Thomas Archibald Barron Merlin 03 Szalejacy ogien (P2PNet pl)

T. A. Barron

Merlin Księga 3

Szalejący ogień Merlin. The Ring Fires Przełożył Patryk Gołębiowski

OD AUTORA Kolejny raz czarodziej będzie nas zaskakiwać. Jak wiedzą czytelnicy pierwszych dwóch tomów sagi o Merlinie, mnie zaskoczył on dawno temu. W typowy dla siebie tajemniczy sposób pokazał, że choć w ciągu wieków napisano o nim mnóstwo książek, wierszy i pieśni, właściwie nic nie wiadomo o jego młodości. Istotnie bardzo dziwna była ta luka w kanonie przekazów o tej intrygującej postaci obdarzonej bogatą i złożoną osobowością. Kiedy więc Merlin poprosił mnie, bym wysłuchał jego opowieści o nieznanych latach i został jego kronikarzem, nie mogłem odmówić. Wahałem się jednak, gdyż obawiałem się, czy w ogóle można wpleść nowy wątek do wspaniałego gobelinu mitów o Merlinie. A gdyby nawet było to możliwe, czy nowe historie pasowałyby do znanej fabuły? Czy ich koloryt, ciężar gatunkowy i charakter – choć oryginalne – nie odstawałyby od całości? Krótko mówiąc, czy byłyby wierne kanonowi? Musiałem usłyszeć głos Merlina. Nie głos wielkiego czarodzieja, wszechwiedzącego i wszystkowidzącego, którego ubóstwia cały świat. Bynajmniej. Gdzieś w głębi duszy tego legendarnego czarodzieja, ukryty przez wieki zmagań, triumfów i tragedii, odzywał się bowiem inny głos – chłopca pełnego obaw, nieśmiałego i bardzo ludzkiego. Obdarzonego niezwykłymi zdolnościami oraz

pasją równie niezwykłą jak jego przeznaczenie. Z czasem głos ten stał się wyraźniejszy. Choć pobrzmiewała w nim wrażliwość, niósł głębsze podteksty, pełne mitycznego i duchowego bogactwa pradawnej tradycji celtyckiej. Głos pochodził po części z celtyckich opowieści, po części z tajemniczego pohukiwania sowy na drzewie za moim oknem – a po części jeszcze skądinąd. Powiedział mi, że w latach swojej młodości Merlin zniknął nie tylko ze świata historii i pieśni. On w ogóle zniknął ze znanego nam świata. Kim tak naprawdę był Merlin? Skąd pochodził? Czym się najbardziej interesował, jakie były jego największe nadzieje i najskrytsze lęki? Odpowiedzi na takie pytania są spowite całunem jego nieznanych lat. Aby je poznać, Merlin musi się wybrać na Fincayrę, znaną Celtom jako mityczna wyspa pod falami, pomost między Ziemią ludzi a Zaświatem duchów. Matka Merlina, Elen, nazywa Fincayrę „pograniczem”. Tłumaczy chłopcu, że kłębiąca się wokół wyspy mgła nie jest ani wodą, ani powietrzem; choć ma cechy obu tych materii, jest czymś zupełnie innym. Podobnie Fincayrę można uznać za zarówno śmiertelną, jak i ponadczasową, mroczną i jasną, nietrwałą i wieczną. Na pierwszej stronie pierwszego tomu sagi o Merlinie Nieznane lata woda wyrzuca na obce wybrzeże chłopca. Cudem uratowany od utonięcia, nie pamięta swojej przeszłości – ani swoich rodziców, ani swojego domu, ani nawet swojego imienia. Nie ma pojęcia, że pewnego dnia

będzie Merlinem: największym czarodziejem wszech czasów, mentorem króla Artura, inspirującą postacią, której legenda zyska tysiącpięćsetletnią historię. Akcja powieści rozpoczyna się wtedy, kiedy Merlin wyrusza na poszukiwanie swojej tożsamości i wyjaśnienia swoich tajemniczych, nierzadko niepokojących mocy. Aby coś zyskać, musi coś stracić – więcej nawet, niż przypuszcza. Jednak w końcu udaje mu się rozwiązać zagadkę Tańca Olbrzymów. W drugim tomie wyrusza na poszukiwanie eliksiru mającego uratować życie jego matki, a prowadzi do niego kręta ścieżka Siedmiu Pieśni Magii. Po drodze musi pokonać wiele przeciwności, w tym jedną wyjątkowo trudną, gdyż ma zacząć patrzeć na świat tak, jak przystało czarodziejowi: nie oczami, ale sercem. Wszystko to Merlin nam wyjawił, kiedy nadszedł czas, żeby zacząć tom trzeci, ostatnią część sagi, jak mi się wtedy wydawało. Jednakże czarodziej znów mnie zaskoczył, mówiąc bez ogródek, że opowieść o jego nieznanych latach nie zmieści się w trzech tomach. Kiedy przypomniałem mu złożoną na początku obietnicę, że będzie to trylogia, której napisanie i tak miało mi zająć pięć lat, zbył machnięciem ręki moje wątpliwości. Oznajmił z nieprzeniknionym uśmiechem, że jakie ma znaczenie kilka lat dla kogoś, kto przeżył już piętnaście stuleci. A co dopiero dla kogoś, kto nauczył się żyć wstecz. Nie mogłem się sprzeciwić. To jest bądź co bądź

historia Merlina. I tak jak on sam, również inne postaci tej opowieści – Elen, Rhia, Cairpré, Shim, Kłopot, Domnu, Stangmar, Bambulo, Hallia, Dagda, Rhita Gawr i takie, które dopiero się pojawią – zaczęły żyć własnym życiem. W ten sposób planowana trylogia zamieniła się w pięcioksiąg. W tym tomie Merlin musi stawić czoło ogniowi w różnych jego postaciach. Ma do czynienia z ogniem prastarego smoka, ogniem wulkanicznej góry i po raz pierwszy w życiu z ogniem własnych namiętności. Dowie się, że ogień, tak jak on sam, ma wiele przeciwstawnych cech. Może niszczyć i pochłaniać, ale również ogrzewać i wskrzeszać. Ponadto Merlin musi zgłębić naturę potęgi magii. Tak jak w wypadku ognia z magii można korzystać rozsądnie albo straszliwie jej nadużywać. I tak jak ogień może ona leczyć bądź unicestwiać. Młody czarodziej może być nawet zmuszony do wyrzeczenia się swojej magicznej mocy, żeby znaleźć jej prawdziwe źródło. Gdyż esencja magii, jak muzyka instrumentu, który własnoręcznie wykonał, może tkwić gdzie indziej, niż się wydaje. Im więcej dowiadywałem się o tym czarodzieju, tym mniej tak naprawdę wiedziałem. Intrygowała mnie zarazem niezwykła metafora, jaką był Merlin. Każdy z nas bowiem w którymś momencie życia zaczyna wszystko od nowa niczym wyrzucony na brzeg chłopiec pozbawiony pamięci, przeszłości, imienia i wizji cudownej przyszłości, a nawet musimy tak zrobić

kilkakrotnie. I tak jak ten chłopiec, który o mało nie utonął, każdy z nas ma ukryte zdolności i talenty. Być może nawet drzemie w nas odrobina magii i uda nam się odkryć w sobie czarodzieja. Tak jak w poprzednich tomach chciałbym wyrazić wdzięczność za rady i wsparcie kilku osobom, zwłaszcza mojej żonie Currie i mojej redaktor Patricii Lee Gauch. Chciałbym ponadto podziękować Jennifer Herron za pogodę ducha, Kathy Montgomery za zaraźliwy optymizm i Kylene Beers za niezachwianą wiarę. Gdyby nie ich wsparcie, ogrom niespodzianek, jakimi uraczył mnie Merlin, z całą pewnością by mnie przytłoczył. T. A. B.

Splendor ognia... Chyżość wiatru... Powstaję dziś Dzięki sile niebios: Światłości słońca, Blaskowi księżyca, Splendorowi ognia, Pędowi błyskawicy, Chyżości wiatru, Głębi morza, Trwałości ziemi, Solidności skały. Fragment pochodzącego z V wieku hymnu świętego Patryka Krzyk jelenia

PROLOG Mgła pamięci gęstnieje coraz bardziej z każdym rokiem. Jednak jeden dzień w moim umyśle pozostaje wyraźny jak wschód słońca tamtego poranka, choć wydarzyło się to wiele wieków temu. Tamtego dnia niebo również spowijały czarne chmury i kłęby gęstego, złowrogiego dymu. Żadne śmiertelne stworzenie nie podejrzewało, że ważą się losy całej Fincayry. Mgła przysłoniła bowiem wtedy wszystko oprócz strachu, bólu i promyka nadziei. Nieruchomy przez niezliczone lata niczym góra potężny szary głaz niespodziewanie drgnął. To nie była sprawka wartkiego nurtu Nieustającej Rzeki, która uderzała o jego podstawę. Nie przyczyniła się do tego również lśniąca wydra, która uwielbiała prześlizgiwać się przez szczelinę między głazem a błotnistym brzegiem rzeki. Ani też rodzina cętkowanych jaszczurek, które żyły od pokoleń na skrawku mchu porastającym północną stronę głazu. Nie, drgnienie kamienia tego dnia było spowodowane czym innym. Przyczyny poruszenia się głazu na pewno istniały jeszcze przed pojawieniem się pierwszego gada. Były jednak niezauważalne, w odróżnieniu od jaszczurek. Miały bowiem swoje źródło we wnętrzu kamienia. Kiedy na brzegach rzeki opary osiadły na wodzie jak

gruby biały płaszcz, w powietrzu rozeszło się ciche drapanie. Chwilę potem głaz zadygotał. Wokół jego podstawy unosiły się smugi mgły, a kamień przechylił się nagle w jedną stronę. Trzy jaszczurki zasyczały niespokojnie, odskoczyły i uciekły. Jeżeli jaszczurki chciały urządzić sobie nowy dom w mchu na szczycie któregoś z okolicznych kamieni, to czekało je rozczarowanie. Ponad niemilknącym pluskiem wody słychać było kolejne odgłosy skrobania. Kolejno każdy z dziewięciu stojących wzdłuż rzeki głazów zaczął się kiwać, a potem chybotać energicznie, jakby pod wpływem niewyczuwalnego przez inne stworzenia wstrząsu. Jeden z głazów, częściowo przykryty pędzącą rzeką, zaczął się toczyć w stronę nadbrzeżnego zagajnika cykuty. Na wierzchołku pierwszego z głazów, który ożył, pojawiła się mała rysa. Za chwilę wyszła następna, potem jeszcze jedna. Nagle odłamał się nierówny kawałek, po którym został otwór promieniujący dziwnym pomarańczowym światłem. Powoli, ostrożnie coś zaczęło się wyłaniać z dziury. Zalśniło złowieszczo, drapiąc o powierzchnię. To był pazur. *** Daleko na północ, na opustoszałych graniach Zaginionych Ziem, w niebo wznosiła się smuga dymu,

wijąc się jak jadowity wąż. Nic innego nie ruszało się na stokach, na wietrze na drżał żaden owad, nie dygotało żadne źdźbło trawy. Ziemie te zniszczył ogień – tak potężny, że unicestwił drzewa, sprawił, iż wyparowały rzeki, pokruszył nawet skały, zostawiając po sobie pokryte warstwą popiołu zwęglone granie. Ziemie te od dawna były siedzibą smoka. Przed wiekami, w kulminacyjnym momencie swojego gniewu, smok doszczętnie palił lasy i unicestwiał wioski. Valdearg, którego imię w najstarszym języku Fincayry znaczyło Ogniste Skrzydła, był ostatnim z wielu pokoleń cesarskich smoków i wzbudzał największy lęk. Ognistym tchnieniem zaczernił znaczną część Fincayry i wszyscy mieszkańcy wyspy żyli w strachu przed jego cieniem. W końcu potężny czarodziej Tuatha zmusił smoka, by powrócił do swojej kryjówki. Po długiej bitwie Valdearg uległ zaklęciu czarodzieja i dał się uśpić. Od tamtej pory spał niespokojnie w wypalonej jamie. Choć wielu Fincayran narzekało, że Tuatha nie zabił smoka, inni twierdzili, iż czarodziej musiał mieć powód, skoro oszczędził potwora – lecz nikt nie wiedział jaki. Dopóki Ogniste Skrzydła był pogrążony we śnie, nie mógł wyrządzić nikomu krzywdy. Upłynęło tyle czasu, że wielu ludzi zaczęło powątpiewać, czy kiedyś się zbudzi. Niektórzy wręcz kwestionowali historie o jego niszczycielskich zapędach. Inni posunęli się jeszcze dalej, zastanawiając się, czy smok w ogóle istniał, niemniej nie było zbyt wielu chętnych, żeby wyruszyć na Zaginione

Ziemie i się o tym przekonać. A spośród tych, którzy wyruszyli, nieliczni wrócili. Z przemowy Tuathy ogłaszającej koniec bitwy Jaskrawych Płomieni niewiele dało się zrozumieć, gdyż czarodziej mówił zagadkami. Z czasem znaczna część jego słów popadła w zapomnienie. Jednak kilku bardów powtarzało to, co ocalało z tej wypowiedzi, w wierszu zatytułowanym Smocze oko. Choć wiersz ten miał wiele wersji, mniej lub bardziej enigmatycznych, w jednej kwestii wszystkie były zgodne, że pewnego dnia Valdearg znów się obudzi. Teraz na Zaginionych Ziemiach unosił się fetor spalenizny. Powietrze w okolicach jamy smoka drżało od nieustającego żaru oddechów potwora. Basowe pomruki jego chrapania rozchodziły się echem po sczerniałych graniach, a mroczny słup dymu nadal wydobywał się z wielkich nozdrzy i wzbijał się powoli w powietrze. *** Pazur przesunął się w górę, stukając w krawędź kamiennej skorupy z ostrożnością osoby, która bada lód przed wejściem na zamarznięte lodowisko. W końcu ostry jak sztylet koniec pazura wbił się w powierzchnię, a na wszystkie strony rozeszły się rysy. Ze środka wydobył się stłumiony dźwięk, po części skrzek, po części pomruk. Potem pazur rozerwał znienacka większą część skorupy. Olbrzymie jajo zachybotało ponownie i poturlało się

w stronę brzegu rzeki. Kiedy wpadło z pluskiem do wartkiego nurtu, odpadły kolejne kawałki skorupy. Choć przez mgłę zaczynało prześwitywać poranne słońce, jego blask nie przyćmił pomarańczowej poświaty, która promieniowała z ziejącej jamy. Po obu stronach skorupy pojawiły się kolejne rysy. Zakrzywiony jak olbrzymi hak pazur przeciął krawędzie dziury, a kawałki skorupy wpadły do rzeki i rozsypały się na błotnistym brzegu. Stworzenie zasapało i wypchnęło z dziury cały pazur, pokazując powyginane tyczkowate odnóże pokryte opalizującymi fioletowymi łuskami. Potem na zewnątrz wydostało się zgarbione kościste ramię ociekające lawendową mazią. Z ramienia zwisała fałda chropawej skóry, która mogła być skrzydłem. Potem z jakiegoś powodu skrzydło i ramię zamarły. Przez dłuższą chwilę jajo było nieruchome i nie wydobywał się z niego żaden dźwięk. Nagle góra jaja odleciała i wylądowała z pluskiem na płyciźnie. W rzednącą mgłę wystrzeliły promienie pomarańczowego światła. Niezgrabnie i ostrożnie pokryty łuskami bark uniósł się, podtrzymując cienką fioletową szyję w szkarłatne plamy. Z szyi zwisała ciężko głowa – dwa razy większa od głowy dorosłego konia – która powoli się dźwignęła. Nad potężną szczęką, w której połyskiwały dwa rzędy zębów, drgała para wielkich nozdrzy wciągających po raz pierwszy powietrze. Z dwojga trójkątnych oczu stworzenia niczym lśniąca lawa wydobywało się pomarańczowe światło. Mrugające

co kilka sekund oczy wpatrywały się przez mgłę w pozostałe jaja, które również zaczynały pękać. Podnosząc jeden z pazurów, stworzenie usiłowało podrapać się po jaskrawożółtym wybrzuszeniu na środku czoła. Nie trafiło jednak i dźgnęło się w miękką pomarszczoną skórę nosa. Z głośnym jękiem pokręciło energicznie głową, plaskając niebieskimi, podobnymi do płacht uszami. A kiedy potrząsanie ustało, prawe ucho nie chciało leżeć na płask. W odróżnieniu od lewego, zwisającego prawie do samego barku, sterczało w bok jak róg, który wyrósł nie tam gdzie trzeba. Tylko nieznacznie opadający koniuszek świadczył o tym, że było to istotnie ucho. *** Głęboko w zadymionej jaskini drgnęła niespokojnie gigantyczna postać. Głowa Valdearga, prawie tak szeroka jak wzgórze, poruszyła się gwałtownie, miażdżąc stertę dawno temu osmalonych płomieniami czaszek. Smok oddychał coraz szybciej, rycząc przy tym z siłą tysiąca wodospadów. Choć olbrzymie oczy miał wciąż zamknięte, jego pazury przecinały bezlitośnie powietrze, atakując niewidzialnego wroga. Valdearg machnął ogonem, uderzając nim w ścianę ze spalonego kamienia. Zaryczał, nie dlatego że na zielone i pomarańczowe łuski jego grzbietu spadły skały, lecz ponieważ nękał go koszmar, z którego prawie się obudził. Jedno wielkie skrzydło zatrzepotało. Kiedy jego krawędź

zaszurała o ziemię jamy, na wszystkie strony poleciały wysadzane klejnotami miecze i uprzęże, pozłacane harfy i trąbki, wypolerowane klejnoty i perły. Kłęby dymu przysłoniły światło dnia. *** Stworzenie w jaju, z nadal obolałym nosem, błysnęło gniewnie oczami. Poczuło pradawny impuls i wzięło głęboki wdech, wypinając fioletową pierś. Potem prychnęło i wypuściło powietrze, rozszerzając przy tym nozdrza. Ale nie pojawiły się płomienie, nie wydobyła się nawet cienka smużka dymu. Była to co prawda młoda smoczyca, lecz nie umiała jeszcze ziać ogniem. Zawiedziona, znów zakwiliła. Podniosła nogę, żeby wyjść do końca ze skorupy, po czym zamarła. Usłyszała coś i przechyliła głowę na bok. Z jednym uchem zwisającym jak cienka niebieska flaga, a drugim skierowanym do góry nasłuchiwała uważnie, bojąc się ruszyć. Nagle cofnęła się przestraszona i zachwiała niepewnie w resztkach jaja. Zauważyła powstający we mgle na przeciwległym brzegu rzeki mroczny cień. Wyczuwając zagrożenie, skuliła się głębiej w skorupie. Nie udało jej się jednak wciągnąć niesfornego ucha, które wystawało na zewnątrz. Po dłuższej chwili podniosła nieco głowę. Serce załomotało jej w piersi. Patrzyła, jak cień nadciąga powoli

i brnie przez wzburzoną wodę. Kiedy się zbliżył, zaczął przybierać kształty dziwnej dwunożnej postaci trzymającej lśniący złowieszczo zakrzywiony miecz. Potem przerażona smoczyca uświadomiła sobie, że miecz szykuje się do ciosu.

CZĘŚĆ PIERWSZA

I OSTATNIA STRUNA I ostatnia. Nie mogłem uwierzyć, że to mówię. Przesunąłem dłoń po łuszczącej się szarobrązowej korze jarzębiny, która otoczyła mnie potężnymi korzeniami, i wyczuwałem łagodne krzywizny i zawijasy żywego drewna. W jednym zagłębieniu podobnym do wielkiej misy znajdowały się narzędzia, których używałem przez ostatnie kilka miesięcy: kamienny młotek, żelazny klin, trzy pilniki o różnej szorstkości i nóż rozmiarów mojego małego palca. Sięgnąłem obok guzowatego korzenia, gdzie trzymałem rozwieszone większe piły, do cienkiej półki z kory, na której tak niedawno leżało wszystkie osiem strun. Osiem strun. Każda odpowiednio spreparowana, rozciągnięta i na końcu opiewana w blasku jesiennej pełni, zgodnie z pradawną tradycją. Na szczęście mój mentor Cairpré poświęcił wiele tygodni przed tą nocą, żeby nauczyć mnie zawiłości wersów i melodii. Mimo to księżyc prawie zaszedł, zanim zaśpiewałem wszystkie poprawnie i we właściwej kolejności. Teraz siedem strun lśniło na małym, opartym o korzeń instrumencie. Sięgnąłem po ostatnią strunę, najmniejszą ze

wszystkich, i przyjrzałem jej się z bliska. Kiedy powoli ją obracałem, jej końce wyginały się i poruszały, jakby były żywe. Niczym język, który szykuje się, żeby coś powiedzieć. Struna mieniła się w blasku późnego popołudnia, lśniła jak upstrzona złotem jesiennych liści trawa wokół jarzębiny. Była zaskakująco ciężka, a zarazem giętka jak wiatr. Rozłożyłem ją ostrożnie na gronie ciemnoczerwonych jagód zwisających z niższych gałęzi jarzębiny. Odwróciłem się do instrumentu i włożyłem ostatnie dwa wyciosane z tej samej gałęzi głogu co pozostałe pokrętła, które dopiero wczoraj okazały się gotowe po miesiącu suszenia w piecu. Trąc o dębową płytę rezonansową, pokrętła zaskrzypiały cicho. W końcu wziąłem strunę. Zawiązałem na każdym pokrętle siedem pętli czarodziejskiego węzła i zacząłem obracać jednym pokrętłem w prawo, drugim w lewo. Struny rozprostowały się jak wzdęty podmuchem wiatru żagiel. Przestałem je naciągać, zanim napięły się za mocno. Teraz wystarczyło już tylko przyczepić mostek – i zagrać. Oparłem się o pień jarzębiny i popatrzyłem na swoje dzieło. Instrument był podobny do psalterium, przypominał małą harfę, tyle że za strunami miał zakrzywioną płytę rezonansową. Podniosłem go z korzenia i przyjrzałem mu się z podziwem. Choć nie większy od mojej rozłożonej dłoni, wydawał się wspaniały jak nowo narodzona gwiazda.

Mój instrument. Własnoręcznie zrobiony. Przesunąłem palcem po intarsjowanym na górze ramy paśmie jesionu. Wiedziałem, że instrument będzie nie tylko źródłem muzyki. Oczywiście przy założeniu, że niczego nie pomyliłem podczas konstruowania go. Albo, co gorsza, jeśli... Wziąłem powoli oddech podszyty niepokojem. Jeśli nie posiadałem tej jedynej rzeczy, której nie mógł mnie nauczyć Cairpré i której nie umiał nawet opisać – a którą zwał esencją czarodzieja. Często przypominał mi, że wykonanie pierwszego instrumentu czarodzieja należało do świętej tradycji wyznaczającej pełnoletność uzdolnionego młodzieńca. Jeżeli mu się powiedzie, to kiedy nadejdzie czas zagrania na instrumencie, wydobędzie się z niego jego własna muzyka. Młody człowiek zaś osiągnie nowy poziom magii. A jeżeli mu się nie powiedzie... Odłożyłem psalterium. Struny zabrzęczały cicho, kiedy płyta rezonansowa znów zetknęła się z grubymi korzeniami drzewa. Wśród tych korzeni najsławniejsi magowie Fincayry – w tym mój legendarny już dziadek Tuatha – składali swoje pierwsze instrumenty. Stąd też nazwa drzewa przewijająca się w wielu balladach i opowieściach – Jarzębina Rzemieślników. Położyłem dłoń na wybrzuszeniu kory i wsłuchiwałem się w tętno wielkiego drzewa. W jego oddech, w powolny, wzmagający się rytm wrastających głębiej korzeni i sięgających powyżej gałęzi tysięcy liści

zmieniających barwę z zielonej na złotą. Starałem się poczuć, jak drzewo wchłania życie i śmierć oraz ich tajemniczy związek. Jarzębina Rzemieślników przeżyła wiele burz, wiele wieków i wielu czarodziejów. Może wie, czy moje psalterium zagra? Rozejrzałem się po wzgórzach Lasu Druma zaokrąglonych jak grzbiet biegnącego jelenia. Na jesienne barwy składał się szkarłat, pomarańcz, żółć i brąz. Ptaki o jaskrawym upierzeniu wzbijały się z gałęzi, ćwierkając i popiskując, a z ukrytych bagien unosiły się spiralnie mgły. Słyszałem miarowy szum wodospadu, który splatał się z odgłosem wiatru. Nie znałem dzikszego lasu niż ten, który stanowił serce Fincayry. To było pierwsze miejsce, do którego zawędrowałem po tym, jak morze wyrzuciło mnie na brzeg wyspy – i pierwsze, w którym poczułem, że zapuszczam korzenie. Uśmiechnąłem się na widok swojej laski opartej o pień jarzębiny. To również był dar lasu, o czym nieustannie przypominała mi intensywna woń cykuty. Jeżeli w ogóle władałem magią – pomijając kilka prostych umiejętności jak mój magiczny wzrok, który odkryłem po oślepnięciu, i miecz, również obdarzony magią – to spoczywała ona w sękatym drewnie tej laski. Ale to nie wszystko, gdyż moją laskę natchnęła w jakiś sposób moc samego Tuathy. Sięgnął on przez wieki, zza grobu, i przelał na nią swoją magię. Choć wzrok mi się rozmazywał, widziałem wyryte na lasce symbole mocy, które tak pragnąłem w pełni opanować: Skakania

między miejscami, a być może też czasami, Przemiany z jednej postaci w inną, Wiązania leczącego nie tylko chorą kość, ale również chorą duszę, i całej reszty. Kto wie, być może psalterium nabierze podobnych mocy. Czy to możliwe? Władałbym wtedy w imieniu wszystkich ludów Fincayry z rozwagą i wspaniałomyślnością, niespotykanymi od czasów mojego dziadka. Wziąłem głęboki oddech. Ostrożnie uniosłem instrument, po czym wsunąłem pod struny dębowy mostek. Ruch nadgarstka wystarczył, żeby mostek trafił na swoje miejsce. Wypuściłem powietrze, wiedząc, że nadchodzi mój czas próby.

II PODSTAWOWY AKORD Instrument gotowy – oznajmiłem. – Można na nim grać. – Gotowy, mówisz? Cairpré wychylił kudłatą siwą głowę zza pnia wielkiej jarzębiny. Wyglądał na sfrustrowanego, jakby nie mógł znaleźć ostatniego słowa, którym dokończyłby poemat epicki o korzeniach drzew. Kiedy jego ciemne oczy spojrzały na mój mały instrument, jeszcze bardziej się zasmucił. – Hmm. Niezła robota, Merlinie – powiedział, marszcząc splątane brwi. – Ale nie będzie gotowy, dopóki nie zagrasz. Jak już gdzieś kiedyś wspomniałem: Aby prawdę znaleźć, nie obrazu, lecz dźwięków poszukuj zrazu. Zza poety, z grzbietu wzgórka, dobiegł serdeczny śmiech. – Tyle że to był wiersz o wojaku, nie o harfie. Odwróciliśmy się z Cairprém do mojej matki, która szła lekkim krokiem po trawie. Jej ciemnoniebieska szata trzepotała na wietrze, który mocno pachniał jesienią, a włosy niczym słoneczny płaszcz otulały jej ramiona. Jednak to jej oczy zwróciły moją uwagę. Oczy bardziej

niebieskie od szafirów. Poeta wygładził poplamioną białą tunikę. – Elen – zamruczał. – Powinienem się domyślić, że wrócisz w samą porę, żeby mnie poprawić. Jej oczy się uśmiechały. – Ktoś musi się tym od czasu do czasu zająć. – Niemożliwe. – Cairpré udawał, że się boczy, ale nie umiał ukryć przelotnego uśmiechu. – Poza tym chłopiec nie zrobił harfy. To psalterium, choć niewielkie, wzięło swoją nazwę od greckiego słowa psalterion. Czyżby młodej damy nikt nie uczył o Grekach? – Owszem. – Moja matka znów stłumiła śmiech. – Ty mnie uczyłeś. – W takim razie nie masz żadnej wymówki. – Proszę – powiedziała do mnie, wsypując duże fioletowe jagody do wgłębienia w korzeniu, gdzie były moje narzędzia. – Jagody znad strumienia po drugiej stronie drogi. Przyniosłam ci garstkę. – Zerkając z ukosa na Cairprégo, rzuciła mu jagodę. – A jedna dla ciebie, byś zgodził się zrobić mi wykład o greckiej muzyce. Poeta chrząknął. – Jeżeli znajdę chwilę. Przysłuchiwałem się zaciekawiony, jak się przekomarzają. Z jakiegoś powodu ostatnio ich rozmowy często przybierały taki obrót. I to mnie zastanawiało, gdyż nie chodziło o same słowa. Nie, za ich żartami kryło się coś innego, czego nie umiałem sprecyzować. Przyglądając się im, włożyłem do ust kilka jagód,

delektując się kwaskowatym smakiem. Cairpré przemawiał, jakby zjadł wszystkie rozumy i przewyższał wiedzą samego wielkiego ducha Dagdę. Ale moja matka nie miała wątpliwości, że on jest świadom tego, jak niewiele istotnie wie. Choć przez ostatni rok poeta dużo mnie nauczył o tajnikach magii, to na początku każdego wykładu podkreślał swoje braki. Kiedyś przyznał nawet, że co prawda zna kolejność zawiłych kroków niezbędnych, bym zrobił swój pierwszy instrument, niemniej nie jest pewien, jakie mają znaczenie. W trakcie całego procesu konstruowania – od wybierania właściwego instrumentu, przez ociosywanie drewna, po rozpalanie w piecu – zachowywał się, jakby nie był moim mentorem, lecz uczył się razem ze mną. Nagle coś ugryzło mnie w kark. Krzyknąłem, odganiając owada, który wziął mnie za przekąskę. Ale winowajca zdążył już odlecieć. Matka popatrzyła na mnie swoimi błękitnymi oczami. – Co się stało? – spytała. Nadal pocierając kark, wstałem i wyszedłem spomiędzy grubych korzeni. Niewiele brakowało, a potknąłbym się o pochwę i miecz leżące w trawie. – Nie wiem. Coś mnie chyba ukąsiło. Matka przechyliła pytająco głowę. – Za późno na gryzące muchy. Pierwszy mróz przyszedł kilka tygodni temu. – To mi przypomina – wtrącił Cairpré, mrugając do niej – prastary abisyński wiersz o muchach.

Elen zaczęła się śmiać, a mnie znów coś uszczypnęło w szyję. Obróciłem się i zobaczyłem podskakującą na trawie pagórka małą czerwoną jagodę. Zmrużyłem oczy. – Znalazłem kąsającą muchę. – Naprawdę? – zapytała moja matka. – Gdzie? Odwróciłem się do starej jarzębiny. Uniosłem rękę i wskazałem na zakrzywiające się nad nami gałęzie. Tam, niewidzialna wśród zasłon z zielonych i brązowych liści, przykucnęła postać w ubraniu z pnączy. – Rhio – zbeształem ją. – Dlaczego nie możesz się przywitać jak inni ludzie? Ubrana w liście postać poruszyła się i rozłożyła ręce. – Bo tak jest dużo zabawniej. – Na widok mojego grymasu niezadowolenia dodała: – Mój brat to czasami ponurak. Potem ze zwinnością węża pełzającego po gałęzi Rhia zsunęła się po wygiętym pniu i doskoczyła do nas. Elen przyglądała jej się z rozbawieniem. – Zawsze byłaś leśną dziewczynką. Rhia rozpromieniła się. Wypatrzyła we wgłębieniu korzenia jagody i wyciągnęła stamtąd większość z tego, co zostało. – Mmm, znad rzeki. Tylko trochę kwaśne. Potem odwróciła się do mnie i wskazała mały instrument w mojej dłoni. – To kiedy dla nas zagrasz? – Kiedy będę gotowy. Masz szczęście, że pozwoliłem ci zejść z drzewa o własnych siłach.

Zaskoczona Rhia potrząsnęła brązowymi lokami. – Naprawdę chcesz, bym uwierzyła, że mogłeś mnie zdjąć z drzewa, wykorzystując do tego magię? Choć korciło mnie, aby przytaknąć, wiedziałem, że to nieprawda. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Poza tym czułem na sobie świdrujący wzrok ciemnych oczu Cairprégo. – Nie – przyznałem. – Ale kiedyś to zrobię, zobaczysz. – Och, z pewnością. Tak jak kiedyś smok Valdearg w końcu się obudzi i pożre nas wszystkich za jednym posiedzeniem. Oczywiście to może być równie dobrze za tysiąc lat. – Albo dzisiaj. – Proszę, przestańcie. – Cairpré pociągnął mnie za rękaw tuniki. – Wystarczy już tego pojedynku na słowa. – Nie mam w zwyczaju pojedynkować się z bezbronnym przeciwnikiem. – Rhia wzruszyła ramionami, po czym dodała z uśmiechem: – Chyba że przechwala się magią, której nie potrafi używać. Tego było już za wiele. Wyciągnąłem pustą dłoń w stronę laski opartej o pień jarzębiny. Skoncentrowałem myśli na sękatym wierzchołku, pokrytym symbolami trzonie, wonnym drewnie, które kryło w sobie moc. Wysłałem z palców polecenie. Chodź do mnie. Skocz do mnie. Laska zadrżała, ocierając się o korę, po czym nagle stanęła pionowo na trawie. Chwilę później przeleciała w powietrzu prosto do mojej wyciągniętej dłoni.

– Nieźle. – Rhia zgięła swoje ozdobione liśćmi ciało, jakby chciała się ukłonić. – Ćwiczyłeś. – Tak – potwierdziła moja matka. – Wiele się nauczyłeś o panowaniu nad swoją mocą. – Znacznie więcej niż o panowaniu nad dumą. – Cairpré potrząsnął kudłatą grzywą. Posłałem mu gniewne spojrzenie, wkładając laskę za pasek. Ale zanim zdążyłem coś odpowiedzieć, wtrąciła się Rhia: – Merlinie, zagraj coś dla nas na tym małym czymś. – Tak, zagraj – przytaknęła moja matka. – Mogłabyś z nim zaśpiewać, Elen. – Cairpré pozwolił sobie na uśmiech. – Zaśpiewać? Nie, nie teraz. – Dlaczego nie? – Poeta przyjrzał mi się z namysłem, a na jego twarzy odmalowały się zarazem niepokój i nadzieja. – Jeżeli istotnie uda mu się zagrać na psalterium, trzeba będzie to uczcić. – Z jakiegoś względu spochmurniał. – Kto jak kto, ale ja coś o tym wiem. – Proszę – powiedziała Rhia. – Jeżeli już mamy coś uczcić, to najlepiej jedną z twoich piosenek. Policzki mojej matki się zarumieniły. Odwróciła się do falujących liści jarzębiny i zamyśliła na chwilę. – No dobrze... zgoda. – Rozłożyła dłonie w stronę naszej trójki. – Zaśpiewam pogodną pieśń. – Przeniosła wzrok na poetę. – Na cześć wielu radości minionego roku. – I tych lat, które nadchodzą – dodał szeptem rozchmurzony Cairpré.

Moja matka znów się zaczerwieniła. Nie zastanowiło mnie dlaczego, gdyż cieszyłem się razem z nią. Oto stałem, z rodziną, z przyjaciółmi, coraz bardziej czując się na tej wyspie jak w domu – co jeszcze ponad rok temu byłoby zupełnie niemożliwe. Miałem czternaście lat, mieszkałem w lesie, w miejscu tak łagodnym jak jesienne liście, którym się przyglądałem, kiedy spadały. Bardzo pragnąłem zostać tutaj, z tymi ludźmi. I pewnego dnia opanować czarodziejską moc. Stać się prawdziwym czarodziejem – takim jak mój dziadek. Zacisnąłem palce na ramie psalterium. Oby tylko mnie nie zawiodło! Wziąłem głęboki wdech, nabierając rześkiego powietrza, które owiewało szczyt wzgórza. – Jestem gotów. Matka, słysząc napięcie w moim głosie, musnęła palcami mój policzek – ten, który tak dawno temu poraniły wzniecone przeze mnie płomienie. – Mój synu, wszystko w porządku? Posłałem jej wymuszony uśmiech. – Po prostu próbuję sobie wyobrazić, czy moja gra będzie dostosowana do twojego śpiewu. Choć widziałem, że mi nie uwierzyła, jej mina nieco złagodniała. Po chwili zapytała: – Czy mógłbyś zagrać w skali jońskiej? Zaintonuj podstawowy akord i graj tak przez chwilę, żebym mogła dopasować piosenkę do twojej melodii. – Spróbuję. – Świetnie! – Rhia podskoczyła i złapała się

najniższej gałęzi jarzębiny. Bujała się tam i z powrotem, jej śmiech rozbrzmiewał jak dzwoneczki, a na nas spadł deszcz złotych liści. – Uwielbiam słuchać harfy, nawet tak malutkiej jak twoja. Przypomina mi dźwięk deszczu tańczącego na letniej trawie. – No cóż, lato się skończyło – oznajmiłem. – Jednak jeżeli coś miałoby przywołać jego wspomnienie, będzie to głos mojej matki, nie moja gra. – Odwróciłem się do Cairprégo. – Czy nadeszła już pora? Na zaklęcie? Poeta odchrząknął i spochmurniał bardziej niż dotychczas, jakby dziwny, powykrzywiany cień zakrył mu myśli. – Najpierw muszę ci coś powiedzieć. – Zawahał się, dobierając słowa. – Od niepamiętnych czasów każdy chłopiec i każda dziewczynka z Fincayry, jeżeli zapowiadali się na czarodziejów, wyruszali z domu na praktykę podobną do twojej. Najlepiej u prawdziwego czarodzieja lub prawdziwej czarodziejki, ale jeżeli nie udało się nikogo znaleźć, to u uczonego bądź barda. – Kogoś takiego jak ty. Do czego zmierzał? Wszystko to wiedziałem. – Tak, mój chłopcze, u kogoś takiego jak ja. – Ale dlaczego mi to mówisz? Brwi Cairprégo zmarszczyły się tak jak jego tunika. – Bo jest coś jeszcze, o czym powinieneś wiedzieć, zanim zagrasz na psalterium. Widzisz, ta praktyka – okres zgłębiania podstawowych zaklęć przed przystąpieniem do wykonania instrumentu muzycznego – zazwyczaj trwa...

długo. Ty poświęciłeś na nią dopiero dziewięć miesięcy. Moja matka przechyliła głowę w stronę poety. – Jak długo to zwykle trwa? – Cóż... – Zawahał się. – Wszystko zależy od osoby. – Jak długo? – powtórzyła. Poeta przyjrzał się Elen ponuro. Potem odpowiedział pod nosem: – Pięć, sześć lat. Oniemiałem tak jak matka i Rhia i prawie upuściłem psalterium. – Nawet Tuatha, przy całym swoim talencie, potrzebował na praktykę czterech lat. Ukończyć naukę w ciągu roku to coś, no cóż, niezwykłego. Można by wręcz powiedzieć... niesłychanego. – Cairpré westchnął. – Chciałem ci to powiedzieć, ale czekałem na właściwy czas i właściwe miejsce. Chwila właściwa rzadka jak udany rym bywa. Elen pokręciła głową. – Jest jakiś inny powód. Cairpré przytaknął smutno. – Za dobrze mnie znasz. Spojrzał na mnie błagalnie, gładząc dłonią korzeń Jarzębiny Rzemieślników. – Widzisz, Merlinie, nie chciałem ci tego mówić, bo nie byłem pewien, czy szybkość, z jaką pojmowałeś wszystko, co ci pokazywałem, wynikała z twoich zdolności czy z moich niedociągnięć jako wykładowcy. Czy nie zapomniałem jakiegoś kroku? Czy dobrze

odczytałem polecenia? To mnie męczy już od dłuższego czasu. Sprawdziłem wszystkie prastare teksty – o tak, wiele razy – żeby się upewnić, czy zrobiłeś wszystko jak trzeba. Ale gdybym nie był przeświadczony, że sobie poradziłeś, nie pozwoliłbym ci zajść tak daleko. Wyprostował się. – Mimo to należy ci się ostrzeżenie. Bo jeżeli psalterium nie zadziała, to może być moja wina, nie twoja. Zgadza się. I jak wiesz, Merlinie, młodzieniec ma tylko jedną szansę, żeby wykonać własny instrument. Jedną jedyną. Jeżeli teraz nie uda ci się wezwać najpotężniejszej magii, nigdy już nie będziesz miał kolejnej okazji. Przełknąłem ślinę. – Jeżeli moje szkolenie naprawdę przebiegło tak szybko, być może kryje się za tym coś zupełnie innego. Coś, co nie jest związane ani z twoimi zdolnościami przekazywania wiedzy, ani z moimi przyswajania jej. Uniósł brwi. – Może coś mi pomogło. Nie jestem tylko pewien co. – W zamyśleniu przesunąłem kciuk po trzonie laski i nagle mnie oświeciło. – Na przykład moja laska. Tak, właśnie ona! Magia Tuathy. – Obróciłem przewężenie laski pod moim paskiem. – Towarzyszyła mi od samego początku i mam ją ze sobą teraz. Na pewno pomoże mi, kiedy będę grał na instrumencie. – Nie, mój chłopcze. – Cairpré patrzył mi prosto w oczy. – Laska pomogła ci w przeszłości, to prawda, ale teraz ci się nie przyda. Teksty są w tej kwestii przejrzyste

jak jesienne niebo. Tylko psalterium i zdolności, z których korzystałeś, konstruując instrument, zdecydują o tym, czy zdasz ten egzamin. Moja ręka trzymająca maleńką ramę zaczęła się pocić. – Co zrobi psalterium, jeżeli mi się nie uda? – Nic. Nie będzie muzyki. I nie będzie magii. – A jeżeli mi się uda? – Twój instrument – wyjaśnił Cairpré, gładząc brodę – powinien zacząć grać sam z siebie. Muzykę dziwną i pełną mocy. Przynajmniej tak było dotychczas. Podobnie jak czułeś przepływ magii między tobą a twoją laską, powinieneś uzyskać taką więź z psalterium. Ale to powinien być inny poziom magii, który nie będzie przypominał niczego, z czym się dotychczas spotkałeś. Poruszyłem językiem, by go nawilżyć. – Kłopot w tym, że psalterium nie natchnął Tuatha, lecz ja. Poeta delikatnie ścisnął mnie za ramię. – Kiedy muzyk – nie czarodziej, ale wędrowny bard – gra na harfie z wyczuciem, to czy muzyka tkwi w strunach, czy w palcach, które je szarpią? Zdezorientowany pokręciłem głową. – Jakie to ma znaczenie? Mówimy o magii. – Nie będę udawał, że znam odpowiedź, mój chłopcze. Ale mógłbym ci pokazać tomy pełne traktatów, w tym autorstwa magów o wielkiej mądrości, którzy zajmowali się tym samym zagadnieniem.

– W takim razie pewnego dnia, jeżeli sam zostanę czarodziejem, odpowiem na to pytanie. A teraz chcę tylko szarpać swoje struny. Elen spojrzała na mnie, potem na Cairprégo i znów na mnie. – Jesteś pewien, że to właściwa pora? Naprawdę jesteś gotów? Moja pieśń może poczekać. – Tak – zgodziła się Rhia, zawijając jedno z otaczających jej talię pnączy. Przyjrzałem jej się. – Nie wierzysz, że mi się uda, prawda? – Po prostu nie mam pewności – odparła opanowana. Skrzywiłem się. – Cóż, tak naprawdę ja też nie jestem pewien. Ale jeżeli będę dłużej czekał, to może przejdzie mi odwaga, żeby spróbować. – Spojrzałem Cairprému w oczy. – Teraz? Poeta przytaknął. – Powodzenia, chłopcze. I pamiętaj: teksty mówią, że jeżeli potężna magia nadejdzie, wraz z nią mogą się pojawić inne rzeczy – zaskakujące rzeczy. – I piosenka – dodała łagodnie moja matka. – Zaśpiewam dla ciebie, Merlinie, cokolwiek by się działo. Niezależnie od tego, czy z tych strun popłynie muzyka. Uniosłem psalterium i spojrzałem na gałęzie prastarej jarzębiny. Wahając się, przyłożyłem do piersi wąski koniec instrumentu. Kiedy objąłem dłonią ramę, czułem przez drewno bicie swojego serca. Wiatr osłabł i szelest

liści jarzębiny ucichł. Nawet chrząszcz o szarym grzbiecie przestał pełzać na czubku mojego buta. Głosem zniżonym do szeptu wypowiedziałem prastare zaklęcie: Niech instrument w mojej ręce Da początek magii wielkiej. Niech muzyka, która płynie, Kwitnie niczym wiosny imię. Niech melodia, którą gram, Z każdym dniem pięknieje nam. Niech moc, którą będę miał, Wskrzesi pól zniszczonych łan. Popatrzyłem wyczekująco na Cairprégo. Nie ruszał się, wodził tylko dokoła wzrokiem. Za nim bujne wzgórza Lasu Druma jakby zamarły niczym wyryte w przestrzeni tak jak symbole na mojej lasce. Po gałęziach nie pełzało światło. Ptaki nie ćwierkały ani nie świergotały. – Proszę – powiedziałem na głos do psalterium, do jarzębiny, w powietrze. – To jedyne, czego pragnę. Wznieść się na sam szczyt. Wziąć wszystkie dary, wszystkie moce i wykorzystać je nie dla siebie, ale dla dobra innych. Z rozwagą. I, mam nadzieję, z miłością. Aby wskrzesić pól zniszczonych łan. Ponieważ nic nie poczułem, zacząłem tracić otuchę. Czekałem jeszcze chwilę, lecz nadal nic. W końcu niechętnie opuściłem psalterium.

Wtedy coś poczułem, lekkie poruszenie. To nie był szelest liści nade mną. Ani szmer traw pod moimi stopami. Ani szum wiatru. To drgnęła najmniejsza struna. Drewniana rama wibrowała od łomotu mojego serca, a ja patrzyłem, jak jeden koniec struny się zawija. Podnosił się powoli jak głowa wychodzącego z jabłka robaka, coraz wyżej, pociągając za sobą resztę struny. Drugi koniec również się ożywił i owinął wokół pokrętła. Wkrótce zaczęły się poruszać pozostałe struny, zwijając się i naprężając. Psalterium się stroiło! Kiedy struny przestały się ruszać, spojrzałem na Cairprégo, a on się uśmiechał. Na jego skinienie przygotowałem się do zagrania podstawowego akordu. Mocniej chwyciłem lewą ręką krawędź instrumentu i zgiąłem palce prawej dłoni. Ostrożnie położyłem je na strunach. Od razu od koniuszków palców popłynęła przeze mnie fala ciepła, rozeszła mi się po ręce, a potem po całym ciele. Natchnęła mnie nowa siła, częściowo wiedziona magią, a częściowo muzyką. Włoski na moich dłoniach uniosły się i zakołysały zgodnie, tańcząc do rytmu, którego jeszcze nie słyszałem. Zerwał się i z każdą sekundą wzmagał wiatr, który poruszał gałęziami Jarzębiny Rzemieślników. Z otaczających nas zalesionych wzgórz zaczęły się unosić liście – najpierw kilkanaście, potem setki, a nawet tysiące.

Liście dębów i wiązów, głogów i brzóz mieniły się blaskiem rubinów, szmaragdów i diamentów. Kręcąc się powoli, leciały w naszą stronę jak wielka chmara wracających do domu motyli. Po chwili pojawiły się inne kształty wirujące wokół jarzębiny, tańczące wraz z liśćmi. Drobiny światła. Fragmenty tęczy. Kłaczki cienia. Ze strzępów mgły splotły się w powietrzu kolejne formy – strzępiaste spirale, węże, węzły i gwiazdy. Za nimi wyłoniły się nie wiadomo skąd następne, utworzone nie ze światła, cienia czy choćby chmur, lecz z czegoś innego. Wszystkie te struktury okrążyły drzewo, przyciągnięte zapowiedzią muzyki i magii. Zastanowiłem się, co też przyniesie moc psalterium. Uśmiechnąłem się na myśl, że nadszedł czas, bym zagrał na swoim instrumencie. Szarpnąłem struny.

III CZARNY DZIEŃ W chwili kiedy moje palce trąciły struny, poczułem uderzenie gorąca – tak silne, że poparzyło mi dłoń. Krzyknąłem i wycofałem rękę, a struny psalterium pękły z przeraźliwym brzękiem. Instrument wypadł z mojego uścisku i stanął w płomieniach. Wszyscy patrzyliśmy oniemiali, jak psalterium wisiało nad nami w powietrzu, a ogień lizał jego ramę i płytę rezonansową. Dębowy mostek, tak jak struny, zwijał się, jakby cierpiał katusze. Zarazem błysnęło i kształty, które wirowały wokół jarzębiny, nagle zniknęły, a liście posypały się na nasze głowy. Wtedy ze środka płonącego instrumentu zaczął się wyłaniać niewyraźny kształt. Tak jak pozostali wciągnąłem z wrażenia powietrze, kiedy ujrzałem wyraźną już złowrogą, wykrzywioną twarz. To była maska gniewu, maska zemsty. Tę twarz znałem dobrze. Miałem przed sobą szeroką szczękę, skołtunione włosy i przenikliwe spojrzenie, które na zawsze utkwiły mi w pamięci. Kartoflowaty nos. Kolczyki z wiszących muszelek. – Urnalda.

Imię jakby zaskrzyło, kiedy je wymówiłem. – Kto? – zapytała moja matka, wpatrując się w płonące oblicze. – Powiedz nam – nalegał Cairpré – kto to jest. Głosem suchym jak liście, które spadły wokół naszych stóp, powtórzyłem imię. – Urnalda. Czarodziejka i władczyni krasnoludów. Pogładziłem sękaty wierzchołek laski, wspominając, jak Urnalda pomogła mi kiedyś, dawno temu. Przypomniałem sobie, jakie to było bolesne doświadczenie. I obietnicę, którą na mnie wymogła, obietnicę, której dotrzymanie, jak podejrzewałem, będzie się wiązało z jeszcze większym cierpieniem. – Jest mi przychylna, może nawet przyjazna, ale należy się jej bać. Kiedy to powiedziałem, z płonącej, jeszcze bardziej wyginającej się krawędzi psalterium posypały się iskry. Odłamki drewna oderwały się i poszybowały w powietrze, sycząc i trzaskając. Od jednego z nich zajęło się grono jagód na zwisającej gałęzi, które stanęło w płomieniach, po czym skurczyło się do rozmiarów spopielonej pięści. Inny płonący odłamek poleciał w stronę Rhii, o mało nie trafiając w jej ulistnione ramię. Urnalda, której twarz była otoczona kręgiem płomieni, popatrzyła na nas gniewnie. – Merlinie – wychrypiała w końcu. – Bywa pora. – Pora? – Chciałem przełknąć ślinę, ale nie mogłem. – Pora na co?

W moją stronę wystrzeliły języki ognia. – Pora, żebyś dotrzymał obietnicy! Twój dług wdzięczności wobec mojego ludu bywa wielki, większy, niż ci się wydaje. Gdyż pomogliśmy ci, choć bywało to w sprzeczności z naszymi prawami. – Kiedy pokręciła szeroką głową, zastukały o siebie muszle w kształcie wachlarzy. – Teraz bywamy w potrzebie. Zło napadło na krainę Urnaldy, krainę krasnoludów! Musisz teraz przybyć. – Jej głos przycichł i zamienił się w pomruk. – I musisz przybyć sam. Matka chwyciła mnie za rękę. – Nie może. Nie pójdzie. – Cisza, kobieto! – Psalterium wygięło się tak gwałtownie, że złamało się na dwie części, a dokoła posypała się fontanna iskier. Jednak obie połówki zostały w powietrzu, unosząc się tuż nad naszymi głowami. – Chłopiec wie, że nie wzywałabym go, gdyby nie bywał naprawdę potrzebny. On bywa jedyną osobą, która może uratować mój lud. Uwolniłem się z uchwytu matki. – Jedyną? Dlaczego? Urnalda jeszcze bardziej spochmurniała. – Powiem ci, kiedy będziesz bywać u mojego boku. Lecz spiesz się! Bo czasu bywa mało, bardzo mało. – Czarodziejka zamilkła, ważąc słowa. – Jedno ci jednak powiem. Mój lud bywa atakowany w tej chwili jak nigdy przedtem. – Przez kogo?

– Kogoś dawno zapomnianego. Aż do dziś. – Z ramy znów buchnęły płomienie. Trzaskające na płonącym drewnie iskry prawie zagłuszyły słowa Urnaldy. – Smok Valdearg się obudził! Jego ogień bywa rozniecony tak samo jak jego gniew. Prawdę mówię, owszem! To bywa czarny dzień Fincayry. Zadrżałem, a płomienie nagle zniknęły. Zwęglone szczątki mojego instrumentu zakręciły się jeszcze przez chwilę w powietrzu, po czym upadły na trawę i liście, zostawiając kręte smugi dymu. Wszyscy odsunęliśmy się od kłębów popiołu. Odwróciłem się do Cairprégo. W cieniu stężałej niczym urwisty klif twarzy rysował się lęk. Krzaczaste brwi poety uniosły się, kiedy powtórzył ostatnie słowa Urnaldy: – To bywa czarny dzień Fincayry. – Mój synu – wyszeptała chrapliwym głosem Elen. – Nie możesz spełnić jej żądania. Zostań z nami w Lesie Druma, gdzie jest bezpiecznie. Cairpré zmrużył oczy. – Jeżeli Valdearg naprawdę się obudził, to nikt z nas nie jest bezpieczny – orzekł i dodał ponurym tonem: – Nawet Urnalda nie wie, jak poważne są nasze problemy. Przydeptałem żarzący się wegielek. – Co masz na myśli? – Wiersz Smocze oko. Czy pokazywałem ci swój tekst? Połączenie kawałków i uzupełnienie braków – w każdym razie większości z nich – zajęło mi ponad dekadę.

Tam do kata! Chciałem ci pokazać, ale nie tak szybko. I nie w ten sposób! Mój wzrok padł na resztki psalterium, z którego zostały tylko zwęglone szczątki i sczerniałe struny wśród porozrzucanych na trawie liści. Nieopodal jednego z korzeni jarzębiny zauważyłem kawałek dębowego mostka. Ciągle przylegała do niego resztka najmniejszej struny. Schyliłem się i podniosłem ją. Była sztywna, pozbawiona życia. Zupełnie nie przypominała wiotkiej wstęgi, którą przed chwilą miałem w rękach. Gdybym spróbował ją zgiąć, pękłaby mi w dłoniach. Uniosłem głowę. – Cairpré? – Tak, mój chłopcze? – Opowiedz mi o tym wierszu. Cairpré wypuścił długi świszczący oddech. – Obawiam się, że pełno w nim dziur i wieloznaczności. Ale to wszystko, co mamy. Nie jestem nawet pewien, czy pamiętam coś oprócz ostatnich kilku linijek. A ty będziesz musiał się dowiedzieć o nim znacznie więcej, jeżeli postanowiłeś zmierzyć się ze smokiem. Kątem oka zobaczyłem, jak moja matka sztywnieje. – Mów dalej – poprosiłem. Cairpré odchrząknął, unikając wzroku Elen. Potem wskazał gestem dłoni zamglone wzgórza w oddali. – Daleko, daleko na północy, nawet za ziemiami krasnoludów, jest najodleglejsza kraina tej wyspy –

Zaginione Ziemie. Teraz są wypalone i unosi się nad nimi fetor śmierci, ale niegdyś kwitły równie obficie jak ten las. Pnącza z owocami, bujne łąki, prastare drzewa... aż pojawił się Valdearg, ostatni władca smoków. Ponieważ mieszkańcy Zaginionych Ziem pochopnie zabili mu partnerkę – i wedle większości przekazów ich jedynego potomka – przypuścił szturm na ten lud z zaciekłością tysiąca burz. Torturował, plądrował i niszczył, nie przepuszczając nikomu na swojej drodze. Zamienił się po wsze czasy w Ogniste Skrzydła. Cairpré urwał i spojrzał w górę na gałęzie rozłożystej jarzębiny. – W końcu Valdearg skierował swoją furię na południe, ku reszcie Fincayry. Wtedy twój dziadek Tuatha wyzwał go na pojedynek i zmusił do powrotu na pustkowie. Choć bitwa Jaskrawych Płomieni rozświetliła niebo na trzy lata i jeden dzień, Tuatha w końcu zwyciężył, usypiając smoka czarem. Popatrzyłem na kawałek psalterium w dłoni. – Tyle że smok już nie śpi. – Tak, dlatego powiedziałem o Smoczym oku. Ten wiersz to relacja z bitwy. Opisuje, jak Tuatha, żeby w końcu zatriumfować, musiał zdać się na magiczną broń o wielkiej potędze. – Co to za broń? – zapytała Rhia. Cairpré się zawahał. – Powiedz nam – nalegała dziewczynka. Poeta odezwał się cicho, jednak jego słowa

zagrzmiały mi w uszach. – Galator. Sięgnąłem odruchowo dłonią do piersi, gdzie niegdyś spoczywał wysadzany klejnotami naszyjnik posiadający moce równie tajemnicze jak jego dziwna zielona poświata. Widziałem, że Rhia wychwyciła wzrokiem mój gest. Wiedziałem też, że i ona wspomina Galatora i to, jak musieliśmy go oddać wiedźmie Domnu, tej złodziejce z bagien. – Wiersz – ciągnął Cairpré – kończy się przepowiednią. – Przyjrzał się mojej twarzy ponuro. – Przepowiednią, której sens nie jest jasny. Poeta usadowił się na sterczącym korzeniu, z wzrokiem utkwionym w oddali. Po dłuższej chwili zaczął recytować: Gdy Valdearg się zbudzi, Dusz ubije mnóstwo, Dzień smętny przyniesie Rozpacz i ubóstwo. Najpierw przerażenie W ból się szybko zmienia, A zagłada kroczy W mroku jego cienia. Smocza furia nie ma końca, Moce jego nieskończone, Zemści się smok strasznie

Za marzenia zniweczone. Gdyż kiedy się zbudzi, Ujrzy zniszczeń moc, Zemsty będzie łaknął, Gniewu zapadnie noc. Potomek odwiecznych wrogów, Którzy z nim walkę toczyli, On jest ostatnią nadzieją, By zabić smoka w tej chwili. Podczas bitwy straszliwej Zawalczą do końca, Raz jeszcze ich natchnie Moc furii paląca. Żaden jednak z nich Nie zwycięży wroga, Na niczym spełzną ich boje, Choć bitwa będzie sroga. Wygrać by obaj chcieli, A polec wespół im przyjdzie: Smokowi się zamkną powieki, Wróg żywy z tego nie wyjdzie. Powietrze wodą się stanie, Ta w ogień będzie zmieniona, Moc o większej potędze W końcu obu pokona.

I tylko gdy żywioły Nagle wszystkie się złączą, Koniec nadejdzie smoka, Czasy plagi się skończą. Pomijając szelest liści jarzębiny, na pagórku zapadła cisza. Nikt się nie ruszał, nikt nie odzywał. Byliśmy nieruchomi jak spopielone szczątki mojego instrumentu. I równie cisi. W końcu Rhia zrobiła krok w moją stronę i zahaczyła swój palec wskazujący o mój. – Merlinie – wyszeptała – nie rozumiem, co to wszystko znaczy, ale nie podoba mi się, jak to brzmi. Nie podoba mi się uczucie, które we mnie to wywołuje. Jesteś pewien, że chcesz iść? Może Urnaldzie uda się powstrzymać smoka bez twojej pomocy. Skrzywiłem się i uwolniłem dłoń. – Oczywiście, że nie chcę iść! Ale ona mi pomogła, kiedy naprawdę tego potrzebowałem, a ja obiecałem, że w zamian pomogę jej. – Ale nie obiecywałeś, że będziesz walczyć ze smokiem! – wykrzyknęła moja matka zrozpaczonym głosem. Spojrzałem na kobietę, która jeszcze przed chwilą była tak radosna, że miała ochotę śpiewać. – Słyszałaś Urnaldę. Powiedziała, że tylko ja mogę uratować jej lud. Wydaje mi się, ale to ma coś wspólnego z przepowiednią. Smoka może pokonać tylko jedna osoba. Potomek odwiecznych wrogów, którzy z nim walkę toczyli.

Nie widzisz, że to jestem ja? – Dlaczego? – zapytała błagalnie. – Dlaczego to musisz być ty? – Bo to ja jestem potomkiem Tuathy, jedynego czarodzieja spośród wszystkich walczących ze smokiem przez wieki, któremu udało się nad nim zatriumfować, który go pokonał, przynajmniej na chwilę. – Postukałem w wierzchołek laski. – A wygląda na to, że ja jestem jedyną osobą, która ma szansę dokończyć dzieła. Szafirowe oczy Elen zaszły mgłą, kiedy zwróciła się do Cairprégo: – Dlaczego Tuatha nie zabił smoka, kiedy miał taką możliwość? Poeta powoli zmierzwił dłońmi włosy. – Nie wiem. Tak samo jak nie wiem, o co chodziło, kiedy przepowiednia mówiła o zniweczonych marzeniach smoka. Albo o tym, że powietrze zamieni się w wodę, która połączy się z ogniem. Oderwał z wysiłkiem wzrok od Elen i odwrócił się do mnie. – Jednak część tekstu wydaje się prosta. Aż za prosta. Chyba istotnie mówi, że to ty jesteś przeciwnikiem Valdearga i że tylko ty będziesz mógł go powstrzymać, zanim obróci on większość Fincayry w perzynę. Kiedy smok ruszy do ataku, nie zadowoli się zniszczeniem całej krainy krasnoludów czy nawet tego lasu. Będzie chciał zetrzeć w proch wszystko. Być może, Merlinie, będzie ci dane stawić czoło smokowi, tak jak zrobił to twój dziadek

podczas bitwy Jaskrawych Płomieni. Ale tym razem będzie miała ona inny finał. Tym razem... obaj zginiecie. Przełknął ślinę. – Każdy znany mi bard rozumie wagę tego wiersza. Dlatego spędziłem wiele lat, przepisując go, usiłując złożyć w całość. Choć spora jego część jest dyskusyjna, nikt, ale to nikt, nie kwestionuje finału bitwy. Smokowi się zamkną powieki, wróg żywy z tego nie wyjdzie. Kto zgładzi smoka, sam również polegnie. Chowając luźne pnącze z powrotem do rękawa, Rhia przyjrzała się poecie z uwagą. – Ale to nie wszystko, prawda? Jest jakaś ważna kwestia, co do której nie zgadza się z tobą reszta bardów? Policzki Cairprégo zarumieniły się. – Tak jak twoja matka umiesz przejrzeć mnie na wylot – przyznał, wskazując na zwisającą z jej plecionego paska kulę, która mieniła się pomarańczowym światłem. – Być może dlatego Merlin przekazał ci Kulę Ognia. Rhia pogładziła ją z namysłem. – Tak naprawdę nadal nie wiem, po co mi ją dał. – Spojrzała na mnie. – Choć jestem mu za to wdzięczna. Ale teraz to bez znaczenia. Opowiedz nam resztę. Wiatr się wzmógł, szarpiąc gałęziami, które zagrzechotały, jakby wojownik uderzał mieczem w tarczę. Liście u naszych stóp zaszeleściły, a inne spadały na nas, wirując, wraz gałązkami i kawałkami kory. Poczułem w powietrzu chłodny powiew zimy, lecz palce nadal mnie piekły od żaru płonącego psalterium.

Cairpré strząsnął z ucha gałązkę. – Nie mam pewności, ale wydaje mi się, że kluczem do przepowiedni jest niejasna wzmianka na samym końcu: Moc o większej potędze. Cokolwiek by to znaczyło, musi to być coś potężniejszego od smoka. I potężniejszego od... – Ode mnie. Od osoby, której magiczny instrument nie zagrał nawet jednej nuty. – Wiem, mój chłopcze. – Poeta przyjrzał mi się z niepokojem. – Jednak może kiedyś zapanujesz nad tą mocą. A gdyby ci się to udało, być może użyłbyś jej, żeby pokonać smoka. – Co to jest? – zapytałem. – Co może być potężniejsze od smoka? – Tam do kata, chłopcze, żebym to ja wiedział. Rhia uderzyła dłonią w udo. – Może to Galator! W końcu wiemy, że już wcześniej okazał się pomocny. Zbyłem jej pomysł machnięciem. – Nawet jeżeli masz rację, nie mamy czasu, żeby próbować go odzyskać. Jest po drugiej stronie wyspy. A Urnalda potrzebuje pomocy teraz! Samo dotarcie do granic jej krainy zajmie kilka dni. Gdyby tylko moja moc Skakania była na tyle silna, żeby mnie tam od razu wysłać... Ale nie jest. – Obróciłem w palcach sczerniałą strunę. – I pewnie nigdy już nie będzie. – Pokręciłem głową ponuro. – Nie, miejmy nadzieję, że ta moc o większej potędze to nie jest Galator. I że uda mi się ją

jakoś znaleźć. Moja matka raz jeszcze zaprotestowała cicho. – Nie masz nawet żadnego planu. – To dla niego żadna nowość – skomentowała Rhia. – Będzie improwizować. – W takim razie ja będę miała swój plan – odparła ponuro Elen. – Modlić się. I nie martwić na zapas. Cairpré westchnął ciężko. – Jesteś pewien, że chcesz to zrobić, Merlinie? Nikt nie będzie miał do ciebie pretensji, jeżeli postanowisz zostać z nami. Mój wzrok padł na kruchą strunę i odłamek drewna, które trzymałem w dłoni. To było wszystko, co zostało z mojego psalterium. Z mojej nieudanej próby zapanowania nad wyższą magią. Jak mogłem, mając do pomocy tylko laskę i miecz, liczyć na to, że uda mi się pokonać jakiegokolwiek potężnego przeciwnika? A co dopiero samego Valdearga? Uniosłem klapę mojej torby z ziołami leczniczymi i cennymi przedmiotami i już miałem włożyć do środka zwęglone resztki, kiedy się zreflektowałem. Dlaczego miałbym je zachować? Były bezużyteczne. Upuściłem je na ziemię. W tej samej chwili koniuszek mojego palca, który zdążyłem włożyć do torby, musnął coś miękkiego. Pióro. Uśmiechnąłem się smutno na wspomnienie zadziornego młodego sokoła, któremu tyle zawdzięczałem, w tym imię. Ptaka, który nigdy nie stchórzył, nawet w walce, która kosztowała go życie.

W końcu podniosłem głowę. – Muszę iść.

IV ODLEGŁY DZWONEK Cairpré strącił dłonią kilka liści z mojego ramienia. – Zanim wyruszysz, mój chłopcze, powinieneś wziąć to ze sobą. Schylił się i podniósł wyrzuconą przeze mnie sczerniałą strunę z psalterium. Wyciągnął ją ostrożnie z trawy i liści u moich stóp. Kiedy spoczywała na jego rozłożonej dłoni, wyglądała jak powyginane, spalone truchło młodego węża. Odsunąłem jego dłoń. – Po co miałbym to brać? – Bo to twoje dzieło, Merlinie. Sam to zrobiłeś. – To bezwartościowe – prychnąłem. – Będzie mi tylko przypominać, że nie zdałem egzaminu. Splątane brwi poety uniosły się. – Być może. A może nie. – Widziałeś przecież, co się stało. – Owszem widziałem. Własne me oczy to ujrzały, światła się nie doszukały. – Odsunął sobie z czoła siwiejące włosy. – Tak jak widziałem, że nie miałeś okazji zagrać. Urnalda przerwała ci, zanim udało ci się wydobyć dźwięk – albo zanim struny mogły go z siebie wydać. Nie wiemy, co by się stało, gdybyś mógł dokończyć.

Zerknąłem na sękate korzenie wielkiej jarzębiny, gdzie przez wiele miesięcy pracowałem nad psalterium. I na narzędzia o tylu kształtach i rozmaitym przeznaczeniu, którymi w końcu nauczyłem się posługiwać. – Ale już nigdy się nie dowiemy. Sam powiedziałeś, że nie będę miał kolejnej szansy. Przytaknął powoli. – Nie aby zrobić kolejny instrument. Ale możliwe, choć to mało prawdopodobne, że zagrasz na tym. – Cairpré może mieć rację – powiedziała Rhia, przechodząc przez opadłe liście. – Zawsze jest jakaś szansa. Posłałem jej gniewne spojrzenie. – Nie da się zagrać na tlących się resztkach! – Skąd wiesz? – odparł Cairpré. – Być może posiadasz moce, z których jeszcze nie zdajesz sobie sprawy. – Moce, których nie będzie mi dane użyć w kontakcie ze smokiem czy kimkolwiek innym! – Zezłoszczony wyrwałem mu z dłoni strunę psalterium. – Przyjrzyj się temu. Wiesz tak samo dobrze jak ja, że jeżeli młodemu czarodziejowi nie uda się sprawić, by z instrumentu popłynęła muzyka, to jego rozwój – jego szansa, aby zostać tym, kim mógłby się stać – jest niemożliwy. Smutne oczy Cairprégo przyglądały mi się przez chwilę. – Tak, mój chłopcze, to prawda. Jednak wiele z tego wszystkiego jeszcze nie pojmujemy, a w każdym razie ja

nie pojmuję. – Pamiętasz liście? – zapytała Rhia. – Zanim zacząłeś grać, przyciągałeś do siebie ze wszystkich stron różne kształty. Nie tylko liście, ale też magiczne przedmioty. Nawet Urnaldę! Może psalterium zaczynało ujawniać swoją moc. – Zgadza się – dodał Cairpré. – I kto wie, może ta moc przyciągała nie tylko liście i magię, ale również coś innego. Coś, co jeszcze nie przybyło, co w tej chwili jest w drodze do ciebie. Przyjrzałem się sceptycznie powyginanej strunie i resztkom mostka. – Nie wydaje mi się, żeby coś tu się jeszcze kryło. Po prostu w to nie wierzę. Ale... nie zaszkodzi, jeżeli przez jakiś czas będę to ze sobą nosił. Kiedy wkładałem resztki instrumentu do torby, rzuciłem spojrzenie na matkę, która stała bez słowa przy pniu jarzębiny. – Naprawdę potrzeba mi czegoś potężnego, niezwykle potężnego, żeby pokonać Valdearga. Cairpré dotknął mojego ramienia. – Rozumiem, mój chłopcze. Uwierz mi, że rozumiem. Nagle Rhia wskazała na niebo. – A to co? Poeta uniósł wzrok, po czym skulił się jakby od ciosu niewidzialnej pałki. Razem z nami wpatrywał się w parę ciemnych skrzydeł o nierównych krawędziach, które wynurzały się zza chmury. I w krwistoczerwony pysk

obnażający gigantyczne zęby. Albo kły. Kiedy kształt nas okrążał, skuliliśmy się przy pniu starej jarzębiny. – Oby to nie był smok – poprosiła moja matka, przechodząc nad wielkim korzeniem. Potem, widząc, jak postać gwałtownie skręca, pokręciła głową. – Nie, nie, patrzcie! Jest na to za mały. Przypomina raczej wielkiego nietoperza. Sam Dagda raczy wiedzieć, co to może być. Cairpré wydał zduszony odgłos: – To niemożliwe! Ostatni umarł wiele lat temu. – Potarł dłonią o chropowatą korę jarzębiny. – Trzymajcie się wszyscy drzewa! Nie wychylajcie się, żeby nas nie zobaczył. – Co to jest? – Złapałem go za rękę. – I dlaczego tak bardzo się boję? Nie tylko o nasze życie. – Merlinie, zamiarem tej istoty nie jest pozbawić nas życia, choć przyszłoby to jej bez trudu. Chce... odebrać ci moc. Zanim Cairpré zdążył powiedzieć coś więcej, po zalesionych wzgórzach rozszedł się echem przeszywający piskliwy wrzask. Dźgnął mnie, wbijając się w moją pierś jak miecz z dźwięku. Jarzębiną targnął zimowy podmuch, gałęzie się zakołysały, jęcząc i skrzypiąc, rozrzucając po wzgórku kolejne liście i jagody. Skrzydlata bestia wykonała nagły zwrot i poszybowała w dół prosto na nas. Rhia wciągnęła gwałtownie powietrze. – To coś nas zobaczyło! – Co to jest? – zapytałem.

Cairpré wytężył wzrok, przypatrując się istocie przez kołyszące się gałęzie. – Kreeliks! Żywi się mocą – magią – innych istot. Poeta chciał zasłonić Elen, wciskając ją w otwór w korze. Ale ona go odepchnęła. – Nie przejmuj się mną! – krzyknęła. – Broń jego! Cairpré nie odrywał wzroku od stworzenia podobnego do nietoperza. – Te kły... Wpatrywałem się przerażony w pikujący mroczny kształt, który z każdą sekundą był coraz niżej. Widziałem już trzy połyskujące kły. I wystające z przednich krawędzi skrzydeł zakrzywione szpony. Wyobraziłem sobie, jak rozszarpują moje ciało, żebra i tłukące mi w piersi serce. Przynajmniej mogłem odciągnąć stwora od reszty! Zerknąłem na miecz, w połowie zasypany liśćmi u podnóża drzewa, potem nagle przypomniałem sobie o potężniejszej broni. Moja laska! Wyszarpnąłem ją zza paska. Cairpré złapał mnie za rękę. – Nie, Merlinie. Wyrwałem się. Z laską w zaciśniętej dłoni odskoczyłem od plątaniny korzeni. Wrzask kreeliksa przeszył powietrze, zagłuszając krzyk poety. W tej samej chwili na jarzębinę padł olbrzymi cień stwora o skrzydłach w kształcie haków. Potwór musnął wierzchołek drzewa, odrywając w locie wiele mniejszych gałęzi. Posypały się na mnie kawałki.

Machnąłem laską, wzywając wszystkie zaklęte w jej drewnie moce. Teraz. Potrzebuję twojej pomocy! Kreeliks przechylił się, przecinając powietrze skrzydłami. Skierował się na mnie, a pokrywające jego głowę i ciało gęste brązowe futro spłaszczyło się od pędu powietrza. Jeszcze szerzej rozwarł pysk i wyszczerzył kły. Uświadomiłem sobie, że stworzenie to nie ma oczu i tak jak ja nie postrzega świata wzrokiem. Kiedy trzy kły wycelowały we mnie, zrobiłem krok w tył i potknąłem się o korzeń jarzębiny. Choć próbowałem utrzymać równowagę, przewróciłem się. Laska wypadła mi z dłoni i potoczyła się po stoku. Zacząłem się podnosić, lecz zahaczyłem ręką o skórzany pas pochwy. Miecz! Chwyciłem rękojeść. Kiedy wyciągałem ostrze, rozległo się ciche dzwonienie, jakby w oddali zabił dzwon. Stanąłem na nogi i ledwie zdążyłem unieść miecz, gdy kreeliks zaatakował. Runął prosto na mnie, a jego skrzek był równie głośny jak świst skrzydeł. Widziałem teraz pokryte żyłami fałdy jego uszu, szpony ostre niczym sztylety, szkarłatne końce kłów. Jego cień pędził nad drzewami pod pagórkiem, a potem w górę po trawiastym stoku. Rozstawiłem stopy i przyjąłem pozycję bojową. Mieczu, nie zawiedź mnie! Przyszykowałem się. Tylko ty dzielisz nas od śmierci. Wziąłem zamach. Nagle w mojej głowie błysnęło szkarłatne światło. Jednocześnie uderzyła we mnie potężna siła. Odrzuciła

mnie do tyłu, sięgając zarazem w głąb mojej piersi, aby wyrwać mi z ciała siłę, a z rąk miecz. Zakręciłem się w powietrzu, nie mogąc złapać oddechu. Wylądowałem z łoskotem, poturlałem się kawałek i zatrzymałem. Leżałem na plecach. Na trawie. I na liściach. Tak, czułem, że to liście. Ale gdzie ja byłem? Wziąłem przerywany wdech. Nareszcie powietrze! Chciałem się podnieść, ale nie mogłem. Wirowały nade mną chmury. I coś ciemniejszego od cienia. – Merlinie, uważaj! Choć nie wiedziałem, czy okrzyk dobiegł z mojej głowy, czy z zewnątrz, zmusiłem się, żeby go posłuchać i przeturlać się na bok. Ułamek sekundy później coś wbiło się w ziemię tuż obok mojej głowy. Coś zadźwięczało cicho niczym odległy dzwonek. Zupełnie jak... coś, czego nie mogłem sobie przypomnieć. Usiadłem z trudem. Przed oczami unosiły mi się zamazane kształty. Gałąź... szpon... czy może ostrze? Gruby pień drzewa – nie, to bardziej przypominało... Nie byłem pewien. Dlaczego tak kręciło mi się w głowie? Gdzie ja się znajdowałem? Z wielkim wysiłkiem skoncentrowałem się na krwistoczerwonym kształcie, który rósł miarowo przed moimi oczami. W środku miał dwa, nie, trzy lśniące punkty. Był okrągły, albo prawie okrągły, i bardzo głęboki. To... Paszcza! Nagle wróciły mi wspomnienia. Kreeliks właśnie się do mnie dobierał! Stał na pagórku tyłem do

jarzębiny, z rozłożonymi szeroko skrzydłami. Jego kły lśniły tak jak miecz, który trzymał w zaciśniętej pięści. Mój miecz! Spróbowałem się podnieść, ale upadłem ponownie na ziemię wycieńczony. Paszcza się zbliżyła. Chciałem odpełznąć. Ciało ciążyło mi jak kamień. Nie miałem siły w kończynach. Mój umysł był bezwolny. Krawędzie olbrzymiej paszczy zaczęły się rozmazywać. Wszystko podeszło czerwienią. Krwistą czerwienią. Usłyszałem trzask jakby łamanego drewna. Znów rozległ się przenikliwy wrzask. Potem nadeszła cisza – i zupełna ciemność.

V NEGATUS MYSTERIUM Kiedy się obudziłem, znów leżałem na liściach. Na języku miałem coś twardego i bez smaku. Wyplułem to. Gałązka! Matka podniosła głowę z mojej piersi, którą, wydawało się, osłuchiwała. Policzki miała mokre od łez, ale z jej szafirowych oczu biła ulga. Pogłaskała mnie delikatnie po czole. – Nareszcie się obudziłeś – powiedziała i spojrzała na szeleszczące gałęzie jarzębiny, po czym zamknęła oczy w podzięce. W tej chwili zobaczyłem tuż za nią parę olbrzymich kościstych skrzydeł. Kreeliks! Przeturlałem się w bok, uderzając z całej siły w moją matkę. Ta krzyknęła i zsunęła się w dół stoku jak spadające z drzewa jabłko. Jednym susem skoczyłem na nogi. Choć kręciło mi się w głowie, ustawiłem się chwiejnie między matką a przerażającą bestią. Wtedy się zreflektowałem: kreeliks bezwładnie niczym wyrzucony szal wisiał na gałęziach jarzębiny. Grube sękate konary trzymały go za skrzydła, a inne przyszpilały kosmate cielsko do pnia. Szpony, tak groźne, były bez życia, a opuszczona głowa zasłaniała kły. Na szyi ziała głęboka rana mieniąca się purpurą krwi.

– Nie bój się. – Cairpré zacisnął dłoń na moim ramieniu. – Jest martwy. – Prawie tak jak ja – wysapała moja matka zza naszych pleców. Odwróciłem się na pięcie. – Tak mi przykro! Myślałem... – Wiem, co myślałeś. – Posłała mi wymuszony uśmiech, rozcierając obolałe ramię. – I cieszy mnie niezmiernie, mój synu, że bez wątpienia wróciła ci krzepa. Spojrzałem ponownie na rozwieszonego na drzewie kreeliksa. – Jak...? – zacząłem. – Ale... on był przecież... Jak? – Uwielbiam, kiedy ktoś umie sformułować klarowne pytanie. – Rhia wyłoniła się zza pnia i uśmiechnęła do mnie zadziornie. W dłoni miała mój miecz, który połyskiwał w rozproszonym blasku słońca na pagórku. Podniosła z ziemi pochwę, wsunęła do niej miecz i mi ją podała. – Pomyślałam, że nie będzie ci się podobał miecz utytłany krwią. Koszmarny purpurowy kolor. Przypominał zgniłą rybę. Na widok mojej zdziwionej miny Rhia zerknęła na Cairprégo i na Elen. – Chyba powinniśmy powiedzieć mu, co się stało. Inaczej cały dzień będzie nas zamęczał niedokończonymi pytaniami. – Powiedzcie mi! – ryknąłem. – Co tu się stało? Ze mną i z tym... latającym robalem. Cairpré pokręcił głową.

– Próbowałem cię ostrzec. To wszystko stało się tak szybko. Widzisz, kreeliksy żerują na magii. Żywią się nią. Wysysają ją ze swoich ofiar, tak jak pszczoła zbiera nektar z kwiatu. Ponieważ, jak wszyscy, byłem przekonany, że ostatni kreeliks zginął wieki temu, nie przyszło mi do głowy, żeby ci o nich opowiedzieć. Pomyłka wielka, kto żyw, niech się lęka. Gdybym był lepszym mentorem, nauczyłbym cię, że da się z nimi walczyć sprytem. Obawiam się, że niegdysiejsi czarodzieje przekonali się o tym na własnej skórze. Trzeba użyć podstępu. Najgorsze, co można zrobić, to podjąć walkę bezpośrednią, odsłaniając całą swoją magię. – Tak jak zrobiłem to ja. – Pokręciłem głową, przypasując miecz. – Nie miałem pojęcia, co się ze mną dzieje. Zobaczyłem błysk szkarłatnego światła... Potem jakby ktoś wyssał ze mnie wszystkie siły, całą energię. Nawet mój magiczny wzrok osłabł. Oczy pod krzaczastymi brwiami wpatrywały się we mnie ponuro. – To mogło się skończyć gorzej. Znacznie gorzej. Usiłowałem przełknąć ślinę, ale gardło miałem bardziej chropowate od kory jarzębiny. – Chcesz powiedzieć, że mogłem zginąć. Dlaczego więc żyję? Poeta wyciągnął dłoń i postukał mnie w nadgarstek. Na początku nic nie zauważyłem. Po chwili jednak nagle zobaczyłem nakłucie, gładkie i okrągłe, na rękawie tuniki. Otaczał je cienki pierścień spalenizny. Jakby coś nie tyle

rozerwało materiał, ile go stopiło. – Kieł – oznajmił – właśnie tu cię trafił. Niewiele brakowało, a byłbyś martwy. Bez cienia wątpliwości. Kontakt z kłem kreeliksa niszczy zarówno moc, jak i życie każdej magicznej istoty. Niezależnie od tego, jak jest ona silna czy wielka. Zamyślony Cairpré zmierzwił dłonią swoją grzywę. – Dlatego – kontynuował – w zamierzchłych czasach czarodzieje i czarodziejki za wszelką cenę unikali bezpośrednich pojedynków. Zwłaszcza z użyciem magicznej broni, która stanowiła smaczny kąsek dla kreeliksów. – Zagryzł wargę. – Teraz rozumiesz, mój chłopcze, dlaczego nie chciałem, żebyś walczył laską. Podejrzewam, że zaklęta jest w niej moc tuzina Głębotnijów. Zerknąłem na magiczną laskę, która leżała wśród liści. – Jak w takim razie walczyli z kreeliksami, skoro nie mogli tego robić wprost? – Tego nie wiem. Ale mogę ci obiecać jedno: mam zamiar to zbadać. – Poeta zmrużył oczy. – Jeżeli zostały jeszcze jakieś kreeliksy. Zbladłem. – A jak pokonaliście tego? Cairpré spojrzał z wdzięcznością na Jarzębinę Rzemieślników. – Dzięki twojej przyjaciółce. I dzięki twojej uzdolnionej siostrze.

Nagle wszystko zrozumiałem. – Rhio, to twoja zasługa! Przemówiłaś językiem drzew! Porozumiałaś się z jarzębiną, a ona chwyciła kreeliksa z tyłu. Dziewczyna wzruszyła nonszalancko ramionami. – W ostatniej chwili. Kiedy następnym razem postanowisz dać się zabić, uprzedź nas o tym. – Postaram się. – Uśmiechnąłem się mimo woli, lecz kiedy zerknąłem na podobny do nietoperza kształt, który zwisał bezwładnie z gałęzi, mój uśmiech zniknął. – Nawet tak potężne drzewo jak to nie powstrzymałoby stworzenia, które umie walczyć, używając magii. Dlaczego kreeliks jej nie wykorzystał? Z pewnością jeżeli żeruje na cudzej magii, to sam też musi ją posiadać. – Magię? – Cairpré potarł zamyślony brodę. – Nie taką, jak ją powszechnie rozumiemy. Ale coś istotnie posiadał. Kiedyś zwano to negatus mysterium, dziwną zdolnością niwelowania, albo pochłaniania, cudzej magii. Właśnie ten szkarłatny błysk był przejawem ataku z użyciem negatus mysterium. Kierując go na ciebie, może pozbawić cię zdolności magicznych, przynajmniej częściowo. Ale nie zabije cię. Do tego służą kły. Cairpré zgarnął liście, po czym upuścił je z powrotem na ziemię. – Jednak na tym kończy się moc kreeliksa. Potwór nie mógłby użyć Skakania, Przemiany, Wiązania – wszystkich zdolności, które starałeś się opanować. Kiedy więc schwyciło go drzewo, nie miał jak się bronić.

Wskazałem na truchło. – Nie mógł też się bronić przed moim mieczem w twoich rękach, Rhio. – Nie – odparła z zachmurzoną miną. – Zanim któreś z nas zdążyło sięgnąć po miecz, kreeliks sam się nim zabił. Cairpré przytaknął. – Być może tak bardzo lękał się nas, że postanowił poderżnąć sobie gardło, nim my to zrobimy. A może – dodał ponuro – bał się, że jeżeli przeżyje, to dowiemy się czegoś ważnego. – Czego? – Na przykład tego, kto przez tyle lat trzymał go w ukryciu. Posłałem poecie pytające spojrzenie. Jego mina, i tak poważna, zrobiła się jeszcze poważniejsza. Poruszył palcami w powietrzu, jakby przewracał stronice widzianej tylko przez siebie książki. – Dawno temu – powiedział półszeptem – ludzie bali się wszystkiego, co mogło mieć jakikolwiek związek z magią – od najmniejszego świetlnego latacza po najpotężniejszego czarodzieja. Widzieli w magii samo zło. A czarodzieje i czarodziejki bardzo często nadużywali swojej mocy, podsycając takie nastroje. Ludzie założyli stowarzyszenie – nazwali się Klanem Praworządnych – i spotykali się potajemnie, snując plany zniszczenia magii wszędzie, gdzie występowała. Nosili godło, zazwyczaj zakryte, przedstawiające pięść miażdżącą piorun.

Cairpré uderzył pięścią w otwartą dłoń. – W końcu zaczęli hodować kreeliksy, stwory tak nienaturalne jak ich upodobania. Zaczęli je również szkolić, żeby napadały bez ostrzeżenia na magiczne istoty i niszczyły ich nadzwyczajną moc. Nawet jeżeli kreeliksy ginęły w czasie ataku, to ich ofiary zazwyczaj również umierały. Poeta popatrzył na mnie smutno. – Obawiam się, że wśród ich ulubionych celów byli młodzi czarodzieje, tacy jak ty. Ci, których moc dopiero dojrzewała. Każdemu z nich przydzielano kreeliksa, który miał go śledzić z ukrycia aż do chwili, kiedy moc młodej osoby zaczynała się objawiać. To mogła być pierwsza Przemiana, pierwszy triumf w boju – albo skonstruowanie pierwszego instrumentu. Wtedy bestia nacierała z nieba, żeby odebrać życie czarodziejowi bądź czarodziejce. Cairpré skrzywił się na widok posępnej miny Elen. – To doprawdy czarny dzień dla Fincayry. Wzdrygnąłem się, jakby znów przeleciał nade mną cień kreeliksa. Wiedziałem teraz, że ktokolwiek go wysłał, zrobił to w konkretnym celu. Aby mnie zgładzić. Aby uniemożliwić mi skorzystanie z moich mocy. Albo – czy to było w ogóle możliwe? – aby nie dopuścić do mojej potyczki z Valdeargiem.

VI DWIE POŁÓWKI CZASU Nie mogłem spać i przewracałem się z boku na bok na posłaniu z sosnowych igieł. Próbowałem podłożyć sobie zgiętą rękę pod głowę, naciągnąć tunikę na kolana albo wpatrywać się w plątaninę gałęzi nade mną. Usiłowałem myśleć o wieczornej mgle przenikającej przez kępy drzew o zmierzchu albo o morzu mieniącym się blaskiem gwiazd, które skrzyły się na powierzchni wody niczym tysiące oczu. Nic nie pomogło. Znowu się przewróciłem. Ala! Kolczasta szyszka ukłuła mnie w szyję. Odsunąłem ją, umieściłem ramię głębiej w igłach i raz jeszcze spróbowałem się odprężyć. Zasnąć, przynajmniej na chwilę. Zapomnieć o wątpliwościach, o pytaniach – tak niejasnych, że nie umiałem nawet ująć ich w słowa – które uwierały mnie jak szyszka. Wziąłem głęboki wdech. Woń sosny, słodka i cierpka, otuliła mnie jak niewidzialna kołdra. Jednak kołdra ta była zbyt cienka, żeby przegnać chłód nocnego powietrza. Zadrżałem na myśl, że niedługo w lesie spadnie pierwszy śnieg. Kolejny głęboki wdech. Zazwyczaj zapach sosny od

razu mnie uspokajał. Być może przypominał mi spokój okresu dzieciństwa, na długo zanim zaczął mi się usuwać grunt pod stopami, kiedy jeszcze nie czułem się, jakbym stąpał po kamykach rzecznych. W tamtych czasach często podchodziłem do stolika z ziołami leczniczymi matki. Czasami tylko się przyglądałem, jak je przesiewa i odcedza, a moje płuca chłonęły cudowne aromaty. Kiedy indziej sam tworzyłem mieszanki, dobierając składniki wedle barwy i faktury. I te zapachy! Woń tymianku. Korzenia brzozy. Krasnorostów. Mięty (tak silny, że oczy wychodziły mi z orbit i przeszywał mnie dreszcz). Lawendy. Ziarna gorczycy prosto z łąki. Kopru, od którego zawsze kichałem. I oczywiście sosny. Uwielbiałem rozcierać igły, bo później palce godzinami pachniały mi jak gałąź sosny. Dlaczego więc dzisiaj igły nie przynosiły mi ulgi? Kłuły mnie tylko w ramiona, plecy i nogi jak małe sztylety. Zwinąłem się w kłębek i znów spróbowałem się odprężyć. Coś trąciło mnie w środek pleców. To była stopa Rhii. Może ona też miała kłopoty z zaśnięciem. Znowu poczułem szturchnięcie. – Rhio! – burknąłem, nie odwracając się. – Nie wystarczy ci, że się za mną szwendasz – urwałem, żeby się poprawić, zanim ona to zrobi – że mnie prowadzisz, co bardzo martwi naszą matkę? Nie musisz jeszcze przychodzić i mnie kopać. Znów coś mnie ubodło, tym razem mocniej.

– No dobrze już – ustąpiłem. – Wiem, obiecałaś jej, że zawrócisz, kiedy dotrzemy do krainy Urnaldy. I owszem, zgodziłem się na to! Ale dlatego, żeby zaoszczędzić co najmniej pół dnia. Nie po to, żebyś nie dawała mi spać! Kiedy poczułem kolejne trącenie, odwróciłem się i zezłoszczony chwyciłem... Jeża. Był niewiele większy od mojej pięści i jeszcze ciaśniej zwinął się w kulkę, chowając pyszczek w masie igieł. Uśmiechnąłem się zakłopotany. Biedactwo, bał się. Pewnie było mu też zimno. Uniosłem najeżoną kulkę. Choć nie widziałem pyszczka, rozpoznałem ciemniejsze ubarwienie samca. Najprawdopodobniej miał kilka miesięcy i zgubił się. A ponieważ zrobiło mu się zimno, nie zważając na ryzyko, postanowił się ogrzać o moje plecy. Trzymając go dłonią za brzuszek, zacząłem delikatnie gładzić go po grzbiecie. Choć przez ostatni rok nauczyłem się wiele o mowie drzew (wyszedłem już poza szelesty brzóz i umiałem poprowadzić prostą rozmowę z wiązem, a nawet dębem), nie wiedziałem nic o mowie zwierząt. Mimo to udało mi się wydać z siebie piskliwe jik-a-lik, jik-a-lik, naśladując podpatrzoną matkę śpiewającą swoim jeżątkom. Kiedy głaskałem kulkę, zaczęła się powoli rozwijać. Najpierw ukazały się chropawe podeszwy tylnych łap, każda wielkości mojego paznokcia. Potem pojawiły się przednie łapki i brzuch nabrzmiały jak ciemny bąbel na

torfowisku. Następnie wychynęło jedno oko, a zaraz po nim drugie, czarniejsze niż otaczający nas mrok nocy. Na samym końcu zwierzątko wysunęło nos i powąchało skórę mojego kciuka. Pogłaskałem jeża energiczniej, a on wydał z siebie ciche gardłowe westchnienie. Rhii spodoba się to małe stworzenie. Nawet jeżeli będę musiał ją obudzić i opowiedzieć, jak się zbłaźniłem. Wyobraziłem sobie rozbrzmiewający jak dzwoneczki śmiech, że wziąłem jeża za jej stopę. Usiadłem na posłaniu z igieł i skierowałem magiczny wzrok na zagajnik paproci, w którym zasnęła moja siostra. Nagle serce mi zamarło. Zniknęła! Położyłem jeża na ziemi, ignorując jego tęskne popiskiwanie, i stanąłem na nogi. Wytężyłem magiczny wzrok do granic możliwości, rozglądając się po ocienionych gałęziach i skrytych w mroku pniach zagajnika. Dokąd ona poszła? Po tylu wspólnych podróżach przyzwyczaiłem się do jej dziennych wypraw, czy to w poszukiwaniu pożywienia, czy po śladach jelenia, czy żeby wskoczyć do chłodnej wody górskiego stawu. Jednak nigdy nie zdarzyło się jej oddalić od obozowiska w nocy. Czyżby coś przykuło jej uwagę? A może... coś jej się stało? Przyłożyłem dłonie do ust. – Rhia! Nie było odpowiedzi. – Rhia! Nic. Las wydawał się nienaturalnie cichy. Nie było

słychać stukania ani skrzypienia gałęzi, żadnego trzepotu skrzydeł. Ciszę przerywało jedynie popiskiwanie jeża. Wtedy zza paproci odezwał się znajomy głos. – Musisz tak hałasować? Obudzisz wszystkie żywe stworzenia w lesie. – Rhia! – Złapałem laskę, miecz i skórzaną torbę. – Gdzie ty jesteś, w imię Dagdy? – Tutaj. Gdzie mogłabym oglądać gwiazdy? Zapiąłem pas z mieczem i pospieszyłem przez gąszcz paproci. Kiedy uchyliłem się przed gałęziami sosny, jakiś zakrzywiony konar zahaczał o moją tunikę. Nagle drzewa się rozstąpiły. Poczułem na twarzy podmuch chłodnego wiatru. Stałem na skraju małej, usianej skałami łąki. Z lewej strony z ziemi wypływało źródełko, tworząc otoczony trzcinami stawek. Obok niego leżał płaski kamień o omszałych krawędziach. Na nim, obejmując kolana i z twarzą zwróconą ku niebu, siedziała Rhia. Kiedy się zbliżałem, przestałem się denerwować. Dziewczynka wydawała się spokojna, wyraźnie czuła się tu jak w domu. Jak mogłem mieć do niej pretensje? Oparłem laskę o kamień, usiadłem obok i też zacząłem się wpatrywać w niebo. Mieliśmy nad sobą gwiazdy, olbrzymią ich połać. Jak śpiewaczki wielkiego kosmicznego chóru gwiazdy maszerowały po niebie złączone wyciągniętymi rękami światła. Przypomniała mi się fraza wyryta na ścianie wielkiego drzewa, w którym mieszkała Rhia – jak również w mojej pamięci: Wielka i wspaniała Pieśń

Gwiazd. Rhia nadal wpatrywała się w niebo, a jej loki skrzyły się w blasku gwiazd. – Nie mogłeś spać? Ja też nie. – Tobie przynajmniej udało się lepiej spędzić tę noc. Ja rzucałem się tylko na posłaniu z igieł. – Spójrz tam – zawołała, wskazując na spadającą gwiazdę, która przez chwilę płonęła jaskrawo, po czym szybko zniknęła. – Często zastanawiam się – powiedziała smutno Rhia – czy gwiazda spada gdzieś w naszym świecie, czy w innym. – Czy może do rzeki poza światami – dodałem. – Wielkiej rzeki, która płynie po okręgu, niesie światło wszystkich gwiazd i tworzy nieskończoną pętlę. – Tak – wyszeptała Rhia. – I może ta rzeka jest również szwem, który łączy dwie połówki czasu. Pamiętasz tę historię? Jedna połówka zawsze się zaczyna, druga zawsze kończy. Oparłem łokcie na kamieniu i wyciągnąłem się do tyłu. – Jak mógłbym ją zapomnieć? Opowiedziałaś mi ją tej samej nocy, kiedy pokazałaś mi, że konstelacje mogą tworzyć nie tylko same gwiazdy, ale też przestrzenie między nimi. – A ty mi opowiedziałeś o koniu... Jak on się nazywał? – Pegaz. – O Pegazie! Skrzydlatym koniu, który przeskakuje z

gwiazdy na gwiazdę. A ty trzymasz się jego grzbietu. – Zaśmiała się, a w lesie rozbrzmiały dzwoneczki. – Chciałabym tak polecieć! Uśmiechnąłem się. – Pamiętam dreszcz, jaki towarzyszył mi podczas pierwszej przejażdżki konno. Niesamowite poczucie wolności. – Naprawdę? – Rhia odwróciła się od migoczącej panoramy. – Kiedy jeździłeś na koniu? – Dawno temu. Bardzo dawno! To był wspaniały czarny ogier, własność naszego... ojca... – Nie powiedziałem reszty: że było to, zanim Rhita Gawr przeciągnął go na swoją stronę i natchnął podłą żądzą zawładnięcia Fincayrą. Te słowa nadal budziły mój niesmak. – Nie pamiętam dokładnie konia, tylko to, że uwielbiałem na nim jeździć, oczywiście z kimś, kto mnie trzymał. Byłem mały, ale ubóstwiałem odgłos kopyt, które łomotały, łomotały. I ciepły oddech bijący z jego nozdrzy! Za każdym razem, kiedy przychodziłem do zamkowej stajni, przynosiłem mu jabłko, żeby poczuć na dłoni jego ciepły oddech. Rhia dotknęła delikatnie mojego ramienia. – Naprawdę kochałeś tego konia. Westchnąłem. – Teraz te wspomnienia rozmywają się w mojej pamięci. Może byłem po prostu za mały. Nie przypominam sobie nawet, jakie imię miał ten koń. – Może przypomnisz sobie kiedyś we śnie. To się

zdarza. Sny pomagają ożywić wspomnienia. Zacisnąłem zęby, gdyż przypomniałem sobie jedyne wspomnienie, które ożyło w moich snach. Tyle razy. Nienawidziłem tego snu! Pojawiał się nieoczekiwanie i zawsze prowadził mnie w to samo miejsce. Za kłębiące się mgły otaczające Fincayrę, za morze, do nędznej wioski w krainie zwanej Gwynedd. Tam zaatakował mnie silny chłopiec o imieniu Dinatius. Ogarnięty wściekłością wezwałem swoje ukryte moce i wznieciłem pożar, wywołałem ognistą eksplozję. Co za żar! Ogień spalił mi twarz, poparzył skórę na policzkach i czole. Straciłem oczy, a Dinatius prawdopodobnie życie. Sen zawsze kończył się tak samo: Dinatius wył w potwornych męczarniach, mając ręce przygniecione płonącym konarem. Ja zaś budziłem się zapłakany, chwytając się za niewidzące oczy. Czułem ból parzących mnie płomieni. A najgorsze, że ten sen był prawdziwy. Kiedy przeszedł mnie dreszcz, Rhia zahaczyła swój palec o mój. – Przykro mi, Merlinie. Nie chciałam sprawić ci przykrości. Czy pomyślałeś o... smoku? – Nie, nie. O smokach mojej duszy. Wypuściła mój palec i przebiegłą dłonią po chropowatej powierzchni kamienia. – Takie są najgorsze. Przełknąłem ślinę. – Najgorsze. – Niekiedy te smoki mogą być zwodnicze.

– Co chcesz przez to powiedzieć? Spojrzała mi prosto w oczy. – Galator. Wiesz, że mógłby pomóc ci pokonać Valdearga. To może być twoja jedyna szansa! Dlaczego więc nie wybierasz się najpierw po niego? Zanim stawisz czoło smokowi? Policzki mi poczerwieniały. – Bo nie ma czasu! Przecież sama słyszałaś... – Czy to jedyny powód? – przerwała mi. – Oczywiście, że tak! – Naprawdę? – Oczywiście! – Uderzyłem pięścią w kamień. – Nie myślisz chyba, że się boję... – Tak? – zapytała cicho. – Domnu. – Patrzyłem na nią oniemiały. Skąd mogła wiedzieć? Zadrżałem na samą myśl o tej zdradzieckiej wiedźmie. – Cairpré miał rację. Ty naprawdę wiesz, jak przejrzeć kogoś na wylot. – Może – odparła Rhia. – Czasami łatwiej jest zobaczyć cudze smoki niż własne. Ale nie wiem, czy powinieneś iść prosto do krainy Urnaldy, czy nie. Jak sam powiedziałeś, czas nas goni. Wiem jednak, że boisz się Domnu. I to bardzo. Powinieneś jednak wiedzieć, że to wpływa na twoją ocenę sytuacji. I prawdopodobnie na twój sen. Uśmiechnąłem się mimo woli. – Mnóstwo kłopotów z tobą. Ale co jakiś czas myślę, że to mi nie przeszkadza.

– Dzięki – odparła Rhia, odwzajemniając uśmiech. Zmarszczyłem czoło. – Myślę jednak, że powinienem iść prosto do Urnaldy. Ona potrzebuje pomocy już w tej chwili. Pamiętasz jej słowa? Mój lud bywa atakowany w tej chwili jak nigdy przedtem. – Nawet jeżeli uda ci się jej pomóc, wątpię, że ona okaże ci wdzięczność. Nie sprawia takiego wrażenia. – Zrobi to, lecz na swój sposób. To prawda, jest zrzędliwa. I łatwo wyprowadzić ją z równowagi. Ale przynajmniej można jej zaufać. Nie tak jak Domnu! Urnaldzie zależy tylko na tym, żeby jej lud był bezpieczny. Zastanowiłem się przez chwilę. – Nawet gdyby udało mi się odzyskać Galatora, nie zdążyłbym jej pomóc. Nigdy nie dowiedziałem się, jak on działa. Więc nawet gdybym znalazł sposób, żeby go odebrać Domnu, czy do czegoś by mi się przydał? Popatrzyłem na morze gwiazd nad nami. – I jeszcze jedno: być może Urnalda wie o smoku coś, co by mi pomogło. Tak samo jak Galator pomógł mi wygrać ostatnią bitwę. Przecież jest czarodziejką. Spojrzenia moje i Rhii się spotkały. – I ostatnia sprawa. – Wziąłem długi powolny wdech. – Boję się Domnu. Tak samo jak smoka. Na głowie Rhii zatańczyły iskry, kiedy dziewczynka przytaknęła ze zrozumieniem. – A co znaczy jej imię?

– Mroczny Los. To wszystko, co trzeba o niej wiedzieć! Posługuje się tak odwieczną magią, że nawet najpotężniejsze duchy – Rhita Gawr czy sam Dagda – nie wchodzą jej w paradę. I choć chciałbym dać jej nauczkę, ja również ominę ją szerokim lukiem. Wtedy moja laska zsunęła się z kamienia. Schyliłem się, żeby ją podnieść z trawy, kiedy coś ukłuło mnie w dłoń. Podskoczyłem, a Rhia tak się wystraszyła, że oboje prawie spadliśmy z kamienia. W tej samej chwili wybuchnąłem śmiechem. Włożyłem dłoń w trawę. I podniosłem małego jeża, głaskając go po nastroszonym grzbiecie.

VII KAMIENNY KRĄG Większość kolejnego dnia wędrowaliśmy na północ przez Las Druma. Ponieważ Rhia znała ukryte ścieżki wydeptane przez lisie łapy i kopyta jeleni, pokonaliśmy znaczny odcinek drogi. I zrobiliśmy to szybko. Tylko dwa razy zwolniliśmy: kiedy przeprawialiśmy się przez gąszcz miejscami sięgających nam do ud ciernistych krzaków, które rozrywały nam ubranie i drapały golenie; i kiedy wdrapywaliśmy się na przyporę skalną, której ocieniona ściana pokryta była gładką warstwą lodu. Niemal cały czas usiłowałem zziajany nadążyć za narzucającą bezlitosne tempo Rhią. Wspinała się na wzgórza, przeskakiwała przez strumyki i przebiegała bez wysiłku polany dębów, brzóz i cykut. Pędziła jak łania i z trudem dotrzymywałem jej kroku. Kiedy dostrzegała cierpkie grzyby albo słodkie jagody, byłem jej bardzo wdzięczny, gdyż zaspokajały one głód i dawały pretekst, żeby się zatrzymać. Nie narzekałem jednak na tempo. W uszach rozbrzmiewała mi ciągle pilna prośba Urnaldy. Upływający czas przygniatał mnie z siłą ścinanego drzewa. Gdybym tylko mógł dotrzeć do celu szybciej! I gdybym tylko miał pomysł, co zrobić, kiedy już będę na

miejscu. Wczesnym popołudniem weszliśmy do zagajnika cedrów u podnóża pagórka. Nagle wzmógł się wiatr. Gałęzie zakołysały się gwałtownie, stukając o siebie i ocierając się. Pnie wyginały się i zawodziły. Rhia zatrzymała się, by wsłuchać się uważnie w tę kakofonię dźwięków, i z każdą chwilą coraz bardziej posępniała, po czym odwróciła się do mnie. – Drzewa... Nigdy wcześniej nie słyszałam, żeby były tak przejęte. – Co mówią? – Zawróć! Powtarzają bez przerwy, że chłopiec z laską czarodzieja... – Urwała i tylko poruszała ustami. – Zginie. Tak niechybnie jak młode drzewo w płomieniach. Skrzywiłem się i dotknąłem wrażliwej zabliźnionej skóry na twarzy. – Ale ja nie mogę zawrócić. Jeżeli nie stawię czoła Valdeargowi, to ty i wszyscy pozostali, w tym każde drzewo w lesie, będziecie musieli się z nim zmierzyć. Druma zamieni się w cmentarzysko. – Od intensywnego zapachu cedru zakręciło mnie w nosie. – Jeżeli jednak miałbym zginąć, chciałbym przynajmniej... – Urwałem, nasłuchując stukania i skrzypienia drzew. – Mieć pewność, że ja też go zabiję. Rhia zmrużyła szaroniebieskie oczy, ale nic nie powiedziała. – Pytanie brzmi tylko – powiedziałem ponuro – jak mam to zrobić. Nie jestem gotów walczyć ze smokiem. A

co dopiero zgładzić go! I pewnie nigdy nie będę. Nie po tym, co się stało... przy jarzębinie. Nie, ciągle jestem tylko chłopcem z laską czarodzieja. Nie prawdziwym czarodziejem. Tuż nad nami pękła i odłamała się gałąź, po czym spadła u naszych stóp. Rhia zagryzła wargę i odwróciła się, szykując się do drogi. Pogrążony w myślach ruszyłem za nią. Z czasem zamiast zawodzenia wiatru w gałęziach zaczęliśmy słyszeć chlupotanie butów na błotnistej ziemi. Na każdej ścieżce były kałuże. Drzewa rosły coraz rzadziej, jeżeli nie liczyć zbielałych szkieletów tych, których korzenie dawno temu utonęły. Ptactwo wodne pogwizdywało we wznoszącej się mgle, a w powietrzu unosiła się delikatna woń zgnilizny. Odwróciłem się do Rhii. – Czy to jest wielkie bagno na północnym krańcu Drumy? Czy inne? Dziewczynka postawiła trzewik ze splecionej kory na torfowym wzgórku, by sprawdzić, czy się nie zapadnie. – Wiem tylko, że to część wielkiego bagna. Jesteśmy znacznie dalej na wschód od połaci, którą zazwyczaj idę, bo wybrałam najkrótszą drogę. Myślałam, że zyskamy na czasie. – Zniżyła głos. – Mam nadzieję, że się nie pomyliłam. Błoto wsysało moje buty. – Ja też. Wiedziałem, że bagno nie jest jedynym zdradliwym

terenem, przez który mieliśmy się przeprawić. Kiedy przejdziemy na drugą stronę, trafimy na zamglone żleby żywych kamieni. Często słyszałem opowieści o podróżnych, którzy w kamiennych szczękach tracili nogi, ręce albo głowy. Nie umiałem też wymazać z pamięci, jak kiedyś żywy kamień omal nie połknął mojej dłoni. Zaczęliśmy brnąć z pluskiem przez podmokły teren, wymijając gnijące pnie i gałęzie. Kiedy dotarliśmy do gęstych bagiennych traw, słońce zniknęło za warstwą chmur. Obejrzałem się przez ramię na zachodni horyzont. Rhia spojrzała w tę samą stronę, potem na mnie. – Zbierają się chmury, Merlinie. Tej nocy gwiazdy nas nie poprowadzą. Jeżeli nie dotrzemy przed zmrokiem na drugą stronę, będziemy musieli polegać na twoim magicznym wzroku, żeby znaleźć drogę. Wziąłem głęboki oddech, choć powietrze cuchnęło zgnilizną. – To mnie nie martwi. Raczej to, co żyje na tym bagnie. I co wychodzi po zmierzchu. Szliśmy naprzód w ciszy, brnąc przez sięgającą do kolan wodę. W słabnącym świetle z bagna zaczęły się wydobywać dziwne dźwięki. Z jednej strony doszedł nas piskliwy, nierówny szum, z tyłu usłyszeliśmy nagle pluśnięcie, choć kiedy się obróciliśmy, nic tam nie było. Potem rozległo się głuche uderzenie, jakby komuś rozłupano czaszkę, i wrzask bólu. Niedługo potem po ciemniejącej mgle rozeszło się echem odległe zawodzenie.

Bez ostrzeżenia coś prześlizgnęło mi się po goleni. Kiedy podskoczyłem, ze stopy zsunął mi się but. Nieznana istota szybko zniknęła, niemniej straciliśmy kilka minut, wyławiając z błota mój trzewik. Słońce zaszło i w miarę jak zapadał zmierzch, przybierały na sile nieznane odgłosy. Nagle Rhia potknęła się i wpadła do cuchnącego stawu. Kiedy się z niego wygramoliła, zobaczyłem olbrzymią pijawkę, długą jak moje przedramię, która przylgnęła do ociekających liści na plecach dziewczynki. Pełzła w stronę jej szyi. Strąciłem ją jednym machnięciem laski. Stworzenie syknęło przeraźliwie i wpadło z pluskiem do bagna. Ściemniało się. Zacząłem badać grunt laską, żebyśmy nie natrafili na ruchome piaski i inne pułapki, które czyhały w głębinie. Brnęliśmy naprzód, starając się zmierzać na północ. Ale jak mogliśmy utrzymać kurs bez słońca, księżyca czy gwiazd? Każde potknięcie i zakręt dawały się nam we znaki. Z każdą minutą coraz trudniej było nam trzymać się razem. W pogłębiającym się mroku z bagna wyłaniały się dziwne kształty, które się wiły i wyginały. Na początku wmawiałem sobie, że to tylko wypływające spod powierzchni gazy. Albo cienie – złudzenie wywołane słabnącym światłem. Ale te upiorne kształty nie poruszały się jak gazy. Ani jak cienie. Poruszały się... jak żywe istoty. Kształty zaczęły wzdychać, jakby szlochały. Potem usłyszeliśmy jęki cierpienia – krzyki, które kłuły w uszy

jak sople. Im szybciej szliśmy, tym bliżej podchodziły te postacie. Dłoń albo coś, co wyglądało jak dłoń, złapało moją tunikę. Odsunąłem się, omal się przy tym nie przewracając. Wtedy w prawie zupełnej ciemności dostrzegłem przed nami niewyraźny wznoszący się zarys. Gdyby nie wysoki kopiec na jego środku, wyglądałby jak grzbiet olbrzymiego żółwia. Wyspa! Choć wijące się kształty ograniczały mi pole widzenia, na wyspie nie zauważyłem śladów życia. – Rhio! – zawołałem. – Wyspa! Zatrzymała się. – Jesteś pewien? – Na to wygląda. Dziewczynka odskoczyła w bok, żeby zrobić unik przed jednym z kształtów. – W takim razie chodźmy! Zanim te stwory – wynocha! – utopią nas w bagnie. Wziąłem ją za łokieć i popędziłem naprzód. Postacie wiły się coraz zaciekłej, wirując wokół nas, ale udało nam się umknąć. W końcu dotarliśmy na skraj wyspy. Zawodzenie nadal rozbrzmiewało, kiedy wygramoliliśmy się na brzeg, zostawiając w tyle upiorne kształty. Gdy się wspinaliśmy, ogarnęła nas zupełna ciemność. Pomimo chlupotu śliskich winorośli pod naszymi stopami ziemia wydawała się sucha. I twarda. Zlustrowałem okolicę swoim magicznym wzrokiem. Tylko olbrzymi wzgórek, ponury i tajemniczy, mącił gładką powierzchnię

wyspy. – Nie ma tu żadnych stworzeń – zauważyłem. – Nawet jaszczurki. Jak ci się wydaje dlaczego? Rhia przeciągnęła się zmęczona. – Nie wiem. Cieszy mnie tylko, że nie ma tu tamtych istot. Zbliżyłem się do wzgórka. Dopiero teraz uświadomiłem sobie, że to wielki głaz, wysoki prawie jak młody dąb. Zamarłem. – Nie ma tu żywych kamieni, prawda? – Nie. Trzymają się terenów położonych wyżej, tam w oddali. Tutaj, na bagnie, mamy inne powody do zmartwień. Podszedłem ostrożnie do głazu. Postukałem w niego laską. Oderwał się płat mchu i wirując, poszybował leniwie na ziemię. Położyłem dłoń na powierzchni głazu i oparłem się o niego, żeby upewnić się, czy jest twardy. Czy jest istotnie z kamienia. – No dobrze – oznajmiłem. – Ale w dalszym ciągu wydaje mi się to dziwne – wielki głaz, który stoi sam na środku bagna. Jakby ktoś umieścił go tu celowo. Rhia ścisnęła moją rękę. – Jeżeli stoi sam, to przynajmniej możesz mieć pewność, że to nie jest żywy kamień. One zawsze podróżują w grupie, pięć lub sześć razem. – Ziewnęła. – Merlinie, padam z nóg. A może byśmy odpoczęli? Do świtu? – Możemy. – Również ziewnąłem. – W każdym razie

nie wracamy na drogę, dopóki nie zrobi się jasno. Prześpij się. Ja obejmę pierwszą wartę. – Nie zaśniesz? – Wskazała w stronę bagna, skąd nadal dobiegał chór upiornych odgłosów. – Nie chcemy tu nieproszonych gości. – Nie martw się. Usiedliśmy u podnóża głazu. Pomimo zmęczenia oparłem się sztywno o skałę z mocnym postanowieniem, żeby nie zasnąć. Ostre wybrzuszenie wrzynało mi się między łopatki, ale się nie ruszyłem. Wolałem czuć się bezpiecznie, świadomy, że za plecami mam coś twardego. Tej nocy nie zaskoczą mnie już żadne stworzenia z bagien. Rhia, rozciągnięta u moich stóp, ścisnęła mnie za kostkę. – Dziękuję, że objąłeś pierwszą wartę. Nie jestem przyzwyczajona do tego, żeby ktoś opiekował się mną podczas wyprawy. Mruknąłem zmęczony. – To dlatego, że nikt nie potrafi dotrzymać ci kroku. Po chwili dodałem: – Obawiam się, że to raczej nasza matka potrzebuje opieki. Musi być teraz bardzo samotna. – Matka? – Rhia przewróciła się na bok. – Niepokoi się, pewnie się o nas teraz zamartwia, ale nie jest samotna. Ma Cairprégo. Będzie się jej trzymał jak żywica sosny. – Naprawdę tak myślisz? – Powiodłem palcami po lasce. – Zawsze jest bardzo zajęty. Myślałem, że pomoże jej się gdzieś zadomowić, a potem ruszy w drogę.

Śmiech Rhii rozbrzmiał na tle hałasów z bagna. – Nie zauważyłeś, co się między nimi dzieje? Naprawdę! Musisz być tępy jak ten głaz, żeby tego nie dostrzec. – Bynajmniej – odparłem. – Nic mi nie umknęło. Nie chcesz mi chyba powiedzieć, że... no... coś do siebie czują? – Nie. Sprawy zaszły dalej. – Myślisz, że się zakochali? – Zgadza się. – Rhio, daj spokój! Śnisz na jawie. Takie rzeczy nie zdarzają się... no... – Tak? – Matkom! Przynajmniej nie naszej matce. Rhia zachichotała. – Czasami, mój drogi braciszku, zadziwiasz mnie. Najwyraźniej przez ostatnie kilka miesięcy byłeś tak zajęty swoim szkoleniem, że wszystko przegapiłeś. Poza tym zakochać się może każdy. Nawet ty. – Och, pewnie – prychnąłem. – Następnym razem będziesz chciała mi wmówić, że na ruchomych piaskach znajdziemy smaczny posiłek. Jej jedyną odpowiedzią było westchnienie rozpaczy. – Jestem teraz zbyt zmęczona, żeby cię do czegokolwiek przekonywać. Jak chcesz, to rankiem mogę cię oświecić. Choć miałem ochotę coś odpowiedzieć, ugryzłem się w język. Musieliśmy teraz odpocząć. Wparłem się w

kamień. Oświecić mnie, coś takiego. Jak mogła być tak pewna siebie? Nie przerywając karcenia Rhii pod nosem, wytężyłem magiczny wzrok i omiotłem nim wyspę. Nic nawet nie drgnęło, nic się nie zbliżało. Noc upływała z kakofonią bagna w tle. Jednak na brzeg nie wyszła żadna istota. Zacząłem się zastanawiać, czy to głaz nie odstrasza gości, lecz nie rozumiałem dlaczego. Miałem dziwne wrażenie, że coś się w nim kryje. Być może z powodu obrzydliwego smrodu bagna, zmęczenia, a może za sprawą ukrytej magii żywego kamienia – niezależnie od przyczyn, dopiero kiedy poczułem, jak dłoń Rhii szarpie mnie gwałtownie za stopę, dotarło do mnie, że połknęła mnie kamienna paszcza. Ale wtedy było już za późno.

VIII KAMIEŃ Z KRĘGU Po pierwsze cisza. Wiatr nie szeptał, nie rozchodziły się echem odgłosy z bagna, nie bulgotały gazy. Nie było słychać wrzasków, pisków, syków. Ani bicia mojego żywego serca. Ani świstu mojego oddechu. Żadnych dźwięków. Absolutnie żadnych. Jaki odgłos zapamiętałem? Szybko! Nie mogę go zapomnieć. Strumień, przez który przeszliśmy rano? Tak! Usłyszałem go na długo, zanim go zobaczyłem. Rozchodziły się od niego dźwięki i opary. Grzmiał, łomotał o brzegi. Lód, tknięty pierwszym promieniem świtu, trzaskał i pękał. Woda rozlewała się i pluskała, dudniła i chlupotała, śpiewając jak chór kulików. A jednak... ta cisza, tak kompletna, tak potężna, powoli przytłaczała śpiew. Z każdą chwilą odgłos strumienia coraz bardziej się oddalał. Zamiast niego słyszałem teraz ciszę w całym jej bogactwie. Na tyle miękką, żeby się w niej tarzać, i na tyle głęboką, żeby w niej pływać. Ucichły szczęknięcia, skończyły się dysonanse. Była tylko cisza. Kto chciałby słuchać samego tętna pustki? Ja! Muszę za wszelką cenę sobie przypomnieć.

Muszę. Jednak wszystkie dźwięki, które pamiętałem, były odizolowane i dziwnie odległe. Po drugie ciemność. Światło zniknęło. Czy może nigdy go nie było? Ależ było! Przypominam je sobie, ciągle widzę jego blask. Świetlisty. Wieczny. Najpierw poświata w chmurach, promienne kroki wspinające się po niebie. Połysk na horyzoncie, płomień świecy, drżenie gwiazdy. I inny rodzaj światła, bijący po oczach: śmiech Rhii, wiedza mojej matki, pytania Cairprégo. Lecz ciemność mnie wsysa, usypia mnie, mami. Po co walczyć o migoczący płomień? Z taką łatwością gaśnie, rozpływa się w mroku. Noc z taką gracją nadchodzi po dniu. Ciemność jest wszystkim; wszystko jest ciemnością. Światło! Gdzie jesteś? Jestem taki zagubiony... tak się boję... Po trzecie bezruch. Jestem żywy, dopóki mogę się ruszać. Dopóki czuję – wiatr na policzkach, grunt pod stopami, płatek między palcami. Teraz jednak wszystko jest twarde. Wszędzie. Zbliża się, miażdży mnie. Ruszajcie się, palce! Ruszaj się, języku! Nie reagują. Nie istnieją. Zniknęły moje kości. Zniknęła moja krew. Zniknęło moje ciało. Zmiażdżone do nicości. Nie mogę się ruszać, nic nie czuję, nie mogę nawet oddychać. To, co ze mnie zostało, jest stłoczone i ściśnięte. Chciałbym śmignąć jak bat, zawirować jak liść.

Ale jeszcze bardziej pragnę odpocząć. Nie ruszać się. Teraz słyszę tylko ciszę. Widzę tylko ciemność. Czuję tylko bezruch. Zaczynam się oswajać, stawać się, pojmować. Jestem twardy i silny; mam cierpliwość gwiazdy. Jestem ponadczasowy, niewzruszony. Gdyż teraz jestem kamieniem. Prawie. Zostało we mnie coś z mojego poprzedniego bytu, z osoby, którą kiedyś byłem. Nie mogę tego dotknąć – nie umiem tego nazwać – jednak nadal mi to towarzyszy. Gdzieś w głębi, w centrum mojej osoby. Zbyt małe, żeby dało się zobaczyć; zbyt duże, żeby dało się uchwycić. Warczy. Płonie. Wije się. Trąca mnie, żebym sobie przypomniał. Żebym uciekał, jeżeli mogę! Mam pragnienia. Życie. Osobowość. Tak, nadal słyszę swój niegdysiejszy głos, choć zaraz rozbrzmiewa dokoła mnie inny, pradawny głos, który zachęca, żebym zapomniał o przeszłości. Bądź kamieniem, młodzieńcze. Bądź kamieniem i zjednocz się ze światem. Nie! Mam w sobie zbyt wiele życia, nawet teraz, otoczony skałą. Chcę się zmieniać, ruszać, robić to wszystko, czego kamienie nie potrafią. Tak niewiele wiesz, młodzieńcze! Kamień pojmuje prawdziwy sens przemiany. Mieszkałem w płynnym sercu gwiazdy, wyleciałem z niego cały w płomieniach, okrążałem światy w ogonie komety, przez tysiąclecia stygłem i twardniałem. Miażdżyły mnie lodowce, porywała mnie lawa, miotała mną po podwodnych równinach – po

czym wychynąłem na powierzchnię na rzece płynnego lądu. Byłem rozrywany, wyrzucany, unoszony i mieszany z kamieniami wszelakiego pochodzenia. Pioruny uderzały mnie w twarz, trzęsienia odrywały mi stopy. A jednak przeżyłem, gdyż jestem kamieniem. Na co ja odpowiadam: chcę cię poznać. Nie, to za mało, chcę się w ciebie zamienić! Ale... nie umiem zapomnieć, kim byłem. Kim jestem. Są rzeczy, które muszę jeszcze zrobić, żywy kamieniu! Cóż to za dziwna magia, która cię otacza, młodzieńcze? Która pozwala ci się mnie oprzeć? Już dawno temu powinieneś poddać się mojej mocy. Nie wiem. Wiem tylko, że lgnie do mnie ciągle moja osobowość, tak jak do ciebie lgną połacie mchu. Chodź. Przyłącz się do mnie. Stań się kamieniem! Pragnę się do ciebie przyłączyć. Poczuć twoją głębię, poznać twoją siłę. A jednak... nie mogę. Ach, jakie historie mam ci do opowiedzenia, młodzieńcze! Gdybyś tylko mi się oddał, pozwolił sobie stać się twardy. Wtedy mógłbym podzielić się z tobą wszystkim, co wiem. Gdyż kamień, przy całej swojej odrębności, nigdy nie ma daleko do gór i równin, i mórz, w których się narodził. Moc kamienia nie pochodzi z niego samego, lecz ze wszystkiego, co go otacza, wszystkiego, co się łączy. Chcę się od ciebie uczyć, żywy kamieniu. Naprawdę. Jednak jeszcze bardziej chcę żyć zgodnie ze swoim przeznaczeniem. Choć taki żywot może być jałowy i

przelotny – to jest mimo wszystko moje życie. Musisz mnie uwolnić! Dziwną jesteś istotą, młodzieńcze. Prawie udało mi się ciebie zniszczyć, ale nie umiem cię wchłonąć. Masz w sobie coś, czego nie sięgam, czego nie umiem zmiażdżyć. Ze smutkiem muszę stwierdzić, że pozostaje mi tylko jedna możliwość. Jaka? Nie jest ona najlepsza ani dla ciebie, ani dla mnie. Niestety nie mam innego wyjścia.

IX DYM Z głuchym łomotem wylądowałem na plecach u podnóża żywego kamienia. Choć niespodziewany krzyk Rhii w normalnych okolicznościach zmroziłby mi krew w żyłach, teraz byłem szczęśliwy, kiedy go usłyszałem. Cieszyłem się, że w ogóle słyszę. – Merlinie! Rzuciła mi się na szyję i uścisnęła mnie. – Nie tak mocno, proszę. Wyswobodziłem się, poklepując pierś. Bolała mnie tak samo jak ręce, nogi i plecy. Dokuczały mi nawet uszy. Czułem, jakby całe moje ciało pokrywał gigantyczny siniec. Potem zobaczyłem załzawioną twarz Rhii, na której malowała się ulga i wdzięczność, i dałem swojej siostrze znak, żeby mnie ponownie przytuliła. Zrobiła to chętnie – tym razem była bardziej ostrożna. – Jak? – wyjąkała. – Jak ci się to udało? Nigdy nie słyszałam, żeby żywy kamień wypuścił schwytaną ofiarę. Uśmiechnąłem się pomimo obolałych policzków. – Mało kto smakuje tak okropnie jak ja. Wypuściła mnie, a jej śmiech rozszedł się po bagnie. Potem przez dłuższą chwilę przyglądała mi się. – Musisz mieć w sobie coś, czego nie udało się

zmiażdżyć nawet żywemu kamieniowi. – Jestem za bardzo twardogłowy. – Myślę, że to ma coś wspólnego z twoją magią. Pomimo obolałych żeber wziąłem głęboki oddech. – Choć nie jest szczególnie potężna, pewnie naprawdę jest ważną częścią mojej osoby. Niezbędną – i niestrawną. Przedramieniem całym w liściach Rhia strzepnęła okruchy z mojego ramienia. – Jak ty wyglądasz! Masz podartą tunikę i tyle pyłu na głowie, że twoje włosy są prawie siwe. – Uśmiechnęła się. – Ale żyjesz. – Jak długo tam byłem? – Dwie albo trzy godziny. Słońce wzeszło tuż przed twoim powrotem. Nieufnie spojrzałem na olbrzymi głaz, który mnie wypluł. Podszedłem do niego powoli z walącym sercem. Rhia chciała mnie zatrzymać, ale zbyłem ją machnięciem ręki. Położyłem ostrożnie dłoń na płaskim omszałym skrawku i wyszeptałem: – Dziękuję ci, wielki kamieniu. Pewnego dnia, kiedy będę silniejszy, chętnie posłucham twoich opowieści. Mogło mi się tylko wydawać, ale poczułem, jak skała pod moimi palcami nieznacznie drży. Zabrałem dłoń i schyliłem się po leżącą ciągle na ziemi laskę. Cień żywego kamienia nie przyćmił poświaty drewna. Chwyciłem sękaty wierzchołek, który jak zawsze idealnie leżał w mojej dłoni. Na kilka sekund woń cykuty wyparła

fetor bagna. Rhia wciągnęła gwałtownie powietrze. – Twój miecz! Zniknął. Przestraszyłem się. Rzeczywiście nie było mojego miecza, pasa i pochwy. Musiały zostać w środku żywego kamienia! Obróciłem się gwałtownie i poprosiłem: – Mój miecz, wielki kamieniu! Jest mi potrzebny! Na Valdearga. Kamień nawet nie drgnął. – Proszę... och, proszę cię, wysłuchaj mnie! Miecz jest teraz częścią mnie. I jest w nim magia. Tak! Sprawuję nad nim pieczę aż do dnia w odległej przyszłości, kiedy przekażę go pewnemu chłopcu. Chłopcu, który narodzi się, żeby zostać królem. Chłopcu o wielkiej mocy. Tak wielkiej, że wyciągnie ten właśnie miecz z kamiennej pochwy. Głaz nie poruszył się. – To prawda! Będzie sprawował nad nim pieczę kamień – nie ty, nie żywy kamień, lecz inny, który będzie go strzegł, czekając na tę chwilę. Nie było odpowiedzi. Nozdrza mi się rozszerzyły. – Oddaj go. Nadal nie było odpowiedzi. – Oddaj mi go! – zażądałem. Złapałem laskę i uniosłem ją, żeby uderzyć żywy kamień. Wtedy zauważyłem, że mój kciuk dotyka wyrytego symbolu miecza – symbolu mocy Nazywania – i

powstrzymałem się. Imię! Imię miecza! Które, tak jak wszystkie prawdziwe imiona, zawierało własną magię. Kto wie... Nachyliłem się do kamienia. Nagle się zreflektowałem. Nie używałem magii, od kiedy chciałem zagrać na psalterium. Jeżeli znów wezwę swoje moce, czy zaatakuje mnie kolejny kreeliks? I czy w odróżnieniu od swojego poprzednika odniesie sukces? Skrzywiłem się na wspomnienie ziejącej czerwonej paszczy, nierównych krawędzi skrzydeł, niszczycielskich kłów. A jednak... jeżeli pozwolę, żeby moimi decyzjami rządził strach przed kolejnym atakiem, to kim będę? Tchórzem. Albo kimś jeszcze gorszym. Wtedy, niezależnie od tego, czy pojawi się kolejny kreeliks, nie będę władał mocą. Zacisnąłem zęby i nachyliłem się bliżej do kamienia. Spowiła nas przywiana z mokradeł mgła o zgniłym zapachu. Od strony bagna napierały na nas niepokojące jęki, wzdychania i pohukiwania. Z powodu hałasu prawie nie słyszałem własnych myśli. Skoncentrowałem się i przyłożyłem dłonie do ust. Wymówiłem cicho prawdziwe imię miecza tak, żeby nikt, nawet Rhia, nie mógł go usłyszeć. Potem, już na głos, dodałem: – Przybądź do mnie z głębi kamienia. Gdziekolwiek jesteś, wzywam cię. Zerkając nerwowo przez ramię, zobaczyłem tylko wijące się smugi mgły. Nagle usłyszałem dudnienie wzmagające się z każdą sekundą. Było coraz głośniejsze

jak nadciągający podmuch wiatru, aż zagłuszyło nawet dźwięki z bagna. Żywy kamień nagle się zatrząsł. Odłamały się kawałki skały i płaty żółtawego mchu. Na pokrytej nalotem powierzchni utworzyły się rysy. Głaz zaczął się kiwać na boki jak podczas trzęsienia ziemi. Chwilę później na powierzchni pojawił się otwór, który wydął się, po czym wypluł miecz i pochwę. Przedmioty upadły z głuchym odgłosem na ziemię. Rzuciłem się po zdobycz, a żywy kamień potoczył się, żeby ją przykryć. Rhia krzyknęła i odskoczyła na bok. Pobiegliśmy razem przez wyspę. Kiedy dotarliśmy do brzegu, pnącza pod naszymi stopami chlupotały i szeleściły. Mgła rzedła i szybko się rozpraszała, znów odsłaniając bagno. Zanim znów wskoczyłem do mokradeł, przypiąłem szybko skórzany pas miecza. Potem spojrzałem na żywy kamień, który podrygiwał ponuro, i zawołałem: – Nie gniewaj się, wielki kamieniu! Trudno byłoby ci strawić ten miecz. Tak samo jak jego właściciela! Być może pewnego dnia jeszcze się spotkamy. Głaz zadudnił i potoczył się w naszą stronę. Nie czekając, żeby lepiej zapoznać się z jego nastrojem, wskoczyliśmy z Rhią do wstrętnych wód bagna. Kiedy szlam sączył mi się do butów, ochlapywał nogi, a jego zapach wdzierał się do nosa, oprócz odrazy czułem też wdzięczność. Byłem szczęśliwy, że odzyskałem węch i słuch. I że mogę się ruszać – że moje nogi przeciskają się

przez bagienne trawy, a ręce wymachują. Większą część tego ranka brnęliśmy przez bagno na północ. Nie licząc połaci ruchomych piasków, które usiłowały wyrwać mi z dłoni laskę, nie napotkaliśmy większych trudności. Mimo to, kiedy w końcu dotarliśmy do suchego lądu, serca zabiły nam mocniej. Ochoczo strząsnęliśmy błoto z trzewików. Stara jabłoń, która rosła na stoku niskiego wzgórza, użyczyła nam resztek jesiennych owoców. Choć uschłe i małe, jabłka były bardzo soczyste. Napełniliśmy nimi brzuchy do granic możliwości. Rhia znalazła nieopodal przejrzysty zimny strumień, w którym zmyliśmy z siebie fetor bagna. Idąc dalej na północ, szybko wędrowaliśmy ku krainie krasnoludów. Teren wznosił się stopniowo, wiodąc po trawiastych równinach, które były niczym schody na płaskowyżu, skąd wypływała spod ziemi Nieustająca Rzeka. Wiedziałem, że tam wejdziemy na tereny krasnoludów. Teren Valdearga. Obym tylko odnalazł Urnaldę, zanim pałający gniewem smok znajdzie mnie! Może uda mi się jej pomóc. A może... ona będzie mogła pomóc mnie. Po południu przystanęliśmy, żeby pożywić się mechatymi szarymi grzybami, które rosły wśród korzeni pochylonego wiązu. I żeby przysiąść choć na chwilę. Ocierając pot z czoła, wyciągnąłem nogi i rozejrzałem się po otaczających nas trawiastych równinach. Choć Nieustająca Rzeka płynęła bardziej na wschód, mój magiczny wzrok wychwytywał wyznaczające jej koryto

kręte korytarze mgły. Dobrze znałem bieg rzeki: zbierała się na tych równinach, po czym stawała się coraz szersza i silniejsza, przepływając przez samo serce Fincayry. Na większej części jej długości strome krawędzie i wartki nurt utrudniały przeprawę na drugi brzeg. Między górnym biegiem Nieustającej Rzeki a Wybrzeżem Mówiących Muszli na południu znalazłem tylko jedno miejsce, gdzie dało się przejść – płytki kawałek wyznaczony dziewięcioma okrągłymi kamieniami. Nie mogliśmy być już daleko. Poczułem niewytłumaczalną potrzebę, żeby znów tam się udać. Rzuciłem Rhii kolejny grzyb (który natychmiast znalazł się w jej ustach) i wskazałem na mgłę. – A może byśmy przeszli tamtędy? Tam, gdzie są kamienie. Nadal przeżuwając, pokręciła głową. – Dość mam kamieni jak na jeden dzień! Poza tym najkrótsza droga prowadzi na północ, po płaskowyżach, aż dojdziemy do górnego biegu. Tam przeprawimy się bez problemu, zwłaszcza o tej porze roku, kiedy poziom wody jest niski. Wiedziałem, że Rhia ma rację, ale nie odrywałem wzroku od wijącej się mgły. – Nie wiem dlaczego, ale to przejście mnie przyciąga. – Dlaczego? – przyjrzała mi się sceptycznie. – Stracilibyśmy pół dnia. Jasno będzie jeszcze przez najwyżej kilka godzin. – Skoczyła na nogi. – Chodźmy.

– Masz rację. Pośpiech jest wskazany. Rzuciłem ostatnie spojrzenie na zamglony korytarz, po czym ruszyłem za Rhią przez wysokie trawy. Nad naszymi głowami przeleciało duże stado gęsi, tak blisko, że słyszeliśmy rytmiczny szelest ich skrzydeł. Jak wszystkie ptaki, które tego dnia widziałem, podróżowały w przeciwną Stronę do kierunku naszej wyprawy. Następnie pojawiło się coś, co wyglądało jak wirujący kłąb pyłu, aż usłyszeliśmy bzyczenie i uświadomiliśmy sobie, że to w rzeczywistości olbrzymi rój pszczół. Tuż za nimi nadleciała czapla o szerokich skrzydłach, para wyliniałych mew, biegus, kilka jaskółek i stary kruk, który trzepotał z wysiłkiem skrzydłami. Potem, ukryta w trawach, prawie wpadła na nas rodzina lisów. Na widok przerażenia połyskującego w ich oczach Rhia posłała mi zaniepokojone spojrzenie. Choć nadal wspinaliśmy się po tarasowych łąkach, dziewczynka trochę zwolniła. Kiedy trawy mieniły się złocistą poświatą późnego popołudnia, dotarliśmy do krawędzi kolejnego płaskowyżu. Przystanęliśmy oboje, będąc pod wrażeniem widoku. Niebo przed nami zrobiło się nienaturalnie ciemne. Nad horyzontem unosiła się ciężka zasłona... jednak wydawała się cieńsza i bardziej spłaszczona niż chmura burzowa. Czyżby to był cień, sprawka zachodzącego słońca? W tej chwili moja tunika zatrzepotała na wietrze. Poczułem zapach, który był jak cios miecza. Dym.

Jęknąłem. Niebo przed nami było ciemne nie od chmur ani cieni, lecz z powodu Valdearga. Rhia odwróciła się do mnie. Jej twarz, zazwyczaj radosna, sposępniała. – Do tej pory, Merlinie, umiałam zagłuszyć wątpliwości. Bo byłam przekonana, że robię dobrze, pomagając ci. Ale teraz... nie mam już tej pewności. Spójrz tam! Kraina płonie, tak jak gniewne serce Valdearga. Wejście prosto w jego paszczę wydaje się... nierozważne. – Zaufaj mi – odparłem dziarsko, lecz łamiący się głos zdradzał moje zwątpienie. Pokręciłem głową. – Przyznam, że to nierozważne. Jednak jakie mam inne wyjście? Im dłużej będę się ociągał przed starciem z Valdeargiem, tym więcej on zniszczy. Moją jedyną nadzieją jest jak najszybsze dotarcie do Urnaldy. Być może będzie wiedziała coś, co mi się przyda. Może wytłumaczy mi znaczenie mocy o większej potędze z przepowiedni. Rhia położyła zaciśnięte pięści na biodrach. – Z przepowiedni pamiętam tylko to, że nawet jeżeli zgładzisz smoka, to zginiesz razem z nim! Czyli albo on cię zabije i przeżyje, albo cię zabije i zginie z tobą. Tak czy inaczej ja stracę brata. Uderzyłem laską w skrawek trawy. – Myślisz, że tego nie wiem? Posłuchaj. Oto stoimy na granicy krainy krasnoludów i jaką mam broń? Laskę, miecz – i ciągle nieukształtowane i nieokiełznane

magiczne moce. Wszystko to nie mogłoby się przeciwstawić nawet jednej łusce na ogonie Valdearga. – Rozejrzałem się po zadymionym horyzoncie. – Ale nie to jest najgorsze. Rhia przekrzywiła głowę. – To znaczy? – Nie mogę się pozbyć wrażenia, że Valdearg nie jest moim jedynym problemem. Rhia popatrzyła na mnie z niedowierzaniem. – Ogniste Skrzydła to dla ciebie za mało? O czym w takim razie mówisz, o kreeliksach? O tym, kto je wyszkolił? – Nie. Choć to też może wyjaśnić, kto za tym wszystkim stoi. – W takim razie kogo masz na myśli? Zniżyłem głos. – Kogoś, kto chce opanować Fincayrę. Ścisnąć ją w dłoni jak klejnot. Zawładnąć nią. Przez chwilę twarz Rhii zrobiła się biała jak kora brzozy. – Nie... Rhita Gawr? Skąd to podejrzenie, że on jest w to zamieszany? – No cóż... nie jestem pewien. Mam mgliste przeczucie. Zastanawiałem się jednak, dlaczego smok obudził się teraz, choć przez tyle lat spał. I kto zna się na tyle na magii – albo na negatus mysterium – żeby coś takiego wywołać. Nie wiem, czy to Rhita Gawr, czy ktoś inny... czy tylko sobie to wszystko uroiłem. Ale chodzi mi

to po głowie. Rhia skarciła mnie spojrzeniem. – Jesteś naprawdę beznadziejny! Merlinie, Rhita Gawr nie zawitał na tę wyspę, od kiedy ponad rok temu podczas Tańca Olbrzymów przepędzono go wraz z poplecznikami! Lepiej martw się o prawdziwych przeciwników, a nie wymyślaj sobie kolejnych. Wkręciłem laskę w ziemię. – Dobrze już, dobrze. Na pewno masz rację. Tylko że... zresztą nieważne. Może po prostu na chwilę przestańmy się zajmować wszelkimi możliwymi przeciwnikami. Podjedzmy lepiej kwiatów astralnych. – Zanim Valdearg podje ciebie? Ignorując jej komentarz, zerwałem garść żółtych kwiatów w kształcie gwiazdy, którymi była upstrzona trawa. Rhia przyglądała się ponuro, jak zwinąłem je w zbitą masę, która wydawała ostrą, cierpką woń. – Pamiętam, jak pokazałaś mi, jak je jeść. Nazwałaś je strawą podróżnika. – Teraz nazwałabym je ostatnim posiłkiem mojego brata. Rozerwałem masę na pół i wręczyłem jej jedną porcję. – Jeżeli Valdearga nie uda się powstrzymać, to żadne z nas nie będzie już nic więcej jadło. Rhia przytaknęła, a jej loki zalśniły złotem. – To prawda. – Ugryzła kęs kwiatów astralnych, przeżuła je z namysłem i połknęła. – Dlatego właśnie

wybieram się z tobą. – Nie ma mowy! – Będziesz potrzebował pomocy. – Przeszyła mnie wzrokiem. – Jest mi wszystko jedno, czy Urnalda chciała, żebyś przyszedł sam! Już kiedyś uratowałam ci życie. Pogładziłem laskę. – To prawda. Jednak tym razem mówimy o Ognistych Skrzydłach. Ten smok może zgładzić każdą żyjącą istotę. – Zahaczając swój palec o jej, dodałem łagodnym tonem: – W tym również naszą matkę. To ona potrzebuje cię najbardziej, Rhio. To ją musisz chronić. Nie mnie. Pochyliła głowę. – Pamiętaj, obiecałaś mi, że wrócisz. Ze zaprowadzisz mnie tylko do granic krainy krasnoludów. Rhia powoli podniosła głowę. – Pozwól przynajmniej, że coś ci dam. Sięgnęła po wiszącą u jej boku Kulę Ognia. – Nie Kulę – zaprotestowałem. – To ty masz się nią zajmować. – Ale nie wiem, jak jej używać! Ścisnąłem jej palec. – Pewnego dnia się dowiesz. Puściła mnie i zwinnie odwiązała z rękawa kawałek pnącza. Potem bez słowa zawiązała mi wokół nadgarstka jaskrawozieloną bransoletkę. – Gotowe – powiedziała w końcu. – To ci będzie przypominać o życiu, które cię otacza, jak również o

życiu, które masz w sobie. – Choć przyglądała mi się srogo, jej oczy zaszły łzami. – Ale nie ochroni cię przed niebezpieczeństwem. Teraz to ja pochyliłem głowę. – Obawiam się, że nic nie jest w stanie mnie ochronić. Byłem odrętwiały, ale poczułem, jak obejmują mnie przyozdobione liśćmi ręce. Potem wyruszyłem bez Rhii, a moja przyszłość była tak mroczna jak zasłona dymu na horyzoncie.

CZĘŚĆ DRUGA

X MYŚLIWY I ZWIERZYNA Nie minęła godzina, a na niebo wyszły snopy lśniącego szkarłatu niczym struny niebiańskiego psalterium. Niedługo potem dotarłem do krętego strumienia mieniącego się czerwienią w zachodzącym świetle. Był to górny bieg Nieustającej Rzeki. Bez trudu przeszedłem przez wąski kanał, zaledwie strużkę w porównaniu z rwącym nurtem, w który zamieni się po wiosennych roztopach. Było tak, jak przewidziała Rhia. Moje buty chrzęściły na okrągłych kamieniach w małym kanale, a ja się zastanawiałem, czy spełnią się również inne, bardziej niepokojące przepowiednie mojej siostry. I czy kiedyś jeszcze ją zobaczę. Jak bezimienny koń z mojego dzieciństwa, o którym rozmawialiśmy pod gwiazdami, Rhia była kimś więcej niż towarzyszką podróży, więcej niż przyjaciółką. Była częścią mnie. Wszedłem na północny brzeg i rozejrzałem się po krainie krasnoludów. Gdzieś tam, na tych pofałdowanych, skalistych równinach, znajdowały się ukryte wejścia do ich podziemnego królestwa. Choć wiedziałem, że Urnalda będzie mi wdzięczna za pomoc, chyba nie spodziewała się, iż ja także liczę na jej wsparcie. W dalszym ciągu nurtowało mnie, dlaczego oznajmiła, że tylko ja mogę

pomóc jej ludowi. Być może ona również znała przepowiednię Smoczego oka: Potomek odwiecznych wrogów, Którzy z nim walkę toczyli, On jest ostatnią nadzieją, By zabić smoka w tej chwili. Zadrżałem, gdyż choć w moich żyłach płynęła krew Tuathy, nie mogłem się poszczycić ani jego rozwagą, ani bronią. I zadrżałem ponownie na myśl o niezrównanej potędze Valdearga. A zagłada kroczy w mroku jego cienia. Samo zgładzenie smoka będzie wystarczająco trudne. Uratowanie się przed przepowiednią i przeżycie bitwy będzie – miałem co do tego pewność – niemożliwe. Ściskając trzon laski, rozważałem, jak najlepiej odnaleźć Urnaldę. Albo raczej jak pomóc jej odnaleźć mnie. Jeżeli zbytnio się ujawnię, Valdearg może znaleźć mnie pierwszy. Jeżeli zaś ukryję się zbyt dobrze, mogę zmarnować cenny czas. Postanowiłem, że będę się trzymać otwartej przestrzeni. I zachowam czujność. Wkrótce woń dymu przybrała na sile. Oczy zaczęły mi łzawić. Wkroczyłem na równinną połać, która wyglądała bardziej jak opuszczone palenisko niż pole. Koniec mojej laski nie szeleścił już w wysokich trawach, tylko chrzęścił o kruche łodygi i wysuszoną glebę. Osmalone jeżyny przechwytywały zadymione powietrze. Głazy, którymi usiana była równina, przypominały

kawałki węgla drzewnego. I ciągle ten zapach! Często omiatałem magicznym wzrokiem ciemniejące niebo w poszukiwaniu śladów smoka. Wiedziałem, że ze względu na jego rozmiar mam szansę ujrzeć go z daleka, ale spodziewałem się też, że będzie szybki. Zastraszająco szybki. A kiedy go wypatrywałem, przyglądałem się też ocienionemu gruntowi pod moimi stopami, gdyż nie miałem ochoty wpaść w któryś ze sprytnie zamaskowanych tuneli krasnoludów. Każde wgłębienie, choćby nieznaczne, każdy nietypowy cień, choćby maleńki – wszystko sprawdzałem z uwagą. Wtedy usłyszałem polecenie wydane szorstkim głosem. Doszło mnie ono zza kolcolistu po lewej stronie. Ostrożnie się zbliżyłem. Przykucając za osmalonymi krzewami, zauważyłem parę krasnoludów; w ich skórzanych spodniach i rudych brodach odbijały się ostatnie promienie światła. Choć sięgali mi zaledwie do pasa, mocarne torsy i potężne ręce dowodziły zaskakującej siły. Byli uzbrojeni po zęby i każdy z nich nosił dwustronny topór, długi sztylet i kołczan ze strzałami. Właśnie wyciągnęli łuki i pospiesznie zakładali strzały na cięciwy. Odwróciłem się i ujrzałem parę jeleni, byka i łanię, które kuliły się pod ścianą stromego rowu otoczonego sczerniałymi głazami. Krasnoludy bez wątpienia zagoniły je w pułapkę i teraz chciały zabić jedno albo oboje, zanim uciekną. Lania, napinając silne uda, usiłowała wyskoczyć po stoku żlebu, ale zsuwała się z powrotem ze stukotem

kamieni i w kłębach popiołu. Tymczasem jeleń opuścił potężne poroże i szykował się do natarcia na myśliwych. Choć końce rogów połyskiwały groźnie, wiedziałem, że nie zdadzą się na wiele przeciwko pędzącym strzałom. Na widok tragedii jeleni poczułem ucisk w brzuchu. Nie jadłem jeleniny od tego odległego dnia, kiedy sam Dagda pod postacią jelenia uratował mnie od pewnej śmierci. Nigdy jednak nie przeszkadzało mi, kiedy ktoś inny delektował się mięsem tych zwierząt. Z drugiej strony... nigdy wcześniej nie byłem świadkiem egzekucji tych pełnych gracji istot. W chwili kiedy strzały znalazły się na cięciwach, łania odwróciła się nagle w moją stronę. Nie umiałem powiedzieć, czy mnie zobaczyła przez krzaki, czy nie. Jednak widok jej dużych, inteligentnych, brązowych oczu, z których biło przerażenie, zrobił na mnie wrażenie. – Przestańcie! – krzyknąłem. Zaskoczone krasnoludy podskoczyły. Obie strzały chybiły celu, odbijając się od usianych skałami stoków żlebu. Jelenie popędziły po torfie, zanim krasnoludy zdążyły ponownie sięgnąć do kołczanów. Jednym wspaniałym skokiem, z przednimi kopytami przyciśniętymi do piersi, zwierzęta poszybowały nad głowami napastników i wyleciały poza ich zasięg. – Co z ciebie za głupiec? – zapytał jeden krasnolud, wymierzając naciągnięty łuk prosto w moją pierś. – Przybywam w pokoju. – Wychodząc z kępy kolcolistu, uniosłem laskę w zadymione powietrze. –

Jestem Merlin, a wezwała mnie do was sama Urnalda. – Phi! – ofuknął mnie krasnolud. – Czy kazała ci też popsuć nam łowy? Zawahałem się. – Nie. Ale nie mogłem postąpić inaczej. – Nie mogłeś? – Drugi krasnolud tupnął ze złością, rzucił łuk na ziemię i wyciągnął topór. – Ty żałosny, długonogi prostaku! Jak dla mnie to zamiast z jeleniną moglibyśmy wrócić z mięsem człowieka. – Niezły pomysł – odparł jego kompan. – W tych czasach trudno zdobyć jakiekolwiek mięso. Nie będziesz tak smaczny jak jeleń – szukaliśmy tych zwierząt przez wiele dni – ale dobre i to. Czy Urnalda nie ostrzegła cię, że twoja rasa nie ma prawa wchodzić na te tereny? – Do roboty – zachęcił go towarzysz. – Zastrzel go. Zanim będzie próbował nas omamić sztuczkami ludzi. – Zaczekajcie – zaprotestowałem, a mój umysł gorączkowo poszukiwał jakiegoś rozwiązania. – Twierdzicie, że wejście na te tereny jest wzbronione, ale już tu kiedyś byłem. – Choć kolana mi się trzęsły, stałem dumnie wyprostowany na spalonej ziemi. – I wróciłem, żeby pomóc waszemu ludowi, tak jak wy mi kiedyś pomogliście. – Phi! – Krasnolud naciągnął cięciwę. Koniec strzały połyskiwał groźnie. – Teraz wiem, żeś kłamcą i złodziejem. Nasze prawa każą nam zabijać łudzi, a nie im pomagać! Nawet Urnalda, której pamięć jest tak krótka jak jej grube nóżki, by tego nie zapomniała.

– Czyżby tak bywało? – zapytał ostry głos z cienia. Krasnoludy i ja odwróciliśmy się, by ujrzeć krępą postać, która stała przy jednym z głazów. Urnalda. Miała na sobie płaszcz z kapturem narzucony na czarną szatę, która połyskiwała wyszytymi runami. Sterczące spod kaptura skołtunione rude włosy próbowała ujarzmić wieloma wysadzanymi klejnotami spinkami, ozdobami i szpilami. Miała kolczyki z muszli, z których każda prawie dorównywała wielkością jej kartoflowatemu nosowi. Jedną krępą dłoń miała zawiniętą wokół swojej laski, a druga wskazywała na krasnoluda z łukiem. W jej oczach, jaskrawych jak ogień, który strawił moje psalterium, płonęła furia. – Urnal-naldo – wyjąkał pierwszy krasnolud, opuszczając łuk. – Nie chciałem cię obrazić. – Nie? – Czarodziejka przez dłuższą chwilę mierzyła go wzrokiem. – Obelga bywa obelgą, nawet kiedy osoba, którą oczernia, jej nie słyszy. – A-a-ale jesteś w b-błędzie. – Bywam? – Urnalda wyszła z cienia. – Znacznie gorsza od twojej obelgi, łowco, bywa twoja groźba wobec naszego przyjaciela. – Skinęła na mnie, a kolczyki z muszli się zakołysały. – Kiedy przybyłam, bywaliście chętni, żeby go naszpikować strzałami. Moja pierś odprężyła się, za to krasnolud dyszał przerażony. Nerwowo podrapał się po brodzie. – Ale on... – Milcz! To może i bywa człowiek, ale to bywa też

nasz przyjaciel. O tak! Cenny przyjaciel. I co więcej, bywa naszą jedyną nadzieją. – Urnalda spiorunowała wzrokiem krasnoluda. – Czyżbyś zapomniał o moim rozkazie, żeby się nim zaopiekować, kiedy przybędzie do naszej krainy? Czyż nie tak bywało? – T-tak, Urnaldo. Zapomniałem. Z dłoni Urnaldy wystrzelił błysk. W tej samej chwili krasnolud jęknął zaskoczony. Stał w tych samych spodniach, co przedtem, jednak teraz opadały mu one wokół trzewików jak luźne worki. Myślałem, że mu spadły, i wtedy zrozumiałem, co się stało. – Moje nogi! – zajęczał. – Skróciłaś je! – Stanął na palcach, choć nawet wtedy sięgał swojemu towarzyszowi tylko do łokcia. – Są o połowę krótsze, niż były. – Zgadza się – potwierdziła czarodziejka. – Twoja pamięć bywa teraz tak samo krótka jak twoje nogi. Krasnolud osunął się na kolana, które teraz znajdowały się tuż ponad cholewkami jego butów. – Proszę cię, Urnaldo, oddaj mi stare nogi. – Nie, dopóki nie przekonasz mnie o swojej lojalności. – Zerknęła na drugiego krasnoluda, który stał i dygotał. – Z tobą zrobiłabym to samo, ale bywałoby za mało myśliwych. Urnalda powoli odwróciła się do mnie. Jej mina, choć nadal gniewna, trochę złagodniała. – Bywa mi przykro, że twój powrót bywał tak nieprzyjemny. Pokłoniłem się z szacunkiem. Potem z westchnieniem

wdzięczności oparłem się o łaskę. – Cieszę się, że przybyłaś na czas. Bardzo się cieszę. Muszle w uszach Urnaldy zakołysały się, kiedy nieznacznie pokłoniła głowę. – I tobie, i mnie bywało pisane przybyć we właściwym czasie, Merlinie. Widzisz, to będzie noc, kiedy Valdearg tu powróci. Zesztywniałem i spojrzałem na niebo pociemniałe zarówno od mroku, jak od unoszących się smug dymu. Moja ciekawość przeważyła nad strachem i zapytałem: – Wiesz, że wróci właśnie dzisiejszej nocy? – To bywa prawda. – Skąd ta pewność? Ściągnęła policzki. – Ponieważ, mój młody przyjacielu, zawarłam z nim pakt. O tak! Smok bywa szczególnie inteligentnym stworzeniem i doskonale wie, czego chce. A w tym wypadku, z przykrością bywam zmuszona to powiedzieć, tym, czego smok naprawdę chce, bywasz ty.

XI PAKT Zanim zdążyłem się poruszyć, Urnalda machnęła dłonią. Mój umysł przeszyła szkarłatna błyskawica. Odrzuciło mnie do tyłu i wylądowałem z łoskotem na spalonej ziemi. Przez chwilę miałem poczucie, jakby wyrwano mi serce i zmiażdżono płuca. Czułem przeraźliwy ból w piersi! Zachmurzone niebo o odcieniu szkarłatu kiwało się nade mną. Z trudem zaczerpnąłem zadymionego powietrza. Zapiekło mnie w krtani. Zmusiłem się, żeby usiąść. Wirująca twarz czarodziejki uśmiechała się pewna siebie. Tak bardzo kręciło mi się w głowie... Nieopodal na ziemi leżał mój miecz. Znacznie dalej moja laska. Zmagałem się, żeby te obrazy mi się nie mieszały; wszystko się zlewało. Czy już tak się kiedyś nie czułem? Ostatnio? Jak przez mgłę przypomniałem sobie... ale kiedy? Nie mogłem sięgnąć pamięcią. Mój miecz, powiedziałem sobie. Jeżeli go odzyskam, będę mógł się obronić. Wyciągnąłem drżącą rękę i z całej siły spróbowałem zapanować nad wirowaniem myśli, skoncentrować się. Przybądź do mnie, mieczu. Skocz do mnie. Nic się nie stało.

Choć słyszałem, jak Urnalda prycha, nie pozwoliłem, żeby odciągnęła moją uwagę od miecza. Skocz do mnie, mówię. Skocz! Nadal nic. Raz jeszcze spróbowałem. Zebrałem całą swoją moc i przelałem ją do ostatniej kropli w miecz. Skocz! Ciągle nic. – Przykro mi to powiedzieć, Merlinie, ale będzie ci teraz bywało nieco lżej. – Czarodziejka uśmiechnęła się szeroko, podeszła do miecza i wzięła go. – Zabiorę ci coś, co bywało niegdyś twoje. – Mój miecz. – Chciałem się podnieść, ale opadłem z sił i osunąłem się na ziemię. – Oddaj mi go! Oczy Urnaldy zapłonęły. – Nie, to nie twój miecz bywa obiektem moich zakusów. – Pochyliła się nade mną, po czym wycedziła mrożącym krew w żyłach szeptem: – Nie zabiorę ci miecza, lecz twoje moce. Nagle przypomniałem sobie, kiedy ostatnio tak się poczułem. Po ataku kreeliksa! Poczułem ucisk w żołądku i kręciło mi się w głowie. Dysząc ciężko, zmusiłem się, żeby się podnieść. Choć stałem chwiejnie jak nowo narodzony źrebak, spojrzałem na Urnaldę. – Nie masz prawa! Jestem przecież twoim przyjacielem. Sama tak powiedziałaś! Jak możesz coś takiego zrobić? – Z łatwością – odparła. – Wystarczy odrobina negatus mysterium.

Nogi ugięły się pode mną i upadłem z powrotem na pokryty sadzą grunt. – Ale dlaczego? Mogłem ci pomóc! Tylko ja mogę pokonać Valdearga. Tak mówi przepowiednia Smoczego oka. – E tam! – prychnęła czarodziejka. – Takie przepowiednie bywają bezwartościowe. Ważny bywa tylko mój pakt z Valdeargiem. – Jej krótkie palce bawiły się kolczykiem, kiedy przyglądała mi się złowrogo. – Widzisz, smok obudził się ze snu, bo ktoś zniszczył najcenniejszą część jego życia, to, co cenił ponad wszystko. Potrząsnąłem głową, żeby pozbyć się zawrotów. – Co to takiego? – Chyba udajesz, Merlinie. Przecież bywa ci to wiadome. – Nie wiem! Uwierz mi. – W takim razie dobrze. Spełnię twoją prośbę. Valdearg zbudził się, ponieważ ktoś – ktoś wyjątkowo sprytny – odnalazł tajną kryjówkę z jego jajami. Z jego jedynym potomstwem! Potem ten okrutnik zabił jego małe. Co do ostatniego. To bywało wyjątkowo groźne posunięcie. Zezłoszczona Urnalda przecięła powietrze moim mieczem. – Ponieważ smocze jaja bywały ukryte nieopodal krainy krasnoludów, Valdearg obwinił za ten czyn mój lud. Niewinny, prawy lud Urnaldy! I oto smok tu

przylatuje, wypala moje tereny, tłucze ziemię ogonem, od czego zapadają się tunele, smaży żywcem moich myśliwych. – Zaczęła gwałtowniej wymachiwać mieczem. – Ruina! Zniszczenia! Aż w końcu – tak, w końcu – przekonałam go, że zabójcą nie bywał jednak krasnolud. Chciałem coś powiedzieć, ale nie dała mi dojść do słowa. – Urnalda, tak przebiegła, tak mądra, dokładnie przyjrzała się resztkom jaj. I znalazła dowód na to, że mordercą nie mógł bywać krasnolud, że musiał nim bywać człowiek. Człowiek o sercu pełnym jadu. Nie bywało to łatwe, żeby przekonać Valdearga, żeby przyjrzał się dowodowi, gdyż nawet kiedy przelatuje wysoko nad szczątkami, to ogarnia go furia. Furia, nad którą nie panuje. – Dźgnęła mściwie powietrze. – Mimo to nie poddawałam się i w końcu mi się udało. Kiedy Valdearg zrozumiał, że mordercą bywał człowiek, uznał, że tylko jego odwieczny wróg Tuatha – albo jego potomek, gdyby Tuatha nie bywał już żywy – mógłby popełnić tak straszny czyn. Zapłonęły mi policzki. – Skąd przyszło mu do głowy coś podobnego? – To bywa proste. – Urnalda wykrzywiła wargi. – Bo to bywa prawda. – Ależ skąd! Zacząłem się podnosić, ale czarodziejka machnęła w moją stronę mieczem, aż znów usiadłem.

– Więc ja, Urnalda, zawarłam pakt z Ognistymi Skrzydłami. W rzeczy samej! Zgodziliśmy się, że jeżeli mu cię dostarczę, to on zostawi w spokoju mój lud. Na zawsze. Ale smoki bywają niecierpliwe. Nie chciał czekać zbyt długo. Uderzyła w spopielałą ziemię. – Umówiliśmy się na spotkanie tej nocy. Gdyby nie udało mi się ciebie uwięzić, bywał gotów dać mi jeszcze tydzień – siedem dni i ani jednego więcej. Jeżeli siódmej nocy bym cię mu nie przekazała, przysiągł, że zgładzi cały mój lud, bez wyjątku. I wszystkich innych, którzy stanęliby mu na drodze, kiedy by cię szukał. – Ale ja nie zabiłem jego młodych! Jak mógłbym to zrobić? Od wielu miesięcy byłem pochłonięty pracą nad instrumentem. – Bzdura! Mogłeś to zrobić po kryjomu i nikt by nie zauważył. – To nieprawda. Popatrzyła na mnie sceptycznie, a jej oczy świeciły jak smocze płomienie. – Pod wieloma względami to bywałby odważny i wizjonerski czyn. Uwolnić krainę od smoków! Wyplenić tę żałosną rasę! – Wbiła miecz w ziemię obok mnie. – Jednak powinieneś wiedzieć, że to może bywać groźne dla krasnoludów. Ludu Urnaldy. – Mówię ci, że tego nie zrobiłem! Uniosła broń i machnęła nią nad moją głową, o mało mnie nie trafiając.

– W twoich żyłach bywa żądza mordu! Mógłbyś temu zaprzeczyć? Delektujesz się poczuciem potęgi, poczuciem siły. Wiesz, że moje słowa bywają prawdziwe, Merlinie! Popatrz tylko, co jedyny syn Tuathy – twój ojciec, Stangmar – zrobił z krasnoludami i resztą Fincayry! Zatruł nasze ziemie. Wymordował nasze dzieci. Jak możesz mi powiedzieć, że ty, jego rodzony syn, bywasz inny? – Ale ja jestem inny! Podniosłem się i przyklęknąłem. Mój magiczny wzrok, który nie był już rozmyty, skoncentrował się na błyskających oczach Urnaldy. – Koniec końców to ja go pokonałem! Nie słyszałaś o tym? Zapytaj samego Dagdę, jeżeli mi nie wierzysz. Czarodziejka zamruczała. – To o niczym nie świadczy. To znaczy tylko, że bywasz jeszcze okrutniejszy od własnego ojca. – Dotknęła paznokciem ostrza mojego miecza. – Powiedz mi prawdę. Czy zaprzeczysz, że cieszyłbyś się, gdyby z Fincayry na zawsze zniknęły wszystkie smoki? – N-nie – przyznałem. – Nie mogę temu zaprzeczyć. Ale... – W takim razie jak mogę ci uwierzyć, że nie bywasz zabójcą? Wymierzyła miecz w moją szyję, zatrzymując szpic o długość palca od skóry. Wargi wykrzywił jej pogardliwy uśmiech. – Jednak teraz musisz mnie zrozumieć. Czy to

zrobiłeś, czy nie, bywa nieistotne. Tak, nieistotne. – Nieistotne? – Uderzyłem pięścią o spaloną glebę, wzniecając kłąb popiołu. – Tu chodzi o moje życie. – I życie mojego ludu, który bywa znacznie ważniejszy. – Przytaknęła, a zwisające jej z uszu muszle zastukały o siebie. – Liczy się, że smok myśli, że ty bywasz mordercą jego młodych. Czy nim bywałeś, czy nie, to bez znaczenia. Trzeba mu zaledwie kilku gryzów mięsa człowieka, żeby jego żądza zemsty bywała zaspokojona. – Nachyliła się bliżej, przyciskając swój kartoflowaty nos do mojego. – I ty bywasz tym człowiekiem. Zrozpaczony zacząłem pełznąć w stronę laski. Jednak Urnalda była szybsza. Machnęła dłonią w stronę laski i ta uniosła się z ziemi, po czym zawirowała w zadymionym powietrzu. Dwóch krasnoludów przypatrywało się temu z niedowierzaniem. – A teraz – powiedziała Urnalda – czy powątpiewasz, że odebrałam ci twoje moce? Czy chciałeś użyć przeciwko mnie swojej czarodziejskiej laski? Zanim zdążyłem odpowiedzieć, Urnalda wypowiedziała dziwne zaklęcie. Błysnęło szkarłatem i moja laska rozpłynęła się w powietrzu. W piersi zabolała mnie pustka. Moje moce. Już po nich! Moja laska, moja cenna laska. Stracona! Urnalda przyjrzała mi się srogo. – Choć na to nie zasługujesz, bywam litościwa. O tak! Zostawię ci magiczny wzrok, żeby smok myślał, że

bywasz w stanie się bronić, przynajmniej przez chwilę. Dzięki temu, po tym jak cię zgładzi, będzie bywał bardziej skłonny, żeby dotrzymać obietnicy. Z tego samego powodu oddam ci to. Cisnęła mój miecz wysoko w powietrze, wypowiadając zarazem polecenie. Miecz leciał na mnie, po czym nagle skręcił w powietrzu i wsunął się prosto do pochwy u mojego pasa. – Jednak bywaj rozważny – warknęła. – Jeżeli przyszłoby ci do głowy użyć tego ostrza przeciwko mnie, obetnę ci nim nogi, tak jak skróciłam je mojemu myśliwemu. Poniżony niedawno krasnolud złapał się za luźne spodnie i zakwilił. Urnalda wciągnęła powietrze. – A teraz bywa czas. W górę, rozkazuję ci! – Pokazała laską na skalne wzniesienie w kształcie piramidy, które leżało po przeciwległej stronie płaskowyżu. – Pomaszeruj na to wzgórze. Smok niedługo się tam pojawi. Z trudem stanąłem na nogi. Miałem mętlik w głowie i obolałe ciało. Wcześniej obawiałem się, wręcz spodziewałem, że stracę życie w pojedynku z Valdeargiem. Jednak nie w ten sposób. Zupełnie nie tak. I choć po części wróciły mi siły, pustka w piersi była wyraźniejsza niż kiedykolwiek. Jakby ktoś wyrwał rdzeń mojej osobowości. Moja przyszłość jako maga i tak była niepewna. Ale teraz wszystkie moce, które posiadałem, te

magiczne dary, których nawet do końca nie rozumiałem, zniknęły. A z nimi zniknęło coś jeszcze. Coś bardzo bliskiego mojej duszy.

XII OKRĄŻYĆ OPOWIEŚĆ Wtem jeden z łowców krzyknął. Wszyscy się odwróciliśmy i ujrzeliśmy dużą łanię, która pędziła po pogrążonym w mroku płaskowyżu. Z gracją i zwinnością gnała po pofałdowanej równinie jak latający cień. Nie umiałem powiedzieć, czy to była łania o dużych oczach ze żlebu. Miałem tylko nadzieję, że nogi zaniosą ją daleko od tej krainy bezlitosnych myśliwych i zdradzieckich sprzymierzeńców. – Mmmm, jelenina. – Urnalda mlasnęła językiem. – Szybko! Żeby nie uciekła. Zanim skończyła mówić, myśliwi już założyli strzały. Krasnoludy napięły cięciwy, naprężając potężne mięśnie. Tym razem byłem pewien, że przynajmniej jedna strzała trafi do celu. Nic jednak nie mogłem zrobić, żeby temu zapobiec. Chwilę zanim poddani Urnaldy wypuścili strzały, łania skoczyła wysoko w pełne oparów dymu powietrze. Na ułamek sekundy zawisła niczym idealny cel. – Strzelajcie! – rozkazała czarodziejka. – Powiedziałam... Nagle z tyłu uderzył w nią olbrzymi kształt. Z przeraźliwym krzykiem Urnalda wleciała na obu

krasnoludów, których strzały trafiły w ziemię. Myśliwi, równie zaskoczeni, upadli pod ciężarem swojej władczyni, która oszołomiona leżała na nich i pojękiwała. Krasnolud, któremu niedawno skróciła nogi, chciał się wygramolić i wstać, ale potknął się o swoje luźne spodnie. Wylądował prosto na twarzy Urnaldy, miażdżąc jeden kolczyk z muszli. Tymczasem potężne poroże uniosło mnie w powietrze. Przewróciłem się do tyłu i spadłem na olbrzymią szyję z nastroszoną sierścią. Jeleń! Pognaliśmy po równinie. Trzymałem się ze wszystkich sił, nogi zahaczyłem o poroże, a rękami złapałem się muskularnej szyi. Szorstka sierść drapała mnie w policzki, kiedy olbrzymie ciało podskakiwało pode mną. Wkrótce potem krzyki krasnoludów ucichły i słyszałem tylko uderzenia kopyt o ziemię. Nie mam pojęcia, jak długo tak pędziliśmy, choć wydawało mi się, że całą noc. Mięśnie na szyi jelenia była twarde jak kamień. Łup, łup, łup. Przynajmniej raz się zsunąłem i upadłem z głuchym odgłosem na ziemię. W mgnieniu oka poroże mnie zgarnęło i niedogodna podróż trwała dalej. W końcu, otumaniony i poobijany, znów spadłem. Tym razem rogi mnie nie podniosły. Przewróciłem się na plecy i poczułem na szyi chłód wilgotnej trawy. Moje posiniaczone ciało poddało się zmęczeniu. Wydawało mi się, że w oddali rozbrzmiewają głosy, jakby ludzkie, ale inne. Niemniej pomimo łupiącego mi w głowie rytmu

kopyt zmorzył mnie mocny sen. Kiedy się obudziłem, usłyszałem szum strumienia. Gdzieś nieopodal pluskała i kotłowała się woda. Leżałem twarzą w dół na posłaniu z trawy i odwróciłem się zdrętwiały. Bolała mnie głowa i plecy, zwłaszcza między łopatkami. Jaskrawe światło! Słońce świeciło wysoko, ogrzewając mi twarz. Powietrze, choć nadal nieco zadymione, wydawało się jaśniejsze i przejrzystsze niż minionej nocy. Miniona noc! Czy to wszystko naprawdę się stało? Usiadłem pomimo obolałych pleców. Wciągnąłem gwałtownie powietrze. Na przewróconym pniu przy bulgoczącym strumieniu siedziała dziewczyna mniej więcej w moim wieku. Przez dłuższą chwilę pozostawaliśmy w ciszy. Patrzyła jakby za mnie, na strumień, być może z nieśmiałości. Mimo to widziałem, że jej wielkie brązowe oczy przyglądają mi się ostrożnie. Nie powiedziałbym, żeby była urodziwa – tak samo jak nie dało się tego powiedzieć o mnie – jednak roztaczała wokół siebie wyraźną niecodzienną aurę. Podbródek, nienaturalnie długi i wąski, podpierała dłonią. Wydawała się odprężona, a zarazem gotowa, żeby w ułamku sekundy ruszyć do akcji. Jej splecione włosy mieniły się odcieniami brązu bagiennych traw. Sam warkocz wił się wzdłuż ramienia i opadał z tyłu po żółtej szacie, która wyglądała jak zapleciona z pędów wierzby. Nie nosiła butów.

– Proszę, proszę – oznajmił głęboki, dźwięczny głos. – Nasz wędrowiec się zbudził. Odwróciłem się i ujrzałem podchodzącego do nas wysokiego młodzieńca o potężnym torsie. Miał na sobie zwykłą jasnobrązową tunikę i posuwał się wielkimi susami. Jego broda sterczała tak samo jak podbródek dziewczyny. Miał tak samo brązowe oczy, choć nie tak duże. On również był boso. Domyśliłem się od razu, że to rodzeństwo. W tej samej chwili poczułem, że są czymś więcej i czymś mniej, niż mi się wydawali. Nie umiałem jednak stwierdzić w jakim sensie. Stanąłem na nogi i skinąłem głową do obydwojga. – Dzień dobry. Młodzieniec odwzajemnił skinienie. – Niech zielone łąki cię odnajdą. Wyciągnął rękę nieco nienaturalnym gestem. Uścisnęliśmy sobie dłonie, a jego silne palce owinęły się wokół moich. – Jestem Eremon, syn Ller. – Przechylił głowę w stronę pnia. – A to moja siostra, Eo-Lahallia. Woli, jak się ją nazywa po prostu Hallia. Dziewczyna nic nie odpowiedziała, ale nadal przyglądała mi się nieufnie. Eremon puścił moją dłoń. – Można powiedzieć, że jesteśmy mieszkańcami tych rejonów. A kim jesteś ty? – Na imię mi Merlin. Eremon się rozpromienił.

– Nazywasz się tak jak sokół. [Merlin (ang.) sokół drzemlik] Uśmiechnąłem się smutno. – Tak. Miałem kiedyś przyjaciela. Drogiego przyjaciela. Sokoła drzemlika. Wiele razem przeszliśmy. W dużych oczach Eremona zalśniło zrozumienie. W jakiś sposób wiedział to, co przemilczałem. – W odróżnieniu od was – ciągnąłem – nie jestem z tych okolic. Można by mnie nazwać wędrowcem. – A więc, młody sokole, cieszę się, że twoje podróże przywiodły cię tu. Moja siostra również. Eremon zerknął na nią z nadzieją. Nie odezwała się, tylko przesunęła nerwowo na pniu. I choć nadal uciekała przede mną wzrokiem, posłała bratu bezpośrednie spojrzenie pełne nieufności. Eremon odwrócił się do mnie i wskazał na skrawek zbitej trawy, na którym spałem. – Wygląda na to, że podróże cię wyczerpały. Spałbyś cały tydzień, gdyby nie obudziły cię niespokojne sny. Cały tydzień. Tyle zostało mi czasu – a teraz miałem go jeszcze mniej! Valdearg powróci za tydzień. Żeby mnie pożreć. A jeżeli nie mnie, to każdego i wszystko, co stanie mu na drodze. Eremon dostrzegł, że nagle się spiąłem, i położył dłoń na moim ramieniu. – Nie znam cię długo, młody sokole. Widzę jednak, że dręczy cię niepokój. – Jego spojrzenie opłynęło mnie niczym fala, która obmywa kamienisty brzeg. – Czuję, że twoje kłopoty mają wiele wspólnego z naszymi. Hallia skoczyła na nogi.

– Mój bracie! Urwała, wahając się, czy powiedzieć coś więcej. W końcu głosem cichszym, lecz nie mniej dźwięcznym niż głos Eremona, zapytała: – Nie powinieneś... zaczekać? Być może zbyt pochopnie mu zaufałeś. – Być może – odparł Eremon. – Ale to poczucie wspólnoty nadal mi towarzyszy. Ciągle unikając mojego wzroku, Hallia machnęła ręką w moją stronę. – On się dopiero obudził. Nie... okrążyłeś z nim nawet opowieści. Zdziwiony patrzyłem, jak Eremon zamyka z rozwagą brązowe oczy, po czym je otwiera. – Masz rację, moja siostro. – Odwrócił się do mnie. – Mój lud, Mellwyn-bri-Meath, ma wiele tradycji, wiele rytmów, a niektóre z nich dotarły do nas aż z Zamierzchłego Czasu. Ze zwinnością wróbla wykonującego zwrot w powietrzu przeszedł nad brzeg strumienia i ukląkł przy paśmie miękkiego błota. – Jedną z naszych najstarszych tradycji – ciągnął – jest okrążanie opowieści, w ten sposób się przedstawiamy. Kiedy więc spotykamy kogoś z innego klanu, albo nawet z innej rasy, często odprawiamy ten rytuał. – Co to znaczy okrążyć opowieść? Eremon sięgnął do strumienia i wyciągnął cienki szary kamień. Strząsnął z niego wodę, po czym narysował

nim w błocie duży krąg. – Każdy z nas, zaczynając od ciebie, jako nowo przybyłego, opowiada część, ale tylko część jakiejś historii. – Podzielił krąg na trzy równe części. – Kiedy skończymy, części się scalą, tworząc pełne koło. – I pełną opowieść. – Podszedłem do brzegu strumienia i ukląkłem obok Eremona. – To wspaniały rytuał. Ale czy musimy go odprawiać teraz? Prawdę mówiąc, lepiej wychodzi mi słuchanie opowieści niż ich opowiadanie. A w tej chwili jestem myślami gdzie indziej. Mam mało czasu. Za mało! Właściwie powinienem się zbierać. – Pod nosem dodałem: – Choć nie za bardzo wiem dokąd. Hallia przytaknęła, jakby moja reakcja potwierdziła jej podejrzenia. – Widzisz? – powiedziała do brata naglącym tonem, w którym nadal pobrzmiewało powątpiewanie. – On nie lubi opowieści. – Ależ oczywiście, że lubię! – Odgarnąłem włosy z czoła. – Zawsze uwielbiałem opowieści. To naprawdę wspaniałe, dokąd mogą nas one przenieść. – To prawda – zgodził się Eremon. – I gdzie mogą nas zatrzymać. – Zmierzył mnie wzrokiem. – Chodź, młody sokole. Dołącz do naszego kręgu. W intensywnym brązie jego spojrzenia było coś, co mówiło mi, że to ważne, abym został w tym miejscu i z tymi ludźmi. I że moja część historii zostanie wysłuchana z zainteresowaniem – i oceniona z rozwagą.

– A więc zgoda – odparłem. – Jak mam zacząć? – Jak tylko sobie życzysz. Zagryzłem wargę, rozważając, jak najlepiej byłoby zacząć. Zwierzę – tak, to dobry pomysł. Zwierzę, które żyło tak jak ja w samotności. Nabrałem do płuc powietrza. – Historia zaczyna się – oznajmiłem – od leśnego stworzenia. Wilka. Hallię zdziwił mój wybór. Nawet jej brat, którego wielkie oczy nadal mi się przyglądały, wzdrygnął się. Nie miałem wątpliwości, że dokonałem złego wyboru. Jednak nie wiedziałem dlaczego. – Ten wilk – ciągnąłem – zwał się Hevydd. I był zagubiony. Nie na ziemi, lecz we własnym sercu. Wędrował po wysokich wzgórzach, badał okolicę i spał, i polował, gdzie tylko miał na to ochotę. Siadywał godzinami na swoim ulubionym kamieniu i wył do pereł nocnego nieba. Las wydawał mu się więzieniem, każde drzewo prętem klatki. Hevydd był samotny w sensie, którego nie umiał pojąć. Łaknął odpowiedzi, ale nie rozumiał nawet pytań. Brakowało mu towarzystwa, ale nie wiedział... – Zaschło mi gardle i zakaszlałem. – Nie wiedział, gdzie go szukać. Eremon zmarszczył brwi, nie wiedziałem, czy ze współczucia, czy z przerażenia. Jednak wiedziałem, tak jak i on, że moja część opowieści dobiegła końca. Zręcznie wywijając kamieniem, zaczął coś rysować w górnej z trzech części koła. Zrozumiałem, że to symbol mojej części historii. Zamiast głowy albo ciała wilka,

które ja bym tam umieścił, on narysował wilczą łapę. Ślad wilka. Nie spoglądając ani na mnie, ani na Hallię, lecz na koło, Eremon przemówił: – Hevydd nie zdawał sobie sprawy, że las nie był klatką pełną prętów, lecz nieskończonym labiryntem nachodzących na siebie śladów. Gdzie jeden trop się kończył, zaczynał kolejny. Jeleń pognał w tę stronę, borsuki pobiegły w tamtą. Z jednej gałęzi opuścił się pająk, na drugą wspięła się wiewiórka. Po ściółce pełzał nowo narodzony wąż, po niebie szybowała para orłów. Każdy z tych śladów łączył się z innymi, tak więc kiedy wilk sam truchtał po grani, w rzeczywistości wędrował u boku reszty zwierząt. A kiedy zbaczał ze swojej ścieżki, żeby zapolować na następny posiłek, tropy myśliwego i zwierzyny splatały się ze sobą. Jego słowa prawie zagłuszyło pluskanie strumienia. – I tak Hevydd nie zauważył, kiedy zniknął ostatni dąb, a wiewiórki musiały się wyprowadzić. Nie opłakiwał też śmierci królików, które co do jednego skonały, kiedy w ich kolonii pojawiła się zaraza. Nie zauważył też dnia, kiedy motyle o żółtych grzbietach przestały przelatywać przez zagajniki wraz z sójkami i krukami, które się nimi żywiły. Eremon urwał i narysował kilka różnych śladów w swojej części koła – to były ślady wszystkich wymienionych przez niego zwierząt, i nie tylko. Kiedy kończył, Hallia się zbliżyła, nadal uciekając okrągłymi oczami przed moim spojrzeniem. Przez chwilę

przyglądała się z namysłem rysunkowi w błocie, bawiąc się zarazem swoim kasztanowym warkoczem. – Las – zaczęła – z dnia na dzień robił się coraz cichszy. Znacznie cichszy. Mniej ptaków ćwierkało na gałęziach, mniej zwierząt przechadzało się po poszyciu. Jednak ze swojego kamienia na grani Hevydd częściej wył. Wył z silniejszego głodu, gdyż brakowało pożywienia. I wył także z większej samotności. Schyliła się z gracją i wzięła cienki kamień z dłoni Eremona. Szykowała się, żeby coś powiedzieć, i odczekała, aby ubrać myśli w odpowiednie słowa. – Nadszedł dzień, w którym do lasu przybyło... nowe stworzenie. Silnymi, gwałtownymi pociągnięciami dłoni wypełniła pozostałą część koła innym śladem: symbolem ludzkiego buta. – To stworzenie nadeszło... ze strzałami i mieczami. Po cichu, zwinnie zbliżyło się do kamienia, z którego wył Hevydd. Nie było już żadnych ptaków, które mogłyby się wznieść ostrzegawczo ku niebu. Nie było zwierząt, które rozpierzchłyby się przed intruzem. I nie został nikt, żeby opłakiwać Hevydda, kiedy człowiek go zabił... i wykroił mu serce.

XIII PĘDZIĆ JAK JELEŃ Po skończeniu swojej części opowieści Hallia wpatrywała się z powagą w pluskający strumień. Zaskoczyła mnie brutalność jej słów, ale jeszcze bardziej zdziwiło mnie przerażenie w jej głosie. Eremon podniósł się powoli i spojrzał na nią. – Czy można by powiedzieć, moja siostro, że Hevydd przeżyłby, gdyby więcej zrozumiał? – Być może – odparła dziewczyna, po czym zamilkła na dłuższą niż zazwyczaj chwilę. – Jednak równie dobrze można by zapytać, czy wina leżała po jego stronie, czy człowieka, który go zabił. – Winny był i człowiek, i wilk – oznajmiłem, raz jeszcze wstając. – Tak jak to na ogół bywa. Przekonałem się, że często moje pomyłki nakładają się na cudze, co prowadzi do pogorszenia sytuacji. Kiedy Hallia cofała się do samej krawędzi strumienia, Eremon się nie ruszał i przyglądał mi się zaintrygowany. – A skąd, młody sokole, wiesz tyle o własnych pomyłkach? – Bo mam siostrę – odpowiedziałem bez wahania. Twarz Eremona wykrzywiła się w uśmiechu, który od razu zniknął, kiedy Hallia skarciła go spojrzeniem.

– Teraz nam opowiedz, co cię tu sprowadza i dlaczego wyczuwam w tobie tyle z samotnego wilka. Poczułem nagłą potrzebę oparcia się na swojej lasce i odruchowo rozejrzałem się po trawie. Naraz przypomniałem sobie. Moja laska zniknęła. Została unicestwiona. Tak samo jak moje moce. Chłopiec z laską czarodzieja – tak nazwały mnie drzewa Dramy. Skrzywiłem się na to wspomnienie. – Posiadałem coś... niezwykłego. Coś cennego. A teraz to straciłem. Krzaczaste brwi Eremona zbliżyły się do siebie. – Cóż takiego? Zawahałem się. – Powiedz nam, młody sokole. Ponurym tonem rzekłem to słowo: – Magię. Nawet jeżeli nie było mi dane zostać prawdziwym czarodziejem, posiadałem pewne umiejętności. Magiczne. – Zamilkłem, widząc na ich twarzach powątpiewanie. – Musicie mi uwierzyć. Przybyłem do krainy krasnoludów na prośbę Urnaldy, żeby pomóc jej w walce z Valdeargiem – Ognistymi Skrzydłami. A ona mnie zdradziła. Pozbawiła mocy. – Dotknąłem swojej piersi. – Czuję tu teraz pustkę. Odebrano mi moją magię, istotę mojej osoby. Gdybyście tylko mogli to poczuć... wiedzielibyście, że mówię prawdę. Uszy Eremona, lekko spiczaste na górze jak u wszystkich mężczyzn i kobiet z Fincayry, przez chwilę

zadrżały. – Ja to czuję – powiedział cicho. Odwrócił się do siostry i spojrzał na nią pytająco, jakby czekając na jej zgodę. Jednak na twarzy Hallii ciągle malowała się nieufność. Powoli pokręciła głową, a jej długi warkocz zalśnił na słońcu. Napięła mi się szczęka. – Jeżeli mi nie ufacie, przynajmniej uwierzcie w to, że za sześć i pół dnia cała Fincayra pozna furię Valdearga. Chyba że znajdę sposób, aby go powstrzymać. Oczy Eremona się rozszerzyły. – I nie mam najmniejszego pojęcia, od czego zacząć! – Ścisnąłem dłonią powietrze, jakbym trzymał laskę. – Czy powinienem od razu oddać się w ręce smoka? Dać mu się pożreć? Być może to by go zaspokoiło. Tak twierdzi Urnalda. Ale może wcale tak by się nie stało! Być może nadal niszczyłby wszystko, co wpadłoby mu w łapy. Muszę temu zapobiec. – Stawiasz sobie duże wymagania – zauważył Eremon. Ponownie westchnąłem. – To jedna z moich wad. Popatrzyłem na krąg w błocie u moich stóp. – Sytuacja jest beznadziejna. Tak jak w wypadku wilka z naszej opowieści. – Sfrustrowany uderzyłem pięścią o otwartą dłoń. – Te dwa jelenie powinny były zostawić mnie na śmierć! Hallia zaniepokoiła się.

– Co powiedziałeś? Skrzywiłem się. – Jeżeli nie wierzycie w inne rzeczy, to tym bardziej nie uwierzycie w to. Po raz pierwszy dziewczyna spojrzała mi prosto w oczy. – Opowiedz nam... o jeleniach. – No cóż, dwa dzielne jelenie z nieznanego mi powodu zaryzykowały życie, aby mnie ocalić zeszłej nocy. To one mnie tutaj przyniosły. To prawda! Chciałbym móc im podziękować, choć sytuacja byłaby prostsza, gdyby nie robiły sobie kłopotu. Nie mam pojęcia, gdzie teraz są. Hallia przyjrzała mi się oczami, w których była niesamowita głębia. Wydawało mi się, że zalśniła w nich nowa wątpliwość, inna niż poprzednie. Nagle, świadoma, że odwzajemniłem jej spojrzenie, odwróciła się ode mnie zawstydzona. Brat pochylił się nad nią. – Mów, co chcesz o jego opowieści, ale ja mu wierzę. Dziewczyna wzięła go za rękę. – Część z tego, co mówi, może być prawdą... ale tylko część. Pamiętaj, to przecież... – Zreflektowała się. – Stworzenie, któremu nie wolno zaufać. Eremon uwolnił się z uchwytu. – Stworzenie, które nie różni się od nas. Przesunął dłonią przez kasztanowe włosy, po czym odwrócił się do mnie.

– Nie jest tajemnicą, że Ogniste Skrzydła się obudził. Jak również, że to, co robi, ma ukarać krasnoludy. Ponieważ krasnoludy nie mają przyjaciół w innych rejonach Fincayry, większość ludów zamieszkujących przy ich granicach doszła do wniosku, że same ściągnęły na siebie kłopoty. Tymczasem – jeżeli twoja opowieść jest prawdziwa – za gniewem Valdearga musi się kryć coś innego. – Zgadza się – przytaknąłem ponuro. – Ktoś zniszczył jego jaja, mordując jedyne potomstwo. Zerwał się zimny wiatr, który zaszeleścił trawami. Hallia odrzuciła warkocz przez ramię. – Nie współczuję mu. Zrujnował wiele krain i zgładził mnóstwo istnień. Jednak współczuję jego młodym, zamordowanym tak bezwzględnie. Pozbawionym szansy na ucieczkę. Zmarszczyłem brwi. – Ja im nie współczuję. Gdyby dorosły, stałyby się takie same jak... Słowa zamarły mi w ustach, kiedy uświadomiłem sobie, co chciałem powiedzieć. Jak ich ojciec. Czym to się różniło od tego, co Urnalda powiedziała o mnie? – Ja współczuję im wszystkim. – Głos Eremona zabrzmiał wyraźnie. – Nie chciały się urodzić jako smoki, chciały się tylko urodzić. – Urwał i spojrzał na mnie. – Wiesz, kto je zabił? – Jakiś człowiek. Jego uszy znów zadrżały.

– A kim był ten człowiek? Przełknąłem ślinę. – Valdearg myśli, że ja, ponieważ jestem potomkiem jego największego wroga, Tuathy. Ale to nie byłem ja. Przysięgam. Eremon ściągnął brwi i mierzył mnie wzrokiem przez dłuższą chwilę. W końcu oznajmił: – Wierzę ci, młody sokole. – Wziął głęboki wdech. – I zamierzam ci pomóc. – Eremonie! – krzyknęła jego siostra z nieoczekiwaną stanowczością. – Nie możesz! – Jeżeli mówi prawdę, to cała Fincayra powinna mu pomóc. – Ale tego nie wiesz! – Wiem tyle, ile trzeba. – Pogłaskał się po wystającej brodzie. – Chciałbym jednak wiedzieć coś jeszcze: gdzie te smocze jaja leżały ukryte przez lata. Gdybyśmy mogli znaleźć ich resztki, może udałoby się nam trafić na jakiś ślad. Na coś, co by nas naprowadziło na trop prawdziwego zabójcy. – Ja również to rozważałem – odparłem. – Ale resztki jaj mogą być wszędzie! Nie mamy czasu na poszukiwania. Poza tym musimy znaleźć nie mordercę, ale sposób, żeby powstrzymać Valdearga. W tej chwili przyszedł mi do głowy zalążek pomysłu. Dość rozpaczliwego, absurdalnego pomysłu. A wraz z nim zaczęło mnie ogarniać przerażenie. – Eremonie! Wiem, co muszę zrobić w czasie, który

mi pozostał. To naiwna nadzieja, ale nie mam innego planu. – Spojrzałem mu prosto w oczy. – A ten pomysł jest zbyt niebezpieczny, żebym mógł zwrócić się o pomoc do kogoś innego. Ponura twarz Hallii rozchmurzyła się, tymczasem Eremon przyglądał mi się posępnie. – Jedną z nielicznych rzeczy, które wiem o boju stoczonym w zamierzchłych czasach przez mojego dziadka z Valdeargiem, jest to, że pokonał on smoka dzięki przedmiotowi o wielkiej mocy. To naszyjnik – pełen magii – znany jako Galator. Obie pary brązowych oczu wpatrywały się we mnie. – Przez jakiś czas sam nosiłem go na szyi. Jednak nie poznałem jego sekretów. Zacząłem się garbić, kiedy zdałem sobie sprawę, że bez moich mocy magia Galatora może okazać się bezużyteczna. A jednak... to była jakaś szansa. Spróbowałem się wyprostować. – Muszę go odzyskać! Gdybym go miał, to być może raz jeszcze udałoby się pokonać smoka. – Gdzie on teraz jest? – zapytał Eremon. Zagryzłem wargę. – Ma go wiedźma Domnu, zwana też Mrocznym Losem. Mieszka na odległych krańcach Nawiedzonego Bagna. Hallia wciągnęła gwałtownie powietrze nosem. – W takim razie lepiej, żebyś... obmyślił inny plan. Nie uda ci się dotrzeć tam i z powrotem w ciągu zaledwie

sześciu i pół dnia. Skrzywiłem się. – Masz rację. To byłoby trudne, nawet gdybym umiał pędzić jak jeleń. Eremon odchylił głowę. – Przecież umiesz. Zanim zdążyłem zapytać, co ma na myśli, odwrócił się i zaczął biec po trawie, a jego stopy poruszały się bez wysiłku. Sadził susy coraz szybciej, aż jego nogi zamieniły się w plamę. Nachylił się do przodu; jego szerokie plecy były prawie poziomo, ręce niemal dotykały ziemi. Mięśnie na karku napięły się, a podbródek wysunął do przodu. Wtedy, ku mojemu zdziwieniu, jego ręce zamieniły się w nogi, tłukąc o glebę. Tunika rozpłynęła się w powietrzu i na jej miejscu pojawiła się sierść, a jego stopy i dłonie zamieniły się w kopyta. Z głowy wyrosło mu wielkie poroże z pięcioma odrostkami po każdej stronie. Odwrócił się, napinając potężny zad, po czym z powrotem pognał po polu. Po chwili stał przed nami zamieniony w jelenia.

XIV DAR EREMONA Wpatrywałem się zadziwiony w ciemnobrązowe oczy jelenia. – A więc to ty mnie uratowałeś. Eremon pochylił przede mną poroże. – Tak – oznajmił głosem jeszcze dźwięczniejszym niż przedtem. – Moja siostra i ja chcieliśmy ci tylko przyjść na ratunek, po tym jak ty ocaliłeś nas. Hallia wyciągnęła rękę i pogłaskała smukłą dłonią grubą sierść na szyi jelenia, a na czole dziewczyny pojawiły się zmarszczki niepokoju. Powiedziała cicho: – Jeden raz wystarczy, mój bracie. Odwzajemniliśmy przysługę. Czy naprawdę musimy robić coś jeszcze? Spojrzała na mnie, a jej mina stężała. – I to dla człowieka? Czy muszę ci przypominać, że to ludzie odebrali życie naszym rodzicom? Ze pocięli grzbiety naszego ojca i naszej matki na mięso... i zostawili resztki ich ciał, żeby zgniły? Ich spojrzenia się spotkały. Po chwili Eremon przemówił z nową łagodnością: – Eo-Lahallio, twój ból, jak wszystko, co odczuwasz, jest wielki. Jednak obawiam się, że zamiast go przekroczyć, tak jak przekroczyliśmy wiele bagien,

pozwalasz, żeby się ciebie trzymał jak krwiożerczy kleszcz, który miesiącami siedzi wczepiony w grzbiet. Hallia zamrugała załzawionymi oczami. – Ten kleszcz nie chce się odczepić. – Przełknęła ślinę. – I... to nie wszystko. Zeszłej nocy, po tym jak przybraliśmy z powrotem nasze dwunożne postacie, miałam sen. Straszny sen! Weszłam... do mrocznego i niebezpiecznego miejsca. Była w nim chyba rzeka o wartkim nurcie. A tuż przed sobą miałam zwłoki jelenia. Wszędzie była krew! Jeleń zadrżał, konając. Na sam ten widok chciało mi się płakać! Kiedy zbliżyłam się, żeby spojrzeć mu w oczy, zbudziłam się. Eremon kopnął nerwowo trawę kopytem. – Kim był ten jeleń? – Nie jestem pewna. – Mocno objęła go rękami za szyję. – Ale nie chcę, żebyś umarł! Kiedy słuchałem ich rozmowy, serce wypełniło mi przerażenie. Aż za dobrze pamiętałem pożegnalny uścisk Rhii w górnym biegu rzeki i pragnienie, żeby do niej wrócić. – Posłuchaj jej ostrzeżenia – poleciłem. – Choć twoja pomoc przydałaby mi się, Eremonie, cena byłaby zbyt wysoka. Nie, cokolwiek przyjdzie mi zrobić, uczynię to sam. W oczach Hallii błysnęła ulga. Eremon zaś przyglądał mi się. – Czy z trudem przyszło ci się rozstać z siostrą? Choć jego pytanie mnie zaskoczyło, udało mi się

przytaknąć. Eremon przechylił poroże tak, że jeden z odrostków musnął lekko policzek Hallii. – Czy rasa, której bracia i siostry tak bardzo się o siebie martwią, może być do cna zła? Dziewczyna nic nie odpowiedziała. Jeleń uniósł potężną głowę i zwrócił się do mnie: – Moja rasa ludzi-jeleni od dawna żyje w strachu przed wami, zbyt długo już żywi do was gniew. Nie wiem, czy pomagając ci, uda mi się zacieśnić nasze więzy z rasą mężczyzn i kobiet. Wiem jednak, że dobrze jest pomagać innemu stworzeniu, bez względu na kształt jego śladów. To też zamierzam uczynić. Hallia wciągnęła z sykiem oddech. – Czy... twoja decyzja jest ostateczna? – Owszem. – W takim razie – oznajmiła, potrząsając całym tułowiem – pójdę z tobą. – Kiedy Eremon chciał zaprotestować, podniosła dłoń. – Czyżby twój wybór był godny szacunku, ale mój już nie? – Wyczuwając jego przerażenie, delikatnie pogłaskała go po uchu. – Jeżeli mam rozpaczać, wolę to robić u twojego boku, a nie gdzieś w oddali. Wilgotny nos jelenia ostrożnie dotknął jej nosa. – Nie będziesz rozpaczać. Po chwili Eremon dodał: – Tak jak, miejmy nadzieję, ja nie będę rozpaczał. Hallia odstąpiła od brata. Spojrzała na swoje dłonie i

rozprostowała palce. Odwróciła się powoli w stronę otwartej przestrzeni, skąd dochodził ostry zapach wiązówki błotnej wystawionej na popołudniowe słońce. W mgnieniu oka zaczęła biec, potem skakać, aż sadziła susy między zielonymi źdźbłami z gracją jelenia. Zawróciła i podbiegła w podskokach do nas, a jej kopyta odbijały się bez trudu od ziemi. Eremon zastrzygł uszami, po czym spojrzał mi prosto w oczy. – Teraz twoja kolej. Cofnąłem się zaskoczony, ześlizgując się z błotnistego brzegu. Wpadłem z pluskiem do strumienia. Ociekając wodą, ze smugą błota na policzku, wgramoliłem się z powrotem na trawę. Hallia odwróciła wzrok, ale dostrzegłem jej rozbawione spojrzenie. – Może to i czarodziej, ale chyba powinien poćwiczyć chodzenie na dwóch nogach, zanim stanie na czterech. – Szybko się nauczy – zawyrokował Eremon. – Ale z-zaczekajcie... – wyjąkałem, wyciskając wodę z rękawów. – Nie mam magii! A nawet gdybym ją miał, nie nabrałem jeszcze biegłości w sztuce Przemiany. Przeobrazić się w jelenia byłoby mi tak samo trudno, jak stać się podmuchem wiatru. – Jest na to rada. Choć magia będzie pochodziła ode mnie, nie od ciebie, mogę się nią z tobą podzielić. – Jeleń opuścił wielkie poroże. – Proszę. Weź swój miecz.

– Nie! – krzyknęła Hallia, wierzgając przednimi kopytami. – Nie możesz tego zrobić. – Wolisz, żebyśmy całą drogę nieśli go na grzbietach? Z ledwością doniosłem go tu z krainy krasnoludów. Kryjówka Domnu jest znacznie dalej. Znów zwracając się do mnie, rozkazał: – Odetnij jeden z moich odrostków. Wystarczy jedno zdecydowane cięcie. Złapałem rękojeść i wyciągnąłem miecz z pochwy. Rozległo się odległe brzęczenie, jakby stłumiony dźwięk dzwonu. Mierząc w odrostek położony najdalej od głowy Eremona, z całej siły zamachnąłem się klingą. Błysnęło niespodziewanie i odrostek spadł na ziemię. Powietrze wzbogacił nowy drażniący zapach, podobny do woni leśnej polany. Wziąłem głęboki wdech, przypominając sobie kępę cykut, która dała mi dawno temu laskę. Eremon uniósł tylne kopyto i zaczął mocno uderzać nim w ziemię. Raz za razem. Kiedy w końcu przerwał, została mała sterta srebrnego proszku. Schowałem miecz do pochwy i przyklęknąłem, żeby się lepiej przyjrzeć. Maleńkie kryształki połyskiwały w świetle. Przednia noga Eremona trąciła mnie w ramię. – Wcierając ten pył w dłonie i stopy, młody sokole, zyskasz na pewien czas moc mojego ludu. Będziesz mógł się zamienić w jelenia i z powrotem w człowieka, wedle życzenia. – W jego głosie pojawił się ostrzegawczy ton. – Pamiętaj jednak, że aby przeżyć w skórze jelenia, nie wystarczy wyglądać jak jeleń, trzeba również myśleć jak

jeleń. Rozważając jego słowa, przełknąłem ślinę. – I – mówił dalej – jest pewne ryzyko, o którym musisz wiedzieć. Moc może utrzymywać się przez trzy miesiące albo trzy dni. Nie sposób tego przewidzieć. – A jeżeli się skończy, kiedy będę miał postać jelenia? – Wtedy zostaniesz nim już na zawsze. Tego daru nie możesz otrzymać ponownie, więc nie będę mógł ci pomóc zmienić się z powrotem. Przez chwilę wpatrywałem się w jego olbrzymie oczy. – Przyjmuję ten dar. I wraz z nim ryzyko. Zdjąłem buty, sięgnąłem po proszek i wtarłem go ostrożnie w stopy i dłonie. Poroże jelenia trąciło mnie w udo. – Nie przegap żadnego stawu palca. Kiedy skończyłem, wstałem. – Jeżeli zmienię się w jelenia, co się stanie z moją torbą? Z moim mieczem? – Magia ukryje je, kiedy będziesz jeleniem, i zwróci ci je, gdy będziesz człowiekiem. – W takim razie jestem gotów. Hallia prychnęła przez nos. – Niezupełnie! Lepiej... włóż z powrotem buty. W przeciwnym wypadku, kiedy wrócisz do ludzkiej postaci, będziesz bosy. A poza tym szybko ci się zrobią niezliczone bąble.

Choć jej ton mnie zirytował, nie odpowiedziałem. Eremon zaśmiał się gardłowo. – A teraz pędź, młody sokole! Ciesz się tym. Obyś miał grację strumienia i lekkość wiatru. Ruszyłem mozolnie przez trawy, a moje przemoczone trzewiki stąpały ciężko po ziemi. Woda chlupotała mi pod palcami stóp. Nie musiałem spoglądać na Hallię, żeby wyobrazić sobie jej sceptyczne spojrzenie. Pędziłem coraz szybciej. Obyś miał grację strumienia. Nachyliłem się naprzód, kołysząc rękami. Obyś miał lekkość wiatru. Moje kolana zgięły się do tyłu. Moje susy były bardziej zdecydowane, silniejsze. Broda wysunęła mi się do przodu. Obie dłonie upadły na ziemię. Grzbiet mi się wydłużył, tak samo jak szyja. Naraz gnałem po polu. Byłem jeleniem. Mój kształtny cień poszybował po trawie. Na głowie miałem małe poroże z dwoma odrostkami z jednej strony i trzema z drugiej. To nie jest takie trudne, powiedziałem sobie. Zerkając przez ramię, ujrzałem dorodnego jelenia i urodziwą łanię przy wartkim strumieniu. Postanowiłem wrócić do nich i skręciłem gwałtownie. Zahaczyłem lewym tylnym kopytem o wewnętrzną stronę prawej przedniej nogi. Straciłem równowagę, przekręciłem się i upadłem. Ledwie zdążyłem się wyprostować na niepewnych kolanach, kiedy Eremon i Hallia pojawili się u mojego boku. Jeleń trącił mnie z troską. Mój zad ucierpiał mniej

niż moja duma, więc potruchtałem nieco, by mu pokazać, że nic sobie nie zrobiłem. Jeżeli zaś chodzi o Hallię – cóż, było mi wszystko jedno, co sobie pomyślała. – Chodź – polecił potężnym głosem Eremon, wydymając długie wargi. – Musimy udać się do przejścia przez rzekę. Przy odrobinie szczęścia przed zmrokiem będziemy już daleko na równinach. Z nadstawionymi uszami podbiegł do lśniącego strumienia i jednym susem przeskoczył koryto. Hallia – uosobienie gracji – pobiegła za nim. Podążyłem za nimi, lecz bez ich zwinności. Choć próbowałem przeskoczyć przez strumień z takim samym zapasem, moje tylne nogi wpadły do zimnej wody, ochlapując mi brzuch. Wygramoliłem się na brzeg, starając się ich dogonić. Eremon prowadził nas przez jakiś czas na południe, po tych samych trawiastych schodach, po których wdrapywaliśmy się w drugą stronę z Rhią poprzedniego dnia. Z czasem rytm biegu przez wysokie trawy i kwitnące późno łubiny zaczął wnikać mi do mięśni i kości. Tak stopniowo, że nie zauważyłem, kiedy to się stało, zacząłem się poruszać mniej sztywno, mniej jak ciało, a bardziej jak powietrze. Skacząc przez naznaczone rdzą początku jesieni trawy, zauważyłem, że mam dobry wzrok. Bardzo dobry. Nie musiałem już polegać na magicznym wzroku, który za dnia nigdy nie dorównywał prawdziwym oczom, i delektowałem się szczegółami, konturami, fakturami. Niekiedy nawet zwalniałem tempo, żeby się lepiej

przyjrzeć. Krople rosy lgnące do pajęczej sieci, kępki traw uginające się z miękkością tęczy, nasiona unoszące się na wietrze. Nie umiałem stwierdzić, czy moje oczy są nadał czarne jak smoła, czy brązowe jak u moich kompanów. Nie miało to żadnego znaczenia, gdyż były one w końcu otwartymi oknami na świat. Wzrok mi się poprawił, ale węch wyostrzył jeszcze bardziej. Zewsząd dobiegały bliskie mi zapachy. Z ulgą poczułem rozpraszające się smugi dymu, kiedy oddalaliśmy się od krainy krasnoludów. Bez opamiętania rozkoszowałem się subtelnymi woniami tego pogodnego jesiennego dnia. Wijącego się strumyka. Starego ula na pniu brzozy. Lisiej nory ukrytej między korzeniami kolcolistu. Jednak to zmysł słuchu odkryłem zupełnie na nowo. Dźwięki, o których istnieniu nie miałem pojęcia, obmywały mnie ciągłym strumieniem. Słyszałem nie tylko nieustanny stukot własnych kopyt i charakterystyczny ciężar i rytm kopyt dwóch jeleni przede mną – ale również rozchodzący się echem po ziemi pogłos naszego pędu. Wychwytywałem w biegu szepty skrzydeł ważki i tuptanie nóżek polnej myszy. Kiedy słońce zbliżało się do zachodnich wzgórz, zdałem sobie sprawę, że na mój zmysł słuchu składały się nie tylko wrażliwe uszy. W tajemniczy sposób słuchałem nie tyle dźwięków, ile samej krainy. Czułem w kościach napinanie się i naprężanie ziemi pod kopytami, zmieniające się prądy powietrza, ukryte związki między

wszystkimi stworzeniami, które dzieliły ze sobą te łąki – czy to pełzały, wiły się, fruwały, czy biegły. Nie dość, że je słyszałem, czciłem je, gdyż byliśmy tak ze sobą związani, jak źdźbło trawy jest związane z glebą.

XV ZNACZENIE ŚLADÓW Słońce dotknęło prawie horyzontu, kiedy Eremon zwrócił swoje wielkie poroże w stronę korytarza utworzonego przez mgły, o którym wiedziałem, że wyznacza brzegi Nieustającej Rzeki. Kiedy za nim podążyłem, pluskanie i szum nurtu się wzmogły. Objęły mnie ramiona mgły. Zwolniłem i wtedy dotarło do mnie, że jeleń przyprowadził nas do przejścia przez rzekę, które dobrze znałem. Znów wezbrała we mnie ta sama dziwna tęsknota, którą poczułem poprzednio przy Rhii, żeby przyjrzeć się wielkim głazom na skraju rzeki. Choć wyraźnie słyszałem łoskot kłębiącej się wody, przez zbitą mgłę nie widziałem jeszcze rzeki. Eremon i Hallia, których jasnobrązowa sierść lśniła od potu, pokłusowali do połaci ciemnozielonych trzcin. Hallia czule trąciła barkiem bark brata. Potem opuścili głowy i zaczęli przeszukiwać pędy. Kiedy się zbliżyłem, jeleń uniósł poroże i powitał mnie skinieniem aprobaty. – Uczysz się biegać, młody sokole. – Uczę się słuchać. Hallia, która nie zwracała na nas uwagi, wyrwała kępkę trzcin. Jej szczęki zachrzęściły hałaśliwie. Również zacząłem skubać trzciny. Pomimo dość

gorzkiego smaku prawie od razu poczułem w kończynach nowe siły. Nawet na aksamitnej powierzchni poroża rozeszło się mrowienie. Ugryzłem jeszcze raz, tym razem większy kęs. Przeżuwając, przytaknąłem z aprobatą. – Co to – chrup-chrup – za trzciny? – Nurzaniec – odparł Eremon między kęsami. – Z czasów kiedy mój klan ludzi-jeleni żył nad morzem. Wyczuwasz językiem powierzchnię? Jest jak wyschnięta skóra węgorza. Wyrwał jeszcze kilka źdźbeł i przez chwilę przeżuwał zamyślony. – Choć nie żyjemy już na wybrzeżu, nie zapomnieliśmy nazwy trzciny i jej wielu zastosowań. Pleciemy z niej koszyki, zasłony i ubrania. Roztarta, ubita i zmieszana z olejem laskowym służy nam do rozpalania ognisk w zimowe wieczory. Utkany z niej koc wita nasze nowo narodzone młode, a jako chusta żałobna towarzyszy im, kiedy udają się po śmierci w Długą Podróż. – Czarny nos jelenia trącił kolejną kępę. – Jednak najlepiej nadaje się po prostu do jedzenia. Nagle Hallia zaryczała z bólu. Wyskoczyła do góry, potrząsając gwałtownie głową. Jak tylko wylądowała, Eremon znalazł się u jej boku, głaszcząc jej szyję nosem. Hallia dalej potrząsała głową, pojękując. – Co się stało, moja siostro? – Musiałam ugryźć – och, jak to boli! – kamień albo coś równie twardego. Chyba... złamałam ząb. – Drżąc, otworzyła pysk. Jeden z tylnych zębów był we krwi,

której strużka ściekała po wardze. – Och, ale to boli. Pulsuje. – Tupnęła kopytem. – Dlaczego akurat teraz? Eremon spojrzał na mnie zatroskany. – Nie wiem, jak wyleczyć taką ranę. Hallia, nadal rzucając na boki głową, kopnęła trzciny. – Pójdę do... aaach! do Uczonego Miacha. On... – To za daleko – przerwał jej jeleń. – Wioska Miacha leży o cały dzień drogi stąd. Po ciele łani rozszedł się dreszcz. – W takim razie może – ała! – to się samo wyleczy... z czasem. – Nie, nie – oznajmił Eremon. – Musimy znaleźć pomoc. – Ale gdzie? Czy mam się po prostu... błąkać? – Hallia zacisnęła mocno powieki. Kiedy znów je otworzyła, na rzęsach zebrały się łzy. – Chciałam... ci towarzyszyć. – Zaczekaj – powiedziałem. – Może nie mam mocy magicznej, ale wiem co nieco o leczeniu. – Nie! – krzyknęła Hallia. – Nie chcę, żeby... to on mnie leczył. Eremon utkwił w niej wzrok. – Daj mu spróbować. – Ale on może... – Zadrżała. – To... człowiek. – Ostrożnie zawinęła język, żeby dotknąć złamanego zęba. – Och, Eremonie! – Kiwając głową, przez dłuższą chwilę nic nie mówiła. W końcu zapytała cicho: – Naprawdę mu... ufasz?

– Tak. – W takim razie zgoda – wyszeptała. – Niech... spróbuje. Tupnąłem mocno kopytem. – Dłonie. Potrzebuję dłoni. Jak mam się zmienić? – Zacznij iść – wyjaśnił Eremon – i wyobraź sobie, że chcesz się zmienić. Z bolącym sercem myślałem o utracie nawet na chwilę nowo pozyskanych zmysłów, ale odwróciłem się w stronę ziem, z których przybiegłem. Wkroczyłem w zasłonę mgieł, usiłując przypomnieć sobie, gdzie widziałem masę zwiniętych pożółkłych liści – roślinę, którą moja matka zwała kocem rannego. Wiele razy widziałem, jak używała jej, żeby stępić ból, choć nigdy ból zęba. Mogłem tylko spróbować... i mieć nadzieję. Po kilku krokach moje kopyta zaczęły się spłaszczać, grzbiet wyginać do góry, a szyja skracać. Moje ruchy nagle stały się ograniczone, chaotyczne. A oddech – płytszy. Za chwilę trzewiki, nadal mokre po tym, jak wpadłem do strumienia, stąpały ciężko po trawie. Kiedy mgła nieco się przerzedziła, zacząłem szukać żółtej kępki, którą zapamiętałem. Przez kilka minut rozglądałem się – bez skutku. Czy mój wzrok był teraz za słaby, żeby ją dostrzec? Czyżby wędrujące mgły zupełnie ją wchłonęły? W końcu dojrzałem roślinę. Podszedłem do niej szybko i zerwałem jeden z zawiniętych pokrytych meszkiem liści. Niezgrabnie podbiegłem z powrotem do moich towarzyszy.

– Proszę – wysapałem, podając liść na otwartej dłoni. – Muszę owinąć ci go wokół zęba. Hallia zakwiliła rozdygotana. – To ci pomoże – uspokajałem ją. – A przynajmniej powinno. Jęknęła ze strachu. Po chwili, kiedy Eremon delikatnie trącił jej szyję, otworzyła pysk i podniosła język, odsłaniając zakrwawiony ząb. Ostrożnie, niezwykle ostrożnie, przebiegłem końcem palca po jego powierzchni. Nagle mój palec natknął się na mały kamyk, który utknął w szczelinie. Wyszarpnąłem go mocno. Choć Hallia znów zawyła, trzymała pysk otwarty na tyle szeroko, żebym mógł obwiązać liściem ząb i dziąsło. Jak tylko skończyłem, wyszarpnęła głowę. – To powinno wystarczyć – powiedziałem tonem, któremu brakowało zdecydowania. Hallia powoli zamknęła wargi. Zadrżała, przechylając głowę z boku na bok. Byłem pewien, że za chwilę wypluje liść. Ale nie zrobiła tego. Za to jej brązowe oczy spojrzały na mnie przelotnie. – To ma okropny smak. Gnijącej kory dębu albo jeszcze gorszy. – Urwała i zawahała się. – Choć... boli jakby trochę... mniej. Eremon przytaknął wielką głową. – Jesteśmy ci wdzięczni, młody sokole. Odwróciłem się tak samo zawstydzony jak łania. – To ja jestem wam wdzięczny za to, że choć przez chwilę mogłem być jeleniem.

– Już wkrótce znów będziesz stawiał kopyta. I będziesz to robił często, jeżeli tylko magia się nie wyczerpie. – Eremon zerknął na swoją siostrę, której język dotykał delikatnie zwiniętego liścia. – Jednak na razie cieszymy się, że masz palce. Hallia zbliżyła się. – I... – zaczęła mówić, wciągając powoli powietrze – wiedzę. Prawdziwą wiedzę. Myślałam, że mężczyźni i kobiety zapomnieli języka przyrody – roślin, pór roku, kamieni – i zastąpili go językiem pisma. – Nie wszyscy mężczyźni i kobiety – odparłem i postukując w rękojeść miecza, uśmiechnąłem się półgębkiem. – Możesz mi wierzyć, nauczyłem się tego i owego od kamieni. – Pomyślałem o Cairprém, który zawsze wyszukiwał w książkach skarby. – Słowo pisane ma jednak swoje zalety. Hallia przyjrzała mi się sceptycznie. – To prawda – wyjaśniłem. – Czytanie książki jest trochę jak szukanie śladów w lesie. Nie, to nie tak. To bardziej jak pojmowanie znaczenia śladów. Tego, dokąd prowadzą, dlaczego wyglądają, jakby zwierzyna biegła albo kulała, czym się różnią od śladów z poprzedniego dnia. Hallia nic już nie powiedziała, choć zastrzygła uszami, jakby ją to zainteresowało. W tej chwili zmienił się kierunek wiatru. W otaczającej nas mgle zrobiła się wyrwa, przez którą przebiło się kilka snopów światła. Skąpane w blasku pędy nurzańca wyglądały, jakby

promieniały od środka. Hallia westchnęła. – Jakie to piękne. Przytaknąłem. – Czy nie wydaje ci się cudowne – zapytała cicho – to, jak mgła się porusza? Jak cień powstały z wody. Przestałem przytakiwać. – Nie przyglądałem się mgle, lecz światłu słońca. Jak maluje trzciny i wszystko inne, czego dotyka. – Hmm. – Zastrzygła uszami. – Czyli ty zobaczyłeś światło, a ja ruch? – Na to wygląda. Dwie różne strony tej samej chwili. Eremon odchrząknął, co zabrzmiało prawie jak gardłowy chichot. Rozpraszająca się mgła wiła się wokół jego poroża. Nagle wiatr znów zmienił kierunek. Jeleń zesztywniał, a jego nozdrza zadrżały. Hallia przeżuła nerwowo liść. – Ten zapach? Co to jest? Przez dłuższą chwilę Eremon nie odpowiadał i nie poruszał się. W końcu opuścił poroże. – To jest – oznajmił – woń śmierci.

XVI MARZENIA ZNIWECZONE Podeszliśmy ostrożnie do brzegu wartkiej rzeki. Fale kotłowały się i kłębiły. Zabarwione czerwienią zachodzącego słońca smugi mgły wiły się wokół naszych nóg i pełzały jak upiorne liny. Gleba zmiękła i zrobiła się śliska pod moimi stopami – i kopytami moich towarzyszy. Na skraju brzegu przystanąłem i patrzyłem, jak Eremon i Hallia schodzą. Pomimo niepewnego gruntu poruszali się z gracją kropel rosy zsuwających się po płatkach kwiatu. W odróżnieniu od nich stałem pionowo, wyprostowany, jak młody mężczyzna, pół człowiek, pół Fincayranin. Moje dwie nogi dawały mi niewielkie podparcie, były chwiejne. Kiedy zginałem palce, delektując się ich delikatnością, tęskniłem za kopytami. A jeszcze bardziej tęskniłem za swoją magią. Dzięki darowi Eremona udało mi się choć na chwilę zapomnieć o pustce w mojej piersi. Zmienię się z powrotem! Tak. Teraz. Odwróciłem się, by pobiec po krawędzi brzegu – kiedy zobaczyłem, że Eremon nagle się zatrzymuje i prostuje głowę z porożem. Hallia również zamarła, a sierść zjeżyła jej się na grzbiecie. Tak jak oni stanąłem w bezruchu. Gdyż przez

rzednącą mgłę widziałem teraz krawędź przeciwległego brzegu. I rzeź, którą był zbrukany. Nie było tu już głazów, które zapamiętałem. Leżały tylko popękane skorupy, z których zionęły zakrwawione wnętrzności. W mgnieniu oka pojąłem, że to nie były wcale głazy. To były jaja. Smocze jaja. Porozrzucane na błotnistym brzegu porozbijane resztki jaj tworzyły upiorne sterty. Dostrzegłem rozcięty brutalnie kawałek gardła. I poszarpane skrzydło z plamami szkarłatu i zieleni. Oprócz kilku kawałków ciała, które trzepotały wśród rzecznej mgiełki, wszystko jakby zastygło w momencie śmierci. Wilki nie wywlokły trucheł. Sępy nie porwały kawałków mięsa, na których połyskiwały nowo narodzone łuski. Od razu wiedziałem dlaczego. Gdyż nad całą tą sceną unosiło się coś równie namacalnego jak odrażający odór gnijącego mięsa – możliwość powrotu lada moment samego Valdearga. Zszedłem po brzegu do moich kompanów. Trzewiki wsysało mi błoto, a rosnące przerażenie ściskało mi serce. Kiedy weszliśmy na płyciznę, lodowata woda ochlapała nam nogi. Jednak to od rozmiaru zniszczeń przechodziły mnie dreszcze. Powiedziałem sobie, że przynajmniej to były tylko smoki. Zgładzono je, zanim mogły wyrządzić taką samą krzywdę innym stworzeniom. Mimo to... słowa Eremona nadal chodziły mi po głowie. Jeleń wdrapał się susami po przeciwległym brzegu,

po czym skręcił gwałtownie w lewo. Z uniesionym przednim kopytem nachylił się nad czymś, przyglądając mu się z uwagą. Wspiąłem się za nim tak szybko, jak umiałem. Pod jego kopytem dostrzegłem nieznaczne wgłębienie w glebie zabarwione ciemnopomarańczowym kolorem krwi. Natychmiast uświadomiłem sobie, że to odcisk stopy. Stopy człowieka. Miałem pewność, że to jest dowód, którego Urnalda użyła, aby odwrócić uwagę smoka od krasnoludów – i skierować ją na mnie. Hallia zbliżyła się ostrożnie. Opuściła głowę, żeby powąchać ślad, prawie dotykając go nosem. Zerknęła na mnie, a w jej oczach znowu pojawiła się nieufność. Podważyła językiem i wypluła liść, który jej dałem. Potem, głosem, który ledwie słyszałem ponad szumem rzeki, przemówiła: – Ten człowiek, kimkolwiek jest, wyrządził dużo cierpienia. – A Valdearg wyrządzi go jeszcze więcej – dodał ponuro Eremon. – Chyba że nam się "uda. Ale czas ucieka. Słońce chyli się już ku zachodowi. Pokręciłem smutno głową. – Ten ślad wygląda jak mój. Hallia prychnęła. – Wszystkie ślady ludzi są takie same. Ciężkie i niezdarne. Eremon tupnął kopytem w błoto. – Wcale nie, moja siostro. Widzisz tu? Krawędź pięty

jest stępiona, ale ma ostry kant. Nie jest zaokrąglona jak wtedy, kiedy chodzi się po błocie albo nawet twardym podłożu. Hallia spojrzała na ślad mojej stopy. Po dłuższej chwili przyznała: – Chyba rzeczywiście jest różnica. – Niechętnie zerknęła na mnie jeszcze raz. – Przepraszam. Ja tylko... – Nic się nie stało – odparłem. – Nie mówmy już o tym. Odwróciłem się do Eremona i zapytałem: – Co więc według ciebie oznacza kształt tej pięty? – Ze ukształtowało ją długie chodzenie po nierównej powierzchni. Być może ta osoba mieszka w jaskini, gdzie jest dużo chropowatych kamieni. Albo w labiryncie podziemnych tuneli. – Urnalda mieszka w krainie tuneli – zauważyłem. – Ale ona nie nosi butów człowieka. Poza tym po co miałaby atakować młode Valdearga, wiedząc, że sprowadzi w ten sposób na swój lud jego gniew? – Powoli wypuściłem powietrze. – To bez sensu. Hallia zastrzygła uszami. – Jest inna możliwość. Ta osoba – ten człowiek – mogła zostawić ten ślad celowo, żeby nas zwieść. – Niewykluczone – przyznał jeleń. – Ludzie bywają... – Podstępni – dokończyła łania. Eremon przechylił poroże na bok. – Chcesz powiedzieć, że jelenie nigdy nie są zdradliwe? Nie spróbowałabyś oszukać wroga?

Łania wyprostowała szyję. – Tylko w obronie własnej – wyjaśniła i zerknęła na pobliską stertę spowitą mgłą. – Albo, pewnego dnia, moich młodych. Podszedłem zdecydowanym krokiem do zniszczonego jaja. Kopnąłem na bok kawałek skorupy i zamarłem. Przede mną leżała odcięta ręka, której pazury były rozłożone jak palce. Choć ręka nie różniła się bardzo kształtem od mojej, była przynajmniej dwa razy większa. Na wewnętrznej stronie miała grzebień z opalizujących fioletowych łusek; nadgarstek zdawał się tak delikatny jak łabędzia szyja. Pazury wyglądały, jakby chciały coś złapać i sięgały po coś poza ich zasięgiem. Miałem ochotę dotknąć tej martwej ręki. Uklęknąłem i pogładziłem ją. Pomimo rzędów łusek była miękka w dotyku. Prawie jak pulchna noga noworodka. Nie tak dawno temu była żywa. Młoda. I niewinna. W końcu pojąłem koszmar tej tragedii. Na taki los, taki mord nie zasługiwało żadne życie, żadne stworzenie, żadna przyszłość. Nic dziwnego, że furia Valdearga była tak straszna. Wyrecytowałem pod nosem wersy przepowiedni Tuathy: Smocza furia nie ma końca, Moce jego nieskończone. Zemści się smok strasznie Za marzenia zniweczone.

Gdyż kiedy się zbudzi, Ujrzy zniszczeń moc, Zemsty będzie łaknął, Gniewu zapadnie noc. Nagle Eremon poderwał głowę, a z jego poroża na wszystkie strony poleciały krople wody. I on, i Hallia zastygli jak jeden mąż. Wyczuli coś, co zupełnie mi umknęło. Wtedy usłyszałem dźwięk, głęboki i chrapliwy jak wybuch odległego wulkanu. Dobiegał z oddalonego miejsca po drugiej stronie rzeki, jednak robił się stopniowo coraz głośniejszy. Powiał wiatr i powietrze nieznacznie się rozgrzało. Wyczułem lekki zapach dymu. Naraz olbrzymi cień padł na czerwieniejącą mgłę. – Smok! – krzyknął Eremon. – Uciekajcie! Jelenie rozpierzchły się, popędziły w mgłę, a ja podbiegłem, potykając się, do śliskiego brzegu. Odgłos lecącego grzmotu rozdarł powietrze, kiedy cień poszybował znów nade mną. Przerażony pomyślałem, czy nie zmienić się w jelenia, kiedy nagle poślizgnąłem się w błocie i straciłem równowagę. Stoczyłem się na skraj rzeki. Lodowata woda obmyła mi nogi i miecz. Bez tchu podniosłem się i pognałem przez płyciznę. Na stromym kawałku przeciwległego brzegu zauważyłem występ. Znad krawędzi zwisała gruba kępa traw przesiąkniętych unoszącą się nad rzeką mgiełką. Jednak za trawami kryło się mroczne miejsce, gdzie rzeka

wymyła glebę. Jaskinia! Choć odgłos nade mną wzmógł się i przeszedł w ryk, rzuciłem się do jaskini, turlając się po błocie, aż odbiłem się o sklepiony brzeg. Przez chwilę leżałem w ciemności i dyszałem. Poczułem ziąb rzeki, podniosłem się i przyciągnąłem kolana do piersi. Kiedy przyglądałem się ociekającej zasłonie z traw, poczułem ukłucie satysfakcji. Udało mi się uciec przed Valdeargiem. Oczywiście tylko na chwilę. Niemniej odwlekanie tego, co nieuniknione, nawet o kilka dni, wydało mi się powodem do dumy. Wsłuchany w szum pędzącej na zewnątrz wody, poczułem wdzięczność, że mogłem się schronić w tej jaskini. Była ciasna i pachniała... czymś zjełczałym. Czy można było sobie wymarzyć lepszą kryjówkę? Wtedy niespodziewanie coś otarło się o moją nogę.

XVII BEZRADNY Odsunąłem się przerażony. Złapałem rękojeść miecza i usiłowałem wyszarpnąć go z pochwy. Jednak jej wlot był tak zapchany zaschniętym błotem, że klinga nie chciała wyjść. Skulony pod niskim sklepieniem, szarpałem bez skutku. Wyskoczyć z jaskini! Teraz, dopóki jeszcze mogłem. Zanim to, co się poruszyło, zrobi to ponownie. Ale... zawahałem się. Za zasłoną z traw mógł na mnie czekać Valdearg. Znowu szarpnąłem miecz. I znowu nie drgnął. Nagle w mroku rozszedł się echem odgłos, jakiego nigdy w życiu nie słyszałem. Po części jęk, po części pomruk, po części skamlenie; wzmagał się, po czym się urwał. Przycisnąłem się do ziemistej ściany. Po szyi ściekało mi błoto, ale się nie poruszyłem. Wstrzymałem oddech, lecz zjełczały zapach natarł na mnie jeszcze silniej. Miałem tylko nadzieję, że to stworzenie zignoruje mnie i zostawi w spokoju. Wtedy bardzo powoli jaskinię zaczął rozświetlać pomarańczowy blask. Na początku nie umiałem stwierdzić, skąd się wydobywa, gdyż od jego migotania na ścianach pojawiały się i znikały dziwne, bezkształtne cienie: kroczących olbrzymów, wijących się węży,

walących się na ziemię drzew. W końcu ustaliłem źródło: to był trójkąt pomarańczowego światła niewysoko nad ziemią na przeciwległym końcu jamy. Światło zamigotało, drżąc jak świeca na wietrze. Choć złapał mnie strach, zrobiłem jedyne, co przyszło mi do głowy. Zgarnąłem z ziemi trochę błota, zwinąłem je w kulę i rzuciłem ją prosto w lśniący trójkąt. Coś plasnęło – i światło natychmiast zgasło. Zarazem wróciło pojękiwanie, ale tak głośne, że musiałem zasłonić uszy. Przesunąłem się bliżej do tylnej ściany. Nagle cała ściana za mną się poruszyła. Błoto posypało mi się na głowę. Przez chwilę myślałem, że brzeg rzeki zawali się na mnie, jednak ściana z ziemi wytrzymała. Zrobiła za to coś, czego zupełnie się nie spodziewałem. Odetchnęła. Trzęsąc się z wysiłku, cała powierzchnia wciągnęła powolny, przerywany oddech. Owiał mnie śmierdzący wiatr, który krążył po jamie. Nie zważając na Valdearga, przeturlałem się do zasłony z przemoczonych traw w nadziei, że zdążę uciec. Kiedy już miałem się wyturlać z jaskini z powrotem do kotłujących się na zewnątrz wód, długi oddech się zadławił. Skończył się tak gwałtownie, jak się zaczął. Byłem pewien, że to ostatnie tchnienie – być może dosłownie – czegoś, co właśnie konało. Albo już było martwe. Zatrzymałem się przy wejściu i przyjrzałem się smudze światła, szkarłatnej jak zachodzące słońce, która przecinała jaskinię od miejsca, w którym moje ramię

rozepchnęło trawy. Promienie padały na miejsce, gdzie wcześniej widziałem lśniący trójkąt. Serce mi zamarło. Leżała tam na boku w czarnym błocie olbrzymia głowa – dwukrotnie większa od głowy dorosłego konia. Głowa smoka. Jego oko, którego niepokojące światło przed chwilą wypełniało jaskinię, było teraz zamknięte. Powiekę otaczały długie rzęsy. Widziałem, że do powiek przylgnęło kilka kawałków popękanych skorup. Z czoła sterczał matowy żółty guz, a wzdłuż pomarszczonego nosa biegły lawendowe łuski. Zęby ostre jak sztylety połyskiwały w uchylonych szczękach. Co ciekawe, tylko lewe ucho opadło bezwładnie w błoto. Prawe, barwy srebrzystoniebieskiej, zatrzymało się sztywno w powietrzu jak nietrafnie umieszczony róg. Ogarnęła mnie nagła fala współczucia. Zastanowiło mnie, jaka przerażająca wizja wygnała to świeżo wyklute stworzenie z jaja do kryjówki w tej jamie? Poczułem dreszcz, kiedy przypomniałem sobie ruch wielkiego ciała za moimi plecami, ruch, który prawdopodobnie był jego ostatnim drgnieniem. Instynkt podpowiadał mi, że była to smoczyca, która już nie będzie miała okazji złożyć własnych jaj. Wyrwałem kilka garści trawy wiszącej nad wejściem. Do jaskini wpadło więcej szkarłatnego światła. Zbadałem sytuację magicznym wzrokiem i dojrzałem sterczącą z błota parę ostrych pazurów z fioletowymi plamami. Niedaleko od miejsca, w którym przez chwilę

odpoczywałem, leżał zwinięty ogon z dwoma haczykowatymi zadziorami. Odwróciłem się z powrotem do głowy i uśmiechnąłem się smutno na widok niesfornego ucha. Nic nie mogło go spłaszczyć, nawet śmierć. Rozważyłem przyczyny zgonu smoczycy. Czy umarła z głodu? Wykrwawiła się ze śmiertelnych ran, których nie widziałem? Czy, jak w wypadku opuszczonego dziecka, zabiły ją smutek i strach? W tej chwili w jaskini rozległ się kolejny głęboki jęk, słabszy niż wcześniej. Smoczyca żyła! Jej olbrzymie cielsko zadrżało, wstrząsając ziemią. Z góry spadły kawałki błota, ochlapując mi głowę i ramiona. Jedno oko uchyliło się nieznacznie, powieka zatrzepotała, a zanim się zamknęła, dojrzałem przerażenie. Zagryzłem wargę i zawahałem się. Potem... powoli, bardzo powoli podpełzłem bliżej. Przyłożyłem ostrożnie do oka otwartą dłoń i pogłaskałem delikatne rzęsy. Oko nie otworzyło się ponownie. Niezwykle ostrożnie przesunąłem dłoń po lawendowych łuskach nosa, zatrzymując się na olbrzymich nozdrzach. Moja cała dłoń z ledwością je zakrywała. Delikatny podmuch powietrza rozgrzał mi palce, przywodząc na myśl konia z dzieciństwa, którego imienia nie mogłem sobie przypomnieć, ale którego parującego oddechu nigdy nie zapomniałem. Gdyż widziałem, że oddech tego stworzenia wyraźnie słabł. A jeżeli pozostała w nim iskierka życia? Gdybym

tak... Nie! Nie posiadałem magii. Szczęki mi się zacisnęły, kiedy przekląłem zdradę Urnaldy. Gdyby nie odebrała mi daru, mógłbym wezwać moce nieba nad moją głową i ziemi pod moimi stopami – źródła mocy Wiązania, – które mogły spleść ze sobą nici kosmosu i wyleczyć nawet najgłębszą ranę. Moja dłoń zsunęła się bezwładnie z nosa smoczycy. Jedna z jej łusek zahaczyła o bransoletkę z pnączy, którą dostałem od Rhii podczas rozstania. Nawet w gasnącym świetle bransoletka lśniła intensywną zielenią. Co powiedziała mi Rhia, kiedy obwiązywała mi ją wokół nadgarstka? To ci będzie przypominać o życiu, które cię otacza, jak również o życiu, które masz w sobie. Zamknąłem oczy, wsłuchując się w jej głos. O życiu, które masz w sobie. Ale jak miało to pomóc komuś innemu? Niemal odruchowo sięgnąłem do skórzanej torby i wyciągnąłem z niej garść ziół. Krusząc je w dłoniach, roztarłem najlepiej, jak umiałem. Z fetorem zgnilizny w jaskini od razu zmieszały się wonie kory jarzębiny, korzenia buka i srebrzystej melisy. Potem z wysiłkiem ściągnąłem jeden z trzewików. Używając go jako prowizorycznego półmiska, wrzuciłem do środka zioła, zbierając je przy pięcie. Z przesiąkniętej tuniki wycisnąłem do buta trochę wody, dokładnie zmieszałem miksturę palcem i nachyliłem się nad smoczycą. Ponieważ jej głowa leżała przechylona w błocie, udało mi się wlać do jej uchylonego pyska tylko kilka lśniących zielonych

kropel. Kiedy krople upadły na język, czekałem, aż je połknie. Ale tego nie zrobiła. Znów wylałem z trzewika trochę mikstury. I czekałem, licząc na jakikolwiek znak życia. Jednak smoczyca nie połknęła. Ani się nie ruszyła. Ani nie jęknęła. – Połykaj! – rozkazałem, a mój głos odbił się smętnym echem od wilgotnych ścian. Wlałem kilka kolejnych kropel, które ześlizgnęły się jej z języka i spłynęły na ziemię. Długo jeszcze po zniknięciu ostatnich promieni zachodzącego słońca i kiedy już zapadła nieczuła noc, nadal się zmagałem. Bolały mnie plecy, bosa stopa pulsowała od zimna, a w głowie kręciło mi się z niewyspania. Nie zamierzałem jednak się poddać, licząc, że powieka zatrzepocze, że jej pomarańczowy blask ponownie rozświetli jaskinię. Albo że smoczyca połknie miksturę. Lecz moje nadzieje spełzły na niczym. Mój ziołowy eliksir się skończył, więc próbowałem rozcierać szyję smoczycy powolnymi kolistymi ruchami, jak swego czasu robiła to ze mną matka – dawno temu, kiedy miotałem się w gorączce. Nie pomogło. Oprócz nielicznych nierównych oddechów, które z każdą godziną słabły, smoczyca nie dawała znaku życia. Kiedy do jaskini zawitały pierwsze nieśmiałe promienie świtu, wiedziałem, że wszystkie moje wysiłki nie przyniosły efektu. Przyjrzałem się nieruchomej postaci, podziwiając subtelne piękno łusek, groźny łuk

pazurów. Nowo wykluta smoczyca leżała bez ruchu, w kompletnej ciszy. W ponurym nastroju odwróciłem się. Atmosfera w jamie była teraz nie do zniesienia. Unosiła się w niej aura przedwczesnej śmierci, tak jak w miejscu rzezi nad rzeką. Nie zważając na czyhające na mnie na zewnątrz niebezpieczeństwa, wyturlałem się przez zasłonę z mokrej trawy.

XVIII WOAL Z MGŁY Przeturlałem się po śliskim brzegu i zsunąłem po błocie, aż w końcu zatrzymałem się na skraju rzeki. Skłębiona woda pulsowała mi w uszach. Zimna mgiełka zmoczyła mi twarz. Raz jeszcze owinęły się wokół mnie grube wstęgi mgły. Ostrożnie zmierzyłem wzrokiem przeciwległy brzeg, wypatrując Valdearga. Albo moich towarzyszy. Zobaczyłem tylko resztki jaj – porozbijane skorupy, zlepione krwią wnętrzności i porozcinane kawałki gnijącego mięsa. Ruszały się jedynie wirujące kolumny mgły i sama rzeka. Pełen żalu zerknąłem na jaskinię, w której pozostało ostatnie wyklute stworzenie. Ostatnie młode Valdearga. Czy ten, kto pozabijał małe smoki, chciał sprowadzić śpiącego potwora z Zaginionych Ziem, jak również rozniecić jego gniew? I czy morderca chciał również, żeby wina spadła na człowieka – na mnie czy kogoś innego? Nie sposób było to stwierdzić. Być może zabójcy wystarczyło samo wybicie potomków Valdearga. Ale jaki mógł być w tym cel? Zgładzić małe smoki? Czy zbudzić Ogniste Skrzydła i sprowokować go do morderczej wyprawy? Jednak to nie miało sensu. Chyba

że... morderca był wrogiem krasnoludów i miał nadzieję, że to na nich skrupi się jego gniew. Albo wrogiem rasy mojego ojca, mężczyzn i kobiet Fincayry. A takich wrogów było wielu, o czym wiedziałem aż za dobrze. Panowanie Stangmara zostawiło na tej wyspie ogromną bliznę, która nie chciała zniknąć. Uklęknąłem przy skraju rzeki. Złożyłem dłonie i zanurzyłem je w chłodnym nurcie, po czym obmyłem twarz z błota. Na koniec wydrapałem błoto z pochwy miecza. Jak wypadło z niej kilka większych kawałków, udało mi się go wyjąć. Przesunąłem palce po srebrnej rękojeści, która połyskiwała w mgiełce wody. Może morderca był nie tylko wrogiem krasnoludów czy nawet mężczyzn i kobiet, ale wszystkich żywych istot Fincayry. To mógł być ktoś, komu na rękę był gniew Valdearga. Ktoś taki jak... Rhita Gawr. Wytarłem twarz rękawem i zmarszczyłem brwi. Nie, to niemożliwe. Zgodnie z tym, przed czym Rhia przestrzegała mnie, bym nie mnożył wrogów ponad potrzebę. I bez tego miałem sporo kłopotów. A jednak... któż inny oprócz Rhity Gawra mógł być na tyle przebiegły, żeby znaleźć jaja smoka, i na tyle bezwzględny, żeby zniszczyć je tuż po narodzinach? Coś przeleciało nad moją głową, zaciemniając mgłę. Valdearg! Powrócił! Lecz gdy cienki, przenikliwy wrzask przeciął wilgotne powietrze, wiedziałem, że to nie jest odgłos

smoka. Już kiedyś słyszałem ten dźwięk. Nie pomyliłbym go z niczym innym. To był wrzask kreeliksa. Popatrzyłem w niebo w chwili, kiedy z mgły wyłoniły się skrzydła nietoperza. Kreeliks leciał prosto na mnie z wysuniętymi śmiercionośnymi kłami. Moja dłoń sięgnęła po rękojeść miecza – i zamarła. Na co mogło się zdać moje ostrze? Ciągle miałem w pamięci poprzedni raz, kiedy zmierzyłem się z tymi kłami pod Jarzębiną Rzemieślników. Szok. Straszny ból. Choć nie miałem już magii, został mi jeszcze strach. Pikujący kreeliks otworzył krwistoczerwony pysk. Trzy śmiercionośne kły wygięły się w moją stronę. Kolejny krzyk przeszył kłębiącą się mgłę. Szpony uniosły się, żeby rozszarpać mnie na kawałki. Nagle z mgły po drugiej stronie rzeki wystrzeliła mroczna postać. Eremon! Jeleń jednym wielkim susem pokonał rzekę, po czym wyskoczył na spotkanie kreeliksowi. Zderzyli się w powietrzu ze strasznym łomotem. Odskoczyłem na bok, a oni spadli na brzeg. Błoto rozprysnęło się na wszystkie strony. Dwójka przeciwników potoczyła się do rzeki. Eremon pierwszy stanął na nogi i opuścił poroże, szykując się do natarcia. Ale kreeliks, skrzecząc mściwie, machnął pazurami, rozrywając bok jelenia. Mimo to Eremon staranował bestię, przebijając porożem jej skrzydło. Czerwonofioletowa krew zawirowała w kłębiących się wodach.

Dobyłem miecza w chwili, kiedy błysnęło szkarłatne światło. Ponad odległym dzwonieniem klingi usłyszałem przenikliwy krzyk Eremona po ponownym ataku kreeliksa. Wielki jeleń zachwiał się i osunął na środku rzeki. Wskoczyłem do wody i biegłem przez fale, wymachując mieczem. Kreeliks się odwrócił. Jak olbrzymi nietoperz z wyszczerzonymi kłami zamachnął się na mnie zdrowym skrzydłem. Zrobiłem unik, ale koścista krawędź drasnęła mnie w policzek. Kiedy dźgnąłem go w tors ostrzem, poślizgnąłem się na rzecznym kamieniu i poleciałem do tyłu. Miecz wypadł mi z dłoni. Przykryła mnie lodowata woda. Zanim zdążyłem się wyprostować, spadło na mnie coś ciężkiego, wpychając mnie głębiej pod wodę. Naparło mi na żebra. Zakrztusiłem się wodą, usiłując uchylić się przed masą sierści, która przygniatała mi twarz i tors. Płuca mi pękały, a umysł gasł. Naraz czyjaś silna dłoń złapała mnie za rękę i uwolniła. Nabrałem powietrza do płuc, choć zanosiłem się od kaszlu i wypluwałem wodę jak fontanna. W końcu spazmy uspokoiły się i rozpoznałem Hallię w ludzkiej postaci, która wyciągała mnie z rzeki. Wypuściła mnie, dławiącego się, na skraju wody, po czym natychmiast odeszła. Po chwili podniosłem się na łokciu. Trochę dalej w rzece leżało zanurzone do połowy ciało kreeliksa, któremu z grzbietu wystawał ułamany kawałek poroża. Potem

przeszedł mnie lodowaty dreszcz, kiedy coś sobie uświadomiłem. Po drugiej stronie kreeliksa na błotnistym brzegu leżało inne ciało. Eremona. Wstałem i podszedłem do niego chwiejnym krokiem. Siedząca w błocie Hallia trzymała głowę jelenia na kolanach. Jej pociągłą twarz wykrzywił smutek, nie zwracała uwagi na krew cieknącą po jej szacie z rany na szyi Eremona. Bez słowa głaskała go po czole i po ułamanym porożu, nie odrywając wzroku od jego ciemnobrązowych oczu. – Mój bracie – powiedziała cicho. – Nie możesz umrzeć. Nie możesz mnie zostawić. Pierś Eremona zadrżała, kiedy chciał wciągnąć powietrze. – Być może umieram, moja Eo-Lahallio. Ale żebym miał cię zostawić? Tego... nigdy nie zrobię. Jej wielkie oczy wpatrywały się w jego. – Mamy jeszcze tyle razem do zrobienia, ty i ja! Nie przebiegliśmy jeszcze po Wzgórzach Collwyn po nadejściu wiosny. Jego twarz napięła się i Eremon trącił udo Hallii. – Wiesz, jak bardzo pragnę biegać u twojego boku w postaci jelenia. I stać u twojego boku w postaci mężczyzny. Jednak teraz... nie mam nawet siły, żeby zmienić się z powrotem w człowieka. – Och, Eremonie! To jest gorsze, znacznie gorsze niż w moim śnie. – Mógłbym przygotować dla ciebie leczniczy okład –

zaproponowałem, podnosząc się. Kopyto Eremona trąciło mnie. Miałem wrażenie, że jego wzrok, surowy, lecz serdeczny, wchłania mnie. – Nie, młody sokole. Za późno już na to. Tak samo jak jest za późno na twoje moce, nawet gdybyś nadal je miał. Zagryzłem wargę. – Po mocach, które niegdyś posiadałem, została tylko udręka. – Kreeliks... – zaczął mówić Eremon, po czym z trudem zaczerpnął tchu. – To sprawka tego kreeliksa, prawda? Pożeracz magii? Myślałem, że wszystkie zgładzono. Dawno temu. – Tak też myślał mój nauczyciel Cairpré. Eremon zamrugał. – Bard Cairpré jest twoim nauczycielem? Naprawdę masz mnóstwo szczęścia. Zmarszczyłem czoło. – Byłbym szczęśliwy, gdybym mógł udzielić ci teraz pomocy, Eremonie. Ignorując moje słowa, zapytał: – Ale skąd... przybył ten kreeliks? Dlaczego cię zaatakował? – Nie wiem. Cairpré uważa, że ktoś je hoduje i szkoli do zabijania. Z trudem przełknął ślinę. – Ten kreeliks myślał, że nadal władasz magią. Inaczej by cię nie zaatakował.

Pokręciłem głową. – Jedyna magia, jaką władam, to ta, którą mnie obdarowałeś. Kreeliks musiał to wyczuć. Eremon się skrzywił. Odwrócił się do siostry. – Wybacz mi. Mrugając łzawiącymi oczami, Hallia odpowiedziała gorzko: – Spróbuję. Znad wody uniosła się mgiełka kropli, która osiadła na jeleniu delikatnie jak blask świecy, muskając jego zakrwawione ciało. Nadeszła kolejna fala wodnej mgły, potem jeszcze kolejna. Prawie jakby sama rzeka go opłakiwała nie mniej niż ja i Hallia. Wtedy zauważyłem, że powietrze dokoła zaczęło drżeć, migotać jak woal z mgły oddzielający nas od Zaświata. W tej chwili wyczułem, że przyłączyła się do nas inna istota, bardziej eteryczna niż mgła. Hallia przechyliła głowę, najpierw z powątpiewaniem, potem zaskoczona, jakby dostrzegła w ciele brata jakąś przemianę. Jego lśniące mięśnie rozluźniły się. Pysk, na którym zawitał spokój, przechylił się nieznacznie, jakby słuchał czyjegoś szeptu. Kiedy w końcu przemówił, w jego głosie nadal pobrzmiewał smutek. Jednak wróciła do niego poprzednia dźwięczność wraz z odrobiną czegoś jeszcze, czego nie umiałem nazwać. – Moja siostro, przyszły duchy, żeby mnie poprowadzić, zabrać w Długą Podróż. Zanim jednak

pójdę, musisz wiedzieć, że ja również miałem sen. Śniła mi się chwila... kiedy będziesz tryskała radością, tak jak rzeka na wiosnę tryska wodą. Głowa Hallii opadła i stykała się teraz prawie z jego głową. – Nie potrafię sobie wyobrazić takiej chwili bez ciebie. Jego oddech zwolnił i Eremon odezwał się z większym wysiłkiem: – Ta chwila... nadejdzie, Eo-Lahallio. A zanim to się stanie, kiedy ogarnie cię lęk i zwątpienie... będę do ciebie przychodził. Dziewczyna zamknęła oczy i odwróciła się. Kopyto Eremona zadrżało, muskając moją dłoń. – Bądź... dzielny, młody sokole. Odszukaj Galatora. Twoja moc jest potężniejsza... niż ci się wydaje. – Proszę – powiedziałem – nie umieraj. Ciemnobrązowe oczy zamknęły się, potem powieki zatrzepotały szybko. – Niech odnajdą cię... zielone polany. Odetchnął ostatni raz i znieruchomiał.

XIX WIR Spowici mgłą, z krwią Eremona na rękach, Hallia i ja nieśliśmy z trudem ciężkie ciało jelenia do osłoniętego zakrętu na brzegu rzeki. Wyrastał tam skrawek jaskrawozielonej trawy i w wilgotnej, wonnej ziemi wykopaliśmy tam grób. Hallia zaplotła z pędów nurzańca szal pogrzebowy, który ostrożnie położyła bratu na szyi. Po zasypaniu grobu postanowiłem dopilnować, żeby nikt go nie zbezcześcił. Pomimo zmęczenia przyniosłem do niego ponad tuzin kamieni. Ciężkich. Jednak serce bolało mnie bardziej niż plecy. Kiedy pracowałem, Hallia stała w milczeniu nad grobem, a po brodzie spływała jej co jakiś czas łza. Choć się nie odzywała, niekiedy chwytała się za żółtą szatę albo tupała w ziemię, wyrażając w ten sposób miotające nią emocje. Skończyłem znosić kamienie i stanąłem nieopodal, nie ważąc się na nią spojrzeć, a co dopiero ją pocieszyć. Wreszcie odezwała się, nie odrywając wzroku od grobu brata: – Nazywał cię młodym sokołem. Przytaknąłem bez słowa. – Ta nazwa ma znaczenie dla mojego ludu. Nic nie mówiłem. Nadal unikając mojego wzroku, ciągnęła głosem, który brzmiał, jakby dochodził z bardzo daleka:

– Jest pewna opowieść, tak stara jak pierwszy ślad pierwszego kopyta, o młodym sokole. Zaprzyjaźnił się z jelonkiem. Przynosił mu jedzenie, kiedy ten zranił się w nogę, zaprowadził go do domu, kiedy zabłądził. Pokręciłem głową. – Twój brat wierzył we mnie bardziej niż ja sam w siebie. Okrągłe oczy Hallii zamrugały do mnie. – We mnie też. – Westchnęła ciężko. – Pewnie niedługo będziesz się zbierał. – Zgadza się. Przerzuciła warkocz przez ramię. – Jeżeli wydaje ci się, że wybieram się z tobą, to jesteś w błędzie. – Nigdy cię nie prosiłem... – To dobrze. Bo gdybyś mnie poprosił, tobym ci odmówiła. – Kopnęła jeden z rzecznych kamieni. – Powiedziałam, że nie. Przyglądałem się jej przez chwilę. – Hallio, nie prosiłem cię. – Nie, ale on mnie poprosił. – Popatrzyła gniewnie na kamienie. – Poprosił mnie. Nie słowami, lecz wzrokiem. – Nie powinnaś iść ze mną. Za dużo już wycierpiałaś. Pochyliła głowę. – To prawda. Zobaczyłem na brzegu miecz i uklęknąłem przy rzece, by obmyć klingę z błota. Z ponurą miną włożyłem ostrze z powrotem do pochwy. Potem podszedłem powoli

do Hallii, a moje kroki były cięższe niż kamienie, które położyłem na grobie Eremona. Hallia stała bez ruchu, przyglądając mi się spojrzeniem pełnym inteligencji i smutku. Zatrzymałem się o krok od niej. Miałem ochotę wziąć ją za rękę, ale się powstrzymałem. – Przykro mi. Naprawdę mi przykro. Nic nie odpowiedziała. Przez kilka minut staliśmy tak, sztywno i w ciszy. Pomijając wijącą się między naszymi nogami mgłę i kłębiące się wody Nieustającej Rzeki, nic się nie ruszało, nic się nie zmieniało. Znów poczułem kompletny bezruch, którego doświadczyłem wewnątrz żywego kamienia. I, gdzieś w głębi, cichą magię jelenia. Nie wiadomo skąd nadleciał wiatr, który smagnął nas gwałtownym podmuchem. Szata Hallii zatrzepotała między nogami. Od strony rzeki przyleciała i zmoczyła nas mgiełka kropelek; prawdziwa mgła rozpłynęła się w nicość. Wiatr się wzmógł – wył i spychał nas do tyłu. Hallia krzyknęła, kiedy jej warkocz uniósł się prosto nad jej głową. Choć starałem się zachować równowagę, zatoczyłem się chłostany wiatrem na śliskim błocie. Poślizgnąłem się i spadłem w stronę rzeki, właśnie miałem zanurzyć się w wodzie, ale... Nagle znalazłem się w powietrzu, niesiony przez silny wirujący podmuch. Moja tunika trzepotała i nadymała się, czasami zasłaniając mi twarz. Stopa Hallii uderzyła mnie, gdyż dziewczyna też unosiła się nieopodal, ale kiedy chciałem ją zawołać, wiatr zagłuszył moje

słowa. Wirując gwałtownie, unosiliśmy się coraz wyżej. W pewnym momencie mój magiczny wzrok wychwycił przez wirującą mgłę skrawek jaskrawej trawy, gdzie pochowaliśmy Eremona. Nieco w górę rzeki leżały porozrzucane resztki jaj Valdearga. Wtedy grube chmury wszystko pochłonęły, a wiatr nas porwał. W uszach rozbrzmiewał mi świst wirującego powietrza. Bezlitośnie miotany, rzucany do góry, na dół i na boki, straciłem orientację. Moje ciało było rozciągane, obijane, nicowane. Atakowane ze wszystkich stron naraz. Oczy mi łzawiły i z trudem łapałem oddech pośród rozszalałych wiatrów. Czy Hallia radziła sobie lepiej? Dokądkolwiek by nas zabierała ta wirująca burza, miałem tylko nadzieję, że dotrzemy tam żywi. Niedługo potem straciłem przytomność. Kiedy się obudziłem, leżałem twarzą w dół na podłodze z gładkich kamiennych płyt. Kręciło mi się w głowie i słyszałem pulsujący ryk, nieskończony jak fale oceanu. Przylgnąłem do kamieni – zdawały się takie solidne! – na kilka sekund, po czym zmusiłem się, żeby się odwrócić. W końcu zebrałem siły, żeby przeturlać się na plecy. Choć byłem słaby i kręciło mi się w głowie, odepchnąłem się i usiadłem. Dotarło do mnie, że Hallia leży obok mnie. Blada, oddychała z trudem. Jej jasnobrązowe włosy nie były już zaplecione, ale rozłożyły się na kamieniach. Wyciągnąłem ku niej rękę niepewnie, kiedy nagle się zreflektowałem. Ten ryk... on nie rozbrzmiewał tylko w mojej głowie,

to nie był szum oceanu, to były głosy. Setki głosów. Wszędzie wokół nas i wszystkie krzyczały. Leżeliśmy na środku wielkiego kręgu otoczonego przez siedzących ludzi, którzy prowadzili hałaśliwe rozmowy. To był amfiteatr! Choć nigdy wcześniej go nie widziałem, przypomniałem sobie, jak matka opisywała mi rzymskie amfiteatry, kiedy jeszcze byłem dzieckiem w Gwynedd. Jak mi wyjaśniała, były to olbrzymie areny, na których uprawiano sport, a niekiedy składano ofiary. Oszołomiony, wyostrzyłem magiczny wzrok, usiłując ogarnąć sytuację. Podłoga z kamiennych płyt przewyższała szerokością dowolny dziedziniec i rozciągała się aż do licznych rzędów otaczających nas ludzi. Wielu wymachiwało w naszą stronę pięściami, a w ich krzykach pobrzmiewało więcej gniewu niż radości. Nagle na przeciwległym końcu amfiteatru otworzyły się wielkie wrota. Z ciemności wypadł olbrzymi czarny ogier, który ciągnął rydwan. Na nim siedział umięśniony wojownik, który prezentował tłumowi swoje potężne ręce. Widzowie wydali wrzask zachęty, a wojownik strzelił z bicza w falującą grzywę konia i skierował rydwan prosto na nas. Stratuje nas! Ta myśl przeszyła mnie jak piorun. Podniosłem się z trudem i wziąłem Hallię pod ręce. Desperacko usiłowałem zarzucić ją sobie na plecy. Przez cały czas ponad ryk tłumu wybijał się tętent kopyt ogiera uderzających o kamienie. Rydwan był coraz bliżej. W końcu, trzęsąc się pod ciężarem, udało mi się

podnieść Hallię z ziemi. Zerknąłem za siebie i zobaczyłem oszalały wzrok konia i triumfalny uśmiech wojownika. Serce tłukło mi w piersi. Zrobiłem niepewny krok, potem kolejny. Tłum zaryczał wściekle. Nogi ugięły się pode mną. Osunąłem się na kolana. Hallia spadła na ziemię, uderzając o posadzkę z głośnym jękiem. Odwróciłem głowę na chwilę przed tym, jak koła rydwanu miały nas zmiażdżyć. Instynktownie rzuciłem się, żeby ją osłonić. Wtedy rydwan rozpłynął się w powietrzu. Tak samo zniknęły amfiteatr, tłum i wściekłe ryki. Zostały tylko kamienie, czarny ogier i sam wojownik. Niepokojące niebieskie światła migotały wokół krawędzi sali, jeżeli to była sala, ale nie widziałem nic więcej. Nie było ścian, nie było sufitu. Tylko ciemność mieniąca się tańczącymi niebieskimi światłami na horyzoncie. Z jedną dłonią na lśniącym napierśniku i drugą trzymającą bicz wojownik podjechał. Wyszczerzył do nas zęby i zachichotał z wyraźną satysfakcją. Potem on też zaczął się w niesamowity sposób zmieniać. Jego brodata twarz poszerzyła się i wygładziła, włosy zniknęły. Wyrosło mu dwoje trójkątnych uszu i skurczona brodawka na środku wysokiego czoła. Po bezwłosej głowie biegły zmarszczki jak bruzdy na polu. Patrzyło na mnie dwoje prastarych oczu, jeszcze czarniejszych od moich. Tylko uśmiech wojownika się nie zmienił, choć składały się na niego teraz powykrzywiane, nierówne zęby.

– Domnu – wychrypiałem, gdyż nagle zaschło mi w gardle. – Tak miło cię znów widzieć, moje stworzenie. – Wiedźma poklepała się po workowatej szacie i zaczęła nas okrążać, a jej bose stopy plaskały o kamienie. – I dałeś mi taką wspaniałą okazję, żeby przejechać się tym rydwanem! Ludzie nigdy nie brylowali w kwestii dobrych pomysłów. Ale to się Rzymianom akurat udało. Urwała, drapiąc się w brodawkę na czole. – A może to byli Gaelowie? Piktowie? To bez znaczenia, w każdym razie jacyś ludzie. Wpadli na nadspodziewanie dobry pomysł. Nawet jeżeli zabrakło im wyobraźni, by sprawić, żeby stał się bardziej emocjonujący. Czarny ogier pogrzebał kopytem i głośno zarżał. Domnu przestała nas okrążać i zerknęła na potężnego rumaka. Kiedy jej uśmiech się poszerzył, widać było końce jej zębów. Ściszyła głos, przez co stał się bardziej złowieszczy. – Czyżbyś się nie zgadzał, mój źrebaku? Jak dla ciebie za dużo emocji? Zbliżyła się i powoli przebiegła dłonią po nosie ogiera. Koń lekko zadrżał, ale nadal trzymał wysoko głowę. – Może wolałbyś zmienić się z powrotem w figurę szachową? Przypomniałem sobie figurę czarnego konia, którą widziałem, gdy kiedyś trafiłem do kryjówki Domnu.

Wtedy, tak samo jak teraz, był niesforny. I przypomniał mi innego konia... innego ogiera. Jak on miał na imię? Zagryzłem wargę, wspominając tamte dni, dawno temu, kiedy obejmowały mnie silne ręce ojca, a jeszcze silniejszy grzbiet niósł nas podczas przejażdżki po terenach wokół zamku. Choć niewiele zapamiętałem, nigdy nie zapomnę brykającego zwierzęcia, jego dostojnej aury. I tego, jak koń jadł mi z ręki jabłka. Kiedy Domnu dalej tłumaczyła coś ogierowi, Hallia poruszyła się za mną i otworzyła oczy. Na widok bezwłosej wiedźmy zesztywniała. Na policzki wróciły jej kolory, ale wiedziałem, że na pewno ciągle jest bardzo słaba. – Możesz wstać? – wyszeptałem. – Nie wiem. – Przyglądała mi się z niepokojem. – Ten wiatr... gdzie my jesteśmy? Co to za... wiedźma? Co mnie ominęło? – Wiele. – Uśmiechnąłem się do niej gorzko. – Nie uwierzyłabyś mi, gdybym ci opowiedział. Hallia zmarszczyła brwi. Wzięła mnie za rękę, podparła się i uklękła. Jeszcze raz zerknęła na wiedźmę. – Dreszcze mnie przechodzą na jej widok. Kto to jest? – Domnu. Chyba jesteśmy w jej kryjówce. – O proszę – przerwała Domnu. – Nasz drugi gość się obudził. Skarciła wzrokiem ogiera, po czym podeszła do nas. Nachyliła się nad Hallią i przebiegła dłonią po swojej

pomarszczonej głowie. – Kobieta-łania, nieprawdaż? – Cmoknęła porozumiewawczo językiem. – Zawsze rozpoznaję was po brodzie. Sterczące kości, dobrze znam ten kształt! Tak uroczo się zwęża. Choć Hallia zesztywniała ze strachu, zrobiła, co mogła, żeby opanować drżenie głosu. – Jestem istotnie kobietą-łanią... z klanu Mellwyn-bri-Meath. – Odwróciła wzrok. – I proszę – nie, żądam – żebyś nas wypuściła. Na... natychmiast. – Żądasz? Czyżbyś powiedziała, że żądasz? – Wiedźma ponownie zaczęła chodzić w kółko, mierząc nas wzrokiem jak głodny wilk. – Lepiej, żebyś nie stawiała żadnych żądań, moje stworzenie. To dowód braku wychowania, kompletnego braku wychowania. Zdecyduję, co z wami zrobić, kiedy przyjdzie na to czas, tak samo jak zdecyduję, jaką nauczkę dać pewnemu koniowi. Na te słowa ogier jeszcze raz tupnął kopytem o kamienną podłogę. Prychnął z dumą. Domnu przestała nas okrążać. Jej ciemne oczy się zwęziły. Otaczające pokój niebieskie światło dziwnie przybrało na sile, trzaskając jak płomienie zimnego ognia. – Rozumiem, mój źrebaku. – Jej głos był kojący i zarazem złowrogi. – Potrzebna ci zmiana. Inne spojrzenie na świat. Uniosła palec wskazujący. Przyjrzała mu się pobieżnie, patrząc na migoczące na jej skórze niebieskie

światło. Potem polizała go powoli i rozmyślnie. W końcu zbliżyła wilgotny palec do ust i delikatnie na niego podmuchała. Ogier stanął dęba i zarżał głośno. Wierzgnął olbrzymimi kopytami w powietrzu. Nagle zmniejszył się i zamienił w niewielkie stworzenie ze spiczastym nosem, cienkie jak wąż, z popielatobrązowym futerkiem i małymi czarnymi oczami. Przybrał postać łasicy. Małe zwierzątko spojrzało na nas złowrogo, po czym pomknęło po ziemi i zniknęło wśród niebieskich płomieni. Hallia wciągnęła głośno powietrze i złapała mnie za nadgarstek. Domnu wyszczerzyła swoje pokrzywione zęby. – Biedny źrebak. Dzięki temu będzie miał okazję odpocząć. – Jej wzrok padł z powrotem na nas. – Oczywiście zadbałam, żeby nie miał zębów. Dzięki temu nie będzie go korciło, żeby ich użyć, jak by to ująć, do krnąbrnych celów. – Ty paskudo! – krzyknąłem. – To był okropny czyn! Ten koń był tylko... – Arogancki. – Twarz Domnu zamigotała w nasilającym się niebieskim blasku. – I mam nadzieję, że wy tacy nie będziecie. – Z namysłem podrapała się w rzucającą się w oczy brodawkę. – Zwłaszcza że szykuję dla was obfity posiłek. Zaklaskała w pomarszczone dłonie. W tej samej chwili na dębowym stole pojawiła się wystawna uczta. Mieliśmy przed sobą parujące bochenki chleba, budyń,

pieczone jabłka, okraszone masłem zielone warzywa, pstrąga rzecznego, butle wody i wina oraz olbrzymie ciasto, które pachniało pieczonymi kasztanami. Pociekła mi ślinka. Zaburczało mi w brzuchu. Prawie mogłem sobie wyobrazić smak tego ciasta. Wystarczyło jednak jedno spojrzenie na Hallię, by się upewnić, że jest ona tak samo podejrzliwa jak ja. Pokręciliśmy wspólnie głowami. Podniosłem się z trudem i pomogłem wstać Hallii, która chwiejnie trzymała się na nogach. Kiedy dziewczyna patrzyła w kierunku, gdzie zniknęła łasica, ja spojrzałem na Domnu. – Nie chcemy twojego jedzenia. – Doprawdy? – Wiedźma pogładziła się po głowie. – Może wolelibyście mięso jelenia? Skrzywiłem się. – Wolelibyśmy mięso wiedźmy. Niebieskie światło na skraju sali zabłysło, ale Domnu przyglądała się nam beznamiętnie. – Zadziwiające, moje stworzenia, że nie jesteście głodne. Koniec końców spędziłyście tu już sporo czasu. – Sporo czasu? – Spiorunowałem ją wzrokiem. – Jak długo tu jesteśmy? Domnu znów zaczęła nas okrążać, a jej stopy plaskały o kamienie. – Och, jak uroczy jest wasz gatunek, kiedy się zaczyna denerwować! Jak wróbelki, które się złoszczą, że nie umieją latać! Ale owszem, moje stworzenie, upłynęło już sporo czasu, od kiedy mój mały wir się po was wybrał.

Zaczynałam się już martwić, że w ogóle się nie obudzicie, a przynajmniej nie w czasie, kiedy naszła mnie ochota, żeby zaszaleć na rydwanie. Wiedźma podrapała się po sieci zmarszczek przy uchu. – Nawet się założyłam – a że nie miałam z kim, to ze sobą – że już nigdy nie odzyskacie przytomności. Choć przegrałam ten zakład, również go wygrałam, jeżeli wiesz, co mam na myśli. Wynik godny podziwu. – Zachichotała cicho. – Och, ja tak lubię wygrywać. – Jak długo? – zapytałem. Nadal nas okrążając, Domnu ziewnęła, odsłaniając wszystkie swoje pokrzywione zęby. – Cóż, więc teraz to będą już przynajmniej dwa dni. – Dwa dni! – krzyknąłem. – Czyli zostały mi tylko trzy! – Zostały, moje stworzenie? Czyżbyś był z kimś umówiony? Zatrzymałem Domnu, zastępując jej drogę. – Jestem. Jestem umówiony z... – Ugryzłem się w język, wahając się, czy zdradzić coś więcej. – Z kimś ważnym. – Doprawdy? – zapytała wiedźma, posyłając mi mrożące krew w żyłach spojrzenie. – Szkoda. Wielka szkoda. Bo myślałam, że wybierasz się na spotkanie z Valdeargiem. Skrzywiłem się. – Tak. To prawda. I dlatego szukałem cię, Domnu. –

Wyprostowałem się. – Gdyż przychodzę w końcu odebrać... Galatora. Po jej twarzy rozszedł się dziwny uśmieszek. – Ciekawe. Bo ja ciebie szukałam z tego samego powodu. – Co chcesz przez to powiedzieć? Niebieskie światło zamigotało na jej czole. – Bo widzisz, moje stworzenie, Galatora skradziono.

XX IONN Kolana ugięły się pode mną. – Skradziono? Niebieskie płomienie rozbłysły w pomieszczeniu. Upiorne cienie, cienkie jak martwe drzewa, tańczyły na posadzce z kamiennych płyt. – Owszem, moje stworzenie. Galatora skradziono. Diabli by to nadali! I zrabowano go mnie, prawowitej właścicielce. – Nie. – Wsparłem pięści na biodrach. – To ja jestem prawowitym właścicielem. Nie ty. Domnu zbyła mnie machnięciem dłoni. – Cóż, w zasadzie przysługuje ci do niego jakieś prawo. – Jakieś prawo! – Można by wręcz powiedzieć, że jesteś jego właścicielem. Jednak, co znacznie ważniejsze, ja jestem w jego posiadaniu. Albo przynajmniej byłam. Ktokolwiek go ukradł, będzie musiał mi go zwrócić. – Ścisnęła sobie mocno dłoń. Usłyszałem charakterystyczny odgłos trzeszczących kości, jakby miażdżyła komuś czaszkę. – I – zamruczała – będę się musiała upewnić, że to się nie powtórzy.

Hallia, która utkwiła swoje spojrzenie łani w stopach Domnu, zapytała nieśmiało: – Kto... chciałby go ukraść? Domnu otworzyła wnętrze prawej dłoni do góry i zamrugała. Na jej ręce pojawił się srebrny kielich wypełniony po brzegi czerwonym winem. Jego krawędź zdobiły splecione węże. Domnu napiła się powoli, po czym mlasnęła wargami. – Pytanie, moje stworzenie, nie brzmi, kto chciałby go ukraść, lecz kto mógłby go ukraść. Mój dom, choć skromny, jest dość dobrze strzeżony. Zmierzyłem wzrokiem rozstawioną na stole ucztę. Potem popatrzyłem na horyzont, gdzie wcześniej widziałem rydwan i ogiera. Teraz w tym miejscu był tylko krąg niebieskiego światła. Nie mogłem pojąć, że wydawało mi się, iż koń mnie zaraz stratuje. Jednak złudzenie było niezwykle wiarygodne. Bez wątpienia tak właśnie bym się czuł, gdyby koła istotnie miały się po mnie przetoczyć. – Trudno mi uwierzyć, żeby ktoś zakradł się do twojej kryjówki. Twoja magia jest zbyt potężna. Wiedźma zamarła w połowie kolejnego łyku. Popatrzyła spode łba na kielich, który zaczął się topić, i została z niego kałuża płynnego srebra bulgocząca i parująca na jej dłoni. Potem srebro zamigotało i zniknęło. Domnu skierowała na mnie oczy czarne jak noc. – Właśnie o tym mówię, moje stworzenie. Ktokolwiek ukradł Galatora, nie przejmował się magią.

Gdyż on albo ona włada bronią, z którą nie miałam do czynienia od bardzo dawna. Bronią, która neguje magię. Wstrzymałem oddech. – Czyli... negatus mysterium? Domnu przytaknęła otoczona migoczącą niebieską poświatą. – Ponieważ byłam pewna – zbyt pewna – że mocy tej nie ma już na Fincayrze, byłam nieprzygotowana. Nigdy więcej! Osoba, która włada tą mocą, musiała po prostu zaczekać, aż wyjdę z kryjówki, co czynię co kilka dekad, po czym rozsupłała kilka węzłów mojej magicznej sieci – i weszła do środka. Negatus mysterium usunęło wszelkie ślady. Uśmiechnęła się złowieszczo, odsłaniając krzywe zęby. – Ale nasz rabuś popełnił jeden błąd. – Nachyliła się bliżej, zniżając głos do szeptu. – Może sobie przypominasz, że Galator będzie służył swojemu posiadaczowi tylko wtedy, gdy zostanie mu wręczony dobrowolnie. Czego z całą pewnością nie da się powiedzieć o tej sytuacji. Zastanowiłem się nad jej słowami, przebiegając dłonią po skórzanym pasku torby. – Czyli ten, kto ma teraz Galatora, nie może go użyć. – Zgadza się, moje stworzenie. To wiele mówiąca pomyłka. Wynika z niej, że złodziej dużo wie o magii, ale jest zarazem chciwy, arogancki i niecierpliwy. Sięgnąłem do torby i dotknąłem jedynej struny, która

została z mojego psalterium. Była sztywna i krucha. – Wiem, kto jest tym złodziejem. Domnu przyjrzała mi się nieufnie. – Wiesz? – Tak. – Czując pustkę w piersi, przytaknąłem. – To ta sama osoba, która pozbawiła mnie mocy. – Mów jaśniej, moje stworzenie. Wymieniłem spojrzenia z Hallią. – Zanim to zrobię, musisz mi coś obiecać. I tym razem nie może być mowy o zdradzie. Domnu błysnęła połamanymi zębami w blasku migoczących płomieni. – Co się stało, moje stworzenie? Czyżbyś mi nie ufał? – Nie! I nigdy ci nie zaufam. – Przyjrzałem się jej z rezerwą. – Ale mógłbym się zgodzić na współpracę – tymczasową. – Czyli przymierze? – mruknęła cicho Domnu. – Przymierze. – Na jakich warunkach? Zacisnąłem pięści. – Jeżeli wspólnie uda nam się odzyskać Galatora, to będę mógł go użyć w walce z Valdeargiem za trzy dni. Jeżeli przeżyję, Galator będzie twój. Zrzeknę się jakichkolwiek praw do niego. Ciemne oczy wiedźmy powiększyły się. – A jeżeli nie przeżyjesz? – Wtedy również będzie twój. Będziesz musiała odebrać go Valdeargowi, ale ja już nie będę zawracał ci

głowy. – Hmm. Kusząca propozycja. – Domnu zmierzyła mnie srogim wzrokiem. – Ale trzeba dodać jeszcze jeden warunek. Jeżeli uda ci się z moją pomocą odzyskać Galatora, to będziesz mi musiał coś pokazać. Przechyliłem głowę zaintrygowany. – Co takiego mógłbym ci pokazać? Wiedźma zawahała się, klepiąc przez kilka sekund bezwłosą głowę. – Och, to naprawdę nic poważnego. Taki tam drobiazg. – Co? Nachyliła się tak blisko, że prawie dotknęliśmy się nosami. – Chcę, żebyś mi pokazał, jak używa się naszyjnika, a zwłaszcza tego zielonego klejnotu na środku. Zrobiłem krok w tył, prawie wpadając na Hallię. – Nie wiesz? Mimo swojej mocy? Domnu syknęła. – Czy prosiłabym cię o to, gdybym wiedziała? Wiem tylko to, co powiedziałby ci każdy wędrowny bard. Ze jego moce są potężne. I niezwykle tajemnicze. Przypomniałem sobie opis Cairprégo: niepojęte. – Owszem, bez wątpienia rozgryzienie jego sekretów zajęłoby mi trochę czasu. Może tysiąc lat albo i dwa tysiące. Ale pod wpływem pewnego twojego znajomego doszłam do wniosku, że mógłbyś mi pomóc przyspieszyć ten proces. Diabli by to wzięli! Jak on ma na imię? Ten

mały staruszek, który zawsze w coś tam gra z Rhitą Gawrem. – Dagda. – Poczerwieniałem na twarzy. Mały staruszek! – Jego walka z Rhitą Gawrem to nie żadna gra. Wiedźma zachichotała cicho. – Co za naiwność! Urocza, moje stworzenie, zaiste urocza. – Nie zważając na moją wzgardę, ciągnęła: – Być może pewnego dnia zrozumiesz, że wszystko jest grą. Niekiedy poważną grą, jak jazda na rydwanie. Albo bezsensowną, pełną głupstw – jak życie. Zaparłem się stopami, wciskając pięty w kamienną podłogę. – Nigdy nie uda ci się mnie przekonać. Domnu pomachała skąpanymi w niebieskiej poświacie dłońmi. – To bez znaczenia. Wątpię, żeby było ci dane żyć na tyle długo, by to zrozumieć. Mimo to zaryzykuję i założę, że komentarz Dagdy był prawdziwy. Otóż powiedział mi on, że pewnego dnia półczłowiek o imieniu Merlin zapanuje nad mocą Galatora. Zdziwiony wciągnąłem powietrze. – No cóż, zgadzam się na twój warunek, choć wątpię, żeby ta przepowiednia się spełniła. Jak to możliwe? Przez cały ten czas, kiedy nosiłem naszyjnik na szyi, kiedy czułem jego ciężar na piersi, nauczyłem się tylko tyle: jakakolwiek byłaby jego magia, ma ona coś wspólnego z... uczuciem. Nagle zaniepokojona Domnu pociągnęła za fałdy na

szyi. – Jakim uczuciem? – Miłością. Skrzywiła się jak ktoś, kto napił się octu. – Banialuki! Jesteś pewien? Przytaknąłem. – Cóż... jak już powiedziałam, zaryzykuję. Będę tylko musiała znaleźć inny sposób, żeby uwolnić jego moc. Czyli tak się sprawy mają, moje stworzenie. Sprzymierzeńcy – na razie. – Chwileczkę. – Zerknąłem w stronę migoczących świateł. – Ja też mam dodatkowy warunek. Wiedźma przyjrzała mi się podejrzliwie. – Jaki? – Zanim przejdziemy do rzeczy, musisz przywrócić ogierowi jego pierwotną postać. Hallia się przestraszyła. Spojrzała na mnie ze zdziwieniem swoimi brązowymi oczami i, choć nie byłem tego pewien, z wyrazem wdzięczności. – Tego konia? – zapytała Domnu. – Dlaczego miałabym to zrobić? Wziąłem wdech, wspominając, jakie to było uczucie galopować na swoich kopytach, na swoich czterech potężnych nogach. – Bo potrzebujesz mojej pomocy. Wiedźma chrząknęła. – Chyba masz rację. A więc zgoda. Choć wątpię, żeby to durne zwierzę nauczyło się już manier.

Pstryknęła palcem w stronę rogu pomieszczenia. Nagle rozległo się głośne rżenie, a potem usłyszeliśmy odgłos galopujących kopyt. Czarny ogier przybiegł, trzymając się z dala od Domnu. Zbliżył się ostrożnie do Hallii, trącając nosem jej wyciągniętą dłoń. Potem, wymachując ogonem, podszedł do mnie. Położyłem ostrożnie dłoń na jego połyskującej sierści, dotykając jej jedwabistej powierzchni. Zareagował na to cichym rżeniem. – Zna cię – zauważyła Hallia. Pogłaskałem jego czarną grzywę, wdychając znajomy zapach konia. Kąciki ust wykrzywiły mi się powoli do góry. – Ja też go znam. Ma na imię... Ionn. Ionn y Morwyn. To był koń mojego ojca i mój pierwszy prawdziwy przyjaciel. Domnu wzruszyła ramionami. – Prawie się wzruszyłam. A więc dobrze. Do naszej umowy mogę dorzucić konia. To wytrzymała bestia, ale miałam z nim same kłopoty, od kiedy uratowałam go ze starej stajni pełnej przeciągów. Ionn parsknął głośno, ale wiedźma nie zwróciła na niego uwagi. – Bardziej by mi się przydało posłuszne i pokorne stworzenie, na przykład goblin, które mogłabym umieścić na szachownicy. A więc przy założeniu, że zgadzasz się na nasze małe przymierze, ogier jest twój. Przytaknąłem, czując ciepły oddech Ionna na szyi.

– Tyle że on nie jest mój. Ani niczyj. Ten koń należy do siebie. Tylko i wyłącznie do siebie. Ionn trącił mnie w ramię. Nadal głaskałem go po grzywie, wspominając czasy, kiedy lgnąłem do niej jako dziecko. Wiedziony impulsem, wziąłem z półmiska na stole jabłko. Ogier trącił je nosem, raz jeszcze dmuchając mi w dłoń ciepłym powietrzem. Złapał owoc wargami i go ugryzł, chrupiąc głośno. Hallia przyglądała mu się z subtelnym uśmiechem na twarzy. – Niech więc tak będzie, moje stworzenie. Zwrócę koniowi wolność. Patrzyłem, jak Ionn odgryza kolejny kawałek jabłka, po czym odwróciłem się do wiedźmy. – W takim razie jesteśmy sprzymierzeńcami. Domnu sięgnęła do stołu po jeden z parujących ciągle bochenków. Oderwała kawałek chleba i wręczyła połówkę mnie i połowę Hallii, która niechętnie przyjęła poczęstunek. – Proszę. Jeżeli mamy być sojusznikami, nawet tymczasowo, musicie nabrać sił. – Oderwała kolejny kawałek i włożyła go sobie do ust. – Mmmm. Nie chszaląc szę, szyszedł niszego szowie. Ionn skończył resztkę jabłka, a przeżuwając, ocierał miękki nos o mój nadgarstek. W tym samym czasie sam ugryzłem kawałek chleba. W moich ustach natychmiast rozszedł się intensywny smak przypieczonej skórki. Zanim zdążyłem połknąć, Ionn trącił mnie w ramię nosem. Sięgnąłem z uśmiechem do półmiska i podałem

mu kolejne jabłko. Jedliśmy razem, on i ja. Po chwili Hallia też zaczęła skubać swoją porcję. Zbliżyliśmy się do dębowego stołu. Domnu zaklaskała i pojawiły się trzy drewniane krzesła. Rzuciliśmy się z Hallią na jedzenie, jedliśmy i piliśmy łapczywie, aż spuchły nam brzuchy. Sama Domnu zjadła w ciągu kilku sekund całe ciasto, brudząc się ściekającym jej po brodzie sosem z kasztanów. Potem, na widok rozczarowania na mojej twarzy, machnęła dłonią. Nowe ciasto, tym razem z jagodami, pojawiło się nagle w naczyniu. Jakimś cudem i Hallia, i ja znaleźliśmy w żołądku miejsce na ogromne porcje. W końcu Domnu odsunęła krzesło. – Teraz opowiedz mi o tej osobie, która skradła ci moce. I dlaczego twoim zdaniem to ten sam szkodnik, który zabrał Galatora. Wierzchnią stroną dłoni wytarłem z podbródka maślany sos po pstrągu. – To Urnalda, czarodziejka krasnoludów. Domnu prychnęła. – Ta stara czarownica z tuneli? Arogancji i chciwości jej nie brakuje, to akurat prawda. Ale nie ma cierpliwości, sprytu i przede wszystkim pojęcia o magii. Wątpię, czy umiałaby posłużyć się negatus mysterium, bądź co bądź niebezpieczną bronią, bez zniszczenia przy okazji własnej mocy magicznej. – Użyła jej przeciwko mnie! – Wstałem z dłońmi przyciśniętymi do piersi. – Cała moja magia, wszystkie

moje moce, to wszystko zniknęło. – Przełknąłem ślinę. – Zabrała mi nawet laskę. Prastare oczy wiedźmy przyjrzały mi się. – To nieprawda. Wyczuwam w tobie magię, nawet w tej chwili. Wymieniliśmy z Hallią smutne spojrzenia. – Musisz wyczuwać moc, którą otrzymałem od... pewnego przyjaciela. Jednak ta magia pozwala mi tylko robić jedną rzecz. – To znaczy, moje stworzenie? Hallia posłała mi ostrzegawcze spojrzenie. – Zaznać... swoistej chwały. – Wciągnąłem powoli powietrze. – Choć żywot tej mocy będzie raczej krótki. Skóra na głowie Domnu jeszcze bardziej się zmarszczyła. Za nią niebieskie płomienie wiły się i skręcały, a na jej silnych dłoniach przeskakiwały cienie. – Podobnie jak twój. Podjąłeś stanowcze postanowienie, żeby stanąć do walki z tym swoim smokiem, widzę to wyraźnie. W takim razie powiedz mi, czy przypominasz sobie przepowiednię na twój temat, którą wypowiedziałam, kiedy widzieliśmy się ostatnim razem? Wzdrygnąłem się, nadal czując ból, który sprawiły mi wtedy jej słowa. – Powiedziałaś, że sprowadzę zagładę na Fincayrę. – Zgadza się, moje stworzenie. Nie bierz tego do siebie. Poza tym teraz wydaje mi się, że moja przepowiednia była zbyt surowa.

– Naprawdę? – Tak. – Cienie zamigotały na blacie stołu jak upiory. – Bynajmniej nie dlatego, że się zasadniczo myliłam. Po prostu nie wydaje mi się, żebyś pożył na tyle długo, by być przyczyną nieszczęścia. Skrzywiłem się. – Tak czy inaczej – ciągnęła – musimy się zastanowić, jak najlepiej spożytkować czas, który ci został. – Otaczające nas płomienie strzelały i trzaskały. – Nie, nie, moim zdaniem tylko zmarnowałbyś cenny czas na szukanie Urnaldy. – Ale dlaczego? Jestem pewien, że to ona. Wiedźma pokręciła głową, a fale niebieskiego światła rozeszły się po jej głowie. – Być może masz rację. Jednak ja szczerze w to wątpię. Ale przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Ki diabeł! Powinnam była wcześniej to rozważyć. Jest pewne miejsce – swoista wyrocznia. Może ona odpowiedzieć na każde pytanie, zupełnie dowolne, pod warunkiem że zada je istota śmiertelna. Obawiam się, że to wyklucza mnie. Ale tobie powinno się udać. Niepewnym ruchem odgarnąłem włosy z czoła. – Gdzie jest to miejsce? Trudno się tam dostać? Mam bardzo mało czasu. – Nietrudno, moje stworzenie. I tym razem bez udziału wiru! Mogłabym cię tam wysłać za pomocą Skakania. – Z jej krtani wydobył się basowy chichot. – Albo, jeżeli wolisz, mogę wykorzystać rydwan. Choć

potrwa to dłużej, ile będzie przy tym emocji. – Na widok mojej miny zmarszczyła czoło. – A więc dobrze. W takim razie Skakanie. – Nadal nie jestem co do tego pewien. Jeżeli Urnalda ma Galatora, mógłbym wykorzystać pozostały mi czas, żeby go odzyskać. Domnu sięgnęła po karafkę z winem, otworzyła przepastne usta i wlała trunek do gardła. – Ach, moje stworzenie, czy ty nie rozumiesz? Jeżeli Urnalda go nie ma, to ty zmarnujesz tylko resztkę czasu. A jeżeli go ma, wyrocznia i tak ci to powie. W ten sposób będziesz miał pewność, kto naprawdę jest złodziejem. – Zmiażdżyła karafkę w pięści, a na kamienie posypały się odłamki szkła. – A to jest coś – diabli niech mnie mają w opiece – to jest coś, czego naprawdę chciałabym się dowiedzieć. Przytaknąłem powoli. – W takim razie w porządku. Opowiedz mi o tej wyroczni. Kto to jest? – To właściwie nie jest osoba. Niezupełnie. Wyrocznia leży daleko na południe, nad morzem, w miejscu otoczonym stromymi, spowitymi mgłą klifami. Na te słowa Hallia zesztywniała. Chciała coś powiedzieć, ale wiedźma jej przerwała. – To takie proste, moje stworzenie! Musisz tylko zadać pytanie. – Zerknęła w stronę migoczących świateł. – Po tym jak pokonasz pewną pomniejszą przeszkodę. Skrzywiłem się.

– Jaką znowu przeszkodę? Wtedy wszystko pochłonął światła.

błysk

niebieskiego

CZĘŚĆ TRZECIA

XXI NARODZINY MGŁY Sól. Na moich wargach. W powietrzu. Nagle uświadomiłem sobie, że mam mokre nogi i plecy. Zupełnie mokre. Przesunąłem się, kiedy coś szorstkiego podrapało mi bok szyi. Przestraszony usiadłem – jaskrawofioletowa rozgwiazda spadła mi z ramienia i wylądowała obok mnie z pluskiem. Basen pływowy! Siedziałem w basenie pływowym. Do ręki przylgnęła mi nitka krasnorostu, a na udzie miałem oślizgłą i napuchniętą strzykwę. Obok siedziała śmiejąca się ze mnie Hallia. Opierała się o sękaty kawałek drewna, była tyłem do fal muskających czarny krystaliczny piasek na brzegu. Tłumiąc śmiech, szybko odwróciła wzrok. – Na samego Dagdę! – jęknąłem, podnosząc się z płytkiego basenu. Ściekająca z tuniki woda ochlapała mi buty. – Ze wszystkich miejsc, w których mogliśmy wylądować... Hallia spojrzała na mnie szybko, po czym się odwróciła. – Wyschniesz – powiedziała cicho, po czym zamilkła na dłuższą chwilę i przyjrzała się falującej ścianie mgły nad wodą. – W tym miejscu jest goręcej, niż ci się wydaje.

Roztarłem bolące miejsce na szyi. Choć ukłucie rozgwiazdy słabło, zapach się utrzymywał. A od pocierania robił się coraz silniejszy. Owiała mnie, wypierając nawet słony oddech oceanu, woń, która przypominała czosnek, lecz była od niego silniejsza. Podskakując, żeby się jej pozbyć, nachyliłem się nad basenem pływowym i ochlapałem wodą skórę. – Zaczekaj chwilę – poradziła Hallia, nadal zapatrzona w mgłę. – Zapach fioletowego kruchoramienia nie będzie się długo utrzymywał. Masz szczęście, że nie był żółty. Woni tych nie sposób się pozbyć przez wiele dni. A na tym wybrzeżu roi się od nich. Popatrzyłem na nią zirytowany. – Skąd tyle wiesz o rozgwiazdach? I o tym miejscu? Zwróciła wzrok, łagodniejszy od samej mgły, w moją stronę. – Bo spędziłam tu dzieciństwo. Zanim mój klan Mellwyn-bri-Meath wyruszył do lasów na zachodzie. – Dzieciństwo? – Zrobiłem krok w jej stronę i zachlupotało mi w butach. – Jesteś pewna? Na tej wyspie jest tyle plaż. – Nie z takim piaskiem. – Przebiegła palcami po czarnych kryształkach. Potem jej spojrzenie padło na coś za mną. – Ani z takimi klifami. Odwróciłem się i ujrzałem linię stromych klifów, czarnych jak piasek pod naszymi stopami. Wznosiły się złowieszczo niczym kępa martwych drzew. Pomimo silnego blasku słońca, które nadal wisiało wysoko nad

horyzontem, na klifach roiło się od cieni. Z kilku miejsc na wierzchołkach ich grani wznosiły się ku niebu cienkie smugi dymu. Zadrżałem nie tylko od zimna wilgotnej tuniki na grzbiecie. – Dymiące klify. Te, o których wspominała Domnu. – Gdzie znajduje się wyrocznia – i nie tylko. Dużym palcem stopy Hallia trąciła muszlę sercówki, przewracając ją na piasku. Ze skorupy natychmiast wyłoniła się długa szara noga i zaczęła odpychać się w bok. Chwilę później sercówka przewróciła się z powrotem, tryskając przy okazji w naszą stronę wodą. Na ten widok dziewczyna uśmiechnęła się smutno. – Dobrze mi się tu żyło. Miałam towarzystwo. Nadal mam. – Towarzystwo? – Zerknąłem raz jeszcze na złowrogie klify, potem na ciemną połać brzegu. – Nic tu nie ma oprócz nas, muszli i rozgwiazd. – Czyżby? – Wahała się przez długą chwilę. W końcu pokręciła głową, a jej rozpuszczone włosy zalśniły na słońcu. – Jest tu mój lud. – Przecież mówiłaś, że stąd odszedł? – Owszem, oprócz tych, których ślady zginęły na piasku. Wziąłem głęboki oddech słonego powietrza, kompletnie zdezorientowany. – Nie rozumiem. Hallia pomachała w stronę klifów. – Użyj jelenich oczu, Merlinie. Nie ludzkich.

Odwróciłem się i omiotłem klify magicznym wzrokiem. Przyjrzałem się cieniom. Wyczułem ich krawędzie. Plusk fal powoli ucichł i zamienił się w inny dźwięk – niby bliższy, niby dalszy. Dudnienie. Bębnienie. Niczym nieustające bicie serca, wieczny tętent kopyt. Zacząłem wychwytywać lekki zarys linii splecionych na pionowych ścianach. Linie biegły we wszystkie strony, podążały za każdym uskokiem klifów. Czy to mogły być prastare szlaki? Wydeptane niezliczonymi kopytami przez niezliczone lata? I... jamy. Jaskinie. Ciemniejsze od cieni. Pełne tajemnic, i nie tylko. – Twoi przodkowie nadal tu są – przytaknąłem, w końcu rozumiejąc. Hallia podniosła się z gracją łani. – To prawda, są pochowani w tych jaskiniach, a cząstka mnie leży z nimi. – Westchnęła. – W głębi serca nadal tęsknię za tym wybrzeżem, tak samo jak te niebieskie małże lgną do tamtych skał. W moich snach unoszę się w tej mgle jak delikatna srebrna meduza, która płynie przez płyciznę, wdychając wodę zamieniającą się w jej ciało. Jej słowa okrążyły mnie, otulając jak mgła. – Dlaczego w takim razie odeszłaś? – Z powodu tych klifów. Stara góra wulkaniczna, którą otaczają, zaczęła się rozsypywać, a potem dymić. – Jej oczy przeskakiwały po linii wybrzeża jak przestraszone mewy. – Choć nie zionął z niej ogień jak w

Zamierzchłym Czasie, z góry wydostały się... inne rzeczy. Złe rzeczy. Wrażliwa skóra pod moim okiem zaczęła pulsować. Najprawdopodobniej wzmianka o ognistej górze przypomniała mi o wznieconych przeze mnie płomieniach, które na zawsze okaleczyły mi twarz. Sięgnąłem do skóry, żeby jej dotknąć, kiedy moja dłoń zamarła. Blizna pod okiem nie była sprawką płomieni. O nie! To pozostałość po starszej ranie, którą odniosłem wiele lat wcześniej. Jak mogłem zapomnieć? Tamtego odległego dnia na pustej plaży podobnej do tej dzik przypuścił atak, a ja byłem jego ofiarą. Pamiętałem jego pomruk, widziałem kły przecinające powietrze, czułem gorący oddech. Każde uderzenie serca przypominało mi o przerażeniu, kiedy odkryłem, że to nie był wcale dzik, lecz nikczemny władca świata duchów: Rhita Gawr. Hallia trąciła mnie w ramię swoim ramieniem, tak samo jak kiedyś na moich oczach zrobiła to z Eremonem w zwierzęcej postaci. – Czuję, że coś cię gryzie. Pomimo wilgoci w powietrzu zaschło mi w gardle. – Te złe rzeczy... wydobywające się z góry. Co to jest? Zmarszczyła brwi, po czym pochyliła się i podniosła z piasku ślimaka. Przebiegła zamyślona palcem po okrągłej, spiralnej skorupie kremowej barwy. – Coś mi mówi, że już to wiesz. Duchy, wściekłe

duchy. Chcą sprowadzić śmierć na każdego, kto tu mieszkał. Przytaknąłem, a zmartwienie na jej twarzy się pogłębiło. – Przybyły z klifów, z jaskiń, z samego morza. Nikt nie wiedział dlaczego. Poznaliśmy tylko chorobę i cierpienie, które ze sobą przywiodły. – Skrzywiła się na wspomnienie czegoś. – I wiedzieliśmy, że wcześniej przybyły tylko raz. – Kiedy to było? Hallia odłożyła delikatnie skorupę na krawędź pokrytej pąklami skały. Zanim się wyprostowała, zatrzymała się i dotknęła kwiatu różowego ukwiału czekającego bezwładnie na przypływ. W końcu znów wstała i popatrzyła na mnie wzrokiem, w którym teraz było więcej smutku niż lęku. – Eremon mógł ci opowiedzieć. Znał wszystkie stare historie. Objąłem się rękami, żeby się rozgrzać. – Brakuje mi go. – Mnie też – wyszeptała Hallia. – Mnie też. Patrzyłem, jak zwilżyła wargi językiem. – Jak twój ząb? – zapytałem. – Trochę doskwiera – powiedziała smutno. – Ale nie tak jak inne sprawy. – Jeżeli nie chcesz, to nie musisz mi opowiadać tej historii. Wydawało mi się tylko, że... – Spróbuję.

Odwróciła pociągły podbródek ku falom i kłębiącej się za nimi mgle i powolnym, ponurym rytmem zaczęła opowiadać. – W czasach przed czasem wszystkich słów można było dotknąć i można je było potrzymać. Każda historia, kiedy się ją opowiedziało, zamieniała się w lśniącą nitkę – nitkę, która splatała się w nieskończony żywy gobelin. Rozciągał się on od tych klifów aż do samego morza, po tym brzegu i pod falami, gdzie leżał poza zasięgiem, nieznany. Ta tkanina – mieniąca się barwami i kształtami, na przemian mroczna i jaskrawa – miała wiele nazw, ludzie-jelenie zwali ją Kobiercem Caerlochlann. Hallia przyglądała się, jak przyozdobiony postrzępionym liściem krasnorostu krab kroczy dumnie po kawałku drewna u jej stóp. – Z każdą mijającą porą roku kobierzec nabierał jaskrawości i głębi. Aż... stał się tak wspaniały, że zainteresował kogoś, kto chciał go tylko dla siebie. Nie po to, żeby rozkoszować się jego opowieściami – delektować się niezliczonymi warstwami wplecionych w niego pragnień, namiętności, smutków i radości – ale po to, żeby go zawłaszczyć. Zagarnąć. Kontrolować. – Rhita Gawr – powiedziałem, dotykając bolącej blizny. – Tak. Rhita Gawr. Wysłał swoich upiornych wojowników, żeby nawiedzali klify, przepędzili ludzi– jeleni i otruli każdego, kto odważył się zostać. Potem zagarnął Kobierzec Caerlochlann dla siebie. Mówi się, że

tamtego dnia, kiedy słońce szykowało się, by wzejść, zrobiło mu się tak smutno, że zawróciło. I od tamtej chwili Fincayra pogrążyła się w mroku. Na wybrzeże wypływały fale, jedna za drugą, prawie obmywając nam stopy. Para kormoranów wyleciała z hałaśliwym trzepotem skrzydeł z mgły i osiadła z pluskiem na płyciźnie. Jeden ptak włożył całą szyję do wody, a kiedy ją wyciągnął, trzymał w dziobie wijącą się zieloną rybę. W złocistym blasku słońca ryba połyskiwała jak żywy szmaragd. – Teraz świeci słońce – zauważyłem cicho. – Zgadza się. Ponieważ wielki duch Dagda podjął walkę z Rhitą Gawrem i odzyskał gobelin opowieści. Nikt nie wie, jak mu się to udało, choć chodzą słuchy, że aby tego dokonać, musiał oddać coś wyjątkowego – którąś ze swoich bezcennych mocy. Poczułem nowy dreszcz, który przeniknął mi skórę pod przemoczoną tuniką. – I co, po tym jak zapłacił tak wielką cenę, Dagda zrobił z kobiercem? Okrągłe oczy Hallii zwróciły się do mnie. – Oddał go. – Co? – Oddał go. – Popatrzyła na niemrawe morze ukryte za zasłoną z oparów. – Najpierw, używając śladu spadającej gwiazdy jako igły, rozsupłał wszystkie wici historii. Potem splótł własne nitki opowieści, które były częściowo z powietrza, a częściowo z wody. Kiedy

skończył, nowa tkanina zawierała całą magię słowa mówionego, i nie tylko. Nie było to do końca powietrze, nie była to do końca woda – było w tym trochę jednego i drugiego. Coś pomiędzy Coś zwanego... – Mgłą – dokończyłem. Przytaknęła. – Potem Dagda przekazał magiczną mgłę ludom tej wyspy. Otulił nią ziemie wzdłuż wybrzeża. Każda plaża, każda zatoczka, każda odnoga stykała się z tajemniczymi oparami. Wdychając powietrze na wybrzeżach, wdychało się magię. – Zawstydzona wzruszyła ramionami. – Tym oto sposobem, wedle opowieści mojego ludu, powstała wieczna mgła Fincayry. Przez długą chwilę żadne z nas się nie odzywało. Zaskrzeczała nad nami mewa, a małże tryskały wodą przy basenach pływowych. Zza nich dobiegał nas tylko szum fal uderzających o brzeg, wsysających czarny piasek przed powrotem do morza. Potem opadające słońce schowało się za chmurą i zadrżałem. Hallia przyjrzała mi się uważnie. – Jest ci zimno. Przeszedł mnie kolejny dreszcz. – I mokro. Przydałoby mi się ognisko. Choćby małe. Gdybyśmy na przykład pozbierali trochę wyrzuconego na brzeg drewna... – Nie. – Pokręciła głową, mierzwiąc kasztanowe włosy. – To je przyciągnie. Zrobiłem wielkie oczy.

– Duchy? Hallia zerknęła na wznoszące się klify, które stały się jeszcze mroczniejsze. – Może sobie poszły. Minęło już tyle lat. A mimo to... boję się. – To będzie tylko małe ognisko. – Zamachałem rękami. – Abym mógł się wysuszyć. – Cóż... jeżeli musisz. Bez słowa zaczęliśmy zbierać z brzegu kawałki drewna. Trochę wyżej, nad gromadami małży, znalazłem starą plątaninę wodorostów, która zaschła i zamieniła się w masę sztywnych łodyg. Rozerwałem ją palcami, przez cały czas dygocząc, i ułożyłem z niej prowizoryczne gniazdo. Potem, uderzając o siebie nad podpałką dwoma ostrymi skałami, chciałem wykrzesać iskrę. Kilka pierwszych iskier wylądowało nie na gnieździe, lecz na mokrym piasku. W końcu któraś trafiła w łodygę. Podmuchałem na nią ostrożnie, starając się ją rozpalić. Po jakimś czasie w niebo uniosła się cienka smużka dymu. Niedługo potem ogrzewaliśmy się z Hallią przed trzaskającymi płomieniami. – Choć brakuje mi kopyt – zauważyłem – ręce czasami się przydają. Hallia przytaknęła ponuro. – Eremon mawiał, że kopytom zawdzięczamy prędkość, a dłoniom muzykę. Skrzywiłem się na wspomnienie własnych żałosnych prób grania; wydawało mi się, jakby to było tak dawno

temu. – Tylko niektórym dłoniom. – Próbowałeś? Złamałem na kolanie trochę drewna i włożyłem kawałki do ognia. – Próbowałem. Hallia przyglądała mi się, jakby oczekiwała, że powiem coś więcej. Kiedy się nie odzywałem, zgarnęła w dłoń trochę piasku. – Muzyka, prawdziwa muzyka, to forma magii. Jest ulotna jak mgła. Wyciągnąłem powoli z torby spalone resztki psalterium. Trzymając to, co zostało z dębowego mostka, obróciłem w palcach strunę, sczerniałą i sztywną. Spróbowałem ją sobie wyobrazić jako część instrumentu, który mam w dłoni, a wszystkie lśniące struny są nietknięte. Ale wizja stanęła w płomieniach, rozsypała się na zwęglone kawałki. Zniknęła resztka magii, która mogła się zawierać w tej strunie. Tak jak magia, którą miały kiedyś moje palce. – Cairpré zapytał mnie kiedyś – oznajmiłem na głos – czy muzyka powstaje za sprawą strun... – Czy dłoni, które w nie uderzają? – Hallia uśmiechnęła się do mnie szeroko. – Moja matka, która nauczyła mnie grać na harfie z wierzby, zadała mi to samo pytanie. – I odpowiedziałaś na nie? – Nie.

– A ona? – Też nie. – Zdjęła z kawałka drewna pąklę, po czym wrzuciła drzewo w płomienie. – Powiedziała jednak, kiedy siedziałyśmy na skale na tej właśnie plaży, że sam instrument nie tworzy muzyki. Lecz tylko dźwięki. – Zmarszczyła brwi. – Nie pamiętam, jakich słów użyła, ale powiedziała coś jeszcze. Ze instrumenty muszą natrafić na moc o większej potędze. Tak. Nazwała to mocą o większej potędze. Na te słowa podskoczyłem. Hallia przyjrzała mi się. – Co się stało? – Tego będzie mi trzeba, jeżeli mam powstrzymać Valdearga. Mocy o większej potędze. To może oznaczać Galatora. Albo coś jeszcze innego. – Ostatnimi odłamkami drewna przyciągnąłem ku sobie zwęglone szczapy. – Cokolwiek by to było, ja tego nie mam. Połowa twarzy Hallii mieniła się od płomieni. – Może nie, ale coś jednak masz. Popatrzyłem na nią z powątpiewaniem. – Udało ci się zmusić Domnu, żeby przywróciła ogierowi jego pierwotną postać. I, co równie ważne, żeby go uwolniła. – Odwróciła się do falującego morza. – To było z twojej strony bardzo szlachetne. Postąpiłeś prawie jak... jeleń. Podniosłem klapę torby i schowałem strunę psalterium. – Może w takim razie udało mi się zrobić choć jedną

dobrą rzecz. Mam tylko nadzieję, że wiedźma dotrzyma słowa i uwolni Ionna. Hallia potrząsnęła długimi lokami. – Ja też jej nie ufam, możesz mi wierzyć! Jednak ona naprawdę potrzebuje twojej pomocy, jeżeli chce odzyskać naszyjnik. Dlatego powiedziała ci o Kole. – Kole? – O wyroczni. Tej na dymiących klifach. – Twarz Hallii stężała. – Jej nazwa to Koło Jakto. Ścisnąłem ją za rękę. – Wiesz coś o nim? – Niewiele. Tylko tyle, że jest gdzieś tam ukryte. – Przez chwilę milczała. – I że to miejsce, które wzbudza lęk – i wzbudzało go dawno przed tym, zanim na górze pojawiły się duchy. – Wiesz, co Domnu miała na myśli, kiedy mówiła o pomniejszej przeszkodzie? – Nie. I nie chcę się dowiedzieć. – Wciągnęła nerwowo powietrze. – Jednak nieopodal klifów leży wioska, w której mógłbyś zasięgnąć języka. To niebezpieczne miejsce. Pełne lu... – Ugryzła się w język. – Pełne ludzi, którzy nie widzą nawet własnych śladów, którzy zabiliby jelenia dla zabawy. Nie takich jak... pewien inny znany mi człowiek. Przez chwilę jej policzki się rozpłomieniły; moje chyba też. Nagle Hallia się skrzywiła. – Ta wioska... nigdy tam nie byłam. I nie mam ochoty się tam wybierać! Ale w twoim wypadku to co innego. To

było miejsce – przynajmniej kiedy byłam dzieckiem – gdzie poszukiwacze wyroczni zaczynali się wspinać na klify. Ktoś stamtąd powinien wiedzieć coś, co mogłoby ci się przydać. Wyczułem, że szykuje się do pożegnania, i zrobiło mi się smutno, choć byłem jej zarazem wdzięczny za poradę. – Gdybym tam poszedł, to z pewnością zaoszczędziłbym trochę czasu. – Choć to nieprzyjazne miejsce i koniec końców może się okazać stratą czasu. – Westchnęła. – Jednak najwięcej czasu możesz stracić na szukaniu tej wioski położonej na uboczu w ukrytej dolinie. Jeżeli nie będziesz znał właściwych szlaków, możesz być skazany na wielodniowe przeszukiwanie zakamarków klifów i labiryntu pagórków na ich zachodniej krawędzi. Kiedy urwała, trzęsła jej się dolna warga. – Dlatego też... zaprowadzę cię tam. Serce zabiło mi mocniej. – Jednak wyprawa zabierze nam sporo czasu. Zwłaszcza że nie możemy skorzystać z postaci jelenia. Za duże ryzyko, że upolują nas myśliwi z wioski. Spojrzałem jej prosto w oczy. – Dziękuję ci, Hallio. – Robię tylko to, co... zrobiłby mój brat. – W takim razie ruszajmy – oznajmiłem. – Dopóki jest jasno. Poczekaj tylko, aż zgaszę ognisko. Przydeptałem trzewikiem pozostałe węgle. Jednak jak tylko podniosłem stopę, znów zajęły się one płomieniami.

Zdziwiony zerknąłem na swój but. Ponownie spróbowałem zadeptać ogień, a on znów sam się rozniecił. Kopnąłem największy z rozżarzonych węgielków do pobliskiego basenu pływowego. Skwierczał i syczał, ale dalej się palił. Uniosła się z niego para, mieszając się z mgłą. – Musimy ruszać – ponagliła mnie Hallia. – Mam tylko nadzieję, że nic za nami nie pójdzie.

XXII CHŁODNY WIATR Hallia poprowadziła mnie po śliskich, usianych małżami skałach do ostrej szczeliny u podstawy najbliższej ściany. Tam znaleźliśmy wąską, krętą ścieżkę pokrytą pyłem tak czarnym jak same klify. Bez słowa podążaliśmy nią przez jakiś czas w głąb wyspy, potem skręciliśmy w lewo na inny szlak, następnie w prawo na kolejny. Zakręcaliśmy tyle razy, że zupełnie bym się pogubił, gdyby nie obecność wznoszących się nad nami klifów. Przez cały czas, kiedy przeprawialiśmy się przez strome występy skalne i nad stertami czarnych skał, wypatrywaliśmy śladów górskich duchów. Z czasem odgłosy i zapachy morza zniknęły. Ścieżka, którą szliśmy, stopniowo się rozszerzyła. Po naszej lewej stronie pojawił się ciąg pól ze sterczącymi trawami, a po prawej wznosiły się ciemne klify oddzielone od nas rzędem stromych, skalistych pagórków. Słońce, częściowo zasłonięte linią chmur, wisiało nisko na zachodzie, rzucając złociste promienie na trawy mieniące się czerwonymi i kasztanowymi odcieniami jesieni. Hallia zatrzymała się przy polu z czterema czy pięcioma owcami, które nie zwracały na nas uwagi.

Dziewczyna rozejrzała się ostrożnie po wydłużających się cieniach. – Nie wiem, co mnie bardziej martwi – powiedziała, rozglądając się nerwowo na boki. – Brak duchów czy obecność ludzi. – Mnie martwi co innego – powiedziałem ponuro. – Czas! Zostały mi tylko trzy dni do pojedynku z Valdeargiem, z Galatorem bądź bez niego. Nawet jeżeli wyrocznia wskaże mi, gdzie jest naszyjnik, będę go musiał jeszcze odzyskać. I nauczyć się nim posługiwać. Hallia potrząsnęła falującymi włosami i zaczęła je rozczesywać palcami. – Jest jeszcze jedno, Merlinie. Uniosłem brwi. – Będziesz musiał wrócić do krainy krasnoludów, położonej dość daleko stąd. Choć możesz, jeżeli sobie tego zażyczysz, popędzić z szybkością jelenia, wtedy podróż zajmie ci najwyżej dwie doby. Czyli na odzyskanie Galatora zostaje ci tylko jeden dzień. Rozważając jej słowa, podrapałem ziemię trzewikiem, tym samym, którym próbowałem uratować małą smoczycę. Wtedy poniosłem porażkę. Czy poniosę ją również teraz? Z klifów nade mną spadła nagle skała. Hallia się przestraszyła i pociągnęła nerwowo dłonią za włosy. – Duchy... Wytrzymałem jej spojrzenie. – Wiesz, że nie musisz mi dalej towarzyszyć. I tak

zrobiłaś dla mnie dużo więcej, niż należało. – Wiem. – Wyprostowała się. – Mimo to zostanę z tobą jeszcze chwilę. Odprowadzę cię do wioski. Ale tam będę cię musiała zostawić. – Zerknęła na ocienione klify. – I życzyć ci szczęścia, jeżeli jeszcze jakieś w tej krainie zostało. Bardzo chciałem jej podziękować. I wyrazić coś jeszcze, coś, czego nie dało się ująć w słowa. Jednak moja krtań była zaciśnięta jak pięść. Dłonie Hallii zajęły się z powrotem rozczesywaniem splątanych włosów, a ona odwróciła się i ruszyła powoli po ścieżce. Patrzyłem na skaliste pagórki i dymiące granie za dziewczyną. Promienie słońca, które przebijały się przez zbierające się chmury, pogłębiły swoją barwę ze złotej na pomarańczową, a klify wydały mi się jeszcze ciemniejsze. Zbyt ciemne, żeby mógł je przeniknąć mój magiczny wzrok. Szliśmy w ciszy. Szlak skręcił prosto we wzgórza, które napierały na nas tak blisko z obu stron, że czasami sama góra znikała nam z widoku. Choć nagie stopy Hallii nie robiły na kamykach i piasku prawie żadnego hałasu, spod moich trzewików przy każdym kroku wydobywał się chrzęst. Mimo iż ścieżka się rozszerzała i zamieniała w nierówną drogę, ocienione sterty skał napierały na nas coraz mocniej. Wymijając zwinnie węża w żółte plamy, Hallia posłała mi zaniepokojone spojrzenie. – Koło Jakto, jako wyrocznia, musi samo posiadać silną magię. Ale być może nie jest ona silniejsza od

duchów Rhity Gawra. Być może dlatego je tu wysłał, żeby zniszczyć Koło albo podporządkować je sobie. Nie zwalniałem kroku. Cienie wokół nas się pogłębiały. – Mam tylko nadzieję, że nie przyjdzie mu do głowy towarzyszyć im – zauważyłem pod nosem. Hallia wciągnęła gwałtownie powietrze. – Naprawdę myślisz, że mógłby to zrobić? – Nie wiem. Tylko... no cóż, nie mogę oprzeć się wrażeniu, że jego zaangażowanie jest większe, niż nam się wydaje. Nie tylko w kwestii powrotu duchów, ale też pod innymi względami. Weźmy na przykład kreeliksy. Dlaczego wróciły akurat teraz? A pojawienie się negatus mysterium – które było na tyle silne, że umożliwiło zabranie Galatora sprzed samego pokrytego brodawkami nosa Domnu. Może nawet, choć nie umiem wyjaśnić dlaczego, ma to związek z morderstwem smoczątek. Hallia przyjrzała mi się z powątpiewaniem. – To tak, jakby powiedzieć, że płacz jelonka jest powiązany z szelestem liści dębu na wietrze. – Zgadza się – oznajmiłem. – Bo jakiś związek jest! Nie wiem jaki i co się za nim kryje, ale on istnieje. Dziewczyna szła z zamyśloną miną po usianej skałami drodze. – Mówisz tak, jakbyś... nie był sobą. Chwilę później skręciliśmy – i stanęliśmy jak wryci. Przed nami, rozświetlone czerwieniejącymi promieniami, wznosiły się trzy kolumny dymu. Nie ulatywały one z gór,

lecz z kominów. To była wioska. Hallia zesztywniała i zaczęła nerwowo obracać stopą w kamykach. – Boję się. Wziąłem ją za rękę. – Nie musisz iść dalej. Wyswobodziła się. – Wiem. Ale to ja zdecyduję, kiedy zawrócę. Nie ty. Szliśmy więc dalej razem. Wysokie pagórki po obu stronach skończyły się i znaleźliśmy się w małej dolinie. Tam, naznaczona cieniami, znajdowała się rozpadająca się osada zbudowana z tych samych głazów, którymi było usiane kamieniste pole. Chatki, siedem lub osiem, były kwadratowymi stertami skał. Dach jednej z nich się zawalił, ale nikomu nie przeszkadzało to na tyle, żeby to naprawić. Gdyby nie wydobywający się z kominów dym, owce skubiące kępki trawy i kilka skulonych postaci opierających się o ścianę największej budowli, wioska niczym by się nie wyróżniała spośród otaczających ją występów skalnych. Na przeciwległym krańcu doliny z góry wyrastały dymiące granie skalne, mroczne i złowrogie. Hallia pokręciła głową, węsząc w powietrzu. – Pamiętasz, co ci mówiłam o tym miejscu? Tylko się rozejrzyj! Tutejsi ludzie nie żyją w jedności z krainą. Nigdy tak nie żyli. Widzisz tam? Nie ma nawet jednego ogrodu czy kwietnika lub choćby ławki, na której można by usiąść. W większości tych chat nie ma nawet okien. Przytaknąłem.

– To miejsce, dokąd ludzie uciekają przed kłopotami. Albo przybywają, żeby je wszczynać. Ochlapały nas krople deszczu. Zerknąłem na grubą warstwę chmur, która teraz zasłaniała horyzont. Ich wijące się jak mroczne węże odnogi wyciągały się ku klifom. Z zachodu wiał zimny i mocny wiatr, zapowiadając deszcz. Dziś wieczorem nie będzie zachodu słońca i prawdopodobnie przez jakiś czas nie będzie gwiazd. Zmierzyłem ponurym wzrokiem ściany skalne. – Nie uda mi się tam wspiąć podczas burzy. Niezależnie od tego, czy dowiem się czegoś pożytecznego, będę musiał przeczekać ulewę w wiosce. Jak tylko zacznie się przejaśniać i pojawią się pierwsze gwiazdy, wyruszę. Na razie będę się przedstawiał jako przygodny wędrowiec. – Dwoje wędrowców – oznajmiła Hallia. Długo wypuszczała powietrze. – Choć ja wolałabym raczej poszukać schronienia między skałami. Niezależnie od tego, jak mocno będzie padać. – Jesteś pewna, że chcesz ze mną iść? Podniosła nieco wyżej brodę. – Nie, ale i tak pójdę. Chłodny wiatr popchnął nas po drodze, która zahaczała o skraj wioski, po czym prowadziła dalej w górę wąskiej doliny. Nadciągnęły kolejne chmury, zasłaniając wszystkie chaty oprócz tych najbliższych. Deszcz się wzmógł, potem zamienił w ulewę szybciej, niż się spodziewałem. Po graniach rozszedł się echem grzmot

niczym tętent podniebnych kopyt. Kiedy dotarliśmy do większej z budowli, o kamienny dach uderzały strumienie deszczu. Dwie skulone postacie, które widzieliśmy z daleka, weszły już do środka, zostawiając zbite niedbale drzwi otwarte. Strząsnąłem wodę z włosów i wycisnąłem ją z rękawów tuniki, po czym zajrzałem do wnętrza. Nie było tam co oglądać. Na torfowym palenisku trzaskał ogień, w izbie stało kilka stołów i krzeseł, a z pomieszczenia obok właśnie wychodził zgarbiony siwy człowiek. Najwyraźniej trafiliśmy do karczmy. Starzec, który miał na sobie fartuch gospodarza, trzymał w dłoniach glinianą miseczkę. Z izby, z której wychodził, ktoś coś do niego zawołał – tak głośno, że mężczyzna prawie upuścił naczynie. Przytaknął potulnie, a koniuszki jego obwisłych wąsów zanurzyły się w parującym płynie. – Mój rosół! – ryknął jakiś mężczyzna ze stołu przy ognisku. – Dawaj mi tu ten skundlony rosół! Wiekowy gospodarz pospieszył z półmiskiem. Mężczyzna wyrwał mu go z dłoni, położył stopy na ścianie przy ognisku, po czym wypił rosół trzema łykami. Potem rozbił naczynie o podłogę. Kiedy starzec nachylił się, żeby posprzątać resztki, mężczyzna znów na niego krzyknął. – Może byś tak dorzucił trochę torfu do ogniska, co? Nie widzisz, że jestem przemoczony i jest mi zimno? Co za szczurzą norę tu prowadzisz, że twoi goście mają marznąć jak truchła?

Staruszek o rozczochranych siwych włosach i z kawałkami półmiska w fartuchu ruszył do pomieszczenia obok. Minął innego mężczyznę, który wcześniej wszedł z deszczu, a teraz siedział w słabo oświetlonym kącie, szarpiąc się z kawałkiem suszonego mięsa. Choć twarz zasłaniał mu kaptur czarnego płaszcza, w jego zachowaniu czuć było gburowatość mężczyzny przy ogniu. Spojrzałem na Hallię, marszcząc brwi, po czym otworzyłem drzwi. Choć ich pisk utonął w kakofonii tłukącego o dach deszczu, obaj mężczyźni natychmiast odwrócili głowy w naszą stronę. Twarz zakapturzonego mężczyzny była nadal w cieniu, ale czułem na sobie jego srogie spojrzenie. Hallia zatrzymała się w drzwiach tuż za mną. – Na zdechłe truchło – warknął mężczyzna przy palenisku. – Zamknijże te skundlone drzwi! – Jego oczy, podobnie jak szorstka broda, mieniły się na czerwono w blasku ognia. – Bo przez ciebie jak nic złapię skundloną febrę. Hallia przez chwilę wyglądała, jakby szykowała się do ucieczki, ale weszła do środka i zamknęła drzwi. Skinąłem na nierówny stół po przeciwległej stronie sali. Stał nieopodal drugiego mężczyzny, którego czarny kaptur ociekał od deszczu, jednak osobnik ten wydawał się lepszym sąsiadem niż maruda przy palenisku. Kiedy podchodziliśmy do stołu, wrócił siwy gospodarz, zgarbiony jeszcze bardziej niż przedtem pod ciężarem

kilku kawałków torfu. Minął nas, nie zwracając na nas najmniejszej uwagi. Nagle zakapturzony mężczyzna skoczył na nogi. W jego dłoni błysnął zardzewiały sztylet. Zanim zdążyłem wyciągnąć własne ostrze, mężczyzna przewrócił kopniakiem stół, a ja wpadłem plecami na Hallię. Runęliśmy bezładnie na podłogę. Opatulony ciężkim czarnym płaszczem mężczyzna czmychnął obok nas. Kiedy udało nam się podnieść, skrzypiące drzwi zamknęły się za nim. Pobiegłem za uciekinierem, otworzyłem na oścież drzwi i rozejrzałem się po zalanej deszczem drodze, kamiennych chatach i ponurych polach. Nigdzie nie było po nim śladu. Odgarniając mokre kosmyki z czoła, odwróciłem się do Hallii. – Zniknął. – Dlaczego to zrobił? – zapytała wstrząśnięta. – Nie byliśmy do niego wrogo nastawieni. – Za bardzoście się do niego zbliżyli, moje słonka – powiedział siwy starzec, który pozbył się ładunku torfu. Nadal był pochylony tak nisko, że jego zmarszczone czoło znajdowało się na wysokości piersi Hallii. – Żeście zakłócili mu prywatność. – Cóż za przyjazna wioska – Hallia prychnęła. Starzec zaśmiał się chrapliwie i nerwowo. – Tak przyjazna, moje słonko, że nijak nie ma porządnej nazwy. Ani stałych mieszkańców, z wyjątkiem pana Lugaida, właściciela tej karczmy, i mnie, starego

Bachoda. I kilku tam takich sobie owiec. – Spiorunował wzrokiem brodacza przy ogniu. – To podłe miejsce, moje słonka, tego możecie być pewni. Najlepiej trzymać się od niego z daleka. Podniosłem stół i ustawiłem go na swoim miejscu. – Czy możemy tu chwilę posiedzieć? Chcielibyśmy się tylko wysuszyć. Opadające Bachodowi na uszy siwe włosy zakołysały się w obie strony, tak samo jak jego tłuste wąsy. – Żebyście tylko zapłacili przed jedzeniem, to i pan Lugaid nie będzie miał nic przeciwko. – Starzec wyciągnął szmatkę i zaczął wycierać stół. – Macie uważać, przy kim siadacie, żeby was co nie spotkało. – Będziemy uważać. – Sprzątnąłem z krzesła trochę spleśniałego sera, po czym usiadłem obok Hallii. – Tak przy okazji – zapytałem, siląc się, żeby zabrzmiało to od niechcenia – dokąd prowadzi ta stara droga? Z pewnością nie na klify? Starzec nie oderwał się od wycierania. – A, ta ścieżynka jest starsza niż ja sam, starsza może niż same skały. Wije się po dolinie niby wąż, ale prowadzić to nie prowadzi donikąd. – Nieco ściszył chrapliwy głos. – Powiada się, że zrobiły ją duchy. – Duchy? – Ze szczytu góry. Żeś o nich nie słyszał? Tak czy siak musicie wiedzieć co i jak, skoroście się tu zaszwendali. – Przestał wycierać i rozejrzał się zaniepokojony, jakby się bał, że krzesła i stoły go będą

podsłuchiwać. W końcu powiedział chrapliwie: – Zezłościły się. I pałają żądzą zemsty. W tej dolince nic wam się nie stanie. Ale jakbyście tak wleźli na górę... lepiej, żeby was przeszyło tysiąc dzid, niż byście mieli trafić w ich łapy. Pociągnął za wąsy nerwowo. Potem zwrócił się do Hallii. Zniżył złowieszczo głos. – Śmierć byłaby litościwa w porównaniu z tym, co zrobiliby z twoim sercem, z twoimi wnętrznościami i, co gorsza, z twoją nieśmiertelną duszą, gdyby się rozeznali, żeś... kobieta-jeleń. Zrobiła wielkie oczy. Potem dała susa do drzwi, otworzyła je i zniknęła na deszczu. Spiorunowałem Bachoda wzrokiem. – Ty stary durniu! Mężczyzna odsunął się ode mnie. – Żem tylko chciał pomóc, i tyle. Choć miałem ochotę też go nastraszyć, odwróciłem się i pognałem za Hallią. Kiedy dobiegłem do drzwi, zobaczyłem, jak dziewczyna znika za chatą z zawalonym dachem. Za nią dojrzałem poszarpane krawędzie wznoszących się nad doliną urwisk, ciemniejsze od samego nieba. – Hallio! – krzyknąłem, puszczając się pędem za nią. Spod moich butów chlapnęło błoto, a po szyi i rękach lały mi się strumienie wody. Od góry odbiło się echo grzmotu. Zatrzymałem się z poślizgiem przy zawalonej chacie i wyjrzałem w ulewę. Nic. Tylko deszcz. W tej

chwili tuż za plecami usłyszałem szept. – M-e-e-erlinie. Odwróciłem się na pięcie. Pod zwisającą płytą skalną, pozostałością zawalonego dachu, kuliła się Hallia. Schyliłem się, dałem nura pod skałę i dołączyłem do niej w zakątku. Położyłem ręce na jej mokrych ramionach i przytuliłem do siebie drżące ciało. Minęło kilka minut. Ulewa nie zelżała. Jednak w końcu dziewczyna przestała dygotać. Jej oddech się uspokoił. Poczułem, jak się rozluźnia i kładzie mi głowę na ramieniu. Dokoła chlupotał deszcz, a chłodny wiatr przenikał przez nasze ubrania. Mimo to nie czułem chłodu. Nagle Hallia zesztywniała. Zanim zdążyłem się ruszyć, poczułem między łopatkami ostrze sztyletu.

XXIII OSTRZE SZTYLETU Tylko spokojnie – warknął głos za moimi plecami. Sztylet wpijał mi się w plecy. Czułem obok siebie obecność Hallii, tak czujnej, jakby miała przed sobą stado wilków. Woda ściekała ze zwisającej skały, pod którą się schroniliśmy, ochlapując moją lewą rękę. Starając się zachować spokój, wciągnąłem oddech. – Nie mamy niecnych zamiarów, dobry człowieku. Daj nam odejść w pokoju. – Dobrze powiedziane! Nie pobierałeś przypadkiem nauk u jakiego barda? Pomimo noża zdziwiłem się. W tym sformułowaniu, podobnie jak w samym głosie, było coś znajomego. Nie umiałem jednak ustalić co. – Mów prawdę – polecił mężczyzna skryty w cieniu. – Nauczyłeś się też grać na psalterium? Niepomny na niebezpieczeństwo, odwróciłem się na pięcie. – Cairpré! Uściskałem go. – Witajcie – oznajmił poeta, odrzucając czarny kaptur.

Hallia wciągnęła powietrze. – Znasz tego... zbira? Siwa grzywa kiwnęła, kiedy Cairpré przytakiwał. – Na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że sztyletu zdarza mi się używać wyłącznie do krojenia chleba. – Wsunął ostrze do pochwy. – Mam nadzieję, że cię nie przestraszyłem. – O nie – prychnęła Hallia, przeszukując wzrokiem ocieniony zakątek. Ku mojemu rozczarowaniu odsunęła się ode mnie. – Tylko przez chwilę zapomniałam, jak podstępni potrafią być ludzie. Oczy Cairprégo, głębsze niż jeziora, przyjrzały się jej z namysłem. – Widzę, że jesteś kobietą-jeleniem. Z klanu Mellwyn-bri-Meath, jeżeli się nie mylę. Najeżyła się, ale nic nie odpowiedziała. – Ja jestem bard Cairpré, uniżony sługa. – Lekko się ukłonił. – Na twój widok raduje mi się dusza. I boli mnie zarazem serce, gdyż widzę, że moja rasa zadała cierpienie twojej. Hallia zmrużyła jelenie oczy. – Bardziej, niż możesz to sobie wyobrazić. – Przykro mi. – Cairpré przyglądał jej się jeszcze przez chwilę, po czym zwrócił się do mnie: – Mój kamuflaż był niezbędny. Tak samo jak teatrzyk w karczmie, kiedy przestraszyłem się, że możesz mnie rozpoznać. Bachod, ten stary gospodarz, to... – Dureń – oznajmiłem.

– Być może. – Poeta wytarł kroplę deszczu z czubka ostrego jak dziób orła nosa. – Jednak ten dobry człowiek wie więcej, niż się wydaje. Mimo iż jego wiedza nie pochodzi z książek, ma on moim zdaniem duszę barda. Choć językiem nie bryluje, mądrości mu nie brakuje. Cairpré znów zerknął na czarne urwiska. – Już bardzo mi pomógł, opowiadając kilka starych historii o tej krainie. Jednak żeby nie wzbudzać podejrzeń, nie zdradziłem nikomu swojej tożsamości. Bachod myśli, że ma do czynienia ze zwykłym wędrownym bardem. Nie ma pojęcia, kim naprawdę jestem ani co mnie tu sprowadza. Zimny wiatr przybrał na sile, a z nim wzmogła się ulewa. Grzmot raz jeszcze rozszedł się echem po poszarpanych urwiskach. Kiedy cofnęliśmy się z Hallią głębiej do kąta, żeby osłonić się przed deszczem i wiatrem, spojrzałem na nią. Dziewczyna unikała mojego wzroku. Osłaniając czoło przed deszczem, Cairpré wyjrzał zza skały na potężne chmury, które zebrały się nad doliną. – Obawiam się, że burza się wzmaga. Być może będziemy musieli tu zostać dłużej. Nadal nie dowierzając, że jesteśmy znów razem, pokręciłem głową. – A co naprawdę cię tu sprowadza, stary druhu? Czyżbyś ty też szukał Galatora? Poeta się zachmurzył. Odsunął się przed kolejną strugą wody ściekającej z kamiennej płyty.

– Nie, mój chłopcze. Nie Galatora. – W takim razie czego? – Szukam osoby odpowiedzialnej za powrót kreeliksów. Hallia spięła się, tak samo jak ja. – Kreeliksów? I czego się dowiedziałeś? – Obawiam się, że prawie niczego. Zgarniając płaszcz, Cairpré usiadł na mokrych kamieniach, pokazując nam, żebyśmy do niego dołączyli. Ja się przysiadłem, a Hallia nadal stała obok. – Dość powiedzieć, że krótko po tym, jak wyruszyliście z Rhią, ja sam podjąłem wędrówkę, aby dowiedzieć się, czego tylko mogłem. Długo po kreeliksach nie było śladu! Ich powrót zagraża życiu – nie tylko twojemu, mój chłopcze, choć to również bardzo mnie gnębiło – ale wszystkich magicznych stworzeń. W rzeczy samej zagraża życiu całej wyspy. Bard ściągnął krzaczaste brwi. – By to szczur porwał, jakże ciężko mi było zostawić Elen! Jednak wiedziałem, że moja droga będzie usiana niebezpieczeństwami, prawie tak jak twoja. Mimo to Elen bardzo chciała ze mną pójść. Gdyby nie to, że wcześniej obiecała czekać na Rhię w lesie, nie udałoby mi się jej przekonać. Uśmiechnąłem się smutno. – Złożona przez Rhię obietnica powrotu była również jedynym powodem, dla którego nie została ona ze mną. – Bez wątpienia. Wasza dwójka, jako rodzeństwo,

jest sobie niezwykle bliska. Związani tak mocno jak korzenie wiosną. Hallia przesunęła się w cieniu. Nie miałem pewności, ale wydawało mi się, że trochę zbliżyła się do mnie. Cairpré zacisnął pięść. – Pożeracze magii! Strawiłem wiele godzin, rozmyślając nad tym, kto lub co stoi za powrotem choćby jednego z nich. – We wzgórze uderzyła błyskawica, a za chwilę rozległ się potężny grzmot. – I doszedłem do wniosku, że może za tym stać tylko jedno źródło podłości i okrucieństwa. Zanim wypowiedział imię, dokończyłem za niego: – Rhita Gawr. Bard przyglądał mi się ponuro. – Tak, Merlinie. Śmiertelny wróg każdej osoby – i krainy – która nie chce się poddać jego władzy. – Bard przechylił swoją głowę z opadającymi siwymi włosami ku Hallii. – Dlatego sprowadził tu swoje straszliwe czary. I dlatego nękał wasz klan tak długo, aż musieliście opuścić ojczystą ziemię. – Ale... dlaczego? – wyszeptała z cienia dziewczyna. – To była nasza kraina. Nasz dom. Poeta odczekał, aż ucichnie kolejny grzmot. – Bo niezbędne było to, by nikt mu nie przeszkadzał na tyle długo, żeby mógł wyhodować i wyszkolić kreeliksy. A wasz lud znał zbyt wiele tajemnic jego góry. Mogliście wejść mu w paradę. Gdyż aby sprowadzić te stwory, musiał sięgnąć do wulkanicznej mocy góry.

Musiał wyzwolić drzemiącą w lawie moc negatus mysterium. Zawsze tak to wyglądało. Klan Praworządnych, lud, który dawno temu hodował kreeliksy, często krył się w górach wulkanicznych właśnie z tego powodu. W urwisko uderzył piorun, podświetlając kontury naszych twarzy. Przeszedł mnie dreszcz na wspomnienie godła Klanu Praworządnych, które opisał mi kiedyś Cairpré: pięści miażdżącej błyskawicę. – A więc twoim zdaniem – zapytałem niepewnie – Rhita Gawr powrócił? – Tego nie wiem. Może nadal jest zbyt mocno uwikłany w walkę z Dagdą i zdał się na pomoc swoich śmiertelnych sprzymierzeńców. Albo – dodał ponuro – może być bliżej, niż nam się zdaje. – Głębokie jeziora pod brwiami przyjrzały mi się. – A więc, mój chłopcze, mówiłeś, że szukasz Galatora? Wyjrzałem zza płyty skalnej w pogłębiający się mrok nocy, gdzie hulał wyjący wiatr i bez końca padało. – Aby wykorzystać jego moc, jeżeli mi się to uda, i powstrzymać Valdearga. Bard przytaknął powoli. – Tak jak zrobił to dawno temu twój dziadek. Jednak dlaczego tutaj? Czyżby był ukryty wśród tych urwisk? – Nie. Ale jest tu wyrocznia Koło Jakto. – Koło! Niech mnie szczurza łapa ściśnie, mój chłopcze! Jeżeli Koło Jakto istnieje, a nie jestem tego pewien, to może ono być równie groźne jak sam smok.

Dlaczego miałbyś tak ryzykować? – Nie mam wyjścia. – Zawsze jest jakieś wyjście. Nawet jeżeli wydaje się nierozważne. – Położył mi dłoń na ramieniu. – Powiedz mi, gdzie byłeś od naszego rozstania. Deszcz zacinał w kamień nad naszymi głowami, a ja wziąłem głęboki oddech i rozpocząłem swoją opowieść. Zdałem relację z wędrówki z Rhią i ucieczki przed żywym kamieniem. Opowiedziałem o konfrontacji z Urnaldą i jej zdradzie. Dłoń poety mocno ścisnęła moje ramię, jak opisywałem szok, kiedy czarodziejka zniszczyła moje moce. I moją laskę. W końcu doszedłem do ucieczki i wspaniałego daru Eremona, odkrycia zmasakrowanych jaj i upiornych resztek potomstwa Valdearga. Wtedy, ku zaskoczeniu zarówno Cairprégo, jak Hallii, opisałem, jak odnalazłem ostatnie smoczątko i próbowałem utrzymać je przy życiu. Przez całą długą noc. I jak mi się to nie udało, ponieważ nie miałem magii. Hallia usiadła obok mnie z gracją spadającego liścia. – Naprawdę to zrobiłeś? Nigdy mi o tym nie opowiadałeś. – Bo nie zrobiłem nic godnego opowieści. – Ale próbowałeś. – Jej oczy zalśniły w słabnącym świetle. – Uratować życie, którego nie musiałeś ratować. Niewielu ludzi by tak postąpiło. – Być może nie – wtrącił Cairpré. – Ale był to uczynek godny czarodzieja.

Zagryzłem wargę. Potem ciągnąłem opowieść, po części, żeby ją dokończyć, a po części, żeby zmienić temat. Opisałem pobieżnie atak drugiego kreeliksa i poświęcenie Eremona. Wspomniałem (choć zakręciło mi się od tego w głowie) straszny wir. I w końcu nasze spotkanie z Domnu. Czując ciepły oddech Hallii na szyi, opowiedziałem o zniknięciu lśniącego naszyjnika i nadziei, choćby płonnej, że wyrocznia pomoże mi go odnaleźć na czas. Kiedy skończyłem, kudłaty bard przez chwilę przyglądał mi się z powagą. Wreszcie się odezwał, a resztki poświaty zaznaczyły rysy jego wilgotnego czoła. – Szczur by to wszystko porwał, mój chłopcze. Masz prawdziwą smykałkę do kłopotów. Hallia uśmiechnęła się blado. – To prawda. Uderzyłem się w udo. – Muszę natychmiast ruszyć w stronę urwisk. Bez względu na burzę! Siedzenie tu to strata czasu. Hallia chciała coś powiedzieć, ale nagły huk grzmotu przerwał jej. W końcu zapytała: – Czy zaryzykowałbyś wspinaczkę po stromej ścianie skalnej, śliskiej od deszczu, w środku nocy? Mając nad głową złe duchy? To nie odwaga, to brawura. Zacząłem się podnosić. – Ale ja muszę... – Merlinie, ona ma rację. – Raz jeszcze dłoń poety ścisnęła moje ramię, skłaniając mnie, żebym usiadł. – W

tym czasie, który nam pozostał, pozwól mi przynajmniej opowiedzieć ci, co wiem o Kole Jakto. Przytaknąłem niechętnie. Wpatrując się w mrok za ociekającą krawędzią występu, Cairpré przebiegł dłonią po swoich mokrych włosach. – Jeżeli Koło naprawdę istnieje, a tobie uda się je znaleźć, to wedle legendy będziesz miał przed sobą wybór. Trudny wybór. – Przeszkoda – powiedziała Hallia. – Ta, o której wspominała Domnu. Przesunąłem się niecierpliwie na kamieniach, ścierając z brody krople deszczu. – Jaki wybór? – Przekonasz się, że Koło ma wiele głosów. Jednak spośród nich tylko jeden jest głosem prawdy. Wszystkie inne są w pewnym stopniu fałszywe. Jeżeli uda ci się wybrać właściwy głos, będziesz mógł zadać pytanie i poznać odpowiedź. Jeżeli jednak wybierzesz zły głos, zginiesz. Jęknąłem i pokręciłem głową. – To wszystko? – Nie. – Cairpré urwał, nasłuchując wiatru świszczącego między graniami. – Legenda głosi, że Koło Jakto odpowie tylko na jedno pytanie śmiertelnika. Jeżeli więc uda ci się zajść tak daleko, staniesz przed wyborem równie trudnym jak ten poprzedni: wyborem swojego jednego pytania. Nie podejmuj go pochopnie, mój

chłopcze. Gdyż po tym, jak Koło udzieli odpowiedzi, już nigdy więcej niczego się od niego nie dowiesz. Hallia nachyliła się do mojego ucha. – Jeżeli będziesz miał okazję, to o co zapytasz? Przez chwilę namyślałem się w mroku. – Mam pytanie, które chcę zadać. Pytanie, które dręczy mnie bardziej niż wszystkie te duchy. Czy jest jakiś sposób, żebym odzyskał moje moce? Nawet jeżeli nie będzie mi dane pójść w ślady Tuathy. Nawet jeżeli będzie mi pisane skonać w paszczy smoka. Te moce są... mną. – Opuściłem głowę. – A jednak nie mogę zadać tego pytania. Gdyż wygląda na to, że los Fincayry zależy od innego pytania: gdzie jest Galator? – Odetchnąłem ciężko. – Więc tak naprawdę nie wiem, o co zapytać. Czułem na sobie spojrzenie Cairprégo. – Szukaj odpowiedzi w sobie, mój chłopcze. Dla każdej osoby ten wybór jest inny. Weź na przykład swoją siostrę, która chciałaby latać jak orzeł z kanionu. Bez wątpienia zapytałaby, w jaki sposób Fincayranie w zamierzchłych czasach utracili skrzydła – i jak mogą je odzyskać. Usiłując rozruszać zdrętwiałe ramiona, przytaknąłem. – A ty? – Nie zapytałbym, gdzie ukrywają się kreeliksy, gdyż wydaje mi się, że sam mogę się tego dowiedzieć. Dzięki staremu Bachodowi, który ma mi jeszcze wiele do powiedzenia o tym miejscu, oczywiście jeżeli ta burza kiedyś się skończy. Jestem już niezwykle blisko

odpowiedzi. Za chwilę, tuż-tuż, szlak kończy się już. Nie, pytanie, które gnębi mnie najbardziej, które zadałbym wyroczni, to jak z nimi walczyć. – Bard zmarszczył czoło. – Nie udało mi się dowiedzieć niczego na ten temat z tekstów. Wiem tylko, że bezpośredni atak bronią magiczną będzie jałowy. Pradawni magowie, którzy z nimi wojowali, musieli znaleźć inny sposób, coś tak zwyczajnego, a zarazem tak potężnego jak powietrze. Kłopot w tym, że aby pokonać całą ich masę, nie można się obyć bez magii. A obawiam się, że będziemy mieli do czynienia właśnie z masą. Wsłuchałem się w echo grzmotu nad górskim zboczem. – Gdyby tylko udało mi się zrozumieć wers na końcu przepowiedni. – Nie ten, który mówi, że jeżeli podejmiesz pojedynek z Valdeargiem, to obaj... – Nie, nie ten. Moc o większej potędze. Cairpré przytaknął, gładząc się po brodzie. – To może dotyczyć Galatora. Albo negatus mysterium. Albo... jeszcze czegoś innego. Zwróciłem się do Hallii. – Zanim wyruszę, chcę, żebyś mi coś powiedziała. O co ty byś zapytała Koło? Odpowiedziała tak cicho, że prawie nie słyszałem jej z powodu burzy. – Czy w tym świecie, albo w innym, znajdę kiedyś... radość ze snu Eremona. Czy to w ogóle możliwe? Bez

jego kopyt galopujących obok moich... Na dźwięk tego imienia nagle przyszedł mi do głowy pewien pomysł. – Znacznie łatwiej byłoby mi się wspiąć na urwisko – powiedziałem powoli – gdybym miał cztery nogi zamiast dwóch. Zesztywniała. – To prawda. Smagnął nas niesiony wiatrem deszcz. – A jeszcze łatwiej byłoby, gdyby ktoś ci towarzyszył. Ktoś, kto zna szlaki. – Nie, Hallio. – A dlaczego nie? – Jej głos zadrżał pomimo odwagi jej słów. – Wolałbyś iść beze mnie? – Wolałbym mieć pewność, że będziesz bezpieczna. – Merlinie. Idę z tobą. – Ale ty... – Jestem twoją jedyną nadzieją! Wysłuchaj mnie. Na tej górze jest wiele szlaków, wiele jaskiń. Ale tylko jeden szlak i jedna jaskinia są właściwe. Wiedziałem, że ma rację, i mogłem tylko przytaknąć. Powoli wszyscy się podnieśliśmy. Staliśmy cisi jak głazy. Wtedy Cairpré złapał nasze dłonie w swoje. Ochrypłym głosem powiedział: – Niech Dagda ma cię w swojej opiece. I Fincayrę.

XXIV WSPINACZKA Ktoś komu udałoby się tej nocy wypatrzyć coś w ulewie, zobaczyłby dwie postacie pędzące od ruin rozsypującej się chaty – najpierw na dwóch nogach, potem na czterech. Na początku czułem tylko, że jestem bardzo przemoczony, ciążyła mi przesiąknięta tunika i mokre buty. Chwilę później ciężar zaczął znikać. Zrobiło mi się cieplej i zacząłem schnąć. Wisząca tunika rozpłynęła się, a zastąpiła ją szorstka gruba sierść. Buty zamieniły się w potężne kopyta. Grzbiet mi się wydłużył, podobnie jak szyja. Na dudniący deszcz nałożyło się nowe, potężniejsze dudnienie. Gnając po mokrym polu, dostrzegłem przed sobą parę owiec. Nie wyminąłem ich, jak zrobiłbym to zaledwie chwilę wcześniej. Zamiast tego odbiłem się od ziemi i poszybowałem nad nimi z lekkością chmury na niebie. Mogłem znów pędzić jak jeleń. Pogalopowaliśmy z Hallią po drodze ku wylotowi z doliny, rozbryzgując kałuże i przeskakując przez rowy, które były teraz jak wezbrane rzeki. Och, nowa siła w barkach i biodrach! Nowa gibkość ciała! Kiedy biegłem, zacinający deszcz nie tyle ze mnie spływał, ile rozdzielał się i spadał na ziemię dokoła. W nosie kręciło mi się od

aromatów wody morskiej, mewich gniazd i porostów na urwiskach. A co najlepsze, znów mogłem dobrze słyszeć, odbierając dźwięki całym sobą. Z czasem droga zaczęła się zwężać, zamieniając się w kręty żleb. Skały napierały z obu stron niczym pochylone postacie; woda obmywała nam kopyta. Hallia, która poruszała się zwinniej ode mnie, wybiegła naprzód. Jej uszy bez przerwy się obracały, ciągle czujne. Wspólnie wybieraliśmy drogę na coraz bardziej stromym stoku. Wiatr wył bez przerwy, a deszcz ciął mnie w nos i oczy. Przeskakując niektóre skały i wymijając inne, wdrapywaliśmy się coraz wyżej, a wokół szalała ulewa. Teraz, kiedy już nie biegłem, leciała po mnie woda, ściekała po uszach, grzbiecie i wygiętych do tyłu goleniach. Czułem się, jakbym wszedł pod wodospad. Mój ogon, choć krótki, bez przerwy się ruszał, pomagając mi przenosić ciężar ciała i utrzymywać równowagę na śliskich skałach. Pomimo ciemności widziałem lepiej, niż się spodziewałem. Moje oczy wychwytywały wystające krawędzie skał, niewyraźne cienie czegoś, co wyglądało na jaskinie. Mimo to byłem wdzięczny za rozjaśniające niebo błyskawice podczas mozolnej wędrówki w górę. Często zrywał się niespodziewany wiatr, który prawie mnie przewracał. Kilka razy spod kopyt nagle usuwały mi się skały, po czym toczyły się po stoku. Tylko szybki refleks i mocne nogi ciała jelenia uchroniły mnie przed upadkiem.

Przez cały czas nie mogłem się pozbyć uczucia, że nie jesteśmy sami na tym nękanym burzą zboczu. Byłem pewien, że ktoś się nam przygląda. Być może z jaskiń. Hallia, która wspinała się tuż nade mną, przeskoczyła z długiej wąskiej płyty na płaską półkę. Niespodziewanie płyta się złamała. Zsuwała się po skalistym zboczu prosto na moje tylne nogi. W ostatniej chwili odskoczyłem. Płyta lekko mnie zadrapała, ale wylądowałem na solidniejszym skrawku skały, a moje kopyta znalazły się tuż obok kopyt Hallii. Jej czarny nos trącił mnie w bark. – Z każdą minutą coraz bardziej zamieniasz się w jelenia. Poczułem się, jakby na porożu wyrósł mi nowy odrostek. – Uczę się od ciebie. Po stoku rozszedł się kolejny grzmot. Hallia zesztywniała z postawionymi uszami. – Są tu. Blisko. Wyczuwasz je? Zanim zdążyłem przytaknąć, odskoczyła, stukając kopytami o skały. Wędrowaliśmy w górę po coraz bardziej stromym terenie. Coraz zimniejsze podmuchy wiatru smagały nas po sierści, a deszcz nasilił się i dołączył do niego śnieg. Niedługo potem pojawił się lód, pod półkami i w szczelinach, przez co każdy stawiany krok mógł się okazać zdradliwy. Powoli przemieszczaliśmy się w górę – kopyto za kopytem, skała po skale. Hallia skręciła w prawo, podążając ledwie

widocznym szlakiem. Bardziej go wyczułem, niż zobaczyłem, kiedy moje kopyta natrafiły na delikatne wyżłobienia wielu innych kopyt. Tymczasem temperatura jeszcze bardziej spadła. Choć byliśmy spoceni z wysiłku podczas wspinaczki, od chłodnego powietrza przechodziły nas dreszcze. Dotarliśmy do wysokiej sterty skał, które opierały się jak umierające drzewo, kiedy o zbocze – i o nasze grzbiety – uderzyły pierwsze ziarnka gradu. Chwilę później posypały się kawałki gradu większe od żołędzi, tłukąc w nas jak setki młotów. Jęknąłem, kiedy jeden z nich trafił mnie w nos. Hallia przysunęła się do mnie, kiedy schroniliśmy się obok sterty skał. Nagle cała sterta się rozpadła. Skały runęły po stoku, prawie pociągając nas ze sobą. Poobijani przez grad, znowu ruszyliśmy w górę. Wył wiatr, ale oprócz niego słyszeliśmy jakby cienki, piskliwy śmiech. Przed nami ziała jaskinia, której czarny otwór wyróżniał się z bielejącego stoku. Odruchowo ruszyliśmy w jej stronę, kiedy pojawiło się kilka par oczu lśniących jak pochodnie. I znowu śmiech! Cofnęliśmy się na szlak, prosto pod wiatr, a nasze kopyta ślizgały się na oblodzonych skałach. Zadudnił grzmot, zagłuszając tylko na chwilę rechotliwy śmiech z jaskini. Grad! Obijał nas, szczypał w skórę. Barki bolały mnie od zimna, a w uszach rozbrzmiewał mi tylko ten koszmarny dźwięk. Tuż przede mną Hallia nagle skręciła na skraju

głębokiej rozpadliny. Jak niezabliźniona rana przecinała ona stok, blokując nam przejście. Hallia zerknęła na mnie znad krawędzi oczami wielkimi z przerażenia. Od razu wiedziałem, że nie spodziewała się tu jej zastać i nie wiedziała, którędy się przez nią przeprawić. Jedno przy drugim ruszyliśmy wzdłuż krawędzi. Ale rozpadlina się rozszerzała. Drugą stronę widzieliśmy tylko w świetle błyskawic. Po czym... tak! Przed nami wyrastał stromy występ skalny. Wytężając mięśnie, ruszyliśmy pod górę. Obluzowane skały wypadały nam spod kopyt. Przy każdym lodowatym oddechu w powietrzu pojawiały się kłęby bieli. W końcu dotarliśmy na szczyt – i ujrzeliśmy tę samą rozpadlinę co przedtem. Mozolnie zeszliśmy tą samą drogą, usiłując zachować równowagę na smaganej wiatrem ścianie. Na rzęsach zaczęły mi się tworzyć małe sople, przez które gorzej widziałem. Płuca zapiekły mnie, kiedy zrobiło się jeszcze zimniej. Z gradem zaczął się mieszać śnieg, osiadając na zdradliwych skałach. U podnóża występu Hallia przeskoczyła zaskorupiałą płytę. Kiedy wylądowała, jej kopyta poślizgnęły się na śniegu. Bezradnie stoczyła się po zboczu, przewracając się na skałach. Na samym skraju rozpadliny udało jej się zaprzeć kopytami i nie upaść. W świetle błyskawicy zobaczyłem, jak odskakuje, a po jej udzie cieknie strużka krwi. Chwilę później znalazłem się u jej boku. – Zrobiłaś sobie krzywdę? – Niewielką – odparła, a po jej ciele rozszedł się

gwałtowny dygot. – Ale, Merlinie, zabłądziłam! Ta szczelina... Nie przypominam jej sobie! Musimy szybko znaleźć jakiś sposób, żeby przeprawić się na drugą stronę, albo wracać na dół. – Tego nie możemy zrobić! – Inaczej zginiemy – zawołała, przekrzykując wyjący wiatr. – Nie da się... Przerwał jej kolejny grzmot. Potem znów rozległy się śmiechy, przeszywając nas jak strzały myśliwych. Skóra pod okiem zaczęta mi pulsować – nie wiedziałem, czy to od uderzeń ziarenek gradu, czy obecności Rhity Gawra. Grad zelżał, ale spadło więcej śniegu, grubego i mokrego. Skały, tak jak szczeliny między nimi, szybko znikały pod warstwą bieli. Za chwilę śnieg mógł pogrzebać całe zbocze i jakąkolwiek nadzieję na znalezienie jaskini z wyrocznią. Nagle jaskrawy błysk rozświetlił stok, ukazując szeroki i wyraźny kształt, który stał przy rozpadlinie. Wstrzymaliśmy z Hallią oddech. Przez wirujący śnieg ujrzeliśmy postać, która wyglądała znajomo. Prawie jak... jeleń! Miałem jednak wątpliwości. Czy na głowie miał poroże, czy rogi, czy jeszcze coś innego? Przed zniknięciem błyskawicy postać obróciła się i odbiegła wzdłuż krawędzi przepaści. – Eremonie! – krzyknęła Hallia, skacząc za nim. – Zaczekaj! – zawołałem. – To może być podstęp! Ale łania nie zwracała na mnie uwagi. Pognała susami, przedzierając się przez rosnące zaspy. Biegłem po

jej śladach, mając nadzieję, że na końcu drogi nie czeka nas śmierć. Popędziliśmy wzdłuż krawędzi. Czasami byliśmy tak blisko przepaści, że słyszałem stukot spadających w otchłań skał, które strącaliśmy kopytami. W rozpadlinie, nawet rozświetlonej błyskawicą, widać było tylko cienie – w żadnym miejscu nie była na tyle wąska, żebyśmy mogli przedostać się na drugą stronę. A w miarę przybywania śniegu rósł mój niepokój. Jeżeli niecne duchy chciały wciągnąć nas w pułapkę, uwięzić bez szansy na odnalezienie drogi, to właśnie tak powinny się do tego zabrać. Nagle Hallia stanęła. Moje kopyta się poślizgnęły i prawie na nią wpadłem. Staliśmy zdyszani na płycie wychodzącej nad przepaść. Przed nami ziała tylko ciemność. Postać – ktokolwiek to był – zniknęła. – Gdzie – wysapałem – on jest? – Eremon? Jestem pewna, że to on. Skoczył z tego miejsca. Potem... zniknął. Strząsnąłem z poroża śnieg i nachyliłem się w mroczną otchłań. – Mówię ci, że to podstęp. Nie możemy tam wskoczyć. Jej okrągłe oczy spojrzały w moje. – Tam jest półka skalna, jestem tego pewna. Dlatego właśnie zeskoczył! Chodź, to nasza jedyna szansa. – Nie! – Tupnąłem kopytem. – To szaleństwo! Nie zważając na mnie, przykucnęła, zadrżała – i

skoczyła. Jej nogi się wybiły, a długa szyja wyciągnęła. Śnieg zasypał mi twarz, kiedy Hallia zniknęła w ciemności. Usłyszałem łomot, a potem nic. – Hallio! – Twoja kolej – doszedł mnie w końcu jej głos, prawie zagłuszony przez burzę. – Merlinie, skacz! Przykucnąłem z walącym w piersi sercem. Starałem się nie patrzeć w dół, ale nie mogłem się oprzeć pokusie. Cienie w rozpadlinie sięgały ku mnie, jakby chciały mnie złapać. – Nie... nie mogę. To za daleko. – Możesz! Jesteś jeleniem. Po boku przeszedł mi dreszcz. – Ale nie widzę drugiej strony... Uderzyła mnie kolejna fala śniegu, prawie spychając z krawędzi. Kamień pod moimi stopami zachwiał się. Wiedziony odruchem, wybiłem się z całej siły. Poleciałem w powietrzu niesiony przez wirujący śnieg i wylądowałem z głuchym uderzeniem na półce obok Hallii. Potarła barkiem mój bark. – Poleciałeś! Naprawdę poleciałeś! Jak młody sokół, twój imiennik. Kiedy błyskawica znów przecięła niebo, uniosłem wzrok ku urwiskom. Pierwszy raz, od kiedy zaczęła się burza, widziałem ich kontury, pnące się w górę niczym olbrzymie sople. – Naprawdę myślisz, że to był Eremon? Albo może

sam Dagda pod postacią jelenia? Nastawiła uszy, jedno w przód, drugie do tyłu. – Miejmy nadzieję, że to był Eremon. Bo jeżeli jest tu Dagda, to będzie też Rhita Gawr. – Jej oddech zamarzał w powietrzu. – Poza tym poczułam, że jest blisko. Bliżej, niż umiem to wyrazić. Wyszeptałem z głową tuż obok jej głowy: – W takim razie to musiał być on. Kolejna błyskawica. Odwróciłem się do połyskujących w świetle błysków urwisk. Gdyby nie liczyć czarnych punktów, jaskinie były pokryte bielą. – Burza – zwróciłem uwagę – chyba przechodzi. – Może masz rację. – Popatrzyła przez rozpraszającą się zasłonę śniegu na zbocza nad nami. – Chodź! Chyba już wiem, gdzie jesteśmy. Skoczyła naprzód, podążając po niewielkim zagłębieniu w śniegu. Wybierając drogę przez zaspy, rozkopując kopytami kawałki lodu, posuwaliśmy się w górę grani. Gdzieś nad nami usłyszałem cichy krzyk mew. Po następnej błyskawicy wydało mi się, że widzę, jak jeden z ptaków wylatuje z chmur nad naszymi głowami. Wtedy wiatr się zmienił. Teraz niósł ze sobą nowy zapach. Dymu i siarki. I również nowy dźwięk. Niepokojące zawodzenie. Po części śpiew, po części wycie. Przez moje długie ciało przebiegł dreszcz. To kolejne duchy! Hallia zamarła, sztywna jak skały. Postawiła uszy, po czym lekko je obróciła.

– Ten odgłos jest zupełnie inny niż okropny śmiech. – To nadal mogą być... one. – Albo wyrocznia. Naraz popędziła w górę zbocza. Szybko. Tak szybko, że z ledwością za nią nadążałem. Kawałki lodu pękały pod naszymi kopytami, a za nami pryskał śnieg. Parliśmy w górę stoku. Przez cały czas dochodziło nas zawodzenie, niekiedy głośniejsze, niekiedy cichsze. Po górze zeszła fala mgły o woni siarki. Przetoczyła się jak widmowa lawina, zupełnie nas pochłaniając. Choć nadal się wspinałem, straciłem z oczu Hallię. Zniknęła tak samo jak upiorne zawodzenie, co właśnie sobie uświadomiłem. Zacząłem ją wołać, kiedy nagle wpadłem na jej bok. Odwróciła się gwałtownie. – Musieliśmy ją minąć. Hallia poprowadziła nas szybko z powrotem w dół stoku, zatrzymując się tylko po to, żeby powąchać powietrze albo zastrzyc uszami w jedną lub drugą stronę. Stopniowo dźwięk się nasilał, był coraz bliżej. Nagle łania się zatrzymała. Mgła przed nami się rozeszła, odsłaniając słabą poświatę wśród pokrytych bielą skał. Jaskinia! W odróżnieniu od innych, które widzieliśmy, ta zdawała się rozpalona od wewnątrz. Czy może było to tylko złudzenie? Jednak bardziej mnie niepokoiło, że to z jej wnętrza dochodziło nieustające zawodzenie. Przez długą chwilę staliśmy, nasłuchując. Przeszedł mnie dreszcz, kiedy zrozumiałem, że nie może być żadnych wątpliwości. Ten dźwięk to nie było wycie

wiatru ani szuranie przesuwających się kamieni, lecz głosy. Zbolałe, udręczone głosy.

XXV JEDEN GŁOS Z WIELU Postawiliśmy kopyta na oblodzonych skałach przy wejściu do jaskini. Z głębi dochodziło wzdychanie i wołanie, wycie i błaganie. Choć nie rozumiałem żadnych słów, ton udręki i tęsknoty mówił sam za siebie. Wymieniliśmy z Hallią zaniepokojone spojrzenia. Czy to było przejście do Koła Jakto? Czy raczej pułapka zastawiona przez duchy z gór? I czy mogliśmy się przekonać o tym, tylko wchodząc do środka? Z wzroku Hallii wynikało, że doszła do tych samych wniosków co ja. Weszliśmy razem do jaskini. Nasze ciała, posłuszne wydanym po cichu rozkazom, przybrały inne postacie. Tam, gdzie przed chwilą były dwa jelenie, teraz stali bosa dziewczyna i młodzieniec w trzewikach. Do chóru jęków dołączyło moje westchnienie, gdyż nagle poczułem się zbyt pionowy, zbyt sztywny, zbyt podobny do drewna, a za mało do wiatru. Bez słowa wchodziliśmy coraz głębiej do jaskini, schylając się, żeby przejść pod rzędem sopli, które wisiały jak kraty przy wejściu. Jaskinia nie prowadziła w dół, za to wiodła prosto w głąb góry. W powietrzu czuło się duchotę i wilgoć, jakbyśmy przedzierali się przez chmurę. Gęstą chmurę siarki. Było zarazem cieplej, niż można się

spodziewać, co przypominało nam, że lawa, z której dawno temu powstały te granie, nadal krążyła pod powierzchnią. Kiedy szliśmy dalej, coraz bardziej zbliżając się do środka góry, docierająca do nas z przodu migotliwa poświata stawała się coraz mocniejsza. Zastanawiałem się, jakie jest jej źródło. Bez wątpienia już niedługo się dowiemy. Tysiące czarnych kryształów pokrywało ziemię, ściany i sklepienie. Wbijały mi się w stopy nawet przez buty. Podziwiałem Hallię za zwinność, z jaką poruszała się po nich. Szła z gracją łani przemierzającej połać mchu, a jej palce u stóp zawijały się delikatnie nad kantami kryształów. Z każdym naszym krokiem czarne kryształy lśniły coraz mocniej. Ich ścianki błyszczały jak wiele par oczu – obserwowały nas i mrugały do siebie, kiedy je mijaliśmy. Nawet bez swojej magii wyczuwałem, że te kryształy posiadają dziwną moc. Zawsze uwielbiałem jaskinie. Zwłaszcza pełne kryształów. Ciche otchłanie, tajemnicze cienie, lśniące fasety. Kiedy wchodziliśmy coraz głębiej, czarne kryształy układały się w jeszcze bardziej wymyślne wzory. Okręgi, fale, spirale, jak również przypadkowe motywy. Większość była czarna, kilka lśniło na żółto, różowo i fioletowo. Nad naszymi głowami wyrastał rząd stalaktytów lawendowej barwy. Jakże starych! Wisiały wąsy samego Zamierzchłego Czasu. Zatrzymałem się, przyjrzałem i podskoczyłem. Do

podstawy jednego ze stalaktytów przylegało ciemne kościste stworzenie. Wiedziałem, że to tylko nietoperz, ale za bardzo przypominał innego stwora, którego już nigdy więcej nie chciałem spotkać. W miarę jak światło w jaskini przybierało na sile, wzmagało się też natężenie głosów. A zarazem rosła bijąca z nich udręka. Czy jęczały, czy błagały, czy prosiły, zawsze słychać w nich było cierpienie. Ale... nie rozumiałem słów. Wyczuwałem tylko emocje. Jeżeli to były istotnie liczne głosy Koła Jakto, zrobiło mi się niedobrze na myśl o wybraniu jednego i tylko jednego z nich wszystkich. Na twarzy Hallii zamigotało srebrne światło. – Rozumiesz je? Pokręciłem głową. – Ani trochę. Słyszę tylko... ból. – Pod moją stopą pękł kruchy kryształ. – Skąd mam wiedzieć, który z nich wybrać? Dziewczyna zwolniła i dotknęła wystającej ze ściany zakrzywionej odnogi kryształów. – Pamiętasz, co powiedział Eremon tuż przed tym, jak nas... opuścił? – Tak – odparłem ponuro. – Odszukaj Galatora. – Nie, powiedział: Twoja moc jest potężniejsza, niż ci się wydaje. Przygnębiony pociągnąłem butem po wybrzuszeniu z połyskujących kryształów. – Miał na myśl moc, którą mnie obdarował, moc

przemiany w jelenia. Skarciła mnie wzrokiem. – Miał na myśli coś więcej, Merlinie. Posiadasz swoisty rodzaj magii. I mocy. Tak, nawet teraz. Spojrzałem na nią z powątpiewaniem. – Jaki rodzaj? Przyglądała mi się przez kilka sekund. – Nie jestem pewna, jak to nazwać. Tak czy inaczej to go skłoniło, żeby cię obdarować. To wystarczyło, żebyś spróbował pomóc tamtej małej smoczycy, nawet jeżeli nie mogłeś jej uratować. I to być może wystarczy, żebyś poradził sobie z wyrocznią. Wypuściłem powoli powietrze. – Chcę ci wierzyć. Naprawdę. Krok po kroku wchodziliśmy coraz głębiej do jaskini. Korytarz powoli skręcał w lewo, potem robił się coraz szerszy, jak również wyższy. Za zakrętem sklepienie gwałtownie poszybowało w górę, wysoko ponad naszymi głowami. Połyskujące kamienne ściany zakrzywiały się, żeby do niego sięgnąć. Światło w tej gigantycznej jamie było niezwykłe jaskrawe i odbijało się w kryształach. Jednak nadal nie mogłem znaleźć jego źródła. Nagle zrozumiałem. To kryształy! To one się mieniły, migotały swoim blaskiem. Tuż przed nami wisiało wielkie połyskujące koło, które zajmowało prawie całą ścianę. Powoli, niezwykle powoli się obracało, a jego nieustanne skrzypienie przyłączało się do chóru głosów, które rozbrzmiewały

nam teraz w uszach. Choć same głosy były nadal niezrozumiałe, wyraźnie dobiegały skądś nieopodal. Nie umiałem jednak stwierdzić skąd. Jak żaby wołające z ukrytego stawu w nocy głosy opływały nas, wzmagały się i uciszały, nie ujawniając swojego źródła. Stanęliśmy oniemiali, patrząc, jak koło obraca się nieustannie wokół swojej osi. Wyglądało, jakby było zrobione z jakiegoś rodzaju drewna, choć nigdy nie widziałem drzewa o tak ciemnej barwie. Na każdej z pięciu szerokich szprych, jak również na krawędzi, widać było niezliczone fasety, jakby koło wyszło spod tej samej ręki co kryształy. Pięć szprych w kole podobnych do wyrytej na mojej lasce gwiazdy w okręgu. Na mojej zaginionej lasce! Jak dobrze pamiętałem noc dawno temu, kiedy Gwri o Złotych Włosach zstąpiła z rozgwieżdżonego nieba na spotkanie ze mną na smaganej wiatrem krawędzi skalnej. Powiedziała, że symbol ten będzie mi przypominał, że wszystko jest ze sobą powiązane. Ze wszystkie słowa i piosenki są częścią czegoś, co nazwała wielką i wspaniałą Pieśnią Gwiazd. Pokręciłem głową. Ten kształt przypominał mi teraz o tym, co straciłem. O mojej lasce. Moich mocach. Istocie mojej osoby. Potem zauważyłem na podłodze komory trzy albo cztery ciemne plamy. Na tych skrawkach nie świeciły kryształy ani nie promieniowało z nich światło. Zaciekawiony, zbliżyłem się do jednego z nich. Nagle

poczułem, jak krew ścina mi się z przerażenia. To była masa kości! Połamała je i osmaliła jakaś potężna siła. Z ich rozmiaru i kształtu wywnioskowałem, że są to resztki mężczyzny albo kobiety – kogoś, kto bez wątpienia posłuchał nie tego głosu, co trzeba. Kiedy nachyliłem się, żeby podnieść kawałek czaszki, Hallia złapała mnie za rękę. – Szprychy! – zawołała, przekrzykując rozbrzmiewające głosy. – Zmieniają się. Zatkało mnie i upuściłem czaszkę. Fasety na środku każdej z pięciu szprych istotnie się zmieniały. Zaczęły się stopniowo rozciągać, wydłużać i rozszerzać, zbierając się w dziwne skupiska. Niektóre się wybrzuszały, podczas gdy inne zawijały się do środka, tworząc cięcia albo wgłębienia. Środkowa część każdej szprychy zaczęła się uwypuklać, kiedy skupiska scalały się i układały w większe kształty. Kształty, które tworzyły wzory. Zarysy... Twarzy. Wymieniliśmy z Hallią spojrzenia. Na środku każdej szprychy pojawiła się twarz zniekształcona przez sękate drewno. W miarę jak koło się obracało, zarysy twarzy stawały się coraz wyraźniejsze. Każda po kolei otwierała zmętniałe żółte oczy, wykrzywiała wargi i spoglądała w naszą stronę. Kiedy ich usta otwierały się pierwszy raz, każde z nich przyjmowało jeden z bezosobowych głosów z komory. Zarazem głosy zaczynały przemawiać językiem Fincayry. – Uwolnij mnie! – zajęczała szeroka kwadratowa

twarz, która właśnie dotarła do szczytu koła. – Uwolnij mnie i prawda będzie twoja. Kiedy koło obracało się powoli, twarz się wykrzywiała, rozszerzając jeszcze bardziej. Wydała długi, przeciągły jęk. – Uwolnij mnie! Czy nie masz choć krzty litości? Uwooooolnij mnieeeee. – Nie zwracaj uwagi – co za wstyd, co za wstyd – na tamten głos – ucięła druga wykrzywiająca się twarz z niższej szprychy. – Sprowadzi cię – co za pech, co za pech – na manowce. Prawdziwy głos – co za nieszczęście – to nie jego głos, ale mój! – Uwolnij mnie, proszę. Uwolnij mnie! – Och, może byś się – co za zbrodnia – uciszył. Wskazał na nas spiczasty nos trzeciej twarzy. Ze ściągniętych ust doszedł złowieszczy syk. – Nie sssssłuchaj tamtych głosssssów! Chcesz przeżyć, to posssssłuchaj mnie. Hallia chciała coś do mnie wyszeptać, kiedy przerwał jej czwarty głos. – Straszny los cię czeka, jeślibyś żyć chciał, straszny los mnie czeka, jeślibym coś dał. – Asymetryczna twarz o głęboko osadzonych oczach zawyła rozpaczliwie. – Wybierz słusznie, wybierz mnie, wybierz źle i śmierć cię zje. – Duby sssssmalone! – Uwolnij mnie, błagam... – Przestańcie, pro-oo-oszę – zapiszczał piąty głos,

który przywodził na myśl psa z kulawą nogą. – Ja jestem jedy-yy-ynym głosem prawdy! Musi-ii-icie m-ii-i uwie-ee-erzyć. Zdezorientowany zbliżyłem się do obracającego się koła. Mój wzrok błąkał się po kryształowej komorze, przeskakiwał z obracających się twarzy na zmartwione oczy Hallii i na stertę kości u moich stóp. W końcu wciągnąłem powoli powietrze i zwróciłem się do wszystkich pięciu twarzy naraz. – Przybywam tu – oznajmiłem – żeby poznać prawdę. – Pro-oo-oszę, wy-yy-ybierz mnie-ee-e. – Wybierz mnie! Uwolnij mnie! – Uciszszszszszcie się! Musisz wybrać mnie albo zzzzzginiesz! – Jedna z pięciu cię wyzwoli, reszta wtrąci do niewoli. – Musisz – co za dylemat, co za dylemat – wybrać mnie! Kiedy głosy się przekrzykiwały, srebrzyste światło kryształów robiło się coraz jaśniejsze. Podnosząc głos ponad kakofonię, znów zwróciłem się do koła: – Niech każda z was mi powie, dlaczego powinienem ją wybrać. Na kilka sekund twarze na szprychach zamilkły. Tylko pojękiwanie obracającego się koła rozchodziło się echem po komorze. Jednak światło kryształów nadal się wzmagało, aż w pewnej chwili na ściany nie dało się już spojrzeć. Wyczułem, że muszę się spieszyć z podjęciem

decyzji, gdyż zbierająca się moc kryształów w końcu eksploduje jak piorun, zamieniając mnie w kolejną stertę kości. Machnąłem ręką do Hallii, żeby wróciła do korytarza, gdzie będzie bezpieczniejsza, jednak ona stała niewzruszona, mrużąc tylko oczy od światła. – Uwolnij mnie! – krzyknął jeden głos, przerywając ciszę. – Uwolnij mnie i zawszę będę cię kochał! Gdyż ja, i tylko ja, jestem prawdą serca. – Wybierz mnie! – obiecywał kolejny. – Mogę dać ci tyle różżżżżnych rzeczy! Wszelkie bogactwo, jakie ci się zamarzy, wszelka potęga, na jaką zasssssługujesz. Gdyż ja jestem najsilniejszą prawdą ze wszyssssstkich! Prawdą dłoni. – Wybierz mnie – co za radość, co za radość! – Głos się roześmiał, po czym nagle zaczął upiornie zawodzić. – Jestem – co za smutek, co za smutek – prawdą umysłu. Wszystkie rzeczy, o których wiem, wesołe czy ponure, kojące czy bolesne, mogą być twoje, wszystkie twoje. – Pro-oo-oszę – błagał następny głos. – Mogę cię obsypać niezwykłością, taje-ee-emnicą! Gdyż ja zawsze będę prawdą tego, co nieznane. Ostatni głos, zaledwie szept, powiedział tylko tyle: – Jestem prawdą duszy przypisaną, mądrość i pokój niech się staną. Światło było teraz tak jaskrawe, że nie mogłem już dłużej patrzeć na kręcące się twarze, nie mówiąc o kryształowych ścianach. Same kryształy zaczęły drżeć, jakby z ledwością mogły powstrzymać rosnącą w nich

moc. Kilka sekund później cała komora zaczęła wibrować. Wiedziałem, że kończy mi się czas. Skupiłem się i zmusiłem do koncentracji. Głosy reprezentowały różne rodzaje prawdy – każdy był ważny, każdy był cenny. Jak różne części kręgu opowieści, który stworzyliśmy z Hallią i Eremonem w dniu naszego spotkania... Prawda serca, umysłu, dłoni, ducha i tego, co nieznane. Jak mogłem wybrać tylko jedną z nich? Czym była prawda ducha bez prawdy serca? A prawda serca bez prawdy umysłu? Myśli kotłowały mi się w głowie, podczas gdy głosy, ściany i koło wydzierały się na mnie. Ziemia trzęsła mi się pod stopami. Co powiedział Cairpré? Spośród nich tylko jeden jest głosem prawdy. Tylko który? Serce... Dłoń... Nieznane... Umysł... Duch... co wybrać? Ściany wygięły się i zakołysały. Z trudem utrzymywałem równowagę. Kryształy płonęły niczym gwiazdy. Gwiazdy! Znów sobie przypomniałem: wielka i wspaniała Pieśń Gwiazd. Wszystkie słowa pieśni miały wedle Gwri jakieś znaczenie. Wszystkie słowa, wszystkie głosy... Czyżby to była odpowiedź? Być może głos prawdy nie był jednym z tych głosów, które słyszałem! Być może to był zupełnie inny głos – jedyny, który można by nazwać wszechwiedzącym głosem prawdy. – Wszystkie głosy! – krzyknąłem. Uniosłem dłonie

do obracającego się koła, krzycząc na całe gardło. – Wszystkie głosy są prawdziwe! Ściany i ziemia natychmiast przestały się trząść. Światło kryształów przygasło, szum ustał. Jednak Koło Jakto zaczęło się obracać szybciej niż przedtem. Po chwili zamieniło się w plamę, potem w cień. W tym samym czasie przekrzykujące się głosy były coraz mniej wyraziste. Im szybciej się obracały, tym bardziej się ze sobą zlewały. Kiedy koła nie było już właściwie widać, głosy zamieniły się w jeden mocny dźwięk. Wtedy wyrocznia przemówiła jednym scalonym głosem. – Pyyytaj, o cooo chceeesz. Podeszła do mnie Hallia. – Merlinie, udało ci się! Ale teraz uważaj. Masz tylko jedno pytanie. Odsunąłem z czoła rozwichrzone włosy. – Wiem, wiem. Ale o co zapytać? Przybyłem tu, żeby odnaleźć Galatora. A jednak chciałem z całego serca odzyskać swoje moce. Dzięki nim mógłbym mieć jakieś szanse w starciu z Valdeargiem. Być może magiczny naszyjnik nie byłby mi wtedy potrzebny. Zagryzłem wargę. Kiedy Tuatha dawno temu stawił czoło smokowi, miał do dyspozycji swoją moc i Galatora. Pytanie brzmiało: które z nich bardziej mu się przydało? Albo raczej... które bardziej przydałoby się Fincayrze. – Pyyytaj. Cmokając ustami, odwróciłem się do obracającego

się Koła Jakto. Ten wybór był dla mnie trudniejszy od poprzedniego. Jak mogłem odnieść zwycięstwo bez naszyjnika? A jak mogłem być sobą bez swoich mocy? – Pyyytaj. – Wielkie koło – zacząłem, czując, jak nagle zaschło mi w gardle. – Szukam mocy... Galatora. Gdzie mogę je znaleźć? – Teee moooce są baaardzo bliiisko. – Koło obracało się coraz szybciej. – Znaaajdziesz jeee... Coś szybkiego jak błyskawica wystrzeliło z korytarza za nami i trafiło w oś koła. Szkarłatne światło eksplodowało w jaskini albo może tylko w mojej głowie. Oś się przełamała i komora zadygotała od ogłuszającego łoskotu, który potem ucichł i przeszedł w odległe, dochodzące z jakiegoś miejsca pod nami dudnienie. Głosy zamilkły, a koło się zatrzymało. Pięć twarzy na szprychach zastygło z martwymi minami. Oniemiali popatrzyliśmy z Hallią na czarny kształt, który utkwił jak strzała na środku osi. Kreeliks.

XXVI KONIEC WSZELKIEJ MAGII Czegoście tu szukali, moje słonka? Kiedy się obróciliśmy, zobaczyliśmy stojącego za nami u wejścia do komory starca. Bachod! Jego oczy lśniły równie mocno jak otaczające go kryształy. Ten Bachod wyglądał zupełnie inaczej niż wymizerowany kelner z karczmy. Stał idealnie wyprostowany z rękami skrzyżowanymi na piersi i przyglądał nam się tak, jak sowa patrzy na ofiarę, zanim podleci, żeby zmiażdżyć jej czaszkę. Poznałem go jednak po chrapliwym głosie, obwisłych wąsach i siwych włosach, które muskały jego szatę na ramionach. U jego boku przykucnął kolejny kreeliks, gotowy do skoku na rozkaz. Nawet ze skrzydłami złożonymi na grzbiecie jego potężne ciało zajmowało większość korytarza. Cofnąłem się z Hallią na widok trzech śmiercionośnych kłów, które odsłonił, otwierając krwistoczerwony pysk. Prawie potknąłem się o stertę kości. Bachod uśmiechnął się pogardliwie. – Tak mi przykro, że przerwałem wam pogaduszki z kręcącym się kółkiem. Bo widzicie, mój kamienny kompan nie umiał się zatrzymać we właściwym

momencie. Ale nie ma co się martwić. Już więcej kółko nie będzie zawracało wam głowy. – Zatrzymałeś je! – krzyknąłem. – Zniszczyłeś jego magię! Właśnie wtedy, kiedy miało mi zdradzić, gdzie znaleźć... – W ostatniej chwili ugryzłem się w język. Bachod pokręcił głową, potrząsając siwymi lokami. – Może będę ci mógł pomóc, słonko. Zaoszczędzisz czasu i znoju. Sięgnął za pazuchę szaty i wyciągnął naszyjnik na skórzanym pasku. Środek wisiora lśnił niesamowitym zielonym blaskiem. – Galator! – Ruszyłem w jego stronę, kiedy zatrzymało mnie groźne warknięcie kreeliksa. – Jak... jak go zdobyłeś? – Ukradłem go – wyjaśnił Bachod z dumą. – Z pomocą mojego przebiegłego przyjaciela. Zapłonęły mi policzki. – Rhity Gawra! W ciemnych oczach starca błysnęła satysfakcja. – Bo widzicie, to on mi powiedział o negatus mysterium. I o tym, jak hodować i szkolić kreeliksy, żeby dobrze wykonały swoją robotę. – To znaczy co? – zapytała Hallia, a jej głos trząsł się z gniewu. – Niszczyły magię! – Bachod rzucił lśniący naszyjnik w powietrze. Ten obrócił się, zamigotał i spadł z powrotem w dłoń starca, który złapał go mocno, po czym zadrwił: – Magia to plaga tej wyspy. Zawsze nią była!

Czy to magia czarodziejów, czy wisiorków, czy wyroczni, jak to kręcące się kółko. Wszystko to zło, groźne, i co najgorsze, sprzeczne z naturą. Odwrócił się do czającego się obok niego kreeliksa. – I dlatego z tych tu bestii jest taki właśnie pożytek. Mają niszczyć tę plagę. – Zerknął na mnie i zarechotał. – Albo i tych, co ją roznoszą – młodych czarodziejów. Omal nie złapałem kości z ziemi i nią w niego nie rzuciłem. – Czyli to ty próbowałeś mnie zabić. – Dwa razy, a i owszem, nasze bestie cię wywąchały. Może i wtedy żeś im się wymknął, ale już nigdy więcej. – Pociągnął za swoje obwisłe wąsy. – Mój przyjaciel, ten, o którym żeś wspomniał, chyba trochę się na ciebie pogniewał. Zmiażdżyłem butem kryształy na ziemi. – Ja też się na niego pogniewałem. – To mnie nie obchodzi. Obchodzi mnie za to magia. Zniszczenie wszelkiej magii, moje słonka, sprowadzi na tę wyspę wieczny pokój. I to zadanie dla nas, którzy znamy się na rzeczy. – Nas, którzy znamy się na rzeczy – powtórzyłem ponuro. Wolną ręką Bachod wyciągnął zza paska zakrzywiony miecz. Klinga zalśniła w blasku kryształów. Na jej widok serce mi zabiło jak młot. Gdyż u podstawy ostrza był wypalony na czarno symbol pięści miażdżącej piorun.

– Klan Praworządnych? – A i owszem, koleżko! Jest nas tylko trzech – dwóch siedzi teraz na urwiskach i zajmuje się kreeliksami – ale już niedługo zrobi się nas więcej. – Uśmiechnął się złowieszczo. – I to bardzo niedługo. Bo kiedy rozejdzie się wieść, że uwalniamy krainę od magii, większość Fincayry powstanie i przyłączy się do nas. – Mylisz się – oznajmiłem. – Co do Fincayry. I tak samo się mylisz co do magii. Magia to narzędzie. Od miecza, młotka czy garnka różni się tylko tym, że jest potężniejsza. I tak jak każdego innego narzędzia można jej używać niewłaściwie. Bo czy okaże się dobra, czy zła, to zależy od osoby, która nią włada. Hallia przytaknęła. – I nie myśl, że tylko czarodzieje władają magią. Nie! Magia drzemie też w spokojnych miejscach – w pustym polanie maleńkiego świetlnego latacza i na łące, na której się pasą ludzie-jelenie. – Z jej oczu strzelały iskry. – Nie masz prawa zniszczyć tego wszystkiego... i tylu innych rzeczy. Bachod skrzywił się. – Oczywiście, że mam prawo. Bez dwóch zdań! A kiedy razem z Rhitą Gawrem dokończymy nasze dzieło, na Fincayrze nie zostanie ni krztyna magii. – Nie! – Spiorunowałem go wzrokiem. – Nie zostanie na niej żaden obrońca. Nie rozumiesz? Dałeś się oszukać, starcze! Rhita Gawr po prostu cię wykorzystał. Abyś mu pomógł zgładzić wszystkich, którzy są na tyle potężni,

żeby mu się przeciwstawić. Bachod machnął pogardliwie dłonią. – Magia namieszała ci w głowie. – Nie, to prawda – zaprotestowałem. – Posłuchaj! Rhita Gawr mógłby po prostu się pojawić i ogłosić się panem tego świata, gdyby nie było na nim czarodziejów, Galatorów... – Zreflektowałem się. – Smoków. Zerknąłem na buty Bachoda, wiedząc, że na podeszwach będzie miał, zgodnie z hipotezą Eremona, ślady od ostrych krawędzi kamiennej podłogi. – To ty zabiłeś smoczątka, prawda? Bachod uśmiechnął się pogardliwie. – Pewnie, że tak. Żem co prawda nie chciał budzić ich ojczulka, ale co mi tam. Jak spali kilka miasteczek, to ludzie przypomną sobie o pladze. Zmierzył wzrokiem swój połyskujący w świetle kryształów miecz. – Koniec Valdearga się zbliża. Tak samo jak twój! I twojego koleżki barda, niedługo po tym jak wybierzemy się na przechadzkę po urwiskach. – Uśmiechnął się szerzej. – Bo widzicie, bard wpadł na taki pomysł, żeby wyciągać ze mnie to i owo o kreeliksach. Tego i owego się dowiedział, moje słonka, a i owszem, ale nie za wiele. A tymczasem ja żem się wywiedział więcej od niego. Dużo więcej. Naopowiadał mi mnóstwo rzeczy o miejscach, gdzie się skrywa magia. Po tych słowach złapał rzemień Galatora i wisior zakołysał się swobodnie. Ściany komory zaczęły się

mienić na zielono, a szmaragdowe iskry migotały pośród srebrzystej poświaty kryształów. Bachod uśmiechnął się szeroko. – Ale najpierw, moje słonka, popatrzcie sobie, jak rujnuję to czarcie dzieło. – Zacmokał na tę wizję. – Tyle żem się naczekał na właściwą chwilę i oto nadeszła. A wy będziecie moją publicznością. – Nie! – krzyknąłem. – Nie możesz tego zrobić! – Galator jest tak stary jak Fincayra – dodała błagalnym głosem Hallia. Bachod szykował się, żeby wydać kreeliksowi rozkaz. Spiczaste uszy stworzenia zesztywniały, a jego barki się napięły. Pazury ostre jak brzytwy podrapały podłoże jaskini. Kreeliks popatrzył na Galatora, lśniącego i tajemniczego, i obnażył kły. – A teraz zobaczycie prawdziwą moc – obiecał siwy starzec, machając naszyjnikiem. – Moc negatus mysterium. – Zachichotał cicho. – Patrzcież, moje słonka, jak ta zielona poświata ginie na wieki. Kiedy Bachod wydawał kreeliksowi ostatnią część polecenia, skoczyłem na niego. Kreeliks zaskrzeczał i zionął promieniem szkarłatnego światła, które zaczęło migotać mi w głowie i odbijać się od ścian jaskini. Tymczasem starzec przewrócił się do tyłu. Galator poleciał i wylądował nieopodal nieruchomego koła. Kiedy padałem na ziemię, Hallia skoczyła niczym łania i znalazła się u mojego boku. Zanim jednak zdołaliśmy natrzeć, kreeliks zmiótł nas olbrzymim skrzydłem

nietoperza. Polecieliśmy na pokrytą kryształami ścianę. Ostre fasety drapały nam nogi i dźgały nas w plecy, kiedy się turlaliśmy. Ledwie udało nam się podnieść, kiedy po komorze rozszedł się wstrząs, który znów ściął nas z nóg. Kilka kryształów na sklepieniu zamigotało, po czym wybuchło, a na koło posypały się płonące odłamki. W tym samym czasie doszło do drugiego wstrząsu. Wielki kawałek czarnej skały odłamał się od sklepienia i uderzył w kryształowe podłoże na długość ręki od mojej głowy. Koło zadrżało i zaskrzypiało, a oś zupełnie odpadła. Całość przechyliła się do przodu, chwiejąc się na krawędzi i grożąc upadkiem. Bachod podniósł się z trudem, po czym kopnął kreeliksa w bok. Stworzenie warknęło, ale go nie zaatakowało. – Durnoto skończona! Żeś trafił promieniem kryształy! Kto wie, co by się mogło... Koło Jakto przewróciło się. Szprychy i krawędź roztrzaskały się i rozsypały na wszystkie strony. Nad naszymi głowami wybuchły kolejne kryształy. Na ścianach komory zaczęły się wić nierówne szczeliny. Potem z sykiem buchnęły strumienie pary. Powietrze zaczęło się coraz bardziej rozgrzewać. Z przebiegłym uśmiechem na twarzy Bachod dosiadł kreeliksa. – Macie chrapkę na Galatora, słonka? No to bierzcie go sobie i to na zawsze! Zobaczymy, jak długo jego magia was obroni.

Kreeliks rozłożył skrzydła, zamachał nimi i poszybował korytarzem. W tej samej chwili odłamał się inny kawałek sklepienia. Kiedy wylądował na resztkach koła, na wszystkie strony poleciały iskry. Płomienie buchnęły z zaciekłością, jaką ostatni raz widziałem, kiedy ogień pozbawił mnie wzroku. Kiedy odwracałem się do Hallii, ściana za nami popękała i zatrzęsła się, obsypując nas kamiennymi odłamkami. Wtedy, ku mojemu przerażeniu, ze szczelin zaczęła wypływać sycząca pomarańczowa ciecz, jaśniejsza od otaczających nas płomieni. Lawa. – Uciekaj! – rozkazałem Hallii. – Zdążysz uciec i ostrzec Cairprégo. Pędź jak łania! Zerknęła na sypiące się ściany. – A ty? – Galator! Muszę go znaleźć, zanim... – Sklepienie nad nami przesunęło się, zawodząc jak konające zwierzę. Ze szpary wytrysnęła lawa. – Zanim zginie na zawsze. Hallia złapała mnie za rękę. – Ty zginiesz na zawsze, jeżeli natychmiast nie uciekniesz! Wyszarpnąłem się jej. – Ja też umiem pędzić jak jeleń. Zapomniałaś? Proszę cię, Hallio. Będę tuż za tobą. W jej brązowych oczach połyskiwało światło tak intensywne i niezgłębione jak blask Galatora. – W porządku, tylko szybko! Nawet jeleń nie przebiegnie po lawie.

– W takim razie, jeżeli będę musiał, pofrunę. Jak młody sokół. Uśmiechnęła się lekko i skoczyła na nogi. Uchyliła się przed grudką płonących, trzaskających kryształów i rzuciła się do wyjścia. Zamieniła się w jasnobrązową plamę, która pognała korytarzem, tłukąc o ziemię kopytami. Podbiegłem szybko do miejsca, gdzie upadł Galator. Iskra trafiła mnie w kark, przypalając mi szyję. Strąciłem ją, kiedy obok trzewika buchnął strumień ognia, przypiekając mi nogę. Po przedramieniu ciekła mi krew po zadrapaniach kryształów. To wszystko było jednak bez znaczenia. Liczył się tylko Galator. Rzuciłem się między zgliszcza i przeskoczyłem tlący się kryształ. Pospiesznie odwracałem każdy kamień, szukając naszyjnika. Wtedy uświadomiłem sobie, że miejsce, gdzie upadł, zakrył odłamany kawałek krawędzi koła. Zaparłem się nogami i wytężyłem siły, żeby go podnieść. Nie chciał się ruszyć. Jeszcze raz się zaparłem i raz jeszcze spróbowałem go unieść. Kawałek koła nieznacznie się przesunął, po czym wyślizgnął mi się z rąk. Zawalił się kolejny fragment sklepienia, który upadł na to samo miejsce, gdzie przed chwilą siedziałem z Hallią. Po ziemi rozsypały się kryształy. Zapadające się ściany zadrżały od kolejnego wstrząsu. Było tak nieznośne gorąco, że nie dało się oddychać. Ustawiłem stopy pod innym kątem, szukając lepszego

uchwytu. Złapałem ciężki kawałek i pociągnąłem. Znowu pociągnąłem. Nogi mi zadygotały. Plecy zabolały. Bałem się, że wybuchnie mi głowa. W końcu kawałek nieznacznie się uniósł. Jęknąłem i odrzuciłem go na bok. Galatora tu nie było! Uniosłem ręce i zakląłem. Gdzie w takim razie mógł być? W tej chwili potężna rysa przecięła podłoże pod moimi stopami. Buchnął z niej dym o zapachu siarki. Odskoczyłem, a ze sklepienia wystrzeliła burza iskier. Wtedy, ku mojemu przerażeniu, zauważyłem, że nad wejściem do komory zaczyna się obsuwać gigantyczna płyta. Zawahałem się, rozglądając się po ziemi, po czym rzuciłem się w głąb korytarza. Poturlałem się po kryształach, ale ostatni raz rzuciłem okiem na rozsypujące się ściany. Nagle na końcu komory zobaczyłem błysk zieleni. Galator! Szykowałem się, żeby wrócić, kiedy potężna płyta się urwała. Uderzyła w ziemię, zamykając wejście. Rozlała się po niej warstwa płynnej lawy. Zatoczyłem się, jakby płyta spadła na mnie. To koniec. Galator jest stracony. Oczy zaszły mi łzami i ruszyłem chwiejnym krokiem po zadymionym korytarzu. Góra zachwiała się od kolejnego wstrząsu, silniejszego od poprzednich. Otworzyły się szczeliny, z których buchnęła piekielnie gorąca para. Uskoczyłem na bok i wpadłem na ścianę. Jeleń. Muszę pędzić jak jeleń. Resztkami sił zebrałem się do biegu, szykowałem się do zamiany w jelenia, zanim

będzie za późno. Nic się nie stało. Biegłem szybciej, płuca pękały mi z wysiłku. Nic się nie stało. Moc! Zniknęła! Z pustki w piersi wywnioskowałem, że straciłem w końcu dar Eremona. Ostrzegał mnie, że dar może się nagle wyczerpać. Ale dlaczego akurat teraz? Na sklepieniu pękł rząd płonących kryształów i na moją głowę posypały się iskry i poszarpane odłamki. Kolejny kawałek ściany wybuchł, kiedy go mijałem. Potoczyłem się do przodu. Grzmot skał dorównywał łoskotowi w mojej głowie. Nagle ziemia pode mną zatrzęsła się, a ja się przewróciłem. Leżałem twarzą do kryształów. Choć dźgały i przypalały mi skórę, nie miałem siły, żeby się podnieść. Nie umiałem biec jak jeleń. Nie mogłem nawet biec jak człowiek. Tutaj zginę, zalany lawą wraz z Galatorem.

XXVII BARDZO BLISKO Coś twardego uderzyło mnie w plecy. Bez wątpienia kawałek skały. Albo szczątki rozpadających się kryształów. Nie odwróciłem się. Znowu rozległ się głuchy łomot. A zaraz po nim inny dźwięk, zagłuszony łoskotem i zgrzytaniem zawalającego się korytarza. Dźwięk ten przypomniał... rżenie konia. Przewróciłem się na plecy. Powitały mnie oczy ogiera, równie czarne jak moje. Ionn! Jego wielkie kopyto, uniesione, żeby mnie znów trącić, opadło na kryształowe podłoże. Koń zatrząsł grzywą i zarżał. Na wpół oszołomiony, podniosłem się i przykucnąłem. Ionn trącił mnie nosem, ponaglając, żebym wstał. Zarzuciłem rękę na jego potężną szyję, wyprostowałem się i wskoczyłem na grzbiet ogiera. Po chwili pędziliśmy korytarzem. Mijane przez nas kamienne ściany rozsypywały się i roztapiały w lawie. Po całym korytarzu rozchodził się teraz jaskrawopomarańczowy blask – kolor ognia z samego serca góry. Przylgnąłem do grzbietu rumaka i trzymałem się ze wszystkich sił, wczepiając się palcami w jego kark. Kryształy błyskały i trzaskały. Buchała para, niekiedy tuż koło nas. Jednak Ionn ani na moment się nie

zawahał. Jego kopyta dudniły na trzęsącym się podłożu. Chwilę potem wydostaliśmy się z korytarza na światło dnia. Padało na mnie światło słońca, nie lawy. Ionn ruszył zdradliwym zboczem ośnieżonych klifów. Z tyłu usłyszałem dudnienie, które zamieniło się w potężny huk. Odwróciłem się i zobaczyłem, jak z lśniącego korytarza bucha fontanna płynnej skały. Urwiska nad nami rozlatywały się. Wielkie głazy wybuchały i zamieniały się w popiół albo po prostu się roztapiały. Zaspy parowały. Szczeliny się otwierały, a granie pękały. Jaskinie, te zamieszkane przez duchy i te puste, zawalały się i stawały w płomieniach. Ciemne słupy dymu buchały w niebo, a górą miotały gwałtowne wstrząsy, które docierały do jej podnóża. Ionn schodził po zboczu, wyprzedzając płynącą lawę. Strącane kopytami oblodzone skały spadały z łoskotem po stoku. Ogier sam wybierał drogę po trzęsących się płytach i wzniesieniach. Udało mu się ominąć szeroką rozpadlinę, przez którą przeprawiłem się z Hallią podczas wejścia, idąc przez jakiś czas wzdłuż jej krawędzi, aż szczelina się zwęziła i w końcu zniknęła. Często nagle skręcał, żeby wyminąć szerokim łukiem lśniącą połać syczącej na skałach lawy, albo odskakiwał, szukając stabilniejszego podłoża. Jednak ciągle posuwał się naprzód, miarowo schodząc z góry. W końcu zbocze stało się łagodne. Ziemia pod nami nie trzęsła się już tak gwałtownie. W szczelinach rosły mchy i trawy i do stoku przylegało kilka wystrzępionych

sosen. Choć wiedziałem, że niedługo przykryje je roztopiona skała, widok zieleni dodał mi nadziei na powodzenie ucieczki. Ucieczki, ale dokąd? Do dolin i pól, które widziałem pod nami, ogrzewanych złocistym słońcem? Wiedziałem, że to nieprawda. Moje przeznaczenie czekało znacznie dalej, w krainie krasnoludów. A blask późnego popołudnia znaczył, że zostały mi niecałe dwa dni, by tam dotrzeć. Skrzywiłem się na myśl o tym. Jakie znaczenie miał teraz w ogóle czas? Nie miałem Galatora – i byłem pozbawiony swoich mocy. Czekała mnie samotna walka z wściekłym smokiem. A jednak, ku własnemu zaskoczeniu, nadal miałem pewność, że muszę spróbować. Przez dudnienie przebił się czyjś krzyk. Odwróciłem się, ale zobaczyłem tylko wąską krawędź szczeliny, na której stała para powyginanych sosen. Krzyk rozległ się ponownie. Wtedy tuż za sosnami dostrzegłem dłonie i głowę z siwymi kudłami. Cairpré! – Ionnie! – zawołałem. – Stój! Ogier zatrzymał się gwałtownie. Spojrzał na napływające rzeki lawy i zarżał podenerwowany. Zeskoczyłem z niego. Co sił w nogach przebiegłem obok sosen i znalazłem się na wystającej krawędzi. Wisiał tam Cairpré, trzymając się z trudem. Złapałem go oburącz za nadgarstki i z całej siły pociągnąłem. Słyszałem, że dudnienie dokoła nas się wzmaga. W końcu poeta

postawił jedną nogę na skale, a potem drugą. Cairpré, któremu twarz zbielała z wysiłku, spojrzał na mnie z trudem. – Nie mogę... wstać. – Musisz – oznajmiłem, pomagając mu. Oparł się na mnie, nie mogąc utrzymać się na nogach. Niespodziewanie w pień jednej z sosen uderzył kawałek lawy. Pachnące żywicą drzewo stanęło w płomieniach, a jego górna połowa odłamała się i upadła na występ skalny. W powietrzu wyrosła rycząca zaciekle ściana ognia, która odcięła mnie od Cairprégo. Kiedy wpatrywałem się w piekące płomienie, w moim umyśle zapłonęła inna ściana ognia. Żar... moja twarz, moje oczy! Nie przejdę na drugą stronę. Nie uda mi się! Zachwiałem się, prawie zsuwając się z krawędzi skały. – Merlinie – wy dyszał Cairpré. – Zostaw mnie... Ratuj siebie. Nogi ugięły się pod nim. Ja stałem z trudem. Zza płonącego drzewa dobiegał mnie ryk zbliżającej się lawy. A w moich uszach rozbrzmiewał ciężki oddech przyjaciela. Nie wiem jak, ale wykrzesałem w sobie siłę, żeby wziąć jego bezwładne ciało na swoje plecy. Podniosłem go z jękiem i ruszyłem chwiejnym krokiem w płomienie. Płomienie skakały mi do twarzy, przypalały włosy, muskały tunikę. Zahaczyłem ręką o gałąź, ale ją

strząsnąłem. Potknąłem się i upadłem. Na twardą skałę. Ionn zarżał, uderzając nerwowo kopytami o ziemię. Ze spływającej lawy leciały ku nam iskry. Przełożyłem Cairprégo przez szeroki grzbiet konia, po czym sam go dosiadłem. Ogier ruszył z kopyta, zwiększając dystans między nami a rzeką roztopionej skały. Zbocze opadało łagodnie, dzięki czemu galopował pewniej. Nie mogłem zrobić nic, żeby ułatwić sobie i Cairprému utrzymanie się na grzbiecie konia. Pędził on w dół, aż w końcu stok przeszedł w skaliste pagórki. Chwilę później dotarliśmy na skraj wąskiej doliny. Ionn odruchowo wyminął wioskę Bachoda, kierując się na wyższe tereny po przeciwległej stronie doliny. Za nami urwiska nadał lśniły pomarańczowo od lawy. Nad nami niebo zachmurzyło się od dymu i popiołu. W oddali wznosił się olbrzymi słup pary, która być może powstała, kiedy lawa wpłynęła do morza. Jednak wstrząsy góry zupełnie ustały. Wyglądało na to, że erupcja się skończyła. Okoliczna ziemia stopniowo się uspokajała. Zatrzymaliśmy się, żeby odpocząć przy małym źródełku, które wypływało przez otwór w lodzie. Zamoczyłem Cairprému głowę. Najpierw się zakrztusił, ale potem zaczął pić. Wkrótce odzyskał siły na tyle, żeby rozmawiać i podzielić się ze mną kawałkiem solonego mięsa, choć nadal miał bladą twarz. Nieopodal Ionn skubał kępkę trawy. Poeta spojrzał na mnie z wdzięcznością.

– To była próba ognia, mój chłopcze. Góry i twoja. Urwałem kawałek mięsa. – Poważniejsza próba jeszcze przed nami. – Zawahałem się, prawie bojąc się zadać pytanie, które chodziło mi po głowie. – Widziałeś Hallię? Cairpré również się zawahał, po czym odpowiedział: – Tak... widziałem ją. – Udało jej się uciec? Pokręcił ponuro siwą grzywą. – Obawiam się, że nie, Merlinie. Przełknąłem ślinę. – Co się stało? – Cóż, kiedy zaczęły się wybuchy, byłem dość wysoko na stoku, gdzie czekałem na Bachoda. – Urwał, z trudem przebiegając dłonią po czole. – Mieliśmy się tam spotkać. Spóźniał się, co mnie martwiło. Wulkaniczna góra zaczęła budzić się do życia. I nagle się pojawił. Leciał na jednym z tych upiornych stworzeń! Niech mnie szczury biją, ależ głupiec ze mnie, że mu zaufałem. Skrzywił się. – Próbowałem uciekać, ale w końcu zagonił mnie na krawędź przepaści. A ja, niezdara, spadłem, ledwie udało mi się złapać skały. Myśli mgłą mi zaszły, strach mi w oczy patrzy. Bachod zsiadł i wyciągnął miecz, kiedy nagle Hallia przeskoczyła nad rozpadliną. Na jej widok Bachod zaklął i znów dosiadł kreeliksa. I odleciał, goniąc ją w górę stoku. Szczęka mi opadła.

– W górę stoku? Ale przecież lawa... – Hallia wiedziała, co robi. Gdyby poprowadziła go na równiejszy teren, miałaby mniej miejsc, żeby się ukryć. Wyżej na stoku mogła dłużej przed nim uciekać, tym samym dając mi więcej czasu. – Uratowała ci życie, składając w ofierze swoje – dodałem gorzko. – Czyli albo dopadł ją Bachod, albo zrobiła to lawa. – Tego się obawiam. Żadne nie wróciło. Ale zakładam, że Bachod przeżył. Zostawił mnie na pewną śmierć i ruszył, żeby ratować swoje kreeliksy. Jestem pewien, że ich kryjówka była gdzieś na górze. Cairpré owinął wokół palca pęd wierzby. – Przykro mi, mój chłopcze. Bardzo mi przykro. Nie czułem się tak podle od kiedy... rozstałem się z Elen. Ból w jego głosie rozszedł się echem również we mnie. Przez kilka minut siedzieliśmy w milczeniu, wsłuchani w swoje myśli i w wirujące wody źródełka. Cairpré podał mi kilka kawałków suszonego jabłka. Przeżuwałem je przez chwilę, po czym opowiedziałem mu o odkryciu prawdziwego głosu Koła Jakto, o wyborze pytania – i przerwanej odpowiedzi. Pięści barda zacisnęły się, kiedy opisywałem zniszczenie wyroczni i Galatora. Gdy skończyłem, owiał nas lekki wietrzyk, który zatrzepotał moją osmaloną tuniką. – Jeżeli mam stawić czoło Valdeargowi, to muszę niedługo ruszać. – Jesteś pewien, że chcesz to zrobić, mój chłopcze?

Spryskałem twarz zimną wodą. – Tak. Chciałbym tylko wiedzieć, co mam zrobić, kiedy już dotrę na miejsce. Oczywiście zakładając, że nie zatrzyma mnie Urnalda. Po tym jak jej uciekłem, pewnie będzie mnie chciała ukarać, zanim odda mnie w łapy Valdearga. Poeta przełamał na pół kawałek jabłka. – Myślałem o waszym ostatnim spotkaniu. To nielogiczne, żeby ona – w końcu czarodziejka – użyła przeciwko tobie negatus mysterium. – Ma mnie za największego wroga jej ludu! Albo przynajmniej za jedyny sposób obrony przed smokiem. I jest na tyle arogancka, żeby zaatakować mnie każdą bronią, jaka nawinie się jej pod rękę. Cairpré zmarszczył czoło, ale nic nie powiedział. – Gdybym tylko mógł jakoś przekonać Valdearga, że nie powinien walczyć ze mną, lecz z Bachodem, który zabił jego młode, i Rhitą Gawrem, który mu to umożliwił. Cairpré przeżuwał suszony owoc. – Smokom niełatwo przemówić do rozsądku, mój chłopcze. – Wiem, wiem. Ale być może to jedyny sposób, żeby uniemożliwić mu zniszczenie wszystkiego! Z całą pewnością nie uda mi się go pokonać w pojedynku. Nie bez Galatora. – Może przepowiednia Koła Jakto miała więcej niż jedno znaczenie, jak to zwykle bywa z wyroczniami. Nachyliłem się do niego.

– Co przez to rozumiesz? Oczy poety skierowały się ku wzgórzom, które teraz mieniły się od śladów lawy i blasku zachodzącego słońca. – To – odparł powoli – że wyrocznia powiedziała, iż moce Galatora są bardzo blisko. To mogło znaczyć, że sam Galator znajduje się blisko – i istotnie tak było. Ale mogło też znaczyć, że jego moce są bardzo blisko. Bliżej, niż mogło ci się zdawać. – Nadal nie rozumiem. Wstałem i podszedłem do Ionna. Ogier podniósł głowę znad kępek trawy i zarżał cicho. Przebiegając dłonią po szczęce konia, zastanawiałem się nad słowami Cairprégo. – Tak niewiele wiedzieliśmy o mocach Galatora oprócz tego, że były potężne. Poeta pogłaskał się po brodzie. – Czy wydaje ci się, że były potężniejsze niż moce, które sprawiły, że po latach odnalazłeś Ionna? Niż moc, która dała ci siłę, żeby przenieść mnie przez płomienie? – Nie wiem. Wiem tylko, że potrzebuję wszelkich mocy, jakie uda mi się pozyskać. Wciągnąłem powietrze i wdrapałem się na grzbiet ogiera. Ten zatrząsł mocno głową, czekając na moje polecenie. – Jedźmy, mój druhu. Do krainy krasnoludów!

XXVIII GALOPEM Popędziliśmy wąską doliną i wjechaliśmy prosto w noc. Potężne kopyta Ionna dudniły mi w uszach, przypominając o wulkanicznej górze, z której uciekliśmy. Kiedy ogier gnał z łomotem po kamieniach, wymijając wzgórza, w jego czarnej grzywie nie odbijała się już lśniąca lawa. Jakże często jako dziecko trzymałem się tej grzywy... Zastanowiłem się, czy tym razem nie jedziemy ostatni raz, z jednego gąszczu płomieni do kolejnego. Owiało mnie powietrze chłodne jak pierwszy oddech zimy. Po policzkach pociekły mi łzy z moich bezużytecznych oczu. Choć powiedziałem sobie, że to od wiatru, wiedziałem, że wywołały je wspomnienia twarzy, których być może już nigdy nie zobaczę. Cairprégo. Rhii. Mojej matki. I innej twarzy, pełnej inteligencji i emocji, o brązowych oczach, które lśniły jak jeziora płynnego światła. Ionn galopował, a ja odwróciłem się i spojrzałem na ściany urwiska, na których malowały się pomarańczowe smugi. Zadrżałem na myśl, że gdzieś tam leży martwe ciało łani. Nigdy się nie dowiem, czy Hallię zgładziły kreeliksy, czy lawa. Myśl, że przynajmniej dołączyła do brata, nie przyniosła mi pociechy.

Przed nami rozpływały się ostatnie promienie zmierzchu, ukazując nietrwałe obrazy – tu powyginane drzewo, tam parę przechylonych głazów. Za nimi w niebo wznosiły się gęste kłęby dymu, ciemniejsze od samej nocy. Rozsypujące się urwiska skończyły się zasłonięte wzgórzami, które z kolei zaczęły się zmniejszać, w miarę jak dolina się rozszerzała. Po chwili na miejscu porozrzucanych między kamieniami mizernych kępek pojawiły się połacie gęstych nierównych traw. Dolina zamieniła się w trawiaste pofalowane ziemie. Były to wschodnie rejony Rdzawych Pól. Rękami obejmowałem szeroki kark Ionna, a nogami ściskałem jego dyszący tors. Galopem przemierzaliśmy równiny. Noc stawała się coraz ciemniejsza. Oprócz dobiegającego nas od czasu do czasu wycia wilka słyszeliśmy tylko rytmiczne uderzenia kopyt i ciągłe dyszenie. Raz czy dwa prawie zasnąłem, ale obudziłem się przestraszony tuż przed spadnięciem z grzbietu konia. Kiedy trawy pokryły się cętkami pierwszych promieni świtu, Ionn zarżał i skręcił na północ. Niedługo potem dostrzegłem przed nami lśniącą powierzchnię rzeki roztokowej. Ogier przeszedł w kłus, po czym bryknął na skraj wody. Zsiadłem z niego sztywno. Na chwiejnych nogach podszedłem do strumienia i zanurzyłem w nim głowę. Nawet kiedy chłodna woda obmywała mi uszy, ciągle słyszałem uderzenia kopyt. Zaspokoiliśmy pragnienie. W końcu podnieśliśmy razem głowy. Przeciągnąłem się, a Ionn pobrykał trochę,

jakby chciał otrząsnąć kości ze zmęczenia. Pokazałem mu, żeby podszedł do wysokiej kępy trawy, ale zrobił to niechętnie. Widziałem, że tak samo jak ja zdaje sobie sprawę z upływu czasu. Dopiero kiedy zobaczył, jak zrywam z pnączy na brzegu wyschnięte jagody, sam zaczął jeść. Ale potem trącił mnie w ramię, pokazując, żebym go dosiadł. Ruszyliśmy naprzód. Równiny wznosiły się i opadały jak łagodne fale, mieniąc się żółtymi i jasnobrązowymi odcieniami jesieni. Podążaliśmy na zachód, za łukiem zakreślanym przez słońce. Kiedy na horyzoncie wyrosły kontury spowitych mgłą wzgórz, trawy ubarwił blask późnego popołudnia. Przed nami rozciągały się równiny, a ja rozglądałem się po okolicy, szukając zamglonych brzegów Nieustającej Rzeki. Wiedziałem, że tam jest granica krainy krasnoludów. Choć mój tułów rytmicznie uderzał o grzbiet Ionna, przez cały czas wyraźnie czułem pustkę w piersi. Co bym oddał, żeby w moich żyłach znów zaczęły krążyć stare moce! Żeby móc raz jeszcze chwycić trzon laski. Czy Urnalda da się przekonać i odda mi moce? Skrzywiłem się, gdyż znałem odpowiedź. Jeżeli mi nie uwierzyła, zanim ją upokorzyłem – wymykając się jej sprzed samego nosa – to z całą pewnością nie uwierzy mi teraz. Jej wściekłość na mnie bez wątpienia dorównywała furii smoka. Poza tym tak czy inaczej chyba nie była w stanie przywrócić mi mocy. Cairpré w to wątpił, a ja czułem w głębi duszy, że moje moce zostały zniszczone,

tak samo jak Galator. Połacie trawy ciągnęły się w nieskończoność. Zachód słońca wyznaczał koniec kolejnego dnia. Parliśmy w głąb nocy, której nie rozświetlał blask księżyca. Mięśnie biegnącego Ionna napięły się od wysiłku. Mnie też bolały plecy i ramiona; byłem wyczerpany i kręciło mi się w głowie. Po północy do wiatru dołączył inny szum. Coś pchnęło nas do przodu. Nagle ogier zarżał i gwałtownie skręcił. Ogarnęła mnie panika, przestraszyłem się, że Ionn się potknął. Wtedy na prawej nodze poczułem zimną falę, która ochlapała mi bok twarzy. Nieustająca Rzeka! Potężne ciało ogiera zmagało się z nurtem, kiedy wchodził głębiej do wody. Odwróciłem się i zmierzyłem magicznym wzrokiem nierówne wzgórki rozciągające się za nami wzdłuż brzegu. Choć poczułem tylko lekki smród gnijącego ciała, wystarczyło, żebym przypomniał sobie o zniszczonych jajach – i małej smoczycy. Wiedziałem, że gdzieś nieopodal leży jej olbrzymie młode ciało. Niedaleko pod kopcem z rzecznych kamieni leżały też zwłoki Eremona. Ionn parł przez wezbrane wody i lodowatą mgłę kropelek, choć jak dla mnie i tak za wolno. W końcu ogier wyszedł na przeciwległy brzeg, plaskając kopytami o błoto. Na jego sierści połyskiwały mieniące się w blasku gwiazd krople. Pogłaskałem go po karku. – Odpocznijmy, stary druhu. Potrzebujesz

wytchnienia tak samo jak ja. Ale nie tu. Wyszukaj nam opuszczony zakątek nieopodal rzeki, gdzie nie będą nas niepokoić krasnoludy ani smoki. Po chwili dotarliśmy do skrawka wonnych paproci. Zsiadłem z konia i osunąłem się na ziemię. Choć zauważyłem jadalne grzyby, byłem zbyt zmęczony, żeby po nie sięgnąć. Skulony, z głową między kolanami, zapadłem w niespokojny sen. Śniło mi się, że biegnę po nieskończonym polu ognia, bez szans na odpoczynek, bez szans na ucieczkę. Słońce stało wysoko na niebie, kiedy mokry nos Ionna trącił mnie w policzek. Obudziłem się przestraszony. Moja tunika była mokra, albo dlatego, że spociłem się podczas snu, albo od wilgoci w powietrzu. Co gorsza, dochodziło południe. Z mojego pierwszego biegu jelenia zapamiętałem, że czekało nas jeszcze prawie pół dnia podróży. Po szybkim posiłku z grzybów dla mnie i łodyg paproci dla Ionna wyruszyliśmy w drogę. Mknęliśmy przez łąki i zagajniki cedrów, podążając układającymi się w schody płaskowyżami w głąb krainy krasnoludów. Słońce zniżało się na niebie, w powietrzu czuło się dym i widać było coraz więcej spalonych domów. Wypatrując krasnoludów, rozejrzałem się po wypalonych polach i osmalonych skałach, które pojawiły się na miejscu bujnych ziem wzdłuż rzeki. Nikogo nie widziałem... na razie. Zachodzące słońce zalewało ziemię szkarłatnym blaskiem, kiedy ujrzeliśmy wysokie wzgórze w kształcie

piramidy. Tu wyląduje Valdearg. – Tam – wskazałem Ionnowi. – Tam pojedziemy. Tylko ostrożnie. Krasoludy mogą być... W tej chwili w powietrzu rozpętały się krzyki. Zza głazów i krzaków, z rowów i żlebów wyskoczyła armia krępych wojowników. Machając włóczniami i tnąc powietrze mieczami, ustawili się rzędem między nami a wzgórzem. Ionn zastrzygł uszami. Pogalopował szybciej, prosto na nich. Kiedy się zbliżyliśmy, do kordonu wojowników przyłączyło się więcej krasnoludów, a ich brody i hełmy lśniły na czerwono w świetle zachodzącego słońca. Za każdym żołnierzem w szeregu stało trzech kolejnych. Choć byli niscy, trwali na naszej drodze pewnie jak dęby. Ogier jednak nie zwolnił. Ze środka rzędu wyskoczyła pulchna krasnoludka w spiczastym kapeluszu i czarnym płaszczu. – Stać! – zawołała Urnalda, wymachując połą płaszcza. – To bywa mój rozkaz! Ionn pogalopował jeszcze szybciej. Nachyliłem się do przodu, wpatrując się prosto w oczy czarodziejki, która ukradła moją największą nadzieję. Tuż przed tym, jak wielkie kopyta miały ją stratować, Urnalda uniosła laskę, jakby szykowała się, żeby zatrzymać nas magią. Zanim jednak mogła to zrobić, Ionn gwałtownie zmienił kierunek, skręcając w prawo. Cudem udało mi się utrzymać na grzbiecie. Koń popędził w stronę linii obrony słabiej obsadzonej przez wojowników, wykonał potężny

skok i poszybował nad głowami oniemiałych krasnoludów. Niedługo potem wściekłe krzyki za nami ucichły. Wzgórze w kształcie piramidy było coraz bliżej. Wtedy znienacka rozległo się dudnienie.

XXIX WALKA DO KOŃCA Jak huk osuwiska na wysokości, tak z nieba rozległo się dudnienie, przytłaczając Ionna i mnie i wstrząsając spaloną ziemią. Występ skalny na szczycie wzgórza w kształcie piramidy odłamał się i stoczył po zboczu. Ionn stanął dęba, po czym spojrzeliśmy obaj w stronę źródła hałasu. Z niewiarygodną prędkością, mając rozpostarte skrzydła, leciał na nas Valdearg. W promieniach zachodzącego słońca wyglądał na początku jak płat szkarłatu na tle zadymionego nieba, choć po chwili zobaczyliśmy zielone i pomarańczowe pancerne łuski na ogonie i skrzydłach. Kiedy skręcił, mignęły jaskrawo straszliwe pazury. Coraz bardziej się zbliżał, aż ujrzeliśmy jego tlące się żółte ślepia. Z rozszerzonych nozdrzy smoka wydobywały się wężowe smugi dymu. Łuski pod nosem tak sczerniały, że wyglądało, jakby Valdearg miał gęste wąsy. Olbrzymie płaty spalenizny przylegały do krawędzi jego pomarańczowych uszu, ale odpadały, kiedy nimi strzygł. Na kilku pazurach znajdowały się czarne guzy, które wyglądały jak knykcie. Na początku pomyślałem, że to kolejne bryły spalenizny, ale prawda objawiła mi się jak

grom z jasnego nieba: to były czaszki spalone ogniem smoczego gniewu, które nosił dla ozdoby jak pierścienie. Niemal zahipnotyzowani nie ruszaliśmy się, kiedy smok zlatywał. Przetoczyły się po nas fale grzmotów. Pomyślałem, że gdyby niebo pękło, nie byłoby większego łoskotu. Myliłem się. Pędzący prosto na nas smok rozwarł olbrzymią paszczę. Rzędy ostrych jak sztylety zębów połyskiwały w czerwonawym świetle. Olbrzymi tors pulsował i napinał się, wydając z siebie potężny ryk tak głośny, że prawie spadłem z grzbietu Ionna. Ryk wyrwał nas z transu – na szczęście, gdyż wraz z nim buchnął olbrzymi, wijący się jęzor płomieni. Ionn zarżał i rzucił się do ucieczki. Ogień wypalił ziemię tuż za nami, rozłupując swoim żarem skały. Płomienie przypiekały moje plecy i bok Ionna, kiedy uciekaliśmy. – Szybko! – krzyknąłem. – Za wzgórze! Ogier pognał w stronę wzgórza w kształcie piramidy, kiedy usłyszeliśmy kolejny ogłuszający ryk. Ionn w ostatniej chwili zdołał ukryć się za głazem przypominającym olbrzymią pięść, zanim otoczyły nas kolejne języki płomieni. Kiedy kuliliśmy się za kamienną ścianą, płonące palce zawijały się nad nią i po jej bokach, spalając wszystko, czego dotykały. Tylko dzięki grubości głazu ogień nie zamienił nas w kupkę popiołu. Zaraz jak płomienie zniknęły, ostrożnie podniosłem głowę, żeby sprawdzić, gdzie jest smok. Właśnie wylądował! Złożył skrzydła na grzbiecie i przesuwał po ziemi swoje potężne cielsko, prawie tak wielkie jak samo

wzgórze. Co ciekawe, obracał się – nie w naszą stronę, ale w bok. W mgnieniu oka zrozumiałem dlaczego. Klepnąłem Ionna w kark, a on pognał do krawędzi wzgórza. W tej samej chwili smok rozwinął potężny ogon. Jak ohydny bicz przeciął on powietrze zakrzywionymi końcówkami. Uderzył w głaz w kształcie pięści i na wszystkie strony posypały się kamienie. Odłamki spadły na nas, kiedy w ostatniej chwili skręciliśmy za skraj wzgórza. – Wnuku Tuathy! – Głos smoka, potężniejszy niż grom, rozszedł się po zboczu niczym eksplozja. – Wymordowałeś moje dzieci! Ionn nadal galopował za wzgórzem, a ja pochyliłem się do przodu. – Zaczekaj. Muszę mu odpowiedzieć. Ogier przeszedł w kłus i zarżał głośno, kręcąc energicznie głową. – Ionnie, muszę to zrobić. Koń znów zaprotestował. Ze smutkiem pogłaskałem go po karku. – Masz rację, powrót to szalony pomysł. Zaraz z ciebie zsiądę, żebyś mógł uciec i się schronić. Zanim zdążyłem unieść nogę, Ionn stanął dęba, zmuszając mnie, żebym mocniej złapał go za grzywę. Odwrócił się do mnie pyskiem i łypnął czarnym okiem. Parsknął głośno i pokłusował z powrotem na skraj wzgórza. Siedząc okrakiem na jego grzbiecie, wyjrzałem ostrożnie zza spalonych skał. Wziąłem głęboki oddech i

zawołałem co sił w płucach do Valdearga: – Twoja furia płonie mocno, wielki smoku! Jednak musisz mnie wysłuchać. Nie zabiłem twoich młodych! – Odczekałem, aż ustanie fala wstrząsów. – Stoi za tym kto inny. Ktoś na usługach Rhity Gawra. Ktoś, kto sprowadził z powrotem do naszej krainy kreeliksy, pożeraczy magii. Nazywa się... Fala płomieni przerwała mi i zmusiła mnie do wycofania się za skały. – Śmiesz wypierać się swojej zbrodni? – Powietrze zadrżało od głosu Valdearga, a jego ogon uderzył w ziemię. – Nawet twój niecny dziadek nie próbował wykręcać się od swoich postępków! Nie zasługujesz na miano czarodzieja. Czułem, jak pustka w mojej piersi prawie pulsuje. Poprowadziłem ponuro Ionna z powrotem na skraj wzgórza. – Masz rację. Istotnie na nie nie zasługuję. Jednak to nie ja zabiłem twoje młode. Żółte oczy smoka zalśniły. Z nozdrzy buchnął mu dym. – A ja nie przybywam, żeby słuchać twojego bajdurzenia o kreeliksach i Rhicie Gawrze. Wieki temu zgładziłem ostatniego kreeliksa w walce do upadłego. I to on padł. A teraz to samo czeka ciebie. I umrzesz dziewięć razy, za każde z moich zgładzonych dzieci. – Mówię ci, że ich nie zabiłem! – Kłamco! Muszę je pomścić!

Po tych słowach zadymionym niebem, spaloną ziemią i wszystkim pomiędzy wstrząsnął kolejny ryk. Gigantyczny ogon uniósł się i machnął w moją stronę. Ionn nie potrzebował rozkazu, żeby puścić się biegiem. Ogon smoka uderzył z wielkim impetem w bok wzgórza, a na wszystkie strony posypały się kawałki skał. Odwróciłem się w samą porę, żeby zobaczyć, jak olbrzymia skalna płyta, mogąca przygnieść tuzin ludzi, spada na środkową część ogona. Trafiła w zielone łuski i odbiła się, nie wyrządzając smokowi krzywdy. Ionn galopował co sił w nogach, usiłując zwiększyć dystans między nami a Valdeargiem. Kiedy zbliżyliśmy się do przeciwległego krańca wzgórza, zerknąłem za siebie i właśnie w tej chwili pojawiła się wielka głowa. Oczy smoka, jaskrawe niczym słońca w słabnącym świetle dnia, spojrzały na mnie gniewnie. Buchnęły kolejne płomienie. Kiedy skręcaliśmy, ogień musnął kopyta Ionna. Zasłaniając się wzgórzem jak tarczą, unikaliśmy ataków. Ogier biegał w tę i z powrotem, przebierał nogami, strzygł uszami, nasłuchując każdego dźwięku. Choć zza wzgórza nie widzieliśmy naszego napastnika, to słyszeliśmy, jak się porusza, porykuje, jak uderza wielkim ogonem o skały. Kiedy jego potężne cielsko przesuwało się w jedną stronę, my rzucaliśmy się w drugą. Zatrzymywaliśmy się bez tchu, gdy nie było go słychać, po czym puszczaliśmy się galopem, kiedy się poruszył. Pościg za nami trwał całą noc. Raz Valdearg

próbował wzbić się w powietrze, chcąc zaskoczyć nas w mroku, ale kiedy nadlatywał, zdradził go hałas. Wiedziałem jednak, że wcześniej czy później nas dopadnie. Ionn popełni w końcu błąd, potknie się albo źle zinterpretuje odgłosy. I jeden błąd wystarczy smokowi. A może on tylko się z nami bawił, oddalając chwilę zemsty? Kiedy pierwsze promienie świtu musnęły zbocze, oblekając skały złotem, widziałem, że Ionn słabnie. Na wargach i grzywie wystąpiły mu kropelki potu, a mięśnie grzbietu dygotały. Biegł z trudem, ledwie unosząc kopyta. Gdybym tylko mógł pomóc temu dzielnemu ogierowi! Ale jak? Przepowiednia mówiła o straszliwej walce toczonej na śmierć i życie. Czy jednak to była bitwa? Raczej pościg, którego finał był przesądzony. Przez długą chwilę, kiedy słońce wznosiło się nad horyzont, Valdearg się nie ruszał. Potem nagle zaczął przesuwać się po skałach, miażdżąc je swoim ciężarem. Ionn natychmiast rzucił się w przeciwną stronę. Wziął zakręt galopem, po czym zahamował tak gwałtownie, że wpadłem na jego podniesiony kark i prawie przeleciałem mu nad głową. Znaleźliśmy się tuż przed Valdeargiem! Zmylił nas odgłos kamieni spadających po stoku. Ionn stanął dęba, wymachując szaleńczo kopytami. Ale w tej samej chwili smok machnął potężnym ogonem. Zakrzywione końcówki owinęły się zwinnie wokół mojej piersi, miażdżąc mi żebra, po czym uniosły mnie w powietrze. Wisiałem przed pyskiem Valdearga. Fala gorącego powietrza poparzyła mnie, kiedy smok

prychnął zdegustowany. Głosem tak potężnym jak jego otwarte szczęki zapytał: – Dlaczego ze mną nie walczysz, młody czarodzieju? Dlaczego tylko uciekasz? Z ledwością łapiąc oddech, wychrypiałem: – Nie... mam... mocy. – Starczyło ci mocy, żeby pozabijać smoczątka w jajach! – Żółte oczy zapłonęły. – Tak więc, wnuku Tuathy, więcej już nie uciekniesz. – Musisz... mi... uwierzyć – zaprotestowałem. – To nie byłem... ja. – Czy zaczniemy od odgryzienia ci każdej kończyny po kolei? – Fioletowe wargi Valdearga rozchyliły się, kiedy zdjął czaszkę z podniesionego pazura. Szczęki się zacisnęły, miażdżąc ją. – Nie, mam lepszy pomysł. Najpierw cię upiekę. Głęboko w jego piersi zaczęło wzbierać dudnienie. Było coraz głośniejsze, a na nozdrzach pojawiły się płomyki. W tym samym czasie ogon ścisnął mnie mocniej. Moje płuca nie mogły oddychać. Moje serce nie mogło bić. Szczęki smoka rozwarły się szeroko, a w moją stronę ruszyła lawina ognia. Naraz Valdearg nadstawił uszu i nieznacznie przechylił głowę. Płomienie mnie ominęły, przypiekając mi trzewiki, ale nic ponadto. Smok ryknął zaskoczony, a jego ogon mnie wypuścił. Upadłem z łomotem na ziemię. Ionn podbiegł do mnie; ciężko dyszałem. Złapałem jedną ręką kark konia i usiłowałem wstać, żeby zobaczyć, co

odwróciło uwagę Valdearga. Po spalonej ziemi zbliżało się do nas, częściowo kuśtykając, a częściowo lecąc, wyjątkowo dziwne stworzenie. Najpierw widziałem tylko niezgrabną masę, wymizerowaną jak smagane wiatrem drzewko. Następnie zobaczyłem błysk opalizującego fioletu, wygnieciony fałd chropowatej skóry i kościste barki. Na górze zaś głowę na cienkiej, tyczkowatej szyi i parę uszu – jedno z nich sterczące na bok jak róg, który wyrósł w niewłaściwym miejscu. Mała smoczyca! Przeżyła! W mgnieniu oka jej olbrzymi ojciec odwrócił się, prawie przewracając mnie i Ionna kościstym końcem skrzydła. Podbiegł ciężko do małej smoczycy i zatrzymał się tuż przy niej. Kiedy przykładał pysk do ziemi, z jego brzucha wydobywało się miarowe, ciche burczenie, podobne do pomruku dużego kota. Na początku nieufnie, potem kwiląc z radości, mała smoczyca pozwoliła, żeby ojciec ogrzał jej łuski ciepłym oddechem. Przez długą chwilę patrzyli na siebie, a żółty blask jego oczu stapiał się z pomarańczową poświatą jej ślepiów. W końcu smok rozłożył potężne skrzydło, żeby mała mogła pod nie wpełznąć. Zawijając wokół niej krawędzie skrzydła, jakby chciał ją okryć kołdrą, Valdearg przyciągnął do siebie córkę. Smoczyca zapiszczała zadowolona i przytuliła się do niego. Wyciągając szyję, smok uniósł potężną głowę. Ku niebu poniósł się odgłos niepodobny do niczego, co

słyszała Fincayra przez wieki, od czasu narodzin Ognistych Skrzydeł. Było to połączenie dudnienia i cienkich, świergotliwych, dźwięcznych tonów, które wzbijały się wysoko z gracją strzał. Była to złożona melodia, magiczny kobierzec spleciony z historii pokoleń smoków. Pieśń triumfalna. Słuchaliśmy z Ionnem zahipnotyzowani pieśni Valdearga, która trwała przynajmniej godzinę. Skulona pod skrzydłem ojca smoczyca unosiła od czasu do czasu pyszczek. Jej sterczące ucho wystawało w bok. Mała była zasłuchana tak samo jak my, choć zapewne rozumiała z pieśni znacznie więcej. Po jakimś czasie wielki smok opuścił głowę. Z mocą olbrzymiej fali morskiej obrócił szyję w moją stronę. Gdy tylko nasze spojrzenia się spotkały, magia pieśni ulotniła się. Poczułem, jak ogarnia mnie strach. Smok znów chciał się do mnie dobrać! Dosiadłem Ionna, złapałem go za grzywę, gotów do kolejnej podróży. Wtedy mała smoczyca coś zakwiliła. Przenikliwy dźwięk sprawił, że zamarłem, tak jak i jej ojciec. Jego pomarańczowe uszy się obróciły, a wargi zwinęły ze zdziwienia. Smoczyca zakwiliła ponownie, tym razem trzepocząc zaciekle skrzydełkami. Smok zamruczał, po czym się uciszył, a ona wydała kilka kolejnych cienkich, piskliwych odgłosów. Valdearg popatrzył na mnie swoimi żółtymi ślepiami. – Młody czarodzieju, chyba część twojej opowieści jest prawdziwa. – Z jego nozdrzy wydobyła się ciemna

chmura dymu. – To nie ty zamordowałeś moje dzieci. Ionn zarżał z ulgą. Poklepałem go w kark. – Jednak część twojej opowieści jest nieprawdziwa. Mówisz, że nie władasz mocą. Moja córka twierdzi co innego. – Zerknął na nią z wyraźną czułością. – Mówi, że uratowała ją twoja magia. Pokręciłem głową. – Nie moja magia. Moje zioła, to wszystko. To co innego. – Różnica nie jest tak wielka, jak ci się wydaje. – Valdearg uniósł wielki ogon i owinął się nim, tworząc węzeł pomarańczowych i zielonych łusek, które połyskiwały w słońcu. – Cokolwiek nazwałbyś magią, dzięki niej odzyskałem dziecko.

XXX KIEDY ŻYWIOŁY SIĘ ZŁĄCZĄ Niebo przeszył piskliwy krzyk. Podniosłem wzrok, tak samo jak Valdearg, smoczątko i Ionn. I w tej chwili krew zamarzła mi w żyłach. Nie jeden kreeliks, ale wiele tych stworzeń – przynajmniej tuzin – leciało ku nam z chmur dymu. W ich rozdziawionych pyskach widać było śmiercionośne kły. Na grzbiecie przywódcy siedział zgarbiony Bachod, którego siwe włosy falowały na wietrze. Starzec pomachał do kreeliksów. Stwory pochyliły swoje skrzydła nietoperzy i natychmiast utworzyły na niebie szeroki łuk. Z ogłuszającą serią skrzeków zaczęły pikować w naszą stronę. Ionn zarżał i parsknął, tupiąc ze złością kopytami. Mój miecz zadźwięczał odważnie, kiedy wyciągałem go z pochwy, choć dobrze znałem jego ograniczenia wobec negatus mysterium. Za chwilę kreeliksy miały nas dopaść. Nagle ogon Valdearga rozwinął się i wystrzelił w górę. Monstrualny bicz trzasnął, uderzając jednego z kreeliksów. Stwór zaskrzeczał i spadł nieżywy na ziemię. Niczym wściekły rój szerszeni pozostałe kreeliksy skierowały się na wielkiego smoka. Pikując i szybując, nacierały na niego z obnażonymi kłami, usiłując zbliżyć

się na odległość wystarczającą do skutecznego ataku. Pomimo olbrzymiego rozmiaru smok poruszał się z oszałamiającą prędkością – wirując, obracając się i machając ogonem. Jednak dopóki był na ziemi, dopóty kreeliksy miały przewagę. Zastanowiło mnie, dlaczego nie wzniósł się w powietrze, gdzie miałby taką samą swobodę ruchów jak one. Wtedy sobie przypomniałem: mała smoczyca. On ją chronił! Maleństwo kuliło się głęboko w fałdach jego skrzydła, na razie bezpieczne. Lecz póki trzymał ją pod skrzydłem, póty nie mógł polecieć. A na ziemi był narażony na atak. Ionn kręcił się w miejscu, rżąc nerwowo, kiedy tak się przyglądaliśmy. Choć wymachiwałem mieczem i krzyczałem na Bachoda i kreeliksy, ignorowali mnie. Nic, co robiłem, nie odwracało ich uwagi od miotającego się smoka. Ogier stanął dęba, wierzgając kopytami w powietrzu, po czym pogalopował dokoła Valdearga. Jednak napastnicy w dalszym ciągu traktowali go jak powietrze, a Bachod nawet na nas nie spojrzał. Naraz zrozumiałem. Ponieważ straciłem już magię przemiany w jelenia, nie wyczuwali u mnie żadnej mocy! Wcześniej mogłem być dla nich niewielkim zagrożeniem, ale teraz można mnie było zignorować. Pustka w piersi zabolała jak nigdy dotąd. Słowa przepowiedni Smoczego oka rozbrzmiewały mi w myślach. Potomek odwiecznych wrogów, którzy z nim walkę toczyli. Wtedy coś sobie uświadomiłem. Być może

przepowiednia wcale nie dotyczyła mnie! Być może odwieczny wróg smoka, wróg, który albo go zabije, albo sam zginie, to kreeliks! Jakie w takim razie miała znaczenie pozostała część przepowiedni? Czy wszystkie kreeliksy miały skonać, czy tylko niektóre? I czym jest moc o większej potędze? Czymś, co mogło połączyć ze sobą żywioły: powietrze z wodą, wodę z ogniem... Rycząc i zionąc ogniem, Valdearg bronił się przed napastnikami. Jego oczy, które same wyglądały, jakby płonęły, wydawały się widzieć wszystko naraz. Ziemia pod nami drżała od uderzeń smoczego ogona. Pył i dym wznosiły się ku niebu. Wolne skrzydło Valdearga tłukło bez przerwy powietrze nad skrzydłem osłaniającym skulone smoczątko. Bez wątpienia w czasach, kiedy siał przerażenie, nigdy nie był równie godny miana Ognistych Skrzydeł. Na ziemi leżały, dymiąc, trzy spalone kreeliksy. Resztki kolejnych dwóch, zmiażdżonych ogonem, stratowano w ferworze walki. Pozostało jeszcze siedem kreeliksów, w tym ten, na którym siedział Bachod. Stwory krążyły, szukając okazji, żeby zatopić kły w miejscu nieosłoniętym łuskami. Nagle zdałem sobie sprawę, że najbardziej podatne na atak było skrzydło Valdearga. Zawiniętych kurczowo wokół małej smoczycy chropowatych fałd nic nie chroniło. Ponieważ smok był za wielki, aby go zgładzić, prawdopodobnie trzeba by mu zadać wiele ran. Ta myśl

dodała mi nadziei. Wtedy zagryzłem wargę, wspominając ostrzeżenie Cairprégo, że nawet najmniejsze draśnięcie kła kreeliksa może odebrać moc – jak również życie – każdemu magicznemu stworzeniu, bez względu na jego rozmiar. Na rozkaz Bachoda kreeliksy wzniosły się tak wysoko, że zostały po nich tylko maleńkie czarne punkty na smugach dymu. Widziałem, jak ustawiają się w nowym szyku, podobnym do ostrza włóczni. Po chwili zaskrzeczały i poszybowały prosto na swojego wroga. Instynkt podpowiadał mi, że mierzą w skrzydło Valdearga. I wystarczyłoby, żeby tylko jeden trafił. Smoczątko, przeczuwając to samo, zakwiliło i wcisnęło się głębiej między fałdy. Kiedy kreeliksy śmigały ku Valdeargowi, który teraz bardziej niż gniewnego monarchę przypominał troskliwego rodzica, smok wydał z siebie wyzywający ryk. Szykując się na atak, odwrócił ku mnie swoją olbrzymią głowę. Przez ułamek sekundy patrzyliśmy na siebie. I ta krótka chwila wystarczyła, żebym dojrzał w tych lśniących oczach coś, czego wcześniej w nich nie widziałem: strach. Ściskając grzywę Ionna w dłoniach, wytężyłem umysł, żeby wymyślić cokolwiek, co mógłbym zrobić, żeby pomóc. Ale co? Za kilka sekund kreeliksy dotrą do celu. Mała smoczyca ponownie zakwiliła, chowając się głębiej pod skrzydło. Zastanawiałem się, w jaki sposób

udało mi się ją ożywić. Czy naprawdę miało na nią wpływ coś więcej oprócz ziół? Odruchowo sięgnąłem do torby. Mój palec natknął się na coś ostrego. To była struna z psalterium! Co kiedyś powiedział o niej Cairpré? Inny poziom magii, który nie będzie przypominał niczego, z czym się dotychczas spotkałeś. Wyciągnąłem strunę, powyginaną i sczerniałą od ognistego wezwania Urnaldy. Czy mogłaby ona przywołać teraz magię? W dłoniach, które same były pozbawione jakiejkolwiek mocy? Spojrzałem w niebo. Kreeliksy ze skrzydłami złożonymi na plecach pędziły w dół. Teraz widziałem, że Bachod leci na czele, na kreeliksie stanowiącym czubek włóczni. Szybował w otoczeniu wyszczerzonych pysków, siedmiu zestawów kłów. Zrozpaczony szarpnąłem strunę. Brzdęknęła – opadła z niej sadza – po czym ucichła. Nie usłyszałem muzyki. Nie poczułem magii. Wtedy wokół mnie rozległ się głos. To Rhia. Przypominała mi: Pamiętaj o życiu, które cię otacza, jak również o życiu, które masz w sobie. Przyłączył się do niej prastary chrapliwy głos żywego kamienia. Cóż to za dziwna magia, która cię otacza, młodzieńcze? Która pozwala ci się mnie oprzeć? Moc kamienia nie pochodzi z niego samego, lecz ze wszystkiego, co go otacza, wszystkiego, co się łączy. Przerwała mu wiedźma Domnu: Moje stworzenie, wyczuwam w tobie magię, nawet w tej chwili. W końcu

zawołał do mnie dźwięczny głos Eremona: Twoja moc jest potężniejsza, niż ci się wydaje. O życiu, które masz w sobie... Cóż to za dziwna magia... Wyczuwam w tobie... Potężniejsza, niż ci się wydaje... Kreeliksy zaskrzeczały tuż przed uderzeniem. Uniosłem głowę i zobaczyłem drwiącą minę Bachoda, który utkwił wzrok w wybrzuszeniu na osłaniającym młode skrzydle Valdearga. Wielki stwór ostatni raz zaryczał. Do poprzednich wizji dołączył Cairpré. Szukaj odpowiedzi w sobie, mój chłopcze. Potem rozbrzmiały scalone głosy Koła Jakto: Teee moooce są baaardzo bliiisko. Uświadomiłem sobie coś niezwykłego. Być może nigdy nie straciłem swoich mocy! Być może Urnalda mi to wmówiła! A jednak... nawet jeżeli nadal miałem w sobie magię, to w jaki sposób mogłem jej teraz użyć? Kreeliksy ją po prostu wchłoną, zniszczą. Cairpré swego czasu powiedział, że bezpośredni atak z użyciem magii na nic się nie zda. Ze najlepszą strategią jest dobrać się do nich nie wprost. Jak on to ujął? Coś tak zwyczajnego, a zarazem tak potężnego jak powietrze. Powietrze! Kiedy Valdearg wymachiwał ogonem, usiłując trafić jak najwięcej kreeliksów, gorączkowo

rozmyślałem o wielu zaletach powietrza. Niosło oddech. Wiatr. Dźwięki i zapachy. Wodę. Woda! Czy był jakiś sposób... Ogon smoka trafił dwa kreeliksy, odrzucając je na boki. Nie sięgnął jednak Bachoda, którego od celu dzielił teraz zaledwie ułamek sekundy. Valdearg nie mógł już strącić go skrzydłem, był bezradny. Wytężyłem umysł i rozkazałem otaczającemu kreeliksy powietrzu, żeby się schłodziło. Zamarzło. Struna psalterium w mojej dłoni nagle rozbrzmiała jak dzwon w mojej piersi. Uprzednia pustka została wypełniona przypływem mocy, o której wiedziałem, że jest moja. Skoncentrowałem wszystkie myśli na powietrzu i spróbowałem wydobyć z niego całe gorąco. Powietrze wokół mnie i Ionna natychmiast zadrżało od pozyskanego ciepła. Spociłem się, nie tyle z upału, ile z wysiłku. W momencie zderzenia powietrze nad Valdeargiem zamieniło się w masę lodu, która uwięziła Bachoda i resztę kreeliksów. Nie zdążyły nawet zaskrzeczeć, choć myślałem, że pęknie mi głowa od szkarłatnej eksplozji uwolnionego negatus mysterium. Olbrzymia bryła lodu spadła smokowi prosto na grzbiet, tuż poniżej złożonego skrzydła. Kiedy rozbiła się o spaloną ziemię, Valdearg zaryczał z furii i bólu. Zionął ogniem tak gorącym, że zamarzniętą bryłę strawiła pożoga, zasyczała para i ciała zaskwierczały. Po chwili ze spalonych napastników została tylko kałuża wody, krwi i sierści, którą muskały

języki trzaskających płomieni. Ionn zarżał triumfalnie. Potrząsając głową, brykał i podskakiwał. Ja tymczasem zsiadłem i podszedłem do parującej kałuży. Po głowie chodziła mi wizja scalonych nagle żywiołów. Gdyż powietrze istotnie zamieniło się w wodę, a woda w ogień. Moje rozmyślania przerwał piskliwy skrzek. Przestraszyłem się, bo zabrzmiał, jakby wydał go kreeliks. W mgnieniu oka uświadomiłem sobie, że odgłos ten wydała mała smoczyca. Wychynęła spod opiekuńczego skrzydła, a jej niesforne ucho nadal sterczało na bok. Poczułem jednak ucisk w żołądku na widok smutku na jej twarzy. Wzmógł się, kiedy zrozumiałem jego przyczynę. Valdearg, władca smoków, leżał bez ruchu, a jego głowa spoczywała ciężko na przedniej łapie. Z nozdrzy nie wiły się smugi dymu, a pomruki były cichsze i słabsze niż przedtem. Choć jego zielone i pomarańczowe łuski nadal migotały na słońcu, też jakby straciły połysk. Jednak najbardziej znamienny był przygaszony wzrok. Co prawda oczy smoka nadal się świeciły, lecz błyszczały słabo jak migoczące płomyki na krawędzi parującej kałuży. Ionn przyłączył się do mnie, kiedy się zbliżyłem do Valdearga. U podstawy skrzydła osłaniającego maleństwo zobaczyłem strużkę krwi cieknącej z niewielkiego ukłucia. Rany tego rozmiaru w normalnych okolicznościach smok by nawet nie zauważył, lecz tę zadał kieł kreeliksa. Smoczątko, kwiląc cicho, pogładziło

miękkim skrzydełkiem zranione miejsce. – Umiera – oznajmił znajomy głos. Odwróciłem się wraz z Ionnem. Przed nami stała łania o dużych oczach. Jej jasnobrązowa sierść była poplamiona błotem, a na nogach miała kilka otarć i zadrapań. Wystawiła w moją stronę ubrudzone błotem uszy. – Hallio – wyszeptałem przez zaciśnięte gardło. – Myślałem... myślałem, że nie żyjesz. – Nie doceniasz mnie. – Prychnęła cicho, udając urazę. – Jelenie mają swoje sposoby, żeby wymknąć się pościgowi. Nawet pościgowi kreeliksów. – Jej nieprzeniknione brązowe oczy mnie obserwowały. – Sam masz swoje sposoby, Merlinie. Przybyłam dopiero przed chwilą, ale zdążyłam zobaczyć, czego dokonałeś. Skrzywiłem się. – I co mi się nie udało. Odwróciłem się do Valdearga i przyglądałem się, jak patrzy z wysiłkiem na swoje młode, teraz skulone obok jego brzucha. – Odzyskałem moce, ale trochę za późno. Z ponurą miną podszedłem do smoka. Z każdym jego chrapliwym oddechem owiewała mnie fala ciepłego powietrza. Jego żółte oczy, teraz przymknięte, zwróciły się w moją stronę. – Wnuku Tuathy – zagrzmiał głos wielkiego stworzenia. – Myliłem się. Zasługujesz na miano... czarodzieja.

Poruszałem suchym jak wiór językiem w ustach. Smok próbował podnieść głowę, po czym znów się osunął. – Nie przeżyłem tej bitwy... tak jak nie przeżyły jej kreeliksy. Miałem przynajmniej satysfakcję z usmażenia ich na sam koniec. – Ogromnym cielskiem wstrząsnął zbolały kaszel. – Moja córka! Co się z nią stanie? Kto ją nauczy... zdobywać pożywienie, latać, władać magią? Kto... wskaże jej drogę do mojej jaskini, do naszej siedziby? Kto jej opowie o... wzniosłym przeznaczeniu smoka? Żałując, że nie mogę się oprzeć na swojej lasce, przestąpiłem z nogi na nogę, po czym odpowiedziałem: – Niewiele wiem o smokach. A jeszcze mniej o magii. Znam jednak drogę do twojej jamy i serce by mi się uradowało, gdybym mógł zaprowadzić tam małą smoczycę. Zerknąłem na Hallię, która stała teraz na sczerniałej ziemi niedaleko smoczycy. Mierzyły się nawzajem wzrokiem – jedna parą promiennych brązowych okręgów, a druga lśniących pomarańczowo trójkątów. Być może to kwestia magii, którą obie posiadały, a może tego, że obie straciły bliskich, ale byłem pewien, że te dwie istoty porozumiewają się ze sobą, prowadzą rozmowę w języku bez słów. – Twojemu dziecku nie zabraknie opieki – oświadczyłem. Oczy smoka zalśniły, po czym gwałtownie przygasły.

– Nigdy nikogo ani niczego się nie bałem – wycharczał. – Aż do dzisiaj. Jednak podczas tej bitwy najbardziej lękałem się nie ataku kreeliksów, lecz śmierci mojego maleństwa. – Kolejny spazm kaszlu wstrząsnął jego ciałem aż po kolce na ogonie. – A teraz... teraz boję się czegoś innego. – Czego? – Śmierci. Własnej śmierci! Smok pragnie życia, pożera je. Chłonie je wielkimi garściami! Niełatwo go zgładzić i nie umiera on w spokoju. Opiera się... – Urwał, usiłując stłumić kaszlnięcie. – Do samego końca. – Jego złowrogie oczy, teraz mętne i żółte, zmierzyły mnie. – Ale nie mogę się już dłużej opierać. A teraz, młody czarodzieju... boję się. Powoli podszedłem do olbrzymiego pyska. Wyciągnąłem dłoń, żeby dotknąć wydatnej brwi nad jednym okiem. Nie wiedząc, skąd przyszły mi do głowy te słowa, powiedziałem: – Wypatruj światła, Ogniste Skrzydła... Idź do niego. Leć do niego. Twoje dziecko cię nie opuści. Ja też nie. Wtedy Valdearg wyzionął ducha, wypuszczając ostatnią smugę dymu. Światło w jego oczach zgasło i powieki zamknęły się na zawsze.

XXXI MOC O WIĘKSZEJ POTĘDZE Chwila ciągnęła się w nieskończoność. Staliśmy cisi jak spalona ziemia wokół nas, nieruchomi jak martwy smok. Tylko mała smoczyca od czasu do czasu się wierciła, trącając pyszczkiem pozbawione życia ciało ojca. W końcu Hallia zbliżyła się do smoczątka. Kiedy szła, jej postać łani się rozproszyła i pojawiła się młoda kobieta mocnej budowy. Przez cały czas nie odrywała smutnych oczu od małej smoczycy. Zbliżyła się, a lawendowy ogon stworzonka się rozwinął i uderzył nerwowo o ziemię. Hallia zaczęła śpiewać powolną, kojącą melodię, pełną wizji zielonych łąk i skąpanych w słońcu strumieni, i ogonek się uspokoił. Płynnym ruchem usiadła, przez cały czas śpiewając. Podeszliśmy do nich z Ionnem. Ogier, którego czarna sierść połyskiwała w popołudniowym słońcu, machnął głową na powitanie. Smoczyca – o połowę wyższa od Ionna, choć dużo chudsza – na początku się zawahała, po czym odwzajemniła skinienie. Jednak kiedy machnęła główką, ochlapały nas pomarańczowe krople. Wymieniliśmy z Hallią spojrzenia, wiedząc, że to łzy. Hallia przestała śpiewać. Przechyliła głowę na bok i

przyjrzała się stworzeniu ze współczuciem. – Twoja strata jest jeszcze większa od mojej, młoda istoto. Ja przynajmniej dobrze znałam brata. Tak dobrze, że ciągle słyszę jego oddech i jego myśli jeszcze przed swoimi. Ostrożnie wyciągnąłem dłoń i pogłaskałem niesforne ucho małej smoczycy. Choć sterczało jak gałąź, wystając dalej niż moje przedramię, było niezwykle miękkie. Pokrywały je maleńkie fioletowe włoski. Smoczyca zakwiliła cicho, po czym zniżyła pyszczek do moich stóp. Bez ostrzeżenia złapała szczękami mój trzewik i szarpnęła go, przewracając mnie na plecy. Hallia uśmiechnęła się. – Rozpoznała cię. Pomimo obolałych pleców też nie mogłem opanować uśmiechu. – Co więcej, chyba rozpoznała mój but. To z niej karmiłem ją podczas naszego poprzedniego spotkania. Mała smoczyca znów szarpnęła but, ściągając mi go ze stopy. Uświadomiłem sobie, że to ten sam but, który przeżuwałem, kiedy dawno temu dotarłem do siedliska jej ojca. Zanim po niego sięgnąłem, maleństwo przekrzywiło głowę i połknęło trzewik w całości. Krzyknąłem, lecz za późno. Było po bucie. Ionn parsknął, co zabrzmiało jak serdeczny śmiech. Nagle zesztywniał. Zastrzygł uszami. Odwrócił głowę na bok, szurając w ziemi kopytem. Hallia skoczyła na nogi. Oboje podążyliśmy wzrokiem za spojrzeniem Ionna.

Od podobnego do piramidy wzgórza nadchodziła grupa niskich, krępych postaci. Tarcze i napierśniki migotały w słońcu. Na środku szła postać z laską w spiczastym kapeluszu na kołtunie rudych włosów. Urnalda. Choć zagotowałem się ze złości, ugryzłem się w język. Nie zważając na brak buta, wyprężyłem pierś i stanąłem wyprostowany jak struna. Kolczyki z muszli zalśniły, kiedy Urnalda podeszła. Nie umiałem odczytać z oczu jej myśli, ale zaciśnięta szczęka sprawiała ponure i bezlitosne wrażenie. Kiedy grupa krasnoludów znalazła się o kilka kroków od nas, Urnalda zwolniła i uniosła krótką dłoń. Pozostałe krasnoludy, trzymające topory i łuki, stanęły. Czarodziejka podeszła i obejrzała zwłoki smoka. Wzdrygnęła się lekko na widok skulonego smoczątka, ale nic nie powiedziała. Jej wzrok padł na parującą kałużę pełną krwi i włosów Bachoda oraz kreeliksów. W końcu odwróciła się do mnie. – Widzę, że twoja moc bywa odzyskana. Zmrużyłem oczy. – Nigdy jej nie straciłem, o czym dobrze wiesz. Wmówiłaś mi to. – To bywa prawda. – Kolczyki zastukały, kiedy Urnalda przytaknęła. – Czar zabierający magię bywa skuteczny tylko wtedy, jeżeli ofiara uwierzy, że jej moce bywały zniszczone. Wtedy i ofiara, i wszyscy dokoła bywają oszukani. A taki właśnie bywał plan Urnaldy.

Moja dłoń, w której ciągle trzymałem strunę psalterium, zacisnęła się w pięść. – A czy zabicie wszystkich – oprócz jednego – młodych Valdearga też było częścią twojego planu? – Nie – odparła beznamiętnie, obracając końcem laski w sczerniałej ziemi. – Ale mogło bywać gorzej. – A co z kreeliksami? Czy również wzięłaś je pod uwagę? Dzięki twojej pomocy zgładziły smoka, a potem zgładziłyby też ciebie i mnie, jak również każdą magiczną istotę na Fincayrze. – Mój głos brzmiał jak warknięcie. – W swojej arogancji, Urnaldo, prawie umożliwiłaś powrót Rhicie Gawrowi! To jego plan, nie twój, stał za twoimi czynami. Wypełniłaś go chyba bezwiednie, ale i tak posłużyłaś mu za narzędzie. Jej twarz, zazwyczaj blada, spąsowiała. – E tam! Nigdy nie bywam w błędzie – oznajmiła, po czym na chwilę spuściła wzrok. – Jednak bywa niewykluczone, że mnie chwilowo oszukano. Wyciągnęła dłoń skierowaną wnętrzem do góry. Powietrze przeciął błysk i kilku krasnoludów odskoczyło na bok, wpadając przy tym na siebie. W dłoni Urnaldy znajdowała się moja laska. Czarodziejka wypowiedziała kilka słów i laska poszybowała w powietrzu, obracając się płynnie w moją stronę. Chwyciłem ją ochoczo, jakbym ściskał wyciągniętą dłoń starego przyjaciela. Mój magiczny wzrok przebiegł po znajomych symbolach – pękniętym kamieniu, mieczu, gwieździe w okręgu i pozostałych. Tu była zawarta cała

mądrość Siedmiu Pieśni. Wreszcie poczułem, że odzyskałem wszystko. Urnalda przyglądała mi się, bawiąc się muszlą kolczyka. – To bywa za to, co zrobiłeś dla mojego ludu. Wiedząc, że to jedyne przeprosiny, na jakie mogę liczyć, zważyłem laskę w dłoni. – Dotrzymałem złożonej obietnicy. Urnalda przechyliła głowę ku skulonej małej smoczycy. – Teraz bywa jeszcze tylko jedna sprawa. Musimy wspólnymi siłami zgładzić ostatnią z tych podłych bestii. – Zaczekaj – powiedziałem. – Śmierć starego smoka może być dla nas okazją. Właśnie tak, okazją, żeby naprawić stosunki między rasą smoków a nami. Choć może to się wydać trudne, dlaczego by nie potraktować jej jak naszego pobratymca? Może nawet przyjaciela? Niewykluczone, że ona odpłaci się nam tym samym. – Pobratymiec? Przyjaciel? – prychnęła Urnalda. – Nigdy! Za często bywałam świadkiem furii smoków! Może i odzyskałeś swoje moce, ale straciłeś rozum. – Klasnęła w dłonie. – Straże! Gotować broń. Krasnoludy naciągnęły strzały i uniosły obustronne topory. Żołnierze czekali na rozkaz w gotowości bojowej. Uderzyłem laską o ziemię, rozłupując spalony kamień. – Posłuchajcie mnie wszyscy! Nie zabijecie tej smoczycy. – Spiorunowałem Urnaldę wzrokiem i

podszedłem do niej. Nachyliłem głowę. – Jeżeli ty albo twoi ludzie będziecie chcieli kiedyś skrzywdzić tego smoka, w jakikolwiek sposób, z jakiegokolwiek powodu, to będziesz miała do czynienia z moim gniewem. Gniewem... czarodzieja. Koniec, jaki spotkał kreeliksy, to drobiazg w porównaniu z tym, co będzie czekać ciebie. Przez dłuższą chwilę czarodziejka łypała na mnie nieufnie. Powietrze między nami stężało, prawie zaiskrzyło od napięcia. Wtedy, bez słowa, Urnalda odwróciła się i odeszła zdecydowanym krokiem tą samą drogą, którą przyszła. Jej krępi wojownicy schowali broń i szybko ruszyli za czarodziejką, przyspieszając, żeby dotrzymać jej kroku. Patrzyłem, jak skręcają i znikają za wzgórzem. Ionn trącił mnie w rękę. Pogłaskałem go po karku, nadal wpatrując się w miejsce, gdzie ostatni raz widziałem czubek spiczastego kapelusza Urnaldy. Nagle rozległ się krzyk Hallii. Odwróciliśmy się z Ionnem i zobaczyliśmy, że dziewczyna pokazuje na parującą kałużę, w której bulgotały resztki kreeliksów. Z oparów wyłaniał się kształt. Twarz – bez włosów, z krzywymi zębami i z brodawką na środku czoła. Wiedziałem, że to Domnu, i przygotowałem się na spotkanie. Kiedy usta wiedźmy wykrzywiły się w makabrycznym uśmiechu, niebieskie płomyki liznęły krawędzie kałuży. – Cóż, moje stworzenia, przeżyłyście. Ja bym tego nie obstawiła. – Płomienie wzmogły się, zbierając się jej

wokół oczu. – Nawet mój kucyk przeżył. Kopyto Ionna łupnęło o ziemię. Zarżał przekornie. Eteryczna twarz, drżąca wraz z parą, zmarszczyła czoło. – A co z naszą umową? Pokręciłem głową. – Galator przepadł. Jest zasypany w głębi wulkanicznej góry. Niebieskie płomyki wyskoczyły jej z oczu. – Chyba nie przyszło ci do głowy, aby mnie teraz zdradzić, prawda? – Skądże – odparłem. – Ja, w odróżnieniu od niektórych, dotrzymuję słowa. – Pokazałem na bulgoczącą pod nią kałużę. – Ale złodziej, który ukradł naszyjnik z twojej kryjówki, nie będzie cię już więcej niepokoił. Domnu skrzywiła się, a jej twarz zafalowała. – Niech to rozgotowane kości porwą! Przepadł, zanim miałam okazję się nim pobawić! No cóż, niech tak będzie. I tak nie przepadałam za kolorem tego diabelstwa. Zegnajcie, moje stworzenia. W kałuży natychmiast zakłębiło się od niebieskich płomieni. Kiedy chwilę później zniknęły w oparach, zniknęła również twarz wiedźmy. Oparty o laskę, nie odrywałem wzroku od kałuży. Dźwięczny głos Hallii przerwał ciszę. – Merlinie? Odwróciłem się do niej. Jak ja się cieszyłem, że mogłem znów patrzeć w te oczy! Poczułem nową falę

wdzięczności za to, że nie stała jej się krzywda. i ku mojemu zaskoczeniu coś jeszcze, coś poważniejszego niż wdzięczność. – Przypominasz sobie – zapytała Hallia cicho – tamtą chwilę w jaskini wyroczni, kiedy powiedziałam, że masz pewien rodzaj mocy? – Tak. I przypominam sobie, że nie umiałaś jej nazwać. Przytaknęła powoli. – Teraz umiem. To moc zrozumienia. Przeskakiwania nad barierami, wyszukiwania sensu w śladach. I to może być potężniejsze nawet od mocy smoka, kreeliksa czy samego Galatora. Obracając strunę psalterium, prawie się uśmiechnąłem. – Tylko nie zapominaj – dodała Hallia, trącając mnie – że nawet czarodziej powinien chodzić w parze butów. Poruszyłem palcami bosej stopy. – Chyba że umie pędzić jak jeleń. Hallia przyjrzała mi się uważnie. – Albo latać... jak młody sokół.