Trylogia BoonsBoro - 01 - Teraz i na zawsze

Nora Roberts

Teraz i na zawsze BoonsBoro 01 Tytuł oryginału THE NEXT ALWAYS

Dla Johna Reese, najlepszego szefa na świecie,

R

i całego personelu hotelu BoonsBoro

L T

Pieśń i cisza w sercu

To po części proroctwa, a po części

Pragnienia, próżne i nieokiełznane Longfellow

Rozdział pierwszy Kamienne mury stały tak jak od ponad dwustu lat, proste, niezachwiane i mocne. Wzniesione wśród wzgórz i dolin były świadectwem nieustannej potrzeby człowieka, by pozostawić po sobie ślad, budować i tworzyć. Podczas tych dwustu lat człowiek łączył kamień z cegłą, drewnem i szkłem, rozbudowując, zmieniając, ulepszając, aby zaspokoić swe potrzeby,

R

wymogi czasów, kaprysy. Budowla na skrzyżowaniu dróg patrzyła, jak osada zmienia się w miasto, jak wzrastają ku niebu wciąż nowe budynki. Piaszczystą drogę wylano asfaltem, konie i wozy ustąpiły miejsca

L T

samochodom, moda zmieniała się w mgnieniu oka. A budynek wciąż stał na swoim rogu placu, niezmienny punkt orientacyjny pośród tych wszystkich zmian.

Widział wojnę, słyszał echa strzałów, jęki rannych, modlitwy strwożonych. Był świadkiem krwi i łez, radości i gniewu. Narodzin i śmierci.

Rozkwitał w pomyślnych czasach, trwał w ciężkich. Zmieniał właścicieli i przeznaczenie, jednak kamienne mury wciąż stały. Z czasem drewno eleganckich balkonów zaczęło gnić. Szyby pękały, zaprawa murarska kruszała i wypadała. Kierowcy, którzy zatrzymywali się na światłach na rynku, patrzyli do góry na gołębie wlatujące do środka i wylatujące z pustych okien i zastanawiali się, czemu służyła ta stara budowla w swych najlepszych

1

czasach. Potem światło zmieniało się na zielone i jechali dalej. Beckett wiedział. Stał po przeciwnej stronie rynku z kciukami zatkniętymi za kieszenie dżinsów. Gęste, letnie powietrze wydawało się zupełnie nieruchome. Ulica była pusta, mógł więc przejść przez Main Street na czerwonym świetle, jednak czekał na zielone. Ciemnoniebieskie płachty zwisały z dachu aż do ulicy, zasłaniając front budynku. Zimą zatrzymywały ciepło, żeby robotnicy nie marzli, teraz chroniły wnętrza przed słońcem i ciekawskimi spojrzeniami.

R

Beckett wiedział, jak budynek wygląda teraz i jak będzie się prezentował po skończonej renowacji. W końcu sam go zaprojektował – on, jego dwaj bracia i matka. To jego nazwisko widniało na planach jako

L T

architekta – i wspólnika w Przedsiębiorstwie Budowlanym Montgomery. Przeszedł przez ulicę, stąpając w tenisówkach niemal bezszelestnie wśród martwej ciszy, jaka spowijała rynek o trzeciej nad ranem. Przeszedł pod rusztowaniami, wzdłuż budynku, ulicą St. Paul, z zadowoleniem widząc w blasku ulicznych lamp, jak dokładnie oczyszczono kamień i cegły. Budynek wyglądał na stary – naprawdę był stary, pomyślał, co stanowiło część jego piękna i czaru. Ale teraz, po raz pierwszy, odkąd Beckett pamiętał, był zadbany.

Skręcił na tyły budynku i przeciął spalony słońcem kawałek ziemi, usiany gruzami, który stanie się dziedzińcem. Wzdłuż drugiego i trzeciego piętra biegły proste i piękne balkony, a robione na zamówienie słupki do barierek – zaprojektowane na podstawie starych zdjęć budynku i resztek odnalezionych podczas wykopów – wisiały świeżo malowane na drutach i schły. 2

Beckett wiedział, że jego najstarszy brat, Ryder, główny wykonawca, miał już zaplanowany termin montażu słupków i barierek. Wiedział, ponieważ Owen, średni z trzech braci Montgomery, zalewał ich planami, kalendarzami, projektami i rejestrami – i informował młodszego o każdym wbitym gwoździu. Bez względu na to, czy Beckett chciał tego czy nie. W tym wypadku, pomyślał, wyjmując klucz, chciał – na ogół. Stary hotel stał się ich rodzinną obsesją. Ten

projekt

pochłonął

go

całkowicie,

przyznał,

R

otwierając

niedokończone, tymczasowe drzwi do pomieszczenia, które będzie holem. Chwycił za serce – i, do diabła, nie tylko. Żaden inny projekt, nad którym pracowali, nie zaabsorbował go – a także ich wszystkich – tak bardzo jak

L T

ten. I podejrzewał, że w żaden już nigdy nie włożą tyle pasji. Nacisnął włącznik i wisząca u sufitu żarówka oświetliła nagie, betonowe podłogi, surowe ściany, pozostawione narzędzia, płachty, materiały budowlane.

Pachniało drewnem, tynkiem i, delikatnie, grillowaną cebulą, którą ktoś zamówił na lunch.

Rano, kiedy będzie miał lepsze światło, przeprowadzi dokładniejszą inspekcję pierwszego i drugiego piętra. Tak naprawdę postąpił idiotycznie, przychodząc tu o tej porze, kiedy nic nie widzi i jest zmęczony jak pies. Ale nie mógł się oprzeć. Robi wrażenie, pomyślał, przechodząc pod szerokim łukiem z odsłoniętymi ceglanymi brzegami. Zapalił latarkę i skierował się w stronę frontu budynku oraz tymczasowych schodów wiodących na górę.

3

To miejsce miało coś w sobie, w samym środku nocy, kiedy nie było już słychać młotków, pił, radia ani głosów, a budynek brały w posiadanie cienie. Jednak to nie było coś cichego, nieruchomego. Owo coś muskało Becketta palcami po karku. Czemu również nie mógł się oprzeć. Omiótł światłem latarki drugie piętro i dostrzegł brązowe pokrycie na ścianach. Jak zawsze raport Owena był dokładny, Ry i jego ekipa skończyli kłaść izolację. Chociaż zamierzał iść prosto na górę, pokręcił się chwilę po tym

R

piętrze z szerokim uśmiechem na twarzy, a w jego niemal granatowych oczach błysnęło zadowolenie.

– Już idę – powiedział do ciszy. Głos miał chropawy od braku snu.

L T

Szedł w ciemności za światłem latarki, wysoki mężczyzna z wąskimi biodrami, długimi nogami Montgomerych i falującą grzywą brązowych włosów z pasemkami kasztanu – spadek po Rileyach, krewnych ze strony matki.

Upomniał sam siebie, że jeśli będzie dalej tak zwiedzał, to będzie musiał wstać, zanim się położy, i ruszył na trzecie piętro. – No i o to właśnie chodzi. – Czysty zachwyt rozwiał myśli o śnie, kiedy Beckett przesunął palcem po taśmie zabezpieczającej świeżo postawioną ściankę działową. Przesunął promieniem latarki po dziurach wyciętych na gniazdka elektryczne i przeszedł do pomieszczenia, przeznaczonego na mieszkanie dla menedżera hotelu, gdzie zauważył podobne dziury wycięte na instalację wodnokanalizacyjną w kuchni i łazience. Spędził sporo czasu, spacerując po pomieszczeniach, które miały być najbardziej eleganckim apartamentem, i z 4

aprobatą pokiwał głową na widok przesuwanej ściany, przedzielającej wielką łazienkę. – Jesteś pieprzonym geniuszem, Becks. A teraz wracaj do domu, na litość boską. Jednak chociaż był oszołomiony ze zmęczenia i podniecenia, jeszcze raz wszystko dokładnie obejrzał, zanim ruszył schodami w dół. Usłyszał to, kiedy dotarł do drugiego piętra. Jakby melodia – na pewno mocno kobiecym głosem. Razem z dźwiękiem poczuł zapach. Kapryfolium, słodkie, dzikie i nabrzmiałe latem.

R

Beckettowi lekko podskoczył żołądek, ale latarka ani drgnęła, kiedy oświetlił korytarz i nieukończone pokoje gościnne. Potrząsnął głową, bo w ułamku sekundy zarówno dźwięk, jak i zapach zniknęły.

L T

– Wiem, że tu jesteś – powiedział wyraźnie, aż odpowiedziało mu echo. – I to pewnie od dłuższego czasu. Odnawiamy go, i to jak. Zasługuje na to. Mam cholerną nadzieję, że ci się spodoba, kiedy skończymy, bo cóż, to już tak będzie.

Odczekał jeszcze minutę lub dwie, na tyle rozmarzony – lub wystarczająco zmęczony – żeby sobie wyobrazić, że ktokolwiek lub cokolwiek zamieszkiwało to miejsce, postanowiło poczekać i zobaczyć, co będzie dalej.

– W każdym razie – wzruszył ramionami – dajemy mu to, co najlepsze, a jesteśmy cholernie dobrzy. Zszedł na dół, gdzie zgasło już światło. Beckett włączył je na powrót i znowu wyłączył, wzruszając ramionami. Tajemnicza lokatorka igrała z nimi nie po raz pierwszy. – Dobranoc! – zawołał i zamknął drzwi na klucz. 5

Tym razem nie czekał na zielone światło, tylko przeszedł na ukos przez rynek. Pizzeria i restauracja rodzinna Vesta zajmowała przeciwległy róg placu, a nad nią mieściło się mieszkanie i biuro Becketta. Poszedł spadzistym chodnikiem na parking i wziął torbę z furgonetki. Z postanowieniem, że zamorduje każdego, kto zadzwoni doń przed ósmą rano, otworzył drzwi na schody i ruszył na górę do siebie. Nie zawracał sobie głowy zapalaniem światła, poruszał się po mieszkaniu na pamięć jedynie w bladej poświacie ulicznych lamp. Zdjął z łóżka narzutę i rzucił na podłogę.

R

Opadł na poduszkę twarzą w dół i zasnął, myśląc o kapryfolium. ***

Telefon, który zostawił w kieszeni dżinsów, zadzwonił o szóstej pięćdziesiąt pięć. – Sukinsyn!

L T

Beckett wypełzł z łóżka, przeczołgał się po podłodze i wyciągnął komórkę z kieszeni. Kiedy nikt nie odpowiadał, zdał sobie sprawę, że trzyma przy uchu portfel. – Cholera.

Upuścił portfel i odnalazł telefon. – Czego, u diabła, chcesz?

– I tobie także dzień dobry – odpowiedział Owen. – Właśnie wychodzę z Sheetza z kawą i pączkami. Mają nową ekspedientkę na porannej zmianie. Całkiem do rzeczy. – Zatłukę cię młotkiem. – Wtedy nie dostaniesz kawy ani pączków. Idę na budowę, Ry powinien już tam być. Poranne spotkanie. 6

– Miało być o dziesiątej. – Nie przeczytałeś mojego esemesa? – Którego? Nie było mnie dwa dni, a ty wysłałeś mi milion pieprzonych esemesów. – Tego, w którym napisałem, że przenosimy spotkanie na siódmą piętnaście. Wkładaj portki – odparł Owen i się rozłączył. – Cholera. Beckett wziął dwuminutowy prysznic i włożył portki. Chmury, które napłynęły w nocy, zamknęły upał jak w klatce i spacer

R

po ulicy przypominał pływanie w ubraniu w ciepłej rzece.

Przechodząc przez jezdnię, usłyszał stukot młotków, dźwięki muzyki i jęk pił. Ktoś w środku śmiał się jak wariat.

L T

Skręcił za róg budynku dokładnie w chwili, gdy Owen parkował na parkingu za przyszłym dziedzińcem. Furgonetka brata błyszczała po niedawnym myciu, a namalowane na bokach srebrne skrzynki na narzędzia lśniły.

Owen wysiadł z samochodu. W dżinsach i białej koszulce wpuszczonej w spodnie – i z tym cholernym telefonem przy pasku, który jedynie nie potrafił całować swego właściciela na dobranoc (chociaż Beckett nie zamierzał się o to zakładać) –w lekko wytartych roboczych butach. Jego ciemnobrązowe włosy przylegały gładko do głowy. Najwidoczniej miał czas ogolić tę swoją śliczną buźkę, pomyślał z niechęcią Beckett. Owen posłał mu szeroki uśmiech, a Beckett wiedział, że oczy za brązowymi szkłami były radosne i czujne. – Daj mi tę cholerną kawę. Owen wziął z tacy wysoki kubek oznaczony literą „B". 7

– Wróciłem o trzeciej nad ranem. – Beckett wypił pierwszy, ożywczy łyk. – Dlaczego? – Wyjechałem z Richmond dopiero przed dziesiątą i utknąłem w korku na Dziewięćdziesiątej Piątej. I nie mów, tylko mi nie mów, że powinienem był wcześniej sprawdzić informacje o korkach. Daj no tego pieprzonego pączka. Brat otworzył gigantyczne pudełko i w gęstym powietrzu rozszedł się zapach drożdży, cukru oraz tłuszczu. Beckett wziął pączka z galaretką, pochłonął połowę jednym kęsem i spłukał kawą.

R

– Barierki będą wyglądały doskonale – powiedział Owen ze zwykłą sobie swobodą. – Będą warte tych pieniędzy i zachodu. – Skinął głową na

L T

furgonetkę zaparkowaną z drugiej strony jego auta. – Ściana działowa na trzecim jest gotowa. Dzisiaj położą drugą warstwę tynku. Dekarzom zabrakło miedzi, będą więc mieli małe opóźnienie, ale na razie kładą dachówki.

– Słyszę – zauważył Beckett wśród przeraźliwego pisku pił do kamienia.

Idąc do drzwi, Owen kontynuował swoją wyliczankę, a kawa powoli budziła jego brata.

Poziom hałasu jeszcze wzrósł, ale teraz, kiedy Beckett miał w organizmie cukier i kofeinę, ten huk był dlań niczym muzyka. Przywitał się z kilkoma robotnikami, kładącymi izolację, po czym przeszedł za Owenem pod bocznym łukiem do pomieszczenia, które zostało przeznaczone na pralnię, a obecnie służyło jako tymczasowe biuro.

8

Ryder ze zmarszczonymi brwiami patrzył na plany rozłożone na stole zrobionym z kawałka dykty ułożonego na kozłach. Cymbał, pokraczny i prostoduszny kundel, ani na krok nieodstępujący pana, chrapał rozciągnięty u jego stóp. Jednak czując słodki zapach pączków, natychmiast otworzył szeroko oczy i zaczął walić w podłogę brudnym ogonem. Beckett odłamał kawałek pączka i rzucił, a pies zgrabnie chwycił kąsek w powietrzu. Cymbał nie widział żadnego logicznego uzasadnienia w przynoszeniu patyków czy piłek. Cały swój wrodzony talent poświęcał na łowienie wszystkiego, co dało się zjeść.

R

– Jeżeli zaproponujesz kolejną zmianę, zamiast Owena zabiję ciebie. Ryder tylko mruknął i wyciągnął rękę po kawę.

L T

– Musimy przesunąć skrzynkę z rozdzielnikami, wtedy będziemy mogli zamknąć tę przestrzeń tutaj i wykorzystać ją jako magazynek drugiego piętra.

Beckett wziął drugiego pączka i słuchał, jak Ryder proponował kilka innych ulepszeń.

Małe poprawki, uznał, które nie zaszkodzą, a pewnie pomogą. W końcu z nich trzech to Ryder najlepiej znał ten budynek. Jednak kiedy Ryder zaczął mówić o usunięciu kasetonów z sufitu w jadalni – będących dla nich kością niezgody – Beckett musiał zaprotestować. – Kasetony zostają, tak jak było w planach. Są świadectwem. – Jadalnia nie musi być świadectwem. – Każdy pokój w tym budynku będzie o czymś świadczył. A jadalnia między innymi dzięki kasetonom. Pasują do tego pomieszczenia, podkreślą

9

panele, którymi chcemy obłożyć okna. Głębia okien, sufit, ceglany łuk na tylnej ścianie. – Zawracanie dupy. – Ryder przyjrzał się pączkom i wybrał ten z cynamonem. Oderwał kawałek i rzucając go w powietrze, nawet nie zerknął na wściekle łomoczący psi ogon. Cymbał głośno kłapnął zębami. – Jak ci poszło w Richmond? – Następnym razem, kiedy z własnej woli wyrażę chęć pomocy kumplowi przy budowie werandy, rąbnijcie mnie tak, żebym stracił przytomność.

R

– Z wielką przyjemnością. – Ryder uśmiechnął się szeroko. Jego włosy w kolorze głębokiego brązu, prawie przechodzącego w czerń, wystawały

L T

spod poplamionej farbą czapki bejsbolowej. Zielone oczy były usiane złotymi plamkami. – Myślałem, że robisz to głównie po to, żeby dostać się do majtek siostrze Drew. – Uniósł brwi.

– To jeden z elementów motywacji. –I jak ci poszło? – Zaczęła się z kimś spotykać kilka tygodni temu, drobny szczegół, o którym nikt nie raczył mnie poinformować. Nawet jej nie widziałem. Utknąłem w pokoju gościnnym Drew, starałem się udawać, że nie słyszę, jak każdego wieczoru kłócą się z Jen, i wysłuchiwałem jego narzekań, jak to ona każdego cholernego dnia zamienia mu życie w piekło. Dopił kawę. – Ale weranda wygląda nieźle. – Skoro już wróciłeś, przydałaby mi się pomoc przy półkach w bibliotece – powiedział Owen.

10

– Muszę nadrobić trochę zaległości, ale mogę ci pomóc dziś po południu. – To wystarczy. – Owen podał mu segregator. – Mama była u Batsa – poinformował, mając na myśli sklep meblowy na końcu ulicy. – Tu masz spis tego, czego szuka, z wymiarami i wykazem pokoi, w których to wszystko ma stać. Chce, żebyś to naszkicował. – Dopiero co zrobiłem ostatnią partię przed wyjazdem do Drew. Jak szybko ona może to kupić? – Umówiła się na jutro z ciotką Carolee, żeby porozmawiać o

R

tkaninach, dlatego jak najszybciej chce wiedzieć, czy to, co zamówiła, będzie pasowało. To ty wziąłeś kilka dni wolnego w nadziei, że coś zaliczysz – przypomniał mu Owen. –I się przeliczyłeś.

L T

– Zamknij się, Ry. – Beckett wetknął segregator pod pachę. – Lepiej zabiorę się do roboty.

– Nie chcesz iść na górę i trochę się rozejrzeć? – Byłem tam wczoraj.

– O trzeciej nad ranem? – zapytał Owen. – Tak, o trzeciej nad ranem. Wygląda nieźle. Jeden z robotników wetknął głowę przez drzwi.

– Cześć, Beck. Ry, facet od ścianki ma pytanie w piątce. – Już idę. – Ryder odpiął z tablicy ręcznie wypisaną listę i podał ją Owenowi. – Materiały. Idź i zamów. Chcę zrobić barierki na werandzie od frontu. – Zajmę się tym. Jestem ci tu teraz potrzebny? – Musimy ustawić kilka milionów słupków, powiesić kilometr lub dwa izolacji i położyć deski na balkonach na drugim piętrze. Jak myślisz? 11

– Myślę, że założę pas z narzędziami, jak tylko zamówię te materiały. – Wpadnę do was po południu, zanim pojadę do sklepu – obiecał Beckett i wyszedł, zanim ktoś włoży mu do ręki młotek. *** W domu wstawił kubek do ekspresu, sprawdził poziom wody i ziaren. Młynek działał, kiedy on przeglądał listy, które Owen położył na kuchennym blacie. Brat zostawił też samoprzylepne karteczki, jak zauważył Beckett, kręcąc głową, z zapisanymi dniami, kiedy podlewał rośliny. Pomimo że Beckett nie prosił go – ani nikogo innego – o zajmowanie się

R

tymi drobiazgami, nie był zaskoczony, że brat to zrobił.

Czy miałeś kłopoty z dziurawą oponą czy z wojną nuklearną, mogłeś liczyć na Owena.

L T

Beckett wrzucił niepotrzebną pocztę do kosza na makulaturę, a ważne listy i kawę zaniósł do biura.

Lubił to pomieszczenie, które sam zaprojektował, kiedy rodzina Montgomerych kupiła ten budynek kilka lat temu. Stare biurko – odnowione znalezisko z pchlego targu – stało frontem do okna wychodzącego na Main Street. Siedząc przy nim, mógł oglądać hotel. Miał ziemię zaraz za miastem i wstępny szkic domu, nad którym lubił pracować, lecz inne projekty zawsze spychały tę robotę na dalszy plan. Beckett i tak nie widział powodu, żeby się spieszyć. Był całkiem zadowolony ze swojego mieszkania nad Vestą. Pracując, zawsze mógł zadzwonić na dół po pizzę albo po prostu zejść do lokalu, jeśli miał ochotę na towarzystwo przy posiłku. Mógł pójść piechotą do banku, fryzjera, do Crawforda, jeśli miał ochotę na gorące śniadanie lub hamburgera, do księgarni, na pocztę. Znał 12

swoich sąsiadów, okolicznych sklepikarzy, czuł rytm Boonsboro. Nie, naprawdę nie miał powodu, żeby się spieszyć. Spojrzał na segregator, który dał mu Owen. Miał ochotę od tego zacząć, zobaczyć, co wymyśliły jego matka i ciotka. Ale najpierw musiał pozałatwiać inne sprawy. Przez następną godzinę płacił rachunki, poprawiał plany i odpowiadał na e–maile, które przyszły podczas jego wyjazdu do Richmond. Sprawdził kalendarz Rydera. Owen nalegał, żeby każdy z nich co tydzień wypisywał swój rozkład zajęć, pomimo że spotykali się lub

R

rozmawiali z sobą bez przerwy. Fakt, że przy tak dużym projekcie wszystko szło prawie zgodnie z planem, zakrawał na wcale niemały cud. Zerknął na gruby, biały segregator, pełen zdjęć, wydruków komputerowych, przedstawiających

L T

rysunków, system

pogrupowanych

ogrzewania

i

według

klimatyzacji,

pokoi,

spryskiwacze

przeciwpożarowe, każdą wannę, toaletę, zlew, kran, oświetlenie, wzory kafelków, sprzęty domowe – a także już wybrane i zaakceptowane meble i dodatki.

Segregator będzie o wiele grubszy, zanim skończą, więc lepiej już sprawdzić, co miała na oku jego matka. Otworzył segregator i rozłożył rysunki. Na każdym jego matka opisała inicjałami pokój, do którego były przeznaczone określone przedmioty. Ryder i jego ekipa nadal posługiwali się numerami pokoi, ale Beckett wiedział, że J&R – drugie piętro z tyłu, jeden z dwóch apartamentów z prywatnym wejściem i kominkiem – oznaczał Jane i Rochestera*. * Jane i Rochester – bohaterowie powieści „Dziwne losy Jane Eyre" Charlotte Bronte (wszystkie przypisy tłumaczki). 13

Matka wpadła na pomysł – który bardzo przypadł mu do gustu – żeby nazwać pokoje imionami romantycznych bohaterów książek – tych ze szczęśliwymi zakończeniami. I ochrzciła tak wszystkie pokoje poza frontowym apartamentem, który określiła jako „Penthouse". Obejrzał wybrane przez nią łóżko i uznał, że drewniany baldachim będzie pasował do stylu Thornfield Hall*, poczym uśmiechnął się szeroko na widok wygiętej sofy, szezlongu, który zamierzała ustawić w nogach łóżka.

R

Wybrała jeszcze komódkę, ale dodała alternatywnie sekretarzyk z szufladami. Bardziej oryginalny, uznał, ciekawszy.

Najwidoczniej podjęła już decyzję co do łóżka w pokoju Westleya i

L T

Buttercup** – ich drugiego apartamentu – skoro napisała wielkimi literami „To jest to!!".

Przejrzał pozostałe szkice – matka nie próżnowała – po czym usiadł do komputera.

Dwie następne godziny spędził przy programie CAD, projektując, ustawiając, poprawiając. Od czasu do czasu otwierał segregator, odświeżał sobie atmosferę i rozkład łazienek albo sprawdzał elektryczność, ułożenie kabli do płaskoekranowych telewizorów w sypialniach. Kiedy był zadowolony z efektu, wysłał matce e–mail, z kopią do braci, z maksymalnymi rozmiarami stolików nocnych i stojących luzem krzeseł. * Thornfield Hall – rezydencja Edwarda Rochestera. ** Westley i Buttercup – bohaterowie książki Williama Goldmana, na podstawie której nakręcono film „Narzeczona dla księcia".

14

Trzeba zrobić sobie przerwę i znowu napić się kawy. Mrożonej, postanowił. A jeszcze lepiej, mrożonego cappuccino. Z powodzeniem mógł się przespacerować do księgarni Przewróć Stronę i zamówić mrożone cappuccino. Robili tam dobrą kawę, a on rozprostuje nogi podczas krótkiego spaceru wzdłuż Main. Nieważne, że ekspres do kawy, który sobie sprawił, przyrządzał też cappuccino – i że w lodówce był lód. I postanowił, że znajdzie jeszcze czas na golenie, ponieważ jest zbyt cholernie gorąco na zarost. Wyszedł z domu, ruszył przez Main i przystanął przed Salonem

R

Piękności Sherry na pogawędkę z fryzjerem Dickiem, który akurat miał przerwę. –I jak idzie?

L T

– Postawiliśmy ściany działowe – powiedział Beckett. – Wiem, pomagałem przy rozładunku.

– Będziemy musieli umieścić cię na liście płac.

Dick uśmiechnął się szeroko i wskazał podbródkiem na hotel. – Miło popatrzeć, jak wraca do dawnej świetności. – Mnie też. Do zobaczenia.

Beckett ruszył dalej, wszedł po kilku stopniach na zadaszoną werandę księgarni, a potem do środka przy wtórze dzwonków. Uniósł dłoń w geście powitania do Laurie, która podliczała klientowi zakupy. Czekając, zerknął na stojący na froncie stojak z nowościami. Wziął do ręki najnowszą powieść Johna Sandforda – jak mógł ją przegapić? – przebiegł wzrokiem streszczenie i z książką w ręku powędrował między regałami. W księgarni panowała spokojna, relaksująca atmosfera, pomieszczenia przechodziły płynnie jedno w drugie, a kręcone, skrzypiące schody 15

prowadziły do biura i magazynku. Ozdoby, pocztówki, lokalne rękodzieło, trochę tego, trochę tamtego, a przede wszystkim – książki i jeszcze raz książki wypełniały półki, stoły i skrzynie, prosząc się wręcz, żeby w nich pobuszować. Kolejny stary budynek, który był świadkiem wojny, zmian, czasów chudych i tłustych. Teraz, zachwycając miękkimi barwami i drewnianymi podłogami, nadal roztaczał atmosferę miejskiej rezydencji, jaką niegdyś był. Dla Becketta zawsze pachniało tu książkami i kobietami, co było całkiem zrozumiałe, skoro w księgarni pracował wyłącznie żeński personel.

R

Znalazł świeżo wydaną książkę Waltera Mosleya i także ją wziął. Zerkając w kierunku schodów prowadzących do biura na drugim piętrze, przeszedł przez otwarte drzwi na tyły sklepu. Usłyszał głosy – jak szybko

L T

zdał sobie sprawę – należące do małej dziewczynki i kobiety, do której dziecko mówiło „mamo".

Clare miała samych synów – teraz trzech. Może nawet jej tu dziś nie było, a może przyjdzie później. Poza tym przyszedł na kawę, a nie żeby zobaczyć się z Clare Murphy. Clare Brewster, upomniał sam siebie. Od dziesięciu lat nazywała się Clare Brewster, więc powinien już się do tego przyzwyczaić.

Clare Murphy Brewster, pomyślał, matka trzech synów, właścicielka księgarni. Dawna przyjaciółka z liceum, która wróciła do rodzinnego miasta, po tym jak iracki snajper roztrzaskał jej życie na kawałki i została wdową. Nie przyszedł tu, żeby się z nią zobaczyć, chyba że przelotnie, gdyby akurat zobaczył ją w księgarni. Nie miał powodu, żeby specjalnie przychodzić do wdowy po koledze ze szkoły, którego lubił i któremu zazdrościł. 16

– Przepraszam, że musiałeś czekać. Jak leci, Beck? – Słucham? – Wrócił do rzeczywistości, słysząc głos Laurie. – Och, nie szkodzi. Znalazłem kilka książek. – To ci nowina – powiedziała z uśmiechem. – Wiem, a jak mogłoby być inaczej? Mam nadzieję, że dzięki nim zdobędę mrożone cappuccino. – Chyba wcisnę cię gdzieś na listę. Wszystko, co mrożone, jest hitem tego lata. – Skinęła głową w stronę kubków. Miodowobrązowe włosy miała wysoko upięte w ochronie przed upałem. – Duże? – No pewnie. – Jak idzie wam w hotelu?

L T

R

– Do przodu. – Podszedł do lady, a Laurie odwróciła się do ekspresu. Ale ślicznotka, pomyślał. Pracowała u Clare od samego początku, łącząc szkołę z pracę. Od pięciu lat, może sześciu? Czy naprawdę upłynęło już tyle czasu?

– Klienci ciągle zadają nam pytania – mówiła, nie przerywając pracy. – Kiedy, kiedy, kiedy, co, jak. A zwłaszcza, kiedy zdejmiecie tę płachtę, żeby wszyscy mogli sami zobaczyć. –I zepsuć wielkie otwarcie? – Zżera mnie ciekawość. Rozmawiając przy hałasującym ekspresie, nie usłyszał jej, ale poczuł. Spojrzał przez ramię, akurat w chwili gdy z jedną dłonią na barierce schodziła po krętych schodach. Serce mu podskoczyło i pomyślał: no cóż, w końcu reagował tak na widok Clare, odkąd skończył szesnaście lat. 17

– Cześć, Beck. Właśnie mi się wydawało, że cię słyszę. Uśmiechnęła się, a jego serce przestało podskakiwać i padło jak długie.

L T 18

R

Rozdział drugi Beckett szybko się opanował i odwzajemnił pogodny uśmiech Clare, która schodziła po schodach, kołysząc włosami związanymi w długi, słoneczny ogon. Zawsze kojarzyła mu się ze słonecznikiem, wysokim, jasnym i pełnym radości. W jej szarych oczach kryły się plamki zieleni, które lśniły za każdym razem, kiedy kąciki pełnych ust unosiły się ku górze. – Nie widziałam cię od kilku dni – zauważyła. – Byłem w Richmond. – Złapała trochę słońca, zauważył, i jej skóra

R

nabrała delikatnego odcienia złota. – Coś mnie ominęło?

– Pomyślmy. Ktoś ukradł krasnala z ogrodu Carol Tecker. – Rany. Zuchwałe przestępstwo.

L T

– Zaoferowała dziesięć dolarów nagrody. – Będę miał na niego oko. – Coś nowego w hotelu?

– Zaczęliśmy stawiać ściany działowe.

– Stare wieści. – Machnęła pogardliwie ręką. – Wczoraj powiedziała mi o tym Avery, dowiedziała się od Ry'a, który wpadł na pizzę. – Moja matka kompletuje kolejne zamówienie na meble, a potem zabiera się do tkanin.

– A to jest nowina. – W szarości błysnęła zieleń, co go obezwładniło. – Tak bardzo chciałabym zobaczyć, co wybrała. Wiem, że będzie piękne. I słyszałam plotki, że macie miedzianą wannę. Beckett uniósł trzy palce. Jej oczy zrobiły się jeszcze większe, a zieleń przeszła w dymny błękit. Jeszcze chwila, będzie mu potrzebny tlen. 19

– Trzy? Gdzie wy znajdujecie takie rzeczy? – Mamy swoje sposoby. Clare posłała w kierunku Laurel długie, kobiece westchnienie. – Wyobraź sobie, wyciągnąć się w miedzianej wannie. To brzmi tak romantycznie. Niestety, Beckett natychmiast wyobraził sobie, jak Clare zsuwa tę śliczną letnią sukienkę w czerwone maki na niebieskim tle – i wchodzi do miedzianej wanny. A to, upomniał sam siebie, nie jest najlepszy sposób na panowanie nad sytuacją. – Jak chłopcy? – zapytał, wyjmując portfel.

R

– Fantastycznie. Zaczynamy pełną parą przygotowania do szkoły, więc

L T

są bardzo podekscytowani. Harry udaje, że się nie przejmuje, i odgrywa starego wyjadacza, skoro idzie już do trzeciej klasy. Obaj z Liamem dzielą się swoim bogatym doświadczeniem z Murphym. Nie mogę uwierzyć, że moje maleństwo idzie do szkoły.

Myśl o dzieciach zawsze przywoływała Becketta do porządku i pomagała umieścić Clare w rubryce „matki". Matek nie można sobie wyobrażać nagich.

– Och. – Popukała palcem w książkę Mosleya. – Jeszcze nie zdążyłam przeczytać. Musisz mi powiedzieć, co myślisz. – Pewnie. A ty powinnaś przyjść i zwiedzić hotel. Uśmiechnęła się figlarnie. – Zaglądamy przez boczne okna. – Po prostu wejdź od tyłu.

20

– Naprawdę? Bardzo bym chciała, tylko myślałam, że nie życzycie sobie, aby zwiedzający pętali wam się pod nogami. – Generalnie tak, ale... – Przerwał, kiedy zadzwonił dzwonek i do sklepu weszły dwie pary. – Tak czy inaczej, muszę już iść. – Miłej lektury – powiedziała i odwróciła się do klientów. – Czy mogę państwu w czymś pomóc? – Zwiedzamy okolicę – odpowiedział jeden z przybyłych. – Czy macie jakieś książki o Antietam*? – Oczywiście. Proszę za mną. – Poprowadziła go w głąb księgarni, a pozostała trójka zaczęła przeglądać książki. Beckett

patrzył,

jak

Clare

schodzi

pomieszczenia, które nazywały aneksem.

L T

– Do zobaczenia wkrótce, Laurie. – Beck?

Przystanął z ręką na klamce.

R po

kilku

stopniach

do

– Książki? Kawa? – Uniosła torbę w jednej, a kubek w drugiej ręce. – Och, tak. – Roześmiał się i potrząsnął głową. – Dzięki. – Nie ma sprawy. – Kiedy wyszedł, westchnęła cicho i zastanowiła się, czy jej chłopak kiedykolwiek odprowadzał ją wzrokiem, gdy odchodziła.

* Antietam – bitwa stoczona nad rzeką Antietam Creek 17 września 1862 r., przełomowa bitwa wojny secesyjnej.

21

*** Clare zapakowała do kartonu książki, przeznaczone do wysłania. Wyszła z paczką tylnymi drzwiami i przecinając żwirowy parking, odetchnęła głęboko, kiedy lekki powiew ochłodził jej twarz. Miała nadzieję, że będzie deszcz. Może miła, porządna ulewa wybawiłaby ją od podlewania ogrodu. Gdyby nie było burzy, mogłaby pozwolić chłopcom pobiegać w deszczu, wyładowaliby choć trochę energii. Potem musiałaby ich wyszorować, a ponieważ dziś był wieczór filmowy, zrobić trochę popcornu. Musi sprawdzić w harmonogramie, kto będzie wybierał film.

R

Nauczyła się, że harmonogramy pomagały ograniczyć kłótnie, narzekania i protesty, kiedy trzech małych chłopców musiało zdecydować,

L T

czy chce spędzić wieczór w towarzystwie SpongeBoba, Power Rangersów czy „Gwiezdnych wojen". Nie eliminowały kłótni, narzekań i protestów, ale zwykle sprowadzały je do poziomu, z którym mogła sobie poradzić. Zaniosła paczkę i pogawędziła chwilę z urzędniczką na poczcie. Na ulicy panował spory ruch, więc podeszła do automatu, nacisnęła przycisk i czekała na zielone.

Co jakiś czas uderzała ją myśl, że – pod względem geograficznym – powróciła dokładnie do miejsca, gdzie zaczęła. Jednak wszystko inne uległo zmianie, pomyślała, patrząc na niebieską płachtę. I nadal się zmienia. Wyjechała z Boonsboro jako świeżo upieczona, dziewiętnastoletnia mężatka. Taka młoda! Taka przejęta i pewna siebie, tak bardzo zakochana. Nie wahała się ani chwili przed wyjazdem do Karoliny Północnej, gdzie miała zacząć swoje życie z Clintem jako żołnierska żona. 22

Doskonale sobie poradziła. Urządziła dom i prowadziła go, pracując na pół etatu w księgarni – i biegła pędem, żeby przygotować mężowi kolację. Dowiedziała się, że jest w ciąży, zaledwie na kilka dni przed tym, gdy Clint został wysłany na swoją pierwszą misję do Iraku. Wtedy poznała strach, wspominała, idąc w stronę Vesty. Jednak pokonał go naiwny optymizm młodości i radość z noszenia pod sercem dziecka – dziecka, które urodziła tu, w domu, zaraz po skończeniu dwudziestu lat. Potem Clint wrócił i przeprowadzili się do Kansas. Mieli dla siebie

R

prawie rok. Liam urodził się podczas drugiej misji Clinta. Kiedy mąż wrócił, był cudownym ojcem ich dwóch synków, ale wojna zabrała mu radość i spontaniczny, tubalny śmiech.

L T

Nie wiedziała, że jest w ciąży, kiedy po raz ostatni całowała go na pożegnanie.

Tego dnia, gdy wręczono jej flagę z hełmu Clinta, Murphy poruszył się w niej po raz pierwszy.

A teraz, pomyślała, otwierając szklane drzwi, wróciła do domu. Na dobre.

Celowo wybrała porę po lunchu, ale przed obiadem. Przy ciemnych, lśniących drewnianych stołach siedziało kilka osób, jakaś rodzina – przyjezdni, jak zauważyła – wybrała boks w odległym kącie. Niemowlak z kręconymi włosami spał głęboko na czerwonych poduchach. Uniosła rękę do Avery, która stojąc za ladą, rozsmarowywała sos na cieście. Czując się jak w swoim domu, Clare nalała sobie szklankę lemoniady i postawiła ją na blacie. – Chyba będzie padać. 23

– Wczoraj też tak mówiłaś. – Dzisiaj mam rację. – Och, w takim razie wezmę parasol. – Avery posypała sos tartą mozzarellą, plasterkami pepperoni, pieczarkami i czarnymi oliwkami. Szybkimi i wprawnymi ruchami otworzyła jeden z wielkich pieców za sobą i wsunęła do niego pizzę. Wyciągnęła drugą, gotową i pokroiła ją na kawałki. Z kuchni wyszła jedna z kelnerek: – Cześć, Clare! – Przywitała ją wesoło i zaniosła pizzę wraz z talerzami do jednego ze stolików. – Uff – powiedziała Avery. – Dużo ludzi?

L T

R

– Mieliśmy młyn od pół do dwunastej do mniej więcej pół godziny temu.

– Pracujesz dziś wieczorem? – zapytała Clare.

– Wendy znowu zadzwoniła, że jest chora, więc wygląda na to, że mam podwójną zmianę.

– „Chora" oznacza, że znów pogodziła się ze swoim chłopakiem. – Też bym była chora, gdybym chodziła z takim palantem. Ona robi cholernie dobrą pizzę. – Avery wyjęła spod lady butelkę wody. – Ale chyba będę musiała ją zwolnić. Ta dzisiejsza młodzież. – Przewróciła błękitnymi oczami. – Zero etyki zawodowej. – Próbuję sobie przypomnieć, jak nazywał się ten chłopak, z którym chodziłaś, kiedy złapali cię na wagarach. – Lance Poffinberger, moja chwila słabości. I kurczę, nieźle za nią zapłaciłam. Spieprzyłam pizzę tylko raz, a tata uziemił mnie na miesiąc. 24

Lance pracuje u Canfielda jako mechanik. – Avery wzięła do ust łyk wody i uniosła brwi. – Mechanicy są seksowni. – Naprawdę? – A Lance jest wyjątkiem potwierdzającym regułę. Odebrała telefon, przyjęła zamówienie, wyjęła pizzę i szybko ją pokroiła, tak żeby kelnerka mogła zanieść do stolika gorący placek. Clare sączyła swoją lemoniadę i patrzyła, jak pracuje jej koleżanka. Przyjaźniły się od liceum, razem przewodziły drużynie cheerleaderek. Trochę ze sobą współzawodniczyły, ale były przyjaciółkami. Straciły

R

kontakt, kiedy Avery pojechała do college'u, a Clare wyjechała z Clintem do Fort Bragg.

Spotkały się znowu, gdy Clare, z dwoma synkami i w ciąży z trzecim,

L T

wróciła do miasteczka, a Avery właśnie otworzyła swoją włoską restaurację. – Był u mnie dziś Beckett. – Poinformuj media!

Clare zbyła sarkazm pełnym satysfakcji uśmiechem. – Powiedział, że mogę zwiedzić hotel.

– Tak? Daj mi skończyć to zamówienie i pójdziemy razem. – Teraz nie mogę. Muszę odebrać dzieci i... – Spojrzała na zegarek. – Za godzinę. Och, mam jeszcze trochę pracy. Może jutro? Zanim w księgarni zacznie się ruch? – Jesteśmy umówione. Będę tu o dziewiątej, żeby rozgrzać piece i tak dalej. Mogę wpaść po ciebie koło dziesiątej. – W takim razie o dziesiątej. Muszę lecieć. Praca, odebrać dzieciaki, ugotować kolację, potem kąpiele i dziś mamy wieczór filmowy.

25

– Jest doskonałe ravioli ze szpinakiem, jeśli chcesz skreślić punkt z kolacją. Clare już miała odmówić, ale doszła do wniosku, że to doskonały sposób, by przemycić szpinak i zaoszczędzić czterdzieści pięć minut w kuchni. – Świetnie. Słuchaj, moi rodzice chcą zabrać chłopców na noc z soboty na niedzielę. Może przygotuję coś, co nie jest pizzą, otworzę butelkę wina i spędzimy wieczór jak dorosłe kobiety? – Chętnie. Mogłybyśmy też włożyć seksowne sukienki i wyjść na

R

miasto, znaleźć jakichś dorosłych mężczyzn, z którymi spędziłybyśmy ten wieczór.

– Mogłybyśmy, ale ponieważ większą część dnia spędzę w sklepie, torturując

trzech

L T

chłopców

przymierzaniem

ubrań

do

szkoły,

prawdopodobnie zastrzelę pierwszego mężczyznę, który się do mnie odezwie.

– W takim razie babski wieczór. – Doskonale.

Avery zapakowała ravioli i zapisała na rachunek Clare. – Dzięki. Do jutra.

– Clare – zawołała Avery za wychodzącą przyjaciółką – w sobotę przyniosę drugą butelkę wina i coś kalorycznego na deser! I piżamę. – Świetny plan. Komu potrzebny mężczyzna, jeśli ma najlepszą przyjaciółkę? Clare roześmiała się, bo Avery wyrzuciła rękę w górę. Wyszła na zewnątrz i prawie wpadła na Rydera.

26

– Dwóch na trzech – powiedziała. – Wcześniej spotkałam Becka, teraz brakuje już tylko Owena do kompletu. – Pojechał do mamy. Pracują razem z Beckiem w warsztacie. Podwiozę cię. – Uśmiechnął się szeroko. – Właśnie zamówiłem obiad, bo mama mówi, że jest za gorąco na gotowanie. Clare uniosła torbę. – W pełni się z nią zgadzam. Pozdrów ją ode mnie. – Pozdrowię. Świetnie wyglądasz, Złotowłosa. Chcesz pójść na tańce? Posłała mu uśmiech, naciskając przycisk przy przejściu dla pieszych.

R

– Pewnie. Wpadnij po mnie i chłopców o ósmej.

Światło się zmieniło, odeszła więc, machając Ryderowi na pożegnanie. Próbowała sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz ktoś zaprosił ją

L T

na tańce zupełnie na serio. Nie potrafiła.

***

Warsztat Montgomerych był wielki i z zewnątrz wyglądał jak dom mieszkalny. Na długiej, krytej werandzie zwykle było pełno przedmiotów w różnych stadiach renowacji, jak na przykład dwa zniszczone, drewniane krzesła ogrodowe, które czekały na naprawę i malowanie od ponad dwóch lat.

Drzwi, okna, kilka zlewów, paczki kafelków, gonty, dykta oraz inne rzeczy pozostałe po starych zleceniach zapełniały magazynek od tyłu, który został dobudowany, kiedy zabrakło miejsca w warsztacie. Ponieważ bałagan doprowadzał Owena do szału, co kilka miesięcy porządkował te resztki, po czym Ryder lub Beckett przywozili kolejne przedmioty i porzucali, gdzie popadło. Owen cholernie dobrze wiedział, że robili to celowo. 27

W głównym pomieszczeniu znajdowały się blaty do pracy, stoły, półki pełne narzędzi oraz ogromne komody na kółkach mieszczące jeszcze więcej narzędzi. Tu i ówdzie stały jakieś stare meble, słoiki i puszki po kawie (opisane przez Owena), wypełnione śrubami, gwoździami i nakrętkami. Przynajmniej tutaj mężczyźni zachowywali coś, co przypominało porządek – chociaż i tak daleko temu było do wysokich standardów Owena. Dobrze im się razem pracowało. Ze starej wieży płynęła muzyka rockowa, trzy stojące wiatraki młóciły duszne powietrze, zgrzytała piła, pod której

ostrze

Beckett

właśnie

podłożył

kasztanowca.

kolejny

kawałek

R

drzewa

Lubił pracować z drewnem, czuć jego dotyk i zapach. Labrador retriever ich matki, Cus – skrót od Atticusa – rozciągnął masywne cielsko

L T

pod stołem i chrapał. Mniej więcej co dziesięć sekund brat Cusa, Finch, upuszczał piszczącą piłkę koło stóp Becketta.

Cymbał leżał na plecach z łapami w górze na stercie wiórów. Beckett wyłączył piłę i popatrzył prosto w szeroko otwarte z podniecenia oczy Fincha.

– Czy wyglądam, jakbym był w nastroju do zabawy? Finch znowu schwycił piłkę zębami i upuścił ją na but Becketta. Beckett wiedział, że tylko zachęci psa do niekończących się powtórek, ale złapał zabawkę i cisnął nią przez otwarte drzwi warsztatu. Finch pognał za piłką oszalały z radości. – Brandzlujesz się tą ręką? – zapytał Ryder. Beckett wytarł psią ślinę o dżinsy. – Jestem oburęczny.

28

Wziął kolejną deskę, którą Ryder wymierzył i oznaczył. Finch wpadł z powrotem do warsztatu i upuścił piłkę u stóp kompana od zabawy. I tak to trwało; Ryder mierzył i oznaczał, Beckett ciął, a Owen łączył kolejne kawałki za pomocą kleju i klamer według szkiców powieszonych na kawałku dykty. Pierwszy komplet wysokich od podłogi do sufitu półek, które miały otoczyć kominek w bibliotece, stał w oczekiwaniu na wyczyszczenie, impregnację i drzwiczki. Kiedy skończą drugi komplet i obudowę kominka, zostawią pewnie Owenowi precyzyjną robotę.

R

Wszyscy mieli talent, pomyślał Beckett, ale nikt nie mógł zaprzeczyć, że z nich trzech to Owen był najbardziej skrupulatny.

Wyłączył piłę, rzucił piłkę oszalałemu Finchowi i zauważył, że na

L T

zewnątrz zapadł zmrok. Cus wstał z ziewnięciem i przeciągając się, otarł pysk o nogę Becketta, domagając się pieszczoty, po czym wymaszerował z warsztatu.

Pora kończyć, uznał Beckett i wyjął ze starej lodówki trzy piwa. – Godzina pół do piwa – obwieścił i podał butelki braciom. – Słyszałem to. – Ryder kopnął przez otwarte okno piłkę, którą pies upuścił koło jego stóp, z taką samą precyzją, z jaką strzelał gole w liceum. Finch odbił się tylnymi łapami i poszybował za piłką, po czym na werandzie rozległ się trzask. – Widzieliście to? – zapytał Beckett. – Ten pies jest szalony. – Cholernie dobry skok. – Roześmiany Ryder poślinił kciuk i przesunął nim po półce. – To piękne drewno. Kasztan był świetnym pomysłem, Beck.

29

– Będzie się ładnie komponował z podłogą. A sofa musi być skórzana – zdecydował. – Ciemny, głęboki kolor, z jaśniejszym odcieniem na krzesłach dla kontrastu. – Wszystko jedno. Dzisiaj przyszły te lampy, które zamówiła mama. – Ryder wypił łyk piwa. Owen wyjął telefon i zrobił notatkę. – Sprawdziłeś je? – Byłem odrobinę zajęty. Owen zrobił następną notatkę.

R

– Opisałeś pudełka? Schowałeś do magazynu?

– Tak, tak. Opisane, w piwnicy Vesty. Przyszły też lampy sufitowe i kinkiety do jadalni. Zrobiłem z nimi to samo.

L T

– Potrzebuję listów przewozowych. – Są na budowie, panienko.

– Musimy zachować porządek w papierach, wasza wysokość. Finch przytruchtał z powrotem, upuścił piłkę i czekał, waląc ogonem w podłogę jak młotem.

– Zobacz, czy zrobi to jeszcze raz.

Ryder posłusznie kopnął piłkę przez okno, a pies skoczył za nią. Trzasnęło. Zaintrygowany Cymbał podszedł do okna, położył łapy na parapecie i próbował się na niego wspiąć. – Muszę kupić sobie psa. – Owen popijał piwo, patrząc, jak zwierzak kopie i drapie ścianę tylnymi łapami. – Biorę psa, jak tylko skończymy tę robotę. Zamknęli warsztat i spędzili jeszcze kwadrans na werandzie, pijąc piwo, rozmawiając o pracy i rzucając piłkę niezmordowanemu Finchowi. 30

Cykady i świetliki unosiły się nad trawnikiem i otaczającym ich lasem niczym brzęczące iskry. Od czasu do czasu żałobnie pohukiwała sowa. Te dźwięki przywodziły Beckettowi na myśl inne upalne, letnie wieczory, kiedy wszyscy trzej biegali równie niezmordowanie jak Finch, a w oknach domu na wzgórzu jak teraz paliły się światła. Kiedy zaczynały migać, pora było wracać – zawsze za wcześnie. Myślał – trochę zmartwiony – o matce, samej w tym wielkim domu ukrytym w lesie. Kiedy zmarł ich ojciec – a był to ciężki czas – wszyscy trzej praktycznie wprowadzili się z powrotem do domu. Mieszkali razem,

R

dopóki matka nie wykopała ich kilka miesięcy później.

Przez następny rok każdy z braci znajdował wymówkę, żeby spać u niej co najmniej raz w tygodniu. Jednak prawda była taka, że mama

L T

doskonale sobie radziła. Miała swoją pracę, siostrę, przyjaciół, psy. Justine Montgomery nie snuła się po wielkim domu. Żyła w nim.

Ryder skinął głową w stronę, gdzie na werandzie paliło się światło – na wypadek gdyby chcieli przyjść. Błyskało też w gabinecie matki. – Siedzi tam i poluje w internecie.

– Jest w tym dobra – pochwalił Beckett. – Gdyby nie poświęcała na to czasu i nie miała tak cholernie dobrego oka, sami musielibyśmy robić te wszystkie cudeńka.

– Ty i tak robisz sam – wytknął mu Ryder. – Pan Ciemny Ale Z Głębokim Połyskiem. – To część pracy architekta, brachu. – A skoro już o tym mówimy – wtrącił Owen – nadal nie mamy awaryjnych świateł i oznaczeń wyjść. – Szukam. Nie powiesimy żadnego paskudztwa. 31

– Beckett wbił ręce w kieszenie. – Znajdę coś odpowiedniego. Idę. Mogę ci poświęcić większość jutrzejszego dnia – obiecał Ryderowi. – Zabierz pas na narzędzia. *** Jechał do domu przy otwartych oknach. Ponieważ w radiu grali Goo Goo Dolls, którzy przypominali mu liceum, pomyślał o Clare. Nadłożył drogi, zataczając duże koło bocznymi drogami. Po prostu miał ochotę na przejażdżkę, powiedział sobie, nie dlatego że ta droga biegła koło domu Clare. Nie był natrętem.

R

Zwolnił trochę obok małego domu na obrzeżach miasta i zobaczył, że tak jak w jego rodzinnym domu w kuchni paliło się światło – a także lampy

L T

na werandzie i w salonie.

Nie potrafił wymyślić dobrej wymówki, żeby zajrzeć do niej, oczywiście nie zrobiłby tego, ale...

Wyobraził sobie, że Clare odpoczywa po długim dniu, może czyta książkę albo ogląda telewizję. Wreszcie ma chwilę dla siebie, kiedy już położyła dzieci spać.

Mógłby zapukać do drzwi. Cześć, właśnie przejeżdżałem i zobaczyłem, że pali się u ciebie światło. W furgonetce mam narzędzia, jeśli trzeba coś naprawić. Jezu. Pojechał dalej. W całej jego historii obcowania z istotami rodzaju żeńskiego Clare Murphy Brewster była jedyną kobietą, która onieśmielała go i peszyła.

32

Miał doskonały kontakt z dziewczynami, upomniał sam siebie. Prawdopodobnie dlatego że po prostuje lubił – to, jak wyglądały, brzmiały, pachniały, w jak dziwny sposób pracował ich umysł. Od niemowląt po prababcię – lubił kobiety za to, jakie są. Nigdy nie brakowało mu przy nich słów – chyba że chodziło o Clare. Nigdy nie wahał się, co powiedzieć, ani nie roztrząsał potem tego, co mówił. Chyba że chodziło o Clare. Nigdy nie leciał na dziewczynę, ku której nie zrobił nawet pierwszego kroku. Chyba że w grę wchodziła Clare. Naprawdę, lepiej by mu było z kimś takim jak siostra Drew. Z kobietą,

R

którą uważał za atrakcyjną, która lubiła flirtować i przez którą nie myślał ani nie chciał zbyt wiele.

Pora wyrzucić z głowy Clare i jej uroczych synów raz na zawsze.

L T

Zaparkował za swoim domem, popatrzył w górę na ciemne okna. Powinien iść na górę, trochę popracować, a potem wcześniej się położyć i wyspać.

Zamiast tego jednak przeszedł przez ulicę. Zajrzy tylko do hotelu, sprawdzi, co Ry i jego ekipa dzisiaj zrobili. Musiał przyznać, że nie był gotowy na swoje własne towarzystwo, a obecna mieszkanka hotelu była lepsza niż nic.

***

W domu Clare Power Rangersi toczyli właśnie walkę z siłami zła. Bomby eksplodowały, Rangersi fruwali w powietrzu, skakali, robili przewroty i atakowali. Clare widziała ów film i wszystkie inne z tej serii tyle razy, że z zamkniętymi oczami mogła przewidzieć wybuchy. Dzięki temu mogła udawać, że śledzi akcję, gdy tak naprawdę powtarzała w myślach, co jeszcze musi zrobić. Liam leżał z głową na jej 33

kolanach i kiedy się pochyliła, zobaczyła, że oczy miał wprawdzie otwarte, ale zamglone. Już niedługo. Harry wyciągnął się na podłodze z Czerwonym Rangerem w dłoni. Leżał zupełnie nieruchomo i Clare wiedziała, że syn już zasnął. Ale Murphy, nocny marek, siedział obok niej równie ożywiony i zafascynowany jak wtedy, gdy oglądał to po raz pierwszy. Gdyby mu pozwoliła, nie spałby do północy. Doskonale wiedziała, że będzie błagał o następny film, kiedy tylko ten się skończy.

R

A ona naprawdę musi dziś zapłacić rachunki, złożyć resztę prania, a przy okazji wrzucić do pralki kolejną porcję ręczników. Musi zacząć czytać nową książkę, którą przyniosła do domu – nie tylko dla przyjemności, gdyż

L T

traktowała czytanie jako jeden ze swoich zawodowych obowiązków. Wyliczając w myśli kolejne zadania, doszła do wniosku, że to ona nie będzie spała do północy.

Jej własna wina, zganiła samą siebie, sama dała się namówić chłopcom na podwójny seans.

W końcu sprawiło im to tyle radości, a Clare mogła spędzić wieczór, przytulając się do swoich małych mężczyzn.

Zawsze będzie jakieś pranie do zrobienia, ale jej chłopcy nie zawsze będą mieli ochotę spędzać wieczory w domu, oglądając z mamą film. Tak jak przewidywała, gdy tylko dobro zwyciężyło, Murphy popatrzył na nią błagalnie wielkimi, brązowymi oczami. Jakie to dziwne, pomyślała, że tylko on odziedziczył kolorystykę Clinta, którą geny połączyły z jej blond włosami. – Proszę, mamo! Nie jestem śpiący. 34

– Obejrzałeś dwa i pa, pa. – Dała synowi prztyczka w nos. Na jego usianej piegami twarzyczce z perkatym noskiem odmalowała się czysta rozpacz. – Proszę! Tylko jeden odcinek. Mówił jak zagłodzony żebrak, błagający o czerstwą skórkę od chleba. – Murphy, już dawno powinieneś być w łóżku. – Clare uniosła palec, kiedy znowu otworzył usta. –I jeżeli to miał być jęk, to będę go pamiętała przy następnym wieczorze filmowym. No, idź na górę i zrób siusiu. – Nie chce mi się siusiu. –I tak idź i zrób.

R

Powlókł się na górę jak skazaniec idący na szubienicę, a Clare zsunęła głowę Liama z kolan. Wzięła syna na ręce, a chłopiec we śnie oparł głowę na jej ramieniu.

L T

Te jego włosy, pomyślała, gęste, złotobrązowe fale, które tak bardzo kochała, pachnące szamponem. Zaniosła go na górę do łazienki, gdzie Murphy „nie–chce–mi–się––siusiu", śpiewał, opróżniając pęcherz. – Nie opuszczaj klapy i nie spuszczaj wody. – Trzeba, sama mówiłaś.

– Tak, ale Liam też musi iść do łazienki. No dalej, kochanie, wskakuj do łóżka. Zaraz przyjdę.

Z wypraktykowaną zręcznością postawiła Liama przed toaletą. Jedną ręką podtrzymywała chłopca, żeby stał prosto, a drugą opuściła mu spodnie od piżamy. – Siusiamy, mój mężczyzno. – Bra. – Zachwiał się lekko i musiała poprowadzić jego dłoń, żeby uniknąć szorowania ścian.

35

Podciągnęła mu spodnie i chciała poprowadzić do łóżka, ale Liam odwrócił się i wyciągnął ramiona. Zaniosła go do sypialni chłopców i położyła na dolnym posianiu jednego z dwóch piętrowych łóżek. Murphy leżał na drugim dolnym łóżku z pluszowym transformersem w objęciach. – Zaraz wrócę – szepnęła Clare. – Idę po Harry'ego. Powtórzyła scenariusz z Harrym, ale tylko do drzwi łazienki. Harry ostatnio doszedł do wniosku, że mama jest dziewczyną, a dziewczynom nie wolno wchodzić do toalety, kiedy chłopaki siusiają.

R

Upewniła się, że jest na tyle przytomny, aby stać prosto, i wyszła. Skrzywiła się lekko, słysząc huk opadającej klapy, odczekała, aż syn spuści wodę i wyjdzie.

L T

– W samochodzie są niebieskie żaby.

– Hmm. – Wiedząc, że Harry często ma dziwne sny, poprowadziła go do łóżka. – Lubię niebieski kolor. Wskakuj na górę. – Czerwona prowadzi.

– Pewnie jest najstarsza.

Pocałowała syna w policzek – Harry już zdążył zasnąć – i podeszła, żeby pocałować Liama, po czym pochyliła się nad Murphym. – Zamknij oczka.

– Nie jestem śpiący. –I tak zamknij. Może dogonisz Harry'ego i niebieskie żaby. Czerwona prowadzi. – Czy są tam psy? – Jeśli chcesz. Dobranoc. – Dobranoc. Czy możemy mieć psa? 36

– Może na razie niech ci się jakiś przyśni. Spojrzała na swoich chłopców, jej świat, zasypiających w blasku nocnej lampki ze Spidermanem. Po czym zeszła na dół i zabrała się do zadań ze swojej listy. Zasnęła zaraz po północy, z książką w ręku i przy zapalonym świetle. Śniły jej się niebieskie żaby i ich czerwony kierowca, a także fioletowe i zielone psy. I – co dziwne, pomyślała, obudziwszy się na chwilę, żeby zgasić światło – Beckett Montgomery, który uśmiechał się do niej, gdy szła po schodach w księgarni.

L T 37

R

Rozdział trzeci O dziewiątej rano Clare zaparkowała na żwirowym parkingu za Przewróć Stronę. Ponieważ matka wzięła chłopców do siebie – niech Bóg ją błogosławi – Clare miała czas, żeby popracować w ciszy, zanim Laurie otworzy księgarnię. Z torebką i aktówką w ręce skierowała się do tylnych drzwi. Otworzyła je i zapalając po drodze światła, weszła po kilku stopniach, a potem ruszyła przez pomieszczenie, w którym trzymały zapasowe egzemplarze, do głównej sali księgarni. Uwielbiała panującą tu

R

atmosferę, jak jedno pomieszczenie przechodziło w drugie, nie tracąc jednak swojej odrębności.

Gdy tylko zobaczyła ten stary dom przy rynku, wiedziała, że tu jest jej

L T

miejsce. Wciąż pamiętała podniecenie i obawy, kiedy zdecydowała się skoczyć na głęboką wodę. Zainwestowała w księgarnię większość pokaźnej sumy, jaką wojsko wypłacało wojennym wdowom, co w jakiś sposób uczyniło Clinta częścią tego, co osiągnęła.

Tego, co musiała zrobić dla siebie i swoich dzieci. Kupno domu, stworzenie biznesplanu, otwieranie kont bankowych, kupowanie wyposażenia – i książek, książek, książek. Rozmowy z kandydatami do pracy, planowanie układu księgarni, wszystkie te zajęcia, wymagające ogromnej ilości czasu i wysiłku, cały ten stres, pomogły Clare poradzić sobie z sytuacją. Pomogły jej przetrwać. Wtedy myślała – a teraz już wiedziała – że księgarnia ją uratuje. Bez niej, bez presji, pracy i skupienia, mogłaby się rozpaść i zginąć w tych miesiącach po śmierci Clinta, a przed urodzeniem Murphy'ego.

38

Musiała być silna dla chłopców, dla siebie. Ale żeby być silna, musiała mieć cel – i dochody. Teraz miała i jedno, i drugie, pomyślała, stając za ladą i przygotowując pierwszy dzbanek kawy. Matka, wojenna żona – i wdowa – zmieniła się w kobietę biznesu, właścicielkę sklepu, pracodawczynię. Przy trzech synach i księgarni dni były długie, a praca nigdy nie miała końca. Ale Clare to uwielbiała, przyznała, robiąc sobie odtłuszczoną latte. Uwielbiała być zajęta, czerpała głęboką satysfakcję z faktu, że mogła sama utrzymać siebie i dzieci, jednocześnie dając rodzinnemu miastu solidne przedsiębiorstwo.

R

Nie osiągnęłaby tego wszystkiego bez swoich rodziców i bez wsparcia rodziców Clinta. Ani bez przyjaciół takich jak Avery, która udzielała setek

L T

praktycznych rad, jak sobie radzić w biznesie, i na której ramieniu Clare zawsze mogła się wypłakać.

Zaniosła kawę na górę i usiadła przy biurku. Włączyła komputer, a skoro pomyślała o rodzicach Clinta, wysłała im krótki e–mail z najnowszymi zdjęciami dzieci, po czym zajęła się uaktualnianiem internetowej strony księgarni.

Kiedy przyszła Laurie, Clare zawołała „dzień dobry", poświęciła jeszcze kilka minut stronie, po czym zajęła się resztą e–maili. Zamówiła parę nowych tytułów i zeszła na dół, gdzie Laurie siedziała już przy komputerze. – Dostałyśmy kilka sporych zamówień przez internet. Ja... – Laurie uniosła brwi, zerkając na nią czekoladowymi oczami. – Hej, świetnie dziś wyglądasz.

39

– Och, dzięki. – Zadowolona Clare wykonała obrót, demonstrując trawiastozieloną, letnią sukienkę. – Ale nie stać mnie, żeby dać ci podwyżkę. – Naprawdę. Cała lśnisz. – Nic dziwnego, w taki upał. Wychodzę na wycieczkę po hotelu, ale mam przy sobie telefon, gdybyś mnie potrzebowała. Wrócę za jakieś pół godziny. – Nie spiesz się. I chcę poznać każdy szczegół. Och, nie wysłałaś jeszcze zamówienia do Penguina, prawda?

R

– Nie, pomyślałam, że zajmę się tym po powrocie.

– Doskonale. Po tej wysyłce zostaniemy z pojedynczymi sztukami kilku tytułów. Podam ci szczegóły, zanim złożysz zamówienie.

L T

– Dobrze. Przynieść ci coś?

– Jednego z Montgomerych na wynos? Clare uśmiechnęła się, otwierając drzwi.

– Jakieś preferencje?

– Zdam się na ciebie.

Clare wyszła ze śmiechem i idąc w stronę Vesty, wysłała esemesa do Avery: „Nadciągam".

Koleżanka niemal natychmiast wyszła z drzwi restauracji. – Ja też! – zawołała. Stanęły po przeciwnych stronach ulicy, czekając na zielone światło – Clare w zwiewnej sukience, Avery w czarnych rybaczkach i koszulce. Spotkały się na środku Main. – Cholernie dobrze wiem, że spędziłaś połowę poranka, usiłując zapanować nad trzema chłopcami, robiąc śniadanie i zażegnując kłótnie. 40

– Tak wygląda moje życie – zgodziła się Clare. – Więc jakim cudem wyglądasz, jakbyś nigdy się nie pociła? – Taki dar. – Ruszyła chodnikiem, schylając się pod rusztowaniami. – Zawsze uwielbiałam ten budynek. Czasami patrzę przez okno w biurze i wyobrażam sobie, jak kiedyś wyglądał. – Ja natomiast nie mogę się doczekać żeby zobaczyć, jak będzie wyglądał. Jeśli im się powiedzie, skarbie, twoja firma i moja na tym skorzystają. Tak jak reszta przedsiębiorstw w mieście. – Trzymam kciuki. Nieźle nam się wiedzie, ale gdyby w samym

R

mieście był miły hotel, o rety. Mogłabym częściej ściągać autorów, urządzać większe imprezy. A goście hotelowi chodziliby do ciebie na lunch lub kolację.

L T

Przystanęły na chwilę z tyłu budynku, patrząc na nierówny plac i sterty gruzu.

– Ciekawe, co zamierzają tu zrobić – zastanowiła się na głos Avery. – Te balkony aż się proszą o coś niezwykłego. Plotki różnie mówią. Od większego parkingu po elegancki ogród.

– Słyszałam o fontannie i oczku wodnym. – Zasięgnijmy wiedzy u źródła.

Kiedy weszły do środka, w hałas i brzęk narzędzi, Avery popatrzyła na Clare. – Poziom testosteronu właśnie podskoczył o pięćset punktów. –I nadal rośnie. Zostawili łuki. – Clare podeszła bliżej, żeby się przyjrzeć szerokim wykuszom. – Byłam ciekawa, czy je zachowają. Chyba tylko to zapamiętałam z czasów, kiedy mieścił się tu sklep z antykami. Moja matka czasami mnie do niego przyprowadzała. 41

Przeszła przez główny łuk i zauważyła surowe, robocze schody prowadzące na górę. – Nigdy nie byłam na piętrze. A ty? – Wkradłam się tam raz, kiedy byłam w liceum. – Avery patrzyła na stopnie. – Z Travisem McDonaldem, kocem i butelką jabłkowego wina. Przytulaliśmy się na górze. – Co za dziewczyna! – Mój tata jeszcze dzisiaj by mnie za to zabił, więc nic nikomu nie mów. I tak nie zabawiliśmy tam zbyt długo. Travis tak się przestraszył, że

R

nie dotarł nawet do drugiej bazy, bo tak skrzypiały podłogi i drzwi. Ja chciałam sprawdzić co to, ale okazał się takim mięczakiem. Nawet nie dotarł do drugiej! – Ze śmiechem ruszyła po schodach. –I nie czuł zapachu

L T

kapryfolium – albo po prostu się nie przyznał. – Kapryfolium?

– Tak, naprawdę mocny zapach, jakbym wsadziła nos w kwiaty. Pewnie teraz, przy tym wszystkim, co się tutaj dzieje, ktokolwiek, no wiesz, chodził tu po nocy, już się wyprowadził. – Wierzysz w to? W duchy?

– Pewnie. Moja prapraprababcia podobno wciąż straszy w swojej posiadłości pod Edynburgiem. – Avery stanęła i oparła ręce na biodrach. – Kurczę. To z pewnością wyglądało inaczej, kiedy całowałam się z Travisem McDonaldem. Z korytarza na drugim piętrze, pachnącego kurzem z drewna i ścianek działowych, prowadziły do pokojów gościnnych drzwi o futrynach z surowego drewna. Słychać było robotników pracujących na trzecim piętrze i na parterze. Clare weszła do pierwszego pokoju po lewej stronie. Światło, 42

przyćmione przez zasłaniającą okno niebieską płachtę, opadało na niewykończoną podłogę. – Ciekawa jestem, co to za pokój. Chyba powinnyśmy znaleźć któregoś z Montgomerych. Och, popatrz, tam są drzwi na balkon. Cudowne. – Skoro już mówimy o cudach. – Avery wskazała palcem. – Popatrz na tę ogromną łazienkę. Sądząc z układu rur – dodała, kiedy Clare do niej podeszła – tu będzie wanna, tutaj prysznic, a tam podwójna umywalka. – Ta łazienka jest większa niż moja i chłopców razem wzięte. – Clare poczuła ukłucie czystej, łazienkowej zawiści. – Mogłabym w niej

R

zamieszkać. Czy wszystkie są takie wielkie? Muszę się dowiedzieć, jaki to pokój.

Przecięła pomieszczenie i wybiegła na korytarz. A tam wpadła wprost na Becketta.

L T

Położył ręce na jej ramionach, żeby ją zatrzymać. Clare była ciekawa, czy wygląda na równie zaskoczoną i speszoną jak on. Pewnie bardziej, bo to w jej biodro wbijał się młotek z jego pasa z narzędziami. – Przepraszam – powiedzieli jednocześnie i Clare się roześmiała. – Ja pierwsza. Nie patrzyłam, dokąd biegnę. Oszołomiła mnie wielkość tej łazienki. Właśnie cię szukałam. – Szukałaś mnie?

– Powinnyśmy były cię znaleźć, zanim weszłyśmy na górę, ale wszyscy wydawali się tacy zajęci. Muszę wiedzieć, jak nazywa się ten pokój, zanim się wprowadzę. – Zanim się... Cha, cha. – Jezu, umysł odmawiał mu posłuszeństwa, kiedy czuł jej zapach, gładkość jej skóry pod palcami, patrzył w mgliste jeziora jej oczu. – Pewnie spodoba ci się bardziej, kiedy będzie gotowy. 43

– Odmaluj mi go. Przez pół sekundy myślał o jej prośbie dosłownie i zastanawiał się, czy Owen odebrał już farby, jednak na szczęście natychmiast przywołał się do porządku. Najwidoczniej jego IQ spadało o pięćdziesiąt punktów, kiedy w pobliżu była Clare. – Cóż... – To twój projekt. – W większości. Och, cześć, Avery. Avery patrzyła na niego roześmianymi oczami.

R

– Już myślałam, że mam na głowie czapkę niewidkę. Nie mogę uwierzyć w to, co tutaj zrobiliście. Kiedy tu byłam ostatnim razem, wszędzie straszyły powybijane szyby, popękane cegły, gołębie i duchy.

L T

– Szyby i cegły nie okazały się tak wielkim wyzwaniem jak gołębie. A ducha nadal mamy. – Naprawdę?

Beckett wykrzywił się i poprawił zakurzoną czapkę. – Nie rozpowiadajcie o tym, dobrze? Przynajmniej dopóki nie zdecydujemy, czy ona stanowi nasz atut czy problem. – Ona. Kapryfolium! Uniósł brwi.

– Tak. Skąd wiesz? – Miałyśmy krótkie spotkanie całe wieki temu. Robi się coraz fajniej. – Avery zasunęła niewidzialny suwak na ustach i nakreśliła znak krzyża na sercu.

44

– Dzięki. Nazwaliśmy to Tytania i Oberon*. – Miedziana wanna. – Clare obróciła się z furkotem spódnicy i ruszyła prosto do łazienki. – Wielka miedziana wanna – potwierdził Beckett, idąc za nią. – Pod tamtą ścianą. Kafelki w kolorach miedzi i ziemi. Podgrzewane podłogi. Wszystkie łazienki mają podgrzewane podłogi. – Za chwilę się rozpłaczę. Uśmiechnął się do niej, już trochę rozluźniony. – Tam będzie prysznic. Szklane drzwi bez ram, armatura z

R

polerowanego brązu. A tam zamontujemy podgrzewany stojak na ręczniki, też będą w każdej łazience. Dwie miedziane umywalki w kształcie mis, ulokowane na stolikach z motywami leśnymi, pomiędzy nimi miedziany

L T

okrągły stolik. Lampy też w stylu leśnym, z motywem winorośli. A tam toaleta.

– Słynna magiczna toaleta – wtrąciła Avery. – Mówi się o nich na mieście. To jak toaleta i bidet w jednym – wyjaśniła Clare – z automatycznym spuszczaniem wody – i klapa sama się podnosi, kiedy podchodzisz. – Idź sobie.

– Do usług. – Beckett z szerokim uśmiechem wrócił do sypialni. – Tam będzie stało łóżko, zwrócone na pokój. Żelazne, z baldachimem w kolorach miedzi i brązu, także z motywem winorośli. Istne cudo. – Jak w buduarze – szepnęła Clare. * Tytania i Oberon – postaci ze „Snu nocy letniej" Williama Szekspira.

45

– Taki jest plan. Na baldachimie coś upniemy. Tam toaletka i płaskoekranowy telewizor. Białe stoliki nocne, gięte lampy z motywem roślinnym. A pod oknami postawimy ławeczkę. Ciepła zieleń na ścianach, coś zwiewnego w oknach, założymy też żaluzje z ciemnego drewna. Dorzucimy kilka dodatków i pokój gotowy. Clare westchnęła. – Romantyczny buduar dla dwojga, na upalne lato lub mroźną zimę. – Chcesz napisać tekst do naszego prospektu? Nie żartuję – dodał, kiedy się roześmiała.

R

– Och. – Wyraźnie zaskoczona, rozejrzała się po nagich ścianach. – Mogę pomóc, jeśli... – Masz tę robotę.

L T

Chwilę się wahała, ale w końcu na jej twarzy zagościł uśmiech. – W takim razie musisz nas oprowadzić po całym hotelu. Etapami – dodała, patrząc na zegarek. – Dzisiaj mam jeszcze tylko kilka minut. – Bardzo bym chciała zobaczyć kuchnię – poprosiła Avery. – To odruch zawodowy.

– Zaprowadzę cię na dół. Zwiedzimy resztę, kiedy będziesz miała czas – powiedział do Clare.

– Doskonale. A tam co jest?

Beckett zerknął na pokój po drugiej stronie korytarza. – Elizabeth i Darcy. – Och, uwielbiam „Dumę i uprzedzenie". Co zamierzacie... Nie, nie, nie mów mi. Nigdy nie wrócę do pracy.

46

– W skrócie – powiedział, kiedy schodzili po schodach. – Łóżko z tapicerowaną ramą, lawenda i kość słoniowa, biała, wygięta wanna, kafelki kremowe z bladym złotem. – Hmm – brzmiała opinia Clare. – Elegancko i czarująco. Panna Bennet i pan Darcy byliby zadowoleni. – Definitywnie piszesz nasz prospekt. – U podnóża schodów skręcił w lewo, ale zatrzymał się, słysząc, jak Ryder przeklina w pralni. – Cholera jasna! – Mamy problem – wyjaśnił Owen. – A ja zajmuję się rozwiązywaniem problemów. – Jaki problem? – chciał wiedzieć Beckett.

R

Owen wcisnął ręce do kieszeni roboczych dżinsów.

L T

– Karen Abbott jest w ciąży.

– Czy mama nigdy ci nie mówiła, co to bezpieczny seks? – zapytała Avery, wysuwając głowę pod ramieniem Becketta. Owen popatrzył na nią bez uśmiechu.

– Bardzo zabawne. To robota Jeffa Corvera. Widują się, odkąd Chad zaczął college w zeszłym roku.

– Chyba nie tylko widują – mruknął Ryder. – Jezu, ona ma czterdzieści kilka lat, prawda? Co sobie myślała, w tym wieku zachodząc w ciążę? – A nie dziwi cię, że Jeff Corver mógł ją zapłodnić w jego wieku? – zapytała kąśliwie Avery. – Ona ma czterdzieści trzy lata. – Owen wzruszył ramionami. – Wiem, bo rozmawiałem z nią o stanowisku menedżera hotelu. Już prawie byliśmy umówieni. A teraz Karen i Jeff planują ślub i wybierają imię dla dziecka.

47

– A niech to diabli. Cóż, z naszego punktu widzenia – dodał Beckett, kiedy Clare posłała mu pełne dezaprobaty spojrzenie. – Znamy Karen, razem z mamą i Owenem pracowała nad szczegółami. Cholera, wybrała kolor ścian do apartamentu na trzecim piętrze. – I ma doświadczenie w hotelarstwie – wtrącił Owen. – Pracowała w Clarionie. Rozpuszczę wici... – zaczął. – Znam kogoś. – Avery uniosła palec. – Wprost idealną osobę. Hope – powiedziała, odwracając się do Clare. – Tak! Tak, rzeczywiście jest idealną osobą na to stanowisko.

R

– Jaka Hope? – zapytał Owen. – Znam tu wszystkich, a nie znam idealnej Hope.

– Hope Beuamont, chyba ją raz spotkałeś, kiedy przyjechała z wizytą,

L T

ale jej nie znasz. Chodziłyśmy razem do college'u i nadal jesteśmy blisko. Mieszka w Waszyngtonie, ale myśli o przeprowadzce.

– Dlaczego jest idealna? – chciał wiedzieć Ryder.

– Po pierwsze skończyła studia z zarządzania w hotelarstwie, poza tym ma siedem lat doświadczenia w Wickham, to luksusowy hotel w Georgetown. Ostatnie trzy na stanowisku menedżera. – Wygląda zbyt idealnie. – Ryder pokręcił głową. – Gdzie jest haczyk? – Nie ma. Dupek, z którym się spotykała, a którego rodzice są właścicielami Wickham, rzucił ją dla jakiejś panienki ze sztucznymi cyckami i z dobrego domu. Hope dopracuje do końca umowy – ciągnęła Clare – a to wymaga kręgosłupa. Zawodowego. Chce się przeprowadzić, rozpatruje różne opcje. – Z Georgetown do Boonsboro? – Ryder wzruszył ramionami. – A dlaczego miałaby to robić? 48

– A dlaczego nie? – odparła Avery. – Razem z Avery próbowałyśmy ją namówić, żeby się tu przeniosła albo chociaż osiadła gdzieś w okolicy. Podoba jej się tutaj. – Im dłużej Clare o tym myślała, tym bardziej podobał jej się taki pomysł. – Odwiedza Avery od czasu do czasu i zdążyłyśmy się zaprzyjaźnić. W zeszłym roku spędziłyśmy babski weekend w Wickham i mogę osobiście zaświadczyć, że Hope jest idealnym menedżerem. – Naprawdę myślicie, że zamieni zarządzanie luksusowym miejskim hotelem na posadę menedżera w małym, wiejskim hoteliku? Avery uśmiechnęła się do Owena.

R

– Myślę, że to możliwe, zwłaszcza jeśli cała reszta będzie wyglądała tak dobrze jak Tytania i Oberon.

L T

– Potrzebuję więcej danych – uznał Owen.

– Pokaż mi kuchnię, a potem chodź ze mną do restauracji. Dostaniesz więcej danych, a potem zadzwonię do Hope, jeśli będziesz chciał. – Umowa stoi.

– Jak ona wygląda? – zawołał za nimi Ryder. – To jeden z głównych powodów, dla których Jonathan Wickham jest dupkiem. Zostawił dziewczynę, która wygląda jak Hope i ma taki umysł i energię, dla zadzierającej nosa, cycatej piranii. – Potwierdzam. Muszę wracać do pracy – powiedziała Clare. – Daj mi znać, co powiedziała Hope. Byłoby fantastycznie. – Uśmiechnęła się promiennie do Becketta. – Będziesz tu później? Może udałoby mi się zajrzeć około wpół do trzeciej. – Pewnie.

49

– W takim razie do zobaczenia. Och, i będziecie mieli szczęście, jeżeli uda się wam zwerbować Hope. Ona naprawdę jest idealna. Ryder popatrzył za nią z krzywą miną. – Nie lubię ideałów. Nigdy nie są idealne, ale spostrzegasz to dopiero wtedy, kiedy jest za późno. – Zawsze podziwiałem twoje pozytywne myślenie i zazdrościłem ci optymizmu. – Optymista nigdy nie widzi buta, dopóki nie dostanie kopa w jaja. Optymizm sprawia, że czterdziestotrzyletnia kobieta ląduje z jednym dzieciakiem w college'u, a drugim w brzuchu.

R

– Owen rozwiąże ten problem. Jest w tym najlepszy. ***

L T

Clare spotkała się z przedstawicielem handlowym, a odbierając paczkę, pogawędziła z kurierem. Uwielbiała nowe dostawy, otwieranie kartonów pełnych książek, okładki kryjące te wszystkie historie, te światy, te słowa.

Rozkładała nowe nabytki na półki, kiedy usłyszała sygnał esemesa i uśmiechnęła się na widok wiadomości od Avery. „H pogada z O jutro. Jeśli zaskoczą, H przyjedzie w weekend J" Odpisała: „3mam kciuki".

Czyż to nie byłoby cudownie?, pomyślała. Nie tylko dla Hope, ale dla nich wszystkich. Miałaby jedną przyjaciółkę po tej stronie ulicy, a drugą dokładnie naprzeciwko. Mogłaby od czasu do czasu wpadać do hotelu, żeby zobaczyć Hope i te wszystkie piękne pokoje. A będą piękne, nie miała co do tego wątpliwości.

50

Och! Zarezerwuje Tytanię i Oberona dla rodziców na ich rocznicę ślubu w następną wiosnę. Albo Elizabeth i Darcy'ego. Idealny prezent, romantyczny i oryginalny. Montgomery powinni to subtelnie podkreślić w swoim prospekcie. A ona powinna zacząć robić notatki. Wyjęła telefon, żeby zacząć natychmiast, ale zaraz schowała aparat, bo do sklepu weszła jedna ze stałych klientek, holując dziecko. – Cześć, Lindsay, hej, Zoe. – Potrzebuję książki!

R

– A kto nie? – Jak zawsze oczarowana Clare wzięła Zoe na ręce i posadziła sobie dziewczynkę na biodrze.

– Byłam w okolicy – powiedziała Lindsay – i wcale nie zamierzałam

L T

do was wchodzić, ale Zoe tak się ucieszyła, że aż skakała w foteliku w samochodzie.

– Przysięgam, że ją zatrudnię, jak tylko prawo mi na to pozwoli. – Clare pocałowała ciemny loczek dziewczynki i zaniosła ją do działu dziecięcego.

Zanim wyszły – z dwiema książkami dla Zoe, jedną dla mamusi i śliczną pluszową torebką w kształcie kotka dla siostrzenicy na urodziny – Clare poznała wszystkie plotki o gwiazdach i o tym, co się działo w miasteczku. Dowiedziała się, jak to matka siostrzenicy ostatnio przytyła i na jakiej diecie jest mamusia. Kiedy drzwi się zamknęły przy wtórze dzwonka, z aneksu wyjrzała ostrożnie Laurie. – Zdezerterowałam. – Zauważyłam. 51

– Ty lepiej z nią sobie radzisz niż ja. Od jej gadania boli mnie głowa. – Mnie nie przeszkadza. Ona po prostu musi czasami porozmawiać z kimś dorosłym. Poza tym wydała pięćdziesiąt dolarów. Jadłaś już lunch? Zajmę się wszystkim, jeśli chcesz na chwilę wyjść. – Przyniosłam jedzenie z sobą. Nie tylko Lindsay jest na diecie. Zjem moją nędzną sałatkę na zapleczu. Cassie właśnie wróciła. Zbiera zamówienia z internetu do wysyłki. – Stanę za ladą. Koło drugiej muszę znowu wyjść, ale wrócę, zanim skończycie pracę.

R

– Zawołaj, jak zrobi się tłok, to któraś z nas wyjdzie. O tłoku Clare mogła tylko pomarzyć. W księgarni raczej nie roiło się dziś od klientów. Przydałoby się jeszcze kilka takich Lindsay przed zamknięciem, pomyślała,

L T

biorąc z lodówki zimny napój.

Zaniosła go do działu dziecięcego i uporządkowała zabawki, którymi bawiła się Zoe. I pomyślała o jej miękkich, ciemnych loczkach. Clare za nic nie zamieniłaby żadnego ze swoich chłopców na dziewczynkę, ale zawsze skrycie marzyła o córeczce. O ślicznych sukienkach, wstążkach i kokardkach, lalkach Barbie i balerinkach. A gdyby urodziła dziewczynkę, jej córka prawdopodobnie okazałaby się chłopczycą, tak samo zafascynowaną figurkami robotów i walkami w błocie jak jej bracia. Może Avery zakocha się i urodzi córeczkę. Wtedy Clare mogłaby zostać najlepszą przyszywaną ciotką i wreszcie kupować te wszystkie ozdóbki i falbanki. To by dopiero była zabawa, marzyła, porządkując książki i układając pluszowe zabawki. Patrzeć, jak Avery się zakochuje – tak naprawdę – 52

pomagać jej planować ślub i dzielić radość z oczekiwania na dziecko. Ich dzieci mogłyby dorastać razem. Oczywiście jej chłopcy byliby o kilka lat do przodu, ale zawsze. Potem, lata później, córka Avery i prawdopodobnie Murphy, jeśli wziąć pod uwagę ich wiek, zakochaliby się w sobie, pobrali i dali im obu cudowne wnuki. Clare roześmiała się pod nosem, przesuwając palcem po okładce książeczki dla dzieci. Bajki, pomyślała. Zawsze je uwielbiała. Tak jak szczęśliwe zakończenia, kiedy wszystko układało się równie pięknie jak wstążka we włosach małej dziewczynki.

R

Chyba teraz jeszcze bardziej potrzebowała bajek. Teraz, kiedy poznała, co znaczy prawdziwa strata. Może dlatego chciała wierzyć w tę jasną,

L T

lśniącą wstążkę, zawiązaną na kokardę „Żyli długo i szczęśliwie". – Śnisz o mnie na jawie?

Clare podskoczyła, słysząc za sobą głos. Odwróciła się i starała nie wykrzywić na widok Sama Freemonta stojącego w drzwiach. – Robię porządki – powiedziała uprzejmie, przypominając samej sobie, że on czasami naprawdę coś kupował, a nie tylko nagabywał ją o randki. – Nie słyszałam dzwonka. –

Wszedłem

tylnym

wejściem.

Powinnaś

mieć

tu

jakieś

zabezpieczenia, Clare. Martwię się, że pracujesz w takim miejscu. Odnotowała jego protekcjonalny ton przy słowach „w takim miejscu" i zachowanie uprzejmości stało się jeszcze trudniejsze. – Laurie i Cassie są na zapleczu i mamy kamerę. Właściwie – dodała celowo – nawet w tej chwili nas widzą. W czym mogę ci pomóc, Sam?

53

– To ja mogę pomóc tobie. – Oparł się o framugę. Pozuje, uznała Clare, w tym swoim garniturze w kolorze kitu i jaskrawoniebieskim krawacie, zapewne dobranym specjalnie, by podkreślał kolor oczu właściciela. – Mam w kieszeni ładny, tłuściutki czek. – Poklepał się po wspomnianej kieszeni i puścił oko do Clare. – Zabiorę cię na kolację do mojego klubu. Możemy to uczcić. Ponieważ pracował – kiedy naszła go ochota – w salonie samochodowym ojca, a matka pochodziła ze starej, bogatej rodziny, zapewne często miewał w kieszeni tłuściutkie czeki.

R

W każdym razie wystarczająco często tym się przechwalał. – Gratuluję i dzięki za propozycję, ale nie mam ochoty na kolację w klubie.

L T

– Będziesz zachwycona. Dostaję najlepszy stolik w lokalu. Zawsze to, co najlepsze, pomyślała. Największe, najdroższe. On nigdy się nie zmieni.

– Czas kolacji spędzę przy stole w kuchni, przekonując trzech chłopców, żeby zjedli brokuły.

– Potrzebujesz au pair. Moja matka mogłaby ci w tym pomóc. – Nie wątpię, gdybym była zainteresowana, ale nie jestem. A teraz muszę...

– Mam właśnie trochę czasu. Chodźmy na lunch z szampanem. – Ja nie... – Zadzwonił dzwonek przy drzwiach wejściowych – nie mam czasu. Jak widać. Przepraszam. Nie chcąc się przeciskać obok niego, wyszła drugimi drzwiami gotowa ucałować każdego, kto przerwał irytującą ofensywę Sama.

54

– Justine! Właśnie dzisiaj rano byłam w hotelu. Carolee! Jak miło widzieć was obie. Justine zdjęła okulary przeciwsłoneczne w czerwonych oprawkach i powachlowała się dłonią. – Przyszłyśmy piechotą od Basta. Boże, ale upał! A ty w tej sukience wyglądasz chłodno i świeżo jak lody – nie, jak sorbet limonkowy. Carolee opadła na jeden z foteli stojących przy małym stoliku pod oknem. – Boże, zjadłabym sorbet limonkowy. A na razie zafundujemy sobie jedną z tych waszych fikuśnych mrożonych kaw.

R

– Specjalność tego tygodnia to kawa o smaku piegusków – jest warta grzechu.

L T

– Zrób od razu dwie. – Justine położyła torebkę na stole i odwróciła się do stojaka z nowościami. – Nie wiedziałam, że to już wyszło. – Wzięła książkę do ręki. – Czy jest taka dobra jak poprzednia? – Moim zdaniem jeszcze lepsza.

– Chyba ten przystanek będzie kosztował mnie więcej niż warta grzechu kawa. – Justine uniosła brwi, słysząc huk zatrzaskiwanych tylnych drzwi.

– Sam Freemont okazuje swoje niezadowolenie. A kawa jest na koszt firmy w ramach podziękowania za to, że dzięki wam przestał mnie nagabywać, żebym z nim poszła na kolację w klubie. – Sam Freemont to mały dupek, który wyrósł na wielkiego dupka. – W ładnych, orzechowych oczach Carolee pojawił się stalowy błysk. – Pamiętasz, Justine, jak rozpuszczał plotki o mojej Darli? Chciał, żeby poszła

55

z nim na bal, a kiedy nie wystarczyło zwykłe „nie", powiedziała mu w końcu, żeby spadał. – Albo coś w tym stylu – dodała Justine, wywołując na twarzy siostry pełen satysfakcji uśmiech. – Moja krew. Wtedy zaczął rozpowiadać, że Darla jest w ciąży i sama nie wie z kim. – A Ryder skopał mu dupę. Oczywiście nigdy się do tego nie przyznał – ciągnęła Justine – a jego bracia też dotrzymali przysięgi milczenia, ale ja wiedziałam i kupiłam mu ten odtwarzacz CD, na który zbierał pieniądze. Żeby wiedział, że ja wiem.

R

– Płynie w nich krew Rileyów, a Rileyowie troszczą się o swoich. Montgomery też. – Carolee dziabnęła palcem w powietrzu. – Wszystko

L T

przez to, jak ten chłopak Freemontów był wychowywany. Zepsuli go do szpiku kości. Jego matka była najgorsza – nigdy nie mogłam znieść tej kobiety – ale ojciec okazał się wcale nie lepszy, na wszystko się zgadzał. Czegokolwiek dzieciak chciał i kiedy tylko chciał, to dostawał. A on wszystkimi rządził.

– Otrzymała to, na co zasłużyła, prawda? – Justine wzruszyła ramionami. – Wielkiego dupka zamiast syna. Clare uśmiechnęła się, włączając młynek. Kiedyś w przyszłości chciałaby być dokładnie taka jak Justine Montgomery. Bystra, silna, pewna siebie, doskonała matka, ukochana przez synów. Atrakcyjna kobieta z ciemnymi włosami spiętymi w klasyczny ogon i ciałem, które utrzymywała w doskonałej formie. Dzisiaj była ubrana w stylowe rybaczki i cienką, białą koszulę.

56

Carolee, która wstała, żeby pomyszkować razem z siostrą, miała ubranie w kolorystyce bladego złota, i była niemal równie wysoka, ale delikatniejszej budowy. Clare wiedziała, że siostry są tak nierozłączne, jakby sklejono je klejem. Justine położyła na ladzie dwie książki. – Wiesz, skarbie, Ryder, którykolwiek z nich, mógłby odstraszyć Sama, gdybyś powiedziała choć słowo. – Dzięki, naprawdę, ale sama sobie z nim poradzę.

R

– Po prostu o tym pamiętaj. Owen powiedział mi, że być może macie z Avery kandydatkę na menedżera hotelu, skoro Karen zajmuje się kupowaniem dziecięcych śpioszków i bucików.

L T

– Hope byłaby fantastyczna. Myślę, że ten hotel zasługuje na kogoś tak utalentowanego jak ona. Na razie widziałam tylko jeden pokój, Beckett opowiadał nam dziś rano o Tytanii i Oberonie, ale już się zakochałam. Naprawdę widzę to wszystko oczami wyobraźni. – Ty i Avery macie głowy na karku, więc traktuję poważnie waszą rekomendację. To miejsce – podeszła do drzwi i wyjrzała przez szybę – zdobyło moje serce. Nas wszystkich... prawda, Carolee? – Nigdy w życiu tak dobrze się nie bawiłam. Pomagam wybierać wszystko, od łóżek z baldachimem po mydelniczki. W przyszłym tygodniu mamy mały konkurs. Clare przerwała dodawanie do kawy bitej śmietany. – Słucham? – Zapachy – wyjaśniła Justine ze śmiechem. – To ty poleciłaś nam Joanie, Mydlarnię z Cedar Ridge. 57

– Och, jest wspaniała, prawda? Mówiła mi, że będzie dostarczała wam pachnidła, same lokalne wyroby. Myślę, że to świetny pomysł. – A każdy pokój powinien mieć własny charakterystyczny zapach. – To cudowny pomysł. Mydła, szampony, balsamy. Myślałyście o odświeżaczach powietrza? Justine zmrużyła oczy. – Aż do tej chwili nie. A ona może je zrobić? – Pewnie. Używam jej zapachów w domu. – Carolee... – Już zapisuję.

R

– To wygląda na warte grzechu. – Justine wzięła szklanki i jedną podała siostrze. – Clare, masz chwilę? – Oczywiście.

L T

– Chciałabym porozmawiać z tobą o bibliotece. Większość książek zamierzamy kupić w antykwariacie, ale chciałabym włączyć trochę nowych tytułów. Romanse,thrillery, kryminały. Książki, które masz ochotę czytać w deszczowy dzień lub zwinięta przed kominkiem w mroźny wieczór. Mogłabyś ułożyć listę tytułów, które byś poleciła? – Oczywiście.

– Trochę w miękkich, trochę w twardych oprawach. I jakieś książki lokalnych autorów na temat okolicy. Nikt nie zna się na nich lepiej niż ty. Część możesz spisać teraz, resztę na początku przyszłego roku. Uwzględnij książkę do każdego pokoju. I Beckett mówił, że możesz zamówić filmy DVD. – No pewnie.

58

– W takim razie chcę DVD z filmem według każdej książki, od której wziął swą nazwę pokój, i dam ci też listę, jakie filmy chciałabym mieć do dyspozycji gości. Możesz też dorzucić własne pomysły, jeśli coś ci przyjdzie do głowy. – Dorzucę. – Clare uśmiechnęła się szeroko. – To rzeczywiście świetna zabawa. Jeszcze dziś zajrzę do hotelu, żeby lepiej poczuć atmosferę. Beckett pytał, czy nie pomogłabym w napisaniu prospektu. – Doprawdy? – Jeżeli to nie jest problem.

R

– Dla mnie żaden. – Justine uśmiechnęła się, zlizując z palca bitą śmietanę.

L T 59

Rozdział czwarty Zaopatrzona w notes, który już podzieliła na rozdziały, Clare przeszła na drugą stronę Main Street. Pomoc przy opisaniu pokoi nie wymagała wiele czasu ani wysiłku, ale dzięki temu czuła, że ma jakiś udział w tym przedsięwzięciu. Malutki. Poza tym pomoże wybrać i zdobyć niektóre książki oraz filmy. Zastanawiała się, jak będzie wyglądała biblioteka w hotelu. Czy w ogóle będzie tam kominek? Och, miała nadzieję, że tak. Może, jeżeli

R

wkradnie się w łaski Montgomerych, dadzą się namówić na postawienie kominka.

Weszła przez tylne drzwi, prosto w łomotanie, warkot i echo głosów.

L T

Usłyszała, jak ktoś mówi: „Pierdol się sam, Mike" swobodnym, niezobowiązującym tonem, na co inny głos odpowiedział: „Chętnie, ale twoja siostra odwaliła wczoraj w nocy na tym polu kawał dobrej roboty". Rozległ się męski śmiech, a potem pojawił się przed nią Beckett. Zatrzymał się, popatrzył na Clare, po czym odetchnął głośno. – Dama na horyzoncie! – zawołał. – Przepraszam. – Żaden problem. Myślałam, że damy już są na horyzoncie. – Mama i Carolee oglądają trzecie piętro. Poza tym i tak są przyzwyczajone. No dobrze. Ach... Wygląda na zaskoczonego, pomyślała, i zajętego. I odrobinę zdezorientowanego. – Jeżeli to nie jest odpowiednia pora, mogę... – Nie, zmieniam tylko biegi. Możemy zacząć tutaj. Czując ulgę, że nie będzie musiała już dłużej tłumić 60

ekscytacji, Clare obróciła się dookoła. – Co tutaj jest? – Stoisz w holu. Weszłaś przez podwójne szklane drzwi prosto z dziedzińca. Podłoga z kafelków, z jakimś ładnym wzorem, na środku dywan, mający podkreślić duży, okrągły stół stojący pod żyrandolem. Oświetlenie chłodne i nowoczesne, lampy przypominają stopione kawałki białego szkła. Mama chce postawić na stole jakiś ogromny bukiet. Tam będą dwa półokrągłe fotele. – Powiedz mi, że nie zasłonicie tej ceglanej ściany.

R

– Nie zasłonimy. Fotele i kafelki będą w stylu francuskim, tapicerka w kolorze trawy, brązowe nity, więc właściwie połączenie stylu rustykalnego z francuskim. Mama ciągle szuka stolika pasującego do foteli. Może

L T

postawimy jeszcze jeden fotel w rogu i chyba będzie potrzebne jeszcze coś pod przeciwległą ścianą.

Clare próbowała to sobie wyobrazić. – Może mała serwantka.

– Może. Jeszcze nie ustaliliśmy, jakie powiesimy obrazy, ale wszystkie mają być pędzla lokalnych artystów, a w pokojach położymy spis dzieł i autorów, razem z cenami.

– To świetny pomysł. – Beckett terkotał jak karabin i Clare pomyślała, że się spieszy. Pisała tak szybko, jak tylko mogła, próbując dotrzymać mu kroku. – Czyli właściwie to będzie takie pomieszczenie przechodnie, gdzie można przysiąść z filiżanką kawy lub herbaty albo z kieliszkiem wina? Nie powiedziałeś nic o ladzie recepcyjnej, dlatego... – Wejście do recepcji będzie prosto z ulicy. Pokażę ci gdzie. Na lewo stąd urządzimy bar. – Machnął lekko ręką w stronę krótkiego korytarza. – 61

Teraz jest zawalony materiałami i sprzętem. Jest długi i dosyć wąski, kiedyś służył jako przejście. – Bar dla... ciem barowych? – Dla każdego, kto będzie chciał miło spędzić czas. W stylu nowoczesnego pubu. Skórzane sofy i fotele. Wielkie, wygodne pufy i fotele. Mama wybrała żółty kolor. Po raz pierwszy uśmiechnął się i wyglądał, jakby trochę się rozluźnił. – Myślałem, że Ry każe ją zamknąć w domu wariatów. – Maślana żółć, skóra w kolorze masła. – Próbowała sobie wyobrazić,

R

że ma w domu żółtą, skórzaną sofę, ale pomyślała o dzieciach. Niemożliwe. – Założę się, że to fantastycznie wygląda.

– Obie z Carolee przysięgają, że bar będzie miał atmosferę

L T

eleganckiego pubu. Jakiś stolik karciany, przy nim głębokie fotele z zielonej skóry – ciągnął. – Trzydziestodwucalowy telewizor z płaskim ekranem. Trzy lampy z motywem liści dębu. Ciągle jeszcze ustalamy szczegóły. – Nie mogę uwierzyć, jak daleko naprzód wszystko planujecie i że potraficie umeblować budynek, który wciąż jest w trakcie remontu. – Nie przerywała notowania. – Powinnam była wiedzieć, że Justine nie zgodzi się na perkal i bawełnę w kratkę.

– Ona chce mieć klejnot, z każdą fasetką ostrą i lśniącą. A my jej to damy. Zaskoczona Clare uniosła wzrok. – Podoba mi się, jacy jesteście. Wszyscy razem. Tego właśnie chcę dla siebie i chłopców. Miłości, pracy zespołowej, zrozumienia. – Widziałem cię z twoimi synkami. Moim zdaniem już masz to, czego pragniesz. 62

– Czasami czuję się jak dyrektor cyrku o trzech arenach, zamieszkanych przez demony. Pewnie twoja matka czuła się tak samo. – Myślę, że gdybyś ją zapytała, powiedziałaby ci, że nadal tak się czuje. – Pocieszające i przerażające jednocześnie. Wyglądał na zajętego, rozproszonego – a do tego był piekielnie seksowny. Jednak Clare myliła się co do zdezorientowania, bo znał każdą ostrą i lśniącą fasetkę klejnotu, który tworzyli. Przypomniała sobie, że nie tak dawno o nim śniła, i odwróciła się zmieszana. – Co jest tam?

R

– Pokój dla niepełnosprawnych i główne wejście do jadalni.

L T

– Który pokój jest dla niepełnosprawnych? – Małgorzata i Percy.

– „Szkarłatny kwiat"*. A właśnie mówiliśmy o stylu francuskim. – Przerzuciła strony notesu. Beckett przechylił głowę i zobaczył, że Clare już oznaczyła strony nazwami pokoi. – Mogę go zobaczyć? – Możesz spróbować. W nim też przechowujemy materiały. Jest najmniejszy – dodał, prowadząc ją przez krótki korytarz. – Musieliśmy dostosować się do rozkładu budynku i wymagań dla niepełnosprawnych. Dwa duże łóżka przedzielone stolikiem nocnym, a na nim wspaniała, stara, ozdobna lampa, która należała do mojej babci. – Wstawiacie do pokoi pamiątki rodzinne? – Do niektórych, tam gdzie będą pasowały. Mama tak chce. * „Szkarłatny kwiat" – powieść z czasów Wielkiej Rewolucji Francuskiej autorstwa baronowej Orczy. 63

– Myślę, że to cudowny pomysł, takie szczegóły nadadzą pokojom jeszcze bardziej osobisty charakter. Łóżka będą stały pod oknami? – Tak. Zagłówki z trzciny, a w oknach drewniane żaluzje. Trzcinowe ławeczki z oryginalnymi, materiałowymi poduszkami u stóp, wymyślne narzuty na łóżkach. Jakieś wielkie, ozdobne lustro na ścianie naprzeciwko drzwi. Kremowe ściany z gzymsem, błękitny sufit. – Błękitny sufit. – Z jakiegoś powodu wydawało się to Clare niebywale romantyczne. Zastanawiała się, dlaczego nigdy nie przyszło jej na

R

myśl, żeby pomalować sufity na inny kolor niż zwykła biel. Chyba zapomniała, jak być romantyczną.

– Brzmi bardzo francusko. Ale nie zapytałam, czym planujecie przykryć łóżka.

L T

– Po długiej, czasami gorącej dyskusji, zdecydowaliśmy się na ekskluzywną pościel, białą albo – jak to się nazywa – ecru, zależnie od pokoju. Bawełniana kołdra wypełniona syntetycznym puchem, przykryta raczej prześcieradłem niż jakąś narzutą. Mnóstwo płóciennych poduszek w neutralnych kolorach, prawdopodobnie wałki i kaszmirowe koce. – Kaszmirowe koce? Definitywnie rezerwuję pokój. Pawie pióra! – Czy to jakieś przekleństwo?

– Koniecznie powinniście gdzieś postawić pawie pióra. Wiem, że podobno przynoszą nieszczęście, ale wydają mi się takie francuskie i luksusowe. – Już notuję w pamięci. Pawie pióra. To najtrudniejszy pokój, ale myślę, że wyjdzie nieźle. – Już się w nim zakochałam. Gdzie jest łazienka? 64

– Weszła do środka, robiąc krok nad wiadrami i gruzem. – Uważaj – ostrzegł ją Beckett, łapiąc Clare za ramię. – Żadnej wanny, tylko wielki, luksusowy prysznic. Strumień wody z góry i z boków. Pol–brąz. – Pol–brąz? – Przepraszam. Polerowany brąz. Także we wszystkich miejscach publicznych będą takie akcenty. Przezroczysta umywalka w kształcie misy na żelaznym wsporniku. Wielki i piękny. Kremowe i bladozłote kafelki, motywy z irysem.

R

– Mais oui – powiedziała Clare, a Beckett się uśmiechnął. –

Znalazłem

kilka

żelaznych

giętych

półek.

Wytyczne

dla

niepełnosprawnych i przestrzeń nakładają pewne ograniczenia.

L T

–To nie jest dobry tekst do prospektu. Raczej: „Specjalne potrzeby wymagają szczególnej troski. Świetność minionego wieku połączona z wszelkimi wygodami – nie, rozkoszami. Wszelkimi rozkoszami dnia dzisiejszego".

Znowu zaczęła notować, cofnęła się o krok i wpadła na stertę puszek z farbą.

– Ostrożnie. – Beckett objął ją w pasie, żeby nie upadła, a ona schwyciła go za ramię.

Po raz drugi tego dnia stali tak blisko siebie, dotykając się ciałami i patrząc sobie w oczy. Jednak teraz światło było przyćmione, sączyło się przez błękitną płachtę. Zupełnie jak o północy. Beckett ją obejmuje, pomyślała lekko oszołomiona Clare. Ten mężczyzna ją obejmuje, i to w sposób, którego nie można nazwać

65

przyjacielskim. W sposób, od którego coś w niej narastało jak powolny, długi oddech. Coś, co do złudzenia przypominało pożądanie. Rozlewało się niepowstrzymanie niczym ogromna fala, kiedy Clare patrzyła, jak on opuszcza wzrok na jej usta. Poczuła zapach kapryfolium. Północ i kapryfolium. Przysunęła się bliżej, wyobrażając sobie ten pierwszy dotyk, ten pierwszy smak, ten pierwszy... Beckett spojrzał jej prosto w oczy, wyrywając ją z dziwnego snu. Mój Boże, ona prawie...

R

– Muszę wracać. – Nie pisnęła, ale prawie. – Mam... coś do zrobienia. – Ja też. – Cofnął się jak ktoś, kto się ostrożnie odsuwa od

L T

elektrycznego pastucha. – Mam coś do zrobienia.

– Cóż, dobrze. – Wyszła z zalanego fałszywym światłem księżyca pokoju, w którym zapach dzikiego, letniego pnącza tak nagle przesycił powietrze. – A zatem.

– A zatem. – Beckett wsunął ręce w kieszenie. Tak czuje się bezpieczniej, pomyślała Clare, bo jeszcze ona znów się na niego rzuci.

– Pomyślę nad opisami pokoi, które widziałam. – Świetnie. Słuchaj, mogę ci pożyczyć segregator. Mamy taki z wycinkami i zdjęciami oświetlenia, mebli, armatury i tak dalej. Ten tutaj musi zostać na budowie, ale w domu mam drugi, który mógłbym ci pożyczyć na kilka dni. – Dobrze. – Wzięła głęboki oddech i poczuła się trochę pewniej. – Z chęcią go przejrzę. 66

– Mogę ci go podrzucić do księgarni albo do domu. – Jak ci będzie wygodniej. –I możesz wrócić, kiedy znajdziesz czas, jeśli będziesz miała ochotę na dalsze zwiedzanie. Gdyby mnie nie było, Owen albo Ry mogą cię oprowadzić. – Dobrze, bardzo dobrze. Cóż, lepiej już pójdę. Moja matka zaraz przywiezie chłopców do księgarni, a ja wciąż jeszcze muszę zrobić... coś. – Do zobaczenia. – Cześć.

R

Patrzył, jak odchodziła. Zacisnął dłonie w pięści i czekał, aż Clare zamknie za sobą drzwi.

– Idiota – mruknął. – Jesteś cholernym idiotą.

L T

Tak bardzo ją przestraszył, że ledwo mogła na niego patrzeć, nie mogła się doczekać, żeby od niego uciec. A wszystko dlatego, że pragnął – po prostu chciał.

Matka często powtarzała jemu i jego braciom, iż są na tyle dorośli, że to, czego pragną, ich nie zrani.

A jednak raniło. Ten rodzaj pragnienia zostawiał po sobie poszarpaną dziurę.

Przez kilka dni będzie się trzymał z daleka od Clare, dopóki to nie przyschnie. I dopóki ona znowu nie poczuje się swobodnie w jego towarzystwie. Wyśle kogoś z ekipy z segregatorem, sam da jej spokój. Znowu poczuł zapach kapryfolium i, mógłby przysiąc, ledwo słyszalne echo kobiecego śmiechu. – Nie zaczynaj ze mną.

67

Wściekły Beckett, głośno tupiąc, poszedł na górę, żeby objechać robotników. *** Nie czując się na siłach, by stawić czoło księgarni i personelowi, Clare schroniła się w Vescie. Franny, prawa ręka Avery, uśmiechnęła się do niej zza lady, posypując pizzę serem. – Cześć, Clare. Gdzie moi narzeczeni? – Z moją mamą. Jest Avery? – Na zapleczu. Coś się stało? Boże, jak ona musi wyglądać?

R

– Nie, nic. Ja tylko... chcę pogadać z szefową.

Z wymuszoną swobodą poszła do kuchni, gdzie Avery rozkładała świeże ciasto do misek, żeby rosło. Steve, pracujący na zmywaku, trzaskał

L T

naczyniami w wielkim podwójnym zlewie, a jedna z kelnerek zdejmowała szklanki z drucianych półek.

– Chciałabym z tobą porozmawiać, kiedy będziesz miała chwilę. – Mów. Chwilowo uszy mam wolne. – Avery podniosła wzrok i zobaczyła minę Clare. – Och. Porozmawiać! Daj mi pięć minut. Weź dla nas coś zimnego do picia z lodówki. I tak muszę zejść na dół po kilka rzeczy. – Zejdę i poczekam.

Wzięła dwa piwa imbirowe i wyszła na schody z tyłu pizzerii. Przy akompaniamencie rozmów i śmiechów ludzi siedzących na werandzie zeszła do dużej piwnicy o niskich sufitach, pełnej kartonów z napojami, butelek piwa i wina. Chłodniej, pomyślała, tu jest chłodniej. Otworzyła puszkę z piwem i długo piła.

68

Księżyc i kapryfolium, pomyślała z niesmakiem. Kolejna z jej bajek. Jest dorosłą kobietą, matką trzech synów. Powinna być mądrzejsza. Ale szczerze mówiąc, czy kiedykolwiek zauważyła, naprawdę zauważyła, jak mocno i pięknie zarysowane usta miał Beckett? Jest bardzo przystojny – o tym wiedziała. Wszyscy bracia Montgomery byli przystojni, ale czy kiedykolwiek zauważyła, jak głębokiego odcienia błękitu nabierały oczy Becketta w świetle księżyca? – Nie było żadnego księżyca, idiotko, był tylko niewykończony pokój pełen puszek farby i gruzu. Na litość boską!

R

To te jego opowieści wprowadziły ją w romantyczny nastrój. Żółta skóra, błękitne sufity, pawie pióra i kaszmirowe koce.

To wszystko było takie ekskluzywne, tak bardzo odległe od jej codzienności

pełnej

L T przedmiotów

praktycznych,

niedrogich

i

dziecioodpornych. Ale właściwie przecież nic nie zrobiła. To, że przez minutę chciała coś zrobić, nie jest jednoznaczne z działaniem. Chodziła tam i z powrotem po piwnicy i odwróciła się gwałtownie na dźwięk otwieranych drzwi.

– Co jest? – zapytała Avery. – Wyglądasz, jakby gonili cię wszyscy gliniarze z miasta.

– Prawie pocałowałam Becketta.

– Za to nie mogą cię aresztować. – Avery wzięła od Clare puszkę piwa. – Jak, gdzie i dlaczego „prawie"? – Wróciłam, żeby obejrzeć więcej pokoi, i byliśmy w Małgorzacie i Percym, i... – O la la! – Przestań, Avery. Mówię poważnie. 69

– Widzę, kotku, ale prawie pocałowania bardzo atrakcyjnego, wolnego mężczyzny, który na ciebie leci, nie można traktować w kategoriach katastrofy. – On na mnie nie leci. Avery wypiła łyk i pokręciła głową. – Ośmielę się z tobą absolutnie nie zgodzić, ale proszę, kontynuuj. – Po prostu... Tam było tyle rzeczy i ja na coś wpadłam, potknęłam się, a on mnie złapał, żebym się nie przewróciła. – Za jaką część ciała cię złapał? Clare uniosła głowę i wbiła wzrok w sufit. – Po co ja z tobą rozmawiam?

R

– A z kim miałabyś rozmawiać? Ale naprawdę, za co cię złapał? Za rękę, ramię, tyłek?

L T

– W talii. Objął mnie ramieniem w talii i ja... nie wiem dokładnie, nagle byliśmy tak blisko, jego usta tam były i światło księżyca, i kapryfolium.

– Kapryfolium? – Twarz Avery się rozjaśniła. – Widziałaś ducha! – Nie widziałam, przede wszystkim dlatego, że duchów nie ma. – Ale czułaś zapach kapryfolium.

– Tylko mi się wydawało. Po prostu mnie poniosło. Romantyczny pokój – to znaczy taki będzie, według opisu Becketta – światło i poczułam... poczułam coś, czego nie czułam od bardzo, bardzo dawna. Nie myślałam, po prostu przytuliłam się do niego. – Powiedziałaś „prawie". – Ponieważ na sekundę, zanim coś się wydarzyło, on popatrzył na mnie, jakbym kopnęła go w jaja. – Nawet teraz, przy Avery, zalała ją fala 70

zgrozy pomieszanej z pożądaniem. – Odsunęłam się i oboje zaczęliśmy się spieszyć. A potem Beckett trzymał się ode mnie na taką odległość, jakbym była radioaktywna. Postawiłam go w niezręcznej sytuacji, i siebie też. – Powiem ci, co myślę. Myślę, że gdybyś się nie cofnęła, żadne z was nie czułoby się niezręcznie i zamiast przychodzić tutaj, wyglądając, jakbyś obrabowała staruszkę, przyszłabyś do mnie, tańcząc, i ze śpiewem na ustach. Naprawdę, naprawdę, dlaczego rozmawiała o tym z Avery? – Po pierwsze, Beckett jest moim przyjacielem, tylko przyjacielem... Nie, po pierwsze, nie mam czasu na tańce i śpiewy. Najważniejsi są dla mnie moi chłopcy i firma.

R

– I tak powinno być, co, jak mówiłam wcześniej, nie wyklucza czynności, które określmy jako taniec i śpiew.

L T

– Avery spoważniała i pogłaskała Clare po ramieniu.

– Jezu, Clare, ta część twojego życia nie jest zamknięta. Masz prawo śpiewać i tańczyć, zwłaszcza z kimś, kogo lubisz i komu ufasz. Poczułaś coś i to jest znak.

– Może. Ale teraz, kiedy odzyskałam zdrowy rozsądek, naprawdę myślę, że to tylko wina tego fałszywie romantycznego nastroju. Wizja pokoju w mojej głowie, światło, wyimaginowany zapach, czyjeś dotknięcie. W sumie nic się nie stało – uznała. – Beckett nie weźmie tego zbyt poważnie. Wszystko wydarzyło się tak szybko, że pewnie już dawno o tym zapomniał. Avery chciała coś powiedzieć, ale zachowała swoją opinię dla siebie. Na razie. – W każdym razie pokoje będą cudowne, a Beckett pożyczy mi segregator z wycinkami i zdjęciami. Będę mogła pokazać go Hope, kiedy 71

przyjedzie. Naprawdę, Avery, musiałaby być szalona, żeby nie skorzystać z takiej okazji i nie przyjąć tej pracy. – No pewnie – potwierdziła Avery i pomyślała, że ma już dwie szalone przyjaciółki. *** Beckett postanowił dać Clare trochę czasu, żeby nie uznała, że on pomyślał cokolwiek o zdarzeniu, które zaczął nazywać Chwilą. Posłał segregator do księgarni przez jednego z robotników razem z wiadomością, że odbierze folder za kilka dni i że nie ma pośpiechu.

R

Na kilka dni zrezygnował ze zwyczajowego przystanku na poranną kawę i dzielił czas między hotel a inną budowę niedaleko Sharpsburga. Kiedy w końcu wrócił do Boonsboro, ekipa skończyła pracę, a jego bracia zamykali drzwi hotelu.

L T

– W samą porę. – Ryder podszedł do brata z Cymbałem u boku. – Idziemy na naradę przy piwie i pizzy.

– Mój ulubiony rodzaj narad. Rozmawiałeś z przyjaciółką Avery? – zapytał Owena.

– Tak. Jeśli chcesz poznać szczegóły, możesz postawić piwo. – Stawiałem piwo ostatnim razem.

– Ja stawiałem piwo ostatnim razem – poprawił go Ryder. – On stawiał piwo ostatnim razem. – Owen wskazał na niego kciukiem. – Może. – Beckett próbował to sobie przypomnieć, nurkując pod rusztowaniami. – A kiedy ty ostatnim razem stawiałeś piwo? Owen uśmiechnął się z satysfakcją i lekko uniósł okulary przeciwsłoneczne. 72

– Jestem zwolniony na sześć kolejek za znalezienie windy. Zostały mi jeszcze dwie. Beckett przypomniał sobie umowę, którą zawarli, kiedy Owen wynegocjował doskonałe warunku zakupu używanej windy, co oszczędziło im czasu i wysiłku zdobycia atestów. Już miał zaprotestować, ale sobie odpuścił. Jeżeli Owen mówił, że zostały mu jeszcze dwie kolejki, to tak było. Gdy przechodzili przez ulicę, Beckett, słuchając jednym uchem braci, którzy dyskutowali o bojlerach, zerknął w kierunku Przewróć Stronę.

R

Trzymaj się z daleka, nakazał sobie, daj jej czas na przejrzenie segregatora i utrzymuj znajomość na niezobowiązującej, przyjacielskiej stopie. Jak gdyby tamta Chwila nigdy się nie wydarzyła.

L T

Ale się wydarzyła. Cholernie się wydarzyła.

– Coś ci się nie podoba w takim rozwiązaniu? – zapytał Ryder. – Co? Nie.

– W takim razie przestań mieć taką wściekłą minę. – Ryder uwiązał Cymbała przy ganku przed restauracją. – Przyniosę ci kolację – obiecał psu, po czym otworzył drzwi. Weszli do Vesty w porze wczesnej kolacji. W boksach tłoczyły się rodziny i grupy nastolatków, kilka par siedziało przy stolikach, nawijając makaron na widelce lub studiując menu, przy barze dwóch stałych bywalców popijało piwo po pracy. Beckett i jego bracia wymieniali pozdrowienia i pomachali znajomym na powitanie. – Zamów mi heinekena – polecił Owen i poszedł w stronę zamkniętych drzwi prowadzących do kuchni. 73

– Usiądźmy z tyłu – zaproponował Ryder. – Tutaj nic nie załatwimy, jeśli będziemy ze wszystkimi gadali. – Dobrze. – Beckett zaczepił kelnerkę, zamówił piwo, po czym poszedł do sali na tyłach restauracji, gdzie kilku nastolatków grało w gry wideo, obrzucając się wymaganymi w tej sytuacji wyzwiskami. – Dostarczono kafelki – poinformował Ryder, kiedy usiedli z Beckettem przy stole. – W każdym razie większość. Część wzorów musimy jeszcze zamówić i planujemy dostawę za jakieś dwa tygodnie. Owen rozmawiał z nimi o montażu, mogą zacząć pod koniec przyszłego tygodnia,

R

jeśli robota, którą wykonują teraz, pójdzie zgodnie z planem. – To dobrze.

– Zaraz potem chcę układać resztę podłóg. Te upały muszą się

L T

wreszcie kiedyś skończyć. Moglibyśmy posłać ekipę z powrotem na balkony i zacząć malowanie elewacji.

Owen usiadł obok nich dokładnie w chwili, gdy kelnerka przyniosła piwo.

– Gotowi do zamówienia? – zapytała.

– Pizza Wojownika – zdecydował Ryder. – O nie, ja nie jem tyle mięsa. – Owen pokręcił głową, wypił łyk piwa. – Cienias.

– Wybrałeś mega–zatykacza–arterii – zganił brata Beckett, po czym spojrzał na Owena. – Duża pepperoni z jalapeño na pół? – Zgoda. I kulki krabowe. – Już się robi. Jak wam idzie w hotelu? – Do przodu – odpowiedział Owen. Wycelowała w niego ołówek. 74

– Kiedy w końcu zdejmiecie tę płachtę? – W końcu zdejmiemy. – Droczycie się z nami. – Przewróciła oczami i odeszła, żeby przekazać ich zamówienie do kuchni. – Wiesz, że ta płachta rozbudza oczekiwania, którym możemy nie sprostać – zauważył Beckett. Ryder wzruszył ramionami. – Dzięki niej gruz nie sypie się na ulicę, a prócz tego materiał chroni robotników przed upałem. Opowiedz o Księżniczce z Wielkiego Miasta.

R

– Hope Beaumont – zaczął Owen. – Jest bystra i inteligentna. Zadała wszystkie właściwe pytania, w tym wiele takich, o których nawet nie pomyślałem. Ma seksowny głos, taki aksamitny. Niezła.

L T

– Seksowny głos. Ma tę robotę. – Ryder z piwem w ręku rozparł się na krześle.

– Jesteś niezadowolony, bo być może będziemy musieli zatrudnić kogoś z zewnątrz.

– Miło byłoby pracować tylko z ludźmi z miasteczka – zauważył Beckett. – Ale potrzebny jest nam ktoś, kto sobie poradzi z tą robotą. Poza tym, jeśli ona przyjmie tę pracę i tu się przeprowadzi, za jakieś dziesięć lub dwadzieścia lat będzie swoja.

– W sobotę dowiemy się więcej. Spotykamy się z nią w sobotę rano – wyjaśnił Owen. – Oprowadzimy ją po hotelu. Sprawdziłem Hope w internecie. – Wyjął wydruki i rozdał je braciom. – Jakieś wycinki z kolumn towarzyskich z Waszyngtonu, o niej i tym facecie, który ją rzucił. Duży artykuł w „Washingtonian" o hotelu, z notką o niej i kilkoma cytatami. Ry

75

przezwał ją Księżniczką z Wielkiego Miasta, ponieważ pochodzi z Filadelfii, gdzie wygrała kilka konkursów piękności. Beckett zabrał się do przeglądania wydruków, kiedy usłyszał dobiegający z korytarza tupot stóp. Trzej synowie Clare wpadli do sali jak rabusie podczas napadu na bank. Bez tchu, z szeroko otwartymi oczami, przekrzykiwali się na temat gier wideo, dopóki Harry nie zauważył braci Montgomerych. – Cześć! Cześć! Każdy z nas ma po dolarze. – Może pożyczycie? Liam uśmiechnął się szeroko do Becketta. – Będziemy jedli pizzę i grali.

R

Murphy podszedł do stołu i popatrzył uważnie na trzech mężczyzn.

L T

– Możecie zagrać z nami, jeśli macie dolara. Albo mogę poprosić mamę, żeby wam dała.

Beckett posadził sobie Murphy'ego na kolanach. Chłopiec zupełnie go rozbroił.

– Założę się, że Owen ma dolara. A może... – Przerwał gwałtownie, bo do sali weszła Clare.

Była lekko zarumieniona i wydawała się trochę zmęczona. – Przepraszam. Wyślizgują się jak mydło. Rozmawiacie o interesach – powiedziała, widząc segregatory. – Może ich zabiorę, dopóki... – Mamo! – W okrzyku Harry'ego zabrzmiało czyste przerażenie i poczucie zdrady. – Ten, kto tu siada, musi się liczyć z hałasem – uspokoił ją Ryder. – Nie przeszkadzają nam. Usiądź.

76

– Właśnie mówiłem Beckowi, że jesteśmy umówieni z waszą przyjaciółką na sobotę. – Avery przed sekundą mi o tym powiedziała, i właśnie podczas tej dwusekundowej rozmowy moje trio dało nogę. – Jak ci idzie z prospektem? – Mam kilka pomysłów. – Ma świetne pomysły – potwierdziła Avery, wchodząc. – O kilku mi opowiedziała. – To tylko zarys. Chciałabym zobaczyć trochę więcej, poczuć atmosferę.

R

– Powinnaś teraz tam pójść. Beckett, powinieneś teraz zabrać Clare do hotelu.

L T

– Avery! – warknęła Clare, próbując ukryć zaskoczenie. – Nie, naprawdę. Hotel jest pusty. Zwiedzanie bez tego całego huku będzie łatwiejsze i da lepszy efekt. – Uśmiechnęła się czarująco. – Nie sądzisz?

– Pewnie. – Murphy zeskoczył z kolan Becketta i pobiegł do zajętych grą braci, a Beckett nie wiedział, co zrobić z rękami. – Tak, oczywiście. – Przeszkodziłabym im w naradzie i jestem tu z chłopcami. – Popilnujemy ich. Zamówię im pizzę. – Avery machnęła rękami, jakby ich wyganiała. – W ten sposób będziesz mogła jutro przedstawić swoje pomysły Hope. Usiądę na twoim miejscu, Beck, i nie policzę ci za piwo, bo je dokończę. – Wzięła butelkę, upiła mały łyk i uśmiechnęła się z ulgą. – Dziś nie pracuję. Nie mając wyboru, Beckett wstał. – W porządku, Clare? 77

– Najwidoczniej. – Zanim się odwróciła, posłała Avery lodowate spojrzenie. – Wyjdę na kilka minut z Beckettem – powiedziała synom. – Avery, Ryder i Owen rządzą. Zachowujcie się przyzwoicie. – Dobrze, mamo, dobrze. – Twarz Harry'ego płonęła, był całkowicie skupiony na grze. Clare przeszła razem z Beckettem przez restaurację i wyszła na ulicę. Podniosła wzrok na nadciągające chmury, a wtedy wiatr rozwiał jej włosy. – Idzie burza – powiedziała.

L T 78

R

Rozdział piąty Zachowując odstęp co najmniej dużego kroku od Clare, Beckett, z rękami w kieszeniach, poprowadził ją na tyły hotelu i otworzył drzwi. Zrobiło się ponuro, więc idąc, zapalał gołe żarówki. Ostre światło i cienie, pomyślał, nagie ściany, betonowe podłogi. Raczej kiepskie warunki do uwodzenia, więc powinna czuć się bezpieczna. – Chcesz obejrzeć do końca parter? – zapytał. – Chciałabym zobaczyć więcej pokoi dla gości. Może poszlibyśmy na

R

trzecie piętro. Nie chcę zbyt długo zostawiać Avery i twoich braci z chłopcami.

– Nie zmuszałaś ich. Avery sama się zgłosiła.

L T

– Owszem, zgłosiła się, czyż nie? Beckett uniósł brwi, słysząc jej ponury ton.

– Wszystko w porządku?

– A dlaczego miałoby nie być w porządku? – To dobrze. – Ruszył w kierunku schodów. – Byliśmy w T&O i E&D – zaczął – więc chyba teraz przejdziemy do N&N – Nicka i Nory. – „Papierowy człowiek"*. – Próbowała zebrać myśli, przypominając sobie zdjęcia z segregatora, który jej pożyczył. – Podobają mi się lampy, które wybraliście do tego pokoju, a łóżko i toaletka są śliczne – i bardzo art deco. – Z lekkim połyskiem, dosyć efektowne. – Skręcił w korytarz na drugim piętrze. – Tam będzie biblioteka i... * „Papierowy człowiek" – kryminał Dashiella Hammetta z 1934 roku.

79

– Och, biblioteka. Bardzo bym chciała ją zobaczyć. – Oczywiście. – Beckett skręcił w lewo w krótki korytarzyk i zapalił żarówkę. – Teraz jest tu dosyć ciemno. Pomieszczenie ma tylko jedno okno, wychodzące na ulicę. Postawimy pod nim biurko. Te wnęki wypełnimy półkami, między nimi stanie obudowany kominek, a przed nim sofa z brązowej skóry. Clare przechadzała się po pokoju. Widziała szkic półek i od razu zapragnęła je mieć. Nie myśl o pragnieniach! – Ach, sami robicie półki.

R

– Tak, i obudowę kominka. I kilka innych rzeczy.

– To musi być bardzo satysfakcjonujące, tak umieć coś stworzyć. – Powinnaś to wiedzieć. Stworzyłaś rodzinę – wyjaśnił, kiedy Clare

L T

spojrzała na niego przez ramię.

– To miłe, co powiedziałeś. – Stojąc na środku pokoju, popatrzyła na Becketta, który zatrzymał się w drzwiach. Ta przestrzeń między nimi, uznała, jest zbyt nienaturalna, zbyt krępująca. Pora to naprawić.

– Nie mogę tego zrozumieć. – Czego?

– Jesteś na mnie zły, unikasz mnie, czy jedno i drugie jest moim wymysłem? – Nie wiem, o czym mówisz. – Nie byłeś w księgarni od... mojej ostatniej wizyty tutaj. A teraz stoisz tak daleko, jak tylko możesz, pozostając w tym samym pokoju. Słuchaj, Beckett, przykro mi z powodu tego, co się wydarzyło, pomimo że nic się nie wydarzyło. 80

– Przykro ci z powodu tego, co się nie wydarzyło... – powiedział wolno. – Cóż, na litość boską, po prostu uległam urokowi pokoju i światła i... nieważne. To była tylko chwila, więc... – Chwila. – Słucham? – Nieważne. Przepraszasz mnie za to, co się stało? – Nie wiem, dlaczego miałabym przepraszać, skoro się nie stało. – Złość jeszcze pogłębiła zawstydzenie Clare.

R

– Nie wiem, dlaczego dwoje dorosłych ludzi nie może sobie poradzić w inny sposób z tym, co się nie wydarzyło, niż zachowując się tak, jakby się wydarzyło. A nawet gdyby, to co? Och, nieważne – warknęła, bo on tylko

L T

patrzył na nią bez słowa. – Po prostu pokaż mi następny pokój. – Ruszyła w stronę drzwi. – Muszę wracać do restauracji.

– Poczekaj chwilę. – Złapał ją za ramię. – Żałujesz, że nic się nie wydarzyło?

– Nie lubię znajdować się w niezręcznej sytuacji. – Czy ja cię postawiłem w niezręcznej sytuacji? – Nie. – Pokręciła głową. – Ale teraz wprawiasz mnie w zakłopotanie. Może, jednak to ona wyjaśniła sytuację. – Może spróbujemy jeszcze raz? Błysnął piorun, jasna strzała błękitu przebiła się przez zasłonięte okno. Clare podskoczyła, kiedy obok zahuczał grzmot niczym wystrzał armatni. – To tylko burza. – Zaskoczyła mnie – powiedziała, patrząc mu prosto w oczy. – Nie boję się burzy. 81

– Sprawdźmy to. Poruszał się powoli, zarówno po to, by przedłużyć tę chwilę, jak i sprawdzić reakcję Clare. Położył dłonie na jej biodrach, powoli i delikatnie przesunął nimi w górę po jej ciele, pochylił głowę i zastygł w bezruchu – na jeden długi oddech – po czym dotknął wargami jej ust. Tak, pomyślał, ujmując twarz Clare w dłonie, samo to było naprawdę warte czekania. Miękkość, słodycz, spragnione drżenie. Clare uniosła ręce, objęła go w pasie i przyciągnęła do siebie. Przy następnej błyskawicy już nie podskoczyła. Popłynęła razem z

R

grzmotem, tonąc w tej cudownej powodzi rozkoszy.

Tulił ją i smakował, a ona czuła jego smak. Końcówki nerwów, stępione przez codzienność, obudziły się do życia, rozżarzone i ostre.

L T

Clare zacisnęła dłonie w pięści na jego plecach i brała to, co jej dawał. Nie, nigdy nie bała się burzy.

Nawet kiedy się odsunął, czuła się jak w centrum cudownej trąby powietrznej.

– Czekałem, żeby to zrobić, odkąd skończyłaś szesnaście lat – szepnął. Roześmiała się cicho. – Przestań.

– No dobrze, piętnaście, ale to brzmi żałośnie. Zmarszczyła brwi. – Nie wiem, co powiedzieć. – Może dam ci trochę więcej czasu, żebyś się nad tym zastanowiła? Znowu ją pocałował, pozbawił tchu, wzbudzając w niej gorące i lodowate dreszcze. Myśleć? Niemożliwe.

82

– Beckett. – Odepchnęła go, choć tylko odrobinę. – Wyszłam z wprawy. Prawdopodobnie muszę pomyśleć, powinnam pomyśleć, ale w tej chwili i tutaj jest to zbyt trudne. – A może kiedykolwiek i gdziekolwiek? Znowu się roześmiała, trochę drżąco. – Może, jeżeli... – Urwała i marszcząc czoło, pochyliła się, żeby powąchać jego ramię. – To nie ty. –Co? – Mogłabym przysiąc, że czuję zapach kapryfolium.

R

– Ona lubi kapryfolium. – Przesunął dłonią po włosach Clare, co także pragnął zrobić od lat. Miękkie pasma prześlizgiwały się między jego palcami jak słoneczny jedwab. – Kto?

L T

– Elizabeth. Nazywam ją Elizabeth, ponieważ pierwszy raz poczułem jej obecność w E&D, pokoju Elizabeth i Darcy'ego. – Ty naprawdę mówisz o duchu.

– Ta budowla, a przynajmniej jej część, stoi tu od dwóch i pół wieku. Uznałbym za dziwne, gdyby nie zamieszkiwał tu duch. Nie wszystko i nie wszyscy przemijają.

Te słowa ugodziły Clare prosto w serce, ale tylko pokręciła głową. – Cała ta sytuacja wydaje mi się dziwna. Moje dzieci grają w gry wideo, a ja jestem tu z tobą. Powinnam wracać. W tym tempie obejrzenie całego budynku zajmie mi rok. – Masz tyle czasu, ile tylko będzie ci potrzeba. Umów się ze mną jutro wieczorem.

83

– Ja... nie mogę. Zaprosiłam na kolację Hope i Avery. A zanim zapytasz, bo mam nadzieję, że to zrobisz, na niedzielę obiecałam chłopcom maraton filmowy. W poniedziałek zaczynają szkołę, a Murphy idzie do zerówki. To wielkie wydarzenie. – No pewnie. W takim razie wkrótce. Powiedz tylko kiedy. – Może w następny piątek. Jeśli znajdę opiekunkę. – Następny piątek. – Pocałował ją lekko, żeby przypieczętować obietnicę. – Nie zmieniaj zdania. Cofnęła się o krok, ponieważ chciała zrobić krok do przodu.

R

– Przepraszam, ale chłopcy czekają. Nawet nie wiem, jak długo nas nie ma. Straciłam poczucie czasu.

– Niezbyt długo. – Wziął ją za rękę i poprowadził przez korytarz.

L T

– Tu jest jak we śnie – powiedziała. – Widzę wszystko oczami wyobraźni. To niesamowite, że potrafiłam sobie wyobrazić każdy pokój, o którym opowiadałeś, jeszcze zanim zobaczyłam segregator. Powinnam była zabrać go z sobą. Jest w księgarni.

– Przydałby mi się. Może pójdziemy po niego? –Ach...

– Poczekaj. – Kiedy byli na parterze i szli do tylnych drzwi, Beckett wyjął z kieszeni komórkę. Wypuścił ich, zamknął drzwi na klucz, po czym, gdy stanęli pod balkonem, chroniąc się przed deszczem, zadzwonił do Rydera. – Cześć, z dzieciakami wszystko w porządku? – Tak, nic się nie dzieje. Sprzedaliśmy dwóch starszych wędrownemu cyrkowi po dwadzieścia od łebka. Mały poszedł za sześciopak. Dobry interes. 84

– Będziemy za jakieś pięć minut. – Dla mnie bomba. Zjedli twoją pizzę, stary. Mały wcinał jalapeño jak cukierki. – Poczekaj. Clare, jaką lubisz pizzę? – Zamierzałam zjeść sałatkę. – Wpatrywał się w nią tymi głębokimi, błękitnymi oczami, więc tylko westchnęła. – Pepperoni wystarczy. – Zamów nam pepperoni – polecił Ryderowi. – Za pięć minut. Rozłączył się i znowu wziął Clare za rękę. – Zapraszam cię na pizzę jak na tradycyjnej pierwszej randce. Twoi synowie zjedli moją. – Och, przykro mi.

R

– Mnie nie. Dzięki temu idę na pierwszą randkę.

L T

Deszcz trochę osłabł. Możesz dać mi klucze do księgarni i wrócić do restauracji.

– Deszcz mi nie przeszkadza. Poza tym, będzie szybciej i łatwiej, jeśli pójdę z tobą. Wiem, gdzie leży segregator. Obeszli budynek.

– Wiedziałaś, że Murphy lubi papryczki jalapeño? – On je wszystko. – Roześmiała się, kiedy Beckett wyskoczył na deszcz, pociągając ją za sobą. Śmiała się, gdy deszcz chłodził jej skórę, moczył włosy. – Beckett? To już jest naprawdę urocza pierwsza randka. Beckett przewidywał

wątpił,

czy

obecność

scenariusz trójki

prawdziwej chłopców,

pierwszej błagających

randki o

dwudziestopięciocentówki, jego braci i właścicielki restauracji w rolach przyzwoitek oraz tłumu znajomych przysiadających się co chwila do ich stolika, żeby zapytać, jak idzie remont w hotelu. 85

Ale jemu taki scenariusz jak najbardziej odpowiadał. Poza tym przy tylu osobach nikt nie będzie snuł domysłów na temat ich obojga, jego i Clare. Nie miał nic przeciwko miejscowym plotkom, kurczę, to była benzyna, na której pracował miejski silnik. Po prostu wolałby, żeby jego życie osobiste nie stało się jutro tematem dyskusji przy śniadaniu u Crawforda ani równie łakomym kąskiem jak bananowe lody dla plotkarzy w lodziarni. Razem z braćmi porzucili rozmowy o interesach, dopóki Clare i chłopcy nie zaczęli się zbierać.

R

– Jeszcze jedna gra. Proszę! – Liam, wydelegowany jako negocjator, zrobił najbardziej błagalną minę, jaką potrafił.

– Tylko jedna, mamo! Nie jesteśmy zmęczeni.

L T

–Ale ja jestem. I nie mam już ćwierćdolarówek, a poza tym musicie spłacić dzisiejszy dług, sprzątając jutro swój pokój.

Dostrzegła, jak jego wzrok przesuwa się na braci Montgomerych, i zmrużyła oczy.

– Nawet nie myśl, że znowu zaczerpniesz z tego źródła. – Przykro mi, stary. – Beckett uniósł dłonie. – Nikt nie sprzeciwia się mamie.

– Och, proszę... – zaczął znowu Liam, ale Clare jeszcze mocniej zmrużyła oczy. – Chyba chciałeś powiedzieć coś innego Beckettowi, Ryderowi, Owenowi i Avery. Chłopiec ciężko westchnął.

86

– Dzięki za ćwierćdolarówki i pizzę i w ogóle. –Następnym razem załatwię cię w Space Crusader, mały – obiecał Ryder, a Liam aż się rozjaśnił, słysząc wyzwanie. – Nie ma mowy! To ja załatwię ciebie. – No, załoga. – Avery wstała. – Odprowadzę was. Wśród chóralnych pożegnań i podziękowań Clare udało się zagonić chłopców do tylnego wyjścia. Kiedy poziom hałasu opadł, Owen sięgnął po aktówkę, do której schował dokumenty.

R

– Poczekaj – powstrzymał go Ryder. – Chodźmy do Becka. Bóg wie, kto jeszcze może tu zajrzeć i wyzwać nas na kolejny pojedynek w grach wideo.

L T

– Dobry pomysł. – Owen wstał i wycelował palec w Becketta. – Idź zapłacić rachunek. –Hej.

– Powiedziałem to pierwszy. Spotkamy się na górze. Zanim dotarł do mieszkania, jego bracia – obaj mieli klucze – zdążyli przetrząsnąć kuchnię w poszukiwaniu piwa i chipsów i usadowić się wygodnie w salonie.

Cymbał leżał na podłodze, pałaszując resztki pizzy. Ryder posłał Beckettowi leniwy uśmiech. – A więc podrywasz Złotowłosą Clare. – Nie podrywam. Badam ewentualną możliwość spotykania się z nią na gruncie towarzyskim. – Podrywa ją – podsumował Owen z ustami pełnymi chipsów. – Nie minęło ci od liceum. Nadal piszesz kiepskie piosenki o złamanym sercu? 87

– Wypchaj się. A w ogóle to nie były takie złe. – Były – zaprotestował Ryder. – Ale przynajmniej teraz nie musimy wysłuchiwać, jak walisz w keyboard i wyjesz na cały dom. Zauważyłeś, że ona ma trzy dodatki w pakiecie? – Kątem oka. I co z tego? – Chciałem się tylko upewnić. Lubię tych chłopaków. Nie są ani zepsutymi bachorami, ani lizusami. Beckett opadł na fotel i wziął piwo, które postawili dla niego bracia. – Umówiłem się z nią na przyszły tydzień. Myślę o kolacji i może kinie.

R

– Stara szkoła – ocenił Ryder. – Przewidywalne.

– Może, ale wydaje mi się, że stara szkoła i przewidywalność będą w

L T

tej sytuacji jak najbardziej na miejscu. Mam wrażenie, że Clare nie chodziła zbyt często na randki, odkąd wróciła do Boonsboro.

– Zapytaj Avery, są jak papużki nierozłączki – poradził Owen. Beckett pokiwał w zamyśleniu głową. – Może tak zrobię.

– Darowałbym sobie kino i zabrał ją tylko na kolację, do jakiejś restauracji, gdzie nie oczekują, że po godzinie zwolnisz stolik. Żebyście mieli dużo czasu dla siebie.

– To chyba lepszy pomysł – zgodził się Beckett.. – A teraz, skoro już pomogliśmy Beckettowi rozpocząć zaloty, czy możemy zabrać się do pracy? W odpowiedzi na słowa Rydera Owen znowu wyjął wydruki dotyczące Hope.

88

– Możesz to przeczytać później, żebyś miał pewne tło przed jutrzejszym spotkaniem. Jeżeli jest tak dobra, jak piszą, byłaby doskonałym nabytkiem. Następna sprawa. – Wyjął ulotki. – Musimy wybrać kominki gazowe do recepcji, J&R, W&B i do biblioteki. W przyszłym tygodniu przyjedzie Thompson, żeby jeszcze raz wszystko obejrzeć, wtedy porozmawiamy z nim, gdzie zakopać zbiornik i jak poprowadzić system kominkowy. Jesteśmy umówieni na poniedziałek. We wtorek mamy spotkania dotyczące dziedzińca – bruk, projekt i jak zapewnić dostęp do zbiornika, ogrodzenie, rośliny i cała reszta.

R

– Trochę nad tym pracowałem – wtrącił Beckett.

– Dlatego musisz wtedy być. Wtorek, szesnasta. Mama i Carolee też przyjdą.

L T

– Musimy się zająć jeszcze kilkoma aspektami praktycznymi – wtrącił Ryder. – Na przykład, jak zamierzamy rozmieścić, wnieść i zamontować urządzenia grzewcze, wentylujące i klimatyzujące, zanim zrobi się zimno. Czeka nas też uzyskanie certyfikacji na to wszystko. – Tak, to prawda. I dlatego w przyszłym tygodniu musisz się spotkać z Mikiem z Care Services, przynajmniej mamy już pewne szczegóły, od których możecie zacząć. A ja porozmawiam z Lutherem o barierkach, ale musimy wybrać wzór i wykończenie. Do tego dochodzi jeszcze projekt drzwi wejściowych – ciągnął Owen. Dzielili pracę na poszczególne zadania, niektóre łączyli z sobą, po czym wdali się w długą i szczegółową dyskusję, podczas której musieli przejść do zaimprowizowanego biura Becketta, żeby obejrzeć plany. Kiedy wreszcie bracia wyszli, Beckett był pewien, że potrafi nawet we śnie odtworzyć wszystkie szkice budynku z najdrobniejszymi szczegółami. 89

A tak naprawdę jedyne, co chciał teraz robić, to myśleć o Clare. Pocałował ją. Zrobił to, o czym marzył od prawie piętnastu lat. A teraz, za mniej więcej tydzień, przez cały wieczór będzie ją miał tylko dla siebie. Kolacja w miłej, spokojnej restauracji, Owen miał rację. Trochę wina, swobodna rozmowa. O czym rozmawiają ludzie, którzy znają się przez większość życia? A jednak tak wielu rzeczy o niej nie wiedział. Stał przy oknie, patrząc na ciemny, zasłonięty płachtą hotel, i zastanawiał się, czego się dowie. I co się potem wydarzy. ***

R

Następnego dnia wszystkim pękały głowy. Zaczęło się od wizyty inspektora

budowlanego,

który

–

według

L T

Rydera

–

samowolnie

interpretował przepisy i żądał zmian w już zainstalowanych drzwiach zewnętrznych.

Beckett spędził pół dnia w Hagerstown, próbując wyjaśnić sytuację, a kiedy wrócił na budowę, dowiedział się, że wykonawca nie tylko pomylił kafelki podłogowe do jednej z łazienek, ale jeszcze najwyraźniej – ojej – zapomniał złożyć zamówienie na dostawę innego wzoru. A teraz twierdził, że jego ludzie mogą zacząć kłaść płytki dopiero za sześć tygodni. Beckett zrzuciłby ten koszmar na Owena, jednak ten miał już co robić, gdyż dyskutował z fachowcami na temat przeciwpożarowego systemu zraszającego. Beck uciekł do swojego biura i w ciągu następnej godziny przyprawił sprzedawcę, który spartolił robotę, o większy ból głowy niż jego własny. Przynajmniej to dało mu jakąś satysfakcję.

90

Kiedy skończył, otworzył puszkę coli, łyknął kilka aspiryn i wrócił na drugą stronę ulicy. Złapał Owena na parkingu. – Dokąd idziesz? – zapytał. –Chcę trochę popracować w warsztacie. Słuchaj, Ry powiedział mi o tej małej wpadce. Rano skopię kilka tyłków. – Już skopane. Zebranie awaryjne. Gdzie Ry? – Na trzecim piętrze, w każdym razie ostatnio go tam widziałem. Słuchaj, chciałbym ci opowiedzieć o lokalu po galerii obok księgarni i najnowszym pomyśle mamy. – Nie teraz. Idziemy!

R

Znaleźli Rydera na trzecim piętrze, gdzie montował obudowę okna. – Pasuje jak ulał – ucieszył się – i wygląda fanta–kurna––stycznie.

L T

Cymbał z aprobatą walił ogonem w podłogę, zapewne w nadziei, że ktoś z nich ma przy sobie coś do jedzenia.

– To jedyna rzecz, która dzisiaj dobrze poszła.

– Nawet mi nie mów. – Ryder zerknął przez ramię na braci. – Owen już ci mówił?

– Ja mówię Owenowi i tobie. Po pierwsze, nie wdawaj się w przepychanki z inspektorem budowlanym, nawet jeśli to dupek. – Hej, słuchaj...

– Nie. Miałeś rację, ale jak pójdziesz z urzędem na noże, to równie dobrze możemy zwijać cały ten kram. Zewnętrzne drzwi spełniają normy i już raz zostały zaakceptowane. Zostają. Ale pozwól Owenowi albo mnie zająć się brudną robotą, jeżeli zanosi się na burzę. Po drugie... Ryder odłożył pistolet do gwoździ.

91

– Daj mi tę colę. – Wyjął bratu puszkę z ręki. – Jeżeli zamierzasz prawić kazanie, należy mi się przynajmniej jakaś nagroda. Na słowo „nagroda" Cymbał zaczął jeszcze mocniej walić ogonem w podłogę. Ryder ledwo na niego zerknął. – To moje. – Po drugie – kontynuował Beckett – zrównałem dostawcę z ziemią. Dupek próbował mi wmówić, że zamierzał od razu złożyć całe zamówienie i że to zajmie tylko tydzień. Pieprzenie – dodał, zanim którykolwiek z braci

R

zdążył go wyręczyć. – Wszystko, co u nich zamawialiśmy, szło całymi tygodniami. Owen zabrał Ryderowi colę.

L T

– Mieli przyzwoite rekomendacje, przedstawili cholernie dobrą ofertę i przysięgali, że ze wszystkim sobie poradzą. Kolejna lekcja.

– Nie winię ciebie – nie za bardzo. Dostawca naprawdę to spieprzył. Producent wysyła na swój koszt właściwe kafelki i te, które tamten zapomniał zamówić, a za niedogodności dostajemy dziesięć procent zniżki. Rozmawiałem z właścicielem.

– Dobra robota – pochwalił Owen.

– Ja też się uczyłem od taty. Dostawca jest po uszy w gównie, czyli dokładnie tam, gdzie powinien być, firma otrzymała ostrzeżenie, a wy każdego dnia będziecie patrzeć im na ręce, żeby na pewno już nic więcej nie spieprzyli. – Zajmę się tym. –I nie położą ani jednego kafelka. – Poczekaj chwilę. Poczekaj. 92

–

Nie

spędziłeś

dwóch

godzin

na

telefonie,

wysłuchując

usprawiedliwień, pochlebstw i bredni, kiedy dostawca próbował zrzucić z siebie odpowiedzialność i grać na zwłokę. Nie pracujemy z firmami tego rodzaju. Dostarczą kafelki, bo to mniejszy ból głowy niż szukanie nowego dostawcy, ale niech mnie szlag, jeśli zyskają choć jeden dzień roboczy więcej. – Zgadzam się z Beckiem – powiedział Ryder. – Poczekajcie chwilę. Mamy mnóstwo niestandardowych kafli – szklanych, importowanych, ze skomplikowanymi wzorami. Potrzebujemy

R

fachowców z doświadczeniem w tego rodzaju pracy, i to sporo ludzi. – Umówiłem się z właścicielem innej firmy, żeby przyszedł i zrobił wycenę. Zostawił nam kiedyś swoją wizytówkę. Jest stąd, zależy mu na

L T

robocie i dał mi referencje z trzech źródeł. Sprawdziłem je. Właśnie do nas jedzie. Ty z nim pogadasz – polecił Owenowi. – Jeśli uznasz, że sobie nie poradzi, znajdziesz kogoś innego. Ale z tamtymi nie będziemy więcej współpracować. To kwestia zasad.

– Wiesz, jaki on jest, kiedy ktoś nadepnie mu na odcisk – powiedział Ryder do Owena. – Poza tym ma rację. – Świetnie. Doskonale. – Owen potarł twarz dłońmi. – Jezu.

Beckett wyjął opakowanie aspiryny, które wsunął do kieszeni przed wyjściem z domu. – Dzięki. – No dobrze, o co chodzi z tym nowym pomysłem mamy? Owen połknął aspirynę i popił colą.

93

– Te proszki mogą ci się jeszcze przydać. Odkąd galeria zmieniła lokalizację, mamie marzy się powiązany z hotelem sklep z pamiątkami. – Wiem o tym. – Nie wiesz, że chce mieć go teraz. – Jak to, teraz? Nie może otworzyć go teraz. Owen popatrzył na niego z bezbrzeżną litością. – Ty jej to powiedz. Siedzi tam właśnie z paletą kolorów, notesem i miarką. – Och, na litość boską. – Beckett potarł dłonią kark. Akurat teraz,

R

kiedy zaczął mu przechodzić ból głowy. – Wy też idziecie. Nie będę rozmawiał z nią sam.

– Mnie się tu podoba – zaprotestował Ryder. – Robię stolarkę. Tu jest cicho i spokojnie.

L T

– W takim razie weź młotek. Może nam się przydać.

Od kilku lat do rodziny Montgomerych należał lokal usługowy obok księgarni, który pełnił już wiele funkcji. Ostatnio mieściła się w nim mała galeria, ale właśnie została przeniesiona do większej sali po drugiej stronie rzeki.

Teraz Beckett zobaczył przez szybę wystawową, jak jego matka przykłada do ściany paletę kolorów. Pomieszczenie było prawie puste. Cholera. Gdy weszli, podniosła na nich wzrok. – Cześć, chłopcy. Co myślicie o tym żółtym? Jest śliczny, ciepły, ale wystarczająco subtelny, żeby nie odwracał uwagi od sztuki. – Posłuchaj, mamo...

94

– Och, widzicie tamtą ścianę? Naprawdę trzeba ją obniżyć o połowę. To otworzy przestrzeń i da łagodne przejście do części kuchennej. Możemy jej prawie nie zmieniać, wystawimy tam akcesoria kulinarne. Ceramikę, deski do krojenia i tak dalej. A to przejście zostawimy otwarte, żeby prowadziło do biura. Może powiesimy jakąś zasłonę z koralików, żeby nadać trochę charakteru. A na górze... – Mamo! Mamo, tak, to świetne pomysły, ale może nie zauważyłaś, że jesteśmy zakopani po uszy w robocie po drugiej stronie ulicy. Posłała Beckettowi uśmiech i poklepała go po policzku.

R

– To tylko małe zmiany. Właściwie kosmetyka. – Wyburzenie ściany...

– Tylko do połowy. – Pochyła się, żeby pogłaskać Cymbała, który

L T

ocierał się czule o jej nogę. – Trzeba tu tylko pomalować i wymienić umywalkę w łazience. Odświeżyć całość. Możecie przecież przysłać tu kilku ludzi z hotelu, kiedy będziecie kładli podłogi. –Ale...

– Nie chcemy, żeby ten lokal stał pusty, prawda? – Oparła ręce na biodrach i obróciła się w koło. – Tam potrzebna nam będzie lada, na kasę. Też mała, nic wymyślnego. Możesz ją zrobić, prawda, Owen? –Ach... pewnie.

– Tchórz – szepnął Beckett, gdy matka poszła oglądać maleńką łazienkę. – A żebyś wiedział, stary. – Śliczna, mała, wisząca umywalka, nowa toaleta, ładne, nieduże lustro, oświetlenie i gotowe. Nowa farba i nastrojowe oświetlenie na

95

parterze i na górze. Och, i trzeba pomalować elewację. Tym samym kolorem, którym malujemy hotel. – Mamo, nawet gdybyśmy dali radę przysłać tutaj kilka osób z ekipy i to wszystko zrobić, będziesz musiała znaleźć kogoś, kto poprowadzi sklep, zadba o zaopatrzenie... – Już załatwione. O nic się nie martw. Rozmawiałam z Madeline z naszego klubu książki. Znacie Madeline Cramer – ciągnęła matka, beztrosko ignorując wszelkie obiekcje. – Prowadziła galerię w Hagerstown. –Tak, znamy, ale...

R

– Ona zna mnóstwo lokalnych artystów i rzemieślników. Będziemy sprzedawać tylko lokalne wyroby i sztukę, pokażemy, co mamy, kim jesteśmy. – Z okularami na czubku głowy i paletą kolorów w dłoni, Justine

L T

Montgomery uśmiechnęła się promiennie do pustego pomieszczenia. – Będzie cudownie.

Beckett nie mógł się z nią nie zgodzić. Zdał sobie sprawę, że w ogóle nie potrafi się kłócić z mamą. Miała nad nim absolutną przewagę. – Możemy przysłać tu ludzi tylko wtedy, kiedy nie będą mieli roboty w hotelu.

– To jasne, kochanie. Ry, znajdziesz trochę czasu, żeby pomóc mi z tamtą ścianą? –Pewnie. – Ależ będzie zabawa, prawda? – Teraz posłała promienny uśmiech synom. – Miastu damy nowe przedsiębiorstwo, a lokalnym artystom wspaniałe miejsce do prezentacji i będziemy mieli takie preludium do hotelu, zanim będzie gotowy. Znowu oparła ręce na biodrach. 96

– Czy któryś z was ma dzisiaj randkę? – A kto ma na to czas? – mruknął Owen. – Nie, proszę pani, ja nie. Kiedy dwaj pozostali pokręcili głowami, Justine westchnęła głośno i przeciągle, po czym pochyliła się do Cymbała. – Jak mam się doczekać w tej rodzinie kobiet i wnuków, skoro żaden z moich synów nawet nie szuka? W takim razie może przyjdziecie na kolację? Wracając do domu, kupię świeżą kukurydzę i przygotuję wam ucztę. A potem przedyskutuje z nimi każdy szczegół swojego najnowszego pomysłu, pomyślał Beckett. Ale co tam.

R

– Jestem za. – Obejrzał się przez ramię i zobaczył zaglądającą przez drzwi Clare. – Cześć. Narada rodzinna?

L T

– Właśnie została odroczona – powiedziała Justine.

– Och, jak tu teraz smutno. Przykro mi, że galeria została przeniesiona, ale wiem, że będzie im lepiej w tym większym lokalu w Sheperdstown. – Już niedługo nie będzie tak smutno. Właśnie ty jesteś mi potrzebna. – Justine znowu uniosła paletę barw.

– Powiedz mi, co myślisz o takim kolorze ścian? – Śliczny. Słoneczny. Ciepły, ale nie za jasny. Macie już nowego lokatora?

– My jesteśmy nowym lokatorem. Pewnie nie rozmawiałaś ostatnio z Madeline. – Ostatni raz na spotkaniu klubu książki. Justine zaczęła opowiadać Clare o swoim pomyśle – wyraźnie usatysfakcjonowana entuzjazmem słuchaczki – a Beckett wyszedł na zewnątrz i usiadł na schodkach prowadzących do księgarni. 97

Jakoś to poukładają, pomyślał. Rozkład pracy i rozdzielenie ekipy, materiały. On sam wygospodaruje trochę czasu, jeśli będzie musiał narysować jakiś projekt. Jeżeli struktura budynku pozostanie taka sama, nie będą potrzebowali żadnych zezwoleń, poza tym lokal nie zmienia przeznaczenia. Owen zajmie się pozwoleniem na prowadzenie działalności, dokumentami i całą resztą papierkowej roboty. Ale, Jezu, matka nie mogła wybrać lepszego momentu. Fatalne wyczucie czasu na koniec fatalnego dnia.

R

Przynajmniej dostaną za to domowy posiłek.

Matka wyszła na zewnątrz razem z Clare i powtórzyła cały proces, przykładając paletę do ściany budynku, po czym ze zmarszczonymi brwiami popatrzyła na syna.

L T

– Skarbie, wyglądasz na wykończonego.

– Ciężki dzień. Wszystko już załatwione – dodał, zanim zaczęła go wypytywać. – Później ci opowiemy.

– Już ja się o to postaram. A na razie może odwieziesz Clare do domu? – Och nie, nie trzeba. Zrobię sobie spacer. – Dlaczego chcesz iść na piechotę? – zapytał Beckett. – To ponad półtora kilometra.

– Nie więcej niż pół, a ja lubię spacerować. Samochód opiekunki odmówił posłuszeństwa, więc zostawiłam jej swój. Nie chcę, żeby pakowała chłopców do auta i przyjeżdżała po mnie. – Odwiozę cię. – Naprawdę nie musisz.

98

– Ze mną możesz się kłócić – powiedział, wstając – ale nie ma żadnego sensu kłócić się z nią. – Pocałował matkę w policzek. – Przypomnij Ry'owi i Owenowi, że zaraz przyjdzie facet od kafelków. – Przypomnę. – Do zobaczenia, poganiaczko niewolników.

L T 99

R

Rozdział szósty – Dziękuję, że mnie odwozisz – powiedziała Clare, kiedy szli do furgonetki Becketta. – Zwłaszcza że wyglądasz na zmęczonego. – Nie jestem zmęczony. Miałem tylko cholernie ciężki dzień. – Problemy w hotelu? – Wszystko szło jak po grudzie przez cały dzień. Wolałbym spędzić ten czas, waląc młotkiem, niż na rozmowach przez telefon. Mam nadzieję, że na dłuższą metę okaże się tego wart – dodał, patrząc w stronę hotelu.

R

– Na pewno. A teraz jeszcze ten sklep z upominkami. To takie ekscytujące.

– Byłoby bardziej ekscytujące za sześć miesięcy.

L T

– Otworzył drzwi po stronie pasażera, zabrał z siedzenia podkładkę do pisania, gruby notes i stary, brudny ręcznik.

– Wystarczy tylko odmalować, prawda?

Odwrócił się i obrzucił ją przeciągłym spojrzeniem. –Co?

– Po pierwsze, z moją mamą nigdy nie kończy się tylko na malowaniu. A po drugie, naprawdę wspaniale pachniesz.

Zatrąbił klakson. Beckett podniósł wzrok i zobaczył, jak mija ich jeden ze stolarzy. Clare wsiadła do furgonetki. – Czy nadal jesteśmy umówieni na piątek wieczór? – Alva może popilnować dzieci. – Dobrze. – Stał przez chwilę, po prostu ciesząc się z tego, że Clare siedzi w jego samochodzie i snują wspólne plany na piątkowy wieczór. – Siódma ci odpowiada? 100

– Tak, jak najbardziej. – Dobrze – powtórzył, po czym zamknął drzwi i obszedł auto. – Jak tam, dzieciaki są podniecone początkiem szkoły? – Liam nie mówi o niczym innym, Murphy nie może się doczekać, zwłaszcza odkąd ma pudełko śniadaniowe z Power Rangers, a Harry wciąż udaje, że wcale go to wszystko nie obchodzi. Beckett wyjechał z parkingu i skręcił w lewo. –A ty? – Mamy nowe buty, plecaki, pudełka śniadaniowe, kredki, ołówki i

R

zeszyty. Szalone safari po sklepach jest już za nami i na tę myśl czuję wielką ulgę. Kiedy Murphy pójdzie do zerówki, będę miała dużo mniej kłopotów z opieką nad starszymi, więc będzie mi łatwiej.

L T

– Słyszę jakieś „ale".

– Ale... moje maleństwo idzie do zerówki. Pięć minut temu nosiłam go w plecaku, a teraz on będzie nosił plecak do szkoły. Harry jest już w połowie podstawówki. To wydaje się niemożliwe. Tak więc w poniedziałek rano odwiozę chłopców do szkoły, wrócę do domu i solidnie sobie popłaczę. I tyle.

– Zawsze myślałem, że nasza mama tańczyła z radości, kiedy tylko wyszliśmy na szkolny autobus.

– Tańczy się po solidnym płaczu. – Rozumiem. – Zaparkował na żwirowym podjeździe za jej minivanem. – Nie mogę zaprosić cię na kolację. Przychodzą Avery i Hope. – W porządku. Mama przekupuje nas posiłkiem. Clare zawahała się, spojrzała na niego z ukosa. 101

– Jednak mógłbyś wejść, gdybyś miał chwilę, na coś zimnego do picia. – Mam chwilę. – Testując ich oboje, pochylił się, żeby otworzyć jej drzwi, i nie zmieniając pozycji, popatrzył Clare w oczy, w migoczącą zielenią szarość. – To miłe. Być blisko ciebie i nie udawać, że wcale nie próbuję być blisko ciebie. – Dziwna jest świadomość, że chcesz być blisko. – Dziwna w dobry czy w zły sposób? – Dziwna w dobry – powiedziała i wysiadła. Tak naprawdę nie znał jej domu, chociaż był w środku kilka razy.

R

Zaraz po przeprowadzce Clare zatrudniła Rydera, żeby zrobił kilka poprawek, i Beckett mu pomagał. Każda wymówka była dobra.

L T

Przez te lata urządziła kilka przyjęć przy grillu, był więc w ogrodzie i kuchni.

Ale nie wiedział, jak funkcjonował na co dzień jej dom. A to właśnie interesowało go w budynkach, w ludziach, którzy w nich mieszkali lub pracowali. A zwłaszcza w Clare.

Na froncie posadziła kwiaty, ładne i kolorowe, choć teraz wyglądały na – jak to określała jego matka – lekko zmęczone upałem. Maleńki trawnik aż się prosił o kosiarkę.

Powinien jej pomóc. Frontowe drzwi były pomalowane na granatowo, na środku Clare powiesiła mosiężną celtycką kołatkę. Prosto z dworu wchodziło się do salonu, w którym stała mała kanapa w niebiesko–zielone pasy i kilka zielonych krzeseł. Na drewnianej podłodze walały się fragmenty wraku samochodu wyścigowego. 102

Półki, które pomagał zrobić, zajmowały całą ścianę. Było mu miło, kiedy zobaczył, że Clare zrobiła z nich dobry użytek, zastawiając wszystkie książkami, rodzinnymi zdjęciami i bibelotami. – Chodź do kuchni. Przystanął w drzwiach małego pokoju, ze ścianami pokrytymi mapami i plakatami. Na kolorowych szafkach leżały zabawki, ale tylko te, które nie walały się po podłodze. Beckett przyglądał się dziecięcym fotelom, małym stolikom i całemu rozgardiaszowi, który zrobili trzej mali chłopcy. – Ładnie tu.

R

– To ich pokój zabaw, tutaj mogą być razem, ale z dala ode mnie. Clare ruszyła dalej w głąb domu, minęła maleńką łazienkę pod schodami i weszła do kuchni połączonej z jadalnią.

L T

Były tu białe sprzęty i szafki z ciemnego dębu. Misa pełna świeżych owoców stała na krótkim białym blacie pomiędzy kuchenką a lodówką, której drzwi pokrywały dziecięce rysunki i miesięczny kalendarz. Wokół kwadratowego stołu z drewna Clare ustawiła cztery krzesła. – Chłopcy są z tyłu domu. Daj mi chwilę. Podeszła do drzwi i zawołała przez siatkę: – Cześć, chłopaki!

Rozległy się radosne powitalne okrzyki i Beckett zobaczył, jak twarz Clare się rozjaśniła. – Clare! Dlaczego nie zadzwoniłaś, żebym po ciebie przyjechała? – Beckett mnie podwiózł. Usłyszał szuranie krzesła i zobaczył w drzwiach Alvę Ridenour.

103

Uczyła go algebry w pierwszej i rachunków w ostatniej klasie. Na czubku nosa nadal nosiła okulary w srebrnej oprawie, a włosy, teraz już lśniąco białe, upinała w praktyczny kok. – Proszę, proszę, Beckett Montgomery. Nie wiedziałam, że jeździsz taksówką. – Zawiozę panią, dokądkolwiek pani zechce, pani Ridenour. Dla pani nigdy nie włączam taksometru. Nauczycielka otworzyła siatkę w drzwiach i chłopcy wpadli do środka, natychmiast zasypując Clare opowieściami z całego dnia, prośbami, narzekaniem.

R

Alva obeszła hałaśliwą gromadkę i dźgnęła Becketta palcem w ramię. – Kiedy wreszcie skończycie ten hotel?

L T

– Jeszcze chwilę to potrwa, ale kiedy będzie gotowy, sam panią oprowadzę. –Oby.

– Potrzebuje pani pomocy przy samochodzie? – Nie. Mój mąż dał radę dojechać do warsztatu. Jak się czuje twoja mama?

– Zapracowana, a my przez nią jeszcze bardziej. –I tak powinno być. Nikt nie chce leniwych chłopaków. Clare, będę szła. – Odwiozę panią, pani Ridenour. – Beckett, mieszkam dwa domy dalej. Czy wyglądam, jakbym nie dała rady tam dojść? – Nie, proszę pani.

104

– A wy, chłopcy – zwróciła się do nich surowym tonem nauczycielki i wszyscy trzej natychmiast zamilkli – dajcie mamie złapać oddech. Następnym razem chcę usłyszeć od was wszystko o pierwszym dniu szkoły. I, Liam, pozbieraj te samochody z salonu. –Ale Murphy... – Ty je przyniosłeś i ty je pozbierasz. – Puściła oko do Clare. – Idę. – Dzięki, Alva. – Och, obiecałam im ciastka i mleko, jeżeli nie pokłócą się przez pół godziny. Udało im się. – W takim razie ciastka i mleko.

R

– Czy ty kłóciłeś się dziś ze swoimi braćmi? – zapytała Alva Becketta. – Nie w ciągu ostatnich trzydziestu minut. Opiekunka roześmiała się i

L T

wyszła. Murphy pociągnął Becketta za rękę.

– Chcesz zobaczyć moich Power Rangersów?

– A masz Czerwonego Rangera z „Mistycznej Mocy"?

Murphy wytrzeszczył oczy i zdążył tylko pokiwać głową, zanim wybiegł z kuchni.

– Umyj ręce! – zawołała za nim Clare. – No to się wpakowałeś – szepnęła do Becketta. – Umyjcie ręce – poleciła chłopcom – jeśli chcecie dostać ciastka.

Najwidoczniej chcieli, bo popędzili jak strzały. – Murphy ostatnio ma obsesję na punkcie Power Rangersów. Ma figurki, film, piżamy, koszulki, kostiumy i pojazdy. Power Rangersi byli tematem przewodnim przyjęcia urodzinowego, które urządziliśmy mu w kwietniu.

105

– Oglądałem ich kiedyś w telewizji. Miałem jakieś dwanaście lat i mówiłem, że są do chrzanu. Ale oglądałem. Patrzył, jak Clare wyjmuje z szafki małe talerze i rozstawia je na stole. Power Rangers, Spiderman, Wolverine*. – Który jest dla mnie? – Słucham? – Czy ja nie zasłużyłem na ciastka, mleko i talerz z superbohaterem? – Och. Oczywiście. – Wyraźnie zaskoczona odwróciła się do szafki i wyjęła jeszcze jeden talerz – z Hanem Solo**.

R

– Idealnie. Kiedyś przebrałem się za Hana Solo na Halloween. – Ile miałeś lat? – Dwadzieścia siedem.

L T

Beckett uwielbiał jej śmiech i kiedy stawiała na stole talerz i cztery małe, kolorowe kubki, złapał ją za rękę. – Clare.

– Mam ich wszystkich! – Murphy wtargał do pokoju biały kosz pełen figurek. – Widzisz, tu jest Mighty Morphin z „Furii Dżungli". I mam też Różowego Rangera, chociaż jest dziewczyną. Beckett ukucnął i wyjął jednego z Zielonych Rangersów. – To naprawdę niesamowita kolekcja, stary. Murphy popatrzył na niego szeroko otwartymi oczami i ze śmiertelnie poważną miną pokiwał głową. – Wiem. * Wolverine – postać z komiksu, z grupy X–Mena. ** Han Solo – postać z „Gwiezdnych wojen".

106

*** Beckett został prawie godzinę. Clare miała ochotę znowu go pocałować, chociażby za to, że chłopcy tak doskonale się z nim bawili. Ani razu nie wydał się znudzony ani poirytowany rozmową, która kręciła się przede wszystkim wokół superbohaterów, ich mocy, towarzyszy i wrogów. Ale jej nie pocałował. Oczywiście, że nie pocałował, rozmyślała Clare, obierając ziemniaki, które zamierzała pokroić na ćwiartki, posmarować oliwą z oliwek z ziołami i upiec. Byłoby mu raczej niewygodnie, gdy trójka chłopców nie odstępowała go na krok.

R

Położyła deskę na zlewie, żeby lepiej widzieć synów, którzy znowu dokazywali na ogrodowym placu zabaw – prezencie od jej rodziców – i

L T

zaczęła gnieść czosnek na marynatę do kurczaka.

Tak bardzo się cieszyli, że mogą pobawić się z mężczyzną. Oczywiście mieli jej ojca, a także tatę Clinta, kiedy wpadał z wizytą, i Joego, męża Alvy. Ale tak naprawdę nie mieli nikogo, cóż, w wieku ich taty. Tak, to była przemiła godzina.

Teraz Clare była spóźniona z kolacją, ale nie szkodzi. Zjedzą trochę później, niż planowała. Wieczór powinien być na tyle ładny, żeby usiąść do kolacji na tarasie, a chłopcy będą jeszcze mogli pobiegać po ogrodzie, zanim położą się spać. Wymieszała składniki, oblała marynatą kurczaka, przykryła miskę i odstawiła. Clare lubiła krzątać się w kuchni, słuchając chłopięcych głosów, dźwięczących w ciepłym powietrzu, i szczekania psa sąsiadów, spowita zapachami z piekarnika, a także aromatem z małego kuchennego ogrodu. Co 107

jej przypomniało, że w weekend powinna powyrywać chwasty i pozbierać zioła. I pranie, upomniała samą siebie, którego nie zrobiła wczoraj, bo tak długo siedzieli w Veście. Wczoraj, kiedy pocałowała Becketta w mrocznym hotelu. Nie powinna tak obsesyjnie o tym myśleć. Po śmierci Clinta całowała już innych mężczyzn. Było ich dokładnie dwóch, mogła więc zastosować liczbę mnogą. Syna sąsiada jej matki, bardzo sympatycznego, który mieszkał w Brunswick.

R

Umówili się na trzy randki, wymienili dwa przyjemne pocałunki. I żadne z nich nie poczuło ani chemii, ani specjalnego zainteresowania partnerem. Potem był przyjaciel ciotki Laurel, prawnik z Hagerstown. Bardzo

L T

przystojny. Wydał jej się dosyć interesujący, ale niezwykle gorzko wspominał eksżonę. Jedna randka, potem nerwowy pocałunek na dobranoc. Nawet wysłał jej kwiaty z przeprosinami, że przez cały wieczór mówił o swojej byłej.

Jak dawno temu to się zdarzyło?, zastanawiała się Clare. Zaczęła liczyć, obierając marchewkę. Rano tego dnia, kiedy szła na kolację z księgowym, Harry spadł z trójkołowego rowerka i ułamał sobie kawałek przedniego mleczaka, więc miał pięć lat.

Boże minęły już trzy lata. A z prawnikiem umówiła się dzień po tym, jak przeniosła Murphy'ego do normalnego łóżka, miał więc trzy latka. Czyli jakieś dwa lata temu. Co było bardziej wymowne to, że odmierzała czas małymi wydarzeniami z życia swoich dzieci, czy że przez dwa lata nawet nie pomyślała o randce? 108

Pewnie jedno i drugie. Kurczak bulgotał już w winie i ziołach, kiedy usłyszała, jak otwierają się drzwi, a Avery woła: – Nadchodzimy, niosąc dary! – Jestem w kuchni! – Clare jeszcze raz zerknęła przez okno, po czym pobiegła do salonu. – Hope. – Złapała przyjaciółkę w objęcia. – Wyglądasz oszałamiająco. Była to niewątpliwie prawda. Hope emanowała klasą; miała na sobie prostą, letnią spódnicę i falbaniastą bluzkę koloru papryczek chili. – Och, jak dobrze cię widzieć. – Uścisnęła Clare jeszcze mocniej. – Za

R

rzadko się spotykamy. Boże, coś tu cudownie pachnie. – Kolacja, trochę spóźniona. Och, słoneczniki. – Nie mogłam się oprzeć.

L T

– Przepiękne. Chodźcie do kuchni.

– Gdzie moi mężczyźni? – Hope potrząsnęła trzema papierowymi torbami, które miała w ręku.

– Wiesz, że nie musisz przynosić im prezentów. – Mam z tego tyle samo radości, co oni. – Hej, ja przyniosłam wino. – Avery postukała w torbę, którą niosła w ramionach. – Z którego też będę miała tyle samo radości. Otwórzmy je i zaczynajmy balangę.

Hope poszła prosto do ogrodu i roześmiała się, kiedy chłopcy przygalopowali do niej – i do kolorowych toreb. Clare patrzyła na nich przez siatkowe drzwi, gdy Avery otwierała wino. Chłopcy uwielbiali Hope, pomyślała Clare, z prezentami lub bez. I przyjaciółka

naprawdę

wyglądała

oszałamiająco.

Zmysłowa,

z

uwodzicielskim głosem, krótkimi, idealnie przyciętymi ciemnymi włosami, 109

które podkreślały wydatne kości policzkowe i dymne oczy o ciężkich powiekach. Ciało, które – jak wiedziała Clare – poddawała codziennym intensywnym treningom, wyglądało jednocześnie na sprężyste i niezwykle kobiece. – Boże, ależ ona jest piękna. – Wiem. Łatwo by było ją znienawidzić. – Avery podała Clare kieliszek wina. – Ale my jesteśmy ponad to. Kochamy ją, pomimo tej całej urody. Musimy ją namówić, żeby przyjęła pracę u Montgomerych. – Ale jeżeli zdecyduje, że jej nie chce...

R

– Mam takie przeczucie, aż w brzuchu. – Avery wskazała na swój żołądek. – Żołądkowe Przeczucie McTavishów. Nikt nie waży się ignorować

Przeczucia

nieszczęśliwa.

L T McTavishów.

Hope

jest

w

Waszyngtonie

– Nic dziwnego – mruknęła Clare i znowu zrobiło jej się niedobrze na myśl, jak żałosną kreaturą okazał się były chłopak Hope. – Mówiła coś o powrocie do Filadelfii lub wyjeździe do Chicago, ale wiem, Clare, wiem, że nie powinna tego zrobić. Powinna być tutaj, z nami. – Cóż, ja z mojej strony mogę piać peany na temat hotelu i Montgomerych, ale koniec końców to musi być jej decyzja. – Objęła Avery w pasie. – Tak czy inaczej, cudownie jest gościć was obie. Naprawdę cudownie, powtórzyła w myślach Clare przy kolacji, gdy rozkoszowały się posiłkiem, który przygotowała, a słoneczniki uśmiechały się promiennie z drugiego końca stołu. Pozwoliła chłopcom wybiegać w ogrodzie kolację i nadmiar podniecenia aż do zmierzchu. 110

– Muszę zagonić stado na noc do zagrody. – Pomóc ci ich przywiązać? – zapytała Avery. – Nie, poradzę sobie. – To dobrze, bo po tym posiłku i lodach ze świeżymi truskawkami na razie nie mogę się ruszyć. Clare zawołała synów do domu, na co odpowiedzieli spodziewanymi protestami i jękiem. – Zawarliśmy umowę – przypomniała im. – Powiedzcie dobranoc. Posłuchali i wyszli ze spuszczonymi głowami, powłócząc nogami jak trio zakutych w kajdany skazańców.

R

Kiedy wróciła, przyjaciółki zdążyły już posprzątać ze stołu. – Mogłabym powiedzieć, że nie musiałyście tego robić, ale cieszę się,

L T

że zrobiłyście. – Clare opadła na krzesło i wzięła kieliszek wina, który napełniła Avery. – Rany, jak cudownie. Byłoby wspaniale, gdybyśmy mogły częściej to robić.

– Odkąd tylko przyjechałam, Avery wychwala ten hotel pod niebiosa. – W takim razie teraz moja kolej. – Clare wyprostowała się i nachyliła do przyjaciółki. – To coś więcej niż tylko hotel. Myślę, że będzie pełen ciepła i czaru, połączonego z tą iskrą ekskluzywnego hoteliku. Część już zwiedziłam, poznałam mniej więcej rozkład pokoi, widziałam szkice i zdjęcia mebli oraz wyposażenia i jestem zachwycona. – Mieszkać w miejscu pracy. – Hope wzruszyła ramionami. – To ma swoje wady i zalety. – Daj spokój, Hope, i tak praktycznie mieszkałaś w Wickham. – Może. – Nie mogła zaprzeczyć, więc tylko wypuściła oddech. – Dupek i Panna Cycki oficjalnie ogłosili swoje zaręczyny. 111

– Są siebie warci – mruknęła Avery. – O tak. W każdym razie, w zeszłym tygodniu ona przyżeglowała do mojego biura, żeby przedyskutować plany weselne, ponieważ uroczystość odbędzie się w hotelu. – Suka. –I jeszcze raz: „o tak". – Hope uniosła kieliszek w toaście do Avery. – Wczoraj wielki szef zaprosił mnie na rozmowę. Chciał przedyskutować moją umowę, która już prawie wygasła. Zaproponował mi podwyżkę, ale jej nie przyjęłam, ponieważ nadal chcę złożyć rezygnację. Po prostu zbaraniał.

R

– Naprawdę myślał, że zostaniesz po tym, jak potraktował cię jego syn? – zapytała z niedowierzaniem Clare.

– Najwidoczniej. Kiedy zdał sobie sprawę, że mówię serio, podwoił

L T

sumę podwyżki. – Znowu wzniosła toast. – Podwoił nawet bez mrugnięcia okiem. Poczułam niewiarygodną satysfakcję. Prawie tak wielką, jak kiedy mówiłam mu, że dziękuję, ale nie, dziękuję. Wkurzył się, na tyle, żeby zwolnić mnie z reszty umowy. – Zwolnił cię?

– Nie, nie zwolnił. – Hope uśmiechnęła się szeroko na dźwięk świętej obrazy w głosie Clare. – Doszliśmy do wspólnego wniosku, że skoro i tak za kilka tygodni moja umowa wygasa, to równie dobrze mogę natychmiast opuścić stanowisko pracy. –I jak się z tym czujesz? – Clare pochyliła się i uścisnęła dłoń przyjaciółki. – Dobrze. Naprawdę dobrze. W przyszłym tygodniu mam rozmowę kwalifikacyjną w Chicago, czekam na odpowiedź z Filadelfii i Connecticut. – Zostań z nami. 112

Hope odwzajemniła uścisk. – Nie skreślam takiej możliwości, inaczej by mnie tu nie było. Przyznaję, że to, co robią ci trzej Montgomery, jest intrygujące. Chcę to zobaczyć, poczuć. Zamieszkać tak blisko ciebie i Avery to ogromna pokusa, ale ta praca musi być strzałem w dziesiątkę. – Jest skrojona dla ciebie równie idealnie jak jeden z tych twoich kostiumów od Akris*. Nie musisz mi wierzyć na słowo. – Avery wzruszyła ramionami, rozparła się nonszalancko na krześle i uśmiechnęła z niewzruszoną pewnością siebie. – Sama zobaczysz.

R

– Miasteczko mi się podoba, a właściwie powinnam powiedzieć, że zawsze lubiłam zatrzymać się tu na dzień lub dwa, kiedy przyjeżdżałam z wizytą. Ale opowiedzcie mi o Montgomerych. Avery przekazała mi

L T

podstawowe fakty. Matka i trzech synów. Stracili ojca, który założył firmę budowlaną, jakieś dziesięć lat temu. Są właścicielami kilku nieruchomości w mieście i okolicy.

– Ocalili budynek dawnego hotelu. Był w tak złym stanie, że zaczęto mówić o rozbiórce. A to byłoby przestępstwo. – Pamiętam, jak wyglądał, kiedy ostatnio tu byłam – powiedziała Hope. – Ocalenie go to niemały wyczyn.

– Mają dobre oko i talent. Wszyscy trzej są doskonałymi stolarzami, robią piękne meble. Zbudowali ten taras. Ryder, najstarszy – ciągnęła Avery – jest szefem w tym projekcie. Owen to specjalista od szczegółów, zajmuje się cyferkami, telefonami, rozmawia z kontrahentami. W każdym razie z większością. Beckett jest architektem. * Akris – szwajcarska firma specjalizująca się w produkcji luksusowych ubrań dla kobiet. 113

Clare może ci o nim więcej opowiedzieć, bo robi do niej maślane oczy. – Och? – Hope uniosła brwi. – Doprawdy? – Doprawdy – potwierdziła Avery, zanim Clare zdążyła się odezwać. – Całowali się namiętnie w ciemnych komnatach nawiedzonego hotelu. – Naprawdę? Poczekaj, nawiedzonego? Wszystko po kolei. – Hope zamachała rękami w powietrzu, jakby wycierała tablicę. – Najpierw opowiedzcie mi wszystko o Becketcie Montgomerym. Spotkałam go kiedyś

R

u ciebie w restauracji, Avery, ale jedyne wrażenie, jakie pamiętam, to że był smakowity.

– „Smakowity" to odpowiednie określenie, ale Clare może ci

L T

przekazać na ten temat więcej szczegółów w związku z namiętnymi pocałunkami.

– Nigdy nie powinnam była opowiadać ci o wczorajszym wieczorze – powiedziała Clare do Avery.

– Akurat. Jest przystojny, zresztą oni wszyscy są. Ma biuro i mieszkanie nad restauracją.

– Och, tak, teraz pamiętam. Widziałam u ciebie Owena na tyle długo, żeby powiedzieć mu „cześć". Co najmniej dwaj z trzech są smakowici. – Ryder kontynuuje tę rodzinną tradycję. W każdym razie – Avery uśmiechnęła się w stronę Clare – Beckett ukończył studia na uniwersytecie Maryland, w wakacje pracował w rodzinnej firmie, a potem przez kilka lat praktykował w biurze architekta w Hagerstown. Teraz pracuje na pełny etat dla

Przedsiębiorstwa

Budowlanego

114

Montgomerych,

zajmuje

się

projektowaniem, ale nadal, kiedy tylko trzeba, zakłada pas z narzędziami. Który wygląda na nim doskonale. – Może to ty powinnaś się z nim umówić. Avery tylko nadal uśmiechała się do Clare znad kieliszka. – Na mnie nigdy nie patrzył tym szczenięcym wzrokiem. Podkochuje się w Clare od liceum. Sam jej to powiedział. –Ooch... Avery lekko uderzyła Hope w ramię. – Wiem. Umówili się na piątek wieczór. – Dokąd idziecie? Clare poprawiła się na krześle.

R

– Nie wiem. Chyba na kolację. Przyjedzie po mnie po siódmej, więc

L T

powinniśmy iść na kolację.

– W co się ubierzesz?

– Nie wiem. Boże, nie mam pojęcia, nie pamiętam, jak to się robi. – Jesteśmy tu, żeby ci pomóc – zapewniła ją Hope. – Pójdziemy na górę i coś wybierzemy.

– Nawet nie wiem, czy mam cokolwiek, co się nadaje na randkę. Wszystkie moje ubrania mają metki „dla mam" albo „do księgarni". – Zobaczymy, co tam masz. A jeżeli nie znajdziemy niczego, w czym będziesz czuła się dobrze, pójdziemy na zakupy. – Naprawdę nie mam czasu, żeby... – Clare, byłaś ze mną na zakupach. – Hope uniosła palec. – Wiesz, że potrafię skompletować strój, razem z butami, dodatkami i bielizną, w mniej niż dwadzieścia minut.

115

– Potrafi – potwierdziła Avery. – Widzicie, jak dobrze się bawimy. A mogłybyśmy jeszcze lepiej, gdyby Hope tu zamieszkała. Wiem, co powinnaś zrobić! Powinnaś przeprowadzić się do nas już teraz. Zamieszkasz ze mną, póki hotel nie będzie gotowy. To idealne rozwiązanie. Znowu będziemy mogły być współlokatorkami. Poznasz okolicę, ludzi, poczujesz atmosferę hotelu, zanim zaczniesz w nim pracować. – Jak zawsze wybiegasz myślami w przyszłość. Przecież jeszcze nie widziałam tego hotelu. A nawet gdybym uznała, że pragnę tej posady tak jak nowych szpilek od Manolo, nie ma żadnej gwarancji, że mnie zatrudnią.

R

Mamusia i Synkowie równie dobrze mogą mnie znielubić od pierwszego wejrzenia.

– Nie ma mowy, są na to zbyt bystrzy. Zwłaszcza Justine. Och, och. –

L T

Avery machnęła kieliszkiem. – Słyszałaś o sklepie z upominkami? – Byłam tam dzisiaj – odpowiedziała Clare. – W budynku obok księgarni – wyjaśniła Hope. – Najemca się wyprowadził i Justine zamierza otworzyć tam sklep z upominkami, chce sprzedawać dzieła lokalnych artystów i rzemieślników. Połączyć go tematycznie z hotelem. – Sprytny pomysł.

– Mają ich mnóstwo – zapewniła Avery. – Uhm–hm. Opowiedz mi o tym duchu. – To kobieta, która lubi kapryfolium. Tylko tyle wiem. – Avery wzruszyła ramionami. – Oryginalna część budynku to najstarszy kamienny dom w mieście. Tysiąc siedemset dziewięćdziesiąt coś, ale nie wiem, z którego ona jest wieku. Wiecie co? Owen powinien znaleźć informacje na jej temat. To właśnie robi, wyszukuje informacje.

116

– Rozmawiałam z Owenem. Facet od szczegółów. Czy ten kapryfoliumowy duch sprawiał jakieś kłopoty? – O żadnych nie słyszałam. A wiedziałabym, ja albo Clare. Robotnicy często jadają u mnie w restauracji, piją kawę i kupują książki w księgarni. Opowiadaliby o tym, wierz mi. Może nawiążesz kontakt, kiedy jutro tam będziemy. Clare, musisz przyjść. Clare oderwała wzrok od zalanego miękkim światłem zmierzchu ogrodu z trawą, która wymagała skoszenia, i włączyła się z powrotem do rozmowy.

R

– Nie sądzę, żeby Montgomerym byli potrzebni trzej mali chłopcy, galopujący po całym hotelu. Poza tym to niebezpieczne.

– To nie potrwa długo. Mogę poprosić Franny, żeby popilnowała ich

L T

przez pół godziny. Pracuje jutro.

– Nie wiem... Niech pomyślę. Mogłabym podrzucić ich na trochę do mamy. Naprawdę na trochę – dodała. – Wciąż mamy mnóstwo roboty przed początkiem roku szkolnego, a ja muszę popracować w domu i ogrodzie. – Zwiedzanie jest o dziesiątej.

Clare przeleciała w myślach jutrzejszy rozkład dnia. – Może. Jak mi się uda, to przyjdę.

– No dobrze. A teraz – Hope zatarła ręce – chodźmy pobuszować w szafie.

117

Rozdział siódmy Zgodnie z umową Owen pojawił się w Veście punktualnie o dziewiątej trzydzieści, żeby przeprowadzić rozmowę kwalifikacyjną z Hope. Ponieważ Avery obiecała, że nie będzie się wtrącać, zajęła się porannymi przygotowaniami – nagrzewała piece do pizzy, robiła sosy w oczekiwaniu na sobotni ruch, który zaczynał się wraz z otwarciem restauracji o jedenastej. Kiedy Owen wszedł, Hope siedziała przy ladzie i pijąc kawę, przeglądała notatki.

R

Owen przełożył aktówkę do lewej ręki i wyciągnął prawą. – Hope. – Owen.

L T

– Miło znowu cię widzieć. Dziękuję ci, Avery.

– Wszystko dla wspólnego dobra – powiedziała znad pieca. – Kawy? – Z chęcią. Wezmę sobie. – Czując się jak w domu, podszedł do jednego z dwóch dzbanków, nalał sobie kawy i posłodził. – Może usiądziemy przy stoliku? – zaproponował. – Jak podróż? – Całkiem znośna. – Hope usiadła, mierząc go wzrokiem, tak jak – wiedziała o tym – on mierzył ją spokojnymi, błękitnymi oczami. – Wyjechałam na tyle wcześnie, że uniknęłam korków. – Rzadko jeżdżę do Waszyngtonu, między innymi właśnie z powodu korków. – Uśmiech rozjaśnił jego rysy. – Tutaj życie toczy się dużo wolniej. – Tak, to prawda. To ładne miasto. – Bardzo się starała, żeby zachować niezobowiązujący ton. – Dobrze się tu czułam, kiedy przyjeżdżałam do Avery i Clare. 118

– Bardzo się różni od Georgetown. Krążą wokół siebie, pomyślała Hope. Cóż, ona doskonale znała kroki tego tańca. – Potrzebuję odmiany. Remont i urządzenie takiego budynku, z taką historią, to zupełnie inne zadanie niż te, którymi dotychczas zajmowało się Przedsiębiorstwo Budowlane Montgomerych. Restaurowaliście już stare budynki, łącznie z tym, w którym teraz jesteśmy, ale jeszcze nigdy nie robiliście tego na taką skalę. To musi być dla was wyzwanie. – Jest.

R

– A rola właściciela hotelu, zajmowanie się sprawami, potrzebami i kaprysami gości bardzo się różni od tradycyjnej roli właściciela budynku. Kto tu z kim przeprowadza rozmowę kwalifikacyjną?, zastanowił się

L T

Owen i uznał, że ta dziewczyna mu się podoba.

– Długo nad tym myśleliśmy, porównywaliśmy nasze punkty widzenia i doszliśmy do jednej wspólnej wizji, którą zamierzamy wcielić w życie. – Dlaczego hotel?

– Jestem pewien, że znasz historię budynku. – Która mi nie powiedziała, dlaczego ty i twoja rodzina doszliście akurat do takiej wspólnej wizji.

Owen przyglądał się Hope, kiedy go przepytywała. Musiał przyznać jej punkty – po pierwsze za wygląd. Zabójczy, co umiała pokazać. Ostra fryzura podkreślała jej oczy, a dopasowany kostium w kolorze rdzy ujawniał idealną sylwetkę, jednocześnie sprawiając, że z tej kobiety emanował autorytet i pewność siebie. Wielkie, uwodzicielskie oczy z odrobiną chłodu. Pociągająca kombinacja. 119

– Kiedyś była to gospoda – zaczął mówić – gdzie podróżni mogli odpocząć, nakarmić konie, coś zjeść. Z czasem kolejni właściciele rozbudowywali ją i zmieniali nazwę, ale przez ponad wiek budynek służył jako zajazd. My z szacunku dla historii znowu przemienimy go w hotel, ale już z dwudziestego pierwszego wieku. – Słyszałam o niektórych pomysłach. – Hope uśmiechnęła się, a wtedy chłód z jej oczu znikł. Owen przyznał jej kolejne punkty. – Tak, świetnie się przy tym bawimy. Ta okolica ma wiele do

R

zaoferowania turystom. Antietam, Kryształowe Groty, Harpers Ferry* i mnóstwo innych atrakcji. W tej chwili turyści nie mają się gdzie zatrzymać w Boonsboro. Kiedy już będziemy mieli hotel, miasteczko zacznie przy-

L T

ciągać ludzi, którzy będą chcieli coś zjeść, zrobić zakupy, zwiedzać. Chcemy zapewnić im unikalne przeżycia w pięknym miejscu z wyjątkową obsługą.

– Elegancko, oryginalnie, historycznie. Interesujący pomysł, żeby nazwać pokoje imionami par z książek.

– Romantycznych par. Każdy pokój ma swój własny nastrój, niepowtarzalną atmosferę. W tego rodzaju hotelach najczęstszymi gośćmi są pary. Chcielibyśmy przyciągnąć nowożeńców w podróży poślubnej, małżeństwa świętujące rocznice albo inną specjalną okazję. Zapewnić im niezapomniany pobyt, żeby do nas wracali i opowiadali o tym hotelu przyjaciołom. * Harpers Ferry – historyczne miasteczko, znane głównie z bitwy, do której doszło w nim podczas wojny secesyjnej.

120

I tyle o nas, uznał, popijając kawę. – Twoje doświadczenie zawodowe bez wątpienia kwalifikuje cię do objęcia posady menedżera hotelu. – Mam wydrukowane CV, które ci przesłałam, jeśli chcesz. – Poproszę. – Menedżer będzie musiał mieszkać na miejscu. – Nie można zarządzać hotelem za pomocą pilota. Zapewniamy mieszkanie. Dwie sypialnie na trzecim piętrze. Salon, łazienka, niewielka

R

kuchnia, ale menedżer będzie miał dostęp do głównej kuchni i pralni. – Ona – lub on – będzie musiał gotować. – Tylko śniadania.

L T

– Moim zdaniem potrzebujecie czegoś więcej. Jeżeli zamierzacie podawać tylko śniadania, potrzebne wam będą domowe ciastka, muffinki lub coś podobnego do serwowania w ciągu dnia. Wina i sery na wieczór. – To byłby miły akcent.

– Avery wpadła na pomysł, żeby dostarczać posiłki do pokoju gościom, którzy nie będą mieli ochoty wychodzić. Owen rzucił okiem w stronę otwartej kuchni. – Mądrze. Możemy położyć menu Vesty w pokojach. Mądrze – powtórzył i zrobił notatkę. – Pozostaje mnóstwo praktycznych szczegółów, Owen. Zakres obowiązków, pensja, urlopy. Sprzątanie, pranie, budżet, konserwacja. Ktokolwiek podejmie się tej pracy, będzie musiał mieć asystenta. Nikt nie może pracować dwadzieścia cztery godziny na dobę, pięćdziesiąt dwa tygodnie w roku. 121

– W takim razie porozmawiajmy o tym. Kiedy dyskutowali o praktycznych szczegółach, do restauracji weszła Justine. Dzisiaj miała okulary w oprawce koloru mięty, pasujące do barwy wysokich tenisówek. Pomachała do Avery i podeszła do stolika. – Ty musisz być Hope. Nazywam się Justine Montgomery. – Uścisnęła dłoń Hope, a drugą ręką musnęła Owena po ramieniu. – Jak wam idzie? – Mnóstwo pytań – odpowiedział Owen. – I mnóstwo nowych pomysłów. Hope obróciła się na krześle, żeby popatrzeć Justine w oczy.

R

– Chociaż już i tak macie mnóstwo doskonałych pomysłów. Jestem pod wrażeniem, że pomyśleliście o tak wielu szczegółach. Stworzyliście bardzo szczegółowy plan jak na kogoś, kto nigdy nie pracował w tej branży.

L T

– Przeprowadzaliśmy ankiety wśród przyjaciół i rodziny, pytaliśmy ludzi, którzy dużo podróżują, jak sobie wyobrażają hotel ich marzeń. Spodziewam się, że po otwarciu czekają nas jakieś niespodzianki, ale staramy się zapobiec jak największej liczbie problemów, jeszcze zanim się pojawią.

– Podać ci kawę, Justine? – zapytała Avery. – Wezmę coś zimnego z lodówki, jestem na nogach od szóstej – odrzekła Justine, biorąc napój. – Mój umysł nie chciał się wyłączyć. Pomyślałam sobie, że Owen opowie ci o wszystkich szczegółach, wyjaśni dokładnie, co to za stanowisko i tak dalej, i uznałam, że zajrzę do was na chwilę, zanim pójdziemy do hotelu i powiem ci, czego ja oczekuję. – Oczywiście.

122

– Bez wątpienia potrzebny jest nam ktoś reprezentacyjny, kto potrafi radzić sobie z ludźmi i sytuacjami kryzysowymi. Ale gdybyś tego nie potrafiła, nie utrzymałabyś się w Wickham. Ja chcę czegoś więcej. Nie spuszczając wzroku z Hope, Justine odkręciła butelkę dietetycznej coli. – Chcę kogoś, kto zapuści tu korzenie, kto uzna ten hotel, to miasto, za swój dom. Osoba, która się tu tak poczuje, będzie szczęśliwsza w pracy i dlatego

będzie

ją

lepiej

wykonywała.

Dopracujemy

szczegóły,

doprecyzujemy zakres obowiązków, ale albo będziesz miała serce do tej ro-

R

boty, albo nie. Musisz się zakochać, inaczej nie uda się ani tobie, ani nam. – Uśmiechnęła się do nich. – Owen myśli, że ważniejsze jest, abyś umiała obsługiwać program rezerwacji pokoi, miała porządek w dokumentach,

L T

prowadziła rejestr gości, a w razie potrzeby potrafiła szybko uporządkować pokój. Pewnie umiesz to wszystko zrobić i jeszcze więcej, inaczej Avery w ogóle nie zaproponowałaby twojej kandydatury. Jednak dla nas to nie tylko biznes. To miejsce potrzebuje miłości. My dajemy jej mnóstwo. Chcę przekazać hotel w ręce kogoś, kto da mu to samo. I przy okazji zarobi trochę kasy.

– Nie wiem, czy jestem właściwą osobą – powiedziała ostrożnie Hope. – Nie wiem, czy to dla mnie odpowiednie miejsce i sytuacja. Moje życie w tej chwili podlega zmianie. Ale wiem, że jestem zainteresowana. I że zakochałam się w waszym pomyśle i tym, co postawiliście sobie za cel. – To już jakiś początek. Może pójdziemy obejrzeć hotel? Później porozmawiacie jeszcze o szczegółach. – Bardzo bym chciała go zobaczyć.

123

– Przyjdę za kilka minut – obiecała Avery. – Muszę poczekać na Franny. – Tylne drzwi są otwarte. – Owen wstał i wziął aktówkę. – Ryder i Beckett pracują od rana. – Będziesz musiała wytężyć wyobraźnię – powiedziała Justine, kiedy wyszły na ulicę. – Długa droga za nami, ale jeszcze wiele zostało do zrobienia, zanim hotel zacznie lśnić. – To wielki projekt. Piękna, kamienna elewacja. – Hope studiowała linię budynku.

R

Justine opowiadała o dziedzińcu, gdzie na razie widać było tylko gruz i błoto. Jednak balkony z uroczymi, okrągłymi słupkami wyglądały obiecująco.

L T

Przystanęły w holu i Hope słuchała, jak Justine mówi o kafelkach i stołach, obrazach i kwiatach, po czym przeszły przez szeroki łuk do pomieszczenia, które miało być jadalnią. Kasetonowy sufit, ciemny brąz z białymi brzegami, wyjaśniła Justine. Stoły z błyszczącego drewna, bez obrusów, na każdym wazonik z kwiatami. Z tyłu pozostawiony łuk oryginalnej, ceglanej ściany, pod nim duży bufet. Żyrandole z żelaza z motywami liści dębu i kulami z barwionego szkła w kształcie żołędzi. Hope prawie to widziała w nagich ścianach, betonowej podłodze i stertach materiałów. Widziała na tyle dobrze, żeby zauważyć, że będą potrzebowali jeszcze kilku bufetów, może pod tymi pięknymi oknami z boku. Ruszyły dalej, mijając kolejne odsłonięte kamienie oraz cegły, przeszły przez przyszłą pralnię, biuro i znalazły się w kuchni.

124

Hope słuchała, próbując zobaczyć szafki, w większości przeszklone, żeby złamać monotonię ciemnego drewna. Granitowe blaty, sprzęty kuchenne z nierdzewnej stali, piec w ścianie, kuchenka wmontowana w wyspę kuchenną z kremowego drewna, dla kontrastu. – Kuchnia nie ma drzwi? – Nie, zostawimy otwarte przejście. – Justine zlustrowała wzrokiem pomieszczenie. Stała w okularach uniesionych wysoko, wsunęła kciuk w przednie kieszenie spodni. – Chcemy, żeby od chwili wejścia do hotelu

R

goście czuli się jak u siebie w domu. Lodówka będzie pełna napojów, gazowanych, soków, wody w butelkach. – Taki wielki minibarek?

L T

– Coś w tym stylu. Goście będą mogli brać, na co będą mieli ochotę. Nie zamierzamy rozliczać każdego co do grosza, opłata za pokój pokryje większość wydatków. Jeśli będą mieli ochotę na filiżankę kawy przed śniadaniem lub o jakiejkolwiek innej porze dnia, a nikogo z personelu akurat nie będzie na miejscu, będą mogli zrobić sobie kawę tutaj lub w małym ekspresie, który ustawimy w bibliotece na drugim piętrze. Może powinniśmy postawić tu też misę owoców. Albo ciastek. – Hope już pomyślała o ciastkach – wtrącił Owen. – Widzisz, idziemy tym samym tropem. Na tym to ma polegać. Rozluźnij się, wypocznij, poczuj się jak w domu. Hope poczuła nagłe ciepło, które zaczęło się rozprzestrzeniać po jej ciele, kiedy przeszły do recepcji. Prawie nic nie widziała spoza stert pudeł i narzędzi, ale próbowała sobie wszystko wyobrazić. Dwa wielkie, półokrągłe fotele w kolorze ciepłej zieleni przed ceglanym kominkiem. Żadnego biurka 125

ani blatu dla menedżera, tylko długi, prosty stół. Podłoga z płytek, takich samych jak w kuchni i holu, oraz wielkie okna, przez które wpada mnóstwo światła. Zadawała praktyczne pytania na temat rejestracji gości, komputerów, magazynu, ochrony, ale kiedy skończyły zwiedzać parter i ruszyły po schodach, doskonale rozumiała, dlaczego rodzina Montgomerych zakochała się w tym projekcie. – Z tego, co słyszę, moi chłopcy są na trzecim piętrze. – Justine obejrzała się przez ramię. – Może tam zaczniemy, od mieszkania

R

menedżera? Będziesz mogła poznać resztę rodziny. – Doskonale.

Kiedy skręcali, poczuła, że ktoś delikatnie ciągnie ją za lewą rękę.

L T

– Elizabeth i Darcy – wyjaśniła Justine, gdy Hope się zawahała. – Oba te pokoje mają osobne wejście z Main Street.

Przez chwilę Hope miała wrażenie, że czuje zapach kapryfolium. Zawróciła, żeby zajrzeć do pokoju. I podskoczyła, kiedy Avery krzyknęła z dołu: – Jesteście tam?

– Idziemy na trzecie! – odkrzyknął Owen. – To trwało dłużej, niż przypuszczałam. – Avery wbiegła po schodach. –I co myślisz? – Hotel jest duży i cudownie przemyślany. Z pokoi widziałam tylko ten fragment dla niepełnosprawnych na parterze. Zaczniemy od trzeciego piętra i będziemy schodzić na dół. – Możesz obejrzeć swoje mieszkanie.

126

Hope pokręciła pobłażliwie głową i poszła dalej, trzymając się prowizorycznej barierki. Wyobraźnia, pomyślała, odrywając gwałtownie dłoń. Mogłaby przysiąc, że poczuła dotyk gładkiego metalu. – Mieszkanie menedżera – wskazała Justine. –I Penthouse, ktoś tu najwidoczniej pracuje. Hope weszła za nią do środka. Usłyszała świst i stukot pistoletu do gwoździ, zanim go zobaczyła. Wpadające przez okna promienie słońca zalewały miejsce, gdzie pracował, więc przez chwilę w ogóle nie widziała jego twarzy, odniosła tylko wrażenie siły i kompetencji, gdy znowu załomotał pistolet do gwoździ.

R

Przesunął dłonią po drewnie – takim samym, jakie widziała na dole, po czym odłożył narzędzie i podniósł głowę.

L T

Popatrzył na przybyłą chłodnym, taksującym wzrokiem. Gdzieś niedaleko rozległ się huk młotka. Justine zaczęła ich sobie przedstawiać, ale Hope dzwoniło w uszach. Ledwo usłyszała jego imię i poczuła natychmiastową, głupią ulgę, że to nie Beckett. Ryder.

Uścisnęła jego dłoń, dotykając gojącego się zadrapania na wierzchu, poczuła twardą, zrogowaciałą skórę. –Jak się masz? – Dobrze, dziękuję. – Nie była tak zupełnie tego pewna. Robiło się coraz goręcej, jakby upał koncentrował się dokładnie w tym miejscu, a jej umysł pękał w szwach od nadmiaru szczegółów, obrazów. Nagle desperacko zapragnęła usiąść i wypić coś – cokolwiek – bardzo zimnego. – Nic ci nie jest, kochanie? Spojrzała na Justine, której głos dobiegał jak z głębokiego tunelu. 127

– Ach... wypiłam rano za dużo kawy – wykrztusiła. – Jestem trochę odwodniona. Ryder otworzył przenośną lodówkę i wyjął butelkę wody. I odkręcił, bo Hope tylko na nią patrzyła. – To się nawadniaj. – Dzięki. – Dopiero teraz zauważyła psa – ślicznego brązowego kundla, który przyglądał jej się, przekrzywiając łeb. – Są bardzo ładne – powiedziała, żeby nie wypić naraz połowy butelki. – Te panele. – Tak, nieźle wyszły.

R

– Cholera, skończyła mi się amunicja. Masz jeszcze... – Do pomieszczenia wszedł Beckett. – Och, cześć.

– A oto Beckett – przedstawiła go Justine. – Pokazujemy Hope nasz

L T

hotel.

– Cześć. Chyba widzieliśmy się przez kilka sekund parę lat temu. Witaj w Penthousie. Właśnie pracowałem po drugiej stronie korytarza, być może w twoim mieszkaniu. A zatem... Clare nie przyszła z wami? – Dzwoniłam do niej przed chwilą – powiedziała Avery. – Musiała zajrzeć do księgarni, mają awarię internetu.

– Pokażemy ci najpierw resztę tego apartamentu, a potem przejdziemy do mieszkania. – Justine wskazała ręką. – Tu będzie salonik, tamte drzwi na końcu korytarza prowadzą na balkon. Sypialnia jest z tyłu, przed nią łazienka. Hope ruszyła za nią krótkim korytarzem i aż wytrzeszczyła oczy. – Jest ogromna. Ta przesuwana ściana jest cudowna. – To dzieło mojego syna architekta. Blat z dwoma umywalkami będzie tu z boku, a tam prysznic. Wanna, prawdziwe cudo, po drugiej stronie 128

ściany. W tym apartamencie stawiamy na przepych, ozdobne kafelki z elementami mozaiki, kryształowe plafony z niklowymi wykończeniami. Współczesność, ale z powiewem Starego Świata. Penthouse będzie naprawdę luksusowy, pomyślała Hope, wyobrażając sobie wielkie łóżko z czterema rzeźbionymi słupkami w sypialni, oryginalne stołki i filigranowy fotel pod ścianą. Uznała, że taki apartament wart jest wspinaczki na trzecie piętro. Poczuła się lepiej, kiedy przeszli do mieszkania po drugiej stronie korytarza. Znowu te piękne okna. Mała kuchnia, ale Owen miał rację,

R

większa nie będzie jej potrzebna. Obok salon, który mogłaby urządzić zarazem funkcjonalnie i przytulnie. Mieszkanie było o wiele mniejsze niż to, które zajmowała teraz, nawet z drugą sypialnią, ale miała wyjście na balkon

L T

– i dostęp do pięknie urządzonego hotelu.

Bez wątpienia by jej wystarczyło, rozważała, przechodząc przez pokoje. I było dwa razy większe od jej pierwszego służbowego mieszkania. Ale żeby do niego dotrzeć, będzie musiała wdrapać się na trzecie piętro.

Brak garderoby nie stanowiłby problemu. Po prostu przeznaczyłaby na ten cel drugą sypialnię, skoro biuro miałaby na dole. A jeżeli chciałaby przenocować swoich gości, mogłaby...

A właściwie to kiedy zdecydowała, że chce przyjąć tę pracę i to mieszkanie? – To dobrze rozplanowana, funkcjonalna przestrzeń. – Jeżeli się dogadamy, będziesz mogła sama wybrać kolor ścian. – Justine uśmiechnęła się do niej. – Możemy wyjść i obejrzeć Westleya i Buttercup. Ma osobne wejście. 129

– Bardzo chętnie. Hope była zachwycona, ale jednocześnie zbyt rozsądna, żeby pakować się w coś, zanim ustali szczegóły, wynegocjuje warunki i wszystko dokładnie przemyśli. To byłaby wielka zmiana – pod względem geograficznym, a także w stylu jej życia i karierze. Nie mogła podjąć takiej decyzji bez naprawdę głębokiego namysłu. – Ten hotel będzie cudowny. – Znowu stała w holu i po raz ostatni rozglądała się dookoła. – Każdy pokój będzie wyjątkowy. A ten budynek

R

jest tak pełen charakteru, ma doskonałą atmosferę.

– Mogłabyś go pokochać? – zapytała Justine. Hope ze śmiechem potrząsnęła głową.

L T

– Chyba już się zakochałam. – Chcesz tę pracę?

– Mamo, naprawdę musimy...

Justine zbyła protesty Owena machnięciem ręki. – Obie powinnyśmy... Tak. – Przeraziło ją, że to powiedziała, ale jednocześnie czuła, że jej decyzja jest absolutnie właściwa. – Naprawdę chcę. – Masz tę robotę.

Avery wydała okrzyk radości, schwyciła oniemiałą Hope w objęcia i zatańczyła w koło, po czym złapała Justine i zrobiła z nią to samo. Kiedy ruszyła do Owena, ten uniósł ręce w proteście. – To taniec dla dziewczyn. Avery dała mu tylko kuksańca w ramię.

130

– Tak bardzo się cieszę. Jestem taka szczęśliwa. Hope! – Znowu złapała przyjaciółkę i podskoczyła z nią kilka razy. – Ja... pani Montgomery, jest pani pewna? – Justine. Teraz siedzimy w tym razem. Jestem pewna. Owen i jego bracia się dostosują. Może zjemy razem lunch w Veście, powiedzmy o pół do pierwszej? Napijemy się wina, porozmawiamy. – Tak, oczywiście. Clare zapukała w drzwi i zaraz je pchnęła. – Nie byłam pewna, czy jeszcze tu będziecie. Nie mogłam się

R

wcześniej wyrwać. Mieliśmy jedną awarię za drugą. Obejrzeliście już wszystko?

– Każdy pokój – potwierdziła Avery, szczerząc zęby w radosnym uśmiechu. – No trudno.

L T

– Jeżeli chcesz, pokażę ci pokoje, których jeszcze nie widziałaś. – Justine położyła dłoń na ramieniu Hope. – Ale najpierw przywitaj się z naszym nowym menedżerem.

–Ty... naprawdę? Naprawdę? Och, Hope! Hope powiedziała sobie, że kręci się jej w głowie, dlatego że Clare tak mocno ją ścisnęła, a nie z powodu faktu, że właśnie podjęła jedną z najważniejszych decyzji w życiu, kierując się emocjami i impulsem, a nie na podstawie analiz i zdrowego rozsądku. Ponieważ wszystkie terkotały jak karabiny, Owen wymknął się z holu i wrócił na górę. Zastał braci pogrążonych w dyskusji nad umywalkami w łazience Penthouse'u. 131

– Mama ją zatrudniła. – Pod względem estetycznym byłoby lepiej, gdybyśmy... – Beckett przerwał w pół zdania. – Co? – Powiedziałem, że mama zatrudniła Hope Beaumont. – Jak to „zatrudniła ją"? – Beckett schował miarkę do kieszeni pasa na narzędzia. – Nie może tak po prostu jej zatrudnić. – Cóż, właśnie to zrobiła. – Owen przegarnął palcami włosy. – Bez zastanowienia. Nie mogłem nawet wtrącić słowa przy tych wszystkich piskach i tańcach, zwłaszcza kiedy Clare dołączyła się do chóru. – Przyszła Clare?

R

– Nie rozpraszaj się! – warknął Ryder. – Jak, do diabła, mogłeś na to pozwolić?

L T

– Hej, nie zwalaj teraz winy na mnie. Dobra strona jest taka, że Hope ma doskonałe kwalifikacje, ale...

– Ma kwalifikacje do brylowania w jakimś wielkomiejskim hotelu w Waszyngtonie, gdzie jest pod dostatkiem personelu i pieniędzy. Jezu, weszła na trzecie piętro i wyglądała, jakby miała zaraz zejść na zawał. – W głosie Rydera zabrzmiały nutki pogardy. – Tak to jest, kiedy ktoś chodzi po terenie budowy na dziesięciocentymetrowych obcasach. Miała na sobie kostium, na litość boską!

– Przyszła na rozmowę kwalifikacyjną. – Ona jest miastowa. Tak naprawdę głównie od menedżera zależy, czy ten hotel w ogóle ruszy. Ty i mama rozmawiacie z nią przez pięć minut i już wskakuje na pieprzoną listę płac! – Gadałem z nią dzisiaj prawie godzinę, nie licząc wcześniejszej rozmowy przez telefon. Czytałem jej CV, wszystko sprawdziłem. – Im 132

goręcej Ryder protestował, tym bardziej zdecydowanie Owen stawał po stronie matki. – Jest bystra, zna branżę. Pytała o szczegóły, o których nawet nie pomyśleliśmy, i miała własne pomysły. – Pomysły są proste, ale ich realizacja to zupełnie inna bajka. Co się stanie, kiedy ktoś wyleje kawę na podłogę? Zawoła gosposię? Nie mamy gosposi. – Czy ty w ogóle czytałeś jej życiorys? – odparł Owen. – Pracuje, odkąd skończyła szesnaście lat. W liceum była kelnerką. – Wielkie, kurna, mecyje. To było w liceum. A teraz jest teraz. Co się

R

stało z dyskusją na temat kwestii ważnych dla hotelu, z głosowaniem? – Zapytaj mamę – poradził Owen. – Ale gdybyśmy mieli głosować, ja bym ją poparł. – Kłótnia z bratem umocniła jego postawę.

L T

– Po prostu świetnie. A ty? – Ryder machnął palcem, wskazując na Becketta.

– No właśnie, Beckett – powiedziała ich matka od drzwi. –A ty? Wszyscy zamarli, nie wyłączając Clare, która przyszła z Justine. Próbowała się cofnąć i udawać, że wcale jej tu nie ma, ale Justine zacisnęła palce na jej ramieniu.

– Nie, zostań. To nie potrwa długo. Najwyraźniej Ryder ma zastrzeżenia co do mojego wyboru menedżera. Rozumiem, że Owen ich nie podziela. – Może ja bym... Nie, właściwie nie – poprawił się Owen. Rozsądnie. – Beckett? Beckett, przyciśnięty do ściany, patrzył to na matkę, to na Clare.

133

– Tak naprawdę rozmawiałem z nią tylko przez chwilę. To kluczowe stanowisko, jak powiedział Ry. Kluczowe. Ale czytałem jej życiorys i zgadzam się z Owenem, że ma doskonałe kwalifikacje. Najwidoczniej zrobiła na tobie dobre wrażenie, inaczej byś jej nie zatrudniła. A zatem... chyba mamy menedżera. – W takim razie ustalone. A teraz, zanim pokażę Clare W&B, powiem wam, wy trzy matoły, że macie cholerne szczęście, że Hope nie wróciła tu ze mną. Mogłaby zmienić zdanie na temat pracy z trzema ordynarnymi, złośliwymi dupkami. A tobie – wycelowała palec w Rydera – daję sześć

R

tygodni od momentu, kiedy ona zacznie pracę, na przeproszenie mnie za kwestionowanie mojej zdolności oceny. –Mamo...

L T

– To wszystko, co miałam do powiedzenia. – Ucięła, znowu celując w niego palcem. – Chodź, Clare.

Ta posłała braciom przepraszające spojrzenie i poszła za energicznie oddalającą się Justine.

– Świetnie – mruknął Beckett, przesuwając dłońmi po twarzy. – Po prostu doskonale.

– Chyba mamy menedżera – przedrzeźniał go Ryder. – Zgodziłeś się tylko dlatego, że chcesz wleźć do łóżka Clare. – Jezu, zamknij się. To nie ma nic wspólnego z Clare. – Albo prawie nic. – Hope ma kwalifikacje, spodobała się mamie i tyle. – Nawet jej nie znamy. Pomimo że na tym etapie sam już był mocno zirytowany, Beckett skinął głową.

134

– No to ją poznamy. Mamy mieszkanie po drugiej stronie St. Paul, teraz stoi puste. Niech ona tam zamieszka, popracuje trochę z mamą i Owenem. Może zamawiać materiały, robić spis inwentarza, cokolwiek. Pozna smak życia w małym miasteczku, a my będziemy mogli lepiej jej się przyjrzeć. Ryder już otworzył usta, żeby dla zasady zaprotestować, ale zaraz je zamknął. – Właściwie to bardzo dobry pomysł. Jeśli da nogę albo po prostu się nie sprawdzi, przekonamy się o tym, zanim będzie za późno.

R

– A gdybym mógł przekazać jej część telefonów, zestawień i papierkowej roboty, miałbym więcej czasu na pracę tutaj lub w warsztacie. Dajmy jej mieszkanie i małą stawkę godzinową. – Owen pokiwał głową. –

L T

To może się udać. Jeśli Hope się zgodzi.

– Powiedz mamie – zasugerował Ryder. – Już ona ją nakłoni, żeby się zgodziła.

– Pójdę jej powiedzieć. To mój pomysł – zaznaczył Beckett i wyszedł. Dogonił kobiety na schodach przed hotelem. – Hej! Poczekajcie chwilę. Czy tym razem udało ci się wszystko zobaczyć? – zapytał Clare, podchodząc do nich. – Tak. Hotel będzie cudowny. Mam coraz więcej pomysłów. – Popukała palcem w notes. – Porozmawiamy o nich z Justine, kiedy choć trochę je uporządkuję. Dzięki za wycieczkę, ale naprawdę muszę już lecieć. – Poczekaj jeszcze chwilkę, może nam doradzisz. Mamo, a może poprosimy Hope, żeby przeprowadziła się teraz albo najszybciej, jak będzie mogła? Moglibyśmy zaproponować jej mieszkanie po drugiej stronie ulicy.

135

Miałaby czas, żeby się zaaklimatyzować, poznać miasto i okolicę. I mogłaby pomóc tobie i Owenowi w tym, co robicie. Justine zsunęła okulary i spojrzała na syna znad oprawek. – Czyj to pomysł? – Cóż, mój, ale Ry i Owen... – Bardzo dobry. Jesteś, przynajmniej na razie, moim ulubionym synem. Porozmawiam z nią przy lunchu. Do zobaczenia wkrótce, Clare. Wyślij mi mejlem fragmenty prospektu, kiedy tylko uznasz, że jesteś gotowa. –Wyślę.

R

– Zadzwonię do Carolee. – Odchodząc, Justine wyjęła telefon. – Przepraszam cię za ten rodzinny dramat.

L T

– Nam też często się zdarzają rodzinne dramaty. Czy Ryder naprawdę nie chce, żeby Hope u was pracowała?

– Jest po prostu zły, że mama nie skonsultowała się z nim przed podjęciem decyzji. – Beckett postanowił nie wspominać o takich kwestiach, jak „miastowa", „kostium" i „dziesięciocentymetrowe szpilki". – Słuchaj, pomyślałem, że może wpadłbym do ciebie później, pomógłbym ci w pracach ogródkowych.

– W pracach ogródkowych?

– Skosiłbym trawę. Brakuje mi koszenia trawników. – Och, to bardzo miłe z twojej strony, ale skosiłam dziś rano. – Dziś rano? Ciągle jest rano. – Chłopcy nigdy nie śpią długo w soboty, zwłaszcza latem. Plus tego jest taki, że do południa mogę dużo zrobić, a w soboty zazwyczaj robię

136

wszystko, czego nie zrobiłam w tygodniu. W niedziele zaś robię to, czego nie zdążyłam zrobić w sobotę. Ale dzięki. – Zawsze do usług. Naprawdę. – Będę o tym pamiętać. Muszę iść, odebrać dzieci od matki i jechać na zakupy. Tak się cieszę, że zatrudniliście Hope. Będzie idealna dla hotelu, a hotel będzie idealny dla niej. Zresztą sami zobaczycie. – No tak. Chodź tutaj. – Pociągnął ją ze schodów pod boczny balkon. – Brakowało mi tego wczoraj. Zamknął jej usta wargami i delikatnie całował, dopóki Clare nie zacisnęła dłoni na jego ramieniu.

R

– To milsze niż pomoc w ogródku – wymruczała.

– Możesz mieć jedno i drugie, kiedy tylko zechcesz.

L T

Pomyślała, że potrzebuje czasu, żeby przyzwyczaić się i do jednego, i do drugiego.

– W takim razie do zobaczenia w poniedziałek. Przesunął dłonią po jej słonecznych włosach. – Zadzwonię. – Dobrze.

Będzie potrzebowała czasu, żeby przyzwyczaić się do tego wszystkiego, pomyślała Clare, wsiadając do samochodu. Do telefonów, pocałunków i piątkowych randek. Zupełnie jakby znowu była w liceum – tyle że teraz musiała odebrać dzieci, zrobić zakupy, poskładać pranie i sprawdzić stan domowych finansów. Odjeżdżając, po raz ostatni rzuciła okiem na hotel. Budynek stał tam od ponad dwustu lat, a w jakiś sposób wszystko odmieniał.

137

Rozdział ósmy Ponieważ pomoc w ogródku została skreślona z planu na weekend, a Beckett nie mógł znaleźć żadnej rozsądnej wymówki, żeby odwiedzić Clare, postanowił popracować w warsztacie. W towarzystwie psów i iPoda zabrał się do konstruowania drewnianej ramy, która miała wieńczyć ceglany łuk prowadzący z holu do korytarza wejściowego. Nie był nawet w połowie tak zdolnym stolarzem, jak jego bracia, ale praca z drewnem sprawiała mu przyjemność. I akurat teraz cieszył się, że ma warsztat tylko dla siebie.

R

Pamiętał, jak ojciec uczył go używać pił, tokarki, hebla. Thomas Montgomery był cierpliwy, ale wymagał dokładności.

L T

„Nie ma sensu czegoś robić, jeśli robisz to na pół gwizdka". Motto na życie, pomyślał Beckett.

Boże, tata byłby zachwycony tym projektem. Każdy jego aspekt stanowiłby dlań wyzwanie. Tata kochał stare budynki i to miasto, jego rytm, kolory i dźwięki. Jego politykę.

Siadywał przy barze u Crawforda nad bekonem, jajkami i tostami i gawędził ze wszystkimi.

Nigdy nie opuścił parady ani pokazu sztucznych ogni na czwartego lipca w Shafer Park, w każdym razie nie za pamięci Becketta. Sponsorował Małą Ligę, ich firma nadal to robiła. Nawet sam był trenerem przez kilka lat. W pewien sposób nauczył synów, nie pozując na nikogo ani nikogo nie potępiając, jak być częścią społeczności. I jak to cenić. Tak, byłby zachwycony tym projektem, pracą, budynkiem i tym, ile znaczył dla mieszkańców miasta. 138

I chociażby z tego powodu nic nie zostanie zrobione na pół gwizdka. Beckett wyjął miarkę, która należała do ojca. Matka zadbała, żeby każdy z nich odziedziczył jakieś narzędzie. Teraz odmierzył i zaznaczył następną deskę. I wyprostował się, kiedy do warsztatu weszła matka. – Widzę, że wyrabiasz nadgodziny. – Wciągnąłem się. Skoro to ja chciałem otaczać łuki drewnem, ja powinienem zacząć robotę. –I świetnie ci idzie. Spójrz tylko na te półki. – Położyła dłoń na sercu.

R

– Chłopcy, robicie w hotelu cholernie dobrą robotę. Tata byłby z was bardzo dumny.

– Właśnie o nim myślałem. Trudno go tutaj nie wspominać. Myślałem,

L T

jak bardzo byłby zachwycony odbudową hotelu, przywracaniem go miastu. – Ale za moimi plecami przewracałby oczami za każdym razem, kiedy wpadłabym na jakiś nowy pomysł. I nie myśl, że nie wiem, że wy robicie to samo.

– Tylko kontynuujemy tradycję.

–I dobrze wam idzie, wszystkim trzem. – Wciąż jesteś zła?

Przekrzywiła głowę.

– A wyglądam, jakbym była zła? – Potrafisz być podstępna w tej kwestii. Tak czy inaczej – Beckett uśmiechnął się szeroko – to była wina Ry. – Ma głowę taty i mój temperament. Mieszanka wybuchowa. Ale miał rację. Powinnam była najpierw przedyskutować z wami tę decyzję. Tylko jeżeli mu to powtórzysz, skopię ci dupę. 139

– Ode mnie tego nie usłyszy. Dlaczego tak po prostu ją zatrudniłaś, mamo? Po prostu bam – już! Justine wzruszyła ramionami, otworzyła lodówkę i pokręciła głową na widok zapasu piwa. Potem wyjęła dwie zimne cole. – Czasami wiesz, że coś jest właściwe, a czasem musisz zaakceptować fakt, że rzeczy dzieją się nie bez przyczyny. W tym wypadku chodziło o jedno i drugie. Roześmiała się i wypiła łyk. – Myślę, że Hope bardzo siebie zaskoczyła, przyjmując natychmiast

R

moją propozycję. Nie sądzę, żeby miała taki zamiar, ale to właśnie robi z tobą miłość. Ona zakochała się w hotelu. Zobaczysz. –I to pewnie niedługo, jeśli się przeprowadzi.

L T

– Przeprowadzi się – zapewniła syna Justine. – Tylko musi pozałatwiać swoje sprawy. Przyjedzie za kilka tygodni. –Namówiłaś ją?

– Miałam pomoc. Avery. – Tajna broń.

– Przebojowa z niej dziewczyna – zgodziła się Justine. – Dałam Hope klucz, żeby obejrzała mieszkanie. Będziesz musiał dopilnować, by odmalowano ściany.

Uniosła brwi, gdy Beckett głośno wypuścił oddech. – Wiem, ale trzeba to zrobić. A tak przy okazji, zamówiłam nową umywalkę i kran do sklepu z pamiątkami. I toaletę za jednym zamachem. Przesłałam ci linki. Ponieważ Willow Run przychodzi w przyszłym tygodniu, żeby ustalić ostateczny projekt dziedzińca, poprosiłam Briana, aby zerknął na tyły sklepu. Myślę, że przydałoby się tam ładne patio i nowy płot 140

od strony księgarni. Kilka roślin – dodała ze śmiechem. – A te stare schody można by wyłożyć takimi samymi kamieniami jak patio. – Czy mogłabyś nie patrzeć, żebym mógł przewrócić oczami? – Będzie ładnie. Madeline już rozmawiała z lokalnymi artystami. I umówiłam się już z Willym B. – Z tatą Avery? – W wolnym czasie robi piękne rzeczy z metalu. Widziałeś te świeczniki, które dał mi na Gwiazdkę. A zatem... myślę, że możemy otworzyć pod koniec października. Beckett o mało nie zakrztusił się colą. – Mamo, jeszcze nawet nie zaczęliśmy.

R

– W takim razie bierzcie się do roboty. Och, i wspomnij Clare o płocie,

L T

gdybym ja nie miała okazji. – Dobrze.

– Możecie porozmawiać o tym na waszej piątkowej randce. Opuścił puszkę.

– Czy ktoś wywiesił gdzieś ogłoszenie? Mówiłem o tym tylko Owenowi i Ryderowi.

–I nic mi nie powiedzieli? Muszę porozmawiać z twoimi braćmi. Wiem od Avery. Nie można powiedzieć, żebyś się z tym spieszył, synku. – To tylko kolacja albo coś. – Chciałeś iść na kolację albo coś z Clare jeszcze jako nastolatek. Tak mi cię było szkoda. – Nie sądziłem, że wiesz.

141

– Kochanie, oczywiście, że wiem. Jestem twoją mamą. Tak jak wiedziałam tego wieczoru, kiedy wróciłeś z randki z Melony Fisher, że po raz pierwszy uprawiałeś seks. Beckett poczuł, że kark mu się czerwieni. – Jezu, mamo. Justine roześmiała się serdecznie. – Wiem, co wiem, i nie miałam wątpliwości, że będziesz rozsądny, ponieważ razem z ojcem wbijaliśmy wam do głów, co to jest bezpieczny seks, wzajemny szacunek i konsekwencje. Nie zapomnij o tym wszystkim z Clare. – Jezu, mamo. – Powtarzasz się.

L T

R

– Ja.... – Zadzwonił telefon i Beckett pochwycił go jak linę ratunkową. – Owen. Nie wiesz dlaczego, ale jestem twoim dłużnikiem. W warsztacie, dlaczego pytasz? Co on robi? No proszę. Tak, tak, już idę. Schował telefon do kieszeni.

– Ry rehabilituje się po dzisiejszym poranku i burzy ci ścianę. Chcą, żebym na nią zerknął.

– W takim razie idź. Masz jakieś plany na wieczór? –Nie.

– Mógłbyś kupić pizzę i wrócić tutaj. Pokazałabym ci, co dzisiaj zamówiłam i nad czym jeszcze się zastanawiam. – Mógłbym. – Jeżeli żadnemu z twoich braci nie udało się umówić na randkę na sobotni wieczór, to nie wiem, co, u diabła, jest z nimi nie tak. Ale jeśli nigdzie nie idą i będą mieli ochotę przyjść, to przynieś więcej pizzy. 142

*** W poniedziałek trzy ekipy pracowały w trzech budynkach: jedna malowała tymczasowe mieszkanie Hope, druga przygotowywała do malowania ściany w sklepie z upominkami, a trzecia – ponieważ temperatura nieco spadła – malowała elewację hotelu. Miedź lśniła w słońcu, oślepiając pracujących dekarzy. O dziesiątej Beckett zrobił sobie przerwę i przespacerował się do księgarni. Clare siedziała przy biurku Laurie. – Cześć. Gdzie twoja załoga?

R

– Laurie ma wizytę u dentysty, przyjdzie później. Cassie powinna pojawić się za chwilę, a Charlene zaczyna o pierwszej. I tak przyszłabym

L T

otworzyć, żeby nie siedzieć w domu i nie pogrążać się w czarnych myślach. – W czarnych myślach?

– Pierwszy dzień szkoły. – Nawet nie pytając, poszła zrobić mu kawę. To chyba oznaczało, że jest przewidywalny. – Obyło się bez problemów?

– O tak. Nie mogli się doczekać – to potrwa jakiś tydzień. Są podekscytowani, że spotkają się z przyjaciółmi, że mają nowe rzeczy. To ja mam problem – przyznała. – Nawet nie wróciłam do domu po tym, jak ich odwiozłam, bo wiedziałam, że ta cisza mnie wykończy. To zapewne również potrwa tydzień, a potem będę zła za każdym razem, kiedy w szkole ogłoszą dzień organizacyjny i dzieciaki będą miały wolne. Beckett uśmiechnął się promiennie. – Uwielbiałem takie dni.

143

– Założę się, że twoja matka wręcz przeciwnie. Patrzyłam dziś na cały ten ruch na budowach, robotnicy uwijają się jak w ukropie. – Jesteśmy wszędzie. Mama chce otworzyć sklep za jakieś sześć tygodni. Wiedziałaś – powiedział, kiedy odchrząknęła. – Chyba o tym wspominała. Fantastycznie, że Hope będzie na otwarciu. – Podała mu kawę. – Będzie mogła poznać ludzi. – Na otwarciu? Organizujemy jakieś otwarcie? Powinienem był się domyślić. – Twoja matka tym się zajmie. Pewnie będziesz musiał tylko się

R

pokazać. – Wyraźnie rozbawiona zmartwioną miną Becketta poklepała go po dłoni. – Potraktuj to jako próbę generalną przed otwarciem hotelu. – Pewnie będę potrzebował osoby towarzyszącej. A może...

L T

przepraszam. – Wyjął dzwoniący telefon. – Tak. Nie, rozrysowałem to. Pokazywałem ci. Tak, ja... nie, nie mam, zostawiłem w domu. Pójdę po nie i zaraz ci przyniosę. Muszę lecieć – powiedział, chowając komórkę. – Nie trzeba – zaprotestowała, gdy sięgnął po portfel. – Pierwsza kawa, pierwszy klient w pierwszym dniu szkoły na koszt firmy.

– Dzięki. A może moglibyśmy... – Jego telefon zadzwonił znowu, jednocześnie z dzwonkiem przy drzwiach.

– Później – rzucił i ruszył do wyjścia z komórką przy uchu. – Co znowu?

144

*** Minął tydzień pełen wytężonej pracy, postępów i opóźnień, z dużą domieszką frustracji. Beckett przekonał się, że teraz, kiedy już właściwie nie musiał szukać wymówek, żeby spotkać się z Clare, nie miał na to czasu. A kiedy go miał, ona była zajęta. – Wydawałoby się, że dwoje ludzi, którzy mieszkają i pracują w tym samym mieście, może pozwolić sobie na coś więcej niż pięć minut rozmowy. – Beckett zamontował kolejny słupek przy balkonie na trzecim piętrze.

R

– Źle z tobą. Właściwie to źle ze mną – poprawił się Ryder – skoro wiem, o kim jęczysz, chociaż nawet nie używasz imion. – Nie jęczę, tylko mówię.

L T

– Nie umówiliście się na jutrzejszy wieczór?

Nie było sensu przyznawać się, że Beckett czuł potrzebę, aby w jakiś sposób się do tego przygotować. –Tak.

– No to sobie porozmawiacie. Cholera, idź porozmawiaj z nią dzisiaj, jak skończymy. Ma otwarte do szóstej.

– Clare musi odebrać dzieci ze szkoły. Poza tym ma dzisiaj spotkanie tego klubu książki.

– Ludzie i tak za dużo mówią, zwłaszcza kiedy nie mają nic do powiedzenia. Na przykład ta dziewczyna, z którą umówiłem się w zeszły weekend. Nie zamilkła ani na chwilę. Świetne nogi i usta, które w ogóle się nie zamykały. – Ryder przesunął dłonią po skończonej barierce. – Ładnie wyszła. – Przeniósł wzrok na Becketta. – Może pójdziesz sprawdzić, jak chłopaki radzą sobie w sklepie? Jest obok księgarni, wiec może załapiesz się 145

na tę upragnioną rozmowę. No i zabierzesz ode mnie te twoje zarazki miłości. – Dobry pomysł. Chcesz, żebym ci przysłał jakiegoś chłopaka do pomocy? – Nie. Dobrze mi się pracuje w ciszy. Beckett ruszył przez budynek, w którym na pewno nie panowała cisza, i wyszedł tylnymi drzwiami. Wkrótce rozbiorą rusztowania, pomyślał, przechodząc pod jednym z nich. A już niedługo ściągną płachtę z frontu. Idąc ulicą, powtarzał w myślach harmonogram prac. Najpierw

R

obowiązki, nakazał sobie, wchodząc do sklepu. Matka miała absolutną rację co do koloru ścian, uznał, tak samo jak w kwestii wyburzenia połowy ściany.

L T

Zamienił kilka słów z malarzami i wyszedł tylnymi drzwiami. Tutaj matka także miała rację, płot wymagał wymiany. Może mogliby zrobić małą furtkę do... Zastopował sam siebie.

– Nawet nie zaczynaj, człowieku. Nie poddawaj jej żadnych nowych pomysłów.

Stanął na parkingu, akurat w chwili gdy Clare z telefonem przy uchu wyszła z księgarni.

– Nie, nie przejmuj się tym. Powiedz jej tylko, żeby wracała do zdrowia.

W

porządku,

oczywiście.

–

Pomachała

Beckettowi

z

roztargnieniem. – Pogadamy później. Pa. – Jakieś kłopoty? – Lynn Barney. Zadzwoniła, żeby mi powiedzieć, że Mazie wróciła wcześniej ze szkoły. Ma coś z żołądkiem. – Przykro mi. 146

– Mazie miała pilnować dziś chłopców... Mam spotkanie klubu książki. – Och, prawda. – Muszę pędzić, odebrać dzieci i coś wykombinować. – Ja mogę ich popilnować. – Beckett usłyszał własne słowa i zastanowił się, skąd się, u licha, wzięły. –Co? – Mogę ich popilnować. Ile cię nie będzie, dwie, trzy godziny? – Och, dzięki, ale coś wymyślę. – Poczekaj.

R

Rozbawiony zachowaniem ich obojga, złapał Clare za ramię, zanim zdążyła otworzyć drzwi samochodu. Im dłużej o tym myślał, tym bardziej

L T

podobał mu się taki pomysł.

– Sądzisz, że nie poradzę sobie z trzema chłopcami? Sam byłem chłopcem. Jednym z trzech. –Wiem, ale...

– O której musisz wyjść?

– Powinnam być tutaj koło piątej, żeby pomóc w przygotowaniach. Zwykle zaczynamy o pół do szóstej, spotkanie trwa gdzieś do siódmej, ale potem zostaję jeszcze chwilę, zanim posprzątamy i... – Czyli od piątej do ósmej. Żaden problem. – Tak, ale trzeba ich nakarmić i wykąpać, i... – Podjadę po kolację do Vesty i będę o piątej. –Cóż... – Będzie fajnie. Lubię twoich synów. – Boże, spóźnię się! 147

– Więc jedź. Do zobaczenia o piątej. – Nie wiem tylko, czy... No dobrze – zdecydowała. – Ale żadnej pizzy. Gdybyś wziął spaghetti i klopsy, mógłbyś podzielić porcję na trzy. I sałatkę. Po prostu powiedz, że to dla moich chłopców. W Veście wszyscy wiedzą, co oni lubią. Przypilnuję, żeby odrobili lekcje – dodała, wsiadając do auta. – Jeżeli wymyślę jakieś inne rozwiązanie... – Clare, będę o piątej. Jedź po dzieci. – Racja. Dzięki. Będzie fajnie, powtórzył w myślach, kiedy odjechała. A spaghetti i klopsy wydawały się idealne. ***

R

– Dlaczego dziadek nie może się z nami pobawić? – Liam robił

L T

nieszczęśliwe miny nad książką z ćwiczeniami.

– Mówiłam ci, że ma spotkanie kółka fotograficznego. A teraz odpowiedz na pytanie: Co znalazł Mike, kiedy wspiął się na drzewo? – Głupie gniazdo ptaków. – Napisz.

Spojrzał na nią z tym durnym uśmieszkiem, który potrafił rozczulić lub wkurzyć Clare, zależnie od jej nastroju. – Nie wiem, jak pisze się „głupi". – L–I–A–M – zaśpiewał Harry. – Mamo! Harry powiedział, że jestem głupi. – Harry, przestań. Liam, napisz odpowiedź. Murphy, ile razy ci mówiłam, żebyś nie bawił się piłką w domu? Idź na podwórko. – Nie chcę iść na podwórko. Mogę pooglądać telewizję? – Tak, proszę. Idź i oglądaj. 148

– Ja też chcę oglądać telewizję. Ja też, pomyślała Clare, patrząc na Liama. – To skończ odrabiać lekcje. – Nienawidzę odrabiać lekcji. – To jest nas dwoje, kolego. Harry... – Ja już skończyłem. Widzisz? – Świetnie. Powtórzmy słówka na jutrzejsze dyktando. – Znam słówka. Prawdopodobnie znał. Ortografia zawsze była jego mocną stroną.

R

–I tak je powtórzymy, a potem twoje, Liam, kiedy skończysz ćwiczenia.

– Dlaczego Murphy może oglądać telewizję? – Liamowi udało się

L T

wyglądać jednocześnie na głęboko nieszczęśliwego i wściekłego. – Dlaczego on nie odrabia lekcji? To niesprawiedliwe. – Odrabiał lekcje. Skończył.

– Tylko głupie obrazki. Lekcje dla maluchów. – Nie jestem maluchem! – zaprotestował z salonu rozeźlony Murphy. Miał słuch jak nietoperz.

– On robi wszystko, co chce. To nie...

– Nie chcę słyszeć, że to niesprawiedliwe. Wiesz, Liam, im dłużej tak siedzisz i narzekasz, tym dłużej będziesz odrabiał lekcje. A potem nie będziesz miał czasu ani na zabawę, ani na telewizję. – Nie chcę, żeby Beckett nas pilnował. – Przecież lubisz Becketta. – A jak będzie dla nas niedobry? Będzie wrzeszczał i zamknie nas w pokoju? 149

Clare zaplotła ręce na piersi. – Czy Beckett kiedykolwiek był dla was niedobry? – Nie, ale może być. – Jeżeli chcesz, żeby ktoś tu zaczął wrzeszczeć, dalej módl się nad tą pracą domową. Wtedy na pewno usłyszysz, jak ktoś wrzeszczy. – Clare wzięła listę słówek Harry'ego i zaczęła głośno czytać. Kiedy skończył, przejrzała to, co napisał. – Szóstka z plusem. Dobra, robota, Harry. A teraz zmykaj. Przesunęła się, żeby skupić całą uwagę na średnim synu.

R

– Bardzo dobrze, Liam. Tylko widzisz, tu pomyliłeś „t" z "d". – Dlaczego ktoś je zrobił takie podobne, że ciągle się mylą? – Dobre pytanie, ale właśnie po to istnieją gumki myszki. – Wzięła do

L T

ręki listę słówek, podczas gdy Liam niechętnie wycierał błędy gumką. – Weź nową kartkę.

– Mam najwięcej pracy domowej ze wszystkich.

Clare nie miała czasu na wykład o marudzeniu, gryzmoleniu i bezsensownym wpatrywaniu się w przestrzeń. – Już kończymy.

Pochylił się nad dyktandem, a ona czytała słowa. Pisał ładniej od Harry'ego, ale niestety robił więcej błędów.

– Całkiem nieźle. Zrobiłeś trzy błędy, a tutaj znowu napisałeś „t" zamiast „d". Wiesz, jak możesz to zapamiętać? „T" jak tyłek, który masz z tyłu. To rozśmieszyło Liama i Clare postanowiła zakończyć tym pozytywnym akcentem odrabianie lekcji.

150

– Powtórzymy to jeszcze raz rano. Schowaj zeszyty i możesz iść oglądać telewizję. Wyszła z pokoju razem z synem. – Żadnych bójek! – zawołała i pobiegła na górę, żeby się odświeżyć przed spotkaniem klubu książki. Wrzuciła do torebki książkę i notatki, złapała szczotkę do włosów, a wtedy usłyszała dzwonek u drzwi. Dziesięć minut przed czasem. Zerknęła na swoje odbicie w lustrze. Przydałoby jej się te dziesięć minut. Zbiegła na dół akurat w chwili, gdy Murphy pytał: – Zamkniesz nas w naszym pokoju? – A planujecie napad na bank? – Nie–e!

L T

R

– W takim razie nie będę musiał was zamykać. – Beckett podniósł wzrok na Clare i uśmiechnął się. – Spaghetti i klopsiki, zgodnie z zamówieniem.

– Dzięki, ratujesz mi życie. – Wzięła torebkę i poczuła lekki ucisk w żołądku, bo zauważyła, że wszyscy trzej chłopcy obserwowali Becketta jak egzotyczne zwierzę w zoo.

– Chodźmy do kuchni, pokażę ci, gdzie wszystko jest. Odrobili pracę domową – ciągnęła, prowadząc go przez korytarz. – Powinni zjeść koło szóstej. – Wyjęła talerze. – Nie musisz ich kąpać, rano wsadzę ich pod prysznic. Piżamy leżą na łóżkach, lubią się w nie ubrać przynajmniej na godzinę przed snem. – Leniuszki.

151

– O tak. Wrócę, zanim trzeba ich będzie położyć, czyli przed ósmą piętnaście. – Zrozumiałem. Clare, wyluzuj. Zniesiono kary za narażanie zdrowia dziecka. – Bardzo śmieszne. Tak naprawdę bardziej martwię się o ciebie. Znają zasady, ale to nie oznacza, że nie wywiną jakiegoś numeru. Masz numery moich telefonów. Mogę być w domu w pięć minut, jeśli... – Poradzimy sobie. Nie posłucham, jeżeli każą mi biegać z nożyczkami.

R

– No dobrze. – Clare odetchnęła głośno. – Muszę już iść. Odprowadził ją do drzwi, a chłopcy znowu odwrócili się jak na zawołanie i wbili w niego wzrok.

L T

– Wrócę, zanim położycie się spać. Bądźcie grzeczni i żadnych przekąsek przed kolacją. Powodzenia – powiedziała do Becketta. Zamknął za nią drzwi i odczekał chwilę. – No dobrze, panowie, więc jaki jest plan? Harry, jako najstarszy, podjął wyzwanie. – Chcemy ciastka.

– Muszę powiedzieć „nie". Właśnie otrzymałem wyraźne rozkazy. – Mówiłem ci – mruknął Liam.

– Chcemy zagrać na PlayStation. Babcia i dziadek dali nam na święta PlayStation trzy. – Jakie macie gry? Harry popatrzył na niego z powątpiewaniem. – Umiesz grać? – No wiesz! Patrzysz na mistrza tego miasta. 152

– Nie–e. Beckett tylko się uśmiechnął i strzelił palcami. – Dawajcie ją. *** Okazali się całkiem nieźli, nawet najmłodszy. Beckett nie powinien czuć się zaskoczony faktem, że gra jest naprawdę wyrównana, w końcu pokonywał braci w grach wideo, kiedy miał pięć lat. Harry miał cierpliwość i smykałkę do strategii, a Liam szedł na całość i owa taktyka albo dawała mu wysoką wygraną, albo spychała na samo dno. A Murphy? Gra była po prostu jego żywiołem.

R

Cały czas narzekali i jęczeli, oskarżali grę lub siebie nawzajem o oszukiwanie. Beckett albo ich ignorował, albo przyłączał się do protestów.

L T

Kiedy do chłopców dotarło, że nie zarzuca im niesportowego zachowania ani nie mówi, że to tylko gra i powinni dobrze się bawić, zrobili się głośniejsi i bardziej rozhukani.

– Spaliłem cię! – ryknął Harry, potrząsając pięściami w powietrzu. Beckett, niezbyt zadowolony z faktu, że spalił go ośmiolatek, popatrzył na ekran spode łba. – Cholera.

– Nie wolno mówić brzydkich słów – poinformował go Murphy. – Tobie nie wolno mówić brzydkich słów. Ja mam licencję na przeklinanie. Liam parsknął. – Daj spokój. – Muszę ją odnowić w przyszłym miesiącu. To teraz... cholera – powtórzył, patrząc na zegarek. – Powinniśmy byli zjeść pół godziny temu. 153

– Mamy jeszcze jedną grę z Benem 10. – Harry podskoczył, żeby zdjąć ją z półki. – Najpierw możemy zagrać. – Musimy zatankować paliwo, inaczej wasza mama skopie nam wszystkim tyłki. – Tyłki są z tyłu, żebyś wiedział, jak się pisze „t". Beckett popatrzył na Liama uważnie. – Okej. Chodźmy jeść. Nie kazał im posprzątać gier. Harry zawahał się chwilę, po czym wzruszył ramionami i popędził do kuchni.

R

W duchu solidarności Beckett wziął sobie talerz z Hulkiem. Nie posiadał się ze zdziwienia, że chłopcy pałaszowali sałatkę bez słowa protestu, ale może tylko dlatego, że jedząc, omawiali przebieg gry.

L T

Albo umierali z głodu, skoro kolacja była spóźniona.

Poprosili o colę. Murphy nie wytrzymał, kiedy Beckett zaczął rozlewać napój do kubków.

– Powinniśmy pić mleko. Nie wolno nam pić napojów gazowanych. Liam go popchnął, a Murphy mu oddał. – Przestańcie. To wyjątkowa okazja. Męski Wieczór. Cola dla wszystkich.

– On mnie uderzył. – Wcale nie.

– Tak, uderzyłeś go – orzekł Beckett, zanim Murphy odpowiedział nieuniknionym „wcale że tak". – A ty mu oddałeś. Jesteście kwita. – Powiem mamie – mruknął pod nosem Murphy. – Nie możesz tego zrobić, chłopie. – Beckett pokręcił głową, rozkładając na talerze spaghetti, którego nawet nie podgrzał. 154

Rozdarty między poczuciem krzywdy a dumą, że został nazwany „chłopem", Murphy popatrzył na Becketta. – Dlaczego? – Zadrżała mu dolna warga. – Zasady Braterstwa. Trzeba ich przestrzegać podczas Męskiego Wieczoru. To, co się tutaj dzieje, nie może wyjść poza te ściany. Murphy rozważał jego słowa, wpatrując się w talerz. Nikt nie pokroił spaghetti ani klopsików. Może dlatego, że to był Męski Wieczór. Chciał wbić widelec w klopsa, ale nie trafił i mięsna kulka przeleciała przez stół prosto na kolana Liama.

R

– Dwa punkty – ocenił Beckett. I wtedy rozpętało się piekło. Liam z wrzaskiem wściekłości wziął klopsa i rzucił nim w brata. Miał doskonałego cela i mięso odbiło się od czoła Murphy'ego.

L T

Beckett musiał przyznać małemu punkty. Murphy nie rozpłakał się ani nie zawahał, tylko zaatakował.

Odbił się z krzesła i rzucił na Liama. Spaghetti latało w powietrzu jak mokre konfetti. Beckettowi udało się objąć Murphy'ego ramieniem w pasie i odciągnąć go, kiedy z pasją kopał brata. Żądny zemsty Liam wyciągnął ręce, ale Beckett go zablokował i przygniótł do stołu. A pełny kubek coli wylał się prosto na Harry'ego. Zdeterminowany, żeby zakończyć walkę, Beckett złapał Liama, a Harry skoczył na równe nogi z zaciśniętymi pięściami. – Przestańcie, przestańcie. Harry, to była moja wina. Ja przewróciłem kubek. Uspokójcie się. Wszyscy natychmiast przestańcie! – On zrobił to specjalnie! – oskarżył Murphy'ego Liam i próbował wywinąć się tak, żeby uderzyć młodszego brata.

155

– Nieprawda. – Murphy'emu, z żądzą mordu w oczach i czerwonym sosem na twarzy, udało się kopnąć tamtego. – On ich nie pokroił. To jego wina! – Wszyscy przestać! Cisza! Krzyki i oskarżenia umilkły. Trzy pary oczu w pełnych buntu twarzyczkach wpatrywały się w Becketta, który szacował straty. – Kurczę, ale bałagan. Klops, od którego wszystko się zaczęło, leżał na pół rozgnieciony na podłodze. Kluski z sosem walały się po stole.

R

– Mama będzie wściekła. – W oczach Murphy'ego błysnęły teraz łzy. – Nie, nie będzie. Słuchaj, synu, takie rzeczy się zdarzają, kiedy mężczyźni jedzą razem, a w pobliżu nie ma kobiet. – Naprawdę?

L T

– Właśnie na to patrzę, więc naprawdę. Po prostu wszyscy usiądźcie. – On rzucił we mnie klopsem.

– Wcale nie rzucił – sprostował Beckett, gdy Liam patrzył na Murphy'ego z nieskrywaną niechęcią, jaką może żywić wobec siebie tylko rodzeństwo. – To był wypadek, ponieważ nie pokroiłem mięsa. To mój pierwszy dzień w tej robocie, więc dajcie mi fory. No dalej, siadajcie. – Ale ja mam klopsa na spodniach.

– No i co z tego? Umyjemy się, jak zjemy. Posadził Murphy'ego, podniósł winnego klopsa i wrzucił do zlewu, po czym zgarnął spaghetti Murphy'ego z powrotem na talerz chłopca. Wziął nóż, wyjął kolejnego klopsika z pudełka i starannie go pokroił. – Wielki Wódz Murphy. Wyglądasz, jakbyś nosił barwy wojenne. I chłopiec uśmiechnął się do niego, słodki jak aniołek. 156

– Lubię spaghetti. – Ja też. Pokroić ci, Liam? –Tak. – Strzał w brzuch. – Beckett szturchnął palcem czerwoną plamę na koszulce Liama. – I wciąż gotowy do walki. Harry? – Ja lubię nawijać. – I dobrze. – Wyczerpany Beckett opadł na krzesło. – Wcinajcie, panowie.

L T 157

R

Rozdział dziewiąty Zajadali, aż im się uszy trzęsły, nie wyłączając Becketta. Może to wirtualna wojna połączona z małą potyczką na klopsy zaostrzyła im apetyt. Najlepszym pomysłem, jaki przyszedł mu do głowy po kolacji, było rozebranie całej trójki do rosołu w maleńkiej pralni koło kuchni. Wrzucił też do pralki swoją upapraną spaghetti koszulę, a chłopcy robili to, co nadzy chłopcy zawsze robili od wieków. Biegali po całym domu, wrzeszcząc jak dzikusy.

R

Beckett nie był pewien, co było w gorszym stanie, kuchnia czy dzieciaki, ale postanowił najpierw zająć się dziećmi. Ponieważ wątpił, aby Clare pozwoliła włożyć piżamy trzem wymorusanym chłopcom, upaćkanym

L T

czerwonym sosem, zagonił ich do łazienki.

– Trzy w jednym – ogłosił. – Wskakujcie do wanny. – Możemy zrobić bąbelki? – zapytał Murphy. – Nie wiem, możecie?

– Mamy Spidermana. – Harry sięgnął do wąskiej szafki i wyjął butelkę w kształcie człowieka–pająka.

– Bardzo fajny. – Beckett hojnie nalał płynu do wanny. – No dobra, wskakujcie, a ja...

– Musimy mieć nasze zabawki. – Liam wyjął z szafki plastikowy kosz i wsypał jego zawartość do wody. Z przebiegłego spojrzenia, jakie rzucił Beckettowi, opiekun wywnioskował, że ich mama nie robiła tego w ten sposób. Ale w końcu to był Męski Wieczór. – No dobrze... 158

– A tu jest mydło. – Harry wziął butelkę z pompką. – Można nim umyć skórę i włosy. – Wygodne. – Ale musisz umyć nam włosy – poinstruował go Murphy. – W porządku. – Beckett obejrzał butelkę. – Właźcie. Chłopcy wskoczyli do wanny. Gdyby Beckett nie był zajęty Spidermanem, zabawkami i mydłem, na pewno wziąłby pod uwagę wypieranie wody. Zakręcił kurki i rzucił ręczniki na podłogę, żeby powstrzymać małą

R

powódź. Ponieważ nie miał już koszuli, metaforycznie podwinął rękawy i wziął się do roboty.

Po trzydziestu sekundach zdał sobie sprawę, że potrzebuje więcej ręczników.

L T

Przypomniały mu się kąpiele z braćmi, bitwy w wodzie, zalana łazienka, beztroska zabawa.

A także protesty i jęki, kiedy trzeba było wychodzić z wanny. – Jest taka sprawa, jeśli chodzi o Męskie Wieczory. Kobiety wracają. Jeżeli wasza mama wróci i zobaczy tę łazienkę i kuchnię, panowie, jesteśmy ugotowani. Lepiej pozbyć się dowodów.

Wyciągnął korek. Na podłogę, ściany i dzieci zużył pół tuzina ręczników. Teraz nadzy chłopcy znowu biegali z wrzaskiem po domu, ale przynajmniej byli czyści. – Idźcie włożyć piżamy. – Beckett wyciągał z wanny mokre zabawki i wrzucał je do kosza. – Ja muszę zająć się kuchnią. Zaniósł mokre ręczniki na dół, wrzucił wyprane ubrania do suszarki, a ręczniki do pralki. 159

Spojrzał na zegarek. Jezu, jakim cudem zrobiła się za piętnaście ósma? Ponieważ tupot stóp i krzyki dobiegały teraz z góry, błyskawicznie wstawił naczynia do zmywarki, wytarł stół, zmył sos z podłogi, po czym wrzucił ścierkę do naczyń do pralki razem z ręcznikami. – Hej, zejdźcie na dół i posprzątajcie gry. – Wkładamy piżamy! – odkrzyknął Harry, po czym z góry rozległ się chichot hien. – Tak, na pewno. Jednak czas uciekał. Beckett rzucił się do salonu, pozbierał gry i dżojstiki i szybko pognał na górę.

R

Chłopcy, ubrani w spodnie, z górami od piżam zawiązanymi na głowach jak turbany, siedzieli na podłodze wokół małej sterty figurek superbohaterów.

L T

– Umiem pierdzieć ramieniem – pochwalił się Murphy. – Liam mnie nauczył.

Zademonstrował przy wtórze histerycznego śmiechu braci. – Ważna umiejętność życiowa. Wkładajcie góry od piżam, chłopaki. Wasza mama może wrócić w każdej chwili.

– Mama mówi, że to niegrzecznie pierdzieć publicznie, nawet ramieniem.

– Motto życiowe. – Beckett wziął sprawy w swoje ręce i sam włożył Murphy'emu bluzę od piżamy. I znowu został obdarowany anielskim uśmiechem. – Czy jutro też może być Męski Wieczór? Beckett poczuł przedziwne ciepło w żołądku. – Jutro nie, ale kiedyś to powtórzymy. 160

– Możemy powtórzyć, jak nie będzie szkoły, żebyś u nas spał. Marzenia. – Bardzo bym chciał. – Mama wróciła. Mama wróciła. – Murphy wybiegł z pokoju, a za nim jego bracia. Kiedy Beckett zszedł na dół, chłopcy otaczali Clare, Murphy unosił ramiona, żeby wzięła go na ręce, a wszyscy trzej gadali jak najęci. Clare roześmiała się, podniosła Murphy'ego, pocałowała Liama w czubek głowy i pogłaskała Harry'ego po włosach.

R

– Męski Wieczór, co? Cóż, będziemy musieli... – Podniosła wzrok na idącego po schodach Becketta i zamrugała. – Ach, cześć. – Cześć. Jak poszło?

L T

– Wyjątkowo dobrze. Uhm, a wam?

– Świetnie. Graliśmy w pokera, wypiliśmy kilka piw.

– No pewnie. Chłopcy, idźcie na górę i umyjcie zęby. Zaraz do was przyjdę. Powiedzcie Beckettowi dobranoc.

Harry i Liam przybili z nim piątkę, Murphy uścisnął go za nogę. – Następnym razem Beckett będzie u nas spał – poinformował Murphy matkę. – Cześć, Beckett. Pa!

Pobiegli na górę, a Clare odłożyła torebkę. –I jak, wszystko w porządku? – Oczywiście. – Nie musiałeś ich kąpać. – Popukała się palcem w nos, kiedy Beckett popatrzył na nią, nie rozumiejąc. – Pachną mydłem do kąpieli. – Ach tak, cóż... Mieliśmy mały incydent ze spaghetti. – Rozumiem. Czy dlatego nie masz koszuli? 161

– Och. Racja. – Spuścił wzrok. – Zapomniałem. Wrzuciłem ją do pralki razem z ubraniami chłopców. Ach, i mieliśmy także niewielką powódź, więc ręczniki też wyprałem. Teraz ona popatrzyła na niego z zaskoczeniem. – Zrobiłeś pranie? – Coś w tym stylu. Zasłużyłem na nagrodę. – Chyba tak. – Podeszła i pocałowała go w jeden policzek, w drugi, a potem delikatnie w usta. Jego naga skóra była ciepła i sprężysta, a ramiona silne, gdy ją nimi otoczył.

R

– Pachniesz jak napój pomarańczowy – szepnęła. I miała ochotę rzucić się na niego. – Słucham?

L T

– Płyn do kąpieli dla dzieci. Na tobie pachnie inaczej. Beckett... – Mamo! – Aż podskoczyła, słysząc okrzyk Liama. – Umyliśmy zęby, a Harry już wybrał książkę!

– Dobrze. Już idę. Przepraszam, zaraz idą spać, a staram się codziennie poczytać im chwilę przed snem.

– Będę leciał. Przyjadę po ciebie jutro o siódmej. – Nie możesz wyjść bez koszuli.

– Nie sądzę, żeby którakolwiek z twoich na mnie pasowała. –Ale... – Jest jeszcze ciepło. – Pocałował ją lekko. – Cóż, dzięki. – Zażenowana Clare cofnęła się o krok. Naprawdę już chciała poprosić Becketta, żeby został – dopóki koszula nie wyschnie. Może wypiliby razem kieliszek wina. Może... 162

– Mamo! – Nie ma za co. Świetnie się bawiłem. Do zobaczenia jutro. Westchnęła i zamknęła za nim drzwi. – Idę! – zawołała. Pewnie tak jest lepiej, pomyślała. Przecież nie mogła – chyba – być z Beckettem, kiedy nad ich głowami spali chłopcy. *** Beckett zaparkował na parkingu za Vestą. Kiedy ruszył w stronę schodów, Brad, ich hydraulik, zawołał z tarasu restauracji:

R

– Hej, Beck! Ciężki wieczór przy stole do pokera? Przegrałeś koszulę? – Nawet nie potrafisz sobie wyobrazić.

W mieszkaniu poszedł prosto do lodówki po piwo, włączył telewizor i opadł na kanapę.

L T

– Dobry Boże. – Czuł się, jakby właśnie przebiegł maraton bostoński. Jak ona to robi? Jak, u diabła, dawała radę robić to codziennie, a pewnie jeszcze dużo więcej? Sama kolacja, kłótnie, bałagan, ogromna ilość rzeczy, o których trzeba pamiętać, z którymi trzeba sobie poradzić przy trójce dzieci. To było wykańczające, fizycznie i psychicznie. Dobra zabawa, przyznał, ale wyczerpująca. A ona będzie musiała rano wstać, obudzić chłopców, ubrać i nakarmić. Potem pójść do pracy. Po pracy powtórzy – mniej więcej – wszystko to, co on robił dzisiaj. A do tego przecież musi prowadzić dom i firmę. Czy kobiety mają nadprzyrodzoną moc? Tak czy inaczej, on na pewno pośle jutro matce kwiaty.

163

*** – Kiedy usłyszałam, że wrócił do domu bez koszuli, pomyślałam sobie: „Ach ta Clare. Dzika kobieta". – Avery oparła się na łokciach, leżąc na łóżku Clare. – Raczej dzicy chłopcy. – Latające klopsy, powódź w łazience. – Avery potrząsnęła głową. – A on mimo to chce wyjść z tobą dziś wieczorem. Ma charakter. – Murphy się wygadał, kiedy go przekonałam, żeby przyznał mi tytuł honorowego mężczyzny. Poza tym znalazłam kilka czerwonych śladów

R

dłoni, których Beckett nie zauważył. – Clare wzięła kolczyki, które wybrała Hope. – Świetnie sobie poradził, naprawdę, a potem błyskawicznie zniknął. Nawet nie poczekał, aż mu wyschnie koszula.

L T

– Czy to jakiś szyfr?

– Niezupełnie. Chciałam go poprosić, żeby chwilę został, może otworzyć butelkę wina.

– A jednak dzika z ciebie kobieta.

– Wiesz, można odstawić mężczyzn i seks na tylny palnik. – Clare odwróciła głowę z boku na bok, oglądając kolczyki. – Właściwie możesz w ogóle zdjąć ich z kuchenki, i tak trudno wpasować faceta w napięty plan dnia. Ale... kiedy już zaczęłam myśleć o Becketcie w ten sposób i zdałam sobie sprawę, że on też tak o mnie myśli... – Podkręciłaś gaz. – Z garnka aż paruje. Już nie tak łatwo trzymać go na tylnym palniku. – Przenieś go na przód. Działaj. – Może lepiej zobaczę najpierw, jak się uda dzisiejszy wieczór. Jesteśmy pewne, że tak jest dobrze? – Okręciła się dookoła. 164

– Wyglądasz fantastycznie. Ten odcień niebieskiego – to chyba turkus – fenomenalnie ci pasuje. Clare popatrzyła na swoje odbicie zmrużonymi oczami. Podobała jej się prosta linia sukienki i łagodne falowanie spódnicy, sięgającej jej przed kolana. – Ze swetrem czy bez? – Zacznij w swetrze, potem możesz go zdjąć. O tak. – Avery pokiwała z aprobatą głową. – Bardzo ładny styl końca lata. Zdenerwowana?

R

– Trochę. I podekscytowana. Idę na randkę i to po raz pierwszy z mężczyzną, który naprawdę mnie interesuje. – Działaj – powtórzyła Avery.

L T

– Znowu zaczęłam brać pigułki. Czy to działanie aktywne czy agresywne?

– Mądre. Muszę iść, to ja zamykam dzisiaj restaurację.

– Złapała Clare za ramiona. – Baw się dobrze i zadzwoń do mnie jutro, żeby wszystko opowiedzieć. – Zadzwonię.

Clare stała jeszcze chwilę przed lustrem, oglądając się z każdej strony. Troje dzieci, pomyślała, a wciąż ma całkiem niezłą figurę. Kwestia czujności i dobrych genów. Jeżeli dziś im dobrze pójdzie, jeśli nie zniknie chemia, to mogliby z Beckettem – prawdopodobnie – zrobić to, co robią samotni, dorośli ludzie, których łączy chemia.

165

– To się nazywa seks, Clare – mruknęła do siebie. – To, że nie uprawiałaś go od lat, nie oznacza, że nie możesz wypowiedzieć na głos tego słowa. Nawet nie wiedziała, czy była w tym dobra. Prowadzili z Clintem zdrowe, satysfakcjonujące życie seksualne, ale mąż był jedynym mężczyzną, z którym sypiała. I pomimo – a może właśnie dzięki – długich rozstań, doskonale znali nawzajem swój rytm, sygnały, ciała. A teraz Beckett. Jak to będzie z Beckettem? Jaka ona będzie z Beckettem?

R

Nie myśl o tym, rozkazała sobie, inaczej nie będziesz mogła się cieszyć randką. Nie wybiegaj myślami naprzód. Jeden krok naraz.

L T

Zeszła na dół. Słyszała chłopców dokazujących w salonie, bawili się głośno, ale zgodnie. Idąc do kuchni, zobaczyła, że biegają po pokoju, odgrywając wojnę superbohaterów. Alva przy stole przeglądała magazyn ogrodniczy, a w mikrofalówce wesoło strzelał popcorn. – Będziemy oglądać „Jak wytresować smoka". – Znowu?

– Na szczęście lubię ten film. – Alva zsunęła z nosa okulary do czytania. – Clare, wyglądasz pięknie.

– Miło się stroić na randkę. Trochę dziwnie, ale miło. – Efekt jest świetny. A on przyszedł akurat na czas – dodała, gdy zadzwonił dzwonek u drzwi. – Iść otworzyć, żebyś mogła mieć wielkie wejście?

166

– Nie, poza tym i tak już za późno – powiedziała Clare, ponieważ Harry właśnie krzyknął: „Ja otworzę!". – Lepiej pójdę, żeby ochronić Becketta przed gangiem. Napadli go, gdy tylko przekroczył próg, zasypując pytaniami i błagając, żeby z nimi zagrał. Clare zdała sobie sprawę, że przyzwyczaiła się do widoku Becketta w roboczym ubraniu, i poczuła miłe zaskoczenie, widząc go w czarnych, eleganckich spodniach i stalowoszarej marynarce. W ręku trzymał bukiet małych róż i szczerzył zęby do jej synów. W tej chwili zrozumiała, że wpadła po uszy.

R

– Chłopcy, dajcie przynajmniej Beckettowi wejść do domu. Gdy na nią spojrzał, jego oczy nabrały ciepłego blasku, a wyszczerzone zęby zastąpił pełen podziwu uśmiech.

L T

– Świetnie wyglądasz.

– Mama się wystroiła, bo wychodzi – poinformował go Murphy. – Ja też. To dla ciebie.

– Jakie piękne. Dziękuję. – Zobaczyła, że Harry przygląda jej się z powagą, kiedy pochyliła się, by powąchać kwiaty, i pogłaskała syna po plecach. – Chodź, wstawię je do wody i... – Mamo.

– Chwileczkę, Liam.

– Mamo, źle się czuję. Boli mnie brzuch. Odwróciła się do niego dokładnie w chwili, gdy Liam pochylił się i zwymiotował na buty Becketta. – O Boże. – Wcisnęła Beckettowi bukiet w rękę. – Harry, idź powiedz pani Ridenour, że Liam się pochorował, i poproś ją o ręcznik.

167

–Ale czad! – powiedział Beckett, a Clare przykucnęła, żeby sprawdzić, czy Liam ma temperaturę. – Przepraszam. Bardzo cię przepraszam. Ja zaraz... Kotku, masz ciepłe czoło. – Źle się czuję. – Wiem. Chodź, zaniosę cię na górę. Beckett, tak strasznie mi przykro. – Nic się nie stało. Alva przybiegła z ręcznikami, wiadrem i mopem. – Liam się porzygał – zawiadomił ją Murphy.

R

– Słyszałam. Biedactwo... i ty też – powiedziała do Becketta. – Chodź, wyczyścimy ci buty.

– Muszę zabrać ich na górę. – Clare uśmiechnęła się z roztargnieniem

L T

do Becketta. – Obawiam się, że będziemy musieli to przełożyć. – Pewnie.

– Kwiaty... dzięki. Przepraszam. Chodź, kochanie.

– Wzięła Liama na ręce, a chłopiec przytulił blady policzek do jej ramienia.

– Mogę leżeć w twoim łóżku?

– Oczywiście. Zaraz cię położymy. Harry, skarbie, przyniesiesz na górę szklankę piwa imbirowego?

Na górze umyła synowi twarz i trzymała mu głowę, gdy wymiotował po raz drugi. Zmierzyła mu temperaturę – prawie trzydzieści osiem – i wmusiła w niego szklankę imbirowego piwa. – Wymiotowałem dwa razy. – Wiem – odpowiedziała łagodnie, przebierając syna w piżamę z Iron Manem. – Znowu ci niedobrze? 168

–Nie. – Postawiłam tu kubeł, na wypadek gdybyś znowu źle się poczuł i uznał, że nie zdążysz do łazienki. – Pogładziła go po głowie i wzięła do ręki pilota od telewizora. – Kreskówki czy Nick*? – Nick. Czuję się lepiej, jak zwymiotowałem. – To dobrze, skarbie. Kiedy się do niej przytulił, w jego oczach zabłysły łzy. – Nie chciałem zwymiotować na Becketta. – Oczywiście, że nie. –Czy jest zły?

R

– Nie, nie jest zły. – Pocałowała syna w czubek głowy. – Pójdę się przebrać.

L T

– A ty jesteś zła? – zapytał, patrząc, jak Clare wyjmuje z szuflady spodnie od dresu i koszulkę.

– A dlaczego miałabym być zła? – Bo się wystroiłaś.

Zdjęła śliczne, niepraktyczne buty.

– Fajnie było się stroić. I jeszcze będę miała okazję, żeby to powtórzyć. – Schowała się za otwarte drzwi szafy, zdjęła sukienkę i włożyła codzienny strój mamy. Poczuła woń wymiocin, wepchnęła więc sukienkę do torby z praniem. No cóż. – Mamo, czy możesz mi przynieść Iron Mana, tego nowego, nie starego, Wolverine'a i Deadpoola**? I Luke'a? * Nick – skrót od „Nickelodeon" – stacja telewizyjna dla dzieci. * * Deadpool – postać z komiksu. 169

Luke był sfatygowanym pluszowym psem, który został tak nazwany na cześć Skywalkera. – Oczywiście. – A mogę poprosić jeszcze o picie? – No pewnie. – Położyła mu dłoń na czole, potem na ustach. Wciąż był rozgrzany, pomyślała, i tak strasznie blady. – Za minutę wracam. Tu masz kubeł. Zawołaj, jeśli zrobi ci się niedobrze. – Okej. Dzięki, mamo.

R

Najpierw przyniosła mu zabawki, a on natychmiast przytulił się do Luke'a.

– Alva? Bardzo ci dziękuję za... – Przerwała, gdy z pokoju chłopców wyszedł bosy Beckett. –

Właśnie

L T

wyszła.

Powiedziała,

potrzebowała pomocy. Jak się czuje Liam?

żebyś

zadzwoniła,

gdybyś

– Chyba lepiej. Leży w moim łóżku i ogląda telewizję w towarzystwie pluszowego psa, Wolverine'a, Iron Mana i Deadpoola. Deadpool to... – Wiem, kim jest Deadpool. Ciągle zapominasz, że ja też byłem chłopcem.

– Wiesz, kim jest Deadpool. No dobrze, w każdym razie ma tylko lekką gorączkę i już nie jest taki blady, więc to chyba to samo, co miała Mazie. Nie spodziewałam się, że zostaniesz. – Umówiliśmy się na randkę. – Och, ale...

170

– A skoro ty mnie wystawiłaś, spędzę czas z chłopakami. Tak właśnie robią mężczyźni. Chyba musisz iść, pielęgnować chorego. Pewnie nie masz takiego mundurka z białą spódniczką i... – Czy Liam znowu wymniotował? – zapytał Murphy. – Tak, ale potem poczuł się lepiej. – Położyła dłoń na czole najmłodszego syna. – A ty jak się czujesz? – Nie jest mi niedobrze. – Nie na darmo nazywamy cię Żelazny Żołądek. Harry? – Nic mi nie jest. Chcemy grać w bendomino, ale Beckett nie umie.

R

– Szybko się uczę. Siadajcie i przygotujcie się na porażkę. – Nie ma mowy! – Harry złapał pudełko.

– Beckett, nie musisz... Och, kurczę, muszę zanieść Liamowi więcej

L T

picia. Nie chcę, żeby się odwodnił. Zaraz wracam.

Pobiegła do kuchni, gdzie w misce leżał popcorn, a w wazonie stały jej przepiękne róże. – Przeszkadzam?

Odwróciła się w stronę Becketta, który patrzył na nią od drzwi. – Nie, oczywiście, że nie, ale to niemożliwe, żebyś miał ochotę spędzić drugi wieczór z rzędu z trójką dzieciaków, z których jeden zwymiotował ci na nogi. A propos, jak twoje buty? – Przeżyją. – Liam się bał, że jesteś na niego zły. – Przecież nie celował specjalnie we mnie. – Patrzył, jak Clare nalewa do kubka imbirowe piwo i wkłada do miseczki kilka krakersów. Pomyślał o chłopcu, leżącym w łóżku, kiedy jego bracia się bawili. – Może ja mu to zaniosę? 171

– Och... nie wiem. Rozwiązał problem, wyjmując jej szklankę i miskę z rąk. – Słyszałem, że później będzie film i popcorn. – Taki był plan, ale mamy małe opóźnienie. – Mogę poczekać. Mogę poczekać – powtórzył, aby się upewnić, że dotarł do niej sens jego słów. – Beckett – powiedziała, kiedy się odwrócił. – Co myślisz o jajecznicy? – A co mam myśleć?

R

– Jeśli Liam utrzyma krakersy w żołądku, będzie chciał jajecznicę. To jego danie na chorobę. Harry je zupę z kurczaka z puszki z makaronem w kształcie gwiazdek, a Murphy, chociaż on prawie nigdy nie choruje, tosty z

L T

dżemem truskawkowym. Mogę zrobić jajecznicę i mam wino. – Brzmi świetnie. A ten mundurek pielęgniarki... – Jest w praniu.

– Cholera, a to pech.

Clare uśmiechnęła się do jego pleców, gdy wychodził. Nie uciekał gdzie pieprz rośnie na widok chorego dzieciaka i czuła motyle w brzuchu, kiedy ją całował. A w dodatku wiedział, kim jest Deadpool. Tak, wpadła po uszy.

Na górze Beckett wszedł do sypialni Clare i pomyślał, że Liam w jej łóżku wygląda na bardzo kruchego. – Jak się masz, chłopie? – Wymiotowałem dwa razy. – Tak to właśnie jest, jak się je tyle ostryg i pije tyle whisky. – Nie jadłem! 172

– Pewnie, teraz tak mówisz. Chłopiec mocno przytulił sfatygowanego pluszowego psa. – Nie chciałem na ciebie zwymiotować. – To się zdarza między mężczyznami. – Beckett usiadł na brzegu łóżka i podsunął chłopcu kubek oraz krakersy. – Naprawdę? – Zapytaj mnie jeszcze raz za dziesięć lat. Założę się, że Deadpool rzygał kiedyś na Wolverine'a. – Nie, on... Naprawdę? – Nie byłbym zdziwiony.

R

Zaintrygowany Liam wziął Deadpoola i zaczął wydawać odgłosy, jakby wymiotował.

L T

– Ładnie. Twoja mama powiedziała, że zrobi ci jajecznicę, jeśli masz ochotę.

– Może. Pooglądasz ze mną telewizję?

– Przez chwilę. – Pomimo że nie tak wyobrażał sobie drogę do łóżka Clare, Beckett oparł się o zagłówek, a Liam położył głowę w zagłębieniu jego ramienia.

Podniósł wzrok i uśmiechnął się tym anielskim uśmiechem, zupełnie jak jego młodszy brat.

*** Beckett grał w bendomino – fajna gra – podczas gdy Clare robiła jajecznicę dla Liama. Oglądał z pozostałymi chłopcami film, kiedy siedziała przy chorym synu. Odczekał, aż położy tamtych dwóch do łóżek i zajrzy do Liama.

173

– Śpi – powiedziała, kiedy zeszła na dół. – Ma chłodniejsze czoło. Chyba ten kryzys już za nami. Następny będzie Harry, tylko w gorszej wersji. – Co za optymizm. – Wiem, co mówię. A zatem, jajecznica w kuchni? – Nie musisz. Pewnie padasz z nóg. – Umieram z głodu i mam ogromną ochotę na kieliszek wina. – Przekonałaś mnie. To wcale nie był taki zły pomysł na wieczór, siedzieć przy stole w

R

kuchni z kieliszkiem wina i patrzeć, jak Clare robi jajecznicę. Beckett wstał, poszedł do salonu i przyniósł trzy małe świeczki w granatowych szklankach. – Masz coś przeciwko? Planowałem na dzisiaj kolację przy świecach.

L T

– Cudownie. – Otworzyła szufladę, podała mu zapalniczkę. Siedzieli w kuchni, przy świeczkach i bukieciku róż, jedząc jajecznicę i tosty.

– Cieszę się, że zostałeś.

– Ja też. A ty wyglądasz tak pięknie w blasku świec, jak sobie wyobrażałem. Chcesz spróbować umówić się na przyszły weekend na kolację, której nie będziesz musiała sama gotować? – Piątek wieczór?

– O tej samej porze. – Lubisz wyzwania. Jesteśmy umówieni. No dobrze, muszę cię o coś spytać. Wiem, byłeś kiedyś chłopcem, ale wszyscy mężczyźni byli, a nie każdy ma tak swobodne i naturalne podejście do dzieci jak ty. Dlaczego sam nie masz dzieci?

174

– Chyba nigdy nie myślałem o nikim wystarczająco poważnie. Ty zaczęłaś wcześniej niż większość z nas. – Właśnie tego pragnęłam i nie chciałam czekać. Clint tak samo. Po prostu wiedzieliśmy. – Jakie było to wojskowe życie? – Kiedy jesteś żoną żołnierza, ciągle czekasz. Widziałam miejsca, których nigdy bym nie zobaczyła, nauczyłam się witać i żegnać. Tęskniłam za domem. Nie przez cały czas, ale były chwile, kiedy wariowałam z tęsknoty. Gdy Clint zginął, wiedziałam, że muszę wrócić i przywieźć tu

R

chłopców. Żeby mieli rodzinę i poczucie przynależności. – Potrząsnęła głową. – Nie udałoby mi się bez moich rodziców, bez rodziców Clinta. Byli i są cudowni. Wiesz, jak to jest, sam pracujesz z matką i braćmi w rodzinnej firmie. – Tak, to prawda.

L T

– Niektórzy ludzie wolą odsunąć się od rodziny, a inni chcą być blisko. Ja spróbowałam jednego i drugiego. Teraz, a może znowu, tu jest mój dom. Miałeś kiedykolwiek ochotę żyć gdzieś indziej? – Myślałem o tym, ale nie ma innego miejsca, w którym chciałbym być.

Rozśmieszył ją, opowiadając o ludziach, których znała, i takich, których nigdy nie spotkała. A kiedy wstał, gdy zaczęła sprzątać ze stołu, kiedy przyciągnął ją do siebie i pocałował, jej serce zabiło jak szalone. – Może usiądziemy na kanapie – szepnął jej do ucha. – Wypijemy jeszcze po kieliszku wina. Poprzytulamy się. Och tak, poproszę, pomyślała. – Nalej wina. Ja tylko zajrzę do Liama... Harry! 175

Chłopiec stał w drzwiach, blady jak płótno, ze szklistymi oczami. – Pochorowałem się. – Och, kochanie. – Clare szybko podeszła do syna i położyła mu rękę na czole. – Tak, jesteś rozpalony. Już się tobą zajmuję. Beckett... – W porządku. Potrzebujesz pomocy? – Nie, poradzę sobie. – Zajmij się nim. Sam wyjdę. Wracaj do zdrowia, bohaterze. – Dzięki. Chodź, kochanie. – Czy ja też mogę leżeć w twoim łóżku tak jak Liam? – Oczywiście. Clare

posłała

Beckettowi

R

przepraszający

zaprowadziła chorego syna na górę.

L T 176

uśmiech,

po

czym

Rozdział dziesiąty Weekend minął pod znakiem łóżek, zupy i jajecznicy. W niedzielę rano Liam i Harry poczuli się na tyle dobrze, że zaczęli się nudzić i marudzić. Clare zbudowała namiot w salonie, gdzie chłopcy mogli siedzieć razem, i zgromadziła im zapas książek oraz filmów, ale pomysł wkrótce stracił blask nowości, ponieważ Harry, już bez gorączki ale wciąż trochę słaby, zaczął mieć serdecznie dość swoich braci. Nie dziwiła mu się, bo sama zaczynała już mieć ich serdecznie dosyć.

R

Ukróciła kolejną kłótnię o to, jaki będą oglądać film, wchodząc do salonu, biorąc pilota i wyłączając telewizor. – Mamo! – zawołali jednym głosem.

L T

– Skoro zamiast oglądać filmy, kłócicie się tylko i narzekacie, zrobicie sobie przerwę.

– To Harry zaczął! – jęknął Liam. –Nieprawda! Ty...

– Nie obchodzi mnie, kto zaczął. – Chorzy czy nie, Clare mówiła głosem mamy. – Jak widać, ja skończyłam. Teraz możecie tu zostać, czytać i rysować albo bawić się cicho zabawkami. Albo możecie iść do swojego pokoju i się obrazić. A jeżeli będziecie się ze mną sprzeczać – dodała, uprzedzając bieg wypadków – wszystkie filmy zostaną zamknięte na klucz aż do przyszłego weekendu. – To jego wina – mruknął Liam pod nosem. – Liamie Edwardzie Brewster, ostrzegam cię. Ani słowa więcej. W jego oczach błysnęły łzy wściekłości. Clare sama miała ochotę się rozpłakać. – A teraz wszyscy mają być cicho przez dziesięć minut. 177

– Mamo!!! – Harry – powiedziała ostrzegawczym tonem. – Jestem głodny. Chcę zupę. Odzyskiwał apetyt, to dobry znak. Ale mimo wszystko. – Harry, mówiłam ci, skończyła się już. Babcia i dziadek dzisiaj przywiozą. – Ale ja jestem głodny teraz. – Mogę dać ci coś innego. Mam zupę z kurczaka ze spaghetti albo z literkami. – Nie chcę. Chcę zupę z gwiazdkami.

R

– W takim razie będziesz musiał poczekać. Niedługo przyjadą. – Dlaczego nie mogą być tutaj teraz? – Ze zmęczenia i złości jego głos

L T

brzmiał jak głos lamentującego niemowlaka.

Czując, że jej cierpliwość się kończy, Clare przypomniała sobie, jak blady i chory był zeszłej nocy.

– Niedługo przyjadą. Nic więcej nie mogę zrobić, Harry. A teraz dziesięć minut ciszy. Muszę iść zajrzeć do prania. Byłaby szczęśliwa, gdyby zapanowała cisza choć na pięć minut, uznała jednak, że nie ma na to szans, jako że Murphy podreptał za nią do kuchni. – Ja też jestem głodny. Chcę kanapkę z masłem orzechowym i dżemem. – Skarbie, skończył nam się chleb. Babcia i dziadek zaraz przywiozą zakupy. – Dlaczego nie mamy niczego, na co mam ochotę? – Ponieważ twoi bracia się rozchorowali, zjedli wszystkie jajka, cały chleb i zupę, a ja nie mogłam pojechać wczoraj na zakupy. 178

– Dlaczego? – Ponieważ Harry i Liam byli chorzy. – Czując narastający ból głowy, Clare wrzuciła do kosza czyste prześcieradła. – Jeżeli oni nie pójdą jutro do szkoły, to ja też nie idę. – Po pierwsze, nie ty o tym decydujesz, tylko ja. I nie, nie zostaniesz jutro w domu, a skoro żaden z twoich braci nie ma gorączki, zapewne oni także pójdą jutro do szkoły. Proszę, Boże, zmiłuj się nade mną. – Nikt nie chce się ze mną bawić!

R

– Murphy, bawiłam się z wami przez większość poranka. – Z nami wszystkimi. Dlaczego nie możesz pobawić się tylko ze mną? Clare zamknęła oczy i odczekała, aż minie jej ochota, żeby zacząć

L T

wrzeszczeć. Rozumiała Murphy'ego, naprawdę, i bardzo starała się spędzać czas z każdym z chłopców osobno. Ale Boże, nie teraz.

– Może wyjmiesz swoich Power Rangersów? Możesz pobawić się na górze, a ja pościelę łóżka.

– Musisz pobawić się ze mną.

– Nie, nie muszę. A nawet gdybym chciała, to nie mam czasu. Wiesz, dlaczego? – ciągnęła, wiedząc, że na sto procent o to zapyta. – Ponieważ muszę dokończyć pranie, którego nie zrobiłam wczoraj, bo zajmowałam się Liamem i Harrym. Muszę powlec świeżą pościel, czego wczoraj też nie zrobiłam, ale to bez znaczenia, bo Harry i tak wymiotował w łóżku w środku nocy. Czy mam wymieniać dalej, co jeszcze muszę dziś zrobić? – Tak, poproszę. Clare zatrzymała się i przetarła rękami twarz. – Murphy, wykańczasz mnie. 179

– A byłaś niedokończona? – Tak się tylko mówi. – Pochyliła się i uściskała synka, głównie dlatego, że sama bardzo pragnęła się do kogoś przytulić. – Czy możemy mieć szczeniaka? Kompletnie rozbrojona opuściła głowę na jego malutkie ramię. – Och, Murphy. – Harry i Liam poczuliby się lepiej, gdybyśmy mieli szczeniaka. Mój nowy najlepszy, najlepszy, najlepszy przyjaciel ze szkoły, Jeremy, ma szczeniaka, który nazywa się Spike. Moglibyśmy wziąć szczeniaka i nazwać go Spike.

R

– Musisz się jeszcze nauczyć wyczucia czasu, dziecko, a to nie jest dobra chwila, żeby prosić o szczeniaka. Proszę, nie pytaj dlaczego. I pozwól

L T

mi się pozbierać, Murphy. Chodźmy na górę. Razem z Power Rangersami możecie pomóc w ścieleniu łóżek.

– Power Rangersi walczą ze złymi facetami.

– Ale muszą kiedyś spać, prawda? – Wzięła kosz z praniem. Ponieważ nie wyjęła jeszcze świeżej pościeli, postanowiła, że oszczędzi sobie pracy i od razu nałoży z powrotem tę, którą wyprała. Bez składania. Hip hip hura, pomyślała, idąc za gadającym Murphym do salonu. Gdzie wydarzył się cud. Obaj chłopcy zasnęli. – Cii. Cichutko. Śpią, więc musimy się zachowywać jak myszki. Nikt dużo nie spał przez ostatnie dwie noce – co wydawało się zupełnie nie przeszkadzać Murphy'emu Gadule – ale przynajmniej idąc na górę, paplał dalej szeptem. Ledwo Clare weszła po schodach, ktoś zaczął łomotać kołatką.

180

– Idź po Power Rangersów – poleciła Murphy'emu i popędziła na dół. Zabije każdego, kto obudzi jej śpiące dzieci. Zadusi gołymi rękami. Gwałtownym ruchem otworzyła drzwi, na usta cisnęły jej się słowa, których nauczyła się nie używać ze względu na dzieci. –Sam. – Cześć, piękna! Byłem w okolicy i pomyślałem, że zajrzę i porwę cię na brunch. Spotykam się w klubie z rodzicami. Urządzimy przyjęcie. – To zły moment. Moi dwaj starsi synowie chorowali cały weekend i teraz śpią.

R

– Wygląda na to, że przyda ci się przerwa. Zadzwoń po opiekunkę. – Zaprezentował ten swój najlepszy uśmiech i puścił do niej oko. – Zabiorę cię daleko od tego wszystkiego.

L T

– „To wszystko" to moje życie i nie zostawię własnych dzieci, kiedy źle się czują. – Mamo!

– Cicho, Murphy. Obudzisz braci. – Clare poczuła, że Sam już jest za jej plecami, i przesunęła się, żeby zagrodzić mu wejście. – Ale ja mam moich Power Rangersów, a ty powiedziałaś... – Już idę. Przykro mi, Sam, ale jestem bardzo zajęta. Muszę iść. – Poproszę matkę, żeby zadzwoniła do ciebie w sprawie au pair. Brak snu, brak cierpliwości, brak cholernej zupy z kurczaka z makaronem w kształcie gwiazdek, tego było po prostu za wiele. – Nie chcę cholernej au pair, na litość boską. Nie interesują mnie brunche ani głupi klub. Interesuje mnie ścielenie łóżek. A teraz mam mnóstwo roboty, więc musisz mi wybaczyć.

181

Zwykle nie bywała niegrzeczna, ale teraz zatrzasnęła mu drzwi przed nosem. Sam zacisnął dłonie w pięści. Miał dosyć, po prostu dosyć jej gierek. W jednej chwili uśmiechała się i flirtowała z nim, a w drugiej traktowała go jak intruza. Miał dosyć tego, że wykorzystywała te trzy bachory, żeby trzymać go na dystans. Bardziej niż dosyć, pomyślał, idąc do samochodu, zwłaszcza że zeszłego wieczoru widział, jak Beckett Montgomery opuszcza dom Clare – a dochodziła jedenasta.

R

Chciała wzbudzić w nim zazdrość. No cóż, on właśnie przestał być Panem

Przyjemniaczkiem.

Najwyższa

pora,

dowiedziała się, kto tu rządzi.

L T

żeby

Clare

Brewster

Wyjechał z podjazdu i zaparkował przy krawężniku. Tak jak poprzedniego wieczoru, siedział, obserwując jej dom, i aż się gotował ze złości.

***

Clare wyładowała wściekłość na Sama, szorując pokój chłopców środkiem dezynfekującym. Otworzyła okna, żeby przewietrzyć, i pracując, czuła, jak żar w jej głowie i żołądku przygasa. Co jest nie tak z tym facetem?, zastanawiała się. Nikt nie mógł być tak głupi, egoistyczny i tępy jednocześnie. I tak wkurzający. Doszło do tego, że z trudem zachowywała wobec niego choćby pozory uprzejmości, a mimo to Sam wciąż wracał. Może teraz do niego dotarło. Boże, dosłownie zatrzasnęła mu drzwi przed nosem. Po raz pierwszy w życiu. Na pewno nikt nie może zrozumieć tego inaczej niż „idź do diabła i

182

zostaw mnie w spokoju". Szorowała na czworakach płytki w łazience, kiedy Murphy postukał ją w ramię. – Wciąż jesteś w kawałkach? – W jakich kawałkach? – Powiedziałaś, że musisz się pozbierać. Wciąż jesteś w kawałkach? Oczarowana Clare przysiadła na piętach i mocno go uściskała. Au pair, akurat. – Tylko trochę. Już prawie się pozbierałam. – Dlaczego nie pościeliłaś łóżek?

R

– Bo najpierw chciałam posprzątać. Walczę z zarazkami. Zabijam je na śmierć. Nie słyszysz, jak krzyczą? Murphy zrobił wielkie oczy.

L T

– Ja też chcę zabijać zarazki!

Zmoczyła w wiadrze drugą ścierkę i wyżęła.

– Tam jest ich kilka, tam, w rogu! Łap je, Murph! – Nie widzę ich.

– Mają na sobie czapki niewidki, ale nie daj się nabrać. Zetrzyj je! Nieźle, uznała, kiedy z pasją zaatakował podłogę. Pozwoliła mu działać i oparła zmęczone plecy o framugę drzwi, słuchając, jak Murphy naśladował odgłosy bomb i walki. Usłyszała tupot małych stóp i odwróciła się do Liama. – Udana drzemka? – Chyba tak. Obudziliśmy się. Możemy obejrzeć teraz film? „Gwiezdne wojny"? – Zabiłem zarazki. – Murphy pomachał ścierką niczym flagą. – Ja też chcę oglądać. 183

– No dobrze. Chodźmy włączyć film. Kiedy zeszli na dół, Harry – który wyglądał dużo lepiej – popatrzył na nią błagalnie. – Jestem naprawdę głodny. – Może zrobię wam płatki, żebyście wytrzymali, zanim... Poczekajcie chwilę. – Uniosła dłoń, słysząc dźwięk otwieranych drzwi frontowych. – Przybył prowiant. Jesteśmy uratowani! – Są moi chłopcy. – Do salonu wkroczyła Rosie Murphy z torbami w objęciach, a za nią Ed. Puściła oko do córki i podała jej zakupy. –

R

Zobaczcie, co tu mamy dla dwóch chorych chłopców i ich brata. Z

innej

torby

wyjęła

figurki

superbohaterów.

pandemonium, a Clare uśmiechnęła się do ojca.

L T

– Przetrząsnęła schowek z łapówkami. – Znasz swoją matkę.

Zapanowało

– Tak, znam. Zaniosę to do kuchni. Harry usycha z braku zupy z gwiazdkami.

Ed Murphy, wysoki i zwalisty, z blond włosami poprzetykanymi pasemkami srebra, wniósł torby do kuchni i postawił na blacie. – Pójdę po resztę.

– Po resztę? Prosiłam tylko o...

Pokiwał palcem i uśmiechnął się, a jego zielone oczy otoczyła siateczka zmarszczek. – Znasz swoją matkę. Nie będzie trzeba gnać jutro do sklepu, pomyślała z ulgą Clare, rozkładając zakupy na cały tydzień. Wyrozumiali dziadkowie kupili także lody na patyku, żelki, chipsy i mrożone batoniki. 184

– Lody i batony? – zapytała, kiedy Rosie weszła do kuchni. – Byli chorzy. – Tylko nie mów im przed lunchem. Nie znalazłam paragonu. – Potraktuj to jako zadośćuczynienie za weekend spędzony z dwoma chorymi chłopcami i, jak sądzę, ich nieznośnym małym bratem, bez żadnych ofiar. – Mało brakowało. Ale nie chcę, żebyś płaciła za... – Nigdy nie dyskutuj z kobietą, która daje ci jedzenie. – Prawo Murphy'ego? – Clare odwróciła się i uściskała matkę. –

R

Dziękuję. – Na chwilę położyła głowę na jej ramieniu.

Zawsze chętna do pomocy, pomyślała z wdzięcznością. – Moje maleństwo jest zmęczone – szepnęła Rosie.

L T

– Trochę. – Odsunęła się.

Odziedziczyła słonecznoblond włosy po matce, ale Rosie sprytnie je rozjaśniała i nosiła krótką, stylową fryzurę, która pasowała do jej trójkątnej twarzy i porcelanowej cery.

– Świetnie wyglądasz.

– To ten nowy krem. I porządnie przespana noc, co, jak się domyślam, tobie nie było ostatnio dane. Och, nie zapomnij zapytać ojca, czy schudł. – A schudł?

– Półtora kilograma. Namówiłam go, żeby ze mną ćwiczył. Ja straciłam już prawie pięć. No dobrze, jak mogę ci pomóc? – Już pomogłaś i pewnie ocaliłaś nam życie. – Clare wzięła puszkę z zupą. – Harry był bliski rozpaczy. – Wszyscy trzej chcą grzanki z serem. Ja przygotuję, a ty zrób sobie przerwę. Idź na spacer, zaczerpnij świeżego powietrza. Wyjdź z domu. 185

Clare już miała zacząć protestować, ale uznała, że i tak nic nie wskóra. Poza tym przydałaby się jej krótka przechadzka. – Jestem twoją dłużniczką. – Daj mi trzech wnuków. Och, poczekaj, już mi dałaś. Wróć za godzinę. – Wrócę za pół i będę miała przy sobie telefon. – Chyba sobie poradzimy. Będziemy oglądać „Gwiezdne wojny". Och, chłopcy chcą u nas spać. Piątek ci odpowiada? – Tak, oczywiście, jeśli chcecie.

R

– Chcemy. I może twoje wyjście z Beckettem Montgomerym dojdzie wreszcie do skutku.

– Teraz musi. Chociaż mówiłam ci, że świetnie się zachował.

L T

– Zawsze lubiłam chłopców Justine Montgomery. – Rosie wyjęła składniki na grzanki. –I cieszę się, że chodzisz na randki z kimś, kogo znam. – Tak naprawdę to nie jest randka, to znaczy, może by była, ale... To wszystko jeszcze wydaje się dziwne. – Lubisz go.

– Ja zawsze... tak, lubię.

– W takim razie urządź mu jazdę próbną, kotku. Ale jedź bezpiecznie. – Mamo, czy zabieracie chłopców, żebym mogła usiąść za kierownicą? – Dbamy tylko, żeby droga była przejezdna – powiedziała wesoło Rosie. Clare potrząsnęła głową. – Idę na spacer.

186

*** Środek tygodnia, pomyślał Beckett, i pomimo licznych przeszkód zrobili znaczne postępy. Położyli rury gazowe, co stanowiło ogromny krok naprzód. Spędził weekend w warsztacie, przygotowując z Ryderem półki na książki i obudowy łuków, a Owen robił ladę, którą matka chciała zamontować w sklepie z upominkami. Dodatkowy projekt nie wymagał aż tak wiele czasu, jak się obawiali. I Beckett musiał przyznać, że robiło mu się ciepło na sercu na widok budynku w miękkich kolorach kremu i szałwii.

R

Poza tym, sprawdzając postępy prac, mógł częściej zaglądać do Clare. Większość zajęć odbywała się za płachtą i Beckett był równie gotowy na jej zdjęcie jak reszta miasta. Już niedługo, pomyślał, kładąc kolejną deskę

L T

na frontowym ganku. Może w przyszłym tygodniu, jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem.

Pracował z dwoma pomocnikami przez całe rano, a gdy tylko przerwali na lunch, w drzwiach pojawił się Owen. – Nieźle wygląda. To cholernie piękne drewno. – Stanie się jeszcze piękniejsze, kiedy je wypolerujemy. Ten mahoń będzie lśnił.

– To naprawdę będzie coś. Jesteś nam potrzebny z tyłu. Beckett wszedł do budynku i idąc, oceniał stan robót. Znaczne postępy, pomyślał znowu. – Pracujemy nad schodami z tyłu. Jeszcze raz chcemy się upewnić co do podestu, kolumn i farby, bo jak już zaczniemy, to nie będzie odwrotu. – Masz szkic.

187

– Tak, i kilka pytań, jak to wszystko połączyć i zgrać z chodnikiem, a także z kamiennymi murami wokół dziedzińca. Brukarze zaczną u nas, kiedy tylko skończą patio w sklepie. – Nie wybraliśmy jeszcze kostki. –I to kolejna sprawa. Beckett wyszedł i oczami wyobraźni zobaczył gotowy dziedziniec. Ziemia nadal była zryta, schody niewykończone, brakowało barierek i słupków, ale on już to widział. Ryder stał z rękami na biodrach i patrzył w górę. – Jesteś pewien, że chcesz mieć te krzywizny na drugim piętrze? –Tak. – Prosta linia byłaby łatwiejsza. – Ale nie tak miła dla oka.

L T

R

– Mówiłem ci, że tak powie – wtrącił Owen.

– Wiem, wiem. Co do tej winorośli na murze...

Dyskutowali i kłócili się o parking i drogę wjazdową, aż Beckett postanowił uciąć wszelkie spory.

– Tu ma być brukowany chodnik, od ulicy, obok recepcji, dookoła budynku aż do ganku przy holu. Tam parking dla niepełnosprawnych, tutaj zwykły.

– Gdyby zrezygnować z tych roślin, mielibyśmy więcej miejsc parkingowych. Beckett spojrzał na Rydera i potrząsnął głową. – Siedzisz sobie przy stoliku i sączysz drinka. Naprawdę chciałbyś patrzeć na parking i żeby cię oglądał każdy, kto przyjeżdża? –I tak będziesz widział parking. Przecież nie posadzimy tu dębów.

188

– Ale będziesz miał poczucie prywatności, a po to właśnie są dziedzińce. Tu nie ma miejsca na ogród, który chciała założyć mama, ale postawimy ładne donice z kwiatami, a nad wejściem zrobimy pergolę z jakimiś pnączami. – Dobrze, dobrze, ty tu jesteś od estetyki. –I mam rację. Usta Rydera drgnęły. – Mam nadzieję. Idę na lunch. – Ja chyba wezmę tylko kanapkę z Vesty – powiedział Owen. – Muszę zadzwonić w kilka miejsc. – No dobra.

R

– Dojdę do was – obiecał Beckett. – Chcę zajrzeć do sklepu. Owen parsknął. – Pozdrów Clare.

L T

– Pozdrowię, ale i tak zajrzę do sklepu.

W powietrzu czuć było nadchodzącą jesień – coś się zmieniało. Doleciała go woń grillowanych burgerów, gdy ktoś otworzył drzwi od Crawforda. Potem zapach farby, świeży i nowy. W tę właśnie stronę zmierzali, pomyślał, ku świeżości i nowemu. Okazało się, że ekipa ze sklepu poszła już na lunch. Ochronne płachty pokrywały podłogę, a przed schodami, wciąż mokrymi od ciemnozielonej farby, biegła taśma ochronna. Przeszedł przez sklep do części biurowej. Muszą kupić biurko, komputer, artykuły biurowe, półki i Bóg wie, co jeszcze. Ale to już działka Owena.

189

Brukarze też już usłyszeli dzwonek na przerwę, lecz zdążyli już zrobić kawał dobrej roboty. Ułożyli wąską, żwirową ścieżkę, rozdzielającą niechlujny trawnik, i usunęli kamienie, które sprytnie wykorzystali do zrobienia niskiego murku wokół krzewu ketmii syryjskiej, która wciąż kwitła jak szalona. Narzędzia i materiały leżały na stertach i wziąwszy pod uwagę przestrzeń, jaka została do zagospodarowania, oraz fakt, że trzeba jeszcze wymienić płot, Beckett uznał, że powinni skończyć w przyszłym tygodniu. Może powiedzieć braciom, że jeśli wszystko pójdzie gładko, prace na dziedzińcu rozpoczną się za dwa tygodnie. Nieźle.

R

Obszedł stary płot i wszedł tylnymi drzwiami do księgarni.

L T

Usłyszał cienkie głosy dobiegające z działu dziecięcego i zobaczył dwójkę maluchów, które przepychały się w głównej sali, podczas gdy ich mama – jak przypuszczał – myszkowała między półkami. Cassie obsługiwała klienta przy ladzie, a Laurie siedziała przy komputerze. – Spory ruch – zauważył.

– Właśnie skończyłyśmy pierwszą tej jesieni Godzinę Bajek. – Laurie przerwała pisanie i uniosła kciuki do góry. – Miałyśmy dużo gości. Avery też powinna mieć, bo większość zamierzała iść do Vesty na lunch. – Sam się tam wybieram. Jest Clare? – Sprząta w aneksie. Nie nadepnij na dzieciaki. W aneksie Clare pakowała zabawki do skrzyni. Dziś miała na sobie czarne spodnie i białą, koronkową bluzkę z rękawami do łokci.

190

Beckett pomyślał, że właśnie tani chciałby ją pocałować, w to miękkie zagłębienie łokcia. Właściwie to chciałby całować każdy centymetr jej ciała. Wszędzie. Przy półce ze świecami gawędziły dwie kobiety, jedna kołysała wózkiem z niemowlakiem, który ssał z zapałem kciuk, druga trzymała śpiące niemowlę w tym czymś, co kobiety noszą na piersiach. Dziecko z wózka popatrzyło na Becketta podejrzliwie, jak gdyby zamierzał mu ukraść cenny kciuk. Pewnie to nie najlepszy moment na całowanie wnętrza łokcia Clare, uznał Beckett. – Cześć.

R

Uniosła wzrok, w ręku trzymała paski kolorowego filcu. – Cześć.

L T

– Słyszałem, że miałyście sporą frekwencję na Godzinie Bajek. – Tak, wyraźny znak, że skończyło się lato. Po raz pierwszy nie było żadnego z moich synów. Jak wam idzie?

– Do przodu. Powinnaś później zajrzeć do hotelu, zobaczyć postępy. – Chciałabym, jeśli dam radę. Jak tylko tu skończę, wyślę wam projekt prospektu. Myślę, że możemy go poprawić, kiedy wszystko już będzie na swoim miejscu, ale starałam się, żeby był zabawny i interesujący. – Świetnie, przeczytam. Daj, ja to wezmę. – Wziął skrzynię, zanim Clare zdążyła ją podnieść. – Nie jest ciężka. Zaniosę ją tylko do magazynku. – Ponieważ nie wypuszczał skrzyni z rąk, zerknęła przez ramię na klientów. – Pokażę ci gdzie. Wszystko w porządku? – zapytała kobiety. – Tak, dzięki. Te torebki są cudowne.

191

– Są zrobione z taśmy wideo i plastikowych torebek. Oryginalne, ładne i ekologiczne. Proszę dać mi znać, gdyby potrzebowały panie jakiejś pomocy. Zaprowadziła Becketta do małej wnęki w pomieszczeniu z tyłu księgarni. – Trzymam ją tam, na górnej półce, i wyciągam ją tylko raz w miesiącu. Zawsze myślałam, że będę miała zdolności manualne, jak te matki, które robią samochodziki z pudełek po płatkach i kilku gumek recepturek. – Mama McGyver. – Dokładnie. Ale nic z tego.

R

– Ja zawsze myślałem, że zostanę najlepszym zawodnikiem

L T

bejsbolowym na świecie. Też nic z tego.

– Życie jest pasmem rozczarowań. – Uśmiechnęła się, gdy prztyknął palcem w jej kolczyk. –I niespodzianek. – Dzieciaki zdrowe?

– O tak i w szkole. Chwała Panu.

– Może zrobimy próbę przed piątkowym wieczorem? Postawię ci lunch.

Pomyślała o Samie Freemoncie i jego cholernym klubie i o ile bardziej wolałaby zjeść hot doga lub kawałek pizzy w Veście z Beckettem. – Kusząca propozycja i bardzo bym chciała, ale zamówimy coś z dziewczynami na wynos, bo musimy złożyć zamówienie na święta Bożego Narodzenia – dodała.

192

– Bożego Narodzenia? Pięć minut temu mieliśmy Święto Pracy*. – Widać, że nigdy nie pracowałeś w handlu. Dzisiaj musimy zamówić kartki świąteczne. – Kolejne z pasma niepowodzeń, więc chyba będę musiał zadowolić się tym. Pochylił się i odnalazł wargami jej usta. Po drugiej stronie ściany śmiały się kobiety, telefon dzwonił, obudzony niemowlak marudził, a Beckett zatonął w jej wargach. Zbyt długo, pomyślał. Zbyt długo trzeba czekać na piątek, kiedy

R

będzie mógł – przynajmniej na kilka godzin – mieć ją tylko dla siebie. Wszystko w niej go pociągało, jej smak, zapach, kształt jej ciała, gdy coraz mocniej ją przytulał.

L T

– Hej, Clare, dzwoni... oooj, przepraszam.

Laurie bardzo wymownie uniosła wzrok do sufitu, a Clare i Beckett odskoczyli od siebie.

– Jakiś problem? – Clare była przekonana, że mówi swobodnie. Albo prawie.

– Dzwoni jakiś mężczyzna, który upiera się, że chce rozmawiać z właścicielką. Mogę mu powiedzieć, że... wyszłaś, wziąć jego numer. – W porządku, już idę.

– Dobrze. Przynieść ci coś, Beckett? – Laurie zatrzepotała rzęsami. – Coś zimnego do picia? – Nie, dziękuję. Lepiej już pójdę. – Do zobaczenia. – Wyszła, nucąc pod nosem. * W Stanach Święto Pracy jest obchodzone w pierwszy poniedziałek września. 193

– Przepraszam cię – powiedziała Clare. – Muszę się tym zająć. – Wyjdę tylnymi drzwiami. Wpadnij do hotelu, jak będziesz miała chwilę. – Postaram się. – Patrzyła, jak wychodził, tak samo jak on nie mogąc doczekać się piątku. Położyła jedną rękę na pełnym motyli brzuchu, a drugą na telefonie. Może Beckettowi nie było to potrzebne, ale jej przydałoby się coś zimnego do picia. – Przepraszam, że musiał pan czekać – powiedziała do słuchawki. – Tu Clare Brewster.

R

Kiedy skończyła rozmawiać, wróciła do sklepu, przyjemnie cichego po zamieszaniu i harmiderze poranka. I zobaczyła błysk w oku Cassie.

L T

– Zamówiłam dla nas lunch – powiedziała Laurie.

– Świetnie. Weźmy katalog i wybierzmy... Przestańcie! – poleciła, ponieważ obie kobiety uśmiechały się do niej szeroko.

– Nie mogę się powstrzymać. – Laurie aż podskakiwała na krześle. – Nie możesz oczekiwać, żebym nie zareagowała po tym, jak weszłam prosto na ciebie i Becketta splecionych w gorącym uścisku. – Szkoda, że to nie ja odebrałam telefon, bo mogłabym po ciebie pójść – jęknęła Cassie. – Piekielni klienci. Wiedziałam, że między wami iskrzy, i wszyscy wiedzą, że mieliście iść na randkę, kiedy mały się rozchorował. – Zwymiotował mu prosto na buty. Clare się skrzywiła. – O tym też wszyscy wiedzą? – W niedzielę wpadłam w parku na panią Ridenour i zapytałam, jak tam

twoja

randka.

Powiedziała 194

mi.

Niedobrze

dla

wszystkich

zainteresowanych. W każdym razie nie mogło nam umknąć, że on tu przychodzi prawie codziennie – to nic nowego – ale ostatnio z sobą flirtujecie. – Flirtujecie? – Dyskretnie. A raczej tak myślałam, dopóki się nie dowiedziałam, że uciekacie do pokoju na tyłach, żeby pobaraszkować. – Nie baraszkowaliśmy. To był tylko... To był tylko pocałunek. – Gorący pocałunek, aż dymiło. – Laurie pomachała dłonią przed twarzą. – A zatem, to coś poważnego czy tylko przelotny romansik?

R

– Laurie, jeszcze nawet nie poszliśmy na prawdziwą randkę. – Gdyby mnie facet tak pocałował, też bym nie poszła. Zostalibyśmy w domu. Ale w sumie ty masz dzieci, więc... a ja jestem naprawdę wścibska.

L T

Już się zamykam. – Udała, że zapina usta na suwak. – Po prostu miło widzieć was razem. W tym dymie.

–I na tym skończmy, a ja idę po coś do picia.

Parsknęła śmiechem dopiero wtedy, gdy nie mogły jej słyszeć. Pewnie jej reputacja właśnie zyskała kilka punktów.

I Laurie miała rację. To był gorący pocałunek. Chciałaby więcej. Jak najszybciej.

195

Rozdział jedenasty Podejście numer dwa, pomyślał Beckett, uderzając kołatką w drzwi Clare. Tym razem trzymał w dłoni radosny bukiet białych stokrotek. Nie chciał ryzykować, przynosząc takie same kwiaty jak w zeszłym tygodniu. Sytuacja wydała mu się trochę nierealna, nie tylko z powodu uczucia déjà vu, ale głównie dlatego że tak niecierpliwe wyczekiwał na ten wieczór. To tylko kolacja, upomniał sam siebie. Musi przestać robić z tego takie wielkie halo, inaczej wszystko spieprzy. Odgrywał ten wieczór w głowie już

R

tyle razy, jakby lecieli do Paryża, żeby zjeść kolację w... gdziekolwiek ludzie jadają kolacje w Paryżu.

Musi ją zapytać, czy tam była. Zwiedziła tyle miejsc. Może mówi po

L T

francusku. Czy w szkole chodziła na lekcje francuskiego? Chyba pamiętał... Dobry Boże, przestań, rozkazał sobie.

Kiedy Clare stanęła w drzwiach, nie wiedział, czy krzyknąć z radości, czy uciec.

Okazało się, że ona też nie chciała ryzykować. Włożyła inną sukienkę, w różowo–białe koła, i cienki, różowy sweter z rękawami do łokci. Co sprawiło, że znowu pomyślał o całowaniu tego miejsca. Czy powinien był przynieść różowe kwiaty? Czy to jakiś sygnał? – Rozpieszczasz mnie. – Wzięła stokrotki. – Zacznę oczekiwać bukietu w każdy piątkowy wieczór. – Uznałem, że to miły akcent. – Dobry pomysł i dzięki. Wejdź, wstawię je do wody, zanim wyjdziemy. – Zerknęła na małą torebkę, którą trzymał w ręku. – Jeszcze coś? 196

– To nie dla ciebie. – Jakby chcąc utrzymać torebkę poza zasięgiem Clare, przełożył ją do drugiej ręki. – Ty już dostałaś kwiaty. To łapówka, żeby nikt na mnie nie zwymiotował. Gra na PlayStation. Patrzyłem, jakie chłopcy już mają, kiedy z nimi grałem, i tej nie było w ich kolekcji. Gdzie chłopaki? Zamknęłaś ich w szafie? – Nie, ale moi rodzice już pewnie tak. Śpią u dziadków. – Och. – W jego głowie natychmiast zaczęły roić się pomysły, co mogliby razem robić sami w domu. Zwolnij, kolego, nie o to chodzi. Spokojnie i powoli, krok za krokiem.

R

Poszedł za Clare do kuchni i patrzył, jak zajmuje się kwiatami. – Jak tu cicho – zauważył.

– Wiem. Nigdy nie mogę się zdecydować, czy ta cisza jest

L T

przerażająca czy błogosławiona. Chyba to przerażające błogosławieństwo. – Ale nie boisz się zostać sama w domu? – Mógłby zaproponować, że zostanie na noc, prześpi się w pokoju dzieci. Albo gdzieś indziej.

– Nie, chyba że się złamię i zacznę czytać jakiś horror. Mam do nich słabość, a potem śpię przy zapalonym świetle. Chociaż nie mam pojęcia, jak światło może cię ochronić przed wampirami, duchami albo demonami. Gotowe.

– Cofnęła się o krok, żeby obejrzeć efekt. – Są śliczne. Idziemy? – Chyba tak. – Inaczej nie przestanie myśleć o jej łóżku na górze, bez dzieci w domu. – To nie jest twoja furgonetka – zauważyła, kiedy wyszli przed dom. – Nie. Mama zabroniła mi przyjeżdżać po ciebie furgonetką, przynajmniej tym razem, i dała kluczyki. Poczułem się jak w liceum. 197

– O której musisz być w domu? – Znam wszystkie drogi, którymi można się wkraść niepostrzeżenie. Zastanawiała się nad tym przez chwilę, gdy siadał za kierownicą. – Robiłeś to? Wkradałeś się po nocy do domu jako nastolatek? – Pewnie. Nie zawsze uchodziło mi na sucho, zresztą tak jak żadnemu z nas, ale trzeba próbować. – Zerknął na nią. – Ty nie? – Nie i teraz czuję się, jakby czegoś mnie pozbawiono. – Jeśli chcesz, to po powrocie pomogę ci wspiąć się przez okno. – Kuszące, ale to nie to samo, kiedy ma się klucz. Co takiego robiłeś, że musiałeś się zakradać do domu? Beckett milczał przez długą chwilę. – Różne rzeczy.

L T

R

– Hmm. Teraz zacznę się martwić, że pewnego dnia chłopcy postanowią zacząć robić „różne rzeczy" i będą zakradać się do domu. Ale nie dziś wieczorem. Obecnie mój największy problem z nimi polega na tym, że Murphy uznał, iż jego życie nie będzie pełne, dopóki nie dostanie szczeniaka, i wszyscy trzej połączyli siły przeciwko mnie. – Nie lubisz psów?

– Lubię i powinni mieć psa. Kiedyś.

– Czy to taka mamina wersja „zobaczymy"? – Coś w tym stylu – przyznała. – Myślę o tym, bo powinni mieć psa. Uwielbiają mopsa moich rodziców, Lucy, i ich kota Fido. – Twoi rodzice mają kota, który nazywa się Fido? Dlaczego nic o tym nie wiem? – Myśli, że jest psem, więc utrzymujemy to w tajemnicy. W każdym razie uważam, że chłopcy powinni mieć psa, i czuję się winna, że dotąd go 198

nie mają. A potem myślę, och, Boże, kto go będzie uczył czystości, wychowywał, zabierał do weterynarza, karmił, chodził z nim na spacery i tak dalej? Próbowałam namówić ich na kociaka, ale nie chcą o tym słyszeć. Liam poinformował mnie wyniośle, że kocięta są dla dziewczyn. Nie wiem, skąd oni biorą takie informacje. Uniosła brwi, widząc minę Becketta. – Zgadzasz się z nim? – Kocięta są dla dziewczyn. Za to koty dla dziewczyn i dla chłopców. – Wiesz, że to absurdalne. – Nie ja ustalam zasady. Jakiego chcą psa?

R

– Nie wiedzą. – Westchnęła, bo chłopcy zamęczali ją tym tematem. – Po prostu chcą mieć psa. Powiedzieli mi też, że pies mógłby mnie chronić

L T

przed złymi ludźmi, kiedy ich nie ma w pobliżu. – Wzruszyła ramionami. – Pojechałabym do schroniska i zaadoptowała jakiegoś psiaka, uratowała mu życie, ale skąd możesz wiedzieć, czy szczeniak, którego chcesz uratować, nie wyrośnie na wielkie, wściekłe bydlę, które szczeka na listonosza i terroryzuje sąsiadów? Muszę poszukać jakiejś rasy przyjaznej dla dzieci. Beckett zaparkował przed restauracją. – Znasz psa Ry'a.

– Wszyscy znają Cymbała. – Obróciła się do niego. – Ryder wszędzie go zabiera. Jest kochany. – To taki dobry pies. Wiesz, skąd Ry go ma? – Nie, chyba nie. Wysiedli z samochodu i Beckett wziął Clare za rękę. – Był bezpański, weterynarz uznał, że miał jakieś sześć lub siedem miesięcy. Pewnego wieczoru Ryder pracował u siebie przy domu, który 199

wtedy budował. Robiło się ciemno i już miał kończyć, kiedy z lasu wyczołgał się pies. Był chudy jak szczapa, łapy miał zakrwawione, cały się trząsł.

Musiał

włóczyć

się

po

lasach

przez

dłuższy

czas.

Najprawdopodobniej ktoś go wyrzucił. Jej sympatia do Cymbała natychmiast wzrosła dwukrotnie. – Biedaczysko. – Ryder uznał, że nie może zwierzaka tak zostawić, i zabrał go do nas – wtedy jeszcze mieszkał u mamy, zanim skończył swój dom. Nakarmił go, trochę oczyścił, dał posłanie do spania. Rano miał zawieźć go do schroniska. To było sześć lat temu.

R

Słodkie, pomyślała – przymiotnik, którego rzadko używało się w zestawieniu z Ryderem Montgomerym.

L T

– To musiała być miłość od pierwszego wejrzenia.

– Rozpytywaliśmy w okolicy, na wypadek gdyby uciekł czy komuś się zgubił. Nie miał obroży, imiennika i nikt się po niego nie zgłaszał. Rano wiedziałem, że Ryder miałby złamane serce, gdyby ktoś chciał go odebrać. – A mimo to nazwał go Cymbał.

– Z miłości i dosyć trafnie. Montgomery, rezerwacja na dziewiętnastą trzydzieści – powiedział hostessie, gdy weszli do restauracji. Clare myślała o tym, idąc do stolika.

– Mówisz mi to, żeby udowodnić, że rodowód tak naprawdę nie ma znaczenia. – U psów i u ludzi moim zdaniem bardziej się liczy wychowanie niż krew. Dziwne, ale przywiodło jej to na myśl Sama Freemontà, a samo myślenie o nim pogarszało jej humor. 200

– Ale pewnie niektóre rasy są lepsze dla dzieci – dodał Beckett. – To zabawne, razem z Clintem rozmawialiśmy o wzięciu psa zaraz po urodzeniu się Harry'ego. Uznaliśmy, że może odczekamy z rok, żeby razem dorastali. I zanim się obejrzeliśmy, Liam był w drodze, a Clinta znowu przenosili, więc to odłożyliśmy. Beckett miał już coś powiedzieć, ale podszedł kelner z menu i spisem koktajli. Przez chwilę czytali w ciszy. – Przeszkadza ci, kiedy mówię o Clincie? – Nie. Tylko nigdy nie wiem, co powiedzieć. Był porządnym facetem.

R

– To prawda. – Clare podjęła decyzję. Wyłóż karty na stół, powiedz to, co powinno zostać powiedziane. Inaczej nic między nimi nigdy nie będzie prawdziwe. – To była miłość od pierwszego wejrzenia – zaczęła. – Zawsze

L T

mówił, że z nim było tak samo. Jedna chwila... o, tu jesteś, zacznijmy razem planować resztę naszego życia. Piętnastoletniej dziewczynie może zakręcić się od tego w głowie.

– W każdym wieku może, ale tak, masz rację. – Nigdy nie miałam nawet cienia wątpliwości. Nigdy się nie martwiłam, nie zastanawiałam. Czasami się kłóciliśmy, mieliśmy więcej niż kilka naprawdę dramatycznych sytuacji, ale mimo to nigdy się nie martwiłam. Moi rodzice tak, i teraz na pewno rozumiem ich lepiej niż wtedy. Ale on był dobrym człowiekiem i oni to widzieli. I też go kochali. – W liceum byliście złotą parą. C. i C. Cheerleaderka i gwiazda piłki nożnej. – Może się zakręcić w głowie – powtórzyła. – Byliśmy z sobą dwa lata, zanim... byliśmy razem. I tego też byłam pewna. Nigdy się nie

201

martwiłam. Kiedy wyjechał do bazy, płakałam całą noc. Nie dlatego, że się martwiłam, tylko dlatego, że brakowało mi go jak własnej ręki. Wrócił kelner i przyjął zamówienia. – Byłaś taka młoda – wtrącił Beckett. –I śmiała. Nieustraszona. Wyszłam za Clinta, wyjechałam z nim, zostawiłam dom, rodzinę, przyjaciół bez cienia żalu, bez żadnych wątpliwości. – Roześmiała się. – Kim była tamta dziewczyna? – Zawsze uważałem cię za nieustraszoną. – Poznałam strach, kiedy pojawił się Harry. Kim jest ta maleńka

R

istotka? A jeżeli popełnię błąd? A jeśli się rozchoruje, zrani? Ale nawet wtedy nie wątpiłam, że ze wszystkim sobie poradzimy. Wzięła szklankę i z uśmiechem wypiła łyk wody.

L T

– Chcieliśmy mieć czwórkę albo piątkę dzieci. Szaleństwo. Potencjalnie piątkę. Pewnie byśmy je mieli, gdyby Clint żył. – Byłaś szczęśliwa.

– O tak. I czasami brutalnie samotna, przytłoczona. Wtedy właśnie zakradał się strach. Ale mówiłam sobie, że jestem na to zbyt zajęta. Byłam dumna z Clinta. Nienawidziłam zostawać sama, wiedziałam, z czym on zmaga się każdego dnia, każdej nocy. Ale był urodzonym żołnierzem, jak jego ojciec i brat. Zdawałam sobie z tego sprawę, kiedy za niego wychodziłam. Kelner przyniósł wino i po rytuale nalewania Clare upiła łyk. – Dobre. A robi się jeszcze lepsze, jeśli pomyśleć, że to znak, że ktoś przyniesie mi jedzenie, którego nie musiałam sama gotować. – Napij się jeszcze. I skończ.

202

– Tak, powinnam skończyć. – I być wdzięczna, że on chciał jej wysłuchać. – Harry się bawił, a Liam płakał w łóżeczku. Miałam poranne mdłości, więc musiałam pozwolić mu płakać, dopóki nie skończę. Wiedziałam, że jestem w ciąży. Nie zrobiłam jeszcze testu, ale wiedziałam. Przerwała na chwilę. – Trzy tygodnie wcześniej Clint wrócił do Iraku. Nie zdążyłam mu powiedzieć, że będziemy mieli trzecie dziecko. Tego żałuję najbardziej. Nigdy nie miałam szansy, żeby mu o tym powiedzieć. Nigdy nie widział Murphy'ego, nie dotknął jego buzi, nie poczuł zapachu jego włosów, nie

R

słyszał śmiechu. Murphy nigdy go nie poznał. Liam nie pamięta ojca, Harry ma jakieś mgliste wspomnienia. Clint był dobrym ojcem. Kochającym, wesołym i troskliwym. Ale nie mieli dla siebie czasu.

L T

– Nigdy nie ma się dość czasu.

Kiwnęła głową ze zrozumieniem i nakryła dłonią jego dłoń. On też stracił ojca.

– Nie, chyba nigdy. Tamtego ranka stanęli pod moimi drzwiami. Kiedy ich widzisz, już wiesz. Oficer i kapelan. Wiesz, zanim padnie choć jedno słowo. Światło ciemnieje, brakuje ci powietrza. Przez chwilę absolutnie nic nie istnieje.

Beckett uścisnął jej palce. – Przykro mi, Clare.

– Trzymałam na rękach Liama. Zapomniałam, że wzięłam go z łóżeczka, kiedy usłyszałam pukanie. Płakał; ząbkował i marudził, miał lekką gorączkę. Harry ściskał mnie za nogę. Musiał coś wyczuć, bo też zaczął płakać. I to maleństwo we mnie. Clint odszedł. Przyszły inne żony, żeby pomóc, pocieszać. Rozpadłam się na milion kawałków. Pojawił się strach, 203

wątpliwości, zmartwienia i ten potworny, potworny smutek. Nie sądziłam, że to przeżyję. Myślał o niej, samej, z dwojgiem dzieci, w ciąży, owdowiałej. – A kto mógłby to przeżyć? Jak dałaś radę? – Wiedziałam tylko, że muszę wrócić do domu. Chłopcy musieli przyjechać do domu. To było jedyne wyjście dla nas wszystkich. Tutaj mogę myśleć o Clincie, o tym, jak bardzo go kochałam, i tu nauczyłam się akceptować, że mieliśmy to, co było nam pisane. Nie więcej, nie mniej. Teraz jest inaczej. Mogę myśleć o nim, mówić. Muszę, chłopcy na to

R

zasługują. I oni, i ja zasługujemy na życie, które tutaj stworzyliśmy. – Nie wiem, czy to ci pomoże, ale my po stracie taty byliśmy zupełnie odrętwiali. Wykonywaliśmy krok za krokiem, zajmowaliśmy się tymi

L T

wszystkimi strasznymi, praktycznymi drobiazgami, którymi trzeba było się zająć. Aż w końcu widzisz, że znajdujesz się w innym miejscu. Część otoczenia jest znajoma, a część nie. I zaczynasz budować coś nowego, wiedząc, że nie mógłbyś tego zrobić bez osoby, którą straciłeś. – Tak. – Była wdzięczna, że on rozumiał. – Przypominasz sobie o tym, kiedy myślisz albo mówisz o swoim tacie. Ze mną jest tak samo. Znałeś Clinta. Łączy nas przeszłość, której on jest częścią, a ponieważ się spotykamy, nie chcę, żebyś czuł się niezręcznie. Beckett zastanowił się chwilę, po czym postanowił posłuchać impulsu. – Pamiętasz pana Schrodera? – Uczył mnie historii Stanów Zjednoczonych. Nienawidziłam pana Schrodera. – Wszyscy go nienawidzili. Był dupkiem. Clint, ja i kilku innych chłopaków owinęliśmy papierem toaletowym jego dom. 204

– Wy to zrobiliście? Clint brał w tym udział? – Clare odchyliła się na krześle, wybuchając śmiechem. – O mój Boże, doskonale to pamiętam. Zużyliście chyba ze sto rolek. Wyglądało, jakby eksplodował magazyn z velvetem. – Nie ma sensu zabierać się do czegoś, jeśli masz to robić na pół gwizdka. – Na pewno nie zrobiliście tego na pół gwizdka! A ten facet był dupkiem. – Wszystko zorganizował Owen, jak się zapewne domyślasz.

R

Pomagałem mu ja, Owen, Ry i dwóch innych chłopaków, których imion nie mogę podać, bo jestem związany przysięgą.

– Clint nic mi nie powiedział, a mówiło się o tym tygodniami.

L T

– Przysięga to przysięga. Mieliśmy około pięćdziesięciu rolek, gromadziliśmy je tygodniami. Gdyby banda chłopaków weszła do sklepu i naraz kupiła taką ilość, od razu by nas wykryli. Dlatego kupowaliśmy po trochu albo wynosiliśmy z domu rolkę lub dwie. Mieliśmy rozpiskę czasową, mapy i punkty obserwacyjne, opracowaliśmy drogę ucieczki. To była wielka i piękna kampania.

– Byliście cichymi bohaterami liceum Boonsboro. Gdybyśmy wiedzieli, urządzilibyśmy przyjęcie na waszą cześć. – Sami je sobie urządziliśmy miesiąc później. Zrobiliśmy ognisko w lesie niedaleko mojego domu i upiliśmy się piwem i brzoskwiniówką. – Fuj. – Tak. Stare, dobre czasy.

205

– Charlie Reeder. – Wycelowała palec w Becketta i dostrzegła potwierdzający błysk w jego błękitnych oczach. – Jednym z pozostałych musiał być Charlie. Trzymali się z Clintem razem. – Nie mogę ani potwierdzić, ani zaprzeczyć. – Charlie Reeder – powtórzyła. – W tamtych czasach ciągle pakował się w kłopoty. A teraz jest miejscowym gliną. Nigdy nic nie wiadomo. Lubi książki przygodowe i czarną kawę espresso. – Pewnie możesz się dużo dowiedzieć o ludziach na podstawie tego, czego szukają w księgarni.

R

– Też mam swoje tajemnice. Na przykład wiem, że wszyscy bracia Montgomery lubią czytać, i wiem co. I że wszyscy pijecie za dużo kawy. Wiem, że ty i Owen wybieracie sentymentalne kartki na Dzień Matki, a Ryder zabawne.

L T

Posłała mu znaczące spojrzenie i uniosła kieliszek. – A to tylko wierzchołek góry lodowej.

– Profity z tego, że jest się właścicielem sklepu w małym miasteczku. – No pewnie. I wiem, że co najmniej pół tuzina moich klientów chce zarezerwować pokój w hotelu na specjalną okazję, pomimo że mieszkają w mieście. To będzie strzał w dziesiątkę, Beckett. – Lizzy pewnie się ucieszy z towarzystwa. – Kto? Och, twój duch. Teraz jesteś z Lizzy? – Cóż, zaprzyjaźniliśmy się. Jak myślisz, jak Hope sobie z nią poradzi? – Hope radzi sobie ze wszystkim. – Duchy, pomyślała Clare, co za nonsens, i zmieniła temat. – Jak wam idzie wykańczanie mieszkania? – Powinno być gotowe w przyszłym tygodniu. Lizzy mogłaby się uczyć od Avery, która dosłownie nawiedza to miejsce. Wydębiła, 206

powiedzmy, przekonała, Owena, że potrzeba tam czegoś więcej niż tylko farby, dlatego remont trwa trochę dłużej. Rozmawiali przez cały posiłek. Przyjemny kolejny krok, uznał Beckett, w jego misternym planie „powoli i spokojnie". Może następnym razem zaproponuje kino, a potem lekki posiłek. Swobodnie i tradycyjnie. – To było cudowne – powiedziała Clare, gdy wracali do samochodu. – Nie pamiętam, kiedy ostatnio jadłam w restauracji bez dzieci. – Możemy to powtórzyć. – Otworzył dla niej drzwiczki. – Kiedy tylko będziesz chciała.

R

Jutro, pomyślała i natychmiast poczuła się winna. Nie mogła spędzić dwóch wieczorów z rzędu z dala od dzieci. Więc lepiej, żeby wykorzystała do końca ten, który został jej dany dziś.

L T

– Sprawdzę kalendarz, zobaczę, kiedy uda mi się wyrwać. Odwróciła się do niego, dając mu doskonałą okazję do pocałunku. Kiedy Beckett nie zareagował, wsiadła do samochodu.

Może po kolacji zdecydował, że chce, aby zostali przyjaciółmi. Zabierze ją gdzieś od czasu do czasu, pobawi się z chłopcami, kiedy będzie miał czas i ochotę.

Nie mogła go za to winić. Randki są właśnie po to, żeby ludzie mogli się przekonać, czy chcą być w związku i czego od takiego związku oczekują. A związek z nią pociągał za sobą spore komplikacje, uznała, gdy jechali do domu. O czym na pewno nie pozwoliła mu zapomnieć, opowiadając tyle o chłopcach. Pewnie za dużo o nich mówiła. Jaki facet chciałby wysłuchiwać historii o dzieciach na randce?

207

A jeszcze to wszystko, co mówiła o Clincie. Chciała mu wyjaśnić, dlaczego wyjechała i czemu wróciła. Kim była, kim się stała. I uczciwie mu powiedzieć, jak bardzo kochała Clinta Brewstera. Dlaczego nie mogła mówić o książkach? Cóż, przecież rozmawiali o książkach. Ale czemu nie tylko o książkach i filmach albo czymś równie lekkim, odpowiednim na randkę? Może, jeśli znowu gdzieś ją zaprosi, przygotuje sobie wcześniej listę odpowiednich tematów. Zaskoczyło ją, jak bardzo chciała więcej, od Becketta, z Beckettem. Dzięki niemu znowu czuła się kobietą, z tymi wszystkimi wahaniami, pragnieniami. Bezpieczne tematy, postanowiła. Od zaraz.

R

– Miałam ci powiedzieć, że czytałam najnowszą książkę Michaela Connely'ego.

L T

– Z Harrym Boschem?

– Tak. Myślę, że ci się spodoba. A w przyszłym miesiącu mamy spotkanie z debiutującą autorką thrillerów. Może cię to zainteresować. Jest dobrą, a na spotkaniu będzie też lokalny autor. Przez całą drogę do domu rozmawiali o literaturze. Lepiej, pochwaliła siebie Clare. Będzie musiała popracować nad randkowym doborem tematów. Umiała prowadzić konwersację, która nie dotyczyła dzieci. Tylko nie miała zbyt często okazji po temu. Kiedy Beckett zaparkował przed jej domem, pomyślała o panującej w środku ciszy. Może popracować nad stroną przez całą godzinę i nikt jej nie będzie przeszkadzał. Może też zafundować sobie niewypowiedziany luksus w postaci długiej kąpieli. Może zrobić absolutnie wszystko, na co ma ochotę, bez żadnych zakłóceń i trosk. 208

– Noce robią się chłodne – mruknęła, gdy szli do drzwi. – Prawie zimne. Lato nigdy nie trwa wystarczająco długo. – A zima za długo. – Ale ta zima będzie wyjątkowa. Hotel – dodała, gdy popatrzył na nią ze zdziwieniem. – Otworzycie go tej zimy. – To prawda. Wygląda na to, że z tej okazji odmrozimy sobie tyłki. – Będzie warto. Bardzo chciałabym wam jeszcze pomóc. – Im więcej rąk i tyłków, tym lepiej. – W takim razie wpisz mnie na listę. Doskonale się bawiłam.

R

– Ja też. – Pochylił się, delikatnie dotknął jej ramion i pocałował ją powoli, długo i bez pośpiechu.

Och nie, pomyślała, gdy jej skóra zaczęła niemal cicho mruczeć.

L T

Mężczyzna nie całuje w ten sposób kobiety,z którą chce się tylko przyjaźnić. Aż tak nie wypadła z obiegu.

– Lepiej wejdź do środka – powiedział cicho – bo zmarzniesz. Uśmiechnęła się i przekręciła klucz w zamku. – Zadzwonię do ciebie. – Popatrzyła na niego speszona, gdy cofnął się o krok.

Nie wejdzie do środka? Czy wszystkie sygnały się zmieniły, kiedy była na randkowej emeryturze?

– Zamknij porządnie dom – dodał. – Zamknę. Dobranoc. – Otworzyła drzwi. Poczekaj chwilę. Działaj, czy nie tak poradziła jej Avery? Siedzenia samotnie w domu, kiedy wcale nie chciała być sama, nie można było nazwać działaniem.

209

– Uhm, Beckett, przepraszam i wiem, że to głupie, ale czy mógłbyś wejść? No wiesz, pusty dom... – Wzruszyła ramionami z taką bezradnością, że aż zrobiło jej się wstyd. – Oczywiście. Powinienem był sam to zaproponować. Przerażające błogosławieństwo – dodał, wchodząc do środka. – Sprawdzę tylne drzwi. Manipulowała nim i wcale nie było jej przykro. Ale będzie, jeśli się okaże, że się myli i Beckett wcale nie chciał z nią zostać. Być z nią. Poczuje się upokorzona. Ale jeżeli się nie dowie, oszaleje z niepewności. Nienawidziła niepewności.

R

– Wszystko w porządku. – Wrócił z kuchni. – Ani śladu złych facetów. Ale i tak powinnaś mieć psa, z psem dom nigdy nie wydaje się pusty. Poradzisz sobie?

L T

– Tak, dzięki. Napijesz się czegoś? – Raczej nie. Powinienem już iść. – Muszę cię o coś zapytać. – O co?

– Kiedy pocałowałeś mnie pod drzwiami, czy to był pocałunek „zjedzmy–jeszcze–kiedyś–kolację" czy coś więcej? Ponieważ wydawało mi się, że coś więcej. – Coś więcej? Objęła go za szyję i pocałowała w usta tak, jak tego pragnęła. – Jak to. Wsparł czoło o jej czoło. – Clare.

210

– Beckett, nie każ mi prosić cię, żebyś poszedł na górę i sprawdził szafy. – Położyła mu dłonie na policzkach. – Po prostu chodź ze mną na górę. Odsunął się, wziął ją za rękę i mocno uścisnął. – Chciałem być z tobą, kiedy nie miałem do tego prawa. – Pytanie, czy chcesz być ze mną teraz. Razem ruszyli po schodach. – Nie chciałem cię poganiać. Uznałem, że potrzebujesz czasu, żeby przyzwyczaić się do tej sytuacji, zyskać pewność. – Zazwyczaj szybko podejmuję decyzje. – W sypialni odwróciła się

R

twarzą do niego. – Przyjaźnimy się od dawna, ale muszę ci coś wyznać. Wiesz, że z okna mojego biura w księgarni widzę hotel. – Wiem.

L T

– Kiedy mieliśmy takie upały na wiosnę, pracowałeś czasem na rusztowaniach albo na dachu. Bez koszuli. Obserwowałam cię. Roześmiała się cicho, patrząc mu w oczy.

– Myślałam o tobie i zastanawiałam się, jak by to było. Teraz mogę się przekonać.

Położyła mu dłonie na piersi. – Dawno tego nie robiłam. – Przypomnisz sobie.

Znowu się roześmiała, swobodnie i szczerze. – Tego też, ale miałam na myśli, że dawno nie rozbierałam mężczyzny. Zobaczmy, czy pamiętam, jak to się robi. Zsunęła mu marynarkę z ramion, po czym rzuciła ją na małe krzesło stojące obok komody.

211

– Jak na razie dobrze mi idzie – uznała. Odpięła pierwszy guzik koszuli Becketta, potem drugi. A on poczuł się uwięziony między rozkoszą a desperacją. – Myślałem, że będziesz nieśmiała. Rozpięła do końca jego koszulę. – Tak? – Przekrzywiła głowę. – Już od dawna nie jestem niewinną piętnastolatką. – Nie o to chodzi, nie tylko. – Ach, matka trójki dzieci, młoda wdowa. – Ściągnęła z niego koszulę,

R

rzuciła na marynarkę. – Pewnie słyszałeś, skąd się biorą mali chłopcy. – Jakieś plotki.

– Bardzo kocham moich chłopców. – Przesunęła powoli dłońmi po

L T

jego nagiej piersi i z zamkniętymi oczami rozkoszowała się ciepłem skóry. – I naprawdę uwielbiam proces ich robienia.

Odwróciła się i uniosła rozpuszczone włosy. – Mógłbyś?

Rozsunął suwak, centymetr po centymetrze. To było jak sen, pomyślał, tak samo zamglone i słodkie. I jak najbardziej intensywna rzeczywistość. Gorąca i podniecająca.

Clare wyszła z sukienki, która opadła na podłogę, a potem znowu odwróciła się do niego. I wyciągnęła ręce. Już nie sen, tylko naprawdę i ona pragnie go równie mocno jak on jej. To nie sen, kiedy on może, w końcu, poczuć tę gładką skórę, jak jej serce mocno bije pod jego dłonią. To ona pociągnęła go na łóżko. Jej palce wplatały się w jego włosy, muskały plecy, gdy usta obojga nie odrywały się od siebie ani na sekundę. 212

Poruszała się pod nim seksownie, nieprawdopodobnie uwodzicielska. Myślał, że ją znał, był tego pewien. Ale nigdy nie miał pojęcia, że tkwiła w niej ta namiętna, niecierpliwa kobieta. Ta kobieta zyskała nad nim władzę absolutną i mogła jednym skinieniem zawieść do nieba albo do piekła. Żywe. Wszystko w niej było żywe, pulsujące i głodne. Jego chropowate dłonie na jej ciele, które budziły jej skórę, jej puls, jej zmysły. Nie mogła się nasycić – mięśniami jego ramion, siłą, kształtem jego ciała. Tym, jak ich oddechy stapiały się z sobą w kolejnym zapierającym dech pocałunku, zanim jego usta dotknęły jej piersi.

R

Z jękiem schwyciła powietrze. Rozkosz, pożądanie – pozwoliła sobie zanurzyć się, pogrążyć bez pamięci w jednym i drugim.

Rozebrali się nawzajem. Bez słowa, zbyt oszołomieni, by mówić,

L T

znowu opadli na łóżko, a Clare owinęła się wokół niego, uniosła ku niemu. I dała mu siebie. Żądała.

Kiedy się w niej zatopił, krzyknęła z ulgi i rozkoszy. Walczył, by zachować kontrolę, kiedy czuł, jak ona drży, coraz gwałtowniej. I znowu uniosła się ku niemu i tą jedną, wszechogarniającą falą złamała jego siłę woli.

Wziął ją, tę gorącą, unoszącą się falę pożądania, aż jego też przeszedł dreszcz wyzwolenia.

Clare nie mogła złapać tchu, nie była pewna, czy jeśli kiedykolwiek go odzyska, będzie szlochać czy też krzyczeć z radości. Czuła, że mogłaby zrobić jedno i drugie. – Stać mnie na więcej – wymamrotał Beckett z twarzą zanurzoną w jej włosach. –Hmm? 213

– Stać mnie na więcej. Trochę się pospieszyłem. – Nie, to ja się pospieszyłam i bardzo dziękuję, że dotrzymałeś mi kroku. O mój Boże, Beckett. – Ach, w końcu wypuściła oddech z długim pomrukiem. – Proszę, jeszcze się nie poruszaj. Zostań. – Objęła go mocno. Został – z radością – i uniósł się na łokciach. – Spójrz tylko na siebie, Clare Murphy, przepraszam, Brewster, cała jesteś potargana i zarumieniona. Jesteś taka cholernie piękna. – Lubię być potargana, zarumieniona i cholernie piękna. A ty popatrz na siebie, Becketcie Montgomery, jaki jesteś z siebie dumny.

R

– No pewnie. Właśnie przygwoździłem księgareczkę z sąsiedztwa i najładniejszą dziewczynę w mieście.

Roześmiała się i uszczypnęła go w pośladek.

L T

– Lepiej nie opowiadaj o tym całej ekipie.

– Chciałem zamieścić ogłoszenie w gazecie.

Lubiła patrzeć na jego twarz, tak teraz odprężoną, w oczy, tak głębokie i błękitne.

– Nie zapomnij napisać, że było cudownie. – Szczera prawda. – Pochylił się, żeby ją pocałować. – Wykończyłaś mnie.

– Dobrze wiedzieć, że nie straciłam tego daru. Pocałował ją w szyję, żeby dać sobie chwilę. Nie chciał myśleć, że mogłaby być z innym mężczyzną, nawet z tym,za którego wyszła za mąż. Głupio z jego strony, może, a na pewno samolubnie. Ale akurat w tej chwili, w tej sytuacji, nie chciał. Leżał przez chwilę w ciszy, aż to uczucie minęło. – Chcę jutro zobaczyć się z tobą. 214

– Och, Beckett, nie mogę znowu jutro wyjść. Chłopcy. – Nie musimy nigdzie wychodzić. Albo możemy ich gdzieś zabrać. – Jutro po południu idą na przyjęcie urodzinowe. Teraz tak będzie w każdą sobotę. Mógłbyś przyjść na kolację w niedzielę, ale jemy dosyć wcześnie, bo następnego dnia jest szkoła. – O której godzinie? – Siedemnasta trzydzieści? – Przyjdę. Przetoczył się na bok, usiadł i wziął ją za rękę. – Powinienem iść. Objęła się ramionami, udała, że drży.

R

–I zostawić mnie samą w tym pustym domu, bez psa.

L T

Beckett wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Wcale się nie boisz.

– Nie, nabrałam cię, ale jakoś musiałam cię zaciągnąć do łóżka. –I dzięki.

– A teraz każesz mi się napracować, żebyś został? – Mój samochód stoi na podjeździe. Wiesz, że ludzie go zobaczą, zwłaszcza jeśli nadal będzie tam stał rano.

Clare, rozbawiona, że tak się troszczył o jej reputację, usiadła obok niego. – Beckett? –Tak? – A niech mają o czym gadać.

215

Rozdział dwunasty W poniedziałek rano, na długo przed otwarciem, Clare otworzyła swoim kluczem drzwi Vesty. Usłyszała buczenie ogromnego miksera i poszła prosto do kuchni, gdzie Avery przygotowywała ciasto na pizzę. – Cześć! Chciałam z tobą porozmawiać, zanim... – Zamarła, wpatrując się w przyjaciółkę, która toczyła kule z ciasta. – Twoje włosy! Są... Czy to karmazyn? Ufarbowałaś włosy. – A ty uprawiałaś seks.

R

– Ja... Ufarbowałaś włosy, bo ja uprawiałam seks?

– Nie. Ufarbowałam włosy, boja nie uprawiałam seksu. No dobrze, nie do końca. – Avery głośno wypuściła powietrze. – Może trochę. Ale głównie

L T

dlatego, że potrzebowałam jakiejś odmiany. Żeby coś się ruszyło. – To definitywna zmiana.

Avery popatrzyła na swój daleki od czystości fartuch i trampki z żelowymi wkładkami.

– Wpadłam w rutynę, Clare. Nie, ja jestem rutyną. – Nie jesteś. Podoba mi się twój styl. Jest... wesoły. – Chyba ja też go lubię. Trochę. – Ponieważ ręce miała całe w mące i cieście, potarła swędzący podbródek ramieniem. – Kiedy spojrzałam rano w lustro, przestraszyłam się samej siebie. Zapomniałam o tych włosach i nagle pomyślałam: „cholera, a kto to jest?!". To i tak tylko płukanka. Pochodzę kilka dni z tym kolorem i zobaczę. W głębi duszy Clare powiedziała: dzięki Bogu. Avery szybkimi i wprawnymi ruchami zaczęła wkładać ciasto do mis, żeby rosło. – A teraz jeśli chodzi o seks. Kochałaś się w piątek wieczór i... 216

– Aż do soboty rano. – Przechwalanie się to broń ludzi małostkowych i płytkich. Jestem czy nie jestem twoją najlepszą przyjaciółką? – Najlepszą na świecie. – Clare położyła dłoń na sercu. –I co dostaję? Żałosną, skąpą wiadomość: „Spędziłam noc z B. Fantastyczna". – Czy nie nagrałam ci na sekretarkę tego kawałka Shanii Twain, „I Feel Like a Woman*"? – No dobrze, to mnie rozśmieszyło, ale nie takie szczegóły przekazuje się Najlepszej Przyjaciółce na Świecie.

R

– W sobotę chłopcy szli na urodziny, a ty pracowałaś tutaj do której, do północy? – Mniej więcej.

L T

– Nie jestem przyzwyczajona do takiej ilości seksu, w sobotę poszłam spać zaraz po chłopcach. A w niedzielę nie miałam ani chwili dla siebie, a ty znowu pracowałaś.

– Widzisz. Wpadłam w rutynę.

– Wcale nie. – Clare położyła ręce na ramionach przyjaciółki i lekko nią potrząsnęła. – Specjalnie przyszłam tak wcześnie, żeby z tobą porozmawiać.

Boże,

naprawdę

potrzebuję

rozmowy

z

Najlepszą

Przyjaciółką na Świecie.

– Podlizujesz się. To mi się podoba. Proszę, kontynuuj, a ja się zajmę resztą tego ciasta. – To mnóstwo ciasta jak na poniedziałek, prawda? – Wieczorem urządzamy prywatne przyjęcie, a na lunch mam już zamówienie na sześć dużych pizz. A teraz mów. * I feel like a woman (ang.) – czuję się jak kobieta. 217

– Było wspaniale. Wszystko było cudowne. Kolacja... – Jadłam niedawno kolację, ale nie uprawiałam seksu, więc przewiń do przodu. –Cóż... Clare opowiedziała jej o wątpliwościach, które ją naszły, gdy wyszli z Beckettem z restauracji, i o tym, jak zmieniła plany pod swoimi drzwiami. – Wykorzystałaś taktykę: „och, duży, odważny mężczyzna musi sprawdzić mój przerażający, pusty dom"? –Tak. – Jestem dumna, że cię znam.

R

– On myślał, że ja chcę robić wszystko powoli. Zdałam sobie sprawę,

L T

że jeśli czegoś nie zrobię, na Gwiazdkę nadal będziemy się prowadzać za rączkę. Dlatego odpaliłam silnik i zabrałam Becketta na przejażdżkę. Błękit oczu Avery rozświetlił uśmiech i duma. – Tylko siebie posłuchaj.

– Wiem. – Zadowolona z siebie i ze świata w ogóle, Clare poruszyła ramionami. – Czuję się, jakby wróciła ta część mojego życia, którą odłożyłam na półkę. Przy nim czuję coś, czego nie czułam od tak dawna. Nie tylko pod względem fizycznym, choć to też było po prostu idealne. – Powoli i łagodnie czy namiętnie i dziko? – Zanim wyszedł w sobotni ranek spróbowaliśmy jednego i drugiego, obu naraz i kilku kombinacji. – No dobrze, teraz jestem zazdrosna. – Avery skończyła rozkładać ciasto i podeszła do zlewu, żeby umyć ręce. – Cieszę się twoim szczęściem,

218

ale jestem zazdrosna. Jego szczęściem też się cieszę. Beck zawsze robił do ciebie maślane oczy. –I w tym jedyny problem. Nie jestem tą Clare Murphy, do której robił maślane oczy. Musi chcieć być z osobą, którą jestem teraz. – Myślisz, że realizuje dawne marzenie? – Nie jestem pewna i nie wiem, czy on zna odpowiedź na to pytanie. Ale na razie nie zamierzam się tym martwić. Podoba mi się, że poznajemy się takimi, jakimi jesteśmy teraz. Wszystko się zmienia i chcę zobaczyć, co z tego wyniknie. ***

R

Beckett spędził następne dwa tygodnie, przeskakując od projektu do projektu, pracował w warsztacie, sprawdzał dostawy, a kiedy tylko mógł –

L T

wykrawał trochę czasu, żeby być z Clare. Podczas gdy wynajęci ludzie kładli kafelki na parterze, ich ekipa skupiła się na pracach na zewnątrz. Aż w końcu nadszedł dzień, kiedy wszyscy trzej bracia stanęli we frontowych drzwiach i podziwiali gotowy ganek i schody. –I co wam mówiłem? – zapytał Beckett. – Aż lśni! – Powinno, przy takiej ilości lakieru. – Ryder ukucnął, przesunął dłonią po drewnie. – Gładkie jak szkło. I suchutkie. – Wiesz, że dzieciaki na deskorolkach na pewno nie zostawią tych schodów w spokoju. Ryder podniósł wzrok na Owena. – Wtedy skopiemy kilka tyłków i upewnimy się, że ostrzeżenie poszło w świat. Moim zdaniem pora ściągnąć to draństwo. – Machnął kciukiem w stronę błękitnej płachty. – Pokazać wszystkim, na co stać ekipę hotelu BoonsBoro. 219

– Zróbmy to... i – dodał Beckett – przeciągnijmy taśmę między słupkami, żeby ludzie tędy nie wchodzili. To być może jedna z najbardziej satysfakcjonujących chwil w jego życiu, pomyślał Beckett, kiedy ściągnęli płachtę w chłodny wrześniowy poranek, przesycony zapachami jesieni. Podjechały autobusy szkolne, by zabrać swoich pasażerów, a bracia przeszli na drugą stronę ulicy, żeby mieć lepszy widok. Samochody zwalniały, kierowcy odwracali głowy w stronę odsłoniętego budynku. Był piękny – jeszcze nie całkiem wystrojony na przyjęcie, uznał

R

Beckett, ale piękny. Głęboki, nasycony kolor drewna lśnił na tle starych kamiennych murów, błyskał odcieniami złota i umbry. Szeroki ganek, ze stopniami na całej długości, zwieńczony miękkimi barwami barierek i

L T

słupków. Górujące nad nim balkony na piętrze dodawały do dostojeństwa nutę gracji i wdzięku.

– Wiecie, pracujesz nad tym – zaczął Owen – i widzisz, jak się zmienia, ale jesteś w środku, więc tak naprawdę nie dostrzegasz. Pieprzona szóstka, kawał dobrej roboty.

– Cholerna racja. Co za chwila. – Ryder wyjął telefon i zrobił zdjęcie budynku. – Uwieczniona. Wracamy do roboty. – Lepiej wyślij to zdjęcie mamie. Owen pokręcił głową. – Nie, Beckett, rozmawiałem z nią już dziś rano. I tak tu przyjdzie. Niech ma swoje pierwsze wrażenie. – Dobry pomysł – zgodził się Beckett. – Całe miasto będzie o tym mówić. – Przeszedł z powrotem przez ulicę, studiując linie i kolory.

220

W środku się rozstali. Owen poszedł sprawdzić postępy w układaniu płytek, Ryder zaczął pracę nad kasetonowym sufitem w jadalni, Beckett zaś ruszył na trzecie piętro, ale przystanął na drugim, ponieważ doleciał go zapach kapryfolium. – Podoba ci się, co? – szepnął i poszedł do Elizabeth i Darcy'ego. – Hotel już nie wygląda tak smutno. Wiedziony impulsem wszedł do pokoju i wyjrzał na balkon. Popatrzył na miasto, na linię Main Street ze sklepami, krytymi werandami i chodnikami z kamienia. Za nią majaczyły pola, wznosiły się wzgórza, a dalej góry na tle błękitnego jesiennego nieba.

R

– Tak jest dobrze. – Nie wiedział, czy mówi do siebie, do budynku czy też do ducha, ale to nie miało znaczenia. – Tak powinno być.

L T

Stali tutaj przed nim inni, kiedy główna ulica była szerokim, piaszczystym traktem, który udeptywały konie i wozy. I kiedy na tych polach, wzgórzach i górach walczyli żołnierze. Ten gmach stał tu, gdy chowano zmarłych i porastała ich zielona trawa. – A ty? – zapytał, myśląc o kapryfolium. – Czy ty także tu stałaś? Kiedy? Przyjechałaś powozem czy autem? Jak umarłaś? Dlaczego pozostałaś tutaj?

Nie jest jeszcze gotowa, żeby mówić, uznał. Kobiety umiały zachować swoje tajemnice. Zerknął w stronę księgarni. Za wcześnie na Clare, pomyślał. Pewnie właśnie przygotowuje chłopców do szkoły, zajmuje się śniadaniem i plecakami.

221

Czy myślała o nim podczas swoich porannych obowiązków? Czy wyglądała przez okno w pracy, zastanawiając się, co on robi i kiedy się zobaczą? Czy niekiedy w nocy brakowało jej go, marzyła o nim, jak on o niej? Lubił myśleć, że tak. Zobaczył, że jakaś kobieta wyszła z Salonu Sherry, rzuciła okiem na hotel – po czym stanęła jak wryta. Uśmiechnął się, czując, jak rozpiera go duma. Jeszcze nie skończyliśmy, pomyślał. Potrzeba jeszcze świateł i ławek,

R

roślin – i dużo więcej. Ale kiedy już będzie gotowy na przyjęcie, zostanie królem balu.

Wracając do pokoju, kątem oka dostrzegł jakiś ruch. Tylko zarys

L T

kształtu, migoczący w powietrzu, który natychmiast zniknął, kiedy Beckett obrócił się w tamtą stronę.

Drzwi balkonowe, które zaryglował, stały otworem.

Cofnął się szybko, a serce mu podskoczyło. Mógłby przysiąc, że usłyszał cichutki śmiech.

– Bardzo zabawne. – Podszedł do drzwi i znowu je zamknął. Gdy tylko ruszył do wyjścia, znów się otworzyły.

– No dobrze, słuchaj, nie mogę zostawić ich otwartych. Pamiętasz gołębie i to, jak srały? Nie zapraszajmy ich z powrotem. Nie odrywał wzroku od drzwi, które otworzyły się na kilka centymetrów – jakby ktoś się z nim drażnił – po czym zatrzasnęły. – Dzięki. – Odczekał chwilę, żeby się upewnić, po czym wyszedł z pokoju.

222

Właśnie wygrałem sprzeczkę z duchem, pomyślał, idąc na górę. To dopiero wyczyn. Krótko po dziewiątej jego dzień stał się jeszcze lepszy, kiedy zadzwoniła komórka, a na wyświetlaczu ukazał się numer księgarni. Beckett odłożył na bok miarkę. – Cześć. – Och, Beckett, jest piękny. Dopiero weszłam, wpadłam do biura i spojrzałam przez okno. Przysięgam, nie wierzyłam własnym oczom. – Zdjęliśmy płachtę kilka godzin temu.

R

– Mówiłeś mi, jak to będzie wyglądać, i sama trochę widziałam, ale to przeszło

moje

najśmielsze

oczekiwania.

przejeżdżają obok, zatrzymują się i gapią.

L T

Ludzie

przechodzą

albo

– Ja też. Właśnie wyszedłem na balkon na drugim piętrze. – Uniósł dłoń i uśmiechnął się szeroko. – Poczekaj chwilę.

Usłyszał jakieś szelesty, stłumione przekleństwo i skrzypienie otwieranego okna. I zobaczył, jak Clare wychyla się, piękna niczym słonecznik, i uśmiechnął się jeszcze szerzej.

– Cześć, Beckett – powiedziała mu do ucha. – Cześć, Clare.

– Musisz się czuć, jakbyś stał na szczycie świata. – W każdym razie na szczycie Main Street. Chodź do mnie, zobaczysz, że stąd wszystko wygląda cholernie pięknie. I musisz zobaczyć płytki na dole.

223

– Dziś rano nie dam rady. Mam tonę papierkowej roboty z powodu pracy domowej z historii, tabliczki mnożenia, sprawdzianu z przyrody i złego snu. – Ja też miałem złe sny z powodu sprawdzianów z przyrody. – To nie przez to, tylko przez obcego z mackami ośmiornicy. – Tak, z ich powodu też. – Liam był tak przerażony, że obudził braci i Murphy uznał, że to doskonała pora na zabawę. W każdym razie muszę dziś rano to nadrobić. Potem przyjeżdża do nas wycieczka, więc będę musiała podziwiać przepiękny hotel BoonsBoro z daleka.

R

To nie wystarczy, pomyślał. Widzieć ją, rozmawiać z nią, kiedy dzieliła ich cała ulica.

L T

– Mam pomysł, przyjdź z chłopcami po szkole. Najpierw ich oprowadzimy, a potem pójdziemy na pizzę. – Praca domowa.

– Jesteś taką surową mamą. Jak odrobią lekcje. – Byliby zachwyceni, ale sądząc z ich ostatnich postępów, możemy nie zdążyć przed pół do piątej. – Poczekam.

Na schodach zagrzmiał głos Rydera.

– Beckett, do diabła, co z tymi pomiarami? – Wygląda na to, że oboje musimy wracać do pracy. Dzięki za wspaniały widok. Pogadamy później. – Clare, miło było cię zobaczyć.

224

*** Beckett przez cały dzień miał doskonały nastrój, który wciąż się poprawiał, gdy wychodził, a ktoś go zaczepiał, żeby porozmawiać o hotelu. Pod koniec dnia, kiedy robotnicy skończyli pracę, nadal tryskał dobrym humorem. Odbył z braćmi codzienne popołudniowe spotkanie, żeby potwierdzić plany i zadania na następny dzień. – Chodźmy omówić to w Veście – zaproponował Owen. – Taki dzień jak dziś zasługuje na pizzę i piwo.

R

– Nie mogę. Clare przyprowadzi chłopców na oglądanie hotelu, a potem razem idziemy na pizzę.

– Widzisz, co się dzieje, kiedy jesteś w związku? – Ryder potrząsnął

L T

głową ze smutkiem. – Nie masz już czasu na pizzę i piwo z braćmi. – Beck jest teraz głową rodziny – powiedział Owen poważnie. – Lepiej zacznij myśleć o zmianie funduszu emerytalnego i ubezpieczeniu na życie. – Pocałujcie mnie w dupę. Ja nie...

– Koniec z rozgrywkami w pokera, koniec z imprezami. – Ryder ze współczuciem poklepał go po ramieniu. –I możesz zapomnieć o barach ze striptizem, bracie. Teraz tylko oszczędzanie na wakacje w Disneylandzie. Biedny głupek. Chodź, Owen, zjemy i wypijemy jego przydział. – Koniec beztroskich dni – westchnął Owen, wychodząc. – Dupki! – zawołał za nimi Beckett ze śmiechem. Jednak poczuł lekkie kłucie między łopatkami od tych dokuczliwych komentarzy. – Po prostu jesteście zazdrośni, bo ja mam kobietę.

225

Zajrzał do kalendarza, próbując skoncentrować się na tym, co miało zostać zrobione jutro i do końca tygodnia. Nie był „głową rodziny". Jezu. Lubił tych chłopców, bardzo. Byli świetni – interesujący, zabawni, mądrzy – i lubił spędzać z nimi czas. Ale nie miał pojęcia, jak być głową rodziny. Umiał być bratem, synem, wiedział więc, co to rodzina, i znał jej wartość. Ale nie miał bladego pojęcia, jak się taką rodziną, cóż, kieruje. Po prostu spotykał się z Clare, byli u progu związku. Oczywiście, jej dzieci stanowiły jego część – nie był idiotą. Ale byli tylko kumplami, on i dzieciaki. Tylko kumplami.

R

A bracia zaczęli mu dokuczać właśnie w tym celu, żeby zaczął się zastanawiać.

L T

Nakazał sobie odsunąć te myśli na bok, zapomnieć, ale ucieszył się, słysząc pukanie do drzwi.

Przeciął kuchnię i zobaczył Clare z chłopcami w drzwiach – które z rozmachem otworzył.

– Witamy w hotelu BoonsBoro. Czy mają państwo rezerwację? – Mamy osobiste zaproszenie od właściciela. – W takim razie... – Cofnął się i ukłonił głęboko, na co chłopcy się roześmiali. –

Powiedziałeś,

żebyśmy

weszli

tymi

drzwiami,

prawda?

Przyzwyczaiłam się do... Och, kafelki są fantastyczne! Można po nich chodzić? – Tędy, przez kuchnię i korytarzem. Hol jeszcze nie jest skończony, jutro będą kładli tam płytki. 226

– Wydaje się taki wielki. Niczego nie dotykajcie – dodała szybko Clare. – Słyszycie? I trzymajcie się blisko mnie. Możemy chodzić tylko tam, gdzie nam pozwoli Beckett. – Naprawdę to wszystko jest twoje? – zapytał Liam. – Mojej rodziny. – Znowu to słowo. – Tutaj ludzie będą wchodzili, żeby się zameldować. A dokładnie w tym miejscu będzie siedziała Hope. – Ale tu nie ma na czym siedzieć. – Będzie – zapewnił Harry'ego. – I fotele przed kominkiem. – Mama chciałaby mieć kominek. – Murphy popatrzył na niego. – Ty

R

umiesz budować, więc mógłbyś jej zrobić kominek.

– Skąd macie te wszystkie stare cegły? – Harry szturchnął je palcem. – I gdzie jest na nie ściana?

L T

– To właśnie jest ściana. Te cegły są tu od bardzo dawna i chcieliśmy, żeby ludzie je zobaczyli. To taka oznaka szacunku dla budynku. Tam jest kuchnia. – Spojrzał na Clare. – Wkrótce zaczną montować szafki. To będzie kolejny wielki krok za nami.

– Nie wątpię. Widzicie, chłopcy? Tam Hope będzie robiła śniadanie. – Nie wchodź za taśmę, Harry. – Beckett ruszył w stronę chłopca, który stał na samym skraju gotowej posadzki. – Nie wchodzę. Co to są te małe wystające rzeczy? – Rozporki. Widzisz, jak proste są linie między kafelkami? – Zaczął wyjaśniać technikę cementowania, po czym zastanowił się, czy nie mówi zbyt fachowym językiem. – A czemu tam są takie mniejsze części? – Tam przy brzegu? Trzeba pociąć kafle, żeby pasowały. – A jednak chłopak był zainteresowany. – Jest do tego specjalne narzędzie. 227

– Gdzie? – Pokażę wam, jak będziemy wychodzić. – Ta mozaika. – Clare trzymała rękę na ramieniu Murphy'ego, na wszelki wypadek. – Jest przepiękna. – Jaka zajka? I Beckett opowiedział im o mozaikach, po czym zaprowadził wycieczkę do jadalni. – Zaczęliście sufit! – Chcieliśmy zobaczyć, jak będzie wyglądał – powiedział. – Im

R

szybciej go skończymy, tym mniejsze ryzyko, że poniszczymy posadzki. Harry wskazał palcem na ceglany łuk na ścianie. – Czy to też cegły dla szacunku?

L T

– Właśnie tak. To był pierwszy murowany budynek w mieście. To ważne.

– Księgarnia mamy też jest stara. Schody skrzypią. – Zdarza się.

– Jeżeli jest stary, to skąd macie nowy ganek? – Ktoś zabrał ten, który był tu dawno temu, więc musieliśmy zbudować nowy. – Beckett otworzył drzwi. – Nie jest dokładnie taki sam, ale myślę, że budynkowi się spodobał. Mam kopie starych zdjęć, które dał nam pan Bast. Kiedyś wam pokażę. – Ma sklep z meblami i muzeum. – Liam wytańczył na ganek. – Ma wszystko w tym muzeum. Ale nie ma żadnych mumii. – Może kiedyś będzie miał. – Stąd też wygląda pięknie. – Clare wyszła na zewnątrz, popatrzyła na Vestę i na swój sklep. – Wszyscy, którzy byli dziś w księgarni, o niczym 228

innym nie mówili. Sama wychodziłam przed sklep chyba z tuzin razy, żeby popatrzeć i... Murphy! Wpadła z powrotem do środka akurat na czas, żeby zobaczyć syna w połowie schodów. – Zejdź natychmiast. Mówiłam, że nie wolno ci samemu wchodzić na górę. – Chciałem tylko porozmawiać z tą panią. – Popatrzył do góry i uśmiechnął się tym swoim anielskim uśmiechem. – No dobrze, pa, pa. – Z jaką panią? Z kim ty rozmawiasz? – Clare wbiegła na schody i złapała go w ramiona.

R

– Z panią na górze. Powiedziała „cześć" i zgadła, jak mam na imię. – Beckett, jeżeli ktoś jest na górze...

L T

– Pójdę sprawdzić. – Chociaż on już wiedział. Jednak dla spokoju Clare przeszedł się po pokojach.

– Nikogo tu nie ma – powiedział, kiedy wrócił na dół.

– Pewnie musiała iść na przyjęcie. Czy ona zamieszka tu z Hope? – zastanawiał się Murphy.

– Może. – Zamyślony Beckett podniósł wzrok. – Szła na przyjęcie? – Chyba tak. Miała długą sukienkę. Panie czasami noszą długie sukienki na przyjęcia. Czy możemy teraz iść na górę? – Oczywiście. Zgadzasz się? – zapytał Beckett Clare. – Dobrze, ale... Pomówimy o tym później. Murphy, idziesz ze mną. *** Ponieważ Clare nie chciała ani na sekundę spuścić chłopców z oczu, Beckett musiał poczekać, aż pójdą na pizzę. W restauracji rozmowa w

229

cztery oczy – mniej więcej – była dużo łatwiejsza, wystarczyła tylko garść dwudziestopięciocentówek. – No dobrze, rozumiem, że nie chcesz o tym rozmawiać przy chłopcach, ale w tej chwili moglibyśmy mówić o pladze dwugłowych żab, a i tak nie zwróciliby uwagi. Chodzi o coś innego – odezwał się pierwszy. – Nie wiem, co się stało ani co to było. Wiem tylko, że przez to mój mały synek poszedł na górę, sam, prosto do... tego czegoś. – Ona nie jest niebezpieczna. – Nie istnieje żadna „ona" – zaprotestowała Clare. – I skąd możesz być

R

pewien, gdyby nawet istniała, że nie jest niebezpieczna? – Codziennie jest tam pełno ludzi. – Dorosłych mężczyzn.

L T

– Byłem tam sam niezliczoną ilość razy. Nie dalej jak dzisiaj ona i ja odbyliśmy negocjacje na temat otwierania drzwi na balkon. – Może chciała wypchnąć cię przez barierkę.

Miał ochotę się roześmiać, ale dla Clare wyraźnie nie był to temat do żartów.

– Dlaczego miałaby to zrobić?

– A skąd miałabym to wiedzieć? – Była poirytowana. – Nie mogę uwierzyć, że w ogóle o tym rozmawiamy. Siedzimy tutaj i mówimy o duchu. Na litość boską, Beckett! – Złapała szklankę z napojem, gdy tylko kelnerka postawiła ją na stoliku. – Wszystko w porządku? – Wszystko w porządku, Heather. – Beckett uśmiechnął się do niej swobodnie. – Dzięki. Odczekał, aż dziewczyna odeszła. 230

– Rozmawiamy o tym, bo się zdenerwowałaś. Murphy się nie przestraszył. – Jest dzieckiem. – Tak, i pewnie właśnie dlatego ją zobaczył. Mówią, że dzieci są bardziej otwarte na tego rodzaju zjawiska. – A skąd mam wiedzieć? Ja nie... nigdy... nie wierzę w takie rzeczy. To szaleństwo. Beckett postanowił rozluźnić atmosferę. –Ty możesz być Scully, a ja Mulderem. Może tylko ja w nią wierzę, ale

R

pozostaje faktem, że Murphy ją widział. Powiedział, że miała takie włosy jak ty, więc jest blondynką. W długiej sukni, więc pewnie pochodzi z czasów, kiedy kobiety nosiły długie suknie, z osiemnastego lub dziewiętnastego wieku. – Boże!

L T

Przykrył jej dłoń swoją i mocno przytrzymał.

– Nie pozwoliłbym, żeby cokolwiek stało się jemu, im wszystkim, tobie. Clare, gdybym choć przez sekundę przypuszczał, że Lizzy chce kogokolwiek

skrzywdzić,

znalazłbym

sposób,

żeby...

nie

wiem,

wyegzorcyzmować ją. Do tego chyba służą egzorcyzmy. I o to właśnie chodzi. – Pochylił się lekko. – Ty myślisz, że ona jest jak zjawa z „Blair Witch" albo z „Ducha", bo naczytałaś się horrorów. Dlatego uważasz, że duch równa się zło. – W książkach duchy nie zawsze są złe. – No widzisz.

231

– W książkach. Nigdy nie miałam z żadnym do czynienia w rzeczywistości. Byłam przerażona, kiedy patrzyłam, jak Murphy wchodzi po tych schodach i uśmiecha się do powietrza. – Mam pewną teorię, którą ci w skrócie przedstawię, zanim skończą się monety i dostaniemy pizzę. Jej się podoba to, co robimy, że restaurujemy budynek. Można powiedzieć, że przywracamy go do życia. Myślę, że ona lubi przebywać wśród ludzi. – Teraz chcesz, żebym uwierzyła, że nie tylko macie tu ducha, ale w dodatku ten duch jest towarzyski. – A dlaczego nie? – Och, jest wiele powodów.

R

– Posłuchaj, agentko Scully. Im więcej tam robimy, tym częściej ona

L T

się pojawia. Kiedy pierwszy raz wszedłem do budynku, nic nie poczułem. Ale potem, gdy zdejmowaliśmy pomiary, kiedy zacząłem robić szkice, miałem takie dziwne wrażenie, jakby ktoś mnie obserwował. To było dosyć przerażające. Prace szły naprzód, a ja czułem zapach kapryfolium. Nie za każdym razem, jednak coraz częściej. A dzisiaj zdejmujemy płachtę, co jest wielkim wydarzeniem, i proszę.

– Nie chcę, żeby zaczepiała moje dzieci. – Kto? – Murphy wgramolił się jej na kolana. – Nikt. – Otoczyła syna ramionami i muskała nosem po szyi, aż się roześmiał. – Nikt nie zadziera z chłopcami Clare Brewster. I tu, pomyślał Beckett, gdy przyniesiono pizzę, był pies pogrzebany. Clare zabrała chłopców do domu, a Beckett wrócił do hotelu. Przechadzał się po niedokończonych podłogach i z przyjemnością rozmyślał o kolejnych milowych krokach, które niedługo wykonają. 232

I czekał, co się wydarzy. Nic. Może urazili jej uczucia, pomyślał. Żywe czy martwe, kobiety potrafiły być cholernie wrażliwe. – Przestraszyłaś ją. Dla niej dzieci są najważniejsze, a jeszcze do tego Murphy jest najmłodszy. Dlatego trochę się wystraszyła, to wszystko. Nadal nic. – Nie wiem, dlaczego nie chcesz ze mną rozmawiać. Ja nic nie zrobiłem. Nie powinnaś być wobec niej taka surowa. Większość ludzi trochę

R

się boi. Ja jestem do ciebie przyzwyczajony, a wciąż czasem podskakuję ze strachu. I znowu cisza.

– Powinnaś dać jej trochę czasu, żeby się przyzwyczaiła, zwłaszcza że

L T

będzie często tu bywała, dopóki nie skończymy prac, a potem też. Jedna z jej przyjaciółek ma poprowadzić hotel. Hope zamieszka na trzecim piętrze, więc Clare i Avery na pewno będą tu częstymi gośćmi. Kiedy skończymy i Hope tu zamieszka, nie będziesz już sama.

Drzwi balkonowe w E&D stanęły otworem i Beckett poczuł się nieswojo, sam, w nocy, gdy obok nie było nikogo z ekipy pracującej w hotelu.

– Pewnie, przyda się trochę świeżego powietrza. Wyszedł na balkon i poczuł zapach kapryfolium. – Polubisz Clare, kiedy ją poznasz. Jest wspaniała. Bała się, że możesz skrzywdzić chłopca, dlatego... Przerwał, bo drzwi balkonowe zatrzasnęły się z hukiem. – Och, złośnica. – Znowu je otworzył. – Nie powiedziałem, że ja tak pomyślałem. Słuchaj, może ona jest trochę nadopiekuńcza. Zabili jej męża. 233

Głupia, cholerna wojna. Nigdy nie poznał Murphy'ego. Dlatego z jej punktu widzenia ona jest wszystkim, co chłopcy mają, i musi zapewnić im bezpieczeństwo. Kto mógłby ją za to winić? Drzwi uchyliły się o centymetr i Beckett uznał to za oznakę zrozumienia lub przeprosin. – Po prostu daj jej trochę czasu. Muszę popracować w domu. – Wskazał na drugą stronę ulicy. – Jutro zrobi się tu spory ruch, kiedy zaczną układać kafelki w łazienkach. To trochę potrwa, ale będzie warto. Przyjdę rano.

R

Wrócił do pokoju, zamknął drzwi i zastanowił się chwilę. – Naprawdę nie możesz otwierać tych drzwi.

Odczekał chwilę, po czym, usatysfakcjonowany, wrócił na dół,

L T

wyszedł z hotelu i zamknął drzwi na klucz.

Po drugiej stronie ulicy przystanął, spojrzał za siebie i pomyślał, że chyba widział, choć tylko przez ułamek sekundy, cień kobiety opartej o barierkę ganku.

Ale drzwi pozostały zamknięte.

234

Rozdział trzynasty Zła i zmęczona Clare, rozpaczliwie pragnąc dziesięciu minut spokoju, przywlokła się do księgarni. Przez chwilę pozwoliła sobie na luksus użalania się nad sobą. Była właścicielką tej cholernej budy, czyż nie? Powinna móc po prostu wziąć sobie wolny dzień, zrobić coś przyjemnego jak na przykład... nic nie przychodziło jej do głowy. Ponieważ nie była w nastroju na przyjemności. Miała ochotę siedzieć

R

sama, cudownie sama, w cichym pokoju i przez kilka godzin wpatrywać się w przestrzeń.

– Dzień dobry! – Pełna radości Laurie siedziała przy komputerze. Jej

L T

promienny, szeroki uśmiech od razu przyprawił Clare o ból głowy. – Jak leci?

– Jak można się spodziewać po zaciągnięciu trójki dzieci do dentysty i wysłuchiwaniu kłótni i jęków przez całą drogę tam i z powrotem. Nadal marudzili, kiedy zostawiłam ich przed szkołą. Nauczyciele pewnie wyślą za mną list gończy.

Uśmiech Laurie był teraz pełen współczucia. – Nie najlepszy początek dnia.

– Dla nikogo z nas. – Clare porzuciła torebkę i aktówkę na schodach. Ponieważ wolny dzień w cichym pokoju nie wchodził w rachubę, przynajmniej mogła zrobić sobie kawę, zanim weźmie się do pracy. I tak naprawdę praca była o niebo lepsza od trzech kłócących się chłopców.

235

– Idę poużalać się nad sobą – powiedziała, nalewając kawę do kubka. –I spróbuję nie myśleć o tym, że w przyszłym tygodniu mają wizytę u lekarza. Może po prostu ucieknę z domu. – Za dużo pracujesz. – Nie jestem dziś w nastroju, żeby się z tobą nie zgodzić. I nie chcę sobie przypominać, że dentyści i pediatrzy domagają się opłaty za swoje usługi. – Przykro mi to mówić, ale mam dla ciebie trzy wiadomości. – Trzy? – To wymagało porcji karmelu do kawy. – Mamy otwarte dopiero od pół godziny.

R

– Przykro mi. Uhm, poza tym coś nam cieknie w łazience przy magazynku. Naprawdę mi przykro.

L T

Potencjalny rachunek od hydraulika. Żadna ilość karmelu nie mogła osłodzić takich wiadomości. – No cóż.

– Może wszystkie przykre rzeczy dzieją się naraz, żebyś już je miała z głowy.

– Zanim uprzątniesz jedno bagno, zaraz pojawia się następne. Tak jak bochenki i ryby. Lepiej wezmę się do roboty. Laurie pomachała żółtym notesem i uśmiechnęła się wyczekująco. – Dobrze, najpierw zajmę się tymi telefonami. Będę na górze, gdybyś mnie potrzebowała, i mam naprawdę szczerą nadzieję, że przez następną godzinę nie będziesz. – Clare sięgnęła po notes, ale Laurie nie chciała go puścić. – Jest mi potrzebny, jeśli mam oddzwonić.

236

– Wiem, ale... – Laurie zatańczyła na fotelu, pomachała notesem i głową zaczęła wskazywać w dół. – Laurie, na litość boską. Co się z tobą dzieje? Oficjalnie odcinam cię od kofeiny, dopóki... Och! O mój Boże! – Clare puściła notes i schwyciła ją za rękę. Tę, na której lśnił piękny, błyszczący pierścionek zaręczynowy. – Wychodzę za mąż! – Właśnie widzę. Och, Laurie, ten pierścionek jest śliczny! – Prawda? Nie mogę przestać na niego patrzeć. Zakochałam się w nim.

R

Po prostu się zakochałam. Myślałam, że nigdy go nie zauważysz. – Oślepłam przez to użalanie się nad sobą i cieknące rury. Kiedy to się stało?

L T

– Tyler oświadczył mi się wczoraj wieczorem. Przez ostatni tydzień zachowywał się bardzo dziwnie i martwiłam się, że chce ze mną zerwać. – Laurie, on za tobą szaleje. Co widać – dodała Clare, obracając dłoń dziewczyny, żeby obejrzeć pierścionek pod każdym kątem. – Tak, ale ostatnio był taki dziwny. A wczoraj wieczorem zrobił się strasznie poważny i powiedział, że musimy iść na spacer do parku. Nie wiedziałam, o co mu chodzi.

– Tak bardzo się cieszę. – Clare odstawiła kubek, żeby ją uściskać. – Niczego się nie spodziewałaś? – Absolutnie niczego. To znaczy, jesteśmy razem od dwóch lat i może czasem o tym wspominaliśmy, ale nic nie przeczuwałam. – W jej brązowych oczach lśniły łzy szczęścia. – Clare, on naprawdę ukląkł na jedno kolano na samym środku podium dla orkiestry w Shafer Park. – Naprawdę? Och, Laurie! 237

– Wiem! Kto by pomyślał? Tak bardzo go kocham i miałam się strasznie wściec, że ze mną zrywa. A teraz, spójrz! – Znowu pomachała dłonią. – Bierzemy ślub. Mało nie pękłam, czekając na ciebie, żeby ci pokazać. – Pokaż jeszcze raz. Podekscytowana Laurie posłusznie wyciągnęła rękę. – Sam go wybrał. – Jest po prostu piękny. Kiedy zamierzacie... Zadzwonił dzwonek u drzwi i do środka weszło dwóch klientów. – Porozmawiamy później – szepnęła Clare.

R

Minęło kolejne pół godziny, zanim mogła pójść na górę. Kiedy skończyła odpowiadać na telefony, przypomniała sobie o cieknącej rurze i

L T

zbiegła na dół, żeby sprawdzić, co się stało.

Podstawiła wiadro pod ciurkającą wodę i kucnęła na podłodze w łazience, gdy przyszła Avery.

– Wysłałam ci dzisiaj milion esemesów. – Dentysta, trauma, zaręczyny, praca. A teraz hydraulika. Boże, co za dzień, a nie minęło jeszcze południe.

– Laurie powiedziała mi o zaręczynach, tak promienieje, że niemal świeci. I dochodzi już pierwsza. – Niemożliwe. – Możliwe i mam tylko chwilkę. Hope przyjechała. – Co? Kiedy? – Około jedenastej, o czym byś wiedziała, gdybyś odbierała telefon. Kilku chłopaków z ekipy wniosło jej meble. Hope tu jest! – Potrzebuje pomocy z resztą rzeczy? 238

– Tak naprawdę jeszcze nie miałam okazji, żeby z nią porozmawiać. Spróbuję pójść do niej po lunchu, pomóc się zadomowić, rozpakować. Będziesz mogła przyjść? – Ja... – Już pierwsza po południu. – Sprawdzę, czy Mazie będzie mogła popilnować chłopców. – Jeżeli nie, założę się, że Beckett będzie mógł. Chyba że jeszcze się nie pogodziliście po sprzeczce kochanków. – Sprzeczce kochanków? – Tak słyszałam. Byliście u mnie kilka wieczorów temu i się pokłóciliście.

R

– Nie pokłóciliśmy się, na litość boską. – Beckett po prostu nie miał racji. – Ale i tak nie zamierzam prosić go o opiekę nad dziećmi po tym, jak cały dzień pracował.

L T

– Jak chcesz. Ale spróbuj przyjść, choćby na chwilę. W końcu Hope jest obca w obcym mieście. – Coś wymyślę.

– Super. – Avery zerknęła na krople, rytmicznie kapiące do wiadra. – Powinnaś poprosić Becketta, żeby to naprawił. Clare popatrzyła spode łba na przyjaciółkę, której włosy nabrały odcienia kasztanu, poprzetykanego szerokimi pasmami złota. – A kim on jest, moim facetem od wszystkiego? – Hej, dodatnią stroną sypiania ze złotą rączką, który wydaje się lubić twoje dzieciaki, jest korzystanie z jego pomocy, kiedy tego potrzebujesz. Muszę wracać. Do zobaczenia u Hope. Clare nie zamierzała korzystać z pomocy Becketta. Przez sześć lat radziła sobie ze wszystkim bez pomocy mężczyzny, złotej rączki ani 239

żadnego innego. Nie utraciła tej zdolności tylko dlatego, że zaczęła spotykać się z Beckettem. Zirytowana pobiegła na górę, gdzie trzymała swój zestaw narzędzi. Potrzebowała tylko klucza nasadowego, żeby zacisnąć pierścień na rurze. Każdy potrafił to zrobić. – Zajmę się tą rurą – powiedziała do Laurie, kiedy znowu zeszła na dół. – Gdyby ktoś do mnie dzwonił, zapisz wiadomość. To nie powinno długo potrwać. – Jesteś pewna? Mogłabyś po kogoś zadzwonić, przysłaliby na pewno robotnika z hotelu.

R

– W ramach prezentu zaręczynowego dostaniesz ode mnie zestaw narzędzi.

L T

– Wolałabym seksowną koszulkę nocną.

– Zestaw narzędzi. – Clare potrząsnęła skrzynką. – Wiesz, mężczyźni nie zawsze są pod ręką. Kobiety muszą umieć dokonywać podstawowych napraw w domu.

– Skoro tak mówisz. – Tak mówię.

Jeszcze bardziej zdeterminowana Clare poszła do łazienki. Usiadła na podłodze i otworzyła skrzynkę. Zajmowała się już hydrauliką – tak jak skrzypiącymi drzwiami czy szufladami, które się zacinały. Zmagała się z frustracją rodzica i zabawkami z oznaczeniem „używać w obecności dorosłych". Kiedy żył jej mąż, musiała się nauczyć radzić sobie, bo tak często była sama. I od tamtej pory nadal się uczyła. Nie mogła przecież dzwonić po hydraulika za każdym razem, gdy coś zaczęło przeciekać. W życiu nie zadzwoniłaby po ojca tylko dlatego, że zapchała się studzienka 240

albo kosiarka zaczęła prychać – a znowu zaczęła – lub pojawił się jakiś inny drobny problem. Bez wątpienia umiała sama naprawić mały przeciek bez wywieszania afisza, że potrzebuje pomocy. Wzięła klucz i zabrała się do pracy. Po dziesięciu frustrujących minutach małe kapanie zamieniło się w wąski acz nieprzerwany strumień wody. Ale to w porządku, nic się nie stało. Wiedziała, co źle zrobiła. Musi tylko... – Masz na to pozwolenie?

R

Czerwona, tłumiąc wściekłość, spojrzała przez ramię na Becketta. – Już prawie skończyłam. – Daj mi zobaczyć.

L T

– Już prawie skończyłam – powtórzyła. Beckett ukucnął i wyjął jej klucz z dłoni.

– Potrzebna ci uszczelka. Chyba mam w furgonetce coś, co będzie pasowało. Będę musiał na kilka minut zakręcić wodę. – Umiem zakręcić wodę.

– Dobrze, to może ją zakręć, a ja pójdę po uszczelkę? Wyprostował się i pomógł jej wstać.

Zauważyła, że się nie golił, a jego włosy aż błagały o fryzjera. I pachniał trocinami. A wszystko to składało się na obraz zadowolonego z siebie samca, który mówił całym sobą: „ja się tym zajmę, maleńka". – Laurie do ciebie dzwoniła? – Nie. Dlaczego? Clare tylko pokręciła głową i poszła zakręcić wodę.

241

A więc potrzebna była uszczelka, pomyślała, patrząc, jak Beckett sprawnie i szybko naprawia usterkę. Sama by na to wpadła – i wiedziała, gdzie kupić głupią uszczelkę do głupiej rury. – To powinno wystarczyć. Odkręcę teraz wodę i... – Ja odkręcę. Uniósł tylko brwi, kiedy odwróciła się na pięcie i wyszła. Sprawdził krany w umywalce, obejrzał pozostałe rury, spakował narzędzia. – To cię będzie kosztowało. – Niedbałym ruchem uniósł podbródek

R

Clare i pocałował ją w usta. – Należność uregulowana. Dlaczego do mnie nie zadzwoniłaś?

– Ponieważ sama to naprawiałam. Spojrzał na nią uważnie błękitnymi oczami.

L T

– Jesteś zła na mnie czy na rurę?

– Jestem... – Przełknęła złość, podchodzącą jej do gardła. – Mam kiepski dzień, to wszystko. Doceniam twoją pomoc. – Zawsze do usług. A skoro już o tym mówimy, chętnie zajmę się chłopcami po szkole, żebyś mogła pomóc Hope się rozpakować. – Czy w tym budynku ktoś założył podsłuch? A może jest jakiś interkom między księgarnią a hotelem?

– Nic mi o tym nie wiadomo, ale rozmawiałem z Avery, kiedy poszedłem po lunch. – A ja jej powiedziałam, że zamierzam zadzwonić po Mazie. – Dlatego znowu muszę zapytać, czy jesteś na mnie zła. – Nie, dlaczego miałabym być? – Wycedziła te słowa przez zęby, ponieważ była na niego zła, choć zupełnie nie wiedziała dlaczego. – Po 242

prostu nie chcę, abyś odniósł wrażenie, że wzywam cię za każdym razem, kiedy coś się popsuje, potrzebuję opieki do dzieci albo wydarzy się cokolwiek innego. Umiem sobie z tym wszystkim radzić. Radziłam sobie sama przez lata. – Nikt tego nie kwestionuje – odpowiedział chłodno Beckett, patrząc jej w oczy. – Czy istnieje jakiś powód, dla którego nie możesz przyjąć zaoferowanej pomocy, czy chodzi o to, że ta oferta pochodzi ode mnie? – Nie. Tak. Och na... – Przycisnęła powieki palcami. – Boże, mam fatalny dzień, który zaczął się ciągnięciem trzech wściekłych chłopców do dentysty. – Dziury w zębach?

R

– Nie, więc mogło być gorzej. No dobrze, jestem pewna, że chłopcy

L T

ucieszą się na twój widok, jeżeli naprawdę masz czas.

– Mogę znaleźć chwilę w swoim burzliwym życiu towarzyskim. – Uhm, odbiorę ich ze szkoły i zaczniemy odrabiać lekcje. Obiecałam, że zrobię im taco, jeśli będą grzeczni u dentysty. Nie byli, ale zignorujemy ten fakt, ponieważ to danie jest szybkie i łatwe. – Może przyjdę o czwartej? Odpowiada ci? – Tak, dzięki.

– W takim razie do zobaczenia.

– Beckett, przepraszam, że na ciebie warknęłam, i naprawdę dziękuję za naprawienie rury. – Nie ma sprawy. – Już miał wyjść, ale jeszcze się zatrzymał. – Wiesz, Clare, to, że potrafisz zrobić wszystko sama, nie oznacza, że musisz to robić. Może nie, pomyślała. Ale nie chciała zapomnieć, jak to się robi.

243

*** Ryder patrzył, jak Beckett sprząta narzędzia. Wiedział, kiedy brat miał zły nastrój, i postanowił dowiedzieć się przyczyny. – Wiesz, przydałaby nam się pomoc w warsztacie. – Moje umiejętności są potrzebne gdzie indziej. – Opieka nad dziećmi. Wzięła cię pod pantofel, bracie. Beckett tylko pokazał bratu środkowy palec. – Pewnie musisz być miły, jeśli chcesz coś dostać po tej kłótni w Veście.

R

– Po jakiej kłótni? – Teraz popatrzył na niego spode łba. – Wcale się nie kłóciliśmy. – Słyszałem co innego.

L T

– Dyskutowaliśmy. Jeżeli ludzie nie potrafią odróżnić... cholera. – Kopnął oponę furgonetki. – Może ona też nie potrafi odróżnić. Skąd mogę wiedzieć?

– Twój pierwszy błąd polega na tym, że próbujesz ją zrozumieć. Nikt nie zrozumie kobiet.

– Coś ją gnębi. Prawie odgryzła mi głowę, kiedy naprawiałem rurę w księgarni. To przez Lizzy, wiem o tym.

– Clare myśli, że zdradzasz ją ze swoim duchem? – Ona nie jest moim duchem. Clare przestraszyła się wtedy wieczorem, kiedy oprowadzałem ją i dzieciaki po hotelu, a Murphy zobaczył Lizzy. – To dzieci też wciągnąłeś w te swoje zwidy? – To żadne zwidy i cholernie dobrze o tym wiesz.

244

– Wskazał kciukiem na Cymbała, który właśnie obsikiwał kopniętą oponę. – Dlaczego twój pies codziennie idzie na górę i siedzi w tym pokoju? – To pies, Beck. Jego też nie staram się zrozumieć. – Jednak musiał przyznać, że to interesujące. – Dzieciak powiedział, że ją widział. – Bo widział. Ja nigdy im o niej nie wspominałem. – Opowiedział Ryderowi o incydencie. – Clare się przestraszyła i wkurzyła. Chyba dotąd jest zła. – Przejdzie jej. Zanieś jej jakieś kwiaty albo coś.

R

– Nie mam czasu jechać po kwiaty. Poza tym – znowu kopnął oponę – nic nie zrobiłem.

– Tak jakby to miało jakieś znaczenie. – Ryder z politowaniem

L T

potrząsnął głową. Nachylił się do okna, kiedy Beckett wsiadł do samochodu. – One zawsze uważają, że coś zrobiłeś, więc najłatwiej po prostu kupić kwiaty. Wtedy łatwiej wskoczyć kobiecie do łóżka. – Jesteś cynicznym sukinsynem.

– Jestem realistą, synku. Idź opiekować się dziećmi, może dla takich kobiet jak Clare to to samo co kwiaty.

Może tak, pomyślał Beckett, odjeżdżając. Jednak nie podjął się opieki nad dziećmi dlatego, że coś zrobił. Po prostu pomagał Clare. Lubił jej pomagać. Chciał jej pomagać. A ona prędzej czy później będzie musiała się do tego przyzwyczaić. Kiedy dotarł na miejsce, powitał go dziki entuzjazm. Zarówno humor Becketta, jak i samoocena od razu się poprawiły, gdy chłopcy biegali wkoło niego, usiłując zwrócić na siebie uwagę, bombardując go pytaniami i błagając, żeby się z nimi pobawił. 245

– Weź głęboki oddech – poradziła Clare, odwracając się do Becketta, i położyła dłoń na ramieniu Harry'ego. – Musimy tylko dokończyć pracę domową z matematyki. – Matematyka, co? Tak się składa, że byłem z niej najlepszy. – Odrabiam lekcje już całe wieki. – Bez wątpienia tak ci się wydaje. Skończymy tylko to zadanie i jesteś wolny. – Idź – powiedział Beckett. – Poradzimy tu sobie. – Och, ale... – Nie mamy tu czasu dla kobiet.

R

– To Męski Wieczór! – Murphy napiął swój mały biceps, tak jak nauczył go Beckett.

L T

– Męskie Półtorej Godziny – poprawiła go Clare i podejrzliwie zerknęła na torbę, którą Beckett położył na blacie.

– Nie interesuj się. Tam są męskie zabawki. – Zgarnął pakunek i lekko pocałował Clare, na co Liam zaczął udawać, że się dusi, Harry wbił wzrok w zeszyt, a Murphy próbował wspiąć się po nodze Becketta jak małpka. – No dobrze. – Popatrzyła przeciągle na Harry'ego, po czym potargała mu włosy. – Tylko nie rób zadania za niego. Potem możecie się pobawić. Niedługo wrócę.

– Baw się dobrze. – Beckett usiadł przy stole. –I co my tu mamy? Clare jeszcze raz spojrzała na Harry'ego, po czym wyszła. – Trzeba dodać te trzy liczby i napisać, co wyjdzie. Nie wiem, czemu jest ich tak dużo. – Dobrze zacząłeś.

246

– Czy możemy teraz zajrzeć do torby? – zapytał Liam. – Czy tam są ciastka? – Nie i nie. Wy dwaj idźcie do pokoju, podzielcie wszystkie figurki na dobrych i złych i stwórzcie z nich dwie drużyny. – Po co? Beckett wwiercił palec w brzuch Murphy'ego. – Na wojnę. Na hasło „wojna" obaj chłopcy wybiegli z wrzaskami mrożącymi krew w żyłach.

R

– A zatem – zaczął Beckett – pięćdziesiąt plus osiem plus dwieście. Nie trwało to długo i odkrył, że Harry potrzebuje nie tyle pomocy przy zadaniu, ile przy koncentracji.

L T

– Świetna robota. Dałeś radę. – Sądząc z odgłosów dochodzących z pokoju, chłopcy zaczęli wojnę bez nich, wziął więc torbę i przyniósł ją do stołu. – A teraz, gdy mamy poczucie dobrze spełnionego obowiązku, pora na to. Wyjął miarkę.

– To prawdziwa miarka, żadna zabawka. Należała do mnie. Pewnie w domu jest mnóstwo przedmiotów, które trzeba zmierzyć. Harry wyciągnął taśmę i pozwolił, by zwinęła się z trzaskiem. – Jeśli chcesz, żeby się nie zwijała, naciskasz tutaj. I w drugą stronę, jeżeli chcesz ją schować. Harry bez słowa spróbował kilka razy, po czym popatrzył na Becketta. – Dlaczego to dostałem?

247

– Wtedy, w hotelu, wydawałeś się zainteresowany tym, jak się robi różne rzeczy, jak się je naprawia, jak działają. Niczego nie zbudujesz bez miarki. Mój tata dał mi taką, kiedy... – Ty nie jesteś moim tatą. – Nie jestem – zgodził się Beckett i pomyślał „o–ho". – Po prostu pamiętałem, że też dostałem taką jako chłopiec, i pomyślałem, że ci się przyda. – Widziałem, jak całowałeś moją mamę. Wcześniej też. –Tak.

R

Harry odłożył miarkę i skrzyżował ręce na piersi. – Dlaczego ją całujesz?

– Bo ją lubię. Może powinieneś porozmawiać o tym z mamą.

L T

– Rozmawiam z tobą.

– Okej, to uczciwe postawienie sprawy. – Dlatego odpowiedź też musiała być uczciwa. – Bardzo lubię twoją mamę. A całowanie to jeden ze sposobów, żeby to okazać. – Weźmiecie ślub?

O rany. Jak miał wytłumaczyć ośmiolatkowi długą, krętą drogę między całowaniem a małżeństwem?

– Lubimy się, Harry, i lubimy być z sobą, robić różne rzeczy razem. – Mama mówiła, że Laurie wychodzi za mąż. – Tak, ale... – Nie możesz jej zapytać, czy zostanie twoją żoną, jeżeli najpierw nie spytasz mnie. Ja jestem najstarszy. – Dobrze. –I nie możesz jej całować, jeśli ona tego nie chce. 248

– W porządku. – Musisz przysiąc. – Pomimo że w oczach i głosie chłopca płonął gniew, jego dolna warga drżała. Dzielny chłopak, pomyślał Beckett. Cholernie dzielny. – Wiesz, ja też straciłem tatę. Harry skinął głową. – Przykro mi. – Tak, to trudne. Synowie muszą opiekować się matkami. To nasze zadanie. Ty wykonujesz je doskonale, Harry. Nie pocałuję twojej mamy,

R

jeśli ona nie będzie tego chciała. Nie oświadczę jej się, dopóki nie zapytam ciebie. – Wyciągnął dłoń. – Przysięgam.

Harry patrzył przez chwilę na jego rękę, potem spojrzał Beckettowi w

L T

oczy. I uścisnął mu dłoń.

– Między nami wszystko w porządku, między tobą i mną? Harry wzruszył ramionami.

– Chyba tak. Przychodzisz bawić się z nami, żeby móc pocałować mamę?

– To miły dodatek, ale przychodzę bawić się z wami, bo sprawia mi to przyjemność i lubię was. Ale ciebie nie będę całował. To rozśmieszyło chłopca, który znowu wziął miarkę do ręki. – Czy każdy taką dostanie? – Nie, każdy dostał coś innego. – Mogę zobaczyć? – Pewnie. Dla Murphy'ego mam taką małą poziomnicę. Zobacz, kładziesz ją i patrzysz na te bąbelki w środku. Widzisz te linie, między

249

którymi są bąbelki? Ten stół jest całkiem równy. Gdyby nie był... – Uniósł jeden koniec poziomnicy i bąbelki przepłynęły na bok. – Widzisz? – Tak. – Zafascynowany Harry sam spróbował. – Super. – A to jest śrubokręt Phillipsa. – Kim był Phillips? – Dobre pytanie. Nie mam pojęcia. – Będzie musiał to sprawdzić. – Nazywają go tak, bo ma tutaj rowki zamiast płaskiej główki, jak zwykłe śrubokręty. Ten jest na tyle mały, że Liam może rozkręcać wasze zabawki, kiedy będzie trzeba zmienić baterie. – Niezły.

R

– Gdybyśmy mieli więcej narzędzi i trochę materiałów, moglibyśmy kiedyś coś zbudować.

L T

Chłopiec się ożywił. – Na przykład co?

– Coś wymyślimy.

– Dobrze. Podoba mi się ta miarka. Że jest prawdziwa i w ogóle. Idę pokazać ją Liamowi i Murphy'emu i coś zmierzę. – Dobry pomysł. Zaraz przyjdę.

Chłopiec wybiegł, a Beckett siedział jeszcze przez chwilę. Miał nadzieję, że wybrnął z grząskiego gruntu suchą stopą. Czuł, że tak, ale uff, dobrze było znów czuć twardą ziemię pod nogami. *** Clare sączyła szampana, którego przyniosła Avery, i oglądała mieszkanie Hope. Jasne, oceniła, funkcjonalne – i tymczasowe. Najwidoczniej Hope czuła tak samo, ponieważ przywiozła tylko niezbędne meble. 250

– Dużo sprzedałam, część oddałam siostrze. Mój brat wziął łóżko. Nie chciałam go, a on nie miał żadnych skrupułów co do spania w łóżku, w którym sypiałam z Jonathanem. – Wzruszyła ramionami. – Tym lepiej dla ciebie – powiedziała Avery. – Nowy początek, nowe miejsce, wszystko nowe. – Uznałam, że poczekam z zakupem nowych mebli, aż się przeprowadzę do hotelu. Na razie wystarczy mi nowy materac. – Rozsądnie. – Avery uniosła kieliszek w toaście. – Powinnaś zajrzeć do Basta na Main. Większość mebli do hotelu

R

stamtąd pochodzi. Owen mi mówił, że przechowują dla nich to, co przyjdzie, aż do końca remontu. Jestem pewna, że dla menedżera zrobią to samo.

L T

– Może. Zajrzę tam. – Hope potoczyła wzrokiem po pudłach, nagich ścianach, gołej podłodze. – O Boże, co ja zrobiłam?

Okręciła się dookoła z szeroko otwartymi oczami.

– Sprzedałam połowę swoich rzeczy. W przechowalni mam drugie tyle, z którymi nie wiem, co zrobić. Wyprowadziłam się z mieszkania, które kochałam, i Bóg jeden wie, kiedy dostanę prawdziwą pracę. Dlaczego to zrobiłam?

– Po prostu jesteś niespokojna... – zaczęła Clare. – Niespokojna? Niepokój nie jest nawet ułamkiem tego, co czuję. To jakieś szaleństwo. To zupełnie do mnie niepodobne. Nawet nie wiem, gdzie jestem. – Jesteś w Boonsboro. – Avery obróciła ją w stronę okna wychodzącego na Main Street. – Byłaś tu mnóstwo razy. Widzisz, tam jest moja restauracja. 251

– Wiesz, co mam na myśli. – Wiem, że zaraz zaczniesz pracę, która jest dla ciebie idealna, w mieście, gdzie masz przyjaciółki. Najlepsze przyjaciółki z możliwych – inteligentne, seksowne, piękne i mądre. – Skromne i kochające – dodała Clare, ale Hope się nie roześmiała. – Skąd mam wiedzieć, czy ta praca jest dla mnie idealna? Nawet jej nie zaczęłam. Avery objęła ją ramieniem. – Wiem, czego ci potrzeba.

R

– Masz rację. Jesteś mądra. Muszę wypić dużo więcej szampana. – Nie... to znaczy, później. A teraz. – Avery zaczęła szukać w kieszeniach. – Owen dał mi klucz. Twój klucz do hotelu. Pójdziemy tam

L T

teraz, żebyś sobie przypomniała, gdzie jesteś.

– Nie skończyłam się rozpakowywać. Może nigdy nie skończę. Tu nie ma dosyć miejsca na wszystkie moje ciuchy. – Hope przycisnęła dłonie do głowy. – Co ja zrobię z moimi ubraniami?

– Pomyślimy o tym. Ale teraz idziemy odkrywać twoje przyszłe królestwo.

– Avery ma rację. – Clare poparła ją tak entuzjastycznie, jak tylko mogła, chociaż na myśl, iż mają wejść do budynku tylko we trzy, poczuła się nieswojo. – Mówiłaś, że jeszcze tam nie byłaś po przyjeździe. – Próbowałam się zorganizować. – Później ci pomogę. – A ja wpadnę jutro – obiecała Clare. – Choćby na chwilę. – No dobrze, w porządku. Chodźmy.

252

– Musiałaś widzieć frontowy ganek. – W drodze do wyjścia Clare złapała kurtkę. Zbiegły tylnymi schodami. – Jest piękny. To wspaniały budynek, co do tego nie ma wątpliwości. Po prostu nie mogę zrozumieć, dlaczego uznałam, że chcę nim zarządzać. – Ponieważ jesteś mądra, a także pewna siebie – tak naprawdę to jedno i to samo. I to jest dokładnie takie wyzwanie, jakie uwielbiasz. Hope spojrzała na Avery i wypuściła głośno powietrze, gdy przecinały boczną ulicę. – Gadanie. Ale zapomniałaś dodać: „seksowna i piękna".

R

– O tym nie trzeba nawet wspominać, Miss Hrabstwa Filadelfia. – O seksownej i pięknej zawsze trzeba wspominać.

– Przygotowują teren dla brukarzy. – Avery wskazała ręką. –

L T

Powinnaś zajrzeć do sklepu z upominkami, zobaczyć, jakich dokonali tam cudów. Proszę. – Podała Hope klucz. – Ty powinnaś otworzyć. Et voilà, pomyślała Hope, wkładając klucz do zamka.

253

Rozdział czternasty Kiedy weszły, Hope nie powiedziała ani słowa. Clare zaczęła coś mówić, ale Avery pokręciła głową, więc zamilkła. Wszędzie stały pudła, między którymi była tylko wąska ścieżka. Szafki kuchenne, zauważyła Clare. A zatem wkrótce zaczną je instalować, tylko szkoda, że Hope może nie docenić pięknych podłóg, prawie całkowicie zasłoniętych kartonami i płachtami. Lawirowały między przeszkodami, zmierzając do sklepionego przejścia.

R

– Ładne kolory – powiedziała Hope niezobowiązującym tonem, ale zatrzymała się na kilka chwil w zagraconym pomieszczeniu, zanim ruszyła

L T

krótkim korytarzem do holu.

Tam wydała cichy okrzyk zaskoczenia i radości. –No dobrze, cudowne. Elegancko, oryginalnie, jednak bez wydziwiania. Wiecie, czy po tym można chodzić?

– Owen powiedział, że miejsca, gdzie nie wolno wchodzić, są odgrodzone taśmą.

Avery przecięła pomieszczenie i zapaliła światło w jednej z łazienek. – O rety.

– Co? Och. – Hope weszła do środka i przesunęła palcami po stylowym wzorze na kafelkach. – Zobaczcie, jak to podkreśla wzór na podłodze, ale go nie powtarza. Cudne. – Chcesz tego? Hope posłała Avery spojrzenie spod uniesionych brwi. – Jestem pewna, że mamy tu jeszcze co oglądać. 254

Przeszła do pierwszego pokoju i stanęła przy taśmie, odgradzającej wejście do łazienki. Skończyli podłogę, zauważyła Clare i pomyślała o tej pierwszej chwili z Beckettem, właśnie tutaj. O nagłym, zaskakującym wrażeniu. I zapachu kapryfolium. Wycofała się, zostawiła przyjaciółki zachwycające się kolorami i detalami wzorów na kafelkach i poszła do jadalni. – To wygląda świetnie – pochwaliła Hope, stając obok Clare. Nie spuszczając wzroku z sufitu, podeszła do okna. – Naprawdę nie jesteś pewna?

R

Hope wzruszyła ramionami i wyjrzała przez okno.

– Chyba czuję się wyrwana ze swojego środowiska i dlatego jestem

L T

taka niespokojna. To naprawdę ogromna zmiana i chcę jej, myślę, że jej potrzebuję. Ale teraz, kiedy już zrobiłam ten krok, zastanawiam się, czy jestem na to gotowa.

Odwróciła się do Clare.

– A mimo wszystko to miejsce ma coś w sobie. Przemawia do mnie, tutaj myślę, że może to jednak teraz jest moje środowisko. Tu czuję się na miejscu. Pewnie wrócę na drugą stronę ulicy i znowu wpadnę w panikę, ale tutaj czuję się jak w domu.

Popatrzyła na sufit, bo nagle usłyszała czyjeś kroki nad głową. – Avery poszła na górę bez nas. – Nie poszłam. – Avery weszła do pokoju i także popatrzyła na sufit. – To pewnie Ryder albo Owen – zaczęła Clare. – Być może, ale nigdzie nie widziałam ich samochodów.

255

– Cóż, ktoś tam jest, a ponieważ drzwi były zamknięte, to znaczy, że ten ktoś miał klucz. – Żeby rozwiązać zagadkę, Hope wyszła do holu i zawołała z dołu. – Halo! Jej głos rozbrzmiał echem, ale nikt nie odpowiedział. – Tu musi być duch. – Avery uśmiechnęła się szeroko, w jej oczach tańczyły wesołe iskierki. – Chodźmy sprawdzić. – Avery... – Ale ona już biegła na górę. Zrezygnowana Clare weszła z Hope na schody, podczas gdy ich przyjaciółka nie przestawała nawoływać. – Ale super, co? – Avery stała w drzwiach E&D.

R

– Czujecie ten zapach? – Wciągnęła powietrze. – Lato. Kapryfolium. – To tylko twoja wyobraźnia. – Jednak Clare objęła się rękami i zadrżała, bo też poczuła ów zapach.

L T

– W takim razie moja wyobraźnia płata mi te same figle. Fascynujące. – Hope weszła do pokoju. – Czy ktoś próbował się dowiedzieć, kim ona była? To byłoby... – Podskoczyła, gdy drzwi na balkon się otworzyły. – Spójrzcie na to!

– Drzwi nie były zamknięte i ktoś tędy przeszedł – upierała się Clare. – Ktoś z naręczem kapryfolium? Nie sądzę. – Avery podeszła do drzwi, otworzyła je szerzej, po czym zamknęła. – Poza tym niełatwo byłoby wejść na balkon z zewnątrz, zwłaszcza kiedy wciąż jest jasno. – Nie czuć tu smutku, prawda? – Hope okrążyła pokój, znowu otworzyła drzwi i wyszła na balkon. – Cokolwiek, ktokolwiek tu jest, wydaje się przyjaźnie nastawiony. – Mnie nic się nie wydaje, bo to tylko cegła, kamień i drewno. – W głosie Clare zabrzmiała złość. 256

– Tak jak Hill House – powiedziała Avery niskim głosem. – „A to, co po nim chodziło, chodziło samotnie"*. – Och, przestań. – Tym razem gniew Clare skupił się na przyjaciółce. – Po prostu przestań. To stary budynek. Podłogi skrzypią i trzeba naprawić drzwi. To wszystko. – Kochanie. – Avery wzięła Clare za rękę. – Czemu tak się złościsz? – Stoisz tutaj, robisz z tego budynku nawiedzony dom i jeszcze pytasz, dlaczego się złoszczę? – Tak. – Avery mocniej ścisnęła jej dłoń. – Jeżeli nie wierzysz w

R

duchy, powinnaś po prostu uznać nas za głupie, a nie się wściekać. – Nie wściekam się. Jestem po prostu zmęczona rozmowami na temat duchów, jak gdyby naprawdę istniały.

L T

– W porządku. Ja się nie złoszczę dlatego, że ty nie wierzysz, wiec dlaczego ty się złościsz, że ja tak?

– Masz rację. Absolutną. Miałam ciężki dzień i muszę jeszcze zrobić kolację. Powinnam już iść.

– Wrócimy do mnie... – zaczęła Hope.

– Nie, zostańcie i obejrzyjcie resztę. Przepraszam. Naprawdę jestem zmęczona. Ja tylko... – Jej głos się załamał. – Ja w to wszystko nie wierzę. – W porządku, jak chcesz. – Zirytowana Avery wzruszyła ramionami. – Powinnyśmy pójść na górę, żeby Hope obejrzała swoje mieszkanie. – Nie chcę w to wszystko wierzyć. – Łzy dławiły Clare w gardle i szczypały w oczy. – Jeżeli to możliwe, to dlaczego Clint nie wrócił? * Cytat z książki „Nawiedzony" Shirley Jackson (tyt. oryg. „The Haunting of Hill House") – historii Domu na Wzgórzu i grupki badaczy, którzy postanawiają zbadać jego tajemnice. 257

– Clare. – Zanim zdążyła się odsunąć, Avery objęła ją ramionami. – Przepraszam. Nawet o tym nie pomyślałam. – To głupie. Głupie. – Clare poddała się i pozwoliła, by łzy popłynęły po jej policzkach. –I głupio z mojej strony, że tak się wściekam, ale czemu ona mogła wrócić? Dlaczego może tu zostać? – Chciałabym wiedzieć. – Murphy ją widział. Avery aż podskoczyła. – Co? Kiedy?

R

– Kiedy byliśmy tutaj z Beckettem. Byłam przerażona, bo zobaczyłam, jak Murphy idzie po schodach, uśmiechając się do... niej. I wściekła.

L T

Dlaczego on może ją widzieć, Avery? Czy nie powinien mieć szansy ujrzenia własnego ojca? Tylko raz, ten jedyny. Cholera.

Wyszła na balkon, na świeże powietrze. Stanęła przy barierce, a Avery wepchnęła jej do ręki chusteczkę. Objęła Clare ramieniem z jednej strony, a Hope z drugiej.

– To głupie, że tak się złoszczę. – Clare westchnęła z drżeniem, ocierając oczy. – Nie ma sensu pytać „dlaczego". Zadawałam już to pytanie i więcej nie będę. Na początku, kiedy zaczęli mówić o duchu, nie wierzyłam w niego, więc to było ciekawe. Interesujące jak książka. Po prostu ciekawa opowieść, to wszystko. Ale potem Murphy... – Masz prawo pytać „dlaczego" – szepnęła Hope. – Nawet jeżeli nie ma odpowiedzi. – Aż do tej chwili nie zdawałam sobie sprawy, czemu tak mnie to złości. Albo nie chciałam się przyznać. 258

– Wyjdźmy stąd – zaproponowała Avery. – Wrócimy do Hope, usiądziemy i porozmawiamy. – Nie, już w porządku. Przyznaję, lepiej wiedzieć i stawić czoło tej sytuacji. Clare odwróciła się i patrzyła, jak drzwi otwierają się coraz szerzej. Westchnęła. –I lepiej, żebym jakoś sobie z tym poradziła, bo nie wygląda na to, żeby ona zamierzała nas opuścić. ***

R

Rankiem Beckett spotkał się z braćmi w pralni. Gdyby Owen nie zwołał zebrania, on mógłby jeszcze godzinkę pospać – albo dwie – ponieważ zamierzał popracować w domu.

L T

Ale Owen był Owenem, pomyślał Beckett, a zebrania i terminarze to jego hobby.

– Dziś rano przyjdą elektrycy i zamontują lampy na zewnątrz hotelu i w sklepie z upominkami. Pudełka są opisane, ale musisz wszystko dwa razy sprawdzić, Beck. I zanim zapytasz dlaczego – ciągnął Owen – przypominam, że razem mamy prawie dwieście lamp. Nie chcemy tracić czasu, pieniędzy i roboczogodzin na wymianę świateł, które zostały zamontowane w niewłaściwym miejscu.

– Dobrze. Zrobię to, zanim pójdę do biura. I zanim ty mnie zapytasz, tak, mam swoją listę zadań. – Skoro już o tym mówimy... – Dodał do listy Becketta tuzin zleceń i telefonów do wykonania. – A co ty, u diabła, będziesz robił, kiedy ja będę wisiał na pieprzonym telefonie? 259

Owen odwrócił swoją kartkę. Na widok jego długiej listy Beckett zamknął usta. – Dlaczego nie zlecisz części menedżerowi hotelu? – zapytał Ryder. – Dajmy jej kilka dni na zadomowienie się, na litość boską. Uwierz mi, w przyszłym tygodniu zapracuje na swoją pensję. – Owen wziął kolejną kartkę. – Tu zacząłem listę dla niej. Idę instalować blat w sklepie, a wy? – Dwóch robotników kończy wybijać otwory w sklepie. – Ryder zerknął na swoją listę. – Potem odbiorą biurko, które mama znalazła na pchlim targu, i zaniosą je do biura. Malowanie elewacji trwa

R

nadal, prawdopodobnie potrwa jeszcze wieki, ale mogę kazać im zacząć w środku, w holu, skoro podłogi są już gotowe.

Odczytywał punkt po punkcie. Beckett pił kawę, a w tle radio grało

L T

melodie country, ulubioną muzykę robotników.

– Mama ma spotkanie w Hagerstown – przypomniał im Owen. – Wpadnie do nas, wracając do domu. Uprzedź chłopaków, że przyjdzie wielka szefowa. Tyle z mojej strony. – Dzięki Bogu.

Beckett ziewnął, a Ryder uśmiechnął się krzywo. – Opieka nad dziećmi tak cię wykończyła? – Czy to kod oznaczający seks? – chciał wiedzieć Owen. – Musicie mnie informować na bieżąco, jeśli używamy kodów. – Nie, to nie jest kod, i nie, nie wykończyła mnie. Po prostu kiepsko spałem. Pewnie dlatego, że „opieka nad dziećmi" to nie kod oznaczający seks. Z twarzy Rydera nie znikał szyderczy uśmiech. –Bolała ją głową? 260

– Jesteś takim dupkiem – powiedział łagodnie Beckett. – To nie był dobry moment, czułbym się dziwnie, śpiąc z nią, kiedy dzieciaki znajdowały się po drugiej stronie korytarza. Chłopcy nie są na to gotowi, Harry nawet urządził mi przesłuchanie, po tym jak pocałowałem jego mamę. – Serio? – Grymas Rydera rozkwitł w pełen uznania uśmiech. – Dzielny chłopak. – Tak, nie można go nie podziwiać, i tego, jak chroni matkę. To świetne dzieciaki. Murphy chciał, żebym zrobił trumny dla figurek, które zginą w walce. Kto by o tym pomyślał?

R

– Szkoda, że ja nie pomyślałem – rozmarzył się Owen. – Byłoby super. Moglibyśmy zakopać je w ogrodzie, zrobić małe nagrobki z ich emblematami.

L T

Doskonały pomysł, pomyślał Beckett.

– Potem mogliby powstać z grobów, obudzeni przez jakąś ponadnaturalną siłę, i szukać zemsty.

– Na wiekach trumien też mógłbyś wypalić ich emblematy. Każdy powinien mieć swoją własną trumnę. Masz jeszcze ten zestaw do wypalania w drewnie, prawda?

– Pewnie. Chłopie, on będzie zachwycony. – Bawcie się swoimi zabawkami, a ja idę do pracy. – Ryder zapiął pas z narzędziami. – Wszędzie macie pełno dykty – dodał, wychodząc. Owen odczekał, aż Ryder nie mógł ich usłyszeć. – Wiesz, że jeśli je zrobisz, on też będzie chciał się bawić i przywłaszczy sobie Wolverine'a i Venoma, jak zawsze. – Wiem. A ty? 261

– No pewnie, wchodzę w to. Ja chcę... – Zamawiam Spideya i Moon Knighta. – Cholerka. Ja chciałem mieć Spidermana. – Za późno. – Batman i Joker. – Umowa stoi. Beckett miał zamiar iść prosto do domu, ale po drodze włożył rękawice robocze i pomógł przy rozbiórce starego płotu. Potem zadzwoniła Madeline z prośbą, żeby przyszedł do sklepu w sprawie półek, które chciała zamontować na ścianie po lewej stronie.

R

Wychodząc ze sklepu, zauważył fryzjera, siedzącego na ławce przed salonem, i przystanął na pogawędkę.

L T

– Wygląda naprawdę dobrze. – Razem patrzyli, jak robotnicy montują lampy od powozów po obu stronach drzwi. – Słyszałem, że na otwarcie urządzacie wielkie przyjęcie. – Też tak słyszałem.

– Ludzie mało nie skręcą sobie karku, kiedy tędy przejeżdżają. – Ale nie mają takiego widoku jak ty, Dick. – W kieszeni Becketta zadzwonił telefon. – Do zobaczenia. – Wyjął komórkę. – Co się stało, Ry? Stęskniłeś się za mną?

– Jak za wysypką na tyłku. Faceci od kafelków mają pytanie na temat wzoru. Mama jest w Hagerstown, więc padło na ciebie. – Już idę. W końcu Beckett wszedł do swojego biura, bliżej dziesiątej niż dziewiątej, jak planował. Ale to mu nie przeszkadzało, każdy krok,

262

pomyślał, nalewając do kubka resztkę porannej kawy, był krokiem do przodu. Najpierw zajął się telefonami, bo tego najbardziej nie lubił, po czym zabrał się do uaktualniania planu rozmieszczenia mebli i zamówił jeszcze kilka nowych przedmiotów. Wysłał wszystkim e–maile z aktualizacjami i otworzył kolejny folder. Obiecał sobie solennie, że skończy dzisiaj szyld – i lepiej, żeby wszystkim się spodobał. Zawęzili wybór do trzech rodzajów czcionek, a wciąż nikt nie chciał

R

podjąć ostatecznej decyzji. Cóż, dzisiaj on ją podejmie i nie przyjmie do wiadomości żadnego sprzeciwu.

Eksperymentował z czcionką, odstępami, wielkością liter i kolorami.

L T

W pewnej chwili wstał, przespacerował się po pokoju, podszedł do okna i spojrzał na budynek, próbując sobie to wyobrazić. Wrócił, jeszcze raz sprawdził wymiary i wypróbował jeszcze kilka kombinacji.

Jedzenie, pomyślał i zadzwonił na dół po pizzę calzone. To jest to, uznał w końcu i wydrukował projekt szyldu. Podszedł z nim do okna i uniósł kartkę, przymykając jedno oko. Uśmiechnął się z aprobatą. I uznał, że projekt jest dobry.

Żeby mieć więcej argumentów, usiadł i opracował szyld do sklepu z upominkami, używając tych samych czcionek i barw. – Otwarte! – zawołał, słysząc pukanie do drzwi. Wstał i sięgnął po portfel. Nagle dzień Becketta stał się lepszy, bo do pokoju weszła Clare z pudełkiem w ręku. – Po godzinach dorabiasz w Veście? Założę się, że dostajesz wysokie napiwki. 263

– Zbieram na nowy samochód. – Z uśmiechem podała mu pudełko. – Byłam na dole, kiedy ją pakowali, więc powiedziałam, że ci przyniosę, skoro i tak chciałam z tobą porozmawiać. Zapisali na twój rachunek. – Świetnie. – Odłożył pizzę na bok. – Chętnie się z tobą podzielę. – Dzięki, zjem tylko szybko sałatkę i pójdę pomóc Hope. Ale chciałam... – Nie dałem ci jeszcze napiwku. – Położył ręce na biodrach Clare i przyciągnął ją do siebie. – Ładnie pachniesz. I wyglądasz, pomyślał, na dużo bardziej zrelaksowaną i zadowoloną

R

niż przez cały ten czas od ich dyskusji na temat Lizzy.

– Wypróbowywałam nowe balsamy, które chcemy sprowadzić. Ten ma zapach moreli i miodu. – Sprzedany.

L T

Pochylił się i zatopił w pocałunku, w morelach, miodzie i Clare. Zbyt dużo upłynęło czasu, pomyślał, gdy objęła go za szyję, zbyt dużo, odkąd naprawdę ją przytulał, naprawdę z nią był. – Dajesz wspaniałe napiwki.

– To tylko zaliczka. – Popchnął ją lekko ku drzwiom. – Musisz pójść ze mną po resztę.

Wprowadził ją tyłem do sypialni.

– Beckett. – Roześmiała się, ale usłyszał w jej głosie westchnienie, poczuł, jak zadrżała, gdy skubnął zębami jej dolną wargę. – Nie mogę. Nie możemy. Jest środek dnia. – Przerwa na lunch. –Tak, ale...

264

– Cały czas o tobie myślę. – Nadal lekko ją popychał, muskając ustami jej szyję i usta. – O tym, żeby znowu z tobą być, tak jak teraz. Tak trudno na ciebie patrzeć i nie móc cię dotknąć. –Wiem. Ja... – Pozwól mi się dotknąć. Już jej dotykał; jego dłonie wędrowały po jej ciele, odkrywały, budziły pragnienia, które tłumiły zdrowy rozsądek. – Chyba mogę trochę się spóźnić. Wsunął rękę pod jej spódnicę, przesuwając palcami w górę i w dół, w górę i w dół. – Zdecydowanie mogę się spóźnić.

R

Clare opadła plecami na łóżko, jej serce już galopowało jak szalone,

L T

ciało było gotowe. To zwariowane, lekkomyślne, cudowne, pomyślał, gdy jego usta drażniły, jego zęby skubały jej piersi–w jakiś sposób jeszcze bardziej seksowne, gdy kryły się pod materiałem sukienki.

Clare jęknęła z zaskoczeniem, gdy wsunął w nią palce. – Boże. O Boże.

– Poddaj się temu. – Jak oszalały wiódł ją coraz wyżej, delektując się ciepłą skórą jej szyi. – Po prostu się poddaj.

Wygięła się pod nim i chwyciła kurczowo prześcieradła, jej oczy zaszły mgłą. Kiedy doszła, jej długi, drżący jęk dotarł wprost do jego lędźwi. A gdy opadła bez tchu, kiedy zamknęła oczy, uniósł jej spódnicę i zdarł z siebie dżinsy. I wszedł w nią.

265

Clare znowu krzyknęła i zacisnęła dłonie na jego biodrach, wbiła mu paznokcie w ciało. Wymawiała jego imię drżącymi wargami, nie odrywając wzroku od jego oczu. Owinęła go nogami w pasie i dopasowała do jego gorączkowego rytmu. Potem leżeli razem wykończeni, nadal na wpół ubrani, oddychając ciężko jak po długim biegu. – Powinnam zawsze dostarczać ci pizzę. – Nie mam nic przeciwko temu.

R

Zamknęła oczy, chcąc jeszcze przez chwilę pławić się w rozkoszy. – Kolejna rzecz, którą zrobiłam pierwszy raz w życiu. Beckett uniósł głowę.

L T

– Masz na myśli, że w środku dnia?

– Nie, ale w środku dnia pracy i nadal jestem ubrana. Prawie. – Trochę się spieszyłem. – Pochylił się i pocałował ją w usta. – Ale teraz mogę cię rozebrać i zacząć jeszcze raz.

– Nie sądzę, żeby moje ciało i plan dnia zniosły kolejny napiwek. Ale dziękujemy stałemu klientowi.

– Najlepsza calzone w hrabstwie. Cholera, ja otworzę – powiedział, słysząc pukanie do drzwi mieszkania.

Które oczywiście nie były zamknięte, przypomniał sobie Beckett, słysząc głos Avery. Błyskawicznie wciągnął dżinsy, a Clare zerwała się na równe nogi i próbowała wygładzić sukienkę. –Poczekaj! Już idę. Ale tamta już stała w drzwiach sypialni, wskazując na nich palcem.

266

– Zrobiliście południowca! Spójrzcie tylko na siebie, macie seks i poczucie winy wymalowane na twarzach! Moje ciało nie zniesie więcej zazdrości. Idę wynająć sobie mężczyznę. Jaką masz stawkę? – Bardzo śmieszne. Clare zdjęła gumkę z włosów i uświadomiła sobie, że szczotkę do włosów ma w torebce, którą zostawiła w gabinecie Becketta. – Właśnie dochodziliśmy... – Dowody świadczą, że to już za wami. – Ona jest straszna. – Beckett wskazał kciukiem na Avery.

R

I oboje uśmiechnęli się do siebie jak, pomyślała Avery, dwoje ludzi, którzy zaliczyli południowca.

– Pukałam – usprawiedliwiła się. – Najpierw do biura, bo tam miała

L T

być dostarczona pizza i tam poszła Clare, żeby z tobą – zrobiła w powietrzu znak cudzysłowu – „porozmawiać".

–I nie porozmawiałam. Słuchaj, muszę znaleźć szczotkę. .. moje włosy. Za kilka minut będę u Hope.

– Nie możecie teraz uprawiać więcej seksu. Zabraniam. Będę wiedziała, jeśli to zrobicie, rozpłaczę się i sama obetnę sobie włosy. Chyba nie chcecie być za to odpowiedzialni.

– Muszę tylko doprowadzić się do porządku. Zaraz przyjdę. Obiecuję. Avery nic nie odpowiedziała; pogroziła im palcem, zmrużyła oczy, po czym obróciła się na pięcie i wyszła. – Myślałem, że już nigdy nie wyjdzie. A może... – Nie. – Clare stanowczo wyciągnęła dłoń. – Absolutnie nie. Obiecałam. Muszę iść po torebkę. Chciałam z tobą porozmawiać, przeprosić cię. 267

– Za co? – Beckett poszedł za nią do gabinetu. – Za to, że byłam tak nieprzytomna, że właściwie nie podziękowałam ci wczoraj za opiekę nad dziećmi. Za to,że byłam dla ciebie taka okropna, kiedy naprawiałeś umywalkę w księgarni, i że warczałam podczas zwiedzania hotelu i kolacji... co tak naprawdę było przyczyną całej reszty. Wzięła torebkę i rozejrzała się dookoła. – Chyba nigdy tutaj nie byłam... w twoim biurze. Ładnie tu. Pasuje do ciebie. Łazienka jest tutaj? –Tak.

R

– Potrzebne mi lustro. – Weszła do środka i nie zamykając drzwi, zaczęła się czesać. – Razem z Hope i Avery poszłyśmy do hotelu, kiedy pilnowałeś chłopców. I, cóż, usłyszałyśmy coś na piętrze, jakby kroki. A na

L T

górze czułyśmy jej zapach. I otworzyły się drzwi na balkon. – Zdjęła z nadgarstka gumkę i związała włosy w gładki ogon. – Napadłam na nie tak samo jak wcześniej na ciebie. Nie – poprawiła się – nawet bardziej. Byłam wściekła.

Wyjęła szminkę i poprawiła usta. – Dlaczego?

– Dobre pytanie. Właśnie wtedy zdałam sobie sprawę dlaczego albo wreszcie dopuściłam do siebie tę świadomość. Zdałam sobie sprawę, że jestem zła, bo jeżeli to naprawdę możliwe, jeśli to się dzieje naprawdę, jeśli naprawdę ktoś może wrócić, to... – O cholera, Clint! Nawet o tym, o nim nie pomyślałem. Przepraszam. – Nie, to ja przepraszam. Nie ma żadnego powodu, żebyś ty o tym myślał. A ja nie powinnam wyładowywać się na tobie, Avery czy Hope. Na tych, którym na mnie zależy. – Wyjęła puder, żeby dokończyć dzieła. 268

– Ten temat sprawiał ci ból, a ja nie chciałem zostawić go w spokoju. – To nie ty sprawiałeś mi ból, tylko ta sytuacja. Ale teraz, kiedy wiem dlaczego, już nie będę cierpieć. – Tak po prostu? – Wczoraj porządnie sobie popłakałam, jak położyłam chłopców do łóżka, i sporo myślałam. Nie, już nie będę cierpiała. – Wrzuciła puder do torebki i wyszła z łazienki. – Nie wiem, dlaczego niektórzy ludzie wracają, a przynajmniej słyszy się takie historie. I nie wiem, dlaczego Clint nie wrócił. Czy może wrócił, tylko ja nie byłam gotowa albo otwarta i go nie

R

zauważyłam, nie poczułam. Ale wiem, że odszedł, i nie mogę się złościć na niego ani na ciebie, ani na to coś, cokolwiek tam jest. Bardzo cię przepraszam i dziękuję, że oprowadziłeś chłopców po hotelu, naprawiłeś tę

L T

cholerną umywalkę i pilnowałeś ich wczoraj, żebym mogła zacząć się nad tym zastanawiać. – Bardzo proszę.

– A teraz naprawdę muszę iść.

– Chcę zobaczyć się z tobą w ten weekend. – A ja chcę, żebyś chciał się ze mną zobaczyć w ten weekend. – Wtuliła się w jego ramiona. – Sprawdzę, co mamy zaplanowane. – Zadzwonię do ciebie.

– Dobrze. – Podeszła do drzwi, otworzyła je. – Och, i jeszcze coś. Dzięki za napiwek. Beckett podszedł do okna, żeby popatrzeć, jak Clare przechodzi przez ulicę. Gdy przebiegła na drugą stronę, spódnica furkotała wokół jej nóg. Już z przeciwległego rogu odwróciła się, dostrzegła go w oknie i pomachała, po czym popędziła na tył budynku. 269

Beckett myślał o niej i o miłości. Ile wymagała i ile dawała w zamian. W końcu wziął pudełko z pizzą i poszedł do mikrofalówki, żeby podgrzać swoją bardzo zimną calzone. Kiedy wrócił do hotelu, z głową pełną różnych myśli, dzień pracy dobiegał końca. Najpierw poczuł świeżą farbę, a dopiero potem ją zobaczył. Będzie potrzebna jeszcze jedna warstwa, ale ciepły kolor słomy już rozjaśniał pomieszczenie, podkreślał odcienie kafelków na podłodze. Kiedy stanął u dołu schodów, usłyszał dobiegający z góry głos matki. Doskonale, powie im wszystkim naraz.

R

Znalazł matkę i jej siostrę w pokoju Eve i Roarke'a*. – Cześć. Miałem nadzieję, że jeszcze was tu zastanę. – Przeszedł do łazienki.

L T

– Spójrz na to! – Matka podała mu jakiś wydruk.

– Idealny podgrzewacz do ręczników do tego pokoju. –Ty już...

– Nie zamówiłam tamtego, bo nie byłam w stu procentach pewna. Tego jestem pewna. Podgrzewane szkło. –Jest trochę...

– Drogi, wiem, ale idealny. Wygląda futurystycznie. – Całkiem niezły. – Beckett oglądał zdjęcie, odtwarzając w głowie inne detale łazienki. – Pasuje do świateł i armatury, które zamówiliśmy. – Świetnie, ponieważ już go zamówiłam. Mam ważne nowiny. * Roarke jest mężem porucznik Eve Dallas, głównej bohaterki serii „In Death", futurystycznego (rok ok. 2058) romansu kryminalnego autorstwa J.D. Robb – pseudonim Nory Roberts.

270

– Chyba nie jesteś w ciąży? Klepnęła go w ramię. – Carolee... – Carolee jest w ciąży? – Ależ masz doskonały humor. Nie jest, i dobrze, ponieważ Carolee zostanie asystentką menedżera. – Naprawdę? – Zaskoczony popatrzył na ciotkę. – Nie wiedziałem, że chcesz tu pracować. – Bardzo. – Oczy Carolee zabłysły. – Uwielbiam ten hotel i z radością

R

zrezygnuję z pracy w sklepie. Umiem pracować z ludźmi i wiesz, że uwielbiam spotkania towarzyskie. Napisałam życiorys.

– Jak gdyby to było potrzebne. – Justine trąciła siostrę łokciem.

L T

– To biznes, Justine. Rodzinny, ale biznes.

– Ja głosuję za przyjęciem cię – powiedział Beckett. – Będziesz świetna.

– Widzisz? Zdecydowane jednogłośnie. – Jestem taka podekscytowana! Naprawdę uwielbiam to miejsce. I będę mogła chodzić do pracy na piechotę, zamiast jechać ten kawał do... – Carolee przerwała i kręciła głową. – Ale musimy jeszcze zobaczyć, jak dogadamy się z Hope. – Uniosła dłonie i zacisnęła kciuki. – Wtedy ogłosimy to oficjalnie. – Cóż, te nowiny biją moje na głowę. – Clare jest w ciąży! Beckettowi opadła szczęka. – Jezu, mamo. – Pięknym za nadobne, mój chłopcze. Jakie to nowiny? 271

– Gdzie reszta? – Na górze, w mieszkaniu Hope. Postanowili od razu położyć kafelki w kuchni i łazience. – Zawołajmy ich, żeby wszyscy przy tym byli. Beckett wyszedł i ryknął w górę: – Narada rodzinna, ASAP. Eve i Roarke. – O co chodzi? – chciała wiedzieć Justine. – O coś, co właśnie skończyłem. Och, będę musiał popracować dziś w warsztacie. Muszę zbić kilka trumien.

R

Niewiele rzeczy było w stanie zaskoczyć Justine Montgomery, zwłaszcza jeśli chodziło o jej chłopców, ale teraz zamrugała ze zdumienia. – Trumien?

L T

– Dla chłopców, na figurki, które zginęły w bitwie. Pewnie pójdę tam, kiedy... No dobrze, idą.

– Co jest? – zapytał Owen. – Właśnie kończymy. – A ja chcę piwo – dodał Ryder.

Cymbał przyczłapał za nim i obszedł pokój, żeby obwąchać każdego na powitanie.

– Mnie też możesz postawić. – Beckett otworzył teczkę i wyjął projekt szyldu. – To jest to. Komu się nie podoba, zabiję go młotkiem. Będzie mi przykro, jeśli to mama albo Carolee, ale i tak to zrobię. Ryder przyjrzał się i powiedział: –Huh. – Jaka to czcionka? – Taka, jaką wybrałem – odpowiedział Beckett Owenowi. – Ciebie mogę zabić. Mam drugiego brata. 272

– Justine, spójrz na te kolory. – Carolee pochyliła się, kładąc dłoń na ramieniu Becketta. – Dokładnie takie kolory, jak chciałam, głęboki brąz na kremowobeżowym tle. – Będzie takiej wielkości. Mnóstwo miejsca na adres strony internetowej i numer telefonu, co jednak nie przysłoni nazwy. – Nieźle. – Ryder skinął głową, drapiąc Cymbała za uchem, i posłał bratu szeroki uśmiech. – W sumie całkiem nieźle. – A ja muszę znać nazwę czcionki. Jeśli zostajemy przy tym... – Zostajemy – uciął Beckett.

R

– W takim razie będę potrzebował nazwy czcionki do papeterii, wizytówek, tabliczek na drzwiach pokoi, breloczków do...

– W porządku, zamknij się. – Beckett wyjął płytę CD i podał

L T

Owenowi. – Wszystko masz tutaj.

– To jak ogrzewacz do ręczników. – Justine objęła Becketta w pasie. – Strzał w dziesiątkę.

– Zrobiłem jeszcze jeden do sklepu, pomyślałem, że tam powiesimy nowy szyld na zawiasach i pomalujemy z obu stron. – Cudowny! – Justine wzięła drugą tabliczkę. – Carolee, chodźmy sprawdzić, czy Madeline jest jeszcze w sklepie. Będzie chciała to zobaczyć. Dobra robota. – Uściskała syna. – Naprawdę dobra. – Chyba jednak postawię ci piwo – zdecydował Ryder. – Chyba tak. – Do zobaczenia na miejscu. Muszę posprzątać, ja nie spędziłem całego dnia, ślęcząc nad biurkiem. – Czy zapisałeś mi wielkość... – Wszystko tam jest, Owen – zapewnił go Beckett. 273

– Sprawdzę. Jak już Ry kupi mi piwo. – Dlaczego mam kupić ci piwo? – To twoja kolej. – Bzdura. Kłócili się o to, idąc do drzwi.

L T 274

R

Rozdział piętnasty Clare ledwo zdążyła wstawić kawę i włączyć komputer, kiedy ktoś zaczął szarpać klamką u drzwi księgarni. Podniosła wzrok i zobaczyła przez szybę Sama Freemonta. Za późno, żeby się ukryć, pomyślała, ponieważ już ją zauważył i puścił do niej oko, uśmiechając się tym swoim obleśnym uśmiechem. Zastanawiała się, czy po prostu nie pokręcić głową, ale on tylko nadal by pukał, mrugał i się uśmiechał. Nigdy nie potrafiła zrozumieć, dlaczego Sam uważał się za tak czarującego.

R

Uchyliła drzwi i wyjrzała przez wąską szparę. – Przykro mi, Sam, jeszcze zamknięte.

L T

– Czuję zapach kawy.

– Tak, właśnie wstawiłam, ale otwieram dopiero za godzinę. Naprawdę muszę...

– Chętnie wypiłbym filiżankę. Chyba możesz poczęstować przyjaciela filiżanką kawy, prawda?

Właściwie nie wepchnął się do środka, ale nagle Clare poczuła, że się cofa. Rozsądniej będzie dać mu tę cholerną kawę, pomyślała i weszła za ladę.

Od szkoły średniej Sam przyprawiał ją o lekki dreszcz obrzydzenia. – Jaką chcesz? – Gorącą i słodką. Możesz po prostu zanurzyć w niej palec, to cała słodycz, jakiej potrzebuję. Ostatnio chyba o coś więcej niż tylko lekki dreszcz, uznała.

275

– Zobaczyłem twój samochód i pomyślałem, że Clare wcześnie dziś zaczęła. Kotku, za ciężko pracujesz. – Nie można prowadzić firmy bez ciężkiej pracy. – Chyba że twój tatuś ma salon z samochodami, w którym pojawiasz się wtedy, kiedy ci pasuje. Postawiła na blacie kubek z kawą na wynos. – Cukier jest tam, na półce. Sam tylko oparł się o blat. – Co u ciebie słychać, skarbie? – Jestem zajęta. Naprawdę muszę wziąć się do pracy, więc...

R

– Musisz czasem znaleźć trochę czasu dla siebie. Czy nie to zawsze ci powtarzam? – Tak, powtarzasz. Ale w tej chwili...

L T

– Widziałaś cudo, którym przyjechałem? Prowadzi się jak złoto. – Nie wątpię.

– Chodź zobaczyć. Wiem, zabiorę cię na przejażdżkę. – Znowu puścił do niej oko.

– Jestem w pracy. – Wcisnęła pokrywkę na kubek, skoro Sam najwyraźniej nie chciał cukru. – Kawa na koszt firmy. – Nie będziesz mogła sobie kupić nic ładnego, jeśli będziesz tak rozdawała kawę. – Z obleśnym uśmiechem sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki od garnituru w prążki, migając złotymi spinkami do mankietów. Wyjął z portfela dwadzieścia dolarów i położył banknot na ladzie. – Zatrzymaj resztę i kup sobie jakiś drobiazg. Clare obeszła ladę, chcąc wyrzucić go za drzwi, ale Sam doskonale wybrał moment i nagle znalazła się uwięziona między nim a blatem. Wystarczy, uznała. Po prostu dosyć. 276

– Stoisz mi na drodze i chcę, żebyś wyszedł. – Powiem ci, co zrobimy. Pojedziemy na przejażdżkę dziś wieczorem. – Nie, nie pojedziemy. – Na długą, miłą przejażdżkę – powiedział, przesuwając palcem po jej szyi, zanim Clare odtrąciła jego rękę. – Postawię ci dobrą kolację. A potem... – Nie wiem, jak mam się wyrazić jeszcze jaśniej. Prowadzę firmę. Zajmuję się dziećmi. Nie jestem zainteresowana przejażdżkami z tobą ani kolacją. Ani lunchem. Ani brunchem. – Wreszcie do niego dotarło,

R

pomyślała, kiedy z twarzy Sama zniknął uśmiech. – A teraz mówię ci, żebyś wynosił się z mojego sklepu.

– Powinnaś być dla mnie milsza, Clare. I przestań bawić się ze mną w

L T

te gierki. Mogę dużo dla ciebie zrobić.

– Sama robię wystarczająco dużo dla siebie. – Chciała się wycofać w bok, ale błyskawicznie położył rękę na ladzie, odcinając jej drogę. Clare poczuła pierwsze ukłucie strachu, przebijające się przez złość. – Przestań. Co się z tobą dzieje?

– Zawsze jesteś zbyt zajęta, żeby spędzić ze mną choć chwilę. Ale dla Becketta Montgomery'ego masz mnóstwo czasu. – To moja sprawa.

– Tracisz z nim czas. Ci Montgomery to robotnicze śmieci. Mógłbym kupić Becketta Montgomery'ego razem z całym jego domem na pniu. – Przysunął się do niej jeszcze bardziej, położył jej dłoń na biodrze, a Clare poczuła dreszcz strachu i wściekłości, kiedy przesunął rękę na jej pośladek i ścisnął. – Chcę tylko zabrać cię na przejażdżkę. Pokazać ci, co znaczy dobra zabawa. 277

– Zabieraj łapy. – Głos jej drżał, ale z całej siły starała się mówić stanowczym tonem. – Nigdy nie pojadę z tobą na żadną przejażdżkę. Nie interesujesz mnie ani ty, ani to, co możesz kupić. Chcę, żebyś natychmiast wyniósł się z mojego sklepu i nigdy tu nie wracał. Fałszywy urok zniknął, zastąpiła go wściekłość, na widok której serce Clare zaczęło walić jak szalone. – Nie wolno ci mówić do mnie w ten sposób. Już najwyższy czas, żebyś zdała sobie sprawę, że taka kobieta jak ty powinna okazywać mi wdzięczność i szacunek.

R

Pomyślała o kubku kawy za plecami i jedną ręką uderzyła Sama w pierś, a drugą sięgnęła po gorący napój. W tej chwili ktoś zaczął łomotać w drzwi.

L T

– Clare! – Avery, z twarzą wykrzywioną wściekłością, waliła w szybę jak opętana. – Otwórz! – Nagle odwróciła głowę i machnęła ręką. – Hej, Owen! Chodź tu szybko.

Sam cofnął się i poprawił spinki w mankietach koszuli. – Pomyśl o tym, co powiedziałem.

Clare czuła, że uginają się pod nią nogi; oparła się plecami o ladę. – Nigdy tu nie wracaj. I nigdy więcej nie przychodź do mojego domu. Trzymaj się ode mnie z daleka.

Sam podszedł do drzwi i przekręcił klucz, chociaż Clare nawet nie zauważyła, że zamknął drzwi na zamek. Kiedy wyszedł, do środka wpadła Avery. – Zboczeniec! – zawołała za nim, po czym zatrzasnęła drzwi i znowu zamknęła je na klucz. – Nic ci nie jest? – Nie, nie, nic. 278

– On naprawdę dobierał się do ciebie? Głupi sukinsyn w prążki! Ile razy musisz mu odmówić? – Najwidoczniej jeszcze za mało. – Clare, ty cała drżysz. – Avery podeszła, żeby ją przytulić, i zaczęła rozcierać zesztywniałe ramiona przyjaciółki. – Do diabła, co on ci zrobił? Naprawdę cię przestraszył. – Trochę. Może nawet bardzo. Nie mów Owenowi... a gdzie on jest? – A skąd mam wiedzieć? Użyłam go tylko jako groźby. Sam zawsze bał się Montgomerych. Co on tu w ogóle robił?

R

– Jestem głupia, po prostu głupia. – Clare weszła za ladę i wyjęła z lodówki butelkę wody. – Powiedział, że chce się napić kawy, i uznałam, że lepiej mu ją dać, niż się kłócić, że mam zamknięte. Na ogół jest tylko

L T

upierdliwy, ale dzisiaj zachowywał się inaczej. Wściekł się i zaczął być nachalny.

Przypomniała sobie dotyk jego rąk i znowu zadrżała.

– Wie, że spotykam się z Beckettem, i chyba to go tak wkurzyło. – Sam Zboczeniec Freemont zawsze dostaje to, czego chce, a ty psujesz mu reputację. Matka rozpuszczała go do granic przyzwoitości. Wiesz, że kilka lat temu krążyły plotki o nim i pewnej kobiecie, z którą się spotykał.

Clare skinęła głową i wypiła łyk wody. – Podobno ją pobił, a jego matka zapłaciła jej za milczenie. Myślałam, że to tylko plotki, ale teraz... nie jestem już taka pewna. – Powinnaś była kopnąć go w jaja. – Zaskoczył mnie. Miałam zamiar chlusnąć mu w twarz kawą, jednak na niewiele by się to zdało, skoro sama zakryłam kubek pokrywką. 279

– Chcesz zadzwonić na policję? – Nie. Był tylko chamski i obleśny. Pewnie teraz się wstydzi, kiedy go wystraszyłaś. Zabroniłam mu tu przychodzić. Będzie musiał kupować sobie kawę i książki gdzie indziej. – Jak gdyby on czytał. Clare zdjęła pokrywkę z kubka i wylała kawę do zlewu. – Zostawił cholerne dwadzieścia dolarów. „Zatrzymaj resztę, powiedział, i kup sobie coś ładnego". Co za dupek. – Podrzyj to. – Nie podrę dwudziestu dolarów. – W takim razie ja to zrobię.

R

– Nie. – Clare ze śmiechem klepnęła Avery w wyciągniętą po

L T

pieniądze rękę. – Odeślę mu pocztą.

– Nie ma mowy. – Zarumieniona ze złości Avery przykryła dłoń Clare swoją. – Każdy rodzaj kontaktu podsyca taką obsesję, czy cokolwiek to jest. – Skąd to wiesz?

– Oglądam mnóstwo programów kryminalnych, skoro chwilowo nie chodzę na randki ani nie uprawiam seksu. Poważnie, Clare, podrzyj to, wydaj, oddaj komuś, ale mu nie odsyłaj.

– No dobrze, pewnie masz rację. Dam to na kościół albo coś w tym rodzaju. – Wepchnęła banknot do kieszeni. – Naprawdę cieszę się, że wpadłaś. – Ja też. – A dlaczego wpadłaś? – Szłam do sklepu i zobaczyłam samochód tego dupka. Do kogo innego mogłoby należeć takie szpanerskie auto z nalepką salonu? 280

Pomyślałam, że zajrzę i uratuję cię przed śmiercią z nudów. Nie spodziewałam się, że on będzie cię molestował. – Dzięki. Naprawdę. – O której przychodzą dziewczyny? Clare zerknęła na zegarek. – Lada chwila. Boże, jestem już spóźniona. –Nadrobisz. Zabieraj się do pracy. Skoro już tu jestem, to pobuszuję po półkach. – Avery, on nie wróci. A nawet gdyby, to już bym go nie wpuściła. – Jestem zmuszona ci przypomnieć, że obecnie w moim życiu brak randek i seksu. Przyda mi się dobra książka.

R

Avery wbiła ręce w kieszenie i poszła oglądać nowości. Clare westchnęła i wyjęła dwa kubki. Skoro przyjaciółka postanowiła zabawić się w ochroniarza, to równie dobrze mogły napić się kawy.

L T ***

Beckett był zadowolony ze swojego misternego planu. Zgodnie z wyliczeniami powinien dotrzeć do Clare, kiedy lekcje będą już odrobione, ale przed kolacją. Może Clare poprosi go, żeby został. Postanowił spróbować. Świetnie się bawili w sobotę wieczór, a w niedzielne popołudnie poszli z chłopcami do parku.

Jak na razie tydzień mógł zaliczyć do udanych, bez żadnych większych katastrof w pracy, uznał więc, że szczęście mu sprzyja – dopóki nie zajechał przed dom Clare i zobaczył, że nie ma jej samochodu. Na ganku dostrzegł jednak Harry'ego uzbrojonego w miarkę. Wysiadł z furgonetki i wziął ze sobą pudło. – Mierzę tu, żebyśmy wiedzieli, jak dużą dynię możemy mieć na Halloween. Postawimy ją na słupku. – Dobry pomysł. Za kogo się przebierzesz? 281

– Albo za Wolverine'a, albo za Jokera. – Bohater lub złoczyńca. Trudny wybór. – Mamy katalog z różnymi kostiumami, ale musimy szybko wybrać. Mama będzie rozdawała cukierki w księgarni. – Ach tak? Będę musiał do niej pójść. A gdzie mama? – Musiała wrócić po coś do pracy. Pani Ridenour nas pilnuje, dopóki mama nie wróci. Co masz w pudełku? – Coś dla was, co zrobiliśmy razem z braćmi. – Dla nas? Co to jest? – Chodźmy do domu. Pokażę wam.

R

Harry dopadł drzwi i otwierając je, ryknął do środka: – Beckett przyjechał! Ma coś dla nas w pudle!

L T

Podłoga zadrżała, jakby ruszyło stado słoni. Alva wyjrzała z kuchni, gdy chłopcy nadbiegli z różnych kierunków i otoczyli Becketta. – Co za miła niespodzianka. Chłopcy, cicho. Clare musiała pojechać do księgarni. Właśnie się z nią minąłeś.

– Chciałem tylko podrzucić coś dla dzieciaków. – Zrobił to ze swoimi braćmi – powiedział Harry. – Co to jest? – Zobaczmy. – Beckett ukucnął na podłodze, postawił pudło i zdjął przykrywkę.

– Rany! – westchnął Liam. – To wygląda jak... – Alva pokręciła głową, patrząc na Becketta. – Zrobiliście trumny? – Tak. – Uśmiechnął się szeroko do Harry'ego. –I bohaterowie, i złoczyńcy zasługują na przyzwoity pochówek, prawda, chłopaki? – A co to jest? – Liam wyjął miniaturowy nagrobek. – Takie tarcze? 282

– Niezupełnie. To nagrobki. Oznaczasz nimi groby, żebyś wiedział, kto gdzie jest pochowany. Liam patrzył na Becketta z niemal religijną czcią. – To jest super. – Są na nich ich symbole i w ogóle. – Murphy wyjął trumienkę, otworzył i zamknął wieczko przyczepione na maleńkich zawiasach. – Ta jest dla Batmana. – A ta dla Hulka. Widzicie, jest większa, bo on też jest duży. – Harry podniósł wzrok na Becketta. – Skąd wiedziałeś, jak duży?

R

– Zmierzyłem. – Stuknął chłopca palcem w brzuch.

– To jest najbardziej super na świecie. – Zachwycony Liam rzucił mu się na szyję. – Nigdy nie mieliśmy czegoś takiego. Możemy ich pochować? Tak naprawdę? – Świetny pomysł.

L T

– Na razie tylko w piaskownicy – orzekła Alva. – Żadnego kopania w ogrodzie.

– Musimy przynieść trupy. – Harry pognał do pokoju zabaw. – Więcej jest na górze. – Liam popędził po schodach. Murphy wyjmował trumny i nagrobki, uważnie studiując każdy po kolei. – Ten jest dla Moon Knighta, ten dla Kapitana Ameryki, a ten dla Green Lantern. – Źli faceci też tam są. – Pani Ridenour? – Harry wysunął głowę z pokoju zabaw. – Czy może nam pani coś dać, żebyśmy ich wszystkich wynieśli? Ci, którzy przeżyli, muszą iść na pogrzeb. – Tak, jestem pewna, że będą chcieli oddać hołd towarzyszom broni. 283

Murphy otwierał i zamykał wieczka trumien. – Musimy postanowić, kto zginął na wojnie, a kto nie. Mój tatuś zginął na wojnie. – Wiem. – Co powinien powiedzieć, jak to powiedzieć? Jezu, o czym on myślał, robiąc te trumny? Przecież ojciec tych chłopców nie żył. – Przykro mi. – Był bohaterem. – Tak, to prawda. – Nie zdążyłem go poznać, bo jeszcze się nie urodziłem. Mama mówi, że on i tak mnie kocha.

R

– Możesz być tego pewien. Znałem twojego tatę. Murphy popatrzył na niego z powagą i ciekawością. – Naprawdę?

L T

– Chodziliśmy razem do szkoły. – Byłeś jego przyjacielem?

Tak naprawdę nie byli z sobą zbyt blisko, ale Beckett pomyślał o tym wieczorze, kiedy owinęli papierem toaletowym dom pana Schrodera, i o nocy, kiedy świętowali swój wyczyn. –Tak.

– Byłeś tam, kiedy go chowali?

– Tak, byłem. – Straszny dzień, wspomniał Beckett. Pod każdym możliwym względem. – To dobrze, bo przyjaciele powinni przy tym być. – Murphy uśmiechnął się słodko i wstał. – Zabiorę je do piaskownicy. – Spróbował podnieść pudło, po czym popatrzył na Becketta wzrokiem zbitego psiaka. – Za ciężkie. 284

– Ja to wezmę. – Mam ich, Harry! – Liam zbiegł na dół z czerwonym koszykiem, pełnym figurek. – Włóżcie kurtki. – Alva stała pod drzwiami pokoju zabaw. – Zrobiło się chłodno. – Beckett przyniesie trumny! – Murphy popędził za braćmi. – Ja chcę kopać! Chcę kopać! Beckett podniósł pudło. – Pewnie pani słyszała. – Aż człowiekowi serce się ściska.

R

– Kiedy robiliśmy te trumny, nie pomyślałem, że przypomną chłopcom o tym, co się stało z Clintem. Powinienem był.

L T

– Nonsens. To normalni chłopcy z naturalną fascynacją wojną, śmiercią i łotrostwem. Wiedzą, że to tylko na niby. Są dobrze przystosowanymi zdrowymi dziećmi. Clare jest doskonałą matką. – Wiem. Naprawdę jest.

–I jako doskonała matka dba, żeby chłopcy wiedzieli, że ich tata był dobrym człowiekiem, kochającym ojcem i że zmarł, służąc swojemu krajowi. A teraz Murphy wie, że byłeś przy tym, gdy jego tatusia kładli na wieczny spoczynek. Że przyjaciel jego ojca jest także jego przyjacielem. To bardzo dobrze, Beckett. – Nie chcę popełnić żadnego błędu. – Nawet bohaterowie popełniają błędy, inaczej nie byliby chowani w ręcznie robionych trumnach w piaskownicy. Będziesz czekał na Clare? – Tak, skoro już tu jestem, to chciałbym poczekać.

285

– I bardzo dobrze. W takim razie idę do domu i zostawiam cię z chłopcami i przygotowaniem uroczystości pogrzebowych. Poklepała go po policzku. – Clare rozmraża kurczaka. Jestem pewna, że wystarczy dla jeszcze jednej osoby. – Dziękuję, pani Ridenour. – Możesz mi mówić „Alva". Już dawno skończyłeś szkołę. *** Avery przez cały dzień rozmyślała o incydencie z Samem

R

Freemontem, i im dłużej myślała, tym bardziej się martwiła.

– Zawsze był arogancki – powiedziała do Hope. – Od dziecka. Hope wyciągnęła rękę po gwóźdź do obrazu.

L T

– Clare powinna była zgłosić to na policję.

Celując w kropkę, którą wcześniej narysowała, wbiła gwóźdź w ścianę.

– Może. Tak, im więcej o tym myślę, tym bardziej mi się wydaje, że powinna była. Jednak rozumiem, dlaczego nie chciała. – Niespokojna Avery podeszła do okna dokładnie w chwili, gdy Hope wyciągnęła rękę po obraz, który chciała powiesić. – To dziwne, donosić glinom na kogoś, kogo się znało prawie całe życie. Nawet jeśli to cholerny dupek. Hope zeszła ze stołka, wzięła obraz i wspięła się z powrotem. – Z tego, co mówisz, wygląda mi, że on ją prześladuje. – Nie wiem, to brzmi bardzo ostro. – Jednak zaczęło ją ściskać w żołądku z niepokoju. Hope wzięła małą poziomnicę. Położyła ją na ramie i popukała w prawy koniec, aż bąbelki ułożyły się w jednej linii. 286

– Powiedziałaś, że ciągle ją gdzieś zaprasza, wpada do niej do domu i do księgarni przed samym zamknięciem. Co jeszcze? Och, tak, kwiaty na urodziny i zupełnie przypadkiem znajduje się pod jej domem, kiedy Clare dźwiga siatki pełne zakupów. – „Pozwól, że ci z tym pomogę, laluniu". – Avery pokiwała głową. – To prawda. Ale przecież nie zrobił sobie ołtarzyka z jej zdjęć w szafie w sypialni. – A skąd wiesz? – Uwierz mi, jeśli ma ołtarzyk, to tylko swój własny. Jednak dzisiaj ją

R

przestraszył i widziałam, że posunął się za daleko. – Chodziła po pokoju, rozcierając ramiona. – Naprawdę myślisz, że on spróbuje jeszcze coś zrobić? To znaczy coś więcej, niż wkurzać ją, być nudnym i obleśnym?

L T

– Nie wiem, dlaczego Clare miałaby ryzykować. Słuchaj, jeśli nie chce zgłosić tego na policję, to niech przynajmniej powie Beckettowi. – Nie wydaje mi się, że Clare zamierza mu cokolwiek powiedzieć. Będzie się martwiła, że on coś zrobi. Nie jest tak w gorącej wodzie kąpany jak Ryder, ale też potrafi się wkurzyć. – W takim razie ty mu powiedz.

– Och Boże, czułabym się, jakbym ją zdradzała. – Prosiła cię, żebyś nic mu nie mówiła? – Nie, ale zasugerowała. – Avery, postaw sobie pytanie, jak będziesz się czuła, jeżeli coś się stanie. Jeśli ten facet ją zrani albo... coś gorszego. Avery przycisnęła rękę do bolącego brzucha. – Przez ciebie robi mi się niedobrze.

287

– Martwisz się. Jesteś nie tylko wściekła, ale naprawdę się tym martwisz. Zaufaj swojemu instynktowi. I mojemu – dodała Hope. – Bo ja też zaczynam się bać. – Powinnam powiedzieć Beckettowi. Chodź ze mną. – Pewnie. – Nie pozwól mi zostać w restauracji – poprosiła Avery, biorąc kurtkę. – Możemy wejść tylnymi drzwiami. – Nie, powinnam się upewnić, że wszystko w porządku. Oszalałabym, gdybym miała tu mieszkać. Cały czas wyglądałabym przez okno i

R

sprawdzała, ile ludzi wchodzi do środka i wychodzi z restauracji. – Przed twoimi wizytami będę zaciągała żaluzje. Kiedy wyszły, Avery wzięła Hope pod ramię.

L T

– To cudowne, że jesteś z nami. I myślałam dziś tak obsesyjnie o Clare i Samie Dupku Freemoncie, że nawet cię nie zapytałam, jak ci poszło. – Wszystko mają dosyć dobrze zorganizowane.

– Ale nie zgodnie ze standardami Hope. Hope się uśmiechnęła. – Dojdziemy do tego. Większość czasu spędziłam w magazynie. Coraz bardziej się zapełnia. Kładzenie kafelków też idzie pełną parą. – Obejrzała się przez ramię i z zadowoleniem skonstatowała, że świecą się lampy przed hotelem. – Kończą Penthouse, powinnaś zobaczyć kafelki przy wannie. Skończyli też parter oprócz kawałka kuchni. W przyszłym tygodniu zainstalują szafki. Mieliśmy opóźnienie. – Posłuchaj siebie, wszystko już wiesz. – Owen informuje mnie na bieżąco. Ryder ledwo coś mruknie. – Nie lubi dużo mówić.

288

– Idź prosto przed siebie – poleciła Hope przy drzwiach Vesty. – Jeżeli będziesz musiała się czymkolwiek zająć, zrobisz to po rozmowie z Beckettem. – Tak jest, prosto przed siebie. Sporo ludzi, zauważyła Avery i pomachała do kierownika zmiany, że zaraz wróci. Kiedy spojrzała w kierunku kuchni, Hope popchnęła ją w stronę drzwi na schody. –Później. – Nawet nie pomyślałabym, żeby ich sprawdzać, gdybym tu nie

R

przyszła. – Weszły po schodach. – Nawet nie wiem, jak to powiedzieć. Powinnam była coś przećwiczyć.

– Och, na litość... – Hope zapukała energicznie do drzwi.

L T

– Wiesz, że Clare będzie na mnie wściekła... nie, na nas, bo powiem jej, że to ty nalegałaś.

– Robimy to, ponieważ się o nią troszczymy i martwimy. Nie będzie długo się złościć.

– Chyba go nie ma. Może być u matki albo w warsztacie. Cholera, może nawet jest u Clare, może ona się złamie i mu powie, a wtedy nie będziemy musiały tego robić. Może powinnam... Przerwała, słysząc kroki.

– Chyba wrócił – zauważyła Hope, po czym najeżyła się na widok Rydera. Nie miała pojęcia, dlaczego ten facet zawsze wydawał się lekko zirytowany jej obecnością. – Cześć. Beckett urządza przyjęcie i mnie nie zaprosił?

289

– Nie. – Avery próbowała się roześmiać, ale zabrzmiało to sztucznie nawet dla niej samej. – Ja tylko chciałam... to znaczy, Hope chciała zapytać... o coś. A ponieważ już tu byłyśmy... – Nienawidziła kłamać, ponieważ fatalnie jej to wychodziło. – Tak czy inaczej, Becketta nie ma. – Chciałam obejrzeć warniki do jadalni. I bemary. Potrzebne mi dwa. Ryder spojrzał na Hope. – Ty jesteś w tym dobra, a ona nie. – Przepraszam? – W wymyślaniu kłamstw na poczekaniu. O warnikach porozmawiaj z

R

moją matką. No dobra, co się dzieje? – zapytał Avery. –Nic. – Od jak dawna cię znam?

L T

– Słuchaj, po prostu...

– Och, na litość boską – przerwała jej niecierpliwie Hope, po czym zwróciła się do Rydera. – Masz klucz? –Tak.

– Czy sądzisz, że Beckett miałby coś przeciw temu, żebyśmy weszli do środka? Naprawdę nie powinniśmy rozmawiać o tym na schodach. Przepchnął się obok niej i wyjął breloczek z kluczami. – Chcecie piwo?

– Nie. – Avery, idąc za nim, skrzyżowała ręce na piersiach. – Ale ja sobie wezmę. – Czując się jak u siebie w domu, Ryder po drodze do kuchni zapalał światła. – No dobra, mówcie. – Chcesz, żebym ja mu powiedziała? – zapytała Hope, kiedy Avery nadal milczała.

290

– Nie. – Przeczesała palcami włosy. – Ja muszę powiedzieć. No dobrze, słuchaj, chodzi o Sama Freemonta. – Tego dupka? – Tak, tego dupka. Dziś rano zobaczyłam jego samochód przed księgarnią. Hope obserwowała Rydera, gdy Avery opowiadała całą historię. Nie okazał żadnej reakcji, tylko kiwał głową i sączył piwo. Gdyby nie patrzyła uważnie, nie dostrzegłaby, jak zaciskają mu się szczęki, a spojrzenie lodowacieje.

R

Spodziewała się żaru – huku i eksplozji – uznała jednak, że ten lód jest bardziej zabójczy.

– W końcu doszłam do wniosku, że Hope ma rację – zakończyła

L T

Avery. – Nie zniosłabym, gdyby Clare naprawdę coś się stało – choć moim zdaniem zagrożenie jest minimalne. Dlatego mamy zamiar powiedzieć o wszystkim Beckettowi.

– W porządku, zajmiemy się tym.

– Nie możecie go pobić. – Avery pociągnęła się za włosy. – Oczywiście zasługuje na obicie za to, że ją przestraszył, ale to tylko jeszcze bardziej zdenerwowałoby Clare. Ludzie dowiedzą się o wszystkim i będą plotkować. Mówić o Clare. To by jej się bardzo nie spodobało. – Jego to nie obchodzi – powiedziała Hope. – Obchodzi go tylko, jak skopać temu palantowi dupę za to, że przeraził Clare. I w zasadzie z nim się zgadzam. – Zdrowy rozsądek i talent do kłamstw. Nieźle – pochwalił Ryder. – W zasadzie. Ja raczej bym się martwiła, choć nie znam tego faceta, że będzie chciał się odegrać. Że kiedy go pobijecie, pogorszycie sytuację 291

Clare. Będziecie mieli satysfakcję, że kazaliście mu zapłacić za to, co zrobił, a jednocześnie podejmiecie ryzyko, że ona będzie musiała zapłacić więcej. Ryder z namysłem wypił łyk piwa. – Zajmiemy się tym – powtórzył – w ten lub inny sposób. –Ryder... – Avery. Jesteś dobrą przyjaciółką i postąpiłaś właściwie i mądrze. Teraz możesz przestać się martwić. My zaopiekujemy się Clare. Oczywiście, że się nią zaopiekują, pomyślała Avery. – No dobrze. Jeśli was aresztują za napad, wpłacę kaucję.

R

– Dobrze wiedzieć. Może przyślesz na górę Pizzę Wojownika? – Oczywiście.

Ryder odczekał, aż Hope i Avery wyszły, po czym wyjął telefon.

L T

– Czekam na ciebie u Becka – powiedział Owenowi. – Nie, nie obchodzi mnie, co robisz.

Odłożył komórkę i usiadł wygodniej w oczekiwaniu na brata. ***

Beckett wbiegł lekko po schodach. Cholernie dobry dzień, pomyślał, i doskonały pogrzeb. Kiedy Clare wróciła, nazwała trumny makabrycznymi dziełami sztuki i Beckett załapał się na smacznego kurczaka. Postanowił zakończyć dzień chwilą pracy i kilkoma minutami przed kanałem sportowym. Gdy tylko otworzył drzwi, poczuł zapach pizzy. – Jezu, widzę, że czujecie się tu jak u siebie w domu. Czy to moje piwo? –Teraz już nasze. Został jeden kawałek. – Ryder wskazał palcem na pudełko po pizzy. – Jeśli chcesz. 292

– Jadłem kolację u Clare. Co się dzieje? – Może usiądziesz? – zaproponował Owen. Beckett usiadł. – Gdyby coś się stało mamie, nie siedzielibyście tu przy pizzy i piwie, ale wiem, że coś jest nie tak. – Jest taka sprawa. Spotkałem pod twoimi drzwiami Avery i tę brunetkę. Avery trochę kręciła, ale w końcu powiedziała mi, po co do ciebie przyszła. Sam Freemont wcisnął się dziś rano do księgarni, jeszcze przed otwarciem. Był nachalny. Beckett zmrużył oczy.

R

– Jak to, „był nachalny"? Możesz mówić jaśniej?

– Nie było mnie tam, ale Avery mówiła, że kiedy zajrzała do księgarni

L T

– zobaczyła jego samochód i postanowiła sprawdzić – przyciskał Clare do lady.

Beckett wstał powoli.

– Położył na niej łapy?

– Przestraszył ją – powiedział Owen. – Nie chciał wyjść, kiedy kazała mu się wynosić, nie chciał się cofnąć, jak powiedziała, żeby dał jej spokój. Wtedy Avery zaczęła walić w drzwi, udała, że mnie woła, i ten typ zwiał. Poczekaj! – rozkazał, kiedy Beckett odwrócił się w stronę drzwi. – Wiesz chociaż, gdzie on mieszka? Beckett nie mógł myśleć, nie z tą czerwoną mgłą, która zasnuwała mu oczy. – Znalazłem jego adres. – Owen postukał w telefon. – Ale nie sądzę, żeby gnanie tam i zbicie go na kwaśne jabłko było najlepszym pomysłem. – A ja tak – zaprotestował Ryder. 293

– Nie wątpię. Jeżeli po naszej dyskusji Beckett również będzie tego chciał, to cóż, większość decyduje. – Daj mi ten cholerny adres. – Dam ci ten cholerny adres, ale najpierw ty mi daj pięć minut. Jeśli skopiesz mu dupę, on cię oskarży o napaść, to w jego stylu. – Avery powiedziała, że zapłaci kaucję. – Zamknij się, Ry. Teraz nie martwisz się tym, bo bardzo chcesz skopać mu dupę. Trudno cię winić – dodał Owen z błyskiem w oku, który przeczył jego spokojnemu tonowi. – Ale wsadzą cię do więzienia albo

R

nałożą grzywnę i Clare jeszcze bardziej będzie się martwić. Dzieciaki też. Do tego to taki typ – zawsze nienawidziłem tego fałszywego sukinsyna – który może próbować odegrać się na niej. Znowu spróbuje ją przestraszyć,

L T

będzie jej groził albo rozpuści o niej parszywe plotki, jak kiedyś o Darli. – Ry obił mu za to mordę, prawda? – zapytał Beckett.

– Tak, ale Darla nie miała dzieci, które musiałyby wysłuchiwać oszczerstw, jakie ten dupek mógłby opowiadać o ich matce. Wiesz, że to byłoby dokładnie w jego stylu.

–I oczekujesz, że nic nie zrobię?

– Oczekuję, że jutro złożysz wizytę w salonie tatusia i utniesz sobie z Samem pogawędkę. Jeżeli nie potrafisz nastraszyć tego oślizgłego sukinsyna, to nie jesteś moim bratem. Przestrasz go porządnie, to może się uspokoi. Jeżeli nie, to my i ekipa się nim zajmiemy. – Urządzimy sobie rundkę kopania dupy – obiecał Ryder. – Przy świadkach. – Jeżeli do tego dojdzie i zrobimy to publicznie, jeszcze bardziej go upokorzymy. Dodatkowy bonus. 294

– Może. – Nieco uspokojony Beckett wziął na wpół wypite piwo Owena. – Może. – Musisz porozmawiać z Clare. Złość wróciła. – Uwierz mi, na pewno z nią porozmawiam. Dlaczego, do diabła, nic mi nie powiedziała? – Też zacząłbym od tego pytania – poparł go Ryder. – I muszę zgodzić się z tym, co Owen powiedział przed twoim przyjściem. Clare musi zgłosić to na policję, żeby mieli go w rejestrach. To jak, rozmawiamy z nim czy idziemy dać mu w mordę?

R

Beckett rozumiał, dlaczego brat użył słowa „my", choć tak naprawdę to on będzie podejmował wszelkie działania.

L T

– Najpierw pogadamy, potem damy mu w mordę.

– Dobrze. Weź sobie własne piwo – powiedział Owen i zabrał mu butelkę.

295

Rozdział szesnasty Po raz drugi w ciągu dwóch dni Clare uchyliła drzwi księgarni przed godzinami pracy, jednak tym razem zrobiła to z uśmiechem na twarzy. – Cześć. Dopiero co weszłam. Musisz jeszcze chwilę poczekać na kawę. – Nie przyszedłem na kawę. – Beckett zamknął za sobą drzwi. – Och, coś się stało. – Instynktownie wzięła go za rękę. – Jakieś kłopoty w hotelu?

R

– Nie. Chcę wiedzieć, dlaczego nic mi nie powiedziałaś o Samie Freemoncie.

Cholera, Avery. Clare poczuła, jak ogarnia ją złość.

L T

– Nie chciałam o tym mówić.

Weszła za ladę. Może i on nie miał ochoty na kawę, ale ona tak. Poza tym w ten sposób mogła zachować pewien dystans i zająć czymś ręce. – Chcesz powiedzieć, że nie chciałaś o tym mówić ze mną. – Ani z nikim innym. To była niezręczna sytuacja. Pracuję z ludźmi, co oznacza, że często zdarza mi się znaleźć w niezręcznej sytuacji. – Ile razy klient uwięził cię tutaj samą i dobierał się do ciebie? – Nie byłam uwięziona. – Nie chciała myśleć o sobie w ten sposób. Jako o uwięzionej lub bezradnej. –I to była moja własna wina, że w ogóle otworzyłam drzwi. – A dlaczego, do cholery, to zrobiłaś? Ponieważ wyrzucała już to sobie setki razy, odczuła tak ostro zadane pytanie jako policzek. I odpowiedziała w tym samym tonie.

296

– Słuchaj, Beckett, to był odruch. Klient przy drzwiach i to ktoś, kogo znam. – Ktoś, kto już wcześniej cię nachodził i był napastliwy. – Tak i teraz wiem, że nie powinnam była go wpuszczać. Uwierz mi, drugi raz nie popełnię tego błędu. Powiedziałam mu to wyraźnie, Avery też. Nie powinna była biec z tym do ciebie. To moja sprawa. – O to ci chodzi? Mam się trzymać z daleka od twoich spraw? Sapnęła ze zniecierpliwieniem. – Nie to miałam na myśli.

R

– Ale tak właśnie powiedziałaś i coś mi się wydaje, że właśnie tak jest, przez cały czas.

Znowu poczuła się jak w pułapce, tym razem przytłoczona nadmierną

L T

troską i niespodziewanym wybuchem złości Becketta.

– Nadajesz temu wszystkiemu zbyt duże znaczenie.

– Nie sądzę. Za każdym razem, kiedy chcę ci w czymś pomóc, długo muszę cię namawiać.

– Nie chcę wykorzystywać faktu, że...

– A dlaczego, u diabła, nie? Sypiamy ze sobą... kiedy mamy okazję. – Co nie oznacza, że się spodziewam, iż będziesz zajmował się sprawami, z którymi sama mogę sobie doskonale poradzić. Doceniam twoją pomoc, wiesz, że doceniam, ale nie oczekuję, że będziesz się mną opiekował. Cisza, która zapadła, dzwoniła głośniej niż dzwon. – Ludzie w związkach opiekują się sobą nawzajem, Clare, dlatego właśnie są parą. I ludzie w związkach mówią sobie nawzajem, jeśli zdarzy się coś, co ich przestraszy. 297

– Daj spokój, Beckett, naprawdę. Robisz wokół tej sprawy więcej szumu, niż na to zasługuje. Avery... – Nie zwalaj winy na Avery. Czy Freemont wyszedł, gdy kazałaś mu się wynosić? –Nie. – Czy przestał cię dotykać, kiedy mu tego zabroniłaś? – On tak naprawdę... – Ależ tak, musiała przyznać. Po co miała się upierać? – Nie. Więcej tu nie przyjdzie. Nie zostanie wpuszczony. Uprzedziłam już dziewczyny. To jeszcze bardziej ubodło Becketta.

R

– Powiedziałaś swoim pracownicom, ale mnie nie?

– Och, Beckett. – Sfrustrowana, z rodzącym się poczuciem winy,

L T

którego nie chciała czuć, Clare wyrzuciła ręce w powietrze. – Powiedziałam im tylko, że rano zachował się nieuprzejmie i namolnie i że ma zakaz wstępu do księgarni. Nie opowiadałam im wszystkiego ze szczegółami. I wiesz, tu naprawdę nie chodzi o ciebie. Tylko o mnie. – O nas. I o zaufanie.

– Ufam ci, oczywiście, że ci ufam. Nie powiedziałam ci przede wszystkim dlatego, że wiedziałam, że ty się zmartwisz i wściekniesz i zrobisz z tego takie wielkie halo, jakie właśnie robisz, i jesteś zły, co ani trochę nie zmienia faktu,że Sam to skończony palant i rano wykopałam go ze swojego sklepu. – Czy dałabyś radę go wykopać, gdyby nie przyszła Avery? –Przyszła, więc... – To nie jest odpowiedź na moje pytanie. Chociaż do tego powinnaś się przyznać, Clare. Chociaż do tego powinnaś się przyznać przed samą sobą. 298

Poczuła strach, bo tak naprawdę nie była do końca pewna odpowiedzi. –

Myślę...

myślę,

że

sytuacja

stałaby

się

trochę

bardziej

skomplikowana i... niebezpieczna, ale... – Niebezpieczna. – Beckett, patrząc jej w oczy, powoli skinął głową. – To właściwe określenie. – Zmusiłabym go do wyjścia. Zawsze mi się to udaje. – Zawsze? – Położył dłonie na ladzie między nimi. – Kolejne słowo klucz. Robił to już wcześniej? – Niezupełnie to samo, nie. Jest namolny i tak, to irytujące, a może i

R

trochę przerażające. Wbił sobie do głowy, że jeśli wystarczająco długo będzie mnie zapraszał na randkę, to w końcu się poddam i zgodzę. Co nigdy nie nastąpi.

L T

– Nachodził cię w domu?

Clare pomyślała o weekendzie z grypą żołądkową i znudzonymi dziećmi. A to nie był pierwszy raz. –Tak, ale ja... – Cholera. –Beckett...

– On nie tylko jest namolny, Clare. On cię prześladuje i to musi się skończyć. Musisz zadzwonić na policję.

– Nie chcę tego robić. Po prostu nie chcę. – Myślałem, że jesteś mądrzejsza. – Odwrócił się i zaczął chodzić wzdłuż regałów. Clare widziała, jak próbuje odzyskać kontrolę nad sobą, ale kiedy do niej wrócił, w jego oczach nadal płonął ogień. – Pozwól, że przedstawię ci fakty. Przychodzi tutaj, kiedy jesteś sama. – Sama go wpuściłam. Popełniłam błąd. 299

– Tak czy inaczej. Naciska cię, co robił już wcześniej, żebyś się z nim umówiła. Ty odmawiasz i prosisz, żeby wyszedł. Nie wychodzi, tylko cię straszy i przyciska do lady. Mówisz mu, żeby przestał, ale cię nie słucha. Każesz mu wyjść, nie wychodzi. Dotyka cię, a ty nie wiesz, co mogłoby się stać, gdyby nie przyszła Avery. Czy nie tak było? – Beckett... – Wyraz jego twarzy sprawił, że Clare nie mogła już wymyślić żadnej wymówki. Ponieważ ten mężczyzna miał rację. A przecież to ona była mądrzejsza. – Tak, mniej więcej. Ale mnie nie skrzywdził.

R

– Mógłby, gdyby nie przyszła Avery. Nachodzi cię tutaj i w twoim domu. Pomyśl o tym, a potem jeszcze pomyśl o dzieciach i co by to dla nich oznaczało, gdyby rano sytuacja wymknęła się spod kontroli albo gdyby coś ci się stało.

L T

– To nie fair. Nie powinieneś mieszać do tego chłopców. – Powinienem jak cholera. Jeśli coś dotyczy ciebie, dotyczy także ich. Zadzwoń do glin i opowiedz dokładnie, co się stało. Wtedy odnotują zgłoszenie. Chcesz, żeby on przestał, to zrób pierwszy krok. To oczywiste, że ciebie nie będzie słuchał. Może już nie przyjdzie do księgarni, może odwiedzi cię w domu. Chłopcy często otwierają drzwi. Pomyśl, co się stanie, jeśli któryś z nich wpuści go do środka. – Teraz ty próbujesz mnie nastraszyć. Świetnie ci idzie – mruknęła. – W porządku, zadzwonię na policję i opowiem, co się stało. Głównie dlatego, że masz rację, Sam mnie nie posłucha. Nie traktuje serio mojej odmowy i braku zainteresowania. Może jednak zacznie, jeśli to zgłoszę. – Dobrze i mam wrażenie, że mnie potraktuje bardziej serio.

300

– Wiedziałam. – Wycelowała w niego palec. – Po prostu musisz doprowadzić do konfrontacji. Zrobić z tego wielkie halo. – Clare, na litość boską! W innych okolicznościach na pewno by ją rozbawił jego zmęczony i cierpliwy ton, jakim sama często przemawiała do chłopców, kiedy zachowywali się jak idioci. – To jest wielkie halo. Myślisz, że wyzwę go na pojedynek? Pobiję go? – A nie? – odparowała. – Na pewno sprawiłoby mi to dużą satysfakcję i przyznaję, że taki był

R

mój pierwszy odruch. Ale nie, nie mam zamiaru go bić. Zamierzam z nim porozmawiać i wytłumaczyć, że jeśli dalej będzie zakłócał ci spokój, musi się liczyć z konsekwencjami.

L T

– Jeżeli nadal będzie mnie nachodził, to go pobijesz? Beckett nie mógł powstrzymać uśmiechu.

– Bardzo prawdopodobne. Jesteśmy razem, ty i ja. Jesteś dla mnie ważna. Mówię ci, co zamierzam zrobić, ponieważ uważam, że kiedy ludzie są z sobą, kiedy są dla siebie ważni, mówią sobie nawzajem takie rzeczy. Coś, co powiedział, zagrało na jej czułej strunie, ale Clare postanowiła zastanowić się nad tym później. Teraz musiała działać. – Nie rozumiem, jak rozpoczynanie wojny z Samem Freemontem miałoby załatwić sprawę. – Clare. – Przykrył jej dłonie swoimi. – Nie ja zacząłem z nim wojnę. Ty też nie. Teraz zrób to, co powinnaś, zadzwoń na policję. A ja zrobię, co do mnie należy. I jeżeli Sam ma choć odrobinę zdrowego rozsądku albo instynktu samozachowawczego, zostawi cię w spokoju. – Lekko uścisnął jej

301

dłonie i puścił. – Przez chwilę możesz być na mnie zła – przyzwolił. – Bo ja wciąż jestem trochę zły na ciebie. Przejdzie nam obojgu. – Wiesz, co już dawno zauważyłam w tobie i twoich braciach? Upór i niezachwianą pewność, że zawsze macie rację. – Nie jesteś uparty, jeśli naprawdę masz rację. – Podszedł do drzwi i je otworzył. – Jesteś moją kobietą – dodał. – A wiesz, co jeszcze charakteryzuje mnie i moich braci? Opiekujemy się naszymi kobietami. Inaczej nie umiemy. Wyszedł, wbił ręce w kieszenie i ruszył przez ulicę. Był bardziej niż

R

trochę zły. Na Clare, na pieprzonego Sama Freemonta, na tę całą chorą sytuację.

Potrafił nakazać sobie spokój, jeśli musiał. Wiedział, jak odzyskać

L T

samokontrolę nawet wtedy, kiedy nie chciał.

Przeszedł przez hotel, szukając braci. Tak go dusiła wściekłość, że prawie nie sprawił mu przyjemności widok świeżej farby i robotników uwijających się przy pracy.

Na podeście na drugim piętrze poczuł zapach kapryfolium i usłyszał, że w E&D otwierają się drzwi balkonowe.

– Nie teraz – mruknął i poszedł dalej. Znalazł Rydera w kuchni menedżera, gdzie montował pierwszą szafkę. – O, dobrze, pomóż mi. – Jadę do Hagerstown. –I tak mi pomóż. Powieśmy tę pierwszą. Jak ci poszło z Clare? – Nie znasz ludzi, dopóki naprawdę ich nie poznasz, czy nie tak zawsze mówił tata? – Beckett przytrzymał szafkę na zaznaczonych

302

punktach, a Ryder wziął wiertarkę. – Jest bardziej uparta, niż kiedykolwiek myślałem. – Pozwól, że zadam ci pytanie. Ile znasz kobiet, które nie są uparte? Beckett zastanawiał się chwilę. – Celna uwaga. Ale zadzwoni na policję. Nie chce i jest wściekła, że znalazłem sposób, żeby ją do tego zmusić. Ryder wkręcił pierwszy hak. – Posłużyłeś się dzieciakami, prawda? – To jej słaby punkt, więc tak. Poza tym nie powiedziałem ani jednego

R

słowa nieprawdy. Clare jest wściekła, bo zamierzam porozmawiać z Freemontem. – Mówiłem ci, żebyś jej nie mówił.

L T

– Ja nie załatwiam spraw w ten sposób. Tak się nie buduje związku. – Nie buduje się związku! – parsknął Ryder znad wirującej wiertarki. – Znowu czytałeś te durne poradniki.

– Wypchaj się. – Beckett zerknął przez ramię na wchodzącego Owena. – Faceci na dole powiedzieli, że przeleciałeś jak burza, więc rozumiem, że rozmawiałeś z Clare.

– Tak, rozmawiałem z nią. A teraz jadę uciąć sobie pogawędkę z Samem.

– Dobrze. Jesteś pewien, że nie potrzebujesz wsparcia? – Dam sobie radę z Freemontem. – Poćwiczył, kłócąc się z Clare – powiedział Ryder, sprawdzając, czy szafka równo wisi. – Cóż. – Owen wzruszył ramionami. – Ona nie ma racji.

303

– Nie wiem, jakim cudem przegapiliście tę lekcję, że gówno znaczy, czy kobieta ma rację, czy nie. Zanieś jej kwiaty – poradził Ryder Beckettowi. – Nie będę kupował jej kwiatów. To ona powinna kupić mi kwiaty. To ona spieprzyła i mam w nosie twoją cholerną lekcję. Beckett wypadł z kuchni, a Ryder tylko pokręcił głową. – Przecież naprawdę mógłby załagodzić sytuację stokrotkami czy innym zielskiem wartym dwadzieścia dolców. – Robi to dla zasady.

R

– Tak, a facet, który robi coś dla zasady, sypia sam. – Ryder cofnął się o krok i ocenił pierwszą półkę. – Powieśmy resztę tych na górze.

L T

– Jestem umówiony o dziesiątej z Hope w Veście. Avery pozwoliła nam skorzystać z zaplecza, żebyśmy mogli przetestować program do rezerwacji pokoi.

– I co z tego, może poczekać kilka minut. Chyba nie zamierzasz jej przelecieć?

– Jezu, nie mam zamiaru przelecieć menedżerki naszego hotelu. – W takim razie nie będziesz musiał kupować jej kwiatów, jeśli się spóźnisz. Do roboty.

*** Jadąc przez Sharpsburg Pike, Beckett się uspokoił. Z doświadczenia wiedział, że lepsze rezultaty można osiągnąć dzięki rozsądnym argumentom niż agresywnej konfrontacji. Musiał tylko pamiętać, że chodzi mu o rezultat, a nie satysfakcję w bójce.

304

Nie, żeby nie mógł pokonać takiego słabeusza jak Sam Freemont – czego miał dowód przy jednej pamiętnej okazji w drugiej, nie, w pierwszej klasie, kiedy ten sukinsyn chciał poturbować małego Denny'ego Mosera, żeby wyciągnąć od niego pracę domową. I wymagało to tylko jednego ciosu. Pamiętał także, że Freemont poleciał z płaczem do zastępcy dyrektora, Kleina, ale dzięki oświadczeniu Denny'ego Beckett nie wpadł w żadne tarapaty. Potem Freemont starał się trzymać z daleka od Montgomerych,

R

wspominał Beckett, parkując przed salonem samochodowym. Wątpił, żeby Sam był teraz zachwycony, widząc go tutaj, na swoim terenie. Poszedł prosto do salonu, pełnego nowych, lśniących, podświetlonych

L T

aut. Nie zdążył się nawet dobrze rozejrzeć, a już podbiegł do niego jeden ze sprzedawców.

– Dzień dobry! Doskonały dzień na nowy samochód. W czym mogę dzisiaj pana usadowić?

– Nie przyszedłem po samochód. Szukam Sama Freemonta. Uśmiech pozostał, ale z oczu sprzedawcy zniknął blask. – Powinien być u siebie. Mogę go poprosić. – Nie, dziękuję. Pójdę do biura. Gdzie to jest? Mężczyzna wskazał ręką. – Tam z tyłu, na lewo, na samym końcu korytarza. Narożny gabinet. – Dzięki. Beckett minął puste pokoje i te, w których sprzedawcy rozmawiali przez telefon lub pracowali przy komputerach, aż znalazł Sama, który

305

siedział z nogami na biurku, przeglądając magazyn z męską modą. Co za poza. – Przepraszam, że ci przeszkadzam, widzę, że jesteś bardzo zajęty. Sam podniósł wzrok. Na widok Becketta wykrzywił pogardliwie wargi i postawił stopy na podłodze. – Szukasz nowej furgonetki? Mamy podstawowy, tani model, który powinien ci odpowiadać. Żadnych luksusów dla klasy pracującej. – Niezła nora. – Beckett wszedł do środka i zamknął drzwi. –Nie zamykaj.

R

– Oczywiście, jeśli chcesz, żeby wszyscy to usłyszeli. – Posłusznie otworzył drzwi. Miał zamiar stać, jednak po namyśle zdecydował się na bardziej swobodną pozę i usiadł.

L T

– Jeżeli nie chcesz kupić samochodu, to jestem zajęty.

– Tak, oglądaniem najnowszych wzorów krawatów. Nie zajmę ci dużo czasu i zaraz będziesz mógł wrócić do swoich zajęć. Wczoraj u Clare przekroczyłeś wszelkie granice.

– Nie wiem, o czym mówisz.

– Wiem, że jej... powiedzmy, dokuczałeś. – Obraźliwe słowo, uznał Beckett, określające zachowanie dziecka, nie mężczyzny. –I nie posłuchałeś jej, kiedy kazała ci przestać. Ona nie jest tobą zainteresowana. – Od kiedy to mówisz w jej imieniu? – Mówię w swoim. Ona już ci powiedziała, co miała do powiedzenia. Mówię w swoim imieniu i każę ci zostawić ją w spokoju. – Albo co? – Sam pstryknął palcami w klapę marynarki. – Przyszedłeś tutaj, żeby mi grozić? Myślisz, że się przestraszę?

306

– Tak, myślę, że jesteś na tyle mądry, żeby się przestraszyć. To bardzo proste. Naprzykrzałeś się Clare, a ona tego nie chce. Masz przestać. – Nie będziesz mi rozkazywał. Tak na próbę Beckett lekko uniósł się na krześle, a tamten natychmiast cofnął się nerwowo. – Przedstawiam ci fakty. Masz zakaz kontaktowania się z Clare. To wszystko. – Bo ty tak mówisz? Bo postanowiła szlajać się z tobą? – Na policzki Sama wypłynęły czerwone plamy, które kłóciły się z

R

kolorem jego krawata. – To nie twoja sprawa, nawet jeśli Clare i ja mieliśmy wczoraj małe nieporozumienie.

Niektórzy nigdy się nie zmieniają, pomyślał Beckett. Nie miał

L T

wątpliwości, że Sam wykorzystał sztuczkę z „małym nieporozumieniem", kiedy tłumaczył się przed zastępcą dyrektora, Kleinem, z pobicia Denny'ego Mosera.

– To jak najbardziej moja sprawa, a ona właśnie wyjaśnia wasze „małe nieporozumienie" policji.

Sam zaczerwienił się jeszcze bardziej, a potem zbladł. – Nigdy by tego nie zrobiła.

– Nigdy więcej się do niej nie zbliżaj. Nie mieszkasz w mieście, Sam. I tak nie masz po co przyjeżdżać do Boonsboro. – Myślisz, że rządzisz całym miastem? – Myślę, że Clare znaczy dla mnie więcej niż kiedyś Denny Moser. Nie, żebym go nie lubił – dodał Beckett swobodnie. – Nadal jesteśmy przyjaciółmi. Ale jeżeli jeszcze kiedykolwiek zbliżysz się do Clare, dowiesz się, ile więcej ona dla mnie znaczy. – Wstał. 307

– Będziesz żałował, że mi groziłeś. – Nie groziłem ci. I nie zamierzam. Miejmy nadzieję, że nie postawisz mnie w sytuacji, w której będę musiał zareagować. Ładny krawat – dodał i wyszedł. *** Nie kupił Clare kwiatów – czułby się, jakby przyznawał Ryderowi rację. Kupił jej roślinę w doniczce. Roślina to nie kwiat, nawet jeśli akurat kwitła. Wypisał bilecik: „Obyło się bez rozlewu krwi. Beckett".

R

Bez przeprosin, uznał, po prostu informacja i upominek. Nie było sensu, żeby się złościli, skoro każde z nich zrobiło po prostu to, co należało zrobić.

L T

Zawiózł roślinę do księgarni, głównie dlatego – musiał się do tego przyznać – żeby bracia nie zobaczyli doniczki i nie zaczęli z niego żartować. – Clare jest z tyłu z klientem – powiedziała mu Cassie. – Zawiadomię ją, że przyszedłeś.

– Nie, chciałem to tylko dla niej zostawić. Muszę wracać do pracy. – Jakie śliczne. Uwielbiam afrykańskie fiołki. Z jakiej okazji? – Bez okazji.

– Tak po prostu? Takie są najlepsze. – No właśnie. Muszę lecieć. I uciekł.

Kiedy wrócił na trzecie piętro, Ryder już prawie skończył wieszać szafki. Beckett poczuł się trochę nierealnie, jakby wpadł w dziurę w czasie. –I? – Zachowywał się jak zawsze. Dupek. Ale chyba do niego dotarło. 308

– Dobrze, może teraz wreszcie skupimy się na pracy. –Jak najbardziej. Pracowali przez cały ranek, aż do popołudnia. Beckett przerwał wkręcanie śrubek i haków w szafach w sypialni, kiedy usłyszał kobiece głosy. Wyjrzał i zobaczył Hope, Avery i Clare stojące w kuchni. – Witam panie. – Owen powiedział, że pewnie już skończyliście w kuchni. – Hope zamknęła drzwiczki szafki, do której zaglądała. – Ładnie wyglądają.

R

– Później zabierzemy ją na dół, żeby obejrzała meble – powiedziała Avery – ale słyszałyśmy, że kafelki w Penthousie wyglądają wspaniale. Chcemy je zobaczyć.

L T

– Ekipa jeszcze tam pracuje, ale możecie iść i zerknąć.

– Idźcie. – Clare popatrzyła Beckettowi prosto w oczy. – Ja zaraz przyjdę.

Za jej plecami Avery pokazała mu uniesione kciuki, po czym wyciągnęła Hope z mieszkania.

– Między tobą i Avery wszystko w porządku? – Zmówiły się z Hope przeciwko mnie. Martwiłyśmy się o ciebie i tak dalej. Trudno kłócić się z czyjąś szczerością i prawdziwą troską. Chociaż bardzo się starałam, tak jak z tobą. – Co powiedzieli na policji? – Rozmawiałam z Charliem Reederem. Nie podobało mu się to wszystko ani trochę, podobnie jak tobie. Jak powiedziałam, sama wpuściłam Freemonta, a on nic mi nie zrobił. Nie groził nawet. Ale przyjęli zgłoszenie i 309

jeśli spróbuje przyjść jeszcze raz, będą mogła starać się o zakaz zbliżania. Porozmawiają z nim, jeżeli do tego dojdzie. Tak naprawdę to mam przeczucie, że Charlie i tak z nim porozmawia. Chyba wywieram taki wpływ na ludzi. – Szczerość i prawdziwa troska. – Mhm–hm. A ty pewnie już rozmawiałeś z Samem. – Ucięliśmy sobie pogawędkę i teraz wie, jak wygląda sytuacja. Rozmowa była krótka i treściwa. – I bez rozlewu krwi, jak powiedziały mi afrykańskie fiołki. –Tak.

R

– Kupiłeś mi roślinkę, żeby mnie ułagodzić? Beckett odłożył narzędzia i do niej podszedł.

L T

– Kupiłem ją, żebyś zrozumiała, że nie mamy o co się kłócić. – Zadziałało. Tak jak coś, co powiedziałeś, kiedy zrobiłeś mi tamten wykład.

–Ja nie... a może tak.

– Powiedziałeś, że ludzie w związkach opowiadają sobie o problemach. Musiałam zadać sobie pytanie, czy przypadkiem nie zapomniałam, jak to jest być w związku. Jednak prawda jest taka, że przez połowę naszego małżeństwa Clint znajdował się gdzieś daleko. A kiedy go nie było, każdego dnia zmagał się z życiem i śmiercią. Odzwyczaiłam się od opowiadania mu o problemach na froncie domowym. Dlaczego, przy tym wszystkim, z czym codziennie się stykał, miał się jeszcze martwić gorączką któregoś z dzieci, zapchaną toaletą albo cieknącym dachem? – Przyzwyczaiłaś się radzić sobie sama.

310

– Będąc w Iraku, co mógłby zrobić z zepsutym samochodem w Kansas? Beckett popatrzył na nią uważnie. – Ja nie jestem w Iraku. – Nie, i trzeba głośno powiedzieć, że ja nie mieszkam już w Kansas. – Clare uniosła dłonie, po czym opuściła je bezradnie. – Nie chodzi o to, że zapomniałam, jak to jest być w związku, tylko po prostu moje doświadczenia na tym polu różnią się od twoich. I może od większości ludzi. A potem przez bardzo długi czas byłam sama.

R

– Teraz nie jesteś. A ja nie walczę na wojnie i jestem tuż obok ciebie. – Musiał tu być, blisko niej. – Wiesz, podejrzewam, że potrafisz użyć przepychaczki, jeśli zatka ci się toaleta.

L T

Clare roześmiała się cicho. – Bez wątpienia.

Uniósł lekko jej podbródek.

– Ale jeżeli przecieka ci dach, nie musisz sama włazić na drabinę, żeby go załatać.

– Ach, więc są jeszcze różne poziomy. Może zająć mi chwilę, zanim się tego wszystkiego nauczę.

– Mamy czas. Wygląda na to, że między nami też wszystko w porządku. – Już prawie. Po kłótni przez dłuższą chwilę nie mogę dojść do siebie. Może przyjdziesz dziś na kolację... to taka moja wersja ślicznej rośliny doniczkowej.

311

– Bardzo chętnie. – Położył ręce na jej ramionach. – Będę przy tobie. Mam nadzieję, że jeśli nie oczekujesz ode mnie pomocy, to przynajmniej ją zaakceptujesz. A może z czasem nawet trochę to polubisz. – Lubię ciebie. – Uniosła się na palce, żeby go pocałować. – Lubię nas. – To dobry początek. – Do zobaczenia wieczorem. – Znowu go pocałowała. – Dziękuję za prawdziwą, szczerą troskę i za roślinkę. – Proszę bardzo. Beckett podszedł z powrotem do szafy i uśmiechnął się lekko, kiedy poczuł zapach kapryfolium.

R

– Ty też tu jesteś? Nie mam nic przeciwko towarzystwu, w każdym razie teraz. Znowu wszystko wróciło do normy.

L T

Uspokojony pociągnął za drążek w szafie, żeby sprawdzić, czy jest stabilny.

– Doskonale – uznał.

***

Dobry humor nie opuszczał go do końca pracy i podczas popołudniowego spotkania, na które wpadły jego matka i Carolee, żeby sprawdzić postępy w malowaniu. Beckett poczuł się jeszcze lepiej, słysząc ich głosy, niosące się echem po budynku, kiedy matka z ciotką przechodziły od pomieszczenia do pomieszczenia. Miał akurat wystarczająco dużo czasu, żeby pojechać do domu i pod prysznicem zmyć z siebie trud dnia, zanim wyruszy do Clare. Trudno byłoby wyobrazić sobie lepszą perspektywę na wieczór niż trzech chłopców chętnych do zabawy i piękną kobietę, gotującą dla ciebie gorący posiłek. A wracając wieczorem do domu, pomyślał, że jeśli dodać do 312

tego czas spędzony z tą piękną kobietą, kiedy chłopcy leżeli już w łóżkach, miałeś receptę na idealne zakończenie dnia. Wyszli cało z zakrętu, rozmyślał i zdał sobie sprawę, że dowiedzieli się o sobie rzeczy, których istnienia chyba nawet nie podejrzewali. Clare nie była już tą beztroską dziewczyną, w której zakochał się w liceum. Oczywiście zdawał sobie z tego sprawę, jednak idąc po schodach do mieszkania, zrozumiał, że poznawanie, kim naprawdę stała się ta dziewczyna, czyniło jego „drugą miłość" – bo chyba tak mógłby to nazwać –jeszcze głębszą.

R

Mając szesnaście lat, zakochał się w Clare Murphy, dziewczynie kolegi, która traktowała jego, Becketta, jak jednego z wielu znajomych. Potem żywił zagmatwane uczucia do młodej wdowy z dwoma małymi

L T

synkami i trzecim, rosnącym w jej brzuchu. Uczucia, których nie mógł wyrazić inaczej, niż oferując jej przyjaźń, co ona przyjęła i odwzajemniła. A teraz odkrywał radości i frustracje związane z przechodzeniem od tych bezpiecznych, ostrożnych uczuć, przez czyste pożądanie, do równie gorącej miłości, jaką przeżywał, będąc nastolatkiem. To dziwne, pomyślał, że uczucia te trwały od ponad dekady. Odrzucał je, ignorował, tłumił, jednak pewnie ich sedno zawsze w nim tkwiło, czekało. Bez względu na to, jak bardzo oboje się zmienili, ewoluowali, przebudowali swoje życie, w głębi duszy wciąż pozostali tacy sami. Beckett stał przez chwilę, patrząc przez okno na hotel. On przetrwał. Niektórym rzeczom po prostu było to pisane. Wymagały troski, zrozumienia, szacunku i cholernie dużo pracy, jednak pomimo zmian nadal trwały.

313

Poszedł do łóżka, mając zamiar pracować nad tymi zmianami – w hotelu, a także z Clare i chłopcami – i nie mogąc się doczekać, żeby zobaczyć, co przyniosą. Obudził się w równie optymistycznym nastroju. Dobry humor go nie opuszczał aż do chwili, gdy z drugim kubkiem kawy w dłoni zszedł na parking za budynkiem i zobaczył cztery przecięte opony furgonetki i paskudną rysę, biegnącą wzdłuż całego samochodu.

L T 314

R

Rozdział siedemnasty Beckett stał z braćmi w chłodnym, jesiennym wietrze i oceniał skalę zniszczeń. – Tego nie zrobił zwykły chuligan – uznał Ryder – tylko ktoś bardzo na ciebie wściekły. – Właśnie widzę. – Beckett kopnął sflaczałą oponę. – Jasno i wyraźnie. – No to wiesz kto. – O tak, nie trzeba być detektywem, żeby na to wpaść. Powinienem był

R

dać temu sukinsynowi w mordę od razu tam, w jego biurze. Pieprzony tchórz. Żeby to zrobić, musiał się tu zakraść w środku nocy. Jak w liceum, co nie? Porysował kluczem lakier, pociął opony.

L T

– Niektórzy ludzie nigdy nie dorastają – stwierdził Owen – nie rozwijają się. Powiedziałbym, że on właśnie do takich należy. – W jego głosie wrzała wściekłość. – Nie potrafi stawić ci czoła jak dorosły, więc się zakrada i niszczy ci auto. Klasyczna zemsta małego fiutka. – Dziękuję, doktorze Freud – mruknął Beckett. – Tylko mówię. I nawet jeśli wiemy, kto to zrobił, nikt go nie widział... Cholera, Beckett, sytuacja jest do dupy. Teraz możesz iść i dać mu w mordę. – Jestem za – poparł brata Ryder.

– Jednak konsekwencje pozostają takie same. Wsadzą cię za napaść, a jego pysk się zagoi. Na parking wjechał radiowóz. Owen położył dłoń na ramieniu Becketta. – Zobaczymy, co powie Charlie.

315

– Cholernie kiepski początek dnia. – Charlie Reeder, wysoki i chudy jak szczapa, były as uniwersyteckiej drużyny koszykówki, wysiadł z samochodu. Podszedł do braci i wcisnął ręce w kieszenie. – Kurde, Beckett. Straszna szkoda. – Czy to oficjalne stanowisko policji z Boonsboro? Charlie odetchnął głośno. – To moje osobiste stanowisko i rozumiem, że musisz być naprawdę wściekły. Spiszę raport. Masz ubezpieczenie, prawda? – Tak, oczywiście.

R

Charlie obszedł furgonetkę i ze zmarszczonym czołem obejrzał rysy po stronie pasażera.

– Będziesz musiał to zgłosić, niech ktoś przyjedzie obejrzeć szkody. Ja

L T

zrobię zdjęcia do naszych akt. O której tu zaparkowałeś? – Około dziesiątej.

– Vesta była otwarta jeszcze pół godziny. – Policjant podszedł do braci, drapiąc się po karku. – Widziałeś kogoś na parkingu? – Nikogo, tylko kilka samochodów. Ach, jestem prawie pewien, że stał tu samochód Dave'a Metznera. On zwykle pracuje aż do zamknięcia. – Porozmawiam z nim i innymi pracownikami, którzy mogli tędy przechodzić. O której dziś to zobaczyłeś?

– Mniej więcej za kwadrans siódma. – No dobrze. Kiedy wróciłeś do domu, zamykali lodziarnię. – Zerknął w stronę sklepu. – Najprawdopodobniej to wydarzyło się później, ale tam też popytam. Porozmawiam z ludźmi, którzy mają okna na parking, może coś albo kogoś widzieli. Może nam się poszczęści.

316

– Wszyscy wiemy, kto to zrobił, Charlie – odezwał się Ryder. – Chyba każdy w mieście zna tę furgonetkę i wie, gdzie Beck ją co wieczór parkuje. I jest tylko jedna osoba, z którą ma na pieńku. – Myślisz, że zrobił to Sam Freemont, bo spotykasz się z Clare? – Z tego powodu i dlatego, że wczoraj rano poszedłem do jego biura i zakazałem mu się do niej zbliżać. Charlie ciężko westchnął. – Po co to zrobiłeś? – A gdyby ktoś spróbował prześladować Charlene, straszyć ją i obmacywać, co ty byś zrobił?

R

– Cholera, to samo. – Charlie oparł ręce na kościstych biodrach. – Chyba muszę przyznać wam rację. Mogły to zrobić dzieciaki albo jakiś

L T

pijany chuligan, ale nikt więcej nie zgłosił zniszczenia auta, więc najwidoczniej ty byłeś jedynym celem. Tak między nami, to rzeczywiście wygląda na styl Sama Palanta Freemonta. Ale jeśli nikt go nie widział, to naprawdę trudno będzie coś mu udowodnić.

– Może zostawił odciski palców. Charlie popatrzył na Owena drwiąco. – Pewnie, i może obsikał oponę i zostawił DNA. Gdyby to było CSI Boonsboro, pod koniec dnia siedziałby w areszcie. Słuchaj, Beckett, zrobię, co w mojej mocy.

Sam porozmawiam z Freemontem. Ale mówię ci szczerze, marnie to wygląda. – Spodziewałem się tego. – Teraz zrobię zdjęcia i spiszę twoje zeznanie, przygotuję raport. Porozmawiam z ludźmi i ponękam trochę Freemonta.

317

– Dziękuję. Może już się wylądował. Albo przynajmniej przeniósł uwagę z Clare na mnie. Zawsze to coś. – Zrób nam wszystkim przysługę. – Charlie klepnął Becketta w ramię. – Trzymaj się od niego z daleka. Jeżeli zobaczysz go tutaj, w pobliżu Clare albo gdziekolwiek w mieście, zawiadom mnie. Ja się nim zajmę. Zadzwoń do agenta ubezpieczeniowego i podaj mu moje nazwisko. Zadbam, żeby dostał kopię policyjnego raportu. Nie mając innego wyboru, Beckett złożył zeznanie, po czym poszedł do domu, żeby użerać się z ubezpieczycielem. Kiedy w końcu dotarł do

R

pracy, robotnicy już o wszystkim wiedzieli, każdy wyrażał współczucie i złość i miał milion dobrych rad. Beckett wysłuchał wszystkich cierpliwie, aż w końcu wyładował frustrację na narzędziach. Wyobrażał sobie fałszywy

L T

uśmiech Freemonta w główce każdego gwoździa, który wbijał. Niewiele mu to jednak pomogło.

O wiele lepiej podziałał na niego widok wściekłej Clare, która wpadła do pokoju, złapała szczebel drabiny, na której stał, i uniosła zagniewaną twarz do góry.

– Dowiedziałam się, jak tylko przyjechałam do miasta, ale dopiero teraz mogłam się wyrwać. Widziałam twój samochód. Co za sukinsyn! Wiesz, że Sam to zrobił. Cholera jasna! Teraz i ja mam ochotę obić mu gębę. – Chciałbym to zobaczyć. – Schodząc z drabiny, poczuł, że się uśmiecha. – To nie jest śmieszne, Beckett. – Nie, nie jest. Ale to tylko guma i farba.

318

– Nie o to chodzi. – Clare odwróciła się gwałtownie, a stolarz, który pracował razem z Beckettem, wymknął się cichcem z pokoju. – Nie, ale to jedyny sposób, w jaki ten dupek mógł się na mnie odegrać. Kiedy przestanę się złościć, to na pewno mile połechcze moje ego. – Och, do jasnej cholery! – O, i kolejny plus. Ty prawie nigdy nie przeklinasz. A dzisiaj tak, w mojej obronie. Moje ego czuje się coraz lepiej. – Zrobił to tylko dlatego, że do niego poszedłeś. –I co z tego? – Nie musiałeś tego robić. – Ależ musiałem, Clare.

R

– Mężczyźni. – Zamachała rękami i zaczęła krążyć po pokoju. –

L T

Mężczyźni, mężczyźni, mężczyźni. Spodziewam się, że teraz musisz znowu z nim porozmawiać, doprowadzić do eskalacji konfliktu. Beckett zastanowił się chwilę.

– Mogłabyś mnie od tego odwieść. – Uśmiechnął się, gdy Clare odwróciła się do niego i wbiła weń zły wzrok. – W ten sposób podbudowałabyś swoje ego. Chętnie się odwzajemnię. – Chyba nie zamierzałeś do niego iść.

– Doskonale się bawiłem, wyobrażając sobie, jak wywlekam go na parking przed salonem i rozkładam na łopatki na oczach przerażonych pracowników i klientów. On błaga o litość, kobiety mdleją. Uroczy obrazek. – Mężczyźni – powtórzyła. – Jesteście chłopcami w większych opakowaniach.

319

– Może. Ale gdybym to wszystko zrobił, Owen na pewno oświadczyłby: „a nie mówiłem", wpłacając za mnie kaucję. To nie jest warte dania mojemu bratu aż takiej satysfakcji. Clare wzięła głęboki, uspokajający oddech. – To już coś. Tak bardzo mi przykro, Beckett. – Moim zdaniem było warto, jeśli on uzna, że jesteśmy kwita i w końcu się odpieprzy. I tak miałem zmienić opony na zimę. Clare podeszła do niego i ujęła w dłonie jego twarz. – Mój bohater – szepnęła, całując go czule.

R

– Tylko tyle? To były cztery opony i lakier!

Roześmiała się cicho i znowu go pocałowała.

– W obecnej sytuacji tylko tyle mogę zrobić. – Odsunęła się i przechylając

głowę,

L T nasłuchiwała

przez

dobiegających z łazienki.

– Mamy mnóstwo innych pokoi.

chwilę

odgłosów

pracy,

Pokręciła głową i podeszła, żeby obejrzeć z bliska świeżo pomalowane ściany. – Piękny kolor.

Trochę spokojniejsza obeszła dookoła salon. – Próbowałam się zdecydować, który pokój będzie moim ulubionym, i nie mogę. I który zarezerwować dla moich rodziców na rocznicę ślubu w przyszłym roku, ale też nie umiem wybrać. – Wybierz od razu jeden dla nas. Zrobię rezerwację. – To będzie trudny wybór, ale z radością. Muszę wracać. – Może zjemy dziś razem kolację? Pójdziemy gdzieś razem z chłopcami. 320

– Klub książki, ale dziękuję. Ach, jutro robimy dekoracje na Halloween, ale nie wiem, czy masz ochotę przyjść. – Żartujesz? Jestem mistrzem dekoracji. – Świetnie, w takim razie możesz wydrążyć dynię. Chłopcy są już na tyle duzi, że widzą, jak mi to kiepsko idzie. Wpadnij później do księgarni, postawię ci kawę. – Wpadnę. Och, i dzięki za oburzenie. – Proszę bardzo. W sumie było to kilka całkiem udanych dni, podsumował Beckett.

R

Musiał tylko wymazać z pamięci incydent z furgonetką i wszystko wyglądało wspaniale. Zwłaszcza kiedy stał z braćmi po drugiej stronie ulicy i patrzył na front hotelu, tak samo jak tego poranka, gdy ściągnęli płachtę.

L T

Teraz patrzyli na wykończoną elewację i nowiutki szyld: Hotel BoonsBoro Na Rynku

– Wygląda dobrze – pochwalił Owen.

– Wygląda cholernie dobrze – poprawił go Ryder. – Teraz musimy już tylko dokończyć prace, umeblować go, wyposażyć, zatrudnić personel i wypełnić hotel gośćmi. – Beckett schował ręce w kieszenie. – Bułka z masłem, jeśli wziąć pod uwagę, od czego zaczynaliśmy. Skinął głową w kierunku szyldu nad sklepem z upominkami. – Podarki z BoonsBoro. Też nieźle. – Mama i Madeline przysięgają, że sklep będzie gotowy na otwarcie w piątkowy wieczór. 321

– Mam nadzieję, że będziemy musieli tylko się pokazać i objadać kulkami krabowymi. – Ryder spojrzał na budynek obok hotelu. – Wiecie, ona już zaczęła napomykać, że musimy zrobić tu piekarnię. – Wszystko po kolei. Na razie będziemy się pławić w blasku sławy – powiedział Beckett. – Będziemy się pławić, jak skończymy. – Ryder spojrzał na zegarek. – A czas ucieka. – Zaraz mam spotkanie z Hope i administratorem sieci. – Przy okazji zadzwoń do Salville'a – polecił Ryder Owenowi. – Mogą

R

zwozić podłogi, niech drewno się zaaklimatyzuje.

– Mam to na liście. Becks, może skocz do Podarków, zobacz, co tam jeszcze trzeba zrobić. Potem możesz kupić nam kawę. Cholernie zimno dzisiaj.

L T

– Na noc zapowiadają pierwsze przymrozki, a my wciąż nie skończyliśmy prac na zewnątrz. Tylko nie zakradaj się do magazynku z Clare – powiedział Ryder, kiedy wraz z Owenem przeszli przez ulicę. – Liczymy ci czas.

– Tak, tak. – Beckett stał jeszcze chwilę w samotności, po czym ruszył do sklepu z upominkami.

Musiał przyznać, że całość wygląda doskonale. Ciepłe i przytulne pomieszczenie, ze słonecznymi ścianami przyciągało wzrok gablotami z ceramiką i ręcznie robioną biżuterią, obrazami wiszącymi na ścianach lub czekającymi na powieszenie. Pogawędził z Madeline, kiedy otwierała kolejne pudła z towarem, i zapisał krótką listę rzeczy, które należało jeszcze zrobić przed otwarciem. Potem wsunął notes pod pachę i poszedł do księgarni. 322

– Cześć, Romeo. Clare jest na górze. Uniósł brwi na powitanie Charlene – żony Charliego Reedera. – Romeo? Wydęła wargi i posłała mu głośnego całusa. – Jesteś taki słodki. – To prawda. Poproszę o trzy duże kawy. Zanim będą gotowe, pójdę przywitać się z Clare. – Ucieszy się na twój widok. Puściła do niego oko, a Beckett pokręcił głową, zastanawiając się, co

R

też one dodają tutaj do kawy, po czym ruszył po skrzypiących schodach do biura Clare.

Na jego widok Clare, siedząca ze słuchawką przy uchu, uniosła palec i

L T

uśmiechnęła się promiennie. Beckett podszedł do okna, spojrzał na hotel i znowu ucieszył się na widok szyldu. – Beckett.

Gdy się odwrócił, Clare już była w jego ramionach. – Tak bardzo ci dziękuję – powiedziała i pocałowała go długo, namiętnie.

Cokolwiek dodawały do kawy, on też chciał to dostać. – Bardzo proszę. A za co?

– Za kwiaty. Są cudowne i to była taka wspaniała niespodzianka. Zaczęłam wydawać nad nimi dziewczyńskie piski, jak to mówi Liam, aż musiał je zagłuszyć, udając, że się dławi. Urządziliśmy niezłą scenę. Przytuliła go mocno i potarła policzkiem o jego policzek. – Ale powinieneś był wejść. Zrobiłabym ci śniadanie. –Za jakie kwiaty? 323

Cofnęła się o krok, cała rozpromieniona. – Jakbyś nie wiedział. Róże, które znalazłam przed drzwiami rano, kiedy odwoziłam chłopców do szkoły. – Clare, ja nie posyłałem ci żadnych kwiatów. –Ale były... Co? – Nie przyniosłem ci dziś rano żadnych kwiatów. – Ale na bileciku było napisane... – Co było napisane? – „Zawsze o Tobie myślę". O Boże. – Kolana się pod nią ugięły i

R

musiała usiąść. – Dziś rano znalazłam na progu gładkie, białe pudełko, a w nim róże i bilecik. Zmartwiłam się, bo było tak zimno, ale chyba nie leżały tam długo. Nic im się nie stało. Są piękne. Więc to nie od ciebie? – Widziałaś go?

L T

– Nie. Cóż, wczoraj w sklepie spożywczym przez chwilę wydawało mi się, że tak.

–I nic mi nie powiedziałaś.

– Nie byłam pewna. W końcu doszłam do wniosku, że tylko mi się przywidziało. – Złapała Becketta za rękę. – Proszę, nic nie rób. Zadzwonię do Charliego, zaraz do niego zatelefonuję i wszystko mu opowiem. Ale proszę, ty nie rób nic. Naprawdę myślę, że im bardziej zaczniemy się tym przejmować, tym będzie gorzej. – Dzwoń do Charliego. A następnym razem, kiedy będzie ci się wydawało, że go widzisz, dzwoń do mnie. – Zadzwonię. Obiecuję. Ja... on już wcześniej przysyłał mi kwiaty. – Kiedy?

324

– Na urodziny. Zawsze czerwone róże, takie jak te, ale myślałam... Zawsze się podpisywał. Beckett, widziałam go kilka razy w spożywczym, dlatego wczoraj wydawało mi się... po tym, co się stało tutaj i z twoją furgonetką... Uznałam, że jestem przewrażliwiona. – Gdzie jeszcze? – zapytał Beckett morderczo spokojnym tonem. – Gdzie jeszcze go widywałaś? – Och. – Clare zbladła i pomasowała sobie skronie. – O Boże, jeśli spojrzeć na to w ten sposób... No dobrze. Wpadłam na niego kilka razy w galerii handlowej, ale często spotykam tam znajomych, więc nie wzbudziło

R

to we mnie żadnych podejrzeń. Pod bankiem, więcej niż raz. Widział, jak Clare blednie coraz bardziej.

– Na parkingu przed apteką, w kwiaciarni, gdzie kupuję rośliny. W

L T

innych miejscach też, teraz sobie przypominam. I zawsze pojawiał się, kiedy byłam sama. Nigdy, kiedy szłam z dziećmi, z Avery albo z moją matką czy kimkolwiek znajomym.

Przerwała na chwilę.

– To nie był zbieg okoliczności.

– Oczywiście, że nie. On cię prześladuje, Clare. Opowiedz Charliemu o tym wszystkim. A dopóki to się nie skończy, będę codziennie po pracy przejeżdżał koło twojego domu.

– Nie zamierzam protestować. Kwiaty. – Objęła się ramionami. – Coś jest nie tak z człowiekiem, który po tym wszystkim posyła kwiaty. To coś więcej niż tylko namolność. – Myślę, że zawsze tak było. Pamiętaj, żeby opowiedzieć o tym Charlene i reszcie. I nie siedź tu sama.

325

– Boże. – Potarła czoło. – Nie, masz rację. Muszę się uspokoić i przemyśleć to wszystko. Zaraz dzwonię do Charliego. – Jestem po drugiej stronie ulicy. Nie rozstawaj się z telefonem. – Tak zrobię. Beckett? Ty też na siebie uważaj. On może spróbować zrobić coś więcej, niż tylko zniszczyć ci samochód. – Nie martw się. Jednak się martwiła. Nawet po rozmowie z policją. Zadzwoniła do Avery, która uparła się, żeby razem pojechały po pudełko, bilecik i kwiaty i zawiozły je na posterunek.

R

– Beckett ma rację. Sam to pozbawiony jaj sukinsyn, ale lepiej, żebyś nie była sama ani w pracy, ani w domu. Nigdzie.

– Avery, naprawdę sądzisz, że on może być groźny?

L T

– Szczerze mówiąc, nie wiem, więc lepiej nie ryzykować. Zamykaj samochód, kiedy w nim siedzisz czy kiedy zostawiasz go na parkingu, i dom też. Nie tylko kiedy wychodzisz albo na noc. Obiecaj.

– Nie musisz mi tego mówić. Nie martw się, nie zamierzam lekceważyć zagrożenia, ale pozwolę Samowi myśleć, że się nie przejęłam. Im mniej będzie sobie zdawał sprawę, jak mnie to poruszyło, tym szybciej przestanie.

Może tak, może nie, pomyślała Avery, patrząc, jak Clare wraca do księgarni. Odczekała, aż przyjaciółka zamknie za sobą drzwi, po czym przecięła ulicę i weszła do hotelu. Zastała wszystkich braci Montgomery pogrążonych w dyskusji w niewykończonej kuchni. – Wygląda świetnie – pochwaliła. – Musimy pogadać.

326

– Jesteśmy zajęci – powiedział Ryder. – Będziemy u ciebie za jakąś godzinę. Co ty, u diabła, masz za kolor w tym tygodniu? Avery przesunęła ręką po włosach. – Wiśniowa cola, wyszła trochę zbyt intensywnie. – Co było nie tak z twoimi własnymi włosami? – zaciekawił się Owen. – Były takie same od prawie trzydziestu lat. Masz coś, co nosisz tak długo? Ale nie przyszłam tu na pogaduszki o mojej fryzurze. Musimy porozmawiać teraz. Zaniosłyśmy z Clare te cholerne kwiaty na posterunek, ale nie mam pojęcia, co oni tak naprawdę mogą z tym zrobić.

R

– A ja nie wiem, co my tak naprawdę możemy z tym zrobić. – Owen schował miarkę do kieszeni w pasie na narzędzia. – Za to, co chcielibyśmy, dostalibyśmy od pięciu do dziesięciu lat.

L T

– Niestety, połamanie mu nóg nic nie da. Słuchajcie, Sam miewa takie obsesje. Kiedyś uparł się na mnie.

– Kiedy? – zapytał Owen. – Jak to?

– Kiedy otwierałam restaurację, zanim wróciła Clare. I nie zachowywał się tak nienormalnie jak teraz. Przychodził do mnie, gdy pracowałam nad wystrojem sali. Wtedy dookoła kręciło się mnóstwo ludzi. Mówiłam mu, że przeszkadza albo że jestem zajęta, ale nic do niego nie trafiało. Jest jak cholerna pijawka.

– Dlaczego nic nam nie powiedziałaś? Avery wzruszyła ramionami, patrząc na Owena. – To nie trwało długo, kilka tygodni. Błąd Clare polegał na tym, że była zbyt uprzejma. Moja uprzejmość wyczerpała się szybciej. Pewnego dnia wyleczyłam Sama z tej obsesji, kiedy powiedziałam mu, że jeżeli nie zostawi mnie wreszcie w spokoju, Luther urwie mu jaja. – Luther – dodała, 327

mówiąc o kowalu – robił wtedy u mnie kratki wentylacyjne. Nigdy nie urwałby nikomu jaj, ale wygląda, jakby mógł to zrobić. – Dobry sposób – pochwalił Owen. – Tak, i skuteczny. Ale ta sprawa z Clare ciągnie się o wiele dłużej i wygląda na dużo groźniejszą. Mam złe przeczucia. Ufam swoim złym przeczuciom. – Każdy facet z ekipy będzie miał oko i na Freemonta, i na Clare. Tak samo policja – dodał Beckett. – Ostrzegałem go. Charlie Reeder też. – Wiem, tak, ale mam wrażenie, że to go jeszcze bardziej rozjuszyło.

R

Posyłać jej kwiaty po tym, jak ona nasłała na niego gliny? To chore. Nie wiem, co zrobić. Nienawidzę nie wiedzieć, co robić.

– Powiedz jej sąsiadom. Im więcej ludzi będzie na nią uważało, tym lepiej.

L T

Owen ze zmarszczonym czołem popatrzył na Rydera.

– Doskonale, ale nie tylko jej sąsiadom. Rozpuśćmy wici po całym mieście. Ludzie lubią Clare, nawet bardzo. Wszyscy będą jej pilnować. – Zawsze wiedziałam, że masz coś w tej głowie. – Avery poczuła, że rozluźniają się jej ramiona, po raz pierwszy od wielu godzin. – To już coś. I to coś pozytywnego.

– Pojadę do Clare dziś wieczorem, mam kilka pomysłów. Na przykład zamierzam zamontować jej światła z wykrywaczem ruchu. Avery kiwnęła głową w stronę Becketta i poczuła, jak jej ciało zupełnie się rozluźnia. – To mi się podoba. Jeszcze bardziej pozytywne. Muszę wracać do pracy. Możecie na mnie liczyć, podczas lunchu zacznę rozpuszczać wici.

328

Beckett zamontował światła od frontu i z tyłu domu, i obliczył, że zajęło mu to tylko dwa razy więcej czasu, niż gdyby pracował bez „pomocy" chłopców. Jednak dostał za to kolejny posiłek i poczuł ogromną satysfakcję, kiedy zobaczył ulgę malującą się na twarzy Clare. Poza tym doskonale się bawił, patrząc, jak chłopcy przed położeniem się spać wybiegali przed dom i pokrzykiwali radośnie za każdym razem, kiedy rozbłysły światła. Musiał jednak przyznać, że pozostałe dwa pomysły bardziej mu się spodobały i przedstawił je Clare następnego popołudnia w sklepie.

R

Znalazł ją w aneksie, gdzie ustawiała książki na półkach. – Cześć, przyprowadziłem dwóch gości, którzy chcieliby cię poznać. Clare odwróciła się z książkami w dłoni.

L T

– Och, jakie słodkie! Skąd je masz?

Odłożyła książki i ukucnęła, co oba psy uznały za zaproszenie, żeby na nią skoczyć i lizać bez opamiętania po twarzy i rękach.

– Ależ z was duże chłopaki. Beckett, zamierzasz trzymać dwa psy w swoim mieszkaniu? To labradory, prawda?

– Mieszańce labradora retrievera, jak psy mamy. Są braćmi. Mają pięć miesięcy, wszystkie szczepienia i są nauczone porządku. – Tak, kochane psiaki. – Głaskała czekoladową sierść, czochrała jedwabiste uszy. – Są cudowne, ale one chyba potrzebują miejsca do biegania i... – Zamilkła i popatrzyła na niego zmrużonymi oczami, chociaż psy robiły, co mogły,żeby zaanektować całą jej uwagę. – Och, ty wcale nie zamierzasz trzymać ich u siebie w mieszkaniu. – Potrzebują dzieci.

329

– Becketcie... – Oczy Clare zamieniły się w szparki. – Jakie masz drugie imię? – Ach, Riley. – Becketcie Rileyu Montgomery. Wyszczerzył zęby w uśmiechu. – O rany, wytoczyłaś duże, mamusine działa. – A to dopiero pierwszy strzał. – Dzieci potrzebują psów, psy potrzebują dzieci. – Zrezygnował ze szczerzenia zębów na rzecz czarującego uśmiechu. – Myślałaś, żeby kupić chłopcom psa. – Owszem, myślałam, i psa – jednego.

R

– Oni są braćmi – przypomniał jej. – Nie można rozdzielać braci. – Też

L T

ukucnął i podrapał jednego ze szczeniaków po odsłoniętym brzuchu. – Złamałabyś im serca. Poza tym mogą dotrzymywać sobie towarzystwa, kiedy chłopcy będą w szkole. Są bezdomne. Ludzie, którzy je wzięli, nagle zmienili zdanie. Zupełnie jakby wyrzucili niemowlęta! – Och, przestań.

No dobrze, uznał, może odrobinę przesadził. – Potrzebują dobrego domu, razem. Jeśli ich nie chcesz, ja je wezmę. – Do swojego mieszkania?!

– Cóż. – Wzruszył ramionami. – Nie chcę ich rozdzielać ani oddawać do schroniska. – To szantaż. – Ta rasa psów jest doskonała dla dzieci. Są lojalne, pogodne, uwielbiają się bawić i świetnie znoszą niezbyt delikatne pieszczoty, na jakie stać trzech małych chłopców. 330

– Zbadałeś całą sprawę dokładnie, co? – Owszem. Mama ma pewne znajomości. Poza tym te maluchy dadzą ci znać, jeśli ktoś będzie się kręcił koło domu. Psy, nawet tak przyjazne jak te, odstraszają intruzów. Czułbym się o wiele lepiej, gdybyś miała w domu dwa psy. Mniejszy ze szczeniaków położył łapę na kolanie Clare i spojrzał na nią błagalnie. Dźwięk, jaki wydała – na pół westchnienie, na pół jęk – powiedział Beckettowi, że wygrali. – Chłopcy oszaleją. Boże, jeśli się zgodzę, będę musiała kupić jedzenie

R

i zabawki, jakiś podręcznik o szkoleniu psów. I chyba umówić się na wizytę u psychiatry.

– W furgonetce mam wszystko, czego im potrzeba. Jedzenie, miski,

L T

posłania, zabawki. Widzisz, mają już obroże i smycze.

– Nie umknął ci żaden szczegół. Mówisz, że są nauczone porządku? – Tak. – Uznał, że lepiej nie wspominać, iż któryś z maluchów już obsiusiał mu buty. – Oczywiście mogą im się zdarzyć małe wypadki, dopóki nie przyzwyczają się do nowego miejsca.

– A co zrobię, kiedy będzie zimno? Ja jestem tutaj, chłopcy w szkole, a psy będą musiały zostawać na zewnątrz.

– Będziemy musieli zrobić im budę. – Będziemy musieli? – No pewnie. Będzie super.

– Och, Beckett. – Clare skapitulowała i pogłaskała oba psy. – Jak się nazywają? – Chauncy i Arystoteles. – Chyba żartujesz. 331

– Obawiam się, że nie. Bardzo chcą mieć nowe imiona. –I wcale im się nie dziwię. – Mniejszy psiak szczeknął z podnieceniem i chwycił brata zębami za ucho. – Mam nadzieję, że nie popełniam błędu. – Na pewno nie. Nauczą chłopców odpowiedzialności i jak zajmować się zwierzętami. – Pewnie. – Szczeniaki tarzały się między nimi, podgryzając się i przepychając. – Przypomnę to sobie, kiedy będę je wpuszczać i wypuszczać, i sprzątać po małych wypadkach. Beckett pochylił się nad psami, żeby ją pocałować. – Dzięki, mamo.

R

– Kupiłeś mnie już przy tym „oni są braćmi". Najwidoczniej mam słabość do braci. Miejmy nadzieję, że moi rodzice też. Chcą zabrać chłopców

L T

do siebie na noc z soboty na niedzielę. – Och, tak?

– Tak. Właściwie to chybaby woleli, żebyśmy wszyscy się do nich przeprowadzili.

– Pewnie się o ciebie martwią.

– Co wieczór muszę do nich dzwonić, meldować się i zapewniać, że pozamykałam drzwi i okna. Wywinęłam się od spania u nich w sobotę tylko obietnicą, że zapytam, czy nie miałbyś ochoty pójść ze mną na randkę. – Chyba dam radę wykroić chwilkę. – Dobrze. Przyjdę po ciebie o siódmej. – Ty po mnie? A dokąd pojedziemy? – Dowiesz się w sobotę wieczorem. – Popatrzyła na psy, które obwąchiwały teraz nowy teren. – Nie tylko ty umiesz robić niespodzianki. A

332

teraz – wstała – musisz coś zrobić z tymi psami, dopóki chłopcy nie skończą lekcji. Potem możesz je do nas przywieźć. – Może przywiozę też pizzę? Mam przeczucie, że wszyscy będą się zbyt dobrze bawić, żeby pomyśleć o kolacji. – Psy i pizza. Chłopcy naprawdę będą w siódmym niebie. *** Beckett

nie

przemyślał

logistyki

przetransportowania

jednym

samochodem dwóch psów i pizzy, ale szybko zrozumiał, że dwa ciekawskie szczeniaki muszą zostać odseparowane od jedzenia. Ta cenna lekcja

R

kosztowała go tylko jedną pizzę i czas oczekiwania na drugą. Zostawił pizzę w pożyczonej torbie termicznej w samochodzie i przez chwilę użerał się z psami, które rozbiegły się na smyczach w dwóch różnych

L T

kierunkach. Jednak uznał, że każda minuta wysiłku była tego warta, kiedy Murphy otworzył drzwi.

Chłopiec wybałuszył oczy i otworzył szeroko usta, a oba szczeniaki natychmiast rzuciły się na niego. Murphy wylądował na pupie i śmiał się do rozpuku, kiedy psiaki skakały po nim, tarzały się i lizały go wszędzie tam, gdzie mogły się dostać.

– Pieski! Beckett ma pieski! – Tarzał się razem z nimi po podłodze, próbując je przytulić, a obaj jego bracia wypadli z pokoju zabaw. Zapanowało pandemonium, zdaniem Becketta najlepsze z możliwych. Psy biegały, skakały i szczekały, a chłopcy gonili je, przewracali się i krzyczeli. Clare wyszła z kuchni i stanęła z rękami na biodrach. Pokręciła głową i już miała spróbować zaprowadzić jakiś porządek, ale nagle popatrzyła na Becketta. 333

Uśmiechał się szeroko i radośnie, obserwując, jak dzieci i psy kotłowały się razem wokół jego stóp. Stał z rękami w kieszeniach, z nogami rozstawionymi na tyle szeroko, żeby chłopcy i szczeniaki mogli przebiegać między nimi. Kiedy jeden z psiaków wypróbował ostre ząbki na jego bucie, on tylko roześmiał się i lekko odsunął malucha na bok. Może Clare zmierzała ku temu przez cały czas, centymetr po centymetrze. Ale właśnie dotarła do celu i nagle poczuła, bez żadnych wątpliwości, że się zakochała. W tej właśnie chwili ujrzała siebie z Beckettem w przyszłym miesiącu, w przyszłym roku, na zawsze.

R

Może tej świadomości towarzyszyło małe ukłucie paniki, niepewności, co się wydarzy, co może się stać. Jednak ta miłość była tak głośna i oczywista jak śmiech jej dzieci.

L T

I to by było na tyle, pomyślała.

– Mamo! Mamo! Widziałaś? – Liam wstał z trudem, dźwigając szczeniaka, który gapił się na nią głupiutko z wywieszonym ozorem. – Beckett przywiózł szczeniaczki!

– One nas lubią. – Harry obracał twarz w prawo i w lewo, a drugi labrador pokrywał jego policzki psimi całusami. – Naprawdę nas lubią. – Chodź, zobacz! – Murphy objął psa siedzącego na kolanach Harry'ego. – Chodź, obejrzyj je. Są takie słodkie i miękkie i wcale brzydko nie pachną. Możemy mieć szczeniaka? Proszę, mamo, możemy? – Jeszcze jednego? – Clare otworzyła szeroko oczy w udawanym zdumieniu. – Dwa wam nie wystarczą? –Jakie dwa? – Te dwa.

334

I jeszcze jedna chwila, pomyślała. Ta, w której powiedziała sobie, że bez względu na to, co zbroją szczeniaki, i ile razy będzie musiała po nich sprzątać, zwlekać się z ciepłego łóżka, żeby je wypuścić, wszystko to jest małą ceną za tę pełną zdumienia, promienną radość, która rozjaśniła buzię jej najmłodszego synka. – Są nasze? – wyszeptał. – Zapytaj Becketta. To on je tu przywiózł – i mnie przekonał. Trzy twarze uniosły się do góry, a szczeniaki dalej skubały i lizały nowych właścicieli.

R

– Przyprowadziłeś je dla nas? – wykrztusił Harry. – Będą mogły zostać? – Cóż, są braćmi.

L T

– Jak my! – wrzasnął Liam.

– Tak i potrzebują dobrego domu. Potrzebują przyjaciół, którzy będą się nimi opiekować, karmić, bawić się z nimi i je kochać. – Ja je kocham. – Murphy objął Becketta za nogę. – Naprawdę, bardzo je kocham.

– Miłość wymaga pracy. – Beckett ukucnął. – Nawet wtedy, kiedy jesteś zmęczony albo zajęty. Musicie dbać, żeby miały jedzenie i picie, dużo świeżego powietrza i towarzystwo. Dacie sobie radę? – Obiecuję. – W takim razie chyba możecie je zatrzymać. – To najlepsza niespodzianka na świecie. Dzięki. – Liam uściskał Becketta, po czym podbiegł i objął Clare. – Mamo, mamy szczeniaki.

335

– Ty je przyprowadziłeś – powtórzył Harry i uśmiechnął się tym swoim anielskim uśmiechem. – Będziemy się nimi opiekować, zawsze. – Liczę na to. – Chłopcy, może zabierzcie psy do ogrodu – zaproponowała Clare. – Pokażcie im, co gdzie jest. – Chodź z nami. – Murphy pociągnął Becketta za rękę. – Pokażemy im, co gdzie jest. Jak się nazywają? – Mogą dostać nowe imiona, więc lepiej nad tym pomyślcie. Mam dla nich kilka rzeczy w samochodzie. Przyniosę je i do was przyjdę. – Ja ci pomogę. – Harry wstał. – Przyda mi się pomoc.

R

Liam i Murphy pobiegli na tył domu, wołając psy i już wypróbowując

L T

nowe imiona, a Harry wyszedł z Beckettem.

Clare stała, chłonąc miłość – i, patrząc na psie kudły i krople siuśków na podłodze, pomyślała: tak, to bardzo niska cena.

336

Rozdział osiemnasty – Dwa psy! – Avery układała sery na półmisku, przygotowując poczęstunek na otwarcie sklepu z upominkami. – Nie mogę tego przeżyć. U ciebie, Clare, zawsze jest wszystko albo nic. – Tak to wygląda. Wczoraj rano musiałam tylko przygotować chłopców do szkoły, nakarmić ich i dać drugie śniadanie lub pieniądze na lunch. A dzisiaj, po tym jak znalazłam ich wszystkich – trójkę dzieci i dwa

R

psy – w łóżku Murphy'ego, musiałam wypchnąć do szkoły trzech chłopców, którzy byli święcie przekonani, że powinni zostać w domu i zająć się psami. I w nocy wstawałam dwa razy, żeby je wypuścić.

L T

– Ich pęcherze urosną.

– Miejmy nadzieję. Dałam im jeść i pić, wypuściłam je do ogrodu, wpuściłam i wypuściłam. Potem czułam się winna, że zostały same na zewnątrz, więc musiałam do nich zajrzeć, zanim pojechałam do pracy, i jeszcze raz podczas lunchu. Teraz Mazie użera się z całą piątką. Pewnie powinnam znowu zajrzeć do domu.

– Nic im nie będzie. Dzieci i psy zawsze się dogadają. Już nie mogę się doczekać, kiedy je zobaczę. Powiedz jeszcze raz, jak mają na imię? – Chyba po długich debatach i sporach zostaniemy przy Benie, od Kenobi, i Yodzie*. – Ładnie. * Kenobi, Yoda – bohaterowie „Gwiezdnych wojen".

337

– Przepraszam, miałam być wcześniej. – Do kuchni wbiegła Hope. – Przyszły kolejne dostawy. Jest dużo ludzi – powiedziała do Avery. – W piątkowy wieczór zawsze mamy duży ruch, a podejrzewam, że przed otwarciem jeszcze większy. Ludzie są ciekawi nowego sklepu i przy okazji wpadają na kolację. – Pełna symbioza, tak jak miało być. Co mam robić? – Chyba zaniesiemy już tace, żeby Madeline miała wszystko na miejscu. Wzięły tace i wyszły tylnymi drzwiami.

R

– Nie mogę uwierzyć, że już prawie listopad. – Hope potrząsnęła włosami, które rozwiewał wieczorny wiatr.

– Czuję się, jakbym dopiero co się tu sprowadziła.

L T

– Skończymy z hukiem październik wieczorem „cukierek albo psikus" – przypomniała jej Avery.

– A potem jeszcze chwila i będzie Święto Dziękczynienia i zaraz Boże Narodzenie.

– Och, nie mów o Bożym Narodzeniu. – Clare zamknęła na chwilę oczy. – Mam jeszcze tyle do zrobienia.

– A potem Nowy Rok – ciągnęła Hope – i będziemy otwierać hotel. Naprawdę szybko im idą te prace na dziedzińcu. Kładzenie kafelków też. Musicie zobaczyć. Może zajrzymy do hotelu, zanim zacznie się uroczystość? – Tak mi się tu podoba. – Clare przystanęła na uroczym patio za sklepem. – Chciałabym mieć w domu coś takiego. – To dlaczego nie zrobisz?

338

– Przede wszystkim ze względów finansowych. – Odczekała, aż Avery, balansując tacami, otworzy tylne drzwi. – Ale może chociaż zacznę oszczędzać pieniądze na ten szczytny cel. Kiedy weszły, Madeline, z upiętymi orzechowymi włosami i w długich kolczykach, zbiegła po kilku stopniach do biura. – Cześć! Avery, to wygląda wspaniale. Jestem taka przejęta. Moje dziewczyny są na górze, pomogą wam porozstawiać wszystko na miejscach. – Madeline. – Clare wzięła głęboki wdech. – Jak tu cudownie pachnie. – Świece i odświeżacze zapachowe, z etykietkami hotelu BoonsBoro.

R

Dzisiaj przedstawiamy zapach z pokoju Małgorzaty i Percy'ego – owoc granatu.

– Och, te rzeczy są fantastyczne. – Clare przystanęła w kąciku

L T

kuchennym. – Od razu mam ochotę kupić całe nowe wyposażenie do kuchni. Jaki śliczny dzbanek, och, a te miski! Już widzę, że kupię tu mnóstwo prezentów na święta.

Oddała tacę i zaczęła chodzić po sklepie, oglądając wyłożoną biżuterię, pełne życia obrazy, lśniącą porcelanę. – Dokonałaś cudów.

– Chcę to mieć. – Hope stała przed obrazem, przedstawiającym wiśnię w pełnym rozkwicie na tle błękitnego nieba, odbijającą się w falującej tafli stawu. – Chcę mieć go w mieszkaniu. Żeby każdego dnia patrzeć na wiosnę. – Jest piękny. – Avery zerknęła na Clare, a przyjaciółka kiwnęła potakująco głową. – Idealny i sprzedany. Chciałyśmy z Clare dać ci prezent powitalny, kiedy już się urządzisz w hotelu.

339

– Naprawdę? Cudownie. Przyjmuję. – Hope objęła przyjaciółki. – Jesteście wspaniałe. – Mogę postawić na metce czerwoną kropkę, oznaczyć obraz jako sprzedany, jeśli jesteście pewne. – Absolutnie – zapewniła Clare Madeline. – Pierwszy zakup! To znaczy dokonany przez kogoś innego niż ja, moje dziewczyny, Justine albo Carolee. Moje panie, sklep uważam za otwarty. – Co jeszcze możemy zrobić, poza wydawaniem pieniędzy? – zapytała Avery.

R

– Szczerze mówiąc, wszystko już gotowe. Jesteśmy zdenerwowane i przejęte, ale gotowe. Avery spojrzała na zegarek.

L T

– W takim razie wrócimy za dwadzieścia minut. Mam przy sobie telefon, gdybyś czegoś potrzebowała. Pobiegniemy na drugą stronę ulicy, żeby Hope mogła się pochwalić.

– Już widzę z tuzin przedmiotów, które będę chciała kupić do hotelu. – Hope nie odrywała oczu od półek, nawet kiedy Avery wypychała ją przez drzwi. – Wrócę jutro z notesem. Widziałyście tę bambusową miskę? Idealna na wyspę kuchenną. – Wyjęła klucze. – Możemy wejść od frontu. W przyszłym tygodniu powinni zamontować

drzwi i już widziałam

odrestaurowane ławki, które Justine kupiła na werandę. Zamknęła za nimi drzwi hotelu. – Chodźmy na górę. Skończyli kłaść kafelki w Nicku i Norze. Musicie je zobaczyć. Codziennie wieczorem obchodzę cały hotel. Wiem, że Beckett to robi, ale czuję, że ja też powinnam, i mogę zobaczyć, co robotnicy zrobili danego dnia. 340

– Czy ty... – Clare zerknęła w stronę Elizabeth i Darcy'ego. – Od czasu do czasu czuję jej zapach lub słyszę jakiś cichy odgłos. Chyba jeszcze trochę się mnie wstydzi. Popatrzcie tylko na to! Czyż nie są wspaniałe? Tylna ściana łazienki lśniła, wyłożona kafelkami z błękitnego szkła, od podłogi do sufitu, tworząc niesamowity kontrast z czekoladową podłogą. Duże kafle w brązowe prążki dodawały elegancji pozostałym ścianom. – Nigdy bym nie pomyślała, żeby zestawić z sobą te kolory – powiedziała Clare. – Są cudowne, eleganckie i nowoczesne.

R

– Dokładnie tak miało być i harmonizują z brązowym sufitem i jasnoniebieskimi ścianami w sypialni. A światło? Fantastyczne. Kryształowy żyrandol nad wanną, kryształowe kinkiety po obu stronach lustra.

L T

Hope położyła dłoń na sercu.

– Przysięgam, każdego dnia coraz bardziej zakochuję się w tym hotelu. – A ja zakochałam się w Becketcie. – Przyjaciółki natychmiast odwróciły się do Clare, która roześmiała się cicho. – Kurczę, ale mi się wyrwało.

– Zakochałaś zakochałaś? – chciała uściślić Avery. – Miłość przez duże M?

– Właśnie tak. – Tak jak wcześniej Hope, teraz Clare położyła dłoń na sercu. – Nie przypuszczałam, nie wierzyłam, że jeszcze kiedyś się zakocham. Tak naprawdę. Chyba nie wierzyłam, że można dwa razy naprawdę pokochać. Jest inaczej niż z Clintem i tak być powinno. Ale uczucie jest tak samo głębokie, tak samo prawdziwe. Nie mogę uwierzyć w swoje szczęście. – Ty i Beckett. – Avery zamrugała wilgotnymi oczami. –I miłość przez duże M. 341

– Och, nie wiem, co on czuje. Myślę, że z jego strony to może być małe „m". Jesteśmy dosyć trudną gromadką. – Clare, on zawsze miał do ciebie słabość. – To co innego. Małe „m" też brzmi fantastycznie. Nie oczekuję od niego więcej, żadnych obietnic i przysiąg. Tak jak powiedziałam, tym razem jest inaczej. Rozumiem o wiele więcej, niż kiedy miałam szesnaście lat. I mam więcej do zaryzykowania. –I do zaoferowania – dodała Hope. – Tak, to prawda. Ale... – Przypomniała sobie słowa Becketta z

R

poprzedniego wieczoru. – Miłość wymaga pracy. Kobieta z trójką dzieci i teraz jeszcze dwoma psami? To mnóstwo pracy. Jestem szczęśliwa, tak jak jest teraz. Jestem taka szczęśliwa, taka wdzięczna, że znowu to czuję. Za to, że mogę.

L T

– Uwielbiam to uczucie. – Hope westchnęła. – Brakuje mi go. – Mnie chyba też brakowało, ale nie zdawałam sobie z tego sprawy. I tym razem trochę mnie to przeraża. Wiem, że to brzmi dziwnie, ale ten aspekt też mi się podoba. Dodaje energii.

– Jeżeli ty jesteś szczęśliwa – powiedziała Hope – to my też. – Jestem bardzo szczęśliwa. Zakochałam się w naprawdę dobrym, interesującym mężczyźnie, który lubi moje dzieci. To po prostu cholernie niesamowite. – Zawsze podziwiałam twój gust, jeśli chodzi o mężczyzn – pochwaliła ją Avery. Okno w łazience otworzyło się i do środka wpadł podmuch powietrza, przesyconego kapryfolium. – Ona chyba też – szepnęła Hope. 342

*** Jedną z rzeczy, którą Clare kochała w Boonsboro i z powodu których przywiozła dzieci do domu, żeby je tu wychować, była lokalna społeczność. Stojąc w nowym sklepie z upominkami i popijając wino z plastikowego kubka, widziała lub rozmawiała z ponad tuzinem znajomych. Patrzyła, jak krążą, tworzą grupki, dzielą się nowinami i opiniami. Podszedł do niej ojciec Avery, postawny mężczyzna z nieokiełznaną rudą czupryną i starannie przyciętą brodą, poprzetykaną nitkami siwizny. Clare uniosła głowę w stronę jego szerokiego ramienia.

R

– Ależ ty dziś jesteś przystojny, taki wystrojony. Zarumienił się, uroczo zażenowany.

– Justine zakazała mi przychodzić w roboczym ubraniu.

L T

– No pewnie, zwłaszcza że jesteś jednym z artystów, którego prace znalazły się na wystawie.

Zaczerwienił się jeszcze bardziej i zaszurał wielkimi stopami. – Och, ja nie jestem żadnym artystą, tylko spawaczem z odrobiną wolnego czasu.

– Willy B., potrzeba więcej niż umiejętności spawania i wolnego czasu, żeby tworzyć takie rzeźby z metalu. A zegary są po prostu cudowne. Wiesz, że Hope już wybrała tamten – wskazała ręką – do hotelu. – Ma zamiar postawić go w hotelu? Naprawdę? – Chce postawić zegar w jadalni, przed ceglanym łukiem, żeby goście mogli podziwiać twoją sztukę. – Ale numer! – Roześmiał się. Avery przepchnęła się do nich przez tłum.

343

– Zwolnijcie z kulkami krabowymi, prawie się skończyły. Zaraz doniosą więcej. – Niezła frekwencja – zauważyła Clare. – Madeline wygląda na trochę oszołomioną. – Powinienem wyjść na zewnątrz. Czuję się, jakbym zajmował połowę sklepu. – Nie ruszysz się ani na krok – nakazała ojcu Avery. – Madeline chce, żebyś porozmawiał z potencjalnymi klientami, opowiedział im o swoim procesie twórczym. – Och, proszę cię, Avery.

R

– Och, proszę cię, Willy B. – Dźgnęła ojca palcem w szeroką klatkę piersiową. – Muszę sprawdzić pozostałe tace. Nie pozwól mu uciec, Clare.

L T

– Dostałam rozkazy. – Clare wzruszyła ramionami, jednak zrobiło jej się żal nieśmiałego artysty. – Ale chyba możemy wyjść przed drzwi. Wielu potencjalnych klientów zażywa świeżego powietrza.

– Miło jest widzieć tak wielu gości. – Wziął głęboki oddech, kiedy stanęli na chodniku.

– To prawda. Właśnie myślałam, jak miło widzieć tak wiele znajomych twarzy, pogawędzić, dowiedzieć się, co nowego słychać. Patrzyła na małe grupki tak skupiona na gościach, że nie zauważyła samochodu zaparkowanego kawałek dalej – ani Sama Freemonta, który obserwował ją zza kierownicy. – Jak się mają te twoje chłopaki? Słyszałem, że rodzina wam się powiększyła, Justine o tym wspominała – zapytał Willy B. – Chłopcy są w siódmym niebie i przynajmniej na razie bardzo odpowiedzialnie zajmują się szczeniakami. Muszę przyznać, że te psiaki dają 344

więcej radości i wymagają znacznie mniej pracy, niż się spodziewałam – przynajmniej na razie. – Nie będziesz żałowała. Słyszałem, że Beckett je wybrał. – Przyprowadził je do księgarni – potwierdziła. – Użył wobec mnie szantażu. – Wiesz, Justine bardzo się cieszy, że ty i Beckett się spotykacie. Lubi ciebie i twoich chłopców. – Wiem. A skoro już o nich mowa, muszę wracać do domu i wybawić Mazie.

R

– No proszę, wystarczy, że odwrócę się na minutę, a ty już wkraczasz na moje terytorium. – Podszedł do nich Beckett i dał Willy'emu B. lekkiego kuksańca w ramię.

L T

– Mam słabość do pięknych kobiet. Nieźle to wygląda.

– Rzeźbiarz wskazał głową na hotel. – Tommy byłby z was dumny. Willy B. był od dzieciństwa najlepszym przyjacielem ich ojca. Beckett pamiętał, jak otwarcie płakał na jego pogrzebie. I zapewne tęsknił za Thomasem Montgomerym tak samo jak jego żona i synowie. – Tak, myślę, że byłby. I na pewno cieszyłby się z dzisiejszego wieczoru.

– Byłby zachwycony. Chętnie obejrzałbym hotel w środku. – Możesz przyjść w każdej chwili – powiedział Beckett. – Wiesz o tym. – W takim razie zajrzę na inspekcję. – Willy B. – Justine stanęła w drzwiach z rękami na biodrach. – Wracaj do sklepu i rozmawiaj z klientami. – Och, proszę cię, Justine. – Wypuścił głośno powietrze. 345

– Sprzeciw nie ma sensu. Mam tylko cholerną nadzieję, że nic nie stłukę. – Jest taki słodki – powiedziała Clare, kiedy ojciec Avery potruchtał do środka. – Facet ma prawie dwa metry wzrostu i pewnie waży ze sto dwadzieścia kilo albo i więcej. Jak może być słodki? – Po prostu jest. Muszę wracać do domu, chociaż bardzo chciałabym zostać. Nie zapomnij, przyjdę jutro o siódmej. – Poczekaj, poczekaj. – Złapał ją za ramię i potrząsnął głową. – Nie pojedziesz sama do domu.

R

– Beckett, to mniej niż dwa kilometry i cały czas główną ulicą. – Pojadę za tobą, upewnię się, że bezpiecznie wróciłaś, a potem

L T

odwiozę Mazie do domu. Słyszałaś, co powiedział Willy B. Sprzeciw nie ma sensu.

Uznała to za nierozsądną nadopiekuńczość, zwłaszcza kiedy uparł się, żeby poszła z nim do jego auta na parking Vesty, aby mógł ją podwieźć ten kawałeczek do jej wozu zaparkowanego przed księgarnią. Wiedziała, że czekał, aż ona zarygluje drzwi, dlatego zamrugała światłem na werandzie. Dopiero wtedy zatrąbił klaksonem, wyjechał z podjazdu i skręcił, żeby odwieźć Mazie do domu. Kawałek dalej, po drugiej stronie ulicy, Sam siedział w samochodzie i obserwował dom Clare – widział, jak rozbłysło światło przed domem, kiedy podeszła do drzwi, a kilka minut później wyszła opiekunka. Siedział i rozmyślał, kiedy włączyła się lampa z tyłu domu. Wypuszcza kundle, uznał.

346

Psy i światła na fotokomórkę. Czy to z jego powodu? Czy Clare uważała go za pieprzonego złodzieja? Nie wolno jej tak się zachowywać, traktować go w ten sposób. To robota Montgomery'ego, uznał. A on, Sam, był po prostu zbyt dobrze wychowany,

zbyt

ugodowy,

żeby

powiedzieć

temu

nachalnemu

sukinsynowi, aby pilnował własnego nosa. Zajmie się tym. Zajmie się Clare. On

wiedział,

czego

potrzebowała.

Mężczyzny

wpływowego,

eleganckiego, z pozycją. Takiego, który umieści tych chłopaków w dobrej

R

szkole z internatem, żeby ona nie musiała tak ciężko pracować. Mężczyzny, który pokaże jej świat i ją światu.

Clare jeszcze to zrozumie. On pomoże przejrzeć jej na oczy.

L T

Usiadł wygodniej, obserwując zapalające się i gasnące w oknach światła.

Siedział tak przez niemal godzinę, obserwując okno sypialni Clare i jeszcze długo po tym, kiedy światło zgasło.

Kiedy odjeżdżał, miał już gotowy plan. ***

Ponieważ większość robotników była zajęta, Beckett pomógł wnieść wannę na drugie piętro. Chciał zobaczyć, jak się spodoba Lizzy, więc został jeszcze chwilę sam w łazience. Światło, ciepłe kolory, rozmyślał, oglądając kafelki, bardziej tradycyjne niż w pozostałych łazienkach, tworzyły ładny kontrast z głębokim odcieniem armatury z polerowanego brązu i czarującą, staromodną słuchawką prysznica. Czekał, ale najwyraźniej Lizzy postanowiła wstrzymać się od wyrażenia opinii, dopóki hydraulik nie dokończy instalacji. 347

Beckett zszedł na dół – i wszedł do góry niezliczoną ilość razy, dźwigając wanny, toalety, krany i prysznice, każdy przedmiot dokładnie opisany albo przez Owena, albo przez Hope. Idąc na górę – jak miał ogromną nadzieję – po raz ostatni, zauważył Hope z notesem w dłoni, stojącą przy magazynie. – Nie wiedziałem, że tu jesteś. – Byłam w drugim magazynie. W końcu zrobiło się tam trochę luźniej. Sprawdzę, co tu zostało, a potem przejdę się po pokojach i upewnię, że wszystko trafiło na właściwe miejsce.

R

– Wszystko było opisane – przypomniał jej. – Oczywiście, że trafiło na właściwe miejsce.

– Skoro tak mówisz. – Obdarzyła go promiennym uśmiechem. – Ale i

L T

tak sama muszę to sprawdzić. Każde ciastko składa się z wielu kawałków. Słuchawki prysznicowe, krany do umywalek, krany do wanien, podgrzewacze do ręczników, kolanka, lusterka do makijażu, wieszaki na szlafroki. – Uniosła brew. – Mam wymieniać dalej?

– Nie, ponieważ sam wtargałem to wszystko na górę. – Będzie warto. – Opuściła notes i poprawiła misternie zawiązany szalik. – Poza tym wieczorem będziesz mógł się zrelaksować na gorącej randce. – Dokąd idę? Hope tylko się roześmiała. – Ja już wiem, ty się dopiero dowiesz. Och, mam pewien pomysł. – Otworzyła torebkę wielkości małej planety i wyjęła z niej zeszyt wyglądający jak pamiętnik, ze stylizowanymi wróżkami na okładce. – Chciałabym jeszcze porozmawiać o tym z twoją matką, ale pomyślałam, że 348

moglibyśmy w każdym pokoju położyć dziennik, w okładce dopasowanej do nazwy pokoju. Ten pożyczyłam z księgarni. Goście mogliby zapisywać w nich swoje wrażenia. – Nie mam nic przeciwko. – Dobrze. I pomyślałam, że moglibyśmy kupić ładną książkę meldunkową. Wiem, że będziemy rejestrować gości w komputerze, ale gdybyśmy znaleźli taką książkę z klasą, moglibyśmy położyć ją na biurku w bibliotece i w niej również goście mogliby zapisywać swoje uwagi. A dziś znalazłam coś takiego.

R

Znowu sięgnęła do planety i wyciągnęła kremowy segregator. – Do pokojów, na początek włożymy kartkę hotelowej papeterii z miłym powitaniem, a dalej wykaz miejsc do obejrzenia, menu od Avery i inne informacje.

L T

– Stanowczo za dobrze się przy tym bawisz.

– To prawda, a tylko poczekaj, aż zacznę urządzać biuro. Och, a skoro już spotkałam jednego z was, wpadłam na kilka pomysłów wczoraj wieczorem.

Teraz wyjęła z torebki ogromny notes.

– Beckett! – ryknął Ryder z balkonu na drugim piętrze. – Zamierzasz stać tam i gadać z menedżerem przez cały dzień czy wreszcie zabierzesz się do jakiejś roboty? – Pocałuj mnie w dupę! – odkrzyknął Beckett uprzejmie. – Już cię puszczam. – Hope schowała notes do torby. – Ale najpierw mi coś powiedz. Czy on kiedykolwiek zacznie nazywać mnie po imieniu, czy już na zawsze pozostanę dla niego „menedżerem"?

349

– Zacznij się martwić dopiero wtedy, kiedy zacznie cię nazywać „tym cholernym menedżerem". – Będę o tym pamiętała. Podniosła głowę i posłała Ryderowi lodowate spojrzenie, ale jej wysiłek poszedł na marne, bo on już wrócił do pokoju. *** Po raz pierwszy od wielu miesięcy Beckett rozważał gruntowny remont swojej łazienki i instalację jacuzzi. Może nie spędzał dni i nocy na siłowni, ale uważał się za dosyć wysportowanego. W każdym razie tak

R

sądził, dopóki cały dzień dźwigania po schodach wanien, umywalek, luster i Bóg wie czego jeszcze kompletnie go nie wykończył. Wszystko go bolało.

L T

Jacuzzi, marzył, rzucając brudne, przepocone ubrania na podłogę w łazience. Może nowy prysznic z tymi wszystkimi bajerami, jakie montują w hotelu.

I osobista masażystka.

Na pewno, obiecał sobie, wchodząc pod swój niezwykle praktyczny prysznic, zmieni plany domu i doda do głównej łazienki te w pełni zasłużone luksusy.

Oczywiście, jeśli dalej tak pójdzie, to zbuduje ten cholerny dom już na emeryturze. Naprawdę musi się do tego zabrać. Jednak akurat w tej chwili budowanie czegokolwiek, nawet budy dla psów, której zrobienie obiecał chłopcom na przyszły tydzień, wydawało mu się gorsze niż siódmy krąg piekła.

350

Pewnego pięknego dnia będzie siedział przy desce kreślarskiej, przy programie CAD i planach, i tylko mówił innym ludziom, gdzie mają walić młotkiem, piłować i dźwigać. – Tak, już to widzę – mruknął, próbując sobie wyobrazić strumienie gorącej wody, masujące zmęczone mięśnie. Jednak nie do końca starczyło mu wyobraźni. Pamiętał, żeby pozbierać ubrania i wrzucić ręcznik do kosza na pranie, na wypadek gdyby Clare chciała skorzystać z łazienki, kiedy po niego przyjdzie.

R

Przy tych prowizorycznych porządkach plecy mocno dawały mu się we znaki.

Ponieważ nie wiedział, dokąd pójdą, musiał starannie wybrać

L T

garderobę. Pewnie nie dżinsy, chociaż dżinsy i bluza wydawały się idealnym strojem dla jego spracowanego ciała.

Zdecydował się na czarne spodnie i koszulę w drobną, niebiesko– zieloną kratkę. Jeśli to okaże się absolutnie konieczne, włoży krawat i – proszę, Boże, nie zmuszaj mnie – marynarkę. Gdyby Clare już nie porobiła planów – jakiekolwiek by one były – namówiłby ją, żeby zostali w domu, zamówili coś na wynos i obejrzeli film na DVD.

Ale kobieta, która przez cały tydzień pracuje, w domu i we własnej firmie, zasługiwała na trochę rozrywki w sobotni wieczór. Jeżeli będzie chciała pójść potańczyć, to on się chyba rozpłacze. Rozejrzał się po mieszkaniu i uznał je za wystarczająco czyste, głównie dlatego że ostatnio nie spędzał w nim tyle czasu, żeby nabałaganić. Przy

351

Clare, pracy, naradach rodzinnych, psach i dzieciach nie miał czasu leżeć z chipsami i piwem, gapiąc się w kanał sportowy. Zatrzymał się na chwilę, zapytał sam siebie, czy za tym tęskni, i doszedł do wniosku, że nie bardzo. Bycie zajętym miało swoje zalety, zwłaszcza jeśli poświęcał czas Clare i jej wesołej gromadce, pracy, którą naprawdę kochał, i regularnym kontaktom z rodziną. Pora przestać narzekać i może zaopatrzyć się w maść przeciwbólową. Ktoś zapukał energicznie do drzwi akurat wtedy, kiedy zastanawiał się, czyby nie rozciągnąć się na pięć minut na kanapie. Kazał sobie przestać myśleć jak staruszek i otworzył drzwi.

R

Avery i Hope, obładowane zakupami, wyminęły go i weszły prosto do środka.

L T

– Udawaj, że nas tu nie ma – poradziła Avery, idąc do kuchni. – Co...

– Cześć. – Clare pocałowała go na powitanie. – Tylko wszystko przygotujemy. To nie potrwa długo. – Okej. Co przygotujecie?

– To i owo. Tego i owego jest na tyle dużo, że nie dałabym rady przynieść sama.

– Jesteśmy niewidzialne. – Avery uprzątnęła mały stolik, przy którym czasami jadał. – Nie widzisz nas. Hope wyjęła biały obrus, strzepnęła go i przykryła stół, a Avery wyjęła z kieszeni korkociąg. Wyciągnęła korek z butelki czerwonego wina i odstawiła ją na srebrny stojak. – Pomyślałam, że zjemy kolację w domu. Jeśli nie masz nic przeciwko temu. 352

Osłupiały Beckett poszedł za Clare do kuchni i patrzył, jak włożyła do piekarnika żaroodporne naczynie. – Chcesz zostać w domu? – Chyba że ty nie chcesz. – Nie, ale... Miała na sobie krótką, obcisłą sukienkę w kolorze głębokiego granatu i lśniące, czerwone szpilki na wysokich, cienkich obcasach. – Świetnie wyglądasz. – Poczuł jakiś cudowny zapach. – Co jest w piekarniku? – Duszone mięso. – Naprawdę? Roześmiała się wyraźnie zadowolona.

L T

R

– Rozmawiałam z twoją matką i powiedziała, że to twoje ulubione danie. Mam nadzieję, że moja pieczeń nie okaże się gorsza niż jej. – Zrobiłaś duszone mięso?

– I kilka innych potraw. Jeżeli to wino oddycha już wystarczająco długo, to może nalejesz nam po kieliszku? Mam tu jeszcze coś do zrobienia. – Oczywiście, ja... – Zamilkł, bo dostrzegł na blacie znajomy kształt. Podszedł i uniósł pokrywkę. – Szarlotka? Żartujesz? Upiekłaś szarlotkę? – Plotka głosi, że też twoja ulubiona. Lubię piec, kiedy mam czas. – Clare, przygotowanie tego wszystkiego musiało ci zająć cały dzień. Nie spodziewałem się... – Dlaczego? – Przekrzywiła głowę. – Dlaczego nie miałbyś się spodziewać, od czasu do czasu? Czy nie to mi kiedyś powiedziałeś? – Chyba tak. Po prostu... kurczę.

353

– Zapraszasz mnie do restauracji. Zapraszasz moje dzieci. Przywiozłeś im psy i zainstalowałeś oświetlenie przed moim domem. Beckett, poświęcasz nam czas i uwagę. Ja też chciałam ci poświęcić czas i uwagę. Jej słowa bardzo go poruszyły. – To chyba najlepsza rzecz, jaką ktokolwiek kiedykolwiek dla mnie zrobił w całym moim życiu. – Nie wiem, czy w całym twoim życiu, ale przygotowanie tego posiłku sprawiło mi ogromną przyjemność. Co z tym winem? – Już.

R

Wyszedł do salonu i zobaczył, że Hope i Avery przemieniły składany stolik w piękny stół, nakryty dla dwojga, przystrojony kwiatami i świecami. Z wieży sączyła się cicho muzyka.

L T

Nalał wino i zaniósł kieliszki do kuchni, gdzie Clare układała na półmisku oliwki.

– Stół wygląda imponująco. One naprawdę są niewidzialne czy wyszły?

– Zostaliśmy tylko ty i ja. – Wzięła kieliszek i stuknęła lekko o jego. – Zatem za ciebie i mnie tego wieczoru.

– Nie potrafię wyobrazić sobie lepszego, Clare. Dziękuję.

– Beckett. – Przytuliła się do niego. – Proszę. Nie pozwoliła sobie pomóc i Beckett musiał przyznać, że cholernie dobrze było tak z nią siedzieć i rozmawiać przy winie i wyszukanych przystawkach. Czuł, jak trud całego dnia opuszcza jego ciało, a gdy usiedli przy stole i ugryzł pierwszy kęs mięsa, zalała go fala wielkiej wdzięczności. – Z całą pewnością nie jest gorsze. 354

– Porównałyśmy z twoją matką przepisy, były dosyć podobne. Musiałam się postarać – dodała – żebyś nie żałował, że nigdzie nie poszliśmy. – Clare, wtargałem dziś po schodach pół tony urządzeń sanitarnych. Kiedy dotarłem tutaj, czułem się jak osiemdziesięciolatek przejechany przez ciężarówkę. Duszone mięso i szarlotka w domu? Czuję się jak w Boże Narodzenie. – Słyszałam, że dziś pracowałeś. Myślałam, że soboty macie wolne. – Zwykle tak, ale chcieliśmy wszystko pownosić, żeby hydraulik mógł zacząć w poniedziałek rano.

R

– Marzenie staje się coraz bardziej realne, prawda? To już nie tylko budynek, choć piękny. Teraz ma już swoje znaczenie. Pamiętam, jak

L T

wstawiałyśmy półki, ladę, otwierałyśmy pierwsze pudła z książkami. Tak dobrze to pamiętam, to uczucie, że moje marzenie stało się rzeczywistością. Że to naprawdę jest księgarnia. Moja.

– Na ogół tak wiele się dzieje, że myślę tylko o tym, aby dokończyć to, co robię, i zabrać się do następnej pracy. Ale tak, czasami to do mnie dociera, ten hotel jest naprawdę. – Dolał wina Clare, potem sobie. – A teraz, siedząc tu z tobą, mogę wspominać początki, plany, wątpliwości i cieszyć się z tego, co stało się rzeczywistością. Powiedz mi, że zostaniesz u mnie na noc. Clare uśmiechnęła się do niego. – Już myślałam, że nigdy nie zapytasz.

355

Rozdział dziewiętnasty Beckett chętnie posiedziałby przy szarlotce dłużej, ale Clare się uparła, że pozmywa naczynia. Ponieważ uznał, że dzisiaj to ona rządzi, nie próbował jej przekonać, by zostawiła brudne talerze w zlewie. Zresztą miło było patrzeć, jak krzątała się w jego kuchni, jednocześnie słuchając muzyki i gawędząc swobodnie. – To była naprawdę wyjątkowa niespodzianka, Clare. – Może nie tej rangi co dwa szczeniaki, ale rzeczywiście niezła. A ja

R

mam przyjemny wieczór, podczas którego jedynym tematem nie są słodycze i kostiumy. Zwłaszcza kiedy wiem, że zaraz jedynym tematem będzie Święty Mikołaj.

L T

– Chłopcy nadal w niego wierzą?

– Myślę, że Harry już nie, ale udaje, że wierzy. Zaczęli nawet pisać listy, w których wymienili każdą zabawkę reklamowaną w telewizji. – Pamiętam, jak robiłem to samo. To były czasy. – Liam chce dostać Barbie.

Uśmiechnęła się do niego. Po chwili zaskoczenia Beckett odwzajemnił uśmiech.

– Żeby była zakładniczką, ofiarą albo niewinnym naocznym świadkiem. Clare oparła rękę na biodrze ze ścierką. – Dokładnie tak, chociaż nie wpadł jeszcze na świadka. Mężczyźni to naprawdę chłopcy w większych opakowaniach. – Powinnaś kupić też samochód Barbie. Będzie mogła sobie jechać, a ktoś napadnie na jej auto. Super. 356

– Kiedyś chcieli Kubusia Puchatka i klowny wyskakujące z pudełka. – Czasy się zmieniają. – O tak, to prawda. I pomyśleć, że za rok będziecie dekorować hotel na święta. – Pewnie będziemy musieli zaszaleć. – Oczywiście. Naprawdę będziecie musieli się postarać. Powinniście urządzić bożonarodzeniowe zwiedzanie. – Hmm, może. – Naprawdę, Beckett. Wszyscy bardzo chcą zobaczyć, czego tam

R

dokonaliście. Kiedy skończycie, powinniście zrobić dzień otwartych drzwi. Hope będzie wiedziała, jak to przygotować. Avery i ja możemy pomóc. Pomyśl o tym jako o budowaniu więzi ze społecznością, zyskiwaniu

L T

rozgłosu i pokazaniu tego, z czego jesteście dumni.

– Porozmawiam o tym z rodziną. – Chociaż już wiedział, że jego matka będzie zachwycona takim pomysłem.

– Chyba będę otwierała księgarnię w niedziele, kiedy hotel zacznie działać. Może podeślecie mi kilku klientów. – Rozejrzała się dookoła. – Może nalejesz nam resztę wina? Pójdę się odświeżyć. Jak dobrze, że sprzątnął brudne ubrania i mokre ręczniki. Nalał wina do kieliszków i podszedł ze swoim do okna. Pewnie Clare miała rację co do zwiedzania, dekoracji,a nawet otwarcia księgarni w niedziele. Więcej pracy dla wszystkich, ale będzie warto. Patrzył na rozświetlony budynek i wyobrażał sobie, jak będzie wyglądał udekorowany na święta. Tak, zdecydowanie będzie warto.

357

Jeszcze ponad rok temu budynek stał zaniedbany, pogrążony w ciemności, a teraz lśnił. A za niewiele ponad rok będzie skrzył się od lampek, wieńców i girland. Niesamowite, naprawdę, jak wiele może wydarzyć się w ciągu roku. Clare tu była, z nim. I Beckett naprawdę widział ją obok siebie za rok. Zdał sobie sprawę, że właściwie nie widział już siebie bez niej. – Beckett? Mógłbyś przyjść na chwilę? Cholera, pewnie zostawił na wierzchu jakieś brudne ubrania. Jeżeli tak, to będzie musiał odwrócić uwagę Clare, więc po drodze wziął jej kieliszek.

R

– Nie miałem czasu, żeby... – Zamilkł, gdy tylko stanął w drzwiach sypialni, po prostu odebrało mu mowę.

L T

Clare w blasku świec. Porozstawiała

je

po

całym

pokoju,

tworząc

romantyczny,

uwodzicielski nastrój, postawiła kwiaty, których zapach przenikał powietrze. Pościeliła łóżko i zapraszająco ułożyła poduszki. A na środku tego łóżka ona, jak klejnot w koronie. Jej włosy opadały na nagie ramiona, mieniące się w miękkim świetle świec. Jej ciało – gładka skóra, subtelne zaokrąglenia – otulał materiał, który wydawał się pienić na piersiach i wysoko na udach.

Beckett nie był pewien, jak kobiety nazywają to, co Clare miała na sobie – słowo „gorset" wydawało mu się zbyt pospolite i staroświeckie. On by to nazwał „nieodpartą pokusą". – Sądziłam, że nie będziesz miał nic przeciwko temu. – Zapierasz mi dech.

358

– Miałam taką nadzieję. A teraz mam nadzieję, że przyjdziesz tu do mnie. Chodź do mnie, Beckett, i pozbaw mnie tchu. Odstawił kieliszki i podszedł do niej. Przesunął palcami po jej ramionach, w dół ręki i z powrotem do góry. – Wiesz, że teraz będę musiał kupić chłopcom całe schronisko psów. Kiedy się roześmiała, pochylił się i pocałował ją w usta. I pozbawił ją tchu. Tak bardzo pragnęła to poczuć, przeżyć tę jedną, intensywną chwilę, absolutne skupienie umysłu i ciała. Ten moment, kiedy stała niczym nurek

R

przed skokiem na krawędzi skały, zanim pożądanie i zmysły nie rzucą jej na głowę w przepaść.

Chciała dać tę chwilę jemu, tę jedyną i te, które przyjdą po niej.

L T

Owinęła się wokół niego, chcąc się weń zatopić, jak on zatapiał się w niej. Przyjmując go, jak on ją przyjmował.

Dziś, przez całą noc, będzie dawała mu wszystko, by uczcić to, że może kochać. Przez całą noc.

Przytuliła policzek do policzka Becketta, po czym lekko się odsunęła. – Jak cudownie – zaczęła rozpinać mu koszulę – mieć dla siebie tak dużo czasu. Nigdzie się nie spieszyć.

– Powiedz mi tylko, czy ty przez cały czas miałaś to na sobie? Spojrzała na niego spod przymkniętych powiek i uśmiechnęła się chytrze. Beckett zastanowił się, czy kobiety wiedzą, że takie spojrzenie może uczynić z mężczyzny niewolnika. – Tak było łatwiej. Podobała mi się myśl, że potem przyjdę tutaj i zdejmę sukienkę. – Zsunęła mu koszulę z ramion. – I zawołam ciebie. A ty zobaczysz mnie i będziesz mnie pragnął. 359

– Pragnę cię za każdym razem, kiedy cię widzę. Pragnę cię, kiedy cię nie widzę. Po prostu cię chcę, Clare. – Możesz mnie mieć. Ta świadomość też mi się podoba. Zsunęła mu spodnie, a wtedy on poczuł motyle w brzuchu. – Nieśpieszenie się to wyzwanie, kiedy kobieta wygląda tak jak ty. – Ja ci pomogę. Powinieneś się położyć. Ciężko dziś pracowałeś. – Lekko pchnęła go na łóżko. Pomyślał, że może go to zabije, kiedy pozwoli jej przejąć cugle i działać powoli – ale przynajmniej umrze szczęśliwy.

R

Położył się, a Clare wsunęła się na niego, dosiadła go. Odrzuciła włosy do tyłu i oparła dłonie na jego ramionach.

– Czuję, że pracowałeś, tutaj. – Delikatnie ugniatała mu mięśnie,

L T

posuwając się w stronę karku. – I tutaj. – Teraz gładziła jego bicepsy. – To podniecające. I w twoich dłoniach. – Ścisnęła jego ręce. – Twardych i silnych. To mnie podnieca, że za chwilę położysz je na mnie, będziesz mnie dotykał, robił rzeczy, o których wiemy tylko ty i ja. Splotła swoje palce z jego, pochyliła się i oboje zatonęli w pocałunku. Beckett zastanawiał się, jakim cudem jego ciało mogło tak zupełnie się rozluźnić i płonąć jednocześnie. Clare koiła go i podniecała, sprawiała, że opuszczało go całe napięcie, a jednocześnie napinał się każdy mięsień, kiedy muskała ustami jego brodę, posuwała się jedwabistymi, powolnymi pocałunkami w dół szyi. – Muszę cię dotknąć. – Dotkniesz – szepnęła. – Chcę, żebyś mnie dotykał. Za chwilę. – Nie puszczała jednak jego palców, przesuwając ustami po jego piersi i w powolnej torturze przesuwając się w dół, do brzucha. 360

To był dar, pomyślała, ta niespieszna uczta. Dar dla nich obojga. Jak dobrze było czuć go pod sobą, poznawać kształt jego ciała, jego zapach, dotyk i smak jego skóry. Rozkoszować się, brać, jeśli chciała i jak długo chciała. A im więcej brała, tym bardziej jej apetyt wzrastał. Silne dłonie, silne ramiona, silne plecy, a mimo to drżał, pragnąc jej. Jego oddech przyspieszył, mięśnie sztywniały. Przez nią. To również był dar. Zawiodła go na skraj i przytrzymała tam, dopóki każdy ciężki oddech

R

nie zaczął palić. Dopiero wtedy uniosła się i przyciągnęła ich splecione dłonie do piersi, osnutych cienką koronką.

W końcu wygięła plecy w łuk, w końcu pozwoliła mu się dotknąć.

L T

Westchnęła z rozkoszy, skąpana w blasku świec.

Jego palce znalazły haftki. Zmusił się, żeby się nie spieszyć, nie rozdzierać i nie ciągnąć, tylko ostrożnie rozpinać każdą po kolei. I patrzył, jak materiał opada, zsuwa się, ukazując coraz więcej. Przyciągnęła go do siebie, kiedy uniósł się, żeby smakować, rozkoszować się nią, przytuliła go mocno.

Powietrze pulsowało, ciężkie od zapachu świec i kwiatów, a w przyćmionym świetle Clare jeszcze raz odsunęła go i położyła mu dłonie na ramionach. I patrząc mu w oczy, przyjęła go w siebie. Wydała dźwięk przypominający szloch. Znowu splotła palce z jego palcami i zaczęła się poruszać. A on kołysał się z nią, na początku łagodnie, nie odrywając wzroku od jej twarzy, aż nie widział nic, oprócz niej, nie czuł niczego poza nią. Tylko Clare. 361

Czas płynął długimi, powolnymi uderzeniami. Znowu doprowadziła go na skraj i tam przytrzymała. Zatrzymała, a potem pchnęła w rozkoszną ciemność. *** Rano Beckett postanowił odwrócić role i przyniósł Clare śniadanie do łóżka. Co prawda nie było to duszone mięso z przystawkami, ale umiał zrobić całkiem przyzwoity omlet. Była tak zdumiona, że żałował, iż nie może zaproponować jej niczego więcej niż tylko kilka jajek z serem. – Jesz na śniadanie szarlotkę?

R

– To owoce. – Usiadł naprzeciwko niej, żeby móc patrzeć, jak je. – Przecież jada się drożdżówki na śniadanie, więc dlaczego nie szarlotkę?

L T

–Tylko nie sprzedaj tej filozofii chłopcom. Boże, siedzę w łóżku, piję kawę i jem śniadanie. Chyba jestem w alternatywnej rzeczywistości. – Jeżeli podają w niej szarlotkę, to chcę tam zamieszkać. Masz jakieś plany na dzisiaj?

– Mnóstwo. Najpierw pomogę tacie zbierać zioła – co oznacza, że wrócę do domu z zapasem na rok. Potem szybka wizyta w sklepie. Trochę papierkowej roboty, kilka rzeczy do zrobienia w domu. I tak dalej. A ty? – Ja też muszę zająć się papierami i popracować w warsztacie. Wolałbym spędzić ten dzień z tobą. – Możemy spotkać się jutro na kolacji. Zamierzamy coś zjeść w Veście, zanim wyruszymy prosić o cukierki. – Wchodzę w to. Przyjadę po was. Clare, kończąc omlet, pokręciła głową.

362

– Dzięki, ale jak przywiozę chłopców ze szkoły i poubieram ich w kostiumy, jedziemy do moich rodziców, żeby od nich zaczęli swoje „cukierek albo psikus". Od nich zadzwonimy przez Skype'a do rodziców Clinta, którzy chcą zobaczyć wnuki w pełnym rynsztunku. Chciałabym dotrzeć do Vesty około piątej i wepchnąć w dzieciaki trochę prawdziwego jedzenia. – W takim razie do zobaczenia o piątej. Nie chciał jej wypuścić, ale czułby się źle, zabierając Clare czas, który miała spędzić z rodzicami. I obiecał Owenowi, że spróbuje pojawić się w warsztacie koło południa.

R

Dlatego zaczął myśleć o niej, gdy tylko zamknęła za sobą drzwi, i nie przestawał przez całą drogę do warsztatu.

L T ***

Clare wysłuchała trójgłosowej relacji z nocy spędzonej u dziadków, zanim chłopcy znowu popędzili do ogrodu, żeby spalić jeszcze więcej energii, bawiąc się z psami.

– Byli grzeczni? – zapytała matkę.

– Zawsze są grzeczni. – Widząc uniesioną brew córki, Rosie wzruszyła ramionami. – Dziadkowie mają inne standardy grzecznego zachowania niż rodzice. To nasze prawo. Te psiaki są cudowne i sprawiają chłopcom wiele radości. Beckett jest kochany. – Tak, to prawda. – Jak się udała randka? – Idealnie. Duszone mięso nigdy nie zawodzi. Dziś rano Beckett przyniósł mi śniadanie do łóżka. – Wygląda na to, że warto byłoby go zatrzymać. 363

– Clare znowu uniosła brew. – Nie mów mi, że o tym nie myślałaś. – Spotykamy się jako para dopiero od lata i nie chcę... Mamo, tak bardzo go kocham. – Kochanie. – Rosie mocno przytuliła córkę. – To dobrze. – Tak. Czuję się z tym świetnie. Jestem szczęśliwa. Jesteśmy szczęśliwi, ale to nie oznacza... Nie zamierzam robić żadnych planów. To moje nowe podejście, po prostu cieszyć się kolejnym dniem bez myślenia o... całej reszcie. Uwielbiam spędzać z nim czas, chłopcy za nim szaleją – i nawzajem. Czuję się taka szczęśliwa i nie muszę niczego planować.

R

– Hej. – Ojciec Clare wetknął głowę przez drzwi. – Zamierzasz mi pomóc czy nie? – Już idę – powiedziała Clare.

L T

– Farmer Murphy wyhodował więcej pomidorów i bazylii, niż moglibyśmy zjeść przez trzy sezony. Wrócicie do domu obładowani jak muły – ostrzegła ją matka.

– W takim razie lepiej pójdę mu pomóc. – Zaraz do was przyjdę.

Jednak Rosie stała jeszcze przez kilka minut przy oknie i patrzyła, jak jej mąż podaje córce rękawice i sekator, a wnuki dokazują z wielkimi, brązowymi szczeniakami na trawniku.

Jej córka jest szczęśliwa, Rosie widziała to wyraźnie. I zakochana. To także było widać. Tak dobrze znała swoją dziewczynkę. Wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, że jej Clare zawsze układała plany, bez względu na to, czy przyznawała się do tego, czy nie.

364

*** W poniedziałek Beckett dziękował Bogu, że nie musi taszczyć po schodach niczego ciężkiego, nawet jeśli to oznaczało, że spędził cały dzień najpierw z pędzlem, a potem z piłą w dłoni. Kiedy skończył, dochodziła piąta. – Zostajecie na „cukierek albo psikus"? – zapytał braci. – Ja tak – odpowiedział Owen. – Hope będzie rozdawała słodycze przed hotelem. – Jeszcze nie otworzyliśmy. Owen spojrzał na zachmurzonego Rydera. – Ma twiksy i sezamki.

R

– Sezamki? – Ryder miał do nich słabość. – Może zostanę na chwilę i

L T

zobaczę, jak to wyjdzie. Co ty, u licha, robisz?

– Wkładam kostium – powiedział Beckett, zawiązując na ramionach jaskrawoczerwoną chustę. Włożył okulary ochronne i rękawice robocze, a potem podał Owenowi rolkę taśmy izolacyjnej. – Zrób mi na koszuli wielkie X. Na środku.

– Kim ty niby, u diabła, jesteś? – chciał wiedzieć Ryder. Beckett opuścił głowę, żeby obejrzeć dzieło Owena.

– Jestem X–Cieślą. Szybszy niż elektryczna pila, silniejszy od pistoletu do gwoździ. Walczę o prawdę, sprawiedliwość i proste kąty. – Ale to głupie. – Założę się, że dzieciaki będą miały na ten temat inne zdanie. I dam sobie głowę uciąć, że dostanę więcej słodyczy niż ty. – Z litości! – zawołał Ryder za wychodzącym bratem.

365

– Całkiem niezły kostium jak na przebranie zrobione na poczekaniu – zauważył Owen. – Tak, niezły, ale nie zamierzam mu tego mówić. Vesta tętniła życiem. Mnóstwo ludzi wpadło na pomysł, żeby przyjść na pizzę, zanim wyruszą na Main Street. Beckett zobaczył, jak Avery, w długiej blond peruce ze związanymi włosami, podrzuca placek do góry ku zachwytowi miniaturowych superbohaterów, księżniczek i wampirów. – Hannah Montana? – zawołał. Avery stuknęła w drewniany kołek, zatknięty za paskiem. – Buffy Postrach Wampirów. – Słodkie. – O ile nie jesteś wampirem.

L T

R

Rozbawiony Beckett poszedł do boksu, w którym w otoczeniu superbohaterów siedziała Clare. Wyglądała fantastycznie jako Storm* z X– Mena, w białej, postrzępionej peruce, obcisłej czarnej spódnicy i kozakach do pół uda.

– Przepraszam panią, szukam trzech chłopców. Są mniej więcej takiego wzrostu. – Pokazał dłonią. – Nazywają się Harry, Liam i Murphy. – Niestety, nie widziałam ich. Ja jestem Storm, a to moi przyjaciele i współpracownicy, Wolverine, Iron Man i Deadpool. – Miło mi was poznać. Jestem X–Cieśla. – Ty jesteś Beckett! – Murphy zsunął się z siedzenia i wskazał ręką do góry. * Storm (Burza) – członkini grupy X–Men, mająca władzę nad zjawiskami atmosferycznymi.

366

– W dzień jestem Beckettem Montgomerym, świetnym architektem i przystojnym facetem, znanym w całym mieście. Jednak w nocy, kiedy złoczyńcy wylęgają na ulice, staję się X–Cieślą, obrońcą Boonsboro i okolicy. – Masz nadprzyrodzone moce? – Mam bystry umysł, kocią zwinność i supersiłę. – Uniósł miniaturowego Deadpoola nad głowę i posadził sobie na ramionach. – To my. – Murphy pochylił się i szepnął mu do ucha: – Murphy, Harry, Liam i mama.

R

– Poczekaj chwilę. – Beckett zdjął chłopca z ramion i przytrzymał przed sobą. – Czy to znaczy, że przez cały ten czas nie powiedziałeś mi, że jesteś Deadpoolem?

L T

– Tylko na Halloween. – Murphy uniósł maskę. – Widzisz?

– Ale numer. – Beckett usiadł i posadził sobie chłopca na kolanie. – Nieźle mnie nabrałeś. – Właśnie w tym momencie Heather postawiła pizzę na stole. – W sam czas.

– Musimy zwracać się do siebie imionami superbohaterów – wyjaśnił Liam – ale Murphy ciągle się myli.

– Beckettowi mogę powiedzieć, bo on jest z nami. – Nie chcę pizzy. – Harry patrzył spode łba na kawałek, który Clare położyła na jego talerzu. – Nie jestem głodny. – W porządku. W takim razie schowam wszystkie słodycze, które dostałeś od babci i dziadka i te, które jeszcze dostaniesz, na jutro. – Ja wezmę twój kawałek. Jestem głodny jak Hulk. 367

– Beckett udał, że sięga po talerz Harry'ego. – Może zjem – mruknął chłopiec, zabierając talerz. – Czy mogę z wami pójść po słodycze? – Jesteś za stary na „cukierek albo psikus". – Mój Wolverine, jesteś w błędzie. – X–Cieśla potrząsnął głową, patrząc na Harry'ego. – Nigdy nie można być za starym na słodycze. Ani na pizzę. Która, jak wszyscy wiedzą, jest ulubionym daniem superbohaterów. *** O szóstej Main Street opanowali superbohaterowie, złoczyńcy,

R

gwiazdy rocka, księżniczki i żywe trupy. Nastolatki biegały gromadami, rodzice popychali wózki z króliczkami, kotkami, szczeniaczkami i klownami. Niektórzy nieśli na rękach lub prowadzili swoje maluchy, inni

L T

zaganiali gromadki starszych dzieci od sklepu do sklepu, od domu do domu. Hope siedziała na schodach hotelu z wielką miską słodyczy na kolanach.

Uniosła ją, kiedy chłopcy zawołali chórem: – Cukierek albo psikus!

– Świetnie wyglądasz w tym stroju – pochwaliła Clare. – A ty kim jesteś, X–Budowlańcem? – zapytała Becketta. – X–Cieślą. Mój pas na narzędzia jest zawsze naładowany. – Tak słyszałam. Kiedy Beckett roześmiał się i wskazał oskarżycielsko na Clare, Hope wyciągnęła miskę w stronę kolejnej grupy, odpowiadając na niezliczone pytania na temat hotelu. – Wszyscy pytają – wyjaśniła Beckettowi. – Kiedy tylko podasz mi ostateczną datę otwarcia, zacznę robić rezerwacje. 368

– Usiądziemy i policzymy. – To jest cudowne. – Oparła się o stopień. – Nie wiedziałam, czego się spodziewać, a świetnie się bawię i mam doskonały punkt obserwacyjny. Tylko przygotowałam o wiele za mało słodyczy. – Możesz wziąć trochę z księgarni – zaproponowała Clare. – Albo od Avery. Zawsze kupujemy dużo za dużo. – Mamo! – Liam, zapomniawszy o własnych wytycznych, pociągnął Storm za rękę. – Chodźmy, bo skończą się cukierki! – Skocz tylko na drugą stronę ulicy, jeśli skończą ci się zapasy! – zawołała Clare, którą chłopcy już zabrali dalej.

R

– Świetna zabawa. – Beckett stał z Clare, podczas gdy chłopcy bobrowali w następnej misie. – A z dziećmi jeszcze lepsza. One tak się cieszą.

L T

– Tak, a potem nie mogą spać po takiej ilości cukru. Muszę im pozwolić zjeść choć trochę słodyczy, co oznacza, że przed snem będą pobudzeni, a jutro w szkole padnięci.

– Cóż. – Objął ją ramieniem, gdy szli do następnych drzwi. – Po prostu spraw, żeby spadło kilka centymetrów śniegu, Storm. Będziesz miała rano trochę więcej czasu.

Szli, trzymając się za ręce, razem z chłopcami, lub doganiali ich, jeśli przystanęli, żeby z kimś pogawędzić. Zrobiło się chłodniej, a suche liście, miotane zimnymi podmuchami, tańczyły przy krawężnikach. – Niepotrzebnie zostawiłam ich kurtki w samochodzie, powinnam była wziąć je z sobą. – Zimno ci? Bo muszę powiedzieć, że wyglądasz na naprawdę gorącą sztukę. 369

Uśmiechnęła się do niego zalotnie. – W takim razie warto było wbić się w lycrę. Nie, nie jest mi zimno – dodała – ale Liam już pociąga nosem. – Nie będziemy długo spacerować. – Przeszli na drugą stronę ulicy i ruszyli w drogę powrotną. – Masz rację, a on ma pod kostiumem termalną bieliznę, ale mimo wszystko... – Mam pomysł, Supermamo. Wejdziemy do księgarni i ogrzejemy się. A ja postawię wam gorącą czekoladę.

R

– O Boże, jeszcze więcej czekolady. Ale zgoda. Weszli do księgarni, a Sam Freemont stał po drugiej

stronie ulicy w masce hokejowej, spodniach od dresu i bluzie z

L T

kapturem. Czuł podniecenie, gdy tak otwarcie obserwował Clare. Cukierek albo psikus, pomyślał. On da jej i jedno, i drugie, już bardzo niedługo.

Zadowolony z biegu wypadków szedł razem z innymi główną ulicą miasteczka i dalej, kiedy tłum już się przerzedził. Na gankach paliły się światła, starsze dzieci biegały, pokrzykując do siebie. Nikt nie zwracał na niego uwagi, jeszcze jedna postać idąca niespiesznie w swojej masce. Ta świadomość, połączona z podnieceniem na myśl o tym, co nastąpi, działała na niego wręcz jak afrodyzjak. Gdy dotarł do domu Clare, rozejrzał się dookoła, po czym ukrył w cieniu drzew, otaczających jej ogród. Obserwował dom na tyle długo, że doskonale znał jego słabe punkty. Psy zaczęły poszczekiwać w ogrodzie, ale był na to przygotowany. Rzucił przez płot garść psich ciasteczek. 370

Psy natychmiast zaczęły je zjadać, machając ogonami. Wybrał okno i wyjął łom. Gówniany mały domek, pomyślał, gdy okno ustąpiło z jękiem. Gówniane małe życie. On oferował jej o wiele więcej, ale było już za późno, żeby jej to tłumaczyć. Schował narzędzie i wszedł do środka. I zamknął okno za sobą. *** O ósmej, po skończonej rundzie, chłopcy siedzieli w Veście i

R

wymieniali się słodyczami, zgodnie z zasadą, narzuconą przez matkę, że każdy może zjeść nie więcej niż trzy smakołyki. Beckett wybrał dla siebie sezamki, snickersa i małą paczkę groszków – i teraz było mu trochę niedobrze.

L T

Dzieci, najwidoczniej, miały mocniejsze żołądki, ponieważ Liam właśnie próbował wyprosić jeszcze jednego batona.

– Jutro – powiedziała Clare ku ogromnemu rozczarowaniu syna. Harry usłyszał to samo, gdy błagał o dwudziestopięciocentówki na gry. – Już powinniście być w łóżkach. – Clare zerknęła na Murphy'ego, który wpatrywał się w swojego trzeciego i ostatniego batonika, jakby między czekoladą a karmelem zostało zamknięte jego życie. – Pora iść, Deadpool. – Pojadę za wami. – Och, Beckett. Już od wielu dni nie było żadnych... incydentów. Poza tym... poczekaj, Alva i Joe właśnie wychodzą. Zapytam, czy jadą do domu, miałabym eskortę. Czy to cię usatysfakcjonuje? –Tak. 371

Clare odeszła. – Zostawiłem sobie żelki – powiedział Murphy. – Żelki na mróz niewielki. – Nie będzie mrozu. Zostawiłem je na jutro. Czy będziemy mogli pójść do hotelu, żebym znowu zobaczył tę panią? – Jeżeli mama pozwoli. – Chcę jeszcze zagrać tylko w jedną grę. – Harry się nie poddawał. Beckett popatrzył na nieszczęśliwego Wolverine'a. – Powiem wam coś, jeśli mama pozwoli, w weekend pójdziemy do galerii handlowej i będziemy grali jak wariaci.

R

– Możemy?! Ale nie w sobotę, bo w sobotę są urodziny Tylera. Możemy iść w niedzielę?

L T

– Dla mnie bomba.

Clare wróciła razem z Joem, który potargał Liamowi włosy. – Z radością odeskortujemy tych dzielnych stróżów prawa do domu. – W niedzielę idziemy do galerii handlowej – ogłosił Harry. Beckett pod stołem kopnął go lekko w kostkę. – Rozważaliśmy taką możliwość. – Ta możliwość

stanie

się

bardziej

możliwa,

jeśli

trzech

superbohaterów natychmiast i bez sprzeciwów pójdzie do domu. Przekupstwo podziałało. Chłopcy rzucili się do drzwi, wykrzykując pożegnania do Avery. Beckett wyszedł za nimi. – Do zobaczenia jutro. – Pocałował delikatnie Clare. – Wesołego Halloween. Uścisnęła go lekko za rękę. – Nie jedz za dużo słodyczy. 372

Patrzył, jak przechodzą przez ulicę, i odwrócił się, żeby iść na parking. Nagle zdał sobie sprawę, że wolałby pójść z nimi, nie tylko żeby odwieźć Clare bezpiecznie do domu, ale żeby z nimi być. Może pomóc jej położyć chłopców do łóżek. Zrobił krok naprzód, zanim zdążył się powstrzymać. To głupie, zganił się w myślach. Clare na pewno zrobi to szybciej bez niego, jego obecność tylko ożywiłaby chłopców jeszcze bardziej. I pewnie była zmęczona, marzyła o chwili dla siebie, kiedy dzieci pójdą już spać. Zobaczy ją jutro – to wystarczy. Ale niech go szlag, jeśli mu to wystarczało.

R

Wrócił do restauracji i usiadł przy barze. A co tam, napije się piwa. – Mieliście tu dzisiaj niezły tłum – powiedział do Avery, która przyniosła mu butelkę.

L T

– Zawsze tak jest podczas Halloween. Świetna zabawa, ale Boże, padam z nóg. Idę dać im odpocząć, Dave zamknie.

– Masz najpierw ochotę na piwo? Zastanowiła się chwilę. – A wiesz, chętnie. – Zdjęła fartuch, wzięła piwo i obeszła ladę, żeby usiąść obok Becketta.

Stuknęła butelką o jego butelkę. – Wesołego Halloween.

373

Rozdział dwudziesty Spacerując po pustym domu Clare, Sam odczuwał głęboką satysfakcję. Mógł wchodzić, gdzie chciał, zaglądać, gdzie i kiedy chciał. Oglądał zdjęcia, które poustawiała na stołach i półkach, i oczami wyobraźni widział siebie na tych fotografiach. Wkrótce się na nich znajdzie. Musiał tylko pobyć z nią sam, dopóki Clare nie zrozumie, co dla niej najlepsze. Dopóki w końcu nie przyzna, że należy do niego.

R

Prawdziwy mężczyzna bierze to, co chce, i pomimo że on miał dla niej dużo cierpliwości – może zbyt dużo – nadszedł czas, żeby także to zrozumiała.

L T

– Lekcja zaczyna się dziś wieczorem – powiedział, idąc na górę. Spójrz, jak ona żyje, pomyślał, w tym domu wielkości pudełka. Tak nazwałaby go jego matka, dom jak pudełko, w miejscu, gdzie diabeł mówi dobranoc. On to zmieni.

Wszedł do łazienki Clare i westchnął cicho na widok niewielkiego pomieszczenia i prostej, taniej armatury. Mniejsza od jego garderoby, pomyślał. Naprawdę, to żałosne, na co ona się godziła. Zajrzał do szafki z lekami,pokiwał z aprobatą głową na widok pigułek antykoncepcyjnych. Dobrze, bardzo dobrze, nie warto popełniać błędów, które trzeba będzie potem naprawiać. I tak wystarczy, że miała już na głowie te trzy bachory. Przyzwoita szkoła z internatem powinna załatwić sprawę, rozsądna inwestycja, żeby oczyścić pole. 374

Obejrzał i powąchał jej kremy i balsamy, po czym zanotował w głowie, że musi poprosić matkę, by zabrała Clare do SPA. Miła niespodzianka i kolejna lekcja. Każda związana z nim kobieta musiała prezentować się w określony sposób, zarówno na zewnątrz, jak i w domu. Rozważając to, wszedł do jej sypialni. Próbowała ładnie ją urządzić, na miarę środków, jakimi dysponowała. Naprawdę, zrobiła, co w jej mocy, przy tak ograniczonych zasobach. Ależ będzie mu wdzięczna, kiedy on się nią zajmie i pokaże jej, jak się żyje w dobrobycie.

R

Czy uprawiała w tym łóżku seks z Montgomerym? Porozmawiają o tym – o tak, na pewno. Będzie musiał wykazać się stanowczością, ale w końcu oczywiście jej wybaczy. Kobiety są słabe.

L T

Otworzył szafę i gładził sukienki, bluzki Clare. Pamiętał ją w większości z nich, jak wyglądała, idąc ulicą albo pchając wózek w sklepie, stojąc za ladą w tej księgarence.

Trzeba będzie wymienić całą jej garderobę. Wyobraził sobie, jak podekscytowana i zadowolona będzie Clare, kiedy będzie jej pomagał wybierać nowe stroje. Chociaż pewnie sam powinien to zrobić, dopóki ona się nie przyzwyczai do nowej pozycji społecznej. Tak, tak będzie najlepiej. Nauczy ją, jak się ubierać. Z ciekawości podszedł do komody, otwierał szuflady, oglądał ich zawartość i dotykał tego, co znalazł. Najwyraźniej Clare potrzebowała też jego pomocy przy wyborze koszul nocnych i bielizny. Kobieta, a już na pewno jego kobieta, musiała mieć styl, nawet w bardzo intymnych chwilach.

375

Znalazł dwie rzeczy zupełnie niepodobne do reszty bielizny, seksowne i uwodzicielskie. Puls Sama przyspieszył, gdy gładził materiał palcami, wyobrażając sobie, jak Clare wkłada to cudo dla niego. I nagle zdał sobie sprawę, że nie, nie dla niego. Wkładała to dla Montgomery'ego. Oderwał delikatną koronkę od gorsetu. Każe jej to spalić. Będzie musiała przeprosić i spalić ten dziwkarski strój, który nosiła dla Montgomery'ego. I wtedy zacznie wkładać to, co on jej kupi, co każe jej nosić. I będzie mu wdzięczna.

R

Poczuł przypływ tak gwałtownej wściekłości, że prawie nie usłyszał szczekania psów.

Zamknął szufladę, cicho i ostrożnie, i wsunął się do szafy sekundy

L T

wcześniej, zanim usłyszał odgłos otwieranych drzwi wejściowych i tupot tych trzech bachorów, biegnących przez dom, wrzeszcząc jak szaleńcy. Im też da nauczkę, pocieszył się w duchu. Jeśli wiedzą, co dla nich dobre, wkrótce nauczą się żyć według jego zasad. ***

Superbohaterowie pobiegli zwartą grupą do kuchennych drzwi, żeby wpuścić psy. Pięć minut, pomyślała Clare, i rozpęta się kolejne piekło. Da im jeszcze pięć, żeby się uspokoili, zanim wyśle ich do łóżek. Nie będą jutro jedynymi dziećmi w szkole, które poszły za późno spać z powodu nadmiaru cukru w organizmie. Położyła torebki ze słodyczami na samym końcu blatu – z dala od łakomych psów i sprytnych dzieci – i westchnęła. Tak bardzo pragnęła już ściągnąć tę perukę, zdjąć kostium i zmyć makijaż Storm.

376

Doskonale się bawiła, ale była szczęśliwa, że to koniec balu. Pozwoliła chłopcom jeszcze przez chwilę porozmawiać o ekscytującym wieczorze i pobawić się z psami – po czym zakończyła imprezę. – No dobrze, chłopcy, pora spać. Usłyszała spodziewane „ale", „mamo", protesty, prośby i negocjacje – jednak się nie ugięła, zarówno ze względu na dobro synów, jak i swoje. Chciała wskoczyć w wygodną piżamę i w ciszy wypić herbatę, a może poczytać książkę. – Rozumiem, że nie zależy wam tak bardzo na niedzielnej wyprawie do galerii.

R

– Oczywiście, że tak! – Harry popatrzył na nią z osłupieniem i strachem.

L T

– Chłopcy, którzy kłócą się ze swoimi mamami, nie chodzą do centrów handlowych. Chcę, żebyście przebrali się w piżamy. I dzisiaj macie superdokładnie wyszorować zęby. Ja też idę włożyć piżamę.

– Czy możemy pójść do galerii w naszych kostiumach? – zapytał Liam.

– Zobaczymy. Na razie je zdejmijcie.

Poszła do swojego pokoju i już miała zdjąć perukę, ale zobaczyła swoje odbicie w lustrze i nie mogła powstrzymać się od uśmiechu. – Cóż, nie jesteś Hale Berry, ale dużo gorzej nie wyglądasz. Zdejmując perukę, ciężko westchnęła. Ukryty w szafie, oddychając najciszej, jak to było możliwe, ze wzrokiem wbitym w szparę między listwami, Sam zastanawiał się, co on tu właściwie robi. Chwila otrzeźwienia wprawiła jego serce w galop.

377

Włamał się do domu Clare jak złodziej, a teraz chował się w jej szafie, jak... nie chciał nawet o tym myśleć. A jeżeli ona otworzy drzwi? Co jej powie? Co zrobi? Ale to ona postawiła go w tej sytuacji, w tej strasznej sytuacji, a teraz... Chwila otrzeźwienia minęła, kiedy Clare ściągnęła z ramion niedorzeczny kostium i zsunęła obcisłą spódnicę. Włosy opadły jej na plecy, gdy położyła spódnicę na krześle. Miała na sobie prosty, biały stanik i białe majtki. Sam nigdy nie przypuszczał, że prosta, biała bielizna może być aż tak podniecająca.

R

Wiedział, co robi, upomniał sam siebie. Bierze to, czego chce. Wyciągnął rękę, żeby otworzyć szafę. – Mamo! Harry zjada pastę do zębów!

L T

– Wystarczy dla wszystkich. Już do was idę. Bachory, przypomniał sobie i cicho opuścił drżącą rękę.

Zapomniał o nich. Będzie musiał okazać jeszcze trochę cierpliwości. Musi poczekać, aż pójdą spać. Musi czekać. Musi patrzeć. Clare zdjęła majtki, wrzuciła je do kosza na pranie i włożyła bawełniane spodnie. Odpięła stanik, także wrzuciła go do kosza i naciągnęła spraną koszulkę.

Słysząc dźwięki, które nie przypominały mycia zębów, złapała szczotkę do włosów i wyszła. Harry i Liam przerwali walkę na szczotki jak na szpady, a Murphy przestał wydawać odgłosy spadających bomb, upuszczając jednocześnie psią piłkę do umywalki, którą wypełnił wodą prawie po brzegi. Podekscytowane psy skakały na chłopca, próbując zdobyć ociekającą wodą piłkę. 378

– Umyliśmy zęby. – Murphy posłał matce swój anielski uśmiech. – A ja myję piłkę, bo jest obśliniona. – Wypuść wodę, Murphy. – Clare pochyliła się do Liama. – Otwórz buzię. Kiedy posłuchał, pociągnęła nosem i poczuła charakterystyczny zapach pasty do zębów o smaku gumy do żucia. – Ujdzie. Do łóżka. Harry. Przewrócił oczami, ale otworzył usta na test węchowy. – Ty też. Łóżko. Złapała ręcznik i ruszyła na Murphy'ego. – Piłka jest już czysta.

R

– Nie wątpię. A ty masz mokrą piżamę. – Odłożyła szczotkę, żeby

L T

zdjąć synkowi mokrą górę od piżamy i wytrzeć mu ręce, ramiona, słodką, małą klatkę piersiową. – Otwieraj buzię.

– Bardzo szorowałem. – Otworzył usta i na dowód chuchnął, ile sił w płucach.

– Bardzo ładnie. Idź po bluzę od piżamy. – Muszę zmienić też spodnie, bo nie będą pasowały. – Murphy... – Kazała sobie zachować cierpliwość. Dwie minuty i będą w łóżkach. – Oczywiście. Tylko szybko.

Tym samym ręcznikiem wytarła wodę na blacie i podłodze i powiesiła go do wyschnięcia. Kiedy weszła do sypialni chłopców, Murphy leżał na psim posłaniu z Yodą, a Ben wiercił się pod kołdrą Harry'ego. Liam leżał na swoim łóżku i właściwie już spał. – Murphy, nie będziesz spał na psim posłaniu. 379

– Ale on będzie samotny. – Nie będzie. Ben będzie z nim spał. – Ale mamo! – Harry uczepił się psa, a Clare zastanowiła się, ile razy słyszała dzisiaj te dwa słowa. – Harry, on nie może spać na górnym łóżku. Mógłby spaść albo próbować wyskoczyć i zrobić sobie krzywdę. Nie chcesz, żeby coś mu się stało, prawda? No, dalej, już późno. Udało jej się ściągnąć psa na podłogę i zagonić na posłanie, chociaż Murphy – imponująco chrapiąc na pokaz – nadal tulił się do Yody.

R

– Nie ma mowy. – Clare podniosła synka i położyła na jego łóżku. – Zostańcie – rozkazała psom i pocałowała Murphy'ego, Liama i Harry'ego. – To dotyczy dzieci tak samo jak psów. Dobranoc.

L T

Była w połowie drogi do sypialni, kiedy usłyszała charakterystyczne drapanie psich pazurów na podłodze i stłumiony chichot Murphy'ego, kiedy – jak wiedziała – psy wlazły mu do łóżka.

Od jutra zaprowadzi dyscyplinę, obiecała sobie. Przypomniała sobie o szczotce do włosów, wróciła więc do łazienki. Idąc, rozczesywała włosy. Jak tylko zmyje makijaż, zrobi sobie wreszcie herbatę. Zajrzy jeszcze raz do chłopców i w końcu usiądzie.

Tak naprawdę powinna napisać szkic newslettera do księgarni, ale była zbyt zmęczona. Wstanie jutro wcześniej i to zrobi. Przechodząc przez sypialnię w drodze do łazienki, dostrzegła jakiś ruch i obróciła się błyskawicznie w tym kierunku. Szczotka upadła z brzękiem na podłogę, kiedy Sam wyszedł zza drzwi i zamknął je za sobą. – Bądź cicho. – Mówił swobodnie, z uśmiechem na twarzy. – Chyba nie chciałabyś przestraszyć swoich synów. Mogłoby im się stać coś złego. 380

*** W Veście Beckett wypił kolejny łyk piwa. Miło było tak siedzieć z Avery, rozmawiać o wszystkim i o niczym. – Idziesz na imprezę do Chucka i Lisy? – zapytała. Tylko kilka przecznic stąd, pomyślał, sami znajomi i obaj jego bracia. – Chyba sobie daruję. – Aj, żadnego imprezowania bez dziewczyny? – Nie bądź taka mądra. A ty jaką masz wymówkę? – Miałam iść, ale moje stopy mnie zawiodły. Co się z nami dzieje, Beckett? Zawsze uwielbialiśmy imprezy.

R

– Masz rację. Już wiem. Chodźmy tam razem. Na godzinę. Buffy i X– Cieśla muszą oszczędzać siły.

L T

– Zaniesiesz mnie na barana tam i z powrotem? – spytała, gdy do restauracji weszła Hope.

– Miałam nadzieję, że was jeszcze tu zastanę. – Jakiś problem? – zapytał Beckett.

– Nie mogę się dostać do hotelu. Mój klucz się zepsuł, a na górze błyskają światła. Chciałam sprawdzić, czy coś się nie dzieje z elektrycznością, ale nie mogę otworzyć tych głupich drzwi. Beckett wstał i wyjrzał przez szklane drzwi restauracji. Drzwi balkonowe w E&D rozbłyskiwały co chwila światłem, jakby w środku szalały pioruny. – Przez ostatnich kilka dni była nie w sosie. – Wzruszył ramionami na widok uniesionych brwi Hope. – Tylko mówię. Pójdę to sprawdzić. – Idę z tobą. Wkurzył mnie ten klucz. Kilka godzin temu działał doskonale. 381

– Poczekajcie na mnie! – Avery wybiegła za nimi. – Jestem Postrachem Wampirów, pamiętacie? – Nie sądzę, żebyś w hotelu spotkała jakieś wampiry – powiedział Beckett, przechodząc przez ulicę. – Nigdy nie wiadomo. Poza tym dla łowcy wampirów humorzaste duchy to bułka z masłem. Beckett wyjął klucze i podzwaniał nimi, kiedy szli na tyły budynku. – Może spróbujesz moim? – Hope podała mu breloczek. Beckett wsunął klucz do zamka, obrócił. I popatrzył na Hope, kiedy zamek ustąpił, a drzwi stanęły otworem.

R

– Mówię wam, pięć minut temu w ogóle nie mogłam go przekręcić. Jeżeli to gierki twojego ducha, to nie wiem, dlaczego jest na mnie zła.

L T

– Już mówiłem. – Beckett zapalił światło w recepcji. – Dąsa się od kilku dni.

Nagle światło, które przed chwilą zapalił, zaczęło migać, a na górze huknęły niczym wystrzał zatrzaśnięte drzwi. – Niezłe dąsy – mruknęła Avery.

– Pójdę i sprawdzę, co się dzieje. Zostańcie tu. – Akurat. – Jednak na schodach Avery złapała Hope za rękę. – Może to dlatego, że dziś jest Halloween. Może chce to uczcić. – To nie brzmi, jakby świętowała – zauważyła Hope. – Myślę, że przez kilka ostatnich dni była jakby smutna – powiedział Beckett. Kiedy skręcili na korytarz, drzwi do E&D się otworzyły, a światło w środku migało jak stroboskop. – Chyba jest wściekła. – Może potrzebni nam Pogromcy Duchów – szepnęła Avery. 382

– No dobrze, Lizzy, przestań! – Beckett podniósł głos. Kiedy wszedł do pokoju, z łazienki napłynęły kłęby pary. – Co jest, u licha? Nie podoba ci się wzór na kafelkach czy wanna? To zmień pokój. – Beckett. – Hope położyła dłoń na jego ramieniu i ścisnęła mocno, jej głos drżał. – Spójrz na lustro w łazience. Przez kłęby pary patrzył na pojawiające się litery, zupełnie, jakby ktoś pisał palcem na zamglonej tafli. – „Pomóż..." – zaczął czytać. – Lizzy, jeśli masz kłopoty... – Przerwał, czekając na ciąg dalszy. „Pomóżcie Clare. Szybko!"

R

– O Boże. – Avery rzuciła się biegiem, ale Beckett już ją wyprzedził. – Dzwoń po gliny. Dzwońcie do moich braci. Już. Powiedzcie im, żeby jechali do Clare.

L T

– Dzwonię do glin. – Hope, biegnąc, wystukiwała numer. – A ja do Owena. I jedziemy z tobą.

***

Nie krzycz, nakazała sobie Clare. Chłopcy cię usłyszą i przyjdą. Nie możesz tak ryzykować.

– Włamałeś się do mojego domu.

– Nie pozostawiłaś mi innego wyboru. Najwyższa pora, żebyśmy sobie szczerze porozmawiali, tylko ty i ja, żebyś zrozumiała, jak teraz będzie. Może usiądziesz? – Nie chcę siadać. – Powiedziałem: siadaj! Będziesz musiała zrozumieć, że robisz to, co ci mówię, kiedy ci mówię. Spięta Clare usiadła na brzegu łóżka. 383

– Włamując się do mojego domu, popełniłeś błąd, Sam. Jeżeli teraz wyjdziesz, o wszystkim zapomnimy. Po prostu popełniłeś błąd. – Nie, to ty popełniłaś błąd, kiedy nasłałaś na mnie gliny. – Uniósł ręce. – Cóż, może ci to wybaczę, ale musisz się nauczyć okazywać mi szacunek. Musisz pamiętać, kim jestem. –Wiem, kim jesteś. – A ja wiem, jak bardzo brakuje ci pewności siebie. Wiem, że to dlatego udawałaś trudną do zdobycia, kazałaś mi się starać. Czyż nie dałem ci wystarczająco dużo czasu od twojego powrotu? Nie mogłem być bardziej

R

troskliwy i cierpliwy, biorąc pod uwagę sytuację, w jaką się wpakowałaś. Kto to widział, żeby tak uciekać z Clintem Brewsterem. – Clint był moim mężem.

L T

– Ale nie żyje, prawda? Zostawił cię z dwoma bachorami i trzecim w brzuchu i musiałaś przypełznąć z powrotem do tej dziury. – Wróciłam do domu. Tu mieszkają moi rodzice. I...

– W ogóle nigdy nie powinnaś była wyjeżdżać. Ale szkoda płakać nad rozlanym mlekiem. Zwodziłaś mnie, Clare. – W jaki sposób cię zwodziłam?

– Myślisz, że nie wiedziałem, o co ci chodzi, za każdym razem, kiedy się do mnie uśmiechałaś? Za każdym razem, kiedy mówiłaś, że nie możesz wybrać się ze mną na kolację albo chociażby na przejażdżkę? Widziałem, jak na mnie patrzyłaś. Czy nie byłem cierpliwy? Czy nie byłem? Mówił coraz głośniej, już prawie krzyczał, więc Clare skinęła głową. – Proszę, nie obudźmy dzieci. – To się skup. Chcę, żeby ta gra skończyła się w tej chwili. Więcej nie zniosę, Clare. Wykorzystałaś Montgomery'ego, żeby wzbudzić we mnie 384

zazdrość, a to poniżej twojej godności. Nie chcę, żebyś jeszcze kiedykolwiek zamieniła z nim choć słowo. Czy to jasne? –Tak. – Dobrze. A teraz... – Od razu do niego zadzwonię i z nim zerwę. – Wstała i ruszyła do drzwi. Sam chwycił ją za ramię i szarpnął do tyłu. – Powiedziałem, że już nigdy więcej nie będziesz z nim rozmawiać. Siadaj i nie ruszaj się, dopóki ci nie pozwolę.

R

– Przepraszam. – Pochyliła się, podniosła szczotkę do włosów i usiadła z powrotem w nogach łóżka. Żałosna broń, pomyślała, spuszczając wzrok na swoje dłonie.

L T

– Tak lepiej. – Sam wypuścił powietrze i uśmiechnął się. – Dużo lepiej. No dobrze, powiem ci, co teraz zrobimy. Spakujesz torbę, nie będziesz potrzebowała wielu ubrań, i tak zamierzam natychmiast wymienić całą twoją garderobę. Ale weź rzeczy niezbędne na dzisiejszą noc. Pojedziemy na wycieczkę, tylko ty i ja. Na kilka dni. Zrobiłem już rezerwację w prywatnej willi w mojej ulubionej miejscowości wypoczynkowej. Znają mnie tam, więc bądź przygotowana, że zostaniesz przyjęta jak królowa. Clare poczuła obrzydzenie na widok znajomego, szerokiego uśmiechu i mrugnięcia okiem. – Zobaczysz, jak wiele mogę ci dać, Clare. Musisz tylko robić to, co ci każę, uczyć się i dać mi to, czego oboje od tak dawna pragniemy. – To brzmi cudownie. Muszę tylko zorganizować opiekę nad dziećmi. Mogę zadzwonić do mojej matki. Ona...

385

– Dzieci i dzieci! – Ze złości zrobił się czerwony na twarzy. – Robi mi się niedobrze od słuchania o twoich dzieciach. Śpią, prawda? Są bezpieczne w swoich łóżkach z tymi obślinionymi psami. Kiedy dojedziemy na miejsce, zadzwonię do matki. Już ona zorganizuje jakąś opiekunkę. Znam doskonałą szkołę z internatem w północnej części stanu Nowy Jork. Umieścimy tam twoich synów tak szybko, jak to będzie możliwe. Nauczysz się, że nikt nie jest ważniejszy ode mnie. Mogę okazać hojność i płacić za edukację dzieci innego mężczyzny, ale nie pozwolę, żebyś stawiała je przede mną i moimi potrzebami. Rozumiesz? – Doskonale. Mam zacząć się pakować?

R

– Tak. Pokażę ci, co będzie stosowne. – Przyjął pobłażliwy ton. – Nie wstydź się rzeczy, z których musisz wybierać. Zabiorę cię na zakupy.

L T

Będziesz miała mnóstwo czasu, żeby się dobrze bawić, być ze mną, żyć życiem, które ci podaruję, bez tych dzieciaków i tego twojego księgarskiego hobby, stojących na przeszkodzie.

Clare wstała powoli. Strach prawie ją opuścił, zastąpiła go dzika furia. Mogła się tylko modlić, żeby nie było po niej tego widać. Zostawić chłopców samych? Prędzej zobaczy Sama w piekle.

– Chcę ci podziękować. – Nie podnosiła wzroku w nadziei, że dzięki temu wygląda na uległą, i zrobiła krok w jego stronę. – Byłam taka zagubiona, zdezorientowana. Teraz wreszcie wszystko widzę wyraźnie. Wtedy spojrzała mu w oczy. Odchyliła głowę i z całej siły rąbnęła go szczotką w twarz. Z ust Sama trysnęła krew, a Clare skoczyła do drzwi. W jej głowie kołatała się tylko jedna myśl, żeby dostać się do synów, chronić ich. Zacisnęła rękę na klamce, kiedy szarpnął ją do tyłu. Znowu ogarnął ją strach, niepowstrzymany jak jaskrawo–czerwona krew na jego twarzy, kiedy 386

powalił ją na podłogę. Kopała, próbowała wydrapać mu oczy, ale uderzył ją tak mocno, że zobaczyła gwiazdy. – Suka! – Teraz walnął ją w twarz wierzchem dłoni, a policzek Clare zapłonął żywym ogniem. – Zobacz, co zrobiłaś. Zobacz, co mi zrobiłaś. Ja daję ci wszystko, a ty niczego się nie uczysz. Teraz dam ci nauczkę. Gdy rozdarł jej koszulkę, Clare rozorała mu twarz paznokciami. Sam uniósł się; w oczach miał szok i ból. Clare usiłowała się wyswobodzić, przeturlała się na bok, ale nagle już nie czuła ciężaru jego ciała na sobie. Zaczęła pełznąć w stronę drzwi i

R

chociaż oddech jej się rwał, próbowała wstać, biec do swoich dzieci. Ktoś otoczył ją ramionami.

– Clare, spokojnie, Clare. – Avery objęła ją mocno, dopóki Clare nie

L T

przestała walczyć. – Już dobrze. – Moje dzieci.

– Cii. Hope do nich poszła. Cii.

– Muszę... – Wreszcie do jej sparaliżowanych zmysłów dotarły dźwięki z otoczenia. Półleżąc w objęciach Avery, odwróciła głowę. Na podłodze obok łóżka leżał Sam, a na nim siedział Beckett i walił pięścią, raz za razem, w już i tak zakrwawioną twarz tamtego. – O Boże. Boże. – Na pół przytomna Clare wstała, a Hope przytrzymała ją razem z Avery. Kilka sekund później do pokoju wpadli Owen i Ryder. Ryder złapał za ramię brata, który chciał podbiec do Becketta. – Musimy go odciągnąć. Ryder wzruszył ramionami. – Dajmy mu jeszcze minutkę. 387

– Jezu Chryste, Ry! Hope popatrzyła na Rydera z aprobatą, ale Owen już strząsnął rękę brata. – Przestań, Beck. Przestań. Przestań, do cholery. On ma dosyć. Kurde, pomóż mi, Ryder, zanim on zabije tego sukinsyna. Obaj musieli mocno się natrudzić, żeby odciągnąć Becketta, lecz wystarczyło jedno spojrzenie na Clare, a natychmiast zapomniał o Samie. – On cię skrzywdził. – Podszedł do niej powoli i delikatnie musnął palcami siniaki na jej twarzy. – Zranił cię.

R

– Ja zraniłam go bardziej. A wtedy wy... Beckett! – Chwyciła go za koszulę, cała drżąc. – O Boże, Beckett.

– Gliny. – Hope zerknęła w stronę okna, zza którego dolatywało wycie

L T

syren. – Zejdę do nich i poproszę, żeby byli cicho, bo obudzą chłopców. Och, i powiem im, że potrzebna jest karetka. – Spojrzała na nieprzytomnego, zakrwawionego Sama. – Ale z tym nie ma pośpiechu.

Zanim wyszła z pokoju, dostrzegła hardy uśmiech Rydera. – Zabiorę cię na dół, jak najdalej od niego. – Beckett wziął ją na ręce. – Opowiesz nam, co się stało.

Clare skinęła głową i oparła ją o jego ramię w nadziei, że pokój wreszcie przestanie wirować. – Avery. – Zajrzę do nich, nie martw się. – Powiedział, że zaraz wyjeżdżamy – powiedziała Clare do Becketta, kiedy niósł ją na dół. – Jedziemy na wycieczkę i zostawiamy dzieci same, dopóki nie umieści ich w szkole z internatem, bo mu przeszkadzają. – Nie tknie ani ciebie, ani twoich synów. Już nigdy w życiu. 388

– Kiedy mi to powiedział, kiedy kazał mi spakować trochę rzeczy, uderzyłam go szczotką. Najmocniej, jak mogłam. Chyba wybiłam mu jakiś ząb. – Na górze – poinformował Beckett Charliego, którego minęli u stóp schodów. – Uderzyłaś go szczotką! – Tylko to miałam. – Nie. – Mocno ją przytulił i posadził sobie na kolanach. – Masz o wiele więcej. Siedział przy niej, gdy składała zeznanie, i nawet nie spojrzał na Sama,

R

którego wynosili przykutego do noszy. Hope przyniosła Clare herbatę, a jeden z sanitariuszy opatrzył poranione kłykcie Becketta.

Kiedy tylko policjanci znaleźli wyważone okno i zrobili zdjęcia, Ryder

L T

poszedł po narzędzia, żeby je naprawić.

Po wyjściu policji do salonu weszła Avery.

– Ugotowałam zupę. Kiedy jestem zdenerwowana, gotuję, dlatego wszyscy jedzą zupę.

Poszła ją nalewać do kuchni, a Ryder opadł na krzesło przy stole. – No dobrze, skoro gliny już poszły, powiedz mi szczerze to, czego tak bardzo nie chciałeś im powiedzieć. Skąd wiedzieliście, że Clare jest w niebezpieczeństwie?

– Lizzy. – Beckett położył rękę na dłoni Clare i opowiedział całą historię. – Całkiem nieźle jak na trupa – pochwalił Ryder, patrząc na Hope. – Menedżer będzie miał pełne ręce roboty. – Menedżer ma imię – poinformowała go. – Tak słyszałem. 389

– Hope i ja zostajemy tu na noc. – Avery postawiła talerz zupy przed Owenem. – W domu nie zmrużyłabym oka. Zostajemy. – Chciałabym, żebyście zostały. – Clare wypuściła głośno oddech. – Elizabeth powiedziała wam, że jestem w niebezpieczeństwie, i przyszliście. – Odwróciła dłoń, splatając palce z palcami Becketta. – Przyszliście wszyscy. To chyba o wiele więcej niż szczotka do włosów. Beckett wyszedł dopiero wtedy, kiedy zasnęła. Zanim pojechał do hotelu, wrzucił do bagażnika śpiwór Harry'ego ze Spidermanem. Rozłożył go na podłodze w E&D.

R

– Nic jej nie jest. Nic jej się nie stało, dzięki tobie. Trochę ją poturbował, ale byłoby dużo gorzej, gdybyś nas nie ostrzegła. Usiadł i ściągnął robocze buty.

L T

– On jest w szpitalu, pod nadzorem. Kiedy tylko lekarze na to pozwolą, trafi do celi. Jedno z nas złamało mu szczękę – albo Clare i jej niezawodna szczotka, albo ja. Stracił koronki i dwa zęby. Ma złamany nos. Moim zdaniem uszło mu to prawie na sucho.

Wyczerpany i nabuzowany, rozciągnął się na śpiworze. – Pomyślałem, że prześpię się tu dzisiaj, jeśli nie masz nic przeciw temu. Uznałem, że może przyda ci się towarzystwo, i po prostu nie jestem w nastroju, żeby wracać do domu. Chyba jestem pierwszym gościem – w każdym razie żywym – w hotelu BoonsBoro. Leżał, wpatrując się w sufit. Wydawało mu się, że poczuł chłodny powiew na piekących kłykciach i nagle światło w łazience, które przez roztargnienie zostawił zapalone, zgasło. – Dzięki. Dobranoc. – Zamknął oczy i zasnął.

390

*** W niedzielę rano Beckett uparł się, żeby zapakować dzieci i psy do furgonetki. – Mieliśmy pojechać do galerii – przypomniał mu Harry. – Obiecałeś. – Tak, po południu. Najpierw chcę wam coś pokazać. To niedaleko. – To na pewno tajemnica. Beckett popatrzył na Clare. Zamaskowała siniaki makijażem, ale wiedział, że chłopcy je widzieli. Tak jak wiedział, że powiedziała im prawdę, chociaż bez szczegółów.

R

Wyjechał z miasta, słuchając, jak Liam i Harry się sprzeczają, a Murphy śpiewa psom, które już nauczyły się wyć w tej samej tonacji. Normalne, pomyślał. To wszystko wydawało się takie normalne. A

L T

jednak Clare miała siniaki na twarzy.

– Mogę zabrać ich do galerii, jeśli chcesz zostać w domu i odpocząć. – Beckett, on mnie tylko kilka razy uderzył. To bolało i było naprawdę przerażające, ale już po wszystkim. Zamknięty rozdział – tłumaczyła mu cicho przy akompaniamencie muzyki płynącej z radia. Nie sądził, żeby dla niego kiedykolwiek był to zamknięty rozdział. Nie do końca.

– Hope rozmawiała z przyjaciółką, psychiatrą z Waszyngtonu – ciągnęła Clare. – Powiedziała – na podstawie tego, co Hope jej przekazała, skoro sama nigdy nie rozmawiała z Samem ani go nie obserwowała – że to klasyczne zachowanie prześladowcy cierpiącego na narcyzm. Popadał w coraz głębszą obsesję na moim punkcie, uznał, że chcę z nim być, ale go zwodzę, i do tego jeszcze dzieci stały mu na przeszkodzie. Było inaczej, kiedy z nikim się nie spotykałam, ale mój związek z tobą spowodował coś w 391

rodzaju przełomu psychotycznego. Sam po prostu stracił rozum. Teraz pójdzie do więzienia, gdzie otrzyma pomoc. Jeszcze nie doszłam do punktu, w którym obchodziłoby mnie, czy ktoś mu pomoże, ale otrzyma pomoc. – Tak długo, jak ta pomoc będzie udzielana za kratami, a Sam będzie ją przyjmował w więziennym ubraniu, może dostawać jej tyle, ile tylko zapragnie. – W pełni się z tobą zgadzam. – Rozejrzała się dookoła. – Czy gdzieś tutaj nie mieszka twoja matka? – Niedaleko stąd. Nie, nie jedziemy do niej, żeby dzisiaj znowu mogła się nad tobą trząść.

R

– Dzięki Bogu. Po wczorajszym dniu chyba nie zniosłabym już więcej troski od przyjaciół, rodziny, sąsiadów i policji. Dzisiaj chcę się czuć i zachowywać normalnie.

L T

Beckett skręcił w żwirowy podjazd i wjechał na wzgórze. – Ryder mieszka tam, a Owen tam – wskazał kierunki. – Nie za daleko, ale i nie za blisko.

Zaparkował przed niewykończonym domem. – Trzy i pół hektara. Mały strumyk z tamtej strony domu – a raczej tego, co w końcu stanie się domem.

– To twoja ziemia. Tu jest pięknie, Beckett. Jesteś szalony, że jeszcze tego nie skończyłeś i tu nie mieszkasz. – Może. Dzieci i psy wyskoczyły z samochodu. Mnóstwo miejsca do biegania, zauważył Beckett, gdy cała piątka popędziła przed siebie. Wiedział, gdzie zamierza zasiać trawę, posadzić drzewa, założyć ogród – i gdzie umieścić mnóstwo innych rzeczy. 392

– Te wszystkie drzewa i reszta są twoje? – chciał wiedzieć Harry. – Moglibyśmy rozbić tu namioty. Możemy? – Chyba tak. – Wyrażam stanowczy sprzeciw. – Clare uniosła dłoń. – Nie zamierzam spać pod namiotem. – A kto cię pyta? – Beckett wziął od Harry'ego piłkę i rzucił ją daleko; pobiegły za nią spojrzenia chłopców i psów. – Idealne miejsce na poprawę nastroju – powiedziała Clare, spacerując. – Tak tu pięknie i cicho. Musisz pokazać nam dom, opowiedzieć, jak będzie wyglądał.

R

Chciała pójść w stronę budynku, ale Beckett wziął ją za rękę. – W zeszłym tygodniu byłem tu kilka razy i patrzyłem na to, co

L T

zacząłem i nie skończyłem. I zadawałem sobie pytanie, dlaczego tego nie skończyłem. Kocham to miejsce, jestem zachwycony tym, jak wygląda teraz i jak będzie wyglądało w przyszłości. – A kto by nie był?

Spojrzał na nią poważnie głębokimi, błękitnymi oczami. – Mam nadzieję, że to prawda, ponieważ w końcu zrozumiałem, dlaczego dotąd tego nie skończyłem, na co czekałem. Czekałem na ciebie, Clare. Na nich. Na nas. Chcę skończyć ten dom dla ciebie, dla nich, dla nas. Jej dłoń zwisła bezwładnie w jego ręku. – Mogę zmienić plany domu. Dodać kilka sypialni i pokój zabaw. Wskazał wolną ręką, a ostatnie jesienne liście wirowały wokół nich. – Myślę, że powinienem wybetonować ten kawałek, żeby chłopcy mieli gdzie jeździć na rowerach, może zamontować kosz do rzucania piłki. Potrzeba im więcej miejsca, zarówno dzieciom, jak i psom. Ja chcę im dać 393

więcej miejsca. Chcę dać tobie to, czego pragniesz, musisz mi tylko powiedzieć. Muszę dać im to, czego chcą, i samemu dostać to, czego pragnę. Pragnę was, Clare, was wszystkich. Proszę... cholera. Musisz poczekać. – Co? – Otworzyła usta ze zdziwienia. – Beckett?! – Przepraszam, tylko na chwilkę. – Pobiegł do chłopców, którzy szukali patyków, żeby rzucać je psom. – Harry! – Zjadają je. Rozgryzają patyki. Zobacz. – Harry, coś ci obiecałem. Powiedziałem, że zanim poproszę twoją mamę o rękę, najpierw zapytam ciebie. Musisz mi powiedzieć, czy się zgadzasz.

R

Harry spuścił wzrok na patyk, a jego bracia stali obok niego z szeroko otwartymi oczami.

L T

– A dlaczego chcesz się z nią ożenić?

– Bo ją kocham. Kocham ją, Harry. Was też kocham i chcę, żebyśmy byli rodziną.

– Zły człowiek chciał zrobić jej krzywdę – powiedział Murphy. – Wtedy ty przyszedłeś i walczyliście z nim razem z mamą i zabrali go do więzienia.

– Tak i nie musisz już się tym martwić.

– Czy będziesz spał w jej łóżku? – chciał wiedzieć Liam. – To część umowy. – Czasami my też z nią śpimy, jeśli jest burza albo kiedy mamy zły sen. – W takim razie będzie nam potrzebne wielkie łóżko. Czekał, a chłopcy patrzyli po sobie. Wiedział, jak to jest, pozbawiony słów język braci. – W porządku, jeśli ona chce. 394

– Dzięki. – Uścisnął Harry'emu dłoń, po czym objął wszystkich trzech. – Dzięki. Życzcie mi szczęścia. – Szczęścia! – krzyknął Murphy. Gdyby nie był tak zdenerwowany, Beckett śmiałby się, wracając do Clare. – Co to było? – Męska rozmowa. – Naprawdę, Beckett, zaczynasz całą tę opowieść o sypialniach i betonowaniu, a potem po prostu idziesz sobie na męską rozmowę?

R

– Nie mogłem dokończyć, dopóki nie zapytałem Harry'ego. Mieliśmy umowę, a chłopcy muszą wiedzieć, że dotrzymuję słowa. – Cóż, doskonale, ale...

L T

– Musiałem uzyskać jego zgodę, zanim cię zapytam, czy chcesz zostać moją żoną. Powiedział, że w porządku, jeśli ty tego chcesz. Proszę, chciej. Nie pozwól, żebym wyszedł przed dzieciakami na idiotę.

Ręka, którą uniosła, żeby odgarnąć włosy, zawisła w powietrzu. –

Poprosiłeś

błogosławieństwo?

mojego

niespełna

dziewięcioletniego

syna

o

– Tak. Jest najstarszy.

– Rozumiem. – Odwróciła się.

– Źle się do tego zabrałem. Kocham cię. Od tego powinienem był zacząć. Przysięgam, przy tobie tracę wątek jak przy nikim innym. Kocham cię, Clare. Zawsze cię kochałem, ale inaczej kocham cię taką, jaka jesteś teraz. Moja miłość jest teraz jak skała. Ty jesteś jak skała, taka zrównoważona, silna, mądra. Kocham cię taką, jaka jesteś, kim jesteś. I kocham chłopców, chyba to już wiesz. 395

– Wiem. – Przez chwilę patrzyła na drzewa i ich nagie gałęzie, rozmazane przez łzy. – Mogłabym cię kochać, gdybyś nie kochał ich, ponieważ czasami miłość po prostu jest. Ale nie mogłabym za ciebie wyjść, gdybyś ich nie kochał, gdybym nie wiedziała, że będziesz dla nich dobry. Kocham cię, Beckett. – Odwróciła się do niego już z suchymi oczami. – Przyprowadziłeś im psy, kiedy nawet nie wiedziałam, że chcę je mieć, i byłeś tak zajęty namawianiem mnie, żebym je wzięła, że nawet nie zauważyłeś, jak moje serce legło u twoich stóp. Kocham cię, Beckett, bez żadnych wątpliwości, żadnych pytań. I tak samo za ciebie wyjdę. Rzuciła mu się w ramiona. – Och, nie masz pojęcia, w co się pakujesz. – Jestem pewien, że mam.

L T

R

– Dowiemy się, ponieważ... Co ty masz w kieszeni? I nie mów, że po prostu cieszysz się, że mnie widzisz.

– Och, zapomniałem. – Wyjął papierową torebkę. – Kupiłem ci nową szczotkę do włosów.

Przez chwilę Clare tylko wpatrywała się w niego, po czym ujęła jego twarz w dłonie.

–I czy ktoś może mi się dziwić?

Beckett porwał ją w ramiona i okręcił dookoła. I tuląc mocno do siebie, pokazał chłopcom uniesione kciuki. Jej chłopcy – jego chłopcy – ich chłopcy zaczęli klaskać i wiwatować i rzucili się biegiem w stronę obojga, a psy szczekały u ich stóp.

396