To tylko piraci_! - Suzanne Selfors

Suzanne Selfors To tylko piraci?! Przełożył Michał Zacharzewski

Wydanie oryginalne: Original title: Smells Like Pirates Copyright © 2012 by Suzanne Selfors First Edition: November 2012 Wydanie polskie: Copyright © for the Polish edition by Grupa Wydawnicza Foksal, Warszawa 2015 Projekt okładki: Tomasz Majewski Redakcja, korekta i skład: Dolina Literek ISBN 978-83-280-2276-8 Grupa Wydawnicza Foksal sp. z o.o. ul. Foksal 17, 00-372 Warszawa tel. 22 828 98 08, 22 894 60 54 [email protected] www.gwfoksal.pl All rights reserved Wszelkie prawa zastrzeżone Skład wersji elektronicznej: Michał Olewnik / Grupa Wydawnicza Foksal Sp. z o.o. i Tomasz Szymański / Virtualo Sp. z o.o.

Spis treści Dedykacja Motto L.O.S.T. Oficjalny certyfikat członkostwa Część pierwsza. Mleczna Dolina Rozdział 1. Słodko-kwaśna szesnastka Rozdział 2. Jedyna taka okazja Rozdział 3. Więzień nr 90 Rozdział 4. Złe wiadomości

Część druga. Hotel Mockingbirda Rozdział 5. Ostrzeżenie sprzątaczki Rozdział 6. Cmentarz Mockingbirdów Rozdział 7. Rada zmarłego Rozdział 8. ZNALEZIONE Rozdział 9. Złodziej mapy Rozdział 10. Czyścicielka

Część trzecia. Kwatera główna ZNALEZIONE Rozdział 11. Kryjówka Lorelei Rozdział 12. Zemsta więźnia nr 90 Rozdział 13. Stróżujący Ciapek Rozdział 14. Zgubione i znalezione Rozdział 15. Brzuch rekina wielorybiego Rozdział 16. Ucieczka więźnia nr 90

Część czwarta. Klub Map Miesiąca Rozdział 17. Wyprawa na najwyższe piętro Rozdział 18. Biuro nawigacji gwiezdnej Rozdział 19. Podniebny smok Rozdział 20. Sekret Macdoodle’a Rozdział 21. Pod szklaną kopułą Rozdział 22. Świat na włosku Rozdział 23. Więcej złych wiadomości

Część piąta. Żywioł wody Rozdział 24. Wskocz do jeziora! Rozdział 25. Podwodna przejażdżka Rozdział 26. Cała naprzód! Rozdział 27. Królowa Skarbów Rozdział 28. Zakorkowane meduzy Rozdział 29. Skrzynia kapitana Conrada

Część szósta. Kraina smoków Rozdział 30. Sekret Rumpolda Rozdział 31. Żółta kula śliny Rozdział 32. W smoczej głowie Rozdział 33. Zawiniątko pełne łupów

Część siódma. Dom Rozdział 34. Kolejna dżentelmeńska umowa Rozdział 35. Nowym prezesem zostaje… Rozdział 36. Najlepszy prezent urodzinowy Rozdział 37. Powrót więźnia nr 90

Podziękowania

Dla moich skarbów – Walkera i Isabelle

Drogi Czytelniku! Witaj na kartach kolejnej opowieści o Homerze i jego psie. Pewnie czytałeś już dwa poprzednie tomy przygód Homera Puddinga i doskonale wiesz, że każdy z nich zaczęłam od pewnej obietnicy. Jeśli jednak to pierwszy tom serii, jaki znalazł się w twoich rękach, to… zapewne mieszkałeś do tej pory na bezludnej wyspie, czyli w miejscu, gdzie co najwyżej można grać w kręgle kokosami i budować zamki z piasku. Naprawdę współczuję! W każdym razie pozwól, że wprowadzę cię w temat. Otóż po raz trzeci obiecuję, że żaden pies nie umrze w tej książce. To spora ulga dla wszystkich miłośników zwierząt! Bohaterowie natkną się oczywiście na liczne niebezpieczeństwa. Podczas najstraszniejszych scen będziesz pewnie krzyczeć, więc rozważ czytanie tej powieści w miejscu, w którym nikt nie uzna cię za wariata. A kiedy zbliżysz się do końca, prawdopodobnie zemdlejesz z emocji. Zabezpiecz się więc przed urazem głowy i załóż odpowiedni kask. Jeśli masz zwyczaj obgryzania paznokci z emocji, zaopatrz się w rękawiczki odporne na kąsanie. Pisanie trzeciego tomu przygód Homera i jego psa wstrząsnęło mną. Jednocześnie nie spodziewałam się, że będę się tak dobrze bawić. Kiedy zakończyłam pracę nad książką, wzięłam długi urlop. Także i tobie zalecam wakacje po zakończeniu lektury. Dzięki temu uspokoisz się i oczyścisz myśli. Siedząc przy hotelowym basenie, sięgnij po coś lekkiego, najlepiej historyjkę o tęczy i motylkach. Trzymaj się natomiast z daleka od tych paskudnych opowieści o martwych psach. Po prostu nie czytaj ich i tyle. Miłej lektury!

Łapy precz od moich łupów! pirat Rumpold Smeller

L.O.S.T. Oficjalny certyfikat członkostwa Niniejszym potwierdzam, że pan Homer Winslow Pudding otrzymał dożywotnio członkostwo w Stowarzyszeniu Legend, Odkryć, Skarbów i Tajemnic i w związku z tym ma prawo do wszystkich związanych z tym korzyści, w tym dostępu do biblioteki L.O.S.T, opieki i wsparcia pozostałych członków stowarzyszenia, jak również pomocy finansowej. Jeśli kiedykolwiek i w jakichkolwiek okolicznościach pan Homer Winslow Pudding złamie obietnicę utrzymania stowarzyszenia w sekrecie, zostanie z niego dożywotnio usunięty. Co więcej, jeśli kiedykolwiek i w jakichkolwiek okolicznościach pan Homer Winslow Pudding zdecyduje się naruszyć cel statutowy L.O.S.T., którym jest poszukiwanie skarbów dla dobra ludzkości, również zostanie ze stowarzyszenia dożywotnio usunięty. Podpisano: Jego Eminencja lord Mockingbird XVIII UWAGA: Stowarzyszenie L.O.S.T. nie ponosi odpowiedzialności za nieudane próby odnalezienia skarbów oraz przedwczesne lub oczekiwane zgony podczas wypraw.

Część pierwsza Mleczna Dolina

Rozdział 1 Słodko-kwaśna szesnastka Na koziej farmie Puddingów rozpoczynał się właśnie niemal idealny poranek. Słońce wstało przy akompaniamencie koguciego piania i zaświeciło prosto w okno sypialni Homera Puddinga, łaskocząc go swoimi ciepłymi promieniami w policzki. Na parapecie usiadł ptak. Po chwili jego śpiew niósł się w powietrzu. Zapach naleśników z borówkami oraz smażonego bekonu wspinał się po schodach, wypełniając aromatem cały pokój. W końcu rozległ się też głos przepełniony miłością. – Wstawaj z łóżka, ty ośle! No dobra, głos nie był przepełniony miłością. To był pochmurny, gderliwy głos należący do siostry Homera, Gwendolyn Maybel Pudding. „Gdyby znała wszystkie moje tajemnice, nie nazywałaby mnie osłem”, pomyślał chłopiec i ziewnął, a potem spojrzał na wykrzywioną twarz siostry. – Która godzina? – zapytał. – A czy ja wyglądam na budzik? – warknęła. – Mama kazała mi wyciągnąć cię z łóżka, więc wstawaj wreszcie! – dodała i wyszła z pokoju tak energicznie, że jej laboratoryjny fartuch uniósł się w powietrze. Paskudny charakter Gwendolyn był zdaniem mamy pochodną jej wieku. Dziewczyna miała piętnaście lat i trzysta pięćdziesiąt dziewięć dni, a więc technicznie rzecz biorąc, była nastolatką. – Nie musisz być dla mnie niemiła, tylko dlatego, że masz pryszcze – odpowiedział Homer, kiedy fartuch zniknął mu z oczu. – Urrr! – zgodził się leżący tuż obok niego pies. Choć wyglądał na zwyczajnego basseta, z całą pewnością nie był zwyczajny. Zwyczajny basset miałby bardzo rozwinięty zmysł powonienia. A ponieważ świat jest dość cuchnącym miejscem, spędzałby mnóstwo czasu, podążając za tym, co dyktuje mu nos. Nos tego psa nie do końca działał. Nie wyczuwał cuchnących śmieci,

rozbrykanych królików ani babcinej pieczeni. Czuł zaledwie jedną jedyną rzecz – skarby. Dlatego też stanowił najpilniej strzeżony sekret Homera. Pies przewrócił się na swój wyjątkowo długi grzbiet i wyprostował wyjątkowo krótkie nóżki, przygotowując swój biały brzuszek na poranne drapanie. Homer spełnił jego życzenie. Zwierzę pojawiło się na farmie Puddingów wiosną i od tego czasu spędzało każdą noc, śpiąc tuż obok swojego pana. Niektóre z tych nocy wypełnione były emocjami i niebezpieczeństwami, gdyż chłopiec podążał za swoim marzeniem – chciał zostać słynnym poszukiwaczem skarbów. Sierpień okazał się jednak dość nudny – dzień w dzień błękitne niebo, dzień w dzień te same obowiązki, dzień w dzień zastanawianie się, kiedy nadciągnie kolejna przygoda. – Urrr! – poskarżył się pies, gdy pan przestał go drapać. – Powinniśmy zejść na dół – stwierdził Homer. – Albo Gwendolyn zje nasze naleśniki! Latem większość dzieciaków spała do oporu i śniła o jeździe na rowerze, pływaniu czy puszczaniu latawców. Puddingowie zawsze wstawali wcześnie. Tak wyglądała rzeczywistość na koziej farmie. Po przebraniu się w strój roboczy – parę dżinsów i koszulę w kratkę – Homer zrobił to, co zawsze robił o poranku. Zajrzał pod swoje łóżko. Położył się na brzuchu, odsunął parę brudnych skarpetek i uniósł luźną klepkę podłogową. Zajrzał do skrytki i sprawdził, czy wciąż są w niej trzy cenne przedmioty: certyfikat członkowski L.O.S.T., strój zawodowego poszukiwacza skarbów oraz książka Rzadkie gady, które złapałem i wypchałem, zawierająca najcenniejszą piracką mapę skarbu na świecie. Dlaczego była to najcenniejsza piracka mapa skarbu na świecie? Ponieważ narysował ją sam Rumpold Smeller, pirat, który przez niemal całe życie podróżował i zgromadził skarb przechodzący wszelkie wyobrażenia. I Homer mógł do niego dotrzeć! Chłopiec uśmiechnął się i umieścił klepkę na swoim miejscu. Pod łóżkiem niczego nie brakowało. Wyprowadził psa na korytarz i zszedł z nim po schodach do kuchni.

Zapach śniadania nęcił go. Samo pomieszczenie było bardzo przytulne. W oknach wychodzących na ogród warzywny wisiały firanki w kratkę. Lodówkę całkowicie pokrywały magnesy ze zwierzętami mieszkającymi na farmie, a na ladzie stał niebieski dzbanek z polnymi kwiatami. Mama krzątała się przy kuchence, jej brązowe loki wciąż podskakiwały. Tata siedział po drugiej stronie stołu, czytając „Niedzielną Gazetę Miejską”. Pasek zwisał mu spod kombinezonu. Gwendolyn niemal leżała na krześle i siorbała sok pomarańczowy. Miejsce naprzeciwko niej zajął Pisk, młodszy brat Homera. Bawił się zabawkową ciężarówką, jednak nagle znieruchomiał i uśmiechnął się na widok chłopca. – Cześć, Homer! – Cześć, Pisk! Pies machając ogonem, podszedł do swojej miski. Ponieważ czuł tylko skarby, nie był zbyt wybredny. Potrafił zjeść but, kawałek drewna, robaka czy na przykład szczypczyki do paznokci. Tata z reguły wypełniał jego miskę resztkami z obiadu, ale Pisk czasami podrzucał mu dziwne rzeczy, dlatego Homer zawsze sprawdzał, co zwierzę ma w misce. – Pisk – powiedział, sięgając po ślimaka – nie karm psa brzuchonogami, dobrze? Maluch zachichotał. Futrzak zaczął wcinać mięso, więc Homer usiadł na swoim krześle naprzeciwko ojca. Westchnął i spojrzał na pusty talerz. Potem znowu westchnął i spojrzał za okno. Postukał palcami w obraz. Wyglądało na to, że czeka go kolejny długi, gorący, nudny i całkowicie zwyczajny sierpniowy dzień. Dla osoby z zewnątrz ta scena z życia Puddingów wydałaby się całkowicie normalna – ot, zwykła rodzina siedzi w kuchni przy śniadaniu. Tyle że to nie była zwykła rodzina. Choć Homer wyglądał na zwyczajnego dwunastolatka, w rzeczywistości był najmłodszym członkiem Stowarzyszenia Legend, Odkryć, Skarbów i Tajemnic – tajnej organizacji skupiającej poszukiwaczy skarbów. Jego rodzina wiedziała, że chłopiec marzy, żeby być poszukiwaczem skarbów,

jednak nie miała pojęcia, że nim jest. Złożył obietnicę, że nikomu o tym nie powie. Czasami martwił się, że nie może opowiedzieć bliskim o tym, jak wyskoczył z samolotu i jak znalazł harmoniczne kryształy w jaskini albo jak pokonał diaboliczną Madame la Directeur. Jednak wiedział, że z przysięgami nie ma żartów. – Zastanawiałam się nad pewnym pomysłem – powiedziała mama, nakładając naleśniki oraz bekon na talerze. – Nad czym? – spytał tata, przewracając stronę w gazecie. – Pomysłem na słodką szesnastkę Gwendolyn. „Słodką szesnastkę? – pomyślał Homer, polewając naleśniki syropem. – Raczej kwaśną szesnastkę!”. – Myślę o imprezie urodzinowej z motylkami albo kucykami. – Mama się uśmiechnęła, a jej brązowe oczy zabłysły. Usiadła obok córki. – A może tematem przewodnim będą pluszowe misie? – Mamo! – jęknęła dziewczynka i zsunęła się jeszcze niżej. – Nie jestem już dzieckiem. Te pomysły są upiorne! – Ja lubię misie! – zawołał Pisk, a syrop ściekał mu po brodzie. Pies przeszedł przez kuchnię i stanął u jego stóp. Opłacało się tam stać, bo blisko połowa jedzenia chłopca lądowała na podłodze. Pani Pudding zamieszała kawę. – Jeśli nie podobają ci się moje pomysły, to co chciałabyś zobaczyć na swoich urodzinach? – Padlinę – odpowiedziała dziewczynka. Mama westchnęła, Pisk zachichotał, a tata zamknął gazetę i się skrzywił. Homer nawet nie drgnął. Wydawało mu się oczywiste, że jego siostra właśnie to zasugeruje. Od lat pragnęła zostać królewskim wypychaczem i pracować w Muzeum Historii Naturalnej. Na razie miała w stodole własne laboratorium, gdzie ćwiczyła na martwych zwierzętach. – To musi być świeża padlina – dodała Gwendolyn. – Bez robaków. – Kochanie, nie możesz oczekiwać, że udekoruję salę padliną! – Dlaczego nie? To moje urodziny. – Zapomnij o tym! – huknął tata i pacnął dłonią w stół. – Moja córka nie będzie obchodzić urodzin w towarzystwie zdechłych zwierząt. Wybierz sobie jedną z tych dekoracji, które zaproponowała

mama! Gwendolyn zerwała się na równe nogi i powiedziała to samo co dzień wcześniej i dwa dni wcześniej. – Całkowicie! Niszczycie! Moje życie! – Nikt nie niszczy ci życia – zaprotestowała mama. – Chcemy, żebyś miała słodką imprezę urodzinową. Kupiliśmy ci już z tatą prezent. Homer w zeszłym tygodniu specjalnie pojechał do miasteczka po jakiś drobiazg. Prawda, Homerze? Tym razem chłopiec drgnął. To prawda, pojechał do miasteczka po prezent dla Gwendolyn. Zabrał jednak ze sobą łopatę i wykrywacz metali. Ten zaś bez przerwy piszczał, więc chłopiec bez przerwy kopał. W rezultacie całkowicie zapomniał o siostrze. Poszukiwanie prezentów nie było tak interesującym zajęciem jak poszukiwanie skarbów, nawet jeśli całodzienna praca zakończyła się odnalezieniem jedynie kilku zardzewiałych puszek. – Uch, tak, mam prezent – skłamał. Zamierzał wybrać się do sklepu po południu, zaraz po wypełnieniu wszystkich obowiązków. Gwendolyn spojrzała na niego zza swoich długich, brązowych włosów. – Masz dla mnie prezent? – Tak – odpowiedział i wepchnął sobie do ust cały naleśnik. To na wypadek, gdyby siostra miała do niego więcej pytań. Dziewczynka uśmiechnęła się złowieszczo. – Jeśli kupiłeś mi prezent, to na pewno ukryłeś go gdzieś w domu, prawda? Założę się, że go znajdę! – Gwendolyn Maybel Pudding – wtrąciła mama. – Z prezentami zaczekasz aż do imprezy. A teraz usiądź i zjedz śniadanie. Homer żuł borówki. Czuł, jak pękają mu w ustach. Intensywnie myślał. Co mógłby kupić swojej humorzastej siostrze, która spędzała całe dnie na wypychaniu wiewiórek i świstaków? Bon na zakupy w Krainie Lodów nie wydawał się zbyt dobrym pomysłem. Na podwórku psy zaczęły szczekać. Mieszkające na farmie futrzaki, Max, Gus i Lulu, czymś się wyraźnie zdenerwowały. Pies zlizywał

właśnie syrop z palców Piska, jednak podbiegł do kuchennych drzwi i dołączył do nich. – Co to za wrzawa? – zapytał tata. Nagle ktoś zapukał. Tata poprawił szelki kombinezonu i podszedł do drzwi. – O, cześć! – powiedział. – Co tu robisz? Reszta rodziny odwróciła się i spojrzała w stronę drzwi. Tata zasłaniał jednak cały widok. „To nie może być pani listonosz – pomyślał Homer. – Nie w niedzielę. To pewnie jakiś sąsiad”. – Dzień dobry – odezwał się gość. – Znaczy się… Homer jest w domu? Mam dla niego ważną wiadomość! Serce chłopca mocniej zabiło. Doskonale znał ten głos!

Rozdział 2 Jedyna taka okazja Do kuchni wszedł mężczyzna. Wsunął swoje długie, czarne włosy za uszy i rozejrzał się dookoła. Jego wzrok padł na Homera. Chłopiec zerwał się z krzesła. – Cześć, Ajitabh! – zawołał. Ajitabh (wymawiaj: aaa-dżi-tab) nie odwzajemnił uśmiechu. Zmrużył jedynie swoje czarne oczy i przesunął ręką po cieniutkich wąsach i spiczastej bródce. Mężczyzna był doktorem wydziału wynalazków i członkiem Stowarzyszenia L.O.S.T. Przyjaźnił się z wujkiem Homera, znanym poszukiwaczem skarbów, który zmarł kilka miesięcy wcześniej. Od tego czasu był również mentorem chłopca. Reszta rodziny Puddingów poznała go na targu w Mlecznej Dolinie. Już pierwszego dnia Pies rozpoczął szaleńczą pogoń, podczas której zniszczył zjeżdżalnię uwielbianą przez mieszkańców. Ajitabh, wybitny projektant, wybudował nową, znacznie lepszą, którą od razu wszyscy pokochali. – Cześć, Homerze – powiedział poważnym tonem i nachylił się nad jego futrzakiem. – Cześć, Psie. Zwierzę w odpowiedzi zaczęło uderzać go ogonem w nogę. Mama wyciągnęła talerz z kredensu. – Zjesz z nami śniadanie? – zapytała i postawiła go na stole, ale mężczyzna pokręcił głową. – Byłoby miło, ale spieszy mi się – wyjaśnił. – Wydarzyło się coś ważnego? – domyślił się tata. – Właśnie! – Ajitabh zakasał rękawy swojej białej koszuli i sięgnął do tylnej kieszeni spodni koloru khaki. Wyciągnął z niej kopertę, którą wręczył Homerowi. – To zaproszenie. Chłopiec spodziewał się zobaczyć na niej pieczęć Stowarzyszenia L.O.S.T., ale tak się nie stało. Koperta wyglądała zwyczajnie. Nie miała pieczęci ani adresu zwrotnego. Nic. Otworzył ją i wyciągnął ze środka kartkę. – Co to? – zainteresowała się mama.

Homer zaczął czytać na głos. Do: Homera W. Puddinga Kozia Farma Puddingów Ulica Uśmiechniętej Kozy Mleczna Dolina Od: Lewisa Dimknoba, królewskiego kartografa Siedziba Klubu Map Miesiąca Bulwar Kierunków Miasto Gratulujemy, panie Pudding! Wylosowaliśmy pańskie nazwisko spośród nazwisk wszystkich naszych subskrybentów. Z przyjemnością zapraszamy Pana na VIP-owską wycieczkę po naszej redakcji. To jedyna taka okazja i z pewnością się nie powtórzy. Z niecierpliwością czekamy na Pana w najbliższy poniedziałek, 20 sierpnia, w samo południe. Podpisano: Lewis Dimknob królewski kartograf – Wow! – westchnął chłopiec. – Ale fajnie! Uwielbiam Klub Map Miesiąca! – VIP-owską? – mruknęła Gwendolyn. – Jakim cudem on bez przerwy dostaje VIP-owskie zaproszenia? O co tu chodzi? VIP oznacza „bardzo ważną osobę”. W rzeczywistości było to dopiero drugie takie zaproszenie. Pierwsze chłopiec dostał z Muzeum Historii Naturalnej i doprowadziło go do spotkania z Madame la Directeur, odkrycia jej podziemnej kryjówki oraz otarcia się o śmierć w paszczy żółwia ludojada. To zaproszenie wydawało się o wiele bezpieczniejsze. – Mogę jechać? – zapytał. – Bardzo mi zależy!

– Ale to jest jutro – zaniepokoiła się mama. – Nie ma zbyt wiele czasu. – Najserdeczniej za to przepraszam – stwierdził Ajitabh ze swoim śpiewnym akcentem. – Jako członek zarządu klubu zostałem poproszony o przywiezienie listu już w zeszłym tygodniu, ale pewne okoliczności uniemożliwiły mi wcześniejszy przyjazd – dodał i posłał Homerowi poważne spojrzenie. – Musimy natychmiast ruszać, kolego. Chłopiec spojrzał pytająco na swojego ojca. Czyżby sierpniowa nuda miała się wreszcie zakończyć? – Jak długo go nie będzie? – zapytał ojciec. – Tego nie jestem pewien – odpowiedział gość. – Sama biblioteka Klubu Map Miesiąca mieści się na trzech piętrach. Zarezerwowałem dla nas pokój w bardzo przytulnym hotelu. Będę się opiekował pańskim synem. Nie ma się pan czego obawiać. – To rzeczywiście wygląda na cudowną okazję – stwierdziła mama. – Homer uwielbia mapy. Zawsze je kochał. Jednak jest jeden warunek – musi wrócić na szesnaste urodziny swojej siostry. Odbędą się w najbliższą sobotę. – Spoko. To nie powinno stanowić problemu. – To mogę jechać? Homer wyszczerzył się tak szeroko, że kąciki jego ust niemal sięgnęły uszu. Jednak Ajitabh się nie uśmiechał. Zmarszczył za to brwi, jakby zmagał się z jakimiś problemami. „Dlaczego nie jest szczęśliwy? – zastanawiał się chłopiec i podszedł bliżej. – I dlaczego nie pachnie osłoną chmurową?”. Wyjrzał przez okno, lecz zamiast chmurokoptera, którym mężczyzna zazwyczaj latał, zobaczył zwykłą czarną limuzynę. – Możesz jechać – stwierdził tata. – Ale Gwendolyn będzie musiała przejąć twoje obowiązki. – Nie ma mowy! – jęknęła dziewczynka i zrobiła się czerwona. – Homer jedzie na kolejne wakacje, a ja znów muszę za niego harować? Jestem na to zbyt zajęta. – Ja zajmę się jego obowiązkami – zaproponował Pisk. – Wynagrodzę ci to, kiedy wrócę – obiecał Homer siostrze. – Przez okrągły tydzień będę pracował za ciebie.

Gwendolyn zaczęła żuć wargę, intensywnie się nad czymś zastanawiając. – Naprawdę chcesz jechać? – Tak. – Więc powiedz, gdzie ukryłeś prezent dla mnie. – Gwendolyn Maybel Pudding – zaprotestowała mama. – Zaczekasz z tym do swoich urodzin. To ostateczna decyzja. – Dobrze! – zawołała dziewczynka i wskazała brata palcem. – Ale on będzie pracował za mnie przez okrągły miesiąc! – Zgoda – powiedział Homer i niemal westchnął z ulgą. Bał się, że siostra zmusi go do zastępowania jej przez okrągły rok. – Pomogę ci się spakować – zaproponowała mama. Gdyby chłopiec pakował się sam, zajrzałby do komody, wyciągnął przypadkowe ciuchy i wrzucił do plecaka tak szybko, jak to możliwe. Jednak mama nie chciała, żeby jej syn wyjeżdżał bez zapasu czystej bielizny i skarpetek. – Zaczekaj – powiedziała, gdy sięgnął wreszcie po plecak. – Zapomniałbyś o szczoteczce do zębów – dodała i wsunęła mu ją do kieszeni. – Jeśli nie będziesz ich mył, zrobią ci się dziury. Homerowi nie przeszkadzałoby, gdyby jego zęby porósł mech. Chciał tylko jak najszybciej wskoczyć do samochodu Ajitabha i opuścić farmę. – Ja też chciałem kiedyś zostać kartografem – powiedział pan Pudding Ajitabhowi, kiedy chłopiec wrócił do kuchni. – Homer odziedziczył tę pasję po mnie. – Ruszajmy! – zawołał chłopiec, sięgając po niebieską smycz. Potem uściskał wszystkich na pożegnanie (nie licząc Gwendolyn, która gdzieś zniknęła) i zbiegł po schodach z ganku. Z najwyższym trudem uniósł Psa i wrzucił go do samochodu. Potem sam usiadł na miękkim, skórzanym fotelu. Ajitabh klapnął tuż obok niego. – Jedziemy – powiedział. Przez ciemną szybę oddzielającą przestrzeń pasażerską od kierowcy widać było tylko zarys człowieka siedzącego za kierownicą. Silnik zawył. – Wziąłeś monetę? – zapytał Ajitabh.

Homer wsunął rękę pod koszulę. Moneta wisiała na łańcuszku. Była to oficjalna moneta członkowska stowarzyszenia z literami L.O.S.T. umieszczonymi na awersie i skrzynią ze skarbami na rewersie. – Tak, mam ją – stwierdził. Kozy obserwowały, jak limuzyna opuszcza podjazd i skręca w ulicę Uśmiechniętej Kozy. Homer spojrzał na dom. Mama i Pisk machali mu z ganku, a tata szedł w stronę stodoły. Tylko dlaczego Gwendolyn stała w jego pokoju i patrzyła przez okno? Nie zamachała mu ani się nie uśmiechnęła. Może była zła, że on znów wyjedzie na wakacje, a ona nie? Chłopiec obiecał sobie, że kupi jej jakiś ładny prezent. – Hej, Ajitabh – odezwał się, kiedy Pies usiadł u jego stóp – po co mi moneta członkowska, skoro jedziemy do Klubu Map Miesiąca? – Nie jedziemy do Klubu Map Miesiąca, kolego. To zaproszenie nie było prawdziwe. Okłamałem twoich rodziców. – Okłamałeś? – Homer poczuł, jak coś chłodnego przebiega mu po plecach. – Więc gdzie jedziemy? Mężczyzna skrzywił się. – Obawiam się, że przywożę złe wiadomości.

Rozdział 3 Więzień nr 90 Więźniarka siedziała za szybą wykonaną z grubego szkła. Nie miała makijażu ani biżuterii, a krótkie, czarne włosy upięła za uszami. Niebieskie paski więziennego drelichu pasowały do poważnych oczu kobiety. Każde jej słowo przepływało przez głośnik. – Mapa ukryta jest w książce Rzadkie gady, które złapałem i wypchałem – powiedziała. Gość siedzący po drugiej stronie szyby poruszył się nerwowo na krześle. Panujący w pomieszczeniu chłód przyprawiał go o gęsią skórkę. – Mapa? – zapytał. – Tak, mapa. Jedyna mapa, jaka ma znaczenie. Mapa Rumpolda Smellera. Jesteś niespełna rozumu, czy co? – Ja mam być niespełna rozumu? – Zmarszczył brwi gość. – To nie ja siedzę w więzieniu. Z głośnika wydobył się pełen frustracji warkot. Twarz więźniarki zrobiła się czerwona. – Nie siedziałabym tutaj, gdyby ten przekarmiony Pudding i jego kundel nie weszli mi w drogę. – Nie byłoby cię tutaj, Madame, gdybyś nie ukradła tych wszystkich klejnotów z Muzeum Historii Naturalnej. – No dobra, masz rację. Kobieta, która nazywała się Madame la Directeur, wsunęła niesforny kosmyk włosów na swoje miejsce. – Niektórzy ludzie sądzą, że zostałaś skazana za morderstwo – powiedział gość. – Niektórzy ludzie sądzą, że celowo zamieniłaś swojego żółwia lądowego w monstrum pożerające ludzi. – Żółwia wodnego – poprawiła go więźniarka. – Edith jest żółwiem wodnym, a nie lądowym – dodała smutnym głosem, jak gdyby tęskniła za swoją krwiożerczą bestią. – Wszystko jedno. W każdym razie ten stwór zjadł wujka Homera Puddinga i niektórzy ludzie sądzą, że to zaplanowałaś.

– Niektórzy ludzie mówią to, co im ślina na język przyniesie. Nie mają dowodów. Gość zmrużył oczy. – Nie traćmy czasu. Dlaczego mnie wezwałaś? Madame zerknęła przez ramię. Strażnik czytał gazetę. Siedział na krześle w odległym kącie pomieszczenia. Dwóch innych więźniów zakończyło już swoje spotkania i wracało do cel. Kobieta pochyliła się nad mikrofonem i zaczęła szeptać. – Sądziłam, że książka przepadła. Jednak tu, w samotności, miałam sporo czasu, żeby się nad tym zastanowić. Edith nie strawiłaby książki. Gość nachylił się nad głośnikiem, starając się wychwycić każde jej słowo. – Edith połknęła książkę z mapą Rumpolda. Sama widziałam, jak ją wcina. Sądziłam, że mapa przepadła na zawsze. Zapomniałam, że ona nie trawi papieru. Potrafiła zjeść odpady nuklearne, a nawet ludzi, ale papier nigdy jej nie smakował. Zawsze go zwracała. Więc może połknęła książkę, ale na pewno jej nie strawiła. – Zostały jeszcze dwie minuty – oświadczył strażnik. – Więc gdzie ona jest? – zapytał gość. – Szybciej, nie mamy czasu! Madame skrzywiła się. – Ten grubasek ją ma. – Skąd wiesz? – Intuicja. Czuję to w kościach – odpowiedziała kobieta i zacisnęła pięści. – Jest Puddingiem. Mapy zawsze wracają do Puddingów. – Dlaczego mi to mówisz? – zaciekawił się gość. – Co na tym zyskasz? Siedzisz tutaj. Nawet jeśli się nie mylisz i Homer ma rację, to i tak jej nie dostaniesz. Siedząc w celi, nie zdobędziesz skarbu. – Mówię ci to, bo nie chcę, żeby ten wścibski dzieciak położył łapę na skarbie Rumpolda. – Wolisz zrzucić ten zaszczyt na mnie. Madame la Directeur przycisnęła dłoń do szyby. Oddychała szybko, wręcz emanując złością. – Oczywiście, że nie – warknęła. – Jedynie ja na niego zasługuję. Ale ci Puddingowie to moje przekleństwo. Nie pozwolę im na kolejny

sukces. Nie chcę, żeby jakiś Pudding znów mnie pokonał… Nawet jeśli oznacza to zatrudnienie ciebie. Strażnik chrząknął. – Koniec widzenia! – zawołał. Madame odsunęła dłoń od szkła i wstała. Wzięła głęboki oddech, a potem wygładziła fałdki na więziennym drelichu. Zanim się odwróciła, powiedziała jeszcze jedno. – Tylko mnie znów nie oszukaj! Gość zadrżał, bo twarz Madame była równie zimna co temperatura panująca w pomieszczeniu.

Rozdział 4 Złe wiadomości Jakie złe wiadomości? – zapytał Homer, kiedy limuzyna skręciła w aleję Kiełkową i przejechała przez most w Mlecznej Dolinie. – Bardzo złe wiadomości – odpowiedział Ajitabh. Homer ścisnął w dłoni monetę. – Czy chcą mnie wyrzucić z L.O.S.T.? – zapytał zaniepokojony. – Uznali, że jestem za młody? – Nie. Więc co się stało? Homer przypomniał sobie poranek, w którym dowiedział się o śmierci wujka. Westchnął, zdając sobie sprawę, że mógł przecież odejść ktoś inny. – Ktoś umarł? Ajitabh pokiwał głową. – Nie Zelda… – szepnął chłopiec i wyciągnął dłoń, żeby poczuć ciepło psiego futra. – Proszę, niech to nie będzie Zelda. – Zeldzie nic nie jest. Ajitabh położył ręce na kolanach i wyjrzał za okno. Limuzyna wciąż jechała przez Mleczną Dolinę. Grupka dzieciaków siedziała przed sklepem i jadła mrożone batony. Kilku stolarzy wbijało gwoździe na budowie nowej biblioteki. Strażacy myli jedną z ciężarówek ochotniczej straży pożarnej. – Lord Mockingbird nie żyje – dodał po chwili. – Och! – Homer przestał głaskać Psa i zsunął się w skórzanym fotelu. Wiadomość go zasmuciła, ale nie była czymś nieoczekiwanym. Honorowy prezes L.O.S.T., lord Mockingbird XVIII, miał co najmniej sto lat. – Mówił mi, że jest chory. – Racja. Nie podejrzewamy czyjegoś udziału. Po prostu przyszedł już na niego czas. Homer rozejrzał się po limuzynie. Na każdym oknie namalowano sylwetkę niewielkiego ptaszka, na suficie zaś widniały złote litery L, M i cyfry XVIII.

– To jego samochód? – zapytał. – Tak. – Ajitabh przygładził wąs. – Problem w tym, że jego śmierć oznacza kłopoty. – Co masz na myśli? – Lord zapewniał stałość naszej organizacji. Podtrzymywał tradycje L.O.S.T. Teraz jesteśmy zmuszeni wybrać nowego prezesa. Jeśli wybierzemy niewłaściwą osobę, to obawiam się, że delikatna tkanka tej organizacji zostanie nadszarpnięta. Homer wzdrygnął się. Doskonale wiedział, o czym mówi Ajitabh. Celem L.O.S.T. było dzielenie się skarbami ze społeczeństwem, a nie używanie ich do prywatnych celów. Część członków, choć złożyło przysięgę i powinno przestrzegać tej zasady, dążyło do jej zmiany i marzyło o bogactwie. – W stowarzyszeniu są mroczne osobowości – kontynuował mężczyzna. – Lord Mockingbird umiejętnie je pacyfikował, ale obawiam się, że potraktują jego śmierć jako okazję do zrywu. Spróbują przekabacić pozostałych. Chciwość jest przecież czymś ludzkim. Wszyscy jej doświadczamy. Chłopiec przełknął ślinę. Sam nieraz marzył o tym, żeby przywieźć trochę klejnotów mamie. Czy to właśnie była chciwość? – L.O.S.T. w swojej obecnej postaci może przestać istnieć – stwierdził Ajitabh. – Przestać istnieć? Homer niemal się rozpłakał. Przecież niedawno został członkiem stowarzyszenia. Nie zdążył jeszcze wyjechać na żadną sponsorowaną przez nie wyprawę! Sam nie odnajdzie skarbu Rumpolda. Potrzebował L.O.S.T. Muzea i uniwersytety też go potrzebowały! Potem uśmiechnął się, bo do głowy wpadł mu genialny pomysł. Przysunął się do przyjaciela. – Nowym prezesem powinieneś zostać ty. Wtedy nic się nie zmieni. Sprawdzisz się na tym stanowisku. Wszyscy na ciebie zagłosują! Po raz pierwszy tego ranka Ajitabh uśmiechnął się. – Na Jowisza, to bardzo miłe z twojej strony, Homer. Nie mam jednak ochoty przekopywać się przez papiery i zajmować się robotą

administracyjną. Nie jestem tego typu człowiekiem. Poza tym nie mam czasu. Pracuję nad mechanicznym wykrywaczem złota. – Więc kto zajmie to stanowisko? – Trudno powiedzieć. Dziś wieczorem odbędzie się pogrzeb. Większość członków stowarzyszenia stawi się na miejscu. Będziemy rozmawiać. – Właśnie tam jedziemy? Na pogrzeb Jego Lordowskiej Mości? Ajitabh kiwnął głową. Potem położył dłoń na ramieniu Homera. – Wiem, że liczyłeś na pomoc stowarzyszenia podczas wyprawy po skarb Rumpolda. Jeśli wybierzemy niewłaściwą osobę, nie masz co o tym marzyć. Chłopiec poczuł, jak jego żołądek się zaciska. Obiecał wujkowi, że będzie kontynuował jego poszukiwania. Miał już mapę. Odnalezienie skarbu było jego dziedzictwem. Jego przeznaczeniem. Nikt nie miał prawa mu tego odbierać. – Dlatego postarajmy się, żeby wybrano właściwą osobę – stwierdził. Ajitabh wyprostował nogi i zamknął oczy. – Do Miasta daleka droga, chłopcze. Radzę ci się kimnąć. Twojemu Psu również. Czeka nas naprawdę upiorna noc. Okazało się, że Pies dawno spał.

Część druga Hotel Mockingbirda

Rozdział 5 Ostrzeżenie sprzątaczki Limuzyna sunęła wzdłuż szerokiej alei. Po obu jej stronach wznosiły się wieżowce. Kiedy zapadł zmierzch, lampy zamrugały i rozświetliły się żółtym światłem. Byli w Mieście, miejscu tak odmiennym od Mlecznej Doliny jak inne były popiół z cygara i kozie mleko. Wokół nie było już przytulnych farm ani wzgórz nakrapianych koniczyną i stokrotkami. Wzrok przyciągały jedynie głębokie cienie kryjące się między budynkami, a ludzie mieszkali w wysokich apartamentowcach. Brakowało strumieni, które szumiałyby pod mostkami, podobne dźwięki wydobywały się natomiast zza krat kanalizacji znajdujących się pośrodku ruchliwych skrzyżowań. Dla Homera Miasto było betonowym błędnikiem – tym słowem określa się na wsi labirynty. Każda ulica prowadziła do kolejnej, na każdej tłoczyły się samochody, taksówki i autobusy. Przechodnie spieszyli w ważne miejsca, poruszając się strumieniem wzdłuż chodników. Mimo że dzień zbliżał się ku końcowi, to bieganina i krzątanina nie malała. Pies stał na kolanie Homera z nosem przyciśniętym do okna limuzyny. „Czy wciąż pamięta to miejsce?”, zastanawiał się Homer. Kilka miesięcy wcześniej przyjechali do Miasta po kilka odpowiedzi. Czy Pies pamiętał spotkanie z okrutną Madame la Directeur? Czy pamiętał przejażdżkę windą w kancelarii Snootych, która niemal zakończyła się ich śmiercią? Albo to, że prawie został pożarty przez tego samego żółwia, który zjadł Homerowi wujka? Pies wyglądał przez okno, jednak nie drżał i nie skamlał. Zamiast tego merdał ogonem. Może przypomniał sobie dobre rzeczy, które wydarzyły się w Mieście? Miskę zupy pomidorowej podarowaną mu przez dziewczynę o różowych włosach, wycieczkę do biblioteki miejskiej, a przede wszystkim tę chwilę, w której żółwica Edith wypluła książkę, w której znajdowała się mapa Rumpolda Smellera. W końcu limuzyna zatrzymała się przed kamiennym budynkiem. Nad wejściem wisiały cztery flagi, na każdej na białym tle widniał

czarny ptak. Boy hotelowy w czerwonym uniformie, czerwonej, sterczącej czapeczce i białych rękawiczkach natychmiast otworzył drzwi samochodu. Na ramieniu miał czarną przepaskę. – Witamy w hotelu Mockingbirda – powiedział, kiedy Ajitabh i Homer wysiedli. Chłopiec położył plecak na krawężniku i wsunął do niego rękę. Aby wyciągnąć smycz, szarpnął kilka razy. Tymczasem Pies wygramolił się z auta. Kiedy spojrzał na gmach, zamachał ogonem. – To lord Mockingbird miał hotel? – zapytał Homer. – Budynek od pokoleń należał do jego rodziny – wyjaśnił jego przyjaciel. Lord Mockingbird był jednym z poprzednich właścicieli Psa. „On musiał tu już być”, uświadomił sobie chłopiec. Kiedy limuzyna odjechała, boy sięgnął po plecak Homera i wszedł przez obrotowe drzwi do hotelu. – Lepiej się pospieszmy – powiedział Ajitabh. W odpowiednim momencie wszedł w drzwi i zniknął w głębi. Homer podszedł bliżej. – Urrr! – Pies usztywnił tylne nogi. – Chodźmy! – ponaglił go chłopiec i szarpnął lekko za smycz. Futrzak znieruchomiał. Spojrzał na swojego pana smutnymi, zaczerwienionymi oczami. Uszy zwisały mu jeszcze bardziej niż zazwyczaj. W ten sposób informował go: „Nie zamierzam się stąd ruszyć i nie zmusisz mnie”. Homer doskonale znał tę pozycję. I choć błaganie z reguły nie pomagało, zaryzykował i podjął taką próbę. – Chodź, proszę. Musimy wejść do środka. Pies zaskamlał i położył się na brzuchu, zamieniając swoje parówkowate ciało w coś przypominającego worek cementu. Homer postanowił wypróbować technikę, którą zawsze stosowała jego matka. Kiedy dzieci Puddingów źle zachowywały się w miejscu publicznym – kłóciły się w kinie o to, kto będzie trzymał kubełek z popcornem albo pchał wózek z zakupami w supermarkecie – mama mówiła po prostu: „Zawstydzacie mnie”. Dzieciom zawsze robiło się przykro i przestawały zachowywać się jak małpy.

– Zawstydzasz mnie – powiedział chłopiec. Pies odwrócił pysk w przeciwną stronę. – Bassety nie lubią obrotowych drzwi – wyjaśnił boy, który wynurzył się z hotelu. – Wiem, bo kiedyś mieszkał tu basset. Trzeba było go wnosić do środka. – Homer! – zawołał Ajitabh. – Chodź tutaj, kolego! Wszyscy już czekają! – Dlaczego zawsze jesteś taki uparty? Chłopiec wsunął rękę pod brzuch Psa. Noszenie dorosłego basseta powinno się zostawić kulturystom albo gigantom. Nie jest to łatwe, bo kiedy chwyta się tylną część zwierzęcia, przednia natychmiast opada. A kiedy podnosi się przednią, tylna osuwa się w dół. Homer jęknął i sapnął, ale mimo to zdołał unieść Psa niecałe pół metra nad ziemią. – Musisz przejść na dietę! – mruknął. Wziął głęboki oddech i uniósł Psa wyżej, a potem ruszył w stronę drzwi. Kilka kroków do przodu, krok w tył, a potem znów do przodu. Uszy zwierzęcia kołysały się, bo chłopiec szedł niepewnie. Nie trafił w obracający się otwór i nie zdołał wejść do środka za drugim i trzecim podejściem. Wbiegł do środka dopiero za czwartym razem. Starał się nadążyć za obracającymi się szybami. Nie zdążył jednak wyjść w odpowiednim momencie. Zrobili kolejne okrążenie, a potem jeszcze jedno. Pies zaskamlał. – Na co ty się skarżysz? To nie ty mnie niesiesz! – powiedział Homer. Kiedy miał wrażenie, że ręce za chwilę mu odpadną, skoczył na bok i wpadł do hotelowego lobby. Wylądowali na sobie na podłodze. Pies wyrwał mu się z ramion, podszedł do roślinki stojącej w doniczce i podniósł tylną łapę. Na szczęście lobby było puste i nikt tego nie zauważył. Homer wstał, otarł pot z czoła i rozejrzał się. Na ladzie stał mosiężny dzwonek. W rogach pomieszczenia stały wygodne krzesła. Rząd wind ciągnął się pod ścianą. A gdzie się podział Ajitabh? Nagle rozległy się czyjeś kroki.

Kiedy Pies unosił nogę po raz drugi, zza rogu wyłoniła się sprzątaczka. Jej szarą sukienkę i biały fartuch pokrywały plamy. Sportowe skarpetki podciągnęła aż do kolan. W jednej ręce niosła mop, w drugiej wiadro wody z mydlinami. Zatrzymała się przy roślince w doniczce i spojrzała na Psa. – Przepraszam – powiedział Homer, odsuwając się od niewielkiej kałuży. Sprzątaczka cmoknęła, poprawiła plastikowy czepek przykrywający jej siwe włosy i wsunęła mop do wiadra. Znów spojrzała na basseta. Pies podrapał się, próbując odgonić pchłę. – Bardzo mi przykro – powtórzył chłopiec. – Zazwyczaj nie załatwia się wewnątrz. Kobieta wyżęła mop, wyciągnęła go z wiadra i zaczęła sprzątać po zwierzęciu. Zapach wybielacza zaczął się unosić w lobby. Homer nie wiedział, co zrobić, w końcu już dwukrotnie przeprosił. Ajitabh czekał na niego, więc sięgnął po smycz i ruszył przed siebie. – Nie tak szybko – odezwała się poważnym głosem sprzątaczka. – Chce pani, żebym ja to posprzątał? – zapytał chłopiec i spojrzał na plakietkę z imieniem kobiety, ale była pusta. Sprzątaczka przestała czyścić i poruszyła palcem. – Chodź tutaj. Homer przełknął ślinę. Nie podobało mu się to, w jaki sposób mrużyła oczy. Pryszcz wielkości borówki, który miała na nosie, dodawał jej złowieszczego wyglądu. Ostrożnie przesunął się w jej kierunku. – Powiedziałem „przepraszam”… Wtedy burknęła coś pod nosem. – Słucham? – zapytał chłopiec, przysuwając się nieco bliżej. Twarz sprzątaczki znalazła się naprzeciwko jego twarzy. Kobieta miała zajadły wzrok. – Wystrzegaj się znalezionego – szepnęła. Homer zmarszczył brwi. Co to znaczy? – No dobrze – stwierdził, próbując nie patrzeć na jej pryszcz. – Chyba muszę już iść.

Pies wsunął nos do wiadra, próbując napić się wody z mydlinami. Chłopiec go odciągnął. – Wystrzegaj się znalezionego – powiedziała sprzątaczka, tym razem głośniej. Czyżby sądziła, że jeśli powie coś głośniej, to jej słowa nabiorą sensu? Homer wzruszył ramionami. – Jasne. Dobrze wiedzieć. Sprzątaczka mruknęła pod nosem, sięgnęła po mop i wiadro, a potem opuściła lobby. Kiedy zniknęła za rogiem, rozległ się dzwonek. Pies szczeknął i zaczął machać jak szalony ogonem, bo z jednej z wind wynurzył się chłopak o czarnych, kręconych włosach.

Rozdział 6 Cmentarz Mockingbirdów Hercules! – zawołał Homer i na jego twarzy pojawił się uśmiech. Pies wyrwał mu smycz z rąk i popędził w stronę windy. Chłopiec, który nazywał się Hercules Simple, wszedł do lobby. Postawił trzy pudełka na podłodze, uklęknął i pogłaskał futrzaka po grzbiecie. – Cześć, Psie. Jak się masz? – zapytał. Zwierzak zatańczył na tylnych łapach. Widok kumpla zaskoczył chłopaka, choć obaj byli członkami L.O.S.T. – Nie wiedziałem, że tu będziesz – oznajmił. – Strzeliste Iglice leżą daleko stąd. – Dotarłem po południu. – Hercules podniósł się i wsunął ręce do kieszeni. Założył to samo co zwykle – miał na sobie dżinsy i koszulkę z długimi rękawami, tym razem w czerwono-białe paski. – Ajitabh powiedział, że czeka mnie robota papierkowa w związku z wyborami nowego prezesa. Niestety prowadzenie sekretariatu L.O.S.T. oznacza, że muszę pojawiać się na wszystkich tak ważnych spotkaniach. Mam nadzieję, że nie zajmie to zbyt wiele czasu. Muszę jak najszybciej wrócić do domu, ponieważ przygotowuję się do światowego konkursu ortograficznego. Rozpoczyna się już za miesiąc. – Mam nadzieję, że znów wygrasz. – Ja też mam taką nadzieję! – Hercules podrapał się po szerokim, piegowatym nosie i zrobił poważną minę. – Naprawdę nie chciałem tu przyjeżdżać. Nie cierpię pogrzebów. – Nie byłem jeszcze na żadnym – przyznał się Homer. – No cóż, zawsze są smutne. I bardzo długie. – Chłopiec przeniósł wzrok na miejsce, które jeszcze przed chwilą wycierała sprzątaczka. – Lepiej tam nie podchodź. Możesz się poślizgnąć i złamać kark. Stary, dobry Hercules. Wiecznie czymś się zamartwiający. Choć Homer przyjechał na pogrzeb, czuł przyjemne ciepło w sercu. Różnił się od kumpla pod wieloma względami, jednak uważał go za swojego przyjaciela. Poznali się kilka miesięcy temu, stanęli twarzą w twarz ze

śmiercią w koloseum, wyskoczyli z samolotu i przeżyli spotkanie oko w oko z niedźwiedziem. Tego typu doświadczenia łączą ludzi. Poza tym Hercules ocalił życie Psu. A to spora zaleta! Tak naprawdę w Mlecznej Dolinie Homer nie miał przyjaciół. Koledzy z klasy uważali go za dziwaka. Co z tego, że nosił kompas do szkoły? Co z tego, że wolał kopanie dołów od gry w zbijaka? Co z tego, że znał nazwiska wszystkich sławnych poszukiwaczy skarbów, ale nie miał pojęcia, kto został królem strzelców na ostatnich mistrzostwach lub który zespół rozegrał najwięcej meczów bez utraty bramki? Miał przecież wyczuwającego skarby psa. – Co jest w tych pudełkach? – zapytał. – Och, no tak! – odezwał się Hercules i podał mu jedno. Chłopiec zobaczył na nim swoje nazwisko. – Ajitabh powiedział, że powinniśmy przebrać się w te stroje. Jest też coś dla Psa. Poszli do toalety dla mężczyzn – dużego pomieszczenia wykończonego marmurem i z błyszczącymi lustrami. Postawili pudełka obok rzędu umywalek z kurkami w kształcie ptaków. Homer otworzył swoje. Wewnątrz, na idealnie złożonym papierze opakowaniowym leżała niewielka wizytówka. Tradycyjny strój żałobny Zaprojektowany i wykonany przez Victora Tuffltopa Oficjalnego krawca Stowarzyszenia L.O.S.T. Dla pana Homera W. Puddinga Dwa większe pudełka zawierały identyczne ubrania: parę czarnych spodni, białą koszulę zapinaną na guziki, czarną kamizelkę, czarny frak o długich połach, czarny krawat, parę białych rękawiczek i czarny melonik. Hercules pokazał Homerowi, jak wiązać krawat. – Węzeł nie powinien być zbyt ciasny, bo się udusisz – powiedział. Potem założyli rękawiczki i włożyli meloniki. – To wełna. Wszystko będzie mnie swędzieć i zrobi mi się gorąco – oznajmił Hercules, przesuwając dłonią po fraku. – Z pewnością dostanę wysypki. Homer przejrzał się w lustrze. – Wyglądamy jak z filmu – stwierdził.

Potem zerknął na swoje tenisówki. Nie pasowały do tego gustownego stroju, ale musiały wystarczyć. Przecież w pudełku nie było butów. W końcu otworzył trzecie, mniejsze pudełko. Tradycyjny strój żałobny psa Zaprojektowany i wykonany przez Victora Tuffltopa Oficjalnego krawca Stowarzyszenia L.O.S.T. Dla Psa W pudełku znajdowała się jedynie czarna kamizelka. Na Psie leżała idealnie. – Czekają na nas na cmentarzu – powiedział Hercules. W lobby wciąż nikogo nie było. Chłopcy włożyli swoje normalne ubrania do pudełek i schowali je za biurkiem recepcjonisty, podobnie jak plecak. Potem ruszyli przez korytarz. Homer czuł, jak pot spływa mu po karku. Hercules miał rację – wełna grzała i swędziała. – Jak daleko jest ten cmentarz? – zapytał. – Zaraz za hotelem. – Dziwne miejsce na cmentarz – skwitował chłopiec i podrapał się po karku. – Hej, a chcesz usłyszeć coś podobnie dziwnego? – dodał i nawet nie czekał na odpowiedź, bo Hercules z pewnością chciał usłyszeć coś dziwnego. – Sprzątaczka ostrzegła mnie przed czymś znalezionym. – To dziwne. Może w biurze rzeczy znalezionych znajduje się coś niebezpiecznego? Zastanawiam się, co to może być. – Hercules poprawił swój melonik. – Żałuję, że nie mam kasku. Jeśli każą nam spojrzeć na martwe ciało lorda Mockingbirda, pewnie zemdleję. A jeśli zemdleję, mogę uderzyć głową o grób. Homer nie martwił się tym. Dzięki zainteresowaniom siostry widział mnóstwo martwych zwierząt. Przypomniał sobie, jak Hercules zemdlał, kiedy stanęli twarzą w twarz z grizzly na wyspie Grzyb. – Trzymaj się blisko mnie. Jeśli odlecisz, spróbuję cię złapać – zaoferował. – Dzięki!

Na końcu korytarza znajdowały się szklane drzwi. Chłopcy przeszli przez nie i wyszli na ogrodzony murem cmentarz wzniesiony za hotelem Mockingbirda. – To miejsce przyprawia mnie o ciarki – szepnął Hercules. – Rzeczywiście jest dość upiorne – zgodził się Homer. – Urrr. Nocne powietrze było dość rześkie. Lampy uliczne górowały nad murem, oświetlając cmentarz. Większość kamiennych płyt była niezwykle stara, zniszczona przez wiatr i deszcz, wręcz nadgryziona zębem czasu. Niektóre prawie się poruszały, zupełnie jakby ich mieszkańcy mieli zawroty głowy. Na kilku grobach leżały zgniłe kwiaty. Martwe drzewo wyciągało swoje pokręcone, pozbawione życia ramiona. Na jednym z nich siedział jastrząb, czyszcząc piórka. Homer idąc, czytał napisy na grobach. Na każdym z nich widniała sylwetka ptaka, a także nazwisko osoby pochowanej: Lord Mockingbird X, Lord Mockingbird VII, Mały Lord Mockingbird III. Na niewielkiej płytce widniał napis Bobas Mockingbird. Homer skrócił smycz psa. Cieszył się, że zwierzę już się wysiusiało. W odległym rogu cmentarza stała grupka ludzi. Kobiety zasłoniły twarze czarnymi woalkami. Mężczyźni mieli na sobie takie same stroje jak Homer i Hercules. Ich meloniki podskoczyły, kiedy odwrócili się w stronę chłopców. Nikt się nie odezwał. Ajitabh odłączył się jednak od grupy i gestem zaprosił chłopców bliżej. Homer bez trudu rozpoznał swoją przyjaciółkę Zeldę. Mierzyła dwa i pół metra, więc wyróżniała się z tłumu. Jej długie włosy opadały na pelerynę niczym płynne srebro. Na jej twarzy malował się typowy dla niej smutek. Kiwnęła głową na powitanie. Chciał jej odmachać, jednak Pies szarpnął za smycz niczym zwierzę pociągowe i wepchnął się między fraki a czarne spodnie. Homer ruszył za nim. – Przepraszam – powiedział. Ludzie usuwali się na boki, bo Pies dalej ciągnął go do przodu. W końcu zatrzymał się na krawędzi głębokiego dołu. Chłopiec wstrzymał oddech i spojrzał na świeżo wykopany grób. Na jego dnie leżała trumna. Odbijająca się na jej wypolerowanej powierzchni twarz

Homera spoglądała na niego. Pies położył się na brzuchu i wsunął nos do dziury. Zaskamlał. Czyżby domyślił się, że lord Mockingbird, jego dawny właściciel, właśnie zmarł? Czy to możliwe, żeby o tym wiedział? To byłoby niezwykłe. Ale przecież to zwierzę było niezwykłe! Ajitabh chrząknął. – Sądzę, że jesteśmy już wszyscy – powiedział. Ludzie mrucząc, pokiwali głowami. – No dobra, to zaczynamy – dodał i ruszył wzdłuż grobu. Naprzeciwko Homera wznosił się kamienny piedestał. Stał na nim telewizor, stary model z pokrętłami i wypukłym, owalnym ekranem. Ajitabh zdjął jedną z białych rękawiczek i przekręcił gałkę na urządzeniu. Trzeszczący dźwięk wypełnił cmentarz. Na ekranie pojawiły się czarno-białe linie. Potem rozległ się głos. – Podejdźcie bliżej, beztroskie małpiatki. Homer poczuł ciarki na plecach. Doskonale znał ten głos. Pies poderwał się i zamerdał ogonem, wpatrując się w ekran. W końcu pojawiła się na nim twarz – twarz siwowłosego staruszka o zasuszonej skórze. Lord Mockingbird XVIII patrzył na nich z telewizora. Czekał, jak gdyby wiedział, że obraz musi jeszcze nabrać ostrości. Kiedy to się stało, a zebrani przestali wzdychać z zaskoczenia, Jego Lordowska Mość uśmiechnął się niczym szaleniec. – Jeśli mnie teraz słyszycie, to już nie żyję. A jeśli nie żyję, to czeka was niezła kołomyja.

Rozdział 7 Rada zmarłego Co on powiedział? – zapytał ktoś. – Co to jest kołomyja? Hercules chrząknął. – Słowo kołomyja pochodzi ze Wschodu. Oznacza zamieszanie lub zamęt. – Czy ktoś mógłby powiedzieć tej gigantce, żeby się odsunęła? – dodał ktoś inny. – Nie widzimy ekranu telewizora. Ludzie przepychali się obok Homera, chcąc lepiej wszystko zobaczyć. Chłopiec zaparł się na nogach i ścisnął mocniej smycz. Bał się, że razem z Psem zaraz spadną do grobu. Wymienili spojrzenia z Herculesem. – Ciszej! – zawołał Ajitabh i machnął ręką. Lord Mockingbird XVIII nie zadał sobie trudu i nie założył sztucznej szczęki na ten występ. Jego usta otulały dziąsła niczym pomięte opakowania po batonikach. Siedział zgarbiony, jak gdyby oklapł mu kręgosłup. Wydawał się słaby i mówił, jakby brakowało mu piątej klepki, ale Homer wiedział, że to tylko gra aktorska. Jego Lordowska Mość udawał szurniętego, lecz w rzeczywistości umysł miał ostry niczym brzytwa. – Przede wszystkim zwracam się do osób, z którymi jestem nieszczęśliwie związany. Mówię o rodzinie Mockingbirdów. – Oho, zaczyna się – szepnął ktoś. – Będziemy bogaci. Lord pomachał swoim kostropatym palcem. – Jesteście bandą chciwych, zgniłych krwiopijców i do tego malkontentów. Gardzę wami. Przywieźliście wasze leniwe, bezwartościowe, otyłe tyłki na mój pogrzeb tylko dlatego, że chcieliście położyć łapę na wszystkich moich pieniądzach – stwierdził lord i zakasłał. Potem znów zaczął machać palcem. Mówił słabym, drżącym głosem. – To z pewnością was rozbawi. Otóż nie ma pieniędzy. Spuściłem je w toalecie. Wszystkie. Krzyżyk na drogę, kochane pasożyty – dodał i zniknął z ekranu.

Nagranie wciąż trwało. – Spuścił kasę w toalecie?! – zawołał ktoś. – On chyba oszalał! – Co za okropny staruch! – Jak on śmie nas tak traktować?! – To była gigantyczna strata czasu! Skargi i nawoływania trwały przez chwilę, potem część ubranych na czarno osób opuściła cmentarz. Na miejscu zostało zaledwie osiem osób i stojący przy grobie pies. Zebrani wciąż patrzyli na ekran. Po dłuższej przerwie lord Mockingbird wrócił na ekran z muffinką w dłoni. Nic nie powiedział, tylko przeżuwał ciastko i spoglądał w dal. „Czy to koniec jego występu? – zastanawiał się chłopiec. – Czy będziemy tu stać i się gapić, jak je? Przecież to nudne”. Z ekranu nie wydobywał się ani jeden dźwięk. – Czy pogrzeby zawsze tak wyglądają? – szepnął do Herculesa. – Nie – odpowiedział chłopak, patrząc w dół. – Mam nadzieję, że nie wpadnę. Homer zaczął rozpoznawać pozostałych zebranych. Byli to wyłącznie członkowie L.O.S.T. – Będziemy tak tu stali przez cały dzień? – zapytała potężna kobieta i uniosła woalkę. Z jej bladych płatków uszu zwisały diamenty. – Mam ciekawsze rzeczy do robienia. – Powstrzymaj swoje konie, Gertrude – powiedział mężczyzna, poprawiając kapelusz kowbojski. Nazywał się Jeremiah Carson i mieszkał na zachodzie razem z bydłem i pieskami preriowymi. Jako jedyny nie założył melonika. – Podejrzewam, że gość ma jeszcze coś do powiedzenia. – Mam gdzieś to, co ma do powiedzenia – stwierdziła doktor Gertrude Magnum. – Bez przerwy musiałam słuchać tego jego gaworzenia, kiedy jeszcze żył. Nie widzę powodu, żeby go słuchać, kiedy wreszcie przestał żyć. To przecież był szalony stary bufon. Lord przestał jeść, zupełnie jakby wszystko słyszał. – Pewnie sądzicie, że byłem szalonym starym bufonem, co? Gertrude jęknęła. Homer puścił smycz. Czy to jakiś żart? Czy lord wszystko słyszał? Jak to możliwe?

Telewizor zatrzeszczał i czarno-białe pasy przebiegły przez ekran, zakłócając obraz. Jastrząb, który dotąd siedział na gałęzi, zleciał na dół i usiadł na urządzeniu. Po kolejnym trzasku pasy znikły i lord Mockingbird znów pojawił się przed nimi. Wyrzucił za siebie resztki muffinki i wsunął sztuczną szczękę do ust. Potem wyprostował się, otworzył szerzej swoje czerwone oczy. Jego głos stał się silny. – Teraz lepiej. No cóż, podejrzewam, że moja chciwa rodzina już się ulotniła. Możemy więc przejść do spraw istotniejszych. Pies, zapewne znudzony całym przedstawieniem, postanowił zwiedzić cmentarz. Czarna kamizelka wciąż opinała jego spory brzuch. Niebieską smycz ciągnął za sobą. Homer wiedział, że powinien za nim pobiec i przypilnować, żeby nie kopał dołów i nie jadł zgniłych kwiatów, jednak nie mógł oderwać oczu od telewizora. – Kiedy żyłem, udawałem szalonego, tak aby móc poznać prawdę o każdym z was – powiedział lord Mockingbird i postukał się po głowie, żeby wskazać źródło tego genialnego planu. – Tak, tak. Prawdę. – Jestem zaskoczony – stwierdził mężczyzna i potarł siwą brodę. To był profesor Thaddius Thick. – Czy on m… mówi, że nas… sz… szpiegował? – Właśnie to powiedział – warknęła młoda kobieta i zdarła woalkę, pozwalając jej opaść na ziemię. To była Torch, właścicielka jastrzębia. – Niech mnie kule biją – jęknął Jeremiah Carson. – Właśnie – kontynuował Jego Lordowska Mość. – Chciałem poznać prawdę o was. Okazuje się, że wcale nie jesteście tacy, jakich udajecie. Część ma sekrety! Homer jęknął. Czy lord powie im o Psie? Ponieważ był kiedyś jego właścicielem, wiedział, że Pies wyczuwa skarby. „Och, proszę, nie wspominaj im o tym”, pomyślał. Miał wielką ochotę złapać telewizor i rozbić go o mur. „Nie zdradź im tej tajemnicy!”. – Wyłączcie to! – zażądała Gertrude. Ruszyła w stronę telewizora, pobrzękując swoimi bransoletkami, jednak Ajitabh zagrodził jej drogę. – To stary wariat. Sprzeda wam mnóstwo kłamstw. – Tak – burknął Homer. – Wyłączcie to.

– Dlaczego chcesz, żebyśmy to wyłączyli? – zapytała go Torch i przeszyła go lodowatym spojrzeniem swoich czarnych oczu. Jej jastrząb spoglądał na niego równie chłodno. – Masz coś do ukrycia? Homer zrobił się czerwony. Miał wrażenie, jakby pod frakiem było milion stopni Celsjusza na plusie. – Uspokójcie się, że tak powiem – przerwał im Ajitabh. – Jego Lordowska Mość wciąż przemawia. – Ponieważ umarłem, będziecie musieli wybrać mojego następcę – stwierdził Mockingbird, bawiąc się swoją monetą członkowską. – Nie będę mógł już głosować, ale mam swoją opinię dotyczącą tego, kto powinien zostać wybrany. Opinię tę opieram na informacjach, które zdobyłem, udając wkurzającego głupca – dodał. Potem przebiegł wzrokiem po zebranych, jak gdyby wciąż ich widział. – Nie wybierajcie Gertrude Magnum. Zależy jej wyłącznie na kasie. Jako prezes wykorzysta L.O.S.T. do sfinansowania swojego wystawnego stylu życia. – Nie wiem, o czym on mówi – zaprotestowała Gertrude, chowając szmaragdowy naszyjnik pod czarnym kołnierzem. – Nie wybierajcie Jeremiaha Carsona. Kocha Gertrude i w związku z tym stanowi dla niej łatwą zdobycz. Jako prezes wesprze jej chciwe plany. Jeremiah powoli nasunął na oczy swój kowbojski kapelusz. – Cóż mogę powiedzieć? – stwierdził. – Czasami czuję się samotny w Montanie. – Nie wybierajcie Torch – kontynuował Jego Lordowska Mość. – Ta kobieta marzy tylko o sławie. Jako prezes uzna wszystkie wasze odkrycia za własne. Torch zmrużyła swoje czarne oczy. Kiedy zacisnęła zęby, tatuaż przedstawiający węża, który owijał się wokół jej szyi, poruszył się. – To, co mówi ten gość, nie ma znaczenia. On już nie żyje. – Nie wybierajcie profesora Thicka. On myśli tylko o egipskich mumiach. Jako prezes zamieni L.O.S.T. w operację skupioną na obandażowanych trupach. – To… to… to prawda! – zaczął się jąkać naukowiec. – Kocham mumie.

Homer wzdrygnął się. „Nie mów im o Psie”, pomyślał. Lord Mockingbird wziął głęboki oddech. – Jeśli chodzi o innych członków stowarzyszenia, to Ajitabh jest zbyt zajęty pracą wynalazcy, a ponure nastawienie Zeldy nie ułatwiłoby jej pracy na tak wysokim stanowisku. Sir Titus Edmund wciąż się nie odnalazł. Angus Macdoodle jest pustelnikiem. Hercules potrzebny jest nam w roli sekretarza, a Czyścicielka odpada, bo nigdy jej nie spotkaliśmy. Pozostaje nam więc tylko jeden członek… Wszyscy spojrzeli na Homera. Wtedy właśnie Pies zbliżył się do grobu. Przyniósł ze sobą kość i wrzucił ją do środka. Wylądowała z hukiem na wieku trumny. Pies obrócił się dookoła i zaczął zakopywać dół. Stękał przy każdym ruchu łapą. – Ur, ur, ur, ur. W normalnej sytuacji Homer pewnie by się zastanawiał, skąd pochodziła ta kość. Być może nawet skarciłby Psa za kopanie na cmentarzu. Jednak teraz, podobnie jak pozostali, z napięciem czekał, co lord Mockingbird ma do powiedzenia. Tymczasem lord Mockingbird uniósł szare brwi i uśmiechnął się. – Racja, racja. Uważam, że najlepszym kandydatem na moje stanowisko, stanowisko prezesa L.O.S.T., jest Homer W. Pudding.

Rozdział 8 ZNALEZIONE Kiedy jest się w Mieście, to nawet w tak wygodnym pokoju jak te w hotelu Mockingbirda nie sposób dobrze się wyspać. Wszystko przez ciągły ruch i hałas dobiegający z ulicy. Pokój numer 15 był niewielkim pomieszczeniem z dwoma łóżkami. Na pościeli i tapecie otulającej ściany widniały ptaki. Późną nocą chłopcy ułożyli tradycyjne stroje pogrzebowe w rogu pokoju i przebrali się w piżamy. Homer wyciągnął się później na łóżku i długo patrzył w sufit. Czy to wydarzyło się naprawdę? Czy Jego Lordowska Mość oświadczył, że to on powinien zostać następnym prezesem L.O.S.T.? Nikt go nie ostrzegł ani też na to nie przygotował. Nikt nie zapytał, czy tego właśnie by chciał. Wydarzyło się to nieoczekiwanie i było nieco krepujące. Oczywiście bycie prezesem Stowarzyszenia Legend, Odkryć, Skarbów i Tajemnic nie było czymś tak ważnym jak bycie prezydentem kraju lub czegoś równie wielkiego. Wiązało się jednak ze sporą odpowiedzialnością. Homer nigdy jeszcze nie był prezesem, chyba że uwzględnić szkolny klub kartografów, którego był jedynym członkiem i w związku z tym pełnił funkcję prezesa, wiceprezesa, sekretarza i skarbnika. Rekomendacja lorda Mockingbirda nie została przyjęta zbyt dobrze. Pewnie zostałaby przyjęta w ten sam sposób, gdyby lord wskazał pawiana na swojego następcę (pawiany, tak à propos, są bardzo inteligentnymi stworzeniami, które mogłyby się sprawdzić na ważnych stanowiskach, gdyby tylko miały taką okazję). Wśród członków stowarzyszenia wybuchła nawet kłótnia. – Nie zamierzam głosować na dziecko! – stwierdziła Gertrude. – Nie s… s… sadzę, żeby to b… był mądry wybór – wyjąkał profesor Thick. – A niech mnie, jeśli się mylicie – dodał Jeremiah Carson. – Lubię Homera, ale chłopak nie poradzi sobie z obowiązkami prezesa.

– To niekoniecznie prawda – wtrąciła Zelda. – Warto na poważnie zastanowić się nad rekomendacją lorda. Potrzebujemy czasu do namysłu. – Porozmawiajmy o tym rano – poradził Ajitabh. – Wszystkim nam przyda się sen. Homerowi noc dłużyła się niczym nudna lekcja geometrii. Czy w ogóle zmrużył oko? Wyciągnięty tuż obok niego Pies rozkosznie chrapał. Hałas dobiegający z Miasta najwyraźniej mu nie przeszkadzał. Poza tym czym miałby się martwić? Nikt nie chciał powierzyć mu tajnej organizacji. Kiedy łagodne promienie porannego słońca wpadły przez okno, Homer uderzył pięścią w poduszkę, a później przetoczył się na bok. Hercules spał po drugiej stronie pokoju, w specjalnej, nieprzepuszczającej światła masce na oczach. Pod ramieniem trzymał Wielki słownik ortograficzny, a jego apteczka stała tuż obok łóżka. – Pssst – szepnął Homer. Noc się skończyła i potrzebował z kimś porozmawiać. Hercules nawet nie drgnął. Homer sięgnął po miętusa leżącego na stoliku i rzucił nim w kolegę. – Co się dzieje? – zawołał, bo oberwał w klatkę piersiową. Usiadł wyprostowany i zdjął maskę z twarzy. – Coś się stało? – Nie wiem – odpowiedział niewinnym głosem Homer i również usiadł. – Ale skoro już nie śpisz, to powiedz mi, co powinienem zrobić. Hercules przetarł oczy. Jego kręcone włosy sterczały we wszystkie strony, a ślady po masce zdobiły jego twarz. – Że co? – zapytał. – Co powinienem zrobić? Czy mam im powiedzieć, że nie chcę być prezesem L.O.S.T.? – Ach, to! – Chłopak podrapał się po głowie. – Szczerze mówiąc, nie jestem pewien, czy dostaniesz odpowiednią liczbę głosów. Ale jeśli dostaniesz, to i tak nikt nie zmusi cię do czegoś, czego nie chcesz. – Ziewnął. – Swoją drogą to dlaczego nie chcesz być prezesem? To spory zaszczyt. – Jakim cudem miałbym zarządzać organizacją? – zapytał Homer. –

Mieszkam na koziej farmie. Co powiedziałbym rodzicom? – To rzeczywiście problem – zgodził się Hercules. Nagle ktoś zastukał do pokoju. Pies zerwał się na równe łapy, a z jego gardła wydobył się niski warkot. Homer odrzucił kołdrę, założył czerwony szlafrok i podbiegł do drzwi. Do środka wszedł Ajitabh, pchając przed sobą wózek na kółkach. – Przywiozłem wam śniadanie – oznajmił. Jedwabna piżama, którą miał na sobie, idealnie pasowała do szlafroka. Pies przestał warczeć i zaczął machać ogonem. Do pokoju weszła Zelda. Miała na sobie długą, bawełnianą koszulę nocną, a czarną pelerynę przerzuciła przez ramię. Siwe włosy związała kokardką. Schyliła się, żeby nie zaczepić głową o żyrandol. Choć Homer znał ją od kilku miesięcy, wciąż był pod wrażeniem jej postury. Kobieta usiadła po drugiej stronie łóżka i jak zwykle posłała mu spojrzenie pełne smutku. – Pogrzeby zawsze mnie rozklejają – powiedziała niskim, donośnym głosem. Ajitabh rozdał talerze, nie zapominając o Psie. Wszyscy (nie licząc Herculesa) dostali jajecznicę, kiełbaski, tost cynamonowy oraz sok pomarańczowy. Ponieważ Hercules wiecznie przejmował się alergiami i problemami z trawieniem, zjadł omlet z samych białek oraz klasyczny tost. Pies połknął swój posiłek w sposób, w jaki robią to zazwyczaj psy, a potem patrzył na pozostałych, jakby nie jadł od lat. Hercules z talerzem w dłoni podszedł do staroświeckiego telewizora i przekręcił gałkę. – Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko – powiedział. – Dziś będą nadawać transmisję z europejskich finałów konkursu ortograficznego. Chcę się przekonać, kim będą moi rywale. – Ach, znów startujesz? – zapytała Zelda. – Tak. Chcę być pierwszą osobą na świecie, która wygrała ten konkurs dwa razy z rzędu. Kiedy szukał właściwego kanału, Homer zjadł kilka kęsów jajecznicy. Miał jednak wrażenie, że jego widelec waży tonę.

– Dlaczego lord Mockingbird chciał, żebym został prezesem? – zapytał. – Przecież on mnie wcale nie znał. Ajitabh usiadł na łóżku Herculesa, dokładnie naprzeciwko niego. – Najwyraźniej Jego Lordowska Mość podziwiał cię i tak dalej. Udowodniłeś przecież, że jesteś inteligentnym, uczciwym, pełnym pasji kolesiem. Więcej nie trzeba! Kiedy uśmiechnął się, jego wąsik zadrżał. – Masz dobre serce – dodała Zelda, skubiąc swój tost. – To odświeżające, zwłaszcza na świecie pełnym chciwości i zepsucia. – Ale co z moim wiekiem? Mam zaledwie dwanaście lat! Uśmiech na twarzy Ajitabha zgasł. – Coś nie tak? Homer spojrzał w bok. – Nie chcę tego. Nie wiem, jak być prezesem. Dopiero zaczynam! Mężczyzna poklepał go po ramieniu. – Więc zapomnij o całej sprawie. Kiedy podrośniesz i skończysz szkołę, pójdziesz w ślady wujka i wyruszysz na poszukiwania skarbu Rumpolda Smellera. Na Jowisza, być może pewnego dnia zostaniesz prezesem, ale na razie wybierzemy kogoś innego. Chłopiec kiwnął głową i odprężył się. Pewnego dnia, ale nie dziś. Co za ulga! Pies szczeknął. Stanął przed telewizorem i zaczął machać ogonem. – Hej! – zawołał nagle Hercules i wskazał palcem ekran. – To ta dziewczyna, Lorelei. Ta z różowymi włosami! Homer tak gwałtownie się obrócił, że jego talerz spadł na podłogę. Rzeczywiście, na środku ekranu dziewczynka o różowych włosach uśmiechała się i głaskała dużego, szarego szczura, który siedział jej na ramieniu. Przez chwilę oczy chłopca zabłyszczały ze szczęścia. Zawsze tak było, kiedy ją widział i przypominał sobie okres, gdy byli przyjaciółmi. Lorelei jako pierwsza powitała go w Mieście. Razem je zwiedzili i pokonali Madame la Directeur. To były dobre czasy. Lorelei miała też ciemniejszą stronę osobowości. Porwała bowiem jego psa. I to dwukrotnie! Podobnie jak Homer marzyła o wielkich skarbach, jednak w odróżnieniu od niego była gotowa poświęcić dla nich przyjaźń.

Chłopiec zerwał się na równe nogi. Chciał się dowiedzieć, dlaczego Lorelei pokazują w telewizji. Doskonale znał malujący się na jej twarzy uśmiech. To był uśmiech, który krył w kącikach ust szaleńcze plany. Lorelei szykowała się do czegoś! – Homer, nie powinieneś stać tak blisko telewizora – ostrzegł go Hercules. – Promieniowanie jest naprawdę szkodliwe. Chłopiec nie przejmował się promieniowaniem. Nie przejmował się też tym, że Pies jadł właśnie tę część jego śniadania, która wylądowała na dywanie. Kiedy kamera się przybliżyła, poczuł mocniejsze bicie serca. Lorelei stała przy mikrofonie. Miała na sobie różowy kombinezon, jeden z tych z zamkiem błyskawicznym z przodu. Tuż za nią, w identycznych strojach, stały dwie osoby. Jedna z nich była raczej gruba, druga miała zaś jastrzębia na ramieniu. Wszystkie trzymały pirackie flagi z trupimi czaszkami. – O rety! – westchnęła Zelda. – To Gertrude i Torch. Co one tam robią? – I co mają napisane na tych kombinezonach? – zapytał Ajitabh. Homer niemal przycisnął twarz do ekranu, próbując odczytać niewielkie literki. – Chyba ZNALEZIONE. – Ciszej! – poprosiła Zelda. – Coś mówi! Potem odciągnęła chłopca na bok, tak aby wszyscy wszystko widzieli. U dołu ekranu, na niewielkim pasku, przesuwał się napis: „Tajemnicza dziewczyna wygłosi oświadczenie dotyczące poszukiwania skarbów”. Lorelei postukała w mikrofon. – Czy to działa? Słyszycie mnie? – zapytała. Jej szczur wciąż węszył. Kamera oddaliła się, obejmując tym razem grupę reporterów. – Tak – odpowiedzieli. – Słyszymy panią! Kiedy Pies usłyszał znajomy głos, uniósł łeb i spojrzał na telewizor. Machnął dwukrotnie ogonem, a potem wrócił do jedzenia. – Nazywam się Lorelei. Nie pytajcie mnie o nazwisko, bo nazywam się L-O-R-E-L-E-I – przeliterowała. – A to moja towarzyszka, Stokrotka. – Pogłaskała szczurzycę po łebku. – Jestem prezesem

ZNALEZIONE, czyli organizacji zajmującej się poszukiwaniem skarbów. Homer opadł na łóżko tuż obok Ajitabha. Prawie zapomniał o tym, że należy oddychać. – Czy to jakiś skrót? Co oznacza? – zapytał jeden z reporterów. Lorelei zacisnęła usta. – Wciąż nad tym pracuję – odpowiedziała. – Na razie nie jest to żaden skrót. Nazwa znaczy to, co znaczy. ZNALEZIONE. Naszym celem jest odnalezienie najcenniejszych skarbów na świecie. – Houston, mamy problem – stwierdził Hercules. Torch i Gertrude machały pirackimi flagami z trupimi czaszkami, co jakiś czas spoglądając na brązową siatkę, którą Lorelei trzymała w lewej ręce. Nagle zamachała nią. – Niektórzy ludzie sądzą, że najbardziej wartościowe skarby już odnaleziono. Przyszłam tu, aby wam powiedzieć, że to nieprawda. Na odnalezienie czeka jeszcze jeden wielki skarb. – Jaki to skarb? – zapytał jeden z reporterów. – To skarb pirata Rumpolda Smellera – oznajmiła, wywołując zdziwienie wśród dziennikarzy. – Kogo? – O czym ona mówi? – Czy ona powiedziała „selera”? – To śmieszne! Torch podeszła do przodu. – Hej! – zawołała. – Słuchajcie jej, to może się czegoś nauczycie! Zebranie ochrzanu od kogoś z wężem wytatuowanym na szyi i żywym jastrzębiem na ramieniu z pewnością jest przerażającym doświadczeniem. Nic dziwnego, że reporterzy natychmiast się uciszyli. Lorelei mówiła dalej. – Rumpold Smeller był najbardziej przerażającym piratem, jaki kiedykolwiek żeglował po oceanach. Gromadził wszystko, na co się natknął. Swój skarb ukrył w jednym jedynym miejscu. Jako prezes organizacji ZNALEZIONE poprowadzę swoją drużynę na najbardziej ekscytującą wyprawę tego wieku. Wyprawę, o której będą pisać

w książkach historycznych. I odnajdę skarb Rumpolda Smellera! Wszyscy zebrani w pokoju numer 15 hotelu Mockingbirda wymienili zaskoczone spojrzenia. No dobrze, nie licząc Psa, który właśnie czyścił talerz językiem. – Jesteś tylko małą dziewczynką! – stwierdził jeden z dziennikarzy. – Skąd ty, taki szczeniak, bierzesz przekonanie, że zdołasz to zrobić? – zakpił inny. – Czy inni ludzie nie szukali tego skarbu? Na przykład dorośli? Lorelei poruszyła nosem. – Wiele osób go szukało, wliczając w to pewną tajną organizację złożoną z samych łamag. Niech nie próbują mnie powstrzymywać, bo opowiem światu o ich istnieniu! Ajitabh zerwał się na równe nogi. – Nie zrobiłaby tego! – Ona jest szalona – dodała Zelda. – Znajdę ten skarb! – zawołała Lorelei. Stokrotka machnęła ogonem i zatarła łapki. – Chciałaś powiedzieć „znajdziemy”! – poprawiła ją Gertrude Magnum i nachyliła się w jej stronę. We włosach miała błyszczące, diamentowe spinki. – Razem znajdziemy ten skarb! Dziewczynka spojrzała na nią krzywo. – Ja jestem prezesem, a nie ty. I ja mam mapę. To oznacza, że ja tu rządzę. Wzrok Gertrude padł na torbę dziewczynki. – Jasne – powiedziała przez zaciśnięte zęby. – Ty tu rządzisz. Na razie. – Mapę? – Homer poczuł ucisk w żołądku. – O czym ona mówi? – Homer?! – zawołał Ajitabh i przesunął ręką po brodzie. – Kiedy ostatni raz widziałeś swoją mapę? Hercules był jedyną osobą w pokoju, która nie wiedziała, kto do tej pory miał oryginalną mapę Rumpolda Smellera. Za chwilę jednak miał się o tym dowiedzieć. – Wczoraj, kiedy wstałem z łóżka – odpowiedział Homer. – Sprawdziłem, czy jest tam, gdzie powinna być, a potem zszedłem na śniadanie. Zawsze rano to robię – dodał i podszedł do telewizora.

Kiedy Lorelei wsunęła rękę do torby, w pokoju 15 hotelu Mockingbirda zapadła upiorna cisza. – Niniejszym oświadczam, że mam najcenniejszą piracką mapę w historii. Mapę pirata Rumpolda Smellera – stwierdziła i wyciągnęła z torby starą książkę. To była ta sama książka, którą Homer ukrył pod łóżkiem: Rzadkie gady, które złapałem i wypchałem. Jego wujek Drake pociął mapę na kawałeczki i wkleił ją właśnie do tego tomu. A teraz miała go Lorelei! – To niemożliwe – szepnął chłopiec i poczuł, jak trzęsą mu się nogi. – Jak ona… Potem przypomniał sobie twarz spoglądającą na niego z okna jego pokoju w chwili, gdy odjeżdżał do Miasta. Niemal się rozpłakał.

Rozdział 9 Złodziej mapy Homer sięgnął po telefon. To był staromodny aparat wbudowany w ścianę. Zamiast guzików z cyferkami miał obracaną tarczę z dziurkami na palce. Chłopiec uniósł słuchawkę, wsunął palec w jeden z otworów i przekręcił tarczę. Powoli się odkręciła. Potem przekręcił tarczę po raz drugi. Trwało to całe wieki! – Lord Mockingbird miał rację co do tych dwóch – stwierdził Ajitabh i podbiegł do telewizora. Jego złoty szlafrok poruszał się przy każdym kroku. – Zdradziły naszą sprawę. Powinny zostać wyrzucone, wystrzelone, wygnane, wydalone, wyplute z L.O.S.T. – Sądzę, że jest na to odpowiedni przepis – dodał Hercules. – Na Jowisza, więc do dzieła! Hercules podbiegł do szafy i wyciągnął z niej aktówkę. Kiedy przeglądał jej zawartość, Homer wykręcił ostatnią cyfrę numeru do domu. Tarcza się odkręciła. Chłopiec owinął sobie palce kablem telefonicznym i czekał na sygnał. Na ekranie telewizora nadal było widać Lorelei trzymającą książkę nad głową, tak aby wszyscy reporterzy mogli ją zobaczyć. – Halo? – rozległo się w słuchawce. – Mamo, gdzie jest Gwendolyn? Daj mi szybko Gwendolyn! – poprosił chłopiec. – O, cześć, Homer – odpowiedziała radośnie pani Pudding. – Zaczekaj chwilę, kochanie. Mam ciasto w piekarniku. – Mamo? – W słuchawce coś stuknęło. Najwyraźniej odłożyła ją na bok i odeszła. – Mamo! – zawołał. – Muszę porozmawiać z Gwendolyn! Tymczasem widoczna na ekranie Lorelei właśnie włożyła książkę do torby. – Za tydzień, licząc od dziś – oświadczyła zgromadzonym reporterom – wrócę w to miejsce i udowodnię wam, że ZNALEZIONE to najlepsza organizacja zajmująca się poszukiwaniem skarbów na całej naszej planecie – powiedziała w swoim ostatnim oświadczeniu.

Potem spojrzała prosto w obiektyw. – Jeśli chcesz odzyskać mapę, Homer, to wiesz, gdzie mnie szukać. Mam dla ciebie miejsce w ZNALEZIONE! To powiedziawszy, odwróciła się i zaczęła się przedzierać przez tłum dziennikarzy. Torch i Gertrude ruszyły za nią. Chłopiec miał wielką ochotę na nią nakrzyczeć, ale krzyczenie na telewizor nie miało większego sensu. Zamiast tego krzyknął do telefonu: – Mamo! Muszę… – Homerze W. Puddingu, co ci mówiłam o wydzieraniu się? – zapytała mama, kiedy podniosła słuchawkę. – Przepraszam – odpowiedział i wziął głęboki oddech, próbując się uspokoić. – Po prostu… – Jak tam spotkanie w Klubie Map Miesiąca? Dobrze się bawisz? – Czy się bawię? – Homer zacisnął zęby. Nie cierpiał kłamać, ale nie miał wyboru – przysięga dotycząca zachowania istnienia stowarzyszenia w tajemnicy dotyczyła również rodziców i ukochanych. – Bawię się dobrze. Czy mogę rozmawiać z Gwendolyn? – Chcesz rozmawiać ze swoją siostrą? Mama wydawała się zaskoczona, zupełnie jakby powiedział, że chce rozmawiać z lodówką albo suszarką. – Tak – potwierdził, zawijając mocniej kabel. – Możesz mi ją dać? Proszę. Hercules wciąż szperał w aktówce, a Ajitabh, Zelda i Pies obserwowali Homera. – Jest w laboratorium – stwierdziła pani Pudding. – Powiedziała, żeby jej nie przeszkadzać aż do obiadu. Wypycha coś bardzo delikatnego. – Mamo, muszę ją o coś zapytać. To bardzo ważne – wyjaśnił chłopiec. Potem potrząsnął słuchawką, jak gdyby w ten sposób chciał zwrócić jej uwagę. – Kochanie, wydajesz się jakiś taki roztrzęsiony. Czy dobrze spałeś? Czy zjadłeś pożywne śniadanie? Czy założyłeś rano czystą bieliznę?

Rety, a teraz twój ojciec wydziera się na podwórku. – To powiedziawszy, na chwilę zamilkła. – Och, nie! Kozy dostały się do warzywniaka. Muszę iść. Zadzwoń jutro. – Ale… W słuchawce rozległ się przeciągły dźwięk. Chłopiec jęknął i odłożył słuchawkę. – Homer, mój drogi, co się stało? – zapytał Ajitabh. – Czy mam rozumieć, że Lorelei rzeczywiście zdobyła mapę Rumpolda Smellera? – Nie wiem – westchnął. – Gertrude i Torch nie opuściłyby nas, gdyby nie miały ku temu dobrego powodu – zauważyła Zelda. – Muszą wierzyć, że dziewczyna ma mapę. Podarowałeś ją tej małej? – Co? – Homer nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał. – A w życiu! Nie zrobiłbym tego! Kobieta uniosła gęste brwi. – Nam możesz się przyznać, jeśli to zrobiłeś. To naprawdę urocza dziewczyna. Chłopcy robią różne głupoty, kiedy są zakochani. Sama zrobiłam mnóstwo głupot w imię miłości. – Co? Nie jestem zakochany! Ona nie jest moją dziewczyną! I nigdy nie oddałbym jej mapy. Nigdy! – To dlaczego powiedziała, że wiesz, gdzie jej szukać? – zapytał Ajitabh. Chłopiec spojrzał w bok. Na to pytanie nie mógł odpowiedzieć. Kiedy razem z Lorelei pokonał paskudną Madame la Directeur, Lorelei zajęła jej kryjówkę. Potem zawarli dżentelmeńską umowę. Obiecał, że nikomu nie opowie o tym miejscu, jeśli ona nie wyda nikomu sekretu jego psa. Dopóki Madame siedziała w więzieniu, Homer był jedyną osobą, która wiedziała, gdzie mieszka Lorelei. – Mam! – wtrącił Hercules, przerywając niewygodną ciszę. Wyciągnął z aktówki kartkę i zaczął czytać. – Zarządzenie 42a dotyczące ucieczek. Jeśli zaprzysiężony członek L.O.S.T. ucieknie do konkurencyjnej organizacji zajmującej się poszukiwaniem skarbów, zostaje usunięty z L.O.S.T. ze skutkiem natychmiastowym i pod żadnym pozorem nie może wrócić. W tym celu należy wypełnić formularz 7d, tak zwany Oficjalny Formularz Ucieczki, i powielić

w trzech kopiach. – Więc wypełnij go – stwierdził Ajitabh i sięgnął po długopis leżący na stoliku nocnym. – Wypełnij i pozbądź się tych dwóch zdrajczyń – dodał. Hercules wziął pisak i zaczął wypełniać dokumenty. – Nie dałem jej mapy – powtórzył Homer. – Albo kłamie, albo ktoś inny jej dał – dodał, sięgnął po słuchawkę i znów wykręcił numer do domu. Telefon dzwonił i dzwonił. Kiedy chłopiec miał się w końcu rozłączyć, ktoś podniósł słuchawkę. – Pisk, czy to ty? – Cześć, Homer. – Pisk, idź do laboratorium Gwendolyn. Powiedz jej, że muszę z nią porozmawiać. Proszę. – Uch, uch – odparł jego brat. – Tam jest strasznie. Homer musiał przyznać mu rację. Maluch miał przecież zaledwie pięć lat, a laboratorium dziewczynki przypominało plan filmu Frankenstein z czaszkami zwisającymi z sufitu i gałkami ocznymi w szklanych słoikach. – Pisk, czy ktoś przyszedł do was wczoraj do domu? Ktoś… dziwny? – Mama mówi, że nie mogę trzymać w domu szczura – stwierdził chłopiec. – Chcę szczura! Homer wziął głęboki oddech i mocniej zacisnął dłoń na słuchawce. – Czy spotkałeś dziewczynę ze szczurem? Czy była w naszym domu? – Szczur wspiął się na moje ramię – wyjaśnił maluch. – Łaskotało – dodał i zaczął nucić piosenkę z ulubionej kreskówki. – Czy dziewczyna ze szczurem rozmawiała z Gwendolyn? Pisk, przestań śpiewać i mnie posłuchaj. Czy ta dziewczyna rozmawiała z Gwendolyn? Pisk już go nie słuchał. Mruknął jedynie coś o motylu na parapecie i się rozłączył. Nie potrafił zbyt długo się koncentrować na jednej rzeczy. Homer odwrócił się do pozostałych, którzy siedzieli wyczekująco.

– Była tam – powiedział. – Lorelei była w moim domu. – Ale jak, u diabła, znalazła mapę? – zapytał Ajitabh. – Przecież ukryłeś ją w bezpiecznym miejscu. – Tak, była w bezpiecznym miejscu – stwierdził Homer i odgarnął włosy z oczu. Nagle uświadomił sobie, że skrytka pod łóżkiem niekoniecznie była najbezpieczniejszym miejscem. Ale przecież nie miał sejfu czy skarbca, a chciał mieć ją blisko. – Gwendolyn szukała swojego prezentu urodzinowego. Musiała wpaść na książkę o gadach i podarować ją Lorelei – stwierdził i zacisnął dłonie. – Nie miała prawa tego zrobić. Ta książka należała do mnie! Jeśli sądzi, że po tym, co zrobiła, kupię jej prezent na szesnaste urodziny… – Hej! – przerwał mu Hercules, wyszarpnął kartkę z pyska Psa i pogroził mu palcem. – Nie je się oficjalnych dokumentów – dodał, trzymając papier za sam róg. – Cały jest w psiej ślinie. Będę musiał wypełnić go od nowa! Ajitabh zaczął krążyć po pokoju, splótłszy ręce za plecami. – Wydaje się oczywiste, że Lorelei ma mapę. Coś tu jednak nie pasuje. Skąd wiedziała, że ją masz? Sądziłem, że tylko ja i Zelda to wiemy. – Nie mam pojęcia, jak się o tym dowiedziała – stwierdził chłopiec. Mężczyzna zatrzymał się i wyjrzał za okno. – Wiem, co teraz myślisz, Homer. Pewnie chcesz ją odzyskać. Chcesz za nią ruszyć? – Tak – przyznał się. – Jako twój mentor i przyjaciel zakazuję ci tego – powiedział poważnym głosem Ajitabh. Hercules podniósł wzrok znad pisma i zrobił zaskoczoną minę. Pies wykorzystał okazję i porwał kolejną kartkę. – Całkowicie ci tego zakazuję. Homer usiadł na łóżku. – Ale mapa jest moja. – Powiedziała, żebyśmy nie próbowali jej przeszkadzać – stwierdziła Zelda, a potem owinęła się płaszczem. Jej głowę dzieliło od sufitu może kilkanaście centymetrów. – Zagroziła, że wyjawi światu istnienie L.O.S.T. – Prosiła też, żebym ją odszukał.

Ajitabh splótł ręce na piersiach. – Istnienie stowarzyszenia trzymamy w tajemnicy po to, by nikt nie dowiedział się o naszych misjach. Dzięki temu osoby o niejasnych motywach nie rywalizują z nami. Spokojnie docieramy do skarbów i dostarczamy je właściwym instytucjom, nie ryzykując, że zostaną ukradzione. Jeśli nasze istnienie zostanie wyjawione, L.O.S.T. przestanie istnieć. – Ale jeśli Lorelei odnajdzie skarb, zachowa go dla siebie. – Mapa przepadła, chłopcze. Musisz to zaakceptować i żyć dalej. Chłopiec zerwał się na równe nogi. – Nie zaakceptuję tego! Obiecałem Drake’owi, że odnajdę skarb Rumpolda Smellera! – zawołał. To była ostatnia obietnica, jaką złożył ukochanemu wujkowi. Przysiągł mu to podczas jego ostatniej wizyty na farmie. Wkrótce potem umarł. Pozostały po nim jedynie wspomnienia i ta obietnica. – Mój wujek zginął właśnie z powodu tej mapy. Znowu w pokoju zapadła cisza. Homer cały drżał, więc Zelda dotknęła jego ramienia. – Wiem, że pęka ci serce – powiedziała. – Nie jest przyjemnie, kiedy ktoś łamie ci serce tak rano. Ale nie przejmuj się. Nauczysz się z tym żyć. Sama miałam złamane serce, i to wiele razy. – To mroczny dzień dla całego stowarzyszenia – stwierdził Ajitabh i ruszył w stronę drzwi. – Przebiorę się w strój podróżny i spakuję walizkę. Musimy odstawić cię do Mlecznej Doliny tak szybko, jak to możliwe – dodał, otworzył drzwi i zniknął za nimi. – Musimy trzymać się razem – oświadczyła Zelda. – Twój wujek tego właśnie by chciał! Po chwili i ona wyszła z pomieszczenia. Homer zmarszczył brwi. Jasne, jego wujek chciałby, żeby członkowie stowarzyszenia trzymali się razem. Ale co z obietnicą, którą mu złożył? Pies siedział u jego stóp i skamlał. Homer opadł na podłogę i go objął. Wszystko się rozpadło. Mapa jego marzeń znikła. Dziewczynka, która kiedyś była jego przyjaciółką, jeszcze raz wystrychnęła go na dudka. L.O.S.T. straciło prezesa,

dwóch innych członków oraz cenną mapę skarbu, więc chyliło się ku upadkowi.

Rozdział 10 Czyścicielka Przykro mi z powodu mapy – powiedział Hercules, zebrał dokumenty i włożył je do aktówki. – Musisz być wściekły. – To zbyt łagodne określenie – mruknął Homer. – Myślisz, że Lorelei odnajdzie ten skarb? Chłopiec poczuł ucisk w żołądku. Dziewczyna była geniuszem. Nie pozwoli, żeby coś jej przeszkodziło w osiągnięciu sukcesu. – Prawdopodobnie tak. – Więc musimy ją powstrzymać! – zawołał w przypływie odwagi Hercules. Choć należał do osób strachliwych, już udowodnił, że w chwilach próby stać go na odwagę. Tak jak wtedy, gdy wyskoczył z samolotu, żeby uratować Psa. – Nie możemy pozwolić, żeby uszło jej to na sucho. Raz już ją pokonałeś. Możesz zrobić to po raz drugi – dodał, złapał za inhalator i wziął głęboki oddech. – To Pies ją pokonał, a nie ja – przypomniał Homer. – Zjadł monetę członkowską. Tylko dlatego przegrała na wyspie Grzyb. – Chodziło mi o to, że zwyciężyłeś. I zwyciężysz po raz kolejny. Pomogę ci. – Jak chcesz mi pomóc? Nie musisz przypadkiem przygotowywać się do udziału w światowym konkursie ortograficznym? Hercules skrzywił się. – Och, no tak. Przez jakiś czas mogę ci pomagać, ale potem będę musiał wrócić do domu, żeby się zarejestrować. Bo wiesz, potrzebuję do tego podpisów moich rodziców. Homer postukał się palcami w udo. Myślał nad sytuacją, w której się znalazł. Dobrze byłoby mieć kogoś u swojego boku. Lorelei była wymagającym przeciwnikiem, a Pies, choć potrafił odróżnić skarb od śmiecia, nie miał pojęcia, kto jest przyjacielem, a kto wrogiem. Nagle przypomniał sobie o czymś. – Ajitabh nie pozwolił mi za nią ruszyć. – Nie wiem, czy miał takie prawo – stwierdził Hercules, wyciągnął kartki z aktówki i zaczął je przeglądać. – Dostałeś członkostwo, a co

za tym idzie, pełne prawa członkowskie – wyjaśnił i zatrzymał się na jednym z dokumentów. Przeczytał go po cichu i przejrzał resztę papierów. – Nie sądzę, aby Ajitabh miał prawo mówić ci, co możesz robić – oświadczył. Jego palec zatrzymał się na jednej z linijek. – No i mam – powiedział i zaczął czytać. – „Demokracja w stowarzyszeniu: L.O.S.T. jest stowarzyszeniem demokratycznym, co oznacza, że żaden członek nie ma władzy nad pozostałymi. Wyjątkiem są decyzje podjęte większością głosów”. Homer przestał głaskać Psa po uchu. Ajitabh i Zelda nie dysponowali większością głosów. Nie musiał słuchać rozkazów mężczyzny. To była doskonała wiadomość! – No więc? – zapytał go przyjaciel. – Zamierzamy ją odszukać? „My”? Chłopiec uciekł przed wzrokiem kumpla. Nie mógł go zabrać ze sobą. Lorelei czekała na niego w swojej kryjówce, a zgodnie z dżentelmeńską umową nie mógł nikomu ujawnić jej położenia. – Myślę, że posłucham Ajitabha – skłamał. – Oboje powinniśmy go posłuchać i wrócić do domów. – Jesteś pewien? Homer starał się brzmieć szczerze. – Tak. Jestem pewien. Jestem całkowicie pewien. Nie chcę go denerwować. I nie chcę denerwować swoich rodziców. Miał nadzieję, że zabrzmiało to przekonująco. – No dobrze. Zresztą zapowiadało się to dość niebezpiecznie. Boję się Torch. Ten jej jastrząb bez trudu wydziobałby nam oczy – powiedział Hercules i podrapał się za uchem. – Masz może ochotę wpaść do mnie? Do końca wakacji zostało jeszcze kilka tygodni. W normalnych okolicznościach Homer podskoczyłby z radości na samą myśl, że mógłby znów odwiedzić posiadłość Simple’ów. W obecnych okolicznościach, kiedy przyszłość waliła się w gruzy niczym rozbierany budynek, chłopiec nie sądził, żeby to było dobre rozwiązanie. Świat wydawał mu się mroczny i ponury. Po wyciągnięciu Psa z łazienki, gdzie pił z toalety, Hercules wziął prysznic. Kiedy woda szumiała, Homer przebrał się w dżinsy i kraciastą koszulę. Piżamę, szlafrok i strój żałobny wepchnął do plecaka, podobnie jak kamizelkę Psa. Melonik mu się nie zmieścił,

więc postanowił go założyć. Sięgnął po smycz. – Gotowy na wyprawę po mapę? – Urrr. Za ladą w lobby stała recepcjonistka. Zeldy i Ajitabha nigdzie nie było widać. – Czy mogę zostawić wiadomość? – zapytał chłopiec i położył melonik na blacie. Kobieta podała mu kawałek papeterii Mockingbirda oraz pióro wieczne. Drogi Ajitabhu i droga Zeldo, nie martwcie się o mnie i nie szukajcie mnie. Moi rodzice powiedzieli, że nie muszę wracać do domu przed urodzinami mojej siostry, więc mam jeszcze pięć dni. Wykorzystam je na zwiedzanie Miasta. Wrócę tutaj przed sobotą, lecz jeśli nie będziecie mogli na mnie zaczekać, to po prostu pojadę z Psem do domu pociągiem. Robiłem to już kiedyś. Homer Potem złożył kartkę i podał ją recepcjonistce. – Czy mogłaby pani dopilnować, żeby Ajitabh dostał tę wiadomość? – zapytał. Kobieta kiwnęła głową i włożyła list do przegródki z numerem pokoju mężczyzny. – Ah-hem – chrząknął ktoś. Za Homerem stała sprzątaczka z miotłą w jednej ręce i śmietnikiem na kółkach w drugiej. – A więc smrud… – powiedziała i wrzuciła jego melonik do pojemnika. – Jaki smród? To mój melonik! – odpowiedział. Recepcjonistka zajmowała się już kolejnym gościem. – Mówię smrud – powtórzyła sprzątaczka i wskazała śmietnik. – Mam przecież dowód. – Ale… – Smrud – dodała. – S.M.R.U.D. Stowarzyszenie. Musimy. Ratować. Uważnie. Działać.

Następnie wyciągnęła z fartucha płyn w spreju i spryskała nim biurko, a potem wytarła je szmatką. – Stowarzyszenie Musimy Ratować Uważnie Działać? – powtórzył Homer i zmrużył oczy. – Wiesz o… Nie mógł dokończyć. – Oczywiście, że wiem o L.O.S.T. – szepnęła. – Jestem Czyścicielką. Do tej pory nikt nie spotkał Czyścicielki, najbardziej tajemniczego z członków stowarzyszenia. Może to kolejny z trików Lorelei? – Nie wierzę ci – stwierdził chłopiec. – Ile ona ci zapłaciła, żebyś wyciągnęła ze mnie te informacje? – Bardzo dobra odpowiedź. Nigdy nie przyznawaj się, że słyszałeś o L.O.S.T. – powiedziała kobieta, odłożyła sprzęt na bok i poprawiła swój plastikowy czepek. Ściągacz zostawił na jej czole ślad. – Mam nadzieję, że nie jesteś taki jak twój wujek. On ciągle zostawiał za sobą bałagan. Bez przerwy po nim sprzątałam. – Czego chcesz? – zapytał Homer. Kobieta podrapała się po pieprzyku. – Potrzebuję twojej pomocy. – Mojej pomocy? – Ta dziewczyna jest podstępna. Naprawdę sprytna. Nie wiem, jakie asy kryje w rękawach. Podejrzewam, że ma plany, których nie potrafimy sobie wyobrazić. Być może będę musiała się jej pozbyć. Homer przełknął ślinę. – Pozbyć się jej? – Nie licząc pieprzyka, staruszka wyglądała jak zwykła, miła sprzątaczka. – To znaczy… Naprawdę chcesz się jej pozbyć? – Tak. – Czyścicielka zerknęła przez ramię, a później przysunęła się do Homera. – Wie zbyt dużo jak na kogoś, kto nie jest członkiem. – Chwila, chwila. – Smycz wymsknęła się chłopcu z rąk. – Nie możesz tak po prostu się jej pozbyć! – Zostałam zatrudniona, żeby po was sprzątać i nie dopuścić do tego, aby ktokolwiek dowiedział się o istnieniu L.O.S.T. Tę dziewczynę należy sprzątnąć – stwierdziła i wytarła ręce w fartuch. – Oczywiście jeśli znasz inny sposób na powstrzymanie jej, to się cieszę. Oszczędzisz mi tylko brudnej roboty – dodała, zebrała swoje rzeczy

i zaczęła ciągnąć śmietnik przez lobby. – Powodzenia! Zniknęła za rogiem. Zanim Homer zdołał ją zawołać, obrotowe drzwi wpadły w ruch i do lobby wszedł boy hotelowy. – Wezmę pana plecak, sir – powiedział i dotknął palcami czubka swojej czerwonej czapeczki. – Przydadzą się panu obie ręce. Do niesienia psa. Pies spojrzał na drzwi i zapiszczał. Homer też miał ochotę zapiszczeć.

Część trzecia Kwatera główna ZNALEZIONE

Rozdział 11 Kryjówka Lorelei Powszechnie wiadomo, że jeśli chce się być złoczyńcą, trzeba mieć własną kryjówkę. I to nie byle jaką kryjówkę. Kryjówka złoczyńcy musi być naprawdę odlotowa, wypasiona, taka jak w książkach. Tylko złoczyńca posiadający taką kryjówkę może marzyć o opinii sławnego czy przerażającego. Nie, nie sugeruję, żebyś został złoczyńcą. Wręcz przeciwnie – bycie przestępcą jest bardzo kosztowne, czasochłonne i wiąże się z samotnością. To zajęcie nie dla osób o miękkich sercach czy sympatycznym usposobieniu. Jeśli marzysz o popularności i zaproszeniach na imprezy, nie możesz być złoczyńcą. Jeśli chcesz chodzić po ulicach i nie widzieć, jak ludzie wytykają cię palcami, rzucają w twoją głowę zgniłymi owocami albo uciekają przed tobą, nie możesz być złoczyńcą. Jeśli jednak nie przeszkadza ci samotność i masz przed sobą tylko jeden cel, w dodatku jesteś gotowy zrobić wszystko, aby go osiągnąć, to bycie złoczyńcą jest niegłupim rozwiązaniem. Zwłaszcza gdy marzysz o przejęciu władzy nad światem albo byciem najbogatszym dzieciakiem na świecie. Według Homera Lorelei wybrała właśnie taki styl życia. Nie przejmowała się brakiem przyjaciół, dlatego trzykrotnie go okradła. Była gotowa zrobić wszystko, żeby zostać najsłynniejszym poszukiwaczem skarbów na świecie. Także kłamać, kraść i oszukiwać. Poza tym miała niesamowitą kryjówkę. Homer nie potrzebował więcej dowodów. Jego dawna przyjaciółka przeszła na stronę zła i tyle. Kryjówka Lorelei należała niegdyś do Madame la Directeur. Znajdowała się pod Muzeum Historii Naturalnej, które przez zupełny przypadek leżało całkiem niedaleko hotelu Mockingbirda. Homer wyruszył tam na piechotę, wzdłuż chodnika, ze smyczą w garści i z plecakiem. Pies nie miał pojęcia, dokąd idą. Gdyby wiedział, że znów odwiedzi miejsce, w którym stanął pysk w pysk ze zmutowanym, krwiożerczym żółwiem, prawdopodobnie położyłby się

na brzuchu w pozycji „nie zamierzam stąd się ruszać i nie zmusisz mnie do tego”. Ponieważ jednak tego nie wiedział, brykał radośnie, a jego uszy beztrosko się kołysały. Serce Homera było pełne obaw. Czy odzyska mapę? Jak powstrzyma Lorelei przed opowiedzeniem światu o L.O.S.T.? A jeśli to mu się nie uda, to jak spojrzy w oczy Ajitabhowi i Zeldzie? Po kilkuminutowej przechadzce, podczas której Homer niemal zdecydował się zawrócić, na horyzoncie pojawiło się muzeum. Przed jego wejściem znajdowały się dwa olbrzymie pomniki przedstawiające lwy – szlachetnych strażników witających wszystkich gości. Homer otarł kark. Pot lał się z niego, bo był upalny sierpień. A może ze strachu? Gdyby tylko miał czas przygotować jakiś plan. Albo przynajmniej zalążek planu. Zawsze to lepiej niż nie mieć żadnego planu. – Co powinienem zrobić? – zapytał Psa. Pies spojrzał na lwa i zawarczał. Tuż obok turyści czekali w kolejce do kasy. Z wozu zaprzęgniętego w konia wylali się zwiedzający i wbiegli na schody z aparatami w dłoniach, w okularach przeciwsłonecznych i kapeluszach na głowach. Homer bardzo chciał do nich dołączyć. Marzył o tym, żeby być zwyczajnym turystą i mieć w planach odwiedzenie wystawy. Zamiast tego musiał się wcielić w rolę szpiega pracującego dla L.O.S.T. i powstrzymać konkurencyjną organizację. Przez moment zatęsknił za starymi, dobrymi czasami, kiedy nic mu nie groziło – nie licząc może poślizgnięcia się w błocie bądź oberwania piłką podczas gry w dwa ognie. – Grrr! – zawarczał Pies na drugiego lwa. – Chodź! – powiedział do niego i szarpnął za smycz. Do kryjówki Lorelei można było się dostać na dwa sposoby. Pierwsza droga prowadziła przez wodę od strony jeziora. Można było przepłynąć łódką specjalny kanał. Kończył się bezpośrednio u celu, gdzie tworzył niewielki staw. Blokowała go jednak ciężka, kuta brama, na której wisiała tabliczka. UWAGA! WYSOKIE STĘŻENIE ODPADÓW TOKSYCZNYCH! ZAKAZ WSTĘPU!

PRZEBYWANIE NA TYM TERENIE GROZI USZKODZENIEM MÓZGU Tabliczkę zawiesiła Madame la Directeur w czasach, gdy mieszkała w kryjówce. W ten sposób powstrzymywała ciekawskich wioślarzy przed zaglądaniem za bramę. Zresztą bramę dało się podnieść wyłącznie pilotem – specjalnym urządzeniem znajdującym się obecnie w posiadaniu Lorelei. Druga droga do wnętrza kryjówki prowadziła przez gigantyczny pomnik żółwia, który stał w piwnicy muzeum. Aby tam się dostać, wystarczyło pokonać główne wejście, a potem zjechać windą. Z tego rozwiązania Homer nie mógł skorzystać. Przede wszystkim wyłapałyby go kamery ochrony, a chłopiec nie chciał, żeby Ajitabh i Zelda wyśledzili jego ruchy. A poza tym do muzeum nie wpuszczano psów. Dlatego, żeby dostać się do kamiennego żółwia, Homer musiał skorzystać z trudniejszej drogi. W tym celu ruszył wzdłuż północnej ściany budynku. To była dość dzika okolica, pozbawiona parkingu i chodników, porośnięta krzewami i drzewami. Chłopiec zatrzymał się pośrodku ściany i kopnął jedną z winorośli. Odsłonił metalową kratę wmurowaną w ziemię. Psu od razu oklapły uszy i posłał swojemu panu smutne spojrzenie. – Tak, wiem, nie chcesz tam wchodzić, ale niestety musimy – odpowiedział Homer. – Żałuję, że nie masz na sobie kamizelki świecącej w ciemnościach! Chłopiec nie wziął też ze sobą latarki ani noktowizora, który dostał od wujka. Pakował się na wyjazd do klubu w takim pośpiechu, że nie zabrał sprzętu do poszukiwania skarbów. Przecież miała to być wycieczka pełna atrakcji, a nie ryzykowna wyprawa po skradzioną piracką mapę. Uklęknął i z wysiłkiem uniósł kratę. Pies zaczął się cofać, więc złapał go za obrożę. – Będzie dobrze – powiedział łagodnym głosem. Ale czy rzeczywiście będzie? Pies wsunął mu nos w rękaw i zaskamlał. Homer poklepał go po łbie. – Tego żółwia już tam nie ma. Obiecuję. Operacja wcale nie była łatwa. Najpierw wsunął Psa do ciemnego

tunelu. Futrzak zesztywniał ze strachu, co znacznie utrudniło manewrowanie nim. Potem, po ściągnięciu szelek plecaka, chłopiec wdrapał się do środka. Jego ramiona ocierały się o ścianki korytarza. Nagle przypomniał sobie ostrzeżenie Lorelei. „Trochę trzeba się poczołgać. I jest tam mnóstwo pająków”, powiedziała przed kilkoma miesiącami. Homer skrzywił się. Miał nadzieję, że żaden pająk nie skoczy mu na głowę ani nie wpełźnie do jego ucha. Choć tunel prowadził w dół, chłopiec powoli przesuwał się do przodu. Nie sposób było się rozpędzić, gdy drogę blokował mu uparty basset. Po pewnym czasie zorientował się, że najlepszą techniką popychania go było stukanie głową w jego przysadzisty kuper. – Masz szczęście, że nic nie czujesz – szepnął Homer, kiedy stęchłe powietrze wypełniło jego nozdrza. Dzięki zainteresowaniom siostry bez trudu rozpoznawał słodki zapach zgnilizny. Bardzo możliwe, że była tu jakaś martwa mysz. Albo dwie. Chłopiec zadrżał. Równie dobrze mogło być ich tuzin. Albo i sto. Kiedy światełko po jednej stronie tunelu gasło, to po drugiej stawało się wyraźniejsze. Dziesięć pchnięć głową później dotarli do celu. U wylotu tunelu znajdowała się jeszcze jedna krata. Chłopiec wyminął Psa i wyjrzał zza niej. Wszystko wyglądało dokładnie tak samo jak kiedyś. Korytarz oświetlały kinkiety ciągnące się po obu stronach. Chłopiec pchnął kratę, która bez trudu się otworzyła. Potem ześlizgnął się na dół. Kiedy jego stopy dotknęły piwnicznej podłogi, odwrócił się i ściągnął Psa. Ponieważ nie była to jego pierwsza wizyta w muzeum, nie pisnął ze strachu, kiedy stanął twarzą w twarz z gigantycznym kamiennym żółwiem, w którego oczach odbijały się lampki oświetlające korytarz. Nie zadrżał również, kiedy – po wspięciu się na palce i naciśnięciu lewego oka pomnika – rozległ się mechaniczny dźwięk. Po chwili gad zaczął rozwierać pysk. Otwierał go szerzej i szerzej, aż w końcu w ścianie pojawił się otwór. Homer wsunął Psa pod ramię. Z wysiłku rozbolały go mięśnie brzucha, mimo to włożył zwierzę w otwór. Kiedy znalazło się

wewnątrz pyska żółwia, podciągnął się do góry. Chwilę później pysk pomnika zaczął się zamykać, pogrążając wnętrze w całkowitych ciemnościach. Ten jednak wiedział, co znajduje się dalej. Był na to przygotowany. Postawił Psa na kolanach. – Nie martw się – szepnął do niego. – Będę cię trzymać! Pełznął do przodu, aż chodnik zniknął. Po chwili zjeżdżali po kręconej zjeżdżalni. Wylądowali z hukiem na podłodze kryjówki Lorelei. Homer złapał Psa za pysk i zaczął nasłuchiwać. Spodziewał się usłyszeć szalony, lecz zadowolony śmiech Lorelei bądź ją samą snującą upiorne plany. Słyszał jednak wyłącznie bicie swojego serca. – Musimy być cicho – szepnął i upewnił się, że smycz była prawidłowo zapięta. – Żadnego szczekania. Żadnego wycia. W porządku? Pies polizał go po dłoni. Razem przeszli na balkon. Pod nimi rozciągało się główne pomieszczenie kryjówki, szeroka, przypominająca jaskinię forteca. Chłopiec wychylił się zza barierki. Jego wzrok niemal od razu spoczął na głowie pełnej różowych włosów. Błyskawicznie się schował i sapnął z ulgą. Przyciągnął do siebie Psa i ostrożnie zerknął w dół. Lorelei siedziała na czerwonym atłasowym krześle, które przypominało tron. Miała na sobie różowy kombinezon ZNALEZIONE, który idealnie pasował do koloru jej włosów. Szczurzyca Stokrotka spała zwinięta w kulkę na jej kolanach. Dziewczyna sięgnęła po pilota i obróciła się na krześle, tak aby znaleźć się naprzeciwko dużego monitora o płaskim ekranie. Siedząc tyłem do Homera, nacisnęła jeden z guzików. Ekran zaświecił się i pojawiły się na nim Torch i Gertrude Magnum. Siedziały obok siebie w tych samych kombinezonach. Gdyby istniał program Całkowicie różni ludzie, nadawałyby się do niego idealnie. Torch była szczupła, a Gertrude, no cóż, raczej obszerna. Torch swoje czarne oczy podkreśliła ciemną konturówką. Powieki Gertrude mieniły się na niebiesko. Jedyną ozdobą Torch był tatuaż przedstawiający węża, który owijał się wokół jej szyi. Gertrude wręcz uginała się pod ciężarem drogich kamieni, wliczając w to

inkrustowaną diamentami kotwicę ozdabiającą jej niewielką marynarską czapeczkę. Od Torch wręcz biło powagą, podczas gdy Gertrude wyglądała głupio. Sposób, w jaki błyszczała, mógł być mylący. Przypominała wróżkę chrzestną. Jednak Homer wiedział, że to skorpion przebrany za motyla. Za kobietami widać było reling, gdzieś obok poruszała się woda. „Prawdopodobnie są na jednym z jachtów Gertrude”, domyślił się chłopiec. Przyciągnął do siebie Psa, aby – gdy najdzie go ochota na warczenie lub skamlenie – w każdej chwili móc złapać go za pysk. – Witajcie, drogie panie – powiedziała Lorelei. – Sądzę, że moja mała konferencyjka wypadła znakomicie. Torch fuknęła i założyła ręce na piersiach. – Reporterzy ci nie uwierzyli. I nie potraktowali nas serio. Na ekranie pojawił się wielki jastrząb. Usiadł na jej ramieniu. – To przez tę nazwę – wtrąciła Gertrude. Ptak przesunął się bliżej i zerknął na perłę, która zwisała jej z ucha. – Potrzebujemy lepszej. – ZNALEZIONE to świetna nazwa – stwierdziła Lorelei. – W dodatku ma sporo sensu, bo przecież próbujemy pokonać L.O.S.T. A L.O.S.T. to po angielsku ZGUBIONE. Doktor Magnum lekko się nachyliła. Jej podbródki zadrżały. – Owszem, ale czy ZNALEZIONE to jakiś skrót? Jeśli tak, to co on oznacza? Torch spojrzała na nią kątem oka. – Zepsuta, nudna, antypatyczna… – Jesteś naprawdę niemiła – oświadczyła Gertrude i uszczypnęła ją w ramię. – Zawsze chciałam ci to powiedzieć, ale byłam na to zbyt uprzejma. – Nagle jastrząb rzucił się na jej kolczyk. Kobieta pisnęła i go odepchnęła. – Trzymaj tego plugawego ptaka z daleka ode mnie! – Więc jaki jest plan? – zapytała Torch. – Nie po to opuściłam L.O.S.T., żeby teraz siedzieć na jakiejś głupiej łajbie ze starą Rudzią. – To nie jest łajba – zauważyła Gertrude i odsunęła się od jastrzębia. – To jacht. Jachty są znacznie droższe od jakichś tam łajb czy łódek. – I co z tego? – warknęła. – Więc jaki mamy plan? – Musimy wyciąć wszystkie części mapy z tej książki, a potem ją

złożyć – stwierdziła Lorelei. – Nie ma sprawy. Uwielbiam puzzle. – Zmrużyła oczy Torch. – Gdzie ty właściwie jesteś? To wygląda jak jakaś jaskinia! Przez chwilę Homer bał się, że zobaczy go ukrytego na balkonie razem z Psem. – To nie ma znaczenia – odpowiedziała dziewczynka. – Złożycie mapę do kupy, a ja zajmę się zapasami potrzebnymi nam na wyprawę. – Taki plan jestem w stanie zaakceptować – stwierdziła Torch i uśmiechnęła się krzywo. „Co?”. Homer aż się wyprostował. Lorelei zamierzała powierzyć książkę tym zdrajczyniom, a sama zająć się przygotowaniami? Jak mogło jej to przyjść do głowy? Przecież one ukradną ten tom. Nie ma wątpliwości! – Mam! – zawołała nagle Gertrude i uniosła palec z polakierowanym paznokciem. – A może Związek Niezależnych, Aktywnych, Lotnych, Eleganckich, Zdolnych, Inteligentnych, Odważnych i Nieustraszonych Eksploratorów? Chociaż nie, to nie to. A może… Zgrupowanie Niepokornych Amatorskich… Ech, jakie to frustrujące! Dlaczego wybrałaś takie trudne słowo? – Jesteśmy kobietami – przypomniała Torch. – ZNALEZIONE może oznaczać Związek Naturalnie Atrakcyjnych Laluń i Ekstrawaganckich… – Nie podoba mi się – przerwała jej doktor i zacisnęła usta w podkówkę. – To może ZNAmienite LEkko ZIOmalskie… – Jesteś naprawdę dziwną osobą – stwierdziła Gertrude i poprawiła swoją fryzurę. – I chorą. Nie jestem pewna, czy chcę z tobą pracować. – No cóż, a ja wcale się nie cieszę na współpracę z tobą – dodała Torch. Jej jastrząb przeskoczył na czapkę doktor i zaczął dziobać kotwicę. Kobieta wrzasnęła i zaczęła wymachiwać rękami jak szalona. Torch zaśmiała się. Pies zaczął warczeć. Na szczęście Homer złapał go w odpowiednim momencie za pysk.

– Ciii – szepnął mu do ucha. – Nienawidzę cię – oświadczyła Gertrude, kiedy jastrząb zeskoczył z jej czapki. – Ja cię bardziej – odpowiedziała Torch. Lorelei jęknęła. – Drogie panie, przestańcie się kłócić. ZNALEZIONE to ZNALEZIONE. Kiedy uda nam się odnaleźć skarb Rumpolda Smellera, cały świat uzna naszą organizację za zwycięzcę, a L.O.S.T. za głównego przegranego. – No tak, to banda ciamajd – stwierdziła Torch. – Przyjęli w swoje szeregi tego głupiego dzieciaka, Homera Puddinga. I nie chcieli dać mi pieniędzy na poszukiwania Atlantydy. – Bo to byłaby twoja siódma wyprawa tego typu – zauważyła Gertrude i poprawiła włosy. – Dawno już powinnaś ją znaleźć! – Tere-fere. Homer uśmiechnął się, choć wciąż martwił się o mapę. Kłótnie były dobrym znakiem. Oznaczały, że Lorelei czekają trudne początki. Być może kiedyś pozostali członkowie L.O.S.T. podziękują jej za wykradzenie tych dwóch kobiet. „Wystrzegaj się znalezionego”, przypomniał sobie słowa Czyścicielki. – W ciągu godziny książka o gadach znajdzie się na waszym jachcie – kontynuowała dziewczyna. – Przydadzą wam się nożyczki i parę tubek kleju. Dołączę do was, kiedy uporam się z moimi sprawami – dodała, nacisnęła guzik na pilocie i ekran zgasł. Lorelei wyciągnęła się na tronie i przez chwilę siedziała w ciszy. Potem odwróciła się. – Cześć, Homer. Czekałam na ciebie – powiedziała.

Rozdział 12 Zemsta więźnia nr 90 Większość dni spędzonych w odosobnieniu Madame la Directeur przesiedziała na łóżku w swojej niewielkiej celi, myśląc, jak bardzo nienawidzi Homera Puddinga i jak bardzo marzy o zemście. Wyobrażała sobie, że karmi nim swojego żółwia. Albo że wrzuca go do dołu pełnego jadowitych kobr lub wkłada mu na głowę worek wypełniony skorpionami. Te obrazy jej nie uspokajały. Każdego dnia narastała w niej nienawiść. Każdej nocy wykrzykiwała jego imię przez sen. „Homer, dopadnę cię!”. Te nocne wrzaski, efekt załamania nerwowego, przeszkadzały innym więźniom. – Chciałbym, żeby ten Pudding się nie urodził – stwierdził więzień nr 75. – Przynajmniej mógłbym się wyspać! Nienawiść to dziwna i potężna siła. W naturze nie występuje. A przynajmniej nie w ten sposób, w jaki istnieją powietrze, woda, ludzie czy drzewa. Nienawiść musi zostać stworzona. A skoro może zostać stworzona, może również zostać zniszczona. Wystarczy odrobina pozytywnego myślenia. Madame la Directeur nie wiedziała o tym i dlatego nienawiść wypełniała ją niczym piach piaskownicę. W końcu zabrakło w niej miejsca na jakiekolwiek inne uczucia. – Nienawidzę cię, Homerze Puddingu! – Ten dzieciak Puddingów musi być okropnym bachorem – powiedział więzień nr 82 do więźnia nr 83. Więzień nr 83 ziewnął. – To niemiłe z jego strony, że wciąż nas budzi. Rankami, kiedy Madame przebierała się w więzienny drelich, przypominała sobie czasy, gdy nosiła drogie jedwabne lub wełniane stroje znanych projektantów. Kiedy siadała na ławce w zimnej więziennej stołówce, przypominała sobie swoją wspaniałą kryjówkę. A kiedy jadła ohydną więzienną papkę, myślała o czasach, gdy delektowała się belgijskim musem czekoladowym i lodami z granatów z bitą śmietaną.

Jej losy miały się potoczyć inaczej. Sława i fortuna były na wyciągnięcie ręki. Ale ten Pudding i ta bezdomna dziewczynka wszystko zniszczyli. Przekazali ją w ręce policji wraz z dowodem, że kradła klejnoty z Muzeum Historii Naturalnej. Piasek nienawiści wypełniał ją po brzegi. I dlatego właśnie Madame postanowiła uciec. Na razie była pewna, że Homer stracił mapę, ale to jej nie wystarczało. Chciała zobaczyć wyraz jego twarzy, gdy ktoś inny odnajdzie skarb Rumpolda Smellera. Na samą myśl o tym zaśmiała się szaleńczo. Wreszcie smarkacz dowiedziałby się, jak to jest, kiedy wszystkie marzenia człowieka rozpadają się jak domek z kart. „Jak mogę się stąd wydostać?”, pomyślała, mieszając wyjątkowo niedobrą owsiankę. Więzienie Wodnistej Zupy, w którym obecnie przebywała, leżało głęboko na bagnach hrabstwa Wodnistej Zupy, regionu pełnego aligatorów i węży wodnych. Budynek otaczały wysokie betonowe mury, a jedyne wejście było pilnie strzeżone. Jednak Madame wiedziała, że istnieje jakaś droga ucieczki. Zawsze istniała. Rumpold Smeller udowodnił to, kiedy podczas zwiedzania bezludnej wyspy wpadł do Jamy Wieczności. Mieszkające na wyspie plemię wykopało ten głęboki otwór, żeby powstrzymać ewentualnych najeźdźców. Leżące na jego dnie szkielety niejednego pozbawiłyby nadziei, ale nie Rumpolda. Pirat wiedział, że skoro ktoś zadał sobie tyle trudu, żeby wykopać dół, to na pewno pomyślał o jakimś wyjściu. Kiedy zastanawiał się nad tym, z niewielkiej dziury wynurzyła się myszka. Oczyścił jej gniazdko i znalazł mechanizm, który otwierał przejście w ścianie. Wkrótce był wolny. „Ucieczka zawsze jest możliwa”, powiedziała sobie Madame. Nawet z Jamy Wieczności. Także z Więzienia Wodnistej Zupy. „Muszę dokładnie zbadać każde pomieszczenie”, pomyślała i zaniosła miskę z owsianką do okienka na brudne naczynia. – Jak dostałeś tę pracę? – zapytała więźnia, który je zmywał. – Po prostu zgłosiłem się na ochotnika – odpowiedział więzień nr 41. – Na ochotnika? – Madame nie znała tego słowa. – Tak. To znaczy zgodziłem się na bezpłatną pracę.

– Dlaczego ktoś chciałby pracować i nie dostawać za to pieniędzy? – zdziwiła się kobieta. – Ponieważ to lepsze zajęcie niż spędzanie całego dnia w łóżku. – Wzruszył ramionami więzień nr 41. – Listę wolnych miejsc znajdziesz na tablicy ogłoszeń. Madame uważnie ją przestudiowała. Obieracz ziemniaków (kuchnia), szorowacz toalet (poziom główny), sorter śmieci (piwnica), sprzątacz podłóg (I piętro), pracz ręczników (pralnia). Gdyby spróbowała każdego zajęcia, poznałaby każdy kąt więzienia. Chwyciła długopis wiszący na łańcuszku i na każdej z karteczek z ofertą pracy napisała „więzień nr 90”. Była pewna, że jedno z tych miejsc okaże się jej drogą ucieczki. „Homerze W. Puddingu, dopadnę cię!”.

Rozdział 13 Stróżujący Ciapek Lorelei obróciła się na krześle i spojrzała w górę, w stronę miejsca, w którym ukrywali się Homer i Pies. Uśmiechnęła się. To nie był szatański uśmiech złoczyńcy. To nie był nawet uśmiech kogoś, kto właśnie wygrał w chowanego. To był uśmiech osoby, która właśnie zobaczyła dawno niewidzianego przyjaciela. Przyjaciela? Przyjaciele często się kłócą i ranią nawzajem. Sprzeczają się na różne tematy, a potem przepraszają i życie wraca do normy. Ale nawet gdyby Lorelei przeprosiła za kradzież książki o gadach, Homer by jej nie wybaczył. Wybaczył jej przecież, kiedy pierwszy raz ukradła mu Psa. Wybaczył jej, kiedy przywłaszczyła sobie monetę członkowską jego wuja i skłamała na zebraniu L.O.S.T. Wybaczył jej, kiedy po raz drugi ukradła mu Psa. Tym razem nie zamierzał tego robić. Nie była jego przyjaciółką. Wstał i zaczął schodzić po schodach. – Chcę mapę – powiedział, kiedy dotarł na dół. – I nie wyjdę bez niej. Szczurzyca Stokrotka, która spała na kolanach Lorelei, przeciągnęła się i ziewnęła. Wysunęła swój czarny nosek w stronę Homera i zeskoczyła na ziemię. Popędziła w stronę automatów z jedzeniem, niemal ciągnąc swój mały brzuszek po podłodze. Jej niegdyś chudziutkie ciałko wyglądało zupełnie inaczej, tak jakby ktoś wepchnął w nie szarą skarpetkę. W końcu stanęła na tylnych łapkach i nacisnęła jeden z guzików. Rozległ się warkot, a potem głuchy odgłos uderzenia. Szczurzyca zajrzała do skrzynki i wyciągnęła z niej torbę chipsów. Błyskawicznie rozdarła ją i zaczęła jeść. „Musi wcinać mnóstwo śmieciowego żarcia”, pomyślał Homer. – Sporo tu zmieniłam – odezwała się Lorelei i podeszła do sąsiedniej maszyny. – Pamiętasz, że Madame la Directeur trzymała tu myszy? Homer kiwnął głową. Jeden z automatów rzeczywiście wypluwał

białe myszki. Stanowiły karmę dla kobry Madame. – Zastąpiłam je moimi ulubionymi przegryzkami – dodała dziewczynka i nacisnęła guzik. Do skrzynki spadła torebka z herbatnikami w kształcie dinozaurów. – Chcesz? Chłopiec spojrzał na nią. Nie zamierzał przyjmować łakoci od swojego śmiertelnego wroga, nawet jeśli były tak pyszne jak herbatniki w kształcie dinozaurów. – Chcę mapę – oświadczył. Lorelei zamachała torbą w stronę Psa, który wciąż siedział na szczycie schodów. Czy można było winić go za to, że nie chciał wejść do jaskini? Ostatnim razem przeżył tu przygody mrożące krew w żyłach. – Pies, masz ochotę?! – zawołała i potrząsnęła torebką. Odgłos wydawany przez herbatniki okazał się silniejszy od okropnych wspomnień. Żołądek zwierzęcia najwyraźniej miał własny rozum. Lorelei potrząsnęła torebką po raz kolejny. – Urrr! Długie ciało Psa i jego krótkie nóżki nie nadawały się do schodzenia po schodach. Trochę czasu minęło, zanim znalazł się na dole. Homer w tym czasie wypatrzył torebki z chrupkami kukurydzianymi, grillowymi chipsami i czerwonymi pałeczkami lukrecji. Miał jednak inne rzeczy na głowie. – Nie będziemy jeść twojego żarcia – stwierdził i zablokował drogę Psu. – Ale przecież wypada poczęstować gości… – To nie jest przyjęcie – przerwał jej chłopiec. – Oddaj mi mapę. Lorelei zmarszczyła brwi. – Przykro mi, że musiałam ją zabrać. – Przykro ci? – Głos mu się załamał. Zacisnął dłonie i podszedł bliżej. – Przykro? Słyszałem, jak rozmawiałaś z Gertrude i Torch. Wcale nie jest ci przykro. Po prostu chcesz zniszczyć L.O.S.T. – Homer… – powiedziała i otworzyła torebkę z herbatnikami, a potem odwróciła ją do góry dnem. Pies rzucił się na nie i połknął je, gdy tylko uderzyły o podłogę. – Są pewne rzeczy, które doskonale rozumiesz, ale też i takie, których zupełnie nie rozumiesz. Nie

wszystko jest takie, jakim się wydaje. – Przestań gadać szyfrem, Lorelei. Po prostu oddaj mi mapę. Dziewczynka wrzuciła pustą torebkę do śmietnika. – Nie powinieneś być na mnie wściekły. Dała mi ją twoja siostra. – A co ty właściwie robiłaś w moim domu? Lorelei założyła ręce na piersiach. – Wynajęłam samolot do Mlecznej Doliny, bo… bo… No, po prostu chciałam wpaść do ciebie. Twoja siostra siedziała na ganku i czytała Rzadkie gady, które złapałem i wypchałem. Chłopiec zacisnął szczękę. – Nie powinna tego robić. Nigdy nie dałem jej tej książki. – Zapytałam, skąd ją ma. Powiedziała, że znalazła ją pod twoim łóżkiem. Naprawdę, Homer? Ukryłeś ją pod łóżkiem? To najbardziej oczywisty schowek na świecie! – Jej drwiący uśmieszek był niemal nie do zniesienia. – Czasami najbardziej oczywiste schowki są najlepsze – odpowiedział. Nie dlatego go wybrał, ale brzmiało to przekonująco. – Zapytałam ją, czy to dobra książka. Stwierdziła, że zniszczyłeś ją, przyklejając kawałki mapy w najciekawszych miejscach. – Lorelei uniosła wzrok. – Nie mogłam uwierzyć w swoje szczęście. Ta dziewczyna nie miała pojęcia, że ma w rękach mapę Rumpolda Smellera! W efekcie wymieniłyśmy się. Dałam jej w zamian jeden z harmonicznych kryształów. Okazały się naprawdę przydatne. Część z nich sprzedałam kolekcjonerom. Chcesz zobaczyć, co za nie kupiłam? – Rozłożyła szeroko ręce i uśmiechnęła się. – Naprawdę fajne gadżety. Homer był wściekły na siostrę. Nie miała prawa sprzedawać nieswoich rzeczy! Ale ciekawiło go, co nowego kupiła sobie Lorelei. Jego wzrok przyciągnęła fontanna, która wypluwała z siebie kolorową wodę. Dziewczynka podążyła za jego spojrzeniem. – Podoba ci się moja lemoniadowa fontanna? – zapytała, sięgnęła po papierowy kubek i napełniła go zielonym płynem. – Ten jest limonkowy – wyjaśniła i napiła się. – Jesteś spragniony? Owszem, był spragniony. Pies też musiał marzyć o piciu, w końcu

zjadł tonę herbatników. Chłopiec sięgnął po papierowy kubek i napełnił go czerwonym płynem. Okazało się, że ma smak owocowy. Gdyby uważał Lorelei za przyjaciółkę, powiedziałby, że fontanna bardzo mu się podoba. – Ujdzie – stwierdził zamiast tego. Potem znów napełnił kubek i podsunął go Psu. – Gdzie jest mapa? – szepnął mu do ucha. – Czujesz ją? Znajdź ją, proszę! Znajdź mapę skarbu. Pies był jego największą nadzieją. Już raz ją znalazł. Mógł to zrobić kolejny raz. Lorelei oprowadziła go po kryjówce. Pokazała mu trampolinę, maszynę do produkcji popcornu, a także fioletowy wózek golfowy, który niedawno kupiła. – Zainstalowałam czujniki laserowe dookoła tego pomieszczenia. Stąd wiedziałam, że jesteś na balkonie – wyjaśniła. Kiedyś była bezdomna. Mimo to udało jej się zamienić kryjówkę Madame w miejsce, o jakim marzyłoby każde dziecko. Gdy Homer ją poznał, mieszkała za szafą na narzędzia w magazynie zup. Wszystkie swoje rzeczy trzymała w kilku skrzynkach na mleko, a mimo to była dumna ze swojego domu. Teraz miała prawdziwą Krainę Czarów. Chłopcu zrobiło się smutno, gdy przypomniał sobie początki ich znajomości. Bardzo chciał jej powiedzieć, jak fajnie mieszka. „To byłoby miłe, a ona nie zasługuje, żeby ją miło traktować”, skarcił się w myślach. – Patrz tylko – powiedziała i klasnęła. W pomieszczeniu zrobiło się ciemno, ale kamienny sufit zabłysnął niczym rozgwieżdżone niebo. Homer miał nadzieję, że Pies wykorzysta tę okazję i odnajdzie mapę. Jednak kiedy Lorelei klasnęła po raz kolejny i światło się zapaliło, wciąż leżał na swoim brzuchu i grał w gapienie się ze Stokrotką. – Przycisk autodestrukcji nie działa, ale nie szkodzi. Ach, i zobacz, co znalazłam. – Wskazała na staw, na którym stał zacumowany dziwny pojazd, do połowy zanurzony w wodzie. – To okręt podwodny zasilany wodorostami. Fajowy, co? – Hej, on kiedyś należał do mojego wujka! – zawołał Homer. – Ajitabh go zbudował. – No cóż, teraz należy do mnie.

Homer kątem oka obserwował Psa. Dlaczego nie węszył? Książka z mapą musiała tu być gdzieś ukryta. – Pssst! – szepnął, kiedy Lorelei podeszła do automatu i nacisnęła guzik. Futrzak go zignorował. – Pssst! Psie! – Nie znajdzie jej – powiedziała dziewczynka. – Myślisz, że jestem głupia? Przecież znam jego sekret, nie? Naprawdę sądzisz, że ukryłabym tę książkę tutaj, tak aby mógł ją wywęszyć? A niech to! Lorelei wyjęła kolejną paczkę łakoci z automatu. – Chcesz zobaczyć najfajniejszą rzecz, jaką kupiłam? – zapytała. Potem podeszła na krawędź stawu i otworzyła torebkę. Tuż obok okrętu podwodnego zafalowała woda. Pies warknął. Homer poczuł, że pocą mu się ręce. Coś kryło się pod wodą! Lorelei stanęła nad stawem i zagwizdała. Pies podbiegł do Homera i wsunął łeb pomiędzy jego łydki. Obserwował poruszające się fale. Czerwona motorówka zacumowana tuż obok zaczęła się kołysać w przód i w tył. Futrzak zadrżał. Ale czy można było go winić? Ostatnim razem, gdy widział fale na stawie, spod wody wynurzyło się krwiożercze monstrum. – Co tam jest? – zapytał chłopiec i na wszelki wypadek złapał za smycz. – Poczekaj, a sam zobaczysz – odpowiedziała dziewczynka. Uklęknęła na brzegu i wsunęła wodę w błotnistą toń. – Nazywam go Ciapek – dodała. Fala skierowała się w jej stronę i kiedy podpłynęła bliżej, coś się wynurzyło. Coś czarnego, ale pokrytego białymi kropkami. Było ogromne! Uniosło swój gładki łeb ponad powierzchnię wody i otworzyło gigantyczny pysk. Wewnątrz widać było jedynie czarną dziurę. Kiedy Lorelei wrzuciła zawartość torebki do środka, potwór zamknął pysk i zniknął pod wodą. – To suszony plankton – odpowiedziała i zgniotła opakowanie. – Ciapek go uwielbia. – Czym… jest to coś? – zapytał Homer. – To rekin wielorybi. Największa ryba w oceanie.

Kiedy przepływał obok, poklepała go po płetwie. – Nie musisz się go bać. Co prawda to mój stróż, pilnuje tego miejsca i w związku z tym wygląda przerażająco, ale w rzeczywistości jest dość łagodny. Wszystkie rekiny wielorybie takie są. Nie przypominają innych rekinów. Ciapek nikogo by nie skrzywdził. Czasami nawet pływam na jego grzbiecie. Kupiłam go w zoo. Biedak spędził tam całe swoje życie. Przez chwilę Homerowi wydawało się, że pływanie na grzbiecie rekina może być fajną zabawą. Potem jednak powróciła złość. – Mam gdzieś wszystkie twoje rzeczy, Lorelei. Oddawaj mapę! – Nie oddam ci jej, ale cieszę się, że jesteś – odpowiedziała, a jej nos zadrżał. – Potrzebuję Psa i jego nosa wyczuwającego skarby. Chłopiec zrobił się cały czerwony. – Nie dostaniesz go! – zawołał i zacisnął ręce na smyczy tak mocno, że aż go rozbolały palce. – Nigdy ci go nie oddam. A ty przecież obiecałaś, że nigdy go już nie porwiesz. – Wiem – westchnęła. – Dlatego chcę, żebyście oboje wstąpili w szeregi ZNALEZIONE. No chodź, Homer. Dołącz do nas. No bo dlaczego nie? Miałeś mapę i nic z nią nie zrobiłeś. A teraz masz ku temu okazję! – Czekałem… – Na co czekałeś? – Aż podrosnę. Ajitabh i Zelda powiedzieli, że przed wyruszeniem na poszukiwania powinienem skończyć szkołę. Lorelei zaśmiała się. – Po co miałbyś uczyć się głupot? Jesteś młody i silny. Nadszedł już twój czas, Homerze Puddingu. Teraz i zaraz. Powinieneś ruszyć na tę wyprawę chwilę po tym, jak odzyskałeś mapę. Niepotrzebnie słuchałeś tych ludzi z L.O.S.T. Nigdy nic nie osiągniesz, jeśli pozwolisz, żeby inni tobą rządzili! Niektóre jej słowa miały sens. Homer obiecał przecież wujkowi, że będzie kontynuował poszukiwania. Jednak gdyby nadal uczył się i dorastał, ktoś mógłby sprzątnąć mu sprzed nosa skarb Rumpolda. Chłopiec zerknął na napis na kieszeni Lorelei. ZNALEZIONE. Ona na nic nie czekała. Po prostu działała. Jednak pomagając jej, zdradziłby

L.O.S.T. – Więc co postanowiłeś, Homerze? Zamierzasz wrócić do Mlecznej Doliny i sprzątać kozie łajno czy też wolisz wyruszyć razem ze mną na najważniejszą wyprawę po skarby w historii świata? Kozie łajno czy wyprawa po skarby? Nie był to zbyt uczciwy wybór. Nagle zadźwięczał dzwonek. Lorelei wyciągnęła pilota z kieszeni i spojrzała na żółte światełko migające na jego obudowie. Nieoczekiwanie zbladła. – Ktoś właśnie zjechał ze zjeżdżalni w żółwiu – szepnęła i spojrzała na Homera. – Nikogo się nie spodziewam. A ty?

Rozdział 14 Zgubione i znalezione Stokrotka zbiegła po schodach z inhalatorem w pyszczku. Położyła go u stóp Lorelei. Pies szczeknął, a potem zamachał ogonem, kiedy na górze pojawił się Hercules. – Ktoś musi odkurzyć ten tunel – powiedział. – Niemal połknąłem pająka. A na końcu zjeżdżalni powinien się znajdować materac. Będę miał siniaka na kości ogonowej! Przydałaby mi się też jakaś maść przeciwzapalna. – Zszedł po schodach i położył apteczkę na podłodze, jakby był tu oczekiwanym gościem. Wyciągnął sprej i nawilżył swój nos. – To zgniłe powietrze z pewnością zaszkodzi moim śluzówkom! Lorelei złapała Homera za ramię i odciągnęła go na bok. – Co on tutaj robi? – Pytanie wystrzeliło z jej ust wraz ze sporą porcją śliny. – Nie wiem – odpowiedział chłopiec i wzruszył ramionami. Pies zamachał ogonem i tak długo szturchał Herculesa nosem, aż doczekał się poklepania po łbie. – Cześć, Psie! – zawołał Hercules, zakręcił sprej i się rozejrzał. – Cześć, Lorelei. Co to za miejsce? Jakiś zamek? – To nie jest zamek. Małe dzieci budują zamki. To moja kryjówka. Potem dźgnęła Homera palcem w klatkę piersiową. – Powiedziałeś mu, gdzie mnie znaleźć? A co z naszą dżentelmeńską umową? Pamiętasz? Ja dochowam twojej tajemnicy, a ty mojej. Złamałeś naszą dżentelmeńską umowę, co? – Nie złamałem – upierał się chłopiec. – Nie wiem, jak znalazł to miejsce. – Szedłem za tobą – wyjaśnił Hercules, zamknął apteczkę, a inhalator schował do kieszeni. – Nie wierzę ci – stwierdziła Lorelei. – Przypuszczam, że Homer złamał dżentelmeńską umowę. A to oznacza, że i ja mogę ją złamać. Co mnie powstrzyma? Chłopiec poczuł się, jakby ktoś strzelił mu prosto w serce. Pies znalazłby się w śmiertelnym niebezpieczeństwie, gdyby świat poznał

jego tajemnicę. Każdy złodziej, począwszy od zwykłego kieszonkowca, a skończywszy na międzynarodowym szpiegu, chciałby go mieć. – Musisz mi uwierzyć – powiedział. – Nie wiem, jakim cudem mnie śledził. – On mówi prawdę – wtrącił Hercules. – Hej, masz tutaj dobrą wentylację? Cała ta wilgoć może prowadzić do pojawienia się grzybów. Moje płuca są na nie bardzo czułe. Lorelei założyła ręce na piersiach i spojrzała na niego podejrzliwie. – Dlaczego śledziłeś Homera? Przyszedłeś tutaj, bo chciałeś opuścić L.O.S.T.? – Oczywiście, że nie. – Chłopiec ściągnął pajęczynę ze swoich kręconych włosów. – Nie jestem zdrajcą jak Gertrude czy Torch. – Więc po co tu przyszedłeś? – Bo wiedziałem, że Homer nie pozwoli ci wyjechać samej na tę wyprawę. To było przecież jego marzenie. Tak jak moim jest wygranie światowego konkursu ortograficznego dwa razy z rzędu. Nie pozwoliłbym, żeby ktoś odebrał mi tę szansę – powiedział i uśmiechnął się do Homera. – Poza tym jestem tutaj, żeby go chronić. Lorelei parsknęła. – Chronić go? Jakim cudem chcesz chronić Homera? Przecież ty wszystkiego się boisz! Zemdlałeś, kiedy na wyspie Grzyb spotkaliśmy niedźwiedzia. – Do twojej wiadomości, Lorelei, nie boję się wszystkiego. Mam pewne fobie i nie ukrywam tego. Ale mogę pomóc Homerowi, bo… – Zawahał się i spojrzał na przyjaciela. Homer złapał go za ramię. – Nie – ostrzegł go. – Nie mów jej. Nie można jej ufać. – Nie szkodzi – odpowiedział szeptem Hercules. – Chcę ci pomóc. Tylko w ten sposób mogę ją przekonać, żeby zabrała mnie na tę waszą wyprawę. – Ale ja nie jadę z nią na żadną wyprawę! – Oczywiście, że jedziesz. Przecież nie chcesz, żeby jej się to upiekło – stwierdził i spojrzał na Lorelei. – Mogę chronić Homera, bo jestem bardzo silny.

Dziewczyna zaśmiała się. – Ty? Nie wierzę! Jej wątpliwości były całkowicie zrozumiałe. Hercules miał tak chude nogi i ramiona, że mógłby uchodzić za bociana. Apteczka, którą wszędzie nosił ze sobą, sugerowała z kolei, że jest chorowity. – Bardzo silny? – Zaśmiała się po raz kolejny. Hercules wzruszył ramionami i podszedł do jednego z automatów. Bez większych problemów podniósł jeden z nich, zupełnie jakby to był domowy kociak. – Wow! – zawołała dziewczynka. – To imponujące! – dodała i spojrzała na fioletowy wózek golfowy. – A to możesz podnieść? Hercules podniósł wózek, a potem trampolinę. Choć Homer znał sekret swojego przyjaciela, wciąż był pod wrażeniem. – Kurka wodna, naprawdę jesteś silny – stwierdziła Lorelei. – To tłumaczy twoje imię. – To nie tak – odpowiedział chłopiec. – Mój ojciec, senator Simplisticus Simple, jest romanofilem. To znaczy kimś, kto kocha wszystko co rzymskie. Wybrał rzymskie imiona wszystkim członkom swojej rodziny. Jest więc Tiberius, Ceasar, Diana, Romulus oraz pies Brutus. Tylko przez przypadek jestem równie silny co mityczny Hercules. Moi rodzice o tym nie wiedzą. Podobnie jak moi bracia i siostra. – Czyli utrzymujesz swoją siłę w tajemnicy? – zapytała dziewczynka. – Gdyby moi rodzice się o tym dowiedzieli, zmusiliby mnie do gry w hokeja, piłkę nożną albo, co byłoby najgorsze, w futbol amerykański. Przecież to sport dla neandertalczyków! – Jesteś taki silny, a mimo to nie lubisz sportu? – Lorelei uniosła brwi. – Mógłbyś zostać mistrzem! – I zostałem! – Wyprężył się dumnie Hercules. – Jestem światowym mistrzem ortografii. Dziewczynka zmrużyła oczy i posłała mu długie spojrzenie. – Prawdziwy Herkules nie walczył w turniejach ortograficznych. Prawdziwy Herkules miał do wykonania dwanaście prac. Zabił lwa nemejskiego, który terroryzował miasto. Pokonał dziewięciogłową

hydrę. Porwał też trzygłowego potwora. – Nie chcę zabijać, pokonywać i porywać. Chcę wykorzystywać swoją siłę dla dobra, a nie zła. – Sądziłam, że chciałeś bronić Homera. – Owszem. – Wzruszył ramionami Hercules. – I sądzę, że kiedy staniemy twarzą w twarz z dziewięciogłową hydrą, zrobię wszystko, żeby uniemożliwić jej zjedzenie nas. Lorelei uśmiechnęła się. – No dobrze, możesz z nami jechać. – Hej, zaraz! – zawołał Homer. – Ja nigdzie z tobą nie jadę. Nie zamierzam pomagać ci w odnalezieniu skarbu Rumpolda Smellera! – Owszem, zamierzasz. Jeśli razem z Psem tego nie zrobicie, powiem wszystkim o L.O.S.T. Stali naprzeciwko siebie, nos w nos, z rękami założonymi na piersiach, twarzami czerwonymi, dumnymi i zawziętymi, dysząc ciężko niczym para buldogów. Wesołe czasy zupy pomidorowej dawno minęły. Ostatnie ślady przyjaźni wyparowały w płomiennych spojrzeniach, zupełnie jak kałuże znikają z rozgrzanego chodnika. Homer poprzysiągł sobie, że już nigdy jej nie zaufa. – Nie zamierzam dołączyć do ZNALEZIONE. Hercules chrząknął. – Jest na to prosty sposób i nie mówię tego tylko dlatego, że moje nazwisko po angielsku oznacza prostotę – stwierdził i zakasał rękawy. – Możecie pracować razem. Homer będzie podczas wyprawy reprezentował L.O.S.T., a Lorelei ZNALEZIONE. Potem podzielicie się skarbem po połowie. Innymi słowy będziecie kooperować. – Kooperować? – zdziwiła się Lorelei. – Współpracować. Słowo kooperacja pochodzi od łacińskich słów co, czyli wspólnie, i operatus, czyli pracować. – Wiem, co oznacza kooperacja – żachnęła się dziewczynka. – Po prostu nie rozważałam… – zaczęła i kiwnęła głową. – No dobra. Sądzę, że to niezły pomysł. Możemy współpracować, a potem podzielić się skarbem. Czemu nie? Skarb Rumpolda Smellera musi być olbrzymi. Starczy dla nas obojga. Homer nie był przekonany do tego pomysłu. Niby brzmiał dobrze,

ale przecież w grę wchodziła Lorelei. – Pomyśl o tym w ten sposób. Ja mam mapę i wyruszę po skarb z tobą lub bez ciebie. Z tobą mam większe szanse na odnalezienie skarbu. Swoją połowę możesz oddać jakiemuś głupiemu muzeum, żeby nie złamać reguł obowiązujących w L.O.S.T. Ja ze swoją zrobię to, co mi się żywnie podoba. I wszyscy będą zadowoleni. – A ja opiszę całe wydarzenie – wtrącił Hercules. – To będzie oficjalna relacja dla potomności. – Tym razem jednak potrzebuję definicji – stwierdziła Lorelei. – Potomność to przyszłe pokolenia. Słowo to pochodzi od łacińskiego posterus, co oznacza przychodzący po. Wasi biografowie muszą przecież wiedzieć, co się wydarzyło. – Biografowie? – zapytał zaskoczony Homer. Często wyobrażał sobie, że kiedyś powstanie książka opowiadająca o jego przygodach, ale nikomu o tym nie wspominał. Nikt dotąd nie poruszył tego tematu w zwyczajnej rozmowie. Czasami chłopiec marzył o tym, że Biografia Homera W. Puddinga staje się lekturą obowiązkową dla uczniów z całego świata. Chciał być też wzorem dla osób, które nazywano grubasami, dziwakami albo kujonami. – Postawmy sprawę jasno – stwierdził w końcu. – Nie zamierzam dołączyć do ZNALEZIONE. Mogę wyruszyć na wyprawę jako przedstawiciel L.O.S.T. Hercules, Pies i ja będziemy reprezentować właśnie to stowarzyszenie. Lorelei wyciągnęła rękę. – Musimy zawrzeć drugą dżentelmeńską umowę – stwierdziła i zaczekała, aż Homer i Hercules położą na niej swoje dłonie. Zaczęła mówić poważnym tonem. – Wszyscy troje zgadzamy się, że wyruszymy na poszukiwania skarbu Rumpolda Smellera, a kiedy go znajdziemy, podzielimy się pół na pół. Połowa trafi do organizacji ZNALEZIONE, czyli do mnie, a druga do L.O.S.T., czyli do was, chłopaki. – I musimy wyrobić się w tydzień – dodał Homer. – Bo powinienem wrócić do domu na urodziny siostry. – A ja muszę się zgłosić do konkursu ortograficznego. Nagle rozległ się dzwonek, a na pilocie zapaliło się światełko.

Lorelei podbiegła do wielkiego ekranu. – To Gertrude i Torch – powiedziała. – Dzwonią. – Nie dawaj im tej książki o gadach – ostrzegł ją Homer. – Nie można im ufać. – Już się tego domyśliłam – uspokoiła go dziewczynka. – Schowajcie się, żeby was nie zobaczyły – dodała i wskazała workowe siedziska stojące w kącie. Homer złapał Psa. Po chwili razem z Herculesem usiedli. Worki zatrzeszczały pod ich ciężarem. Lorelei wyciągnęła się na czerwonym tronie i nacisnęła guzik. – Czego chcecie? – zapytała. Dwie zdrajczynie wciąż siedziały na pokładzie jachtu. Za nimi widać było żagle innych jednostek. Gertrude znów miała swoją czapeczkę żeglarską na głowie. Trzymała przed sobą egzemplarz Rzadkie gady, które złapałem i wypchałem. Na jej pulchnej twarzy malował się szeroki uśmiech. – Chciałam powiedzieć, że przesyłka dotarła w całości i jest już bezpieczna. Homer zerwał się na równe nogi. Lorelei przekazała mapę w te chciwe ręce? Przecież była od niego sprytniejsza, a okazuje się, że wszystko zepsuła! – Cieszę się, że książka dotarła – oznajmiła Lorelei. – Zapłaciłam kurierowi dużo pieniędzy. Musimy być ostrożne, bo to przecież jedyny istniejący egzemplarz tej mapy. Macie klej i nożyczki? Możecie ją już składać? – Och, mamy wszystko, co jest potrzebne – stwierdziła Gertrude. – Uwierz mi, mamy już wszystko! Torch wyrwała książkę z jej rąk i zaczęła ją kartkować. Siedzący na jej ramieniu jastrząb obserwował każdy ruch. Na twarzy kobiety pojawił się w końcu szyderczy uśmieszek. Nachyliła się do kamery. – Gdzie jesteś? – zapytała. – Jestem w… w domu. Pakuję walizkę. Wkrótce do was dołączę. Kobiety wymieniły spojrzenia, a potem zaczęły się szaleńczo śmiać. Podwójny podbródek Gertrude dygotał. Ramiona Torch podskakiwały. Jastrząb poruszał skrzydłami, próbując utrzymać

równowagę. – Ale jesteś głupia! – stwierdziła. – Myślisz, że na ciebie zaczekamy? Gdzieś obok niej rozległ się warkot silnika i krajobraz za nimi zaczął się poruszać. „Odpływają!”, pomyślał Homer i wbiegł na środek pomieszczenia. – Zaczekajcie! – zawołał. – To moja mapa! Torch przestała się śmiać. – Proszę, proszę – powiedziała. – Któż to przeszedł na ciemną stronę mocy? I pomyśleć, że Jego Lordowska Mość pokładała w tobie tyle nadziei. Kiedy pozostali członkowie stowarzyszenia dowiedzą się, że pomagasz ZNALEZIONE, wyrzucą cię! Gertrude wyrwała książkę z jej rąk i zamachała nią przed kamerą. – To moja zemsta, dziewczynko. Ukradłaś moje harmoniczne kryształy! Myślałaś, że ci wybaczę? – Pozdrówcie od nas te łamagi z L.O.S.T. – dodała Torch i ekran zgasł. Lorelei wyciągnęła się na tronie i założyła ręce za głową. Zachowywała się dziwnie spokojnie jak na osobę, którą właśnie oszukano. Homer dla odmiany chciał nią potrzasnąć. Popełniła przecież gigantyczny błąd! – Dlaczego nic nie robisz?! – wrzasnął. Dziewczynka westchnęła. – Homer, uspokój się. Jak miał się uspokoić? Jego marzenie odpływało właśnie w nieznane. Nie wywiąże się już z obietnicy, którą złożył wujkowi. – Musimy je zatrzymać! Złapał za smycz i popędził w stronę schodów. – Ależ, Homerze… – To wszystko twoja wina, Lorelei. Mapa leżała bezpieczna pod moim łóżkiem, a teraz one ją mają! Z widocznym wysiłkiem podważył kuper Psa i wepchnął go na drugi schodek. Hercules sięgnął po apteczkę i ruszył jego śladem. – One nic nie mają! – zawołała dziewczynka.

Pies szczeknął. – Jak to nic nie mają? Widziałem przecież! One… – Homer zawahał się i zamilkł na chwilę. Lorelei miała wiele wad, ale na pewno nie była głupia. Wiele razy udowodniła, że potrafi wyprowadzać ludzi w pole. Odwrócił się. – Dałaś im inną książkę? Dziewczynka kiwnęła głową. – Sprytnie! – pochwalił ją Hercules. – Genialnie! – Nie mogę uwierzyć, że twoim zdaniem mogłam im dać tę mapę – stwierdziła Lorelei. – Jak mogłeś pomyśleć, że zrobiłam coś tak głupiego? Nabranie ich wcale nie było trudne. Nigdy nie czytały Rzadkich gadów, które złapałem i wypchałem. No bo kto to czytał? Nuda. Zwinęłam jakiś zakurzony egzemplarz z biblioteki, pocięłam mapę na kawałeczki i wkleiłam do środka. – Jaką mapę? – zapytał Homer. – Znalazłam ją wśród rzeczy Madame. Mapę prowadzącą do miejsca zwanego Świątynią Króla Gadów. – To pośrodku wielkiej dżungli – zauważył chłopiec. – Właśnie. Więc przez chwilę nie będą nam przeszkadzać – stwierdziła i zmarszczyła brwi. – Nie cierpię niszczenia książek z biblioteki. Dam im w zamian jakąś fajną, nową powieść. Homerowi tak ulżyło, że miał ochotę ją uściskać, czego oczywiście nie zrobił, bo eksprzyjaciele tego nie robią. Lorelei podniosła siedzisko swojego tronu i wyciągnęła z niego metalową szkatułkę. Szkatułka znajdowała się w próżniowym opakowaniu. Kiedy je rozerwała i otworzyła pokrywkę, Pies dosłownie oszalał. Zaczął biegać w kółko i węszyć, jak gdyby wpadł na trop królika. Potem przytknął nos do szkatułki, powąchał ją i zamerdał ogonem. Lorelei postawiła szkatułkę na podłodze. Pies przewrócił się na grzbiet i otarł o nie, wcierając cenny zapach w swoje futro. Dzięki temu Homer wiedział, że to, co znajduje się wewnątrz, jest autentykiem. – To co, składamy tę mapę do kupy i wyruszamy na wyprawę? – Jasne! – zawołali jednocześnie chłopcy.

Rozdział 15 Brzuch rekina wielorybiego Niektórzy ludzie potrafią układać puzzle. Kupują olbrzymie pudełka, w których mieści się nawet dwadzieścia tysięcy części. Dni płyną, a może nawet tygodnie, a oni układają i układają. Kiedy wreszcie złożą cały obrazek, wkładają go w ramki i wieszają na ścianie. A wszystko po to, aby w obecności gości powiedzieć: „Spójrzcie tylko na tę układankę. Poświęciłem jej dwa lata. Czy to nie imponujące?”. Inni ludzie wolą puzzle z dziesięcioma czy dwudziestoma częściami. Po prostu po kilku minutach układania zabawa zaczyna im się nudzić. Wybierają basen, kino lub zacienione miejsce pod wierzbą. Lorelei należała do takich właśnie osób. – Dlaczego zajmuje to tak dużo czasu? – skarżyła się ze sto razy. – To taaakie nudne! Wszyscy troje leżeli na brzuchach na różowym dywanie. Z książki o gadach wycięli kawałki mapy i rozłożyli przed sobą. – Nudne? – Homer podniósł jedną z kwadratowych części. Była cała biała z drobnymi kropeczkami rozrzuconymi w przypadkowy sposób. Inne kawałki zawierały słowa. Pracował nad nimi Hercules. – To mapa Rumpolda Smellera. Najsłynniejsza mapa w historii piractwa! A ty twierdzisz, że jest nudna? – Mapa może nie jest nudna, za to składanie jej do kupy owszem. Nie moglibyście pracować szybciej? – To nie takie proste – mruknął Homer. Nagle spadł na niego mokry prysznic. To Ciapek, rekin wielorybi, przepłynął wzdłuż brzegu stawu. Na szczęście nie zachlapał mapy. Zresztą odrobina wody pewnie by jej nie zaszkodziła. W końcu kiedyś znajdowała się nawet w brzuchu zmutowanego żółwia. – Hej! – zawołał chłopiec, kiedy kolejna fontanna trafiła go prosto w twarz. Rekin spoglądał na niego z wody. – On to robi celowo! – Po prostu chce się pobawić – wyjaśniła Lorelei, podeszła do skrzynki z zabawkami i wyciągnęła czerwoną piłkę plażową. – Aport! – zawołała i wrzuciła do stawu. Ciapek błyskawicznie złapał ją w swój

wielki pysk. Potem wrócił na brzeg i wypluł prosto w dziewczynkę. Pies, który do tej pory zachowywał bezpieczny dystans, ostrożnie podszedł bliżej. – Aport! – zawołała Lorelei po raz kolejny i znów rzuciła piłkę. Kiedy rekin popłynął po nią, Pies zamerdał ogonem. Choć rekin wielorybi aportujący piłkę był dziwnym zjawiskiem, Homer nie potrafił o tym myśleć. – Lorelei, mogłabyś przestać hałasować? Próbujemy się skoncentrować. W rzeczywistości dziewczynka nie była źródłem jego frustracji, lecz mapa, która okazała się niezwykle dziwna. Brakowało na niej linii wyznaczających góry, rzeki czy drogi. W dolnym rogu znajdowała się natomiast data, a w górnym niewielka legenda. Nie licząc kilku słów, resztę stanowiły czarne kropki. Hercules usiadł. – Złożyłem słowa – oświadczył. – I co mówią? – zapytała Lorelei i zainteresowana podbiegła do niego. Chłopiec zaczął czytać. Flammae geminate supra et infra. Speculum infinitum inter eas. In oculis caelestibus stellae lucent. Post salivam quod quaeritis latet. – Co?! – zawołali jednocześnie Lorelei i Homer. – To po łacinie. – Umiesz to przetłumaczyć? – zapytał chłopiec. – Jasne. Przecież jestem światowym mistrzem ortografii. Tyle że to trochę potrwa – odpowiedział Hercules i zaczął coś zapisywać w swoim notatniku. Dziewczynka westchnęła i wróciła na brzeg stawu. Sięgnęła po czerwoną piłkę i dalej bawiła się z rekinem. Homer zmarszczył brwi i zaczął ją obserwować.

– Zajmujemy się tu naprawdę poważnymi sprawami. Mogłabyś nam pomóc rozwiązać tę zagadkę. – To ty jesteś kartografem – zauważyła. Kiedy Ciapek wypluł piłkę, woda zachlapała rękaw chłopca. „Jestem kartografem”, pomyślał Homer. I rzeczywiście był. Dlatego właśnie z takim trudem przychodziło mu przyznanie się, że tej mapy akurat nie rozumie. Zamyślony Hercules wpatrywał się w łacińskie słowa i coś do siebie mruczał. Homer z drugiej strony niepokoił się, że Pies stał aż tak blisko wody. – Ten rekin ma naprawdę olbrzymią paszczę – powiedział do Lorelei. – Nie boisz się, że cię połknie? – Ciapek nigdy by mnie nie zjadł – stwierdziła. – On nie jada ssaków. Aport! Kiedy wrzuciła piłkę do wody, Pies popędził za nią. Wskoczył do wody i zaczął płynąć. W końcu wbił zęby w czerwony plastik. I wtedy właśnie Ciapek otworzył swoją gigantyczną paszczę. Futrzak nie miał najmniejszych szans. Nawet gdyby był wysportowany, miałby płetwy i syreni ogon, nie zdołałby uciec przed tak wielkim, zasysającym wodę pyskiem. W mgnieniu oka zniknął razem z piłką w paszczy rekina. Ta zatrzasnęła się z hukiem. – Niedobry Ciapek! – zawołała Lorelei. Serce Homera zatrzymało się na chwilę, a potem trzykrotnie przyspieszyło. Chłopiec nie wydał z siebie żadnego dźwięku. Poczuł, że umiera, zupełnie jakby uderzył w niego grom. Co właśnie się wydarzyło? Czyżby jego ukochany pies został zjedzony przez rekina? Na tego typu wydarzenie nie przygotował go żaden trening surwiwalowy. W końcu Homer zdołał z siebie wykrztusić jedno słowo. – Pies? Lorelei zareagowała znacznie szybciej. Wskoczyła na grzbiet rekina. – Otwieraj! – zawołała i uklęknęła na bestii. – No dalej, otwieraj! – dodała i zaczęła walić pięściami w jego łeb. – On zjadł Psa! – jęknął Homer, czując, jak łzy napływają mu do oczu.

– Nie zjadł go – odpowiedziała. – Bawi się po prostu w chowanego. Homer podbiegł na brzeg stawu. Lorelei opłynęła go na Ciapku dookoła. – Zjadł Psa! Widziałem, jak zjadł Psa! – powtarzał chłopiec. – Homer, nie martw się, mam pewien pomysł! – zawołała dziewczynka i wskazała jeden z automatów. – Przynieś paczkę krewetek. Nie oprze się im. Popędził do automatu, wydobył z niej paczuszkę i ją otworzył. Potem uklęknął na brzegu stawu i wyciągnął ją drżącą ręką przed siebie. Rekin podpłynął do niego i otworzył paszczę. Opluł wodą Homera, ale też pozbył się Psa. Zwierzę przeleciało w powietrzu tuż obok swojego pana i trzymając czerwoną piłkę w pysku, wylądowało obok Herculesa. Ten podniósł głowę znad zagadki. – Cześć, Pies – powiedział. Homer wrzucił paczkę krewetek do paszczy rekina. Zanim ten zanurzył się pod wodą, Lorelei zeskoczyła na brzeg. Chłopiec był już przy Psie. Obejmował go rękami. – Wszystko w porządku? – Urrr! – odpowiedziało zwierzę i strząsnęło ślinę rekina z uszu. Jego pan nie wiedział, czy powinien nakrzyczeć na Lorelei, czy też jej podziękować. W sumie nic nowego. – Hej, słuchajcie, przetłumaczyłem! Chcecie posłuchać? – zapytał Hercules. A oto, co przeczytał: Bliźniacze ognie u góry i u dołu. Nieskończone lustro pomiędzy nimi. W niebiańskich oczach świecą gwiazdy. Za śliną kryje się to, czego szukasz. – Za śliną? – jęknęła Lorelei. – Skarb znajduje się za śliną? To ohydne! – dodała i usiadła między chłopcami. – Więc co to znaczy? Dokąd jedziemy? – Nie jestem pewien – odpowiedział Homer. Jego serce wróciło już do normalnego rytmu.

– Jak to nie jesteś pewien? – zapytała dziewczynka i założyła ręce na piersiach. – Podobno jesteś ekspertem od map. – Jedyne, czego jestem pewien, to fakt, że mamy do czynienia z mapą nieba. To ma sens. Rumpold spędził mnóstwo czasu na morzu. Nawigował za pomocą gwiazd. – Znasz się na mapach nieba? – zapytał Hercules. Nie było czasu na krygowanie się. Chłopiec musiał powiedzieć prawdę. – Nie. Nie znam się. Będziemy potrzebowali pomocy. Ale wiem, gdzie powinniśmy się udać.

Rozdział 16 Ucieczka więźnia nr 90 Więzienie Wodnistej Zupy nie bez powodu tak się nazywało. Z oddali bagna otaczające tę betonową fortecę wyglądały jak zupa grochowa. Z bliska okazywało się, że woda rzeczywiście ma gęstą, kleistą konsystencję, a na jej powierzchni unoszą się tajemnicze grudki. Co jakiś czas jedna z nich płynęła w bliżej nieznanym kierunku. – Ohyda! – syknęła przez zaciśnięte zęby Madame la Directeur. Zanurzona po pas w bagnie chwyciła się najbliższej gałęzi, żeby złapać równowagę. Tuż obok prześliznął się wąż wodny, zostawiając w błocie lepki ślad. Kobieta wzięła głęboki oddech i ruszyła do przodu. Tego ranka, kiedy siedziała w więziennej stołówce, w telewizji transmitowano konferencję prasową. Dziewczynka o różowych włosach przyznała się przed całym światem, że ma pewną bardzo ważną mapę. Powiedziała też: „Jeśli chcesz odzyskać mapę, Homer, to wiesz, gdzie mnie szukać”. Z ust Madame wydobył się złowieszczy śmiech. Pudding z pewnością nie zignoruje tego zaproszenia. Czas zemsty się zbliża. Ucieczka okazała się banalna. Ktoś, kto zaprojektował więzienny system bezpieczeństwa, kompletnie zapomniał o starej, powszechnie znanej prawdzie – najlepiej się ukryć, wtapiając się w tło. Rumpold Smeller często korzystał z tej techniki nazywanej przez wojskowych kamuflażem. Kiedy przeczesywał porty w poszukiwaniu skarbów, zostawiał swoje pirackie ciuchy na statku i zakładał to, co nosili miejscowi. Nawet jeśli oznaczało to sukienkę z trawy i koszulkę ze skorup kokosa. Przedzierając się przez las, przyczepiał gałęzie do kapelusza. Podczas gdy jego konkurenci woleli podpływać swoimi pirackimi statkami do obcych jednostek i wskakiwać na ich pokład, on przystrajał żaglowiec mnóstwem wodorostów i dopiero w tym przebraniu zbliżał się do przeciwnika. Sztuczka zawsze się udawała, bo czy jakiś kapitan krzyknąłby do swoich ludzi: „Wszyscy na stanowiska! Zbliża się do nas góra wodorostów!”?

Pracując w więziennej kuchni, Madame zauważyła, że worki z ciastem na herbatniki były niebiesko-białe tak jak więzienne pasiaki. Wypiekane na miejscu herbatniki stanowiły podstawę diety w Wodnistej Zupie. Pozbawione smaku plastry stwardniałego ciasta podawano więźniom do każdego posiłku. Na śniadanie smarowano je pastą. Te z obiadu serwowano przełożone plasterkiem szynki. Kolacyjne przygotowywano z dodatkiem tej samej pasty. Strażnicy twierdzili, że gdyby ludzie nagle przestali popełniać przestępstwa i więzienie w Wodnistej Zupie straciłoby rację bytu, powinno się je przerobić na fabrykę herbatników. Co tydzień opróżniano setki takich worków i wyrzucano je wszystkie do śmietnika. Stamtąd odbierała je specjalna ciężarówka. Przyjeżdżała punktualnie o trzeciej po południu i wtedy właśnie otwierały się bramy. Dzięki niebiesko-białemu pasiakowi Madame la Directeur skutecznie wtopiła się w tło. Kiedy ciężarówka z odpadami przejeżdżała przez most, wyskoczyła na zewnątrz. Wpadła do błotnistej, bagiennej wody, jednak warkot silnika zagłuszył plusk. Po chwili wynurzyła się i wypluła kijankę, a kilka kolejnych starła z twarzy. – Fuuu! – jęknęła i zadygotała. W więzieniu na razie nie zawył alarm, jednak kobieta wiedziała, że musi się spieszyć. Powinna się oddalić od drogi. Ponieważ jej zegarek został skonfiskowany przez strażnika, Madame nie mogła określić, ile czasu szła, zanim dotarła do miejsca, gdzie zaczynała się cywilizacja – niewielkiej chatki z wychodkiem na zewnątrz. Wyszła z wody i usiadła na kłodzie drewna. Po wyżęciu przemoczonych spodni westchnęła. Dawniej, kiedy była członkiem L.O.S.T., miała nawet parę pijawkoodpornych skarpetek. Przydałyby się jej teraz, bo łydki miała niemal całe pokryte pasożytami. Zaczęła zestrzeliwać tłuste stworzenia wypełnione jej krwią, a te spadały na ziemię. – Tej chwili nigdy nie zapomnę. Nie ma mowy. Pokażę mu jeszcze. Na pewno będzie żałował, że w ogóle się urodził! Na częściowo pomalowanym ganku chatki stało wiadro pełne farby oraz pędzel. Ktoś, kto go używał, z pewnością zrobił sobie przerwę.

Próbując zachować resztki godności, Madame przeszła na palcach obok budynku i zatrzymała się przy sznurku z suszącymi się ubraniami. Kradzież nie stanowiła dla niej problemu. Umiejętność tę doskonaliła przez lata i była w tym naprawdę dobra – do czasu, gdy ten zgniłek Pudding wszedł jej w drogę. Tym razem zwinęła parę dżinsów i bawełnianą koszulkę. Przebrała się za drzewem. Nigdy dotąd nie nosiła tak jaskrawych ubrań. Tęskniła za swoimi perłami, kreacjami szytymi na miarę i szpilkami zaprojektowanymi przez sławnych projektantów. Usunęła mech z włosów. Ile czasu już minęło od dnia, gdy po raz ostatni umyto je w salonie Parlor de Beauty, starannie przystrzyżono i wystylizowano? Spojrzała z przerażeniem na swoje zaniedbane paznokcie. Ile czasu minęło od dnia, gdy po raz ostatni przycięto je i pomalowano w Emporium Manicure’u? Przed gankiem leżała też czapeczka z daszkiem. Madame podniosła ją i wsunęła na swoje mokre włosy. Wiedziała, że może jej się nie udać. Kiedy policja dowie się o ucieczce, będzie polować na nią jak na lisa. W dodatku ucieczka była przestępstwem, za które dostałaby kilka dodatkowych lat odsiadki. Musiała jednak spróbować. Pożądała zemsty tak jak pijawki pragnęły krwi. Przebrana za „normalną” osobę zeszła po wąskim podjeździe aż do gminnej drogi. Spojrzała w lewo, a potem w prawo, zastanawiając się, w którą stronę iść. W oddali usłyszała silnik. Po chwili na horyzoncie pojawił się motocykl, ciągnąc za sobą chmurę pyłu. – Szczęście uśmiechnęło się do mnie – powiedziała do siebie. Kiedy maszyna się zbliżyła, Madame wyciągnęła dłoń z kciukiem sterczącym do góry. – Chcesz się zabrać? – zapytał motocyklista. – Tak. – Dokąd? Madame la Directeur wskoczyła na siodełko i objęła w pasie siedzącego przed nią mężczyznę. – Zawieź mnie do Miasta.

Część czwarta Klub Map Miesiąca

Rozdział 17 Wyprawa na najwyższe piętro Popołudnie powoli dobiegało końca, kiedy drużyny L.O.S.T. i ZNALEZIONE przepłynęły czerwoną motorówką przez kanał prowadzący do kryjówki i z powrotem. Guzik w pilocie pozwolił im otworzyć bramę i po chwili byli już na jeziorze. Pies siedział z przodu, a jego uszy unosiły się na wietrze. Lorelei wrzuciła najwyższy bieg. Uciekające sprzed ich dzioba fale zakołysały przepływającym obok kanoe, łodzią wiosłową oraz stadem gęsi. Zacumowali przy miejskiej przystani i szybko ruszyli do celu. Pies dreptał wzdłuż chodnika, jego luźna skóra falowała przy każdym kroku. Nikt by się nie domyślił, że niedawno został połknięty przez rekina. W jego kroku widać było radosny rytm. Pewnie mu ulżyło, że opuścił kryjówkę Lorelei, albo po prostu cieszył się, że widzi tyle hydrantów. Może wreszcie był szczęśliwy, bo po wytarzaniu się w mapie Rumpolda Smellera pachniał skarbami. Jedynym nieobecnym członkiem drużyny była Stokrotka, która została w kryjówce, żeby popracować nad swoim gniazdkiem. – Tak będzie najlepiej – stwierdziła dziewczynka. – Szczury nie są tu mile widziane. Mieszkańcy Miasta zastawiają na nie pułapki. Próbują je wybić. Homer postanowił jej nie wspominać, że na prowincji ludzie zachowują się dokładnie tak samo. Skręcili w Bulwar Kierunków. – To tutaj – powiedział Hercules i wsunął spiralny notes pod ramię. Trudno było nie trafić do Klubu Map Miesiąca z uwagi na pewien charakterystyczny element budynku. Na jego dachu znajdowała się olbrzymia kula ziemska stanowiąca barwną plamę pośród szarych budynków. Na szczęście nie było tu obrotowych drzwi, lecz tradycyjne, z klasyczną klamką. Za nimi znajdowało się zwyczajne lobby – zwyczajne, jeśli nie liczyć kontynentów namalowanych na podłodze i olbrzymiego kompasu stojącego na piedestale pośrodku

pomieszczenia. Jakaś kobieta w kocich okularach siedziała za biurkiem. – Czym mogę służyć? – zapytała, żując końcówkę długopisu. – Powiedz coś – szepnęła Lorelei i pchnęła Homera w jej stronę. Chłopiec wsunął ręce do kieszeni, licząc na to, że w ten sposób ukryje swoje zdenerwowanie. Jednak czuł, że drżą mu nogi. Ponieważ nie zamierzał zdradzać, o jakiego rodzaju mapę chodzi, pokusił się o fortel. – Um… Cześć. Mam pewną mapę i zastanawiałem się, czy ktoś mógłby mi pomóc ją rozszyfrować. Chodzi o… artykuł do gazetki szkolnej. – Gazetki? – Skrzywiła się kobieta. – Ale dziś nie przyjmujemy wycieczek szkolnych. Kiedy Homer zastanawiał się nad odpowiedzią, Hercules podszedł do wind. Na wiszących na ścianie mosiężnych tabliczkach widniały nazwy biur oraz piętra, na których te biura się znajdowały. – Znalazłem biuro nawigacji gwiezdnej! – zawołał. – Znajduje się na najwyższym piętrze! – Możemy wjechać na najwyższe piętro? – zapytał Homer recepcjonistkę. – Dalibyśmy naszą mapę do odczytania komuś, kto zna się na gwiazdach. – Biuro jest niedostępne dla osób z zewnątrz. Nikt nie może tam wchodzić. Poza tym nie oferujemy usług z zakresu odczytywania map. Publikujemy jedynie mapy i wysyłamy je pocztą do naszych wszystkich prenumeratorów. – Jestem prenumeratorem – wyjaśnił chłopiec. – Uwielbiam wasze mapy. Kobieta spojrzała na niego znad oprawek swoich kocich okularów. – Więc może masz ochotę jakąś kupić? Mamy mapy światów znanych, mapy światów nieznanych, mapy niebios, mapy ludzkiego ciała, mapy lądów, mapy oceanów, mapy rzek. – Kolejne nazwy wymieniała w takim tempie, jakby nie musiała oddychać. – Mapy starożytne, mapy średniowieczne, mapy wczorajsze, mapy przyszłości. – Przyszłości? Jak to możliwe? – przerwała jej Lorelei. – Nie wolno mi udzielać odpowiedzi na to pytanie. – Kobieta

wsunęła długopis za ucho i kontynuowała. – Mamy mapy opracowane przez żeglarzy, mapy opracowane przez wspinaczy wysokogórskich, mapy metra, mapy dróg, mapy Drogi Mlecznej, mapy cyrków, mapy ogrodów zoologicznych, mapy… – Przepraszam! – wtrącił Homer. – Nie chcę kupić mapy. Mam już jedną – dodał i pochylił się nad biurkiem. – Z reguły dobrze mi idzie odczytywanie map, ale ta jest… dziwna – szepnął. Potem przypomniał sobie o zaproszeniu i wyciągnął je z kieszeni. – Mam też to – powiedział, licząc na to, że kobieta się nie zorientuje, że ma do czynienia z podróbką. – To zaproszenie od pana Dimknoba na wycieczkę dla VIP-ów. – Pan Dimknob jest bardzo zajęty. – Recepcjonistka spojrzała na zaproszenie. – Poza tym wycieczka zaczyna się w samo południe. Ciężka sprawa! – dodała. Nagle rozległ się dzwonek. – Zamykamy! – oświadczyła donośnym głosem, a na jej znudzonej twarzy pojawił się uśmiech. – ZAMYKAMY! Drzwi obu wind otworzyły się jednocześnie. Wymaszerowali z nich ludzie z aktówkami. Pospiesznie przeszli przez lobby, przepychając się przy drzwiach. Ponieważ mieściło się w nich tylko parę osób naraz, utworzył się mały korek. Ci najbliżej drzwi przeciskali się niczym pomidory na przecier przez sitko. Kobieta w kocich okularach sięgnęła po torebkę i wyciągnęła z niej szminkę. – Musicie już wyjść. Nie chcę się spóźnić na obiad i randkę – powiedziała i pomalowała usta na różowy kolor. Dwie kolejne windy otworzyły się i wylało się z nich jeszcze więcej ludzi, dołączając do tych wciąż stojących przy drzwiach. Ci ludzie nienawidzili swojej pracy albo po prostu wybierali się w jakieś ważne miejsca. Kobieta wrzuciła szminkę do torebki. – Chodźcie za mną, to tu nie ugrzęźniecie – oznajmiła. Obeszła biurko i zaczęła się przepychać łokciami przez tłum. Kiedy otworzyła się ostatnia winda, Homer i Lorelei wymienili spojrzenia. Byli sfrustrowani. Pewien człowiek uderzył chłopca aktówką, ktoś inny potknął się o Psa. Tymczasem kobieta zniknęła w gąszczu szarych, flanelowych garniturów.

– Pssst – szepnął Hercules i zablokował drzwi windy stopą. Lorelei bez słowa wepchnęła Homera do kabiny. Odkąd Homer i Pies otarli się o śmierć w windzie podczas pierwszego pobytu w Mieście, nie byli fanami tego typu przejażdżek. Futrzak zamierzał nawet zamienić swoje ciało w kamień, ale chłopiec tym razem był szybszy. – Nie ma mowy! – powiedział i pchnął go do przodu. Podłoga była wywoskowana, więc to wystarczyło. Zwierzak wjechał do kabiny na brzuchu jak łyżwiarz i zatrzymał się na trampkach Herculesa. Drzwi się zamknęły. Lorelei spojrzała na guziki. – Które piętro? – zapytała. – Według rozpiski to najwyższe – odpowiedział chłopiec. Dziewczynka wzruszyła ramionami i nacisnęła najwyższy guzik, na którym widniała liczba trzydzieści. Ding. Zapaliło się światełko symbolizujące drugie piętro i winda zwolniła. – Ups – jęknął Homer. – Ktoś wciąż jest w budynku. Nie mieli czasu, żeby obmyślić jakiś plan, bo drzwi niemal natychmiast się otworzyły. – To tylko sprzątaczka – stwierdziła z ulgą Lorelei. Hercules rozluźnił się. Homer wciąż stał sztywny niczym wykrochmalona koszula. Czyścicielka przytrzymała dłonią drzwi windy, nie pozwalając im się zamknąć. Stanęła w przejściu. Siwe włosy schowała pod plastikowym czepkiem prysznicowym. Sportowe skarpetki wystawały z jej czarnych gumiaków. Kobieta nie odezwała się, a jedynie przeniosła wzrok z Homera na Herculesa, a potem na Psa i skończyła na Lorelei. – Zgubiłyście się, dzieciaki? – zapytała. – Nie – odpowiedziała Lorelei. Sprzątaczka wciąż przytrzymywała drzwi. – Budynek jest już zamknięty. Macie tu jakąś sprawę do załatwienia? Homer podążył za jej wzrokiem. Zobaczył słowo ZNALEZIONE

widniejące na różowym kombinezonie dziewczynki. – Tak, mamy sprawę do załatwienia – stwierdziła. – Jaką sprawę? – zapytała Czyścicielka. – Taką sprawę, że to nie pani sprawa – ucięła Lorelei. Kobieta skrzywiła się. – Widziałam cię w telewizji. Jak idzie poszukiwanie skarbów? Dziewczynka założyła ręce na piersiach. – Dobrze, dziękuję bardzo. Czyścicielka wstawiła wiadro z mydlinami do windy. Wystawał z niego kij do mopa. Potem sama weszła do środka i nacisnęła guzik z czwórką. Drzwi zamknęły się i winda ruszyła w górę. Pies nie zdołał zignorować wiadra z wodą, nawet jeśli to były mydliny. Wsadził nos do środka i wziął kilka łyków, zanim Homer zdołał go odciągnąć. Chłopiec nie zwrócił mu uwagi. Nie było to pierwsze wiadro z mydlinami, z którego zwierzę się napiło. Woda czyściła mu kiszki. Kto wie, może potem jego bąki będą pachniały przyjemniej? To, co chłopca martwiło, to groźba Czyścicielki, która chciała przecież „pozbyć się” Lorelei. Wysunął się przed dziewczynę, zasłaniając ją swoim ciałem. – Hej! – warknęła. – Wciskasz mnie w ścianę. Hercules chrząknął, a potem zerknął przez ramię Czyścicielki. – Przepraszam, ale nie mogłem nie zauważyć tego pryszcza na pani nosie. Maść przeciwbakteryjna z pewnością pomogłaby zmniejszyć stan zapalny. Kobieta zignorowała go i spojrzała na Homera. – Czy chcesz, żebym tu posprzątała? Chłopiec pokręcił głową. – Nie, nie potrzebuję pani pomocy. Lorelei szturchnęła go łokciem. – Zgnieciesz mnie. Przesuń się! – powtórzyła, ale Homer nie drgnął. Zupełnie jakby nauczył się od Psa techniki zwanej „nie ruszę się i nie zmusisz mnie do tego”. Nie zamierzał zostawić Lorelei na pastwę Czyścicielki. – Jesteś pewny, że nie chcesz, żebym trochę tu posprzątała? –

zapytała Czyścicielka. – Jestem pewny – odpowiedział przez zaciśnięte zęby, bo dziewczynka uderzyła go w plecy. – Sam posprzątam. – No dobrze. Kobieta wyciągnęła parę żółtych, gumowych rękawic z kieszeni fartucha i wsunęła je na ręce. Ding. Drzwi się otworzyły. Sprzątaczka chwyciła za rączkę wiadra i wysiadła z windy. Zanim się zamknęły, odwróciła się i spojrzała na Homera. – Pamiętaj, zaoferowałam ci pomoc, ale odmówiłeś – stwierdziła. Dopiero wtedy znikła za drzwiami. – O co jej chodziło? – zapytała Lorelei, kiedy chłopiec odsunął się od niej. – Nie mam pojęcia – skłamał. Winda ruszyła w górę, więc westchnął z ulgą. Ze zdenerwowania oddychał nierówno. Czy to było przypadkowe spotkanie, czy też Czyścicielka przywędrowała za nimi do Klubu Map Miesiąca? – Ta kobieta była dość dziwna – stwierdziła dziewczynka. – Pachniała wybielaczem, a to coś na jej nosie niemal świeciło. – Zapach wybielacza pogarsza stan mojej śluzówki – stwierdził Hercules i sięgnął po inhalator. Ding. Winda zatrzymała się na trzydziestym piętrze. Drzwi jednak się nie otworzyły. Lorelei nacisnęła guzik, ale nic się nie wydarzyło. Dlatego nacisnęła go drugi raz. – O co chodzi? – zapytała i zaczęła go naciskać jak szalona, aż w końcu walnęła pięścią. – Urrr? Pies przytknął nos do szpary w drzwiach. – Jeśli ugrzęźniemy w tej windzie, z pewnością nabawię się klaustrofobii. To znaczy lęku przed ciasnymi przestrzeniami – oznajmił Hercules. – Ostrzegam was. Kiedy dopadnie mnie klaustrofobia, mogę zacząć oddychać szybko i głęboko, a potem zemdleć. Tymczasem nie mam ze sobą kasku. – Nie ugrzęźniemy – stwierdziła dziewczynka i kopnęła w drzwi. – Otwierajcie się!

– Nie panikuj – poprosił Homer, choć sam czuł ucisk w klatce piersiowej. Podszedł do panelu i przyjrzał się guzikom. Ten z liczbą trzydzieści był inny. Tuż obok niego znajdował się niewielki otwór. Chłopiec przesunął po nim palcem. – A to po co? – Na klucz? – rzucił Hercules. – To możliwe. Ale gdyby to była dziurka od klucza, to byłaby z jednej strony okrągła. Tymczasem ten otwór przypomina taki na monety. – Wyciągnął z kieszeni jedną i wsunął ją do środka. Moneta zniknęła, jednak po chwili wysunęła się na zewnątrz. Inne okazały się zbyt małe. – Powinna pasować. Jest odpowiednich rozmiarów – zdziwił się. – W naszym kraju nie ma innych monet podobnej wielkości – zauważył Hercules. – Może jednak są – szepnął Homer i sięgnął pod koszulę. Miał przeczucie, a jego wujek Drake często powtarzał: „Nie ignoruj obiadów i przeczuć. To pierwsze pomoże twojemu ciału, drugie zaś odkryciom”. Nie konsultując się z towarzyszami, wyciągnął spod koszuli łańcuszek i wsunął w otwór monetę członkowską. Nie wyskoczyła z niego. Zamiast tego rozległ się mechaniczny dźwięk i winda wjechała nieco wyżej. Dopiero wtedy drzwi się otworzyły. – Skąd wiedziałeś? – zapytała Lorelei, szeroko otwierając oczy. Homer wzruszył ramionami. Nie miał pojęcia, dlaczego moneta członkowska L.O.S.T. pozwoliła im wjechać na najwyższe piętro Klubu Map Miesiąca. Podejrzewał, że wkrótce się o tym przekonają. Wyciągnął monetę z otworu, szarpnął smycz i wyprowadził Psa z windy.

Rozdział 18 Biuro nawigacji gwiezdnej Stali w ciasnym korytarzu. Oprócz windy były tam jeszcze jedne drzwi. Drzwi z tabliczką „Biuro nawigacji gwiezdnej”. Homer zapukał, ale nikt nie odpowiedział. Zapukał kolejny raz. Był gotowy poczekać, ale Lorelei nacisnęła klamkę i je otworzyła. Pies przecisnął się między jej nogami i wciągnął chłopca do środka. Bez wątpienia dotarli na najwyższe piętro, bo sufit tworzyła kopuła wykonana ze szklanych paneli. Na jej szczycie znajdowała się niewielka, kwadratowa platforma. To właśnie na niej umieszczono olbrzymią kulę ziemską. Homer powoli rozejrzał się po pomieszczeniu. Stanowiło spełnienie marzeń każdego kartografa. Wypełniało je starannie pozwijane pergaminy. Na północnej ścianie stały szafy z książkami. Stół uginający się pod ciężarem instrumentów kartograficznych oraz kolejnych zwojów pergaminu ciągnął się przez cały pokój. Jego blat przypominał szkolną tablicę, wypełniały go szkice i równania wypisane kolorowymi kredami. Podłogę pokrywał kurz, nie licząc śladów stóp prowadzących od kanapy do stołu i dalej do drabiny. Drabina z kolei kończyła się przy niewielkim okienku, gdzie znajdował się teleskop wymierzony w niebo. W kopule umieszczono siedem kolejnych okienek w równych odstępach. Pies wyrwał się chłopcu i zaczął spacerować dookoła pomieszczenia, ciągnąc smycz za sobą. Homer nie ruszył za nim, bo zobaczył kogoś stojącego u szczytu drabiny. Ta osoba odwróciła się do niego plecami, ale od razu zorientował się, że ma do czynienia z dziewczyną. Nieznajoma miała dwa plecione, rude warkocze, czarną spódniczkę oraz skarpetki do kolan. Sądząc po niewielkim wzroście, była jeszcze dzieckiem. Zapewne córką kogoś, kto pracował w tym biurze. Ponieważ patrzyła w teleskop, nie zorientowała się, że ma gości. Homer chrząknął. – Przepraszam? Czy jest tu gdzieś twoja mama lub tata?

Dziewczynka odwróciła się i spojrzała na niego. Potężna, krzaczasta broda oraz wąsy zasłaniały niemal całą jej twarz. Mówiła niskim, gderliwym głosem. – Matuś i łociec dawno nie zyją. Najwyraźniej wcale nie była dziewczynką i nie była też dzieckiem. To z kolei oznaczało, że jej sukienka to szkocki kilt. – Jak wy się tu dostali? – zapytał niski mężczyzna. – Drzwi były otwarte – odpowiedział Homer. – Rozetwarte, mówicie? Hm. Sądziłem, że je zawzyłem. Czego chcecie? Lorelei wysunęła się do przodu. – Czy zna się pan na mapach gwiazd? – A kto pyta? – My – stwierdził chłopiec. – A wy to kto? Twarz nieznajomego była pokryta tak bujnym zarostem, że trudno było odczytać jej wyraz. Za to akcent miał wyraźny i niezrozumiały. – Nie mów mu, jak naprawdę się nazywamy – szepnęła Lorelei do Homera. – Nie zamierzam – odpowiedział. Nie chciał zostać aresztowany za włamanie. Gdyby tak się stało, policja skontaktowałaby się z jego rodzicami. To zakończyłoby się awanturą, a być może nawet odsiadką. Tata wyznaczyłby mu nowe obowiązki, a mama zatelefonowałaby do Ajitabha. Wszyscy byliby wściekli i zawiedzeni… – Jesteśmy uczniami – stwierdził, trzymając się wcześniejszego pomysłu. Dzięki temu nie musiał wymyślać nowego kłamstwa. Kiedy kłamstwa zaczynają się mnożyć, stają się trudniejsze do kontrolowania. – Musimy odczytać mapę w ramach pracy domowej i… – Mam gdzieś skolne prace domowe. Mężczyzna odwrócił się i przytknął oko do okularu teleskopu. – A prenumeratorów? – zapytał Hercules. – Homer jest prenumeratorem Klubu Map Miesiąca. Po chwili westchnął.

– Ups, zdradziłem twoje imię – szepnął. – Mam gdzieś prenumeratorów! – Ale pracuje pan w Klubie Map Miesiąca – wtrąciła Lorelei. – Bez prenumeratorów nie miałby pan pracy. Więc powinien nam pan pomóc. – Nie pracuję dla klubu map. Po prostu tu mieskom. I mam gdzieś pomaganie. Chcę swintego spokoju. Jeśli mężczyzna w kilcie nie pracował dla Klubu Map Miesiąca i po prostu mieszkał na najwyższym piętrze, to z pewnością musiał wiedzieć coś o L.O.S.T. W innym przypadku moneta członkowska nie byłaby potrzebna, aby wjechać na najwyższe piętro budynku. Homer sięgnął pod koszulę i chwycił ją. Lorelei go powstrzymała. Znów nachyliła się w jego stronę. – Nie pokazuj mu. Nie wiemy, czy możemy mu zaufać – szepnęła. – Ale to dzięki monecie dostaliśmy się tutaj – odpowiedział Homer. – On ma rację – zgodził się Hercules i przyciągnął ich do siebie jak robią to zawodnicy przed meczem. Lorelei wywróciła oczami. – Owszem, ale jeśli on wie coś o L.O.S.T., to z pewnością słyszał też o skarbie Rumpolda Smellera. Nie możemy pozwolić, aby się domyślił, że mamy jego mapę. – Ona ma rację – zgodził się Hercules. Oczywiście miała rację. Lorelei często miała rację. Homer westchnął i schował monetę. Potem spojrzał w stronę drabiny. – Jeśli nie potrafi pan odczytywać map nieba, to może ma pan książki, które mogłyby nam pomóc? – Nie pedziałem, że nie umiem czytać map nieba. Jestem ekspertem od gwiezdnej nawigacji. Ale mam gdzieś pomaganie. No już, roz, roz! Idźcie sobie. Pa, pa. – Jest bardzo nieuprzejmy – mruknęła Lorelei. – Spróbuj go zagadać, a ja z Herculesem przyjrzymy się tym książkom – powiedziała i kiwnęła na chłopca. Ruszyli na palcach w stronę regałów z książkami. Nagle do Homera dotarły odgłosy żucia. – Och, uch… – jęknął i odwrócił się. – Psie?

Z powodów, których chłopcu nie udało się do tej pory ustalić, Pies uwielbiał papier. Nie miało znaczenia to, czy to była gazeta, czy książka z biblioteki. Nie miało znaczenia, czy była to broszura o pielęgnacji kóz, czy też praca domowa poświęcona tasmańskim wombatom. Papier równie dobrze mógł być kolorowy, w linie albo po prostu gładki. Mógł służyć do opakowywania prezentów urodzinowych lub kawałków cielęciny w sklepie z mięsem. Pies kochał papiery wszelkich rodzajów i właśnie dlatego stał na najwyższym piętrze budynku i pożerał jeden z pergaminów. Homer błyskawicznie wyrwał mu go z pyska. Okazało się, że to mapa. – Ile razy mam ci powtarzać, że nie wolno zjadać cudzych map? – skarcił go, choć był bardziej zakłopotany niż zły, bo bycie złym na tak wspaniałego psa wydawało mu się niemożliwe. – Urrr. Pies zamachał przepraszająco ogonem. Z pyska wystawał mu kawałek papieru. – Jakim cudem znów jesteś głodny? – Pokręcił głową Homer. W kryjówce Lorelei futrzak zjadł mnóstwo smakołyków z automatu. Na co dzień wykorzystywał niewiele energii, a jednak potrzebował jej mnóstwo. – Coś ci wynajdę, kiedy już stąd wyjdziemy. W pomieszczeniu rozległy się głośne kroki. Rudowłosy mężczyzna schodził z drabiny. Chłopiec schował zniszczoną mapę za swoimi plecami. Był pewny, że mężczyzna urządzi mu awanturę. Kiedy jednak znalazł się na ziemi, po prostu podszedł do Psa. Brwi miał równie krzaczaste co brodę. I był niższy, niż Homerowi się wydawało. Miał nieco ponad metr wzrostu, co zresztą w jakimś stopniu zawdzięczał sterczącym ku górze włosom. Płynnym ruchem wyciągnął kawałek papieru z pyska Psa. – Przepraszam, że zjadł panu mapę – powiedział Homer. – Mam nadzieję, że nie była ważna. – Czy to twój malusi basset? – Tak – przyznał chłopiec. Nikt jeszcze nie określił jego psa słowem „malusi”. On sam nigdy by go w ten sposób nie określił, zwłaszcza po tym, jak musiał go przenieść przez obrotowe drzwi.

– Miałem takiego malusiego basseta, kiedy byłem sceniakiem. Kochałem tego malusiego piesa! – Czy to łza pojawiła się w kąciku jego oka? – Bassety zajmują ważne miejsce w moim sercu. Wies, dlacego? – zapytał i spojrzał na Homera. – Ponieważ miał pan jednego, kiedy był pan… – Homer niemal powiedział „mały”, ale w ostatniej chwili się powstrzymał. Uznał, że to słowo może urazić nieznajomego. – Kiedy był pan… szczeniakiem? – Tak, ale jest jesce jeden powód. – Mężczyzna ukucnął i podrapał Psa pod pyskiem. – Oboje cierpimi z powodu gienetycnej wady, karłowatosci. Dlatego mami taki krótkie nózki. Homer kiwnął głową. Kiedy po raz pierwszy spotkał Zeldę, wyjaśniła mu, że jego pies miał wadę genetyczną i po prostu nie mógł rosnąć. Ona też miała wadę genetyczną – rosła zbyt szybko i dlatego osiągnęła ponad dwa i pół metra. – Wada genetyczna – szepnął. – Zawsze zastanawiałem się, czy to nie genetyka uczyniła mnie tak tchórzliwym – zawołał spod szafy z książkami Hercules. – Mam mnóstwo fobii. Mężczyzna przestał drapać Psa i wstał. – Czego się bois? – zapytał. – Wszystkiego. Zarazków, łobuzów, piór z poduszek, przypadkowych przedmiotów spadających mi na głowę, a nawet tego, że zapomnę wziąć witaminy. – Dlaczego pan tu mieszka, skoro nie pracuje dla Klubu Map Miesiąca? – wtrąciła Lorelei. Spacerując wzdłuż szafy, wydeptała nową ścieżkę na zakurzonej podłodze. – Nie lubi ludzi – mruknął nieznajomy. – Jestem pustelnikiem. – Naprawdę? – zdziwił się Hercules. – Więc może ma pan antropofobię? Wielu pustelników ją ma. To strach przed ludźmi. Osobiście nie mam takich problemów, choć boję się moich braci i siostry. Po prostu są zakochanymi w sporcie mięśniakami. Boję się również jadowitych węży. Ten lęk nazywa się ofidofobia. Boję się też tych żółtych kawałków popcornu, które mogą utkwić w gardle, ale

nie wiem, jak to się nazywa. Z całą pewnością nie boję się skoków z samolotu. – Przepraszam, czy możemy wrócić do mapy? – zapytała poirytowana Lorelei. Potem podeszła do Homera. – Tu są miliony książek. Nie wiem, od czego zacząć. Potrzebujemy jego pomocy – szepnęła. Chłopiec uśmiechnął się do nieznajomego. – Czy mógłby pan nam pomóc odczytać tę mapę? Bardzo prosimy. To z pewnością mapa gwiazd, ale nie wiemy, jak ją odczytać. – Mogę panu zapłacić – wtrąciła dziewczynka. – Mam mnóstwo pieniędzy. – Mam gdzieś piniądze, malusia. I powiedziałem już, że nie lubi ludzi. Pies jakby na zawołanie polizał go po dłoni. Potem spojrzał na niego swoimi smutnymi oczami i zapiszczał. To było spojrzenie, które mógł jedynie zignorować człowiek o sercu z kamienia. Rudowłosy mężczyzna zadrżał. – Zrobię wyjątek. Ale tylko dlatego, że macie tego malusiego psa. – Z jego pogodnego głosu Homer domyślił się, że nieznajomy skrywa uśmiech pod swoimi wąsami. – Chodzcie więc. Do mojego stoła.

Rozdział 19 Podniebny smok Dziwny niewysoki mężczyzna wdrapał się na jeden z taboretów, odsunął kątomierz i linijkę, a potem usiadł na stole. Lorelei, Homer i Hercules przysunęli do siebie stołki i usiedli dookoła. Pies wyciągnął się pod nimi na podłodze. Dziewczynka wyjęła mapę z kieszeni kombinezonu i rozłożyła ją na stole. Nieznajomy gwizdnął. – Co się stało tej mapie? Wygląda tak, jakby ją zjadła Nessie. – Kto? – zdziwił się Homer. – Nessie, młodzience. Potwór z Loch Ness. „Ale tę mapę zjadł potwór”, chciał powiedzieć chłopiec, przypominając sobie ogromnego, zmutowanego żółwia. Jednak uwaga tego typu z pewnością pokierowałaby rozmowę na inne tory, co zdenerwowałoby Lorelei. Najlepiej trzymać się tematu. – Wiem, że są to gwiazdy – powiedział Homer i wskazał czarne kropki. – Ale nie mam pojęcia, jaką konstelację tworzą. A pan? Mężczyzna przyjrzał się mapie, a potem ją obrócił. – Hm – szepnął i obrócił ją w drugą stronę. – Mmm – dodał. Obrócił ją jeszcze kilka razy, zanim sapnął usatysfakcjonowany. – To jest Draco – oświadczył. – Draco? – zapytali Homer i Lorelei jednocześnie. – To łacińskie słowo oznaczające smoka – wtrącił Hercules. Nieznajomy sięgnął po kawałek kredy i zaczął szkicować coś na mapie. – Hej, zaraz! – zawołała dziewczynka i wyciągnęła rękę, żeby go powstrzymać. Zamiast tego powstrzymał ją Homer. – Spokojnie – powiedział. – To tylko kreda. Potem to zetrzemy. Obserwowali, jak mężczyzna bez wahania połączył część kropek. Kiedy skończył pracę, przed sobą mieli smoka z ogonem po jednej stronie mapy i głową po drugiej. – To jedna z najstarsych konstelacyj – wyjaśnił pustelnik. –

Egipcjanie znali ją juz w casach piramid. Jednak to Grecy nadali jej nazwę Smok. Przez mit. – Jaki mit? – Lorelei wyprostowała się. – Ten o Herkulesie i smoku o stu głowach. – Ach, znam go – stwierdziła dziewczynka. – Jedenastą pracą Herkulesa było wykradzenie złotych jabłek smokowi. Nie mógł zrobić tego sam, więc poprosił o pomoc Atlasa – dodała i spojrzała na Homera. – Tak przy okazji Atlas to ten gość, który trzymał ziemię. Właśnie dlatego atlasy nazywają się atlasy. Tak przy okazji? Homer doskonale o tym wiedział! Każdy, kto kiedykolwiek zajmował się mapami, miał świadomość, komu zawdzięczają swoją nazwę. Wywrócił więc oczami. Mądralińska! – Herkules był niezwykle silny – kontynuowała Lorelei. – Przejął świat od Atlasa, który poszedł po jabłka. W ten sposób wykonał jedenastą pracę. – Dlaczego ta gwiazda jest większa od innych? – zapytał chłopiec, wskazując gwiazdę znajdującą się tuż przy ogonie bestii. – To Gwiazda Polarna – wyjaśnił mężczyzna. – Polaris – szepnął Homer. – Nie. To Thuban – poprawił go nieznajomy i podrapał się po brodzie. – Kiedyś uwazany był za Gwiazdę Polarni. Teraz już ni. – O czym wy mówicie? – zapytała zdziwiona Lorelei i położyła łokcie na stole. – Gwiazdy są przecież niezmienne. – Ale mi jesteśmy, malusia. Ziemia się rusa. Ma cykle. Jeden trwa dwadziścia seść tysięcy lat. Na ich przestrzeni północ wyznacają różni gwiazdy. Kiedy odkryto Smoka, Polaris ni było gwiazdą polarną. Był nią Thuban. – Nie wiedziałem tego – przyznał Homer. Spędził mnóstwo czasu, studiując mapy Ziemi, ale nie interesował się niebem. Gwiazdy stanowiły dla niego zupełnie nowe wyzwanie. Podczas rozmowy Hercules prowadził szczegółowe notatki. Bardzo poważnie traktował swoje obowiązki sekretarza. – Nie rozumiem – powiedziała Lorelei. – Dokąd zaprowadzi nas ta mapa? To znaczy, w jaki sposób może się przydać podczas nawigacji? – Nawigowanie według gwiazd to stuka wykozystywania ciał

niebieskich do ustalenia pozycji obserwatora na Ziemi – wyjaśnił mężczyzna i postukał w mapę Rumpolda. – Draco to konstelacja leząca na północnym niebi. Autor tej mapi wyjechał na północ, żeby ją narysować. – To już coś – stwierdziła dziewczynka. – Ale jak daleko na północ? Mężczyzna postukał w datę wypisaną u dołu mapy. – Nadal nie rozumiem – westchnęła Lorelei. Homer doszedł do wniosku, że zna odpowiedź na jej pytanie. – Sądzę, że data ma tu spore znaczenie. Obraz nieba zmienia się, ale powierzchnia Ziemi już nie. Dlatego właśnie, jeśli wdrapiemy się na jakiś szczyt i spojrzymy w dół, krajobraz będzie wyglądać tak samo. W sobotę, w poniedziałek, w styczniu, w październiku. To bez znaczenia – powiedział i spojrzał na pustelnika, który kiwnął zachęcająco głową. – Jeśli stojąc na tej samej górze, spojrzałabyś w niebo, gwiazdy po paru dniach wyglądałby inaczej. To dlatego data ma takie znaczenie. – Tak jest! – zawołał mężczyzna i klepnął się w kolano. – Trafiłeś, chłopcze! – Mamy datę i obraz nieba, a to pozwala nam ustalić, gdzie znajdował się kartograf, kiedy rysował tę mapę. – Taki jest! – Mężczyzna po raz drugi klepnął się w kolano. Potem zszedł ze stołu i ruszył w stronę polówki. – Odcytałem ją dla was. Teraz se idzcie. Głowa mnie boli. Za duzo ludziów. Za duzo gadania – dodał, wdrapał się na łóżko, wyciągnął na plecach i zamknął oczy. Homer, Lorelei i Hercules wymienili zaskoczone spojrzenia. – Zaraz! – zawołała dziewczynka. – Co dalej mamy zrobić? I jak? – Algebra – odpowiedział nieznajomy, nie otwierając oczu. – Co? – zdziwiła się Lorelei. – To dziedzina matematyki – stwierdził Hercules. – Chodzi mu o to, żebyśmy to policzyli. – Matematyka? – jęknęła dziewczynka. – Nie cierpię matematyki. – Również za nią nie przepadam – westchnął chłopiec. – Mogę przetłumaczyć wam jej terminologię, ale w obliczeniach po prostu jestem żałosny. Obydwoje spojrzeli wyczekująco na Homera. Pewnie spodziewali

się, że powie: „Kocham matematykę. Nie ma sprawy. Jestem przecież matematycznym geniuszem”. Dlatego właśnie chłopiec się skrzywił. Przypomniał sobie trzy na szynach, które dostał z ostatniego sprawdzianu. Jasne, mógł się bardziej przyłożyć, ale mając wybór między studiowaniem map tajemniczych kręgów w zbożu w środkowych Stanach Zjednoczonych a dodawaniem ułamków… Cóż, podjął oczywistą decyzję. – Też nie jestem w tym dobry – przyznał. Wciąż potrzebowali pomocy nieznajomego. Eksperci od gwiezdnej nawigacji nie rośli przecież na drzewach. Drużyna L.O.S.T. i ZNALEZIONE musiałaby wyruszyć do innego miasta, żeby natknąć się na kolejnego takiego specjalistę. A na to nie było czasu. Homer miał wrócić na farmę w ciągu pięciu dni. A więc teraz albo nigdy! Chłopiec wszedł pod stół, żeby obudzić Psa. – Hej – szepnął mu do ucha. – Potrzebujemy cię. Idź do niego, zamachaj ogonem i zrób taką smutną minę! Jednak futrzak wciąż spał. Jego brzuch co chwila unosił się i opadał. Tylne łapy podkulił, jakby coś gonił we śnie. – Pies! Homer delikatnie nim potrząsnął. Zwierzę otworzyło jedno oko. – Ur? – No chodź – szepnął chłopiec i lekko go pchnął w stronę polówki. – Bądź czarujący! Uszy futrzaka, wyjątkowo długie nawet jak na basseta, ciągnęły się po podłodze niczym mop. W końcu Pies otworzył drugie oko i zatrzymał się przy łóżku mężczyzny. Tam najwyraźniej uznał, że to jego nowe miejsce do spania, więc zamknął oczy i zaczął chrapać. Przypominające parowóz sapanie zwróciło uwagę nieznajomego, który nagle usiadł. – Ach, biedny malusi psiacek. Musiał się zmęcyć – powiedział, złapał poduszkę, zeskoczył z łóżka i wsunął ją Psu pod łeb. – Tak, jest bardzo zmęczony – stwierdził Homer. – Jest zmęczony, bo przebyliśmy długą drogę. Przyjechaliśmy tu z prowincji tylko po to, żeby spotkać się z ekspertem od map gwiazd.

– Z prowincji, mówicie? To daleko dla basseta. – Mężczyzna poklepał Psa po nodze. Zwierzę puściło bąka. – Bidactwo. Podróż mu zaskodziła… – Jest w kiepskim stanie – kontynuował chłopiec. – Po drodze musiał nawet przejść przez obrotowe drzwi. – Obrotowi? – Brwi pustelnika podskoczyły do czubka jego głowy. Zaskoczony spojrzał na niego. – Bassety nie cierpią takich dzwi. Kazdy to wi. – Przeszedł tak wiele, ponieważ chciał zgłębić tajemnicę tej mapy. Tak jak my – powiedział Homer. Oczywiście była to naciągana teoria, ale żadna inna nie przychodziła mu do głowy. Mężczyzna ewidentnie nie lubił ludzi, ale miłość do bassetów mogła zachęcić go do dalszej współpracy. – Niech pan pomyśli, jak bardzo będzie zawiedziony, kiedy wróci na tę swoją prowincję bez odpowiedzi. W domu nie mamy książek poświęconych nawigacji według gwiazd. Być może będziemy musieli wyruszyć po nie na kolejną wyprawę. Kto wie, na ile obrotowych drzwi jeszcze się natkniemy. Pustelnik uniósł ręce. – Ni, nie róbcie tego. Dajcie mu wypocąć! – poprosił i wrócił do stołu. Wdrapał się na taboret, a potem na blat. – Co za cłowiek zmusza basseta do pzechodzenia przez obrotowi dzwi? – mruknął, a potem sięgnął po linijkę, kątomierz, kalkulator, kompas i kilka innych przedmiotów. – Dokąd ten swiat zmieza? Kiedy Homer wrócił do stołu, Lorelei klepnęła go w ramię. – Dobra robota – szepnęła. Chłopiec uśmiechnął się i oparł na stole. Patrzył, jak mężczyzna zaczyna mierzyć mapę. Był coraz bardziej podekscytowany. Wyobraził sobie, że dawno temu pirat Rumpold Smeller spojrzał w niebo, obserwując smoka Draco. W miejscu, w którym wówczas stał, ukrył swój skarb. Homer, Lorelei i Hercules odetchnęli głęboko. Od rozwiązania dzieliło ich zaledwie kilka obliczeń.

Rozdział 20 Sekret Macdoodle’a Ręce rudowłosego mężczyzny przeskakiwały to tu, to tam. Mierzył nimi, zapisywał, ścierał, potem znów mierzył i zapisywał. Kredowy pył unosił się w powietrzu. Kiedy zasłonił część stołu literami i liczbami, przeniósł się w następną. Wkrótce biegał między kolejnymi zapiskami, mrucząc bez przerwy pod nosem. – W ten sposób wyznacam układ sferi niebieskiej… mruk, mruk… Wylicam kąt pionowy… mruk, mruk… Ustalam zenit, a wtedy A równa się matematycnemu horizontowi obserwatora… mruk, mruk… Ta składowa odpowiada bieguniowi północnemu… – Mruczał tak, notując, aż zapełnił cały stół równaniami. – Musę jesce dodać kąt godzinni Greenwich… mruk, mruk… Tę ostatnią wypowiedź Homer zrozumiał. – W angielskim Greenwich znajduje się królewskie obserwatorium – wyjaśnił Lorelei i Herculesowi. – Tam też przebiega najważniejszy południk. Południki to linie na mapie biegnące od jednego bieguna do drugiego. Ten w Greenwich uważany jest za zerowy! – Wiedział o tym każdy kartograf na świecie. – Wiem – powiedziała również Lorelei i zrobiła zeza. – Za chwilę głowa mi eksploduje. Ile to jeszcze potrwa?! – zawołała do pustelnika, który stał po drugiej stronie stołu. – Cierpliwości, malusia! Minęła godzina. Potem minęła kolejna godzina i jeszcze jedna, a potem następna. Homer zerknął na swój zegarek zasilany promieniami słonecznymi. Wskazówki jak zwykle się poruszały. W Seattle była dziewiąta wieczorem, a w Sankt Petersburgu ósma rano. W Mieście minęła już północ. Od siedzenia na twardym stołku zdrętwiały mu nogi, ale uznał, że nie wypada się wyciągnąć na podłodze i zasnąć, podczas gdy pustelnik będzie tak skrupulatnie pracował. Lorelei to nie przeszkadzało. Odpłynęła kilka godzin wcześniej, opierając głowę na ramionach. Hercules zapadł w sen przy stole.

Homerowi co chwila burczało w żołądku. Psu również. Przez chwilę myślał, czy nie poprosić mężczyzny o coś do jedzenia. Może w budynku znajdował się automat z przekąskami? Chłopiec miał się odezwać, ale nagle pustelnik postukał się w czoło kredą. Najwyraźniej intensywnie myślał. Cóż, lepiej zaczekać. Skarb Rumpolda Smellera jest znacznie ważniejszy od burczenia w brzuchu – w końcu to skarb! Ponieważ czytał Biografię Rumpolda Smellera z dziesięć razy, miał wrażenie, że wiedział o nim wszystko. Pirat urodził się dawno, dawno temu w królewskiej rodzinie, w kraju nazywanym Estonią. Świat znany był wówczas w połowie, a białe fragmenty map wypełniały obrazy wężów morskich i innych potworów. Na każdego, kto był na tyle odważny, aby postawić żagle, czekały niesamowite przygody. I właśnie to zrobił Rumpold. Postawił żagle. Za pieniądze, które „pożyczył” od ojca, kupił trzymasztowy szkuner wraz z załogą, a potem wyruszył w nieznane. Wkrótce jego reputacja złodzieja i przestępcy stała się tematem plotek na całym świecie. Opowieści o jego nieprzyjemnym charakterze uwieczniono również w piosenkach. Jedną z nich Homer zanucił. Rumpold Smeller to okrutnik wielki, ma takie zęby, że przegryza belki. Gdy go okradniesz, to walnie cię w nos lub machnie mieczem. To bolesny cios! Homer przestał śpiewać. Malutki mężczyzna wpatrywał się w niego. Jak głupio zrobił, śpiewając tę piosenkę? A jeśli gość połączy w myślach piosenkę i mapę? – To tylko piosenka – powiedział. – Ja… ja… nawet nie wiem, o czym ona jest. – Mam gdziś piosenki! – stwierdził gderliwym głosem kartograf. Ominął głowę śpiącej Lorelei i wyczyścił kawałek stołu, przygotowując się do kolejnych obliczeń. Czas płynął. Powieki ciążyły Homerowi. Sen zbliżał się nieubłaganie. Na chwilę zamknął oczy. Kiedy je otworzył, powieki zrobiły się jeszcze cięższe. Wyobraził sobie poduszkę z gęsich piór,

którą miał w domu, a także kołdrę zrobioną specjalnie dla niego przez babcię. Sen przytulił go do siebie i… – Mam! – huknął mężczyzna. – Co? – Chłopiec wyprostował się, otwierając szeroko oczy. – Ale co? – Co się dzieje? – zapytała Lorelei. Włosy odcisnęły się na jej czole. Hercules przetarł oczy. – Coś się stało? – Mam! – zawołał mężczyzna ze środka stołu. – Mam te koordynaty. Oblicyłem miejsce, gdzie stał was kartograf – powiedział i zakreślił dwa ciągi liter i cyfr. Homer wziął głęboki oddech. Chciał się upewnić, że na pewno już nie śpi. – On to ma – szepnął zachwycony. Aby lepiej widzieć, wdrapał się na stół i nachylił nad zakreślonymi ciągami. Wtedy właśnie moneta członkowska wyślizgnęła się spod koszuli. Mężczyzna od razu ją zauważył i wskazał palcem. – Jestes cłonkiem L.O.S.T. Pzysedłes tu, aby mnie spiegowac! – zawołał i chwycił się za warkocze. – Mogłem się tego domyslic. Powidziałes, że dzwi były otwarte, a ja nigdy nie zostawiam ich otwartich. Otwozyłeś je monetą! Homer szybko ją schował pod koszulę. – Nie szpiegujemy pana. Mówię szczerze. Lorelei i Hercules również potwierdzili, że nikogo nie szpiegowali. – Mockingbird – syknął mężczyzna. – On was tu wysłał. Powiedzcie mu, że nie interesuji mnie chodzenie na te jego spotkania. Ni lubię spotkań. I powiedzcie mu, że ni mam już celtickich monet. Ni mam, słysycie? – Potem zeskoczył ze stołu i padł na swoją polówkę. Wtedy właśnie Homera oświeciło. Uświadomił sobie, kim był ten mężczyzna. Złapał Herculesa za ramię i pociągnął w kąt, gdzie mogliby porozmawiać bez Lorelei. – Sądzisz, że to Angus Macdoodle? Hercules, wciąż zaspany, ziewnął i kolejny raz potarł oczy.

– Jaki Angus? – Angus Macdoodle. No wiesz. Ten członek stowarzyszenia, który nigdy nie pojawia się na spotkaniach. Do obowiązków Herculesa należało prowadzenie listy obecności na zebraniach L.O.S.T. – Ach, ten gość! – powiedział, kiwając głową. – Jego Lordowska Mość zawsze starał się go zachęcić do głosowania nad ważnymi rzeczami. Chciałem mu również wysłać informację o pogrzebie Mockingbirda, ale nikt nie wiedział, jaki jest jego adres. Facet ukrywa się od lat. Nie wiedziałem, że jest gwiezdnym kartografem i nawigatorem. – Ja też nie wiedziałem – przyznał Homer. – Zasłynął odnalezieniem celtyckich monet na swoim podwórku. – O czym tak szepczecie? – zapytała Lorelei, wsuwając się między nich. Homer nie chciał, aby dziewczynka poznała kolejne sekrety L.O.S.T. Tego jednak nie był w stanie powstrzymać, ponieważ Angus nie zamierzał milczeć. – Kiedyś wiodłem spokojne sycie w skockich górach – mruknął. – Zajmowałem się swoimi sprawami. Nikt mnie nie zacepiał próc ptasków i nikt nie hałasował próc wiatru we wzosach – dodał, a potem wyciągnął spod łóżka kraciastą walizkę i zaczął pakować do niej swoje ubrania. – Miałem malusią chatkę na urwisku. Zadne miejskie swiatła czy zaniecyscenia nie zasłaniały gwiazd. A potem znalazłem te parsywe monety i wszystko się zmieniło. – Jakie monety? – zaciekawiła się Lorelei. – Mam gdzieś monety! – stwierdził Angus, a później włożył do walizki buty. – Ja badam niebo. Obserwuji gwiazdy. Tego nie mam gdzieś. Wtedy chciałem zakopać martwego kota. Wygzebałem dół i znalazłem moneti. Całe zycie mi się zmieniło. Zrobiłem się sławny. Na podwórku zaroiło się od ludzi. Obci prosili mnie o pieniądze. A potim facet pzylecił na chmurze i zaprosił mnie do klubu Mockingbirda. – To był Ajitabh – oznajmił Homer. – Tak. Powiedział mi, że L.O.S.T. weźmie te moneti ode mnie

i przekaze muzeum. Zgodziłem się pod warunkim, że L.O.S.T. da mi kryjówkę, gdzie nikt mi ni będzie przeskadzać. Schowek, gdzie moi chciwi kuzyni mnie nie odnajdą. – I dlatego właśnie pan tu zamieszkał. – Pokiwała głową Lorelei. – Ukrywał się pan. – Ukrywałem się. Teraz będę musiał znalesc sobie nowi miejsce. – Mówiąc to, zapiął walizkę. – Powieccie L.O.S.T., żeby dali mi spokój. Zrobiłem, co chcieli. Dałem im moneti – dodał, a potem wyciągnął rękę i poklepał Psa po łbie. – Do zobacenia, psinku. Pies, który do tej pory spał, uniósł głowę znad poduszki i mruknął. Angus wdrapał się na drabinę i zabrał teleskop. Wsunął go sobie pod ramię i z walizką w dłoni popędził w stronę drzwi. – Zaczekaj! – zawołał za nim Homer. – Nie powiem nikomu, że tu jesteś. Nie mógł jednak złożyć tej obietnicy w imieniu Lorelei. Znając ją, z pewnością zwołałaby konferencję prasową i opowiedziała o wszystkim światu. Mężczyzna bez słowa wybiegł na korytarz i zatrzasnął za sobą drzwi. Leżące na stole instrumenty zatrzęsły się. – Dziwny ten gość – podsumowała go Lorelei. – Wcale nie jest dziwny. Cierpi z powodu poważnej fobii – wyjaśnił Hercules. – Nie cierpi ludzi. Być może powinniśmy przeprosić go za to najście – powiedział i podszedł do drzwi. Przez chwilę próbował je otworzyć. Nacisnął klamkę i szarpnął, a potem kolejny raz szarpnął. – Chyba są zamknięte! Na twarzy dziewczynki malowała się panika. Podbiegła do Herculesa i go odepchnęła. Pociągnęła mocno za klamkę. – Zamknął nas! – wrzasnęła i naparła całym ciałem na drzwi. Nawet nie drgnęły. – Hej! Wypuść nas! – Pewnie się zacięły – powiedział Homer i spróbował je otworzyć. – Po co miałby nas zamykać? – Bo uważa nas za szpiegów. Już zapomniałeś? – skarciła go Lorelei i spojrzała na Herculesa. – Skorzystaj ze swojej supermocy. Otwórz je. – Nie mam żadnej supermocy. Nie jestem superbohaterem. Po prostu mam więcej siły, niż niektórym się wydaje – wyjaśnił. Potem

ustawił się bokiem i z całych sił uderzył ramieniem w drzwi. Najwyraźniej były zrobione z metalu, bo skończyło się na kilku siniakach. – Przydałby mi się worek z lodem – powiedział chłopiec, trąc bolące miejsce. – Poszukajcie innego wyjścia – zarządziła Lorelei, a później obiegła pokój. – Stąd musi być jakieś wyjście! Homer dokładnie obejrzał klamkę. Być może tuż obok znajdował się otwór na monetę członkowską. Jednak niczego nie znalazł. – Nie ma stąd wyjścia! – zawołała dziewczynka. – Nie panikuj – poprosił Hercules, wciąż trąc ramię. – Jeśli wpadniesz w panikę, ja też zacznę panikować. Jestem bardzo podatny na sugestie. – Właśnie. Nie powinniśmy panikować – zgodził się z nim Homer, choć z każdym słowem czuł coraz mocniejszy ucisk w żołądku. – Budynek otwierają rano. Z pewnością któryś z pracowników nas wypuści. – Tylko członkowie L.O.S.T. dotrą na to piętro – przypomniała mu Lorelei. – Ale żaden z nich nie wie, że tu jesteśmy. Nie licząc Angusa Macdoodle’a, który uciekł, aby się ukryć przed całym światem – dodała, a później złapała chłopca za ramię i potrząsnęła nim. – Jest źle. Naprawdę bardzo źle. – Wszystko będzie dobrze – powiedział, chcąc ją uspokoić, choć nie miał pojęcia, dlaczego właśnie tak mówi. – Nie rozumiesz, Homer? – Lorelei uniosła ręce. – Jeśli nie znajdziemy wyjścia, ugrzęźniemy tu. Na wieki!

Rozdział 21 Pod szklaną kopułą Choć wszyscy dawno powinni spać, Miasto wciąż błyszczało i się mieniło. W oddali płynęła rzeka świateł – to samochody i autobusy krążyły po bulwarach pełnych sklepów. Wiktoriańskie lampy oświetlały brzegi miejskiego jeziora, w tym miejsce, gdzie stała motorówka Lorelei. Taki właśnie widok oferowała szklana kopuła znajdująca się na najwyższym piętrze biurowca Klubu Map Miesiąca. Bycie uwięzionym to straszliwe uczucie. Homer wciąż słyszał w głowie głos Lorelei i jej ostrzeżenie, że zostaną tu na zawsze. Stał na drabinie, z nosem wsuniętym w jeden z otworów, wciągając w płuca świeże powietrze niczym pies wystawiający łeb z okna samochodu. Po drugiej stronie szyby ludzie podejmowali decyzje, dokąd iść. Cieszyli się wolnością. Gdyby na zawsze został w tym pomieszczeniu, nigdy by nie powiedział: „Idę przejść się po podjeździe” albo „Zamierzam usiąść pod tym drzewem, bo tam właśnie mam ochotę posiedzieć”. Czy tak właśnie czuje się chomik w klatce? Pani Peepgrass, nauczycielka z Mlecznej Doliny, umieściła Puszka w klatce z przejrzystego plastiku, stojącej z tyłu klasy. Choć nie brakowało w niej wijących się dookoła rur, po których gryzoń mógł bez końca biegać, prostując swoje drobne łapki, to jednak większość czasu spędzał, śpiąc na stercie podartego papieru toaletowego. Czy jego życie miało jakikolwiek sens? Cóż, przynajmniej mógł liczyć na miskę z jedzeniem oraz wodę ze zbiorniczka. Tymczasem Homerowi burczało w brzuchu. Teraz nawet paczka mrożonych krewetek z automatu Lorelei wydawała mu się przysmakiem. Starał się odpędzić od siebie myśli o zbliżającym się końcu. Czyścicielka z pewnością ich odnajdzie! Chociaż… powiedział jej, że nie potrzebuje pomocy. Zasugerował, że sam wszystko sprzątnie. – Jesteśmy w pułapce – stwierdził, czując, że niski poziom cukru we krwi negatywnie wpływa na jego nastrój.

– Nie jesteśmy w pułapce – warknęła Lorelei. – Nikt mnie nie schwyta w pułapkę. Nikt! Dziewczynka leżała na polówce Angusa Macdoodle’a, wpatrując się w to miejsce kopuły, na którym stała olbrzymia kula ziemska. Była wyczerpana szukaniem wyjścia, zaglądaniem we wszystkie szpary, pełzaniem na kolanach i naciskaniem bądź stukaniem w każde miejsce mogące skrywać sekretne przejście. Jedyne drzwi, które odnaleźli, oznaczone były tabliczką z napisem „Tylko dla ekipy sprzątającej”. Za nimi znajdował się wąski balkonik podwieszony u szczytu kopuły. Kiedyś korzystali z niego ludzie czyszczący szyby, ale sądząc po ilości ptasiego łajna oraz kurzu, dawno porzucili swoje obowiązki. – Dlaczego nie pomagacie mi rozwiązać zagadki? – poskarżyła się Lorelei. – Dlaczego wszystko muszę robić sama? – Urrr. Homer niemal spadł z drabiny, kiedy odwrócił się sfrustrowany i wycelował swój palec prosto w jej stronę. Zamierzał jej wypomnieć, że nie mieliby takich kłopotów, gdyby nie ukradła mu mapy. Jednak ręka mu opadła, kiedy zobaczył Psa leżącego na łóżku tuż obok Lorelei. W dodatku przytulonego do niej! – Psie! – Chłopiec nie miał ochoty patrzeć na taką nielojalność. – Dlaczego się do niej przytulasz? Już nie pamiętasz, że dwa razy cię porwała? – Sądzę, że lepszym słowem byłoby uprowadziła – wtrącił Hercules. – Porwała, uprowadziła, co za różnica? – zezłościł się Homer. – Zabrała mi go i tyle. W dodatku dwa razy! Pies uniósł na chwilę łeb, a potem położył go na poduszce. Ogonem stukał w nogę dziewczynki. Homer wiedział, że to efekt lenistwa, lecz mimo to czuł się zawiedziony. – Zdrajca – mruknął, a potem przystawił nos do okna. – Musimy się stąd wydostać! – Nawet nie myśl o skakaniu – powiedział Hercules. Starannie usunął kurz z miejsca, w którym teraz leżał, czytając jedną z książek Angusa. – Rozpłaszczylibyśmy się jak naleśniki. Jestem zbyt młody na bycie naleśnikiem!

– Jednak z samolotu wyskoczyłeś – przypomniał mu Homer. – Owszem, ale zrobiłem to w chwili szaleństwa. Poza tym miałem spadochron. Chłopiec westchnął. – No dobra, mam pomysł. Możemy napisać POMOCY na oknach. Ktoś to z pewnością zobaczy i wyśle ekipę ratunkową. – Nie możemy tego zrobić – zaprotestowała Lorelei. – Pomyśl. Jeśli pojawi się tu niewłaściwa osoba, zostaniemy aresztowani za wtargnięcie. Wy zostaniecie odesłani do domu, a ja trafię do sierocińca. Będziemy mogli zapomnieć o naszej wyprawie. Homer zmrużył oczy. Odesłanie Lorelei do sierocińca mogło być najlepszą rzeczą, jaka przytrafiła się środowisku poszukiwaczy skarbów od dnia wynalezienia ręcznego detektora metalu. Jednak dziewczynka miała rację. Pojawienie się ekipy ratunkowej z całą pewnością zakończyłoby ich wyprawę. Tata wpadłby we wściekłość, gdyby się dowiedział, że jego syn wcale nie jest na VIP-owskiej wycieczce po Klubie Map Miesiąca, tylko zajmuje się poszukiwaniem skarbów. Mężczyzna zdawał sobie sprawę z niebezpieczeństw, jakie wiążą się z tym zajęciem. Jego jedyny brat właśnie przez to zginął. Przez skarb Rumpolda Smellera, mówiąc dokładniej. Od tamtej pory tata przynajmniej raz dziennie przypominał Homerowi o bezsensowności tego fachu oraz zaletach hodowania kóz – bezpiecznego zawodu, który sam uprawiał. W pomieszczeniu zapadła cisza pełna frustracji. Homer nie miał więcej pomysłów. Nie miał też żadnego genialnego planu. Nawet przyzwoitego albo choćby przeciętnego. – Biedna Stokrotka – westchnęła Lorelei. – Zmartwi się, jeśli nie wrócę. Mam nadzieję, że aż tak bardzo się mną nie przejmuje. Homer wątpił, aby szczury kimkolwiek się przejmowały. Dziewczynka przewróciła się na bok i spojrzała na Herculesa. – Dlaczego czytasz, a nie myślisz o wydostaniu się stąd? – Tak dla twojej informacji, Lorelei, myślę o wydostaniu się stąd. Właściwie to nie myślę o niczym innym – stwierdził chłopiec i uniósł książkę zatytułowaną Historia Klubu Map Miesiąca. – Czytam rozdział poświęcony temu budynkowi. Staram się poznać jego konstrukcję

i upewnić się, czy naprawdę nie ma żadnego tajnego wyjścia. – Och, to dobry pomysł – odpowiedziała. Zaburczało jej w brzuchu, więc się skrzywiła. – Jeśli się stąd nie wydostaniemy, umrę z głodu. Albo po prostu przejdę na kanibalizm. Więcej niż kilka wypraw po skarby zakończyło się kanibalizmem. Homer czytał o tym w książce Najgorsze zakończenia wypraw po skarby. – Mnie nikt nie zje – zaprotestował od razu Hercules. – A ja nie zjem Psa, niezależnie od tego, jak bardzo będę głodny. – Urrr? – Nikt nie zje Psa – mruknął Homer, choć musiał przyznać, że Pies był dość mięsisty. Po nocnym niebie przepłynęło kilka chmur. Homer pomyślał o Ajitabhu i Zeldzie. Pewnie próbowali go odnaleźć. Poczuł, jak narasta w nim złość. – To wszystko twoja wina! – krzyknął w przestrzeń. – Na mnie się wydzierasz? – zapytała Lorelei. Homer zerknął w jej stronę. – Ukradłaś moją mapę i zagroziłaś, że opowiesz światu o naszym stowarzyszeniu. Mam nadzieję, że nas uratują, bo kiedy odeślą cię do sierocińca, stracisz swoją kryjówkę. Ktoś cię adoptuje. Zaczniesz chodzić do szkoły i staniesz się normalnym dzieckiem. Takim jak my wszyscy. Dziewczynka poczerwieniała. – To najokrutniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek powiedziałeś do mnie! Być może tak było, ale na tę chwilę Homer zupełnie się tym nie przejmował. Może powinien pozwolić Czyścicielce zająć się tą sprawą? Może powinien zgodzić się, żeby „pozbyła się” dziewczynki? Potem odwrócił się zawstydzony. Nikt nikogo nie powinien się pozbywać, niezależnie od tego, jak bardzo denerwująca była to osoba. Frustracja i wzajemne obwinianie się prowadziły donikąd. Chłopiec westchnął i zszedł po drabinie. Zatrzymał się przy półce z książkami i przesunął palcem po ich zakurzonych grzbietach. W końcu znalazł atlas świata. Położył go na stole tuż obok współrzędnych, które

obliczył Angus Macdoodle. Lorelei przysiadła się do niego. – Co robisz? – Zamierzam sprawdzić, dokąd prowadzi ten trop – wyjaśnił. Pierwsza współrzędna, szerokość geograficzna, wynosiła 60°N. Homer już wiedział, że skarb znajdował się na półkuli północnej, bo konstelacja Smoka krążyła wokół bieguna północnego. Otworzył atlas i odszukał mapę Oceanu Arktycznego. Potem przesunął palcem od bieguna w dół. Minął najpierw osiemdziesiąty równoleżnik, później siedemdziesiąty i zatrzymał się przy sześćdziesiątym. Lorelei znad jego ramienia patrzyła, jak odczytuje kolejną współrzędną. Była to długość geograficzna, południk 044°W. W jak zachód. Byli na zachodzie, co oznaczało, że nie musieliby opływać całego świata. Trzymając palec na sześćdziesiątym równoleżniku, zaczął przesuwać go w bok. Minął południk dwudziesty, potem trzydziesty, aż w końcu zatrzymał się na czterdziestym czwartym. – Grenlandia – powiedziała Lorelei. – Jej południowy wierzchołek – poprawił ją Homer. Miał przed sobą odpowiedź, której tak długo szukał, dokładną lokalizację największego pirackiego skarbu na świecie. Poczuł mrowienie na karku. Ten moment przejdzie do historii. To początek największej wyprawy, o jakiej słyszał świat. Niestety Hercules musiał zepsuć tę doniosłą chwilę przyziemnymi sprawami. – Jak się tam dostaniemy? – zapytał. Uśmiechy zniknęły z twarzy jego towarzyszy. Zapadła cisza, podczas której podróżnicy intensywnie myśleli. Pies leżał na polówce i wyglądał, jakby też intensywnie myślał. Powieki mu drżały, a tylne łapki się poruszały. Jednak jego myśli podążały za uciekającym królikiem albo skupiały się na jedzeniu papieru. Z całą pewnością nie rozmyślał o Grenlandii. – Mogę ukraść chmurokopter – powiedziała Lorelei. – Parę razy już się udało, więc uda się kolejny raz. – Nie ma mowy! – zaprotestował Homer. – Nie okradniesz Ajitabha. – No cóż, z całą pewnością nie poproszę go o chmurokopter. –

Skrzywiła się dziewczynka. – Jeśli on i Zelda dowiedzą się, co planujemy, oczywiście będą chcieli lecieć z nami. A ja nie zamierzam dzielić się z nimi sławą. Homer postukał palcami w stół. W jaki sposób dotrzeć do Grenlandii, jeśli nie ma się chmurokoptera? Drogą lotniczą byłoby najszybciej. Lorelei miała mnóstwo pieniędzy, więc mogłaby kupić bilety, ale żadna znana linia nie latała na południową Grenlandię. Mogliby kupić bilety na statek, tyle że tam nie było żadnych portów. Może warto by wynająć szybki jacht, który dowiózłby ich na miejsce? – Mam! – zawołał. Pies uniósł łeb, a pozostali nachylili się do przodu. – Możemy skorzystać z okrętu podwodnego, tego stojącego w twojej kryjówce. – Genialne! – zawołała dziewczynka i pacnęła się w czoło. – Całkowicie genialne! – Okrętu podwodnego? – Przełknął ślinę Hercules. – Chcesz podróżować pod wodą? – Dlaczego nie? Ajitabh zaprojektował tę łódź specjalnie do wypraw po skarby. – I nie ukradniemy jej, bo należy do mnie – dodała Lorelei. – Znalezione, nie kradzione. To, czy statek należał do niej, pozostawało sprawą otwartą. Na razie Homer nie chciał poruszać tej kwestii. Mieli przed sobą wyprawę i tylko to się liczyło. Poza tym zasada „znalezione, nie kradzione” rzeczywiście obowiązywała wśród poszukiwaczy skarbów. – Pod wodą? – powtórzył Hercules, a na czubku jego nosa pojawiły się krople potu. – Pod? Wodą? – Oczywiście, że pod wodą – odpowiedziała dziewczynka. – Okręty podwodne nie latają – dodała, uniosła brew i spojrzała na Homera. – Ten też nie lata, prawda? – Nie sądzę – stwierdził chłopiec. Jego wujek nigdy nie wspominał o latających łodziach podwodnych. – Zresztą i tak nic nie zrobimy, dopóki się stąd nie wydostaniemy – westchnęła Lorelei i wyprostowała się. – Musi istnieć stąd jakieś wyjście!

– Sądzę, że właśnie je znalazłem – oświadczył Hercules. – Spójrzcie na tę stronę – dodał, ukucnął i położył na nich książkę. – To kilka akapitów poświęconych tej olbrzymiej kuli ziemskiej. – Ale kogo ona obchodzi? – Wywróciła oczami Lorelei. – Przecież stoi na samym szczycie budynku, a my chcemy się dostać na dół. – Właśnie to chcę wam wyjaśnić – kontynuował chłopiec. – Przeczytałem tutaj, że kula należała kiedyś do kobiety o nazwisku Lulu Bell, która przekazała ją Klubowi Map Miesiąca. Podobno wleciała nią na sam szczyt budynku i tam ją zostawiła. Homer słyszał o Lulu Bell. Jej nazwisko znajdowało się na jednej z map, które wisiały na suficie u niego w pokoju. Mapa przedstawiała gigantyczny kanion. – Lulu była kartografem – wyjaśnił. – Specjalizowała się w kanionach. Latała wzdłuż ich ścian w olbrzymim balonie wypełnionym ciepłym powietrzem. Dzięki temu docierała do szczelin znacznie szybciej, niż gdyby musiała się wspinać po skałach. Poza tym… – Nagle zamilkł. Jego wzrok powędrował ku Lorelei, której tęczówki również się rozszerzyły. Najwyraźniej domyślili się prawdy w tym samym czasie. – Balon napełniony ciepłym powietrzem! – zawołali.

Rozdział 22 Świat na włosku Homer i Lorelei rzucili się w stronę drzwi z napisem „Tylko dla ekipy sprzątającej”. Dziewczynka po drodze złapała jeszcze mapę i wsunęła ją do kieszeni kombinezonu, a mimo to dotarła do nich pierwsza. Kiedy je otworzyła, do pomieszczenia wpadło chłodne, nocne powietrze. – Bądźcie ostrożni! – zawołał Hercules, odkładając na bok książkę. – Tam może być niebezpiecznie! Taras okazał się dość wąski. Lorelei sięgnęła po wiszącą obok niej linę i szarpnęła za nią, opuszczając balkonik dla sprzątających. Wdrapała się na niego, choć huśtał się na boki. – Zostań tutaj! – rozkazała Homerowi. – Zaczekaj na mnie – odpowiedział i sięgnął po linę. Dziewczynka znała współrzędne. Znała też zagadkę. Co miałoby ją powstrzymać przed ucieczką balonem i skazaniem swojego najważniejszego rywala na śmierć głodową na najwyższym piętrze wieżowca? – Słucham? – zapytała niewinnym głosem. Na tarasie pojawił się Pies. Wcisnął się między łydki swojego pana. – Nic – odpowiedział Homer. Przecież Lorelei nie odleciałaby bez Psa. Kiedy szarpnęła za linę, ta zapiszczała, unosząc balkonik do góry. Różowy kombinezon dziewczynki odznaczał się na tle nocnego nieba. Do chłopca i futrzaka dołączył Hercules. Wszyscy troje zadarli głowy. Obserwowali konstrukcję wznoszącą się coraz wyżej. Ta zatrzymała się tuż obok kuli ziemskiej. Różowy kształt przeskoczył na platformę i zniknął im z oczu. Po kilku nerwowych minutach lina znów zaczęła piszczeć. Lorelei zjeżdżała na dół. Kiedy znalazła się na wysokości tarasu, uśmiechnęła się tak, że Homer wiedział już wszystko. Znalazła to, czego szukali! Podała mu niewielką mosiężną tabliczkę. Przechylił ją, żeby migoczące światła miasta oświetliły jej powierzchnię.

Na pamiątkę ostatniego lotu. Lulu Bell – Pod balonem znajduje się wiatrak – wyjaśniła Lorelei. – To dlatego zachował swój kształt. Kosz wciąż jest do niego przymocowany. No cóż, chodźmy. Nie traćmy czasu. – Lecieliście kiedyś balonem na ogrzane powietrze? – zapytał Hercules. – Leciałam chmurokopterem. – Ja leciałem w chmurokopterze – dodał Homer. – No dobra, ale chmurokopter ma silnik – przypomniał chłopiec. – I stery. – Dlaczego ciągle musisz się o coś martwić? – zapytała dziewczynka. – Nie mów, że masz fobię i boisz się balonów na ogrzane powietrze. – Niezupełnie. To znaczy, nie mam globofobii, bo tak nazywa się lęk przed balonami, nie mam też megaglobofobii, czyli strachu przed wielkimi balonami. Nie mam wreszcie aerofobii, więc nie boję się latać. Po prostu obawiam się, że wiatr może nas znieść i o coś się rozbijemy. Możemy też się nadziać na jakiś ostry przedmiot. Balon może wreszcie pęknąć i… – Och, dajże spokój! Kiedy Lorelei tupnęła nogą, balkonik niepokojąco się zatrząsł. Przekonanie Herculesa, żeby przeskoczył na balkon, było trudne. Jeszcze trudniejsze okazało się zmuszenie do tego Psa. Hercules nie położyłby się przecież na ziemi niczym worek zboża, całkowicie odmawiając współpracy. Choć kto wie… – Może polecimy we dwoje, a potem wrócimy dołem po Herculesa i Psa? – zasugerował Homer. – To zajęłoby nam zbyt wiele czasu – stwierdziła Lorelei. – Musielibyśmy zaczekać, aż otworzą budynek. Poza tym jak przemknęlibyśmy obok tej kobiety w kocich okularach? – dodała. Jej argumenty wydawały się sensowne. Najwyraźniej istniała tylko jedna droga ucieczki. Górą! – Co tak stoicie? Przecież czeka na nas skarb Rumpolda Smellera! Psu przed wniesieniem na balkonik trzeba było zasłonić oczy.

Homer oderwał więc kawałek materiału z poszewki na poduszkę Angusa Macdoodle’a, a potem owinął nim łeb futrzaka. Zwierzę zadrżało i zaczęło się otrząsać. – Spokojnie – szepnął Homer do futrzanego przyjaciela. – Robiliśmy bardziej zwariowane rzeczy i zawsze wychodziliśmy z nich cało. Choć rzeczywiście tak było, Pies wcale się nie uspokoił. Wsunął nos w rękaw chłopca i zaskamlał. Po chwili balansował już na balkoniku. Hercules dźwignął Psa i wsunął go na drewniane deski, a potem sam wdrapał się na podest. Homer szepnął parę słów zwierzęciu do ucha, próbując je uspokoić. Konstrukcja się uniosła, więc liny zaczęły głośno piszczeć. – Nie patrzcie w dół! – ostrzegł Hercules. – Możecie dostać zawrotów głowy, a świat zacznie wam wirować przed oczami. Miałem taki kiedyś na samą myśl o tym, że jestem wysoko. – Nie będę patrzył – obiecał Homer i skupił wzrok na brązowym łbie Psa. W przeszłości bywał już wysoko, chociażby na szczycie wieży Ajitabha, gdzie znajdowało się lotnisko dla chmurokopterów. Stał również w otwartych drzwiach samolotu Herculesa i patrzył z góry na wyspę Grzyb. Mimo to zwisanie ze ściany trzydziestopiętrowego wieżowca wydawało mu się sporym wyzwaniem. – Nie boję się wysokości – stwierdziła tymczasem Lorelei. – Zanim zamieszkałam w magazynie z zupami, wiele razy wspinałam się na drabinki pożarowe. – Po co? – zdziwił się Hercules. – Żeby mieć gdzie spać – wyjaśniła. Zupełnie się tego nie wstydziła. Niektórzy ludzie nie lubią się przyznawać do tego, że byli kiedyś bezdomni i sypiali na cudzych balkonach. Dziewczynka z całą pewnością nie należała do takich osób. Dlatego nie ukrywała, że mieszkała w marnych warunkach. Homer zaczerwienił się. Przypomniał sobie, że kiedyś bardzo się wstydził rodzinnej farmy. Pewnego razu w szkole pojawiła się nowa uczennica. Pierwszego dnia była dla niego miła, więc zapragnął jej

czymś zaimponować. Palnął, że mieszka w największym domu w Mlecznej Dolinie. Prawda szybko wyszła na jaw… Farma Puddingów w żaden sposób nie mogła równać się z posiadłością Herculesa, która była tak duża, że można było się w niej zgubić. Jednak to był właśnie jego dom. Lorelei nawet takiego nie miała. Choć Homer jej nie ufał, miał dla niej odrobinę szacunku. Była dzieckiem, a mimo to całkiem dobrze sobie radziła. To naprawdę niezwykłe! – Nie patrz w dół, nie patrz w dół! – zaczął podśpiewywać Hercules, ciągnąc za linę. Homer objął Psa jeszcze mocniej. Co będzie, jeśli ktoś wyjrzy przez okno i zobaczy grupkę dzieciaków na balkoniku? Czy zadzwoni po policję? Na szczęście wydało mu się to mało prawdopodobne. Wciąż trwała noc, a od świtu dzieliło ich jeszcze kilka godzin. Chłopiec postanowił nie myśleć o ryzyku. Skupił się na tym, co się działo wokół. W końcu dotarli na szczyt kolumny i westchnęli z ulgą. Hercules przeniósł Psa na platformę pod kulą. – Ojej, nie ma barierki – zauważył. – To szalenie niebezpieczne! Kosz balonu przytrzymywały w miejscu potężne liny kotwiczne. Wzdłuż jego krawędzi ciągnął się kabel podłączony do zewnętrznego gniazdka. Znajdujący się wewnątrz wiatrak wdmuchiwał powietrze do wnętrza czaszy. Tę zaś łączyły z koszem cztery kolejne liny. – Balon Lulu Bell – szepnął Homer. Czytał wiele książek o poszukiwaczach skarbów, szczególną uwagę zwracając na rozdziały poświęcone kartografom. Gdyby był teraz w muzeum, obszedłby balon dookoła, podziwiając kontynenty namalowane na jedwabiu. Wyobraziłby sobie, jak Lulu Bell leci nad niezbadanym dotąd kanionem, a jej włosy unoszą się na wietrze. Na kolanach ma szkicownik i rysuje w nim najpiękniejszą na świecie, niezwykle szczegółową mapę. Problem w tym, że Homer nie znajdował się w muzeum. Pewnie dlatego myślał wyłącznie o tym, że znajduje się wysoko nad ziemią, na krawędzi platformy. Z całych sił trzymał Psa za obrożę.

– Więc jak to lata? – zapytała Lorelei, kiedy wdrapała się do środka. – Na ogrzane powietrze – odpowiedział Hercules, chwytając się krawędzi kosza. – Pfff. Tyle to i ja wiem – stwierdziła, a potem nachyliła się nad wiatrakiem. Jej włosy się uniosły. – To powietrze jest zimne – stwierdziła i uderzyła głową w niewielki zbiornik wiszący pośrodku balonu. – Hej, a tu jest napisane propan. Zastanawiam się… – zaczęła i wyciągnęła rękę w stronę czerwonego guzika. Homer nabrał powietrza. – Lorelei, nie sądzę, żeby… Ignorując jego ostrzeżenia, dziewczynka nacisnęła guzik. Buch! Potężny płomień wystrzelił ze zbiornika i wpadł do wnętrza balonu, oświetlając go niczym chiński lampion. – Tak to się robi! – zawołała i uśmiechnęła się zadowolona. Ponownie nacisnęła guzik i płomień zgasł. Wyłączyła wiatrak i podała go Herculesowi. – No dalej. Wsiadaj. – Może powinniśmy o tym porozmawiać? – zapytał chłopiec, odkładając urządzenie na platformę. – O czym chcesz rozmawiać? Dotarliśmy na miejsce. Lecimy. – No wiesz… Czy nie powinniśmy mieć jakiegoś planu? – Mamy plan. Zlecieć z budynku i wylądować na ziemi – wyjaśniła Lorelei. – No tak, ale… – Tylko w ten sposób możemy się stąd wydostać – przypomniał mu Homer i wdrapał się do kosza. Hercules podał mu Psa, a potem poszedł w jego ślady. Pozbawiony wiatraka balon zaczynał powoli flaczeć. Fragment jego jedwabnej czaszy opadł na głowę Herculesa. Chłopiec upuścił notes i uniósł ręce, żeby podźwignąć materiał. Lorelei uśmiechnęła się. – Hercules podtrzymujący świat – stwierdziła. – Zupełnie jak w micie! Leżący Pies potrząsnął łbem i zaczął drapać łapą w opaskę, którą miał na oczach. W końcu ją ściągnął. Homer nie przejął się tym, bo

kosz i tak przesłaniał mu widok. Za to całą swoją uwagę skupił na zbiorniku z propanem. – Musimy napełnić balon – powiedział stanowczo. – Odsuńcie się. Lorelei i Hercules przytulili się do ścian kosza. Homer nacisnął guzik i płomień wystrzelił ku górze. Balon zaczął się powiększać. Kosz zadrżał, naprężyły się liny. Po chwili uniósł się w powietrze. – Jest płomień, to lecimy. Nie ma płomienia, to spadamy. Nie wydaje się to skomplikowane – stwierdził chłopiec. Hercules złapał się jednej z lin. – Mam nadzieję, że to nie będą twoje pamiętne ostatnie słowa. Pamiętne ostatnie słowa cieszyły się sporą popularnością wśród społeczności poszukiwaczy skarbów. Rozdział piętnasty książki Najgorsze zakończenia wypraw po skarby w całości był poświęcony tego typu wypowiedziom. Oto niektóre z nich: Jestem przekonany, że tu nie ma ruchomych piasków. Zakład? Elvis Flutt, kartograf Nosorożce to niegroźne stworzenia. Pogłaszczmy któregoś! sir Bellamy Whistle, beztroski podróżnik Te jagody są zbyt smaczne, żeby były trujące… Aaaach! księżna Agata Rosyjska, antropolożka amatorka Homer wierzył, że w kolejnym wydaniu nie pojawi się wpis: Jest płomień, to lecimy. Nie ma płomienia, to spadamy. Nie wydaje się to skomplikowane. Homer W. Pudding, zwykły głupek – Utrzymamy płomień, aż miniemy najwyższe budynki – zadecydował. – Potem go wyłączymy i pozwolimy, żeby balon opadł na ziemię. – Starał się brzmieć jak najspokojniej, bo myślał nie tylko o sobie, ale i o Herculesie, który miał oczy jak spodki.

Jego towarzysze kiwnęli głowami i odczepili liny kotwiczne. Kiedy kosz się uniósł, Pies wsunął się między łydki pana. Strach sparaliżował chłopca, jednak szybko ustąpił miejsca zachwytowi. Lot balonem nie przypominał przejażdżki chmurokopterem, który podczas startu drżał i gwałtownie się przechylał. Był spokojny i łagodny niczym westchnienie. Wysoko nad dachami wieżowców chłopiec wyłączył palnik. Widoczna na horyzoncie odrobina różu zapowiadała piękny, wtorkowy poranek. Podróżnicy zerknęli w dół. Miasto z lotu ptaka wyglądało jak prawdziwy labirynt. Homerowi przypomniały się konstrukcje, które jego brat budował z klocków na podłodze w kuchni. – Uważaj! – zawołał Hercules. Chłopiec się odwrócił. Pędził na nich budynek. Poprawka – to oni pędzili prosto na budynek. Jakim cudem tak szybko stracili wysokość? W jednym z okien mężczyzna w szlafroku stał w kuchni przy blacie i nalewał sobie kawy. Był zbyt zaspany, żeby się zorientować, co się dzieje. Lorelei podskoczyła do czerwonego guzika i go nacisnęła. Buuum! Unieśli się w górę, ale niewystarczająco. Kosz zahaczył o balkon, przewracając doniczkę z geranium. – Niewiele brakowało – powiedział Homer, kiedy znaleźli się nad budynkiem. – Zbyt niewiele – przyznał Hercules. – Zobaczcie, tam jest motorówka – ucieszyła się Lorelei. Dotarli właśnie do miejskiego parku. Okazało się, że jest znacznie większy, niż się Homerowi wydawało. Pośrodku znajdowało się jezioro, a z jego jednej strony Muzeum Historii Naturalnej, z drugiej zaś kanał. Prowadził on do rzeki, która prowadziła do morza, które prowadziło do skarbu Rumpolda. – Możemy tutaj wylądować? – zapytał Hercules. – Nie wiem – odpowiedziała dziewczynka i zaczęła nerwowo krążyć. – Wszędzie są drzewa. Zaplączemy się jak nic. – Czy ten kosz pływa? – dociekał chłopiec. – Jeśli tak, możemy wylądować na jeziorze.

– Zniszczylibyśmy balon Lulu Bell – zaprotestował Homer. Balon stanowił dla niego cenny wycinek historii kartografii. Nie zamierzał go zniszczyć. – Nie umiem pływać – przypomniała Lorelei. – Nie umiesz pływać? – Hercules wyrwał notes z pyska Psa. – Naprawdę? – Tak. Naprawdę – oświadczyła i skrzywiła się. – Masz z tym jakiś problem? – Nie, nie mam problemu. Po prostu się dziwię. No wiesz, potrafisz naprawdę sporo, tymczasem pływanie wcale nie jest trudne. Może boisz się wody? Taki lęk nazywamy akwafobią. – Nie boję się wody – ucięła dziewczynka. – Po prostu nigdy nie uczyłam się pływać. Homer uchylił się, bo jedna z gałęzi drzewa niemal trafiła go w głowę. – Hej, potrzebujemy więcej ognia! Lorelei nacisnęła guzik, ale płomień nie wyskoczył ze zbiornika. – Ups, chłopaki, chyba mamy problem! – zawołała i kolejny raz nacisnęła guzik. – I to poważny problem. Kosz zahaczył o koronę drzewa, odbił się od niego i zahaczył o kolejne. Przez chwilę odbijał się od gałęzi niczym kamyk skaczący po powierzchni jeziora. Lorelei wciąż naciskała guzik, ale ognia już nie ujrzeli. – Chyba wyczerpało nam się paliwo – stwierdziła. Pies przytulił się do Homera. Kosz podskoczył jeszcze dwa razy, a potem zatrząsł się i zatrzymał. Ugrzęźli! Hercules chciał podejść do kumpla, ale kiedy dał krok, kosz się przechylił. – Nie ruszajcie się! – rozkazała Lorelei i rozstawiła ręce na boki, zupełnie jakby szła po linie. – Ani kroku dalej! Przez chwilę stali, balansując na czubku drzewa niczym malutki kapelusz na głowie Gertrude. Południowa Ameryka i Australia zaczęły się kurczyć. Balon ewidentnie flaczał! – Nie możemy tak tu sterczeć bez końca – powiedział kącikiem ust

Hercules i uniósł ręce, żeby podtrzymać kulę ziemską. Kosz znów się zakołysał. – Nie ruszajcie się! – przypomniała dziewczyna. Chłopcy doskonale ją rozumieli, ale Pies raczej nie. Miał zaledwie trzydzieści centymetrów wzrostu i nie widział, co się dzieje poza koszem. A ponieważ nie widział, co się dzieje poza koszem, nie miał pojęcia, w jakiej znajdują się sytuacji. Zdążył się do tego przyzwyczaić. Świat tuż przy ziemi miał pod kontrolą, świat powyżej stołów i blatów był dla niego wieczną zagadką i tajemnicą. Dlatego właśnie ruszył w stronę Homera. Kosz się zakołysał. Lorelei zaczęła piszczeć. – Stój! – zawołał chłopiec. – Stój, Psie. Nie ruszaj się! Zwierzę zawróciło i ruszyło do dziewczynki. Kosz się przechylił w jej stronę. – Stój! – rozkazała. Futrzak zatrzymał się na chwilę i przechylił łeb. Homer wiedział, że doskonale rozumie te polecenie. Problemem nie była sama komunikacja, a nastrój zwierzęcia. Czy Pies miał ochotę się zatrzymać, czy też może wolał nadstawić swój kuper do głaskania? – Ur! – szczeknął i podrapał się, żeby pozbyć się pchły. Kosz się zatrząsł. Po chwili futrzak wyprostował się i zbliżył do Lorelei. – Nie! – zawołała, a kosz przechylił się jeszcze bardziej. Gdzieś pod spodem trzasnęła gałąź. Pies stracił równowagę, poślizgnął się i zsunął w stronę dziewczynki. Ta skoczyła w stronę Homera, który stał naprzeciwko. Jej próba ustabilizowania kosza nie powiodła się. Jedwabna czasza balonu opadła na sąsiednie drzewo i opatuliła je niczym szalik. Przy okazji pociągnęła kosz do siebie. Jego zawartość się wysypała…

Rozdział 23 Więcej złych wiadomości Psie! – huknął Homer. Złapał futrzaka za obrożę, zanim jeszcze wypadli z kosza. Gdzieś po prawej krzyknęła Lorelei. Hercules również się wydarł. Tylko gdzie oni byli? Chłopiec widział przed sobą jedynie dywan z liści. Tak gęsty, że Pies mógłby spokojnie po nim spacerować. Mimo to wstrzymał oddech. Bał się poruszyć. Gdyby tylko mógł zatrzymać czas… Niestety grawitacja – wróg wszystkich wiszących na drzewach – przejęła kontrolę nad sytuacją. Gałąź pękła. – Aaaach! – zawołał Homer. Nie puścił obroży swojego przyjaciela. Choć odbijał się od kolejnych gałęzi, rozdarł rękaw i niemal stracił oko, trzymał go z całych sił. Spadali z impetem. Pies skamlał. Jedna gałąź uderzyła chłopca w nogę, kolejna zadrapała policzek. W końcu wylądował na jednym z niższych konarów. Futrzak znalazł się na jego kolanach. Przestali spadać! Homer poczuł, że złapał równowagę, i westchnął z ulgą. Nie ruszali się. Byli bezpieczni. Potem jednak Pies przypomniał sobie o pchle i uniósł łapę. Znów stracili równowagę. Spadli kolejne kilka metrów, aż uderzyli w ziemię. Jego towarzysze też już wylądowali. – Wszystko w porządku? – zapytał Hercules. Homer zajęczał. Leżał twarzą w trawie. – Chyba połamałem wszystkie kości – stwierdził. Lorelei usiadła i strząsnęła gąsienicę z nosa. Potem sięgnęła do kieszeni i sprawdziła, czy wciąż ma przy sobie mapę. – Uff, jest – powiedziała. Sprawdziła pozostałe kieszenie. – Hej, a gdzie mój pilot? W tym samym momencie pilot, jak gdyby ją usłyszał, spadł tuż obok głowy Homera. Dziewczynka go podniosła. Sądząc po bólu, chłopiec domyślił się, że wkrótce na jego nogach pojawią się ogromne siniaki. Otrząsnął głowę z liści, klęknął i sprawdził, jak się miewa Pies. Już po raz drugi w tym roku jego

najlepszy przyjaciel spadł z nieba. – Niech nic ci nie będzie, proszę – szepnął pod nosem. Pies leżał na boku. Jego brzuch unosił się i opadał w miarowym rytmie, co akurat było dobrym znakiem. Jednak poza tym zwierzę się nie ruszało. Homer przebiegł dłonią po każdej z jego łap. Odniósł wrażenie, że żadna nie jest złamana. – Psie? – Może po prostu stracił przytomność? – zapytała Lorelei i uklękła obok niego. – Ale nie budzi się. – Jedno z uszu Psa było odwrócone na drugą stronę. Leżało na trawie, miękką stroną do góry. Homer pogłaskał go. – Obudź się, Psie. Hercules podczołgał się bliżej. – Jeśli stracił przytomność, to pewnie ma wstrząśnienie mózgu. Koszmarna kontuzja. Termin „wstrząs mózgu”, który pewnie znacie, jest nieprawidłowy. – Czy zawsze gadasz jakbyś był na konkursie ortograficznym? – zapytała Lorelei. – Co z tobą? Zachowujesz się dziwnie. – Lubię słowa. – Wzruszył ramionami chłopiec. – Co w tym złego? – Koszmarna kontuzja? – powtórzył Homer, czując, jak żołądek wywraca mu się do góry nogami. Mózg jego psa z pewnością nie był duży. Z powodu niesprawnego nosa zwierzę miało również problemy z odnalezieniem drogi do domu, rozpoznaniem zdrowego pożywienia albo tego, kto jest wrogiem, a kto przyjacielem. Kolejne uszkodzenie mogło pociągnąć za sobą poważne konsekwencje. W przypływie emocji chłopiec chwycił Psa i mocno nim potrząsnął. – Obudź się, Psie! – prosił. Szczęka zwierzęcia zadrżała. – Obudź się! Proszę, proszę, proszę, proszę! – Urrr! Zwierzę otworzyło jedno oko i… kichnęło. Gąsienica wystrzeliła mu z nosa. – Ohyda! – jęknęła Lorelei, obok której przeleciała. – Psie, wszystko w porządku?! – zawołał chłopiec. Futrzak uniósł łeb i postukał ogonem w jego kolano. Potem jęknął, przetoczył się na

łapy i wstał. Homer objął go i przytulił do siebie. – Nie pozwolę, żebyś kiedykolwiek znów wypadł z balonu. Obiecuję! Dziewczynka wstała. – Skoro jesteśmy cali i zdrowi, możemy ruszać dalej. Chłopcy strząsnęli z ubrań resztę liści i gąsienic. Hercules sięgnął później po notatnik i długopis, Homer wyciągnął z włosów kawałek gałęzi. – Zniszczyliśmy balon Lulu Bell – stwierdził ze smutkiem w głosie. – Wcale nie, po prostu spuściliśmy z niego powietrze. Wyślę kryształ harmoniczny do Klubu Map Miesiąca. Powinien wystarczyć na pokrycie kosztów naprawy – obiecała Lorelei i ruszyła przez park. – Chodźcie. Zanim dotrzemy do motorówki, czeka nas długi spacer. Homer sięgnął po smycz i ruszył za nią. – Nie wierzę, że nic nie złamałem – zwierzył się Herculesowi. – Mieliśmy sporo szczęścia – odpowiedział przyjaciel. – Hej, czy Lorelei miała rację? Że niby bez przerwy gadam, jakbym był na konkursie ortograficznym? – Tylko czasami – stwierdził chłopiec. – Czy to oznacza, że jestem dziwny? Homer nie wiedział, co mu odpowiedzieć. Przytaczanie definicji i wyjaśnianie łacińskiego znaczenia słów było co najmniej dziwne, podobnie jak kopanie dołów w niemal całej Mlecznej Dolinie. Różowe włosy też nie należały do rzeczy standardowych. A wyczuwanie skarbów… Cóż, akurat ta cecha nie robiła z Psa dziwaka. Prędzej odlotowego zwierzaka. Jednak jedzenie papieru raczej nie miało nic wspólnego z ogólnie pojętą normalnością. – Wszyscy są trochę dziwni – oświadczył. – Niektórzy po prostu lepiej to ukrywają. Hercules uśmiechnął się. Lorelei prowadziła ich przez park. Na jej różowym kombinezonie, tuż pod plecami, widać było zielone plamy po trawie. Hercules miał dziurę z tyłu koszulki, a lewy rękaw Homera rozdarł się wzdłuż szwu. Zadrapania na ich twarzach i rękach dowodziły tego, z jakim trudem przetrwali jedną z najbardziej produktywnych dób w historii poszukiwania skarbów. Nie tylko zrekonstruowali najsłynniejszą

mapę na świecie, ale jeszcze przetłumaczyli towarzyszącą jej zagadkę i znaleźli eksperta, który dokonał niezbędnych wyliczeń. Już wiedzieli, dokąd zmierzają. Jednak znajomość położenia skarbu przypominała ciasto bez polewy, która – przynajmniej w opinii Homera – stanowiła jego najlepszą część. Musieli je jeszcze odnaleźć. Był wczesny poranek, więc tylko kilku miłośników sportu truchtało po parku. Na parkingu zatrzymała się ciężarówka z gazetami. Wyskoczył z niej mężczyzna, otworzył kluczem niewielki automat z prasą i wrzucił do środka nowiutkie, pachnące czasopisma. Chwilę później odjechał. Homer zauważył gigantyczny tytuł. Notoryczna złodziejka ucieka z Więzienia Wodnistej Zupy Mógł oczywiście zignorować ten napis, bo przecież miał na głowie znacznie bardziej interesujące rzeczy niż ucieczka jakiejś złodziejki. Jednak jego uwagę przykuło umieszczone tuż obok zdjęcie. Była to policyjna fotografia idealnie wystrzyżonej kobiety o czarnych włosach, w perłach na szyi. Chłopiec zadrżał, jakby właśnie napił się zepsutego koziego mleka. – Lorelei! – zawołał niepewnym głosem. – Lorelei! – Co znowu? – odpowiedziała dziewczynka, odwracając się. – Dlaczego tak się wleczecie? Hercules zatrzymał się tuż obok kumpla i zerknął mu przez ramię. – Co się dzieje? Homer przeszukał kieszenie. – Masz jakieś drobne? – zapytał. Hercules pokręcił głową. Homer miał za mało pieniędzy, żeby kupić gazetę. – Lorelei, chodź tutaj! – zawołał. Wróciła naburmuszona. – Co? – Masz jakieś drobne? – zapytał z obłędem w oczach. – A co?

– Po prostu mi daj! – odparł, plując na boki. – Rany! Dlaczego jesteś taki niemiły? – jęknęła, wsunęła rękę do kieszeni i podała mu monetę. Chłopiec wrzucił odpowiednią kwotę do automatu i otworzył klapkę, wyciągając gazetę. Potem przeczytał na głos artykuł. Madame la Directeur, niegdyś szanowana dyrektor Muzeum Historii Naturalnej w Mieście, jest pierwszą osobą w historii, której udało się zbiec z Więzienia Wodnistej Zupy. Została aresztowana pół roku temu po otrzymaniu przez policję anonimowej informacji, z której wynikało, że kradnie kamienie szlachetne z muzeum i zastępuje je podróbkami. Sąd skazał ją na dwadzieścia lat więzienia o zaostrzonym rygorze. Nie jest jasne, w jaki sposób Madame wydostała się na wolność. Śledztwo wciąż trwa. Policja dotarła już do motocyklisty, który podwiózł kogoś o wyglądzie odpowiadającym jej rysopisowi na przedmieścia Miasta. „Nie wiemy, jak poradziła sobie z bagnem otaczającym więzienie – powiedział jeden ze strażników. – Jest pełne aligatorów i piranii”. Miejsce pobytu Madame la Directeur pozostaje tajemnicą. Obywateli mających jakiekolwiek informacje o zbiegłej prosi się o kontakt z policją. Czy nagle w parku zabrakło powietrza? Chłopiec oddychał z wielkim trudem. – Jak sądzicie, gdzie ona jest? – zapytał Hercules. Z twarzy Lorelei i Homera odpłynęły kolory. – W kryjówce – odpowiedzieli.

Część piąta Żywioł wody

Rozdział 24 Wskocz do jeziora! Słowo wróg ma w sobie dużo obrzydlistwa. Hercules pewnie by powiedział, że łaciński termin inimicus oznaczał pierwotnie kogoś szkodliwego, będącego utrapieniem. Dziś jednak tego wyrazu używa się w ściśle określonych okolicznościach. Na przykład kiedy nauczyciel każe wam napisać wypracowanie na temat księżycowego pyłu, i to na pięćdziesiąt stron, a was ten pył zupełnie nie interesuje, uznacie go za dręczyciela, ale nie za wroga. Inny przykład – jeśli dziewczyna siedząca obok was w kinie bez przerwy rzuca wam popcorn we włosy, z pewnością przestaniecie ją lubić, ale nie nazwiecie wrogiem. Prawdziwym wrogiem jest bowiem ten, kto stara się oszukać, okraść bądź nawet zranić przeciwnika. Madame la Directeur popełniła te wszystkie trzy wykroczenia. Po pierwsze oszustwo: okłamała Homera w sprawie monety członkowskiej, jego wujka oraz stowarzyszenia L.O.S.T. Po drugie kradzież: odebrała mu monetę członkowską oraz rzeczy należące do wujka, wliczając w to mapę. Po trzecie zranienie: zamordowała wujka, a potem próbowała nakarmić swojego zmutowanego, mięsożernego żółwia Homerem, Lorelei i Psem. Nie była więc zwykłym wrogiem Homera. Była jego arcywrogiem. Po przeczytaniu artykułu w gazecie chłopiec i Lorelei usiedli na przystanku autobusowym. Wyglądali na sflaczałych niczym balon Lulu Bell. – Nie dostaniemy się do okrętu podwodnego – powiedziała dziewczynka. – Ta stara wiedźma nie pozwoli mi wrócić do kryjówki. – Mnie tam też nie wpuści – dodał Homer. „A jeśli wpuści – pomyślał – to będzie tak jak w bajce o Jasiu i Małgosi, gdzie starowinka zwabiła dzieci do swojego domku z piernika. Ją chciała uwięzić, a jego, jako tłuścioszka, upiec”. – Od początku mówiłem, że to szalony pomysł – stwierdził Hercules, wciskając się między nich. – Nie wiemy nic o żeglowaniu okrętem podwodnym. Do tego dochodzą kwestie zdrowotne związane

z podróżowaniem pod wodą. Zbyt wysokie ciśnienie może spowodować pęknięcie bębenków w uszach. No i te pęcherzyki. Słyszeliście o pęcherzykach gazu obojętnego? Powstają w żyłach ze zgromadzonego w powietrzu azotu i wtedy… – To wcale nie był szalony pomysł – przerwała mu Lorelei i szturchnęła go łokciem. – Wcale nie był szalony! Homer przypomniał sobie pewien dzień wcale nie tak dawno temu, kiedy farmę w Mlecznej Dolinie odwiedził wujek Drake. Jak zwykle przywiózł mnóstwo dziwnych prezentów dla dzieci swojego brata. Gwendolyn dostała wypchaną iguanę, Pisk miniaturowy zeppelin, a Homer nowy atlas świata. Po wypiciu lemoniady i zjedzeniu ciasta wiśniowego w towarzystwie rodziny chłopiec i wujek wyciągnęli się pod wierzbą. Obserwowali maszerujące tuż obok mrówki, zbierające drobne gałązki i niosące je do mrowiska. Drake pokazał mu jedną z nich, ciągnącą brązowy listek. – Widzisz to maleństwo? Myśli tylko o jednym. O tym, żeby zatargać ten listek do domu. Jest zdeterminowane. A teraz patrz… – dodał, ściągnął but i położył go na ścieżce owada, blokując mu drogę. Mrówka przez chwilę krążyła w kółko, aż w końcu skręciła w lewo i obeszła but dookoła. Po chwili wróciła na swoją pierwotną ścieżkę, wciąż ciągnąc listek. Wujek uśmiechnął się. – Homer, mój chłopcze, gdybyśmy mieli chociaż dziesiątą część jej determinacji, bez trudu osiągnęlibyśmy wszystko, czego chcemy. Dzięki determinacji wszystko jest możliwe. Homer wyprostował się i wziął głęboki oddech. – To wcale nie jest szalony pomysł. Okręt podwodny należał do mojego wujka. Zamierzam go odzyskać! Pies, który właśnie zjadł pierwszą stronę gazety, musiał usłyszeć powagę ukrytą w jego głosie, bo przestał żuć papier i spojrzał w górę. Lorelei skrzywiła się. Różowe włosy zasłaniały jej oczy. – Nie wiem, w jaki sposób zamierzasz to zrobić. Ona nas zabije, kiedy nas zobaczy. – Posłuchaj, damy radę. Właśnie przelecieliśmy balonem na ogrzane powietrze i nic nam się nie stało! Powiedziawszy to, Homer zerwał się na równe nogi. Hercules

i Lorelei spojrzeli na niego zaskoczeni. – Lorelei, jesteś dobra w zakradaniu się i kradzieżach. A ty, Herculesie, wygrałeś światowy konkurs ortograficzny. To znaczy, chłopie, dokonałeś rzeczy niesamowitej. Już raz przechytrzyliśmy Madame. Możemy to zrobić po raz drugi. – No dobrze, a jak dostaniemy się do kryjówki? – zapytała dziewczynka. – Ona z pewnością będzie czuwać. Zorientuje się, kiedy zjedziemy ze zjeżdżalni znajdującej się wewnątrz kamiennego żółwia. A jeśli podniesiemy bramy, zawyje alarm. Nie możemy wpaść tam na motorówce. Hercules wzruszył ramionami. – Nie patrzcie na mnie. Nie mam pojęcia, jak tam się dostać. – Wpłynę tam pod wodą i ukradnę okręt. – Homer zdradził, co przyszło mu do głowy. – Sądzisz, że jesteś w stanie wejść na pokład tak, aby Madame tego nie zauważyła? – zapytała Lorelei. – Tak! Dzięki determinacji wszystko jest możliwe! – Dobrze pływasz? – zaciekawił się Hercules. – Tunel jest dość długi. – Cóż, potrafię pływać – wyjaśnił Homer, jednak nie powiedział, że dobrze pływa. Kiedy skończył pięć lat, mama zapisała go na zajęcia na basenie w Mlecznej Dolinie. I każdego lata zapisywała go po raz kolejny, aż skończył dziesięć lat. Zaczął jako Meduza – to znaczy potrafił unosić się na wodzie. Skończył jako Żaba – pływał żabką, zanurzając twarz w wodzie. Nigdy jednak nie dotarł do poziomu Morświna i nie nauczył się bardziej skomplikowanych stylów. – Potrafię pływać – powtórzył. – No to co tak siedzimy? – zapytała Lorelei i klepnęła Herculesa w plecy. – Idziemy załatwić ten okręt podwodny. Poranek trwał w najlepsze, więc nie było chwili do stracenia. Porzucili myśl o spacerze do portu, gdzie stała motorówka Lorelei. Zamiast tego dziewczynka wypożyczyła łódkę z pobliskiej przystani i podpłynęła tak blisko bramy, jak to możliwe. – Będziesz musiał przepłynąć pod nią – powiedziała.

Homer zerknął za burtę i się wzdrygnął. Niektóre akweny wręcz zachęcają do kąpieli. Górskie jeziora, choć z reguły zimne, przyciągają pływaków niewielkimi falami i krystalicznie czystą wodą. Leniwe rzeki kuszą głębokimi zakolami zieleni i błękitu. Podmiejskie kluby, stowarzyszenia i prywatne rezydencje oczyszczają wodę w swoich stawach za pomocą chloru, a przy okazji usuwają robactwo. Miejskie jezioro nie należało do żadnej z tych kategorii. Z założenia nie było przeznaczone do pływania, o czym świadczyły znaki porozstawiane na terenie parku. UWAGA! Zakaz pływania w jeziorze. Kąpiącym się grożą swędzące wysypki, nietypowe infekcje grzybicze, problemy z oddychaniem, utrata włosów i opuchlizna palców. Radzimy się nie zbliżać! Jednak Homer nie widział żadnego z tych znaków, bo zardzewiały, leżały na dnie jeziora bądź pokrywały je ptasie kupy. Ściągnął buty, skarpetki, koszulę i dżinsy. Po chwili stał już w samych bokserkach. Jedyną rzeczą, której w tej chwili się wstydził, to znajdujące się na nich serduszka – tę akurat parę kupiła mu mama. Gdyby nie ten drobny detal, śmiało traktowałby je jak zwykłe kąpielówki. – Zaraz wrócę – powiedział i poklepał Psa po łbie. – Ja też dobrze pływam – stwierdził Hercules. – Co prawda nie zabrałem ze sobą okularków do nurkowania i zatyczek do nosa, jednak mogę popłynąć z tobą – dodał i zaczął ściągać koszulkę. – Nie – zaprotestował chłopiec. Odwrócił się tyłem do Lorelei i szepnął: – Zostań tu z nią i pilnuj Psa. Upewnij się, że go nie uprowadzi. Dziewczynka pochyliła się nad jego ramieniem. – Nie ufasz mi? – zapytała niewinnym głosem. – I nigdy już nie zaufam! – odpowiedział. Potem opuścił się za burtę, wbijając się w żółty szlam niczym łyżka przebijająca kruszonkę ciasta. Woda okazała się dziwnie ciepła.

Pies przez chwilę balansował na tylnych łapach. Wychylił się za burtę, piszcząc. – Nie pozwólcie mu popłynąć za mną – poprosił Homer, pamiętając o tym, jak zwierzę wyskoczyło z samolotu w desperackiej próbie rzucenia się za nim. Hercules objął zwierzę. – Powodzenia! – powiedział. Chłopiec zaczął płynąć pieskiem w stronę tunelu. – Nie zapomnij o Stokrotce! – zawołała Lorelei. – Zabierz ją ze sobą! – Co? – Homer niemal opił się wody. – Jakim cudem mam to zrobić? – A co z Ciapkiem? – zapytał Hercules. – Och, prawie zapomniałam o Ciapku! On nie może mieszkać z Madame. Ta kobieta będzie go karmić odpadami nuklearnymi, tak jak karmiła żółwia. Zamieni go w potwora! Homer, musisz uratować Ciapka! – Co? – Chłopiec przestał machać rękami i zamiast tego zaczął młócić wodę nogami. – Jakim cudem mam jednocześnie porwać okręt podwodny, uratować szczura i na dodatek jeszcze gigantycznego rekina? – Dzięki determinacji wszystko jest możliwe – przypomniała dziewczynka. – Sam tak powiedziałeś! – potwierdził Hercules. Homer pożałował tych słów. Ale wiedział, jak fatalnie by się czuł, gdyby jego pies musiał zamieszkać z Madame. Po zrzuceniu plastikowej torebki z ramienia chłopiec popłynął żabką w stronę tunelu. Minął kilka pojemników po jedzeniu oraz grupkę plastikowych trzymadełek na napoje, które wyglądały jak sztuczne lilie wodne. Brama wznosiła się tuż przed nim – potężna niczym wejście do średniowiecznej fortecy. Homer złapał się jej i spojrzał między żelazne kraty. Potem, zanim zdążył wpaść w panikę, wziął głęboki oddech i zanurkował w mrocznej toni. Zaciskając z całych sił powieki, zszedł aż na dno, przepłynął pod kratą i wynurzył się po jej drugiej stronie.

– Fu! – powiedział i otarł usta. Czuł na nich smak mydlin z odrobiną tranu. Coś się wynurzyło i zaczęło płynąć w jego kierunku. To była czerwona piłeczka. Kiedy nabrała prędkości, stało się oczywiste, że nie pędzi tak po prostu – ktoś musiał ją pchać. Tuż pod taflą jeziora mignęły charakterystyczne kropki. Po chwili Ciapek pojawił się tuż obok Homera, niosąc piłkę na czubku nosa. Kiedy przechylił łeb, stoczyła się do wody. Rekin pchnął ją w stronę chłopca. „Chwilunia!”, pomyślał Homer. Uratowanie Ciapka mogło być najprostszą częścią misji. Chwycił piłkę i rzucił ją za kraty, na jezioro. Rekin machnął ogonem i zanurkował tuż pod jego nogami. Odpłynął! – Lorelei! – zawołał. – Rekin nadciąga! – Dzięki! – odpowiedziała. Chłopiec miał nadzieję, że szczur i okręt podwodny okażą się równie chętne do współpracy. Odbił się od kraty i wszedł w tryb żabki. W połowie drogi zaczęły go boleć ręce, a kiedy dotarł do końca tunelu, stały się ciężkie jak ołowiane rurki. Jego wzrok padł na okręt. Potem cicho jak komar wodny zaczął płynąć wzdłuż dalszego brzegu stawu, pozwalając, aby jego wzrok przyzwyczaił się do ciemności. Kryjówka wyglądała na opuszczoną. Może policja zdołała już schwytać Madame? Taką właśnie miał nadzieję. Potem przypomniał sobie prośbę Lorelei. – Stokrotko? – zawołał po cichu, rozglądając się za parą okrągłych ślepi zwieńczonych długim, szarym ogonkiem. Gdzie ona się podziała? – Stokrotko! Chciał przepłynąć na drugi brzeg i przeszukać kryjówkę, kiedy z salki pod schodami dobiegł go głos równie ostry co starannie wycelowane kolce kolczatki. – To ją nauczy, żeby nie sprowadzać szczurów do mojego domu! Homer wiedział, że do końca życia nie zapomni tego głosu. Chwycił się okna okrętu podwodnego i patrzył, jak Madame la Directeur zaczyna krążyć po kryjówce. To, co widział, nie podobało mu się. W jednej ręce kobieta trzymała ogon szarego szczura, który wisiał nieruchomo, łbem w dół. W drugiej ręce ściskała łopatę. Najwyraźniej przed chwilą uderzyła nią zwierzę.

– Szkodniki! – syknęła. – Moją kryjówkę opanowały szkodniki! Otworzyła śmietnik i wrzuciła ciało gryzonia do środka. Rozległ się głuchy brzdęk. „Biedna Stokrotka – pomyślał Homer. – Lorelei będzie załamana!”. Choć Madame miała te same gładkie, czarne włosy i wciąż przypominała gruszkę, z wąską górną częścią ciała i szeroką dolną, chłopiec z trudem ją rozpoznał. Kiedyś wcierała w siebie tony kosmetyków, nosiła drogie ubrania i buty na wysokich obcasach. Teraz wyglądała tak, jakby podczas meczu baseballowego wypoczywała na ławce rezerwowych. Upuściła łopatę i wytarła ręce w spodnie. Ściągnęła czapeczkę z głowy. – Spójrzcie tylko na te graty – powiedziała, obracając się dookoła. – Moja kryjówka jest pełna zabawek! Zabawek dla dzieci! – dodała, kopnęła piłkę plażową i przewróciła workowe krzesło. Potem wrzuciła apteczkę Herculesa do stawu i przywaliła w automat z jedzeniem. – Paczki krewetek? Jak ona śmiała napełnić te maszyny krewetkami?! – zawołała i przewróciła jedną z nich. Homer skulił się, kiedy jej huk odbił się od kamiennych ścian. Złapał się mocniej okna okrętu. Madame zwariowała. Uderzyła Stokrotkę w łepek, więc pewnie i jemu by nie żałowała. Na jej twarzy widać było oznaki szaleństwa. – Kiedy dostanę tę małą w swoje ręce, to… A to co? Kobieta podniosła jego plecak. Mama na klapie wyszyła jego inicjały, tak na wypadek, gdyby go zgubił. – H.W.P.? – odczytała i zajrzała do środka. Wyciągnęła czarny garnitur oraz kartkę. – „Tradycyjny strój żałobny… Dla pana Homera W. Puddinga?” Homera Puddinga? Homera Puddinga?! – zawołała i rozejrzała się dookoła. – Och, Homerku! Jesteś tutaj? Wyjdź, gdziekolwiek jesteś! – dodała miłym głosem. Chłopiec wciąż chował się za okrętem podwodnym. Zanurzony niemal pod nos, obserwował ją zza jednostki. Nagle rozległ się dzwonek i jeden z ekranów ożył. Poziome linie, które się na nim pojawiły, szybko ustąpiły miejsca twarzy Torch. Kobieta miała w rękach klej i kawałek papieru. Na stole, przy którym siedziała, leżały porozrzucane kawałki mapy.

– Hej, Lorelei! Gdzie, do diabła, jesteś? Madame opuściła ramiona. Garnitur i kartka wypadły jej z rąk. – Potrzebuję pomocy z tą głupią mapą – dodała Torch. – Hej, Lorelei! Była dyrektorka muzeum wsunęła koszulę w dżinsy, odgarnęła włosy z twarzy, podeszła do czerwonego tronu i usiadła w nim, spoglądając na ekran. – Cześć, Torch! – powiedziała. Jej rozmówczyni otworzyła usta ze zdziwienia, a klej wypadł jej z rąk. – Dlaczego jesteś taka zaskoczona? – zapytała Madame la Directeur. – Uprzedzałam, że ucieknę. Obiecałam też, że zabiorę was na tę wyprawę. Torch zmrużyła oczy. – Gdzie Lorelei? – Nie wiem, gdzie jest to dziecko ulicy – odpowiedziała. – Wiem natomiast, że ukradło moją czerwoną motorówkę. Kiedy dopadnę ją i tego Puddinga… – Homer? – zapytała Torch. – Homer jest z Lorelei? – Najwyraźniej pragnie skarbu równie mocno co my. – Ale jeśli jest z nią, to znaczy, że najprawdopodobniej opuścił stowarzyszenie! – Na to wygląda. – Nie wierzę! Madame pochyliła się do przodu. – Homer w tej chwili jest nieistotny. Liczy się mapa. Gdzie jest Gertrude? – Miała drobny wypadek – stwierdziła obojętnym głosem Torch. – Stałyśmy na pokładzie, kiedy nagle wypadła za burtę. Próbowałam ją uratować. Naprawdę – dodała, a kąciki jej ust powędrowały ku górze. – Ale cała ta biżuteria pociągnęła ją na dno. Homer zadrżał, a w kryjówce zapanowała cisza. Gertrude zginęła? Możliwe nawet, że została zamordowana. Choć zdradziła, jej śmierć byłaby olbrzymią stratą dla stowarzyszenia. L.O.S.T. kurczyło się w oczach.

– Widzę, że starasz się złożyć mapę w jedną całość – powiedziała Madame. – Wkrótce przyjadę, żeby ci pomóc. – Nie! – zaprotestowała Torch. – Nie? – Właśnie. Nie. – Kobieta skrzywiła się i spojrzała prosto w kamerę. – Nie potrzebuję twojej pomocy. Co z tego, że uciekłaś? To ja mam mapę. Mam też jacht Gertrude. Nie potrzebuję cię. Plan uległ zmianie. – Plan uległ zmianie? – powtórzyła Madame. Zerwała się na nogi tak nagle, że tron przewrócił się do tyłu. – Jak to plan uległ zmianie? Torch wzdrygnęła się, jak gdyby złość kobiety przeniknęła przez szklany ekran i uderzyła ją w łeb. – Nie zapomnij, ty wytatuowany bałwanie, że to ja go opracowałam – odparła Madame, wskazując palcem ekran. – Dziewczyna pracuje dla mnie. To ja wysłałam ją na farmę Puddingów. Ja powiedziałam jej o mapie. Ja zadzwoniłam do ciebie i Gertrude i przekonałam was, żebyście przeszły na jej stronę. Potem przekonałam ją, żeby wam zaufała. Jeśli była na tyle głupia, żeby dać wam mapę, to jej strata. Ale to ja stoję za całym tym planem, więc nie zapominaj, kto tu rządzi. Nie zdobyłabyś tej mapy, gdyby nie ja! Palce Homera zrobiły się białe. Z całych sił trzymał się krawędzi okienka. A więc Lorelei pracowała dla Madame la Directeur? Cóż, może nie powinien być tym zaskoczony. W końcu wcześniej też dla niej pracowała. Ale Madame sądziła, że Lorelei dała mapę Rumpolda Smellera Gertrude i Torch. To oznaczało, że dziewczyna wystrychnęła ją na dudka. Chłopiec zacisnął zęby. Pewnie spróbuje oszukać i jego – co do tego nie powinien mieć żadnych wątpliwości. Ze wszystkimi grała w tę samą grę. Grę, w której sama ustanawiała zasady. Obietnice i pakty nie miały dla niej znaczenia. Lorelei chciała po prostu zdobyć skarb. Dla siebie! No cóż, on też mógł się posługiwać wyłącznie kłamstwami i oszustwami. A przynajmniej wydawało mu się, że mógł. Nigdy dotąd tego nie próbował, ale wiedział, że w tej sytuacji jest to konieczne. Musiał zejść na poziom Lorelei. On, bratanek Drake’a H. Puddinga, nie mógł dopuścić, żeby skarb Rumpolda Smellera wpadł w chciwe

ręce tej dziewczyny. Nie ma mowy. Nie ma mowy! – Nie przestraszysz mnie – oświadczyła Torch. Na ekranie pojawił się jej jastrząb i dziobnął kamerę. – Przecież uciekłaś z więzienia. Zadzwonię na policję i powiem im, gdzie jesteś. – Nie wiesz, gdzie jestem – odpowiedziała Madame, splotła ręce na piersiach i uśmiechnęła się z satysfakcją. – To bez znaczenia! – zawołała kobieta i odepchnęła ptaka. – Nie ma też znaczenia, że prysnęłaś z celi. Liczy się tylko to, że cię nie potrzebuję. Mam przecież mapę. – Owszem, potrzebujesz mnie! – Podniosła tron, poprawiła poduszki i usiadła na nich. Położyła ręce na podłokietnikach i zaczęła mówić spokojniejszym, pewnym siebie głosem. – Na razie nie złożyłaś mapy. Nie radzisz sobie. – Wcale nie – upierała się Torch. – Po prostu tych kawałków jest naprawdę wiele. Madame cmokając, pokręciła głową. – Moja droga, nie znasz się na mapach. Nie jesteś kartografem. Nie pochodzisz z rodziny, która zajmowała się poszukiwaniem skarbów. Masz głowę pełną marzeń o Atlantydzie. Właśnie dlatego jeszcze niczego nie odnalazłaś. Potrzebujesz moich rad. Ja tę mapę złożę bez trudu. Jastrząb wskoczył na ramię Torch i otarł się o jej policzek. Zamyślona kobieta pogłaskała go po łebku. Potem spojrzała na leżące przed nią kawałki mapy. – No dobrze, w porządku. Możesz mi pomóc. – Potem pozbędziemy się tej dziewczyny. Wie zbyt dużo. Podobnie jak chłopak. Serce Homera biło jak oszalałe. – Dzieci mnie nie interesują. Zależy mi wyłącznie na skarbie – przyznała Torch i otworzyła tubkę kleju. – Jeśli zamierzasz mi pomóc w złożeniu mapy, to potrzebujemy nowego planu. Tym razem w zabawie bierzemy udział tylko ja i ty. Zgoda? – Zgoda – powiedziała Madame. Torch wyjaśniła jej, jak dostać się na jacht Gertrude, i po chwili się rozłączyła. – Ja i ty? – szepnęła i uśmiechnęła się chytrze. – Ale tylko do czasu, gdy zostanę tylko ja.

Rozdział 25 Podwodna przejażdżka Nikt chyba nie liczył, ile osób zginęło, próbując odnaleźć skarb Rumpolda Smellera. Poszukiwanie skarbów jest niebezpiecznym zajęciem. Homer zdawał sobie sprawę, że osoby parające się tym prowadzą ekscytujące, ale niezbyt długie życie. Książka Najgorsze zakończenia wypraw po skarby opowiadała właśnie o takich niezbyt długich żywotach. W kolejnym wydaniu z pewnością znajdzie się opis przedwczesnej śmierci Drake’a Puddinga, mężczyzny zjedzonego przez mięsożernego żółwia. Śmierć Gertrude Magnum – wypadnięcie z jachtu – również zostanie uwzględniona. A jeśli Madame la Directeur dopnie swego, Homer i Lorelei dołączą do nich. Chłopca rozbolał żołądek. W ustach pojawił się kwaśny smak. Mógł to być oczywiście efekt połknięcia odrobiny wody. Możliwe jednak, że tak zareagował jego organizm, kiedy dowiedział się, że arcywróg planuje się go „pozbyć”. Homer czekał zanurzony w mrocznej wodzie. Szczęka mu drżała, a nogi swędziały. Wkrótce Madame wyruszy do Torch. Wtedy ona wdrapie się do okrętu podwodnego. I od razu powie Lorelei, że wie o jej współpracy z Madame. Weźmie Psa i Herculesa, a potem zapomną o dziewczynce i pakcie między L.O.S.T. a ZNALEZIONE. Nie potrzebowali go. To on przecież złożył mapę, Hercules przetłumaczył zagadkę, a Angus Macdoodle obliczył dokładne współrzędne miejsca ukrycia skarbu. Lorelei nic jeszcze nie zrobiła. No dobra, postanowione. Zostawi Lorelei samej sobie. Problem w tym, że dziewczynka też znała zagadkę i współrzędne. W każdej chwili mogła przekazać je Madame i Torch. Gdyby poszła do nich, pewnie by się jej pozbyły. Chłopiec westchnął. Niezależnie od tego, jak zła była Lorelei, uczucie sympatii tkwiło w nim niczym stado kóz na grządce sałaty. I nie potrafił się go pozbyć. Zapomniał o tym, kiedy Madame la Directeur wróciła do pokoiku pod schodami. Przebrała się w strój do poszukiwania skarbów, który wyglądał dokładnie jak ten Homera – prawdopodobnie uszył go ten

sam krawiec, pan Tuffltop. Kobieta założyła spodenki khaki, koszulę w odcieniu leśnej zieleni, kamizelkę khaki, pijawkoodporne podkolanówki, brązowe skórzane buty oraz skórzany pasek z inicjałami M.L.D. na klamrze. Zatrzymała się przed lustrem i założyła na głowę kapelusz typu panama. Nikt nie rozpoznałby w niej kobiety, która rano pojawiła się na pierwszych stronach gazet. – Czas pokazać tym amatorom, że zadarli z nie byle kim – powiedziała, a potem weszła po schodach na górę. Jej kroki słychać było długo po tym, jak zniknęła w kamiennym żółwiu. Kiedy Homer odczepiał liny cumownicze okrętu, ręce wciąż mu drżały. Z trudem wdrapał się na pokład. Jednostka miała kształt ciasta z wystającą z niego świecą. Jego dolna część stanowiła kadłub statku i pozostawała ukryta pod wodą. Gruba świeca w rzeczywistości była szeroką, metalową rurą nazywaną kioskiem, z włazem na dachu. Chłopiec wdrapał się tam po drabinie i go otworzył. Potem po innej drabinie wszedł do okrętu. Pierwszą rzeczą, którą zauważył w jego wnętrzu, była złota plakietka wisząca na ścianie. LA MADAME Okręt zaprojektowany przez Ajitabha dla Drake’a Horatio Puddinga, aby mógł przemierzać oceany w poszukiwaniu skarbów. Okręt podwodny nazwano na cześć Madame la Directeur? Homer wzdrygnął się i przeczytał plakietkę po raz kolejny. Przypomniał sobie, że Drake był niegdyś zakochany w Madame. Ajitabh mógł więc nazwać jednostkę imieniem ówczesnej dziewczyny wujka. Chłopiec zadrżał. Nie ma mowy, żeby nadal nazywała się „La Madame”. Po powrocie z wyprawy zawiesi w tym miejscu nową plakietkę. Statek będzie się nazywał „The Drake”. Potem zauważył metalowy zbiornik wbudowany w tylną ścianę. Znajdująca się na nim plakietka informowała, że to „Jednostka Wytwarzająca Biopaliwo z Wodorostów”. Tuż obok, na przełączniku,

widniał kolejny napis. „Góra – silnik. Dół – bateria podwodna”. Chłopiec przez chwilę się zastanawiał. Najwyraźniej Ajitabh stworzył jednostkę, która zasysała wodorosty z morskiego dna i zamieniała je w paliwo. To paliwo zasilało silnik, gdy statek znajdował się na powierzchni. Kiedy się zanurzał, tę rolę przejmowała bateria. Ależ to sprytne! Niewielkie pomieszczenie z boku jednostki oznaczono napisem „Kambuz”. Homer wiedział, że właśnie tym słowem marynarze określają kuchnię. Na kolejnych drzwiach widniał napis „Schowek”, a następne stanowiły „Wyjście na poziom dna”. Na pokładzie znajdowały się trzy siedzenia, każde umieszczono przy zakrzywionym okienku obserwacyjnym. Pośrodku jednostki znajdował się fotel ze sterem, który wyglądał tak, jakby wykręcono go z holownika. Homer usiadł przy nim i skupił wzrok na guzikach umieszczonych na panelu tuż przed sobą. Pod każdym z nich Ajitabh przykręcił plakietkę z czytelną informacją. Pomimo to pomysł sterowania okrętem podwodnym wydał się chłopcu niedorzeczny. Byłoby o wiele łatwiej, gdyby to Ajitabh siedział przy sterze. Niestety nie było to możliwe. Chłopiec mógł liczyć tylko na siebie. Uważnie przeczytał każdą z plakietek, aż wreszcie odkrył, co najpierw powinien zrobić. „Włącznik silnika”. Kiedy nacisnął guzik, zaświecił on na zielono. Okręt zawarczał na tyle głośno, że Homerowi zaczęło się wydawać, iż znalazł się w kociołku. Jednak warkot ustąpił miejsca monotonnemu szumowi. Rozmyślając nad kolejnym ruchem, opuścił wzrok na wajchę, która wystawała z konsoli po prawej stronie steru. Wyglądała dokładnie tak samo jak wajcha w starej, czerwonej ciężarówce jego taty. Ta, którą zmieniało się biegi. Przyciągnął ją do siebie. Silnik zawył i okręt szarpnął do tyłu, uderzając w stromy brzeg stawu. Homer pchnął wajchę do przodu. Silnik zawył po raz kolejny i okręt popędził przed siebie, uderzając o przeciwległy brzeg. Chłopiec się skulił. W tym tempie statek rozbije się w drobny mak, zanim uda mu się gdziekolwiek dopłynąć. Po kilku próbach udało mu się ustawić wajchę w odpowiedniej pozycji. Sięgnął po ster i przepłynął przez tunel, zostawiając kryjówkę

za swoimi plecami. Kiedy zobaczył przed sobą kratę, przesunął wajchę na pozycję „zero”. Potem wdrapał się po drabinie na górę i wystawił głowę z włazu. – Hej, Lorelei! Otwórz kratę! – zawołał. Kiedy to zrobiła, wypłynął na jezioro. Wyszedł z włazu i ciepłe sierpniowe powietrze omotało jego twarz. – Cześć, Homer! – zawołał z łódki Hercules. Pies zaszczekał i zamachał ogonem. – Udało ci się! – wrzasnęła Lorelei. Potem zaparła się nogami i zaczęła wiosłować w stronę okrętu podwodnego. – Zdobyłeś go! Widziałeś Madame? Jest tam? Homer spojrzał na dziewczynkę w różowym kombinezonie. Miał ochotę nakrzyczeć na nią. Chciał jej wygarnąć, że wie o współpracy z kobietą. Gdyby jednak Lorelei odkryła, że chłopiec o wszystkim wie, domyśliłaby się, że chce ją oszukać. Zeskoczył na pokład. – Tak, widziałem ją. Ale już poszła. – Gdzie poszła? – zdziwiła się dziewczynka. – Nie wiem – odpowiedział niewinnym głosem i wzruszył ramionami. – Nie rozmawiałem z nią. Ukryłem się. – Czy była zła? – zapytała Lorelei, kiedy jej łódka zatrzymała się obok okrętu. – Zmieniłam parę rzeczy w jej kryjówce. Zauważyła to? – No jasne, że zauważyła – potwierdził. Pies stęknął, lecz zdołał przeskoczyć przez burtę łódki i wylądował na pokładzie tuż obok Homera. Hercules poszedł w jego ślady i podał chłopcu ubrania. Jako ostatnia na statku pojawiła się Lorelei. Odepchnęła pustą łódkę w stronę przeciwległego brzegu jeziora, gdzie znajdowała się wypożyczalnia. Pies spojrzał w wodę i zawarczał. Wokół jednostki krążył rekin. – Dzięki za uratowanie Ciapka – powiedziała. – Co zamierzasz z nim zrobić? – zaciekawił się chłopiec. – Och, to nie będzie trudne. Popłynie za nami rzeką. Kiedy dotrzemy do oceanu, odzyska wolność – stwierdziła, wdrapała się na drabinę i zniknęła we wnętrzu okrętu. – Pomożesz mi wnieść Psa na górę? – zapytał kumpla.

– Jasne, nie ma sprawy – odpowiedział Hercules, złapał Psa i zaczął się wspinać. – Czy na pokładzie są kamizelki ratunkowe? Mam nadzieję, że tak. Przed wejściem do środka Homer zatrzymał się na szczycie drabinki i rozejrzał dookoła. Daleko, daleko na brzegu jeziora pojawiało się coraz więcej biegaczy. Ciężarówka z lodami krążyła wśród zatłoczonych ławek. Widoczne w oddali wieżowce odcinały się na tle błękitnego, bezchmurnego nieba. A więc Homer W. Pudding miał opuścić Miasto i wyruszyć na otwarte wody oceanu. „Czy do reszty zwariowałem?”, zastanawiał się. I wtedy przypomniał sobie słowa swojego wujka. „Smutną prawdą dotyczącą rodzaju ludzkiego jest to, że osoby niebojące się odmienności uważa się na ogół za niespełna rozumu”. Potem uśmiechnął się. Uświadomił sobie, że wyrusza na niebezpieczną wyprawę w samych bokserkach. „Może rzeczywiście jestem nieco zwariowany”, pomyślał. – Hej, a gdzie jest Stokrotka? – Pytanie Lorelei dobiegło go gdzieś z dołu drabiny. Spojrzał w głąb kiosku. Dziewczynka stała z wyciągniętymi rękami, jak gdyby spodziewała się, że szary szczur lada moment zeskoczy. Cała wściekłość, jaką czuł do niej, to swędzenie, które popychało jego serce do galopu i sprawiało, że czuł się, jakby tkwił pośrodku szturmu, nagle ustąpiło niczym jakiś sen. – Posłuchaj… – powiedział łagodnym głosem, gdy zszedł już z drabiny i spojrzał w jej olbrzymie oczy. – Mam dla ciebie bardzo złą wiadomość.

Rozdział 26 Cała naprzód! Jak się okazało, swędzenie dręczące Homera nie było efektem wściekłości. Wywołała je kąpiel w jeziorze. – To najgorsza wysypka, jaką kiedykolwiek widziałem – stwierdził Hercules. – Jeśli te zaczerwienienia zamienią się w pryszcze, będziesz naprawdę biedny. Oczywiście żałuję, że nie mam przy sobie mojej apteczki. – Ja też – jęknął chłopiec. Najłagodniejsze słowo, jakim dałoby się określić nastrój panujący na pokładzie jednostki, brzmiało „ponury”. Taki nastrój z całą pewnością nie powinien panować wśród trojga nieustraszonych podróżników, którzy wyruszali właśnie po największy piracki skarb na świecie. Gdzie podziała się radość? Całe podekscytowanie? Gdzie te fantazje, które z pewnością majaczyły w ich głowach, kiedy wyobrażali sobie zmiany mające wkrótce nastąpić w ich życiu? Rzeczywistość wyglądała następująco: Homer siedział na podłodze jednostki, pogrążony w swędzącej rozpaczy, a Lorelei leżała zwinięta w kącie, z rękami splecionymi wokół nóg. Czuła przeogromny smutek. Chłopiec powiedział jej o śmierci Stokrotki, jednak pominął niektóre szczegóły – zwłaszcza ten dotyczący uderzania łopatą. – Nie wierzę, że już jej nie ma – szepnęła drżącymi ustami. Homer nie wiedział, czy powinien ją przytulić, czy też stanąć tuż obok i rzucić coś w stylu: „Wszystko będzie dobrze. No już, już. Nie płacz!”. Jak można pomóc komuś, kto właśnie stracił ukochanego szczura, tym bardziej, że był to jedyny członek jej rodziny? Każdy, kto spędził choć trochę czasu ze zwierzętami, doskonale wiedział, że można je kochać tak jak innych ludzi. Czasami nawet bardziej. Homer zdawał sobie z tego sprawę. Poza oczywistymi powodami miłości – słodyczą, miękkością, urokiem – zwierzęta były aż do bólu lojalne. Nigdy nie kłamały. Nie wymyślały sposobów, aby cię przechytrzyć. Z całą pewnością nie zakradały się do sypialni, żeby

ukraść rzeczy ukryte w schowkach pod łóżkiem. Ich najbardziej niezwykłą cechą było to, że akceptowały cię takim, jakim byłeś. Nie przejmowały się, że masz na twarzy pryszcze wielkości jagód. Nie śmiały się, jeśli robiłeś zakupy w dziale dla otyłych w domu handlowym Walkera albo też byłaś bezdomna. Dlatego kiedy na ciele Homera pojawiła się paskudna wysypka, Pies po prostu wyciągnął się obok niego i położył mu łeb na kolanach. – Spójrz, co znalazłem! – zawołał Hercules ze schowka, który właśnie przeszukiwał. Wyszedł z niego z czerwonym, metalowym pudełkiem w rękach. – To apteczka – wyjaśnił, uklęknął obok Homera i ją otworzył. – Hmmm. Zupełnie nie przypomina mojej. Apteczka Herculesa powstała z myślą o ludziach żyjących na lądzie. Ta przeznaczona była dla osób mieszkających pod wodą. Zawierała buteleczki z napisami takimi jak „Utleniacz”, „Witaminy zastępujące promienie słoneczne” czy „Płyn odstraszający rekiny”. Na zakraplaczach umieszczono etykiety z napisami „Osłona przeciwsłonowodna do oczu”, „Krople usuwające plankton” i „Reduktor pąkli”. W tubkach znalazły się między innymi „Krem przeciwdziałający kurczeniu się skórek na palcach”, „Feromony meduzie” i „Maść odsysająca ośmiornice”. – Hej, to może zadziałać – powiedział Hercules i odkręcił jedną z wielu tubek. – To żel na poparzenia meduz – wyjaśnił i wycisnął odrobinę na dłoń Homera. Substancja miała zielony kolor i pachniała jak coś, w czym psy mieszkające na farmie z przyjemnością by się wytarzały. Chłopcu było wszystko jedno. Jeśli skóra będzie go swędzieć choćby minutę dłużej, po prostu ją z siebie zedrze. Rozsmarował żel na rękach, nogach, brzuchu i karku. Hercules pomógł mu wetrzeć go w plecy. Ulga była natychmiastowa. – Dziękuję – powiedział zaraz po tym, jak radośnie westchnął. Kiedy skóra przestała go swędzieć, a bokserki wyschły, założył dżinsy i koszulę. Buty nie. Noszenie ich na okręcie podwodnym nie miało większego sensu. Zresztą pozostali też chodzili na bosaka. W kambuzie Hercules znalazł pudełko z racjami żywnościowymi. Razem z Homerem i Psem zjedli po batoniku.

– Nie jestem głodna – mruknęła Lorelei. Odwróciła się i oparła głowę o niewielkie okienko. Homer ukucnął obok Psa. – Idź, usiądź obok niej – szepnął mu do ucha. – Spróbuj ją rozweselić. – Potem lekko go popchnął. Zwierzę przeszło przez pokład i, stęknąwszy, położyło się na nogach dziewczynki. Homer doceniał ten gest zwłaszcza w chłodne poranki. Futrzak to najlepsze skarpetki na świecie. Jednak Lorelei się odsunęła. – Daj mi spokój – jęknęła. – Jestem zbyt smutna, żeby cię głaskać. – To co teraz robimy? – zapytał Hercules i zamknął apteczkę. Homer nie wiedział, jak poprawić humor dziewczynce. Dlatego skupił się na wyprawie. – Podejrzewam, że powinniśmy ruszać. Mechanizm autopilota okazał się nieskomplikowany. Homer wpisał koordynaty celu. Ekran na panelu kontrolnym się zaświecił. Punkt A przedstawiał ich obecne położenie, punkt B zaś cel. Czarna kropka, czyli okręt podwodny, zaczęła migać. Homer zajął fotel pilota. Hercules usiadł po prawej i starannie zapiął pas bezpieczeństwa. Ciapek pojawiał się przed nimi i znikał. Płynęli w stronę rzeki, która zasilała jezioro. Nie była to dzika rzeka o wartkim nurcie, pełna kamieni i niedźwiedzi grizzly uderzających łapami w przepływające łososie. Została uregulowana i niespiesznie płynęła szerokim korytem, idealnie nadającym się do przewożenia towarów z całego świata. – Uważaj! – zawołał Hercules, kiedy zatrąbił na nich holownik. Homer zamierzał szarpnąć za koło sterowe, ale autopilot zrobił to za niego, zgrabnie unikając kolizji. – Tłoczno tu – powiedział zaskoczony. Minęli barki wiozące drewno, a także stojący w porcie statek wypełniony metalowymi kontenerami, które pomarańczowy żuraw przestawiał na ciężarówki czekające na brzegu. Kiedy mijał ich statek pasażerski, ludzie wychylali się z relingów i wpatrywali w ich okręt. Żaglówki, motorówki i kutry rybackie dołączyły do parady. Ciapek pojawiał się co jakiś czas, krążąc wokół nich niczym wierny border

collie. – Sądzę, że nas gdzieś prowadzi! – zawołał Homer. Kiedy dotarli do ujścia rzeki, fale zrobiły się większe. Po kilku minutach turbulencji woda się uspokoiła. Kojący błękit rozpościerał się aż po horyzont. – Wow! – szepnął Hercules. – Spójrz, Lorelei, to morze! Ale dziewczynka nie spojrzała. Jednostka Wytwarzająca Biopaliwo z Wodorostów zaczęła szumieć. Wskaźnik paliwa dość szybko przesunął się ze środka skali niemal na sam koniec. – Najwyraźniej zasysa wodorosty – powiedział Homer – i zamienia je w paliwo. – Super – ucieszył się jego kumpel. To, co szczególnie ich cieszyło, to możliwość obserwowania jednocześnie tego, co znajdowało się nad wodą, i tego, co znajdowało się pod nią. Obok przepływały ławice ryb, unosząc się i opadając w tańcu synchronicznym. Mewy wypoczywały na wodzie, przebierając niespiesznie pomarańczowymi łapkami. Pojawił się też Ciapek, balansując czerwoną piłką na nosie. Potem zatrzymał się i spojrzał gdzieś w dal. Zadrżał. Czyżby usłyszał zew oceanu? Całe życie spędził przecież w zoo… A jeśli właśnie odkrył, czym jest wolność? Nagle rekin zapomniał o piłce i popędził przed siebie, machając ogonem jakby na pożegnanie. – Myślę, że Ciapek odpływa – powiedział Homer. – Co? – Lorelei odepchnęła Psa i zerwała się na równe nogi. – Ciapek! – zawołała i zaczęła stukać kostkami dłoni w szklane okienko. Waliła coraz mocniej i mocniej. – Ciapek! Nie zostawiaj mnie bez pożegnania! Ciapek! Rekin zawrócił i podpłynął bliżej. Okrążył statek podwodny, a potem przyłożył oko do szyby, za którą stała Lorelei. – Płyń – szepnęła drżącym głosem. – Bądź wolny! – dodała i pomachała mu ze smutkiem. Ciapek okrążył jednostkę po raz ostatni. Wkrótce jego potężna, nakrapiana sylwetka zniknęła gdzieś

w oddali, zupełnie jakby zamieniła się w wodę. Dziewczynka westchnęła. – Założę się, że jest teraz szczęśliwy – powiedział Hercules. – Tak, daję głowę, że jest – wtórował mu Homer. – Udanego życia – dodała Lorelei. Potem usiadła na krześle i oparła stopy na konsoli. – Jeśli będziemy płynąć tak wolno, nigdy nie dotrzemy na miejsce. – Przesunąłem już wajchę na maksa do przodu – wyjaśnił chłopiec. – Cóż, i tak płyniemy zbyt wolno – poskarżyła się i splotła ręce na piersiach. – Musimy przyspieszyć. Choć Homer się ucieszył, że Lorelei już nie siedzi smutna w kącie, to niezbyt radośnie powitał jej wiecznie rządzące się wcielenie. – Jakim cudem mam popłynąć szybciej? – zapytał. – Może w taki? – zapytał Hercules i otworzył niewielkie drzwiczki w konsoli. Wewnątrz znajdował się przycisk z napisem „Hiperprędkość”. – Hiper to greckie słowo – wyjaśnił. – Oznacza ponadwymiarowy. – Hiper mi odpowiada – stwierdziła dziewczyna i wyciągnęła rękę, ale Homer złapał ją za nadgarstek. – Moglibyśmy o tym porozmawiać? Hiperprędkość brzmi dość… szybko. – Bardzo się cieszył, że ma do dyspozycji autopilota, ale co będzie, jeśli ten zawiedzie? Lorelei wychowała się w mieście. Hercules spędził całe życie na ogrodzonym osiedlu, Homer zaś na farmie. W żyłach żadnego z nich nie płynęła ani kropla marynarskiej krwi. – Może powinniśmy to najpierw przemyśleć? Dziewczynka uniosła brwi i spojrzała na niego. Hercules nerwowo szarpał za rąbek koszuli. Pies chrapał. – Przemyśleć? Mówisz poważnie? Mówił poważnie. Zamierzali zrobić coś ryzykownego, a ryzyko nie leżało w jego naturze. Tyle że wszystko, co zrobił od dnia śmierci wujka, doprowadziło go właśnie w to miejsce. Lorelei i Hercules obserwowali go. No i czekali na odpowiedź. Zamknął oczy, wyobrażając sobie wujka Drake’a. „Dasz radę. Jesteś moim bratankiem. Jesteś prawdziwym Puddingiem”. Otworzył oczy, a potem pacnął się dłonią w udo.

– Zróbmy to – powiedział, wyciągnął rękę i przycisnął guzik. To, co wydarzyło się późnej, przypominało filmy science fiction, w których kapitan mówi: „Prędkość warpowa. Cała naprzód!”. Gdy okręt podwodny popędził do przodu, świat za oknami się rozmazał. Homer i Lorelei nie zapięli pasów, więc pospadali z foteli i wylądowali ze splątanymi nogami na podłodze. Pies, który w ogóle nie miał pasa, przeleciał przez niemal cały statek i wylądował na piersi swojego pana. Bam! Wrażenie było takie, jakby właśnie spadł meteoryt. Chłopiec skrzywił się, a całe powietrze uciekło z jego płuc. Po upewnieniu się, że zwierzęciu nic się nie stało, Homer wyjrzał przez okno. – Wow, naprawdę prujemy – stwierdził. Statek skakał i przecinał fale niczym oszalały delfin. – Chyba dostanę choroby morskiej – oświadczył Hercules. – Bardzo, bardzo poważnej. Niech ktoś poda mi torbę. Byle szybko. Pies leżał na boku i jęczał. Język zwisał mu z pyska niczym kawałek ścierki. Homerowi żołądek związał się w węzeł i zaczęło mu się kręcić w głowie. – Też chyba się rozchoruję – powiedział. – Założę się, że mniej by trzęsło, gdybyśmy płynęli pod wodą – stwierdziła Lorelei. – Pod wodą? – W ustach Herculesa zabrzmiało to jak pisk. – Tak – potwierdziła dziewczynka i przypięła się pasem do fotela. – To przecież okręt podwodny? – dodała i nacisnęła guzik z napisem „Zanurzenie”. Silnik ucichł, a włączyła się bateria. Zaczęli się zanurzać. I rzeczywiście po chwili statek płynął o wiele spokojniej. Czarna kropka na ekranie autopilota wciąż miarowo migała, podążając wyznaczoną ścieżką. Ryzyko pojawienia się choroby morskiej u chłopców zmalało. Czas płynął i zmęczenie dało o sobie znać. Nie licząc Psa, nikt nie spał od czasu krótkich drzemek w biurze nawigacji gwiezdnej. Hercules wsunął notes pod głowę i wyciągnął się na podłodze. – Będziemy spać na zmianę – zadecydowała Lorelei. – Ty pierwszy. Choć Homer jej nie ufał, miał ciężkie powieki, a myśli nieskładne.

Zwinął się więc na podłodze i wsunął kamizelkę ratunkową pod głowę. Cichy szum baterii, łagodne chrapanie Psa i miarowe sapanie Herculesa przypominało uspokajającą, odprężającą melodię. Chłopiec powoli pogrążał się we śnie, aż w końcu poczuł, że jego ciało stało się równie gładkie co woda za burtą.

Rozdział 27 Królowa Skarbów Madame la Directeur stała w głównej sali Muzeum Historii Naturalnej i z lekceważeniem wyginała usta. Przed chwilą wyjechała windą z piwnicy. Nie widziała potrzeby, żeby przeciskać się niczym szczur tunelem pełnym pająków. Uważała, że zasługuje na coś więcej. „Kiedyś rządziłam tym miejscem. Beze mnie byłoby niczym”, pomyślała. Poranni goście krążyli już po lobby z mapami muzeum. Zachwyceni podziwiali szkielet tyranozaura, który kończył się w połowie drogi do kopuły sufitu. Patrzyli również na mamuta, który stał obok głównych schodów, a także na ukrytą za szkłem gigantyczną ośmiornicę rozciągniętą na długość ściany. Bileterzy, kasjerzy i przewodnicy uwijali się, wykonując swoje obowiązki. Ani jeden pracownik muzeum nie zwrócił uwagi na kobietę w stroju podróżnym, która stała pod pterodaktylem, ukrywając twarz pod kapeluszem typu panama. „Byłam waszą szefową. Waszą królową!”, pomyślała. Nagle minął ją mężczyzna. Na plakietce, którą przyczepił do klapy, widniał napis „Pan Wood. Dyrektor Muzeum”. Stopa Madame la Directeur sama się przesunęła. Gość wylądował na marmurowej podłodze, a broszury wypadły mu z rąk. Okulary poleciały na drugą stronę pomieszczenia i roztrzaskały się o kość udową tyranozaura. „Jak on śmie zajmować moje miejsce?”, zastanawiała się Madame. Potem, bez słowa przeprosin, przeszła nad nim i ruszyła w stronę drzwi wejściowych. Idąc chodnikiem, analizowała sytuację, w której właśnie się znalazła. Dziewczynka zgodnie z jej wskazówkami wykradła mapę z domu Puddingów. Posłusznie nawiązała współpracę z Gertrude i Torch. Do tej pory wszystko szło zgodnie z planem. Więc dlaczego Lorelei przekazała mapę tym dwóm kobietom? To nie miało sensu! Powinna schować ją w bezpieczne miejsce i zaczekać na pojawienie się Madame. Bardzo możliwe, że dziewczynka była prostym stworzonkiem bez

krzty intelektu. Mimo to przetrwała na ulicy przez wiele lat. Nie była więc aż tak głupia. Z pewnością coś knuła. Tylko co? Bez wątpienia dzieciak Puddingów maczał w tym palce. On też marzył o tej mapie. A co, jeśli powiedział pozostałym członkom L.O.S.T. o kryjówce? Wpadną tu jak jakaś szarańcza. Madame nie mogła już tam wrócić. To było zbyt ryzykowne. Musiała znaleźć nowe miejsce. Kiedy tylko zdobędzie skarb Rumpolda Smellera, wyprowadzi się z Miasta. Im dalej, tym lepiej. Może na tropikalną wyspę, gdzie mogłaby popracować nad opalenizną? W sumie mogłaby kupić całą wyspę. Wtedy robiłaby wyłącznie to, na co ma ochotę. Madame przeszła na drugą stronę ulicy Głównej i skręciła w aleję Sukcesu. Samochód policyjny przejechał tuż obok, ale nie zmieniła tempa. Już wiele razy ich przechytrzyła. Zauważyła stertę gazet leżących na chodniku i gazeciarza wykrzykującego: „Uciekinierka z więzienia wciąż na wolności. Czytajcie, czytajcie!”. Przechodząc obok, kopnęła czasopisma. Wkrótce dotarła do przystani, przy której stał zacumowany jacht Gertrude. Na pokładzie Torch próbowała złożyć mapę. Madame zniecierpliwiona poruszyła palcami. Wreszcie, po tych wszystkich latach, zdobyła ją. A kiedy już znajdzie skarb, L.O.S.T. będzie błagać, żeby wróciła do stowarzyszenia. Będzie błagać, żeby została ich nową przywódczynią. A ona zaśmieje im się w twarz. „Nie potrzebuję was”, powie. Potem przyjmie nowe imię. Zostanie Królową Skarbów. I jako Królowa Skarbów będzie rządzić światem poszukiwaczy skarbów. Ze swojego tronu na prywatnej wyspie będzie planować kolejne wyprawy. Zatrudni całą armię najemników – bezwzględnych mężczyzn i okrutne kobiety, którzy nie będą się przejmowali międzynarodowymi prawami i układami, których nic nie powstrzyma przed sięgnięciem po skarby i przywiezieniem ich swojej królowej. Wielkie studio filmowe nakręci o niej film, a potem serial telewizyjny. Wszyscy będą zazdrościć jej bogactwa, potęgi i sławy. Zacznie sprzedawać prawa do laleczek przedstawiających Królową Skarbów i pacynek poruszających głową w trakcie jazdy samochodem. Może nawet zaprojektuje jakąś kolekcję ubrań? W oddali, po drugiej stronie ulicy, majaczyła stacja kolejkowa.

Madame nawet nie rzuciłaby na nią okiem, gdyby nie mężczyzna siedzący na ławeczce przed wejściem. Jego stopy nawet nie sięgały chodnika. Pod pachą miał teleskop, a na ziemi obok niego stała walizka w szkocką kratę. Kobieta zatrzymała się tak gwałtownie, że niemal spowodowała pieszą kolizję. Angus Macdoodle nie pokazywał się publicznie od ponad dekady. Przez cały czas pozostawał w ukryciu. Dlaczego znów pojawił się w Mieście? – Angus?! – zawołała. Angus Macdoodle czytał właśnie rozkład jazdy pociągów. Jednak uniósł głowę i pomimo sporego ruchu ulicznego dostrzegł znajomą twarz. Mruknął coś pod nosem, zsunął się z ławki i wbiegł na stację. Madame la Directeur popędziła za nim. Nie zwracała uwagi na światła, przemknęła po prostu między taksówkami. – Z drogi! – zawołała, odpychając na bok przechodniów, i wbiegła do budynku. Kakofonię dźwięków potęgowały ciężkie ceglane mury. Pociągi gwizdały i świstały, automaty do kawy dymiły, a głośniki informowały o kolejnych przyjazdach i odjazdach. Gdzie on się podział? Przepchnęła się przez ogonek ludzi stojących po bilety, nadeptując na stopę małego chłopca i uderzając łokciem staruszkę. W końcu go dostrzegła. Właśnie wchodził do pociągu. Rozpędziła się i w ostatniej chwili wyrwała mu teleskop spod pachy. Angus odwrócił się tak szybko, że jego rude włosy zawirowały w powietrzu. – Oddawaj! – Nie, dopóki nie powiesz mi, co tu robisz. – To nie twoja sprawa – powiedział i z płonącymi oczami ruszył w jej kierunku. Potem wskazał na kiosk. – Policja jest już na twoim tropie. Oddawaj albo narobię rabanu! Madame cofnęła się, zaciskając dłoń na teleskopie. Zatrzymała się na skraju peronu i wyciągnęła rękę nad tory. – Powiedz mi, co tu robisz, albo go zrzucę. Połamie się na kawałeczki. Angus westchnął głęboko. Był wyraźnie zmartwiony.

– Zawse przyciągas kłopoty. Tak się ciesyłem, kiedy cię wyzucili z L.O.S.T. Nigdi cię nie lubiłem. Nigdi! – Dla mnie zawsze byłeś tylko dziwnym karzełkiem. I też za tobą nie przepadałam. – Madame zmrużyła oczy. – Byłeś jednak pustelnikiem, a pustelnicy nie lubią miast. Co tu robisz? Gadaj! – Wijezdzam. Te dzieciaki mnie odnalazli. Mam gdzieś ich i tę głupią mapę! – Dzieciaki? – Kobieta uniosła brew. – Mapę? – Mam ich gdzieś! Wijadę daleko, gdzi nikt mnie ni znajdzie. Gdzi będę mógł pacyć na gwiazdy w spokoju! – dodał i zaczął biegać wokół niej, próbując chwycić teleskop. Jednak Madame trzymała go zbyt wysoko. – Czy jedno z tych dzieci miało różowe włosy? Mężczyzna kiwnął głową. – Czy drugie wyglądało, jakby zjadło za dużo tortu? Znów kiwnął głową. – I był z nimi pies? – Tiak. Malusi bassecik! Madame nie mogła uwierzyć swojemu szczęściu. Los ostatnio nie był dla niej łaskawy, lecz teraz spłacił swój dług. Gdyby nie wpadła na Angusa, straciłaby mnóstwo czasu w towarzystwie Torch, składając mapę, która najwyraźniej wcale nie była prawdziwa. Lorelei udowodniła, że jest prawdziwą spryciulą. Oszukała Gertrude i Torch. Wysłała im fałszywy dokument i zostawiła sobie oryginał. Być może zasługuje na drugą szansę? Taki fortel jest godny podziwu. Mała z pewnością byłaby całkiem niezłym sługą Królowej Skarbów. Ale nie ten chłopak. Homer Pudding zdecydowanie odpadał. – Opowiedz o tej mapie – poprosiła Madame la Directeur. Angus Macdoodle jęknął, założył ręce na piersiach i spojrzał na nią spod swoich krzaczastych brwi. – To była mapa gwiazd – oświadczył. – Odcytałem im ją. Mapa gwiazd? No tak, to oczywiste. Rumpold Smeller był piratem, człowiekiem siedmiu mórz. Oznaczenie drogi do skarbu za pomocą gwiazd miało w jego przypadku sens. – Obliczyłeś współrzędne? – zapytała.

– Tiak. Madame la Directeur uśmiechnęła się zadowolona, opuściła rękę i zatrzymała ją tuż przed zaczerwienioną twarzą mężczyzny. – Mam dla ciebie propozycję. Teleskop za współrzędne z mapy. Co ty na to? – Wszyscy wsiadać! – zawołał konduktor. – Pociąg do Gnomowa odjeżdża lada moment. Wsiadać! – Założę się, że gwiazdy w Gnomowie są naprawdę śliczne – dodała kobieta. – Jak będziesz je podziwiać bez swojego ukochanego teleskopu? Angus zerknął nerwowo za ramię, objął urządzenie i podał Madame współrzędne. – Jesteś pewien, że są prawidłowe? – zapytała, pochylając się tak nisko, że ich nosy niemal się zetknęły. – Bo jeśli się pomyliłeś, to cię znajdę. – Ni obrazaj mni, kobieto! – zawołał rozgniewany, plując na boki. – Znam się na gwiazdach lepij niż ktokolwiek na swiecie! Ocywiście, ze podałem ci prawidłowe współzędne! Madame puściła teleskop. Mężczyzna go złapał, minął konduktora i wdrapał się do pociągu. Obłok pary otoczył kobietę, która stała na peronie. Skarb prawie należał do niej.

Rozdział 28 Zakorkowane meduzy Choć już prawie dotarli, parszywy humor nie opuszczał Lorelei. Jej blada, ponura twarz przypominała Homerowi Zeldę, która wiecznie czymś się smuciła. Powszechnie wiadomo, że jeśli spędza się wiele czasu z kimś zrozpaczonym, samemu łapie się taki kiepski nastrój. Gorycz unosi się w powietrzu, opada na włosy, twarz, wsiąka w myśli. Właśnie dlatego chłopiec próbował się skupić na guzikach i wajchach konsoli. Cieszył się, że wysypka powoli ustępowała. Teraz Lorelei miała iść spać, więc zajął miejsce pilota. Szybko przekonał się, że największym problemem związanym z podróżowaniem z hiperprędkością była ograniczona widoczność. I to mimo włączenia przednich reflektorów! Okręt tak szybko pruł pod wodą, że nie dało się podziwiać tutejszego życia. W dodatku zbierał meduzy, tak jak samochód pędzący autostradą kolekcjonował na szybie robaki. Biedne zwierzątka! W odróżnieniu od ryb nie potrafiły uciec im z drogi. Plask! Plask! – Och, kolejna! – zawołał Homer, kiedy uzbrojone w macki stworzenie rozpłaszczyło się na szybie. – Szkoda, że ten statek nie jest napędzany wyłącznie flakami meduz! Hercules usiadł tuż obok niego, na fotelu drugiego pilota, i rozłożył mapę na kolanach. – Ta zagadka wciąż nie ma dla mnie sensu. „Bliźnięta ognia u góry i u dołu. Nieskończone lustro pomiędzy nimi. W niebiańskich oczach świecą gwiazdy. Za śliną kryje się to, czego szukasz” – zacytował. – Część tych rzeczy jest całkiem sensowna – odpowiedział Homer. – Na przykład wiemy, że chodzi o konstelację Smoka. Więc pewnie ma niebiańskie oczy, prawda? „W niebiańskich oczach świecą gwiazdy”. A zatem z tym wersem sobie poradziliśmy. – Tak, to ma sens. Homer wzdrygnął się, bo kolejna meduza uderzyła w przednią szybę, zostawiając ślad flaków wielkości poduszki.

– Wow! To największa ze wszystkich! Nie sądziłem, że dorastają do takich rozmiarów! – A co z innymi wersami? – zapytał Hercules, wpatrując się w mapę. – Na przykład z tą pierwszą. „Bliźnięta ognia”? – No więc… – zaczął chłopiec i zamilkł. Zagadki słowne nigdy nie były jego mocną stroną. W burzliwe noce na koziej farmie, kiedy zanikał prąd, często sięgali po planszę do gry w scrabble. Jego siostra, Gwendolyn, zawsze wygrywała, bo układała dziwne, naukowe słowa. A kiedy ktoś mówił: „Kochanie, nie ma takiego słowa jak figat”, odpowiadała: „Oczywiście, że jest. Wszyscy wypychacze je znają”. A potem zgarniała potrójną premię i jej łączny wynik rósł w szaleńczym tempie. Tylko raz Homer próbował ją oszukać. „Ksztal to słowo, którego używają kartografowie”, powiedział. Jego siostra tak się zdenerwowała, że zmienił je ostatecznie na „szal”. W efekcie dziewczynka jak zwykle wygrała. Przeczytał zagadkę jeszcze raz. – No cóż, smoki zieją ogniem, co wyjaśniałoby przynajmniej część tego wersu. „Bliźnięta ognia u góry i u dołu”. Wiemy, że smok znajduje się na niebie. Gdyby miał bliźniaka, to musiałby on być… smokiem na Ziemi. – Cóż, to z całą pewnością nie będzie prawdziwy smok – przypomniał Hercules. – Smoki są istotami mitycznymi. Nie istnieją. W zagadce musi chodzić o coś w stylu posągu. Albo jakąś rzecz w kształcie smoka. – Nie dowiemy się, dopóki tam nie dotrzemy – mruknęła sennym głosem Lorelei. Ciekawe, od jak dawna nie spała. – Urrr! – Pies przetoczył się na bok i uniósł łapy, licząc na to, że zostanie podrapany po brzuchu. Leżąca obok dziewczynka zignorowała go. Zwierzę podniosło się i szturchnęło ją nosem, lecz niczego to nie zmieniło. – Ur? Chłopcy bezradnie spojrzeli na siebie. Czy Lorelei pozostanie markotna aż do końca wyprawy? Hercules zwinął mapę i położył ją na konsoli.

– Mam pewien pomysł – powiedział. – Może urządzimy Stokrotce pogrzeb? Imię szczurzycy padło na pokładzie po raz pierwszy od chwili, gdy Homer przekazał Lorelei smutną wiadomość. – Prawdziwy? – zapytała, odgarnęła włosy z opuchniętej twarzy i spojrzała na chłopców. – Jasne! – Wzruszył ramionami Hercules. – Dlaczego nie? Kto wie, może poczujesz się lepiej? Pogrzeb miałby poprawić jej humor? Homer nie był pewien, czy to możliwe. Pogrzeb lorda Mockingbirda był dość dziwny, a żadnego innego nie widział. W tym momencie był jednak gotowy zrobić wszystko, byleby tylko dziewczynka przestała się dąsać. Potrzebowali jej pomocy przy rozwiązywaniu zagadki. – Ale Stokrotki tu nie ma – zauważyła Lorelei. – Nie możemy jej pogrzebać. – To bez znaczenia – powiedział Hercules. – Urządzimy pogrzeb symboliczny, żeby ją upamiętnić. Homer sprawdził ustawienia autopilota. Czerwona kropka pokonała już połowę drogi i wciąż trzymała kurs. Plask! Żółta meduza uderzyła o przednią szybę. „Spójrzcie na tą!”, chciał krzyknąć Homer, bo była wielkości dwóch poduszek. Postanowił powstrzymać się od zachwytów tylko dlatego, że przygotowywali się do pogrzebu. Wszyscy, wliczając w to Psa, usiedli w kółku na zimnej podłodze. – Co teraz? – zapytał chłopiec. – Może niech Lorelei opowie nam, jak poznała Stokrotkę – zasugerował Hercules. – No dobrze. – W oczach dziewczynki pojawiły się iskierki. Wspomnienia powróciły. – Mieszkałam wtedy w schowku w magazynie zup. Mnóstwo ludzi zostawiało śmieci w alejce tuż obok. Czasami były tam całkiem dobre rzeczy. Zauważyłam poduszkę na sofę, jednak kiedy ją podniosłam, odkryłam, że mieszka w niej rodzina szczurów. Mama i pięcioro dzieci. Wydały mi się naprawdę urocze. Homer zadrżał. Na farmie widział kiedyś szczury tuż po urodzeniu. Były różowe, bezwłose i wierciły się niczym przerośnięte robaki.

Opisując je, nigdy nie użyłby słowa urocze. – Zostawiłam poduszkę na ulicy, tak aby mama szczurzyca mogła odchować swoje dzieci. Tydzień później ktoś ją zabrał. Czułam się fatalnie. Zastanawiałam się, co się stało z tą rodzinką. Nagle zauważyłam, że w cieniu coś się porusza. Jedno z malutkich szczurzątek leżało na cegłach. Całe dygotało. Musiało wypaść z poduszki. Zaniosłam je do domu i nakarmiłam zupą. I tak Stokrotka została moim szczurem. – Dlaczego nazwałaś ją Stokrotka? – zapytał Hercules. – Bo większość ludzi uważa szczury za paskudne stworzenia. A ona była piękna. Jak kwiatek! – To oksymoron – stwierdził chłopiec. – Oksymoron to zestawienie wyrazów o przeciwnych znaczeniach. Na przykład świnia Perfuma. Albo żółw Prędki. – Stokrotka nie była żadnym oksymoronem – powiedziała Lorelei, wydymając wargi. – Ona naprawdę była piękna. – Twoja kolej – zwrócił się Hercules do Homera. Chłopiec skrzywił się. Zastanawiał się, co właściwie powinien powiedzieć. – No cóż… Pamiętam dzień, w którym spotkałem Stokrotkę po raz pierwszy. W magazynie zup – zaczął. Co jeszcze mógł dodać? Szczurzyca patrzyła wówczas na niego swoimi oczkami jak paciorki. Miała czarny nosek i długie wąsiska. Szczerze mówiąc, przyprawiała go o ciarki. – Ona… no… była miłym szczurem. Hercules szturchnął go łokciem. – Mów dalej – szepnął. Lorelei poruszyła nosem i spojrzała na chłopca. Najwyraźniej oczekiwała jakiejś opowieści. – Pamiętam, że kiedy próbowałem się zakraść do kryjówki Madame, Stokrotka ukradła mi kompas Galileusza. A potem zwinęła srebrną łyżeczkę kucharzowi Ajitabha. To było w jego wieży – dodał, choć nie był pewien, czy Lorelei czekała na tego typu opowieści. O dziwo, uśmiechnęła się, więc mówił dalej. – No i odkryła jaskinię na wyspie Grzyb, a potem ukradła z niej kryształy harmoniczne. – Była genialną złodziejką – stwierdziła Lorelei niczym dumna

matka. – Niczego jej nie musiałam uczyć. Miała naturalny talent. Homer uznał, że swoje zrobił, więc szturchnął łokciem Herculesa. – Twoja kolej. – No cóż, nie spędziłem z nią zbyt wiele czasu – oświadczył chłopiec. – Jednak wiem, że polskie słowo szczur, rosyjskie krysa czy angielskie rat są niewiadomego pochodzenia. Słowo gryzoń pochodzi natomiast od gryzienia. – Tak, była specjalistką od gryzienia – potwierdziła Lorelei. – Pogrzeby kończą się słowami pożegnania, na przykład „spoczywaj w pokoju” – dodał Hercules. Wszyscy razem wypowiedzieli te słowa. „Spoczywaj w pokoju”. To wystarczyło, żeby odrobinę poprawić humor dziewczynce. – Wciąż za nią tęsknię, ale czuję się nieco lepiej – stwierdziła i uściskała Psa. Przez chwilę siedzieli w milczeniu. Na pokładzie słychać było tylko szum baterii. Futrzak leżał tuż obok Lorelei, jak gdyby wyczuł, że będzie potrzebowała czegoś ciepłego i włochatego, do czego można się przytulić. Panującą na statku atmosferę zniszczyło głośne plaśnięcie. Na oknie pojawiła się gigantyczna żółta plama. – Fu! – jęknęła Lorelei. – Ta szyba wygląda, jakby przeszedł nad nią deszcz glutów. Kolejna meduza, w którą uderzyli, okazała się tak duża, że okręt zadrżał. Złota plakietka poruszyła się, zsunęła po ścianie i wylądowała u stóp Homera. Chłopiec ją podniósł. – Wkurza mnie, że ten statek nazywa się „La Madame” – powiedział. – Ta kobieta oszukała mojego wujka. I to za pomocą tej jednostki. A potem mu ją ukradła. Nie zasługuje na to, żeby statek nosił jej imię. – Pamiętam, czytałem o tym w raporcie – wtrącił się Hercules. – Kiedy zostałem oficjalnym sekretarzem L.O.S.T., musiałem uporządkować wszystkie akta. Poprzedni sekretarz nie trzymał ich w kolejności alfabetycznej. Wrzucał je tam, gdzie było wolne miejsce. Koszmar! Na szczęście udało mi się stworzyć system bazujący nie tylko na alfabecie, ale również na łacińskich prefiksach. Na przykład…

– To nie ma znaczenia – przerwała mu Lorelei. – Opowiedz o tym raporcie. – No tak. – Hercules skrzywił się na chwilę, a potem zamyślił. – No dobra, zobaczymy, czy wszystko pamiętam. Raport nosił tytuł Trudna do zapomnienia zdrada Madame la Directeur. Nie umieściłem go pod T jak trudna, bo uznałem, że nie powinien tam się znajdować. Wiele raportów zaczyna się od tej litery i szuflada pęka w szwach. Zdecydowałem się na Z jak zdrada i… – Kiedyś przez ciebie oszaleję! – zawołała dziewczynka, zapominając na chwilę o smutku. – Nie interesuje nas system archiwizacji. Po prostu streść nam, co było w raporcie. Więc Hercules opowiedział to, co zapamiętał. A oto jego opowieść: Trudna do zapomnienia zdrada Madame la Directeur Dokument przygotowany przez lorda Mockingbirda XVIII po rozmowie z Drake’em H. Puddingiem, świadkiem tego okropnego wydarzenia. Niech będzie wiadome, że Madame la Directeur złamała przysięgę złożoną Stowarzyszeniu Legend, Odkryć, Sekretów i Tajemnic i ukradła skarby dla własnej korzyści. Ten nikczemny występek miał następujący przebieg. Madame la Directeur przyjęła stanowisko współtowarzysza Drake’a H. Puddinga podczas sponsorowanej przez L.O.S.T. wyprawy po skarby ukryte w zatopionym wraku HMS „Bombastic”. Drake zaproponował wykorzystanie w jej trakcie swojego nowiutkiego okrętu podwodnego „La Madame”. Po odnalezieniu zatopionej jednostki Madame przejęła stery, a Drake wpłynął do wnętrza wraku. Ryzykując życie, przeszukał wszystkie kwatery żeglarzy, w tym kapitańską. To w niej znalazł kapitańską skrzynię. Miejcie baczność, że to, co się później wydarzyło, jest po prostu podłe. Kiedy Drake podpłynął ze skrzynią do okrętu podwodnego, Madame zaatakowała go mechanicznymi wysięgnikami jednostki. Drake stanął do boju, ale nie miał szans z metalowymi demonami. Wyrwały mu skrzynię

z rąk. Skończył mu się tlen. W agonii patrzył, jak robocie ramiona znikają ze skrzynią we wnętrzu okrętu podwodnego. Madame la Directeur odpłynęła w nieznanym kierunku, zostawiając go na pewną śmierć. Zawartość skrzyni sprzedała później na czarnym rynku. – Tak właśnie to zapamiętałem – powiedział Hercules. – A trzeba mieć dobrą pamięć, żeby zostać mistrzem w światowym konkursie ortograficznym. – Robocie ramiona? – zdziwiła się Lorelei. – Ten okręt ma robocie ramiona? Choć Homer również był zainteresowany poznaniem prawdy o wysięgnikach, nie mógł przestać myśleć o swoim dzielnym wujku pozostawionym pośrodku oceanu, podczas gdy Madame po prostu odpłynęła. – Zastanawiam się, co było w tej skrzyni – powiedział Hercules. – Niektórzy myśleli, że zawiera skarb Rumpolda Smellera – stwierdził Homer. Wiedział o tym z Biografii Rumpolda Smellera. – Jej właścicielem był przecież kapitan Ignatius Conrad. To ostatni człowiek, który widział żywego Rumpolda. To właśnie on zmusił go do spaceru po desce i… – I wtedy Rumpold utonął – przerwała mu Lorelei. – Lub został zjedzony przez rekiny. Albo jedno i drugie. Tego akurat nie wiadomo. – Cóż, zamierzam zmienić nazwę tego okrętu – zadecydował Homer. – Teraz będzie się nazywał „The Drake”. – Nie możesz tego zrobić – wtrąciła dziewczynka. – Teraz jest mój. Wszystko, co znajdowało się w kryjówce, należy do mnie. Znalezione, nie kradzione. – Ale… Nagle okręt zadrżał, a bateria zaczęła bzyczeć jak wściekła mucha. Po chwili jej dźwięk podniósł się o oktawę, więc Pies zaczął wyć. – Co się dzieje? – zapytała Lorelei. Chłopcy zerwali się na równe nogi i podbiegli do konsoli. Kontrolka baterii migała na czerwono. – Zatrzymaliśmy się – stwierdził Homer, wskazując na ekran autopilota.

Czarna kropka nie poruszała się. – Ale dlaczego się zatrzymaliśmy? – dociekał zaniepokojony Hercules. – Hauuu! – zawył pies, odchylając łeb do tyłu. Dźwięk baterii wciąż wspinał się po muzycznej skali. Lorelei zasłoniła zwierzęciu uszy. – To przez meduzy! – zawołał Homer, próbując przekrzyczeć hałas. – Jest ich zbyt wiele. Spychają nas! – Żelowe żółte i białe plamy pokrywały już całe okno. – To tak, jakbyśmy próbowali przepłynąć przez miseczkę kisielu. Silnikowi brakuje mocy! W końcu bateria zamilkła. Okręt zadrżał i znieruchomiał. Nawet światła pociemniały, żeby po chwili zgasnąć. – Urrr?

Rozdział 29 Skrzynia kapitana Conrada Odnalezienie zapasowej baterii zajęło im kilka minut. Kiedy Homer przełączył guzik, światła nad ich głowami zamigotały i się zapaliły. Żółte i białe meduzy wciąż się kleiły do przedniej szyby. Ich żelowe ciała falowały, a macki przesuwały się po szkle. Chłopcu przypominały ćmy, które nocą podlatywały do okna jego pokoju. – Jak sądzicie, czy przyciąga je światło? – zapytał Homer. – To możliwe. Zgaśmy je. Przekonamy się, czy odpełzną – zaproponowała Lorelei. Homer wyłączył zapasową baterię i znów przez chwilę siedzieli w ciemnościach. Panujący na pokładzie mrok był tak głęboki, że aż straszny. – Bez zasilania generatory tlenu nie będą pracować – powiedział Hercules po cichu, jak gdyby nie chciał przeszkadzać meduzom albo jakby szeptanie miało sprawić, że jego słowa zabrzmią mniej upiornie. Homerowi nawet nie przyszło to do głowy. „To tlen może nam się skończyć?”, pomyślał. Wyciągnął rękę i namacał ciepłe ucho Psa. Przebiegł dłonią po grzbiecie przyjaciela, a potem przyciągnął go do siebie. – Może lepiej je włączmy? – Poczekajmy jeszcze kilka minut – stwierdziła Lorelei. – Musimy przecież pozbyć się tych meduz. – Bez tlenu długo nie pociągniemy – przypomniał Hercules, a potem rozległ się dźwięk jego inhalatora. – Już teraz mam wrażenie, że moje gardło się zaciska. Czy wy też to czujecie? – Kolejny mechaniczny wdech. – Myślicie, że jeszcze mamy czym oddychać? Chłopiec też czuł dziwne łaskotanie w przełyku, ale pewnie dlatego, że zanurzył twarz w sierści Psa i wciągnął do płuc kilka jego włosków. Często mu się to przytrafiało. – Włączmy baterie – zadecydował. – Wielkie dzięki, Hercules. Ciągle się zamartwiasz, przez co i ja

ciągle się czymś niepokoję – jęknęła Lorelei. – Ale niech będzie. Włączmy tę baterię. Homer przełączył guzik zapasowej baterii i w kabinie znów zrobiło się jasno. – A niech to! – jęknął, kiedy się zorientował, że falujący koc żółtych i białych meduz wciąż napierał na szybę. – Dlaczego nie odpłynęły? – zapytała dziewczynka. – Może nas polubiły? – zasugerował Hercules. Nagle Homer poczuł, jak żołądek wciska mu się w nogi. – Hej, chyba się wznosimy! – zawołał. Po chwili górna część okrętu wynurzyła się na powierzchnię. Meduzy zsunęły się z okna, jednak wciąż przylegały do dolnej części jednostki, tej, która znajdowała się pod wodą. Wokół panowała noc. Na niebie niczym wielka żarówka świecił księżyc. Statek kołysał się na falach. Czarna kropka znów zaczęła się przesuwać, tyle że w odwrotnym kierunku! – Spychają nas do tyłu – stwierdził chłopiec. – Co? – Lorelei podbiegła do konsoli. – Nie możemy płynąć do tyłu. Nie mamy na to czasu! Musimy się ich pozbyć! – Czy w apteczce nie było przypadkiem czegoś na meduzy? – Hercules zaczął przeglądać zawartość czerwonego metalowego pudełka. – No proszę, jest! – dodał, unosząc tubkę. – To najwyraźniej jakieś feromony. Mogą nam się przydać. Homer nie chciał się przyznać, że nie wie, czym są feromony. Na szczęście zrobiła to za niego Lorelei. – Nie mam pojęcia, co to są te fero… – stwierdziła. – Feromony to związki chemiczne wydzielane przez zwierzęta – wyjaśnił Hercules. – Phero to słowo greckie, które oznacza nieść. Feromony przenoszą zapachy, które są wyczuwalne dla innych przedstawicieli danego gatunku, i wywołują u nich nietypowe reakcje. Na przykład są używane podczas godów. W sumie to całkiem fajne, gdy tak się zastanowić… – Och, więc ten zapach przyciąga meduzy – powiedziała Lorelei i przechyliła się w stronę Homera. – To tak jak zapach skarbów, który

przyciąga wiesz kogo – szepnęła. Chłopiec zastanowił się. – Więc jeśli wylejemy zawartość tej tubki do wody, meduzy zapomną o nas i podążą za zapachem. W ten sposób pozbędziemy się ich! Zabrał tubkę Herculesowi, wspiął się po drabinie na kiosk i otworzył właz. Świeże, słone powietrze wpadło do środka, wypełniając wnętrze statku niczym chłodny napój. Homer wysunął głowę na zewnątrz. Ocean szalał, huśtając okrętem na boki. Fale co chwila zalewały pokład. Chłopiec poczuł w ustach kwaśny smak. Wiedział, że musi działać szybko, bo w przeciwnym wypadku dostanie choroby morskiej. Po odkręceniu tubki z feromonami wszedł na górny szczebel drabiny i wrzucił ją do wody. Błyskawicznie zatonęła. Homer zamknął właz i dołączył do pozostałych siedzących już przy oknie. Efekt był natychmiastowy. Macki zadrżały. Potem meduzy zafalowały, przypominając chłopcu jego wizytę na meczu, kiedy wszyscy podnosili się jednocześnie z miejsc, tworząc falę. W końcu wielkie przyssawki odczepiły się od statku i odpłynęły. – Udało się! – zawołała Lorelei. Wkrótce znów się zanurzyli i z hiperprędkością popłynęli przed siebie. Homer i Lorelei siedzieli przy sterach, studiując mapę Rumpolda. – Jestem głodny – oświadczył nagle Hercules i ruszył w stronę kambuza. – Przynieś mi kilka batoników – poprosiła dziewczynka. – I wodę. Nie huśtali się już na powierzchni wody, więc żołądek Homera przestał wariować. – Czy mamy coś innego niż batoniki? – zapytał chłopiec, starając się nie myśleć o tym, co jego mama podałaby właśnie na obiad. Słysząc dobiegające ze schowka odgłosy, próbował zapomnieć o aromatycznym makaronie z serem czy pieczeni z czerwonymi ziemniakami i cebulką. „Batonik będzie super”, próbował sobie wmówić. Z całą pewnością lepszy niż zupa z pcheł piaskowych, którą żywili się poszukiwacze skarbów podczas swoich ekspedycji.

Lorelei westchnęła i po raz kolejny przeczytała zagadkę. – Za śliną kryje się to, czego szukasz. – Podrapała się po zadartym nosie. – Śliną? Jak można ukryć skarb za śliną? To dziwne. – Hej, kochani! – zawołał ze spiżarni Hercules. – Znalazłem coś. Rozległo się szuranie i chłopiec wyciągnął ze schowka duży, drewniany kufer. Pies poderwał się z ziemi i, poruszając nosem, pogalopował w stronę skrzyni. Obszedł ją, uważnie wąchając z każdej strony. Hercules mocował się z kłódką. – Hej, weź stąd ten nos. Próbuję to otworzyć – powiedział i lekko odepchnął futrzaka. Zwierzę ponownie wepchnęło się między niego a kufer. Poruszało ogonem jak szalone. W końcu dotknęło nosem kłódki i zaczęło niuchać. – Skrzynia była w metalowym schowku. Widać na niej literki K.I.C. Myślicie, że chodzi o kapitana Ignatiusa Conrada? – dodał chłopiec i znów odepchnął Psa. – Hej, dlaczego ten pies węszy, jakby coś czuł? – Czuł?! – zawołali jednocześnie Homer i Lorelei. Mapa pofrunęła w górę, bo zeskoczyli z foteli niczym olimpijczycy podczas finałów skoku w dal. Z wyciągniętymi rękami i swędzącymi palcami starali się dopaść skrzyni przed rywalem. Lorelei była sprawniejsza, więc pierwsza rzuciła się na kufer. Cięższy od niej Homer strącił ją ramieniem. – Co z wami? – jęknął zaskoczony Hercules. Odsunął się, patrząc, jak tłuką się niczym para pierwszoklasistów o ostatnią babeczkę. – Możecie sobie coś zrobić… Lorelei złapała za kłódkę, więc Homer objął ją w talii i szarpnął, próbując odciągnąć od skrzyni. – To nie twoje! – zawołał. – Ta skrzynia należała do mojego wujka! – Puść mnie! Chcę zobaczyć, co jest w środku! – wrzasnęła i kopnęła go w kolano. Poczuł ból w całej nodze i runął do tyłu, uderzając plecami w Jednostkę Wytwarzającą Biopaliwo z Wodorostów. – Znalezione, nie kradzione – przypomniała i znów pociągnęła za kłódkę. Homer miał już dość słuchania tego tekstu. Wziął głęboki oddech i rzucił się na Lorelei.

Przetoczyli się po podłodze, aż w końcu przygniótł ją do ziemi. Zaskoczony Hercules obserwował ich w milczeniu. – Madame ukradła ten kufer mojemu wujkowi – powiedział Homer. Jego pierś poruszała się przy każdym oddechu. – Nie pozwolę, żebyś ty ukradła go mnie. Wiem, że dla niej pracujesz. Dziewczynka przestała walczyć. Zmrużyła oczy. – O czym ty mówisz? – Słyszałem Madame w kryjówce – wyjaśnił, zaciskając dłonie na jej nadgarstkach. – Rozmawiała z Torch przez ten twój telewizor. Powiedziała, że wysłała cię po mapę do mojego domu i że kazała ci współpracować z tymi zdrajczyniami. Lorelei wyraźnie zmiękła. – No dobrze, i co z tego? Wysłała mnie, ale nie oddałam jej mapy. Zachowałam ją dla siebie. – Pracujesz z Madame? – zapytał Hercules. – Nie. Tylko udawałam, że to robię – powiedziała i skuliła się. – Homer, to boli! – Ale ja mówię prawdę – upierał się Homer, wciąż ściskając ręce dziewczynki. – To ja mówię prawdę – stwierdziła i wzdrygnęła się. – Dlaczego miałabym pracować z Madame? Już raz mnie oszukała, nie pamiętasz? Chciała nakarmić mną swojego żółwia. Pracuję z tobą. L.O.S.T. i ZNALEZIONE razem. A teraz mnie puść. Proszę! Homer puścił, jednak usiadł między nią a kufrem. Lorelei też usiadła. Po bójce jej różowe włosy były w nieładzie. Twarz wciąż miała podrapaną po wypadku z balonem. Jednak Homer był w nie lepszym stanie. Oprócz zadrapań miał na sobie zieloną substancję mającą powstrzymać wysypkę. Dziewczynka potarła nadgarstki i posłała mu smutne spojrzenie. Poczuł się nieco winny, że ją skrzywdził. Jego siostra, Gwendolyn, często przygniatała go do ziemi, torturowała łaskotkami lub wcierała mu w twarz wnętrzności wiewiórek. Bycie przygniecionym do ziemi to okropne uczucie. Tyle w nim bezradności! – Przepraszam, że cię skrzywdziłem – szepnął. – Homer? – odezwał się w końcu Hercules. – To co robimy?

Otwieramy kufer? – Nie sądzę – odpowiedział chłopiec. – Nie przy niej. Lorelei założyła ręce na piersiach. – Och, chyba wiem, co się dzieje. Chcecie mnie oszukać. Zastanawiacie się, jak się wycofać z porozumienia. – Nasz pakt dotyczył skarbu Rumpolda Smellera, a nie skrzyni kapitana Conrada – przypomniał Homer. – Ta skrzynia należy do L.O.S.T. Została znaleziona podczas wyprawy finansowanej właśnie przez to stowarzyszenie. – Ta skrzynia została reodnaleziona podczas tej wyprawy. Pakt dotyczy zaś wszystkich skarbów zdobytych w jej trakcie! – Nie ma takiego słowa jak reodnaleziona! – wtrącił Hercules. – No i co z tego? – mruknęła dziewczynka. – Liczy się to, że zawarliśmy umowę. A ty, Homer, jesteś podobno człowiekiem honoru. – Przez chwilę patrzyli na siebie. – Zamierzasz złamać pakt? Porozumienie, które przypieczętowałeś danym mi słowem? – Być może – odpowiedział chłopiec, choć cicho i bez przekonania. Lorelei uśmiechnęła się. – Nie złamiesz słowa. Znam cię, nie zrobisz tego. Uczciwość to twoja pięta achillesowa. Bum! – Hej, co ten pies robi? – zawołał Hercules. Pies, który przez cały czas wąchał skrzynię, przewrócił ją na bok. Uderzenie wystarczyło, żeby zardzewiały zamek się rozpadł. Lorelei podskoczyła i otworzyła wieko. Westchnienie zawodu rozległo się w kokpicie. Dzieciaki wpatrywały się w puste wnętrze kufra. – Nic tu nie ma – mruknęła dziewczynka. – Madame wszystko zabrała! „Cała awantura na nic”, pomyślał Homer i zaczerwienił się ze wstydu. Choć skrzynia była pusta, sama w sobie stanowiła cenny skarb. Muzeum morskie by nim nie pogardziło. W końcu kapitan Conrad należał do najsłynniejszych brytyjskich oficerów w historii. Zamierzał właśnie powiedzieć Lorelei, że przejmuje skrzynię w imieniu L.O.S.T., kiedy Pies wlazł do skrzyni i położył się na

brzuchu. – Urrr! – szczeknął, zaczął niuchać, merdać ogonem i drapać łapami. – Wciąż węszy! – zawołała podekscytowana dziewczynka. – Widzisz, Homer? Wciąż węszy! – Czy ktoś mi powie, dlaczego ten pies węszy? – zapytał Hercules. – Przecież to nie ma sensu! Homer nachylił się i uważnie przyjrzał miejscu, w które drapał futrzak. – To mi wygląda na podwójne dno – powiedział i poklepał zwierzę po łbie. – Dobry pies! Potem zaczął szarpać za niewielką deskę, aż zdołał ją odsunąć. Pod spodem znajdowała się paczuszka. Ostrożnie wyjął ją ze schowka. Paczka była owinięta zwierzęcą skórą, równie cieniutką co papier i nieco gumowatą. Homer ją rozdarł. Wewnątrz znajdowała się druga warstwa gumowatej skóry. Trzecią stanowiło srebrzyste futro. Chłopiec wstrzymał oddech i je rozsunął. Wewnątrz znajdowała się niewielka, oprawiona w skórę książeczka. Lorelei nie próbowała mu jej wyrwać. Wpatrywała się w nią bez słowa, z szeroko otwartymi oczami. – Jest w idealnym stanie – szepnął Homer i obrócił tom. – Skóra ochroniła ją przed wodą. – Ale co to właściwie jest? – zapytał cicho Hercules. Nastrój pozwalał im jedynie na szeptanie, ponieważ za chwilę mieli odkryć niezwykły sekret. Bateria okrętu szumiała. Pies stukał ogonem o podłogę. Wszyscy wstrzymywali oddech. Ostrożnie, ledwo dotykając cennej skóry, Homer otworzył książkę. Pewnie przysiągłby, że w tym momencie zagrała orkiestra. Brzdękały harfy, stukały cymbały, bo na pierwszą stronę krągłym, odręcznym pismem naniesiono poniższe słowa: Pamiętnik pirata Rumpolda Smellera

Część szósta Kraina smoków

Rozdział 30 Sekret Rumpolda Wyobraź sobie, że znajdujesz pamiętnik – wspomnienia kogoś, o kim czytałeś przez całe życie. Na przykład Świętego Mikołaja. Cóż to by było za znalezisko! „Kochany pamiętniczku, dziś powiedziałem pani Mikołajowej, że mam już dość bycia rubasznym kurierem dostarczającym dzieciom paczuszki. Zamierzam wrócić na studia. Chcę zostać wypychaczem. Zawsze marzyłem o tym, żeby pracować w tym zawodzie!”. A Zębowa Wróżka? „Drogi pamiętniczku, zakochałam się na amen w chłopaku z sąsiedztwa. Szkoda tylko, że kiedy się spotykamy, zawsze mam przy sobie ten wielki, cuchnący ząb. Wydaje mi się, że to dlatego on uważa mnie za wariatkę. Co powinnam zrobić?”. Dla Homera i Lorelei Rumpold Smeller był przede wszystkim postacią z książek, a dopiero potem żywą osobą. Wierzyli oczywiście, że słynny pirat mieszkał kiedyś na tej samej planecie co oni. Ale jego przygody zostały utkane z faktów historycznych, pogłosek i wyolbrzymień, tworząc całun o legendarnych wręcz rozmiarach. Co było prawdą, a co fikcją, nie wiedział nikt. Aż do dzisiaj. Homer usiadł po turecku na podłodze i położył pamiętnik na udzie. Hercules i Lorelei klapnęli po obu jego stronach, przytulając się do niego ramionami. Pies wepchnął się pod pamiętnik i wyciągnął na kolanach chłopca. To on znalazł tę książeczkę, więc miał wszelkie prawa do najlepszego miejsca w okolicy. Homer chrząknął i przewrócił stronę. Potem zaczął głośno czytać. Drogi pamiętniczku, dziś, w wigilię moich trzydziestych urodzin, zaczynam prowadzić zapiski dotyczące mojego życia. Być może wyda się to dziwne, że tak długo wstrzymywałem się z opisywaniem go. Po prostu byłem zbyt zajęty, żeby przytknąć pióro do pergaminu. Przekonasz się, jak aktywne życie wiodłem, kiedy przeczytasz o moich pełnych przygód podróżach

i kolekcjonowaniu skarbów z całego świata. Dotarłem wszędzie, od Zakazanego Pałacu w Chinach, gdzie cesarz osobiście wręczył mi żółtą kulę smoczej śliny, po… – Hej, to część zagadki! – zawołał Hercules. – Ciii – uciszyła go Lorelei. – Czytaj dalej. …pełnej piranii rzekę Amazonkę, gdzie miejscowy wódz podarował mi klucz do Zaginionego Miasta. Pewnie zastanawiasz się, dlaczego akurat teraz mam czas na pisanie wspomnień? Kiedy wyglądam przez bulaj, widzę na horyzoncie brytyjski okręt wojenny HMS „Bombastic”. Ściga nas. Kapitan Ignastius Conrad jest zdeterminowany, żeby mnie złapać. Boję się, że moje życie dobiegnie końca szybciej, niż tego bym chciał. Czas, który mi pozostał, postanowiłem wykorzystać na opisanie mojej prawdziwej historii. Tego, co naprawdę przeżyłem. Ale ostrzegam. W pamiętniku nie wyjawię miejsca położenia mojego skarbu. Sprostuję natomiast wiele plotek krążących na mój temat. Dowiecie się, że wcale nie jestem mordercą zabijającym z zimną krwią, za jakiego wszyscy mnie uważają. Ba, w ogóle nie jestem osobą, za którą wszyscy mnie uważają. Ludzie znają mnie jako pirata Rumpolda Smellera, ale nie urodziłem się pod tym imieniem. W dzieciństwie nazywałem się Rumpoldena Smeller. Tak, byłem… byłam jedyną córką księcia Smellera Estońskiego. Homer przestał czytać. – Zaraz, zaraz! To nie może być prawda! – stwierdził, a potem przeczytał ten fragment kolejny raz i jeszcze raz. W dzieciństwie nazywałem się Rumpoldena Smeller. Tak, byłem… byłam jedyną córką księcia Smellera Estońskiego. Lorelei wyrwała Homerowi pamiętnik. – On był dziewczyną? To znaczy ona była dziewczyną? Wow! Posłuchajcie tylko tego! – zawołała i przeczytała kolejne zdanie.

Aby wieść takie życie, o jakim zawsze marzyłam, ścięłam włosy, założyłam męski strój i przyjęłam imię mojego brata. – Ona jest dziewczyną! Dziewczyną! – promieniała Lorelei. – To niesamowite – przyznał Hercules. – Na wszystkich rysunkach wyglądała na chłopaka. Homer przypomniał sobie książki o Rumpoldzie, które czytał w domu. Jego portrety przedstawiały mężczyznę w spodniach, z szablą u boku oraz obowiązkową flagą z trupią czaszką. Czasami trzymał w dłoniach odcięte głowy, kiedy indziej ciała ofiar leżały u jego stóp. – Chwilunia – powiedział. – Wszystkie te rysunki powstały na bazie legendy. Rumpold osobiście pozował do zaledwie trzech szkiców. I na żadnym z nich nie miał brody. Założę się, że jeśli dokładnie im się przyjrzeć, to – znając prawdę – można się domyślić, że był dziewczyną. – To wielkie odkrycie – stwierdziła Lorelei. – Odkrycie, które zmieni historię! Homer nigdy nie domyśliłby się prawdy o Rumpoldzie. Sam miał wiele sekretów i wiedział, jak mocno próbują się wydostać na wolność. Jak bardzo kuszące jest podzielenie się nimi z kimś bliskim, chociażby po to, żeby przestały uwierać. Rumpoldena dokonała wielkiej sztuki. Do końca życia udawała, że jest chłopakiem. Z całą pewnością zasłużyła na nagrodę! Pan Bernard Dullard byłby w szoku, gdyby się o tym dowiedział. Autor Biografii Rumpolda Smellera musiałby napisać całą książkę od nowa i zmienić wszystkie on na ona. Z pewnością zajęłoby to mu mnóstwo czasu! – Kiedy tak się zastanawiam… W sumie wcale się nie dziwię, że najlepszym poszukiwaczem skarbów w historii była dziewczyna – powiedziała Lorelei. – Co masz na myśli? – zdziwił się Homer. – Dziewczyny są lepsze w znajdowaniu rzeczy – wyjaśniła. – Chcesz powiedzieć: w zabieraniu rzeczy – doprecyzował chłopiec i skrzywił się. – I są dużo lepsze w kłamaniu.

– Nieprawda! – oburzyła się Lorelei i pewnie uderzyłaby go w głowę pamiętnikiem, gdyby nie dziwnie cichy do tej pory Hercules chrząknął. – Sądzę, że oboje kłamiecie – powiedział. Lorelei i Homer wymienili spojrzenia, a potem zamilkli. – Choć biorę udział w tej wyprawie, coś przede mną ukrywacie. – Co masz na myśli? – zapytała niewinnym głosem dziewczynka. Hercules zakasał rękawy swojej koszulki w paski, a potem oparł łokcie na kolanach. – Lorelei nie bez przyczyny dwukrotnie porwała twojego psa. Z jakichś powodów podczas wyprawy chciała go mieć przy sobie. Zwierzę niby nic nie czuje, ale mimo to węszyło wokół skrzyni kapitana Conrada. A w kryjówce Madame odnalazło mapę. Nie jestem głupi. Wiem, że coś tu śmierdzi – stwierdził i zrobił zbolałą minę. – Nie ufacie mi na tyle, żeby wyjawić prawdę? Homer zrobił się malutki jak mrówka. A kiedy spojrzał w smutne, brązowe oczy kolegi, rozbolało go serce. Hercules zawsze był szczery i lojalny. Bez jego pomocy wyprawa na wyspę Grzyb byłaby porażką. Tylko dzięki jego odwadze Pies nie rozbił się o ziemię po skoku z samolotu. Tajemnicę zwierzęcia uważał za swój największy sekret, ale uznał, że nie powinien dłużej ukrywać go przed przyjacielem. – On potrafi wyczuwać skarby – wyjawił. Lorelei pacnęła go w ramię. – Co robisz? – Muszę mu to powiedzieć – wyjaśnił. – Jest moim przyjacielem. Wspólnie ryzykujemy życiem. – Ale… – Ale co? – uciął ostro Homer. – Ufam mu milion razy bardziej niż tobie, Lorelei. Poza tym to mój pies, nie zapominaj o tym. Sam wybieram, komu zdradzić jego tajemnicę – dodał. Dziewczynka mruknęła coś pod nosem, ale jej opinia go nie interesowała. Wiedział jedynie, że zranił uczucia przyjaciela. – Przepraszam, że ci o tym nie wspomniałem – zwrócił się do Herculesa. – Mój wujek Drake wiedział, że ten pies wyczuwa skarby. Dlatego go przygarnął i dlatego zrobił wszystko, żebym go odziedziczył. Lord Mockingbird też o tym

wiedział. Kiedyś był jego panem. Teraz jednak sekret Psa znamy wyłącznie my troje… Hercules poklepał zwierzę po grzbiecie. – Jeśli to się wyda, Pies znajdzie się w wielkim niebezpieczeństwie. – Właśnie – zgodził się Homer. Potem przysunął się do kumpla i szepnął: – Cieszę się, że ci o tym powiedziałem. Jeśli coś mi się stanie, ktoś poza Lorelei powinien o tym wiedzieć. Ktoś, kto będzie mógł go chronić. Chłopiec kiwnął głową. – Zupełnie mnie nie interesuje, czy szepczecie o mnie – powiedziała z pretensją w głosie Lorelei. – Zamierzam przeczytać pamiętnik Rumpolda, bo jest milion razy bardziej interesujący od wszystkiego, co macie do powiedzenia. Nagle rozległ się dzwonek. Homer zerwał się i podbiegł do konsoli. Szybkościomierz przesunął się z pozycji hiper na wolno, za to zapalił się guzik z napisem „System unikania gór lodowych”. – Spójrzcie! – zawołała dziewczynka. Przednie światła przesunęły się po potężnej, błyszczącej powierzchni. – Góra lodowa! – wrzasnął Homer i złapał za ster, ale okręt nie zareagował. – Prowadzi nas autopilot – przypomniał sobie. – Nic nie zrobię, dopóki jest włączony! – Uch, och! – jęknął Hercules, rzucił się na fotel i przypiął pasem. Niestety pas nie zapewniłby mu bezpieczeństwa. W książce Najgorsze zakończenia wypraw po skarby cały rozdział poświęcono górom lodowym. Po zderzeniu szkunery kupieckie zamieniały się w drewno do kominka, statki pirackie były patroszone niczym ryby, a wielkie liniowce lądowały na dnie morza. Góry lodowe szybko stały się postrachem marynarzy. Niewielki okręt podwodny nie miałby najmniejszych szans na przetrwanie, gdyby zderzył się z tak imponującym przeciwnikiem. Homer nacisnął guzik z napisem „System unikania gór lodowych”. – Trzymajcie się! – zawołał i wyskoczył z fotela, żeby rzucić się na Psa. Futrzak żuł właśnie papierek po batoniku. Czując na sobie chłopca,

jęknął. Ten zacisnął oczy, czekając na uderzenie, ale nic się nie wydarzyło. Okręt skręcił lekko w prawo i ominął górę lodową. – Niewiele brakowało! – westchnęła Lorelei, ocierając pot z czoła. – Uch, och! – powtórzył Hercules, wskazując kolejną. Na szczęście system unikania gór lodowych wciąż pracował i okręt kolejny raz skręcił w odpowiednim momencie. I w ten właśnie sposób upłynęła następna godzina rejsu. Na horyzoncie pojawiały się góry lodowe, a statek manewrował między nimi niczym pewny siebie lew morski. Dzieciaki siedziały na fotelach z oczami wlepionymi w cudowne widoki za oknem. Czuły się tak, jakby trafiły do innego świata. Każda góra była na swój sposób magiczna. Każda opowiadała własną historię. Pies leżał na kolanach Homera oszołomiony błyszczącym krajobrazem błękitu i bieli. – Nigdy jeszcze nie widziałam czegoś tak pięknego – szepnęła Lorelei. Tuż obok nich przepływały ławice srebrnych rybek, przepychały się przez szczeliny w lodzie. Kiedy w rogu pojawiła się większa ryba, Pies szczeknął. – Spójrzcie, to narwal! – zawołał Hercules. Wieloryb odcinał się na tle lodu niczym torpeda. Na chwilę obrócił łeb, spojrzał na schowane w okręcie podwodnym dzieciaki, a potem zniknął im z oczu, torując sobie drogę olbrzymim kłem. – Wow! – jęknął Homer. – Podwójne wow! – dodała Lorelei. Hercules mógł im powiedzieć, że słowo narwal pochodzi z języka staronordyckiego, lecz po prostu wziął głęboki oddech i… – Potrójne wow! – powiedział. Wskazówka prędkościomierza przesunęła się z wolno na dryf. Współrzędne na ekranie autopilota zamigotały, a potem pojawił się napis „Cel osiągnięty”. – Jesteśmy na miejscu – oświadczył Homer. Wciąż nie mógł w to uwierzyć. – Dotarliśmy do Grenlandii. Lorelei przytknęła dłonie do okna. – Gdzieś tam jest skarb… – szepnęła. Kiedy chłopiec to usłyszał, ciarki przebiegły mu po plecach.

Włożyli pamiętnik do wodoodpornych skór i schowali w skrzyni. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, będą mieli mnóstwo czasu na czytanie o przygodach Rumpolda. Jeśli coś pójdzie nie tak… Homer wolał o tym nie myśleć. Okręt wynurzył się i bateria przestała pracować. Chłopiec wdrapał się na drabinę i otworzył właz. Zimne powietrze wpadło do środka. Pasażerowie poczuli się, jakby lodowata woda wylała im się na głowy. – Brrr! – poskarżyła się Lorelei. Owinęła się ramionami. Homer na wszelki wypadek zacisnął zęby i wszedł na ostatni szczebel, a potem wystawił głowę na zewnątrz. Znajdowali się w niewielkiej zatoczce. Według subatomowego zegarka zasilanego promieniami słonecznymi była środa, godzina dziesiąta wieczorem. Gdzieś nad ich głowami wydzierały się mewy, krążąc wokół dziwnej maszyny, która zakłóciła spokój w ich przytulnym świecie. Poszarpane, przykryte śniegiem szczyty górskie majaczyły w oddali, delikatne, szare ściany prężyły się w cichym powitaniu. Na powierzchni wody unosiły się kawałki kry, zupełnie jakby jakiś gigant upuścił tu swój rożek z lodami. – Ale mróz! – stwierdził Homer, zamknął właz i zszedł na dół. Nie czuł już ani nosa, ani policzków. – Masz fioletowe usta – zauważył Hercules. – Potrzebujemy cieplejszych ubrań – dodał i zaczął przeszukiwać schowek. Chłopiec włączył silnik. – Musimy gdzieś zacumować ten okręt – stwierdził. – Widziałem skalistą półkę, do której możemy go przywiązać. Jego kumpel znalazł kilka kurtek obszytych białym futrem, a także wysokie, futrzane buty i rękawiczki. Były nieco przyduże, ale je założyli. – A co z Psem? – zapytał Homer. – On już jest obszyty futrem – zauważyła Lorelei, zakładając buty. – Tak, ale jego łapy nie są. – W sumie racja. Pies z pewnością lepiej by się czuł, czekając na nich na pokładzie statku, ale ponieważ jako jedyny w tym towarzystwie miał nosa do

skarbów, musieli zabrać go ze sobą. Lorelei za pomocą szwajcarskiego scyzoryka Homera odcięła futro od jednej z kurtek i sznurowadłami ze swoich trampek przyczepiła je do łap zwierzęcia. – Całkiem sprytne rozwiązanie – pochwalił ją Homer. – Trzeba być sprytnym, żeby przeżyć samemu w Mieście – odpowiedziała. Homer podprowadził okręt pod samą półkę. Wyłączył silnik, a potem razem z Lorelei wdrapali się na zalany wodą pokład. Pomimo grubego futra chłód przenikał ich aż do skóry. Chłopiec ostrożnie wdrapał się na skałę, a Lorelei rzuciła mu linę cumowniczą. Przyciągnął okręt bliżej, a potem przywiązał ją wokół głazu. – W porządku! – zawołał. – Możesz wynieść Psa! Po chwili członkowie L.O.S.T. i ZNALEZIONE szli już wzdłuż półki skalnej, aż dotarli do plaży. Plaża na najbardziej wysuniętym na południe zakątku Grenlandii nie przypominała tych, które znali, pokrytych szarym piaskiem, muszelkami i wszędobylskim robactwem. W piasku tkwiły kamienie wielkości spodków, znacznie utrudniając marsz. Na każdym kroku poruszały się, co groziło skręceniem nogi. – Powietrze jest bardzo suche – odezwał się Hercules. – Zatoki mi się zatykają, a gardło zaczyna boleć. Szkoda, że nie mam żadnych pastylek… – Według mojego zegarka jest tu siedem stopni Celsjusza – zdziwił się Homer. – Sądziłem, że będzie znacznie zimniej. – Mnie też tak się wydawało – powiedziała Lorelei. – Ten wiatr zaraz zamrozi mój mózg – dodała i naciągnęła głębiej kaptur. Wiatr był rzeczywiście wyjątkowo ostry. Chłopcu dotarł aż do nosa, więc naciągnął kołnierz kurtki tak wysoko, jak się dało. Martwił się o Psa, ale ten nawet nie drżał. Machał ogonem najwyraźniej zadowolony, że znów stąpa po stałym lądzie. Tuż za plażą ziemia była upstrzona łatami traw o szerokich źdźbłach, szarzejącym mchem i stertami kamieni. Kwiatki o białych płatkach wystawały spomiędzy nich, obracając swoje żółte oczka w stronę horyzontu. Lorelei zatrzymała się i spojrzała w niebo. – Gwiazdy nie świecą tu zbyt jasno – stwierdziła.

– Ale ciemniej nie będzie – powiedział Homer. – Jest lato, a my znajdujemy się niedaleko koła polarnego. Tutaj słońce wstaje zaraz po zachodzie. Lorelei wyciągnęła spod kurtki mapę Rumpolda i rozłożyła ją przed sobą. – Konstelacja Smoka stanowi skrzydło Małej Niedźwiedzicy – przypomniała. Wszyscy troje zadarli głowy. Homer obserwował ten gwiazdozbiór wielokrotnie, także na własnym podwórku, więc bez trudu go odnalazł. – Widzę też smoka – stwierdził. – Tu ma ogon, a tam nos – dodał. Zaczęły mu drżeć nogi, jednak tym razem nie była to sprawka lodowatego wiatru. – Gdzieś tutaj stał Rumpold Smeller. Spoglądał na te same gwiazdy… – Spoglądała na te same gwiazdy – poprawiła go Lorelei. – Nie sądzicie, że powinniśmy nazywać ją właściwym imieniem? – zapytał Hercules. – To znaczy Rumpoldena? – Nie ma mowy! – zaprotestował Homer. – Proponuję dalej nazywać ją Rumpold. Sama wybrała sobie to imię. I pod tym imieniem wszyscy ją znamy. – Zgoda – stwierdziła Lorelei. – Wiele dziewczyn nosi męskie imiona. Nie ma w tym niczego niezwykłego. Każdy może zmienić swoje imię, jeśli ma na to ochotę. Kto wie, może i ja zrobię kiedyś to samo? – Na jakie byś zmieniła? – zainteresował się Hercules. – Pewnie jakieś heroiczne – odpowiedziała. – Odważne i mocne. Takie jak twoje. Chłopiec zamyślił się na chwilę. – Paralotniarz może latać i bez pary – oświadczył. – Co to niby znaczy? – zdziwiła się Lorelei. – Że imię nie nadaje ci znaczenia – wyjaśnił. – To ty nadajesz znaczenie swojemu imieniu. „Tak, porywając psy, oszukując i kradnąc”, pomyślał Homer, ale nie powiedział tego na głos. Ta chwila była zbyt emocjonująca, żeby zniszczyć go kolejną kłótnią.

Znów skupił się na mapie. – Więc – zaczął, próbując wykorzystać swoje umiejętności logicznego myślenia – Rumpold stał w tym miejscu i spojrzał w niebo. Potem napisał zagadkę. „Bliźnięta ognia u góry i u dołu”. Smoka u góry widzimy, ale gdzie jest smok u dołu? – Powinniśmy rozejrzeć się po okolicy za czymś, co przypomina smoka – zaproponował Hercules. – I sprawdzić, czy Pies zdoła coś wyczuć – dodała Lorelei. Poszli więc tak daleko, jak się dało, aż do klifu, a potem wrócili na plażę. Zatoczka, w której zacumowali, okazała się niewielka. Kształtem przypominała podkowę. Nie licząc gór, nie było dokąd iść. Pies zjadł pęk trawy i odrobinę mchu, ale niczego nie wywęszył. – A ta skała? – zapytał w końcu Hercules. – Czy nie wygląda wam na smoka? – Wygląda jak skała – mruknęła Lorelei. – Tia, pewnie masz rację. – Homer uniósł mapę i powtórzył zagadkę. – Bliźnięta ognia u góry i u dołu. U góry i u dołu – dodał, spojrzał w niebo, a następnie na swoje stopy. – Nieskończone lustro między nimi. Powoli opuścił mapę i spojrzał na wodę w zatoce. Była zaskakująco spokojna, a gwiazdy odbijały się w niej niczym w… – Lustrem jest ocean! – zawołał. – Och, to cudownie. – Lorelei podbiegła do niego. – Nieskończone lustro między nimi. Jeśli lustrem jest ocean, to drugi smok musi znajdować się pod wodą. Wiesz, co to znaczy? Hercules jęknął. – To znaczy, że będziemy nurkować? Homer uśmiechnął się. – To znaczy, że musimy odnaleźć zatopiony skarb. Zanim zdążyli wcielić ten pomysł w życie, w oddali rozległ się warkot. Pies upuścił odrobinę mchu i odwrócił pysk w kierunku, z którego dobiegał dźwięk. Od południa coś się zbliżało. I miało silnik. Morskie ptaki uciekły ze swoich gniazd na klifie, kiedy hydroplan przeleciał tuż nad powierzchnią zatoki, zostawiając ślad na wodzie.

Homer, Lorelei i Hercules schylili się, kiedy śmignął nad ich głowami. Chłopiec złapał Psa za obrożę. Coś było ewidentnie nie tak. Maszyna ostro zakręciła i ruszyła w stronę plaży. Strach wypełnił Homera od stóp do głów. Nie mógł biec, nie mógł oddychać ani trzeźwo myśleć. Kiedy samolot zbliżył się, twarz pilota, początkowo stanowiąca niewielki punkcik ukryty za szybką, zaczęła się powiększać i robić coraz lepiej widoczna. W końcu wszyscy ujrzeli szatański uśmiech na twarzy Madame la Directeur.

Rozdział 31 Żółta kula śliny Uciekajcie! – zawołała Lorelei, kiedy samolot wykonał beczkę i zaczął pikować w ich kierunku. Kiedy ruszyła w stronę półki skalnej, kaptur odbijał się od jej pleców. Różowe włosy dziewczynki stanowiły jedyny obcy kolor w stonowanym krajobrazie Grenlandii. Homer, choć przerażony, oczyścił swoje myśli. Madame la Directeur przyleciała tu po skarb. Zrobi wszystko, żeby go zdobyć. Nie było czasu na panikę. Trzeba było wiać. Objął Psa i zaczął go podnosić, jednak Hercules odepchnął go na bok i zgarnął zwierzę. – Kto pilotuje ten samolot? – zapytał. – Madame la Directeur! Uszy i obwisłe policzki Psa podskakiwały przy każdym kroku. Kamienie chrzęściły pod ich butami. Homer miał wrażenie, że pędzi przez pole kul do kręgli. Kiedy samolot przeleciał tuż nad jego głową, ryk silnika niemal rozdarł mu bębenki w uszach, a podmuch powietrza owiał jego plecy. Maszyna skręciła, przygotowując się do kolejnego ataku. Chłopcy dotarli jednak do półki skalnej, a Lorelei była już na pokładzie okrętu. Wdrapała się po drabince i otworzyła właz. – Szybciej! – zawołała. – Musimy się zanurzyć! – dodała i zniknęła w kiosku. Gdy Hercules wnosił Psa do środka, Homer odczepił linę cumowniczą. Pokład zadrżał i silnik zaczął pracować. Wokół statku pojawiły się bąbelki. Ryk samolotu osiągnął crescendo – Madame skierowała się wprost na jednostkę. Umieszczone na włazie światełka ostrzegawcze zaczęły migotać i nagle stopy chłopca otoczyło lodowate zimno. Okręt już się zanurzał! Mroźna woda zatoki wspinała się po łydkach Homera. Spanikowany podjął walkę z drabiną. Choć jego ukryte w rękawiczkach palce drżały, wspinał się po metalowych szczebelkach. Toń wciąż deptała mu po piętach. Kiedy dotarł do włazu, jednostka znajdowała się niemal cała pod wodą. Alarm wył jak

oszalały. – Zamykaj! Zamykaj! – wydzierała się Lorelei. Woda zalała chłopcu twarz, jednak złapał za klapę i ją opuścił, zatrzaskując właz. Samolot zawył tuż nad nimi, a potem uderzył pływakami o wodę. Homer zsunął się, a po części nawet spadł, lądując u stóp Herculesa. Pies podszedł bliżej i polizał go po twarzy. – Teraz nas nie złapie! – zawołała z fotela pilota dziewczynka. – Chciała nas zabić! – zdenerwował się Hercules i odetchnął przez inhalator. – Oszalała! – Całkowicie oszalała – zgodził się chłopiec. Nogi mu zesztywniały z zimna. Próbował wstać, jednak stracił równowagę i uderzył w panel kontrolny. Złapał się go, przesuwając dłoń po głośniku. Tuż obok znajdował się guzik z napisem „Częstotliwość alarmowa 16”. – Hej! To może być radio – uświadomił sobie. Silnik samolotu zawył gdzieś u góry. – Wezwij kogoś – poprosił Hercules. – Powiedz, że ona chce nas zabić. – Przecież nie chcemy, żeby ktokolwiek wiedział, że tu jesteśmy – zaprotestowała Lorelei. – Ale potrzebujemy pomocy – upierał się chłopiec. – Ona chce nas zabić. Rzeczywiście chciała. I nie zamierzała zrezygnować. Homer dobrze o tym wiedział. Pamiętał, co powiedziała w kryjówce. – Mayday, mayday! – zawołał, naciskając guzik. Nigdy jeszcze nie używał radia umożliwiającego kontakt z lądem. Czy może to być trudne? – Zostaliśmy zaatakowani. Mayday, mayday! – dodał i puścił guzik. Oczekiwanie wydawało się trwać w nieskończoność. Kiedy zamierzał nacisnąć guzik, głośnik zatrzeszczał. – Grenlandzka Straż Przybrzeżna do niezidentyfikowanej jednostki. Jakiego rodzaju to atak? – rozległ się czyjś głos. – Niezidentyfikowana jednostka do Grenlandzkiej Straży Przybrzeżnej. Madame la Directeur to zbiegły więzień. Dysponuje samolotem i próbuje nas zabić. – Grenlandzka Straż Przybrzeżna do niezidentyfikowanej jednostki.

Jakie są wasze współrzędne? Lorelei złapała Homera za ramię i go obróciła. – Nie możesz im powiedzieć, gdzie jesteśmy. Nie podzielimy się tym skarbem z nikim! – Zamierzam powiedzieć im, gdzie znaleźć Madame – odpowiedział Homer i wcisnął guzik. – Niezidentyfikowana jednostka do Grenlandzkiej Straży Przybrzeżnej. Madame la Directeur lata nad południowym wierzchołkiem Grenlandii – dodał. Głośnik milczał. – Myślisz, że usłyszeli? – zapytał Hercules. – Mam taką nadzieję. Dziewczynka włączyła przednie reflektory. – Nie mamy chwili do stracenia. Musimy znaleźć tego smoka. Zajęła się sterowaniem, więc Homer usiadł na podłodze i zdjął przemoczone buty. Hercules uklęknął obok niego. – Skąd Madame wie, że tu jesteśmy? – szepnął. – Ktoś musiał jej powiedzieć – stwierdził chłopiec i spojrzał podejrzliwie na Lorelei. – Ale to bez sensu. Jeśli wywiodła ją w pole, to po co miałaby mówić, gdzie nas szukać? – Nie wiem. – Homer potarł przemarznięte palce u stóp. – Wiem tylko, że musimy ratować skarb. Pot spływał mu po plecach. Choć temperatura panująca na pokładzie była przyjemna, próba zgniecenia samolotem wywołałaby siódme poty nawet u najodważniejszego podróżnika. A świadomość, że to Madame próbuje ich zmiażdżyć… cóż, przerażała jeszcze bardziej. – Przestańcie o mnie szeptać i pomóżcie mi szukać skarbu – wtrąciła dziewczynka. Chłopcy zdjęli kurtki. Pies potrząsnął łapami, pozbywając się butów. Potem Homer i Hercules usiedli obok Lorelei, która manewrowała statkiem tuż przy dnie, oświetlając drogę reflektorami. – On musi gdzieś tu być – szepnęła. – Szukamy smoka. Szukamy smoka! Hercules otworzył swój notes.

– Szukamy smoka – powtórzył i zapisał. Homer przebiegł wzrokiem po dnie. Grupka srebrnych rybek śmignęła przez kryształową wodę. A co, jeśli smok ukryty jest pod piachem? Jak go odnajdą? Z pewnością zapach skarbu nie przedrze się przez wodę i okno okrętu. A może? – A to co? – zapytał Homer i zerwał się na równe nogi. Dotknął dłonią szyby. – Coś wystaje z piasku. O tam! Lorelei pociągnęła wajchę do siebie i silniki zwolniły, żeby po chwili przestać pracować. Okręt zaczął dryfować, oświetlając reflektorami tajemniczy obiekt. Dzieciaki pochyliły się nad konsolą, chcąc jak najwięcej zobaczyć. Gdybyś mieszkał w świecie pełnym smoków, pewnie nie byłbyś zaskoczony, widząc je przecinające nocne niebo. Nie byłbyś też zaskoczony, gdyby maszerowały przez płonącą wieś albo broniły jaskiń pełnych drogocennych kamieni. Przecież właśnie tym zajmują się smoki. Ale żeby głowa jednego z nich wystawała z dna morza? Cóż, to co najmniej dziwne! Choć Homer wiedział, że szukają smoka, to kiedy reflektory oświetliły pysk i gałkę oczną jednego z tych mitycznych stworzeń, najzwyczajniej zapomniał o oddychaniu. Z radości zakręciło mu się w głowie. Na szczęście to, że przestał oddychać, zmusiło jego płuca do reakcji. – Widzicie?! – zawołał i wypuścił z nich całe powietrze. – Czy widzicie to co ja? – Tak – szepnął Hercules, a notes zsunął mu się z kolan. Lorelei chwyciła się steru, patrząc z milczącym podziwem. Pies dotknął swoim mokrym nosem okna i zaskamlał. Nos otoczyła mgiełka jego psiego oddechu. – Podpłyń bliżej – poprosił Homer. Lorelei pchnęła wajchę na tyle delikatnie, żeby jednostka przesunęła się do przodu o zaledwie kilka metrów. Głowa smoka znalazła się tuż przed nimi. Homer przestawił dźwignię kotwicy i cztery chwytaki wysunęły się spod okrętu, unieruchamiając go. Zimna, błękitna woda zapewniała idealny widok. Łeb bestii został wyrzeźbiony z potężnego kawałka drewna. Jedno oko przypominało

kulę żółtego szkła, drugie zaś było zamknięte, jak gdyby gad mrugał. Jednak długi pysk zadarł do góry, a grzywę nastroszył, udając, że wieje w nią wiatr. Łuski pokrywały całą szyję zwierzęcia, znikając w piasku. – To galion – uświadomił sobie Homer. – Fajne słowo – ucieszył się Hercules. – Galion, inaczej aflaston, to marynarskie określenie rzeźby przyczepionej do dzioba żaglowca. – A gdzie jest reszta statku? – zapytał chłopiec. – Nie ma reszty – wyjaśniła Lorelei. – Zagadka wspomina o smoku, a nie o statku. Rumpold nie przez przypadek zakopał tu galion. Pies zapiszczał i podrapał w szybę. Jednak jego nos się nie poruszył. Nozdrza nawet nie drgnęły. Brakowało zapachu, który mógłby wyczuć. Mimo to Homer był pewien, że mają przed sobą skarb Rumpolda. Czuł, że wzywa go niczym syreny żeglarzy: „Homerze, czekam na ciebie!”. – Pamiętacie ten fragment pamiętnika, w którym Rumpold wspomina, że dostał od chińskiego cesarza żółtą kulę smoczej śliny? – odezwała się dziewczynka. Homer odetchnął. Zagadka nabierała sensu. – Spójrzcie na gałkę oczną smoka! Jest żółta i okrągła. – Sądzisz, że jest tym skarbem? – zapytała Lorelei. – To nie może być ślina prawdziwego smoka. To absurdalne. A jaki kamień szlachetny jest żółty? – Wygląda na bursztyn – powiedział Hercules. – Moja mama ma bursztynową biżuterię. Bursztyny powstają ze skamieniałej żywicy. Czasami grzęzły w niej małe zwierzątka. – Może ludzie kiedyś myśleli, że bursztyn powstaje ze smoczej śliny? – zastanawiał się Homer. – Czy bursztyn jest rzadki? – dociekała dziewczynka. Hercules pokręcił głową. – Nie sądzę. Mama miała go sporo. – Więc ta gałka oczna nie może być naszym skarbem – zawyrokował Homer. – Skarb musi znajdować się za nią, wewnątrz smoczej głowy – dodała Lorelei.

Pies zapiszczał i zastukał w szybę. Potem z jego gardła wydobył się warkot. – Wszystko w porządku – szepnął chłopiec i go poklepał. – To nie jest prawdziwy smok. – Jak się do niej dostaniemy? – zaciekawiła się Lorelei. – Czy możemy wykorzystać te mechaniczne ramiona? Homer zupełnie o nich zapomniał. – Myślę, że można spróbować – powiedział. Guzik z napisem „Uruchom mechaniczne ramiona” znajdował się na konsoli, między dwoma dżojstikami. Kiedy Lorelei go nacisnęła, otworzył się zewnętrzny schowek po lewej stronie okrętu oraz drugi, podobny, po prawej. Wysunęły się z nich połączone pręty, wyciągając przed okno niczym ramiona. Na końcu każdego z nich znajdowała się mechaniczna dłoń o nieruchomych palcach. Lorelei operowała lewym dżojstikiem, więc Homer sięgnął po prawy. – Jestem w tym całkiem dobra – oświadczyła dziewczynka. – Dotarłam na osiemdziesiąty piąty poziom w Galaxy Games. Chłopiec nigdy nie miał dżojstika w dłoniach i nie słyszał nawet o Galaxy Games. Lorelei szarpnęła i jej mechaniczna dłoń nagle ożyła. Palce poruszyły się łapczywie. Homer pociągnął za dżojstik, a wówczas jego dłoń zacisnęła się w pięść i uderzyła smoka w szyję. – Ups – szepnął, kiedy gnijące łuski oderwały się i opadły na dno morza. Szarpnął za drążek kolejny raz i dłoń się otworzyła. Lorelei zdołała dotknąć mechanicznymi palcami gałki ocznej smoka, ale nie zdołała zmusić ich do współpracy. Zsuwały się po oku niczym szczypce kraba. Wtedy właśnie metalowa dłoń Homera znów zacisnęła się w pięść i uderzyła ramię dziewczynki. – Uważaj – jęknęła. Znów spróbowała złapać oko, ale palce ześlizgnęły się z niego. – Nie mogę złapać. Ono jest zbyt gładkie – powiedziała, puściła dżojstik i się odwróciła. – Ktoś będzie musiał tam popłynąć – dodała i wbiła palec w pierś Homerowi. – A ponieważ ja nie umiem pływać, a Hercules prowadzi notatki, zostałeś do tego nominowany. To jedyne wyjście. Na jak długo potrafisz wstrzymać oddech?

– Nie wiem – odpowiedział. Często wstrzymywał oddech w laboratorium swojej siostry. Zapach padliny był nie do zniesienia. – Nigdy nie mierzyłem. – Cóż, wyglądasz na kogoś, kto ma duże płuca – stwierdziła Lorelei i znów szturchnęła go w pierś. – Założę się, że wytrzymasz co najmniej minutę. – Ale on nie musi wstrzymywać oddechu – wtrącił Hercules. – W schowku jest strój do nurkowania. To jeden z tych staromodnych zestawów przeznaczonych do spacerowania po dnie morza. Widziałem w filmach. – Spacerowania? – Lorelei poderwała się z miejsca. – Więc wychodzę! – Nie ma mowy – zaprotestował Homer. Podbiegł do schowka i go zablokował. Dziewczynka próbowała się przepchnąć obok niego. W końcu uniosła ręce. – Poważnie? Sądzisz, że co zrobię? Zabiorę skarb i odpłynę? Nie potrafię pływać. Zapomniałeś? – Może i nie potrafisz pływać, a może tylko nas oszukujesz – oznajmił chłopiec i splótł ręce na piersiach. – Może zabierzesz skarb i wypłyniesz na powierzchnię, gdzie czeka już na ciebie Madame. Może właśnie dlatego nie chciałaś, żebym powiedział straży przybrzeżnej, gdzie się znajdujemy. – Po raz milionowy to powiem… Homer, nie współpracuję z nią! – Lorelei tupnęła nogą. – To słabe, kiedy partner ci nie ufa. Co mam zrobić, żebyś mi wreszcie uwierzył? – Jeśli nie podałaś Madame naszych współrzędnych, to kto to zrobił, co? – Ja… Ja… Nie wiem. Wzrok Homera padł na napis ZNALEZIONE znajdujący się na różowym kombinezonie Lorelei. „Wystrzegaj się znalezionego”. Tego nie trzeba było mu przypominać. Nie zamierzał pozwolić, żeby dziewczyna znów go wykiwała. – Zostaniesz tu z Herculesem. Ja pójdę po skarb – zadecydował.

Rozdział 32 W smoczej głowie Ajitabh zaprojektował wiele wspaniałych wynalazków – chmurokopter, napędzany wodorostami okręt podwodny z mechanicznymi ramionami, subatomowy zegarek zasilany promieniami słonecznymi. Strój do nurkowania wyglądał jednak na przestarzały, zupełnie jakby pochodził ze starych filmów science fiction. Z pewnością istniały lepsze sposoby na spacerowanie po morskim dnie niż zakładanie tego czegoś. Na przykład podwodny plecak odrzutowy zasilany planktonem. Homer postanowił przy najbliższej okazji wspomnieć o tym pomyśle Ajitabhowi. Zielony kombinezon został wykonany z dziwnego, gumowatego materiału. Naciągając go na brzuch, chłopiec czuł się, jakby wciskał się właśnie w balon. Strój pokrywał każdy centymetr kwadratowy ciała, nie licząc twarzy i w ogóle głowy. Hercules wsunął mu na stopy specjalne, obciążone buty. Kask połączył ze zbiornikiem niewielką rurką. – Dostarcza tlen – wyjaśnił chłopiec. – Tu jest napisane, że wystarczy ci na godzinę. „Godzinę?”. Homer przełknął ślinę. – Wyglądasz na przerażonego – zauważyła Lorelei. – Pozwól mi iść. Ja się nie boję. – Ja też się nie boję – skłamał. – Musimy opracować jakiś system komunikacji, kiedy już wyjdziesz – stwierdził Hercules. – Na wypadek, gdyby skończył ci się tlen lub stało się coś jeszcze gorszego. Jeszcze gorszego? Czy może być coś gorszego niż brak tlenu? Może nadzianie się na kieł narwala? No tak, to też kiepsko się zapowiada. Kiedy Homer przyglądał się kaskowi, wyobraził sobie, co powiedzieliby jego rodzice. Sądzili, że jest pod opieką Ajitabha, poznaje tajemnice i zwiedza zakamarki Klubu Map Miesiąca. Nigdy, przenigdy nie zgodziliby się, żeby szukał skarbów na dnie oceanu w najbardziej wysuniętym na północ zakątku Grenlandii. Gdyby się

o tym dowiedzieli, dostałby szlaban chyba do końca życia. A jego lista obowiązków byłaby tak długa, że ciągnęłaby się od drzwi ich domu aż do końca ulicy Uśmiechniętej Kozy. – Może kciuk w górę i kciuk w dół? – zasugerował i zademonstrował Hercules. – To bardzo prosty sposób komunikowania się. Kciuk w dół sugeruje, że masz kłopoty. Wtedy wciągamy cię za pomocą liny z powrotem. Dobrze? – W porządku – zgodził się. Nadąsana Lorelei usiadła na fotelu pilota, więc szepnął: – Nie spuszczaj z niej oka. Będzie próbowała zdobyć ten skarb. Hercules kiwnął głową. Pies podszedł do Homera. Spojrzał w górę i cicho zaskamlał. – Nie mogę zabrać cię ze sobą – wyjaśnił łagodnym tonem chłopiec. – Ale niedługo wrócę. Potem wsunął kask na głowę. Połączył go z kombinezonem za pomocą kołnierza i wodoodpornego zamka błyskawicznego. Nie słyszał już nic oprócz własnego oddechu oraz krwi pulsującej w jego uszach. – Godzina. – Poruszył ustami Hercules. Potem założył Homerowi jego subatomowy zegarek na rękę. – W porządku? Chłopiec uniósł kciuk do góry. Kumpel otworzył przed nim drzwi z napisem „Wyjście na poziom dna”. Homer pochylił się i wszedł do schowka wielkości szafy. Po chwili drzwi zamknęły się za nim. „To dzieje się naprawdę. Schodzę na dno oceanu, żeby zdobyć skarb Rumpolda Smellera”, pomyślał. Otworzył zewnętrzne drzwi. Woda wlała się do środka, wypełniając niewielkie pomieszczenia. Homer spodziewał się, że będzie piekielnie zimna, lecz kiedy go otoczyła, temperatura w kombinezonie się nie zmieniła. Świeży tlen zaczął się sączyć do kasku. System doprowadzający tlen działał bez zarzutu. Homer nigdy nie uważał się za ryzykanta. Podczas gdy jego wujek Drake słynął z szalonych kaskaderskich trików, on wsławił się kopaniem dołów na podwórku. Gdyby ryzyko było jedzeniem, wujek polałby je mlekiem i skonsumował ze smakiem na śniadanie, natomiast Homer zostawiłby je w spiżarce i zjadł coś innego. Do

niedawna większość czasu spędzał przeżywając w myślach przygody zapisane na kartkach książek przygodowych. Teraz jednak stał wśród lodowatych bąbelków unoszących się z dna, a skarb czekał na niego. Chłopiec wziął głęboki oddech i opuścił okręt. Rura z tlenem ciągnęła się za nim. W tej części zatoki woda była dość płytka. Powierzchnia wody migotała nad jego głową. Czy właśnie tak czuli się astronauci, kiedy spacerowali po powierzchni Księżyca? Każdy krok wydawał mu się dziwny, bo obciążone buty zapadały się głęboko w piach. Każdy ruch wydawał mu się sztywny niczym u robota, bo kombinezon był naprawdę ciasny. Słyszał jedynie swój ciężki oddech. Obszedł okręt, aż dotarł do świateł reflektora. Zatrzymał się przy oknie obserwacyjnym, zza którego obserwowały go trzy pary oczu. Lorelei wciąż była nadąsana. Hercules uśmiechał się i machał do niego. Pies przekrzywił i opuścił łeb, jak gdyby chciał zapytać: „Jak to możliwe, że ja jestem tu, a ty tam?”. Hercules wskazał na przegub dłoni, przypominając Homerowi, że ma zaledwie godzinę. Chłopiec uniósł kciuk, odwrócił się do okrętu i spojrzał na galion. Oczy smoka znajdowały się na tym samym poziomie co jego. Obszedł go, upewniwszy się, że rura z tlenem się nie poplącze. Łeb nie miał żadnych otworów, żadnych zatrzasków ani nic, co sugerowałoby, że w jej wnętrzu znajduje się skarb. „Za śliną kryje się to, czego szukasz”. Gałka oczna była wielkości piłeczki baseballowej. Homer złapał ją palcami schowanymi w gumowatym kombinezonie, a potem szarpnął. Trzymała się mocno, ale po kilku próbach ustąpiła. Była twarda jak szkło, w odcieniach żółci i pomarańczu. Chłopiec upuścił ją na dno oceanu. Miejsce po oku ziało pustką. Wsunął dłoń w dziurę. Poruszył palcami, szukając skarbu. W końcu coś poczuł. Dźwignię. Łeb smoka drgnął, więc Homer wyciągnął dłoń i oddzielił pysk smoka od jego szyi. Jej wnętrze było wydrążone! Chłopiec próbował ustabilizować oddech. To była najbardziej emocjonująca chwila w całym jego życiu! Puścił pysk smoka i włożył rękę do szyi. Dotknął czegoś palcami.

– Mam! – zawołał. Jego słowa zahuczały wewnątrz kasku. Złapał to coś i wyciągnął. Chwycił obiema rękami i spojrzał, jakby miał w dłoniach nowe życie, które właśnie pojawiło się na ziemi. Miał przed sobą kolejny pakunek owinięty w tę samą wodoodporną skórę, w jakiej znajdował się pamiętnik. Paczka była jednak nieco większa i grubsza. Chłopiec nie miał czasu, żeby się zastanawiać, co jest w środku. W tym samym momencie woda zadrżała i padł na niego cień. Dwa kształty pojawiły się na powierzchni oceanu. Pływaki hydroplanu! Homer odsunął się od smoka i wyciągnął szyję, żeby lepiej im się przyjrzeć. Kiedy woda przestała falować, zobaczył bok samolotu. Ktoś wskoczył na jeden z pływaków, zdjął gogle i czapkę pilota, a potem wychylił się i spojrzał w dół. Wzrok przebił się przez wodę niczym torpeda. Chłopiec przysiągłby, że nim oberwał. Madame la Directeur uśmiechnęła się okrutnie. – Widzę cię – powiedziała, poruszając ustami. Nawet mu zamachała. „No i co z tego, że mnie widzisz? – pomyślał Homer. – To ja mam skarb, a nie ty”. Odmachał jej, zmuszając zaciśniętą szczękę do zwycięskiego uśmiechu. Ściskając paczkę w dłoniach, odwrócił się w stronę okrętu. Zamierzał uciec. Lorelei i Hercules stali przy oknie, wymachiwali rękami i wskazywali ku górze. – Tak. – Poruszył ustami. – Widzę ją! Ruszył do przodu. Lorelei i Hercules przylgnęli do szyby i coś krzyczeli. Potem zrobili coś, co wyglądało jak szalony taniec. Przez cały czas wskazywali ku górze. Kolejny cień padł na Homera. Dziwny cień przedzierający się przez wodę. Co to było? Sieć? Czy to była sieć? Niełatwo jest biegać pod wodą, zwłaszcza w kombinezonie i obciążonych butach. Wyobraźcie sobie, że biegniecie pod wiatr z cegłami przywiązanymi do butów! Homer zakręcił rękami, próbując nabrać prędkości. Niestety chłopiec spędzający większość czasu na czytaniu i wykopujący czasami jakiś dół nie jest chłopcem

o olimpijskiej kondycji. Chłopiec spędzający większość czasu na czytaniu i wykopujący czasami jakiś dół jest chłopcem, który traci oddech po wejściu po schodach na drugie piętro. Próba ucieczki była od początku skazana na niepowodzenie. Sieć spadła mu na głowę. Wiszące na niej niewielkie ciężarki zaczęły ciągnąć go ku ziemi, zatrzymując w miejscu. Jeden z nich przygniótł rurę z tlenem, niemal całkowicie odcinając dopływ tlenu. Chłopiec padł na kolana, lecz zdążył wyrzucić zawiniątko za siatkę, zanim został przygnieciony do dna. Madame nigdy nie dostanie skarbu. Nigdy! Jego mózg intensywnie pracował. Jeśli Madame la Directeur wyciągnie go na powierzchnię… Na samą myśl o tym zadrżał. Złapał za sieć i próbował ją rozerwać, ale zaciskała się wokół niego. Rzucanie się tylko pogarszało sprawę, plącząc nogi i ręce. Czuł się jak coraz bardziej przerażony tuńczyk. Nadchodził smutny koniec niezwykłej wyprawy… Homer przestał walczyć i zerknął między oczkami zielonej siatki, próbując ostatni raz zobaczyć swoich towarzyszy. Hercules korzystał z inhalatora. W jego oczach czaił się strach. Pies szczekał jak szalony i drapał w okno. Lorelei stała przy konsoli. Och, poruszała dżojstikami. Próbowała uratować skarb. Czy odda go Madame? A może zachowa go dla siebie? Chłopiec mrugnął. A to co? Czyżby czarna dziura pędziła w jego kierunku? A może miał już zwidy? Rura była splątana, nieregularnie dostarczała tlen. Czy z powodu jego niedoboru mózg zaczął już szwankować? Czarna dziura się zbliżyła. Podpłynęła naprawdę blisko. Niemal otarła się o siatkę. Miała szaro-białe kropki. Czy to możliwe, że… Ciapek! Rekin wielorybi zatrzymał się i przytknął oko do siatki. „Czy przypłynął za nami aż na Grenlandię?”, zastanawiał się Homer. Ciapek znów zaczął pływać dookoła niego, a potem kolejny raz się zatrzymał, żeby się rozejrzeć. Teraz jednak nie patrzył na chłopca, ale na smocze oko znajdujące się pod siatką. Potem poruszył ogonem niczym pies domagający się zabawy w aportowanie.

Najwyraźniej nie wiedział, że czyjeś życie znajduje się w niebezpieczeństwie. Nie wiedział też, że najważniejszy piracki skarb w historii może najzwyczajniej w świecie przepaść. A może wiedział, tylko tym się nie przejmował? Nie wiadomo, co się dzieje we łbie rekina wielorybiego! Sieć ruszyła w górę. Madame la Directeur próbowała wyciągnąć swój połów. Homer zacisnął zęby. W jaki sposób mógłby uciec? Ciapek znów spojrzał na bursztynową kulę. Zakręcił koło, wypłynął na powierzchnię, machnął ogonem i wrócił aż do sieci. Tak dobrze się bawił, że niemal trafił jeden z pływaków. Samolot zakołysał się i wówczas do głowy przyszedł Homerowi pewien pomysł. Chwycił oko smoka i udał, że rzuca. Ciapek dosłownie oszalał. Zakręcił kółko, wynurzył się na powierzchnię i machnął ogonem z całych sił. – Tak! – zawołał Homer, kiedy rekin zniszczył jeden z pływaków tak jak rozgniata się puszkę po napoju gazowanym. Samolot zatrząsł się i sieć z chłopcem w środku ponownie opadła na dno. Wylądował na kamieniach i poczuł w nodze ból. Sieć obluzowała się, więc zdołał się spod niej wydostać. Oko smoka potoczyło się po piasku. Ciapek momentalnie podrzucił je nosem i obwiózł dookoła okrętu podwodnego. Chłopiec podniósł się i rozejrzał za skarbem. „Gdzie on się podział?”. Spojrzał w okno, licząc na to, że Hercules lub Lorelei wskażą mu kierunek. Jednak przyjaciela nie było na miejscu, a dziewczyna wciąż siedziała na fotelu i poruszała dżojstikami. Mechaniczne ramiona cofały się, ściskając niewielki pakunek w mechanicznych dłoniach. Homer rzucił się desperacko do przodu. Ciapek przepłynął tuż obok. Tym razem zahaczył ogonem o rurę z tlenem i wyrwał ją z okrętu. Tlen przestał płynąć. Mechaniczne ramiona schowały się, a drzwi zamknęły. Lorelei miała skarb. Herculesa i Psa nigdzie nie było widać. A Homer miał tyle powietrza, ile znajdowało się w kasku. Dziewczynka odniosła zwycięstwo. Jej oszustwa się opłaciły. Homer miał uczucie déjà vu. Madame użyła mechanicznych ramion, żeby ukraść skrzynię jego wujkowi. Podobnie zrobiła Lorelei, wykorzystując ten sam sposób, żeby pozbawić go skarbu Rumpolda.

– Lorelei! – zawołał. Wziął oddech, ale nie było w nim tlenu. Jego wyprawa dobiegła końca. Okienko zniknęło, a wokół zapadła ciemność.

Rozdział 33 Zawiniątko pełne łupów Homer? Obudź się! Światło zaczęło się sączyć przez szczelinę między jego powiekami. Potem coś otarło się o jego twarz. Otworzył oczy i wziął głęboki oddech. Leżał na podłodze okrętu podwodnego, niedaleko kasku do nurkowania. Lorelei siedziała w kucki tuż obok niego, tak blisko, że jej różowe włosy łaskotały go w twarz. – Homer, słyszysz mnie? – Uch. Oblizał usta. Były tak suche jak wnętrze łupinki orzecha włoskiego. – Wypij to – powiedział Hercules i podał mu butelkę wody. Pomógł mu usiąść. Homer pił, jakby spędził ostatnie miesiące na pustyni. – Nie… mogłem… oddychać – wydukał między łykami. – Sądziłem… – Woda polała mu się po brodzie. Kiedy otarł ją, spojrzał na Lorelei. – Sądziłem… Usiadła na piętach. – Co sądziłeś? – Uratowała ci życie – wyjaśnił Hercules. – Złapała cię mechanicznymi ramionami i wciągnęła na pokład. Ja w tym czasie próbowałem uspokoić Psa. Dosłownie oszalał, kiedy znalazłeś się pod siecią. Bałem się, że przebije się przez szkło. Lorelei założyła ręce na piersiach. – Sądziłeś, że zamierzam cię tam zostawić? Tak właśnie sądziłeś, co, Homer? – Przyszło mi to do głowy – odpowiedział. Zaczerwienił się. – Jak coś tak potwornego mogło przyjść ci do głowy? – zapytała i pacnęła go w ramię. – Mówiłam ci, nie pracuję z Madame. Może mi nie wierzysz, ale kiedyś uświadomisz sobie, że nie kłamię. A nie kłamię, bo prawda zawsze wychodzi na jaw. Zawsze.

Czy rzeczywiście wyciągnął błędne wnioski? Czy zbyt szybko ją ocenił? Jeśli to nie Lorelei podała Madame współrzędne skarbu, to kto? Zastanawiając się, Homer ściągnął kombinezon i buty. Poczuł się lekki, zupełnie jakby przeniósł się do innego ciała. Lorelei obserwowała go spode łba. W jej oczach dostrzegł ból. – Przepraszam, że sądziłem, że możesz mnie zostawić – oświadczył. – I dziękuję za uratowanie życia. – Nie ma sprawy. – Poruszyła nosem, a potem się odwróciła. Odgłos węszenia przyciągnął uwagę Homera. Dopiero wtedy zorientował się, że Pies nie powitał go tradycyjnym lizaniem po twarzy ani machaniem ogonem. Pochłonęło go chodzenie wokół pakunku ze skarbem. Futrzak powąchał wodoodporne skóry, trzęsąc całym kuprem, i znów zaczął paradować dookoła, strzygąc uszami i wachlując obwisłymi wargami. W końcu przewrócił się na grzbiet i zaczął się tarzać, wchłaniając zapach paczki niczym psy z farmy, które natrafiły na cuchnącą martwą wiewiórkę czy gnijącą stertę odchodów szopa. Bez wątpienia w zawiniątku znajdował się skarb. I to nie byle jaki skarb, a największy skarb na świecie! Dziewczynka sięgnęła po pakunek, ale Homer ją powstrzymał. – Zaczekaj – powiedział. Tak samo jak pozostali miał wielką ochotę zajrzeć do środka i sprawdzić, jaki łup jest w środku, ale mieli jeszcze jedną sprawę do załatwienia. – Co z Madame? – zapytał. Spodziewał się zobaczyć ją za oknem. Widział jednak wyłącznie Ciapka, który wciąż balansował smoczym okiem na nosie. – Może nas ścigać. – Madame nigdzie się nie wybiera – wyjaśnił Hercules. – Sam zobacz – dodał i wysunął peryskop, a potem podsunął go koledze. Homer przyłożył oko do soczewki. Hydroplan wciąż znajdował się w zatoczce, jednak przechylał się na bok. Niewiele brakowało, aby zatonął. Kobieta stała na pływaku z pustą siecią u stóp. Nie ruszała się, sprawiając wrażenie równie martwej co smoczy galion. Zrezygnowana patrzyła w dal. Cóż, ugrzęzła na dobre. Pozbawiony pływaka samolot nie mógł wystartować. Z kolei bez kombinezonu nie przeżyłaby w lodowato zimnej wodzie. Homer miał wielką ochotę wynurzyć się, otworzyć właz i krzyknąć: „Mam okręt podwodny, który ukradłaś mojemu wujkowi. I mam

skarb Rumpolda!”. Chciał się cieszyć i odtańczyć taniec zwycięstwa. Potem dostrzegł jakiś ruch na horyzoncie. – On leży na skarbie! – poskarżyła się Lorelei, próbując wydostać zawiniątko spod psiego brzucha. – Urrr – poskarżyło się zwierzę. – Homer, czy mógłbyś kazać mu się przesunąć? – zapytała. Choć Homer miał wielką ochotę odpakować skarb, nie mógł oderwać wzroku od tego, co się działo na powierzchni. Straż przybrzeżna sunęła w stronę samolotu. Na przedzie łodzi patrolowej stała starsza kobieta. Jej fartuch powiewał na wietrze. W ręce, niczym miecz, trzymała mop. Szykowała się do walki. Obok niej znajdowało się dwóch oficerów. A więc Czyścicielka przybyła, żeby posprzątać! Chłopiec zarżał i przełączył peryskop, włączając zbliżenie. Chciał dokładniej widzieć porażkę Madame. Zamierzał delektować się tą chwilą. W odległej przyszłości, kiedy będzie już bardzo stary, zamieszka w Domu Sędziwego Poszukiwacza Skarbów. Kiedy odwiedzą go dzieci, opowie im ze szczegółami, jak wyglądał jego arcywróg, kiedy uświadomił sobie, że przegrał. Madame powoli odwróciła głowę. Przez chwilę jej lodowato zimne oczy poruszały się, aż w końcu dostrzegły peryskop. Homer spodziewał się zobaczyć wściekłość malującą się na jej twarzy. Sądził, że zacznie wygrażać mu pięściami i przeklinać dzień, w którym się urodził. Jej spojrzenie okazało się zadziwiająco spokojne. Uniosła tylko brwi i kiwnęła głową. To był gest uznania. Wiedziała, że wygrał. Statek straży przybrzeżnej zatrzymał się tuż obok hydroplanu. Jeden z mężczyzn przeskoczył na pływak i założył kajdanki na nadgarstki Madame. – Możesz zapisać w notatniku, że właśnie dziś Madame la Directeur została pokonana na zawsze – powiedział Homer. – Pokonana – powtórzył Hercules, notując. Chłopiec opuścił peryskop i wprowadził do autopilota współrzędne Jeziora Miejskiego. Lorelei wyciągnęła kotwice. Bateria zaczęła buczeć i Homer wyprowadził okręt z zatoczki. Kiedy znaleźli się na

otwartym oceanie, włączył hiperprędkość. Ruszyli w drogę. W końcu ekipy L.O.S.T. i ZNALEZIONE usiedli na podłodze dookoła zawiniątka. Wyczerpany zabawą Pies położył się tuż obok skarbu. Ciężko dyszał, a język zwisał mu z pyska. Hercules czekał z notatnikiem na kolanie. Homer i Lorelei oddychali głęboko, napełniając płuca oczekiwaniami. Chłopiec czuł się milion razy lepiej niż podczas Wigilii, kiedy pod choinką znajdował masę prezentów. Problem w tym, że były one całkowicie przewidywalne – tabliczki czekolady, nowa talia kart, pałeczki lukrecji, komiksy i tak dalej. Tymczasem teraz nie miał pojęcia, co znajduje się za wodoodporną skórą. On i Lorelei sięgnęli po zawiniątko w tym samym momencie. Ich dłonie się zetknęły. – Ty otwórz – powiedziała dziewczynka i odsunęła się. – Ty je znalazłeś. Po wszystkich kłopotach, które wywołała, walcząc o mapę, całkowicie zaskoczyła Homera. Nie zamierzał się jednak kłócić. Sięgnął po paczuszkę. – Homer podniósł zawiniątko – mruknął, notując Hercules. – Napięcie było wielkie jak dinozaur – dodał i uniósł wzrok. – Powinienem tak napisać? A może to zbyt banalne? – Ciii – szepnęła Lorelei i przytknęła palec do ust. Opakowanie było gładkie i gumowate, podobne do tego, w którym mieścił się pamiętnik. Wewnątrz znajdowały się trzy warstwy skóry, każda przepasana złotym łańcuszkiem z przypinką. Homer ściągnął je, a Lorelei zawiesiła sobie jeden z nich na szyi. Miał ochotę powiedzieć, że ładnie w nim wygląda, ale nie zrobił tego. Drżącymi rękami rozsunął kolejną warstwę skóry. – Co to? – zapytał Hercules. Chłopiec trzymał wysuszone stworzenie, które znajdowało się w pakunku. Pozostali nachylili się. Zwierzę miało kilkanaście centymetrów długości, osiem kolczastych macek i było czarne jak atrament. – Te kolce wyglądają niebezpiecznie – stwierdził Hercules. – Bądź ostrożny, mogą być zatrute. – Założę się, że w ten sposób Rumpold starał się zabezpieczyć

skarb. Albo to stworzenie dostało się tutaj przez przypadek – dodała Lorelei. – W każdym razie wygląda okropnie. Pozbądź się go i odpakuj resztę. – Tylko nie zjedz tego – poprosił Homer Psa i odstawił zwierzę na bok. Ostatnią warstwę stanowiła piracka flaga z trupią czaszką, zwinięta tak, aby puste oczy wpatrywały się w otwierającego. – To ostrzeżenie – szepnął. – Chce nas przestraszyć. – Mnie przestraszył – szepnął Hercules. – Na litość boską, otwieraj! – Dziewczynka niemal eksplodowała. Kiedy Homer odwinął rogi flagi, pozostali przysunęli się na tyle blisko, że wyraźnie czuł ich oddechy pachnące batonami. – Papier? – zdziwiła się Lorelei. – To tylko sterta papieru? To była sterta papieru. A dokładniej poskładanego papieru. Jedna z kartek obszyta była nićmi, inna wyglądała, jakby zrobiono ją z trawy. Homer ostrożnie rozłożył jedną z nich. Obchodził się z nią równie delikatnie co z motylem. Potem uśmiechnął się. – To mapa! Mapa składała się z cieniutkich jak igła linii narysowanych czarnozielonym atramentem. Wyglądała na plan jakiegoś budynku. Po bokach znajdowały się chińskie znaczki. U dołu zaś notatki napisane tym samym koślawym pismem co pamiętnik. To mapa zabrana ze statku ze skarbami cesarza Minga. Znalazłem ją w szufladzie z dawno zapomnianymi przepisami. To jedyny istniejący plan ukrytego pod ziemią Pałacu Złotego Żurawia. – Pałac Złotego Żurawia? – zdziwił się Hercules. – Nigdy o takim nie słyszałem! – Ja też nie – dodała Lorelei. Kolejna mapa została naszkicowana na papierze wykonanym z trzciny. Znajdowały się na niej egipskie hieroglify, a także rzeka i pustynia.

To mapa zabrana z łodzi wypoczynkowej księcia Badru. Jakiś głupiec próbował zatkać nią wyciek. To jedyna mapa prowadząca do Zaginionej Piramidy Izydy. – Izyda była egipską boginią – wyjaśniła Lorelei. – Możecie sobie wyobrazić, jakie skarby znajdują się w jej piramidzie? Homer zaniemówił. No bo jakich słów miałby użyć, żeby wyrazić zachwyt i oszołomienie? Rozłożył kolejną kartkę. Była gruba i otłuszczona. – To po łacinie – powiedział Hercules, wskazując na rzymskie cyfry i litery. Mapa przedstawiała labirynt. – Tu jest napisane, że to dziewiąta praca Herkulesa – dodał i uśmiechnął się. – Fajnie. Wiecie, jaka była dziewiąta praca? – No cóż – odezwała się dziewczynka. – Herkules miał ukraść pas Hipolity. To była królowa Amazonek. Mapę zabrałem z włoskiego statku handlowego. Niepiśmienny sługa wykorzystywał ją do podzielenia półki z pończochami. Mapa prowadzi do słynnego pasa Hipolity. W zawiniątku znajdowało się łącznie dwanaście map. Po rozłożeniu i obejrzeniu ostatniej z nich Homer oparł się o jednostkę wytwarzającą biopaliwo z wodorostów. Kręciło mu się w głowie. Mózg intensywnie pracował. Skarb Rumpolda Smellera nie był skrzynią pełną złota i kamieni szlachetnych, jak wielu podejrzewało. To była kolekcja map skarbów prowadząca do zaginionych królestw, zapomnianych światów i magicznych przedmiotów. To był skarb, który odsłaniał kolejne skarby. – Dzięki tym mapom L.O.S.T. będzie miało co robić przez całe dekady – mruknął. – Połowie tych map – poprawiła go Lorelei. – Dzięki połowie tych map L.O.S.T. będzie miało co robić przez całe dekady. Pamiętaj, że dzielimy się pół na pół. – No tak – zgodził się chłopiec. – Pamiętam.

Bolało go, że dziewczynka zabierze sześć map i sprzeda je temu, który da najwięcej. Albo, co gorsza, wyruszy na sześć wypraw, a rzeczy, które odkryje, trafią przez czarny rynek do czyjejś prywatnej kolekcji. – Szkoda, że lord tego nie dożył – westchnął Hercules. Homer pokiwał smutno głową. Lord był słynnym kartografem, a tylko kartograf mógł w pełni docenić ten łup. Nie tylko z uwagi na to, dokąd mapy prowadziły, ale również za ich wykonanie, wykorzystany przy pracy sprzęt oraz niewiarygodną precyzję na długo przed epoką satelitów i GPS-ów, a niekiedy nawet przed wynalezieniem południków i równoleżników. Przez resztę podróży autopilot prowadził okręt, Homer studiował mapy, Hercules zapisywał coś w notatniku, a Lorelei czytała pamiętnik Rumpolda. Pies zjadł ostatni baton i wyciągnął się na podłodze. Kiedy przysypiał, przebierał łapami. Być może śniło mu się, że połknął go rekin wielorybi albo że wypadł z balonu. Albo że uciekał przed hydroplanem. Albo po prostu miał radosny sen o ściganiu królików na pełnych kóz pastwiskach Mlecznej Doliny. W każdym razie był bezpieczny, miał pełen brzuch i właśnie wracał do domu.

Część siódma Dom

Rozdział 34 Kolejna dżentelmeńska umowa Homera obudził warkot silnika napędzanego wodorostami. Leżał na podłodze, otoczony mapami niczym opakowaniami prezentów na Gwiazdkę. Uniósł głowę. Za oknem widać było zarówno toń, jak i powierzchnię wody. – Och, dobrze, że już nie śpisz – powiedział siedzący na fotelu pilota Hercules. W dłoniach miał ster. – Kiedy się wynurzyliśmy, autopilot się wyłączył. Jezioro Miejskie znajduje się tuż przed nami. Udało im się. Wykonali misję i wrócili w jednym kawałku. Homer zsunął mapę ze swojej klatki piersiowej i przetarł oczy. Światło słoneczne sączyło się przez górną połowę okna. Pies leżał na boku, przykryty inną mapą niczym kocem. Chłopiec dotknął nosem jego karku, wciągając w płuca nieco cuchnący zapach basseta. Potem uśmiechnął się. Nie znał lepszego zapachu. To był przecież zapach lojalności. Zapach odwagi. Zapach przyjaźni. – Jesteś dobrym psem – szepnął. Pies otworzył jedno oko, chrapnął, a potem zasnął. – To bardzo dobry pies – potwierdziła Lorelei. Siedziała oparta o kapitański kufer, z pamiętnikiem na kolanach. Oczy miała podkrążone. – Nie znaleźlibyśmy bez niego tego pamiętnika. Właśnie skończyłam go czytać. – Przeczytałaś całość? – Homer odepchnął mapy na bok i usiadł. – Tia. Nawet nie zmrużyłam oka. A tak à propos. Strasznie chrapiesz. – Wpływamy na jezioro – oświadczył Hercules i zakręcił sterem. Woda zrobiła się znacznie mniej przejrzysta. Za oknem pojawiły się opakowania po żywności. Para kaczek krzyżówek zastukała w szybę i po chwili odpłynęła. – Ciekawy ten pamiętnik? – zapytał chłopiec. Chciał, żeby był ciekawy. Chciał, żeby był genialny. W końcu nie wszystkie pamiętniki takie są. Niektórzy nie potrafią pisać opowieści. A co, jeśli Rumpold był wyjątkowo nudnym kronikarzem? Co, jeśli

ograniczył się do wpisów w stylu: „Drogi pamiętniczku, dzisiaj znalazłem parę skarbów, a potem poszedłem spać”? – Czy historia jest interesująca? – dociekał. Dziewczynka uśmiechnęła się. – Najlepsza na świecie – wyjaśniła, zatrzasnęła pamiętnik i przytuliła do piersi. – Rumpoldena żyła tak, jak ja zawsze chciałam żyć. Ustanawiała własne zasady. Nikt nie mówił jej, co ma robić. Codziennie przeżywała przygody i stawała twarzą w twarz z niebezpieczeństwem. Oddałabym wszystko, żeby móc tak żyć. – Ale przecież tak właśnie żyjesz – zauważył Homer. – Ja tak żyję? – Jasne! – Zaczął składać mapy i układać w równą stertę. – Ustanawiasz własne zasady. Żyjesz tam, gdzie masz na to ochotę. Jesz to, co chcesz. Nie masz rodziców czy nauczycieli, którzy mówiliby ci, co powinnaś robić. I właśnie pływałaś okrętem podwodnym napędzanym wodorostami. Z hiperprędkością! Jeśli to nie była przygoda, to nie wiem, co nią jest. – Nie zapomnij o balonie na rozgrzane powietrze – wtrącił Hercules. – To było bardzo niebezpieczne. – Macie rację – zgodziła się Lorelei. – Trochę przypominam Rumpolda – dodała i jeszcze mocniej ścisnęła pamiętnik. – Chcę go zachować. – Co? – Homer przestał składać mapy. – Chcę go. Chcę tę pamiętnik. Chcę go zachować. Ty możesz wziąć mapy. – Co? – powtórzyli obaj chłopcy. Pies zaskamlał, przetoczył się na grzbiet i wystawił brzuch do głaskania. Oszołomiony Homer nawet tego nie zauważył. – Nie chcesz map? – zapytał, otwierając szeroko usta. – Chcę wymienić moje sześć map na pamiętnik – odpowiedziała dziewczynka. Włożyła pamiętnik do kufra, a potem wstała. Schowała ręce za plecami i patrzyła w okienko. – Myślę, że to uczciwa wymiana. Wszystkie mapy będą należeć do L.O.S.T. Homer poderwał się z ziemi. Czy ona znów coś knuła? Czy to był kolejny z jej forteli?

– Ale dlaczego? – zapytał, drapiąc się po głowie. – Dlaczego chciałabyś oddać nam mapy? – Bo zamierzam napisać książkę o Rumpoldzie! – Lorelei odwróciła się i uśmiechnęła. – Chcę, żeby cały świat się dowiedział, że był dziewczyną i zrobił niezwykłe rzeczy. Był dziewczyną tak jak ja! – Książkę? – Jasne. Mogę to zrobić. A potem nakręcę film na jej podstawie. Może nawet wystąpię w głównej roli. – Zaśmiała się. – No bo dlaczego nie? Przebiorę się za chłopaka. Umiem wymachiwać mieczem. – Ale te mapy… – Homer nie mógł uwierzyć w to, co słyszy. – Sądziłem, że marzysz o bogactwie. – Wciąż mam worek kryształów harmonicznych. Nie potrzebuję pieniędzy – powiedziała i wyciągnęła rękę. – To co, mamy umowę? Nową dżentelmeńską umowę? – Jesteś tego pewna? – Tia! – W porządku, ale chcę dodać jedną rzecz do naszego porozumienia. – Niemal słyszał w głowie głos Czyścicielki. „Oczywiście, jeśli znasz inny sposób na powstrzymanie jej od wygadania się, to się cieszę. Oszczędzisz mi tylko roboty”. – Nie możesz nikomu powiedzieć o stowarzyszeniu. Choć nie jesteś członkiem L.O.S.T., musisz utrzymywać jego istnienie w tajemnicy. Jeśli przystaniesz na taki warunek, to jestem w stanie się zgodzić. – Nie ma sprawy – oświadczyła. – Nikomu nic nie powiem. Uścisnęli sobie dłonie. Hercules zsunął się z siedzenia pilota, sięgnął po notatnik i zapisał: „Uściskiem dłoni przypieczętowali porozumienie, które zmieni bieg historii”. W tym samym momencie okręt uderzył w łódź wiosłową. – Ups – jęknął Hercules, podbiegł do fotela i ominął przeszkodę oraz wytrzeszczających oczy pasażerów. – Czy to oznacza, że rezygnujesz z poszukiwania skarbów? – zapytał chłopiec. Interesowało go to, bo nie wyobrażał sobie siebie podejmującego tak drastyczną decyzję. To byłoby jak wbicie noża w serce!

– Czy rezygnuję? Nie ma mowy! – Lorelei poruszyła nosem. – Mogę być jednocześnie pisarką i poszukiwaczką skarbów. Mam nadzieję, że zabierzesz mnie na kolejną wyprawę. To znaczy, powiedzmy sobie szczerze, potrzebujesz mojej pomocy. Beze mnie mapa Rumpolda wciąż znajdowałaby się w Mlecznej Dolinie, a jego skarb w szyi smoka. Być może nie akceptujesz sposobu, w jaki działam, ale przynajmniej działam – uśmiechnęła się. – Jestem jak yin dla twojego yang. Homer zmarszczył brwi. – Jesteś czym dla mojego czego? – Yin i yang to dwie przeciwne siły – wyjaśnił Hercules, podpływając do bramy, za którą znajdowała się kryjówka. – Choć są zupełnie inne, uzupełniają się. Choć są przeciwieństwami, muszą współpracować. Homer pokiwał głową. W słowach Lorelei było sporo prawdy. Ona była działaczką, on marzycielem. Ona naginała prawdę, żeby osiągnąć to, czego chciała. On wolał uczciwość. Gdyby nie ukradłaby mapy, siedziałby teraz w domu i czekał, aż dorośnie. Czekał na wielką wyprawę. – Urrr! – poskarżył się pies. Leżał z łapami do góry, a jego biały brzuch czekał na poranne drapanie. Homer nadrobił zaległości. – Obiecałam zorganizować po powrocie kolejną konferencję prasową – powiedziała dziewczynka. – Ale nie martw się. Nie wspomnę o mapach. Opowiem wyłącznie o pamiętniku. Nacisnęła guzik na pilocie i brama się podniosła. Hercules wpłynął w tunel i dotarł do stawu. Po chwili stali już na pokładzie, z kufrem u stóp. Homer ściskał pod pachą zawiniątko z mapami. Kiedy Lorelei zobaczyła swoją kryjówkę, znieruchomiała, a jej dobry humor gdzieś się ulotnił. Początkowo Homer sądził, że po prostu zdenerwowała się, widząc, jak wielki bałagan pozostawiła po sobie Madame. Ale potem, gdy łzy wypłynęły jej spod powiek, szepnęła: – Stokrotka… Chłopiec nie potrafił sobie wyobrazić, jakby się czuł, gdyby wrócił

do domu bez Psa. Nikt nie siedziałby mu na stopach i nie ogrzewał ich podczas śniadania. Nikt nie wałęsałby się razem z nim i nie żułby siana podczas dojenia kóz. Nikt nie okupowałby jego łóżka, nie chrapałby i nie dyszał mu prosto w twarz. Życie byłoby smutne. Jego wzrok powędrował ku śmietnikowi. Madame wyrzuciła do niego ciało Stokrotki. Nie chciał, żeby Lorelei zajrzała do środka. Uznał, że powinni z Herculesem zabrać pojemnik i… – Stokrotka! – zawołała nieoczekiwanie Lorelei, a jej okrzyk odbił się echem od sufitu. Dziewczynka zeskoczyła z pokładu i zaczęła biec. – Stokrotka! Szary szczur przebiegł po podłodze, a potem wspiął się na jej kombinezon. Dziewczynka uścisnęła go tak mocno, że aż zapiszczał. – Stokrotko, ty żyjesz! Kocham cię! Tęskniłam za tobą! – Ale… – Homer zszedł ze statku. – Jesteś pewna, że to Stokrotka? Ten szczur jest wychudzony, a ona miała przecież olbrzymi brzuszek! – Oczywiście, że jestem pewna. – Lorelei uścisnęła zwierzę kolejny raz. Futrzak wdrapał się na jej ramię, poruszył noskiem i wąsami. – Ale masz rację. Straciła na wadze. Hercules przysunął się bliżej. – Nie jestem lekarzem, ale wydaje mi się, że ona karmi młode – powiedział. – Spójrzcie tylko na jej piersi. – Co? – Dziewczynka uniosła szczura i zaczęła oglądać jej brzuszek, z którego sterczało sześć niewielkich sutków. – Stokrotko, jesteś mamusią? – To by wyjaśniało utratę wagi – stwierdził Hercules. Stokrotka wyrwała się Lorelei z rąk i popędziła w stronę jednego z automatów. Wdrapała się do otworu na zwracane monety. Homer, Hercules i Lorelei podeszli bliżej i patrzyli, jak wspina się na tackę z napisem A3. Tam, w gniazdku z opakowań po gumie i batonikach, leżało pięć malutkich, wijących się, różowych stworzonek. Nawet Pies stanął na tylnych łapach, próbując lepiej im się przyjrzeć. – Ale one słooodkie! – jęknęła dziewczynka. Chłopcy unieśli brwi. Słodkie? – Hej! – Miły głos Lorelei nagle stał się wściekły. Pacnęła Homera w ramię. – Powiedziałeś mi, że ona nie żyje. Dlaczego to zrobiłeś?

Chciałeś mnie zranić, żebym zrezygnowała z wyprawy? – Nie. Nie zrobiłbym tego. Nie skłamałbym, mówiąc, że twój szczur nie żyje. Naprawdę sądziłem, że Madame ją zabiła – wyjaśnił i potarł bolące miejsce. Ta dziewczyna potrafiła przywalić! – Widziałem, jak wyrzuca martwego szczura do śmietnika. Sądziłem, że to Stokrotka. Homer podszedł do śmietnika i podniósł pokrywę. Lorelei zmrużyła oczy. Nie wierzyła mu, więc zajrzała do pojemnika. – Och, jakie to smutne! – jęknęła. – To musiał być tatuś. Hercules podążył za jej wzrokiem. – Wygląda tak jak Stokrotka. Można się pomylić – stwierdził, zatkał nos i się odsunął. Dziewczynka dotknęła ramienia Homera. – Przepraszam, że cię uderzyłam. I przepraszam, że myślałam, że mnie okłamałeś. Pochowam go w ogrodzie przy muzeum. Stokrotka z pewnością chciałaby, żeby ojciec jej dzieci spoczął w jakimś miłym miejscu. To nie były udawane przeprosiny. Na ustach Lorelei nie pojawił się szyderczy uśmiech. Chłopiec był przekonany, że powiedziała to szczerze. – Spoko – odparł. Kiedy zamknął śmietnik, rozległ się dzwonek. – Kto to może być? – zapytała dziewczynka. Homer złapał Psa i razem z Herculesem schowali się w rogu. Osoba dzwoniąca nie mogła ich zobaczyć. Lorelei usiadła na czerwonym tronie i włączyła ekran. – Halo?! – zawołała. Przed nią pojawiła się Torch. Jastrząb balansował na jej ramieniu, żując kawałek fałszywej mapy. Kolejny przykleił się kobiecie do policzka, a jeszcze następny do palców. – Och, to ty – powiedziała. – Co się dzieje? Gdzie jest Madame? – Nie ma jej tutaj – odparła Lorelei słodkim głosem. – Wróciła do więzienia. – Do więzienia? – Tatuaż Torch, ten przedstawiający węża, drgnął. – Więzienia?

– Tak. – Dziewczynka położyła ręce na kolanach. – Czy mogę coś dla ciebie zrobić? Kobieta odkleiła kawałek mapy z twarzy, jednak przykleił się do jej palców. Tubka kleju zsunęła się z jej włosów. – Czy możesz coś dla mnie zrobić? Tak, jest coś, co możesz dla mnie zrobić! – zawołała i zrobiła się czerwona. – Możesz tu przyjechać i pomóc mi z tą mapą, ty mała… Jastrząb zaskrzeczał, przeskoczył na stół i odleciał z jednym z kawałków mapy. – Co powiedziałaś? – zapytała Lorelei, przykładając dłoń do ucha. – Nie słyszę. Mamy chyba jakiś problem na łączach. – Przyjeżdżaj tutaj i pomóż mi złożyć tę mapę. Torch przysunęła się tak blisko kamery, że Homer widział w jej gardle takie małe, zabawne, kołyszące się coś. – To języczek – szepnął mu do ucha Hercules. – Wygląda na podrażniony. Tak się zdarza, gdy ktoś za dużo krzyczy. – Przepraszam – odpowiedziała Lorelei, przykładając dłoń do drugiego ucha. – Zupełnie cię nie słyszę. Nie wiem, co mówisz. Twarz kobiety pulsowała. Wycelowała tubkę kleju w stronę kamery, żeby powiedzieć coś jeszcze, ale dziewczynka ją powstrzymała. – Uch… wydaje mi się, że mi zanikasz… – stwierdziła, wydała z siebie kilka dźwięków przypominających trzaski. – Za… bzzz… dużo… bzzz… interferencji. Ja… bzzz… tracę… bzzz… cię… – dodała, a później nacisnęła guzik i ekran zgasł. Sięgnęła dłonią pod monitor i wyciągnęła wtyczkę ze ściany. Potem spojrzała na chłopców i wybuchła śmiechem. Homer też zaczął się śmiać. I Hercules. Pies, który nie potrafił się śmiać jak ludzie, ale wyrażał radość na swój psi sposób, zakręcił kółko i zaszczekał. Hercules śmiał się tak bardzo, że aż zaczął kasłać. Po odnalezieniu apteczki, która unosiła się na wodzie tuż przy brzegu, zaaplikował sobie pastylkę do ssania. Potem wszyscy napili się z fontanny. Homer wsunął dwa kubki pod zielony strumień. Pies wychłeptał limonkowy napój, a potem poprosił o dokładkę. Kiedy skończyli się śmiać i zaspokoili pragnienie, Lorelei usiadła

z boku fontanny. Ziewnęła. – Nie spałam od lat – powiedziała. – Jestem koszmarnie zmęczona. – Powinniśmy się zbierać. – Według zegarka Homera w Mieście było już piątkowe popołudnie. – Muszę wrócić do domu na szesnaste urodziny mojej siostry. – No tak, a ja muszę się zgłosić do światowego konkursu ortograficznego. – Hercules złapał za apteczkę. W kryjówce zapadła cisza. Nieustraszeni poszukiwacze skarbów spojrzeli na siebie. Czy to już koniec? Czy nastał czas, żeby się pożegnać i rozejść? Homer nie wiedział, co powiedzieć Lorelei. Był jej bardzo wdzięczny za uratowanie życia, ale wciąż miał pewne wątpliwości. Była jego przyjaciółką. Była też rywalką. Była jego ratowniczką, drugim pilotem, yin dla jego yang. Wyciągnął rękę. – Dziękuję – szepnął – za wspaniałą przygodę. – Do usług – powiedziała, a jej policzki poczerwieniały. Potem szybko go uściskała. I uściskała Herculesa. Po odnalezieniu plecaka i wsunięciu map pod ramię Homer zaczął wpychać Psa na schody. – Czy zawsze musimy przechodzić przez ten tunel pełen pająków? – poskarżył się Hercules. – Kiedy wyjdziecie z kamiennego żółwia, możecie skorzystać z windy! – zawołała z dołu Lorelei. – Zawiezie was do lobby muzeum. To najprostsza droga. A mój kod to S-T-O-K-R-O-T-K-A. – Dzięki! – odpowiedział Homer. Nie przejmował się tym, że kamery ochrony nagrają każdy jego ruch albo że przewodnik powie mu, że psów nie można wprowadzać do budynku. Przecież właśnie wykonał misję i wracał do domu. – Hej, Homer! – zawołała dziewczynka, kiedy dotarł na balkon. – Co? – zapytał, wychylając się zza barierki. Stała tuż obok kufra, z pamiętnikiem w dłoni. – Jak sądzisz, na którą wyprawę powinniśmy najpierw wyruszyć? Fajnie byłoby odnaleźć ten pas królowej Amazonek! Myślisz, że to byłaby świetna zabawa? – Tak. Zdecydowanie! Już dwukrotnie żegnał się z nią i za każdym razem zastanawiał, czy

jeszcze się spotkają. Jakimś cudem zawsze pojawiała się w jego życiu. Pożegnania są zbędne. Skoro istnieją skarby czekające na odnalezienie, to z pewnością oni znowu na siebie wpadną. Taką przynajmniej miał nadzieję.

Rozdział 35 Nowym prezesem zostaje… Kiedy przyjaciele dotarli do hotelu Mockingbirda, Hercules przeniósł Psa przez obrotowe drzwi. Homer doceniał pomoc, choć był zaskoczony, jak wiele sił pozostało koledze. Zwłaszcza po tym, co przeszli. Choć sukces krążył mu w żyłach, najchętniej przespałby okrągły miesiąc. Ściskając zawiniątko ze skarbem pod pachą, poprawił szelki plecaka i minął szklane drzwi. – Mamy tu pana bagaże – powiedział Herculesowi boy hotelowy, wskazując walizkę, aktówkę i słownik, które chłopiec zostawił, kiedy ruszył za Homerem do kryjówki Lorelei. Teraz postawił Psa na podłodze, a potem chwycił ukochany słownik w ramiona. To jakże szczęśliwe spotkanie okrasił szerokim uśmiechem. – Wasi przyjaciele są w pokoju herbacianym – dodał boy i wskazał na korytarz. Choć drzwi pomieszczenia były zamknięte, głos Ajitabha słychać było z daleka. – On nie jest zdrajcą! Dlaczego, do diabła, wygadujecie takie nonsensy? Zdrajcą? Homer i Hercules wymienili zaskoczone spojrzenia. Pies najwyraźniej rozpoznał głos mężczyzny, ponieważ popędził korytarzem. Jego skóra falowała podczas biegu. Chłopcy pobiegli za nim, aż dotarli do drzwi. Tam zatrzymali się, żeby posłuchać. Inny głos był niski, ale donośny, przepełniony wiecznie obecnym w nim smutkiem. – Nigdy mnie nie przekonacie, że Homer zdradził naszą sprawę. – Mnie też nie przekonacie. Nie ma żadnego dowodu na to, że Homer dołączył do ZNALEZIONE – stwierdził Ajitabh. Towarzyszył temu trzask, jakby mężczyzna uderzył pięścią w jakiś mebel. – Nie zamierzam słuchać tych bzdur! Pies zaskamlał i dotknął nosem drzwi. Chłopcy przysunęli się bliżej. – Ale to nie wy… wy… wygląda dobrze. – Profesor Thaddius Thick był jedynym członkiem stowarzyszenia, który się jąkał. – A niech mnie, jeśli tak rzeczywiście nie jest – dodał swoim

zachodnim akcentem Jeremiah Carson. – Nasze dwa pętaki popędziły do tej dziewczyny i dołączyły do jej drużyny. – Musimy porozmawiać z chłopcami – wtrąciła Zelda. – Ale jeśli dziś nie wrócą, powinniśmy skontaktować się z odpowiednimi władzami i zgłosić ich zaginięcie. – Nie róbcie tego! – zawołał Homer, nacisnął klamkę i pchnął drzwi. – Już jesteśmy. I naprawdę nikogo nie zdradziliśmy! Pies zaszczekał, jakby się z nim zgadzał. Możliwe jednak, że ucieszył się na widok tylu znajomych twarzy. Ich obecność oznaczała dla niego głaskanie i drapanie po grzbiecie. Kiedy Homer wszedł do pokoju herbacianego, poczuł ciężki zapach kwiatów. Pomieszczenie pełniło funkcję atrium. Tropikalne winorośle wspinały się po ścianach, a z sufitu zwisały doniczki z kwiatami. Niedopasowane krzesła i bufiaste sofy stały dookoła. Z boku znajdował się stolik, a na nim stał dzbanek z parującą herbatą. Na tackach leżały miniaturowe kanapki i ciasteczka w polewie. – Homer! – Zelda ruszyła w jego stronę. Jej peleryna uniosła się do góry. Kiedy go przytuliła, przez chwilę widział jedynie czarny materiał. – Udusisz chłopaka – zaprotestował Ajitabh. Kobieta puściła chłopca i Homer poczuł na sobie spojrzenie czarnych, poważnych oczu. Mężczyzna założył dłonie na piersiach. – No? – odezwał się. – Gdzie, u diabła, byłeś? I gdzie jest Hercules? – Tutaj – odpowiedział chłopiec i odłożył swoje rzeczy na podłogę. – Moi kochani. – Zelda przytuliła go i pogłaskała swoją gigantyczną dłonią po policzku. – Dlaczego macie podrapane twarze? Czy przytrafiło wam się coś strasznego? – Wypadliśmy z balonu na ogrzane powietrze – wyjaśnił Hercules. – A potem my… – zaczął, ale zagryzł zęby. – Może lepiej będzie, jak Homer wszystko opowie. Chłopiec rozejrzał się po pokoju. Jeremiah Carson i profesor Thick siedzieli, każdy z talerzem kanapek w dłoni. Zelda zgarbiła się, żeby nie zahaczyć o sufit, a potem usiadła na czerwonej kanapie. Siwe włosy opadały jej na oczy. – No dalej, Homer. Słuchamy – zachęcał go Ajitabh, a za chwilę

postukał butem w podłogę i uniósł brwi, jakby chciał powiedzieć: „Obyście tylko mieli dobre wytłumaczenie”. Chłopiec otworzył usta, ale nie wydobył z siebie żadnego dźwięku. Nie wiedział, jak powinno się zacząć jedną z najciekawszych opowieści na świecie? – Śmiało! Mów, bo chcę już iść! – Pan Macdoodle? – Homer nie zauważył Angusa, który siedział na krześle w rogu pomieszczenia, ukrywając się w popołudniowym cieniu. – Tia, to ja. – Wyciągnął przed siebie talerz i zagwizdał. – Choć tutaj, malusi psiaczku. Mam tu papu! Pies podszedł do niego i wciągnął okrojone z twardej skórki kanapki z ogórkiem, rzodkiewką i serkiem topionym. – Rety, ale smacznie wyglądają. Mogę się poczęstować? – zapytał Hercules. Zabrał ze stolika talerz i wrzucił sobie do ust trzy kanapki naraz. Zupełnie jakby uczył się jeść od Psa. – Umieram z głodu! – powiedział z wypchanymi policzkami. Podał talerz Homerowi. Kiedy ostatnio jedli? Chłopiec wziął dwie kanapki, a potem kolejne dwie. – Na co czekasz, chłopcze? – Jeremiah Carson wyprostował nogi i położył kowbojskie buty na stoliku kawowym. – Opowiadaj tę historię. Po przełknięciu kanapek i otarciu ust rękawem Homer opowiedział im, co się wydarzyło. Opisał, jak odnalazł Lorelei i odzyskał mapę. – Nie mogę wam powiedzieć, gdzie ona mieszka, bo zawarłem z nią dżentelmeńską umowę. Wszyscy pokiwali głowami, ponieważ wśród honorowych poszukiwaczy skarbów tego typu umowa jest równie ważna co przepisy prawa. Potem chłopiec opowiedział im, jak dziewczynka wyprowadziła w pole Torch i Gertrude, jak drużyny L.O.S.T. i ZNALEZIONE złożyły mapę w całość, a Hercules przetłumaczył zagadkę. I jak poszli do biura nawigacji gwiezdnej, gdzie Angus obliczył potrzebne im współrzędne. Wspomniał, jak popłynęli okrętem podwodnym Ajitabha na południowy kraniec Grenlandii.

– Znalazłeś mój okręt? – Mężczyzna klasnął w dłonie. – Rany, to świetna wiadomość. Martwiłem się, że Madame sprzedała go na czarnym rynku! – Lorelei być może ci go odda – powiedział chłopiec. Nie miał jednak pewności. Dziewczyna zamierzała zostać pisarką, więc właściwie nie potrzebowała okrętu. – Ale może uznać, że znalezione, nie kradzione. – Znalezione, nie kradzione – żachnął się Ajitabh. – No cóż, w takim wypadku będę musiał wybudować kolejny. Następnie Homer wyjaśnił im, że to Pies znalazł pamiętnik Rumpolda w kapitańskim kufrze, choć oczywiście pominął kwestię jego węchu. Wspomniał przy tym, że słynny pirat był w rzeczywistości dziewczyną. – Co za niezwykła niespodzianka. – Na twarzy Zeldy zagościł rzadki uśmiech. – Potrzebujemy więcej kobiet w świecie poszukiwaczy skarbów! Potem Homer opowiedział o tym, jak rozwiązali zagadkę i jak Madame la Directeur próbowała zmiażdżyć ich swoim hydroplanem. Wspomniał, jak jej uciekli i jak założył podwodny kombinezon Ajitabha i spacerował po dnie oceanu. Szczegółowo opisał bursztynową gałkę oczną i emocje, jakie towarzyszyły mu w chwili, gdy w szyi smoka znalazł skarb. Nie zapomniał również o groźnej sytuacji, kiedy to został złapany w sieć. – Gdyby rekin wielorybi nie zmiażdżył jednego z pływaków hydroplanu, prawdopodobnie by tu mnie nie było – przyznał. – Gdyby Lorelei nie wciągnęła mnie mechanicznymi ramionami na pokład okrętu, z pewnością by mnie tu nie było. Uratowała mi wtedy życie. – Tak było – potwierdził Hercules po zjedzeniu kolejnej kanapeczki. – Sam to widziałem. Lorelei ocaliła Homerowi życie. – A jakim cudem Madame was tam znalazła? – zapytał Jeremiah Carson. – To moja wina – odezwał się Angus Macdoodle i zsunął się z krzesła. Kiedy szedł do stolika po kolejną porcję herbaty, kilt ocierał mu się o owłosione kolana. – Podałem jej współzędne, bo zabrała mi teleskop. A kiedy sobie posedła, pomyślałem, że przeze mnie moze

coś się stać temu malusiemu psinku. Więc przysedłem tutaj, zeby opowidzieć wam o wsystkim – dodał i wsypał do filiżanki trzy łyżeczki cukru. Homer spojrzał na Herculesa i uśmiechnął się. Uświadomił sobie, że tym razem Lorelei powiedziała im prawdę. Nie zdradziła Madame współrzędnych. Naprawdę dla niej nie pracowała. – Jeśli pan tak się przejmuje tą malusią psinką, to dlaczego zamknął nas pan na najwyższym piętrze budynku? – zapytał Hercules. – Mogliśmy tam umrzeć z głodu! – Zostawiłem wiadomość spzątacce – powiedział Angus. – Rano by was uwolniła. Homer niemal się roześmiał. Gdyby zaczekali jeszcze kilka godzin, uniknęliby przerażającego lotu balonem. – Wybaczcie, że to powiem, ale… ale historia Homera wydaje mi… mi… mi… się naciągana – stwierdził profesor Thick. – To prawdziwa historia – wtrącił Hercules. – Podczas wyprawy prowadziłem notatki. Zamierzam przygotować oficjalny raport z podróży i wysłać każdemu z was jeden egzemplarz – dodał, otworzył aktówkę i zaczął czegoś w niej szukać. – Mam tu odpowiedni formularz. Ajitabh przesunął dłonią po brodzie. – Homer, pozwól mi coś wyjaśnić, chłopie. Chcesz powiedzieć, że posiadasz skarb pirata Rumpolda Smellera? – Tak – potwierdził chłopiec i uniósł zawiniątko. Jeremiah Carson zerwał się z krzesła, podbiegł do drzwi i je zamknął. Profesor Thick obiegł niemal cały pokój, żeby zasłonić wszystkie okna. Zelda oczyściła stolik do kawy. Potem wszyscy wzięli po krześle i podeszli bliżej. Usiedli na samym ich brzegu z szeroko otwartymi oczami i ustami, czekając na to, co się wydarzy. Homer wiedział, że każdy z nich spędził niekończące się godziny na wyobrażaniu sobie tego skarbu. Żadne z nich nie wyobraziło sobie pewnie czegoś tak pięknego jak to, co mieli za chwilę zobaczyć. Homer odwiązał flagę z trupią czaszką i dziwne, kolczaste stworzenie zsunęło się na stół. – Ostrożnie – ostrzegł go Hercules. – To może być jadowite.

– A co to? – zainteresował się profesor Thick. – Nie mamy pojęcia – odpowiedział Homer. – Było w zestawie ze skarbem. – Jestem specjalistą od skamienielin – przypomniał Carson. – Pozwólcie mi się przyjrzeć – dodał, a potem stuknął martwe zwierzę końcówką łyżki. – Hmmm. Osiem uzbrojonych macek, czarne jak bezksiężycowa noc… – Wygląda mi to na ośmiornicę – oświadczyła Zelda. – Niech mnie kule biją. – Jeremiah ostrożnie odwrócił stworzenie. – Masz rację, że to ośmiornica, ale to nie byle jaka ośmiornica. To wampirzyca piekielna. – Wampirzyca? – Hercules na wszelki wypadek się odsunął. – Pije krew? – Nie – zaśmiał się mężczyzna. – Swoją nazwę zawdzięcza krwistoczerwonym oczom. Ale nie bój się. Nie jest jadowita. – To wszystko, co tam biło? – zapytał Angus. – Ośmiorniczka? – Nie – odpowiedział Homer. – Ośmiornica nie jest skarbem. Prawdziwy skarb jest tutaj. Rozwinął kolejne warstwy wodoodpornej skóry i rozłożył na stole kolejne kawałki pergaminu. W pokoju rozległy się kolejne ochy i achy, po których nastąpiły westchnienia pełne radości i zachwytu. Członkowie stowarzyszenia przekazywali sobie mapy. Narastały pełne podziwu szepty, a po plecach przechodziły im ciarki. Chłopcy uśmiechali się. Delektowali się chwilą. Była smaczniejsza od tortu urodzinowego. – Zas… zas… zasługujecie na gratulacje – oświadczył profesor Thick po obejrzeniu wszystkich map. – Wygląda na to, że naprawdę znaleźliście skarb Rumpolda Smellera. – Również i Pies go znalazł – stwierdził Hercules. – I Lorelei – dodał Homer. – Nie zapominajmy o Lorelei. Ona też go odnalazła. – Więc L.O.S.T. musi się podzielić łupem z tą dziewczynką i jej organizacją – stwierdziła Zelda. – Jak sądzicie, możemy jej zaufać? – Zaufać jej? – spytał zdenerwowany Jeremiah Carson. – Oczywiście, że nie możemy jej zaufać. Ta dziewczynka jest tak chytra

jak kochająca kury lisica uzbrojona w przecinak! – Ma niezwykły umysł – stwierdził Ajitabh i pogładził się po sterczącej brodzie. – Imponujący! – Nie musimy się nią przejmować – oznajmił Homer. – Dokonaliśmy wymiany. Ona wzięła pamiętnik, a my mapy. Pamiętnik należy teraz do ZAGINIONE, a mapy do naszego stowarzyszenia. W tym momencie dorośli zaczęli dyskutować. Homer wykorzystał okazję, żeby spróbować ciasteczek w polewie. Kilka z nich upuścił na ziemię, żeby Pies mógł skosztować maślanej bułeczki z wanilią i cytrynową posypką. Kiedy rozmowy ucichły, Zelda chrząknęła. – Homerze, ponieważ zdobyłeś skarb w imieniu L.O.S.T., spoczywa na tobie odpowiedzialność za jego zabezpieczenie aż do chwili, gdy postanowimy, co z nim zrobić – stwierdziła i złączyła palce. – Masz jakąś bezpieczną skrytkę? Jego siostra Gwendolyn wiedziała już o luźnej klepce w podłodze pod łóżkiem. Nie miał pojęcia, gdzie ukryć skarb. Pokręcił głową. – L.O.S.T. dysponuje sejfem w banku uniwersyteckim. Możemy tam zdeponować skarb – powiedział Ajitabh. – Ale klucz do skrzynki depozytowej powinien być w po… po… posiadaniu prezesa stowarzyszenia – przypomniał profesor Thick. – A my przecież nie mamy prezesa. Jeremiah Carson tupnął swoim kowbojskim butem. – Więc wybierzmy nowego. Mam już dość siedzenia w tym cuchnącym hotelu. Chcę wrócić do Montany i odkopać kieł mastodonta! – Zgoda – stwierdziła Zelda. – Nie ma co odkładać rzeczy, które trzeba zrobić. Lord Mockingbird odszedł i musimy wybrać kogoś na jego miejsce. Sekretarzu, czy możesz ogłosić porządek zebrania? Kiedy Angus nalewał kolejną filiżankę herbaty, Hercules wyciągnął z aktówki młoteczek przewodniczącego i chrząknął. – Niniejszym ogłaszam porządek osiemnastego zebrania Stowarzyszenia Legend, Odkryć, Sekretów i Tajemnic – oświadczył, a potem stuknął trzykrotnie w stół. Następnie sięgnął po listę obecności. – W związku z odejściem trzech osób, lorda Mockingbirda XVIII, Gertrude Magnum i Torch, łączna liczba członków

stowarzyszenia wynosi dziewięć. Obecni są Ajitabh, Zelda Wallow, Angus Macdoodle, Jeremiah Carson, profesor Thaddius Thick, ja i Homer Pudding. Wciąż nieobecny jest sir Titus Edmund, którego miejsce pobytu pozostaje nieznane, oraz Czyścicielka, która nigdy nie pojawia się na zebraniach. – Siedem osób obecnych? To oznacza kworum – powiedziała Zelda. – A zatem możemy głosować. – Czy ktoś chce zgłosić jakiś punkt programu? – zapytał Hercules. Ajitabh zastukał pięścią w stół. – Zgłaszam propozycję, żebyśmy wybrali nowego prezesa. – Tak, tak – stwierdził profesor Thick i strzepnął okruszki ze swoich krzaczastych wąsów. – Słusznie – potwierdził Jeremiah Carson. – Zróbmy to. – Czy są jacyś kandydaci? – zapytał Hercules z długopisem w dłoni. Wszyscy zaczęli się rozglądać. Słychać było jedynie siorbanie Angusa i stukanie psiego ogona. Homer uniósł dłoń. Miał właśnie powiedzieć, że jego zdaniem Ajitabh byłby idealnym prezesem, kiedy nagle Hercules wykrztusił: – Uważam, że powinniśmy wybrać Homera. Wszyscy spojrzeli na niego. Homer zarumienił się, jakby ktoś posypał mu policzki palącą papryczką. Z pewnością zaczną się śmiać i przejdą do dalszej dyskusji… Nikt się nie zaśmiał. Nikt nawet nie zachichotał. Wszyscy patrzyli na niego, jakby widzieli go po raz pierwszy. – Tego właśnie chciał Jego Lordowska Mość – przypomniała Zelda i niespiesznie pokiwała głową. Ajitabh zmrużył oczy i spojrzał poważnie na Homera. Jego długie, czarne włosy opadały mu na ramiona ukryte pod haftowaną koszulą. Palce poplamione smarem i atramentem dowodziły, że jest wynalazcą. Z całą pewnością był najmądrzejszym mężczyzną, jakiego chłopiec kiedykolwiek spotkał. Z pewnością sam zgłosi się na to stanowisko. – Do niedawna sądziłem, że jesteś zbyt młody, żeby zostać prezesem – odezwał się po dłuższej przerwie mężczyzna. – Ale po tym, co dziś zobaczyłem, kiedy przedstawiłeś nam skarb, o jakim

marzył cały świat, zmieniłem zdanie. Zmienił zdanie? Homer poczuł ucisk w żołądku. Pies kichnął, rozrzucając kawałki maślanej bułki z wanilią po całej podłodze. – Zasłużyłeś na miano prawdziwego Puddinga, chłopie. Twój wujek byłby z ciebie szalenie dumny. A Mockingbird dostrzegł w tobie potencjał. A nie był głupcem – dodał Ajitabh i wstał. – Nominuję Homera Puddinga na stanowisko kolejnego prezesa L.O.S.T. – oznajmił poważnym tonem. – Popieram tę nominację – zawołała Zelda. Jeremiah Carson mruknął coś pod nosem, a potem podrapał się pod kowbojskim kapeluszem. – Cóż, sądzę, że powinniśmy dać mu szansę. Co powiecie na czasową nominację? Powiedzmy na rok, żeby go sprawdzić? – To dob… dob… doskonały pomysł – zgodził się profesor Thick. Angus, który do tej pory siedział cicho, westchnął. – A niech będzie. Chcę zdązyć na kolejny pociung – powiedział. Homer osunął się na krześle. Czy to naprawdę się działo? Tymczasem Hercules sięgnął po młoteczek i stuknął nim trzy razy. – Został złożony wniosek, w myśl którego Homer Winslow Pudding zostanie prezesem L.O.S.T. na okres próbny wynoszący rok. Kto jest za? Wszyscy, nie licząc Homera i Psa, powiedzieli „Ja”. – Kto jest przeciwny? – zapytał Hercules, a potem się uśmiechnął. – Wniosek przeszedł. Homer Winslow Pudding został wybrany większością głosów na stanowisko nowego prezesa L.O.S.T. Chłopiec nie wiedział, co powiedzieć. Czuł się tak, jakby miał zawroty głowy albo zjadł za dużo cukru. Pies zdecydowanie zjadł za dużo cukru, bo krążył teraz bez powodu w kółko. – Więc, panie prezesie, jaka będzie pańska pierwsza decyzja? – zapytał Ajitabh i mrugnął do niego. Homer nie potrzebował czasu, żeby się nad tym zastanowić. Nad pewną kwestią zastanawiał się od chwili, gdy wrócili do hotelu Mockingbirda.

– Sądzę, że powinniśmy przyjąć do stowarzyszenia Lorelei – powiedział, zsunął się na skraj krzesła i wziął głęboki oddech. Kiedy mówił, spoglądał wszystkim po kolei prosto w oczy, tak aby zrozumieli, jak ważna to sprawa. – Wiem, że popełniła mnóstwo błędów, ale jest doskonałym poszukiwaczem skarbów. Jednym z najlepszych. Bez niej nie odnaleźlibyśmy skarbu Rumpolda Smellera. Zawarłem z nią dżentelmeńską umowę, na mocy której nigdy nie wyjawi światu istnienia naszej organizacji. Wierzę, że dotrzyma słowa. Dlatego sądzę, że byłaby cennym nabytkiem. – Straciliśmy Torch i Gertrude. Zostałam jedyną kobietą w stowarzyszeniu – zauważyła Zelda i odgarnęła siwe włosy z oczu. – To niesprawiedliwe. Nawet Pies jest samcem! Futrzak przestał krążyć w kółko, za to zakołysał się, położył na brzuchu i zaskamlał. Czyżby zjadł za dużo? A może po prostu się nudził? Zebrania L.O.S.T. nie były dla zwierząt tak emocjonujące jak dla ludzi. Odbyło się kolejne głosowanie, a potem ustalono, że jeśli Lorelei się zgodzi, otrzyma członkostwo w L.O.S.T. – Zgodzi się – powiedział pewny tego Homer. – Oczywiście się zgodzi. Angus sięgnął po walizkę w kratę i teleskop. – Ni próbujcie za mną iść. Rusam na północ, zeby odnaliźć siebie – wyjaśnił, poklepał Psa po łbie i wyszedł z pokoju. – Dzięki za pomoc! – zawołał za nim chłopiec. Zelda napełniła wszystkim filiżanki, wliczając w to Psa. – Wznieśmy je na cześć nowego prezesa – powiedziała radośnie. – Niech żyje! – huknęli wszyscy. Kiedy filiżanki stuknęły, Pies podszedł do nóg Homera, przetoczył się na grzbiet i uniósł łapki. Chłopiec zsunął się na ziemię. Choć został prezesem tajnej organizacji, nie czuł się na tyle ważny, żeby nie móc podrapać przyjaciela po brzuchu. – Podzielimy się tym stanowiskiem – szepnął mu do ucha. – Urrr!

Rozdział 36 Najlepszy prezent urodzinowy Ponieważ podjazd u Puddingów zajmował gigantyczny dmuchany zamek, limuzyna zatrzymała się obok skrzynki pocztowej. Silnik zgasł, a kierowca czekał na koniec pożegnań. Homer ich nie lubił. W świecie poszukiwaczy skarbów nigdy nie wiadomo, które pożegnanie będzie tym ostatnim. – Kiedy znów cię zobaczę? – zapytał. Ajitabh uśmiechnął się, choć w jego oczach nie pojawiły się radosne iskierki. – Czas pokaże! – Sięgnął do kieszeni i wyciągnął klucz, który przyczepił do łańcuszka wiszącego na szyi Homera, tuż obok monety członkowskiej. – Ten klucz otwiera skrzynkę Stowarzyszenia L.O.S.T. w depozycie bankowym. Tylko ty go masz. Dlatego miej go zawsze przy sobie. Chłopiec ścisnął łańcuszek. – Nigdy go nie zdejmę. Nawet pod prysznicem. Mężczyzna położył rękę na jego ramieniu. – Kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy, nie byłem pewien, czy zdołasz pójść w ślady swojego wujka. Nie wyglądałeś na poszukiwacza skarbów. – To dlatego, że gdy pierwszy raz mnie zobaczyłeś, zwisałeś głową w dół z chmurokoptera – wyjaśnił Homer, przypominając sobie pewien wiosenny dzień w sadzie. – Do góry nogami wszyscy wyglądają dziwnie. – Niby racja – zgodził się Ajitabh i znajome iskierki pojawiły się wreszcie w jego oczach niczym gwiazdy sunące po nocnym niebie. – Gdyby Drake tu był, pękałby z dumy. Sporo zrobiłeś dla niego. No i być może powinienem zacząć tytułować cię panem prezesem. „Czy on żartuje?”, wzdrygnął się chłopiec. – To brzmi dziwnie. Nie nazywaj mnie tak, proszę. Wciąż jestem Homer. Mężczyzna zachichotał. Potem zastukał w szklaną przegrodę.

Kierowca wyszedł na zewnątrz i otworzył drzwi pasażera. Ajitabh wysiadł, a zaraz za nim wyskoczyli Homer i Pies. – Twój wujek zawsze mówił, że tęskni za wiejskim powietrzem. Zapachem trawy i kóz, świeżą bryzą – stwierdził i wciągnął powietrze. – Cóż, chyba rzeczywiście jest jeszcze przyjemniejsza niż zapach osłony chmurowej. Również chłopiec wziął głęboki oddech. Ożywcze powietrze wypełniło jego płuca, usuwając z nich ostatnie pamiątki po pobycie w Mieście. Ajitabh poklepał Psa po łbie, a potem wrócił do limuzyny. – Miłej reszty lata – powiedział. – Wkrótce zacznie się szkoła. – Kiedy my znów… – Wszystko w swoim czasie – przerwał mu mężczyzna. – Wszystko w swoim czasie. Kierowca zamknął drzwi i zajął miejsce za kierownicą. Ajitabh opuścił szybę, żeby słychać było jego głos. – No to siemka, panie prezesie! – zawołał. Samochód drgnął i zaczął sunąć ulicą Uśmiechniętej Kozy. Homer obserwował go, aż tablica rejestracyjna – MBIRD18 – zniknęła mu z oczu. Potem westchnął. „Wszystko w swoim czasie”. Co to w ogóle za odpowiedź? Chodzi o tydzień? Miesiąc? Dwadzieścia lat? Może to zbyt długo! Nauczył się już jednak pewnej rzeczy związanej z poszukiwaniem skarbów – wyprawy zaczynają się w najbardziej nieoczekiwanym momencie. Ostatnią noc chłopiec spędził w hotelu Mockingbirda. Po spotkaniu z członkami stowarzyszenia padł na łóżko i nie podniósł się z niego aż do rana, świętując zwycięstwo głębokim snem. A teraz razem z Psem byli już w domu. Różowy balon przeleciał tuż obok, związany wstążeczką. Mieszkające na farmie psy – Max, Gus i Lulu – przebiegły przez podjazd. Przy każdym wdzięcznym kroku ich błyszczące futra się mieniły. Powąchały nogi Homera i tyłek Psa, a potem zaczęły krążyć wokół nich, tak jak to zazwyczaj robią psy pasterskie. – Cześć – powiedział chłopiec i pogłaskał każdego z nich. Kozy wsuwały pyski między sztachety płotu, niezwykle

zainteresowane tym, co działo się po drugiej stronie. Homer zatrzymał się przy kilku i je podrapał. Jedno ze zwierząt skubnęło rękaw jego koszuli, inne odgryzło kawałek sznurowadła. Reszta ograniczyła się do patrzenia pytającym wzrokiem. – Później wam wszystko opowiem – obiecał. Kozy to najbardziej ciekawskie stworzenia na farmie. Kurczaki dla odmiany nie zdołałyby się zainteresować tym, gdzie Homer był i co robił. Grzebały w ziemi, szukając robaków i stonek. Kiedy Homer i Pies dotarli na górę, zamek zaczął bujać się na boki. – Hej! – zawołał chłopiec. – Hej! – Pisk zsunął się na żwir. Miał czerwone policzki, a czoło mokre od potu. – Skaczę cały dzień. To świetna zabawa. Wyrzygałem już dwa kawałki ciastka – oświadczył. Pies polizał go po twarzy i puścił bąka, bo maluch ścisnął go z całych sił. – Gdzie są wszyscy? – zapytał Homer. – Impreza już się skończyła. Dziewczynki wróciły do domów – wyjaśnił Pisk i wstał. – Poskaczę jeszcze trochę. Chcesz poskakać ze mną? – Tak, ale najpierw powiem mamie i tacie, że wróciłem. – Dobrze. – Pisk wdrapał się na dmuchany most zwodzony. – Hooops! – zawołał i zamek znów zaczął się bujać na boki. Stół piknikowy przykrywał różowy obrus. Bukiet różowych balonów unosił się tuż nad balustradą okalającą ganek. Plastikowe łyżki i kubeczki walały się po całym podwórku, zresztą podobnie jak tekturowe korony. Gwendolyn siedziała sama przy stole, wyciągnięta na krześle, które miało przypominać tron. – Cześć – przywitał się Homer. Dziewczynka spojrzała na niego spod swoich brązowych włosów. Otaczały ją sterty podartego papieru pakownego. Na głowie miała papierową koronę. Przechyloną. – Spóźniłeś się – warknęła i założyła ręce na piersiach. – Przepraszam – odpowiedział. – Mama urządziła ci… przyjęcie w stylu księżniczki? – Możesz w to uwierzyć? – Dziewczynka opadła jeszcze niżej. –

Ona myśli, że mam osiem lat. Chciałam urodziny z motywem padliny, a dostałam księżniczki. Homer usiadł na ławce tuż obok niej. Pierścień różowego lukru i posypka w tym samym kolorze okazały się jedyną pozostałością po torcie urodzinowym. Chłopiec przesunął po nich palcem. Wyczuł truskawki. Tort musiał być całkiem niezły, ale Gwendolyn nie była truskawkowo-księżniczkową dziewczynką. – Gdzie rodzice? – Mama powiedziała, że musi się położyć. A tata rozwozi moich znajomych po domach. Homer wyrwał Psu z pyska kawałek opakowania. – Przepraszam, że impreza mnie ominęła – powiedział i zajrzał do plecaka. – Mam coś dla ciebie – dodał, odsunął papierowe talerzyki i postawił na stole niewielką paczuszkę owiniętą w piracką flagę z trupią czaszką. Dziewczynka wyprostowała się tak gwałtownie, że korona spadła jej z głowy. – Masz coś dla mnie? – Ostrożnie odpakowała prezent i jęknęła. – Co to? – To wampirzyca piekielna. Jest naprawdę stara – wyjaśnił i zaczekał na jej reakcję. Gwendolyn nadęła twarz i dźgnęła palcem wysuszone stworzonko. – Wampirzyca? – Powiedziałaś, że chcesz padlinę. – Wzruszył ramionami chłopiec. – Chociaż technicznie rzecz biorąc, nie jest to padlina. Zabił ją pirat, więc to w sumie piracina. Liczy się? – Super! – Gwendolyn złapała zwierzę dwoma palcami i uniosła, żeby lepiej mu się przyjrzeć. Na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. – Naprawdę super. To najlepszy prezent, jaki dostałam – dodała i zrobiła coś, czego dawno nie robiła. Uściskała swojego brata. – Dziękuję! – Nie ma sprawy. Dzięki, że zajęłaś się moimi obowiązkami, kiedy mnie nie było – odpowiedział. Po cichu liczył na to, że nie będzie musiał pracować za nią przez okrągły miesiąc, tak jak obiecał, ale siostra nie odezwała się.

No tak. Cała Gwendolyn. Ściągnęła za to laboratoryjny kitel z tronu. Założyła go na imprezową sukienkę. Kiedy go zapinała, spojrzała niewinnie na Homera. – Ach, zrobiłam też coś, czego być może nie powinnam zrobić – dodała i przerzuciła swoje warkocze na plecy. – Dałam jedną z tych twoich dziwnych książek dziewczynce o różowych włosach. To była książka o gadach. Znalazłam ją pod twoim łóżkiem, razem z innymi dziwnymi rzeczami. Nie jesteś na mnie zły, prawda? Ta książka nie wyglądała na ważną… – Nie jestem zły – odpowiedział Homer, uśmiechając się lekko. „Gdybyś nie dała Lorelei tej książki, skarb Rumpolda Smellera pewnie wciąż znajdowałby się na dnie oceanu”, pomyślał. – No to fajnie. Nic się nie stało. – Gwendolyn zabrała wampirzycę i ruszyła w stronę laboratorium. – Jeszcze raz dzięki! – zawołała, zanim zniknęła za drzwiami. Homer usiadł przy stole wśród resztek z imprezy w stylu księżniczki. Rozejrzał się dookoła. Kilka miesięcy temu to był cały jego świat – zielone wzgórza, stodoła z opadającym dachem, kozy, kury i psy pasterskie. Teraz miał już za sobą podróż po niebie i spacer po dnie morza. Zgromadził sporo sekretów i skarbów, a kolejne czekały na niego. Przyszłość tego mieszkającego na farmie chłopca wydawała się ciekawsza niż kiedykolwiek dotąd. – Urrr. I przyszłość basseta również wydawała się ciekawsza niż kiedykolwiek dotąd. Homer uklęknął i wyciągnął kolejny kawałek papieru pakownego z pyska Psa. – No chodź. Poszukamy w środku jakiegoś prawdziwego jedzenia – powiedział. Zwierzę zamachało ogonem. Homer wziął głęboki oddech. Ajitabh i wujek Drake mieli rację. Było coś wyjątkowego w powietrzu z farmy. Słodki aromat świeżo ściętej trawy, ziemiste nuty piachu, cierpkie tony jaskrów ogrzewających się w słońcu. A kiedy zanurzył twarz w futrze Psa,

poczuł słono-kwaśny zapach basseta. Innymi słowy czuł wokół siebie cudowne zapachy domu.

Rozdział 37 Powrót więźnia nr 90 Nikt się nie cieszył z jej powrotu. Więzienie nie zorganizowało imprezy powitalnej ani niczego w tym stylu. Dali jej po prostu nowy drelich i zaprowadzili do celi, w której poprzednio siedziała. – Zostaniesz tu na bardzo długo – powiedział strażnik i uśmiechnął się złośliwie. Potem spiął jej nogi łańcuchem na wysokości kostek, tak aby nie mogła biegać, wspinać się czy uciekać. – Naprawdę bardzo długo. Nie pozwolono jej pracować w kuchni. Nie mogła również wychodzić na boisko ani zaglądać do sali telewizyjnej. Jedynym pomieszczeniem, które miała prawo odwiedzać, była sala widzeń. Kto chciałby ją jednak zobaczyć? Na zewnątrz miała wrogów, ale nie przyjaciół. Dlatego była zaskoczona, kiedy szesnastego dnia odsiadki dowiedziała się, że ma gościa. Usiadła na krześle w sali widzeń i zaczęła stukać pantoflami w podłogę. Kto miał na tyle odwagi, żeby kazać jej czekać? Czy nie wiedział, że należy jej się szacunek? Przecież była, jest i zawsze będzie Madame la Directeur! Pochyliła się do przodu, wpatrując się w grubą szybę. W końcu drzwi po drugiej stronie otworzyły się i do sali weszła starsza kobieta. Kiedy kroczyła, poplamiona, szara spódnica i biały fartuch wydawały z siebie szurający dźwięk. Jej gumiaki piszczały na betonowej podłodze. Poprawiła plastikowy czepek i usiadła. Madame poczuła w ustach kwaśny smak. – Przyszłaś się puszyć? – zapytała. Czyścicielka nie odpowiedziała. Podrapała się jedynie po pryszczu wielkości borówki. – A może chcesz się upewnić, czy jest mi tu wygodnie? – stwierdziła sarkastycznym tonem Madame. – Może po prostu martwisz się o mnie? W końcu głos Czyścicielki popłynął z głośnika. – Przyszłam opowiedzieć ci o dzieciakach.

– O dzieciakach? – żachnęła się kobieta. – Dlaczego miałoby mnie to interesować. Gardzę nimi. Żałuję, że w ogóle się urodziły! – Pomyślałam, że pewnie chcesz wiedzieć, iż Homer Pudding został nowym prezesem L.O.S.T. – Uśmiech, choć lekki, pojawił się na ustach staruszki. – Pomyślałam, że będziesz chciała świętować jego sukces. Temperatura ciała Madame skoczyła o pięć stopni, zabarwiając jej twarz i kark na karmazynowo. Z jej nosa buchnęło rozgrzane powietrze, zupełnie jakby była smokiem. – Prezesem? – syknęła. – Prezesem? Poderwała się z krzesła. Łańcuch krępujący jej nogi zabrzęczał, gdy pochyliła się w stronę szklanej przegrody. – Siadaj! – zawołał strażnik. Madame zadrżała z furią i opuściła się na krzesło. – Prezes – szepnęła. – Dwunastoletni chłopiec na czele L.O.S.T. Dokąd zmierza ten świat? – To nie wszystko – powiedziała pogodnym głosem Czyścicielka. – Chodzi o tę dziewczynkę. Jest coś, co powinnaś wiedzieć. – Ta dziewczyna to jakiś koszmar. Przygarnęłam ją z ulicy i dałam jej pracę, a ona się przeciwstawiła. Ukradła moją… – Tu Madame zawahała się. – Ukradła twoją kryjówkę – dokończyła starsza kobieta. Madame uniosła brwi. – Nie dziw się. To chyba oczywiste, że wiem o twojej kryjówce. Płacą mi za to, żeby mieć oczy szeroko otwarte. Poza tym obserwowałam ją od dnia, w którym opuściła sierociniec. – Jak to obserwowałaś ją? Chroniłaś ją? – Nie, nie chroniłam. Moim zadaniem jest chronienie L.O.S.T. Poza tym jej nie trzeba chronić. Musi być silna i radzić sobie sama. Ja po prostu ją śledziłam. – Dlaczego mi to mówisz? To łobuziak z ulicy, nic więcej. – Ależ dużo więcej. Bardzo dużo więcej – powiedziała Czyścicielka i wstała. Podciągnęła podkolanówki i poprawiła fartuch. – Naprawdę cieszę się, że nie musiałam jej usunąć. I cieszę się, że wkrótce wstąpi w szeregi stowarzyszenia. Naszej organizacji przydadzą się jej umiejętności. Ma to przecież we krwi.

Jeszcze raz Madame zrobiła się czerwona. Wzięła krótki oddech. – We… krwi? – Tak, we krwi. Czyścicielka ruszyła w stronę wyjścia, ale odwróciła się jeszcze po to, by przekazać informację, z którą tu przyszła. Wiadomość, która będzie prześladować Madame la Directeur do końca jej dni. – Lorelei ma na nazwisko Smeller. Madame zacisnęła ręce na kolanach i z całych sił próbowała zapanować nad zaskoczeniem, które uderzyło ją niczym fortepian wyrzucony przez okno. Różowowłosy łobuz nazywał się Smeller? – Pudding i Smeller współpracujący ze sobą. Pomyśl tylko… – Uśmiechnęła się Czyścicielka. – Trudno sobie wyobrazić, jak wiele tych dwoje może osiągnąć! Potem pomachała jej i wyszła. Drzwi sali widzeń zamknęły się z trzaskiem. Krzyk więźnia nr 90 słychać było w całym Więzieniu Wodnistej Zupy. Drogi Czytelniku! Ponieważ Drake H. Pudding stanowił istotną część życia Homera, a jego rady były dla chłopca cenniejsze niż jakikolwiek skarb, zdecydowałam się umieścić w załączniku garść jego błyskotliwych mądrości. Możesz go śmiało cytować. Dzięki temu sprawisz wrażenie osoby mądrzejszej, niż wynikałoby to z twojej metryki. „Smutną prawdą dotyczącą rodzaju ludzkiego jest to, że osoby niebojące się odmienności uważa się na ogół za niespełna rozumu”. „Tylko osobom ciekawskim udaje się coś znaleźć”. „Poszukiwacz skarbów musi zacierać ślady, a noc stanowi idealną osłonę”. „Samotność jest przeznaczeniem poszukiwaczy skarbów”.

„Ostateczny test, test wytrzymałości i inteligencji, będziesz musiał zdać sam”. „Nie wszystko, co się błyszczy, jest piękne”. „Czasami mapa nie prowadzi tam, dokąd chciałbyś, żeby prowadziła”. „Nie ignoruj obiadów i przeczuć. To pierwsze pomoże twojemu ciału, drugie zaś odkryciom”. „Gdybyśmy mieli chociaż dziesiątą część determinacji mrówki, bez trudu osiągnęlibyśmy wszystko, czego chcemy. Dzięki determinacji wszystko jest możliwe”.

Podziękowania Napisałam już kilka książek. Pracując nad nimi, nauczyłam się jednego – pisanie to strasznie samotne zajęcie. Jeśli nie chce się wieść pustelniczego życia niczym Angus Macdoodle, trzeba czasami wyłączyć laptop i wyjść w świat, chociażby po dobre rady i poklepanie po plecach. I właśnie za to klepanie dziękuję mojej rodzinie – Isabelle, Walkerowi i Bobowi. Za bezcenne wskazówki, czytanie pierwszych szkiców i wsparcie w walce z wątpliwościami oraz ze złudzeniami dotyczącymi mojej wielkości dziękuję Carol Casselli, Claire Dederer i Elsie Watson, a także najnowszemu redaktorowi w ekipie, Pam Garfikel. Christine Ma złożyła mój tekst i udowodniła, że jest w swoim zawodzie prawdziwą fachurą. Dziękuję, Christine! Nie poradziłabym sobie z łaciną bez Elsy Watson, Susan Fidelman i Anny Backer. Jeśli chodzi o język szkocki, polegałam na Margaret Trent, która pochodzi z tego cudownego regionu. Dziękuję, dziękuję! Michael Bourret i Julie Scheina… Czy naprawdę muszę dziękować wam w każdej książce, jaką napiszę? Do diabła, naprawdę nie wiecie, że uważam was za niezwykłych ludzi? Wam, moi kochani czytelnicy, dziękuję za kontynuowanie ze mną tej przygody. Bez was zostałabym w mojej wyobraźni zupełnie sama. Uwielbiam listy od was i mam nadzieję, że wciąż będziecie odwiedzać mnie na mojej stronie www.suzanneselfors.com.