Towle Samantha - The Mighty Storm PL

1

THE MIGHTY STORM SAMANTHA TOWLE

Tłumaczenie nieoficjalne : szamancia

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym, łamie prawo.

2

Rozdział 1 Zadzwonił telefon, podniosłam słuchawkę, jak tylko usiadłam przy biurku, szybko łapiąc łyk mojej pierwszej porannej kawy. - Trudy Bennett - Tru, tu Vicky, rusz ten swój słodki tyłeczek i natychmiast przyjdź do mojego biura, potrzebuję zamienić z tobą słówko. - Ok, daj mi pięć minut Odłożyłam słuchawkę. Vicky jest moją szefową i właścicielką magazynu, w którym pracuję – Etiquette. Jestem dziennikarzem muzycznym. Etiquette jest…, no cóż magazynem o modzie. W pewnym sensie, jestem dziennikarzem muzycznym, pracującym na łamach czasopisma o modzie. To moja pierwsza i jedyna praca, w której piszę, jedynie taką mogłam dostać po ukończeniu studiów. Moją specjalizacją było dziennikarstwo w kierunku muzyki popularnej. To były i są dwie miłości mojego życia, muzyka i pisarstwo, w tej właśnie kolejności – więc, nie musiałam główkować, co chcę robić, kiedy patrzyłam na specjalizacje na uniwersytecie, jak tylko skończyłam college. Praca ta miała być tymczasowa, zanim nie otrzymam propozycji pisania, dla takich magazynów jak NME1 lub Rolling Stone2, ale sześć lat później nadal tu tkwiłam.

1 2

http://pl.wikipedia.org/wiki/New_Musical_Express pierwsze brytyjskie czasopismo muzyczne. http://pl.wikipedia.org/wiki/Rolling_Stone

3

Moim zadaniem w Etiquette są recenzje nowo wydanych albumów, plotki dotyczące popularnych zespołów i piosenkarzy, jak również wywiady i tego typu rzeczy. Jestem dobrym dziennikarzem, a najlepiej czuje się w środowisku muzycznym. Dorastałam w jego cieniu, ponieważ mój ojciec był muzykiem. Wpajał mi ją od dnia moich narodzin. Ta praca dla magazynu mody, nie jest do końca spełnieniem moich marzeń, ale bardzo lubię Vicky. Stałyśmy się naprawdę dobrymi przyjaciółkami. Na początku, kiedy dopiero zaczynałam, byłam jedynie felietonistką, ale Vicky, chciała zatrzymać mnie na dłużej i dzięki moim nieustannym zrzędzeniom, moja rubryka zajęła całą stronę. To był szczęśliwy dzień dla mnie. Teraz od tamtego wydarzenia mija już rok i mam już swoich stałych czytelników. Jedyny minusem mojej pracy jest to, że muszę być ciągle na bieżąco w temacie, ponieważ tego oczekują ode mnie odbiorcy. Nie za bardzo jestem za muzyką dla dziewczyn, cóż, za wyjątkiem Adele, kocham ją, ale zasadniczo bardziej interesował mnie rock, muzyka alternatywna, niezależnych wytwórni, taka nietypowa dla dziewczyn. I wszystko o czym chcę pisać w moich artykułach to zespoły rockowe, metalowe, alternatywne i całkiem nowe grupy, których nikt jeszcze nie odkrył, oprócz tych, którzy chodzą do klubów. Zespoły zasługujące na to, by je zauważyć. Dobrą rzeczą ostatnio jest to, że dużo grup rockowych wzorowało się na lżejszym brzmieniu, co zapewniało im miejsce w pierwszej czterdziestce i teraz dziewczyny, które czytały Etiquette słuchały ich, co

4

dawało mi okazję do pisania o tych zespołach. Ale nadal, było to słabsze granie, a ja chciałam opowiadać o trochę mocniejszym brzmieniu. Podsumowując, na razie, jestem zmuszona pisać o czymś lekkim do słuchania. Ale nigdy nie wiadomo, może kiedyś to się zmieni. Wyłączyłam swój komputer i wzięłam kolejny łyk kawy, którą sparzyłam sobie język wstałam i skierowałam się by przejść przez korytarz w stronę biura Vicky. Kiedy tam doszłam, drzwi u niej były otwarte, a ona rozmawiała przez telefon. Ze szczerym ogromnym uśmiechem na ustach, wskazała do mnie gestem bym weszła. Usiadłam naprzeciwko niej na krześle przy jej biurku. Vicky była zachwycająca. Przypuszczałam, że jest po czterdziestce – chociaż nigdy nie byłam w stanie się tego dowiedzieć, w jakim naprawdę była wieku – a uwierzcie mi, próbowałam. Ale w jakim by nie była wieku, wyglądała jakby miała trzydziestkę i miałam jedynie nadzieję, że ja w jej wieku, będę wyglądać tak samo dobrze jak ona. Vicky miała długie do ramion blond włosy. Przycięte równo na „boba”3. Miała fantastyczną figurę i nie do końca byłam pewna, że wszystko w niej jest prawdziwe. Ale ją kochałam. Jest rozsądna. Pełna radości. I jest fantastyczną bizneswoman i oraz dziennikarką. Kiedy zaczynała, była dziennikarzem jakiegoś magazynu. Potem spotkała swojego późniejszego męża. Był bogatym, dużo starszym od niej, biznesmenem. Ze staroświeckim podejściem do kobiet, twierdził, że nie

3

Klasyczny bob to włosy ścięte do linii brody, wycieniowane, z grzywką.

5

powinna pracować, a jej miejsce jest w domu z dziećmi. Vicky kochała go i poświęciła dla niego karierę zawodową. Wzięli ślub, ale wtedy okazało się, że nie może mieć dzieci. Przez to ich małżeństwo, nie było do końca udane. Ona była młodą żoną, a on nałogowym kłamcą. Umarł dziesięć lat temu na atak serca, a Vicky stała się bardzo bogatą kobietą. Jego interes nadal się kręci. Nie dużo wiem o nim, ma to coś wspólnego z zakupem firm, tak mi się wydaje, nie jestem pewna i myślę, że Vicky również nic nie wie na ten temat. Firma miała zarząd i dyrektora generalnego, więc kiedy jej mąż umarł zdecydowała trzymać się od jego interesu z daleka i zamiast tego, wzięła część swoich pieniędzy, które jej zostawił i wróciła do swojej pierwszej miłości, czasopism, wtedy rozpoczęła działalność wydając Etiquette, która jest niezbyt wysoko cenionym, małym magazynem, wydawanym raz w miesiącu, o nakładzie 500.00

egzemplarzy. Magazyn był jedynie na poziomie opłacalności.

Vicky nie miała dużo pracy w czasopiśmie, robiła to z miłości i z potrzeby zajęcia się czymś. Jest zdeterminowana, żeby osiągnąć sukces, więc ponieważ dała mi szansę, kiedy nikt inny tego nie zrobił i dlatego, że w jakiejś części ją kochałam, byłam zdecydowana jej pomóc, tak żeby jej sen stał się rzeczywistością. Jest błyskotliwą, energiczną kobietą, której zdarzyły się w życiu same nieszczęścia, więc zasługiwała na drugą szansę. Sukces tego magazynu na pewno by ją uszczęśliwił. I nigdy nie wiadomo, może pewnego dnia, kiedy czasopismo bardziej się rozwinie, pozwoliłaby mi przygotowywać dodatek o tematyce muzycznym w jej magazynie.

6

Czasami warto, jest pomarzyć, czyż nie tak? Po skończeniu rozmowy, odłożyła słuchawkę i uśmiechnęła się do mnie, jej duże piwne oczy ożywiły się i natychmiast zrozumiałam, że coś jest na rzeczy. - Co ? – zapytałam, z podejrzliwością. - Jake Wethers – powiedziała, niemal nucąc jego imię. Serce mi zamarło, po czym wypuściłam lekkie westchnienie. Jake Wethers, jeden z największych na świecie gwiazd rocka, lider niezaprzeczalnie najlepszego zespołu rockowego The Mighty Storm, który także, bardzo dawno temu był moim najlepszym przyjacielem. Kiedy dorastaliśmy, mieszkaliśmy po sąsiedzku. Chodziliśmy razem do szkoły, poza tym wszystko robiliśmy razem, dopóki nie przeniósł się z rodziną do Ameryki, kiedy mieliśmy po czternaście lat. Był też niewątpliwie jedyną miłością mojego życia, nie żeby o tym wiedział, oczywiście że, nie, ale byłam zrozpaczona kiedy wyjechał. Nie mam nawet pojedynczego wspomnienia z dzieciństwa, w którym by nie uczestniczył. Kiedy wyjechał ze swoją rodziną, aby przeprowadzić się tysiące mil dalej, przyrzekliśmy sobie, że pozostaniemy w kontakcie. Ale to było dwanaście lat temu, kiedy nie było Internetu, ani komórek dla dzieci. Te rzeczy były całkowicie zarezerwowane dla dorosłych, biorąc pod uwagę jakimi pieniędzmi dysponowała moja rodzina lub rodzina Jake. Pisaliśmy do siebie i kilka razy zadzwoniliśmy, ale z czasem przestał dzwonić, a listy przychodziły coraz rzadziej, aż w końcu wcale. Pisałam do niego, ale on nie odpowiadał, więc zrezygnowałam.

7

Przez długi czas miałam przez Jake Wethers’a złamane serce. Cóż, jeśli miałam być szczera, myślę, że tak naprawdę nigdy nie wyleczyłam się z niego i dlatego nie chciałam widzieć ani, słyszeć o Jake’u ponownie, ponieważ sześć lat temu… Byłam na drugim roku studiów, dzieląc pokój z moją, do dnia dzisiejszego, najlepszą przyjaciółką Simone, która oglądała wtedy sobotni program muzyczny, taki był wówczas wyświetlany. Leczyłam kaca, jak przez większość dni, wracając do pokoju z kuchni, mając kawę w ręku, zobaczyłam Jake’a w telewizji, wpatrującego się we mnie. Najwyraźniej wydoroślał, wyglądał nieco inaczej, ale i jednocześnie tak samo. Zakryłam rękami usta i upuściłam kubek na podłogę, kawa była wszędzie, ale nie obchodziło mnie to, stałam jak sparaliżowana, patrząc jak śpiewa ze swoim zespołem. Słyszałam o tej nowej szybko wschodzącej grupie, The Mighty Storm, ale nigdy nie słyszałam ich piosenek w radiu, ani też nie widziałam, żadnych zdjęć wspomnianego zespołu, do tego momentu. Simone

była

bardzo

zaciekawiona

tym

dlaczego

właśnie,

zabrudziłam cały pokój kawą, więc usiadłam i opowiedziałam jej moją i Jake’a historię. Potem obie pobiegłyśmy natychmiast do mojego pokoju, aby wygooglować go w komputerze. To miało sens, że Jake został wokalistą. Kochał muzykę tak samo jak ja, wiedziałam, że potrafi śpiewać, ale nigdy nie przypuszczałam, że może zostać, tak świetnym piosenkarzem. Śledziłam karierę Jake od lat. Patrząc jak wznosi się na wyżyny sławy. Ale też i obserwując jego upadki. Nadal nie był mi obojętny, to było naturalne, przecież był moim przyjacielem przez większą część mojego życia. Dzieliliśmy się wszystkim.

8

Ale już nie jestem w nim zakochana. Skończyło się to lata temu. Poza tym, tak naprawdę, co można wiedzieć o miłości, kiedy ma się te naście lat. Jednego nie zrobię na pewno, nie powiem ludziom, że znałam Jake jak dorastał. W zasadzie cenię swoją prywatność i mam wrażenie, że jeślibym powiedziała ludziom, że go dobrze znam, zabrzmiałoby to, tak jakbym się chciała tym pochwalić. I jeśli moi przyjaciele i koledzy, by się dowiedzieli, że byłam tak blisko niego, pewnie chcieliby znać szczegóły, a w przeszłości Jake były takie wydarzenia, którymi nie bardzo chciałam się dzielić, tak, więc, ze strachu, żeby nie popełnić żadnego błędu, wolałam udawać, że go nie znam i że po prostu jestem kolejną fanką zespołu TMS. Pomijając to, wiem, że zabrzmię głupio, ale powiem, że… mówienie o Jake’u, w pewien sposób spowodowałoby, że musiałabym się nim podzielić. Teraz świat miał go w posiadaniu i nie chciałam się dzielić z kimkolwiek, momentami, które przeżyliśmy, ponieważ teraz, no cóż…z tego co widziałam i czytałam w wiadomościach, Jake nie był już tą samą osobą, którą kiedyś znałam. Teraz był klasycznym przykładem gwiazdy rocka, w pełnym znaczeniu tych słów. Jedyną osobą, której kiedykolwiek o nim powiedziałam to Simone, no i oczywiście moja mama i tata, też znali Jake’a, ach i…hmm, powiedziałam jeszcze Vicky, ale to było kompletną pomyłką po pijaku. W zeszłym roku idiotycznie upiłam się w pracy, na naszym przyjęciu świątecznym i nie wiem dlaczego, alkohol sprawił, że popełniłam fatalny błąd i powiedziałam Vicky, że kiedyś znałam Jake’a. I kiedy mówię fatalny, to nie dlatego, że komuś powiedziała o mojej znajomości z nim. O, nie, a dlatego, że od kiedy dowiedziała się, że

9

byliśmy przyjaciółmi, chciała, za moimi plecami, skontaktować się z nim i przeprowadzić wywiad na wyłączność dla swojego magazynu. Czego Vicky nie brała pod uwagę to tego, że już nie przyjaźnię się z Jake’iem, od prawie dwunastu lat. Nie mogłam tak po prostu, do niego zadzwonić i zapytać o wywiad. Ale ona uważała, że mogę, i jak tylko by mnie usłyszał byłby skłonny, aby się na to zgodzić. Wiem, że, namawiała mnie tylko na to, abym spróbowała i zachęcała do tego, żebym zadzwoniła. Ale ja nie chciałam już nigdy w życiu, kontaktować się z Jake’m. Uważałam, że jeśliby chciał mnie zobaczyć znowu, sam by się ze mną skontaktował. Szczerze mówiąc, myślę, że po prostu już o mnie zapomniał. Miał dużo większe i lepsze rzeczy do roboty i mój powrót do jego życia, proszącej go o wywiad, byłby zwykłym nietaktem i trochę dziwnie bym się z tym czuła, zapewne on odczuwał to samo. Zrobiłam wszystko co w mojej mocy, aby jak najlepiej to wytłumaczyć Vicky, ale nie zadziałało, więc teraz jestem na etapie unikania jej, jak tylko wypowiada jego imię. - Ziemia do Tru, czy usłyszałaś chociaż jedno słowo, z tego co mówiłam? – Vicky pstryknęła palcami i natychmiast moja uwaga skupiła się na niej, zdałam sobie sprawę z tego, że się oderwałam od rzeczywistości. Zarumieniłam się. - Um…nie słyszałam, przepraszam. Przygryzłam dolną wargę. - Chodzi o to, że cała ta sprawa z Jake’iem…, wiem, że chcesz, abym się z nim skontaktowała, ale po prostu nie mogę 10

Podniosła palec z perfekcyjnie zrobionym manicure do góry, aby zatrzymać wypowiadane przez mnie słowa. - Cóż, jeślibyś mnie słuchała, to wiedziałabyś, że nie potrzebuję twojej pomocy, po tym wszystkim w zdobyciu wywiadu z Jake’iem Wethers’em. Uśmiechała się, tak jak dziecko, które myśli, że zobaczyło prawdziwego Świętego Mikołaja w Harrods. Cholera by mnie wzięła i te moje bujanie w obłokach. Wyprostowałam się na krześle. - C-czy ty załatwiłaś wywiad z Jake’iem? Dumnie pokiwała głową. - Jak? – nabrałam powietrza i patrzyłam oniemiała. Jake był znany z tego, że nie udzielał wywiadów. To był kolejny powód dla którego Vicky, tak zaciekle walczyła, żeby mnie namówić bym spróbowała uzyskać, chociaż jeden wywiad na wyłączność. Jake bardzo chronił swoją prywatność. Oczywiście rozmawiał o swojej muzyce, kiedy musiał to robić dla PR, ale poza tym nigdy nic nie mówił o sobie. A jego życie jest dość rozrywkowe, zastanawiałam się, jak dokładnie wygląda – czy jest bardzo publiczne, pod każdym względem – alkohol, narkotyki… kobiety. Vicky zaczęła kręcić się na swoim miejscu, a na jej twarzy pojawił się lekki grymas - Tak więc, to nieważne, jak go załatwiłam – tylko to, że to zrobiłam, a ty jedziesz przeprowadzić ten wywiad. - Co?! – prawie spadłam z krzesła.

11

- Nie bądź taka zdziwiona. Jesteś moją najlepszą dziennikarką, Tru i cóż… jedyną felietonistką muzyczną. I masz duże powiązania z Jake’m, dorastaliście razem, na miłość boską! Otworzy się przed tobą, bardziej niż przed

kimkolwiek

innym.

Mogłabyś

przeprowadzić

wywiad

na

wyłączność tutaj. - O nie – szybko potrząsnęłam głową - nie sądzę, aby był to dobry pomysł. Mogłam być dziennikarzem, ale posiadałam jeszcze jakieś zasady moralne. Nie zamierzałam wywlekać brudów Jake’a na oczach całego czasopisma, w imię uzyskania informacji. - To wspaniały pomysł i my go potrzebujemy, Tru. – zmarszczyła swoje zwykle gładkie czoło - W tym momencie sprzedajemy same bzdury, a ten wywiad z Jake’iem Wethers’em może nam dać szansę, na którą czekamy. Oh, miała rację. To może być dobre dla magazynu, nie, to mało powiedziane, to raczej będzie niesamowite dla magazynu. Wszystko co musiałam zrobić to zdobyć świetny wywiad z Jake’iem i trzymać się w tym samym czasie swoich zasad. - Jasna cholera! Czy to dzieje się naprawdę? Poważnie jadę zobaczyć znów Jake’a, po tych wszystkich latach? Ze zdenerwowania przeszedł po mnie dreszcz. Najprawdopodobniej, nawet mnie nie pamięta. Minęło dwanaście lat. - Dobrze. Wchodzę w to. - Grzeczna dziewczynka – Vicky uśmiechnęła się i klasnęła w dłonie.

12

- Kiedy i gdzie? - Jutro o 10 rano w Dorchester. - Jutro? Poczułam znów nerwowy dreszcz tylko teraz o wiele większy, który wzburzył mi krew. - Ma być tutaj w Wielkiej Brytanii tylko kilka dni. To jedyna okazja jaką mamy. - Dobrze… mam zabrać ze sobą Jima? Jim jest naszym fotografem. Pokręciła głową. - Żadnych zdjęć. Mamy wykorzystać stare zdjęcia prasowe. Idziesz tam sama, ślicznotko. Cholera. Miałam nadzieję, że będę miała obstawę. Przełknęłam gulę z nerwów, która podeszła mi do gardła i kiwnęłam głową. - Dobra. - Nie denerwuj się tak, wszystko pójdzie jak należy, Tru. Ach, a tu masz ich ostatnią płytę będzie ci potrzeba do napisania recenzji. Wyjęła i położyła płytę CD na swoim biurku, spoglądając w dół i czytając – Creed…ehh – szepnęła świadomie - … w każdym razie posłuchaj jej przed wywiadem i pamiętaj nie ma jej jeszcze na rynku, więc- Mam jej strzec za cenę własnego życia. Wzięłam od niej CD i zaczęłam wychodzić.

13

- Przypuszczam, że będzie zachwycony, kiedy cię znów zobaczy – zawołała za mną. Spojrzałam na nią zza ramienia, skierowałam twarz w jej stronę i pokazałam jej język. Uśmiechnęła się - Chociaż, może nie z taką miną jak ta, z tego raczej nie byłby zadowolony. Uśmiechnęłam się i wtedy razem z moją nową płytą Mighty Storm i ciężkim zadaniem do wykonania, wyszłam z jej biura. Usiadłam na krześle, przy swoim biurku i patrzyłam na CD w moich dłoniach. W porządku, tak więc jutro o 10 rano, zobaczę Jake’a pierwszy raz od ponad dwunastu lat. Jake Wathers, mężczyzna, którego kochałam jak był chłopcem. Jake’a

Wethers’a

pożądanego

mężczyznę

największą na

świecie,

gwiazdę który

rocka,

jutro

najbardziej

będzie

siedział

naprzeciwko mnie udzielając mi wywiadu, a ja nie miałam zielonego pojęcia, o co go zapytać. Włożyłam album Jake’a do swojego Maca i założyłam słuchawki, później włączyłam i muzyka popłynęła do moich uszu. Wyciągnęłam ulotkę informacyjną płyty i zaczęłam czytać wykaz utworów. Później przeszłam do ostatniej strony, żeby zobaczyć dedykacje. Była tam jedna osoba, której nazwisko znałam, niewątpliwie, ktoś komu ten album był również poświęcony. Osoba, która współtworzyła tą płytę i której nazwę ten album zawdzięczał – Jonny Creed. Jonny był najlepszym przyjacielem Jake, gitarzystą prowadzącym w TMS i jego partnerem w biznesie, zginął w wypadku samochodowym coś 14

ponad rok temu. Samochód staranował bariery i spadł z urwiska w L.A. niedaleko miejsca gdzie mieszkał. Widziałam to w wiadomościach, następnego dnia po tym co się stało. Jego samochód był całkowicie zmiażdżony. Nie miał nawet szans przeżyć. Nie było świadków wypadku i zaraz po sekcji zwłok, zostało ujawnione, że Jonny był pod wpływem alkoholu i narkotyków, których stężenie mogło powalić konia, przynajmniej tak to zostało przedstawione. Wypadek wydarzył się późno w nocy i policja stwierdziła, że Jonny mógł usiłować ominąć jakieś zwierzę na drodze, lub może alkohol i narkotyki mogły sprawić, że zasnął za kierownicą, chociaż nie było żadnego dowodu, by to uwzględnić w śledztwie. Prasa spekulowała, że było to samobójstwo, ale ludzie z zespołu zaprzeczyli temu, oraz nie było dowodów na to, że Jonny miał depresje. Jego życie było w porządku. Był na szczycie. Miał po co żyć. Grupa źle zniosła jego śmierć. Najbardziej Jake. I jego cierpienie było opisane na stronach wszystkich magazynów na całym świecie. Jake zatracił się w piciu i narkotykach, poniósł porażkę w najgorszy możliwy sposób, kiedy osiem miesięcy później, grali pierwszy koncert po śmierci Jonny’ego na scenie w Japonii. Jake był w rozsypce. Nie mógł nawet mówić, a co dopiero śpiewać. Kiedy tłum był niezadowolony z marnego przedstawienia, zwymyślał ich. A kiedy zaczęli krzyczeć, odpiął dżinsy i nasikał na scenę. Został zatrzymany za publiczne obnażanie się. Widziałam kilka urywków w telewizji z tego co się stało. Od samego patrzenia na to serce mi się kroiło.

15

Był tak daleko ode mnie, widziałam go przez te wszystkie lata jedynie w prasie i nie widziałam już w nim Jake, którego pamiętałam i w którym byłam zakochana. Był pogrążony w smutku, który próbował zatopić w alkoholu i narkotykach. W tym momencie swojego życia stracił nad nim panowanie. To mogło zrujnować jego karierę. Na całe szczęście tak się nie stało, a jedynie spowodowało, że zdobył przez to większe uznanie i tym samym obsesje świata na jego punkcie. W końcu był gniewnym dzieckiem rocka. Jake został ukarany grzywną za zachowanie w Japonii i wydalony z tego kraju. Wkrótce rozpoczął leczenie. Spędził cztery miesiące na odtruciu, wyszedł cztery tygodnie temu i nadal był w słabej formie. Ale sądzę, że to wkrótce się zmieni, biorąc pod uwagę wywiad i nowy album grupy, który Jake i Jonny przygotowali wspólnie, aby go wypuścić i promować. Przez chwilę między fanami panował niepokój, że zespół przestanie istnieć po śmierci Jonny’ego, ale TMS jakiś miesiąc temu przekazał oświadczenie prasie zaraz, po tym jak Jake wyszedł po leczeniu, pisali w nim, że zespół był życiem i miłością Jonny’ego i tak samo ten album, który był ostatnią rzeczą w jego życiu i że jest jednym z najlepszych, ze wszystkich wydanych do tej pory. Jak również to, że jeśliby go nie wypuścili na rynek, Jonny pewnie by wrócił i skopał im tyłki za niedopilnowanie tego. I nie będę złośliwa, kiedy powiem, że ich rozumiem, ponieważ znam biznes muzyczny i dobrze wiem…że w zasadzie to zespół utrzymuje

16

wytwórnie, a Jake posiadał własną, z którą TMS podpisało umowę, jeśli można to tak nazwać kiedy jest się jej właścicielem. I to była podstawa, jeśli zespół przestałby istnieć, to i wytwórnia by upadła, a wtedy ogrom ludzi zostałby bez pracy. Wcześniej kiedy TMS tylko co zaczynali grać podpisali umowę z małą wytwórnią „Rally Records” ale jako grupa, szybko osiągnęli sukces i stali się jednym z najlepiej zarabiających zespołów rockowych, bijąc rekordy sprzedaży na całym świecie, zasadniczo stając się pewnego rodzaju fenomenem. Jake wzbogacił się także. On i grupa rozwiązali umowę z małą wytwórnią, z którą byli związani. Było wiadomo, że Jake, jest bystrym biznesmenem, jak na swój młody wiek i poważnym profesjonalistą, pomijając jego podatność na narkotyki i alkohol oraz incydent z sikaniem, do tego jeszcze dochodziła szeroko rozpowszechniona informacja, że trudno z nim pracować. Najwidoczniej, została wzięta pod uwagę wzmianka w prasie, dla której kiedyś powiedział „Kiedy jesteś doskonały, tak jak ja jestem, dajesz ludziom z siebie wszystko co najlepsze, dlaczego więc nie mogę oczekiwać tego samego w zamian” I w to mogę uwierzyć. Ponieważ to mi przypomina Jake’a, którego kiedyś znałam. Nigdy nie przebierał w słowach, albo powstrzymywał się od dzielenia swoimi przemyśleniami. Tak więc, kiedy zespół stwierdził, że jest już zbyt popularny jak dla wytwórni Rally, odeszli stamtąd, wykupując swój kontrakt. Zastanawiające, że ten fakt nigdzie nie został odnotowany. Ale co do jednego nie mam wątpliwości, że Jake mógł sobie na to pozwolić. Chodziła pogłoska, że jest wart około 300 milionów dolarów i cały czas ta kwota wzrastała, krążyła informacja, że w samym ostatnim roku zarobił 90 milionów dolarów.

17

Tak więc, kiedy rozstali się z Rally, Jake i Jonny stworzyli razem wytwórnię „TSM Records” i swój zespół związali właśnie z nią oraz podpisali umowy z innymi wschodzącymi grupami i początkującymi muzykami. Tak było, do czasu kiedy nie umarł Jonny. Kiedy zginął, połowa udziałów przeszła we władanie jego rodziców. Donoszono, że Jake ich wykupił, na ich własne życzenie, ponieważ dla nich zajmowanie się wytwórnią było zbyt bolesne, po stracie Jonny’ego. To oznaczało, że Jake w tej chwili sam kieruje TSM. I nawet w czasie odwyku, z tego co słyszałam z informacji biznesowych, prowadził nadal swoje interesy, ale nawet z mieszaniną muzyczno-biznesowych talentów Jake’a, smutne było to, że gazety nie pisały o tym co zajmowało większość jego czasu. Dla nich ważne było jego sikanie na scenie w Japonii, a do tego, tabloidy obsmarowywały go za jego picie, balowanie i kobiety. Ciężko pracował, jeszcze więcej występował. Wybierał kobiety, takie które większość ludzi traktuje jako przelotne znajomości. Umawiał się z kilkoma najpiękniejszymi kobietami świata. Aktorki, modelki, piosenkarki, lista jest długa. Ostatnio było, o tym cicho, pewnie dlatego, że był na leczeniu, ale teraz powracał, czysty i gotowy, by z powrotem zająć swoje miejsce w wiadomościach i listach przebojów. Może dlatego Vicky udało się zdobyć ten wywiad. Jake był skłonny pokazać się, ponieważ wracał do biznesu. Jeśli cokolwiek od czasu incydentu w Japonii mogło jeszcze przyczynić się do wzrostu i tak, zadziwiającej, popularności Jake i TSM. Fani kochają jego dzikie zachowanie. Mężczyźni chcieli być takimi jak on, kobiety chciały się z nim przespać… najwięcej było takich, które chciały oswoić nieposkromnionego Jake’a Wethers’a.

18

Dzięki temu, co Jake zrobił w jedną noc w Japonii, przypieczętował tym samym swoją pozycje jako gwiazdy rocka, ludzie zawsze wiedzieli, że był uzdolniony, dzięki temu zaszedł tak wysoko w rankingach muzycznych w wieku dwudziestu sześciu lat. To było czyste szaleństwo, opuścił Wielką Brytanię, kiedy miał czternaście lat, a cztery lata później jego zespół podpisał swój pierwszy kontrakt. W wieku dwudziestu lat osiągnął już spory sukces. Co za szybka kariera, Zastanawiałam się, że jeśli był w stanie osiągnąć to wszystko w przeciągu zaledwie dziewięciu lat w przemyśle muzycznym, to tylko można wyobrazić sobie kim będzie i co będzie robił za dwadzieścia lat, ale wszystko to była tylko jedna strona, nie zwracając uwagę na sławę i pieniądze, nadal patrząc na zdjęcia widziałam w nim, mojego starego najlepszego przyjaciela, Jake’a Wethers’a. Chłopaka z którym zwykle oglądałam filmy i chodziłam na pizzę. Kolegę, który pomógł mi pochować Fudge, mojego ulubionego królika, który zdechł. I siedział ze mną cały dzień trzymając mnie za rękę, kiedy opłakiwałam jego stratę. To było tak dawno temu, tyle czasu żyliśmy oddzielnie, kiedy nasze życie przybrało tak różne oblicza. Czy będziemy mieli sobie coś do powiedzenia? Czy będziemy w stanie rozmawiać o czymkolwiek? Czy chociaż mnie pamięta? Mój telefon zaczął dzwonić, przerywając moje myśli. Wyciągnęłam słuchawki z uszu i odebrałam go. - Trudy Benett. - Hej ślicznotko. Moje serce trochę zmiękło. To mój bardzo miły i uroczy blond włosy i niebieskooki, mądry chłopak, Will.

19

Jestem z Will’em już od dwóch lat. Spotkałam go na uniwersytecie, ale wtedy niczego między nami nie było. Po ukończeniu studiów, nie widziałam go do czasu kiedy dwa lata temu wpadłam na niego na spotkaniu z Simone. I od tego czasu byliśmy razem. - Hej. - Nadal jesteśmy umówieni na kolację dzisiaj wieczorem? - Pewnie, że tak – uśmiechnęłam się. - Wspaniale, w takim razie wpadnę po ciebie o siódmej. - W takim razie do zobaczenia. Rozłączyłam się z Will’em i wpatrywałam się w swój monitor. Otworzyłam google i szukałam zdjęć Jake’a. Kliknęłam jedno z nich, aby powiększyć i wyświetlić na monitorze. Był na nim półnagi i wyglądał niewyobrażalnie pięknie. Jake był szczupły ale umięśniony, z cudownie wąskimi biodrami. Miał czarne włosy, ogolone po bokach, dłuższe na szczycie głowy, miał na sobie wysokiej jakości i niechlujnie założone ciuchy. Sposób w jaki miał ułożone włosy na kimś innym prawdopodobnie wyglądałyby głupio, ale nie na nim. Na nim fryzura wyglądała doskonale. Kontrastowała z czarnymi włosami i oczami w kolorze oceanu. Odkąd tylko pamiętam miał odrobinę słodkich małych piegów na nosie, ale teraz w jakiś sposób sprawiały, że wyglądał cudownie, dodawało to mu jeszcze większej dzikości zbuntowanego faceta. Miał również tatuaże. Był znany z nich, tak samo jak i z muzyki, a także swoich złych wybryków. Jake miał pokrytą tatuażem całą prawą rękę, natomiast na lewej były one jedynie na przedramieniu, po wewnętrznej stronie widniały litery TMS, ale jego najbardziej widocznym tatuażem był napis znajdujący się na klatce

20

piersiowej, który rozciągał się pod szyją na wysokości ramion i przedstawiał powiedzenie. Noszę swoje blizny, ale one nie zniszczą mnie. Czasami zastanawiam się jak prawdziwe jest to zdanie. Patrząc wstecz, dokładnie nie wiedziałam, w którym momencie zdałam sobie sprawę z tego, że go kocham. Domyślam się, że od zawsze tak było. Mama zwykła mówić, że kiedy byliśmy maluchami, krążyłam wokół niego jak szczeniaczek. Jake i ja byliśmy najlepszymi przyjaciółmi – tak blisko jak tylko było to możliwe. I dobrze wiedziałam, że tylko w ten sposób mnie postrzegał i zawsze tak będzie mnie widział. Był poza moim zasięgiem. Myślę, że to najgorsza rzecz jaka mnie spotkała a, może najlepsza ze względu na fakt, jak głębokim uczuciem darzyłam Jake’a po tym jak wyjechał. Zabawnie będzie dowiedzieć się, jaki teraz ma stosunek do kobiet, w zasadzie wiedziałam, że jest rozwiązły, ale kiedy był młodszy, nigdy nie interesowały go dziewczyny. Wtedy, nie interesowało nas nic poza muzyką. Myślę, że to nas łączyło, ale nie tylko to, były też inne rzeczy. Złe rzeczy w życiu Jake’a. Jake był świetnie wyszkolony muzycznie, tak samo jak ja i to wszystko dzięki mojemu ojcu. Mój tata był gitarzystą małego zespołu rockowego w latach osiemdziesiątych, którzy nazywali się The Rifts. Razem z łyżką byłam karmiona muzyką. Jake też. Myślę, że mój ojciec traktował go jak swojego syna, którego nigdy nie miał. Moje życie trochę różniło się od tego co robiły inne dzieci w moim wieku. Kiedy ich rodzice uczyli ich śpiewać Twinkle, Twinkle, mój tata uczył mnie piosenki (I Can’t Get No) Satisfaction.

21

Dorastałam słuchając takich zespołów jak The Rolling Stones, Dire Straits, The Doors, Johnny Cash, Fleetwood Mac i The Eagles to tylko kilka z nich. Moja mama próbowała ograniczać to i wprowadzać równowagę i jestem jej za to wdzięczna, ale mój tata żyje i oddycha muzyką. Miał ogromny wpływ na moje życie i nigdy nie miała szansy się przez to przebić. Oczywiście kocham moją mamę, ale ojca absolutnie ubóstwiam. Tak więc z powodu mojej inności, mnóstwo osób uwierzyło, że nie pasuję do jakichkolwiek dzieci w szkole, tak samo jak i Jake. Mieliśmy swój świat i kiedy wyjechał, pozostawałam wyrzutkiem jeszcze przez długi czas. Mój tata nauczył mnie grać na pianinie, próbował ze mną grania na gitarze, ale nie mogłam tego załapać. Jake z drugiej strony miał wrodzony talent do grania na gitarze. Kiedy miał siedem lat mój tata dał mu swoją pierwszą gitarę elektryczną. Zawsze mówił, że Jake urodził się po to by być muzykiem, tak więc myślę, że nie był zdziwiony, kiedy Jake zaczął odnosić sukcesy tak jak on. Mój ojciec był dumny z jego kariery. Powtarzał mi, że powinnam się z nim skontaktować, ale ignorowałam go, więc teraz nie ma mowy, że zadzwonię do mojego ojca i powiem, że mam zamiar się z nim jutro spotkać. Najprawdopodobniej chciałby pojechać ze mną do niego. Na pewno to będzie idiotyczne spotkać Jake’a po takim długim czasie. Zamknęłam poprzednie zdjęcie i otworzyłam nowe, z przybliżeniem jego twarzy. Patrzyłam na to zdjęcie, mój wzrok szukał blizny idącej wzdłuż podbródka, ale nie była widoczna, nie tak bardzo jak kiedyś, może była teraz ukryta pod makijażem scenicznym. 22

Wiedziałam bardzo dużo o nim, jak nikt inny. Znałam tą część jego życia z przeszłości, którą próbował ukryć przed światem. Wtedy pewna myśl wpadła mi do głowy. Może on nie chce mnie widzieć. Może chciał zostawić przeszłość i tamto życie za sobą i dlatego nie chciał się ze mną kontaktować. Może ja, i to miejsce przypominało mu czas, o którym chciał zapomnieć. Jake miał dość trudny okres dorastania, kiedy jego ojciec Paul poszedł do więzienia miał dziewięć lat. Susie matka Jake’a, ponownie wyszła za mąż, kilka lat po tym, za uroczego faceta, który miał na imię Dale. Był architektem, którego przeniesiono z Nowego Jorku,

żeby

poprowadził

projekt

budowy

osiedla

czynszowego

Manchester, gdzie mieszkaliśmy. I kiedy Jake miał czternaście lat, Dale dostał i przyjął awans, który wiązał się z powrotem do biura w Nowym Jorku. Sześć tygodni później Jake wyjechał. I zostawił mnie ze złamanym sercem. Westchnęłam i zamknęłam google i Jake znikł z ekranu. Zmusiłam się, aby otworzyć nowy dokument Worda i spisać pytania na jutro, zanim pójdę na kolację dziś wieczorem z Will’em. Na pewno nie pójdę przeprowadzić wywiadu nieprzygotowana. Zwłaszcza, że było to spotkanie z moim najlepszym przyjacielem i dawną miłością mojego życia.

23

Rozdział 2 Wróciłam z pracy do domu, jakoś udało mi się przygotować zestaw nadających się pytań do wywiadu jutro z Jake’iem, rzuciłam swoją torebkę na ławę, a kurtkę na kanapę i potrząsając nogami zrzuciłam buty. Simon była w kuchni. Dzielimy ze sobą skromne mieszkanie z dwoma sypialniami na parterze w bloku, który znajduje się na Camdenie. W wynajęciu tego mieszkania pomógł nam kuzyn Simone, który jest właścicielem biura nieruchomości. Wynajęcie tego mieszkania to był korzystny dla nas układ, jak każdy pomiędzy Markiem i Simone. Normalnie nie byłoby nas stać na coś takiego. Poszłam w stronę, skąd dochodził odgłos czajnika. - Napijesz się – zapytała Simone, trzymając w ręku słoik z kawą. - Z przyjemnością, dzięki. Sięgnęłam herbatniki z szafki. Wtedy, wzięłam swoją kawę od Simone i trzymając w drugim ręku ciasteczka podążyłam za jej plecami do naszego małego salonu. Usiadłam obok niej na sofie, kładąc pomiędzy nami herbatniki. - Jak ci minął dzień – zapytałam, chrupiąc ciastko. To był mój wstęp, aby opowiedzieć jej o Jake’u. Jak ci minął dzień Simone?...Pytasz o mój? No więc, jutro rano wybieram się zrobić wywiad z Jake’iem Wethers’em – a potem będzie odgłos wrzasków Simone, no i może trochę też moich. - Dobrze – uśmiechała się, zaczesując kosmyk swoich blond włosów za ucho. 24

- A tak naprawdę, świetnie - odwróciła się twarzą do mnie, siadając z nogami pod tyłkiem - Mamy zlecenie na Penners’a. - Tak? - Tak! A potem Daniel wezwał mnie do biura, żeby mi powiedzieć, że mianowali mnie na kierownika działu marketingu. - O mój Boże ! – wrzeszczałam. - Wiem! – krzyczała do mnie. - To wspaniale, Simone! Tak, się cieszę! I jestem z ciebie taka dumna! – uściskałam ją, próbując nie rozlać na nią swojej kawy. Simone pracuje dla firmy reklamowej. Pracowała nad zdobyciem zlecenia Penners’a od niepamiętnych czasów, więc zdawałam sobie sprawę jak wiele to dla niej znaczyło. Kochała swoją pracę, i właśnie udowodniła, że jest w niej całkiem niezła. Jest również olśniewająco piękna i nie ma żadnej wątpliwości jak to działa na mężczyzn. Z jej cudowną niewinnością, długimi blond włosami i dużymi okrągłymi niebieskimi oczami oraz jasną karnację skóry. Jest słodka, dobra i tak cudowna, że chciałoby się ją schrupać. - Powinnyśmy to uczcić dzisiaj wieczorem. Byłam zachwycona, tym pomysłem w miarę pojawiających się wiadomości, o których rozmawiałyśmy. - Miałam zjeść kolacje z Willem ale odwołam ją. Możemy się ubrać i iść na drinki do Mandarin… - Nie – zaprzeczyła machnięciem ręki. - Nie możesz odwołać spotkania z Willem.

25

- Mogę i zrobię to4 – Zaczęłam się śmiać ze swojego własnego żartu. - Ale z ciebie świr – Szturchnęła stopą moją nogę. - Gdybym nim nie była, to nie byłoby mnie tutaj. Uśmiechnęłam się. - A tego bym nie chciała. - Posłuchaj, on zrozumie, Will jest bardzo wyrozumiałą osobą Ugryzłam kolejny kawałek ciasteczka, które pokruszyło się i wylądowało na mojej koszulce. Strząsnęłam okruchy - Dzisiejsze spotkanie to nic wielkiego, mieliśmy tylko zjeść kolację. Naprawdę, ty i ja powinnyśmy wyjść i świętować – zaraz zadzwonię do Willa. Szczerze mówiąc, chętnie się napiję dziś wieczorem, ponieważ moje nerwy są w strzępach z uwagi na wywiad z Jake’iem, a Simone jest świetnym kompanem do picia. - Jesteś tego pewna? - Całkowicie – uśmiechnęłam się. - To jeśli jesteś zdecydowana, no to dawaj. Odłożyłam swoją kawę, wychyliłam się do swojej torby i sięgnęłam po telefon. Miałam wiadomość przychodzącą od Vicky Powodzenia jutro, kochana. Kiedy skończysz z Jake’iem, przyjdź prosto do mojego biura, chcę wiedzieć WSZYSTKO ze szczegółami ;)

Mrugająca buźka, Chryste, zabrzmiało to tak jakby to miała być cholerna randka. Jak tylko o tym pomyślałam, dostałam białej gorączki. 4

I can, and I will – przypuszczam, że to jest takie powiedzenie, coś na podobieostwo naszego nie chcem ale musze ,

26

Jezu, Tru ogarnij się. A. Jake jest poza twoim zasięgiem i zawsze tak było. B. Zasadniczo to tylko wywiad. C. Mam uroczego chłopaka, który ma na imię Will. Tego, do którego właśnie muszę zadzwonić, żeby odwołać kolację. Z powrotem oparłam się o sofę i wybrałam numer Will’a. - Hej, kochanie – zaszczebiotał w telefonie. - Coś się stało? - Nic się nie stało…tylko zastanawiam się, czy będziesz bardzo zły, jeśli odwołam nasze dzisiejsze spotkanie? Właśnie się dowiedziałam, że dzisiaj Simone zdobyła zlecenie poważnego klienta nad którym pracowała od miesięcy, a poza tym została kierownikiem działu marketingu! Tak, więc, pomyślałam, że powinnyśmy to uczcić. - Oczywiście, nie ma sprawy. Wyjdźcie, zabawcie się. I pogratuluj Simone ode mnie. Przełożymy to na jutrzejszy wieczór, skarbie? - Jasne. - Kocham cię. - Ja też Cię kocham. Rozłączyłam się, kładąc swój telefon na stole. - Wskakuj w swoje najlepsze ciuchy – powiedziałam, uśmiechając się wprost do Simone. - Ponieważ Ty i ja dzisiaj świętujemy. Wzięłam

szybki

prysznic,

umyłam

włosy.

Wysuszyłam

i

wygładziłam je prostownicą.

27

Moje włosy są ciemne, grube i naturalnie pofalowane…dosyć niesforne. Zajmuje mi to dużo czasu, aby wyprostować i rozciągnąć każdy lok. Moje dziko kręcone włosy odziedziczyłam po mojej mamie. Jest Portorykanką. A mój ojciec jest Anglikiem. I nie, zanim zapytacie, czy wyglądam jak J-Lo5. Chociaż bym chciała, no może za wyjątkiem mojego tyłka, mój jest równie wielki jak jej. Moja mama i mój tata spotkali się podczas jego tournée po Ameryce wraz z zespołem The Rifts. Mama była na pierwszym roku uniwersytetu. Przeprowadziła się do San Francisco z Puerto Rico, żeby pójść na studia. To była duża zmiana dla niej i jej rodziny i pierwsza tak poważna decyzja w jej życiu. Mój tata występował tam i to była miłość od pierwszego wejrzenia. Spędzili ze sobą razem cztery dni w ciągu tygodnia, kiedy mój tata był w San Franscisco. Później zostawił ją aby dokończyć tournée, ale pozostali w kontakcie. Po sześciu tygodniach później, moja mama, dowiedziała się, że jest w ciąży ze mną. Miała wtedy jedynie dziewiętnaście lat, a mój ojciec dwadzieścia trzy i całą przyszłość przed sobą. Tata wrócił do San Francisco, aby mogli razem podjąć decyzję. Mówili, że nigdy

nie

rozważali pozbycia się mnie, ale za to jedno z nich musiało z czegoś zrezygnować. Jedno z dwóch albo mój tata z występów, albo moja mama z uniwersytetu. Moja mama zdecydowała. Powiedziała ojcu, że bycie matką to teraz najważniejsza rzecz w jej życiu, ponieważ swoją matkę straciła jak była bardzo młoda. Kiedy powiadomiła o tym swojego ojca, przeszła z nim prawdziwą batalię. On dał jej ultimatum. Ja i mój tata albo wraca do rodziny skąd przybyła. Mama wybrała nas. 5

Oczywiście Jennifer Lopez 

28



Oni się jej wyparli. Cała jej rodzina urwała z nią kontakt, więc zostawiła za sobą San Francisco, a z nim swoje marzenia i podążyła w trasę z moim tatą i jego zespołem. Próbowali pracować nad tym, żeby to działało, ale dziecko w trasie było sprawą po prostu niemożliwą do przyjęcia, więc mój tata postanowił opuścić zespół. Wrócili do Anglii, do Manchesteru skąd pochodził i wtedy się pobrali. Przez pierwsze dwa lata mojego życia wszyscy mieszkaliśmy razem z moją babcią i dziadkiem w ich domu, zanim mamę i tatę było stać na ich własne mieszkanie i to właśnie wtedy przeprowadziliśmy się w miejsce gdzie obok nas mieszkał Jake. Czasami wydawało mi się, że zrujnowałam mojemu ojcu szansę na osiągnięcie czegoś ważnego w życiu, a mamie odebrałam możliwość rozpoczęcia kariery zawodowej. Ale oni nie pozwalali mi ani razu tak myśleć i pewnie byliby źli na mnie, że tak to przedstawiam. W większości czułam się tak z powodu mojego ojca, po prostu wiedziałam, jak bardzo kochał muzykę i jak trudno było mu z niej zrezygnować. Pomalowałam rzęsy tuszem, i położyłam trochę złotego cienia na powieki, który ładnie się komponował z moimi brązowymi oczami, do tego

umalowałam

usta

błyszczykiem

na

jasno

różowy

Zdecydowałam się na długą czarną sukienkę i srebrne szpilki

kolor. oraz

torebkę kopertówkę, w którą włożyłam pieniądze i błyszczyk. Ostatni raz spojrzałam w lustro. Nieźle, Tru. Bez szału, ale nieźle. Spotkałam Simone w przedpokoju. - Wyglądasz nieziemsko – powiedziałam. Włożyła na siebie krótka jasno niebieską sukienkę bombkę. Zakręciła biodrami - Nieziemsko i seksownie. 29

- I ty mnie nazywasz świrem – pokręciłam głową, śmiejąc się do niej. - Masz swoje klucze? Pomachała nimi w powietrzu. - W porządku, więc chodźmy. Simon zamknęła na klucz drzwi i ruszyłyśmy w mrok, zmierzając do naszego lokalnego miejsca spotkań, pubu przez wszystkich znanego jako Mandarin. Było w nim zaskakująco tłoczno jak na czwartkowy wieczór. Zamówiłyśmy dzban Margarity i zasiadłyśmy przy pierwszym wolnym stoliku. Nalałam drinki do szklanek i unosząc swoją powiedziałam. - Za moją cudowną i bardzo mądrą przyjaciółkę, życzę ci abyś podbiła swoją firmę w jeden dzień. Chichocząc, stuknęła szklanką o moją. Wzięłam łyk Margarity. Alkohol popłynął mi przez gardło. To właśnie było mi potrzebne. - Więc, jak tam sprawy się mają w czasopiśmie? – zapytała Simone. Parsknęłam śmiechem. No to zaczynamy… - Mam, umm…jutro wywiad z Jake’iem Wethers’em. Otworzyła usta w kształcie litery O, ze zdziwienia. - No, dokładnie – przytaknęłam. Wtedy wrzasnęła, przyciągając na siebie kilka spojrzeń. - Przepraszam – powiedziała zakłopotana. Zaczęłam się z niej śmiać

30

- No dobrze – powiedziała uciszając się i wachlując twarz - Masz jakieś wyjątkowe usprawiedliwienie, że mówisz mi o tym dopiero teraz? - Twój awans. Który właśnie oblewamy. Nie chciałam mówić o Jake’u, żeby tego nie zepsuć. - Umm…- dała mi głupie spojrzenie. - Jeśli chodzi o Jake’a Wethersa, może mi psuć awans, każdego dnia - skierowała swój wzrok na mnie, przewróciłam oczami - więc, jak to się stało, że masz z nim wywiad? Zgaduję, że sama tego nie załatwiłaś. - Vicky to zrobiła. - Jak do cholery jej się to udało? Czy użyła twojego nazwiska by go dostać? Jej słowa utkwiły mi w myślach. Potrząsnęłam głową. - Nie powiedziała mi jak, ale wątpię. Nawet jakby użyła mojego nazwiska, nie ma szans, żeby w ten sposób uzyskała wywiad z Jake’iem. Simone zrobiła minę, taką jak zwykle robiła, kiedy była mowa o Jake’u i kiedy zazwyczaj zapewniałam ją, że na dzień dzisiejszy nie ma on na mnie żadnego wpływu. Nie, żebym o nim ciągle wspominała, albo cokolwiek innego. - Założę się, że będzie zachwycony jak cię zobaczy. Czy on wie, że to ty przeprowadzisz ten wywiad? Czy wie? - Nie jestem tego pewna – wzruszyłam ramionami - Jego ludzie znają moje imię i nazwisko, ale ich najprawdopodobniej nie obchodzi kto będzie przeprowadzał wywiad z nim… i na pewno nie będzie zachwycony

31

Simone, nie widzieliśmy się przez dwanaście lat. Z całą pewnością zapomniał wszystko co dotyczy mnie. - Taaa, jasne – powiedziała, biorąc następny łyk swojego drinka Bo wszyscy zapominamy o swojej pierwszej miłości. - Nie byłam jego pierwszą miłością! – krzyknęłam. - Byłaś jedynie śliczną dziewczyną mieszkającą obok – wzruszyła ramionami - Pewnie, że byłaś jego pierwszą miłością. Pokręciłam głową, patrząc na nią rozpaczliwie. - Daj spokój – powiedziała, uśmiechając się, podniosła do góry swoją szklankę z drinkiem - Na to wygląda, że są jednak dwa powody do świętowania.

32

Rozdział 3 O Boże. Co ja sobie myślałam, pijąc na umór wczorajszej nocy? To nie był najlepszy pomysł. Nie to, że zazwyczaj mam lepsze. Byłam taka, zdenerwowana tym, że zobaczę dzisiaj Jake’a. Im dłużej rozmawiałam o tym z Simone, tym bardziej musiałam się napić. Kiedy jeszcze do tego powiedziała mi, że prawdopodobnie Jake spodziewa się mnie, ponieważ gwiazdy rocka zawsze są informowane o tym kto przeprowadza z nimi wywiad i po tym co powiedziała miałam tam po prostu iść, wiedząc o tym, że będzie to naprawdę dla mnie bardzo krępująca i niezręczna sytuacja… więc, przez to piłam, coraz więcej i więcej, aby zdusić w sobie panikę. Piłyśmy Śpiewałyśmy

praktycznie Journey

tylko

drinki

(Don’t Stop

serwowane

Believing)

w

Mandarin.

jako karaoke

z

podzielonymi partiami Glee6 i o 2 w nocy zwinęłyśmy się do domu. Pozostało mi 6 godzin snu. Jestem na poważnym kacu i właśnie teraz jadę metrem, czując się jakbym za chwilę miała rzygnąć. Z jednej strony za sprawą kaca… a z drugiej z nerwów. Kiedy w końcu wyszłam z metra na rogu Hyde Park, zahaczyłam o Starbucks7 i kupiłam latte, wzięłam łyka, modląc się, aby oczyściła moją nieco skołowaną jeszcze głowę, dopóki nie dojdę na piechotę do The Dorchester, gdzie Jake się zatrzymał. Im bliżej byłam hotelu, tym coraz bardziej zaczynałam się denerwować, mój żołądek zaczął skręcać się w panice.

6 7

Piosenka załączona w pliku muzyka do książki  Sied restauracji popularnej w Ameryce serwującej kawę.

33

Nie, przestań Tru. Jesteś poważną dziennikarką, a to jest tylko zwykły wywiad. Robiłaś to już przedtem. To nie ma znaczenia, kim on jest, ani że kiedyś go kochałaś. I nadal kochasz. Wcale nie. Cudownie, teraz będę się kłóciła sama ze sobą. Mój telefon odezwał się w torebce dźwiękiem przychodzącego sms. To od Simone, wyszła do pracy zanim ja zaledwie zwlekłam się z łóżka. Nie miałam zielonego pojęcia jak ona to zrobiła. Przeczytałam wiadomość. Oddychaj. Będzie dobrze. Zanim się obejrzysz, będziesz tą historię opowiadać swoim dzieciom . Zadzwoń do mnie, jak tylko skończysz. Kocham Cię x

Włożyłam telefon z powrotem do torebki, podniosłam wzrok i zobaczyłam The Dorchester8. Wyrzuciłam pusty kubek po kawie do najbliższego kosza na śmieci, zdjęłam swój cienki płaszcz i wepchnęłam go do mojej dużej torby. Miałam na sobie czarną rozkloszowaną krótką spódniczkę, a do tego luźny szary t-shirt obwiązany w pasie i moje ulubione szare zamszowe botki do kostki na wysokim obcasie. Niezbyt krzykliwie i nie za swobodnie, czułam się w tym po prostu wygodnie. Cała ja. A w tej chwili bardzo potrzebowałam tego by czuć się dobrze. Patrzyłam na budynek hotelu. Ok., dam radę. Wzięłam głęboki oddech i ruszyłam w stronę drzwi. Konsjerż otworzył je dla mnie i nagle znalazłam się w luksusowym holu. 8

http://www.dorchestercollection.com/en/london/the-dorchester

33

Od razu poczułam się tam nieswojo. Może powinnam była się ubrać bardziej elegancko, ale tak właśnie zawsze ubierałam się do pracy, kiedy przeprowadzałam jakikolwiek wywiad ze sławnymi ludźmi, chociaż nigdy nie przeprowadzałam go z kimś tak znanym jak Jake, ani z żadnym, nie bawiłam się w buziaki, kiedy miałam pięć lat. O Boże. Zaraz się chyba zesram ze strachu. Totalnie nad sobą nie panuję. Nerwowo wygładziłam rękami spódniczkę. Nie, dam radę, potrafię to zrobić. Podniosłam wysoko głowę i ruszyłam do recepcji. Kobieta w recepcji była bardzo atrakcyjna, tak zadbanego wizerunku nigdy chyba nie będę w stanie osiągnąć. Spojrzała na mnie. - Cześć – powiedziałam, starając się okazać pewność siebie, której mi brakowało - Nazywam się Trudy Bennett i jestem umówiona, żeby zobaczyć się z Jake’iem Wethers’em. Uśmiechnęła się do mnie. To nie dzieje się naprawdę. - Jasne. I pewnie, on również na ciebie czeka. Acha. W porządku. Suka najprawdopodobniej pomyślała, że jestem groupie9. Sięgnęłam do mojej torby i wyciągnęłam legitymacje służbową i położyłam jej na ladzie. - Jestem dziennikarką. Pracuję dla magazynu Etiquette i jestem tutaj, żeby przeprowadzić wywiad z Jake’iem Wethers’em.

9

Inaczej fanka, ale moim zdaniem groupie tu bardziej pasuję , ponieważ to coś w rodzaju obsesji na punkcie jakiejś gwiazdy, a fani nie zawsze są obsesyjni , no chyba że się myle…

34

Spojrzała na mnie jeszcze raz, zwęziła oczy, podniosła słuchawkę telefonu i wykręciła numer. - Dzień dobry. Jest tutaj w recepcji Trudy Bennett i chce się zobaczyć z Panem Wethers’em… dobrze… tak, oczywiście. Odłożyła słuchawkę. - Proszę iść do windy i jechać w górę na ostatnie piętro gdzie są apartamenty Roof Suites, tam jeden z pracowników pana Wathers’a spotka się z tobą. Wzięłam swoją przepustkę i odeszłam od niej bez podziękowania. To pozbawi ją złudzeń co do moich dobrych manier, ona też mnie źle potraktowała. Po prostu nie rozumiem takich nadętych suk jak ona. Czy ja wyglądam jak groupie? Boże, mam nadzieję, że nie. Zatrzymałam się w drodze do windy i przejrzałam się w lustrze. Moje włosy lekko się skręciły od porannego wilgotnego powietrza. Próbowałam je wygładzić ręką jak tylko zobaczyłam je w odbiciu. Wcale nie uważam, że wyglądam jak groupie. Raczej wyglądam jak najbardziej profesjonalna dziennikarka, w mojej…

um… czarnej

spódniczce, która jest teraz trochę zbyt krótka – czy zawsze taka była, czy moja dupa się powiększyła? Jasna cholera. Wyglądam zupełnie jak groupie. Nie pamiętam, żebym rano tak wyglądała w lustrze. Najwyraźniej, patrzyłam na świat przez okulary drinków Margarity, które mówiły „Tru we wszystkim wyglądasz powalająco” No zajebiście. Nie widziałam Jake dwanaście lat i przychodzę zobaczyć się z nim wyglądając jak jakaś laska groupie, w desperacko krótkiej spódnicy. 35

Świetny pomysł, Tru. Żeby tak się upić, na dzień przed spotkaniem Jake’iem i wylądować tutaj w takim stroju. Skazana na los wizerunku groupie. Stałam przy windzie, wciskając guzik. Za kilka minut stanę z nim twarzą w twarz. Nie mogłam powstrzymać rąk, aby się nie trzęsły. Drzwi windy otworzyły się. Było w niej pusto, więc do niej weszłam i moją wciąż drżącą ręką nacisnęłam guzik, żeby zawiozła mnie na najwyższe piętro, gdzie znajdowały się apartamenty Roof Suites10. W windzie stukałam stopą w podłogę, splotłam ze sobą palce i liczyłam piętra. Im wyżej byłam tym mój żołądek coraz bardziej się skręcał. Winda w końcu dotarła do ostatniego piętra, zatrzymała się płynnie a drzwi otworzyły się. Za nimi stał olbrzymi facet z dokładnie ogoloną głową do tego miał z metr dziewięćdziesiąt wzrostu i chyba tyle samo szerokości. - Pani Bennett? – powiedział, tak niskim głosem jakiego jeszcze nigdy nie słyszałam. - Tak – mój ton zabrzmiał niczym pisk. Uśmiechnął się do mnie. Trochę się rozluźniłam. - Jestem Dave, szef ekipy ochrony. Proszę za mną. Jake miał ekipę ochrony? Rany! Jasne, że miał.

10

http://www.dorchestercollection.com/en/london/the-dorchester/hotel-suites-rooms - a tu te pokoje , swoją drogą chętnie bym się w takim zatrzymała 

36



Szłam zaraz za Davem. Nie widziałam żadnych osób dookoła. Pokoje muszą być tu ogromne, minęliśmy do tej pory w tym korytarzu tylko jedne drzwi, a już od jakiegoś czasu idziemy. Zastanawiałam się, czy Jake wynajął całe piętro tylko dla siebie i swoich ludzi, żeby się tu zatrzymać. Doszliśmy do drzwi na końcu korytarza i Dave zapukał głośno tylko jeden raz i przesunął się na bok, żeby stanąć przy ścianie, zostawiając mnie samą naprzeciwko drzwi. Natychmiast poczułam się zakłopotana. Twarz zaczęła mnie palić z niepokoju i nerwów. A co jeśli Jake naprawdę mnie nie pamięta i wtedy cała sytuacja stanie się jedynie krępująca i straszna. Dokładnie teraz, podjęłam decyzję, żeby nie mówić o naszym wspólnym dzieciństwie, ani o tym, że w ogóle się znaliśmy i go pamiętam. Poczekam, aż on coś najpierw powie, a potem przyjmę to chłodno i z gracją. A jeśli nic nie powie na nasz temat, bo nie pamięta mnie, wtedy w porządku, nie zamierzam wyglądać jak idiotka wyjaśniając mu kim jestem. Albo i nie. Nieważne. Ja nie zamierzam niczego pierwsza mówić. Drzwi się otworzyły i stanął przede mną elegancko ubrany mężczyzna w markowym garniturze i najbardziej lśniących butach jakie kiedykolwiek widziałam i do cholery był przystojny. - Pani Bennett, witam, Jestem Stuart, osobisty asystent Jake’a. Miło panią poznać.

37

Obdarzył mnie ciepłym uśmiechem i podał mi rękę, aby się przywitać. Moje policzki zapłonęły czerwienią. Prześliczny i przyjaźnie nastawiony, zazwyczaj asystenci nie są mili dla dziennikarzy i nie wyglądają tak dobrze. Wzięłam jego dłoń i potrząsnęłam nią w najbardziej profesjonalny znany mi sposób coś w stylu „Jestem bardzo poważnym dziennikarzem”. Mam tylko nadzieję, że nie zauważy jak bardzo trzęsie mi się ręka. Kolejny raz uśmiechnął się do mnie, jego oczy zmarszczyły się lekko w kącikach. Taa, wyczuł, że jestem zdenerwowana. - Jake jest w salonie i czeka na panią, proszę pójść za mną – ruchem ręki kazał mi podążyć za nim. - Szłam za Stuartem korytarzem, drzwi magicznie zamykały się za mną, zgaduję, że to był Dave. Stuart skręcił tuż za rogiem, ja podążyłam zaraz za nim i wtedy znalazłam się w wielkim pokoju dziennym, stanęłam, kiedy zobaczyłam naprzeciwko mnie Jake’a. Serce wyskoczyło mi z piersi, przeskoczyło przez pokój i buch uderzyło prosto w niego. Czułam się zagubiona. Mój wzrok spotkał się z jego i ujrzałam w nich… błyskawiczne rozpoznanie. Pamiętał mnie. Poczułam ulgę, w moim roztrzęsionym wnętrzu, w którym jakby małe małpki, bujały się na końcówkach moich nerwów niczym na drzewach.

38

Był ubrany w dopasowane czarne dżinsy i czarną koszulkę z dekoltem w kształcie litery V, a włosy miał ułożone w sposób stanowiący jego znak rozpoznawczy. I wyglądał po prostu wyjątkowo. Stuart przesunął się lekko w bok, żebym mogła trochę dalej wejść do pokoju do którego wchodziłam na bardzo chwiejnych nogach. Żałowałam, że nie włożyłam płaskich obcasów. Oczy Jake’a ciągle były skupione na mnie. Wydaje mi się, że wyglądał na nieco oszołomionego i nie wiedziałam czy to dobrze wróży czy źle. - Tru? Jego głos brzmiał tak samo jak kiedyś, jedynie był niższy, zdecydowanie męski i miał akcent teraz bardziej amerykański niż angielski, ale wciąż w jakimś stopniu był taki, jakiego go zapamiętałam. Widziałam jak mówił w telewizji, ale słyszeć go tutaj, jak mówił do mnieto był po prostu Jake - Jake którego znałam. - Trudy Bennett? – powtórzył. - Moja Trudy Bennett? Jego Trudy Bennett? Moje serce zaczęło walić jak oszalałe i chwilę to trwało zanim powrócił mi normalny rytm w piersi. Dzięki Bogu, że tego nie słyszał. Zrobił krok w moim kierunku. - Kurde, to naprawdę ty. Pokiwałam głową. - Tak, to naprawdę ja.

39

Zabrzmiałam jak jego echo, tylko dlatego, że nie wiedziałam co jeszcze mogłabym powiedzieć. Wcześniej nie miałam pewności, dlaczego byłam przerażona i zdenerwowana, że go zobaczę. Zastanawiałam się, że to może przez to kim teraz jest, jego pozycję. Patrząc na niego tu i teraz, wiedziałam czego tak naprawdę się bałam. Obawiałam się, że go zobaczę znowu po tylu latach i to sprawi, że moje stare uczucia odżyją i widząc go, wyglądającego tak jak teraz. Po prostu wiedziałam, że mam kompletnie i totalnie przesrane, ponieważ znów byłam czternastoletnią Trudy.

40

Rozdział 4 - Jasna cholera – zawołał Jake, a jego usta, wygięły się w rozbrajającym uśmiechu, jak tylko podszedł jeszcze o krok bliżej mnie. - Kiedy Stuart powiedział imię i nazwisko dziennikarza mającego przeprowadzić ze mną wywiad i że to Trudy Bennett, pomyślałem tylko – nie może być za wiele Trudy Bennett w Wielkiej Brytanii? – no, wiesz prawdopodobnie trochę jest, ale – śmiał się. Zadziwiające, ale brzmiał jakby był nieco zdenerwowany. - Ale, wtedy pomyślałem, że to byłby niesamowity zbieg okoliczności, gdybyś to była ty … i kurde… jesteś tutaj. - Jestem – ciągle odpowiadałam echem, brzmiąc jak jakaś beznadziejna pieprzona papuga. Podszedł do mnie. Każdym krokiem, którym się zbliżał sprawiał, że moje serce chciało wyskoczyć mi z piersi. Zatrzymał się naprzeciwko zaledwie kilka centymetrów ode mnie. Cholera, z bliska jest jeszcze przystojniejszy. I do tego dużo wyższy, niż zapamiętałam, ale kiedy go ostatnio widziałam, miał czternaście lat. Wyglądał o niebo lepiej niż w telewizji. Wow, naprawdę wydoroślał. Pachniał czymś w rodzaju mieszanki papierosów, płynu po goleniu i mięty. To był zaskakująco kuszący zapach i robił ze mną mnóstwo zabawnych rzeczy. - Minęło, ile – jedenaście lat? – powiedział teraz znacznie ciszej. - Dwanaście – powiedziałam i przełknęłam ślinę. - Dwanaście. Jezu, taaa, racja – Przeczesał dłonią włosy.

41

- Wyglądasz inaczej… ale, tak samo – no wiesz – wzruszył ramionami. - Wiem – uśmiechnęłam się. - Ty też wyglądasz inaczej. Wskazałam w stronę tatuaży na ramionach. Spojrzał w dół, a potem z powrotem na mnie. - Ale nadal jestem taki sam – wskazał palcem na piegi na swoim nosie. Byłam zaskoczona, ile razy swędziały mnie palce, żeby go dotknąć, ale cofnęłam rękę. Potarł ręką po nosie. - Taaa, nie mogę się ich pozbyć. - Zawsze je lubiłam. - Jasne, lubiłaś też Troskliwe Misie 11, Tru. Zarumieniłam się. Nie mogę uwierzyć, że o tym pamiętał. To po prostu szaleństwo, że on, Jake Wethers, nadzwyczajny bóg rocka, pamięta, że lubiłam Troskliwe Misie, jak byłam mała. - Pamiętasz to, hę? – wyszeptałam, a moje policzki płonęły. - Pamiętam sporo – diabolicznie uśmiechnął się do mnie. - Chodź usiądziemy. Złapał mnie za rękę. Począwszy od ramienia przeszył mnie prąd. Jego ręka była szorstka w dotyku, a skóra na palcach stwardniała. Najprawdopodobniej było to spowodowane długotrwałym graniem na gitarze. 11

Film animowany dla dzieci .

42

Zaprowadził mnie do luksusowej kanapy, po czym usiadł puszczając moją dłoń. Natychmiast poczułam chłód na mojej ręce. Kurczowo trzymając się swojej torby, usiadłam obok niego. Odwrócił się w moim kierunku i położył jedną stopę na udzie, wtedy zauważyłam, że jego stopy są gołe. Poważnie, ja nie wiem, co takiego, ma w sobie facet w dżinsach z gołymi stopami, co sprawia, że jest tak niesamowicie seksowny? Zdjęłam torbę z ramienia i położyłam ją na podłodze. - Chcesz coś do picia? – zapytał. Przesunęłam się tak, żeby spojrzeć mu w twarz, jego oczy już się we mnie wpatrywały. Zarumieniłam się, kiedy tak na mnie patrzył. - Z przyjemnością napiję się wody, dziękuje. Aktualnie wolałabym, żeby to była nierozcieńczona niczym wódka, tak by uspokoić moje rozszalałe nerwy i kaca, który na pewno zaraz by zniknął. Ale jest dziesiąta rano, a Jake jest tylko co po odwyku. - Woda? Jesteś pewna, że nie chcesz soku pomarańczowego lub czegoś innego? Pokręciłam głową. - Woda, będzie w sam raz. - Stuart! – krzyknął Jake, sprawiając, że lekko podskoczyłam. Po kilku sekundach w drzwiach po prawej stronie od nas pojawił się Stuart. Czyżby czekał pod drzwiami albo coś innego? W zasadzie teraz dopiero zaczęłam zastanawiać się nad tym, że nie widziałam w ogóle, żeby wyszedł. Facet jest wyjątkowo dyskretny.

43

- Czy możesz przynieść Tru szklankę wody, a ja poproszę sok pomarańczowy – powiedział do niego Jake. Tru. Uwielbiam jak brzmi jego głos kiedy wymawia moje imię, sprawia, że robi mi się ciepło i kręci mi się w głowie. Stuart kiwnął głową, uśmiechnął się do mnie i znów zniknął. Kątem oka widziałam jak stopa Jake podryguje. Miałam ochotę wyciągnąć rękę i położyć na jego nodze, aby ją zatrzymać, ale oczywiście nie zrobiłam tego. - Trochę to pokręcone, co? – wyszeptał. - Hmm, trochę tak – wykrzywiłam usta w lekkim uśmiechu. W

tej

chwili,

raczej

myślałam

o

tym

jako

czymś…

nieprawdopodobnym, przekraczające wszystkie moje oczekiwania. Zapadła pomiędzy nami cisza. Wow, dwanaście lat minęło, a ja mam tylko tyle do powiedzenia, no pięknie? To dziwne, ale najwyraźniej nie udawało mi się znaleźć nic co mogłabym

powiedzieć,

a miałam

wczoraj wszystko tak

dobrze

zaplanowane. Przy nim totalnie poległam, a on radził sobie świetnie w rozmowie o tym co robił. Ale on był bardziej otwarty na ludzi niż ja. Dzięki temu osiągnął taki sukces, jak sądzę. Nie pomijając jego zdolności śpiewania i oczywiście wyglądu. Był cudowny, piękna twarz, styl, budowa ciała… - Więc, jak sobie radzisz? – zapytał mnie. - Dobrze. Świetnie. Jestem teraz dziennikarzem muzycznym, ale to już wiesz… - przerwałam. 44

- Zawsze dobrze pisałaś – powiedział. - Tak? Nawet nie wiedziałam, że tak myślał. - No, te wszystkie historie, które wymyślałaś, jak byłaś mała, zmuszając mnie to tego, abym siedział i słuchał kiedy mi je czytałaś – zachichotał, a oczy zaświeciły się mu na samo wspomnienie o tym. Poczułam, że moja twarz pokrywa się czerwienią. - O Boże – zajęczałam ze wstydu - To było takie głupie. Zaśmiał się znów, tym razem głośniej. - Miałaś pięć lat, Tru. Myślę, że możemy ci to wybaczyć - przeczesał ręką włosy - i oczywiście od zawsze kochałaś muzykę, więc to ma sens, że połączyłaś te dwie rzeczy w swojej pracy – dodał. Nagle poczułam jak serce mi zmiękło i ogarnęło mnie ciepło. Pamiętał dużo więcej niż się tego spodziewałam. - Nadal grasz na pianinie? – zapytał. - Nie. Przestałam – Przestałam, kiedy wyjechałeś - Po prostu, um, nie gram już od dłuższego czasu. Wyszłam z wprawy, wiesz jak to jest. W zasadzie to raczej nie wiesz. – gestem wskazałam na gitarę opartą o ścianę. Uśmiechnął się. Stuart pojawił się znów, tym razem z naszymi napojami. - Dziękuje – powiedziałam kiedy podał mi moją szklankę z wodą. - Czy coś jeszcze? – Stuart zapytał Jake’a. Jake spojrzał na mnie. Pokręciłam głową. - Nie, to na razie wszystko, dzięki. 45

Stuart zamknął drzwi, kiedy wychodził. Zostawiając mnie i Jake’a znowu sam na sam. Ukradkiem zerknęłam na niego, kiedy pił swój sok. To było takie dziwne, był Jake’iem, ale i równocześnie nie był Jake’iem. I nie wiem zupełnie czemu, czułam się skrępowana ale i również było mi dobrze w jego towarzystwie. To było jedno z najbardziej pomieszanych uczuć w moim życiu. Wzięłam łyk wody. Jej chłód przyniósł mi orzeźwienie. - No cóż, zapytałabym jak ty sobie radzisz, ale… - gestem otoczyłam luksusowy pokój w hotelu, zanim postawiłam szklankę z wodą na stoliku stojącym naprzeciwko nas. - No tak – zaśmiał się. Zabrzmiało to trochę jakby było wymuszone. Zauważyłam, że potarł bliznę na swoim podbródku - Jest w porządku – uśmiechając się, wzruszył ramionami i pochylił się aby odstawić na stolik swój sok. Patrzyłam jak jego mięśnie na ramieniu napinają się od tego ruchu. Nie usiadł z powrotem, oparł ręce na udach i patrzył przed siebie. Wydawał się teraz nieco zakłopotany, a ja natychmiast pożałowałam swoich słów. Jak mogłam być taka głupia? Niedawno wyszedł z odwyku. Jego najlepszy przyjaciel umarł niecały rok temu. Oczywiście, że nie było dobrze. Wątpię w to, że wszystkie pieniądze i najładniejszy pokój w hotelu na całym świecie mogły sprawić, że byłby teraz szczęśliwy. Nie mogłam być bardziej nieczuła nawet jeślibym się starała. Założę się, że myśli teraz o mnie, jako o kompletnej idiotce. - Śledziłam twoją karierę muzyczną – powiedziałam wyraźnie, ale zbyt głośno, tylko dlatego, że chciałam mieć coś lepszego do powiedzenia. - Naprawdę? – odwrócił się do mnie i spojrzał ze zdziwieniem.

46

- Oczywiście – uśmiechnęłam się - Muzyka to moja praca. Spuścił wzrok, wiedziałam, że znów go uraziłam - Ale to nie jedyny powód – szybko dodałam - Chciałam wiedzieć jak się miewasz i obserwować twoje osiągnięcia. Byłam bardzo dumna, patrząc na ciebie w telewizji i czytając artykuły o twojej muzyce i kiedy otworzyłeś własną wytwórnię – To było coś, Wow… no i oczywiście mam wszystkie twoje albumy, które są naprawdę niesamowite, ale paplałam. Boże błagam, niech ktoś mnie powstrzyma. Spojrzał na mnie znów, ale tym razem trochę inaczej. - Dlaczego się za mną nie skontaktowałaś, Tru? Jego pytanie mną wstrząsnęło. Patrzyłam na niego zmieszana. Dlaczego się z nim nie skontaktowałam? To on przestał do mnie dzwonić. Pisać. Ignorował moje listy. I nie wiedziałam co się z nim stało, dopóki nie stał się sławny i to nie tak, że nie mogłam być blisko niego kiedy tylko bym chciała. Mam na myśli, że oczywiście, że chciałam, ale po prostu nie mogłam. - Um… - zrobiło mi się sucho w ustach - Nie jest się z tobą łatwo skontaktować – Panie Sławna Gwiazdo Rocka – próbowałam, aby zabrzmiało to zabawnie, ale nawet sama słyszałam załamanie w swoim głosie. - Tak to właśnie ja. Jeden z najbardziej niedostępnych osób na planecie – spojrzał na mnie z powagą. Czyżbym go czymś wkurzyła? Teraz poczułam się totalnie źle, jeśli ktoś miałby być wściekły to powinnam być ja. To on nie chciał kontaktu ze mną. Nagle poczułam w stosunku do niego przypływ niezrozumiałego gniewu i miałam chęć na niego wrzasnąć. Chciałam wiedzieć dlaczego to on nigdy nie skontaktował 47

się ze mną. Co byłoby znacznie łatwiejsze dla niego. To on nie utrzymał kontaktu, nie ja, tak więc to on powinien pierwszy się odezwać. Chciałam wiedzieć dlaczego zniknął z powierzchni planety i nie dawał znaku życia dopóki nie pojawił się w moim telewizorze, ale nie zapytałam o żadną z tych rzeczy. Strach nie pozwolił mi się odezwać. Mam maksymalnie jeszcze pół godziny z nim i ostatnią rzeczą jest zmarnowanie tego czasu na kłócenie się co wydarzyło się dwanaście lat temu, lub spieprzyć ten wywiad – który jest zdecydowanie bardzo ważny dla Vicky i

jej

magazynu. Jake wyjął paczkę papierosów ze spodni i jeden wyciągnął. Włożył go do ust, wziął zapalniczkę i zatrzymał się. - Palisz? – zapytał z papierosem w ustach. - Nie. - To dobrze – odpowiedział. Hipokryta, pomyślałam. - Masz coś przeciwko, że zapale? - Nie. Zapalił papierosa, rzucając paczkę i zapalniczkę na stolik, głęboko się zaciągając. Obserwowałam, jak dym unosi się z jego ust i wydmuchiwany faluje w powietrzu. Miał naprawdę ponętne usta. W mojej torbie odezwał się telefon z sygnałem przychodzącego sms. Cholera zapomniałam go wyciszyć. To bardzo nieprofesjonalne w trakcie wywiadu. Oczy Jake skierowały się na moją torbę. - Przepraszam – wymamrotałam. Wyjęłam telefon i wyciszyłam go To najprawdopodobniej moja szefowa - Raczej nie. To Will pyta jak mi leci dzień i że tęskni za mną, nie mogąc doczekać się, aby zobaczyć mnie dziś wieczorem. Jest naprawdę kochany.

48

- Adele? – Jake uśmiechnął się, wnioskując z muzyki lecącej z mojego telefonu. - Lubię ją – odparłam w odpowiedzi. - O, ja też – pokiwał głową - Jest miłą dziewczyną. Tak tylko się zastanawiałem, bo z tego co pamiętam, powinienem usłyszeć Stones’ów grających na twoim telefonie. - Taa, no cóż trochę się zmieniłam od czasu kiedy mnie znałeś. Powiedziałam to trochę za ostro niż chciałam. Unikając jego wzroku, wyłączyłam telefon, wrzuciłam go do torby i wyciągnęłam z niej mój notes i długopis, gotowa by rozpocząć swój wywiad. Miałam ze sobą dyktafon, ale teraz potrzebowałam czegoś by się skoncentrować, coś co zajęłoby moje ręce i pisanie wydawało się najlepszym wyjściem, poza tym wszystkie moje pytania były właśnie w nim. Kiedy spojrzałam w górę wzrok Jake’a był skierowany na mój notatnik. Później podniósł spojrzenie by spotkać się z moim. Przez moment wydawało mi się, że wygląda na rozczarowanego. -

No

dobrze,

powinnam

rozpocząć

już

swój

wywiad

–

przypuszczam, że jesteś dość zajęty, a ja nie mam zamiaru zawracać ci głowy dłużej niż to będzie konieczne. - Nie zawracasz mi głowy – jego ton był oschły. Wziął długi wdech dymu z papierosa - I nie jestem zajęty dzisiaj. Nie mam żadnych planów. - O, po mnie nie masz już innych wywiadów? Przebłysk uśmiechu przeszedł przez jego twarz. - No cóż, miałem kilka… ale kazałem odwołać. - Nie! Nie rób tego z mojego powodu – wybuchłam.

49

Wiedziałam jak trudno musiało być tym dziennikarzom, aby umówić się z nim na rozmowę. Najwyraźniej nieźle musiało kosztować Vicky zdobycie tego wywiadu, dużo więcej niż wywnioskowałam z jej wczorajszego zachowania, ale podobała mi się myśl, że mógł to zrobić z mojego powodu. Nawet bardzo. Jego twarz spochmurniała, ponaglając mnie do dodania - Nie miałam na myśli tego, że nie cieszę się ze spotkania z tobą, oczywiście, że tak i z radością wspominam nasze stare czasy, ale nie chcę by inni stracili tak świetną okazję przeze mnie. - Świetną okazję? – uśmiechnął się głupio. Wzruszyłam ramionami. - Och, dobrze wiesz co mam na myśli. - Zrozum Tru - Odwrócił się do mnie całym ciałem - Nie widziałem cię od dwunastu lat. Ostatnią rzeczą o której chce teraz rozmawiać to sprawy zawodowe z kimkolwiek. Chcę wiedzieć o tobie wszystko – co robiłaś od ostatniego razu, kiedy cię widziałem - Patrzył na mnie z zaciekawieniem. Jego niebieskie oczy natarczywie się we mnie wpatrywały. Przeszył mnie dreszcz. - Niewiele – wzruszyłam ramionami i spojrzałam w dół. - Jestem pewien, że było tego znacznie więcej niż „niewiele” – jego ton zabrzmiał dość pewnie. Wydawał się dużo pewniejszy siebie, niż był kiedyś. Ale to zrozumiałe, wtedy był nastolatkiem. Teraz jest mężczyzną. Bardzo bogatym i bardzo sławnym mężczyzną. Natychmiast poczułam się onieśmielona całą tą sytuacją. - Co robiłam po twoim wyjeździe z Manchesteru? – wzruszyłam ramionami, spoglądając na niego.

50

- Żyłam swoim zwykłym życiem, skończyłam szkołę – mój głos zabrzmiał trochę gorzko, co mnie samą zdziwiło. - Jak było? – jego twarz pozostała niewzruszona, a jego oczy nadal mnie zachęcały. - W szkole? Jak to w szkole. Byłam trochę samotna po tym jak wyjechałeś, ale jakoś przez to przebrnęłam. To była aluzja, która miała w nim wzbudzić poczucie winy. Ale nawet jeśli tak było, nie pokazał tego po sobie. W dalszym ciągu uporczywie się we mnie wpatrywał i zaczynało mnie skręcać pod ciężarem jego spojrzenia. - Nadal widujesz kogoś ze szkoły? Zaczesałam włosy za ucho. - Nie, kilku ludzi mam w kontaktach na Facebooku, ale nic więcej. A ty? – zapytałam. Zawsze się zastanawiałam czy utrzymywał kontakt z kimś jeszcze, nie to, że miał oprócz mnie jeszcze jakiś przyjaciół, po tym jak nie chciał mieć ze mną nic do czynienia. Zaśmiał się. - Nie. A co robiłaś po szkole? - Przeprowadziłam się tutaj i poszłam na studia. Zdobyłam tytuł dziennikarza. A później otrzymałam pracę w Etiquette, w magazynie dla którego pracuję do tej pory. - Fajnie – powiedział, zaciągając się papierosem - Nie jesteś zamężna – wypowiadał te słowa jednocześnie wypuszczając dym z siebie i zerkając na moją lewą rękę. - Nie. 51

- Chłopak? – kolejny raz się zaciągnął, a później pochylił się i zgasił papierosa w popielniczce. Serce mi zamarło. Nie wiem dlaczego, ale nagle poczułam, że wcale nie chcę wspominać mu o Will’u. - Tak – powiedziałam powoli. - Mieszkacie razem? - Nie. To były dość osobiste pytania i nieco wścibskie. Dlaczego właściwie mnie o to pyta? - Mieszkam z moją przyjaciółką Simone w Camden. Jego twarz nadal była niewzruszona. - Jak długo jesteś z tym chłopakiem? - Ma na imię Will i jesteśmy ze sobą od dwóch lat. - A z czego Will się utrzymuje? Dlaczego tak nagle zainteresował się Will’em? - Jest bankierem inwestycyjnym. - Mądry facet Nie mogłam wyczytać w głosie Jake, czy kpił z niego czy też nie. - Tak jest – pokiwałam głową - Jest bardzo mądry – na studiach był najlepszy w klasie, a teraz szybko awansuje w swojej pracy. Nie wiem czemu, ale nagle poczułam palącą potrzebę trochę podrażnić się z nim, mówiąc jaki to Will jest wspaniały. Widząc Jake’a jako bogatą mega gwiazdę, nie chciałam zostawać w tyle, mimo to, że wszystkim czym mogłam się pochwalić, był Will. Jake wyciągnął następnego papierosa z paczki i zapalił go. 52

Wow, sporo pali. Zawinęłam palce wokół krawędzi mojego notatnika. Nagle atmosfera między nami uległa zmianie i nie bardzo wiedziałam w jakim kierunku podążała. Chciałam tylko stamtąd uciec. Zakończyć wywiad, żebym mogła wyjść. To nie był Jake jakiego pamiętałam, ani Jake z listów. W tej chwili nie byłam pewna kim jest osoba, która siedzi koło mnie. Odczepiłam długopis ze swojego notatnika i otworzyłam na stronie gdzie były przygotowane pytania do niego. - Miło się z tobą gawędzi Jake, ale ja naprawdę muszę zrobić ten wywiad – przede wszystkim, jeśli mam zamiar utrzymać swoją pracę – usiłowałam utrzymywać profesjonalny ton głosu, dodając do wypowiedzi odpowiedni uśmiech. Nie dlatego, że Vicky kiedykolwiek miałaby zamiar za coś takiego mnie wylać, cóż przynajmniej miałam taką nadzieję i nie powinnam dawać jej powodów rozważania tego. - Nie zostaniesz zwolniona. - Brzmisz tak, jakbyś był tego pewny – wymusiłam na sobie lekki uśmiech. - Bo jestem. Znów zaciągnął się papierosem, wpatrując się we mnie. - Wszystko w porządku? – zapytał - Wydajesz się trochę spięta. Wciąż jest tak samo bezpośredni jak kiedyś. To oczywiście się nie zmieniło. - Wszystko gra, wcale nie jestem spięta.

53

A właśnie, że jestem. Do tego nieco przerażona tobą i twoimi pokręconymi pytaniami i jeśli mam być szczera, do tego stopnia zdenerwowana, że mam ochotę już iść. - Ja po prostu muszę - Wykonać swoją pracę – dokończył za mnie. - No dobrze, proszę bardzo, zapytaj mnie o cokolwiek. Jestem do twojej dyspozycji przez następne trzydzieści minut – spojrzał na swój drogi zegarek i usiadł wygodnie na kanapie, kładąc jedne ramię na oparciu i uśmiechnął się do mnie. Z uśmiechem, za którym coś się kryło. Był taki trochę przekorny. Wcale nie odczułam z tego powodu ulgi, ani trochę. To Sprawiło, że jeszcze bardziej poczułam się nerwowa. Włożyłam końcówkę długopisu do ust. I patrzyłam na pierwsze pytanie, ale teraz wydawało mi się strasznie głupie i poczułam się zakłopotana. Przeprowadziłam już tyle wywiadów, ale szczerze mogę powiedzieć, że ten jest najtrudniejszy z nich wszystkich. Być może dlatego, że… tak dobrze go znam. Wiedziałam, że ciągle mnie obserwuje, czułam to i gorączkę, która uderzyła mi właśnie do głowy. Sięgnęłam po szklankę ze stołu, wzięłam łyk wody i odstawiłam ją z powrotem, robiąc to, nawet na niego nie spojrzałam, potem zaczęłam mówić. - Mówią, że jesteś perfekcjonistą, jeśli chodzi o swoją pracę – twoją muzykę i z uwagi na to, jesteś… czasami, trudny we współpracy. Czy zgadzasz się z tym? Uważasz się za perfekcjonistę?

54

Właściwie to pytanie było na czwartym miejscu mojej listy, ale postanowiłam zadać je jako pierwsze, aby go nieco wkurzyć. Byłam teraz właśnie w takim nastroju. Spojrzałam na niego i zobaczyłam lekki uśmiech na jego ustach. Wyglądał zachwycająco. Przez chwilę zastanawiałam się, jakich pytań się po mnie spodziewał. - Ludzie nie pracują ze mną, Tru, oni pracują dla mnie. Liczą się jedynie chłopaki z zespołu, a oni nie narzekają na sposób w jaki z nimi postępuję - Wow, nie za dużo arogancji? Chociaż to całkiem seksowne. Cholera. - A odpowiedź na twoje pytanie – dalej kontynuował - Chcę, aby moja muzyka i działalność wytwórni była na wysokim poziomie, jak to tylko możliwe. I w tej chwili tak właśnie jest i zamierzam w dalszym ciągu utrzymywać ten stan, więc tak, jeśli będę musiał kilku osobom z tego powodu zmiażdżyć jaja i jeśli miałbym samodzielnie prowadzić wytwórnię wykonując w niej najgorszą robotę, jako „perfekcjonista” – zacytował – by utrzymać mój zespół i moją wytwórnie na szczycie, więc tak, możesz nazwać mnie tak, bywało, że zwracali się do mnie dużo gorzej. Uśmiechnął się. I to przeszyło mnie do kości. Musiałam zacisnąć razem kolana, aby przestać się trząść. Zapisałam szybko to co ostatnio powiedział i przełknęłam ślinę. - W ogólnym odczuciu i z tego co mówią wszyscy, album „Creed” w tej chwili jest najlepszą ze wszystkich twoich dotychczasowych płyt, czy zgadzasz się z tą opinią? - A ty? Hm? 55

- Ja? - Tak. Zakładam, że słuchałaś już tego albumu. Sprawdza mnie. - Oczywiście, że słuchałam… i … tak, zgadzam się z ogólną opinią na jego temat. Uważam, że sporo piosenek ma nieco lżejsze brzmienie niż utwory z wcześniejszych twoich płyt. Zwłaszcza „Damned” i „Sooner”. Ha, przełknij to! - Dobrze. I to właśnie wskazuje, że ten album, zaczyna być należycie przyjmowany. Uśmiechnął się, a ja poczułam się trochę zagubiona. Co? Ok. Ogarnij się Tru. - A więc, powiedz mi – co byś robił, gdybyś nie rozmawiał teraz ze mną? - Miałbym miłą pogawędkę, że swoim starym przyjacielem. Och. - Um… - zająknęłam się, znów totalnie zaskoczona - Jasne… więc, minął już jakiś czas od ostatniego twojego tournée, czy zamierzasz powrócić w trasę i znów występować na żywo? Pochylił się do przodu, bliżej mnie. Miałam ochotę cofnąć się, ale nie zrobiłam nic, zamiast tego skrzyżowałam nogi przed sobą, czując, że w jakiś sposób ochroni mnie to przed jakąkolwiek jego odpowiedzią lub pytaniem którym najprawdopodobniej znów spróbuje mnie zaskoczyć. Zawsze był bystry, kiedy byliśmy dziećmi i taki szybki, a teraz dorosły Jake jest niczym wąż w stalowym pancerzu.

56

Nie sprawiał wrażenia mężczyzny uganiającego się za kobietami, uzależnionego od alkoholu czy też od narkotyków, tak jak to opisywała prasa. A nawet nie wyglądał na kogoś, kto właśnie przeszedł odwyk niewiele ponad cztery tygodnie temu. Wydawał się mieć wszystko pod kontrolą. A może właśnie taki był na trzeźwo. Spuścił oczy na moje odsłonięte nogi i przeciągnął po nich wzrokiem do góry, po czym spojrzał na moją twarz. I w tej właśnie chwili odezwał się w nim kobieciarz. - Granie na żywo to jest to co kocham robić, to jest to po co żyje… i mam wrażenie, że ta trasa, będzie bardzo interesująca – być może nawet najbardziej interesująca ze wszystkich dotychczas. - Tak, a to dlaczego? Teraz byłam ciekawa, ponieważ myślałam, że to tournée, będzie jednym z najcięższych po tym jak Jonny umarł. Zwłaszcza, mając na uwadze to co wydarzyło się w Japonii. Przeczesał ręką swoje włosy. - Mam na myśli to, że ktoś ma dołączyć do naszej ekipy i jestem tego pewien, że ona sprawi iż pewne rzeczy będą wyglądać inaczej, bardziej interesująco… być może nawet lepiej. Ona? Może ma teraz jakąś dziewczynę, ale mówił o swojej ekipie. Jestem tego pewna, że nie łączy go nic z którymś z jego pracowników – przynajmniej aktualnie tak było. - I ta osoba, przypuszczam, że nie będzie nowym członkiem zespołu? 57

Potrząsnął głową, zaciskając usta. - Tak, więc ona będzie członkiem ekipy, organizującej trasę? - Ja organizuję trasę. - No tak oczywiście, tak więc ona… ? - Powiedzmy, że będzie naszym… PR12. No dobrze… zdecydowałam, aby nie poruszać już tego tematu, widząc, że i tak nie wyciągnę od niego więcej na temat tej tajemniczej kobiety, która miała sprawić, że jego trasa ma odnieść tym razem sukces. - Więc, powiedz mi jakie są twoje ulubione utwory na albumie i skąd czerpałeś inspirację przy ich tworzeniu? Zobaczyłam iskrę w jego oczach i wiedziałam, że poruszyłam temat który naprawdę kocha, jego muzykę, wtedy przypominał mi chłopca, którego kochałam przez te wszystkie lata. To sprawiło, że poczułam ukucie w sercu. Próbowałam siebie zmusić do skupienia, tak aby nie przegapić żadnego słowa, które mówił. Pisałam szybko, starając się wyłapać każde słowo wypowiadane przez niego z takim entuzjazmem. I tak to było przez następne trzydzieści minut. Pytanie za pytaniem. Słuchałam go widząc jak powraca coraz bardziej i bardziej do życia jak mówi jedynie o swojej muzyce; zupełnie jak mój stary Jake, którego znałam w taki właśnie sposób. To sprawiło, że za nim zatęskniłam, to było dziwne, zważając na to, że przecież siedział teraz przede mną. Zadałam wszystkie pytania dotyczące muzyki. Nie zapytałam o nic związanego ze śmiercią Jonny’ego Creeda, jak to na niego wpłynęło, ani o 12

[czytaj pi-AR lub pe-ER] skrót angielskiego: public relations czyli marketing, reklama wizerunek itp.

58

jego pobyt na odwyku, a także nie wspomniałam o jego życiu osobistym. Po prostu nie czułabym się dobrze w takiej atmosferze wywiadu i nie chciałam popsuć mu humoru, poza tym miałam wrażenie, że i tak nie udzieliłby mi odpowiedzi na żadne z tych pytań. Szczerze mówiąc byłam zdziwiona, że nie zostałam sprawdzona przez Stuarta, o co mogę, a o co nie mogę zapytać Jake’a. Zazwyczaj tak postępują sławy. Zwłaszcza, na tak wysokim poziomie jakim był Jake, ale nagle zmieniłam zdanie ponieważ Jake nie trzymał się przyjętych zasad w czymkolwiek – nawet jeśli chodzi o jakąś weryfikację pytań – chciał być po prostu sobą. Skończyłam notować ostatnią odpowiedź, zamknęłam notatnik i włożyłam go z powrotem do swojej torby. - Dziękuje – powiedziałam. - Naprawdę, dobrze cię było zobaczyć, Tru. - Ciebie również. Nagle poczułam wielką gulę w gardle i zrozumiałam, że chociaż pół godziny temu chciałam stąd uciec, teraz nie chciałam go opuszczać. Myśl o tym, że nie zobaczę go znów, powodował, że moje serce w pewien sposób wstrzymywało swoje bicie. Szaleństwo, wiem. Złapałam swoją torbę, podniosłam ją i wstałam. Jake również się podniósł i stanął obok mnie. Nie bardzo wiedziałam, co dalej zrobić. Czy podać mu rękę, może przytulić, albo co? - Czy masz ze sobą płaszcz? – zapytał. - Jest w mojej torbie – odwróciłam się do niego. Patrzył na mnie swoimi kryształowo przejrzystymi niebieskimi oczami. 59

- Jeszcze raz, dziękuje ci za wywiad. Było świetnie. - Nie musisz mi dziękować za wywiad. Jestem do twojej dyspozycji kiedy tylko tego będziesz chciała. - Trzymam cię za słowo – uśmiechnęłam się. - Nie ma sprawy – powiedział, bez śladu dobrego humoru w głosie. Poczułam się niepewnie. Włożyłam pasek od torby na ramię, trzymając ją kurczowo dla odwagi. - Jeszcze raz dziękuje ci za to, że poświęciłeś mi swój czas. – uśmiechnęłam się i ruszyłam w kierunku drzwi, czułam jakby moje nogi były z ołowiu. - Więc zamierzasz teraz wrócić do pracy? – Jake zapytał idąc zaraz za mną. - Tak. - Chcesz, żeby ktoś cię zawiózł? Mogę poprosić Stuarta, aby cię podrzucił. Poczułam się lekko zawiedziona. Przez moment pomyślałam, że sam zamierza mnie odwieźć, ale jak sądzę Jake wychodzący z auta, narobiłby nie lada zamieszania, podrzucając mnie. Najprawdopodobniej potrzebowałby całą swoją ekipę do ochrony. Nie to, że teraz widziałam tam wszystkich, którzy by kręcili się wokół niego. Był tam tylko Dave. - W porządku, dziękuje, pójdę piechotą, to niedaleko. - Jesteś tego pewna? - Tak. Wyciągnął rękę do klamki i otworzył drzwi dla mnie i zatrzymał się.

60

- Czy masz jakieś plany na dzisiejszy wieczór… ponieważ zastanawiałem się, czy nie zechciałabyś zjeść ze mną kolacji? Serce mi się zatrzymało. Dosłownie przystopowało. I nagle poczułam wielki wybuch w mojej piersi. Miałam iść dzisiaj wieczorem na kolację z Will’em, moim uroczym chłopakiem, któremu nie mogę odmówić kolejny raz. A może mogę? Jeśli teraz odmówię Jake’owi, to może być ostatni raz kiedy go widzę. Tak. Nie. Nie. Tak. Odpowiedziałam, zanim nawet, zauważyłam, że to robię. - Nie, nie mam żadnych planów na wieczór. Jestem wolna. Całkowicie wolna. Szeroko się uśmiechnął. - Świetnie. Super. To moglibyśmy luźno pogadać, bez wiszącej nad nami konieczności przeprowadzenia wywiadu. Lekko uśmiechnął się do mnie i zobaczyłam błysk kpiny w jego oczach. Jasna cholera. Kolacja z Jake’iem. Moje serce zaczęło robić fikołki w piersi. To nie jest randka. To nie jest randka. To nie jest randka. - Tak – mój głos brzmiał nieco piskliwie. Przełknęłam ślinę. - Brzmi fajnie. Uśmiechnął się znowu, tym razem objął nim nawet swoje piękne oczy. 61

- Godzina ósma ci pasuje? Nawet teraz byłoby w porządku. Jutro też, kiedykolwiek, jestem do twojej dyspozycji. - Godzina ósma będzie w porządku. - Napisz mi swój adres, przyjadę po ciebie. Wyjęłam swój notes z torby, szybko napisałam adres, wydarłam kartkę i podałam ją mu. Moje palce lekko go dotknęły kiedy dawałam mu stronę z notatnika a dłoń strzeliła prądem. Poczułam jak moja twarz znów zalewa się rumieńcem. Jake zerknął na papier w ręku, złożył go i włożył do tylnej kieszeni spodni. Otworzył drzwi dla mnie i odsunął się, żeby mnie przepuścić. W ciszy przeszliśmy przez drzwi, nigdzie nie widziałam ani Stuarta ani Dave’a. Kiedy wyszliśmy przez moment staliśmy i patrzyliśmy na siebie. Nie miałam pojęcia dlaczego, ale czułam się źle, żegnając się z nim. Jakbym nigdy nie miała zobaczyć go znowu. To było głupie, ponieważ zamierzałam się z nim spotkać dziś wieczorem. Zobaczę Jake’a dzisiaj wieczorem. Na samą myśl o tym przeszył mnie dreszcz. Wyciągnął rękę do mojej twarzy i zaczesał kosmyk włosów za moje ucho. Prawie zemdlałam, nogi mi drżały, a w brzuchu poczułam motylki. Wtedy pochylił się i pocałował mnie w policzek. Poczułam jego usta na swojej skórze, jego gorący oddech momentalnie poruszył każdą cząstkę mojego ciała, paraliżując do tego stopnia, że prawie doprowadził mnie do agonii. Kiedy się cofał uśmiechał się do mnie ciepło. - Zatem do zobaczenia wieczorem. 62

Otworzył dla mnie kolejne drzwi. - Tak, wieczorem o ósmej. O Boże, zabrzmiałam jak totalna idiotka. Potknęłam się przechodząc przez drzwi, nogi mnie zawodziły. Ściskałam swoją torbę, jak gdyby od niej zależało moje życie. - Do widzenia, Jake – powiedziałam powoli. - Do widzenia, Trudy Bennett. Zmusiłam się, aby się odwrócić i pójść w stronę korytarza. Kiedy doszłam do jego końca, odwróciłam się, ale drzwi były już zamknięte. Nacisnęłam przycisk windy, która natychmiast otworzyła się ze świstem. Trzęsąc się w windzie nacisnęłam przycisk parteru i odwróciłam się w stronę lustrzanej ściany. Idę dzisiaj na kolację z Jake’iem. Ja pierdziele.

63

Rozdział 5 Wszystko będzie dobrze. Nie, wcale i to zdecydowanie nie. Jak do cholery, mam zamiar wytłumaczyć Willowi, że kolejny wieczór z rzędu odwołuję z nim spotkanie, tym razem aby wyjść na kolację z Jake’iem Wethersem, o którym zapomniałam wspomnieć, znałam bardzo dobrze, kiedy byłam młodsza i właśnie dzisiaj przeprowadziłam z nim wywiad, o którym również nie wiedział, bo nie raczyłam mu o tym powiedzieć. Ok. weź głęboki relaksujący wdech, Tru. To nie jest, aż tak ważne. Will jest w porządku, zrozumie to. Nie powinno być z tym problemu. To tylko dwóch starych przyjaciół, którzy zjedzą kolację. Tylko, że jeden z nich przypadkowo jest największą światową gwiazdą rocka. O cholera. Konsjerż otworzył mi drzwi, wypuszczając mnie z hotelu Dorchester i skierowałam się w stronę ruchliwej ulicy. Ciepły powiew powietrza nie pomagał mi, teraz potrzebowałam eksplozji zimna. Spojrzałam na swój zegarek i zobaczyłam 11:15. Przekopując rzeczy w torbie szukałam telefonu. Zdecydowałam się, aby zadzwonić do Willa, kiedy jest w pracy i sprawdzić czy ma wolną przerwę na lunch i czy może pójść ze mną coś zjeść, wtedy będę mogła opowiedzieć mu o dzisiejszym wieczorze. - Will Chambers. Och, Kocham jego oficjalny ton głosu, którego używa w pracy. Jest taki poważny i profesjonalny. To takie urocze. - Hej, to ja. 64

- Hej, dziecinko. Brzmiał na szczęśliwego, że mnie słyszy. Nie będzie zadowolony, kiedy mu powiem, że odwołuję dzisiejszy wieczór. - Zadzwoniłam, bo chciałam się dowiedzieć czy nie spotkałbyś się ze mną podczas lunchu? - Jasne. O której godzinie? - Jak tylko będziesz wolny. Jestem poza biurem; właśnie skończyłam wywiad. Z Jake’iem Wathersem, którego album słuchałam poprzedniego dnia. - Może za jakieś pół godziny? Spotkajmy się w Callo’s? - Cudownie. Do zobaczenia wkrótce. Skierowałam się w stronę Callo’s, która była małą luksusową kawiarenką. Zajęłam miejsce przy oknie i zamówiłam latte. Później zadzwoniłam do Vicky. - Trudy, moja mega gwiazdo! Jak ci poszło z naszym boskim rockowcem? - Dobrze. Świetnie - Wspomnienie jego warg na moim policzku, błysnęło mi w myśli i poczułam, że robi mi się gorąco - Mam sporo materiału do artykułu. Zatrzymałam się jedynie na wcześniejszy lunch z Willem, później wrócę i biorę się do pisania. - Zatem pamiętał cię? – Coś drażniącego było w jej głosie. - Tak - Nic nie mogłam poradzić na uśmiech, który pojawił się na moich ustach - On… um … cóż on w zasadzie zapytał mnie czy nie mogłabym zjeść z nim kolacji dzisiaj wieczorem, by powspominać stare dobre czasy. 65

Zaczęła piszczeć do słuchawki telefonu. Czasami nie zachowywała się jak mój szef, ani też jak właściciel magazynu. - Masz zamiar pójść, prawda. Błagam powiedz mi, że powiedziałaś tak? - Powiedziałam, tak. Kolejny pisk. Jeezu, czy ona coś piła, czy coś? Spojrzałam w górę i zobaczyłam Willa, jak podchodzi prosto do drzwi. - Słuchaj, będę musiała kończyć, właśnie przyszedł Will. - Przyjdź do mojego biura, jak tylko wrócisz, chcę znać wszystkie pikantne szczegóły. - Nie było, żadnych pikantnych szczegółów. Śmiałam się, ale ściszyłam głos, tak aby Will nie słyszał, to co mówiłam kiedy podchodził bliżej. - Jasne, że nie było. Do zobaczenia niedługo – powiedziała śpiewnym tonem. Rozłączyłam się, a Will pochylił się i pocałował mnie w policzek. W tym samym miejscu, gdzie wcześniej pocałował mnie Jake. Przeszyło mnie dziwne uczucie co do tego i przebłysk gniewu na Willa. Byłam zła, że właśnie zamazał pocałunek Jake’a. To było zupełne szaleństwo, nawet jak na moje standardy. Will usiadł naprzeciwko mnie i wtedy podszedł kelner. Will zamówił białą kawę, a dla mnie jeszcze jedną latte. - Co masz ochotę zjeść? – zapytał mnie.

66

- Poproszę grillowaną kanapkę z szynką i serem – powiedziałam do kelnera. - Dla mnie przyrumieniona kanapka z bekonem, sałatą i pomidorem13 - powiedział Will, wręczając kelnerowi z powrotem menu. Wyciągnął rękę i chwycił moją dłoń w swoją. Zwróciłam uwagę na to, jak miękka była jego dłoń w porównaniu z szorstkością ręki Jake’a. - Tęskniłem za tobą wczorajszej nocy – wyszeptał. - Ja za tobą też – uśmiechnęłam się. - A więc jak było? Dobrze się bawiłaś z Simone? - Tak. Całkowicie się spiłyśmy. - Jak zawsze, jak razem wychodzicie – śmiał się. - Fantastyczna wiadomość z tym jej awansem. - Dokładnie – poruszyłam nerwowo swoją wolną ręką. Wzięłam głęboki wdech, teraz albo nigdy, powiedziałam do siebie. - Tak więc, ja też mam kilka wiadomości. Zamrugał oczami z zainteresowania. Nie byłam pewna od czego zacząć. Może od samego początku. - Więc, nigdy ci tego nie mówiłam, nie dlatego, że to jakaś ważna sprawa, czy coś takiego, tylko dlatego, że to nigdy nie było dla mnie istotne i w zasadzie nikomu o tym nie mówiłam, ale dorastałam z Jake’iem Wethersem, który mieszkał obok mnie. Widziałam zakłopotanie na jego twarzy, które nagle zmieniło się w jego oczach w skojarzenie faktów. 13

W oryginale było BLT czyli rodzaj kanapki popularnej w krajach anglosaskich, w skład której wchodzi kilka pasków bekonu, liśd sałaty, kilka plasterków pomidora oraz dwie kromki chleba posmarowane masłem lub majonezem. Nazwa kanapki to skrót od angielskich nazw głównych składników – bacon (bekon), lettuce (sałata) i tomato (pomidor), więc trochę ją skróciłam 

67



- Jake Wethers… ten … Jake Wathers z The Mighty Storm. - Ten sam – uśmiechnęłam się do niego, ze ściśniętymi ustami. - Wow! – powiedział wyraźnie podekscytowany. - Wow, spoko. Tak więc można powiedzieć, że znasz go całkiem dobrze - Był moim najlepszym przyjacielem. - O. - Straciliśmy kontakt, kiedy jego rodzina przeprowadziła się do Ameryki, jak mieliśmy po czternaście lat, no i ostatnio odnowiliśmy kontakt. Zmarszczył brwi. - Kiedy? - No cóż, dzisiaj. Rano. - O – powiedział znowu. Jego głos był teraz bardziej zdecydowany. - To ten z którym przeprowadzałam właśnie wywiad. Vicky udało się to załatwić. I wysłała właśnie mnie, bo wiedziała, że go znałam- To Vicky wiedziała, że go znałaś? Cholera. Czemu on jest taki szybki. Najwyraźniej go to uraziło. - Tak… Ja… um… - zaczesałam włosy za ucho - Powiedziałam jej o tym, kiedy byłam pijana na ostatnim przyjęciu świątecznym, to był czysty przypadek, nic ważnego. Pojawił się kelner z naszym jedzenie i piciem, zmuszając Willa do tego, aby puścić moją rękę, dzięki czemu byłam zadowolona z chwilowego wytchnienia. 68

- A więc, jeśli chodzi o ten poranny wywiad- jak to było zobaczyć go po tak długim czasie? – jego ton był nieco swobodniejszy. Jest dobrze. - Um… sądzę, że było trochę surrealistyczne – wzruszyłam ramionami - Znałam go jak był młodszy. Teraz jest już zupełnie inny. - To na pewno – ton Willa był teraz trochę ostrzejszy. Zaskoczyło mnie to. Jak on może tak o nim mówić, kiedy nawet go nie zna? Nagle poczułam, że bronię Jake’a. - Tak więc, mówiąc dalej – powiedziałam łagodnym tonem, chowając swoje rozdrażnienie - Ponieważ przeprowadzałam z nim wywiad, tak naprawdę nie mieliśmy czasu po prostu pogadać – no wiesz, powspominać o starych dobrych czasach, no i cóż, on zaprosił mnie, żebym dołączyła do niego dzisiaj wieczorem na kolacji. Odłożył kanapkę, tak jakby to go ruszyło. - Jake Wathers zaprosił moją dziewczynę na kolację – nagle zaczął brzmieć terytorialnie. Zupełnie jak nie Will. - To nie jest randka, głuptasie. To tylko spotkanie dwójki starych przyjaciół. - Jasne i tak się składa, że z tej dwójki starych przyjaciół, po jednej stronie jest właśnie moja bardzo piękna dziewczyna, a po drugiej mężczyzna z opinią dziwki w świecie rocka. - Will! – krzyknęłam zszokowana - To trochę niesprawiedliwe. Nawet go nie znasz. - Za to ty najwyraźniej tak. 69

Chwileczkę. Kiedy to się obróciło w argument? Najprawdopodobniej

wyraz

mojej

twarzy,

ponaglił

go

do

powiedzenia. - Słuchaj, przepraszam, właśnie miałem cholernie ciężki poranek w pracy i czekałem na spotkanie z tobą i jak sądzę dlatego poczułem się trochę zazdrosny. Nie możesz mnie za to winić – spójrz na siebie. Wyciągnął do mnie rękę, położył na policzku, a palce wplątał w moje włosy. - Nie masz powodów by być zazdrosny. - On jest bogatą dobrze wyglądającą gwiazdą rocka. Byłbym głupi gdybym choć trochę nie był zazdrosny. - Być może Jake taki właśnie jest - Wzięłam jego dłoń w swoją i pocałowałam - Ale nie jest tobą. A to ciebie kocham. Sądząc po jego twarzy te słowa nieco go uspokoiły. Puściłam jego rękę, tak aby mógł podnieść swoją kanapkę. - Jak długo Jake będzie w mieście? - Parę dni. Ta odpowiedź jeszcze bardziej mu się spodobała. - Domyślam się, że zależy ci na tym aby, spotkać się z kimś kto był twoim przyjacielem z dzieciństwa. I którego kiedyś kochałam. Ukryłam to stwierdzenie pod uśmiechem na twarzy, pomijając tą myśl powiedziałam.

70

- Aby wynagrodzić ci odwołanie spotkania z powodu moich przyjaciół i to, aż dwie noce z rzędu, postaram się jutro przygotować coś specjalnego dla nas. Uniósł brwi. - Zaciekawiłaś mnie. Mów dalej. - Pozostawię to twojej wyobraźni, a jutro wieczorem, będziesz mógł mi powiedzieć, czy udało mi się jej sprostać. Uśmiechnęłam się do niego. - Nigdy jeszcze się na tobie nie zawiodłem, wszystko sprawia, że czuję się przy tobie szczęśliwy, Trudy. I nie ma możliwości, żeby w najbliższym czasie coś się w tym zakresie zmieniło, tak więc cokolwiek wymyślisz i tak będę zadowolony. Ależ to słodkie. Teraz czuję się cholernie niezręcznie, nie mając zielonego pojęcia co przygotować na jutrzejszy wieczór. Na pewno będę musiała wymyślić coś nadzwyczajnego. Podniosłam swoją grillowaną kanapkę i ugryzłam kęs. Will odprowadził mnie do budynku w którym się mieści moje biuro i zanim mnie zostawił obdarzył mnie długim pożegnalnym pocałunkiem. Przemierzyłam hol i skierowałam się w stronę schodków. Nasze biuro jest zaledwie na drugim piętrze, ale ćwiczenie dobrze mi zrobi. Szłam cała czerwona w dźwięk gwizdów moich kolegów z pracy, jak sądzę Vicky zdążyła im już powiedzieć o moim wywiadzie z Jake’iem. Szybko rzuciłam swoją torbę na biurko i poszłam prosto do jej gabinetu. Kiedy zapukałam w jej otwarte drzwi, była mocno skupiona na czymś co czytała na swoim monitorze.

71

Kiedy mnie zobaczyła, jej oczy pojaśniały, a na twarzy pojawił się uśmiech. - Usiądź i opowiedz mi wszystko o nieprzyzwoitym rockowym chłopcu. Zmarszczyłam brwi, patrząc na nią. Wiedziałam, że Jake ma taką reputację, ale nie podobało mi się to, że tak mówi o nim. - On, nie jest już chłopcem, Vicky. Uniosła swoją perfekcyjnie wyprofilowaną brew. - To znaczy – mów, mam cię błagać? Czułam się jak na rozmowie ze swoją przyjaciółką, przy koktajlu opowiadając o facecie, z którym właśnie byłam na randce. A nie o wywiadzie ze sławą, który dopiero co przeprowadziłam. Uwielbiam to, że mam tego rodzaju kontakt z Vicky. Opadłam na krzesło naprzeciwko jej biurka. - Mam na myśli to, że tak naprawdę ludzie go nie doceniają, Vicky. Tak, jest piosenkarzem, śpiewa w zespole i sypia z ogromną ilością kobiet- Powiedział ci to? – patrzyła na mnie z nadzieją w oczach. Biorąc pod uwagę kolejny temat na wyłączność. - Nie – zaśmiałam się - Powiedział niewiele - no wiesz, jest bardzo ostrożny i uważny przy tym co mówi. Więcej zadaje pytań, niż udziela odpowiedzi na te zadane jemu – ale nie martw się, mimo wszystko mam sporo materiału – dodałam, widząc jej strapioną minę - Tylko, że… przerwałam, szukając odpowiednich słów. Tych których nie mogłam znaleźć od czasu kiedy widziałam się z nim - Domyślam się, że on jedynie… na zewnątrz stwarza pozory nieprzyzwoitego rockowego 72

chłopca – gestykulowałam - A czuję, że poza sceną, jest poważnym mężczyzną – który jest bardzo świadomy tego co dzieje się wokół niego – a to zostało powiedziane jedynie przez nielicznych, którzy przeprowadzali z nim wywiad. - To znaczy, że myślisz, że te wszystkie kobiety, imprezy, to jedynie gra pozorów? Potrząsnęłam głową. - Nie. Po prostu uważam, że są dwa oblicza Jake’a. Jedno z nich to młody facet, który żyje pełnią życia, korzystając z jego wszystkich przywilejów. I drugi Jake jako biznesmen, który stara się zarządzać swoją wytwórnią i zespołem, dokładnie w taki sposób jaki chce i do tego jest w tym bardzo dobry. - Tak, więc, to co miało miejsce w Japonii… - Powiedziałabym, że było to do przewidzenia. Jego najlepszy przyjaciel i partner biznesowy dopiero co umarł. Do tego osiągnięcie sławy w tak szybkim tempie, oraz pieniądze, które miał – przypuszczam, że go trochę to przerosło i niestety traf chciał, że niefortunnie coś w nim pękło, akurat tam, przed tysiącami ludzi. Wow, ale zabrzmiało to mądrze. Brawo. - Hmm. Vicky odchyliła się do tyłu w stronę oparcia swojego krzesła. - Więc, jest taki cholernie seksowny, jak to da się zauważyć w telewizji? – uśmiechnęła się, ale wiem, że pyta poważnie, dziennikarska część naszej rozmowy w tej chwili znikła. - On jest… całkiem dobrze wygląda, to na pewno – celowo spłyciłam.

73

- Całkiem dobrze wygląda – zadrwiła - Jasne, jestem tego pewna, że można to o nim powiedzieć - Zmarszczyła usta, tak jakby jej coś nagle przyszło do głowy - I zaprosił cię dzisiaj wieczorem na kolację? Zastanawiałam się kiedy zamierza o tym wspomnieć. Nic nie ujdzie jej uwadze. Dziennikarz z niej do samego końca. - Tak. Ale to tylko spotkanie – przesunęłam się do przodu na siedzeniu, gotowa żeby wyjść. - Założę się, że jemu chodzi o bliższe spotkanie z tobą. - Vicky! – wrzasnęłam i zakryłam usta ręką, uświadamiając sobie jak głośno to zabrzmiało - Nie mogę uwierzyć, że właśnie to powiedziałaś – dodałam już w nieco niższym tonie, zabierając dłoń z ust. - Co? – śmiała się - Spójrz na siebie – masz twarz i tyłek, za które niejeden by umarł. A on? Na miłość boską. Jest taki przepyszny, że chętnie położyłabym go na przypieczonej bułeczce i schrupała… no i jest dobrze znany ze swoich wybryków. - Jasne, no cóż ja tak nie uważam i do tego mam chłopaka, pamiętasz? – byłam trochę opryskliwa w stosunku do niej, ale nie wyglądało na to, żeby się tym przejmowała. - Tak, cóż wszystkie jesteśmy czyste jak łza, kochana, dopóki facet taki jak on nie stanie na naszej drodze i nie zamiesza nam w głowie. Mrugnęła do mnie i uśmiechnęła się, żeby rozładować napięcie, które czułam. - Jesteś niemożliwa - Potrząsnęłam głową z humorem, przewracając oczami - Nie patrzę na niego w ten sposób. Ścisnęła usta, zwężając swoje pomalowane grubą kreską oczy z podejrzeniem.

74

- Taaa, jasne, oczywiście, że nie. - A jak uroczy Will przyjął wiadomość, że jesz dzisiaj kolację z Jake’iem? Powiedziałaś mu, prawda? – uniosła w górę swoja perfekcyjną brew. Czasami z jej zachowania wnioskuje, że nie bardzo lubi Willa. - Oczywiście, że tak – zabrzmiało, to tak jakbym się broniła. Nie mam pojęcia dlaczego. - I? - I nic. Nie był temu przeciwny. Po jakimś czasie. Lekko się uśmiechnęła. - Nie miał nic przeciwko temu, że idziesz na kolację z najprzystojniejszą i najbardziej pożądaną na całym świecie przez kobiety gwiazdą rocka? Ścisnęłam usta i wypuściłam powietrze przez nos. - Nie ma nic przeciwko temu, ponieważ nie ma w tym nic podejrzanego. To tylko dwóch starych przyjaciół jedzących ze sobą kolację i poza tym nic więcej. - Skoro tak mówisz, kochanie – przeczesała ręką włosy. - Tak jest – zabrzmiałam radośnie. - A teraz jeśli skończyłaś przesłuchiwanie mnie, idę do pracy, za którą mi płacisz. Do końca dnia przygotuję zarys wywiadu i dam ci go, abyś rzuciła na niego okiem. - Byłoby fantastycznie, dziękuje ci kochanie.

75

Z powrotem pochyliła się do przodu na swoim krześle i zaczesała włosy na twarz. Uśmiechając się do niej, wstałam obróciłam się i ruszyłam w stronę wyjścia z jej gabinetu, jak najdalej od jej żartobliwego spojrzenia, ponieważ była bliższa prawdy, niż sama zdawałam sobie z tego sprawę. Jake i moja reakcja na jego widok po tylu latach, oraz reakcja Will’a, na to, że się z nim dzisiaj wieczorem spotykam. Ale głównie chodziło o to, jak ja się czuje na wieść o tym, że się z nim dzisiaj wieczorem zobaczę. I jedyne słowo jakie przychodzi mi do głowy, żeby to opisać to… podniecenie.

76

Rozdział 6 Ok. Mam dzisiaj kolację z Jake’iem. Jake’iem Wethersem. Ale wciąż to tylko Jake… ten sam, którego znałam. Nie, wcale nie – teraz jest bogiem rocka. Jasna cholera. Byłam gotowa w ciągu pół godziny i jak nigdy chodziłam w kółko po moim małym mieszkaniu. Wypiłam już jeden duży kieliszek wina i teraz zaczynałam następny, próbując uspokoić nerwy. Simone nie było w domu, żeby mi pomóc. Była strasznie niepocieszona, kiedy powiedziałam jej, że Jake przyjedzie po mnie i będzie w naszym mieszkaniu, ponieważ musiała pracować do późna przy projekcie domów czynszowych dla tego nowego zleceniodawcy i nie mogła wyjść wcześniej. Być może to lepiej, że jej tutaj nie było. W tej chwili wariuje, a Simone jest wielką fanką Mighty Storm, pewnie też by wariowała co sprawiłoby, że czułabym się jeszcze gorzej. O czym do licha zamierzam z nim rozmawiać dzisiaj wieczorem? Wiem, że znałam Jake’a, ale to było kiedyś. A nie teraz. Teraz jest mega bogatą super gwiazdą. A ja jestem tylko ledwo znaną dziennikarką, która pracuje dla małego wschodzącego magazynu, z marną ilością pieniędzy, wystarczającą jedynie na pokrycie rachunków i wypełnieniem szafek jedzeniem i winem, aby jakoś przeżyć do końca tygodnia. On najprawdopodobniej zarabia w godzinę tyle co ja w ciągu roku. Ja zatrzymałam się w miejscu, kiedy Jake wznosił się do gwiazd. Żyliśmy w dwóch różnych światach. Nic nie wiem teraz o jego życiu, jedynie to co wyczytałam z gazet. 77

Zastanawiałam się czy ciągle lubił jeszcze te same rzeczy, które sprawiały mu radość kiedy go znałam? Pewnie nie. A czy ja lubiłam teraz te same rzeczy, co wtedy kiedy miałam czternaście lat? Nie. No może za wyjątkiem chrupek zbożowych dla dzieci. Kulki czekoladowe są świetne. Zastanawiam się tylko, co będzie, jak wyczerpie się temat przeszłości, o czym do licha wtedy porozmawiamy. Tak wiele nas dzieli. Poza naszym dzieciństwem, czy coś jeszcze jest? Miałam jedynie nadzieję, że opowieści z dzieciństwa, w jakiś sposób zajmą nam cały wieczór. Wzięłam kolejny łyk wina. Zadzwonił dzwonek. Jest minuta po ósmej. Jak nic, jest punktualny. A ja byłam tą, która myślała, że będąc gwiazdą rocka spóźni się. Odstawiłam kieliszek z winem, złapałam za torebkę, wzięłam klucze i na trzęsących się z nerwów nogach podeszłam do drzwi. Otworzyłam je i wtedy ujrzałam go, stał tam i wyglądał na wszystkie możliwe sposoby cudownie, miał na sobie ciemno niebieskie dopasowane jeansy, adidasy Converses i bladoniebieską koszulę z podwiniętymi rękawami i rozpiętymi guzikami przy brodzie, tak aby odsłonić tatuaż. I nagle znów zabrakło mi powietrza w płucach. - Cześć – powiedziałam. - Wow, wyglądasz świetnie. Zarumieniłam się. - Dzięki. Ty także. W środku odtańczyłam mały taniec. 78

Ta sukienka była tego warta – więc, opłacało się, popędzić zaraz po pracy do mojego ulubionego sklepu Dixies z ciuchami i ją kupić, spoglądałam na nią od kilku ostatnich tygodni przez szybę wystawy. Sukienkę, na którą w danym momencie, nie bardzo było mnie stać – tak, więc dziękuje ci karto VISA. To nie tak, że chciałam za wszelką cenę zrobić wrażenie na Jake’u, lub coś w tym stylu, mam na myśli, to, że nie takie, jakbyśmy mieli iść na randkę. Wiem tylko, że on jest bogaty, a ja chciałam wyglądać ładnie. A ta sukienka była tak cholernie śliczna. To była czarna dopasowana sukienka ze srebrnym zdobieniem po całości, i miała mój styl. Połączyłam ją ze swoimi czarnymi szpilkami i srebrną kopertówką, włosy zostawiłam rozpuszczone i kręcone, do tego zrobiłam lekki makijaż, taki jaki noszę na co dzień. Przeszłam przez drzwi, zdecydowanie przeciwna zapraszaniu go do środka na drinka. Przypuszczalnie mieszkał w rezydencji. Nie chciałam, żeby rozglądał się po moim małym mieszkaniu. Zamknęłam drzwi na klucz i skierowałam się z nim w alejkę. - Ładne miejsce – kiwnął głową z powrotem na dom, w którym mieściło się moje mieszkanie. - Dzięki… wow, to twój? – zapytałam ponieważ podszedł do srebrnego Aston Martin DBS14. Uśmiechnął się i odblokował zamki pilotem. - Wynajęty, ale mam takiego u siebie w domu. - Wynajęty? Ja byłabym szczęśliwa, gdyby stać mnie było na wynajęcie skutera. Jeszcze raz, przypomniało mi, jak bardzo różniło się nasze życie. 14

http://s200.photobucket.com/user/xtremeshadow93/media/Cars/Aston-MartinDBS.jpg.html#/user/xtremeshadow93/media/Cars/Aston-MartinDBS.jpg.html?&_suid=13919000763040679400006930285 – to ten samochód,

79

- Czy to przypadkiem nie jest samochód Jamesa Bonda? – zapytałam wślizgując się do środka na skórzany fotel i zapinając pas. - No cóż, to nie ten sam samochód – ale jeździłem jego autem. Spojrzałam na niego. - Popisujesz się – uśmiechnęłam się. - Och, nawet nie masz pojęcia jak bardzo się staram – mrugnął do mnie, sprawiając, że mój żołądek został pozbawiony przyciągania i uniósł się w stronę odległej galaktyki. Odjechaliśmy, zostawiając za sobą moją skromną ulicę w bardzo błyskotliwym samochodzie. - A więc, dokąd jedziemy? – zapytałam, wciąż próbując uspokoić się, po jego wcześniejszej wypowiedzi. - To niespodzianka. - Niespodzianka? – odwróciłam się, aby na niego spojrzeć. On również na mnie popatrzył, z uśmiechem na ustach. - Taa, niespodzianka, taka – którą zwykle mamy na urodziny, lub coś w tym stylu. - Ale ja nie mam dzisiaj urodzin. - No tak, ale ominęło mnie dwanaście takich okazji, tak więc mamy całkiem sporo niespodzianek do nadrobienia. Naprawdę nie wiedziałam, co odpowiedzieć na to, więc tym razem, postanowiłam milczeć. Spojrzałam przez okno i zauważyłam czarnego Land Rovera, który jechał dość blisko za naszym samochodem.

80

Odwróciłam głowę i spojrzałam przez ramię na samochód. Miał zaciemnione szyby i nic nie widziałam przez okno. Mam nadzieję, że to nie paparazzi, którzy za nim podążają. Ale czy oni zwykle nie jadą za kimś jak jakiś ogromny natarczywy smog? - Ten samochód za nami jest całkiem blisko – powiedziałam, obracając głowę z powrotem w jego kierunku. Wzrok Jake’a popłynął w stronę lusterka wstecznego, a potem spojrzał znów na mnie. - To Dave, mój ochroniarz. - Ach. Czy on wszędzie z tobą chodzi? - Tak… no wiesz, wszędzie, za wyjątkiem łazienki. Zerknął w moim kierunku z uśmiechniętymi oczami. - Czemu on jedzie z tyłu, a nie z nami w samochodzie. - Ponieważ chciałem być z tobą sam na sam. - Och. Och. Moje

nerwy

potrzebowałam

natychmiast

kolejnego

zaczęły

kieliszka

wariować.

wina.

Zdecydowanie

Właściwie

to

zawsze

odczuwałam potrzebę napić się, kiedy na mnie patrzył. Mam wrażenie, że tego wieczora, będę bardzo pijana. Znów spojrzałam przez okno, patrząc na budynki w Londynie i myśląc jak nierealistyczne to wszystko było. Ostatniej nocy byłam z Simone i piłam w Mandarin, trzęsąc się z nerwów na wieść o wywiadzie z Jake’iem i zastanawiając się czy mnie w ogóle pamięta, a teraz jestem w jego fantastycznym samochodzie Jamesa Bonda i jadę na moją kolację z niespodzianką. 81

Jake Wethers, mój najlepszy stary przyjaciel, w pewnym okresie mojego życia, moja miłość i najbardziej pożądana gwiazda rocka oraz mężczyzna na świecie, siedzi obok mnie na wyciągnięcie ręki. Nie chciałam o tym myśleć, mogłoby to przyczynić się do tego, że byłoby nieco dziwnie. A aktualnie rzeczy nie mogły być bardziej pokręcone, niż są. Byliśmy na Convent Garden kiedy Jake skręcił samochodem i zaparkował przy drodze pod Pizzą Hut. Jego ochroniarz zjechał zaraz za nim. - Nie sądzę, żebyś mógł tu parkować – powiedziałam rozglądając się dookoła i nie widząc, żadnego znaku parkingu. - Nie martw się tym, chodź. Wysiadł z samochodu. Przypuszczam, że jak się nim jest, to można robić wszystko co ci się podoba. Wysiadłam z samochodu i zauważyłam faceta stojącego przed wejściem do Pizzy Hut, który nam się bacznie przyglądał. Moją pierwszą myślą było to, że rozpoznał Jake’a ale za chwilę rozpoznałam Stuarta, jego asystenta. - Hej – Jake powiedział do niego. - Wszystko gotowe? - Taa – Stuart pokiwał głową. Jake rzucił w jego kierunku kluczyki od samochodu. - Zawołam cię jak będziemy wychodzić. - Bez pośpiechu, życzę przyjemnego wieczoru… witaj znowu, Trudy – powiedział Stuart jak nas mijał. - Cześć – opowiedziałam z uśmiechem. 82

Stuart wskoczył do samochodu Jamesa Bonda i szybko odjechał. - Chodź – powiedział Jake i chwycił mnie za rękę. Przez moją skórę przebiegł dreszcz jak tylko znów mnie dotknął. Zauważyłam, że jego dotyk był bardziej wyrazisty niż był kiedyś. Prowadził mnie do wejścia Pizzy Hut. Stanęłam i spojrzałam na szyld, a potem z powrotem na Jake’a. - Idziemy do Pizzy Hut – uśmiechnęłam się. Pamiętał. To właśnie miał na myśli, mówiąc w samochodzie o moich urodzinach. Każde z nich przychodziliśmy tutaj, to było coś w rodzaju naszej tradycji – a poza tym, kto nie kocha Pizzy Hut, prawda? Nie mogę uwierzyć, że pamiętał. W środku było mi słabo i gorąco, no i również czułam się trochę za bardzo wystrojona. Uśmiechnął się do mnie, a jego wyraz twarzy objął również jego piękne niebieskie oczy. - Tak jak powiedziałem, mam dwanaście urodzin do nadrobienia, ja wiem, że nie jest to, to samo miejsce, do którego chodziliśmy w Manchesterze, ale doszedłem do wniosku, że nie zechcesz jechać tak długo, więc to był mój kolejny równie dobry pomysł. Po tym jak ty… gestem pokazał mi aby go minęła. Moje serce podskoczyło mi w piersi, w momencie kiedy się zamyślił. Przeszłam koło niego i poszłam w dół po schodkach. Jake to jedyny taki facet, jakiego znam, który odebrałby mnie Astonem Martinem DBS i zawiózł do Pizzy Hut. I to właśnie, dlatego go kochałam. Oczywiście, nie mam na myśli, że go teraz kocham - tylko to, że go kochałam, kiedy był młodszy.

83

W każdym razie, Covent Garden, było trochę wytworniejsze, od miejsca w którym były zwykle restauracje Pizza Hut. Zwłaszcza ta do której przywykliśmy zwykle chodzić w Manchesterze, przynajmniej z zewnątrz. Tutaj dla przychodzących osób, na początku, restauracja była ukryta, ale jak tylko dochodziło się do schodków, wewnątrz wyglądała jak zwykła Pizza Hut i to mi się właśnie w niej podobało. Zostałam przywitana u dołu schodów przez kelnera. Kiedy zobaczył Jake’a, zdenerwowanie i obawa rozjaśniały mu oczy. Było mi go szkoda, to musiał być dla niego szok, kiedy największa gwiazda rocka na świecie odwiedza twoje miejsce pracy. Mam na myśli, to, że Pizza Hut nie jest restauracją, w której można zobaczyć Jake’a Wethersa. Trudno by było nie być przerażonym, ale myślę, że i tak bardzo dobrze sobie radził. Nie poprosił Jake’a o autograf, a to był dobry początek, ponieważ ja całkowicie mogłam go mieć. Jak tylko rozejrzałam się dookoła, zobaczyłam, że restauracja jest pusta. Byłam zdziwiona, ale szczęśliwa, ponieważ byłam pewna, że Jake, pewnie teraz byłby całkowicie pochłonięty rozdawaniem autografów. Mam nadzieję, że do końca naszego pobytu tutaj będzie tak cicho jak teraz. Kelner poprowadził nas do stolika. Usiadłam na swoim krześle, a Jake usiadł naprzeciwko mnie. Wyciągnął pod stołem swoje długie nogi. Niechcący uderzyłam swoją stopą w jego nogę. - Przepraszam. Uśmiechnął się do mnie. Przeszył mnie ogień. Czułam się, tak jakbym była znów nastolatką. - Przynieść wam coś do picia? – kelner zapytał podając nam menu. Jake spojrzał na mnie. 84

- Piwo – powiedziałam. - Dwa Budsy15 - zamówił Jake. Kelner zniknął, przynieść nam piwa, kiedy w tym samym czasie patrzyłam na Jake’a ze zdziwieniem. - Co? – zapytał się, widząc moje spojrzenie. - Um… nic – Moja twarz płonęła. - Nie, no powiedz – ponaglał mnie, pochylając się do przodu i opierając rękę na stole. - No więc, myślałam, że już nie pijesz – no wiesz – odwyk – powiedziałam to słowo cicho, tak jakby to był naprawdę nieodpowiedni wyraz do użycia. Zaśmiał się. - Picie nigdy nie było moim problemem, Tru. - Och. Oparł się z powrotem o swoje krzesło. - Tamto to jest informacja dla prasy, ale wciąż, wszystko musi mieć teraz jakiś umiar jeśli chodzi o mnie. Za wyjątkiem narkotyków – one oczywiście całkowicie zostały wykluczone z menu, ale za to zacząłem więcej palić. - Kiedy zacząłeś palić? – zapytałam zastanawiając się, czy zaczął zaraz po tym jak odstawił prochy, ponieważ nigdy nie interesował się papierosami, kiedy byliśmy nastolatkami. Uniósł brwi w zamyśleniu. - Kiedy zaczynałem w zespole.

15

Amerykaoskie Piwo Budweiser, popularne również w Wielkiej Brytanii, Irlandii, Włoszech i Meksyku.

85

Chwilę potem. - Zły nałóg. - Dokładnie – zgodził się ze mną - Ale nie taki zły jak być uzależnionym od narkotyków. Natychmiast zesztywniałam. Uśmiechnął się. - Wyluzuj, Tru. To nie jest najgorsza rzecz na świecie, którą kiedykolwiek powiedziałem, a mój terapeuta od uzależnienia mówił, że powinienem otwarcie o tym mówić. Okej… - Czy było strasznie? - Gdzie? Na odwyku - Nie – ale nie uważam, żeby to było, świetne miejsce do przebywania. No wiesz i bycie uzależnionym. Jak może tak jasno myśleć i dobrze funkcjonować, a dopiero co był uzależniony od narkotyków? Nie czuło się tego w ogóle, tak jakby miał nad tym zupełną kontrolę, chociaż w jakiś sposób dało się coś zauważyć. Przypuszczam, że każdy z nas miał swoją słabą stronę. Zaczął bębnić palcami o stół. - Jak było dobrze, to czułem się świetnie, a kiedy było źle – to czułem się naprawdę gównianie. I kiedy osiągnąłem już szczyt – co oznaczało, że byłem na haju każdego dnia, wszystko szło źle. I wtedy nadszedł czas, kiedy chciałem być czysty. - Cieszę się, że jesteś czysty – powiedziałam. - Ja też – uśmiechnął się. Kelner wrócił z naszym piwem.

86

- Czy jesteście gotowi, żeby złożyć zamówienie, czy potrzebujecie więcej czasu?. - Och, przepraszam, nie zdążyłam nawet zerknąć w menu – powiedziałam otwierając je. - Daj nam kolego jeszcze pięć minut. - Więc o czym myślisz? – zapytałam patrząc w dół na menu. - Pizza. Podniosłam wzrok z uśmiechniętą twarzą. - Ha, ha, ha bardzo zabawne. Oni również podają tutaj makaron i sałatki, wiesz o tym – pokazałam mu język. - Pamiętam – odniosłam wrażenie, że on pamięta dużo więcej, niż się tego spodziewałam. - Czy będziemy się dzielić? – zapytałam. - Nadal jesteś chytra? - Nigdy nie byłam chytra! – powiedziałam, udając, że się obrażam. - Jesz jak facet – śmiał się. - Czy chcesz powiedzieć, że byłam gruba, Jake’u Wethersie? – uniosłam ze zdziwienia brew. - Nie. Zawsze byłaś, chudą, małą osóbką, w zasadzie nigdy nie miałem pojęcia, gdzie ci to wszystko wchodzi. - W mój tyłek. Nadal tak jest. - Z tego co pamiętam, twój tyłek był zawsze ładny, ale będę musiał to sprawdzić później – i dam ci znać, co o nim myślę. - Czyżbyś tego jeszcze nie sprawdził, idąc za mną po schodach? Nie mogłam uwierzyć, że to właśnie powiedziałam! 87

To przez niego, wydaje mi się, że wyciąga ze mnie, nowy sposób na flirt, bezwstydną część mnie. Uśmiechnął się do mnie, tak seksownie. Moje policzki płonęły, tak samo jak inne części mojego ciała. - No więc, dzielimy się czy nie? – zapytałam, z powrotem patrząc w menu. - Dzielimy się. Czemu odczuwam, że jak tylko do mnie coś mówi, to tak jakby ze mną flirtował? Może dlatego, że jest znanym łamaczem kobiecych serc, także flirtowanie jest najprawdopodobniej wpisane teraz w jego sceniczny kod genetyczny. - No dobrze, zatem mamy oryginalny wybór pomiędzy – Posh Pizza, Hut Classic Pizza, lub możemy zrobić swoją własną – powiedziałam unosząc oczy z nad menu. - Zastanawiałem się, czy nie moglibyśmy zamówić tej starej, naszej ulubionej… - O mój Boże – spojrzałam na niego ze śmiechem. - The Blazin… - Inferno – dokończył. - Nie jadłam tej pizzy od lat! – wciąż się śmiałam. - Ja też nie – również się śmiał. - No to co zamawiamy ją? - Zdecydowanie – uśmiechnęłam się.

88

Zamknęłam menu i zauważyłam, że on właściwie swojego nie otworzył. Zapamiętał pizzę, bez spojrzenia na nią w menu. Wzięłam łyk swojego piwa. Jake zawołał kelnera, który kręcił się w okolicy drzwi, przez kilka ostatnich minut i zamówił naszą pizzę. Podniósł swoje piwo do góry i napił się. Ciągle jest tutaj martwo. Żadnej pojedynczej osoby, która zamawiałaby pizzę. - To dobrze, że tak tu dzisiaj cicho – powiedziałam rozwiewając moje wcześniejsze myśli - Bez żadnych natarczywych fanów. Uśmiechnął się. - Zapłaciłem za to, żeby było cicho. - Hę? - Wynająłem to miejsce na dzisiejszy wieczór. - Wynająłeś Pizzę Hut? - Nie na zawsze, Tru – uśmiechnął się. - Tylko ten jeden raz, wynająłem na dzisiejszy wieczór. - Dlaczego? - Żeby nam nikt nie przeszkadzał. - Och. Nie mogę w to uwierzyć, że wynajął cały lokal Pizzy Hut, żebyśmy mogli zjeść tutaj razem, tylko dlatego, że dawno, dawno temu, było to nasze miejsce. Wiedziałam, że go na to stać, z łatwością, ale w dalszym ciągu było to szalenie słodkie.

89

- Gdzie pojechał Stuart samochodem? – zapytałam, myśląc jedynie o tym, że mógłby czekać na zewnątrz, żeby go wziąć. - Pojechał nim z powrotem do hotelu. Przyjedzie nim, kiedy będziemy go potrzebować. - A twój ochroniarz? - Powinien być na górze przy schodach. - Och. - Hej, czy pamiętasz te pasujące do siebie bransoletki przyjaźni, które zrobiłaś dla nas, kiedy na gwiazdkę dostałaś zestaw do ich robienia? – powiedział odstawiając swoje piwo. Zastanawiałam się dlaczego właśnie o tym myślał. - O Boże, to naprawdę było poniżające – zakryłam twarz rękami, ponieważ moja twarz płonęła. - Ja myślę, że to było słodkie - Patrzyłam na niego z zaskoczeniem. - W dalszym ciągu masz swoją? – zapytał. Pewnie, że mam. Ale jeśli mu powiem, że zawsze ją miałam przy sobie, ponieważ to jedna z rzeczy, która mi o nim przypominała i nie byłabym w stanie się z nią rozstać, brzmiałoby to strasznie dziecinnie i tak właściwie było. - Ja wciąż mam swoją – powiedział, jakby czytając mi w myślach. - Naprawdę? – Teraz byłam zdziwiona. - Tak. - Gdzie ona jest? – spojrzałam na jego nadgarstek. - W moim domu w LA – a ty czy ciągle masz swoją? - Tak – zniżyłam głos. 90

- Gdzie jest? - Tutaj w Wielkiej Brytanii, w moim małym mieszkanku. Zaczął się śmiać. - Musisz mi ją później pokazać. Nagle spoważniał. Chciał przyjść do mojego mieszkania? Mój żołądek zaczął skakać fikołki po całym pomieszczeniu. - W porządku – kaszlnęłam nerwowo, a moja twarz paliła. - Jak się ma twoja mama i tata? – zapytał. - Dobrze – uśmiechnęłam się. - Wciąż mieszkają w Manchesterze, w tym samym domu. - Żartujesz? – uśmiechnął się. Potrząsnęłam głową na nie. - A mój tata uczy muzyki niepełnosprawne umysłowo dzieci. - Zawsze był dobrym człowiekiem. Czy to jest jakaś charytatywna organizacja, ta w której pracuje? - Tak. - Jak się nazywa? - Dlaczego pytasz? - Ponieważ, chcę im przekazać trochę pieniędzy. Gdyby nie twój tata, nigdy nie dotknąłbym gitary, a co dopiero zaczął uczyć się na niej grać, nie doszedłbym do tego miejsca, w którym jestem. Dużo mu zawdzięczam. Napełniła mnie duma z mojego taty. Jest cudowny.

91

- Organizacja nazywa się Tuners for Youths. - Super – powiedział. - Jutro się tym zajmę. - Mój tata na pewno się ucieszy, jak mu o tym powiem. - Nie musisz mu wspominać, że to dotacja ode mnie. Wygięłam brwi w zakłopotaniu. - Nie chcę, żeby pomyślał, że jestem sławnym gnojkiem. - Nie pomyślałby tak, on tak naprawdę jest z ciebie bardzo dumny. Wyglądał na zdziwionego. - Naprawdę? Przytaknęłam. - Śledzi twoją karierę, tak samo jak ja. Przypuszczalnie nawet trochę bardziej – dobrze wiesz jak kocha muzykę. - Założę się, że nie był dumny z narkotyków… i kobiet. Jego usta wyprostowały się w kącikach. Miałam ochotę, wyciągnąć do niego rękę i pogładzić je swoim palcem, ale nie zrobiłam tego, zamiast to położyłam rękę na jego. Zobaczyłam, że skierował wzrok na ten gest, a później z powrotem spojrzał mi w oczy. - Martwił się o ciebie, tak jak i ja. Ale był naprawdę dumny z tego co osiągnąłeś. I jeśli mam być szczera, to myślę, że trochę mu zaimponowałeś, tymi wszystkimi modelkami i aktorkami, z którymi byłeś na zdjęciach – śmiałam się, aby brzmiało to żartobliwie, ale moje własne słowa mnie kuły. Zabrałam rękę i podniosłam do góry piwo. 92

- Założę się, że twoja mama jest z ciebie dumna – wzięłam łyk piwa. Wzruszył ramionami. Spojrzał w dół na swoje piwo i zaczął skubać etykietę. - Dumna… pewnie tak, tylko, że za bardzo się martwi – wiesz o co chodzi. - Wiem, ale ona jest twoją mamą i raczej powinieneś się tego po niej spodziewać – powiedziałam. Wiedziałam, że Susie czuła się tak jakby zawiodła Jake’a na przestrzeni tych lat, Uważała, że powinna zmusić ojca do zniknięcia z ich życia. To co przydarzyło się Jake’owi, nie powinno w ogóle mu się zdarzyć. Podsłuchałam kiedyś jednego dnia, jak moja mama rozmawiała z Susie. Chociaż nigdy nie powiedziałam o tym Jake’owi. On znów wzruszył ramionami i miałam wrażenie, że za tym kryje się coś więcej, ale nie naciskałam go, poza tym kelner zjawił się z naszą pizzą. Po tym rozmawialiśmy tak jakbyśmy nigdy się nie rozstali. Mówiliśmy o szkole i wspomnieniach z dzieciństwa. On opowiadał mi o zespole i swojej wytwórni oraz o wykonawcach, z którymi nawiązał współpracę. Ja opowiedziałam mu o czasie spędzonym na uniwersytecie, mieszkaniu z Simone i mojej pracy jako dziennikarka muzyczna w magazynie. Ale głównie rozmawialiśmy o muzyce, tak jak kiedyś. Teraźniejszej i dawnej i o muzyce jaką tworzy Jake. Z nikim wcześniej nie rozmawiałam na ten temat w taki sposób jak teraz z nim. Ani razu, ani za czasów uniwersytetu, ani za czasów pracy w magazynie. Rozmawialiśmy o niej z taką prawdziwą pasją. To właśnie Jake i przede wszystkim jego muzyka, tak nas do siebie zbliżała i teraz czułam się tak jakby jakaś

93

zapora została otwarta i wszystko co płynęło od Jake’a, wypływało również ode mnie. Jedynym tematem jakiego nie poruszyliśmy był Will. On nawet o niego nie pytał. Ja za to nie wspominałam o Jonnym. To wciąż musiał być dla niego trudny temat. Zauważyłam również, że przez cały wieczór sączył tylko to jedno piwo. Byłam z tego zadowolona, ponieważ prowadził, podobało mi się to, że był taki odpowiedzialny. Jake, którego przywykłam widzieć w wiadomościach, nigdy taki nie był, pomimo swoich sukcesów. Ale im więcej czasu z nim spędzałam, zdawałam sobie sprawę z tego, że jest dwóch Jake’ów. Pierwszy, którego widzi świat i drugi, którego widzę dzisiaj. Tego samego co kiedyś znałam. Ja również nie piłam za dużo. Zabawne, ponieważ wcześniej myślałam, że będę potrzebowała się napić, żeby przetrwać ten wieczór, ale wcale nie musiałam tego robić. To był jeden z najlepszych wieczorów jaki miałam od bardzo długiego czasu. Rozmawialiśmy godzinami i kiedy skończyliśmy, Jake zadzwonił do Stuarta, żeby wiedział, że go potrzebujemy, aby przywiózł nam samochód, a później opłacił rachunek. - Pozwól mi zwrócić ci połowę – nalegałam, jak szliśmy do wyjścia. Zaśmiał się. - Nie, Tru. Nazwij to prezentem urodzinowym numer jeden. Pierwszym z dwunastu. - Jestem ci również winna dwanaście prezentów, pamiętasz? - Och, nie zapomniałem. Wkrótce zamierzam je odebrać. I oto jest, obudził się w nim znów flirciarz. Nie dziwne, że kobiety rzucają się na niego. Ja sama byłam w rozterce ze sobą, czy tego nie zrobić. Jake gestem wskazał mi, żebym pierwsza weszła na schody. 94

- Wciąż jesz jak mój kolega – powiedział z za mnie. - Ale tyłek masz zdecydowanie kobiecy. Nabrałam powietrza. Zatrzymałam się i spojrzałam na niego ze zdziwioną miną. - No co? – udawał niewinnego, stojąc za mną, widziałam spojrzenie w jego oczach, a do tego był blisko, bardzo, bardzo blisko mnie. - Mówiłem przecież, że ci powiem, co myślę o twoim tyłku i mówię ci teraz, że jest doskonały. Nawet lepszy od tego, którego zapamiętałem. Odwróciłam się z powrotem w stronę schodów i ruszyłam szybkim marszem. Wewnątrz mnie poczułam wstyd i pożądanie. W porządku, muszę to powiedzieć. Pragnęłam Jake’a. Jest przystojny i seksowny, a także potrafił zauroczyć. Poza tym był gwiazdą rocka. I moim przyjacielem z sąsiedztwa. Ale oczywiście nic z tych rzeczy się nie stanie. Ponieważ to Jake Wethers… a ja jestem tylko Trudy Bennett. Poza tym, mam chłopaka, który na dzień dzisiejszy jest moim powodem numer jeden. Stuart czekał na Jake’a w samochodzie Jamesa Bonda, tak jak, powiedział wcześniej Jake. Jego ochroniarz był w swoim aucie z tyłu gotowy, aby ruszyć za nami. Jazda z Jake’iem z powrotem do mojego domu, była zdecydowanie cichsza, niż w restauracji. Nie byłam pewna dlaczego, tak było z jego strony. Jeśli chodzi o mnie, to dlatego, że odczuwałam smutek, że wieczór się kończy, tak jakbym nie miała go już więcej zobaczyć. No oczywiście za wyjątkiem telewizji. Jeśli o mnie chodzi, za szybko dojechał na miejsce.

95

- Dzięki za kolację – powiedziałam odpinając pas i unosząc się w miejscu - Bawiłam się świetnie. - Ja też – w ciemności jego głos brzmiał głębiej i był lekko ochrypły. Śmiesznie na to, reagowało moje ciało. Nie chciałam wysiadać z samochodu, miałam to samo uczucie straty, kiedy opuszczałam go w hotelu, tyle że wiedziałam, że zobaczę go znów wieczorem, za to teraz wieczór się kończył i nie było powodu, abym zobaczyła go znów. - No więc, myślę, że już sobie pójdę, jeszcze raz dziękuję za pizzę i piwo – sięgnęłam za uchwyt i otworzyłam drzwi, kiedy powiedział. - Odprowadzę cię do drzwi. Zbyt wielu dziwaków, kręci się po Londynie, chcę mieć pewność, że dotrzesz do domu cała. Pchnięciem otworzył drzwi, uśmiechnęłam się do siebie, jak wysiadałam z auta. Jake wysiadł z samochodu w tym samym czasie co ja. Moje drzwi frontowe znajdowały się zaledwie 10 metrów stąd, miałam wątpliwości, że może mi się coś stać zanim je pokonam. Jake odprowadzał mnie alejką do domu i znów poczułam się jak nastolatka. Motyle i totalny zawrót głowy. Tak samo jak czułam się wtedy, kiedy szalałam na jego punkcie, a kiedy na mnie patrzył czułam w środku, że jestem w stanie dostać świra. Dotarliśmy do drzwi, a ja sięgnęłam po klucze do swojej torebki. Czy powinnam go zaprosić? Przypuszczam, że to by było niegrzeczne z mojej strony, chociaż Simone gdyby go zobaczyła teraz padłaby na zawał serca. - Czy chcesz wejść na kawę? – wskazałam gestem. Spojrzał na moje drzwi, a później na moją twarz.

96

- Jutro muszę wstać wcześnie rano, naprawdę powinienem już wracać do hotelu. A zatem nie. - Och, oczywiście, w porządku – próbowałam nie brzmieć na rozczarowaną, tak jak się czułam. Mało wiarygodne brzmiało to, że gwiazda rocka musi się wyspać… O Boże… jestem po prostu walnięta. I niedomyślna. Wszystko jasne, ponieważ, pomyślał, że nie zapraszam go jedynie na kawę. Najwyraźniej uważał mnie za mało atrakcyjną. Mam na myśli, że owszem sypiał z wszystkim co ma puls, ale najwidoczniej ja się nie nadawałam. Nie to, żebym chciała, w każdym razie, to bez znaczenia. Nie chciał mnie, kiedy byliśmy młodsi, to dlaczego teraz ma być inaczej. Ponieważ nie mam już czternastu lat. I jestem nieco ładniejsza niż byłam wtedy. Krzyczało moje wewnętrzne ja. Nagle poczułam ochotę tupać nogą w podłogę jak nastolatka i zapytać go co jest ze mną nie tak, że nie jestem teraz wystarczająco dobra dla niego. Ale oczywiście tego nie zrobię, ponieważ byłoby to zbyt dziwne i przede wszystkim upokarzające. - No cóż, w takim razie, naprawdę miło było cię znów zobaczyć. To było trochę surrealistyczne, ale miłe. Czy ja właśnie powiedziałam surrealistycznie? O mój Boże. Uśmiechnął się do mnie, humor rozświetlił mu oczy.

97

- Czy możesz mi dać swój numer? Nie chcę znów stracić z tobą kontaktu. - Tak, oczywiście! – Mój głos był piskliwy, co całkowicie mnie wydało. Zdradziecki głos. Serce łomotało mi w piersi, grożąc wkrótce zawałem. Jake wyciągnął swój telefon z kieszeni, a ja zaczęłam recytować mój numer telefonu, patrząc jak go zapisuje. Adele zaczęła śpiewać w moim telefonie, spojrzałam w dół, a on gestem podniósł do góry swój telefon. - Teraz ty masz też mój. Mam numer telefonu Jake’a! Byłam w pułapce pochłonięta myślami o moim nowym szczęśliwym numerze. Nagle zbliżył się do mnie, podniósł rękę i zaczesał kosmyk moich włosów za ucho, palcami złapał mnie za podbródek i pocałował w policzek.Zamknęłam oczy, upajając się tym uczuciem i jego zapachem. Papierosów, piwa i wody po goleniu. - Spotkanie się z tobą znów, było dużo bardziej przyjemniejsze, niż byłbym w stanie sobie to kiedykolwiek wyobrazić – wyszeptał. Co? W momencie kiedy otworzyłam oczy, on zdążył już cofnąć się w stronę alejki i iść w kierunku samochodu. Zatrzymał się na chwilę i odwrócił tak jakby czegoś zapomniał. - A i Tru, kiedy wcześniej powiedziałem, że wyglądasz świetnie, to w zasadzie powinienem powiedzieć, że wyglądasz przepięknie – uśmiechnął się - Zadzwonię do ciebie wkrótce. A potem wrócił do swojego samochodu i odjechał. 98

W swoim mieszkaniu pozwoliłam sobie, oprzeć się o drzwi, moje serce nadal łomotało mi jak burza. Następną rzeczą jaką zrobiłam, to wyciągnęłam swój telefon i zapisałam numer Jake’a do kontaktów.

99

Rozdział 7 - Coś ty zrobiła z tym chłopakiem zeszłej nocy? - Vicky ruszyła w moim kierunku przez biuro, zanim jeszcze zdążyłam usiąść - Ponieważ cokolwiek to było, proszę nie przestawaj tego robić - uśmiechała się. - E? Nadal próbuję pozbierać się po zeszłej nocy. Zajęło mi godziny zanim zasnęłam po tym wieczorze z Jake’iem, dlatego zaspałam. Tego ranka strasznie się śpieszyłam, do tego przesłuchanie Simone, uniemożliwiło mi nawet wypicie kawy. Nadal również pozbywałam się fascynacji Jake’iem, chcąc pogodzić się myślą, że najprawdopodobniej już więcej go nie zobaczę. Zadzwonię wkrótce. Nie zadzwoni. Dlaczego miałby zadzwonić? Nawet jeśli mam jego numer, to ja do niego nie zadzwonię. No cóż, w każdym razie, na pewno, jeszcze nie teraz. - Dopiero co rozmawiałam z nim przez telefon. - Z kim? - Z Jake’iem Wethersem! – Vicky krzyczała jak nastolatka. A nie jak właścicielka poważnego poczytnego magazynu. - Z Jake’iem? – byłam zdezorientowana - Dlaczego do ciebie dzwonił? Bez urazy – dodałam, kiedy zauważyłam rozczarowanie na jej twarzy. - Ponieważ moja kochana, masz w sobie magię, a na dodatek jesteś smakowita! Nienawidzę, kiedy zaczyna mówić zagadkami.

100

- Vicky, trochę się pogubiłam – czy pomożesz mi to zrozumieć? – powiedziałam delikatnie, tak aby jej nie urazić. - Nie rozmawiał z tobą o tym wczoraj wieczorem – nie – wow, no dobrze, no więc Jake Wethers właśnie dzwonił do mnie i zapytał, czy magazyn, może zająć się jego oficjalną biografią! Aaaaa! – krzyczała. Zbytnio się pośpieszyła z tym swoim histerycznym wrzaskiem. Ale wow, rzeczywiście to była świetna wiadomość. - Zadzwonił do ciebie osobiście? Takie rzeczy nie powinien zwykle robić jego asystent? - Tak! – znów krzyczała - Wiem, ja też nie mogłam w to uwierzyć! - Wow. To niesamowite Vicky! Naprawdę niewiarygodne! To dobra wiadomość dla ciebie – dla nas – dla magazynu! I być może, będę miała szansę jeszcze raz zobaczyć Jake’a. Na samą myśl o tym poczułam wewnątrz mały dreszczyk podekscytowania. - Więc kto będzie ją pisał? – zapytałam zdejmując kurtkę i wieszając ją na oparciu mojego krzesła. Zastanawiałam się czy jest to ktoś kogo znam. Prawdopodobnie będę musiała pracować z nim, aby wprowadzić go w temat… ale tylko jeśli Vicky pozwoli mi na to. Boże, mam nadzieję, że tak. Vicky podniosła brew w zakłopotaniu. - Jake naprawdę nie wspominał ci o niczym? Nic nie powiedział podczas kolacji? - Nie. A miał wspomnieć o czym?

101

- No cóż, moja kochana dziewczynko, Jestem szczęśliwa, że mogę ci przekazać, że oficjalnie osobą piszącą biografię Jake’a, zostanie… więc zostaniesz ty. Co? Co? Wszystko co mogłam teraz zrobić, to patrzeć na nią zaskoczona. I wtedy zaczęła dzwonić na moim biurku komórka. A ja w dalszym ciągu nie mogłam się ruszyć. Zamrożona w każdym punkcie mojego ciała. Wynajął mnie? Jake wynajął mnie do pisania jego biografii, bez pytania mnie o to. Czy to jest na pewno zgodne z prawem? Vicky podeszła do mojego biurka, spojrzała na telefon podniosła go i podała mi. - Zapewne będziesz chciała odebrać ten telefon. To Jake. Jedynie co mogłam teraz zrobić to gapić się w dół, jakby to był zapalnik od bomby. Dlaczego miałby to zrobić? To znaczy, oczywiście to wspaniale i godne pochwały, że myślał, że mogę to zrobić, ale nigdy wcześniej nie pisałam książki. Piszę artykuły. Małe, które mieszczą się zaledwie na stronie magazynu. Nie sądzę, abym potrafiła napisać książkę. O mój Boże. Po prostu nie mogłam tego zrozumieć, dlaczego to zrobił i dlaczego ze mną nigdy o tym nie porozmawiał. Miał przecież wczoraj ku temu okazję. Cały pokój wydawał się pozbawiony powietrza. Myślę, że miałam jakiś atak paniki, lub coś w tym rodzaju. Czułam, że zaraz zemdleję. - Odbierz – ponaglała mnie Vicky wciskając mi telefon - Nie możesz przepuścić takiej okazji. Czasopismo nie może przepuścić takiej okazji, Tru. – spojrzała na mnie z prośbą w oczach. Ale ja nie mogłam nawet ruszyć ręką, aby wziąć telefon.

102

- Okazję, którą Jake nawet, nie zaoferował mi osobiście – mój głos był ochrypły. Telefon przestał dzwonić. Obie na niego spojrzałyśmy. Vicky cofnęła rękę z wybuchową informacją w moim telefonie. - Może Jake chciał po prostu ze mną najpierw porozmawiać. Jako, że jestem twoim pracodawcą. Prawdopodobnie chciał się dowiedzieć, czy nie będziesz miała problemów w pracy z uwagi na jego ofertę zatrudnienia ciebie. - Czy mówił ci o tym? – zapytałam z podejrzliwością - Oczywiście, że to zrobił – odpowiedziała radośnie. Kłamała. Nigdy jej nie zapytał. Nie wyobrażam sobie tego, że Jake pyta kogokolwiek o cokolwiek. To, że zadzwonił do Vicky jako pierwszej, miało za zadanie sprawić, że nie będę mogła powiedzieć nie. Czy wiedział o tym, że tak będzie? A jeśli tak, to dlaczego to zrobił? - Oddzwoń do niego – Vicky ponaglała. Potrząsnęłam głową, przełknęłam ślinę, ponieważ miałam sucho w gardle. Nie sądzę, że potrafię. Nie sądzę, że potrafię to zrobić. Nie umiem pisać książek, Vicky. Jestem dziennikarką. Jestem dziennikarką muzyczną, a nie powieściopisarzem. - Potrafisz. Jesteś wspaniałą pisarką, moja kochana. Spojrzałam na nią, z lekką paniką w oczach. Wiem o co się martwiła. Bała się, że Jake wycofa ofertę wobec magazynu, jeśli to ja nie napiszę tej biografii. Ale on by tego nie zrobił.

103

- Jake nadal będzie chciał, żeby czasopismo go reprezentowało, nawet jeśli nie przyjmę tej pracy Vicky. On nie zrezygnuje z ciebie. Znam go. Wzruszyła ramionami. - No nie wiem, skarbie, wywnioskowałam, że jest zupełnie inaczej, tak jakbyś była częścią umowy. - Powiedział ci to. - Nie dosłownie. Powiedział. Cholera. - Dlaczego miałby to zrobić? – powiedziałam na głos swoje myśli. Uśmiechnęła się. - Być może tym razem nie chce cię stracić. - I właśnie dlatego zmusza mnie do napisania swojej biografii? Nie, to nie ma sensu. Jestem jego przyjaciółką. Nie zmusza się ludzi to bycia twoim przyjacielem. I bez tego też będę jego przyjaciółką. Byłam rozbita. Musiałam usiąść. Opadłam na swoje krzesło. Vicky przeszła dookoła mojego biurka i oparła się o nie. - Może on nie chce być tylko twoim przyjacielem – powiedziała łagodnie - Jeśli tak jest, to właśnie jego sposób na to, żeby mieć pewność, że będzie miał cię przy sobie na dłużej i dużo częściej będzie cię widywał. Moje oczy skierowały się ku górze w jej stronę. - Nie – potrząsnęłam głową - To nie to. Miał szansę, żeby zrobić krok do przodu wczoraj wieczorem i jeśli mam być szczera, odwzajemniłabym jego pocałunek, jeśli tylko by mnie 104

pocałował, ale tego nie zrobił. I to właśnie dlatego wiedziałam, że to nie chodziło o to. Tylko, że nie miałam zielonego pojęcia, co nim kierowało. Być może tylko to, że uważał mnie za naprawdę dobrą pisarkę. Zadrwiłam ze swojej własnej myśli w głowie. - Cóż, bez względu na powód, już to robi – powiedziała Vicky - A to jest dla ciebie wielka szansa, jako całość dla magazynu także. To jedynie same korzyści, Tru. I może Jake zdaje sobie z tego sprawę. On doskonale wie, jak to może wpłynąć na twoją karierę. Być może on chce ci tylko pomóc. Powiedział mi, że długo zastanawiał się nad swoją biografią, a teraz, podczas tego tournée, jest najlepszy czas na realizację jego planów. I to najwyraźniej uśmiech losu, że ponownie się spotkaliście, bo ktoś inny zająłby miejsce w jego autobusie, podczas tego tournée. Cholera. Będę musiała pojechać z nim w trasę. Rzeczywiście. Mam przerąbane. Rano martwiałam się, że już go nigdy nie zobaczę, a teraz mam z nim spędzać niezliczoną ilość czasu, kręcąc się wokół niego, obserwując i zbierając informację o wszystkim co jest z nim związane, podczas trasy w kilku całkiem fajnych częściach świata. Taa, mam kompletnie i całkowicie przerąbane. - Zadzwoń do niego – Vicky ponagliła mnie ostatni raz, kładąc telefon na biurku i stukając paznokciem w ekran, zanim mnie zostawiła. Patrzyłam na moją komórkę, trzęsącymi się palcami podniosłam ją i nacisnęłam ponowne wybieranie numeru. Odebrał po pierwszym dzwonku. - Tru – po drugiej stronie odezwał się jego niski i seksowy głos. - Cześć, Jake. 105

Cisza. - Tak, więc… - odezwałam się, nie bardzo wiedząc co powiedzieć. - Przypuszczalnie twoja szefowa, mnie uprzedziła? – Jake bardziej stwierdził niż zapytał. - Tak. - I? - I, co? - Zrobisz to – biografię? - A mam jakiś wybór? Teraz nastąpiła naprawdę długa przerwa. Praktycznie wyczuwałam jego napięcie po drugiej stronie linii telefonicznej. - Zawsze jest jakieś wyjście, Tru – brzmiał jakby był nieco wkurzony. - Przepraszam – poprawiłam się - Zabrzmiało to trochę do dupy, po prostu to sporo informacji do przetworzenia jak na tak wczesny ranek. Zwłaszcza, że nie miałam dzisiaj nawet szansy wypić porannej kawy. - Nie piłaś jeszcze kawy? - Nie, a nie jestem w stanie normalnie funkcjonować bez kawy – powiedziałam z hiszpańskim akcentem. W rzeczywistości płynnie mówiłam po hiszpańsku, to było coś na co upierała się moja mama i było całkiem przydatne czasami – no cóż, głównie na wakacjach w krajach gdzie mówiono po hiszpańsku. A mój beznadziejny hiszpański akcent zawsze rozśmieszał Jake’a jak byliśmy dziećmi, więc miałam zamiar rozbawić go tym znowu. Zachichotał, nisko i gardłowo po drugiej stronie. Dziwnie na to zareagowało moje ciało. 106

- Słyszę, że nadal jesteś wariatką. - Jestem, ale ciebie to również dotyczy. - Pewnie masz rację… to co, zrobisz to? Miałam dziwne wrażenie, że wcale mnie o to nie pyta. I doprawdy, co by świat na to powiedział gdybym kiedykolwiek powiedziała nie. - Zrobię to – uśmiechnęłam się. Praktycznie poczułam, jego szeroki uśmiech po drugiej stronie. - Ok, tak więc jako twój nowy szef – no wiesz, jeden z nich – daje ci polecenie, abyś wypiła jakąś kawę, ponieważ nie jestem w stanie słuchać jak cały dzień będziesz mówić z tym śmiesznym hiszpańskim akcentem. To doprowadzi mnie do obłędu. Doprowadzi go do obłędu?! W dobrym czy złym tego słowa znaczeniu… - Zobaczę cię dzisiaj? - Oczywiście. Idź na kawę, a ja do ciebie niedługo zadzwonię. Rozłączył się, a ja nadal siedziałam i wlepiałam się w telefon w mojej dłoni, czując się nieco oszołomiona. I w jakimś małym stopniu rozbawiona. Tylko jeszcze nie mogłam dojść właściwie dlaczego. W zasadzie to jeszcze czułam trochę podniecenia – ok. może nie trochę nawet sporo. Jadę w trasę z The Mighty Storm… z Jake’iem. Cholera. Podwójnie cholera. Będę musiała o tym powiedzieć Willowi. Myśl o tym, szybko zepsuła mój dobry nastrój. Nie poszłam, najpierw, żeby napić się kawy. Podążyłam prosto do gabinetu Vicky. - Dzwoniłaś do niego? – spojrzała na mnie z nadzieją. - Zadzwoniłam. 107

- I? - I oczywiście, że to zrobię. - Dzięki Bogu! Przez moment mnie zmartwiłaś. Och, Trudy, jesteś moją super gwiazdą! Podniosła się z za biurka i przytuliła mnie, zatonęłam w chmurze jej perfum i doskonałości. - Wiedziałam od pierwszej sekundy, kiedy przyszłaś tutaj na rozmowę kwalifikacyjną w sprawie pracy, że zatrudnienie ciebie, będzie najlepszą rzeczą jaką kiedykolwiek zrobiłam - Trzymała mnie w ramionach, obdarzając tym swoim cudownym uśmiechem - Ty, moja dziewczynko, wywindujesz ten magazyn na sam szczyt i umieścisz na należytym miejscu pomiędzy tymi czasopismami, które połyskują na średniej półce. - Naprawdę myślisz, że wyłączność na Jake’a może to sprawić? Wiedziałam, że to podwyższy sprzedaż pisma, ale nie chciałam, aby pokładała w tym, aż takie nadzieje. - Tak, myślę – zdecydowanie pokiwała głową - Ten chłopiec jest nieosiągalny. Otrzymanie od niego zwięzłej odpowiedzi na zadane pytanie, jest całkiem kuszące. Ale pełny wgląd w jego życie osobiste – psiakrew, wszystkie kobiety tam, które teraz siedzą i słuchają jego albumu, oglądają go w telewizji i marzą o Jake’u Wathersie w swoim łóżku, będą miały po tym mokre majtki. Zaśmiałam się, nie mogłam na to nic poradzić. - I również, pokochają fakt, że wy dwoje dorastaliście razem i ponownie spotkaliście się ze sobą, żeby opisać tą historię. Kobiety będą ci zazdrościły i kochały za to, że pomogłaś im go przyprowadzić do ich domu. 108

- Um – Zaczesałam włosy za ucho - Tak sobie myślę, że tą część powinnyśmy zachować dla siebie. Myślałam o tym i wiem, że nie chcę skupiać uwagi na sobie, aby ludzie dowiedzieli się, że Jake i ja dorastaliśmy razem. Istniało zagrożenie, że jeśli prasa zacznie przypatrywać się bliżej historii mojej i Jake’a, ktoś mógłby dotrzeć do osoby, która opowiedziałaby, o tym co jego ojciec zrobił jemu i jego matce. Drżałam na samą myśl o tym. Jakimś sposobem ta część jego życia nie dotarła jeszcze do gazet, a ja nie chciałam, żeby przeze mnie wyszło to na jaw. Oczywiście nie zamierzałam o tym mówić Vicky. Natychmiast zaplanowałam co powinnam jej powiedzieć. - Uważam, że będzie nawet lepiej, kiedy nie będą wiedzieć o mojej historii z Jake’iem. To mogłoby odciągnąć ich zainteresowanie od biografii, jeśli zauważą, że Jake i ja mamy wspólną przeszłość, to może stać się głównym wątkiem książki, a tego chciałabym uniknąć. Chcę, żeby głównym tematem był Jake i współpraca z Etiquette. Uśmiechnęła się do mnie. - Dobrze kombinujesz. Dobry z ciebie dziennikarz. Mówiłam ci już jak bardzo cię kocham? - Nie – uśmiechnęłam się. - Tak więc, mówię ci to, że bardzo, ale to bardzo, bardzo cię kocham. - No to jadę w trasę… Jake powiedział, że zamierza się ze mną dzisiaj znów spotkać – prawdopodobnie chce rozmawiać o tournée, ale nie mam do tego głowy teraz, po tym co się wydarzyło? - Zamierzasz się z nim zobaczyć znów – dzisiaj? – zaśmiała się i z powrotem usiadła. 109

Czasami zachowywała się jak nastolatka. - Tak, ale służbowo. Opowiedz mi krótko i zwięźle o tej jego trasie, proszę, szefowo? - Pochyliła się do przodu na swoim krześle. - Siedem tygodni, przez pierwsze trzy, objazd Europy, później Ameryka i Kanada na ostatnie cztery. - I mogę wrócić do domu, w między czasie w jakim terminie? - Jest sporo terminów w trasie. Harmonogram jest całkiem napięty – dziesięć występów w Europie i trzynaście w Ameryce i Kanadzie, ale jest dwutygodniowa przerwa pomiędzy Europą a Stanami i nie wierzę, że będziesz cały czas mu potrzebna – ale musisz to jeszcze ustalić z Jake’iem. - A co z moją kolumną? - Miałam zamiar przekazać Jane, żeby się tym zajęła, z czym ty nie będziesz mogła sobie dać rady? - Jasne. To brzmi jak całkiem sensowny plan. Wstałam ze swojego krzesła. - Co myślisz, o tym kawałku z wywiadem Jake’a, który ci wysłałam? - Naprawdę dobry. Zaraz ci wyślę mailem kilka poprawek, spójrz na to – i daj znać co o tym sądzisz, ale nie ma pośpiechu z dokończeniem tego, myślę, że potraktujemy ten materiał jako wstęp do biografii. Zaczęłam wychodzić z jej biura, ale zatrzymałam się w drzwiach. - Myślisz, że dlaczego Jake nie wspomniał mi o biografii wczoraj na kolacji? Wzruszyła ramionami.

110

- Mówiłaś, że zeszłego wieczoru, głównie wspominaliście stare czasy, być może nie chciał tego zepsuć, rozmawiając o interesach. - Hmm, być może… ale mógł najpierw zadzwonić do mnie dzisiaj rano… ale przypuszczalnie, nie miałoby to żadnego znaczenia. Vicky oparła łokcie na swoim biurku. - Chcesz usłyszeć moje zdanie? Myślę, że zaprosił cię na kolację ponieważ chciał cię zobaczyć znowu. Myślę też, że zatrudnił cię do pisania biografii, ponieważ jesteś świetna w swojej pracy – i również dlatego, że chce się z tobą przespać. - Vicky! – wrzasnęłam, przewracając oczami. Nie wierzę, że to właśnie powiedziała. - Co? – powiedziała niewinnie - Jedynie podkreślam fakty. - Jakie fakty? - Że Jake chce się z tobą przespać? - Czy w końcu przestaniesz to mówić! – moja twarz płonęła od czerwieni - Jake może uprawiać seks z kimkolwiek chce i wierz mi wcale tego nie chce robić ze mną. Pomyślałam o małym zdarzeniu, pod moimi drzwiami wczoraj wieczorem, oczywiście nie powiem jej o tym. Zmarszczyła brwi i potrząsnęła głową. - Czasami nie zdajesz sobie z tego sprawy, jak przepiękna jesteś, Tru - Poderwałam do góry twarz na jej dosadny komplement - I tak masz rację. Jake może mieć w swoim łóżku, każdą kobietę jaką zapragnie… ale obecnie uważam, że chce tam jedynie ciebie. Zrobiłam skrzywioną minę.

111

- Sprawiać sobie tyle problemów, tylko po to, żeby się z kimś przespać, kiedy może dostać dużo więcej i łatwiej gdzieś indziej. - To co jest łatwe do zdobycia jest nudne, moja droga. I masz rację, przez to może sobie przysporzyć problemów – podniosła brew - Tak więc, przypuszczam, że to właśnie pokazuje wartość osoby, jako poziom problemów na jaki jest skłonny się narazić. - Albo to dla niego jedynie nowe wyzwanie. - To też – poprawiła się na krześle opierając o oparcie - Po prostu bądź ostrożna kochanie, bo kiedy zaczynasz mieszać przyjemność z interesem, czasami sprawy stają się strasznie kłopotliwe. - Nie zamierzam niczego mieszać. Jestem z Willem, pamiętasz. - Jasne. - I nie sądzę, żeby Jake był taki, w przeciwieństwie do ogólnego przekonania na jego temat, uważam że jest profesjonalistą, jeśli chodzi o interesy, nie wierzę, żeby pieprzył pracowników – tak jak wszyscy inni. - Oczywiście. Z całej siły próbuję wyobrazić sobie Jake’a Wethersa jako najwyższego poziomu profesjonalistę o którym wspomniałaś. Drwiła ze mnie. - Właściwie przez cały wczorajszy wieczór zachowywał się jak dżentelmen. - Doprawdy? – szczerze się uśmiechnęła - To dobrze. Bardzo się z tego cieszę. Zignorowałam słabą nutkę rozczarowania, która wewnątrz mnie zadrżała, ponieważ Jake Wethers, który był znany z tego, że pieprzył wszystko co się rusza, zeszłej nocy, nie widział tego czegoś we mnie co by go zainteresowało. To oczywiście mnie zabolało. To było jasne, że nigdy 112

bym się z nim nie przespała, z powodu Willa, ale dla pewności na pewno bym go pocałowała, chociaż pocałunek to też zdrada. Och, obecnie mam w głowie papkę zamiast mózgu, potrzebuję kawy. Staje się irracjonalna i głupia, wówczas kiedy ktoś urazi moją dumę, wiem, nie powinno tak być, ale jestem tylko dziewczyną i mam prawo do bycia taką. - Chcesz kawy? – zapytałam Vicky wychodząc z jej biura - Idę robić. - Nie, dziękuję, kochanie. Przechodziłam obok swojego biurka, zmierzając do kuchni, żeby wstawić czajnik, kiedy zadzwonił na nim mój telefon. Pochyliłam się w stronę biurka i złapałam telefon. To był Jake. Małe motylki zatrzepotały mi w brzuchu. Muszę z tym skończyć, jeśli zamierzam z nim pracować… Ludzie nie pracuję ze mną, Tru. Oni pracuję dla mnie. Ok. tak więc pracuję dla niego – niech mu będzie. Mam nadzieję, że nie jest taką złą osobą w pracy jak twierdzi, że jest. - Udało ci się wypić kawę? – zapytał zanim miałam szansę cokolwiek powiedzieć. - Nie, debido a las interrupciones constantes16 - Tru, nie mam pieprzonego pojęcia, co właśnie powiedziałaś, ale jeśli dobrze usłyszałem na początku nie, które zrozumiałem, to znaczy, że jeszcze nie piłaś. - Nie, jeszcze nie – śmiałam się. 16

Tru, popisuje się hiszpaoskim  „debido a las interrupciones constantes” znaczy „ponieważ mi ciągle przeszkadzają ”

113

- Ok, w związku z tym już nie będę do ciebie dzwonił, więc słuchaj uważnie. Zabieram cię na lunch, ponieważ chcę obgadać z tobą, to co będzie się działo podczas tournée. Mam jakiś wybór? - Czy tego typu spraw, nie powinien uzgodnić ze mną twój asystent? – zapytałam. - No wiesz, jeślibym chciał, żeby mój asystent spotkał się z tobą podczas lunchu, wtedy owszem, tak by było, ale nie chcę, wobec tego idziesz ze mną – ok? - A co jeśli mam już jakieś plany? - A masz? - Tak? Cisza. - Z kim? Czyżbym wyczuła nutkę zazdrości u Jake’a? - Starbucks17. Spotykam się z nim, każdego dnia, po pierwsze dla kawy, a po drugie dla jagodowych muffinek. Słyszałam jak po drugiej stronie wypuszcza powietrze. - Czy rozważysz wystawienie go do wiatru, dla mnie? Jego głos znów uwodził i flirtował. - No, nie wiem… To dość poważna sprawa między nami ja i Starbucks mamy przyszłość. - Sprawię, że nie pożałujesz.

17

Starbucks – znana sied restauracji z kawą w US i Wielkiej Brytanii, jak również kilka z nich pojawiło się w Warszawie i pewnie w innych Polskich miastach :D!

114

- Mów dalej? - Mówię o ciastkach, Tru, dużej, bardzo dużej ilości ciastek… - Czy ja wspominałam o jakimś Starbucksie? – chichotałam. - Świetnie, bądź na zewnątrz budynku o pierwszej. - Sí, señor18. Słyszałam jak się śmieje, zanim się rozłączyłam. Czułam się absolutnie pełna radości. Jake był uroczy i zalotny i znów go zobaczę, za kilka godzin. Ale nie, potrzebuję trochę ochłonąć, Zamierzam z nim pracować, tak więc muszę zachowywać się profesjonalnie. Może i jest moim starym przyjacielem, niewiarygodnie uwodzicielskim starym przyjacielem, ale taki jest Jake. To jest jego styl zachowania19 i muszę to zapamiętać, żeby nie pomylić tego z czymś innym i nie wyobrażać sobie czegoś czego nie ma. Czarny Land Rover, a w nim Dave, to on podążał za nami wczoraj wieczorem, a teraz zaparkował na zewnątrz budynku, kiedy zeszłam na dół o pierwszej. Dave wysiadł z samochodu, przeszedł dookoła niego i otworzył dla mnie tylne drzwi pasażera. - Witam znowu – powiedział. - Cześć – wyszeptałam nieśmiało. Wsiadłam i zauważyłam, że Jake już tam na mnie czeka. Wyglądał jak niesamowita gwiazda rocka w poszarpanych jasnoniebieskich dżinsach i czarnym koszulce The Stone Roses „ I WANNA BE

18

Sí, señor – hiszp.. – Tak, proszę pana , chyba nauczę się dla nich kilku słówek po hiszpaosku , tak dźwięcznie to brzmi :D! 19 W oryg. MO - modus operandi – sposób postępowania, styl działania, wizytówka.

115

ADORED”20 i w tych samych butach Converses, które miał na sobie zeszłego wieczoru. - Hej – powiedział, jego głos był surowy i gładki jak miód, w momencie kiedy Dave zamykał za mną drzwi. - Hej – uśmiechnęłam się. Wyczuwałam jego zapach papierosów i wody po goleniu. Co sprawiło, że zatrzepotało mi w brzuchu. Dave wsiadł z powrotem na fotel kierowcy i ruszył z nami prosto w popołudniowy korek. - Jak minął ci poranek? – zapytał mnie Jake. - Och, no wiesz, dość długi. - Coś wielkiego się wydarzyło? Spojrzałam na niego. - Oprócz tego, że pewna sławna gwiazda rocka, która również kiedyś dorastała w sąsiednich drzwiach obok mnie, zadzwoniła do mnie i zaoferowała

mi

pracę,

aby

napisać

biografię

w

trakcie

jego

nadchodzącego tournée, to poza tym raczej nie, w zasadzie, to nic ciekawego się nie wydarzyło – potrząsnęłam głową, uśmiechając się. - To wszystko, czym dla ciebie byłem – sąsiadem z drzwi obok? Myślałem, że w tamtym czasie dorobiłem się tytułu najlepszego przyjaciela. Jego słowa sprawiły, że ścisnęło mnie dziwnie w brzuchu. Nagle było tam pusto. - Dorobiłeś się… i byliśmy najlepszymi przyjaciółmi. - Byliśmy? 20

http://www.shopbravado.com/stores/thestoneroses/Shop/Product/The_Stone_Roses_Kids_Black_I_Wanna_Be_Adored_T -Shirt taka oto koszulka, chociaż znalazłam tylko dziecięcą, ale każdy facet to dziecko, więc stwierdziłam, że może byd, co do napisu to brzmi tyle co „Chcę byd uwielbiany” :D !

116

- No cóż trochę czasu minęło, Jake. Nie odzyskuje się dawnego statusu po jednej kolacji - znów się uśmiechnęłam, próbując załagodzić, coś, cokolwiek to było. - Rozumiem, że będę musiał zapracować, trochę bardziej zanim odzyskam swój tytuł z powrotem – jego głos był znacząco niski. Uśmiechnął się do mnie i serce w piersi zabiło mi mocniej. - Więc, mogę wiedzieć, gdzie jedziemy dzisiaj na lunch, czy to również jest niespodzianka? – spojrzałam na niego beztrosko, próbując opanować moje rozszalałe serce i drżące emocje. - Dzisiaj jedynie wracamy do hotelu. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu? - Jasne, że nie. Mogę jeść rybę i frytki na tylnym siedzeniu w samochodzie, jeśli to tylko by znaczyło, że będę z tobą. - To jest po prostu mniej kłopotliwe, to znaczy nikt nie będzie nam się naprzykrzać – dodał, jak gdyby chciał się wytłumaczyć, czemu zabiera mnie z powrotem do swojego apartamentu. - Jake, w porządku, ja to rozumiem – powiedziałam i dotknęłam jego ramienia. Spojrzał w dół na moją dłoń, którą trzymałam na jego wytatuowanym ramieniu, a później jego wzrok skierował się na moją twarz. Coś między nami w powietrzu zadrżało. Cofnęłam rękę, przełknęłam ślinę i przesunęłam się na siedzeniu. - Powinieneś mi powiedzieć, że zostaniemy w hotelu. Nie musiałbyś po mnie przyjeżdżać. To nie jest tak daleko, doszłabym na piechotę. Spojrzał na mnie z kpiną, ale pewnie.

117

- Przyjechałem tu, żeby cię podwieźć, Tru. - Ok. Panie Prezesie… mam nadzieję, że podczas trasy taki nie będziesz. - Jaki? – władczy? - Tak. - No cóż, kiedy wiem czego chce, po prostu to mówię… albo biorę. Pochylił się w moim kierunku, patrząc przez dłuższy moment prosto mi w oczy. Kolana zaczęły mi się trząść. Ścisnęłam je razem. Spojrzałam nerwowo na Dave’a, ale jego wzrok był skupiony na drodze. Postanowiłam też patrzeć przed siebie. I resztę tej krótkiej przejażdżki do hotelu jechaliśmy w milczeniu. Po naszej chwilowej wymianie zdań, kompletnie nie byłam w stanie powiedzieć ani jednego słowa. Dave skręcił samochodem na hotelowy parking, później szłam za nimi przez korytarz do windy. Jechałam w niej nadal w ciszy. Później Dave został na korytarzu, a ja i Jake weszliśmy do jego apartamentu. Nie mogę uwierzyć, że zaledwie wczoraj, byłam tu przeprowadzić z nim wywiad, a teraz mam dla niego pracować. To po prostu jakieś szaleństwo. Idąc za Jake’iem, zauważyłam Stuarta w dalszej części salonu, siedzącego na kanapie i czytającego czasopismo. Jak tylko nas zobaczył, zamknął magazyn, położył go na stoliku kawowym i wstał, żeby nas przywitać. - Cześć – powiedziałam, czując się trochę onieśmielona.

118

Zastanawiałam się czy on wiedział, że będę pracować dla Jake’a. Na pewno wiedział, przecież był jego asystentem. Powinien wiedzieć o wszystkim co jest z nim związane. Prawdopodobnie wiedział też o rzeczach, o których nie chciałam nawet słyszeć. - Witaj ponownie – uśmiechnął się do mnie. - Czy wszystko gotowe? – Jake go zapytał. - Tak. - Dzięki – powiedział do Stuarta. Stuart skinął na niego głową i wyszedł zostawiając nas samych. - Chodź – Jake powiedział do mnie, łapiąc mnie za rękę i sprawiając,

że

ponownie

w

moim brzuchu rozpalił

się ogień,

przeprowadził mnie przez salon i wyprowadził na taras. Poczułam orzeźwiające powietrze na swojej skórze, ale w zasadzie nie było wcale takie chłodne. Jak tylko przeszłam przez drzwi balkonowe zaraz za Jake’iem, zobaczyłam stół, z dwoma krzesłami, który cały był wypełniony rzędem małych mini ciasteczek. Było ich całe mnóstwo, najróżniejszych babeczek, ptysi z kremem, eklerek, serniczków i o mój Boże, muffinek wypełnionych po brzegi kremem, a nawet kilka takich wypieków, których nie byłam w stanie nawet nazwać. Wiedziałam, że mówił o ciastkach, ale nigdy nie spodziewałabym się czegoś takiego. No i oczywiście do tego wszystkiego czekała na mnie świeża kawa. W tym momencie po prostu go kochałam. Nie tak zwyczajnie go kochałam – tylko kochałam go… och, na pewno wiecie co mam na myśli. Jake odwrócił się i zobaczył moje otwarte usta z wrażenia i powiedział.

119

- No więc kiedy odwołałaś randkę ze Starbucksem dla mnie, to jedyne co mogłem zrobić. - Myślę, że to jest nieco lepsze niż Starbucks – powiedziałam lekko ochrypłym głosem - Czy to prezent urodzinowy numer dwa? Uścisnął delikatnie moją rękę i uśmiechnął się tajemniczo, prowadząc mnie do stołu, żebym usiadła. Przez ostatnie dwa dni, Jake przygotował dla mnie więcej oryginalnych rzeczy, niż kiedykolwiek ktoś inny w całym moim życiu. Odsunął krzesło od stołu dla mnie. - Co za uprzejmość z pana strony, dziękuję – chichotałam. Usiadł naprzeciwko mnie. Byłam w szoku, siedząc tu prawie w chmurach na tarasie luksusowego apartamentu. Poza tym miałam wrażenie jakbym była na randce. Na której oczywiście nie byłam, bo to był służbowy lunch, tylko, że z nieograniczoną ilością przepysznych, cudnych ciasteczek. Przesunęłam wzrokiem po słodkościach, wszystkie wyglądały świeżo i delikatnie, do tego, za żadne skarby nie wiedziałam od którego zacząć najpierw. Chciałam ugryźć je wszystkie po kolei. Jake roześmiał się na mój widok. - Wyglądasz jak dziecko w sklepie z cukierkami. Od zawsze lubiłaś słodycze. - Jest ich tyle do wyboru i są tak cholernie śliczne. Skąd je wziąłeś? – zapytałam. - Z takiego jednego małego miejsca, które znam.

120

Nie mogłam się dłużej powstrzymać i wzięłam na palec trochę kremu z najbliżej leżącej koło mnie muffinki, a potem ją zlizałam. - O mój boże – wyjęczałam - To jest przecudowne, myślę, że mogę umrzeć i iść do nieba pełnego kremu. - Więc, czy to przywróci mój tytuł najlepszego przyjaciela? - Myślę nawet, że wkrótce ci zaproponuję małżeństwo, jak tak dalej pójdzie. O Boże. Ale palnęłam. I nie jestem w stanie tego cofnąć. Wiedziałam, że twarz zrobiła mi się czerwona. Jake uśmiechnął się zadowolony, widząc moje zakłopotanie. - Nalejesz mi? – powiedziałam gestem wskazując kawę, pragnąc zrobić cokolwiek, żeby zmienić temat. - Już się robi – powiedział łapiąc za uchwyt dzbanka. Jake nalewał mi kawę. Wyglądał tak zabawnie, siedząc tam, ubrany w ciuchy gwiazdy rocka i pokryty cały tatuażami, a do tego nalewający kawę, tak jakbyśmy mieli wspólną popołudniową herbatkę. - Wiesz co Jake, popołudniowa herbatka, nie bardzo jest Rock'n'Roll’owa. To tak jakbyś w pewnym sensie zabijał swój wizerunek gwiazdy rocka. - Ciii – położył palec na ustach, śmiesznie się rozglądając dookoła Musimy zachować to w tajemnicy – uśmiechnął się i podał mi kawę - A czy to raczej nie powinna być popołudniowa kawa? – dodał. Na myśl o tym zmarszczyłam brwi. - A jest coś takiego? Wzruszył ramionami i uśmiechnął się.

121

- Jeśli nie, to teraz już jest. - Popołudniowa kawa Jake’a i Tru w stylu rockowym. - Absolutnie zajebiście! – roześmiał się. Ja też się śmiałam, podniosłam mleko i dolałam trochę sobie do kawy, a potem znów poczęstowałam się kremem z muffinki, którą już napoczęłam. Podniosłam ją i ugryzłam. - Święty słodki Jezu – mruczałam z pełnymi ustami - To jest niesamowite. Jeżeli myślałam, że spróbowanie tego kremu było nieziemskie, to byłam w totalnym błędzie, ponieważ całość, biszkopt, wiórki czekolady i krem, razem tworzył rozkosz dla moich zmysłów. Jeśli miałabym dzisiaj umrzeć, to naprawdę umarłabym jako bardzo szczęśliwa kobieta. - Poważnie Jake, musisz mi dać adres i nazwę tego miejsca, ponieważ zamierzam załatwić sobie u nich kredyt na zakup tych słodkości. Uśmiechnął się, ale wyczułam w nim lekkie zdenerwowanie. Natychmiast wzbudziło to moją ciekawość. - Dostawa może stanowić drobny problem. - Dlaczego? – zapytałam biorąc kolejny kęs. - Ponieważ ten sklepik jest w Paryżu. Zatrzymałam się w połowie jedzenia, przyglądając mu się. - Przyleciały dzisiaj rano – dodał. - Och – odłożyłam ciastko. - To jedno z moich ulubionych miejsc, zawsze idę tam kiedy jestem w Paryżu i wiedziałem, że ty również je pokochasz, tak więc…

122

- Wow, Jake… um… wow, to takie miłe i niespodziewane z twojej strony, ale doprawdy, nie musiałeś sprawiać sobie tyle kłopotu ze względu na mnie. - Nie sprawiłem. Płacę ludziom za to, żeby przechodzili przez te kłopoty dla mnie, Tru. - Och. Cholera, brakuje mi słów. Wyciągnął papierosa. - Będzie ci przeszkadzać jeżeli zapalę? Potrząsnęłam głową i patrzyłam jak zapala papierosa. Nie mogę narzekać na to, że pali przy jedzeniu, skoro właśnie powiedział, że ciastka przyleciały samolotem. Z Paryża. Jezu Chryste. Zaczynam nieco świrować i zastanawiać się kim aktualnie jest Jake Wethers. Jest taki nieprzewidywalny. Najpierw zabiera mnie na zwykłą kolację do Pizzy Hut – no może nie zwykłą, jako, że wynajął całą restaurację – ale jednak, to była normalna Pizza Hut. A dzisiaj, poleciał po mini ciastka do Paryża. Czuję, że kręci mi się w głowie, kiedy jestem z nim. Nie pamiętam, żeby był taki pokręcony, jak byliśmy młodsi. Bezpośredni, tak. Nieobliczalny, nie. - No więc, co twój chłopak myśli o wyjeździe w trasę? – zapytał nagle, biorąc łyk kawy. I to jest ta jego bezpośredniość. - Um… ja… um… na razie, nic o tym nie myśli, nie miałam jeszcze szansy mu o tym powiedzieć. 123

To kłamstwo. Miałam cały ranek na to, żeby zadzwonić do Willa i powiedzieć mu, ale nie bardzo wiedziałam jakby to przyjął, więc zrezygnowałam i odłożyłam to do wieczora, po tym jak go nakarmię i uwiodę, będę mogła mu o tym powiedzieć. Nagle myśl o uwodzeniu Willa, kiedy byłam z Jake’iem, nie była już tak kusząca. W zasadzie czułam się z tym źle. - Powiem mu dzisiaj wieczorem, kiedy się z nim zobaczę – dodałam. Odstawił kawę i sięgnął po papierosa. Wyciągnął rękę i podniósł popielniczkę, która stała na podłodze obok jego krzesła, stawiając ją na udzie i strząsając do niej popiół. - Zrobisz coś miłego? - Kiedy? - Wieczorem. - Och, um… nie, Will tylko przychodzi do mojego mieszkania na zwykłą kolację. Patrzył mi w oczy, niewzruszony. - Jak go poznałaś? - Poznałam go na studiach i kilka lat temu wpadłam na niego przypadkiem pewnego wieczoru. On zaprosił mnie na spotkanie i od tamtej pory jesteśmy razem. - Ale nie mieszkacie ze sobą. - Nie. - Myślisz, że za niego wyjdziesz? Co? Nie za bardzo osobiste to pytanie.

124

Zaczęłam wiercić się na swoim miejscu, czując się nieswojo. Nie cierpię kiedy zaczyna być taki bezpośredni jak w tej chwili. Poczułam się jakbym była na rozmowie w sprawie pracy. Tylko że, aktualnie nie byłam przekonana czy to dotyczyło pracy. Chyba, że, miał jakieś inne zajęcie dla mnie, o którym mi jeszcze nie powiedział. Ponieważ chciałam, coś zrobić ze swoimi niespokojnymi rękami, zanurzyłam znów palec w kremie mojej na wpół zjedzonej bułeczki i włożyłam do ust. Zauważyłam, że Jake wpatruje się w moje usta i szybko wyciągnęłam z nich palec i wytarłam w serwetkę. - Przecież parę minut temu tobie zaproponowałam małżeństwo – zaśmiałam się. On się nie śmiał. - No, nie wiem – wzruszyłam ramionami i spoważniałam - To nie jest coś o czym myślałam. Nie bardzo sobie wyobrażam siebie, kiedykolwiek biorącej ślub. Zaciągnął się kolejny raz papierosem i wolno wypuścił z pomiędzy ust powietrze wraz z dymem, równocześnie strząsając popiół do popielniczki. - Dlaczego? Znów wzruszyłam ramionami i spojrzałam w dół. Nie zamierzam, mu mówić o tym, że nie sądzę, aby kiedykolwiek jakiś mężczyzna poprosił mnie o rękę. - Zawsze zastanawiałem się, czy mogłabyś być z muzykiem – powiedział, niskim głosem. Spojrzałam na niego zdziwiona. Zaskoczona tym, że kiedykolwiek myślał o mnie. 125

- Jak długo zostaniesz w Wielkiej Brytanii? – zapytałam, aby zmienić temat. - Wracam do Los Angeles pierwszym lotem z samego rana. - Och – powiedziałam, rozczarowana, że tak szybko wyjeżdża. - Masz prywatny samolot? – zapytałam z czystej ciekawości. - Taa. Należy do wytwórni. - Masz na myśli własną wytwórnię. - Hmm. Do diabła, on ma własny prywatny samolot. - Tak więc, kiedy następnym razem cię zobaczę, będziesz już w trasie. - Tak. Zrobiło mi się odrobinę smutno, że zobaczę go dopiero za dwa tygodnie. - W pewnym stopniu jesteś już moim najlepszym przyjacielem – wydęłam usta w żarcie. - Ale pamiętasz, że w kontrakcie na bycie moim najlepszym przyjacielem jest dokładnie opisana klauzula, że musisz być na każde moje zawołanie. To oznacza, że jeśli będę czegoś potrzebować… no nie wiem – czekoladek z Belgii, kto mi je dostarczy, kiedy będziesz w Los Angeles. No nie wiem Jake, muszę się jednak poważnie na tym jeszcze zastanowić, czy wchodzić z tobą w układ dotyczący prawdziwej przyjaźni– uśmiechałam się. On również chichotał, rozbawiony. - Nie martw się, zrobię wszystko, żebyś za mną nie tęskniła.

126

- Nigdy nie powiedziałam, że będę za tobą tęsknić. - Nigdy też nie powiedziałaś, że nie będziesz. Boże, ale on jest cholernie szybki. Ciągle dostaję od niego tylko w kość siedząc tu z nim. - Potrzebuję cię jedynie tylko, dla tych twoich babeczek – powiedziałam w żarcie - A mówiąc o ciastkach, czy zechcesz pomóc mi i zjeść ze mną kilka z nich, ponieważ jeśli je wszystkie pożrę to stanę się naprawdę gruba… a podczas, gdy będziesz je jadł opowiesz mi o swoim tournée? - Nie wyobrażam sobie, żebyś kiedykolwiek była gruba, Tru… ale twoje życzenie, jest dla mnie rozkazem. I uśmiechnął się w taki seksowny sposób, jak to on tylko potrafi, pod którym jestem pewna, że coś się kryło, tylko tak do końca nie bardzo jeszcze wiem co, po chwili pochylił się i sięgnął po jedno z ciastek.

127

Rozdział 8 Will stał pod drzwiami z butelką wina w dłoni, wyglądając jak zwykle przystojnie. - Hej – powiedział, przyciągnął mnie do siebie i pocałował w usta. - Hej – uśmiechnęłam się do niego. Puścił mnie i wszedł przez przedpokój do naszego salonu. Simone wyszła dzisiaj wieczorem ze swoimi kolegami z pracy, także byłam z Willem sam na sam i miałam wielki plan uwieść go i wtedy powiedzieć mu o pracy dla Jake’a i o tournée. - Chcesz teraz już zjeść? Obiad jest gotowy. - Zdecydowanie, umieram z głodu. Co będziemy jedli? - Lazanie – odpowiedziałam kierując się do kuchni. Will poszedł za mną i zaczął otwierać wino, kiedy nakładałam lazanię. Zaniosłam nasze dwa talerze do pokoju i postawiłam na ławie, w tym samym czasie Will przyniósł wino. Usiadłam na podłodze, a Will usiadł naprzeciwko mnie. Wzięłam łyk wina, patrząc jak Will bierze do ust lazanię. - Dobre – powiedział - Robisz najlepszą lazanię na świecie. - Dziękuje, kochanie. Widząc, jak bardzo jest zadowolony

z moich kulinarnych

umiejętności, zdecydowałam się powiedzieć mu o tournée teraz. Rozmawiałam z nim popołudniu przez telefon, zadzwonił do mnie kiedy wyszłam na lunch, więc oddzwoniłam do niego. Z jakiegoś powodu nie powiedziałam mu o lunchu z Jake’iem. Przypuszczalnie dlatego, że 128

pewnie musiałabym mu od razu powiedzieć o trasie, a chciałam to zrobić wieczorem. Żartował z mojej kolacji z Jake’iem, co rzecz jasna w dużej mierze zignorowałam. Drwił ze mnie, kiedy powiedziałam mu, że byliśmy w Pizzy Hut, co mnie naprawdę zdenerwowało i jeśli mam być szczera, czasami był z niego taki snob, więc nawet nie zawracałam sobie tym głowy, żeby mu cokolwiek wyjaśniać jaki to związek miało ze mną i Jake’iem. - Tak więc byłam… um… zaproponowano mi dzisiaj niesamowitą ofertę pracy. - Tak? – powiedział, wkładając kolejną porcje lazanii do ust. - No cóż… Jake… Wethers, poprosił czasopismo, żeby zajęło się wydaniem jego oficjalnej biografii… no i on zapytał mnie, czy bym ją dla niego napisała. - Naprawdę? To wspaniała wiadomość – powiedział. - Tak, jest. Ale… um… z drugiej strony, to wiąże się, z tym, że będę musiała pojechać w trasę z jego zespołem, no wiesz podążać za Jake’iem i pisać o tournée i o grupie. Zwłaszcza dlatego, że to jego pierwsza trasa bez Jonny’ego. Brwi Willa zeszły się razem. - To znaczy, że jedziesz w trasę z Jake’iem Wethersem? - Tak i z resztą zespołu. - Tak więc, moja dziewczyna – moja bardzo piękna dziewczyna jedzie na tournée z grupą muzyków, a jeden z nich to Jake Wethers, sławny łamacz kobiecych serc. - Tak – odpowiedziałam łagodnie.

129

- Ale jaki jest Jake, lub nie jest, dla mnie nie ma to żadnego znaczenia. - Nawet, z uwagi na to, że kiedyś razem dorastaliście i byliście najlepszymi przyjaciółmi. - To było dwanaście lat temu. Mimo to, nie czułam tego, że dzieliła nas, aż tak długa rozłąka, z taką łatwością doszliśmy do porozumienia, ale pominęłam tą myśl. - A jeśli powiedziałbym, że nie chcę, żebyś jechała… - No cóż, w pewnym stopniu wiedziałam, że nie będziesz chciał, żebym jechała, ale… - Pomimo to pojechałabyś. - Tak. To wielka szansa dla mnie, Will. - Hmm – pokiwał głową. - A więc jak długo cię nie będzie? - Całe tournée zajmie w sumie siedem tygodni, z dwutygodniową przerwą, po trzytygodniowej trasie po Europie. Potem będą cztery tygodnie po USA i Kanadzie, a później koniec. - Tak więc nie będzie cię przez trzy tygodnie, żebyś mogła z nimi być na początku – brzmiał jakby był nieszczęśliwy. Przytaknęłam. - Ale zrobię wszystko co w mojej mocy i jak tylko będę mogła, wrócę do domu. - I już zdecydowałaś, że podejmiesz się tego? - Tak. Czasopismo tego potrzebuje. Mówimy tutaj o wydaniu książki, napisanie jej o takim zespole jak The Mighty Storm, będzie 130

dużym posunięciem w mojej karierze. To może otworzyć przede mną wszelkiego rodzaju drzwi. - Ale dlaczego poprosili ciebie? Nigdy wcześniej nie pisałaś książki. Wow, dzięki za wiarę we mnie. - Nie, ale piszę już od dłuższego czasu i wszystko to było dla mnie nowością, Will. Wiesz, może Jake uważa, że piszę całkiem nieźle i do tego chce być dobrym przyjacielem, dlatego pomyślał, że pomoże mi w ten sposób, dając mi szansę. No wiesz, wesprze w karierze – zrobi coś, co miałam nadzieję, że ty zrobisz - Upuściłam widelec na talerz, aż zabrzęczał. - Przepraszam – zaczął się wycofywać. - Wspieram cię i cieszę się razem z tobą, ale to wszystko dzieje się za szybko i jest mi źle, z tego powodu, że nie będzie cię tak długo ze mną. Westchnęłam, wstałam i obeszłam dookoła stół, podeszłam do niego i usiadłam na jego kolanach. Odłożył widelec na talerz i przytulił mnie do siebie. - Czas szybko zleci, kochanie – powiedziałam i pocałowałam go w policzek. - A kiedy z powrotem będę już w domu, wszystko wróci do normy. Za wyjątkiem tego, że będę pisać książkę. Nic nie mogłam na to poradzić, uśmiech pojawił się na mojej twarzy. Will dotknął jej, przeczesując mi włosy do tyłu. - Naprawdę się cieszę razem z tobą, skarbie. Po prostu będę za tobą bardzo tęsknić. - Ja też będę za tobą tęsknić.

131

Pochylił się i przycisnął swoje usta do moich. Smakował czerwonym winem i lazanią. Zawinęłam ramiona wokół jego szyi i pocałowałam go. Rozchyliłam nieznacznie wargi i jego język zaczął poruszać się w moich ustach. Przekręciłam się na jego kolanach, tak, że teraz siedziałam z nogami przy jego bokach, wciąż go całując. On zaczął mruczeć w moje usta. Zwykle kiedy Will, wydaje z siebie ten dźwięk, naprawdę mnie to rusza, ale z jakiegoś powodu, tym razem nie czułam podniecenia. Przysunęłam się do niego bliżej, próbując rozpalić ogień w moim brzuchu. Poczułam, że stał się twardy pode mną. Położył ręce na moich pośladkach i przyciągnął mnie mocno do siebie, ale wciąż to na mnie nie działało. Najprawdopodobniej jestem przemęczona i przytłoczona wszystkim tym, co się wydarzyło przez ostatnie parę dni. Pewnie za jakąś sekundę rozbudzi mnie, byłam przekonana, że tak się stanie, ale nie poczułam żadnej różnicy, kiedy mnie kładł w mojej sypialni, rozbierał i kochał się ze mną. I za żadne skarby tego świata nie miałam pojęcia dlaczego. Było trzydzieści minut po dziesiątej kiedy Adele zaczęła śpiewać w mojej komórce, mówiąc mi, że dostałam wiadomość. Muszę zmienić ten sygnał. Will zdążył już zasnąć. Usnął prawie zaraz po tym jak skończyliśmy się kochać, ale ja leżałam i nie mogłam spać, oglądałam telewizję, z mocno przyciszonym głosem. Złapałam telefon, który leżał na nocnej szafce, wyłączając mu dźwięk. Wtedy zauważyłam, że wiadomość jest od Jake’a. Serce podskoczyło mi w piersi. Drżącymi palcami otworzyłam sms.

132

Siedzę tutaj znudzony jak jasna cholera i myślę o czasach, kiedy uciekliśmy z lekcji, w czasie kiedy napłynęła ta fala szalonych upałów i złapaliśmy pociąg do Hebden Bridge, żeby móc popływać w Lumb Falls…21 pamiętasz?

Uśmiechnęłam się na myśl o tym, wstałam z łóżka, włożyłam szlafrok i poszłam do kuchni, zabierając ze sobą telefon. Wstawiłam czajnik na kuchenkę, żeby zrobić herbatę. A kiedy woda w czajniku zaczęła się podgrzewać, ja pisałam swoją odpowiedź.

Oczywiście, że tak! To był cudowny dzień, no cóż do czasu kiedy sprowokowałeś mnie, żebym skoczyła ze skały, no i oczywiście zrobiłam to, a kiedy już wypłynęłam, okazało się, że zgubiłam górę od swojego stroju kąpielowego i musiałeś po niego nurkować!

Śmiejąc się do siebie nacisnęłam, przycisk wyślij. Przestawiłam telefon na wibrację, aby nie obudzić Willa, później wyjęłam filiżankę z szafki i włożyłam do niej torebkę z herbatą. Wtedy telefon zaczął wibrować w mojej dłoni.

To jest właśnie to, co zapamiętałem ;)

Moja twarz poczerwieniała. Czy on flirtuje ze mną? Natychmiast napisałam odpowiedź.

Zboczek! Miałam wtedy zaledwie trzynaście lat!

Mój telefon natychmiast zareagował.

21

http://wildswim.com/lumb-falls-nr-hebden-bridge - link do tego miejsca 

133



Ja też. x

Dołożył całusa na koniec. Sięgnęłam mleko z lodówki i odpisałam.

Mimo wszystko nadal jesteś zboczkiem ;) A tak na poważnie, chciałam jeszcze raz bardzo ci podziękować za lunch. Nigdy wcześniej nie miałam tego typu lunchu.

Uniosłam palec, żeby nacisnąć przycisk. Ale wróciłam

do

wiadomości i dodałam parę buziaków i dopiero wtedy wcisnęłam wyślij.

Ja też nie. Będę za tobą tęsknić, kiedy wyjadę. Bądź grzeczna. x

Będzie za mną tęsknił? I pisze mi, żebym była grzeczna. A czy ja przypadkiem zawsze nie jestem grzeczna? Przyłożyłam telefon do piersi, myśląc nad odpowiedzią. Nie do końca przekonana do treści, szybko wystukałam odpowiedź.

Ja też będę za tobą tęsknić. A tak na marginesie, ja zawsze jestem grzeczna . Za to ty musisz nauczyć się znaczenia tego słowa. x

Po minucie odpisał:

Właśnie zaczynam. x

Wpatrywałam się przez chwilę w swój telefon, oszołomiona do chwili, w której gotująca woda w czajniku, nie wyrwała mnie z tego stanu. Przygotowałam sobie filiżankę herbaty i zabrałam ze sobą do łóżka. Weszłam do niego i położyłam się obok Willa. On zamruczał i przysunął 134

się do mnie we śnie. Patrzyłam na niego, sącząc swoją herbatę i wtedy uderzyła we mnie myśl, dlaczego wcześniej nie czułam pragnienia do Willa. To z powodu Jake’a, ponieważ nie mogę przestać o nim myśleć.

135

Rozdział 9 Byłam w taksówce w drodze na lotnisko Heathrow, aby lecieć do Szwecji, na pierwszy przestanek trasy. Byłam strasznie przejęta nie tylko samym tournée, ale również czekałam na powtórne spotkanie Jake’a. Nie widziałam go przez dwa ostatnie tygodnie, mimo to byliśmy w stałym kontakcie, rozmawiałam z nim każdego dnia. No może, nie rozmawiałam z nim w takim dosłownym tego słowa znaczeniu, ale byliśmy w kontakcie mailowym i pisaliśmy do siebie sms, każdego dnia, odkąd przysłał mi pierwszą wiadomość tekstową. Było tak jakbyśmy nigdy się nie rozstawali. Ostatnie dwanaście lat stało się mało istotne. Kilka z tych wiadomości zawierało podteksty, ale to głównie z jego strony, ale pilnowałam, aby nie przekroczyć pewnych granic. Nie chciałam dawać Jake’owi, żadnych złudzeń, żeby źle nie zinterpretował niektórych rzeczy. Nie zamierzałam być kolejnym trofeum na jego pasku, nawet jeśli był uroczy i czarujący oraz bardzo miły dla mnie. Nie było to warte utraty Willa. A Will… cóż sprawy przybrały cudowny obrót przez ostatnie kilka tygodni. Było zupełnie tak samo kiedy tylko co ze sobą zaczęliśmy się spotykać. Wszechobecny gorący sex. Wydawało mi się, że zapomniałam na chwilę o tym co miałam, to znaczy, wszystko co się wydarzyło wraz z Jake’iem i jego wielkim efektownym powrotem do mojego życia, znikło wraz z nim kiedy wrócił do Los Angeles. Byliśmy razem z Willem w łóżku, wczorajszego wieczoru, kiedy on zrobił najsłodszą rzecz na świecie… 136

- Więc, kupiłem ci coś – powiedział Will i podniósł się z łóżka, zostawiając mnie z uczuciem chłodu bez niego. - Naprawdę? – usiadłam, czując mały przebłysk podekscytowania Will zawsze kupował mi najlepsze prezenty, ponieważ wiedział co lubię. Znał mnie tak dobrze. Wyciągnął coś z kieszeni swoich spodni, które wisiały na krześle od mojej toaletki, a ja podziwiałam jego gorące, szczupłe ciało i słodki tyłeczek. Jest taki cudowny i śliczny. Byłam bardzo szczęśliwa, że jest mój. Podszedł do mnie i usiadł na łóżku obok. - Kupiłem to dla ciebie, ponieważ chce, żebyś miała coś, co przypominałoby ci o mnie, kiedy już wyjedziesz. I podał mi, czarne aksamitne pudełko. - Biżuteria – uśmiechnęłam się. Moimi ciekawskimi palcami dotykałam

miękkiego

czarnego

materiału.

Will

wyglądał

na

zdenerwowanego jak je otwierałam. - O mój Boże! Will to jest przepiękne! – dotknęłam palcami łańcuszka platynowej bransoletki, czując się całkowicie obezwładniona jego gestem. - Podoba ci się? – spojrzał na mnie z nadzieją w oczach. - Jest cudowna! – wychyliłam się i pocałowałam go mocno w usta. Przytrzymał moją twarz w swoich rękach, przedłużając nasz pocałunek w coś głębszego. W końcu mnie puścił i wyjął bransoletkę z pudełka, a ja wyciągnęłam rękę, aby mógł mi ją założyć. - Wygląda idealnie – powiedział wpatrując się w nią. Moje oczy również były w nią wpatrzone - Chcę, żebyś miała ją na sobie przez cały 137

czas kiedy cię nie będzie ze mną, tak by nieustannie mogła ci przypominać o mnie i naszym życiu tutaj razem – jego głos był głęboki. Ścisnęło mi serce w piersi, jak pomyślałam o tym ile mnie z nim nie będzie. Długość tego czasu w końcu dotarła do mnie. Czułam, że łzy cisną się mi do oczu. - Tak jak bym była w stanie o tobie zapomnieć – powiedziałam delikatnie. Dotknęłam jego twarzy moją ręką, czując rosnący zarost na jego szczęce koniuszkami moich palców. Will złapał mnie za dłoń i pocałował ją. Zaczął powoli całować wzdłuż ramienia moją rękę, sprawiając, że w brzuchu poczułam łaskotki, do czasu kiedy pocałunkami dotarł do mojej szyi, a później do ust. Potem wziął moją twarz w dłonie zatapiając palce głęboko w moje włosy. - Kocham cię tak bardzo – powiedział. -

Pokaż

mi

jak

bardzo

–

uśmiechnęłam

się

szyderczo,

przygryzając dolną wargę moich ust. Oczy Willa rozbłysły pożądaniem i wtedy zaczął pokazywać mi jak bardzo mnie kocha, co trwało przez resztę naszej nocy. Pozostawienie Willa z samego rana było naprawdę dla mnie trudne. Płakałam jak bóbr. Chciał mnie odwieźć na lotnisko, ale miał spotkanie tego ranka, którego nie mógł odwołać, tak więc pożegnaliśmy się w mieszkaniu i obiecałam mu, że zadzwonię do niego jak tylko dotrę do Sztokholmu. Byłam smutna, że muszę zostawić również Simone. Obydwie miałyśmy łzy w oczach, jak wsiadałam do taksówki. Dzięki Bogu, za korektor i rozświetlacz pod oczy, w przeciwnym wypadku wyglądałabym fatalnie.

138

Simone i ja nie rozstawałyśmy się od czasu uniwersytetu, każdy wolny dzień spędzamy razem, dlatego będzie mi trochę dziwnie bez niej, robiąc te wszystkie zwariowane rzeczy i wyobrażając sobie czym ona jest zajęta w tej chwili. Obiecała mi, że wpadnie do mnie jak będę w trasie i nie miałam co do tego wątpliwości, że tak zrobi, ponieważ rozpaczliwie chciała poznać Jake’a i resztę chłopaków z zespołu. Ja również czekałam na to, żeby ich spotkać. Oczywiście widziałam już wcześniej zdjęcia Toma i Denny’ego i czytałam kilka wywiadów z nimi, ale naprawdę miło będzie ich poznać na żywo, poza sceną. Zadzwoniłam też również do mamy i taty, aby powiedzieć im o wszystkim oraz o tournée, zaraz następnego dnia, po tym jak było już pewne, że to zlecenie dostanę. Tata podszedł do tego entuzjastycznie, w łagodnym tego słowa znaczeniu. Tak naprawdę to zwariował na tym punkcie. Czasami zachowywał się jak duże dziecko! Do tego był strasznie szczęśliwy, że odnowiłam kontakty z Jake’iem. Moja mama miała do tego z dystans. Ale tylko dlatego, że wciąż się o mnie martwiła. W trakcie rozmowy telefonicznej ojciec wspomniał też o ogromnej dotacji, którą otrzymali Tunersi z Youths, od anonimowego ofiarodawcy i z lekka doprowadzało ich to do szaleństwa, ponieważ była to naprawdę spora kwota… milion funtów. Jeden pieprzony milion funtów! Byłam w szoku, kiedy mi powiedział. Akty dobroczynności, są zazwyczaj bardzo małe, także różnica dla nich jaką stanowią tego rodzaju pieniądze jest niewyobrażalna. Wydaje się, że poświęcenie Jake’a dla jakiegoś celu nie zna granic. Wiedziałam, że zamierza wspomóc fundację, ale milion funtów – było po prostu dla mnie zaskoczeniem.

139

Byłam z niego dumna w tym momencie. Nie tak, że nie doceniałam go przez te wszystkie lata, ale tym razem to było coś innego. Moje oczy były pełne łez jak słuchałam mojego ojca, mówiącego mi co mogą zrobić z tak dużą ilością pieniędzy. I kiedy powiedziałam mu, że to właśnie Jake ofiarował im tą kwotę, słyszałam, że go to zamurowało. Nie odzywał się przez dłuższą chwilę. Dałam mojemu tacie numer telefonu do Jake’a, żeby mógł do niego zadzwonić i podziękować mu. Podejrzewam, że już to zrobił, ale ani Jake ani mój tata o tym mi nie wspomniał, a ja nie chciałam się dopytywać. Prawdę mówiąc, mam nadzieję, że utrzymają ze sobą kontakt i będą mieli szansę się spotkać znowu, zamierzam porozmawiać ze Stuartem i zobaczyć, czy uda mi się zdobyć bilety na koncert dla moich rodziców. Wiem, że to właśnie on zajmuje się tego rodzaju rzeczami. Wiem, że mój tata byłby po prostu wniebowzięty. Zamierzam im sprezentować bilety na samolot oraz opłacić hotel i szczególnie pasuje mi koncert w Hiszpanii, ponieważ to będzie weekend – sobotnia noc, więc byłby to doskonały czas dla nich obojga, bo będą mieli wolne od pracy i do tego będę mogła z nimi spędzić weekend. Ostatnio nie miałam dla nich zbyt wiele czasu. Na razie nic im o tym nie mówiłam, ponieważ chciałam się upewnić czy uda mi się kupić bilety na samolot w tym czasie. Szczerze mówiąc byłam nieco zdenerwowana, to znaczy, to była wielka rzecz i jak tylko zbliżałam się do realizacji tego, docierając już na lotnisko, zaczynało mnie ściskać w żołądku. Jedyną osoba jaką tam znałam był Jake i oczywiście będzie bardzo zajęty. Tak więc, jeśli nie będę podążała za nim, wykonując swoją pracę. Nie będę miała co ze sobą zrobić i możliwe, że będę się czuła odrobinę samotna. Zamierzam zatem pozwiedzać trochę tych niesamowitych miejsc w których będziemy mieli okazję przebywać – pierwszy przystanek do 140

Sztokholm. Nigdy tam nie byłam i już nie mogłam się doczekać, żeby zobaczyć to miasto. Już zdążyłam kupić sobie kilka przewodników miejsc w których będziemy, były załadowane na moim tablecie Kindle 22 Dziwaczne, owszem, ale i bardzo praktyczne. Taksówka dotarła na lotnisko Heathrow, kierowca był tak uprzejmy i wyciągnął dla mnie ogromną walizkę z samochodu. Zarzuciłam na ramię swój bagaż podręczny, pociągnęłam za rączkę walizkę i poszłam w stronę zatłoczonego lotniska. Byłam trochę zdenerwowana tym, że lecę sama. Nigdy wcześniej tego nie robiłam, ale dzięki Bogu nie był to długi lot, do tego miałam swój tablet Kindle i iPoda do towarzystwa. Położyłam swoją torebkę na biurku odprawy i wyciągnęłam z niej paszport oraz inne dokumenty potrzebne w podróży. Stuart zarezerwował dla mnie bilet lotniczy, przez internet, napisał do mnie maila i przekazał dokumenty, które miałam mieć przy sobie. Mówił też, że jeden z kierowców Jake’a przyjedzie, żeby mnie odebrać. Miałam nadzieję, że to będzie Dave, znajoma twarz, będzie czymś miłym, kiedy wyląduje w obcym mieście. Miałam wrażenie, że kierowcy Jake’a są również jego ochroniarzami, to miało sens, jeśli o mnie chodzi, ale pomimo tego zamierzam poznać też i innych. O ile Dave jest szefem Jake’a ochrony to na pewno są tam również jego ludzie. Z zachowania Jake’a wywnioskowałam, że Dave jest zawsze przy nim. Wydaje mi się, że bardzo mu ufa. Oddałam swój paszport i dokumenty kobiecie za biurkiem. - Czy może pani położyć walizkę na wadze?

22

Mały tablet (czytnik) rozpowszechniony przez Amazon do czytania książek.

141

Podniosłam ją modląc się, aby nie przekroczyła limitu. Nie pakuję lekkich rzeczy, tą cechę odziedziczyłam po swojej mamie. Phi, na szczęście tylko trochę podeszłam do wskaźnika. - Ok. w takim razie zapraszam do poczekalni pierwszej klasy – powiedziała. - To zagwarantowało mi dostęp do poczekalni w pierwszej klasie – - Przepraszam, co? Spojrzała na mnie jakbym była nieco opóźniona w rozwoju. - Przejazd pierwszą klasą, uprawnia do oczekiwania w tej poczekalni. Po prostu proszę pokazać swój bilet i paszport przy wejściu i to gwarantuje pani dostęp do niej. Jake. Nie mogę uwierzyć, że to zrobił, chociaż z drugiej strony, w zasadzie mogę. - Ok, dziękuję – powiedziałam czując się pozbawiona powietrza i zabierając swój paszport i bilet na pokład. Co prawda Stuart wysłał mi informację dotycząca szczegółów podróży ale czytając ją, nigdzie nie zauważyłam, że będzie to przelot pierwszą klasą. Nigdy w życiu nie miałam niczego o statusie pierwszej klasy. Nie za bardzo byłam taką dziewczyną. Raczej byłam bliżej tego, że mieściłam się w standardach lotniskowych, osób siedzących w poczekalni i wściekających się przed lotem, albo kręcących się wkoło i kupujących ogromne ilości wolnocłowego alkoholu w dzień wolny od pracy. Poza tym byłam przeciwko, żeby Jake wydawał na mnie w ten sposób swoje pieniądze, nawet jeśli uważał, że może sobie na to pozwolić, nie chciałam, żeby brzmiało to niewdzięcznie… ale założę się, że cała jego 142

ekipa na pewno nie podróżowała pierwszą klasą. A wolałam nie być traktowana jako ktoś wyjątkowy. Nie chciałam mieć specjalnych przywilejów, tylko dlatego, że mieliśmy wspólną przeszłość. I z uwagi na to, że teraz byłam jedną z jego pracowników, powinnam być traktowana na równi z nimi. Upewnię się, żeby nie zrobił tego znowu. Ale postaram się zrobić to w delikatny sposób. Skierowałam się do poczekalni pierwszej klasy i zamówiłam coś do picia, oczywiście alkohol, białe wino, wiem, że było za wcześnie na to, ale byłam tak jakby na wakacjach, no i cóż do tego jeszcze trochę w szoku, całą tą sytuacją pierwszej klasy, a wino było szalenie przepyszne, aby to wszystko ogarnąć. Poczekalnia była niesamowita, wspaniała, lepsza niż całe moje mieszkanie. Będąc już tutaj, postanowiłam czuć się jak u siebie w domu, więc dobrze zaznajomiłam się z nią i zajęłam miejsce przy oknie, najlepsze miejsce w którym kiedykolwiek mój tyłek miał możliwość siedzieć, mogłam tu czekać godzinami i patrzeć na startujące samoloty. Wyciągnęłam swój tablet Kindle z torby, żeby zacząć czytać książkę, w czasie kiedy będę oczekiwała na mój lot. Próbowałam czytać, ale nie mogłam się skupić, moje myśli ciągle wracały do Jake’a i całej tej sprawy z pierwszą klasą. Pomimo tego co czuję, tak naprawdę powinnam mu podziękować. Wyjęłam telefon z torby i napisałam sms. Tak, więc siedzę w poczekalni pierwszej klasy, w najbardziej wygodnym miejscu, którym mój tyłek kiedykolwiek mógł zostać zaszczycony, sącząc kieliszek najlepszego wina, jakiego nigdy nie miałam okazji posmakować, a to wszystko dzięki uprzejmości faceta, który zapłacił za mój bilet. Nie wiesz przypadkiem, jak to się stało i kim on jest? x

143

Minutę później, otrzymałam wiadomość zwrotną. Nie, nie mam zielonego pojęcia. Ps. Chciałbym być tym fotelem ;) x.

Odpisałam Dziękuje. Niekoniecznie… ale jest tu tak totalnie cudownie!... i zachowuj się! :) x

Natychmiast otrzymałam odpowiedź. To moje normalne zachowanie ;), No i cóż nie mogłem pozwolić, żeby moja przyjaciółka leciała klasą biznesową :) jestem już w Sztokholmie, tak więc do zobaczenia za kilka godzin.x

Mogłam mieć dreszcze spowodowane trasą i tym, że zobaczę Jake’a. Mogłabym być również zdenerwowana całą tą sprawą z tournée i biografią, ale mimo wszystko byłam, też tym podekscytowana. To wielka okazja, podróżować z zespołem The Mighty Storm. Uśmiechnęłam się do siebie. Świetnie. Wspominałam już, że strasznie się cieszę trasą? To będzie po prostu epickie!

Odpisał kilka minut później. Kilka razy ;) i jestem pewien, że trasa TMS… jeszcze czymś cię zaskoczy. x

On potrafi być taki słodki. Zrobiło mi się ciepło i znów dostałam dreszczy, coraz bardziej podekscytowana ponieważ czas, w którym go zobaczę, zbliżał się. Przez system nagłaśniający ogłoszony został mój lot. Tak więc szybko wystukałam do niego odpowiedź. Wołają mnie już. Do zobaczenia na miejscu. x

Odłożyłam telefon do torebki, aby ustawić się do kolejki przy wyjściu. Kiedy już tam byłam, wyjęłam go znów, żeby zobaczyć odpowiedź, która mówiła. Nie mogę się doczekać. x

144

Poczułam motylki w brzuchu. Ja też nie. Teraz już naprawdę muszę iść. x

Jak już miałam telefon w ręku, szybko napisałam wiadomość tekstową do Willa, dałam mu znać, że wchodzę na pokład samolotu i że zadzwonię do niego zaraz po wylądowaniu, później krótką informację do Simone, pisząc jej mniej więcej to samo. Wyłączyłam telefon i wrzuciłam do torby, wręczyłam mój bilet czekającemu na niego chłopakowi, który wskazał mi drogę do samolotu i do mojego miejsca w pierwszej klasie. Ok. tak, więc teraz to już jestem na sto procent pewna, że lecę pierwszą klasą. I to jest po prostu niesamowite, jak tam o ciebie dbają. Dostałam dwa kieliszki szampana na pokładzie i to do tego za darmo! Aktualnie czułam się lekko oszołomiona ale szczęśliwa. Wyszłam z samolotu i przechodziłam właśnie przez odprawę celną, zadowolona z tego, że włożyłam luźną koszulkę, ponieważ tutaj w Sztokholmie pewnie ugotowałabym się w czymś innym. Miałam też na sobie czarną spódnicę ze złotym nadrukiem łańcucha, wymiarem podobną do tej włożonej na wywiad z Jake’iem. To była doskonała długość, dla poważnego pisarza, tak na kilka centymetrów ponad kolano, ale wciąż elegancko, do tego założyłam swoją bluzę z rękawami trzy czwarte, ale na całe szczęście materiał był bardzo cienki, dzięki temu, nie było tak, źle w tym upale, a do całości miałam na sobie moje złote balerinki. Płaski obcas, raczej nie wkładałam ich często, ale były idealne w czasie podróży. Chciałam wyglądać ładnie, ponieważ widziałam Jake’a pierwszy raz od ponad dwóch tygodni i całkiem prawdopodobne było to, że dzisiaj poznam również innych chłopaków z zespołu.

145

Czułam jak krew buzuje mi w żyłach z podekscytowania na samą myśl o tym. W miarę szybko przeszłam przez odprawę celną i skierowałam, żeby odzyskać swoją walizkę. Czekając na nią, wyjęłam telefon, włączyłam roaming i zadzwoniłam do Willa. - Hej kochanie – Jego głos był niski i cudowny - Dotarłaś na miejsce, wszystko w porządku? - Tak. Teraz czekam na swoją walizkę. - I jak tam w Szwecji? - Gorąco. Zaśmiałam się - Już za tobą tęsknię. - Ja też tęsknie. - Wciąż masz na sobie bransoletkę? Dotknęłam mojego nadgarstka. - Oczywiście. - To dobrze. Zauważyłam

swoją

walizkę

zataczającą

koło

na

podajniku

taśmowym. - Moja walizka już jest, więc będę musiała iść. Zadzwonię do ciebie później. Kocham cię. - Ok. skarbie. Ja też cię kocham. Rozłączyłam się i złapałam moją walizkę na czas, zanim zatoczyłaby jeszcze jedno okrążenie.

146

Wówczas skierowałam się do hali przylotów. Od razu zauważyłam Dave’a i ulżyło mi, że czeka już na mnie. - Cześć – powiedziałam. - Jak lot w porządku? – zapytał w swoim super głębokim głosem, w momencie kiedy brał ode mnie moją walizkę. - Było cudownie – uśmiechnęłam się. Spojrzał na mnie lekko zdziwiony. Moje policzki zarumieniły się. On najprawdopodobniej cały czas podróżuje pierwszą klasą, pracując dla Jake’a. - Samochód stoi na zewnątrz. Szłam z Davem przez lotnisko, kierując się w stronę wysokiej klasy czarnego Mercedesa SLK, na pewno wynajętego, zaparkowanego w zatoce do podwożenia i odbierania pasażerów. Okna w samochodzie były mocno zaciemnione. Przypuszczam, że to było niezbędne, kiedy Jake w nim podróżował. Dave włożył moją walizkę do bagażnika i otworzył dla mnie drzwi. - Dziękuje – powiedziałam wsiadając do środka i wtedy serce w piersi podskoczyło mi do góry . Jake siedział na tylnim siedzeniu samochodu, mając ogromny uśmiech na twarzy. - Hej! – uśmiechnęłam się do niego. Drzwi zamknęły się za mną i wtedy bez namysłu rzuciłam mu się na szyję, mocno go ściskając. Objął mnie ramionami w odpowiedzi, zauważyłam, że równie silnie. I przez krótką chwilę uścisku, miałam szansę upajać się jego zapachem, który mnie uspokajał, dzięki niemu poczułam się jak w domu.

147

Nie zdawałam sobie z tego sprawy, jak bardzo za nim tęskniłam do tego momentu, albo specjalnie nie pozwalałam sobie na to, ze strachu, jak mogłabym się czuć, będąc tak jak teraz w jego ramionach, to znaczy całkowicie pochłonięta przez emocje, które miałam do tego mężczyzny. - Nie mogę uwierzyć, że po mnie przyjechałeś! – powiedziałam, wciąż uśmiechając się w jego stronę. Jake puścił mnie, ale wciąż trzymał mnie blisko siebie, łapiąc mnie za rękę. Jeszcze raz przeszły po mnie ciarki od muśnięcia jego ręki. Zastanawiałam się czy kiedykolwiek przestanę się tak czuć, gdy będzie mnie dotykał. Większa część mnie miała nadzieję, że nie. - Teraz cieszę się z tego, że po ciebie przyjechałem, a to dzięki temu jak zostałem przywitany – szeroko się uśmiechnął. Znów zaczął flirtować ze mną. - Właśnie byłem w hotelu, więc pomyślałem, że mogę przyjechać… przepraszam, że nie mogłem wyjść po ciebie na lotnisko, żeby cię przywitać… ale wiesz – wzruszył ramionami. - Wiem – najprawdopodobniej zostałby w ułamku sekundy rozpoznany i otoczony przez tłum. Musiało być mu ciężko bo w zasadzie był więźniem własnego sukcesu. Nie mógł nigdy pozwolić sobie na to, żeby gdziekolwiek pójść samemu. Taka prosta rzecz jak pójście na lotnisko, prawdopodobnie sprawiłaby mu niesamowitą przyjemność, gdyby mógł to zrobić sam. Dave wsiadł na fotel kierowcy i odpalił silnik, włączając automatycznie radio. Zapięłam pas bezpieczeństwa, używając jednej ręki, ponieważ wydawało mi się, że Jake nie zamierzał puścić mojej drugiej ręki. - Jak twój lot? – zapytał, jak tylko ruszyliśmy z lotniska. 148

- Było cudownie, dzięki tobie - wiedziałeś, że dają darmowego szampana w pierwszej klasie… no pewnie, że ty to wiesz… Nie ciągnęłam tematu z uwagi na jego rozbawiony wyraz twarzy. - Dzięki tobie, zaczynam się śmiać – ścisnął moją rękę, kciukiem głaszcząc po mojej skórze i zostawiając na niej delikatny ślad dotyku. - Ale mam nadzieję, że to dobrze? - Zawsze. Odwrócił głowę w moim kierunku i spojrzał na mnie wymownie. Zadrżałam w środku, odrywając od niego mój wzrok. Siedzieliśmy przez moment w ciszy, zanim Jake był w stanie powiedzieć coś więcej. - No więc, rozmawiałem z twoim tatą w zeszłym tygodniu. - Naprawdę! – moja twarz dzięki temu rozpromieniła się w uśmiechu. Wygiął wargi z jednej strony w krzywym uśmiechu. - Taa, zadzwonił, żeby podziękować mi za dotację… - uniósł brew. - Co ?! – powiedziałam niewinnie. - Nigdy nie mówiłeś, że to ma być sekret. Powiedziałeś jedynie, że nie chcesz, żeby myślał o tobie, że jesteś aroganckim draniem – a on tak nie myślał – wydęłam wagi. Pokiwał głową, śmiejąc się z mojej miny. - No więc, rozmawiałeś z nim? – zaczęłam zgłębiać się w temat. - Tak, dobrze było z nim rozmawiać po tylu latach, ciągle jest taki sam. - Mówisz o muzyce?

149

- Oczywiście – spojrzał na mnie rozbawiony - Coś ci przywiozłem – powiedział, zmieniając temat. Sięgnął do swojej kieszeni w spodniach i coś z niej wyjął. Natychmiast to rozpoznałam. To była bransoletka przyjaźni, którą zrobiłam dla niego lata temu. Była trochę postrzępiona, a biały, czarny i niebieski sznurek był już nieco wyblakły. - Nie wierzę, że ją zachowałeś – powiedziałam bez tchu. - Myślałaś, że kłamię – skrzywił się. - Nie, jestem po prostu zaskoczona… poczekaj – puściłam jego rękę i sięgnęłam do swojej torby, do małej kieszonki, rozpinając ją i wyciągając to czego szukałam. Moją bransoletkę przyjaźni. Ja również swoją wzięłam ze sobą. Włożyłam ją do mojej torby podręcznej, nie chciałam, aby była w walizce na wypadek gdybym zgubiła ją w trakcie przelotu. Ta bransoletka, była nie do zastąpienia, tak więc wolałam ją zabezpieczyć. Nie wiem, dlaczego ją zabrałam, nie planowaliśmy tego. Domyśliłam się, a raczej miałam nadzieję, że pewnie będzie miał swoją ze sobą. I miał… nie mogę w to uwierzyć. - Ja swoją też mam – powiedziałam otwierając dłoń i pokazując mu swoją. Moja była dokładnie taka sama jak jego - pod wpływem opętania, zrobiłam po jednej pasującej sztuce dla każdego z nas. Spojrzał na nią, a później z powrotem na mnie, uśmiechnął się i powiedział. - O tym samym pomyśleliśmy. 150

Moje serce trzepotało w piersi, jak ryba wyjęta z wody. - Po ile mieliśmy lat, kiedy je zrobiłaś? - Dziesięć - No więc, mają coś koło… szesnastu lat. - Prawie antyki – uśmiechnęłam się Jake złapał mnie za rękę i przesunął w górę moją platynową łańcuszkową bransoletkę, którą kupił mi Will. Potem wziął z mojej ręki bransoletkę przyjaźni i położył ją na swoim udzie. Patrzyłam jak bierze swoją bransoletkę i mocno mi ją zawiązuje, tak aby pasowała na mój nadgarstek. Później wziął tą ode mnie, poluzował ją i założył na swoją własną rękę. Wypuściłam powietrze, nie miałam pojęcia, że je wstrzymywałam. - Nigdy jej nie zdejmuj – powiedział wymownie głębokim głosem. - Nawet, żeby wziąć prysznic? – przełknęłam. - Nawet, żeby wziąć prysznic. - A ty swoją też będziesz nosił? - Zawsze – znów wziął mnie za rękę. Moje serce o mały włos z powrotem nie wyskoczyło z piersi. Oparłam się o siedzenie. Muszę być bardzo ostrożna. Jake jest tak realną osobą, niewiarygodnie słodką i oczywiście jest szczęśliwy, że uczestniczę znów w jego życiu jako przyjaciółka. Zamierzam być bardzo ostrożna i nie mylić tego z uczuciami, których nie ma do mnie. Jak również nie mieszać w to też swoich uczuć. Rozmawialiśmy podczas całej drogi do hotelu, jak jechaliśmy Jake pokazywał mi, wyjątkowe budynki i miejsca w tym cudownym mieście.

151

Dave zaparkował samochód w zatoczce hotelowej, zatrzymaliśmy się przed Grand Hotelem w Sztokholmie. I Grand23 było odpowiednią nazwą widząc jak wyglądał z zewnątrz. Kiedy podjeżdżaliśmy do zatoczki parkingowej przed hotelem, jakiś facet już tam na nas czekał, najwyraźniej wiedział o naszym przybyciu. Jake przedstawił go jako Ben. Był jednym z członków ochrony Jake’a. Pracował pod kierownictwem Dave’a. Najwyraźniej ochrona Jake’a tutaj wymagała większej uwagi. Być może z powodu rozgłosu jakie niosło ze sobą tournée, to

mogło

przyciągać szaleńców. Ben, jak się domyślałam, miał około trzydziestki i w pewien sposób przypominał Jasona Stathama. Szłam w towarzystwie trzech mężczyzn, Ben niósł moją walizkę. Jechaliśmy w ciszy windą do góry i wyszliśmy z niej na najwyższym piętrze. Podążałam z Jake’iem wzdłuż korytarza, za nami byli Dave i Ben. Jake zatrzymał się przed drzwiami i wyciągnął kartę do otwierania zamka z tylniej kieszeni swoich spodni. - To jest twój pokój na najbliższe kilka dni. Otworzył drzwi i wszedł. Nabrałam powietrza. To nie był zwykły pokój. To był cholerny apartament i do tego ogromny. - Dzięki – Jake powiedział do Ben’a i Dave’a. - Zajmę się resztą. Dave wniósł do środka i postawił moją walizkę w pokoju, a potem wyszedł i zamknął za sobą drzwi. Powoli odwróciłam się do Jake’a. - Jake to jest cudowne… ale to zbyt wiele dla mnie. 23

Wielki, okazały itp.

152

- Wszystkie apartamenty na tym piętrze są tej samej wielkości – wzruszył ramionami. - Ale jestem sama, nie potrzebuje tego wszystkiego – zakręciłam wkoło rękami. - Ja też jestem sam i zamieszkam w dokładnie takim samym miejscu

jak

to

–

wyglądał

na

trochę

podirytowanego

moim

stwierdzeniem. - Ja tylko… - nie mogłam dobrać odpowiednich słów. Przeczesałam włosy moją ręką - Czy wszyscy twoi pracownicy mieszkają w takich apartamentach? - Kilkoro. - Kto? Spojrzał na mnie. - Tom, Denny, Stuart, Smith i Dave. - A reszta? - Piętro niżej. - W normalnej wielkości pokojach… zwykłych pokojach, to znaczy – jeden pokój i łazienka. Wolno przytaknął głową, nie odrywając ode mnie wzroku. - Powinnam dostać jeden z takich właśnie zwykłych pokojów, Jake. Teraz wyglądał nie tylko na trochę rozdrażnionego, ale również urażonego. - Nie próbuję być niewdzięczna Jake, ale podróż pierwszą klasą i teraz to… Nie chcę abyś w ten sposób wydawał na mnie swoje pieniądze. Skrzyżował ręce na piersi. 153

- To są moje pieniądze, mogę z nimi zrobić co zechcę. - Wiem, ale… - byłam zagubiona i nie mogłam znaleźć jakiegoś wiarygodnego i wystarczająco mocnego argumentu przeciwko niemu. - Nie chcę wkurzyć, pozostałej twojej ekipy, kiedy dowiedzą się, że mieszkam w tak pięknym apartamencie. Jego twarz rozpromieniła się. - Tru, nikogo nie wkurzysz, nie byłabyś w stanie tego zrobić, a poza tym jesteś ważna. Piszesz moją biografię, tak więc muszę postępować z tobą tak dobrze, bo chce żebyś napisała o mnie same miłe rzeczy. - Ach, to o to w tym wszystkim chodzi – uniosłam brew. Uśmiechnął się. - Nie do końca, ale jeśli to sprawi, że zostaniesz w tym pokoju, bez narzekania, wtedy będę się tego trzymał. - Apartament… nie pokój – poprawiłam go. - Jak uważasz – machnął na mnie ręką. - To więc chcesz się najpierw rozpakować, czy od razu poznać chłopaków? Spojrzałam na walizkę. - Poznać chłopaków – uśmiechnęłam się. - Nie bądź taka podekscytowana – zmarszczył brwi. - Są w rzeczywistości o wiele gorsi, od tego jak wyglądają na zdjęciach. - Czy ty jesteś zazdrosny Jake’u Wethersie? – drażniłam się z nim. - Ja – zazdrosny? Nigdy. Chodź – otworzył drzwi.

154

- Zostawiłem tych idiotów w moim pokoju, opróżniających mój mini bar, kiedy pojechałem cię odebrać, znając tych wrednych drani, ciągle tam są, oszczędzając zawartość swoich barków na później. Słyszałam odgłosy męskiego śmiechu i żartów jak zbliżaliśmy się do pokoju Jake’a. Czułam ucisk zdenerwowania w brzuchu im bliżej podchodziliśmy. Za kilka sekund miałam być w jednym pokoju z kilkoma najlepszymi muzykami na świecie, którym właśnie mam się przedstawić. Miałam się znaleźć w jednym pokoju z zespołem The Mighty Storm! Musiałabym być stuknięta, żeby nie być tym podekscytowana. Jake otworzył drzwi, wpuszczając mnie pierwszą do środka, znalazłam się w pokoju wypoczynkowym i zobaczyłam chłopaków siedzących dookoła stołu, grających w karty i popijających piwo. - Tru, to jest Denny – Jake stał za mną i położył jedną rękę na moich

plecach,

drugą

wskazał

ponad

moimi

ramionami

na

ciemnowłosego chłopaka, który wyglądał sympatycznie i którego natychmiast

rozpoznałam.

Nawet

przejęta

przedstawieniem

mi

Denny’ego, nadal byłam sztywna od dotyku Jake’a. - Denny – to jest Tru, moja stara przyjaciółka z Manchesteru i będzie pisała biografię z trasy. - Hej Tru, to świetnie w końcu cię poznać - Denny uśmiechnął się do mnie i pogładził dłonią swoje krótkie włosy. W końcu mnie poznać? To znaczy, że Jake zdążył już powiedzieć im o mnie? Oczywiście, że tak głupolku, przecież jesteś ich biografem. - Cześć – uśmiechnęłam się do niego nerwowo.

155

- A to jest Smith, nasz kontraktowy gitarzysta, który jest czołowym gitarzystą w tej trasie. Jake wskazał na jedyną osobę w pokoju, której nie znałam. I, o słodki Jezu, był nieziemski, miał długie potargane blond włosy i do tego ciemno zielone oczy, wyglądał jak surfer. - Hej – powiedział Smith z południowym akcentem i skinął do mnie głową. - Jest żonaty – Jake szepnął mi na ucho. Czułam jego palce przyciskające się do moich pleców. Co? Spojrzałam na Jake’a, chcą go zapytać, co to do cholery miało znaczyć, to pytanie, ukrywało się pod moim spojrzeniem, ale w danej chwili nie patrzył na mnie. - No i nie zapominajmy o Tomie – powiedział Jake powoli odciągając mój wzrok od niego i odwracając mnie w stronę pokoju. Tom był plecami do mnie, ale oczywiście natychmiast go rozpoznałam, w sekundę później odwrócił się na swoim siedzeniu w naszym kierunku. Tom miał jasno brązowe włosy, mocno ogolone i cały był pokryty tatuażami, tak samo jak Jake. Był naprawdę przystojny, ale nie w moim typie, miał jak dla mnie trochę za okrągłą twarz, lubiłam mężczyzn z bardziej wyrazistą linią szczęki, ale na pewno był pociągający dla wielu innych kobiet, które go wręcz ubóstwiały. - Witaj piękna – Tom podniósł się ze swojego krzesła. - Nie – Jake powiedział, ostro pokazując na niego palcem i zatrzymując go, żeby nie podszedł bliżej. 156

- Co? – Tom powiedział niewinnie, podnosząc do góry ręce w geście poddania się - Ja tylko szedłem przywitać się z piękną Trudy i powitać ją w moim uroczym stylu… oraz dowiedzieć się gdzie cię do tej pory ukrywał. – powiedział kierując to do mnie z pełnym konspiracji mrugnięciem. Zarumieniłam się. Co ja mam – szesnaście lat? - Jasne, tylko że twój styl zazwyczaj przewiduje włączenie w powitanie języka i obmacywanie. Tru ma za sobą długi lot i nie chce twoich rąk na sobie – poza tym ma chłopaka, więc trzymaj swoje łapska z dala od niej – Jake brzmiał jakby mnie bronił, jak starszy brat albo coś w tym rodzaju. Może to właśnie tak mnie widział, w roli siostry. Ta myśl mnie troszkę przygnębiła. No cóż, szczerze mówiąc nawet bardzo. - Jeezu, spokojnie chłopie – już załapałem. Tom przewrócił oczami, patrząc na Jake’a, zaśmiał się, usiadł z powrotem na swoim krześle biorąc łyka swojego piwa. - Chcesz coś do picia? – zapytał Jake i odsunął się ode mnie. Nagle poczułam się dziwnie bez jego dotyku. I wciąż byłam trochę niepocieszona z powodu jego braterskiego zachowania. - Nie dziękuję… wiesz co, myślę, że pójdę rozpakować moją walizkę… zostawię cię z chłopakami, abyś mógł dokończyć swoją grę. – wskazałam na karty rozłożone na stole. Jake zatrzymał się, odwrócił się i spojrzał na mnie. - Jesteś tego pewna? – zapytał.

157

- Taaa, jestem tego pewna – uśmiechnęłam się - Do zobaczenia, później. Pomachałam chłopakom na pożegnanie - Miło było was wszystkich poznać. Odwróciłam się i wyszłam z pokoju, świadoma tego, że oczy Jake’a wciąż się we mnie wpatrywały kiedy wychodziłam.

158

Rozdział 10 To był mój drugi dzień w Sztokholmie i dzisiaj miał być pierwszy występ TMS. Byłam na stadionie z zespołem. Koncert miał odbyć się na arenie Ericsson Globe. To najdziwniejsza i najbardziej niesamowita budowla jaką kiedykolwiek widziałam. Przypomina dużą białą piłkę. W zasadzie była trochę za mała na występ chłopaków, ponieważ mogła pomieścić około szesnastu tysięcy osób, inny stadion w Sztokholmie był w stanie wpuścić drugie tyle ludzi, ale myślę, że chłopaki chcieli rozpocząć tournée od jednego z mniejszych miejsc. Siedziałam na widowni kiedy robili próbę do wieczornego występu, ustawiali nagłośnienie, aby wszystko działało poprawnie na dzisiejszy pokaz. To był pierwszy raz, kiedy widziałam Jake na scenie na żywo, a nie tylko oglądałam go w telewizji. Wyglądał na wyluzowanego, ale ja zauważyłam, że jednak był trochę spięty. Widziałam to w jego oczach. Był nieco zagubiony. Emanował spokojem dla każdego, oprócz mnie. Tak samo

zachowywał

się

jak

byliśmy

dziećmi.

Inni

ludzie

najprawdopodobniej nie byli w stanie tego zauważyć, ja zawsze umiałam to wychwycić. Przypuszczam, że tak się czuł z powodu tego, że to był jego pierwszy występ od czasu Japonii. Myślę, że zmagał się z emocjami z powodu braku Jonny’ego razem z nim na scenie. Każdemu z nich musiało być ciężko a przede wszystkim Smithowi, który miał za zadanie zapełnić na scenie miejsce gdzie kiedyś stała, tak wielka sława. Spędziłam wczorajszy dzień w hotelu z Jake’iem i chłopakami. Po tym jak zadzwoniłam do taty, Willa i Simone, Jake przyszedł, żeby zapytać czy mam ochotę coś zjeść. Chłopaki zamówili coś do pokoju. Byłam zaskoczona, że nie idą się zabawić. Być może dlatego, byli grzeczni, ponieważ ich pierwszy występ miał być następnego dnia. Tak więc, spędziłam czas z nimi, jedząc, pijąc piwo i grając w karty. 159

Formalnie rzecz biorąc nie byłam w pracy, ale bycie z nimi, dało mi dobry start, aby poznać ich relacje między sobą. Zachowanie zespołu, zwłaszcza po dołączeniu Smitha do tournée. To było zabawne, ponieważ nawet Jake jako „szef” nie wydawał się odstawać od grupy. Wszyscy mieli świetny kontakt ze sobą. Patrząc na nich razem, widziałam w nich paczkę kumpli ze szkoły. Nawet ze Smithem, nie czuli się dziwnie, traktowali go tak jakby od zawsze był częścią zespołu, ale pomimo tego nie dawała mi spokoju jedna myśl, jakby to było gdyby Jonny wciąż tu był. Wyraźnie było widać, że najbardziej sensowny z nich wszystkich był Denny, tak więc odniosłam wrażenie, że Jake może na nim spokojnie polegać. Tomowi nie brakowało pewności siebie, był zdecydowanie jakiś. To on ciągle sypał żartami, do tego był imprezowiczem i zdecydowanie kobieciarzem. Jego oczy spędziły dużo czasu na moich cyckach w czasie kiedy tam byłam. Nie przeszkadzało mi to, ale odniosłam wrażenie, że nie bardzo pasowało to Jake’owi. A to dlatego, że ciągle mnie pytał, czy nie jest mi zimno i czy nie powinnam założyć swetra na moją bluzeczkę na ramiączkach. Tak pewnie Jake, tutaj jest ze sto stopni Celsjusza, oczywiście, że chce założyć sweter! Jego zachowanie, było niczym innym jak tylko podkreśleniem zadania, które miał do wykonania jako starszy brat, domyśliłam się tego w momencie kiedy powiedział mi o tym, że Smith jest żonaty. Tom jest dobrze znany, podobnie jak Jake, że traktuje „kobiety” jako przyjemny dodatek nierozłącznie towarzyszący jego profesji. Mogę sobie jedynie wyobrazić, że Tom jest tego rodzaju zawodnikiem, który musi zapracować na swoją zdobycz, flirtując z nią. A Jake myślę, że jest rodzajem faceta, który czeka, że kobieta sama przyjdzie mu do łóżka. On raczej nie stara się o to w żaden sposób. Tak jakby nie potrzebował tego. 160

Nie to, żebym widziała go w takiej akcji, ale myślę, że już niedługo być może będę tego świadkiem. I szczerze mówiąc nie mam ochoty patrzeć na Jake’a w ten sposób w relacji z inną kobietą. Na samą myśl o tym ściska mnie w żołądku. Nie udało mi się zwiedzić żadnych z miejsc, które zamierzałam pierwszego dnia w Sztokholmie i prawdopodobnie dzisiaj również tego nie zrobię, ponieważ zamiast tego siedzę z Jake’iem i chłopakami na stadionie, na dodatek miał być występ tego wieczoru, a później ruszamy do Niemiec z samego rana. Mam przeczucie, że cała trasa będzie właśnie taka. Była pora obiadowa, Jake ogłosił przerwę w próbie, poszłam z nim i chłopakami

do

garderoby

oraz

jeszcze

paroma

innymi

ludźmi

uczestniczącymi w trasie, jedliśmy obiad. Siedziałam na sofie z laptopem w ręku i pisałam parę rzeczy, składając do kupy trochę notatek z przygotowań do koncertu. - Udało ci się tego ranka na próbie coś zdobyć dobrego do książki? – zapytał Jake, siadając na wolnym miejscu koło mnie i wskazując na notebooka. Usiadł tak blisko, że nagle przebiegł po mnie nerwowy dreszcz. - Kilka rzeczy – Odwróciłam w jego kierunku głowę, uśmiechając się do niego - To było niesamowite, obserwować cię tam na scenie. - Występ dzisiaj wieczorem, będzie o niebo lepszy – pewny siebie odwzajemnił uśmiech. Potrafił być czasami taki arogancki, ale wciąż wyglądał kusząco. - Na pewno. I nagle przypomniałam sobie co powiedział do mnie, kiedy przeprowadzałam z nim wywiad, pamiętałam o kobiecie, którą miał 161

zatrudnić w czasie tournée i która miała sprawić, że będzie ona nie zapomniana, ale dotychczas o niej nie wspomniał, a ja do tej pory nie poznałam żadnej kobiety w tej trasie. Wydaje mi się, że Jake zatrudnia sporo mężczyzn i czułam się przez to trochę przewyższona ich liczebnością, ale to było lepiej, ponieważ było mi dobrze wśród mężczyzn. Zwłaszcza, że ci chłopcy, byli związani z muzyką, tak więc nie stanowiło to dla mnie żadnego problemu. Coś co było trudne do przełknięcia to, zdzirowate fanki, które chciały przespać się z Jake’iem. Zastanawiałam się, dlaczego trzymał się tej części swoich zasad w trasie, żeby nie pieprzyć się z nikim z jego pracowników, ale podsunęło mi to myśl, że posuwanie kogoś z ekipy nie wpłynęło by dobrze na atmosferę w zespole. - Tak więc powiedz mi kiedy będę miała okazję poznać tajemniczą kobietę, która ma dołączyć do trasy? – zapytałam i założyłam nogę na nogę. Jake spojrzał na mnie zakłopotany. - Co masz na myśli? Odwróciłam się cała sobą do niego. - Kiedy przeprowadzałam z tobą wywiad, powiedziałeś mi, że zatrudnisz jakąś kobietę, która spowoduje, że trasa ta odniesie sukces. Zaśmiał się. - Siedzisz na jej miejscu, Tru. Spojrzał

na

moją

stopę,

podążyłam

za

jego

spojrzeniem,

podniosłam trochę wyżej moją czarną szpilkę przekrzywiając nogę nieco w kostce. - Hm? Pochylił się w moim kierunku, a jego oddech łaskotał mnie po skórze szyi kiedy powiedział. 162

- Mówiłem o tobie, Tru. Co? Nadal byłam w szoku, kiedy z powrotem wrócił do swojej pozycji obserwując moją reakcję. - Ale ty wcześniej nie zaoferowałeś mi tej pracy, a… magazynowi dopiero następnego dnia – udało mi się wydobyć z siebie, odzyskując głos. Śmiał się szyderczo. - Wiem. - Tak więc, skąd wiedziałeś, że przyjmę tą ofertę? - Ponieważ kobiety, nigdy mi nie odmawiają. Puścił do mnie oczko i wstał od stołu z jedzeniem. Boże, ale z niego był czasem taki próżny i arogancki sukinsyn, ale niestety to właśnie mi się też w nim podobało. Nie w zasadzie to nie. A właśnie, że tak. Nie wcale nie. A pieprzyć to. Stałam z boku sceny po prawej stronie razem ze Stuart’em. Zespół grający support właśnie chwilę temu skończył i za chwilę TMS miało wejść na scenę. Jake wyszedł powoli na z lewej strony, z dobrze znaną w jego wykonaniu pewnością siebie, miał przewieszoną gitarę wzdłuż swoich pleców. Spojrzał na mnie, jego wzrok prześledził moje ubranie i sylwetkę a później spojrzał mi prosto w oczy i uśmiechnął się. 163

Poczułam jak policzki zalewa mi rumieniec. Cieszyłam się, że w miejscu gdzie stałam panował półmrok i Stuart nie widział tego. Po tym jak Jake sięgnął po mikrofon, nisko się pochylił, zatrzymał i wychylił do tłumu. W ten sposób mógł spojrzeć dookoła siebie i na każdego kto znajdował się w pobliżu, dając wrażenie, że jest jedyną osobą na którą właśnie patrzy, że jest się obiektem jego pragnienia. Wyjątkową osobą, którą dzisiaj zabierze do domu. Był w stanie rozebrać każdą kobietę tylko spojrzeniem. I kiedy jego oczy skupiły się na mnie, nagle poczułam się całkowicie pozbawiona ubrania. Nogi zaczęły mi się trząść. Potem jego spojrzenie podryfowało w dal. - Widzę, że dzisiaj wieczorem najpiękniejsza część Sztokholmu znalazła się właśnie tutaj. Panie wyglądacie dzisiaj uroczo… chłopaki trzymajcie mocno swoje dziewczyny i to tyle co wam teraz powiem – po czym zachichotał. Przesunął się nieco w tył, popatrzył na mnie, puścił mi oczko i potajemnie

uśmiechnął,

rozpoczynając

granie

jednego

z

ich

wcześniejszych hitów „Undress You”24 I o mój Boże rzeczywiście czułam się rozbierana. Stałam tam mając możliwość oglądania Jake’a Wethersa w całej okazałości w pełnym wymiarze 3D i HD z uczuciem uwielbienia w oczach, obnażona i do tego niech mnie wszyscy, był niesamowity. Czułam się wniebowzięta. Dzięki niemu. Jego głos przesuwał się po moim ciele jak dotyk. Jakby robił to rękami. Chciałam, żeby mnie dotykał. Właśnie teraz.

24

Rozbiorę Cię – zostawiałam w oryginale, ładniej brzmi .

164

Nie, nie chciałam. To znaczy, to raczej była moja reakcja na przebłysk chęci posiadania gwiazdy rocka jako kochanka. Marzenie aby być tą jedyną która go usidli. Oczywiście to było jedynie złudzenie. Cały show na tym właśnie polegał. Następnie Jake zwolnił nieco, a potem przestał grać. Zdjął gitarę, postawił za sobą i przeczesał ręką włosy. - Chcę teraz zrobić przerwę na minutkę i porozmawiać o Jonnym… Kilka fanów z tłumu zaczęło krzyczeć - Jonny zajebiście cię kochamy! Czułam, że dostaję dreszczy. Widziałam jak trudne to jest dla Jake’a. I wróciłam myślami do naszej rozmowy o Jonnym wczorajszej nocy w łóżku25. Mówił o tym, jak wielkie znaczenie miał on dla niego. Jonny i ja byliśmy do siebie podobni i zastanawiałam się, czy jeśli w jakiś sposób Jonny mnie widzi, to czy cieszy się – że teraz to ja będę Jake’a podporą. Poczułam nagłą potrzebę, aby go do siebie przytulić, podbiec do niego i zatopić palce w jego włosy, pocałować i powiedzieć, że od teraz już wszystko będzie dobrze. Jake pochylił głowę, podparł ręce o statyw mikrofonu. Ścisnęło mnie w gardle, a łzy zaczęły mi się cisnąć do oczu, obawiałam się, że znów straci na sobą panowanie na scenie. Denny wyskoczył z za swoich bębnów i nagle znalazł się przy Jake’u. Położył dłoń na jego ramieniu i oparł czoło na jego głowie, szepcząc mu

25

Nie powiem, zastanowiło mnie to, ale to pewnie była jakaś mała niewinna pogawędka dwójki starych przyjaciół 

165



coś do ucha. Tom również tam podszedł. Zauważyłam, że Smith opuścił scenę. Cały stadion znieruchomiał w ciszy. Kula wielkości piłki golfowej utworzyła mi się w gardle. Łzy popłynęły mi z oczu kiedy patrzyłam na tych trzech mężczyzn, z których jednego z nich wciąż tak bardzo kochałam, widziałam jak ciągle tak ciężko przeżywali stratę swojego przyjaciela. Spojrzałam na Stuarta stojącego obok mnie. Miał łzy w oczach, jemu także musiało być ciężko w związku ze śmiercią Jonny’ego. Wiedziałam, że pracował dla Jake’a, ale jego także na pewno musiał znać. Przepełniona emocjami, zacisnęłam usta i otoczyłam ramionami własną sylwetkę i ponownie spojrzałam na scenę i z powrotem na Jake’a. Podniósł głowę i odchrząknął. - Poznałem Jonny’ego w szkole średniej, zaraz po tym jak przeprowadziłem

się

z

Anglii

do

Stanów,

byłem

nowym

zakompleksionym brytyjskim dzieciakiem – trochę zagubionym i bardzo samotnym i wtedy właśnie go poznałem. Wziął mnie pod swoje skrzydła i nauczył mnie jak patrzeć na świat ze swojego poziomu – wziął głęboki oddech - We dwójkę założyliśmy TMS. Później poznaliśmy w szkole Denny’ego, dzięki jednej z wielu dziewczyn Jonny’ego. A Denny przyprowadził do nas Toma i tak właśnie narodził się nasz zespół – złapał kolejny głęboki oddech. Jake spojrzał na Denny’ego a później na Toma - Jonny nie był jedynie członkiem naszego zespołu – powiedział patrząc przed siebie - I nie był też po prostu naszym najlepszym przyjacielem… albo zwykłym wsparciem. Był potęgą naszej burzy26. Był zajebistym geniuszem muzycznym i został nam zbyt wcześnie odebrany. Dlatego 26

The Mighty Storm – oznacza potężną burzę. Tak więc w tym miejscu jest odniesienie do tej nazwy zespołu.

166

tęsknimy tak za nim każdego pieprzonego dnia. Jake wyjął mikrofon ze statywu i podszedł do krawędzi sceny, Tom i Denny poszli za nim, jakieś ręce z tłumu przekazały im trzy butelki Jacka Danielsa. Dał po jednej Tomowi i Denny’emu - A więc chcecie, żebyśmy wszyscy wznieśli toast za Jonny’ego Creeda – najlepszego faceta, którego kiedykolwiek miał okazję znać ten świat. Jake uniósł swoją butelkę i spojrzał w niebo - Jonny człowieku, kochamy cię i tęsknimy za tobą każdego dnia, jestem tego więcej niż pewien, że teraz patrzysz na nas tam z góry z butelką w dłoni i papierosem w drugiej, mówiąc – Przestańcie już być takimi ciotami i dajcie tym fantastycznym ludziom pokaz, za który kurwa przecież zapłacili, żeby zobaczyć! Widziałam, że Tom i Denny uśmiechnęli się słysząc słowa Jake’a, kiwając głowami przytakiwali. Stuknęli wszyscy razem równo w tym samym czasie butelkami i wychylili je w górę. Tłum wykrzyczał imię Jonny’ego. Mężczyźni i kobiety otwarcie płakali na widowni. Nie mogłam nic na to poradzić, że łzy również i mi płynęły. Szybko je starłam. Jake wrócił do statywu mikrofonu, zatrzymał się tam z dużo lżejszą butelką whisky. Włożył mikrofon do uchwytu, a w tym samym czasie Denny siadał już za swoimi bębnami, za to Tom powędrował na swoje miejsce po prawej stronie Jake’a. W tym momencie, wszyscy trzej wyglądali na nieco zamyślonych. Serce mi się ściskało z miłości do Jake’a. Jake pochylił się i postawił swoją butelkę whisky przy statywie mikrofonu.

167

Widziałam, że Smith szybko wraca na swoje miejsce na scenie po lewej stronie Jake’a. - Tą piosenkę, którą zagramy następną Jonny i ja napisaliśmy na samym początku. To jest ta, z której był najbardziej dumny i … która była jego ulubioną i wiem, że dużo dla niego znaczyła, jak ją puszczaliśmy, wy również ją kochacie i jeśli byłaby szansa… a z całą pewnością wiem, że znacie ten kawałek bardzo dobrze, tak więc chcę, żebyście nabrali w płuca powietrza i zaśpiewali ją razem ze mną – dla Jonny’ego. Jake przesunął gitarę z tyłu na przód, spojrzał na struny w momencie kiedy rozpoczął grać kilka pierwszych akordów. Denny zaczął wybijać rytm. Jake skinął na niego głową i zaczął śpiewać jeden z pierwszych ich największych hitów „Hush, Baby” 27 Dostałam gęsiej skórki na całym ciele, słuchając jak tłum szaleje. Stałam tam zauroczona śpiewając słowa i patrząc na Jake’a. Widziałam jak ciężko było mu przejść przez tą piosenkę, wiedziałam, że w tej chwili cały czas myśli o Jonny’m. Chciałabym móc być tam dla niego, w momencie kiedy Jonny umarł. Nie było mnie tam, ale od teraz pragnęłam być przy nim każdego dnia. Jake i ja zawsze będziemy przyjaciółmi. Bez względu na wszystko. Nigdy więcej nie pozwolę, żebyśmy się rozstali.

Byłam na przyjęciu po występie, które zostało urządzone w klubie o nazwie „Spy Bar”, który jest miejscem spotkań ludzi showbiznesu w Szwecji oraz wszystkich tych którzy pracują w czasie tournée. Cieszyłam się, że ubrałam się ładnie na dzisiejszy wieczór, ponieważ większość z kobiet przebywających tutaj wyglądało olśniewająco i z klasą. Ja poszłam ze strojem trochę w innym kierunku, no cóż zawsze ubierałam się inaczej, to co miałam na sobie kupiłam tuż przed 27

Spokojnie mała 

168



wyjazdem, granatową dopasowaną kamizelkę w prążki z dekoltem w kształcie litery V i do tego proste spodnie z nogawką trzy czwarte 28. To była miłość od pierwszego wejrzenia i musiałam je mieć, do tego założyłam wysokie firmowe czarne szpilki. Wiem, że większość kobiet miała tutaj na sobie sukienki, ale jak lubiłam się wyróżniać, poza tym praktycznie rzecz biorąc byłam w pracy, tak więc miałam na sobie strój biurowy. Byłam przy barze z kilkoma ludźmi od sprzętu Petem i Garym z którymi wcześniej już rozmawiałam pijąc Margaritę. Nie widziałam Jake’a od czasu występu. Miał kilka wywiadów do zrobienia zaraz po nim, także kiedy zszedł ze sceny, został przechwycony przez Stuarta. Miałam kręcić się w pobliżu i poczekać na niego, ale Pete przyszedł i powiedział, że oni pojadą prosto na przyjęcie i tam ich złapię. Normalnie ludzie od sprzętu powinni zostać i pakować rzeczy po występie, ale Jake jako dobry szef pozwolił im zebrać wszystko nazajutrz rano, także mogli cieszyć się przyjęciem z całą resztą. Poszłam razem z nimi, to było lepsze niż kręcenie się w kółko stadionu nie mając co ze sobą zrobić. - Jak długo pracujesz z Jake’m? – zapytałam Pete’a. Gary był zajęty rozmową z innym pracownikiem, Jaredem, przynajmniej tak mi się wydaje, że miał tak na imię. Pete był uroczym facetem, krótkie czarne włosy, około 180 cm wzrostu, dobrze zbudowany, to dlatego, że pewnie ma wiele ciężkich rzeczy do przenoszenie w trakcie trasy.

28

Nie wiem czemu ale tak sobie ją wyobraziłam  http://i.snobka.pl/sn365/27b68f60001b141649b95da9 ale pewnie wyglądała tak :) http://www.plotkara.pl/images/19262/left/normal/naya-rivera.jpg, na pewno biust miała na wierzchu :D.

169

-

Pięć lat z przerwami – odpowiedział ze swoim silnie

amerykańskim akcentem, pochylił się w stronę baru i oparł na nim łokcie. Wiele zespołów zatrudnia ludzi za granicą w trakcie trasy, ale Jake ma swoją stałą grupę chłopaków, którym ufa i którzy jeżdżą z nim wszędzie. - Pewnie udało ci się zwiedzić ładny kawałek świata. - Parę miejsc – uśmiechnął się. - To dobra fucha pracować dla tych chłopaków… a ty jak tu trafiłaś? – zapytał. - Ach ja… - właśnie miałam odpowiedzieć, kiedy zauważyłam jak oczy Pete’a wznoszą się do góry i w tej samej chwili poczułam obecność Jake’a za sobą. Odwróciłam się, a on był tak blisko, że prawie stanęłam z nim oko w oko. - Hej – powiedziałam i uśmiechnęłam się. - Hej, ślicznotko – pocałował mnie w policzek położył rękę na mojej talii, cały czas patrząc wprost na Pete’a29 Poczułam lekkie podniecenie jego dotykiem. - Chcesz coś do picia – zapytał Pete Jake’a. - Piwo – odpowiedział mu. Jego ton był chłodny. Pete odwrócił się i zamówił dla niego piwo. Wyślizgnęłam się z jego ramion i sięgnęłam po moją Margaritę z baru, czując się trochę rozdrażniona jego ponowną postawą starszego brata. 29

Na zasadzie, nie rusz, tego co należy do szefa :D ! To już drugi raz jak zaznacza swoje terytorium, a ona i tak będzie sobie wmawiała, że zachowuje się jak jej starszy brat, to zaczyna byd frustrujące.

170

- Nie powinnaś tak zostawiać swojego drinka bez opieki – powiedział - Każdy mógłby coś ci do niego dodać. Spojrzałam w dół na mojego drinka, a później z powrotem na niego. - Chcesz mi powiedzieć, że nie masz zaufania, do swoich pracowników? – uśmiechnęłam się, tuż nad brzegiem szklanki, ponieważ brałam akurat łyk napoju. Wolno potrząsnął głową z oczami wpatrzonymi we mnie. - Zapomniałaś o bluzce dzisiaj wieczorem? – wskazał na moje nagie ramiona i kamizelkę. - Bardzo zabawne – przewróciłam na niego oczami. Wydęłam usta i powiedziałam - Nie podoba ci się mój strój? Oblizał usta. - Nie, w zasadzie podoba mi się, jest naprawdę bardzo ładny – jego wzrok zatrzymał się na moim biuście, a później wrócił z powrotem na moją twarz. Za tym nie tęskniłam - Tyle, że jeśli zdarzy się, że każdy facet tutaj będzie myślał to samo co ja, to większość czasu spędzę tu na skopaniu tyłka każdemu z nich. Westchnęłam, potrząsając głową. - Nie możesz już odpuścić z tym i nie odgrywać starszego brata. Już nie jesteśmy dziećmi. Potrafię o siebie zadbać. Zacisnął usta i uśmiechnął się. - Starszego brata? - No, to całe „trzymaj łapy z daleka od Tru ona ma chłopaka” coś co ciągle robisz. Jestem tutaj w zasadzie jedną z niewielu dziewczyn w tej trasie, tak więc jeśli spłoszysz każdego faceta, który będzie ze mną rozmawiał, to zaraz jedynie mi pozostanie rozmowa z tobą. 171

- Mnie to pasuje. - Jake! – krzyknęłam, czując nagle ogarniające mnie rozdrażnienie. - Nie jestem jedną ze zdzir które znasz. Nie będę spać z każdym facetem, z którym tylko rozmawiam. Nie zamierzam zdradzać Willa, to po prostu miło mieć z kim porozmawiać, kiedy nie ma cię w pobliżu. I jeśli mam być szczera, to było dość przykre i bolesne, że tak mógł pomyśleć o mnie. Jake zmarszczył brwi. - Wiem, że nie każdemu wskakujesz do łóżka, Tru. Ja tylko dbam o moją najlepszą przyjaciółkę, o ile dobrze pamiętam, taką mieliśmy zasadę. - To chyba raczej twoja wersja tej zasady nie moja? – uśmiechnęłam się. Nie byłam w stanie złościć się na niego zbyt długo. Znów zacisnął usta, powstrzymując swój szeroki uśmiech. - Moja. Pete podał Jake’owi piwo. - Dzięki – powiedział, biorąc je od niego, nie odrywając ode mnie wzroku - Chodź i usiądź ze mną – Jake wyciągnął do mnie rękę, żebym go za nią złapała. Przed dłuższy moment wpatrywałam się w jego oczy. - No dobrze – wzięłam go za rękę. - Do zobaczenia chłopcy później – powiedziałam do Pete’a i Gary’ego. Jake zaprowadził mnie do miejsca gdzie siedzieli Tom, Denny, Smith i Stuart. Widziałam, kręcącą się w pobliżu grupę dziewczyn i

172

poczułam ich ciężkie spojrzenia na sobie, ponieważ Jake trzymał moją dłoń. Czułam się przez to trochę niezręcznie. Jake poprowadził mnie jaką pierwszą usadzając mnie obok Denny’ego, a sam usiadł z drugiej strony. Postawiłam swojego drinka na stole a torebkę na podłodze przy nodze. - Podobał ci się nasz występ? - zapytał mnie Denny. - Tak – uśmiechnęłam się. - Był niesamowity. - Wyglądasz bardzo pięknie dzisiaj, Tru – Tom uśmiechnął się z drugiego końca stołu. - Dziękuję – zarumieniłam się, trochę onieśmielona. Nie wiem co takiego ma Tom w sobie, ale sprawia, że czuję się jakbym miała szesnaście lat. Myślę, że wywiera takie wrażenie u większości kobiet. Nie to, żeby mi się podobał i to było dziwne. Może to ta jego paplanina tak działała. Zawsze miałam wrażenie, że pod tymi słowami coś się kryje. Podobnie jak u Jake’a. Tyle, że jeśli chodzi o podteksty ukryte pod słowami Toma w stosunku do mnie, były o wiele bardziej nieprzyzwoite niż słowa Jake’a. Jake przysunął się do mnie i przycisnął swoją nogę oraz położył rękę na oparciu mojego siedzenia. Widziałam jak Tom patrzy w jego kierunku i się uśmiecha. Zachowanie dużego brata Jake’a wróciło i odniosłam wyraźne uczucie, że Tom, lubił drażnić się z nim jeśli chodzi o mnie. - No dobrze dupki, nudzicie mnie jak cholera, za wyjątkiem ciebie Tru oczywiście – Tom szczerze się uśmiechnął wstał, odszedł od stolika i przeskoczył przez Smitha lądując na podłodze. 173

- Idę wziąć udział w polowaniu na spódniczki na dzisiejszą noc. - Czy kiedykolwiek zdarza ci się nie być napalonym? – zapytał go Stuart. Tom spojrzał na niego tak jakby zadał najbardziej niedorzeczne pytanie na świecie. - Nie – uśmiechnął się. - Jestem jak napalony kot Tom30, zawsze poluję na nową kotkę. Jake zwijał się ze śmiechu. Sama musiałam się od niego powstrzymywać. - Czy ty naprawdę właśnie nazwałeś siebie samego kotem Tomem? – zapytał Jake, ciągle się śmiejąc. - No pewnie! A ty nie udawaj takiego przyzwoitego, dupku, ponieważ słyszałem wiele razy o twoim fiucie, że ma opinię węża. Stuart parsknął śmiechem pod nosem prosto w swój napój i zaczął się krztusić. Poczułam jak Jake zesztywniał za mną. Nie byłam nawet w stanie na niego spojrzeć. - Pyton, jeśli dobrze pamiętam – Tom się śmiał, najwyraźniej zadowolony, z droczenia się z nim. - Bardziej jak pieprzona kobra, z tego co ja słyszałem! – Denny dorzucił. Smith zaczął się też śmiać, oczywiście z całego tego wężowego żartu dotyczącego Jake.

30

Jest taka aplikacja na telefon kot Tom, ale szczegółów tego nie znam, więc nie odniosę się do tego, na pewno znając Toma to coś sprośnego.

174

- Hej, nic na to nie poradzę, że zostałem obdarzony dużym kutasem, w przeciwieństwie do was kretyni – powiedział Jake, podnosząc swoje piwo i natychmiast wracając do gry. - Pierdol się! – powiedział Tom łapiąc się za krocze. - Jestem świetnie wyposażony, pierwszorzędny i zawsze gotowy. Dobrze, że nie jestem pruderyjna, ale mimo to siedzenie tam i słuchanie o tym jaki jest wąż Jake’a sprawiło, że czułam lekki zawrót głowy. Zastanawiałam się jak dużego mógł mieć? Kusiło mnie aby spojrzeć na jego krocze, ale powstrzymałam się, utrzymując wzrok przed sobą. - Hej, pomyśl o tym – dodał Tom, opierając nogę, na krześle przy naszym stole. - Już czuje klimat tego co za tym idzie, obaj mamy – ja, oczywiście zajebistego napalonego kota Toma, za to Jake węża… teraz pozostaje już tylko wymyśleć coś dla was trzech popieprzeńców – wskazał palcem po kolei na Dennego, Stuarta i Smitha. Denny podniósł głowę. - Nie ma pieprzonej mowy człowieku, mnie nie mieszaj w swoje chore zwierzęce fantazje. - Eee, skul dziób, ty ponury pojebie! Denny? Co się rymuje do Denny? – zamyślił się. - Ech, chłopie masz gówniane imię! Nic do tego nie pasuje. Będziemy musieli to zmienić. Denny przelazł nad Stuartem, potem nad Smithem, aż w końcu zeskoczył na podłogę.

175

- Przypomnij mi znowu dlaczego się z tobą przyjaźnię? – zapytał Toma i poklepał go po ramieniu. - Ponieważ jestem zajebiście niesamowity i jestem w stanie nagaić ci kilka lasek, żeby pobawiły się twoim fiutem. Nic na to nie mogłam poradzić parsknęłam śmiechem. Jake spojrzał na mnie rozbawionym wzrokiem, ale to doprowadziło tylko do tego, że skręciło mnie w żołądku i poczułam nagłe pragnienie, żeby go dotknąć. - Idę się wysikać – Denny śmiał się, kręcąc głową na Toma i skierował się w stronę męskiej ubikacji. - Idziesz wyrwać kilka lasek, palancie? – powiedział Tom i skierował wzrok na Jake’a i brzmiał tak jakby już usłyszał odpowiedź, że na pewno pójdzie. Zesztywniałam. Nie chciałam, aby Jake szedł na jakieś laski. Na samą myśl o tym skręcało mi wnętrzności. Jake potrząsnął głową, biorąc łyka swojego piwa. - Nie, tu mi dobrze. Tom spojrzał na niego jakby mu wyrosła druga głowa. Nawet Stuart spojrzał na niego zaskoczony. Wyluzowałam się na swoim krześle. - Czy ci amputowali kutasa, na tym odwyku? Czy Stuart w końcu przekonał cię do swoich upodobań? – Tom zapytał go śmiejąc się. Przekonał go do swoich upodobań? Czy Stuart jest gejem? Musiałam mieć wypisane swoje pytanie na twarzy, ponieważ Stuart pochylił się w moim kierunku i powiedział. - Jestem gejem, słonko. - Jasne – przytaknęłam. 176

To było logiczne. Był tak niedorzecznie ładny i miał gust do ubrań. Jake zaśmiał się i wyciągnął rękę, aby odstawić piwo z powrotem. - Nie i nie – odpowiedział Tomowi. - Mówiłem ci już, nie pieprzę swoich pracowników. Ja jestem jego pracownikiem. W takim układzie nie zamierza mnie przelecieć. Dzięki Bogu, oczywiście nawet pewnie by nie próbował. Poza tym przecież dał mi do zrozumienia, że nie widzi mnie w ten sposób, ale mimo to dobrze wiedzieć, że Jake nie uprawiał seksu z tymi kilkoma kobietami które pracują dla niego. Tylko z wszystkim innymi oczywiście. Stuart parsknął głośno. Jake pochylił się, patrząc na niego z zainteresowaniem. - A Chloe? – Stuart uniósł brwi. Jake zamyślił się i skrzywił, ale szybko zmienił minę przypominając sobie. - Ach tak, ok… no więc nigdy już więcej nie będę pieprzył pracowników. Ok. tak więc jednak posuwał pracowników. Nagle poczułam się trochę nieswojo i trochę było mi niedobrze od słuchania tej rozmowy. To jest Jake o jakim czytałam w prasie. Nie bardzo chciałam słuchać o takim Jake’u. - Czy możesz mnie wypuścić – powiedziałam do niego. - Oczywiście. Gdzie idziesz?

– zapytał przesuwając się i

przepuszczając moje trzęsące się nogi. - Do łazienki – odpowiedziałam, zachowując zwykły ton głosu. Szłam do damskiej toalety, starając się ignorować spojrzenia fanek i samego Jake’a. 177

Rozdział 11 Byliśmy w Barcelonie. Występ miał być jutro wieczorem na stadionie Estradi Olimpic Lluis Companys. Moi rodzice mieli przylecieć pierwszym lotem z rana. Byłam strasznie podekscytowana, że ich zobaczę. Kiedy wspomniałam o podarowaniu im biletów, żeby przyjechali tutaj i zobaczyli koncert, Jake był w pełni za tym, myślę, że nie mógł doczekać się, kiedy znów zobaczy mojego tatę. Byłam w trasie już prawie dwa tygodnie i ten czas zleciał strasznie szybko. Ledwo co miałam czas na to by za kimkolwiek zatęsknić, cały ten czas byłam praktycznie w towarzystwie Jake’a, ale przyjemnie będzie zobaczyć jutro moich rodziców. I nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć Willa za tydzień. Spędzałam już wcześniej sporo czasu bez niego oczywiście, ale myślę, że jak przyjadą moi rodzice, to zatęsknię jeszcze bardziej za domem. Za nim. Podciągnęłam do góry moją bransoletkę i obserwując ją w świetle potrząsałam nią. Podniosłam telefon z decyzją, żeby do niego zadzwonić. - Hej, śliczności – wyszeptał przez telefon. - Co robisz? – zapytałam. - Pracuję. - O tej porze? Jest… 8:45 tutaj, kotku. - Wiem. Ale to duża transakcja, mówiłem ci o niej i wyszło jakieś gówno przy tym, więc z samego rana jest zwołane nadzwyczajne zebranie i muszę przygotować kilka rzeczy na nie. Ale to dobrze bo to sprawia, że 178

jestem zajęty i nie siedzę w domu rozmyślając o tym jak mi ciebie brakuje. - Ja też za tobą tęsknie – wyszeptałam. - Naprawdę? - Oczywiście, głuptasie. - Tak więc jesteś w pracy… - powiedziałam używając zmysłowego tonu. - Hmm - I jesteś w swoim garniturze?. Uwielbiam Willa w jego garniturach. Wygląda w nich niesamowicie seksownie. - Tak. - Jesteś sam w biurze? - Nie. Mark jest również ze mną. - Och – powiedziałam, czując się trochę zawiedziona. Byłam gotowa na nieco sprośne telefoniczne teksty. To nie było w moim stylu, ale byłam trochę napalona w tym momencie. - Gdzie jesteś? – zapytał. - Leżę w swoim łóżku. - Naprawdę? - Ta. Szkoda, że nie jesteś sam. Miałam zamiar… może… um, pogadać o różnych nieprzyzwoitych rzeczach z tobą. - Zadzwonię do ciebie jak będę w domu – jego oddech nagle wydawał się płytszy. - Za jak długo? 179

- Parę godzin. - Będę czekała… nago – dodałam, uśmiechając się w duchu, czując się pewna siebie. - Dwie godziny – powiedział, zdecydowanym głosem. - I ani minutę dłużej. Kocham cię – dodałam. - Ja ciebie też. Rozłączyłam się z Willem, czując zniecierpliwienie, bo miałam dwie godziny do zabicia, zanim będę mogła poświntuszyć z moim chłopakiem przez telefon. Niezupełnie seks, ale coś w tym guście, resztę zamierzałam zrobić z nim w przyszłym tygodniu. Właśnie zdałam sobie sprawę z tego, że do tej pory nie udało mi się zjeść kolacji, więc zdecydowałam się pójść i zapytać Jake’a, czy nie chce tego zrobić ze mną. Miałam nadzieję, że jeszcze nie jadł, bo nie lubiłam jeść samotnie. Zapukałam do drzwi jego apartamentu i chwilę później Stuart otworzył. Był wystrojony w swoje najlepsze ciuchy. Stuart zawsze wyglądał elegancko, ale dzisiaj dodatkowo wyglądał atrakcyjnie. Tak jakby wybierał się na jakąś randkę. - No, patrzcie państwo – powiedziałam sugestywnie - Czy ktoś tu przypadkiem nie ma randki? - Kolacja ze starym przyjacielem, lalka – mrugnął do mnie. - Jake jest w salonie – minął mnie wychodząc drzwiami. - Udanego wieczoru – uśmiechnęłam się. - O na pewno będzie udany – powiedział, idąc do tyłu i uśmiechając się, później odwrócił się i poszedł wzdłuż korytarza. Wygląda na to, że ktoś ma niezłe plany na dzisiejszy wieczór. 180

Westchnęłam. Zamknęłam drzwi za sobą i w ciszy apartamentu usłyszałam jak Jake gra delikatnie na swojej gitarze. Ten odgłos sprawił, że dostałam gęsiej skórki. Stałam przez moment słuchając jak zaczyna śpiewać piosenkę Chrisa Isaaka „Wicked Game”, brzmiał niesamowicie. Cichutko przeszłam przez przedpokój i stanęłam opierając się o framugę, zatrzymałam się i obserwowałam go. Miał zamknięte oczy. Był pochłonięty tą piosenką. I wyglądał tak pięknie. Moje ręce w pewnej chwili chciały go rozpaczliwie dotknąć. Pragnęłam, aby moje palce gładziły jego wargi, twarz, a później włosy. Chciałam go w tym momencie, tak bardzo pocałować. Zobaczyłam w przelocie wspomnienie, młodego Jake’a, siedzącego w salonie moich rodziców i grającego na gitarze dla mnie. Pamiętałam jak mój żołądek czuł się dziwnie, kiedy go słuchałam jak grał, tak jak i teraz. Nie miałam pojęcia o tym uczuciu, co ono oznaczało. A to była miłość. Miłość właśnie do niego. I znów miałam to samo uczucie w moim brzuchu. Ale tym razem bardziej intensywne. Jake otworzył oczy i spojrzał prosto w moje. Jego wzrok płonął i przez to czułam się odkryta przed nim. Tak jakby czytał w tym momencie w moich myślach. Nie przestał ani na chwilę śpiewać. Utrzymując jego wzrok na sobie podeszłam do niego, moje ciało ogarnęło drżenie, ponieważ Jake śpiewał tylko dla mnie.

181

Usiadłam na brzegu ławy naprzeciwko niego i byłam jak zaczarowana. W tym właśnie momencie pragnęłam go. Wiem, że to było z tego powodu, że od jakiegoś czasu nie uprawiałam seksu, a rozmowa przez telefon z Willem sprawiła, że byłam napalona. I wiedziałam, że taki właśnie jest Jake. Ma taką zdumiewającą zdolność rozpalania kobiet wyłącznie za pomocą otwartych ust i śpiewem. Jego głos był tak szaleńczo piękny. A wszystko przychodziło mu z taką łatwością. To dlatego był tak uwielbiany i kochany przez świat. I dlatego kobiety tak bardzo go pragnęły. Ta piosenka była rewelacyjna i nie łatwa do zaśpiewania, ale Jake sprawił, że brzmiała tak lekko. W tym momencie zrozumiałam jakie mam szczęście, że siedzę tu razem z nim, słuchając jak śpiewa w ten sposób. Większość ludzi sprzedałaby własną duszę, żeby być na moim miejscu. Kończąc ostatnią zwrotkę, Jake uśmiechnął się do mnie. Czułam się tak jakby całe moje ciało pokrył ogień i moją głowę również. - To było niesamowite – powiedziałam czując się pozbawiona oddechu. Wzruszył lekko ramionami i odłożył swoja gitarę. Nie cierpię kiedy tak siebie nie doceniał. - Tak więc, twoi rodzice przyjadą jutro rano? – zapytał. - Tak – uśmiechnęłam się. - O której godzinie przylecą? – zapytał. - O ósmej rano. - Chcesz, żebym poprosił Dave’a, aby ich odebrał? - Nie – pokręciłam głową. 182

- Chce się z nimi spotkać na lotnisku. - Chcesz, żebym cię zawiózł? - Dałbyś radę to zrobić? - Prowadzić samochód? Wiem, że to zaskakujące, ale tak – zachichotał. - Oj, daj spokój, głupku – zaśmiałam się. - Dobrze wiesz co mam na myśli. - Tak wiem i oczywiście, że mogę to zrobić – obdarzył mnie poważnym spojrzeniem - Ale będę musiał zostać w samochodzie, podczas kiedy ty pójdziesz na lotnisko. - Oczywiście – pogładziłam koniuszkiem palca krawędź stolika - I, tak byłabym bardzo szczęśliwa gdybyś mógł mnie podrzucić na lotnisko, dziękuję ci. Podniosłam wzrok i natknęłam się na jego spojrzenie. Patrzyliśmy na siebie przez dłuższą chwilę. Wyschło mi w ustach. Polizałam wargi i powiedziałam - Więc ja, uch, przyszłam zapytać się czy już jadłeś i czy zechcesz ze mną zjeść kolację? - Jeszcze nie jadłem. - Super. To na co masz ochotę – zostajemy czy wychodzimy gdzieś? Jego wzrok znów wylądował na mnie. Wybuch dreszczy przeszył mnie od środka. - Zostajemy – w końcu odpowiedział, jego głos brzmiał nieco ochryple. Przytaknęłam - Możemy zamówić coś do pokoju i obejrzeć telewizję. - Brzmi nieźle – uśmiechnęłam się, w tym samym czasie Jake sięgnął po pilota od telewizora i podał mi go, a sam wziął kartę menu a wtedy ja usiadłam obok niego na sofie. 183

Była siódma rano, kiedy jechałam z Jake’iem na lotnisko, żeby odebrać moich rodziców. Cały czas podskakiwałam z podekscytowania, że w końcu ich zobaczę pierwszy raz od ponad dwóch miesięcy. - Zachowujesz się jakbyś miała mrówki w majtkach – Jake zachichotał. - Przepraszam, po prostu nie mogę się doczekać kiedy ich zobaczę – uśmiechnęłam się - A mój tata pewnie oszaleje z radości, jak dowie się, że jesteś razem ze mną, by ich odebrać. - Nieprawda – spojrzał na mnie rozbawiony. - Tak oszaleje, zawsze uważał cię za swojego syna, którego nie miał i wiem, że nie mógł się doczekać, aby spotkać cię znowu. Zatrzymaliśmy się na światłach, Jake popatrzył prosto na mnie. Jego spojrzenie było dość intensywne, poważne. - Billy nie potrzebował syna, Tru. Miał wszystko dzięki tobie. Przełknęłam ślinę. - Ale był najbliższą mi osobą przypominająca mi ojca jaką kiedykolwiek miałem. Bez zastanowienia, wyciągnęłam rękę i pogładziłam go po policzku. Wyglądał na zaskoczonego, natychmiast zesztywniał od mojego dotyku. Kiedy to do mnie dotarło, zabrałam dłoń i zaczerwieniałam się. Usiadłam prosto i patrzyłam przed siebie. Serce łomotało mi w klatce piersiowej. Nie wierzę, że to właśnie zrobiłam. Przez chwilę jechaliśmy w milczeniu. Siedziałam i kręciłam się w miejscu, przez gest bliskości, który właśnie okazałam Jake’owi. - Tru… - zaczął mówić, delikatnym głosem. 184

Sygnał klaksonu z tyłu za nami spowodował, że podskoczyłam do góry i zauważyłam, że mamy zielone światło. Jake ruszył samochodem i nie dokończył swojego zdania. Zaparkował samochód w zatoce dla pasażerów lotniska, a ja wyszłam z samochodu, żeby spotkać się z moimi rodzicami. Szłam przez lotnisko i sprawdzałam przyloty. Zobaczyłam, że ich samolot już wylądował, więc zmierzałam prosto do bramek dla podróżnych. Czekałam zaledwie pięć minut, kiedy ujrzałam znajome twarze, mojej mamy i mojego taty. - Tato! – krzyknęłam, ruszyłam biegiem do niego i rzuciłam się prosto w jego ramiona. - Hej, dziecinko – przycisnął mnie mocno do siebie. Poczułam nagle gulę w gardle, a łzy cisnęły mi się do oczu. - Mama – uśmiechnęłam się i uściskałam ją. - Moja śliczna dziewczynka – powiedziała i położyła dłonie na moich policzkach i ucałowała mnie. - Wyglądasz, na… na szczęśliwą. - Jestem szczęśliwa, bo obydwoje tu jesteście – otoczyłam ją ręką i położyłam głowę na jej ramieniu, kiedy zaczęłyśmy iść, podążając za tatą, który sam targał walizki. - Samochód jest tam, tato – wskazałam ręką w lewo, tam gdzie Jake zaparkował wynajętego Mercedesa. Mój tata odwrócił się i uniósł brwi. - Jeździsz Mercedesem? - Nie ja, głuptasie – zachichotałam. - Mam tam kierowcę. 185

Miałam zamiar powiedzieć im, że Jake jest w samochodzie, ale pomyślałam, że będzie to dla taty całkiem miła niespodzianka, kiedy go w nim zobaczy. Podeszliśmy do samochodu i otworzyłam bagażnik. Mój tata włożył do niego bagaż. I podszedł do tylnich drzwi, ale ja powiedziałam. - Usiądź z przodu. Ja usiądę z tyłu z mamą. Obdarzył mnie zabawnym spojrzeniem, otworzył drzwi i wsiadł, a ja usiadłam z moją mamą z tyłu. - Hej Billy – Jake powiedział do niego. - Jake, mój chłopcze! – mój ojciec zawołał i przytulił Jake’a po męsku. Jake wyglądał na zaskoczonego, ale naprawdę nie powinno go to dziwić, ponieważ mój tata zawsze był typem faceta, który lubił się ściskać. Jake spojrzał do nas do tyłu. - Cześć, Eva – powiedział do mojej mamy. Brzmiał na zdenerwowanego. - Cześć Jake – kiwnęła głową, lekko się uśmiechając. Mogłam przysiąc, że obawiał się mojej mamy. Moja mama była konkretną osobą, zawsze mówiła to co widziała i myślała i wiedziałam o tym, że przejmowała się tymi jego wybrykami na scenie przez lata. To było zabawne, bo był bogatym, sławnym facetem, a moja mama potrafiła sprawić, że czuł się znów jak nieodpowiedzialny nastolatek. Jechaliśmy z powrotem do hotelu, mój tata rozmawiał z przodu z Jake’iem, oczywiście o koncercie, który miał być dzisiaj wieczorem, a ja rozmawiałam z moją mamą, o tym co porabiałam od czasu kiedy 186

dołączyłam do tournée. Kiedy dotarliśmy już do hotelu, Jake musiał iść, ponieważ miał za zadanie jechać na stadion i przygotować się na dzisiejszy występ. A więc poszłam razem z mamą i moim tatą, aby pokazać im ich apartament. Zatrzymali się w pokoju Stuarta, a on przeprowadził się na dwa dni do Jake’a. Hotel nie miał już dodatkowych wolnych apartamentów, a Jake nie chciał pozwolić na to, żeby zatrzymali się w jakimś starym pokoju hotelowym, to było bardzo miłe z jego strony. Zaproponowałam, że oddam im swój pokój, ale również się na to nie zgodził, wtedy Stuart powiedział, że może przenieść się do Jake’a, ponieważ ma dwie sypialnie w swoim apartamencie, a jego pokój oddać moim rodzicom, co Jake zaakceptował. Kiedy tylko już ulokowali się w pokoju, zeszliśmy razem na dół na śniadanie w hotelu. Kiedy jedliśmy Jake zadzwonił do mnie i zapytał czy mój tata nie zechciałby przyjechać na stadion, żeby zobaczyć próbę przed koncertem. Opadła mu szczęka, kiedy przekazywałam mu tą wiadomość. Spojrzał na mamę, która pokiwała głowę na zgodę, także mój tata również z entuzjazmem potwierdził, że chce iść. Tam z wszystkimi tymi ludźmi, pewnie poczuje się jak w swoim żywiole. Jake powiedział mi, że przyśle po niego Dave’a za jakieś trzydzieści minut, tak więc jak tyko skończyliśmy śniadanie, Dave zdążył już dotrzeć po mojego ojca. Tata pocałował nas obydwie mamę i mnie, a później pojechał na stadion. - To co będziemy dzisiaj robić, mamo? – zapytałam - Idziemy na plażę, czy na zakupy? - Zakupy – uśmiechnęła się.

187

Zabrałyśmy torebki ze swoich apartamentów i ruszyłyśmy podbijać Barcelonę. Uwielbiałam zakupy z moją mamą. Miała naprawdę niesamowity gust jeśli chodzi o ubrania, to po niej odziedziczyłam mój styl. Natknęłyśmy się na mały butik, który sprzedawał niesamowite ubrania i buty. Natychmiast zakochałam się tam, w czarnych szpilkach na platformie i w sandałkach z pomarańczowo-białymi paseczkami przechodzącymi na wysokości palców u stóp. Kupiłam je oraz czarno pomarańczową wyjściową sukienkę dopasowaną w pasie i z asymetryczną górą, taką która by pasowała do moich nowych butów. Zdecydowałam, że nie założę tego dzisiaj wieczorem, ponieważ było strasznie gorąco w Barcelonie, a zapowiadało się, że będzie jeszcze cieplej wieczorem na stadionie, tak więc na dzisiejszy wieczór kupiłam słodką małą czarnobiałą sukienkę z nadrukiem na ramiączka, miała cudny różowy pasek, który będzie idealnie pasował do moich szpilek na cienkim niskim obcasie, które miałam w hotelu i które były w tym samym kolorze co pasek. Moja mama kupiła całkiem sporo fajnych rzeczy i nalegała, żeby zapłacić za moje ubrania także. Protestowałam, ale nie długo, ponieważ ciągle wyciskałam resztki z mojej karty kredytowej. Większość dnia spędziłyśmy na zakupach i wróciłyśmy do hotelu z wypchanymi torbami. Zostawiłam swoją mamę w jej apartamencie i poszłam do mojego, żeby zadzwonić do Willa, ponieważ nie rozmawiałam z nim przez cały dzień. Jak tylko skończyłam z nim rozmawiać, ktoś zapukał do moich drzwi. Otworzyłam je i z radością ujrzałam Jake’a. - Hej, ślicznotko – powiedział i pocałował mnie w policzek, wchodząc do mojego pokoju. - Hej – powiedziałam zamykając drzwi, wciąż nie dochodząc do siebie po jego pocałunku. 188

- Miałeś udany dzień? Przytaknął, uśmiechnął się i usiadł opierając ręce o kanapę. - Taa, twój tata, podsunął nam kilka nowych pomysłów na dzisiejszy występ, kilka riffów… ach, są doskonałe, Tru. Zapomniałem jak zajebiście niesamowity jest ten człowiek z gitarą w swoich rękach. - Zawsze był w tym zakresie fantastyczny – uśmiechnęłam się, obserwując jego entuzjazm i usiadłam naprzeciwko niego, chowając nogi pod swoim tyłkiem. - A ty miałaś udany dzień? – wskazał na stos toreb. - Taa, mama zabrała mnie na zakupy – uśmiechnęłam się. - Kupiłaś jakąś seksowną bieliznę? – skierował swój podbródek w stronę zakupów. Pokręciłam głową, przewracając oczami. - W jednej minucie starszy brat, w następnej zboczek – zachichotałam. Zaśmiał się, wstając. - No dobra, w zasadzie przyszedłem tylko powiedzieć ci, że idziemy na wcześniejszą kolację dzisiaj wieczorem z twoimi rodzicami, tak więc masz pół godziny na to, żeby się przygotować. - Naprawdę? – wstałam i szłam za nim do drzwi - A czyj to był pomysł? - Mój, oczywiście – uśmiechnął się i kolejny raz cmoknął mnie w policzek, a później już go nie było. Wzięłam szybki prysznic, ale nie umyłam włosów, zdecydowałam, że upnę je do góry z tyłu na karku, ponieważ było bardzo gorąco, zostawiłam jedynie parę luźnych kosmyków z przodu. Założyłam moją 189

nową sukienkę na ramiączka i niskie szpilki, poperfumowałam się Chanel i wyszłam za drzwi, kierując się w stronę apartamentu rodziców. Kiedy tam dotarłam, Jake już tam był, więc wszyscy poszliśmy na kolację. Dave zawiózł nas na miejsce. Jake zarezerwował stolik w eleganckiej restauracji, która nazywała się Arola i mieściła się na drugim piętrze o równie wysokim standardzie hotelu Arts. Kelner wskazał nam stolik na tarasie. Restauracja była przepiękna, nowoczesna i wyglądała na bardzo drogą. Przy każdym stoliku była zasłona osłaniająca przed hiszpańskim zachodzącym słońcem. Obiad był wspaniały, mój tata był wniebowzięty, cały czas mówił o dzisiejszej próbie i jak genialnym muzykiem jest Jake. Jake był naturalnie onieśmielony i zaprzeczał jego komplementom, ale mój tata nie zwracał na to uwagi. Był pewny tego co mówił, jeśli chodzi o muzykę. Uwielbiałam widzieć mojego ojca takiego. Kiedy kolacja dobiegła końca, Jake i mój ojciec zaczęli spierać się o to kto zapłaci rachunek, Jake wygrał oczywiście, przekonując go, że wszyscy jesteśmy jego gośćmi. Dave z restauracji zawiózł nas prosto na stadion. Zostawiliśmy Jake’a na tyłach sceny, a my poszliśmy na swoje miejsca w pierwszym rzędzie. Występ był tak jak się tego spodziewałam, cudowny i przeżyłam najlepsze chwile tutaj z moją mamą i moim tatą. To było fantastyczne być tu razem z nimi, a patrzenie na Jake’a sprawiało, że poczułam się trochę nostalgicznie. Po koncercie, spotkaliśmy się z Jake’iem na tyłach sceny. Nie było wielkiego przyjęcia po dzisiejszym występie. Chłopaki wynajęli miejsce dla VIP’ów w najbardziej ekskluzywnym klubie w Barcelonie o nazwie Elephant. Był tam jedynie zespół, kilku pracowników od nagłośnienia, ja,

190

moja mama i tata. Stuart dzisiaj nie przyszedł, powiedział, że ma trochę pracy do nadrobienia, tak więc zaraz po występie wrócił prosto do hotelu. Jake’a nie opuszczał mnie na krok, jak tylko dojechaliśmy. I wiem, że to dziwnie zabrzmi, ale czułam się prawie tak jakbyśmy byli parą dzisiaj wieczorem, sposób w jaki poświęcał mi swoją uwagę, pomimo nawet tego, że zasadniczo nie byliśmy ze sobą i nigdy nie będziemy. Wiem, że Jake nie widział mnie w ten sposób, uzmysłowiłam to sobie po jego reakcji na moje dotknięcie dzisiaj rano. A poza tym przecież byłam z Willem. Jake odszedł od naszego stolika i poszedł do łazienki, zostawiając mnie samą razem z moją mamą. Mój tata był przy barze i rozmawiał ze Smithem i Dennym. - Ten chłopak coś do ciebie czuje – moja mama powiedziała wskazując kierunek, w którym poszedł Jake. - No, el no tiene. No seas tonto, mama – powiedziałam po hiszpańsku do niej. Powiedziałam ”Nie, nie czuje. Nie bądź niemądra mamo”. Używałam języka hiszpańskiego, ponieważ nie chciałam, żeby ta rozmowa została zrozumiana gdybym mówiła po angielsku. Odpowiedziała mi po hiszpańsku. - Czuje. Obserwuje go przez całą noc. Jake nie spuszcza cię z oka. Najwyraźniej coś czuje do ciebie, tak samo jak wtedy kiedy był dużo młodszy. - Nie, wtedy też nic nie czuł do mnie – kłóciłam się z nią - I teraz tym bardziej. Nie wspomniałam jej o tym, że Jake dał mi kosza w Londynie, kiedy zaprosiłam go do swojego mieszkania na kawę.

191

- Jak uważasz kochanie. Ale wiem co mówię, widzę, że ten chłopak cię pragnie. Mężczyznom takim jak Jake, trudno się do tego przyznać. Pamiętaj o tym, że poślubiłam twojego ojca – uśmiechnęła się i mrugnęła do mnie. - Kochasz Willa, tak? - Bardzo. - A więc obiecaj mi, że będziesz ostrożna z Jake’iem. Masz delikatne serce kochanie i nie chcę, aby ktoś cię zranił. - Dobrze mamo, obiecuję – westchnęłam i wzięłam łyk mojego drinka. Jake wrócił do naszego stolika kilka minut później, ale miałam mieszane uczucia w stosunku do niego, po tym co powiedziała mama. Nie sądzę, że miała rację w tym, że Jake mnie pragnął, ale sprawiła, że przypomniało mi się o moim własnym uczuciu rosnącym do niego. A może powinnam powiedzieć ponownie rozbudzonym. Nie zostaliśmy zbyt długo w klubie i wyszliśmy przed północą, moja mama i mój tata byli zmęczeni po podróży, do tego po całym tym długim dniu. Dave zabrał nas do hotelu, Jake również zdecydował, że już wraca, zostawiając resztę chłopaków w klubie. Pocałowałam rodziców na dobranoc i umówiłam się z nimi na dziewiątą rano na śniadanie. Jake odprowadził mnie do mojego apartamentu. - Chcesz wejść na drinka? – zapytałam go, wyciągając kartę do zamka z mojej torebki. - Jasne – powiedział.

192

- A może pójdziemy do mnie i usiądziemy na balkonie. Stuart powinien być już w łóżku. Apartament Jake’a jako jedyny posiadał taras. Zgodziłam się i poszłam za Jake’iem do jego pokoju. Zatrzymał się przed swoimi drzwiami. Odwrócił się w moją stronę i zaczesał za ucho kilka luźnych kosmyków moich włosów. - Miałem dzisiaj wspaniały dzień, a jeszcze lepszy wieczór z tobą. To całe tournée jest niesamowite jak długo… mam cię tutaj, Tru. To tak… jak za dawnych czasów. Moje serce w piersi zaczęło bić szybciej, twarz mi płonęła pod jego piorunującym spojrzeniem. Wymuszając na sobie delikatny uśmiech, powiedziałam. - Masz rację. Ja również bardzo się cieszę z tego. Patrzył na mnie przez dłuższą chwilę. Gdzieś głęboko w środku zadrżało we mnie i przez głupią chwilę zastanawiałam się, czy zamierza mnie pocałować. - Chodźmy na tego drinka – przestał się mi przyglądać i włożył kartę do czytnika, otwierając drzwi. Wszystkie światła nadal były zapalone i zobaczyliśmy Stuarta oglądającego telewizję w salonie. - Nadal nie śpisz – Jake zapytał Stuarta. Jego ton był zaskakująco zimny. Stuart obrzucił spojrzeniem najpierw Jake’a, a potem mnie. I wyczytałam z niego jasno, co myśli o celu w jakim tu przyszłam. - Nie sądziłem, że wrócisz tak wcześnie.

193

Stuart wyłączył telewizor i wstał. - I tak miałem za chwilę się już położyć. - Wpadłam tylko na drinka – zapiszczałam. Boże, brzmiało to dużo gorzej, teraz jak to powiedziałam. Tak jakbym coś ukrywała, co na pewno by się nie zdarzyło. - Zostań i napij się z nami drinka. Stuart spojrzał na Jake’a, a później z powrotem na mnie. - Nie, w porządku. Pójdę już spać – wycofywał się. - No weź… - namawiałam go, uśmiechając się. Znów popatrzył na Jake’a, a później powiedział. - Ok. Tylko jednego. Zignorowałam wyraźne westchnięcie Jake’a obok mnie. Jaki jest jego problem tak nagle? Przecież dobrze się czuje w towarzystwie Stuarta, więc dlaczego nie chce, żeby się z nami napił? „Ponieważ mama miała rację” – podpowiadał mi głos w mojej głowie. Nie, oczywiście, że nie miała racji, odrzuciłam tą myśl. Jake po prostu był złośliwym draniem z niewiadomego powodu. Stuart złapał w garść buteleczki z alkoholem z małej lodówki. Uwielbiałam te buteleczki. Ja przyniosłam kilka puszek napoju do zmieszania ich zawartości i trzy szklanki. Jake wyszedł na papierosa na taras, a my tam zostaliśmy. Stuart i ja ustawiliśmy kolekcję naszych małych drinków na stole. Ja wybrałam wódkę z wodą gazowaną. Stuart to samo co ja, a Jake’owi nalałam nierozcieńczoną whiskey.

194

Jake usiadł z mojej lewej strony. Jego kolano podskakiwało razem ze mną pod stołem, ale nie nic nie powiedział. Jeśli mam być szczera wydawał się nieco podirytowany i nie mam pojęcia, co wpłynęło na jego zachowanie, że zmienił się ze słodkiego Jake’a, który stał przed drzwiami swojego apartamentu, w takiego zrzędliwego Jake’a jakim był teraz. Podniósł swoją szklankę z whiskey do góry i wziął łyka, potem postawił na stół i zaczął stukać palcami o blat metalowego stolika. Atmosfera była trochę nieprzyjemna. Wysilałam swój umysł, aby wymyśleć coś o czym mogłabym powiedzieć, ale nic nie przychodziło mi do głowy, także prawie odetchnęłam na głos z ulgą, kiedy Stuart zapytał mnie. - Skąd pochodzi twoja urocza mama, Tru? - Puerto Rico – odpowiedziałam. - To znaczy, że umiesz mówić po hiszpańsku? – zapytał Stuart. - Umiem – przytaknęłam. - Więc, powinnaś też znać hiszpańskie przekleństwa – psotny uśmiech zawitał na jego pięknej twarzy. - Znam – uśmiechnęłam się. - Och, naucz mnie paru – pełen entuzjazmu przybliżył się do mnie. - Ile ty masz lat? – uciął Jake. - Wystarczająco dużo, aby skopać ci dupę ty, żałosny kretynie – Stuart mrugnął do mnie. - Dalej Tru, powiedz jak będzie „dupek” po hiszpańsku. - Gilipollas – uśmiechnęłam się. - Gilipollas – Stuart starał się powtórzyć.

195

Jake wypił swojego drinka i nalał sobie drugiego. - Ok. a jak powiesz, pieprzyć? Jake przesunął się, wyciągnął papierosa i zapalił go. - Joder – wzięłam kolejny łyk drinka, przynosząc ulgę moim zaschniętym ustom. - Joder – Stuart powiedział. Miał całkiem niezły akcent jak na początkującego. - A więc jak powiesz „pieprz się dupku”? - Vete a la mierda gilipollas. Jake zaciągnął się dymem z papierosa i wypuścił go w moją stronę. Lekko zakasłałam. - Ja pierdziele, to jest niezłe! – zaśmiał się Stuart. - Powtórz to jeszcze raz. - Vete… a la… mierda… gilipollas – powiedziałam wolniej. Jake zgasił swojego na w pół wypalonego papierosa w popielniczce i nagle wstał. - Idę do łóżka. Do zobaczenia jutro – powiedział i poszedł do swojego pokoju. Spojrzałam na Stuarta, zdezorientowana. A on uniósł brwi i wzruszył ramionami. Zostałam ze Stuartem kolejne dziesięć minut, dokończyłam drinka, ucząc go jak przeklinać po hiszpańsku, a potem przeprosiłam go, mówiąc, że jestem już zmęczona i poszłam do mojego własnego apartamentu.

196

Nie byłam wcale śpiąca, ale miałam mętlik w głowie z powodu złego humoru Jake’a, ponieważ odniosłam wrażenie, że w jakimś stopniu, stanowiłam przyczynę jego złości.

197

Rozdział 12 Siedziałam

na

małej

widowni

w

telewizyjnym

studiu

w

Kopenhadze. TMS dawało mały koncert akustyczny dla kanału MTV, który miał wypuścić go w świat w ciągu paru dni. Wszyscy na widowni, byli zwycięzcami w konkursie. Konkurs został ogłoszony parę tygodni temu przez stację telewizyjną, tak więc wygranie biletu, przyjście tutaj i zobaczenie ich na żywo, było dla nich czymś niesamowitym. Ja miałam wystarczająco szczęścia by być tu, ponieważ znałam zespół. Bo przede wszystkim znałam Jake’a. Jak również, że pracowałam u niego. Ale pomijając to, nie było dyskusji o tym, jak bardzo byłam szczęśliwa, że mogłam się tu znaleźć. Organizacja trwała godzinę, a od pół godziny chłopaki grali już głównie akustycznie. Denny tym razem nie siedział za bębnami, dzisiaj wieczorem grał na klawiszach. Do tej właśnie chwili, nawet nie wiedziałam, że potrafi na nich grać. Jake siedział na stołku z mikrofonem przed sobą i grał na gitarze akustycznej, Tom wybijał rytm. Smith tym razem nie brał udziału w występie. Jake skończył śpiewać „Microskopic”31 jeszcze jedną piosenkę z albumu „Creed”. Widownia zaczęła bić brawa. Zrobił przerwę, lekko uderzając o struny gitary i westchnął do mikrofonu. - Ok, tak więc zamierzam teraz wrócić do piosenki z naszego pierwszego albumu. Moja najlepsza przyjaciółka powiedziała mi, że to jej ulubiona piosenka, jaką kiedykolwiek napisałem, więc dzisiaj wieczorem dedykuje ją właśnie jej. 31

Tytuł piosenki Mikroskopijny albo niedostrzegalny, jak kto woli, zostawiam nazwy piosenek w oryginale, tak mi się bardziej podoba .

198

Wtedy spojrzał prosto na mnie. - Trudy Bennett to właśnie dla ciebie. Przełknęłam ślinę. Dla mnie? Śpiewa piosenkę dla mnie. Cholera. Nagle poczułam, że brakuje mi powietrza. A kiedy zaczął śpiewać piosenkę „Through It All”32, ten zniewalający, piękny liryczny utwór, który kiedyś napisał i dźwięk jego gitary sprawił, że moje serce zaczęło mocniej bić. Poczułam silną mieszaninę emocji, która mnie przepełniła. Przez tą ciszę jaka tu panowała, byłam nim oczarowana. I nie tylko ja. Każdy w tym pokoju, miał oczy skierowane na Jake’a i to była ta chwila, w której uświadomiłam sobie jaką władzę posiada nad tymi ludźmi. A szczególnie nade mną. Byłam tak całkowicie zapatrzona w niego. Tak totalnie pragnęłam go. I byłam tak całkowicie zatracona w nim. Miałam swój notatnik w ręku, gotowy do pisania, ale nie byłam w stanie się ruszyć. Nie byłam w stanie nic zrobić oprócz oddychania. Nawet kiedy już skończył śpiewać, ja wciąż siedziałam bez ruchu. I przez najbliższe pół godziny występu, wszystko co byłam w stanie zrobić to jedynie patrzeć jak Jake śpiewa. Obserwując jak sprawia, że każda pojedyncza kobieta w tym pomieszczeniu czuła się jakby śpiewał jedynie dla niej dzisiejszego 32

Tytuł piosenki „Pomimo wszystko”

199

wieczoru i z całą pewnością to właśnie ją wybierze, żeby zabrać do domu, aby dzieliła z nim łóżko dzisiaj w nocy. I na tę chwilę, wszystko o czym marzyłam bardziej niż cokolwiek innego, to być tą szczęściarą, którą wyłoni z tłumu. Po pokazie poszliśmy za kulisy na drinka z pracownikami. Rozmowy głównie dotyczyły spraw służbowych, zwłaszcza tematu płyty, kiedy zamierza wyjść i jak się z tym czują. W zasadzie wszyscy tutaj wydawali się zadowoleni, ale ja szczerze mówiąc zaledwie mogłam ich tylko słuchać. Jake był tego wieczoru zachwycający, bardziej niż zwykle. I nie byłam w stanie oderwać od niego wzroku. Coś zmieniło się we mnie od czasu tego występu. Pojawiła się we mnie potrzeba zaspokojenia fizycznego kontaktu z nim, która wypalała mnie od środka i polowałam na niego jakbym była śmiertelnym pociskiem. Było to dość widoczne i byłam pewna, że ludzie również to widzieli. Martwiłam się czy on także to zauważył. Nie wiem, być może, zawsze było to we mnie, ale teraz w jakiś sposób z nieznanej mi bliżej przyczyny spotęgowało się. Tak więc, trzymałam od niego dystans, w bezpiecznej odległości tak długo jak potrafiłam, zanim to coś we mnie, cokolwiek to było, odejdzie lub w końcu po prostu zniknie. Ponieważ w tej chwili pragnęłam Jake’a. Potrzebowałam jedynie powtarzać sobie moją mantrę Willa. Kocham Willa. Kocham Willa. Kocham Willa Jake wciąż był rozchwytywany po występie, tak samo jak inni członkowie zespołu. Może to było za sprawą mniejszych bardziej kameralnych koncertów na żywo, które były nagrywane dla telewizji, co

200

powodowało,

że

publiczność

była

tak

nakręcona.

Byli

tacy

podekscytowani i każdy czuł się częścią tego pokazu, na czele ze mną. Zauważyłam też, że Jake był nawet bardziej niż przejęty od innych i na pewno nie zamierzał szybko wracać do hotelu. Ja również czułam się dziwnie po tej mojej hormonalnej gorączce do Jake’a, która obecnie buzowała we mnie i najpewniej spowodowana była tym, że Jake zadedykował mi piosenkę – zastanawiałam się czy to było tylko to, czy jeszcze dwa kieliszki wina, które przyczyniły się do rozpalenia Tru. Napalona Tru, która chce się dorwać do spodni Jake’a. Jedno czy drugie, nie było dobrze. No cóż wyobrażam sobie, że byłoby wspaniale, ale nic z tego się nie zdarzy. Jake nie widzi mnie w ten sposób. Wiem, że pieprzy każdą kobietę, którą uważa za wystarczająco seksowną – przynajmniej w większości, ale dla niego jestem po prostu Tru Bennett, która kiedyś mieszkała obok niego po sąsiedzku. Jako niedawno wskrzeszony najlepszy przyjaciel. Właśnie, najlepsi przyjaciele, tym dla siebie byliśmy. Wiem, że czasami w żartach niewinnie flirtowaliśmy, ale na tym koniec, to było raczej bez znaczenia. I oczywiście byłam z Willem. Willem moim chłopakiem, którego bardzo kocham. I chociaż miałam na sobie buty przez które moje bolące stopy mnie dobijały, muszę to zapamiętać, żeby lepiej rozważyć założenie drogich ładnych butów na wieczorne wyjście, nadal słyszałam siebie, w momencie kiedy zgadzałam się na pójście do klubu z chłopakami. 201

Z Jake’iem. Gdzieś w głębi wiedziałam, że nie jestem gotowa, żeby w tej chwili go opuścić. Niebezpieczne, ale także i prawdziwe. Tak więc, pojechałam z nimi samochodem do ekskluzywnego klubu w Kopenhadze. Ben był w samochodzie za nami i wiózł Dennyego i Smitha. A Dave jechał ze mną, Tomem i Jake’iem. Tom siedział na przodzie, a ja byłam z tyłu z Jake’iem. Z druzgocącą świadomością jego bliskości i każdego ruchu, który wykonywał. Mimo, że samochód miał bardzo obszerne tylnie siedzenie, Jake był bardzo blisko mnie, wystarczająco blisko, żebym czuła jego żar w dobrze klimatyzowanym pojeździe. Wiem, że nie zdawał sobie z tego sprawy, albo nie zwracał na to uwagi, ale nie pomagało mi to w opanowaniu mojego pożądania względem niego. Jeśli nie wiedziałabym lepiej, uznałabym, że robił to specjalnie. Dave zatrzymał samochód na zewnątrz klubu, który wyglądał luksusowo i drogo. Na zewnątrz stała kolejka ludzi, aby wejść do niego. Dave kazał nam poczekać w samochodzie, i patrzyłam jak podchodzi do trzech dobrze zbudowanych mężczyzn przy drzwiach i rozmawia z jednym, który wyglądał na kogoś kto nimi kierował. Ci mężczyźni byli postawni, ale w niczym mu nie dorównywali i wydawało się, że miał nad nimi przewagę, kiedy z nimi rozmawiał. Mężczyzna spojrzał ponad głową Dave’a w stronę naszego samochodu, potem pokiwał głową. Dave przekazał kluczyki drugiemu mężczyźnie, który przyszedł za nim do naszego samochodu. Otworzył drzwi Jake’a, a potem Toma. Potem mężczyzna z kluczykami wsiadł na miejsce kierowcy. Jake wysiadł i poczekał na mnie, podając mi swoją dłoń i pomagając wysiąść z 202

samochodu. Nie puścił mnie kiedy już wyszłam z pojazdu, pomimo tego, że nie potrzebowałam już jego pomocy, a moje ciało płonęło od jego dotyku. Muzyka brzmiała na zewnątrz klubu, poziom hałasu ludzkich krzyków wzrósł w momencie pojawienia się chłopaków z TMS. W tym momencie poczułam się dumna, że z nimi byłam. Denny i Smith dołączyli do nas, zostawiając Bena, żeby zaparkował ich samochód i przyszedł do klubu. Dave trzymał się blisko Jake’a, który trzymał mnie przy sobie, mężczyzna przy drzwiach zrobił dla nas przejście, abyśmy weszli do środka. Wewnątrz, jakiś facet przedstawił się jako menadżer klubu i zaprowadził nas do części dla VIP’ów. Wiem, że Jake nienawidził miejsc dla VIP’ów w klubach. Nigdy w nich nie bywał po występach, kiedy zapytałam go dlaczego, odpowiedział. - Jaki jest cel imprezy, kiedy jedynie siedzisz poza strefą i patrzysz jak inni mają zajebistą zabawę. To były jego słowa, nie moje. Ale wiedział również, że nie zawsze była możliwość, żeby poszedł do klubu i siedział na zwykłym miejscu, że tak powiem. No cóż poza wyjątkami, kiedy robi wypad w ciemno i jest gotowy na noc rozdawania autografów i na pozowanie do zdjęć. Właściwie to znając Jake’a to wypad w ciemno, najprawdopodobniej nie przeszkadzałby mu, aż tak nadto. I jak się domyślam, chłopaki zajmując miejsce dla VIP’ów znacznie ułatwiali pracę Dave’a i Bena. Ostatnio osobiście się przekonałam, że również nie jestem fanem sekcji dla VIP’ów, no cóż, za wyjątkiem może lotniska – to miejsce zawładnęło moim sercem.

203

Odkryłam, że w pomieszczeniach dla VIP’ów, ludzie są nieco pretensjonalni. Oczywiście, nie Jake i chłopaki. Byliśmy wszyscy ulepieni z tej samej gliny. Zwłaszcza Jake i ja. Impreza odbywała się w dolnej części klubu, w zatłoczonej strefie, ale to nie było tak, że mogłam skoczyć tam na dół i trochę się pokręcić, to by było z mojej strony niegrzeczne. Tak więc, byłam z nimi w miejscu dla VIP’ów, zdecydowana nie rozmawiać zbyt dużo z Jake’iem. Siedziałam tam i w jednym z boksów rozmawiałam z Dennym. Lubiłam Denny’ego, nawet bardzo, tak więc większość czasu spędzałam z nim. Był rodzajem faceta, który mając wystarczająco dużo szczęścia, mógł być twoim bratem i jeśli miałabym taki wybór kto mógłby nim zostać, Denny pewnie byłby na moim pierwszym miejscu. Był zabawny, kontaktowy, przyjemnie się z nim rozmawiało. I nie moją sprawą było to dlaczego był samotny. Może taki był jego wybór, w tym momencie jego życia. Wiadomo było, że był w związku przez jakiś czas i rozstał się z kimś tuż przed tym jak zginął Jonny. Tak więc, siedziałam z Dennym przez ostatnią godzinę i popijałam butelkę piwa, a on zabawiał mnie historyjkami za ich czasów szkolnych, zanim całkowicie skupili się na zespole oraz jak zaczynali dopiero występy, rzeczy które wtedy się wydarzyły i coś w tym stylu. Trzymał się historii w miarę normalnych – domyślam się, że dla mojego dobra. I co zauważyłam to to, że trzymał się z dala od opowiadań związanych z Jake’iem. Mogłam sobie jedynie wyobrazić ile historii można było usłyszeć o Jake’u za czasów szkolnych, na pewno było ich

204

więcej niż w czasie niejednej trasy zespołu, tak więc dlatego też zastanawiałam się co takiego ukrywa przede mną Denny. Nieźle się, też ubawiliśmy przy okazji wspomnień o Tomie i jego polowaniach na panienki. Ten mężczyzna był niepowstrzymany. Kilka z tych dziewczyn było bez szans, ale raczej nie wierzę, że tego właśnie by chciały – myślę, że każda z nich była więcej niż chętna do spędzenia z Tomem nocy. I wygląda na to, że właśnie zdobył dziewczynę na noc, najwyraźniej jego wybór padł na ładną blondynkę. Od czasu do czasu, rzucałam przypadkowe spojrzenie na Jake’a, tylko po to by wiedzieć co porabia, aktualnie stał przy barze, oparty o niego łokciami, pił piwo i rozmawiał ze Smithem. Sprawiał wrażenie nieprzystępnego. Nie wykazywał zainteresowania, żadną z obecnych tam kobiet, które usiłowały zwrócić na siebie jego uwagę. Właśnie teraz zaczęłam się nad tym zastanawiać, że od chwili kiedy dołączyłam do tournée, Jake nie zachowywał się w taki sposób z którego był sławny jako kobieciarz. Teraz rozmawiał ze Smithem. Jedynym żonatym tutaj mężczyzną. Nie był z Tomem, tym który zawsze szuka jakiejś spódniczki albo jakiejś cizi, aby ją tylko zaliczyć. Zastanawiałam się czy to dlatego, że tu byłam. Nie dlatego, że byłam tak próżna i sądziłam, że mnie pragnie. Po prostu, miałam na myśli, że zachowuje się przyzwoicie z mojego powodu. Mam nadzieje, że nie. Nienawidziłam myśli o tym, że w moim towarzystwie mógłby nie czuć się swobodnie i nie być sobą ze względu na

205

mnie. Ale z drugiej strony cieszyłam się z tego, że nie jestem świadkiem tego jak Jake obściskuje się z jakąś kobietą. Być może powinnam z nim porozmawiać o tym. Hmm… chociaż nie jestem pewna, jak byłabym w stanie poruszyć z nim ten temat. Myślę, że później nad tym się zastanowię. Jake złapał moje spojrzenie. Uśmiechnęłam się do niego, a potem z powrotem skupiłam, na tym co mówił Denny. Następną rzeczą jaką zauważyłam, to był Jake stojący nade mną. - Tru, chodź i zatańcz ze mną. Podniosłam swoją butelkę z piwem do góry, spojrzałam na niego i potrząsnęłam głową. - Nie, nie zniosę tego, moje nogi mnie dobijają. Naprawdę powinnam te buty połamać zaraz na początku. - Ale ja chcę zatańczyć – powiedział. A w jego tonie wyczułam upór. Zaskoczyło mnie to. - To idź i tańcz – powiedziałam i spojrzałam na niego. - Teraz rozmawiam z Dennym. - Ale ja nie chcę tańczyć sam – nadął wargi i po tym wiedziałam już, że przyjął inny sposób na przekonanie mnie. W tym momencie przypomniał mi się Jake z młodości. Zaśmiałam się. - Jake tu jest niezliczona ilość niewinnych ofiar, które mogą zatańczyć z tobą.

206

Zakręciłam ręką wokół, wskazując na kobiety, z których kilka z nich nawet nie udawały, że się teraz w niego nie wpatrują. - Ale ja nie chcę tańczyć z nimi, chcę zatańczyć z tobą. Ścisnął usta w cienką linię. Odniosłam wrażenie, że tu chodzi o coś więcej, ponieważ z jakiegoś powodu, nie chciał, abym dłużej rozmawiała z Dennym i to nie było to, że aktualnie chciał tylko ze mną zatańczyć. - Po prostu z nim zatańcz i skończ to Tru – Denny zachichotał. - On nie odpuści dopóki nie postawi na swoim. Denny obdarzył Jake’a rozbawionym spojrzeniem jak tylko złapał łyk swojego piwa, miałam przeczucie, że coś mi umknęło, jakieś porozumienie miedzy nimi. - No dobrze – głośno westchnęłam, odstawiając swoje piwo na stół. - Ale jeśli nie będę w stanie iść na swoich szpilkach później, wtedy ty zaniesiesz mnie do hotelu. - Umowa stoi – uśmiechnął się zwycięsko. Trochę mnie to zirytowało. No cóż nawet całkiem bardzo. Denny przesunął się w boksie, wypuszczając mnie z niego. Chwilę później stałam, a moje stopy zaczęły mnie strasznie boleć od tych przeklętych butów. Jake wziął mnie za rękę i zaczął prowadzić, ale ból był nie do wytrzymania. - Właściwie, poczekaj chwilkę – powiedziałam do Jake’a i zatrzymałam się. Trzymając się mocno jego ręki, zdjęłam buty jeden po drugim. Rzuciłam je na siedzenie obok Dennego. 207

- Popilnuj ich dla mnie. Jak tylko odwróciłam się z powrotem, Jake patrzył na mnie jakby w tej chwili nie wiedział co zrobić. Tak jakby nie widział nigdy wcześniej jak kobieta zdejmuje swoje buty w klubie. Założę się, że kobiety zdejmowały z siebie dużo więcej niż tylko buty w klubie dla niego, a może to właśnie buty jedynie na nich pozostawały, być może dlatego to tak nim wstrząsnęło. I z tą właśnie myślą, minęłam go, na bosych stopach i z głupim uśmieszkiem na twarzy. - Idziesz czy nie? - Wiesz o tym, że ta podłoga jest obrzydliwa – powiedział idąc za mną. - Piwo, guma do żucia, rzygi… - Jak chcesz ze mną tańczyć, to tylko tak. - Z rzygami na twoich stopach? - No – spojrzałam na niego z szerokim uśmiechem. - Nie ma znaczenia, byle bym mógł to zrobić z tobą, Tru – szepnął. Nie spojrzałam na niego… nie byłam w stanie spojrzeć na niego. Nie byłam pewna co miał na myśli, ale w tym hałasie spowodowanym muzyką mogłam usłyszeć lub nie jego komentarz, więc udawałam, że tego nie zrobiłam. Znów wziął mnie za rękę i odciągnął od małego parkietu przeznaczonego dla VIP’ów i poprowadził schodkami w dół na główną salę. To mi się bardziej spodobało.

208

Spojrzałam przez ramię i zobaczyłam Dave’a kręcącego głową, wyglądał na podirytowanego, podążając szybko za naszym śladem. Domyślam się, że takie rzeczy zdarzały mu się dość często. To musi być denerwujące dla Dave’a, że Jake nie dbał o swoje własne bezpieczeństwo jako coś ważnego, co sprawiało, że Dave miał do wykonania ciężką pracę. I w tym momencie, przypomniał mi się czas, w którym był zbuntowanym nastolatkiem. Zbuntowani nastolatkowie, którymi byliśmy razem. Zanim zostawił mnie samą. Szłam ostrożnie po schodach za Jake’iem, żałując teraz, że zostawiłam buty tylko dlatego, że mogłam wejść teraz na rozbite szkło albo ktoś mógłby podeptać mi palce. Jak tylko schodziliśmy coraz niżej, zbliżając się jeszcze bardziej do masy ludzi, Jake nie musiał przeciskać się przez tłum na schodach. Wydawało się, że automatycznie ludzie sami rozstępowali się, jakby na rozkaz i zostawiali nam miejsce do przejścia. To było nieco dziwaczne, ale i trochę niesamowite. No i na szczęście, nie było zagrożenia, że ktoś nadepnie mi na stopę. - Jesteś dość niska bez swoich obcasów – powiedział, odwracając się do mnie, jak tylko zszedł z ostatniego schodka, zostawiając mnie na wysokości jego oczu. - Tak, a ty jesteś samolubnym fiutem. O matko! Tru, skąd ci się to do cholery wzięło? - Co? – spojrzał na mnie zaskoczony i wkurzony. Nie mogę powiedzieć, że go o to winiłam. Ale jeśli mam być szczera, wiedziałam skąd mi się to wzięło. Byłam na niego trochę zła. Czułam, że dusiłam to w sobie, cierpiąc przez cały wieczór. Zaczęło się to od momentu występu i piosenki.

209

Od chwili, kiedy dla mnie zaśpiewał, poczułam wielką i gwałtowną mieszaninę pożądania i złości, teraz czara się przelała i wyrzuciłam mu to prosto w twarz. No dobrze, jeśli mam być całkowicie szczera… byłam wkurzona na niego, ponieważ sprawił, że pragnęłam go dzisiaj. I nie mam tu na myśli, że pragnęłam dostać się do jego spodni. Miałam na myśli, pragnęłam go – pragnęłam go. Chciałam, żeby był cały mój. Wiem, że to głupie i niedorzeczne i że jestem z Willem, ale nic nie byłam w stanie poradzić na to jak się czułam. To był Jake. Kochałam go od tak dawna, ale to, tutaj, teraz, co czułam wewnątrz siebie do niego… to było jak ogień, który trawił mnie od środka i odnoszę wrażenie, że to mi nie minie w ciągu najbliższego czasu. I nie jestem przekonana, że w ogóle uda mi się ugasić ten płomień zwany Jake’iem. Do tego aktualnie muszę spędzić z nim ogromną ilość czasu. Bo w takiej sytuacji właśnie on mnie postawił. A to jest najgorszy rodzaj tortury. Tak więc, no, czułam się nieco wkurzona na niego i z jakiegoś powodu właśnie teraz musiałam dać temu upust, tutaj na schodach tego klubu, w otoczeniu setki osób. I to tylko dlatego… że dla mnie zaśpiewał na miłość Boską! Jak ja mam to do cholery teraz wyprostować? - Słyszałeś – powiedziałam, stojąc wyżej. - Zadedykowałeś mi piosenkę i upubliczniłeś mnie w obecności dwustu osób. 210

- Upubliczniłem? – obdarzył mnie rozbawionym spojrzeniem, ale wciąż mogłam powiedzieć, że na jego twarzy krył się cień złości. Oczywiście to tylko zachęciło mnie, aby drażnić się z nim dalej. - Powiedziałeś wszystkim moje imię, a ja cenię swoją anonimowość, Jake i nie mam zamiaru stać się celem nienawiści na czatach twoich fanek. - Okey… - I zaśpiewałeś dla mnie piosenkę „Through It All” Spojrzał na mnie zdziwiony. - Ale myślałem, że lubisz tą piosenkę? Powiedziałaś, że to jedna z twoich ulubionych, jaką kiedykolwiek napisałem. - I tak jest, tak, kocham ją, ale nie o to chodzi. To jest niewłaściwa piosenka, żeby śpiewać ją dla mnie – ja mam chłopaka. Cofnął się i zmarszczył brwi. - Tru, To nie było tak, że tym samym chciałem cię posuwać tam na scenie. - Wiem, ale – - Oczywiście, możemy to jakoś zaplanować, jeśli chcesz. Byłbym bardziej niż szczęśliwy, posuwać cię na scenie, albo prywatnie, no wiesz mnie tam wszystko pasuje, tylko daj mi znać. I oto jest. To coś w rodzaju cholernego utrapienia, które mam z nim. - Grrr! Przestań ze mną stale flirtować! – położyłam rękę na głowie w geście załamania. Na poważnie zmarszczył brwi.

211

- Czy flirtowanie też ci przeszkadza? - Tak! - Myślałem, że to lubisz. - Nie, nie lubię. - Ok. Uniósł brwi do góry. - Tak więc, piosenka i flirt odpada. Podszedł o krok bliżej mnie. To zamieszało mi w myślach. - Czy coś jeszcze zrobiłem, co cię zdenerwowało Tru? Tak, sprawiłeś prawie niemożliwym, żeby cię nie pragnąć. I teraz jestem zdezorientowana, pragnieniem cię i obawą, że jeśli zatańczę z tobą, to mogę zrobić coś głupiego, tak jak na przykład posunąć się do czegoś jeszcze i zrujnować naszą przyjaźń, kiedy ty oczywiście mnie odepchniesz, a ja najprawdopodobniej spieprzę także sprawy które są między mną a Willem. - Nie - No to po co to przedstawienie? Teraz była moja kolej, aby zmarszczyć brwi. - Ja nie dramatyzuje! Po prostu, nie chcę tańczyć z tobą, ponieważ przez moje buty bolą mnie stopy, a ty mnie nie słuchałeś i zrobiłeś wszystko, żeby mnie do tego zmusić! Wyglądał na zmieszanego. Szczerze mówiąc ja również się pogubiłam w tym wszystkim i nie miałam pojęcia do czego zmierzam.

212

To było tak jakbym w akcie desperacji obrzucała go błotem i czekała, aż się odgryzie. Chciałam, żeby walczył ze mną. Ale on po prostu nie chciał. - Ok, przepraszam. Nie będziemy w takim razie tańczyć – uniósł ręce w geście poddania, wyglądając na zranionego, ruszył z powrotem na schody. O Boże! Teraz czuje się źle, że wyładowałam się na nim, zarzucając mu to, iż jest po prostu sobą. Ale ze mnie suka. Złapałam za jego rękę, kiedy mnie mijał i zmusiłam go, aby zatrzymał się koło mnie. - Przepraszam – powiedziałam. Patrzył na mnie, nie mówiąc nic i poczułam się zmuszona do powiedzenia czegoś więcej i wyjaśnienia mu swojego zachowania. - Jestem po prostu zmęczona i rozdrażniona i nie powinnam była mówić tych wszystkich rzeczy. Nie miałam tego na myśli. Zachowałam się jak zwykła suka. Wybacz mi? Jego wzrok złagodniał. - Wybaczam ci. Nie byłbym w stanie kiedykolwiek się na ciebie długo złościć. Pogładził mnie ręka po podbródku i pocałował w policzek. - Słuchaj, jeśli jesteś zmęczona, możemy wrócić do hotelu i iść do łóżka? – powiedział prosto do mojego ucha, a jego gorący oddech łaskotał skórę na mojej szyi i inne bardziej odległe niewidoczne miejsca.

213

Iść

do

łóżka?

Pewnie,

chociaż

to

zaproszenie

nie

jest

najprawdopodobniej dobrym pomysłem, z uwagi na to jak mnie skręca od tej gorączki i sposobu w jaki teraz oddziałujesz na moje ciało. - Nie, zatańczmy. No wiesz, moje stopy w zasadzie już zostały pokryte obrzydliwościami tego nocnego klubu… to znaczy rzygami – uśmiechnęłam się. - Chodź. Uśmiechnął się do mnie i to było piękne. Wyglądał tak cudnie. Wszystko szło w złym kierunku. Serce wyskoczyło mi z piersi i wystrzeliło w jego kierunku, a on skradł mi je dzisiejszej nocy. Na początek poleciało z głośników „Sweet Dreams” 33 Beyonce i w tym samym momencie już wiedziałam, że mam kłopoty, ale wciąż nawet to, nie powstrzymało mnie od prowadzenia go na parkiet. Wszystkie oczy były skierowane na mnie i na Jake’a. Tak jak zawsze kiedy był w pobliżu ludzi. I szczerze mówiąc, w tej chwili, podobało mi się to. Podobało mi się to, że każda kobieta w tym klubie, marzyła o tym, żeby być mną. Jake złapał mnie za biodra i przyciągnął bliżej siebie. Patrząc mi głęboko w oczy, zaczął poruszać mną w ten sam rytm co jego, a ludzie wokół po prostu się rozstępowali. Jedynie co mogłam robić, to patrzeć na niego, złapana w jego niewolę, kompletnie bezradna, kiedy poruszał moim ciałem wraz z sobą. Jake potrafił tańczyć. I mam na myśli naprawdę tańczyć.

33

Tytuł „Słodkie marzenia”

214

Seksowny, zmysłowy każdy ruch, którym mną poruszał, dla mnie był jak pieszczota pobudzająca moje pragnienie. Jeśli umiał się tak poruszać na parkiecie, to tylko jedynie mogłam sobie wyobrazić to co potrafił zrobić w łóżku. Obraz Jake’a ze mną w sypialni, pojawił się w moim umyśle. Tak realny, że zatraciłam się w nim. Zatraciłam się w Jake’u. Głęboko. Pochłonięta i totalnie odurzona. Czułam się beztrosko, nieodpowiedzialnie. Tak jakbym była w stanie zrobić wszystko… wszystko czego pragnę, z nim, tutaj i teraz. - Gdzie nauczyłeś się tak tańczyć? – zapytałam, zmuszając głos do pracy, jak tylko próbowałam skupić się na czymś innym, niż jego ciało przyciśnięte do mojego w dźwięk wokalu Beyonce, który pobudzał moje psychiczne i fizyczne zmysły pożądania go. - W sypialni. Sypialnia. Łóżko. Jake w moim łóżku. Nagi. Skup się Tru, Skup się. - To jakaś szkoła tańca? Nie wyobrażałam sobie Jake’a w jakiejś szkole tańca, to zupełnie do niego nie pasowało. - Nie, Tru – patrzył na mnie, z przeszywającym mnie spojrzeniem swoich niebieskich oczu. - W. Sypialni. - Och. O cholera. Przełknęłam ślinę. - Tak naprawdę to nie ma wielkiej różnicy, pomiędzy uprawianiem seksu a tańczeniem. 215

Przeciągnął dłoń w górę po moim ramieniu, powoli i rozważnie, zanim złapał moje ramię i zaczął głaskać kciukiem moje ciało. Tam gdzie mnie dotykał, natychmiast mrowiła mnie skóra. - N- nie? – Jąkałam się. Co jeszcze mogłam powiedzieć? Miałam w tej chwili coś w rodzaju utrudnionego zadania, żeby się skupić. - Nie – zacisnął smakowicie usta i powoli potrząsnął głową. Nie spuszczał ze mnie wzroku. Nagle poczułam się zupełnie naga, bardzo, bardzo naga. - Tylko tyle, że w jednym z tych dwóch przypadków niestety musisz mieć na sobie ubranie. - Hmm… no rzeczywiście tańczenie nago tutaj mogłoby przyciągnąć parę spojrzeń – dopowiedziałam. Próbowałam zachować spokój, ale waliło mi serce, nogi drżały, a każde z moich zmysłów kierowało się gdzieś na południe. Jake pochylił się do mnie, objął z tyłu moją szyję i ustami musnął moje ucho, kiedy szepnął. - I to jest właśnie powód, dla którego wolę tańczyć w sypialni. Jasna cholera. Odchylił się z powrotem i spojrzał mi w oczy, nagle zauważyłam co w nich było ukryte. Pożądanie. Pragnienie. Pragnął mnie. Próbował mnie uwieść. Jestem skończona. I teraz pozostało mi jedynie zastanawiać się jak mogłam tego wcześniej nie zauważyć.

216

Musiało mi to umykać od dłuższego czasu. Flirt – w zasadzie nie był wcale taki niewinny. Przyciąganie, które wcześniej do niego czułam – być może nie było jedynie z mojej strony. Piosenka. Siedzenie blisko mnie w samochodzie. Brak lub obecny brak zainteresowania innymi kobietami w Jake’a życiu, w chwili gdy ja wkroczyłam w nie z powrotem. To było jakby wszystkie światła zapaliły się jednocześnie w mojej głowie. W umyśle mi huczało, a mój żołądek skręcił się w tysiące węzełków, na szczęście miłych. I stałam tam wpatrzona w niego jak zahipnotyzowany królik w kobrę, którego ona lada chwila zaatakuje i będzie po nim. Jake pozwolił swoim rękom z powrotem wrócić na moje biodra i wtedy złapał mnie za rękę i obrócił mną tak że, przyciągnął mnie plecami do swojej piersi. Jego duże dłonie rozciągały się na moim pasie, trzymając mnie mocno przy sobie. Próbowałam udawać, że nie czuję, tego, że staje się coraz bardziej twardy przy moim tyłku. Nie było dobrze. Zaczynałam tracić rozsądek jaki mi pozostał. Pragnęłam go. Pragnęłam go tak bardzo. Nikogo wcześniej tak nie pożądałam jak jego teraz. Tak mocno, że aktualnie próbowałam wymyśleć jakiś sposób aby uprawiać seks z Jake’iem, nie zdradzając przy tym Willa. Obecnie wpadłam na pomysł uwzględnienia różnic w strefie czasowej. Ok. nigdy nie twierdziłam, że to był dobry pomysł. 217

Wówczas, zanim pomyślałam co robię, przesunęłam się wolno w dół jego ciała zginając kolana, wciąż trzymając moje plecy przy nim, rękami gładziłam linię jego boków, a później wolno z powrotem ruszyłam w górę. Przypuszczalnie powinnam dołączyć alkohol do tego wszystkiego, że poczułam się nagle na tyle seksowana i byłam w stanie kiedykolwiek zdecydować się na taki ruch jak ten. Kiedy stałam już na nogach, oparłam głowę o jego piersi, przesuwając dłonie, objęłam go i przyciągnęłam do siebie, tym samym przyciskając z powrotem mój tyłek do niego. Jak tylko wyczułam uderzenia jego serca, poczułam się wtedy silna, jakbym nagle miała nad nim kontrolę. Miałam kontrolę nad Jake’iem. To było niesamowicie cudowne uczucie. W zasadzie to może seksowna Tru bardzo dobrze wiedziała co robi. Nagle Jake chwycił mnie za ramiona i odwrócił twarzą do niego. Jego oczy błyszczały. Miał mroczne i kuszące spojrzenie. Chciałam, żeby mnie pocałował. Nie, nie chciałam. Tak, chciałam. Jedną rękę położył na moich plecach, drugą złapał mnie za kark, kciukiem delikatnie dotykając mojego gardła. Byliśmy tak blisko siebie. Bardzo niebezpiecznie blisko siebie. Nasze twarze były na odległości kilku centymetrów, kiedy znów poruszył nami w takt muzyki. Wstrzymałam oddech i on również. Jake – słodkie marzenie? Czy piękny koszmar? Który z nich Tru?

218

Piękny koszmar. Taki był Jake. To jest właśnie to co robi z kobietami. Taki jest jego styl. Nie zawal spraw z Willem dla jednej nocy z Jake’iem. W końcu odzyskałam świadomość. Cofnęłam się, uwalniając się z jego niewoli. Wpatrywał się we mnie z pragnieniem, dezorientacją i rozczarowaniem. - Łazienka – bez tchu powiedziałam. - Potrzebuję do łazienki. A potem odwróciłam się i na bosych stopach szybko przecisnęłam się przez tłum w kierunku damskiej toalety. Zamknęłam się w kabinie i usiadłam na ubikacji. Co ja do cholery robię? Byłam gotowa go pocałować. Pocałować Jake’a i nie tylko. Kurde. Nie wiedziałam co robię. Myślę, że za dużo dzisiaj wypiłam i pozwoliłam sobie dopuścić do głosu coś, co było przyjemne, ale i bardzo złe. Jake’a. Jake, który jest gwiazdą rocka, na dodatek gorącą jak cholera. Do tego również kobieciarza. To jest to kim właśnie jest. Nie mogę stracić znów rozsądku przy nim. Nie mogę sobie na to pozwolić, aby być jedynie kolejnym imieniem na jego długiej liście podbojów. Mam zbyt dużo do stracenia jeśli to zrobię. Skorzystałam z toalety i umyłam ręce, a zimną wodą opłukałam twarz, wtedy z przejrzystym umysłem, skierowałam się w stronę stolika w strefie dla VIP’ów. 219

Jake siedział już z chłopakami, dołączyła do nich również dziewczyna Toma, którą wybrał na dzisiejszą noc. Podniósł na chwilę wzrok i nasze spojrzenia spotkały się na sekundę, cokolwiek co miało znaczenie, kiedy rozmawiałam ze sobą przed chwilą spakowało się w torby i spieprzyło, zostawiając mnie na łasce moich hormonów. Boks był pełny. Jake przesunął się, zostawiając mi szczelinę, abym usiadła, oczywiście zmuszając mnie, żebym siedziała koło niego. Położył rękę na oparciu za mną. Moje udo było mocno przyciśnięte do jego. - W porządku? – zapytał cichutko. Przytaknęłam, na krótko patrząc mu w oczy. Podał mi świeże piwo. Kiedy moje palce dotknęły jego, przeszył mnie prąd od ręki, aż po ramię. - Pomyślałem, że możemy wypić jeszcze jedno i wrócić do hotelu – powiedział do mnie Jake ściszonym głosem. - Acha – kiwnęłam głową, jak tylko wzięłam łyk swojego piwa. Przesunął rękę w dół i kciukiem zaczął głaskać nagą skórę moich pleców. To było takie zmysłowe. Tak totalnie zmysłowe. A to dlatego, że właśnie takie było. Wzięłam większy łyk swojego piwa. Na ironię właśnie teraz kiedy chciałam być trzeźwa, żebym była w stanie jasno ocenić sytuację i wyplątać się z niej. Nie, nie będę teraz myśleć jak się z tego wyplątać.

220

Moja głowa i serce nie sprostają danej chwili, a moje hormony wypowiedzą wściekłą wojnę całej reszcie. Sączyłam piwo i słuchałam rozmów chłopaków, ale tak naprawdę nie byłam w stanie się skupić. Wszystko na czym mogłam utrzymać swoje myśli, to kciuk Jake’a delikatnie głaszczący małą część mojego ciała. To tak jakby wszystko co było we mnie skupiało się na tym małym jednym punkcie. Byłam rozpalona. Piekła mnie skóra i drżałam pod jego dotykiem. Odstawiłam swoje piwo na stół i oparłam złączone dłonie na udach. Skupienie. Potrzebuję po prostu skupienia. Wtedy Jake włożył rękę pod stół i wcisnął swoje palce pomiędzy moje dłonie, zmuszając mnie do ich rozłączenia, a potem złapał mnie za rękę. Jake często trzymał mnie za dłoń, to nie było nic nowego, ale tym razem było inaczej. Ten uścisk różnił się znaczeniem. A może trzymał mnie tak za każdym razem? Nie wiem, ale teraz już wiedziałam, że kryje się za tym uczucie pragnienia. I podobało mi się to. Chciałam być jego. Wsunął palce pomiędzy moje, splatając nasze dłonie jak u zakochanych i opierając je obie na swoim twardym udzie. Mogłam udawać, że jego dotyk na moich plecach nic dla mnie nie znaczy. Ale tak nie zrobiłam. Spojrzałam prosto w jego oczy. Wpatrywał się we mnie przez dłuższy czas, zanim się odwrócił, ale zdołałam wyczytać jasno treść z jego oczu. 221

Chciał mnie mieć dzisiaj. A to co otrzymał w odpowiedzi w moich, myślę, że właśnie powiedziałam, tak.

222

Rozdział 13 Skończyliśmy pić i wyszliśmy z klubu, prosto do czekającego na nas samochodu. Zdołałam wyplątać swoją rękę z uścisku Jake’a w drodze do wyjścia, tak więc szybko wskoczyłam do samochodu Bena, gdzie Denny i Smith już siedzieli. Denny spojrzał na mnie nieco zdziwiony, ale się nie odezwał. Czułam na sobie spojrzenie Jake’a, który pozostawiony z Tomem i jego dziewczyną na jedną noc, wsiadł do samochodu, ale nie obchodziło mnie to. Potrzebowałam w tej chwili trochę dystansu pomiędzy nami. Jeśli będę w stanie dostać się do hotelu pierwsza i wrócę do mojego pokoju sama, dzisiejszy wieczór obędzie się bez żadnego większego wydarzenia. Jeśli nie… wtedy naprawdę, nie wiem co może się stać. Chociaż kiedy tylko o tym pomyślę, tak naprawdę nie wierzę w to. Wiem dokładnie, co może się zdarzyć. Jeżeli Jake pragnie mnie dzisiaj w nocy, to fakt, że jedziemy w osobnych samochodach, nie będzie stanowił dla niego przeszkody. Ponieważ ja również go pragnę i nie sądzę, żebym zebrała w sobie na tyle sił, aby powiedzieć nie. Kiedy dotarliśmy do hotelu, Ben postanowił wypuścić mnie pierwszą, więc wysiadłam z samochodu. Moje stopy nadal były bose, a buty trzymałam razem z torebką w ręku. Nie

byłam

świadoma

podjeżdżającego

za

nami

drugiego

samochodu, ponieważ byłam zbyt mocno przejęta tym jak zimna była podłoga na zewnątrz hotelu. - Jezu Chryste! Ta podłoga jest cholernie lodowata!

223

Wrzasnęłam, skacząc z jednej stopy na drugą po wykafelkowanej podłodze. Noc nie była wcale zimna, jednakże to było jedynie złudzenie, ponieważ kafelki, były zmrożone. Smith śmiał się ze mnie tylko dlatego, że szłam ostrożnie na palcach po zamarzniętej podłodze. - Dajesz sobie radę dziewczyno? Czy podać ci rękę? – wyciągnął do mnie dłoń, ale nie dostałam szansy nawet, żeby zareagować, ponieważ następną rzeczą jaką pamiętam było to, że Jake trzymał mnie w swoich ramionach. - Aaaa! Postaw mnie z powrotem idioto! Jake nie odpowiedział, tylko przeszedł przez drzwi i zdecydowanie wszedł do holu hotelowego ze mną na rękach. Wszyscy patrzyli się na nas, Smith, Denny, Tom i jego dziewczyna – której imienia nadal nie znałam i każdy z nich uważał tą sytuację za wyjątkowo zabawną. - Możesz mnie już postawić – powiedziałam, troszeczkę wyraźniej i bardziej pewnie, jak tylko weszliśmy z podłogi na dywan, który leżał przed windą w hotelowym korytarzu. Spojrzał mi prosto w oczy. - Wiem, ale nie zamierzam, zacząłem robotę to ją skończę. Moje serce podskoczyło mi w piersi i przełknęłam ślinę. Drzwi otworzyły się i Jake wszedł do windy, w dalszym ciągu ze mną w jego ramionach. Nawet nie czekając na innych, wcisnął przycisk naszego piętra. - Tak jak teraz, wyglądamy głupio – cicho powiedziałam. - A od kiedy martwisz się o to, jak wyglądamy? 224

Co mogłam na to odpowiedzieć? I prawdę mówiąc, nie bardzo chciałam, żeby postawił mnie z powrotem, podobało mi się w jego ramionach. Jake sprawiał, że czułam się jak dziewczyna. Jak kobieta. To było coś, czego Will nie był w stanie kiedykolwiek zrobić. To nie to, że Will nie był męski, oczywiście, że był, ale Jake był zupełnie z innej ligi. Był do granic możliwości alfą. I tak, byłam niezależna i silna, ale czasami… tylko czasami, miło było jeśli ktoś o ciebie zadba. Miło jest jeśli ktoś sprawi, że czujesz się jak dama. Winda szybko dojechała na nasze piętro, oczywiście to był ostatni poziom w hotelu i Jake wyszedł, a potem skręcił w lewo i szedł prosto do mojego apartamentu. Mój pokój był zaraz koło jego, także modliłam się, żeby podrzucił mnie pod drzwi i poszedł do siebie. Właściwie to zastanawiając się dłużej nad tym, mój apartament zawsze był blisko jego, niezależnie od hotelu, w którym się zatrzymywaliśmy. Hmm… Ok., więc racjonalna część mnie modliła się o to, żeby Jake podrzucił mnie pod drzwi i zostawił – ale również znajdowała się tam też taka malutka cząstka czegoś. Mimo to wiedziałam, że on nie zostanie. - Klucz – powiedział Jake zatrzymując się pod drzwiami. Zaczęłam grzebać w torebce i wyciągnęłam kartę. Zniżył mnie, a ja włożyłam ją w slot i przeciągnęłam, aby mógł otworzyć nogą drzwi. Niósł mnie przez ciemny pokój mojego apartamentu, zostawiając za sobą otwarte drzwi, aby się same zamknęły. Upuściłam buty na podłogę, a torebkę rzuciłam na kanapę, ponieważ akurat koło niej przechodził. 225

- Kurwa! – przeklął wchodząc prosto w stolik. - Wszystko w porządku? – zdusiłam w sobie śmiech. - Nie – zajęczał. - Boli jak skurwysyn. - Zrobię ci masaż. - Czy to obietnica? – jego ton brzmiał poważnie. Wpatrywał się we mnie. Jego oczy były niewidoczne w ciemności tego pomieszczenia. Odwróciłam się, nie odpowiadając. Doszliśmy do sypialni i Jake delikatnie położył mnie na łóżku. - Jak miło z Pana strony, dziękuję – powiedziałam, używając naprawdę słabego południowego akcentu podobnie jak Smith, tyle tylko, że jego styl mówienia był całkiem niezły. - Wykonałeś już należycie swoją pracę. - Nie do końca – zdjął buty i wskoczył na łóżko, kładąc się koło mnie. - Zostajesz? – zapytałam nerwowo. - Oczywiście, że tak. Nie zostawię przecież mojej dziewczyny pijanej i samej. Przecież możesz się rozchorować i zadławić swoimi własnymi wymiocinami. Jego

dziewczyny?

Poza

tym,

Jake,

litości,

to

najgorsze

wytłumaczenie jakie słyszałam kiedykolwiek od kogoś kto usiłował wskoczyć mi do łóżka. Ale nie miałam zamiaru dłużej się z nim spierać. - Nie jestem pijana – zachichotałam.

226

- I uwierz mi, dawałam sobie sama radę, w gorszych sytuacjach od tej. - Tak? No cóż, ale nie powinnaś być do tego zmuszona. A to co miało znaczyć? Czy to jest jakaś aluzja do Willa? Odwrócił się w ciemności twarzą w moją stronę. - Czy chcesz, abym sobie poszedł? – szepnął, a jego głos nagle brzmiał głęboko i zmysłowo. Przebiegł po mnie dreszcz. Moje serce przyspieszyło, a oddech skrócił się. - Nie, w porządku, możesz zostać. Ale ja muszę iść siku – powiedziałam ciężkim głosem, ponieważ zsuwałam się z łóżka. Szłam przez pokój na naprawdę trzęsących się nogach i nie miało to nic wspólnego z posiadaniem alkoholu w moim organizmie, a raczej zdecydowanie z Jake’iem, który leżał w moim łóżku. Złapałam swoją pidżamę, to znaczy podkoszulek i krótkie spodenki i wpadłam do łazienki, zamykając za sobą drzwi. Wysikałam się, umyłam zęby, zmyłam makijaż i weszłam pod prysznic. Jak tylko skończyłam, założyłam pidżamę, wysuszyłam ręcznikiem włosy i związałam je w luźny kok. Miałam nadzieję, że byłam wystarczająco długo tam, żeby Jake już spał jak wyjdę, ponieważ mam przeczucie, że jeśli nie śpi, wkrótce popełnię błąd, na który dzisiaj wieczorem mam naprawdę ochotę. Zanim otworzyłam drzwi łazienki, wyłączyłam światło i szybciutko wróciłam do sypialni, starając się iść po dywanie. Jak tylko byłam w pobliżu łóżka, Jake odezwał się. 227

- To było najdłuższe sikanie w historii. Co ty do cholery tam robiłaś? Tak więc, ciągle nie śpi. Kurde. - Wzięłam prysznic, ty też powinieneś. - Twierdzisz, że śmierdzę? – zaśmiał się. Podniosłam kołdrę i weszłam do łóżka. - To właśnie miałam na myśli, ale jeśli jesteś zbyt leniwy, to przynajmniej zdejmij z tej śmierdzącej dupy ubranie i sięgnij sobie oddzielny koc z szafy. Leżałam na plecach, bezpiecznie okręcona kołdrą dookoła siebie. Tak jakby to miało powstrzymać Jake’a od dostania się do mnie, jeśliby tego chciał. Mężczyznę, który potrafił rozebrać każdą kobietę jednym spojrzeniem. - Tak, proszę pani. Wstał z łóżka, a ja patrzyłam na niego w ciemności jak ściągał koszulkę przez głowę i dżinsy, zostając jedynie w samych bokserkach. W swoich seksownych, obcisłych czarnych krótkich bokserkach. - Kurwa, ja naprawdę śmierdzę – powiedział, wąchając swój t-shirt pod pachą i rzucił swoją koszulkę na podłogę, obok spodni. - Idę wziąć szybki prysznic. Zniknął w łazience, zostawiając uchylone drzwi, dzięki któremu światło wpadało do sypialni. Leżałam tam, a moje serce waliło mi w piersi jak grzmoty podczas burzy. Moje całe ciało płonęło, ponieważ słuchałam jak leci woda, i desperacko pragnęłam do niego dołączyć i robić z nim te rzeczy, których pragnęłam doświadczyć tylko z nim.

228

Usłyszałam jak zakręca wodę, a odpowiednią chwilę później, ubrany jedynie w ręcznik okręcony wokół pasa, pojawił się z mokrymi i rozczochranymi włosami. Byłam zgubiona. Nie zamknął drzwi w łazience, zostawił je znów niedomknięte, strumień światła, oświetlał jego prawie nagie ciało, jego tatuaże były trudne do rozpoznania, w tak słabym świetle. Wyglądał pięknie i zastanawiałam się, czy nie zrobił tego specjalnie, że zostawił światło i ustawił się tak, żeby dać mi pełny widok na siebie. Być może zostawił również dlatego wcześniej uchylone drzwi, wtedy gdy brał prysznic. Może to było zaproszenie. Wrócił do łóżka tylko w ręczniku. Nie dobrze. W zasadzie dobrze, nawet bardzo dobrze… ale nie za dobrze pod wieloma innymi względami. Położył się koło mnie. - Pamiętasz, jak byliśmy dziećmi i spaliśmy razem, tak jak teraz? - Pamiętam – uśmiechnęłam się na wspomnienie tego. Niekiedy – głównie w te złe dni, kiedy ojciec Jake’a kręcił się w pobliżu, zostawał u nas w domu na noc, aby przed nim uciec, ale nawet po tym jak jego ojciec już odszedł Jake wciąż zostawał u nas, ponieważ to stało się czymś tylko naszym, wyjątkowym. - Mój tata skończył z tym, kiedy mieliśmy około jedenastu lat, jeśli pamiętam dokładnie. - Zawsze był mądrym facetem. Jeśli byłabyś moją córką, również nie zostawiłbym cię samej ze mną. - Nawet w wieku jedenastu lat? – śmiałam się. 229

- Nawet kiedy miałem jedenaście lat – nagle zniżył głos. Poczułam dreszcz głęboko w żołądku, który szybko przemieścił się niżej, zatrzymując się w miejscu między moimi nogami. Przekręciłam się na bok, żeby leżeć twarzą do niego. - Ile miałeś lat kiedy pierwszy raz się kochałeś? Wiem, że to trochę wścibskie pytanie, ale byłam nieco pijana i nie obchodziło mnie to, chciałam po prostu wiedzieć, czy spał z kimś zaraz po wyjeździe do Ameryki. Zawsze myślałam, że wiem o nim wszystko, ale po tym jak wyjechał i zerwał ze mną kontakt, zaczęłam myśleć, że nie do końca tak było, ponieważ Jake’a którego znałam, nigdy nie zostawiłby mnie w ten sposób. Patrzył na mnie przez dłuższą chwilę. Chciałam wiedzieć co chodzi mu po głowie. - Szesnaście – w końcu odpowiedział. Pomimo tego, że udzielił mi już odpowiedzi, którą chciałam usłyszeć, nadal ciągnęłam go za język z zazdrości. - Kim ona była? - Nikim… osobą, którą powinnaś być ty. Wow, chwileczkę! Podniósł rękę i koniuszkami palców pogładził mnie po policzku. Moja skóra mrowiła od jego dotyku. - Byłem taki zapatrzony w ciebie, jak byliśmy dziećmi – szepnął. Naprawdę? Ja pierdziele! - Trochę późno mi to mówisz – uśmiechnęłam się nieznacznie. Byłam zdenerwowana. Bardzo zdenerwowana. 230

- Czyżby? Wiedziałam, że to się w końcu stanie, już od chwili, kiedy tańczyłam z nim w klubie i w momencie w którym położył się do mojego łóżka. Być może nawet podświadomie wyczuwałam, że to się stanie, już za pierwszym razem, kiedy zobaczyłam go tam w hotelowym apartamencie podczas wywiadu. Próbowałam zachować spokój ale w środku dostawałam szału. Serce waliło mi w piersi. - Nie – szepnęłam. - Nie jest za późno. Pogładził kciukiem moją dolną wargę, a ja westchnęłam z emocji. - Tru, chciałbym, abyś ofiarowała mi jedno z moich spóźnionych prezentów urodzinowych – powiedział czule. Jego oczy były ciemne, przepełnione pożądaniem. - A co byś chciał? – odpowiedziałam cichym, drżącym głosem. Podparł się na łokciu, a ja odchyliłam do tyłu głowę, kiedy spojrzał w dół na mnie. Rozpuścił mi włosy i przeczesał je wzdłuż palcami. - Ciebie – przybliżył twarz do mnie, wstrzymując powietrze i czekając na zaproszenie. - Wszystkiego najlepszego – szepnęłam. Nabrał powietrza i wtedy bardzo powoli, nie odrywając ode mnie wzroku, pochylił się i pocałował mnie. Moje ciało i umysł eksplodowało od doznań i uczuć. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie czułam.

231

Zatraciłam się w nim. Przez te wszystkie lata pragnęłam go i zastanawiałam się, ale on był ponad to, co byłam w stanie sobie kiedykolwiek wyobrazić. Wplotłam moje palce w jego włosy i trzymałam go blisko siebie. - O Boże, Tru – mruczał w moje usta. - Pragnąłem cię od tak dawna – była taka nagląca potrzeba w jego głosie, która sprawiła, że zadrżałam cała od góry do miejsca między moimi nogami. - Ja też – nabrałam powietrza. Jęcząc delikatne w dalszym ciągu nacierał na moje usta ze swoim językiem. Smakował i sprawiał wrażenie dużo lepsze niż kiedykolwiek mogłam to sobie wymarzyć. To było tak jakbym czekała na prezent latami na coś czego pragnęłam od zawsze, a kiedy wreszcie to dostałam i rozpakowałam okazało się, że jest o wiele bardziej ekscytujące niż byłam w stanie to sobie wyobrazić. Will był daleko, odpłynął z mojego umysłu. I nie mogłam tego powstrzymać, nawet jeślibym bardzo tego chciała. Ale w ogóle się nie starałam. Nasze ciała były splątane ze sobą, w głębokich i pełnych pasji pocałunkach. W tej chwili i ciemności, istnieliśmy jedynie my dwoje na całym ogromnym świecie. Jake zdjął ze mnie kołdrę, obrócił na plecy i położył się na mnie podpierając się jedną ręką, aby mnie nie przygnieść. Rękami gładziłam jego wytatuowane ramiona i nagą pierś, przesuwając palcami po jego skórze. 232

Przestał mnie całować i patrzył na mnie przez dłuższą chwilę. A później położył dłoń na mojej klatce piersiowej w miejscu gdzie jest serce i bardzo powoli zaczął poruszać dłonią w dół, a jego palce przesuwały się po moich piersiach. Serce mi waliło. Jego koniuszki palców otarły się o mój brzuch, kiedy usiłował dostać się do brzegów mojego podkoszulka. Nerwowo, ale pragnąc go tak bardzo, sięgnęłam w dół i schylając się lekko podciągnęłam swoją bluzkę do góry, ściągnęłam ją przez głowę, a potem rzuciłam na podłogę i z powrotem położyłam się na plecach. Nie miałam na sobie stanika, ale byłam nadzwyczaj odważna, ponieważ alkohol krążył jeszcze w moim organizmie. Jake popatrzył na mnie pożerającym wzrokiem. - Jesteś taka piękna – powiedział niskim głosem. Piękna? On uważa, że jestem piękna. Pochylił się i pocałował mnie znowu, mocno i głęboko, prawie tak jakby jego życie od tego zależało. Położył dłoń na mojej piersi, delikatnie gładząc kciukiem moją brodawkę. Momentalnie stwardniała od jego wyjątkowego dotyku. Zdecydowanie wiedział, jak dotykać kobiety. Przypuszczalnie miał wiele doświadczenia. Ale odepchnęłam od siebie tą myśl. Jake delikatnie przesunął moją nogę na bok, aby móc przybliżyć się do mnie jeszcze bardziej. Czułam jak jego wzwód wbija mi się w udo. To sprawiło, że moje całe ciało zaczęło drżeć. Byłam zdenerwowana. Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzyło, aby tak się denerwować, kiedy byłam z mężczyzną, nie to, że miałam ich dużo, cóż było ich zaledwie trzech, jeśli mam być dokładna. 233

Ale Jake to co innego. On od zawsze stanowił różnicę. Sypiał z taką dużą ilością kobiet. A co będzie jeśli go nie zadowolę? Jeśli się na mnie zawiedzie? Obiecałam sobie wcześniej, że tym faktem również nie będę zaprzątać sobie głowy. Nie stanę się następnym numerem na bardzo długiej liście Jake’a, sama pozwoliłam, żeby do tego doszło i nie chciałam, żeby mnie coś powstrzymało. Jego dłonie ześlizgnęły się z mojej piersi w dół mojego ciała. Podniósł się i ukląkł pomiędzy moimi nogami i w tym momencie zauważyłam jak znika jego ręcznik. Ja pierdziele, jest duży. I mam na myśli naprawdę wielki. Przełknęłam ślinę, martwiąc się jak do cholery zamierza wpasować się we mnie. Jake zauważył, że się wpatruje i roześmiał się. Przygryzłam

dolną

wargę,

powstrzymując

się

od

dalszego

komentarza, wiedząc, że najprawdopodobniej palnę coś głupiego i zepsuje tą chwilę. Jego palce dosięgnęły górnej części moich spodenek i zaczął ściągać je w dół. Uniosłam tyłek, a potem nogi, żeby mógł je zsunąć całkowicie. Nie mogłam oderwać od niego wzroku. Byłam nim oczarowana i całkowicie jemu poddana. Jak tylko z powrotem otoczyłam go nogami, złapał i zaczął całować jedną z nich, delikatnie przesuwając po moim ciele językiem do góry, coraz wyżej i wyżej, drażniąc nim skórę i delikatnymi krótkimi pocałunkami, do chwili zanim nie dotarł do górnej części mojego uda.

234

Poczułam gwałtowne uderzenie pożądania. Wszystko czego teraz pragnęłam, to był on. Podniósł głowę i spojrzał na mnie. Miałam sucho w ustach, od samego jego spojrzenia. Zaczęłam zwilżać wargi swoim językiem. Jego oczy błyszczały i płonęły. Bez odrywania ode mnie wzroku, wsunął palce w moje majtki pomiędzy nogami i delikatnie włożył we mnie jeden z nich. Pocierałam swoim najczulszym punktem o jego kciuk. Prawie przez to doszłam. Potem zaczął całować mnie po brzuchu, a później dotarł do szyi, szczęki, a następnie do ust, cały ten czas jego palce cudownie mnie masowały. - Ach – jęczałam, zamykając oczy. - Tak dobrze? – zapytał ciężko. - Bardzo dobrze – dyszałam. Potrzebowałam go poczuć, sięgnęłam ręką i owinęłam palce wokół jego męskości. Złapałam mocno i zaczęłam przesuwać swoją dłonią w górę i w dół. Nagle wydobył się z jego ust niski gardłowy dźwięk, wtedy wyjął ze mnie swój palec, tak szybko, że aż ciężko westchnęłam. Natychmiast po tym zerwał ze mnie majtki. I kiedy mówię zerwał, mam właściwie na myśli, że je rozszarpał. Nikt wcześniej tego nie zrobił na mnie, i szczerze było to niesamowicie podniecające. Zostawiając mnie rozpaloną, sięgnął na podłogę i podniósł spodnie. Usłyszałam szamotanie się i za chwilę wrócił z prezerwatywą w dłoni i zapytaniem w oczach. Pytał o moje pozwolenie. Chciał, żebym powiedziała tak.

235

A ja pragnęłam mu odpowiedzieć tak. Bardziej niż cokolwiek innego. Drżącymi palcami, wzięłam od niego kondom i rozdarłam opakowanie zębami. Miał szeroko otwarte i płonące spojrzenie. Jego oddech był ciężki. Ukląkł przede mną. Wyciągnęłam rękę i drżącymi palcami założyłam na niego prezerwatywę. To sprawiło, że poczułam się niesamowicie. Dosłownie dyszałam z pożądania. Przesunął się pomiędzy moje nogi, oparty na rękach uniósł się nade mną i znów zaczął mnie całować mocno i głęboko w usta. Złapałam za jego tyłek i przyciągnęłam go bliżej siebie. Po prostu chciałam, żeby był już we mnie. Potrzebowałam go tak bardzo, że aż cierpiałam, żeby go tylko poczuć. Pragnienie go, rok po roku teraz aż ze mnie kipiało. Jake przerwał, ciężko oddychając, podniósł się na rękach i oddalił ode mnie, rozdzielając nasze ciała. - Piłaś, Tru. Może nie powinniśmy tego robić teraz, może powinniśmy poczekać. Co? Czy on żartuje? Spojrzałam na niego. Nie, wcale nie. Zwlekał z tym, aż zajdziemy tak daleko, żeby teraz przerwać i pomyśleć. Ja nie chciałam czekać, ani nie chciałam myśleć. I raczej nie jestem tą osobą z nas dwojga, która powinna teraz myśleć.

236

Moje ciało krzyczało z pożądania do niego. Potrzebowałam go aby ulżyć cierpieniu, które miałam przez niego. To które było uwięzione we mnie przez dobrą dekadę. Uniosłam biodra, aby z powrotem się z nim połączyć, dociskając je do niego. - Czekałam już wystarczająco długo – dyszałam. Jakakolwiek kontrola, którą próbował utrzymać, nagle zniknęła. Położył się na mnie i przycisnął mnie do łóżka, wplótł palce w moje włosy, całując mnie głęboko i przytrzymując mnie w miejscu. Odwzajemniałam pocałunek z równą pasją, a moje ręce, które trzymałam na jego plecach wciąż przyciągały go do mnie. Pragnęłam go tak bardzo, ale tym momencie byłam także nieco zdenerwowana jego rozmiarem. Jake musiał wyczuć moją obawę, ponieważ szepnął. - Nie martw się, zrobię to powoli. Podłożył rękę pod dolną część moich pleców, uniósł mnie i wtedy bardzo delikatnie, do tego bardzo wolno wsunął się we mnie. Ciężko westchnęłam, cała drżąc w tamtym miejscu. A on wsuwał się we mnie coraz głębiej. - W porządku – zapytał miękkim głosem, podniósł głowę i spojrzał na mnie. - Lepiej niż w porządku – wyciągnęłam rękę i przyciągnęłam jego usta do swoich. Zabrał dłoń spod moich pleców, ale zostawiłam biodra uniesione, aby wyjść mu naprzeciw, w momencie kiedy wolno wysuwał się ze mnie i uderzał z powrotem, robiąc to za każdym razem trochę szybciej i głębiej. 237

Wczuwając się w ten rytm, pojękiwałam. - Jezu, Tru – mruczał, delikatnie przygryzając mi dolną wargę. - Jesteś niesamowita. Starałam się nie myśleć o tym, ilu kobietom przede mną powiedział to samo. Wtedy jakby czytał mi w myślach i przestał się we mnie poruszać. Złapał moją twarz w swoje dłonie, palcami zatapiając się głęboko w moje włosy, spojrzał na mnie w ciemności. - To zawsze byłaś ty, Tru. Zawsze. I nagle nie czułam się już, tak jakbyśmy jedynie uprawiali seks. Poczułam coś, co było bardziej intensywne, konkretne. Czułam się tak jakby się ze mną kochał. Wiem, że to było głupie, ponieważ Jake, nie kochał się z nikim. Ale w tym momencie, chciałam w to wierzyć. I chciałam też uwierzyć w jego słowa. I w to, że to zawsze byłam ja. Bo jeśli miałam przez tą chwilę, stracić wszystko co miałam z Willem, to potrzebowałam uwierzyć, że było warto. Jake wziął moją rękę i wplótł w nią swoje palce, opierając nasze dłonie obok mojej głowy na poduszce, drugą ręką gładził mnie po twarzy i całował, zwiększając we mnie tempo, ponieważ teraz już dopasowałam się do jego wielkości i przyjmowałam go w sobie, cały czas potrzebując go jeszcze bardziej. - Kurwa – jęczał – to jest…Tru…czujesz…ja pierdolę. Przybliżyłam swoje usta do niego i całowałam go w szczękę, lekko szczypiąc jego skórę zębami. Taki sposób mojego zachowania, sprawiał, że czułam się gorąca, seksowna i całkowicie pozbawiona zahamowań. 238

To było tak nie podobne do mnie. I sama siebie zadziwiłam kiedy usłyszałam ochrypłe słowa wymykające się z moich ust. - Usiądź, Jake. Przerwał na krótko i popatrzył mi w oczy. Rozumiejąc czego chciałam, włożył pod moje plecy swoje ramiona i w dalszym ciągu będąc we mnie, uniósł mnie razem z sobą i usiadł na swoich stopach, tak abym siedziała na nim. Rozpuszczone i wilgotne włosy opadły mi na plecy, dłonie umieściłam na jego ramionach i bardzo powoli zaczęłam poruszać się w górę i w dół na całej jego długości. W tej pozycji mogłam go mieć jak tylko chciałam, raz trochę więcej lub nieco mniej. Ale chciałam go całego. Jego ręce były na moich biodrach, poruszały się wraz ze mną. Później przesunął je na moje piersi, a potem wplątał w moje włosy i przyciągnął do siebie moją twarz, aby mnie znów pocałować. To było tak, jakby nie wiedział, którą część mnie pragnie najbardziej dotknąć. I podobała mi się ta jego utrata kontroli i opętanie na punkcie mojego ciała. Zaczęłam poruszać się coraz szybciej i szybciej, zanim się obejrzałam poczułam jak wewnątrz mnie rośnie coś szybko i bardzo intensywnie do tego nie mogłam tego powstrzymać nawet jeślibym chciała. - Och, Jake – jęczałam, dochodząc jak nigdy wcześniej i eksplodując na nim.

239

Jak tylko doszłam, Jake rzucił mnie z powrotem na łóżko i zaczął mnie bardzo mocno pieprzyć, a później naprężył się i zesztywniał wykrzykując moje imię. Leżeliśmy bez ruchu, jeszcze przez kilka minut łapczywie łapiąc powietrze, zaraz potem jak oboje szczytowaliśmy. Później Jake zszedł ze mnie, położył się koło mnie, zdjął kondom, zawiązał węzeł na końcówce i rzucił go na podłogę, a potem wziął mnie w swoje ramiona. - To było niesamowite – wymruczał, składając pocałunek na moich włosach. - Żałuję, że nie zrobiliśmy tego lata temu. Nie mogłam znaleźć słów, aby się odezwać. Ponieważ miał rację powinniśmy to zrobić wcześniej, zanim wyjechał. Przed Willem. Tylko, że wtedy, jeśli doszłoby między nami do seksu, na pewno by mnie tym zniszczył, ponieważ po tym nie doszłabym do siebie, bo nie byłabym w stanie pogodzić się z jego stratą. I teraz to już wiem ponieważ, nigdy nie dojdę do siebie po tym co stało się dzisiaj.

240

Rozdział 14 - Skąd do diabła dochodzi ta muzyka? Adele. Cholera, mój telefon dzwoni, a jest w mojej torebce w salonie. Wyplątałam się od bardzo nagiego Jake’a i rzuciłam się w kierunku mojej torebki. Chwyciłam ją z sofy, otworzyłam i wyciągnęłam telefon, patrząc na dane osoby, która do mnie dzwoniła. - Hallo – zapytałam bez tchu. - Czemu masz zadyszkę? Vicky. - Ponieważ, byłam w łóżku, a mój telefon był w salonie. - I byłaś w tym łóżku z Jake’iem? Co?! - Co? - Jednak z Jake’iem – to prawda? – zapytała z tonem węszenia spisku w jej głosie. Rozejrzałam się po pokoju ze zdziwieniem. Byłam prawie pewna, że zaraz wyskoczy gdzieś koło mnie. - Ale jaka prawda o Jake’u? - Tru, przestań udawać – to prawda czy nie, że ty i Jake spaliście razem? Serce przestało mi bić w piersi. Cisza, nic. Myślę, że w tej chwili mogłabym być martwa. I to by było najlepsze, co mogłoby mnie teraz spotkać. 241

- Nie! – krzyczałam, jak tylko wróciłam do życia. - Czemu mnie o to pytasz? – próbowałam utrzymać spokojny ton głosu, ale znów mi zadrżał i miałam nadzieję, że tego nie zauważyła. - A właśnie, że tak! - A właśnie, że nie – starałam się jak mogłam, powiedzieć to głosem „kurwa-ja-nie żartuje”. Usłyszałam jak Jake poruszył się w łóżku. Obróciłam się w miejscu, żeby widzieć go przez otwarte drzwi. W tym momencie przepełniło mnie poczucie winy, ponieważ właśnie przede mną leżał, dowód mojej zdrady Willa. Nie tylko zdrady, ale również kłamstwa dotyczącego jej. Nie cierpię okłamywać Vicky, ale nie jestem w stanie powiedzieć jej prawdy. Will powinien pierwszy się o tym dowiedzieć. I szczerze mówiąc, nie miałam na razie czasu na to, żeby sama sobie to ułożyć w głowie, jeśli chodzi o ujawnianie tego. Wtedy spojrzałam w dół na siebie i zauważyłam, że jestem kompletnie naga. - Tru? Jesteś tam? – Vicky brzmiała nieco zniecierpliwiona. - Um… tak. Tylko daj mi sekundę – burknęłam. Odsunęłam telefon od ucha, zasłoniłam ręką i weszłam z powrotem do sypialni. Podniosłam pierwszą z brzegu rzecz jaką znalazłam, okazało się, że jest to śmierdząca koszulka z zeszłej nocy Jake’a i włożyłam ją. Ale już nie śmierdziała. Po prostu pachniała Jake’iem. To bolało, ale jednocześnie było i przyjemne.

242

Cichutko przeszłam do salonu i zamknęłam za sobą delikatnie drzwi. Usiadłam na brzegu ławy i spojrzałam w stronę zamkniętej sypialni. - Ok. Już jestem – powiedziałam. - Czy wszystko w porządku? – zapytała Vicky, brzmiąc trochę zaniepokojona. I poczułam się źle. - Tak, Musiałam po prostu napić się wody, bo miałam sucho w ustach…więc dlaczego do cholery uważasz, że spałam z Jake’iem? - Ponieważ, wszystko można zobaczyć w Internecie, kochanie – powiedziała łagodnie. - Są tam zdjęcia z klubu, jak z nim tańczysz bardzo blisko i intymnie, oraz jest tam też kilka ujęć jak niesie cię na rękach do hotelu. Ja pierdole. Byliśmy śledzeni przez dziennikarzy. Jej słowa łomotały w mojej głowie, pociągając za sobą wiele innych pytań i obaw, które miałam. Jak mogłam nie zauważyć, że był jakiś fotograf w klubie, albo w hotelu? Ponieważ byłam za bardzo przejęta Jake’iem. Czemu oni byli tak zainteresowani Jake’iem i mną? Przecież to nie było nic niezwykłego, że pokazywał się z jakąś kobietą. - Oni wiedzą kim jesteś, skarbie – mówiła dalej, zupełnie jakby czytała mi w myślach - To, że piszesz jego biografię, w końcu twoje nazwisko jest w artykule.

243

Ok. być może to jest odpowiedź, dlaczego się tak mną interesują. Jake sypia ze swoim biografem. To może zaciekawić kilku spragnionych jakiś tanich plotek. - Co jeszcze tam jest? – zapytałam cicho. - Jeszcze piszą, że Jake zadedykował ci piosenkę, w momencie kiedy nagrywał wczorajszy koncert. - Och – westchnęłam. - Czyli to prawda? - Hmm. - Którą piosenkę? - Through It All. - Och – powiedziała. Tak, och, dokładnie. - Ok. I jeszcze jest tu podane, że powiedział coś, zanim jeszcze zadedykował ci piosenkę, między innymi to, że jesteś miłością jego życia. - Nigdy tak nie mówił! – krzyknęłam. I zakryłam ręką usta, ponieważ zdałam sobie sprawę z tego jak głośno to powiedziałam. A nie chciałam obudzić Jake’a. - Nigdy tego nie powiedział, że jestem miłością jego życia – powtórzyłam, znacznie już ciszej. Przeklęte tabloidy. - Dobrze wiesz jak oni potrafią przekręcić pewne rzeczy, złotko. - Co tam jest jeszcze napisane – zapytałam i wzdrygnęłam się na samo pytanie. - Wiedzą, że Jake i ja dorastaliśmy razem? 244

- Hmm… - dosłownie wyobrażałam sobie, jak jej oczy przeglądają tekst, w taki sposób jak tylko ona potrafiła to robić. I nagle poczułam jak łzy napływają mi do oczu i chciałam jej o wszystkim powiedzieć. Była jedną z moich najbliższych przyjaciółek, a w tym momencie naprawdę potrzebowałam przyjaciela. Ale w głębi serca wiedziałam, że nie mogę jej powiedzieć o niczym. Zdrada Willa była już wystarczająco dużym obciążeniem. - Nie – odezwała się w końcu - Tu jest napisane tylko, że jesteś jego biografem… och i wspominają, też o magazynie! – zapiszczała - Ech… no cóż, wspominają tylko, że dla nas pracujesz – szybko dodała, doprowadzając się do ładu - Ok, Jest tutaj, że tańczyliście ze sobą w klubie… że całą noc nie spuszczał cię z wzroku i według nich nikt inny go nie interesował… - Doprawdy? - To oznacza, że rzeczywiście on jest w tobie… - On we mnie? - W ogóle nie okazywał zainteresowania kobietami, a potem razem wyszliście z klubu i wróciliście do hotelu i na koniec jest napisane, że być może to właśnie ty jesteś tą jedyną, która usidli Jake’a. Tą jedyną? Oni myślą, że usidlę Jake’a? Za żadną cholerę. Nie sądzę, żeby Jake był zdolny do stałego związku. Chwilę później zaczęły przypominać mi się jego słowa z ostatniej nocy. To zawsze byłaś ty Tru, Zawsze - Tru, jesteś tam jeszcze? - Um… przepraszam, tak jestem. - Słuchaj, jest dobrze – Vicky była pod wrażeniem - Brak prasy to zła prasa, pamiętaj kochanie. Media szybko się tobą znudzą i będziesz mogła się skoncentrować na biografii. A cokolwiek co się stanie, będzie to dobre dla tej książki. 245

- A co z ludźmi, którzy pomyślą, że Jake posuwa swoją autorkę biografii? – odpaliłam krótko i zwięźle, ponieważ byłam tego pewna, no i dlatego, że to była prawda. Jake posuwał swoją autorkę biografii. Do tego zajętą, będącą w związku, z Willem. - Tru, ja tylko próbuję znaleźć jakieś pozytywne strony tej całej sytuacji. - Wiem, przepraszam – przeczesałam ręka moje potargane włosy. Włosy, które potargał mi Jake. Kiedy był ze mną w łóżku. We mnie. Cholera. Tak totalnie i strasznie wszystko spieprzyłam. I chociaż myśl o tym bagnie, w które się wplątałam, zupełnie mną wstrząsnęło. To wciąż miałam dreszcze na wspomnienie jego dłoni na mnie… i uczucia gdy był wewnątrz mnie. - Przepraszam to trochę za dużo, żeby to udźwignąć na kacu i po zaledwie kilku godzinach snu – bez tchu, wyrzuciłam z siebie. - Powinnam chyba zadzwonić do Willa, prawda? - Pewnie jeszcze, nie widział nowych wiadomości. Raczej bardziej interesuje się tym co nowego dzieje się w Times i The Sun, prawda? I to nie jest tak, że zrobiłaś kochana coś złego, więc nie pozwól mu, żeby miał o coś do ciebie pretensje. Zrobiło mi się niedobrze. Żałowałam, że nie jestem teraz w łazience, ponieważ jestem pewna, że w każdej chwili mogłabym zwymiotować. - Nie pozwolę – powiedziałam - I dzięki za telefon, że mogłam się zastanowić, jesteś dla mnie zbyt dobra. - Oczywiście, że zadzwoniłam, możesz na mnie zawsze liczyć. Kocham cię skarbie. Odezwiesz się do mnie później? 246

- Na pewno. Rozłączyłam się z Vicky i z trzęsącą się ręką, wpatrywałam w telefon. Szybko połączyłam się w nim z Internetem, weszłam na Google i zaczęłam szukać nowych newsów o Jake’u. I oto były, zdjęcia. Jasna cholera. Nie wyglądało to dobrze. Byłam winna. I w zasadzie tak było… w pewnym stopniu. Kurwa. Trzęsącymi się palcami, zamknęłam Internet i szybko wybrałam numer Willa. - Hej ślicznotko – powiedział słodko do telefonu - Właśnie o tobie myślałem. Dźwięk jego czułego głosu, niemal mnie załamał. Po jego brzmieniu, wiedziałam, że jeszcze nie widział nowych informacji. Nie wiem, czy to dobrze, czy źle. - Mam nadzieję, że dobrze o mnie myślałeś? - Zawsze moje myśli o tobie są tylko dobre. Tęsknie za tobą – westchnął do telefonu. Jestem podła i zła, pójdę się za to smażyć w piekle. - Ja też za tobą tęsknie… um, Will… musiałam do ciebie zadzwonić… bo cóż, są pewne informacje w tabloidach o Jake’u… i o mnie. I sugerują, że my… um… spaliśmy ze sobą. Co oczywiście nie jest prawdą. Czemu to powiedziałam? 247

Ponieważ jestem tchórzem. Nie, dlatego, że nie mogę, powiedzieć mu tego przez telefon. Will się nie odezwał, cisza wciąż się wydłużała. - Jesteś tam jeszcze? – zapytałam. - Tak – jego ton był zimny jak głaz - Właściwie, dlaczego tabloidy myślą, że z nim spałaś? - No wiesz, to dziennikarze – wzdrygnęłam się na te słowa - Jake zaśpiewał dla mnie piosenkę w trakcie swojego występu i głupio to zinterpretowali, zupełnie tak jakby mi ją dedykował. I dopisali jeszcze do tego kilka słów, których Jake nie powiedział. A później jeszcze tańczyłam z nim w klubie, tak samo jak z innymi chłopakami z zespołu – totalne kłamstwo – a potem miałam poranione i bolące stopy od moich nowych butów, więc Jake, wziął mnie na ręce i zaniósł do hotelu… i to wszystko – dodałam bez przekonania, na samym końcu. Znów nastąpiła cisza. Słyszałam jak oddycha po drugiej stronie linii. Wstrzymałam oddech, nerwowo skręcając w palcach brzeg koszulki. Jake’a koszulki. Jestem najgorszą osobą na świecie. - I na sto procent, nie powinienem się tym martwić? – w końcu zapytał niepewnym, pełnym obaw głosem. - Nie, oczywiście, że nie, kotku. Jestem zła. Absolutnie zła. Usłyszałam jak wypuszcza powietrze. - W takim układzie, nie ma to znaczenia. Nie zamartwiaj się tym, skarbie. 248

- Ja w zasadzie bardziej martwiłam się o ciebie…, że będziesz miał przez to kłopoty. No wiesz ze strony chłopaków z pracy. - To nie twoja wina Tru – jego głos był czuły - Nie zrobiłaś nic złego, więc kogo to obchodzi co piszą gazety, albo kretyni, którzy dla nich pracują. Wkrótce znudzi im się temat i zainteresują czymś innym, jak tylko zauważą, że nic to nie daje. Drzwi sypialni się otworzyły i zobaczyłam przed sobą Jake’a stojącego w całej swojej okazałości. Cholera. - Will – powiedziałam do niego bezdźwięcznie, pokazując palcem na telefon, który był przy moim uchu. Jego uśmiechnięta twarz, spoważniała, odwrócił się, wrócił do sypialni i zamknął za sobą drzwi. I jedno jego spojrzenie spowodowało, że poczułam się jeszcze bardziej chora, niż w chwili od kiedy obudziłam się i usłyszałam oraz powiedziałam wszystkie te straszne rzeczy. - To znaczy, że między nami w porządku? – szepnęłam do Willa. - Nawet lepiej niż w porządku, przepraszam kochanie, ale muszę iść, mam spotkanie i wołają mnie. - Oczywiście. Idź. Zadzwonię do ciebie później. - Kocham cię – powiedział. - Ja też cię kocham. Rozłączyłam się i opuściłam w dół głowę zakrywając ją rękami. Wzięłam głęboki oddech i wstałam, żeby iść do Jake’a, bez żadnego pomysłu, co powinnam mu powiedzieć.

249

Siedział zły na łóżku, mając na sobie jedynie bokserki, telewizor był włączony. Jedno szybkie spojrzenie powiedziało mi, że to kanał Entertainment34. - No więc, jesteśmy w wiadomościach – powiedział wskazując z odległości na telewizor. Miał uniesione brwi i widziałam obawę w jego oczach - To z tego powodu miałaś te telefony? - powiedział jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie. I zgaduje, że dla niego, tak właśnie było. - Tak – odpowiedziałam i usiadłam obok niego na łóżku - Vicky dzwoniła, żeby mi powiedzieć o tej całej historii, a potem stwierdziłam, że powinnam zadzwonić do Willa – no wiesz. - No i… um… powiedziałaś mu o nas? – jego głos był czuły. - Nie! Oczywiście, że nie! – z przerażeniem odwróciłam się do niego. Jego twarz pociemniała i wtedy zrozumiałam jak źle to zabrzmiało. - Nie zdawałem sobie sprawy z tego, że myśl o tobie i o mnie jest, aż tak dla ciebie zła – odgryzł się. Cholera, uraziłam go. - Nie, nie to miałam na myśli – Ja po prostu… to bardziej skomplikowane niż sądziłam – westchnęłam. Przesunął moje włosy do tyłu i palcami gładził mnie po szyi. - Zamierzasz kiedykolwiek powiedzieć mu co się zdarzyło między nami? Spojrzałam mu prosto w oczy.

34

kanał emitujący programy informacyjne oraz magazyny poświęcone szeroko pojętej rozrywce (film, muzyka i show-biznes)

250

- Tak… nie… nie wiem – z rozpaczy pokręciłam głową. A później spuściłam wzrok, wpatrywałam się w swoje palce u stóp, które wciskałam w dywan. Siedzieliśmy przez dłuższy moment w ciszy. Odwróciłam się w stronę Jake’a ale nie patrzył na mnie, miał wzrok wpatrzony tępo w telewizor - Ja tylko… Ja nawet nie wiem, co się dzieje pomiędzy mną a tobą, Jake. Ja nie wiem co to jest. Palcem pomachałam pomiędzy nami. Oderwał wzrok od telewizora spoglądając na mnie i nie wyglądał na zadowolonego. - Nie wiesz co to jest? Przepraszam, ale czy wczorajszej nocy byłem sam w tym łóżku? – rzucił spojrzeniem na miejsce gdzie jeszcze parę godzin temu uprawialiśmy seks. - Nie, oczywiście, że nie. Ale to właśnie ty, taki jesteś, Jake. Tak właśnie postępujesz – wskazałam to samo miejsce co on wcześniej. Podniósł się z łóżka i poczułam się nieco osamotniona. - Jasne, zawsze sypiam ze swoimi najlepszymi przyjaciółmi, tak bez zupełnego powodu. W końcu cały czas pieprzę Dennego i Toma. Ok. To mnie wyprowadziło z równowagi. - No cóż, skąd do cholery ja mam to wiedzieć co robisz, a co nie, Jake? Czym się kierujesz, uprawiając z kimś seks? Generalnie posuwasz wszystko co ma spódnicę! – Podniosłam głos na niego i wstałam z łóżka, tak że teraz stało pomiędzy nami. Obdarzył mnie długim, piorunującym spojrzeniem. - Nieźle, Tru. Naprawdę nieźle. - No cóż, taka jest prawda!

251

- Doskonale wiesz co mam na myśli – przeszywał mnie spojrzeniem. Straciłam oddech i ścisnęło mnie w żołądku. - I jak chcesz wiedzieć, byłem zawsze szczery z tymi dziewczynami, dobrze wiedziały jak to się skończy, pieprzyłem się z nimi dając im możliwość przeżycia najlepszej chwili w ich życiu – szły do domu i nigdy więcej ich ponownie nie widziałem – koniec historii. - Boże, jaki z ciebie arogancki kutas! – wrzeszczałam. - I poczekaj – chwila – co? Twierdzisz, że to ja nie byłam z tobą szczera? - Tak, właśnie twierdzę. Przeczesałam włosy ręką. - Nigdy nie powiedziałam, że opuszczę Willa, Ty w zasadzie też mnie o to nie pytałeś. - Nie no, kurwa, to nieprawdopodobne! – podniósł swoje spodnie z podłogi i zaczął je wkładać. Serce o mały włos nie wyskoczyło mi z piersi. - Jezu Chryste, Jake, czego ty chcesz ode mnie?! Oczekujesz, że odejdę od Willa, tylko, żeby zostać twoim kumplem do pieprzenia – twoją dziewczyną – zacytowałam - Piszę twoją biografię i o tym jak sobie radzisz w swoim życiu gwiazdy, pieprząc wszystko co się rusza! Zamarł podczas wkładania dżinsów i spojrzał na mnie, wzrokiem tak wzburzonym, że zmusiło mnie to do przerwania w połowie zdania. - Nie byłem blisko z nikim, od kiedy wróciłaś do mojego życia Tru – przeczesał włosy do tyłu na kark i westchnął głośno.

252

Wszystko co mogłam teraz zrobić to patrzeć na niego, krew wrzała mi w żyłach i dostałam gęsiej skórki. - Pytasz czego chce od ciebie? – spojrzał na moje usta, a potem prosto mi w oczy - Chcę ciebie, Tru. Ja tylko chcę Ciebie. Cały dzień. Każdego dnia. Jego słowa były takie zwyczajne, takie proste. Serce przestało mi bić. Byłam w szoku. Dosłownie, nie wiedziałam co powiedzieć. Chce mnie? Nie byłam, dla niego po prostu kolejną przygodą miłosną. Dłużej niż dekadę, czekałam, aby usłyszeć te słowa, że Jake mnie pragnie i teraz, tutaj, najprawdopodobniej jest to jeden z najgorszych momentów w moim życiu, w którym mógł to powiedzieć… a, on właśnie to powiedział i nie mam pojęcia, co właściwie mam mu odpowiedzieć. - Co? – to najlepsze co mogłam z siebie wykrztusić. - Rozumiem Tru, dla ciebie to był jeden raz, w porządku – chcesz zostać z Willem. Czemu miałabyś chcieć być ze mną? – szepnął, cofnął się i odwrócił w stronę drzwi. Wcale nie w porządku. Raczej tego nie zrozumiał. W zasadzie to ja też nie jestem pewna, czy to ogarniam. Jedyną rzeczą którą wiem, to że sprawy nie mogły już bardziej się skomplikować, niż to można kiedykolwiek byłoby sobie wyobrazić. Ale w większości mnie to nie obchodziło, ponieważ on nie pragnął mnie tylko na jedną noc. Chciał więcej. Chciał mnie. - Nie. Poczekaj – ruszyłam do niego, złapałam go za ramię i zatrzymałam.

253

- Jesteś w błędzie. Myślałam, że jestem dla ciebie jedną z wielu. Nie miałam pojęcia, że… my… że ty chcesz jakichkolwiek nas. Wpatrywał się we mnie swoimi błękitnie niebieskimi oczami. - To wszystko czego chcę. Moje serce zamarło. Podniosłam wzrok i spojrzałam mu głęboko w oczy. - Pragnęłam cię przez ponad dekadę, Jake. Chcę być z tobą. Popatrzył na mnie z nadzieją w oczach. - A Will? Will. - Porozmawiam z nim – przełknęłam. - Kiedy wrócę do domu po tournée. Wtedy z nim porozmawiam. Zmarszczył brwi. - Nie mogę tego zrobić przez telefon, Jake. On zasługuje na coś więcej ode mnie i w zasadzie zostało jedynie pięć dni do końca trasy. Przytaknął, ale wciąż wdziałam niechęć w jego zgodzie. A potem wziął moja twarz w swoje dłonie i przyciągnął moje usta do siebie i pocałował mnie. Długo, powoli i w sposób zapierający dech. Moje całe ciało zareagowało na niego. - To znaczy, że jesteś moja? – wyszeptał. - Tak – westchnęłam, ledwo wierząc w spełnienie się kiedykolwiek tych słów. - Masz na sobie moją koszulkę – przeciągnął palcami po materiale na moich piersiach i momentalnie brodawki mi zesztywniały - Lubię cię w moim ubraniu… ale lubię także jak jesteś bez niego – po czym złapał za 254

brzeg koszulki i ściągnął mi ją przez głowę, rzucając ją na podłogę - A jeszcze bardziej lubię być w tobie – szepnął, przyciskając mnie mocno do swojego ciała. Zaczął całować mnie po karku, jak tylko prowadził mnie z powrotem do łóżka - Nie masz chyba, żadnych planów na dzisiaj, prawda? – wyszeptał blisko mojej skóry. - Um… nie – nawet jeślibym miała z całą pewnością zostałyby odwołane. - Dobrze. Ponieważ dzisiaj nie opuścisz tego pokoju i ja także. Podniósł mnie i położył na łóżku, zdjął spodnie, potem bokserki i położył się na mnie, gotowy na rundę drugą. I ponownie, Will i mój powrót do Wielkiej Brytanii zniknął całkowicie.

255

Rozdział 15 Zostaliśmy o jedną noc dłużej w Danii, gdzie był występ na Stadionie Parken i teraz byliśmy w Paryżu na ostatnim koncercie w Europie, który miał się odbyć na Stade de France, dzisiaj wieczorem. I przez ten cały czas Jake i ja spaliśmy razem i kiedy mówię spaliśmy, to tak naprawdę niewiele z tego czasu rzeczywiście udało nam się poświęcić na sen. Za zamkniętymi drzwiami zachowywaliśmy się jak para, natomiast przy innych udawaliśmy, że do niczego między nami nie doszło. Stwarzałam pozory, nawet wtedy kiedy rozmawiałam z Willem, przez telefon zachowywałam się tak jakby wszystko było w porządku, ale tak naprawdę nic tu nie grało. Wiem, że jestem najgorszego rodzaju osobą na świecie, ale obecnie nie widziałam niczego poza Jake’iem. Wszystko co się teraz liczyło to on. Byłam tak totalnie zakochana i pochłonięta nim. Na całe szczęście zainteresowanie mną i Jake’iem przez media szybko znikło, przede wszystkim, kiedy Stuart dał do prasy informację o tym, że nic się nie wydarzyło. Wiadomość dla nich była czysto formalna i wskazywała otwarcie o tym, że między mną a Jake’iem nie ma nic innego jak jedynie relacje na zasadzie kontaktów służbowych. Jake kazał Stuartowi dać taką notatkę dla prasy tylko i wyłączenie ze względu na mnie. Jeśli Jake chciałby zrobić to po swojemu, wolałby, żeby cały świat dowiedział się o nas. Z oczywistych powodów to nie powinno się stać. 256

Ale miałam wrócić do domu za parę dni, zaraz po występie i wtedy zamierzałam powiedzieć Willowi. Tak myślę. No cóż, to, że tak właśnie zrobię obiecałam Jake’owi. I wiem, że powinnam powiedzieć Willowi prawdę, ale po prostu za każdym razem kiedy o tym pomyślałam było mi źle. Tak, więc starałam się nie zaprzątać sobie głowy tą sprawą. Zamiast tego jedynie pogrążałam się w myślach o Jake’u, tak dużo i często jak tylko byłam w stanie. Nie spędziliśmy żadnej chwili osobno od czasu pobytu w Kopenhadze i szczerze mówiąc, nie wyobrażałam sobie nigdy więcej ani jednej jeszcze nocy bez niego. Chociaż codziennie toczyłam ze sobą wewnętrzną walkę. Chodziłam i dzwoniłam do Willa zanim szłam do łóżka zawsze według rozkładu. Byłam chora od poczucia winy zaraz po rozmowie. Jake był zazdrosny i zdenerwowany na mnie kiedy wracałam do niego. Jakaś część mnie chciała odejść od Jake’a z powodu poczucia winy jakie czułam w stosunku do Willa, a inna część, ta większa chciała zostać z nim ze względu na to co do niego czułam. Kłóciliśmy się trochę, czasami nawet bardzo dużo. A potem resztę nocy spędzaliśmy na godzeniu się. Dzisiaj byliśmy w moim apartamencie. Wszyscy chłopcy gdzieś wyszli. Jake i ja wymyśliliśmy jakieś słabe wymówki, żeby nie wychodzić i móc spędzić noc razem. Zamówiliśmy do pokoju coś do jedzenia, najedliśmy się do syta i teraz tuliliśmy się na kanapie, leżałam ściśnięta pomiędzy nogami Jake’a z głową na jego piersi i oglądaliśmy „Armagedon”.

257

Nie było za dużo filmów na hotelowych listach, a ja lubiłam „Armagedon”, to słodki film. Jake gładził mnie po włosach przez ostatnie dziesięć minut i poczułam się zrelaksowana i śpiąca. Musiałam zasnąć na Jake’u, ponieważ następną rzeczą jaką sobie uświadomiłam było to, że mnie podnosił z kanapy i brał w swoje ramiona, a pokój spowijała ciemność. - Co ty robisz? – wymamrotałam zaspana. - Kładę cię do łóżka. - A ty gdzie będziesz spał? - Z tobą oczywiście. Nie zgadzałam się dzisiaj na to. Byłam zbyt zmęczona. Poza tym i tak nie zamierzałam się na to godzić. I nie było w tym żadnego poczucia winy, ponieważ nie dzwoniłam dzisiaj do Willa. Cholera. No cóż, nie zamierzam teraz do niego dzwonić. Porozmawiam z nim rano, powiem mu, że zasnęłam. W zasadzie to prawda. Ale faktem było, że lubiłam spać z Jake’iem. Wiem, że to nie w porządku. Wszystko wokół mnie było złe. Ale z drugiej strony było mi tak dobrze. I nie miałam siły teraz zastanawiać się nad tym co jest złe. Jake położył mnie na łóżku i okrył kołdrą. Słyszałam jak porusza się po pokoju, rozbiera się i kładzie koło mnie. Czułam jak wyciąga rękę w ciemności i łapie moją dłoń. Położył ją razem ze swoją na jego ciepłej i twardej piersi. Pod moją dłonią poczułam bijące w nim serce. - Uwielbiam leżeć z tobą w łóżku – szepnął. 258

- A ja uwielbiam cię mieć w swoim łóżku. - Nadal jesteś zmęczona? – zapytał. - Już nie tak bardzo – zdusiłam ziewnięcie. - Dlaczego pytasz, co ci chodzi po głowie? - Kilka rzeczy. - To znaczy? – ponaglałam go, uśmiechając się. Przysunął się bliżej mnie i zaczął przesuwać ręką w górę po mojej nodze. Rozłożyłam je kiedy sięgnął wyżej. - Powiedz coś do mnie po hiszpańsku – wyszeptał. - Po co? - Ponieważ kiedy to robisz, brzmisz wtedy tak seksownie. Przesunął językiem po mojej szyi, a ja zadrżałam w środku. - Naprawdę? Zawsze myślałam, że brzmię głupio. Pochylił głowę, wpatrując się we mnie w ciemności. - Głupio – chyba, żartujesz? - No cóż, jak byliśmy dziećmi za każdym razem się śmiałeś, kiedy akcentowałam słowa. - Śmiałem się, próbując zabić swoje podniecenie. - A ja robiłam to specjalnie, żebyś się śmiał – chichotałam. - Prowokatorka. - Zboczeniec – uśmiechnęłam się. - A więc naprawdę ci się to podobało – wplotłam palce w jego gęste włosy. - Naprawdę mi się podobało – jego głos był głęboki i seksowny. 259

- Spędziłem większość mojego wczesnego wieku dojrzewania stojąc na baczność z twojego powodu – i do tej pory tak jest. Nie mogę patrzeć na filmy z Penelope Cruz, nie stając się twardy – a to nie wróży niczego dobrego na premierach, no wiesz. Połączenie wszystkich rzeczy portorykańskich i hiszpańskich jest równe z podnieceniem i to jest totalnie twoja wina. Znów zachichotałam. - Kiedy uczyłaś Stuarta hiszpańskich przekleństw tamtego dnia, ja pierdolę, Tru… - Joder – szepnęłam - Chryste – zajęczał. Złapał mnie za włosy i pocałował mocno w usta. Lubiłam to pozorne wrażenie posiadania nad nim władzy - Cholera, Tru, co ty ze mną robisz? W tamtą noc, sporo mnie kosztowało wysiłku, aby nie odciągnąć cię od stołu i wziąć cię tam na oczach Stuarta. - To dlatego byłeś taki niezadowolony? - Byłem zdesperowany – zawarczał. Uśmiechnęłam się w ciemności i przeszył mnie dreszcz. - Wobec tego trzeba było mnie wtedy tam wziąć. - Nie myśl, że tak nie będzie – powiedział, poważnym tonem i naprawdę gorącym. - Następnym razem, powiedz do mnie cokolwiek po hiszpańsku i zamierzam ci zrobić coś naprawdę nieprzyzwoitego i nie będzie mnie interesować gdzie właśnie się znajdujemy. Ścisnęłam razem nogi i zwilżyłam suche usta. - Hazme el Amore – powiedziałam, próbując brzmieć kusząco. Zajęczał, gryząc moją dolną wargę i przyciągając ją do siebie. 260

- Co powiedziałaś? - Kochaj się ze mną. - To mogę zrobić – szarpnął w dół moje spodenki, potem figi i wepchnął we mnie głęboko swój palec. Westchnęłam chwytając mocno w garści prześcieradło - Nigdy nie znudzi mi się robienie tego z tobą – oddychał ciężko. - Jestem o tym przekonana, że pewnego dnia jednak tak będzie. Zanim nawet zdążyłam mrugnąć okiem, leżałam pod nim na plecach, z rękami nad głową. - Nigdy – ponownie stwierdził. A potem zaczął mnie całować po szyi i torować sobie drogę do moich piersi, które później wziął w dłonie i dotykał mnie w taki sposób w jaki tylko on zawsze to robił. I znów zatraciłam się w nim, rozkoszując się jego wspaniałością i emocjami, które tylko on był w stanie ze mnie wydobyć. Jake i ja leżeliśmy twarzami do siebie, blask księżyca docierał do nas z dużego hotelowego okna, kiedy wpatrywaliśmy się w siebie w ciemności. - W dalszym ciągu maczasz swoje frytki w mlecznym koktajlu? – zapytał. Rozmawialiśmy o jedzeniu. Mówiliśmy o głupotach przez ostatnią godzinę, moje zmęczenie znikło zaraz po seksie i byłam szczęśliwa z tego powodu. Kochałam go. - Oczywiście – uśmiechnęłam się. - Ale zdajesz sobie sprawę, że to wciąż ohydne, prawda? - Taa, ale mam to gdzieś, ponieważ uwielbiam to. - Zawsze byłaś pokręcona. 261

- i nawzajem – pokazałam mu język. - Tak, ale zawsze moje wariactwa były dużo mniej niebezpieczne niż twoje. Moje przynajmniej nie wpływały na innych ludzi. - Acha, więc jak mniemam powinienem brać z ciebie przykład, jak być tak niesamowitym. - Zdecydowanie. Posiadam mnóstwo wskazówek, które mogę ci zaoferować, abyś w każdej chwili był w stanie podnieść sobie punktację u innych. Przeciągnął palcem w dół wzdłuż mojego nosa. Palcem, którym robił mi wszystkie te nieprzyzwoite rzeczy, nie dawniej niż niecałą godzinę temu. To sprawiło, że zadrżałam w środku. - Hmm, nie wątpię w to. Pytanie krążyło mi po głowie. To które, chciałam mu zadać, za pierwszym razem jak go zobaczyłam w hotelu podczas przeprowadzania wywiadu. Wzięłam głęboki oddech. - Dlaczego przestałeś dzwonić i pisać? Patrzył na mnie przez dłuższą chwilę. - Byłem młody, samolubny i głupi, do tego nienawidziłem uczucia jak mi ciebie brakuje po wyjeździe. Nie zdawałem sobie sprawy, że można tak tęsknić za kimś, tak bardzo jak ja tęskniłem za tobą. Za każdym razem jak rozmawialiśmy przez telefon lub dostawałem od ciebie list, bolało mnie to coraz bardziej. Wtedy spotkałem Jonny’ego i założyliśmy zespół, moje stare życie – ty, wszystko wydawało się tak bardzo odległe. Wciąż za tobą tęskniłem, ale ból zaczął maleć i wiedziałem, że jak utrzymam kontakt, to może sprawić, że to uczucie znów się we mnie obudzi, więc postanowiłem trzymać się od ciebie z daleka. 262

- Ale dlaczego ty nie skontaktowałaś się ze mną kiedy zespół już odniósł sukces? Westchnęłam. - Właśnie z powodu tego, że przestałeś pisać, dzwonić i minęło tak dużo czasu, Nie chciałam, żebyś pomyślał, że się z tobą kontaktuję, ponieważ jesteś sławny. - Ja chciałem. Często o tobie myślałem. Zastanawiając się co się z tobą dzieje. - Zatem, dlaczego mnie nie odszukałeś? To nie tak, że nie mogłeś, miałeś przecież możliwości. Poczułam przypływ złości. Jeśli skontaktowałaby się ze mną lata temu, bylibyśmy już razem i nigdy nie spotkałabym Willa. I nie wplątałabym się w takie kłopoty w jakich aktualnie byłam. Zacisnął wargi. - Ja także się bałem. Te cztery słowa sprawiły, że zadrżałam. - Dlaczego? Westchnął. - Z początku byłem zbyt zajęty zespołem, aby troszczyć się jeszcze o kogoś lub o coś innego. A czym bardziej sięgałem szczytu – nie byłem już tą samą osobą co kiedyś – wypuścił powietrze - Mieliśmy wtedy swoje najlepsze czasy i sprawy przybrały nieco gorszy obrót – później umarł Jonny i… - przerwał, tak jakby próbował się zebrać w sobie. Widziałam jak wciąż musiało mu być z tym ciężko, nawet teraz - Wszystko się załamało. Denny i Tom byli zdruzgotani i pokładano we mnie nadzieję, że jakoś to pozbieram do kupy. Tyle, że ja nie widziałem jak mam to zrobić. 263

Zajęło trochę czasu, zanim wszystko wróciło do normy. Nie wiedziałem nawet, czy zespół to przetrwa. Zwłaszcza po tym pieprzonym wybryku w Japonii. Skrzywił się na samo wspomnienie o tym. - No, to sikanie na scenie, nie było twoim najlepszym posunięciem, raczej całkowitym nieporozumieniem. - To była jedna z moich gorszych chwil, Tru. I wtedy uświadomiłem sobie, jak wiele Jonny dla mnie znaczył i dotarło do mnie również to jak bardzo przypominał mi ciebie… ty i on byliście podobni, w tak wielu rzeczach. I polegałem na nim tak samo, jak mogłem mieć zaufanie do ciebie, przez te wszystkie lata to on utrzymywał sprawy w pionie - Kiedy przeniosłem się do Stanów, instynktownie, pierwszą rzeczą jaką zrobiłem było odnalezienie drugiej wersji ciebie. Akurat tak wyszło, że był to Jonny – wzruszył ramionami - I przez ten cały ból po jego stracie, o wszystkim o czym mogłem jedynie myśleć to byłaś ty. Ale nie widzieliśmy się od jedenastu lat i nie wiedziałem jak się z tobą skontaktować. Chciałem tego, tak bardzo, ale myślałem jedynie o tym, że ty masz swoje życie i co jeśli nie będziesz chciała mnie widzieć… po prostu nie mogłem znieść myśli o tym, że znów mogę cię stracić, tak więc stłumiłem to w sobie. I kiedy weszłaś do tego pokoju hotelowego, ja po prostu… Palcami przeczesał moje długie włosy, przesuwając je na plecy. - Po prostu nie mogłem uwierzyć w swoje szczęście, że to właśnie ty. Stuart dał mi listę z nazwiskami dziennikarzy tamtego ranka i było tam twoje na samym początku. Następną godzinę spędziłem wlepiając się w podłogę, mając nadzieję, że to będziesz ty, no i wtedy weszłaś tam, stałaś przede mną, wyglądałaś piękniej niż kiedykolwiek i wiedziałem już wtedy, że nigdy więcej nie pozwolę ci odejść. Zacisnęłam usta, moja brew zadrżała. 264

- Więc to właśnie dlatego, robię twoją biografię? - Po części – uśmiechnął się połową ust - Ale głównie robisz to dlatego, że jesteś cholernie fantastyczną pisarką. - Dobrze powiedziane – uśmiechnęłam się, zbliżyłam do niego i delikatnie pocałowałam go w usta. Złapał moją twarz i przytrzymał przy sobie. - Nigdy mnie nie zostawiaj Tru. Nie mogę znowu cię stracić. Była cicha desperacja w jego głosie. Co sprawiło, że zaczęłam się trząść w środku. - Nie stracisz mnie, obiecuję. Zawsze będę w życiu Jake’a, tak czy inaczej. To wiedziałam z całą pewnością. Jego pocałunek był głęboki i intensywny, językiem atakował moje usta, miażdżąc je i ciągnąc mnie na siebie. Całowaliśmy się, gorąco splątani od emocji i doznań. Sposób w jaki mnie trzymał, całował, z taką druzgocącą potrzebą i ekspresją, z czymś czego nigdy wcześniej nie czułam. To było zaskakujące. Przez ułamek sekundy kiedy na niego zerknęłam, miałam wrażenie, że bardzo dużo dla niego znaczę. Po chwili, Jake powoli przestał mnie całować i odsunął usta od moich, kierując swoje pocałunki w stronę mojej szyi. Przyciągnął mnie do swojej piersi i mocno do niej przycisnął. - Jonny by cię pokochał – szepnął, głaszcząc palcami w dół moich pleców. - Tak myślisz? – pochyliłam głowę, żeby na niego spojrzeć.

265

- Zdecydowanie – pocałował mnie w czubek mojego nosa. - Na samym początku, bardzo dużo rozmawiałem z nim o tobie, tak więc w pewnym sensie całkiem dobrze cię znał – spojrzał na mnie z nieśmiałością. Lubiłam to jego spojrzenie. Uśmiechnęłam się na samą myśl o tym, że Jake rozmawiał na mój temat z Jonnym. Wydawał się niesamowitym facetem podczas swoich wywiadów i był kimś niewiarygodnie ważnym dla Jake’a. - Pewnie musiałbym stoczyć z nim walkę o ciebie. Byłaś całkiem w jego typie. - Naprawdę? - No, egzotyczna, mądra… piękna. Egzotyczna? - Uwodziciel - Cholerna racja - Jonny był fantastyczny… - uśmiechnęłam się. - Hej! – upomniał mnie, uderzając w kołdrę. - Ale oczywiście nie tak fantastyczny, jak ty! – zapiszczałam. - No, tak już lepiej. Podobało mi się, że tak łatwo teraz ze mną rozmawiał o Jonnym, bez żadnego bólu w głosie. Przycisnął czoło do mojego i zamknął oczy. Rozkoszowałam się jego szczęściem, tak jakby to było moje własne, wdychałam je. - Kim była twoja pierwsza dziewczyna? – zapytałam, palcem przeciągając po jego tatuażu na piersi. 266

Wiem, że nie miał żadnej w Wielkiej Brytanii. Tak więc musiała być zdecydowanie Amerykanką. Nie znosiłam myśli o tym, że nie wiedziałam tego o nim. - Poza tobą? - Nigdy nie byłam twoją dziewczyną. - Ale powinnaś nią być – otworzył oczy i patrzył prosto w moje. Zdziwiła mnie intensywność w jego spojrzeniu - Ale odpowiadając na twoje pytanie, moja mała panno dziennikarko – uśmiechnął się, odsuwając się - Nigdy jej nie miałem. - Nigdy nie miałeś dziewczyny? - Nie. Nigdy. - Nabijasz się ze mnie. - Nie nabijam się z ciebie. Jestem z tobą całkowicie szczery – jego oczy wciąż były wpatrzone we mnie. - Przepraszam, ale trochę trudno w to uwierzyć – Jake Wethers nigdy nie miał dziewczyny – a co z tymi wszystkimi modelkami i aktorkami? - A widziałaś mnie z którąś na zdjęciach dłużej niż tydzień? Zaczęłam przeszukiwać w pamięci obrazy Jake’a z innymi kobietami. Pokręciłam głową na nie. Chcąc zmienić temat, powiedziałam. - Ok. powiedzmy, że przeprowadzam z tobą wywiad i chcę cię zapytać – Jeśli ty Jake’u Wethersie, miałbyś możliwość wybrać tytuł jednej piosenki jako taką, która opisywałaby ciebie, to co by to było – i nie może to być jedna z twoich – szybko dodałam. 267

- Hurt35 - odpowiedział bez chwili zastanowienia. Zabolało mnie to trochę w środku, że wybrał akurat tą piosenkę. - Dlaczego? Wypuścił wolno powietrze. - Niektórzy ludzie mówią, że Reznor36 pisze liryczne piosenki dla samobójców, inni mówią, że pisze o tym jak znaleźć powód do życia. A ja myślę, że chodzi mu o obie te rzeczy… wszystko zależy od tego z której strony na to spojrzeć. - A czego ty w nich szukasz? Patrzył na mnie przez dłuższą chwilę. Moje serce szalało w piersi. - Teraz?... powodu do życia. Zadrżałam wewnątrz siebie. - A która wersję wolisz Reznora czy Johnny’ego Casha? – cichutko zapytałam, starając się ukryć ból w moim głosie. - Johnny’ego Casha37 - Dlaczego? Na krótko zamknął oczy. W tej właśnie chwili chciałam posiąść całą magię świata, żeby złagodzić jego ból. - Ponieważ mam trochę rzeczy wspólnych z nim. – odpowiedział, otwierając oczy. - Takie jak? - Narkotyki… kobiety… separacja od dziewczyny moich marzeń. 35

Hurt – tł. Zraniony. http://pl.wikipedia.org/wiki/Hurt_(utwór_Nine_Inch_Nails) utwór stworzony przez Trenta Reznora śpiewana przez Jonny’ego Casha (polecam film „Spacer po linie” http://www.filmweb.pl/Spacer.Po.Linie ) a tu tekst piosenki http://www.tekstowo.pl/piosenka,trent_reznor,hurt.html 36 37

http://pl.wikipedia.org/wiki/Trent_Reznor. http://www.youtube.com/watch?v=SmVAWKfJ4Go&feature=kp piosenka w wykonaniu Johnny’ego Casha.

268

Nabrałam powietrza. Łzy cisnęły mi się do oczu. Dotknął mojej twarzy, kciukiem delikatnie przeciągając po linii moich warg. - Jesteś moją June38, Tru. Cholera. - Tyle tylko, że ja nie potrafię śpiewać – próbowałam nieco rozluźnić ciężką atmosferę. - To prawda, ale potrafisz grać na pianinie. Przechyliłam głowę na bok, zmuszając się do uśmiechu, którego tak naprawdę nie czułam. - No, a jaka jest twoja piosenka? – zapytał. - Och, bez najmniejszego wątpienia. I Can’t Get No Satisfaction 39 szeroki uśmiech pojawił się na mojej twarzy, ponieważ starałam się odpędzić od nas moment, który był między nami jeszcze chwilę temu. - Czy dobrze wyczuwam w tym nutkę sarkazmu, Bennett? - Mmm – zacisnęłam usta. - No cóż, zaraz zobaczymy, co da się z tym zrobić. I nagle przerzucił mnie na plecy i zaczął całować po szyi. - Jake? – powiedziałam po chwili. - Hmm – wymruczał, przeciągając językiem po mojej skórze. - Czemu z żadną nie umawiałeś się przez dłużej niż tydzień? Podniósł głowę i spojrzał na mnie z taką intensywnością, że aż zakuło mnie w środku. 38

Żona Johnny’ego Casha http://pl.wikipedia.org/wiki/June_Carter_Cash, znów polecam „Spacer po linie” http://www.youtube.com/watch?v=3a7cHPy04s8&feature=kp oczywiście Rolling Stones  i tłumaczenie http://www.tekstowo.pl/piosenka,the_rolling_stones,satisfaction.html  39

269



- Ponieważ czekałem na ciebie – zaczesał mi włosy za ucho i pocałował delikatnie w usta. - Po prostu zastanawiałam się, czy to nie przez twoją przeszłość… no wiesz – przez twojego tatę? – zapytałam niepewnie - I że to dlatego boisz się trwałych związków. Czułam, że sztywnieje pod moimi rękami i wiedziałam, że powiedziałam coś złego. - Nie boję się trwałych związków – usiadł i nagle poczułam chłód - Próbuję stworzyć związek z tobą, ale najwyraźniej to jest cholernie skomplikowane dla ciebie. Pytałaś mnie czy kiedykolwiek miałem dziewczynę – tak więc, nie. Ale nie zapytałaś mnie czy chce jakąś. Ponieważ chce – właśnie ciebie. Chce cię w swoim życiu, w każdej chwili. Chcę pokazywać się z tobą publicznie i oznajmić wszystkim, że jesteś moją dziewczyną. Chwileczkę! Co do diabła?! Jak do tego doszliśmy? - Powiedziałam ci, że chcę być z tobą. - Ale nie powiedziałaś Willowi, problem leży w twoich kłamstwach, Tru, ponieważ tak naprawdę, myślę, że nie do końca wiesz czego chcesz. - Wiem. Usiadłam i wzięłam jego twarz w swoje dłonie zmuszając go do tego, żeby na mnie spojrzał. - Chcę ciebie, chcę być z tobą. I w tej chwili, właśnie to miałam na myśli mówiąc te słowa, naprawdę chciałam Jake’a. Ale wiedziałam też, że kocham Willa i szczerze mówiąc, nie wiem co będę czuła jak go znów zobaczę.

270

Prawdą było, że będąc tu z Jake’iem, tak jak teraz, było o wiele prościej, ponieważ czułam się tak daleko od Willa. Od tego życia, które miałam z nim. Od niego samego, byłam teraz po prostu całkiem w innym świecie. Ale kiedy wkroczę z powrotem w ten świat… przypuszczam, że nie będę wiedziała do końca co mam zrobić. Jednakże, bez względu na to co czuje, na pewno postąpię właściwie. Powiem Willowi o mnie i o Jake’u. Muszę tylko znaleźć odpowiedni moment. Przysunęłam twarz do Jake’a, ale zamiast pocałowania go w usta, schyliłam się i dotknęłam wargami bliznę na jego podbródku, delikatnie przyciskając do niej usta. Nabrał powietrza. Przeciągnęłam językiem po jego zaroście w górę, dopóki nie odnalazłam jego ust. Złapał garścią za moje włosy i przytrzymał mnie przy sobie. - Jesteś moja, Tru. Z nikim nie zamierzam się tobą dzielić. - Jestem twoja – wyszeptałam tuż przy jego ustach. Czułam się totalnie oszołomiona przez niego i w tej chwili byłam jego, całkowicie. Jake popchnął mnie na łóżko, łapiąc prezerwatywę z nocnej szafki i za chwilę miał ją już na sobie. Bez najmniejszego wahania wślizgnął się we mnie. Zajęczałam, kiedy poczułam jak mnie wypełnia, tylko on to tak potrafił. Mocno pocałował mnie w usta i przekręcił się ze mną, tak, żebym siedziała na nim. Zaczęłam powoli się poruszać w górę i w dół, a rękami gładziłam go po brzuchu. - Ja pierdole, Tru – jęczał, naciskając palcami na moje biodra, do momentu, aż zetkną się z jego, wciskając siebie coraz głębiej we mnie.

271

- Pragnę cię – ciężko oddychałam, patrząc mu w oczy i przygryzając dolną wargę. Jake szybkim ruchem przerzucił mnie z powrotem na plecy, tak że zabrakło mi na chwilę powietrza. I wtedy sprawy nabrały prędkości przepełnione potrzebą i energią naszych emocji. Biodrami uderzałam mocno o niego, trzymając ręce na jego plecach i wciskając palce w jego mięśnie, z całej siły trzymając się go, kiedy pieprzył mnie tak bardzo, jak ja również tego chciałam. - O Boże, Jake – jęczałam. - Mocniej, chcę mocniej. - Powiesz mu o nas jutro – wrzasnął do mnie, a jego zęby zazgrzytały. To nie było pytanie. - Powiem mu – Nie byłabym w stanie nic innego mu powiedzieć jeśli spowodowałoby to, że przestałby robić to co robił, ze mną – mi. - Z nikim nie będę się tobą dzielił – powtórzył, kiedy wdzierał się we mnie raz za razem. - Należysz do mnie. - Tak – załkałam. Kiedy w końcu odnaleźliśmy uwolnienie razem. Jake przyciągnął mnie mocno do siebie, a twarz wtulił w moją szyję. Tak jakby ostatni raz w życiu trzymał mnie przy sobie. Leżałam

tam,

zdezorientowana,

trzęsąc

się

w

środku

od

intensywności tego wszystkiego. Od mocy jego uczuć w stosunku do mnie. Nie zdawałam sobie sprawy, że są, aż tak głębokie. Ani z tego, że Jake jest, aż tak o mnie zazdrosny.

272

Rozdział 16 Obudziło mnie pukanie do moich hotelowych drzwi, spojrzałam na zegarek była 9.15 rano. Zastanawiałam się kto to jest do cholery? Jake był owinięty wokół mnie jak prześcieradło. Wyplątałam się z niego, zajęczał i przekręcił się we śnie na bok. Włożyłam szlafrok i podeszłam do drzwi. Spojrzałam przez wizjer i serce przestało mi bić. To był Will. Will stał na zewnątrz drzwi, a razem z nim była Simone, a Jake był właśnie w moim łóżku - jasna cholera! O żesz kurwa mać! Przez chwilę, dosłownie nie wiedziałam co zrobić. Wtedy Will zapukał do drzwi jeszcze raz, tym razem głośniej. Cofnęłam się cicho, zrobiłam dwa kroki w tył, odwróciłam się i pobiegłam do sypialni. - Jake – wyszeptałam, potrząsając nim. - Obudź się. Otworzył leniwie oczy. - Will jest tutaj, na zewnątrz pod drzwiami! Teraz, tutaj! – zasyczałam. Zamrugał jeszcze raz w momencie kiedy dotarły do niego moje słowa. Potem bardzo wolno usiadł. Nie wyglądał na spanikowanego. Ja natomiast cała się trzęsłam, jednak Jake podchodził do tego spokojnie i na luzie.

273

- Musisz się ukryć – pociągnęłam go za ramię, rozglądając się po pokoju, kątem oka złapałam drzwi od łazienki. - Co? - Ukryć się. Musisz się schować w łazience. Will jest tutaj pod drzwiami. Biegałam w kółko zbierając jego ubranie. Wepchnęłam mu je w ręce i próbowałam zepchnąć go z łóżka. Jawnie się opierał. - Chcesz, żebym schował się w pieprzonej łazience? Jego ton głosu był nieco pobudzony. - Ciii, mów ciszej, bo cię usłyszy. - Mam to w dupie – powiedział głośno. O nie. - Proszę Jake. Nie mogę pozwolić na to, żeby dowiedział się o nas w ten sposób. Nie kiedy przeleciał taki kawał drogi, żeby się ze mną zobaczyć. Powiem mu, wkrótce. Ale nie w ten sposób. Proszę – próbowałam znowu zmusić go do pójścia w stronę łazienki. Kolejne stukanie. Jeszcze głośniejsze, bardziej stanowcze tym razem. Jake spojrzał w kierunku pukania, a potem popatrzył z powrotem na mnie dając mi twarde, niewybaczalne spojrzenie. Patrzyłam na niego błagalnym wzrokiem. Wstał i jak burza poszedł do łazienki, zamykając z trzaskiem za sobą drzwi. W głowie miałam totalny chaos. Szybko ruszyłam w stronę drzwi. 274

Poprawiłam włosy, wzięłam głęboki wdech i otworzyłam drzwi. - Niespodzianka! – Will i Simone krzyknęli jednocześnie. - Ach! – wrzeszczałam z oszukanym zaskoczeniem na miarę Oscara. Will złapał mnie w swoje ramiona, mocno mnie ściskając. Otoczył mnie swoim zapachem piżma i mięty, przez co omal nie pękłam i rozpłakałam się. - Boże, jak ja tęskniłem – powiedział, trzymając mnie mocno. - Mi ciebie też brakowało – wymamrotałam. Nie mogąc powstrzymać łez, które cisnęły mi się do oczu. Łez poczucia winy. - Zajęło ci trochę czasu otwarcie drzwi – puścił mnie i patrzył na mnie jakby był oszołomiony. Wyglądał na takiego szczęśliwego. O mój Boże. - Przepraszam spałam – ledwo zdołałam wydobyć z siebie słowa przez zaciśnięte gardło. - Późno się położyłaś, co? -Mmm. Simone przepchnęła się koło niego i przytuliła mnie. Otoczyłam swoje ramiona wokół niej. Bardzo się cieszyłam, że jest tutaj. Will ruszył do przodu, wnosząc walizki do mojego apartamentu. - Hej, ślicznotko – powiedziała - Mieszkanie jest takie ciche i czyste bez ciebie. Przytuliłam ją mocno - Hej, wszystko w porządku? – odwzajemniła mój uścisk i obdarzyła badawczym spojrzeniem. 275

- Po prostu cieszę się, że cię widzę – przytuliłam ją znowu. Puściłam ją i pobiegłam za Willem do salonu, Simone poszła za mną. Ok., więc Jake był uwięziony w łazience i teraz miałam za zadanie wyciągnąć ich jakoś stąd na chwilę, tak żeby mógł stamtąd wyjść i wrócić do swojego apartamentu. - Jasna cholera! – Simone przeklęła za mną. - To miejsce jest ogromne. Wzruszyłam ramionami, uśmiechając się przez zaciśnięte wargi. Oczami zerkałam w kierunku zamkniętych drzwi od łazienki. Jake tam był. W łazience. Ubrany jedynie w bokserki. Miałam nadzieję, że ubrał się już w swoje ubranie. To nie to, że miałoby to jakieś znaczenie gdyby Will znalazł go zamkniętego w łazience. Całkiem jasne by było co tam robi. Ja pierdole. Ja pierdole. Kurwa mać. Co ja teraz zrobię? Po postawieniu walizek, Will wrócił do mnie, złapał rękami w okolicy talii i pocałował mocno w usta. Zaczęłam się trochę wiercić. Zastanawiałam się, czy jest w stanie wyczuć na mnie zapach Jake’a? Uwolniłam się od jego pocałunku i wychyliłam nieznacznie do tyłu. Spojrzał na moją twarz. - Czy wszystko w porządku kochanie?

276

- Oczywiście – mój głos był trochę zduszony i konałam od jego spojrzenia. Czułam, że za chwilę mnie złamie. - To dobrze, że Simone i ja wpadliśmy tutaj do ciebie z niespodzianką, prawda? - No jasne, że tak! Simone kręciła się wkoło sprawdzając miejsce. - Łazienka jest pewnie ogromna! – krzyknęła, wskazując głową drzwi. Nie idź tam. Proszę nie idź tam. Poszła tam. Cholera. Widziałam ją ponad ramionami Willa jak rusza do przodu sprawdzając wszystkie rzeczy po drodze łącznie z widokiem z okna, które było blisko drzwi do łazienki. Nie wchodź do łazienki. Nie wchodź do łazienki. Widziałam jej rękę jak naciska na klamkę. Ja pierdole. Co ja mam zrobić? Próbowałam szybko coś wymyśleć, ale zamarłam. Nic nie przychodziło mi do głowy. Każda część mojego ciała mnie zawiodła, w momencie kiedy potrzebowałam go najbardziej. Wtedy

wszystko

odbyło się jakby

w

zwolnionym tempie,

znieruchomiałam w ramionach Willa i patrzyłam jak na jakiś horror, w momencie kiedy Simone otwierała drzwi od łazienki. - AAAAA! – wrzasnęła. Ja pierdole. 277

Cholera. Ale jaja. - Simone wszystko w porządku? – zapytał Will z zainteresowaniem, puszczając mnie. Ja trzymałam go mocno w uścisku. To koniec. To dokładnie była ta chwila, w której miało się wszystko skończyć. Jeśli to miałaby być ostatni moment, w którym trzymam w objęciach Willa, to powinnam go trzymać z większym przekonaniem. Powinnam dać z siebie wszystko, ponieważ kiedy dowie się, że Jake tam jest, nigdy mi tego nie wybaczy. Nigdy nie spojrzy na mnie znów w ten sam sposób. Simone milczała przez chwilę, co zdawało się trwać wieki. Wstrzymałam oddech, czekając na jej odpowiedź i czując, że głowa może eksplodować mi w każdej chwili. - W porządku! – krzyknęła, ale jej głos był nieco zduszony. Wtedy usłyszałam jak drzwi od łazienki się zamykają. Wypuściłam powietrze. - To był pająk. Duży ogromny pająk w łazience. Wystraszył mnie jak cholera – powiedziała, wracając do salonu. - Czy chcesz, żebym się nim zajął? – zapytał Will, z powrotem biorąc mnie w ramiona. - Nie! – obie z Simone powiedziałyśmy równocześnie. Will popatrzył na nas dwie z zaciekawieniem. - Lubię pająki – szybko powiedziałam. 278

- Naprawdę? – Will skupił na mnie swoje badawcze spojrzenie. Czułam, że robi mi się od tego gorąco. - Nie ma go tam już. Uciekł kiedy zaczęłam krzyczeć – Simon powiedziała mu, ratując mnie od jego zdziwionego spojrzenia. Rzuciłam na nią okiem. I w podziękowaniu, powoli do niej mrugnęłam. Lekko przytaknęła i usiadła na oparciu sofy. - A skąd wiedzieliście, w którym pokoju jestem? – zapytałam, puszczając Willa ze swoich objęć, jednak on nadal trzymał mnie w pasie, blisko siebie. Will odpowiedział. - No cóż, chcieliśmy, żeby to była niespodzianka i domyśliliśmy się, że będziesz na górnym piętrze, więc zapytaliśmy ochroniarza, który był na korytarzu, przypuszczam, że to był jeden z ludzi Jake’a – i muszę dodać, że był niezbyt zadowolony z tego, że nas widzi, ale powiedzieliśmy mu, że szukamy ciebie i chcieliśmy ci zrobić niespodziankę, więc wskazał nam twój pokój. To akurat zadziałało. Byłam zaskoczona. I do tego kompletnie miałam przerąbane. Dosłownie i w przenośni. - Dobrze przemyślane - zmusiłam się do uśmiechu. - A kiedy to zaplanowaliście? – mój głos drżał w każdym calu. Musiałam się ich stamtąd pozbyć, na tyle, żebym była w stanie wyciągnąć Jake’a z łazienki. To była jedyna myśl jaka aktualnie siedziała mi w głowie. - Kilka dni temu – Will puścił mnie i poszedł usiąść na sofie. Cholera, on zamierzał się rozgościć. 279

Zostałam w miejscu gdzie byłam. Nie mogłam się ruszyć. Praktycznie przebierałam nogami w miejscu. Simone wciąż zerkała w moją stronę, ale nie mogłam się zmusić, aby na nią spojrzeć. Wstyd palił mi twarz. - Wiem, że jesteś zestresowana tą całą aferą z Jake’iem i artykułem – powiedział Will. Prawie zadławiłam się własną śliną, szybko zamieniając to w kaszel i zakrywając usta dłonią. Najwyraźniej Will tego nie zauważył, ponieważ mówił dalej. - I wiem, że dzisiaj jest ostatni dzień trasy, więc pomyślałem, że mogę przyjechać i popatrzeć na występ – jeśli oczywiście Jake i chłopaki nie mają nic przeciwko temu. - Jestem pewna, że nie mają – mój głos był piskliwy. Po prostu było coraz gorzej i gorzej. - Tak więc zadzwoniłem do Simone, sprawdzić, czy nie zechciałaby przyjechać do ciebie razem ze mną i tak znaleźliśmy się tutaj. On był taki kochany. A ja przespałam się z Jake’iem. Pójdę za to do piekła. Prosto na sam dół. - Zarezerwowałem dla nas miejsca w tym samym samolocie powrotnym na jutrzejszą noc, tak, żebyśmy mogli wrócić do domu razem – dodał uśmiechając się. - Brzmi cudownie – zmusiłam się do uśmiechu.

280

- Założę się kochani, że umieracie z głodu – podniosłam głos - Może pójdziecie na dół zjeść jakieś śniadanie, jedzenie jest tutaj niesamowite. Ja się tylko ubiorę i spotkamy się tam o dziesiątej. - No, mógłbym coś przegryźć – Will powiedział, kładąc rękę na brzuchu - Ale poczekamy na ciebie, skarbie… idź się przebierz – wskazał głową w stronę sypialni. - Muszę wziąć pysznić. - W porządku, poczekamy. Mrugnęłam do Simone i dałam jej spojrzenie „pomóż mi”. - Będziemy czekać cholerne wieki Will, wiesz jaka ona jest, a ja jestem głodna. Chodźmy na dół i zajmijmy jakiś stolik, a Tru dołączy do nas jak tylko będzie gotowa. - No dobrze – powiedział Will niepewnie. Wstał i przeszedł koło mnie, podciągając mój podbródek kciukiem i palcem wskazującym, całując mnie mocno w usta. - Zobaczymy się na dole, nie każ nam na siebie długo czekać. Już i tak wystarczająco się nie widzieliśmy. - Będę za dziesięć minut. Simone ścisnęła mi dłoń jak przechodziła, prawie mi ją łamiąc. Czekałam do momentu, aż zamknęły się drzwi, potem dopiero ruszyłam się z miejsca. Poszłam do łazienki i powoli otworzyłam drzwi. Jake siedział na brzegu wanny, ubrany w swoje rzeczy i nie wyglądał na zadowolonego. Wcale tego nie oczekiwałam, że będzie.

281

- Przepraszam… - zaczęłam, ale mi przerwał. - Czy wiedziałaś, że on przyjedzie? - Nie – patrzyłam na niego z zaskoczeniem. Spojrzał na mnie z niedowierzaniem. - Poważnie, trzymałabym cię u siebie w łóżku, jeśli wiedziałabym, że przyjedzie. Patrzył na mnie przez dłuższą chwilę. Mój żołądek zacisnął się, a krew mi wrzała. Nie mogłam przestać się denerwować. Podeszłam do niego i uklękłam pomiędzy jego kolanami. - Tak, bardzo mi przykro. - Dlaczego zmusiłaś mnie do tego, abym się tu schował? Spojrzałam zakłopotana. - Ponieważ, nie chciałam, żeby wszedł i znalazł cię w moim łóżku. Zmrużył oczy. Zrobiło mi się nieprzyjemnie gorąco. - Więc, nie zamierzasz mu o nas powiedzieć? - Co? tak, oczywiście, że zamierzam. Tak myślę. Może. Nie wiem. - No to idź powiedz mu – gestem ręki wskazał w stronę drzwi - Wiesz gdzie jest. Idź powiedz mu. Ja tu poczekam na ciebie. - Jake… - wstałam z podłogi i usiadłam na toalecie - Przeleciał taki kawał drogi, żeby się ze mną zobaczyć. Nie mogę dziesięć minut po tym jak przyjechał, tak po prostu iść do niego i powiedzieć mu o tobie i o mnie.

282

- Obiecałaś mi ostatniej nocy, że mu o nas powiesz. Jest teraz tutaj, tak więc lepszej okazji już nie będzie. Nie chciałaś powiedzieć mu przez telefon – więc teraz już nie musisz tego robić. Przeczesałam rękami włosy i wypuściłam powietrze. - Bądź wyrozumiały, Jake. - Myślę, że byłem już bardzo wyrozumiały przez ten cały czas i cierpliwy. Nawet kurwa bardzo cierpliwy, ale to zaczyna być trochę męczące. Spojrzałam w dół na swoje stopy. Westchnął głośno, wstał i jak burza wybiegł z łazienki. Szybko ruszyłam za nim. - Jake, poczekaj – zawołałam. Zatrzymał się w drzwiach sypialni i odwrócił do mnie twarzą. - Powiesz mu dzisiaj, czy nie? Wypuściłam powietrze i otoczyłam się ramionami. - Powiem mu, ale nie dzisiaj - Pokręciłam głową - Nie dzisiaj. Proszę spróbuj mnie zrozumieć - Ruszyłam naprzód i wyciągnęłam do niego ręce, ale on potrząsnął głową na nie. Jego reakcja, zraniła mnie bardziej niż byłam to sobie w stanie wyobrazić. Przeszedł przez sypialnię i kierował się w stronę drzwi wyjściowych - Nie zostawiaj mnie w ten sposób, proszę – powiedziałam z desperacją w swoim głosie, łapiąc go za rękę. Spojrzał na moją dłoń z takim wyrazem twarzy, że go puściłam. - Nie jestem tym drugim facetem, Tru. - Wiem i powiem mu, obiecuje.

283

Spojrzał w dół na podłogę. - Zamierzasz przyprowadzić go na występ? Zacisnęłam usta. - Nie mogę przecież iść, zostawiając go tu samego z Simone. - Nie, domyślam się, ze nie możesz – jego głos brzmiał drwiąco. - Nie chcesz, żebym przyszła na występ? Mogę wymyślić jakąś wymówkę dlaczego – - Nie. Weź go ze sobą na ten pieprzony występ. Nie obchodzi mnie to. Wtedy zawisła między nami jakaś niewidzialna bariera. - Zrobię wszystko co możliwe, żeby tego nie utrudniać, Jake. - Nie, nie zrobisz, bo najłatwiej byłoby powiedzieć mu prawdę – obdarzył mnie mocnym spojrzeniem. Odwróciłam się, zawstydzona tym, że miał rację. Tak było, nie chciałam powiedzieć o nas Willowi. - Rób co chcesz, Tru. Gówno mnie to obchodzi. A potem znikł, zatrzaskując za sobą drzwi i zostałam sama, wiedząc, że muszę poskładać myśli i iść na dół, aby stanąć twarzą w twarz z Willem. Udając, że wszystko jest w porządku, kiedy tak naprawdę, nie było. Spojrzałam w dół na moje dwie bransoletki na nadgarstku, które dostałam od dwóch mężczyzn, których kochałam. Teraz muszę się tylko zastanowić, z którym z nich powinnam zerwać.

284

Rozdział 17 Występ był szalenie dobry. Jake, Denny i Tom byli w najwyższej formie – Jake z nich wszystkich najbardziej. To był ostatni koncert w trakcie trasy po Europie i musiał mieć pewność, że zakończą go na wysokim poziomie. Nie widziałam Jake’a od rana. Unikał mnie z oczywistych względów. Wiedziałam, ze ranię go będąc tutaj z Willem i nienawidziłam tego. Nie byłam w stanie znieść, że Jake w ogóle cierpiał, a wiedząc, że czuł się tak z mojego powodu było tysiąc razy gorsze. Chciałabym to rozegrać dużo lepiej dla niego, ale w tym momencie czułam jakbym była uwięziona pomiędzy młotem – Jake’iem, a kowadłem – Willem. Tym razem, byłam poza sceną z Willem i Simone aby zobaczyć występ. Uważałam, że tam będzie lepiej niż z boku na scenie z oczywistych powodów. Stuart był bardzo uprzejmy i wybrał dla nas trojga fantastyczne miejsca. Siedzieliśmy blisko sceny z doskonałym widokiem na chłopaków i cóż muszę powiedzieć, że siedzenie było błędem ponieważ Simone i ja nie mogłyśmy usiedzieć kiedy rozpoczął się koncert. Ciężko było nie dać się ponieść fali tego pokazu, ponieważ Jake i chłopaki dali czadu. Cieszyłam się, że miałam na sobie swój kwiecisty top i niebieską dżinsową spódniczkę, ponieważ było tam dzisiaj wieczorem wściekle gorąco. I myślę, że ta gorączka nie pomagała moim doprowadzającym mnie do ruiny nerwom, a w takim stanie byłam przez cały dzień. Starałam się odpędzać myśli o tym co zdarzyło się z samego rana i skupić się na Willu, ale to było trudne, zwłaszcza tutaj kiedy patrzyłam na Jake’a, który wyglądał tak pięknie na tej scenie.

285

Jake kończył śpiewać jeden ze swoich najnowszych hitów „Pure Thing”40 zwolnił tempo, tak żeby łatwo ją dokończyć. Na scenie pociemniało, ponieważ zgasły światła. Były jakieś gwizdy z widowni, ale mimo to było cicho, tak że dało się słyszeć bicie serca myszy. Złapałam się na tym, że wstrzymuję oddech, tak jak i pozostali. Wtedy strumień światła padł na Jake’a. Wyglądał tam jak Bóg. Taki piękny, z całym światem u swoich stóp. Osiemdziesiąt tysięcy ludzi i nie słychać było pojedynczego głosu. Stadion czekał z zapartym tchem, aby usłyszeć co zaraz popłynie z ust Jake’a. Mężczyzna, którego uwielbiał cały świat i który miał go teraz u swoich stóp, to w tym oto momencie nie byłam w stanie zrozumieć, dlaczego chce właśnie mnie. Jake zrobił krok w tył od mikrofonu i wyciągnął papierosa z tylniej kieszeni spodni, włożył do ust i zapalił go. Wypuścił dym z pomiędzy swoich ust, schylił się i sięgnął po butelkę piwa, która stała przy mikrofonie, po czym wziął duży łyk prosto z butelki. Posypały się toasty z tłumu zachęcające go do przybliżenia piwa, nawet Tom zaczął go do tego namawiać, tak więc Jake obniżył butelkę i wychylił ją naprzód przy scenie, zbierając toasty. Dzięki temu mogłam powiedzieć, że już był bardzo pijany to było dla mnie wystarczająco wyraźne. Zaciągnął się kolejny raz papierosem i wrócił do mikrofonu. Cały stadion ucichł, jeszcze raz w oczekiwaniu na to co powie. Wypuścił dym, pochylił się do mikrofonu i zaczął mówić. - Ok. – przeczesał ręką włosy, wyglądał na zamyślonego.

40

Niewinna rzecz

286

- Wiem, że chłopaki mnie za to zabiją… ale myślę, że może podkręcimy trochę klimat i spróbujemy czegoś innego – Jake odwrócił się od mikrofonu i spojrzał na Toma, który miał pytający wyraz twarzy, zaraz potem Jake złapał za mikrofon, ręką w której trzymał tlącego się papierosa. Tom podszedł do niego, z gitarą basową w ręku. Jake powiedział mu coś na ucho. Tom spojrzał zaskoczony i skinął raz głową do niego. Tom skierował się do Denny’ego, wyciągnął się w jego kierunku omijając bębny, powiedział coś do niego i widziałam jak Denny spojrzał na Jake’a z zaciekawieniem na twarzy. Jake uniósł ramiona i uśmiechnął się. Zawrzało od rozmów, tłum zastanawiał się co się dzieje. Tom zeskoczył z miejsca gdzie stała perkusja i poszedł porozmawiać ze Smithem. Smith spojrzał na Jake’a i szybko mu przytaknął. Tom wrócił do Jake’a, położył mu rękę na ramieniu i przez krótką chwilę mówił mu coś do ucha. Widziałam, że Jake uśmiecha się jak Tom odchodzi. Jake z powrotem spojrzał na tłum. - Ok. ludziska, przepraszam za to – jego piękny głos rozległ się echem dookoła stadionu - Zamierzamy teraz zmienić piosenkę, ale myślę, że niektórym z was się to spodoba. Zrobimy coś innego – to nie jest jeden z naszych numerów. Ta piosenka jest ponadczasowa, to my wtedy tłoczyliśmy się pod sceną i to byli goście, których podziwialiśmy – z resztą nadal tak jest. Dla mnie osobiście to mój ulubiony numer. Znów zaciągnął się papierosem. - Tak więc, do wszystkich pań tam… nie, w zasadzie do facetów też, ile z was miało złamane serce? Uniosła się niemal każda ręka na całym placu.

287

- Ja również miałem złamane serce i to w zupełności całkiem niedawno – powiedział. O Boże. - Pomogę ci je uleczyć, Jake! – poleciał kobiecy krzyk z widowni. Jake zaśmiał się do mikrofonu. - Trzymam cię za słowo, skarbie. - Powiedz kiedy i gdzie, a ja tam będę słonko! – wrzeszczała kobieta. Wówczas większa ilość damskich wrzasków popłynęła z widowni przekrzykując się wspólnie aby zwrócić na siebie uwagę Jake’a. Zaczęło ściskać mnie w gardle, Moje nerwy były na skraju wytrzymałości, wiedziałam dokładnie do czego zmierzał. Miałam tą świadomość, że bywa czasami nieprzewidywalny, a zwłaszcza wtedy kiedy jest pijany. - Ok. – podniósł rękę, żeby uciszyć tłum - No więc powiedzcie mi ile z tych złamanych serc, było z powodu tego, że chłopak albo dziewczyna was zdradził? Jasna cholera. Kilka osób opuściło ręce. - Świństwo, co? – powiedział do mikrofonu - Ok… - znów pociągnął papierosa i rzucił na podłogę, gasząc go swoim butem - A ile z tych waszych podniesionych rąk, w swoim życiu, było… też tym zdradzającym? Moje serce spadło prosto na podłogę. Nie mogłam uwierzyć, że robi to na oczach osiemdziesięciu tysięcy ludzi. Duża ilość ludzi opuściła dłonie. Składałam w całość to co działo się przede mną. Ukradkiem spojrzałam na Willa, ale on oglądał show. Nie 288

mogłam nawet spojrzeć w stronę Simone. Tak naprawdę nie miałam czasu z nią porozmawiać o Jake’u. Nakreśliłam jej krótki zarys sytuacji kiedy Will był w toalecie, ale przyłapanie Jake’a w łazience przynależnej do mojej sypialni, powiedziało jej i tak wszystko co chciała wiedzieć. Nie oceniała mnie i kochałam ją za to, ale powiedziała, że muszę podjąć decyzję. I miała rację, powinnam. Tylko nie jestem stu procentowo pewna jaką decyzję mam podjąć. - Ok, także to jest piosenka dla wszystkich, którzy zdradzili – kontynuował Jake - I również dla tych którzy zostali z nimi zdradzeni. Tych którzy zostali wykorzystani i znieważeni, faszerowani całym tym gównem obietnic, a potem, odstawieni na bok z niczym. To właśnie dla was chłopaki… Denny uderzył dwa razy w bębny, Smith dołączył ze swoją gitarą, a Jake pochylił się do mikrofonu i zaczął śpiewać. Moje całe ciało przeszył zimny dreszcz, jak zaczął śpiewać piosenkę The Killers „Mr Brightside” 41 Ja pierdole. Tak

więc,

on

nie

tylko

mówił

o

zdradzie

przed

osiemdziesięciotysięcznym tłumem, ale teraz również o tym śpiewał. Śpiewał o facecie który wierzył swojej dziewczynie, która miała romans. Próbował powiedzieć to Willowi. Próbował zmusić Willa do myślenia. I w tym momencie przepełniła mnie złość w stosunku do Jake’a. I wtedy jakby czytał mi w myślach, pochylił głowę w jedną stronę i spojrzał prosto w moim kierunku, nie zdawałam sobie sprawy z tego, że wiedział gdzie jestem. Myślałam, że w końcu będę miała trochę anonimowości. Ale najwyraźniej się myliłam. Teraz stałam tam, 41

Pan Zazdrosny 

289



narażona na wszystko to czym chciał we mnie rzucić. Nie mogłam się ruszyć, byłam jak sparaliżowana, kiedy bezpośrednio śpiewał w moim kierunku. Wzbierał we mnie gniew, przeradzając się we wściekłość i strach. Nie miał do tego prawa. To należało do mnie, powiedzenie Willowi w odpowiednim dla mnie czasie. To po prostu ohydnie nieczysta zagrywka. Dziękowałam Bogu za fakt, że Will nie odbierał w ten sposób muzyki co my dwoje. On nie czytał przekazów w piosenkach. Chciałam spojrzeć na Willa, musiałam wiedzieć, czy on to rozumie, czy mam rację, co do niego i nie do końca łapie o co chodzi. Ale nie mogłam się poruszyć uwięziona spojrzeniem Jake’a. Jak królik w światłach przepięknej ciężarówki, podążającej prosto na niego. Strasznie obawiałam się gry w którą gra i miałam dziwne przeczucie, że to dopiero początek tej zabawy dzisiejszego wieczoru. I kiedy Jake w końcu uwolnił mnie od swojego wzroku, śpiewając z powrotem w stronę uwielbiających go fanów, ukradkiem spojrzałam na Willa i zrozumiałam, że on po prostu patrzy na scenę, kompletnie nieświadomy co tam się stało na górze. Wtedy poczułam rękę Simone, która złapała mnie za dłoń. Odwróciłam głowę i spojrzałam na nią. Uśmiechnęła się do mnie smutno, a potem położyła głowę na moim ramieniu, do czasu kiedy piosenka w końcu się skończyła. Jake zakończył pierwszą moją torturę dzisiejszego wieczoru, ale zamierzałam trzymać rękę Simone przez resztę tego pokazu. Po występie, skierowaliśmy się prosto na przyjęcie po koncercie razem z Willem i Simone. Ben był na tyle miły, żeby zaoferować nam podwózkę, tak więc jechaliśmy ulicami Paryża bezpieczni w jego rękach. Wyrzucił nas przed wejściem, oferując się, że nas później odwiezie, ale 290

podziękowałam za jego uprzejmość i odesłałam go z powrotem do hotelu i powiedziałam, żeby złapał trochę oddechu przed dzisiejszą nocą. Pokazałam swoją przepustkę ochronie i zostaliśmy wpuszczeni. Szybko dorwaliśmy jakiś stolik, który okazało się, że jestem z niezłym widokiem na drzwi wejściowe, także mogłam zobaczyć kiedy przybędzie Jake. Will poszedł do baru zamówić nam jakieś drinki. Przyjęcie już się rozkręciło. Ale ja jedynie mogłam myśleć o Jake’u. Kiedy on w końcu tu dotrze? I w jakim będzie nastroju, kiedy tu przyjedzie? - No więc, koncert był świetny – zachwycała się Simone. - Po części trochę zwariowany – uniosła brew, a ja dokładnie wiedziałam, do czego się odnosi. - Nie żartuj sobie – wymamrotałam. - Czy Jake zawsze jest taki… impulsywny? - W zasadzie nie, ale ze mną, ostatnio… tak. - Boże, kiedy zaczął mówić o tych wszystkich sprawach związanych ze zdradą, a potem zaczął śpiewać Mr Brightside, prawie umarłam przez ciebie. - Myślę, że to ja tam umarłam – obdarzyłam ją słabym uśmiechem. - On zdecydowanie ma obsesje na twoim punkcie, skarbie. - Nie jestem tego pewna – uniosłam do góry ramiona. - Myślę, że to może dlatego tak się dzieje, ponieważ obecnie jestem jedyną rzeczą, której nie może mieć. Pokręciła głową. 291

- Nie, to coś więcej niż to. Nie zachowywałby się w ten sposób, gdyby chodziło o zwykły podbój. Jestem o tym przekonana, że jeśli Jake czegoś chce ma kilka sposobów na zdobycie tego. No i tego niestety właśnie się obawiam. Zauważyłam ruch przy drzwiach wejściowych, który zwrócił moją uwagę. Denny wszedł ze Stuartem, ale żadnego śladu nie było po Jake’u ani po Tomie. Gdzie on jest? Czy oni nie powinni przyjść wszyscy razem? Zazwyczaj tak robią, ale przy takich okazjach ja również byłam z nimi. Dziwna rzecz, Stuart był zawsze z Jake’iem. Zastanawiałam się dlaczego teraz wysłał go z Dennym? Ludzie zatrzymywali się przy Dennym, gratulując występu. Stuart zobaczył mnie i podszedł do naszego stolika. - Hej, moja przepiękna laleczko – pocałował mnie w policzek. - O i jeszcze jedna piękność – pocałował Simone. A ona zaczerwieniła się. - Czy wszystkie brytyjskie dziewczęta są tak piękne, czy tylko te które zna Tru? - Wszystkie brytyjki są gorące – a zwłaszcza te półportorykanki i seksowne blondynki – uśmiechnęłam się do niego. - Cóż, jeśli mężczyźni są podobnie przystojni jak twój gorący chłopak, to lecę tam natychmiast – powiedział do nas, uśmiechając się, sprawiając, że obie z Simone się zaśmiałyśmy. Nawet jeśli się śmiałam, wszystko o co tak naprawdę chciałam zapytać Stuarta, to gdzie jest Jake. Ale nie mogłam. Pewnie wydałoby się to podejrzane.

292

Denny w końcu dotarł do naszego stolika i usiadł na siedzeniu obok Simone. Widziałam jak natychmiast się spięła. - Hej, Tru – uśmiechnął się. - Denny to jest moja najlepsza przyjaciółka i współlokatorka Simone – przestawiłam ją. - Miło cię poznać – odpowiedział Denny, po raz pierwszy spojrzał na Simone i jak tylko na nią popatrzył otworzył na chwilę szeroko oczy. Nie byłam tym zdziwiona, ponieważ była nieziemsko piękna. Widziałam ją,

jak

oplotła

go

swoim

spojrzeniem

jakby

był

drzewkiem

bożonarodzeniowym. Trzeba być ślepym żeby nie zauważyć takiego rzucającego się błyskawicznego przyciągania pomiędzy nimi. Och, mam dobre przeczucie co do tych dwojga. Uśmiechnęłam się do siebie, kiedy Denny zaczął rozmawiać z Simone, byłam zadowolona, że przynajmniej jedna z nas jest aktualnie szczęśliwa. Will wrócił z naszymi drinkami. Margarita była dla mnie. Tak dobrze mnie znał. Wzięłam łyka, uderzenie świeżego alkoholu było dokładnie tym czego potrzebowałam. Drinki, które wypiłam na koncercie już zaczęły się ulatniać. - Przykro mi chłopaki, nie wiedziałem, że już tu będziecie, w przeciwnym wypadku dla was również bym coś zamówił. - Spoko, nie ma sprawy, chłopie – powiedział Denny i machnął ręką. - Och, Denny to jest mój chłopak Will. Nie wiem dlaczego, ale nagle poczułam się dziwnie przedstawiając Willa Denny’emu jako mojego chłopaka. - Miło cię poznać, facet – Denny potrząsnął ręką Willego. - Ciebie również – grzecznie odpowiedział Will. 293

- Świetny występ. - Dzięki. - Pójdę do baru – powiedział Stuart i zaczął wstawać, ale Denny zrobił to jako pierwszy. - Siedź bracie, ja ci coś przyniosę – piwo? – zapytał Stuarta. - Piwo, może być – powtórzył Stuart z powrotem siadając. Denny skierował się do baru, a Stuart zaczął rozmawiać z Willem o występie. Schyliłam się nad stolikiem do Simone. - Tak więc, Denny… - uniosłam brew do niej. Zaczerwieniła się. Jakie to słodkie. Nie widziałam jej od dawna, tak reagującej na jakiegoś faceta. - Na żywo wygląda jeszcze lepiej – szepnęła nieśmiało. - To prawda – potwierdziłam. - I jest naprawdę świetnym facetem. Był jakiś czas w stałym związku, ale zerwali ze sobą jakiś rok temu i od tamtego czasu jest wolny. - To znaczy, że nie jest kobieciarzem, tak jak tych dwóch pozostałych? Tym razem to ja się zaczerwieniłam. - Um…dokładnie tak. Skrzywiła się. - Przepraszam, to źle zabrzmiało – Przerywając jej szybko spojrzałam w kierunku Willa. Zacisnęła usta i spojrzała na mnie z przeprosinami w swoich oczach. Usiadłam z powrotem na swoim krześle i obdarzyłam ją 294

delikatnym wybaczającym uśmiechem, ale ciężko mi z tym było i długo nie będę w stanie tego wytrzymywać. Denny wrócił ze swoim i Stuarta piciem, przyciągając znów uwagę Simone. I byłam z tego zadowolona ponieważ nie mogłam zebrać w sobie sił, żeby z kimkolwiek rozmawiać. Moje myśli były daleko stąd cały czas zastanawiałam się nad tym, gdzie jest Jake, co takiego kombinuje i z kim. Jeśli byłby z Dennym nie martwiłabym się o niego tak bardzo, ale był z Tomem, a Tom… no cóż, był dokładnie taki sam jak Jake, jeśli chodzi o kobiety. Całkowity dziwkarz. I fakt, że Denny tu był bez nich, oznaczało, że zostawił ich cokolwiek by nie robili i przyszedł sam na przyjęcie, a że nie uczestniczył w tych wszystkich akcjach zaliczania tysięcy kobiet, przez to nie wyglądało to za dobrze. Co jeśli Jake jest z kilkoma groupie, które zdołał wyhaczyć na tyłach sceny? A co jeśli jest jeszcze gorzej… i jest z jakąś piękną francuską modelką lub aktorką, która była w miejscu dla VIP’ów podczas występu. Jake był wyraźnie wściekły na mnie, ponieważ Will był tutaj, więc może podjął decyzję, żeby zapomnieć o mnie z pomocą kogoś innego. Zaczęło mi się robić słabo, tak więc podniosłam do góry Margaritę i zaczęłam przy niej łapać szybkie oddechy, próbując zabić wszystkie myśli o Jake’u. Byliśmy tam od godziny, drink nie zadziałał na mnie uspokajająco i zaczynałam się denerwować, ponieważ Jake i Tom nadal się nie pokazali. Simone i Denny cudownie się dogadywali. Próbowałam umiejętnie wkręcić się trochę w rozmowę z Willem i Stuartem, ale nie bardzo mi to wychodziło, raczej udawałam, że słucham, niż tak naprawdę wiedziałam o czym mówią. 295

Moje oczy ukradkiem wciąż podążały w stronę drzwi, z osoby na osobę i z rozczarowaniem patrzyłam na nie, że to nie Jake przechodzi właśnie przez drzwi. Nawet nie wiedziałam czy odezwie się do mnie, kiedy w końcu przyjedzie. A może w ogóle nie przyjdzie, ponieważ był tutaj Will. Nie, to przyjęcie po koncercie, ostatnie w czasie tarasy po Europie, duża sprawa, ponieważ było tutaj kilka ważnych osobistości. Jake jest biznesmenem tak samo jak i muzykiem, na pewno się pokaże. Miałam ogromną ochotę, żeby do niego zadzwonić. Rozważałam nawet wyjście do toalety i tam skontaktowanie się z nim. Jestem już po mojej kolejnej Margaricie i próbowałam oszczędzać siły na resztę wieczoru, ponieważ czułam, że będzie to jedna z tych bardzo długich nocy. I licząc drinki te na występie, to byłam już po trzech kieliszkach wina i dwóch Margaritach. Denny zniknął przy barze, Simone poszła z nim pod pretekstem pomocy mu, aby przynieść drinki z powrotem. Po prostu chciała być z nim sam na sam i wcale jej o to nie winiłam. Stuart i Will aktualnie rozmawiali o samochodach, więc otworzyłam swoją torebkę na stole, żeby sprawdzić po raz dziesiąty telefon i zobaczyć czy Jake nie dzwonił do mnie, albo nie wysłał mi jakiejś wiadomości, ale nic tam nie było jedynie tylko czarny wyświetlacz. Przez niego popadam w obłęd. Czy taki jest jego cel? Znając go, to tak, to było bardzo prawdopodobne. Ale muszę wiedzieć, czy przyjdzie tutaj dzisiaj czy też nie? Postanowiłam iść do łazienki i do niego zadzwonić i już się podnosiłam z krzesła, kiedy usłyszałam hałas, który zawsze towarzyszył

296

Jake’owi kiedy przychodził z Tomem na przyjęcie. Dave i Ben oczywiście byli z nimi, jak również grupa osób, których nie rozpoznałam. Wybuchły pełne podekscytowania brawa i masa osób otoczyła Jake’a. I w tym momencie czułam się niewiarygodnie z niego dumna, kiedy wszystkie oczy na sali skupiły się właśnie na nim. Poczułam taką ulgę, na jego widok, że wielki uśmiech od ucha do ucha pojawił się na mojej twarzy. Ale nie trwało to długo, ponieważ gdy tylko tłum się nieco przesunął zobaczyłam stojącą przy jego boku, bardzo piękną dziewczynę z długimi gęstymi rudymi włosami, z wielkim rozcięciem i nogami do samej szyi, ubrana była w sukienkę, która ukazywała je w całej okazałości. Wyglądała jak modelka. A Jake trzymał ją za rękę. Ścisnęło mnie w żołądku, a uśmiech szybko zniknął całkowicie z mojej twarzy, jak tylko poczułam ciarki na plecach. Właśnie otrzymałam odpowiedź na to gdzie i z kim był Jake przez ostatnią godzinę. Przeszyło mnie tysiąc myśli i emocji. Żadna z nich nie była przyjemna. Czułam się słabo, głupio, było mi niedobrze, a serce bolało mnie w piersi. Nogi mnie swędziały, żeby podnieść się z krzesła, pobiec do drzwi i uciec jak najdalej stąd. Ale nie mogłam się ruszyć. Po prostu tam siedziałam, głęboko zatopiona w bólu, obserwując Jake’a z tą dziewczyną.

297

Zauważyłam, że rozgląda się po sali i zatrzymuje wzrok na mnie. Zamarłam na moment, ponieważ jego spojrzenie, aż mnie paliło. Odwróciłam się, ponieważ dłużej nie mogłam na niego patrzeć, myśląc o tym co mógł z nią robić. Zastanawiałam się czy to właśnie czuje on, kiedy widzi mnie z Willem. Może właśnie dlatego był tu z nią, tylko po to, żeby mnie zranić. No cóż, jeśli tak jest, to mu się udało i to bardzo dobrze. Byłam rozszarpywana przez zazdrość. Nie miałam pojęcia, że mogę to odczuwać, aż tak silnie. Drżącą ręką, dotknęłam szklanki z drinkiem podniosłam ją i wychyliłam, pozwalając, aby Margarita wypełniła mi gardło. Kiedy z powrotem spuściłam wzrok w dół, odstawiając szklankę na stół, zobaczyłam przy nim Jake’a. Stał koło niego, bezpośrednio przede mną, razem ze swoją rudowłosą towarzyszką przy boku. Zauważyłam, że już nie trzymał jej za rękę, ale nawet to, wciąż nie sprawiało, żebym czuła się lepiej. Byłam zła na niego i zazdrosna. Tak bardzo zazdrosna. I przez chwilę, żałowałam, że siedzę obok Stuarta, a nie koło Willa, bo mogłabym zranić Jake’a, tak samo jak on ranił mnie w tej chwili. Ale teraz to byłoby nieco dziwne, gdybym schylała się przez Stuarta, aby tylko dostać się do Willa. Powiedzmy, że to zbyt rzucałoby się w oczy i do tego takie zachowanie byłoby dziecinne. Wymusiłam na sobie spokój. - Gdzie jest Denny? – Jake zapytał Stuarta. Zignorował mnie. To bolało. - Przy barze – Stuart pokazał w kierunku Denny’ego. 298

Widząc Denny’ego z Simone, Jake uśmiechnął się, pokiwał głową w potwierdzeniu. - Cześć, jestem Will – Will powiedział do Jake’a i wstał - Chłopak Tru. Nie mieliśmy jeszcze szansy się poznać – Will wyciągnął do niego rękę. Jake spojrzał na nią, tak jakby nie bardzo wiedział jak ma się zachować. I przez dłuższą chwilę wydawało się, że czas stanął w miejscu, w niepewności. W moment potem Jake wziął rękę Willa i potrząsnął nią. - Dobrze, w końcu cię poznać, Tru dużo mi o tobie mówiła. Jake rzucił spojrzenie w moim kierunku. Łzy cisnęły mi się do oczu. - Mam nadzieję, że same dobre rzeczy? - Oczywiście – Jake, lekko wzruszył ramionami, zabierając z powrotem rękę. Wypuściłam powietrze, które wstrzymałam. - Występ był niesamowity – Will mówił dalej, siadając. - I myślę, że twoja wersja Mr Brightside była cholernie dobra – lepsza od oryginału. Prawie rozpadłam się na kawałki. Jake spojrzał znów w moim kierunku i uśmiechnął się głupio. - Dzięki. - Jake, idziemy czegoś się napić? – Rudowłosa, pociągnęła go za rękę. Miała słodki głos, przeszyty ciężkim francuskim akcentem i imię Jake’a – Zzhake drżało wokół jej języka. Brzmiało to tak seksownie, jak 299

ona sama. Nienawidziłam jej. Dlaczego język francuski musiał brzmieć tak seksownie? Dużo bardziej od hiszpańskiego akcentu, tego który tak nakręcał Jake’a. W porządku, chce grać w gierki, to niech mu będzie, wchodzę w to. - Tak, tylko jedną chwilę – odpowiedział jej Jake, brzmiąc na poddenerwowanego. - Nie zamierzasz przedstawić nas twojej nowej przyjaciółce, Jake? – zapytał Stuart. Jake przymrużył oczy na Stuarta, który wydawał się niewzruszony, kiedy Jake rzucał mu piorunujące spojrzenie. Nie sądzę, żebym chciała znać jej imię. To sprawi, że wyda mi się bardziej realna, jak je poznam. Jake spojrzał na rudą - Um … no tak, to jest… um Przewróciła oczami na niego. - Jestem Juliette – przycisnęła swoją małą rączkę do swojej olbrzymiej klatki piersiowej. Zzhuliette. No tak, nie tylko jest piękna, ale również ma piękne imię. Które, Jake nie był w stanie zapamiętać, albo nie tracił czasu na jego poznanie. Nawet nie wiem czy to sprawiło, że poczułam się lepiej czy też nie. - Zzhuliette – słyszałam siebie samą jak mówię z naprawdę złym francuskim akcentem. Jake rzucił mi spojrzenie. Zzhuliette również na mnie popatrzyła. O Boże. 300

- To bardzo ładne imię – próbowałam jakoś się ratować. I nie wiem czy sprawił to alkohol czy lekka histeria, ale przemówiłam znów złym francuskim akcentem. - Zzhake i Zzhuliette. Całkiem nieźle brzmi. Zgadzasz się ze mną? – wpatrywałam się w Jake’a. Poruszył się w miejscu, patrząc na mnie jak gdyby wyrosła mi druga głowa. Wiedziałam, że Will również się mi przygląda, ale w tym momencie miałam to gdzieś. Jake zaśmiał się, odzyskując swój stoicki spokój. - Co ty piłaś Tru? - O, kilka Margarit – patrzyłam opanowana, wzruszając ramionami i siląc się na najlepszy uśmiech na jaki mogłam się w tej chwili zdobyć. - Po prostu jestem szczęśliwa. Widząc piosenkę Brightside, no wiesz. Poza tym Will i Simone są tutaj, wszystko jest jak należy, jestem szczęśliwa, szczęśliwa, szczęśliwa! Jego wzrok stwardniał, wypalał we mnie dziurę. - A więc co ty Tru myślisz o dzisiejszym występie? Czy on pyta mnie o moją profesjonalną opinię, teraz kiedy mam z nim na pieńku? Poważnie, nawet nie wiem dlaczego mnie o to pyta. I usłyszałam jak wymawia moje imię, które brzmiało tak jakby zwracał się do mnie pierwszy raz w życiu. Jak to może być ten sam mężczyzna, który kochał się ze mną przez całą ostatnią noc. Mówiąc mi, jak bardzo brakowało mu mnie przez te wszystkie lata rozłąki. Mężczyzna który błagał mnie, żebym go nigdy nie opuszczała. 301

- Trooo? – Zzhuliette spojrzała z zaciekawieniem, swoimi zdzirowatymi oczami. - Masz na imię Trooo? – nigdy nie miałam ochoty przylać tak komuś jak właśnie jej teraz. Możesz wziąć mojego faceta – ok. Ale nie przekręcaj mojego imienia. Nawet jeśli ja zrobiłam to z twoim jako pierwsza jeszcze parę minut temu – tak jakby. - Trudy – wyjaśniłam - Moi przyjaciele w skrócie nazywają mnie Tru – powiedziałam z naciskiem na u - Acha, Rozzzumiem. – przeczesała ręką swoje włosy, najwyraźniej już znudzona rozmową. Oczywiście miała rozpiętość uwagi jak u komara. Uch, zamieniam się w jedną z tych sukowatych kobiet. No i dobrze. Podniosłam swoją Margaritę i wzięłam wielki łyk dla odwagi. - I odpowiadając na twoje pytanie Jake – zaczęłam mówić ze swoim hiszpańskim akcentem, ponieważ dobrze wiedziałam jak na niego to działa, a chciałam być suką. Jake’a oczy zaczęły płonąć i wiedziałam, że gram z nim w niebezpieczną grę. Nie odważyłam się nawet spojrzeć na Willa. - W mojej profesjonalnej opinii, koncert był wspaniały, jeden z najlepszych od jakiegoś czasu. – uśmiechnęłam się słodko do niego, desperacko próbując się trzymać w całości. Jego błysk w oku nieznacznie przygasł. Widziałam, że zrobiło mu się niewygodnie w spodniach. Zaczął się kręcić w miejscu. I dobrze.

302

Albo i nie bo nakręciłam go i teraz pójdzie ze swoją rudowłosą groupie. Mądrze Tru, bardzo mądrze. - Cieszę się, że tak myślisz. Wystarczająco masz już materiału do biografii? – zapytał. Praca. Naprawdę zamierza teraz ze mną rozmawiać o pracy. Dobra. - Tak, mam mnóstwo informacji. Biorąc też pod uwagę to, że mam romans z tobą, i byłam częścią tego wszystkiego, a teraz stanowię najwyraźniej przeszłość, ponieważ masz nową świecącą francuską lalkę do zabawy. Przygryzłam wargę, tak że zabolało. Tom podszedł ciągnąc za sobą kilka dziewczyn. - Gdzie do cholery jest Denny? Zaczynamy tą imprezę, czy nie? – powiedział głośno, najwyraźniej już pijany i klepnął Jake’a w plecy. - Taa, już idę – Jake odpowiedział mu nie spuszczając mnie z wzroku. Potem spojrzał na stolik i później z powrotem na mnie. - Bawcie się dobrze. I odszedł w stronę baru ze swoją długonogą francuską rudowłosą pięknością, Zzhuliette. Zostawiając małą zwykłą angielską Trudy, która wodziła za nim wzrokiem jak każdy na tej sali.

303

Rozdział 18 Ukradkiem obserwowałam Jake’a,

od kiedy odszedł jakieś

trzydzieści minut temu od naszego stolika. Byłam

zorientowana

w

każdym

pojedynczym

ruchu

który

wykonywał, moje oczy śledziły go we wszystkich miejscach na sali, obserwowałam go jak witał się z ludźmi, którzy przyszli tu tylko po to, żeby się z nim zobaczyć, ponieważ zmuszały ich do tego interesy, jak to Will ładnie ujął. Wiedziałam, że nie jestem w porządku wobec Willa, ale po prostu najwyraźniej nie mogłam się skupić na niczym innym jak tylko na Jake’u. Kierowały mną zazdrość i złość. Jake nie spojrzał już w moim kierunku ani razu. A teraz siedział przy stoliku w miejscu dla palących razem z Tomem i Smithem, a także całą grupą fanek kręcących się dookoła, jak również oczywiście też z długonogą Zzhuilette. Zauważyłam jedną rzecz, kiedy zajmował się sprawami firmowymi, odesłał ją, nie było jej tam widać, dopiero kiedy w końcu usiadł, znalazła się przy nim z powrotem, więc moje tymczasowe uczucie ulgi momentalnie znikło. W czasie kiedy Will rozmawiał ze Stuartem, znów zerknęłam przez salę, w samą porę, żeby zobaczyć jak Zzhuliette pochyla się nad stolikiem do Jake’a, z niezapalonym papierosem pomiędzy jej połyskującymi różowymi ustami, a jej rozcięcie w sukience ukazuje wszystkim wokół niezły widok, w tym przede wszystkim Jake’owi, który wyciągnął swoją zapalniczkę z kieszeni, zapalił ją i przytrzymał przy jej papierosie. Położyła rękę na jego nadgarstku, dotykając jego bransoletki przyjaźni, mojej bransoletki, przytrzymując jego rękę w jednym miejscu i uwodziła go, trzepocząc do niego rzęsami, w momencie kiedy zaciągała się swoim papierosem.

304

Byłam wściekła, że pozwala jej dotykać mojej bransoletki. Wiem, że to brzmi głupio, ale w tej chwili nie myślałam racjonalnie. W kłębach dymu, przesunęła się z powrotem na swoje miejsce, wypinając do przodu swoje piersi i krzyżując naprzeciwko niego sugestywnie swoje długie nogi. Była w taki sposób seksowna o jakim ja mogłam jedynie tylko pomarzyć. Była piękna, a ja przy niej czułam się beznadziejnie. Była dokładnie w typie Jake’a. Dorównywała mu. Naprawdę nie wiem co on we mnie widział. A może jestem dla niego jedynie podbojem, tak jak powiedziała Simone, z uwagi na naszą wspólną przeszłość. I niedostępna z powodu Willa. Może dlatego tak bardzo mnie pragnie. Patrzyłam na niego i widziałam jak jego oczy oderwały się od Zzhuliette prosto w moim kierunku i szybko oderwałam od niego wzrok i spojrzałam na mojego drinka. Nie dam rady dłużej tego ciągnąć. Potrzebuje oddechu. Wstałam ze swojego siedzenia i powiedziałam do Willa. - Idę do łazienki. Chwyciłam moją torebkę i w czasie kiedy już szłam Will złapał mnie za rękę, - Czy wszystko w porządku kochanie? - zapytał cichutko, patrząc na mnie. - Tak, wszystko gra – uśmiechnęłam się. - Wydajesz się nieco cichsza, niż zazwyczaj – zauważył. Naprawdę nie byłam w porządku wobec niego. Przeleciał taki kawał drogi, żeby się ze mną zobaczyć, a ja jedynie co robię to, śledzę Jake’a na tej sali. 305

Zamierzam iść do toalety, poskładać myśli, wrócić tutaj i skupić całą swoją uwagę na Willu, dokładnie tak jak na to zasługuje. - Naprawdę wszystko w porządku kotku – dotknęłam jego twarzy swoją ręką - Po prostu ta cała trasa, w końcu mnie dopadła, nie przywykłam do tego. - Spokojnie, jutro znajdziesz się już w domu i będziesz miała kilka tygodni przerwy, będziesz mogła odpocząć i ja tam będę, żeby tego dopilnować. Poczułam się źle, jak tylko usłyszałam te jego miłe słowa. Jestem najgorsza z najgorszych. Jak mogę oszukiwać tak wspaniałego człowieka? Ponieważ kocham Jake’a. Odepchnęłam te myśli od siebie. - Brzmi cudownie – powiedziałam. Pocałował mnie w rękę, a potem puścił mnie i wrócił do Stuarta, z powrotem wznawiając ich rozmowę. Przeszłam przez salę na drżących nogach, czując jakby miały mi odmówić posłuszeństwa w każdej chwili. Zmuszałam się do utrzymania równowagi, trzymałam głowę wysoko i szłam pewnie do przodu. Zauważyłam Simone, która była nadal przy barze z Dennym, pogrążona w dyskusji. Złapałam jej wzrok i uniosłam kciuka do góry. Uśmiechnęła się szczęśliwa do mnie. Otworzyłam drzwi do łazienki, kiedy ktoś złapał mnie i wepchnął do pustego pomieszczenia. Jak tylko odwróciłam się zdziwiona zobaczyłam Jake’a. Zamknął drzwi za sobą i oparł się o nie. Jego spojrzenie, aż płonęło. 306

Ścisnęło mnie w żołądku i skręcało coraz bardziej. Nogi zaczęły mi drżeć. Byłam podekscytowana, że przyszedł tu za mną, ale też i zła. Moje całe ciało dołączyło do nóg i trzęsło się od głowy do koniuszka palców u stóp, zaciskając się w tym małym miejscu, które jedynie Jake był w stanie poruszyć jednym tylko swoim spojrzeniem. - Co ty tu robisz? – powiedziałam, zamierzając dołączyć do tego swój gniew - Ktoś mógł cię zauważyć. - Nikt mnie nie widział – zabrzmiał pewnie i arogancko. Jak zawsze. Nie wiem jaka była prawda w tym stwierdzeniu, ponieważ wszystkie oczy skierowane były na Jake’a gdziekolwiek by nie poszedł. - Świetny wybór dzisiejszego wieczoru – Mr Brightside – naprawdę Jake? Czemu nie przeliterowałeś to całemu światu – odgryzłam się. Wzruszył ramionami, uśmiechając się. -

Czego chcesz?

– zapytałam

wzburzona

jego spokojnym

zachowaniem. Uniósł brwi. - Ciebie. Szedł powoli w moim kierunku skradając się jak tygrys do swojej ofiary. - Jake, nie… nie tutaj, nie teraz. Ktoś może tu wejść. - Dave jest na zewnątrz drzwi i są zamknięte. Nikt nam tu nie przeszkodzi. Tak więc Dave wie już, że sypiam z Jake’iem? Świetnie. 307

- Nie, Jake. Proszę – błagałam go, jak podchodził do mnie coraz bliżej. Prosiłam go ponieważ nie wiedziałam, czy będę w stanie mu powiedzieć nie. Nie dam rady. Kiedy zobaczyłam, że w ogóle nie słucha moich próśb, zaczęłam się cofać, szybko napotykając przeszkodę w postaci umywalki i wówczas nie pozostała mi żadna możliwość dalszej ucieczki. Moje całe ciało przepełnione było adrenaliną od pragnienia i strachu. Strasznie trudna kombinacja. Kiedy już doszedł do mnie, powstrzymałam się od drżenia, przyciskając

mocno

dłoń

do

jego

twardej

klatki

piersiowej

i

powstrzymując go na wyciągnięcie swojej ręki. - Wyglądasz dzisiaj pięknie – szepnął pełen emocji z oczami utkwionymi we mnie. Uczucie szczęścia, że byłam tam z nim, odbierało mi kontrolę nad sobą samą i sprawiało, że dziwne rzeczy działy się we mnie. Napierał na moją dłoń, a ja byłam za słaba, żeby go powstrzymać i dzięki Bogu, bo wcale tego nie chciałam. W chwili kiedy zobaczyłam go z tamtą dziewczyną, nie mogłam tego znieść i chciałam natychmiast zaznaczyć to, że jest tylko mój. Tak więc kiedy chwycił moje włosy w swoją rękę i atakował moje usta, nie powstrzymywałam go. To co w nim było, pozbawiało mnie wszelkiej kontroli i reakcji? Co takiego jest w Jake’u co sprawia, że jestem osobą, którą nie chce być, że w każdej chwili czuję się tak niesamowicie żywa, jak nigdy do tej pory. Jego język atakował moje usta tak jakby chciał potwierdzenia, że jestem całkowicie jego. Wplotłam palce we włosy Jake’a. Smakował potem, Whiskey i papierosami… wszystkim co było nim. 308

Złapał mnie rękami za tyłek i uniósł na brzeg umywalki. Otoczyłam go nogami i mocno trzymałam przy sobie. - Pragnę cię tak mocno – wyjęczał prosto w moje usta. Wcisnęłam ręce pod jego koszulkę. Przestał mnie całować i zdjął ją przez głowę. Próbowałam się nim nasycić. Wszystko czego pragnęłam było nim. Nie obchodziło mnie nic poza tym i tą chwilą, ponieważ miałam Jake’a. Znów złapał mnie za włosy i przyciągnął do siebie moją głowę, tak żeby spojrzeć mi w oczy. - Powiedz, że mnie pragniesz – jego ton był rozkazujący i zaborczy. - Pragnę cię – oddychałam ciężko, a mój głos drżał. Uśmiechnął się i znów jego usta znalazły się na moich, równocześnie przyciskał mocno do mnie biodra. Był już twardy. To, że czułam go, sprawiało, że fale intensywnych impulsów przeszywało moje ciało. Jake przesunął rękę z moich włosów w dół do mojej piersi. Przestał mnie całować, żeby ściągnąć mój top przez głowę, zostawiając mnie w samym staniku. Który zniknął w kilka sekund później. Pochylił się, wziął do ust moją brodawkę i mocno zaczął ją ssać. Zaczęłam jęczeć od emocji i odpinać jego dżinsy, uwolniłam go i chwyciłam w swoją dłoń, poruszając nim w górę i w dół. Zajęczał przy moim ciele, przesuwając się do drugiej piersi i całując każdą jej cząstkę. Złapał za moje udo i wcisnął się pomiędzy moje nogi, jego ręka podążała w kierunku mojej spódnicy, Podciągnął ją, a jego dłoń przesuwała się coraz wyżej, całował mnie coraz mocniej i mocniej. Moje nogi wciąż drżały od pożądania i strachu przed tym wszystkim. Każdy mógł nas tu złapać. Jake włożył palce pod moje figi i wcisnął je we mnie, z całą swoją pewnością siebie. Wygięłam się w łuk, napierając na jego dłoń z głową odchyloną do tyłu. 309

- Ammm – jęczałam, jak jego palce poruszały się we mnie. W tym momencie cokolwiek chciał ze mną zrobić, byłam jego. - Pragnę cię, teraz – zamruczał. - Tak, teraz. X zanim się spostrzegłam, rozrywał już moje figi, założył prezerwatywę i wszedł we mnie. Byłam tak dopasowana do jego wielkości, że kiedy wsunął rękę pod moje biodro i przysunął mnie bliżej siebie, uniosłam lekko nogę i zawiesiłam na jego biodrze, dając mu pełny dostęp do siebie, poruszając się z własnej potrzeby. - O Boże, Jake – jęczałam. - To jest to, kochanie – ciężko oddychał, zamykając na chwilę oczy. - Poczuj mnie w sobie. Jestem taki twardy tylko dla ciebie. Zacisnęłam palce na krawędzi umywalki, trzymając się jej mocno, kiedy Jake brał mnie na niej. - Potrzebuję cię – jęczał mi w ucho. - Tak, zajebiście bardzo cię potrzebuje. Jeszcze mocniej zacisnęłam na nim nogi, powodując, że wszedł we mnie głębiej. I dokładnie w tym momencie zrozumiałam, jak bardzo kocham tego mężczyznę. Bezgranicznie. Byłam od niego uzależniona. On był moim uzależnieniem i nie sądzę, że kiedykolwiek będę w stanie z niego zrezygnować. Chwycił za moje ciało i naprowadzał na siebie, kochał się ze mną, byłam bardzo podniecona i bliska spełnienia, kiedy wymruczał. - Dojdź dla mnie, dziecinko. I natychmiast to zrobiłam. On zrobił to samo i razem szczytowaliśmy. 310

Byłam wciąż pełna uniesienia, kiedy Jake całował mnie intensywnie i jego język pochłaniał moje usta, a moje ciało zaciskało się wokół niego. Przez parę długich sekund, staliśmy blisko siebie, Jake oplótł mnie swoimi ramionami. Potem potężny huk w mojej głowie sprowadził mnie na ziemie. Will. Co ja zrobiłam? Odepchnęłam Jake’a, zeszłam z umywalki i stanęłam na trzęsących się jeszcze nogach. Podniosłam swój stanik i top z podłogi i szybko je założyłam, wtedy zauważyłam na niej moje podarte figi. Kurwa! Jak ja do cholery wytłumaczę Willowi, dlaczego nie mam bielizny? Wściekła na Jake’a, podniosłam je z podłogi i rzuciłam nimi w niego. Złapał je, podniósł do góry w ręku i patrzył się na mnie. - O czym ty kurwa myślałeś? – syknęłam na niego - Rozerwać mi figi – Jezu Chryste, Jake! Co ja teraz do cholery powiem Willowi? Zsunął prezerwatywę, wyrzucił do kosza i zapiął spodnie, schylił się i podniósł swoją koszulkę, po czym ją włożył na siebie. Potem spojrzał z powrotem na mnie ze zwężonymi oczami. - O czym ja myślałem? Myślałem o tym, że cię pragnę. I tak naprawdę gówno mnie obchodzi, co powiesz Willowi. - Jezu Chryste! – powtórzyłam, łapiąc się za głowę i próbując poskładać myśli. Nie, spokojnie, będzie dobrze, po prostu mu powiem, że przyszłam bez nich. Nie to, że tak wcześniej kiedykolwiek zrobiłam, ale mogę powiedzieć, że to taka seksowna rzecz specjalnie dla niego. 311

Ta myśl sprawiła, że zrobiło mi się słabo. Jak mogę w ogóle myśleć o jakiekolwiek seksownej rzeczy dla Willa, kiedy właśnie uprawiałam seks z Jake’iem? To zupełnie popieprzone. Patrzyłam na Jake’a, miał wciąż moją bieliznę w ręku. - Oddaj mi je – powiedziałam, wyciągając dłoń. Uśmiechnął się głupio do mnie. - Nie. - Oddaj mi je z powrotem – w tym samym cichym głosie, ale nieco mocniejszym tonem. Jake wcisnął moje podarte majtki głęboko w swoją kieszeń. - Chodź i zdobądź je – przechylił głowę na bok, prowokując mnie. Nie miałam na to czasu. Musiałam stąd wyjść i wrócić do Willa zanim zacznie się zastanawiać gdzie jestem. - Weź je sobie – powiedziałam odwracając się w stronę drzwi. - Nie mam czasu na twoje gierki. Jake złapał mnie z tyłu za rękę. - Gdzie ty idziesz? – słychać było cichą desperacje w jego głosie. - A jak myślisz gdzie mogę iść? Byłam zła na niego, że przyszedł tu za mną i wściekła na siebie, że nie zdołałam mu powiedzieć nie. Zła na to co tutaj zrobiłam, w tej łazience, z nim. Ale co najgorsze czułam wściekłość na siebie samą tylko dlatego, że sama tego chciałam. Pragnęłam go bardzo i nie byłam w stanie sobie tego wytłumaczyć dlaczego, za żadne skarby świata.

312

Podszedł do mnie bliżej, wziął moją twarz w swoje dłonie. Próbowałam się poruszyć. Nie chciałam właśnie teraz patrzeć mu w oczy, ponieważ musiałabym stanąć twarzą w twarz z tym co zrobiłam, ale on zmusił mnie do tego. - Spójrz na mnie – powiedział stanowczo. Podniosłam wzrok i popatrzyłam mu prosto w oczy. - Nie idź do niego Tru, proszę. Westchnęłam. - Przepraszam… muszę. Zaczął gładzić mnie delikatnie swoim kciukiem po twarzy. Znów traciłam panowanie nad sobą za sprawą jego dotyku. Zamknęłam oczy rozkoszując się uczuciem gdy muskał swoim ciałem o moje. - Nie musisz. Po prostu idź tam i powiedz mu prawdę dziecinko – powiedział, niskim, miękkim głosem - Powiedz mu, że teraz jesteś ze mną… a potem możemy stąd wyjść. Tylko ty i ja. Możemy pojechać dokądkolwiek zechcesz, w każde miejsce na świecie. Otworzyłam oczy i rzuciłam mu spojrzenie. - Nie bądź śmieszny! Nie mogę tak po prostu teraz i tutaj mu powiedzieć, że cię posuwam – i że właśnie się z tobą pieprzyłam, a potem zwiać! To tak nie działa, Jake! Nie wszystko w życiu jest takie proste jak ci się wydaje! Nie mogę mu tego zrobić. Zasługuje na coś lepszego ode mnie niż to. - A ja nie zasługuje? – przeciągnął ręką po moich włosach, przechylił mi głowę do tyłu tak, że byłam zmuszona spojrzeć mu w oczy.

313

- I to właśnie tutaj robiliśmy Tru – po prostu się pieprzyliśmy? Sądziłem, że jest w tym coś więcej – zabrzmiał jak urażony, zły i do tego przepełniony goryczą. I miał takie prawo. Ale ja byłam pijana i po prostu w danym momencie nie myślałam racjonalnie. Byłam zagubiona. W mojej głowie był totalny pierdolnik. - W zasadzie, pieprzenie to wszystko co masz w swojej głowie. To nie chodzi o mnie. Mam wrażenie, że nigdy tak nie było… i tutaj to wszystko stało się tylko dlatego, że twoje ego zostało urażone, więc przyszedłeś szukając szybkiego rżnięcia, aby poczuć się lepiej, dorwać mnie jeszcze jeden raz przed Willem. Wyglądał tak jakbym go właśnie spoliczkowała. Zabrał ręce z moich włosów i cofnął się. - Nie słyszałem, żebyś powiedziała nie. - Nie, ale powinnam była to zrobić. Czy nie widzisz, że to co właśnie tu zrobiliśmy było złe – to co tu nadal robimy jest złe?! - Żałujesz, że zrobiłaś to ze mną? – Wyglądał na zranionego. Cierpiałam widząc jego ból. - Nie! – otarłam dłonią twarz i wzięłam głęboki oddech. - Nie, nie żałuje, jak tylko… nie wiem – potrząsnęłam głową sfrustrowana. - No więc skoro nie wiesz, ja ci to ułatwię – odwrócił się do wyjścia. - Nie, Jake, proszę – złapałam go za ramię, patrząc rozpaczliwie w jego twarz - Jestem zagubiona. - A ja nie. Ja wiem czego chce – ciebie. Chcę wyjść stąd z tobą jak ze swoją. 314

- Wydawało mi się, że świetnie się czujesz z Juliette, która dotrzymywała ci towarzystwa. Z tego co widziałam udawało jej się doskonale łagodzić twój ból. Po prostu to wyrzuciłam z siebie. Wiem, że nie miałam prawa być zazdrosna, moja nie do końca rozwiązana sytuacja i nienawidziłam wyrzucać mu czegokolwiek, ale to się stało, zanim mogłam się powstrzymać. - Jesteś zazdrosna? Poważnie, Tru? – widziałam uśmieszek w jego oczach i to doprowadziło mnie do furii. - Po prostu pieprz się i wracaj do tej swojej dziwki! - Nie chcę kurwa wracać do niej. Chce ciebie. Wtedy nagle po prostu chciałam go zranić. - No cóż, nie możesz mnie mieć. Nie dzisiaj. Nie przez jakiś czas. Jutro wracam do domu, pamiętasz o tym, Puściłam jego ramię. Zobaczyłam jak ból przeszywa jego przepiękną twarz i poczułam się źle. I wszystko czego teraz chciałam to cofnąć te słowa. - Przepraszam – szybko zaczęłam - Nie miałam tego na myśli – po prostu – powiem mu, Jake, niedługo. To jest tylko trudne i cała ta presja doprowadza mnie do szału, Czuje się tak jakbym nie była w stanie oddychać. Musisz dać mi trochę przestrzeni i pozwolić mi zrobić to po swojemu, w odpowiednim do tego czasie. Ale cokolwiek chciałam powiedzieć, widziałam że już go straciłam. - Chcesz przestrzeni – nie ma sprawy. Pieprzyć to – odwrócił się do mnie znowu i ruszył w stronę drzwi, chwilę później zatrzymał się, odwrócił i szedł dopóki nie znalazł się blisko mojej twarzy. 315

- Ja nie jestem tym drugim facetem, Tru. To do mnie nie pasuje – do tego kim jestem. To ja jestem ten facet. I jeśli mówisz mi, że nie jesteś w stanie mi tego dać teraz, to wtedy… - pozostawił resztę słów w zawieszeniu. - Wtedy, co? – głos zaczął mi drżeć. Nic więcej nie powiedział, odwrócił się i odszedł. - Odpowiedz mi! – wrzeszczałam za nim. - To co wtedy, Jake? Koniec z nami? Co!? Czułam jak wypełnia mnie panika. Właśnie całkowicie go traciłam. Zatrzymał się odwrócił, jego usta ściśnięte były w cienką linię. - Interpretuj to sobie jak chcesz. Mam to gdzieś. Otworzył drzwi i wyszedł z łazienki trzaskając drzwiami za sobą. Spojrzałam na siebie w lustro. W tym momencie, dokładnie teraz, nienawidziłam siebie samej. Złapałam się mocno za umywalkę, próbując kontrolować dreszcze i drgawki przechodzące przeze mnie. A chwilę później, zwymiotowałam.

316

Rozdział 19 - Wieki cię nie było – powiedział Will. Wygładziłam spódniczkę i usiadłam na swoim miejscu, świadoma doskonale faktu, że nie mam majtek. - Przepraszam – kolejka do toalety była strasznie długa i kiedy tam się znalazła źle się poczułam. - Czy wszystko już w porządku? – zmarszczył brwi z troski o mnie. Troskę na jaką nie zasługiwałam. - Tak, wszystko w porządku. Było mi trochę gorąco i miałam mdłości, ale teraz jest już dobrze. Wcale nie. Byłam przygnębiona, czułam wstręt do siebie i byłam strasznie skołowana. Obiecywałam sobie, że będę lepsza dla Willa, a potem poszłam i uprawiałam seks z Jake’iem w łazience. I teraz mam jeszcze większy bałagan w głowie niż wcześniej. Podniosłam swoją Margaritę. - Czy to dobry pomysł, żebyś piła skoro czujesz się źle, kochanie? Jeśli chcesz pójdę do baru i przyniosę ci trochę wody? - Nie, już jest dobrze – naprawdę – dodałam, kiedy zobaczyłam zaniepokojoną twarz Willa. Czego teraz najbardziej potrzebowałam, to właśnie alkohol i to w dużych ilościach, wzięłam duży łyk swojej Margarity. Stuart uchwycił mój wzrok i obdarzył mnie znaczącym spojrzeniem, unosząc swoją brew. Najwyraźniej wiedział, że sypiam z Jake’iem.

317

Oczywiście, że wiedział. Dave wie więc, to normalne, ze on również. Spędziłam ostatnie pięć dni zaszyta z Jake’iem w pokoju. A Stuart jest jego prawą ręką. Zna doskonale jego plany podróży i każdy jego ruch. To jego praca. Założę się, że uważa mnie za totalną dziwkę. Moje policzki płonęły ze wstydu. Spojrzałam przez salę, za Stuarta i zobaczyłam Jake’a znów z Zzhuliette. Poczułam dziwne uczucie w żołądku. Siedziała mu na kolanach i dzielili się papierosem. Wkładała mu go do ust i przytrzymywała kiedy się zaciągał, dotykając jego warg swoimi palcami. Ust, które jeszcze chwilę temu były na mnie i całowały całe moje ciało. Chwilę później zabrała papierosa i włożyła go do swoich ust, długo i zmysłowo się nim zaciągając. Potem pochyliła się i wypuściła dym prosto do warg Jake’a. Poczułam, że przeszywa mnie biała gorączka zazdrości, kiedy widziałam jedną jego rękę na jej udzie, a drugą delikatnie gładzącą ją po ramieniu. Przez to dopadł mnie przebłysk wspomnienia o jego dłoniach na mnie, w momencie kiedy mnie dotykał. Chwilę później zobaczyłam jak Jake wypuszcza dym ze swoich ust, pochyla się i szepcze jej coś do ucha. A ona śmiejąc się odrzuca głowę do tyłu. Jak on może się tak zachowywać, po tym jak przed chwilą był ze mną? Jak to możliwe, że tak szybko się z tego otrząsnął? Siedzi tam i trzyma ją na kolanach z moimi majtkami w kieszeni. Zrobiło mi się słabo. Złapał moje spojrzenie. Nie całuj jej. Błagam nie całuj jej. Wtedy z czystą przekorą na swojej twarzy, złapał ją za tył głowy i pocałował. 318

Prawie zwymiotowałam do swojego drinka. Jak on mógł to zrobić? Przecież uprawiał ze mną seks niecałe dziesięć minut temu, a teraz całuje inną kobietę. Wiem, że nie jestem aniołem, ale nigdy bym tu nie wróciła i nie wpychałabym Willowi języka do gardła zaraz po tym jak z nim byłam. Łzy cisnęły mi się do oczu. Miałam ochotę uciec. Tylko gdzie? I nie do końca, mogłam tak po prostu stąd sobie wybiec. Will pewnie by się zastanawiał, co do cholery się ze mną dzieje. Byłam tam uwięziona i skazana na to, żeby patrzeć jak Jake całuje inną kobietę, kiedy parę minut wcześniej kochał się ze mną. Oddychaj Tru. Będzie dobrze. Wszystko będzie dobrze. Zamknęłam oczy, a w chwili kiedy je przymykałam wychyliłam i wypiłam resztę Margarity jaka została w szklance. Niestety musiałam znów spojrzeć. To była dla mnie tortura, ale nie mogłam nic na to poradzić. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że Jake już jej nie całuje, tylko rozmawia z Tomem, który także miał na kolanach jakąś groupie. Na jego nogach wciąż siedziała Zzhuliette i miała na nim swoje ręce. Nienawidziłam jej. Nienawidziłam go. Nie, to nieprawda. Kochałam go, ale chciałam go nienawidzić. W tym momencie był wszystkim czego pragnęłam, więc byłoby mi łatwiej, gdybym mogła go nienawidzić. Dlatego bo to był Jake. Właśnie taki. Z tego był znany. Nigdy tak naprawdę nie byłby ze mną. Byłam jedynie tylko dla niego wyzwaniem. Czymś do zdobycia. 319

Pewnie znudziłby się mną, w chwili kiedy bym zostawiła dla niego Willa i porzucił jak rzeszę innych kobiet. Jake mógł mieć ich na pęczki. Nie ma najmniejszego powodu, dla którego mógł chcieć jedynie mnie i to na zawsze. I mam na to dowód, widzę go wyraźnie przed sobą. - Jeszcze jednego drinka, kochanie? – Will był już na nogach i wskazywał na moją pustą szklankę. Tak dbał o mnie. A ja nie zasługiwałam na niego. Kochałam go, ale Jake’a bardziej. Tak myślę, Nie wiem. Cholera. - Kieliszka czegoś mocniejszego! – wypaliłam. Will popatrzył na mnie z zaciekawieniem. - O! ja jestem jak najbardziej za – Stuart wytrzeszczył zęby w uśmiechu i postukał palcami w stół. Myślę, że znalazłam mojego kompana do picia na dzisiejszy wieczór, widząc, że Simone nie opuści dla mnie tak cudownego i słodkiego Denny’ego. Czemu Jake nie może być podobny do niego? - Poproszę o kolejkę Tequlii, kotku… och i jeszcze piwo wraz z kolejną Margaritę – a ty Stuart? Spojrzałam na niego pytając. Popatrzył na mnie wyraźnie pod wrażeniem. No cóż, jeśli mam spędzić tutaj noc, na obserwowaniu jak Jake obmacuje długonogiego rudzielca, niedługo po tym jak uprawiał ze mną seks, to zamierzam się upić. Stuart spojrzał na Willa i powiedział. - Wezmę to samo, co urocza Tru, a i upewnij się, że dopiszą to do rachunku Jake’a. Mrugnął do mnie okiem. 320

- Ok. Dobrze. Wrócę za minutę – Will wymamrotał, nadal patrząc na mnie odrobinę zdziwiony. Wiem,

pewnie

Najprawdopodobniej

myślał, pomyślał,

że że

się za

dużo

trochę czasu

zapomniałam. spędziłam

w

towarzystwie muzyków. I ma rację, tyle, że nie w taki sposób jak przypuszcza. Moim problemem tak naprawdę było spędzenie za dużo czasu praktycznie tylko z jednym z nich – i to w najgorszym tego słowa znaczeniu, ale w tej chwili, nie obchodziło mnie to. Miałam do wyboru upić się albo podążać w stronę samodestrukcyjnego obłędu. Wybrałam picie. I w jakiś sposób pokochałam teraz Stuarta za wsparcie mnie w moim pijackim maratonie i wykorzystanie Jake’a pieniędzy, żeby mi w tym procesie pomogły. Patrzyłam na Willa przy barze. Robiłam wszystko co tylko możliwe, żeby oderwać wzrok od Jake’a i Zzhuliette. Wypatrzyłam tam również Simone, która wciąż siedziała przy barze pogrążona bezgranicznie w rozmowie z Dennym, byli totalnie w siebie zapatrzeni. Cieszyłam się wraz z nią. Denny to fajny facet. - Trzymasz się jakoś, moja piękna? – zapytał mnie Stuart, ściągając moją uwagę na niego. - Czy chcesz, żebym skopał mu dupę. - Komu? – Byłam zdezorientowana. - Jake’owi – uniósł brwi. - Ach – oparłam głowę na ręku i spojrzałam na niego. - To, aż tak bardzo widać? - U ciebie nie, ale u niego tak – pochylił głowę do tyłu w kierunku Jake’a.

321

- Proszę nie mów o tym nikomu… no wiesz, Will. Obdarzył mnie spojrzeniem „jak sobie życzysz”. - Dziękuje – powiedziałam cichutko. - Tru, nie lubię wtykać nosa w nieswoje sprawy… ale zrozum, moja piękna, Jake nie jest tylko moim szefem, jest również moim przyjacielem i znam go już od dłuższego czasu – żyję z tym gościem. I w zasadzie wiem, że ten idiota szaleje za tobą. Nigdy nie widziałem go z nikim, żeby zachowywał się w ten sposób, tak jak to robi z tobą. Spojrzałam na niego zaskoczona, słysząc te słowa. - Za wyjątkiem chwil kiedy wpycha swój język w gardło długonogiemu rudzielcowi – dodałam usiłując zmusić się do uśmiechu. Ale nie zadziałało. - Nie daj się zwieść temu, skarbie. To po prostu Jake, który próbuje sobie i tobie coś udowodnić. Usiłuje sobie wmówić, że nie znaczysz dla niego tak dużo, jednocześnie dobrze wiedząc, że jest w błędzie. Nie idzie mu to za dobrze jak zdążyłaś zauważyć, ponieważ nie radzi sobie z bólem, tak więc próbuje sprawić, żebyś to ty cierpiała, tak aby mógł poczuć się lepiej. W tej chwili wiem, że jest mu źle - Schylił się bliżej do mnie - On nie przywykł do tego, moja piękna. Kobiety z nim nie pogrywają. On pogrywa z nimi. Jake wykorzystuje je, tak jak mu to pasuje i porzuca kiedy ma już ich dość. Taki był od kiedy jestem razem z nim i mam wrażenie, że długo przede mną też. On tylko zna taki sposób postępowania. Nawet nie wiem od czego zacząć, żeby opisać ci ile kobiet odwoziłem do domu, pocieszałem i odprawiałem telefonicznie, zmuszony wykonywać swoje obowiązki… nieważne, odbiegam od tematu – powiedział ze smutnym wyrazem na twarzy - W zasadzie, od kiedy pojawiłaś się z powrotem w jego życiu, zmienił się. 322

- Wcale nie – pokręciłam głową. Dotknął na chwilę mojego ramienia. - Właśnie, że tak, laleczko. Żył we własnym świecie, pływając w swojej nadmiernie nadmuchanej bańce mydlanej, pieprząc wszystko co ma puls i wtedy ty weszłaś z powrotem do jego życia i widziałem jak się zmienia. Od tego dnia w hotelu kiedy cię zobaczył, był inny. Już nie łajdaczył się wszędzie. Był jak pieprzony ksiądz – nie obrażając chłopców – zachichotał - Nie mógł już posuwać nikogo, ponieważ odnalazł się, nawet tego nie chcąc i tylko dlatego, że nie mógł wyrzucić cię ze swojej głowy. To dla zupełnie obce uczucie, kochanie. On na wszystkie możliwe sposoby za tobą szaleje i jestem tego więcej niż pewien, że doskonale zdaje sobie z tego sprawę – a dodając do tego, że masz chłopaka i nie chcesz go zostawić dla niego… takie są tego rezultaty – machnął ręką wskazując ponad swoim ramieniem centralnie w kierunku Jake’a, opierając się o swoje krzesło - Z całą pewnością znalazł w tobie drugą połowę. - Nie jestem o tym przekonana i to nie tak, że nie chcę dla niego zostawić Willa – szepnęłam - Po prostu – - Nie jest na to odpowiedni czas, wiem skarbie. Nigdy na to nie jest właściwy moment, jeśli chodzi o złamanie komuś serca. Ale wcześniej czy później któremuś z tych chłopców, będziesz musiała to zrobić i powiem ci czym wcześniej tym lepiej. Ale domyślam się, że doskonale już o tym wiesz. A Jake pożałuje cokolwiek dalej zrobi dzisiejszego wieczoru – i to już jutro. Pamiętaj skarbie, on jest mężczyzną, a z mężczyznami trzeba obchodzić się jak z dziećmi, którymi są. Uniosłam brew. - Ale ty też jesteś mężczyzną…

323

- Tak, ale najlepszym tego typu, moja piękna. Jestem równocześnie z Venus i z Marsa – puścił mi oczko. Nic na to nie mogłam poradzić, ale się zaśmiałam, nawet w momencie, kiedy w środku czułam totalną agonię. Wtedy usłyszałam, że leci jedna z moich ulubionych piosenek. - Chcesz zatańczyć? – zapytałam Stuarta, wstając i wyciągając do niego rękę. Nie zgadzałam się na siedzenie tu i pogrążanie w smutku ani chwili dłużej. Chciałam zapomnieć, a taniec mógł sprawić, że to zrobię. - Czy ty prosisz faceta, który jest gejem do tańca? Czy to trochę nie proszenie się o celibat – w zasadzie nie musisz odpowiadać na to pytanie - Podniósł się i wziął mnie za dłoń - To będzie dla mnie absolutna przyjemność zatańczyć na parkiecie z

najbardziej gorącą laską

dzisiejszego wieczoru. - Och, teraz zdecydowanie wyszedł z ciebie Mars. - Do diabła – uśmiechnął się. Złapałam spojrzenie Willa przy barze i wskazałam na Stuarta i na mnie, że idziemy na parkiet. Kiwnął głową w potwierdzeniu. Stuart poprowadził mnie za rękę w stronę miejsca do tańca. Natychmiast się rozluźniłam. Na skraju parkietu zostawiłam za sobą myśli o Willu i Jake’u, a także o całej tej skomplikowanej sytuacji naszych relacji i skupiłam się na jedynej prawdziwej swojej miłości. Muzyce.

324

I do diabła jeśli myślałam, że Jake potrafił się poruszać – to Stuart mógł mu spokojnie skopać tyłek w tańcu i Jake jak na niego spojrzałam tak właśnie wyglądał w tej chwili, ku mojej niezmiernej radości. Stuart poruszał się po parkiecie jak jakiś profesjonalista i wyglądałam przy nim tak jakbym dokładnie wiedziała co robię, dzięki jego niesamowitej technice. Nie to, że byłam złą tancerką, ale Stuart był po prostu świetny. Zastanawiałam się, czy nie tańczył kiedyś zawodowo? Przyciągnęliśmy uwagę całkiem sporej ilości spojrzeń. I widziałam, że Jake również nas obserwuje z za swojego stolika. Zzhuliette od jakiegoś czasu, dzięki Bogu nie było już na jego kolanach. Najwyraźniej podciągała swoje sylikony w łazience. W miejscu gdzie uprawiałam seks z Jake’iem. Poczułam mdłości. Wtedy złapałam spojrzenie Jake’a i przez ułamek sekundy serce przestało mi bić. Nie wyglądał na szczęśliwego. Wyglądał na wściekłego. Oderwałam od niego wzrok. Jak może być zły na to, że tańczę ze Stuartem? – przecież po pierwsze on jest gejem. A po drugie przed chwileczką miał język wciśnięty do gardła innej kobiety. Ta myśl, sprawiła, że ścisnęło mnie w żołądku. Wyrzuciłam ten widok z mojej głowy. W zasadzie, mam nadzieję, że to go jeszcze bardziej wkurzy. W tej chwili chcę, żeby cierpiał i właśnie zamierzam to sprawić. Zarzuciłam ramiona na szyję Stuarta i przysunęłam się blisko jego ciała i zaczęłam tańczyć przy nim. 325

Jak się poruszaliśmy wokół, zobaczyłam, że Tom mi się przygląda, schyla do Jake’a i szepcze mu coś do ucha. Jake przytaknął nie spuszczając ze mnie oczu. Moje policzki zaczęły płonąć, to było okropne wiedzieć, że jest się obgadywaną i nie mieć pojęcia o czym mówią. Czy Tom o nas wiedział? Wydaje się, że wszyscy inni wiedzieli, więc dlaczego również nie Tom, był w końcu jednym z najbliższych jego przyjaciół, obydwaj z Dennym. Jake wyciągnął papierosa z paczki i zapalił. Potem wychylił do dna szklankę Whiskey i napełnił ją z powrotem z butelki stojącej na stole. - Nareszcie dziewczyna, która potrafi tańczyć! – zachęcał mnie Stuart, z powrotem przyciągając moją uwagę i łapiąc mnie za biodra. - Odnalazłem swoją Ginger! Tru, poważnie, jeślibyś miała mniejsze cycki i trochę więcej w kroku, zaproponowałbym ci małżeństwo, natychmiast! – okręcił mnie dookoła. - To zawsze da się załatwić – zaśmiałam się. - Ożeń się ze mną? – gwałtownie wyciągnęłam do niego rękę. Złapał za nią energicznie i przyciągnął mnie plecami do swojej piersi. - Jutro w Vegas, kotku. Będę czekał w jednej z tych białych kaplic Elvisa. - Będę tam na pewno – mrugnęłam do niego. Zaczęliśmy się obydwoje śmiać i znów tańczyć wokół parkietu. Lubiłam Stuarta. Był taki zabawny i bezkonfliktowy, a do tego gorący jak cholera. Mógł stanowić dla Jake’a godnego przeciwnika. Czemu on nie stoi po właściwej stronie?

326

W zasadzie to dobrze, moje życie i tak jest już wystarczająco skomplikowane, bez włączanie w nie jeszcze dodatkowego faceta. - Nasza ulubiona gwiazda rocka, nie jest zadowolona z tego, że szaleję z tobą na parkiecie – szepnął mi na ucho. - W tej chwili, czerpię z tego zbyt dużą przyjemność, aby zastanawiać się nad czymkolwiek, co jego dotyczy. - Brawo dziewczyno! – strzelił mi klapsa w tyłek i zapiszczałam ze śmiechu kiedy obrócił mnie wkoło i przycisnął moje plecy do swojej piersi. Miałam kolana pomiędzy jego i powoli zniżałam się z nim w dół, a później z powrotem do góry. Tańczył ze mną tak samo jak Jake w klubie. Pierwszej nocy kiedy ze sobą spaliśmy. - Acha, nadchodzą kłopoty – Stuart szepnął mi do ucha. Rzuciłam okiem w kierunku Jake’a i zobaczyłam, że wstał, zgasił swojego papierosa w popielniczce i z poważnie wkurzonym wyrazem twarzy a także wzrokiem utkwionym na Stuarta ruszył w naszym kierunku. Skręciło mnie w żołądku. Może przesadziłam? Nie, przecież to on wcześniej dzielił się ustami ze swoją małą groupie. Nie robię nic złego. A jeśli zrobi scenę na oczach Willa? - Nie przejmuj się piękna, poradzę sobie z Jake’iem, to moja praca – pamiętasz? – szepnął Stuart, widząc moją obawę w oczach. - Nie zrobi sceny, obiecuję ci. Chciałam w to wierzyć, ale Jake bywał nieprzewidywalny. Kiedy do nas dotarł miał kamienną twarz. Myślałam, że zamierza teraz i tutaj dać mi popalić, ale zignorował mnie i zwrócił się do Stuarta. 327

Pochylił się do niego i szepnął mu coś do ucha, podczas gdy ja stałam tam jak piąte koło u wozu. Stuart położył mu rękę na ramieniu i coś mu odpowiedział. Chciałabym słyszeć o czym rozmawiali. Jake naprężył się. Cokolwiek powiedział mu Stuart, jemu się to nie spodobało. Stuart odwrócił się do mnie i uśmiechnął ciepło. - Muszę na trochę wrócić do pracy, moja piękna. Zawsze na służbie – mrugnął do mnie. - Dokończymy ten taniec później? - Oczywiście – uśmiechnęłam się. Zaczęłam odchodzić, idąc w przeciwnym kierunku niż Stuart i szłam w stronę mojego stolika, ale Jake złapał mnie za rękę i przyciągnął z powrotem. - Gdzie idziesz? Wyrwałam mu swoją dłoń. - No cóż, właśnie odprawiłeś mojego partnera do tańca, więc zamierzam teraz iść i pić do przyszłego tygodnia. - Mogę iść z tobą? Zacisnęłam usta i przyglądałam mu się. - Zatańcz ze mną – wyciągnął do mnie swoją dłoń. - Jasne, ponieważ ostatnio jak to zrobiłam to zadziałało tak dobrze na mnie. A poza tym gdzie jest ten twój rudzielec? Czy ona przypadkiem nie chce z tobą zatańczyć? Zabrał rękę i patrzył na mnie. 328

- Ona nie jest moja, powiedziałem ci już to, jest tylko jedna dziewczyna, którą chcę. Nagle zrobiło mi się nieprzyjemnie. - Wcześniej wydawałeś się całkiem wyraźnie nią zainteresowany – starałam się zachować poziom, ale tak naprawdę kurewsko mnie to bolało. Chciałam nawrzeszczeć na niego za to, ze całował się z nią zaraz potem jak uprawialiśmy ze sobą seks, ale to nie był ani czas ani miejsce na to. Poprzednia piosenka już się skończyła i z głośników poleciało „No Doubt’s” – „Don’t Speak”42. Jake spojrzał na mnie jakby Gwen Stefani tu była i z nim rozmawiała. I tak naprawdę żadna inna piosenka bardziej nie mogła pasować do niego i do mnie. Zastanawiałam się czy myśli o tym samym co ja. Spojrzał na mnie i nagle pojawił się mrok w jego jasnych oczach. - No cóż, kobieta, którą pragnę jest tutaj z innym mężczyzną… więc co facet w tym wypadku może zrobić? – mówił do mnie wolno, dając mi do myślenia. I szczerze mówiąc teraz, nie miałam bladego pojęcia co powiedzieć. Wszystko co wiedziałam w tej chwili, to że rozszarpujemy się obydwoje nawzajem na kawałki. A ta piosenka mnie samą dobijała. Chciałam stamtąd iść, ale on nie zamierzał mnie nigdzie puścić i następną rzeczą jaka się stała, było to, że stał przy moich plecach i trzymał mnie w ramionach, tańcząc ze mną i poruszając mną razem z sobą.

42

Nic nie mów  bardzo lubię tą piosenkę.

329

- Zostań ze mną dzisiaj w nocy – szepnął mi do ucha - Nie chcę spać bez ciebie. Potrzebuję cię. Moje serce krwawiło. - Wcale mnie nie potrzebujesz – odwróciłam się, delikatnie ocierając się o jego klatkę piersiową - Wcześniej dałeś mi to wyraźnie do zrozumienia. - Jesteś tego pewna? – spojrzał w dół, patrząc mi głęboko w oczy. - Czy nadal masz moje figi w swojej kieszeni? - Uśmiechnął się - Czy mogę je odzyskać? - A jak myślisz? Obrócił mnie i z powrotem z całej siły przycisnął do swojej piersi. Serce zabiło mi mocniej. - Dlaczego powstrzymałeś Stuarta od dalszego tańczenia ze mną? - Ponieważ miał robotę do wykonania – przyciągnął mnie jeszcze bliżej i położył rękę na mojej dolnej części pleców. Uniosłam sceptycznie brew. - No dobra – wypuścił głośno powietrze - Patrzenie jak tańczysz z nim doprowadzało mnie do szału. - On jest gejem! – krzyknęłam. - Nie obchodzi mnie, że on jest pieprzonym pedziem. Nie mogłem znieść kiedy widziałem jak obłapia cię swoimi łapskami po całym ciele. Jeśli nie byłby tak dobry w swojej robocie, już bym go wylał – wymamrotał. - Zwolniłbyś Stuarta tylko dlatego, że ze mną tańczył? - Tak. 330

- Nie sądziłam, że jesteś taki zazdrosny. - Ja również nie. Patrzyłam na niego przez dłuższą chwilę. - Dla twojej informacji, to ja poprosiłam Stuarta do tańca, a on zgodził się tylko dlatego, żeby pomóc mi odciągnąć moją uwagę od tego jak zabawiasz się z tą swoją groupie. - Powiedziałaś mu o nas? – wyglądał na zdziwionego. Pokręciłam głową na nie. - Domyślił się, nie jest głupi. - Jaka szkoda, że twój chłopak jest. Spojrzałam na niego ostro. - Nawet się nie waż tak mówić – ostrzegłam go. - Nie będę się znów z tobą o to kłócić. - Dlaczego nie? Myślę, że całkiem nieźle nam to wychodzi. A jeszcze lepiej godzenie się. Byłaś cudowna wcześniej, Tru – szeptał blisko mnie - Zawsze jesteś niesamowita i chcę spędzić z tobą resztę mojego życia, sprawiając, że będziesz się czuła tak wspaniale jak ja. Moje ciało drżało. Był tak blisko mnie. Mogłam poczuć jego ciepło na sobie. - Jesteś moja Tru. - Sądziłam, że ze mną skończyłeś? – powiedziałam, upewniając się, że mój głos jest opanowany, nawet jeśli wewnątrz cała się trzęsłam - I po tym jak widziałam cię tutaj z nią, pogodziłam już się z tym. Wcale tak nie myślałam, ale byłam strasznie zraniona.

331

Wpatrywał się we mnie przez dłuższą chwilę. I widziałam jak przez jego twarz przechodziły różne emocje i trudno było określić je w jedno wyrażenie. Jake otworzył usta, żeby coś powiedzieć, kiedy usłyszałam głos Willa, który dochodził z za mnie. - Czy nie będziesz miał nic przeciwko temu, że zatańczę z moją dziewczyną? - Byłam tak pochłonięta Jake’iem, że nie zauważyłam, kiedy podszedł. Poczułam jak ciało Jake’a sztywnieje pod moimi rękami. Spojrzał na mnie z niezliczoną ilością uczuć wypisanych na jego twarzy. Chwilę później puścił mnie i cofnął się. - Jest cała twoja. Kryło się więcej znaczenia, za tymi trzema słowami, niż wszystko co powiedział do mnie przez całą tą noc. Przeszyła mnie panika. I mogłam jedynie patrzeć bezsilnie, jak Jake odchodzi przez tłum w stronę baru z wszystkimi oczami wokół wpatrzonymi w niego. Will złapał mnie w swoje ramiona. Poczułam się odrętwiała. Zupełnie pozbawiona życia. - Wyglądałaś cudownie tutaj, tańcząc ze Stuartem i Jake’iem. – Will wymruczał mi do ucha - Zaczynałem być trochę zazdrosny. - To tylko Jake – przedstawiłam go w złym świetle, pomimo że wewnątrz czułam, że umieram - I zdajesz sobie sprawę, że Stuart to gej, prawda? - No tak – widziałam, że zrozumienie rozpala się w jego oczach.

332

Will tańczył ze mną wokół parkietu i rzuciłam spojrzenie na Jake’a. Pił Tequilę przy barze. Już więcej nie patrzył w moim kierunku. I znów miał towarzystwo. Zzhuliette wróciła do niego i wisiała na nim jak tania dziwka. Wtedy patrzyłam ze wstrętem i przerażeniem w oczach jak macza palec w jego kieliszku z Tequilą i rysuje mokrą linię na swoich olbrzymich piersiach, a potem posypuje solą. To było jak wypadek samochodowy od którego nie jesteś w stanie oderwać wzroku, patrząc nawet wtedy kiedy czujesz, że ci jest niedobrze i kręci cię w żołądku. A Jake, podczas gdy Tom z niego kpił, schylił się i bardzo powoli zlizał sól z jej piersi. Potem złapał za swój kieliszek i wychylił go do dna. Poczułam takie uderzenie zazdrości i wściekłości, że miałam ochotę skopać jej dupę. I Jake’a też. Odwróciłam się w stronę Willa, schowałam twarz przy jego szyi i powstrzymywałam łzy. Przycisnął mnie do siebie mocniej. - Tak, bardzo za tobą tęskniłem, kochanie – szepnął i pogładził moje włosy a potem przesunął rękę w dół moich pleców. Podniosłam głowę i spojrzałam na niego. - Ja za tobą też. I w tym momencie zrozumiałam jak bardzo mi go brakowało. Mojego kochanego słodkiego Willa. On nigdy by mnie nie zranił. Nigdy nie zlizywałby soli z piersi długonogiego rudzielca. Byłam z Willem bezpieczna. I zawsze taka z nim będę. Powinnam pozwolić odejść Jake’owi i zostać z nim. To byłaby właściwa decyzja. Życie zawsze będzie o wiele prostsze i łatwiejsze z Willem. Stanęłam na palcach i pocałowałam go mocno w usta. Otoczył mnie swoimi ramionami, przytrzymując mnie blisko swojego ciała. Smakował piwem, a jego pocałunki, były takie same jak zwykle. 333

Nawet odrobinę nie był podobny do Jake’a. Co było dobre – jak sądzę. Will był kochany i cudowny, ale… nie, czegoś mi w nim brakowało. Tego czegoś od kiedy Jake pojawił się z powrotem w moim życiu, teraz to zrozumiałam. Przesunęłam palcami po jego karku, a później wplotłam we włosy i pocałowałam go mocniej, próbując rozpalić ogień i coś co czułam w brzuchu kiedy całował mnie Jake. To co się ze mną działo kiedy na mnie jedynie tylko spojrzał. Ale teraz nic się nie działo. Czy zawsze tego brakowało? Czy to tylko z powodu Jake’a? Czy jestem teraz w swoim życiu skończona? Czy jeszcze kiedyś z kimkolwiek w przyszłości poczuję się tak, jak czułam się kiedy byłam z Jake’iem. Kiedy mnie dotykał, całował, kochał się ze mną. Czy jestem dla niego stracona? Ciężko

oddychałam.

Oczy

Willa wpatrywały

się

we

mnie

przepełnione miłością. Ale ja czułam się zagubiona, zdezorientowana i samotna. I w tej właśnie chwili zrozumiałam, że wcale nie chce, żeby było łatwo. Chcę Jake’a z całymi tymi jego szalonymi komplikacjami. Kochałam Willa, ale bardziej zależało mi na Jake’u. To zawsze był on, przez całe moje życie. I nie chciałam go stracić. Był moim najlepszym przyjacielem. Był wszystkim. Musiałam z nim porozmawiać. Musiałam mu powiedzieć, że nie obchodzi mnie jakaś tam rudowłosa, że nie dbam o żadną z tych rzeczy. Nieważne są pomyłki jakie obydwoje popełniliśmy i że możemy zacząć od nowa. Powiem Willowi wszystko, natychmiast, jeśli tego chce Jake. Zrobię wszystko czego on chce, ponieważ go kocham. Jestem totalnie i zupełnie w nim zakochana. I zawsze byłam. I nie wyobrażam sobie, ani jednej chwili w moim życiu bez niego. Spojrzałam w miejsce gdzie siedział Jake przy barze, ale nikogo tam nie zobaczyłam. 334

Gdzie on jest? - Jestem zmęczona – powiedziałam do Willa. - Masz coś przeciwko temu, żebyśmy usiedli ? Muszę znaleźć Jake’a. - Nie, chodź – Will wziął mnie pod ramię i skierowaliśmy się do naszego stolika - Jeśli chcesz, możemy niedługo już wracać. - Tak, byłoby świetnie. Gdzie zniknął Jake? Will uśmiechnął się do mnie i złożył pocałunek na moich włosach. Wiem, że powinnam się czuć strasznie z powodu Willa, ale nie mogłam zebrać w sobie poczucia winy, ani trochę. Wszystko czego chciałam to zobaczyć Jake’a. Usiadłam obok Stuarta i innych teraz z powrotem byli tam również Simone i Denny. Wyglądała całkowicie nim zauroczona. Dzięki temu robiło mi się ciepło na sercu. Chciałam siedzieć tam tak samo z Jake’iem. Świat wiedział, że należymy do siebie. - Muszę tylko skorzystać z toalety – powiedział Will - A potem możemy wracać jeśli chcesz? - Pewnie – powiedziałam oderwana od rzeczywistości. Uspokoję się jak tylko zdołam odnaleźć Jake’a. Kiedy Will poszedł, rozejrzałam się ukradkiem dookoła sali, szukając wzrokiem Jake’a. - On wyszedł, skarbie – Stuart pochylił się do mnie i szepnął mi do ucha - Dave zabrał go z powrotem do hotelu. Poczułam przerażająco okropnie złe uczucie głęboko w moim brzuchu. 335

- Czy on… pojechał sam? Stuart wolno pokręcił głową na nie. Moje serce zaczęło walić jak młot. Przełknęłam ślinę przez zaciśnięte gardło. - Z rudzielcem? – musiałam zapytać, nawet jeśli znałam odpowiedź. - Tak – obdarzył mnie smutnym spojrzeniem i poklepał moją nogę swoją ręką, poniósł kieliszek ze stołu i podał mi go - Wypij to kochanie. To nie naprawi niczego, ale po kilku głębszych, sprawy wydadzą się dużo prostsze. Powstrzymując łzy, które paliły moje gardło, wzięłam kieliszek. Postawiłam przed sobą, podniosłam sól, posypałam rękę, polizałam i wychyliłam kieliszek z Tequilą bez wahania. Parzyło w gardło i powstrzymało łzy, zostawiając zamiast tego wewnątrz mnie palący alkohol. Nie zawracałam sobie głowy zagryzaniem cytryną lub przepicie piwem, w środku zmieszałam to ze swoją Margaritą. - W porządku, skarbie? – zapytała Simone, uśmiechając się z sympatią do mnie. Na pewno też wiedziała, że Jake wrócił do hotelu z Zzhuliette. Przykleiłam na twarz pogodny uśmiech i pokiwałam głową. - Jasne. Ale wiedziałam, że wie lepiej. Znała mnie dobrze. I to że ten alkohol ma ukoić moje serce, które aktualnie było w kawałkach na ziemi rozdeptywane przez szpilki długonogiego rudzielca, który więcej niż pewne, leży teraz w łóżku z moim najlepszym przyjacielem i jedyną prawdziwą miłością mojego życia. I tak naprawdę mogłam winić o to tylko i wyłącznie siebie, ponieważ się zawahałam. A z takim mężczyzną jak Jake, nie można tego robić.

336

Rozdział 20 O Boże. Ale mam kaca. Myślę, że umieram. Od kiedy dowiedziałam się, że Jake wyszedł z rudowłosą Zzhuliette, moim zadaniem stało się wymazanie tej wiedzy z mojego umysłu – z oczywistych względów za pomocą alkoholu. W zasadzie chciałam dokonać na sobie morderstwa i chyba mi się udało. Zanim Will wrócił z toalety byłam już po trzech kieliszkach i z powrotem tańczyłam na parkiecie ze Stuartem. Miałam tą świadomość, że doskonale wiedział, że jest ze mną coś nie tak. Szczerze, pewnie myślał, że przepracowałam się albo, że mam rozpoczynający się problem z piciem, po tak długim czasie spędzonym z chłopakami. Will w końcu zabrał mnie z powrotem do hotelu około 12, ponieważ byłam wykończona. Pamiętam jak mnie niósł z powrotem do apartamentu. I wydaje mi się, że śpiewałam Mr. Brightside na cały głos, potem spędziłam całą masę czasu w toalecie, wymiotując. Biedny Will. Nie zasługiwał na to wszystko. On był taki miły i słodki. A ja byłam wcielonym złem. Rozciągnęłam swoje obolałe ciało, zajęczałam i otworzyłam oczy. Will siedział na krześle przy łóżku, z oczami wpatrzonymi we mnie. - Przyniosłem ci kawę. Jak tylko usiadłam na łóżku, wręczył mi kawę w kubku od Starbucksa. - Dziękuje – powiedziałam z wdzięcznością. Wychyliłam się z mojego posłania i sięgnęłam swój poranny napój. - Wychodziłeś? - Poza hotel tylko do Starbucksa, potrzebowałem złapać trochę świeżego powietrza. 337

- Och. Przepraszam, że się tak upiłam. A Simone? Dotarła cała do hotelu? Śpi na sofie? - Została w pokoju Dennego. - Och – powiedziałam. Brawo Simone. Jeden dzień i wyrwała dla siebie niezłego perkusiste. - Słuchaj, Tru – Will potarł się po głowie i włożył palce we włosy - Czy coś się z tobą dzieje? Nie jesteś sobą od kiedy wczoraj tu przyjechałem. No i się zaczęło. Mogę albo powiedzieć mu prawdę albo znowu stchórzyć. Jake i ja raczej nie będziemy już razem. Nie teraz. W tej chwili ta myśl sprawiała mi fizyczny ból. I wtedy zrozumiałam co muszę zrobić – miałam swoją odpowiedź. Nawet jeśli nie będę z Jake’iem, nie mogę tak po prostu zostać z Willem bo tak będzie łatwiej. Tak, kochałam go, ale najwyraźniej nie wystarczająco, ponieważ jeśli tak by było nigdy nie przespałabym się z Jake’iem. Will zasługiwał na kogoś kto będzie kochał go i tylko jego. Odłożyłam swoją kawę na nocną szafkę i usiadłam, zakładając nogę na nogę przed sobą. Byłam do niego twarzą. - Muszę ci coś powiedzieć – moje całe ciało zaczęło drżeć. Wzięłam tak głęboki oddech jakiego jeszcze nigdy w życiu nie nabrałam, starając się kontrolować strach przed tym co zamierzam zrobić - Spałam z Jake’iem. Widziałam szok, pomału przechodzący w przerażenie, aż po absolutny ból rozrywający jego ciało. To był widok, który jeszcze przez długi czas będzie mnie prześladował. 338

- Co? - powiedział powoli. - Tak bardzo mi przykro, Will. Patrzył na mnie pustym wzrokiem. Jego twarz w tej chwili nie nosiła śladów emocji. - Co? Czy ty kurwa jesteś poważna? – jego ton był niski, przepełniony złamanym sercem. - Przepraszam. Nie chciałam, żeby to się stało. Włożył głowę w swoje ręce. - Nie chciałaś, żeby to się stało! Przespałaś się z Jake’iem Wethersem i nie chciałaś, żeby to się stało! - Nigdy nie chciałam cię zranić. Próbowałam trzymać się i nie załamać. To nie w porządku by było wobec niego gdybym się teraz rozpłakała. - Czy ty go kochasz? Wydawało się, że powietrze wokół nas zamarzło. - Tak. Przyłożył pięść do swoich ust, żeby zdławić szloch. - Czy nadal mnie kochasz? – jego słowa mówiły o tym, że jest załamany. Spojrzałam na niego. Will, mój cudowny Will, który teraz był w kawałkach. Nie mogłam nic na to poradzić, łza popłynęła mi z oka, a ja ją strąciłam. - Tak – odpowiedziałam. Jego twarz stwardniała. Ledwie mogłam poznać go przez moment. Wstał z krzesła i zaczął chodzić w kółko. 339

- To znaczy, że kochasz mnie i jego! Jak to w ogóle możliwe?! Przecież jesteśmy pieprzonymi przeciwieństwami! - Nie wiem. Tak mi przykro. Zatrzymał się i złapał oparcie. - Kiedy to się zaczęło? - Pięć dni temu. W noc zanim ukazał się artykuł, to był pierwszy raz kiedy to się zdarzyło. - Tak więc to była pieprzona prawda! Dzwoniłaś wtedy do mnie i mnie okłamałaś, w momencie kiedy to była pieprzona prawda! Żal mi ciebie, wierzyłem ci! Kurwa ja ci ufałem! - Przepraszam, Will. Tak bardzo, ale to bardzo przepraszam – lamentowałam. - Wszystko zaczyna nabierać pieprzonego sensu teraz! Sposób w jaki zachowywałaś się od czasu mojego przyjazdu i to kiedy był w pobliżu ciebie i jak zareagowałaś w momencie kiedy był z tamtą dziewczyną wczorajszej nocy! Byłem kurwa taki głupi! – wrzeszczał. A potem odwrócił się do mnie plecami i ukrył twarz w dłoniach. I zaczął płakać. Ja pierdole. Zeszłam z łóżka, stanęłam za nim i położyłam delikatnie rękę na jego plecach, łzy spływały mi po policzkach, ale on się odsunął. - Nie dotykaj mnie - powiedział nisko i ochryple - Nigdy ani pieprzonego razu nie waż się mnie więcej dotykać. Puściłam go i usiadłam na brzegu łóżka, uwięziona w bałaganie, który sama narobiłam. - Czy chcesz być z nim? – zapytał nagle, nierównym głosem. 340

Odwrócił się do mnie twarzą. Skrzyżowałam ręce na kolanach. - Nie wiem. Nie wiem czego chcę – włożyłam głowę w swoje ręce. - Jak mogłaś być z kimś takim jak on? On jest pierdolonym dziwkarzem! Wszystko co robi to sypia z kobietami – wciska im do głowy tą swoją gównianą muzykę! – Jezu Chryste Tru, on był przez całą ubiegłą noc z inną kobietą! Tak mało dla niego znaczysz – że pieprzy się z kimś innym, kiedy ty nie mogłaś mu dać tego czego chce! Nie wiem czy moja mina zmusiła go do tego aby zapytać, ale cokolwiek to było zrobiło mi się słabo, wiedząc, ze będę musiała mu powiedzieć prawdę. - Proszę nie mów mi, że uprawiałaś z nim seks podczas gdy ja byłem tutaj? Nie mogłam go okłamać. Chciałam, ale nie mogłam. Zamknęłam na chwilę oczy, zacisnęłam usta i powoli pokiwałam głową. - Przepraszam. Łzy popłynęły z moich oczu. - Kurwa, nie wierzę w to! – krzyczał. Trzymał się w pionie tylko dzięki oparciu krzesła i wtedy spojrzał mi prosto w twarz. - Kiedy? O mój Boże. Starłam łzy ze swojej twarzy. - Wczorajszej nocy. 341

Słyszałam jak ostro chwyta powietrze. - Wczorajszej nocy, a dokładniej? – widziałam jak szczęka mu chodzi pod skórą ze złości. Oblizałam wyschnięte usta i przełknęłam ciężko ślinę. - Na przyjęciu. Przez moment wyglądał jakby się zastanawiał. - Wtedy kiedy poszłam skorzystać z łazienki. - Pieprzyłaś się z nim w publicznej toalecie?! – wrzeszczał jak nigdy dotąd. Cała się trzęsłam od samej mocy tego krzyku - Ja po prostu… nie mogę w to kurwa uwierzyć! – przerwał na moment. Potem wolno skierował swoje oczy na moją twarz - Jak mogłaś mi to zrobić? Jak mogłaś nam to zrobić? Starłam świeże łzy, które spłynęły mi po twarzy. - Tak bardzo przepraszam. Po prostu się stało. Nie chciałam tego, ale… to Jake. – powiedziałam to w taki sposób jakby to miało mu wszystko wyjaśnić - Kocham go, od kiedy byłam młoda. - Nie widziałaś go od ponad pieprzonej dekady! Nawet nie próbowałam mu tego wyjaśniać. Nigdy nie zrozumiałby relacji jakiej miałam z Jake’iem. - Kochałem cię przez dwa lata mojego życia Tru, Dwa lata! Oddałem ci wszystko! Ufałem ci! Poświęciłbym dla ciebie wszystko! Oddałem ci swoje serce na litość Boską! Chciałem się z tobą ożenić! Jego słowa mnie oszołomiły. Chciał się ze mną ożenić? Nigdy o tym nie rozmawialiśmy.

342

- Wszystko przepadło, ponieważ jesteś jakąś tanią kurwą, która nie potrafi powiedzieć nie, gwieździe rocka! Nigdy nie przypuszczałem, że możesz upaść tak nisko, jak jakaś dziwka groupie. Patrzył na mnie z totalnym wstrętem i pogardą. I zasłużyłam na to. - Przepraszam – płakałam. - Nie chciałam, aby to się stało. Kochałam Jake’a od kiedy byłam młoda – - Oszczędź mi już więcej tych cholernych szczegółów! Nerwowo spojrzałam w dół na moje ręce, moje oczy zatrzymały się na bransoletkach Jake’a i Willa. I wtedy po prostu wiedziałam, że chcę Jake’a. On był wszystkim czego kiedykolwiek pragnęłam. Odpięłam bransoletkę Willa ze swojego nadgarstka. Wstałam i wyciągnęłam rękę do niego mając ją w dłoni. - Powinieneś mieć ją z powrotem – powiedziałam cicho. Spojrzał w dół na moją rękę. Wtedy wziął ją i rzucił nią przez pokój. Jego twarz przybrała wyraz ślepej furii. Nigdy dotąd nie widziałam, żeby się tak zachowywał. Wtedy ruszył przez pokój w jakimś celu, ze złością. - Gdzie idziesz? – zapytałam w panice. - Skopać dupę twojemu pieprzonemu chłoptasiowi! Pobiegłam szybko za nim, ale on był już przy drzwiach, praktycznie biegł przez korytarz szukając pokoju Jake’a. Był jak opętany. Krzyczałam za nim. Wtedy zobaczyłam, że drzwi u Jake’a się otwierają i stał tam obserwując hol, wyglądał na zaniepokojonego. Musiał słyszeć moje krzyki. Jake spojrzał na Willa, potem na mnie i reszta potoczyła się tak nagle. Will był przy Jake’u i uderzał go pięścią w twarz. 343

- Nie! – krzyczałam, jak usłyszałam odgłos natarcia. Zatrzymałam się i obserwowałam przerażona jak Jake traci oparcie na stopach i nagle się zatacza, trzymając rękę na swoich ustach. - Myślałeś, że możesz pieprzyć moją dziewczynę, a ja się o tym nie dowiem?! I, co sobie myślałeś, że zrobię po tym jak to gówno wyjdzie na jaw?! – Will wrzeszczał na niego. - Mam gdzieś kim jesteś! Zatłukę cię jak psa! Jake zdjął rękę z twarzy i zobaczyłam krew. Spojrzał w dół na swoją dłoń i oblizał usta, zlizując krew, a na jego twarzy pojawił się uśmieszek. - Raz pozwoliłem ci się uderzyć skurwielu, ale drugi raz już się nie dam – Jake brzmiał nad wyraz spokojnie. Wtedy uderzył Willa mocno w twarz. Szybko i niespodziewanie. - NIE! – krzyknęłam znowu - PRZESTAŃCIE, PROSZĘ! Will zatoczył się do tyłu od siły uderzenia, a ja próbowałam mu pomóc, ale odepchnął mnie, bardzo mocno. Straciłam równowagę, zahaczyłam o ścianę, uderzyłam się w ramię i upadłam na tyłek. Na twarzy Jake’a wybuchła wściekłość. Chwilę później był już na Willu okładając go pięściami na podłodze, bardzo mocno, raz za razem. Podciągnęłam się na kolana i wydobyłam z siebie w końcu głos. - NIE! PRZESTAŃ! – zaczęłam błagać Jake’a, żeby się powstrzymał, w pewnym momencie pojawił się Dave i odciągnął Jake’a od Willa. Nagle pojawił się również Denny w korytarzu zaraz za mną i powiedział prosto do Dave’a, żeby zabrał stamtąd Willa, a on sam złapał Jake’a odciągając go do tyłu ponieważ wyglądał w tej chwili jak opętany, jakby za chwilę miał zabić Willa. Nigdy nie widziałam Jake’a, żeby wyglądał tak dziko. 344

Simone była za mną i pomagała mi się podnieść z podłogi, wzięła mnie pod ramię i trzymała blisko siebie. Dave podniósł Willa z podłogi. Był cały pokryty krwią, miał przeciętą wargę, a jego oko zaczynało puchnąć. Nic nie mogłam na to poradzić zaczęłam łkać. To wszystko była moja wina. Nie zasłużył sobie niczym na to. Will wyszarpał się z uścisku Dave’a. - Potrzebujesz swojego pieprzonego ochroniarza i kolesi z zespołu, żeby pomogli ci walczyć?! – Will krzyczał do Jake’a. Nigdy wcześniej nie widziałam Willa, żeby się tak zachowywał. Wyglądał jak zupełnie inna osoba. I ja sprawiłam, że taki się stał. Zauważyłam, że Jake zwężył wzrok i ruszył krok do przodu, z czystą wrogością na swojej twarzy, ale Denny odciągnął go z powrotem do tyłu. - Nie człowieku. Daj spokój. Dave odwrócił Willa w kierunku korytarza, puścił go i popchnął, żeby szedł naprzód. - Musisz opuścić to miejsce. Pakuj swoje rzeczy i ruszaj stąd – Dave powiedział stanowczo - Jeśli sam tego nie zrobisz, zrobię to za ciebie. Simone przesunęła mnie z drogi Willa, przycisnęła sobą do ściany, kiedy przechodził. Odwrócił się do mnie. Widziałam na jego twarzy kompletną nienawiść, która była skierowana bezpośrednio do mnie. Łzy popłynęły mi z oczu. - Kocham cię Tru. Zrobiłbym dla ciebie wszystko. Ale jak bardzo się myliłem. Jesteś po prostu jakąś tanią dziwką, tak samo jak i on. Jesteście siebie warci. A potem odwrócił się i szybko odszedł. Dave minął mnie, podążając za Willem, w momencie kiedy wracał do mojego apartamentu. 345

Cała się trzęsłam. Wszyscy byli świadkami tego, że za plecami Willa, przespałam się z Jake’iem. Nawet jeśli już o tym wiedzieli, nadal czułam się tak bezwartościowa jak nigdy wcześniej. Powinnam była iść za Willem, wiem, ale co mogłam powiedzieć, co by sprawiło, że sytuacja stałaby się lepsza? Wiedziałam co robię, kiedy mu o tym mówiłam. Tak, to była właściwa rzecz jaką zrobiłam. Ale to również była moja decyzja. Wybrałam Jake’a. Być może nie zechce mnie po tym wszystkim. I jeszcze nie wiem jak będę się czuła po tym, że przespał się z Zzhuliette. Ale kochałam go. Już zawsze będę go kochała. To zawsze był on. Naprzeciwko nas otworzyły się drzwi i potykając się Tom wyszedł, wyglądając jeszcze na wpół śpiącego. - Co tu się do kurwy dzieje? – ziewnął, przeciągając się, jak rozglądał się dookoła. Ja płakałam w piżamie w ramionach Simone. Jake krwawił z ust. A Denny był jedynie w bokserkach. - Ok – poskładał wszystko do kupy, opuszczając ręce - Wydaję mi się, że was jednak z tym zostawię – cofnął się i zamknął drzwi. Jake nie spuścił ze mnie oczu, ale nie mogłam się zmusić by na niego spojrzeć. - Chodź – powiedziała do mnie Simone. - Nie możesz tu zostać. Ponieważ Will może tu wrócić zaraz po tym jak Simone mnie tu zostawi. Ruszyłam z miejsca, nie czułam nóg kiedy Simone prowadziła mnie do apartamentu Jake’a. Przesunął się, żeby zrobić mi przejście. Denny 346

zamknął za nami drzwi, kiedy Simone sadzała mnie na sofie i usiadła obok mnie. W pokoju panowała zupełna cisza. Najbardziej nieprzyjemna cisza w jakiej było mi dane kiedykolwiek być. - Chodź człowieku, zrobimy z tobą porządek – Denny skinął głową na Jake’a w kierunku łazienki, przełamując tak kłopotliwą chwilę milczenia. Jake spojrzał na mnie. Wydawało mi się, że się zawahał, aby pójść, ale po zwlekaniu przez dłuższą chwilę, bez słowa poszedł za Dennym przez sypialnię do łazienki. - Przyniosę ci trochę wody – Simone wstała i szybko wróciła z butelką wody i paczką chusteczek higienicznych, podając mi te dwie rzeczy naraz. Wytarłam twarz i odstawiłam butelkę obok siebie na sofie. - Jak się dowiedział? – zapytała cichym głosem. - Powiedziałam mu – spojrzałam na nią, a świeża łza poleciała mi z oka. Strząsnęłam ją - Wiedział, że coś jest nie tak przez moje zachowanie wczorajszej nocy i nie mogłam dłużej go okłamywać. - Postąpiłaś słusznie. - Tak, ale zrobiłam źle na samym początku. Spieprzyłam wszystko Simone – pochyliłam się i położyłam ręce na głowie, kiedy łzy z powrotem cisnęły mi się do oczu. Simone gładziła mnie po plecach. - Tak, popełniłaś kilka błędów w swoim postępowaniu, ale jesteś tylko człowiekiem. I najwyraźniej jesteś zakochana w Jake’u. Odwróciłam głowę i spojrzałam na nią. - Wiem, ale wciąż nie powinnam była zrobić to co zrobiłam. 347

- Nie, nie powinnaś, ale obawiam się, że w tej sytuacji nic to już nie zmieni – zaczesała kosmyk moich włosów za ucho. - Także teraz musisz, pomyśleć co dalej z tym zrobić – wskazała głową na łazienkę. Miała na myśli jaką decyzję podejmę w sprawie Jake’a. - Nie wiem. - No więc, mam na myśli to, że ty i Will właśnie zerwaliście. - Ale to nie znaczy, że mam zamiar zaczynać teraz od razu coś z Jake’em poza tym… on spędził noc z inną kobietą – zrobiłam skwaszoną minę. Szczerze mówiąc byłam prawie pewna, że Zzhuliette będzie jeszcze w tym pokoju, ponieważ było jeszcze dość wcześnie. Simone potrząsnęła głową. - Nie, wcale nie. Spojrzałam na nią zdziwiona. - A właśnie, że tak, Stuart powiedział mi, że Dave odwiózł ją i jego z powrotem do hotelu. - Wróciłam wczoraj z imprezy razem z Dennym, niedługo po tym jak ty wyszłaś. Tom powiedział wtedy, że wraca z nami, ponieważ właśnie dostał telefon od Jake’a – i mówił, że Jake do niego dzwonił i jest w totalnej rozsypce ze względu na ciebie. Powiedział, że nigdy nie widział go, żeby tak się zachowywał z powodu jakiejś dziewczyny i żeby doprowadziła go do takiego szału. Zapytałam go również oto, że wydawało mi się, że wyszedł z inną dziewczyną, ale Tom powiedział, że z całą pewnością nie ma tam ani jednej ponieważ, żadna z nich nie byłaby w stanie znieść tego jęczenia za tobą. 348

- I z tego co wiem, Tom rozmawiając z nim spędził tam większość nocy. I całą swoją pewnością również wiem, że nie było tam żadnych dziewczyn, ponieważ Denny tak się martwił, że zostawił mnie, żeby sprawdzić co się dzieje. I kiedy wrócił, powiedział mi, żebym może z tobą porozmawiała, ponieważ Jake’a totalnie pokręciło przez tą całą sytuację kiedy Will był tutaj z tobą. - Strasznie namieszałam – szepnęłam, a łzy znów mi popłynęły. Ulżyło mi, że Jake nie spał z nią, byłam załamana Willem i tym jak go zraniłam. Nie miałam pojęcia co dalej robić. Drzwi do łazienki otworzyły się i Jake wyszedł z Dennym, który szedł za nim. Moje całe ciało zesztywniało. Krew znikła z jego ust, ale wciąż miał opuchnięte wargi i widać było, że zaraz będą sinieć. Podszedł i usiał na brzegu sofy naprzeciwko mnie, opierając łokcie na swoich kolanach. Zacisnął dłonie i patrzył na mnie ze zmartwieniem w oczach. Znów wytarłam twarz z łez i położyłam obok siebie na sofie chusteczki. - Idziemy na śniadanie – Simone wstała - Zajrzę do ciebie później – pogłaskała mnie po ramieniu. Chwilę później ona i Denny wyszli i zostałam sama z Jake’iem, pogrążona w milczeniu. - Powiedziałaś mu – powiedział tak cicho, że ledwo mogłam w to uwierzyć, że to zrobił. - Tak. - Dlaczego? Spojrzałam na niego zaskoczona. 349

- Wiedział, że coś się we mnie zmieniło i nie mogłam go okłamywać… z uwagi na ciebie Jake… i dlatego, że nie mogłam znieść myśli, że ci to robię – że ci to zrobiłam. Patrzył na mnie z taką intensywnością, że momentami nie mogłam tego udźwignąć. Wewnątrz cały czas drżałam. - Czy zrobił ci coś? - Spojrzałam na niego zakłopotana - Kiedy cię popchnął, zrobił ci coś? Dotknęłam swojego ramienia. - Nie, jest w porządku. To ja powinnam się ciebie zapytać, czy ci czegoś nie zrobił? Kłamałam, uderzenie w ramię zabolało mnie i wciąż mi dokuczało, ale nie chciałam, żeby się rozzłościł jeszcze bardziej niż był. Położył palce na swoich ustach. - Wygląda gorzej niż tak naprawdę jest. - Mimo wszystko, przepraszam. - Ponieważ uderzył mnie, czy może dlatego, że mu powiedziałaś? - Ponieważ cię uderzył i za wszystko co zrobiłam. Spieprzyłam wszystko dokładnie. - Jeśli chodzi o mnie to wcale nie - Nie mogłam na to nic poradzić ale spojrzałam na niego badawczo, mając nadzieję, że ma to naprawdę na myśli - Jestem z tego zadowolony, że mnie uderzył, Tru, to znaczy, że w końcu wie, jest mi przykro z tego powodu, że jest ranny, ale nie, że o nas wie. - A jesteśmy jacyś my? – wstrzymałam oddech. - Ty mi powiedz? Wypuściłam powietrze. 350

- Dlaczego nie przespałeś się z Juliette? - Nigdy nie zamierzałem. Wyszedłem ponieważ chciałem już wyjść z przyjęcia. Nie mogłem znieść dłużej patrzenia na ciebie i na Willa i wziąłem ją ze sobą ponieważ chciałem, żebyś wiedziała o tym, że wyszedłem z nią… chciałem, żebyś myślała, że z nią spałem – żeby cię zranić – nie było to zbyt dojrzałe wiem, ale – wzruszył ramionami - Tak więc, poprosiłem Dave, żeby ją najpierw podrzucił, a potem przywiózł mnie tutaj i spędziłem cała noc z butelką Jacka i z Tomem, który przyszedł później do mnie – patrzył mi prosto w oczy - Naprawdę myślałaś, że mogłem uprawiać z nią sex, zaraz po tym jak robiłem to z tobą? - Pocałowałeś ją. - Zachowywałem się jak dupek, tak jak powiedziałem chciałem cię zranić, ponieważ ty zraniłaś mnie – potarł kciukiem swoją bliznę na podbródku - Nie przyjąłem dobrze odrzucenia. Ale nigdy nie posunąłem się za daleko. Poza tym ty pocałowałaś Willa, pamiętasz? Skrzyżowałam palce na swoich kolanach i delikatnie przytaknęłam. - To naprawdę bolało – szepnęłam - Widzieć cię tam z nią i wiedzieć, że z nią wyszedłeś. Ból jaki czułam był niewyobrażalny. Wiec upiłam się, starając się zabić to uczucie i spędziłam resztę nocy wymiotując zanim straciłam przytomność. To było moje delikatne sugerowanie, że nie spałam z Willem. Wiedziałam, że ta myśl mu ciążyła w głowie, nie musiał tego mówić. Zauważyłam, że jego wyraz twarzy trochę zelżał i potem uniósł brew. - Masz taką słabą głowę. - Dokładnie. 351

- Kocham cię – powiedział. Tak po prostu powiedział mi kocham cię. Wpatrywałam się w niego z szeroko otwartymi oczami ze zdziwienia. Czas jakby się zatrzymał. Jake wstał, z oczami wciąż utkwionymi we mnie i podszedł do mnie. Ukląkł przede mną na podłodze i wziął moje ręce w swoje. - Kocham cię – powtórzył - Od zawsze kochałem tylko jedną dziewczynę, Tru – i to właśnie ty. Zawsze to byłaś ty. Pokochałem cię od momentu kiedy nauczyłem się kochać. Moje oczy znów były przepełnione łzami, które szybko spływały mi po policzkach. Jake wziął moją twarz w swoje dłonie ścierając moje łzy kciukami. - Dla mnie tylko ty się liczysz. Chcę żebyś była ze mną na zawsze. Chcę, żebyś była moja. Patrzyłam mu głęboko w oczy. - Zawsze byłam twoja i na zawsze pozostanę. Też ciebie kocham… i to tak bardzo. Nie wiem czy kiedykolwiek widziałam Jake’a tak szczęśliwego jak w tej chwili. Pochylił się i delikatnie pocałował mnie w usta. Przycisnęłam się do niego mocniej, chcąc jeszcze bardziej go poczuć. Zasyczał i szybko się cofnęłam. - Cholera, przepraszam skarbie – wyszeptałam, palcem dotykając przeciętej i obrzmiałej wargi. - Jesteś warta tego bólu. - Uderzyłeś go – powiedziałam z żalem - I to tyle razy.

352

- Nikt nie rani mojej dziewczyny, ponieważ jesteś Tru… moją dziewczyną. - Tak… a ty jesteś moim mężczyzną – pogładziłam go po policzku. - Na zawsze – przymknęły mu się oczy od mojego dotyku. - Na zawsze. - Jesteś pewna, ze nic ci nie zrobił? – otworzył oczy w chwili, kiedy ręką dotknął mojego ramienia. - Naprawdę jest w porządku, to nie bolało. - Chodź – powiedział i wstał, ciągnąc mnie za sobą. Poprowadził mnie do sypialni. Przerzucił kołdrę, wszedł na łóżko i zrobił miejsce dla mnie. Poczułam się niepewnie. Właśnie zerwałam z Willem. W jakiś sposób to nie było na miejscu, żeby teraz kłaść się do łóżka z Jake’iem. - Proszę – powiedział delikatnie, widząc moje niezdecydowanie - Chcę cię tylko przytulić. Położyłam się na łóżku i przytuliłam do niego, trzymał mnie przy sobie i przykrył nas kołdrą. Pocałował moje włosy. - Tak bardzo cię kocham – wyszeptał - Od teraz, tylko ty i ja. Przechyliłam się do tyłu i pocałowałam go w szyję. - Tylko ty i ja – powtórzyłam. Oparłam głowę na jego szyi i wdychałam jego zapach, gdy nagle poczułam się wykończona od ilości przeżytych emocji, które wciąż mną szarpały. 353

Kiedy się obudziłam, byłam wciąż w ramionach Jake’a, przez okno widać było już ciemny kolor nieba. Przespaliśmy prawie cały dzień. Najprawdopodobniej powinnam być już w drodze do domu. Jake również. Nasze loty z Paryża były zarezerwowane na dzisiejszy wieczór. Nagle myśl o tym, że mogłabym go zostawić przygniotła mnie. Wtedy pomyślałam o Willu i przeszył mnie wyraźny smutek. Łzy cisnęły mi się do oczu. Zastanawiałam się czy poleciał wcześniejszym lotem? Miałam nadzieję, że spokojnie dotarł już do domu. Will. Mój cudowny słodki Will. Co ja mu zrobiłam? Mam nadzieję, że z nim wszystko w porządku. Nie chciałam, żeby to się skończyło w taki sposób. Może powinnam do niego zadzwonić? Spróbować mu to wyjaśnić? Nie, nic dobrego by z tego nie wyszło i poza tym teraz mnie nienawidził. I miał do tego prawo. Zdradziłam go. Złamałam jego zaufanie i serce. Skrzywdziłam go, nie będzie w stanie przeze mnie teraz zaufać innej kobiecie jeszcze przez długi czas. Był taki delikatny i opiekuńczy, nie zasługiwał na żadną z tych rzeczy, które mu zrobiłam. Ale kochałam Jake’a. Wiem, że to marne wytłumaczenie ale nic na to nie mogłam poradzić. Rodzaj uczucia jaki czułam do niego był nie do opisania. To było przytłaczające. Czasami, aż tak bardzo, że czułam jak odbiera mi dech od intensywności uczucia jakie do niego miałam. Poza tym, czy to dobrze, żeby zaczynać nowe życie z Jake’iem, na fundamentach, tak zakończonego poprzedniego związku? Nie bardzo. Ale mam wrażenie, że nasz związek mój i Jake’a rozpoczął się dawno temu i trwał przez całe nasze dotychczasowe życie.

354

Cierpiałam z powodu Willa, tego jak go potraktowałam i już zawsze tak będzie, ale przy Jake’u jestem tam gdzie pragnę być. On jest moim domem. Jake poruszył się we śnie i powoli otworzył oczy. I kiedy spojrzał na mnie, wszystko co zobaczyłam w nich to bezgraniczna miłość do mnie. - Hej – jego ton głosu był zaspany i seksowny. - Cześć – powiedziałam cichutko. Spojrzałam na jego opuchniętą wargę, która teraz już nieco zmniejszyła się. Wspomnienie po tym co się stało zaledwie tego ranka. Pogładziłam ją ręką. Jake przytrzymał moją dłoń i zaczął całować koniuszki moich palców. A potem położył rękę na mojej twarzy i zaczesał kosmyk moich włosów za ucho. - Uwielbiam się z tobą budzić. Chcę otwierać oczy i widzieć twoją twarz każdego ranka – wyszeptał. Dreszcze przebiegły mi po plecach. - Ja też. Ale dzisiaj wieczorem musimy wracać do swoich domów zrobiłam kwaśną minę. - Czy naprawdę musimy? - Mam pracę do wykonania dla magazynu – westchnęłam - A ty musisz ustalić z działem PR-u trasę po Ameryce. - Nie obchodzi mnie teraz żadna z tych rzeczy. Wszystko może poczekać. Zostań ze mną tutaj w Paryżu jeszcze przez parę dni. Nie jestem gotowy, żeby się z tobą rozstać, nie, kiedy w końcu cię zdobyłem. Wpatrywałam się w jego twarz. - Przypuszczam, że mogę zadzwonić do Vicky… - A więc, zostaniesz? 355

- Tak. Uśmiechnął się przepięknie, włączając w to również swoje oczy. Chwilę później przysunął twarz do mojej i pocałował mnie delikatnie w usta, gładząc mnie palcami po skórze, przesuwając w kierunku moich włosów. Zrobiło mi się przyjemnie miło. - Jak twoja warga? – wyszeptałam. - Już nie boli – położył mnie na plecach i wziął w swoje ramiona, pogłębiając swój pocałunek i już wiedziałam czego pragnie. To właśnie jest to. To nasz pierwszy raz, od kiedy ja i Jake jesteśmy razem, tak jak należy. Pierwszy raz będziemy się kochać jako oficjalna para. Jedna myśl uderzyła mi do głowy. Nigdy więcej poczucia winy, nigdy więcej ukrywania się. Jesteśmy tylko on i ja. Wplotłam palce w jego włosy, pozwalając, aby jego język splótł się z moim, całując mnie, przyszczypując, liżąc. Uniosłam się, pozwalając Jake’owi zdjąć moją koszulkę. Jego usta podążyły prosto do moich brodawek. Z podniecenia oderwałam od łóżka biodra, a on położył rękę między moimi nogami i dotykał mnie tam, przez materiał piżamy i majtek. - O mój Boże Jake – jęczałam. Włożyłam rękę w jego spodnie i wzięłam go w dłoń. Nie wiem czy kiedykolwiek przyzwyczaję się do jego rozmiaru. Byłam nim zdziwiona nawet teraz. Zaczęłam poruszać swoją dłonią w górę i w dół. Jake zasyczał przez zęby i zassał mocniej mój sutek. - Boże, Tru doprowadzasz mnie do szału. Ja po prostu pragnę być w tobie cały czas. 356

- Jestem jak najbardziej za – łapałam ciężko powietrze nacierając całą sobą na jego rękę. Energicznie zdjął moje spodenki i majtki jednocześnie, a ja skopałam je ze swoich nóg. - Dzisiaj bez rozrywania majtek? – drażniłam się z nim - Poza tym o co chodziło z tymi majtkami i z tobą? Jaki masz z tym problem? Podniósł głowę, uśmiechając się do mnie. - To jest związek miłości i nienawiści, dziecinko. Kocham jak na tobie wyglądają. Nienawidzę, że blokują mi dostęp do ciebie. Zachichotałam. - Czy podobało ci się jak to zrobiłem? – przesuwał palec w dół mojego brzucha. - Bardzo – szepnęłam i pocałowałam go w usta. - Wiesz, nigdy na nikim nie podarłem majtek – powiedział, pomiędzy moimi wciąż poruszającymi się ustami. Przestałam go całować. - Naprawdę? – myślałam, że to jest jedna z tych rzeczy Jake’a. Pokręcił głową. - To dlaczego moje rozerwałeś? Spojrzał na mnie swoimi pięknymi niebieskimi oczami. - Ponieważ tak bardzo właśnie doprowadzasz mnie do obłędu, który mam na twoim punkcie, nie pragnąłem nigdy wcześniej żadnej kobiety w taki sposób jak pragnę ciebie, Tru. Po prostu nie mogę się powstrzymać, aby nie być natychmiast w tobie.

357

Jego słowa był przepełnione emocjami, tak bardzo sugestywne, że mięśnie w dole mojego brzucha zaczęły się zaciskać, powodując, że spotęgowała się moja przyjemność. To było niesamowite, jak jego słowa potrafiły na mnie działać. - Uwielbiam, że jest to taka nasza wspólna rzecz… tak więc czy chcesz, żebym założyła je z powrotem, abyś mógł je rozerwać? Przygryzłam dolną wargę. - Do diabła, nie! Nie ma mowy, żebyś się teraz z powrotem ubrała, a poza tym, mamy całe życie na to, żebym jeszcze nie raz rozerwał ci majtki. Całe życie. Kocham jak to brzmi. Wsunął we mnie palec. Moje biodra zaczęły się nerwowo poruszać, nacierając na jego dłoń, wszystkie te myśli o rozrywaniu bielizny, sprawiły, ze zaczęłam szybko poruszać ręką na jego wciąż rosnącej erekcji. Zajęczał i pocałował mnie w ramię, przygryzając delikatnie moje ciało. - Pragnę się z tobą kochać – jęknął, pocierając kciukiem mój wrażliwy punkt. - Och – zawodziłam - Dobrze, ale szybko, ponieważ jak jeszcze chwilę będziesz tak robił, to dojdę w każdej sekundzie. Jake zdjął swoje bokserki, położył się pomiędzy moje nogi i wziął mnie w swoje objęcia. - Czy stosujesz antykoncepcje? - Tak, dlaczego pytasz? - Ponieważ nie chce używać prezerwatywy. Chcę, żeby nasz pierwszy raz jako pary był wyjątkowy. Chcę cię poczuć Tru. 358

- Ale… - zamarłam. Wiem, że nie powinnam teraz o tym myśleć, ale te wszystkie kobiety z którymi uprawiał seks. On jakby czytał mi w myślach odpowiedział. - Nigdy w swoim życiu z nikim nie uprawiałem seksu bez kondoma. - Nigdy? - Nigdy – potwierdził. - Choroby weneryczne i niechciane ciąże nigdy nie były tym czego chciałem doświadczyć, Tru. No i regularnie się badam, ostatni raz to robiłem tydzień przed tym jak się spotkaliśmy i nie uprawiałem seksu od tego czasu z nikim poza tobą. Chciał, żebym była jego pierwszą. - To tak coś w tym stylu, że mam cię rozdziewiczyć. Zaśmiałam się. - Myślę, że coś w tym jest – lekko zachichotał, ale za chwilę był już całkowicie poważny - Nigdy nie kochałem się z nikim innym oprócz ciebie, ponieważ jesteś tylko tą, którą tak naprawdę od zawsze kochałem. Uniosłam swoje biodra, zachęcając go, ponieważ przeszyły mnie uczucia jakie do niego miałam. - Chcę cię poczuć Jake. Pragnę, żebyś się ze mną kochał. Jego oczy zapłonęły od namiętności i pożądania. Bez odrywania ode mnie wzroku, bardzo powoli wszedł we mnie. - Ja pierdolę – jęczał powoli. Patrzyłam na niego z zadowoleniem i miłością, kiedy wypełniało mnie moje własne pragnienie. Sięgnęłam dłonią do jego twarzy.

359

- Wcześniej czułem cię i byłaś cudowna, Tru. Ale teraz, Jezu Chryste. Doprowadzasz mnie do pieprzonego obłędu. Pochylił się i pocałował mnie, powoli poruszając się we mnie w górę i w dół, jęcząc prosto mi w usta. - Kocham cię – szepnęłam. Otoczyłam go swoimi nogami, przytrzymując go głęboko w sobie nie chciałam go wypuścić. Złapał twarz w obie swoje dłonie. - Kocham cię i zawsze będę. Pocałował mnie tak głęboko i z taką pasją, że aż zaczął przyspieszać poruszanie się we mnie, zatracając się we mnie na chwilę w namiętności przeciągnął mnie po całym łóżku, desperacko się ze mną kochając. I w tej chwili tutaj razem z Jake’iem poczułam się tak szczęśliwa i kochana jak nigdy wcześniej.

360

Rozdział 21 Jake i ja resztę dnia spędziliśmy w jego apartamencie. Zamówiliśmy jedzenie do pokoju i oglądaliśmy filmy oraz oczywiście robiliśmy jeszcze wiele innych rzeczy. Zadzwoniłam do domu Vicky i opowiedziałam jej wszystko co się zdarzyło z Jake’iem i Willem. Myślałam, że to będzie naprawdę trudna rozmowa, ale Vicky nie była głupia i wiedziała, że tak się może stać. Powiedziała mi, że mogę wziąć tyle wolnego ile potrzebuje od pracy, aby przede wszystkim odpocząć od koncentrowania się na biografii, ze względu też na to, że podchodziłam do tego teraz osobiście, ale jeśli chodzi o nią wcale się tym tak bardzo nie przejmowała. Ale ja tak, nie chciałam nadużywać jej cierpliwości. Zaraz po tym jak rozmawiałam przez telefon z Vicky, zaczęłam myśleć o książce i jak to będzie w pewnym stopniu dziwnie, wciąż ją pisać w momencie kiedy ja i Jake tworzyliśmy teraz parę. Zaczęłam myśleć o tym, że może nie powinnam jej w takim układzie pisać. Kiedy próbowałam poruszać ten temat z Jake’iem, po prostu mnie zbywał. Mówił, że nie ma to większego znaczenia, ponieważ większość z tego została napisana podczas trasy po Europie, kiedy jeszcze nie byliśmy ze sobą, ale ja nie do końca się z tym zgadzałam, w większości czułam się z tym źle, ale z drugiej strony nie chciałam tracić okazji, aby zrobić krok w stronę przyszłości, która stanowiłaby dużą szansę w mojej karierze, tak więc starałam się nie myśleć za dużo o tym w tej chwili. Zadzwoniłam również do mojego taty, nie był za bardzo zdziwiony obrotem spraw pomiędzy mną a Jake’iem. Musiał to przeczuwać kiedy wpadli z wizytą.

361

Podczas gdy tata, był absolutnie zachwycony informacją o mnie i Jake’u, moja mama tak jak się tego spodziewałam, podchodziła do tej sprawy z większą rezerwą. Ona dobrze wiedziała jak to jest żyć z muzykiem i z kimś kto jest tak sławny jak Jake do tego jego upodobania do kobiet w przeszłości, o których mówiła, że złamie mi to serce, tak jakby dobrze to znała. Kochałam ją bardzo za jej troskę, ale wiedziałam, też, że Jake nigdy by tego nie zrobił. Nie byłam jego jakąś tam kolejną dziewczyną. Znaliśmy się oboje przez całe nasze życie. Tak, wiedziałam, że życie z Jake’iem, będzie trudne, szalone i trochę czasami skomplikowane, ale wątpię, że byłby w stanie kiedykolwiek celowo mnie zranić. Wiem to, ponieważ za każdym razem jak na mnie patrzy widzę w jego oczach – miłość do mnie i zastanawiam się jak mogłam wcześniej tego nie zauważyć. Być może nie widziałam tego przedtem ponieważ bał się tak naprawdę mi tego okazać. Ale teraz wszystkie przeciwności zostały pokonane i nie mogłabym być szczęśliwsza z tego powodu. - Kochanie możesz podać mi dżem? Jake i ja jedliśmy śniadanie na balkonie w jego apartamencie nasze tło stanowił widok Paryża. Stuart pracował wewnątrz w salonie przekładając i odwołując Jake’a powrót do Stanów, w szczególności te występy, które musiał przełożyć, ponieważ został tutaj ze mną. Przypuszczam, że Stuart mógł pracować w swoim pokoju, ale potrzebował od czasu do czasu zapytać o coś Jake’a, a poza tym myślę, że czuł się trochę samotny w swoim apartamencie. Wiedziałam, że ja bym się tak na jego miejscu czuła i myślę, że on też po prostu przywykł do 362

tego, że kręci się wokół Jake’a. Podobała mi się ich przyjaźń i lubiłam kiedy Stuart znajdował się w pobliżu, był zabawny i w porządku. W momencie kiedy trzymałam dłoń z wyciągniętym dżemem Jake ominął ją, złapał mnie za nadgarstek i przyciągnął mnie do siebie przez stół. Spotykając się ze mną nad nim w połowie, złożył długi i cudowny pocałunek na moich ustach. - Smakujesz przepysznie – szepnęłam. Przed chwilą zjadł francuskiego rogalika z czekoladą. - Ty też – puścił do mnie oczko, a moja twarz momentalnie się zarumieniła. Sprawił, że dreszcze przebiegły mi od czubka głowy do palców u stóp, a później zrobiło mi się gorąco na wspomnienie tego, co mi zrobił tego ranka zaraz po przebudzeniu. Usiadłam z powrotem na swoim miejscu, podniosłam nóż i posmarowałam mojego croissanta dżemem. - Co chcesz robić dzisiejszego dnia? – zapytał Jake. - Moglibyśmy trochę pozwiedzać Paryż, zobaczyć wszystkie turystyczne miejsca takie jak wieża Eiffla, a potem wyjść gdzieś na lunch – moglibyśmy pójść do tego sklepiku gdzie robią te mini ciasteczka, które tak uwielbiasz… albo mogę cię zabrać na zakupy i kupić masę ładnych rzeczy. Myślę, że Denny nie będzie miał nic przeciwko temu, jeśli zechcesz zabrać Simone na zakupy? Simone zdecydowała się zostać dłużej z nami. Wzięła kilka dni wolnego w pracy, żeby spędzić je z Dennym, a sprawy między nimi układały się naprawdę nieźle. Cieszyłam się z jej powodu. Tom i Smith wzięli samolot i wrócili do LA. Tak więc byliśmy tutaj we czwórkę, do tego Stuart, no i oczywiście w Paryżu jeszcze byli Dave i Ben. Paryż był 363

przepiękny. W zasadzie zobaczyłam tylko jego namiastkę od czasu kiedy tu byłam, dlatego bardzo chciałam wyjść dzisiaj z Jake’iem, ale nie uważałam, że powinnam. Skrzywiłam się i zastanawiałam co powiedzieć. - Co? – westchnął i przeczesał swoje włosy palcami. - Chodzi o to – że chce wydać na ciebie znowu trochę pieniędzy? Ponieważ, bądź poważna, Tru, przecież jesteśmy teraz razem, a ja mam sporo forsy i chcę cię rozpieszczać. - Nie to nie tak. To znaczy nie chcę, żebyś przepuszczał na mnie jakieś niedorzeczne kwoty pieniędzy, chociaż wiem, że jesteś bogaty i w zasadzie pewnie będę musiała do tego przywyknąć… tylko po prostu. - Co? – zmarszczył brwi. - Pomyślałam, ze moglibyśmy zostać tutaj. - Ale byliśmy tu cały wczorajszy dzień. - Wiem i było cudownie i dlatego chce to zrobić znowu. Jeszcze bardziej zmarszczył brwi, tak, że bruzda pojawiła się na jego czole, stąd też wiedziałam, że wcale tego nie kupił. - Wczorajszy dzień był cudowny, co do tego nie ma wątpliwości, noc i dzisiejszy poranek również, ale to nie chodzi o to, Tru, jest coś jeszcze o czym mi nie mówisz. Dlaczego nie chcesz ze mną wyjść? - Chcę… tylko… - Tylko co? – jego ton stawał się mocny, przez co obdarzyłam go ostrym spojrzeniem. - No cóż, po prostu, ja um… - przeczesałam nerwowo swoje włosy -

Jestem

pewna,

że

jak

wyjdziemy

razem,

to

istnieje

duże

prawdopodobieństwo, że zostaniemy sfotografowani, ponieważ ty jesteś, 364

no cóż – ty to ty. A ty nie wychodzisz z kobietami… i te zdjęcia pewnie znajdą zaraz w jakimś tabloidzie. - Nie chcesz, żeby ludzie wiedzieli o tym, że jesteśmy razem? Wciąż marszczył brwi. - Czy ty z jakiegoś powodu wstydzisz się mnie? Wstydzę się go? Co on ma na myśli? - Nie! Jak mogłeś nawet tak pomyśleć? - Um – potarł czoło palcami i spojrzał na mnie srogim spojrzeniem - Ponieważ nie chcesz się ze mną pokazywać publicznie. - To nie tak. Chce żeby widziano nas razem i będę szczęśliwa z tego powodu, kocham cię, tylko po prostu… - Jak to powiedzieć, żeby nie wywołać awantury? - Will i ja zaledwie wczoraj zerwaliśmy. Jak tylko wspomniałam o Willu jego twarz pociemniała, tak jak się tego spodziewałam - I po prostu uważam, że to by było naprawdę nie w porządku z mojej strony, pokazać się z tobą publicznie i robić sobie zdjęcia, które wcześniej czy później skończą w prasie i będzie mógł je zobaczyć. To tak jakbym chciała posypać solą jego świeżo rozdrapane rany, a nie chcę jeszcze bardziej go zranić, niż to co i tak już do tej pory zrobiłam. - Więc to chodzi o Willa, a to kurwa niespodzianka! – powiedział i gwałtownie uniósł ręce do góry - Wszystko o co się martwisz, to jego uczucia. A co z moimi Tru? Czy to co ja czuje jest ci obojętne? Spojrzałam na niego zszokowana. - Twoje uczucia nigdy nie były mi obojętne. Zależy mi na tobie, Jake – i to bardzo. Nie mogłabym znieść myśli o tym, że cierpisz. Kocham cię – jestem w tobie zakochana. 365

- No cóż, masz dziwny sposób okazywania mi tego – skrzyżował ręce na piersi. - Nie bądź śmieszny. - Ja? - Tak – ty! – zaczynałam być naprawdę zła. - Mieliśmy romans za plecami Willa! Zerwałam z nim zaledwie wczoraj rano! Próbuję nie narażać go na więcej bólu, niż dostał go! - A ty myślisz, że mnie to nie bolało? Cały czas kiedy byłaś z nim, zawieszona pomiędzy nim a mną i kiedy pojawiłaś się z nim na moim występie, a później na przyjęciu. Siedziałem tu tamtej nocy, myśląc o tobie z Willem w twoim pokoju i kurwa doprowadzało mnie to do szału, że śpisz z nim w tym samym łóżku co ze mną! Jezu Chryste! – podniósł ze stołu paczkę papierosów i ze złością jednego z niej wyciągnął. - Nie spałam z Willem, mówiłam ci i nie robiliśmy tego, od kiedy zaczęłam sypiać z tobą. - Czy ty myślisz, że w tym wszystkim chodzi jedynie o seks, Tru?- Z trzaskiem rzucił paczkę papierosów z powrotem na stół - Chodzi mi o sam fakt, że leżałaś z nim w łóżku, całą noc, kiedy powinnaś być tam ze mną. To ja powinien być tym, który obudzi się z samego rana obok ciebie. - Przecież masz mnie teraz! – krzyczałam poirytowana - I od teraz każdego następnego dnia! Dlaczego my o tym w ogóle rozmawiamy?! - Dlatego, że nie chcesz się ze mną pokazywać publicznie! - Chcę! – wzięłam oddech przez nos, żeby się uspokoić - Ja tylko chciałam odrobinę z tym zaczekać – powiedziałam spokojnym głosem - Pozwólmy, żeby sprawy się trochę ułożyły.

366

- Tak więc, mówisz mi, że jednak nie wyjdziesz ze mną? – przeszywał mnie spojrzeniem i determinacją. Pokręciłam głową na nie. - Dobra – osunął z hukiem krzesło tak, że metalowe nogi głośno zadrapały o kamienną podłogę i wstał - W takim razie pójdę i zobaczę, czy Denny i Simone, nie mieliby ochoty spędzić, że mną trochę czasu – może powinienem zabrać Stuarta jako moją randkę – rzucił niezapalonego papierosa na stół. - Jake, proszę nie zaczynajmy tego znowu – wstałam i wyciągnęła rękę do niego - Nie chcę się kłócić. - Jasne, cóż a ja chcę. Wystartował jak burza do salonu. Wydostałam się z pomiędzy mojego krzesła a stołu i poszłam za nim. - Jesteś niesprawiedliwy – powiedziałam, stojąc za nim. Stuart spojrzał znad swojego laptopa. - Ja jestem niesprawiedliwy?! – Jake odwrócił się do mnie. - Tak. Zachowujesz się jak rozkapryszone dziecko, które nie może postawić na swoim. Stuart wstał ze swojego miejsca i cicho szedł przez pokój w kierunku drzwi. Nie winiłam go za to, ja również chciałabym stamtąd wyjść. - Jasne, a ty zachowujesz się, jak ktoś kto darzy nadal uczuciem swojego ex! Czy naprawdę chcesz do tego wracać? Chcesz nadal być zawieszona pomiędzy nim a mną? Czy może chcesz do niego wrócić?

367

- Co? Nie! Jak mogłeś nawet tak pomyśleć? – chwyciłam się za głowę zawiedziona - Wybrałam ciebie! I zrobiłabym to ponownie! Ale robiąc to złamałam serce Willa i jedynie co mogę teraz zrobić to przynajmniej próbować ułatwić mu pogodzenie się z tą sytuacją. - Wcale mnie nie wybrałaś – jego ton był niski i chłodny - Will podjął taką decyzję, kiedy powiedziałaś mu prawdę. Nigdy nie powiedziałaś mu, że z nim kończysz, ponieważ pragniesz być ze mną, ja byłem jedynie twoją pierdoloną nagrodą pocieszenia. - Pieprz się, Jake. Jak burza wpadłam do jego sypialni, złapałam za swoje klucze od pokoju, które leżały na nocnej szafce i poszłam prosto do drzwi. Jake wciąż stał w tym samym miejscu. - Gdzie ty idziesz? Biegniesz z powrotem do Willa? – powiedział złośliwie za mną. Zatrzymałam się przy drzwiach. - Nie, mam zamiar trzymać się najdalej jak to tylko możliwe od tego twojego cholernego samo-destrukcyjnego dupska. Z hukiem zamknęłam za sobą drzwi, a potem pobiegłam do mojego pokoju, łzy leciały mi po policzkach. Patrzcie na nas. Po dwóch minutach naszego związku, już zdążyliśmy się pokłócić. Chciałabym, żeby dostrzegł mój punkt widzenia pewnych spraw. Nie próbowałam go zranić, ale też nie chciałam zadawać już więcej bólu Willowi. Czy tak właśnie będzie, pomiędzy mną a Jake’iem? Kiedy jest dobrze, będzie cudownie, ale kiedy jest źle, to jest naprawdę ohydnie. Nie dochodziło między nami do takich kłótni jak byliśmy młodsi.

368

Ale jeśli pomyśleć o tym dłużej wtedy, seks i namiętność nie była częścią naszego związku, a te dwie sprawy mogą zasadniczo wpłynąć na wszystkie argumenty. No nie wiem, chyba sprawy przybrały zbyt szybki obrót. Byłam w łóżku, gdzie spędziłam ostatnie półtorej godziny i wpatrywałam się ślepo w telewizję, łapiąc zadyszkę od płaczu z powodu mojej kłótni z Jake’iem. Ciekawe, czy wyszedł gdzieś z Simone i Dennym? Część mnie chciała iść zobaczyć go i jakoś to naprawić, ale nadal naturalnie byłam na niego wściekła no i moja urażona duma nie pozwalała mi do niego pójść. Nie zrobiłam nic złego, tak więc zdecydowanie zostawiam sprawy tak jak są. Nagle na moje szafce nocnej zaczęła śpiewać Adele. Nie sprawdzałam telefonu od jakiegoś czasu. Jak

go

podniosłam

zobaczyłam,

całą

masę

nieodebranych

wiadomości również z poczty głosowej i sms. Domyślałam się, że to od Willa. Zrobię z nimi później porządek, ponieważ teraz dzwonił do mnie Jake. - Czy ty do mnie dzwonisz? – zapytałam wciąż rozgniewanym głosem. Na mój najlepszy sposób. Nie byłam jeszcze gotowa, żeby mu wybaczyć, nawet jeśli dzwonił do mnie najprawdopodobniej z korytarza, co było tak śmiesznie słodkie. No cóż przy najmniej miałam nadzieję, że tam jest.

369

- No więc, byłaś na mnie nieźle wkurzona i miałaś do tego prawo – dodał cicho - I pomyślałem, że spróbuję zadzwonić do ciebie pierwszy i zobaczyć jak sprawy się mają… zobaczyć czy już się uspokoiłaś… i co uspokoiłaś się? - Co? - Uspokoiłaś się. - Może. - Mogę przyjść i się z tobą zobaczyć? - Nie – uśmiechnęłam się. - Dlaczego? - Ponieważ jesteś kutasem, Jake’u Wathersie. - Wiem, Ale jestem kutasem, który jest szaleńczo w tobie zakochany… jeśli powiem, że przepraszam, to między nami wszystko będzie w porządku? Westchnęłam, podtrzymując udawanie mojego gniewu, który zniknął w sekundę po tym jak powiedział, że szaleje z miłości do mnie. - To będzie dobry początek. - A co powiesz na kwiaty? - Nie zaszkodziłyby. - A co powiedziałabyś na to, jakbym był na zewnątrz pod twoimi drzwiami na kolanach trzymając bukiet kwiatów? - Jesteś pod moimi drzwiami? – po plecach przebiegł mi lekki dreszcz. - Może – szepnął. Byłam w stanie usłyszeć jak się uśmiecha pod drugiej stronie linii i zadziałało to na mnie. 370

Z motylami w brzuchu, ześlizgnęłam się z łóżka i ruszyłam przez salon w stronę drzwi, żeby je otworzyć i zobaczyć Jake’a na kolanach przed nimi z ogromnym bukietem kwiatów w dłoni. Spojrzał na mnie tymi wielkimi cudownymi niebieskimi szczenięcymi oczami. - Wyglądasz pięknie – powiedział. - A ty wyglądasz jak idiota, wstawaj – powiedziałam ukrywając swój szeroki uśmiech, który poczułam wewnątrz. Wstał i wyciągnął w moim kierunku kwiaty czekając żebym je wzięła. Zabrałam je i przyłożyłam do nosa, żeby poczuć ich zapach. Były absolutnie piękne. Wszystkie kremowe, różowe i fioletowe. Róże, peonie, lilie, gerbery i kilka innych, których nie rozpoznałam. Wyglądały na drogie. - Tak więc, kupiłeś mi kwiaty na przeprosiny – uniosłam brew. - Tak – ostrożnie uśmiechnął się. - Zamówiłeś je? – nie byłam jeszcze gotowa, na to, żeby mu całkowicie odpuścić. Zmarszczył brwi. - Nie - Wysłałeś po nie Stuarta? - Nie – powiedział wyraźnie urażony - Sam poszedłem na dół do kwiaciarni po drugiej stronie ulicy, kupiłem i przyszedłem. - Nie słyszałam, żadnych

wrzasków twoich fanów,

którzy

zauważyliby cię na ulicy. Uśmiechnął się.

371

- Miałem przebranie. Przymrużyłam oczy i przekrzywiłam głowę. - Okulary przeciwsłoneczne i czapkę. - I nikt cię nie rozpoznał? - Nie – potrząsnął głową. - Dziękuję – powiedziałam miękko - Są naprawdę piękne. Wziął mnie za rękę. - Przepraszam, za to że byłem kretynem. - Nie byłeś kretynem, tylko zachowałeś się niedorzecznie. - Byłem. Ale to tylko dlatego, że tak bardzo cię kocham. Puścił moją rękę i pogładził mnie palcami po policzku. - Ja ciebie też kocham – szepnęłam. Patrzył mi prosto w oczy z poważną miną. - Myślałem o tym zaraz po twoim wyjściu, co powiedziałaś i potem jeszcze rozmawiałem ze Stuartem… i już wiem skąd się to u mnie wzięło – westchnął. - Rozumiem co chciałaś mi powiedzieć i… przepraszam, za to jak się zachowałem i za to co mówiłem. Wiem, że mnie wybrałaś i to, że chcesz być ze mną. Nie wiem dlaczego powiedziałem wszystkie te rzeczy – przeczesał ręką swoje włosy. Wyglądał na zdenerwowanego, zmieszanego i totalnie wytrąconego ze swojego świata. I tak właśnie było. Jake nigdy nie musiał się liczyć z kimkolwiek niż on sam, aż do teraz. - To dlatego, że zachowujesz się niedorzecznie – obdarzyłam go delikatnym złośliwym uśmiechem. 372

Pokiwał głową. - Dokładnie i zasługuję na każdą karę jaką tylko wymyślisz. Złapałam palcami jego koszulkę i wciągnęłam go do pokoju, zamknęłam za nim drzwi i położyłam kwiaty obok na stoliku. - Jestem pewna, że znajdzie się jakaś odpowiednia kara dla ciebie – szepnęłam zadzierając nosa do góry. Uśmiechnął się do mnie przebiegle i poczułam ciężar w brzuchu. Cofałam się do tyłu z palcami wciąż okręconymi wokół jego koszulki, prowadziłam go do sypialni. Kiedy doszliśmy do łóżka, złapał mnie za pas, zdecydowanie przyciągnął do swojego ciała i mocno pocałował. Zdjął ze mnie podkoszulek i rzucił go na podłogę. Ja ściągnęłam mu koszulkę przez głowę i gładziłam palcami jego nagą pierś, dotykałam jego tatuaży, delikatnie muskając palcami po nich. Drżał pod moim dotykiem, a ja uwielbiałam to uczucie. Jake podniósł mnie i położył na łóżku, a ja podsunęłam się na nim wyżej, żeby mógł się na nim też położyć, kiedy już to zrobił zaczął całować mnie po szyi. - Nie lubię się z tobą kłócić – szepnął kreśląc linie pocałunkami na mojej skórze. - Ja też tego nie lubię, ale godzenie się, jest całkiem fajne. Jake uniósł głowę i spojrzał na mnie. - Powiedziałbym, że niesamowite. Usiadł szarpnął za moje guziki od piżamy i uśmiechnął się do mnie, złapał za moje majtki i rozerwał je na dwie części.

373

Zaczęłam chichotać. Później przerwał mój śmiech zniżając głowę i używając swoich ust do zamiany mojego śmiechu w wyjękiwanie jego imienia, kiedy zaczął pracować nad poprawą naszych stosunków.

- Powinniśmy dzisiaj gdzieś wyjść – powiedziałam, podnosząc głowę z jego piersi. Leżeliśmy w łóżku zaraz po bardzo długiej próbie naprawy naszych relacji. Ja byłam ułożona na nim, a on swoimi szorstkim palcami gładził mnie po plecach. - Nie musimy, ślicznotko. Możemy po prostu zostać tutaj a to oznacza, że jestem w stanie cię uwodzić przez cały dzień. - To całkiem nieźle brzmi, ale i tak uważam, że powinniśmy wyjść – usiadłam - Przecież nie możemy się wiecznie ukrywać – powiedziałam, kiedy o tym pomyślałam - W końcu i tak nadejdzie ten dzień kiedy nasze zdjęcia znajdą się w gazetach, tak więc może to być i dzisiaj. Jesteśmy w jednym z najbardziej pięknych i romantycznych miast na świecie. Powinniśmy to wykorzystać. - Jesteś tego pewna? – odpowiedział, patrząc na mnie z nadzieją w oczach. - Tak. - To co mogę zabrać moją dziewczynę na pierwszą przyzwoitą randkę? Acha, to oto było całe to zamieszanie. On chciał mnie zabrać na naszą pierwszą randkę. I w tej chwili jeszcze bardziej byłam w nim zakochana, o ile było to w ogóle możliwe.

374

- Nasza pierwsza randka, jak dla mnie brzmi fantastycznie. - Boże, jak ja cię kocham Trudy Bennett – powiedział, przyciągnął mnie do siebie i mocno pocałował w usta. - I ja ciebie też kocham, mój mały sztormie. Zabrał ode mnie twarz uniósł brew, a potem spojrzał w dół na swoją pokaźnych rozmiarów męskość. - No dobra, no może nie taki mały – zachichotałam. - Tak już lepiej. A teraz rusz swój gorący tyłeczek z łóżka i szykuj się. Zabieram cię i wychodzimy, pokażemy światu, że jesteś moja. Klepnął mnie ręką w tyłek. - Auć! – zapiszczałam. - Ok., Już idę! – zeszłam z łóżka, zostawiając go tam samego w całej swojej okazałości i poszłam wziąć prysznic.

375

Rozdział 22 Chwilę dłużej zajęło nam przygotowanie się do wyjścia, ponieważ Jake zdecydował dołączyć do mnie pod prysznicem, no i my… um… cóż, sami wiecie. Uzgodniliśmy, że pójdziemy do Muzeum Luwr, ponieważ żadne z nas nigdy tam nie było, a ja zawsze chciałam tam pójść poza tym strasznie podobało mi się, że było to coś nowego, co mogliśmy zrobić razem. Tak więc, siedzieliśmy z tyłu Mercedesa, Dave prowadził, a Ben siedział obok niego. Najwidoczniej dzisiejszego dnia była nam potrzebna podwójna obsada ochrony. Fakt ten sprawił, że poczułam się trochę dziwnie, ale starałam się o tym zbytnio nie myśleć, ponieważ będę musiała przywyknąć do tego rodzaju rzeczy z uwagi na związek z Jake’iem. Stuart wcześniej nawet zadzwonił do Luwru i uprzedził obsługę muzeum, że Jake będzie tam dzisiaj z wizytą. Prawdopodobnie tak właśnie działa świat celebrytów. Musisz uprzedzić ich o swoim przyjeździe. W zasadzie to dobrze o tym wiedzieć. Strasznie dziwacznie jest żyć w ten sposób. Przed spotkaniem Jake’a, jeśli chciałam gdzieś po prostu pójść to tam szłam, bez potrzeby planowania każdego kroku i zabierania ochrony na każdą wycieczkę. W zasadzie na naszą pierwszą randkę szliśmy z Davem i Benem. To w pewnym sensie pozbawiło całej atmosfery naszego wyjścia, ale nie chciałam mówić o tym Jake’owi, żeby go nie martwić, no i ponieważ takie właśnie jest życie Jake’a. Wszystko musiało być przygotowane pod względem ochrony tak, żeby cały czas mieli nas na oku, a miejsca które odwiedzaliśmy musiały być dodatkowo poinformowane o naszym przyjeździe.

376

To było całkowite szaleństwo.

I tak naprawdę zajmie mi sporo

czasu, żeby do tego przywyknąć. Jake trzymał mnie za rękę i gładził mnie po niej kciukiem. Myślę, że wiedział, o moim zdenerwowaniu z powodu naszego pierwszego wyjścia jako para. Szczerze mówiąc, aż skręcało mnie od tego w żołądku. Ludzie już wkrótce mieli się dowiedzieć, że jestem jego dziewczyną. I na pewno stanę się wrogiem numer jeden żeńskiej części fanów. W środku cała drżałam i to wcale nie z podekscytowania. Dave jechał Avenue du General Lemonnier i wjechał na podziemny parking Luwru. Miejsca najbliżej windy były zarezerwowane dla nas, a pracownik czekał już tam, żeby nas powitać. No dobra, niech to już się wszystko zacznie. Dave zaparkował, a Ben wyszedł z samochodu i otworzył drzwi od strony Jake’a. - Jesteś gotowa? – zapytał mnie Jake. Nie byłam w stanie odpowiedzieć. Zamarłam w moim fotelu. Tak naprawdę byłam jeszcze bardziej przerażona, jak już tu dotarliśmy. Żyłam jak w bańce mydlanej razem z Jake’iem. W naszym związku przez ostatni tydzień byłam tylko ja i on, otuleni kokonem, z uwagi na sprawy związane z Willem. Teraz mieliśmy wyjść na widok publiczny razem i wszyscy będą wiedzieć, że jestem dziewczyną Jake’a i już nie będzie sytuacji, że będziemy tylko my dwoje. Jego świat stanie się również częścią nas. I obawiałam się tego, że przejmie to nad nami kontrolę. - Daj nam minutę – Jake powiedział do Bena, zamykając drzwi. 377

- Co się dzieje? – zapytał, odwracając się do mnie i patrząc na z troską. - Nie wiem – wzruszyłam ramionami, odnajdując w sobie głos - Zdaję się, że to wszystko zaczyna nabierać realizmu i nie mam na myśli nas – dodałam jak tylko spostrzegłam jego zmianę wyrazu twarzy - Mam na myśli ciebie, tym kim jesteś, świat w którym żyjesz. Ten sam którego teraz ja mam być częścią. Wyglądał na zdezorientowanego. - Tru, wiedziałaś już od dłuższego czasu jak wygląda moje życie. Wzięłam głęboki oddech. - Wiem, wydaje mi się…, że chodzi o to – o nas i naszą pierwszą randkę, że musieliśmy zabrać Dave’a i Bena ze sobą i Stuart musiał najpierw zadzwonić, aby przygotować ich na nasz przyjazd – do Luwru na miłość boską! To jak bardzo jesteś sławny sprawiło, iż poczułam…, że to jakieś szaleństwo. I w zasadzie to co się teraz dzieje przeczy randce – dodałam cicho, składając razem ręce na moich kolanach. - To jest wariactwo, kochanie. Wziął moją rękę w swoją dłoń, starając się załagodzić moje napięcie. - Ale to jest część mojego życia, do którego należę – ale nie w całości. Wiem, że ta część nie jest fajna i przepraszam, że nie czujesz się jakbyś była na randce – jego kąciki ust opadły w dół - Ale nie byłem wcześniej na żadnej, także tak jakby jestem nowy w tym wszystkim. Będziesz musiała mi trochę pomóc w tych sprawach. Ok? - Oczywiście, że ci pomogę… ja tylko – zdaje mi się, że jestem trochę przerażona.

378

- Czym? – spojrzał na mnie znów tym razem z zaciekawieniem. - Przede wszystkim faktem, że moje życie się zmieni, przez to, że jestem z tobą i dlatego, że nie będę mogła robić rzeczy do których przywykłam. - Nie bój się – zaczesał kosmyk włosów za moje ucho. - Nic się dla ciebie nie zmieni – obiecuje. Zapewniam cię, że twoje, życie będzie takie jak dotychczas, za wyjątkiem tego, że będziesz miała dodatkowo mnie w gratisie – uśmiechnął się - I to tutaj i dzisiaj to nic wielkiego. Ludzie, którzy przyszli do Luwru, nie mają zielonego pojęcia o tym kim jestem. - No jasne, ponieważ miłośnicy sztuki, nie słuchają muzyki Jake – uniosłam brew - Wszyscy wiedzą kim jesteś. - Nie wszyscy. I założę się, że jest milion osób, które mnie nie zna. A do tego założę się, że każda pojedyncza osoba z tego miliona, jest dzisiaj w Luwrze. - Głupi jesteś – powiedziałam, śmiejąc się. - Swój swego pozna. - To prawda – położyłam dłoń na jego ciepłym policzku. - Kocham cię. - Ja też cię kocham i wszyscy inni też cię pokochają, jak tylko bliżej cię poznają. - Za wyjątkiem twojej rzeszy fanek. - No tak, masz rację za wyjątkiem ich – uśmiechnął się. Przewróciłam oczami.

379

- Ale pokochają cię kiedy zobaczą jak szczęśliwy jestem z tobą… bo tak jest Tru, sprawiasz, że jestem szczęśliwy – zawsze tak było, nie mam pojęcia jak radziłem sobie przez te wszystkie lata bez ciebie. - Jonny – powiedziałam delikatnie - Spuścił wzrok - Hej, nie chciałam ci zepsuć humoru – położyłam palec na jego podbródku i dotknęłam jego blizny, kiedy podnosiłam jego głowę. - Nie zepsułaś – spojrzał mi w oczy - Tylko, że jest mi smutno z powodu tego, że Jonny nigdy już nie będzie miał szansy poczuć do dziewczyny to co ja czuję do ciebie. - W takim razie powinniśmy przeżyć wszystko podwójnie i tym samym zrobić coś wielkiego dla niego – pochyliłam się i pocałowałam go delikatnie w usta - Chodź supergwiazdo. Zacznijmy ten pokaz. Jake trzymał mnie mocno za rękę, kiedy wchodziliśmy do windy prowadzeni przez pracownika muzeum i Dave’a, natomiast Ben szedł za nami. Czułam się tak jakbym była otoczona ochroną, ze względu na to, że wnoszę do Luwru cenny eksponat. To wszystko było takie nierzeczywiste. Jechaliśmy w windzie w całkowitej ciszy. To sprawiło, że byłam trochę niespokojna. Wyszliśmy na pierwszym piętrze i stanęliśmy na zewnątrz windy przed elegancko ubranym wysokim mężczyzną z ciemnymi pofalowanymi włosami, który najwyraźniej już czekał na nas. - Panie Wethers – powiedział, ruszając w stronę wyjścia do windy. - Jestem Alexander Baudin. Bardzo mi miło pana poznać. Cieszymy się z tego, że zechciał pan dzisiaj odwiedzić Luwr. Jego angielski był perfekcyjny, chociaż z twardym akcentem i bardzo seksownym brzmieniem. Jake potrząsnął wyciągniętą w jego kierunku dłonią. - Proszę mi mówić Jake, a to jest moja dziewczyna Trudy Bennett. 380

- Miło mi panią poznać pani Bennett – powiedział Alexander Baudin, biorąc moją dłoń, żeby się przywitać - A więc co chcecie dzisiaj zobaczyć? – zapytał Alexander Baudin idąc naprzód, a my kroczyliśmy za nim - W tym skrzydle Luwru aktualnie można obejrzeć wiele rycin, szkiców i również obrazów. Zwłaszcza The Young Beggar i oczywiście przebywająca tu na stałe Mona Lisa – odwrócił się do nas i uśmiechnął - Byłbym szczęśliwy towarzyszyć państwu i móc być dzisiaj dla was przewodnikiem podczas zwiedzania. - Dziękujemy za ofertę, ale poradzimy sobie – powiedział Jake, zatrzymując się - Jestem pewny, że jest pan bardzo zajęty, a ja nie chciałbym zmieniać nikomu planów dnia. - To żaden problem – Alexander Baudin uśmiechnął się. - Doceniam pańską propozycję – powiedział Jake uprzejmie, pochylając się bliżej do niego - Ale jestem tutaj na randce ze swoją dziewczyną i mamy już wystarczającą ilość osób towarzyszących – Jake wskazał głową w kierunku Dave’a i Bena, którzy kręcili się w pobliżu. - Och, rozumiem – powiedział ściszonym głosem Alexander Baudin i przytaknął - Proszę, tutaj jest przewodnik po Luwrze – wyciągnął ulotkę ze swojej kieszeni marynarki i podał ją Jake’owi - Mam nadzieje, że obydwoje będziecie zadowoleni z wizyty tutaj i jeśli czegoś będziecie potrzebować, po prostu dajcie mi znać. - Tak zrobimy, dziękuje – powiedział Jake. Alexander Baudin uśmiechnął się do nas obojga i odszedł. - Okey, kotku to gdzie idziemy najpierw? – powiedział Jake otwierając przewodnik po Luwrze. Chodziliśmy już po tym muzeum coś około godziny oglądając obrazy. Nie odeszliśmy zbyt daleko, ponieważ było ich tam tak dużo, że ja 381

przystawałam co chwila, gdyż niektóre z nich były naprawdę niesamowite i tak bardzo piękne, że wzbudzały we mnie tak dużo emocji tylko samym patrzeniem na nie. Chciałabym potrafić stworzyć coś równie cudownego. Nie myślę, żeby Jake podzielał moje zdanie. Jeśli pewnie ściana pokryta byłaby gitarami, wykazałby się zdecydowanie większym zainteresowaniem, ale byłam szczęśliwa, że ze względu na mnie okazywał choć odrobinę entuzjazmu. Był cudowny i taki troskliwy, stale dotykał mnie i trzymał za dłoń, dobrze się z nim bawiłam. Starałam się ignorować fakt, że Dave i Ben podążali krok w krok za nami, no i ludzi którzy wpatrywali się w nas, natychmiast rozpoznając Jake’a, albo poznając go, tylko nie do końca wiedzieli skąd go znają. To nie było takie straszne, dziwne, ale do zniesienia. Nagle usłyszałam dzwonek telefonu i odwróciłam się, wtedy zobaczyłam Dave’a wyciągającego swoją komórkę z kieszeni. Odwrócił się do nas tyłem i odebrał. Z powrotem skupiłam się nad obrazem, który był przede mną „Kobieta z lustrem” - Ten obraz jest taki piękny – powiedziałam do Jake’a - Myślę, że ten jak na razie najbardziej mi się podoba. - Nie jest tak piękny jak ty – szepnął mi na ucho stojąc zaraz za mną i wziął mnie w objęcia na wysokości talii. - Ale z ciebie czarodziej – uśmiechnęłam się i tyłem oparłam głowę na jego piersi. - Jake – podszedł Dave. - Dzwonił Stuart. Kilka twoich i Tru zdjęć z Luwru pojawiło się na stronach internetowych i wszystko wskazuje na to, że wkrótce dotrą do

382

gazet. Chciałem tylko żebyś o tym wiedział, że sprawy mogą się skomplikować, kiedy będziemy wychodzić na zewnątrz. - Ok. – powiedział Jake i westchnął. - Co znaczy – skomplikować? – odwróciłam się twarzą do Jake’a. - To znaczy, że jest duże prawdopodobieństwo, że na zewnątrz będą czekali na nas paparazzi jak tylko będziemy wychodzić. Skręciło mnie w żołądku. - Jak oni zdobyli nasze zdjęcia? - Aparaty fotograficzne w telefonach, kochanie. - Po prostu uwielbiam nowoczesną technologię. To koniec naszej uroczej randki. Zaczęłam przygryzać wargę. - Powinniśmy teraz już wyjść? – zapytałam. - Nie – Jake pokręcił głową. - Po prostu o tym zapomnij, chcę dalej cieszyć się tym dniem z tobą. - A co jeśli zostaniemy otoczeni tłumem? – mój głos zabrzmiał trochę piskliwie. I szczerze mówiąc zaczynałam trochę panikować. - Nie zostaniemy otoczeni – zachichotał, zaczesując mi włosy za ucho - A nawet jeśli, to po to z nami są Dave i Ben. Są bardzo dobrzy w tym co robią, Tru. Najlepsi w tym biznesie i dlatego pracują dla mnie. Jesteś całkowicie bezpieczna, nie masz się czym martwić. Wcale

nie

czułam

się

bezpiecznie.

Nagle

poczułam

się

rozpoznawana i narażona na atak. Czy to tak właśnie będę się zawsze czuła? Ta myśl trochę mnie przeraziła.

383

- Chodź – powiedział Jake i złapał mnie za rękę - Mamy jeszcze sporo do zwiedzania. Poszłam za nim, ale nie byłam już zainteresowana obrazami. Byłam spięta i miałam wizję tego, że jestem oblegana przez wrzeszczące fanki i paparazzi i nie byłam w stanie zwalczyć tych uczuć. Po następnych piętnastu minutach i trochę bardziej wewnątrz Luwru, zaczęłam zauważać, że zaczyna wzrastać grupka ludzi wokół nas. Dave i Ben również musieli to widzieć, ponieważ teraz znajdowali się blisko nas. Wcześniej mieliśmy i tak mało wolnej przestrzeni dla siebie, ale teraz było jej zdecydowanie dużo mniej. Czułam, że Jake staje się spięty. Nie sądzę, że dlatego, że zwracał na siebie uwagę, myślę, że był zdenerwowany ponieważ wiedział, że mnie to martwi i chciał jedynie ze mną spędzić ten dzień. Naszą pierwszą randkę razem, którą teraz dzieliliśmy nie tylko z Davem i Benym, ale również z około pięćdziesięcioma innymi ludźmi. Pracownicy ochrony Luwru podeszli do nas i rozmawiali cicho z Davem. Pracownik ochrony cofnął się i stanął obok nas i to sprawiło, że poczułam się jeszcze bardziej zdenerwowana niż byłam przedtem. Dave wykonał krótki telefon, podszedł do Jake’a i rozmawiał z nim na ucho. Jake odsunął się ode mnie, żeby usłyszeć co mówi Dave. Próbowałam skupić się na obrazie wiszącym przede mną, ale nie mogłam. Nawet nie miałam pojęcia jaki miał tytuł. Ledwo go widziałam. Starałam się ignorować wokół wszystkie oczy wpatrzone we mnie, ale czułam, że moje ciało całe płonie, spala się pod ich badawczym spojrzeniem. Myślę, że się po prostu do tego nie nadaję. Usłyszałam jak Jake głośno westchnął, a potem zobaczyłam jak przytakuję głową do Dave’a. 384

Podszedł do mnie, stanął przede mną, wziął mnie za rękę i cicho do mnie powiedział. - Kochanie, dziennikarze już tu są, na zewnątrz… w jakiś sposób dowiedzieli się, który samochód w garażu jest nasz i… cała ich grupa czeka tam na nas jak tylko wyjdziemy. - Jak dużo? - Dość dużo. Nasze podejrzane zachowanie najwyraźniej musiało przyciągnąć czyjąś uwagę i cóż… teraz zrobił się tłum ponieważ ludzie wiedzą już, że jestem tutaj – brzmiał jakby naprawdę czuł się z tym nieswojo i było mu wstyd, że mi musi o tym mówić. - Och – powiedziałam. - Pracownicy ochrony, próbują oczyścić parking, ale Dave zadzwonił do Stuarta i jest już w drodze, żeby zabrać nas drugim samochodem. - Ok. - Przepraszam za to wszystko, Tru – położył dłoń na mojej twarzy, ale nawet nie byłam w stanie cieszyć się uczuciem dotyku jego ręki na mojej skórze, ponieważ byłam, aż za bardzo przejęta świadomością tego, że wszyscy na nas patrzą. Czułam się tak jakbym była w zoo i to po niewłaściwej stronie ogrodzenia. - W porządku – próbowałam utrzymać spokojny ton głosu - To nie twoja wina. Tak to już jest. I rozumiem to. Chodź idziemy stąd. Wzięłam Jake’a za rękę i zaczęliśmy iść przez Luwr podążając za Davem. Ben był za nami razem z pracownikami ochrony muzeum. Ludzie szli za nami, zatrzymując się, żeby na nas popatrzeć jak ich mijaliśmy. Szczerze mówiąc, chciałam szybko ruszyć przed siebie i wybiec stamtąd. Było tyle pięknych rzeczy w Luwrze, a ludzie którzy tam byli 385

wydawało się, że chcą jedynie patrzeć na Jake’a. Rozumiem, że był piękny, ja również marzyłam o tym, żeby się w niego wpatrywać cały dzień, ale to była już przesada, tak bezczelnie się na niego gapić i podążać za nim… za nami, kiedy byliśmy dopiero co oficjalnie ze sobą, bez żadnego obwiniania się o cokolwiek. Ścisnęłam nieco mocniej dłoń Jake’a. On również zrobił to samo, jednak trochę niepewnie. Było mu źle z tego powodu, że musieliśmy wyjść i wiem, że przejmował się tym, co ja czuje, zwłaszcza, że rozmawialiśmy o tym wcześniej w samochodzie zaraz przed przyjazdem tutaj. A jak ja się czułam? Zestresowana, trochę spanikowana i zła, że nie możemy iść nawet na prosty spacer razem, bez wywoływania szaleństwa. Czy tak już będzie zawsze? Nie wiem czy dam radę to wytrzymać. To przerażające jaką uwagę przyciąga swoją osobą Jake. Dotarliśmy do głównych drzwi i Dave otworzył je, a wtedy rozbłysło kilka fleszy z aparatów. Paparazzi już tam byli. Czyż nie powinni być teraz na parkingu? Skąd do cholery wiedzieli, że wyjdziemy tymi drzwiami? - A więc wy dwoje jesteście teraz razem? W końcu się ustatkujesz Jake? Czy Trudy to ta jedyna? Głosy dochodziły z prawej, lewej i z środkowej strony. Jezu Chryste to było chore.

386

Trzymałam głowę opuszczoną w dół, Jake otoczył mnie ramieniem i bardzo mocno trzymał mnie blisko siebie. Dave był po prawej stronie Jake’a, trzymał na nim ramię i prowadził nas do zaparkowanego przez Stuarta samochodu. Ben był po mojej stronie, blisko mnie. - Trudy! Spójrz w tą stronę ślicznotko, pokaż nam swoją twarz! Potrzebowałam się stamtąd wydostać. Nie wiem czy kiedykolwiek czułam się tak nieswojo jak w tej chwili. Pochyliłam głowę jeszcze bardziej, tak że podbródek praktycznie dotykał mojej piersi. Kolejną rzeczą jaką zarejestrowałam, było to, że siedzieliśmy w samochodzie. Dave otworzył samochód a Jake skierował mnie do jego środka. Przesunęłam się na siedzeniu za fotel pasażera i wtedy Jake zaraz za mną szybko wskoczył do samochodu. Dave zamknął drzwi, przepychając z drogi kilku dziennikarzy. Ben wsiadł obok kierowcy i Stuart dość szybko ruszył. Serce mało mi nie wyskoczyło z piersi. Odwróciłam się i spojrzałam do tyłu przez okno, z obawy o to, że paparazzi mogą za nami jechać,

ale nie zauważyłam żadnego

podejrzanego samochodu, chociaż było ich bardzo dużo wkoło. Byłam wdzięczna w tym momencie, że okna w samochodzie były przyciemniane. Jake wziął mnie za rękę, chcąc zwrócić moją uwagę na niego i wtedy dopiero poczułam jak trzęsie mi się dłoń. - Hej, wszystko w porządku? – jego głos był miękki i uspokajający. Złapał mnie za podbródek i zmusił mnie żebym na niego spojrzała. - W porządku - miałam sucho w ustach. Oblizałam językiem wargi.

387

- To było po prostu… um… trochę szalone – wzięłam głęboki oddech - Czy tak zawsze jest, kiedy gdzieś wychodzisz? - Nie, Nie zawsze – pokręcił głową - To było bardziej zwariowane, niż zwykle, ale domyślam się, że to z twojego powodu, chcieli mieć nasze zdjęcia razem. - Te na Twitterze nie wystarczyły? - Najwyraźniej nie. - Nie pojmuje tego Jake, przecież wcześniej też wychodziłeś z kobietami i to często - Trochę to gorzej zabrzmiało niż zamierzałam. Spojrzał na mnie. - Nie Tru. Wychodziłem wcześniej z kobietami do klubów. Nigdy żadnej z nich nie zabrałem na randkę. - Skąd oni w ogóle wiedzieli, że jesteśmy na randce? – mój głos znów był piskliwy. - Cóż, kochanie – zaczesał włosy za moje ucho i uspokoiłam się dzięki temu, że mnie dotknął - Każdy kto tylko spojrzy na nas razem, łatwo może się domyślić, że po prostu szaleje za tobą. - Ale zaczęliśmy się spotykać zaledwie od wczoraj! Ok, zaczęłam teraz trochę wariować, powiedziałabym, że nie trochę, a nawet bardzo. - To nie zajęło im długo, Tru. Przecież pracujesz w tym zawodzie, wiesz jak to wszystko działa. - Jestem dziennikarzem, ale w ogóle nie przypominam ani jednego z nich! – powiedziałam z oburzeniem. - Wcale nie miałem tego na myśli i dobrze o tym wiesz. Znów na mnie spojrzał. 388

- Ja po prostu chcę powiedzieć, że pracujesz w czasopiśmie i wiesz jak się rzeczy mają z nami celebrytami. W moim życiu nie ma prywatności w żaden sposób, nieważne jak bardzo bym się starał. Poza tym, to ich praca – dziennikarza. Oni zarabiają na swoje utrzymanie, dzięki gównie, które dzieje się w moim życiu i innych sławnych ludzi. Tak to już jest. Nie zawsze, ale przez większość czasu i jeśli coś dzieje się w moim

życiu

–

jak

na

przykład

ja

z

tobą

na

randce…

i

prawdopodobieństwo, że mam dziewczynę, no cóż wtedy media są tym bardzo zainteresowane… w szczególności tobą. - Ale ja nie jestem kimś wyjątkowym. - Dla mnie jesteś – jego głos był pełen emocji. - Jesteś dla mnie wszystkim – dodał niższym tonem - I przepraszam, że nasza pierwsza randka nie była taka, jak powinna być – położył dłonie na moich policzkach - Wynagrodzę ci to, obiecuję. Patrząc teraz na Jake’a, który wpatrywał się we mnie z takim przejęciem i spojrzeniem pełnym miłości nagle poczułam, że zalewa mnie fala uczucia do niego i wpadam w jej głębie, przez co momentalnie zapomniałam, że Stuart i Ben są z przodu samochodu, tylko parę centymetrów od nas i mimo to pochyliłam się do Jake’a i bardzo mocno go pocałowałam. Rozchyliłam swoje usta i pozwoliłam, żeby jego język poruszał się w moich wargach i wtedy poczułam jak przechodzi przez nas energia pożądania, moje ciało zaczęło drżeć, w sposób który tylko on potrafił wywołać. Pragnęłam go tu i teraz. Wiem, że czuł to samo, ponieważ cichy pomruk wyrwał się mu prosto w moje usta. Jake chwycił mnie za włosy i pocałował jeszcze mocniej. 389

Zabrało mi to dłuższą chwilę, ale nagle dotarło do mnie, że Stuart i Ben są z przodu samochodu, zwłaszcza kiedy ręka Jake’a zaczęła przesuwać się coraz wyżej po mojej nodze. Byłam zdecydowanie tego pewna, że nie bardzo chcieli być świadkami pokazu porno w wykonaniu moim i Jake’a, więc odsunęłam się od niego. Jake spojrzał na mnie zawiedziony. Wskazałam wzrokiem w kierunku przednich siedzeń w samochodzie. Naprawdę cieszyłam się z tego, że radio było w miarę głośno, dzięki czemu zagłuszało odgłosy naszego całowania, ale mimo to moje policzki płonęły ze wstydu i utraty kontroli nad sobą przez Jake’a. Uśmiechnął się do mnie i pochylił blisko mnie, przeciągając nosem po wrażliwej skórze mojej szyi w kierunku ucha i szepnął. - Nie mogę się doczekać, aż wrócimy do hotelu… zamierzam cię powoli rozbierać… i wycałować wszędzie. Poczułam jego słowa w dolnej partii swojego ciała, uczucie gorąca wybuchło w moim brzuchu. Uwielbiałam kiedy tak na mnie działał. - Te quiero43 – szepnęłam do niego. - Jezu Chryste, Tru – wyjęczał cicho do mojego ucha, jego oddech uderzył gorącem w moją skórę - Dobrze wiesz jak to na mnie działa. Jeśli dalej będziesz tak do mnie mówić, to będę miał gdzieś kto jest jeszcze z nami w samochodzie. Wezmę cię tu i teraz na tylnim siedzeniu. Jego słowa robiły ze mną szalone rzeczy i sprawiły, że poczułam się nagle pozbawiona granic. Może dlatego, że wciąż byłam pod wpływem adrenaliny po tym co stało się w Luwrze, albo było to spowodowane tym,

43

Kocham cię – Tru znów męczy Jake’a hiszpaoskim :D!

390

że tak bardzo go kochałam, ale nagle poczułam potrzebę prowokowania go. - Joder44, Jake... to właśnie jest to co chce teraz z tobą robić – szepnęłam. Wiedział dokładnie co do niego powiedziałam. To było jedyne hiszpańskie słowo, które doskonale znał. Poczułam, że zesztywniał koło mnie. Rzuciłam wzrokiem w kierunku Stuarta, widząc, że patrzył jedynie na drogę przed nim. Ben rozmawiał przez telefon, przypuszczalnie z Davem. Tak więc przesunęłam się na swoim siedzeniu bliżej drzwi i skierowałam ciałem w stronę Jake’a, palcami przeciągnęłam po swoim udzie, zadzierając swoją spódnicę do góry i delikatnie rozchyliłam nogi. Jake’owi przyspieszył oddech, wpatrywał się we mnie, a jego oczy zaczęły błyszczeć. Uwielbiałam uczucie władzy jaką miałam w tej chwili nad nim. To było podniecające. Spojrzałam na niego, odnajdując pełny żaru wzrok i zwilżyłam usta językiem. Kusząco się do niego uśmiechając, zniżyłam spódnicę i złączyłam nogi razem, czując się dumna ze swojej małej gry wstępnej przed tym jak dotrzemy do hotelu, ale Jake potrząsnął głową na nie. Moje nogi zaczęły drżeć. Przysunął się do mnie bliżej i włożył stopę pomiędzy przednimi siedzeniami, zasłaniając jakikolwiek widok na moje nogi. Położył rękę na moje kolana i delikatnie je rozsunął na boki, a ja mu na to pozwoliłam. Serce zaczęło mi walić, a w ustach nagle zrobiło mi się sucho.

44

Pieprzyd się – Oj, Tru jednak prosisz się o występ porno gwiazdy…

391

Jake wsunął rękę pod moją spódnicę dosięgnął moich majtek, przesunął je i kiedy dotarł do miejsca do którego chciał, zaczął mnie tam dotykać, po czym bardzo delikatnie wsunął we mnie palec. Nagle moje ciało omal nie eksplodowało. Przygryzłam mocno wargę, powstrzymując się od wydawania z siebie jakiegokolwiek dźwięku. Spojrzałam na niego, a on wpatrywał się we mnie, w jego oczach była pewność siebie, skupienie i ogień. Nigdy w swoim życiu czegoś takiego nie robiłam. I wiem, że powinnam się przejmować tym, że byli z nami inni ludzie w samochodzie, ale w danej chwili nie byłam w stanie o tym myśleć. Wszystko na czym mi zależało, to było to co teraz czułam dzięki Jake’owi. Zaczął poruszać swoim palcem, rytmicznie w tą i z powrotem, pocierając mnie przy tym również kciukiem, moje serce biło tak mocno, że nogi trzęsły mi się w niekontrolowany przeze mnie sposób, wiedziałam dobrze co się za chwilę stanie jeśli nie przerwie. - Jake przestań, albo za chwilę dojdę – bezdźwięcznie powiedziałam do niego. Uśmiechnął się i mocniej potarł kciukiem mój wrażliwy punkt. Przeszył mnie dreszcz. - Proszę – jeszcze raz powiedziałam bezdźwięcznie i ścisnęłam nogi razem z jego dłonią. Uśmiechnął się znów, najwyraźniej zadowolony z siebie i z tego co mi zrobił, wyciągnął rękę spod mojej spódnicy i poprawił dłonią widoczną erekcję w swoich spodniach. Odetchnęłam z ulgą i jednocześnie z uczucia zawodu. Miałam ochotę zrobić to samo jemu, doprowadzić go blisko spełnienia.

392

Stuart zajechał przed hotel kilka minut później, ja nadal zmagałam się z nagromadzonym niespełnieniem, za to z bardzo rozgrzanymi myślami. Byłam tak podniecona i zdesperowana, żeby ulżyć temu bólowi, z którym zostawił mnie Jake, że byłam gotowa zrobić to z nim gdziekolwiek. Kiedy tylko wyszliśmy z samochodu, Jake złapał mnie za rękę i prowadził do hotelu, praktycznie ciągnąc mnie przez hol prosto do oczekującej na nas windy. Jak tylko drzwi windy się za nami zamknęły, przycisnął mnie do ściany i zaczął szybko i mocno całować, jego ręce były na całym moim ciele. Zanim się spostrzegłam, drzwi windy otworzyły się na naszym piętrze, a Jake ciągnął mnie przez korytarz i otworzył drzwi do swojego apartamentu, gdzie nareszcie znaleźliśmy się sami. Ruszył w moim kierunku, ale ja się cofnęłam. Czas na rewanż drogi panie. Przechylił głowę w jedną stronę, patrząc na mnie lekko zaintrygowany i z dużym zdziwieniem. - Zostań tam – łapałam ciężko powietrze. Nigdy nie byłam tak odważna seksualnie. Raczej kierowałam się prostymi zasadami. I zdecydowanie nigdy wcześniej nie byłam tak świadoma własnego ciała. Nie mam pojęcia, skąd wziął się u mnie pomysł podciągnięcia spódnicy w samochodzie i dlaczego pozwoliłam mu na to co mi tam zrobił, a nawet dlaczego chciałam ciągnąć dalej to przedstawienie tutaj. Ale chciałam. Chciałam to zrobić dla niego. Z jego powodu.

393

Jake sprawiał, że czułam się pewna siebie… i tak bardzo seksowna. Byłam zadowolona teraz, że założyłam moją najlepszą bieliznę, kiedy zaczęłam rozpinać powoli moją bluzkę, guziczek po guziczku. Patrzyłam jak Jake śledzi wzrokiem moją rękę. Zsunęłam moją bluzkę z ramion i pozwoliłam jej opaść na podłogę. Potem zdjęłam szpilki i zaczęłam rozpinać z tyłu spódnicę, powoli rozsuwając suwak. Przeciągnęłam ją przez biodra i pozwoliłam jej upaść na podłogę, po czym wyszłam z niej robiąc krok do przodu. Stałam teraz już jedynie w mojej czarnej koronkowej bieliźnie. Spojrzenie Jake’a płonęło, pochłaniało mnie, wyglądał tak jakby miał się w każdej chwili na mnie rzucić. Przeciągnęłam palcami po swoim brzuchu, zahaczając kciukami o brzegi swoich majtek i powoli zaczęłam zsuwać je w dół z bioder. Jake ciężko oddychał. Jego oczy były skupione na moich dłoniach obserwował mnie i czekał. Włożył ręce w swoje dżinsy poprawiając je, najwyraźniej czując się niewygodnie w swoich spodniach. Przestałam zsuwać majtki z bioder, zmieniając zdanie wciągnęłam je z powrotem. Jake podniósł głowę. Powoli podeszłam do niego. Moje serce zabiło mocniej. Paliło mnie podbrzusze, a całe ciało mi płonęło. Jake złapał mnie za biodra i przyciągnął do siebie, tak żebym była w jego zasięgu. Pokręciłam głową i zdjęłam jego dłonie z siebie i trochę się od niego odsunęłam. - Jeszcze nie – szepnęłam. 394

- Pragnę cię teraz – jego ton był pełen potrzeby i emocji. To co powiedział sprawiło, że przeszył mnie dreszcz i uderzył prosto w najwrażliwszy punkt mojego ciała. Zbliżyłam się do niego i szepnęłam do ucha. - Yo voy a chupar45 Złapał powietrze. - Ja pierdole, Tru – zawarczał. - Jeśli chcesz, żebym zaczekał, to postępujesz w niewłaściwy sposób. Cofnęłam się i uśmiechnęłam do niego, przygryzając dolną wargę zębami. - Powiedz mi co właśnie powiedziałaś? Muszę to wiedzieć – mówił z nierówno łapiąc oddech. Uwielbiałam to, że mogę to sprawić jedynie słowami. - Pozwól, że ci pokażę – powiedziałam, klękając przed nim. A potem zdjęłam mu dżinsy i pokazałam dokładnie to co miałam na myśli.

45

Tłum. Hiszpaoski - Mam zamiar cię teraz ssad.

395

Rozdział 23 – Dlaczego, nie chcesz mi powiedzieć, gdzie jedziemy? – zapytałam Jake’a i odwróciłam się na siedzeniu w jego stronę. Rzucił na mnie spojrzenie. - Ponieważ to niespodzianka. - Dlaczego wszystko co robisz dla mnie zawsze musi się wiązać z niespodzianką? Zwolnił i zatrzymał się na czerwonym świetle. - Ponieważ lubię wyraz twojej twarzy, kiedy próbujesz odgadnąć, co to będzie za niespodzianka. Wyciągnął do mnie rękę i pogładził palcami mój policzek. - Wiesz, nadal mogłabym mieć zdziwioną minę, nawet jeśli mi powiesz – jestem dobra w udawaniu zaskoczenia. - Nie wątpię w to – zachichotał – ale nie ma to jednak porównania do wyglądu twojej twarzy, w momencie kiedy widzisz niespodziankę po raz pierwszy. Hę? To teraz jestem w kropce. - W porządku, a co jeśli ci powiem, że nie lubię niespodzianek – skrzyżowałam ręce na piersi. -

Nie

wydaje

mi

się,

żebyś

miała

coś

przeciwko

tym

niespodziankom, które dotychczas dla ciebie już przygotowałem – powiedział pewnie i ruszył samochodem po zmianie światła na zielone – a już zdecydowanie nie miałaś nic przeciwko jednej którą ode mnie dostałaś. Nagle moje policzki zarumieniły się.

396

Wspomnienie tego jak Jake zakradł się od tyłu kiedy byłam w łazience i myłam zęby przygotowując się, żeby wyjść dzisiejszego wieczora… no i wyszłam z siebie i doszłam, ale w zupełnie innym tego słowa znaczeniu. - No cóż, rzeczywiście ta zdecydowanie mi się podobała – uśmiechnęłam się do niego, zdejmując ręce z piersi. - No widzisz, niespodzianki, mogą być fajne – uniósł moją dłoń, pocałował i puścił, żeby zasygnalizować, że skręca. To co się wydarzyło było niesamowite, ale myślę, że to był również sposób Jake’a na ukrycie śladów zbrodni, przepraszam za kiepsko dobrane porównanie, ponieważ zaraz po tym jak się kochaliśmy, miał u siebie kilka z tych nieziemskich ciasteczek, tak naprawdę nie mieliśmy ani razu możliwości, żeby pojechać do tej cukierenki. Tak więc, kiedy siedzieliśmy na łóżku i karmiliśmy się nawzajem tymi ciasteczkami, powiedział mi, że moje i jego zdjęcia jak wychodziliśmy z Luwru trafiły do tabloidów i w całej swojej kolorowej chwale ogłosiły światu, że jesteśmy razem. Wiedzieli również o tym, że ja i Jake razem dorastaliśmy i że mieszkaliśmy obok siebie i byliśmy najlepszymi przyjaciółmi. Teraz cały świat wiedział już całkiem sporo wszystkiego co dotyczyło mnie i Jake’a. Nie wiedzieli jedynie o naszym romansie. O tym, że jak zaczęliśmy się spotykać, to ja wciąż miałam chłopaka. Jeszcze nie dotarli do tego drobnego szczegółu naszego związku i miałam nadzieję, że nigdy się tego nie dowiedzą. Dla Willa i mojego własnego dobra. Słowa, że Jake odnalazł „tą jedyną” w swojej przyjaciółce z podwórka, w pewnym sensie, pomijając nachalność i dziwną sytuację, były dość słodkie. Jake martwił się jednak jak będę się czuła, kiedy

397

zainteresują się moją prywatnością i ponieważ wiedział, że chciałam oszczędzić nieprzyjemnych sytuacji Willowi. Uspokoiłam go, że wszystko jest w porządku. To było do przewidzenia, że prasa w końcu uderzy w nas, czym wcześniej się to stało tym lepiej. Teraz kiedy się wszystko wydało Jake i ja mogliśmy ruszyć do przodu i zacząć cieszyć się sobą. Przez zaciemnioną szybę samochodu wpatrywałam się w otaczający mnie Paryż. Będąc tutaj z Jake’iem czułam się najszczęśliwszą dziewczyną świata. Przez to, że był z powrotem w moim życiu i że byliśmy teraz w końcu parą. I przez to też, że kochał mnie, tak jak ja zawsze kochałam jego. Gdybyśmy tylko powiedzieli sobie to co wtedy czuliśmy do siebie, kiedy byliśmy młodzi, być może nigdy nie stracilibyśmy ze sobą kontaktu. Może bylibyśmy ze sobą od dawna, Jake nie miałby problemów z narkotykami i byłabym przy nim, kiedy Jonny umierał. To smutne, że ominęło nas tyle lat, które mogliśmy spędzić razem, ale w tym momencie mieliśmy siebie i właśnie teraz to się tylko liczyło. Nie miałam pojęcia dokąd jadę dzisiejszego wieczoru, co mnie nieco irytowało, ale z drugiej strony dzisiejszego wieczoru byliśmy nareszcie sami tylko ja i Jake, ponieważ powiedział do Dave’a i Bena, żeby zostali w hotelu. Wiem, ja również nie mogłam w to uwierzyć. Dave nie był zadowolony z tego, że Jake wychodzi sam, ale Jake był szefem i cokolwiek powiedział tak musiało być. A on jeśli czegoś chce może być całkiem stanowczy. To było całkiem seksowne widzieć go w akcji. Być może później jak będziemy w łóżku pozwolę mu na wypróbowanie swojej władzy na mnie. 398

Wiedziałam dokładnie dlaczego Jake chciał być ze mną sam. Usiłował zrekompensować mi wczorajszy wypad do Luwru. Chciał mi udowodnić, że życie z nim może być jednak czasami normalne. Tak więc, nie jechał za nami Dave. Byliśmy tylko my dwoje w świeżo wynajętym dwuosobowym czarnym lśniącym BMW Z4. Seksowny wóz, zupełnie jak i jego kierowca. Podstawiono go nam wcześniej, żebyśmy mogli dzisiaj wieczorem wyjść, Stuart zamienił również Mercedesa na Audi na resztę pobytu tutaj. Bez względu na to jak długo tu zostaniemy. Jeszcze nie rozmawialiśmy o powrocie do domu. Wiedziałam, że wkrótce będę musiała tam pojechać, ponieważ powinnam wrócić do biura i popracować trochę zanim wyruszę w trasę po USA. Niechętnie do tej myśli podchodziłam, bo nie chciałam opuszczać jeszcze Jake’a, w ogóle nie chciałam tego robić. Za każdym razem kiedy myślałam o tym, że nie będę przy nim, czułam przerażające ściskanie w sercu. Na razie nie zamierzałam, o tym nawet myśleć. Jake znów skręcił, wioząc nas ulicą Rue de la Paix. Zatrzymał się przed sklepem Tiffany’ego i wyłączył silnik. - Co my tutaj robimy? – zapytałam i poczułam małe motylki w żołądku. Oczywiście wiedziałam o co chodzi, a raczej miałam nadzieje, że to było to o czym myślałam, ale na wszelki wypadek zapytałam, żeby mieć pewność. - Muszę coś odebrać – powiedział. - Acha, ok. 399

Moje małe iskierki nadziei znikły. Oczywiście, nie chciałam, żeby Jake wydawał na mnie za dużo pieniędzy, ale jeśli kiedykolwiek poczułby potrzebę kupienia mi czegoś ładnego u Tiffany’ego, to na pewno bym się na niego nie obraziła. Od zawsze chciałam mieć biżuterię od Tiffany’ego. A: ponieważ kochałam Audrey Hepburn i chciałam być taka jak ona kiedy byłam młodsza, no cóż w zasadzie to nadal tak jest. B: Kochałam piosenkę. Ale głównie to było C: Ponieważ biżuteria była po prostu tak niesamowicie piękna, no i była nieosiągalna jak na moje możliwości finansowe. Tak czy owak, był tutaj, żeby coś odebrać i to wszystko. Być może to było coś dla jego mamy. Wcześniej rozmawiał z nią przez telefon. Powiedział jej o mnie i o nim. Jak widać, była zadowolona i chciała mnie znów zobaczyć. Szczerze mówiąc, to sprawiło, że trochę się tym denerwowałam. Być może dlatego, że miałabym ją znów zobaczyć po tylu latach i to teraz jako dziewczyna Jake’a, a nie jako jego przyjaciółka. Kiedy wysiadłam z samochodu Jake już na mnie czekał. Na szczęście na ulicy było tego wieczoru dość cicho, nie chciałam, żeby było wokół nas tyle zamieszania, jak wczoraj. Jake wziął mnie za rękę i weszliśmy do Tiffany’ego. Oczywiście byłam już wcześniej w podobnym sklepie. Rozejrzałam się po nim trochę, a potem wyszłam stamtąd, zanim to zniszczyłoby moją kartę Visa albo zanim bym się rozpłakała.

400

Tabliczka z napisem zamknięte wisiała na drzwiach, ale w środku widać było zapalone światła i mężczyznę który szedł w stronę drzwi. Najwyraźniej mieli zamiar otworzyć tak późno sklep ze względu na Jake’a. To dopiero była władza pieniądza i statusu gwiazdy. Zostaliśmy powitani w drzwiach przez mężczyznę, który przedstawił się nam jako Devin. Devin był bardzo elegancki i wyjątkowo atrakcyjny. W pewnym sensie przypominał mi Stuarta. Zastanawiałam się czy nie był przypadkiem gejem… - Twoje zamówienie czeka na ciebie – powiedział Devin do Jake’a jak szliśmy za nim koło jasno oświetlonej, połyskującej i iskrzącej się witryny sklepowej. Ledwo co słyszałam. Byłam tak pochłonięta tym miejscem. Moja głowa o mały włos nie odkręciła się całkiem do tyłu. Ten sklep był o wiele bardziej luksusowy od tego który mijałam w drodze do domu przy Bond Street. Pewnie dlatego, że nie znajdował się w tak wspaniałym miejscu jakim był Paryż. Jeszcze bardziej niż dotąd zapragnęłam odwiedzić też sklep Tiffany’go w Nowym Jorku. Ten oryginalny, pewnie był najlepszy z nich wszystkich. Pewnego dnia tak będzie Tru. Byłam tak zauroczona, tym jak dużo można tu zobaczyć, że swędziały mnie palce, aby tego wszystkiego podotykać. Z

mojej

lewej

strony,

kątem

oka

dostrzegłam

wystawę

pierścionków, więc puściłam rękę Jake’a i poszłam rzucić na nie okiem zostawiając go, żeby odebrał swoje zamówienie. Myśl, o pierścionkach sprawiła, że chciałam zachichotać. Boże czasami byłam taka dziecinna. 401

Moje oczy wędrowały po szlachetnych kamieniach umieszczonych w szklanych gablotach. Były tam białe diamenty, szafiry, żółte diamenty i O mój Boże, różowy diament. Cholernie różowy diament! Nawet nie wiedziałam, że można taki kupić! Właściwie wpadłam w lekki obłęd, ponieważ to był najpiękniejszy pierścionek jaki widziałam przez całe moje dwudziesto sześcioletnie życie. Był platynowy z różowym diamentem w kształcie gruszki i otoczony pojedynczymi małymi białymi diamencikami. Czułam się jak gdybym umarła i poszła do nieba dla dziewczyn. Był taki cudny, że sprzedałabym własną babcię, żeby go mieć. Oczywiście nigdy jej tego nie powiem, musiałabym się ukrywać do końca życia jakbym to zrobiła. Mój wzrok szukał ceny za ten pierścionek, ale nie było żadnej, co znaczyło tylko jedno, musiał być szalenie drogi. W zasadzie i tak nigdy nie będzie mnie na niego stać. Nie mogę sobie pozwolić nawet na biżuterię od Tiffany’ego, z tej średniej półki, albo z tej najniżej, o ile w ogóle taka istnieje. Pewnie ten pierścionek jest wart więcej niż byłabym w stanie zarobić przez całe swoje życie. - Widzisz coś, co ci się podoba? – zapytał Jake ochrypłym głosem stojąc za mną. Bez namysłu, powiedziałam wciąż śniąc na jawie. - Spójrz na ten pierścionek, jest taki piękny – wskazałam na niego palcem. Nagle uderzyła we mnie myśl, jak to mógł odebrać, mnie stojącą tam z obłędem w oczach wpatrująca się w pierścionek z różowym diamentem, który w zasadzie wyglądał na zaręczynowy, wskazującą na 402

niego palcem i mówiącą rozanielonym głosem. Czasami wychodzi ze mnie typowa kobieta. – No wiesz… mam na myśli, że jest bardzo ładny, jak na pierścionek… no więc, masz już to po co tutaj przyszliśmy? – zapytałam natychmiast zmieniając temat. Odwróciłam się od pierścionka z moich snów i spojrzałam mu w oczy. - Tak, mam – poklepał kieszeń swojej kurtki, wyglądając na zadowolonego z siebie. Jake wyglądał dzisiaj wieczorem absolutnie wyjątkowo. I bardzo elegancko. Był ubrany w niebieskie dżinsy, ale miał do tego koszulę i kurtkę w kroju marynarki. To nie powinno do siebie pasować, a jednak na nim leżało dobrze, wyglądał bardzo seksownie. Ja miałam swoją kwiatową sukienkę na ramiączkach. Dopasowaną w pasie i z wycięciem na plecach. Była bardzo ładna i bardzo seksowna. Do tego włożyłam swoje kremowe szpilki. I miałam rozpuszczone włosy ułożone luźno w fale, tak jak to lubił Jake. Wziął mnie za rękę i otworzył dla mnie drzwi, wyszłam pierwsza, opuszczając sklep Tiffany’ego. - Żegnajcie świecidełka – szepnęłam cicho do siebie. - Coś ty powiedziała? – zapytał Jake. - Um… co? Nic nie mówiłam – moją twarz oblał rumieniec, więc szybko wskoczyłam do samochodu, zostawiając go za sobą lekko chichoczącego. Byłam w samochodzie i zapinałam pas, kiedy odwróciłam się do Jake’a, zastanawiając się czemu jeszcze nie odpalił silnika i zobaczyłam pudełko Tiffany’ego leżące na podłokietniku pomiędzy nami. 403

Serce podskoczyło mi w piersi. Spojrzałam na pudełko, a potem na niego. - Mam tu coś małego dla ciebie – powiedział, wyglądając na zaskakująco zdenerwowanego. - Właśnie to przyjechałeś tu odebrać? - No – przytaknął. - Co to jest? – wewnątrz mnie wszystko szalało, ale zachowywałam poważną minę, żeby nie wyjść na zwykłą wariatkę, jaką tak naprawdę byłam. Uśmiechnął się, a potem delikatnie jeszcze zachichotał. - Otwórz i zobacz. Sięgnęłam po pudełko i podniosłam je. Otworzyłam i znalazłam w środku, najpiękniejszy naszyjnik jaki kiedykolwiek widziałam w życiu. To było platynowe zamykane serduszko z umieszczonym na środku diamencikiem. Nie mogłam uwierzyć, że mi to kupił. W tej chwili byłam w stanie się rozpłakać. - To jest takie piękne, Jake – łapałam oddech. - Otwórz je – wskazał podbródkiem na zamknięcie. Wzięłam naszyjnik do ręki i otworzyłam je. Zaczęłam ciężko oddychać. Uśmiech na mojej twarzy osiągnął maksymalną szerokość. - Twój tata przysłał mi to zdjęcie – powiedział, wyglądając na zawstydzonego. Uwielbiałam takiego nieśmiałego Jake’a – to drugie jest z przyjęcia zaraz po występie w Szwecji. W środku wisiorka były dwa zdjęcia mnie i Jake’a. Jedno kiedy byliśmy jeszcze szkrabami, mieliśmy co najwyżej po trzy latka i drugie z przyjęcia po koncercie w Szwecji, tak jak powiedział. 404

Walcząc z emocjami, wychyliłam się do niego i mocno z wielką pasją go pocałowałam, wplatając swoje palce w jego włosy i przytrzymując go przy sobie. Jake odpowiedział na mój pocałunek z równie wielką pasją, kładąc swoją dłoń na moim karku i również przytrzymując mnie przy sobie, kiedy jego język splótł się z moim. - Tak, więc mam rozumieć, że ci się podoba? – szepnął prosto w moje wargi kiedy nasz pocałunek nieco zwolnił tempo. - Jest śliczny i kocham cię. - To twój urodzinowy prezent numer trzy – szepnął i palcami przesunął włosy z mojej twarzy. - Ja wciąż ci nie dałam ani jednego. - Dostałem wszystkie dwanaście, kiedy zgodziłaś się na to by być moją. - Kto by przypuszczał, że jesteś takim niepoprawnym romantykiem, Jake’u Wathersie – uśmiechnęłam się i opuszkami palców przeciągnęłam po linii jego ust. Drobne zadrapania śladów walki z Willem nadal były widoczne. To było dziwne uczucie, ponieważ stało się to zaledwie wczoraj rano, a wydawało się jakby od tamtej chwili i od kiedy byliśmy razem minął już jakiś czas. - Tylko z tobą taki jestem. Jak i napalony dwadzieścia cztery godziny na dobę – przeciągnął dłoń po moim udzie i palcami uniósł brzeg mojej spódnicy. - Znowu? – zapytałam. - Zawsze. - No cóż nie zrobimy tego tutaj, w samochodzie na ulicy zwyrodniały zboczeńcu.

405

- Zwyrodniały zboczeńcu? – Jake wybuchł śmiechem. - Przyjaciele – nigdy ich nie oglądałeś? – powiedziałam, widząc jego pełne zaciekawienia spojrzenie. - Nie, głuptasie, byłem zbyt zajęty trasami i zarabianiem na życie, w chwili gdy ty byłaś pochłonięta przez te seriale. - Przymknij się i włóż mi naszyjnik ZZ 46 – uśmiechnęłam się do niego. Jake wciągnął rękę po naszyjnik, więc podałam mu go. Odwróciłam się do niego tyłem i uniosłam do góry włosy odsłaniając kark. Założył zimny naszyjnik na moją szyję i zapiął zapięcie z tyłu. Położył swoje dłonie na moich ramionach i nagle poczułam jego ciepłe wargi na moim karku. Po plecach przebiegły mi dreszcze. Wyciągnęłam swoją dłoń i dotknęłam jego uda i przytuliłam się do niego. Jego zapach i dotyk był cudowny, gorączka przeszyła moje ciało i osiadła w moim brzuchu. Teraz byłam już nakręcona. Opuszkami palców zaczęłam przesuwać w górę po jego udzie. Jake złapał mnie za dłoń. - Nie będziemy tu tego robić, PZ. - PZ? – odwróciłam się, patrząc na niego z zaciekawieniem. - Pani Zbereźnico – uśmiechnął się głupio, a potem zostawił mnie ozięble, odpalił samochód, zapiął pas i wyjechał na drogę. Pani? Hmm… Spodobał mi się dźwięk tego. Pani Trudy Wethers.

46

Zwyrodniały Zboczeoczu

406

W sumie jeśli mnie zapytacie to wybrałam już pierścionek. Oczywiście nie chciałam by było to teraz i w końcu zdawałam sobie sprawę z tego, że Jake nie był typem mężczyzny skorym do ślubu. Ta myśl sprawiła, że poczułam lekki smutek. - Gdzie teraz? – zapytałam, ignorując moje roztrzaskujące się dzwony weselne i próbowałam wydobyć z niego więcej informacji. - Teraz jest czas na prezent urodzinowy numer cztery – Jake zjechał z głównej drogi, w niedalekiej odległości od wieży Eiffla. Oczywiście było tam trochę tłoczno. Wszędzie dookoła kręcili się turyści. Przez szybę w samochodzie zauważyłam, młodego mężczyznę czekającego na poboczu, natychmiast domyśliłam się, że czeka tam właśnie na nas. - Chodź kochanie – powiedział Jake wychodząc z samochodu. W czasie kiedy wysiadałam z samochodu pełen szczęścia młody gość wziął kluczyki od Jake’a i szedł z nimi do samochodu od strony kierowcy z szerokim uśmiechem na twarzy. - Czyżbyś właśnie dał kluczyki przypadkowej obcej osobie? – zapytałam, uśmiechając się głupio. - Nie – zachichotał i delikatnie poklepał mnie z tyłu – pracuje w miejscu,

do

którego

idziemy.

Zaparkuje

dla

nas

samochód…

prawdopodobnie urządzi sobie przejażdżkę jadąc takim pierwszy raz – nie mogę powiedzieć, że mam mu to za złe, ponieważ ja również bym tak zrobił, gdybym był na jego miejscu – więc jeśli wróci kiedy będziemy tego potrzebować, to do tego czasu, nie mam nic przeciwko temu. - Ooo, jesteś taki słodki, kotku, pozwalając nastolatkowi jechać na przejażdżkę wynajętym przez ciebie samochodem – szturchnęłam go

407

swoim biodrem – do tego głupiutkim, romantycznym i wyglądającym strasznie seksownie dzisiejszego wieczoru. - Doprawdy? – odwrócił się do mnie, znowu z pełnym pożądania błyskiem w oczach – A ty jesteś taka piękna i szalenie seksowna, że teraz mam ochotę zedrzeć z ciebie tą sukienkę i robić z tobą tu i teraz na ulicy wszystkie te nieprzyzwoite rzeczy, ale myślę, że moglibyśmy zostać aresztowani za to, że to tutaj robimy. Zacisnęłam nogi, próbując kontrolować drżenie, które było spowodowane jedynie tylko jego słowami. - A później? - To na pewno – przytaknął – a teraz chodź, śliczności, idziemy zanim ktoś zatrzyma nas, żeby dostać ode mnie autograf – rozejrzał się wkoło i wyciągnął dłoń w moim kierunku, żebym podała mu swoją. Podałam mu rękę, walcząc ze swoim pragnieniem w oczekiwaniu na to co będzie się działo później i zaczęliśmy iść w dół paryskiej ulicy, zupełnie jak inne normalne pary zmierzające w stronę wieży Eiffla. Byłam odprężona i szczęśliwa, w ogóle nie martwiłam się tym, że zaraz możemy zostać otoczeni przez fanów TMS. Jeśli nawet ludzie na nas patrzyli wcale tego nie zauważyłam, ponieważ byłam za bardzo zajęta wpatrywaniem się w Jake’a, upajając się jego widokiem. - No co? – zapytał, spoglądając na mnie. - Nic, po prostu jestem szczęśliwa – oparłam głowę na jego ramieniu jak szliśmy. - Ja też – szepnął całując mnie w czubek mojej głowy.

408

Jak tylko dotarliśmy w pobliże wieży Eiffla i spojrzałam w górę, poczułam zawrót głowy od jej wielkości. - Wow, jest niesamowita – szepnęłam. - No, całkiem niezła, to prawda – powiedział Jake, podążając za moim wzrokiem w stronę nieba. - Byłeś tu już kiedyś? – zapytałam. - Nie. - Ale przecież bywałeś już wcześniej w Paryżu? – ja nie, to był mój pierwszy raz kiedy tutaj byłam, zazwyczaj nie wyjeżdżałam nigdzie indziej niż na Ibizę w Hiszpanii. - No, byłem już w Paryżu ładnych parę razy – odpowiedział. - To dlaczego nigdy, tutaj nie byłeś, biorąc to pod uwagę? - Ponieważ czekałem z tym na ciebie. - Jak to? – zatrzymałam się. Teraz byliśmy już pod samą wieżą. Jake odwrócił się do mnie i położył swoje dłonie na mojej talii, przyciągając mnie bliżej siebie. - Wiedziałem, że pewnego dnia, najprawdopodobniej zobaczę cię znowu, jak również wiedziałem, że kiedy nadejdzie w końcu ten dzień już nigdy nie pozwolę ci odejść. I to właśnie była między innymi ta rzecz, którą chciałem zrobić wyłącznie z tobą, kiedy cię już odzyskam, z nikim innym, jedynie z tobą. - Dlatego z tym zwlekałeś, ze względu na mnie? - Tak. Jasna cholera. - A co jeśli los zdecydowałby, że nigdy nie bylibyśmy razem? 409

- Nie byłbym wtedy z nikim innym. Nikt inny dla mnie nie istnieje. Jedynie ty. Kiedy myślałam, że nic słodszego już nie mógł powiedzieć, zrobił to i powiedział coś co przekroczyło maksymalną granicę jego słodkości. Wspięłam się na palcach i pocałowałam go w policzek. - Nigdy już nie pozwolę ci odejść – wyszeptał, kiedy moje usta dotknęły jego ciała. - Ja również tego nie chcę, przenigdy. Za ramieniem Jake’a dostrzegłam starszego faceta, który kręcił się przy wejściu na wieżę. - Wydaje mi się, że jeden z twoich pracowników czeka na ciebie. Jake spojrzał na niego przez ramię i gestem pokazał do niego dwie minuty. Przytaknął i wrócił do środka. - To nie jest mój pracownik, mądralo – powiedział i klepnął mnie w tyłek. – Wynająłem go tylko na tą noc. - Mam nadzieję, że ja nie jestem wynajęta jedynie na tą noc? – zacisnęłam usta, żeby powstrzymać wybuch śmiechu. - To zależy co masz do zaoferowania? – uniósł brew i rzucił mi jego przeleć-mnie-teraz spojrzenie. - J-Jake Wethers – czy ty jesteś Jake Wethers? – zabrzmiał młodziutki głos z naszej prawej strony. Szlag by to trafił. Odwróciłam się i zobaczyłam może z trzynastoletniego – no maksymalnie czternastoletniego chłopaka, wpatrzonego w Jake’a z

410

szeroko otwartymi ze zdziwienia oczami, jakby właśnie teraz spełniły się jego wszystkie bożonarodzeniowe życzenia. Jake kiwnął głową do dzieciaka i przyłożył palec do jego ust rozglądając się wokół. Chłopiec, najwyraźniej w pewnego rodzaju szoku, jedynie pokiwał powoli głową do Jake’a. Wyglądał zabawnie, jakby nie wierzył własnym oczom. Jake zostawił mnie, podszedł bliżej do dziecka i powiedział. - Jestem tutaj na randce ze swoją dziewczyną i nie chcę być zauważony, no wiesz. - Ychy – dzieciak przytaknął. - No więc, nie mów nikomu, że tu jestem – ok? - O-k – chłopiec znów pokiwał głową. Brzmiał tak jakby ocknął się ze śpiączki. - Masz aparat w telefonie, dzieciaku? - J-Johnny – powiedział powracając nieco do życia i wygrzebując telefon z kieszeni. – Mam na imię Johnny – bez namysłu podał Jake’owi swój telefon. - Fajne imię – uśmiechnął się Jake. - Tru, czy byłabyś tak miła? – Jake, odwrócił się do mnie podając mi telefon. - Jasne, nie ma problemu – uśmiechnęłam się. Wzięłam telefon od Jake’a i włączyłam aparat, a potem zrobiłam im zdjęcie i oddałam dzieciakowi telefon. - Dz-dzięki – Johnny powiedział do mnie.

411

Odwrócił się i spojrzał jeszcze raz na Jake’a. Wyglądał jakby milion myśli krążyło po jego głowie, o co chciałby zapytać Jake’a, ale odebrało mu głos. Biedne dziecko. Znałam to uczucie dość dobrze. - Dz-dziękuje za z-zdjęcie – wyjąkał. - Zawsze do usług… i pamiętaj, ani jednego słowa – Jake mrugnął do niego, a potem wziął mnie pod rękę i poprowadził do drzwi, żeby wejść do środka. - Myślę, że to biedne dziecko było w szoku – chichotałam, jak tylko weszliśmy do windy. Wynajęty przez Jake’a człowiek towarzyszył nam w drodze na górę. - Wydaje mi się, że masz całkowitą rację. - To co tam zrobiłeś, było bardzo miłe, kochanie – ścisnęłam jego rękę. - Po prostu zrobiłem co mogłem. - Spojrzałam na niego z zaciekawieniem – Tru, to zdjęcie jego ze mną, pomoże temu chłopcu trochę się ustawić, a jeśli nie to na pewno dzięki temu zdobędzie jakąś dziewczynę, żeby się pobawiła jego fiutkiem, przecież właśnie o to głównie chodzi, kiedy jest się nastolatkiem. - Naprawdę? - No – pochylił się, aby być bliżej mnie i szepnął mi na ucho – na to liczyłem kiedy byliśmy lata temu nad Lumb Falls. - Och – powiedziałam, a mój puls przyspieszył, kiedy wspomnienia odżyły mi w głowie, ale tym razem zobaczyłam je w nowym świetle. Puszczając moją rękę Jake przesunął ją na moje plecy, a później złapał mnie za pośladek.

412

- Pewnego dnia musimy tam wrócić i będziesz mogła robić ze mną wszystkie te rzeczy, które nas wtedy ominęły. Przełknęłam ślinę. Seks z Jake’iem w wodzie. Do diabła. Zanim miałam szansę odpowiedzieć, drzwi windy otworzyły się i na autentycznie trzęsących się nogach, podążyłam za Jake’iem, aby znaleźć się w holu restauracji. Był tam kelner, który nas przywitał. - Panie Wethers, Pani Bennett. Mam na imię Adrien i będę państwa obsługiwał dzisiejszego wieczoru. Proszę za mną, pokażę wam stolik. Jake znów złapał mnie za rękę i razem poszliśmy za Adrienem przez ogromną salę. Zaczęłam głośno łapać powietrze w szoku. Było tam pusto. Mam na myśli naprawdę pusto. Nie było niczego poza stolikiem dla dwojga ustawionym przy samym oknie i kiedy powiedziałam okno, miałam na myśli szklaną ścianę, która rozciągała się wszędzie dookoła, więc gdziekolwiek spojrzałam, mogłam podziwiać nocny Paryż. Całe to miejsce było przystrojone bielą, połyskującą w blasku świec, a w tle delikatnie było słychać Jeffa Buckleya śpiewającego „Lilac Wine”. Poczułam się jakbym była w niebie i przez to zatrzymałam się. Jake również stanął i odwrócił się do mnie. - Wynająłeś całą wieżę Eiffla? – ciężko łapałam powietrze. - Aż takiej władzy nie mam, Tru – no przynajmniej tak mi się wydaje – bezczelnie się do mnie uśmiechnął, przeczesując dłonią swoje włosy.

413

- Jedynie wynająłem restaurację na ten wieczór – no wiesz – Wzruszył ramionami, jakby to była zwykła rzecz, którą robił zawsze. Moje serce podskoczyło mi w piersi. - Jake, to jest… - nie mogłam wydusić z siebie słów. - Jak ci się udało, to załatwić? – zapytałam pozbawiona oddechu. - Stuart. Potrafi być bardzo przekonywujący jak czegoś bardzo chce. Zwłaszcza kiedy dysponuje moimi pieniędzmi. Położył ręce na moich ramionach a później przeczesał palcami moje włosy. - Podoba ci się? - Mmm, tylko trochę – przygryzłam dolną wargę i uśmiechnęłam się. „Lilac Wine” zakończyło się i zaczęło grać „Hallelujah” delikatnie brzmiąc w powietrzu. - Jesteś gotowa, żeby usiąść? – Jake skinął głową w kierunku stolika, gdzie czekał już Adrien. Potrząsnęłam głową na nie. - Zatańcz ze mną. Uśmiechnął się i to rozpromieniło całą jego twarz. Odwrócił się do Adriena. - Daj nam pięć minut. - Siedem – powiedziałam, wiedząc ile trwa ta piosenka. - Siedem – poprawił Jake. Adrien przytaknął i zniknął w drzwiach po jego prawej stronie. Jake wziął moją dłoń w swoją i przyciągnął mnie blisko siebie. Położyłam mu dłoń na piersi i zaczęliśmy się poruszać, tańcząc ze sobą. 414

- Dzisiaj wieczorem chcę się z tobą kochać – powiedziałam patrząc prosto w jego niebieskie oczy. - Dopilnuję, żeby tak było – było w jego oczach tyle intensywności, to właśnie sprawiło, że przeszył mnie dreszcz od czubka głowy, aż do palców stóp. - Zrób to – szepnęłam i położyłam głowę na jego ramieniu. Słyszałam bicie jego serca, jego ciepło otaczało mnie, a jego wyjątkowy zapach uspokajał. X wtedy

zdecydowanie

wiedziałam,

że

jest

to

jeden

z

najszczęśliwszych momentów mojego życia z nim i miałam nadzieję, że będzie ich znacznie więcej. - Te amo47 – szepnęłam cichutko. - Ja ciebie też kotku i zawsze będę – szepnął, całując moje włosy. Byliśmy tam i tańczyliśmy, dużo dłużej niż nasze siedem minut w dźwiękach Jeffa Buckleya i światłach Paryża jako jedyne nasze towarzystwo.

47

Kocham cię – hiszpaoski .

415

Rozdział 24 Weszłam do swojego mieszkania, targając za sobą ciężką walizkę. Simone była w pracy. Dotarła do domu parę dni wcześniej ode mnie. Po tym jak miała wolne, jej praca była bardziej wymagająca niż moja, po części pewnie też dlatego, że ja miałam szefową, która była także moją najlepszą przyjaciółką. Nie byłam w stanie pogodzić się z wyjazdem od Jake’a, on także nie chciał mnie puścić. Wyciągnęłam telefon z kieszeni i wpatrywałam się w ostatnią wiadomość jaką od niego dostałam, w momencie kiedy usiadłam na swoje miejsce w pierwszej klasie w samolocie, który miał mnie przywieźć z powrotem do domu. Po prostu przemyśl to. Tak bardzo cię kocham. Chcę, żebyś była na stałe w moim życiu. Chcę się budzić koło ciebie każdego dnia.

…. - Nie jedź – wyszeptał Jake, trzymając moją twarz w swoich dłoniach. - Muszę. Mam pracę do zrobienia w czasopiśmie, a ty masz promocję swojej trasy do przygotowania… i jestem tego pewna, że musisz też zajrzeć do swojej wytwórni… kotku, to tylko tydzień i zaraz znów będziemy razem – dodałam, patrząc w jego smutne oczy. - To sto sześćdziesiąt osiem godzin bez ciebie – westchnął Jake. - Policzyłeś to w myśli? – Przytaknął – mądrala - Przestań zmieniać temat. Złapałam palcami za jego koszulkę. - To nie jest długo, za chwilę znów będziemy razem.

416

Nie do końca tak myślałam. Czułam się tak jakby to były wieki, zwłaszcza kiedy rozdzielił ten czas na godziny. Ale ostatnio sporo czasu ze sobą przebywaliśmy, a nie chciałam, żeby Jake się mną znudził. Rozłąka sprawi, że będzie za mną tęsknił i jeszcze bardziej będzie mnie pragnął. Albo będzie tak samotny, że pójdzie szukać sobie towarzystwa z kimś innym. Szybko

odrzuciłam

tą

myśl,

mojej

głupiej

irracjonalnej

wewnętrznej strony. Chwilowe rozstanie będzie dla nas dobre. Jake wpatrywał się w moje oczy, błękit jego spojrzenia pieścił moją duszę i czułam, że osłabia tym moją silną wolę namawiając mnie, żebym mu uległa. Nie. Muszę być silna, Tru, to tylko tydzień. Nie, to sto sześćdziesiąt osiem godzin… - Będę za tobą tęsknić, kochanie – powiedziałam przełamując się. – oboje mamy pracę do wykonania –

stanęłam na palcach i

pocałowałam go w usta. - Przeprowadź się do mnie. Co?! - Co? – Odsunęłam się od jego twarzy, wolno stając z powrotem na całych stopach i obserwując jego wyraz twarzy. - Żyłem bez ciebie, tak długo. Tru, nie chcę przechodzić przez to znów. Jedź i zamieszkaj ze mną w Los Angeles. Wprowadź się do mnie. Jeszcze raz prześledziłam palcem wiadomość na wyświetlaczu, znów wpatrując się w nią. 417

…. - Jake, to szaleństwo! Nie możemy zamieszkać razem! - Nie, szalone jest to, że stoję tutaj i znowu się z tobą żegnam. - Teraz jest inaczej niż ostatnim razem. Nie mamy już po czternaście lat. Nie stracimy ze sobą kontaktu. Jesteśmy razem i to się nigdy już nie zmieni – na dowód tego uniosłam rękę i złapałam za swoją bransoletkę przyjaźni. – Ja tylko jadę do pracy na jakiś czas, a zaraz potem znów będziemy razem, to tylko tydzień. Pytasz się czy się do ciebie wprowadzę odruchowo tylko dlatego, że czujesz się źle w tej chwili, bo wyjeżdżam. Uniósł moją dłoń i pocałował bransoletkę przyjaźni. - Wcale nie. Chcę z tobą zamieszkać i chcę dzielić z tobą moje życie, ponieważ cię kocham. Powiedz mi jedynie, że się zastanowisz? Na chwilę zamknęłam oczy. - Zastanowię się. Jego dłonie przesunęły się na mój kark i wtedy namiętnie mnie pocałował. - Nie pożałujesz tego – szepnął. - Jeszcze nie powiedziałam tak – uniosłam brew. - Nie. Ale mam nadzieję, że nie będziesz w stanie powiedzieć mi nie. Wciągnęłam walizkę do swojego pokoju i rzuciłam ją na podłogę, a potem usiadłam na brzegu łóżka, siedząc przez chwilę w ciszy. Ostatnim razem byłam tutaj z Willem. Od tego czasu tak wiele się zmieniło. Nagle poczułam jak niespodziewanie popłynęła mi łza z oka. Tak strasznie zraniłam Willa, że nigdy w życiu nie będę w stanie się z tym 418

pogodzić, ani tego naprawić. To było ciężkie, czuć się tak bardzo szczęśliwym z Jake’iem, kiedy wiedziałam, że kosztowało to tak wiele bólu Willa. Łatwiej było powstrzymywać myśli o tym, kiedy byłam razem z Jake’iem w Paryżu, niż teraz siedzieć tutaj otoczona wspomnieniami o Willu i tym jak spędzaliśmy tutaj razem czas, to było takie żywe wspomnienie tak samo jak te przypominające mi o tym jak strasznie go zraniłam. Kochałam Willa. Nadal tak było. Uczucie jakim go darzyłam nie znika ot tak. Mam nadzieje, że w jakiś sposób będę w stanie mu powiedzieć, jak bardzo mi przykro. Nigdy nie chciałabym zmienić decyzji, co do bycia z Jake’iem, po prostu żałuje, że nie miałam możliwości postąpić z nim we właściwy sposób. Ale czy istnieje właściwy sposób, żeby złamać serce osobie z którą jesteś w związku, dla kogoś kto jest twoją pokrewną duszą. Westchnęłam i zaczęłam rozpakowywać swoją walizkę, segregując rzeczy do prania. Nienawidzę prania ubrań, ale zanim Simone wróci z pracy do domu, pomagało mi to odciągnąć myśli od smutnego wspomnienia o Willu i przerażenia dotyczącego przeprowadzki do Jake’a. Simone miała dzisiaj późno wrócić z pracy, ponieważ była bardzo zajęta, ale w zamian miała przynieść pizzę żebyśmy mogły usiąść razem, aby zjeść i wypić po kieliszku wina. Simone opowiedziała mi wszystko o Dennym i o tym co się działo z nimi od czasu powrotu z Paryża. Z tego co było słychać w ich przypadku rozłąka sprawiła, że uczucie jakim się darzyli wzrastało. Była całkowicie nim oczarowana. I cieszyło mnie to, ale też sprawiało, że jeszcze bardziej tęskniłam za Jake’iem, słysząc jak ona tęskni za Dennym. Od czasu rozstania z Jake’iem minęło pół dnia, a bolało jak cholera, więc na tą chwilę nie było możliwości, żebym normalnie to przetrwała. Czułam się tak jakbym była pozbawiona części siebie, ale dołożę 419

wszelkich starań, żeby wytrzymać jak najdłużej będę potrafiła, ponieważ czas spędzony osobno będzie działał tylko na naszą korzyść. - Jak to było zostawić tam Jake’a? – zapytała Simone, podnosząc kieliszek z winem i biorąc łyk. - Okropnie. Ciężko i ze łzami. - Będziesz widziała się z nim za tydzień? - Tak – przytaknęłam i wzięłam łyk swojego wina, a potem odstawiłam kieliszek i wzięłam głęboki oddech – Jake poprosił mnie, żebym się do niego przeprowadziła. Simone wypluła wino. - Poważnie? - Poważnie. Poprosił mnie żebym przeprowadziła się do L.A. i zamieszkała razem z nim. - Wow – powiedziała – i co, zamierzasz to zrobić? - Nie wiem – wzruszyłam ramionami – muszę się zastanowić. Uwielbiam mieszkać tutaj razem z tobą. Uwielbiam pracę w magazynie. Kocham Vicky. Moi rodzice również tu są. Tak więc jeszcze nie wiem. - Kochasz go? Spojrzałam jej w oczy. - Jak nikogo wcześniej. I zawsze tak było. - To masz swoją odpowiedź – powiedziała czule. Rękami przeczesałam włosy, starając się ułożyć jakieś sensowne zdanie, ale nic nie przychodziło mi do głowy, prócz tego, że miała rację. W telefonie, który leżał na ławie, zaczęła śpiewać Adele. Rzuciłam spojrzenie w jego kierunku i zobaczyłam, że to był Jake. Nie słyszałam go 420

cały dzień ponieważ był na pokładzie samolotu lecącego do L.A.. Musiał właśnie wylądować. - W zasadzie i tak zamierzałam zadzwonić do Denny’ego – Simone uśmiechnęła się i wstała. – Powiedz Jake’owi cześć w moim imieniu. - Hej, kochanie – szepnęłam odbierając. - Przyleć do L.A. Teraz. Proszę. Wyślę po ciebie samolot. - Powinieneś zacząć od prostego, tęsknie za tobą Tru – zaczęłam przygryzać paznokieć kciuka. - Tęsknie za tobą Tru. Zbyt mocno. A teraz czy mogłabyś przylecieć do L.A, proszę? Zwariuje tutaj bez ciebie. - Minęło zaledwie coś około – trzynastu godzin – nie zamierzałam przyznać mu się do tego, że również dostawałam szału bez niego. - Dwanaście, a ty za mną nie tęsknisz? – w jego głosie było słychać ból. - Tęsknie, jak nie wiem co. Bardziej niż jak wtedy kiedy byliśmy jeszcze dziećmi. - To więc dlaczego to robimy? - Ponieważ to wyjdzie nam na dobre, kiedy spędzimy trochę czasu osobno. - To tylko jakieś gówniane gadanie niczym z Cosmo. Tru… kotku, proszę, tak bardzo za tobą tęsknie, że nawet nie potrafię tego wytłumaczyć. Nie cierpię tego uczucia, że nie jestem teraz z tobą – westchnął – Ok. koniec tego – zabrzmiał nagle ostrzegawczo – odwołam PR związane z trasą. Jeśli ty nie chcesz przyjechać, to w takim razie ja przyjadę do ciebie.

421

- Nie możesz tego zrobić! – krzyknęłam, ale podobało mi się, że chce to zrobić. - Jestem szefem. Mogę zrobić co chce. - Jake ta trasa jest bardzo ważna dla ciebie i chłopaków. - Tom i Denny mogą zrobić promocję trasy, co oznacza, że ja mogę być z moją dziewczyną zanim tournée znów się zacznie. - Gadasz głupoty – chichotałam. - Jedyną głupotę jaką zrobiłem to to, że wcześniej na lotnisku pozwoliłem ci odlecieć. Spędziłem dwanaście lat bez ciebie, Tru i nie chcę już więcej. Jeśli nie przylecieć do L.A., ja przylecę do ciebie. Palcem pocierałam rysę w ławie. - Nigdy nie powiedziałam, że nie polecę do L.A. Po drugiej stronie panowała cisza. Słyszałam jedynie jak łapał płytkie oddechy. - Przeprowadzisz się do mnie? – jego głos był cichy i niepewny. Wzięłam głęboki oddech. - Tak. - Kochanie, nawet nie wiesz jak mnie właśnie uszczęśliwiłaś, ani jak bardzo zamierzam ciebie uszczęśliwić – praktycznie widziałam jego uśmiech po drugiej stronie. - Jake, już zdążyłeś sprawić, że jestem szczęśliwa. Wszystko czego potrzebuję to ty, jestem najszczęśliwszą dziewczyną pod słońcem. - Kiedy do mnie przylecisz?

422

- Daj mi tydzień, żebym mogła wszystko tutaj załatwić, później jestem już tylko twoja. Muszę uporać się z pracą i z Vicky oraz z mieszkaniem, no i oczywiście powiedzieć rodzicom. - Twój tata skopie mi dupsko, że cię tak daleko od niego zabieram, prawda? - Pewnie tak – śmiałam się. - Przyjmę to z pokorą, jeśli to będzie oznaczało, że mogę cię mieć u siebie… tak więc muszę jedynie wytrzymać ten tydzień, a potem jesteś moja na dobre. - Tak. - Ok. zgadzam się na to… choć z trudem – dodał. Kilka następnych godzin spędziliśmy rozmawiając przez telefon i snując plany, gadając bzdury, tak jak to lubiliśmy robić i uwielbiałam to. W końcu musiałam zakończyć z nim rozmowę chociaż z wielkim żalem, ale potrzebowałam się przespać, dopadło mnie zmęczenie po podróży samolotem. Szłam do łóżka, myśląc o tym jak to będzie zrezygnować z pracy i przeprowadzić się do L.A. i jak zamierzam znaleźć pracę po tym jak stąd wyjadę. Nie mogę być zależna od Jake’a. Miałam trochę oszczędności, więc powinny wystarczyć do momentu, kiedy znajdę tam jakąś pracę. Zastanawiałam się

czy

Vicky

ma

jakiś

kontakt z

tamtejszymi

czasopismami? Jake miał, ale nie zamierzałam korzystać z jego wpływów, żeby zdobyć pracę. Chciałam zrobić to sama. I zasnęłam myśląc o Jake’u oraz wszystkich tych cudownych rzeczach, które nas czekały jak już będziemy razem. Życie nie mogło być piękniejsze niż teraz.

423

Obudziłam się na dźwięk śpiewającej Adele. Zajęło mi chwilę zanim doszłam do siebie. Byłam w swoim mieszkaniu. W swoim własnym łóżku. Zmrużyłam oczy w stronę zegara, była czwarta rano. Złapałam telefon z nocnej szafki i zobaczyłam, że to Jake. - Kotku, ja też za tobą tęsknie, ale jest czwarta rano. - Tru. Wiedziałam, że coś jest nie tak, ponieważ usłyszałam, że załamał mu się głos. - Jake, co się stało? – usiadłam na łóżku, zaniepokojona, czułam ciężar w żołądku. - Tru, chodzi… chodzi o mojego tatę… on nie żyje. Serce przestało mi bić. - Paul? – zapytałam, rozwiewając wątpliwości, czy przypadkiem nie chodziło mu o jego ojczyma Dale’a. - Tak. Wiedziałam, że Jake nie widział swojego ojca od czasu kiedy miał dziewięć lat. A historia, która się za tym kryła… cóż była skomplikowana, trudna i nie bardzo teraz wiedziałam jak miały potoczyć się dalej sprawy. W kierunku smutku czy ulgi? - Kochanie, bardzo mi przykro – powiedziałam nieśmiało. - Jest ok. Mam na myśli, to że on nie żyje i nie widziałem go od kiedy… no wiesz… - Wiem – wypuściłam powietrze – natychmiast do ciebie lecę. Złapię następny lot do L.A. – zaczęłam podnosić się z łóżka. - Nie. Nie musisz. Czuje się dobrze. Muszę przylecieć do Wielkiej Brytanii na jego pogrzeb. 424

- Zamierzasz przylecieć? - To był mój tata, Tru – jego ton był ostry. - Wiem. Przepraszam. Nie miałam nic złego na myśli – - Nie, to ja przepraszam – wycofał się – pieprzy mi się teraz nieco w głowie – westchnął – po prostu potrzebuję cię, Tru. - Chciałabym być tam teraz z tobą. Żałuję, że mnie nie ma – skarciłam sama siebie za ta całą sprawę z rozstaniem. - Kiedy przyjeżdżasz do Wielkiej Brytanii? – zapytałam - Mam zaplanowany nocny lot. Będę u ciebie wczesnym wieczorem. - Gdzie odbędzie się pogrzeb? Nie miałam pojęcia gdzie przebywał ojciec Jake’a przez ostatnie siedemnaście lat. - W Manchesterze, za dwa dni. Ja mam to załatwić. Nie ma nikogo innego, kto mógłby to zrobić. - Zostaw to mnie. Nie musisz tego robić, skarbie. - W porządku, w zasadzie to pomaga mi w tym Stuart – - Ja też chcę pomóc. - No dobrze… um… to pogadaj ze Stuartem i dowiedz się czego potrzebuje, - Tak zrobię… to w takim razie mam się spotkać z tobą dopiero w Manchesterze? - Nie, najpierw przylecę do Londynu. Muszę cię zobaczyć… poza tym pogrzeb będzie najwcześniej w piątek… czy nie będziesz miała mi za złe, że do tego czasu zostanę u ciebie? Ja po prostu –

425

- Jake nawet nie musisz mnie o to pytać, ja chcę żebyś tu był. A jeśli chodzi o pogrzeb. Czy chcesz, żebym pojechała z tobą? Nie wiedziałam, czy będzie chciał, żebym tam była. Nie chciałam w tej chwili go niczym denerwować. - Nie dam rady tam być bez ciebie. - Jeśli tak, to będę tam. Jesteśmy teraz razem Jake. A co z twoją mamą? Przyjeżdża na pogrzeb. - Nie – powiedział zwięźle. To było zrozumiałe dlaczego Susie nie chciała tam być, ale myślałam, że przyjedzie, żeby wesprzeć Jake’a. - Ok. – przemówiłam, nie wiedząc co jeszcze mogłabym w tej chwili powiedzieć. Przez moment panowała pomiędzy nami cisza, zanim Jake, znów się odezwał. - Potrzebuję cię Tru – słyszałam jego nierówny oddech po drugiej stronie. - Jestem tutaj. Zawsze już tu będę dla ciebie. - Wiem, że tam jest późno, ale czy zostaniesz ze mną przy telefonie? - Oczywiście. To co zamierzamy zrobić z naszą przyszłością? - Znaczy się, że chcesz ze mną rozmawiać o domu który zamierzamy zbudować na jakiejś bezludnej wyspie gdzieś na Malediwach, która będzie należała wyłącznie do nas i będziemy tam żyć jako para odludków – Kocham cię, Trudy Bennett. - Ja ciebie też kocham, Jake’u Wethersie. - No dobrze, to opowiesz mi coś więcej o tej wyspie?

426

I tak zrobiłam. Zostałam przy telefonie, dopóki słońce nie wzeszło i nie nadszedł najwyższy czas, żeby zaczął szykować się na samolot lecący do Londynu. Wzięłam prysznic, ubrałam się i zmusiłam, aby co nieco przegryźć, a później ruszyłam do metra, aby pojechać do pracy. Byłam zmęczona. Nie spałam długo, ale i tak nie byłabym w stanie zmrużyć oka pomimo zmęczenia, ponieważ zbytnio martwiłam się o Jake’a. Kiedy zapukałam w otwarte drzwi, Vicky przywitała mnie szerokim uśmiechem, ale jak tylko przyjrzała mi się bliżej uśmiech znikł z jej twarzy. - Co się stało kochanie? – zapytała z obawą, wstała z fotela i podeszła do mnie. - Ojciec Jake’a nie żyje – mój głos drżał i byłam pewna, że zaraz się rozpłaczę. Nie byłam smutna z powodu śmierci Paula – w zasadzie wcale. Byłam zmartwiona ponieważ Jake był smutny. Cierpiałam razem z nim, pomimo, ze dzielił nas ocean. On cierpiał i ja również. - O skarbie – położyła ręce na moich ramionach i obserwowała moją twarz - Jak trzyma się Jake? Wzruszyłam ramionami. - Nie widział swojego ojca od dłuższego czasu. Łączyły ich… dość skomplikowane relacje… ale szczerze mówiąc, myślę, że jest mu ciężko. - Wejdź i usiądź – skierowałyśmy się w stronę małej sofy stojącej w jej gabinecie.

427

- Bardzo cię przepraszam Vicky, że muszę znów to zrobić… ale potrzebuję jeszcze parę dni wolnego, żeby pobyć z Jake’iem. Przylatuje dzisiaj, a pogrzeb będzie w Manchesterze w piątek. Oczywiście będę pracować w domu, postaram się nadrobić wszystko, zanim wyruszę w resztę trasy po Ameryce. - W porządku Tru – wzięła moją dłoń w swoje – damy sobie radę z twoją pracą tutaj na miejscu. Najważniejsze teraz, żebyś była z Jake’iem i dopilnowała, żeby przez to przeszedł. Później będziemy martwić się o biografię i wszystko inne. Poczułam, że kamień spadł mi z serca. - Czy mówiłam ci już jak wspaniała jesteś? – czułam, że łzy cisną mi się do oczu. - Jakiś czas temu – mrugnęła do mnie. - No to jesteś i bardzo, ale to bardzo cię kocham – otoczyłam ją ramionami i przytuliłam. W chwilę później łzy popłynęły mi z oczu. Jak ja sobie poradzę bez niej i Simone, kiedy będę w Los Angeles? Albo bez mamy i taty? Nawet nie byłam w stanie jej teraz powiedzieć o przeprowadzce, ale powinnam niedługo, jak na teraz i tak sporo na nią spadło. - Nie płacz kochanie – powiedziała słysząc moje łkanie i przytuliła mnie mocniej. Dzięki Bogu, że pomalowałam rzęsy wodoodpornym tuszem, prawdopodobnie podświadomie wiedziałam, że dzisiaj będę sporo płakać. Odsunęłam się, wyciągnęłam chusteczki z torebki i wytarłam oczy. - Przepraszam – wymamrotałam.

428

- Nie przepraszaj. Sporo przeżyłaś ostatnio, tak dużo się zmieniło w twoim życiu. Zdziwiłabym się gdybyś nie płakała. Czy nie napiłabyś się czegoś? – wstała i ruszyła w stronę swojego biurka. - Kawy? - Raczej myślałam o czymś mocniejszym – jej ton był pełen spisku, Chwilę później wyciągnęła butelkę whiskey z biurka. - Super – powiedziałam, delikaty uśmiech pojawił się na moich ustach, w momencie kiedy Vicky sięgała po dwie szklanki z szafki. Wyszłam z biura, coś ponad godzinę później, prawie cały czas spędziłam w gabinecie z Vicky rozmawiając z nią i pijąc whiskey. Czułam się trochę lżej po tej rozmowie, a jeszcze bardziej po whiskey, teraz zdecydowanie bardziej byłam gotowa spotkać się z Jake’iem. Jeszcze musiało minąć osiem godzin. Jak tylko popchnęłam szklane drzwi budynku, uderzyło we mnie zimne powietrze. I nagle lekkość dzięki whiskey zaczęła się ulatniać. Skręciłam w prawo i szłam w stronę metra. - Tru? Zatrzymałam się, odwróciłam i zobaczyłam Willa, który stał około dwudziestu metrów ode mnie. Był ubrany w jasne dżinsy i czarną skórzaną kurtkę. Wyglądał tak jakby od jakiegoś czasu się nie golił, i widziałam ślady walki z Jake’iem pod jego lewym okiem. Byłam zła, że bili się z mojego powodu. Wyglądał inaczej, ale wciąż był przystojny. Tak jak Will. Will którego kochałam, którego nadal kocham. Poczułam nagle ostry ból w sercu. Zdziwiła mnie jego siła.

429

- Will? Co-co ty tutaj robisz? - próbowałam otrząsnąć się z szoku, że widzę go tutaj na ulicy. - Przepraszam, ja tylko – ruszył krok naprzód w moim kierunku. - Śledzisz mnie? – zapytałam. Zabrzmiało to zbyt zarozumiale. Żałuję, że nie mogłam cofnąć tych słów. - Nie – odpowiedział spokojnie – byłem właśnie w pracy, żeby coś tam zostawić i widziałem jak wchodzisz do budynku. Ja tylko… chciałem z tobą porozmawiać, więc kręciłem się tu wkoło i czekałem na ciebie. Wcisnął ręce głęboko w kieszenie – Dzwoniłem do ciebie… zostawiłem kilka wiadomości, ale nie oddzwoniłaś. - Przepraszam – zacisnęłam rękę na swojej torbie – pomyślałam, że to niezbyt dobry pomysł, rozmawiać z tobą kiedy jesteś na mnie zły… nie chciałam pogorszyć sytuacji. - Jak się czujesz? – zbliżył się do mnie jeszcze o jeden krok. - W porządku – z nerwów zaczesałam włosy za ucho - A ty jak się masz? - No wiesz – wzruszył ramionami i przeczesał rękami swoje blond włosy, które były potargane, zupełnie nie w stylu Willa, ale pasowało mu to. Jego wzrok spotkał się z moim. Wyglądał na zdenerwowanego i smutnego. Bolało mnie serce, kiedy widziałam go w takim stanie. To ja przyczyniłam się do tego jak wyglądał. - Masz chwilę, żeby pójść ze mną na kawę? – zapytał. - Um… - Jeśli jesteś zbyt zajęta, to zrozumiem. 430

- Nie, nie jestem. Oczywiście, że napiję się z tobą kawy – uśmiechnęłam się. On również się uśmiechnął. Miło było to zobaczyć. Brakowało mi jego cudownego uśmiechu. Tęskniłam za nim. Do tej chwili nie zdawałam sobie sprawy z tego jak bardzo. - To może pójdziemy do Callo’s? – zapytał. - Tak. Chodźmy. Szliśmy około pięciu minut w kierunku Callo’s, obok siebie w milczeniu. Kiedy tam dotarliśmy, otworzył mi drzwi i weszliśmy do środka, uderzył we mnie aromat kawy i wspomnienia, zbyt dużo wspomnień. To było nasze miejsce. Zawsze tutaj jedliśmy lunch. To było przygnębiające być tu z nim znów, w ten sposób, nie będąc już razem. Nigdy nie przypuszczałam, że przyjdzie taki dzień, że kiedykolwiek nie będziemy razem. Było dość wcześnie, Callo’s było puste, byliśmy tam sami, tak więc zajęliśmy stolik przy oknie i zamówiliśmy dwie latte. - Nie jesteś dzisiaj w pracy? – zapytałam wypełniając ciszę, podczas gdy czekaliśmy na kawę. - Nie – potrząsnął głową – wziąłem trochę wolnego, zaraz po tym jak wróciłem z Paryża – no wiesz. Przygryzłam wargę. Poczułam łzy, które cisnęły mi się do oczu, ale nie chciałam przy nim płakać. Nie miałam prawa do tego, żeby płakać. Zacisnęłam palce u rąk pod stołem. Wzięłam głęboki oddech i powiedziałam. 431

- Przepraszam Will, za wszystko. Za cierpienie, którego byłam przyczyną. Spojrzał na mnie, widziałam w jego oczach ból. Nie mogłam nic na to poradzić, łza popłynęła mi po policzku. Szybko ją strząsnęłam. - Tru, tego dnia…kiedy cię popchnąłem, tam w korytarzu, a ty upadłaś… czy zrobiłem ci coś złego? – słychać było, że go to męczyło. Po tym wszystkim co mu zrobiłam, wciąż martwił się o to czy wyrządził mi krzywdę. To jeszcze bardziej mnie zabolało. Kolejna łza spłynęła mi po policzku. - Nie, oczywiście, że nie – pokręciłam głową. - Widziałem cię w gazetach – powiedział cicho – ciebie… i Jake’a. Na chwilę zamknęłam oczy. - Czy jesteś szczęśliwa? – zapytał. - Tak… i nie. Nie jestem zadowolona z tego co ci zrobiłam i przepraszam cię za to Will – łzy popłynęły mi z oczu i nie obchodziło mnie to, czy ktoś to widział. Zauważyłam, że oczy Willa również się zaszkliły, ale powstrzymywał się. - Nienawidzę się za to co ci zrobiłam – wycierałam kapiące łzy dłonią. - Ja nie potrafię cię nienawidzić, Tru, próbowałem, ale nie mogę… zbyt mocno cię kocham. Przygryzłam drżąca wargę.

432

Nigdy nie zasługiwałam na tak wspaniałego człowieka i z całą pewnością nie zasługuję na niego teraz. Wziął głęboki oddech. - Jeżeli powiedziałbym, że to wszystko co się wydarzyło pomiędzy tobą a Jake’iem nie ma znaczenia – przerwał i zacisnął usta, zanim dokończył – czy byłabyś w stanie… do mnie wrócić? W tym momencie byłam rozbita. Kiedy byłam daleko od niego, łatwo mi było zapomnieć jak bardzo go kochałam… jak bardzo wciąż go kocham. Po części chciałam powiedzieć tak, spora część mnie chciała ukoić jego i mój ból. Ale nie mogłam tego zrobić. Jake był moją bratnią duszą. Moim najlepszym przyjacielem. I zawsze będę do niego wracała, za każdym razem. Powoli potrząsnęłam głową. - Kocham cię Will. Bardzo. Ale… Jake’a kocham bardziej. On jest moim najlepszym przyjacielem. Przykro mi. Łza popłynęła mu z oka, którą szybko starł. - Po prostu nie mam pojęcia, jak żyć bez ciebie Tru. Teraz nic dla mnie nie ma sensu. Chciałam go dotknąć, objąć, chciałam wszystko naprawić, ale nie wiedziałam jak. - Zasługujesz na kogoś lepszego ode mnie – zamrugałam, sprawiając, że jeszcze więcej łez popłynęło mi z oczu – zawsze tak było, od zawsze byłeś dla mnie zbyt dobry, Will. Zasługujesz na kogoś, kto nigdy nie byłby cię w stanie zranić. - Ale ja pragnę ciebie – powiedział. Łza spłynęła mu po policzku, Tym razem nie starł jej. Znów zadrżały mi usta i poleciały łzy. 433

- Jakaś część mnie również cię pragnie, ale należę do Jake’a. Od zawsze tak było. Bardzo cię kocham i zawsze będę, ale… ale Jake’a kocham bardziej – wytarłam mokry nos w rękaw. I wtedy przyszła kelnerka z naszą kawą. Złapałam za serwetki i szybko wytarłam łzy. Kelnerka była na tyle uprzejma i udawała, że nie widzi jak płaczę. Gdy tylko odeszła, Will złapał mnie za rękę i ścisnął. Znów zaczęłam płakać. Siedzieliśmy tak przez dłuższą chwilę, nie mówiąc ani jednego słowa i zostawiając kawę, żeby ostygła, trzymając się za ręce i spędzając ze sobą jedynie czas. Wiedziałam, że widzę go po raz ostatni i w tej właśnie chwili, chciałam, żeby trwało to jak najdłużej. Po krótkim czasie, który dla mnie wydawał się wiecznością, niechętnie zdałam sobie sprawę z tego, że nie możemy tutaj spędzić całego dnia. Will wiedział to także. Zapłacił za nasza kawę, nie wyrażając zgody, żebym zapłaciła za swoją. Staliśmy na zewnątrz Callo’s odwlekając rozstanie. Nie wiedziałam jak się z nim pożegnać. Byłam zagubiona. Nie chciałam go opuszczać. Ale wiedziałam, że muszę. Myślałam, że powiedzenie Willowi o Jake’u będzie najtrudniejszą rzeczą jaką przyjdzie mi zrobić, ale tak nie było. To co się działo teraz, kiedy miałam się z nim rozstać, było zdecydowanie trudniejsze. - Jedziesz do domu metrem? – zapytał. - Tak. - Mogę cię odprowadzić na stację? Potrząsnęłam głową na nie.

434

- Dziękuję, ale myślę, że powinnam iść tam sama. Musieliśmy się pożegnać tutaj, w naszym miejscu. Will podniósł głowę do góry i spojrzał na szyld Callo’s. - Wątpię, czy będę w stanie przyjść tutaj znowu – westchnął. - Ani ja. Odwrócił się i spojrzał mi w oczy. I nic nie mogłam na to poradzić znów zaczęłam płakać. Zagryzłam wargę, żeby to powstrzymać, ale widząc go tutaj i wiedząc, że robię to ostatni raz, łamało mi serce. - Tak mi przykro – wciąż drżały mi usta. Bez chwili namysłu, Will złapał mnie w swoje ramiona, mocno mnie obejmując. Pachniał Willem. Ciepłem, komfortem i bezpieczeństwem. Patrzyłam na ostatnie dwa lata mojego życia. Wdychałam jego zapach i trzymałam się go kurczowo – tak długo jak tylko byłam w stanie. Wiedziałam, że robiąc to, nie ułatwiam sobie sprawy. Nigdy nie przypuszczałam, ze będę w stanie kochać dwóch mężczyzn naraz. Ale tak właśnie było. Kochałam Willa i Jake’a. Tyle, że Jake’a kochałam bardziej i to właśnie dlatego musiałam pozwolić odejść Willowi. - Zawsze będę cię kochał Tru – szepnął blisko moich włosów. Usłyszałam jak łamie mu się głos. – Jake nigdy nie będzie wystarczająco dobry dla ciebie. Zasługujesz na dużo więcej niż on będzie ci w stanie kiedykolwiek zapewnić. Następnie puścił mnie, odsunął się, wsunął ręce głęboko w kieszenie i odszedł. Stałam tam przy wejściu do Callo’s i patrzyłam jak idzie. Obserwowałam jak na moje życzenie odchodzi duża część mojego ostatniego dwuletniego życia.

435

Rozdział 25 Naprawdę martwiłam się o Jake’a. Przez te ostatnie parę dni, które zostały do pogrzebu jego ojca, tak bardzo oddalił się ode mnie i tak bardzo zamknął się w sobie. W życiu nie pomyślałabym, że to może mieć na niego, aż taki wpływ. Domyślałam się, że było to spowodowane tym, że nie widział swojego ojca od tak długiego czasu i tym co zdarzyło się tego dnia, kiedy ostatni raz go widział, to… nie to, że myślałam, że będzie szczęśliwy, że nie żyje. Po prostu nie sądziłam, że przeżyje to tak bardzo. To tak jakby był tutaj, a jednocześnie jakby go nie było. I bałam się, że powróci do czasów, kiedy tak usilnie pragnął zapomnieć o wszystkim. Sierpień w Manchesterze był upalny i byłam zadowolona, że włożyłam na siebie czarną lnianą sukienkę, no i cieszyłam się z klimatyzacji w BMW X5, które prowadził Dave, wioząc nas na pogrzeb Paula. Stuart siedział razem z nim z przodu, a ja siedziałam z tyłu razem z Jake’iem, który wpatrywał się w okno od czasu, kiedy opuściliśmy hotel, żeby dotrzeć tutaj do krematorium. Jake był ubrany w czarny garnitur od Armaniego, świeżo wyprasowaną białą koszulę i czarny krawat. Dziwnie było widzieć Jake’a w garniturze i chociaż wyglądał w nim absolutnie nieziemsko, tak że, aż odbierało mi dech w piersi, to chciałam, żeby już wyskoczył z tych ciuchów i wskoczył w swoje stare ubrania. Chciałam odzyskać

swojego

Jake’a.

Po

prostu

miałam

nadzieję,

że

ta

niespodzianka, którą szykowałam, jeśli można to tak nazwać, w taki dzień jak dzisiaj, pomoże mi podnieść go na duchu i sprowadzić go z powrotem do mnie.

436

Dzwoniłam do Susie, Jake’a mamy. Kiedy Jake był pod prysznicem wczoraj rano, wzięłam jej numer z jego telefonu. Nie zamierzała przyjechać na pogrzeb. Oczywiście to było zrozumiałe, po tym co Paul zrobił jej i Jake’owi. Ale powinna tu być z powodu Jake’a. Robiłam wszystko co tylko w mojej mocy dla niego, ale jeśli chodzi o tą sprawę, myślę, że ona jest jedyną osobą, która potrafi mu pomóc. Mieszkali razem, a teraz wspólnie muszą to wszystko z siebie zrzucić. Dziwnie było rozmawiać z nią po tylu latach. Po tym jak przeszłyśmy przez początkowe zakłopotanie, naprawdę było miło znów ją słyszeć. Powiedziała mi, że jest bardzo szczęśliwa, że Jake i ja odnaleźliśmy się nawzajem i jeszcze bardziej szczęśliwa tym, że jesteśmy razem. Mówiła, że od zawsze wiedziała, że jesteśmy sobie przeznaczeni. Słysząc to teraz poczułam łzy napływające mi do oczu. Wtedy

zdradziłam

jej

powód

mojego

telefonu.

Przyleciała

pierwszym lotem z Nowego Jorku do Manchesteru. Stuart załatwił jej pobyt w naszym hotelu, ale samolot lądował dopiero w porze obiadowej, także miała przyjechać prosto z lotniska na pogrzeb. Dale nie mógł przylecieć z nią, ponieważ akurat był w Chinach w sprawach biznesowych. Susie i ja utrzymałyśmy w sekrecie naszą rozmowę telefoniczną. To była moja decyzja. Nie chciałam, żeby Jake wiedział, że dzwoniłam do niej. Chciałam, żeby myślał, że przyleciała, ponieważ pragnęła tu być dla niego. Nie to, że nie chciała pomóc własnemu synowi. Oczywiście, że chciała. Była po prostu zaślepiona, swoją własną złością na Paula, co było 437

zrozumiałe i tylko potrzebowała delikatnej wskazówki, żeby pójść we właściwym kierunku. Dave skręcił samochód w dół długiej drogi prowadzącej do krematorium. Poczułam, że Jake ścisnął mnie mocniej za rękę. Pochyliłam się do niego i oparłam swój policzek o jego. - Wszystko w porządku? – szepnęłam mu na ucho. Odsunął się ode mnie i spojrzał mi w oczy. Wyglądał inaczej, tak jak mały zagubiony chłopiec. To sprawiło, że cierpiałam. Modliłam się, żeby Susie była już na miejscu i czekała na nas. Jake podniósł swoją dłoń do mojej twarzy, zaczesując mi włosy za ucho i całując delikatnie w usta szepnął. - Jesteś dla mnie wszystkim, Tru. Wiesz o tym, prawda? Przytaknęłam, zakłopotana, nie mając pojęcia do czego zmierzał. Wziął mój podbródek pomiędzy swoim kciukiem i palcem wskazującym. - Po prostu… nigdy mnie nie zostawiaj. Bez względu na wszystko – po prostu nigdy mnie nie opuszczaj. Przełknęłam ciężko. Martwił mnie tymi słowami. - Nigdzie się nie wybieram. Jestem twoja Jake. Masz moje serce. Należę do ciebie. Nerwowo i niepewnie wychyliłam się do niego, żeby go pocałować delikatnie w usta. Ale złapał mnie za włosy i pocałował z całych sił, z desperacją, jego język zawładnął moimi ustami, piętnując mnie. To przypomniało mi chwilę, jak całował mnie w łóżku, wówczas kiedy jeszcze mieliśmy romans. Wtedy pierwszy raz opowiadał mi o Jonnym. Desperacja i pasja jaką wtedy czułam, poczułam i teraz, tyle że jeszcze mocniej. 438

Zupełnie tak jakby przez ten pocałunek chciałby mi o czymś powiedzieć. Coś czego nie mógł przekazać mi słowami. Kiedy Dave podjechał pod budynek, Jake zdążył mnie wypuścić ze swojego uścisku i zauważyłam, że była tam już Susie, czekała razem z moją mamą i tatą na zewnątrz budynku. Prawie westchnęłam z ulgi. Jak tylko Jake zauważył ją, widziałam na jego twarzy zdziwienie i ulgę, nie przegapiłam tego, prawie mnie to złamało. Susie podeszła do samochodu, jak tylko Jake wysiadł, trzymając mnie za sobą. Wyglądała inaczej, niż to jak ją zapamiętałam. Najpewniej była to zasługa szczęścia i sporej ilości kasy. - Co ty tutaj robisz? – brzmiał na zdezorientowanego, złego… szczęśliwego. Susie spojrzała na niego, zacieniając dłonią oczy. - Pomyślałam, że może będziesz mnie potrzebował – powiedziała cicho. Wyciągnęła do niego rękę i chwyciła go za dłoń. Odsunęłam się cichutko, zostawiając ich samych i podeszłam do mojej mamy i mojego taty. - Hej, tato – uśmiechnęłam się do niego jak tylko wziął mnie w ramiona i pocałował w czubek mojej głowy. – Hej, mamo – powiedziałam i wychyliłam się do niej, żeby ją pocałować. – Tak, bardzo wam dziękuję, że przyjechaliście, wiem, że to dla Jake’a wiele znaczy. - Jedynym powodem dla którego tutaj jesteśmy to ty i Jake, córeczko – powiedział do mnie tata. Ścisnęłam go jeszcze mocniej, przytulając go. To takie szczęście mieć takiego wspaniałego tatę jak mój. Chwilę później, Jake podszedł do

439

nas razem z Susie. Wyglądała jakby płakała, jej oczy były nieco przekrwione. - Witaj, Trudy – powiedziała – wspaniale widzieć cię znów – wyciągnęła do mnie ramiona, więc uwolniłam się z rąk mojego taty i poszłam prosto w jej objęcia. Pocałowała mnie w policzek i szepnęła – Dziękuję. Jak tylko mnie puściła, obdarzyłam ją uśmiechem zrozumienia. Wtedy złapała za rękę Jake’a i ruszyli razem w stronę krematorium. Podążyłam za nimi razem z moją mamą i tatą. Chwilę później Jake zatrzymał się, odwrócił i czekał na mnie, wyciągając w moim kierunku dłoń tak, żebym ją złapała. Wzięłam go za rękę i wszyscy razem weszliśmy do środka. Po pogrzebie zjedliśmy wczesną kolację w naszym hotelu – Jake, ja, Susie, moja mama, mój tata, Stuart i Dave. Jake wydawał się trochę bardziej zrelaksowany na kolacji. Rozmawiał z moim tatą o gitarach i wyglądał na pogodniejszego niż było mi dane go widzieć przez parę ostatnich dni. Pogrzeb był ciężki i krótki, dzięki Bogu. Byliśmy tak tylko my. Paul nikogo nie miał. Żadnej rodziny poza Jake’iem. Żadnych przyjaciół. Nikogo, kto by się nim przejmował. Wiem, że na samą myśl o tym powinno być mi smutno, ale nie było. Nienawidziłam go za to co zrobił Jake’owi. I nigdy nie sądziłam, że mogę się cieszyć z tego, że ktoś umarł, a jednak tak było, ponieważ teraz może Jake uwolni się od niego, na dobre. Puści go w niepamięć. Po pogrzebie nie było, żadnej stypy, a ten obiad zdecydowanie nie było nią. Ta kolacja była dla Jake’a, żeby podnieść go na duchu.

440

Miałam również coś zaplanowane na później, coś co miałam nadzieję przywróci uśmiech na jego twarzy, który pozostanie tam na dłużej. Niedługo po tym jak kolacja się skończyła, Susie, zmęczona swoim lotem, powiedziała wszystkim, że idzie się wcześniej położyć, co pasowało doskonale do moich planów w stosunku do Jake’a. Moja mama i tata również postanowili wrócić już do domu, a Stuart poszedł do hotelowego baru na drinka razem z Davem. - Chcesz dołączyć do Stuarta i Dave’a? Czy chcesz się wcześniej położyć? – zapytał Jake, splatając palce z moimi i przyciągnął mnie do swojego boku jak szliśmy wzdłuż korytarza, zaraz potem jak moja mama i mój tata wyszli z hotelu. - Nic z tych rzeczy. Będziemy robić dzisiaj wieczorem coś zupełnie innego – powiedziałam. Zatrzymałam się i odwróciłam do niego twarzą. - Naprawdę? Położył ręce na moich biodrach i przekrzywił głowę, obserwując moją twarz. - Ychy – przytaknęłam, uśmiechając się. - A co? - A to mój drogi, jest niespodzianka. Wzięłam

go

za

rękę,

pozostawiając

mu

do

myślenia

i

poprowadziłam go do windy, żeby zabrać nas na parking i do czekającego tam samochodu, w którym było już przygotowane wszystko czego potrzebowaliśmy na dzisiejszy wieczór. Jako, że była to moja niespodzianka i Jake nie miał pojęcia gdzie jedziemy, ja prowadziłam… i dzisiaj wieczorem prowadziłam samochód Jamesa Bonda. 441

Aston Martin był ulubioną marką samochodu Jake’a, którego wynajął na czas naszego pobytu. Na autostradzie nie mogłam się powstrzymać, aby nie wcisnąć pedału do dechy. Szczerze mówiąc, nie wiedziałam, że można się czuć tak seksownie prowadząc samochód. Ale teraz to już wiem. Czułam się jak modelka w jakiejś reklamie. To było niesamowite. Wciąż chciałam wyrzucić z siebie kilka pisków podniecenia, ale oczywiście nie zrobiła tego, ponieważ to byłoby dziwne, poza tym trochę niestosowne zważając na to, że Jake zaledwie parę godzin temu pochował swojego ojca lub skremował, jakby tego nie nazwać. - Zatem nie powiesz mi dokąd jedziemy? – zapytał Jake, jak skręciłam samochodem w osiemdziesiątkę piątkę. Nie prowadzę samochodu za często i nigdy nie kierowałam samochodem tak wspaniałym jak ten, tak więc byłam tym totalnie pochłonięta. - Nie, to niespodzianka. - Myślałem, że nie lubisz niespodzianek? Trzymając skupiony wzrok na ciemnej drodze przed nami, powiedziałam. - Nie lubię ich otrzymywać. Nigdy nie powiedziałam, że nie lubię ich dawać. - Tu mnie masz – zaśmiał się. Niezbyt długo byłam w stanie utrzymać swoją niespodziankę, zanim się zorientuje gdzie jedziemy, ponieważ wciąż wpatrywał się w cholerne znaki drogowe. Trzeba było założyć mu opaskę na oczy. Jake w opasce na oczach, całkowicie na mojej łasce.

442

Hmm, podoba mi się ten pomysł. Może później go wykorzystam. Kiedy zobaczyłam znak do skrętu w miejsce do którego zmierzałam, spojrzałam na niego, sprawdzając wyraz jego twarzy, wyglądał na zadowolonego. Odwrócił się do mnie i szeroko uśmiechnął. - Zabierasz mnie nad Lumb Falls? - Tak – znów na niego spojrzałam i uśmiechnęłam się lekko. Jake wyciągnął rękę i położył ją na moim udzie. - Zamierzasz pozwolić mi robić ci, te wszystkie sprośne rzeczy, kiedy już tam dotrzemy? - Cóż, w zasadzie to ja planowałam zrobić to tobie – przygryzłam wargę, rzucając mu spojrzenie. - Czy mówiłem ci już jak bardzo cię kocham? Przesunął rękę trochę wyżej po moim udzie, podciągając palcem w górę sukienkę. - Mówiłeś – strząsnęłam z siebie jego dłoń, uśmiechając się – ale zachowuj się, ty zboczku, albo nie będzie, żadnych sprośnych rzeczy dzisiejszego wieczora. Ja tu próbuję prowadzić samochód Jamesa Bonda, jeśli nie zauważyłeś – wymusiłam na sobie poważną minę i odpowiedni do tego ton głosu. - Tak jest proszę pani – powiedział kładąc ręce na swoich udach i uśmiechając się do mnie. Wyglądał w tym momencie na takiego rozluźnionego, że to sprawiało, iż serce mi rosło. Dzisiejszy wieczór będzie wspaniały, po prostu to wiedziałam. Przywiezienie go tutaj było najlepszą rzeczą jaką mogłam zrobić.

443

Zaparkowałam w pobliżu jeziora. Wyszłam z samochodu i podeszłam prosto do bagażnika, żeby go otworzyć. Wyjęłam kosz piknikowy

i

lodówkę

turystyczną,

które

pomógł

mi

wcześniej

przygotować Stuart. Wręczyłam lodówkę Jake’owi w momencie kiedy dołączył do mnie z tyłu auta. Trzymając kosz piknikowy, złapałam koc, zatrzasnęłam bagażnik i zamknęłam samochód. Jake szedł za mną i zabrał mi kosz piknikowy, zostawiając mi do niesienia moją torebkę i koc, tak, żebym wskazała mu drogę w ciemności i skierowała nas na brzeg wodospadu. Kiedy już tam dotarliśmy, rozłożyłam koc i wyciągnęłam latarenkę, którą spakowałam do kosza. - Mogę pożyczyć od ciebie zapalniczkę, kotku? Jake kucnął koło mnie i podał mi zapalniczkę. Zapaliłam świeczkę, która była w latarence i postawiłam ją na kocu, a potem oddałam mu zapalniczkę. Zabierając ją ode mnie Jake przyciągnął mnie do siebie i zaczął całować. Delikatnie kładąc mnie na koc, jego język przemieszczał się w moich ustach, spotykał się z moim i prowadził go. Uczucie bycia tu z nim z powrotem, całującym mnie w ciemności tak jak teraz, gdy słychać było jedynie otaczający nas odgłos spadającej wody było po prostu niesamowite. - Dziękuje – wyszeptał. - Za co? – przeczesałam palcem jego urocze gęste włosy. - Za to, że przywiozłaś mnie tu… za to, że jesteś taka. - Jesteś zadowolony? – chciałam potwierdzenia.

444

- Jestem zachwycony. Powinniśmy wracać tutaj przynajmniej raz w roku. Zrobić z tego coś szczególnego. To przecież, w końcu nasze miejsce. - Tak powinniśmy, przynajmniej raz w roku. Wziął moją twarz w swoje dłonie. - Tak po prostu, Tru, późną nocą, tylko my dwoje, sami. I nikogo innego w odległości kilometrów. Przytaknęłam na zgodę. Jake jeszcze raz delikatnie pocałował mnie w usta, a potem zszedł ze mnie i położył się obok mnie na plecach. Byłam szczęśliwa, wpatrywałam się w nocne niebo i jasno świecący księżyc. Jake westchnął. Natychmiast zauważyłam, że zmienił mu się nastrój, odpłynął gdzieś myślami i dokładnie wiedziałam gdzie. Być może przywiezienie go tutaj do Lumb Falls nie było tak dobre dla niego, jak myślałam. Prawie byłam w stanie odczytać myśli kłębiące się w jego głowie. Chciałam zapytać go, co jest nie tak, ale dobrze wiedziałam, że lepiej jest zaczekać, do czasu kiedy będzie gotowy by cos powiedzieć. - Zadzwoniłaś do mojej mamy i poprosiłaś ją, żeby przyjechała, prawda? – odwrócił się do mnie głową i spojrzał na mnie. Prawda czy zaprzeczenie. Zaprzeczenie. Chciałam, żeby wierzył w to, że sama tak postanowiła. - Nie – potrząsnęłam głową mrugając. - Tru… - rzucił mi spojrzenie typu „dobrze wiem, że to zrobiłaś”

445

Przygryzłam wargę, wypuszczając powietrze przez nos. - Skąd wiedziałeś? – poddałam się – Twoja mama ci o tym powiedziała? Pokręcił głową na nie. - Po prostu wiedziałem. - Czy jesteś na mnie zły? – skrzywiłam się. - Nie, oczywiście, że nie – wyglądał na zaskoczonego. - Czy jesteś skłócony ze swoją mamą? - Zacisnął usta i pokręcił głową. Nie, nie był skłócony, był rozczarowany, a to było gorsze. Dużo gorsze. – Ona nie zdawała sobie sprawy z tego jak bardzo przejąłeś się śmiercią swojego ojca. Kiedy jej o tym powiedziałam, zaraz po tym jak się rozłączyła, zarezerwowała najbliższy lot do Manchesteru. Odwrócił się ode mnie i spojrzał w górę na niebo. Słyszałam jak wypuszcza powietrze. - On próbował ją zgwałcić tamtej nocy – jego głos brzmiał bardzo cicho w otaczającym nas nocnym powietrzu. Spojrzałam mu w twarz. - Twój tata? Przytaknął. - Był pijany i wzburzony, ciągle gdzieś uprawiał hazard, pieprzony kręcił się to tu to tam… nie było go parę tygodni. - Pamiętam – ciężko oddychałam. - Dobrze było, kiedy nie było go w pobliżu. To było dla nas najlepsze kiedy był na jednych z tych swoich wypadów. - Wiem – położyłam rękę na jego piersi w miejscu gdzie miał serce. 446

- I tej nocy, przytoczył się do domu pijany i naćpany, do tego spłukany, chcąc wyciągnąć jak zwykle kasę od matki. Było już późno, ale wciąż jeszcze nie spałem. Oglądaliśmy razem telewizję – teraz nie pamiętam już co to było, ale odesłała mnie do mojego pokoju, zaraz po tym jak usłyszała klucz w zamku. Powiedziała, żebym zamknął się w swoim pokoju i nie wychodził z niego cokolwiek by się nie działo na zewnątrz. Wiesz co mam na myśli – no który dzieciak w swoim pokoju ma zamek w drzwiach, rozumiesz? – zaśmiał się, ale nie było w tym ani grama humoru. – Nie chciałem jej z nim zostawiać, ale zrobiłem to, tak jak to już powiedziałem. Słyszałem kłótnię na dole. Chciał pieniędzy a ona nie miała mu co dać. W końcu zaczął ją bić, tak samo jak i wiele razy wcześniej i nie mogłem już tego słuchać, chciałem, żeby to się skończyło, Tru. Tym razem wiedziałem, że było gorzej – nie wiem skąd, po prostu to wiedziałem – przeciągnął rękami po włosach. – Wtedy usłyszałem jak mama wbiega po schodach, starając się od niego uciec. Krzyczał, usłyszałem również jej wrzask kiedy upadła i nie byłem w stanie już dłużej tego znieść – chciałem po prostu jej pomóc, chciałem, aby w końcu przestał ją ranić. Tak więc wyszedłem ze swojego pokoju, on przytrzymywał ją na podłodze, a ona… była cała we krwi – jej twarz była poraniona, ledwo zdołałem ją rozpoznać i – przestał mówić. Moje serce cierpiało, kiedy patrzyłam na niego, widziałam jak te sceny ożywają w jego umyśle. Odwrócił się do mnie i spojrzał na mnie. - Widziałem strach w jej oczach, Tru. Nigdy tego nie zapomnę – bała się o mnie i o siebie. Przeraziło mnie to co zobaczyłem – to co próbował jej zrobić. Miałem tylko dziewięć lat, ale rozumiałem wystarczająco, by wiedzieć co się dzieje. Nagle zacząłem krzyczeć, żeby przestał. Próbowałem go odciągnąć od niej, ale miałem jedynie dziewięć 447

lat, a on był dużo silniejszy ode mnie. On po prostu złapał mnie i rzucił mną jak jakąś pieprzoną zabawką – jakby był zwykłym pieprzonym utrudnieniem w realizacji jego celu. Byliśmy blisko szczytu schodów i poleciałem w dół. Na chwilę zamknęłam oczy, czułam, że łzy spływają mi po policzkach i moczą włosy. – Nie za bardzo pamiętam co się działo potem. Jedynie co pamiętam, to krzyk mojej mamy o pomoc. Następną rzeczą jaką zapamiętałem to twój ojciec, który był przy mnie i słyszałem syreny w oddali, twój ojciec ciągle powtarzał w kółko „Przepraszam, Jake. Tak mi przykro, że nie powstrzymałem tego”. Teraz już łzy leciały mi strumieniami. – Po tym wszystkim w szpitalu, powiedzieli mi, że przy upadku uderzyłem mocno się w głowę. Miałem wstrząśnienie mózgu, złamane ramię, szczękę i rozcięty podbródek, tak, że musieli założyć mi szwy. – podniósł dłoń do podbródka i dotknął swojej blizny. Wyglądał tak młodo w tej chwili i żałowałam, że nie byłam w stanie zmienić tej przeszłości dla niego. W jakiś sposób odsunąć od niego ten ból na zawsze. Na moment Jake zakrył dłonią oczy, wiedziałam, że usiłuje walczyć z emocjami. Otarłam dłonią twarz z łez. To był właściwie pierwszy raz kiedy Jake ośmielił się powiedzieć mi co wydarzyło się tamtej nocy. Wiedziałam, że pobił ich i połamał, ale nie wiedziałam, że usiłował zgwałcić Susie. Ta część była z wiadomych względów trzymana w tajemnicy przez moich rodziców. Paul poszedł do więzienia za to co zrobił. Dostał osiem lat. Osiem marnych lat. Wiem, żałosne, co? Zrzucił swoje dziecko ze 448

schodów, prawie je zabijając, pobił i usiłował zgwałcił swoją żonę i proszę bardzo, za to dostał jedynie osiem lat więzieniu o niskim rygorze z możliwością zwolnienia warunkowego. - Na co zmarł Paul? – cicho zapytałam. Nie miałam odwagi by zapytać o to wcześniej. Jake był tak zamknięty w sobie, że nie chciałam go naciskać. Cokolwiek by to nie było, to po prostu zmarł, miałam nadzieję, że w jakiś sposób cierpiał, za to co zrobił Jake’owi i Susie. - Na atak serca – Jake odpowiedział cicho. – Był martwy przez pięć dni, zanim ktoś go znalazł. Sąsiad zawiadomił policję, że od jakiegoś czasu go nie widział. - Czy odzywał się do ciebie przez te wszystkie lata? Westchnął, wziął moją dłoń przysunął do ust i pocałował w kostki. - Zaraz po tym jak poszedł do więzienia, był przez chwilę czysty i wtedy pisał do mnie, prosząc mnie, żebym mu wybaczył, ale ja nigdy nie odpisałem. Potem przeprowadziliśmy się do Stanów z Dalem i nie miałem o nim żadnych wiadomości, zanim nie skończyłem dwadzieścia dwa lata i zespół zaczął odnosić sukcesy. Wtedy skontaktował się ze mną przez Stuarta. Nie wiem skąd wziął numer, ale go zdobył. Zajęło mi tydzień, żeby oddzwonić do niego. Miałem dokładnie wszystko przygotowane co powinienem mu powiedzieć. Miałem zamiar go rozszarpać i zniszczyć – i wiesz co? – parsknął – w chwili gdy usłyszałem jego głos, poczułem się jakbym znów miał dziewięć lat. Czułem się tak cholernie słaby w tym momencie i spieprzyłem sprawę. Uniosłam się na łokciu i spojrzałam w dół w jego oczy, odgarniając włosy z jego czoła.

449

- To nie dlatego, że byłeś słaby, kotku, to dlatego, że jesteś człowiekiem. Potrząsnął głową. - Byłem słaby, Tru. Nie odezwałem się ani jednym słowem, o tym co zrobił mnie i mojej matce. A najgorszą rzeczą było to, że nie skontaktował się ze mną, żeby mnie przeprosić za to co zrobił, ani chociażby po to, żeby się ze mną zobaczyć – zadzwonił, bo potrzebował forsy. W tym momencie. Nienawidziłam Paula. Czułam jak gniew pulsuje mi w żyłach. - Dałeś mu ją? – zapytałam, przygryzając w ustach policzek. Znałam odpowiedź, ponieważ wiedziałam jaki jest Jake. Westchnął. - Mój prawnik wysłał mu pismo o tym, że nie może ujawniać mojej przeszłości i o tym co się stało, że nigdy nie przyzna się przed prasą, że jest moim ojcem, ani nikomu innego też o tym nie wspomni. I jeśli to podpisze, dostanie pieniądze. - Podpisał to? Jake spojrzał na mnie. - Chodziło o dwa tysiące dolarów, tak więc, jasne, że podpisał. - Dałeś mu dwa tysiące dolarów? Nabrałam powietrza. - Dla mnie to nic, Tru. Jeśli mogłem go w ten sposób trzymać z dala od siebie. Jego i tą część życia do którego należał. To było więcej warte od tych pieniędzy. Wiedziałem, że to nie wystarczy mu na długo, zawsze umiał szybko przepuścić kasę. Lubił narkotyki… tak jak ja. Wydaje mi się,

450

że to prawda co mówią, że niedaleko pada jabłko od jabłoni – przewrócił oczami. Złapałam jego twarz i odwróciłam ją by spojrzał na mnie. - Nie masz nic z niego, Jake – nic. I nigdy nie będziesz miał. Nie wyglądał jakby był pewny tego. - Jestem do niego podobny, Tru. Wiem, że chcesz we mnie widzieć samo dobro i kocham cię za to, bardziej niż byłabyś w stanie sobie to wyobrazić… ale mam dużo z niego – nawet bardzo. Nigdy na pewno nie byłbym cię w stanie skrzywdzić – Nie mógłbym. – Dotknął mojej twarzy. – Ale narkotyki i alkohol… no i kobiety – westchnął – jestem dokładnie taki sam jak on. Moja mama również o tym wie. - Powiedziała ci to? – nabrałam powietrza. Potrząsnął głową na nie. - Nie musiała. Widziałem to w jej oczach, za każdym razem jak na mnie patrzyła – z rozczarowaniem, jak bardzo jej go przypominam. - Nie, nie wierzę w to. Susie cię kocha. Tak, zatraciłeś się w przeszłości, to zrozumiałe z uwagi na to co on ci zrobił. Ale już nie jesteś tą osobą, masz nad sobą kontrolę i jesteś teraz silniejszy. Jego spojrzenie złagodniało i przeciągnął palcami po moim policzku. - Ponieważ mam ciebie znowu w swoim życiu. Podniosłam jego dłoń i pocałowałam. - Słyszałeś jeszcze kiedykolwiek o nim znów? – zapytałam, kładąc się koło niego i trzymając go za rękę. - Zaraz po tym jak zmarł Jonny. Przepuścił pieniądze, tak jak myślałem. Więc wysłałem mu czterysta tysiaków, mając nadzieję, że tym 451

razem będę miał go z głowy na dwa razy dłuższy czas. Następnym razem usłyszałem o nim od policji. Byłem wpisany w jego dokumenty jako najbliższy członek rodziny. Nikogo poza mną nie miał. Tak, więc nie pozostało mi nic innego jak go pochować. - No cóż, teraz go już nie ma, więc możemy przeszłość zostawić już za sobą i ruszyć naprzód – rozpocząć nasze właściwe życie. - W L.A. - W L.A. – uśmiechnęłam się – chcesz piwa? – zapytałam, siadając i puszczając jego dłoń. - Myślałem, że już nie zapytasz – zakpił ze mnie, a ja poczułam, że po trochu wraca mój stary Jake. Złapałam dwa piwa z lodówki i otworzyłam je, wręczając mu jedno z nich, jak tylko podniósł się i usiadł twarzą do mnie. - Za Lumb Falls, gorące lato i zgubioną górę od bikini – zaśmiałam się unosząc do góry butelkę i stuknęłam o jego. - I jeszcze większą ilość zgubionych staników od kostiumu – uśmiechnął się do mnie i spojrzał na mnie dwuznacznie zanim wziął łyka swojego piwa. Postawił butelkę opierając ją o udo, spojrzał przez ramię i wpatrywał się przez dłuższy czas w taflę ciemnej wody. Zastanawiałam się o czym myśli? Miałam właśnie zapytać, ale odezwał się. - W zeszłym roku omal nie umarłem przez narkotyki – jego twarz nadal była odwrócona ode mnie. Zamarło mi serce. Przypuszczam, że dzisiaj jest noc wyznania wszystkiego. 452

- Tonąłem i Stuart uratował mnie – dodał. - Co? Kiedy? Jak? – uklękłam, odstawiając butelkę. Jake odwrócił się i spojrzał na mnie. Jego wzrok był mroczny i rozdarty. Bolało mnie kiedy to zobaczyłam. - To było zaraz po tym jak byłem w Japonii. Wiem, że wszyscy myśleli, że jestem na odwyku z uwagi na to co się tam stało, ale nie byłem. Kiedy wróciłem do L.A., było ze mną gorzej niż kiedykolwiek… brałem – i to dużo, w kilka dni po powrocie, balowałem i byłem na całkowitym haju. Dave zabrał mnie do domu. Musiał mnie nieść przez klub do samochodu, bo nie byłem w stanie ustać na nogach. Chciał zostać ze mną, ale powiedziałem mu, że chce zostać sam – no, cóż tak szczerze mówiąc, powiedziałem

mu,

żeby

wypierdalał.

Wyrzuciłem

go

z

domu.

potraktowałem go tamtej nocy jak kawałek gówna, a on na to w ogóle nie zasłużył. Mam szczęście, że został i nadal pracuje dla mnie. Ja też się z tego cieszyłam, ponieważ Jake nie dałby sobie rady bez niego, ale nie powiedziałam tego na głos. - Stuart miał wolne, byłem sam. Przysnąłem na chwilę na sofie. Kiedy się obudziłem, narkotyki przestawały działać, więc wziąłem kolejną dawkę koki i usiadłem przy basenie popijając Tequilę. Wtedy w swoim zamroczeniu, postanowiłem wejść do basenu – westchnął – następną rzeczą jaką pamiętam, to to, że wymiotowałem wodą, a Stuart był przy mnie i mnie przytrzymywał. Uratował mi tego dnia życie Tru. Zawdzięczam mu wszystko. Zadzwonił na pogotowie, zataił papiery wziął łyk swojego piwa – Stuart był na mnie cholernie wściekły, później kiedy byliśmy w szpitalu. W życiu, nigdy wcześniej go takim nie widziałem. - To zrozumiałe kotku – powiedziałam delikatnie, rozpaczliwie usiłując się trzymać w garści. – gdyby nie dotarł tam na czas… wtedy… 453

nawet nie mogłam wymówić tych słów. Nie mogłam nawet znieść myśli o tym jak było blisko, piekielnie mnie to przerażało. Przełknęłam łzy – i wtedy poszedłeś na odwyk? – zapytałam. Przytaknął. - Stuart groził, że odejdzie, chyba, że doprowadzę się do porządku. Powiedział, że zbyt długo już patrzy na to jak się staczam… strata Jonny’ego, dotknęła nas wszystkich i nie zamierzał zostać i patrzeć również na moją śmierć. - Tak ci powiedział? - Jest najlepszy w branży, to dlatego dla mnie pracuje i nie mogłem go stracić – wzruszył ramionami – tak więc, zgodziłem się na odwyk. Nie przyznawał się. Kochał Stuarta jak brata i wiedział doskonale, że ma rację, co do odwyku. - Nikt nie wie co się wydarzyło tamtej nocy, Tru. Ani moja mama, ani Tom, ani nawet Denny. Teraz tylko ty i Stuart wiecie, no i oczywiście lekarze w szpitalu. W tym momencie gardziłam Paulem. Bardziej niż kiedykolwiek mogłam przypuszczać, że można tak nienawidzić martwego człowieka. Jake musiał walczyć ze sobą samym przez niego. - Możesz mi zaufać, kochanie – dotknęłam jego twarzy – nigdy pochopnie cię nie osądzę i nigdy nie zawiodę twojego zaufania, obiecuję ci to. Tylko proszę… nigdy więcej nie wracaj do tego. Obiecaj mi, że nigdy więcej nie weźmiesz już narkotyków. Pocałował bransoletkę przyjaźni na moim nadgarstku. - Obiecuję ci… a więc mówisz brakująca górna część bikini – powiedział, delikatnie popchnął mnie na koc i położył się na mnie, przytrzymując moje dłonie nad głową. To była oczywista próba zmiany 454

tematu i pozwoliłam mu na to. Jake czasami potrzebował seksu jako sposobu uwolnienia się od dręczących go demonów. I jeśli potrzebował tego teraz, to byłam bardziej niż szczęśliwa, żeby wyświadczyć mu tą przysługę. - Mmm? – odpowiedziałam, uśmiechając się. - Cóż, jeśli dobrze pamiętam, jestem ci winien odtworzenie wydarzeń i parę jeszcze innych rzeczy. - Cóż, tak się składa mój zwyrodniały zboczeńcu, że mam ze sobą bikini. - I za to cię kocham, pani Z48, ponieważ jesteś tak samo zboczona jak ja – zaśmiał się. – A teraz, bierz ten swój gorący tyłek w troki i wciśnij się w to bikini, żebym mógł je powoli z ciebie ściągnąć. Wstał, złapał mnie za ręce i podciągnął do góry, żeby się podniosła. Odeszłam od niego z brzuchem pełnym motyli i poszłam wyciągnąć swoje bikini z torby. Jak tylko się odwróciłam, zobaczyłam bardzo nagiego Jake’a stojącego przede mną. - Wow, ale jesteś szybki – zachichotałam, przeciągając wzrokiem po jego gorącym ciele. - Cóż, jeśli mówimy o seksie i o tobie kochanie, moje ubranie po prostu znika – wzruszył ramionami. Poczułam w żołądku przypływ szczęścia. Rozpięłam sukienkę i wyszłam z niej. Patrzyłam na Jake’a jak mi się przygląda, ściągnęłam swoje balerinki i bardzo powoli zaczęłam zdejmować swoją bieliznę. 48

Zbereźnico :D, poprzednio tak przetłumaczyłam, więc tak zostaje.

455

Właśnie miałam założyć bikini, kiedy Jake przemówił do mnie ochrypłym głosem. - Po namyśle, jeśli dobrze pamiętam, byłaś tamtego dnia topless i dobrze wiesz, jak nie znoszę majtek na tobie… Podszedł bliżej zabrał je z ręki i rzucił na ziemię. Pocałował mnie mocno w usta. A potem złapał mnie za rękę i przerwał pocałunek zostawiając mnie pełną pragnienia i bez tchu, w tej samej chwili zaczął mnie ciągnąć w stronę wody. - Wchodzimy do wody? – szłam ostrożnie po płaskich kamieniach. - Dokładnie. - Chcesz, żebyśmy zanurzyli stopy? - Raczej zdecydowanie dużo więcej, niż stopy – obdarzył mnie pewnym spojrzeniem. - O nie, Jake. Nie ma mowy. Woda jest lodowata. To nie było częścią mojego planu. - Noc jest ciepła – przekonywał mnie - woda nie powinna być taka zimna. - Będzie – naciskałam na niego. Jake zatrzymał się i odwrócił do mnie. - Kiedy ostatnio byliśmy tutaj, kąpaliśmy się… i dzisiaj w nocy chcę cię widzieć… mokrą – jego głos zmienił się w bardziej mroczny, zmysłowy i kompletnie przesiąknięty pożądaniem. Prawdę mówiąc, byłam już mokra od samego słuchania go, a mój żołądek był wypełniony gorącą lawą, rozpalając mnie od środka. Ale wciąż to było za mało, żebym chciała zamarznąć na śmierć w tak diabelnie zimnej wodzie. 456

- Brzmi niesamowicie, ale za cholerę nie wejdę do tej diabelnie zimnej wody. Cofnęłam się, wyrywając mu swoją rękę z uścisku. - Wracajmy uprawiać seks na ciepłym miłym kocyku – zachęcałam go. Jake przechylił głowę. Patrzył na mnie z wyzwaniem w oczach i doskonale wiedziałam o czym myśli. - Nie ma mowy! Nawet się nie waż, Jake’u Wethersie! – wskazałam na niego palcem z ostrzeżeniem i cofnęłam się jeszcze krok w tył. - Nieeee! Aaaaa! – wrzeszczałam, kiedy podbiegł do mnie i złapał mnie. Podniósł mnie i przerzucił przez ramię, kopałam i wrzeszczałam jak Jake niósł mnie do wody. - Postaw mnie! – krzyczałam, śmiejąc się i wiercąc na jego silnym ramieniu. Śmiał się. Mocno i głośno. Kochałam ten dźwięk. Minęło sporo czasu od kiedy słyszałam ostatni raz, jak tak się śmiał, więc dalej wiłam się w jego ramionach i przygotowywałam na uderzenie zimnej wody, jedynie dla niego, by sprawić żeby się śmiał i żeby był szczęśliwy. Jeśli Jake jest szczęśliwy, ja również jestem szczęśliwa. Kiedy był w wodzie po biodra, zsunął mnie z siebie i wrzucił do zimnej wody. - Aaaaa! Jest cholernie zimna! – piszczałam, jak tylko woda przyprawiła mnie o dreszcze. – Ale z ciebie dupek! - Nie bądź dziewczyną – mocno i gardłowo chichotał. - Ale ja jestem dziewczyną – zaśmiałam się. 457

- Taaa? Dla mnie raczej jesteś kobietą – powiedział niskim głosem, a jego dłonie objęły mnie w pasie i przyciągnął mnie do siebie. Czułam, że jest już twardy. Jak to możliwe w tak zimnej wodzie? Nie miałam pojęcia. Ale uwielbiałam to, że to z mojego powodu i że tak działałam na niego. Owinęłam się wokół jego ciała i mocno trzymałam, ponieważ Jake wciąż wchodził głębiej do wody. Kiedy miał wodę na wysokości piersi, zdecydowałam się na to, żeby zanurkować. Puściłam Jake’a i kawałek odpłynęłam, zanurzając się w wodzie i mocząc włosy. Teraz już nie było tak źle, przyzwyczaiłam się do temperatury. Kiedy wypłynęłam na powierzchnię, zobaczyłam Jake’a idącego w wodzie kilkadziesiąt centymetrów ode mnie w blasku księżyca i wpatrującego się we mnie. Wyglądał tak pięknie, cały mokry i połyskujący w księżycu. Wyglądał jak gwiazda, którą był. - O czym myślisz? – zapytałam. - O tobie, wtedy i teraz. Jaka piękna byłaś wtedy i jak jeszcze piękniejsza jesteś teraz. I jak bardzo żałuję, że nie widziałem cię przez te wszystkie lata i o tym, jaki ze mnie szczęśliwy łajdak, że dostałem drugą szansę w moim życiu, żeby cię mieć… i że ty byłaś na tyle szalona, żeby zostać moją. Serce spuchło mi w piersi od miłości do niego. Nie wiedziałam, że to możliwe, żeby kochać kogoś tak jak ja kochałam Jake’a. Nie mogłam sobie nawet wyobrazić, znów życia bez niego i w ogóle nie chciałam tego robić. Jake był dla mnie wszystkim.

458

Podpłynęłam do niego i objęłam go rękami za szyję. On otoczył mnie ramionami i przytulił mocno. - Na zawsze już będę twoja – pocałowałam go w policzek. Zlizując swoim językiem zimne krople wody ze skóry na jego policzku, składając delikatne pocałunki kierowałam się w stronę ust. – Wracając, do tamtego dnia, chciałam, żebyś się ze mną wtedy kochał pod wodospadem – szepnęłam przy jego ustach, rzucając spojrzenie w kierunku spadającej wody. Bez żadnego więcej słowa, odpłynęłam w stronę kaskady wodnej. Jake był rozgrzany i był zaraz za mną. Kiedy uderzyła w nas woda z wodospadu, Jake wziął mnie w swoje ramiona i zaczął całować mnie tak samo jak za pierwszym naszym razem kiedy byliśmy ze sobą i zaczął kochać się ze mną pod strumieniem spadającej wody, zupełnie tak jak tego chciała ta para nastolatków tyle lat temu.

459

Rozdział 26 - On znów bierze, prawda? Stuart spojrzał smutno znad stołu w kawiarence w której byliśmy i skinął jeden raz głową na tak. - Tak, myślę, że bierze. - Myślisz, czy jesteś tego pewien? - Jestem pewien – powiedział zedydowanie. Stuart powinien to wiedzieć. Mieszkał z Jake’iem, kiedy był wcześniej uzależniony. - Ja też – westchnęłam, mieszając kawę i patrząc w podstawkę mojej filiżanki. Byliśmy w Bostonie i minęły dwa tygodnie po rozpoczęciu naszej trasy w USA. I Jake znów zaczął brać narkotyki. Co stało się widoczne w ciągu ostatniego tygodnia. Nigdy wcześniej nie żyłam z nikim uzależnionym, ale sygnały były całkiem wyraźne. Nie spał. Miał ciągłą huśtawkę nastrojów. Był niepohamowany. Pił więcej niż zwykle. Był rozdrażniony. I mogłabym tak opisywać bez końca. Po Lumb Falls, wróciliśmy do hotelu, oboje pełni szczęścia i kiedy się obudziliśmy następnego ranka, wszystko było doskonałe. Jake był znów tym samym Jake’iem co dawniej. Spędziliśmy trochę czasu z jego mamą i moimi rodzicami. Wszyscy razem mieliśmy kilka wspaniałych dni w Manchesterze. A potem jedna noc wszystko zmieniła. Jeden telefon zmienił wszystko.

460

Stuart dostał informację od kogoś z gazety, że rano ma pójść do druku historia Jake’a. Dziennikarze dowiedzieli się o śmierci Paula. Pogrzebali głębiej i dowiedzieli się, że był w więzieniu i za co tam trafił. Nie było możliwości tego powstrzymać, chociaż Jake i Stuart bardzo się starali. Tak, więc opuściliśmy Manchester tej samej nocy i polecieliśmy do Los Angeles do Jake domu. Mój pierwszy pobyt w jego domu, który również miał zostać moim domem, nie był dokładnie taki jak to sobie wyobrażałam. Jake był spięty i rozdrażniony. Przez większość czasu byłam tam sama. Kiedy świat obiegła jego historia, straciłam go. Stał się niedostępny. Miałam nadzieję, że sprawy będą miały się lepiej kiedy tournée już się zacznie. Jak będzie miał pracę na której będzie musiał się skupić. Nic takiego się nie stało. Było jeszcze gorzej. Ciągle samotnie gdzieś znikał, czasami nawet bez Dave’a. Kiedy pytałam go, gdzie był, odpowiadał, że musiał wyjść, żeby oczyścić umysł. W istocie, wychodził, żeby zdobyć prochy. Jake odciął się ode mnie. Od wszystkich. Tylko wykrzykiwał polecenia skierowane do obsługi tournée. I jedyny czas kiedy go widziałam i przypominał coś podobnego do Jake’a jakiego znałam, to był czas kiedy był na scenie, kiedy grał swoje koncerty. Ale minutę później po zejściu ze sceny, wracał do tego samego. Odpychając wszystkich wokół niego i nie miałam pojęcia co robić. Jak mu pomóc. Czułam się kompletnie bezsilna. I całkowicie bezradna. 461

Bezradna co do faktu, że mężczyzna, którego kochałam, powoli staczał się na moich oczach. Rozważałam telefon do jego sponsora, nawet do terapeuty od uzależnień, ale czułam się tak jakbym przekraczała jakąś jego granicę wolności, jeślibym to zrobiła. Po prostu byłam zagubiona. Nie macie pojęcia, jak trudno trzymać kurczowo się kogoś, kto tak naprawdę tego nie chce. Usiłowałam z nim rozmawiać. Nie chciał. Odpychał mnie, mówiąc mi, że nic mu nie jest. A najwyraźniej było. Artykuł był o tym ile wycierpiał z rąk jego własnego ojca tamtej nocy i dobił go doszczętnie. Nie mógł sobie poradzić ze śmiercią Paula i wspomnieniami oraz uczuciami, które się przez to pojawiły, ale gdy ta historia ujrzała światło dzienne, to było dla niego już zbyt wiele. Wiedziałam, że czuł się tak jakby został wystawiony na widok publiczny jako godny pożałowania mężczyzna i szczerze sam w to wierzył. To go raniło, a jedyny sposób, jaki znał, żeby poradzić sobie z tymi emocjami to znieczulić się prochami, tak, żeby dłużej ich nie było potrzeby znosić. Tyle, że druga strona tego, a której nie widział, była taka, że przestawał również kochać. W jakimś stopniu przestawał mnie kochać. Uczucie do mnie wciąż w nim było, pogrzebane gdzieś głęboko. Ale na chwilę obecną, ten Jake, którego miałam teraz przy sobie, nie kochał mnie. Nie tak naprawdę. I nie dlatego, że tego nie chciał, ale dlatego, że

462

nie mógł. Tak więc, teraz zależało jedynie ode mnie, to żeby spróbować znaleźć sposób, aby sprowadzić go z powrotem. Myślę, że zaczął brać na początku trasy po USA. I dobrze to wiedziałam, tyle, że nie chciałam w to po prostu uwierzyć. Ale teraz ciężko już to było ignorować. Poszedł tego rana pod prysznic i kiedy wyszedł z łazienki, spojrzałam na niego, a krew kapała mu z nosa. To wtedy zrozumiałam, co tak naprawdę tam robił. Zbagatelizował krwawienie z nosa. Powiedział, że to dlatego, że jest zmęczony i zestresowany. Kiedy już powstrzymałam ten krwotok, poszłam do łazienki, żeby poszukać narkotyków, ale nigdzie nie mogłam ich znaleźć. Był dobry w ukrywaniu swojego uzależnienia. Teraz musiałam wymyślić sposób jak go z tego wyciągnąć. - Co powinnam zrobić? – zapytałam Stuarta i odłożyłam łyżeczkę na stół. - Wyłóż karty na stół. - A jeśli on zaprzeczy? - To na pewno. - To co wtedy? - Wciąż próbuj. Ale, Tru. On nie zauważy problemu, zanim nie będzie na to gotowy – musisz to wiedzieć i bądź gotowa na ostry sprzeciw, który niewątpliwie nastąpi, jeśli staniesz z nim twarzą w twarz. Głowę schowałam w dłonie. - Ja po prostu nie mogę uwierzyć, że on znowu bierze – uniosłam głowę – to musi być dla ciebie straszne widzieć jak robi to sobie znowu… 463

powiedział mi co się stało w LA… kiedy go znalazłeś – resztę pokazałam mu swoim wyrazem twarzy. - Cieszę się, że ci powiedział. To pokazuje, jak bardzo ci ufa. - Czy teraz go zostawisz? Stuart spojrzał na mnie zaskoczony. - Nie, dlaczego tak pomyślałaś? Otoczyłam palcami swoją filiżankę z kawą. - Ponieważ, Jake mówił, że mu powiedziałeś, że jeśli nadal będzie brał to odejdziesz i pomyślałam, że jeśli znów bierze… to go będziesz chciał zostawić. Nie wiedziałam jak Jake jest w stanie poradzić sobie bez Stuarta. Szczerze, nie wiedziałam jak ja mogłabym sobie poradzić bez niego. Przywykłam do tego, że mogę polegać na jego przyjaźni przez te ostatnie kilka tygodni. Potrząsnął głową, uśmiechając się. - Nigdy go nie opuszczę. Za bardzo lubię te dodatkowe atrakcje w tej pracy – ironicznie przewrócił oczami – Jake jest jak moja rodzina, tak jak i ty, teraz, lalka – wyciągnął rękę i uścisnął moją. Miałam oczy pełne łez. - To była jedynie nic nie znacząca groźba. - Ale poskutkowała – powiedziałam, wycierając serwetką oczy. - No tak, bo był również na nią przygotowany. Wiedział o tym tak samo jak i ja o tym wiedziałem. - Czy to jest to, co powinnam zrobić? Zagrozić mu, że odejdę. Wzruszył ramionami. Oparł się plecami o krzesło i odgarnął włosy z czoła.

464

- Wszystkiego warto spróbować, ale Jake będzie jedynie czysty wtedy, gdy naprawdę będzie tego chciał… on cię kocha, jak nikogo innego wcześniej, widzę co was łączy, być może właśnie groźba, że odejdziesz wywoła w nim taką chęć. Wiem, że posiadanie cię w swoim życiu znów, znaczy dla niego wszystko. Być może myśl o straceniu cię ponownie, popchnie go we właściwym kierunku. - Ale co jeśli… - przerwałam, nie chcąc wymówić tych słów na głos, spuściłam wzrok i zaczęłam stukać paznokciami o stolik – a co jeśli, zagrożę mu, że odejdę, a on nadal nie przestanie brać? Stuart pochylił się, żeby być bliżej mnie. - Cóż, kochanie, zanim zrobisz cokolwiek, musisz zdecydować się, czy chcesz ponieść tego konsekwencje. Możliwość utraty go. Nie sądzę, żebyś straciła go na stałe, ale na jakiś czas? Być może tak, to może się stać, w momencie kiedy nie byłby jeszcze gotowy na to, by stawić czoła problemowi. Nie chciałam stracić Jake’a. W ogóle. Nawet na moment. Ale również, nie chciałam takiej jego wersji jaką był teraz. - W zasadzie straciłam już Jake’a z chwilą, kiedy pierwszy raz wziął – westchnęłam, unosząc oczy, żeby spotkały się ze wzrokiem Stuarta – I jeśli jest jakakolwiek nadzieja, żeby spróbować go odzyskać, w takim razie zamierzam zmierzyć się z tą jego wersją i po prostu walczyć, nie zważając na to co się stanie. W moment, kiedy wróciłam do naszego apartamentu w Ritz, natychmiast wiedziałam, że coś jest nie tak. Praktycznie wyczuwałam napięcie w powietrzu, jak tylko otworzyłam drzwi. - Gdzie ty do kurwy byłaś?! – napadł na mnie, jak tylko przeszłam przez drzwi – Nie mogłaś odebrać swojego pierdolonego telefonu?! 465

Wewnątrz siebie westchnęłam. No i znów się zaczyna. - Ciebie również miło widzieć – odgryzłam się. - Ja kurwa nie żartuje, Tru. - Ani ja – obdarzyłam go groźnym spojrzeniem, jak tylko przechodziłam obok niego. Wyciągnęłam telefon z torebki i zobaczyłam, że mam dziesięć nieodebranych połączeń i pięć wiadomości na poczcie głosowej. - Wyszłam na kawę, ze Stuartem – powiedziałam, chowając swój telefon do torby i położyłam ją na stoliku. - Do niego też dzwoniłem i nie odpowiadał – dlaczego? - Nie wiem, nie czytam w myślach. Być może dlatego, że był ze mną? Może dlatego, że to jego dzień wolny? Czemu jego o to nie zapytasz? Odwróciłam się i zobaczyłam jak chodzi po pokoju z czystą wściekłością wymalowaną na twarzy. Nie miałam pojęcia, co go ugryzło w tym momencie, ale będziemy musieli przez to przebrnąć cokolwiek to było, wiedziałam, że to narkotyki przez niego przemawiały. - Kochanie, co się stało? – zapytałam, idąc do niego z wyciągniętymi rękami. Próbowałam być delikatna, podejść taktycznie, to był jedyny sposób na niego w tej chwili. Jake bywał irracjonalny w tym czasie. Narkotyki sprawiały, że Jake był zawsze irracjonalny.

466

- To się stało – odszedł ode mnie, zostawiając mnie osłupiałą i podszedł do biurka, złapał za kopertę i podszedł szybko do mnie, z powrotem, wpychając mi ją w rękę. - Co to jest? – spojrzałam w dół zdezorientowana. - Otwórz tą pierdoloną kopertę i odpowiedz na pytanie. Spojrzałam na niego zdziwiona, a później na kopertę. Ok. Cokolwiek w niej jest doprowadziło go do kompletnego szału. Z niepokojem, otworzyłam kopertę i włożyłam palce do środka i dotknęłam czegoś co przypominało zdjęcia. Tak, to były zdjęcia. Zdjęcia moje z Willem w Callo’s z ostatniego dnia, kiedy się z nim widziałam. Jedno było z Willem i mną, kiedy siedziałam naprzeciwko niego przy stoliku i następne – jak Will trzyma moją dłoń, ostatnie zdjęcie było przed Callo’s, kiedy mnie obejmował. Podniosłam wzrok na Jake’a. - Skąd je masz? - Pieprzysz się z nim? Poczułam jakby mnie spoliczkował. - Nie. - Nie wierzę ci. - Wierz w co chcesz, taka jest prawda. Rzuciłam zdjęcia na ławę razem z kopertą. - Czy ty mnie śledziłeś? - Nie. A muszę? 467

Rzuciłam mu piorunujące spojrzenie. - Dziennikarze je przysłali – cisnął we mnie wzrokiem. - Rozpuszczają informację o tym, że masz z nim romans. Parsknęłam z niedorzeczności. - Bawi cię to? – wpatrywał się we mnie szklistym spojrzeniem. Był na haju. I wcale nie był rozbawiony. No, cóż zgadnij co, Jake, ja również nie uważam to za zabawne. - W zasadzie, to tak – przeczesałam rękami włosy – prasa właśnie zarzuciła mi romans z Willem – mężczyzną, który jako jedyny został w tym wszystkim pokrzywdzony, ponieważ miałam romans z tobą. To po prostu śmieszne! Nie możemy dopuścić by to się stało. Musimy powiedzieć dziennikarzom prawdę – a ja muszę zadzwonić do Willa i ostrzec go przed tym. Wyjęłam moją komórkę z torby i szykowałam się, żeby do niego zadzwonić, ale Jake podskoczył do mnie i wyrwał mi ją z rąk. - Pieprzysz się z nim po kątach, a teraz jeszcze zamierzasz dzwonić do niego, stojąc tutaj na wprost mnie! – wrzeszczał. - Jake, nie zdradzam cię z Willem. Przyjmij w końcu do wiadomości fakt, że nigdy bym ci tego nie zrobiła, poza tym kiedy miałabym to zrobić? Jestem tu cały czas z tobą. Do tego tutaj w Ameryce, a Will jest w Wielkiej Brytanii. Poważnie, proszę cię bądź rozsądny i oddaj mi telefon – wyciągnęłam rękę w jego kierunku. - Nie zadzwonisz do niego Tru. - Oddaj mi. Mój Telefon. Z powrotem.

468

- Nie! – krzyknął i rzucił moim telefonem przez pokój i wszystko co mogłam zrobić, to patrzeć jak mój telefon rozlatuje się na milion kawałków uderzając o ścianę. - Czyś ty całkowicie oszalał?! – łkałam, łapiąc się za głowę – Jezu Chryste, Jake! Kim ty w ogóle jesteś?! Nie poznaję cię! Poszłam w miejsce gdzie roztrzaskał się mój telefon, ukucnęłam i zaczęłam składać swój telefon w całość, jakbym była w stanie jakimś cudem go naprawić. Pozostałam tam przez parę chwil, wzięłam kilka głębokich oddechów, zanim znów przemówiłam. - Cokolwiek, masz do Willa – próbowałam utrzymać spokój, kładąc kawałki mojego zniszczonego telefonu na stole – biedna Adele – On nie zrobił nic złego i to by było w porządku z mojej strony, żeby go ostrzec, zanim zostanie przyciśnięty przez prasę. On ma karierę, o której musi myśleć. Na pewno jesteś w stanie to zrozumieć. Jake przypatrywał mi się przez dłuższą chwilę, jego klatka piersiowa poruszała się ciężko w górę i w dół. - Nakłonię swoich prawników, żeby powstrzymali wydanie tego artykułu. - Zrobiłbyś to? – poczułam wielką ulgę. Nie chciałam, aby Will jeszcze bardziej cierpiał niż do tej pory i jeśli Jake mógł temu zapobiec to tym lepiej. - Mogę zrobić co tylko chcę. Nienawidziłam kiedy był taki arogancki, jak teraz. Kochałam seksownie aroganckiego Jake. A nie aroganckiego „Jestem królem świata po wzięciu narkotyków”. 469

- To po co to wszystko… czekaj – czy to był jakiś cholerny test? Cała historia już została zatajona – mam rację? – ścisnęłam dłonie w pięści. Jake nic nie odpowiedział, jedynie wpatrywał się we mnie. - Czemu ze mną po prostu nie porozmawiałeś, zamiast robić to całe przedstawienie? Jego twarz na nowo przybrała wyraz wściekłości. - A jak do cholery twoim zdaniem, miałem się poczuć, widząc te zdjęcia Tru? – pokazał na nie palcem – A potem stanęłaś po jego stronie, tak jak przypuszczałem, że to zrobisz! - Stanęłam po jego stronie? Nie jesteśmy już w szkole! Wtedy zamilkłam, starając się opanować, dochodząc do wniosku, że krzykiem nic nie osiągniemy. - Jake, ja nie stoję po stronie Willa – powiedziałam spokojnym głosem – Wiem, że to musiał być szok dla ciebie, zobaczyć nas w ten sposób, ale proszę spróbuj zrozumieć, że to nie do końca jest tak jak myślisz. Rozumiem, że masz coś do Willa, naprawdę, ale musisz odpuścić i zaufać mi. On jako jedyny został skrzywdzony przez tą sytuację, nie my. – zrobiłam krok w jego kierunku – Jestem z tobą i zawsze już będę. Nie zdradzam, jakkolwiek niedorzecznie to brzmi. To co zrobiłam Willowi, z tobą, było tylko dlatego, że to byłeś ty Jake. Z powodu tego co poczułam do ciebie. Co zawsze czułam do ciebie. Kochałam cię przez całe moje życie. Dobrze o tym wiesz. Tak, zachowałam się bardzo źle, ale obiecuję ci, że nigdy nie zranię cię tak, jak Willa. Obserwował moją twarz. - Po prostu muszę wiedzieć, czy cokolwiek zaszło miedzy tobą a Willem, kiedy się z nim spotkałaś? Czy ja mówię do siebie? 470

- Nie – próbowałam zachować spokój i naprawdę byłam, chociaż w tej chwili ze sobą walczyłam. - Po prostu myśl, o tobie i o nim – przeczesał włosy rękami, wyglądał na bardzo przejętego – Kiedy zamierzałaś mi powiedzieć, że znów z nim sypiasz? Czy kiedykolwiek zamierzałaś mi o tym powiedzieć? Najwyraźniej, mówiłam do siebie. - Grrr! Nigdy! – nie wytrzymałam. Głowa mi pękała – ponieważ, nie ma o czym mówić! Widziałam się z Willem tego samego dnia, co przyleciałeś do Londynu, zaraz po tym jak twój ojciec umarł. Poszłam do pracy rano zobaczyć się z Vicky, zanim wiedziałam, że przylecisz. Kiedy opuściłam budynek, na zewnątrz wpadłam na niego. Widział mnie jak szłam do pracy i czekał, aż wyjdę. Chciał tylko porozmawiać. Pomyślałam, że to jedyna dobra rzecz, którą mogę dla niego zrobić, po tym co mu zrobiłam. Poszliśmy na kawę do Callo’s. Rozmawialiśmy, ja płakałam. Trzymał mnie za rękę, ponieważ byłam smutna, że go, aż tak zraniłam. To było pocieszające dla niego po tym wszystkim. Wyszliśmy z Callo’s. Objął mnie na pożegnanie. A później rozeszliśmy się, każde w swoją stronę i nie widziałam, ani nie słyszałam go od tamtej pory. Jake wpatrywał się we mnie, ale wyglądało to tak jakby patrzył na wskroś mnie. Jego oczy były szeroko otwarte i zastanawiałam się, czy słyszał chociaż jedno słowo z tego co powiedziałam. - To dlaczego nie powiedziałaś mi o tym, że się z nim widziałaś tego dnia? – jego głos brzmiał nieco spokojniej. Prawie odetchnęłam z ulgą, że moje słowa w końcu do niego dotarły i ta dyskusja nareszcie dobiega końca. Minus był tego taki, że następną rzeczą, która musiałam poruszyć, było jego teraz już oczywiste branie narkotyków.

471

- Ponieważ, twój tata dopiero co umarł i dobrze wiedziałam, że cię to zdołuje i zestresuje. Nie jesteś obiektywny, jeśli chodzi o Willa, kotku. Zamierzałam ci powiedzieć, kiedy się trochę uspokoi, ale potem wiadomość o twoim ojcu dotarła do prasy… tego co zdarzyło się tamtej nocy i po prostu nigdy nie było ku temu sprzyjającej okazji. I ponieważ zacząłeś znów brać narkotyki. Jego twarz pociemniała. - Tak, więc pomyślałaś, że dalej możesz mnie okłamywać?! No i od początku. Góra i dół, zupełnie jak cholerne jojo, a ja mam już serdecznie dość tego całego gówna. - Czy ty sobie kurwa, ze mnie żartujesz?! Nawet się nie waż Jake, nawet się kurwa nie waż – pogroziłam mu w złości palcem. - Co? Ja nigdy cię nie okłamałem. - Ha nie? A przepraszam, kiedy zamierzałeś mi powiedzieć, że znów bierzesz? – patrzył się na mnie ze spokojem – ja nie biorę – zmarszczył brwi. A potem potarł nos. - Pewnie, nie bierzesz. Tak, więc wyjaśnijmy sobie coś – przyłożyłam palec do czoła – To nie w porządku wobec ciebie, że nie powiedziałam ci o tym, że – byłam na kawie z Willem, żeby spróbować zaoszczędzić ci niepotrzebnych emocji, w strasznym momencie twojego życia, ale w porządku wobec ciebie jest fakt, że złamałeś swoją obietnicę daną mi i kłamiesz, że nie używasz narkotyków. Dobrze wiedzieć jak się sprawy mają między nami – dodałam z sarkazmem. - Nie biorę narkotyków – znów zmarszczył brwi i mała fałdka utworzyła na jego czole. Oparłam się plecami o stół i skrzyżowałam ręce na piersi.

472

- Błagam, nie obrażaj mnie. Doskonale o tym wiem. - Nic nie wiesz, ponieważ, nie biorę. - Nie okłamuj mnie! – krzyczałam, patrząc na niego kiedy się wyprostowałam – chcę wiedzieć, kiedy to się zaczęło i co dokładnie bierzesz? - Nie… - Przestań, kurwa kłamać! – wrzeszczałam – nie jestem głupia! - No. Tak samo jak ja nie jestem, aż tak głupi, żeby nie wiedzieć co się tak naprawdę wydarzyło za moimi plecami, między tobą a Willem. Zaśmiałam się. Aktualnie z jego bezczelności. - Nie próbuj zmieniać tematu, ponieważ ja nie odpuszczę. Powiedz mi co bierzesz? Jeśli tego nie powiesz, wyjdę przez te drzwi i nigdy już nie wrócę. – Próbowałam trzymać poważny ton głosu, tak, żeby wiedział, że nie żartuje. Lekko westchnął, cofnął się, oparł o ścianę i wcisnął ręce we włosy. - Tylko trochę koki – powiedział spokojnie, wzruszając ramionami. Chociaż o tym wiedziałam i tak zabolało mnie, jak to usłyszałam. I poczułam, że łamie mi to serce. - O nie, Jake – potrząsnęłam głową z dezaprobatą – co ty w ogóle sobie myślałeś? - Mam to pod kontrolą. - Wiesz co, pomimo, że całkiem z ciebie mądry i odnoszący sukcesy facet – to czasami zachowujesz się jak cholernie skończony idiota! - Tru…

473

- Nie, Jake, mówię poważnie, to nie w porządku. Gdzie one są? moje oczy przeszukiwały pokój. - Co? - Narkotyki, Jake! Gdzie one są? - Nie ma ich tutaj. - Nie kłam! Zaczęłam biegać po pokoju, przerzucać poduszki, zaglądać do szuflad, przeszukiwać pomieszczenie jak opętana. Gdzie nałogowiec mógłby trzymać prochy? Myśl, Tru. Myśl. Wtedy przypomniałam sobie, że był w łazience tego ranka i skojarzyłam, to z czymś co się stało chwilę później. Pobiegłam do sypialni i skierowałam się prosto do łazienki. Jake ścigał się ze mną i dzięki temu wiedziałam, że miejsce do którego zmierzam jest właściwe. Dotarłam tam przed nim i otworzyłam pokrywę od spłuczki. I proszę bardzo, oto jest, na samym szczycie rurki. Mała torebeczka z białym proszkiem w środku. Kokaina, jak się domyślam. Podniosłam ją, trzymając w dwóch palcach i odwróciłam się do niego. Jego twarz była blada. Moje całe ciało trzęsło się ze złości i strachu. Głównie ze strachu. Trzymałam w ręku, torebkę z kokainą. - Od jak dawna? 474

Spojrzał w dół, z dala ode mnie. - Od jak dawna, bierzesz znowu? Czy może nigdy nie przestałeś? Czy byłeś pod wpływem tego gówna, przez ten cały czas od kiedy się ponownie spotkaliśmy? Podniósł wzrok i spojrzał na mnie. - Nie. Kiedy powiedziałem, że jestem czysty, mówiłem prawdę. - Tak, więc od kiedy? - Pierwszy raz wziąłem w Chicago. Ciężko łapałam powietrze. - Pierwszego dnia tournée? – moje słowa brzmiały słabo. Chociaż tak myślałam to i tak trudno mi było w to uwierzyć. - Dlaczego? – drżał mi głos. Gardło miałam zaciśnięte od powstrzymywania łez. Potrząsnął głową i wzruszył ramionami. - Byłem na skraju wyczerpania nerwowego i… potrzebowałem czegoś co pozwoli mi przetrwać występ. To nic wielkiego, Tru. - Nic wielkiego?! Cholera, Czy ty jesteś, poważny?! Zaprotestowałam. - Nie jestem uzależniony – potrząsnął głową. - Ile razy brałeś od czasu, kiedy byliśmy w Chicago? – spuścił wzrok, żeby nie patrzeć mi w oczy i powiedział. - Raz, maksymalnie dwa razy. Kłamał. Omotał mnie strach, zupełnie jak polujący pająk rozciągając swoje sieci. - Ile. Razy? 475

Westchnął i oparł się o ścianę. - Czy to ważne? - Zatem przyjmuję, że każdego dnia. Nie zaprzeczył, tak więc miałam swoją odpowiedź. Przeszył mnie zimny dreszcz. Był na haju przez dwa ostatnie tygodnie. Naćpany kiedy jedliśmy razem kolację, oglądaliśmy razem telewizję. Za każdym razem kiedy mnie całował. Kochał się ze mną. Miał to gówno w swoim ciele. To zmieniało wszystko. Poczułam się okłamywana i zdradzona i bardzo zła, to wszystko nagle uderzyło we mnie. - Nie wierzę w to Jake! Obiecałeś mi, że nigdy nie wrócisz do tego gówna! Kiedy byliśmy znów nad Lumb Falls! - No, cóż sprawy przybrały inny obrót – jego głos był niski i zimny, nie brzmiał jak Jake, którego znałam. Którego kochałam. Łzy cisnęły mi się do oczu. Nagle poczułam się przegrana i zagubiona. Opuściłam rękę, w której wciąż trzymałam torebkę z kokainą. Zauważyłam jak wzrok Jake’a podążył za ruchem mojej ręki jakby jego życie od tego zależało. Byłam rozczarowana i przepełniona tak czystym cierpieniem, które przeszywało mnie na wskroś, że aż bałam się, że rozszarpie mnie na pół. Traciłam mężczyznę którego kochałam przez te śmieci w moim ręku i nie miałam pojęcia, jak to powstrzymać. - Zrozum, to nic wielkiego – powiedział. Jego głos znów się zmienił, był delikatny, a wyraz twarzy złagodniał. 476

- Po prostu biorę trochę, żeby przetrwać dzień i to wszystko. To nic czym powinnaś się przejmować, kochanie. - Nie powinieneś potrzebować tego gówna, żeby przetrwać dzień – szepnęłam, łamał mi się głos jak wypowiadałam te słowa – To nie normalne Jake. I ty dobrze o tym wiesz. Już przez to przechodziłeś. - Nie jestem uzależniony. Tym razem to kontroluje. - To jest właśnie to, co powie każdy uzależniony – ugryzłam się w policzek, żeby nie wybuchnąć płaczem – tak samo jak ktoś uzależniony, kto wściekł się na scenie przed tysiącami ludzi… albo uzależniony który omal nie utonął. Zwęził oczy. Zacisnął szczękę, widziałam jak rusza nią pod skórą. Wiedziałam, że próbował powstrzymywać swój gniew. Na razie. - To było co innego – jego głos było rozważny – wtedy tego nie kontrolowałem – i wtedy nie było ciebie, kochanie. Próbował do mnie podejść, ale wyciągnęłam rękę powstrzymując go. - Masz mnie teraz, ale nadal bierzesz to gówno. To nie o to chodzi Jake. To nie działa tak jak myślisz. Nie sądzę, żeby było inaczej, niż wtedy. Myślę, że skończysz tak samo jak poprzednio, twarzą do dołu martwy pływający w basenie, jeśli nadal będziesz brał! Jego wzrok praktycznie mnie rozszarpywał. Wiem, że to było mocne, ale musiałam wywołać w nim szok, jeżeli chciałam do niego dotrzeć. - Wiem, jest ci ciężko w tej chwili, rozumiem, że zmagasz się z wieloma emocjami, od kiedy umarł twój ojciec i historią o tej nocy, która dotarła do prasy – o tym co ci zrobił i wiem, że byłeś pod ogromną presją dotyczącą trasy i – 477

- Czyżby? – wrzeszczał na mnie. Poziom jego gniewu sprawił, że podskoczyłam i przeszył mnie zimny dreszcz – Bo mówiąc szczerze, nie sądzę, żebyś miała pieprzone pojęcie! Co ty robisz w swoim życiu Tru? Piszesz do małej głupiej kolumny w cholernie pieprzonym magazynie! A ja? Zarządzam pieprzoną wytwórnią i zespołem, dbając o wszystkich i równocześnie będąc w trasie, tak więc, wiesz co – myślę, że nie masz pieprzonego pojęcia, pod jaką presją się znajduję! Poczułam

się

urażona.

Wiedziałam,

że

nie

rozmawiam

z

prawdziwym nim, ale pomimo tego zabolało mnie to. - Dzięki, Jake. Dobrze wiedzieć, jak mnie widzisz w swoich oczach. Przeszłam koło niego, kierując się do salonu. Poszedł za mną. Zatrzymując się, odwróciłam się. Została mi jeszcze jedna karta, którą mogłam zagrać. - Rozumiem, że zmagasz się z emocjami, to jest jasne i wiem, że twoje życie jest teraz pod presją, ale nie mogę pogodzić się, z tym, że bierzesz narkotyki – podniosłam jeszcze raz torebkę z tym gównem do góry po raz ostatni – Albo ja, albo to? - Co? – rozszerzył oczy z niedowierzania. - Słyszałeś. Albo wrócisz na odwyk i pozostaniesz czysty, albo ja odchodzę. Nie będę tu tkwić i patrzeć jak znów usiłujesz spieprzyć sobie życie. – całe ciało trzęsło mi się od wagi moich słów. Wszystkie emocje zniknęły z jego twarzy, wziął głęboki oddech przez nos. - Jeszcze raz? Przepraszam bardzo, a byłaś tutaj ostatnim razem? Mocno zamknęłam oczy i wzięłam głęboki oddech. 478

- Nie. Co dalej Jake? – patrzyłam na niego z powagą. – Ja czy to? – powtórzyłam, podnosząc jeszcze wyżej torebkę. Zacisnął szczękę, nie mógł skupić wzroku, chwilę później spojrzał na mnie z nowym postanowieniem w oczach. - Nie uznaję ultimatum. Poczułam ból w piersi. Podjął decyzję. Był bardziej oddalony ode mnie niż mi się wydawało. Cierpiąc zaczęłam mrugać, łzy popłynęły mi z oczu, starłam je rękawem. A potem rzuciłam w niego torebką z kokainą. Uderzyła o jego pierś, a później upadła na podłogę. - Życzę ci cudownego życia, ze swoimi narkotykami Jake. Odwróciłam się na pięcie, czując, że jeszcze więcej łez popłynęło mi z oczu. Musiałam stamtąd wyjść. Jake złapał mnie i przyciągnął do siebie. - Tru, nie, nie chcę żebyś odeszła. - Nie możesz mieć dwóch rzeczy naraz! – wykrzyczałam mu w twarz. - Przestań zachowywać się jak dziecko! – Nieoczekiwana złość zabrzmiała w jego głosie, pochylił się do mojej twarzy, jego palce ściskały moje ramię, że, aż bolało. - Ja?! To nie ja tutaj zachowuje się jak dziecko! – zaprotestowałam – Myślę, że powinieneś przyjrzeć się sobie sam dokładnie w lustrze! Wykrzywił twarz i przez moment nie poznawałam go. Puścił mnie i odepchnął. - Pierdol się. Mogę robić co kurwa mi się podoba i jeśli chcę wciągać kokę nosem przez cały dzień, to tak będę robił – ponieważ to jest moje 479

życie. Radziłem sobie świetnie, zanim z powrotem pojawiłaś się w moim życiu i zaczęłaś się wtrącać w nie ze swoimi świętoszkowatymi poglądami, nie potrzebowałem cię wtedy i z całą pewnością teraz też cię nie potrzebuje. Łapałam ciężko oddech, jego słowa zmroziły mi ciało, aż do kości. W tym momencie wszystko co chciałam zrobić to zranić go, tak jak on zranił mnie. - Wiesz co, Jake. Miałeś rację – jesteś dokładnie taki sam jak twój ojciec. Wyglądał tak jakbym go mocno uderzyła. Później jego twarz spoważniała, świdrował mnie wzrokiem. - Jeśli tak uważasz. W takim razie, wiesz gdzie są drzwi – jego głos był zimny, bez śladu emocji i przerażająco spokojny. To było jego ultimatum. Byłam w tej chwili tak bardzo zraniona i zła, że nie myślałam racjonalnie. - Dokładnie tak. Nie wytrzymam tego dłużej. Skończyłam z tobą. Uniosłam podbródek, odwróciłam się na pięcie, złapałam za torbę i wyszłam z hotelowego pokoju.

480

Rozdział 26 Moje serce krwawiło. Byłam zagubiona. Miałam zamęt w głowie. Za każdym razem kiedy zamykałam oczy, widziałam wyraz twarzy Jake’a kiedy powiedziałam mu, że jest taki sam jak jego ojciec. Nie chciałam tego. Oczywiście, że tak nie uważałam. Pożałowałam, tych słów w chwili kiedy opuściły moje usta. Ale duma nie pozwoliła mi ich cofnąć. Jake nigdy nie był w stanie być taki sam jak Paul. Był ciepły i kochający… wrażliwy i tak bardzo życzliwy. Po prostu zatracił się na chwilę i potrzebuje pomocy. Ale nie jestem pewna jak mogę mu pomóc, ani nawet czy jestem odpowiednią osobą, która może mu pomóc. Pomimo to, odeszłam i zostawiłam go wtedy kiedy najbardziej mnie potrzebował. Kto tak robi? Wiem, że powiedział kilka gównianych rzeczy, ale ja również. Szczerze mówiąc, tak naprawdę moje zachowanie, sprawiło, że zaczęłam zastanawiać się nad sobą i swoją moralnością. Nie tak dawno temu, powiedziałam Jake’owi, że nigdy nie byłabym w stanie go zostawić, bez względu na wszystko. Ostatniej nocy właśnie to zrobiłam. Złamałam daną mu obietnicę. Skopałam mu tyłek za to, że łamie swoje obietnice dane mi i wtedy postąpiłam tak samo jak on. Przewracając się z boku na bok w łóżku, spojrzałam na zegar po raz setny w ciągu ostatniej godziny.

481

Była 5:30, a ja leżałam w zimnym, pustym łóżku w Best Western Hotel w Bostonie. Nie spałam całą noc. Leżałam w ciemności, wypatrując świtu. Milion myśli kłębiło mi się w głowie, próbując wymyśleć, jak najlepiej postąpić w tej sytuacji. Po wyjściu z Ritza, włóczyłam się godzinami po mieście. Wiedziałam, że nie mogę wrócić do naszego hotelu, nie miałam dokąd pójść, nie miałam też telefonu, żeby do kogokolwiek zadzwonić. Sprawdziłam kolejny hotel i okazało się, że mieścił się w moich możliwościach finansowych. Kiedy już byłam w pokoju, wzięłam prysznic i umyłam włosy hotelowym szamponem. Potem wysuszyłam je, używając hotelowej suszarki do włosów, była mała i śmierdziała przypalonymi włosami, zajęło mi to wieki, zanim wysuszyłam nią włosy, ale nie poddawałam się, ponieważ musiałam się na czymś skupić. Na czymś co mogło mnie zająć. Później godzinami oglądałam nudną telewizję, dopóki nie byłam w stanie już jej znieść. A teraz, od czterech albo jeszcze więcej godzin, nie pozostało mi nic co mogło przykuć moją uwagę, więc byłam zmuszona, rozmyślać o mojej kłótni z Jake’iem. Co ja teraz zrobię? Byłam taka zła na niego wczorajszej nocy. Zła, że pozwolił sobie wrócić do brania narkotyków. Zła, że kłamał i że zataił to przede mną. Ale, teraz już nie tak bardzo byłam na niego zła. Teraz zaczęłam się martwić i bardzo bać się. O niego. O nas. Czy jeszcze byliśmy my. Po prostu nie wiedziałam co robić, co byłoby najlepsze dla niego. Chciałabym móc o tym porozmawiać z moim tatą, poradzić się go. Ale nie chciałam, żeby wiedział w jakim stanie jest Jake. I o mój Boże, 482

jeśli powiedziałabym o tym mojej mamie, przyleciałaby natychmiast, zabrałaby mnie do domu, kopiąc mnie po tyłku i wrzeszcząc, tego jestem na sto procent pewna. Nie znałam na pamięć numeru Stuarta, żeby do niego zadzwonić. Był w moim telefonie, który Jake roztrzaskał, kiedy stracił panowanie nad sobą. I nie chciałam dzwonić do Simone i obciążać ją tym wszystkim. Nie, kiedy jest tak bardzo zakochana w Dennym. Nie chciałam również stawiać ją w takiej sytuacji, że musiałaby kłamać Denny’emu o tym, że Jake bierze narkotyki, o ile już sam się tego nie domyślił. Jestem zdana jedynie na siebie i muszę wymyślić coś sama. Jedną rzecz, wiem z całą pewnością, że nie mogę tu zostać na zawsze, ukrywając się przed Jake’iem i jego… naszym problemem. Wszystkie moje myśli podążały w stronę Ritza, a teraz dodatkowo byłam we wczorajszych ubraniach i majtkach. Przede wszystkim potrzebowałam czystej bielizny. Wiedziałam, że będę musiała wrócić, tyle, że… moja duma w tym momencie mnie pokonywała. Nie no, przestań, Tru. Nie ma cię całą noc. Zostawiłaś go na wystarczająco dużą ilość czasu, żeby dopiąć swego. Ma dzisiaj wieczorem koncert w TD Garden. Musisz wrócić teraz i z nim porozmawiać. Spędź ten dzień na porządkowaniu tego wszystkiego. Jake jest zbyt ważny, żeby zostawiać go samego na jeszcze dłuższą chwilę. Wstałam z łóżka. Byłam już w ubraniu, więc musiałam jedynie odwiedzić łazienkę, a później złapać za torbę i wyjść z pokoju. Zostawiłam klucz w recepcji i wyszłam witając wczesny poranek na bostońskiej ulicy. Nigdzie nie widać było, żadnej taksówki. Poczułam frustrację, zaczęłam iść w kierunku, w którym wydawało mi się, że powinien znajdować się Ritz. 483

Jak szłam, widziałam plakaty Jake’a, zapraszały na jego wieczorny koncert. Zabawne, że nie zauważyłam ich, kiedy wciąż byłam na niego wściekła. Zatrzymałam się i spojrzałam na olbrzymi bilbord z Jake’iem, Tomem i Dennym, wpatrzonymi we mnie. Wpatrywałam się w oczy Jake’a, w zagubienie w jego spojrzeniu. To co mogłam jedynie ja zauważyć. Spojrzenie, któremu jedynie ja mogłam zaradzić. Nagle poczułam, jak ogarnia mnie uczucie miłości do niego, to było tak potężne i obezwładniało mnie. Był popieprzony, ale to był mój popieprzeniec. A ja nie mogłam żyć bez niego, bez względu na wszystko. Tak

desperacko

pragnęłam

go

zobaczyć

w

tej

chwili.

Potrzebowałam dostać się do niego i wszystko naprawić pomiędzy nami. Jesteśmy w stanie poradzić sobie razem z jego problemem. Potrafię byś silna za nas dwoje. Złapałam taksówkę, wybiegając na środek ulicy i machając ręką. Wskoczyłam na tylnie siedzenie i pozbawiona tchu powiedziałam. - Ritz-Carlton. Taksówka ruszyła, a ja usiadłam głębiej w fotelu, pełna niepokoju, że znów mam zobaczyć Jake’a. Kiedy taksówka podjechała pod Ritza, zapłaciłam za nią i wysiadłam z niej na poważnie trzęsących się nogach. Byłam bardzo zdenerwowana, że stanę z nim twarzą w twarz po tym co sobie obydwoje wczoraj powiedzieliśmy. Nie, to jest mój Jake. Potrafię to zrobić. 484

Zmuszając moje drżące nogi do ruchu, przemierzyłam drogę przez jeszcze pusty porankiem korytarz, prosto do czekającej na mnie windy, która miała mnie zawieść do Jake’a. Prawdopodobnie nadal będzie spał, tak więc będę musiała go obudzić, ponieważ nie chcę czekać z tym ani chwili dłużej, chciałam z nim porozmawiać. Włożyłam kartę do czytnika i wcisnęłam w windzie dwunaste piętro, żeby zawiozła mnie do apartamentu prezydenckiego, gdzie się zatrzymaliśmy. Winda ruszyła, a ja stałam ze splecionymi palcami przed sobą, skręcało mnie w żołądku, a noga skakała mi w miejscu. Przypomniał mi się czas, kiedy jechałam windą na wywiad z nim, tych parę miesięcy wcześniej. Od tego czasu tyle rzeczy się wydarzyło. Winda zatrzymała się, a drzwi się otworzyły. Natychmiast wiedziałam, że coś jest nie tak, kiedy tylko wyszłam z windy. Wszędzie leżały butelki po alkoholu, pety po papierosach wdeptane w dywan i także coś co wyglądało na kobiecy top. Przechodząc schyliłam się i podniosłam go. Był czerwony z czarnym napisem „zdzira” na przodzie. Żołądek podszedł mi do gardła. Nie chciałam tam iść. Nie chciałam widzieć co dzieje się za drzwiami apartamentu. Ale musiałam i dobrze o tym wiedziałam. Wzięłam głęboki oddech przez nos i ostrożnie wcisnęłam swoją kartę w czytnik. Usłyszałam krótki sygnał i odgłos otwierającego się zamka i bardzo cichutko, popchnęłam drzwi, żeby się otworzyły. W apartamencie panował bałagan.

485

Był zaśmiecony butelkami i stosami śpiących ciał, niektóre ubrane, a niektóre nie. Całe to miejsce śmierdziało potem, wódą i papierosami. Jake miał przyjęcie. Pokłóciliśmy się. Ja spędziłam całą swoją noc na zamartwianiu się o niego, a on urządził sobie imprezę. Świadomość tego sprawiła, że zrobiło mi się słabo. Najwyraźniej to, że go zostawiłam, w ogóle go nie obeszło. Może czekał, aż odejdę. Może to jest to czego właśnie chciał od jakiegoś czasu. Podejrzewam, że to było pożegnanie końca naszej przyjaźni. Albo uczczenie, w zależności od tego z której strony na to spojrzeć. Taki właśnie był Jake. Był gwiazdą rocka, która imprezuje, bierze narkotyki i sypia z groupie. Nie jest typem, który się przyjaźni z kimś. Byłam na tyle głupia, żeby w to uwierzyć, przez jakiś czas taki właśnie był, ale tylko dlatego, że tak bardzo go pragnęłam. Niezależnie od tego, nadal musiałam z nim porozmawiać. A jeśli nie, to po prostu spakować swoje rzeczy i iść stąd w diabły. Serce waliło mi jak młot, jak przeciskałam się po cichu, pomiędzy śpiącymi ciałami mężczyzn i kobiet, rozglądałam się za Jake’iem ale dotychczas w żadnym z nich nie rozpoznałam go. Nie było go, w tym całym bałaganie nazywanym wcześniej salonem. Dobrze wiedziałam, że jego tu nie ma, jedynie próbowałam odciągnąć w czasie, to co było nieuniknione.

486

Powinien być w sypialni. Bałam się co tam zastanę jak tylko tam wejdę. Minęłam ławę, na której były resztki białego proszku i zrolowana kartka z notatnika. Przeszyła mnie złość. To był wyraźny znak tak jakby sama impreza była niewystarczająca, że Jake miał mnie kompletnie w dupie. Myślę, że jego miłość do mnie właśnie została pogrzebana. Teraz zaczynam rozważać, że może nigdy tak naprawdę jej nie było. Weszłam powoli do sypialni, moje serce waliło i kuło z bólu. Drzwi sypialni były zamknięte. Wyciągnęłam swoją drżącą dłoń, zacisnęłam palce na klamce i wzięłam głęboki oddech. Błagam niech tam będzie sam. Błagam. Jestem w stanie wybaczyć mu to przyjęcie i narkotyki. Ale nic poza tym. Nie ma mowy. Nacisnęłam na klamkę i powoli otworzyłam drzwi. Serce walnęło mi raz, a porządnie, a potem zatrzymało się. Poczułam jak cały mój świat rozpada się w kawałki, jak zobaczyłam obraz Jake w łóżku z inną kobietą. Był odwrócony do mnie tyłem, ale doskonale wiedziałam, że to on, poznałabym wszędzie jego wytatuowane ciało. Przez moment, nie miałam pojęcia co robić. Byłam jak sparaliżowana. Życie z Jake’iem jakie sobie wyobraziłam przeleciało mi przed oczami, a chwilę potem w bólu opuściło moją wizję. Torebka ześlizgnęła mi się z ramienia i upadła z głuchym odgłosem na podłogę.

487

Dziewczyna poruszyła się i otworzyła swoje mocno pomalowane oczy, przetarła je i skupiła swoją uwagę na mnie, stojącej w drzwiach. Była ubrana jedynie w stanik i miałam nadzieję, że również i w majtki pod prześcieradłem. Było mi niedobrze. Było mi tak źle, jak jeszcze nigdy w życiu, nie było. Zmarszczyła brwi, a ja poczułam się jak intruz. Wtedy zobaczyłam, jak myślę, w jej oczach błysk, tak jakby mnie rozpoznała, zupełnie jakby mnie dobrze znała. Ale ja do diabła z całą pewnością jej nie znałam. - Co ty tutaj robisz? – zapytała mnie nie-za-bardzo-miłym-głosem. Otworzyłam usta, gotowa, żeby zadać jej to samo pieprzone pytanie, ale nic się takiego nie stało. Byłam jak cholerna złota rybka. W chwili kiedy najbardziej potrzebowałam, żeby moje usta działały, one mnie zawiodły. Puściła mi gniewne spojrzenie, wyciągnęła rękę i potrząsnęła Jake’iem. Zajęczał i przekręcił się na plecy, wyciągnął rękę i wymamrotał. - Tru. Otworzyłam

znów

usta,

ale

nadal

nie

chciały

ze

mną

współpracować. Wiem, że powinnam była krzyczeć, wrzeszczeć, zrobić cokolwiek, ale nie byłam w stanie zmusić swój umysł i ciało do działania. Nawet nie byłam w stanie mrugnąć okiem. Jake powoli otworzył oczy, zbierając się do skupienia. Najpierw zobaczył dziewczynę. Widziałam jak zakłopotanie pojawia się na jego

488

twarzy, potem odwrócił głowę, prawie jak w zwolnionym tempie i zobaczył mnie stojącą w drzwiach. Zamarł. A potem wyskoczył z łóżka. Nie wiem czemu, ale poczułam ulgę, że nadal jest w swoich bokserkach. Tak jakby to coś zmieniało, że właśnie nakryłam go w łóżku z inną kobietą. - O nie! Nieee! Uniósł ręce do góry, okrążył łóżko i szedł w moją stronę. Łóżko w którym zaledwie dwie noce temu kochał się ze mną. Łóżko w którym powiedział mi, że mnie kocha. Łóżko, w którym właśnie spał z nią. Robił… cokolwiek, z nią. - Nie, Tru! To nie jest tak jak myślisz! – zatrzymał się kilka kroków ode mnie. Patrzyłam ślepo na niego. Nic innego nie mogłam zrobić. I właśnie tutaj i teraz, dokładnie wiedziałam, jak czuł się Will, kiedy powiedziałam mu o Jake’u i o mnie. Na całe szczęście oszczędziłam mu aktualnie palącego mnie obrazu, takiego jak ten, który trawił mnie od środka. - Co ty do kurwy nędzy tutaj robisz?! – Jake ryknął do dziewczyny odwracając się w jej kierunku. Wyraźnie się wzdrygnęła. A potem wyskoczyła z łóżka, złapała swoją sukienkę z podłogi, założyła ją szybko i wcisnęła na nogi swoje czarne szpilki. - Tru… - Jake zrobił krok w moją stronę, zbliżając się do mnie. Cofnęłam się, uderzając o otwarte drzwi. - Nie uprawiałem z nią seksu. Przysięgam – powiedz jej! – odwrócił się znów do dziewczyny. – Powiedz jej, że nie uprawiałem z tobą seksu! 489

Spojrzała na mnie z przekorą. W tym momencie zauważyłam, jak była młoda. Miała dziewiętnaście – maksymalnie dwadzieścia lat. Podeszła do nas i przeszła pomiędzy mną a Jake’iem, przechodząc uśmiechnęła się słodko do mnie i wzruszyła ramionami, a potem wyszła przez otwarte drzwi. - NIE! – ryknął Jake. – Tru, ona kłamie! Nie spałem z nią! POWIEDZ PIEPRZONĄ PRAWDĘ! POWIEDZ JEJ, ŻE NIGDY CIĘ NIE DOTKNĄŁEM! Ale dziewczyna, przeszła przez pokój i szybko opuściła apartament, chcąc uniknąć gniewu Jake’a. Wszyscy zaczęli się wybudzać przez jego szał i zauważyłam, że pomieszczenie powoli zaczęło pustoszeć, zostawiając nas samych. Ale dla mnie nie miało to znaczenia. Dziewczyna również mnie nie obchodziła. Nic już więcej mnie nie obchodziło. Ponieważ właśnie straciłam jedyną rzecz na świecie, która miała naprawdę dla mnie znaczenie. Od teraz wszystko już nie miało dla mnie znaczenia. Jake trzymał ręce we włosach, przemierzał szybkim krokiem pokój. Wyglądał jakby cierpiał fizyczny ból. - Nawet nie wiedziałem, że tu była. Przysięgam – nie byłam pewna czy mówi do mnie, czy do siebie w tej chwili. Wciąż nie byłam w stanie niczego czuć. To było jak agonia, kiedy zobaczyłam go w łóżku z inną, to było tak silne uderzenie, że moje ciało instynktownie przestało reagować. - Nie spałem z nią, Tru – Stał przede mną znowu – przysięgam. Na wszystko co kocham. Przysięgam, że z nią nie spałem. Musisz mi uwierzyć – słychać było desperacje w jego głosie. 490

Przeciągnęłam wzrok na niego, mój umysł nadal był obezwładniony, zawieszony jak w jakiejś przerażającej strefie czasowej, która mnie uwięziła. - Powiedz coś, proszę – Błagał mnie głosem. Moje wzrok opuścił go i skierował się na pomięte prześcieradła na łóżku. Poczułam, że łzy cisną mi się do oczu. - Nie, Tru, nie! Musisz mnie wysłuchać – nie uprawiałem z nią seksu. Przysięgam. Po tym jak się kłóciliśmy i wyszłaś. Byłem bardzo zły, ale później uspokoiłem się i zacząłem tak za tobą tęsknić i chciałem ci bardzo powiedzieć, jak strasznie mi jest przykro – i że cię kocham – i że zrobię wszystko czego tylko będziesz chciała – pójdę na odwyk, jeśli to sprawi, że zostaniesz ze mną. Ale nie wiedziałem gdzie jesteś – nikt nie wiedział i nie mogłem zadzwonić na twoją komórkę, bo byłem na tyle głupim kretynem, że ją roztrzaskałem. Więc, wziąłem samochód i jeździłem po mieście godzinami, rozglądając się i próbując cię znaleźć – ale nigdzie cię nie było – tak bardzo się martwiłem, że wróciłem tutaj do hotelu i usiadłem na dole przy barze, czekając na ciebie, aż wrócisz, wychodziłem z siebie z obawy o ciebie i zanim się spostrzegłem byłem pijany, a ci ludzie dołączyli do mnie przy barze. A ja tak bardzo cierpiałem, że odeszłaś, więc piłem wciąż więcej i więcej i potem wziąłem trochę koki i następną rzecz jaką pamiętam, że wszyscy skończyli tutaj pijąc i imprezując, ale ty wciąż nie wracałaś Tru… więc wziąłem jeszcze więcej koki… i – przetarł swoje opuchnięte szkliste oczy. – I jedynie pamiętam, że przyszedłem tu, a potem musiałem stracić przytomność. Ale nie byłem z żadną dziewczyną – obiecałem ci to. Nigdy bym ci tego nie zrobił. Musiała przyjść tutaj po tym jak już zasnąłem i – - Dlaczego?

–

Załamał

mi

się

głos,

więc 491

spróbowałam jeszcze raz – Dlaczego miałaby tu przyjść?

492

- Nie wiem! – miał ręce na głowie – nic z tego nie rozumiem, ale mówię ci, nie uprawiałem z nią seksu. Słyszałam jego słowa, ale nie wierzyłam w nie. Nie wierzyłam mu. To koniec. To wszystko, jak wyobrażałam sobie swoje życie z nim, przepadło. Łzy zaczęły mi spływać po policzkach, chwilę potem, leciała już jedna za drugą. Czułam się jakbym nie mogła złapać oddechu, tak jakby ktoś ścisnął mocno moją pierś, chcąc odebrać mi życie. Wtedy Jake przyciągnął mnie do siebie i przytulił do swojej piersi, ramionami otoczył mnie mocno dookoła, a twarz zatopił w moje włosy. -

Tak bardzo przepraszam,

kochanie,

tak bardzo,

bardzo

przepraszam – powtarzał łamiącym się głosem, w chwili kiedy ja cicho szlochałam przy jego piersi, a moje łzy spływały po jego nagiej skórze. – kocham cię tak bardzo. Naprawię to, obiecuję. Bardzo cię przepraszam. Jego ciepło było wokół mnie, oddychałam przez nos. Pachniał Jake’iem, całym Jake’iem. Wszystkim co kochałam. Nie czułam na nim krztyny perfum, ani żadnych innych kobiecych zapachów, ale jakie to miało znaczenie. Widziałam wyraźnie na własne oczy. Jake w łóżku z nią. I tylko to widziałam. Widziałam jego ręce na niej, zupełnie tak samo jak na tym rudzielcu w Paryżu. Dotykał jej, całował ją, był z nią tak samo jak był ze mną. Mówiąc jej te same rzeczy, które były zarezerwowane jedynie dla mnie. I wtedy prawdziwy ból uderzył we mnie z całą swoją nieznośną siłą.

493

Nie wiedziałam, że ból taki jak ten, w ogóle istnieje. Niszczył mnie i rozgniatał na pył. Musiałam Jake’a powstrzymać, nie chciałam, żeby mnie dotykał, żeby do mnie mówił. Chciałam, żeby po prostu odsunął się ode mnie. Daleko, bardzo daleko ode mnie. Nie mogłam znieść jego skażonego ciała blisko mnie. Zniszczył wszystko, na zawsze. Zaczęłam się ruszać w jego objęciach, starając się uwolnić, ale trzymał mnie kurczowo. - NIE! – Odepchnęłam się od niego, zataczając się do tyłu. Wyglądał na cierpiącego i pełnego obaw. - Tru… proszę… - wyciągnął rękę do mnie. Stałam tam, patrzyłam na niego, przepełniona wstrętem, przez to co mi zrobił – co zrobił nam, wiedziałam jak mam teraz postąpić. Nie chcę z nim żyć, cokolwiek wcześniej sobie myślałam. Mogłam poradzić sobie z narkotykami. Ale nie ze zdradą. Może to robiło ze mnie hipokrytkę, ale tak naprawdę miałam to gdzieś. Po prostu wiedziałam, że nie mogę z nim być, żyjąc w świecie zbrukanym przez jego zdradę i z wiecznym lękiem, które ciągle siedziałoby w mojej głowie, że pewnego dnia zrobi to znowu. Bez żadnego słowa, odwróciłam się, wzięłam swoją walizkę i poszłam z nią do szafy. Położyłam ją otwartą na podłodze. - Co ty robisz? – stał za mną. - A jak myślisz? – odpowiedziałam uszczypliwie, kiedy zaczęłam zdejmować ubrania z wieszaków i wrzucać je do mojej walizki.

494

- Zostawiasz mnie? Nie zamierzasz nawet o tym ze mną porozmawiać – po prostu tak odejdziesz? Przekreślisz nas? Okrążyłam go wciąż ze swoją spódnicą w ręku. - To nie ja nas skreśliłam! Pokłóciliśmy się – o twoje cholerne branie prochów! Wyszłam, żeby pozbierać myśli, zatrzymałam się w obskurnym hotelu na noc, rozważając – co mogę dla ciebie zrobić – dla nas i kiedy wracam, żeby z tobą porozmawiać, znajduję ciebie w łóżku z… PIEPRZONĄ DZIEWCZYNĄ! – WIĘC, TAK JAKE – ZOSTAWIAM CIĘ! - Nie dotknąłem jej, Tru – przysięgam, nie dotknąłem jej! - NIE WIERZĘ CI! – krzyczałam. Odsunął się i wyglądał, tak jakbym go właśnie uderzyła w twarz. Chciałam, żeby tak było. - Musisz mi uwierzyć – powiedział ciszej, a jego głos się łamał – proszę, Tru. Musisz. Ciężko łapałam oddech, czułam tak jakby moje płuca miały zaraz eksplodować. Przycisnęłam do nich rękę, w której wciąż trzymałam spódnicę, starając się uspokoić oddech. - Nie muszę robić, żadnej cholernej rzeczy – powiedziałam nisko, ocierając ręka łzy wciąż płynące mi po policzkach. - Nie mogę cię stracić, Tru. Proszę. Wciągnął ręce w moim kierunku, ale ja odsunęłam się tak, aby nie być w jego zasięgu. - Odejdź ode mnie! – płakałam. – Nie chcę, żebyś był blisko mnie już nigdy więcej! Nie chciałeś mnie stracić? Trzeba było o tym pomyśleć zanim zacząłeś balangę ze swoją kurewką!

495

Wrzuciłam swoją spódnicę do walizki. A potem poszłam do szuflad wyciągnąć bieliznę. - Ale mówiłaś, że przeprowadzisz się do Los Angeles. Mieliśmy tam zamieszkać razem. Obiecałaś, że nigdy mnie nie zostawisz. Zaśmiałam się gorzko, w końcu byłam w stanie spojrzeć na niego. I kiedy moje oczy spotkały się z nim, wszystko co czułam to tylko, gniew i ból, który mnie przeszywał na wskroś. - No cóż, rzeczy się zmieniają – powiedziałam spokojnie, używając jego własnych słów, które skierował do mnie wczorajszej nocy. - Zmieniłeś wszystko na zawsze, w chwili, kiedy wpuściłeś ją do naszego łóżka – powiedzenie tych słów na głos, strasznie mnie zabolało. - Nie – - NIE WIERZĘ CI! – znów krzyczałam na niego. Odczekałam chwilę, rękami trzymając się otwartej szuflady, żeby złapać równowagę. Po kilku milczących chwilach, przeniosłam swoje rzeczy i spakowałam do walizki. Jake stał z rękami we włosach, jego wzrok śledził każdy mój ruch. Chciałam, żeby sobie poszedł. Nie chciałam go w swoim pobliżu. Kiedy miałam już spakowane większość ze swoich rzeczy i nie mogłam już dłużej znieść jak mnie obserwuje, przeciągnęłam swoją walizkę do sypialni. Jake podążył za mną. Zostawiłam swoją walizkę w sypialni i poszłam do łazienki. Szybko zebrałam swoje przybory toaletowe i wróciłam do sypialni, Jake stał przy mojej walizce. 496

Zignorowałam go i wrzuciłam swoje wszystkie rzeczy do walizki i zapięłam ją. Nie przypominam sobie, żebym tak szybko się pakowała w całym moim życiu. Postawiłam swoją walizkę, gotowa do wyjścia. Jake ruszył za mną. Otarłam łzę kiedy spojrzałam na niego. Płakał. Patrzyłam jak ociera łzy z twarzy ręką. Nigdy wcześniej nie widziałam, żeby płakał, to strasznie bolało. - Proszę, nie odchodź. Po prostu zostań, porozmawiaj ze mną, coś wymyślimy. Wiem, że możemy. Nie mógłbym cię nigdy zdradzić – przysięgam. Po prostu mi uwierz. Kocham cię tak bardzo. Jesteś jedyną osobą, którą kiedykolwiek kochałem. I wiem, że wszystko spieprzyłem, z tymi narkotykami, ale nigdy bym cię nie zdradził, jesteś moją najlepszą przyjaciółką, jesteś dla mnie wszystkim. Miał złamany głos, tak jak i moje serce. Przez krótką chwilę, zawahałam się. Mogłam zostać, mogliśmy nad tym popracować. Może ten ból, który czułam, minąłby, kiedy bym z nim została. Może potrafił to wszystko naprawić. Nie. Spał z inną kobietą. Już jest za późno. Bez słowa, zostawiłam go i wróciłam do szafy, aby zabrać swój paszport z sejfu. Kiedy wróciłam, Jake stał przy mojej walizce, blokując dojście do niej. Zobaczył paszport w mojej dłoni i jego twarz wyglądała na załamaną. - Proszę, nie zostawiaj mnie – błagał. - Przesuń się Jake. 497

- Nie. - PRZESUŃ SIĘ! – próbowałam zepchnąć go z drogi, ale on ani drgnął, zupełnie jakbym chciała przesunąć ścianę. Złapał mnie za ramiona, próbując mnie powstrzymać i zatrzymać przy sobie. Zaczęłam walczyć z nim, odepchnęłam go od siebie, uderzając w pierś z całej siły. - Dobra. Nie potrzebuję, swoich rzeczy – zatrzymaj je – przeszłam przez drzwi sypialni po drodze podnosząc swoją torebkę z podłogi i chowając w niej paszport. - Tru proszę! – Jake poszedł za mną, złapał mnie za ramię i ciągnął z powrotem do siebie. – Nie odchodź. Naprawię to – daj mi tylko szansę, żeby to zrobić – jego głos był pełen desperacji, załamania, tak samo jak i jego wyraz twarzy. W tej chwili, wszystko co mogłam zrobić, to patrzeć na niego. Tak wiele zdań przepływało przez mój umysł, ale nie mogłam z siebie wydobyć ani jednego słówka. Upadł przede mną na kolana, trzymając moje dłonie, tak jakby od tego zależało jego życie. - Błagam cię – znów płakał – Proszę nie zostawiaj mnie. Nie potrafię żyć bez ciebie. Znów się zawahałam, ale wtedy spojrzałam na łóżko i pomięte na nim prześcieradła. Jake poprosił dziewczynę, żeby powiedziała prawdę – żeby powiedziała mi, że nie uprawiali seksu. Nie miała nic do stracenia, żeby to potwierdzić, ale nic nie mówiąc, przekazała mi wszystko. I niezależnie od niej, nie wierzyłam mu. Dobrze wiedziałam kim i czym Jake jest. Od zawsze to wiedziałam, chciałam jedynie widzieć coś innego. Teraz, wierzyłam swoim oczom. 498

Moje zaufanie do niego przepadło – znikło na zawsze – a bez tego nie mamy już nic. Spojrzałam w dół na jego piękną twarz przez dłuższą chwilę, przypatrując mu się po raz ostatni. Potem go puściłam. - Zaczęliśmy od błędu Jake, więc to ma sens, że na nim również skończymy. Wyszarpałam swoją dłoń z jego, zostawiając go klęczącego na podłodze, odwróciłam się i wyszłam z pokoju. I z jego życia.

499

Rozdział 28 - Nie chcę, żebyś robiła cokolwiek wbrew swojej woli, kochanie… ale po prostu wydawnictwo nie odpuszcza uważając, że ostatni koncert jest istotną częścią biografii. Mówią, że bez tego nie wypuszczą książki… nakłaniał mnie przez telefon ciepły głos Vicky. Usiadłam na kanapie u moich rodziców w domu, podwijając nogi pod tyłek i wpatrując się w sufit. W kącie widać było pękniecie. Zastanawiałam się czy tata o tym wie? Powinnam mu o tym powiedzieć, żeby mógł to naprawić - … i wiem, że jest ci teraz bardzo ciężko, kochanie i szczerze mówiąc, pogodzę się z wszystkim, co tylko zdecydujesz. Nastąpiła długa chwila ciszy. O, przestała mówić. To znaczy, że ja powinnam się odezwać. - W porządku Vicky – wypuściłam powietrze – powiedziałam już, że to zrobię, to tak będzie. Nie musisz się o mnie martwić. - Ale i tak się martwię, kochanie. - Wiem i kocham cię za to. I, że pozwoliłaś mi pracować w domu przez ostatni tydzień – jeśli chodzi o ścisłość to w domu moich rodziców. - Nie musiałaś pracować. - Musiałam. Dałaś mi już wystarczająco dużo wolnego. - Tru właśnie ktoś złamał twoje cudne serce i to w najgorszy możliwy sposób, potrzebujesz czasu, żeby się pozbierać. Miała na myśli obserwatorów. Mało, że miałam złamane serce przez kogoś kto jest miłością mojego życia, to do tego reszta świata żerowała na tym, a to sprawiało, że ból był jeszcze większy.

500

Zacisnęłam oczy powstrzymując napływające do nich łzy, czując jak grożą wypłynięciem. - Dziękuje ci, ale szczerze mówiąc muszę się czymś zająć, a praca pozwala mi na to. - Rozumiem to, skarbie. Ale praca, którą teraz robisz i o której mówimy – biografia, obejmuje również… Jake’a – wypowiedziała jego imię jakby było przekleństwem, które w pewnym sensie w tej chwili dla mnie tak właśnie brzmiało. Sprawiło, że zadrżałam kiedy usłyszałam je na głos. - To znaczy, że będziesz musiała znów go zobaczyć i przebywać przez jakiś czas w jego towarzystwie. Wypuściłam lekkie westchnięcie. - Wiem o tym. I to jest właśnie dlaczego nie powinno się łączyć pracy z przyjemnością, szybko się tego nauczyłam. Wiedziałam, że praca z Jake’iem, w momencie gdy będę przez niego zatrudniona niosła ze sobą pewne ryzyko, ale zignorowałam ten cichy głos w mojej głowie, ponieważ chodziło o Jake’a. Jake’a, którego znałam i kochałam od zawsze. W ogóle nie przypuszczałam, że coś takiego się zdarzy. Coś takiego jak to, że mogę go znów stracić. W sumie i tak patrząc wstecz nie miało to dla mnie żadnego znaczenia. Ale teraz już miało, ponieważ nie tylko musiałam tam jechać i spędzić z nim czas, ale musiałam jeszcze napisać tą cholerną książkę o nim.

501

Naprawdę nie miałam pojęcia jak zdołam to zrobić, po tym wszystkim co się wydarzyło między nami. Próbowałam patrzeć na to z lepszej strony. Myśląc, że pisanie o Jake’u będzie dla mnie terapią. Sposobem na wyrzucenie go z mojej głowy i pozbyciu się go na dobre. Cóż przynajmniej, to właśnie próbowałam sobie wmawiać. Wydawnictwo uparło się na książkę, ponieważ to właśnie ja byłam tą, która została zdradzona przez Jake’a i cieszyli się na myśl o tym, że książka o Jake’u Wethersie, będzie napisana przez kobietę, którą zdradził. Od tamtej pory mocno naciskali, żebym wróciła w trasę i do niego. Z resztą nie byłam głupia. Wiedziałam, że Jake również za tym stoi, to był jego sposób na to, żeby zmusić mnie do tego, abym się z nim zobaczyła i porozmawiała. Wydawnictwo przekazało Vicky, że ostatni występ w trasie, który był w Nowym Jorku miał zamknąć książkę, co miało nastąpić za dwa dni. I jeżeli nie pojadę tam i dokończę trasę, pozbawią praw czasopismo, a książka nie zostanie wydana. To cały Jake. Miał w kieszeni wydawnictwo i robili to dla niego, pociągał tam za wszystkie sznurki, tak żeby wydawało się, że to ich wymysł, a nie jego. Ale ja dobrze wiem, że to on, za tym stoi. Jake jest bardzo przebiegły do przekonywania ludzi, żeby robili to, czego on chce. Wiem o tym, aż za dobrze. I tu widać, że jeszcze raz zamierza zmusić mnie, żebym ja również zrobiła dokładnie to, czego on chce. Nienawidzę myśli o tym, że nie mogę mu się przeciwstawić. Chcę tego. Bardziej niż jestem w stanie 502

wytłumaczyć. Pragnę tupnąć nogą i powiedzieć, że tego nie zrobię, ale nie mogę tak ryzykować, ze względu na Vicky. Czasopismo jest dla niej wszystkim. A ona tak wiele dla mnie znaczy. Jest jedną z moich najbliższych przyjaciółek i nie mogę jej zawieść. Nie widziałam się, ani nie rozmawiałam z Jake’iem od czasu, gdy go zostawiłam, czyli pięć dni temu. Kiedy opuściłam go i hotel, złapałam następny lot do Manchesteru i przyjechałam prosto do domu swoich rodziców, zamiast pojechać do Londynu. Po prostu chciałam się ukryć. Mimo to, Jake i tak mnie znalazł. Byłam głupia. Oczywiście Jake domyślił się, gdzie jestem, jeśli nie byłam w Londynie, to było jedyne miejsce do którego mogłam pojechać. Mądra po szkodzie teraz już wiem, że powinnam była zameldować się gdzieś w hotelu, ale cierpiałam i po prostu potrzebowałam swojej mamy i swojego taty. Jake dzwonił do moich rodziców praktycznie co godzinę, przez pierwszy dzień. Mój ojciec rozmawiał z nim. Ja nie chciałam. Nie wiem co mówił. I nie chcę wiedzieć. O, w zasadzie kłamie, wiem o jednej rzeczy. Słyszałam jak mój tata mówił mojej mamie, że Jake zamierza, przerwać tournée i przylecieć do mnie, żeby się ze mną zobaczyć. Tak jakby myślał, że może się tutaj tak po prostu zjawić, a ja zechcę się z nim widzieć – za cholerę – mój tata na szczęście odwiódł go od tego. Powiedział, że spróbuje przekonać mnie, żebym z nim porozmawiała. Jak na razie mu się to nie udało. Jake przysyłał kwiaty każdego dnia. Wyrzucałam je do kosza. Wysyłał do mnie listy. Darłam je bez czytania. Nie chciałam mieć z nim nic wspólnego, ani niczego o nim wiedzieć, ciężko było to zrobić, z uwagi na to kim był Jake i ze względu na nasz związek, w zasadzie były związek, który był teraz na pierwszych stronach tabloidów, dzięki jego małej puszczalskiej zdzirze. 503

Tak, więc nie mogę teraz nawet wejść w internet albo pooglądać telewizji, nie widząc czegoś nowego o nas w wiadomościach. Dziewczyna, którą znalazłam w łóżku Jake’a, Kaitlyn Poole – tak miała na imię – nienawidziłam jej, bo właśnie z wiadomości dowiedziałam się o tym, że sprzedała swoją historię amerykańskiemu tabloidowi i przez to teraz informacja o nas obiegła cały świat. Twierdziła, że ona i Jake mieli romans przez cały czas trwania naszego związku i prasa to podchwyciła. Czy w to uwierzyłam? W tej chwili z trudem przychodziło mi rozważanie o czymkolwiek związanym z całością tej sytuacji, ponieważ nie mogłam wyrzucić z umysłu obrazu jego z nią w łóżku. Kaitlyn „Suka”, tak się do niej teraz odnosiłam, miała z tamtej nocy zdjęcia Jake w łóżku. Nie były zbyt wyraźne, raczej ciemne, zrobione aparatem w telefonie, jak się domyślam. I wyglądał jakby spał na nich, bo miał zamknięte oczy, ale to o niczym nie świadczyło, moje oczy były zamknięte na tysiącach zdjęć, ponieważ zawsze przymykałam je, kiedy oślepiał mnie flesz. Najważniejszą rzeczą było to, że leżała obok niego w łóżku. Jej twarz blisko jego – w łóżku. Ona i Jake, razem w łóżku. To mi wystarczyło, żeby potwierdzić wszystko to, co już wiedziałam. Poza tym było jeszcze jedno zdjęcie, kiedy siedziała mu na kolanach, z tego co zauważyłam w hotelowym barze. No wiecie, w tym samym co to miał umierać z tęsknoty za mną, czekając na mnie po naszej kłótni, dokładnie w tym samym barze. Szczegóły z mojego życia, życia które dzieliłam z Jake’iem i jego zdrada wypełniała wszystkie wiadomości na całym świecie.

504

Mój ból był wystawiony na widok publiczny. I to była najgorsza z możliwych tortur. Nie byłam osobą publiczną. Oczywiście wiedziałam na co się godzę będąc z Jake’iem, po prostu nie przewidziałam czegoś takiego. A teraz wiem już z całą pewnością, że nie jestem stworzona do tego typu życia, które on prowadzi. Jego życie należy do całego świata, a ja tak nie chcę żyć. Być może Kaitlyn Suka, zrobiła mi przysługę, ponieważ w końcu teraz zrozumiałam, z czym wiąże się życie z Jake’iem. Może lepiej, że teraz się z tego wycofam, wcześniej, zanim sprawy zajdą zbyt daleko. No cóż, przynajmniej tak to sobie tłumaczyłam. Moje serce podpowiadało mi, że sprawy już zdążyły zajść za daleko. Tak więc, przez pięć dni, ukrywałam się u rodziców, pozwalając tacie uporać się z prasą przy drzwiach, telefonie i paparazzich krążących wokół i czyhających na zewnątrz, żeby tylko zrobić mi zdjęcie. Przykro mi było, że ściągnęłam to na nich, ale nie mogłam wrócić do swojego mieszkania – to by oznaczało, że musiałabym temu wszystkiemu sama stawić czoła. Wiem, że miałam tam Simone, ale to nie byłoby w porządku mieszać ją w to, zwłaszcza, że była z Dennym. To już wystarczająco związywało jej ręce. Tak więc, pozwoliłam swojemu tacie na skopanie paru tyłków paparazzim, podczas gdy ja ukrywałam się w domu, pracując nad swoją kolumną w czasopiśmie, żebym była ciągle czymś zajęta. Moja mama i tata byli cudowni przez te ostatnie pięć dni, nie dałabym sobie rady bez nich, nie radziłam sobie z tym wszystkim… bardziej leciałam z prądem. Moja mama powstrzymała się od stwierdzenia „a nie mówiłam” jeśli chodzi o Jake’a, a mój tata… cóż, nie powiedział tego na głos, ale myślę, że wierzył Jake’owi w to co mówił o Suce Kaitlyn. I uważał, że powiedzenie prawdy przez Jake’a sprawi, że zadrży mi serce i ugnę się. 505

To co sprawiało, że zaczynałam wątpić, to historia o tym, że „mieli ze sobą romans”, ponieważ jeśli mam być szczera, lepiej wiedziałam jak było. Z całą pewnością kłamała na temat kilku ich spotkań, bo po prostu były niemożliwe do wykonania, ponieważ był wtedy ze mną. Jedno z nich było ponoć wówczas, kiedy wszyscy myśleli, że nadal jest w Los Angeles, ale jego tam nie było, był w Londynie ze mną. To było zaraz po tym jak umarł jego ojciec i złapał samolot, żeby być ze mną, ponieważ mnie potrzebował. Suka Kaitlyn powiedziała prasie, że spędzili noc razem w hotelu w Los Angeles, że przyleciał z nią samolotem. Miała nawet po swojej stronie koleżankę na świadka, która potwierdziła, że była z Suką Kaitlyn w momencie, kiedy Jake do niej zadzwonił. Mogłam wystąpić publicznie i powiedzieć, że to kłamstwo, ale nie chciałam być jeszcze bardziej opisana w prasie, niż już byłam i tak naprawdę jakie to miało znaczenie. Ostatecznie nie zmienia to faktu, że przyłapałam go z nią w łóżku. Tak, więc bez względu na to, czy mieli płomienny romans, czy była to jedna noc, a ona koloryzuje to dla potrzeb prasy, dla mnie nie było istotne. Zdradził mnie. Prawdopodobnie Jake pozwał gazetę, która wykupiła prawa do opisania historii, za wydrukowanie artykułu o nim. Powiedziała mi o tym Simone, a jej przekazał to Denny. Szczerze mówiąc, nie obchodziło mnie to co robi Jake. Skończyłam z tym na dobre. Skończyłam z nim. Jedynie tylko zagram w tą jego małą gierkę, którą przygotował w Nowym Jorku i zakończę to wszystko, żebym mogła ruszyć dalej ze swoim własnym życiem. - Dam radę, Vicky – powiedziałam, nie byłam do końca pewna, czy próbuję w tym momencie, przekonać samą siebie czy ją. – Będzie dobrze. 506

Skończyłam z Jake’iem. Pojadę do Nowego Jorku, zakończyć trasę, a potem wrócę prosto do domu i nareszcie będę wolna od tego wszystkiego. Wolna od niego. Cóż, jak tylko jego biografia zostanie dokończona. - Czy chcesz, żebym pojechała z tobą? Jako moralne wsparcie, a jeśli chcesz, to również po to, żeby mu skopać tyłek w twoim imieniu. Uśmiechnęłam się na to stwierdzenie. - Dzięki za ofertę, ale jeśli kiedykolwiek, ktoś miałby nakopać w tyłek Jake’owi, to zdecydowanie będę to ja osobiście. Masz wystarczająco dużo na głowie tu na miejscu w czasopiśmie. Poradzę sobie. Po prostu pojadę i pójdę na występ. Zaraz zarezerwuje lot i będę tam maksymalnie za jeden dzień. Zrobię co do mnie należy i wrócę prosto do domu. Słyszałam jak ciężko wypuściła powietrze po drugiej stronie linii telefonicznej. - Nie uważam, żeby to było takie proste, kochanie. Rozmawiamy przecież o Jake’u. - Wiem, ale spędziłam tu trochę czasu, z dala od niego i czuję się teraz trochę silniejsza. Nie zamierzam wrócić do niego, bez względu na to w co teraz gra. Wykonam swoją pracę, a potem pozbędę się go ze swojego życia, raz na zawsze. - Mam nadzieję, że wiesz co robisz. - Tak, wiem. - Tru… zrozum, nie chcę być adwokatem diabła, ponieważ jestem twoją przyjaciółką… ale, czy myślałaś już o tym, że istnieje taka możliwość, że Jake mówi prawdę. Wiem, że nakryłaś go w łóżku z tamtą puszczalską dziewuchą, ale był taki zawzięty, jeśli chodzi o sprzedaż tej jej historii prasie i całej opowiastce o jego płomiennym romansie z nią i to pozwanie ich wszystkich do sądu, wyciągnięcie przeciwko nim całej 507

artylerii, czy to po prostu nie sprawia, że pomyślałaś choć trochę o tym, no wiesz. - Myślałam o tym – przyznałam się. Minutę po tym stwierdzeniu. I każdą oddzielną minutę w ciągu całego dnia. - Ale, ja po prostu… - westchnęłam i przeciągnęłam ręką po twarzy. – ja po prostu już nic nie wiem Vicky, poza faktem, że znalazłam go w łóżku z nią. Nie mogłam zamknąć oczu, bez strachu, że będę przeżywać to na nowo. - Ale czasem to co widzimy, nie pokazuje nam prawdziwych faktów – no wiesz – czułam w myślach, że próbuje mną potrząsnąć. – Może powinnaś z nim porozmawiać. Posłuchać co ma do powiedzenia. On jest wyraźnie zdesperowany, żeby cię zobaczyć, moja droga i bardzo się stara, każdy kto go zna, to widzi. Jake nie zamierzał występować w TD Garden zaraz, po tym jak go zostawiłam, ale chłopaki jakoś go przekonali, żeby wyszedł na scenę. Nie widziałam jego występu, wszystko co wiedziałam, usłyszałam od Simone, kiedy z nią rozmawiałam przez telefon, nie to, że pytałam o jakiekolwiek szczegóły, ale ona czuła, że musi się z tym ze mną podzielić, posiadała informacje wprost od Denny’ego, więc przyjmuję, że to co mówiła było prawdą. Z tego co mówiła Simone, Jake formalnie wyszedł na scenę, wyśpiewał wszystko, numer po numerze, bez pogawędki w stylu Jake’a, bez jednego słowa. Skończył występ i zszedł ze sceny, nie wykonał żadnego bisu i kazał Dave’owi zaraz po występie odwieźć się prosto do hotelu. I tak wyglądały z grubsza teraz jego koncerty.

508

I najgorszą rzeczą jeśli chodzi o to, było to, że część jego fanów za jego zachowanie obwiniała mnie, za to, że go zostawiłam. Możecie w to kurwa uwierzyć! Część również obwiniała tą zdzirę, którą znalazłam w jego łóżku. Ale to tylko jeszcze jedno świństwo dołożone do tego całego syfu. Kolejny powód, który przypominał mi o tym, dlaczego nie powinnam być znowu z Jake’iem. Ponad to, Simone powiedziała mi, że Jake jest czysty. Powiedziała,

że

nie

brał

od

chwili

mojego

odejścia.

Prawdopodobnie skontaktował się ze swoim opiekunem. Nie wrócił na odwyk, próbował wytrwać wspierany przez swojego sponsora i terapeutę od uzależnień, więc przynajmniej jedna dobra rzecz wynikła z tego całego niekończącego się koszmaru. Cieszyłam się, że jest czysty. Bardziej niż tylko się cieszyłam, ulżyło mi. Mogłam być wkurzona na Jake’a, ale nie chciałam, żeby zrobił sobie krzywdę przez to świństwo. - Szczerze mówiąc, rozmowa z Jake’iem o czymkolwiek, to ostatnia rzecz, jaką chciałabym w tej chwili robić – powiedziałam do Vicky – zakres mojej rozmowy z nim będzie dotyczył jedynie tournée i niczego poza tym. Po prostu chcę pojechać do Nowego Jorku, zakończyć trasę i potem wrócić do Londynu, prosto do swojej pracy. Po prostu potrzebuję wrócić do normalności – rozumiesz. - Rozumiem i będę cię wspierać jak tylko najlepiej potrafię. - Dziękuje. - No dobrze, to w takim razie załatwmy sprawę z Nowym Jorkiem najszybciej jak się da, dzięki temu szybciej z tym skończymy – prawda? Czy chcesz, żebym zadzwoniła do Stuarta i potwierdziła mu, że przyjedziesz, czy sama chcesz do niego zadzwonić? 509

- Zadzwonię do niego – odpowiedziałam bez wahania. Nie rozmawiałam ze Stuartem od czasu, kiedy wyjechałam. Bardzo za nim tęskniłam. - Masz jego telefon Vicky? Nie mam do nikogo numeru. Wszystkie były w moim telefonie. W tym, który Jake roztrzaskał. Nie mam jeszcze drugiego, ponieważ nie było okazji by go załatwić i na tą chwilę, nie miałam potrzeby, żeby go mieć. Jedynie odbierałabym telefony, których aktualnie nie chcę mieć. Brakuje mi jedynie dźwięku Adele. Vicky dała mi numer do Stuarta i rozłączyłam się z nią. Byłam zdenerwowana telefonując do niego. Dzwoniąc do Stuarta, czułam się tak jakbym dzwoniła do Jake’a. - Stuart Benson? – jego cudowny ciepły głos zabrzmiał po drugiej stronie linii i poczułam, jak zaczęły mi drżeć usta. - Stuart, cześć, mówi Tru. - Och… um… cześć. No dobra, to nie jest odpowiedź jaką spodziewałam się usłyszeć. Widocznie nie tęsknił za mną tak bardzo, jak ja za nim. Myślałam, że jesteśmy dobrymi przyjaciółmi. Jednak jestem beznadziejna w ocenianiu ludzi. - Ja tylko dzwonię, żebyś… um, żeby dać ci znać, że przyjadę zakończyć trasę w Nowym Jorku. Cisza. Czy on jest na mnie o coś zły? - To wspaniale – w końcu powiedział. Nie brzmiało to tak jakby myślał, że to wspaniała wiadomość. - Stuart, czy wszystko w porządku? Czy jesteś o coś na mnie zły? 510

- Nie, oczywiście, że nie moja piękna – przez ten cały czas, kiedy rozmawiałam z nim przez telefon, to brzmiało najbardziej podobnie do Stuarta. - Po prostu jest coś – dodał akcentując „coś” i mój mózg w końcu zaskoczył. - Jake jest tam z tobą, prawda? - Tak, jestem w samochodzie, z – czymś i domyślam się, że ty nie chcesz – no wiesz. - Z kim ty kurwa tak tajemniczo rozmawiasz? – usłyszałam głos Jake’a, zdecydowanie dochodzący z tyłu. Bolało mnie serce, kiedy usłyszałam jego głos. O Boże, tak bardzo mi go brakowało. Nie, wcale nie, nienawidzę go. Tak, myślę. Nie wiem. Cholera. Spójrzcie na mnie. Usłyszałam jedynie jego głos i mój mózg zamienił się w papkę. Jak ja do diabła zamierzam poradzić sobie jadąc do Nowego Jorku i widzieć się z nim przez cały dzień. Nie. Będzie dobrze. Potrafię to zrobić, dla Vicky i jej magazynu. Tylko to się liczy. - Rozmawiam, ze swoim chłopakiem – Stuart powiedział do niego. – Pilnuj swojego jebanego interesu. - A od kiedy ty masz chłopaka? – Prawie słyszałam chwilę zastanowienia i jak Jake’a umysł zaczyna pracować, wiedziałam jakie będzie następne pytanie – Czy to Tru? 510

Stanęło mi serce. - Nie – odpowiedział mu Stuart – Muszę kończyć kochanie – powiedział do mnie – mój dupek szef nie pozwoli mi – Jezu Chryste, Jake! Co ty do cholery robisz?! – usłyszałam odgłos szamotaniny i słabnący głos Stuarta, kiedy Jake wyrywał mu telefon z ręki. W każdej chwili, mogę usłyszeć teraz jego głos. Chciałam się rozłączyć. Nie, wcale nie. Moja ręka była zaciśnięta wokół telefonu, nagle poczułam, że jest cała śliska od potu. - Tru, czy to ty? – głęboki głos Jake’a zabrzmiał w telefonie. Ścisnęło mnie w piersi. Nie byłam w stanie nic powiedzieć. - To ty, prawda? To dlatego nic nie mówisz. Wzięłam głęboki oddech, a potem wypuściłam powietrze. - Tak. - Tru, O Boże, kotku, tak bardzo za tobą tęsknie – wypowiadał słowa w pośpiechu i słyszałam ulgę w jego głosie – Błagam, pozwól mi zobaczyć się z tobą. Musimy porozmawiać. Tak, bardzo ale to bardzo przepraszam cię za wszystko. Błagam pozwól mi jedynie zobaczyć się z tobą – jego głos zaczynał się łamać. Łzy cisnęły mi się do oczu. Mrugając powiekami, powstrzymałam je, a chwilę później zimnym głosem powiedziałam. - Będę w Nowym Jorku za parę dni, żeby dokończyć tournée.

511

- Naprawdę? Och dzięki Bogu. Dziękuje Ci, kotku. Nie pożałujesz tego, będziemy mogli porozmawiać i jakoś to wszystko wyjaśnić i – - Nie Jake. Niczego nie będziemy wyjaśniać, ponieważ nic już nie pozostało do wyjaśnienia. Przyjeżdżam zakończyć trasę, ponieważ mnie do tego zmusiłeś. Jeśli chodzi o cokolwiek innego, o nas, to z nami koniec. I to już na dobre. Nie mamy o czym rozmawiać. - Tru, nie, błagam cię. Moje serce w piersi było, tak ciężkie, że praktycznie zsunęło się do żołądka. Zebrałam w sobie siłę, której aktualnie mi brakowało i tak naprawdę nigdy nie będę jej miała ponownie tak wiele w sobie, wzięłam głęboki oddech i powiedziałam. - Myślisz, że nie wiem, co zamierzasz zrobić, zmuszając mnie w ten sposób, żebym przyjechała do Nowego Jorku, chcesz znów karmić mnie swoimi gówno wartymi kłamstwami. Wykorzystałeś Vicky i magazyn, żeby mnie do siebie ściągnąć. To żałosne Jake, nawet jak na ciebie. I jeśli myślisz, że choć przez jedną krótką chwilę, będziesz miał szansę naprawić to wszystko co zrobiłeś, w jakiś sposób sprawiając, że znów zacznie mi na tobie zależeć, to jesteś w wielkim błędzie. Wszystko co robisz sprawia, że jest mi coraz łatwiej, jeszcze bardziej cię nienawidzić niż dotychczas – kolejny głęboki oddech – Proszę poproś Stuarta, żeby zarezerwował mi lot i przysłał szczegóły zakwaterowania e-maliem. Do widzenia, Jake. - Tru, nie! Poczekaj! Źle to odebrałaś! Porozmawiaj ze mną, wysłuchaj mnie, proszę. Zatrzymałam się na minutę. Znów cała drżałam. Zamknęłam oczy i ponownie zobaczyłam obraz jego i jej w łóżku. - Nie. 512

Rozłączyłam się z nim. Upuściłam telefon na podłogę i zaczęłam szlochać w swoje dłonie. O 22.00 wylądowałyśmy na lotnisku JFK. Simone była razem ze mną. Miałam zamiar pojechać tam sama, ponieważ miała to być krótka wizyta. Ale Simone nie chciała, żebym była sama. Mocno nalegała. I powiedziała, że chętnie pojedzie zobaczyć się z Dennym, tak więc zamierzała upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Dave czekał na nas na lotnisku. - Hej, Tru – uśmiechnął się do mnie. - Cześć Dave – stanęłam na palcach i pocałowałam go w policzek. Spojrzał na mnie z zaskoczeniem i zauważyłam, że lekko się zaczerwienił – Stęskniłam się za tobą – powiedziałam do niego. I to była prawda. Stęskniłam się za nimi wszystkimi. - My również wszyscy stęskniliśmy się za tobą – odniosłam wrażenie, że miał na myśli głównie Jake’a w tym stwierdzeniu. - Cześć Simone – powiedział i wziął od nas obu bagaże – Samochód stoi na zewnątrz. Wzięłam pod ramię Simone i obie podążyłyśmy za Davem w stronę samochodu. Denny był w samochodzie, czekał na nas – raczej na Simone, oczywiście nie na mnie. A ona była zachwycona tym, że go widzi. To sprawiło mi ból. Oczywiście, że się cieszyłam z jej powodu, ale zbyt bardzo przypominało mi to czas, kiedy wylądowałam w Sztokholmie i Jake czekał na mnie w samochodzie. To był dzień, w którym wymieniliśmy się swoimi bransoletkami przyjaźni. 513

Dotknęłam jej na swoim nadgarstku, nie byłam w stanie jej jeszcze zdjąć. I nadal miałam na sobie również naszyjnik od Tiffany’ego. Zdejmę obie te rzeczy, już niedługo. Po prostu nie byłam jeszcze na to gotowa. Część mnie zastanawiała się, czy Jake będzie na mnie czekał w samochodzie i byłam zła na siebie, że poczułam małe rozczarowanie, że go tam nie było. Nie próbował w żaden sposób się ze mną kontaktować, przez ostatnie dni. Nie było kwiatów. Ani też listów. Kompletnie zamilkł. Może w końcu dotarło do niego to wszystko, po tym jak rozmawiałam z nim przez telefon. To dobrze. Cieszę się, że tak jest. Tak, myślę. Cholera. Usiadłam z przodu razem z Davem podczas naszej podróży do hotelu, żeby dać trochę przestrzeni zakochanym gołąbkom z tyłu samochodu. Rozmawiałam z nim o wszystkim, zaczynając od pogody, kończąc na sporcie i celowo unikając jakiegokolwiek tematu związanego z Jake’iem. Zatrzymaliśmy się w Mandarin Oriental. Dave zaparkował na hotelowym parkingu i nalegał, żeby zabrać moją walizkę i zanieść ją dla mnie do apartamentu. Denny zatrzymał się z Simone. Był taki słodki dla niej. Denny i Simone zatrzymali się na 52 piętrze, tak więc wyszli z windy pierwsi, ja miałam zamieszkać na 53 piętrze. Simone przytuliła mnie na dobranoc i wyszła z windy. - Dasz sobie radę? – zapytała mnie, szepcząc mi do ucha – Mogę z tobą zostać jeśli tego chcesz. - Nie bądź głupia, dam sobie radę – powiedziałam uwalniając się z jej objęć. – Idź i baw się dobrze z Dennym, zobaczymy się jutro. - Jesteś tego pewna. 514

- Tak. Jestem tego pewna. Niechętnie wyszła z windy. - Jeśli będziesz mnie potrzebować, wiesz gdzie mnie szukać. - Tak, wiem. A teraz idź już… dobrej nocy Denny. – uśmiechnęłam się do niego. - Do zobaczenia wkrótce, Tru. Dave puścił guzik, a ja pomachałam Simone, kiedy drzwi zaczęły się zamykać. Dave niósł moją walizkę wzdłuż holu. - To tutaj – powiedział, zatrzymując się przy podwójnych drzwiach prowadzących do prezydenckiego apartamentu. Co jest do cholery. Włożył kartę do zamka i popchnął drzwi, żeby otworzyły się dla mnie. - Tutaj mam zostać? – obdarzyłam go zdezorientowanym spojrzeniem. Dave przytaknął i dał mi do ręki kartę do zamka. - Sama? - Tak, Tru – zachichotał. Wiem,

że

wcześniej

również

przebywałam

w

podobnych

apartamentach, ale apartament prezydencki był dla najlepszych. Taki w którym zawsze zatrzymywał się Jake. - Ale… to jest zbyt duże jedynie dla mnie – wymamrotałam, wsuwając głowę za drzwi. Ciężko łapałam powietrze. 515

Było cholernie wielkie. Większe od jakiegokolwiek, w którym wcześniej zostawałam z Jake’iem. Spojrzałam do tyłu na Dave’a, z oczami szeroko otwartymi. Wzruszył ramionami, uśmiechając się. - Stuart rezerwował pokoje. Na polecenie Jake’a. - Podziękuj mu za to bardzo – mruknęłam, zabierając od niego moją walizkę – Dzięki za odebranie mnie z lotniska – uśmiechnęłam się do niego. - Cała przyjemność po mojej stronie. - Więc, jak przypuszczam, do zobaczenia jutro. - Zobaczymy się na pewno – uśmiechnął się – Dobranoc Tru. - Dobranoc – odpowiedziałam. Dave odwrócił się i ruszył wzdłuż korytarza, po paru krokach nagle zatrzymał się i spojrzał na mnie. - Wiem, że to nie moja sprawa i nie odezwałbym się, ale to co mam do powiedzenia jest ważne, nie wierzę w to co mówi ta dziewczyna. Pracuję od lat dla Jake’a i widziałem już wiele i doskonale wiem, kiedy ludzie kłamią – czegoś nauczyłem się, przez lata służby w marynarce wojennej i moim zdaniem Jake, mówi prawdę – zacisnął usta i ostatni raz uśmiechnął się do mnie, a potem odwrócił i poszedł. Zamknęłam drzwi i oparłam o nie. Wszyscy wierzyli Jake’owi. Myślę, że nawet Simone w głębi swojego serca w to wierzyła, ale nie powiedziała mi tego na głos. Tak więc, wygląda na to, że jedynie ja mu nie wierzyłam. Ale to właśnie ja znalazłam go w łóżku z inną. 516

Dave był w marynarce? Czemu o tym wcześniej nie wiedziałam? Ale pomimo to, nie zamierzałam dać się zwieść, ani odpuścić. Zaufaj swoim własnym osądom, Tru. Dobrze wiesz, co widziałaś. Jake jest kobieciarzem. Wszyscy to wiedzą. Taki właśnie jest, więc czemu akurat dla ciebie miałby się zmieniać. Ciągnąc walizkę za sobą przez cały apartament, zatrzymałam się w olbrzymiej sypialni i wtedy zauważyłam jasno niebieskie pudełko, które leżało na ogromnym łożu. Jake. Podeszłam i usiadłam na brzegu łóżka obok pudełka. Otworzyłam je. W środku był nowiutki iPhone. Była tam również mała karteczka. Otworzyłam ją, żeby ją przeczytać. To jest w zamian za ten, który zniszczyłem. Wprowadziłem do niego twój stary numer. I ustawiłem dla ciebie dzwonek. J.x

Drżącymi palcami wyjęłam telefon z pudełka, wkładając tam z powrotem kartkę. Nie mogłam w to uwierzyć, że kupił mi nowego iPhona – nie w zasadzie, mogłam w to uwierzyć, o takim Jake’u właśnie mówiłam. Cóż, nie zamierzałam go zatrzymać. Nie jest w stanie mnie odzyskać z powrotem kupując mi jakieś luksusowe gadżety. Chociaż był dość ładny. Postanowiłam tylko go na trochę włączyć, żeby zobaczyć jak działa, no wiecie, gdybym kiedyś zdecydowała się na zakup takiego, po tym jak tego mu zwrócę.

517

Włączyłam go i odpalił się ekran. Poczekałam chwilę, zanim się załadował. Na wyświetlaczu za ikonami, ukazał mi się widok z Lumb Falls. Momentalnie łzy napłynęły mi do oczu, od natłoku wspomnień. Czy on próbuje mnie zranić? Dotknęłam ikony z muzyką i przeczytałam napis na ekranie, była tam tylko jedna piosenka. Adele. Mój dzwonek. Wcisnęłam, żeby zaczęła grać, usiadłam i słuchałam jak Adele zaczęła śpiewać, a cappella prosto z mojego telefonu. Nigdy wcześniej nie słyszałam takiej wersji tego utworu. Zastanawiałam się skąd on go wziął? Podczas śpiewu Adele, usłyszałam delikatne pukanie do drzwi. To prawdopodobnie Simone przyszła sprawdzić co u mnie. Bardzo martwiła się o mnie. Przeszłam przez sypialnię z telefonem w ręku, wciąż słuchając Adele, przemierzyłam salon i otworzyłam drzwi. Jake. Stanęło mi serce. Wyglądał pięknie, bardzo pięknie. Był nieogolony, miał ciemne oczy, zmęczone, ale wciąż kompletnie piękny tak, że zapierało dech w piersi. Poczułam ukucie w sercu. Jego zapach unosił się w powietrzu. Jedyny niepowtarzalny zapach Jake’a. Wewnątrz każda moja komórka pragnęła go, a moje palce zaczęły swędzieć od potrzeby dotknięcia go. Cała moja złość na niego gdzieś się ulotniła. Wszystko co miałam mu powiedzieć, co chciałabym mu powiedzieć – gdzieś zniknęło. Byłam jak porażona w jego obecności. Chwyciłam mocniej wciąż śpiewający telefon. 518

- Dostałaś go – spojrzał w dół na telefon w mojej dłoni. Mój wzrok podążył za jego. - D-dostałam. Tak, dziękuję – nie musiałeś mi go kupować. - Właśnie, że musiałem – spojrzał mi prosto w oczy. Nogi zaczęły mi drżeć. - Podoba ci się piosenka? – zapytał i zmrużył oczy. - Tak, dziękuje. Jest niesamowita. Podoba mi się. - Adele byłaby szczęśliwa, gdyby to usłyszała. Byłam zdezorientowana i trochę zaskoczona. - Gdzie ją zdobyłeś? Przeczesał włosy rękami i złapał się za kark, widziałam jak napinają mu się mięśnie na ramieniu. To sprawiło, że jeszcze bardziej chciałam go dotknąć. - Jest twoja. Adele nagrała ją na telefonie dla mnie, wyświadczyła mi przysługę. - Naprawdę? - Tak. - Och. Ja pierdziele. Załatwił dla mnie mój własny nagrany dzwonek a cappella. Jestem jedynym człowiekiem na świecie, który ma taką wersję tego utworu. Mam swój jedyny w swoim rodzaju dzwonek na telefon i to dzięki niemu. To co zostało z mojego serca, właśnie zostało rozbite na kawałeczki. Czułam jak łzy ugrzęzły mi w gardle. Sprawił, że było mi tak ciężko, nienawidzić go, w momencie kiedy zrobił coś tak niesamowicie cudnego dla mnie. 519

Nie, nie bądź taka słaba. To tylko część jego planu, żeby cię odzyskać. Uprawiał seks z inną kobietą. Tak myślę. Nie wiem. Kurwa mać. - Dziękuje – wymamrotałam - patrzyliśmy na siebie przez dłuższą chwilę. Adele przestała śpiewać w mojej dłoni i przerwała ten moment - Potrzebujesz czegoś, czy… ? – pociągnęłam nerwowo za koniuszek swojej koszulki, patrząc w dół i uciekając od jego ciężkiego spojrzenia. - A tak, um… przyniosłem ci twoje rzeczy. Przyciągnął walizkę spod ściany. Moją walizkę. Tą, którą zostawiłam w Bostonie. Trzymał moje rzeczy przy sobie, przez cały ten czas. Szczerze mówiąc, nie myślałam, o tym co z nimi zrobił. - Dziękuje – powiedziałam i wzięłam walizkę od niego. Moje palce musnęły go podczas gdy ją odbierałam. Ciepło przeszyło mnie wraz z bólem poprzez ramię i przepłynęło przez całe moje ciało, kierując się prosto do mojego serca. Odwróciłam walizkę i oparłam o ścianę, rozpaczliwie próbując utrzymać swoje emocje na wodzy. - Więc… um – ponownie przeczesał ręką włosy – Potrzebujesz czegoś, czy… ? - Nie, wszystko jest w porządku. Dziękuje. To było takie trudne. Nie było w nim Jake’a z jego inteligentnym dowcipem. Znikł również ten luz, który był zawsze pomiędzy nami. Było

520

prawie tak, jakbyśmy byli dla siebie dwiema zupełnie obcymi osobami. Już nie zachowywał się jak mój Jake i to bolało. - Okej – zrobił krok do tyłu – w takim razie… myślę że, do zobaczenia – jutro. Odchodził. Zostawiając mnie z niepokojem, które zaczęło mnie wypełniać. Nie chciałam, żeby odszedł. Tak, właśnie, że chciałam. Zbierając się w sobie, powiedziałam. - Dobranoc, Jake. - Dobranoc, Trudy Bennett – uśmiechnął się, pełen żalu. Jak tylko zaczęłam zamykać drzwi, powiedział jeszcze. - Tru? Otworzyłam z powrotem drzwi. - Dobrze jest cię znów zobaczyć. Wyglądasz… dobrze. - Dzięki – wymusiłam na sobie uśmiech – Ty, też. Zamknęłam drzwi, zostawiając go za nimi. Oparłam się o nie i wstrzymałam oddech, nawet nie wiedziałam, że w momencie gdy go przytrzymywałam, ześlizgnęłam się w dół po drzwiach i usiadłam na podłodze, od ciężaru smutku, który mnie miażdżył od środka. To było znacznie trudniejsze, niż byłam w stanie to sobie nawet wyobrazić. Wzięłam głęboki wdech, żeby opanować swoje emocje. To tylko jeden dzień Tru i to wszystko. Przetrzymaj jutrzejszy dzień i występ, a potem zaraz masz lot i będziesz już wolna w swoim domu. Ale czy na pewno? Czy tak naprawdę uwolnię się od Jake’a, kiedy tak bardzo zawładnął już moim sercem. 521

Adele zaczęła śpiewać w moim ręku. Podniosłam ją do góry i zobaczyłam, że mam wiadomość. Jake: Kiedy powiedziałem, że wyglądasz dobrze, to powinienem raczej powiedzieć, że wyglądasz pięknie. X.

I to właśnie był cały mój Jake. Łzy, których nie mogłam powstrzymać zaczęły mi kapać z oczu, w momencie gdy myśli zaczęły tonąć we wspomnieniach o nim. Dotyk jego ciała przy moim, jego pocałunki, sposób w jaki kochał się ze mną. Nie sądzę, żebym dała radę. To zbyt trudne być w jego pobliżu. Nie. Dam radę, to tylko dwadzieścia cztery godziny. Dwadzieścia cztery krótkie godziny do przetrwania. Ale nawet o tym myśląc, toczyłam walkę wewnątrz siebie, nie byłam już tak tego pewna. I wtedy moje łzy, zamieniły się w szloch i płakałam dopóki nie zrobiło mi się słabo, a moje ciało zostało pozbawione czucia.

522

Rozdział 29 Po tym jak Jake wyszedł zeszłej nocy, płakałam, aż wypłakałam wszystkie łzy i miałam opuchnięte oczy, wówczas weszłam do ogromnej wanny i zostałam w niej, aż woda całkiem wystygła, przez cały czas pogrążona w myślach o Jake’u i o tym co powinnam teraz zrobić. Jednak nic nie przychodziło mi do głowy, ciągle tkwiłam w jednym punkcie, wtedy sięgnęłam do minibarku, wypiłam parę lampek wina, które miałam nadzieję, że pomogą mi zasnąć, ponieważ spanie bez Jake’a w tak wielkim łóżku było dla mnie czymś niemożliwym. Było w nim zbyt pusto i czułam się tam bardzo samotnie. A to właśnie sprawiało, że jeszcze bardziej za nim tęskniłam niż dotychczas. Wszystko na czym mogłam się skupić to to, że był tu gdzieś w tym hotelu. Gdzieś blisko. I wiedziałam, że gdybym podniosła słuchawkę i zadzwoniła do niego, minutę później leżałabym w jego ramionach, ta myśl była najtrudniejsza. Złość, której tak rozpaczliwie się trzymałam, opuściła mnie, pozostawiając jedynie uczucie bólu po zadanej ranie. Wiedziałam, że spotkanie z Jake’iem będzie trudne, ale nie zdawałam sobie sprawy z tego jak bardzo. Widząc go jak tu stoi, doprowadziło do wybuchu emocji, których tak desperacko próbowałam się pozbyć przez ten ostatni tydzień. Poczułam je z całą ich mocą i z pełną intensywnością, to był cholerny ból, którego nigdy wcześniej nie zaznałam. Po całej nocy spędzonej przy dźwiękach Cyndi Lauper’s „Time After Time” zapętlonej na moim nowym iPhonie, płacząc wraz z brzmieniem tej lirycznej piosenki, w końcu udało mi się zasnąć na kilka godzin. Teraz siedziałam o 6.00 rano przy stoliku w hotelowej restauracji, sączyłam kawę, nie mając nic innego do roboty. Miałam podpuchnięte oczy, widać było po mnie zmęczenie i czułam się zaniedbana, ale nie obchodziło mnie to.

523

Dopiero co zaczęło być serwowane wczesne śniadanie, więc byłam tam tylko ja w otoczeniu obsługi, dokładnie tak jak tego chciałam. Idąc tutaj złapałam po drodze gazetę do czytania, żeby czymś się zająć. To był New York Times i właśnie czytałam strony biznesowe unikając czegokolwiek związanego z rozrywką, na wypadek gdyby cokolwiek pisali o Jake’u. Śledziłam oczami tekst mówiący o wzroście ceny za paliwo i poczułam koło mnie czyjąś obecność. Spojrzałam w górę, spodziewając się, że zobaczę czekającego na zamówienie kelnera, ale to był Jake. Serce skoczyło mi do gardła i momentalnie wpadłam w panikę. - Hej – powiedział. Jego głos brzmiał szorstko i jednocześnie łagodnie, tak jak tylko on potrafił to robić – Nie będziesz miała nic przeciwko temu, jeżeli się do ciebie przyłączę? Mocno pachniał papierosami. Prawdopodobnie musiał tylko co palić. Przełknęłam ciężko ślinę i wydałam z siebie dźwięk. - Um, nie, oczywiście, że nie. Jake usiadł naprzeciwko mnie przy stole, a ja usilnie próbowałam na niego nie patrzeć. Wyglądał tak jakby, nie spał za dużo tej nocy. Jego normalnie jasne oczy, pociemniały, a jego włosy były potargane i wyglądały tak samo jak wówczas kiedy się czymś martwił i cały czas przeczesywał je palcami. Ich widok sprawił, że miałam ochotę wyciągnąć rękę, przygładzić je i ukoić jego zmartwienia, więc przycisnęłam dłonie płasko do stołu. - Zdążyłaś już coś zamówić? – wskazał na moją do połowy wypitą kawę. - Jedynie kawę. - Zjesz coś? 524

Potrząsnęłam głową na nie, w odpowiedzi wlepiając swoje oczy z powrotem w gazetę. - Wyglądasz jakbyś straciła na wadze. Szybko uniosłam wzrok. - Twierdzisz, że wcześniej byłam gruba? No i jest, Tru, która usiłuje wszcząć awanturę z Jake’iem. Zastanawiałam się, kiedy się pokażę. A tu proszę, już pojawiła się o 6 rano w hotelowej restauracji. - Nie, oczywiście, że nie – potrząsnął głową, wyglądając na bezradnego. – Jak tylko… usiłowałem zacząć jakąś rozmowę, myślałem, że… - przeciągał. - To, nie myśl. - Nie chcesz, ze mną rozmawiać? - Nie. Zwróciłam oczy znów w stronę gazety, próbując z całych sił skupić się na tekście, ale w tej chwili czułam jedynie wzmagającą we mnie złość, wściekłość tak podniosła mi ciśnienie, że chciałam na niego wrzeszczeć. - Chcesz, żebym sobie poszedł? – zapytał cicho, gładząc palcem koniuszek obrusa. I tylko tyle miał do powiedzenia, kiedy ja byłam doprowadzona do szału. - A czy to ma jakieś znaczenie, czego ja chcę? – wyrzuciłam słowa z siebie w jego stronę. Zmarszczył brwi. - Oczywiście, że ma znaczenie.

525

- Wcale, że nie! Jeśliby tak było, nie siedziałbym tutaj teraz i nie rozmawiała z tobą. Byłabym teraz w domu i starała się ruszyć do przodu z własnym życiem. - Tru… - wyciągnął rękę usiłując chwycić moją dłoń, ale odsunęłam ją szybko, zanim miał jakąkolwiek okazję by to zrobić. - Czemu tu jesteś? – obdarzyłam go najzimniejszym spojrzeniem jakie udało mi się wydobyć z siebie – Zszedłeś tutaj na dół, tylko po to, żeby mnie jeszcze bardziej torturować – zadać mi jeszcze więcej cierpienia niż do tej pory? - Torturować cię? – wyglądał na poważnie wkurzonego na to co powiedziałam. - Tak! – uderzyłam rękami w stół. – Torturować mnie, zmuszając mnie do bycia w pobliżu ciebie, po tym co zrobiłeś! - Ja nic nie – - Nie chcę tego słuchać! – wrzeszczałam, podnosząc się i odsuwając od stołu. Moje serce waliło tak mocno, że czułam jak krew uderza mi do uszu. Ruszyłam do przodu, żeby odejść od stołu i od niego. - CZY TY SIĘ W KOŃCU ZATRZYMASZ I MNIE KURWA PRZEZ CHWILĘ POSŁUCHASZ! – ryknął, wstając tak nagle, że krzesło na którym siedział upadło, uderzając z hukiem o podłogę. Zbladłam. Jego głos był tak potężny, że wszystko wokół stanęło w miejscu. Ja. Czas. Powietrze. Wszystko. Klatka piersiowa Jake’a unosiła się i opadała od wściekłości, jego czarny T-shirt falował z każdym jego oddechem. 526

Nie pamiętam czy kiedykolwiek widziałam go tak wkurzonego. Przez moment oszołomiona, zawahałam się, ale po chwili odzyskałam równowagę. Odwróciłam się na pięcie i oznajmiłam mu. - Nie, za cholerę się nie zatrzymam i nie posłucham, ponieważ nie interesują mnie twoje pieprzone wymówki! – przeklinałam to lekkie drżenie w moim głosie, które mnie zdradzało. - Na rany Chrystusa, ja pierdolę, kobieto! – warknął. – Ależ jesteś uparta! Wysłuchasz mnie, choćbym miał cię przywiązać do tego pieprzonego krzesła, wiedz o tym, że zrobię to! – wskazał palcem na krzesło z którego chwilę wcześniej wstałam. – Nie uprawiałem seksu z tamtą dziewczyną, a z całą pewnością nie miałem z nią romansu! Kurewsko cię kocham, Tru! Bardziej niż swoje życie! Nigdy bym ci tego nie zrobił! Czy teraz dotarło cokolwiek z tego do ciebie? – złapał się rękami za głowę w desperacji – Czy cokolwiek z tego dotarło do twojego zakutego łba?! – wyglądał na wściekłego, zdesperowanego i do tego zagubionego. Ale ja czułam się podobnie. Skrzyżowałam ręce na piersi. - Słowa, Jake. To tylko słowa. Wierzę w fakty, statystyki i logikę – rzucałam słowami w niego, próbując mu jeszcze bardziej zamieszać w głowie, a może sobie, nie byłam tego do końca pewna, jedynie co wiedziałam to to, że brzmiałam w tej chwili zupełnie jak Vicky. - Co?! – kipiał ze złości, miał zaciśniętą szczękę i zmarszczone brwi. - Wierzę w to co widziałam! - Nie. Ty wierzysz w to, co myślisz, że widziałaś! - Czy usiłujesz mi wmówić, że gdy weszłam do sypialni, nie leżałeś z nią w łóżku? 527

- Nie, ja próbuję – - Tak więc, widziałam dobrze! - NIE! - TAK! – złapałam ręką za swój kucyk i szarpnęłam za niego tak mocno, jakby ból tym spowodowany miał złagodzić mój gniew i frustrację. – Nic co powiesz nie zmieni mojego zdania na ten temat – ciągnęłam dalej, zmieniając ton na bardziej zdecydowany – Wierzę w to co widziałam – a teraz, jeśli już skończyłeś, wracam do swojego pokoju. Zrobiłam krok do przodu, ale zatrzymał mnie swoimi słowami. - Nie skończyłem – brzmiał pewnie siebie, tak bardzo gniewnie, że zbladłam i dosłownie nie mogłam się ruszyć. Obszedł stół dookoła i podszedł blisko mnie. Wściekłość tak bardzo promieniowała od niego, że chciałam się cofnąć, ale zwalczyłam to pragnienie. - Nie poddam się, dopóki mi nie uwierzysz Tru – powiedział nisko, pochylając się blisko mojej twarzy – Nie przestanę walczyć o ciebie – o nas. Chcę, żebyś wróciła i wciąż będę próbował, za pomocą wszelkich sposobów jakie znam, dopóki nie uwierzysz mi, że mówię prawdę – i wybaczysz, że zawiodłem cię, jeśli chodzi o narkotyki i dopóki cię nie odzyskam. Obdarzył mnie ostatnim pewnym siebie spojrzeniem, odwrócił się nagle i wyszedł z restauracji, zostawiając mnie całą trzęsącą się i samą, z wpatrzonymi we mnie spojrzeniami pracowników, którzy byli świadkami całej naszej awantury.

528

Otoczyłam rękami własne ramiona i z wypiekami na twarzy, powstrzymując się z całych sił od płaczu, na drżących nogach ruszyłam prosto do swojego pokoju. Byłam na zakupach u Macy’s razem z Simone. Bardziej Simone była na zakupach, ja jedynie ciągnęłam się za nią. Dowiedziała się o mojej kłótni z Jake’iem i zarządziła popołudniu wyjście na zakupy. Nie byłam w nastroju na chodzenie po sklepach, najchętniej zamknęłabym się we własnym apartamencie, dopóki nie musiałabym się pokazać na dzisiejszym wieczornym koncercie. Mogłam powiedzieć Simone, że mam inne plany, ale zbyt bardzo byłam wytrącona z równowagi i nie chciałam się już więcej z nikim awanturować, tak jak to zrobiłam wczesnym rankiem z Jake’iem, więc uległam jej namowom. Jeśli mam być szczera, wciąż przeżywałam kłótnię z Jake’iem. Jake nie zamierzał odpuścić. Nigdy nie zamierza z nas zrezygnować. Taa, powodzenia mu życzę, ponieważ czym więcej mnie naciskał, tym bardziej nie zamierzałam mu odpuścić. Tak myślę. Nie wiem. Cholera. Jake jak nikt, miał wyjątkową zdolność pociągania za odpowiednie sznurki i kiedy byłam blisko niego, po prostu traciłam czujność i skupienie. I może taka maleńka część mnie, chciała do niego po prostu wrócić. Ale ta dużo większa część mnie, dużo potężniejsza, pokonywała tamtą małą. I w tym momencie, ta właśnie część kontrolowała Tru. Simone

szła

obładowana

ubraniami,

które

chciała

kupić.

Dotychczas byłam tak pochłonięta swoim światem, że nie zauważałam otaczających mnie przepięknych przedmiotów. 529

- Zamierzam to wszystko przymierzyć, dotrzymasz mi towarzystwa? – zapytała Simone. - Jasne – przecież i tak nie mam nic innego do roboty. Podążyłam za Simone do pustej przebieralni i siedziałam podczas gdy ona przymierzała ubrania i przeglądała się w lustrze . - Co o tym myślisz? – zapytała odsuwając się od lustra i kilka minut później wyciągnęła piękną różową o odcieniu fuksji sukienkę Miss Sixty. W końcu mój zmysł-cudownej-sukienki ożył i momentalnie się w niej zakochałam. Była bez rękawków, z szerokim pasem, który był po brzegach wypełniony ćwiekami do tego duży owalny dekolt wykończony na piersiach zdobieniami. - Jest cudna – szepnęłam, żałując, że nie przykładałam wcześniej większej uwagi do sukienek, ponieważ chętnie kupiłabym ją dla siebie. Ale wiedziałam, że jeśli chciałabym ją założyć to Simone chętnie mi ją pożyczy, chociaż w tej chwili nie miałam w ogóle ochoty gdziekolwiek wychodzić. - Pięknie będzie wyglądać z tymi błękitnymi szpilkami, które tam są – skinęłam głową w kierunku wysokich butów leżących na podłodze. - Tak, myślisz? – ściągnęła brwi – Wzięłam je, ale do tej czarnej sukienki. - Zaufaj mi – powiedziałam – Włóż je i zobaczysz. Wzruszyła ramionami, ruszyła i włożyła te wysokie szpilki, a potem przejrzała się w lustrze. - Wow! Miałaś rację – uśmiechnęła się – Rzeczywiście pasuje to do siebie. Jedyny problem jest w tym, że ten komplet jest na złej dziewczynie. Nie ma możliwości, żebym to włożyła, jestem zbyt blada do tego zestawu. Lepiej będzie wyglądać na tobie. 530

- Nonsens, dobrze ci w tym. - Ty to przymierz – zachęcała mnie. Nawet jeśli podobała mi się ta sukienka, nie byłam w nastroju, żeby przymierzać ubrania. Nie byłam w stanie odzyskać humoru, po tym jak widziałam się Jake’iem. - Nie jestem w nastroju, żeby przymierzać cokolwiek – zaczęłam przygryzać paznokieć od kciuka. - To nie przymierzaj, tylko to kup. Nosimy ten sam rozmiar – powiedziała, przeglądając się znowu w lustrze. Prychnęłam i to w nie najlepszym stylu - No tak! – broniła się. - Taa, za wyjątkiem mojego tyłka, który jest dziesięć razy większy od twojego. - Wcale nie – spojrzałam na mnie z dezaprobatą – Gwarantuję ci, że sukienka będzie na ciebie dobra, tak więc mówię ci, że masz ją kupić i do tego te buty, nawet jeśli ja mam za to zapłacić. I założysz ją na dzisiejszy koncert. - Za cholerę! – powiedziałam unosząc momentalnie głowę do góry – zamierzam iść na występ w dżinsach i koszulce. W wygodnych podróżnych ciuchach. Mam lot zaraz po koncercie, pamiętasz? - Możesz się przebrać na lotnisku. Masz pójść na ten występ ubrana jak najlepiej tylko potrafisz, Tru. - Nie idę na przyjęcie, idę tam pracować. - A ludzie do pracy nie muszą ładnie wyglądać? - Ale nie w tego typu ciuchach. - Przestań już, Tru – podeszła do mnie i usiadła obok, ubrana w to co miałam za chwilę kupić. 531

- Jesteś rozgoryczona w tej chwili – jej głos był ciepły i pełen troski. – to zrozumiałe. I najlepszym sposobem, żeby to minęło to czuć się dobrze sama ze sobą. Załóż tą piękną sukienkę i parę tych zabójczych szpilek i tak, masz rację, być może nadal będziesz się czuła w środku źle, ale na zewnątrz będziesz powalać z nóg i dzięki temu utrzymasz uśmiech na twarzy przez całą noc – szturchnęła mnie ramieniem i uśmiechnęła się. - Niech będzie – wzburzyłam się – założę tą głupią sukienkę. - Świetnie. Korzystając z tego, że jestem w nastroju do dawania ci rad, czy mogę dać ci jeszcze jedną? – odwróciłam głowę patrząc prosto na nią. - Jeśli będzie dotyczyła Jake’a, to nie. Obdarzyłam mnie spojrzeniem typu nie-bądź-absurdalna. - Porozmawiaj z nim, Tru. Powstrzymywałam się od opinii, ponieważ chciałam cię wspierać jako moją najlepszą przyjaciółkę, ale teraz powiem ci jak jest – traktując go w ten sposób, to również nie jest dobre dla ciebie – położyła rękę na moim ramieniu – możesz mnie za to zabić, ale… ja mu wierzę. Myślę, że on mówi prawdę. Nie wierzę, że uprawiał seks z tą zdzirą. Myślę, że ona jest tanią dziwką szukającą okazji do łatwego zarobku. Jeśli mam być szczera, nawet nie wyobrażam sobie jak bolesne to było wejść tam i zobaczyć go z kimś takim… i masz rację, jeśli chodzi o narkotyki całkowicie cię zawiódł – szybko dodała, kiedy otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć – Ale nie możesz tego tak zostawić. Musisz z nim porozmawiać. I szczerze mówiąc – westchnęła – Myślę, że ty również dobrze o tym wiesz, ale z jakiegoś powodu, nie chcesz do tego dopuścić i nie pozwalasz mu naprawić tego wszystkiego. A to do ciebie niepodobne Tru, żebyś była taka zawzięta.

532

Czubkiem buta pocierałam o dywan. Była bliska prawdy. Bliżej niż tego chciałam. - Jake cię kocha, to widać wyraźnie – ciągnęła dalej – i dobrze wiem, że ty też go kochasz, więc musisz z nim porozmawiać i wymyśleć coś co by poprawiło stosunki między wami. To, że miała rację, sprawiło, że wpadłam w złość. Wstałam i poczułam irytacje. - Simone powinnaś trzymać moją stronę. - Jestem po twojej stronie – również wstała, stając twarzą do mnie – I dlatego właśnie to mówię. Nie mogę znieść tego jak cierpisz, w momencie kiedy tak łatwo temu zaradzić. Jeśli tylko z nim porozmawiasz, posłuchasz co ma ci do powiedzenia… - położyła swoje dłonie na moich ramionach – Szczerze, kochanie, jeśli chociaż przez ułamek sekundy pomyślałabym, że on mógłby cokolwiek robić z tą tanią zdzirą, stanęłabym za tobą i skopała mu tą jego cholerną dupę… ale szczerze nie myślę, że miał coś z nią wspólnego – potrząsnęła głową - popełnił kilka błędów i niektóre z nich były straszne, ale ten nie jest jednym z nich. Łzy cisnęły mi się do oczu. - Nie próbuje cię zasmucić, skarbie – wzięła mnie w swoje ramiona i przytuliła – po prostu musiałam ci to powiedzieć. Zacisnęłam powieki, walcząc z łzami. - Ja po prostu nie mogę wymazać ze swojej głowy obrazu jego z nią w jednym łóżku. Złapałam się dłonią za czoło – I jeśli mam być szczera… ugryzłam się w usta, przeklinając się, że w końcu to mówię – Ja po prostu… cóż, po prostu myślę, że ja nie pasuję do tego wszystkiego. Nie pasuję do jego stylu życia – i wszystkiego co się z nim wiąże. Pochyliła się i spojrzała mi w twarz. 533

- I to właśnie o to chodzi, prawda? To dlatego całkowicie się od niego odcięłaś. Starłam łzę. - Na początku, szczerze mówiąc wierzyłam w to, że zdradził mnie z nią, to było zaraz po tym jak ich razem przyłapałam. Ale z czasem… westchnęłam. – Nie. Nie sądzę, żeby mnie zdradził, ale jej sprzedaż całej tej historii i cała ta uwaga skupiona na tym doprowadziła do… cóż, tego, że uświadomiłam sobie wszystkie obawy, które wiążą się z byciem z Jake’iem. Wiedziałam to już od jakiegoś czasu, ale zasłaniałam się tą całą sprawą ze zdradą. Dotarło to do mnie w momencie kiedy Suka Kaitlyn spowodowała, że prasa rozbiła obóz na wycieraczce u moich rodziców. - To znaczy? – naciskała na mnie Simone. - Tym kim jest. Wszystko co się z nim wiąże. Zero prywatności, Simone. Nie możemy nawet wyjść na randkę, bez tego, żeby ktoś nie zrobił nam zdjęcia, nie chciał autografu, nie chciał czegokolwiek od niego. Nie czuję się tak jakbyśmy byli tylko ja i on – że, kiedykolwiek będzie całkowicie mój – i tak, wiem jak samolubnie to brzmi. Ale ja po prostu pragnę normalnego życia. Prywatności. Nie chcę takiego życia, że za każdym razem kiedy pokłócę się z moim chłopakiem, albo wyjdę z nim na randkę, następnego dnia będę w internecie i będą o tym czytać ludzie przy śniadaniu. Prawda była taka, że była tylko jedna chwila, kiedy czułam, że nasz związek należy jedynie do mnie i do Jake’a i to było tej nocy kiedy byliśmy nad Lumb Falls. - Więc porozmawiaj z nim, powiedz mu o tym – Simone namawiała mnie delikatnie. 534

Potrząsnęłam głową na nie. - Jesteś uparta jak osioł. Trudy Bennett. Daj szansę facetowi zawalczyć, na serio, ponieważ aktualnie jest załamany i obwinia się o coś czego nie zrobił, rozpaczliwie próbując do ciebie dotrzeć i sprawić, żebyś to wiedziała. Ale najwyraźniej walczy nie o to, o co potrzeba. A to nie jest w porządku wobec niego Tru i ty dobrze o tym wiesz. Godzinami rozmyślałam o tym co powiedziała Simone. Miała rację i ja o tym doskonale wiedziałam. Powinnam powiedzieć Jake’owi, że wierzę mu jeśli chodzi o tamtą dziewczynę i jakie są moje prawdziwe obawy przed tym, żebym z nim znów mogła być. Ale nie potrafiłam. Ponieważ, jeślibym to zrobiła, to on chciałby, abym do niego wróciła, a teraz to nie było coś czego ja chciałam. No cóż, tak mi się wydaje. Stałam na tyłach Madison Square Garden razem z Simone. Grał właśnie suport. Byli całkiem nieźli. W zasadzie naprawdę dobrzy. To był jakiś lokalny zespół, który wygrał konkurs organizowany przez stację radiową na suport TMS na występ w Nowym Jorku. To był pomysł Jake’a na ten konkurs. Nikt o tym nie wiedział, za wyjątkiem Stuarta. Jake przypisywał zasługę za ten pomysł całemu zespołowi. Miał takie dobre serce. Żałowałam, że nie mógł okazać go więcej ludziom i że tylko ja mogłam to widzieć. Ben przywiózł Simone i mnie z hotelu. Miałam w samochodzie swój bagaż. Ben miał mnie zabrać zaraz po występie na lotnisko. Wszystko co miałam zrobić to dać mu znać, że jestem gotowa, żeby już wyjść. Simone ma zostać jeszcze parę dni w Nowym Jorku i spędzić je z Dennym. Nie

535

rozmawiałam, ani nie widziałam się z Jake’iem od rana, co mi pasowało. Tak myślę. Nie wiem. Nic już nie wiem. Denny podszedł do nas jak tylko nas zauważył z oczami utkwionymi w Simone. Byłam taka szczęśliwa, że się odnaleźli. Jedyna rzecz która wyszła na dobre, z tego, że byłam z Jake’iem, tak mi się przynajmniej wydaje.

Odsunęłam

się

trochę,

żeby

dać

im

trochę

miejsca.

Nienawidziłam być o jedną osobę za dużo w najlepszych swoich chwilach, a jeszcze bardziej w najgorszych. Wiedza o tym, że Jake jest tu gdzieś w pobliżu doprowadzała mnie do szału. Byłam wyczulona na każdy choćby mały znak jego obecności. Jak na razie, nic się nie działo. Zastanawiałam się, czy unika mnie po naszej porannej kłótni. Włożyłam różową sukienkę i niedorzecznie śliczne niebieskie szpilki, do których zakupu zmusiła mnie Simone i zdążyłam już pożałować tej decyzji, ponieważ moje stopy mnie dobijały. Czemu ja się nigdy nie nauczę, że ładne buty, nigdy nie chodzą w parze z wygodą. Oparłam się tyłkiem o ścianę, pochyliłam się, wyjęłam stopę z buta i zaczęłam ją masować. Kiedy spojrzałam w górę, zobaczyłam parę czarnych Conversów zbliżających się w moim kierunku. Podnosząc wzrok wyżej zobaczyłam czarne dżinsy, a jeszcze wyżej czarną koszulkę bez rękawów z napisem ’94 Nine Inch Nails z pasem od gitary mocno przylegającej do piersi i natychmiast rozpoznałam tatuaże na ramionach, aż w końcu spotkałam się z twarzą Jake’a. Wyglądał niesamowicie. Pięknie. Zupełnie jak gwiazda rocka, którą był. I powinien być. Wsunęłam stopę z powrotem w but. Moje ciało momentalnie przeszył dreszcz ze zdenerwowania.

536

- Powinnaś nauczyć się zakładać wygodne buty – wskazał na moje stopy. - Powinnam. - Chociaż, gdyby tak było, nie miałbym szansy, żeby nieść cię do hotelu tamtej nocy – jego głos był niski, zalotny i do tego spojrzał mi głęboko w oczy. Nerwy rozgrzały moje ciało z pragnienia go i potrzeby. Spojrzałam w dół i przerwałam intensywność naszego spojrzenia. - Więc… uch… Denny powiedział, że wyjeżdżasz zaraz po występie – przysunął się jeszcze jeden krok bliżej mnie. Był teraz o krok ode mnie. Więcej niż bardziej chciałam wyciągnąć rękę i go dotknąć. Ale nie mogłam. - Tak – zaczesałam kosmyk włosów za ucho – przepraszam, że nie mogę zostać na przyjęciu po koncercie. Muszę wracać do domu – no wiesz, praca – no i mam już zarezerwowany lot, tak więc… - Jasne, tak, oczywiście, rozumiem – przeczesał dłonią swoje włosy. Nasze oczy spotkały się i widziałam w nich wyraźne rozbicie. - Ale zobaczymy się zaraz po występie? Zanim wyjedziesz – zapytał. - Tak. To było kłamstwo. Nie będzie mnie tutaj jak zejdzie ze sceny. Zamierzałam wyjść podczas bisu. Każdy będzie tym pochłonięty, więc łatwo będzie mi się wymknąć, tak by nikt mnie nie zauważył. Raz już powiedziałam Jake’owi, żegnaj, drugi raz to będzie dla mnie zbyt wiele. - Ok, zatem do zobaczenia po koncercie – uśmiechnął się i na pozór poprawił mu się humor. 537

- No tak… wygląda na to, że cię wołają – skinęłam głową w kierunku pracownika, który czekał, żeby podłączyć jego gitarę. Jake obdarzył mnie smutnym uśmiechem, przerzucając gitarę na przód. - Powodzenia – uśmiechnęłam się. - Dzięki… i Tru – zrobił krok naprzód, wracając do mnie. – Wyglądasz pięknie w tych butach… i sukience, ale wiedz jedno, zawsze we wszystkim wyglądasz pięknie. A potem poszedł się przygotować, tak by wystąpić przed wielbiącymi go fanami w Nowym Jorku, bezwiednie zabierając ze sobą moje serce.

538

Rozdział 30 Jake grał dzisiaj dużo lepiej niż podczas jego kilku ostatnich koncertach, być może dlatego, że ja tu byłam, a może dlatego, że Nowy Jork był jego domem. Nie jestem pewna. Ale dlatego, że on grał lepiej, lepszy był także i cały zespół, chłopaki dawali czadu i tłum to wyczuwał. Cieszyłam się z jego powodu, z powodu ich wszystkich, bo trasa zakończy się na wysokim poziomie i byłam szczęśliwa, że jestem tutaj i mogę to zobaczyć. Blisko dwie godziny już trwał występ i dobrze wiedziałam, że zaraz dobiegnie końca. Co oznaczało, że przyszedł już na mnie czas do wyjazdu. Część mnie zmagała się z tą decyzją, ta większa część. Simone i ja stałyśmy przy scenie po jej lewej stronie razem ze Stuartem, więc miałyśmy dobry widok na chłopaków, ale ja cały czas obserwowałam Jake’a. I tak było przez cały jego koncert, natomiast on ani razu nie spojrzał na mnie, nawet nie zerknął w moim kierunku. Zastanawiałam się, czy robi to celowo, czy jest tak bardzo pochłonięty swoim występem, ale nie miałam pewności. Stuart, który stał koło mnie włożył rękę do kieszeni i wyjął z niej telefon. Uniósł go i spojrzał na wyświetlacz, po czym go odebrał i wkładając palec drugiej ręki do ucha, zniknął za sceną. Kiedy Stuarta nie było przysunęłam się bliżej Simone i złapałam ją za ramię, żeby w dalszym ciągu oglądać występ. Spojrzałam na jej twarz. Jej twarz promieniała, kiedy patrzyła na Dennego na scenie. Poczułam ukucie zazdrości. Pragnęłam, żeby Jake’a i mnie łączyło to samo co ich. 539

Minutę później poczułam dłoń na swoim ramieniu. Odwróciłam się i zobaczyłam Stuarta. Skinął na mnie głową, żebym poszła za nim. Puściłam ramię Simone i zeszłam ze sceny w po schodkach. Stuart poprowadził mnie w dół korytarza, gdzie było znacznie ciszej. Rozejrzał się szybko wokół, żeby upewnić się, że jesteśmy sami. - Właśnie otrzymałem telefon z informacją, że ta dziewczyna Kaitlyn oficjalnie wycofała się z historii o Jake’u. - Co?! – byłam zaskoczona. Nie do cholery, byłam oszołomiona. - Przyznała się do kłamstwa, że z nim spała. - Ale dlaczego miałaby, to tak nagle zrobić? – obdarzyłam go podejrzliwym spojrzeniem. Stuart wzruszył ramionami. Moje przeczucie cisnęło dalej. - Stuart czy ty miałeś coś z tym wspólnego? Zacisnął usta. Widziałam w jego oczach, zastanowienie, co momentalnie podpowiedziało mi, że miał. - Być może – powiedział. Uśmiechnęłam się do niego, potrząsając głową, z napełniającą mnie ulgą. Nawet jeśli domyślałam się, że Jake mówił prawdę, to pomimo to usłyszeć te słowa od Stuarta, będącym pewnym źródłem informacji, poczułam jak kamień spadł mi z serca, wiedząc, że Jake rzeczywiście przez cały czas mówił prawdę. - Jak ci się udało ją zmusić do tego, żeby się przyznała? – wypytywałam go. Uśmiechnął się.

540

- Powiedzmy, że, jak naprawdę czegoś chcę, potrafię być bardzo przekonywujący. - Stuart…? – naciskałam go. Wypuszczając powietrze powiedział. - Odwiedziłem Kaitlyn w jej domu. Jake o tym nie wiedział i nie mów mu o tym. - Zgodziła się z tobą zobaczyć? - No cóż, stojąc pod jej drzwiami powiedziałem jej, że jestem reporterem. Kiedy już znalazłem się w jej domu przyznałem się kim naprawdę jestem i wtedy już nie bardzo mogła cokolwiek zrobić. Nie była z tego powodu zadowolona, ale nie zamierzałem wyjść dopóki nie wysłucha tego co mam jej do powiedzenia. Musiała usłyszeć jak ta sprawa wpłynęła na Jake’a… na was oboje. Zaczęło mnie ściskać w piersi na wspomnienie ostatniego tygodnia. Jake’a, który cierpiał. - I wysłuchała cię? - Tak. Być może jest łasa na pieniądze, Tru, ale to nie jest zła osoba. Chodziło jej jedynie o pieniądze. Rozpaczliwie potrzebowała gotówki. Powodem tego było… cóż, prosiła mnie, żebym zachował to w tajemnicy i nie mogę złamać danego jej słowa. Ale tej nocy z Jake’iem, zobaczyła go i wykorzystała okazję. Wiedząc co robić, domyśliłem się, że powinienem zrobić to samo. Tak więc, zaoferowałem jej, to czego tak bardzo potrzebowała w zamian za wyjawienie prawdy. Umowa była taka, że ona wycofa się ze swojej historii, publicznie powie, że Jake nie zrobił nic złego. Powiedziała, że potrzebuje czasu do namysłu. Dałem jej swój numer i powiedziałem, że jeśli już podejmie decyzje, to, żeby do mnie

541

zadzwoniła. To właśnie od niej przed chwilą odebrałem telefon. Jutro zamierza wydać oświadczenie, jak naprawdę było. - To bardzo odważne z jej strony, wiedząc jaką burę dostanie od wszystkich. - To zadziwiające co ludzie potrafią zrobić dla swoich dzieci – stwierdziłam, że to co powiedział przed chwilą, nie powinien mi mówić. Uniosłam brwi. - Ona miała dziecko? Sama wyglądała jak dzieciak. Westchnął. - Ma dwadzieścia lat. I spory bagaż doświadczeń za sobą. Jej dziecko jest chore, bardzo chore. Bez ojca dziecka w pobliżu i bez żadnej rodziny, rozpaczliwie potrzebowała pieniędzy, żeby opłacić rachunki za szpital – rozejrzał się wokół – Mówię ci to tylko dlatego, że wiem, że mogę ci zaufać. Dotknęłam jego ramienia - Możesz. I wtedy nagle poczułam, że nie jestem już w stanie tak bardzo jej nienawidzić, wiedząc o tym, że zrobiła to wszystko, tylko ze względu na swoje bardzo chore dziecko. - Czy jest cokolwiek co mogę dla niej zrobić, żeby jej pomóc? Spojrzał na mnie zaskoczony. - Przez ostatni tydzień obróciła twoje życie w piekło, a ty pytasz mnie, czy możesz jej jakoś pomóc? Nigdy nie przestaniesz mnie zadziwiać, lalka. Wzruszyłam ramionami. - Moja mama i mój tata nauczyli mnie dbać o innych w potrzebie, nie ważne za jaką cenę. 542

- Masz dobrych rodziców. I myślę, że jest tam ktoś, kto potrzebuje teraz twojego dobrego serca i opieki w tej chwili – Skinął głową w kierunku sceny. - Wiem – westchnęłam. Chciałam pomóc Jake’owi, naprawdę. Chciałam, żeby poczuł się lepiej, ale nie byłam w stanie mu pomóc, w taki sposób jakby tego chciał. Nie mogłam z nim dzielić takiego życia jak to. Przełknęłam, żeby powstrzymać łzy i powiedziałam. - Myślę, że Jake powinien wiedzieć, co dla niego zrobiłeś. Stuart potrząsnął głową na nie. - W tej chwili Jake musi uwierzyć w to, że są dobrzy ludzie na tym świecie. Nie pomoże mu to, jak się dowie, że to ja kolejny raz naprostowałem pewne rzeczy dla niego. Niech wierzy w to, że sama zmieniła zdanie i chciała naprawić swój błąd. Przytaknęłam, rozumiejąc jego uzasadnienie. - Jak zamierzasz zapłacić Kaitlyn? Domyślam się, że potrzebuje sporo pieniędzy… mam trochę, być może będą pomocne. Zachichotał. - Nie martw się o to piękna. Mogę to zataić przed Jake’iem, ale to nie oznacza, że za to nie zapłaci. Nadal uważam, że spieprzył sprawę jeśli chodzi o narkotyki i przez to, że tak się stało, sam władował się w tą sytuację. Pieniądze będą pochodziły od niego. Ukryje je jako dotacje na jakiś szczytny cel charytatywny. - Możesz to zrobić? – zaśmiałam się. - Pewnie, że tak… ponieważ technicznie rzecz biorąc to jest jakiś szczytny cel – mrugnął do mnie. 543

- Cóż, w takim układzie może Jake, nie będzie w stanie ci podziękować, ale ja z całą pewnością tak – Objęłam go i pocałowałam w policzek. – Nie wiem, co Jake zrobiłby bez ciebie, albo nawet ja jeśli chodzi o tą sprawę. – Odchyliłam się i spojrzałam na jego twarz. – Na zawsze już zostaniemy przyjaciółmi, prawda? - Oczywiście, lalka – zmarszczył brwi i wypuścił delikatnie powietrze. – Nie zamierzasz do niego wracać, prawda? Odsunęłam się od niego, ponieważ potrzebowałam zaczerpnąć powietrza. Spojrzałam na ziemię i potrząsnęłam głową. To, że Jake nie zdradził mnie, nie miało nic wspólnego z prawdziwymi powodami mojej obawy dotyczącej bycia z nim. - Jakikolwiek powód się za tym kryje, piękna, po prostu musisz to wiedzieć, że Jake naprawdę cię kocha – i to bardzo, więc cokolwiek to jest – jakikolwiek prawdziwy problem się za tym kryje, musisz z nim porozmawiać i sprawdzić, czy nie dasz rady sobie jakoś z tym poradzić, sposób w jaki ja to widzę, to wy dwoje należycie do siebie i miłość taka jak wasza jest w stanie pokonać wszystko na swojej drodze. Spojrzałam w górę i napotkałam jego wzrok. - Ok. – przytaknęłam. - Teraz chodź, wracajmy, nie możemy przeoczyć ostatniej części występu. Chwilę jeszcze mnie obserwował, miał zaciśnięte usta i zastanawiał się nad czymś. Wiedział dobrze, że go zbywam, ale na szczęście nie drążył tematu, potem wyciągnął ramię, żeby mnie poprowadzić na scenę. Wzięłam go pod ramię i wracałam z nim. Wiem, że moje serce powinno odczuwać nadal ulgę, po tym jak usłyszałam prawdę, ale tak nie było, wszystko teraz wydawało się jeszcze trudniejsze niż wcześniej. 544

Wróciliśmy na bok sceny i dołączyliśmy do Simone, jak tylko chłopcy skończyli. Spojrzałam na stojącego tam Jake’a i poczułam wewnętrzną walkę w sobie. Jak tylko piosenka się skończyła, nagle wszystko spowiła ciemność. Za parę minut miał zacząć się bis. To był czas kiedy obiecałam sobie, że wyjdę. Usłyszałam poruszenie za sobą. Odwróciłam się i zobaczyłam pracownika, który niósł ogromny keyboard, żeby umieścić go na stojaku, spojrzał na mnie ze zniecierpliwieniem, żebym się przesunęła. Trąciłam Stuarta i Simon, wszyscy razem zeszliśmy mu z drogi, przepuszczając go. Denny i Smith przyszli i dołączyli do nas. Byli rozgrzani i cali pokryci potem. Domyśliłam się, że Jake i Tom zeszli ze sceny na prawą stronę. Widziałam jak Simone uśmiecha się, kiedy Denny coś do niej mówił. Żałowałam, że nie jestem teraz z Jake’iem. Wcale nie. Tłum szalał, a chłopaki byli podnieceni co było zaraźliwe, kiedy słuchałam jak szybko mówili, ale moje serce powoli zamierało, ponieważ nawet jeśli powiedziałam Stuartowi, że zostanę i porozmawiam z Jake’iem, to i tak wiedziałam, że nie mogę. Jeślibym to zrobiła, przekonałby mnie i wiem, że nie odcięłabym się od tego wszystkiego. Bis był gotowy do startu, a śpiew tłumu był coraz głośniejszy. Scena praktycznie trzęsła się pod moimi stopami, kiedy fani domagali się powrotu TSM na scenę. To miejsce było zwariowane, porażające. Można było wyraźnie poczuć energię pochodzącą od tłumów, tak jakby fizycznie dotykali mojej skóry.

545

Denny i Smith zostali wezwani na scenę i zniknęli idąc z powrotem na scenę i przyjmując swoje pozycje. Wówczas blask reflektorów nagle skierował się na Jake’a. Siedział na stołku przy klawiaturze, którą przyniósł pracownik techniczny, twarzą w lewą stronę, prosto w moim kierunku. Tłum szalał, klaszcząc i wiwatując. Jake nigdy nie grał na scenie na keyboardzie. Umiał na nim grać, ale bardziej był gitarzystą. Zawsze to ja z naszej dwójki wolałam grać na pianinie. Nagle przeszył mnie dreszcz paniki od głowy, aż do palców moich stóp. Mówiąc do mikrofonu Jake zwrócił się do fanów. - Ta trasa koncertowa była dla nas nadzwyczajna pod wieloma względami. Zawsze jest to dla nas ciężkie zadanie, ale wy wszyscy – nasi fani, sprawiliście, że był to prawdziwy hołd dla Jonny’ego, więc dziękujemy wam za to. Tłum znów zaczął owacje. - Drugą niesamowitą rzeczą, którą przyniosła mi ta trasa – Jake powiedział podczas, gdy tłum wiwatował – było to, że wrócił do mojego życia ktoś, komu pozwoliłem odejść wiele lat temu, popełniając ogromny błąd – ktoś kto jest dla mnie bardzo ważny. Spojrzał prosto na mnie, pogrążoną w ciemności. Moje całe ciało zadrżało od mocy jego spojrzenia. Oderwał ode mnie wzrok, kiedy znów przemówił. - Zapytała mnie kiedyś, że gdybym miał wybrać jedną piosenkę z wszystkich, które do tej pory zostały napisane, tak, żeby opisać siebie, to która to by była. Powiedziałem piosenkę, którą teraz zaśpiewam.

546

Dostałam gęsiej skórki, przypominając sobie naszą rozmowę wtedy w łóżku… - Jeśli ty Jake’u Wethersie, miałbyś możliwość wybrać tytuł jednej piosenki jako taką, która opisywałaby ciebie, to co by to było? - Hurt. - Dlaczego? - Niektórzy ludzie mówią, że Reznor pisze liryczne piosenki dla samobójców, inni mówią, że pisze o tym jak znaleźć powód do życia. A ja myślę, że chodzi mu o obie te rzeczy… wszystko zależy od tego z której strony na to spojrzeć. - A czego ty w nich szukasz? - Teraz?... powodu do życia. - A którą wersję, Reznora czy Johnny’ego Casha? - Johnny’ego Casha… mam kilka rzeczy wspólnych z nim. - Takie jak? - Narkotyki… kobiety… separacja od dziewczyny moich marzeń… jesteś moją June, Tru. Słyszałam jak ciężko westchnął, a echo tego rozległo się po całym stadionie, zanim powiedział. - Więc, dzisiaj, będę śpiewał dla niej, dla mojej June. To nic nie znaczyło dla nikogo innego, ale dla mnie znaczyło wszystko. Jake spojrzał na mnie, a jego palce uniosły się nad klawiszami. Wyglądał na zagubionego, pełnego obaw i zrozpaczonego. Nie mogłam się ruszać. Byłam jak sparaliżowana. 547

Zamknął oczy, ukrywając swój ból pod powiekami, a potem jego palce opuściły się w dół na klawisze i zaczął grać „Hurt” Pochylił usta blisko mikrofonu i zaczął śpiewać, poczułam tak mocne ukucie w sercu, że nie mogła oddychać. Głos Jake’a był głęboki i potężny, jego echo rozbrzmiewało wokół całego stadionu. I dobrze wiedziałam, co w tej chwili robił. Nie grał wersji Casha’a, grał wersję Rezner’a. Mówił mi, że wrócił tam i utracił cel swojego życia. Mnie. Widziałam to w jego oczach, kiedy je znów otworzył i spojrzał prosto na mnie, śpiewając tak porażająco pięknie. I nie byłam w stanie nic na to poradzić, łzy popłynęły mi po policzkach. Serce mi pękało, kiedy byliśmy wpatrzeni w siebie. Jake śpiewał jego ciało przemawiało do mnie i przez tą krótką chwilę, istnieliśmy tylko ja i on na tym całym zatłoczonym stadionie, na całym świecie, w całym wszechświecie. Nie mogłam w to uwierzyć, obnażał siebie w ten sposób przed całym światem. Wystawiając nas na pokaz. To nie jest Jake. Wystawia naszą prywatność na pokaz. A ja tego nie chcę. To jest dokładnie to czego nie chcę.

548

Tego już było dla mnie zbyt wiele, poruszyłam się, zanim zdałam sobie z tego sprawę. Odwróciłam, przepchnęłam obok Stuarta i Simone i zbiegłam ze sceny. Nie miałam pojęcia gdzie biegnę, musiałam po prostu stąd uciec. Jak najdalej od jego bólu i od mojego cierpienia. Jak najdalej od tej wykańczającej mnie agonii, którą spowodował. Słyszałam za sobą wołanie mojego imienia, ale nie zatrzymywałam się. Biegłam mijając ludzi, Bóg wie w jaki sposób dałam radę to zrobić w tych szpilkach, przez łzy miałam rozmazany obraz przed sobą. Następną rzeczą jaką zarejestrowałam, było to, że Jake złapał mnie od tylu i obrócił twarzą do siebie. - Przepraszam, tak bardzo przepraszam – wysapał, bez tchu. Miał łzy w oczach. Mi łzy spływały po policzkach i kapały prosto na moją śliczną sukienkę. Wszędzie dookoła nas byli ludzie, obserwowali nas. - Nie powinieneś tego robić – wyrwałam się z jego uścisku i wycofałam w stronę korytarza, chowając się przed publicznością. Jake poszedł za mną. Rękami otarłam twarz. - Nie powinieneś śpiewać tej piosenki. - A co miałem zrobić? Nie chciałaś ze mną rozmawiać. Nie chciałaś mnie słuchać. Po prostu się ode mnie odcięłaś – zmarszczył się – wiedziałem, że jedyny sposób w jaki w końcu mogę do ciebie dotrzeć to tylko przez muzykę i tą piosenkę, o której rozmawialiśmy tamtej nocy… podszedł bliżej, kładąc dłonie na moich policzkach. 549

Prawie się rozsypałam od uczucia jego dotknięcia na mojej skórze, po tym jak długo musiałam przetrwać, pozbawiona go. - Jesteś moim życiem, Tru. Jesteś dla mnie wszystkim. I zawsze tak będzie. Musisz to wiedzieć i chcę abyś uwierzyłam mi, że kiedy mówię prawdę, że nie spałem z tą dziewczyną, to tak jest. Przełknęłam ślinę po moich słonych łzach. - Wiem Jake. Stuart właśnie dostał telefon, że dziewczyna wycofała się z tej całej historii. Przyznała się, że wszystko co powiedziała było kłamstwem. - Naprawdę? – wypowiedział słowa jednym tchem. Widziałam mnóstwo emocji przeszywających jego twarz – szok, ale głównie ulgę. Całkowitą i bezgraniczną ulgę. - Więc już wiesz, że to była prawda. Przełknęłam ciężko na dźwięk jego słów, dobrze wiedziałam, co muszę powiedzieć. - Jake, wierzyłam, że mówisz prawdę już od jakiegoś czasu. Na początku tak nie było… widząc ciebie tam z nią, to było takie okropne… zadrżałam na samo wspomnienie o tym – Ale teraz wierzę. Wierzę w to już od dłuższego czasu, zanim ona zdecydowała się wyjawić prawdę w prasie. Słysząc jej przyznanie się do kłamstwa, oczywiście poczułam ulgę, ale to nie zmienia niczego między nami. Nadal nie możemy być ze sobą. Widziałam, że przez jego twarz przepływa niezliczona ilość emocji. - Dlaczego nie? – zraniony zapytał. - Dlatego bo nie pasuję do takiego życia z tobą. Nie jestem wystarczająco silna, aby udźwignąć wszystko to co się z tym wiąże – wiąże z tobą. Gdzieś głęboko w sercu od dawna to wiedziałam, ale ostatni tydzień wraz z tym co się wydarzyło i to stałe zainteresowanie prasy nami, 550

uświadomiło mi, że szczegóły naszego prywatnego życia, staną się poczytnym materiałem dla ludzi, którzy już zdążyli mi to udowodnić. Sądziłam, że dam radę z tym żyć – takim życiem wystawionym na pokaz publiczności, jeśliby to oznaczało, że mam ciebie, ale… nie dam rady. Oderwałam od niego wzrok i spuściłam na ziemię, cierpienie wypisane na jego twarzy, było prawie nie do zniesienia. Świeże łzy popłynęły mi po policzkach. - Zrezygnuje z wszystkiego – jego ton był nagle pewny, poważny. Słyszałam jedynie raz, kiedy tak brzmiał – wtedy gdy zamierzał odwołać promocję trasy i przylecieć do mnie do Londynu. - Zostawię wszystko – zespół, wytwórnię, wszystko – stanowczo dodał. Momentalnie uniosłam wzrok w górę. - Nie, Jake, nie możesz tego zrobić ze względu na mnie. - Mogę i zrobię to – oznajmił zdecydowanie – zostawię wszystko bez chwili namysłu, jeśli to oznacza, że będę mógł być z tobą. Możemy uciec przed wszystkimi, tak jak o tym rozmawialiśmy przez telefon, pamiętasz? Kiedy mówiliśmy o zbudowaniu domu na jakiejś wyspie. To nie musi być złudne marzenie, możemy to zrobić naprawdę. Tylko ty i ja. Możemy wybudować dom gdziekolwiek będziesz chciała, z dala od tego wszystkiego. - Jake… - potrząsałam głową – to nie zadziała, ponieważ jesteś tym kim jesteś. To jest twoje życie – muzyka, koncerty. To jesteś cały ty i jeśli zostawisz to dla mnie, po jakimś czasie będziesz mnie za to winił. - Wcale nie. - Właśnie, że tak. I jeśli nawet jakimś cudem nie zrobiłbyś tego, to nadal nie ma to znaczenia… ponieważ oni nie są gotowi na to, żeby cię 551

puścić – machnęłam ręką w kierunku skandującego tłumu na stadionie, który nawoływał go po imieniu. – Świat, twoi fani, oni również cię kochają. I nie są gotowi, żeby zapomnieć o Jake’u Wethersie – jeszcze nie… a może nawet i nigdy. Uniósł brwi. - A ja nie jestem gotowy, żeby zrezygnować z ciebie i nigdy nie będę w stanie. Na krótką chwilę zamknęłam oczy. - Nie jestem wystarczająco dla ciebie dobra, to dlatego wróciłeś do narkotyków po historii o ojcu, która została opublikowana w prasie. Nie wiem co jest dla ciebie wystarczająco dobre, ale to na pewno nie ja. Sam tak kiedyś powiedziałeś. - Naprawdę w to uwierzyłaś? Jezu Chryste, Tru! – jego ton był potężny tak, że aż poderwałam wzrok i spojrzałam na niego. Jego oczy były równie wściekłe i zdeterminowane co jego głos. - Byłem słabym psychicznie pieprzonym kretynem! Chodziło jedynie o mnie i mojego ojca – moje demony przeszłości, których się nie pozbyłem, nigdy w tym wszystkim nie chodziło o ciebie, albo o nas i obiecuję ci, że nigdy do tego nie wrócę. Utrata ciebie przez, to co zrobiłem – przez narkotyki, było najgorszą rzeczą, jaka mi się kiedykolwiek przytrafiła w życiu. Jeżeli dalej bym używał prochów, po tym jak mnie zostawiłaś, to byłby mój ostatni tydzień w życiu. Ale przestałem, Tru. Nie dotknąłem ich od tamtej nocy, w której odeszłaś i nie zamierzam do tego wracać. – Kiedy topiłem się tamtej nocy w Los Angeles i omal nie umarłem, myślałem, że to będzie wystarczający powód, by przestać brać… ponieważ nie znałem znaczenia słowa śmierć, zanim mnie nie opuściłaś.

552

Ten ostatni tydzień bez ciebie… - złapał ciężko oddech i na chwilę zamknął oczy. – Bez ciebie Tru, nie znaczę nic, kompletnie nic. Jego słowa w pewnym sensie dotarły do mnie, dotknęły mnie, ponieważ dokładnie wiedziałam, jak się czuł. Ja również czułam się bardzo zagubiona i tak bardzo bezradna… martwa w środku, bez niego. Ale jak możemy być razem ze sobą, z tymi wszystkimi problemami, które są wciąż obecne pomiędzy nami? Dobrze wiem, że nie pogodzę się z życiem, które mu towarzyszy. Potrząsnęłam głową. – Ja po prostu, nie wiem Jake. - A ja tak – przycisnął mnie mocniej do siebie, trzymając rozpaczliwie moją twarz swoją ręką, wplątując swoje palce w moje włosy. Moje emocje urosły do niewyobrażalnych rozmiarów, więc zacisnęłam mocniej zęby, żeby jeszcze więcej łez nie wylało się z moich oczu. - Kiedy było dobrze, było cudownie Jake. Ale kiedy było źle, było naprawdę kurewsko okropnie. Od kiedy wróciliśmy do siebie, wszystko co robiliśmy to raniliśmy się nawzajem – zbyt wiele razy, żeby to rozpamiętywać – wypuściłam powietrze – kiedyś wierzyłam w to, że należymy do siebie, ale teraz… nie jestem tego pewna. Może jedynie chcemy tylko być ze sobą, bo tak bardzo pragnęliśmy tego jak byliśmy młodzi, tak bardzo, że próbujemy na siłę teraz tak rozpaczliwie być ze sobą. Być może nasz czas minął bezpowrotnie lata temu. - Nie – gwałtownie potrząsnął głową. - Należymy do siebie. Drugą dłoń położył na mojej twarzy, zmuszając mnie do tego, żebym spojrzała mu w oczy.

553

- Nigdy nie będę wystarczająco dobry dla ciebie, wiem o tym. Ale bez ciebie jestem jeszcze gorszy i jeśli to sprawia, że jestem najbardziej samolubnym łajdakiem, pragnąc cię tak bardzo, to niech i tak będzie, ponieważ nie potrafię żyć nie mając ciebie przy sobie. Wpatrywał się głęboko w moje oczy i ciężko oddychał. Czułam na twarzy jak mu drżą dłonie. - Wyjdź za mnie – powiedział bez zastanowienia. Każda drobinka powietrza w moich płucach opuściła ze świstem moją pierś, milion myśli kołatało mi się w głowie. Jake puścił moją twarz, sięgnął ręką do kieszeni spodni i wyciągnął pierścionek. Ten pierścionek. Patrzyłam na niego z szeroko otwartymi oczami. - Kupiłem go zanim, opuściliśmy Paryż. To był ten sam pierścionek z różowym diamentem, na który patrzyłam u Tiffany’ego, w noc kiedy kupił mi naszyjnik. - Nie mogę uwierzyć, że mi go kupiłeś – ciężko łapałam powietrze. Trzymał pierścionek pomiędzy nami. - Wiedziałem, że poproszę, żebyś została moją żoną, w tej samej sekundzie kiedy przestąpiłaś próg hotelowego apartamentu i wkroczyłaś ponownie do mojego życia. I kiedy zobaczyłem twoją twarz tamtej nocy, jak patrzyłaś na ten pierścionek, po prostu wiedziałem – wiedziałem, że on już należy do ciebie i jedynie czekałem na odpowiednią chwilę, żeby cię poprosić byś za mnie wyszła. Wiem, że to nie jest jedna z najbardziej romantycznych chwil, ani też właściwy czas, żeby się oświadczyć – rozejrzał się wokół na nasze całkowicie zadymione otoczenie – ale to 554

jedyny czas, który mi pozostał, zanim stracę cię na dobre. Tak więc, zapytam cię jeszcze raz… - wziął głęboki oddech. – Trudy Bennett, kocham cię, tak, że żadne słowa najbardziej lirycznych piosenek, które do tej pory napisałem tego nie określą, tak, że nie jestem w stanie opisać tego żadnymi słowami. Od zawsze tak było i zawsze tak będzie. Czy wyjdziesz za mnie? Stałam wpatrzona w niego, bez słowa. Mój najlepszy przyjaciel. Moja miłość. Moje życie. Był moim życiem. Zawsze tak było, nawet przez te lata rozłąki. Jake był wszystkim o czym myślałam, wszystkim co widziałam, kiedy patrzyłam w swoją przyszłość. I próba walki by być z nim i walczyć z obawami które niosło jego życie i cierpieć przez to, było po prostu mniej bolesne niż życie bez niego. Teraz to zrozumiałam. W końcu i tak podążyłabym za głosem swojego serca, ponieważ on był dla mnie wszystkim. Jake powiedział kiedyś na scenie, że Jonny był potęgą ich burzy, a ja teraz zrozumiałam, że Jake jest moją potężną burzą. Jest rozbity i pełen komplikacji i nikt nie zna go tak dobrze jak ja i nigdy nie będzie. Jake potrzebował mnie. Jest moją burzą do wyciszenia. I zamierzam spędzić resztę mojego życia, żeby właśnie to zrobić. - Powiedz coś, Tru, proszę, dobijasz mnie – Jego głos, był przepełniony cierpieniem z nerwów, jego pierś poruszała się ciężko w górę i w dół – Powiedz cokolwiek, tylko nie, nie – nie mów, nie – powiedz mi jedynie co mam zrobić, abyś powiedziała, tak, a ja to zrobię, ponieważ nie wytrzymam ani chwili dłużej bez ciebie.

555

Uniosłam dłoń i dotknęłam jego twarzy, głaskałam go palcami po twarzy i próbowałam zetrzeć jego łzy i to zagubione spojrzenie w jego oczach, które umiałam dostrzec jedynie ja. A potem uśmiechnęłam się. - Nie musisz nic robić. Tak, wyjdę za ciebie. Na jego twarzy pojawił się największy uśmiech jaki do tej pory widziałam, podobny do mojego własnego. Całkowite uwielbienie zarezerwowane jedynie dla mnie. - Naprawdę? - Tak. Naprawdę. Wyciągnęłam do niego swoją lewą dłoń i wstrzymałam oddech, patrzyłam jak bierze moją rękę i wsuwa mi pierścionek przez kostkę, umieszczając go na końcu mojego palca. Diament na moim palcu był ogromny. Trzymając moją dłoń w swojej, Jake uniósł ją do swoich ust i pocałował pierścionek na moim palcu. Wtedy już nie mogłam powstrzymać buzującego szczęścia w moim brzuchu, które wybuchło w pełnej swojej krasie i rzuciłam się na niego, mocno całując i dusząc swoją bezgraniczną czystą miłością do niego. - Kocham cię tak bardzo – powiedział blisko moich ust. – Nigdy cię już nie zawiodę, kochanie. Obiecuję. Sprawię, że będziesz taka szczęśliwa. - Wiem – łapałam szybko powietrze – wiem. - Um…? – usłyszałam głos za Jake’iem i odsunęłam swoje usta od niego, spojrzałam za niego, Tom śmiał się z nas obojga. Jake odwrócił się, zabierając mnie ze sobą, nie chcąc mnie jeszcze wypuścić ze swoich objęć. 556

- Co? – zdenerwowany zapytał Toma. - Cóż Romeo, właśnie zastanawialiśmy się, czy jest jakaś szansa, że dostąpimy tego zaszczytu i wrócisz na scenę jeszcze dzisiejszego wieczoru?

Ponieważ

tam

jest

dwadzieścia

tysięcy

naprawdę

rozwścieczonych fanów – pokazał dłonią za swoje ramię – którzy za cholerę nie wiedzą, czemu zeskoczyłeś ze sceny jak szalony w połowie piosenki – i najwyraźniej mój śpiew ich nie bawi, tak więc przypuszczam, że za chwilę wybuchnie tu pieprzona zadyma, jeśli zaraz nie zawleczesz tą swoją godną pożałowania dupę z powrotem na scenę. Śmiejąc się z Toma, wcisnęłam Jake’owi ręce w jego tylnie kieszenie. - Lepiej idź dokończ swój występ – uśmiechnęłam się do niego. Spojrzał na mnie z niechęcią – Zapłacili sporo pieniędzy, żeby usłyszeć jak śpiewasz, kotku. Jesteś im winny ten bis. Będę tu na ciebie czekać, kiedy już skończysz. Nigdzie się nie wybieram. Pamiętasz, obiecałam ci to. Jestem twoja, teraz już na zawsze. Wyciągnęłam dłoń z jego kieszeni, podnosząc do góry dłoń z pierścionkiem na palcu. - Na zawsze – powtórzył i przesunął włosy z mojej twarzy, a potem pocałował mnie w usta – No więc, chodź, damy tym ludziom występ za który zapłacili. Miał zamiar ruszyć z miejsca, kiedy zapytałam. - Nadal masz zamiar zaśpiewać „Hurt”? - Nie chciałam, żeby to robił. Chciałam, żeby ta piosenka została już za nami. Chciałam dla nas nowego startu. Jake złapał mnie obiema rękami za szyję, dotykając kciukami mojej twarzy i przechylił głowę na bok. Zauważyłam przebłysk wspomnienia i humoru w jego oczach, kiedy potrząsnął głową na nie. 557

- Wydaje mi się, że potrzebuję nowej piosenki i myślę… i nie wiem. Jake zacisnął usta i zmarszczył brwi. - A co powiesz na… I Can’t Get No Satisfaction? Uśmiechnęłam się, a przyjemne uczucie ciepła wypełniło mój brzuch, pamiętając dokładnie co robiliśmy tej nocy zaraz po naszej rozmowie. - Hmm – uniosłam twarz w górę na samą myśl o tym - Cóż, może sprawdzimy, czy uda mi się coś z tym zrobić. Dostrzegając pokój, który wyglądał jak przebieralnia, wzięłam Jake’a za rękę i zaczęłam prowadzić go w tamtym kierunku. Odwracając się do Toma, powiedziałam. - Powiedz im, że wróci na scenę za pięć minut. - Dziesięć – dodał Jake idąc za mną. Zatrzymałam się i odwróciłam, spotykając jego roześmiane oczy. - Teoretycznie rzecz biorąc piosenka trwa coś koło czterech minut – oznajmiłam mu, uśmiechając się. - Och, to będzie jeszcze nie wydana znacznie dłuższa wersja, pani Wethers. - Przyszła pani Wethers – poprawiłam go. - Teoretycznie – uśmiechnął się – i to się zmieni bardzo szybko. A potem złapał mnie na ręce, a ja piszcząc i śmiejąc się pozwoliłam zanieść się mu do przebieralni, zamykając na zamek drzwi za nami, zostawiając Toma i resztę świata na zewnątrz, żeby poczekali.

558

Poznaj Jake’a… Rozdział 1 - Hotel Nie mogę spokojnie usiedzieć. Od czasu kiedy Stuart powiedział mi imię i nazwisko dziennikarki, która ma przyjść rano, krążę jak jakiś palant. Głowa mi pęka. A co jeśli to ona? Co mam jej powiedzieć? Być może jest na mnie wkurzona. To ja przestałem się z nią kontaktować kiedy przeprowadziłem się do Stanów. I nawet kiedy odniosłem sukces z zespołem, nie usiłowała się ze mną skontaktować. To podobne do Tru, że ma wciąż do mnie żal po tych dwunastu latach. Zawsze była osobą z charakterem. Tru Bennett. Być może to nie ona. Jak wiele może być Trudy Bennett w Wielkiej Brytanii, które są dziennikarkami? Muzyka była dla niej zawsze na pierwszym miejscu, pisanie na drugim. To musi być ona. Która godzina? Zwariuję tutaj. Chciałbym, żeby się do cholery pośpieszyła i przyszła zanim do końca postradam zmysły. Wiem, że zachowuje się teraz jak jakiś pieprzony wariat, ale to chodzi w końcu o Tru. Tylko ona była zawsze dla mnie ważna i to się nigdy nie zmieniło, nawet przez ten cały czas kiedy żyliśmy osobno.

559

Ona jako jedyna dobrze mnie znała i tylko ona może doprowadzić mnie do takiego stanu jak teraz. Była moją najlepszą przyjaciółką, jedyną dziewczyną, którą kiedykolwiek kochałem i cholernie za nią tęskniłem. W takim momencie jak ten żałuje, że jestem czysty. Naprawdę pomógłby mi teraz jeden strzał w żyłę. Kurwa, potrzebuje zapalić. Wyciągnąłem papierosa z paczki i zapaliłem. - Chcesz się czegoś napić? – zapytał Stuart wchodząc do salonu – Może podam ci whiskey? - Nie. Tak. Nie – wciągnąłem dym i wypuściłem. - Namyśliłeś się już? – Stuart powiedział przechylając głowę na bok. - Tak. - Tak chcesz jednego, czy nie, nie chcesz? - Nie chcę. - To cię może nieco uspokoić – przeszedł przez pokój kierując się w stronę mini barku. - Tak, ale jeśli napiję się jednego, to może się na tym nie skończyć. Wyjął jedną z puszek dietetycznej coli i otworzył ją. Cola, to jest to czego właśnie teraz potrzebuje, ale nie bardzo chcę ją w wersji dietetycznej. - To ta dziewczyna doprowadza cię do takiego obłędu –Stuart miał już następne picie i wypił wszystko z puszki, zgniótł ją i wyrzucił do śmieci. Odwróciłem się do niego i zaciągnąłem się głęboko. - Ponieważ ona nie jest taką zwykłą dziewczyną. 560

- Nie? – Stuart uniósł brwi. - Nie – znów głęboko się zaciągnąłem, a potem zgasiłem papierosa w popielniczce. – To jest jedyna dziewczyna, którą kiedykolwiek kochałem. - Nie wiedziałem, że kiedyś byłeś zakochany? - Tylko jeden raz. Uśmiechając się Stuart podszedł i podniósł popielniczkę. Wiedziałem, że chce ją opróżnić. Nienawidził, że palę. Myślę, że się martwił, że przez to przedwcześnie się zestarzeje lub coś w tym stylu. Geje. Nigdy ich nie rozumiałem. Stuart był w porządku, był ze mną od samego początku i dobrze wykonywał swoją pracę. A także uratował mi dupę więcej razy niż jestem w stanie to spamiętać. Kobiety są dla mnie przedmiotami. Nigdy nie miałem dziewczyny. Po prostu lubię się pieprzyć. Ostro i często. I ruszać dalej. Była tylko jedna dziewczyna, którą kiedykolwiek kochałem i chciałem, żeby była moja i w każdej chwili miała przejść przez te drzwi. Co jeśli wygląda całkowicie inaczej? Była naprawdę bardzo ładna. Miała ten niesamowity tyłek i czadową figurę, nawet jako nastolatka. I miała najlepszą parę cycków, jakie kiedykolwiek widziałem, nie to, że widziałem ich wtedy dużo, cóż jeśli chodzi o ścisłość to widziałem tylko jej i to tylko przez przypadek kiedy zgubiła swoje

bikini jak pływaliśmy razem. Nawet jako

trzynastolatka miała całkiem spory biust. Na moje szczęście Tru była nad wiek rozwinięta. Kurwa. A co jeśli jest mężatką i ma dzieci. Nieważne. W końcu to Tru i muszę się z nią zobaczyć. 561

- A co jeśli to nie ona przyjdzie? – zapytał Stuart wracając z moją, no tak - czystą już popielniczką. - To następnym twoim zadaniem będzie znaleźć ją dla mnie – na jego wyraz twarzy, odpowiedziałem spojrzeniem „I kurwa nie żartuje”. - Masz jakieś zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne lub coś w tym stylu? Wiesz, że to się leczy, prawda? - Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne są dużo lepsze od choroby wenerycznej, Jake – uniósł brwi. Nigdy w życiu nie miałem choroby wenerycznej, bezczelny sukinsynu. Zawsze odziany i gotowy do wejścia. Nigdy nie wychodzę z domu bez kondoma. Nigdy nie wiadomo, kiedy będę go potrzebował. Uwierz mi uprawiałem seks w najbardziej niewłaściwym czasie i z wieloma nieodpowiedniego rodzaju kobietami. Oprócz komponowania, to jeszcze pieprzenie jest jedyną rzeczą, w której jestem dobry. Jezu Chryste, która godzina? Powinna już tutaj być. To musi być ona, ponieważ spóźnia się. Tru zawsze wszędzie się spóźniała. Zastanawiam się, czy ciągle gra na pianinie. Muszę ją o to zapytać. Jeśli to będzie ona. Kurwa, czy ona w ogóle zamierza się pokazać! Telefon

w

apartamencie

zaczął

dzwonić

i

natychmiast

zesztywniałem. Stuart odebrał – przyślij ją prosto na górę, ktoś ją odbierze. - Jest tutaj – Struart zwrócił się do mnie – Wyślę do niej Dave’a, żeby odebrał ją spod windy. Usiadłem na sofie. 562

Ok, muszę się ogarnąć, zachowuję się jak pieprzona baba. To tylko Tru. A jeśli nie, to tylko jakaś kolejna dupa, która przeprowadzi ze mną wywiad. I zaraz potem będę mógł w końcu przestać być cipą i znajdę ją. Złapałem ze stolika miętówkę i włożyłem ją do ust. Nie chciałem, żeby śmierdziało ode mnie papierosami, jeśli to ona. Za kolejne pięć minut usłyszałem stukanie do drzwi. To zdecydowanie musiała być ona, ponieważ zajęło jej jakieś dwie minuty, żeby dostać się tutaj z recepcji. Tru zawsze wiedziała jak dobrze wykorzystać czas. Wstałem. Przeszył mnie dreszcz ze zdenerwowania. Słyszałem jak Stuart coś mówi. Starałem się usłyszeć z kim rozmawia, ale nic nie mogłem usłyszeć. Poza tym czy rozpoznam jej głos? Minęło tak dużo czasu, kiedy słyszałem ją ostatni raz. To trwało wieczność, zanim Stuart wszedł do salonu i była za nim. Tru. To ona. I ja pierdziele, wyglądała pięknie, olśniewająco i wiedziałem, że od tej chwili nigdy więcej nie pozwolę jej odejść. Weszła troszkę dalej do mojego pokoju. Nie mogłem oderwać od niej wzroku. Wyglądała niesamowicie. Była ubrana w luźny szary t-shirt, miała pasek podkreślający jej szczupłą talię i również dzięki niemu jej cycki wyglądały niesamowicie, idealnie. I miała na sobie słodką małą spódniczkę. Na tyle krótką, że ukazywała większą część jej nóg. Kurwa

563

miała naprawdę długie nogi i do tego miała parę chodź-i-przeleć-mnie butów, które wyglądałyby niesamowicie wokół mojego pasa. - Tru? – mój głos zabrzmiał nieco ochryple. Wziąłem głęboki oddech. – Trudy Bennett? Moja Trudy Bennett? – powtórzyłem jak jakiś pieprzony głupek. Oczywiście, że to ona kretynie. Ruszyłem krok naprzód – Cholera, to naprawdę ty – Co się ze mną do diabła dzieje? Czemu nie mogę przestać gadać jak jakiś szajbus? - Tak. To naprawdę ja – powiedziała. Brzmiała jak pieprzony anioł. W odpowiedzi mój kutas zadrżał i zaczął twardnieć. O kurwa, nie! Wethers, ot tak nie robi się twardy, na miłość boską. Co ja mam piętnaście lat? Szybkie odwrócenie uwagi. Pomyślałem o momencie, kiedy natknąłem się na Stuarta całującego jakiegoś gościa. No, to powinno pomóc. W dół kolego. Ok. A teraz pokerowa twarz Wethers. - Jasna cholera – powiedziałem uśmiechając się do niej i podchodząc trochę bliżej. - Kiedy Stuart powiedział imię i nazwisko dziennikarza mającego przeprowadzić ze mną wywiad i że to Trudy Bennett, pomyślałem tylko – nie może być za wiele Trudy Bennett w Wielkiej Brytanii? – no, wiesz prawdopodobnie trochę jest, ale – zaśmiałem się - Ale, wtedy pomyślałem, że to byłby niesamowity zbieg okoliczności, gdybyś to była ty … i kurde… jesteś tutaj.

564

Co to kurwa było pojebie? Jeśli to ta twoja tak zwana pokerowa twarz, to jesteś skończony. Nie czułem się tak głupio przy kobiecie, od czasu kiedy ostatnio byłem w jej pobliżu, ale miałem wtedy wymówkę, byłem wówczas nastolatkiem. A jakie usprawiedliwienie mam teraz? Możliwe, że dlatego, że jestem czysty, albo, że wypieprzyłem każdą gorącą laskę, kiedy byłem na odwyku, nie wyłączając gorącą mężatkę, która była adwokatem i kilka innych lasek od kiedy wyszedłem. I może dlatego, że to właśnie ona. - Jestem – powiedziała. Brzmiała jakby była zdenerwowana. Podoba mi się, że jest zdenerwowana. To daje mi przewagę. Podszedłem do niej, potrzebowałem być po prostu bliżej niej. I kiedy zbliżałem się do niej coraz bardziej zauważyłem, że zaczyna się rumienić. Wyglądała tak cholernie pięknie. Tru

była

najpiękniejszą

i

najbardziej

idealną

osobą

jaką

kiedykolwiek widziałem w swoim życiu. Niczego bardziej w swoim życiu nie pragnąłem jak dotknąć ją, ale równie mocno bałem się to zrobić. I kurwa pachniała zabójczo. To nie tylko za sprawą jej perfum, to ona. Ten zapach przywrócił mi wspomnienia. I nagle poczułem ogarniające mnie uczucie miłości i troski o nią. Nigdy nie pragnąłem kobiety w ten sposób, tak jak w tej chwili jej. Nie tylko chciałem ją przelecieć, chciałem ją trzymać w swoich ramionach.

565

- Minęło, ile – jedenaście lat? – zapytałem ją, starając się, zachować trzeźwość myśli. - Dwanaście – poprawiła mnie - Dwanaście. Jezu, taaa, racja – Przeczesałem dłonią włosy - Wyglądasz inaczej… ale, tak samo – no wiesz – wzruszyłem ramionami. - Wiem – uśmiechnęła się - Ty też wyglądasz inaczej. Wskazała w stronę moich tatuaży na ramionach. Uśmiechnąłem się, patrząc na nie - Ale nadal jesteś taki sam – wskazała swoim małym palcem na mój nos. Miała na myśli moje piegi. Kurwa nienawidziłem ich. Potarłem ręką po nosie. - Taaa, nie mogę się ich pozbyć. - Zawsze je lubiłam. Naprawdę? - Jasne, lubiłaś też Troskliwe Misie 49, Tru – drażniłem się z nią. Znów się zarumieniła. - Pamiętasz to, hę? – wyszeptała i spuściła wzrok. Miałem

ochotę

przeciągnąć

palcami

po

jej

zaróżowionych

policzkach. W zasadzie, miałem ochotę zrobić dużo więcej. Całować ją, zerwać z niej ubranie… - Pamiętam sporo – obdarzyłem ją swoim zabójczym uśmiechem, takim przy którym inne kobiety zrzucają dla mnie majtki. - Chodź usiądziemy – złapałem ją za lewą rękę z dwóch powodów.

49

Film animowany dla dzieci .

566

Pierwszy – po to, żeby móc wyczuć obrączkę. Drugi – ponieważ naprawdę potrzebowałem jej dotknąć. Nie ma obrączki. Dzięki Bogu. Ale moja ciało przeszył dreszcz w kontakcie z nią i mój kutas znów zadrżał w spodniach. Kurwa! Nie znowu. Stuart i jakiś koleś. Stuart i jakiś koleś. Podczas kiedy skupiałem się na tym aby mój kutas opadł, poprowadziłem ją do sofy i usiadłem. Usiadła obok mnie, ale zauważyłem, że zostawiła sporą przestrzeń pomiędzy nami. Odwróciłem się do niej twarzą, skrzyżowałem nogi i obserwowałem jak stawia swoją torbę na podłodze. Jej słodka mała spódniczka podsunęła się do góry i pokazała całkiem sporą część jej seksownych ud. Powstrzymałem jęknięcie od wyobrażenia sobie, że dotykam jej nogę, przeciągając dłonią po jej gładkiej oliwkowej skórze, w górę pod jej seksowną małą spódniczkę. Obrazy przeszyły mój umysł. - Chcesz coś do picia? – zapytałem ją, odganiając obrazy z mojego umysłu. Przekręciła nogi w moim kierunku. Kurwa! Czy ona mnie testuje, czy co? Swędzą mnie ręce od chęci położenia na nich rąk i sprawdzenia czy są rzeczywiście tak miękkie na jakie wyglądają. Gdyby ona była każdą inną kobietą, zrobiłbym to i dużo więcej w tej chwili. Byłaby już bez koszulki i bez spódniczki i byłbym na dobrej drodze do przelecenia jej, jeśli tylko byłaby kimś innym. Ale ona nie jest kimś innym. 567

To Tru. Była moją najlepszą przyjaciółką i jest i zawsze będzie kimś więcej niż tylko szybkim numerkiem, bez względu na to co mój fiut podpowiada mi w tej chwili. To najbardziej popieprzone wprawiające w zakłopotanie uczucie w moim życiu. A ja nie bywam zakłopotany. Chce czegoś i to biorę, albo sprawiam by tak było, ale z nią nie mogę tak zrobić. Wpatrywałem się w jej oczy, unikając pokusy spojrzenia znów na jej nogi albo cycki, aby obdarzyć ją szacunkiem na jaki zasługiwała. - Z przyjemnością napiję się wody, dziękuje – powiedziała. Jej policzki znowu się zarumieniły. Czy kiedy była młoda również się tak rumieniła? - Woda? Jesteś pewna, że nie chcesz soku pomarańczowego lub czegoś innego? Pokręciła głową. - Woda, będzie w sam raz. - Stuart! – krzyknąłem. Pokazał się w kilka sekund później. Szybko. Założę się, że wścibski łajdak, stał pod drzwiami i podsłuchiwał. - Czy możesz przynieść Tru szklankę wody, a ja poproszę sok pomarańczowy – Stuart przytaknął, uśmiechnął się do mnie i poszedł po picie. Skurczybyk podsłuchiwał. Byłem zdenerwowany. Potrzebowałem zapalić, ale nie chciałem palić naprzeciwko niej bez wyraźnego powodu. - Trochę to pokręcone, co? – powiedziałem.

568

- Hmm, trochę tak – rzuciła na mnie spojrzeniem, zaciskając swoje cudowne usta. Chciałem je pocałować, zobaczyć ja obejmują mojego kutasa… - Więc, jak sobie radzisz? – zapytałem ją. - Dobrze. Świetnie. Jestem teraz dziennikarzem muzycznym, ale to już wiesz… - wymamrotała. Czuła się wyjątkowo nieswojo przy mnie. Może nie jest tak bardzo szczęśliwa, że mnie widzi, jak ja ją. - Zawsze dobrze pisałaś – zachęcałem ją. - Tak? – wyglądała na zaskoczoną. - No, te wszystkie historie, które wymyślałaś, jak byłaś mała, zmuszając mnie to tego, abym siedział i słuchał kiedy mi je czytałaś – zachichotałem. Była taka słodka kiedy była młodsza. Jej twarz pokryła się czerwienią. - O Boże – zajęczała - To było takie głupie. Zaśmiałem się - Miałaś pięć lat, Tru. Myślę, że możemy ci to wybaczyć – przeczesałem rękami włosy - I oczywiście od zawsze kochałaś muzykę, więc to ma sens, że to połączyłaś w swojej pracy. Nadal grasz na pianinie? – zapytałem ją. Była niesamowita na klawiszach. Mogłem siedzieć i słuchać jej godzinami, kiedy byliśmy młodsi. - Nie. Przestałam – przerwała. Zaciekawiło mnie to - Po prostu, um, nie gram już od dłuższego czasu. Wyszłam z wprawy, wiesz jak to jest – dodała, brzmiąc teraz naprawdę nieswojo - W zasadzie to raczej nie wiesz. – gestem wskazała na moją gitarę. 569

Uśmiechnąłem się do niej, ale nie czułem tego. Dlaczego czuła się przy mnie tak nieswojo? Myślałem, że będzie na mnie się wściekać, że zerwałem z nią kontakt, ale nie, że będzie się czuła nieswojo, przecież nie może chodzić o to, całe gówno z byciem sławnym, prawda? Ona jest jedyną osobą, po której bym się tego spodziewał. Westchnąłem wewnątrz siebie. Stuart pojawił się z naszym piciem. Tru podziękowała mu za swój napój. - Czy coś jeszcze? – zapytał mnie Stuart. Poza nią? Spojrzałem na Tru z pytaniem. Potrząsnęła głową. - Nie, to na razie wszystko, dzięki – powiedziałem odprawiając go. Miałem już swój sok. - No cóż, zapytałabym jak ty sobie radzisz, ale… - gestem otoczyła luksusowy pokój w hotelu. - Jest w porządku – Zmusiłem się do śmiechu i potarłem bliznę na swoim podbródku. Pochyliłem się i postawiłem napój na stoliku i oparłem łokcie na kolanach. Dziewczyna którą kochałem, którą nadal kocham, nie pokazywała po sobie, że za mną tęskniła, tak samo jak ja tęskniłem za nią. Jedyna dziewczyna, która znaczyła dla mnie tak wiele od tak dawna, jedyna, którą musiałem opuścić, ale nigdy nie zapomniałem i tak strasznie bałem się dowiedzieć, że wygląda na to, że woli być raczej gdziekolwiek indziej niż teraz tu ze mną. Więc tak, jest całkowicie zajebiście. 570

Zastanawiam

się

po

co

przyszła?

Prawdopodobnie

została

zmuszona przez swojego redaktora. Czułem się jak głupek. Wychodzę z siebie jak jakiś idiota przy niej, a ona jest po prostu obojętna wobec mnie. - Śledziłam twoją karierę muzyczną – powiedziała wyrywając mnie z zadumy. - Naprawdę? Teraz ja byłem zaskoczony. Nie pomyślałem, że ją to w ogóle obchodzi. - Oczywiście. Muzyka to moja praca. Oczywiście. Czyli to nie z mojego powodu, tylko z powodu tego kim jestem. - Ale to nie jedyny powód – dodała - Chciałam wiedzieć jak się miewasz i obserwować twoje osiągnięcia. Byłam bardzo dumna, patrząc na ciebie w telewizji i czytając artykuły o twojej muzyce i kiedy otworzyłeś własną wytwórnię – To było coś, Wow… no i mam wszystkie twoje albumy, oczywiście. Które są naprawdę niesamowite. Co? Nie nadążam za nią. W jednej chwili zachowuje się tak jakby miała gdzieś, że mnie widzi. A w następnej wyrzuca z siebie słowa jakby było wręcz odwrotnie. Najłatwiej, żeby się dowiedzieć – zapytać ją. Od zawsze byłem za tym, żeby mówić co się myśli. Jaki jest cel w tym, siedzieć i usiłować domyślić się samemu. Kiedy odpowiedź na twoje pytanie siedzi naprzeciwko ciebie. - Dlaczego się za mną nie skontaktowałaś, Tru? 571

Patrzyła na mnie przez dłuższą chwilę. Widziałem jak się domyślam, zakłopotanie na jej twarzy. - Um… Nie jest się z tobą łatwo skontaktować – Panie Sławna Gwiazdo Rocka – słyszałem ciężar w jej głosie. Tak, jest wściekła, że urwałem z nią kontakt. Mogę z tym walczyć. Z obojętnością, nie. Ale z gniewem, tak. I złość sprawia, że jest tak cholernie seksowna w tej chwili. Bardziej seksowana niż to tylko możliwe. - Tak to właśnie ja. Jeden z najbardziej niedostępnych osób na planecie – powiedziałem wpatrując się w nią. Całkowicie doprowadzam ją do ostateczności, ponieważ teraz pragnę jedynie jeszcze bardziej ją wkurzyć. Chcę, żeby wyrzuciła ze swojej seksownej piersi wszystko co ją boli, żebyśmy mogli przejść do tych miłych rzeczy. Poza tym wyobrażam sobie wściekłą Tru, jako gorącą Tru. Bacznie ją obserwowałem, ale nic nie powiedziała. Co do cholery! Dlaczego nie chce mi skopać tyłka w tej chwili? Tru którą znałem rozszarpywałaby mnie teraz. Może ona nie jest już tą samą dziewczyną co kiedyś. Wydaje się taka sama, ale może nie jest. Muszę zapalić. Pieprzone czekanie. Wyciągnąłem papierosa z paczki i wsadziłem pomiędzy usta. - Palisz? – zapytałem. - Nie. - To dobrze – Jeśli ktoś by mnie o to zapytał, to nie ma nic gorszego niż kobieta, która pali. 572

- Masz coś przeciwko, że zapale? – przeważnie nikogo o to nie pytam. Jak chce zapalić, to po prostu palę, ale przy niej wydawało mi się na miejscu zapytać. - Nie – odpowiedziała zdecydowanie. Więc ma coś przeciwko. Ale ja muszę zapalić, więc skorzystam z jej wyuczonej grzeczności i mimo wszystko zapalę. Podpaliłem, głęboko się zaciągnąłem, ciesząc się chwilą spokoju, którą dawała mi nikotyna. Rzuciłem papierosy i zapalniczkę na stolik i nagle usłyszałem muzykę. Czy to Adele? Skąd to do cholery dochodzi? Lepiej żeby to nie był Stuart słuchający znowu tej swojej gównianej muzyki. Tru zaczęła grzebać w swojej torbie. Tą muzykę słychać było z jej telefonu. Byłem w szoku, że ma na telefonie dzwonek z Adele. To nie pasuje do Tru jaką zapamiętałem, ale wiele rzeczy nie pasuje do niej teraz. - Przepraszam – wymamrotała, wyciągnęła swój telefon i wyciszyła go. - To najprawdopodobniej moja szefowa. Obserwowałam jej twarz jak szybko czytała wiadomość tekstową. Delikatny uśmiech pojawił się na jej ustach. Chłopak, być może? Mam cholerną nadzieję, że nie. Ale spójrzcie na nią. No nie, na pewno ma chłopaka, nie ma możliwości, żeby była wolna, wyglądając tak dobrze. Założę się, że to jakiś dupek. Dowiem się później kim jest i karze Stuartowi trochę pogrzebać w jego przeszłości. Muszę wiedzieć z kim będę konkurować. O jakąkolwiek inną byłbym w stanie starać się bez przygotowania, ale jeśli chodzi o nią to nie. Jeśli zostało w niej chociaż trochę Tru, którą 573

pamiętam, a jestem przekonany, że tak jest, to wiem, że mam sporo do zrobienia, żeby była moja. - Adele? – uśmiechnąłem się, odnosząc się do muzyki lecącej z jej telefonu. - Lubię ją – zabrzmiała jakby się broniła. - O, ja też – pokiwałem głową, powstrzymując się od uśmiechu, który czułem, że się we mnie wzmaga - Jest miłą dziewczyną. Tak tylko się zastanawiałem, bo z tego co pamiętam, powinienem usłyszeć Stones’ów grających na twoim telefonie. - Taa, no cóż trochę się zmieniłam od czasu kiedy mnie znałeś. Uznałem, że chciała mi tym dokopać. Wow, naprawdę czuje urazę do mnie. Co oznacza, że wciąż jej zależy na mnie. To znaczy, że mam szansę. Patrzyłem na nią z zainteresowaniem jak odkładała telefon. O, wyciągnęła swój notes. Chcę zacząć ze mną wywiad. Nie widzieliśmy się przez dwanaście pieprzonych lat, a ona chcę robić ze mną wywiad. To boli bardziej niż się tego spodziewałem. -

No

dobrze,

powinnam

rozpocząć

już

swój

wywiad

–

przypuszczam, że jesteś dość zajęty, a ja nie mam zamiaru zawracać ci głowy dłużej niż to będzie konieczne. Jestem gotowy zacząć moją grę. - Nie zawracasz mi głowy – wziąłem długi wdech dymu z papierosa. - I nie jestem zajęty dzisiaj. Nie mam żadnych planów. - O, po mnie nie masz już innych wywiadów? – wyglądała na zaskoczoną. Pierwszą scenę czas zacząć… teraz. 574

Schlebianie. - No cóż, miałem kilka… ale kazałem odwołać. - Nie! Nie rób tego z mojego powodu – praktycznie załkała do mnie. Ok. Tak więc, pochlebstwa jej nie ruszą. Kurwa, ciężkie zadanie. Czy jestem pewien, że chce w to wejść? Jeśli chodzi o nią, Wethers, to tak. - Nie miałam na myśli tego, że nie cieszę się ze spotkania z tobą – zaczęła paplać - oczywiście, że tak i z radością wspominam nasze stare czasy, ale nie chcę by inni stracili tak świetną okazję przeze mnie. Była znów zdenerwowana. To dobry znak. - Świetną okazję? – obdarzyłem ją znów moim kolejnym ściągającym majtki uśmiechem. Wzruszyła ramionami, wyglądając na zawstydzoną. Jej policzki zaróżowiły się. - Och, dobrze wiesz co mam na myśli – powiedziała cicho. Ok. Wethers, teraz przyszedł czas na czuły punkt. Przypomnij jej waszą wspólną przeszłość. Spraw, żeby wróciła wspomnieniami do waszych starych dobrych czasów. Masz trzydzieści minut, żeby do niej dotrzeć zanim wyjdzie za drzwi i znów ją stracisz. Nie spieprz tego, tak jak zrobiłeś to poprzednim razem. - Zrozum Tru – przysunąłem się, skupiając się wyłącznie na niej. Kobiety to uwielbiają - Nie widziałem cię od dwunastu lat. Ostatnią rzeczą o której chce teraz rozmawiać z kimkolwiek to sprawy zawodowe. Chcę wiedzieć o tobie wszystko – co robiłaś od ostatniego razu, kiedy cię widziałem. Wzruszyła ramionami i spuściła wzrok. 575

- Niewiele. - Jestem pewien, że było tego znacznie więcej niż „niewiele” – mój ton zabrzmiał dość pewnie - Delikatnie na nią naciskałem. Musiałem sprawić, żeby coś powiedziała. No dalej, Tru. Spojrzała na mnie tymi pięknymi brązowymi oczami. Zauważyłem w nich ślady bólu. To sprawiło, że poczułem się jak gówno, wiedząc, że kiedyś zraniłem ją tak bardzo, że w jakimś stopniu czuje to nawet teraz. - Co robiłam po twoim wyjeździe z Menchester’u? – wzruszyła ramionami - Żyłam swoim zwykłym życiem, skończyłam szkołę – zabrzmiało to trochę gorzko. Ja pierdolę. - Jak było? – utrzymywałem na niej swój wzrok. Nie pozwolę jej już nigdzie odejść. - W szkole? Jak to w szkole. Byłam trochę samotna po tym jak wyjechałeś, ale jakoś przez to przebrnęłam. - Nadal widujesz kogoś ze szkoły? Zaczesała włosy za ucho. Miałem ochotę zrobić jej to samo. - Nie, kilku ludzi mam w kontaktach na Facebooku, ale nic więcej. A ty? – zapytała. Zaśmiałem się. Nie ma kurwa mowy. Jedyną osobą, z którą kiedykolwiek chciałem utrzymać kontakt, to była ona, ale nie byłem w stanie. - Nie – odpowiedziałem - A co robiłaś po szkole? - Przeprowadziłam się tutaj i poszłam na studia. Zdobyłam tytuł dziennikarza. A później otrzymałam pracę w Etiquette, w magazynie dla którego pracuję do tej pory. 576

- Fajnie – powiedziałem, zaciągając się papierosem. Spróbujmy posunąć się teraz dalej. Miałem nieodpartą ochotę wiedzieć czy ma, czy też nie ma chłopaka. Wiedziałem, że nie jest zamężna, ale nie chciałem, żeby wiedziała, że już to sprawdziłem. Rozegraj to dobrze. - Nie jesteś zamężna – wskazałem wzrokiem na jej lewą rękę, dając jej do zrozumienia, że po raz pierwszy zwracam uwagę na brak obrączki na jej palcu. - Nie. - Chłopak? – kolejny raz zaciągnąłem się dymem i zgasiłem papierosa w popielniczce. Była długa przerwa. Nie jestem pewien czy to dobry czy zły znak. - Tak – powiedziała powoli. Zła. Nawet jeśli domyślałem się, że kogoś ma, to wciąż powodowało to, że przeszyła mnie zazdrość, o której nawet nie wiedziałem, że istnieje. Utrzymując spokój, zapytałem. - Mieszkacie razem? - Nie. Mieszkam z moją przyjaciółką Simone w Camden. Wyglądała na lekko wkurzoną, że ją o to pytam. Ciekawe dlaczego? Być może chciała z nim zamieszkać, a on się nie zgodził. Co za pieprzony idiota, kto nie chciałby budzić się codziennie rano przy jej pięknej twarzy? Jedna rzecz która działa na moją korzyść, to to, że nie jest nic poważnego, skoro nie mieszkają razem, ale to również zależy od tego jak długo są już razem. - Jak długo jesteś z tym chłopakiem? 577

- Ma na imię Will i jesteśmy ze sobą od dwóch lat. - A z czego Will się utrzymuje? - Jest bankierem inwestycyjnym. Taa. To jakiś przydupas. - Mądry facet - Tak jest - Jest bardzo mądry – na studiach był najlepszy w klasie, a teraz szybko awansuje w swojej pracy – brzmiała jakby się go broniła, wkurzało mnie to. Złapałem za kolejnego papierosa i zapaliłem. Tru odczepiła długopis od swojego notatnika i otworzyła go. - Miło się z tobą gawędzi Jake, ale ja naprawdę muszę zrobić ten wywiad – przede wszystkim, jeśli mam zamiar nadal pracować – usiłowała utrzymywać profesjonalny ton głosu, dodając do wypowiedzi odpowiedni uśmiech. O, znów do tego wraca. Na litość boską. Co muszę zrobić, żeby ją sobą zainteresować i żeby odpuściła sobie ten pieprzony wywiad. Nienawidzę wywiadów. Jeszcze bardziej kiedy próbuję wymyśleć jak ją odzyskać i mieć ją w swoim łóżku. - Nie zostaniesz zwolniona. Doprowadziłbym cały ten pieprzony magazyn do ruiny, jeśli tylko chociażby rozważaliby jej zwolnienie. - Brzmisz tak, jakbyś był tego pewny – zaśmiała się, brzmiało to tak jakby zmuszała się do tego. Czy ona zdaje sobie z tego sprawę, że mam tego rodzaju władzę? Już ja jej pokażę jaką mam władzę i co mogę jej zaoferować.

578

- Bo jestem – wpatrywałem się w nią i znów zaciągnąłem papierosem. Poruszyła się w miejscu. Podobało mi się wzbudzanie w niej zdenerwowania. Zamierzam to teraz wykorzystać. - Wszystko w porządku? – dociekałem. - Wydajesz się trochę spięta. - Wszystko gra, wcale nie jestem spięta – odgryzła się. Jest jak cholera spięta i jest to strasznie seksowne. - Ja po prostu muszę - Wykonać swoją pracę – dokończyłem za nią - No dobrze, proszę bardzo, zapytaj mnie o cokolwiek. Jestem do twojej dyspozycji przez następne trzydzieści minut. Chce wywiadu, dobra, niech jej będzie. Ale zamierzam się dobrze się przy tym bawić, kiedy będzie go przeprowadzać. Kiedy powiedziałem, że jestem dobry w dwóch rzeczach w komponowaniu muzyki i pieprzeniu, to było kłamstwo. Jestem dobry jeszcze w jednym i to bardzo dobry, a jeśli chodzi o ścisłość, to jest właśnie gadanie. Spojrzałem na zegarek, dając złudzenie obojętności i pewności siebie, oparłem się plecami o sofę i położyłem rękę za nią posyłając jej jeszcze jeden z moich rozbrajających uśmiechów. To znów ją wyprowadziło z równowagi. Widziałem to w jej oczach. Dobrze, ponieważ taki był mój zamiar. Włożyła końcówkę długopisu do ust i to ja tym razem straciłem głowę. Mój fiut zaczął twardnieć znowu, kiedy patrzyłem jak obraca nim w ustach. Kurwa. 579

Zachowywałem się jak napalony nastolatek. Nie mogę powstrzymać się, żeby nie stwardnieć kiedy jestem w jej pobliżu, tak samo jakbym był znowu małolatem. A że mój fiut jest duży, widać go doskonale, kiedy się podniecę i nie to, że jestem przechwalającym się dupkiem, po prostu jest duży. W zasadzie to olbrzymi. Kiedy nie patrzyła, pijąc swoją wodę, ukradkiem przesunąłem

go

w

swoich

spodniach,

błagając

spragnionego

popieprzeńca, żeby opadł. Na całe szczęście siedzę, więc nie powinien być zauważalny kiedy go ułożę. - Mówią, że jesteś perfekcjonistą, jeśli chodzi o swoją pracę – powiedziała znienacka – twoją muzykę i z uwagi na to, jesteś… czasami, trudny we współpracy. Czy zgadzasz się z tym? Uważasz się za perfekcjonistę?. To przykuło moją uwagę. Powstrzymałem się od uśmiechu. To była Tru, którą znałem. No to zaczynamy zabawę. - Ludzie nie pracują ze mną, Tru, oni pracują dla mnie. Liczą się jedynie chłopaki z zespołu, a oni nie narzekają na sposób w jaki z nimi postępuję. A odpowiedź na twoje pytanie. Chcę, aby moja muzyka i działalność wytwórni była na wysokim poziomie, jak to tylko możliwe. I w tej chwili tak właśnie jest i zamierzam w dalszym ciągu utrzymywać ten stan, więc tak, jeśli będę musiał kilku osobom z tego powodu zmiażdżyć jaja i jeśli miałbym samodzielnie prowadzić wytwórnię wykonując w niej najgorszą robotę, jako „perfekcjonista” – zacytowałem – by utrzymać mój zespół i moją wytwórnie na szczycie, więc tak, możesz nazwać mnie tak, bywało, że zwracali się do mnie dużo gorzej. Patrzyła na mnie z otwartymi ustami. 580

Dobrze. Obserwowałem

jak

zapisywała

moją

odpowiedź,

czułem

zadowolenie z siebie. - W ogólnym odczuciu i z tego co mówią wszyscy, album „Creed” w tej chwili jest najlepszą ze wszystkich twoich dotychczasowych płyt, czy zgadzasz się z tą opinią? - A ty? - Ja? - Tak. Zakładam, że słuchałaś już tego albumu. Sprawdzałem ją. - Oczywiście, że słuchałam… - zaczęła się jąkać. Była taka seksowna kiedy była zdenerwowana. - i … tak, zgadzam się z ogólną opinią na jego temat. Uważam, że sporo piosenek ma nieco lżejsze brzmienie niż utwory z wcześniejszych twoich płyt. Zwłaszcza „Damned” i „Sooner”. Odzyskała swoją równowagę. Muszę znów ją rozbroić. - Dobrze. I to właśnie wskazuje, że ten album, zaczyna być należycie przyjmowany

–

obdarzyłem

ją

kolejnym

uśmiechem,

czerpiąc

przyjemność z obserwowania jej reakcji. - A więc, powiedz mi – co byś robił, gdybyś nie rozmawiał teraz ze mną? - Miałbym miłą pogawędkę, że swoim starym przyjacielem. - Um… - zająknęła się, znów. Miałem ubaw wyprowadzając ją z równowagi. To było zabawne i naprawdę seksowne. 581

- Jasne… więc, minął już jakiś czas od ostatniego twojego tournée, czy zamierzasz powrócić w trasę i znów występować na żywo? Przysunąłem się bliżej niej. Skrzyżowała nogi naprzeciwko mnie. Nic na to nie mogłem poradzić, spojrzałem na nie. Kurwa, jej skóra wyglądała na taką miękką. Założę się, że smakuje cudownie. Skup się Wethers. Wzrok do góry. Możesz się z nią zabawić i mieć z tego nieco rozrywki, ale pamiętaj o szacunku. Traktuj ją jak poważnego dziennikarza i pisarza, którym w istocie jest. Spojrzałem na jej twarz i pomysł zaczął kształtować się w mojej głowie. - Granie na żywo to jest to co kocham robić, to jest to po co żyje… i mam wrażenie, że ta trasa, będzie bardzo interesująca – być może nawet najbardziej interesująca ze wszystkich dotychczas – dodałem, kiedy pomysł zaczął układać się w całość. O tak, to był dobry pomysł. Naprawdę świetny. To z całą pewnością mnie uspokoiło. Tru Bennett nigdzie się nie wybiera. No przy najmniej nie beze mnie, zwłaszcza mając na uwadze to co dla niej szykuje. - Tak, a to dlaczego? – zapytała z zainteresowaniem. Zadowolony z tego co wymyśliłem, przeczesałem dłonią włosy. - Mam na myśli to, że ktoś ma dołączyć do naszej ekipy i jestem tego pewien, że ona sprawi iż pewne rzeczy będą wyglądać inaczej, bardziej interesująco… być może nawet lepiej. Zauważyłem, co myślę, że był to cień zazdrości w jej oczach. Nie masz powodu być zazdrosna Tru, ale lubię, kiedy jesteś. 582

- I ta osoba – dopytywała się - przypuszczam, że nie będzie nowym członkiem zespołu? Potrząsnąłem głową, ściskając usta. - Tak, więc ona będzie członkiem ekipy, organizującej trasę? Tak, zdecydowanie jest zazdrosna. - Ja organizuję trasę – stwierdziłem. - No tak oczywiście, tak więc ona… ? - Powiedzmy, że będzie naszym… PR50 - powstrzymałem się od uśmiechu. - Więc, powiedz mi jakie są twoje ulubione utwory na albumie i skąd czerpałeś inspirację przy ich tworzeniu? To mi się bardziej podoba. Rozmowa z Tru o muzyce, w tym temacie czuje się dobrze. Następne pół godziny zleciało na rozmowie o muzyce. Było jak za dawnych lat i czas minął zbyt szybko. Podobało mi się to, że nie zadała ani jednego pytania o Jonnego, jakby wiedziała, że szereg idiotów dziennikarzy robiąc wywiad próbuje robić tylko to. I to był jeden z powodów za który ją kochałem, ponieważ czuła współczucie i dbała o uczucia innych. Troszczyła się kiedyś o mnie. I chciałem, żeby znów tak było. Patrzyłem jak zapisywała odpowiedź na zadane mi ostatnie pytanie. Potem zamknęła notatnik i włożyła go do torby. Kurwa, skończyła. Czas minął. Nie chcę, żeby jeszcze poszła.

50

[czytaj pi-AR lub pe-ER] skrót angielskiego: public relations czyli marketing, reklama wizerunek itp.

583

Nawet jeśli jestem pewien, że mój mały plan wypali, miałem małe poczucie żalu, że już idzie. Muszę wiedzieć kiedy znów ją zobaczę. - Dziękuje – powiedziała. - Naprawdę, dobrze cię było zobaczyć, Tru. - Ciebie również – uśmiechnęła się, prawie mnie to złamało. Podniosła swoją torbę i wstała. Ja również wstałem. - Czy masz ze sobą płaszcz? – zapytałem. - Jest w mojej torbie – odwróciła się do mnie i spojrzała na mnie tymi pięknymi brązowymi oczami, moje pieprzone serce zaczęło mnie ściskać. - Jeszcze raz, dziękuje ci za wywiad – powiedziała - Było świetnie. - Nie musisz mi dziękować za wywiad. Jestem do twojej dyspozycji kiedy tylko tego będziesz chciała. Oddam ci mój cały świat, jeśli tylko mi pozwolisz. - Trzymam cię za słowo – uśmiechnęła się. - Nie ma sprawy. - Jeszcze raz dziękuje ci za to, że poświęciłeś mi swój czas. – Ruszyła w stronę drzwi. - Więc zamierzasz teraz wrócić do pracy? – zapytałem podążając za nią jak jakiś pieprzony zagubiony szczeniak. Chciałem, żeby została. Bardziej niż cokolwiek innego na świecie, ale nie mogłem wymyśleć ani jednego powodu, żeby tak się stało. - Tak.

584

- Chcesz, żeby ktoś cię zawiózł? Mogę poprosić Stuart’a aby cię podrzucił – zaproponowałem jej. Zobaczyłem ślad rozczarowania na jej twarzy. Głupi popieprzeńcu, czemu nie zaproponowałeś jej, że sam ją odwieziesz? Dzięki temu mógłbyś spędzić z nią więcej czasu, głupku. - W porządku, dziękuje – powiedziała miękko - pójdę piechotą, to niedaleko. Może teraz mógłbym zaoferować jej, że ją podwiozę? Nie, to zabrzmi słabo i desperacko, debilu. - Jesteś tego pewna? – zapytałem, tylko po to, żeby cokolwiek powiedzieć, żeby jeszcze przez chwilę ją tutaj przetrzymać. - Tak – uśmiechnęła się i spojrzała na drzwi. Chciała wyjść. Kurwa. Sięgnąłem do klamki i na chwilę się zatrzymałem. Kolacja. Zapytaj ją czy się z tobą umówi na kolację. - Czy masz jakieś plany na dzisiejszy wieczór… ponieważ zastanawiałem się, czy nie zechciałabyś zjeść ze mną kolacji? Wyglądała na nieco zaskoczoną. To dobrze, czy źle? To trwało wieki, zanim odpowiedziała. - Nie, nie mam żadnych planów na wieczór. Jestem wolna. Całkowicie wolna. To dobrze. Byłem bliski, odetchnięcia z ulgą. - Świetnie. Super. To moglibyśmy luźno pogadać, bez wiszącego nad nami tematu wywiadu – obdarzyłem ją zuchwałym uśmiechem. 585

- Tak – powiedziała a jej głos brzmiał nieco piskliwie. Przełknęłam ślinę i dodała - Brzmi jak dobry plan. - Godzina ósma ci pasuje? – zapytałem i uśmiechnąłem się znów. Trudno było nie robić tego, kiedy była w pobliżu. - Godzina ósma będzie w porządku. - Napisz mi swój adres, przyjadę po ciebie. Wyciągnęła notatnik i napisała mi swój adres. Podała mi kartkę. Dotknęliśmy się palcami, kiedy mi ją podawała. Przeszył mnie dreszcz, prosto w miejsce między moimi nogami. Czy ja również na nią tak działam, jak ona na mnie? Możliwe, bardzo możliwe. Powstrzymałem się od uśmiechu. Szybko zerknąłem na jej adres, a potem schowałem ten bezcenny kawałek papieru do kieszeni. Otworzyłem jej drzwi, przepuszczając ją pierwszą. Byłem dżentelmenem ale jedynie dla niej. Kiedy już przeszliśmy przez drzwi, zatrzymałem się i spojrzałem w jej twarz. To jest to. Teraz albo nigdy. Chcę, żeby poszła, myśląc cały czas o mnie. Korzystając z okazji, uniosłem rękę i przesuwając palcami po jej miękkiej skórze, zaczesałem kosmyk jej pięknych włosów za ucho, z rozkoszą zatopiłbym swoje dłonie w te włosy. Pochyliłem się i pocałowałem ją w policzek. To było cudowne. Jej oddech przyspieszył. Dobry znak, Wethers.

586

Musiałem powstrzymywać się od zrobienia z siebie całkowitego kretyna. Przeciągałem pocałunek jak tylko mogłem najdłużej, nie sprawiając, że to będzie dziwnie wyglądało, zmusiłem się do odsunięcia, zanim wszystko mógłbym spieprzyć. Muszę zrobić to powoli, jeśli chcę, żeby była moja. Pragnę jej, ale w ten właściwy sposób. Obdarzyłem ją ciepłym uśmiechem. - Zatem do zobaczenia wieczorem – otworzyłem drzwi. - Tak. Dzisiaj. O ósmej. – odeszła od drzwi lekko się potykając. Powstrzymałem się od śmiechu. Była tak cholernie słodka. - Cześć, Jake. Ociągała się. To dobry znak. - Do zobaczenia, Trudy Bennett. Odwróciła się i poszła wzdłuż korytarza. Ta, wciąż ma niesamowity tyłek. Patrzyłem jak idzie korytarzem. Telefon w apartamencie zaczął dzwonić, tak więc niechętnie zamknąłem drzwi. Słyszałem jak Stuart rozmawia, domyśliłem się, że to kolejny dziennikarz był już na dole. Jęknąłem wewnątrz siebie. Ostatnią rzeczą jaką teraz chciałem to siedzieć i rozmawiać z jakimś pojebem. Jedynie co chciałem teraz zrobić to wstrzyknąć sobie działkę i przebrnąć przez tą trudną sprawę z Tru, tak, żebym nie rzucił się na nią

587

kiedy zobaczę ją dzisiaj wieczorem. W zasadzie to może zająć kilka randek, zanim do tego dojdzie. Westchnąłem i wróciłem do salonu. Wyciągnąłem papierosa, nienawidząc tego uczucia, że nie ma jej już tutaj i zastanawiając się co do cholery mam zrobić, żeby jej zaimponować dzisiejszego wieczoru. Ja nie romansuje. Ja się pieprzę. Stuart pojawił się w salonie. Faceci geje są romantyczni. Są najbardziej podobni do kobiet. Stuart będzie wiedział jakie romantyczne gówno sprawi, że mnie doceni i oddali ją myślami od jej nudnego faceta. - Stuart… - powiedziałem unosząc brew – potrzebuję twojej gejowskiej porady.

588