Teraz i na zawsze - Daniel senior i Anna

NORA ROBERTS
Teraz i na zawsze
PROLOG
- Mamo...
Anna MacGregor splotła dłonie z synem, który ukląkł
u jej stóp. Siłą woli powstrzymała ogarniającą ją falę prze­
rażenia, lęku i żalu. Wiedziała, że nie może stracić pano­
wania nad sobą, zwłaszcza kiedy zjawiły się jej dzieci.
- Caine.
Palce, które zacisnęła na jego ręce, były zimne, ale nie
drżały. Pod wpływem przeżyć ostatnich godzin jej twarz
straciła naturalną barwę, oczy pociemniały. Caine'owi prze­
mknęło przez myśl, że nigdy przedtem nie widział matki
tak przerażonej. Nigdy.
- Dobrze się czujesz?
- Oczywiście - zapewniła i musnęła jego policzek war­
gami. - Z wami znacznie lepiej.
Drugą ręką ujęła dłoń swej synowej Diany, która usiadła
obok. Do długich i ciemnych włosów młodej kobiety przy­
lgnął mokry śnieg, już topniejący na ramionach płaszcza.
Anna wzięła głęboki oddech i znów spojrzała na Caine'a.
- Szybko przyjechaliście.
- Wynajęliśmy samolot.
Zauważyła, że w tym dorosłym człowieku, prawniku
i młodym ojcu, wciąż kryje się mały chłopiec, który pragnie
wykrzyczeć swoją rozpacz. Przecież jego ojciec, jak przy­
stało na MacGregora, był niezniszczalny. Nie mógł pojąć,
że leży nieprzytomny w szpitalu.
6 NORA ROBERTS
- Co z nim? - spytał.
Jako lekarz mogła powiedzieć mu ze szczegółami o po­
łamanych żebrach, zapadnięciu się płuca, wstrząśnieniu
mózgu i krwotoku wewnętrznym, który właśnie w tej chwi­
li jej koledzy po fachu starali się zatrzymać. Ale była rów­
nież matką i pragnęła oszczędzić mu bólu.
- Właśnie go operują - wyjaśniła, ściskając go za rękę.
Z trudem zdobyła się na uśmiech. - Jest silny, Caine. A do­
ktor Feinstein to najlepszy specjalista w tym stanie. - Mu­
siała trzymać się tej nadziei tak, jak musiała trzymać się
rodziny. - A Laura?
- Jest z Lucy Robinson - wyjaśniła cicho Diana. Do­
skonale umiała panować nad emocjami. Pogładziła powoli
palce Anny i dodała: - Nie martw się.
- Staram się - Anna uśmiechnęła się z wysiłkiem. - Ale
znasz Daniela. Laura jest jego pierwszą wnuczką. Będzie
się o nią dopytywał, kiedy się zbudzi.
Obudzi się na pewno, obiecała sobie w duchu.
- Jadłaś coś, Anno? - spytała Diana, obejmując ją ra­
mieniem. Teściowa wydawała się jej taka drobna i krucha.
Anna potrząsnęła nieznacznie głową i wstała. Trzy go­
dziny. Już trzy godziny trwała operacja. Ileż to razy sama
walczyła o życie pacjenta, podczas gdy najdroższa mu osoba
przeżywała rozpacz w tych pełnych plastiku i szkła szpi­
talnych poczekalniach, na tych zimnych korytarzach? Zo­
stała lekarzem, by przynosić ulgę w cierpieniu, by uzdra­
wiać. W pewnym sensie chciała zmieniać świat. A teraz,
kiedy to jej mąż był chory, mogła tylko czekać. Jak każda
inna kobieta.
Nie, nie jak każda - poprawiła się. Ona wiedziała, jak
wygląda sala operacyjna, znała jej dźwięki i zapachy. Znała
narzędzia chirurgiczne, aparaturę i wysiłek lekarzy. Bezsilna
Teraz i na zawsze 7
wobec zdarzeń miała ochotę krzyczeć. Zamiast tego skrzy­
żowała tylko ramiona i podeszła do okna.
Spokojne spojrzenie jej ciemnych oczu skrywało żelazną
wolę. Uświadomiła sobie, że potrzebuje jej teraz bardziej
niż kiedykolwiek. Dla siebie, dzieci, ale najbardziej dla Da­
niela. Gdyby mogła przywrócić go do zdrowia samą siłą
pragnienia, zrobiłaby to. Wiedziała jednak, że medycyna
wymaga czegoś więcej.
Śnieg prawie przestał padać. Jednak zdążył sprawić, by
drogi stały się śliskie i niebezpieczne, pomyślała, patrząc
na drobne płatki. Oślepił jakiegoś młodego człowieka, który
stracił panowanie nad kierownicą i uderzył w śmiesznie ma­
ły dwuosobowy wóz jej męża. Zacisnęła pięści.
Dlaczego nie siedziałeś akurat w dużej limuzynie, sta­
ruszku? Co chciałeś udowodnić, prowadząc tę śmieszną,
czerwoną zabaweczkę? Zawsze się popisywałeś, zawsze...
Jej myśli odpłynęły w przeszłość. Powoli rozprostowała
zaciśnięte palce. Czyż nie był to jeden z powodów, dla któ­
rych się w nim zakochała, a potem darzyła miłością i trwała
u jego boku przez niemal czterdzieści lat? Niech cię diabli,
Danielu MacGregor, zawsze się popisywałeś i zawsze sta-
.. wiałeś na swoim.
Przycisnęła dłonie do oczu i omal nie wybuchnęła śmie­
chem. Tyle razy zarzucała mu to w ciągu ich wspólnego
życia, lecz właśnie za to go uwielbiała.
Pełna najgorszych przeczuć odwróciła się na dźwięk kro­
ków. Ujrzała najstarszego syna, Alana. Kiedyś, jeszcze za­
nim doczekał się potomka, Daniel przysiągł, że jedno z jego
dzieci zasiądzie w Białym Domu. I choć Alan prawie osiąg­
nął ten cel, jako jedyny spośród ich wszystkich bardziej
przypominał ją niż ojca.
Pozwoliła wziąć się synowi w ramiona.
8 NORA ROBERTS
- Ucieszy się z twojego przyjazdu - stwierdziła opano­
wanym głosem, choć jakąś cząstką swej kobiecej natury pra­
gnęła płakać bez końca. - Ale na pewno dostaniesz od niego
burę, że ciągnąłeś ze sobą ciężarną żonę. - Uśmiechnęła
się do Shelby i wyciągnęła rękę. Jej synowa, dziewczyna
o płomiennych włosach i ciepłych oczach, miała już bardzo
wydatny brzuch. - Powinnaś usiąść.
- Dobrze - zgodziła się Shelby - ale tylko jeśli i ty
usiądziesz.
Nie czekając na odpowi...