz najpierw odwieść mnie do domu? Potrzeba mi jeszcze tylko zobaczyć jej zadowoloną blond twarz. Suka. - Teraz tam pojedziemy. Robi przyjęcie i zapomniała tych rzeczy. - Czyż nie jesteś dobrym kuzynkiem – burczę pod nosem. Dlaczego pozwoliłam mu się przekonać na pojechanie? Powinnam była zostać w domu tak jak tego chciałam. Gdy rzeczy przesuwają się po taśmie, rzucam na nią paczkę cukierków miętowych. Gdy Sam na mnie patrzy, wzruszam ramionami.

Siedzę zaniepokojona przez całą piętnastominutową jazdę. Jem cukierek za cukierkiem, aż pudełko pustoszeje, a mnie piecze język. Sam zabiera mi paczkę z szeroko otwartymi oczami. - Oszalałaś? To Altoids, nie czekolada. Siedzę na rękach i patrzę przez okno. Jesteśmy w Boca. Dom Cammie znajduje się w ekskluzywnej, zamkniętej dzielnicy. Sam zatrzymuje się przed domem z doniczkami na oknach i wyskakuje. Zniżam się na moim siedzeniu, choć dżip bez dachu zapewnia mało miejsca do ukrycia. - Hej. – Kopie w bok samochodu, gdzie ja siedzę. – Mała pomoc. Patrzę na niego z niedowierzeniem. Czy on naprawdę oczekiwał, że pomogę mu zanieść tam torby? Tak. O cholera. Niesie torby do bocznego wejścia domu i otwiera bramę, która jak sądzę prowadzi na podwórko. Poradzę sobie z podwórkiem. Schodzę na ziemię i biorę z samochodu parę toreb. 149

Jestem lekko zaciekawiona z jakiej okazji jest te przyjęcie. Gdy tylko skręcam za rogiem na podwórko, wpadam na Cammie. Patrzy na mnie rozszerzonymi oczami i wykrzykuje imię Sama. Przychodzi biegiem, jego ramiona załadowane są pudełkami. - Co to jest? – Jej głos jest piskliwy. – Co robi tutaj Rudzielec? Wpycham jej torby. Sam opuszcza pudełka i rzuca Cammie nieprzyjemne spojrzenie. – Caleb ją zostawił – mówi Sam, obejmując mnie ramieniem. – Bądź miła. - Nie zostawił mnie – zapewniam Cammie. Cammie kładzie ręce na biodrach. – Nie obchodzi mnie kto zostawił kogo. Połóż tam te cholerne butelki. – Wskazuje na stolik i zanoszę je tam. Rzucam okiem na otoczenie. Podwórko jest przestronne. Jest tam basen w kształcie fasoli i jacuzzi. Mężczyźni przygotowują wypożyczone stoły na trawniku, rozkładając na nich białe, lniane obrusy. - Cześć. Podskakuję. Obok mnie przechodzi mężczyzna trzymający duży głośnik. Kładzie go na stole i uśmiecha się do mnie. Przyglądam mu się niepewnie. Nie jestem pewna czy nie zostanę okrzyczana za rozmawianie z nim. Cammie jest lekko obłąkana. On jest atrakcyjny. Wszystko w nim jest ciemne, poza jego niebieskimi oczami. Zastanawiam się czy jest częścią ekipy przygotowującej przyjęcie. Wyciąga do mnie rękę i bez namysłu ją ściskam. - A kim ty jesteś? – pyta, kiedy nie oferuję mojego imienia. Uśmiecha się do mnie, jakby uważał, że jestem zabawna. - Ona jest nikim. – Cammie staje przy nas i rozdziela nasze dłonie. - Cammie! – beszta ją. Patrzy na nią czule, po czym wraca do mnie wzrokiem. Jej chłopak? Nie. Cammie nie jest w typie tego faceta. Cammie wrzeszczy imię Sama. Pojawia się truchtem zza rogu, jedząc paczkę chipsów. – Zabierz ją do domu! – mówi, rzucając mi nieprzyjemne spojrzenie. Mężczyzna przechyla głowę. Wskazuje na Sama i wydaje się próbować nawiązać jakiś związek w głowie. Gdy jego oczy wracają do mojej twarzy, wygląda jakby w końcu ułożył wszystkie kawałki układanki. Jego cała twarz się rozjaśnia. - Ty jesteś Leah – mówi ze zdumieniem. Nosi okulary. Chcę, żeby je zdjął, abym mogła lepiej widzieć jego oczy. 150

- A ty? Znowu wyciąga do mnie rękę. Zanim mogę raz jeszcze ją uścisnąć, Cammie ją odsuwa. - Koleś – mówi, wskazując na niego. – Nie baw się w tę grę. On ją ignoruje. – Jestem Noah – mówi. Jestem ogarnięta jego uprzejmością. Jestem ogarnięta jego… o Boże! Mąż Olivii! Opanowuję się zanim mogę głośno jęknąć. To jest przyjęcie dla Olivii. Jestem w domu jej najlepszej przyjaciółki, patrząc w twarz jej męża. O. Mój. Boże. - Lepiej już pójdę – mamroczę do zachwyconej twarzy Noah. Cammie energicznie kiwa głową. Noah nią potrząsa. - Nie wyglądasz nawet w połowie tak szalenie jak sobie wyobrażałem. Czy on naprawdę właśnie to powiedział? - Olivia mówiła coś o rudym gargulcu z kłami. Mrugam na niego. Więc opowiadała mu o mnie. Zastanawiam się czy wspomniała o małym zdarzeniu ze zdemolowaniem mieszkania… albo wykurzeniu jej z miasta… albo rozprawie? Z jakiegoś dziwnego powodu nie chcę, żeby uważał mnie za złą osobę. - Noah – odzywa się Cammie, potrząsając jego ramieniem. – Możesz nie zajmować się wrogiem? Mamy rzeczy do roboty. - Ona nie jest wrogiem – odpowiada, nie odrywając ode mnie wzroku. – Jest brudną wojowniczką. – Tak, on wie. Czuję się jakbym była w transie. Gdyby ten facet kazał mi wypić Kool-Aid2 to prawdopodobnie bym to zrobiła. Pieprzyć to. Absolutnie wypiłabym Kool-Aid. Olivia poślubiła seksownego Ghandiego. Nic dziwnego, że kocha swojego męża. Odchrząkuję i rozglądam się po podwórku. – Więc to jest przyjęcie dla niej? Cammie piszczy gdzieś w okolicy, a Noah potakuje. – Tak, jej urodziny. To niespodzianka. Jak miło. Nikt nie urządza mi przyjęć urodzinowych. Przełykam ciężko ślinę i odsuwam się do stołu. - Miło było cię poznać – mówię. – Sam? W ciągu sekundy pojawia się przy moim łokciu, prowadząc mnie w kierunku bramy. Patrzę przez ramię na męża Olivii. Robi coś przy głośniku. Ręce Cammie latają na wszystkie strony, bez wątpienia wyrażając jej odczucia wobec mnie, podczas gdy on ją ignoruje.

2

Kool-Aid – smakowy napój, coś typu oranżada.

151

Jasna cholera. Co ma takiego ta kobieta, czego ja nie mam? Dlaczego mężczyźni tacy jak Noah i mój mąż zakochują się w niej?

152

Rozdział dwudziesty ósmy Przeszłość

Presja w pracy zmieniła się po tym jak dowiedziałam się o sfałszowanych wynikach Prenavene. Było tak, jakby on wiedział, że odkryłam jego tajemnicę i zamierzał sprawić, że za to zapłacę. Uwaga, której zawsze od niego pragnęłam nagle się pojawiła. Tyle że nie była to ciepła, ojcowska miłość, na którą miałam nadzieję. Stał się wrogi i wymagający, często obrażając mnie przed ludźmi. Parę razy podnosiłam wzrok i dostrzegałam, że się na mnie patrzył; wyraz jego twarzy był tak dotkliwie wściekły, że kręciło mi się w głowie. Tęskniłam za koleiną, w której się ukrywałam, gdy nie wiedział o tym, że istniałam. Bezpieczniej było być poza zasięgiem jego wzroku. Najważniejszym pytaniem było: jak się dowiedział? To była Cash. Musiała. Zadałam jej szczegółowe pytania o przebieg testów. Musiała powiedzieć to mojemu ojcu. A wszystko to pogarszał sposób, w jakim traktował ją mój ojciec – jak dawno zaginioną pieprzoną córkę.

Kiepska sytuacja zaczęła się tydzień przed moimi urodzinami. Ojciec zwołał nadzwyczajne rodzinne spotkanie w domu. Caleb uważał, że to dziwne, ale ja wiedziałam, co nadchodzi. Myślałam o przygotowaniu go podczas jazdy, ale stwierdziłam, że lepiej wyjdzie to od Charlesa Austina, farmaceutycznego oszusta. Takim sposobem mogę udawać niewinną i udawać, że nic nie wiedziałam o tych wydarzeniach. Gdy przybyliśmy do domu wszyscy czekali na nas w salonie. Zajęłam miejsce na kanapie dwuosobowej razem z Calebem, który przyglądał się zgromadzeniu ze wzrastającą podejrzliwością. Spojrzał na mnie, żeby zobaczyć czy coś wiedziałam, ale wzruszyłam ramionami. Moja siostra, która siedziała obok matki, popatrzyła na mnie tak, jakby nagle zdała sobie z czegoś sprawę. - Jesteś w ciąży, prawda? O to właśnie chodzi. Potrząsnęłam głową, zszokowana jej brakiem emocjonalnego termostatu. Moją siostrę nie uderzyło nigdy nic złego. Poczułam moment zazdrości, który osiągnął dwadzieścia odcieni zieleni. - Johanna nie spodziewa się dziecka – odezwał się ojciec. – Obawiam się, że chodzi o coś poważniejszego. Przez minutę zastanawiałam się co mogło być poważniejsze od dziecka. Czy w ogóle pozwoliłby mojemu dziecku nazywać go dziadkiem? Caleb siedział obok mnie spięty. Gdy tatuś wspomniał o dziecku, Caleb chwycił mnie za rękę i ją ścisnął. 153

Ojciec patrzył na Caleba, kiedy mówił. Tak właśnie z nim było. Jeżeli w pomieszczeniu znajdował się mężczyzna, to na niego właśnie patrzył – nawet jeśli miał poinformować swoją żonę i córkę o jego nadciągającym upadku. Słuchałam całej sprawy, ściskając dłoń mojego męża, jakby tylko ona utrzymywała mnie przy zdrowiu psychicznym. Pomimo złości, którą czułam do ojca, miałam nadzieję, że nie będzie miał wielkich kłopotów. Czy to było możliwe, kiedy zrobiło się coś takiego? Opowiedział nam o testach, a kiedy przyznał się do sfałszowania wyników, poczułam jak Caleb zesztywniał. Zakończył swoją historię miłym ciosem prosto w mój brzuch. - Zostałem oskarżony. Będą zajmować się także Johanną. Caleb poskoczył. – Co? Co Leah ma z tym wszystkim wspólnego? - Jej podpisy są na wszystkich papierach. Żadne z testów nie mogłoby zostać wykonane bez jej podpisu. Tak samo jak wypuszczenie leku na rynek. Wydałam dźwięk, który brzmiał jak zduszony strach. Caleb spojrzał na mnie, jego oczy paliły się jak dwie bursztynowe kule. Zmrużył je. – Czy to prawda? Wiedziałaś, co się działo? Potrząsnęłam głową. – Tylko podpisywałam to, co kazał mi podpisać. Nic nie wiedziałam o prawdziwych wynikach. Odwrócił głowę z powrotem do mojego ojca. – Powiesz im… - Wycelował w niego palec. Nie sądzę, że kiedykolwiek widziałam jak Caleb celował w kogoś palcem. Ojciec już potrząsał głową. – Nic to nie zmieni, Caleb. W tej chwili czułam moją wartość. Pens. Byłam chodnikowym odrzutkiem – brudnym kawałkiem metalu przyklejonym do spodu podstawki, poduszek kanapowych, starych portfelów i pod lodówką pomiędzy wysuszonym winogronem a niezidentyfikowanym włosem – to byłam ja. On nie widział we mnie żadnej wartości, poza wykorzystaniem mnie, kiedy przegrywał. Cholera. Choleracholeracholera. Głos Caleba był twardym kamieniem wbijającym się w żwir. Nie potrafiłam odgadnąć co mówił, dopóki nie było za późno. Usłyszałam słowa To twoja córka, tuż przed tym jak rzucił się naprzód. Zobaczyłam wstrząs na twarzy mojego ojca, jak mój piękny, rudobrunatnowłosy mąż zadał cios, na który Tyson skinąłby głową z aprobatą. Moja siostra i matka zaczęły krzyczeć. Zakryłam uszy. Można by przysiąc, że nigdy nie widziały jak mężczyźnie pokazuje się, gdzie jest jego miejsce. Chciałam, żeby Caleb znowu go uderzył, przeważnie za to, że mnie nie kochał, ale również dlatego, że oficjalnie byłam w beczce poważnych kłopotów.

154

- Caleb! – Złapałam go, odciągając do tyłu. Jego ciało nadal zwrócone było w kierunku mojego ojca, jakby znowu chciał go uderzyć. – Chodźmy. Chcę wyjść. Jego szczęka była przerażająca. Serio. Wsadźcie mnie do pokoju z setką wygłodniałych pum zanim wsadzicie mnie do pokoju ze szczęką Caleba. Caleb chwycił mnie za rękę. Mój ojciec, wielki Charles Austin Smith leżał twarzą do góry na szezlongu, jego nos krwawił poprzez jego palce, a twarz miała kolor surowej wątroby. Nim wyszliśmy, zatrzymałam się. Mój oddech dorównywał mojemu sercu. Caleb spojrzał na mnie pytająco i pokręciłam głową. Spojrzałam na moją rodzinę. Cała trójka skupiała się krwawiącej twarzy mojego ojca. Oczy mojej matki były przerażone, jak próbowała zetrzeć krew serwetką od napoju. Moja siostra powtarzała w kółko Tatusiu, płacząc. Czułam się zrażona i przerażona, jak to obserwowałam. Po raz pierwszy nie chciałam do nich przynależeć. Nie chciałam być częścią ich krwawiącego, kulącego się tria. - Tatusiu? – Uniósł głowę i zobaczyłam jak znalazły mnie jego przekrwione oczy. Matka i siostra przestały zawodzić, żeby też na mnie spojrzeć. – Tatusiu – powtórzyłam. – Już nigdy więcej tak cię nie nazwę. Pewnie cię to nie obchodzi i to dobrze, ponieważ mnie też nie. Wolę być córką prostytutki niż kiedykolwiek dzielić twoją krew. Caleb ścisnął moją dłoń i wyszliśmy.

Dwa dni później był martwy.

155

Rozdział dwudziesty dziewiąty Teraźniejszość

Śledzę Cammie na Facebooku. Przysięgam, że wszystko co robi ta durna blondyna to publikowanie zdjęć jej lunchu. Nienawidzę tego. Wciąż mam nadzieję na złapanie jakiejś informacji o Calebie albo tej zdzirze, Olivii. Loguję się na moim ledwo co używanym koncie i wpisuję imię Cammie. Chcę zobaczyć czy opublikowała jakieś zdjęcia urodzin Olivii. Chcę zobaczyć czy był tam Caleb. To głupie, mówię sobie. Olivia jest poślubiona z seksownym Ghandim. Nie ma mowy, że Caleb mógł być zaproszony. Tak czy inaczej przeglądam wszystkie zdjęcia, szukając kawałka jego rąk, stóp czy włosów. Widzę tylko zdjęcia Olivii. Ktoś zrobił jej zdjęcie, gdy przybyła na przyjęcie niespodziankę. Jej usta są otwarte i jeśli nie wiedziałoby się lepiej, to można by pomyśleć, że ktoś celował w nią pistoletem, a nie krzyczał Wszystkiego Najlepszego. Ma na sobie dopasowane spodnie i obcisły top bez ramiączek. Pociągam nosem, klikając po zdjęciach. Olivia przytulająca Noah, Olivia śmiejąca się z Cammie, Olivia zdmuchująca świeczki na tortowej wieży, Olivia strzelająca w kogoś pistoletem na wodę, Olivia wpychana do basenu… Ostatnie zdjęcie pokazuje Olivię otwierającą prezent. Siedzi na krześle z otwartym pudełkiem na jej kolanach. Wyraz jej twarzy daleki jest od radości. Jej brwi są zmarszczone, a jej usta ściągnięte w jednym z jej sławnych bocznych zmarszczeń. Przyglądam się pudełku, próbując zobaczyć co jest w środku, ale widzę jedynie metalicznie niebieski papier. Cammie podpisała zdjęcie: Nie wiemy od kogo to jest?? Przyznaj się albo nie dostaniesz kartki z podziękowaniem. Patrzę podejrzliwie na paczkę. Co takiego mogło być w środku, że wyglądała na tak przerażoną? Klikam na następne zdjęcia, ale na żadnym z nich nie ma Olivii. Tak jakby zniknęła po otworzeniu paczki. Wrzucam do ust garść ledwo rozmrożonych marchewek. Odsuwając krzesło, idę szukać Sama. Znajduję go jak składa pranie w pokoju dziecięcym. Caleb ma dziecko, ale Sam i tak przychodzi, żeby pomóc mi przeżyć. - Byłeś na tym przyjęciu, prawda? - Jakim przyjęciu? – Otwiera szafkę, wkłada stertę śpioszków i zamyka ją, nie patrząc na mnie. - Przyjęciu Olivii, Sam. – Jego oczy wędrują z moich skrzyżowanych ramion na stukającą stopę. - Nie nakarmię twoich skłonności prześladowczych. - Co było w tym niebieskim pudełku, które otworzyła Olivia?

156

Wzrok Sama gwałtownie przenosi się na moją twarz. - Skąd o tym wiesz? - Byłam na… uch… Facebooku. Sam kręci głową. – Nie wiem. Pudełko nie miało kartki. Rzuciła jedno spojrzenie do środka i pobiegła do domu. Potem już jej nie widziałem. Sądzę, że Noah zabrał ją do domu. - Co się stało z pudełkiem? – Dlaczego jestem tak zainteresowana? - Chyba Cammie je ma. Łapię go za ramię. – Zapytaj ją. Wyrywa mi się, jego czoło zmarszczone jest w trzech głębokich liniach. Wskazuję na jego czoło. - Powinieneś naprawdę zastanowić się nad botoksem. - Nie będę grzebał dla ciebie w obsesyjnym pudełku Olivii. - Nie mam na jej punkcie obsesji – sprzeciwiam się. – Chcę tylko napawać się tym, co ją zdenerwowało. - Czy ty i Nancy nie przejechaliście się już wystarczająco po Olivii? Marszczę nos. Czy kiedykolwiek będzie wystarczająco jeżdżenia po Olivii? Ta kobieta powinna nosić znak na plecach z napisem „Biała Hołota Kradnąca Chłopaków”. - Mów sobie co chcesz, Sam, ale nie próbowała zrujnować twojego życia. Kieruję się do salonu, kiedy dogania mnie jego głos. - Z tego co słyszałem, uratowała twoje. Obracam się i piorunuję go wzrokiem. Nie mogę uwierzyć, że to powiedział. Jak kompletnie nieprawdziwe. Mam dosyć, dosyć, dosyć byciu zmuszoną do czucia wdzięczności do tej przebiegłej suki za coś, co mógł zrobić każdy. Mogłabym zatrudnić każdego prawnika, jakiego bym chciała. Olivia została mi narzucona. - Tak ci powiedziała Cammie? Wkłada do szafki ostatnią czystą butelkę i odwraca się do mnie. - Czy tak się nie stało? Wzięła twoją sprawę i wygrała? - Na litość boską! To była jej praca. - Dlaczego wzięła twoją sprawę? 157

Cały czas jestem blada, ale kiedy ktoś zadaje mi te pytanie, na przykład moja matka, siostra, przyjaciele… czuję jak kolor mojej skóry się odrywa. Dlaczego wzięła sprawę? Bo Caleb ją o to poprosił. Dlaczego Caleb ją poprosił? Początkowo myślałam, że przez to, że go okłamała. Zbierał jej poczucie winy, sprawiając, że płaciła broniąc jego żonę. Ale potem przechwyciłam spojrzenie. Spojrzenie. Jak długie może być spojrzenie… tak naprawdę? Spojrzenie może trwać sekundę, cholerną, niegroźną sekundę i może opowiedzieć długą, skomplikowaną historię. Możesz dostrzec trzy lata w sekundowym spojrzeniu. Możesz zobaczyć także tęsknotę. Nie wiedziałam o tym, dopóki sama tego nie zobaczyłam. Chciałam tego nie zobaczyć. Nie chciałabym już nigdy więcej widzieć spojrzenia dzielonego przez dwójkę ludzi z historią. - Wydaje mi się, że jesteś lojalna wszystkim niewłaściwym ludziom – mówi. - O czym mówisz? – warczę. - Och, sam nie wiem. Prawie wzięłaś upadek za swojego ojca, kiedy wyraźnie traktował cię jak śmiecia, a potem odsuwasz swoje dziecko na bok, jakby było dla ciebie kłopotem. Wzdrygam się. - Resztę dnia masz wolną. Sam unosi brwi. – Więc do zobaczenia w poniedziałek. Nie zwracam na niego uwagi, kiedy wychodzi. Idę na górę, żeby sprawdzić Estellę, a potem zdaję sobie sprawę, że jej nie ma. Ostatnio często to robiłam, spodziewając się ją usłyszeć albo zobaczyć, gdy wchodzę do pokoju. W odróżnieniu od kilku miesięcy temu nie czuję ulgi, że nie ma jej tutaj. Czuję… Co ja czuję? Nie cierpię tego. Zdecydowanie nie chcę myśleć o moich uczuciach.

Idę do zamrażarki i wyciągam fasolę. Ważąc torebkę w ręce przez parę sekund, nagle rzucam nią jakbym rzucała piłką dla Marlinsów. Biorę kluczyki od auta z haczyka w kuchni i idę do garażu. Mój szybki samochód stoi w garażu: moje przeddziecko, zapewniający mnóstwo zabawy, wiśniowo-czerwony kabriolet. Klepię maskę zanim wsiadam do środka. Potem mijam mamusiowy samochód, skrzynkę pocztową i wjeżdżam na ulicę. Czuję się zagubiona. Czuję się zagubiona i niewiarygodnie wściekła. Zatrzymuję się na parkingu sklepu spożywczego. Wmaszerowując do środka, nie gubię rytmu, jak biorę koszyk i kieruję się do alejki ze słodyczami. Opróżniam półkę czekoladowych rodzynków i biorę naręcze Twizzlersów. Gdy rzucam wszystko na taśmę przy kasie, dzieciak kasujący patrzy na mnie szerokimi oczami. 158

- Czy to będzie… - To wszystko – krzyczę. – Chyba że chcesz dać mi nowe życie. Nadal się na mnie gapi, kiedy zabieram swoje zakupy i biegnę do samochodu. Pierwszą rzeczą jaką robię, gdy wracam do domu jest opróżnienie mojej zamrażarki z warzyw. Rozcinam torebki, jedna po drugiej i wrzucam ich kolorową zawartość do śmieci. Nucę przy pracy. Potem pociągam łyk wódki prosto z butelki, ściągam obcasy i otwieram pierwszą torebkę czekoladowych rodzynek. Od tamtej chwili wszystko się stacza. Wyjadam wszystkie torebki, aż jest mi niedobrze. Dzwonię do Caleba o drugiej nad ranem. Jego głos jest niewyraźny, gdy odbiera. Nie ma karmienia o drugiej nad ranem, myślę. Szczęśliwiec. - Co jest, Leah? – pyta. - Chcę z powrotem moje dziecko. – Żuję Twizzlera i czekam. Milczy przez jakieś dziesięć sekund. - Dlaczego? Pociągam nosem. - Bo chcę, żeby wiedziała, że nie ma nic złego w jedzeniu słodyczy. - Co? – Jego głos jest szorstki. - Już ty mnie nie „co-uj”. Przywieź moje dziecko. Jutro z samego rana. – Rozłączam się. Chcę moje przeklęte dziecko. Chcę moje przeklęte dziecko.

159

Rozdział trzydziesty Przeszłość

Rozprawa była najbardziej surrealistycznym doświadczeniem mojego życia – nie tylko dlatego, że była dziewczyna mojego męża była moim prawnikiem, lecz także dlatego, że nigdy wcześniej nie byłam w niczym wywołana. Po raz pierwszy w życiu byłam w prawdziwych kłopotach. Nie zgodziłam się na to, żeby Olivia była moim prawnikiem. Walczyłam z tym, dopóki Caleb nie zapytał mnie prosto w twarz. – Chcesz wygrać czy nie? - Dlaczego jesteś taki pewien, że ona wygra tę sprawę? I dlaczego myślisz, że będzie tego chciała? Zapominasz jak udawała, że cię nie zna, kiedy straciłeś pamięć? Ona chcę cię odzyskać – pewnie celowo przegra. - Znam ją – powiedział. – Będzie mocno walczyć… zwłaszcza jeśli ją o to poproszę. To było na tyle. Sprawa zamknięta. Tyle że moja wciąż była otwarta i dyndała jak szklana ozdoba świąteczna na koniuszku palca mojej arcyrywalki. Musiałam mu zaufać względem niej; nie było nikogo innego. Zazwyczaj to mój ojciec wyciągał mnie z kłopotów, a tym razem to on mnie w nie wpakował przed śmiercią przez atak serca. Nie ufałam jej. Była wobec mnie opryskliwa. Prawnicy powinni poprawiać ci nastrój – nawet jeśli kłamali o twoich szansach wygrania. Olivia stworzyła sobie w życiu misję, żeby sprawić abym uwierzyła, iż przegrywam. Nie umykało mojej uwadze, że ilekroć w pobliżu był mój mąż to była ona zgorzkniała i spięta. Również na niego nie patrzyła, nawet kiedy kierował do niej pytanie, to udawała, że robi coś innego, gdy mu odpowiadała. Nienawidziłam jej. Nienawidziłam jej każdego dnia przez cały rok, podczas którego oczyszczała mnie z zarzutów. Podczas całej tej sprawy był tylko jeden dzień, gdy jej nie nienawidziłam. Dzień, w którym postawiła mnie na miejscu dla świadków był najgorszym dniem w moim życiu. Nikt nie chciał, żeby to robiła – sądzili, że zrujnuje to sprawę. Olivia sprzeciwiała się każdej radzie, którą dostawała, jak przygotowywała mnie do bycia świadkiem. Widziałam spojrzenia, którymi wymieniano się z mojego powodu. Nawet kiedy Bernie, starsza prawniczka, przyszła do niej, Olivia ją spławiła. - Niech to szlag, Bernie! Ona da sobie radę – powiedziała. – To jest moja sprawa i stawiam ją jako świadka. Byłam przerażona. Mój los był w rękach diabelskiej, przebiegłej kobiety. Nie potrafiłam zdecydować czy to była zła, czy dobra rzecz. Większość mnie było przekonane, że próbowała 160

celowo przegrać sprawę. Gdy powiedziałam Calebowi o mojej teorii, sortował w kuchni pocztę. Ledwo co na mnie spojrzał. - Rób, co ona mówi. Co? - Co masz na myśli, rób, co ona mówi? Nawet mnie nie słuchasz. Odrzucił pocztę na bok i podszedł do lodówki. - Słyszałem cię, Leah. - Nie ufam jej. Trzymał w ręce piwo, kiedy odwrócił się do mnie, ale patrzył na podłogę. - Ja tak. I tyle. Moim jedynym sojusznikiem była kobieta, która zyskałaby najwięcej z mojego uwięzienia. Przygotowywała mnie na bycie świadkiem wwiercając we mnie pytania, które zada strona oskarżająca, wwiercała we mnie własne, krzyczała na mnie, kiedy nie byłam wystarczająco spokojna, przeklinała mnie, gdy wahałam się w odpowiedziach. Była twarda i nieustępliwa, i część mnie to doceniała. Bardzo, bardzo mała – nienawidzę tej suki i chcę, żeby umarła – część. Ale ufałam Calebowi. Caleb ufał Olivii. Miałam runąć w płomieniach albo wyjść z sali sądowej jako wolna kobieta.

W dzień składania zeznań miałam zszargane nerwy. Miałam na sobie to, co dała mi Olivia: sukienkę z miękkimi brzoskwiniami oraz bzami, włosy spięte w niskim kucyku, perłowe kolczyki. Gdy zakładałam je na uszy, zastanawiałam się czy należały do niej. Były to sztuczne perły, więc prawdopodobnie. Moje ręce drżały, jak wygładzałam sukienkę i spojrzałam na siebie w lustrze. Wyglądałam na bezbronną. Czułam się bezbronna. Może taki był jej plan. Caleb powiedział, żeby jej zaufać. Szukałam jej spojrzenia, kiedy zajęłam miejsce na ławce, moje kolana były słabe pod moimi złożonymi dłońmi. W ciągu wielu tygodni przygotowań, nauczyłam się odczytywać jej oczy. Nauczyłam się, że kiedy były szeroko otwarte, jej brwi leciutko uniesione – dobrze sobie radziłam. Kiedy patrzyła przeze mnie, psychicznie mnie wyklinała i musiałam szybko zmienić kierunek. Nie cierpiałam tego, że tak dobrze ją znałam. Nie cierpiałam tego i byłam za to wdzięczna. Często zastanawiałam się czy Caleb wiedział tak jak ja, jak odczytywać jej oczy. Prawdopodobnie. Nie wiedziałam, co było gorsze – bycie w stanie tak dobrze odczytywać Olivię czy faktycznie czucie dumy z tego powodu.

161

Stała przede mną, zamiast chodzić tam i z powrotem, tak jak robili to w filmach. Wyglądała na zrelaksowaną w jej jasnobrązowej garsonce. Nosiła imponujący kobaltowo niebieski naszyjnik, który sprawiał, że jej oczy błyszczały. Wzięłam oddech i odpowiedziałam na jej pierwsze pytanie. - Pracowałam w OPI Gem przez trzy lata. - A jaki był pani czynny tytuł służbowy? Spojrzałam na naszyjnik, potem jej oczy, naszyjnik, potem jej oczy… Tak naprawdę nie był to kobalt. Co to był za odcień? - Byłam wiceprezesem spraw wewnętrznych… Ciągnęło się to tak przez czterdzieści minut. Blisko końca zaczęła zadawać mi pytania, które sprawiały, że zapłakał każdy gruczoł potowy w moim ciele. Pytania o mojego ojca. Moja matka siedziała obok Caleba, obserwując mnie uważnie, jej dłonie złożone były pod jej brodą, co wyglądało jak cicha modlitwa. Wiedziałam, że było to ciche ostrzeżenie. Nie upokarzaj swojej rodziny, Leah. Nie mów im skąd pochodzisz. Błagała bogów niegrzecznych, nieślubnych, popieprzonych córek. Olivia nie chciała, żeby tutaj była z obawy, że przez nią nie będę chciała wyznać prawdy. Ale uparła się na przyjście. - Jakie były pani stosunki z pani ojcem, poza pracą, pani Smith? Broda mojej matki opadła na jej klatkę piersiową. Moja siostra założyła włosy za uszy i spojrzała na matkę z ukosa. Caleb zacisnął usta i spojrzał na podłogę. Bogowie nieślubnych, popieprzonych córek zagrzmieli w chmurach. Przypomniałam sobie, co powiedziała mi Olivia, kiedy tydzień temu kłóciłyśmy się o niektóre z jej pytań. Powiedziałam jej, że nie zamierzam oczerniać imienia mojego ojca ze stanowiska świadka. Poszarzała na twarzy i jej dłonie wielkości dziesięciocentówki zacisnęły się w pięści. - Gdzie on jest, Leah? Rzucił w ciebie pieprzoną krwią i umarł! Powiesz prawdę albo pójdziesz do więzienia. Potem podeszła do mnie blisko, żeby nikt inny nie mógł usłyszeć i powiedziała. – Wykorzystaj swój gniew. Pamiętasz, co czułaś, niszcząc moje rzeczy, kiedy próbowałam coś ci ukraść? Jeżeli przegrasz tę sprawę, mogę go znowu ci zabrać. To załatwiło sprawę. Byłam tak wściekła, że odpowiedziałam na wszystkie jej pytania – nawet na te trudne. Miała zadowoloną minę przez resztę dnia. 162

Teraz musiałam przywrócić trochę tego gniewu. Wyobraziłam ją sobie z Calebem. Tylko tego potrzebowałam. Powtórzyła swoje pytanie. – Jakie były pani stosunki z ojcem, poza pracą, pani Leah? - Nie istniały. Nawiązywał ze mną kontakt tylko w pracy. W domu uważał mnie za coś w rodzaju niedogodności. Od tamtej chwili wszystko stoczyło się na dół. - Pani ojciec miał reputację nigdy nie zatrudniania członka jego rodziny, czy to prawda? - Tak – odparłam. – Byłam pierwsza. Zaryzykowałam spojrzenie na mamę. Nie patrzyła na mnie. Początkowy argument Olivii zawierał tę informację. Stała przed ławą przysięgłych, trzymając ręce za plecami i ostrzegła ich, że strona oskarżająca zrobi ze mnie przebiegłą i manipulacyjną osobę, ale tak naprawdę byłam tylko pionkiem w rozpaczliwym planie mojego ojca na uratowanie jego firmy przed bankructwem. – Wykorzystywał i manipulował własną córkę dla korzyści finansowej – twierdziła. Te słowa rozpięły moją opanowaną powierzchowność. Od razu się rozpłakałam.

Chrząknęła, przywracając mnie do teraźniejszości. - Czy pani ojciec prosił panią o podpisywanie dokumentów bez przejrzenia ich? - Tak. - Co mówił, żeby powstrzymać panią od przejrzenia dokumentów? Nastąpił sprzeciw od strony oskarżycielskiej. Olivia inaczej ujęła jej pytanie. - Jaka była typowa procedura jaką wykorzystywał pani ojciec w uzyskaniu pani podpisu? - Mówił mi, że szybko potrzebuje podpisu, a wtedy czekał w moim pokoju, dopóki wszystkiego nie podpisałam. - Czy kiedykolwiek wspomniała pani swojemu ojcu, że nie czuje się pani komfortowo z podpisywaniem dokumentów bez przeczytania ich? Kolejny sprzeciw. Pytanie naprowadzające. Olivia wyglądała na zirytowaną. Sędzia pozwolił na pytanie. Powtórzyła je, unosząc jedną brew. Nie chciałam odpowiadać na te pytanie. Sprawiało, że wyglądałam na

163

nieodpowiedzialną i głupią. Lepiej być głupcem niż więźniem, warknęła Olivia, kiedy wyraziłam mój niepokój poprzedniego dnia. Przełknęłam moją dumę. - Nie. Wierciłam się na siedzeniu, przenosząc wzrok na Caleba, żeby zobaczyć jego reakcję. Wpatrywał się we mnie stoicko. - Więc po prostu podpisywała pani dokumenty? Dokumenty, które potencjalnie wypuściłyby na rynek śmiertelny lek i zabiły trójkę ludzi? Otworzyłam i zamknęłam usta. Nie przygotowywałyśmy tego. Byłam bliska łez. - Tak. - Chciałam go zadowolić – dodałam cicho. - Przepraszam, pani Smith, może mówić pani głośniej, żeby usłyszała panią ława przysięgłych. Jej oczy błyszczały jak jej przeklęty naszyjnik. - Chciałam go zadowolić – powiedziałam głośniej. Odwróciła się do ławy przysięgłych, żeby mogli zobaczyć wyraz jej twarzy mówiący wow, to pieprzenie ważne. Kiedy Olivia zajęła swoje miejsce, moja matka zakrywała ręką usta i płakała. Prawdopodobnie już nigdy się do mnie nie odezwie. Przynajmniej miałam moją siostrę. Była córeczką tatusia, ale nie była ślepa na napięte stosunki między ojcem i mną. Gdy zeszłam ze stanowiska świadka, odszukałam oczy mojego prawnika. Już nie błyszczały. Wyglądały po prostu na zmęczone. Zdałam sobie sprawę jak trudno musiało być zrobić to, co właśnie zrobiła – zwłaszcza, kiedy chciała wrzucić mnie za kratki, by zdobyć mojego męża. Zacięta, ona była taka zacięta. Zapewne to tło białej hołoty zrobiło z niej taką dobrą wojowniczkę. Wpatrywałam się w nią poważnie, żeby zobaczyć czy pochwalała. Tak. Miałam sekundę – nie – ułamek sekundy, kiedy chciałam ją przytulić. Potem to zniknęło i chciałam żeby zdechła i gniła w ziemi. Chciałam triumfować po wygraniu sprawy. Chciałam, żeby ona wiedziała, że on był mój i zawsze będzie. Musiała wiedzieć. Świętowaliśmy wygraną w restauracji. Olivia przybyła późno. Szczerze, to nawet nie wiem dlaczego przyszła. Jakikolwiek dług, jaki czuła, że była winna Calebowi został spłacony. Wygrała mi wolność i chętnie rozdzieliłabym nasze drogi, zadowolona, że już nigdy więcej nie będę musiała jej widzieć. Jednakże była tutaj, na moim świętowaniu, chodząc po moim szczęściu w jej krótkiej sukience i szpilkach z kolcami.

164

Podeszłam do niej, zamierzając wyrazić moje niezadowolenie, że tutaj była. Zerknęłam na Caleba, który był zaabsorbowany po drugiej stronie pokoju. Nie chciałam, żeby zobaczył jak z nią rozmawiam. Chciałam, żeby wyszła zanim zobaczyłby, że tutaj jest. Gdy zobaczyła, że nadchodzę, uśmiech zniknął z jej twarzy. Musiałam jej to oddać – suka była egzotyczna. Jedna ciemna brew uniosła się, jak podeszłam z szampanem w ręce. Jej usta zmarszczyły się. Spojrzała na mnie z góry. Przyzwyczaiłam się do tego podczas rozprawy, ale dziś wieczorem poczułam furię. Dzisiejszy wieczór był mój… i Caleba. Nawet nie wypowiedziałam czterech zdań, kiedy spojrzała na mnie i powiedziała. – Wracaj do swojego męża, zanim zda sobie sprawę, że nadal jest we mnie zakochany. Szok. Dlaczego Ona Tak Myślała? To nie była prawda. Dalej na niego leciała. Kto mógł ją winić? Spojrzałam na Caleba. Był wszystkim, czym chciałam być. Bronił mnie. Stał ze mną. Był jedynym mężczyzną, który powiedział, że nigdy mnie nie zrani. Roześmiał się z czegoś, co powiedział ktoś w jego grupie. Moje serce uniosło się na jego widok. Olivia była wybredna i teraz był mój. Popatrzyłam na mojego Caleba, taka pewna w tej chwili naszej siły jako para. Było tak jakby potrafił wyczuć na sobie moje spojrzenie. Poczułam bicie skrzydeł motyli w brzuchu, jak uniósł głowę. Uśmiechnęłam się. Dzieliliśmy się takimi intymnymi spojrzeniami na sali sądowej. Gdy się bałam patrzyłam na niego, on spotykał moje oczy i od razu czułam się lepiej. Tym razem było inaczej. Poczułam narastającą falę zmieszania. Pokój się przechylił. Bijące skrzydła zamarły. On nie patrzył na mnie. Kiedy tylko uniósł wzrok uśmiech zniknął z jego twarzy. Widziałam jego unoszącą się i opadającą klatkę piersiową pod jego garniturem jakby brał głębokie wdechy. W ciągu tych pięciu sekund zobaczyłam każdy kawałek umysłu Caleba na jego twarzy jakby ktoś zrobił tysiąc małych nacięć i wszystko wylało się naraz: ból, miłość, wiara. Odwróciłam się, żeby zobaczyć, gdzie patrzył. Wiedziałam, że nie powinnam. Ale jak mogłam tego nie zrobić? Odpowiedź była dla mnie zbyt jasna. Przez nią chciałam osłonić oczy i schować się w ciemności. Olivia była celem jego oczu. Czułam się jakby zepchnął mnie z najwyższego budynku na ziemi. Roztrzaskała się. Każda część mnie. Był kłamcą. Był złodziejem. Chciałam paść tam na ziemię, uznać moją porażkę. Umrzeć i umrzeć raz jeszcze. Umrzeć i zabrać ze sobą Olivię. Umrzeć.

165

Otworzyłam usta, żeby na nią wrzasnąć. Żeby rzucić w nią każdą zniewagą i przezwiskiem, jakie zebrałam przez dwadzieścia dziewięć lat życia. Siedziały na czubku mojego języka, gotowe popędzić w jej stronę. Zamierzałam wylać mojego szampana na jej twarz i wydrapać jej oczu, dopóki nie zaczęłyby krwawić. Dopóki Caleb nie stwierdziłby, że jest tak brzydka i zdeformowana, że już nigdy więcej tak na nią nie spojrzy. Wtedy zrobiła najbardziej osłupiającą rzecz na świecie. Odstawiła swój kieliszek, jej nadgarstek drżał, jakby nie mógł znieść ciężaru delikatnego szkła. Potem opuściła brodę i wyszła. Wzięłam wdech – głęboki, satysfakcjonujący wdech – i wróciłam do boku Caleba. Mój. On był mój. I tyle.

166

Rozdział trzydziesty pierwszy Teraźniejszość

Kołyszę się w przód i w tył po rozłączeniu się z Calebem. Co jest ze mną nie tak? Jak mogłam wielbić ziemię po której chodził mój ojciec po tych wszystkich latach zaniedbania? To było żałosne. Nienawidzę siebie za to, a jednak wiem, że znowu bym to zrobiła. A te dziecko – ona jest moją jedyną rodziną z krwi, a ja robię wszystko, żeby trzymać się od niej z daleka. Nie zrobiła nic złego. Jaką jestem osobą, żeby odizolowywać moje własne dziecko? Jakim cudem czekoladowe rodzynki mogą tak rozjaśnić umysł? To nie czekoladowe rodzynki. Wiem o tym. To skutek tego, co powiedział mi Sam, część o tym, że jestem lojalna niewłaściwym ludziom. Jedyną osobą, która naprawdę zasługuje na moją lojalność jest mała dziewczynka, którą nosiłam w moim ciele. A jednak nie czuję wobec niej właściwych uczuć. Otwieram komputer i szukam depresja poporodowa. Czytam o objawach, kiwając głową. Tak, to musi być to. Nie ma mowy, że jestem taką złą osobą. Muszę zacząć brać leki. Jest ze mną coś bardzo nie tak. Rano Caleb przywozi moje dziecko. Przyciskam ją do piersi i wącham jej główkę. Kępkę jej rudych włosów spiął małą różową kokardką. Przyglądam się jej sukience z kraciastej bawełny i posyłam mu nieprzyjemne spojrzenie. - Dlaczego ubierasz ją tak, jakby była Mary Poppins? – pytam kwaśno. Kładzie przy drzwiach jej torbę z pieluszkami i fotelik samochodowy, zaczynając wychodzić. - Caleb! – wołam za nim. – Zostań. Zjedz z nami lunch. - Muszę być gdzieindziej, Leah. – Dostrzega rozczarowanie na mojej twarzy i dodaje o wiele łagodniej. – Może innego dnia, co? Czuję się jakby ktoś mnie spoliczkował. Nie przez jego odrzucenie mojej oferty lunchu, ale przez te bardzo proste „Co?” na końcu jego zdania. Te co jest kwaśnym wspomnieniem, boleśnie palące mój hipokamp. Myślę o Courtney i jej wakacjach w Europie. Gdy wróciła mówiła, jakby urodziła się jako Brytyjka. Chcesz iść jutro do centrum handlowego, co? Masz tę koszulkę, którą ode mnie pożyczyłaś, co? Jesteś najgorszą siostrą na świecie, co? Jestem najgorszą siostrą na świecie. Courtney, która zawsze się za mną wstawiała, zawsze przypominała moim rodzicom, że żyję… gdzie jest moja lojalność do Courtney? Ani razu jej nie odwiedziłam odkąd… 167

Zamykam nogą drzwi i zanoszę Estellę do jej pokoju. Ściągam sukienkę Mary Poppins. Bulgocze i kopie nóżkami jakby cieszyła się, że jest od niej wolna. – Tak – szczebioczę. – Pozwól tatusiowi ubierać cię w gimnazjum i możesz nie mieć żadnych przyjaciół. Uśmiecha się. Zaczynam krzyczeć imię Sama. Słyszę jego ciężkie kroki, gdy biegnie po schodach. – Co…? – pyta bez tchu. – Czy ona oddycha? - Uśmiechnęła się! – Klaszczę w dłonie. Zerka przez moje ramię. – Robi to od jakiegoś czasu. - Nie do mnie – kłócę się. Patrzy na mnie jakby urosła mi druga głowa. – Wow – mówi. – Wow. Urosło ci serce i potrzeba było do tego tylko siedmiu paczek czekoladowych rodzynek. Rumienię się. – Skąd o tym wiesz? - Cóż, wyniosłem dziś rano śmieci, to po pierwsze. I znalazłem je na całej twojej podłodze. Milczę przez długi czas, ubierając Estellę w coś modniejszego. To jak ubieranie ośmiornicy, wszystkie kończyny poruszają się równocześnie. Zastanawiam się nad powiedzeniem Samowi, że to jego słowa trochę mną wstrząsnęły, ale nie decyduję się na to. Zamiast tego mówię mu o Courtney. – Sam, mam siostrę. Unosi brew. – Świetnie. Ja też… - Mam tutaj poważny moment, Sam! – Pokazuje mi, żebym ciągnęła. Czeszę włosy Estelli. – Nie widziałam jej od długiego czasu. Nigdy nawet nie poznała Estelli. Czy myślisz, że to może mieć coś wspólnego z moją… depresją? – Wypróbowuję te słowo, patrząc na niego z ukosa, by zobaczyć reakcję. - Nie jestem lekarzem. - Jeszcze – mówię. - Jeszcze – uśmiecha się. – Ale wszystko jest możliwe. Jesteś dość podłym człowiekiem. Ignoruję go, czesząc włosy Estelli. - Więc weź Estellę i idź się z nią zobaczyć – mówi w końcu. - Tak – odpowiadam. – Pójdziesz ze mną? - Nie widzę dlaczego… 168

- Dobra, świetnie. Weź swoje rzeczy. Również potrzebuję, żebyś umówił mi wizytę ginekologiczno-położniczą. Potrzebuję leków. - Nie jestem twoją sekretarką. Mieliśmy już wcześniej tę dyskusję. - Zobacz czy możesz załatwić coś na wtorek. Wychodzę z pokoju. - Leah – woła za mną. – Twoje dziecko… - A tak. – Wracam po Estellę i biorę ją na ręce. Wygląda tak uroczo. – Jedziemy zobaczyć się z twoją ciocią – mówię.

Nie jedziemy zobaczyć się z Courtney. Cash dzwoni. Normalnie nie odbieram jej telefonów. Albo jej emailów… czy wiadomości na Facebooku. Ale skoro reformuję moje życie, to odbieram, gdy jej imię pojawia się na ekranie. - Czego chcesz, Cash? - O, odebrałaś! - Wolałabyś, żebym tego nie zrobiła? Następuje milczenie. Przypuszczam, że zbiera swoje słowa. Bóg wie, że oszczędzała je przez dwa lata. - Leah, tak bardzo mi przykro – mówi. Słyszę jej siorbnięcie i zastanawiam się czy płacze. - To już ustalone – warczę. – Jesteś kłamcą. - Robiłam tylko, co on mi kazał – odpowiada. - Courtney jest moją siostrą – mówię stanowczo. – I zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby ją ochronić. - O tym właśnie chciałam porozmawiać. Obejmuję się wolną ręką w pasie. Nagle czuję się bardzo bezbronna. Dlaczego ta kobieta sądziła, że mogła ze mną rozmawiać o mojej siostrze? - Próbowałam się z nią zobaczyć. Oni nie chcą… - Trzymaj się z dala od Courtney – mówię. – Ona nie chce cię widzieć. Słyszę szloch Cash i czuję uderzenie litości. Może jestem zbyt ostra. Zastanawiam się, co powiedziałaby jej Courtney. 169

- Muszę powiedzieć jej, że jest mi przykro. Potrzebuję… Przerywam jej. – Muszę kończyć. Nie dzwoń do mnie znowu, Cash. Mówię serio. Rozłączam się i od razu idę do szafy, skąd wyciągam zdjęcie z parasolką od Courtney. Trzymam je przy piersi, przygryzając dolną wargę. Jak mogłam trzymać się od niej na dystans tak długo? Co było ze mną nie tak? Kiedyś byłyśmy blisko. Zaczynam się śmiać, początkowo zakrywając usta, próbując powstrzymać dźwięki podobne do hieny. Nie mam nad tym kontroli. Śmiech spływa ze mnie, narastając w głośności. To najprostsza rzecz jaką zrobiłam przez cały dzień. Gdy Sam staje w progu mojej szafy, gwałtownie przestaję. - Co ty wyprawiasz? - Nic. Prostuję się, chowając obraz zanim mógłby go zobaczyć.

170

Rozdział trzydziesty drugi Przeszłość

Zostawił mnie po rozprawie. Nie zaraz po niej. Mieliśmy trzy miesiące ciszy podczas których dowiedziałam się jak to jest być zamężną i kompletnie samotną. Caleb od razu wrócił do pracy, zostawiając mnie samą w domu przez większość dnia. Włóczyłam się po domu i oglądałam dzienną telewizję, czując się przygnębiona. Oczekiwałam, że wszystko wróci do normy po zakończeniu rozprawy, nigdy nie biorąc pod uwagę, że nie będę miała pracy i moja głośna sprawa ubrudzi moje nazwisko, pomimo mojego werdyktu niewinności. Firma mojego ojca została rozwiązana. To co z niej zostało spłaciło rodziny zmarłych i koszty mojego prawnika. Nastroje Caleba były odległe. Już nawet na mnie nie patrzył. Zdecydowałam, że to był stres po rozprawie. Zasugerowałam, żebyśmy pojechali na wakacje. Powiedział, że już wziął zbyt wiele czasu wolnego od pracy dla rozprawy. Zasugerowałam doradztwo małżeńskie. On zasugerował osobny czas. Jedno imię dzwoniło ciągle w mojej głowie: Olivia. Głośniej, głośniej i głośniej. Wbiła między nas klin. Znowu. Była jak choroba, która wracała co parę lat, napromieniowując każdego na jej drodze. Pierwszego miesiąca Caleb stracił dużo wagi. Myślałam, że był chory. Zmusiłam go, żeby poszedł do lekarza, ale praca jego krwi była normalna. Nie było z nim nic złego. Ale było coś bardzo złego. Ledwie się uśmiechał, ledwie mówił. Kiedy był w domu spędzał wiele godzin w swoim gabinecie za zamkniętymi drzwiami. Gdy zapytałam go o to, olał mnie. - Nie mogę być zawsze doskonały, Leah. Czasami też mam złe dni. Co to oznaczało? Czy on zawsze miał złe dni i nigdy po prostu mi nie mówił? Spróbowałam przypomnieć sobie ostatni raz, gdy Caleb miał zły dzień, ale nie potrafiłam. Ciągle się uśmiechał, drażnił się, zachęcał. Czy to znaczyło, że nigdy nie miał złych dni? Albo że je przede mną ukrywał? Nie chciałam o tym myśleć. Nie chciałam myśleć. - Dlaczego nie jesz? – zapytałam. - Nie mam apetytu. - Jesteś pod wpływem dużej presji. Wyjedźmy gdzieś na kilka dni. - Nie mogę – powiedział, nie patrząc na mnie. – Może w następnym miesiącu. Zapytałam znowu następnego miesiąca. Powiedział nie. Miał więcej niż parę „złych dni”.

171

W końcu miałam dosyć. Umówiłam się na lunch z jego matką. Jeżeli ktokolwiek wiedział jak radzić sobie z Calebem, to była to Luca. Albo może Olivia… Nie, nie zamierzałam jej tego oddać. Miała nad nim jakąś moc, tak, ale był mój od pięciu lat. Znałam go. Ja! Luca przybyła na nasz lunch z dziesięciominutowym opóźnieniem. Piłam moją drugą lampkę wina, kiedy z gracją opadła na siedzenie naprzeciwko mnie. Rzadkością było, że oboje miałyśmy wolny czas na spotkanie. Gdy zamówiłyśmy i przez dziesięć minut przeprowadzałyśmy gadkę szmatkę, spojrzała mi prosto w oczy, jakby wiedziała, że coś było nie tak. - Więc co się dzieje? Powiedz mi… Unikałam jej ostrych, niebieskich oczu i skoncentrowałam się na moich obgryzionych paznokciach. - Chodzi o Caleba – odparłam. – Od rozprawy zachowuje się… inaczej. Upiła swojego drinka. – Jak inaczej? Wyłapałam krawędź w jej głosie. Musiałam być ostrożna w tym, co o nim powiem. Potrzebowałam jej spostrzeżenia bez jej skakania mi do gardła za krytykowanie jej syna. - Zdystansowany. Jest tak jakby nie chciał przebywać już w moim towarzystwie. Stuknęła paznokciami o stolik, przyglądając mi się. - Rozmawiałaś o tym ze swoją matką? Pokręciłam głową. – Nasza relacja jest napięta. Poza tym ona daje okropne rady. Luca potaknęła. Nigdy tak naprawdę nie przejmowała się moją matką. Caleb powiedział mi kiedyś, że uważała, iż moja matka jest chłodna oraz nieprzystępna. - Wiesz o czymś, Luca? Czy on ci coś mówił? Wyciągnęła rękę i poklepała mnie po dłoni. – Nie, skarbie, nie mówił. Ale był już taki kiedyś, pamiętasz? Pamiętałam. Był taki podczas amnezji. Skinęłam powoli głową, niepewna co mi sugerowała. - Przywróciłaś go – powiedziała. – Możesz zrobić to znowu? Jej oczy były takie jak Caleba, kiedy skupiała się na tobie: intensywne, płonące. 172

Chciałam prychnąć. Ona miała we mnie zbyt wiele wiary. Ostatnim razem musiałam wykurzyć Olivię z miasta, żeby go przywrócić. Ale nikt o tym nie wiedział prócz mnie i Olivii. Tym razem co będę musiała zrobić? - Nie wiem jak. Próbowałam wszystkiego. - Co mój syn ceni bardziej niż wszystko? Odchyliłam się, gdy kelner przyszedł z naszymi sałatkami. Czekałam, aż odejdzie zanim jej odpowiedziałam. - Rodzinę – odparłam, biorąc widelec. - Tak – zgodziła się Luca. – Więc daj mu ją. Wzdrygnęłam się. Czy ona naprawdę mówiła to, co myślałam? - Dzieci? Myślisz, że Caleb chce dziecka? – Ostatni raz rozmawialiśmy o dzieciach przed ślubem. Nawet nie myślałam o tej możliwości. Nie byłam pewna czy w ogóle je chciałam. Caleb mi wystarczał. Caleb ich chciał. Zawsze chciał. - Dzieci potrafią łączyć ludzi – uśmiechnęła się. – Zwłaszcza kiedy się rozłączyli. Jadłyśmy w ciszy przez kilka minut, po czym znowu się odezwała. – Nie powinnaś była pozwolić mu zatrudnić tę kobietę. Zadławiłam się jedzeniem. – Olivię? – spytałam. Luca skinęła głową. – Tak, Olivię. Ona jest kłopotem. Zawsze była. Trzymaj przeszłość w przeszłości, Leah. Rób, co musisz. Masz moje pełne wsparcie. Po raz pierwszy zastanawiałam się jak wiele Luca wiedziała o miesiącach, kiedy Caleb miał amnezję. Czy wiedziała coś o czasie, który spędził z Olivią? Powiedział jej? Wróciłam do domu, gotowa porozmawiać z Calebem o możliwości zaczęcia rodziny. Nim słowa te wyszły z moich ust, powiedział mi, że wprowadza się z powrotem do swojego mieszkania. - Zostawiasz mnie? – zapytałam z niedowierzeniem. – Byliśmy szczęśliwi… przed rozprawą. Przestaliśmy się starać, Caleb. Możemy iść na doradztwo. - Ty byłaś szczęśliwa. Nie jestem pewien, co ja czułem. - Więc mnie okłamywałeś? - Nigdy nie pytałaś, Leah. Zamykasz oczy na rzeczy, których nie chcesz widzieć. - Czy to chodzi o Prenavene? Tych ludzi, którzy umarli?

173

Skrzywił się. – Naprawdę ciężko jest mi pojąć decyzje, które podjęłaś. - Czy przez to patrzysz na mnie inaczej? Roześmiał się chłodno. – Kiedy cię poślubiłem wiedziałem, że były pewne problemy. – Westchnął i wyglądał na prawie smutnego. – Przez to patrzę na siebie inaczej. Nie rozumiałam. Mój ojciec mną manipulował. Na pewno zdawał sobie z tego sprawę. Co dokładnie miał na myśli przez „problemy”? Dwadzieścia cztery godziny później Caleb zniknął.

Depresja nawet nie może opisać tego, przez co przechodziłam. Straciłam mojego ojca, karierę i męża w ciągu roku. Zwinęłam się w kłębek i płakałam przez wiele dni… tygodni. Nikt nie przyszedł. Próbowałam dodzwonić się do mojej siostry, ale teraz rzadko kiedy odbierała telefon. Katine umawiała się z jakimś nowym facetem i nic nie mogło ją zmartwić. Moja matka przeprowadziła się do naszego letniego domku w Michigan, jak tylko został przeczytany werdykt. Zadzwoniłam do Setha. Nie powinnam była.

174

Rozdział trzydziesty trzeci Teraźniejszość

Zadręczam się telefonem od Cash. Jem jeszcze więcej czekoladowych rodzynek. Oglądam więcej Nancy Grace. Szukam w Internecie zdjęć kotów z zabawnymi podpisami. Nikt nie wie, że to lubię; to sekret. Sam mnie przyłapuje. - Jaja sobie robisz? Zamykam laptopa. – Nie możesz powiedzieć. - A komu mam powiedzieć? Twojemu klubowi książkowemu? - Mam przyjaciół – upieram się. – I nikt z nich nie czyta. – Jestem trochę naćpana cukrem, więc chichoczę. Sam unosi brew. – Jesteś z tego dumna? Odwracam się, przytulając kolana do piersi. Męska niańka zamienia każdą zabawę w krytykę. – Nie, Sam – wzdycham. A potem po namyśle dodaję. – Kiedyś dużo czytałam… w liceum. - Cosmo? Składa pranie – zawsze składa pranie. – Czy tobie nigdy się to nie nudzi? - Nudzi. Ale to moja praca. A tak. - Czytałam powieści. Ale potem nie miałam już czasu. Wsuwam do ust parę cukierków i patrzę na wyciszony ekran telewizora. Nie miałam już czasu, bo pieprzyłam chłopaków – chciałam powiedzieć. - Sam? - Hmmm? - Co było w tamtym pudełku, które otworzyła Olivia w swoje urodziny? Potrząsa kocem i umiejętnie składa go w mały kwadrat. – Czemu cię to obchodzi? - Co jeśli to było od Caleba? – pytam cicho. Nie patrzy na mnie. – Cammie mówi, że był – odpowiada. – Ale nie wiem, co to było, więc nie pytaj.

175

Jem jeszcze więcej czekoladowych rodzynek. Udaję, że ugryzłam się w język i krzyczę Au!, żeby pokryć łzy, które pojawiły się w moich oczach. - Leah – odzywa się – nic nie szkodzi, jeśli to cię boli. Powinnaś mu powiedzieć, że tak jest. Poza tym, jeśli bierzesz pod uwagę karierę w aktorstwie – nie rób tego. - Dlaczego kupił jej prezent urodzinowy? Kiedy Sam nie odpowiada, znowu zaczynam myśleć o Cash. To nieskończona, niezdrowa szpulka myśli: Cash… Caleb… Olivia… Cash… Caleb… Olivia.

Ostatni raz, kiedy rozmawiałam z Cash był zaraz po mojej rozprawie. Po zobaczeniu jej na liście świadków prokuratora, Olivia wykonała imponujące dochodzenie i odkryła, że Cash była tak naprawdę nieślubnym dzieckiem Charlesa Smitha. Olivia nie brała przyjemności z powiedzenia mi tego, ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu. Powiedziała nawet, że jest jej przykro. Byłam wstrząśnięta, dopasowywałam w umyśle wszystkie kawałki układanki, aż miały doskonały sens. Nie powiedziałam matce o tym, co wiedziałam. Czekałam, aż Olivia obnażyła ojcostwo Cash, zadając jej krzyżowy ogień pytań i całkowicie kompromitując jej zeznania. Patrzyłam na twarz mojej matki, kiedy mój prawnik rzucił bombę. Nie pokazywała nic. Ona wiedziała, pomyślałam. Wiedziała i z nim została. Prokurator był zawstydzony. Olivia wygrała kolejną rundę. Courtney zaczęła szlochać histerycznie na sali sądowej. Przeszywałam wzrokiem Cash z mojego miejsca, moja krew gotowała się ze wszystkich niewłaściwych powodów. Świadomie mnie zdradziła. Dla niego. Powinnam była być wściekła na niego, ale cały mój gniew skierowany był na jej lepkie blond włosy i różową szminkę. Po porażce na sali sądowej zadzwoniła na moją komórkę, błagając mnie, żebym się z nią spotkała. Ale pozwoliła mojemu ojcu wykorzystać ją do zrujnowania mojego życia. Kiedy nie odpowiadałam na jej błagania, wysłała mi pisany ręcznie list liczący dziesięć stron, opisujący w szczegółach jej życie od chwili jej narodzin do dnia, gdy mój ojciec poprosił ją, żeby dla niego pracowała. Zjadłam całą paczkę mrożonego groszku i wypaliłam trzy papierosy, czytając ten przeklęty list. Jej matka była sekretarką mojego ojca w 1981 i według Cash, została ona poczęta na jego biurku. Kiedy ojciec nie mógł przekonać jej matki do aborcji, niechętnie zgodził się na płacenie jej miesięcznej dywidendy, żeby ona i jej nienarodzone dziecko zniknęły. Lecz pomimo jego początkowych uczuć robił coroczne wizyty, żeby zobaczyć się z Cash i nawet opłacił jej college. Powiedział jej o Courtney i mnie, kiedy była mała. Dorastała, wiedząc, że jej tatuś miał jeszcze dwie inne dziewczynki, a gdy nie było go z nią, to był z nimi. Cash przyznała wcześnie rozwinęła się jej fascynacja nami. Rozmarzała o tym jakby to było mieć dwie siostry. Mój ojciec pokazywał jej nasze zdjęcia, które przykleiła do ściany. Bardziej niż wszystkim byłam zaskoczona faktem, że ojciec nosił nasze zdjęcia. Kiedy Charles Smith rozwinął sympatię do ojcostwa? Gdy przeczytałam ostatnie słowo spaliłam list. Nie mogłam 176

pozwolić, żeby Courtney go zobaczyła. Nie radziła sobie dobrze z takimi rzeczami. Courtney była za bardzo podobno do matki. Miała skłonności do nałogów i pod wpływem stresu rozpadała się emocjonalnie. - Leah… Leah? Wracam gwałtownie do Sama, który nadal składa przeklęte pranie. - Co? – syczę. Chciałabym, żeby robił to w innym pokoju i przestał mnie stresować. - Twój telefon dzwoni – odpowiada. Spoglądam na komórkę i widzę na ekranie imię Caleba. Chwytam go tak szybko; upuszczam telefon. Biorąc go z podłogi, odbieram z zadyszanym. – Halo? - Cześć – mówi. – Dzwonię, żeby sprawdzić co u Estelli. - Ma teraz drzemkę. Uśmiechnęła się do mnie! Jest dziesięć sekund ciszy zanim mówi. – Wygląda jak ty, kiedy się uśmiecha. Od razu czuję ciepło w całym ciele. Chcę wiedzieć czy to sprawia, że lubi mnie bardziej. - Tęsknię za nią – wzdycha. - Cóż, możesz przyjść, jeśli chcesz. Ale do weekendu jej nie zabierzesz. - Rozumiem. Ma wizytę u lekarza w następnym tygodniu. Miałem nadzieję, że będę mógł ją zabrać. Chcę tam być, kiedy dostanie zastrzyki. Wzdycham. – Dobra, możesz ją zabrać. – Myślę nad tym lepiej. – Ale ja też chcę tam być. Jego kolej na westchnięcie. - Myślę, żeby zabrać ją do Courtney. Caleb chrząka. – Powinnaś. Możesz sama to zrobić? - Biorę Sama – mówię szybko. – Chodzi po prostu o… czas. - Nadal jesteś na nią zła? – pyta. - Nie – odpowiadam, ale o dziwo kiwam głową.

177

Rozdział trzydziesty czwarty Przeszłość

Seth był starszym bratem Caleba o cztery lata i dwa dni. Nie byli do siebie podobni. Kain i Abel, jeśli chcecie. Byłam zszokowana, kiedy spotkałam po raz pierwszy ciemnowłosego, ciemnookiego oficera śledczego. - Jesteś bratem Caleba? – wyjąkałam. Ledwie się uśmiechnął na moje zaskoczenie. - Tak, jak ostatnim razem sprawdzałem. – Trzymał moją rękę trochę zbyt długo, wpijając we mnie wzrok. – Zgaduję, że nie wyglądamy zbyt podobnie, co? Potrząsnęłam głową. Seth nie miał żadnych rys Caleba. Był anty-Calebem ze swoim małym, guzikowym nosem, wąskimi ustami i oczami tak ciemnymi, że wyglądały prawie na czarne. Dziwne, myślałam. Był samotnikiem. Podczas spotkań rodzinnych Caleba znajdowały się w środku akcji, otoczonego ludźmi, którzy pochłaniali każde jego słowo. Żeby znaleźć Setha trzeba było mieć szczęście. Nie pojawiał się na większości grillach i kolacjach, a jeśli to robił, to ukrywał się w ogrodzie albo chodził na samotne spacery. Jeżeli łapało się go w pojedynkę to był zaskakująco ujmująco i ponuro inteligentny. Przypominał mi Holdena Caulfielda. Czytałam tę książkę w liceum i pamiętałam, że Holden przyprawiał mnie o dreszcze. Czasami Seth patrzył na mnie w całkowicie nieskryty sposób, mały uśmiech tańczył w kącikach jego ust i dostawałam dreszczy. Kiedyś zanim pobraliśmy się z Calebem, byliśmy w domu jego matki, kiedy Seth odwrócił się do mnie znienacka i powiedział. – Przypominasz mi tanie reality show, Leah. Jesteś płytka i udajesz głupią z Bóg wie jakiego powodu. Gapiłam się na niego w całkowitym zawstydzeniu, mając nadzieję, że nikt inny tego nie usłyszał. Rozejrzałam się po pokoju. Caleb był zaabsorbowany grą w telewizorze, a jego matka była w kuchni i przygotowywała kolację. - Co do diabła, Seth? Wzruszył ramionami. – Wiem, że nie jesteś taka głupia na jaką się robisz. Płytka, może. Masz rodzaj oczu, które mają w sobie pazury. Wpatrywałam się w niego długi czas, zastanawiając się czy tak właśnie wszyscy mnie widzieli. Zastanawiając się czy Caleb tak mnie widział. - To seksowne – powiedział. – Nie sądzę, że mój brat to docenia.

178

Zarumieniłam się i odwróciłam wzrok. Jak do tej pory to było najwięcej słów jakie do mnie wypowiedział. Nie byłam pewna czy mnie podrywał, czy obrażał. Przyszło mi do głowy, że może to, i to. Nigdy nie widziałam go z kobietą. Stwierdziłam, że był jednym z tych aseksualnych ludzi i bardziej skoncentrowany na jego karierze niż znalezieniem kogoś do ogrzania jego łóżka. - Dlaczego nigdy się nie umawiasz? - Kto mówi, że nie? - Nigdy nikogo nie przyprowadzasz… ani o nikim nie mówisz. Prychnął. – Widziałaś powitanie jakie moje matka daje kobietom, które przyprowadzamy? – Miał trochę racji. Od samej Luci słyszałam jakie zrobiła powitanie Olivii. Nie cierpiała tej kobiety prawie tak mocno jak ja. Ale Olivia była łatwa do nienawidzenia, a Luca była naprawdę miła, kiedy bardziej się ją poznało. Zlekceważyłam jego komentarz machnięciem ręki. – Ona jest zawsze dla mnie miła. Roześmiał się. – Dlatego, że bardzo jesteś do niej podobna. Pewnie ma zdrowy strach przed koleżanką suką. Otworzyłam szeroko usta. – Co jest z ludźmi w tej rodzinie, mówiącymi dokładnie to, co mają na myśli? To takie niegrzeczne. Przechylił się ponad podłokietnikiem kanapy i mrugnął do mnie konspiracyjnie. – Powinnaś tego wypróbować. Choć całkiem fascynujące jest obserwowanie wszystkich tych myśli gotujących się za twoimi oczami i nigdy nie dochodzących do twoich ust. Nie mam słów. Seth zobaczył moją minę i zaczął się śmiać. – Nie martw się, Leah. Twój sekret jest ze mną bezpieczny. Nikt nie musi wiedzieć, że pod tymi ładnymi włosami jest mózg. Spiorunowałam go wzrokiem, ściskając mocno podłokietnik mojego fotela. Byłam zła… i niesamowicie podniecona. Caleb zawsze mówił tyle, żeby pozostawić cię zarówno niesamowicie oczarowaną i zastanawiającą się, do czego on właściwie zmierza. Seth pluł prawdą jakby była Old Faithful3: za dużo, za szybko, za mocno. Nic dziwnego, że nikt nigdy z nim nie gadał. - Jesteś dupkiem, wiesz o tym. Wzruszył ramionami, odwrócił się do telewizora. – Mówiono mi. Ale ja przynajmniej cię widzę. Mój brat widzi tylko twoje włosy. Wstałam, ale jego następne słowa sprowadziły mnie z powrotem na dół. 3

Old Faithful – gejzer w Parku Narodowym Yellowstone.

179

- Czekałem, aż sobie przypomnisz – powiedział. - Przypomnę co? Spojrzał na mnie z taką bezpośredniością, że się wzdrygnęłam. - Że ze sobą spaliśmy. Gdybym trzymała kieliszek, to właśnie bym go upuściła. Moje spojrzenie powędrowało do Caleba. Na szczęście wyciszył się na naszą rozmowę. - O czym mówisz? – syknęłam. - Wyluzuj – odparł lekko. – Było to dawno temu. Poszukałam w pamięci jego twarzy. Czy nie rozpoznałabym go od razu, gdybyśmy ze sobą spali? Pewnie nie. Uprawiałam dużo seksu z mężczyznami, których ledwo znałam. Ale jeśli my… dlaczego czekał tak długo, żeby mi powiedzieć? - Pogrywasz sobie ze mną – powiedziałam. - Nie. – Pokręcił głową tak swobodnie, że zastanawiałam się czy rozmawialiśmy o seksie, czy o tym co jadł na lunch. - Na pewno przyszłaś do mojego pokoju hotelowego. To był weekend po czwartym lipca, sześć lat temu. Spotkaliśmy się w tamtym małym barze w Keys. Prawie zemdlałam. Sześć lat temu rzeczywiście byłam na wycieczce w Keys z moją siostrą i paroma koleżankami. Był to weekend świętowania urodzin/wakacji. - Jak ty możesz to pamiętać, a ja nie? - Z tego co pamiętam byłaś całkiem schlana. O Boże. Przypominałam sobie poznanie faceta w barze. Tańczył ze mną, a potem przeszliśmy przez ulicę do jego hotelu. Czy to naprawdę był Seth? Jakie były na to pieprzone szanse? - Nie… - Mów mojemu bratu – dokończył. – Tak, domyśliłem się, że nie chcesz, aby wiedział. To tajemnica. – Udał, że zamyka usta na klucz i go odrzuca. Jak mogło się dziać coś takiego? Gdyby Caleb się dowiedział… Nie dowie się. Oboje z Sethem mamy coś do stracenia. Skinęłam mu głową. – Dziękuję.

180

Po tamtym dniu starałam się ograniczać moje kontakty z Sethem do minimum. Odszukiwał mnie, ilekroć byliśmy na tym samym wydarzeniu. Byłam częściowo zawstydzona, a częściowo mi to pochlebiało. Zawsze miał gotową cichą dowcipną uwagę o moich pazurowych oczach albo ocenzurowanych myślach. Czasami wywoływał mnie, gdy byliśmy w grupie i mówił: „Co o tym myślisz, Leah?” albo „Chciałbym usłyszeć co ma do powiedzenia na ten temat Leah”. Wtedy byłam zmuszona odpowiedzieć. Gdy nikt inny nie zwracał uwagi wygłaszał niestosowne komentarze. Czasami czerwieniłam się tak mocno na rzeczy, które mówił, że Caleb spoglądał na mnie z niepokojem i pytał co się dzieje. Tylko Seth potrafił sprawić, że się rumieniłam. Czułam się, jakbyśmy mieli tajemne koleżeństwo. Przez to zastanawiałam się czy on miał rację, czy Caleb naprawdę mnie widział – czy ktokolwiek mnie naprawdę widział.

Podczas mojej rozprawy Seth pojawiał się na prawie każdym przesłuchaniu. Byłam zadowolona jego niespodziewanym wsparciem, tak bardzo jak byłam nim zdezorientowana. Nie odzywał się, ale był tam… zawsze po lewej stronie tylnego rzędu. Caleb cieszył się, że przychodził. Ich relacja zawsze była napięta. Spodziewałam się, że ta przepaść stworzyła się przez wyraźne faworyzowanie przez Lucę jej najmłodszego syna. - On musi cię naprawdę lubić, Ruda – powiedział Caleb po wyczerpującym dniu słuchania jak prokurator przesłuchiwał swoich świadków. – Nikt nie potrafi przekonać go do pojawienia się gdziekolwiek, ale jest tutaj dla ciebie. - Jest sierżantem w służbach policyjnych, Caleb. Jestem pewna, że taka sprawa go interesuje. Naprawdę zastanawiałam się czy bawił się we własną ławę przysięgłych, starając zdecydować czy poważnie byłam tak nikczemna, jak zawsze insynuował. Męczące było próbowanie ukrycia się przed wszystkimi. Patrzenie jak oni patrzyli na ciebie. Chęć poznania myśli wszystkich ludzi i bycie śmiertelnie przerażoną, że te myśli cię potępiały. Byłam wściekła na mężczyznę, którego całe życie nazywałam moim ojcem. Ciągle myślałam o tym co by było, gdyby on nie umarł. Czy zebrałby dość przyzwoitości, żeby mnie przed tym ochronić? Czy może poprosiłby mnie, żebym wzięła za niego upadek? I najważniejsze: czy ja bym to zrobiła? Seth zadał mi te same pytanie w dzień, kiedy do niego zadzwoniłam, po tym jak zostawił mnie Caleb. Przyjechał po pracy, trzymając w ręku pudełko ciasta francuskiego. Wiedział, że je lubiłam. Wzięłam je od niego z uśmiechem, a on poszedł za mną do kuchni. - Gdzie zostaje mój brat? – zapytał. - W jego mieszkaniu. – Otworzyłam pudełko i wyciągnęłam migdałowego croissanta. Seth przyglądał się, jak go ugryzłam, nim się odezwał. 181

- Twój ojciec był niezłym numerem. Przestałam żuć. - Według twojej gorącej prawniczki kompletnie cię wrobił. Ma rację? Nie byłam pewna czy byłam bardziej urażona tym, że nazwał Olivię „gorącą” czy tym, że wątpił w moją niewinność. Zmusiłam się do przełknięcia tego, co miałam w ustach i spojrzałam na niego gniewnie. – Nie zrobił tego celowo – powiedziałam. – Nie sądzę, że spodziewał się umrzeć. - Więc gdyby nie miał zawału i nie zostawił cię z tym bałaganem, to sądzisz, że przyjąłby upadek? - Tak, tak sądzę. Kłamstwo. - Według Caleba nie było jego podpisu na żadnych dokumentach, które podpisałaś. - O co ci chodzi, Seth? – warknęłam. – Przyszedłeś tutaj, żeby mnie prowokować? Zacisnął usta i pokręcił głową. – Nie, Leah. Przyszedłem zobaczyć czy u ciebie wszystko w porządku. Szczerze. - Nic mi nie jest. – Zamknęłam pudełko z ciastkami i poszłam do lodówki. Wyczułam go za sobą, zanim jeszcze się obróciłam. Nagłość mojego odwrócenia się sprawiła, że na mnie wpadł. Nie odsunął się. Pocałował mnie. Prosto w usta. - Seth! – Odepchnęłam go. Cofnął się o krok. – Co ty robisz, do diabła? - Zadzwoniłaś do mnie – odparł. – Myślałem… - Co myślałeś? Że chciałam, żebyś mnie pocałował? Zadzwoniłam do ciebie, bo zostawił mnie Caleb i nie wiem co robić! Nie musiałeś tutaj przychodzić i mnie wykorzystywać. Znowu mnie pocałował. Tym razem mocniej. Leciutko odwzajemniłam ten pocałunek zanim się odsunęłam. - Wyjdź – powiedziałam, pokazując mu drzwi. Rozpłakałam się po tym jak wyszedł. Jak długo minęło odkąd całował mnie Caleb? Próbowałam sobie przypomnieć. Czy to było przed rozpoczęciem się rozprawy? Myślałam o wszystkich miesiącach przygotowań i nie potrafiłam znaleźć ani jednego wspomnienia bycia całowaną. Jak mogłam to przegapić? Jakim cudem nagły pocałunek Seth sprawił, że pamiętałam?

182

Rozdział trzydziesty piąty Teraźniejszość

Parę dni po telefonie Cash zatrzymujemy się przy budynku z jasnobrązowym tynkiem około trzynastej godziny. Sam wysiada pierwszy i wyciąga Estellę z auta zanim jeszcze sprawdziłam mój makijaż. Moje ręce drżą, gdy otwieram drzwi. Spotykamy się na przodzie samochodu. - W porządku? – pyta Sam. Potakuję, nie patrząc na niego. Nie potrafię oderwać oczu od budynku. Żałuję, że założyłam obcasy. Czasami sprawiają, że czuję się pewna siebie, ale dzisiaj czuję się w nich pretensjonalnie. Idziemy w ciszy albo w takiej ciszy, na jaką pozwalają moje obcasy. Przy recepcji podaję moje imię: Johanna Smith. Widzę jak Sam podnosi brew. Nie patrzę na niego. Boże, nie cierpię tego imienia. Powiedziałam Samowi tylko tyle, że idziemy zobaczyć moją siostrę, a nie gdzie ona była. Jesteśmy prowadzeni długim korytarzem, który pachnie środkiem odkażającym. Spoglądam na dziecko, zastanawiając się czy będzie jej przeszkadzał ten zapach. Ona śpi. Taki z niej śpioch. Uśmiecham się. Jesteśmy zabrani do ostatniego pokoju. Zatrzymuję się w progu i Sam kładzie rękę na moim ramieniu. Nagle jest mi bardzo niedobrze. On mnie szturcha. Jest tak cholernie natarczywy. Przechodzę przez próg. Ona siedzi na wózku inwalidzkim, twarzą do okna. Blask światła słonecznego pada promieniami na jej twarz. Wydaje się być na to obojętna, patrząc się prosto przed siebie, tak naprawdę nic nie widząc. Podchodzę do niej powoli i kucam przed nią. - Court. – Biorę jej ręce. Są bezwładne i chłodne. – Court, to ja. – Wpatruje się w punkt za mną. Rozglądam się po pokoju – łóżko, telewizor, dwa krzesła. Nie ma tu żadnych osobistych dodatków; kwiatów czy zdjęć na ścianach tak jak w pokojach, które mijaliśmy w drodze tutaj. Patrzę znowu na Courtney. - Przepraszam, że wcześniej nie przyszłam – mówię. – Przyprowadziłam do ciebie Estellę. Sam, który już wyciągnął ją z fotelika, podaje mi ją. Ona trzyma sztywno szyję, kiedy ją biorę, jej duże oczka rozglądają się z niewinną ciekawością. Sadzam ją na kolanach Courtney i trzymam ją tam. Moja siostra nie porusza się, nie mruga ani nie zauważa małej obecności przyciskającej się do jej ciała. Estella wierci się po paru sekundach, więc biorę ją na ręce. Włosy mojej siostry są tłuste i wiotkie. Są zbyt krótkie, żeby je spiąć i zwisają na jej twarzy. Wyciągam rękę i odsuwam je za jej uszy. Nienawidzę tego. Nienawidzę tego miejsca i 183

nienawidzę tego, że jest tutaj moja siostra. Nienawidzę siebie za to, że nie przyszłam do niej szybciej. Ona tutaj nie należy. Podejmuję decyzję tu i teraz. - Sam – mówię, podnosząc się – chcę zabrać ją do domu… do mojego domu. Mogę załatwić kogoś, kto przyjdzie pomóc. - Okej – odpowiada. – Czekasz na moją zgodę czy… - Kręci głową i chcę walnąć go po raz dziesiąty dzisiejszego dnia. - Po prostu ci mówię, idioto. Uśmiecha się. - Courtney, zabiorę cię do domu. Tylko daj mi parę dni, dobra… żebym wszystko przygotowała. Dotykam lekko jej twarzy. Piękna, żywa Courtney, dostrzegam ją w rysach tej osoby, wysokim czole i orlim nosie. Lecz jej oczy są martwe. Dotykam tyłu jej głowy i przyciskam usta do jej czoła. Wyczuwam pod koniuszkami palców bliznę, grubą i twardą. Przełykam szloch i prostuję się. Estella czepia się mojej bluzki, jej małe piąstki trzymają mocno materiał. Wychodzę stamtąd, nie patrząc w tył, moje obcasy stukają z nowym celem. Sam czeka z Estellą, kiedy rozmawiam z dyrektorem obiektu. Gdy wychodzimy trzymam garść broszur o opiece domowej. Jesteśmy z powrotem w samochodzie, kiedy on odzywa się po raz pierwszy od opuszczenia pokoju Courtney. - Zatem… Johanna? - Zamknij się, Sam. - To ważne pytanie, wasza królewska mość. Jeżeli nie powiesz mi dlaczego go nienawidzisz, to od tej pory będę nazywał cię Johanną. Wzdycham. Jak dużo mu powiedzieć? Tylko Caleb o tym wiedział. A co tam, prawda? Nie wiedziałam już nawet dlaczego to był taki wielki sekret. Mój ojciec nie żył, jego imperium upadło, a moja matka była pijaczką. Dlaaaaaaczego by nie powiedzieć męskiej niańce? - Zostałam adoptowana. Nikt o tym nie wie. Był to wielki sekret. – Potrząsam głową, unosząc kącik ust, jakby to było nic takiego. Sam cicho gwiżdże. - W każdym razie urodziłam się w Kijowie. Moja biologiczna matka pracowała w burdelu – bla, bla, bla. - Bla. Bla. Bla – powtarza Sam. – Wygląda na to, że jest tego trochę więcej niż bla, bla, bla. 184

Rzucam mu srogie spojrzenie, ciągnąc. – Moja biologiczna matka nie chciała mnie oddać. Była młoda. Szesnaście lat. Kiedy była mała, jej matka czytała jej amerykańską książkę o tytule Opowieści Johanny. Zgodziła się mnie oddać, ale tylko wtedy, jeśli rodzice nazwą mnie Johanna. Tak bardzo chcieli dziecka, że tak zrobili. - To tak jakby świetne – mówi Sam. – Tak jakby dała ci coś od siebie. Prycham. – Cóż… rodzice powiedzieli, że jestem adoptowana, kiedy miałam osiem lat. Możesz wyobrazić sobie mój szok. Posadzili mnie w formalnej jadalni – tylko malutka ja i oni – w tym imponującym pomieszczeniu. Tak bardzo się bałam, że miałam kłopoty; trzęsłam się przez cały czas. Gdy tylko dowiedziałam się o pochodzeniu mojego imienia, już go nie chciałam. Sam wyciągnął rękę i ścisnął mój bark. – Rany, a ja myślałem, że to moi rodzice byli do bani. Skrzywiłam się. – Dlatego używam drugiego imienia. Koniec. - Czy Courtney to ich rodzona córka? Potaknęłam. - Co jej się stało? - Gdy mój ojciec umarł zachorowała. Przerywa mi. – Zachorowała? - W głowie – odpowiadam. – Zawsze taka była. Zostały u niej zdiagnozowane zaburzenia afektywne dwubiegunowe. Wpadała w depresje i nikt nie słyszał od niej słowa przez wiele miesięcy. Tym razem nikomu nie powiedziała. Wszyscy byliśmy tak pochłonięci własnym życiem, że nikt nie sprawdził co u niej. Sądzę, że śmierć mojego ojca i wszystko co działo się z moją rozprawą posłało ją na skraj załamania nerwowego. - Więc ona…? Hamuję trochę zbyt mocno na czerwonym świetle, a nim zarzuca do przodu. - Postrzeliła się. Kula otarła się o jej mózg i zdołali uratować ją na czas. Ale było zbyt wiele uszkodzenia. - Boże – mówi. – A to jest pierwszy raz jak ją widzisz od… - Od szpitala po tym jak to się stało. Jego oczy są szeroko otwarte. - Nie osądzaj mnie – mówię gniewnie. – Byłam w ciąży. Odpoczywałam w łóżku. 185

- Byłaś samolubną, egocentryczną suką. Piorunuję go wzrokiem. – Bałam się. - Czego, Leah? To twoja siostra. Boże, nie mogę uwierzyć, że dla ciebie pracuję. Niedobrze mi. Zerkam na niego. Naprawdę wygląda na zdegustowanego. – Wszystko naprawię – mówię. Jedziemy w ciszy przez następnych parę minut. - O! Jamba Juice! Chcesz? – Skręcam gwałtownie na parking i ku mojej satysfakcji głowa Sama uderza o okno od strony pasażera z miłym stuknięciem. - Przepraszam – uśmiecham się. Pociera się po głowie, wydając się zapomnieć o pytaniu. - Zamierzam poprosić Caleba, żeby wrócił do domu – mówię, wjeżdżając na miejsce parkingowe. Patrzę na jego twarz, sprawdzając jego reakcję. - Nie chcę soku owocowego – odpowiada. - Daj spokój, Sam! Kręci głową. – Zły pomysł. Będziesz zraniona. - Dlaczego? Sam wzdycha. – Nie sądzę, że on jest gotowy. Caleb jest typem mężczyzny, który ma plan. - Co to znaczy? Sam drapie się po głowie, jakby był zakłopotany. - Co ty wiesz? – Mrużę na niego oczy. - Jestem facetem. Po prostu wiem. - Jesteś gejem! Nie masz specjalnego spostrzeżenia na heteroseksualnych mężczyzn. Potrząsa głową. – Jesteś najbardziej obraźliwą kobietą, jaką kiedykolwiek spotkałem, wiesz o tym? I nie jestem gejem. Otwieram szeroko usta. – Co ty gadasz? Wzrusza zażenowany ramionami. – Powiedziałem ci to, żebyś mnie nie podrywała.

186

Mrugam na niego. Nie może mówić poważnie. – Dlaczego myślałeś, że chciałabym cię podrywać? Fuj, Sam! Nie mogę w to uwierzyć! Wzdycha. – Kupujemy sok czy nie? Wysiadam z samochodu. – Nic ci nie kupuję. Zostań tutaj z dzieckiem. Jestem taka zła, że mijam sklep Jamba Juice i muszę się wracać. Mężczyźni są bezwartościowymi kłamcami. Powinnam była wiedzieć, że on nie był gejem. Nosi za dużo poliestru, żeby być gejem. I ani razu nie widziałam, żeby przyglądał się Calebowi. Caleb jest cholernie zachwycający. Sączę swój sok i jestem w połowie drogi do auta, kiedy zaczynam się śmiać.

Gdy wracamy do domu dzwonię do Caleba trzy razy zanim nareszcie odbiera. - Kiedy przyjedziesz dzisiaj po Estellę miałam nadzieję, że chwilę zostaniesz, żebyśmy porozmawiali. Następuje długa cisza, po czym odpowiada. – Tak, ja też muszę z tobą porozmawiać. – Czuję przypływ nadziei. - Dobra, więc wszystko ustalone. Powiem Samowi, żeby został trochę dłużej niż zazwyczaj. Słyszę jak wzdycha do telefonu. - Dobrze, Leah. Do zobaczenia wieczorem. Rozłącza się. Nie myślę nawet o fakcie, że nigdy nie rozłącza się bez pożegnania, dopóki nie dociera to do mnie parę minut później.

Przeszłość

Cztery miesiące po uniewinnieniu Leah wniosłem sprawę o rozwód. Olivia - To była moja pierwsza myśl. Turner 187

- To była moja druga myśl. Sukinsyn - To była moja trzecia myśl. Potem złożyłem je wszystkie w jedno zdanie: Ten sukinsyn Turner zamierza poślubić Olivię! Ile czasu miałem? Czy ona nadal mnie kochała? Mogła mi wybaczyć? Gdybym mógł odciągnąć ją od tego pieprzonego idioty, to czy moglibyśmy zbudować coś na gruzie, który stworzyliśmy? Myślenie o tym doprowadzało mnie do szału – złościło mnie. Oboje powiedzieliśmy tyle kłamstw, zgrzeszyliśmy przeciwko sobie – przeciwko wszystkim, którzy stanęli na naszej drodze. Próbowałem raz jej powiedzieć. To było podczas rozprawy. Przyszedłem wcześniej na salę sądową, żeby spróbować złapać ją samą. Miała na sobie mój ulubiony odcień błękitu – lotniskowy niebieski. To były jej urodziny. - Wszystkiego najlepszego. Podniosła wzrok. Moje serce bębniło od emocji, tak jak zawsze to robiło, kiedy na mnie patrzyła. - Jestem zaskoczona, że pamiętałeś. - Dlaczego? - Och, jedynie zapominałeś okropnie dużo rzeczy przez parę ostatnich lat. Uśmiechnąłem się lekko na jej docinek. - Nigdy ciebie nie zapomniałem… Poczułem przypływ adrenaliny. To było to – miałem wyznać całą prawdę. Wtedy wszedł do środka prokurator. Prawda została odłożona na później.

Wyprowadziłem się z domu, który dzieliłem z Leah i wróciłem do mojego mieszkania. Przemierzałem korytarze, piłem szkocką. Czekałem. Czekałem na co? Na to, że ona przyjdzie do mnie? Na to, że ja pójdę do niej? Podszedłem do mojej szuflady na skarpetki – niesławnego opiekuna pierścionków zaręczynowych oraz innych pamiątek – i przesunąłem palcami po spodzie. Kiedy moje palce to znalazły, poczułem czegoś przypływ. Przetarłem kciukiem leciutko zielonej powierzchni „pocałunkowego” pensa. To była ozdóbka, tani chwyt, który raz zadziałał, ale ewoluował w coś o wiele ważniejszego. Założyłem dres i poszedłem pobiegać. Bieganie pomagało mi w myśleniu. Przetrawiałem wszystko w głowie, kierując się na plażę, mijając małą dziewczynkę i jej matkę, kiedy szły 188

razem ręka w rękę. Uśmiechnąłem się. Dziewczynka miała długie czarne włosy i zdumiewająco niebieskie oczy – wyglądała jak Olivia. Czy tak wyglądałaby nasza córka? Przestałem biec i pochyliłem się, kładąc ręce na kolanach. Nie musiała być to sytuacja „co by było gdyby”. Nadal mogliśmy mieć naszą córkę. Wsunąłem rękę do kieszeni i wyciągnąłem pensa. Ruszyłem truchtem do mojego samochodu. Nie było żadnej innej pory jak teraz. Jeżeli Turner stanie mi na drodze, to po prostu zrzucę go z balkonu. Znajdowałem się jedną milę od mieszkania Olivii, kiedy dostałem telefon. Numer, którego nie rozpoznawałem. Odebrałem. - Caleb Drake? - Tak? – Moje słowa były szorstkie. Skręciłem w lewo na Ocean i przycisnąłem gaz. - Miał miejsce… incydent z pańską żoną. - Moją żoną? – Boże, co ona teraz zrobiła? Pomyślałem o zatargu, który miała z sąsiadami o ich psa i zastanawiałem się czy zrobiła coś głupiego. - Nazywam się doktor Letche, dzwonię z West Boca Medical Center. Panie Drake, pana żona została tu przyjęta kilka godzin temu. Wcisnąłem hamulec, przekręciłem kierownicę tak, że opony wydały pisk i skierowałem samochód w przeciwną stronę. SUV skręcił gwałtownie, żeby mnie wyminąć i zatrąbił. - Czy nic jej nie jest? Lekarz chrząknął. – Połknęła butelkę tabletek nasennych. Pańska gosposia ją znalazła i zadzwoniła po pogotowie. Jest teraz w stanie stabilnym, ale chcielibyśmy, żeby pan przyjechał. Zatrzymałem się na światłach i przeczesałem ręką włosy. To była moja wina. Wiedziałem, że ciężko przyjęła separację, ale samobójstwo. Nawet nie było to do niej podobne. - Oczywiście – jestem w drodze. Rozłączyłem się. Rozłączyłem się i uderzyłem pięścią w kierownicę. Niektóre rzeczy po prostu miały się nie wydarzyć.

Kiedy przyjechałem do szpitala Leah była przytomna i chciała się ze mną zobaczyć. Wszedłem do jej pokoju i stanęło mi serce. Leżała oparta o poduszki, jej włosy były gniazdem

189

szczura, a jej skóra tak blada, że była prawie przejrzysta. Miała zamknięte oczy, więc miałem chwilę, żeby się opanować zanim mnie zobaczyła. Gdy zrobiłem kilka kroków do jej pokoju, otworzyła oczy. Jak tylko mnie zobaczyła zaczęła płakać. Usiadłem na brzegu jej łóżka i przytuliła się do mnie, szlochając tak mocno, że czułem jak jej łzy przesiąkły moją bluzkę. Trzymałem ją tak przez długi czas. - Leah – odezwałem się w końcu, odsuwając ją od mojego torsu i oparłem ją o poduszki. – Dlaczego? Jej twarz była mokra i czerwona. Ciemne półksiężyce okalały jej oczy. Odwróciła wzrok. - Zostawiłeś mnie. Dwa słowa. Czułem tak wielkie poczucie winy, że ledwo co mogłem przełknąć ślinę. - Caleb, proszę, wróć do domu. Jestem w ciąży. Zamknąłem oczy. Nie! Nie! Nie…

190

Rozdział trzydziesty szósty Teraźniejszość

Posłałam Sama z Estellą na górę i czekam na Caleba. Pstryk Pstryk Pstryk Dzisiaj musi wszystko pójść po mojej myśli. Puka do drzwi zamiast użyć klucza. To zły znak. Gdy otwieram drzwi jego twarz jest ponura. Nie patrzy na mnie. - Cześć, Caleb – odzywam się. Czeka, aż zaproszę go do środka i idzie na górę, zobaczyć Estellę. Idę za nim do pokoju dziecięcego. Sam kiwa mu głową na powitanie i Caleb bierze od niego dziecko. Ona uśmiecha się, jak tylko go widzi i potrząsa piąstkami. Czuję się trochę zazdrosna, że on tak łatwo sprawia, że się uśmiecha. Caleb całuje oba jej policzki, a potem miejsce pod jej brodą, co doprowadza ją do chichotów. Powtarza to w kółko, aż śmieje się ona tak mocno, że uśmiechamy się oboje z Samem. - Powinniśmy porozmawiać – mówię, stojąc w progu. Czuję się jak odrzutek, kiedy on jest w pokoju z Estellą. Kiwa głową, nie patrząc na mnie, raz jeszcze doprowadza ją do śmiechu całusami i oddaje ją Samowi. Od razu zaczyna płakać. Słyszę słowo Sama „Zdrajca” jak opuszczamy pokój i kierujemy się na dół. Caleb patrzy przez ramię, jakby kusiło go, żeby tam wrócić. - Możesz zobaczyć ją potem… - mówię. Postawiłam czajnik zanim tu przyjechał; właśnie zaczyna gwizdać, kiedy wchodzimy do kuchni. Robię mu herbatę, podczas gdy siedzi na taborecie z dłońmi złożonymi przy ustach. Nie umyka mi fakt, że jego noga podskakuje. Maczam torebkę herbaty w filiżance gorącej wody i unikam jego oczu. Zanoszę torebkę herbaty do śmietnika, kiedy pyta… - Widziałaś się z Olivią? Moja dłoń zamiera, herbata kapie na kafelki i na moje spodnie.

191

- Tak. Teraz wiem dlaczego jego noga podskakuje. - Zmusiłeś mnie do tego. – Naciskam dźwignię, która otwiera śmietnik i wrzucam do niego herbatę. Wyczuwam na sobie jego spojrzenie. Przekrzywia głowę. – Naprawdę w to wierzysz, co? Nie wiem o czym on mówi. Dotykam paznokcia kciuka. - Zadzwoniła do ciebie? – Ta donosicielska suka, myślę gorzko. A potem w niemal panice – Co jeszcze mu powiedziała? - Nie miałaś prawa, Leah. - Miałam każde prawo. Kupiłeś jej dom! - To było przed tobą – odpowiada spokojnie. - I nigdy nie pomyślałeś, żeby mi powiedzieć? Naprawdę? Jestem twoją żoną! Ona wróciła, kiedy miałeś amnezję i okłamała cię! Nie mogłeś mi powiedzieć, że kupiłeś tej kobiecie dom? Odwraca wzrok. - To jest bardziej skomplikowane – mówi. – Robiłem z nią plany. Skomplikowane? Skomplikowane to zbyt dobre słowo dla Olivii. Również definitywnie nie chcę wiedzieć o planach, jakie z nią robił. On musi zobaczyć prawdę. Muszę sprawić, żeby zobaczył prawdę. - Sama się dowiedziałam, Caleb. O tym jak cię okłamała, gdy miałeś amnezję. Patrzy na mnie z uniesioną brwią. Może jeśli powiem mu prawdę, to nareszcie zobaczy jaka jestem lojalna, jak bardzo go kocham. – Zapłaciłam jej, żeby opuściła miasto. Czy powiedziała ci o tym podczas rozprawy? Była chętna sprzedać cię za kilkaset dolców. Raz oglądałam w telewizji naturalne przerwanie tamy. Pamiętam oglądanie malowniczego obrazu rzeki otoczonej drzewami. Niespodziewanie drzewa zniknęły – wessane przez upadek brzegu rzeki. Fala rozgniewanej wody pędziła zza zakrętu, ścinając wszystko na swojej drodze. To było nagłe i gwałtowne. Widzę przerwanie tamy w oczach Caleba. Ludzkie oczy są językiem migowym mózgu. Jeżeli ostrożnie im się przyglądasz możesz zobaczyć odegraną prawdę, surową i niestrzeżoną. Kiedy jesteś nieślubnym dzieckiem prostytutki i musisz wiedzieć co myślą twoi adopcyjni rodzice, uczysz się jak odczytywać oczy. 192

Widzisz kłamstwo popychające prawdę, zranienie zmiecione do wgłębienia czaszki, szczęście jako szerokie światło luminescencyjne. Widzisz druzgocącą się duszę pod okropną stratą. W oczach Caleba widzę pozostałości bólu; bólu, na którym rośnie pleśń. Bólu tak głębokiego, że krew, łzy i żal nie mogą nawet mu dorównać. Co ona ma takiego, czego nie mam ja? Jest właścicielką aktu prawnego tego domu i jego bólu. Jestem tak bardzo zazdrosna o jego ból, że odrzucam głowę do tyłu i otwieram usta, żeby wrzasnąć ze wściekłości. On mnie nie usłyszy. Bez względu na to jak głośno wykrzyczę jego imię, on mnie nie usłyszy. On słyszy tylko ją. - Nie zrobiłaby tego – mówi. - Zrobiła. Ona jest oszustką. Nie jest tym, kim myślisz. - To ty zrobiłaś to w jej mieszkaniu – mówi. Jego oczy są szeroko otwarte, zaczerwienione. Odwracam wzrok zawstydzona. Ale nie, nie jestem zawstydzona. Walczyłam o to, czego pragnęłam. - Dlaczego ona, Caleb? Patrzy na mnie beznamiętnie. Nie oczekuję od niego odpowiedzi. Kiedy jego głos przerywa napiętą atmosferę między nami, przestaję oddychać, żeby go usłyszeć. - Nie wybrałem jej – załamuje mu się głos. – Miłość jest niedorzeczna. Wpadasz w nią jak do studzienki kanalizacyjnej. Potem już tylko tam tkwisz. Więcej umierasz w miłości niż żyjesz w miłości. Nie chcę słuchać jego poetyckich analogii. Chcę wiedzieć czemu ją kocha. Dotykam palcami kolczyków w kształcie złotych obręczy, które noszę. Kupiłam je po spotkaniu się z nią w knajpie. Na mnie nie mają tego samego efektu. Gdzie jej dodawały egzotycznego wyglądu, to ja wyglądam jakbym bawiła się w przebieranki. Ściągam je z uszu i odrzucam od siebie. Ale mogę być tym, czego on potrzebuje. Po prostu musi dać mi szansę, żebym to udowodniła. - Musisz wrócić do domu. Opuszcza głowę. Chcę krzyknąć – SPÓJRZ NA MNIE! Kiedy to robi, jego oczy są surowe. - Złożyłem papiery, Leah. To koniec. Papiery? Wymawiam te słowo. Wychodzi szeptem z moich ust – parzy je. – Papiery? 193

Moje małżeństwo jest warte więcej niż coś tak cienkiego i niematerialnego jak papiery. Nie można zakończyć czegoś tak plugawym słowem. Caleb jest mężczyzną przyzwyczajonym do stawiania na swoim. Nie teraz. Będę z nim w tym walczyć. - Możemy iść na doradztwo. Dla Estelli. Caleb kręci głową. – Potrzebujesz kogoś, kto będzie w stanie kochać cię tak jak na to zasługujesz. Przepraszam… - Zaciska szczękę, patrzy na mnie prawie błagająco, jakby potrzebował, żebym zrozumiała. – Nie mogę ci tego dać. Boże, chciałbym móc, Leah. Próbowałem. Myślę o tym, naprawdę. Myślę o tym, jak przyłapałam go na patrzeniu na Olivię jakby była jedyną pieprzoną rzeczą, która miała znaczenie na całej pieprzonej planecie i o tym jak trzymał jej lody/palec w zamrażarce przez dwa lata. Jaka to była miłość? Obsesyjna? Co ona zrobiła, że podłączyła jego mózg do jej oprogramowania? Brakuje mi tchu, kiedy kończę myśleć o tych rzeczach, więc odwracam się do drzwi odbiegających od kuchni i je otwieram. Powietrze na zewnątrz jest gęste i nieruchome. Jest jak galaretka, a ja czuję się jakby każda kość w moim ciele się łamała. Przemierzam ganek i w ciągu paru sekund czuję jak bluzka przykleja się do moich pleców. Kątem oka widzę, że Caleb wyszedł za mną na zewnątrz. Trzyma ręce w kieszeniach i przygryza dolną wargę. Grzebię w mojej torbie podstępów. Spoglądam na jego twarz: twardą, zdeterminowaną, przepraszającą. Nie chcę jego przeprosin. Chcę tego, co ma Olivia. Chcę być dla niego wystarczająca. Szczerość jest lepka i nienawidzę tego. Zawsze ma konsekwencje, które spieprzają ci życie… Boże, wolałabym po prostu brodzić wokół prawdy i znaleźć kłamstwo, z którym mogłabym żyć. Nazywam to kompromisem. Świadomość, że mój mąż kocha kogoś innego i życie z tym… to jest prawda, której nie patrzysz w oczy, a teraz on mnie do tego zmusza. Zatrzymuję się przed nim, trzymając ręce na biodrach. - Nie podpiszę papierów. Będę z tobą walczyć. Chcę go spoliczkować, kiedy mruży oczy i potrząsa głową. - Dlaczego chcesz tego dla siebie, Leah? Chcę dla siebie rodziny, którą stworzyłam poprzez krew, pot i trud. Chcę, żeby to wszystko miało jakieś znaczenie. Wygrałam, bezdyskusyjnie. Suka miała go w swojej pięści i odebrałam go jej. Dlaczego moja pieprzona nagroda próbuje się ze mną rozwieść? Zbieram się w sobie, zbieram wszystkie rozdarte wściekłe kawałki i związuję je razem, żebym mogła przejąć kontrolę. Bezwzględność nie działa z Calebem. Trzeba go przekonywać. On ma tęgi brytyjski honor i amerykańską praktyczność.

194

- Chcę tego, co przyrzekłeś mi dać! Powiedziałeś, że nigdy mnie nie zranisz! Powiedziałeś, że będzie mnie kochał na dobre i na złe! - Tak. Nie wiedziałem… - Zakrywa twarz rękami. Nie jestem pewna czy chcę, żeby mówił dalej. Jego akcent, jego przeklęty akcent. - Czego nie wiedziałeś, Caleb? Że nie przeszła ci twoja pierwsza miłość? Unosi głowę. Przykułam jego uwagę. - Znalazłam pierścionek. Po twoim wypadku. Dlaczego kupiłeś mi pierścionek, jeśli nadal ją kochałeś? Jego twarz jest blada. Mówię dalej. - To nie jest prawdziwe. Te uczucia, które masz są do kogoś i czegoś, co już nie istnieje. Ja jestem prawdziwa. Estella jest prawdziwa. Bądź z nami. Nadal nic nie mówi. Przez minutę szlocham. Skąd mu przyszło do głowy, że zna odpowiedź na szczęście? Myślałam, że ja miałam odpowiedź i spójrzcie gdzie mnie to doprowadziło. Caleb powiedział mi kiedyś, że miłość była pragnieniem, a pragnienie było pustką. Przypominam mu to. Wygląda na zszokowanego, jakby nie potrafił uwierzyć, że byłam zdolna do zrozumienia tych słów. Może za długo udawałam dla niego głupią. - To nie takie proste, Leah. - Zrobisz co w twojej mocy z tym co masz. Nie możesz nas zostawić. Jesteśmy twoją prawdą. – Walę pięścią w dłoń. Przeklina, splatając palce na karku i spoglądając w niebo. Nie czuję się źle za wykorzystanie karty poczucia winy. Karta poczucia winy jest solidna. Zawsze się opłaca. Gdy przenosi na mnie spojrzenie, nie ma skruszonej miny, na jaką miałam nadzieję. - Oboje nie wiemy jak grać w szczerość. – Wydmuchuje powietrze przez nos. Pozwoliłabym temu komentarzowi odpłynąć, ale wyczuwam ukryte znaczenie za jego słowami i jestem zmuszona do grzebania. - O czym mówisz? Caleb skupia oczy na mojej twarzy. Wiercę się. – Dlaczego zrobiłaś te rzeczy? Szantażowałaś Olivię… zniszczyłaś jej mieszkanie? Nie waham się. – Bo cię kocham.

195

Kiwa głową, wydając się to zaakceptować. Czuję nadzieję. Może zobaczy, że zrobiłam to w walce o miłość. - Ty i ja tak bardzo się nie różnimy. – Rysuje coś czubkiem buta na kafelkach i uśmiecha się jakby przełknął kęs grejpfruta. Jego oczy są wyraźne i szerokie, kiedy na mnie patrzy: syropem klonowym bez słodkości. - Leah… - wzdycha i zaciska powieki. Przygotowuję się na to co zamierza powiedzieć, ale nic nie może przygotować mnie na to, co wychodzi z jego ust. - Tamten pierścionek był jej, Leah. Czuję przepływający przeze mnie wstrząs, jakby to była tak fizyczna rzecz jak krew. Pędzi, ciągnie, rozrywa. Potem wymawia słowa, które zmieniają wszystko. - Udawałem amnezję. Słyszę każde słowo osobno. Muszę mentalnie łapać się każdego i złączać je w zdanie, żebym mogła zrozumieć. Ale nie rozumiem. Dlaczego to zrobił? - Dlaczego? Twoja rodzina… ja… dlaczego nam to zrobiłeś? - Olivia – mówi tylko. Tylko tyle musi powiedzieć, żebym złączyła wszystkie kawałki układanki. Postanawiam, że nienawidzę koloru syropu klonowego. Wolałabym zakrztusić się i umrzeć na kęsie suchych naleśników niż kiedykolwiek jeszcze zjeść syrop klonowy. - Pieprz się – mówię. Potem mówię to znowu. I znowu. I znowu. Mówię to dopóki nie siedzę w pozycji embrionalnej na ziemi i myślę tylko o tym, żeby wyrzucić każdą butelkę pieprzonego syropu klonowego z lodówki i mojego życia. Kręci mi się w głowie. Nigdy nie czułam czegoś tak bolesnego. Moje serce rzuca się i kurczy. Wydaje się ciężkie, a potem jakby w ogóle go tam nie było – jakby Caleb wsadził rękę w moje żebra i ściskał je, dopóki te nie wybuchło. Czuję się jakby na mojej klatce piersiowej siedział tysiąctonowy słoń. Z trudem próbuję złapać się mojego zapasu, ale czuję, że zostaje mi wyrywany. Rozwija się coś wewnątrz mnie. Z niezgrabnym drgnięciem głowy przeszywam go wzrokiem z całą nienawiścią, jaką czuję. Stoi do mnie plecami, dopóki nie przestaję płakać, a kiedy się podnoszę, odwraca się do mnie. - Wiem, że jedyne przepraszam byłoby obrazą. Bardziej niż przepraszam za to, co zrobiłem. Poślubiłem cię, gdy cały czas należałem do kogoś innego. Wszystkich okłamywałem. Już sam siebie nie rozpoznaję.

196

Jestem emocjonalnie pijana. Nie wiem czy zmusić go do patrzenia jak rozcinam sobie nadgarstki czy rozciąć jego i położyć kres mojemu nieszczęściu. Moja twarz stała się bagnem łez, tuszu do rzęs i smarków z nosa. Chcę go zranić. - Myślisz, że możesz nas zostawić i być szczęśliwy? Jej nie ma, Caleb – mówię z pogardą. – Zamężna… szczęśliwa… - Widzę jak się wzdryga i moja furia wspina się jeszcze wyżej. Oblizuję usta i smakuję wino. Wypiłam go za dużo i mój język jest gotowy zakręcić się wokół każdego brudnego sekretu, jaki posiadam i wypluć je na niego, jeden za drugim, aż będzie dusił się od ich niewiarygodnej wagi. Chcę odebrać mu oddech, zmiażdżyć jego tchawicę, a z tego co wiem, to z pewnością mogę to zrobić. Od czego zacząć? Zastanawiam się nad powiedzeniem mu o tym, że poznałam Noah i jest on pieprzenie seksownym Ghandim – że rozumiem dlaczego Olivia potrafiła ruszyć dalej ze swoim życiem. Kręcę głową, łzy pieką jakbym miała w oczach sok cytrynowy. Muszę wiedzieć wszystko. Co robił przez te tygodnie, kiedy myślałam, że ona go wykorzystywała. - Spałeś z nią – podczas twojej udawanej pieprzonej amnezji? Następuje niewygodnie długa cisza, co uważam za wystarczającą odpowiedź. - Tak. – Jego głos nagle staje się ochrypły. - Czy kiedykolwiek byłeś we mnie zakochany? Pochyla głowę, myśląc. - Kocham cię – odpowiada – ale nie we właściwy sposób. Zamiera we mnie serce, kiedy to do mnie dociera. Kocha mnie – nigdy nie był we mnie zakochany. - Nie kochasz mnie tak jak kochasz Olivię. Wzdryga się, jakbym go uderzyła. Przez chwilę znikają jego mury i widzę na jego twarzy tyle bólu, że jestem zaskoczona. Szybko to zakrywa. Wygląda jakby było mu przykro, naprawdę – albo to może tylko mój wzrok, który jest zamazany od łez. Znowu opadam na podłogę i przyciągam kolana do klatki piersiowej. Słyszę jak siada obok mnie. Przez długi czas żadne z nas nic nie mówi. W myślach powtarzam rok, który spędził udając amnezję, przypominam sobie rozmowy i wizyty u lekarza. Nie potrafię znaleźć ani jednego pęknięcia w jego historii. Przeglądam wspomnienia, próbując znaleźć przynajmniej chwilę w tamtym roku, gdzie wyczułam, że był nieszczery, ale nie ma żadnej. Czuję się tak głupio. Tak bardzo wykorzystana. Jak mogłam być tak zakochana 197

w mężczyźnie, który tak chętnie mnie oszukiwał? Czuję się jak śmieć, jednorazowy i niechciany. Wiem, że jestem bałaganem; moje łzy złapały pasemka moich włosów i przykleiły je do mojej twarzy – twarzy, która zawsze pokrywa się plamami i czerwienieje, gdy płaczę. Nigdy nie pozwoliłam mu się zobaczyć w takim stanie, nawet kiedy umarł mój ojciec. Jest tyle pytań, tyle rzeczy, które potrzebuję wiedzieć, ale mój język z uporem zostaje przyklejony do mojego podniebienia. Caleb próbował odzyskać Olivię. Nie raz, ale dwa razy – pierwszy raz, kiedy udawał amnezję, a drugi raz, gdy zatrudnił ją jako moją prawniczkę. Jeżeli tak bardzo jej chciał, to dlaczego nie zostawił mnie, gdy miał szansę? Nie w jego naturze było ociąganie się. Trzęsę się na jego szczerość. Kłująca prawda tego jak naciskałam na niego, żeby mi się oświadczył po tym jak wykurzyłam Olivię z miasta, odbija się echem w mojej głowie. Nie. To nie jest moja wina. Nie musiał brać ze mną ślubu. Mogłam grać dziko, żeby go zatrzymać, ale myślałam, że mnie kochał, że chciał spędzić ze mną życie. Nigdy nie pokazał mi inaczej. Potem uświadamiam sobie coś innego: Caleb nie jest tak dobry, jak zawsze myślałam. Jego uczciwość, szczerość, czysty i bezinteresowny sposób w jakim opiekuje się ludźmi, których kocha… wszystko to wyparowuje w świetle tego nowego, kłamliwego Caleba. Mój Boże – robił wszystko co w jego mocy, żeby do niej dotrzeć, a ja robiłam wszystko co w mojej mocy, żeby trzymać ją z daleka. Czy zawsze wiedziałam w podświadomości, że jestem drugim wyborem? Wiele ludzi ma pierwsze miłości, których tak naprawdę nigdy nie zapominają, ale jak miałam zdać sobie sprawę ze stopnia jego obsesji na punkcie Olivii? Jaką jestem kobietą, jeśli świadomie poślubiłam mężczyznę, który mnie nie kochał? On jest złodziejem. Ukradł moje życie; ukradł jej życie. Niech to szlag, dlaczego w ogóle myślę o jej życiu? Moją pierwszą wyraźną myślą jest to, że chcę aby za to wszystko zapłacił. Mam irracjonalną myśl, gdzie wyobrażam sobie związanie Olivii i wrzucenie jej do Everglades, żeby pożarły ją aligatory. Oczywiście, że nigdy bym tego nie zrobiła – zatrudniłabym do tego kogoś. Przeglądam wszystkie inne emocjonalne bomby, które mogę na niego rzucić. Powiedziałam tak wiele kłamstw, że mam cały bufet, z którego mogę wybierać. Wyciągam najgorsze i pocieram brodę o bark. To go zrani, prawdopodobnie bardziej niż cokolwiek, co mogłabym zrobić albo powiedzieć o Olivii. Gotowi… do startu… - Estella nie jest twoja.

198

Epilog

Nienawiść jest ogromnym uczuciem. Jest gorąca i przytłaczająca jak ogień. Zaczyna się od wypalania twojego rozumu danego ci przez Boga, dopóki nie zostaje jedynie sterta popiołu. Potem przystępuje do twojego człowieczeństwa, rozgrzane języki przesuwają się po paru pozostałych niciach niewinności, dopóki nie zlewają się ze sobą i zmieniają w coś brzydkiego. Następie w gruzie tego, czym byłeś, nienawiść sadzi nasienie goryczy. Nasienie wyrasta w winorośl i winorośl dusi to, czego dotknie. Tam właśnie jestem; winorośl jest opleciona wokół mojej szyi tak mocno, że ledwo co mogę oddychać. Jedna ręka jest na tej winorośli, druga przyciska się do mojej klatki piersiowej, żeby powstrzymać wszystko przed wypadnięciem. Powiedział mi, że mnie kocha. Powinien ochraniać mnie przed krzywdą, a nie wymierzać ją w najokrutniejszy sposób. Zdradził mnie. Umieram. Jestem martwa. Dlaczego dalej oddycham? Boże, nie wiem jak powstrzymać ten ból. Wciąż mam kręgosłup. Zostałam okaleczona na inne sposoby, ale nadal mam kręgosłup. Jego ramiona były ciepłe. Teraz jedyne ciepło jakie czuję pochodzi z krwi, która nadal przepływa moimi żyłami. Tak wiem, że jestem żywa. Udawałam orgazmy. Udawałam uśmiechy. Udawałam szczęście. Caleb udawał amnezję, a potem udawał cały związek. Za to walnęłam go młotem w golenie. Myślał, że Olivia mogła go zranić, ja zranię go bardziej. Ciągle będę go ranić. A jeśli znowu za nią pójdzie powstanę i zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby ich rozdzielić. Niektórzy ludzie nigdy się nie zmieniają. Chyba jestem jedną z nich.

199