Thomas Rachael - Destiny znaczy przeznaczenie

Rachael Thomas

Destiny znaczy przeznaczenie Tłu​ma​cze​nie: Mo​ni​ka Łe​sy​szak

ROZDZIAŁ PIERWSZY Za​fir Al Asma​ri z nie​do​wie​rza​niem pa​trzył na ce​gla​ny dom, ku któ​re​mu zmie​rzał. Sta​ra fa​sa​da kon​tra​sto​wa​ła z nie​na​gan​nym lon​dyń​skim apar​ta​men​tem, któ​ry wła​śnie opu​ścił. Czy moż​li​we, żeby oso​ba, któ​rej szu​kał, miesz​ka​ła w tak nędz​nych wa​run​kach? Stad​ni​na na wsi pod Lon​dy​nem wy​glą​da​ła, jak​by pa​mię​ta​ła lep​sze cza​sy. Nie tak wy​obra​żał so​bie miej​sce za​miesz​ka​nia De​sti​ny Ri​chards. Ścią​gnę​ła go tu jej sła​wa do​sko​na​łej tre​ner​ki na​ro​wi​stych koni. Dla niej oso​bi​ście od​był da​le​ką po​dróż z Ke​zo​ba​nu. Za​trzy​mał czar​ny spor​to​wy sa​mo​chód i wy​siadł, na​dal nie​pew​ny, czy wejść do środ​ka. Ktoś mu​siał go źle po​in​for​mo​wać. Nie​moż​li​we, żeby pra​co​wa​ła w tak za​pusz​czo​nym go​spo​dar​stwie. Sta​re szo​py nie przy​po​mi​na​ły pro​fe​sjo​nal​nych staj​ni. Za​mie​rzał wsiąść z po​wro​tem, gdy ja​kiś ruch we​wnątrz przy​kuł jego spoj​rze​nie. Cie​ka​wość zwy​cię​ży​ła. Ru​szył żwi​ro​wa​nym pod​jaz​dem i zaj​rzał do bu​dyn​ku słu​żą​ce​go za ma​neż. Przez otwar​te drzwi zo​ba​czył wy​so​ką, szczu​płą mło​dą ko​bie​tę, wo​dzą​cą do​oko​ła kasz​ta​no​wa​te​go ko​nia. Za​cie​ka​wio​ny, ru​szył wzdłuż ścia​ny, by po​znać jej toż​sa​mość. Je​że​li to rze​czy​wi​ście De​sti​ny Ri​chards, to nie po​peł​nił błę​du, za​trud​nia​jąc ją, za​nim przy​był, żeby po​znać ją oso​bi​ście. ‒ Och, przy​je​chał pan – od​wró​cił jego uwa​gę wy​so​ki, dam​ski głos zza ple​ców. Za​fir przy​sta​nął i zwró​cił twarz ku nie​co star​szej od tam​tej, jak na jego gust zbyt roz​en​tu​zja​zmo​wa​nej ko​bie​cie. ‒ Czy przy​był pan na roz​kaz szej​ka, żeby zo​ba​czyć, ja​kich cu​dów De​sti​ny do​ko​nu​je? Za​fir zmru​żył oczy. Draż​nił go jej szcze​biot, ale uznał, że to do​brze, że wzię​ła go za jego wła​sne​go pod​wład​ne​go. Oce​ni, czy

De​sti​ny Ri​chards na​praw​dę tak do​sko​na​le ra​dzi so​bie z koń​mi, jak gło​si​ła plot​ka. Miał na​dzie​ję, że tak, lecz w tych oko​licz​no​ściach nie za bar​dzo w to wie​rzył. ‒ Tak i nie mam cza​su do stra​ce​nia – od​po​wie​dział krót​ko. – Gdzie De​sti​ny? ‒ Moja cór​ka jest w stad​ni​nie. Tędy pro​szę. – Wska​za​ła mu dro​gę z uśmie​chem, obej​mu​ją​cym tyl​ko usta, ale nie oczy. Po​kre​wień​stwo De​sti​ny z tą ko​bie​tą nie wró​ży​ło do​brze. Nie wzbu​dzi​ła sym​pa​tii Za​fi​ra. W jego kra​ju przy​wią​zy​wa​no wiel​ką wagę do pierw​sze​go wra​że​nia, ale nie mógł zre​zy​gno​wać z ostat​niej szan​sy ra​tun​ku dla Ma​je​eda. Bez sło​wa ru​szył w kie​run​ku ma​ne​żu, świa​do​my, że go​spo​dy​ni po​dą​ża w ślad za nim. Wszedł po ci​chu, przy​sta​nął przy drew​nia​nej ścia​nie i ob​ser​wo​wał. Do​pó​ki De​sti​ny go nie spo​strze​gła, z przy​jem​no​ścią mie​rzył wzro​kiem wy​so​ką, zgrab​ną syl​wet​kę w opi​na​ją​cych bio​dra spodniach do kon​nej jaz​dy i ob​ci​słym pod​ko​szul​ku. Wy​so​ko zwią​za​ny koń​ski ogon ko​ły​sał się wdzięcz​nie przy każ​dym ru​chu. Wy​glą​da​ła uro​czo, zu​peł​nie ina​czej, niż so​bie wy​obra​ził po spo​tka​niu z jej mat​ką. Koń zwol​nił kro​ku, wresz​cie sta​nął na jej po​le​ce​nie. De​sti​ny po​cze​ka​ła, aż do niej po​dej​dzie. Po​gła​ska​ła go po py​sku i po​wie​dzia​ła do nie​go parę słow. Za​fir za​uwa​żył, że łą​czy ją z nim bli​ska więź, że zwie​rzę jej ufa. De​sti​ny od​wró​ci​ła się i na​po​tka​ła jego spoj​rze​nie. Po​mi​mo od​le​gło​ści to spoj​rze​nie w ja​kiś spo​sób ich po​łą​czy​ło. Była pięk​na. Po raz pierw​szy, od​kąd zo​stał szej​kiem Ke​zo​ba​nu, ktoś obu​dził w nim za​in​te​re​so​wa​nie. Od​pę​dził nie​wy​god​ne my​śli. Jej uro​da nie po​win​na go roz​pra​szać, zwłasz​cza te​raz, gdy pro​to​kół wy​ma​gał od nie​go zna​le​zie​nia na​rze​czo​nej. Jako ostat​ni z rodu mu​siał za​pew​nić kra​jo​wi na​stęp​cę tro​nu. ‒ De​sti​ny, przy​je​chał czło​wiek od szej​ka, ten, o któ​rym ci mó​wi​łam. Mimo uśmie​chu Za​fir wy​chwy​cił w gło​sie mat​ki dziew​czy​ny ostrze​gaw​czą nutę. Wy​czuł też po​mię​dzy nimi na​pię​cie. Ru​szył przez pia​sek w stro​nę De​sti​ny. Jego uwa​dze nie umknę​ło bun​tow​ni​cze spoj​rze​nie, za​nim po​now​nie zwró​ci​ła na nie​go wzrok,

tym ra​zem z wy​raź​ną dez​apro​ba​tą. Prze​mknę​ło mu przez gło​wę py​ta​nie, czy po​ca​łu​nek by jej nie uła​go​dził. Po​cią​ga​ła go nie​od​par​cie. ‒ Pa​mię​tam – od​rze​kła z po​zor​nym spo​ko​jem. ‒ De​sti​ny Ri​chards. Czym mogę słu​żyć? Koń po​dą​żył w ślad za nią i z za​cie​ka​wie​niem ob​ser​wo​wał, jak po​da​je rękę go​ścio​wi. Za​fir le​d​wie po​wstrzy​mał uśmiech roz​ba​wie​nia, gdy po​zo​ro​wa​ną uprzej​mo​ścią usi​ło​wa​ła za​ma​sko​wać swą nie​okieł​zna​ną na​tu​rę. Przy​po​mi​na​ła mu mło​dą klacz, któ​ra wo​la​ła​by ga​lo​po​wać po pu​sty​ni niż cho​dzić w cu​glach. Naj​chęt​niej po​rwał​by ją w ra​mio​na i na​mięt​ny​mi po​ca​łun​ka​mi prze​ła​mał jej opór. Z przy​jem​no​ścią ujął jej dłoń. Brą​zo​we oczy o bar​wie po​le​ro​wa​ne​go ma​ho​niu pa​trzy​ły tak, jak​by od​wza​jem​nia​ła jego za​in​te​re​so​wa​nie. Od​pę​dził nie​sto​sow​ne my​śli. Śmierć ojca przed sze​ściu laty zmu​si​ła go do re​zy​gna​cji z nie​skrę​po​wa​nej swo​bo​dy. Po raz pierw​szy jej po​ża​ło​wał. ‒ Pro​szę mi wy​ba​czyć wtar​gnię​cie – za​gad​nął. – Sły​nie pani z umie​jęt​no​ści uspo​ka​ja​nia koni po trau​ma​tycz​nych prze​ży​ciach. Pani sła​wa do​tar​ła do szej​ka Ke​zo​ba​nu. Dla​te​go za​warł umo​wę z wła​ści​cie​la​mi staj​ni, na mocy któ​rej po​je​dzie pani do Ke​zo​ba​nu, żeby pra​co​wać z jego wspa​nia​łym arab​skim ogie​rem. Dla​te​go przy​by​łem, żeby po​znać pa​nią oso​bi​ście przed po​wro​tem do kra​ju. Kłam​stwo lek​ko prze​szło mu przez usta. Za​ta​ił swo​ją praw​dzi​wą toż​sa​mość, po​nie​waż gdy​by ją zna​ły, mat​ka De​sti​ny albo ona sama z pew​no​ścią utrud​ni​ły​by mu za​da​nie. ‒ Ro​zu​miem. A je​że​li nie ze​chcę przy​jąć za​pro​sze​nia? – za​py​ta​ła, wy​raź​nie zde​ner​wo​wa​na. ‒ Za póź​no na wa​ha​nie. Umo​wa zo​sta​ła za​war​ta. Przy​je​cha​łem tyl​ko po to, żeby spraw​dzić, czy pani ta​lent nie zo​stał prze​re​kla​mo​wa​ny. ‒ Mu​szę zo​ba​czyć ko​nia, za​nim wy​ra​żę zgo​dę na co​kol​wiek – od​rze​kła sta​now​czo. ‒ De​sti​ny! Co ty wy​pra​wiasz? – upo​mnia​ła ją mat​ka ner​wo​wo. Wy​glą​da​ło na to, że prze​ży​ła szok. On też. Zu​peł​nie za​po​-

mniał o jej ist​nie​niu. Praw​dę mó​wiąc, o resz​cie świa​ta też. Wi​dział tyl​ko De​sti​ny. Ni​g​dy nie czuł ta​kiej wię​zi z ko​bie​tą. ‒ Pro​szę zo​sta​wić nas sa​mych – roz​ka​zał. Osią​gnął za​mie​rzo​ny sku​tek. Star​sza z pań le​ciut​ko skło​ni​ła gło​wę i wy​szła. Naj​wy​raź​niej cór​ka nie odzie​dzi​czy​ła po niej cha​rak​te​ru. ‒ Pro​szę wy​ba​czyć, ale mu​szę za​dbać o ko​nia – oznaj​mi​ła De​sti​ny. Nie cze​ka​jąc na od​po​wiedź, opu​ści​ła ma​neż. Za​fir zo​stał jesz​cze chwi​lę i od​pro​wa​dził ją wzro​kiem, nie​co zi​ry​to​wa​ny, że po raz pierw​szy w ży​ciu musi wal​czyć o od​zy​ska​nie kon​tro​li nad sobą. Zde​cy​do​wa​ny sfi​na​li​zo​wać kon​trakt, po chwi​li ru​szył w ślad za nią w pew​nej od​le​gło​ści. Zwy​kle do​ce​niał do​bre ko​nie, ale obec​nie jego uwa​gę sku​tecz​nie od​wró​ci​ła po​nęt​na dziew​czy​na. Dla​cze​go wła​śnie ona? Bez wąt​pie​nia była pięk​na, lecz w ni​czym nie przy​po​mi​na​ła za​dba​nych, wy​ra​fi​no​wa​nych pięk​no​ści, z któ​ry​mi ro​man​so​wał, za​nim zo​stał wład​cą Ke​zo​ba​nu. Ro​bi​ła wra​że​nie nie​win​nej i nie​po​kor​nej. Chy​ba wła​śnie jej na​tu​ral​ność za​fa​scy​no​wa​ła go od pierw​sze​go wej​rze​nia. Jej sil​na wola i opór obu​dzi​ły w nim dłu​go tłu​mio​ne po​żą​da​nie. Od​pro​wa​dzi​ła ko​nia do staj​ni i za​mknę​ła za sobą drzwi, da​jąc do zro​zu​mie​nia, żeby jej nie prze​szka​dzał. Sta​nął więc, wspar​ty o fu​try​nę, i ob​ser​wo​wał, jak zdej​mu​je uprząż z ko​nia i szczot​ku​je go płyn​ny​mi, ryt​micz​ny​mi po​cią​gnię​cia​mi szczot​ki. Zwie​rzę, naj​wy​raź​niej za​do​wo​lo​ne z za​bie​gu, chwy​ci​ło tro​chę sia​na ze żło​bu i gło​śno żuło. ‒ Zda​łam eg​za​min? – za​gad​nę​ła, jak​by rzu​ca​ła mu wy​zwa​nie, pa​trząc przy tym pro​sto w oczy. ‒ Tak. Wy​star​cza​ją​co dużo zo​ba​czy​łem – po​twier​dził. ‒ Ale ja jesz​cze nie wiem, na czym sto​ję. Pro​szę wy​ja​śnić, cze​go ode mnie ocze​ku​je​cie. Za​fir po​dzi​wiał jej od​wa​gę. Nikt nie prze​ma​wiał do nie​go tak śmia​ło. Cie​ka​wi​ło go, jak by się za​cho​wa​ła, gdy​by po​zna​ła jego toż​sa​mość. Przez chwi​lę ku​si​ło go, żeby wy​znać praw​dę, ale słow​na po​tycz​ka spra​wia​ła mu zbyt wiel​ką przy​jem​ność, by wy​pro​wa​dzać ją z błę​du. ‒ Po​le​ci pani do Ke​zo​ba​nu pra​co​wać z Ma​je​edem, naj​wspa​-

nial​szym ogie​rem szej​ka. Po​pa​trzy​ła na nie​go nie​uf​nie, nie prze​ry​wa​jąc cze​sa​nia. Nie po​zo​sta​ło mu nic in​ne​go jak cier​pli​wie ocze​ki​wać od​po​wie​dzi, cho​ciaż nie przy​wykł do cze​ka​nia. ‒ Na czym po​le​ga pro​blem? – spy​ta​ła wresz​cie, ru​sza​jąc ku wyj​ściu. ‒ Spo​wo​do​wał wy​pa​dek, w któ​rym zgi​nę​ła sio​stra szej​ka – od​po​wie​dział po dłuż​szej chwi​li. Choć mó​wił o wła​snej sio​strze jak o ob​cej oso​bie, py​ta​nie De​sti​ny obu​dzi​ło w nim na nowo wy​rzu​ty su​mie​nia. To od nie​go Ta​bi​nah ucie​ka​ła na jego ogie​rze, po​nie​waż ją uniesz​czę​śli​wił. De​sti​ny pa​trzy​ła na przy​stoj​ne​go męż​czy​znę w dżin​sach i ja​sno​nie​bie​skiej ko​szu​li, nie​pa​su​ją​cej do oliw​ko​wej cery czło​wie​ka pu​sty​ni. Wy​obra​zi​ła go so​bie w bia​łych po​wiew​nych sza​tach. Ale i w tym nie​od​po​wied​nim stro​ju ro​bił na niej wiel​kie wra​że​nie. Wy​so​ko unie​sio​na gło​wa i dum​na po​sta​wa świad​czy​ły o tym, że przy​wykł do wy​da​wa​nia roz​ka​zów i po​słu​szeń​stwa pod​wład​nych. Nie​wąt​pli​wie zaj​mo​wał wy​so​ką po​zy​cję, ale nie za​mie​rza​ła wy​ko​ny​wać jego po​le​ceń. Mia​ła dość ule​ga​nia cu​dzej woli. Ma​co​cha po​stą​pi​ła pod​le, za​wie​ra​jąc umo​wę w jej imie​niu, nie py​ta​jąc jej o zda​nie. Cho​dzi​ło jej wy​łącz​nie o pie​nią​dze. Jej los nic jej nie ob​cho​dził. Była rów​nie zim​na i apo​dyk​tycz​na jak jej oj​ciec, co tyl​ko wzma​ga​ło w De​sti​ny chęć uciecz​ki. Choć staj​nie przy​po​mi​na​ły szczę​śli​we chwi​le dzie​ciń​stwa przed śmier​cią mat​ki, chcia​ła stąd odejść za przy​kła​dem młod​szej sio​stry Mil​ly, za​nim po​stę​po​wa​nie ma​co​chy do resz​ty za​trze do​bre wspo​mnie​nia. ‒ Przy​kro mi z po​wo​du kło​po​tów szej​ka, ale nie mogę wam po​móc – od​rze​kła sta​now​czo. Przy​bysz zmru​żył oczy ciem​ne jak onyks i za​ci​snął zęby pod krót​ko przy​strzy​żo​ną ciem​ną bro​dą. ‒ Usta​li​li​śmy z pani mat​ką, że bę​dzie pani w sta​nie na​tych​miast po​le​cieć do Ke​zo​ba​nu – oświad​czył gło​sem nie zno​szą​cym sprze​ci​wu. ‒ Po pierw​sze, jest moją ma​co​chą, nie mat​ką, a po dru​gie nie

mia​ła pra​wa dzia​łać w moim imie​niu za mo​imi ple​ca​mi, na​wet dla bo​ga​te​go szej​ka. Pro​po​nu​ję więc po​szu​kać po​mo​cy gdzie in​dziej. – Chcia​ła go wy​mi​nąć, ale gdy po​de​szła bli​żej, nogi od​mó​wi​ły jej po​słu​szeń​stwa, a ser​ce przy​spie​szy​ło rytm jak u za​ko​cha​nej na​sto​lat​ki. Prak​tycz​nie nic nie wie​dzia​ła o mi​ło​ści. Ni​g​dy żad​nej nie prze​ży​ła. Uni​ka​ła jej jak ognia. Całe uczu​cie prze​la​ła na ko​nie. Wma​wia​ła so​bie, że ser​ce wali jej jak mło​tem ze zło​ści na ma​co​chę, a nie z po​wo​du bli​sko​ści eg​zo​tycz​ne​go go​ścia, ale nie mo​gła ode​rwać od nie​go wzro​ku. ‒ Umo​wa zo​bo​wią​zu​je, pan​no Ri​chards. Za dwa dni wy​la​tu​je pani do Ke​zo​ba​nu. Szorst​ki, roz​ka​zu​ją​cy ton gło​su po​dzia​łał jak sy​gnał alar​mo​wy. Ciem​ne oczy błysz​cza​ły gnie​wem ni​czym gwiaz​dy na noc​nym nie​bie, ku​szą​ce i groź​ne. Przez ostat​nie szes​na​ście lat, od​kąd ma​co​cha na sta​łe wkro​czy​ła w ich ży​cie, po​słusz​nie wy​peł​nia​ła jej i ojca wolę, re​zy​gnu​jąc z wła​snych ma​rzeń i aspi​ra​cji. Zo​sta​ła, żeby wspie​rać młod​szą sio​strę w okre​sie do​ra​sta​nia. Ostat​nio po​mo​gła jej umknąć wła​dzy ojca i osie​dlić się w Lon​dy​nie. Te​raz, kie​dy Mil​ly szczę​śli​wie sta​nę​ła na wła​snych no​gach, przy​szedł czas na nią. Nie mu​sia​ła się już trosz​czyć o ni​ko​go prócz sie​bie. Tym​cza​sem ten obcy uznał, że ma pra​wo wtar​gnąć w jej ży​cie i wy​wieźć ją na pu​sty​nię na ży​cze​nie szej​ka, któ​re​go z pew​no​ścią stać było na za​trud​nie​nie naj​wyż​szej kla​sy świa​to​wych spe​cja​li​stów. Może jed​nak nie​ocze​ki​wa​na pro​po​zy​cja sta​no​wi​ła szan​sę wy​zwo​le​nia? We wcze​snych la​tach mło​do​ści mi​łość do koni po​chło​nę​ła ją cał​ko​wi​cie, nie zo​sta​wia​jąc miej​sca na inne uczu​cia. Albo też sta​no​wi​ła wy​mów​kę dla uciecz​ki od rze​czy​wi​sto​ści. Czy mo​gła wy​ko​rzy​stać swo​je umie​jęt​no​ści, żeby zy​skać upra​gnio​ną wol​ność? ‒ Nie ob​cho​dzą mnie wa​sze usta​le​nia. Ni​g​dzie nie jadę – oświad​czy​ła, gdy uświa​do​mi​ła so​bie, że wpa​dła​by z desz​czu pod ryn​nę, spod wła​dzy jed​ne​go ty​ra​na w ręce dru​gie​go. Do​szła do wnio​sku, że le​piej od​rzu​cić ku​szą​cą ofer​tę i zna​leźć inny spo​sób zy​ska​nia fi​nan​so​wej i oso​bi​stej nie​za​leż​no​ści.

‒ Ma​je​ed to wspa​nia​ły ru​mak. Za​cho​wu​je się, jak​by wie​dział, kto spadł z jego grzbie​tu, i jak​by ob​wi​niał się o śmierć sio​stry szej​ka – wy​rwał ją z za​du​my głos przy​by​sza. – Zgi​nę​ła na miej​scu. Jego sło​wa po​ru​szy​ły w ser​cu De​sti​ny czu​łą stru​nę. Współ​czu​ła wład​cy da​le​kie​go kra​ju, ale nie za​mie​rza​ła roz​wią​zy​wać jego pro​ble​mów. Mia​ła wła​sne. ‒ Bar​dzo mi przy​kro z po​wo​du tej tra​ge​dii, ale na​praw​dę nie mogę wam po​móc. ‒ Ogier cier​pi męki. Nie do​pusz​cza do sie​bie ni​ko​go. Sta​no​wi za​gro​że​nie dla sie​bie i oto​cze​nia. Wie​lu na próż​no pró​bo​wa​ło go utem​pe​ro​wać. W pani ostat​nia na​dzie​ja. Ina​czej mar​ny jego los. De​sti​ny gwał​tow​nie za​czerp​nę​ła po​wie​trza, gdy do​tarł do niej sens jego słów. Na​wet gdy​by tak stał do wie​czo​ra i przy​po​mi​nał wa​run​ki kon​trak​tu z ma​co​chą, nic by nie zy​skał. Ale prze​ko​na​ło ją jego szcze​re współ​czu​cie dla zwie​rzę​cia. Po​sta​no​wi​ła jed​nak nie wy​ra​żać zgo​dy od razu, lecz ubić in​te​res, któ​ry uwol​ni ją od za​leż​no​ści od ro​dzi​ny. ‒ Ja​kie wa​run​ki usta​li​li​ście? – spy​ta​ła szorst​kim to​nem, na jaki nie po​zwo​li​ła so​bie od lat. Obu​rze​nie kno​wa​nia​mi za jej ple​ca​mi do​da​ło jej od​wa​gi, na któ​rą do​tych​czas nie mo​gła so​bie po​zwo​lić. ‒ Uzgod​ni​li​śmy, że bę​dzie pani pra​co​wać w Ke​zo​ba​nie co naj​mniej dwa mie​sią​ce za wy​so​ką staw​kę. ‒ Któ​rą nie​wąt​pli​wie moja ma​co​cha ka​za​ła wy​pła​cić so​bie – stwier​dzi​ła lo​do​wa​tym to​nem. Wie​dzia​ła już, że oj​ciec nie ko​chał jej mat​ki, jak so​bie wy​obra​ża​ła w dzie​ciń​stwie, i nie był z nią szczę​śli​wy. Po jej śmier​ci prze​stał uda​wać. Po​ka​zał zim​ne, wy​ra​cho​wa​ne ob​li​cze. Zna​lazł w dru​giej żo​nie god​ną sie​bie part​ner​kę. Dla​te​go po​zwo​lił jej wy​ko​rzy​stać ta​lent cór​ki, by wy​cią​gnąć pie​nią​dze od wład​cy da​le​kie​go, pu​styn​ne​go kra​ju. ‒ Tak, jako re​kom​pen​sa​tę za pani nie​obec​ność – po​twier​dził. – Wy​so​ko pa​nią ceni. De​sti​ny o mało nie par​sk​nę​ła śmie​chem. Ma​co​cha wciąż jej po​wta​rza​ła, że jest ni​kim, za​le​d​wie dziew​czy​ną sta​jen​ną. Ce​ni​ła

tyl​ko pie​nią​dze, któ​re za nią do​sta​ła. De​sti​ny nie za​mie​rza​ła jed​nak wy​pro​wa​dzać go z błę​du, gdy da​wał jej szan​sę na nowe ży​cie i wy​ma​rzo​ną prze​pro​wadz​kę. Je​śli przy oka​zji po​mo​że ogie​ro​wi szej​ka, tym le​piej. Umia​ła so​bie ra​dzić z trud​ny​mi koń​mi. Oczy​wi​ście nie li​czy​ła na za​pła​tę od ma​co​chy. ‒ Moje usłu​gi też będą kosz​to​wa​ły, dwa razy wię​cej, płat​ne na moje ręce – oświad​czy​ła sta​now​czo. ‒ Oczy​wi​ście. Czyż​by usły​sza​ła nutę iro​nii w gło​sie eg​zo​tycz​ne​go przy​by​sza? Zwę​żo​ne źre​ni​ce na​su​nę​ły jej po​dej​rze​nie, że po​su​nę​ła się za da​le​ko. ‒ Ale naj​pierw mu​szę zo​ba​czyć ko​nia – za​strze​gła rze​czo​wym to​nem, choć wciąż nie do​wie​rza​ła, że za​ak​cep​to​wał jej wa​run​ki. ‒ Mój pry​wat​ny od​rzu​to​wiec bę​dzie do pani dys​po​zy​cji w każ​dej chwi​li – od​rzekł ze znie​wa​la​ją​cym uśmie​chem, któ​ry przy​spie​szył jej puls. ‒ Pań​ski? – spy​ta​ła z nie​do​wie​rza​niem, ale nie drą​ży​ła te​ma​tu, za​do​wo​lo​na z po​myśl​ne​go prze​bie​gu ne​go​cja​cji. Za​fir omal nie wy​znał jej praw​dy, ale wo​lał nie ry​zy​ko​wać, że od​rzu​ci ofer​tę na wieść, że ją okła​mał. Jego ulu​bio​ny ru​mak na​dal prze​ży​wał kosz​mar sprzed roku. On też. ‒ Prze​pra​szam, oczy​wi​ście cho​dzi​ło o sa​mo​lot szej​ka – spro​sto​wał, ale wąt​pił, czy go usły​sza​ła, za​to​pio​na w roz​my​śla​niach. Li​czył na to, że gdy ule​czy Ma​je​eda, ła​twiej bę​dzie mu za​mknąć tra​gicz​ny roz​dział prze​szło​ści. Ta​bi​nah ucie​ka​ła, żeby nie wyjść za kan​dy​da​ta, któ​re​go wy​zna​czył jej na męża. Wie​le by dał, by móc cof​nąć czas. Roz​ka​zu​jąc jej po​ślu​bić czło​wie​ka, któ​re​go dla niej wy​brał, nie po​stą​pił jak brat, lecz jak wład​ca, nie​świa​do​my, jak bar​dzo ją uniesz​czę​śli​wia. Po śmier​ci młod​szej sio​stry je​dy​nie na nim spo​czy​wał obo​wią​zek za​pew​nie​nia cią​gło​ści dy​na​stii po​przez za​war​cie aran​żo​wa​ne​go mał​żeń​stwa. Nie po​cią​ga​ła go ta per​spek​ty​wa, ale nie za​wie​dzie swo​je​go na​ro​du. Po​kła​dał wiel​ką na​dzie​ję w umie​jęt​no​ściach De​sti​ny. Choć pew​nie ni​g​dy nie uci​szy wy​rzu​tów su​mie​nia, li​czył na to, że po​mo​że przy​naj​mniej nie​szczę​sne​mu zwie​rzę​ciu dojść do sie​bie

po prze​by​tej tra​ge​dii. Jej peł​ne współ​czu​cia spoj​rze​nie utwier​dzi​ło go w tym prze​ko​na​niu. Zy​skał pew​ność, że po​sia​da nie tyl​ko ta​lent, ale i do​bre ser​ce, nie​zbęd​ne w pra​cy z wraż​li​wym zwie​rzę​ciem. ‒ Czy przyj​mu​je pani zle​ce​nie? – za​py​tał. ‒ Tak. Będę go​to​wa do wy​lo​tu za dwa dni. Za​fir po​dał jej rękę na po​że​gna​nie. Gdy ją po​chwy​ci​ła, cie​pło jej dło​ni ro​ze​szło się po ca​łym cie​le, jak​by po​łą​czy​ła ich ja​kaś nie​wi​dzial​na, nie​wy​tłu​ma​czal​na więź. Gdy pod​nio​sła na nie​go wzrok, zo​ba​czył w jej oczach za​kło​po​ta​nie. Czy czu​ła to samo co on? Czy też od​no​si​ła wra​że​nie, że los w ja​kiś spo​sób zwią​zał ich ze sobą? In​try​go​wa​ła go jak żad​na inna ko​bie​ta, nie​okieł​zna​na jak pu​styn​ny ru​mak i ner​wo​wa jak źre​bię. Pod​czas pierw​sze​go kon​tak​tu wy​ka​za​ła nie​zwy​kłą śmia​łość i od​wa​gę, ale czy za​cho​wa ją w Ke​zo​ba​nie, gdy od​kry​je, że ma do czy​nie​nia z szej​kiem? ‒ Do​sko​na​le. W ta​kim ra​zie wra​cam do kra​ju i przy​go​tu​ję wszyst​ko na pani przy​by​cie. ‒ A je​że​li stwier​dzę, że nie po​tra​fię po​móc ogie​ro​wi, czy po​zwo​li​cie mi wy​je​chać? – spy​ta​ła z nie​pew​ną miną. ‒ Oczy​wi​ście. Nie bę​dzie pani więź​niem, lecz ho​no​ro​wym go​ściem. Może pani opu​ścić nasz kraj w każ​dej chwi​li.

ROZDZIAŁ DRUGI Pod​czas scho​dze​nia do lą​do​wa​nia De​sti​ny pa​trzy​ła na wy​pa​lo​ną zie​mię na dole. Sta​re mia​sto, naj​wy​raź​niej wy​ku​te z pu​styn​ne​go ka​mie​nia, wy​bu​do​wa​no na szczy​cie wzgó​rza nad rze​ką. Po dru​giej stro​nie sta​ła tak im​po​nu​ją​ca bu​dow​la, że mu​sia​ła być pa​ła​cem szej​ka. Wo​kół usta​wio​no wy​raź​nie now​sze i skrom​niej​sze bu​dyn​ki, przy​pusz​czal​nie dla ochro​ny. Da​lej roz​cią​gał się bez​kres pu​sty​ni. Wszyst​ko ją cie​ka​wi​ło. Ża​ło​wa​ła, że nie zdą​ży​ła przed wy​jaz​dem ze​brać wia​do​mo​ści o tym kra​ju. Po wy​lą​do​wa​niu ogar​nę​ło ją sza​lo​ne pod​nie​ce​nie. Tu bę​dzie miesz​kać przez naj​bliż​sze dwa mie​sią​ce. Mia​ła też na​iw​ną, ci​chą na​dzie​ję na po​now​ne spo​tka​nie z atrak​cyj​nym wy​słan​ni​kiem szej​ka. Wciąż pa​mię​ta​ła do​tyk jego dło​ni, któ​ry obu​dził nie​speł​nio​ne ro​man​tycz​ne ma​rze​nia. Tro​chę prze​ra​żał ją jego apo​dyk​tycz​ny cha​rak​ter, ale szyb​ko wy​tłu​ma​czy​ła so​bie, że przy​pusz​czal​nie zaj​mu​je wy​so​kie sta​no​wi​sko i jego za​da​nie po​le​ga na roz​ka​zy​wa​niu in​nym. Po​cią​ga​ła ją nie tyl​ko jego nie​za​prze​czal​nie atrak​cyj​na apa​ry​cja. Gdy mó​wił o ogie​rze szej​ka, mimo twar​de​go cha​rak​te​ru przez krót​ką chwi​lę zo​ba​czy​ła w nim in​ne​go, cie​płe​go i współ​czu​ją​ce​go czło​wie​ka. Jej my​śli wciąż krą​ży​ły wo​kół eg​zo​tycz​ne​go go​ścia, gdy opu​ści​ła kli​ma​ty​zo​wa​ne wnę​trze. Fala nie​praw​do​po​dob​ne​go go​rą​ca omal nie we​pchnę​ła jej z po​wro​tem do ka​bi​ny, ale gdy czar​ny SUV za​par​ko​wał przy schod​kach, ze​szła w na​dziei, że zo​ba​czy zna​jo​mą twarz. Do​zna​ła za​wo​du, gdy uj​rza​ła ko​goś in​ne​go. Żeby ukryć roz​cza​ro​wa​nie, za​sło​ni​ła twarz sza​lem, któ​ry na​rzu​ci​ła na gło​wę. Czło​wiek, któ​ry po nią przy​je​chał, z obo​jęt​ną miną otwo​rzył jej drzwi. Je​że​li tak ją wi​ta​no, jak przyj​mie ją sam szejk, kie​dy za​pro​wa​dzą ją przed jego ob​li​cze? Pod​czas krót​kiej po​dró​ży z lot​ni​ska usi​ło​wa​ła do​strzec jak

naj​wię​cej szcze​gó​łów oto​cze​nia. Po uli​cach spie​szy​ło mnó​stwo prze​chod​niów. Ża​ło​wa​ła, że nie może do nich do​łą​czyć i zwie​dzić barw​ne​go ba​za​ru jako ano​ni​mo​wa tu​ryst​ka. Wkrót​ce pod​je​cha​li pod im​po​nu​ją​ce mury pa​ła​cu. De​sti​ny z ner​wów do​sta​ła skur​czu żo​łąd​ka. Po​pro​wa​dzo​no ją chłod​ny​mi, mar​mu​ro​wy​mi scho​da​mi do bo​ga​to zdo​bio​ne​go wnę​trza. Zde​ner​wo​wa​nie się​gnę​ło ze​ni​tu, gdy otwo​rzo​no przed nimi dwo​je wiel​kich drzwi i lu​dzie, któ​rzy ją eskor​to​wa​li, zni​kli bez​sze​lest​nie. Le​d​wie zer​k​nę​ła na wy​so​kie skle​pie​nie, ude​ko​ro​wa​ne błę​kit​no-zło​ty​mi or​na​men​ta​mi, i prze​pięk​ne ogro​dy za oknem, bo otwar​to ko​lej​ne drzwi na​prze​ciw​ko niej. Ode​tchnę​ła z ulgą na wi​dok wy​słan​ni​ka szej​ka, ale za​raz po​pa​dła w za​kło​po​ta​nie, gdy ota​cza​ją​cy go lu​dzie po​chy​li​li gło​wy i ode​szli, zo​sta​wia​jąc ich sa​mych, nie li​cząc dwóch straż​ni​ków przy drzwiach. Bia​ły fez pod​kre​ślał pięk​nie rzeź​bio​ne rysy. Ciem​ne oczy pa​trzy​ły na nią, gdy ku niej szedł. Na​ro​do​wy strój z na​rzu​co​nym na wierzch zło​tym okry​ciem, o wie​le le​piej do nie​go pa​so​wał niż dżin​sy i ko​szul​ka, w któ​rych go wi​dzia​ła za pierw​szym ra​zem. Wy​glą​dał w nich jak król. ‒ Pro​szę po​zwo​lić, że się przed​sta​wię – za​gad​nął ze śpiew​nym ak​cen​tem, któ​ry pa​mię​ta​ła z pierw​sze​go spo​tka​nia. – Szejk Ke​zo​ba​ru, Za​fir Al Asma​ri. ‒ Szejk? – po​wtó​rzy​ła De​sti​ny z nie​do​wie​rza​niem. – Nie jego pod​wład​ny? ‒ Nie. ‒ Szko​da, że nie wie​dzia​łam, kto na​praw​dę od​wie​dził na​szą stad​ni​nę. Pew​nie po​win​na oka​zać więk​szy re​spekt. Jego mina świad​czy​ła, że też tak uwa​ża. Gdy pod​szedł bli​żej, do​kła​da​ła wszel​kich sta​rań, by nie po​że​rać wzro​kiem wspa​nia​łej po​sta​ci. Pew​nie sta​ła zbyt ni​sko w hie​rar​chii spo​łecz​nej na​wet dla jego przed​sta​wi​cie​la, co nie prze​szka​dza​ło jej snuć ro​man​tycz​nych ma​rzeń o po​rwa​niu przez eg​zo​tycz​ne​go go​ścia do da​le​kie​go kra​ju. Te​raz, gdy po​zna​ła jego toż​sa​mość, w mgnie​niu oka le​gły w gru​zach.

Mimo że od po​cząt​ku ema​no​wał wła​dzą i nie​za​chwia​ną pew​no​ścią sie​bie, jak jej oj​ciec, usi​ło​wa​ła igno​ro​wać to pierw​sze wra​że​nie. Te​raz zy​ska​ła pew​ność, że rze​czy​wi​ście spra​wu​je wła​dzę, praw​do​po​dob​nie ab​so​lut​ną, a nie zno​si​ła ty​ra​nów. Dla​cze​go więc ser​ce przy​spie​szy​ło rytm, le​d​wie za​trzy​mał na jej twa​rzy spoj​rze​nie ciem​nych oczu, a po​tem zmie​rzył ją wzro​kiem od stóp do głów? Sta​ła wy​pro​sto​wa​na, za​do​wo​lo​na, że wy​bra​ła strój zgod​ny z oby​cza​jo​wo​ścią jego kra​ju. ‒ Pro​szę wy​ba​czyć, że nie wy​pro​wa​dzi​łem was z błę​du. Pani ma​co​cha wzię​ła mnie za wy​słan​ni​ka szej​ka. Po​zwo​li​łem wam tak my​śleć, ale te​raz mam na​dzie​ję, że przej​dzie​my do po​rząd​ku dzien​ne​go nad tym drob​nym nie​po​ro​zu​mie​niem – do​dał, pod​cho​dząc bli​żej. Świet​nie mó​wił po an​giel​sku. Do​sko​na​ła zna​jo​mość ję​zy​ka pod​kre​śla​ła jego po​zy​cję, ale De​sti​ny pa​mię​ta​ła, że zu​peł​nie in​nym to​nem opo​wia​dał o sio​strze szej​ka – czy​li o wła​snej. To, że współ​czuł nie​szczę​śli​we​mu ogie​ro​wi i że w mgnie​niu oka przej​rzał jej ma​co​chę, też uczy​ni​ło go w oczach De​sti​ny bar​dziej ludz​kim. Te​raz jed​nak nie do​strze​gła w nim śla​du emo​cji. ‒ Przy​je​cha​łam pra​co​wać z ko​niem, a nie żeby oce​niać Wa​szą Wy​so​kość – od​rze​kła z god​no​ścią. Kie​dy przyj​mo​wa​ła zle​ce​nie, nie​po​ko​iło ją, że ucie​ka od że​la​znej woli ojca wprost do sie​dzi​by jesz​cze więk​sze​go de​spo​ty. Czas po​ka​zał, że mia​ła ra​cję. Bę​dzie mu​sia​ła wy​peł​niać jego po​le​ce​nia, by otwo​rzyć so​bie furt​kę do no​we​go, nie​za​leż​ne​go ży​cia. Przy​rze​kła so​bie, że nie zmar​nu​je tej szan​sy. Za​fi​ra za​sko​czy​ło skrom​ne odzie​nie De​sti​ny, zgod​ne z kul​tu​rą jego kra​ju. Po​win​no uga​sić po​żar zmy​słów, któ​ry w nim roz​pa​li​ła jesz​cze w An​glii, ale tyl​ko go pod​sy​ci​ło. Pierw​sze​go dnia w staj​ni za​iskrzy​ło mię​dzy nimi. Wy​glą​da​ło na to, że De​sti​ny nie chce tego przy​znać na​wet przed sobą, po​dob​nie jak on, co go za​in​try​go​wa​ło. Ku​sił go smak za​ka​za​ne​go owo​cu. ‒ Od​by​ła pani dłu​gą po​dróż. Za​cznie pani pra​cę od ju​tra – oznaj​mił. ‒ Dziś zje pani ze mną ko​la​cję. Gdy po​pa​trzy​ła na nie​go po​dejrz​li​wie, le​d​wie po​wstrzy​mał

uśmiech roz​ba​wie​nia. Ni​g​dy przed​tem nie na​po​tkał ta​kiej re​zer​wy ze stro​ny płci pięk​nej, ale też żad​nej cu​dzo​ziem​ki jak do​tąd nie za​pro​sił do pa​ła​cu. Za​nim odzie​dzi​czył ty​tuł szej​ka Ke​zo​ba​nu, za​wsze ro​man​so​wał za gra​ni​cą, głów​nie w Lon​dy​nie i No​wym Jor​ku. ‒ Dzię​ku​ję, ale Wa​sza Wy​so​kość ma z pew​no​ścią waż​niej​sze obo​wiąz​ki niż gosz​cze​nie mo​jej skrom​nej oso​by – od​po​wie​dzia​ła. Jej ła​god​ny głos po​dzia​łał jak piesz​czo​ta. Chy​ba za bar​dzo przy​gnia​tał go cię​żar obo​wiąz​ków, sko​ro za​po​mniał, jak prze​moż​ny bywa po​ciąg do płci prze​ciw​nej. ‒ Za​wsze god​nie przyj​mu​ję go​ści. Nie bę​dzie pani wy​jąt​kiem. ‒ Czy to ko​niecz​ne? Py​ta​nie po​win​no go obu​rzyć, ale nie czuł gnie​wu. Nie po​trak​to​wa​ła go jak wład​cy, tyl​ko jak męż​czy​znę. Od​kąd za​siadł na tro​nie po śmier​ci ojca, nikt go tak nie po​strze​gał. ‒ Tak – rzu​cił krót​ko. Pod​szedł na tyle bli​sko, że wy​czu​wał jej de​li​kat​ny, kwia​to​wy za​pach. Naj​chęt​niej wy​pro​sił​by wszyst​kich, po​rwał ją w ra​mio​na i ca​ło​wał te peł​ne war​gi do utra​ty tchu. Z prze​ra​że​niem od​stą​pił do tyłu. Co w nie​go wstą​pi​ło? Spo​czy​wa​ła na nim od​po​wie​dzial​ność za kraj. Ca​ło​wa​nie go​ścia ab​so​lut​nie nie wcho​dzi​ło w grę. ‒ W ta​kim ra​zie chęt​nie przyj​mę za​pro​sze​nie – od​par​ła. ‒ Cała przy​jem​ność po mo​jej stro​nie – od​rzekł zgod​nie z praw​dą. Z nie​cier​pli​wo​ścią wy​cze​ki​wał uczto​wa​nia ra​zem z nią. – Prze​dys​ku​tu​je​my me​to​dy pra​cy z Ma​je​edem. – Od​szedł i wró​cił za biur​ko. Po​trze​bo​wał dy​stan​su od ślicz​nej cu​dzo​ziem​ki, któ​ra bu​dzi​ła w nim zbyt sil​ne emo​cje. ‒ Przy​pusz​czam, że bę​dzie to dla Wa​szej Wy​so​ko​ści bo​le​sne, ale mu​szę po​znać oko​licz​no​ści wy​pad​ku i wie​dzieć, jak ogier za​cho​wy​wał się wcze​śniej. ‒ Opo​wiem pani. Ale tyl​ko to, co ko​niecz​ne. Ni​ko​mu by nie wy​ja​wił, że po​no​si winę za śmierć sio​stry, że zmu​sza​jąc ją do wyj​ścia za mąż za ko​goś, kogo nie ko​cha​ła, pchnął ją do tak dra​stycz​ne​go kro​ku. Przez cały rok drę​czy​ły go wy​rzu​ty su​mie​nia. De​sti​ny obu​dzi​ła

je na nowo. Nie miał pra​wa jej pra​gnąć w ob​li​czu pla​no​wa​ne​go aran​żo​wa​ne​go mał​żeń​stwa, ta​kie​go, do ja​kie​go usi​ło​wał na​kło​nić Ta​bi​nah. De​sti​ny cała w ner​wach szła za straż​ni​ka​mi przez pa​ła​co​we wnę​trza na spo​tka​nie z wład​cą, któ​ry wcze​śniej za​ta​ił przed nią swą toż​sa​mość. Nie po​tra​fi​ła od​gad​nąć, co chciał przez to osią​gnąć. Od​po​czy​nek w luk​su​so​wym apar​ta​men​cie z wi​do​kiem na cza​row​ne ogro​dy po​wi​nien ją od​prę​żyć, ale zże​ra​ły ją ner​wy na myśl o po​now​nym spo​tka​niu z czło​wie​kiem, któ​ry rów​nie moc​no ją in​try​go​wał, co iry​to​wał. Za​pa​dał wie​czór. W kruż​gan​kach pło​nę​ły la​tar​nie, na​da​jąc wnę​trzom nie​sa​mo​wi​ty, ba​śnio​wy na​strój. Wtem straż​nik od​stą​pił na bok i wska​zał przej​ście przez łu​ko​wa​te drzwi do in​nej czę​ści pa​ła​co​wych ogro​dów. Zo​ba​czy​ła coś w ro​dza​ju na​mio​tów, udra​po​wa​nych zło​ci​stym szy​fo​nem. W środ​ku pło​nę​ły lam​pio​ny. Sce​ne​ria wy​glą​da​ła zbyt in​tym​nie na ofi​cjal​ną ko​la​cję z przy​szłym sze​fem. Po​tem go do​strze​gła. Bez za​wo​ju na gło​wie wy​glą​dał bar​dziej swoj​sko. Ser​ce De​sti​ny przy​spie​szy​ło do ga​lo​pu. Ża​den męż​czy​zna do​tąd tak na nią nie dzia​łał. ‒ Do​bry wie​czór. Mam na​dzie​ję, że od​po​czę​ła pani po po​dró​ży? – za​gad​nął na po​wi​ta​nie. Zmy​sło​wy ton gło​su wraz z na​stro​jo​wym oto​cze​niem obu​dzi​ły w niej nie​po​kój. Za​raz jed​nak uświa​do​mi​ła so​bie, że nie​moż​li​we, żeby po​tęż​ny szejk za​in​te​re​so​wał się jej oso​bą. Praw​do​po​dob​nie miał cały ha​rem pięk​no​ści. ‒ Jak mo​gła​bym nie od​po​cząć w tak wspa​nia​łym apar​ta​men​cie? – od​rze​kła uprzej​mie. Gdy pod​nio​sła na nie​go wzrok, po raz pierw​szy zo​ba​czy​ła na zwy​kle su​ro​wym ob​li​czu znie​wa​la​ją​cy uśmiech roz​ba​wie​nia. ‒ Miło mi, że za​ło​ży​ła pani strój zgod​ny z na​szą kul​tu​rą – po​chwa​lił. – Do​ce​niam pani sta​ra​nia, dla​te​go po​sta​no​wi​łem po​ka​zać pani prób​kę ży​cia na pu​sty​ni. ‒ Dzię​ku​ję – wy​krztu​si​ła, mile za​sko​czo​na po​chwa​łą. Nie spo​dzie​wa​ła się ta​kiej kur​tu​azji po czło​wie​ku, któ​ry na jej wła​snym

te​re​nie wy​da​wał jej roz​ka​zy. ‒ Szko​da tyl​ko, że nie mo​głem pani za​brać na praw​dzi​wą pu​sty​nię – do​dał. ‒ Tu jest pięk​nie – od​po​wie​dzia​ła, wcho​dząc do na​mio​tu. Cie​pły wie​trzyk po​ru​szał ja​sno​zło​ty​mi za​sło​na​mi. Świe​ce mi​go​ta​ły w ozdob​nych lam​pio​nach, two​rząc ro​man​tycz​ną sce​ne​rię. Czy po​wi​nien ją za​nie​po​ko​ić jego gest? Zda​ła się na ła​skę ob​ce​go czło​wie​ka ty​sią​ce mil od domu. Szyb​ko do​szła do wnio​sku, że oszu​ku​je samą sie​bie. Dzie​li​ła ją prze​paść od kró​la pu​sty​ni. Nie ist​nia​ła szan​sa, że zwró​ci uwa​gę na ko​goś ta​kie​go jak ona. Im prę​dzej to so​bie za​pa​mię​ta, tym le​piej. ‒ Nie po​do​ba się pani? – spy​tał z wy​raź​nym roz​cza​ro​wa​niem, jak​by jej mil​cze​nie ka​za​ło mu zwąt​pić, czy do​ce​nia jego wy​si​łek. ‒ Jest prze​pięk​nie. Fan​ta​stycz​nie! – za​pew​ni​ła z au​ten​tycz​nym en​tu​zja​zmem. Za​fir ob​ser​wo​wał, jak De​sti​ny w luź​nych bia​łych spodniach i dłu​giej ko​szu​lo​wej bluz​ce po​dzi​wia oto​cze​nie. W ró​żo​wym sza​lu, na​rzu​co​nym na gło​wę, wy​glą​da​ła de​li​kat​nie jak kwiat z jego ba​śnio​wych ogro​dów. Ża​ło​wał, że nie prze​by​wa​ją da​le​ko na pu​sty​ni, z dala od lu​dzi, a zwłasz​cza od obo​wiąz​ków. Zwa​żyw​szy na na​pię​te sto​sun​ki z ma​co​chą, po​dej​rze​wał, że De​sti​ny nie wie, co zna​czą ro​dzin​ne zo​bo​wią​za​nia i ho​nor. Przy​le​cia​ła tu pod pre​sją i po​sta​wi​ła twar​de wa​run​ki, co nie prze​szka​dza​ło mu jej pra​gnąć. Naj​chęt​niej po​wie​dział​by jej, że prze​wyż​sza uro​dą wszyst​ko, co oglą​da, ale nie ścią​gnął jej tu​taj, żeby ją uwo​dzić. Ni​g​dy nie za​pro​sił do pa​ła​cu żad​nej ko​bie​ty, na​wet w bez​tro​skich mło​dzień​czych la​tach. Mu​siał też pa​mię​tać o ko​niecz​no​ści zna​le​zie​nia od​po​wied​niej mał​żon​ki. Nie mógł so​bie po​zwo​lić na za​in​te​re​so​wa​nie atrak​cyj​ną cu​dzo​ziem​ką. Dla​te​go nadał gło​so​wi moż​li​wie neu​tral​ny ton, gdy od​rzekł uprzej​mie: ‒ Miło mi, że się pani spodo​ba​ło. ‒ Cze​kam z nie​cier​pli​wo​ścią na spo​tka​nie z ru​ma​kiem Wa​szej Wy​so​ko​ści. Mu​szę jed​nak naj​pierw do​wie​dzieć się cze​goś wię​cej o wy​pad​ku – do​da​ła nie​śmia​ło. ‒ Nie​ste​ty to ko​niecz​ne, je​śli

mam mu po​móc. Współ​czu​cie w jej gło​sie wzmo​gło po​czu​cie winy. Pew​nie my​śla​ła, że cier​pi po śmier​ci sio​stry. Za nic w świe​cie nie przy​znał​by, że jesz​cze bar​dziej drę​czą go wy​rzu​ty su​mie​nia. ‒ Naj​pierw zjedz​my – za​pro​po​no​wał, gdy słu​dzy wnie​śli po​czę​stu​nek. Wska​zał jej stół, na​kry​ty ob​ru​sem w ta​kich sa​mych czer​wo​no-zło​tych bar​wach, ja​ki​mi de​ko​ro​wał swój na​miot pod​czas sa​mot​nych wy​praw na pu​sty​nię kil​ka razy do roku. Mimo że po​dzię​ko​wa​ła uśmie​chem, wi​dział, że onie​śmie​lił ją jego szorst​ki ton. I do​brze. Nie mógł so​bie po​zwo​lić, żeby rzą​dzi​ły nim emo​cje lub wła​sne po​trze​by. Za​wsze sta​wiał in​te​res pań​stwa na pierw​szym miej​scu, rów​nież wte​dy, gdy aran​żo​wał mał​żeń​stwo Ta​bi​nah mimo jej bła​gań o zmi​ło​wa​nie. ‒ Nie tak wy​obra​ża​łam so​bie pierw​szy wie​czór tu​taj – wy​zna​ła z ocza​mi błysz​czą​cy​mi ra​do​ścią. Wy​glą​da​ła jesz​cze pięk​niej, niż ją za​pa​mię​tał. Pod​czas pierw​sze​go spo​tka​nia od​niósł wra​że​nie, że nie zda​je so​bie spra​wy ze swo​jej uro​dy albo że spe​cjal​nie ją ukry​wa, bo woli po​zo​sta​wać w cie​niu. ‒ A cze​go się pani spo​dzie​wa​ła? Że za​mknę pa​nią na klucz i wy​pusz​czę do​pie​ro do pra​cy? – za​żar​to​wał. ‒ Ależ skąd! – za​pro​te​sto​wa​ła ży​wio​ło​wo, lecz za​czer​wie​nio​ne po​licz​ki świad​czy​ły o tym, że od​gadł jej oba​wy. – Nie ocze​ki​wa​łam tak wiel​kich wzglę​dów – do​da​ła z za​że​no​wa​niem. ‒ Wszyst​kich go​ści tak wi​tam, De​sti​ny. – Po raz pierw​szy z przy​jem​no​ścią wy​mó​wił jej imię. ‒ Za​wsze im po​ka​zu​ję, co moje kró​le​stwo ma naj​lep​sze​go do za​ofe​ro​wa​nia. Mu​siał dać do zro​zu​mie​nia, że jej nie wy​róż​nia, przede wszyst​kim żeby od​wró​cić wła​sną uwa​gę od roz​iskrzo​nych oczu i ciem​nych wło​sów lśnią​cych w bla​sku świec. Ku​si​ło go, żeby po​czuć ich je​dwa​bi​stą gład​kość. Nie po​wi​nien my​śleć w ten spo​sób o żad​nej ko​bie​cie, na​wet o przy​szłej żo​nie, a już na pew​no nie o ob​cej. ‒ Żeby roz​po​cząć pra​cę z ko​niem, mu​szę po​znać oko​licz​no​ści wy​pad​ku – przy​po​mnia​ła. Za​fir za​cze​kał, aż słu​dzy uprząt​ną stół. Z przy​jem​no​ścią ob​ser​wo​wał jej za​chwy​co​ną minę, gdy po​da​no ze​staw de​se​rów.

Ża​ło​wał, że musi przy​bli​żyć szcze​gó​ły tra​ge​dii sprzed roku. Wie​dział, że w pa​ła​cu szep​ta​no na ten te​mat, ale jesz​cze ni​g​dy nie wy​ja​wił ni​ko​mu ca​łej praw​dy. A z nie​wy​ja​śnio​nych po​wo​dów szcze​gól​nie za​le​ża​ło mu na opi​nii De​sti​ny. ‒ Ta​bi​nah nie od​po​wia​dał kan​dy​dat na męża, któ​re​go dla niej wy​bra​łem. Za​aran​żo​wa​łem mał​żeń​stwo dla obu​stron​nej ko​rzy​ści, by po​łą​czyć dwa po​tęż​ne, wpły​wo​we rody. Nie​ste​ty Ta​bi​nah nie po​dzie​la​ła mo​je​go po​dej​ścia do obo​wiąz​ków wo​bec dy​na​stii i pań​stwa. Pra​gnę​ła wol​no​ści. Twier​dzi​ła, że ko​cha in​ne​go, zu​peł​nie nie​od​po​wied​nie​go czło​wie​ka dla sio​stry szej​ka Ke​zo​ba​nu. ‒ Bar​dzo mi przy​kro – szep​nę​ła De​sti​ny, spusz​cza​jąc rzę​sy. ‒ Nie​po​trzeb​nie. W na​szej kul​tu​rze wie​le mał​żeństw jest za​wie​ra​nych bez mi​ło​ści – stwier​dził obo​jęt​nym to​nem. ‒ To smut​ne. Każ​dy po​trze​bu​je mi​ło​ści – stwier​dzi​ła, za​glą​da​jąc mu w oczy, jak​by rzu​ca​ła mu wy​zwa​nie. ‒ Czy by​łaś kie​dyś za​ko​cha​na? – za​py​tał, po​nie​waż za​czął po​dej​rze​wać, że żyje ta​ki​mi sa​my​mi ro​man​tycz​ny​mi ma​rze​nia​mi jak Ta​bi​nah. ‒ Nie – rzu​ci​ła krót​ko. Czy​ta​ła o mi​ło​ści w pa​mięt​ni​kach mat​ki, ale fakt, że oj​ciec wkrót​ce po jej śmier​ci zna​lazł so​bie dru​gą żonę, świad​czył o tym, że ko​cha​ła bez wza​jem​no​ści. Przy​się​gła so​bie, że nie po​wtó​rzy jej błę​du. Po​ślu​bi tyl​ko ko​goś, kto od​wza​jem​ni jej uczu​cie. ‒ I nie wy​szłaś za mąż. ‒ Pra​ca z koń​mi cał​ko​wi​cie mnie ab​sor​bu​je. Za​fir wstał, ona rów​nież. Gdy pod​szedł bli​żej, jej ser​ce za​czę​ło szyb​ciej bić. Naj​chęt​niej zwięk​szy​ła​by dy​stans, ale jego spoj​rze​nie za​trzy​ma​ło ją w miej​scu, nie​mal za​hip​no​ty​zo​wa​ło. ‒ Nie szu​kaj wy​mów​ki. ‒ Nie szu​kam. Na​praw​dę uwiel​biam moje za​ję​cie. Trak​tu​ję je jak po​wo​ła​nie. Przy​je​cha​łam tu, żeby ra​to​wać nie​szczę​sne​go ogie​ra, nie na żą​da​nie ma​co​chy czy Wa​szej Wy​so​ko​ści. Prze​mknę​ło jej przez gło​wę, że na​ru​szy​ła za​sa​dy dwor​skie​go pro​to​ko​łu, ale mó​wi​ła szcze​rą praw​dę. Wzię​ła zle​ce​nie przede wszyst​kim dla​te​go, że Za​fir za​su​ge​ro​wał, że w niej po​kła​da

ostat​nią na​dzie​ję. Brzę​cze​nie owa​dów w ciem​no​ściach ogro​du i odu​rza​ją​ce aro​ma​ty wraz z wy​kwint​nym po​sił​kiem two​rzy​ły ro​man​tycz​ny na​strój. Mimo zmę​cze​nia wstą​pi​ła w nią nowa ener​gia. ‒ Je​stem ci bar​dzo zo​bo​wią​za​ny. Ju​tro za​czniesz pra​co​wać z Ma​je​edem. Je​stem pe​wien, że tak peł​na tem​pe​ra​men​tu, ale też wraż​li​wa oso​ba jak ty zdo​ła mu po​móc. Pod​szedł do niej, nie od​ry​wa​jąc od niej wzro​ku. Czyż​by ją te​sto​wał? Nie, nie​moż​li​we. Po​tęż​ny wład​ca za​wsze do​sta​wał wszyst​ko, cze​go chciał. ‒ To dla mnie za​szczyt, pra​co​wać z tak wspa​nia​łym zwie​rzę​ciem – od​rze​kła. Ce​lo​wo kie​ro​wa​ła roz​mo​wę na spra​wy za​wo​do​we, żeby nie ro​bić so​bie nie​re​al​nych złu​dzeń. ‒ Nie bę​dzie to ła​twe wy​zna​nie. ‒ Je​stem na nie go​to​wa. ‒ Od​pro​wa​dzę cię do apar​ta​men​tu. Tędy pro​szę. – Wska​zał jej ścież​kę wśród buj​nej zie​le​ni, oświe​tlo​ną przy​ćmio​nym świa​tłem. ‒ Nie spo​dzie​wa​łam się tak wspa​nia​łych ogro​dów na pu​sty​ni – za​gad​nę​ła, żeby od​wró​cić wła​sną uwa​gę od nie​sto​sow​nych pra​gnień. ‒ Spę​dzi​łem całe lata na stu​dio​wa​niu sys​te​mów iry​ga​cyj​nych w pu​styn​nych re​gio​nach. Obec​nie do​sko​na​li spe​cja​li​ści na​wad​nia​ją na​szą zie​mię – do​dał z dumą. – Do​star​cza​nie wody i za​pew​nie​nie lu​dziom lep​sze​go ży​cia to moja pa​sja. ‒ Bar​dzo szla​chet​na i cie​ka​wa. ‒ Miło mi to sły​szeć – od​rzekł z dwor​ską uprzej​mo​ścią, otwie​ra​jąc furt​kę pod ar​ka​dą, ozdo​bio​ną skom​pli​ko​wa​ny​mi wzo​ra​mi. – To pa​ła​co​we ogro​dy pu​blicz​ne. Mo​żesz po nich spa​ce​ro​wać, kie​dy tyl​ko za​pra​gniesz. De​sti​ny roz​po​zna​ła ta​ra​sy przed swo​im apar​ta​men​tem, ale za​nim zdą​ży​ła otwo​rzyć usta, po​że​gnał ją sło​wa​mi: ‒ Ży​czę ci do​brej nocy. ‒ Dzię​ku​ję Wa​szej Wy​so​ko​ści za pięk​ny wie​czór – od​rze​kła z drże​niem ser​ca. ‒ Cała przy​jem​ność po mo​jej stro​nie. Za​pa​dła tak cięż​ka ci​sza, że De​sti​ny le​d​wie mo​gła od​dy​chać.

Pa​trzył na nią tak, jak​by chciał ją po​ca​ło​wać. Od​ru​cho​wo zwró​ci​ła ku nie​mu twarz, ale w porę się opa​no​wa​ła i gwał​tow​nie od​stą​pi​ła do tyłu. ‒ Do​bra​noc – wy​mam​ro​ta​ła po​spiesz​nie.

ROZDZIAŁ TRZECI De​sti​ny nie​wie​le spa​ła tej nocy. Jej my​śli nie​ustan​nie krą​ży​ły wo​kół szej​ka. Znu​żo​na bez​sen​no​ścią, wsta​ła o świ​cie i wy​szła na ta​ras. Pa​trzy​ła, jak nie​bo zmie​nia ko​lor z po​ma​rań​czo​we​go na czy​sty błę​kit. Chcia​ła już za​cząć pra​cę, ale mu​sia​ła za​cze​kać, aż ktoś po nią przyj​dzie. Za​raz po przy​jeź​dzie uświa​do​mio​no jej, że za​wsze bę​dzie ją ktoś eskor​to​wał, co spra​wi​ło, że czu​ła się tu jak wię​zień, nie jak gość. Nie​ba​wem mło​dy chło​piec za​pu​kał do drzwi. Po​dą​ży​ła za nim przez ja​sne, prze​stron​ne ko​ry​ta​rze, po​dzi​wia​jąc pu​blicz​ną część ogro​du spo​mię​dzy ar​kad. Słoń​ce już za​czy​na​ło przy​grze​wać. W koń​cu do​tar​li na miej​sce. Chło​pak przed​sta​wił ją no​we​mu opie​ku​no​wi. Nic nie przy​go​to​wa​ło jej na to, co zo​ba​czy​ła za ozdob​ną bra​mą z ku​te​go że​la​za. Prze​pięk​ne staj​nie w ni​czym nie przy​po​mi​na​ły jej za​pusz​czo​nej stad​ni​ny. My​śla​ła, że oj​ciec ją za​nie​dbał, po​nie​waż przy​wo​ły​wa​ła bo​le​sne wspo​mnie​nia o śmier​ci pierw​szej żony, ale po prze​czy​ta​niu pa​mięt​ni​ka mat​ki po​zna​ła całą praw​dę. ‒ Boks ogie​ra szej​ka jest na koń​cu – po​in​for​mo​wał sta​jen​ny pra​wie nie​na​gan​ną an​gielsz​czy​zną. Pro​ste bia​łe sza​ty lek​ko fa​lo​wa​ły, gdy pro​wa​dził ją nie​mal bez​sze​lest​nie dłu​gim przej​ściem, wy​ło​żo​nym mo​zai​ką pia​sko​wej bar​wy. Na​gle przy​sta​nął i zwró​cił ku niej twarz z nie​pew​ną miną. ‒ Ogier nie opu​ści mu​rów re​zy​den​cji. W jego oczach wi​dać strach i nie​uf​ność. Wie​lu pró​bo​wa​ło do nie​go do​trzeć, ale ni​ko​mu się nie uda​ło. ‒ Nie wy​szedł poza bra​mę pra​wie przez rok? – spy​ta​ła z prze​ra​że​niem, gdy uświa​do​mi​ła so​bie, że musi so​bie po​ra​dzić ze znacz​nie więk​szym pro​ble​mem, niż prze​wi​dy​wa​ła. Za​czę​ła wąt​-

pić, czy wy​star​czą jej dwa mie​sią​ce na po​zy​ska​nie za​ufa​nia Ma​je​eda. ‒ Od cza​su, gdy sio​stra szej​ka po​je​cha​ła na nim w nocy na pu​sty​nię, gdzie zgi​nę​ła. Tędy pro​szę. De​sti​ny po​dą​ży​ła za nim do bok​su. Nie po​wstrzy​ma​ła okrzy​ku za​chwy​tu na wi​dok czar​nej, lśnią​cej sier​ści prze​pięk​ne​go ru​ma​ka, rów​nie ma​je​sta​tycz​ne​go jak jego wła​ści​ciel. ‒ Naj​pierw go wy​szczot​ku​ję – za​su​ge​ro​wa​ła. Męż​czy​zna ski​nął gło​wą i po chwi​li wrę​czył jej zgrze​bła. ‒ Tam wisi uzda – po​in​for​mo​wał. ‒ Dzię​ku​ję. Po​pa​trzy​ła na skó​rza​ną uprząż z ko​lo​ro​wy​mi wstąż​ka​mi. Wąt​pi​ła, czy któ​ry​kol​wiek koń, z któ​rym ostat​nio pra​co​wa​ła, po​zwo​lił​by so​bie za​ło​żyć tak ja​skra​we ozdo​by. Być może Ma​je​ed nie był tak ner​wo​wy, za ja​kie​go go uzna​no. Po wyj​ściu sta​jen​ne​go sta​nę​ła bez ru​chu, cze​ka​jąc, aż ogier za​ak​cep​tu​je jej obec​ność. Zer​kał na nią czuj​nie, strzy​gąc usza​mi, z wy​so​ko pod​nie​sio​ną gło​wą. ‒ Je​steś bar​dzo przy​stoj​ny – za​gad​nę​ła ła​god​nie. – Pra​wie tak przy​stoj​ny jak twój pan. Na​tych​miast zo​ba​czy​ła przed sobą twarz Za​fi​ra, co ją za​szo​ko​wa​ło. Choć wi​dzia​ła go tyl​ko trzy razy, za​pa​mię​ta​ła każ​dy szcze​gół. Uzna​ła to za sy​gnał alar​mo​wy. Nie po​trze​bo​wa​ła do​dat​ko​wych kom​pli​ka​cji, ta​kich jak po​ciąg do szej​ka. Za​fir naj​chęt​niej od​pro​wa​dził​by De​sti​ny do staj​ni, ale mu​siał prze​strze​gać pro​to​ko​łu. Szcze​gól​ne wzglę​dy wo​bec cu​dzo​ziem​ki, któ​ra przy​je​cha​ła u nie​go pra​co​wać, by​ły​by źle wi​dzia​ne, zwłasz​cza te​raz, kie​dy za​ak​cep​to​wał ko​niecz​ność za​ło​że​nia ro​dzi​ny i spło​dze​nia na​stęp​cy tro​nu. Gdy wkro​czył do staj​ni, De​sti​ny wła​śnie przy​stę​po​wa​ła do szczot​ko​wa​nia Ma​je​eda. Nikt inny w ten spo​sób nie za​czy​nał. Zmarsz​czył brwi, ale za​raz od​pę​dził wąt​pli​wo​ści. Wy​brał ją z po​wo​du do​sko​na​łej re​pu​ta​cji, więc po​wi​nien jej za​ufać. Po ci​chut​ku pod​szedł do bok​su. Nie po​wstrzy​mał uśmie​chu sa​tys​fak​cji, gdy kom​ple​men​to​wa​ła za​rów​no Ma​je​eda, jak i jego. Ucie​szy​ło go, że nie jest tak obo​jęt​na, jak pró​bo​wa​ła uda​wać.

Od​pro​wa​dza​jąc ją wie​czo​rem, zda​wał so​bie spra​wę, że gdy​by prze​by​wa​li poza pa​ła​cem, po​ca​ło​wał​by ją. Po raz pierw​szy, od​kąd przy​siągł słu​żyć na​ro​do​wi, po​ża​ło​wał utra​co​nej swo​bo​dy. Ma​rzył o tym, by po​rwać ją w ob​ję​cia, ca​ło​wać do utra​ty tchu i wdy​chać z lu​bo​ścią jej słod​ki za​pach. Czy o tym wie​dzia​ła? Czy po​dzie​la​ła jego pra​gnie​nia? Czy dla​te​go wzdry​gnę​ła się na​gle po​przed​nie​go wie​czo​ra, gdy sta​li na ta​ra​sie jej apar​ta​men​tu? Ob​ser​wo​wał, jak wy​cią​ga rękę, żeby Ma​je​ed ją po​wą​chał. Nie zro​bi​ła ani kro​ku, ale za​cie​ka​wio​ny koń do niej pod​szedł. Po​gła​dzi​ła go po noz​drzach, po​tem de​li​kat​nie chwy​ci​ła za uprząż. Za​fir uznał, że naj​wyż​sza pora ujaw​nić swo​ją obec​ność, za​nim wy​stra​szy ją albo ogie​ra. ‒ Czy po​trze​bu​jesz po​mo​cy? ‒ Od jak daw​na Wa​sza Wy​so​kość tu jest? – spy​ta​ła z prze​stra​chem. Ru​mie​niec na po​licz​kach świad​czył o tym, że po​dej​rze​wa​ła, że sły​szał kom​ple​ment pod swo​im ad​re​sem. ‒ Do​pie​ro przy​sze​dłem – skła​mał. Od​prę​ży​ła się nie​co, po czym zwró​ci​ła wzrok z po​wro​tem na ko​nia. ‒ Przez dłuż​szą chwi​lę będę go szczot​ko​wać, do​ty​kać wszę​dzie, żeby zy​skać pew​ność, że się mnie nie boi. Po​tem przej​dę do dal​szych dzia​łań. My​śli Za​fi​ra po​szy​bo​wa​ły zgo​ła nie​po​żą​da​nym to​rem. Spró​bo​wał so​bie wy​obra​zić, co by czuł, gdy​by to jego wszę​dzie do​ty​ka​ła. Pierw​szy raz w ży​ciu był za​zdro​sny o ko​nia! Ta mło​da osób​ka zbyt moc​no dzia​ła​ła na jego wy​obraź​nię. Ob​ser​wo​wał, jak przy​stę​pu​je do pra​cy. Mia​ła na so​bie te same spodnie, co w An​glii, ale ra​mio​na i po​nęt​ne po​ślad​ki za​kry​wa​ła dłu​ga ko​szu​la. Do​ce​niał, że w mia​rę moż​li​wo​ści do​sto​so​wu​je na​wet ro​bo​czy strój do tu​tej​szych norm oby​cza​jo​wych, ale cie​ka​wi​ło go, jak by wy​glą​da​ła w je​dwa​biach, ja​kie no​szą tu​tej​sze ko​bie​ty. Po​sta​no​wił to spraw​dzić. Przed po​wro​tem do An​glii ofia​ru​je jej naj​de​li​kat​niej​sze aba​je[1] i je​dwa​bie z proś​bą, by je za​ło​ży​ła. ‒ Do​brze, za​cze​kam – od​po​wie​dział. ‒ Na co?

Za​fi​ro​wi ode​bra​ło mowę z obu​rze​nia. Nikt nie śmiał do nie​go w ten spo​sób prze​ma​wiać. ‒ Na dal​szy etap pra​cy – wy​ce​dził przez za​ci​śnię​te zęby. ‒ Nie lu​bię, jak ktoś mi pa​trzy na ręce. ‒ To mój ogier, moje pra​wo. Nie po​zwo​lę ni​ko​mu nic z nim zro​bić bez mo​jej wie​dzy. Je​stem szej​kiem Ke​zo​ba​nu. Tu ja usta​lam re​gu​ły. ‒ W ta​kim ra​zie oby​dwo​je nie​po​trzeb​nie tra​ci​li​śmy czas – oświad​czy​ła, ru​sza​jąc ku drzwiom. Za​fir osłu​piał. Nie spo​dzie​wał się aż ta​kiej bez​czel​no​ści. Wczo​raj​sza nie​śmia​łość zni​kła bez śla​du. Za​stą​pi​ła ją nie​ustę​pli​wa de​ter​mi​na​cja. Choć nad​uży​ła jego cier​pli​wo​ści, za​py​tał jed​nak: ‒ Po​tra​fisz mu po​móc? ‒ Tak, cho​ciaż przy​pusz​czam, że jego pan też po​trze​bu​je po​mo​cy – od​rze​kła ci​cho, lecz sta​now​czo, jak​by wie​dzia​ła, że drę​czą go wy​rzu​ty su​mie​nia, że zlek​ce​wa​żył bła​ga​nia Ta​bi​nah. ‒ Nie przy​je​cha​łaś tu​taj, żeby ana​li​zo​wać moją oso​bo​wość – od​burk​nął. Za​raz jed​nak uświa​do​mił so​bie, że jego obec​ność może źle wpły​nąć na wy​ni​ki te​ra​pii. Czy Ma​je​ed wy​czu​wał jego na​strój? Wo​lał nie ła​mać so​bie nad tym gło​wy. Ni​g​dy nie roz​trzą​sał ni​czy​ich uczuć. ‒ Przy pra​cy ze zwie​rzę​ciem po​trze​bu​ję peł​nej współ​pra​cy ze stro​ny wła​ści​cie​la. ‒ Do​brze. Przyjdź do mo​je​go ga​bi​ne​tu po po​łu​dniu. Ocze​ku​ję wer​dyk​tu, cze​go Ma​je​ed po​trze​bu​je. ‒ Dzię​ku​ję – po​wie​dzia​ła bez cie​nia uśmie​chu. On też po​zo​stał po​waż​ny. Zbi​ła go z tro​pu, zy​ska​ła nad nim prze​wa​gę, co go nie​po​ko​iło i in​try​go​wa​ło za​ra​zem. Po po​łu​dniu De​sti​ny ocze​ki​wa​ła spo​tka​nia z Za​fi​rem. Spę​dzi​ła z Ma​je​edem kil​ka go​dzin, żeby po​zy​skać jego za​ufa​nie. Wy​czu​ła jego de​li​kat​ną, przy​ja​zną czło​wie​ko​wi na​tu​rę, co sta​no​wi​ło wy​star​cza​ją​cy po​wód, żeby dzia​łać po​wo​li. Po​trze​bo​wa​ła wię​cej in​for​ma​cji o wy​da​rze​niach, któ​re go tak ra​dy​kal​nie zmie​ni​ły. Naj​bar​dziej mar​twi​ło ją, jak za​re​agu​je jego wła​ści​ciel na wy​-

py​ty​wa​nie o śmier​tel​ny wy​pa​dek sio​stry. Jej roz​my​śla​nia prze​rwa​ło na​dej​ście asy​sten​ta szej​ka. ‒ Szejk te​raz pa​nią przyj​mie ‒ oznaj​mił. Prze​szła z nim przez te same drzwi, któ​re prze​kro​czy​ła za​raz po przy​by​ciu. Nie mo​gła uwie​rzyć, że było to za​le​d​wie wczo​raj. Gdy sta​nę​ła przed Za​fi​rem, zmie​rzył wzro​kiem całą jej po​stać. Do​brze, że no​si​ła tu ubra​nia, któ​re za​kry​wa​ły wszyst​ko, co moż​li​we. ‒ Zo​staw nas sa​mych – roz​ka​zał asy​sten​to​wi, nie od​ry​wa​jąc wzro​ku od De​sti​ny. Pa​trzył na nią tak, że wo​la​ła, żeby ktoś z nimi zo​stał. Na​stęp​nie wska​zał jej wiel​ki fo​tel na​prze​ciw swe​go biur​ka i ka​zał usiąść. Przez ol​brzy​mie, łu​ko​wa​te okna prze​stron​nej kom​na​ty zo​ba​czy​ła jesz​cze wspa​nial​sze ogro​dy, niż oglą​da​ła do tej pory, ale nie ob​cho​dzi​ło jej pięk​no oto​cze​nia. Wi​dzia​ła tyl​ko Za​fi​ra. Mu​sia​ła sku​pić uwa​gę na spra​wach za​wo​do​wych, żeby o nim nie my​śleć. Czy dla​te​go wy​pro​si​ła go rano ze staj​ni, że bu​dził w niej zbyt sil​ne emo​cje, czy żeby spraw​dzić, na ile może so​bie po​zwo​lić? ‒ Te​raz, kie​dy spę​dzi​łaś tro​chę cza​su z Ma​je​edem, pro​szę o wy​da​nie pro​fe​sjo​nal​nej opi​nii. ‒ Po​trze​bu​je cza​su i za​ufa​nia, żeby po​ko​nać strach. Po​nie​waż od dnia wy​pad​ku nie opu​ścił pa​ła​co​wych mu​rów, na​le​ży po​sta​wić so​bie za osta​tecz​ny cel wy​pro​wa​dze​nie go na ze​wnątrz. Za​fir ski​nął gło​wą i za​jął miej​sce na ol​brzy​mim, ozdob​nym krze​śle, przy​po​mi​na​ją​cym tron. De​sti​ny do​kła​da​ła wszel​kich sta​rań, żeby nie po​że​rać wzro​kiem ciem​nej cery i krót​ko przy​strzy​żo​nej bro​dy, któ​ra czy​ni​ła go nie​od​par​cie atrak​cyj​nym. Lecz naj​bar​dziej fa​scy​no​wa​ły ją jego oczy. Ich spoj​rze​nie bu​dzi​ło tę​sk​no​ty, rów​nie nie​re​al​ne, jak sam jej po​byt w pa​ła​cu pu​styn​ne​go wład​cy. ‒ Prze​wi​dzia​łem, że to po​wiesz. Ju​tro za​bio​rę cię w miej​sce, gdzie zna​le​zio​no Ta​bi​nah, że​byś ze​bra​ła jak naj​wię​cej in​for​ma​cji. Prze​ma​wiał z kur​tu​azją, tak rze​czo​wym to​nem, że za​czę​ła my​śleć, że tyl​ko so​bie wy​obra​zi​ła, że go po​cią​ga.

‒ Do​sko​na​le. Ro​zu​miem, że to dla Wa​szej Wy​so​ko​ści bo​le​sne, ale… ‒ Niby dla​cze​go? – wpadł jej w sło​wo, za​nim zdą​ży​ła do​koń​czyć zda​nie. ‒ Cięż​ko jest stra​cić sio​strę, zwłasz​cza z ta​kie​go po​wo​du jak na​ro​do​wa tra​dy​cja. Szejk gwał​tow​nie wstał. Ciem​ne oczy rzu​ca​ły groź​ne bły​ski. ‒ Są​dząc po spo​so​bie ubie​ra​nia, są​dzi​łem, że po​zna​łaś i za​ak​cep​to​wa​łaś na​sze oby​cza​je. De​sti​ny nie ro​zu​mia​ła, co go tak na​gle od​mie​ni​ło, ale przy​rze​kła so​bie, że nie po​zwo​li się za​stra​szyć. Przy​by​ła tu z wła​snej woli i je​że​li bę​dzie trze​ba, wy​je​dzie. Wsta​ła z miej​sca rów​nie szyb​ko jak on i unio​sła wy​so​ko gło​wę, choć w środ​ku cała drża​ła. ‒ Przy​kro mi, je​że​li moje współ​czu​cie ura​zi​ło Wa​szą Wy​so​kość. ‒ Było nie na miej​scu. – Wstał, ob​szedł biur​ko i pod​szedł do niej po​wo​li, jak​by oba​wiał się że uciek​nie. ‒ Dla​cze​go? – wy​krztu​si​ła z tru​dem. ‒ Mia​ła wyjść za mąż dla do​bra dy​na​stii i kra​ju. Mi​łość nie wcho​dzi​ła w grę. Ja w taki sam spo​sób znaj​dę so​bie naj​od​po​wied​niej​szą żonę. Mał​żeń​stwo to tyl​ko kon​trakt, nic wię​cej. ‒ A co z mi​ło​ścią? ‒ Nie ma dla niej miej​sca w moim ży​ciu. Ale po​żą​da​nia nie wy​klu​czam. Wi​dzia​ła je w jego oczach. Jego spoj​rze​nie dzia​ła​ło jak piesz​czo​ta. Przy​cią​gał ją jak ma​gnes. Ale bę​dąc przy wła​dzy, na pew​no za​wsze do​sta​wał wszyst​ko, cze​go chciał. Nie​wąt​pli​wie miał w pa​ła​cu cały ha​rem do dys​po​zy​cji. Uzna​ła, że naj​wyż​sza pora zejść na zie​mię. Je​że​li po​ko​cha ko​goś, kto nie od​wza​jem​ni jej uczu​cia, po​dzie​li smut​ny los mat​ki. ‒ Ja go nie za​zna​łam – oświad​czy​ła nie​co schryp​nię​tym gło​sem. ‒ Ni​g​dy? ‒ Nie i nie za​mie​rzam. ‒ Więc gdy​bym po​gła​dził cię po twa​rzy, nie za​drża​ła​byś z po​żą​da​nia? – Uniósł rękę, lecz ode​pchnę​ła ją, za​nim zdą​żył jej do​-

tknąć. ‒ Nie przy​je​cha​łam do ha​re​mu Wa​szej Wy​so​ko​ści, tyl​ko ra​to​wać ko​nia – oświad​czy​ła. Sło​wom to​wa​rzy​szy​ło gniew​ne spoj​rze​nie. ‒ Nie mam ha​re​mu, a kie​dy się oże​nię, do​cho​wam żo​nie wier​no​ści. Nikt mnie nie od​wie​dzie od tej za​sa​dy – do​dał gniew​nym to​nem, wy​raź​nie wzbu​rzo​ny, że nie pa​dła mu do stóp. Od​wró​cił się na pię​cie, od​szedł i sta​nął pod ar​ka​dą w pro​mie​niach po​po​łu​dnio​we​go słoń​ca. De​sti​ny z tru​dem ła​pa​ła od​dech. Po​przed​nie​go wie​czo​ra my​śla​ła, że za dużo so​bie wy​obra​ża​ła. Te​raz zy​ska​ła pew​ność, że Za​fir jej pra​gnie. Czyż​by go w ja​kiś spo​sób spro​wo​ko​wa​ła? Nie po​tra​fi​ła od​gad​nąć. Bra​ko​wa​ło jej do​świad​cze​nia. ‒ Mo​żesz odejść – roz​ka​zał z wy​raź​ną dez​apro​ba​tą. De​sti​ny nie mia​ła za​mia​ru dłu​żej z nim dys​ku​to​wać. Po​trze​bo​wa​ła sa​mot​no​ści, żeby ze​brać my​śli. Ru​szy​ła ku drzwiom, lecz za​nim zdą​ży​ła chwy​cić za klam​kę, za​wo​łał po​now​nie, ła​god​nym, zmy​sło​wym gło​sem: ‒ De​sti​ny! Gdy ob​ró​ci​ła się ku nie​mu, zo​ba​czy​ła zu​peł​nie inną twarz, twarz wraż​li​we​go czło​wie​ka. ‒ Słu​cham? ‒ Bądź go​to​wa o świ​cie. Ser​ce De​sti​ny przy​spie​szy​ło do ga​lo​pu. ‒ Na co? – spy​ta​ła drżą​cym gło​sem. ‒ Na wy​jazd na pu​sty​nię. Wy​ru​szy​my, za​nim wzej​dzie słoń​ce. De​sti​ny zdo​ła​ła tyl​ko ski​nąć gło​wą. Zbyt szyb​ko od​dy​cha​ła, by móc wy​krztu​sić choć​by sło​wo. Wresz​cie z wiel​kim wy​sił​kiem ode​rwa​ła od nie​go wzrok i po​spiesz​nie otwo​rzy​ła drzwi. Jak mo​gła pra​gnąć ko​goś tak po​tęż​ne​go i wład​cze​go jak szejk? Nie po​tra​fi​ła od​po​wie​dzieć, ale mu​sia​ła trzy​mać uczu​cia na wo​dzy, żeby nie zła​mał jej ży​cia jak oj​ciec mat​ce. Tyl​ko dla​cze​go mimo tej świa​do​mo​ści na​dal tę​sk​ni​ła za jego do​ty​kiem? Dla​cze​go ma​rzy​ła, żeby ją po​ca​ło​wał?

ROZDZIAŁ CZWARTY Za​fir wstał dłu​go przed świ​tem. Obec​nie cze​kał na De​sti​ny przed staj​nią. Naj​chęt​niej po​szedł​by po nią, ale mu​siał prze​strze​gać ety​kie​ty, żeby nie wy​wo​łać skan​da​lu. Szej​ko​wi nie wy​pa​da​ło oso​bi​ście od​pro​wa​dzać pod​wład​nej. Po​przed​nie​go wie​czo​ra na​ru​szył pro​to​kół, wy​pra​sza​jąc służ​bę z ga​bi​ne​tu. Uznał, że nie wy​kro​czył poza za​sa​dy przy​zwo​ito​ści, ka​żąc im cze​kać za drzwia​mi. Nie wąt​pił jed​nak, że po​wsta​ną plot​ki, zwłasz​cza po ich wy​pra​wie we dwo​je na pu​sty​nię. Wo​lał jed​nak sam wpro​wa​dzić ją w szcze​gó​ły wy​pad​ku niż po​zwo​lić, żeby wy​słu​chi​wa​ła spe​ku​la​cji dwo​rzan na te​mat śmier​ci jego sio​stry. Udzie​li jej tyl​ko nie​zbęd​nych in​for​ma​cji. Mimo tych lo​gicz​nych ar​gu​men​tów wciąż za​da​wał so​bie py​ta​nie, czy nie stra​cił roz​sąd​ku. Bli​skość po​nęt​nej cu​dzo​ziem​ki od​bie​ra​ła mu zdol​ność lo​gicz​ne​go my​śle​nia, od​kąd zo​ba​czył ją z kasz​ta​no​wa​tą kla​czą w an​giel​skiej stad​ni​nie. Ale od​po​wie​dzial​ność za kraj i na​ród nie po​zwa​la​ła fol​go​wać oso​bi​stym za​chcian​kom. Ru​szył w stro​nę staj​ni, za​do​wo​lo​ny, że choć na chwi​lę opu​ści mury pa​ła​cu. Tyl​ko ga​lo​pu​jąc ku rze​ce, któ​ra sta​no​wi​ła sys​tem krwio​no​śny jego kró​le​stwa, i da​lej przez pu​styn​ne pia​ski, czuł po​wiew wol​no​ści. Ni​g​dy ni​ko​go ze sobą nie za​brał. Czyż​by po​czuł do ślicz​nej An​giel​ki coś wię​cej niż fi​zycz​ny po​ciąg? Od​parł po​ku​sę na​wią​za​nia bliż​szej wię​zi. Od​głos kro​ków za ple​ca​mi wy​rwał go z za​du​my. Od​wró​ciw​szy gło​wę, zo​ba​czył De​sti​ny, zmie​rza​ją​cą ku nie​mu pod eskor​tą straż​ni​ka. Po​dzi​wiał jej płyn​ne ru​chy. Nie po​tra​fił od niej ode​rwać oczu, ni​czym ocza​ro​wa​ny na​sto​la​tek. Za​klął pod no​sem, zły na sie​bie za tę nie​zdro​wą fa​scy​na​cję. ‒ Dzień do​bry – przy​wi​ta​ła go z uśmie​chem. – Nie mo​głam się do​cze​kać dzi​siej​sze​go spo​tka​nia… to zna​czy, pla​no​wa​nej wy​pra​wy – spro​sto​wa​ła po​spiesz​nie.

Ru​mie​niec na po​licz​kach po​wie​dział Za​fi​ro​wi, że cie​szy ją nie tyl​ko kon​ny rajd na pu​sty​nię, ale rów​nież jego to​wa​rzy​stwo, co na nowo obu​dzi​ło w nim chęć na​wią​za​nia ro​man​su. Od mo​men​tu ob​ję​cia tro​nu po​rzu​cił bez​tro​skie ży​cie, wy​peł​nio​ne dłu​gim sze​re​giem ko​cha​nek. Po​zo​stał wier​ny na​ro​do​wi. Przy​szłej żo​nie też do​cho​wa wier​no​ści, ale na ra​zie nie przed​sta​wio​no mu żad​nej kan​dy​dat​ki. Zresz​tą nie miał ocho​ty ich oglą​dać, gdy jego my​śli nie​ustan​nie krą​ży​ły wo​kół De​sti​ny Ri​chards. ‒ Ja też. Bę​dzie dla mnie za​szczy​tem po​ka​za​nie ci ka​wał​ka mo​je​go kra​ju. Ko​nie cze​ka​ją – od​po​wie​dział, ru​sza​jąc wzdłuż sze​re​gu bok​sów. Jak za​wsze roz​pie​ra​ła go duma na myśl o oj​czyź​nie i na​ro​dzie, któ​ry mu za​ufał. ‒ Mu​szę zo​ba​czyć miej​sce, w któ​rym zgi​nę​ła Ta​bi​nah – przy​po​mnia​ła De​sti​ny. Głos jej nie​co za​drżał na wspo​mnie​nie tra​ge​dii. ‒ Po​je​dzie​my tam na sa​mym po​cząt​ku. Po​tem za​bio​rę cię na prze​jażdż​kę, za​nim słoń​ce za​cznie grzać zbyt moc​no dla two​jej ja​snej cery. Gdy na​po​tkał jej spoj​rze​nie, znów uto​nął w tych oczach o bar​wie po​le​ro​wa​ne​go ma​ho​niu. ‒ Pora wy​jeż​dżać – spro​wa​dził go na zie​mię jej schryp​nię​ty szept. ‒ Tak – rzu​cił krót​ko i otwo​rzył drzwi od bok​su si​wej arab​skiej kla​czy. ‒ To Ha​li​ma. Jej imię zna​czy de​li​kat​na. Wy​bra​łem ją dla cie​bie ze wzglę​du na ła​god​ność po​łą​czo​ną z od​wa​gą. Tak samo po​strze​gał De​sti​ny. Jej imię też brzmia​ło jak wróż​ba[2]. Omal nie do​dał, że być może los po​sta​wił ją na jego dro​dze, ale zre​zy​gno​wał, wi​dząc, że całą uwa​gę sku​pi​ła na Ha​li​mie. Wy​cią​gnę​ła ku niej rękę, któ​rą klacz z za​cie​ka​wie​niem ob​wą​cha​ła. Za​fir po​że​rał wzro​kiem dłu​gie, smu​kłe pal​ce. ‒ Je​steś pięk​na ‒ prze​ma​wia​ła z za​chwy​tem. ‒ Pięk​ny koń dla pięk​nej ko​bie​ty – wy​pa​lił bez za​sta​no​wie​nia. Chy​ba nie po​peł​nił nie​tak​tu, ale De​sti​ny na​gle spo​chmur​nia​ła i spło​nę​ła ru​mień​cem.

‒ Nie po​wi​nien Wa​sza Wy​so​kość mó​wić ta​kich rze​czy – zwró​ci​ła mu uwa​gę, szczel​niej otu​la​jąc gło​wę sza​lem. Nie ży​czy​ła so​bie, żeby pra​wił jej kom​ple​men​ty. Nie po to umknę​ła spod wła​dzy ojca, żeby stra​cić gło​wę dla rów​nie apo​dyk​tycz​ne​go czło​wie​ka. Nie po to ukry​wa​ła swo​je atu​ty, by ulec jego uro​ko​wi. ‒ Już nie cof​nę tych słów. – Wrę​czył jej lej​ce i prze​szedł do na​stęp​ne​go bok​su, gdzie stał ma​je​sta​tycz​ny, de​re​szo​wa​ty ogier. De​sti​ny bez sło​wa wy​pro​wa​dzi​ła klacz i wsia​dła. Fa​scy​no​wa​ła ją per​spek​ty​wa raj​du po pu​sty​ni z Za​fi​rem. Gdy zo​ba​czy​ła go na grzbie​cie ru​ma​ka, nie​cier​pli​wie tań​czą​ce​go w miej​scu, za​par​ło jej dech z wra​że​nia. Nic jej nie przy​go​to​wa​ło na tak wspa​nia​ły wi​dok. Pra​gnę​ła, żeby rze​czy​wi​ście zwró​cił na nią uwa​gę, by jego kom​ple​men​ty były szcze​re i by po​dzie​lał jej pra​gnie​nia. Mu​sia​ła so​bie zno​wu przy​po​mnieć, że nie przy​je​cha​ła tu dla nie​go, tyl​ko dla Ma​je​eda. ‒ Je​dzie​my? – za​py​ta​ła. Na jego twa​rzy za​go​ścił nie​znacz​ny uśmie​szek. Spiął ko​nia i ru​szył w kie​run​ku ze​wnętrz​ne​go dzie​dziń​ca. Słoń​ce już za​czy​na​ło przy​grze​wać, gdy zmie​rza​li ku wy​so​kim mu​rom z kre​mo​we​go ka​mie​nia. Gdy do​tar​li do im​po​nu​ją​cej bra​my, do​łą​czył do nich trze​ci jeź​dziec. Za​fir zwró​cił ku nie​mu twarz i wy​po​wie​dział parę go​rącz​ko​wych zdań po arab​sku. Wy​czu​wa​ła, że roz​sa​dza go złość. Kil​ka se​kund póź​niej po​ga​lo​po​wa​li w chmu​rze pia​sku ku pu​sty​ni. Roz​pie​ra​ła ją ra​dość. Jej klacz tak pę​dzi​ła, że le​d​wie zdo​ła​ła ją okieł​znać. Ko​py​ta tęt​ni​ły po zie​mi, cie​pły wiatr sma​gał twarz. Lecz Za​fir za​czął stop​nio​wo zwal​niać, aż w koń​cu ko​nie szły stę​pa. Czy za​wsze wy​ci​skał ze swo​ich ru​ma​ków ostat​nie poty, czy pod​wład​ny tak go roz​gnie​wał, że po​gnał przed sie​bie, jak​by go go​ni​ło sto dia​błów? ‒ Czy coś zde​ner​wo​wa​ło Wa​szą Wy​so​kość? – spy​ta​ła ostroż​nie, nie​pew​na, czy nie po​peł​ni​ła ja​kie​goś nie​tak​tu, żą​da​jąc za​po​zna​nia z oko​licz​no​ścia​mi wy​pad​ku. Ale w koń​cu to on za​pro​po​no​wał wy​pra​wę. ‒ Mo​je​go po​moc​ni​ka mar​twi, że wy​ru​sza​my bez asy​sty – od​parł szorst​kim to​nem, nie​po​zo​sta​wia​ją​cym wąt​pli​wo​ści, że nie

po​dzie​la jego po​glą​dów. ‒ Czy moja obec​ność stwa​rza ja​kieś pro​ble​my dla Wa​szej Wy​so​ko​ści? – spy​ta​ła, gła​dząc klacz po je​dwa​bi​stym kar​ku. ‒ Bar​dziej dla cie​bie niż dla mnie. ‒ Dla​cze​go? ‒ Psu​je ci opi​nię. Je​stem ka​wa​le​rem, a ty pan​ną. Na​sza wspól​na wy​pra​wa jest sprzecz​na z oby​cza​ja​mi mo​je​go kra​ju. Mój asy​stent przy​po​mniał mi o ko​niecz​no​ści wstą​pie​nia w zwią​zek mał​żeń​ski przed koń​cem roku. De​sti​ny usi​ło​wa​ła ukryć roz​cza​ro​wa​nie jego sło​wa​mi. Oczy​wi​ście nie po​win​na prze​by​wać z nim sam na sam. ‒ A więc jed​nak przy​spo​rzy​łam Wa​szej Wy​so​ko​ści kło​po​tów. ‒ Nie. Ma​je​ed cię po​trze​bu​je. Ja też. De​sti​ny nie zdo​ła​ła wy​po​wie​dzieć sło​wa, gdy ko​nie szły obok sie​bie, a on nie od​ry​wał od niej wzro​ku. Ostat​nie zda​nie nada​ło ca​łej roz​mo​wie zu​peł​nie no​we​go zna​cze​nia. Prze​ży​ła wstrząs, po​nie​waż chcia​ła, żeby jej po​trze​bo​wał. ‒ Po​ka​żę ci miej​sce, gdzie zgi​nę​ła Ta​bi​nah – za​pro​po​no​wał. De​sti​ny sły​sza​ła w jego gło​sie ból. Tym ra​zem nie zdo​łał ukryć, jak bar​dzo cier​pi po stra​cie sio​stry. Za​fir za​trzy​mał ko​nia i zsiadł. Gdy po​szła w jego śla​dy, wpa​dła wprost w jego ra​mio​na. Przy​cią​gnął ją do sie​bie, ale gdy uświa​do​mi​ła so​bie, że do​tar​li na miej​sce tra​ge​dii, wy​swo​bo​dzi​ła się z jego ob​jęć. Przez chwi​lę do​strze​gła w jego oczach cier​pie​nie i skru​chę, ale za​raz z po​wro​tem przy​brał nie​prze​nik​nio​ną, dum​ną ma​skę. ‒ Przy​pusz​cza​my, że stąd Ta​bi​nah roz​po​czę​ła wę​drów​kę ka​mie​ni​stą ścież​ką w góry… Za​mie​rza​ła dojść na dru​gą stro​nę – do​dał po dłuż​szej chwi​li, jak​by ostat​nie wy​zna​nie z tru​dem prze​szło mu przez usta. ‒ Więc Wa​sza Wy​so​kość wie​dział, do​kąd zmie​rza​ła? Ku​si​ło ją, żeby spy​tać, dla​cze​go wy​ru​szy​ła w góry, ale w porę przy​po​mnia​ła so​bie, że ko​cha​ła in​ne​go, ko​goś, kogo brat uznał za nie​od​po​wied​nie​go kan​dy​da​ta na męża. Współ​czu​ła mu z ca​łe​go ser​ca. Być może ten wład​czy czło​wiek po​tra​fił jed​nak od​czu​wać ból, tyl​ko głę​bo​ko go ukry​wał? ‒ Czy Wa​sza Wy​so​kość wie, jak zgi​nę​ła?

‒ W cie​niu pod ka​mie​nia​mi ma kry​jów​kę wie​le ja​do​wi​tych węży. Przy​pusz​cza​my, że Ma​je​ed wy​pło​szył jed​ne​go z nich. Wy​stra​szo​ny, sta​nął dęba i Ta​bi​nah spa​dła. Za​bi​ło ją uką​sze​nie węża, nie upa​dek. ‒ Musi się czuć okrop​nie win​ny – wy​szep​ta​ła De​sti​ny, ra​czej do sie​bie niż do Za​fi​ra. ‒ Czy koń może mieć wy​rzu​ty su​mie​nia? ‒ Wła​śnie dla​te​go nie chce opu​ścić pa​ła​co​wych mu​rów. Drę​czy go strasz​li​we po​czu​cie winy i strach. Z tego, co do tej pory wi​dzia​łam, pra​gnie jak naj​le​piej słu​żyć czło​wie​ko​wi, a wie, że za​wiódł. Boi się tu wró​cić ze stra​chu przed karą. ‒ Trud​no mi w to uwie​rzyć. – Wsiadł z po​wro​tem na ko​nia i za​pro​po​no​wał: ‒ Te​raz, kie​dy otrzy​ma​łaś po​trzeb​ne in​for​ma​cje, jedź​my na prze​jażdż​kę. De​sti​ny wsia​dła na klacz i po​dą​ży​ła za nim. Zo​sta​wi​li za sobą góry, w stro​nę któ​rych zmie​rza​ła jego sio​stra, i po​pę​dzi​li w kie​run​ku piasz​czy​stej pu​sty​ni. W mia​rę przy​spie​sza​nia tem​pa na​pię​cie opa​da​ło, aż w koń​cu ro​ze​śmia​ła się, gdy wiatr ze​rwał jej szal z gło​wy, od​sła​nia​jąc wło​sy. Za​fir od​wró​cił gło​wę i po​pa​trzył na nią, ale nie za​cze​kał, tyl​ko jesz​cze zwięk​szył tem​po. W koń​cu zwol​ni​li, co umoż​li​wi​ło jej obej​rze​nie oko​li​cy. Nie wi​dzia​ła nic prócz pia​sku, ale wy​glą​dał nie​sa​mo​wi​cie pięk​nie. Wiatr wy​rzeź​bił w jego po​wierzch​ni zło​ci​ste fale. Ten wi​dok tak ją za​chwy​cił, że nie prze​szka​dza​ła jej na​wet ro​sną​ca tem​pe​ra​tu​ra. Ufa​ła Za​fi​ro​wi, że nie za​brał​by jej tu​taj, gdy​by nie miał pew​no​ści, że zdą​żą wró​cić przed na​sta​niem upa​łu. ‒ Przy​jeż​dżam tu co ran​ka – wy​rwał ją z za​du​my jego głos. De​sti​ny nie zo​ba​czy​ła w polu wi​dze​nia żad​ne​go obiek​tu, żad​nej ży​wej du​szy. Byli sami, tyl​ko ona i on wśród bez​kre​sne​go oce​anu pia​sku. ‒ Jak tu pięk​nie, prze​cud​nie – szep​nę​ła, gdy ko​nie wspi​na​ły się na szczyt wy​dmy. W dali uj​rza​ła za​ry​sy gór. ‒ Ty też je​steś pięk​na – od​rzekł nie​co schryp​nię​tym gło​sem, któ​ry przy​spie​szył jej puls. De​sti​ny pod​nio​sła na nie​go wzrok. De​resz tań​czył w miej​scu, lecz Za​fir ani na chwi​lę nie ode​rwał od niej spoj​rze​nia. Wy​glą​-

dał po kró​lew​sku w pu​styn​nych sza​tach. Wiatr tar​gał za​wo​jem na gło​wie, przy​kry​wa​ją​cym ciem​ne wło​sy. Na ten wi​dok ob​la​ła ją fala go​rą​ca, by​naj​mniej nie​zwią​za​na z przy​grze​wa​ją​cym słoń​cem. Za​pra​gnę​ła, by po​chwy​cił ją w ra​mio​na i po​ca​ło​wał, żeby ją po​siadł. Cała pło​nę​ła. Ni​g​dy wcze​śniej przez jej gło​wę nie prze​mknę​ła tak fry​wol​na myśl. Co wię​cej, wi​dzia​ła, że po​dzie​la jej pra​gnie​nia. Iskra, któ​ra prze​bie​gła mię​dzy nimi przy pierw​szym spo​tka​niu, roz​pa​li​ła po​żar zmy​słów. Ża​den sztucz​nie two​rzo​ny dy​stans nie mógł go stłu​mić. Los ze​słał jej tego eg​zo​tycz​ne​go, nie​po​skro​mio​ne​go męż​czy​znę, bar​dziej fa​scy​nu​ją​ce​go, niż mo​gła​by so​bie wy​ma​rzyć. Ni​g​dy nie tę​sk​ni​ła za na​mięt​no​ścią, zwłasz​cza do ko​goś ta​kie​go jak Za​fir, ale od​kąd go po​zna​ła, wie​dzia​ła, że już nie ze​chce żad​ne​go in​ne​go. ‒ Pra​gnę cię, Za​fi​rze – wy​zna​ła spon​ta​nicz​nie, choć nie upo​waż​nił jej, by mó​wi​ła mu po imie​niu. Ser​ce wa​li​ło jej jak mło​tem, ale mu​sia​ła to po​wie​dzieć. Z dala od pa​ła​cu ro​bił wra​że​nie zu​peł​nie in​ne​go czło​wie​ka, od​prę​żo​ne​go, ludz​kie​go, tego sa​me​go, któ​ry we​dług jej oce​ny za​pra​gnął ją po​ca​ło​wać pierw​sze​go wie​czo​ra po przy​by​ciu. Ją też od​mie​nił ga​lop po bez​kre​snych prze​stwo​rzach. Od​krył nie​zna​ną, ko​bie​cą część jej na​tu​ry, wy​zwo​lił od za​ha​mo​wań. Ogier Za​fi​ra nie​cier​pli​wie prze​stę​po​wał z nogi na nogę, go​to​wy do dal​sze​go bie​gu, ale uspo​ko​ił go kil​ko​ma nie​zro​zu​mia​ły​mi sło​wa​mi, któ​re w uszach De​sti​ny za​brzmia​ły jak po​ezja. Jej klacz po​chwy​ci​ła par​ska​nie ogie​ra i od​wró​ci​ła się ku nie​mu tak, że De​sti​ny spoj​rza​ła wprost w głąb ciem​nych oczu Za​fi​ra. ‒ Nie mogę ci ofia​ro​wać tego, cze​go ocze​ku​jesz – oświad​czył schryp​nię​tym z emo​cji gło​sem. ‒ To zna​czy cze​go? ‒ Sta​bi​li​za​cji, trwa​łe​go związ​ku ani na​wet szczę​ścia. Mogę ci obie​cać tyl​ko jed​ną, je​dy​ną nie​za​po​mnia​ną noc. De​sti​ny w głę​bi du​szy wie​dzia​ła od po​cząt​ku, że dzie​li ich prze​paść, że na​le​żą do dwóch od​le​głych świa​tów, że nie mają przed sobą wspól​nej przy​szło​ści. Ta świa​do​mość nie prze​szko​dzi​ła jej jed​nak za​pra​gnąć go od pierw​sze​go wej​rze​nia, na​wet je​że​li nie w peł​ni zda​wa​ła so​bie spra​wę, że to po​żą​da​nie.

Do​zgon​na mi​łość sta​no​wi​ła​by speł​nie​nie ma​rzeń, ale przy​kład mat​ki po​ka​zał, że ma​rze​nia się nie speł​nia​ją. Mimo to po​sta​no​wi​ła przy​naj​mniej raz za​sma​ko​wać na​mięt​no​ści, za​nim wró​ci do An​glii, by za​cząć nowe ży​cie. ‒ Mam na​dzie​ję, że Wa​sza Wy​so​kość do​trzy​ma sło​wa – od​rze​kła ko​kie​te​ryj​nie, jak ni​g​dy, po czym spię​ła klacz do ga​lo​pu. Sły​sza​ła za sobą par​ska​nie ogie​ra Za​fi​ra i tę​tent ko​pyt, gdy po​dą​żał w ślad za nią. Ro​ze​śmia​ła się ra​do​śnie. Była wol​na. Weź​mie to, co Za​fir ofia​ru​je, po​da​ru​je so​bie odro​bi​nę szczę​ścia, cho​ciaż​by trwa​ło tyl​ko jed​ną noc. Za​fir od​czuł za​rów​no ulgę, jak i żal na wi​dok pa​ła​co​wych mu​rów. Choć ko​nie były zgrza​ne i zmę​czo​ne, naj​chęt​niej zo​stał​by z De​sti​ny na pu​sty​ni cały dzień. Przy niej czuł, że na​praw​dę żyje. Bu​dzi​ła w nim tę​sk​no​tę za wol​no​ścią i swo​bo​dą, lecz po po​wro​cie do pa​ła​cu znów bę​dzie mu​siał trzy​mać emo​cje na wo​dzy i za​cho​wy​wać się tak, jak przy​stoi gło​wie pań​stwa. Nie mógł jej ofia​ro​wać wię​cej niż jed​ną noc. Nie na​le​ża​ła do jego świa​ta. Nie​ba​wem cze​ka go wy​bór żony, oso​by zdol​nej udźwi​gnąć nie tyl​ko cię​żar ży​cia w pu​styn​nym kra​ju, ale i od​po​wie​dzial​no​ści, spo​czy​wa​ją​cej na mał​żon​ce wład​cy. Musi to być ktoś, kogo na​ród za​ak​cep​tu​je i po​ko​cha, na kim bę​dzie mógł po​le​gać w po​trze​bie. Ciem​ne wło​sy De​sti​ny fa​lo​wa​ły, wiatr tar​gał roz​wia​nym sza​lem. Za​fir roz​myśl​nie po​wstrzy​mał ru​ma​ka, żeby jej nie do​go​nił. Z przy​jem​no​ścią ob​ser​wo​wał pra​cę smu​kłych, mu​sku​lar​nych ud, gdy po​pę​dza​ła klacz, i kształt​ną li​nię po​ślad​ków, gdy po​chy​la​ła się w sio​dle. Wła​śnie taką pięk​ną, peł​ną ży​cia ko​bie​tę wy​brał​by na ży​cio​wą part​ner​kę, gdy​by po​zy​cja gło​wy pań​stwa nie wy​ma​ga​ła in​ne​go wy​bo​ru. Roz​pie​ra​ła go ra​dość, gdy od​twa​rzał w pa​mię​ci jej sło​wa. Wy​zna​ła otwar​cie, że go pra​gnie i naj​wy​raź​niej za​ak​cep​to​wa​ła brak per​spek​tyw na przy​szłość. Na​wet je​że​li po​zo​sta​wa​ła poza jego za​się​giem, bę​dzie na​le​ża​ła do nie​go przy​naj​mniej przez tę jed​ną, upra​gnio​ną noc. Po po​wro​cie za mury for​te​cy po​wi​ta​li ich sta​jen​ni. Za​fir nie

od​mó​wił so​bie po​pa​trze​nia na De​sti​ny. Z za​ru​mie​nio​ny​mi po​licz​ka​mi i roz​iskrzo​ny​mi ocza​mi wy​glą​da​ła uro​czo i ra​do​śnie. ‒ Dzię​ku​ję – wy​dy​sza​ła, ze​ska​ku​jąc z ko​nia, zde​cy​do​wa​nie zbyt bli​sko nie​go. ‒ Za co? ‒ Za fa​scy​nu​ją​cą wy​pra​wę. Nie ga​lo​po​wa​łam tak swo​bod​nie od dnia sprze​da​ży El​lie. ‒ Kim jest El​lie? ‒ To moja klacz. Wła​ści​wie już nie moja. Na​le​ża​ła do mnie, do​pó​ki oj​ciec nie zmu​sił mnie, że​bym ją sprze​da​ła. Uwa​żał, że spę​dzam z nią zbyt wie​le cza​su. Za​fir czuł, że wię​cej za​ta​iła, niż wy​ja​wi​ła, po​dob​nie jak on. ‒ Przy​kro mi, ale oczy​wi​ście na mo​jej mo​żesz jeź​dzić, kie​dy ze​chcesz. Gdy pra​cow​ni​cy staj​ni od​pro​wa​dzi​li ko​nie do bok​sów i zo​sta​wi​li ich sa​mych, De​sti​ny po​ło​ży​ła mu rękę na ra​mie​niu. ‒ Dzię​ku​ję też… – Prze​rwa​ła, nie​pew​na, czy po​win​na na głos wy​ra​zić swo​je my​śli. Na pu​sty​ni była z nim zu​peł​nie szcze​ra. On też, wbrew na​ka​zom roz​sąd​ku. ‒ Rów​nież za spro​wa​dze​nie mnie tu​taj i umoż​li​wie​nie mi roz​po​czę​cia no​we​go ży​cia po po​wro​cie do kra​ju – do​koń​czy​ła, pa​trząc mu pro​sto w oczy. ‒ To dla mnie za​szczyt, go​ścić cię u sie​bie – od​rzekł nie​mal szep​tem, pod​cho​dząc tak bli​sko, że pra​wie jej do​ty​kał. Ser​ce za​czę​ło mu bić szyb​ciej, gdy ujął jej twarz w dło​nie i po​gła​dził jej po​licz​ki opusz​ka​mi kciu​ków. Po​wo​li, nie​skoń​cze​nie po​wo​li po​chy​lił gło​wę i mu​snął jej usta war​ga​mi. De​sti​ny ob​la​ła fala go​rą​ca. Wy​da​ła ci​che wes​tchnie​nie, a on za​mknął jej usta po​ca​łun​kiem. Krót​ki za​rost dra​pał ją po twa​rzy. Za​fir pach​niał świe​żo​ścią, czy​sto​ścią, ber​ga​mot​ką i pu​styn​nym wia​trem. Mia​ła ocho​tę przy​cią​gnąć go bli​żej, opleść ra​mio​na​mi i wpleść pal​ce w gę​ste, czar​ne wło​sy. Na​wet nie wie​dzia​ła, jak trze​ba to zro​bić. Słu​cha​ła pod​szep​tu in​stynk​tu. ‒ Ład​nie pach​niesz – wy​szep​tał tak słod​ko, że nogi omal nie od​mó​wi​ły jej po​słu​szeń​stwa. – Two​ja na​tu​ral​ność sta​no​wi wspa​nia​łą od​mia​nę po da​mach za​wsze ob​fi​cie skro​pio​nych per​fu​ma​mi.

De​sti​ny od​chy​li​ła gło​wę i po​dejrz​li​wie po​pa​trzy​ła mu w twarz. ‒ Nie po​tra​fię oce​nić, czy po​win​nam po​trak​to​wać two​je sło​wa jako kom​ple​ment – za​żar​to​wa​ła. ‒ Jak naj​bar​dziej. Two​je​go wła​sne​go, słod​kie​go aro​ma​tu nie stłu​mi na​wet za​pach skó​ry i koń​skie​go potu – oparł z fi​glar​nym uśmiesz​kiem. Ta​kie samo zda​nie, wy​po​wie​dzia​ne przez kogo in​ne​go, za​brzmia​ło​by dziw​nie, ale na nią po​dzia​ła​ło jak dy​na​mit. Spo​wo​do​wa​ło wy​buch na​mięt​no​ści. Już na​le​ża​ła do nie​go. ‒ Czy to do​brze? – spy​ta​ła za​lot​nie, ośmie​lo​na fak​tem, że za​uwa​żał ta​kie de​ta​le. ‒ O tak – po​twier​dził, ca​łu​jąc ją w czo​ło. – Po​dzi​wiam ko​bie​tę, któ​ra nie czu​je przy​mu​su no​sze​nia wy​twor​nych kre​acji i bi​żu​te​rii. Ni​g​dy nie spo​tka​łem ko​goś ta​kie​go jak ty. De​sti​ny wy​obra​zi​ła so​bie jego byłe ko​chan​ki. Czy któ​rąś ob​da​rzył mi​ło​ścią? A może mó​wił o sio​strze? Cie​ka​wi​ła ją jej po​stać. W koń​cu cie​ka​wość zwy​cię​ży​ła. ‒ Jaka była Ta​bi​nah? – spy​ta​ła bez za​sta​no​wie​nia. Na​tych​miast po​ża​ło​wa​ła, że nie wy​my​śli​ła bar​dziej tak​tow​ne​go spo​so​bu za​da​nia tego py​ta​nia. Za​fir na​gle ze​sztyw​niał. Wy​czu​ła od nie​go chłód. Opu​ścił dło​nie i od​stą​pił do tyłu. ‒ To nie two​ja spra​wa – oświad​czył szorst​kim to​nem. – Wi​dzia​łaś miej​sce, gdzie ją zna​le​zio​no. To ci musi wy​star​czyć. De​sti​ny roz​gnie​wa​ło na​głe od​trą​ce​nie. ‒ Nie​ste​ty to za mało – za​pro​te​sto​wa​ła nie​co zbyt gwał​tow​nie, rów​nież się co​fa​jąc. Uzna​ła, że sko​ro Za​fir po​trze​bu​je dy​stan​su, to mu go za​pew​ni. – Żeby po​móc Ma​je​edo​wi, mu​szę wie​dzieć o wie​le wię​cej, niż chcesz mi po​wie​dzieć. ‒ Ale nie o mo​jej sio​strze ani o na​szych wza​jem​nych re​la​cjach. Nie po​trze​bu​jesz tych in​for​ma​cji do te​ra​pii ko​nia. Oczy mu błysz​cza​ły gnie​wem jak gwiaz​dy na noc​nym nie​bie. Po​win​na przy​jąć do wia​do​mo​ści jego ostrze​że​nie, ale je zi​gno​ro​wa​ła. ‒ Na​wią​zu​ję kon​takt z Ma​je​edem. Po​zwa​la mi do sie​bie po​dejść, oka​zu​je za​ufa​nie. Szko​da, że jego pan go nie po​dzie​la. – Nie zdą​żył od​po​wie​dzieć, bo De​sti​ny, nie cze​ka​jąc na eskor​tę, wy​ma​sze​ro​wa​ła ze staj​ni z po​wro​tem w kie​run​ku dzie​dziń​ca

i dłu​gie​go bia​łe​go ko​ry​ta​rza pro​wa​dzą​ce​go do pa​ła​cu. Roz​sa​dza​ła ją złość. Jak mógł ją tu ścią​gnąć na ra​tu​nek ogie​ro​wi, sko​ro nie pró​bo​wał sam so​bie po​móc? Po do​tar​ciu do po​ko​ju pu​ści​ły jej ner​wy. Drża​ła, jak​by zmar​z​ła. Za​mknąw​szy za sobą drzwi, wspar​ła o nie ple​cy, ale nogi od​mó​wi​ły jej po​słu​szeń​stwa i osu​nę​ła się na pod​ło​gę. Nie prze​ra​zi​ła jej wła​sna śmia​łość wo​bec pa​nu​ją​ce​go, ale re​ak​cja na czu​ły, lecz na​mięt​ny po​ca​łu​nek. Sama ścią​ga​ła na sie​bie kło​po​ty. Na pu​sty​ni nie​mal bła​ga​ła go, by uczy​nił z niej ko​chan​kę. Wie​dzia​ła, że nie cze​ka jej nic prócz bólu zła​ma​ne​go ser​ca, ale nie po​tra​fi​ła uga​sić ognia, któ​ry w niej pło​nął. Za​czy​na​ła ko​chać szej​ka, dia​bła pu​sty​ni.

ROZDZIAŁ PIĄTY Przez ostat​nie dwa ty​go​dnie Za​fir ści​śle prze​strze​gał wszyst​kich re​guł, któ​re przed​sta​wił przed wy​jaz​dem na pu​sty​nię, jak​by tyl​ko na chwi​lę pu​ści​li je w nie​pa​mięć. De​sti​ny wciąż czu​ła smak jego ust na war​gach. Pra​gnę​ła wię​cej, ale po​nie​waż naj​wy​raź​niej so​bie tego nie ży​czył, nie zro​bi​ła żad​ne​go kro​ku. Po po​wro​cie za​cho​wy​wał się nie​na​gan​nie jak dżen​tel​men. Za​wsze dbał o to, by ktoś im to​wa​rzy​szył. Przy​dzie​lił jej po​ko​jów​kę, we​dług oce​ny De​sti​ny głów​nie po to, żeby zy​skać pew​ność, że ni​g​dy nie zo​sta​nie z nią sam na sam. Star​sza pani o imie​niu Mina wy​glą​da​ła po​cząt​ko​wo na wy​stra​szo​ną, ale wkrót​ce De​sti​ny zna​la​zła w niej do​brą przy​ja​ciół​kę. Nie​ba​wem otrzy​ma​ła hoj​ne dary: aba​je i inne czę​ści ubio​rów, ja​kie no​si​ły miej​sco​we ko​bie​ty. Tłu​ma​czy​ła so​bie, że szej​ko​wi za​le​ży, żeby się czu​ła do​brze i nie od​sta​wa​ła stro​jem od oto​cze​nia. Za każ​dym ra​zem, kie​dy przy​cho​dzi​ła do jego ga​bi​ne​tu zło​żyć spra​woz​da​nie z po​stę​pów Ma​je​eda, któ​ryś z jego lu​dzi prze​by​wał w po​ko​ju. Po chwi​lo​wym zła​ma​niu za​sad ety​kie​ty Za​fir wy​raź​nie da​wał do zro​zu​mie​nia, że wię​cej nie prze​kro​czy usta​lo​nych gra​nic. Pod wpły​wem na​stro​ju chwi​li tam​te​go ran​ka lek​ko​myśl​nie przy​sta​ła na spę​dze​nie z nim jed​nej nocy. Póź​niej ła​ma​ła so​bie gło​wę, jak go uświa​do​mić, że nikt ni​g​dy jej nie tknął. Nie​po​trzeb​nie się mar​twi​ła. Od tam​te​go dnia nie zro​bił nic, co by wska​zy​wa​ło, że fak​tycz​nie my​śli o prze​ży​ciu z nią ero​tycz​nej przy​go​dy. Ostat​nich kil​ka go​dzin spę​dzi​ła w staj​ni z Ma​je​edem. Po po​wro​cie prze​ra​ził ją wi​dok wła​sne​go od​bi​cia w lu​strze. Wy​glą​da​ła, jak​by nie od​wie​dzi​ła fry​zje​ra nie od ty​go​dni, lecz od roku. Twarz i dłu​gą, bia​łą ko​szu​lę, któ​rą na​rzu​ca​ła dla przy​zwo​ito​ści

do pra​cy, po​kry​wa​ła war​stwa ku​rzu. W ta​kim sa​mym sta​nie wró​ci​ła z wy​pra​wy na pu​sty​nię, ale wte​dy Za​fir zo​ba​czył w niej coś wię​cej niż za​nie​dba​ny wy​gląd. Uwie​rzy​ła, że do​strzegł jej praw​dzi​wą na​tu​rę i że od​wza​jem​nia jej pra​gnie​nia. Wąt​pli​wo​ści na​ra​sta​ły, gdy roz​pi​na​ła bluz​kę, idąc pod prysz​nic. Gdy po ką​pie​li wkła​da​ła jed​ną z prze​wiew​nych su​kien, któ​re Za​fir po​da​ro​wał jej do no​sze​nia po pra​cy, Mina za​pu​ka​ła do drzwi i we​szła. Sze​ro​ki uśmiech świad​czył o tym, że apro​bu​je jej wy​bór błę​kit​nej sza​ty ze zło​ty​mi la​mów​ka​mi. ‒ Jego Wy​so​kość pro​si, żeby to​wa​rzy​szy​ła mu pani w wy​pra​wie do mia​sta – oznaj​mi​ła. Ser​ce De​sti​ny pod​sko​czy​ło z ra​do​ści, nie tyl​ko z po​wo​du od​mia​ny od co​dzien​nej ru​ty​ny, ale przede wszyst​kim ze wzglę​du na oso​bę to​wa​rzy​sza. ‒ Czy po​win​nam się prze​brać? – za​py​ta​ła, nie​pew​na, czy do​ko​na​ła wy​bo​ru sto​sow​ne​go do oka​zji, zwłasz​cza że nie wie​dzia​ła, do​kąd i w ja​kim celu ją za​bie​ra. ‒ Do​brze pani wy​bra​ła. Z przy​jem​no​ścią do was do​łą​czę – do​da​ła Mina, ukła​da​jąc błę​kit​ne fał​dy. ‒ Idziesz z nami? – spy​ta​ła De​sti​ny, za​wie​dzio​na, że nie będą sami. ‒ Jego Wy​so​ko​ści nie wy​pa​da po​ka​zy​wać się z pa​nią bez asy​sty – wy​ja​śni​ła Mina, oglą​da​jąc efek​ty swo​ich sta​rań, nie​świa​do​ma za​kło​po​ta​nia De​sti​ny. – Je​że​li jest pani go​to​wa, mo​że​my wy​cho​dzić. De​sti​ny po​dą​ży​ła za po​ko​jów​ką dłu​gi​mi, chłod​ny​mi ko​ry​ta​rza​mi. Do​kła​da​ła wszel​kich sta​rań, żeby nie oka​zać nie​za​do​wo​le​nia z do​dat​ko​we​go to​wa​rzy​stwa. Cie​ka​wi​ło ją, czy Za​fir za​bie​rał Minę ze wzglę​du na nią, czy na sie​bie. Po​rzu​ci​ła bez​owoc​ne roz​wa​ża​nia, kie​dy wkro​czy​ły do ol​brzy​miej kom​na​ty. Uj​rza​ła Za​fi​ra odzia​ne​go po kró​lew​sku, po​grą​żo​ne​go w roz​mo​wie z jed​nym z pod​wład​nych. Bia​łe sza​ty z na​rzu​co​nym na wierzch zło​tym płasz​czem pod​kre​śla​ły jego mę​skość i nie​za​prze​czal​ną aurę wła​dzy. Ten wi​dok na nowo obu​dził w niej po​żą​da​nie. Nie po​tra​fi​ła od nie​go ode​rwać wzro​ku. Jego oczy też pło​nę​ły, jak​by na​dal roz​wa​żał moż​li​wość spę​dze​nia

z nią obie​ca​nej nocy. Czyż​by roz​myśl​nie utrzy​my​wał dy​stans, żeby za​pra​gnę​ła go jesz​cze bar​dziej? Mina od​stą​pi​ła do tyłu wraz z asy​sten​tem szej​ka. W mgnie​niu oka prze​sta​li dla nich ist​nieć. Za​fir za​trzy​mał na niej spoj​rze​nie, któ​re przy​spie​szy​ło jej bi​cie ser​ca. Pra​gnę​ła go do bólu. Na jego ustach za​go​ścił nie​znacz​ny uśmie​szek, jak​by od​gadł jej se​kret​ne pra​gnie​nia. ‒ Po​my​śla​łem, że chęt​nie po​ob​ser​wo​wa​ła​byś ży​cie w na​szym kra​ju – za​gad​nął, pod​cho​dząc bli​żej. Gdy zmie​rzył ją wzro​kiem, drgnę​ła i gwał​tow​nie na​bra​ła po​wie​trza, jak​by jej do​tknął. ‒ Dzię​ku​ję, Wa​sza Wy​so​kość – wy​krztu​si​ła przez ści​śnię​te gar​dło, usi​łu​jąc nadać gło​so​wi spo​koj​ny ton mimo tar​ga​ją​cych nią sil​nych emo​cji. Uzna​ła, że przy świad​kach na​le​ży prze​strze​gać za​sad ety​kie​ty. – Z przy​jem​no​ścią coś zwie​dzę przed po​wro​tem do An​glii. Za​fir nie​znacz​nie uniósł brew i za​trzy​mał na niej spoj​rze​nie. Wi​docz​nie mil​czał zbyt dłu​go, bo jego do​rad​ca chrząk​nął dys​kret​nie. ‒ Bę​dzie dla mnie za​szczy​tem po​ka​za​nie ci mia​sta – do​dał, skła​nia​jąc gło​wę, po czym ru​szył ku wyj​ściu. De​sti​ny pa​trzy​ła za​fa​scy​no​wa​na na fa​lu​ją​cą bia​łą sza​tę i lśnią​cy płaszcz, gdy wy​pro​wa​dzo​no ich na na​sło​necz​nio​ny dzie​dzi​niec do luk​su​so​wej li​mu​zy​ny. Zda​wa​ło jej się, że prze​ży​wa to wszyst​ko we śnie. Gdy za​mknię​to za nimi drzwi, spo​strze​gła, że nikt im nie to​wa​rzy​szy. ‒ Po​ja​dą za nami – po​in​for​mo​wał, jak​by od​czy​tał jej my​śli. Po​że​ra​ła go wzro​kiem, gdy sie​dział po kró​lew​sku wy​pro​sto​wa​ny. Za​cho​wy​wał dum​ną po​sta​wę na​wet wte​dy, gdy nikt go nie wi​dział przez przy​ciem​nio​ne szy​by. Tę​sk​ni​ła za jego do​ty​kiem. Po dwóch ty​go​dniach wciąż czu​ła smak pa​mięt​ne​go po​ca​łun​ku. Roz​pacz​li​wie pra​gnę​ła po​wtór​ki. Gdy po​chy​lił się ku niej, prze​mknę​ło jej przez gło​wę, że znów ją po​ca​łu​je. Za​miast tego za​py​tał szep​tem: ‒ Czy pa​mię​tasz na​szą roz​mo​wę na pu​sty​ni? Czy pa​mię​ta​ła? Nie my​śla​ła o ni​czym in​nym. Czy jego wy​po​wiedź ozna​cza​ła, że in​te​re​so​wa​ło go jed​nak coś wię​cej niż nie​-

win​ny flirt? Kie​dy nie od​po​wie​dzia​ła, przy​su​nął się jesz​cze bli​żej, py​ta​jąc: ‒ Czy na​dal mnie chcesz, De​sti​ny? ‒ Tak – wy​szep​ta​ła pra​wie bez​gło​śnie przez ści​śnię​te gar​dło. Jego uśmiech sa​tys​fak​cji roz​pa​lił jej zmy​sły, choć nie wy​obra​ża​ła so​bie, jak zor​ga​ni​zu​je schadz​kę przy nie​ustan​nej asy​ście Miny lub swe​go do​rad​cy. Po​gła​dził ją po po​licz​ku grzbie​tem dło​ni, aż spu​ści​ła po​wie​ki i ci​chut​ko wes​tchnę​ła. Coś po​wie​dział, ale po arab​sku, co przy​po​mnia​ło jej, jak wie​le ich dzie​li. Od​chy​li​ła się do tyłu i rzu​ci​ła sztucz​nie lek​kim to​nem: ‒ Czy nie na​ru​sza​my dwor​skie​go pro​to​ko​łu, po​dró​żu​jąc we dwo​je? Za​fir ob​ser​wo​wał, jak pa​trzy przez okno na co​kol​wiek, byle nie na nie​go. W ni​czym nie przy​po​mi​na​ła na​mięt​nej ko​kiet​ki, któ​rą przez chwi​lę trzy​mał w ob​ję​ciach przed dwo​ma ty​go​dnia​mi. Od tego cza​su jego my​śli wciąż krą​ży​ły wo​kół niej. Prze​lot​ny po​ca​łu​nek mu nie wy​star​czył. Te​raz jej po​zor​na obo​jęt​ność jesz​cze pod​sy​ci​ła po​żą​da​nie. Le​d​wie zwal​czył po​ku​sę, by znów po​rwać ją w ra​mio​na i ca​ło​wać do utra​ty tchu. Ni​g​dy żad​nej tak nie pra​gnął. ‒ Nie je​dzie​my da​le​ko. Zresz​tą mamy kie​row​cę, cho​ciaż nie ro​zu​mie an​giel​skie​go – od​parł. ‒ Więc po co nam asy​sta? Po co ta gra po​zo​rów? ‒ Po​my​śla​łem, że chcia​ła​byś zo​ba​czyć coś wię​cej niż pa​ła​co​we mury. Mój lud ocze​ku​je usza​no​wa​nia za​sad przy​zwo​ito​ści, ale prze​strze​gam ich przede wszyst​kim dla two​je​go do​bra, żeby nie ze​psuć ci opi​nii. ‒ Och! – wy​szep​ta​ła, jak​by wy​czu​ła, jak sil​nie na nie​go dzia​ła. – Prze​pra​szam, je​że​li przy​spo​rzy​łam ci kło​po​tów. ‒ To nie kło​pot tyl​ko wy​móg na​szej kul​tu​ry – spro​sto​wał. W obec​nej chwi​li je​dy​ny jego pro​blem sta​no​wi​ło nie​za​spo​ko​jo​ne li​bi​do. Za​mie​rzał go roz​wią​zać, nim za​pad​nie noc. Nie mógł dłu​żej igno​ro​wać prze​moż​nej siły wza​jem​ne​go przy​cią​ga​nia, któ​ra pcha​ła ich ku so​bie. Tej nocy De​sti​ny bę​dzie do nie​go na​le​ża​ła. Wie​dział, że nie po​wi​nien jej pra​gnąć. Za kil​ka ty​go​dni bę​dzie

mu​siał ogło​sić za​rę​czy​ny z wy​bra​ną przez in​nych kan​dy​dat​ką na żonę. Na ra​zie jesz​cze nie pod​jął osta​tecz​nej de​cy​zji mimo na​ci​sków do​rad​ców. Od​pę​dził przy​krą myśl o dy​na​stycz​nym mał​żeń​stwie. Nikt nie roz​pa​li jego zmy​słów tak jak De​sti​ny. Ob​ser​wo​wał, jak splo​tła ręce przed sobą tak jak pierw​sze​go wie​czo​ra po przy​by​ciu do pa​ła​cu. Ten gest świad​czył o wraż​li​wo​ści, ja​kiej nie ży​czył​by so​bie u przy​szłej mał​żon​ki, ale któ​ra w jego oczach do​da​wa​ła De​sti​ny uro​ku. Obu​dzi​ła w nim in​stynk​ty opie​kuń​cze. Za​pra​gnął ją chro​nić przed wszel​ki​mi nie​bez​pie​czeń​stwa​mi, choć w tym mo​men​cie naj​bar​dziej po​trze​bo​wa​ła ochro​ny przed nim sa​mym. Sa​mo​chód za​par​ko​wał przed ho​te​lem, do któ​re​go zmie​rza​li. Gdy kie​row​ca otwo​rzył dla niej drzwi, Za​fi​ra ucie​szył jej uśmiech. Jego uszu do​biegł ulicz​ny zgiełk. Śle​dził jej ru​chy, gdy ostroż​nie wy​sia​da​ła, by nie po​gnieść no​wych szat. ‒ Chodź​my na targ – za​pro​po​no​wał. – Póź​niej zje​my lek​ki po​si​łek. ‒ Cho​dzisz po uli​cach? – spy​ta​ła z ta​kim zdzi​wie​niem, że go roz​śmie​szy​ła. ‒ Jak ina​czej mógł​bym ci po​ka​zać moje mia​sto? ‒ Ale my​śla​łam… ‒ Że szej​ko​wi to nie ucho​dzi? – do​koń​czył za nią. – Wręcz prze​ciw​nie. Moi ro​da​cy ocze​ku​ją, że będę prze​by​wać wśród nich – wy​ja​śnił, żeby roz​pro​szyć jej wąt​pli​wo​ści. Wy​glą​da​ła na tak za​kło​po​ta​ną, że miał ocho​tę ją pod​trzy​mać dla do​da​nia otu​chy, ale w pu​blicz​nym miej​scu na​le​ża​ło bez​względ​nie prze​strze​gać za​sad pro​to​ko​łu. Gdy ru​szy​li przed sie​bie za​tło​czo​ny​mi uli​ca​mi, sku​pi​ła całą uwa​gę na ob​ser​wa​cji oto​cze​nia albo przy​naj​mniej uda​wa​ła. Omia​ta​ła wzro​kiem całą oko​li​cę, żeby ni​cze​go nie prze​oczyć. Za​fi​ra cie​szy​ła per​spek​ty​wa spę​dze​nia z nią kil​ku go​dzin, na​wet je​śli po​dą​żał za nimi nie​od​łącz​ny cień Miny. Z nie​cier​pli​wo​ścią wy​cze​ki​wał wie​czo​ra. Pil​nie ba​czył, by nie zgi​nę​ła mu w tłu​mie. Spra​gnio​ny bliż​sze​go kon​tak​tu, kil​ka​krot​nie bez​wied​nie wy​cią​gał rękę, żeby jej do​tknąć, ale szyb​ko ją co​fał, by nie siać zgor​sze​nia, i po​ka​zy​wał jej naj​cie​kaw​sze obiek​ty w mie​ście.

‒ Prze​pięk​ne miej​sce – wy​szep​ta​ła z bło​gim uśmie​chem, zwra​ca​jąc ku nie​mu twarz. ‒ Te ko​lo​ry, za​pa​chy, od​gło​sy są fan​ta​stycz​ne. Wy​glą​da​ła tak ślicz​nie z błysz​czą​cy​mi ra​do​ścią ocza​mi, że przy​ćmie​wa​ła uro​dą całe oto​cze​nie. Czy zda​wa​ła so​bie spra​wę, jak na nie​go dzia​ła? Pra​gnął jej do bólu, ale czy jej nie skrzyw​dzi, nie uniesz​czę​śli​wi albo nie za​wie​dzie jak Ta​bi​nah? Co bę​dzie, je​śli wspól​na wy​pra​wa, na​wet tak nie​win​na, w pu​blicz​ne miej​sce, przy​nie​sie jej nie​szczę​ście w przy​szło​ści? ‒ Za​fi​rze? Co z tobą? Wy​glą​dasz, jak​byś zo​ba​czył du​cha – wy​rwał go z za​du​my jej głos. Prze​mknę​ło mu przez gło​wę, że chy​ba wła​śnie zo​ba​czył, a przy​naj​mniej cień czło​wie​ka, ja​kim był​by, gdy​by nie dzie​li​ła ich nie​prze​by​ta prze​paść. ‒ Nie, wszyst​ko w po​rząd​ku – skła​mał. ‒ Cie​szę się, że ci się po​do​ba. Za​słu​ży​łaś na re​laks. Cięż​ko pra​co​wa​łaś nad Ma​je​edem. Uśmiech​nę​ła się nie​śmia​ło, po czym umknę​ła wzro​kiem w bok, jak​by nie przy​wy​kła do po​chwał. Za​fir stłu​mił wes​tchnie​nie. Zda​wał so​bie spra​wę, że De​sti​ny po​trze​bu​je znacz​nie wię​cej, niż mógł jej dać. ‒ Jak bę​dziesz mia​ła dość, zje​my coś przed po​wro​tem do pa​ła​cu. Jest go​rę​cej, niż przy​pusz​cza​łem – wy​rzu​cił z sie​bie jed​nym tchem, żeby stłu​mić po​czu​cie winy, że za​wiódł Ta​bi​nah. De​sti​ny nie mu​sia​ła znać tre​ści ich ostat​niej wy​mia​ny zdań, co​kol​wiek o nim my​śla​ła. Gdy​by jej po​wtó​rzył swo​ją ostat​nią roz​mo​wę z sio​strą, po​strze​ga​ła​by go zu​peł​nie ina​czej niż do tej pory. De​sti​ny od​wró​ci​ła gło​wę, uda​jąc, że oglą​da ja​skra​wo​czer​wo​ny je​dwab na stra​ga​nie, żeby ukryć roz​cza​ro​wa​nie na​głą re​zer​wą Za​fi​ra. W ni​czym nie przy​po​mi​nał męż​czy​zny, któ​ry po​że​rał ją wzro​kiem w au​cie. Pa​trzył na nią chłod​no, nie​mal sro​go, wład​czo. ‒ Masz ra​cję. Rze​czy​wi​ście jest bar​dzo go​rą​co. Chcia​ła​bym już wró​cić do pa​ła​cu – po​pro​si​ła. Chwi​lę póź​niej wy​ru​szy​li w dro​gę po​wrot​ną za​tło​czo​ny​mi uli​-

ca​mi. Za​fir sie​dział obok niej, nie​obec​ny du​chem, po​grą​żo​ny w roz​my​śla​niach. ‒ Mu​szę za​raz wró​cić do pra​cy – po​in​for​mo​wał zwięź​le ze wzro​kiem utkwio​nym w prze​strzeń, jak​by nie mógł na nią pa​trzeć. Czyż​by zno​wu fał​szy​wie od​czy​ta​ła jego in​ten​cje? Sa​mo​chód przy​sta​nął przed pa​ła​cem. De​sti​ny uzna​ła, że nie wy​pa​da odejść bez sło​wa. ‒ Za​fi​rze – za​gad​nę​ła nie​śmia​ło. – Dzię​ku​ję za miłe po​po​łu​dnie – do​da​ła wbrew wła​snym in​ten​cjom. W głę​bi du​szy wy​krzy​ki​wa​ła sło​wa, któ​re na​praw​dę ci​snę​ły jej się na usta. ‒ Cała przy​jem​ność po mo​jej stro​nie – od​rzekł z kur​tu​azją, za​nim wy​siadł i szyb​ko wy​dał ja​kieś roz​ka​zy swo​im lu​dziom. Nie​ba​wem otwo​rzy​li drzwi i dla niej. Wy​szła na roz​grza​ny dzie​dzi​niec, za​do​wo​lo​na, że za​raz do​trze w cień pa​ła​co​wych mu​rów i w koń​cu do swo​je​go po​ko​ju. Choć jak za​wsze tę​sk​ni​ła za sio​strą, jej my​śli nie​ocze​ki​wa​nie po​szy​bo​wa​ły ku mat​ce. Co by jej do​ra​dzi​ła? Przy​gry​zła dol​ną war​gę, usi​łu​jąc po​wstrzy​mać łzy. Nie po​zwo​li, żeby chłód Za​fi​ra ją za​ła​mał. Znaj​dzie w so​bie siłę. Ży​cie ją za​har​to​wa​ło. W de​spe​rac​kiej pró​bie na​wią​za​nia du​cho​we​go kon​tak​tu z mat​ką, wy​cią​gnę​ła z tor​by pu​deł​ko, w któ​rym prze​cho​wy​wa​ła jej pa​mięt​nik. Tak jak za​wsze po​gła​dzi​ła wiecz​ko, otwo​rzy​ła je i do​tknę​ła ze​szy​tu. Trak​to​wa​ła tę pa​miąt​kę, zna​le​zio​ną na dnie mat​czy​nej sza​fy, jak bez​cen​ny skarb, jako je​dy​ną nić łą​czą​cą ją z oso​bą, jaką na​praw​dę była za ży​cia. Otwo​rzy​ła pa​mięt​nik na tej stro​nie co zwy​kle i po​wio​dła pal​cem wzdłuż sze​re​gu ska​czą​cych jej przed ocza​mi słów: My​śla​łam, że zna​la​złam praw​dzi​wą mi​łość w mał​żeń​stwie z czło​wie​kiem, któ​re​go po​ślu​bi​łam, ale te​raz nie wiem, co ro​bić. Mamy ślicz​ną có​recz​kę, któ​ra była moim prze​zna​cze​niem, i dru​gie dziec​ko w dro​dze, ale mój mąż ochłódł i te​raz czu​ję, że ni​g​dy mnie nie ko​chał. Ostroż​nie za​mknę​ła pa​mięt​nik i scho​wa​ła z po​wro​tem do pu​deł​ka i tor​by. Jej mat​ka pra​gnę​ła mi​ło​ści, ale ni​g​dy jej nie za​-

zna​ła. Ale roz​trzą​sa​nie prze​szło​ści nic jej nie da. Za to sen może po​móc. Po​ło​ży​ła się na łóż​ku w na​dziei, że jego mięk​kość przy​nie​sie uko​je​nie. Gdy w koń​cu zmo​rzył ją sen, przy​niósł ze sobą wi​zje męż​czy​zny, któ​ry skradł jej ser​ce, a któ​re​go ni​g​dy nie zdo​bę​dzie. Obu​dzi​ła się już po za​pad​nię​ciu ciem​no​ści, bar​dziej wy​czer​pa​na psy​chicz​nie niż przed za​śnię​ciem. Na sto​le spo​strze​gła na​kry​cia i przy​go​to​wa​ny po​si​łek. Mina mu​sia​ła go przy​nieść, ale zo​sta​wi​ła go po ci​chu, żeby jej nie bu​dzić. Lecz De​sti​ny nie była głod​na. Czu​ła się w ścia​nach po​ko​ju jak zwie​rzę w pu​łap​ce. Po​sta​no​wi​ła wyjść na ze​wnątrz. Za​tę​sk​ni​ła za cie​płym, wie​czor​nym po​wie​trzem, jak​by mo​gło wy​le​czyć rany za​da​ne przez obo​jęt​ność Za​fi​ra, któ​rą ode​bra​ła jak od​trą​ce​nie. Nie po​win​na pod​czas prze​jażdż​ki na pu​sty​nię wy​zna​wać, że go pra​gnie. Nie​po​trzeb​nie otwo​rzy​ła ser​ce, ob​na​ży​ła swo​je uczu​cia i po​trze​by. Zo​sta​ły zlek​ce​wa​żo​ne, wdep​ta​ne w zie​mię jak wczo​raj​sza ga​ze​ta. Po​wę​dro​wa​ła przez ci​che pa​ła​co​we ogro​dy, nie​mal po​grą​żo​ne w ciem​no​ściach, nie li​cząc ma​leń​kich la​ta​re​nek wzdłuż ście​żek. Noc​ne po​wie​trze wy​peł​nia​ły aro​ma​ty eg​zo​tycz​nych kwia​tów. Roz​gwież​dżo​ne nie​bo nad gło​wą przy​po​mi​na​ło gra​na​to​wy ak​sa​mit, na​szy​wa​ny srebr​ny​mi ce​ki​na​mi. Wy​glą​da​ło prze​cud​nie. Z unie​sio​ną gło​wą sta​nę​ła za gład​ką, kre​mo​wą ścia​ną pa​ła​cu i ob​ser​wo​wa​ła noc​ne nie​bo, zu​peł​nie inne niż to, któ​re do​tych​czas wi​dy​wa​ła. Na​gle wy​czu​ła za sobą obec​ność Za​fi​ra. Czyż​by tak bar​dzo go pra​gnę​ła, że wy​obraź​nia pła​ta​ła jej zło​śli​we fi​gle? Uczci​wa od​po​wiedź nie​ste​ty brzmia​ła: tak. Nie​mal czu​ła do​tyk jego dło​ni na ra​mie​niu. Za​mknę​ła oczy, gdy wy​chwy​ci​ła jego nie​po​wta​rzal​ny za​pach. Czyż​by na​praw​dę przy​szedł? Czy zła​mał za​sa​dy pro​to​ko​łu, żeby ją zo​ba​czyć? Czy na​praw​dę pla​no​wał po​da​ro​wać jej tę noc? ‒ De​sti​ny. Ni​ski, zmy​sło​wy głos udo​wod​nił, że nie wy​obra​zi​ła so​bie jego na​dej​ścia. Nie śmia​ła od​po​wie​dzieć ani otwo​rzyć oczu, w oba​wie, że to tyl​ko gra roz​pa​lo​nej wy​obraź​ni, że za​raz zo​ba​czy, że jest sama. A nie chcia​ła być sama. Chcia​ła na​le​żeć do nie​go, od​-

dać mu całą sie​bie. Wtem po​czu​ła, że opla​ta ją ra​mio​na​mi od tyłu i szep​cze do ucha: ‒ Mu​sia​łem przyjść. Nie po​wi​nie​nem cię po​żą​dać, ale nie zdo​ła​łem ode​przeć po​ku​sy. Gdy po​ca​ło​wał ją w szy​ję, od​chy​li​ła gło​wę, żeby uła​twić mu do​stęp. ‒ Oby​dwo​je nie po​win​ni​śmy, ale tego chce​my – od​po​wie​dzia​ła ci​chym, drżą​cym gło​sem. – Za​po​mnij​my na kil​ka go​dzin o resz​cie świa​ta, o wszyst​kim, prócz tego, co czu​je​my. Za​fir za​marł w bez​ru​chu. De​sti​ny czu​ła gwał​tow​ne fa​lo​wa​nie klat​ki pier​sio​wej przy każ​dym od​de​chu. Czyż​by znów po​wie​dzia​ła za dużo? ‒ O ni​czym in​nym nie ma​rzę – prze​mó​wił w koń​cu z usta​mi wtu​lo​ny​mi w jej wło​sy, jak​by wdy​chał ich za​pach. – Żad​nej nie pra​gną​łem tak jak cie​bie, ale nie mogę być kimś in​nym, niż je​stem. Mam obo​wiąz​ki wo​bec mo​je​go kra​ju. ‒ Puść je w nie​pa​mięć na kil​ka go​dzin ciem​no​ści. Tyl​ko na jed​ną noc. To nam wy​star​czy – prze​ko​ny​wa​ła. Wie​dzia​ła, że nie da jej nic wię​cej, ale też od​czu​ła ulgę, że o nic wię​cej nie po​pro​si. Nie bę​dzie ni​cze​go wię​cej wy​ma​gał, nie zy​ska nad nią wła​dzy. Była bez​piecz​na. Kon​tro​lo​wa​ła sy​tu​ację. Otwo​rzy​ła sze​ro​ko oczy, gdy wy​dał głę​bo​kie wes​tchnie​nie i ob​ró​cił ją twa​rzą ku so​bie. Mimo bra​ku do​świad​cze​nia po​ję​ła, że zy​ska​ła nie tyl​ko pa​no​wa​nie nad sy​tu​acją, ale rów​nież nad nim. ‒ Je​steś jak cza​row​ni​ca. Rzu​ci​łaś na mnie urok. Nie mam siły ci się oprzeć ‒ wy​znał schryp​nię​tym z emo​cji gło​sem. ‒ Więc się nie opie​raj. Oczy Za​fi​ra po​ciem​nia​ły z po​żą​da​nia. Twarz po​zo​sta​ła po​waż​na, jak za​wsze, jak​by to​czył we​wnętrz​ną ba​ta​lię z wła​snym su​mie​niem. Czu​ła się po​żą​da​na, po​trzeb​na. Głos roz​sąd​ku coś szep​tał, ale go zlek​ce​wa​ży​ła. Zde​cy​do​wa​ła po​da​ro​wać so​bie chwi​le roz​ko​szy bez wzglę​du na kon​se​kwen​cje z czło​wie​kiem, któ​ry do​bro​wol​nie wy​znał, że nie może jej dać trwa​łe​go szczę​ścia, któ​ry re​pre​zen​to​wał wszyst​ko, przed czym usi​ło​wa​ła uciec. Po​gła​dzi​ła li​nię jego za​ro​śnię​tej bro​dy. Przy​cią​gnął ją do sie​-

bie i wy​ci​snął na ustach za​chłan​ny po​ca​łu​nek, tak słod​ki, że wy​da​ła bło​gi jęk. Oplo​tła mu szy​ję ra​mio​na​mi, wplo​tła pal​ce w gę​ste, je​dwa​bi​ste wło​sy. Zde​cy​do​wa​ła, że go nie pu​ści, nie po​zwo​li, żeby zo​sta​wił ją roz​pa​lo​ną, cier​pią​cą męki nie​za​spo​ko​jo​nej żą​dzy. Pie​ścił jej sut​ki opusz​ka​mi kciu​ków przez cien​ki je​dwab aba​ji, ale to jej nie wy​star​czy​ło. Chcia​ła wię​cej. Wszyst​kie​go. Siłą woli ode​rwa​ła się od nie​go, wzię​ła go za rękę i po​wio​dła ku swo​jej kom​na​cie. Za​fir za​ci​snął pal​ce na jej dło​ni. Nie po​trze​bo​wa​ła lep​szej za​chę​ty. Lecz gdy z pra​wie kom​plet​nych ciem​no​ści do​tar​li do po​ko​ju oświe​tlo​ne​go przy​ćmio​nym świa​tłem, przy​sta​nął na pro​gu i po​pa​trzył jej py​ta​ją​co w oczy. Czyż​by się wa​hał? Czy po​ża​ło​wał chwi​li sła​bo​ści? ‒ Co cię tra​pi? – spy​ta​ła ci​chut​ko. ‒ Nie mogę ci dać wię​cej niż tę jed​ną noc – ostrzegł ko​lej​ny raz, ale schryp​nię​ty głos świad​czył o tym, że z rów​ną nie​cier​pli​wo​ścią jak ona ocze​ku​je speł​nie​nia. De​sti​ny po​pa​trzy​ła mu pro​sto w oczy jak do​świad​czo​na ko​bie​ta, świa​do​ma, że jej brak do​świad​cze​nia mógł​by go zra​zić. ‒ Wiem – od​rze​kła spo​koj​nie, z nie​za​chwia​ną pew​no​ścią. – Wiem o tym – po​twier​dzi​ła po​now​nie.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Gdy Za​fir spoj​rzał na ślicz​ną bu​zię De​sti​ny, po​czuł ukłu​cie w ser​cu, jak​by prze​szy​ła je strza​ła. Prze​wró​ci​ła jego świat do góry no​ga​mi. Zro​bie​nie ra​chun​ku su​mie​nia ni​cze​go nie zmie​ni​ło. Na​dal ża​ło​wał, że obo​wiąz​ki gło​wy pań​stwa nie po​zwa​la​ją mu za​ży​wać z nią roz​ko​szy dłu​żej niż przez te kil​ka skra​dzio​nych go​dzin ciem​no​ści. Co​kol​wiek ich po​łą​czy​ło, po śmier​ci Ta​bi​nah cią​żył na nim obo​wią​zek zna​le​zie​nia god​nej wład​cy mał​żon​ki i spło​dze​nia na​stęp​cy tro​nu. Zmu​szał Ta​bi​nah do aran​żo​wa​ne​go mał​żeń​stwa i sam ta​kie za​wrze z wy​bra​ną przez do​rad​ców oso​bą, ale ta noc bę​dzie na​le​ża​ła do nie​go i De​sti​ny. Na wszel​ki wy​pa​dek po​sta​no​wił jej przy​po​mnieć ostrze​że​nie, że nie bę​dzie po​wtór​ki i że mu​szą utrzy​mać tę schadz​kę w se​kre​cie: ‒ Ze​tknął nas przy​pa​dek… – za​czął ostroż​nie. – Ju​tro… ‒ Bę​dzie​my uda​wać, że nic mię​dzy nami nie za​szło. Wiem, że nikt w pa​ła​cu nie może się o tym do​wie​dzieć – do​koń​czy​ła za nie​go. – Pa​mię​tam, że wkrót​ce za​czy​nasz nowe ży​cie. ‒ Mu​si​my do​cho​wać ta​jem​ni​cy, za​rów​no dla two​je​go do​bra, jak i dla mo​je​go – oświad​czył sta​now​czo, choć jej bli​skość utrud​nia​ła mu lo​gicz​ne my​śle​nie. Czy zda​wa​ła so​bie spra​wę, jak ku​szą​co wy​glą​da? Mimo po​zo​rów śmia​ło​ści ro​bi​ła wra​że​nie tak nie​win​nej, że nie po​tra​fił okre​ślić, jak duże do​świad​cze​nie po​sia​da w sztu​ce uwo​dze​nia. Lecz gdy po​ło​ży​ła mu pa​lec na ustach, roz​pro​szy​ła jego roz​ter​ki. ‒ Pro​szę, nie mów nic wię​cej. Po​ca​ło​wał de​li​kat​nie jej pa​lec, po czym za​mknął drzwi do ogro​du, wziął ją za rękę i po​pro​wa​dził przez wy​ło​żo​ny mar​mu​ra​mi sa​lon wprost do luk​su​so​wej sy​pial​ni. Kwia​to​wy za​pach De​sti​ny na​su​nął mu sko​ja​rze​nie z an​giel​skim la​tem, ale też przy​po​mniał, że przy​by​ła z in​ne​go świa​ta i że żad​nej ko​chan​ki przed

nią nie przy​pro​wa​dził do pa​ła​cu. Czy to ozna​cza​ło, że trak​tu​je ją w szcze​gól​ny spo​sób? Od​pę​dził nie​wy​god​ną myśl. Wo​lał prze​ży​wać tę chwi​lę póki trwa, póki nie roz​dzie​li ich świt. De​sti​ny do​strze​gła wa​ha​nie w oczach Za​fi​ra, za​nim znów po​ciem​nia​ły z po​żą​da​nia. Nie pa​mię​ta​ła, któ​re z nich wy​ko​na​ło pierw​szy ruch. Grunt, że po chwi​li trzy​mał ją w ob​ję​ciach, tak jak so​bie wy​ma​rzy​ła. Prze​su​nę​ła ręce wzdłuż jego ple​ców, gdy ca​ło​wał ją po szyi, uj​mu​jąc w dło​nie na​brzmia​łe pier​si. A gdy ob​jął jej usta war​ga​mi, żar​li​wie od​da​ła po​ca​łu​nek. Do​pie​ro gdy uniósł gło​wę, spo​strze​gła, że wło​żył swo​bod​ny strój: be​żo​we spodnie i bia​łą ko​szu​lę z naj​cień​sze​go je​dwa​biu ze zło​ty​mi la​mów​ka​mi, tyl​ko dys​kret​nie pod​kre​śla​ją​cy​mi jego sta​tus. Czy ce​lo​wo go wy​brał, żeby za​zna​czyć, że przy​cho​dzi do niej nie jako szejk, lecz jako męż​czy​zna? Stwier​dzi​ła, że nie war​to ła​mać so​bie nad tym gło​wy. ‒ Co cię tak roz​ba​wi​ło? – za​py​tał, spo​strze​gł​szy jej uśmiech. ‒ Za​sta​na​wiam się, czy rów​nie ła​two by​ło​by zdjąć z cie​bie kró​lew​skie sza​ty – od​rze​kła ze śmie​chem, ale za​raz spo​waż​nia​ła, gdy uświa​do​mi​ła so​bie, że ni​g​dy tego nie spraw​dzi. Nie mia​ło to jed​nak więk​sze​go zna​cze​nia. Choć do tej pory uni​ka​ła bliż​szych związ​ków z płcią prze​ciw​ną, Za​fir prze​ła​mał jej za​ha​mo​wa​nia. Albo też pu​styn​ne słoń​ce wy​zwo​li​ło tłu​mio​ne pra​gnie​nia i uczy​ni​ło z niej zmy​sło​wą, na​mięt​ną ko​bie​tę. ‒ Tak ła​two, jak two​ją aba​ję – od​rzekł i po​now​nie po​ca​ło​wał ją w usta. De​sti​ny wo​la​ła so​bie nie wy​obra​żać, ile ko​biet przed nią roz​bie​rał. Tej nocy na​le​żał tyl​ko do niej. Przy​lgnę​ła do nie​go jesz​cze moc​niej. Od​dy​chał szyb​ko i nie​rów​no, po​wo​li po​py​cha​jąc ją w stro​nę łóż​ka, aż upa​dli na nie, sple​ce​ni i złą​cze​ni usta​mi. Lecz po​ca​łun​ki jej nie wy​star​czy​ły. Na​gle cien​ka war​stwa tka​nin za​czę​ła jej prze​szka​dzać. Choć ni​g​dy wcze​śniej nie roz​bie​ra​ła męż​czy​zny, bez tru​du roz​pię​ła mu spodnie. Nie czu​ła cie​nia za​że​no​wa​nia, gdy wśród go​rą​cych piesz​czot zdjął jej bie​li​znę. Prze​rwał tyl​ko na mo​ment, by wy​jąć z kie​sze​ni fo​lio​wy pa​kie​cik i zro​bić z nie​go uży​tek. Tyl​ko raz prze​mknę​ła jej przez gło​wę oba​wa, czy nie roz​cza​-

ru​je go jej brak do​świad​cze​nia, ale po​rzu​ci​ła bez​owoc​ne roz​wa​ża​nia i po​szła za gło​sem na​tu​ry. Nie po​wstrzy​ma​ła jed​nak okrzy​ku bólu w mo​men​cie po​łą​cze​nia. Za​fir za​marł w bez​ru​chu. Po​tem za​drżał, jak​by z prze​ra​że​nia. ‒ Nie prze​sta​waj, Za​fi​rze – po​pro​si​ła schryp​nię​tym gło​sem. Za​fir nie po​trze​bo​wał lep​szej za​chę​ty. Chwi​lę póź​niej krzy​cza​ła już tyl​ko z roz​ko​szy ra​zem z nim, gdy za​brał ją w prze​stwo​rza. Jej cia​ło po​wo​li scho​dzi​ło na zie​mię. Zo​sta​wia​jąc za sobą gwiaz​dy, czu​ła na so​bie bi​cie ser​ca Za​fi​ra rów​nie moc​ne, jak wła​sne. Jesz​cze od​dy​chał szyb​ko i nie​re​gu​lar​nie. Prze​ży​ła coś cu​dow​ne​go, wspa​nial​sze​go, niż moż​na so​bie wy​obra​zić, lecz jego ostrze​że​nie wciąż brzmia​ło jej w uszach. ‒ Prze​pra​szam. Przy​kro mi, że nie za​cho​wa​łem kon​tro​li nad sobą, że bar​dziej nie za​dba​łem o two​je od​czu​cia – wy​rwał ją z bło​gie​go odrę​twie​nia za​tro​ska​ny głos Za​fi​ra. Gdy wstał i wy​szedł do ła​zien​ki, De​sti​ny ogar​nę​ły wąt​pli​wo​ści, czy nie po​win​na go uprze​dzić, że nikt przed nim jej nie tknął. Usia​dła na łóż​ku i słu​cha​ła szu​mu wody do​cho​dzą​ce​go spod prysz​ni​ca. Czy to już ko​niec tej ma​gicz​nej nocy? Je​że​li tak, nie da po so​bie po​znać, jak bar​dzo jej żal. Za​fir przy​sta​nął w drzwiach sy​pial​ni i po​pa​trzył na De​sti​ny. Wy​glą​da​ła nie​win​nie z gło​wą opar​tą na pod​cią​gnię​tych pod bro​dę ko​la​nach. Ten wi​dok po​twier​dził to, co już wcze​śniej od​krył. Mimo pro​wo​ku​ją​ce​go za​cho​wa​nia po​zo​sta​ła dzie​wi​cą. Za​wsty​dził go jej wy​mu​szo​ny uśmiech. Nie​świa​do​mie ją skrzyw​dził. Za szyb​ko ją po​siadł. Na​wet nie wie​dząc o jej dzie​wic​twie, pla​no​wał roz​bu​dzać ją po​wo​li, roz​ko​szo​wać się każ​dą se​kun​dą, ale za bar​dzo go roz​pa​li​ła i nie zdą​żył wziąć pod uwa​gę jej po​trzeb. De​li​kat​nie po​gła​dził ją po po​licz​ku. ‒ Wy​bacz, że nie by​łem de​li​kat​niej​szy – prze​pro​sił po​now​nie. ‒ Dla​cze​go? Czy dla​te​go, że to mój pierw​szy raz? – spy​ta​ła nie​co drżą​cym gło​sem. Za​fir prze​mil​czał, że w jego kra​ju gło​wie pań​stwa nie wol​no ode​brać nie​win​no​ści żad​nej dziew​czy​nie oprócz wła​snej nowo po​ślu​bio​nej żony. Uznał, że naj​pierw po​wi​nien wy​na​gro​dzić De​-

sti​ny swój nad​mier​ny po​śpiech. ‒ Nie. Dla​te​go, że za​słu​gu​jesz na wię​cej. Za​cho​wa​łem się ego​istycz​nie jak na​pa​lo​ny na​sto​la​tek – po​wie​dział, pa​trząc jej głę​bo​ko w oczy. ‒ Nie po​tra​fię so​bie wy​obra​zić do​stoj​ne​go szej​ka jako roz​bry​ka​ne​go chło​pa​ka – ro​ze​śmia​ła się ser​decz​nie. ‒ Wła​śnie ze wzglę​du na moją po​zy​cję po​win​naś mi po​wie​dzieć, że je​steś dzie​wi​cą – zwró​cił jej uwa​gę tak ła​god​nie, jak po​tra​fił. ‒ Nie przy​sze​dłeś do mnie jako wład​ca, lecz jako męż​czy​zna. Ni​cze​go od cie​bie nie ocze​ku​ję, Za​fi​rze. Przy​ję​łam do wia​do​mo​ści two​je ostrze​że​nie. Wiem, że mamy dla sie​bie tyl​ko dzi​siej​szą noc. Za​fi​ra za​bo​la​ło ser​ce, jak​by wbi​ła w nie nóż. Na nowo obu​dzi​ła wy​rzu​ty su​mie​nia, któ​re usi​ło​wał stłu​mić. Choć po​czu​cie od​po​wie​dzial​no​ści za kraj ka​za​ło mu zmu​szać Ta​bi​nah do nie​chcia​ne​go mał​żeń​stwa, sam zlek​ce​wa​żył wła​sne zo​bo​wią​za​nia, uwo​dząc we wła​snym pa​ła​cu zu​peł​nie nie​od​po​wied​nią oso​bę, na do​miar złe​go bę​dą​cą jego go​ściem. Mimo we​wnętrz​nych roz​te​rek nie miał jed​nak ani siły woli, ani chę​ci jej te​raz zo​sta​wić. Pra​gnął jej jesz​cze bar​dziej niż do tej pory. Chciał ją ca​ło​wać, do​ty​kać jej, oglą​dać, dać roz​kosz i sa​tys​fak​cję, na ja​kie za​słu​gi​wa​ła. Wo​kół na​dal pa​no​wa​ły ciem​no​ści. Noc jesz​cze nie mi​nę​ła. Po​ra​nek i tak na​dej​dzie zbyt szyb​ko. Po​wo​li po​chy​lił gło​wę i lek​ko mu​snął jej usta war​ga​mi. ‒ Czy mi wy​ba​czysz? – za​py​tał. ‒ Tyl​ko je​że​li za​bie​rzesz mnie z po​wro​tem do łóż​ka – od​rze​kła, gła​dząc go po po​licz​ku. ‒ Obie​ca​łem ci noc roz​ko​szy, a do rana zo​sta​ło jesz​cze wie​le go​dzin. Tym ra​zem nie będę się spie​szył. ‒ Obie​can​ki, ca​can​ki – za​żar​to​wa​ła. ‒ Zo​ba​czysz, że do​trzy​mam sło​wa. I do​trzy​mał. Po​wo​li zdjął jej sza​ty, rzu​cił na pod​ło​gę, a po​tem dłu​go po​że​rał wzro​kiem zgrab​ną syl​wet​kę i ja​sną je​dwa​bi​stą skó​rę. ‒ Je​steś taka pięk​na – wy​szep​tał, za​nim na jej proś​bę ścią​gnął z sie​bie resz​tę ubra​nia.

Po​tem przy​tu​lił ją zno​wu i roz​bu​dzał tak dłu​go, że mimo bra​ku do​świad​cze​nia za​pra​gnę​ła usiąść na nim i prze​jąć ini​cja​ty​wę. Lecz Za​fir uło​żył ją na łóż​ku i wy​ra​fi​no​wa​ny​mi piesz​czo​ta​mi do​pro​wa​dził na szczy​ty roz​ko​szy. Le​d​wie otwo​rzy​ła oczy, po​ca​ło​wał ją na​mięt​nie, a po​tem po​sa​dził na so​bie, jak​by od​gadł jej se​kret​ne fan​ta​zje. De​sti​ny po​chy​li​ła gło​wę i po​ca​ło​wa​ła go czu​le. Dłu​gie wło​sy opa​dły i za​sło​ni​ły ich twa​rze ni​czym ciem​na kur​ty​na, gdy fa​lo​wa​li w jed​nym ryt​mie od​wiecz​ne​go tań​ca na​mięt​no​ści. Tak za​tra​ci​li się w roz​ko​szy, że do​pie​ro po dłuż​szej chwi​li uświa​do​mi​ła so​bie, że za​po​mnie​li o an​ty​kon​cep​cji ‒ Wi​dzisz, co ze mną ro​bisz? – wy​dy​szał wśród przy​spie​szo​nych od​de​chów, gdy mu o tym przy​po​mnia​ła. Le​d​wie nad​ro​bił nie​do​pa​trze​nie, z po​wro​tem za​brał ją w po​dróż do ero​tycz​ne​go raju. Póź​niej jesz​cze przez ja​kiś czas le​ża​ła na nim. Słu​cha​ła, jak jego ser​ce zwal​nia rytm i wdy​cha​ła jego nie​po​wta​rzal​ny za​pach, wie​dząc, że za​pa​mię​ta go na całe ży​cie. Usi​łu​jąc nie my​śleć, co przy​nie​sie ju​tro, uło​ży​ła się w koń​cu obok i przy​tu​li​ła do nie​go. Gdy za​snął, ogar​nął ją smu​tek. Na​ra​stał z każ​dą mi​ja​ją​cą mi​nu​tą. Mimo ostrze​że​nia gorz​ko ża​ło​wa​ła, że nic wię​cej od nie​go nie do​sta​nie. A głu​pie ser​ce pra​gnę​ło o wie​le wię​cej. Jak​że​by ina​czej, sko​ro go po​ko​cha​ła? Za​fir przy​cią​gnął ją do sie​bie i wy​mam​ro​tał coś po arab​sku. Nie pró​bo​wa​ła od​gad​nąć, co mó​wił. Po​ca​ło​wa​ła go de​li​kat​nie, za​do​wo​lo​na, że od​dał po​ca​łu​nek przez sen. W sła​bym świe​tle przed świ​tem jesz​cze ostat​ni raz ko​cha​li się, czu​le i po​wo​li. Po raz pierw​szy Za​fi​ra nie prze​śla​do​wa​ły noc​ne kosz​ma​ry z udzia​łem Ta​bi​nah. Do​brze wie​dział dla​cze​go. Przy​czy​na le​ża​ła obok. Uśmiech​nę​ła się do nie​go, gdy otwo​rzył oczy. ‒ Dzień do​bry, pięk​na – po​wi​tał ją czu​le i mu​snął jej usta war​ga​mi. Dla​cze​go nie mógł jej tak wi​tać każ​de​go po​ran​ka? Dla​cze​go nie mógł spę​dzać każ​dej nocy tak cu​dow​nie?

Od​po​wiedź przy​szła sama. Zmro​zi​ła go, jak​by owio​nął go chłód mroź​ne​go, an​giel​skie​go po​ran​ka. Jako wład​ca mu​siał przed​ło​żyć in​te​res pań​stwa i dy​na​stii po​nad wła​sne po​trze​by. Uło​żył się na boku, wspar​ty na łok​ciu, i po​pa​trzył jej w twarz. Z roz​rzu​co​ny​mi na po​dusz​ce wło​sa​mi i za​mglo​ny​mi na​mięt​no​ścią ocza​mi wy​glą​da​ła tak uro​czo, że naj​chęt​niej po​rwał​by ją zno​wu w ra​mio​na. ‒ Nie mam ocho​ty wsta​wać, ale na mnie już czas – wy​znał. – Już je​stem spóź​nio​ny na po​ran​ną prze​jażdż​kę. Moja nie​obec​ność wzbu​dzi​ła​by po​dej​rze​nia. Wolę unik​nąć zbęd​nych spe​ku​la​cji. ‒ Wiem – po​twier​dzi​ła z uśmie​chem, któ​ry tak moc​no go po​ru​szył, że z tru​dem ła​pał od​dech. – Na​sza noc do​bie​gła koń​ca. Pora wra​cać do swo​ich świa​tów. Za​fir aż za​mru​gał po​wie​ka​mi. Za​bo​la​ła go jej bru​tal​na szcze​rość. De​sti​ny ura​zi​ła jego mę​ską dumę, nie pró​bu​jąc go za​trzy​mać. Wie​dział, że bę​dzie jej jesz​cze bar​dziej pra​gnął, ale nie mógł so​bie po​zwo​lić na wa​ha​nie. Mu​siał wy​peł​nić zo​bo​wią​za​nia, nie tyl​ko dla do​bra kró​le​stwa, ale przede wszyst​kim ze wzglę​du na pa​mięć sio​stry. Nad​szedł czas wy​bo​ru żony spo​śród wy​se​lek​cjo​no​wa​nych kan​dy​da​tek. ‒ Tak, De​sti​ny. Nie mamy in​ne​go wyj​ścia – po​twier​dził. Z nie​chę​cią po​my​ślał o cze​ka​ją​cych go spo​tka​niach, pod​czas któ​rych przed​sta​wią mu obcą oso​bę, z któ​rą spło​dzi na​stęp​ców tro​nu. Za​ci​snął zęby. Zno​wu obo​wiąz​ki. Jak za​wsze. Obo​wią​zek wo​bec pań​stwa zruj​no​wał jego re​la​cje z Ta​bi​nah, zmu​sił ją do pod​ję​cia dra​stycz​ne​go kro​ku. A jej śmierć na​ło​ży​ła na nie​go nowe zo​bo​wią​za​nie. Nie po​zo​sta​ło mu nic in​ne​go, jak je wy​peł​nić.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Tego dnia De​sti​ny pra​co​wa​ła in​ten​syw​niej niż zwy​kle, zwłasz​cza gdy Za​fir przy​szedł obej​rzeć po​stę​py Ma​je​eda. Funk​cjo​no​wa​ła fa​tal​nie, po​nie​waż wciąż po​wra​ca​ły wspo​mnie​nia mi​nio​nej nocy. Każ​de przy​spie​sza​ło jej puls. Prze​ży​ła nie​za​po​mnia​ne chwi​le, ale nad​szedł czas po​wro​tu do czy​sto za​wo​do​wych re​la​cji. Jed​no spoj​rze​nie na Za​fi​ra po​twier​dzi​ło to prze​ko​na​nie. Stał z rę​ka​mi skrzy​żo​wa​ny​mi na pier​siach i nie​mal sro​gą miną. Nie ocze​ki​wał od niej ni​cze​go prócz chłod​ne​go pro​fe​sjo​na​li​zmu. Przy​się​gła so​bie, że go nie za​wie​dzie. Zgod​nie z obiet​ni​cą po​da​ro​wał jej tyl​ko jed​ną noc. Ni​cze​go in​ne​go so​bie nie ży​czy​ła jak tyl​ko spró​bo​wać, jak wy​glą​da mi​łość. Nie prze​wi​dzia​ła, jak cięż​ko prze​ży​je na​stęp​ny dzień. My​śla​ła, że zy​sku​je wol​ność, po​zwa​la​jąc so​bie na chwi​le roz​ko​szy bez ta​kich kom​pli​ka​cji jak uczu​cia, któ​re zruj​no​wa​ły ży​cie jej mat​ki. Gdy ko​py​ta Ma​je​eda wzbi​ły wo​kół niej chmu​rę ku​rzu, po​wtó​rzy​ła so​bie, że naj​wyż​sza pora sku​pić się na po​wie​rzo​nym za​da​niu. Lecz jej my​śli nie​ustan​nie wę​dro​wa​ły wła​snym to​rem wbrew woli. Kie​dyś po​wie​dzia​ła Za​fi​ro​wi, że nie​chęt​nie pra​cu​je przy wi​dow​ni. Ura​zi​ła go, ale może nad​szedł czas, by mu o tym przy​po​mnieć, żeby od​zy​skać kon​tro​lę nad sobą. Ma​je​ed przy​sta​nął, jak​by wy​czuł jej na​strój, po​pa​trzył na nią czuj​nie i za​strzygł usza​mi. Za​ufał jej, ale nie ist​nia​ła na​dzie​ja, że po​zy​ska za​ufa​nie wła​ści​cie​la. Z nie​zna​nych po​wo​dów nie otwo​rzył przed nią du​szy na​wet pod​czas mi​ło​snej go​rącz​ki. Póź​niej, za​nim brzask roz​ja​śnił nie​bo, zo​ba​czy​ła jego praw​dzi​wą twarz i wy​obra​zi​ła so​bie, jak wy​glą​da​ło​by jej ży​cie, gdy​by ją po​ko​chał. Za​pra​gnę​ła wię​cej, ale to ma​rze​nie ni​g​dy nie zo​sta​nie speł​nio​ne. ‒ Wy​star​czy na dzi​siaj – po​wie​dzia​ła do Ma​je​eda.

Ogier pod​szedł i za​cze​kał, aż od​pro​wa​dzi go do bok​su. ‒ Osią​gnę​łaś wi​docz​ny po​stęp – orzekł Za​fir. Po​chwa​ła spra​wi​ła jej wiel​ką przy​jem​ność, przede wszyst​kim dla​te​go, że pod​szedł bar​dzo bli​sko. Zbyt bli​sko. Po​win​na prze​wi​dzieć, że przyj​dzie zo​ba​czyć, jak jego ulu​bie​niec re​agu​je po kil​ku go​dzi​nach, któ​re co​dzien​nie z nim spę​dza​ła. Za​sko​czy​ła ją tyl​ko wła​sna re​ak​cja: przy​spie​szo​ne bi​cie ser​ca, wzrost tem​pe​ra​tu​ry i doj​mu​ją​ca tę​sk​no​ta za jego bli​sko​ścią. Na szczę​ście nad​szedł sta​jen​ny, żeby ode​brać od niej ko​nia. Nie​wie​le bra​ko​wa​ło, by od​wró​ci​ła się do Za​fi​ra w na​dziei, że znów po​rwie ją w ob​ję​cia i po​ca​łu​je jak mi​nio​nej nocy. Dla​cze​go tak tę​sk​ni​ła za jego do​ty​kiem, sko​ro z góry wie​dzia​ła, że nie wol​no jej ocze​ki​wać ni​cze​go wię​cej? ‒ Je​stem prze​ko​na​na, że za​nim wy​ja​dę, wyj​dzie poza mury for​te​cy – oznaj​mi​ła. Przy​gnę​bi​ła ją myśl o po​wro​cie do kra​ju, o roz​sta​niu z męż​czy​zną, któ​re​mu od​da​ła dzie​wic​two, ale co mo​gła zro​bić? Ja​sno dał do zro​zu​mie​nia, że nie łą​czy ich nic oprócz jed​no​ra​zo​wej ero​tycz​nej przy​go​dy. ‒ Chodź ze mną do pa​ła​cu. Proś​ba za​brzmia​ła jak roz​kaz, zwłasz​cza że na​wet na nią nie spoj​rzał. Za​rów​no ton, jak i wy​so​ko unie​sio​na gło​wa przy​po​mnia​ły De​sti​ny wład​czą po​sta​wę ojca. Ale szejk miał pra​wo wy​da​wać roz​ka​zy pod​wład​nym. Tym nie​mniej obu​dził w niej du​cha bun​tu. ‒ Nie mamy asy​sty – za​pro​te​sto​wa​ła. Za​fir przez chwi​lę ob​ser​wo​wał, jak sta​jen​ny od​pro​wa​dza ko​nia, po czym od​wró​cił ku niej twarz ze zmarsz​czo​ny​mi brwia​mi. Oczy De​sti​ny same po​dą​ży​ły ku peł​nym war​gom. Wciąż czu​ła ich smak i szorst​kość krót​ko przy​strzy​żo​nej bro​dy na skó​rze. ‒ Nie​waż​ne. Ostat​nia noc wie​le zmie​ni​ła. De​sti​ny sły​sza​ła sil​ne emo​cje w jego gło​sie, co ją zdzi​wi​ło. ‒ Ni​cze​go nie zmie​ni​ła, Za​fi​rze – od​par​ła. ‒ Za mie​siąc wró​cę do An​glii, a ty wy​bie​rzesz so​bie na​rze​czo​ną. Po​sta​wi​łeś ja​sne wa​run​ki, a ja je za​ak​cep​to​wa​łam. Za​sko​czy​ła ją wła​sna śmia​łość. Jak mo​gła prze​ma​wiać tak rze​czo​wym to​nem, pod​czas gdy cia​ło roz​pacz​li​wie pra​gnę​ło

ostat​niej piesz​czo​ty, choć​by jed​ne​go po​ca​łun​ku na po​że​gna​nie? Wziął ją za ra​mię i swo​bod​nie wy​pro​wa​dził ze staj​ni, lecz sztyw​na, wy​pro​sto​wa​na po​sta​wa świad​czy​ła o na​pię​ciu. Gdy do​tar​li w cień kruż​gan​ków ota​cza​ją​cych pa​łac, przy​sta​nął. Spo​strze​gła, że za​ci​snął zęby. ‒ Ocze​ku​jesz, że tak ła​two za​po​mnę ostat​nią noc? – spy​tał tak zmy​sło​wym gło​sem, że przez całe jej cia​ło prze​szedł dziw​ny dreszcz. ‒ Prze​cież tego wła​śnie chcia​łeś – przy​po​mnia​ła rze​czo​wym to​nem, jak​by na​praw​dę ży​czy​ła so​bie, żeby za​po​mniał, co mię​dzy nimi za​szło. ‒ Ale po​nie​waż otrzy​ma​łem od cie​bie nie​zwy​kły dar, nie za​mie​rzam jesz​cze od​wra​cać się do cie​bie ple​ca​mi. De​sti​ny nie sko​ja​rzy​ła, o czym mówi. ‒ Jaki dar? – spy​ta​ła. ‒ Od​da​łaś mi dzie​wic​two. Nie zda​jesz so​bie spra​wy, ile to dla mnie zna​czy? De​sti​ny na​dal nie ro​zu​mia​ła jego in​ten​cji. Czyż​by na​dal jej pra​gnął? Czy uznał, że po​łą​czy​ła ich szcze​gól​na więź? Do​zna​ła roz​cza​ro​wa​nia, gdy oświad​czył: ‒ Te​raz je​steś moja. Od​wie​dzę cię dziś wie​czo​rem. Nie po​zo​sta​wił wąt​pli​wo​ści, że uznał ją za swo​ją wła​sność. Nie zdą​ży​ła nic po​wie​dzieć, bo do​rad​ca Za​fi​ra pod​szedł do nich szyb​kim kro​kiem. De​sti​ny nie po​tra​fi​ła od​gad​nąć, od jak daw​na prze​by​wał w po​bli​żu, ile zo​ba​czył albo, co gor​sza, usły​szał. Naj​gor​sze, że mimo wład​cze​go po​trak​to​wa​nia ucie​szy​ła ją za​po​wiedź wi​zy​ty, a gdy do​strze​gła pło​mień po​żą​da​nia w jego oczach, ogar​nę​ła ją jesz​cze więk​sza ra​dość. Na mięk​kich no​gach prze​mie​rza​ła wraz z dwo​ma to​wa​rzy​sza​mi la​bi​rynt ko​ry​ta​rzy. Za​fir za​trzy​mał się na​gle, kie​dy do​tar​li do po​koi go​ścin​nych. Do​rad​ca na szczę​ście od​stą​pił do tyłu, ale za​raz przy​sta​nął i po​dejrz​li​wie zmarsz​czył brwi, gdy Za​fir po​chy​lił się, by szep​nąć jej do ucha: ‒ Przy​ślę ci po​ko​jów​kę. ‒ Minę? Po co? ‒ Chy​ba każ​da ko​bie​ta lubi być za​dba​na, zwłasz​cza, gdy

ocze​ku​je ko​chan​ka. – Wy​glą​da​ło na to, że za​mie​rza jesz​cze coś do​dać, ale gdy pod​wład​ny dys​kret​nie chrząk​nął za jego ple​ca​mi, od​szedł po​spiesz​nie, po​wie​wa​jąc bia​ły​mi sza​ta​mi. Aro​ma​tycz​na ką​piel przy​go​to​wa​na przez Minę nie po​zo​sta​wi​ła wąt​pli​wo​ści, że szy​ku​je ją na ostat​nią na​łoż​ni​cę szej​ka przed za​war​ciem przez nie​go dy​na​stycz​ne​go mał​żeń​stwa. Po za​pad​nię​ciu nocy Za​fir prze​mie​rzał pa​ła​co​we ogro​dy. Przez całe po​po​łu​dnie jego my​śli nie​ustan​nie krą​ży​ły wo​kół De​sti​ny, jak za​wsze od dnia, kie​dy zo​ba​czył ją w An​glii. Wciąż miał przed ocza​mi je​dwa​bi​ste wło​sy i nie​śmia​łe spoj​rze​nie brą​zo​wych oczu. Ostat​nia noc tyl​ko pod​sy​ci​ła jego pra​gnie​nie. Wró​cił my​śla​mi do chwi​li, gdy od​krył, że od​da​ła mu dzie​wic​two. Czy zda​wa​ła so​bie spra​wę z kon​se​kwen​cji? Nie miał pra​wa wziąć od niej tego daru. W głę​bi du​szy był jej wdzięcz​ny, że go nie uprze​dzi​ła, bo su​mie​nie nie po​zwo​li​ło​by mu jej tknąć i nie prze​żył​by tak cu​dow​nych chwil. Od​no​sił wra​że​nie, że po​łą​czy​ła ich wy​jąt​ko​wa więź, jak​by byli dla sie​bie prze​zna​cze​ni. W ra​do​snym pod​nie​ce​niu prze​mie​rzył nie​wiel​kie pa​tio, przy​le​ga​ją​ce do jej apar​ta​men​tu. Wy​obra​żał so​bie, że za​sta​nie ją od​prę​żo​ną i za​do​wo​lo​ną, nie​cier​pli​wie ocze​ku​ją​cą jego przy​by​cia. Tym​cza​sem sie​dzia​ła sku​lo​na na po​dusz​kach w sa​lo​nie apar​ta​men​tu i ob​rzu​ci​ła go lo​do​wa​tym spoj​rze​niem, gdy wkro​czył do środ​ka. ‒ Co to ma zna​czyć? – spy​ta​ła, uno​sząc ręce, żeby po​ka​zać je​dwa​bie, w któ​re wy​stro​iła ją Mina. Jego ro​dacz​ki wy​glą​da​ły w ta​kich skrom​nie, ale jej jesz​cze do​da​ły ku​szą​ce​go po​wa​bu. Naj​chęt​niej od razu by je z niej ścią​gnął. Po​wstrzy​ma​ły go tyl​ko ostre sło​wa i chmur​na mina De​sti​ny. ‒ Nie od​po​wia​da​ły ci za​bie​gi pie​lę​gna​cyj​ne? – spy​tał, nie​mi​le za​sko​czo​ny. ‒ Pew​nie każ​da z two​ich na​łoż​nic by​ła​by za​chwy​co​na – prych​nę​ła jak roz​złosz​czo​na kot​ka. ‒ Ile razy mam ci po​wta​rzać, że nie utrzy​mu​ję ha​re​mu? To nie w moim sty​lu. Je​stem czło​wie​kiem ho​no​ru. Do​trzy​my​wa​łem wier​no​ści każ​dej ko​bie​cie, do​pó​ki po​zo​sta​wa​łem w związ​ku,

i będę wier​ny przy​szłej żo​nie od chwi​li za​rę​czyn – oświad​czył z całą mocą mimo wy​rzu​tów su​mie​nia. Oj​ciec wpo​ił mu że​la​zne za​sa​dy już jako na​sto​lat​ko​wi. Na​wią​zy​wał je​dy​nie krót​kie ro​man​se, za​wsze z dala od pa​ła​cu, aż do ostat​niej nocy. Trak​to​wał ho​nor rów​nie po​waż​nie, jak obo​wiąz​ki. Nic tego nie zmie​ni, na​wet pięk​na cu​dzo​ziem​ka, któ​ra wnio​sła za​męt w jego ży​cie od chwi​li, kie​dy ją zo​ba​czył. ‒ Więc po co to wszyst​ko? – wark​nę​ła z wście​kło​ścią. ‒ My​śla​łem tyl​ko o two​jej wy​go​dzie. Cięż​ko pra​cu​jesz, w ku​rzu i upa​le. Uwa​ża​łem, że miło ci bę​dzie wło​żyć coś ko​bie​ce​go. ‒ No cóż, rze​czy​wi​ście czu​ję się bar​dzo ko​bie​co – po​twier​dzi​ła bez cie​nia en​tu​zja​zmu, prze​mie​rzy​ła po​kój i usia​dła w naj​dal​szym ką​cie. Nie zwio​dła go jed​nak jej uda​wa​na obo​jęt​ność. Tyl​ko pod​sy​ci​ła po​żą​da​nie, po​nie​waż od wcze​snej mło​do​ści lu​bił wy​zwa​nia. Wie​dział, że De​sti​ny po​dzie​la jego pra​gnie​nia. Na​lał do szkla​nek jej ulu​bio​ną le​mo​nia​dę, po​dał jej jed​ną, za​jął miej​sce na​prze​ciw​ko, upił łyk swo​jej i od​sta​wił szklan​kę na pod​ręcz​ny sto​lik. ‒ Miło mi to sły​szeć – od​po​wie​dział. – A te​raz chciał​bym z tobą po​roz​ma​wiać. Ku​si​ło go, by wziąć ją w ra​mio​na, ale naj​pierw po​sta​no​wił za​spo​ko​ić cie​ka​wość. In​try​go​wa​ło go, dla​cze​go po​sta​wi​ła mu tak twar​de wa​run​ki, za​nim przy​ję​ła zle​ce​nie. Dla​te​go za​pra​gnął do​wie​dzieć się o niej cze​goś wię​cej, znacz​nie wię​cej, niż wy​ja​wi​ła do tej pory. Lecz jej obron​na po​sta​wa ostrze​gła go, by za​cho​wał ostroż​ność, bo w każ​dej chwi​li może wierz​gnąć jak nie​okieł​zna​ny ru​mak. ‒ O czym? – spy​ta​ła koń​cu. Trud​ne py​ta​nie. Po​wi​nien jej po​wtó​rzyć dys​kret​ne ostrze​że​nie swo​je​go do​rad​cy. Kil​ka go​dzin po tym, jak zo​ba​czył go, opusz​cza​ją​ce​go jej apar​ta​ment, zwró​cił mu uwa​gę, że De​sti​ny może ocze​ki​wać wię​cej, niż jest w sta​nie jej dać. Mimo tak​tow​nej for​my roz​draż​ni​ła go tak bez​po​śred​nia uwa​ga. Czyż​by wieść o noc​nej schadz​ce szej​ka już obie​gła pa​ła​co​we mury? Ta myśl zde​ner​wo​wa​ła go rów​nie moc​no, jak ko​niecz​ność za​war​cia mał​żeń​stwa dla do​bra kra​ju. Nie był na nie go​to​wy, ale nie miał wy​-

bo​ru. Po​trze​bo​wał na​stęp​cy. W gło​wie De​sti​ny pa​no​wał to​tal​ny za​męt. Za​fir przy​słał Minę, żeby o nią za​dba​ła. Wkrót​ce cały apar​ta​ment wy​peł​nia​ły aro​ma​ty eg​zo​tycz​nych olej​ków. Ubra​ła ją we wspa​nia​łe je​dwa​bie. Mimo że nie wy​po​wie​dzia​ła sło​wa, De​sti​ny po​dej​rze​wa​ła, że wie, na co ją szy​ku​je. Na​wet je​śli szejk nie miał ha​re​mu, wi​docz​nie dwo​rza​nie ak​cep​to​wa​li, a na​wet apro​bo​wa​li noc​ne wi​zy​ty wład​cy w dam​skich kom​na​tach. Gdy na nie​go cze​ka​ła, ser​ce biło jej w za​wrot​nym ryt​mie. Sie​dzia​ła spię​ta i cier​pia​ła męki, że robi z niej na​łoż​ni​cę, pod​czas gdy ona od​da​ła mu ser​ce. Przy​się​gła so​bie, że nie da nic po so​bie po​znać. Tar​ga​ły nią mie​sza​ne uczu​cia. Roz​sa​dza​ła ją złość, że uznał za oczy​wi​ste, że przyj​mie go z otwar​ty​mi rę​ka​mi i speł​ni wszel​kie jego żą​da​nia. Z dru​giej stro​ny cie​szy​ła ją per​spek​ty​wa spę​dze​nia z nim na​stęp​nych kil​ku go​dzin. Mu​sia​ła usta​lić, na czym stoi. Nie mo​gła so​bie po​zwo​lić na ból nie​odwza​jem​nio​nej mi​ło​ści, żeby nie po​dzie​lić losu mat​ki. Lecz gdy wszedł, odzia​ny po kró​lew​sku, jesz​cze bar​dziej do​stoj​ny niż w dniu jej przy​by​cia, le​d​wie od​par​ła po​ku​sę, by do nie​go pod​biec. ‒ Chciał​bym się do​wie​dzieć cze​goś wię​cej o to​bie, o two​im ży​ciu w An​glii – po​pro​sił. ‒ Czy to ro​dzaj eg​za​mi​nu na sta​no​wi​sko fa​wo​ry​ty szej​ka Ke​zo​ba​nu? – za​drwi​ła w de​spe​rac​kiej pró​bie obro​ny przed jego nie​od​par​tym uro​kiem. ‒ Wiesz, że tyl​ko jed​na ko​bie​ta może oka​zać się dla mnie od​po​wied​nia – przy​po​mniał lo​do​wa​tym to​nem. – Ta, któ​rą wy​bio​rę na żonę i mat​kę mo​ich na​stęp​ców. De​sti​ny zda​wa​ła so​bie spra​wę, że na​ru​szy​ła za​sa​dy do​bre​go wy​cho​wa​nia, ale po​trze​bo​wa​ła nie​zbi​te​go do​wo​du, że nie mają przed sobą przy​szło​ści, żeby nie ro​bić so​bie nie​po​trzeb​nych złu​dzeń. ‒ Więc co tu ro​bisz? – do​ku​cza​ła mu da​lej, choć jego od​po​wiedź ją za​ła​ma​ła. Choć od​da​ła mu dzie​wic​two wraz z ser​cem, wi​dział w niej tyl​ko ko​lej​ną za​baw​kę, nic wię​cej. ‒ Wie​rzę, że ze​tknę​ło nas prze​zna​cze​nie, jak wska​zu​je two​je

imię. Los cię tu skie​ro​wał, że​byś uspo​ko​iła Ma​je​eda. Te​raz po​ją​łem, że i moją du​szę ule​czy​łaś. Umoż​li​wi​łaś mi roz​po​czę​cie no​we​go roz​dzia​łu ży​cia. Zde​cy​do​wa​ny ton nie po​zo​sta​wiał wąt​pli​wo​ści, że wie​rzy w to, co mówi. Ale co prze​mil​czał? Czy uwa​żał, że ma pra​wo w za​mian za uzdro​wie​nie zła​mać i po​de​ptać jej ser​ce? Z każ​dą chwi​lą na​ra​sta​ła w niej złość. ‒ Co to za roz​dział? Mał​żeń​stwo? Dla​cze​go do​zna​ła tak wiel​kie​go za​wo​du? Uświa​do​mił jej prze​cież na dłu​go przed pierw​szym po​ca​łun​kiem, że nie cze​ka ich wspól​na przy​szłość. Od​da​ła mu sie​bie z peł​ną świa​do​mo​ścią, że nie otrzy​ma nic wię​cej prócz tej jed​nej nocy. Po​nie​waż dał to ja​sno do zro​zu​mie​nia, uwa​ża​ła, że w peł​ni pa​nu​je nad sy​tu​acją i nad wła​sny​mi uczu​cia​mi. Jego po​now​na wi​zy​ta po​ka​za​ła, że była w błę​dzie. Za​wład​nął nią bez resz​ty. Pod​szedł bli​żej i usiadł tak bli​sko, że jego eg​zo​tycz​ny za​pach przy​wo​łał wi​zję dwóch sple​cio​nych ciał na bia​łej po​ście​li. ‒ Dla​cze​go wy​bra​łaś mnie na pierw​sze​go ko​chan​ka? – za​py​tał. De​sti​ny wy​raź​nie wi​dzia​ła w jego oczach po​żą​da​nie. Czy pa​mię​tał wspól​ną noc tak do​kład​nie jak ona? ‒ Po​sta​no​wi​łam od​dać dzie​wic​two ko​muś, kto nie za​żą​da ni​cze​go wię​cej, kto nie za​wład​nie mo​imi uczu​cia​mi – od​rze​kła z ru​mień​cem na po​licz​kach, za​że​no​wa​na tak oso​bi​stym py​ta​niem. ‒ Co za​mie​rza​łaś osią​gnąć, przy​jeż​dża​jąc do Ke​zo​ba​nu? Za​szo​ko​wał ją. Czyż​by uwa​żał, że od​da​ła mu cia​ło dla zy​sku? Roz​wście​czy​ło ją to po​dej​rze​nie. Co w nią wstą​pi​ło, że ule​gła jego eg​zo​tycz​ne​mu cza​ro​wi jak na​iw​na na​sto​lat​ka? Był gor​szy od jej ojca, jesz​cze bar​dziej za​du​fa​ny w so​bie, spra​gnio​ny je​dy​nie ab​so​lut​nej wła​dzy nad wszyst​ki​mi i wszyst​kim. ‒ Przy​świe​cał mi tyl​ko je​den cel – oświad​czy​ła. ‒ Jaki? ‒ Wy​zwo​le​nie. Tym ra​zem to on prze​żył szok. Świa​do​mość, że zbi​ła go z tro​pu, do​star​czy​ła De​sti​ny pew​nej sa​tys​fak​cji, nie​ste​ty krót​ko​trwa​łej. Jak zwy​kle szyb​ko od​zy​skał kon​tro​lę nad sobą. Ukrył emo​cje

pod su​ro​wą ma​ską. ‒ Od cze​go? – drą​żył nie​zmor​do​wa​nie. ‒ Od wła​dzy ojca. Ma taki sam cha​rak​ter jak ty. ‒ To nie​moż​li​we – ro​ze​śmiał się lek​ce​wa​żą​co. ‒ Ale praw​dzi​we. Jest ta​kim sa​mym zim​nym, bez​względ​nym de​spo​tą jak ty. Przy​ję​łam two​ją pro​po​zy​cję tyl​ko po to, żeby za przy​kła​dem sio​stry uciec spod ty​ra​nii jego i na​szej ma​co​chy. Chcę wresz​cie za​cząć sa​mo​dziel​ne ży​cie, po​nie​waż już dłu​żej nie mu​szę opie​ko​wać się Mil​ly. ‒ Na​świetl mi swo​ją sy​tu​ację ro​dzin​ną – roz​ka​zał gło​sem nie​zno​szą​cym sprze​ci​wu. ‒ Mama wy​szła za ojca, kie​dy od​kry​ła, że ocze​ku​je mo​je​go przyj​ścia na świat. Ina​czej nie do​szło​by do ślu​bu. Ko​cha​ła go, ale on jej nie. Szko​da, że nie spy​ta​łam o nic wię​cej, ale zmar​ła przy na​ro​dzi​nach mo​jej sio​stry. W mia​rę jak do​ra​sta​ły​śmy, oj​ciec trak​to​wał nas co​raz su​ro​wiej. Po​mo​głam Mil​ly usa​mo​dziel​nić się w Lon​dy​nie, a te​raz za​mie​rzam iść w jej śla​dy. ‒ Czy dla​te​go po​sta​wi​łaś tak twar​de wa​run​ki, za​nim wy​ra​zi​łaś zgo​dę na wy​jazd do Ke​zo​ba​nu? ‒ Oczy​wi​ście. Jesz​cze wte​dy my​śla​łam, że ne​go​cju​ję z po​słań​cem szej​ka, pa​mię​tasz? ‒ Więc tyl​ko na bo​gac​twie ci za​le​ży? ‒ A na czym​że by in​nym? Jak my​ślisz, dla​cze​go spró​bo​wa​łam cię uwieść? – za​drwi​ła bez​li​to​śnie. Nie prze​szka​dza​ło jej, że psu​je so​bie opi​nię w jego oczach. Ce​lo​wo stwa​rza​ła emo​cjo​nal​ny dy​stans. Je​że​li uwie​rzy, że sie​dzi przed nim wy​stro​jo​na jak na​łoż​ni​ca z ha​re​mu wy​łącz​nie dla ko​rzy​ści ma​jąt​ko​wych, tym le​piej dla niej. Nie bę​dzie jej szep​tał słod​kich słó​wek pod​czas aktu mi​ło​ści. W ten spo​sób ura​tu​je za​gro​żo​ne zła​ma​niem ser​ce. ‒ Je​że​li in​te​re​su​ją cię tyl​ko pie​nią​dze, pro​po​nu​ję ci nową umo​wę. ‒ Jaką? – spy​ta​ła, za​sko​czo​na, że znów od​wró​cił kar​ty i w mgnie​niu oka z po​wro​tem za​pa​no​wał nad sy​tu​acją. ‒ W cią​gu nie​speł​na trzech ty​go​dni mu​szę ogło​sić za​rę​czy​ny. Aran​żo​wa​ne mał​żeń​stwa za​wie​ra​ne są wy​łącz​nie dla ko​rzy​ści obu ro​dów. Do tego cza​su chcę wy​ko​rzy​stać ostat​nie ty​go​dnie

ka​wa​ler​skie​go ży​cia w two​im to​wa​rzy​stwie. ‒ Pró​bu​jesz mnie ku​pić? Pro​po​nu​jesz mi rolę utrzy​man​ki? – spy​ta​ła z nie​do​wie​rza​niem i obu​rze​niem. ‒ Ofe​ru​ję tyl​ko wa​run​ki, któ​re po​zwo​lą nam oboj​gu do​stać to, cze​go chce​my – od​burk​nął, nie kry​jąc znie​cier​pli​wie​nia. De​sti​ny osłu​pia​ła. Jak mógł pro​po​no​wać bez​dusz​ny kon​trakt han​dlo​wy po tym, co ra​zem prze​ży​li? Nie wąt​pi​ła, że usły​szy hoj​ną ofer​tę, ale czy to jej wy​star​czy? Do​szła do wnio​sku, że nie po​zo​sta​je jej nic in​ne​go, jak uda​wać tak wy​ra​cho​wa​ną, jak Za​fir so​bie wy​obra​ża. Do​świad​cze​nie z dzie​ciń​stwa na​uczy​ło ją, że ist​nie​je tyl​ko je​den spo​sób ochro​ny przed ty​ra​nem – uda​wać obo​jęt​ność i ukry​wać swo​je uczu​cia pod lo​do​wa​tą ma​ską. ‒ Zgo​da. Dwu​krot​ność mo​je​go do​tych​cza​so​we​go wy​na​gro​dze​nia – za​żą​da​ła twar​do, choć w głę​bi du​szy ma​rzy​ła o tym, żeby po​pro​sił, żeby zo​sta​ła, po​nie​waż jej pra​gnie. Dzi​wi​ło ją, że po tym, co usły​sza​ła, na​dal ją po​cią​ga. Za​fi​ra roz​gnie​wa​ły wy​gó​ro​wa​ne żą​da​nia De​sti​ny tak samo jak za pierw​szym ra​zem. Ale te​raz przy​naj​mniej znał jej mo​ty​wy. Przy​znał ra​cję swe​mu do​rad​cy, ale jej chci​wość nie prze​szko​dzi​ła mu na​dal jej pra​gnąć, za wszel​ką cenę. Chciał z nią spę​dzić każ​dą wol​ną mi​nu​tę, za​nim za​wrze dy​na​stycz​ne mał​żeń​stwo, żeby uci​szyć wy​rzu​ty su​mie​nia po śmier​ci sio​stry i za​pew​nić kró​le​stwu na​stęp​cę. ‒ Nie mu​si​my pod​cho​dzić do spra​wy tak na zim​no – za​gad​nął ła​god​nie, pod​cho​dząc bli​żej. Ucie​szy​ło go, że się nie od​su​nę​ła. Lek​ko roz​chy​lo​ne war​gi po​wie​dzia​ły mu, że mimo sztyw​nej po​sta​wy po​dzie​la jego pra​gnie​nia. Gdy po​gła​dził ją po po​licz​ku, gwał​tow​nie na​bra​ła po​wie​trza, co po​twier​dzi​ło jego przy​pusz​cze​nia. ‒ Prze​cież wła​śnie za​war​li​śmy układ han​dlo​wy – przy​po​mnia​ła nie​mal szep​tem, jak​by opu​ści​ła ją od​wa​ga. ‒ Usta​li​li​śmy ta​kie wa​run​ki, żeby każ​de z nas uzy​ska​ło to, na czym nam za​le​ży. Ale te​raz za​po​mnij​my o ne​go​cja​cjach i pod​sy​caj​my ogień, któ​ry w nas za​pło​nął, póki na​mięt​ność nie wy​ga​śnie. Wy​ko​rzy​staj​my w peł​ni to, co nas po​łą​czy​ło. ‒ A co nas na​praw​dę łą​czy, Za​fi​rze?

Trud​ne py​ta​nie. Jak mógł na nie od​po​wie​dzieć, sko​ro sam nie znał od​po​wie​dzi? Nie była mu prze​zna​czo​na wbrew imie​niu, ale gdy pa​trzył na jej usta, nie ma​rzył o ni​czym in​nym, niż ca​ło​wać je do utra​ty tchu. ‒ Za​ka​za​ny wza​jem​ny po​ciąg. Prze​moż​na siła, któ​rej na ra​zie nie po​tra​fię się oprzeć, póki je​stem wol​ny. ‒ Twier​dzi​łeś, że wol​no nam prze​żyć ra​zem tyl​ko jed​ną noc. Dla​cze​go za​pra​gną​łeś wię​cej? ‒ Od naj​młod​szych lat wpa​ja​no mi po​czu​cie od​po​wie​dzial​no​ści. Nie mogę unik​nąć wy​peł​nie​nia zo​bo​wią​zań wo​bec kra​ju i na​ro​du, ale póki nie je​stem żo​na​ty, nie po​peł​nię po​waż​ne​go wy​kro​cze​nia, je​że​li po​słu​cham gło​su na​tu​ry. Chy​ba nie za​prze​czysz, że na​dal cią​gnie nas do sie​bie? ‒ Ale… Nie zdą​ży​ła nic wię​cej po​wie​dzieć, bo za​mknął jej usta za​chłan​nym po​ca​łun​kiem. Nic wię​cej go nie ob​cho​dzi​ło. Naj​waż​niej​sze, że jesz​cze przez dwa ty​go​dnie bę​dzie na​le​ża​ła do nie​go.

ROZDZIAŁ ÓSMY Przez na​stęp​ne dwa ty​go​dnie De​sti​ny mu​sia​ła so​bie nie​ustan​nie przy​po​mi​nać, że Za​fir nie czu​je do niej nic prócz fi​zycz​ne​go po​cią​gu, że przy​le​cia​ła do Ke​zo​ba​nu tyl​ko po to, żeby za​pew​nić so​bie środ​ki na uzy​ska​nie nie​za​leż​no​ści od ojca. Gdy​by nie pa​mię​ta​ła, że jest tyl​ko ostat​nią na​łoż​ni​cą szej​ka przed jego ślu​bem z inną, do resz​ty stra​ci​ła​by dla nie​go gło​wę. Cza​sa​mi ku​si​ło ją, by za​dzwo​nić do sio​stry, ale nie chcia​ła jej mar​twić. Gdy​by wy​zna​ła, że na​wią​za​ła ro​mans z wład​cą, Mil​ly wpa​dła​by w po​płoch. De​spo​tycz​ny, do​mi​nu​ją​cy Za​fir re​pre​zen​to​wał wszyst​ko, cze​go przez całe ży​cie uni​ka​ła jak ognia, lecz nie wąt​pi​ła, że ko​bie​ty pa​da​ją do stóp tak po​tęż​ne​mu i w do​dat​ku za​bój​czo przy​stoj​ne​mu męż​czyź​nie. Nie​wie​le bra​ko​wa​ło, by wbrew roz​sąd​ko​wi po​szła w ich śla​dy. W mia​rę upły​wu cza​su co​raz bar​dziej do​skwie​ra​ła jej świa​do​mość, że ich ro​mans do​bie​ga koń​ca. Jak mo​gła wró​cić do An​glii i za​po​mnieć tak cu​dow​ne prze​ży​cia? Pierw​sze pro​mie​nie słoń​ca, prze​świe​ca​ją​ce przez ażu​ro​wą ko​ron​kę rzeź​bio​nych ar​kad, two​rzy​ły skom​pli​ko​wa​ny wzór na mar​mu​ro​wej po​sadz​ce. Świt za​wsze za​po​wia​dał po​wrót szej​ka do wła​snych kom​nat, do pra​cy dla oj​czy​zny. Lecz tego ran​ka na​de​szła pora osta​tecz​ne​go roz​sta​nia. Przy​pusz​cza​ła, że to już ostat​nich wspól​na noc, ale ża​ło​wa​ła, że jej nie uprze​dził. Te​raz od​pra​wi ją z kwit​kiem i wy​je​dzie na po​szu​ki​wa​nie kon​trak​to​wej na​rze​czo​nej. ‒ Opusz​czam dzi​siaj pa​łac co naj​mniej na ty​dzień ‒ oznaj​mił, kła​dąc się na boku twa​rzą do niej. De​sti​ny nie śmia​ła spoj​rzeć mu w oczy. Zmo​bi​li​zo​wa​ła całą siłę woli, by nie dać po so​bie po​znać, co czu​je. Za​fir usiadł, przy​cią​gnął ją do sie​bie i na​mięt​nie po​ca​ło​wał. Chęt​nie przy​lgnę​ła do nie​go, żeby na​cie​szyć się ostat​nią wspól​ną chwi​lą.

‒ I wró​cisz za​rę​czo​ny – do​koń​czy​ła za nie​go tak spo​koj​nie jak po​tra​fi​ła, choć ser​ce pę​ka​ło jej z bólu, że go tra​ci. ‒ Nie mam in​ne​go wyj​ścia. Na​ród cze​ka na na​stęp​ców tro​nu ‒ wes​tchnął i wstał z łóż​ka. ‒ Wiem – od​par​ła. – Już koń​czę pra​cę z Ma​je​edem. Nie​dłu​go wró​cę do An​glii. Śle​dzi​ła każ​dy ruch, gdy za​kła​dał ubra​nie, usi​ło​wa​ła za​pa​mię​tać każ​dy szcze​gół. Przy​się​gła so​bie, że za​cho​wa god​ność i spo​kój, że nie po​ko​cha go bez na​dziei na wza​jem​ność jak jej mat​ka ojca. Wspo​mnie​nie jej śmier​ci wy​klu​cza​ło moż​li​wość zo​sta​nia mat​ką. Na​wet gdy​by Za​fir po​pro​sił ją o rękę, nie mo​gła​by mu dać dzie​ci. Nie za​ry​zy​ko​wa​ła​by, że zo​sta​ną same na świe​cie, po​zba​wio​ne ma​cie​rzyń​skiej mi​ło​ści tak jak ona i Mil​ly. ‒ Przed moim wy​jaz​dem przyjdź do mo​je​go ga​bi​ne​tu zło​żyć ra​port z po​stę​pów Ma​je​eda – roz​ka​zał sta​now​czym to​nem jak szejk, nie jak ko​cha​nek. Już zdą​żył wy​ro​bić so​bie wo​bec niej dy​stans. Baj​ko​wa przy​go​da prze​mi​nę​ła bez​pow​rot​nie. ‒ Jak so​bie ży​czysz – od​rze​kła rów​nie rze​czo​wym to​nem. – Przyj​dę pro​sto ze staj​ni. Za​fir na chwi​lę za​marł w bez​ru​chu i po​pa​trzył na nią nie​mal sro​go spod zmarsz​czo​nych brwi. Nie tak wy​obra​ża​ła so​bie ko​niec ro​man​su. Nie wy​po​wie​dział ani sło​wa, ale przez chwi​lę nie od​ry​wał od niej oczu, za​nim ru​szył ku drzwiom, pro​wa​dzą​cym do pa​ła​co​wych ogro​dów. Za​wsze opusz​czał jej kom​na​tę tą dro​gą, żeby nikt go nie zo​ba​czył. Wie​dzia​ła, że po​je​dzie kon​no na pu​sty​nię. Po​tem zaj​mie się spra​wa​mi pań​stwo​wy​mi, a na ko​niec wy​pu​ści so​ko​ła. Od dwóch ty​go​dni tak spę​dzał po​ran​ki. Czyż​by w ten spo​sób ka​mu​flo​wał noc​ne wi​zy​ty u niej? Ser​ce ją bo​la​ło, że trak​tu​je ich ro​mans jak wsty​dli​wy se​kret. Dla​cze​go wy​ra​zi​ła zgo​dę? Przed przy​jaz​dem do Ke​zo​ba​nu wy​mie​ni​ła z męż​czy​zną je​dy​nie prze​lot​ny po​ca​łu​nek. Co ją tak ra​dy​kal​nie od​mie​ni​ło? Za​fir nie​cier​pli​wie prze​mie​rzał ga​bi​net. De​sti​ny się spóź​nia​ła. Rano zde​ner​wo​wa​ło go, że za​dzi​wia​ją​co spo​koj​nie przy​ję​ła

wieść o roz​sta​niu. Te​raz do​dat​ko​wo zi​ry​to​wa​ła go jej nie​punk​tu​al​ność. Roz​wa​żał na​wet moż​li​wość pój​ścia po nią do staj​ni. Za​da​wał so​bie py​ta​nie, czy jej sto​ic​ki spo​kój nie wy​ni​ka z prze​ko​na​nia, że zy​ska​ła nad nim wła​dzę. Nie​do​cze​ka​nie! Jako je​dy​ny syn szej​ka Ke​zo​ba​nu od naj​młod​szych lat był przy​go​to​wy​wa​ny do spra​wo​wa​nia rzą​dów. Po śmier​ci ojca w wie​ku dwu​dzie​stu czte​rech lat zo​stał naj​młod​szym wład​cą w hi​sto​rii kra​ju. Sześć lat póź​niej nad​szedł czas po​że​gna​nia ka​wa​ler​skiej swo​bo​dy i wy​peł​nie​nia po​win​no​ści wo​bec na​ro​du. Na​wet je​śli Ta​bi​nah ich nie ro​zu​mia​ła, jemu tym bar​dziej nie wol​no było od nich uciec. Wes​tchnął tak cięż​ko, że do​rad​ca po​pa​trzył na nie​go po​dejrz​li​wie. Po raz pierw​szy ża​ło​wał, że cią​ży na nim od​po​wie​dzial​ność za kraj, że nie może być ta​kim czło​wie​kiem, ja​kie​go De​sti​ny po​trze​bu​je. Ale mu​siał po​świę​cić swo​je oso​bi​ste po​trze​by i uczu​cia, po​nie​waż przy​siągł ojcu, że za​wsze bę​dzie sta​wiał do​bro pań​stwa na pierw​szym miej​scu. W tym mo​men​cie słu​żą​cy wpro​wa​dził De​sti​ny do ga​bi​ne​tu, jak​by przy​wo​łał ją my​śla​mi. Wi​dział ją ostat​ni raz przed wy​ru​sze​niem na po​szu​ki​wa​nie żony. Nie po​cią​ga​ła go ta per​spek​ty​wa, ale po śmier​ci Ta​bi​nah wy​łącz​nie na nim spo​czy​wał obo​wią​zek prze​dłu​że​nia dy​na​stii. De​sti​ny we​szła z nie​co wy​żej unie​sio​ną gło​wą niż zwy​kle. Oczy jej błysz​cza​ły, jak​by gnie​wem. Czy rów​nie źle zno​si​ła roz​sta​nie jak on? Po​wie​dział so​bie, że to nie​istot​ne. Po​sta​no​wił nie po​ru​szać żad​nych in​nych te​ma​tów prócz za​wo​do​wych. Gdy​by spy​tał o jej sa​mo​po​czu​cie, nie po​wstrzy​mał​by po​ku​sy, by zno​wu ją przy​tu​lić i po​ca​ło​wać. ‒ Jak so​bie ra​dzi Ma​je​ed? – za​gad​nął. ‒ Bar​dzo do​brze. Robi wi​docz​ne po​stę​py. Już słu​cha po​le​ceń. Nie​dłu​go osią​gnę za​mie​rzo​ny cel i za​koń​czę pra​cę – od​rze​kła, pa​trząc mu w oczy nie​mal wy​zy​wa​ją​co. Za​fir zda​wał so​bie spra​wę, że sto​ją​cy obok do​rad​ca bacz​nie ich ob​ser​wu​je. Wy​czu​wał jego po​dejrz​li​wość. Je​że​li do​my​ślał się, co mię​dzy nimi za​szło, to mimo wszel​kich środ​ków ostroż​no​ści nie zdo​łał ochro​nić ani swo​jej re​pu​ta​cji, ani De​sti​ny. Ni​g​dy wcze​śniej nie tknął żad​nej ko​bie​ty w pa​ła​cu. Po​zwa​lał

so​bie na ucie​chy ka​wa​ler​skie​go ży​cia da​le​ko za gra​ni​cą. Fakt, że De​sti​ny sku​si​ła go do zła​ma​nia za​sad, świad​czył o tym, jak bar​dzo go po​cią​ga​ła. Ale mu​sia​ła odejść w prze​szłość. ‒ Zo​staw nas sa​mych – roz​ka​zał do​rad​cy po an​giel​sku, żeby De​sti​ny ro​zu​mia​ła, co mówi. ‒ Pa​nie? ‒ Odejdź! – roz​ka​zał po​now​nie, tak gło​śno, że De​sti​ny drgnę​ła. Lecz gdy na nią spoj​rzał, mia​ła tak samo wo​jow​ni​czą minę jak wcze​śniej. I wy​glą​da​ła z nią rów​nie pięk​nie. ‒ Wzbu​dzi​my po​dej​rze​nia – zwró​ci​ła mu uwa​gę, gdy do​rad​ca gło​śno za​mknął za sobą drzwi. ‒ Nie​waż​ne. Tu ja wy​da​ję roz​ka​zy. Po​trze​bu​ję kil​ku mi​nut sam na sam z tobą przed wy​ru​sze​niem w od​wie​dzi​ny do ro​dzin po​ten​cjal​nych na​rze​czo​nych. ‒ Przez dwa ty​go​dnie spę​dza​li​śmy każ​dą noc ra​zem. To o wie​le wię​cej niż po​cząt​ko​wo usta​li​li​śmy. Naj​wyż​sza pora, że​by​śmy wró​ci​li do na​szych od​ręb​nych świa​tów, by każ​de z nas po​szło swo​ją dro​gą, któ​re nie po​win​ny się ni​g​dy skrzy​żo​wać – od​rze​kła z iście kró​lew​ską god​no​ścią, jak​by od dziec​ka wy​cho​wy​wa​no ją na księż​nicz​kę. Za​fi​ro​wi prze​mknę​ło przez gło​wę, że jej uro​da i dum​na po​sta​wa czy​ni​ły​by z niej god​ną part​ner​kę ży​cio​wą. W na​ro​do​wym stro​ju z jego kra​ju wy​glą​da​ła, jak​by na​le​ża​ła do tu​tej​sze​go spo​łe​czeń​stwa, jak​by zo​sta​ła stwo​rzo​na dla nie​go. Lecz rola żony gło​wy pań​stwa wy​ma​ga​ła nie tyl​ko in​te​li​gen​cji i sil​nej woli. Mu​sia​ła nie tyl​ko prze​wyż​szać przy​mio​ta​mi du​cha i umy​słu inne ko​bie​ty, ale też być jed​ną z nich, a co naj​waż​niej​sze, ro​dzić zdro​wych sy​nów, by mógł speł​nić przy​rze​cze​nie zło​żo​ne umie​ra​ją​ce​mu ojcu. Jak mógł roz​wa​żać jej kan​dy​da​tu​rę z ego​istycz​nych po​wo​dów, sko​ro od​mó​wił sio​strze pra​wa wol​ne​go wy​bo​ru? ‒ Nie​po​trzeb​nie go od​pra​wi​łeś – wy​rwał go z za​du​my jej szorst​ki głos. ‒ Masz ra​cję. Po​peł​ni​łem błąd – przy​znał, pod​cho​dząc do okna. Wi​dok bez​kre​snej pu​sty​ni od​zwier​cie​dlał jego na​strój. Czuł,

że ży​cie bez De​sti​ny bę​dzie wy​peł​nia​ła tyl​ko ogrom​na, przy​gnę​bia​ją​ca pust​ka. Gdy znów na nią spoj​rzał, wy​czy​tał z jej twa​rzy roz​cza​ro​wa​nie. Ale za​raz od​zy​ska​ła rów​no​wa​gę. ‒ Wy​ja​dę, za​nim wró​cisz z po​dró​ży – oświad​czy​ła rze​czo​wym to​nem. Le​d​wie od​parł po​ku​sę, żeby do niej po​dejść, przy​tu​lić i spra​wić, by znów go za​pra​gnę​ła. Prze​kli​nał wła​sną sła​bość, ale ni​g​dy wcze​śniej nie prze​żył tylu nocy pod rząd wy​peł​nio​nych na​mięt​no​ścią. ‒ Jak so​bie ży​czysz – od​parł. – Zor​ga​ni​zu​ję ci lot. Mina po​in​for​mu​je cię, kie​dy na​dej​dzie czas. Wcze​snym ran​kiem dwa dni po wy​jeź​dzie Za​fi​ra De​sti​ny z wy​sił​kiem otwo​rzy​ła oczy. Od chwi​li roz​sta​nia każ​de​go ran​ka ogar​nia​ło ją ta​kie przy​gnę​bie​nie, że z tru​dem wsta​wa​ła z łóż​ka. Za​ła​ma​ło ją chłod​ne, bez​oso​bo​we po​że​gna​nie. Wspo​mi​na​ła po​przed​nie po​ran​ki, gdy wsta​wał z ocią​ga​niem, żeby chył​kiem wy​mknąć się przez ogro​dy do swo​ich kom​nat. Pod​czas ostat​nie​go spo​tka​nia w ni​czym nie przy​po​mi​nał czu​łe​go ko​chan​ka. Za​szo​ko​wa​ło ją, że tak szyb​ko wy​łą​czył emo​cje, jak​by ni​g​dy ich nie bu​dzi​ła, jak​by od po​cząt​ku trak​to​wał ją jak za​baw​kę, nic wię​cej. Jego na​sta​wie​nie nie po​win​no już mieć dla niej żad​ne​go zna​cze​nia, ale go po​ko​cha​ła bez na​dziei na wza​jem​ność. Łzy na​pły​nę​ły jej do oczu, choć ni​g​dy wcze​śniej nie pła​ka​ła. Za​wsze była sil​na. Ży​cie od niej tego wy​ma​ga​ło. Lecz te​raz z tru​dem zbie​ra​ła siły, by pójść do staj​ni. Na​wet ulu​bio​ne za​ję​cie prze​sta​ło spra​wiać jej ra​dość. Po raz pierw​szy od dnia przy​by​cia nie cie​szy​ła jej per​spek​ty​wa spę​dze​nia kil​ku go​dzin z tak wspa​nia​łym zwie​rzę​ciem jak Ma​je​ed. Po​nie​waż było jesz​cze bar​dzo wcze​śnie, z ję​kiem wtu​li​ła twarz w po​dusz​kę w na​dziei, że sen przy​nie​sie uko​je​nie. Obu​dzi​ła się póź​no. Mina wła​śnie wno​si​ła jej sma​ko​wi​te śnia​da​nie, ale ostat​nio sam wi​dok je​dze​nia przy​pra​wiał ją o mdło​ści. Do​sta​ła ta​kich skur​czów żo​łąd​ka, że na​wet nie po​wi​ta​ła po​ko​-

jów​ki, tyl​ko bie​giem po​bie​gła do ła​zien​ki i prze​my​ła twarz zim​ną wodą dla orzeź​wie​nia. Na wi​dok bla​dej, wy​mę​czo​nej twa​rzy w lu​strze z prze​ra​że​niem za​ci​snę​ła po​wie​ki. Jak to moż​li​we, że do​szła do tak opła​ka​ne​go sta​nu? Prze​cież za​wsze przy​się​ga​ła so​bie, że nie po​ko​cha ni​ko​go, kto nie da jej mi​ło​ści. W koń​cu wró​ci​ła do po​ko​ju. Mina roz​sta​wi​ła sma​ko​ły​ki na sto​le przy drzwiach na ta​ras, ale na ich wi​dok znów do​sta​ła nud​no​ści. ‒ Za​pa​rzy​łam pani świe​żej her​ba​ty. Przy​wró​ci ko​lo​ry pani bla​dej buzi ‒ za​chę​ca​ła po​ko​jów​ka ła​god​nie, nie​mal z ma​cie​rzyń​ską czu​ło​ścią, któ​ra wzru​szy​ła De​sti​ny do łez. Po​pa​trzy​ła na krę​tą ścież​kę wśród eg​zo​tycz​nych ro​ślin, któ​rą Za​fir co noc do niej przy​cho​dził. Po​smut​nia​ła jesz​cze bar​dziej na myśl, że ni​g​dy wię​cej go nie zo​ba​czy. Upi​ła łyk aro​ma​tycz​ne​go na​po​ju tyl​ko po to, by spra​wić przy​jem​ność Mi​nie. Cie​pły na​par uśmie​rzył do​le​gli​wo​ści po​draż​nio​ne​go żo​łąd​ka. ‒ Do​sko​na​ła – po​chwa​li​ła, uśmie​cha​jąc się do Miny. – Już tro​chę tę​sk​nię za do​mem – skła​ma​ła. Po​ko​jów​ka po​smut​nia​ła. De​sti​ny uświa​do​mi​ła so​bie, że bę​dzie jej bra​ko​wa​ło tej cie​płej, ma​cie​rzyń​skiej oso​by. ‒ Nie po​lu​bi​ła pani mo​je​go kra​ju? ‒ Po​ko​cha​łam Ke​zo​ban. Je​stem tu szczę​śli​wa, ale nie​dłu​go koń​czę pra​cę z Ma​je​edem. Pora po​my​śleć o po​wro​cie. Czy mo​gła​byś mi za​ła​twić wcze​śniej​szy od​lot? Gdy de​cy​zja za​pa​dła, od​zy​ska​ła spo​kój. Dziś wy​pro​wa​dzi Ma​je​eda poza mury twier​dzy. Był na to go​tów od kil​ku dni, ale zwle​ka​ła, żeby prze​dłu​żyć ba​śnio​wą przy​go​dę. Te​raz nie​odwo​łal​nie do​bie​gła koń​ca. Szejk po​rzu​cił se​kret​ną ko​chan​kę, by wy​peł​nić dy​na​stycz​ny obo​wią​zek wo​bec kra​ju. Otrzy​ma​ła to, do cze​go dą​ży​ła – nie​za​leż​ność od ojca i środ​ki na za​kup miesz​ka​nia w po​bli​żu Mil​ly. Jak za​wsze, kie​dy wspo​mnia​ła sio​strę, po​ża​ło​wa​ła, że nie może za​wie​rzyć jej swych trosk, ale na to przyj​dzie czas po po​wro​cie. Na ra​zie mu​sia​ła po​ko​nać ostat​nią prze​szko​dę z Ma​je​edem. Kie​dy wy​ko​na za​da​nie do koń​ca, bę​dzie wol​na. Wie​dzia​ła jed​nak, że ni​g​dy nie uwol​ni się od wspo​mnień o tym pu​styn​nym kra​ju i jego wład​cy. Za​cho​wa go w ser​cu na za​wsze.

Za​kła​da​jąc ro​bo​czy strój, spo​strze​gła, że po​ko​jów​ka ob​ser​wu​je ją ze szcze​gól​ną tro​ską. Łzy na​pły​nę​ły jej do oczu na myśl o po​że​gna​niu z tą cie​płą, ser​decz​ną ko​bie​tą, któ​ra za​stą​pi​ła jej wcze​śnie utra​co​ną mat​kę. Za​sko​czo​na na​głą skłon​no​ścią do pła​czu, po​sta​no​wi​ła wziąć się w garść i przejść do po​rząd​ku dzien​ne​go nad uczu​cio​wą po​raż​ką. Tyl​ko sie​bie mo​gła za nią wi​nić. Za​fir od po​cząt​ku ja​sno okre​ślił wa​run​ki. Kil​ka go​dzin póź​niej uświa​do​mi​ła so​bie, że ura​do​wa​na po​stę​pa​mi Ma​je​eda stra​ci​ła ra​chu​bę cza​su. Do​pie​ro na​wrót mdło​ści przy​po​mniał jej, że za dłu​go prze​by​wa​ła w pa​lą​cym słoń​cu. Mimo że za​kry​ła gło​wę sza​lem, do​skwie​rał jej upał i do​pa​dło ją zmę​cze​nie. Do​szła do wnio​sku, że ska​ła, pod któ​rą od​po​czy​wa​li z Za​fi​rem pod​czas raj​du na pu​sty​nię, za​pew​ni jej cień i naj​lep​szą szan​sę od​po​czyn​ku dla niej i dla ko​nia. Usi​ło​wa​ła wy​rzu​cić z pa​mię​ci hi​sto​rię o śmier​tel​nym uką​sze​niu Ta​bi​nah przez ja​do​wi​te​go węża. Po​cie​szy​ło ją, że ogier stał spo​koj​nie, gdy usia​dła na zie​mi. Wi​docz​nie nie wy​czu​wał żad​ne​go nie​bez​pie​czeń​stwa. ‒ Od​pocz​nie​my chwi​lę i za​raz wra​ca​my – po​wie​dzia​ła ra​czej do sie​bie niż do nie​go. Za​nie​po​ko​iło ją, że na​gle uniósł gło​wę i nad​sta​wił uszu. Mia​ła na​dzie​ję, że nie spo​strzegł żad​nej groź​nej be​stii. Lecz gdy ci​chut​ko za​rżał, zmo​bi​li​zo​wa​ła siły, żeby wstać mimo osła​bie​nia i za​wro​tów gło​wy. Wsia​dła na nie​go z wy​sił​kiem i wy​tę​ży​ła wzrok, wy​pa​tru​jąc nie​bez​pie​czeń​stwa. Po​chwy​ciw​szy z od​da​li tę​tent ko​pyt, zwró​ci​ła gło​wę w stro​nę źró​dła dźwię​ku. Za​fir pę​dził ku niej w tu​ma​nach ku​rzu. Luź​ne sza​ty i dłu​ga grzy​wa ogie​ra fa​lo​wa​ły w pę​dzie. W ser​cu De​sti​ny roz​bły​sła iskier​ka na​dziei, że za nią za​tę​sk​nił. Lecz gdy pod​je​chał bli​żej, gniew​ne spoj​rze​nie roz​wia​ło złu​dze​nia. Znów zbyt wie​le so​bie wy​obra​zi​ła. ‒ Co tu ro​bisz? – spy​ta​ła, gdy za​trzy​mał ko​nia. ‒ Mógł​bym ci za​dać to samo py​ta​nie. Czyś ty ro​zum po​stra​da​ła? – wy​rzu​cił z sie​bie w zło​ści. ‒ Wy​ko​ny​wa​łam swo​je za​da​nie. Obie​ca​łam wy​pro​wa​dzić Ma​je​eda poza mury twier​dzy – wy​ja​śni​ła tak spo​koj​nie, jak po​tra​fi​-

ła, żeby ukryć, jak sil​ne emo​cje nią tar​ga​ją. ‒ Wra​ca​my – roz​ka​zał. Za​nim zdą​ży​ła otwo​rzyć usta, spiął ko​nia do ga​lo​pu. Ma​je​ed nie po​biegł za nim. Za​cze​kał na ko​men​dę. Wy​star​czy​ło, że de​li​kat​nie na​ci​snę​ła jego boki no​ga​mi, by ru​szył z ko​py​ta za pa​nem. Obo​la​ła gło​wa i żo​łą​dek fa​tal​nie zno​si​ły wstrzą​sy pod​czas szyb​kiej jaz​dy. Ma​rzy​ła o po​rząd​nym od​po​czyn​ku. Ode​tchnę​ła z ulgą do​pie​ro na wi​dok pa​ła​co​wych mu​rów. Krew wrza​ła w ży​łach Za​fi​ra, gdy ma​sze​ro​wał ku kom​na​cie De​sti​ny. Co w nią wstą​pi​ło, żeby wy​ru​szyć na pu​sty​nię w środ​ku dnia, w nie​zno​śnym upa​le? Gdy wia​do​mość, że za​mie​rza opu​ścić Ke​zo​ban wcze​śniej, niż pla​no​wa​ła, skło​ni​ła go do wcze​śniej​sze​go po​wro​tu, in​tu​icja pod​po​wie​dzia​ła, że znaj​dzie ją tam, gdzie ją kie​dyś za​brał – w miej​scu tra​gicz​nej śmier​ci Ta​bi​nah. Znów ogar​nę​ły go wy​rzu​ty su​mie​nia, ale stłu​mił je prze​mo​cą. Wkro​czył do kom​na​ty, gdzie Mina cze​ka​ła, cała w ner​wach. Na ich wi​dok ode​tchnę​ła z ulgą. Od​wró​cił się do po​dą​ża​ją​cej za nim De​sti​ny i przy​sta​nął tak na​gle, że omal na nie​go nie wpa​dła. Le​d​wie od​parł po​ku​sę przy​trzy​ma​nia jej, ale naj​pierw mu​siał opa​no​wać wzbu​rzo​ne ner​wy. Jak zdo​ła​ła prze​ła​mać ba​rie​ry, któ​re wo​kół sie​bie zbu​do​wał? Jak to moż​li​we, że za​pa​dła mu w ser​ce głę​biej, niż przy​pusz​czał? Mar​twi​ła go jej bla​dość. Przy​po​mniał so​bie wzmian​kę Miny, że od dwóch dni źle się czu​je. ‒ Te​raz od​pocz​nij – po​wie​dział. ‒ Mu​szę się spa​ko​wać – za​pro​te​sto​wa​ła. ‒ Odłóż pa​ko​wa​nie na póź​niej. Od​dam ci do dys​po​zy​cji mój sa​mo​lot, kie​dy ze​chcesz wy​je​chać z Ke​zo​ba​nu. ‒ Wy​ko​na​łam swo​je za​da​nie, Za​fi​rze. Od​le​cę ju​tro. Za​fir spo​strzegł, że Mina lek​ko unio​sła brwi, gdy De​sti​ny zwró​ci​ła się do nie​go po imie​niu, ale nie ob​cho​dzi​ła go już ni​czy​ja opi​nia. W tej chwi​li za​le​ża​ło mu tyl​ko na tym, żeby De​sti​ny zo​sta​ła tro​chę dłu​żej, da​jąc mu czas na upo​rząd​ko​wa​nie my​śli. Obu​dzi​ła w nim sil​ne uczu​cia, zbyt za​ska​ku​ją​ce, by mógł je w tej chwi​li prze​ana​li​zo​wać. ‒ Ro​zu​miem, ale za​mie​rzam wy​dać ucztę na two​ją cześć jako

wy​raz mo​jej wdzięcz​no​ści. ‒ Nie trze​ba. Do​sta​łam wy​na​gro​dze​nie za pra​cę. – Po​de​szła do nie​go, zrzu​ca​jąc z gło​wy szal, co mu​sia​ło wzbu​dzić po​dej​rze​nia Miny na te​mat ich wza​jem​nych sto​sun​ków. ‒ To na​sza tra​dy​cja. Wy​je​dziesz po uczcie – oświad​czył sta​now​czo i opu​ścił kom​na​tę. Nie przy​wykł do opo​ru. Nie ro​zu​miał, jak to moż​li​we, żeby tak iry​tu​ją​ca, prze​kor​na oso​ba po​cią​ga​ła go do tego stop​nia, by był dla niej go​tów nie tyl​ko za​nie​dbać po​win​no​ści wo​bec pań​stwa, ale na​wet zlek​ce​wa​żyć po​czu​cie winy wo​bec Ta​bi​nah i zła​mać przy​się​gę daną ojcu.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Na​stęp​ne​go ran​ka, le​d​wie pierw​sze pro​mie​nie świ​tu oświe​tli​ły sy​pial​nię, De​sti​ny znów do​pa​dły mdło​ści. Prze​sta​ła je skła​dać na karb roz​pa​czy czy tę​sk​no​ty za oj​czy​zną. W koń​cu poj​rza​ła praw​dzie w oczy: za​szła w cią​żę z Za​fi​rem. Ale czy to moż​li​we? Prze​cież za​wsze pa​mię​tał o an​ty​kon​cep​cji. No, pra​wie za​wsze. Raz mu​sia​ła mu przy​po​mnieć w sza​le na​mięt​no​ści. Przy​pusz​czal​nie za póź​no. Czyż​by ta krót​ka chwi​la za​po​mnie​nia wy​star​czy​ła? Wy​glą​da​ło na to, że tak. Strach chwy​cił ją za gar​dło, nie przed Za​fi​rem, lecz przed po​ro​dem. A je​że​li umrze tak jak mat​ka i zo​sta​wi ma​leń​stwo samo na świe​cie, bez star​sze​go ro​dzeń​stwa, zda​ne na ła​skę apo​dyk​tycz​ne​go ojca? Jak do tej pory po​wtó​rzy​ła wszyst​kie jej błę​dy, po​cząw​szy od mi​ło​ści bez szans na wza​jem​ność, a skoń​czyw​szy na cią​ży. Wo​la​ła so​bie nie wy​obra​żać re​ak​cji Za​fi​ra na wieść o nie​ślub​nym po​tom​ku w ob​li​czu pla​no​wa​ne​go mał​żeń​stwa z kimś z miej​sco​wej eli​ty. Mu​sia​ła opu​ścić Ke​zo​ban jak naj​szyb​ciej. Po​trze​bo​wa​ła pil​nej kon​sul​ta​cji ze swo​im le​ka​rzem, któ​ry znał hi​sto​rię cho​ro​by jej mat​ki. Tru​chla​ła ze stra​chu na myśl, co jej do​ra​dzi, je​śli ba​da​nie krwi wy​ka​że dzie​dzicz​ną cho​ro​bę. Spa​ko​wa​ła swój skrom​ny do​by​tek i się​gnę​ła po pa​mięt​nik mat​ki. Czy za​bra​nie go w po​dróż sta​no​wi​ło zły omen, zwa​żyw​szy, że po​szła w jej śla​dy? Wzię​ła kil​ka głę​bo​kich od​de​chów, by po​wstrzy​mać nud​no​ści i scho​wa​ła pu​deł​ko z pa​mięt​ni​kiem na samo dno tor​by. Za​bro​ni​ła so​bie dal​szych roz​wa​żań. Uzna​ła, że naj​waż​niej​sze, żeby jak naj​prę​dzej do​trzeć do domu. Ale nie do ojca. Wpadł​by w fu​rię, gdy​by od​krył, że wró​ci​ła w cią​ży, a dłu​go nie zdo​ła jej ukry​wać. Mo​gła po​je​chać tyl​ko do Mil​ly. Za​ło​ży​ła w po​śpie​chu wła​sne ubra​nie. Na​rzu​ci​ła tyl​ko szal na gło​wę, żeby nie bu​dzić po​dej​rzeń, zwłasz​cza Miny. Żal jej było

opusz​czać ser​decz​ną po​ko​jów​kę bez po​że​gna​nia, ale nie wi​dzia​ła in​ne​go wyj​ścia. Mia​ła na​dzie​ję, że obie​ca​ny sa​mo​lot na nią cze​ka. Po raz ostat​ni zer​k​nę​ła na łoże, na któ​rym po​zna​ła roz​ko​sze mi​ło​ści, od​da​ła Za​fi​ro​wi całą sie​bie i po​czę​ła dziec​ko. Łzy znów na​pły​nę​ły jej do oczu, ale zdo​ła​ła je po​wstrzy​mać. Na​gle po​ję​ła przy​czy​nę swej nie​ty​po​wej skłon​no​ści do pła​czu. Z cięż​kim wes​tchnie​niem ru​szy​ła ku drzwiom. Za​nim do nich do​tar​ła, do środ​ka wkro​czy​ła Mina z tacą. W ślad za nią inna słu​żą​ca przy​nio​sła naj​pięk​niej​szą aba​ję, jaką w ży​ciu wi​dzia​ła, z pur​pu​ro​we​go je​dwa​biu, ha​fto​wa​ne​go zło​tem. Gdy za​mknę​ła za sobą drzwi, Mina po​pa​trzy​ła po​dejrz​li​wie na po​dróż​ną tor​bę. ‒ Szejk pro​sił, żeby przy​szła pani do jego ga​bi​ne​tu za​raz po śnia​da​niu – oznaj​mi​ła. ‒ Dzię​ku​ję. Pój​dę te​raz, przed od​lo​tem. ‒ Już pani wy​jeż​dża? Dzi​siaj? A co z ju​trzej​szą ucztą? Szejk po​da​ro​wał pani spe​cjal​ny strój na tę oka​zję. De​sti​ny po​pa​trzy​ła ba​daw​czo na Minę, nie​pew​na, czy by ją zro​zu​mia​ła, gdy​by po​zna​ła praw​dę. Do​szła do wnio​sku, że to nie​do​rzecz​na myśl. Jak mo​gła​by za​ufać pra​cow​ni​cy Za​fi​ra? Chy​ba cią​ża ode​bra​ła jej zdol​ność lo​gicz​ne​go my​śle​nia. Nie​waż​ne, jak cen​ny dar jej ofia​ro​wał. Mu​sia​ła stąd uciec. ‒ Tak, te​raz – po​twier​dzi​ła z całą mocą. ‒ Czy czu​je się pani wy​star​cza​ją​co do​brze, żeby znieść lot? Ba​daw​cze spoj​rze​nie Miny na​su​nę​ło De​sti​ny po​dej​rze​nie, że zna jej stan. Przy​po​mnia​ła so​bie, że już kil​ka dni temu za​pa​rzy​ła jej im​bi​ro​wą her​ba​tę. Przy​pusz​czal​nie roz​po​zna​ła ob​ja​wy wcze​śniej niż ona sama. Wpa​dła w po​płoch. Je​że​li zna​ła praw​dę, na pew​no oka​że lo​jal​ność wład​cy, a nie jej. ‒ Oczy​wi​ście. Czu​ję się do​sko​na​le. Wy​ko​na​łam swo​je za​da​nie. Czas wra​cać do domu. Mina po​de​szła i ode​bra​ła od niej tor​bę, któ​rą od​da​ła bez wal​ki. ‒ Naj​pierw pro​szę zjeść śnia​da​nie, a po​tem iść do szej​ka, za​nim po​dej​mie pani dal​sze de​cy​zje. ‒ Nie mam już żad​ne​go po​wo​du, żeby tu zo​stać – nie da​wa​ła za wy​gra​ną.

Tru​chla​ła ze stra​chu, że Mina mo​gła po​in​for​mo​wać Za​fi​ra. Nie chcia​ła ska​zy​wać ani sie​bie, ani dziec​ka na ży​cie bez mi​ło​ści, po​nie​waż nie ist​nia​ła na​dzie​ja, że Za​fir ją po​ko​cha. Na​wet gdy​by szczę​śli​wie uro​dzi​ła, nie po​tra​fi​ła​by żyć w cie​niu, jako była se​kret​na na​łoż​ni​ca, kie​dy szejk za​ło​ży ro​dzi​nę z kimś in​nym. Pa​mięt​nik mat​ki opo​wia​dał po​dob​ną hi​sto​rię. Nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, że li​czy​ła na wię​cej, kie​dy za​szła w pierw​szą cią​żę. Ma​rzy​ła o do​zgon​nej mi​ło​ści, w któ​rej ist​nie​nie De​sti​ny szcze​rze wąt​pi​ła. Prze​la​ła tę tę​sk​no​tę na każ​dą stro​nę pa​mięt​ni​ka, co wy​ja​śnia​ło, dla​cze​go nada​ła jej imię, ozna​cza​ją​ce prze​zna​cze​nie. Wie​rzy​ła, że dziec​ko zbli​ży ją z uko​cha​nym, ale jej oj​ciec re​pre​zen​to​wał taki sam typ jak Za​fir. Apo​dyk​tycz​ny, żąd​ny wła​dzy, nie ma​rzył o dziec​ku. Oże​nił się z jego mat​ką je​dy​nie z obo​wiąz​ku. Naj​bar​dziej prze​ra​ża​ła ją nie​pew​ność, czy nie odzie​dzi​czy​ła de​fek​tu ge​ne​tycz​ne​go, któ​ry spo​wo​do​wał śmierć mat​ki. Jaki los cze​ka ma​leń​stwo, je​że​li pad​nie ofia​rą tej sa​mej cho​ro​by krwi? Ta oba​wa spo​wo​do​wa​ła, że ni​g​dy nie roz​wa​ża​ła moż​li​wo​ści mał​żeń​stwa i ma​cie​rzyń​stwa. ‒ Naj​pierw trze​ba zjeść śnia​da​nie – na​le​ga​ła po​ko​jów​ka tak ła​god​nie, że przez chwi​lę De​sti​ny ku​si​ło, żeby za​wie​rzyć jej swe tro​ski. Po na​my​śle uzna​ła ten po​mysł za nie​do​rzecz​ny. Je​że​li Za​fir jesz​cze nic nie wie​dział, z pew​no​ścią by mu do​nio​sła. Nie za​mie​rza​ła go od​wo​dzić od zre​ali​zo​wa​nia dy​na​stycz​nych pla​nów, zwłasz​cza że nie wie​dzia​ła, czy bę​dzie mo​gła do​no​sić cią​żę. Ta ostat​nia myśl prze​ra​ża​ła ją rów​nie moc​no, jak per​spek​ty​wa pój​ścia w śla​dy mat​ki. Na​gle do​szła do wnio​sku, że naj​lep​szą stra​te​gią bę​dzie od​wle​cze​nie spo​tka​nia z Za​fi​rem. Je​że​li prze​cią​gnie je​dze​nie śnia​da​nia, może za​ab​sor​bu​je go pra​ca i nie znaj​dzie cza​su, żeby się z nią zo​ba​czyć. Ku ra​do​ści Miny usia​dła przy sto​le za​sta​wio​nym owo​ca​mi i słod​ki​mi ciast​ka​mi. Usi​ło​wa​ła uda​wać za​chwyt przy​nie​sio​ny​mi sma​ko​ły​ka​mi, ale żo​łą​dek od​mó​wił przy​ję​cia po​kar​mu. ‒ Znów za​pa​rzy​łam her​bat​ki im​bi​ro​wej prze​ciw​ko po​ran​nym

mdło​ściom. Sło​wa Miny po​twier​dzi​ły po​dej​rze​nia De​sti​ny. Oczy​wi​ście bez​błęd​nie roz​po​zna​ła ob​ja​wy. Praw​do​po​dob​nie słu​ży​ła przed nią wie​lu ko​bie​tom. Nie po​zo​sta​ło jej nic in​ne​go, jak pójść do Za​fi​ra jak naj​prę​dzej i mieć na​dzie​ję, że ni​cze​go nie​świa​do​my wy​pu​ści ją z kra​ju. Do​pie​ro po wi​zy​cie u swo​je​go le​ka​rza zde​cy​du​je, w jaki spo​sób i kie​dy go po​in​for​mo​wać. Za​fir stał przy biur​ku, gdy De​sti​ny wkro​czy​ła pew​nym kro​kiem do środ​ka. Za​uwa​żył jej bla​dość, ale nie wy​glą​da​ła na osła​bio​ną. Czyż​by Mina się po​my​li​ła? Pa​mię​tał, w jaki spo​sób dała mu znać o jej do​le​gli​wo​ściach, gdy za​żą​dał in​for​ma​cji, do​kąd za​bra​ła Ma​je​eda: ‒ Od dwóch dni co rano źle się czu​je – oznaj​mi​ła ze stra​pio​ną miną. Nie udzie​li​ła żad​nych wię​cej wy​ja​śnień, a on o nic wię​cej nie py​tał. Zde​ner​wo​wa​ny ry​zy​kow​ną wy​pra​wą De​sti​ny na pu​sty​nię w złym sta​nie zdro​wia, wy​ma​sze​ro​wał z kom​na​ty. Te​raz ża​ło​wał, że nie za​żą​dał bar​dziej szcze​gó​ło​wych wy​ja​śnień, za​miast przy​jąć do wia​do​mo​ści nie​zbyt kon​kret​ną alu​zję. Już gdy ga​lo​po​wał ku niej przez pu​sty​nię, po​jął, że je​śli spło​dził dziec​ko, przy​pusz​czal​nie tej nocy, kie​dy od​da​ła mu dzie​wic​two, los zwią​zał ich ze sobą nie​odwo​łal​nie. Te​raz spo​czy​wa​ła na nim przede wszyst​kim od​po​wie​dzial​ność za wy​cho​wa​nie przy​szłe​go na​stęp​cy tro​nu. Naj​chęt​niej za​py​tał​by De​sti​ny wprost, czy to praw​da, ale prze​żył zbyt wiel​ki wstrząs. Za​wsze trzy​mał emo​cje na wo​dzy, te​raz jed​nak nie zdo​łał​by ukryć, jak bar​dzo cie​szy go ten ob​rót spraw. Cią​ża De​sti​ny zwol​ni​ła​by go od przy​krej ko​niecz​no​ści szu​ka​nia żony. Ozna​cza​ła, że mogą być ra​zem. Po​nie​waż jed​nak ist​nia​ła szan​sa, że fał​szy​wie zin​ter​pre​to​wał alu​zję Miny albo że źle oce​ni​ła przy​czy​nę do​le​gli​wo​ści, od​parł po​ku​sę przy​tu​le​nia De​sti​ny i za​pew​nie​nia, że za​dba o nią i o dziec​ko. Po​sta​no​wił dać jej szan​sę oso​bi​ste​go prze​ka​za​nia wia​do​mo​ści. Ku jego iry​ta​cji mil​cza​ła upar​cie. Spo​strzegł, że za​ło​ży​ła za​chod​ni strój, jak​by ce​lo​wo pod​kre​śla​ła dzie​lą​cy ich dy​stans. ‒ Nie bę​dziesz mo​gła dzi​siaj wy​je​chać – oświad​czył. – Za​rzą​-

dzi​łem przy​go​to​wa​nia do ju​trzej​szej po​że​gnal​nej uczty. Póź​niej od​dam ci mój sa​mo​lot do dys​po​zy​cji. Miał na​dzie​ję, że nie bę​dzie go po​trze​bo​wa​ła. Zo​ba​czył jed​nak strach w jej oczach, taki sam jak czę​sto wi​dy​wał w oczach Ta​bi​nah od dnia ogło​sze​nia jej za​rę​czyn. Zlek​ce​wa​ży​ła wszyst​kie jego wy​sił​ki, by za​pew​nić jej jak naj​lep​szą przy​szłość. Za​wiódł ją, zmu​sił do uciecz​ki na grzbie​cie ru​ma​ka, któ​re​go nie była w sta​nie okieł​znać. Ni​g​dy so​bie nie wy​ba​czy, że po​pchnął ją ku śmier​ci. Czy tak samo skło​nił do uciecz​ki De​sti​ny? ‒ Dzię​ku​ję, ale wo​la​ła​bym wy​je​chać dzi​siaj, choć​by za​raz – od​po​wie​dzia​ła. ‒ Wy​klu​czo​ne. Tra​dy​cja Ke​zo​ba​nu wy​ma​ga god​ne​go po​że​gna​nia go​ścia. Ob​ra​zi​ła​byś mój na​ród i mnie, gdy​byś ją zła​ma​ła. Przy​sła​łem ci aba​ję, że​byś ją za​ło​ży​ła. – Na ra​zie prze​mil​czał jej zna​cze​nie. Kró​lew​skie bar​wy oznaj​mią każ​de​mu jesz​cze przed ogło​sze​niem za​rę​czyn, że wy​brał De​sti​ny na żonę. De​sti​ny zro​bi​ła wiel​kie oczy, ale sta​ła spo​koj​nie. Czy za​cho​wa​ła​by tak sto​ic​ki spo​kój, gdy​by rze​czy​wi​ście ocze​ki​wa​ła jego na​stęp​cy? Szyb​ko od​pę​dził wąt​pli​wo​ści. Ufał in​tu​icji Miny. ‒ Czy dasz mi gwa​ran​cję, że po​zwo​lisz mi wró​cić do kra​ju po uczcie? – ra​czej za​żą​da​ła, niż spy​ta​ła tak sta​now​czym to​nem, jak​by nie skry​wa​ła żad​ne​go istot​ne​go se​kre​tu. ‒ Tak, je​że​li na​dal bę​dziesz so​bie tego ży​czy​ła. ‒ Do​sko​na​le. W ta​kim ra​zie nie będę ci dłu​żej zaj​mo​wać cza​su. Za​fi​ra nie​mi​le za​sko​czy​ło, że nie wspo​mnia​ła o po​ran​nych do​le​gli​wo​ściach. Grał na zwło​kę. Nie za​mie​rzał jej wy​pusz​czać, do​pó​ki nie po​zna praw​dy. ‒ De​sti​ny! – za​wo​łał za nią, gdy ru​szy​ła ku drzwiom. ‒ Słu​cham? Za​fir usły​szał w jej drżą​cym gło​sie jak​by nut​kę na​dziei. Od​parł jed​nak po​ku​sę wy​cią​gnię​cia z niej ocze​ki​wa​ne​go wy​zna​nia. Tra​gicz​ne do​świad​cze​nie z Ta​bi​nah na​uczy​ło go cier​pli​wo​ści. Cze​kał, aż do​bro​wol​nie wy​zna praw​dę. Po​nie​waż naj​wy​raź​niej nie za​mie​rza​ła, spró​bo​wał ją tak​tow​nie do tego na​kło​nić: ‒ Nie masz mi nic wię​cej do po​wie​dze​nia? – spy​tał ostroż​nie.

‒ Nie. A po​win​nam? De​sti​ny prze​ra​zi​ło po​dejrz​li​we spoj​rze​nie Za​fi​ra. Czy Mina zdra​dzi​ła mu se​kret, któ​ry sama do​pie​ro co od​kry​ła? Da​ła​by gło​wę, że wie​dzia​ła, że spę​dza​li ra​zem noce. Wstrzy​ma​ła od​dech, gdy ru​szył w jej kie​run​ku. Kie​dy mi​nął ją i sta​nął przy wiel​kich, po​dwój​nych drzwiach ga​bi​ne​tu, ode​tchnę​ła z ulgą, ale nie na dłu​go. Znów ob​le​ciał ją strach, kie​dy prze​krę​cił klucz w zam​ku i po​pa​trzył na nią wy​cze​ku​ją​co. ‒ Czy ze​chcesz mi wy​ja​śnić przy​czy​nę swo​ich do​le​gli​wo​ści? ‒ Są​dzę, że to sku​tek upa​łów – skła​ma​ła, od​wra​ca​jąc wzrok. Nie śmia​ła mu spoj​rzeć w oczy. Pa​lił ją wstyd, ale nie mia​ła su​mie​nia sta​nąć mu na dro​dze. Jej mat​ka dro​go za​pła​ci​ła za zmu​sze​nie ojca do ślu​bu. Wy​raź​nie to na​pi​sa​ła. Dla​te​go na​kła​da​nie na Za​fi​ra zo​bo​wią​zań nie wcho​dzi​ło w grę. Przy​się​gła so​bie, że je​śli zy​ska pew​ność, że może bez​piecz​nie uro​dzić, prze​sta​nie go okła​my​wać, kie​dy już Za​fir speł​ni obiet​ni​cę daną ojcu i za​ło​ży ro​dzi​nę. Pod​szedł tak bli​sko, że w koń​cu mu​sia​ła pod​nieść na nie​go wzrok. Wy​raź​nie wi​dzia​ła ciem​ny za​rost, sro​gie spoj​rze​nie ciem​nych oczu i za​ci​śnię​tą szczę​kę. Do​sta​ła ta​kich za​wro​tów gło​wy, jak​by za​raz mia​ła ze​mdleć. Na​gle oto​czy​ły ją moc​ne ra​mio​na Za​fi​ra. Gdy po​czu​ła z bli​ska jego za​pach, prze​sta​ła wal​czyć o za​cho​wa​nie rów​no​wa​gi. Po​wie​ki jej opa​dły i osu​nę​ła się w jego ob​ję​cia. Gdy otwo​rzy​ła oczy, le​ża​ła w swo​im łóż​ku. Za​fir stał w no​gach ni​czym straż​nik. Ro​zej​rza​ła się po​spiesz​nie po sy​pial​ni w po​szu​ki​wa​niu Miny. ‒ Je​ste​śmy sami – rzu​cił krót​ko, wy​raź​nie zde​ner​wo​wa​ny. Prze​czu​wa​jąc nie​bez​pie​czeń​stwo, zmo​bi​li​zo​wa​ła siły, żeby usiąść na łóż​ku. Wie​dzia​ła, że po​win​na nie tyl​ko po​wie​dzieć mu o cią​ży, ale też za​pew​nić, że wy​je​dzie i nie bę​dzie ni​cze​go od nie​go żą​dać. Nie po​tra​fi​ła​by jed​nak ubrać w sło​wa swe​go lęku przed po​ro​dem ani wy​rzu​tów su​mie​nia, że nie chce tego dziec​ka. Ten lęk skło​nił ją do prze​la​nia wszyst​kich uczuć na ko​nie. Dla​te​go ni​g​dy nie pla​no​wa​ła za​ło​że​nia ro​dzi​ny. Prze​ra​ża​ła ją myśl, że nie

prze​ży​je po​ro​du i zo​sta​wi ma​leń​stwo samo na świe​cie. Nie ży​czy​ła ni​ko​mu ta​kie​go losu, ja​kie​go sama za​zna​ła. ‒ Prze​ży​li​śmy ra​zem coś wy​jąt​ko​we​go, Za​fi​rze – za​czę​ła ostroż​nie. – Ale to już ko​niec. Zbyt wie​le nas dzie​li. Za​fir po​pa​trzył na nią groź​nie. Przy​po​mi​nał jej so​ko​ły, któ​re wy​pusz​czał. Ob​ser​wo​wa​ła go ukrad​kiem, kie​dy nie po​dej​rze​wał, że na nie​go pa​trzy. Nie po​zo​sta​ło jej nic in​ne​go, jak wy​rzu​cić ko​lej​ne wspo​mnie​nie z pa​mię​ci wraz z wcze​śniej​szy​mi. ‒ Cza​sa​mi nad​cho​dzą ta​kie zmia​ny, któ​re za​cie​ra​ją róż​ni​cę i sta​pia​ją w jed​ność to co od​mien​ne. Gdy​by nie wy​po​wie​dział tego zda​nia tak szorst​kim to​nem, nie​ła​two by​ło​by jej ode​przeć po​ku​sę wy​ja​wie​nia, że taka zmia​na wła​śnie na​stą​pi​ła, że po​łą​czy​ło ich nowe ży​cie, któ​re​mu dali po​czą​tek. Lecz nie wie​dzia​ła, czy bę​dzie je mo​gła za​cho​wać i pie​lę​gno​wać, po​nie​waż za​miast zro​bić ba​da​nia, okła​my​wa​ła samą sie​bie, że nie my​śli o ma​cie​rzyń​stwie. Po​nie​waż nie od​na​la​zła w jego sło​wach ani śla​du uczu​cia, uzna​ła, że le​piej wró​cić do An​glii. Wy​na​gro​dze​nie za pra​cę w Ke​zo​ba​nie umoż​li​wi jej zna​le​zie​nie naj​lep​szej po​mo​cy me​dycz​nej. Mia​ła na​dzie​ję, że ba​da​nia nie po​twier​dzą jej obaw. Do​pie​ro gdy le​ka​rze orzek​ną, że wol​no jej ro​dzić, a Za​fir za​wrze dy​na​stycz​ny zwią​zek zgod​nie z wolą ojca i do​rad​ców, po​wie mu praw​dę, żeby nie po​wtó​rzyć błę​du mat​ki i nie wy​wie​rać na nie​go pre​sji. ‒ Mu​szę wró​cić do kra​ju, Za​fi​rze – po​wtó​rzy​ła. ‒ Wy​klu​czo​ne! – za​pro​te​sto​wał tak gwał​tow​nie, że ją za​tka​ło. – W ta​kim sta​nie nie znie​siesz po​dró​ży. Nie opu​ścisz Ke​zo​ba​nu bez mo​jej wie​dzy. De​sti​ny po​bla​dła, prze​ra​żo​na lo​do​wa​tym to​nem jego gło​su. Nie mo​gła uwie​rzyć, że to ten sam czu​ły ko​cha​nek, któ​re​mu od​da​ła ser​ce. Nic nie po​zo​sta​ło z de​li​kat​no​ści, z jaką wpro​wa​dzał ją w ar​ka​na sztu​ki ko​cha​nia. ‒ Nic mi nie jest. Po pro​stu zmę​czył mnie upał. Jak tro​chę od​pocz​nę, doj​dę do sie​bie – prze​ko​ny​wa​ła żar​li​wie. ‒ Znów wy​glą​dasz bla​do. Chy​ba po​wi​nie​nem we​zwać le​ka​rza. ‒ Nie! – za​pro​te​sto​wa​ła gwał​tow​nie. – Nie ma po​trze​by. Do ju​tra wy​do​brze​ję.

‒ Nie wy​je​dziesz ani ju​tro, ani po​ju​trze ‒ wy​ce​dził przez za​ci​śnię​te zęby. De​sti​ny po​ję​ła, że po​znał jej se​kret. ‒ Dla​cze​go nie? – nie da​wa​ła jed​nak za wy​gra​ną. ‒ Po​nie​waż no​sisz w ło​nie moje dziec​ko.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY De​sti​ny ode​bra​ło mowę. Po ple​cach prze​szedł jej zim​ny dreszcz. Po​ję​ła, że roz​gnie​wa​ły go jej kłam​stwa. Nie wie​dzia​ła, jak mu po​wie​dzieć, że nie chce ro​dzić, po​nie​waż ni​g​dy nie star​czy​ło jej od​wa​gi, by zro​bić so​bie ba​da​nia krwi. Jak wy​znać, że mo​gła odzie​dzi​czyć cho​ro​bę, któ​ra za​bi​ła jej mat​kę za​raz po uro​dze​niu Mil​ly? Strach, któ​ry prze​śla​do​wał ją od okre​su doj​rze​wa​nia, po​now​nie chwy​cił ją za gar​dło. Choć cią​ża nie zo​sta​ła po​twier​dzo​na przez le​ka​rza, re​ak​cja Miny na po​ran​ne mdło​ści od​bie​ra​ła reszt​ki na​dziei, że do​le​ga jej coś in​ne​go. W koń​cu zdo​ła​ła wy​do​być głos ze ści​śnię​te​go gar​dła: ‒ Nie za​trzy​masz mnie, Za​fi​rze. Nie od​po​wia​da mi rola se​kret​nej ko​chan​ki. ‒ Nie po​wta​rzaj wię​cej ta​kich rze​czy. Zo​sta​niesz, po​nie​waż no​sisz w ło​nie mo​je​go na​stęp​cę. Lo​do​wa​te spoj​rze​nie, to​wa​rzy​szą​ce wy​po​wie​dzia​nym gniew​nym to​nem sło​wom, utwier​dzi​ło De​sti​ny w prze​ko​na​niu, że nie za​le​ży mu na niej, tyl​ko na dziec​ku. Mimo sła​bo​ści wsta​ła z łóż​ka, go​rącz​ko​wo szu​ka​jąc w my​ślach prze​ko​nu​ją​cych ar​gu​men​tów. W koń​cu ze​bra​ła od​wa​gę, żeby wy​znać mu strasz​li​wą praw​dę: ‒ Jesz​cze nie wiem, czy mogę uro​dzić to dziec​ko. ‒ Nie mo​żesz czy nie chcesz? ‒ Nie​waż​ne. Przy​się​gam, że nie po​dej​mę żad​nej de​cy​zji, któ​ra mo​gła​by ci za​szko​dzić. Za​cho​wam ab​so​lut​ną dys​kre​cję. Znajdź so​bie żonę, wy​peł​nij swo​ją po​win​ność, a mnie po​zwól wró​cić do mo​je​go ży​cia. – Po tych sło​wach ru​szy​ła ku drzwiom. ‒ Nie pró​buj przede mną ucie​kać, De​sti​ny! – za​wo​łał za nią. Gdy​by ją ko​chał, tak jak so​bie wy​ma​rzy​ła, po​słu​cha​ła​by bez opo​ru. Wie​dzia​ła​by, że bę​dzie ją wspie​rał w naj​trud​niej​szych chwi​lach. Prze​mknę​ło jej przez gło​wę, że może war​to mu za​-

ufać, ale za​raz zga​sił ni​kłą iskier​kę na​dziei, któ​rą roz​bu​dził w jej ser​cu: ‒ Ni​g​dzie cię nie pusz​czę. Te​raz je​steś moja. De​sti​ny zro​bi​ła jesz​cze kil​ka kro​ków, ale nie mia​ła do​kąd pójść. W ob​cym kra​ju, bez żad​ne​go wspar​cia ani moż​li​wo​ści uciecz​ki, była zda​na na ła​skę ko​lej​ne​go de​spo​ty, jesz​cze bar​dziej apo​dyk​tycz​ne​go niż jej oj​ciec. Przy​sta​nę​ła i po​pa​trzy​ła na eg​zo​tycz​ne ogro​dy, któ​re buj​nie roz​kwi​ta​ły dzię​ki in​no​wa​cyj​ne​mu sys​te​mo​wi na​wad​nia​ją​ce​mu. Po​dzi​wia​ła szla​chet​ną pa​sję i pa​trio​tyzm Za​fi​ra, ale jego osią​gnię​cia stra​ci​ły na zna​cze​niu wo​bec fak​tu, że trak​to​wał ją jak swo​ją wła​sność. ‒ Nie po​zwo​lę sobą rzą​dzić – za​pro​te​sto​wa​ła. – Ani to​bie, ani ni​ko​mu in​ne​mu. ‒ Nie masz wy​bo​ru. Jako mat​ka mo​je​go dziec​ka na​le​żysz do mnie. De​sti​ny wzię​ła głę​bo​ki od​dech, żeby do​tle​nić osła​bio​ny or​ga​nizm przed ko​lej​nym eta​pem ba​ta​lii. Mu​sia​ła so​bie wy​wal​czyć wol​ność, żeby wy​je​chać do An​glii, do swo​je​go le​ka​rza, i zro​bić te​sty. Co​kol​wiek wy​ka​żą, przy po​mo​cy Mil​ly ja​koś so​bie po​ra​dzi. Do​szła do wnio​sku, że nie po​zo​sta​je jej nic in​ne​go, jak prze​ko​nać Za​fi​ra. Po​nie​waż nie wie​rzy​ła, że uzna dziec​ko, sko​ro utrzy​my​wał ich ro​mans w ta​jem​ni​cy, spró​bo​wa​ła za​ape​lo​wać do jego po​czu​cia ho​no​ru: ‒ Nie​ślub​ny po​to​mek tyl​ko przy​nie​sie ci wstyd. ‒ Jak mo​żesz mó​wić ta​kie rze​czy? Pod​szedł jesz​cze bli​żej, tak bli​sko, że przy​wo​łał wspo​mnie​nia naj​pięk​niej​szych chwil, kie​dy trzy​mał ją w ob​ję​ciach. Ale nie mo​gła so​bie po​zwo​lić na sen​ty​men​ty. Na chwi​lę za​mknę​ła oczy, żeby ze​brać siły do dal​szej wal​ki. Kie​dy je otwo​rzy​ła, zo​ba​czy​ła w oczach Za​fi​ra pło​mień po​żą​da​nia za​miast gnie​wu. Czyż​by wal​czył ze sobą tak jak ona? Wy​glą​da​ło na to, że na​dal go po​cią​ga, ale nie mo​gła na nim po​le​gać w ob​li​czu jego pla​nów ma​try​mo​nial​nych. ‒ Ni​g​dy nie łą​czy​ło nas nic prócz na​mięt​no​ści. Obo​je po​trze​bo​wa​li​śmy mi​ło​ści i cie​pła, dla​te​go czer​pa​li​śmy po​cie​chę ze wza​jem​nych czu​ło​ści – prze​ko​ny​wa​ła. ‒ Mi​ło​ści i cie​pła? – po​wtó​rzył, uno​sząc wy​so​ko brwi.

Roz​bro​ił ją w mgnie​niu oka, ale za​raz uświa​do​mi​ła so​bie swój błąd. Ten czło​wiek nie znał mi​ło​ści, praw​do​po​dob​nie w ogó​le w nią nie wie​rzył. Po​wo​do​wa​ła nim je​dy​nie żą​dza. Dwa ty​go​dnie, któ​re spę​dzi​li ra​zem, trak​to​wał jak roz​ryw​kę, jak ostat​nią moż​li​wość ko​rzy​sta​nia z ka​wa​ler​skie​go ży​cia. Prze​cież wy​raź​nie dał to do zro​zu​mie​nia tego wie​czo​ra, kie​dy przy​by​ła do Ke​zo​ba​nu. ‒ No, przy​naj​mniej sym​pa​tii – spro​sto​wa​ła po​spiesz​nie. ‒ Po​waż​ne uczu​cie ni​g​dy nie wcho​dzi​ło w grę. Cze​ka cię za​war​cie dy​na​stycz​ne​go mał​żeń​stwa, a mnie nowe ży​cie w An​glii. Za​fir ski​nął gło​wą z po​waż​ną miną. De​sti​ny od​nio​sła wra​że​nie, że do​strze​gła w jego oczach roz​cza​ro​wa​nie, ale szyb​ko od​wró​cił gło​wę w stro​nę kom​na​ty, jak​by ktoś za​pu​kał do drzwi. Wy​dał ja​kiś roz​kaz po arab​sku, któ​ry by​naj​mniej nie za​brzmiał jak za​pro​sze​nie. Gdy znów na nią spoj​rzał, jego twarz nie wy​ra​ża​ła żad​nych uczuć prócz de​ter​mi​na​cji. ‒ Czy szu​ka​łaś mi​ło​ści, De​sti​ny? – za​py​tał tak zmy​sło​wym gło​sem, że nie​wie​le bra​ko​wa​ło, by znów ule​gła jego cza​ro​wi. De​sti​ny od​stą​pi​ła do tyłu, żeby wy​ro​bić so​bie dy​stans, nie tyl​ko fi​zycz​ny, ale rów​nież emo​cjo​nal​ny. ‒ Nie. – Po​nie​waż za​prze​cze​nie nie za​brzmia​ło prze​ko​nu​ją​co na​wet w jej wła​snych uszach, do​da​ła szyb​ko: ‒ Ani przez chwi​lę. ‒ Czy to zna​czy, że sym​pa​tia ci wy​star​czy? ‒ Tak – skła​ma​ła, choć wraz z dzie​wic​twem od​da​ła mu ser​ce. ‒ To cał​kiem nie​zła pod​sta​wa uda​ne​go związ​ku, na​wet mał​żeń​skie​go – per​swa​do​wał za​ska​ku​ją​co ła​god​nym to​nem, któ​ry kom​plet​nie zbił ją z tro​pu. Lecz De​sti​ny nie chcia​ła da​lej słu​chać. Wo​la​ła nie wie​dzieć, co czu​je do wy​bra​nej kan​dy​dat​ki. ‒ Pew​nie tak, ale to ni​cze​go nie zmie​nia. Na​wet je​że​li je​stem w cią​ży, nie za​mie​rzam sta​wać ci na dro​dze do re​ali​za​cji mał​żeń​skich pla​nów. ‒ Nie po​krzy​żu​jesz ich. ‒ Mię​dzy nami wszyst​ko skoń​czo​ne, Za​fi​rze – oświad​czy​ła z całą mocą. Czy tak za​wzię​cie wal​czy​ła o wy​zwo​le​nie dla​te​go, że nie mo​-

gła znieść my​śli, że po​ślu​bi inną? Czy dla​te​go do​kła​da​ła wszel​kich sta​rań, by uciec od czło​wie​ka, któ​re​go ko​cha​ła? Nie. Te​raz nie cho​dzi​ło już tyl​ko o jej uczu​cia, lecz o ży​cie, któ​re w niej za​kieł​ko​wa​ło. Mu​sia​ła spraw​dzić, czy odzie​dzi​czy​ła po mat​ce brak an​ty​trom​bi​ny[3] we krwi. Je​dy​nym spo​so​bem spraw​dze​nia był po​wrót do An​glii i wy​ko​na​nie te​stu, któ​re​go zro​bie​nia upar​cie od​ma​wia​ła mimo usil​nych na​le​gań Mil​ly. Wciąż sły​sza​ła wła​sne sło​wa, kie​dy tłu​ma​czy​ła, że to bez sen​su, po​nie​waż nie pla​nu​je ani mał​żeń​stwa, ani ma​cie​rzyń​stwa. Nic dziw​ne​go. Do​sko​na​le pa​mię​ta​ła tę kosz​mar​ną noc, kie​dy ją po​in​for​mo​wa​no, że ma ma​lut​ką sio​strzycz​kę, ale stra​ci​ła mamę. ‒ Wy​jeż​dżam ju​tro, naj​da​lej po​ju​trze. ‒ Wy​klu​czo​ne. Za​fir de​spe​rac​ko wal​czył o za​cho​wa​nie spo​ko​ju, choć ser​ce wa​li​ło mu jak mło​tem. Po​trze​bo​wał nie tyl​ko na​stęp​cy, lecz przede wszyst​kim sa​mej De​sti​ny, od pierw​szej wspól​nie spę​dzo​nej nocy. Nie przy​zna​wał tego na​wet przed sobą, prze​ra​żo​ny wła​sną sła​bo​ścią. Jak mógł pra​gnąć nie​od​po​wied​niej ko​bie​ty, kie​dy stra​cił sio​strę, dla​te​go że od​mó​wił jej pra​wa do pój​ścia za gło​sem ser​ca? Czy po​szedł do De​sti​ny tej dru​giej nocy dla​te​go, że ją po​ko​chał, czy żeby uczy​nić ją swo​ją? Nie​za​leż​nie od mo​ty​wa​cji tłu​mił emo​cje, wie​dzio​ny po​czu​ciem obo​wiąz​ku, któ​re​go nie czuł się na si​łach wy​peł​nić. Obu​dzi​ła w nim tak sil​ne uczu​cia nie tyl​ko dla​te​go, że zo​stał jej pierw​szym męż​czy​zną, ale od​da​jąc mu dzie​wic​two, zwią​za​ła ich ze sobą sil​niej, niż prze​wi​dział. Nie za​mie​rzał zry​wać tych wię​zów. Na​le​ża​ła tyl​ko i wy​łącz​nie do nie​go. Ta szo​ku​ją​ca świa​do​mość ścią​gnę​ła go do pa​ła​cu, zmu​sza​jąc do zre​wi​do​wa​nia ma​try​mo​nial​nych pla​nów. Kie​dy Mina za po​mo​cą wy​ra​zi​stych alu​zji wy​ja​wi​ła mu jej se​kret, uznał, że los po​łą​czył ich ze sobą, ra​tu​jąc jego su​mie​nie przy​naj​mniej w pew​nym stop​niu. Po​jął, że jak​kol​wiek poj​mo​wał zo​bo​wią​za​nia wo​bec oj​czy​zny, te​raz spo​czę​ła na nim od​po​wie​dzial​ność za nowe ży​cie, któ​re​mu dali po​czą​tek. By​naj​mniej nie zmar​twi​ła go per​spek​ty​wa trwa​łe​go związ​ku z ko​bie​tą, któ​rą po​ko​chał. Może

z cza​sem od​wza​jem​ni jego uczu​cia. Wie​le ro​dzin ko​ja​rzy​ło ze sobą ob​cych lu​dzi, któ​rych z cza​sem łą​czy​ła mi​łość, a oni już zo​sta​li ko​chan​ka​mi. Znów za​brzmia​ły mu w uszach proś​by De​sti​ny, zwłasz​cza ostat​nia, wy​po​wie​dzia​na drżą​cym, nie​mal bła​gal​nym gło​sem. Czy uzna​ła po​mysł zo​sta​nia z nim za tak strasz​li​wie od​py​cha​ją​cy? Na​wet je​że​li tak, nie od​wio​dła go od za​mia​ru za​le​ga​li​zo​wa​nia związ​ku i nada​nia swe​mu dziec​ku sta​tu​su ślub​ne​go po​tom​ka. ‒ Nie po​zwo​lę ci odejść – oświad​czył po raz ko​lej​ny tak sta​now​czo, że po​pa​trzy​ła na nie​go z prze​stra​chem. ‒ Kie​dy przy​jeż​dża two​ja na​rze​czo​na? – spy​ta​ła. – Na pew​no nie ucie​szy jej obec​ność ko​chan​ki, w do​dat​ku po​dej​rze​wa​nej o cią​żę. Na two​im miej​scu nie za​czy​na​ła​bym mał​żeń​skie​go ży​cia z nie​ślub​nym dziec​kiem w tle. ‒ Przy​naj​mniej w tym jed​nym punk​cie się zga​dza​my. De​sti​ny ner​wo​wo prze​cze​sa​ła ręką wło​sy, zwra​ca​jąc wzrok ku ogro​dom. W tym mo​men​cie Za​fir po​jął, że zbyt dłu​go trzy​mał ją w na​pię​ciu, zwa​żyw​szy na jej złe sa​mo​po​czu​cie. Uznał, że naj​wyż​sza pora ja​sno wy​ło​żyć swo​je in​ten​cje: ‒ Moja przy​szła mał​żon​ka już tu jest – oznaj​mił. ‒ To do​dat​ko​wy po​wód, że​bym jak naj​szyb​ciej zni​kła z pola wi​dze​nia. Za​fir od​niósł wra​że​nie, że usły​szał w jej gło​sie żal z po​wo​du roz​sta​nia, ale gdy zwró​ci​ła ku nie​mu twarz, nie zo​ba​czył w jej twa​rzy cier​pie​nia. Przez mo​ment, kie​dy wspo​mnia​ła o mi​ło​ści, na​brał na​iw​nej na​dziei, że go po​ko​cha​ła, ale za​raz odar​ła go ze złu​dzeń. Do​szedł do wnio​sku, że nic nie zy​ska, je​śli w tej chwi​li wy​zna, co czu​je. ‒ Wręcz prze​ciw​nie. Nie mo​żesz odejść, po​nie​waż to cie​bie wy​bra​łem na żonę. De​sti​ny zro​bi​ła wiel​kie oczy. Po​tem tak moc​no przy​gry​zła war​gę, że le​d​wie od​parł po​ku​sę jej roz​ma​so​wa​nia. Gdy​by jej do​tknął, nie po​tra​fił​by dłu​żej ukry​wać uczuć, któ​rych sam nie ro​zu​miał. Po​wie​dze​nie jej, że nie po​tra​fi bez niej żyć, nie przy​szło​by mu ła​two. Ni​g​dy ni​ko​go nie ko​chał i nie za​znał mi​ło​ści. Mat​ka wró​ci​ła do ro​dzin​ne​go domu po roz​pa​dzie

mał​żeń​stwa ro​dzi​ców, ale for​mal​na se​pa​ra​cja w pa​nu​ją​cym ro​dzie nie wcho​dzi​ła w grę. Zmar​ła z dala od dzie​ci, jak obca oso​ba, gdy jesz​cze był na​sto​lat​kiem. Po na​my​śle do​szedł do wnio​sku, że sko​ro De​sti​ny tak za​wzię​cie ne​gu​je po​trze​bę mi​ło​ści, le​piej utwier​dzić ją w prze​ko​na​niu, że żeni się z po​czu​cia obo​wiąz​ku wo​bec dziec​ka. Ku jego za​sko​cze​niu chwiej​nym kro​kiem ode​szła od nie​go i sta​nę​ła przy ar​ka​dzie, pro​wa​dzą​cej do ogro​du. ‒ Nie mogę za cie​bie wyjść – oświad​czy​ła zde​cy​do​wa​nym to​nem. ‒ Ale wyj​dziesz. Ju​trzej​sza uczta, za​pla​no​wa​na jako po​że​gnal​na, bę​dzie przy​ję​ciem za​rę​czy​no​wym. Do zmro​ku całe kró​le​stwo bę​dzie o tym wie​dzia​ło. Za​nim księ​życ wzej​dzie nad pu​sty​nią, zo​sta​niesz moją żoną.

ROZDZIAŁ JEDENASTY De​sti​ny de​spe​rac​ko wal​czy​ła o za​cho​wa​nie rów​no​wa​gi. Do​sta​ła dresz​czy na myśl o roz​sta​niu z je​dy​ną mi​ło​ścią swe​go ży​cia, ale nie wi​dzia​ła in​ne​go wyj​ścia jak wró​cić do domu i zro​bić ba​da​nia. Po​trze​bo​wa​ła przy tym wspar​cia sio​stry. ‒ To nie​moż​li​we – za​pro​te​sto​wa​ła drżą​cym gło​sem, ale Za​fir nie słu​chał. ‒ To mój obo​wią​zek. Nie po​wstrzy​masz mnie od jego wy​ko​na​nia. Dziec​ko, któ​re​go ocze​ku​jesz, jest na​stęp​cą tro​nu. Nie po​zwo​lę ci opu​ścić Ke​zo​ba​nu. De​sti​ny go​rącz​ko​wo szu​ka​ła bar​dziej prze​ko​nu​ją​cych ar​gu​men​tów. Kie​dy je zna​la​zła, z tru​dem ze​bra​ła od​wa​gę, żeby je przy​to​czyć: ‒ Nie pró​buj mnie za​trzy​mać. Je​śli wy​ja​dę, bę​dziesz mógł zre​ali​zo​wać swój pier​wot​ny plan. Nie je​stem wła​ści​wą kan​dy​dat​ką na mał​żon​kę wład​cy. Znaj​dziesz lep​szą, któ​rą po​ślu​bisz dla do​bra kra​ju, zgod​nie z wa​szym oby​cza​jem – prze​ko​ny​wa​ła żar​li​wie. Ser​ce jej pę​ka​ło, że po​tęż​ny, za​bój​czo przy​stoj​ny szejk, któ​re​go po​ko​cha​ła całą du​szą, po​pro​sił ją o rękę, a ona musi od​rzu​cić oświad​czy​ny. Nie po​cho​dzi​ła z jego świa​ta i nie na​le​ża​ła do nie​go. Naj​bar​dziej bo​la​ła ją jed​nak świa​do​mość, że wy​brał ją na żonę tyl​ko dla​te​go, że przy​pad​ko​wo za​szła z nim w cią​żę. ‒ To kwe​stia ho​no​ru, o wie​le waż​niej​sza niż in​te​res pań​stwa. Obec​nie spo​czy​wa na mnie przede wszyst​kim od​po​wie​dzial​ność za los mo​je​go po​tom​ka. ‒ Nie. Nie zdo​ła​ła do​dać, że ni​cze​go od nie​go nie żąda. Nie chcia​ła go zmu​szać do mał​żeń​stwa pod pre​sją. Wła​sne dzie​ciń​stwo na​uczy​ło ją, że nic do​bre​go z tego nie wy​ni​ka. Już po​wtó​rzy​ła pierw​sze błę​dy mat​ki, za​cho​dząc w cią​żę z czło​wie​kiem, któ​ry jej nie ko​chał. Czy po​wtó​rzy jej hi​sto​rię do koń​ca? Je​że​li pod​-

czas po​ro​du wy​stą​pią ta​kie same kom​pli​ka​cje, zo​sta​wi ma​leń​stwo samo na świe​cie. Czy Za​fir spro​sta wy​zwa​niom oj​co​stwa? Jej oj​ciec nie po​tra​fił. Ow​szem, utrzy​my​wał ją i Mil​ly, ale wiecz​nie wy​ła​do​wy​wał na nich złość za to, że zo​stał sa​mot​nym oj​cem. Nie chcia​ła, żeby jej dziec​ko do​ra​sta​ło w at​mos​fe​rze psy​chicz​ne​go ter​ro​ru. Nie​spo​koj​ne my​śli za​owo​co​wa​ły za​wro​ta​mi gło​wy, ale nie dała za wy​gra​ną. Po​sta​no​wi​ła za wszel​ką cenę prze​ko​nać Za​fi​ra, że nie ma wo​bec niej żad​nych zo​bo​wią​zań. Je​że​li wy​szła​by za mąż, to tyl​ko z mi​ło​ści, a nie mo​gła na nią li​czyć. ‒ Dla​cze​go za​ta​iłaś swój stan? – wy​rwa​ło ją z po​sęp​nej za​du​my po​dejrz​li​we py​ta​nie Za​fi​ra. ‒ Żeby nie siać pa​ni​ki, do​pó​ki nie pój​dę do le​ka​rza i nie zy​skam pew​no​ści, czy rze​czy​wi​ście je​stem w cią​ży. ‒ Nie mu​sisz je​chać w tym celu do An​glii. Za​pew​nię ci naj​lep​szą opie​kę me​dycz​ną. Jako moja żona otrzy​masz wszyst​ko, cze​go po​trze​bu​jesz. De​sti​ny zro​zu​mia​ła, że jej wy​sił​ki po​szły na mar​ne. Nie zdo​ła​ła go prze​ko​nać. Na do​miar złe​go ko​lej​ny raz po​twier​dził, że po​pro​sił ją o rękę wy​łącz​nie z po​czu​cia obo​wiąz​ku. Z każ​dą chwi​lą na​ra​sta​ło w niej roz​go​ry​cze​nie. Ze​bra​ła siły, któ​re od​kry​ła w so​bie pod​czas ne​go​cja​cji w An​glii, żeby twar​do sta​wić mu opór. Uzna​ła, że cel, któ​ry jej przy​świe​ca, uświę​ca wszel​kie środ​ki, na​wet od​ra​ża​ją​ce. ‒ Nie po​in​for​mo​wa​łam cię o cią​ży, po​nie​waż za​war​łam z tobą układ na dwa ty​go​dnie, a nie na całe ży​cie – oświad​czy​ła. ‒ Układ? – po​wtó​rzył z nie​do​wie​rza​niem. Błysk gnie​wu w zwę​żo​nych w szpar​ki oczach ra​nił jej obo​la​łe ser​ce, ale nie za​mie​rza​ła dać za wy​gra​ną. Je​że​li uzna ją za tak wy​ra​cho​wa​ną, by wy​ko​rzy​stać cią​żę do wy​cią​gnię​cia od nie​go jesz​cze wię​cej pie​nię​dzy, sam ode​śle ją z Ke​zo​ba​nu prę​dzej, niż zdo​ła za​brać spa​ko​wa​ne ba​ga​że. Gdy spoj​rzał na nią z wście​kło​ścią, ob​le​ciał ją strach. Co da​lej zro​bi? Czy na​ubli​ża jej i wy​ma​sze​ru​je z po​ko​ju po kosz​mar​nej awan​tu​rze, tak jak wie​lo​krot​nie po​stę​po​wał oj​ciec wo​bec ma​co​chy? Jego za​cho​wa​nie sta​no​wi​ło ko​lej​ny do​wód na to, że nie war​to za​wie​rać związ​ku mał​żeń​skie​go z ja​kich​kol​wiek in​nych

po​wo​dów niż mi​łość. Lecz za​miast na nią na​krzy​czeć, Za​fir od​su​nął so​bie krze​sło od sto​li​ka w za​cie​nio​nej czę​ści ta​ra​su jej kom​na​ty, usiadł po​wo​li, wsparł łok​cie na po​rę​czach i splótł sma​głe pal​ce na pier​si. Jego sto​ic​ki spo​kój tak ją zdu​miał, że tyl​ko pa​trzy​ła na nie​go w mil​cze​niu, nie​zdol​na wy​po​wie​dzieć sło​wa. ‒ Sia​daj – roz​ka​zał lo​do​wa​tym to​nem, któ​ry ją zmro​ził, choć za​cho​dzą​ce nad pu​sty​nią słoń​ce jesz​cze moc​no pra​ży​ło. Zi​gno​ro​wa​ła jed​nak roz​kaz. ‒ Cze​ka nas po​waż​na dys​ku​sja. Nie roz​pocz​nę jej, do​pó​ki nie usią​dziesz – za​gro​ził ta​kim to​nem, że po​słu​cha​ła, choć uwa​ża​ła, że nie mają o czym dys​ku​to​wać. Od​su​nę​ła so​bie dru​gie krze​sło i za​ję​ła miej​sce z rę​ka​mi, skrzy​żo​wa​ny​mi na brzu​chu, jak​by chcia​ła ochro​nić ży​cie, któ​re w niej ro​sło. ‒ Nic nie zmie​ni mo​jej de​cy​zji, Za​fi​rze – ostrze​gła. ‒ Je​że​li spę​dza​łaś ze mną noce dla ko​rzy​ści fi​nan​so​wych, za​pro​po​nu​ję ci układ, któ​ry za​pew​ni ci ży​cie w luk​su​sie do koń​ca two​ich dni pod wa​run​kiem, że na​sze dziec​ko zo​sta​nie wy​cho​wa​ne jako le​gal​ny po​to​mek, na​stęp​ca tro​nu kró​le​stwa Ke​zo​ba​nu. Lo​do​wa​ty ton gło​su upew​nił De​sti​ny, że tra​fi​ła w je​dy​ny czu​ły punkt, jaki od​kry​ła. Szy​ko​wa​ła jesz​cze bar​dziej bo​le​sny cios, przede wszyst​kim dla niej sa​mej. Ale nie wi​dzia​ła in​ne​go wyj​ścia, jak go za​dać. Po​wo​do​wał nią strach, wy​wo​ła​ny ostat​nim za​pi​sem w pa​mięt​ni​ku mat​ki. ‒ Na​wet naj​hoj​niej​sza ofer​ta nie skło​ni mnie do po​zo​sta​nia, po​nie​waż nie chcę tego dziec​ka – oznaj​mi​ła. Wy​po​wie​dze​nie tego zda​nia na głos nie​ocze​ki​wa​nie uśmie​rzy​ło jej lęki. Za​pra​gnę​ła chro​nić ma​leń​ką istot​kę w swo​im ło​nie za wszel​ką cenę, na​wet ra​niąc uko​cha​ne​go, na​wet za cenę ży​cia. Mil​ly bę​dzie przy niej. Je​że​li test wy​ka​że dzie​dzicz​ną cho​ro​bę, w naj​gor​szym wy​pad​ku po​pro​si sio​strę, żeby wy​cho​wa​ła ma​leń​stwo. Bę​dzie do​ra​sta​ło w mi​ło​ści, po​nie​waż Mil​ly ma​rzy​ła o mał​żeń​stwie i ma​cie​rzyń​stwie. Dla​te​go dziel​nie wy​ko​na​ła ba​da​nia, pod​czas gdy De​sti​ny stchó​rzy​ła. ‒ Ro​zu​miem. W ta​kim ra​zie umo​wa, na mocy któ​rej bę​dziesz mo​gła opu​ścić Ke​zo​ban po po​ro​dzie, za​do​wo​li obie stro​ny.

‒ Co ta​kie​go?! – De​sti​ny aż pod​sko​czy​ła na krze​śle. ‒ Za​pła​cę każ​dą sumę, ja​kiej za​żą​dasz, je​że​li po​zo​sta​niesz w Ke​zo​ba​nie jako moja żona do chwi​li na​ro​dzin dziec​ka. ‒ Nie zo​sta​wię go tu​taj. Za kogo mnie uwa​żasz?! – wy​krzyk​nę​ła z obu​rze​niem, za​nim uświa​do​mi​ła so​bie, że zro​bi​ła co w jej mocy, żeby wy​ro​bił so​bie o niej jak naj​gor​szą opi​nię. Te​raz ża​ło​wa​ła po​chop​nie wy​po​wie​dzia​nych słów. ‒ Nie wąt​pię, że pra​gniesz dla nie​go jak naj​lep​sze​go losu. A nic lep​sze​go nie może go spo​tkać niż wy​cho​wa​nie w pa​ła​cu na przy​szłe​go wład​cę tego kra​ju. Za​fir spo​koj​nie ob​ser​wo​wał jej re​ak​cję, sie​dząc nie​ru​cho​mo, ale ba​daw​cze spoj​rze​nie nie po​zo​sta​wia​ło wąt​pli​wo​ści, że wi​dzi, jak sil​ne emo​cje nią tar​ga​ją. Nie​wie​le bra​ko​wa​ło, by ze​mdla​ła. Usia​dła z po​wro​tem, żeby nie do​strzegł i nie wy​ko​rzy​stał jej sła​bo​ści. Nie po​zo​sta​ło jej nic in​ne​go, jak na ra​zie wy​ra​zić zgo​dę. Ju​tro spró​bu​je go prze​ko​nać, że naj​le​piej, żeby po​zwo​lił jej wró​cić do An​glii. Wzię​ła głę​bo​ki od​dech i oznaj​mi​ła: ‒ Zgo​da, o ile do​trzy​masz sło​wa. ‒ Oczy​wi​ście, że do​trzy​mam. A za​tem umo​wa stoi. Ju​tro pod​czas uczty ogło​szę na​sze za​rę​czy​ny. Na​stęp​ne​go dnia Za​fi​ra na​dal roz​sa​dza​ła złość z po​wo​du chci​wo​ści De​sti​ny. Han​dlo​wa​ła wła​snym dziec​kiem jak rze​czą. Trak​to​wa​ła je jak kło​pot, któ​re​go trze​ba się jak naj​prę​dzej po​zbyć. Kil​ka dni temu my​ślał, że się w niej za​ko​chał. Ni​g​dy wcze​śniej nie do​świad​czył ta​kie​go uczu​cia. Ale jak mógł ko​chać tak bez​dusz​ną oso​bę? Przez cały czas wo​dzi​ła go za nos. Uda​wa​ła, że coś ich łą​czy tyl​ko po to, żeby urzą​dzić so​bie wy​god​ne ży​cie na jego koszt. Jed​nak co​kol​wiek zro​bi​ła, nie zmie​nia​ło to fak​tu, że po​łą​czy​ło ich coś, cze​go przy​pusz​czal​nie nie za​pla​no​wa​ła: jego dziec​ko. Za​warł​by pakt z sa​mym dia​błem, żeby za​trzy​mać syn​ka lub có​recz​kę w Ke​zo​ba​nie i w swo​im ży​ciu. W cią​gu kil​ku go​dzin ob​wie​ści wia​do​mość, któ​ra przy​pie​czę​tu​je umo​wę: oznaj​mi na​ro​do​wi, że bie​rze De​sti​ny za żonę. Wie​dział, że to oświad​cze​nie spo​wo​du​je pro​ble​my. Po​cho​dzi​ła z in​ne​go świa​ta, z in​nej kul​tu​-

ry, ale fakt, że zo​sta​nie mat​ką na​stęp​cy tro​nu zmie​niał wszyst​ko. Wró​cił z po​dró​ży wcze​śniej niż pla​no​wał, żeby po​wie​dzieć, że tyl​ko jej pra​gnie, ale wia​do​mość o cią​ży zmie​ni​ła prio​ry​te​ty. Uczu​cia stra​ci​ły na zna​cze​niu. Mi​łość lub nie​na​wiść nie od​gry​wa​ły żad​nej roli w ukła​dzie, któ​ry z nią za​warł. Wy​peł​niał swój obo​wią​zek. Za​fir sie​dział we wspa​nia​łej sali ban​kie​to​wej, pa​trząc po​nad gło​wa​mi tłu​mu na pięk​ne, łu​ko​wa​te drzwi. Cze​kał na De​sti​ny. Sam nie mógł uwie​rzyć, że po jej bez​dusz​nym wy​zna​niu na​dal po​nad wszyst​ko pra​gnie znów ją przy​tu​lić i po​ca​ło​wać. Wciąż mu​siał so​bie przy​po​mi​nać, że uda​wa​ła ko​goś in​ne​go, niż jest. Strasz​li​we sło​wa, któ​re wczo​raj usły​szał, zła​ma​ły mu ser​ce. Uga​si​ły pło​mień mi​ło​ści, ale nie po​żą​da​nia. Je​że​li li​czy​ła na to, że mu umknie, po​peł​ni​ła błąd. Tyl​ko utwier​dzi​ła go w po​sta​no​wie​niu za​trzy​ma​nia jej w Ke​zo​ba​nie. Wresz​cie, gdy salę wy​peł​niał już tłum naj​zna​ko​mit​szych oso​bi​sto​ści w kró​le​stwie, uj​rzał ją. Po​czuł ukłu​cie w ser​cu, jak​by wbi​to w nie szty​let. Wy​glą​da​ła bla​do, z sze​ro​ko otwar​ty​mi ocza​mi, jak​by nie spa​ła całą noc, tak samo jak on. Gwar roz​mów prze​szedł w szmer za​cie​ka​wie​nia. Wie​dział, że wspa​nia​łe, pur​pu​ro​wo-zło​te je​dwa​bie wzbu​dzi​ły sen​sa​cję. Spe​cjal​nie ka​zał Mi​nie je przy​go​to​wać. Ofi​cjal​ne wy​stą​pie​nie w jego bar​wach po​twier​dza​ło, że na​le​ży do nie​go. Gdy na​po​tkał jej spoj​rze​nie, jak zwy​kle coś mię​dzy nimi za​iskrzy​ło. Wy​glą​da​ło na to, że nic tego nie zmie​ni. Sta​nął na po​dium i ski​nął, żeby ją przy​pro​wa​dzo​no. Go​ście ustę​po​wa​li jej z dro​gi, gdy po​dą​ża​ła ku nie​mu. Szep​ty nie mil​kły. Za​pa​no​wa​ła at​mos​fe​ra wy​cze​ki​wa​nia. Kie​dy do​łą​czy​ła do nie​go, ujął jej dłoń, co już wie​le mó​wi​ło jego ro​da​kom. Sta​nął obok niej i prze​mó​wił po arab​sku, świa​do​my jej zde​ner​wo​wa​nia. Choć czuł, że drży, nie prze​rwał prze​mo​wy. Wska​zał ją ge​stem jako na​rze​czo​ną i zgro​ma​dze​ni za​mil​kli. Póź​niej prze​tłu​ma​czył dla niej wszyst​ko na an​giel​ski: ‒ Po​znaj​cie ko​bie​tę, któ​rą za​mie​rzam po​ślu​bić. Po​cho​dzi z da​le​ka, ale jej imię, De​sti​ny, ozna​cza​ją​ce prze​zna​cze​nie, su​ge​ru​je,

że los ją dla mnie wy​brał. Gdy zgro​ma​dze​ni za​czę​li szep​tać mię​dzy sobą, prze​niósł wzrok na De​sti​ny. Ciem​ne, ła​god​ne oczy pa​trzy​ły na nie​go czuj​nie, jak​by z prze​stra​chem. Ża​ło​wał, że nie wy​pa​da mu jej przy​tu​lić i ca​ło​wać ślicz​nej buzi, aż uśmie​rzy lęki. Ale sko​ro za​bie​gał o ak​cep​ta​cję elit dla pla​no​wa​ne​go związ​ku, na​le​ża​ło ści​śle prze​strze​gać za​sad pro​to​ko​łu. Ktoś z tyłu wzniósł okrzyk aplau​zu. Wkrót​ce do​łą​czy​li do nie​go inni. Za​fir ode​tchnął z ulgą. ‒ Zo​sta​łaś do​brze przy​ję​ta – za​pew​nił pół​gło​sem. – Moi lu​dzie po​lu​bi​li cię i za​ak​cep​to​wa​li. ‒ Kie​dy do​trze do nich, że wbrew tra​dy​cji po​ślu​bi​łeś cu​dzo​ziem​kę, nie będą za​chwy​ce​ni – od​po​wie​dzia​ła rów​nie ci​cho, z uśmie​chem na ustach, jak​by spo​tka​ło ją wiel​kie szczę​ście. Już do​sko​na​le gra​ła rolę mał​żon​ki szej​ka Ke​zo​ba​nu. ‒ Są za​do​wo​le​ni, po​nie​waż wi​dzą, że mnie uszczę​śli​wi​łaś, że roz​pro​szy​łaś czar​ną chmu​rę, któ​ra wi​sia​ła nad nami od wy​pad​ku Ta​bi​nah. Wie​rzą, że po​łą​czy​ła nas mi​łość. – Po wy​po​wie​dze​niu ostat​nie​go zda​nia głę​bo​ko za​czerp​nął po​wie​trza. Le​d​wie wcią​gnął w noz​drza jej za​pach, ogar​nę​ły go mie​sza​ne uczu​cia: po​żą​da​nia i po​czu​cia winy. Nie miał pra​wa nic czuć do tej ko​bie​ty, ale mu​siał stwo​rzyć ilu​zję mał​żeń​skie​go szczę​ścia. ‒ A co bę​dzie, gdy od​kry​ją, że wzią​łeś mnie za żonę już w cią​ży? – spy​ta​ła szep​tem. Za​fii​ra zde​ner​wo​wa​ło to py​ta​nie. Nie wy​obra​żał so​bie, jak za​re​agu​je na​ród, kie​dy zgod​nie z umo​wą De​sti​ny po​rzu​ci dziec​ko i jego za​raz po po​ro​dzie. Ta kwe​stia sta​no​wi​ła je​dy​ną ska​zę na opra​co​wa​nym przez nie​go pla​nie, ale odło​żył jej roz​wa​że​nie na póź​niej. ‒ Na ra​zie do​wie​dzą się tyl​ko, że w cią​gu ty​go​dnia weź​mie​my ślub – od​po​wie​dział. ‒ W cią​gu ty​go​dnia? – po​wtó​rzy​ła z nie​do​wie​rza​niem. Z tru​dem wy​do​by​ła głos ze ści​śnię​te​go gar​dła. Po​przed​nie​go dnia przy​ję​ła oświad​czy​ny tyl​ko dla​te​go, żeby wyjść z mar​twe​go punk​tu bez​owoc​nych ne​go​cja​cji i zy​skać tro​chę cza​su na ze​bra​nie my​śli. Nie przy​pusz​cza​ła, że tak szyb​ko za​pla​nu​je ślub. Mia​ła na​dzie​ję, że znaj​dzie ja​kieś sen​sow​niej​sze roz​wią​za​nie.

Mał​żeń​stwo nie wcho​dzi​ło w grę, na​wet je​że​li wy​nik te​stu wy​klu​czy dzie​dzicz​ną cho​ro​bę. Ale los już ich zwią​zał. ‒ Nie mo​że​my tu dys​ku​to​wać przy lu​dziach – ostrzegł po ci​chu. – Przyj​dę do cie​bie póź​niej. Chwi​lę póź​niej za​gra​ła or​kie​stra, da​jąc sy​gnał do roz​po​czę​cia uczty. Go​ście za​sie​dli do po​sił​ku i po​dzi​wia​li wy​stę​py tan​ce​rek. De​sti​ny ni​g​dy nie oglą​da​ła po​dob​ne​go wi​do​wi​ska. Dla niej wy​glą​da​ło jak ze snu, ale umo​wę za​war​ła na ja​wie. Po​czu​ła się jak w pu​łap​ce. Mina po​de​szła do niej w to​wa​rzy​stwie mło​dej ko​bie​ty, któ​ra wrę​czy​ła jej po​je​dyn​czy bia​ły kwiat o mię​ciut​kich, je​dwa​bi​stych płat​kach na dłu​giej ło​dy​dze. De​sti​ny po​dzię​ko​wa​ła jej uśmie​chem. Nie​mal pod​sko​czy​ła na dźwięk zmy​sło​we​go gło​su Za​fi​ra: ‒ To sym​bol płod​no​ści. Spoj​rza​ła na nie​go, nie​mal ża​łu​jąc, że jest tak bli​sko. Za bar​dzo ją po​cią​gał. ‒ Ona wie – wy​szep​ta​ła z prze​stra​chem. ‒ Zy​ska​łaś w niej nie tyl​ko wier​ną słu​żą​cą, ale i od​da​ną przy​ja​ciół​kę. – Sło​wom to​wa​rzy​szył pierw​szy na​praw​dę ser​decz​ny uśmiech od tam​te​go ran​ka, kie​dy po raz ostat​ni opusz​czał jej łóż​ko. De​sti​ny zwró​ci​ła gło​wę ku Mi​nie i lek​ko ją skło​ni​ła. Ża​ło​wa​ła, że nie wy​star​czy​ło jej cza​su, żeby się na​uczyć pod​sta​wo​wych arab​skich słó​wek. Po​dzię​ko​wa​nie po an​giel​sku nie wy​ra​zi​ło​by jej wdzięcz​no​ści. Przez na​stęp​ne dwie go​dzi​ny Za​fir stał u jej boku, gdy przy​no​szo​no jej ko​lej​ne sym​bo​licz​ne dary. Gwar na​ra​stał. Go​ście z chę​cią sko​rzy​sta​li z oka​zji do swo​bod​nej za​ba​wy, ale De​sti​ny nie zdo​ła​ła się od​prę​żyć w ob​li​czu za​gro​że​nia póź​niej​szą wi​zy​tą Za​fi​ra. Cze​go jesz​cze od niej chciał? Do​szli do po​ro​zu​mie​nia albo ra​czej na​rzu​cił jej swo​ją wolę. Zy​skał nad nią wła​dzę. Cze​go in​ne​go jed​nak mo​gła się spo​dzie​wać? ‒ Mina od​pro​wa​dzi cię do po​ko​ju – od​wró​cił jej uwa​gę od wi​do​ku eg​zo​tycz​nych tan​ce​rek. Gdy ob​ser​wo​wa​ła ich plą​sy, za​zdro​ści​ła im swo​bo​dy. Gdy​by była tak bez​tro​ska, może ła​twiej za​wład​nę​ła​by ser​cem Za​fi​ra? Gdy po​now​nie zwró​ci​ła na nie​go wzrok, na​stęp​ne zda​nie do

resz​ty wy​trą​ci​ło ją z rów​no​wa​gi: ‒ Przyj​dę do cie​bie tak szyb​ko, jak to moż​li​we. De​sti​ny uświa​do​mi​ła so​bie, że to ostat​nia szan​sa ze​rwa​nia za​rę​czyn. ‒ Czy Mina nie po​win​na zo​stać dla przy​zwo​ito​ści? – zwró​ci​ła mu uwa​gę. Zwę​żo​ne oczy Za​fi​ra po​wie​dzia​ły jej, że znów go roz​draż​ni​ła. I o to jej cho​dzi​ło. Nie mo​gła po​zwo​lić, żeby prze​ma​wiał do niej tym cie​płym, zmy​sło​wym gło​sem, któ​ry spra​wiał, że za​po​mi​na​ła o wszyst​kich tro​skach. Nie wi​dzia​ła in​ne​go spo​so​bu skło​nie​nia go do zmia​ny zda​nia niż zra​zić go do sie​bie. Nic jed​nak nie zy​ska​ła. ‒ Mina za​cho​wa twój se​kret tak jak do tej pory od pierw​szej nocy, któ​rą spę​dzi​li​śmy ra​zem – za​pew​nił ła​god​nie. – Wie​rzy, że się ko​cha​my, i zro​bi wszyst​ko, żeby nam po​móc za​le​ga​li​zo​wać zwią​zek. ‒ Stąd wnio​sek, że nie mam wy​bo​ru – wes​tchnę​ła. Za​nim zdą​żył za​re​ago​wać, ode​szła w ślad za Miną, któ​ra cze​ka​ła, żeby ją od​pro​wa​dzić do kom​na​ty. Dla​cze​go cią​gle rzu​cał jej kło​dy pod nogi? Nic dziw​ne​go, że Ta​bi​nah ucie​kła. Żą​dza wła​dzy Za​fi​ra była prze​ra​ża​ją​ca.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Za​fir stał przed apar​ta​men​tem De​sti​ny i zbie​rał siły do ko​lej​nej ba​ta​lii. Nie wąt​pił, że go cze​ka. Coś ją tra​pi​ło. Za​mie​rzał z niej wy​cią​gnąć, o co cho​dzi, żeby usu​nąć przy​czy​nę zmar​twie​nia, wziąć ślub i w szczę​śli​wym mał​żeń​stwie wy​cho​wać dziec​ko na przy​szłe​go wład​cę Ke​zo​ba​nu. Może po​wi​nien szcze​rze wy​znać, co do niej czu​je? Może je​śli otwo​rzy przed nią du​szę, z cza​sem De​sti​ny od​wza​jem​ni jego uczu​cie? Lecz czy moż​na ko​goś zmu​sić do mi​ło​ści? Wkro​czył do środ​ka bez pu​ka​nia. Za​stał ją na środ​ku po​ko​ju z rę​ka​mi skrzy​żo​wa​ny​mi na pier​si, na​dal w pur​pu​ro​wo-zło​tych je​dwa​biach, któ​re dla niej przy​słał. Nie zdą​żył na​wet za​mknąć za sobą drzwi, gdy jej pierw​sze sło​wa do​pa​dły go ni​czym po​cisk: ‒ Nie wyj​dę za cie​bie. Jej upór, choć nie​zmier​nie iry​tu​ją​cy, da​wał wie​le do my​śle​nia. Wy​glą​da​ła prze​ślicz​nie w ja​snym świe​tle lamp, na​wet z nie​uf​nym spoj​rze​niem i za​wzię​tą miną. Jak to moż​li​we, że po tym, co ra​zem prze​ży​li, nie po​tra​fi​li dojść do po​ro​zu​mie​nia? Za​fir za​ci​snął ręce w pię​ści, wście​kły i upo​ko​rzo​ny, że De​sti​ny go nie chce, że uzna​ła, że na nią nie za​słu​gu​je! ‒ Za​rę​czy​ny zo​sta​ły ogło​szo​ne, ślub za​ła​twio​ny. Nie moż​na go od​wo​łać. To mój obo​wią​zek wzglę​dem mo​je​go dziec​ka. ‒ Obo​wią​zek? – prych​nę​ła jak roz​złosz​czo​na kot​ka. Za​fir prze​żył ko​lej​ny szok. Nikt do nie​go nie prze​ma​wiał w tak bez​czel​ny spo​sób, ale po​znał ją na tyle, że po​wi​nien przy​wyk​nąć do jej ka​pry​sów. Pa​mię​tał, jak rzu​ci​ła wy​zy​wa​ją​ce spoj​rze​nie ma​co​sze, kie​dy ją po​znał. Pod​szedł bli​żej z za​mia​rem wy​tłu​ma​cze​nia, że nie ist​nie​je inne wyj​ście, że na​stęp​ca tro​nu musi przyjść na świat w le​gal​nym związ​ku. ‒ Tak, obo​wią​zek – po​twier​dził. – Coś, cze​go nie ro​zu​miesz

i nie uzna​jesz. ‒ Jak śmiesz?! – wy​krzyk​nę​ła z obu​rze​niem. ‒ Śmiem, po​nie​waż zro​bię wszyst​ko, żeby ochro​nić moje dziec​ko. ‒ Któ​re​go nie mogę ci dać. Po ple​cach Za​fi​ra prze​szedł zim​ny dreszcz. ‒ Dla​cze​go? ‒ Bo nie chcę. Za​fir le​d​wie od​parł po​ku​sę chwy​ce​nia jej za ra​mio​na i spoj​rze​nia głę​bo​ko w oczy, żeby przy​po​mnia​ła so​bie, jak wiel​ka na​mięt​ność ich po​łą​czy​ła. Po​nad wszyst​ko pra​gnął roz​nie​cić ją na nowo. Ale jej upar​ta, wo​jow​ni​cza po​sta​wa na​su​nę​ła mu po​dej​rze​nie, że za​ta​iła coś bar​dzo waż​ne​go. Go​rącz​ko​wo szu​kał spo​so​bu wy​cią​gnię​cia z niej praw​dzi​we​go po​wo​du jej nie​chę​ci do ma​cie​rzyń​stwa. ‒ Dla​cze​go? – za​py​tał po​now​nie. ‒ Bo po​ród może mnie kosz​to​wać ży​cie – za​szlo​cha​ła. Za​fir zo​ba​czył w jej oczach ból. Uwie​rzył jej bez za​strze​żeń. Wresz​cie po​jął przy​czy​nę jej za​wzię​te​go opo​ru. Żal ści​snął go za ser​ce. Po​wró​ci​ły wspo​mnie​nia tam​tej kosz​mar​nej nocy, kie​dy zgi​nę​ła Ta​bi​nah. Do tej pory drę​czy​ły go wy​rzu​ty su​mie​nia. Nie​wie​le bra​ko​wa​ło, żeby stra​cił rów​nież De​sti​ny. Po raz dru​gi w cią​gu kil​ku dni uświa​do​mił so​bie, że nie po​tra​fił​by bez niej żyć. Cała złość mi​nę​ła w jed​nej chwi​li, kie​dy po​jął, dla​cze​go nie​ustan​nie go pro​wo​ko​wa​ła. Kie​dy wresz​cie wy​zna​ła praw​dę, usły​szał w jej gło​sie roz​pacz i wo​ła​nie o po​moc. Mimo wzbu​rze​nia ści​szył głos do szep​tu, żeby za​py​tać: ‒ Skąd to wiesz? ‒ Moja mama… umar​ła za​raz po wy​da​niu na świat mo​jej młod​szej sio​stry z po​wo​du dzie​dzicz​nej cho​ro​by – za​łka​ła. Do​pie​ro te​raz po​jął, dla​cze​go za​ta​iła przed nim cią​żę. Dla​cze​go nie za​wie​rzy​ła mu swych lę​ków na sa​mym po​cząt​ku? De​li​kat​nie wziął ją za rękę, pod​pro​wa​dził do ką​ci​ka wy​po​czyn​ko​we​go i usa​dził na po​dusz​kach, po czym sam za​jął miej​sce. Nie wy​pusz​cza​jąc jej dło​ni z rąk, za​py​tał ostroż​nie: ‒ Na co cho​ro​wa​ła? ‒ Na brak an​ty​trom​bi​ny we krwi, waż​ne​go biał​ka za​po​bie​ga​-

ją​ce​go po​wsta​wa​niu za​krze​pów w na​czy​niach krwio​no​śnych. Nie wie​dzia​ła ani o de​fek​cie ge​ne​tycz​nym, ani o tym, że każ​dy po​ród zwięk​sza ry​zy​ko utra​ty ży​cia mat​ki – wy​ja​śni​ła ze łza​mi w oczach. ‒ Pi​sa​ła pa​mięt​nik. Po na​ro​dzi​nach Mil​ly nie do​ko​na​ła już żad​ne​go wpi​su – do​da​ła. Za​fir naj​chęt​niej by ją przy​tu​lił, żeby zła​go​dzić jej ból, ale po​sta​no​wił naj​pierw jej wy​słu​chać. Już po​in​for​mo​wał swo​je​go le​ka​rza o cią​ży. Za​pew​ni jej naj​lep​szą moż​li​wą opie​kę me​dycz​ną. Go​rącz​ko​wo szu​kał spo​so​bu pod​trzy​ma​nia jej na du​chu. Prze​mknę​ło mu przez gło​wę, żeby wy​znać, jak bar​dzo ją ko​cha, za​pew​nić, że może li​czyć na jego wspar​cie, ale po na​my​śle zre​zy​gno​wał. Pa​mię​tał jej sło​wa, że nie pra​gnie mi​ło​ści. ‒ Oba​wiasz się, że spo​tka cię ten sam los? – za​py​tał tyl​ko. – Czy ist​nie​je moż​li​wość okre​śle​nia sta​nu two​je​go zdro​wia? ‒ Tak – po​twier​dzi​ła, spusz​cza​jąc wzrok na wła​sne dło​nie. Za​fi​ra za​bo​la​ło, że prze​rwa​ła kon​takt wzro​ko​wy. Nie za​ufa​ła mu na tyle, żeby dzie​lić z nim swo​je tro​ski. Jak mógł li​czyć na szczę​ście w mał​żeń​stwie, sko​ro na​wet nie po​zy​skał jej za​ufa​nia? ‒ Dla​cze​go nie zro​bi​łaś ba​dań? – za​py​tał. Zbo​la​łe spoj​rze​nie De​sti​ny roz​dzie​ra​ło mu ser​ce. Mu​siał po​znać całą praw​dę, żeby jej po​móc, o ile to moż​li​we. ‒ Mil​ly zro​bi​ła test, po​nie​waż za​wsze chcia​ła wyjść za mąż i mieć dzie​ci, ale ja nie. ‒ Po​nie​waż nie pla​no​wa​łaś po​tom​stwa? ‒ Ani mał​żeń​stwa. Le​d​wie sły​szal​ny szept za​szo​ko​wał Za​fi​ra bar​dziej niż jej wy​zna​nie. Po​jął, że zmu​szał ją do wszyst​kie​go, cze​go uni​ka​ła jak ognia. Tyl​ko on po​no​sił winę za to, że za​szła w cią​żę. Do​sko​na​le pa​mię​tał pierw​szą noc, kie​dy mu​sia​ła mu przy​po​mnieć o an​ty​kon​cep​cji. Przy​spo​rzył jej cier​pie​nia, zro​bił krzyw​dę przez wła​sną lek​ko​myśl​ność. ‒ Po​wtó​rzy​łam wszyst​kie błę​dy mamy. Za​ko​cha​ła się w czło​wie​ku, któ​ry nie od​wza​jem​niał jej mi​ło​ści, i wy​szła za mąż pod pre​sją cią​ży. Ostat​nie sło​wa głę​bo​ko zra​ni​ły Za​fi​ra. Jego na​rze​czo​na ko​cha​ła in​ne​go! Czy spę​dzi​ła z nim tę pierw​szą noc, żeby za​po​-

mnieć o uczu​cio​wej po​raż​ce? Czy dla​te​go od​da​ła mu to, na co nie za​słu​żył? Wy​ko​rzy​sta​ła wza​jem​ny po​ciąg, żeby wy​ma​zać z pa​mię​ci wspo​mnie​nia o kimś, kto ją za​wiódł? Za​bro​nił so​bie dal​szych roz​wa​żań na ten bo​le​sny te​mat. W tej chwi​li przede wszyst​kim mu​siał roz​pro​szyć jej lęki. ‒ Za​pew​nię ci naj​lep​szą po​moc me​dycz​ną na świe​cie i do​stęp do naj​no​wo​cze​śniej​szych ba​dań, że​byś szczę​śli​wie prze​ży​ła po​ród. Ale zo​sta​niesz i wyj​dziesz za mnie za mąż. Je​że​li ze​chcesz, wy​cho​wa​my ma​leń​stwo ra​zem albo wy​je​dziesz po jego na​ro​dzi​nach. Ale żeby zo​sta​ło uzna​ne za le​gal​ne​go na​stęp​cę tro​nu Ke​zo​ba​nu, musi przyjść na świat w związ​ku mał​żeń​skim. ‒ A je​że​li test da do​dat​ni wy​nik? Je​że​li nie wol​no mi bę​dzie do​no​sić cią​ży? ‒ Po​zna​my two​ją sy​tu​ację zdro​wot​ną, do​pie​ro kie​dy zro​bisz ba​da​nia. Wię​cej nie zdo​łał wy​krztu​sić. Za​szo​ko​wa​ło go to, co usły​szał. Wpadł w po​płoch, że stra​ci na​stęp​cę albo uko​cha​ną. Nie ist​niał do​bry wy​bór. Do​kła​dał wszel​kich sta​rań, żeby nie oka​zać, jak wiel​ki wstrząs prze​żył. Co​kol​wiek czuł, co​kol​wiek ją cze​ka​ło, chciał przy niej zo​stać i wes​przeć ją w naj​trud​niej​szych chwi​lach, po​nie​waż ją ko​chał. ‒ Boję się – wy​szep​ta​ła ze wsty​dem. Za​fi​ra ku​si​ło, żeby ją przy​tu​lić, ale nie śmiał jej do​tknąć, żeby jej jesz​cze bar​dziej nie wy​stra​szyć. ‒ Nie mu​sisz, De​sti​ny. Nie je​steś sama. Ra​zem po​ko​na​my wszel​kie prze​szko​dy. Przy​rze​kam, że zro​bię wszyst​ko, żeby cię ura​to​wać. ‒ Dla​cze​go? ‒ Po​nie​waż zo​sta​niesz moją żoną. ‒ Nie wi​dzisz, że to nie​moż​li​we? Za​fir nie zdo​łał wy​po​wie​dzieć sło​wa. Nie ro​zu​miał, dla​cze​go na​dal sta​wia mu opór. ‒ Wiem, co to zna​czy do​ra​stać na ła​sce czło​wie​ka, któ​ry nie pla​no​wał zo​stać ani mę​żem, ani oj​cem. Za​fir po​jął, dla​cze​go ucie​kła na Ma​je​edzie tak jak Ta​bi​nah. Pod​czas gdy jego drę​czy​ły wy​rzu​ty su​mie​nia po śmier​ci sio​stry, w niej na​ra​stał lęk. Nie​wie​le bra​ko​wa​ło, by stra​cił De​sti​ny tak

samo jak Ta​bi​nah. Pa​mię​tał, co prze​ży​wał, kie​dy otrzy​mał wia​do​mość o jej ry​zy​kow​nej wy​pra​wie. ‒ Nie mogę po​zwo​lić ci odejść – wy​krztu​sił przez ści​śnię​te gar​dło. Wło​żył w te sło​wa tyle uczu​cia, że po​pa​trzy​ła na nie​go py​ta​ją​co. Czyż​by wresz​cie do niej do​tarł? Czyż​by zro​zu​mia​ła, dla​cze​go za wszel​ką cenę pró​bu​je ją prze​ko​nać, żeby zo​sta​ła? Zro​bi​ła na​wet je​den nie​wiel​ki, chwiej​ny krok w jego kie​run​ku, ale na​stęp​ne zda​nie w mgnie​niu oka po​zba​wi​ło go złu​dzeń: ‒ Na​wet gdy​byś po​tra​fił prze​wi​dy​wać przy​szłość i za​gwa​ran​to​wał, że uro​dzę ci bez kom​pli​ka​cji zdro​we dziec​ko, nie je​stem ci prze​zna​czo​na – stwier​dzi​ła ze smut​kiem. ‒ Nie ro​zu​miesz, co dla mnie zna​czy, że od​da​łaś mi dzie​wic​two? Na​wet gdy​by nasz zwią​zek nie za​owo​co​wał po​czę​ciem, ho​nor na​ka​zy​wał​by mi cię po​ślu​bić. Tego wy​ma​ga na​sza tra​dy​cja. ‒ Ale ni​g​dy nie by​łam kan​dy​dat​ką na two​ją żonę, tyl​ko ostat​nią na​łoż​ni​cą przed ślu​bem z inną. Wsta​łeś z mo​je​go łóż​ka i po​je​cha​łeś na po​szu​ki​wa​nie od​po​wied​niej na​rze​czo​nej. Ja​koś ho​nor ci w tym nie prze​szko​dził. Co się zmie​ni​ło od tam​tej pory? Wszyst​ko, przede wszyst​kim jego na​sta​wie​nie do mał​żeń​stwa. Pa​mię​tał, co czuł, gdy pre​zen​to​wa​no mu ko​lej​ne pan​ny. W każ​dej twa​rzy szu​kał ry​sów De​sti​ny. Tę​sk​nił za nią, le​żąc sa​mot​nie w łóż​ku. Żad​na inna go nie in​te​re​so​wa​ła. Dla​te​go prze​rwał po​szu​ki​wa​nia. Jesz​cze za​nim do​wie​dział się, że za​szła w cią​żę, był pe​wien, że tyl​ko z nią pra​gnie zwią​zać swą przy​szłość. Z po​cząt​ku nie mógł dojść ze sobą do ładu. Drę​czy​ło go po​czu​cie winy, że sam do​ko​nał wy​bo​ru, za​miast po​słu​chać do​rad​ców. Czy miał pra​wo pójść za gło​sem ser​ca po tym, jak wy​mu​szał na Ta​bi​nah za​war​cie aran​żo​wa​ne​go mał​żeń​stwa, uniesz​czę​śli​wia​jąc ją tak bar​dzo, że pod​czas de​spe​rac​kiej pró​by uciecz​ki stra​ci​ła ży​cie? Na do​miar złe​go do kon​flik​tu su​mie​nia do​szła bo​le​sna świa​do​mość, że De​sti​ny po​szła z nim do łóż​ka, po​nie​waż za​wiódł ją ktoś, kogo ko​cha​ła. Nie po​tra​fi​ła go po​ko​chać, bo od​da​ła ser​ce in​ne​mu. Wstał, w peł​ni świa​do​my, że nie po​wi​nien jej zmu​szać do po​-

zo​sta​nia wbrew so​bie. Raz spró​bo​wał na​rzu​cić swą wolę sio​strze, za co za​pła​ci​ła naj​wyż​szą cenę. Wy​cią​gnął wnio​ski z tej tra​gicz​nej lek​cji. Nie po​wtó​rzy wię​cej tego błę​du. Za bar​dzo ko​chał De​sti​ny, żeby wy​wie​rać na nią pre​sję. Zro​bi dla niej wszyst​ko, łącz​nie ze zwró​ce​niem wol​no​ści, na​wet za cenę cier​pie​nia. ‒ Uniesz​czę​śli​wi​łem cię, tak samo jak Ta​bi​nah. Dam ci wszyst​ko, cze​go po​trze​bu​jesz, ale wiedz, że zo​sta​wiam ci wol​ność wy​bo​ru. Nie będę ni​cze​go na to​bie wy​mu​szał. Je​steś wol​na – do​dał z tak wiel​kim bó​lem ser​ca, że ostat​nie zda​nie le​d​wie prze​szło mu przez ści​śnię​te gar​dło. ‒ A co z zo​bo​wią​za​nia​mi wo​bec na​ro​du i oj​czy​zny? Za​fir za​uwa​żył, że po​bla​dła. Wpadł w po​płoch, że zno​wu ją zra​nił. ‒ Mam obo​wiąz​ki za​rów​no wo​bec kra​ju, jak i wo​bec dziec​ka, owo​cu na​szej mi​ło​ści. – Ce​lo​wo użył tego sło​wa, żeby wy​ba​dać jej re​ak​cję. Choć ko​cha​ła in​ne​go, skra​dła mu ser​ce. Wie​dział, że je​śli odej​dzie, za​bie​rze je ze sobą. De​sti​ny ze​sztyw​nia​ła, wy​czer​pa​na nie​ustan​ną woj​ną ner​wów. Jak mógł jej mó​wić o uczu​ciu, któ​rym gar​dził, któ​re uwa​żał za nie​do​rzecz​ną mrzon​kę? Nie wąt​pi​ła, że pró​bu​je nią ma​ni​pu​lo​wać, żeby za​trzy​mać ją w Ke​zo​ba​nie. ‒ To nie mi​łość, Za​fi​rze, tyl​ko fi​zycz​ny po​ciąg – za​pro​te​sto​wa​ła. – Zwy​kła zwie​rzę​ca żą​dza. ‒ Na​wet je​że​li tyl​ko na​mięt​ność zbli​ży​ła nas do sie​bie, skąd pew​ność, że nie na​ro​dzi​ło się z niej coś po​waż​niej​sze​go? Sta​nął nad nią tak jak oj​ciec, kie​dy chciał za​zna​czyć swą do​mi​na​cję. Po​nie​waż do​brze po​zna​ła tę tak​ty​kę, szyb​ko wsta​ła z miej​sca. Roz​gnie​wa​ło ją, że zno​wu z niej szy​dzi. ‒ To tyl​ko sło​wa, Za​fi​rze. A sło​wa mi nie wy​star​czą. ‒ Więc udo​wod​nię ci swo​ją ra​cję. – Nie zdą​ży​ła za​re​ago​wać, bo po​rwał ją w ob​ję​cia i wy​ci​snął na jej ustach za​chłan​ny po​ca​łu​nek. Roz​pa​lił w niej taki żar, że od​ru​cho​wo za​rzu​ci​ła mu ręce na szy​ję i przy​lgnę​ła do nie​go. Gdy przy​trzy​mał jej gło​wę, żeby po​głę​bić po​ca​łu​nek, od​da​ła go in​stynk​tow​nie. W koń​cu jed​nak zdro​wy roz​są​dek do​szedł do gło​su i spró​bo​wa​ła go ode​pchnąć.

Gdy wresz​cie ją pu​ścił i od​stą​pił do tyłu, na próż​no usi​ło​wa​ła wy​rów​nać przy​spie​szo​ny od​dech. ‒ Ni​cze​go mi nie udo​wod​ni​łeś, oprócz tego, że od​po​wia​dam ci jako ko​chan​ka – wy​dy​sza​ła. – To dla mnie za mało. Chcę wię​cej. Za​fir też cięż​ko od​dy​chał, ale za​sko​czył ją wy​raz twa​rzy, ja​kie​go ni​g​dy wcze​śniej nie wi​dzia​ła. Wy​glą​dał nie​mal bez​bron​nie, jak​by w koń​cu skru​szył ba​rie​ry, któ​re wo​kół sie​bie zbu​do​wał. ‒ Cze​go chcesz, De​sti​ny? – za​py​tał. ‒ Mał​żeń​stwa opar​te​go na mi​ło​ści – wy​zna​ła wresz​cie bez ogró​dek. ‒ Mi​łość roz​kwit​nie, je​śli jej po​zwo​lisz, je​że​li za​po​mnisz o czło​wie​ku, któ​ry zła​mał ci ser​ce i otwo​rzysz je dla tego, któ​ry cię ko​cha. ‒ O kim mó​wisz? – wy​krztu​si​ła z bez​gra​nicz​nym zdu​mie​niem, kom​plet​nie zbi​ta z tro​pu. ‒ Twier​dzi​łaś, że po​peł​ni​łaś ten sam błąd co two​ja mat​ka, że po​ko​cha​łaś ko​goś, kto nie od​wza​jem​nia two​ich uczuć. Kie​dy ujął jej dło​nie, ostat​nie zda​nie za​brzmia​ło w jej uszach zwie​lo​krot​nio​nym echem. Ra​dził jej otwo​rzyć ser​ce dla tego, któ​ry ją ko​cha… To zna​czy dla sie​bie? Nie śmia​ła so​bie ro​bić zbyt wiel​kich na​dziei. A je​że​li znów fał​szy​wie zin​ter​pre​to​wa​ła jego sło​wa? Fa​tal​nie, że po​są​dzał ją o mi​łość do in​ne​go, ale je​że​li otwo​rzy przed nim du​szę, czy nie wy​ko​rzy​sta jej sła​bo​ści prze​ciw​ko niej? ‒ Co to za czło​wiek? – za​py​tał z za​zdro​ścią w gło​sie. De​sti​ny po​my​śla​ła, że po​win​na za​ry​zy​ko​wać i po​sta​wić na szcze​rość. ‒ To wiel​ki przy​wód​ca, ktoś bar​dzo po​tęż​ny, taki, ja​kie​go ni​g​dy nie chcia​łam po​ko​chać. ‒ Kto to taki? ‒ Ty! Ci​sza, któ​ra po​tem na​stą​pi​ła, aż dzwo​ni​ła w uszach. Za​fir pa​trzył na nią z nie​do​wie​rza​niem, wręcz po​dejrz​li​wie, jak​by nie wie​rzył wła​snym uszom. ‒ Dla​cze​go nie chcia​łaś mnie po​ko​chać?

‒ Dla​te​go, że spę​dzi​łam dwa​dzie​ścia sześć lat ży​cia na ła​sce rów​nie wład​cze​go czło​wie​ka, któ​ry nie po​tra​fił dać mi​ło​ści na​wet wła​snym cór​kom. Oj​ciec rzą​dził nami że​la​zną ręką. Jest za​do​wo​lo​ny tyl​ko wte​dy, kie​dy spra​wu​je ab​so​lut​ną wła​dzę nad wszyst​ki​mi, któ​rzy go ota​cza​ją. Przez lata chro​ni​łam młod​szą sio​strę, znacz​nie bar​dziej bez​po​śred​nią niż ja, przed jego wy​bu​cha​mi gnie​wu. Te​raz, kie​dy uzy​ska​ła sa​mo​dziel​ność, przy​je​cha​łam tu, po​nie​waż dłu​żej nie po​tra​fię tak żyć. Umo​wa z tobą stwa​rza​ła mi szan​sę uciecz​ki. Za​fi​ra za​szo​ko​wa​ło nie tyl​ko jej wy​zna​nie mi​ło​ści, ale i hi​sto​ria z dzie​ciń​stwa. Nic dziw​ne​go, że tak twar​do ne​go​cjo​wa​ła wa​run​ki kon​trak​tu. Ro​bi​ła, co w jej mocy, żeby umknąć przed czło​wie​kiem, któ​ry po​wi​nien za​pew​nić jej opie​kę. Przed ro​dzo​nym oj​cem. ‒ To praw​da, że spra​wu​ję wła​dzę, ale dla do​bra mo​je​go na​ro​du i kra​ju. Ni​g​dy nie spró​bu​ję ni​ko​go zdo​mi​no​wać. Już ni​g​dy wię​cej – obie​cał so​len​nie. ‒ Ni​g​dy wię​cej? ‒ Jak my​ślisz, dla​cze​go Ta​bi​nah ucie​ka​ła? Dla​cze​go wzię​ła mo​je​go ko​nia, sil​ną be​stię, któ​rej nie po​tra​fi​ła okieł​znać? Po​nie​waż za​bro​ni​łem jej wyjść za mąż za czło​wie​ka, z któ​rym do​ra​sta​ła, któ​re​go zna​ła i ko​cha​ła od naj​młod​szych lat. Zmu​sza​łem ją do mał​żeń​stwa z in​nym. Je​cha​ła do swo​je​go uko​cha​ne​go. Pla​no​wa​ła uciec ra​zem z nim. Moja ty​ra​nia kosz​to​wa​ła ją ży​cie – wy​znał ze skru​chą. Nie mógł so​bie da​ro​wać swo​je​go po​stę​po​wa​nia wo​bec sio​stry. Po​wi​nien ją le​piej ro​zu​mieć. Żyli w dwu​dzie​stym pierw​szym wie​ku. Po​jął, że nad​szedł czas na zmia​ny. Uświa​do​mił to so​bie w mo​men​cie, gdy De​sti​ny wy​zna​ła, że po​ko​cha​ła ko​goś bez wza​jem​no​ści. To, co jej od​po​wie​dział, wy​pły​nę​ło z głę​bi ser​ca. Na​praw​dę ją ko​chał. Lecz De​sti​ny na​dal mil​cza​ła. Praw​do​po​dob​nie ża​ło​wa​ła swe​go wy​zna​nia. ‒ Wi​dzę, że moje sło​wa utwier​dzi​ły cię w prze​ko​na​niu, że je​stem de​spo​tą, ja​kie​go się oba​wiasz – wes​tchnął cięż​ko. Opu​ścił ręce i od​wró​cił gło​wę, żeby nie na​po​tkać jej oskar​ży​ciel​skie​go spoj​rze​nia. Po​jął, że nic nie zy​skał. Po​sta​wił swój los na jed​ną

kar​tę i prze​grał. Nie po​zo​sta​ło mu nic in​ne​go, jak z niej zre​zy​gno​wać. ‒ Za​fi​rze! Za​wo​ła​ła go tak ła​god​nie, że ser​ce w nim na chwi​lę za​mar​ło. Po​now​nie zwró​cił ku niej gło​wę, ale nie wy​po​wie​dział ani sło​wa. ‒ Ta​bi​nah nie zgi​nę​ła z two​jej winy – za​pew​ni​ła. ‒ Dla​cze​go tak uwa​żasz? ‒ Za​ko​cha​ni tra​cą roz​są​dek. Po​peł​nia​ją róż​ne sza​leń​stwa, ta​kie jak na przy​kład po​ślu​bie​nie szej​ka z da​le​kie​go pu​styn​ne​go kra​ju. Za​fir nie wie​rzył wła​snym uszom. Zmarsz​czył brwi z nie​do​wie​rza​niem i ru​szył w jej kie​run​ku. Gdy pod​nio​sła na nie​go wzrok, zo​ba​czył w jej oczach bez​gra​nicz​ną mi​łość. W tym mo​men​cie zy​skał pew​ność, że zna​lazł oso​bę, któ​rej od​dał ser​ce na za​wsze. Jego De​sti​ny, jego prze​zna​cze​nie. ‒ Na​praw​dę tego chcesz? ‒ Tak, ale co zro​bisz, gdy test wy​ka​że, że odzie​dzi​czy​łam po ma​mie cho​ro​bę, któ​ra ode​bra​ła jej ży​cie? ‒ Ra​zem po​ko​na​my wszel​kie prze​szko​dy. Ko​cham cię, De​sti​ny. Nic in​ne​go się nie li​czy. Pra​gnę z tobą spę​dzić resz​tę ży​cia. ‒ A je​że​li nie będę mo​gła mieć dzie​ci? Jak speł​nisz swój obo​wią​zek wo​bec pań​stwa? ‒ Na ra​zie nie łam so​bie nad tym gło​wy. Mój le​karz za​pew​ni ci naj​lep​szą opie​kę. ‒ W ta​kim ra​zie dzię​ki two​jej mi​ło​ści prze​trwam wszyst​ko, bo bar​dzo cię ko​cham, Za​fi​rze. Za​fir wziął ją na ręce i wy​niósł z kom​na​ty na dłu​gie ko​ry​ta​rze, nie ba​cząc, że peł​no na nich służ​by. ‒ Do​kąd mnie za​bie​rasz? – spy​ta​ła ko​kie​te​ryj​nie. ‒ Do kom​na​ty szej​ka. ‒ To nie​zgod​ne z pro​to​ko​łem. Co lu​dzie po​my​ślą? ‒ Że ko​cham cię do sza​leń​stwa. I będą mie​li ra​cję.

EPILOG ‒ Mam dla cie​bie pre​zent – oznaj​mił Za​fir, pod​cho​dząc do De​sti​ny od tyłu. Gdy za​mknął ją w ob​ję​ciach i przy​tu​lił, roz​pa​lił w niej pło​mień po​żą​da​nia. Po​pa​trzy​ła na pa​ła​co​we ogro​dy i pu​sty​nię za nimi. W jej ży​ciu za​szło wie​le zmian – wszyst​kie po​zy​tyw​ne. Zy​ska​ła wspa​nia​łe​go męża, któ​re​go ko​cha​ła, i ma​leń​kie​go syn​ka, za któ​rym nie wi​dzie​li świa​ta. Nie​mal za​po​mnia​ła o daw​nych oba​wach, gdy wy​nik te​stu nie wy​ka​zał dzie​dzicz​nej cho​ro​by. Obec​nie wie​dzia​ła, że nie odzie​dzi​czy​ła po mat​ce ni​cze​go oprócz pra​gnie​nia mi​ło​ści. Za kil​ka go​dzin przy​je​dzie do niej sio​stra. Od​wie​dza​ła ją re​gu​lar​nie co mie​siąc. Jak mo​gła​by pra​gnąć cze​go​kol​wiek wię​cej? ‒ Nie po​trze​bu​ję da​rów, Za​fi​rze – za​pew​ni​ła, od​wra​ca​jąc się do nie​go. – Otrzy​ma​łam wię​cej, niż mo​gła​bym so​bie wy​ma​rzyć. Za​fir po​ca​ło​wał ją de​li​kat​nie. Jego usta za​po​wia​da​ły nie​ziem​skie roz​ko​sze. ‒ My​ślę, że ten przyj​miesz z ra​do​ścią. – Wziął ją za rękę i wy​pro​wa​dził z kom​na​ty ku staj​niom. ‒ Dla​cze​go tam idzie​my? Czyż​byś ku​pił no​we​go ko​nia? ‒ Do​sko​na​le mnie znasz – po​twier​dził ze znie​wa​la​ją​cym uśmie​chem, od któ​re​go top​nia​ło jej ser​ce. Po​dą​ży​ła za nim, żeby spra​wić mu przy​jem​ność. Gdy przy​by​li na miej​sce, za​sko​czył ją wi​dok Mil​ly. ‒ Co tu ro​bisz?! – wy​krzyk​nę​ła z bez​gra​nicz​nym zdu​mie​niem. – My​śla​łam, że przy​le​cisz do​pie​ro wie​czo​rem. ‒ Na​stą​pi​ła zmia​na pla​nów – od​rze​kła jej sio​stra, z uśmie​chem otwie​ra​jąc drzwi bok​su. De​sti​ny za​par​ło dech, gdy uj​rza​ła gnia​dą klacz, z za​do​wo​le​niem żu​ją​cą sia​no. Na​tych​miast roz​po​zna​ła El​lie, któ​rą jej oj​ciec ka​zał sprze​dać. Po​gła​ska​ła je​dwa​bi​stą grzy​wę. El​lie też ją po​zna​ła. Na​tych​miast za​czę​ła ją ob​wą​chi​wać.

‒ Jak ją zna​la​złeś? – spy​ta​ła Za​fi​ra ze łza​mi wzru​sze​nia w oczach. ‒ Przy po​mo​cy Mil​ly. De​sti​ny po​pa​trzy​ła na sio​strę ze zdu​mie​niem. ‒ Ja​kim cu​dem zdo​ła​łaś do​cho​wać ta​jem​ni​cy? ‒ Z naj​wyż​szym tru​dem – przy​zna​ła szcze​rze Mil​ly. Za​fir ujął dło​nie żony, przy​cią​gnął ją do sie​bie i zaj​rzał jej głę​bo​ko w oczy. ‒ Do​kład​nie rok temu przy​by​łaś do Ke​zo​ba​nu. Przy​nio​słaś mi słoń​ce, ra​dość i na​dzie​ję na nowe ży​cie. Chcia​łem uczcić tę waż​ną rocz​ni​cę. Nie wy​obra​ża​łem so​bie lep​sze​go upo​min​ku niż koń, z któ​rym mu​sia​łaś się roz​stać. De​sti​ny po​dzię​ko​wa​ła mu pro​mien​nym uśmie​chem. ‒ Bar​dzo cię ko​cham, szej​ku Za​fi​rze Al Asma​ri. ‒ Ja cie​bie też, moja naj​uko​chań​sza De​sti​ny, moje je​dy​ne prze​zna​cze​nie.

[1] Aba​ja – wierzch​nie okry​cie no​szo​ne w kra​jach mu​zuł​mań​skich, przy​po​mi​na​ją​ce dłu​gą suk​ma​nę bez rę​ka​wów (przyp. tłum.). [2] De​sti​ny ozna​cza po an​giel​sku prze​zna​cze​nie (przyp. tłum.). [3] An​ty​trom​bi​na – biał​ko krwi za​po​bie​ga​ją​ce po​wsta​wa​niu za​krze​pów w na​czy​niach krwio​no​śnych (przyp. tłum.).